4 Forever i jeden dzien Jasinda Wilder

Redakcja stylistyczna Anna Książek Korekta Agnieszka Deja Hanna Lachowska Projekt graficzny okładki Małgorzata Cebo-Foniok Zdjęcie na okładce © Aleshyn_Andrei/Shutterstock Tytuł oryginału Saving Forever Copyright © 2014 by Jasinda Wilder All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być reprodukowana ani przekazywana w jakiejkolwiek formie zapisu bez zgody właściciela praw autorskich. For the Polish edition Copyright © 2015 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 978-83-241-5657-3 Warszawa 2015. Wydanie I Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63 tel. 620 40 13, 620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl Konwersja do wydania elektronicznego P.U. OPCJA [email protected]

rozbitek EVER

Gwiazdka zbliżała się wielkimi krokami. Wyszłam ze śpiączki ponad sześć miesięcy temu i sprawy między mną a Cade’em prawie się ustabilizowały. Nie pogarszały się, ale też nie poprawiały. Był odległy, jakby jakaś jego część błąkała się po ziemi, oderwana od ciała. Jakby ukrył się za murem. Mogłam go zobaczyć i dotknąć, przytulić, pocałować, kochać, ale nie potrafiłam do niego dotrzeć, nieważne, jak bardzo się starałam. Nieustanny wysiłek, który w to wkładałam – wciąganie Cadena w rozmowę, nakłanianie, by się otworzył – wykańczał mnie. A co gorsza sprawiał, że miałam coraz mniej chęci do kolejnych prób. To musiało się zmienić, choć jeszcze nie wiedziałam jak. Pracowałam w biurze, odbierałam telefony i wypełniałam stosy papierów – nie do końca związanych z podatkami, ale przynajmniej miałam jakieś nieskomplikowane zajęcie i mogłam swobodnie błądzić myślami. Poza kwestią Cadena, moją uwagę najbardziej zaprzątała Eden. Dzwoniłam na jej komórkę raz w tygodniu, odzywał się jeden sygnał i włączała się przepełniona poczta głosowa. Próbowałam wysyłać jej e-maile, ale nigdy nie otrzymałam odpowiedzi. Pojechałam do akademika, by spotkać się z jej dawną współlokatorką. Rozmawiałam z dziekanatem, ale wiedzieli tylko, że odeszła ze szkoły, nie podając powodu. Dzwoniłam nawet do taty, ale nie odebrał ani nie oddzwonił. Dupek. Zorientowałam się, że wciąż się za nią rozglądam, jakby była gdzieś blisko, ale po prostu mnie unikała. Tyle że wiedziałam, że to nieprawda. Kiedy przyszła do domu, tuż po tym jak się wybudziłam, pożegnała się i prosiła, bym pamiętała, że mnie kocha. Żebym niezależnie od wszystkiego nigdy w to nie zwątpiła. Zwątpiłam. Dlaczego odeszła? Dlaczego? Potrzebowałam jej. Choćby po to, by powiedziała mi, co jest nie tak z Cade’em. Potrzebowałam jej, by jadła ze mną lody, gdy nie mogłam już dłużej znieść posępnego milczenia mojego męża. Chciałam posłuchać jej gry na wiolonczeli. Boże, czyje to imię nadała tej swojej wiolonczeli? Jakiegoś greckiego boga. Apolla? No właśnie. Wałkowałam problem w głowie we wszystkie strony, martwiąc się, próbując wyobrazić sobie różne powody, dla których chciałaby ode mnie uciec. Może była śmiertelnie chora i wolała, żebym się o tym nie dowiedziała. Była lesbijką. Zaszła w ciążę. Potajemnie wyszła za mąż za jakiegoś kolesia. Nie. Nic z tego nie miało sensu. Wiedziała, że nigdy bym jej nie osądzała, bez względu na wszystko. Była moją bliźniaczką – taką samą częścią mnie jak moje ramiona, nogi i płuca. A jednak uciekła. Przychodziło mi na myśl jedno miejsce, do którego mogła się udać. Chatka na północy. Problem w tym, że nie było tam telefonu, a nie mogłam odnaleźć notesu, w którym miałam zapisany adres. Ostatni raz pojechałyśmy tam, kiedy miałyśmy po ile… jedenaście lat? Kilka lat przed śmiercią mamy. Wiedziałam, że chatka była jej własnością, i że po śmierci mamy tata wynajął dozorcę i przepisał wszystko na Eden i na mnie. Myślę, że nie chciał tam jeździć. On i mama spędzili w chatce mnóstwo czasu przed naszym urodzeniem, a gdy mama umarła, nie mógł znieść wspomnień. Przez te wszystkie lata nie myślałam zbyt

wiele o tamtym miejscu. Wiedziałam, że powinnam tam pojechać, ale nie byłam pewna, czy zdobędę się na odwagę. A co, jeśli jej tam nie będzie? Jeśli wyjechała gdzie indziej, w miejsce, w którym nigdy nie będę mogła jej odnaleźć? Co, jeśli powód jej ucieczki był w jakiś sposób związany ze mną? Jeśli wydarzyło się coś, czego nie mogłam pojąć, a co kazało jej uciec ode mnie? Ta uporczywa myśl kiełkowała głęboko w mrocznych czeluściach mojego ducha, ale wypierałam ją i odpychałam od siebie. Nie pozwalałam jej rozkwitnąć w pytanie. Musiało istnieć jakieś akceptowalne wytłumaczenie, jakiś powód tego wszystkiego. Pojadę zaraz po Gwiazdce. Pojadę i po prostu sprawdzę, czy jej tam nie ma. Na Gwiazdkę przypadała druga rocznica wypadku. A im bliżej dwudziestego czwartego grudnia, tym bardziej spięty i milczący stawał się Caden. Siedział przy kuchennym stole, szkicując. Kartka za kartką. Obsesyjnie. Ten sam motyw, w kółko. Moje oczy. O różnym wyrazie, lecz zawsze to były moje oczy. Na moje pytania odpowiadał monosylabami. Siadał obok mnie, gdy włączałam telewizor i oglądał, ale nigdy nie poprosił o zmianę kanału, niczego nie komentował. Po prostu siedział w milczeniu, aż program dobiegł końca. Reagował, gdy go dotykałam, ale robił to raczej automatycznie niż kierowany żądzą. Kochaliśmy się w milczeniu. Nie było już stęknięć z pożądania, jęków rozkoszy, niecierpliwych błagań o więcej. Nie było już westchnień i wypowiadanych szeptem zapewnień o miłości. Do Gwiazdki seks był już niemal wspomnieniem. W rocznicę wypadku, w Wigilię, Caden nie wstał z łóżka. W południe weszłam w końcu do sypialni i przysiadłam obok jego stóp. Nie spał, leżał, gapiąc się w ścianę. Nawet na mnie nie spojrzał. – Caden? Powoli przeniósł na mnie wzrok, a ból i rozpacz w jego oczach sprawiły, że zachciało mi się płakać. – Porozmawiaj ze mną. Proszę. Pokręcił głową i odwrócił wzrok. – Cade. Kochanie. Jestem tutaj. Spójrz na mnie. Odezwij się do mnie. Jestem przerażona, Cade. Co się z tobą dzieje? Zamknął oczy, zacisnął je mocno i pokręcił głową. A potem zobaczyłam, że zbiera się w sobie, podnosząc się do pozycji siedzącej. – Przepraszam, Ev. Ja po prostu… ciągle widzę ten wypadek. W mojej głowie, w kółko. Ujęłam jego dłoń i przysunęłam się bliżej. – Jestem tu. Dobrze się czuję. Lepiej. – Odwróciłam głowę, by ukryć łzy. – Wróć do mnie. Ugiął kolana, przesunął nogi i przytulił mnie do piersi. Oparłam się o niego plecami i czułam na włosach jego oddech. – Próbuję. Boże, tak mi przykro, Ever. Potrzebujesz kogoś lepszego. Zasługujesz na coś lepszego. I przepraszam cię. – Nie rozumiem tego. Gdzie jesteś? Co się z tobą dzieje? Porozmawiaj ze mną, Cade. Proszę, porozmawiaj ze mną. – Chwyciłam jego ręce, które skrzyżował na moich piersiach. – Potrzebuję cię. I czuję… że nie mogę cię odnaleźć. – Nie wiem.

– Jestem tu. Obudziłam się. Są święta. Czy oboje nie powinniśmy być szczęśliwi? Świętować? – Jestem szczęśliwy, że wróciłaś. Bardziej niż ci się wydaje. Bardziej niż potrafię to wyrazić. – To widać jak cholera – szepnęłam. – Czuję… jakbyś miał do mnie żal. Prawie go zapytałam, co przede mną ukrywa. Dlaczego wygląda tak, jakby zżerało go poczucie winy. Zanim to zrobiłam, odetchnął głęboko i wypuścił powietrze. – Świętujmy. Już. Zjedzmy wykwintną kolację. Może obejrzyjmy jakiś film. Oczywiste było, że dokonał herkulesowego wysiłku, by odegnać od siebie koszmary i poczucie winy. Jego głos brzmiał niemal radośnie, niemal szczerze. Wiedziałam jednak, że jeśli uda mi się pochwycić jego spojrzenie, bursztynowe oczy będą nadal pełne ukrytego bólu i głęboko skrywanej udręki. Zamiast go odepchnąć, zgodziłam się w tym uczestniczyć. – Jasne. Podoba mi się to. – Mnie też. Oboje wzięliśmy prysznic – osobno – ubraliśmy się i wylądowaliśmy w Andiamo, sącząc drogie czerwone wino i dzieląc się przekąskami w oczekiwaniu na przystawki. Rozmawialiśmy i widziałam, iż Cade z całych sił starał się trzymać na wodzy dręczący go wewnętrzny mrok. Byłam mu za to wdzięczna. W miarę upływu czasu byłam skłonna niemal wszystko mu wybaczyć. Pierwszy raz od chwili, gdy się obudziłam, zachowywał się niemal jak dawny on. Czułam się prawie szczęśliwa. Jeszcze chwila i poczułabym nadzieję, że moglibyśmy odnaleźć spokój w sobie nawzajem. Prawie. Niemal. Jednak zdradzały go oczy. Lekkie przygarbienie ramion, sposób, w jaki podskakiwało jego kolano i wzrok, który raczej wędrował z miejsca na miejsce, niż faktycznie spoczywał na mnie. Jakby obawiał się spojrzeć mi w oczy, bojąc się, że zajrzę w nie głęboko i zobaczę prawdę. Mogłabym mu powiedzieć, że nie chciałam prawdy. Pragnęłam szczęścia. Pragnęłam poczuć, że wróciłam do życia. Niemal umarłam, przeleżałam w śpiączce półtora roku. Nie powinno mnie tu być. Ale byłam i wydawało mi się, że to powód do radości. Jednak nie. Bez Cade’a, jako mojego punktu odniesienia, unosił mnie prąd, stałam się rozbitkiem. Nie mogłam odnaleźć ziemi pod stopami, nie mogłam odnaleźć nieba. Nie wiedziałam, gdzie jest góra, a gdzie dół. Mogłam jedynie żyć z dnia na dzień, budzić się, chodzić do szkoły i do pracy. Odgrywałam swoje. Udawałam dorosłą. To było jałowe. Ja byłam jałowa. Cade doskonale wyczuł mój nastrój, gdy wybieraliśmy deser. – Ever… nie rezygnuj ze mnie, dobrze? Wiem, że ostatnio jestem w rozsypce i przykro mi z tego powodu. Kocham cię. Tak bardzo. Odłożył widelec, otarł kąciki ust serwetką, oparł się i w końcu, po raz pierwszy tego wieczora, spojrzał mi w oczy. – Nie rezygnuj ze mnie. Proszę. Poprawi mi się. Ja się poprawię. – Po prostu pragnę nas, Cade. – Poszukałam jego oczu i zobaczyłam to, czego się spodziewałam: winę, ból i udrękę, lecz także nadzieję i miłość. – Pragnę cię. Pragnę, byś… sama nie wiem. Po prostu chcę nas z powrotem. – Ja też. – Pochylił głowę, zwijając płócienną serwetkę w ciasny rulon. Walczył z emocjami. Powiedz, co jest nie tak. Ta myśl przemknęła mi przez głowę, lecz nie wypowiedziałam jej. Byłam przerażona tym, co mogłabym usłyszeć. Cholernie bałam się prawdy. Więc zamiast tego sięgnęłam przez

stół i ujęłam obie jego ręce. Poczułam znajomą otuchę płynącą z siły uścisku jego szorstkich dłoni. – Nigdy z ciebie nie zrezygnuję, Cade. Przysięgam. Obiecuję. Na zawsze i na wieczność, zgadza się? – Na zawsze i na wieczność. Ale dlaczego zabrzmiało to tak, jakby krztusił się tymi słowami?

obietnice i portrety Na Gwiazdkę Cade podarował mi swój rysunek oprawiony w ramkę. Był to barwny, wielki, naturalnej wielkości portret mój… i Eden. Ja byłam po lewej, uśmiechałam się, z rozpuszczonymi włosami, które rozwiewał wiatr. Eden była po prawej, z ciasno związanymi włosami i poważniejszym wyrazem twarzy. Idealnie uchwycił nasze oczy, jak również subtelne różnice w rysach naszych twarzy, które łączyły się na osi obrazu. Oddał nawet ciemniejsze odrosty we włosach Eden. Odskoczyłam, gdy rozerwałam papier i zobaczyłam patrzącą na mnie Eden, złączoną ze mną na papierze, tak jak w życiu, ciałem, umysłem, sercem i duszą. Lub jak powinna być złączona, gdyby nie uciekła. – Wiem, że za nią tęsknisz – powiedział Cade, gdy oglądałam portret. Mogłam jedynie skinąć głową. Gdy udało mi się wydobyć z siebie głos, był cichy i urywany. – Tak. Po prostu tego nie rozumiem. Dokąd pojechała? Dlaczego zniknęła? Cade nie odpowiedział od razu. – Ja też tego nie rozumiem. Jednak po jego oczach było widać, że kłamie. Wręczyłam mu prezent ode mnie. To był autoportret. Byłam na nim naga, siedziałam wyprostowana, noga założona na nogę, skrzyżowane ręce zakrywały biust. To była intymna, prowokująca poza. Użyłam aparatu z samowyzwalaczem i statywu do zrobienia zdjęcia, a potem namalowałam portret z fotografii. Gdy pozowałam, myślałam o dawnym Cadzie. Tęskniłam za nim, nie beztroskim, lecz obecnym i namiętnym, myślałam o tym, jak nam było razem i jak bardzo pragnęłam, by to wróciło. Próbowałam opowiedzieć to wszystko wyrazem mojej twarzy. Moje pożądanie, to, jak za nim tęskniłam. To, jak go kochałam. Cade wpatrywał się w portret przez długi czas, rysy jego twarzy wyrażały kolejno różne emocje – od pożądania i miłości po poczucie winy i smutek. W końcu podniósł wzrok. – Boże, Ever. To jest… niesamowite. Pracowałam nad tym od tygodni. Nic wcześniej nie było tak trudne, jak ten portret. Nie czułam się piękna. Nie czułam się pożądana. Nawet kiedy byłam sama w moim studiu, ze szkicami, za zamkniętymi drzwiami, czułam się niezręczna, bezbronna i niezdarna, pozując nago. Nawet proces malowania przebiegał inaczej. Zmienił mi się sposób nakładania farby – krótsze, gwałtowniejsze, mniej delikatne pociągnięcia pędzlem niż przed wypadkiem. Musiałam skupiać się na każdym pojedynczym ruchu pędzla, sknociłam setki razy, retuszowałam i poprawiałam raz za razem. Gdy malowałam oczy, schrzaniłam je tak bardzo, że niemal musiałam zacząć wszystko od nowa. A gdy wreszcie skończyłam, wiedziałam, że to było dobre, ale nie tak dobre, jak byłoby przedtem. Ale i tak najlepsze, co mogłam namalować. – Odwróć go – powiedziałam. Cade popatrzył na mnie zmieszany i odwrócił ramę. Wydrukowałam oryginalne zdjęcie i włożyłam je między płótno i ramę. Wyjął i wpatrywał się w nie, trzymając je w obu dłoniach. – Jesteś taka… wspaniała.

Zamknęłam oczy. Zastanawiałam się, czy miał pojęcie, jak bardzo potrzebowałam to usłyszeć. – Nie czuję się tak. Jego twarz skurczyła się, zastygła w maskę bólu. – Zawodzę cię. Potrzebujesz miłości. Potrzebujesz mnie… A ja po prostu nie daję ci tego, czego pragniesz. Zanurzyłam palce w jego włosach. – Potrzebuję po prostu ciebie, Cade. Pochyliłam się i odcisnęłam pocałunek na jego kości policzkowej i w kąciku ust. – Kiedy za ciebie wychodziłam, przyrzekłam, że będę cię kochała, choćby nie wiem co. Przyrzekłam cię kochać w chorobie i w zdrowiu. W bogactwie i w biedzie. Przyrzekłam cię kochać na dobre i złe. I cię kocham. I zawsze, zawsze będę. Cade ukrył twarz w zagłębieniu mojej szyi, a jego dłonie zacisnęły się na moich włosach. Wtulił się we mnie, wciągnął powietrze, drżąc. – A co, jeśli… nawaliłem? – Wybaczę ci. Serce waliło mi jak młot, pompując przyprawioną strachem adrenalinę do każdej komórki mojego ciała. Puls dudnił w uszach ogłuszająco, a palce drżały, gdy objęłam tył jego głowy. – Cokolwiek by to było. Kocham cię, Cade. Zawsze będę cię kochała. Po prostu mnie objął, jego palce chwyciły moje włosy tuż przy skórze kurczowo, niemal boleśnie. Odetchnął ciężko i z takim trudem przełknął ślinę, że aż to poczułam i usłyszałam. – Zawsze? – Przysięgam. – Czy mogłam to powiedzieć? Jakaś część mnie miała wątpliwości. – Tylko bądź mój. – Jestem. Tylko twój. – Delikatnie ujął moje włosy i odciągnął moją twarz na tyle daleko, by mógł spojrzeć mi w oczy. Zobaczyłam miłość, determinację i pożądanie. Także strach. Cierpienie i winę. Ale wszystko to składało się na pożądanie. Przywarłam do niego całym ciałem, moje usta zmiażdżyły jego wargi. W duszy błagałam go, aby dał mi namiętność, której tak rozpaczliwie pragnęłam, a mojemu wyschniętemu i umierającemu z głodu sercu obnażający duszę żar. Jego usta odpowiedziały moim, najpierw z wahaniem, a potem z narastającą siłą. Rozpuścił mi włosy i prześliznął dłonią po karku; objął moje ramiona, pieszcząc plecy. Zatrzymał się na biodrach. Jego pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne, a ja wydałam z siebie jęk pełnej pożądania ulgi, gdy jego usta porzuciły moje wargi i dotknęły szyi. Odrzuciłam głowę do tyłu, by odsłonić gardło, rękami przyciągałam do siebie jego głowę. Jego usta dotknęły mojego mostka tuż powyżej zapięcia bluzki. Podszczypywał moją skórę ustami, pieścił językiem. Jego palce zacisnęły się na moich biodrach. – Ever. Boże, Ever. – Wolną rękę uniósł do mojej twarzy i odgarnął z niej włosy. – Jak mogłabyś nie wiedzieć, że jesteś piękna? Jesteś. Jesteś doskonała. W środku i na zewnątrz. Jesteś za dobra dla mnie. Zbyt dobra, zbyt niewiarygodna. Nie zasługuję na ciebie. Jego usta powoli zbliżyły się do moich, spijając mój oddech.

– Bo… to ty sprawiasz, że czuję się piękna. To. My. Pokręcił głową. – Nie, Ev. Jesteś piękna zawsze. Ze mną czy beze mnie. Musisz o tym wiedzieć. – Nie wiem. Nie mogę. – Oplotłam rękami jego biodra, wsunęłam je głęboko pod koszulę i przesuwałam dłonie po jego muskularnych plecach. – Musisz mi to pokazać. Nie chciałam naciskać. To musiało wyjść od niego, nie ode mnie. Odszukał i podchwycił moje spojrzenie i, jak zwykle, w jego oczach dostrzegłam mnóstwo splątanych emocji. Ale gdy na niego patrzyłam, zobaczyłam, jak je odpycha, skupiając się zamiast tego na moich ustach. W dół, na wzgórkach moich piersi i odrobinie dolinki widocznej między nimi. Zrobił głęboki wdech i uniósł obie ręce do górnego guzika mojej bluzki. Zmarszczył brwi, ręce mu się trzęsły z nerwów lub pożądania, gdy przesuwał guzik przez dziurkę. Oddychałam głęboko, pierś mi falowała, podsuwając mu pozostałe guziki. Ukazał się skrawek czarnej koronki, skraj miseczki mojego stanika i blada skóra. Znieruchomiałam, siedząc obok niego, odwrócona w jego stronę, nasze kolana i uda były przyciśnięte do siebie. Pochylił się, pocałował zagłębienie szyi, a jego ręce otoczyły moją talię. Przyciągnął mnie do siebie. Przełożyłam nogę ponad jego udami i usiadłam na nim okrakiem na kanapie, patrząc teraz na niego z góry. Przysiadłam długą do łydek spódnicę, napięła się mocno i splątała, uniosłam się na kolanach, by ją uwolnić, potem usiadłam z powrotem. Usta przemykały po mojej skórze, zniżając się do zagłębienia między piersiami. Palce Cade’a zmagały się z guzikami, rozpinając jeden po drugim, a potem jego dłonie omiotły moje ramiona, zdejmując bluzkę, pozwalając jej opaść na podłogę. Odchylił się i spojrzał na mnie. Przymrużone oczy pociemniały mu z pożądania, gdy siedziałam na nim, a każdy oddech wprawiał moją pierś w falowanie. Nadal się nie poruszyłam. Nie zabrałam rąk z jego ramion, obserwowałam go. Zerknął na mnie, a potem dotknął moich nagich ramion, przesunął dłońmi wzdłuż nich i z powrotem. Okrywał miękkimi pocałunkami wzgórek mojej piersi, zatrzymując się na krawędzi miseczki i przesunął głowę, by całować drugą. Jego palce przebiegały mój kręgosłup, drażniąc go i łaskocząc, a potem wsunął palec pod ramiączko stanika. Kolejny pocałunek, tym razem odchylił miseczkę podbródkiem i delikatnie przygryzł ciemniejszy krąg aureoli sutka. Westchnęłam, obejmując go jedną ręką, palcami wodząc po krawędzi jego ucha, zanurzając je w kędzierzawych włosach na jego skroni. Szybkim ruchem palców rozpiął mi stanik. Odchylił się, zdjął ramiączko z jednego ramienia, potem z drugiego, a w końcu rzucił biustonosz na podłogę obok mojej bluzki. – Boże, Ev. Jesteś tak cholernie wspaniała. – Pochylił się, pieszcząc językiem mój sutek. – Co ja bym zrobił bez ciebie? Ile piękna zaznałbym w tym życiu bez ciebie? Ujęłam jego głowę w obie dłonie, pojękując, gdy zębami skubał mój sutek. – Nigdy… się tego nie dowiemy. Cade zanurzył twarz między moje piersi i wdychał ich zapach, potem objął ciężkie kule dłońmi, przycisnął je do siebie, włożył do ust oba moje sterczące sutki i pieścił je językiem. Jęknęłam znowu, a dźwięk przeszedł w urywane westchnienie, gdy przesunął dłonie na moje plecy, drapiąc, głaszcząc, pieszcząc i dotykając ich. Delikatnie, łagodnie, uporczywie. – Weź mnie do naszego łóżka, Cade.

Wstał ze mną, podtrzymując mój ciężar dłońmi umieszczonymi pod moimi pośladkami, a ja objęłam go nogami, krzyżując je w kostkach na jego plecach, przyciskając nos do jego szyi i smakując słony smak skóry. Czułam, jak narasta we mnie nadzieja, że Cade odnajdzie drogę do mnie, nadzieja, że wyobraziłam sobie to wszystko, że wymyśliłam to poczucie winy w jego oczach. Ostrożnie położył mnie na łóżku, przytrzymując za uda, którymi obejmowałam go w pasie. Głaskał moje nogi, spoglądając z nieskrywanym pożądaniem na moje nagie piersi. Pochylił się, szukając suwaka wokół paska mojej spódnicy. Uniosłam jedno biodro i znalazł uchwyt zamka dokładnie pośrodku mojego kręgosłupa. Zaczepił palce obu rąk na pasie spódnicy i gumce majtek, czarnych, kompletu do biustonosza, który już leżał na podłodze. Włożyłam ten zestaw, mając nadzieję, modląc się, pragnąc tego. Ogoliłam nogi i bikini, by być dla niego całkiem naga. Ściągnął mi spódnicę i bieliznę, odrzucając je, a ja znowu objęłam go nogami w pasie. Jego oczy wędrowały po moim ciele, od twarzy, przez piersi, po brzuch i szparkę, a potem nagle zawahał się i zatrzymał wzrok na bliźnie, którą chirurdzy zostawili po usunięciu macicy. Cade wyciągnął rękę i dotknął szramy, wiodąc palcem po jej nierównej linii, która biegła od jednego biodra do drugiego, nisko, tuż powyżej wzgórka łonowego. Spięłam się pod tym dotykiem. Kochaliśmy się już wcześniej, oczywiście widział mnie nagą i z pewnością dostrzegł bliznę. A jednak zachowywał się tak, jakby widział ją po raz pierwszy. Jego palce zatrzymały się, otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć. Ujęłam jego rękę i popchnęłam ją niżej. – Nie. Nie mów o tym. Nie teraz. – Nadal się wahał. Położyłam jego dłoń na szczycie moich ud, unosząc biodra. – Proszę. Nie powiedziałabym tego ponownie. Poprosiłam go tylko raz i nie zrobię tego znowu. Nie powinnam musieć. Skinął głową, pochylił się nade mną, pocałował mnie w brzuch, w żebra po lewej stronie, zdążając w dół ku załamaniu mojego biodra. Całował bliznę, centymetr po centymetrze, pocałunek po pocałunku. Wnętrze mojego uda. Wsunął dłonie pod moje biodra, uniósł je i uklęknął na podłodze w nogach łóżka. Moje nogi zwieszały się teraz z jego ramion, uda otaczały jego głowę. Jego zarost drapał wrażliwą skórę po wewnętrznej stronie moich ud i niemal straciłam oddech, gdy ciepło jego ust rozgrzało moją szparkę. Wiedział, jak bardzo lubiłam, gdy to robił, gdy jego język we mnie wnikał. Boże… tak! Właśnie tak, doprowadzając mnie na rozkołysaną, rozpaloną, rozedrganą krawędź rozkoszy. Jego język i usta, dłonie rozczapierzone pod moimi pośladkami, podtrzymujące mnie, gdyż częściowo zwieszałam się z łóżka, kolana zagięte na jego ramionach, pięta zaczepiona o jego kostkę, palce stóp zginające się przy każdym ruchu języka w mojej mokrej, obolałej cipce. Zawsze wiedział, kiedy zbliżałam się do szczytu, a tym razem zatrzymał się, zanim go osiągnęłam. Otworzyłam oczy, by natknąć się na jego wzrok. – Co…? – Nie mogłam złapać tchu; ból szparki i pożądanie przepływające przeze mnie falami kradły mi słowa. – Pragnę… Cade… jeszcze… Pomógł mi zmienić pozycję na łóżku i oparta na zgiętych w łokciach rękach patrzyłam, jak zdziera z siebie koszulę. Przesunęłam się do skraju łóżka, postawiłam stopy na podłodze, rozpięłam guzik jego dżinsów i rozsunęłam suwak. Znieruchomiał, pozwalając mi dokończyć rozbieranie go. Patrzyłam na

niego, ściągając mu spodnie. Jego oczy lśniły pożądaniem. Nie odwróciłam wzroku, gdy ściągałam jego bieliznę ze sterczącego penisa i dalej z bioder. Nie odwróciłam wzroku, gdy opuszczałam głowę, patrząc na niego do ostatniej sekundy. Cade sapnął, a potem jęknął, gdy owinęłam wargi wokół niego, przesuwając zaciśniętą dłoń wzdłuż jego twardego jak stal członka, pieszcząc miękką skórę, którą był ciasno okryty. Wyjęczał moje imię i wczepił mi palce we włosy, gdy przesunęłam usta ku dołowi, smakując wilgoć, która z niego wypływała. Palcami delikatnie pieściłam go u nasady, przesunęłam dłoń ku górze, wypuściłam go z ust i rozprowadziłam dłonią ślinę po szerokiej główce jego fiuta. Kolana się pod nim ugięły, gdy pieściłam czubek, przeciągając kciukiem po główce i zlizując pojawiające się kropelki wilgoci. Doprowadziłam go do krawędzi, jak on wcześniej mnie, a potem go puściłam. Usiadłam na brzegu łóżka, jedną ręką chwyciłam jego fiuta, a drugą obejmowałam jego jędrny, krągły pośladek. Oddychał ciężko, patrząc na mnie z góry, oczy przymrużone, mięśnie napięte. Chwycił moje przedramię i podniósł mnie. Wstałam powoli, moje ciało otarło się o niego. Staliśmy nadzy, twarzą w twarz, ciało przy ciele, jego twardy jak stal członek napierał na mój brzuch. Wyciągnęłam rękę, grzbietem dłoni wiodąc wzdłuż jego szczęki, potem wnętrzem dłoni z drugiej strony, dotknęłam jego kości policzkowej i zbliżyłam się, by go pocałować. Gdy nasze usta się spotkały, położył mnie, podtrzymując jedną ręką w talii, a drugą pod karkiem. Uklęknął nade mną, patrząc mi w oczy. Uśmiechnęłam się do niego, wpijając palce w mięśnie jego pośladków, przyciągając go. A potem wpadłam na pomysł. Zsunęłam się z łóżka, wyślizgując się spod niego, ignorując wyraz zmieszania, jaki pojawił się na jego twarzy. Ten wyraz zniknął i zmienił się w żar i palące pożądanie, gdy przekręciłam się na brzuch i podciągnęłam pod siebie kolana. Uniosłam biodra ku niemu. Dla niego. – Kiedyś to uwielbiałeś. – Nadal uwielbiam – mruknął z głębi piersi. Przekręciłam głowę, by obserwować, jak opada na kolana za mną i umieszcza fiuta między moimi pośladkami, ujmując moje biodra obiema rękami. Poczułam, jak moje ciało napina się w oczekiwaniu. Ujął sterczący penis i nakierował go na moją ciasną, mokrą, wyczekującą szparkę. Jęknęłam cicho i zakołysałam się, gdy we mnie wszedł, zagryzając usta w rozkosznym uczuciu wypełnienia. Zacisnęłam ręce na prześcieradle, opierając ciężar ciała na przedramionach. Wszedł głęboko, jęknął, a potem wyciągnął penis i zatrzymał się. Ugniatał w dłoniach moje pośladki, głaskał je, a potem chwycił moje biodra i znów wszedł głęboko. Wyszeptał moje imię. Wycofał się niemal zupełnie i przeszył mnie po raz kolejny. Wykrzyczałam głośno moją rozkosz, doskonałość, z jaką jego ciało dopasowywało się do mojego. Kołysałam się, jęczałam, dyszałam i mruczałam z głębi gardła w rytm jego powolnych, ale silnych pchnięć. Gruby balon napięcia wzbierał we mnie, coraz większy i wypełniony wybuchowym gorącem, podsycanym przez każde nieubłagane zderzenie naszych ciał. Głos Cadena łączył się z moim w świetle późnego poranka w naszej sypialni, jego głębokie pomruki rozkoszy wirowały wokół moich wyższych pojękiwań. Poruszaliśmy się zgodnie, w końcu znaleźliśmy prawdziwe zespolenie. Jedna z jego rąk prześlizgiwała się po moim kręgosłupie, a drugą przyciągał do siebie moje biodra,

poruszając się teraz coraz szybciej, zachęcony pożądliwymi kwilącymi dźwiękami zwiastującymi mój zbliżający się orgazm. – Tak, Cade, tak… nie przestawaj… Boże, tak, pieprz mnie mocno, Cade… – Słyszałam swój głos, ochrypnięty i zdyszany, w którym wyraźnie było słychać dzikie pomruki zbliżającej się eksplozji. Rozgrzany do białości grot przenikał moje wnętrze. – Teraz, mocniej, błagam… tak, tak… och, Cade, tak! Uderzałam o niego, bez tchu, wstrząsana rozdzierającym, spazmatycznym, oszałamiającym orgazmem. A potem wycofał się ze mnie całkowicie, zostawiając mnie z uczuciem pustki, skuloną i jęczącą ze zmieszania i pożądania. Dotknął mnie, przekręcił na plecy, a ja przywarłam do niego, odnalazłam jego śliskiego, twardego fiuta i chwyciłam go rozpaczliwie, nakierowując go na siebie, szaleńczo pragnąc, by jego ciało dopełniło moje raz jeszcze. – Chcę cię widzieć – wyszeptał. – Chcę widzieć twoje oczy, gdy będę w ciebie wchodził. Objęłam go nogami w pasie i wbiłam palce w jego ramiona, pragnąc poczuć dotyk jego skóry na mojej, jego ciężar, ciepło i ciało. Zakołysałam biodrami i utkwiłam w nim szeroko otwarte oczy. Cofnął się i wszedł głęboko, oddychając ciężko, cofnął się, napięty i naprężony. A potem znowu wszedł we mnie i jeszcze raz. Przyjmowałam jego pchnięcia i wychodziłam mu naprzeciw, a każdy jego ruch we mnie, wysyłał ostrza ekstazy. Przyciągałam go do siebie nogami, unosiłam się i całowałam go, wessałam jego język i przygryzłam wargi. A potem nie mógł już ciągnąć pocałunku, osunął się na mnie, przyciskając usta do moich piersi, ślizgając się mocno i szybko we mnie, wstrząsany własnym orgazmem, który wyzwolił w nim dzikość i szał. Czułam jego oddech na skórze, wyjęczał moje imię, objął mnie za szyję i mocno przytulił. Uniosłam się, wygięłam plecy i przytuliłam go do piersi, uderzając biodrami o jego biodra, zaciskając wewnętrzne mięśnie, aż poczułam, jak twardnieje we mnie. Doszedł z krzykiem, zaciskając powieki, a potem zmusił się do otwarcia oczu i patrząc prosto w moje, wystrzelił we mnie. Tuliłam go, pieściłam jego plecy, biodra, pośladki, uda i twarz, każde miejsce, którego mogłam dosięgnąć. – Kocham cię, Ever. Boże, kocham cię. – Na zawsze i jeszcze dłużej, Cade. Zawsze. Kocham cię, niezależnie od wszystkiego. Choćby nie wiem co. Obiecuję. Pozwolił, by jego ciężar spoczywał na mnie przez kilka minut, kilka krótkich doskonałych momentów totalnej rozkoszy. Nadal pod wrażeniem cudownych wspomnień, tuląc głowę Cade’a do piersi, gromadziłam całą radość, jaką czułam, spełnienie i miłość. Coś mi mówiło, że będę ich potrzebowała. Zbyt szybko sturlał się ze mnie. Przytuliłam się do zagłębienia pod jego ramieniem i razem odpłynęliśmy w sen.

na północ Gdy się obudziłam, leżałam sama w łóżku. Jego strona była zimna. Blade promienie słońca wpadały przez otwarte okno, słabe pozostałości późnozimowego popołudnia. Nie podnosząc się, spojrzałam przez otwarte drzwi i dostrzegłam Cade’a. Znowu siedział przy kuchennym stole, ubrany w bokserki, przed nim leżał otwarty szkicownik, z jednej strony piórnik, a z drugiej butelka jamesona i szklaneczka. Szklanka była pusta, jedna trzecia butelki zniknęła. Dzień wcześniej była pełna, zupełnie nowa, prezent od jego szefa z UPS. Pochylił się, łokcie oparł na stole, głowę podparł rękami. Pięści zaciśnięte we włosach. Jego poza wyrażała jedną wielką udrękę, czysty obraz klęski. Oddychał wolno, jakby zmuszał się do zaczerpnięcia kolejnego wdechu. Cierpiałam razem z nim. Chciałam zabrać jego ból. Chciałam go z nim dzielić. Ale stchórzyłam… Bałam się bólu, bałam się także tego, co ten ból mógł oznaczać dla mnie. Mogłam znieść cierpienie, jeśli to pomogłoby człowiekowi, którego kochałam. Mogłam znieść ból, jeśli to oznaczałoby, że on i ja będziemy razem. Ale jeśli źródłem tego bólu był klin wbity między nas, nie byłam pewna, czy bym wytrzymała. Obserwowałam go z naszego łóżka. Patrzyłam i martwiłam się. Mijały kolejne długie minuty, nie ruszał się, oddychał tylko. Mój Cade nie był pijakiem. Ale ten człowiek, załamana dusza, siedział w mojej kuchni, nalewając sobie kolejne pół szklaneczki złocistej whiskey, płynu w kolorze jego oczu, który zawirował w szkle. A on wychylił ją, wciągnął ze świstem powietrze, dokończył i z trzaskiem odstawił szklankę na stół. A potem zrobił to znowu. Nie mogąc znieść tego dłużej, wyskoczyłam z łóżka i wciąż naga weszłam do kuchni. Nie odezwałam się, nie zapytałam go, co się dzieje. Stanęłam za nim, pochyliłam się w jego kierunku, czekając, aż po raz kolejny sięgnie po butelkę. Nalał, a ja zabrałam szklankę. Przełknęłam zawartość trzema szybkimi palącymi łykami. Rozkaszlałam się, z pięścią przy ustach. Jego ramię objęło moje biodra i przytuliło mnie. Zabrałam mu butelkę. Chciał ją wziąć ode mnie, ale pokręciłam głową. – Jeszcze jeden – wychrypiałam, bo gardło nadal paliło mnie od pierwszego drinka. Zawahał się, potem nalał jeszcze raz, a ja trzymałam szklankę. Tym razem wysączyłam ją wolniej, smakując palący, dymny płomień, który przy przełykaniu wprawiał moje gardło w konwulsje i drżenie. – Jeśli zapytam, powiesz mi? – Odstawiłam szklankę. Jego palce zacisnęły się na mojej skórze, zagłębiając się w ciało tam, gdzie noga łączy się z biodrem. – Nie wiem. – Czy chcę wiedzieć? Pokręcił głową. – Nie. Nie chcesz. Sięgnął po butelkę, lecz chybił i jego ręka plasnęła o stół. – Kurwa, jestem pijany. Zakręciłam butelkę i odsunęłam ją od niego.

– Mimo obietnicy, że będę cię zawsze kochała, niezależnie od wszystkiego? – Taaa. Spojrzałam na niego. Nawet gdy był pijany, jego spojrzenie przepełniała udręka. – Mam wkrótce egzaminy semestralne. Potem pojedziemy na wakacje i wtedy mi powiesz. Ujęłam w dłonie jego policzki, kciukami głaszcząc skronie. – Kocham cię, Cade. – Dobrze. – Pochylił się, a jego twarz spoczęła tuż poniżej moich piersi. – Ja też cię kocham, Ev. Nigdy w to nie wątp. Żachnęłam się, słysząc słowa Eden sprzed kilku miesięcy. Wypowiedziane tuż przed tym, nim mnie opuściła. Mruganiem stłumiłam łzy. – Nie mów tak. Eden tak zrobiła i teraz jej nie ma. – Nie mam zamiaru odejść. Powiedział to tak, że odniosłam wrażenie, jakby ktoś jednak miał odejść. Ale nie on. – I znajdziemy Eden. Wróci. Zbyt mocno cię kocha, by odejść na zawsze. – Jeśli mnie kochała, dlaczego odeszła? – To pytanie prześladowało mnie od dnia, w którym opuściłam pokój w domu opieki. Cade tylko pokręcił głową i wzruszył ramionami. – A bo ja wiem. Odsunęłam się od niego. – Idź pod prysznic, a potem obejrzysz ze mną film. – Odepchnęłam jego ramię, rozpaczliwie próbując odzyskać szczęście, które czułam zaledwie kilka godzin temu. – Jest Gwiazdka. Obejrzyjmy Witaj, Święty Mikołaju. Niedbale kiwnął głową i poczłapał do łazienki. Kiedy brał prysznic, włożyłam jedną z jego koszulek, wrzuciłam film do odtwarzacza i zwinęłam się w rogu kanapy, czekając na niego. Nieco przytomniejszy wyszedł z łazienki pół godziny później. Kędzierzawe włosy miał zmierzwione i zdecydowanie zbyt długie. Założył czyste bokserki i nic więcej. Śmiał się ze mną w czasie oglądania, chociaż oboje widzieliśmy ten film niezliczoną ilość razy. Eden i ja zwykle oglądałyśmy go co roku w Boże Narodzenie. Piłyśmy ajerkoniak i zjadałyśmy mnóstwo ciastek, wypowiadając nasze ulubione kwestie jednocześnie z aktorami. Cade powiedział mi kiedyś, że jego mama też uwielbiała ten film, więc i dla niego miał on znaczenie. Kiedy się skończył, zerknęłam na półkę z filmami pod telewizorem. – Co powiesz na Jamesa Bonda? Wiedziałam, że te filmy przypominały mu tatę. Twarz Cade’a skurczyła się. Pokręcił głową. – Nie. Nie Bond. Byłam zaintrygowana intensywnością i gwałtownością jego reakcji, ale nie drążyłam. Ostatecznie obejrzeliśmy całą trylogię Riddicka i poszliśmy spać po drugiej nad ranem. Wesołych Świąt.

Świadomość nadchodzących egzaminów semestralnych, a wraz z nimi rozmowy, o której Cade i ja wiedzieliśmy, że nas czeka, sprawiła, że czas zaczął mijać zbyt szybko. Choć nie dość szybko. Bałam się tej rozmowy, ale pragnęłam rozwiązania, które ze sobą niosła, dobrego lub złego. Oznaczała koniec zastanawiania się, pytań i strachu. I ból. Było to dla mnie równie oczywiste, jak moje własne imię. O dziwo, łatwiej się teraz żyło z Cade’em. Nie drążyłam tego, próbowałam tylko cieszyć się ze zwykłych rozmów, w jakie mnie wciągał, i z tego, jak tulił mnie nocą. Tym, jak budził mnie wczesnym rankiem i kochał się ze mną z milczącą żarliwością. W tych porannych figlach kryła się dzikość. Intensywność. Nie tyle namiętność, co… rozpacz. Wściekłość. Jakby się bał, że mnie straci. Zawsze go tuliłam, mówiłam mu, że go kocham, a on to odwzajemniał, lecz jego oczy były odległe, smutne, zrezygnowane. Styczeń przeminął i zbliżały się ferie wiosenne. Zdałam egzaminy, wypełniłam papiery i próbowałam stłumić przeczucie nadciągającej zagłady. Pewnego dnia poczułam się tak, jakbym nie mogła oddychać, jakbym miała ciężar na piersi. Kierowana sama nie wiem czym, złożyłam wypowiedzenie w biurze, w którym pracowałam na część etatu. Cade złożył wniosek o dwa tygodnie urlopu w pracy i ostatecznie odszedł z posady dozorcy, gdy zaoferowali mu tylko tydzień wolnego. Ostatni dzień sesji przypadł na jasny i słoneczny piątek. Miałam tylko jeden egzamin, późnym rankiem, matematyka na niższym poziomie, która była mi niezbędna do absolutorium. Nienawidziłam matematyki, ale byłam pewna, że przynajmniej zdałam test, a tylko o to mi chodziło. Oddałam kartkę, włożyłam płaszcz, zarzuciłam na ramię pasek torebki i wysłałam Cade’owi krótką wiadomość, że jadę do domu. Kiedy dotarłam, okazało się, że spakował już naszą torbę. Zamierzaliśmy pojechać do domku na północy. Odszukałam adres i wydrukowałam wskazówki dojazdu. Cade prowadził. Oboje milczeliśmy, spięci. – Sądzisz, że tam będzie? – zapytał Cade. Sama zadawałam sobie w kółko to pytanie. Napisałam list, włożyłam go do koperty, nakleiłam znaczek, ale nie byłam w stanie go wysłać. Nie mogłabym znieść oczekiwania, nie wiedząc, czy dostanę odpowiedź od niej, kopertę z żółtą naklejką „zwrot do nadawcy”, czy zwyczajnie nic. – Nie wiem – powiedziałam. – To jedyne miejsce, do którego mogłaby pojechać, jakie przyszło mi do głowy. – Zamierzasz się tam zatrzymać? Pokręciłam głową. – Pewnie nie. Jeśli jest w domku, mieszkała tam prawie przez dziewięć miesięcy i nie powinniśmy się wpraszać, ot tak. A jeśli jej tam nie ma, chatka prawdopodobnie nie nadaje się do zamieszkania. Skinął tylko głową i po raz kolejny zapadło milczenie, które trwało przez resztę drogi aż do Traverse City. Zjedliśmy w knajpce sushi Red Ginger w centrum i poszliśmy na spacer, trzymając się za ręce, wstępując do sklepów to tu, to tam, przeglądając błyskotki, świecidełka i rękodzieło. Spędziliśmy ponad godzinę w galerii sztuki na Front Street, podziwiając prace miejscowych artystów. Była tam seria pejzaży, dość rozczarowujących, kilka abstrakcyjnych obrazów, nad którymi oboje z Cade’em pokiwaliśmy doceniająco głowami i – wzdłuż całej ściany – ręcznie rzeźbione w drewnie prace

kogoś o nazwisku Carter Haven. Były fascynujące, wszystkie. Różniły się stylem i rozmiarami, a przedstawiały od naturalnych rozmiarów wiewiórek i ptaków, przez topograficzną mapę terenu Traverse City, po abstrakcyjnie skręcone kawałki drewna połączone z paskami czarnego metalu. Chciałam odłożyć podróż na półwysep Old Mission i wiedziałam, że Cade chciałby odłożyć rozmowę. Rozmowę. Zasługiwała na dużą literę z przodu. Lecz wiedziałam, że nie możemy tego dłużej odwlekać. Staliśmy z Cade’em na rogu Front i Union Street, samochody przejeżdżały obok nas, a wokół fruwały bryzgi późnozimowego śniegu. Wzięłam go za rękę i spojrzałam na niego. – Powinniśmy jechać. – Dobrze. – Skinął głową. Spojrzał na mnie, by ocenić mój nastrój. – Jesteś gotowa? Pokręciłam głową i wzruszyłam ramionami. – Niezupełnie. Ale muszę wiedzieć, czy ona tam jest. Zarezerwowałam pokój w hotelu w pasie turystycznym, więc nie musieliśmy się martwić szukaniem czegoś po wizycie w domku. Gdy wieczór zapadał wokół nas, Cade skierował jeepa na północ drogą M-37, a z każdym przejechanym kilometrem moje serce waliło coraz mocniej. Była tam. Wiedziałam to. Wyczuwałam ją.

niezwykła mądrość EDEN

Lato przeszło w jesień, a mój brzuch z lekkiej wypukłości zmienił się w wystające krągłe wybrzuszenie. Gdy remont domku dobiegł końca, Carter zaczął pojawiać się nieregularnie. Odkryłam, że ciągle był zajęty. Kierował budową sali degustacyjnej w winnicy Haven Brothers. Nadzorował codzienną opiekę nad winoroślą, a także świadczył usługi jako złota rączka, głównie przyjaciołom na półwyspie. Jeśli twój domek wymagał odmalowania, wynajmowałeś Cartera. Jeśli miałeś problem z hamulcami w twoim samochodzie, dzwoniłeś do Cartera. Jeśli przeciekał ci zlew, a hydraulik nie mógł się pojawić w najbliższym czasie, wzywałeś Cartera. Był w stanie zrobić niemal wszystko i chętnie pomagał każdemu, nawet jeśli ten nie mógł mu zapłacić. Do tego wszystkiego sprzedawał swoje ręcznie rzeźbione figurki w galerii w centrum i wspomniał, że czasami wykonuje dzieła na zamówienie. Ale niezależnie od tego, jak był zajęty, znajdował czas, by każdego dnia zatrzymać się przy moim domku, nawet tylko po to, by sprawdzić, jak się miewam. Z upływem jesieni mój brzuch stawał się coraz większy, co sprawiało, że coraz trudniej było mi się poruszać. Tego nie przewidziałam. Byłam szczupłą dziewczyną. Właśnie tak. Mając kompleksy na tle wagi i wyglądu, byłam fanatyczką ćwiczeń, miałam wręcz obsesję. Musiałam ćwiczyć codziennie, niezależnie od pogody, nastroju, czy innych czynników. A teraz nagle ledwie mogłam wstać z kanapy. Do czasu, gdy w listopadzie spadł pierwszy śnieg, byłam już w tak zaawansowanej ciąży, że czułam się jak mors. Chodziłam jak kaczka. Właściwie dreptałam z ręką przyciśniętą do pleców. Oczywiście, widywałam wcześniej ciężarne kobiety i zawsze przechodził mnie dreszcz współczucia dla nich. Nie mogłam sobie wyobrazić bycia tak powolną i ociężałą. Jak można dźwigać przed sobą drugiego człowieka? Nic nie mogło przygotować mnie na to, jak trudna jest rzeczywistość ciężarnej. Gdy mój brzuch stawał się coraz większy, plecy bolały mnie coraz bardziej i bardziej. Nieustannie sikałam. Stale byłam głodna i miałam apetyt na najdziwniejsze rzeczy. Po lekturze książek na temat ciąży byłam przekonana, że takie zachcianki są kwestią pierwszego trymestru i powinny zanikać w miarę postępów ciąży. Przez cały pierwszy trymestr nie miałam żadnych dziwnych zachcianek. Żadnych pikli, lodów czy sushi o trzeciej nad ranem, masła orzechowego czy kanapek z oliwkami. Jeśli już, to jedzenie przyprawiało mnie o mdłości. Nie było źle przez cały czas, ale na tyle, bym jadła tylko wtedy, gdy byłam wystarczająco głodna, by zjeść pełny posiłek. Od końca trzeciego trymestru byłam głodna przez cały czas! Miałam apetyt na krakersy i irlandzki cheddar dosłownie w każdej minucie dnia. Dwa razy dziennie musiałam zjeść jogurt grecki: brzoskwiniowy rano, czereśniowy wieczorem. Z granolą. Prawdziwą granolą, a nie tym gównem z posklejanych płatków owsianych. I kawa bezkofeinowa. To była najtrudniejsza kwestia. Rezygnacja z kofeiny była jak próba odcięcia sobie ręki. Przez prawie dwa tygodnie usiłowałam całkowicie zrezygnować z kawy, potem poddałam się,

pozwalając sobie na jedną filiżankę prawdziwej kawy rano, a następnie musiałam przejść na bezkofeinową. Wiedziałam, że to bezkofeinowa i to nie było to samo. Ale chociaż coś. Było coś, o czym książki o ciąży powinny wspominać, mianowicie o sikaniu w majtki. Miło by było o tym wiedzieć. Jeśli bardzo chciało mi się siku – czyli mniej więcej co godzinę – przeciekałam. Przez cały czas musiałam nosić podpaski maxi. Carter zazwyczaj zatrzymywał się w porze lunchu i zawsze przywoził mi coś do jedzenia, najczęściej burgery z Peninsula Grill lub rybę w panierce z parmezanu, moją drugą ulubioną potrawę z ich menu. Siadał ze mną w kuchni, jedliśmy i rozmawialiśmy przez chwilę, a potem odjeżdżał. Nie śmiałam zastanawiać się, dlaczego moje serce zaczynało mocniej bić, gdy zbliżało się południe. Albo dlaczego zaczynało walić jak oszalałe, gdy słyszałam, jak jego auto zatrzymuje się na żwirowym podjeździe mojego domku. Musiałam powstrzymywać się od biegania po domu, uspokajać się przed jego przyjściem. Musiałam też powstrzymywać się od wzdychania za każdym razem, gdy na niego spojrzałam. Boże, był taki cudowny. Zapach trocin i potu, który był w niego wpisany, przyspieszał mi puls, sprawiał, że wysychało mi w ustach i wprawiał mnie w lekkie drżenie. Jednak nie aż w takie, w jakie wprawiały mnie jego oczy. Gdy spoglądał na mnie tymi swoimi niedorzecznie pięknymi błękitnymi oczami, musiałam zamykać swoje i zmuszać kolana, by się nie uginały. Jego oczy były takie jasne, przeszywające i mądre. Nie mogłam dojść do tego, dlaczego reaguję na niego tak silnie i nie było powodu się nad tym zastanawiać. Wiedziałam, że mnie lubił. Wiedziałam, że mu się podobałam. I był tutaj ze mną. Ale… jak długo? Miał własne życie. Moje było jedną wielką katastrofą, której nie życzyłabym nikomu. I, no tak, byłam w ciąży. Bardzo, bardzo w ciąży. Co być może oznaczało, że moje uczucia do Cartera były po prostu efektem działania hormonów. Jakieś reakcje chemiczne w moim ciele wywołały fałszywe uczucie pożądania. Nie mogłam pozwolić sobie na nadzieję, że zostanie w pobliżu na dłużej. Że nie zmęczy się zadawaniem się z dręczoną poczuciem winy ciężarną, która bywała opryskliwa, humorzasta i skomplikowana. A… byłam wykończona myśleniem o tym, jakie dla niego jest przebywanie ze mną. Dlaczego miałby się mnie trzymać? Nic nie był mi winien. Nie spał ze mną, nie miał wobec mnie żadnych zobowiązań. A ja wiele razy mu powiedziałam, że między nami nic nie będzie. Ani teraz, gdy byłam w ciąży, ani później, gdy będę zajęta próbami odnalezienia się w sytuacji samotnej matki bez pracy i wykształcenia. Moim jedynym talentem była gra na wiolonczeli, a trudno było zrobić na tym karierę, gdy masz noworodka i żadnego wsparcia. On nie był wsparciem. Nie mogłam na nim polegać. Odrzucałam to. Był przyjacielem. Znajomym, w zasadzie. Ale… znajdował sposoby, by bez pytania udzielać mi wsparcia i pomocy. Przywiózł kosiarkę i wykosił mi trawę. Jesienią trzy razy zgrabił opadłe liście i wywiózł je do spalenia w winnicy. Wymienił pojemnik na śmieci, gdy się rozleciał. Zabierał mnie na zakupy do spożywczego kilka razy w tygodniu. I to właśnie te wycieczki, zwłaszcza do dużego supermarketu na półwyspie, były dla mnie najtrudniejsze. Poświęcał mi mnóstwo uwagi, zawsze pchał wózek i otwierał mi drzwi samochodu, nosił najcięższe zakupy, wkładał do bagażnika i je z niego wyjmował. Ludzie zwykle sądzili, że jesteśmy parą, co wprawiało mnie w zażenowanie i powodowało lekki ból serca, lecz Carter wydawał się tym nie

przejmować. Zazwyczaj nie zawracaliśmy sobie głowy wyjaśnieniami. Na pytania udzielałam niejasnych odpowiedzi, przeczekując niezdarne okrzyki, jaki wielki mam brzuch i pytania o termin porodu, czy to będzie dziewczynka, czy chłopiec, i och, założę się, że maluch będzie miał oczy po tatusiu. Carter tylko się uśmiechał i czekał cierpliwie. W zasadzie Carter wykonywał wszystkie obowiązki mojego męża lub chłopaka, nie dostając nic w zamian. Zwłaszcza, że moje towarzystwo przez większość czasu nie było wcale ani podniecające, ani zabawne. Im bliżej terminu porodu, tym bardziej zżerały mnie panika, poczucie winy i zmartwienie. Do Gwiazdki – niewiele ponad dwa miesiące przed terminem – byłam już tak przerażona, zmartwiona i zestresowana, że nie mogłam wstać z łóżka, gdyż często był to zbyt żmudny proces, by sobie nim w ogóle zawracać głowę. Jedyne, co zmuszało mnie do wysiłku dźwignięcia do pozycji pionowej mojego ciała o rozmiarach wieloryba, to potrzeba wysikania się, zjedzenia czegoś i przeczytania tysięcznej książki. Gra na wiolonczeli była niemal niemożliwa. Objęcie ramieniem instrumentu i brzucha wymagało wygibasów, które powodowały fizyczny ból. Byłam znudzona. Byłam przerażona. I w tym wszystkim był sam Carter – spokojny, cichy, wspierający. Uważny, czasem okazujący fizycznie większą serdeczność niż mogłam znieść. Nie dlatego, że nie chciałam, by mnie dotykał, bo chciałam. Bardzo. Żyłam chwilami, gdy czasem sięgał i odgarniał mi włosy z oczu. Kiedyś, gdy szliśmy przez parking do hipermarketu Meijer, pośliznęłam się na oblodzonej ścieżce, a on złapał mnie w ramiona. I, jakby czując, że przytrzymanie mnie w talii było niewystarczające, przez resztę drogi trzymał mnie za rękę. Czułam się jak nastolatka, gdy szliśmy przez parking, trzymając się za ręce. Ten mały, niewinny gest sprawił, że moje serce waliło jak młot, tak mocno, że czułam to w uszach. Jego dłoń była ciepła, mimo mrozu w powietrzu. Szorstka i silna. Jak on. Od śmierci mamy Gwiazdka była trudnym, pełnym napięć czasem. To był jej ulubiony moment w roku i – jak wszystko inne, co mama kochała za życia – tata znienawidził go po jej śmierci. Gdy zaczęłyśmy studia, tata stał się czekiem przesyłanym pocztą, a święta spędzałyśmy obie z Ever, zazwyczaj w jej akademiku. Oglądałyśmy Witaj Święty Mikołaju i opychałyśmy się aż do mdłości ajerkoniakiem, ciastkami i plackiem, a w pierwszy dzień świąt wymieniałyśmy się prezentami i robiłyśmy sobie maraton filmowy. Po raz pierwszy byłam naprawdę sama w święta i może to przez hormony, lecz myśl o spędzeniu Wigilii w samotności doprowadzała mnie do płaczu. Musiałam usiąść na kanapie i łkałam, próbując nabrać tchu. Tęskniłam za Ever. Chciałam do niej zadzwonić. Chciałam zobaczyć, jak wpada do domku z puszką ciastek z zielono-czerwoną cukrową posypką i butelką rumu. Chciałam ją uścisnąć i usłyszeć od niej, że wszystko będzie dobrze. Że jestem idiotką i że baby górą. Ale nie mogłam tego zrobić. Jak mogłabym teraz do niej zadzwonić? Cześć, siostra. Jak się masz? U mnie w porządku. Tylko jestem w trzydziestym tygodniu ciąży i noszę piłkę plażową w okolicach żołądka. Kim jest tatuś? To twój mąż. Przepraszam, że nie powiedziałam ci wcześniej, ale byłam zbyt

zajęta tchórzliwym unikaniem tematu. Uciekłam, a teraz było już za późno, by to cofnąć. Nie umiałam sobie wyobrazić, co innego mogłabym zrobić, ale to w żaden sposób nie ułatwiało radzenia sobie z własnym tchórzostwem. Pewnego dnia będę musiała stawić temu czoła. Ale kiedy? To nigdy nie będzie łatwe. Zawsze będą pytania i rozdzierające serce odpowiedzi. Rujnujące małżeństwa odpowiedzi. Rozbijające domy odpowiedzi. Pogrążałam się w spirali wstrętu do siebie i użalania się nad sobą, gdy pokazał się Carter. Była jedenasta rano w Wigilię. Miał na sobie obcisłe, wyblakłe dżinsy i przerażająco brzydki świąteczny sweter. Był rażąco czerwony i miał z przodu wyhaftowanego bałwanka Mrozika. Nie byłby taki zły, gdyby nie to, że bałwanek nosił czerwono-zielony szalik. A właściwie to prawdziwy szalik naszyto na sweter. To było tak okropne, że nie mogłam odwrócić wzroku. Zastukał w drzwi, gdy wszedł, jak zawsze. Spojrzałam z mojego miejsca na kanapie. Miałam oczy czerwone od płaczu i zasmarkany nos. – Co… ty, do cholery, masz na sobie, Carter? – Nie mogłam powstrzymać śmiechu. Jednak śmiech spowodował małą strużkę moczu, więc szybko zmienił się w jęk frustracji. – To mój Paskudny Sweter Świąteczny – powiedział, a coś w tonie jego głosu sugerowało wielkie litery. – Co się dzieje? Siąknęłam nosem i otarłam oczy. – Cóż, po pierwsze, posikałam się. – Już wcześniej wyjaśniłam mu ciążowo-moczowe scenariusze. – A poza tym… wszystko. Carter usiadł obok mnie i objął mnie za ramiona. Nie mogłam się powstrzymać przed przytuleniem się do niego, zatopieniem twarzy w wełnie jego swetra i wdychaniu jego czystego zapachu. Pachniał szamponem, odrobiną wody kolońskiej i, oczywiście, trocinami. – Wszystko? – zapytał. Skinęłam głową. – Wszystko. Mam termin za dwa miesiące i nie wiem, co dalej. Wydałam już prawie wszystkie oszczędności. Powinnam była pracować latem, ale po prostu… nie mogłam. Nie poznałam tutaj nikogo poza tobą, a zanim poznałam kogokolwiek innego, byłam już za bardzo w ciąży, by móc robić cokolwiek. Poza tym i tak musiałabym zrezygnować z pracy przed urodzeniem dziecka, więc to nie miało sensu. Czułam, że znowu zaczynają mi płynąć łzy i próbowałam temu zapobiec. Wyglądało na to, że potrafię tylko płakać. – Boże, rzygać mi się chce od płaczu. Wyobrażam sobie, że tobie również. Carter tylko wzruszył ramionami. – W porządku. Odsunął się i popatrzył na mnie. – Jest jeszcze coś, prawda? Westchnęłam. – Jest Gwiazdka. Tęsknię za siostrą. Jest jedyną rodziną, jaką naprawdę mam i nawet nie mogę do niej zadzwonić. Nie mogę teraz tego na nią zrzucić. Nie w święta. – Nigdy nie będzie dobrej pory – powiedział cicho. Uważał, że powinnam po prostu chwycić byka za rogi i powiedzieć im, mieć to już za sobą. Miał rację,

ale łatwiej było powiedzieć niż zrobić. Raz prawie do niej zadzwoniłam, miałam już telefon w ręku. Numer Ever był na ekranie, mój palec na przycisku „zadzwoń”. Ale po prostu nie mogłam tego zrobić. Wyłączyłam telefon i schowałam go w szufladzie ze skarpetkami. – Wiem – powiedziałam. – Jestem tchórzem. Nie wiem, jak możesz ze mną wytrzymać. Carter westchnął, a gdy się odezwał, w jego głosie pobrzmiewała irytacja. – Eden. To, że boisz się im powiedzieć, jest całkowicie zrozumiałe. To nie czyni z ciebie tchórza. To czyni z ciebie człowieka. A ja po prostu chcę powiedzieć, że im dłużej odwlekasz, tym trudniejsze to się staje. Ona jest twoją rodziną. Zrozumie. Pokręciłam głową. – Jak ktokolwiek mógłby zrozumieć, co zrobiłam? Zdradziłam ją w najgorszy możliwy sposób. Carter zawahał się na chwilę. – Słuchaj, wiem, że jego żona – twoja siostra – była w śpiączce i wiem, że on wiele przeszedł, ale… ten Cade powinien ponieść przynajmniej część odpowiedzialności, nieprawdaż? Dokonał wyboru, tak samo jak ty. Nie możesz brać na siebie całej winy, Eden. – Wiem i doceniam, że to powiedziałeś – odparłam, odsuwając się od niego. – Ale wiedza, że Cade jest częściowo odpowiedzialny, nie czyni mojej winy łatwiejszej do zniesienia. Nie zmienia faktu, że za chwilę urodzę jego dziecko, a Ever nigdy nie będzie miała tej szansy. Carter nie znalazł odpowiedzi, bo nie było żadnej. Wstał, odwrócił się do mnie i wyciągnął ręce. – Chodź, bo się spóźnimy. Ujęłam jego dłonie i pomógł mi wstać. – Gdzie się spóźnimy? Dokąd jedziemy? Środkowym palcem powiódł po moim czole, przez skroń i za uchem, dotykając delikatnie, łagodnie i bardzo kusząco. – Na świąteczny obiad, naturalnie. – Z kim? Ty i ja? – Ty i ja… i moi bracia, i moja mama, i ojciec. I kilku członków bliskiej rodziny. Nic wielkiego. Krew ścięła mi się w żyłach. – O kurczę, nie. Dzięki, że o mnie pomyślałeś, ale nie. Zmarszczył brwi. – O kurczę, tak. Jedziesz. Nie ma mowy, abym pozwolił ci siedzieć tutaj samej w Wigilię. Już powiedziałem mamie, że przyjedziesz, więc czeka na ciebie. Przygotowała nakrycie na stole i wszystko. Ręce mi się trzęsły. – A powiedziałeś, że kogo przywieziesz? Swoją samotną, ciężarną, żałosną przyjaciółkę? Twarz Cartera stężała. Zraniłam go tymi słowami. – Nie jestem twoim przyjacielem z litości, Eden. – Odwrócił się, mierzwiąc rękami włosy, które właściwie wymagały już grzebienia i nożyczek. – Miałem nadzieję, że uważasz mnie za kogoś więcej. Podeszłam bliżej niego, walcząc z gwałtowną potrzebą poprawienia mu fryzury. – Przepraszam, Carter. Ja tylko… nie… – Nie będziemy teraz odbywali rozmowy o tym, kim dla siebie jesteśmy. Nie pora. Powiedz mi tylko – jedziesz czy nie?

– Naprawdę chcesz mnie w swoim domu rodzinnym w święta? Czy to nie będzie… niezręczne? Odwrócił się, by na mnie popatrzeć. – Tak, Eden. Nie zapraszałbym cię, gdybym cię tam nie chciał. I nie, to nie będzie niezręczne. Kirk przywiezie swoją narzeczoną, a moja przyrodnia siostra będzie ze swoim chłopakiem. Więc nie będziesz jedyną osobą spoza rodziny. – Przyrodnia siostra? Nigdy nie wspominał o przyrodniej siostrze. – Tak. Moja mama była mężatką, zanim spotkała mojego ojca, i miała dziecko. Lucy mieszka w San Antonio i nie widuję jej zbyt często, ale przyjedzie na święta. Jest fajna. Dwa lata starsza od Maxa. – Powiedziałeś im, że jestem w ciąży? To znaczy, jak im to wyjaśnimy? – Nie musimy nikomu niczego wyjaśniać. To twoja sprawa. Nie jesteś pierwszą niezamężną ciężarną w historii, wiesz o tym? – uśmiechnął się do mnie krzepiąco. – Będzie dobrze. Nikt nie zamierza cię osądzać. Tak, zrobiliby to, gdyby znali prawdę. Ale, jak powiedział, nie mieli pojęcia o szczegółach. I naprawdę nie chciałam być sama. Ale… to mogłoby być niezręczne. Będą się zastanawiali, czy jesteśmy razem i jak to możliwe, że byłam w ciąży nie z nim. – Jedź ze mną, Eden. Nikt nie powinien spędzać świąt samotnie. – Dobrze. W porządku, jadę. – Próbowałam spojrzeć na to z jaśniejszej strony. – Ale nie mam takiego paskudnego swetra. – Nie ma sprawy, zawody na najpaskudniejszy sweter i tak są rozgrywane tylko między mężczyznami. – To są zawody? – zapytałam. Uśmiechnął się. – O, taaaak. Każdego roku moi bracia, mój tata i ja próbujemy znaleźć możliwie jak najpaskudniejszy sweter, a panie głosują, który jest najgorszy. Wszyscy zrzucamy się na butelkę obana i zwycięzca ją dostaje. Wygrałem trzy ostatnie lata z rzędu. Roześmiałam się. – Musisz więc mieć mnóstwo paskudnych swetrów. Prychnął. – Nie masz pojęcia. Mam ich pełne cztery wielkie pudła. Właściwie, to problem, bo nie ma zbyt wielu możliwości wykorzystania paskudnych swetrów świątecznych. Nie można ich włożyć ponownie, bo każdego roku trzeba mieć nowy, by móc wziąć udział w konkursie, ale jak się ich pozbyć? Po prostu wyrzucić? Kiwałam głową, starając się zachować poważną minę. – To faktycznie problem. Co zamierzasz zrobić? Udał, że piorunuje mnie wzrokiem. – Wkręcasz mnie, prawda? Trzymałam wyciągnięte palce o centymetr od siebie. – Troszkę. – Nieładnie. – Pociągnął mnie w kierunku drzwi. – A teraz jedźmy już. Zjedzą bez nas i nie zostanie nawet odrobina placka ze słodkich ziemniaków mojej mamy. A ja nie mogę tego przegapić – to moja

ulubiona część świątecznego obiadu. Roześmiałam się. – Jesteś zabawny. Dobrze, pozwól mi tylko szybko się przebrać. Nie mogę spotkać się z twoją rodziną w tym stroju. Byłam w moim uniformie ciążowym: spodenki do jogi, koszulka na ramiączkach i bluza z kapturem zapinana na suwak. Był wygodny, a zestaw koszulka i bluza pozwalał regulować temperaturę w przypadku uderzeń gorąca, które zdarzały mi się bez ostrzeżenia. Jednak daleko mu było do bycia twarzowym. – Dlaczego musisz się przebrać? – Spojrzał na mnie od stóp do głów. – Dobrze wyglądasz. To tylko spotkanie rodzinne. Tata prawdopodobnie będzie w swetrze i nie sądzę, bym kiedykolwiek widział Lucy w czymś innym niż spodenki identyczne jak twoje. – Carter. Przede wszystkim, noszę te rzeczy non stop od dwóch dni. I nie robi się takich rzeczy. Nie idzie się na pierwsze spotkanie z czyjąś rodziną w czymś takim. – Gestem wskazałam na swój strój. – Uwinę się, obiecuję. Daj mi pięć minut. – Pospiesz się. Przeryłam moją szafę w poszukiwaniu czegoś choć z grubsza akceptowalnego, w co mogłabym się zmieścić. Co włożylibyście na siebie przy takiej okazji? Nigdy nie spotykałam się z nikim wystarczająco długo, by poznać jego rodzinę, a już zwłaszcza nie w święta. Poza tym nie spotykałam się z Carterem, więc to się nie liczyło. Ale ciągle miałam zjeść świąteczny obiad z jego rodziną. Nie mogłam znaleźć niczego i miałam poczucie, że za chwilę dostanę histerycznej zadyszki. Ponownie przeszukałam szafę i w końcu zdecydowałam się na spódnicę z elastycznej bawełny, gładką, czarną, do łydek. Była ładna, wygodna i mogła dopasować się do mojego brzucha wielkości arbuza. Miałam równie ładną szarą bluzkę, która mogła się nadać, i śliwkowy kardigan. Ubrałam się szybko, bose stopy wsunęłam w tomsy, które ostatnio były moim ulubionym obuwiem. Łatwo włożyć, łatwo zdjąć i można w nich pójść wszędzie. Włosy miałam zmierzwione i jak siano, ale nie było już czasu, by coś z nimi zrobić, a z pewnością nie było czasu na makijaż. Wcisnęłam więc szczotkę i gumkę do włosów do torebki i spotkałam się z Carterem przy drzwiach w mniej niż pięć minut. Uśmiechnął się do mnie. – To się nazywa szybka przemiana. Wyglądasz niesamowicie, Eden. Naprawdę. Pokręciłam głową. – Niesamowicie wielka, ale dzięki. Przybranie dwudziestu pięciu kilogramów w czasie ciąży poczyniło spustoszenia w mojej i tak już zaniżonej samoocenie. Założyłam wielką zimową parkę, której nie mogłam zapiąć do końca, ale była jedynym zimowym ubraniem, jakie posiadałam. Carter zamknął za nami drzwi frontowe i ruszył przodem, by otworzyć mi drzwi od strony pasażera i pomóc przy wsiadaniu. Miałam całkowitą pewność, że właściwie nigdy nie zdarzyło mi się otworzyć sobie samej drzwi, jeśli Carter był ze mną. Był to najbardziej rycerski mężczyzna, jakiego znałam, i musiałabym doznać dużego uszczerbku pamięci, by zapomnieć, że nie będziemy nikim więcej niż przyjaciółmi, niezależnie od tego jak wspaniały czy rycerski będzie.

Radio grało tradycyjne świątecznie piosenki i zorientowałam się, że śpiewam je pod nosem, mrucząc, gdy nie pamiętałam słów. Carter, prowadząc wóz, obserwował mnie kątem oka, z lekkim uśmiechem na ustach. Uniosłam brew. – Co jest? Pokręcił głową i wzruszył ramionami. – Nic. – Śmiejesz się ze mnie. – Nie śmieję. – Właśnie że tak. Śmiałeś się ze mnie. Zachichotał. – Nie śmiałem się, bo niby z czego? – To z czego? – zapytałam. – Z niczego. Po prostu… wyglądasz tak ślicznie, siedząc tu, wokół śnieg, a ty śpiewasz świąteczne piosenki. Masz piękny głos. Poczułam, że się rumienię. – Dzięki. Naprawdę nie śpiewam zbyt często. Ale kocham te stare piosenki. Sprawiają, że myślę o mamie. Miała okropny głos, ale włączała radio i śpiewała razem z nim, a śpiewanie podczas gotowania tak ją uszczęśliwiało, że nikt z nas nie dbał o to, że strasznie fałszowała. – Niezbyt często mówisz o swojej mamie – zauważył. To był taktowny sposób zachęcenia mnie do mówienia o niej, gdybym chciała, lecz również zostawiał mi furtkę, gdybym nie miała na to ochoty. – Była niezwykła. Nie wiem, co jeszcze mogłabym powiedzieć. Kochała wiolonczelę – uwielbiała na niej grać. Kochała także malować. Ale robiła to głównie dla własnej przyjemności. Nigdy nie sprzedała żadnego ze swoich obrazów, chociaż mogła. Była piękna i zawsze miała czas, by sprawić, abyśmy Ever i ja czuły się wyjątkowe. To trudne w przypadku bliźniaczek. Nigdy nie traktowała nas jak tej samej osoby, jak robi to wielu rodziców. – Umarła? – zapytał Carter. Kiwnęłam głową. – Tak. Wypadek samochodowy, gdy miałam dwanaście lat. – Jesteś blisko z tatą? – Carter zjechał z głównej drogi i skręcił w boczną ulicę prowadzącą w kierunku wschodniego ramienia zatoki – po przeciwległej stronie półwyspu niż mój domek, kilka kilometrów na południe. – Nie – odpowiedziałam krótko. – Załamał się po śmierci mamy. Nie widziałam go… Boże, prawie dwa lata. Widzieliśmy się kilka tygodni po wypadku Ever, ale nie mógł sobie z tym poradzić. Niektórzy ludzie nie radzą sobie z żałobą, jak sądzę. Odciął się od nas obu, spędzając cały czas w pracy. Płacił za nasze studia, dawał nam pieniądze na życie i opłacił rachunki za leczenie Ever, ale… nigdy nie chciałyśmy jego pieniędzy. Chciałyśmy jego. – Nie wie, że tu jesteś? – Nikt nie wie. – Wpatrzyłam się w śnieg za oknem, obserwując, jak grube płatki leniwie szybują w dół.

– Zamierzasz mu powiedzieć? Pokręciłam głową. – Nie. Tata nie jest już częścią mojego życia, nie od śmierci mamy. Już nawet o nim nie myślę. Carter pokręcił głową, z niedowierzaniem albo ze smutkiem, nie byłam pewna. – Jesteś niezwykle silna, Eden. Przechodzisz przez to sama. Powiodłam kciukiem wzdłuż szwu skórzanego fotela. – Nie jestem silna. Na szczęście miałam wystarczająco dużo zaoszczędzonych pieniędzy, by tu zamieszkać i nie szukać pracy. No i miałam ten domek, by się w nim zatrzymać. Ale jestem w rozsypce. Boję się. I… nie wiem, jak być matką. Za dwa miesiące wydam na świat to dziecko. Dwa miesiące. Nie wiem, jak… co robić. Czasem czuję jego kopnięcia, zazwyczaj w nocy, gdy próbuje zasnąć, i nie czuję… więzi. Jakbym nosiła to dziecko, ale nie mogła pojąć sensu bycia matką. Miłości do istoty zależnej ode mnie we wszystkim. Mówiącej do mnie mamusiu. Miałam ściśnięte gardło. – To nie ja, Carterze. Nie chciałam tego. I czuję się okropnie, bo czasem… mam żal do niego, mam na myśli dziecko, za to, że wszystko zepsuło. Gdybym nie zaszła w ciążę, sprawy dalej byłyby trudne, ale nie tak beznadziejne jak teraz. Carter trzymał kierownicę lewą ręką, a palce prawej zacisnął na mojej dłoni. – Poukładasz to sobie. Krok po kroku, okej? I nie będziesz z tym sama. Pomogę ci. – Co ja bym bez ciebie zrobiła? Dosłownie uratowałeś mi życie. Nie potrafię nawet podziękować ci za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Uścisnął mi dłoń i uśmiechnął się, ale nic nie powiedział. Odepchnęłam od siebie wątpliwości, myśli i obawy, próbując spojrzeć na wszystko z większym optymizmem. Nie mogłam jechać do domu jego rodziców w takim nastroju. Kilka zakrętów i znaleźliśmy się na polnej drodze biegnącej równolegle do zatoki. Stalowoniebieska woda falowała za rosnącymi przy brzegu drzewami. Podjechał pod piękne, położone na wzgórzu ranczo, ulokowane wysoko, z widokiem na zatokę. Wzgórze opadało w stronę linii brzegowej z długim pomostem wychodzącym daleko w jezioro. – Tu jest cudownie – powiedziałam. – To prawda. Wysiadł z samochodu, otworzył mi drzwi i nie puścił mojej ręki, gdy już stałam na ziemi. Dotknął mojego podbródka, spojrzałam na niego. Tak łatwo byłoby zagubić się w jego niebieskich oczach, ale nie mogłam tego zrobić. – Po prostu bądź sobą, dobrze? Baw się dobrze. O nic się martw. A jeśli będziesz chciała jechać do domu, daj mi znać, to cię odwiozę, okej? Kiwnęłam głową i musiałam oderwać od niego spojrzenie, zanim pokusa zalała mój umysł. – Dzięki, że mnie tu przywiozłeś, Carter. Uścisnął mnie. – O nic się nie martw. Nikt nie powinien być sam w święta, zwłaszcza ty. Musiałam go od siebie odepchnąć, zbyt szybko. Pachniał tak dobrze, sprawiał, że czułam się wspaniale. Zbyt pocieszająco, zbyt znajomo.

– Chodźmy, zanim się zdenerwuję. Nie puścił mojej ręki, zanim nie doszliśmy do drzwi frontowych. – Gotowa? – zapytał, kładąc dłoń na gałce. Pokręciłam głową. – Nie, ani trochę. Carter roześmiał się. – Przestałaś się martwić, Edie. Nic ci nie będzie. Zamarłam, gdy użył zdrobnienia, którym zwracała się do mnie tylko Ever. Zauważył moją reakcję. – Nie lubisz tego zdrobnienia? Ledwo wydobyłam z siebie szept. – Ever czasem tak się do mnie zwraca… zwracała. – Nie powinienem był tego robić – powiedział. – Wybacz mi. Pokręciłam głową. – Nie, w porządku. To mnie po prostu zaskoczyło. Kolejny raz ścisnął moją rękę, potem otworzył drzwi i wpuścił mnie do środka. Uderzyła we mnie ściana hałasu: muzyka, śmiechy, głosy, szczękanie talerzy i garnków, szczekanie psa, włączony telewizor. Nigdy w życiu nie widziałam tyle ruchu w jednym miejscu i poczułam się przytłoczona. Toczyło się przynajmniej z tuzin rozmów i było tu przynajmniej dziesięć osób, o których Carter nie wspomniał. Kuzyni, ciotki i wujkowie? Nie wiedziałam. Rodzina tych rozmiarów była dla mnie anomalią. Mały chłopczyk biegał w kółko, wymachując mieczem zabawką i pokrzykując niezrozumiale, i – na moich oczach – rąbnął nim kogoś przypadkowego w kolano, krzycząc przeraźliwie: ju-huuuu! Gdy tylko otworzyliśmy drzwi, wszystkie rozmowy się urwały, a oczy zwróciły się na Cartera i na mnie. – Witam wszystkich! – krzyknął, kopnięciem zrzucając buty. Cofnęłam się za drzwi, czując na sobie ciężar co najmniej dwudziestu par oczu, oceniających, zastanawiających się, osądzających. Delikatnie przyciągnął mnie do przodu. – To jest moja przyjaciółka, Eden. Zawsze lekko podkreślał słowo przyjaciółka. Chór „cześć” uderzył we mnie, a kobieta, która wyglądała dokładnie jak Carter, podbiegła do mnie, uśmiechając się promiennie, ubrana w różowy fartuszek z reklamą Pepto-Bismoł, ze śladami słodkich ziemniaków, kruchego ciasta, mąki, sosu żurawinowego i diabli wiedzą czego jeszcze. Była wysoka, o kruczoczarnych włosach związanych w nieporządny kok. – Eden, witaj. Jestem taka przejęta, że się zjawiłaś! Pochyliła się i uściskała mnie, trzymając ubrudzone ręce i fartuszek z dala od mojego ubrania. Dlaczego? – chciałam zapytać. – Dzięki – powiedziałam tylko. – Macie piękny dom. Wciągnęłam powietrze, czując różne potrawy, które przygotowywała. – Wszystko pachnie przepysznie. – Dziękuję. – Spojrzała na Cartera. – Jestem Karen. Mój syn odzyskał ostatnio mowę, ale chyba nie maniery.

– Wybacz, mamo. Carter odchrząknął i z zażenowaniem szurnął nogami. – Eden Eliot, to jest moja mama, Karen Haven. Mamo, to moja przyjaciółka, Eden. Pomyślałam, że może trochę przesadza z tym naciskiem na naszą przyjaźń. Ale potem przyszło mi do głowy, że to może moje podświadome życzenie, by się spotkać z jego rodziną w innych, mniej platonicznych okolicznościach. Carter wskazał mi wysokiego, szczupłego, atletycznego mężczyznę o kasztanowych włosach ze śladami siwizny na skroniach. – Tato, to jest Eden. Eden, mój ojciec, Richard Haven. Uścisnęłam jego dłoń. – Miło pana poznać, panie Haven. To spowodowało parsknięcie, ten sam dźwięk, który często słyszałam w wykonaniu Cartera. – Richard, proszę. To wspaniałe gościć cię tutaj, Eden. Karen rąbnęła Cartera w ramię, zostawiając ślad słodkich ziemniaków na rękawie. – Nie zachowuj się jak idiota. To nie jest dwór Henryka VIII, Carter. Formalizm jest niepotrzebny. Musiałam ukryć uśmiech, gdy Carter ścierał ze swetra ziemniaczaną papkę. Widziałam, jak mama go ochrzania, to było jednocześnie zabawne i rozczulające. – Miło cię poznać, Karen. Dygnęła, rozkładając fartuszek zamiast spódnicy. – Z wzajemnością, zapewniam. Parsknęłam i oddałam jej głęboki ukłon, na tyle, na ile mogłam przynajmniej. – Wasza miłość. Carter przenosił wzrok z matki na mnie. – Nie powinnaś jej zachęcać, Eden. Z kim się w końcu przyjaźnisz? Karen wzięła mnie pod rękę i pociągnęła w stronę kuchni. – Teraz ze mną. Idź się przywitać z kuzynami. Oddam ci ją później. Poszłam za Karen do przestronnej kuchni. Na środku pomieszczenia była wielka wyspa, z pewnością kluczowy punkt w tej przestrzeni. Część blatu stanowiła ogromna deska do krojenia, drewniana płyta gruba na kilka centymetrów, reszta była z ciemnego marmuru; szafki miały ten sam odcień co deska. W tej chwili każdy centymetr blatu zajmowały miski, utensylia kuchenne i garnki, przykryte folią naczynia żaroodporne, butelki z przyprawami – broń w kuchennej wojnie. Stała tam również gigantyczna butelka wina, otwarta, otoczona zgrają kieliszków. Przez długą chwilę wpatrywałam się w wino, marząc o tym, by wypić choć trochę. Karen poszła za moim wzrokiem i roześmiała się. – Szczerze? To była najtrudniejsza część wszystkich moich pięciu ciąż. Zero wina przez dziewięć miesięcy? – Udała, że przechodzi ją przesadny dreszcz. – Zastrzelcie mnie od razu. Roześmiałam się, czując się swobodnie przy tej kobiecie którą znałam niespełna pięć minut. – To okropnie trudne – przyznałam. – I pięć ciąż? Jak udało ci się nie zwariować? – To twoje pierwsze, jak przypuszczam? – Karen nalała trochę wina do kieliszka i wręczyła go mi. – Sądzę, że wolno ci odrobinę.

Zawahałam się, potem wzięłam i zakręciłam rubinowym płynem. – Jesteś pewna? Nie chciałabym zaszkodzić dziecku. Karen uśmiechnęła się łagodnie. – Och, jestem pewna. Kilka łyków wina, raz, nie uczyni mu żadnej krzywdy. Gestem wskazała salon, gdzie bracia Haven przepychali się i śmiali. – Richard miał talent do robienia mi dzieci w czasie wakacji, więc nigdy nie mogłam pić razem z innymi. Pozwalałam sobie tylko na kieliszek w czasie wigilii. Myślę, że wszystkim im wyszło to na dobre. Zobaczyłam czterech mężczyzn. Wszyscy byli wysocy, ciemnowłosi i przystojni, zupełnie różni, ale wszyscy czterej wspaniali. Według mnie jednak żaden z nich nie był równie niewiarygodny jak Carter. – Zgadzam się – powiedziałam ze śmiertelną powagą. Karen parsknęła, przełykając wino. Musiała zakryć usta, aby mnie nie opluć. – Niezła z nich zbieranina, nieprawdaż? Upiłam wina. Moje oczy zamknęły się i aż jęknęłam z zachwytu, gdy wytrawny, aksamitny płyn zderzył się z moim podniebieniem. – Boże, jakie dobre. Nawet nie wiesz, jak mi tego było trzeba. Zachichotała. – Myślę, że wiem. Pięć ciąż, pamiętasz? Spróbuj być w ciąży, mając trzech synów poniżej siódmego roku życia kręcących się pod nogami. Zbladłam na samą myśl, obserwując, jak malec niezmordowanie biega z jednego końca domu na drugi, skacze z oparcia kanapy, przetacza się przez podnóżek, dźgając co chwila powietrze swoim mieczem. – Czy one wszystkie tak się zachowują? – Wskazałam chłopczyka, który mógł mieć trzy lub cztery lata, ale nie byłam pewna. Karen kiwnęła głową, zaglądając do jednego z dwóch zapchanych piekarników. – O, tak. Danny jest niesforny, ale jest sam. Wszyscy moi chłopcy zachowywali się jak małe diabły wcielone. I tworzyli zespół. Kirk był mózgiem, zawsze wymyślał jakiś przebiegły plan, a Max i Carter odpowiadali za realizację. – A co z Tomem? – Tom odwracał uwagę. Mówię ci, to była taktyka. – Zamknęła piekarnik i odwróciła się do mnie. – Pamiętam raz… Max miał dziewięć, czyli Kirk siedem, Carter pięć, a Tommy trzy lata. Maxowi zachciało się ciastek. Właśnie upiekłam całą blachę kruchych ciastek czekoladowych i powiedziałam im, że dostaną je dopiero po kolacji. Więc Max przekonał Kirka i Cartera, by mimo to pomogli mu zdobyć kilka. Biedny mały Tommy, był zbyt młody, żeby wiedzieć, co jest dobre, a poza tym ubóstwiał starszych braci, zwłaszcza Cartera. Zrobiłby wszystko, o co prosili. Więc zaczekali, aż Tommy zaczął bawić się swoją ulubioną zabawką i wyrwali mu ją. Oczywiście dostał szału. Dokładnie tego chcieli. Poszłam zobaczyć, co się dzieje z Tommym, a kiedy próbowałam zrozumieć, o co chodzi wrzeszczącemu maluchowi, trzej starsi ukradli z kuchni po garści ciastek. – Dali Tommy’emu choć jedno? Karen roześmiała się. – Oczywiście, że dali! Zaczekali, aż uspokoiłam Tommy’ego i wtedy dali mu ciastko. Nie wiedziałam,

co było na rzeczy, dopóki Tommy nie wkroczył do kuchni, wysmarowany czekoladą, prosząc o ciasteczko. Jeszcze jedno. Zaczęłam się śmiać. – Wygląda na to, że byłaś zajęta. – Zajęta to mało powiedziane. To był chaos, kompletny i całkowity chaos. Dom był nieustającą katastrofą, zlew wiecznie pełen naczyń, śmietnik przepełniony. Toalety były obrzydliwe, prysznice wymagały umycia. Ale… każda minuta była tego warta. W tym momencie Carter wszedł do kuchni i nalał sobie kieliszek wina. – Znowu opowiadasz jakieś żenujące historyjki, mamo? – Zgadza się. Właśnie zaczęłam tę, jak aż do trzeciego roku życia biegałeś po okolicy z gołym tyłkiem. Roześmiałam się, dławiąc się łykiem wina. – Naprawdę? Karen przytaknęła. – O, tak. Nie mógł wytrzymać w ubraniu. Ubierałam go, a w ciągu godziny był goły jak w chwili narodzin. I uciekał. Musiałam ganiać go po plaży, a jego ptaszek majtał się na wietrze. Carter pokręcił głową, patrząc na matkę. – Poważnie? Czy następnym razem przytargasz tu zdjęcia? Boże, mamo! Z szatańskim chichotem Karen wyjęła swój telefon. – Cóż, skoro mi już przypomniałeś… Richard zeskanował wszystkie zdjęcia rodzinne ostatniej wiosny i mam tu kilka moich ulubionych. Dotknęła ekranu i zaczęła przewijać album ze zdjęciami, a potem wręczyła mi telefon. – Przesuwaj w prawo. Sporo dobrych zdjęć chłopców. I oczywiście, koniecznie zdjęcie gołego Cartera w wannie. Chichotałam, przesuwając zdjęcia z dzieciństwa Cartera. Był uroczym małym chłopcem, i sądząc po zdjęciach, nieustraszonym. Miała jego zdjęcia w każdym wieku, od niemowlęctwa po dorosłość, na wielu z nich wspinał się na drzewa, jeździł na motorach crossowych i konno, ścigał się na quadach. I, jak obiecała Karen, było zdjęcie dwu- lub trzyletniego Cartera w wannie. To nie było uroczo upozowane zdjęcie, o nie. Wszystko było widać na ekranie. Na jednym ze zdjęć z wanny właściwie zabawiał się ze sobą. Mogłam niemal usłyszeć jego cieniutki głosik: fap… fap… fap… Carter zerknął ponad moim ramieniem, a potem zaczął kaszleć i się miotać. Wyrwał mi telefon z ręki i trzymał go poza moim zasięgiem. – Mamo! Czy ty jesteś poważna, do cholery? Naprawdę pokazujesz jej moje zdjęcia w wannie? Kto jeszcze je ma? Karen tylko się śmiała. – Zrozumiesz, kiedy będziesz miał dzieci. To jest urocze! A w twoim przypadku zawsze można się pośmiać. – Zerknęła na mnie. – Widziałaś, to na którym… Parsknęłam, przypominając sobie, co Carter robił za zdjęciu. Fap! Fap! Fap! Carter spiorunował nas wzrokiem, a Karen śmiała się tak, że aż zgięło ją wpół. Mała rączka chwyciła sweter Cartera i szarpnęła. – Powiedziałeś brzydkie słowo, wujku Carterze.

Carter spojrzał w dół na malca. – Z pewnością, Danny. I jestem twoim kuzynem, a nie wujkiem. Danny zmarszczył brwi. – Nie powinieneś mówić brzydkich słów. Czy mogę i tak nazywać cię wujkiem? – Pewnie, że możesz. I rzeczywiście raczej nie powinienem się przy tobie tak wyrażać. Przykro mi, Danny. Może zawrzemy układ? Nie będę przy tobie używał brzydkich słów, jeśli tego nie chcesz. Carter uklęknął i wyciągnął do niego rękę. Danny skrzyżował ręce na piersi. – A co z moim dolarem? Tatuś czasem mówi brzydkie słowa, kiedy ogląda mecz. Mamusia się na niego gniewa, a on musi mi dać dolara za każdym razem, gdy jakieś powie. – Musisz mieć dużo dolarów, co nie? – zapytał Carter, rzucając rozbawione spojrzenie kuzynowi, który, jak przypuszczałam, był ojcem Danny’ego, tęgiemu mężczyźnie o kasztanowych włosach i długiej brodzie. – Ma więcej pieniędzy, niż mógłby wydać – odparł mężczyzna, nie odrywając wzroku od gry na monitorze. – Nieee – powiedział Danny. – Wydałem je. To przyciągnęło uwagę jego ojca. – Na co? – W samochodzie z lodami. – W samochodzie z lodami? Wydałeś wszystko na lody? Danny wzruszył ramionami, wbijając wzrok w podłogę. Właśnie zdał sobie sprawę, że chyba palnął coś, czego nie powinien. – Nie wszystko. Trochę zostało. – Tam było ponad dwadzieścia dolarów! – Facet przeniósł wzrok z Danny’ego na śliczną blondynkę z kolczykiem w wardze. – Gdzie była twoja matka, gdy kupowałeś lody? Danny patrzył to na ojca, to na matkę. – Przeglądała swojego people booksa. Zapytałem, czy mógłbym się pobawić na dworze i pozwoliła mi, a samochód z lodami zawsze podjeżdża do ogrodzenia, i nie musiałem nawet wychodzić na ulicę ani nic! – People books – powiedział jego ojciec, unosząc oskarżycielsko brew w kierunku żony. – Wiedziałam, gdzie on jest, Alex – odpowiedziała. – Nie wiedziałam tylko, że przemycił na zewnątrz pieniądze. – I nie zauważyłaś, że on… och, sam nie wiem… miał lody? – drążył Alex. – Może dlatego przez całe lato nie chciał jeść kolacji! W tym momencie wkroczyła Karen. – Marie, Alex. To tylko lody. Dajcie spokój. Marie rzuciła Karen pełne wdzięczności spojrzenie. Alex wrócił do telewizora, mamrocząc pod nosem coś o tym, że „portale społecznościowe są do dupy”. Przysłuchiwałam się tej wymianie zdań z zaciekawieniem. Alex i Marie właśnie pokłócili się publicznie o coś, co wydawało się poważną kwestią wychowawczą. Aczkolwiek, poza mną, wszyscy w

domu należeli do rodziny, więc może to nie było publicznie. Nie mogłam pojąć, jak można toczyć taką dyskusję przy ludziach. Ale cóż, nie miałam pojęcia, jak funkcjonują duże rodziny. A ta była taka duża. Toczyło się co najmniej dziesięć oddzielnych rozmów jednocześnie, a każdy usiłował przekrzyczeć pozostałych. W efekcie wszyscy w zasadzie wrzeszczeli do siebie o wynikach w golfa, trikach giełdowych, przepisach kulinarnych i ploteczkach na temat członków rodziny, którzy, jak przypuszczałam, również byli tu obecni. Przykładem był Carter, stojący obok mnie w kuchni, zanurzający chipsy pita w misce z czymś, co wyglądało na domowy hummus. Prowadził rozmowę z kimś na drugim końcu domu, głosem tak donośnym, że usłyszeliby go na przeciwległym krańcu stadionu futbolowego. Carter, którego widziałam w tym domu, w otoczeniu rodziny, był właściwie inną osobą niż ta, którą znałam. Całkowicie odprężony, rozmowny, nieustannie szwendający się po domu, z łatwością przeskakujący z tematu na temat. Gdy był ze mną, wydawał się cichszy, nie małomówny, ale też nie gadatliwy. Raczej pozostawał w jednym miejscu, podczas gdy tutaj nie potrafił usiedzieć na tyłku dłużej niż kilka minut. Zauważyłam też, że niezależnie w której części pokoju się znajdował, nieważne, z kim rozmawiał lub jak zainteresowany tematem się wydawał, Carter zawsze na mnie uważał. Czułam na sobie jego wzrok, obserwujący, sprawdzający. I w miarę upływu czasu zawsze wracał do kuchni, w której rozbiłam obóz. Karen zaciągnęła mnie do kuchni zaraz po przyjeździe i już stamtąd nie wyszłam. Nawet nie przekroczyłam progu salonu; ten wydawał się terytorium mężczyzn, którzy mieli przewagę liczebną. Kobiety, których było zdecydowanie mniej, zebrały się w kuchni wokół Karen lub wokół stołu w jadalni. Zaofiarowałam pomoc w gotowaniu, ale machnęła na mnie rękę, mówiąc że jej miło, ale i tak niewiele zostało już do zrobienia. A jednak ciągle była zajęta, siekając, mieszając lub nakładając. Z drugiej strony nie miałam bladego pojęcia, o której zaczniemy jeść. Carter poganiał mnie tak, jakbyśmy mieli usiąść do stołu od razu po wejściu do domu. Od naszego przyjazdu Karen przygotowywała ogromne ilości jedzenia, a jednak, chociaż była już prawie trzecia po południu, przekąski wciąż nieźle się trzymały. Stół był zastawiony misami chipsów i sosów, talerzami serów, tacami selera, marchewki i papryki, stojakami z koktajlem z krewetek, kanapkami, zwiniętymi w rulony i pokrojonymi w grube na dwa centymetry porcje, miseczkami cukierków i rozwiniętych z papierków reese’s miniatures… Było tu więcej przekąsek i przystawek, niż kiedykolwiek w życiu widziałam w jednym miejscu. Inną sprawą była obfitość alkoholu. Wino już się prawie skończyło, a mężczyźni wiele razy kursowali do kuchni, by przynieść sobie z lodówki butelkę piwa. Sączyłam moje pół kieliszka tak wolno, jak tylko mogłam, i zajęło mi to prawie godzinę, co w moim przekonaniu było swoistym rekordem jak na kilka łyków wina. Nawet Carter, z tego co zauważyłam, wypił co najmniej trzy butelki piwa, co – o ile wiedziałam – było jak na niego sporą ilością. Chwyciłam go za ramię, gdy mijał mnie w drodze po kolejną butelkę. – Myślałam, że musimy się spieszyć, bo inaczej zabraknie placka ze słodkich ziemniaków. – Uniosłam brew. – Już po trzeciej. Co z obiadem? Carter zachichotał. – Cóż, z jednej strony ten pośpiech był sztuczką, by cię tu ściągnąć. Wiedziałem, że jeśli dam ci choć odrobinę czasu do namysłu, to stchórzysz. Musiałem wyciągnąć cię z domu tak szybko, jak się dało, żebyś

się nie wyłamała. Ale tak, świąteczny „obiad” – powiedział to, robiąc w powietrzu cudzysłów – jest, jak myślę, trochę mylącym określeniem. Prawdopodobnie nie zaczniemy jeść jeszcze przez jakąś godzinę, a potem będziemy się opychać, dopóki damy radę… a potem podjadać przez całą noc. – Całą noc? Jak wszyscy dotrą do domów? Większość jest już nieźle pijana albo niewiele im brakuje. Carter roześmiał się. – Och, nie, nikt stąd nie wyjeżdża, kotku. Na górze są cztery sypialnie, dwie rozkładane kanapy, sypialnia w piwnicy oraz domek dla gości przy plaży. Moja rodzina ma tu prawie czterdzieści akrów, z tego półtora kilometra wzdłuż linii brzegowej. Kotku. Powiedział do mnie „kotku”. Nie powinno mi to sprawić takiej przyjemności, ale tak było. Wspominał, że jego rodzice są zamożni, ale zapomniałam o tym. Sam dom wydał mi się skromny. Dorastałam w liczącej ponad dwa tysiące metrów kwadratowych posiadłości w Bloomfield Hills, w otoczeniu tuzów z branży motoryzacyjnej, którzy lubili trwonić pieniądze. Widać było, że rodzina Cartera nie miała tego w zwyczaju. Nawet jeśli spali na pieniądzach, nie pokazywali tego w sposób, do którego byłam przyzwyczajona. Ten dom nie wydawał się bardzo duży, ale piękny i wysmakowany. Urządzenia gospodarstwa domowego były z górnej półki, ale nie luksusowych marek, tak samo meble, ładne, wygodne, ale nie pretensjonalne. Czuło się tu jak w domu, ukochanym i przytulnym. Spędziłam większość popołudnia, rozmawiając z Karen, ale spotkałam także kilku kuzynów, jedną z ciotek Cartera, obu jego wujków i kilka innych osób, których nie zapamiętałam. Z każdym miło się gawędziło, byli inteligentnymi i dobrymi słuchaczami. I nikt z nich nie zadawał niezręcznych pytań o moją ciążę. Albo Carter poprosił ich, by tego nie robili, albo po prostu byli taktowni. Dwa jednodolarowe banknoty zasłoniły mi pole widzenia. – Dwa dolce za twoje myśli – rzucił Carter. Uśmiechnęłam się do niego, a potem wzruszyłam ramionami. – Po prostu… twoja rodzina jest niesamowita. Wszyscy są tacy mili… i jest ich tak wielu. Wszyscy zachowują się tak, że czuję się tu jak w domu. Z początku byłam trochę przytłoczona, ale… jest miło. Głośno, wariacko i chaotycznie, ale zabawnie. I czy wspominałam, że jest ich tak wielu? Carter roześmiał się. – Wielu? Eden, kotku, to jest… może połowa krewnych ze strony mojej mamy. Ma pięcioro rodzeństwa, a każde z nich ma dzieci. Tata jest jednym z pięciorga dzieci, a jego rodzeństwo też ma po kilkoro potomków. Po jego stronie właściwą miarą metryczną jest gównotona małych dzieci. Wszyscy w tej rodzinie to jurne dranie. Jest tuzin najbliższych kuzynów, między innymi wujek Mike, wujek Derek, ciocia Julie i wujek Brad. A każdy z tej dwunastki ma co najmniej jedno dziecko – większość dwoje lub troje. Dostałam zwrotów głowy. – Ilu… kuzynów, ciotek i wujków masz? Carter odchylił się, skrzyżował ręce na piersi, a butelkę piwa oparł na przedramieniu. – Hm… Nigdy właściwie nie liczyłem. Nie sądzę, by kiedykolwiek udało się ich zgromadzić w jednym miejscu. Mam dziewięć ciotek i wujków, i… Boże, jakichś trzydziestu dalszych kuzynów. Nie wiem. Bardzo wielu. – I znasz ich wszystkich? – Musiałam się dosłownie przytrzymać blatu.

Carter skinął głową. – Tak, jasne. Są rodziną. Jeden z braci mamy jest czymś w rodzaju pustelnika, więc spotkałem go tylko raz. Mieszka na Alasce, o ile wiem. Gdzieś, gdzie jest daleko i zimno. Krzyknął przez pokój do matki, która przycupnęła na podłokietniku kanapy, leniwie głaszcząc włosy męża. – Hej, mamo! Gdzie mieszka wujek Rich? Nawet się nie obejrzała. – W Nome! – odkrzyknęła. Odwrócił się do mnie. – Mieszka w Nome, na Alasce – powiedział, jakbym nie usłyszała sama. – Tak, słyszałam – odpowiedziałam śmiertelnie poważnie. Zignorował mój sarkazm. – Ale cóż, mamy ich aż nadto przez całe święta. Rodzina mamy zwykle przychodzi w święta Bożego Narodzenia, rodzina taty w Święto Dziękczynienia, a czwartego lipca zazwyczaj jest wielka letnia impreza, na którą przybywa każdy, kto może. Spojrzał na mnie z zaciekawieniem. – Twoja rodzina jest mała, co nie? Wzruszyłam ramionami. – Tak. Mama i tata byli jedynakami, rodzice mamy zmarli, gdy byłam małym dzieckiem, a rodzice taty niedługo później. Była nas tylko czwórka, gdy dorastałam, a gdy mama zmarła, tata właściwie zniknął. Więc święta spędzałyśmy zazwyczaj z Ever. – Wskazałam głową na zgromadzoną rodzinę. – Dlatego to… jest dla mnie takie niesamowite. Właśnie wtedy podszedł do nas tata Cartera, Richard, i rozmowa zeszła na inne tematy, ale ledwo brałam w niej udział. Chłonęłam wszystko, obserwowałam relacje między nimi, zastanawiając się, jak to by było być częścią tak wielkiej rodziny. Niesamowicie, uznałam. Oddałabym wszystko, by być częścią tej rodziny. To prawdopodobnie było bezsensowne życzenie, uświadomiłam sobie z ukłuciem smutku. Ucieczka do Traverse City była z zamierzenia tymczasowym rozwiązaniem permanentnego problemu. Nie miałam pojęcia, co się stanie po urodzeniu dziecka. Odepchnęłam od siebie te myśli, gdy pozornie bez żadnej zachęty stół w jadani został opróżniony i pojawiła się na nim zastawa. Na środku stołu ustawiono niezliczone naczynia, ludzie zajmowali miejsca, gdzie kto chciał i w ciągu minuty obiad się rozpoczął, choć czwarta po południu wydawała się okropnie późną godziną jak na obiad. Jeśli chaotyczna natura rozmów toczonych wcześniej tego dnia mnie przytłoczyła, to posiłek był czystym szaleństwem. Naczynia krążyły w tę i z powrotem, okrzyki z prośbą o podanie półmisków lub rozmowy przez stół trwały nieustannie, toczyły się chcąc nie chcąc. Każdy rozmawiał z każdym, wszyscy naraz. Opowiadano dowcipy, od idiotycznych kalamburów po sprośne i żenujące, jednak nikt nie czuł się obrażony, nikt się nie wkurzał, nikt nikogo nie obrażał, a nawet jeśli to robił, to w zabawny sposób i zaraz otrzymywał ripostę. Szczególnie Carter i jego bracia, jednakowo pogodni, nabijali się z siebie non stop, a w którymś momencie zaczęli rzucać w siebie bułkami, co trwało do chwili, gdy Tom strzelił purée ziemniaczanym z widelca. Siedząc obok Cartera pośrodku stołu, za drugiego sąsiada miałam jego

starszego brata, Maxa, co lokowało mnie w samym centrum akcji. Gdzieś w połowie posiłku Max zerknął na mnie z wyrazem zaciekawienia na twarzy. – Cóż, Eden. Musisz powiedzieć mi, jak to zrobiłaś. – Zrobiłam co? – zapytałam, gryząc ciastko. – Sprawiłaś, że Carter znowu zaczął mówić. Rozmowy nagle się urwały, przechodząc momentalnie z pełnego harmidru w ciszę, w której słychać było spadającą szpilkę. Ciastko nagle nabrało smaku popiołu. – Ja… nie wiem. Nic nie zrobiłam. – Wpatrzyłam się w mój talerz, z ledwością mogąc się zdobyć na wzruszenie ramionami. – Nie wiedziałam, że nie odzywał się przez tak długi czas. Sądziłam po prostu, że jest aroganckim dupkiem lub jest chorobliwie nieśmiały. – Wszyscy ryknęli śmiechem, w tym również Carter. – Nie próbowałam niczego. Przepraszam, że nie zabrzmi to bardziej dramatycznie. Po prostu… zaczął ze mną rozmawiać. Carter, chociaż śmiał się z moich docinków, wydawał się czuć równie zażenowany rozmową jak ja. – Hej, słyszeliście ten kawał o księdzu i zakonnicy? – zapytał. Kiepska próba. – Zamknij się, Carter. Jesteś do dupy w opowiadaniu dowcipów – powiedział Tom. – Nie próbuj zmienić tematu. – Owszem, spróbuję. Mogę też walnąć cię w ten paskudny ryj. – Chłopcy – ucięła Karen cichym głosem, lecz obaj natychmiast umilkli. – Sprawiacie, że Eden czuje się zakłopotana. Carter zaczął mówić, bo był na to gotowy i dość o tym teraz. To nie jest właściwy temat do dyskusji przy stole. Powiedziała to kobieta, która przed chwilą zaśmiewała się ze sprośnego kawału opowiadanego przez jej męża. Byłam jej niezmiernie wdzięczna za ściągnięcie ze mnie świateł sceny. Oczy Cartera spotkały się z moimi, bladoniebieskie i zatroskane. Uśmiechnęłam się od niego, próbując go zapewnić, że wszystko jest w porządku. Rozmowa nie rozpoczęła się jeszcze na nowo, więc próbowałam rozładować napięcie. – Myślę, że to jednak niewiele miało ze mną wspólnego. Myślę, że rzygać mu się już chciało od wysłuchiwania waszych pierdół, chłopaki. – Widelcem wskazałam kolejno każdego z nich. – Zawsze mi opowiadał, jacy byliście dla niego podli. Trzech braci ryknęło śmiechem, a Carter posłał mi zbolałą minę, jakbym go zdradziła. W jego oczach mogłam jednak dostrzec wdzięczność i iskierki wesołości. – Ty suko! Sprzedałaś mnie! Rozległo się chóralne „ooooooch”. Rąbnęłam go grzbietem dłoni w ramię. – Powiedz, że nie nazwałeś mnie właśnie suką. Nie zrobiłeś tego. – Myślę, że to zrobiłem – odparł, unosząc brew. Zerknęłam na Toma, który znacząco kiwnął głową, zanurzając widelec w tłuczonych ziemniakach. Zawahałam się, potem zebrałam odwagę, nabrałam kopiec ziemniaków na łyżkę, skierowałam ku ustom, jakbym zamierzała je zjeść, a potem w ostatnim momencie strzeliłam nimi w Cartera, trafiając go w twarz. Wszyscy przy stole ryknęli śmiechem, poza Karen, która bezskutecznie usiłowała zapobiec wojnie

na jedzenie. I tak wybuchła. Trwała dopóty, dopóki Kirk nie zagroził wylaniem zawartości sosjerki z sosem pieczeniowym na Maxa, więc Richard uciął zgiełk krótkim, lecz stanowczym „Wystarczy”. Wszyscy zakasali rękawy. Posprzątali i doprowadzili się do ładu. A potem zaproponowano maraton filmów ze strzelaninami, co zwabiło większość obecnych na dół. Karen i ja zostałyśmy same w kuchni, a kilka osób grało w karty w salonie. Wyczułam zbliżającą się rozmowę, gdy Karen nalała sobie wielki kieliszek białego wina i usiadła na stołku obok mnie. – Wiem, powiedziałaś, że nic nie zrobiłaś, ale ja tylko… chciałam ci podziękować. Nie byłam pewna, czy Carter naprawdę kiedykolwiek do nas wróci, a od kiedy poznał ciebie… jest znowu dawnym sobą, a nawet lepiej. Pochyliłam głowę. – Naprawdę nic nie zrobiłam, Karen. – Cóż, więc wystarczy to, że jesteś. Dziękuję ci i za to. Oddałaś mi syna i nie umiem wyrazić, ile to dla mnie znaczy. – Carter jest niesamowity. Opiekuje się mną w sposób, za który nigdy nie będę w stanie mu się odwdzięczyć. Spojrzałam w oczy Karen, dostrzegłam w nich iskierki nadziei i wiedziałam, że muszę jej wyjawić choć część prawdy. – Powiedział mi, co się stało. Z Britt. Carter zasługuje na szczęście. Ale, Karen, nie jestem pewna, czy będę w stanie mu je dać. Położyłam rękę na ogromnym brzuchu dla podkreślenia moich słów. Karem pokiwała głową, wzdychając. – Rozumiem, co chcesz powiedzieć. I chociaż jestem ciekawa, to twoja sprawa i twoja historia. Ale pozwól mi podzielić się z tobą pewną mądrością. Nie prosiłaś o to, ale jestem matką, a udzielanie nieproszonych rad to nasze zajęcie. Roześmiałam się. – Dobrze, wysłucham jej. – Życie nigdy nie jest proste. Nigdy. Karen powiodła palcem wskazującym po oprawce okularów. – Byłam samotną matką, gdy spotkałam Richarda. Miałam osiemnastomiesięczną córeczkę i w toku ciężki rozwód, który miał się wlec jeszcze przez pół roku. To było skomplikowane jak diabli. Lubiłam go, bardzo, ale uważałam, że nikt nigdy nie zrozumie mojego życia. I że nigdy już nie znajdę szczęścia. Zwłaszcza biorąc pod uwagę okoliczności, które doprowadziły do mojego rozwodu. Wiesz, byłam bardzo młoda. Dwadzieścia jeden lat, córeczka, rozwód i złamane serce. – Spojrzała na mnie, jakby rozważała, ile może mi powiedzieć. – Moi chłopcy nie wiedzą o tym, ponieważ… Nigdy nie wiedziałam, jak im o tym powiedzieć, ale… Mój pierwszy mąż znęcał się nade mną. Mentalnie, emocjonalnie i fizycznie. Więc, poza całym życiowym bagażem, miałam jeszcze nieufność, traumę i całe to gówno. Uznałam, że to zbyt wiele dla kogokolwiek. Nawet kogoś tak niesamowitego jak Richard. Więc go odpychałam. Zrobiłam wszystko, co tylko przyszło mi do głowy, żeby dał mi spokój. Raniłam go. Bo wiedziałam, że w końcu i on mnie zrani, a tego bym nie przeżyła.

– Macie czwórkę dzieci, więc jestem pewna, że Richard cię nie posłuchał. Co się stało? Jak wylądowaliście razem? Karen uśmiechnęła się do swoich wspomnień. – To cały problem, kochanie. My nie wylądowaliśmy razem. Dokonaliśmy wyboru. Richard powiedział mi coś, czego nie zapomnę: „Sądzisz, że nie wiem, że masz zabałaganioną przeszłość, Karen? Oczywiście, że masz. Być może twoja jest bardziej skomplikowana niż moja i po prostu się boisz”. – Jej głos nabrał tonu, który świadczył o tym, że cytuje słowa, które pamiętała przez trzydzieści lat. – „Ale wybór, czy mam cię kochać, należy do mnie. Nie do ciebie. Nie możesz dokonać za mnie tego wyboru. Możesz wybrać i nie pozwolić mi cię kochać, ale nie możesz mi mówić, co potrafię znieść. O tym ja zdecyduję”. Pociągnęłam nosem, by powstrzymać łzy. – Boże, Karen. A co ty na to? Karen spojrzała na mnie z niedowierzaniem. – Czyś ty widziała mojego męża? Oczywiście, że się zgodziłam. To ciacho! Roześmiałam się. Widziałam jej męża, człowieka starszego ode mnie o trzydzieści lat, i wiedziałam, że był przystojny. Chłopcy byli do niego podobni. Richard Haven, nawet mając pięćdziesiąt, sześćdziesiąt, czy ile tam miał lat, był wysoki i dobrze zbudowany. Miał falujące kasztanowe włosy, które zaczynały siwieć na skroniach. Synowie odziedziczyli jego ostre rysy twarzy i lodowato błękitne oczy. Karen spoważniała. – Ale serio. Jak mogłabym zaprzeczyć temu, co powiedział? Nie odpychałam go dlatego, że go nie chciałam, ale dlatego, że bałam się, iż mój bagaż będzie dla niego zbyt ciężki. A on miał rację, Eden. Nie możemy dokonywać wyborów za innych ludzi. Siedziałam nieruchomo, ledwie ważąc się oddychać. Przemilczałam wszystko, co cisnęło mi się na usta i próbując zapobiec kolejnym potokom łez. – Wiesz, czego najbardziej nienawidzę z bycia w ciąży? Stałam się taka uczuciowa. Dosłownie wszystko zmusza mnie do płaczu. Karen roześmiała się, słysząc to. – Jasne, zwalaj winę na hormony. Klasyczna śpiewka ciężarnych: „zwykle nie jestem tak uczuciowa, to tylko te cholerne hormony”! Rzuciłam jej kpiące spojrzenie. – Cóż, ale w moim przypadku to prawda. Przez pierwsze dwadzieścia jeden lat mojego życia rzadko płakałam. Może od czasu do czasu jakieś paskudniejsze załamanie. Ale nagle płaczę przez wszystko i rzygać mi się chce od tego, ale nie mogę przestać! – Och, skarbie. Rozumiem cię lepiej, niż sądzisz. Wątpiłam. Z pewnością nie była w stanie zrozumieć, w jak zagmatwaną sieć wpadłam. Nikt nie mógł. Niemal wyplułam to z siebie głośno, ale zdałam sobie sprawę, że zrobiłabym dokładnie to, przed czym ostrzegała mnie Karen. Musiała dostrzec sceptyczny wyraz mojej twarzy. – Wszystko, co chcę powiedzieć, to byś była otwarta na świat. Nigdy nie wiesz, co jest możliwe,

dopóki nie spróbujesz. Taki wyświechtany frazes, ale to prawda. Rzeczy zawsze wydają się niemożliwe, kiedy jesteśmy po złej stronie strachu. – Po złej stronie strachu? – Cóż, tak. – Karen przetarła okulary. – Strach może albo czynić cię ostrożną i chronić przed popełnianiem głupich błędów, albo może cię oślepiać i paraliżować. To jest ta zła strona. Kiwnęłam głową, rozumiejąc, o co jej chodziło. – Spróbuję. – Jeszcze jedno. Mówię to, bo jak dla mnie potrzebowałaś to usłyszeć, ale miałam też bardziej egoistyczne motywy. Lubię cię. I lubię to, jaką osobą staje się mój syn, gdy jest z tobą. Widzę, jak bardzo się zmienił, na lepsze, i możesz temu zaprzeczać, jeśli chcesz, ale częściowo to na pewno twoja zasługa. Więc, cóż, chcę cię dla mojego syna. Nigdy dosyć kobiet tutaj! Zawsze jesteśmy w mniejszości, mężczyzn jest co najmniej dwa razy więcej. Pociągnęłam nosem, śmiejąc się. – Masz wspaniałą, niesamowitą rodzinę, Karen. I, szczerze, spędzenie z wami Wigilii było najszczęśliwszą rzeczą, która mi się przydarzyła… Boże, od lat. – Wszyscy się cieszymy, że jesteś z nami. Zamrugałam znowu, czując pieczenie pod powiekami. – Ale ja po prostu nie mogę… obiecać… – Zagryzłam wargi, aż ból pomógł uporać się z natłokiem emocji. – Nie wiesz, Karen. Po prostu… nie wiesz. Znałam ją zaledwie od kilku godzin, ale już czułam więź z tą kobietą. Chciałam powiedzieć jej o wszystkim, ale po prostu nie mogłam. Nie mogłam wydobyć z siebie słów. Wyglądało na to, że zrozumiała, że nic już nie było do powiedzenia. Karen wstała, wyciągnęła do mnie obie ręce i pomogła mi się podnieść. – Chodź. Mówią, że jest coś w filmach, w których bandy półnagich facetów wysadzają różne rzeczy w powietrze. Roześmiałam się i poszłam za nią do piwnicy, odkrywając, że zatrzymali dla mnie miejsce na wielkiej skórzanej kanapie w kształcie litery L. Obok mnie siedział Carter, długie nogi miał wyciągnięte przed siebie, a ramię zarzucił na oparcie kanapy. Nie miałam zamiaru siadać tak blisko niego, ale kanapa mnie wessała, jego ramię znalazło drogę i objęło mnie, a moje powieki stawały się coraz cięższe. Mocno umięśniony facet, ubrany w poszarpaną koszulkę, trzymał karabin maszynowy w jednej ręce, strzelając z nieubłaganą precyzją, a drugą przytulał chudą blondynkę z absurdalnie wielkimi cyckami. Różne rzeczy wylatywały w powietrze, w tym odrzutowiec i całe budynki. Carter był zbyt wygodny, więc dla jego własnego dobra walczyłam z sennością, mrugałam, próbowałam się od niego odsunąć, ale bezskutecznie. Zasnęłam otoczona jego rodziną, z głową opartą na jego ramieniu. Przegapiłam sędziowanie w konkursie na Paskudny Sweter Świąteczny. Odbył się między drugą a trzecią częścią maratonu filmowego, co oznacza, że przespałam dwu- lub trzygodzinny film. Kiedy się obudziłam, wszyscy faceci popijali scotcha i nabijali się z Cartera, dopytując, gdzie znajduje te swoje swetry, z czego wywnioskowałam, że wygrał po raz czwarty z rzędu. Było już dobrze po północy, gdy zorientowałam się, że zostałam na noc w domu Havenów. Carter był

wstawiony, czyli pijany mniej więcej jak wszyscy pozostali, a jednak nikt nie był nieprzyjemny albo chamski, co do tej pory było moim normalnym doświadczeniem z pijanymi na imprezach. Inni często zachowywali się zbyt głośno, skłonni obrzucać się obelgami, nabijać się z siebie nawzajem i rechotać z dowcipów, które mnie nie śmieszyły. Patrzyłam na Cartera i jego braci, którzy darli się coraz głośniej, grając w Rock’ Em Sock’ Em Robots. Właściwie to była gra dla dzieci, lecz z tego co widziałam, traktowali to bardzo poważnie. Dwóch kuzynów postawiło nawet pieniądze na wynik poszczególnych starć. Kiedy zawody stały się nieco zbyt zajadłe, wkroczyła Karen z cichym, lecz stanowczym poleceniem, by przestali się zachowywać jak barbarzyńcy albo ich stąd wyrzuci. Więc Max i Carter faktycznie wyszli na zewnątrz, kręcąc się i zmagając w pobliżu drzwi wyjściowych z piwnicy. Tom, zawsze skłonny do pomocy, poszedł przed nimi i otworzył drzwi, więc mogli wyrzucić przez nie jeden drugiego i wylądowali w śnieżnej zaspie. Patrzyłam z mojego miejsca na kanapie, nieco zaniepokojona i zszokowana, gdy szarpanina zaczęła wyglądać poważnie. Kotłowali się w śniegu i zauważyłam, że zaczęli sobie zadawać nieudawane ciosy. Richard siedział na drugim końcu kanapy i też ich obserwował. – Czy ktoś nie powinien ich powstrzymać? – zapytałam. Richard tylko machnął ręką. – Robią to co roku. To chłopcy. Żaden z nich nie ma zamiaru skrzywdzić drugiego. – Ale kotłują się w zaspie głębokiej na półtora metra! Roześmiał się. – Obaj są pijani. Nawet nie czują chłodu. – Uśmiechnął się do mnie. – Carter sobie poradzi. Uwierz mi, moja droga. Max był wielki. Był jakieś dziesięć, może dwanaście centymetrów niższy od Cartera, ale ważył z piętnaście kilo więcej – same mięśnie. Jednak obserwując ich, zdałam sobie sprawę, że Richard miał rację. Carter niezmiennie był na górze, gdy się przewracali, i widziałam, jak wymierzył kilka mocnych ciosów w korpus Maxa. Skuliłam się, kiedy Max mu oddał, ale ponieważ nikt inny nie wydawał się zaniepokojony, mogłam jedynie obserwować i mieć nadzieję, że żaden z nich nie skończy w szpitalu. W końcu Max i Carter znieruchomieli, leżąc obok siebie w śniegu, śmiejąc się i dysząc. Carter poderwał się pierwszy i pomógł stanąć bratu tylko po to, by wetrzeć mu w twarz garść śniegu, śmiejąc się i odskakując, gdy Max młócił pięściami na oślep. To był koniec bijatyki. Obaj pozbierali się, przemoczeni i zdyszani. Carter zdjął sweter i koszulkę i musiałam zagryźć wargi, by stłumić jęk podziwu. Zmierzwił włosy ręką, stojąc nad zlewem w piwnicznej kuchence, wyjmując z nich grudki śniegu i wrzucając je do zlewu. Miał spuchniętą wargę i mały siniak na szczęce, a na żebrach dostrzegłam kilka czerwonych śladów, które miały zmienić się w siniaki. Nie mogłam powstrzymać się przed dotknięciem palcem jego żeber. – W porządku? Parsknął, uśmiechając się z rozbawieniem. – W porządku. Nawet krew nie poleciała. – Czy wy, chłopcy, często się tak bijecie?

Wzruszył ramionami. – Kiedy się napijemy, to tak. Zazwyczaj ktoś kończy, zakładając drugiemu nelsona i nagle bijatyka zmienia się z zawody zapaśnicze. – W zawodach zapaśniczych nie zadajesz ciosów. – Dotknęłam jego ust, zdjęłam zabłąkaną grudkę śniegu z włosów nad uchem. – Ale co ja tam wiem, jestem tylko dziewczyną. Oczy Cartera pociemniały, gdy go dotknęłam. – Nic mi nie będzie od kilku ciosów jakiegoś frajera. – Jesteś inny tutaj. Wśród rodziny. – Lepszy inny czy gorszy inny? – Wziął worek z lodem od Maxa i dotknął nim wargi. Musiałam skrzyżować ręce na piersiach, by nie objąć jego twarzy, nie ukoić sińców. – Lepszy inny. Wydajesz się bardziej sobą. Zrelaksowany. – Dobrze się bawiłaś? Kiwnęłam głową. – Tak, było po prostu wspaniale. Ale jestem trochę śpiąca. Nie mogłam mu powiedzieć, co naprawdę czułam, jak bardzo pragnęłam, by jego rodzina była moją rodziną. – Masz pokój tutaj, na dole. Ja będę spał na tamtej kanapie. – Wskazał niewielką sofę w odległym kącie, obok stołu bilardowego. – Pasujesz tu, wiesz? Do nas. Uśmiechnęłam się słabo. – Jasne. Tyle tylko mogłam z siebie wydobyć. Wyczuł moje emocje. – O co chodzi? Pokręciłam głową. – Po prostu jestem zmęczona. Zmarszczył brwi na mój unik. – Przespałaś półtora filmu. – Powinnam spać za dwoje, wiesz. – To brzmi jak wymówka. – Uśmiechnął się, by obrócić to w żart. – Chodź, pokażę ci twój pokój. Pokoik okazał się mały, tylko łóżko, szafa i komoda, ale było gdzie się przespać. A Carter zaśnie po drugiej stronie drzwi. Moja bluzka i spódnica były dość wygodne, by w nich spać, więc zrzuciłam buty, położyłam kardigan na komodzie, związałam włosy w kucyk i wśliznęłam się pod koc. Carter obserwował mnie z ręką na gałce drzwi. – Dobranoc, Eden. Dzięki, że przyjechałaś. – Dobranoc, Carter. Dzięki, że mnie zabrałeś. Świetnie się bawiłam. Zawahał się, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze. Miałam nadzieję, że tego nie zrobi, bo wiedziałam, że moje napięte do granic emocje nie zniosą kolejnej poważnej rozmowy. W końcu zgasił światło i zamknął drzwi, zostawiając mnie w zupełnej ciemności, nie licząc światełka z wtyczki w kontakcie nad podłogą. Czułam się znowu jak dziecko nocujące w domu przyjaciółki, próbując zasnąć w nieznanym miejscu. Poza tym drobne stópki kopały mnie od wewnątrz i musiałam się wysikać.

Czułam się coraz bardziej senna, ale pęcherz krzyczał na mnie, więc jęknęłam z frustracji i z trudem podźwignęłam się z łóżka. Nie byłam pewna, czy jeszcze ktoś nocuje w piwnicy, więc przekręciłam gałkę najciszej, jak mogłam, uchylając drzwi, by przez nie wyjrzeć. Carter i Tom leżeli na kanapie, ze szklaneczkami szkockiej w dłoniach, z nogami w górze, oglądając kolejną strzelaninę z niemal wyłączonym dźwiękiem. – Nie sądzę, by uważała, że zasługuje na szczęście – usłyszałam Cartera. Wiem, że powinnam była zamknąć drzwi łazienki lub wyjawić moją obecność, ale nie mogłam zrobić ani jednego ani drugiego. – Chciałbym wiedzieć, jak ją przekonać. Tom nie odpowiedział od razu, kręcąc płynem w kolorze ciemnego bursztynu w szklaneczce. – Nie możesz. Musi to sama zrozumieć. Nie możesz dać komuś innemu poczucia własnej wartości, brachu. Zaufaj mi, wiem co mówię. Carter spojrzał na młodszego brata. – Kiedy się tego dowiedziałeś? – Emily. Chronicznie nienawidziła siebie. Anorektyczka. – Tom wzruszył ramionami. – Prawie rok próbowałem ją przekonać, że jest piękna, ale i tak nigdy mi nie uwierzyła. Nie sądzę, by potrafiła. – Z Eden tak nie jest – powiedział Carter. – A jak jest? Carter westchnął i nie odzywał się przez długi czas. – To coś, nad czym wolałbym się nie rozwodzić, Tommy. Po prostu… to oczywiście skomplikowane. – Jasne. Dziecko jest całkiem sporą komplikacją, rzekłbym. – Nawet nie o to chodzi, naprawdę. Jest inne gówno. I wygląda na to, że ona nie widzi, że jestem gotów zapomnieć o przeszłości, jeśli ona zapomni. Potarł twarz rękami. – Co zamierzasz zrobić? – Tom zerknął na brata z ukosa. – Poczekam na rozwój sytuacji – odparł Carter z tym swoim wzruszeniem jednym ramieniem. – Będę jej przyjacielem. Jest warta czekania. Cofnęłam się od drzwi, oczy miałam mokre, serce mi waliło. Potknęłam się i upadłam na plecy na łóżko, walcząc o odzyskanie tchu. „Poczekam na rozwój sytuacji. Warta czekania. Zapomnieć o przeszłości”. Czy naprawdę miał to na myśli? Z pewnością nie. Usłyszałam w głowie głos Karen. „Nie możemy dokonywać wyborów za innych ludzi”. Czułam się bardziej zagubiona, skołowana i zmieszana niż kiedykolwiek wcześniej w życiu. Dzień spędzony z wielką, huczną, zabawną, kochającą rodziną Cartera dał mi próbkę tego, jak mogłoby z nim być. Dał mi nadzieję. Zapragnęłam czegoś, co jak sądziłam, było niemożliwe. Ale czy na pewno było? Czy naprawdę mogłam pozwolić Carterowi kochać mnie, całą tę popieprzoną sytuację i wszystko? To nie mogło być takie proste. A co, jeśli jednak? Myśli krążyły w mojej głowie w kółko, aż pęcherz przypomniał mi, dlaczego powinnam go traktować priorytetowo. Upewniłam się, że gałka trzasnęła na tyle głośno, by obwieścić moją obecność. Rzuciłam

chłopakom nieśmiałe spojrzenie i niezręczne machnięcie w drodze do łazienki. Kiedy wróciłam do sypialni, Carter wsunął głowę przez uchylone drzwi. – Mogę wejść? Kiwnęłam głową i poklepałam łóżko obok siebie. – Jasne. Nie mogłam na niego spojrzeć. Przycupnął na krawędzi łóżka, twarzą do mnie. – Coś mi mówi, że podsłuchałaś Toma i mnie. Kiwnęłam głową. – Nie zamierzałam podsłuchiwać. – Co usłyszałaś? – Sądzisz, że uważam, iż nie zasługuję na szczęście i nie wiesz, jak mnie przekonać. Jestem skomplikowana, ale chcesz poczekać na rozwój sytuacji i na to, aż zapomnę o przeszłości. – Zniżyłam głos do szeptu. – Bo jestem warta czekania. – Więc usłyszałaś samo najlepsze. – Zrobił gest Cartera, wyciągnął środkowy palec prawej dłoni i odgarnął mi włosy z twarzy. – Nieważne, co się stanie lub co się nie stanie, jestem twoim przyjacielem, Eden. Proszę, pamiętaj o tym. Nie mogłam się powstrzymać od sarkastycznego śmiechu. – Jeśli próbujesz obstawać przy umowie o byciu tylko przyjaciółmi, to trochę to spieprzyłeś. Nie wydawał się obrażony. – Próbuję. I nie udaje mi się to najwyraźniej. – Najwyraźniej. – Zastanawiałam się, ile mogę powiedzieć. – To był… niewiarygodny dzień. Taki, który pozostaje w pamięci na zawsze. Twarz Cartera się zachmurzyła. – Dlaczego czuję, że brzmi to jak początek „dzięki, ale nie pasujemy do siebie”? Pociągnęłam za plastikową nitkę wystającą z nieco sfatygowanej kołdry z nadrukowanymi motywami roślinnymi. – Nie. Tylko… jestem w rozsypce. W mojej głowie. I nie mam pewności, czy kiedykolwiek uda mi się to poukładać. Jeśli jednak kiedykolwiek dojdę do punktu, w którym będę mogła zdecydować się na coś w rodzaju związku, będziesz moim pierwszym i jedynym wyborem. Ale… nie mogę. Nie teraz. Moje życie jest zawieszone w próżni. Czuję, że prędzej czy później pojawi się szukająca mnie Ever i dopiero wtedy gówno naprawdę wpadnie w wentylator. Nie wiem, jak moje życie będzie wyglądało za dwa miesiące, nie mówiąc o dwóch latach. I nie wiem, jak… bardzo mogę się zaangażować. Zmusiłam się do spojrzenia mu w oczy. – Przepraszam. Próbuję jedynie być z tobą szczera. – A więc mnie lubisz. Wyrwało mi się parsknięcie niedowierzającego śmiechu. – Zgubiłeś sedno całej tej przemowy, prawda? – Pokręciłam głową. – Boże, Carter. Tak. Lubię cię. To było mało powiedziane. – Chciałem cię tylko rozbawić – westchnął, mierzwiąc sobie włosy. – Wiedza, na czym stoję, jest

cenna. Nie zostawiasz mnie w zawieszeniu ani mnie nie zwodzisz. I już tylko za to mam dla ciebie wiele szacunku. I nawet mimo że nie dajesz mi gwarancji na nic w przyszłości, jeśli tobie jest wszystko jedno, myślę, że pokręcę się koło ciebie jeszcze chwilę. – Carter… – Jeśli decyduję się na złamane serce, to jest to mój własny wybór, Eden. – Wstał i cofnął się. – Będę z tobą, choćby nie wiem co. Czy dasz mi w zamian to, czego pragnę, czy nie, będę z tobą. I wyszedł, a ja jeszcze raz zostałam w ciemności.

jemioła przypomina Boże Narodzenie u Havenów okazało się jeszcze przyjemniejsze niż Wigilia. Na śniadanie były naleśniki, bekon, jajecznica, gofry pieczone w prawdziwej żeliwnej formie, grzanki, wiadra kawy (jakimś cudem mieli też bezkofeinową), sok pomarańczowy, babeczki i… więcej jedzenia, niż mogłam sobie wyobrazić. Obserwowanie rodziny wymieniającej się prezentami było… podnoszące na duchu. To było najlepsze określenie. Widać, że włożyli dużo namysłu i wysiłku w kupienie lub zrobienie prezentu, aby jak najlepiej pasował do obdarowanego. Kochałam dawać prezenty i bardzo chciałabym móc przynieść coś dla każdego, ale niemal równie przyjemne było po prostu patrzeć, jak z podnieceniem otwierają swoje paczki. Cała ta radosna energia świątecznego poranka. Wszyscy otwierali pakunki, ozdobne opakowania sprzątnięto, a Karen sięgnęła obok swojego krzesła i podała mi wąskie, niewielkie pudełko zapakowane w połyskujący purpurowy papier. Wręczyła mi je. Wzięłam, popatrzyłam na nie, a potem na Karen. – Ale… co? Nawet nie wiedziałam, że tu będę, nim Carter po mnie nie przyjechał. Ja nie mam… nie mogę… – Możesz – powiedziała Karen. – To nic wielkiego. Coś, co miałam i pomyślałam, że ci się przyda. Zawahałam się, lecz wszyscy na mnie patrzyli i nie mogłam tak po prostu odmówić. Więc otworzyłam. Wewnątrz zawiniątka było wąskie czarne pudełko, takie, w jakich umieszcza się naszyjniki lub bransoletki. Na wierzchu napisane było „Jared”. – Nie martw się, nie poszłam po to Jareda – zażartowała Karen. – To było jedyne opakowanie, w jakie mogłam włożyć prezent. Otworzyłam pudełeczko i gwałtownie wciągnęłam powietrze. W środku zobaczyłam srebrny łańcuszek z zawieszką w kształcie serduszka. Na jednej stronie serca było słowo „Odwaga”, a na drugiej „Wiara”. – Właściwie, to był prezent od Cartera na Dzień Matki. Miał trzynaście lat. Spędził zimę, odśnieżając, by zarobić pieniądze i kupić mi coś samodzielnie. To było bardzo słodkie, lecz… – Kompletnie przypadkowe – dodał Carter. – Nie wiedziałem, co ci kupić, a tylko na to było mnie stać u jubilera. Uniosłam wisiorek. Odwaga i zaufanie. Dwie rzeczy, których mi brakowało. Dwie rzeczy, których rozpaczliwie potrzebowałam, co Karen Haven chyba instynktownie wyczuwała. – Dzię… dziękuję. Bardzo. To był naszyjnik sprzed piętnastu lat, którego prawdopodobnie nigdy nie nosiła, a jednak wiele dla mnie znaczył. – Chciałabym wiedzieć, jak mogłabym… – Właściwie – powiedział Carter, podnosząc się – jest coś, co możesz podarować nam wszystkim. – Mogę? Skinął głową, a potem podszedł do szafy w przedpokoju i wyjął z niej mój futerał na wiolonczelę. – Pojechałem po nią dziś wczesnym rankiem. Wiem, że wszyscy chętnie posłuchają twojej gry.

Zamknęłam oczy i próbowałam złapać oddech. – Nie wiem, nic nie przygotowałam…. Ale to była wymówka i wiedziałam o tym. Mogłam zagrać z pamięci z pięćdziesiąt różnych utworów. – Jasne, mogę pograć przez kilka minut. – Rozległ się chór zachęcających głosów zgromadzonej rodziny, Cartera najgłośniejszy. – Potrzebuję krzesła z kuchni, takiego bez podłokietników. Carter przyniósł krzesło i ustawił je przed kominkiem, przodem do pokoju. Otworzyłam futerał Apolla, wyjęłam go i spędziłam chwilę, polerując instrument miękką ściereczką, która była w pokrowcu. Brzdąkałam, skubałam struny, stroiłam. Usiłowałam nie patrzeć na twarze obserwujące mnie niecierpliwie, wyczekująco. Nie była to typowa trema przed publicznością, zwłaszcza gdy już zaczęłam grać, ale coś innego. Umieściłam Apolla między kolanami, przechylając go nieco bardziej niż normalnie, biorąc poprawkę na mój ogromny brzuch. Zaczęłam od utworu, który znałam na wylot, wstępu do suity na wiolonczelę Bacha. To była moja rozgrzewka, dobry przyjaciel. Po dwunastu pociągnięciach smyczka zatraciłam się w muzyce. Boże, Carter znał mnie tak dobrze. Wiedział, że to mnie uspokoi, wiedział, że potrzebowałam zagrać. Zagrałam całą pierwszą suitę i zatrzymałam się. Część mnie pragnęła zagrać moje solo, ale wiedziałam, ile będzie kosztowało mnie emocjonalnie, jeśli to zrobię. Po skończonej grze byłam wyczerpana. Zerknęłam na Cartera i dostrzegłam zachętę w jego oczach. – Cóż… pomyślałam, że zagram coś specjalnego. Przez ostatnie kilka lat komponowałam suitę na wiolonczelę solo. Poszczególne fragmenty są poświęcone moim najbliższym. Mojej mamie, która zmarła, tacie, siostrze bliźniaczce. Jej mężowi… – Głos uwiązł mi w gardle i zmusiłam się, by mówić dalej, aby to ukryć. – Jesienią napisałam fragment poświęcony komuś, kto zaczął wiele dla mnie znaczyć. Carter, to dla ciebie. To… mój prezent gwiazdkowy dla ciebie. Zamknęłam oczy, oczyściłam umysł z myśli i uczuć. Otworzyłam oczy i skupiłam wzrok na Carterze, widziałam tylko jego. Pociągnęłam smyczkiem po strunie A, posyłając w powietrze wysoką drżącą nutę. Utrzymałam ją przez chwilę, ciągnąc smyczkiem, urwałam gwałtownie, a potem moje palce zaczęły śmigać po gryfie, smyczek ciął i nurkował dziko. To było szybkie, trudne intro – zwariowane, jak sposób, w który się poznaliśmy. Tempo zwolniło, zmieniło się w melancholijne i głębokie, nie mniej złożone dla wolniejszego rytmu. Były tu przedłużane nuty, miejsca, w których zmiana tonu wydawała się niemal fałszem, stanowiąc odbicie moich złożonych uczuć do Cartera. To był najdłuższy fragment, jaki skomponowałam, aż dziwne, biorąc pod uwagę, że znałam Cartera dopiero od siedmiu miesięcy. Ale w tym krótkim czasie udało mu się przeniknąć do mojego życia, wnosząc do niego chaotyczną i burzliwą mieszankę emocji, zakłócając moją zamierzoną izolację swoją cichą siłą i nieustanną obecnością. Chociaż myślałam o Carterze, grając, moje ręce działały niezależnie. Przejęły wiolonczelę i wydawały się wariować, zalewając mój zwykle łagodny i precyzyjny styl intensywną i frenetyczną prędkością na granicy utraty kontroli. Kiedy utwór dobiegł końca, w pokoju przez chwilę panowała pełna napięcia cisza. Karen miała łzy w oczach. – Mój Boże, Eden. To było… zapierające dech. Dziękuję ci, że zagrałaś to dla nas. Pochyliłam głowę. – Dziękuję za zaproszenie. To było… magiczne. Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.

Godzinę później Carter odwiózł mnie do domu. Zatrzymałam się w drzwiach frontowych domu Havenów, by pożegnać się ze wszystkimi. Zostałam uściskana chyba ze dwadzieścia razy, dwa razy przez Karen. – Zobaczymy się jeszcze, prawda? – zapytała, odsuwając się ode mnie. Kiwnęłam głową. – Mam nadzieję. Kwadrans później Carter zajechał na mój podjazd i pomógł mi wejść do domu. Niósł moją wiolonczelę i muszę przyznać, że trochę się tym denerwował, sądząc po sposobie, w jaki ją trzymał i ostrożnie odstawił. Odwiesiłam kurtkę i odwróciłam się, by ujrzeć Cartera stojącego w drzwiach wejściowych, patrzącego na mnie uważnie. – Dziękuję ci – powiedział. – Za co? – Za wszystko? Za przybycie. Za zagranie tak pięknej muzyki dla mojej rodziny. Za utwór, który dla mnie napisałaś – urwał, końcem języka oblizał wargi. – Za to, że jesteś sobą. Uciekłam się do sarkazmu, by ukryć, jak głęboko poruszyły mnie jego słowa. – To głupi powód do podziękowań. Kim innym mogłabym być? Michaelem Jordanem? Carter rzucił mi zniesmaczone spojrzenie. – Eden… Podniosłam ręce w geście poddania się. – Wybacz. Mechanizm obronny. Nie ma za co. I dziękuję tobie. Nie zdajesz sobie sprawy, jak przerażały mnie samotne święta, zanim się pojawiłeś. Wyciągnął rękę, ujęłam ją, a on przyciągnął mnie do piersi. – Ja też mam dla ciebie prezent. Wskazał odległy kąt salonu, w którym stała rzeźba. Podeszłam tam, a piękno tego dzieła zaparło mi dech. Rzeźba była niemal mojej wysokości i na pierwszy rzut oka były to tylko dwa splecione kawałki drewna. Ale gdy podeszłam bliżej, dostrzegłam szczegóły. To był fragment drzewa lub kloc obrobiony, by tak wyglądał. Dwa pnie rozdzielone przy korzeniach, splatające się wyżej, by złączyć się w jedno. Każdy z pni był pokryty skomplikowaną siatką celtyckich węzłów. Ogrom pracy, jaki włożono w ten wzór, był po prostu zadziwiający. To było nadzwyczajne, każdy węzeł przechodził w następny, każdy centymetr drewna był pokryty mnóstwem przeplatających się linii i figur. – O mój Boże, Carterze… Brak mi słów. – Patrzyłam na niego, a oczy mi zwilgotniały. – Jak długo nad tym pracowałeś? Wzruszył ramionami. – Parę miesięcy. Włóczyliśmy się z Tommym na początku lata, zanim cię poznałem. I zobaczyłem drzewo. Dwa pnie, dwa oddzielne drzewa rosnące najpierw obok siebie, lecz potem łączące się, aż stworzyły jedność. Od razu pomyślałem, że byłaby z tego wspaniała rzeźba. A gdy cię poznałem i usłyszałem twoją historię, wiedziałem, że muszę ją zrobić dla ciebie. To ty i Ever. – Wykorzystałeś właśnie to drzewo? – zapytałam. – Och, nie, nie było mowy. To było ogromne drzewo. Jakieś dwanaście metrów wysokości, każdy z

pni miał z dziewięćdziesiąt centymetrów obwodu. Dlatego było takie niezwykłe. Mam na myśli drzewo. Co chwila widuje się podobne, ale zazwyczaj są małe, zdeformowane. A to były dosłownie dwa dorosłe drzewa, splecione ze sobą. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Od zawsze myślałam tak o Ever i sobie. Jak o jedności. Całkowicie złączone, niemal o jednym mózgu. Jasne, zazdrościłam jej paru rzeczy, ale była moją bliźniaczką. Nieodzowną częścią mnie. Nie byłam pewna, czy tak zostanie, gdy w końcu wyjdzie na jaw bałagan, jakiego narobiłam. – Czyli wyrzeźbiłeś to od początku? Kiwnął głową. – Jasne. Dokładnie tak, kotku. Znowu nazwał mnie kotkiem. To sprawiało, że coś się we mnie wzburzyło, nie byłam pewna czy to z nerwów, pożądania, czy ze szczęścia, ale to jedno słowo z jego pełnych, wyrazistych ust dostarczało silnych emocji. Tulił mnie, po prostu tulił. Jego palce błądziły w moich włosach, dłonie zataczały łagodne kręgi na plecach. Wdychałam jego zapach. – Dziękuję ci, Carterze. To jest cudowne. Kiedy się odsunęłam, nie pozwolił mi odejść. Zamiast tego spojrzał na mnie znacząco. – Zrobiłem jeszcze jedną rzecz, gdy przyjechałem po wiolonczelę. Nie chciałam spojrzeć. Miałam przeczucie, że wiedziałam, co zobaczę. – Doprawdy? – Tak – uśmiechnął się do mnie. – Spójrz do góry, Eden. – Nie. – Pokręciłam głową, nie odrywając jej od jego piersi. – Sprawiasz, że pragnę tego, czego nie mogę dostać. – Kto powiedział, że nie możesz? – Ja. Wypuścił z płuc powietrze, długi, powolny, smutny dźwięk. – Jedynym sposobem, w jaki naprawdę możesz odzyskać swoje życie, to wybaczyć sobie. – Nie wiem jak. – Spieprzyłaś. Każdy coś spieprzył, Eden. Znasz moją historię, wiesz, co zrobiłem. Położył dłoń na moim policzku i uniósł moją twarz ku swojej. – To nie musi określać, kim jesteś lub przesądzić o reszcie twojego życia. To nie znaczy, że do końca życia musisz być nieszczęśliwa. – A co, jeśli ona mi nie wybaczy? – Nie dowiesz się, dopóki jej nie zapytasz. – A co, jeśli to zrujnuje ich małżeństwo? Założył mi włosy za uszy. – To ich sprawa. On też narobił bałaganu. To nie zależy tylko od ciebie. Carter dotknął mojego podbródka palcem wskazującym, unosząc moją twarz. – Spójrz, Eden. Spojrzałam. Zawiesił jemiołę na nadprożu drzwi. Moje serce zgubiło rytm, może nawet zatrzymało się

na chwilę, a potem ruszyło w gorączkowym tempie. Jego twarz zbliżyła się, bladoniebieskie i płomienne oczy skupiły się na moich. – Tylko raz. – Jego głos był cichym błaganiem. Cholera jasna, chciałam go pocałować. Ale pytanie brzmiało, czy mogłam go pocałować tylko raz? Lub czy poczuję jego pocałunek, a potem będę go pragnęła znowu i znowu? Czekał, bym się zgodziła. Nie pocałowałby mnie, gdybym nie chciała. Trzymał moją twarz w obu dłoniach, kciukami pocierając moje kości policzkowe. – Raz – zgodziłam się. Zaczerpnął głęboko powietrza i zobaczyłam, że zwilża wargi językiem. Ręce miałam uwięzione między naszymi ciałami, dłonie opierałam na jego piersi i pod prawą czułam bicie jego serca. Waliło, mocno i głośno, tak jak moje. To – ten huk jego serca – dodał mi odwagi. On też się bał. Denerwował. Może także nie był pewien, czy da radę pocałować mnie tylko raz. A potem odpędziłam od siebie myśli. Zbliżył usta do moich, oczy miał otwarte. I zatrzymał się, jego usta ledwie mnie musnęły. – Powinnaś zamknąć oczy – zasugerował. Parsknęłam śmiechem. – Ty też masz otwarte. – Bo ty masz otwarte. – Dobrze, zamknijmy więc oczy jednocześnie – zaproponowałam. Roześmiał się niskim pomrukiem. – Dobrze. A tak na marginesie, uważam, że nie powinnaś śmiać się przed pierwszym pocałunkiem. – Och, doprawdy? – Zastanawiałam się, czy nie schrzaniłam tego w jakiś sposób. – A w którym podręczniku to wyczytałeś? – Słuszna uwaga. Tak szybko, jak się pojawił, humor znikł i powietrze między nami trzeszczało. Skwierczało. Naprężone jak cyrkowa lina, pełne elektryczności jak w czasie burzy z piorunami. Przesunęłam ręce ponad jego ramionami, ujęłam jego kark i tył głowy. Najdelikatniejszy uścisk, subtelna zachęta. Tylko tego mu było trzeba. Jego usta opadły na moje, dotykając, poruszając się i szepcząc. Zamknęłam oczy i wszystkie moje zmysły stanęły w ogniu. Pachniał jak Carter, lekko trocinami, wodą kolońską, szczyptą kawy. Jego muskularne ciało dopasowywało się do moich kształtów, jego włosy były miękkie, pierś poruszała się przy mojej z każdym oddechem, jego dłonie na mojej twarzy wydawały się takie delikatne i zbyt łagodne, jego oddech był ciepły, a usta gorące, wilgotne i doskonałe. Jego uda ocierały się o moje, palce jego stóp stykały się z moimi. Powoli i stopniowo jego pocałunek narastał, jak bluszcz porastający mur, silny i pewny. Zatraciłam się, czułam, że tonę, że moje serce otwiera się, rozkwitając jak róża szukająca słonecznego światła. Mogliśmy całować się tylko przez chwilę lub przez całe godziny. Nie wiedziałam, nie dbałam o to. Gdy przerwał, poczułam, jakby oderwał część mnie. Zostałam, stojąc na palcach stóp, z zamkniętymi oczami, czekając na kolejny całus, na więcej. – Raz.

Carter wyszeptał to słowo, przypominając mi obietnicę. – Niech cię szlag! – Stanęłam na całych stopach, zacisnęłam pięści na jego koszuli i oparłam czoło o jego pierś, wdychając jego zapach. – Powiedziałeś raz, a potem pocałowałeś mnie w ten sposób. To cholernie nie fair. Cofnęłam się, zmuszając do tego moje stopy, w głąb salonu, byle dalej od niego. Jakby przypominając, dlaczego nie powinnam dalej całować Cartera, dziecko kopnęło mnie tak mocno, że aż sapnęłam i położyłam dłoń na brzuchu. – Cholera, to bolało. Carter chwycił mnie w objęcia w mgnieniu oka. – Dobrze się czujesz? Jego głos i oczy były pełne troski. Kiwnęłam głową, odsunęłam się od niego, ujęłam jego dłoń i przyłożyłam do mojego brzucha w miejscu, gdzie dziecko kopało. – Czujesz to? Chwila wahania, a potem Carter przycisnął rękę do mojego brzucha, zamknął oczy, gdy małe stópki ruszały się i uderzały o ścianki mojego łona. – Jasny gwint. Roześmiał się z zadziwieniem i niedowierzaniem. Dziecko kopnęło tak mocno, że aż się skrzywiłam. – Cholera, to musi naprawdę boleć, co? – Tak, czasem. Gdy kopie w pewne miejsca, to naprawdę boli. Innym razem tylko… czuję ruch. W jego oczach nadal był podziw. – Nigdy nie czułem czegoś takiego. To naprawdę sprawia… nie wiem… – Przypomina ci, że naprawdę mam dziecko w środku – dokończyłam za niego. – Cóż. Dokładnie. – Ujął moje dłonie, splótł palce z moimi i trzymał je między nami na wysokości piersi. – Obiecasz mi coś? – Jeśli będę mogła. – Gdy nadejdzie czas, zadzwoń do mnie. – Ścisnął moje dłonie. – Fałszywe alarmy, trzecia nad ranem, nieważne. Zadzwoń do mnie. – Carter… Spojrzał mi głęboko w oczy. – Obiecaj mi. – Obiecuję. – Dobrze. W porządku. – Puścił mnie i ruszył w stronę drzwi. – Zobaczymy się później. – Pa. I już go nie było, zostałam sama. Cisza nigdy nie wydawała się tak głośna.

narodziny Zaczęło się od lekkiego bólu. Nic wielkiego. W ciągu kilku ubiegłych tygodni co chwilę miałam dość mocne bóle lub skurcze, ale nie były regularne czy uporczywe. Lekarka powiedziała mi, że jeśli poczuję jakiekolwiek skurcze, powinnam mierzyć ich czas. Jeśli będą równomierne i regularne, i w coraz krótszych odstępach, i coraz silniejsze, wtedy powinnam jechać do szpitala. Jeśli będzie jeden lub dwa, lub jeśli będą zdarzały się sporadycznie przez kilka minut, to fałszywy alarm. Nie żeby przez to były mniej bolesne, dodała szybko, ale generalnie chodzi o to, że moje ciało ćwiczy. A więc ból. Długi, powolny ból, a potem ulga. Kolejny, półtorej godziny później. Trzeci po kolejnych dwudziestu pięciu minutach, nieco łagodniejszy. Cholera! Cholera, cholera, cholera! Trzy skurcze niemal dokładnie co pół godziny. Trzy tego popołudnia, w niedzielę. Może to tylko zbieg okoliczności, powiedziałam sobie. Dam sobie więcej czasu. Więc zaczekałam kolejne dwie godziny. No i proszę, co każde pół godziny skurcz, który przyprawiał mnie o syk. Potem, na początku trzeciej godziny, stały się nieco częstsze, przychodząc co dwadzieścia pięć minut. I te skurczybyki naprawdę zaczęły boleć. Do siódmej wieczorem stały się tak bolesne, że zatykały mi dech. Odłożyłam kanapkę z masłem orzechowym, którą jadłam dla uspokojenia nerwów. Odgrzebałam telefon, przeszukałam torebkę w poszukiwaniu wizytówki Cartera i zadzwoniłam do niego pomiędzy dwoma skurczami. Zignorowałam czerwoną ikonkę w telefonie sygnalizującą wiadomość głosową – dokładnie trzydzieści siedem wiadomości. Odebrał po dwóch sygnałach. – Carter. – Już czas. – Zaraz będę. Był pod moim drzwiami dokładnie po dziesięciu minutach, w ciągu których spakowałam torbę z niezbędnymi rzeczami. Wziął ją ode mnie i objął mnie w pasie. – Będziemy w szpitalu za około czterdzieści minut – jego oczy, kiedy spojrzał na mnie, były pełne troski i współczucia. – Powinienem zadzwonić po ambulans? Pokręciłam głową. – Nie. Są nadal ponad piętnastominutowe przerwy. Naprawdę. Liczę je od trzeciej. Spojrzał na mnie. – Od trzeciej? Dlaczego nie zadzwoniłaś do mnie wcześniej? Otworzył drzwi od strony pasażera, pomógł mi wsiąść, zatrzasnął za sobą drzwi po stronie kierowcy i auto wystrzeliło jak z procy. – Nie spiesz się. Nie urodzę ci w samochodzie. Mam nadzieję, pomyślałam i zapięłam pas. – Chciałam mieć pewność, zanim do ciebie zadzwoniłam. A i tak, z tego co czytałam, gdy już jesteś w szpitalu, po prostu siedzisz i czekasz między skurczami, a wygodniej mi było w domu. Ale teraz stały się

naprawdę bolesne i… Urwałam, chwytając się za brzuch i sycząc, gdy skurcz przeszył mnie, chwytając jak imadło. Próbowałam złapać oddech i w końcu mi się to udało. – Boże, to się dzieje naprawdę. Będę miała dziecko. Nawet nie wiem, jak mu dać na imię. Nie… Jasna cholera! Carter wziął mnie za rękę. – Powolutku, nie wszystko naraz. Zawieźmy cię do szpitala. O imiona pomartwisz się potem. Upłynęło kilka minut, a mój umysł rozpatrywał wszelkie rodzaje najgorszych scenariuszy. Co, jeśli z dzieckiem będzie coś nie tak? Co, jeśli wypiłam za dużo kawy? Lub jadłam nie to, co trzeba? Co, jeśli w czasie porodu pójdzie coś nie tak i umrę? Albo dziecko umrze? Co, jeśli będą musieli mi zrobić cesarskie cięcie? Kolejny skurcz i jedną ręką chwyciłam uchwyt przy drzwiczkach, drugą – dłoń Cartera, zaciskając zęby i próbując oddychać. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć… – Załapałaś – stwierdził Carter, zerkając na mnie. – Oddychaj w trakcie skurczu, kotku. O to chodzi. Kiedy ból minął, zaczerpnęłam tchu i otarłam sobie czoło. – Ożeż! To zaczyna boleć. – Popatrzyłam na Cartera szeroko otwartymi oczami. – Boję się. – Będę z tobą przez cały czas, Eden. Zatrzymaliśmy się na skrzyżowaniu Garfield z M-37. Odwrócił się do mnie, by delikatnie odgarnąć mi sklejone potem kosmyki włosów z czoła i posłać pełen otuchy uśmiech. – Obiecuję. Zgoda? Nie opuszczę cię. Nie będziesz sama. – Jesteś niesamowity. Pokręcił głową, skupiając się na drodze, bo zmieniły się światła. – Niezupełnie. Kolejne kilka minut jazdy i dotarliśmy do Centrum Medycznego Munson. Carter zaparkował, obiegł półciężarówkę, złapał moją torbę z paki i podał mi rękę, pomagając wysiąść. Objął mnie w pasie i poprowadził do wejścia przez topniejącą breję i wirujący śnieg. Gdy weszliśmy do środka, przeszyła mnie fala bólu, silniejszego niż wcześniej, zginając mnie wpół. Zachwiałam się, a Carter złapał mnie i podtrzymał. Chwyciłam jego biceps obiema rękami i zawisłam na nim, z zaciśniętymi zębami, próbując się nie rozpłakać. Mówi się, że rodzenie jest jednym z najgorszych bólów, jakich może doświadczyć ludzka istota. Brzmi wystarczająco strasznie. Ale z każdą chwilą odkrywałam, że nic nie może przygotować cię na skurcze porodowe. Nie ma słów, by to opisać, ani trafnych porównań. A to był dopiero początek. Kiedy skurcz minął, złapałam powietrze i mrugałam, by pozbyć się mgły, która zasnuła mi oczy. Pielęgniarka zobaczyła mnie zgiętą wpół, więc przyprowadziła wózek i pomogła mi usiąść. Westchnęłam z ulgą. Zabrano mnie na badanie i podpięto monitor do mojego brzucha, jeszcze zanim zdążyłam się przebrać w szpitalną koszulę. Pojawiła się kolejna pielęgniarka z laptopem na wózku i zaczęła przeprowadzać wywiad. Częściowo przez to wypytywanie, a częściowo przez skurcze, byłam pozbawiona tchu i trudno mi było odpowiadać. Pielęgniarka, co zrozumiałe, zwróciła się do Cartera. – Czy ona kiedykolwiek przechodziła jakiś zabieg chirurgiczny?

Usta Cartera opadły. – Ja… eee. Nie wiem. Nic, o czym by mi powiedziała. Wciągnęłam powietrze. – Nie. Żadnej operacji – wycedziłam przez zaciśnięte zęby. – Czy jest uczulona na jakieś leki? Znowu skierowała pytanie do Cartera, który spojrzał na mnie. Lekko pokręciłam głową, jedyny ruch, na jaki mogłam się zdobyć. – Żadnych alergii. – Czy to jej pierwszy poród? – Tak – odpowiedział, zerkając na mnie dla potwierdzenia. Mogłam tylko lekko skłonić głowę, gdy walczyłam o oddech przez ściskające mnie kleszcze skurczu. – Historia chorób w rodzinie? – Ja… nie wiem. Pielęgniarka wyglądała na zirytowaną. – Nie wie pan. Skurcz minął i opadłam na łóżko do badań. – On nie jest ojcem, okej? Nie zna odpowiedzi na te pytania. – Otarłam sobie czoło. – Żadnych obciążeń w mojej rodzinie, o których bym wiedziała. Ze strony ojca… nie jestem pewna. Wiem, że jego matka umarła na raka piersi, ale nigdy nie słyszałam o przypadkach innych chorób w tej rodzinie. Pielęgniarka była na tyle taktowna, by trzymać się formularza, ale mogłam wyczuć jej dezaprobatę. Nie wiedziałam zbyt wiele o ojcu dziecka, a w dodatku okazało się, że nie jest to facet, który mnie tu przywiózł. Faktycznie, brzmi zdzirowato. Kiedy, ku swojemu zadowoleniu, uzupełniła już wszystkie informacje, rzuciła mi przelotne spojrzenie. – Za kilka minut zabierzemy panią na salę porodową. I już jej nie było. – Przepraszam, powinienem był pomyśleć o tym wcześ… – zaczął Carter. Przerwałam mu. – Nie. Proszę, nie przepraszaj. Nie miałeś powodu, by się o to pytać. Byłam już świadoma różnicy między szpitalnym pojęciem „kilka minut” i rzeczywistością, ale wkrótce dowiedziałam się, że kiedy rodzisz, te rozbieżności stają się jeszcze wyraźniejsze. W moim przypadku kilka minut zmieniło się w prawie godzinę, zanim ktoś się pojawił i zabrał mnie na salę porodową. Pielęgniarka dała mi koszulę i poprosiła, żebym się przebrała. Poszłam do łazienki i usiłowałam zmienić odzież między skurczami. Czułam się obnażona. Nikt oczywiście nie lubi szpitalnych koszul, ale kiedy wyszłam z łazienki, trzymając ją ściśle z tyłu, czułam się brzydka, zaniedbana, niezgrabna i naga. Moje włosy przypominały przepocony kołtun, miałam zaczerwienioną twarz, a całe moje ciało było widać jak na dłoni, bynajmniej nie w seksowny czy pociągający sposób. Nic tak nie zabija kiełkującego romansu jak poród, co nie? Carter widział mnie tylko w moim najgorszym okresie. Poza kilkoma pierwszymi tygodniami, zanim zaczęliśmy się widywać, widział, jak przybywa mi kilogram po kilogramie, zatrzymuje się woda i robię się coraz bardziej niezgrabna. Nie mogłam sobie wyobrazić, by czuł jeszcze choć strzęp pożądania, gdy

już urodzę. Widziałam i czytałam zbyt dużo, by wiedzieć, jaki to jest bałagan. Krwawy. Obrzydliwy. Może pojawić się kupa. Ta myśl uderzyła we mnie jak piorun. Wlazłam niezgrabnie na łóżko porodowe, przykryłam dolną część ciała białym kocem. Carter obserwował mnie, z rękami w kieszeniach, wyglądając na lekko podenerwowanego. Czułam, że powinnam go ostrzec. – A więc… – Zdjęłam gumkę z kucyka i przeczesałam włosy palcami. – To będzie nieprzyjemne. To tak dla twojej informacji. Kiwnął głową. – Kumam. – Nie, nie jestem pewna, czy rozumiesz. Będzie krew. Możliwe, że się załatwię. Mogą wyleźć mi cycki, ale nie w ten podniecający czy seksowny sposób jak podczas karnawału. – Próbowałam powiedzieć to zwyczajnie, zabawnie. – Możesz mieć traumę do końca życia. Carter roześmiał się, podszedł i stanął obok mnie. – Eden. Nie wystraszysz mnie. – Dobra, ale za to wystraszyłam siebie. Posłał mi szeroki uśmiech. – Nic ci nie będzie. Dasz radę. A ja będę tu przez cały czas. Choćby nie wiem co. – Nawet jeśli zrobię kupę? Roześmiał się. – Tak, Eden. Nawet wtedy. – Dlaczego? Dlaczego dobrowolnie chcesz przejść przez coś takiego? Nie umiem nawet ci się odwdzięczyć za to, co dla mnie zrobiłeś. Cholerne łzy sprawiły, że zapiekły mnie oczy. Cholerny Carter, taki kurewsko idealny i bezinteresowny. Kciukiem otarł mi łzę z policzka. – Eden. Nadal nie rozumiesz, prawda? Pokręciłam głową. – Nie. – Nie oferuję ci moich usług. Nie jestem tu, bo liczę na jakiekolwiek wyrazy wdzięczności. To nie przysługa, litość czy dobroczynność. Spędzam czas z kimś, kogo towarzystwo sprawia mi przyjemność. Prychnęłam. – Lubisz ciężarne, humorzaste, sarkastyczne zdziry? Z jego twarzy zniknęły wszelkie oznaki dobrego humoru. – Nie waż się mówić o sobie w ten sposób, Eden Eliot. Jesteś więcej warta. Nie jesteś zdzirą. Nie mogłam mu spojrzeć w oczy. – Nawet mnie dobrze nie znasz, Carter. Ta sprawa z Cadenem to był mój najpoważniejszy związek w życiu. Faceci, z którymi do tej pory się spotykałam… Cóż, chodziło im tylko o jedno. A gdy to już ode mnie dostali, ulatniali się. Powinieneś to o mnie wiedzieć. Mam okropny gust, jeśli chodzi o facetów i jeszcze gorszy instynkt. – Ponieważ wątpisz we własną wartość.

– Tak! Dokładnie! – Głębokie wdechy i wydechy. Nie stracić rytmu. – Zawsze wątpiłam. – Czy nikt nigdy ci nie powiedział, jaka jesteś piękna? – Środkowym palcem pogładził moją skroń, a jego oczy złagodniały, stały się ciepłe i serdeczne. – Nikt nigdy nie sprawił, że czułaś się wyjątkowa i doskonała, dokładnie taka, jaka jesteś? Wzruszyłam ramionami. – Może moja mama, gdy byłam mała. Westchnął. – To grzech. Poważnie. Jesteś… Podniosłam ręce, czując nadchodzący skurcz. – Dość! Nie mogę… znieść teraz twojej słodyczy. Nie mogę… po prostu nie mogę sobie z tym poradzić. Nie naprawisz trwającego całe życie poczucia niskiej wartości kilkoma gładkimi słówkami. Carter pochylił głowę. – Wiem. Nie próbuję cię naprawiać… – Właśnie, że próbujesz. I… o Jezu, o cholera… – Ciśnienie, jakby tysiące ton cegieł, niemal mnie miażdżyło, jakby ściskała mnie pięść olbrzyma. Jego dłoń chwyciła moją i ścisnęłam ją tak mocno, że musiało go zaboleć. – Oddychaj, kotku. Wdech nosem, wydech ustami. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć… – liczył spokojnie, gdy skurcz wyssał ze mnie całą siłę. Próbowałam się skupić na jego głosie. W tym momencie weszła kolejna pielęgniarka i przedstawiła się jako Vicki z nocnej zmiany. Podłączyła mi przewody, owinęła pas wokół mojego brzucha i włożyła wtyczkę kabla do owalnego dysku na pasie. Wcisnęła kilka guzików i pokój wypełniło regularne bicie serca. – A oto dzidziuś – obwieściła Vicki. – Mocno i miarowo. Bardzo dobrze. Teraz proszę spróbować się odprężyć i oddychać w czasie skurczów. Doktor Nasri za chwilę sprawdzi postępy. Skurcz minął, a Carter przyniósł sobie krzesło i usiadł obok mnie, wziął mnie za rękę i sprowadził rozmowę na inne tematy. Opowiadał mi historyjki ze swojego dzieciństwa – nieustannego amoku, w jakim ze swoimi braćmi w posiadłości rodziców wspinał się na drzewa i skakał na motorach crossowych; o złamaniu ręki, wdawaniu się w bójki, łowieniu ryb, przygodach, które stawały się coraz bardziej niebezpieczne, im on i jego bracia byli starsi. Opowiedział mi, że zrobili zrzutkę, gdy byli nastolatkami i kupili klasycznego mustanga, spędzili dwa lata odnawiając go, by móc wziąć udział w wyścigach. Kirk rozwalił go w ułamku sekundy w trakcie zawodów, dachując tuzin razy i niemal tracąc przy tym życie. Godziny mijały na opowiadaniu historyjek i nawet namówił mnie do podzielenia się opowieściami z mojego dzieciństwa, o moich potyczkach z Ever. Opowiedziałam o tym, jak kiedyś, gdy miałyśmy po dziesięć lat, wykorzystałyśmy pomysł z filmu Nie wierzcie bliźniaczkom i ubierałyśmy się identycznie, żeby rodzice zaczęli wątpić we własne zmysły. Ciągnęłyśmy ten podstęp przez prawie miesiąc, odpowiadałyśmy na imię tej drugiej, jedna z nas znikała, a druga zajmowała jej miejsce. Robiłyśmy to także w szkole. Ja chodziłam do jej klasy, a ona do mojej, kończyłyśmy sobie nawzajem zdania lub odpowiadałyśmy chórem, grając identyczne bliźniaczki na maksa. W końcu nawet nam chciało się od tego rzygać. Dyżurny położnik, doktor Nasri, wpadł około północy sprawdzić postępy porodu i powiedział, że

radzę sobie wyśmienicie i że to nie powinno już długo potrwać. Co, w języku lekarzy, znaczyło gdzieś około przyszłego tygodnia, jak sądziłam. Miałam pięciocentymetrowe rozwarcie i pięćdziesięcioprocentowe skrócenie szyjki macicy, co oznaczało, że jestem w połowie drogi. Jeśli to tempo by się utrzymało, przewidywał, że urodzę około następnego popołudnia. – Czy ktoś proponował pani znieczulenie? – zapytał. Doktor Nasri był korpulentnym młodym Arabem z kozią bródką i w okularach o cienkich oprawkach. Pokręciłam głową, zaciskając zęby i chwytając się barierki łóżka, gdy targał mną kolejny skurcz. – Znieczulenie? Jakie znieczulenie? – Epiduralne. – Czy… sprawi, że przestanie mnie boleć? Kiwnął głową. – Z pewnością. Nadal będzie pani odczuwała nacisk, ale znieczulenie zniweluje lwią część bólu. – Znieczulenie. Błagam, znieczulenie. W miarę upływu godzin skurcze stawały się coraz silniejsze, a każdy z nich zostawiał mnie bez tchu i sił. Nie byłam pewna, ile jeszcze mogłam znieść. Chociaż nie miałam wyboru. Jedynym wyjściem było przez to przejść. Jeśli istniało znieczulenie, które mogło mi to ułatwić, byłam absolutnie na tak. Położnik zachichotał. – Zatem przyślę anestezjologa. Zajmuje się teraz inną pacjentką, ale przyjdzie tak szybko, jak się da. Świetnie pani idzie, panno Eliot. – Świetnie pani idzie? – zapytałam, gdy sobie poszedł. – Nic nie robię. Moje ciało robi wszystko za mnie. Carter ukrył uśmiech. – Radzisz sobie z tym i to wystarczy. – Zaczynam świrować, oto co robię. Więc jeśli chcesz nazywać robienie pod siebie radzeniem sobie z tym, to owszem. Człowiek od znieczulenia pojawił się jakieś dwie godziny później. Był to niewysoki starszy mężczyzna z siwiejącą kozią bródką ukrytą pod maseczką chirurgiczną. Zerknął na Cartera. – Jeśli jest pan wrażliwy, może pan poczekać na korytarzu. Carter pokręcił głową. – Nic mi nie będzie. Anestezjolog pomógł mi usiąść z nogami zwieszonymi poza krawędź łóżka, rozsunął mi koszulę, by uzyskać dostęp do kręgosłupa. – Proszę wygiąć kręgosłup w moją stronę. Dobrze. Proszę popatrzeć na swoje palce u nóg. Doskonale. A teraz głęboki oddech. Może pan trzymać ją za ręce, jeśli pan chce, tatuśku. To całkiem spora igła. – Wolałabym, żeby pan o tym nie wspominał – wymamrotałam. Nie znosiłam igieł. Nie miałam fobii, ale sprawiały, że robiłam się nerwowa. Carter siedział na krześle twarzą do mnie, trzymając mnie za obie dłonie. Moje palce zniknęły w jego dużych, szorstkich rękach. – Nie myśl o tym – powiedział. – Po prostu patrz na mnie. Skupiłam się na nim, na tym, jakie moje dłonie wydawały się małe w porównaniu z jego rękoma, jak

niebieskie były jego oczy, na zaroście, który pokrywał jego szczękę. Jego oczy lekko się rozszerzyły, z czego wywnioskowałam, że ta igła była naprawdę duża. Potem popatrzył na mnie i żadne z nas nie odwróciło wzroku, gdy lekarz robił swoje. Ale odczułam to, z grubsza rzecz biorąc, jakby między moją skórę i kręgosłup ktoś wbił gigantyczny miecz. Nic przyjemnego. A potem, doczepił cewnik i zaczął przez niego wstrzykiwać… rozkosz. Skurcz, który właśnie się zaczął, nagle zelżał, jak powiedział położnik, do tępego ucisku. – Och, jak dobrze – jęknęłam. – A zatem spełnia swoje zadanie – odparł anestezjolog. – Jedyną wadą jest to, że nie może pani jeść aż do rozwiązania. Lek ma tendencję do powodowania mdłości. – Gdybym o tym wiedziała, zjadłabym coś konkretniejszego niż kanapka z masłem orzechowym, zanim się tu wybrałam – stwierdziłam. – Przyniosę ci, cokolwiek będziesz chciała, jak tylko pozwolą ci jeść – obiecał Carter. Z życzeniami powodzenia doktor zabrał swój wózeczek z prochami i zostawił Cartera i mnie samych. Była już prawie trzecia nad ranem i biedny Carter wyglądał na wykończonego. – Może pojechałbyś do domu i się przespał? – zasugerowałam. – Do jutra i tak raczej nic się nie wydarzy. Obdarzył mnie spojrzeniem „taaa, jasne” i przysunął sobie krzesło dla gościa. Potem ustawił oparcie prawie horyzontalnie, a jego stopy znalazły się równo z krawędzią łóżka obok moich kolan. – Tak jest dobrze. Wiercił się, aż znalazł wygodną pozycję. – Powinnaś spróbować się przespać. I tak, w wigilię najważniejszego dnia mojego życia, ze strachem, który na równi z krwią krążył w moich żyłach, usiłowałam zasnąć. W ciemnym pokoju jedynym dźwiękiem było bicie serca dziecka. Carter spał w fotelu, lekko pochrapując. Odpływając w niespokojny sen, zapragnęłam zobaczyć moją siostrę, chociaż raz. O siódmej wieczorem następnego dnia miałam stuprocentowe skrócenie szyjki i rozwarcie na dziesięć centymetrów. Nawet ze znieczuleniem ucisk wywoływany przez skurcze był oszałamiający. Wezwano lekarza. Nadszedł czas. W jednej sekundzie w pokoju byłam tylko ja, Carter i pielęgniarka, a za chwilę w małym pomieszczeniu zaczęła się chaotyczna krzątanina. Przyszedł wyglądający na wyczerpanego doktor Nasri, w towarzystwie innego lekarza – anestezjologa, jak mi powiedziano, który miał odłączyć znieczulenie – i zespołu pielęgniarek. Carter stał u wezgłowia łóżka, trzymając mnie za rękę i obserwując zamieszanie. Wyglądał na zdenerwowanego, zmęczonego i podekscytowanego. – Jesteś gotowa, kotku? Pokręciłam głową. – Nie. Ani trochę. – Spróbowałam się do niego uśmiechnąć, ale nie mogłam. – Ale to się stanie,

niezależnie od tego czy jestem gotowa, czy nie, prawda? Anestezjolog pomógł mi usiąść, a potem odłączył kroplówkę, używając do tego specjalnego klucza. Gdy tylko kroplówka ustała, wróciło mi czucie w nogach, a wraz z nim piekielna fala czystego bólu. Nagle odległy, lecz narastający ucisk zmienił się w ryczące piekło, a miażdżące szczęki imadła zacisnęły się na moim brzuchu i szparce jak burza ognia. Miałam skurcze bez przerwy, jeden po drugim. Musiałam zaczerpnąć tchu i chwycić rękę Cartera, łzy strumieniem płynęły mi po policzkach, zacisnęłam zęby i próbowałam nie krzyczeć. – Nie przyj jeszcze, Eden – powiedział do mnie doktor Nasri. – Jeszcze nie. Czekaj na mój znak, okej? Już prawie koniec. Jeszcze nie. Musiałam przeć. Wszystko we mnie mówiło mi „przyj”, żeby pozbyć się tego czegoś ze mnie. „Przyj!” Musiałam przeć. Ale nie mogłam. Powiedział, że jeszcze nie. Carter coś mówił, ale go nie słyszałam. Widziałam jego poruszające się wargi. Miał piękne usta. To była dziwna myśl, skradziony strzępek mojej świadomości. Zapalono skierowane na mnie lampy na suficie, oślepiająco jasne. Łóżko zostało przekształcone, usunięto fragment z końca, nogi umieszczono w strzemionach, a górną część ciała uniesiono pod lekkim kątem. Doktor Nasri miał na twarzy czystą plastikową maskę, jaką mógłby nosić spawacz, a pielęgniarki założyły na dłonie sterylne rękawiczki. Widziałam urywki z tego, co się działo. Pielęgniarki szykujące małe łóżeczko-inkubator. Tacę z instrumentami, wszystkie wyglądały w tym świetle jak płynne srebro, jak średniowieczne narzędzia tortur. Doktor Nasri ustawił taboret między moimi kolanami. Miałam podwiniętą koszulę, podciągnęła mi się, gdy podnoszono mnie do pozycji porodowej. Całą lewą pierś miałam odsłoniętą, ale ból przeszywający moje ciało był tak silny, że nie mogłam nawet oddychać, nie mówiąc o martwieniu się o takie rzeczy. Carter dostrzegł to i podciągnął brzeg koszuli, by mnie zasłonić. Chciałam mu podziękować, ale nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Zęby mnie bolały od zaciskania, gardło piekło, oczy płonęły. – Dobrze, Eden. Na trzy przyj dla mnie, okej? Tatusiu, licz za nią. Do dziesięciu, powoli. – Doktor Nasri pochylił się do przodu, zerkając na mnie spomiędzy moich kolan. – Dobrze, gotowa? Raz… dwa… trzy… i przyj! Napięłam każdy mięsień mojego ciała. Słyszałam głos Cartera, jakby z odległości miliona kilometrów: „raz, dwa, trzy” – spokojny i stanowczy, odrobina czegoś znajomego we wszechświecie niewyobrażalnego bólu i strachu. Parłam. Parłam. Chwyciłam się barierek, aż mi kłykcie zbielały, zniżyłam się nieco i zaangażowałam każdy kawałeczek w instynktowne parcie. A potem Carter dotarł do dziesięciu i doktor Nasri powiedział, żebym złapała oddech. – Dobrze ci idzie – rzekł. – Znakomicie. Dobrze, a teraz przyj! Jeszcze jedno dobre parcie! Zaczęłam krzyczeć, nie mogąc się powstrzymać. Poczułam, jak coś porusza się między moim nogami, napór rozdzierał mnie na pół, jakby cały świat próbował się ze mnie wydostać. Carter znowu liczył, a ja uczepiłam się jego głosu. Kiedy doktor Nasri kazał mi zaczerpnąć powietrza, mogłam zdobyć się jedynie na szloch. Carter pochylił się nade mną, jakoś trzymając moje obie ręce. Oczy miał szeroko otwarte i przerażone, a mimo to spokojne i pokrzepiające jednocześnie. Takie niebieskie, jego oczy. Jasne i piękne. Złożył na moim czole drżący pocałunek. – Radzisz sobie świetnie, Edie. Doskonale. Jeszcze raz dla mnie, dobrze? Już widzę główkę. Już

wychodzi, kotku. Pokiwałam głową, ściskając mocniej jego ręce spoconymi palcami i przygotowałam się. Odetchnęłam głęboko i parłam tak mocno, jak potrafiłam. I nagle poczułam, jak coś wyślizguje się spomiędzy moich ud, z ognistą wstęgą bólu, która przecięła mnie na pół. A potem uczucie pustki. Usłyszałam, jak Carter krztusi się i śmieje zadziwiony, zachwycony. – Już jest, Edie. Udało ci się, udało – szeptał mi do ucha, a ja nigdy nie potrzebowałam nikogo tak bardzo, jak jego w tej chwili. – Jestem z ciebie taki dumny, kotku. Jest piękna, taka jak ty. Objęłam go rękami za szyję, tuląc go i szlochając. – Udało się? Wyszła? Czy… jest zdrowa? – Nie słyszałam płaczu. A potem usłyszałam. Gwałtowny, cienki, drżący i rozdzierający duszę. – Masz zdrową córeczkę, Eden – powiedział doktor Nasri, owijając sinoczerwonokrwawe śliskie coś w niebieski papierowy kocyk i umieszczając je na mojej piersi. Łkałam, przytulając zawiniątko. Strzecha czarnych włosów. Skóra, kości, krew, pępowina ciągnąca się w dół między moimi nogami. Krzyczące, zawodzące, z zaciśniętymi piąstkami, drżące maleństwo. Przerwa na oddech. I spojrzałam w ciemne oczy, o których wiedziałam, że będą bursztynowe. Patrzyłam na ludzką istotę, która jeszcze niedawno była we mnie. Mała osóbka, teraz całkowicie ode mnie zależna. Córka Cadena. Moja córka. Może to z powodu traumy albo po prostu byłam zbyt wyczerpana, ale nie czułam nic. Pustka. Ulga, że poród już się skończył, ale… nic poza tym. Byłam wyczerpana, słaba i rozdarta. Ale co z tą maleńką dziewczynką? Czy nie powinnam poczuć gwałtownego przypływu miłości? Natychmiastowej więzi lub czegoś w tym rodzaju? Przeczytałam tysiące postów na rozmaitych forach internetowych i wszystkie kobiety pisały, jak bardzo były przejęte w chwili, gdy po raz pierwszy ujrzały swoje dziecko. Zalała je miłość tak potężna, że mogłaby góry przenosić. Natychmiastowa i odmieniająca życie. Nie czułam nic takiego. Co było ze mną nie tak? Doktor Nasri umieścił dwa zaciski na pępowinie i podał Carterowi parę nożyczek chirurgicznych. – Tatusiu? Zechce pan czynić honory? Carter zamarł, a ja zobaczyłam kłębiące się w nim miliony emocji. – Ja… nie jestem… Uśmiechnęłam się do niego najpiękniej, jak potrafiłam, i uścisnęłam słabo jego ramię. – Przetnij pępowinę dla mnie, Carter. Proszę. To powinieneś być ty. Lekarze i pielęgniarki z pewnością wyczuli, że w tym nagłym wahaniu kryje się jakieś wielkie napięcie, a potem Carter wziął nożyczki. Nie spuszczał ze mnie oczu, rozpalonych i mętnych. A potem przeciął pępowinę i pomyślałam, że za moment się rozpłacze. Nie mogłam powstrzymać płaczu. Pielęgniarki zabrały dziecko, które nadal nie miało imienia, umyły je, zważyły, zmierzyły, a potem zabrały na różne badania i szczepienia. I, tak po prostu, Carter i ja zostaliśmy sami. Nie mogłam myśleć, nie mogłam mówić, niczego nie czułam. Byłam kompletnie wyżęta, pusta. – Jestem taka zmęczona, Carterze. Chciałam płakać, ale nie miałam już łez. Nie czułam się jak matka. Raczej jakby ktoś mnie pobił –

posiniaczona i połamana. – Czy mógłbyś się położyć obok mnie? Po prostu… potrzebuję, żebyś mnie przytulił. Proszę. Nigdy w życiu nie czułam się tak pusta i bezbronna. Carter przysiadł na krawędzi łóżka, a ja przesunęłam się, słaba i obolała, na granicy omdlenia. Nagle poczułam, że umieram z głodu, ale nawet na to byłam zbyt słaba. Czułam, jak oczy same mi się zamykają, czułam, że Carter jest obok mnie, jego ręka leży pod moim ramieniem. Drugą trzymał mnie za dłoń. Zasnęłam, próbując wymyślić imię dla dziecka. I nienawidząc się za to, że myślałam „dziecko” zamiast „moje dziecko”.

ruiny CADEN

Skręć w prawo – powiedziała Ever, wskazując wąską, polną, obsadzoną bezlistnymi teraz drzewami drogę. Skręciłem, minąłem niewielki urząd pocztowy za zakrętem i opuszczony stary oszalowany dom, z rozsypującym się frontowym gankiem, porośnięty bluszczem, młodymi drzewkami i trawą do kolan, a potem ukazała się zatoka, połyskująca wśród drzew. Siedząca obok mnie Ever była kłębkiem nerwów. Jej napięcie potęgowało się z każdym pokonanym kilometrem. A potem, bez ostrzeżenia, znaleźliśmy się na miejscu. Mały żółty domek zwrócony frontem do zatoki. Na podjeździe stał volkswagen passat Eden. – Jest tutaj – wyszeptała zdławionym głosem. – To jej samochód. Jest tutaj. Wyskoczyła z auta, zanim zdążyłem się całkowicie zatrzymać, pobiegła krótkim chodnikiem do drzwi frontowych, waląc pięścią w wyglądające na nowe drzwi. – Eden! Bez odpowiedzi. Ukrywała się? Nie mogłem wyobrazić sobie Eden siedzącej w środku, ignorującej dobijanie się do drzwi i głos siostry bliźniaczki. Nie było miejsca do zaparkowania, a podjazd był zajęty, więc musiałem zjechać w dół drogi i zatrzymać się na parkingu przy plaży. Ever sprawdziła drzwi, odkryła, że nie były zamknięte i weszła do środka. Poszedłem za nią w pewnej odległości. Strach przyprawił mnie o łomot serca. Zanim dotarłem do drzwi, Ever wyszła, zmieszana i bez tchu. – Nie ma jej tu – oznajmiła, opadając na najwyższy stopień schodów, nie zważając na to, że moczy sobie dżinsy. – Ale są jej rzeczy. Apollo, książki, jedzenie. Resztka kanapki na stole, jakby dopiero co… wyszła. Ale Eden zniknęła. – Może poszła biegać? – zasugerowałem. Ever pokręciła głową. – Nie. Widziałam w pokoju jej iPoda i buty do biegania. Nie poszłaby biegać bez tego. – Może po prostu… wyszła dokądś. Ale zaraz wróci. Nie zostawiłaby otwartego domu na długo tak po prostu. Nie, kiedy został tam Apollo. Nie mogłem doszukać się w tym więcej sensu niż Ever. I nienawidziłem tej części mnie, która czuła ulgę, że uda się ukryć prawdę jeszcze przez chwilę. – Może – zgodziła się Ever. – Poczekajmy na nią. Zobaczymy, może się zaraz zjawi. Siedzieliśmy w milczeniu na schodach przez pół godziny, a potem moje zdenerwowanie wzięło górę. – Chodźmy na plażę. Stamtąd będziemy mogli dostrzec, gdy wróci – powiedziałem, wstając i podając rękę Ever. Spacerowaliśmy po plaży, nie spuszczając oka z małego żółtego domku. Trzymaliśmy się za ręce, chociaż moja lekko się trzęsła, bo gdyby pojawiła się Eden, wszystko by się zmieniło.

Godziny mijały i słońce zaszło do zatoki, rzucając długie cienie i złoty blask na wszystko wokół. Już miałem zaproponować, abyśmy odjechali i wrócili następnego dnia, gdy nagle poczułem ucisk w klatce piersiowej. Ocieniłem oczy dłonią, obserwując drogę. Usłyszałem słaby warkot silnika i ukazała się klasyczna półciężarówka z lat sześćdziesiątych. Zatrzymała się na podjeździe. Ever spojrzała za moim wzrokiem i zamarła. – Eden. Szczupły ciemnowłosy mężczyzna pospiesznie obszedł samochód z przodu i otworzył drzwi pasażera. Eden wysiadła, poruszając się ostrożnie, jakby była obolała lub ranna. A potem sięgnęła na tylne siedzenie wozu i wyjęła stamtąd nosidełko dla dziecka. Krew zmieniła mi się w lód. Przestała krążyć w żyłach. – Co? – usłyszałem szept stojącej obok mnie Ever. Eden stała na podjeździe, trzymając nosidełko w obu rękach i patrzyła na nas. Mężczyzna wziął od niej dziecko, a Eden zachwiała się i oparła o niego. Podniósł wzrok i także nas zobaczył. Powiedziała coś do niego. Kiwnął głową, a potem zabrał nosidełko do domu. Eden podeszła do nas, ostrożnym i powolnym krokiem. Ever odblokowało, zaczęła szlochać na widok siostry. Podbiegła do niej, płacząc, i objęła ją za szyję. – Eden… Eden. Boże, to naprawdę ty. Siostra drgnęła pod wpływem fizycznego kontaktu i zobaczyłem, jak jej twarz wykrzywia się z bólu, a rękami niepewnie obejmuje Ever. – Przyjechałaś. Ever puściła ją i zrobiła krok do tyłu. – Mam tyle pytań. Ale… czy ja właśnie widziałam… dziecko? Eden schyliła głowę, jej ręce powędrowały do brzucha, a potem opadły, jakby zaczęła wykonywać gest, do którego przywykła i nagle się rozmyśliła. – Powinniście wejść do środka. – Spojrzała na mnie. – Oboje. W tym momencie już wiedziałem. Wiedziałem, dlaczego uciekła. Miałem ściśnięte gardło, serce nie biło mi, lecz waliło w szaleńczym staccato. Poszliśmy za Eden do domu. Ever zatrzymała się w drzwiach, zakrywając dłonią usta. – Wygląda inaczej, niż go zapamiętałam. – Carter go przebudował. To miejsce było ruiną, gdy tu przyjechałam. Eden wskazała gestem mężczyznę, który prowadził półciężarówkę. Był kilkanaście centymetrów wyższy od mnie, ale szczuplejszy. Miał czarne włosy i jasnoniebieskie oczy, którymi uważnie wpatrywał się w Eden. Podszedł, wyciągając do mnie rękę. – Jestem Carter Haven. Ty musisz być Caden. Potrząsnął moją dłonią i zwrócił się do Ever. – A ty to Ever. Wymieniliśmy zdumione spojrzenia. – Miło cię poznać, Carter – powiedziała.

– Jesteś rzeźbiarzem – stwierdziłem, ponieważ usta robiły, co chciały, wyrzucając z siebie niedorzeczności, by odwlec nieuniknione. – Widzieliśmy twoje prace w galerii w miasteczku. Eden usiadła na kanapie, opuszczając się na nią powoli, podpierając się ręką o podłokietnik. – Czy naprawdę będziemy rozmawiali o rzeźbach Cartera właśnie teraz? Jakby dla podkreślenia uwagi Eden, salon wypełnił nagły płacz noworodka. Wszystkie oczy spoczęły na nosidełku. Carter poruszył się pierwszy, ukląkł na podłodze, wyjął dziecko, podniósł je i owinął w kocyk. Trzymał niemowlę w ramionach, przenosząc wzrok z malucha na Eden, a potem na mnie i na Ever. Wiedział. My nie wiedzieliśmy, ale ten facet wiedział. Nie miałem prawa być o to wściekły, ale byłem. Zaraz, chyba jednak miałem prawo być wściekły? Emocje kłębiły się we mnie, od powstrzymywanego gniewu po panikę, od szoku po zmieszanie. Ever patrzyła na zawiniątko w ramionach Cartera. Zrobiła krok do przodu. Wyciągnęła ręce, patrząc na Eden. Wzięła maleństwo w ramiona. Widać było, że kłębią się w niej emocje, ale żadnej nie potrafiłem odczytać. – Masz dziecko? Stanąłem obok i spojrzałem na malutką twarzyczkę. Zobaczyłem patrzące na mnie moje oczy i kolana się pode mną ugięły. Ever nie oddychała. Tylko patrzyła. Dostrzegłem chwilę, w której wszystko w pełni do niej dotarło. Jej ramiona zatrzęsły się i mocniej objęła dziecko. Jej głowa nagle stała się jakby zbyt ciężka dla szyi. Objąłem ją ramieniem, by podtrzymać, ale odskoczyła jak oparzona. – Nie! – wysyczała. – Nie dotykaj mnie! Łza popłynęła mi po policzku, bo jej głos ociekał jadem. Otarłem ją szybko, gwałtownie. – Ever, ja… – Nie wiedziałem nawet, co chciałem powiedzieć, ale mi przerwała. – Zamknij się. Po prostu… zamknij się! – Cofnęła się do kuchni, tuląc dziecko w ramionach, odwracając się przodem do nas. Jej twarz wykrzywiał grymas bólu. – Eden… jak… jak mogłaś?! Siostra się nie odezwała. Po prostu siedziała z rękami na podołku, zgarbiona. – To jego, prawda? – Ona. To… dziewczynka – szepnęła Eden. – Dziewczynka. – Ever spojrzała na dziecko, które ucichło. – Jak… ma na imię? – Nie ma jeszcze imienia. Nie wiedziałam, jak… – Głos Eden się załamał. – Jest jego, prawda? Cadena? – Ever spojrzała na mnie i odwróciła wzrok. Jakby mnie nie znała. – Oczywiście, że jego. Czyja mogłaby być? Z jakiego innego powodu miałabyś zniknąć, jak to zrobiłaś? Nie było cię przez siedem miesięcy, więc dziecko nie może być jego – głową wskazała Cartera, który usiadł obok Eden. – Tak – szepnęła Eden, ledwo słyszalnie. – Jest Cadena. Powinienem coś powiedzieć, ale nie wiedziałem co. Mogłem jedynie patrzeć na Ever i na dziecko. Na moją córkę. Ever zrobiła kilka kroków, stanęła przed Eden i Carterem. Podała im dziecko. Carter wstał, wziął małą i usiadł z powrotem. Podał ją Eden, ale ona pokręciła głową, zanosząc się płaczem.

– Nie mogę… Nie teraz. Ever odwróciła się, obejmując się rękami, ze zwieszoną głową. – Nie mam macicy – szepnęła. Potem odwróciła się do Eden. – Wiedziałaś o tym? Że byłam w ciąży i straciłam dziecko? Że usunęli mi macicę? Wiedziałaś? Wiedziałaś, że straciłam macicę? Wiedziałaś, że nigdy nie będę mogła mieć dzieci? Eden kiwnęła głową. – Tak, wiedziałam. Zamarłem, milczący, niezdolny się poruszyć. Odrętwiały. – Zaszłaś w ciążę – mówiła Ever. – Z moim mężem. I uciekłaś. Nic nam nie powiedziałaś. Myśleliśmy… że umarłaś. Że coś ci się stało. Nie wiedzieliśmy, gdzie jesteś. Dlaczego opuściłaś mnie w chwili, gdy cię najbardziej potrzebowałam? – Jak mogłam ci powiedzieć? – zapytała Eden, wstając. – Właśnie wybudziłaś się ze śpiączki. A ja odkryłam, że jestem w ciąży. Ty… ty ledwie mogłaś mówić. Nie mogłaś chodzić, nawet pójść samodzielnie do łazienki. Jak miałam ci powiedzieć, że… – Że pieprzyłaś się z moim mężem?! Eden skuliła się jak od uderzenia. Łzy płynęły jej po twarzy. – Nie wiedziałam, jak ci powiedzieć. Byłam przerażona, Ever! Bałam się przez dziewięć pieprzonych miesięcy! – Więc zniknęłaś z powierzchni ziemi. Nawet się nie obejrzałaś. Bez słowa. – Pożegnałam się – wymamrotała Eden. – Zostawiłaś mnie! Opuściłaś! Potrzebowałam cię, a ty… ty… – Ever nie mogła dokończyć. Za bardzo płakała. Chciałem ją uspokoić, ale nie mogłem. Przez długą chwilę nikt się nie odzywał. W końcu Ever spojrzała na mnie. – Wiedziałeś? Pokręciłem głową, ledwie mogąc zdobyć się i na to. – N… – Głos mi się załamał i musiałem zacząć jeszcze raz. – Nie. Nie wiedziałem. – Pieprzyłeś moją bliźniaczkę. Gdy ja byłam w śpiączce. – Ever zrobiła krok w moją stronę i nigdy wcześniej nie widziałem w jej oczach takiej nienawiści, takiej agresji. – Spałeś z moją siostrą! Uderzyła mnie w pierś obiema pięściami, odsunęła się i uderzyła mnie ponownie. Przyjmowałem ciosy w milczeniu. – Przepraszam. – Stałem i pozwoliłem jej uderzyć mnie po raz trzeci. – Przepraszam, Ever. Spieprzyłem. Tak bardzo narozrabiałem. Wiem, że nie ma… wytłumaczenia, nie ma usprawiedliwienia. Ale nie wiesz, jak się czułem. Kiedy ty byłaś… – W śpiączce! – dokończyła Ever i odsunęła się ode mnie, z trudem łapiąc oddech i walcząc o odzyskanie panowania nad sobą. Przenosiła spojrzenie ze mnie na Eden i na dziecko w ramionach Cartera. – Muszę wyjść. Muszę się stąd wydostać. Nie mogę… nawet na ciebie patrzeć. Na nikogo z was. Odwróciła się z zaciśniętymi pięściami, drżąc. Eden pokuśtykała powoli do stołu w jadalni, gdzie obok torby leżała jej torebka. Szperała w niej, aż

coś znalazła. Podeszła do siostry i wręczyła jej kluczyki do samochodu. – Zrozumiem, jeśli… nie wrócisz. Tylko… chciałabym, żebyś wiedziała… że jest mi przykro. Że cię kocham. Jesteś moją siostrą. Moją jedyną rodziną i nigdy… przenigdy nie chciałam cię zranić. Albo zdradzić. I… jest mi przykro. Tak bardzo mi przykro. Ever stała w całkowitym bezruchu, nie patrząc ani na siostrę, ani na mnie. Po długiej, pełnej napięcia chwili wzięła kluczyki i z impetem otworzyła drzwi. Wyszła, pozwalając, by zatrzasnęły się za nią, i już jej nie było. Nawet się nie obejrzała. Usłyszeliśmy ryk silnika i chrzęst żwiru pod obracającymi się oponami. Odeszła. Nie mogłem oddychać. Moje serce przestało bić. Umysł był kompletnie pusty. Nogi poniosły mnie do drzwi i na zewnątrz. Na mróz. Usłyszałem kroki za sobą i głos Cartera. – Pozwól mu iść, Eden. Pobiegłem na ślepo przez drogę, na plażę i do doków zacumowanych na wodzie. Słońce stało nisko, jego dolna krawędź stykała się z wodą. Wiał lodowaty wiatr. Moje kroki zabrzmiały echem na metalowym pomoście, potknąłem się i upadłem na kolana, na zimną stal. Krztusiłem się, dyszałem, a potem rozpadłem się na kawałki. Eden była ze mną w ciąży. Moje dziecko. Moja córka. Łkałem i kaszlałem dręczony bólem. Uciekła, ponieważ była w ciąży. A teraz Ever odeszła i nigdy już jej nie zobaczę. Otworzyłem oczy i spojrzałem w mroczną, falującą wodę. Może powinienem do niej wskoczyć i więcej nie wypłynąć? Tak byłoby łatwiej. Nic się nie liczyło, nie bez Ever. Była wszystkim, co miałem, wszystkim, co kiedykolwiek chciałbym mieć, a ona odeszła. Nawet na mnie nie spojrzała. Powolne kroki zagrzechotały na doku. Obejrzałem się i zobaczyłam zbliżającą się Eden, w cienkiej kurtce, z kapturem na głowie i rękami w kieszeniach. Zatrzymała się jakiś metr ode mnie. – Przykro mi, Caden. Nie wiedziałam, co innego mogłabym zrobić. Spanikowałam, a potem… dni zmieniły się w tygodnie, a ja po prostu nie wiedziałam, jak ci o tym powiedzieć. Jak powiedzieć o tym Ever. A potem czułam, że było już za późno, by się po prostu pojawić. Powinnam była ci powiedzieć, ale nie mogłam. Musiałeś zająć się Ever, a ona… była taka krucha… i… Urwała, wpatrując się w wodę. Zmusiłem się do wstania. – Nawet nie wiem, co powiedzieć. Co mam myśleć. Odwróciłem się, by spojrzeć na drogę, gdzie zniknęła Ever, jakbym mógł ją jakoś przywołać z miejsca, w którym teraz była. – Myślisz, że kiedykolwiek wróci? Eden wzruszyła ramionami; drobny, pełen rezygnacji ruch. – Nie wiem. – Co zrobimy? – zapytałem. – Nie wiem. – Odchyliła głowę, drżąc. – Nie wiem, do cholery! Nie wiem już, kim jestem. Nie wiem, co robić. Dokąd pójść. Jak mam sobie… z tym poradzić. Jak mam to przetrwać. Nie wiem, jak być matką, Caden! Niczego nie wiem. Niczego!

– Miałaś dziewięć cholernych miesięcy, by przywyknąć do myśli, że będziesz matką! – krzyknąłem. – Ja dowiedziałem się pięć pieprzonych minut temu! Jak nagle mam być ojcem? Jak mam… cokolwiek począć bez niej? Wiał lodowaty wiatr i Eden zadrżała. – Nie powinnaś tutaj stać – zauważyłem. W domku Eden zrzuciła kurtkę i wzięła płaczące dziecko od wykończonego Cartera. – Myślę, że jest głodna – powiedział, widocznie czując ulgę, że Eden wróciła. Ta przeszukała jedną ręką zawartość torby stojącej na stole, znalazła czteropak malutkich buteleczek z kremowym płynem i butelkę. Carter wziął jedną z buteleczek, otworzył ją, nałożył smoczek i oddał Eden, która usiadła na kanapie z dzieckiem w ramionach. Mała kwiliła i popłakiwała, a potem przyssała się do butelki, kiedy Eden włożyła jej smoczek do buzi. Obserwowałem to żałośnie, ze zmieszaniem i zadziwieniem. Ta maleńka istota w ramionach Eden była częścią mnie. To się wydawało surrealistyczne. Usiadłem na drugim końcu kanapy i wyciągnąłem rękę. – Pozwól mi. Nie wiem, co mnie do tego popchnęło, ale czułem, że to właściwe. Eden patrzyła na mnie przez chwilę, a potem pochyliła się ku mnie i ułożyła dziecko ostrożnie w moich ramionach. Nie miałem pojęcia, jak ją trzymać, lecz gdy tylko ciepłe zawiniątko dotknęło moich rąk, wiedziałem. Jej mała główka pasowała idealnie do zgięcia mojego ramienia, a umieszczone pod nią przedramię podtrzymywało ją. Była taka lekka, taka mała. Czułem, jakbym niczego nie trzymał, a jednak zmieniła wszystko. Drugą ręką wziąłem butelkę i obserwowałem jej buzię, gdy piła z zamkniętymi oczami. A gdy je otworzyła, ujrzałem bursztyn.

ojcostwo Niedaleko od domku Eden był zajazd. Dosłownie był to raczej zajazd niż hotel, motel czy miejsce noclegowe. Schroniłem się tam, siedziałem na starym pomalowanym na biało metalowym łóżku z liczącą pół wieku narzutą i szkicowałem. Gorączkowo, obsesyjnie. Rysowałem Ever, raz za razem. Rysowałem dziecko, które ciągle jeszcze nie miało imienia. Dni mijały. Nie opuszczałem zajazdu, poza krótkimi wypadami po jedzenie na stację benzynową kilka kilometrów na południe. Dzwoniłem do Ever, ale odebrała telefon i rozłączyła się bez słowa. Dała mi w ten sposób znać, że żyje, nie rozmawiając ze mną. Nie byłem pewien, czy jeszcze kiedykolwiek się do mnie odezwie. Dostałem od niej wiadomość o wpół do czwartej nad ranem, trzy dni po odejściu: „Nie dzwoń do mnie. Potrzebuję czasu”. „Okej. Jestem w małym zajeździe w pobliżu domku”. Nacisnąłem „wyślij” i czekałem na odpowiedź. Tyle jeszcze chciałem jej powiedzieć, ale wiedziałem, że nie powinienem, nie za pomocą SMS-a. Telefon zawibrował, gdy przyszła krótka odpowiedź od niej: „Wiem”. Nic więcej przez dwa kolejne dni. A potem, o jedenastej w nocy: „Czy mnie kochasz?”. Drzemałem, zbyt zrozpaczony, odrętwiały, przerażony i ogłupiały, by funkcjonować. Mało jadłem, mało spałem, dni mijały, a ja miałem nadzieję wbrew nadziei, że ona wróci, zadzwoni do mnie lub zrobi cokolwiek. Odpowiedziałem natychmiast: „Tak”. „Naprawdę?”. „Tak. Na zawsze i na wieczność. Nie zasługuję na twoją miłość i nie oczekuję, że mi wybaczysz. Ale zawsze będę cię kochał”. Wysłałem to, pragnąc móc zawrzeć więcej w wiadomości, która właśnie przemierzała eter. „Nie, Cade. Po prostu nie. Nie jestem jeszcze gotowa. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę”. Następnego ranka obudziło mnie pukanie do drzwi. Otworzyłem je ubrany tylko w bokserki i nic poza tym. Na progu stała Eden. Wyglądała na zakłopotaną. – Ja tylko na chwilę. Tylko… – Zerknęła na mnie i szybko odwróciła wzrok. Trzymała w dłoni kartkę. – Chciałam ci dać to. To formularz uznania ojcostwa. Wziąłem i spojrzałem na niego. – Nie mam długopisu. Pokręciła głową. – Nie, nie rozumiesz. To… bez sensu. – Wciągnęła powietrze. – Nie musisz tego podpisywać. Dużo o tym myślałam i… o Boże, jestem taka zdenerwowana. Nie oczekuję od ciebie niczego, Cade. Jeśli chcesz… masz wolną rękę. Możesz robić, co ci się podoba. Cofnąłem się zmieszany, potrzebując czasu, żeby się pozbierać. – Wejdź. Pozwól mi włożyć coś na siebie. – Wciągnąłem koszulkę przez głowę i usiadłem na krawędzi

łóżka. Eden zajęła krzesło w rogu, przy oknie. – Nie rozumiem, o czym ty mówisz, Eden. Nie patrzyła na mnie. – Daję ci możliwość… wycofać się. Wkurzyłem się. – Wycofać się? Za kogo mnie bierzesz? Ona jest moją córką! Moim dzieckiem. I miałbym po prostu… spieprzyć? Zostawić ją z jednym rodzicem? Eden skuliła się. – Po prostu chciałam dać ci wybór. Poinformować cię, że… nie oczekuję od ciebie… Przerwałem jej. – Nie wiem, jak to będzie, ale nigdy nie odejdę tak po prostu. Nie ma nas i nigdy nie będzie – pokazałem gestem ją i siebie – ale ona jest moją córką i zawsze będę częścią jej życia. Nie wiem jak, ale będę. Eden pociągnęła nosem. – Jesteś dobrym człowiekiem, Cade. Nie sądziłam, że się wycofasz, ale musiałam ci to powiedzieć. Zasłużyłeś przynajmniej na ten wybór. – Daj mi coś do pisania. Pogrzebała w torebce i wręczyła mi smukły szary długopis. Bez wahania wpisałem moje nazwisko na formularzu. – Nadałaś jej już imię? Eden pokręciła głową. – Próbowałam, ale… żadne nie wydaje się odpowiednie. I jestem… w rozsypce, mentalnie. – Ja też, Boże, ja też. – Zerknąłem na nią i dostrzegłem poczucie winy wypisane na jej twarzy. – To moja wina. Pozwoliłem, by to się wydarzyło. – Oboje pozwoliliśmy. – Wstała. – Ty powinieneś wybrać jej imię. Skinąłem głową. – Pomyślę. Zatrzymała się przy drzwiach. – Miałeś jakieś wieści od Ever? – Kilka wiadomości. Żyje i potrzebuje czasu. To wszystko, co wiem. Eden pokiwała głową i wyszła. Następnego dnia – po tygodniu nieobecności – tuż po ósmej rano Ever wróciła.

to nie dla ciebie Spałem i śniłem, że była przy mnie. Patrzyła na mnie ze smutkiem w oczach. Z gniewem. Śniłem, że mnie obserwuje, płacząc cicho. A potem się obudziłem i zdałem sobie sprawę, że sen nie był snem. Tylko rzeczywistością. Była w tym samym ubraniu, które miała na sobie, gdy odeszła – parze obcisłych ciemnych dżinsów, białej koszulce z dekoltem w kształcie litery V i czarnym polarze z kapturem North Face’a. Miała splątane, nieumyte i przetłuszczone włosy, związane w nieporządny kok. Wokół oczu ciemne kręgi z wyczerpania i pełną goryczy rezygnację w spojrzeniu. Nadal leżałem w łóżku, ze zmierzwionymi od snu włosami, nagi od pasa w górę. – Ever. Kopnięciem odrzuciłem koce i wyskoczyłem z łóżka. – Zostań… tam, gdzie jesteś. – Wskazała na łóżko. Usiadłem z powrotem – Ev, kochanie… – Nie, Cade, nie nazywaj mnie tak. Nie teraz. Jad w jej głosie był cichy, lecz ciął jak brzytwa. Osunąłem się, opierając czoło na dłoniach, wiedząc co się święci. – To pożegnanie. – Zerknąłem na nią, oczy mnie piekły. – Prawda? Podciągnęła nogi na krzesło, podwijając je pod siebie. Pokręciła głową, kok z jej czarnych włosów podskoczył. – Po prostu mnie posłuchaj. – Dobrze. – Poczułem promyk nadziei. Zerknęła przez ramię do małej łazienki i westchnęła. – Wiesz co, czuję się podle. Nie brałam prysznica, od nie wiem jak dawna. Nie wiem, ile dni minęło. – Jest czwartek. Nie było cię tydzień. – Tydzień. Jezu. Wstała i ruszyła do łazienki, potem przystanęła i spojrzała na mnie. – Czy jest tu szczoteczka do zębów? Wskazałem jej mały neseser w kącie, zamknięty na zamek, nietknięty. – To wszystkie twoje rzeczy. Przyniosłem je z samochodu. Powinnaś tam mieć przybory toaletowe. Uklękła przy walizce, otworzyła ją i wyjęła kosmetyczkę. – Dzięki. Tylko kiwnąłem głową, a ona zamknęła za sobą drzwi łazienki. Pół godziny później wyszła z niej owinięta w ręcznik, z turbanem z drugiego na włosach. Rzuciła szczotkę na łóżko i usiadła obok, zdejmując turban. Pochyliła się, wytarła włosy do sucha, a potem je uczesała. Obserwowałem ją z drugiego końca łóżka. To była dziwna chwila, spokojna domowa scenka zatruta napięciem. Gdy jej włosy były już proste i lśniące, odwróciła się na łóżku, siadając naprzeciw

mnie po turecku, nadal mając na sobie tylko ręcznik. Jej jadeitowe oczy były pełne miriadów emocji, zbyt wielu, by je nazwać, wymienić, zrozumieć. Po prostu patrzyła na mnie przez bardzo długi czas, jakby próbując poukładać sobie to, co miała mi do powiedzenia. Mogłem tylko czekać. W końcu odetchnęła głęboko kilka razy. – Cade, nawet nie wiem, od czego zacząć. Za dużo… tego. Sądzę, że mogę zrozumieć, dlaczego byłeś tak zamknięty w sobie po moim przebudzeniu. Dlaczego wydawałeś się tak odległy. Zmusiłem się, żeby spojrzeć jej w oczy. – Bo nie mogłem znieść świadomości, co prawda zrobiłaby z tobą. – Nie wiesz, co ze mną zrobiła – powiedziała po cichu. – Powiedz mi więc. Powiedz mi wszystko. Pokręciła głową, a potem wycelowała we mnie palec wskazujący. – To ty powiedz mi wszystko. – Zacisnęła powieki. – Nie jestem pewna, czy chcę wiedzieć, naprawdę, ale muszę. Więc powiedz mi. – Co chcesz wiedzieć? – Wszystko! Dlaczego? Jak… długo, ile razy? – Długa, pełna udręki pauza, łzy w oczach. – Kto jeszcze? – Nikt. Nikt więcej. Przysięgam. To nie poprawia sytuacji, ale… nie było nikogo innego. – Z jękiem otarłem twarz dłońmi. – A co do reszty… Jak, dlaczego? Jak długo? Boże, to było… to nie zaczęło się od razu… Byłaś w śpiączce od roku… – Nie zaczęło – powtórzyła Ever. – Czyli był więcej niż raz. Mogłem tylko kiwnąć głową i starać się oddychać. Kiedy udało mi się znowu coś powiedzieć, wydobywałem z siebie ochrypły szept. – Tak. Więcej niż raz. Ciebie… nie było. Nawet nie wiem, jak to nazwać, Ever. Odeszłaś. Ale nie byłaś martwa. Mogłem cię widzieć, mogłem odwiedzać twoje ciało, patrzeć jak oddychasz i obserwować pracę twojego serca na monitorze. Mogłem dotknąć twojej dłoni. Ale nie mogłem dotknąć ciebie. Nie mogłem tego przeboleć, odbyć żałoby, ani ruszyć do przodu, bo nie byłaś martwa. A ja nie chciałem, żebyś była. Proszę, musisz to wiedzieć. Nigdy nie przestałem cię kochać. Nigdy cię nie okłamałem. Byłaś tylko ty. Ale… to takie popieprzone, Ev. Straciłem wszystkich. Mamę. Tatę. Babcię. Dziadka. A potem ciebie. Nie miałem nikogo. Byłem zupełnie sam. Cierpiałem. Fizycznie. Nie jestem pewien, czy kiedykolwiek powiedziałem ci, jak było ze mną, ale po przyjeździe do szpitala miałem pogruchotaną lewą nogę. Złamaną w trzech lub czterech miejscach. Mam gwoździe i pręty, które trzymają ją w całości. A moja ręka… fragmenty samochodu pocięły ją na pieprzone plasterki. Miałem pękniętą czaszkę. Nie byłem aż tak ranny jak ty, ale było mocno do dupy. Nie mogłem chodzić. Nie mogłem się ubrać, ledwie dawałem sobie radę z jedzeniem. Oczy Ever wypełniły się bólem i współczuciem. – Boże, Cade, nie miałam pojęcia. Dlaczego nigdy mi nie powiedziałeś? – Bo to nie miało znaczenia. Jestem już zdrowy. Noga boli mnie, gdy jest bardzo zimno i czasem przed burzą. Ale jest w porządku. Wszystko, co miało znaczenie – wszystko, co ma znaczenie – to ty. Podrapałem kciukiem szew moich dżinsów po zewnętrznej stronie nogawki, niezdolny na nią spojrzeć.

– Musiałem przejść przez całą tę gównianą fizykoterapię, zanim mogłem znowu normalnie funkcjonować. A jedyną osobą, która mogła mnie na nią wozić po wypisaniu mnie ze szpitala, była Eden. Była jedyną osobą w moim życiu. Kropka. Była jedyną osobą, która mnie znała, która wiedziała o mnie cokolwiek lub która znała ciebie. Twój tata przywiózł mnie ze szpitala do domu, ale zniknął znowu zaraz potem. A Eden była po prostu… wszystkim, co miałem. Moim jedynym przyjacielem. Ona też cierpiała. Ona też cię straciła. Bliźniaczkę, swoją drugą połowę. Zdruzgotało ją to tak samo jak mnie. Woziła mnie na wizyty do ciebie, aż zdjęto mi gips i byłem w stanie znowu prowadzić. A poza tym to był ktoś… z kim można było porozmawiać. Przez półtora roku była wszystkim, co miałem. Kimś, kto rozumiał. Gęsta cisza, a potem Ever westchnęła. – A następnie? – A następnie zrobiło się już tego za dużo. Rok… pustki. Tęsknoty za tobą, odwiedzania ciebie. Mówienia do ciebie. Pisania listów… – Czytałam je. Wszystkie listy, które napisałeś. Pokiwałem głową. – Musiałem jakoś to ciągnąć, wiedząc, że, technicznie rzecz biorąc, żyjesz. Ale, według lekarzy, niemal na pewno miałaś się nie obudzić, a gdyby jednak, było ogromne prawdopodobieństwo, że będziesz miała poważnie uszkodzony mózg. Rozmawiali ze mną o… oddaniu twoich narządów. O tym, by pozwolić ci umrzeć. Powiedzieli mi, że tak będzie miłosiernie dla wszystkich. – Chciałeś to zrobić? – wyszeptała. – Rozważałeś to? – Niemal wybiłem zęby lekarzowi, który to zasugerował. To było… tuż przed Gwiazdką. Tuż przed pierwszą rocznicą. Poważnie, zaprosił mnie do swojego gabinetu w czasie pieprzonych świąt i zasugerował, żebym pozwolił ci umrzeć, aby mógł pobrać twoje pieprzone organy. Eden wyciągnęła mnie z tego gabinetu, zanim zdążyłem mu przypieprzyć. – Czyli nie – śmiertelnie poważnie powiedziała Ever. Roześmiałem się. – Nie. Nie pomyślałem o tym nawet przez jedną cholerną sekundę. Byłaś moją żoną, moją jedyną prawdziwą miłością. I jeśli była szansa, cień szansy, uczepiłem się jej. – Musiałem przerwać, by nabrać oddechu, by zebrać się na odwagę. – Ty nie możesz… po prostu nie jesteś w stanie pojąć mojego bólu. Jak bardzo za tobą tęskniłem. Jak bardzo cię pragnąłem, a ciebie nie było. Albo byłaś, a mimo to nie mogłem cię mieć. – Czytałam twoje listy – powiedziała. – Myślę, że mam niejakie pojęcie o tym, przez co przechodziłeś. Parsknąłem. – Ev, kochanie. To są słowa. A nie ma słów na to, jakie to było w rzeczywistości. Te listy były tak bliskie tego, jak totalnie byłem w rozsypce i pustce, jak światło latarki jest bliskie pieprzonego światła słonecznego. – Och. – Jej głos był ledwie słyszalny. – Tak. Och – odetchnąłem. – A potem pojawiła się Eden. I była… była tobą. Ale nie tobą. Nigdy nie pomyliłbym jej z tobą, fizycznie, emocjonalnie, jakkolwiek. Więc to nie tak, jakby mogła zastąpić ciebie. Nic i nikt nie byłoby w stanie nigdy zastąpić ciebie. Ale ona była… Boże, jak to ująć? Była jak lustrzany obraz ciebie. Jak odbicie ciebie. Część ciebie wystarczająca, by przypominać mi to, za czym tęskniłem,

co utraciłem. Ale nie utraciłem na tyle, by móc to przeboleć. Jakby ktoś wyrwał mi serce. Za każdym razem, kiedy cię widziałem, czułem się, jakby ktoś lał mi kwas na otwartą ranę. Każdego dnia. I to nigdy się nie goiło. Nigdy nie zasklepiało, nigdy nie bolało ani trochę mniej. Nawet przez chwilę. A Eden, która była blisko, przypominała mi, jak mogłoby być, gdyby było dobrze. Ever stłumiła westchnienie. – Jasna cholera, Cade. – Cóż. Więc tak to się stało. Byłem taki samotny, Ev. Tak bardzo samotny. A ona była blisko. Najmniejszy kawałek… nie rozkoszy, ale czego? Jak to nazwać? – Podrapałem się po głowie. – Ułamek sekundy, minuta lub dwie… niebólu. Szansa na poczucie czegokolwiek poza pieprzonym niekończącym się bólem. – Jak długo? Ile razy? Wzruszyłem ramionami. – Nie pamiętam. Przestałem to śledzić. Nigdy nie liczyłem. – Spojrzałem jej w oczy, pozwalając jej spojrzeć w moje. – To nie był tylko raz, ale… tylko tyle się liczy. Nie ma żadnej cholernej możliwości, żebym opowiedział ci szczegóły. W jakiś sposób chciałbym zapomnieć, że to się w ogóle wydarzyło. Ale z drugiej strony… Tylko to trzymało mnie przy zdrowych zmysłach, Ever. To mnie nie usprawiedliwia. Nie umniejsza mojej zdrady. Wiem o tym. Wiem, że nie ma przebaczenia lub zapomnienia. Żałuję, że cię zraniłem, a pieprzona świadomość, że zniszczyłem to, co mieliśmy, mnie rozwala. Ale, w pewnym sensie, Eden była wszystkim, co uchroniło mnie przed… nie wiem. Samozagładą. Przed zabiciem się jak tata po… śmierci mamy. Możesz się wściekać, ile chcesz, ale nie powiem nic więcej, poza tym, że to trwało… kilka miesięcy, najwyżej. Kiwnęła głową, pociągając nosem. – Nie chcę wiedzieć niczego więcej. Z trudem przełknąłem ślinę, przygotowując się. – Przykro mi, Ever. Kocham cię. Chcę, żebyś to wiedziała. Teraz, wtedy, zawsze. Nigdy nie przestałem cię kochać. I nigdy nie przestanę. Wstałem i zapiąłem suwak torby. – Dokąd idziesz? Wzruszyłem ramionami. – Nie wiem. – Cóż, zaczekaj sekundę, Caden. Opowiedziałeś mi to wszystko. Teraz moja kolej. – Nie słyszałem jej ruchów, naraz była obok mnie, końcami palców dotykając mojego ramienia. – Chcesz usłyszeć, co mam do powiedzenia? Skinąłem głową ze znużeniem. – Tak. – Więc usiądź i nie przyjmuj za pewnik, że wiesz, co powiem, bo jestem przekonana, że tak nie jest. Odetchnęła kilka razy głęboko, a ja usiadłem z powrotem na łóżku obok niej. – Dobrze, po pierwsze. Rozumiem, dlaczego to się wydarzyło. To nie sprawia, że mniej boli, ale rozumiem. Na tyle, na ile mogę. Tyle cię spotkało w życiu: wypadek, moja śpiączka… Wiem, że nie jestem w stanie sobie wyobrazić, przez co przechodziłeś. Przez co przechodziła Eden. Oboje

potrzebowaliście pocieszenia i znaleźliście je, naprawdę, w jedynym możliwym miejscu. Więc rozumiem. To była ta łatwiejsza część. Szczerze. Zrozumienie dlaczego to się stało, jak do tego doszło, było łatwiejszą częścią tego, co przepracowywałam przez miniony tydzień. – Dokąd pojechałaś? Wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Po prostu jechałam. Jechałam, dopóki jeszcze cokolwiek widziałam, zatrzymywałam się, żeby się przespać i coś zjeść, a potem jechałam dalej. Dotarłam do… Illinois, chyba? Na środek jakiegoś pola, w samym sercu niczego. Dzięki Bogu samochód Eden miał GPS, bo nie przywiązywałam wagi, dokąd jadę. Po prostu jechałam. Najpierw próbowałam przestać płakać. To zajęło mi większość pierwszego dnia. Zatrzymałam się na tym polu, bo płakałam tak bardzo, że nie widziałam drogi. Właściwie to niemal się rozbiłam, więc zjechałam na pobocze i płakałam. A potem pojechałam dalej. Siedziałam w jakiejś małej knajpce tuż przy autostradzie chyba z osiemnaście godzin, pijąc kawę i próbując poukładać myśli. Zdecydować, co powinnam zrobić. Jak się czułam. Czy kiedykolwiek będę w stanie wrócić. – Spojrzała na mnie ze szczerością w oczach. – Prawie nie mogłam, Cade. Prawie pojechałam dalej. Floryda brzmiała świetnie. Ale… w końcu musiałam zawrócić. – Dlaczego? – Bo nawet tak bardzo zraniona, tak wściekła, jak byłam, tęskniłam za tobą. Miniony tydzień był najtrudniejszy, najdłuższy i najbardziej samotny w moim życiu. Nie dlatego że nie mogłam spać ani jeść, ale dlatego że… kurewsko za tobą tęskniłam, Cade. – Ever rzadko przeklinała w normalnej rozmowie, więc gdy to zrobiła, byłem lekko zszokowany. – I zdałam sobie sprawę… po prostu wiedziałam, że nie mogłabym żyć bez ciebie. Jesteś częścią mnie, Caden. Tak jak Eden, jeśli nie bardziej. Potrzebuję cię. Dlatego nadal jestem taka… zła. Ale także nie pomaga wiedza, że… nie, naprawdę nie mogę powiedzieć, że nie miałeś wyboru. Ale wiem, że tak bardzo cierpiałeś, po tym jak już tak wiele przeszedłeś. Ręcznik, w który była owinięta nad piersiami poluzował się, a ona rozchyliła go, naprężyła za plecami i owinęła się z powrotem. Westchnęła. – I fakt, że to była Eden… Z tym było mi najtrudniej się pogodzić. Moja bliźniaczka. Moja siostra. Moja jedyna rodzina. Nigdy nie będę już mogła na nią patrzeć i nie myśleć o tym, że ją pieprzyłeś. – Słowa uwięzły jej w gardle, zwiesiła głowę. – Ale to nie było tylko pieprzenie, prawda? Nie mogę nadać temu żadnego sensu w mojej głowie. Próbowałam się postawić na twoim miejscu, na jej miejscu. Gdybyś to ty był w śpiączce, nie martwy, ale też nie żywy? Co bym zrobiła? Więc tak jak powiedziałam, rozumiem. Ale fakt, że to była Eden? To trudniejsze. Szczerze, w pewien sposób to trochę lepiej. To dziwne, lecz… byłabym zraniona bardziej, gdyby to była jakaś przypadkowa dziewczyna, ktoś, kto dla ciebie nic nie znaczył. Nie wiem, może to trochę popieprzone, ale tak czuję. Oczywiście, to też gorzej, bo to moja siostra i, jak powiedziałam, zawsze będę wiedziała. Jest moją jedyną rodziną, jedyną bliską osobą, która mi została. Sądzę, że myślała, że może po prostu uciec lub ukryć się przede mną, ale nie może. Nie rozmawiałam z nią jeszcze, ale to zrobię. Nie jest jej łatwo. Ale nie może po prostu przed tym uciec. Przede mną. – Nie sądzę, by to było dla niej łatwe. Myślę, że nie wiedziała, co innego mogłaby zrobić. Oczy Ever zabłysły.

– Pozwól mnie martwić się o to, co wydarzy się między Eden i mną, dobrze? – Przeczesała włosy palcami, jej oczy patrzyły w dal. Potem dodała: – Ona jest częścią mnie. Nikt nie zna jej tak jak ja. – Wiem. – Rzecz sprowadza się do tego, Cade, że ci wybaczam. Szok zalał mnie jak fala przypływu. – Co robisz? – Nie robię tego dla ciebie. Nie chodzi o ciebie. Robię to dla siebie. Ponieważ nie mogę sobie wyobrazić życia bez ciebie. Kocham cię. I nie mogłabym żyć ze świadomością, że opuściłam najlepszą rzecz, która mi się w życiu przytrafiła, gdybym po prostu od ciebie odeszła. Od nas. Wzięła mnie za rękę i ośmieliłem się spojrzeć jej w oczy. Nadzieja rozkwitła we mnie jak kwiat na słońcu w bezdennej otchłani. – Kocham cię, Cade. Jestem wściekła. Jestem zraniona. Nie wiem, czy będzie tak samo, jak było i potrzebuję czasu, by dojść z tym do ładu. Ale najzabawniejsze jest to, że nadal ci ufam. Nie okłamałeś mnie… nie w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Nie kręciłeś czegoś za moimi plecami, bo ci nie wystarczałam, czy coś w tym stylu. I wiem, że mnie kochasz. Myślę, że w jakiś sposób, po tym co się wydarzyło, to, że nie powiedziałeś mi o tym tak długo… było dobre. Nie wiem, czy byłabym w stanie ci wybaczyć, gdybyś powiedział mi o tym wcześniej. Poczułem, jak znowu zaczęły piec mnie oczy, czułem radość, zmieszanie i milion innych emocji kłębiących się we mnie. Łza spłynęła mi po twarzy, nie zważałem na to. – Kocham cię. Szczerze mówiąc, nie wiem, jak możesz mi wybaczyć. Naprawdę. I nie wiem, jak to się potoczy. Jak znowu będziemy… nami po tym wszystkim. Wyglądała na zbitą z tropu. – Ty… nie chcesz teraz odejść, prawda? Pokręciłem głową. – Nie, oczywiście, że nie. Jestem tylko… zagubiony. Przez ostatnie osiem, dziewięć miesięcy, od kiedy się obudziłaś, obawiałem się tego dnia. Obawiałem się tej rozmowy, ponieważ oczekiwałem, że będzie oznaczała koniec. – Ale nie oznacza. – Ever zadrżała i podniosła się, odwracając się ode mnie i pozwalając ręcznikowi opaść, potem uklękła przed swoją walizką i wyjęła z niej ubrania. Mówiła, ubierając się, zakładając majteczki i biustonosz, wskakując w dżinsy. – Sądziłam, że będziesz… szczęśliwszy. Wiedząc, że ci wybaczam, że… – Jestem szczęśliwy, Ever. Ale jest coś więcej, niż tylko radość, że mi wybaczasz – zawahałem się. – Dziecko. Zwiesiła głowę. – Cholera. Prawie o nim zapomniałam. – Otarła oczy. – Byłam tak skupiona na nas. – Musisz pojechać i porozmawiać z Eden. – Taaa… – Kiwnęła głową. – Powinnaś wiedzieć, że… podpisałem uznanie ojcostwa. Nie wiem, co zrobię, jak to będzie, ale nie mogłem… nie mogłem po prostu… tego nie zrobić. Ever westchnęła.

– Wiem. Nie spodziewałabym się po tobie niczego innego. Odchyliła głowę i wpatrzyła się w sufit. – Cholera, to takie skomplikowane. – Tak bardzo, szaleńczo skomplikowane. Ever opadła na krzesło i założyła buty, kurtkę, a potem spojrzała na mnie. – Chodź. Muszę pogadać z siostrą. Wsunąłem stopy w buty, zarzuciłem płaszcz na ramiona i poszedłem za nią. Przyszłość nadał zasnuta była mgłą niepewności, ale Ever wciąż mnie kochała. Ciągle była nadzieja.

mieć odwagę, by wybaczyć CARTER

Sprawy były… napięte. Przez co rozumiem… kurwa! Eden była jedną wielką katastrofą. Dziecko od tygodnia nie miało imienia, było hałaśliwe i wiecznie niezadowolone. Eden odmawiała karmienia go piersią z powodów, o które nie śmiałem pytać, co oznaczało, że przez ostatni tydzień trzy razy musiałem jeździć na półwysep po mieszankę dla dziecka, bo mała była bardziej głodna, niż spodziewała się Eden. W końcu zatrzymałem jakąś kobietę w alejce z artykułami dla niemowląt w sklepie Meijera i zapytałem ją, jakie mleko będzie najlepsze dla noworodka i ile powinienem go kupić. Wróciłem z tej wyprawy z puszką enfamilu, która według niej powinna starczyć co najmniej na miesiąc. Eden była obolała. Mam na myśli to, że właśnie urodziła dziecko, a nie karmiła go piersią, co wywoływało dodatkowe dolegliwości. Nie rozmawiała ze mną – przynajmniej nie o poważnych rzeczach. O niczym, co by się liczyło. Wszystko to stawało się trudniejsze i bardziej niezręczne przez fakt, że Eden i ja właściwie nie byliśmy parą, a ja miałem własne życie, którym powinienem się zająć. Miałem klientów, którzy wymagali uwagi, pracowników zatrudnionych przy budowie sali degustacyjnej, którzy wymagali nadzoru. I miałem własny dom, w którym nie byłem od półtora tygodnia. Spędziłem prawie cztery dni w szpitalu z Eden, sypiając na krześle, a potem resztę czasu u niej w domu, śpiąc na kanapie. Moje plecy protestowały. Byłem wyczerpany do granic załamania i marzyłem o chwili samotności. Ale Eden mnie potrzebowała. Dziecko ją przytłaczało, moja obecność ją przytłaczała, a fakt, że Ever i Caden byli nadal w pobliżu, trzymał ją w napięciu. Potem Ever zniknęła i nie wracała. Eden porozmawiała krótko z Cade’em, który uznał ojcostwo. Wróciła z tej wizyty roztrzęsiona, z zszarpanymi nerwami. Tuliłem ją, gdy płakała, chociaż nie do końca rozumiałem powód. Może to przez niego, pomyślałem. Przypomniała sobie swój błąd. Byłem bliski powiedzenia Eden, że muszę na chwilę pojechać do domu. Chciałem się wyspać, zmienić ciuchy. Nosiłem na zmianę dwie pary dżinsów, dwie koszulki, te same bokserki i skarpety. Przez prawie tydzień tylko raz brałem prysznic. A potem, o jedenastej rano, tydzień po ucieczce Ever, rozległo się stukanie do drzwi. Eden siedziała na kanapie, karmiąc dziecko butelką, więc otworzyłem. Ever i Caden. Najwidoczniej doszli do jakiegoś porozumienia, lecz nadal panowało miedzy nimi napięcie, które można było kroić nożem. Odsunąłem się. – Wejdźcie. Ever zatrzymała się jak wryta na środku pokoju, patrząc na Eden. Dobry Boże, Eden była kupką nieszczęścia. Piękną, udręczoną kupką nieszczęścia. Włosy jak siano, przetłuszczone, niemyte, rozpuszczone na ramiona. Czarne odrosty na dziesięć centymetrów od skóry. Ubrania nie zmieniała chyba równie długo jak ja. Wyglądała, jakby nie spała od wielu dni. Kiedy rozległo się stukanie, spojrzała na drzwi. A gdy ujrzała Ever, mogłem dostrzec cały kalejdoskop jej uczuć. Radość z widoku siostry, potem smutek i strach. A w końcu rezygnację.

– Hej, Ev – powiedziała szeptem, chociaż dziecko nie spało, wpatrując się w nią. – Cześć, Edie. – Ever zrobiła niepewny krok naprzód, zerknęła na Cadena, potem na mnie i z powrotem na Eden. – Chłopcy, czy możecie dać nam parę minut? Caden kiwnął głową i wyszedł bez słowa. Spojrzałem na Eden. – Potrzebujesz czegoś? – Dietetycznej? – Wskazała srebrną puszkę coli light stojącą na stole. Pobłażała sobie od porodu, chociaż nie piła jeszcze żadnego alkoholu. Sądziłem, że w którymś momencie do tego dojdzie. Podałem jej, a potem zarzuciłem na siebie kurtkę. – Wyślij mi wiadomość, kiedy… skończycie. W każdej chwili. Poszedłem na plażę i znalazłem tam Cadena stojącego z rękami w kieszeniach dżinsów, patrzącego na zatokę. Stanąłem obok niego na krawędzi wody, wcisnąłem dłonie do kieszeni mojej marynarskiej kurtki. Po kilku minutach milczenia odezwał się, nie patrząc na mnie. – Ty i Eden. Co jest między wami? Wzruszyłem ramionami. – Przyjaźń. – Uznałem, że zasługuje na szczerość. – Jak na razie. Pokiwał głową. – To dobra dziewczyna. Zasługuje… na najlepsze. Zasługuje na to, by się nią zaopiekować. – W końcu spojrzał na mnie. Dziecko miało jego oczy, przeszywająco bursztynowe. – Wygląda na to, że jesteś tu dla niej. Przygryzłem wargę. To było wysoce niezręczne. – Staram się. Na to, co się wydarzyło… nie ma łatwej odpowiedzi. – Powiedziała ci, co zaszło? Kiwnąłem głową. – Tak. – Kopnąłem piach. – Ty i Ever. Jak się rzeczy mają? – Jakoś. – Jak „jakoś”? – Spojrzałem na niego. Nie znałem go, ale potrafię rozpoznać człowieka dręczonego wewnętrznym konfliktem, gdy go zobaczę. Odwrócił się lekko, oceniając mnie. Spojrzałem mu w oczy. – Wróciła. Wybaczyła mi. Nie… nie wiem, kurwa, jak mogła tak postąpić. Po tym… co jej zrobiłem. – Wygląda na to, że jest naprawdę wspaniała. Eden dużo o niej opowiadała. Pochylił głowę i pociągnął nosem. – Tak. Odwrócił się ode mnie, zrobił krok w kierunku wody, ocierając kłykciem oko. – Cholera. Przepraszam. Nie ruszyłem się. – Nie przepraszaj, stary. Głębokie gówno. – Zawahałem się, chciałbym wiedzieć, jak to z niego wyciągnąć. – A więc ci wybaczyła? Przytaknął, patrząc na falujące wody jeziora. – Tak powiedziała. Że robi to dla siebie, nie dla mnie. Że nie mogłaby sobie wybaczyć, gdyby z nas

zrezygnowała. – Jak dla mnie ma to sens. Caden gwałtownie podniósł głowę. – Tak? Nie rozumiałem jego wzburzenia. – Tak. Ma. Kobieta cię kocha, bracie. Chce dokonać wyboru, by ci wybaczyć. Wejdź w to, człowieku. Nie wiem, jaki masz z tym pieprzony problem, ale powinieneś wejść w to gówno, gdy masz na to szansę. Spojrzał w niebo, roześmiał się nieco histerycznie i obrócił się w miejscu. – Mój problem? Moim problemem jest to, że co, jeśli tylko mówi, że mi wybacza, ponieważ czuje, że nie miała wyboru? Eden ma dziecko, a ich ojciec jest gówno wart, poza pieprzonym czekiem wysyłanym pocztą. Ona… nie skończyła studiów. Przez całe życie miała tylko jedną pracę – odbierała telefony. Jest niewiarygodną artystką, ale… trudno z tego wyżyć. Co, jeśli tylko kurczowo trzyma się tego, co uważa, że mieliśmy? Co, jeśli… próbuje mi wybaczyć i nie może? – Znowu pociągnął nosem, ze złością ocierając twarz. – Co, jeśli nie może? Stanąłem przed nim. – Nie znam cię. Wiem tylko tyle, ile powiedziała mi Eden, a nie było tego dużo. Ale wiem, ile przeszedłeś. Znalazłeś się w gównianej sytuacji i dokonałeś wyboru. Ten wybór miał konsekwencje. Musisz z tym żyć, iść do przodu. Jeśli twoja żona mówi, że ci wybacza, to musisz wziąć to za dobrą monetę. – Szturchnąłem go w ramię, by zwrócić jego uwagę. – Czy ty chociaż rozumiesz, ile odwagi trzeba było, by wrócić tutaj i ci przebaczyć? Ile siły? – Co? Co masz na myśli? – Postaw się na jej miejscu, bracie. Była w śpiączce. Straciła półtora roku życia. Obudziła się i była uwięziona w swoim ciele, które nie chciało jej słuchać. Musiała od nowa uczyć się wszystkiego. A potem dowiaduje się, że miałeś romans, gdy była w śpiączce. I że masz teraz dziecko z jej siostrą. Caden zachwiał się, upadł na kolana, na mokry piasek. Drżały mu ramiona. Mówiłem dalej. – Najłatwiej byłoby uciec. Zacząć od nowa. W końcu doszłaby do siebie. Albo nie i byłaby nieszczęśliwa przez resztę życia. Nikt tego nie wie. Ale tego nie zrobiła. Wróciła i powiedziała ci, prosto z mostu, że dokonała wyboru, dla siebie, i ci wybacza. Niewielu facetów w twojej sytuacji dostało taką szansę. Kim ty, kurwa, jesteś, żeby to odtrącić? Popatrzył na mnie zaczerwienionymi oczami. Spojrzałem na niego, pozwalając, by moje słowa wsiąkły. – Caden, posłuchaj. Nie uważaj, że cię osądzam. To była popieprzona sytuacja, bez łatwego wyjścia. Nie wiem, co bym zrobił na twoim miejscu. Ale wiem, że gdyby kobieta, którą kocham, rzuciła mi linę ratunkową, chwyciłbym ją. I spędził każdą cholerną minutę mojego życia, udowadniając jej, że ją ubóstwiam. Że o nią dbam, że ją doceniam. Nie pozwoliłbym, by upłynęła choć jedna sekunda, w której nie czułaby, że całkowicie i zupełnie należę do niej. Caden opadł na tyłek. – Cholera. – Po prostu to przemyśl, człowieku. – Wyciągnąłem do niego rękę. Chwycił ją i pomogłem mu wstać.

– Masz rację. Nie muszę się nad tym zastanawiać. Masz rację. – Otrzepał dżinsy i poszliśmy wzdłuż plaży. Po chwili zerknął na mnie. – Jak się ma dziecko? – Potrzebuje imienia – powiedziałem ze śmiechem. – Nie wiem nic o dzieciach, ale ona dużo je, robi kupę i śpi. I dużo płacze. – Jak to dziecko, jak sądzę. Przytaknąłem. – Zasadniczo. – Czy Eden ma jakieś plany? Naprawdę nie miałem ochoty rozmawiać o Eden. Martwiłem się o nią. Wzruszyłem tylko ramionami. – Nic, o czym bym wiedział. – Zamierza zostać tutaj? – Naprawdę nie wiem. Jeśli ma jakieś plany, mnie o nich nie mówiła. Caden wydawał się wyczuwać moje napięcie. – Cóż, jest mądra. Coś wymyśli. W tym momencie dostałem wiadomość od Eden: „Możecie wracać”. – Chodźmy do nich – powiedziałem. Kiedy wróciliśmy do domku, Ever trzymała dziecko na kolanach, siedząc po turecku na kanapie, główka małej spoczywała na jej skrzyżowanych kostkach. Łaskotała malutkie paluszki u stóp, brzuszek, tarmosiła rączki, gaworząc i wydając niezrozumiałe odgłosy, jak zazwyczaj robią to kobiety nad niemowlakami. Cade patrzył, urzeczony, zafascynowany. Trąciłem go ramieniem i spojrzał na mnie. Wskazałem mu głową Ever. Ukląkł na podłodze obok niej, wyciągnął rękę i dotknął czarnej czuprynki dziecka. Uśmiech wypłynął mu na twarz. Ever podniosła noworodka i oddała, nieco niechętnie, Eden. – Możemy wrócić jutro? Eden skinęła głową. – Jasne. Kiedy wyszli, Eden podniosła dziecko i obserwowała, jak mała rozgląda się po pokoju z żywym zainteresowaniem. Eden wyglądała na zamyśloną. Usiadłem obok niej. Wyciągnąłem rękę i uśmiechnąłem się, gdy malutka rączka chwyciła mój palec. – Jak było? – Intensywnie. Wybaczyła Cade’owi. Zostają razem. – Jak się z tym czujesz? Wzruszyła jednym ramieniem. – W porządku. Cieszę się ze względu na nich. Na nich oboje. Nigdy nie chciałam rozbijać rodziny. – Nikt nie twierdzi, że tego chciałaś. – Nie odpowiedziała. – A co z tobą i Ever? Na czym stanęło między wami? – Nie wiem. Dziecko wszystko psuje. Gdyby nie ta panienka – Eden dotknęła małego jak guziczek noska – to mogłoby być mniej skomplikowane. Ale… się pojawiła. Więc jest, jak jest. Status nieznany. – A czego byś chciała? Wziąłem dziecko i położyłem sobie na nogach.

Eden wstała, potrząsając kokiem. – Nie wiem. Chciałabym, żebyśmy stworzyli związek. Żeby Cade i Ever byli szczęśliwi. Chciałabym… wiedzieć, co powinnam zrobić ze swoim życiem. – Może zaczniesz od prysznica i czystych ciuchów? Odwróciła się do mnie i roześmiała. – Chcesz powiedzieć, że śmierdzę? Wzruszyłem ramionami, kryjąc uśmiech. – Mówię tylko, że… prysznic pomaga rozjaśnić myśli. – Niezły unik. Powąchała się pod pachą i cofnęła, kaszląc. – Może to dobry pomysł. – Miewam przebłyski – odpowiedziałem. Mała zasnęła u mnie na rękach, więc położyłem ją delikatnie w gondoli obok łóżka Eden. Gdy wychodziłem, Eden kurczowo trzymała ręcznik przy piersi. Nadal ociekała wodą, włosy miała mokre. Płakała. Kiedy mnie zobaczyła, załkała i podbiegła. Chwyciłem ją, przytuliłem. Jej włosy zmoczyły mi koszulę, a zapach czystej kobiety i szamponu wypełnił mi nozdrza. – Co się stało? Wtuliła twarz w moją pierś. – Wszystko – powiedziała niewyraźnie. Dotknąłem jej policzka. – Powiedz mi. – Nie wiem, co robić. Nie wiem, jak być matką. Czuję, że wszystko robię źle. I… czuję czasem, że jej nie kocham. Nie jak powinnam. Jak matka… – urwała, wstrząsana szlochem. – I boję się. Jestem przerażona każdego dnia. Dwa razy, gdy była tu Ever, czułam, że małej jest lepiej z nią niż ze mną. To powinna być Ever. Ona… – Eden wskazała drzwi, mając na myśli dziecko – powinna należeć do Ever. Nie do mnie. Po prostu tuliłem Eden, pozwalając jej płakać, pozwalając jej to z siebie wyrzucić. – Jestem taka okropna – Nie. Nie. Boże, Eden. Nie. – Objąłem jej ramiona, a potem ująłem w dłonie twarz i uniosłem tak, by na mnie spojrzała. – Eden, kotku. Nie jesteś okropna. To trudna sytuacja, a ty robisz, co możesz. – Chciałabym tylko… – urwała. – Co? – zapytałem. – Ciebie. – Jej głos był cichutki, zaledwie dźwięk. Ale usłyszałem. – Jestem tutaj. – Odgarnąłem jej kosmyk mokrych włosów. – Razem to poukładamy. Krok po kroku, okej? Głowa Eden pokiwała w moich dłoniach. – Okej. – Zawahała się, a potem spojrzała na mnie. – To, co robiliśmy, kiedy odwiozłeś mnie tutaj w święta? Uśmiechnąłem się do niej. – Pocałunek?

Przytaknęła. – Tak. – Jej oczy były łagodne, zielone i szukały moich. – Jeszcze raz? Nie zawracałem sobie głowy odpowiadaniem. Pochyliłem się, jej policzki płonęły w moich dłoniach. Uniosła się na palcach stóp na moje spotkanie. Jej usta eksplorowały moje z początku delikatnie, miękko, pytająco. Pozwoliłem jej prowadzić ten pocałunek, otwierając usta, gdy jej język prześliznął się wzdłuż moich warg. Napierała na mnie, unosząc się wyżej na palcach, obejmując mnie rękami za szyję, zapominając o ręczniku. Przez chwilę zagubiłem się w tym pocałunku. A potem przerwałem go, uśmiechając się do niej. – Raz. Jej oczy jakby pociemniały. – Dwa. – Uniosła się, całując mnie pożądliwie. Odpowiedziałem, nie mogąc się oprzeć. Czułem, jak narasta we mnie żar, pragnienie i pożądanie. Tyle myśli wirowało mi w głowie: wymówki, usprawiedliwienia. Szepty pragnienia. Ale dobrze wiedziałem, że to nie jest najlepszy moment. Znowu się odsunąłem, stawiając ją na ziemi. Ostrożnie owinąłem ją ręcznikiem. – Powinniśmy… zwolnić. Eden westchnęła. – Boże. Tak. Przepraszam… Uciszyłem ją, kładąc jej palec na ustach. – Zwolnijmy, bo mnie poniesie. I myślę, że musimy się skupić na bieżącej sytuacji. Najpierw poukładasz sprawy między tobą i siostrą. Trzeba podjąć jakieś decyzje co do swojego życia. Nie możesz wiecznie się tutaj ukrywać. Musisz poczynić jakieś plany. Zacząć żyć. Eden kiwnęła głową. – Wiem. Masz rację. Boże. Kiepsko u mnie z organizacją, prawda? Powiodłem palcem wzdłuż jej policzka. – Radzisz sobie. – Nie wiem jak. Uśmiechnąłem się do niej. – Dlaczego nie jesteś ubrana? Wyjdźmy z domu, chodźmy coś zjeść. O ile masz ochotę. Eden schyliła głowę. – Nie jestem pewna. Nadal jestem trochę… obolała. Chciałabym wyjść gdzieś z tobą. Ale… może jeszcze nie teraz. Coś mówiło mi, że to wymówka. – A poza tym? Zmarszczyła brwi. – Co poza czym? – Dlaczego jeszcze nie chcesz ze mną wyjść? Westchnęła. – Skąd zawsze wiesz? – Odwróciła się ode mnie i ciaśniej owinęła ręcznikiem. – Dopiero co

urodziłam dziecko. Nie czuję się… gotowa. Muszę poćwiczyć. Ostatnie zdanie wyszeptała. I wtedy zrozumiałem. Stanąłem przed nią. Usiadłem na kanapie i przyciągnąłem ją do siebie za ręce. Usiadła bokiem na moich kolanach, jej nogi zwieszały się z jednej strony moich. – Eden. Jesteś piękna. Nie musisz chodzić na siłownię. Nie musisz ćwiczyć. Nie musisz chudnąć. – Drgnęła na te słowa. Mówiłem dalej. – Powinnaś być szczęśliwa. Pogodzić się ze sobą i ze swoją siostrą. To, czego nie powinnaś, to sądzić, że musisz nagle zrzucić każdy kilogram, który przybrałaś w ciąży. Jesteś piękna. Bardziej niż piękna. Dużo bardziej. Oblizała usta i poruszyła się, zakłopotana. – Tak, z pewnością. Przytyłam jakieś dwadzieścia pięć kilo. Nigdy nie byłam tak wielka. Czuję się… jak gówno. Czuję się, jakbym wciąż miała w brzuchu dziecko, choć wiem, że je urodziłam. – Zwiesiła głowę i pociągnęła nosem. – Wiem, że chciałabym to kiedyś z tobą zrobić. I chciałabym być piękna dla ciebie. Przynajmniej tak piękna, jak mi się uda. Nigdy nie będę wyglądała jak Ever, ale… Przerwałem jej ze śmiechem. – Jesteście bliźniaczkami, Edie. Zmarszczyła brwi. – To nie znaczy to samo. Zawsze byłam trochę cięższa od niej. Objąłem ją tak, by ująć w dłonie jej biodra osłonięte mokrym ręcznikiem. – A co jeśli podobasz mi się taka jak teraz? Co, jeśli uważam, że jesteś piękna i seksowna właśnie taka jak teraz? – Mam rozstępy. Obwisłą skórę. Odrosty na całej głowie. Jakieś… siedemnaście kilo nadwagi. – Boże, Eden. Nie masz nadwagi. Jęknęła. – Wiem! Ale tak się czuję, okej? Westchnąłem. – Chwytam, na tyle, na ile może to chwycić facet. Naprawdę. Ale… chcę, żebyś uwierzyła w siebie. I chcę, żebyś wiedziała, że lubię cię, bardzo, dokładnie taką, jaka jesteś. Eden oparła się o mnie. – Przepraszam, jestem roztrzęsiona. Roześmiałem się, odsuwając jej mokre włosy od ust. – Wolno ci. Sam byłem w proszku przez długi czas. Czasami nadal jestem. A twoje roztrzęsienie mnie nie przeraża. Patrzyłem, jak rodzisz, Eden, i nie uciekłem. – Zrobiłeś to, prawda? – roześmiała się i pociągnęła nosem. – Zrobiłam kupę? Parsknąłem śmiechem. – Nie wiem, nie patrzyłem. Nie sądzę. Byłem trochę zajęty trzymaniem cię za ręce. – Przez co masz je zmiażdżone, chcesz powiedzieć. – Masz całkiem silny uścisk. Westchnęła. – Dziękuję ci, Carter. Czuję, że będę ci dziękowała jeszcze przez długi czas. – Nie dziękuj. Po prostu… bądź sobą. Bądź szczęśliwa. – Powiodłem ręką wzdłuż jej pleców, przez

ramiona, ignorując pokusę. – Dlaczego nie zagrasz na wiolonczeli? Godzinę później dziecko nie spało i, leżąc na moich kolanach, obserwowało Eden grającą na wiolonczeli. Z każdą nutą Eden wydawała się silniejsza, wydawała się odnajdywać spokój i skupienie. Po godzinie gry pozwoliła instrumentowi ucichnąć, zwiesiła smyczek obok nogi, struny jeszcze nuciły melodię. Spojrzała na mnie i zobaczyłem w jej oczach determinację. – Wiem już, co muszę zrobić.

ocalić wieczność EVER

Śniłam o dziecku Eden. Dziecku Eden i Cadena. O dziecku, którego nigdy nie będę miała. Nie miałam pojęcia, jak bardzo pragnęłam je mieć z Cadenem, dopóki nie straciłam tej możliwości. Dopóki nie zobaczyłam dowodu na to, co moglibyśmy mieć. Obudziłam się zapłakana. Pokój był ciemny i cichy, odrobina blasku księżyca wsączała się przez szczelinę w zasłonach. Cade leżał koło mnie, skulony na krawędzi łóżka. Z dala ode mnie, emocjonalnie i fizycznie. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego nadal wydawał się tak odległy. Sądziłam, że poczuje ulgę, szczęście – przynajmniej odrobinę – wiedząc, że nadal będziemy razem. W drodze powrotnej tutaj zatrzymałam się w naszym mieszkaniu, przez kaprys, i zabrałam pudełka z listami. Cztery pudełka pełne kopert. Kiedy Cade spał, wyśliznęłam się na dół, do samochodu Eden, przyniosłam pudełka, usiadłam na łóżku i przeczytałam je jeszcze raz. Coś obudziło Cade’a, odwrócił się, by na mnie spojrzeć, mrugając zaspanymi oczami. – Co robisz? Zamiast odpowiedzieć, pokazałam mu listy. – Dlaczego je czytasz? – zapytał. A ja zdałam sobie sprawę, że może zapomniał, co mieliśmy. Od kiedy się wybudziłam, sprawy układały się z trudem, były napięte, dziwne i mroczne. Potrzebował przypomnieć sobie, jak było wcześniej. Jak byliśmy razem szczęśliwi. Wolni. Głęboki wdech i zaczęłam na głos czytać list, który trzymałam w dłoni. Ever, W końcu dostałem pieniądze z firmy ubezpieczeniowej i mogłem kupić nowy samochód. Jeepa grand cherokee. Nówkę. Spodobałby ci się. Jest zielony. Prawie w kolorze twoich oczu, ale odrobinę ciemniejszy. Żałuję, że nie było cię ze mną, gdy musiałem się na coś zdecydować. Chciałem wybrać coś, co by ci się spodobało, ale po prostu… nie wiedziałem co. Niemal zdecydowałem się na kolejnego F-150, ale miałem ich już dość. Potrzebowałem czegoś innego. Wiesz, że włosy ci odrosły? Musieli ogolić ci głowę przed operacją. A teraz sięgają ci już prawie do podbródka. Wydaje mi się, że zrobiły się jakby nieco bardziej czarne. Chyba gdzieś czytałem, że czasem po ogoleniu głowy włosy mogą się nieco zmienić. Ale potem przeczytałem gdzieś indziej, że to nieprawda, że właśnie to końcówki włosów bywają inne czy coś w tym stylu. Bardzo za tobą tęsknię, Ever. Tęsknię za rozmową z tobą. Za budzeniem się obok ciebie. Za twoim uśmiechem, pierwszą rzeczą o poranku. Śpiąca, seksowna, ze zmierzwionymi włosami uśmiechałaś się, jakby ujrzenie mnie było najlepszym sposobem na pobudkę. Brakuje mi widoku, jak smarujesz się balsamem. Tego, jak sprawiał, że nasza sypialnia pachniała wanilią. Brakuje mi spania obok ciebie. Jezu, ale najbardziej brakuje mi tego, jak brzmiałaś, gdy się kochaliśmy. Twojego głosu. Świństw,

które wygadywałaś. Świruję, kochanie. Sześć miesięcy bez ciebie. Sześć miesięcy bez dotykania i całowania cię. Sześć miesięcy, a ja nie wiem, co zrobić. Z tym, jak jestem napalony. Do bólu. Na ciebie. Czasem budzę się w nocy i marzę o tobie. Marzę o seksie z tobą. I w marzeniach dochodzę do krawędzi orgazmu, ale zawsze się wtedy budzę i przypominam sobie, że odeszłaś i nie mogę przywołać marzenia z powrotem, nie mogę poczuć tego znowu. Musiałam przerwać i odetchnąć, uspokoić uczucia. Po chwili zaczęłam znowu. Brakuje mi dotyku twojej skóry. Miękkiej, jedwabistej, ciepłej. Tęsknię za tobą tak bardzo, że mógłbym płakać. Ale nie mogę. Nie. Nie będę. To głupie, może, ale jeśli jakaś część mnie wierzy, że jeśli nie pogrążę się w żałobie, jeśli nie będę płakał, to może wrócisz. A ja nie będę musiał tego robić. Wróć do mnie, moja ukochana. Proszę. Wróć do mnie i kochaj się ze mną. Na zawsze twój i twój po wieki Caden – To byliśmy my – powiedziałam, kładąc list na łóżku. – Pamiętasz? Ty i ja? Przedtem? Poruszył się, zmienił pozycję. – Szczerze? Z trudem. Czas twojej śpiączki i ostatnie kilka miesięcy mam jakby… wyjęte z życiorysu. – Nie będziemy mogli ruszyć dalej, jeśli będziesz żył tym, co się stało. Czuję, jakbyś tkwił w pułapce przeszłości. Ja w śpiączce, a potem strach przed prawdą. – Zrobiłam ogólny gest w kierunku domu Eden, mając na myśli wszystko, co się wydarzyło. – Kocham cię, Cade. Chcę nas z powrotem. Tylko tego pragnę. Nas. Szczęścia, które mieliśmy. – Czasem myślę, że minęło bezpowrotnie – wyszeptał Cade. – Zniszczyłem je. Zacisnęłam usta w poczuciu beznadziei. Nie chodziło o to, co wydarzyło się między nim i Eden, nie to mnie naprawdę martwiło. Raczej fakt, że… Cade wydawał się załamany. Przeszukałam stosik kopert leżący na moich kolanach. Wybrałam jedną. Nie wiem już, kim jestem, Ever. Rozbitkiem. Zagubionym. Tonącym. Kocham cię. To jedyne, co wiem na pewno i wszystko, czego muszę się trzymać. Kocham cię. Zawsze będę cię kochał. Będę cię kochał do końca mojego życia i na każdym świecie, jaki nadejdzie po tym. Spojrzałam na niego, trzymając list w górze. – Czy to nadal jest prawda? A może odpuściłeś? – Częściowo prawda. Nadal nie wiem, kim jestem. Czuję się zagubiony i tonę. Odwróciłam się do niego. – Jestem tutaj, Cade. Nie widzisz? Teraz. To jedyne, co się liczy. Przyszłość. My. Wszystko, co się wydarzyło, jest za nami. Złap się mnie, Cade. Odpuść to wszystko i trzymaj się mnie. Jestem tu i cię kocham. – Jak możemy odzyskać to, co nas łączyło? Jak możesz po prostu… zapomnieć? – Zamknął oczy. – O tym, co zrobiłem?

– Nie będzie łatwo. Ale mogę. Nie mówię, że nagle zrobi się wspaniale i cudownie. Ale… to? Zachowujesz się, jakby życie się skończyło. Nie mogę tego znieść. Po prostu nie mogę. To gorsze niż wszystko inne. Czuję, jakbyś był poza moim zasięgiem. Jakbyś zniknął. Jakbyś nie był sobą. Przekładałam koperty i listy, Cade nadal siedział i patrzył. Mogłam wyczuć jego myśli. Analizował sytuację. Wybrałam kolejny list i przeczytałam go. Kiedy doszłam do końca, zawahałam się, a potem odczytałam ostatni akapit na głos. Nieważne co, kocham cię. Nigdy nie przestanę cię kochać. Nie wiem, czy będziesz mnie kochała, gdy się przebudzisz. Czy będziesz potrafiła. Ale nawet jeśli nie, ja będę cię kochał. Na zawsze i na wieczność. Nawet jeśli nie zasługuję na twoją miłość. Odrzuciłam list na bok, uklękłam przed nim na łóżku i ujęłam jego dłonie. – To, czy na nią zasługujesz, jest moją decyzją, nie twoją. Czy cię kocham? Nie o to chodzi. Jedynym problemem było to, czy ci wybaczę. Czy będę mogła zrozumieć, co zaszło i nadal żyć z tobą. Nigdy nie przestałam być twoją żoną. Potrzebowałeś pocieszenia, Cade, i znalazłeś je u kogoś innego… – Bo czułem się, jakbyś była martwa! – wrzasnął. – Byłam martwa! – odwrzasnęłam. – Byłam martwa, Cade. Tak to wygląda z mojej perspektywy. Prawie dwa lata tak po prostu wyleciały z mojego życia. I… są mnie dwie. Ta przedtem i ta po tym. Dwóch ciebie. Dwoje nas. Byłam martwa. Moje ciało, techniczne rzecz biorąc, żyło, ale… to, co czyniło mnie mną, odeszło. Martwa. Dla mnie i dla ciebie. Dla Eden. Dlatego mogę zaakceptować to, co się stało i nadal cię kochać. Niektórzy ludzie powiedzieliby, że mnie oszukiwałeś. Mogą nie zrozumieć, dlaczego znowu jestem z tobą. Ale… Nie ma znowu. Byłam martwa i powróciłam do życia. Ty przechodziłeś piekło i potrzebowałeś pocieszenia. Potrzebowałeś czegoś, co uchroni cię przed popadnięciem w szaleństwo. I, choć jest to dla mnie bardzo bolesne, bo nie ode mnie je otrzymałeś, jestem… w jakiś sposób szczęśliwa, że je znalazłeś. I cieszę się, że u kogoś, kto rozumiał wszystko, przez co przechodziłeś. Kto mnie znał. Kto znał nas. I nie dbam o to, co pomyślą inni ludzie, Cade. Naprawdę. Obchodzi mnie tylko, abyśmy ty i ja znowu się odnaleźli i żebyśmy zrobiły to samo z Eden. Bo czuję, że wszyscy się pogubiliśmy. Wyłowiłam list, który trzymałam od czasów, gdy byliśmy nastolatkami, jeden z tych, które napisałam do niego, zanim zamieszkaliśmy razem. Przerzucałam koperty, przebiegając je wzrokiem, aż znalazłam tę, której szukałam. Rozłożyłam list i skrzywiłam się na widok dziecinnego, dziewczęcego pisma, pachnącej papeterii, młodszej mnie. Przesuwałam wzrok, aż znalazłam fragment, który pragnęłam mu przeczytać: A co do twoich uczuć dla mnie, Boże, to naprawdę skomplikowane. Czuję to samo. Byłeś tak inny od wszystkich, których w życiu spotkałam i widziałam. Jesteś przystojny, ale to nie jest właściwe słowo. Niewystarczające. Jesteś… Boże, surowy, to jedyne, co przychodzi mi na myśl. Czy to nie głupie? Brzmi lepiej niż „słodki”, które nie pasuje, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. I naprawdę mi się podobasz. Kiedy poszliśmy do doku na samym końcu obozu, sposób w jaki mnie objąłeś i po prostu trzymałeś – nigdy w życiu nie czułam takiej otuchy. Wiem, obiecałam, że nie będę mówić o Willu, ale on jest częścią tej rozmowy. On i ja spotykamy się. To fakt. Ale teraz jestem w związku z tobą. Czuję, jakbym cię znała, jakby między nami było jakieś połączenie, jakby nasze dusze były ulepione z tej

samej gliny. Czy to ma sens? Więc pisząc do ciebie, czuję, jakbym go zdradzała, ale tak nie jest. Jesteśmy przyjaciółmi korespondencyjnymi. Może to wszystko, co kiedykolwiek będzie między nami. Nie wiem. Gdybyśmy się spotkali WRŚ (w realnym świecie, to na wypadek gdybyś nie znał tego skrótu), co by się stało? Co mogłoby być? I tylko DTW, użyłeś kiedyś tego określenia, literacka miłość? To było takie piękne. Takie piękne. To określenie oznacza coś, co jest teraz między nami. Jesteśmy literackimi kochankami. Kochankami? Kocham cię, w jakiś dziwny sposób. Poznawanie cię dzięki tym listom, wiedza o tym, co cię boli, a co cieszy, jest dla mnie tak ważna, aż nie jestem w stanie tego opisać. Spojrzałam na niego. – Pamiętasz? Literaccy kochankowie? – Boże, za każdym razem, kiedy mówiłaś o Willu, chciało mi się rzygać. Byłem tak zazdrosny, choć wiedziałem, że nie mam do tego prawa. Odłożyłam list i przysunęłam się bliżej Cade’a. Odsunął się, oparł o zagłówek i ugiął nogi w kolanach, opierając je na stopach i rozsuwając. Usiadłam między jego kolanami, obejmując je. – Ale nie miałeś powodu do zazdrości. Myślę, że przeznaczenie zdecydowało, że zawsze będziemy razem, już wtedy. Myślę, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Te lata między obozem i naszym ponownym spotkaniem, to był… czas dorastania. Uczenia się, jaką wartość możemy stworzyć. Powoli, jakby sięgając z głębokiej toni w kierunku powierzchni, Cade wyciągnął do mnie ręce. Jego dłonie prześliznęły się po moich ramionach, palce zagłębiły się w ciele, a oczy skupiły na mnie. Dostrzegłam jasne iskierki w głębi jego bursztynowego spojrzenia. – Kiedy rozmawiałaś z Eden, Carter powiedział mi coś. – Przejechał palcami po moich plecach. – Powiedział, że… wybaczenie mi wymagało od ciebie mnóstwa odwagi i siły, i kim, do cholery, byłbym, odrzucając to, co mi zaoferowałaś. – Wygląda na mądrego faceta. Kiwnął głową. – Tak. – Przerwał, a potem zaczął jeszcze raz, powoli. – Miałaś wybór. Wiesz o tym, prawda? Możesz zrobić cokolwiek, pojechać dokądkolwiek, być z kimkolwiek. Nie musisz zostać ze mną. Nadal miał wątpliwości. – Tak. Wiem. Ale chcę być tutaj. Z tobą. Chcę zapomnieć o dwóch ostatnich latach. Chcę udawać, że zawsze byliśmy tylko ty i ja. – Przysuwałam się bliżej i bliżej do niego, tak blisko jak tylko mogłam, nadal siedząc między jego nogami. – Pragnę nas, Cade. Wybieram ciebie, świadomie. – Dlaczego? – Przymknął przepełnione bólem oczy. – Jestem w takiej pieprzonej rozsypce. Jestem… rozbity. Stracony. Jestem… Boże, po prostu popieprzony. Przyciągnęłam go do siebie, ręką objęłam tył jego głowy. – Wiem, że jesteś. Ale znałam cię, gdy nie byłeś. Znam cię, od kiedy mieliśmy po czternaście lat. – Piętnaście – wymamrotał. Roześmiałam się. – Dobrze, w porządku. Piętnaście. Mimo wszystko, prawie dziesięć lat. Wiem o tobie wszystko. Znam twój talent, twoją siłę, słodycz. Znam twoje poczucie humoru, twoje porażki i załamania. Kocham to

wszystko. – Pochylił się i przemieściliśmy się razem tak, że ja siedziałam plecami do łóżka, a on leżał z głową na moich kolanach. – Nie ślubowałam ci, że będę cię kochała tylko, gdy będzie wspaniale. Przysięgałam kochać cię w każdych okolicznościach. – I ja także. – Czujesz, że złamałeś te śluby? Wzruszył ramionami. – Czasami. A czasami myślę, że tak naprawdę, to nie. – Mam tak samo. – Pogładziłam go wnętrzem dłoni po zarośniętym policzku. – I dokonuję wyboru, tu i teraz, mówiąc, że to nie ma znaczenia. Już nie. Żadnego więcej obwiniania. Żadnego poczucia winy. Po prostu spróbujmy ruszyć do przodu, jako my. Jako Ever i Cade. Mieliśmy wieczność i nam ją odebrano. – Odwrócił się, a jego oczy spotkały się z moimi. Uśmiechnęłam się do niego, zbierając w spojrzeniu i uśmiechu każdą szczyptę, każdy najmniejszy okruch miłości i wybaczenia. – Ocalmy naszą wieczność, Cade. Proszę. Odzyskajmy ją. Wpatrywał się we mnie, szukając, jak sądzę, jakichkolwiek wątpliwości. Pozwoliłam mu zobaczyć, że nie mam żadnych. Nic nie przychodzi łatwo. Wiedziałam o tym. Nadal będą ból, kłótnie, nocne koszmary. Ale wtedy, w tamtej chwili, ich nie było. Tylko my. Ręce Cade’a prześliznęły się po mojej szyi, objęły mój kark. Przyciągnął mnie do siebie. Jego usta były chłodne i spierzchnięte. Pochyliłam się ku niemu, objęłam go, całując powoli i z wahaniem, próbując poznać emocje, jakie niósł ten pocałunek. I zdałam sobie sprawę, gdy jego wargi delikatnie, lecz zachłannie, spotkały moje, że przez te wszystkie miesiące on się poddał. Za każdym razem, gdy mnie całował, oddawał mi cząstkę siebie. Dając mi coś, czego potrzebowałam, czego pragnęłam, nie uważał, że zasługuje na wzajemność, wiedział, że koniec końców może wszystko stracić, kiedy się dowiem. Odejdę, a on będzie samotny. Takie zachowanie wymagało dziwnego rodzaju bezinteresowności, pomyślałam. Był facetem, a faceci żyją dla seksu. Więc wielu ludzi mogło pomyśleć, że dostał coś, na co nie zasługiwał. Ale nawet jeśli to była prawda, to dawało mi pozory szczęścia, podczas gdy jego zżerało poczucie winy. Bez niego nie przetrwałabym rehabilitacji, nie miałabym tej determinacji i siły, by wyzdrowieć i odzyskać życie. Gdybym nie miała Cade’a, gdybym nie miała jego miłości i tej iluzji szczęścia… Może to popieprzone. Może tylko usprawiedliwiałam to, co zrobił, by zatrzymać go w swoim życiu. Ale nie miałam z tym problemu. Cade był moim najlepszym przyjacielem, moim mężem i kochankiem. Potrzebowałam go. Bardziej niż potrzebowałam, pragnęłam go. Pożądanie pulsowało w moim ciele, krwi i duszy. Pragnienie było w mojej głowie i w sercu. Wybór, czy mu wybaczyć i zostawić przeszłość za nami, należał wyłącznie do mnie, nikt nie miał prawa mnie za to osądzać. Nikt nie mógł dokonać tego wyboru za mnie lub mówić mi, że był zły. Kochałam Cadena i tylko to się liczyło. Otworzyłam się więc, gdy to do mnie dotarło. Otworzyłam usta i całowałam go mocniej, obejmując jego głowę jedną ręką, a drugą opierając na jego piersi, przesuwając ją ku jego szyi, szczęce, ujmując policzek. Przyciągaliśmy się do siebie nawzajem. Spotkaliśmy się, a nasz głód się potęgował. Wysunęłam nogi spod niego, pozwalając jego głowie opaść na łóżko. Przełożyłam jedno udo nad jego brzuchem i usiadłam na nim okrakiem, trzymając jego twarz w obu dłoniach, przygniatając piersią jego pierś i całując go do utraty tchu. Pocałunek wprawił w drżenie nas oboje. Całowaliśmy się wściekle, z

pożądaniem i rosnącym płomieniem namiętności. Objął mnie rękami w talii, gdy leżeliśmy wszerz łóżka, a nasze nogi zwieszały się z jednej strony. Moja koszulka się podwinęła, gdy poruszałam się na nim w rytm naszych pocałunków, a jego palce poszukiwały mojego ciała. Odnalazły je, ciepłe i pełne oczekiwania. Podążyły w górę kręgosłupa, pieściły go, zataczając powolne kręgi. Westchnęłam w jego usta, gdy gładził moje łopatki. Przerwałam pocałunek i spojrzałam na niego. – Nie dawaj tym razem. Bierz. Wiedziałam, że odnalazł swoją drogę powrotną, ponieważ kiwnął głową, jakby doskonale wiedział, co miałam na myśli. Uniósł się, by chwycić moje usta, a jego dłonie zjechały w dół mojego kręgosłupa, wśliznęły się między dżins i satynę, by objąć moje pośladki. Otarłam się o niego szparką, pochylając się po raz kolejny, by zanurzyć się w jego pocałunku i poczułam, jak moje serce rozkwita i eksploduje pożądaniem tak wściekłym, że aż bolało. Jego ręce z moich pleców przesunęły się naprzód i wędrowały do góry razem z koszulką. Przerwałam pocałunek na chwilę, która wystarczyła, by zdjął mi ją przez głowę, a potem zaatakowałam jego usta raz jeszcze, pożerając wargi, wsysając jego język do ust. Gdy manipulowł przy haftkach mojego stanika, ściągnęłam z niego koszulę i odrzuciłam ją, szaleńczo, gładząc dłońmi jego nagi tors, twarde mięśnie i jędrne, rozpalone ciało. Uniosłam się nieco i stanik zniknął, a potem w kilka sekund pomogliśmy sobie nawzajem pozbyć się spodni i bielizny. Zostaliśmy nadzy. Jęknęłam w jego usta, delektując się ruchami języka na moich wargach, dziąsłach i zębach. Otarłam się szparką o jego sterczący członek, jęknęłam, gdy rozpalona jedwabista stal dotknęła mojego wrażliwego ciała. Brał. Czułam, jak jego ręce unoszą moje biodra, jak je trącał, szukając wejścia. Oparłam dłonie na jego piersi i podciągnęłam nogi pod biodra, pochylając się i sięgając między nasze ciała, by ująć penis, przyłożyć jego szeroką miękką główkę do mojego wilgotnego wejścia i siedziałam, trzymając go tak, czekając. Zatopił spojrzenie w moich oczach, rozpalony, przyćmiony bursztyn, rozchylone usta chwytały oddech, puls wprawiał w drżenie jego szyję, a pierś się unosiła. Szczyty moich piersi ocierały się o jego pierś, moje grube, sterczące sutki dotykały włosów na jego klatce i wysyłały powolne sztychy gorąca przez moje ciało. – Kocham cię, Cade – szepnęłam. Uśmiechnął się do mnie, puścił moje biodro i pogładził wnętrzem dłoni żebra, objął moją pierś i pieścił ją. Jego szorstka dłoń drapała mój sutek, przyprawiając mnie o urywany oddech. Uniósł dłoń, ujął mój policzek. – Kocham cię, Ever. – Na zawsze i na wieczność? – zapytałam, nie dbając o to, jak rozpaczliwie to zabrzmiało, jak błaganie. – Na zawsze i na wieczność. Kiedy usłyszałam słowa, na które czekałam, opuściłam się na niego. Oboje jęknęliśmy, a nasze czoła zetknęły się, gdy rozkosz przeniknęła nas na wylot. Gdy nasze kości biodrowe dotknęły się i wszedł we mnie do końca, pochyliłam się i objęłam go za szyję. Każdy centymetr naszych ciał stykał się ze sobą –

ciała zjednoczone, oddechy połączone, dusze splątane i falujące razem. Spotkaliśmy się raz jeszcze, złamane części połączyły się, ostre krawędzie zaokrągliły. A potem chwycił moje biodra, uniósł mnie, wysuwając się spode mnie i, po krótkim wahaniu, wszedł we mnie, przyciągając w tym samym momencie moją miednicę. Krzyknęłam, gdy wypełniła mnie gorąca twardość, gdy jego ciało dopełniło moje. Ustami połaskotał mnie w ucho. – Mów do mnie, Ev. Świństwa. Tak jak zawsze. Czułam się słaba od wszechogarniającej rozkoszy, gdy poruszał biodrami w powolnym, łagodnym rytmie, lecz uniosłam się na rękach, opierając pięści na narzucie po obu stronach jego głowy. Zamarłam i pozwoliłam mu się poruszać, wykonać całą pracę, pozwolić, by siła naszych zespoleń wprawiła w kołysanie moje cycki, bo pamiętałam, jak bardzo to kochał – obserwowanie moich podskakujących piersi. Niedługo usiądę i dam mu to, ale jeszcze nie teraz. Najpierw chciałam go wyciągnąć. Nadal się ukrywał. Pozwoliłam powiekom opaść, gdy jego fiut zanurzał się i wyślizgiwał z mojej szparki, wchodząc i wychodząc powoli i łagodnie. – Chcesz, bym mówiła ci świństwa? – Yhmmm – zamruczał. – Lubisz to, prawda? – drążyłam. – Bardzo. Kocham to, co mówisz. Kocham słuchać, jak bardzo lubisz to, co ci robię. – Cóż, pragnę więcej, Cade. Jeśli chcesz, bym mówiła ci świństwa, musisz pieprzyć mnie mocniej. Upłynęło dużo czasu, od kiedy kochaliśmy się w ten sposób, i bardzo tego chcę. Więcej. Pragnę, byś pieprzył mnie tak, jak nigdy dotąd, kotku. Westchnął, a jego dłonie wpiły się w moje biodra. – Boże, tak. Chcesz, żebym pieprzył cię mocniej? Kiwnęłam głową, niezdolna już powstrzymać wychodzenia naprzeciw rytmowi jego pchnięć. – Tak, Cade. Mocniej. Pragnę poczuć, jak twój fiut uderza we mnie. Weź mnie, Cade. Weź mnie, jak chcesz. Pieprz mnie tak, jak chcesz. Mogę ujeżdżać cię w ten sposób, jeśli chcesz. Albo mogę klęknąć na czworaka, a ty będziesz mnie pieprzył na pieska. Wiem, że to lubisz. Patrzeć na mój tyłek, gdy mnie bierzesz. Odwróciłam się, ocierając się o niego szparką. – Chcę tylko wiedzieć, jak bardzo ci tego brakuje. – Bardzo – wydyszał Cade. – Pragnę tego. Usiądź na mnie, Ev. Pozwól mi patrzeć, jak twoje cycki podskakują. Ujeżdżaj mnie, aż dojdziesz. Usiadłam, balansując na łydkach, z powrotem tak, by musiał unosić się z łóżka, żeby wejść we mnie głęboko. Kołysałam się na nim, unosząc się i opuszczając, z rękami na udach. Jego palce tańczyły po moim brzuchu i żebrach, a ja pochyliłam się lekko do przodu, by mógł mnie dosięgnąć; sapnął, gdy natrafił na mój sutek, szczypał go i obracał. Jego pchnięcia stawały się coraz mocniejsze, nasze ciała jednoczyły się z klaszczącym odgłosem. Moje piersi trzęsły się i kołysały, a ja patrzyłam, jak jego wzrok śledzi ich ruchy. Czułam rozchodzące się wewnątrz mnie ciepło, a każde silne pchnięcie wielkiego fiuta Cade’a je

potęgowało. Poruszałam się wraz z nim, pochylona, wsparta dłońmi na jego piersi i falowałam biodrami, wychodząc naprzeciw jego ruchom. Moje piersi kołysały się i kołysały. Nie mogłam spuścić wzroku z Cade’a, patrząc jak opanowuje go namiętność, a rozkosz zasnuwa jego oczy. Słowa wylewały się i spadały z moich ust, nie obliczone już na to, by go rozpalić, lecz wyciągane ze mnie przez doskonałość naszego zespolenia. – Oooo, Boże, Cade… och, Boże. Robisz mi tak dobrze, kotku. Czuję cię w sobie. Jesteś taki wielki, taki twardy. Taki gruby i doskonały. Pochyliłam się i przygryzłam jego wargę, szepcząc mu w twarz. – Kocham to, jak mnie pieprzysz. Tak bardzo mi tego brakowało. Nawet nie wiesz, jak bardzo brakowało mi robienia tego z tobą. To nie jest to samo, ale teraz wiem, czego mi trzeba. Dochodzę, Cade. Niedługo dojdę i zamierzam zrobić to na całego. – Proszę, Ev. Dojdź dla mnie. Pozwól mi patrzeć, jak dochodzisz. – Trzymał moje biodra i pociągał mnie w dół podczas pchnięcia, wchodząc głęboko i drażniąc każdy nerw, doprowadzając mnie do skraju. – Dojdź dla mnie, kotku. „Kotku” to było coś nowego, ale podobało mi się. Czułam, że jestem już niemal na krawędzi, czułam kłębiące się we mnie gorąco, czułam narastające ciśnienie i pragnienie. Chciałam go jeszcze głębiej. Kołysałam się z nim, dysząc, nie mogąc wykrztusić słowa, poza przekleństwami i jego imieniem. Więc je wykrzyczałam. A wtedy Cade wziął mój sutek do ust i ssał go tak mocno, aż wysyłał niemal ukłucia bólu i oszałamiającej rozkoszy, doprowadzając mnie do szczytu. Doszłam z chrapliwym krzykiem. – Boże, Cade! Dochodzę… o cholera, dochodzę. Boże, tak, pieprz mnie, Boże, nie przestawaj, nie przestawaj! – Nigdy nie przestanę. Nigdy – powtarzał tuż przy mojej skórze, a gorąco jego oddechu przyprawiało mnie o jęk. Eksplodowałam, moje mięśnie skurczyły się i przywarłam do niego, ocierając się szparką o całą jego twardą długość. Nagle zwolnił i zatrzymał się. Byłam wyczerpana, wstrząsały mną poorgazmowe dreszcze. – Dlaczego przestałeś? – wydyszałam. Uśmiechnął się do mnie. – Teraz moja kolej. Moje oczy rozszerzyły się, gdy zdjął mnie z siebie, a potem odwrócił mnie na brzuch. Delikatnie nakierował moje biodra z powrotem na siebie, więc musiałam podciągnąć kolana. Czekał. Jęknęłam w głębi gardła, gdy poczułam, jak pieści mój tyłek, umieszczając grubego i twardego jak stal fiuta między pośladkami. Oddychałam i czekałam, patrząc przez ramię, jak gładzi moją skórę. Pociągnął mnie do siebie, rozchylił moje pośladki, ujął fiuta i badał moją miękką wilgotną dziurkę. Poleciałam do przodu, gdy penetrował moje wnętrze, wchodząc we mnie głęboko. Wróciłam do niego – mój tyłek do jego miednicy. – A teraz pieprz mnie, Cade. Pieprz mnie, aż dojdziesz. Cofnął się, patrząc na mnie. Uśmiechnął się.

– Mocno? – Jak tylko potrafisz. Kolejne pchnięcie, a ja zaskomlałam. Wyjął penis, zatrzymał szeroką główkę w mojej cipce, znowu się zawahał, obserwując mnie. I wtedy pchnął mocno, głęboko. Krzyknęłam, gdy pełnia, doskonałość pchnięcia jego fiuta dotarła głęboko tam gdzie trzeba. Szczytowałam już, ale wiedziałam, że chce, bym doszła jeszcze raz. Jednak nie wcześniej niż on. Wycofał się i znowu pchnął mocno, a ja zakołysałam się do tyłu, by wyjść mu na spotkanie. Jęknął głucho, jego dłonie trzymały moje biodra w miażdżącym uścisku, przyciągając mnie do niego. Pieprzył mnie mocno, mocno, mocno. A ja kochałam każde pojedyncze pchnięcie, pozwalając, by mój uniesiony głos wypełnił mały pokój, zachęcając go, by pieprzył mnie mocniej i mocniej. I robił to, nasze ciała zderzały się, gdy zaczynał się zatracać, jęczał teraz bez przerwy, gdy zbliżał się do wytrysku. Jednak zwolnił, a potem zatrzymał się. Ciągnął mnie do tyłu, łóżko przesuwało się pod moim ciałem, aż poczułam, jak moje stopy dotykają dywanu. Jęknęłam, pragnąc, by znowu zaczął. Chciałam poczuć, jak dochodzi. I wyczekiwałam swojego kolejnego orgazmu. Cade stanął teraz za mną, kierując pchnięcia do góry tak głęboko i mocno, że czułam go w każdym centymetrze mojego ciała i uwielbiałam go za to, że ustawił mnie w tej pozycji. A potem, gdy pochylił się i przyłożył wargi do mojego ucha, kochałam go jeszcze bardziej. Podparłam się, by przenieść ciężar ciała na ręce, zginając się w talii, by utrzymać rozkoszny kąt. Poruszał się teraz mocno i szybko, jego twarz przesuwała się tuż przy mojej, jego oddech przechodził w dyszenie, jego fiut mnie wypełniał. Czułam, że jest coraz grubszy i twardszy, jeśli to możliwe, i czułam, jak gubi rytm. – O Boże, Ev, dochodzę… – O, tak – wydyszałam. – Dojdź we mnie. Do ostatniej kropli. Też jestem blisko, kochanie, nie przestawaj, gdy już dojdziesz. Pieprz mnie, aż dojdę znowu. Wszedł głęboko, raz, a potem pchnięcia jego bioder uderzyły w mój tyłek, a on oparł się o mnie, jęcząc i pieprząc mnie desperacko. Czułam jego wytrysk w sobie, czułam, jak napełnia mnie falami płynnego żaru. Moja szparka zacisnęła się, jego ręka sięgnęła między moim ciałem a łóżkiem, ujęła moją pierś i ścisnęła ją, potem odszukał sutek. Zaczął poruszać się znowu, jego dygoczący fiut orał mnie powoli i głęboko. Nie był już twardy jak wcześniej, ale nadal wystarczająco, a ja wychodziłam mu naprzeciw, z całych sił, czując w sobie napięcie i zamęt. Ujął obie moje piersi w dłonie i szczypał sutki na tyle mocno, że traciłam oddech, zataczając na nich kręgi, aż zaczęłam się wić, a on poruszał się ze mną, jęcząc i szepcząc moje imię. – Ev… Ev! Boże, kotku, dojdź jeszcze raz dla mnie. Pozwól mi to poczuć, teraz. Jakby na jego rozkaz eksplodowałam, wtulając się w niego. Puścił moje sutki, gdy wykrzykiwałam mój orgazm. Muskał je teraz opuszkami palców i poczułam, jak wszystko we mnie rozpada się, detonuje, imploduje. – Tak, Ev. Właśnie tak. Boże, jesteś taka piękna, gdy masz orgazm. Kocham jęki, jakie wtedy wydajesz. Nadal poruszał się we mnie, ze mną, aż zadygotałam i znieruchomiałam. – Tak bardzo cię kocham, Ev. Tak cholernie mocno.

Wyszedł ze mnie, a potem pomógł mi wejść na łóżko. Przyciągnął mnie w zagłębienie ramienia i pocałował w skroń. Odwróciłam głowę, by odszukać jego usta, składając na nich długi, powolny pocałunek. – Tego właśnie potrzebowałam. Właśnie ciebie. Nas, dokładnie w ten sposób. – Ja też. Położyłam się, słaba i zwiotczała, ale szczęśliwa, nawet jeśli tylko przez chwilę. Około południa obudził mnie dźwięk sygnalizujący nadejście wiadomości. Eden: „Czy ty i Caden możecie przyjść? Jest coś, o czym chciałabym z wami porozmawiać”. Westchnęłam, nie chcąc niszczyć iluzji idealnego spokoju, który Caden i ja osiągnęliśmy. Kochaliśmy się jeszcze dwa razy, śpiąc w międzyczasie i ciesząc się szczególnym rodzajem czystej, nieskrępowanej rozmowy pościelowej, który przychodzi tylko podczas tego przyjemnego uczucia po intensywnym seksie. „Jasne. Zaraz będziemy”. Wysłałam jej wiadomość, a potem pokazałam ją Cade’owi, który przyglądał się moim poczynaniom. Westchnął głęboko. – Dobrze, chodźmy. Choć pewnie powinienem wcześniej wziąć prysznic. Zachichotałam. – Pewnie tak. Oboje śmierdzimy seksem. Chwycił mnie w talii i wciągnął na siebie. – To dobry smrodek. Kocham twój zapach po całym dniu pieprzenia się. Wdychałam tę woń. – Ja też go kocham. – Położyłam mu głowę na piersi. – Nie chcę wstawać. Chcę zostać tutaj. Poczuć znowu twojego twardziela. – Nie kuś mnie – mruknął. Uniosłam biodra, by otrzeć się szparką o niego. Czułam, jak twardnieje. – Za późno. Przeturlał się, aż znalazłam się pod nim. – Teraz dostaniesz za swoje. – O, świetnie – wydyszałam. – Miałam na to nadzieję. Wszedł we mnie, śliski i twardy. – Jak to jest, że za każdym razem jest jeszcze lepiej? Nieważne, ile razy to robię, wchodząc w ciebie, zawsze czuję się lepiej niż poprzednim razem. – To się nazywa prawdziwa miłość, jak sądzę. – Trzymałam go za tyłek, gdy się poruszał, powoli, delikatnie i rytmicznie. – Właśnie tak. Powoli i delikatnie. Doszliśmy prawie jednocześnie. Cicho, oddychając nawzajem swoimi oddechami, chwytając hausty powietrza i wydając urywane westchnienia, trzymając się siebie kurczowo i drżąc. Gdy dreszcze rozkoszy minęły, zeszliśmy z łóżka i kolejno wzięliśmy prysznic. Dwadzieścia minut później siedzieliśmy na podłodze w domu Eden, bawiąc się z dzieckiem, śmiejąc się, gdy kopała małymi nóżkami i machała rączkami w powietrzu. Eden przysiadła w rogu kanapy,

obserwując nas, Carter przycupnął na podłokietniku. Trzymali się za ręce, jej dłoń spoczywała na jego udzie, palce ich dłoni były splecione. Eden odetchnęła głęboko i zaczęła mówić. – Dużo myślałam. O wszystkim. – Zamknęła oczy na chwilę, jakby zbierając się na odwagę. – I podjęłam pewną decyzję. Proszę… proszę, nie przerywajcie mi dopóki nie skończę, bo to, co mam do powiedzenia, jest dla mnie naprawdę trudne. Cade i ja wymieniliśmy zmartwione spojrzenia. – Słuchamy – powiedziałam. – I… cokolwiek postanowiłaś, kocham cię, Edie. Choćby nie wiem co. Rozumiesz? Eden kiwnęła głową. – Wiem. I ja też cię kocham. Dlatego sądzę, że tak będzie… najlepiej. Dla nas wszystkich. – Jej oczy powędrowały do dziecka, które, o ile wiedziałam, nadal nie miało imienia. – Chodzi o nią. Myślę… myślę… Urwała z krótkim głębokim wdechem. Carter ścisnął jej dłoń, a potem położył jej rękę na plecach i pogłaskał ją, odgarniając włosy. Eden zaczęła znowu. Mówiła, nie odrywając oczu od dziecka baraszkującego na podłodze. – Myślę, że ty i Caden powinniście ją adoptować. Nic nie mogło zaskoczyć mnie bardziej. Oczy zaszły mi mgłą i popłynęły mi łzy. – Co?! Eden, chcesz czego…? Eden też walczyła ze łzami. – Ponieważ… ona powinna być twoja. Gdyby nie ten wypadek, prawdopodobnie miałabyś teraz dziecko. I… i… Jezu, nie sądziłam, że to będzie takie trudne. – Odchyliła głowę i otarła oczy. Potem skierowała wzrok z powrotem na mnie i mówiła z nową determinacją. – Powinna być wasza. Nadajcie jej imię. Wychowajcie ją. – Eden. – Szukałam właściwych słów. – Jesteś… pewna? Ona… jest twoją córką. Eden pokręciła głową. – Nie, i o to właśnie chodzi. Nie czuję… jakby była moja. – Szloch nią wstrząsnął. – Od samego początku nie czułam, jakby była moja. Ani teraz. To rozdziera mnie na kawałki, Ev. Nawet nie wiesz. Ja… nie mogę jej wychowywać. Ona jest twoja. Twoja… i Cadena. – Po raz pierwszy spojrzała na Cadena. – To… jedyne rozwiązanie. Głos Cadena dudnił jak z dna studni. – Chcesz, żebyśmy ją wychowywali czy adoptowali prawnie? – Jedno i drugie. – To wielka decyzja, Eden. – Caden popatrzył na dziecko. – Dla ciebie. Dla nas. A przede wszystkim – dla niej. – Wiem. Ale myślę, że jest słuszna. Dla nas wszystkich. – Spojrzała na Cartera, jakby miał dodać jej odwagi. – Nie jestem na to gotowa. Na rodzicielstwo. A wy nigdy nie będziecie mogli… mieć własnych dzieci. Możecie ją adoptować lub wziąć na wychowanie. Ale… to nie będzie to samo. To twoja krew, Ever. – W przyszłości zada nam wiele pytań – powiedział Cade. – Nie wiem, czy będziemy potrafili na nie

odpowiedzieć. – Cóż, będziemy się o to martwić we właściwym czasie – stwierdziłam. – Niezależnie od tego, czy ją adoptujemy, czy nie, pewne pytania się zrodzą, gdy trochę podrośnie. Jest do ciebie tak podobna, Cade, że nikt nie mógłby zaprzeczyć, że jest twoją córką. Jest też podobna do nas – wskazałam na Eden i siebie – i to też może spowodować pytania. Nie musimy jednak odpowiadać na nie teraz. Jest jeszcze dzieckiem. Caden zerknął na Cartera. – Co myślisz o tym wszystkim? Carter nie odpowiadał przez długi czas. – Ta decyzja w żadnym stopniu nie należy do mnie. Powiem to, co powiedziałem Eden, gdy zdradziła mi swój pomysł. Dziecko zasługuje na jak najlepsze szanse w życiu. Eden wierzy, że to wy dwoje jej je zapewnicie. To nie jest łatwa sytuacja dla nikogo, kogo dotyczy. Ale musicie myśleć o tym, co będzie najlepsze dla niej – skinął głową w stronę małej – przede wszystkim. – Musimy się nad tym zastanowić, porozmawiać – Cade odpowiedział za nas oboje. – Oczywiście. – Eden podniosła się z kanapy i usiadła obok mnie, patrząc, jak dziecko kołysze się i kopie. – Chcę tylko, żeby była szczęśliwa. Żeby miała jak najlepsze życie. Dwoje kochających rodziców. I… Będę brutalnie szczera. Nie sądzę, bym mogła to być ja. Nie wiem dlaczego. Nie wiem, co jest ze mną nie tak, ale… muszę zrobić to, co dla niej najlepsze. Pochyliłam się, by uściskać Eden. Objęła mnie. – Tak bardzo cię kocham, Eden. Tęskniłam za tobą. Każdego dnia zastanawiałam się, gdzie byłaś. Dlaczego uciekłaś. Teraz rozumiem i… nie mogę znowu cię stracić. – Odchyliłam się, by na nią popatrzeć. – Powiedz mi szczerze i dobrze się zastanów: jeśli ją adoptujemy, czy będziesz mogła jeszcze na nas patrzeć, i na nią, i… nie żałować? Nie zastanawiać się? Może zaczniesz czuć do nas niechęć? Znasz nas i wiesz, że zawsze będziemy w pobliżu. Nasze rodziny będą zawsze razem. Będziesz ją widywała i… – I będę wiedziała, że dałam jej najlepsze, co mogłam. Ciebie i Cade’a. – Ujęła moją dłoń. – Pewnie czasem będę się zastanawiała, czy słusznie postąpiłam. Ale… czuję teraz, właśnie teraz, w sercu, że to jest słuszne. Spojrzałam na Cadena, który podrzucał dziecko na kolanie, rozczapierzając dłoń pod jej karczkiem, by podtrzymać główkę. Kiwnął do mnie. – Pozwól nam to przemyśleć. Dobrze? Eden skinęła głową. – Oczywiście. Wstałam, Caden również się podniósł, z dzieckiem w ramionach. Przekazał je Eden, która znowu zajęła miejsce na kanapie. – Wkrótce się zobaczymy, okej? – Cześć. – Eden patrzyła, jak wychodzimy. Wyglądała, jakby jej ulżyło. Choć nadal była wzburzona. Zamiast pojechać do zajazdu Old Mission, poszliśmy plażą, kończąc spacer prawie dwa kilometry od domu Eden. Patrzyliśmy, jak słońce zniża się nad wodami zatoki. Stałam na krawędzi wody, z zamętem w sercu i głowie.

Caden stanął obok, wziął mnie za rękę i spojrzał na mnie. – Co myślisz? Wzruszyłam ramionami. – Zbyt wiele – roześmiałam się. – Mam w głowie chaos. – Ja też. – Zdajmy się na jednowyrazową odpowiedź, bazując na pierwszej reakcji. – Odwrócił się do mnie i ujął obie moje dłonie. – Zastanowimy się nad tym, pomówimy o tym, prześpimy się z tym. Ale teraz, co myślisz? Tak czy nie? Spojrzałam w jego bursztynowe oczy. – Tak. Pierwsza myśl? Tak. – Obserwowałam jego reakcję. – A ty? Kiwnął głową, patrząc na falującą złocistą wodę. – Ja też. Tak. – Czy myśmy oszaleli? Roześmiał się. – Prawdopodobnie. Ale… czy nasze życie kiedykolwiek miało sens? Pokręciłam głową, śmiejąc się razem z nim. – Nie. Niezupełnie. – Więc to będzie po prostu kolejny rozdział. I… Boże, to może zabrzmi jeszcze bardziej wariacko, ale od pierwszej chwili, gdy wszedłem do tego domu i wziąłem to maleństwo na ręce… – Cade pochylił głowę, oddychając gwałtownie. – Pokochałem ją. Nie chciałem wypuszczać jej z ramion. Pragnąłem… na nią patrzeć. Po prostu nie spuszczać z niej oczu. – To nie jest wariackie – powiedziałam mu. – Czułam to samo. Natychmiast, coś… po prostu zaskoczyło. Wracaliśmy powoli do samochodu, w milczeniu, każde z nas pogrążone we własnych myślach. Zaczęliśmy rozmawiać o tym znowu dopiero po kolacji w Peninsula Grill po powrocie do zajazdu. Przez cały dzień niemal obsesyjnie o tym myślałam, próbując wyobrazić sobie nas dwoje jako rodziców. Wyobrazić sobie powrót do domu z ciepłym małym zawiniątkiem. Zmienianie pieluch. Karmienie. Budzenie się co chwila w nocy. Pierwsze dni w szkole. Tornistry i obiady, mali przyjaciele przychodzący się pobawić. Miliony spraw. I mogłam to sobie wyobrazić. Z łatwością. Za każdym razem, gdy myślałam o małej – o naszym życiu z nią – w moim umyśle pojawiało się imię. Cade i ja siedzieliśmy na łóżku, on oparty o wezgłowie, ja przed nim, oparta plecami o jego pierś, między jego kolanami. Telewizor był włączony, ustawiony na popularny kanał filmowy. Żadne z nas jednak nie zwracało na niego uwagi. Odwróciłam się, by spojrzeć na Cade’a. – Wiem, jak powinna mieć na imię – powiedziałam. Cade wyłączył telewizor i spojrzał mi w oczy. – Jak?

– Cadence. Westchnął, długim przeciągłym westchnieniem. – Cadence. – Zacisnął mocno powieki i otworzył je. – Doskonałe. Oboje wiedzieliśmy, że nadając jej imię, podjęliśmy decyzję.

droga do domu EDEN

Siedzieli na mojej kanapie, trzymając się za ręce. Widziałam w ich oczach decyzję. Nie mogłam usiedzieć na miejscu, pozostać w bezruchu. Chodziłam i chodziłam, aż Ever wstała i złapała mnie za ręce. Uśmiechała się. – Tak. Roześmiałam się, ale był to niemal szloch. – Tak? – Rzygać mi się już chciało od płaczu, stłumiłam go. – Tak. – Ever wyciągnęła rękę i środkowym palcem otarła mi łzę spod oka. – O ile ty jesteś absolutnie pewna. – Jestem. – Wypuściłam powietrze, mrugając szybko. – To nie jest łatwe, ale słuszne. – To co słuszne, rzadko jest łatwe – odezwał się Carter. Caden stanął obok Ever, obejmując ją ręką w talii. – Mamy już dla niej imię. – Cadence – powiedziała Ever. Cofnęłam się, tłumiąc emocje. Oczywiście, instynktownie poszukałam Cartera i znalazłam jego ramię, które czekało, by mnie objąć. – Cadence. Wtuliłam twarz w jego pierś, patrząc na łóżeczko turystyczne stojące w kącie salonu, w którym spała właśnie nazwana Cadence. Patrzyłam, jak śpi i pytałam sama siebie, czy naprawdę chcę postąpić słusznie. Upewniłam się w tym. – Idealnie do niej pasuje. Cadence drgnęła w tym momencie. Przebudziła się i wydała pisk niezadowolenia, który przerodził się w krzyk na całe gardło. Ever błyskawicznie dobiegła do niej, pochyliła się nad łóżeczkiem i podniosła małą, układając buzię Cadence na swoim ramieniu, huśtając ją, uspokajając i poklepując. Cadence ucichła niemal natychmiast, zapadając z powrotem w sen. Zwykle mogłam ją uspokoić jedynie karmieniem, a Ever uciszyła ją, po prostu biorąc na ręce. Zamknęłam oczy i wtuliłam twarz w grubą flanelową koszulę Cartera. Pogłaskał obiema rękami moje plecy. Zastanawiałam się, czy rozumiał dziwne i chaotyczne emocje, które mną miotały. Byłam szczęśliwa, smutna, czułam ulgę, było mi niedobrze przez to, że czułam ulgę. Były jeszcze zdumienie i radość, że Cadence tak wspaniale reagowała na Ever. I czułam się trochę zraniona tą reakcją. A ponad wszystko, naprawdę miałam nadzieję, że podjęłam dobrą decyzję – dla dziecka i dla siebie. Zaskoczył mnie głos Cartera. – Przyjaciel mojego ojca jest prawnikiem. Zapytałem go o prawną stronę tego przedsięwzięcia. – Spojrzał na mnie, sprawdzając moją reakcję na to proaktywne działanie. Uśmiechnęłam się tylko z

wdzięcznością. – Zadzwonił do mnie dziś rano i jak tylko damy mu znać, może zacząć przygotowywać papiery. Zaczerpnęłam powietrza, wstrzymałam je, a potem wypuściłam. – Powiedz mu, żeby ruszał z robotą. – Jesteś pewna? – zapytał mnie Carter. Kiwnęłam głową. – Tak. Tak pewna, jak mogę być. Patrzyłam na Ever i Cadena. Na Cadence, którą Ever podała Cadenowi, jej ojcu, a on przytulił ją do piersi. Miłość i obawa, które lśniły w oczach Ever, gdy patrzyła na męża i… córkę, czyniły moją decyzję bezcenną. Oddanie jej było trudne. Wiedziałam, że tak było najlepiej – dla mnie, dla Cadence, dla Cadena i Ever, ale jednocześnie wydawało mi się to bardzo trudne. Nosiłam ją przez dziewięć miesięcy, urodziłam i troszczyłam się o nią przez ostatnie półtora tygodnia. Przywykłam do jej płaczu w środku nocy, do tego, że miałam ją obok siebie w łóżku. Choć nie czułam, by tak naprawdę do mnie należała, nadal byłam do niej… przywiązana. Nie chodziło o to, czy ją kocham, czy nie – bo kochałam, głęboko. Ale… dla mnie ona należała do nich. Była im przeznaczona. Byli jej rodzicami. Dokonałam słusznego wyboru. Po dwóch tygodniach i jednym pełnym emocji posiedzeniu sądu Cadence Irene Monroe oficjalnie należała do Ever i Cadena. Przez te dwa tygodnie Ever została ze mną, przejmując opiekę nad Cadence. W tym czasie Cade wrócił do Royal Oak, by przygotować ich mieszkanie na nowego domownika. Wybrali łóżeczko, przewijak i komodę w sklepie w centrum Traverse City, a meble wysłano na południe. Ever powiedziała Cade’owi, żeby przerobił jej studio na sypialnię, co, jak wiedziałam, było poświęceniem z jej strony, ale uczyniła je z radością. – Mogę znaleźć sobie inne miejsce do malowania. Lub mogę zacząć malować akwarelami, czymś, co nie będzie wymagało takiej wentylacji i przygotowań. – Wzruszyła ramionami. – To nie ma znaczenia. Liczy się tylko ta mała dziewczynka. Trąciła Cadence nosem, gruchając i gaworząc tak słodko i szczęśliwie, że aż poczułam ból w piersi i skurcz żołądka. Do czasu rozprawy Cade przygotował mieszkanie i wrócił do Traverse City przed jej rozpoczęciem. Carter udał się ze mną do sądu. Stanęłam przed sędzią, deklarując, że zrzekam się praw rodzicielskich i że robię to z własnej nieprzymuszonej woli. Podpisałam dokument, zrobili to również Ever i Caden. Patrzyłam, jak długopis Ever przesuwa się po papierze, a moje serce wezbrało radością i smutkiem. A potem sędzia stuknął swoim młotkiem i stało się. Za drzwiami sali rozpraw Ever i Cade stanęli obok siebie. Była wiosna, późne popołudnie, powietrze rześkie, lecz ze szczyptą gorąca. Ptaki śpiewały, wiewiórki szczebiotały, a znad jeziora czuło się chłodną bryzę. Cadence spała w nosidełku. Uklękłam przed nią i pocałowałam jej nosek.

– Żegnaj, kochanie. Zamrugałam mocniej, lecz sól zapiekła i łzy i tak pociekły mi po policzkach. Było tyle rzeczy, które chciałam powiedzieć, ale nic nie mogło mi przejść przez gardło. – Kocham cię. Powiedziałam to jej po raz pierwszy. Wstałam, ocierając twarz. Ever przygarnęła mnie i długo trzymała w objęciach. – Boże, Edie. Dobrze się czujesz? Kiwnęłam głową. – Jasne. – Wypuściłam powietrze, zmuszając się do uśmiechu. – To trudne, ale słuszne. Dla ciebie, dla niej przede wszystkim. Wiem, że tak jest. Nie ma znaczenia, że jest trudno. – Wracasz do Royal Oak? – Wiedziałam, że ma to pytanie na końcu języka od tygodni. – Jeszcze nie. Może kiedyś. Potrzebuję… trochę czasu dla siebie. – Pocałowałam ją w policzek. – Ale przyjadę. – Przyjedziemy – poprawił mnie Carter, kładąc mi dłoń na plecach. Spojrzałam na niego przez ramię, uśmiechając się nieśmiało. – Przyjedziemy. Ever popatrzyła na Cartera i na mnie. Uściskała mnie mocno jeszcze raz, przykładając mi usta do ucha. – Ciacho z niego – wyszeptała. Zachichotałam, pociągając nosem. – Wiem. – On sprawia, że jesteś szczęśliwa? – zapytała głośno, rzucając Carterowi znaczące spojrzenie. – Sprawi. Kiedy dam mu szansę – roześmiałam się, a potem uśmiechnęłam się do niego. – On jest… idealny. Naprawdę. Nie wiem, co bym bez niego zrobiła. Carter wyglądał na zakłopotanego. – Uszczęśliwię ją, jeśli mi na to pozwoli. Wyśliznęłam się z uścisku Ever i podeszłam do Cartera, z radością przyjmując jego ramię, które objęło mnie w talii, i pochyliłam się ku niemu. – Zamierzam mu pozwolić. – To dobrze. – Ever udała, że rzuca Carterowi groźne spojrzenie. – Lepiej dla ciebie. Jeszcze jeden pożegnalny uścisk od Ever i niezręczny, krótki między mną i Cadenem. Uścisk dłoni Cartera z nimi obojgiem i wsiedli do zielonego jeepa cherokee. Odjechali z Cadence przypiętą mocno w foteliku. Patrzyłam za nimi, a gdy zniknęli z zasięgu wzroku, oparłam się o Cartera. – To było trudne… trudniejsze, niż mogłam sobie wyobrazić. Odwrócił się, więc wtuliłam twarz w jego pierś, jego ramiona objęły mnie mocno, bezpiecznie i ciepło. – Wiem – westchnął. – Jedźmy do domu. – Brzmi dobrze – przytaknęłam. Zawahał się.

– Mam na myśli mój dom. Moją wyspę. Nigdy tam nie byłam. Pomyślałam, że sposób, w jaki to pokreślił, był znaczący. – Dom? Carter dotknął mojego podbródka. – Jeśli chcesz. Wahałam się tylko przez moment. – Jasne. Chcę. Tylko potrzebuję paru rzeczy. Kiedy dojechaliśmy do mnie – do domku, który był moim schronieniem przez tak długi czas – zdałam sobie sprawę, jak niewiele rzeczy posiadam. Trochę ciuchów, trochę drobiazgów niezbędnych w codziennym życiu, książki i moją wiolonczelę. Odwróciłam się do Cartera, przerywając pakowanie bielizny do torby podręcznej. – Na jak długo? Uśmiechnął się tylko. – Na jak długo chcesz? Zwiesiłam głowę. – Nie mam wiele do zabrania. Carter roześmiał się, podszedł i spojrzał na mnie. – Więc zabierz wszystko. – Wszystko? Skinął głową, patrząc z powagą. – Wszystko. Nie rozmawialiśmy już o moich rzeczach. – Jeśli jesteś pewien, że chcesz mnie tam. Dotknął palcem mojego podbródka. – Od dawna czekałem na to, by zabrać cię do mojego domu, Eden Eliot. Zamrugałam. – Ja nie mogę… Mam na myśli to, że nie robiliśmy nic. Ze sobą. Jeszcze. – Z trudem przełknęłam ślinę. – Sześć tygodni, czyli zostały jeszcze trzy. Carter tylko pochylił się i pocałował mnie, zawsze był taki delikatny. – Czekałem tak długo. Mogę poczekać jeszcze chwilę. – Porozumiewawczo cmoknął mnie w kącik ust. – Nie o to chodzi, tak czy siak. Chodzi o ciebie. Zerknęłam na niego. – Nie chodzi o to w ogóle? Roześmiał się. – Może troszkę. – Jego głos znowu zabrzmiał poważnie. – Słuchaj, Eden. Kiedy będziesz gotowa, nie wcześniej. Pragnę cię takiej, jaka jesteś. Dobrej, złej, pięknej i w rozsypce. – Więc jedźmy do domu. Tylko krótką chwilę zajęło spakowanie reszty moich rzeczy do walizki i kilku pudeł i pojemników. Wrzuciliśmy to wszystko do półciężarówki Cartera i przymocowaliśmy. Najcięższą rzeczą była rzeźba Cartera, którą podarował mi na Gwiazdkę. Owinął ją w kilka koców i umieścił bezpiecznie na pace

półciężarówki. Zanim opuściliśmy domek, stanęłam w salonie, obrzucając wszystko spojrzeniem. Zdałam sobie sprawę, że nie będę tęskniła za tym miejscem. Kojarzyłam je z Carterem, był częścią wszystkich moich tutejszych wspomnień. A teraz z nim wyjeżdżałam. Do domu. O Boże! W końcu przyznałam przed sobą, że go pragnęłam. Pragnęłam go. Całego. Bardzo, bardzo mocno. Bardziej niż śmiałabym pomyśleć. Zamknęłam za sobą drzwi, wrzuciłam klucze do torebki i wśliznęłam się na siedzenie pasażera półciężarówki. Carter zamknął za mną drzwi, jak zawsze. Do mariny, gdzie cumowała jego łódź, dojechaliśmy w mniej niż dziesięć minut. Miał czterdziestostopową motorówkę – wielką, piękną, wyglądającą na kosztowną. Stałam na pomoście i podziwiałam ją. A potem zobaczyłam nazwę wypisaną na rufie. Carter podążył za moim spojrzeniem. – Czy to ci przeszkadza? Przeczytałam jeszcze raz. „Britt”. – Ona jest częścią ciebie. Częścią tego, kim jesteś. Odetchnął z ulgą. – To dobrze. – Rzucił linę do doku, potem podał mi rękę z łodzi. – To prezent od taty. Na moje dwudzieste szóste urodziny. Podarował mi ją po tym, jak kupiłem wyspę. Wiedział, jak bym ją nazwał i wymalował nazwę, zanim mi ją podarował. – Jest piękna. Usiadłam na fotelu obok miejsca sternika, czując dreszczyk emocji, gdy Carter manewrował łodzią. – Zgadza się. O ironio, Britt nienawidziła łodzi i wody. Miała chorobę morską. Nie postawiłaby stopy na pokładzie. A teraz ma łódź nazwaną jej imieniem. Wyciągnęłam rękę i położyłam na jego przedramieniu. Nie było nic do powiedzenia, więc milczałam. Podróż zajęła około dziesięciu minut, a potem naszym oczom ukazała się wyspa. Była mała, prawie w całości zajmował ją dom. Rosła przed nim jasnozielona trawa i sosnowy zagajnik tuż obok. Hangar na łodzie stał wzdłuż długiego pomostu, z którego do domu prowadziła ścieżka wyłożona białym kamieniem. Białą altanę, z widokiem na wodę, ulokowano w połowie drogi między dokiem i domem. Sam dom zapierał dech w piersiach. Bladoniebieski z białymi detalami, w większej części przeszklony. Miał wieżyczkę z miedzianym dachem, oknami od podłogi do sufitu i niewielkim balkonem. Panoramiczny taras otaczał większość domu, a ścieżki z białych kamieni prowadziły od tarasu i częściowo odsłoniętego podpiwniczenia do doku. To nie była wielka posiadłość, ale piękna i doskonała. Carter wyłączył silniki i pozwolił łodzi dryfować, aż z delikatnym stuknięciem zatrzymała się przed hangarem. Wyszedł na pomost otaczający przystań, wyciągnął do mnie rękę i pomógł wysiąść z łodzi. Wrócił do niej i wyłożył na pomost małą górkę moich rzeczy. Podniosłam moją walizkę i pociągnęłam ją za sobą, a on niósł pojemnik i dwa pudła książek, prowadząc mnie ścieżką przez altanę do domu. Do czegoś, co – jak sądziłam – było podpiwniczeniem. Lecz gdy otworzyłam szerokie francuskie drzwi, odkryłam, że wejście do piwnicy było właściwie głównym wejściem do domu, prowadzącym do kuchni. Carter dostrzegł moje zmieszanie.

– Nie było powodu, by mieć tradycyjny front lub tył domu, ani powodu, by mieć właściwe drzwi frontowe, prawda? – Zrobił w powietrzu znak cudzysłowu. – Więc zaprojektowałem dom tak, by łapał jak najwięcej światła i był dostępny ze wszystkich stron wyspy. Oczywiście zawsze podchodzę do niego od strony hangaru, więc pomyślałem, że to najlepsze miejsce na główne wejście. Lecz nie chciałem kompromisu między zamysłem architektonicznym i głupimi drzwiami. Ustawił pudła w kącie kuchni, wziął ode mnie walizkę i postawił ją obok nich, a potem poprowadził mnie z powrotem do altany, skąd pokazał mi dom, wyjaśniając: – Widzisz, tam w górze, to, co, jak sądziłaś, było tyłem domu, z tarasem? To główny salon, pokój wypoczynkowy, czy jak tam zechcesz go nazwać. Kuchnia jest na dolnym poziomie, dostępna od strony doku, ponieważ kiedy muszę zrobić zakupy w spożywczym, nie chcę wspinać się schodach. Lubię siedzieć i jeść tu, w altanie. Chciałem, aby salon miał mnóstwo naturalnego światła i najlepszy widok na zatokę, ponieważ tam się relaksuję. A tamta wieżyczka? – Wskazał na przykrytą miedzią konstrukcję, która na początku przykuła mój wzrok. – To główna sypialnia. Jest jeszcze jedna, mniejsza, na górnym poziomie i trzecia w pobliżu kuchni i łazienki na każdym piętrze. Plus mój warsztat ciesielski przy kuchni, którego nie możesz dostrzec, ponieważ jest w większej części umieszczony poniżej poziomu gruntu. – Sam zbudowałeś to miejsce? – zapytałam zadziwiona. Wzruszył ramionami. – Tak. Pierwszym właścicielem był jakiś bogacz – to miał być domek wakacyjny, jak sądzę. Kupili wyspę i położyli instalację hydrauliczną, elektryczną i tak dalej, podciągając je ze stałego lądu. Ogromnym nakładem kosztów, jeśli mogę dodać. Stąd do przylądka jest prawie pięć kilometrów i położenie tych wszystkich rur i kabli… Jezu. Nie chcę nawet wiedzieć, ile to kosztowało i jakie rodzaje pozwoleń musieli zdobyć. Potem zaczęli wylewać fundamenty, wykonali prace ziemne i takie tam. W którymś momencie zabrakło im pieniędzy i musieli to sprzedać. Sądzę, że ten, kto zaczął ten projekt, musiał zbankrutować, ponieważ cena, za jaką kupiłem wyspę, była po prostu śmieszna. Więc najcięższe prace były zrobione – podciągnięcie instalacji hydraulicznej i elektrycznej wyspy dla nowoczesnego życia. Ja tylko zbudowałem ten dom. No dobra, zaprojektowałem i zbudowałem go sam. Spojrzał na dom z widoczną dumą. I słusznie. – Jest niesamowity, Carterze. – Dzięki. Zabierzmy resztę twoich rzeczy i przygotujmy kolację. Jestem głodny. – Uśmiechnął się do mnie i pociągnął w powrotem do hangaru. Niosłam Apolla, a on pozostałe rzeczy. Złożył je w kuchni. Rzeźbę ustawił w salonie na górze, w narożniku między dwoma oknami. Kopnięciem zrzucił buty i palcami nóg ściągnął skarpetki. Został na bosaka. I tak po prostu przeprowadziłam się do domu Cartera na wyspie. Byliśmy tylko on i ja. Nerwy mnie zżerały i zastanawiałam się, w co się właśnie wpakowałam. Nigdy wcześniej nie mieszkałam z facetem. Nigdy nie wydarzyło się nic więcej poza zostaniem na noc, a i to było rzadkie. Zazwyczaj wracałam tej samej nocy lub wczesnym rankiem. Byłam ekspertem w ścieżce wstydu. To prawda, od ostatniego takiego spaceru upłynęło sporo czasu, lecz do czasu mojego… czegoś… z

Cade’em, znałam tylko to. Dorastałam w przyzwyczajeniu, że gdy tylko facet się mną nasyci, każe mi pakować manatki. Jeśli nie natychmiast, to po dniu lub dwóch. Co najwyżej po paru tygodniach. Więc uciekałam, zanim mogła zacząć się niezręczna śpiewka „więc, cóż, było fajnie, ale mam… plany”. Co wydarzy się tutaj? Ile czasu minie, zanim Carter się mną zmęczy? Ile czasu, zanim wpakuje moje manele z powrotem do swojej łodzi? Opierałam się o granitowy blat w kuchni, rozmyślając. Oczywiście, Carter zdawał się wyczuwać moje zdenerwowanie. Poszukał w kieszeni i wyjął pięciodolarowy banknot, kładąc go na blacie przede mną. – Piątak za twoje myśli? – Miał cichy głos. Po prostu wiedział, że coś jest na rzeczy. Cholera, ten człowiek zawsze wyłapie mój brak pewności. Wzruszyłam ramionami. – Po prostu… nigdy z nikim nie mieszkałam. Poza współlokatorkami, oczywiście. Nie wiem… czego się spodziewać. Carter pokręcił głową z lekkim uśmiechem. – Nie, to nie to. Nie całkiem. To nie dlatego masz to ponure spojrzenie. Westchnęłam, przyglądając się końcom palców, by nie musieć na niego patrzeć. – Nikt nigdy… Nie było powodu, żeby zostać. Nie więcej niż przez noc lub dwie, co najwyżej. – Odkryłam, że bez ogródek wyjawiam mu najbardziej bolesną prawdę. – Nikt nigdy nie chciał, żebym została. Numerek lub dwa. Może trwające miesiąc zainteresowanie. A potem? Nara. Cze… Nie pozwól, by drzwi walnęły cię w dupę, gdy będziesz wychodziła. Nawet Cade był rozdarty tym, co robiliśmy. Wiesz? To znaczy, jak mógłby nie być? Ja też byłam rozdarta… Dla niego to było gorsze. Jego mieszkanie, jego i Ever. Ich miejsce. Ich łóżko. Nigdy nie zostawałam dłużej, nawet z nim. A z nim bywało… intensywnie. – Wypuściłam bolesny oddech. – Cholera, wiem, że pewnie nie chcesz o tym słuchać. Przepraszam. Pochylił się ku mnie nad blatem. – Nie. Chcę wiedzieć wszystko o tobie. Powiedziałem ci: dobre rzeczy, złe, brzydkie i piękne, doskonałe i zepsute. Pokręciłam głową. – Zamknij się ze swoją głupią poetyką. To są głównie złe, brzydkie i zepsute rzeczy. Przepraszam za rozczarowanie. – Pociągnęłam nosem. – Caden zawsze był świadom faktu, że dla mnie zostały tylko resztki, wiesz? Że nawet jeśli Ever nigdy się nie obudzi, jeśli będzie musiał odłączyć ją od maszyny podtrzymującej życie, nigdy nie będzie w stanie mnie pokochać. Byłam do niej bardzo podobna, ale nie byłam nią. I czy byłabym to ja, czy ktoś inny, ktoś przypadkowy, nie pokochałby tej osoby. Nie w taki sposób,w jaki kochał ją. Więc po prostu wzięłam ochłapy. I nadal jestem do nich przywiązana. Widzisz, ja się zawsze przywiązuję. Nawet jeśli gdzieś w środku wiem, że zostanę przeleciana i porzucona, Przywiązuję się. A pieprzenie z Cade’em – to coś znaczyło. Byliśmy dwojgiem zranionych, złamanych, popieprzonych ludzi. Tylko my rozumieliśmy, przez co przechodzi to drugie – utratę kogoś, kto nie odszedł na zawsze. To nie sprawia, że nasze zachowanie było w porządku, nigdy nie będę próbowała tego wytłumaczyć czy usprawiedliwić… – Nie musisz. Ani przede mną, ani przed nikim innym. Westchnęłam i pokręciłam głową.

– Muszę. Ale niezależnie od tego, chcę żebyś wiedział, że to – wskazałam na stertę moich rzeczy w kuchni – wykracza daleko poza moją strefę komfortu, poza sferę, w której jestem ekspertem. Jeśli chcesz, żebym zniknęła o poranku, zanim się obudzisz, mogę to zrobić. Cóż, to może być trudniejsze, ponieważ jesteśmy na wyspie, a ja nie potrafię sterować łodzią lub przepłynąć pięciu kilometrów. Ale w normalnych okolicznościach mogłabym to zrobić. Mogę cię rzucić, jeszcze zanim zaczniesz myśleć o rzuceniu mnie. Mogę powiedzieć ci, że nie musisz się martwić o oczekiwania lub tak skomplikowane sprawy jak uczucia. Twarz Cartera przybrała wyraz, który mogłabym opisać jedynie jako… współczujący. To mnie wkurzyło i trochę wystraszyło. Z trudem przełknęłam ślinę. – Ale… to? Cokolwiek jest między nami? Nie wiem, co z tym począć. Nie wiem, czego ode mnie chcesz. Czego oczekujesz lub… cokolwiek. Więc… Więc może powinieneś odwieźć mnie z powrotem. Zanim sprawy popieprzą się jeszcze bardziej. Carter zmarszczył brwi. – Chcesz, żebym cię odwiózł? Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem. Podoba mi się tutaj. Twój dom jest najwspanialszym miejscem, w jakim kiedykolwiek byłam. – Ale? Zawsze wiedział. – Ale… nie wiem, kim dla siebie jesteśmy i czego ode mnie oczekujesz. Odetchnął głęboko. – Jesteś skomplikowaną osóbką, kotku. Odwrócił się do mnie, ale nawet nie drgnęłam, więc patrzył na mój profil. Nie pozwolił jednak na to. Dotknął mojego policzka i odwrócił mnie twarzą do siebie. – To proste, Edie. Po prostu bądź. Zerknęłam na niego zmieszana. – Co to, do cholery, znaczy? Jakieś pierdoły w stylu zen? Roześmiał się. – Boże, robisz z tego coś bardzo trudnego, choć nie musi takie być. I to jest urocze. Byłam teraz nieźle wkurzona. Odsunęłam się od niego, ruszyłam do drzwi. – Urocze? To jest urocze?! Nie lubię, gdy ktoś się ze mnie nabija, Carter, a na to mi wygląda. Spoważniał. Jego twarz stwardniała, oczy rozbłysły i podszedł do mnie. Nie bałam się go, ale ta postawa mnie zdenerwowała. – Eden. Nie nabijam się z ciebie. Wygląda na to, że zrobiłaś błędne założenie, że mam wobec ciebie jakieś oczekiwania. Że jest jakaś lista zasad, o której nie wiesz. Nie ma niczego takiego. – Chwycił mnie za ramiona i odwrócił do siebie, nie zwracając uwagi na mój opór. Chciał to zrobić i zrobił. A ja sądziłam, że byłam silna. – Czy kiedykolwiek miałem wobec ciebie jakieś oczekiwania? Nie odpowiedziałam. – Miałem?

Cichy, słabiutki, zawstydzony głos. Nie mogłam na niego spojrzeć. – Nie. – Jesteś w moim domu, bo chcę żebyś tu była. – Odgarnął mi włosy z twarzy znajomym gestem. – Zdradzę ci tajemnicę: nawet moi bracia tutaj nie byli. Tylko jedna osoba na całej planecie była w moim domu od czasu, gdy go wykończyłem. Puścił mnie, ale nie ruszyłam się, patrząc w jego błękitne oczy. Zaciekawił mnie. – Kto? Uśmiechnął się do mnie figlarnie. – Moja mama. Uśmiechnęłam się. – To by się zgadzało. Wyglądasz na maminsynka. Pokiwał głową z powagą. – Oczywiście. Przyjmuję tę etykietkę z całkowitą i totalną wiarą w moją męskość. Czy jest coś bardziej atrakcyjnego niż pewny siebie, seksowny facet, który kocha swoją mamusię? Nie byłam pewna. No może poza tym samym bosonogim facetem w niebieskich dżinsach. Coś tajemniczo i niewyobrażalnie seksownego. Zamrugałam, gdy dotarło do mnie, co właśnie powiedział. To okropne! – Dlaczego nie twoi bracia? Wydaje się, że jesteście ze sobą blisko. Albo twój tata? Pomijając wszystko, podarował ci łódź. Wzruszył tylko ramionami. – Cenię sobie prywatność. Jesteś także jedyną osobą, i tym razem mam na myśli, że naprawdę jedyną, która wie wszystko o tej nocy, kiedy umarła Britt. Nigdy nikomu o tym nie mówiłem. Bo po tamtej nocy przestałem mówić. – Aż spotkałeś mnie. – Aż spotkałem ciebie. – Dlaczego ja? Nie łapię tego. Nic nie zrobiłam. Kilka osób pytało, jak sprawiłam, że zacząłeś mówić. A ja po prostu nie wiem. Carter westchnął. – Nie wiem więcej niż ty. Po prostu… ujrzałem cię na tej plaży i po raz pierwszy chciałem się do kogoś odezwać. Chciałem powiedzieć „cześć”. A potem, gdy przypadkowo obsypałem cię piaskiem? Chciałem przeprosić. Ale nie mogłem. I po raz pierwszy to milczenie zaczęło wydawać mi się jakby rozmową. Więc kiedy nie chciałaś pozwolić mi się podwieźć do domu, nawet mimo tego, że był taki upał, a ty byłaś bliska omdlenia, po prostu musiałem się do ciebie odezwać. Więc to zrobiłem. A potem było już łatwo znowu stać się sobą. – Położył duży palec stopy między kafelkami i poprowadził go wzdłuż fugi. – To nie było tak, jakbym nagle nacisnął przełącznik czy coś takiego. Jakbym nagle pogodził się z tym, co przytrafiło się Britt. Ale miałem rok, aby się z tym uporać. Nadal czuję się winny. Myślę, że to jest jak trauma. Nie wiem. Próbowałem chodzić do psychiatrów, ale nie mogli wiele poradzić, gdy ktoś się nie odzywa. – A więc gdzie jesteś, jeśli chodzi o… poczucie winy, traumę i wszystko? Czy poradziłeś sobie z tym?

Zmarszczył brwi. – Nie jestem pewien, czy człowiek umiałby kiedykolwiek się z tym pogodzić lub sobie poradzić. Kochałem Britt. Byłem przynajmniej w pewnym stopniu odpowiedzialny za jej śmierć. To zawsze będzie częścią mnie. Ale… nie mogę zmienić tego, co się stało. Nie mogę żyć uczepiony przeszłości. A chcę żyć. Chcę być szczęśliwy. Chcę mieć przyszłość. Jeśli miałbym być milczącym cieniem, który po prostu prześlizguje się przez życie, żyjąc schematami, nie uczestnicząc tak naprawdę w tym życiu, to po co to robić? Dlaczego po prostu nie zamknąć się w domu? Nie poddać się? Nie zrobiłaś niczego specjalnie. Nie naprawiłaś mnie. Jedynie przypomniałaś mi o tym, że istnieje życie na zewnątrz. Że mam coś do powiedzenia. Mam pragnienia. Rzeczy, których nienawidzę, i fetysze. Może nie fetysze, to może nie jest najlepsze słowo. Nie to, że lubię, wiesz, pióra, bicze, łańcuchy czy gorący wosk. Po prostu mam na myśli pewne rzeczy, a nie żadne inne. Zmierzam do tego, że przypomniałaś mi, że nawet jeśli straciłem kogoś, kogo kochałem – nadal kocham, naprawdę, ponieważ taka miłość nigdy nie odchodzi na zawsze – wciąż tu jestem i zasługuję na to, by żyć pełnią życia. Nadal mam poczucie winy, ono nigdy nie odejdzie. Popełniłaś błąd, zrobiłaś coś nie tak – to nie odejdzie tak po prostu. Musisz się z tym pogodzić, Eden. Zaakceptować poczucie winy, przyznać się do błędu. I żyć dalej. Wyciągnąć z tego naukę i iść dalej. Nie zapominaj, nie blokuj i nie zakopuj tego. Po prostu… żyj. Nie pozwól, by definiowało cię poczucie winy. Roześmiałam się gorzko. – W twoich ustach brzmi to tak prosto. – Bo to jest proste, ale nie jest łatwe. – Carter odsunął się ode mnie, wszedł do kuchni i zaczął szukać czegoś w szafkach. – To, co się wydarzyło z Cade’em, to jedyna rzecz, którą powinienem o tobie wiedzieć? To cała ty? – Nie, ale… – Czy urodzenie dziecka i oddanie go do adopcji siostrze i szwagrowi czyni z Eden Eliot osobę? – Nie, ale… Wyjął dwa kieliszki do wina z barku, pogrzebał w lodówce i wyciągnął z niej butelkę rieslinga Chateau Chantal, odkręcił ją i nalał nam po dużej porcji. – Więc kim jesteś? Co czyni cię tobą? Wpatrzyłam się w bladozłoty płyn. Poza połową kieliszka w Boże Narodzenie nie wypiłam kropli alkoholu przez ponad dziewięć miesięcy. Rozmyślałam nad pytaniem. – Jak opisać siebie w kilku słowach? Jestem wiolonczelistką. Jestem bliźniaczką. Jestem muzykiem, kompozytorką. Lubię czytać romanse. Te sprośne, erotyczne romansidła. Lubię filmy z pościgami samochodowymi, jak 60 sekund czy Szybcy i wściekli. I lubię filmy o końcu świata, jak Armageddon czy Pojutrze. – Sączyłam swoje wino, zamknąwszy oczy, rozkoszowałam się słodkim, chłodnym smakiem. Myślałam i pozwalałam ustom mówić wszystko, co przychodziło mi do głowy. – I naprawdę bardzo, bardzo lubię seks. Lubię mocno i szybko, albo powoli i delikatnie. Trochę szorstko, ale nie lubię bólu. Lubię być inicjatorką i lubię, kiedy odbiera mi się kontrolę. Ale to się rzadko zdarza. Lubię wino, najbardziej białe i kilka rodzajów czerwonego. Nienawidzę jasnego piwa, a lubię czerwone, jak Killian’s. Nienawidzę whisky. Kocham dżin. Jestem dżinowym snobem. Nie przejmuj się, jeśli nie masz sapphire’a. Umiem szyć, robić na drutach, szydełkować i takie tam. Jestem kiepska w kuchni. Umiem przypalić wodę i chronicznie niedogotowuję kurczaka, przegotowuję czerwone mięso i nigdy nie potrafię

przygotować wszystkich potraw na czas. Przepisy mnie przerażają, ale brakuje mi instynktu do improwizacji. Kocham jedzenie. Jestem łakomczuchem. Dlatego tak dużo ćwiczę. Bycie na diecie mnie wkurza, więc zamiast tego ćwiczę jak wariatka, żebym mogła jeść to na co mam ochotę. Byłam na diecie od trzynastego do dwudziestego roku życia i pewnego dnia po prostu powiedziałam „pieprzyć to”. Zamierzam jeść wszystko, na co mam ochotę, kiedy mam ochotę, a jeśli przez to przytyję, po prostu spalę to, ćwicząc Ale mimo to nadal próbuję odżywiać się zdrowo, choć nie dietetycznie. Miałam dziecko, ale nie postrzegam siebie jako matki. Oczy Cartera obserwowały moje usta, gdy mówiłam, i wiedziałam, że kataloguje wszystko, co powiedziałam. Sączył swoje wino. Jego przymknięte oczy, przeszywająco błękitne, patrzyły na mnie znad krawędzi kieliszka. – Nigdy nie kochałam się analnie, ale w głębi duszy zawsze chciałam to zrobić. – Nie miałam pojęcia, po co to powiedziałam. Po prostu mi się wymsknęło. Carter zakrztusił się i rozkaszlał, plując winem. – Jezu, tego się nie spodziewałem. Dobra. Zarumieniłam się. – Przepraszam… nie wiem, dlaczego ci to mówię. Za dużo informacji pewnie. Przygryzł wargę, a potem pokręcił głową. – Nie, nigdy nie jest zbyt dużo informacji. Ja też nigdy tego nie robiłem. Z Britt… nie byliśmy tacy. Nie będę wdawał się w szczegóły, ale… to nie było tak. – Nie musisz mi niczego tłumaczyć, powiedz cokolwiek, ale tylko to… co możesz. Możesz mówić o niej, jeśli chcesz. Rozmowy o byłych są zazwyczaj niemile widziane, ale myślę, że to inna sytuacja. Przynajmniej dla mnie. Nie odpowiedział od razu. – Mieliśmy po osiemnaście lat, kiedy się poznaliśmy. Nie byliśmy dla siebie pierwsi, ale prawie. Po swoim pierwszym razie stałaś się… czułaś się… Nie wiem? Dorosła? Taka, że wiesz co robisz? Ale nie wiedziałaś, niezupełnie. To byliśmy my. To zawsze było… proste. Nic ryzykownego czy szalonego. Myślę, że najbardziej szaloną rzeczą, jaką zrobiliśmy, był seks na dworze, na pikniku. Koc na trawie, pod drzewem – roześmiał się z zażenowaniem. – To było takie niewygodne. Pod kocem był korzeń, a z drzewa ciągle spadały takie małe helikoptery, wiesz, o co chodzi? Nasionka? Ciągle uderzały mnie w głowę. Lądowały na nas. A mrówki odkryły nasze jedzenie i to wkurzyło Britt. Ale… dla nas to po prostu było… łatwe. Proste. Bycie razem było wszystkim, czego potrzebowaliśmy. Nawet nie pomyśleliśmy o… nie wiem, próbowaniu czegoś innego, jak sądzę. Widziałam to po Carterze. – Nie ma w tym nic złego. – Odstawiłam kieliszek. – Nie wchodzę w żadne dziwactwa, okej? Nie zrozum mnie źle. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam. Że chciałabym spróbować… To było niespodziewane wyznanie, myślę, że możemy to tak nazwać. Carter sięgnął i ujął moją dłoń. – A skoro już rozmawiamy o seksie, chcę żeby coś było jasne. W pewien sposób powiedziałem to już wcześniej, ale chcę to jeszcze raz podkreślić. Nie mam żadnych oczekiwań, Eden. Żadnych. Pragnę cię. Będę szczery. Tak, pragnę to z tobą robić. Kiedy to będzie możliwe. Wiele przeszłaś i nie chcę, byś czuła

jakąkolwiek presję. Nie jesteś i tak jeszcze gotowa fizycznie, ale nawet kiedy będziesz, nie będę cię do tego zmuszał. Nie tylko do tego, oczywiście. Przywiozłem cię tutaj, bo lubię twoje towarzystwo. Chcę być blisko przez cały czas. – Przyciągnął mnie do siebie. Jego serce biło miarowo, uspokajający rytm na moim policzku. – Uzależniłem się od bycia w pobliżu. Zwłaszcza przez ostatnie kilka tygodni. Stałaś się częścią mojej codzienności. Nie chcę z tego rezygnować. Nie widzę powodu, dla którego miałbym to robić. Naszego związku nie da się wtłoczyć w proste ramki lub kategorie, ale nie dbam o to. Czy chodzimy ze sobą? Nie wiem. Czy jesteśmy parą? Nie wiem. Od miesięcy spędzamy ze sobą każdy kolejny dzień, ale nigdy nie wyszliśmy dalej niż kilka pocałunków. Spaliśmy obok siebie kilka razy. Trzymałem cię za rękę, kiedy rodziłaś. Znasz wszystkie moje sekrety, a ja znam twoje. Ale czym jesteśmy? Nie wiem. I nie sądzę, by to miało znaczenie. Jesteśmy, czym jesteśmy. Chcę, byśmy robili to, co jest wygodne i dobre dla nas, niezależnie od tego jaką etykietkę nam przyczepią, w jakim pudełku czy przegródce nas umieszczą. – Dotknął mojego podbródka z miękkim, łagodnym uśmiechem. – To wszystko, co miałem na myśli, mówiąc „po prostu bądź”. Nie musisz tego komplikować. Po prostu bądź. Bądź sobą w moim domu. Bądź sobą w moim życiu. To wszystko. Poczułam ból w piersi, pojawiającą się nadzieję, kiełkujące nasionka szczęścia wyrastające ku słońcu, którym był Carter. – Mogę to zrobić. Tak myślę. Uśmiechnął się. – To dobrze. To wszystko, o co proszę. Bądź sobą. Bądź otwarta, szczera i dokładnie taka, jak jesteś. Nie ukrywaj obaw, nie ukrywaj swoich kompleksów. Nie odpychaj mnie dlatego, że się boisz. Ja też się trochę boję, wiesz? Nie byłem z nikim po Britt i to mnie przeraża. To ostatnia osoba, z którą byłem, w każdym sensie. Więc mam własną tremę i obawy. I jestem absolutnie gotów się nimi z tobą podzielić. – Uniósł kieliszek w toaście. – Za nas, kimkolwiek, do diabła, jesteśmy. Roześmiałam się i trąciłam kieliszkiem jego kieliszek. – Za nas, kimkolwiek, do diabła, jesteśmy – powtórzyłam. Sączyliśmy wino, a Carter zaczął wyjmować jedzenie z lodówki, gromadząc składniki posiłku. – Masz szczęście – powiedział, wkładając do piecyka kotlety wieprzowe. – Potrafię gotować. Nie jestem smakoszem, ale potrafię postawić na stole przyzwoite jedzenie. Mama upewniła się, że wszyscy jej chłopcy dadzą sobie radę w kuchni, jeszcze zanim skończą liceum. Nie pomyślałabyś, ale Tommy jest najlepszym kucharzem w rodzinie. I pozwolę sobie powiedzieć, że potrafi upichcić szajs dla smakoszy. Carter przygotował sałatkę ze świeżego szpinaku, orzechów włoskich, dojrzałych truskawek i sera gorgonzola, jak również tłuczone ziemniaki i brokuły z ryżem. Pomogłam mu obrać ziemniaki i utłuc je – według jego wskazówek – i usiedliśmy na ręcznie robionych krzesłach na małym ganku przy kuchni. Czekając, aż jedzenie się ugotuje, sączyliśmy wino i rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, zwykłe przypadkowe pogaduchy, które można ciągnąć tylko przy obustronnej bezbronności wynikającej ze znajomości wzajemnych sekretów. Carter nałożył jedzenie na talerze i przyniósł je do altanki. Jedliśmy, obserwując zachodzące słońce i rozprawiając się z drugą butelką wina. Czułam luz i ciepło w środku. Miałam przy sobie Cartera, więc było mi wygodnie i miło jak zawsze, ale teraz pojawiło się jeszcze pożądanie – wiedza, że w końcu, któregoś dnia zadziała napięcie seksualne, które narastało między nami.

Powietrze było chłodne, a na wyspie nieustannie wiało, lecz Carter trzymał w ukrytej szafce w altanie zapasowe koce i polary. Założyłam jego starą kurtkę, wyblakłą, wyświechtaną rdzawopomarańczową columbię, która była o kilka rozmiarów za duża, doskonała, by się w nią owinąć, a dłonie schować w rękawach. Pachniała nim, jego naturalnym zapachem, i była cudownie miękka i ciepła. Kiedy skończyliśmy jeść, zwinęłam się obok niego, a on objął mnie ramieniem. Mój kieliszek był już niemal pusty; przywarłam do jego piersi, pełna dobrego jedzenia i nadziei na przyszłość. Po raz pierwszy od wypadku Ever, może pierwszy raz w życiu, czułam się całkowicie pogodzona ze sobą. Carter jasno dał do zrozumienia, że mogę wybrać, gdzie będę spała. W domu były dodatkowe sypialnie, ale bez sensu było zajmować jedną z nich. Spałam z Carterem w jego łóżku. Był doskonałym dżentelmenem – zostawił mnie samą, bym mogła się przebrać i upewnił się, bym miała w łóżku własną przestrzeń, gdybym jej potrzebowała. Ale nie potrzebowałam. Przykryłam się skromnie, włożyłam koszulkę i męskie bokserki jako piżamę, ale kiedy wśliznęliśmy się pod koc, przywarłam do niego i cieszyłam się tym, że ktoś mnie przytula. Wspaniale przytulał. Łóżko było wielkie i miękkie, koce ciepłe, a on dawał poczucie stabilności, siły i bezpieczeństwa. Świadomość, że nie oczekuje ode mnie seksu, była uspokajająca. Tylko mnie przytulał. Nigdy nikt nie przytulał mnie tak po prostu. Nigdy. Więc z początku czułam się skrępowana, niespokojna. Tej pierwszej nocy, lekko podchmielona i zdenerwowana, byłam spięta w jego ramionach. W końcu usłyszałam jego zaspany głos. – Odpręż się, Edie. Po prostu śpij. Więc się zrelaksowałam, odwróciłam od niego i zwinęłam, jakbym była sama. I, cud nad cudami, pozwolił mi spać, jak chciałam. Mimo to, nieoczekiwanie, obudziłam się w środku nocy zmarznięta i samotna, więc odwróciłam się do niego, a jego ramię objęło mnie automatycznie, przyciągnęło i mocno przytuliło. I zasnęłam znowu, czując bicie jego serca, jego ciepłą miękką skórę i twarde mięśnie. Spałam cudownie, bez snów, głęboko. Tworzyliśmy domową rutynę. Budził się bladym świtem i gimnastykował, czego mu zazdrościłam. Miałam jeszcze zakaz ciężkiego wysiłku, a rozpaczliwie pragnęłam wrócić do dawnej figury. Praktykowałam jogę, która nie była nawet w przybliżeniu tak satysfakcjonująca jak intensywne ćwiczenia, ale przynajmniej mogłam to robić, gdy on podnosił ciężary. Te tygodnie były idylliczne. Powolne, spokojne, pełne zadowolenia i ciszy. Uczył mnie gotować – okazało się, że po prostu brakowało mi umiejętności, a nie zdolności. Przyglądałam się, jak przycina i buduje szafki, krzesła bujane i biblioteczki dla klientów, rzeźbi w klocach drewna mamuty, demona, wilka, rysia, kunę i kręte iglice abstrakcyjnego piękna. Ja grałam, improwizując jedynie dla samej radości, którą dawała mi gra na Apollu. Melodyjne złociste nuty wydobywające się z wiekowego pudła Apolla niosły się przez zatokę. Wyobrażałam sobie, że ktoś na odległym brzegu uchwyci ledwie słyszalne dźwięki muzyki granej przez nieznaną osobę. Nie całowaliśmy się, to był rodzaj cichej umowy. Oboje wiedzieliśmy, że jeśli się pocałujemy, jeśli się dotkniemy, to wywoła pożar, którego nie da się ugasić. Więc on brał mnie w objęcia, a ja w nich

tonęłam i wtulałam się w jego ciepłe ramiona, trzymałam go za rękę i czułam się znowu jak czternastolatka spacerująca po marmurowych salach Somerset Mall z pierwszym chłopakiem, oglądająca z nim filmy w piwnicy, przytulająca się i zastanawiająca, kiedy on mnie w końcu pocałuje. Obudziłam się w życiu obok wystarczająco wielu mężczyzn, by wiedzieć, co dzieje się z nimi wczesnym rankiem. I wiedziałam, że był to jeden z powodów, dla których Carter zawsze budził się i wyskakiwał z łóżka przede mną. Czułam to raz na jakiś czas, coś twardego i grubego przyciskającego się do mnie, gdy drzemałam w szarówce przed świtem. A potem odwracał się, brał głęboki oddech, ziewał, przeciągał się i łagodnie zaczynał dzień. Wyślizgiwał się z łóżka, wkładał koszulkę na ramiączkach i siadał na ławeczce ze sztangą w pomieszczeniu przylegającym do warsztatu. Wstawałam z łóżka dużo leniwiej, wkładałam sportowy biustonosz i dołączałam do niego, rozkładając matę, by się trochę porozciągać. Najpierw podstawowe ćwiczenia rozciągające, dotykanie palców stóp, skłony i dotykanie podłogi wnętrzem dłoni między szeroko rozstawionymi nogami. Potem schodziłam do asany „pies patrzący w dół” i zostawałam w niej, naciskając, aż poczułam palący ból w mięśniach. Przechodziłam z jednej pozycji do następnej, czując ciągle na sobie jego wzrok, zwłaszcza przy pozycjach wymagających pochylania się. Lubiłam jego spojrzenie na sobie i nie miałam oporów w przyglądaniu się jemu. Gdy pogoda stawała się coraz cieplejsza, Carter postanowił przetestować wodę. Zwiesił nogi z pomostu, a potem brodził w wodzie do pasa, drżąc i śmiejąc się. Na tydzień przed moją wizytą lekarską sześć tygodni po porodzie, pływał po raz pierwszy, wolno okrążając wyspę. Siedziałam w altanie z filiżanką kawy, słońce tworzyło półokrąg na powierzchni wody i patrzyłam, jak płynie spokojnym kraulem, z wdziękiem i siłą. Ociekając wodą, wdrapał się na pomost, otrząsnął, z sinymi ustami i triumfalnym uśmiechem na twarzy. – Pierwsze pływanie w sezonie! Rześko, kotku! Otrząsnął głowę jak pies, ochlapując mnie wodą, więc zaczęłam się śmiać i zasłaniać rękami. – Popływasz ze mną? – Może kiedy woda będzie nieco cieplejsza? – odparłam, ocierając twarz rękawem. – Nie jest taka zła. Jeszcze kilka tygodni i odzyskam kondycję, a potem będę mógł pokonać odległość do stałego lądu. Jeśli zaczniesz teraz ze mną pływać, prawdopodobnie będziesz w stanie dotrzymać mi tempa. Jesteś niezłym kozakiem. Ten bieg z latarni morskiej, pamiętasz? Myślałem, że padnę, próbując cię dogonić. Usiadł na ławeczce obok mnie, wyciągnął rękę za moimi plecami, ukradł mi kawę i pociągnął łyk. Roześmiałam się. – Boże, to było szalone. Byłam tak wkurzona, że nie chciałeś się do mnie odezwać, ale szlag by mnie trafił, gdybym pozwoliła, żebyś to dostrzegł. Zanim dotarłam do domu, ledwie powłóczyłam nogami. Musiałam dosłownie do niego wpełznąć. – A potem dotarło do mnie, co powiedział. – Uważasz, że jestem kozakiem? Uniósł brew. – Cóż, taaa… Zarumieniłam się. – Dzięki. Do tej pory nie czułam się jak kozak. Czuję się gruba, rozlazła, powolna i sflaczała. Zwykle byłam… szczupła. Mógłbyś odbić piłkę od mojego tyłka. Mogłam w sześć minut przebiec półtora

kilometra i podnieść ciężar równy niemal mojej własnej wadze. W którymś momencie myślałam nawet o udziale w Tough Mudder. Ale to było kiedyś. Teraz? Pewnie nie. Będę szczęśliwa, jeśli uda mi się w ogóle przebiec kilometr, nie mówiąc już o jakimś czasie. Carter zmarszczył brwi. – Jesteś naprawdę surowa dla siebie, mam na myśli fizycznie, prawda? Przytaknęłam. – Taaa… Walczyłam z nadwagą przez całe życie. To właściwie nigdy nie była nadwaga i wiem o tym. Ale zawsze porównywałam się z Ever. Ona była szczupła bez żadnego wysiłku. Mogła jeść wszystko, co chciała, i nie martwić się tym. Gdyby to ona zaszła w ciążę, natychmiast wróciłaby do dawnej wagi. Nadal mam dziesięć kilo więcej niż przed ciążą i jestem wybitnie nie w formie. Po prostu… to stało się częścią mnie. Muszę ćwiczyć. Trenować. Być szczupła. Spalać to, co zjadam. Ćwiczę, gdy jestem zdenerwowana. Gdy jestem mega wkurzona ćwiczę nogi, aż nie mogę się ruszyć. Jeśli jestem przygnębiona, tłukę w worek treningowy, aż do opadnięcia z sił. Brwi Cartera powędrowały w górę. – Boksujesz? – Kick boxing. Kiedyś. Dawno temu. – Chciałbym to zobaczyć – powiedział. – To musi być seksowne. Roześmiałam się, oblewając rumieńcem. – Masz worek treningowy? Wzruszył ramionami. – Jeszcze nie. Ale teraz zaopatrzę się w taki. – Położył mi dłonie na bokach. – Jesteś piękna, taka jaka jesteś teraz. Jeśli chcesz się czuć dobrze w swoim ciele, jeśli potrzebujesz jakiegoś sprzętu do ćwiczeń, daj mi znać. Ale nie musisz niczego robić na siłę. Jesteś cudowna, okej? Pokręciłam głową. – Jesteś słodki, Carter. Dziękuję. – Ale mi nie wierzysz? Westchnęłam. – Tak i nie. Wiem, że mówisz prawdę. I wiem, że twoje uczucia są szczere. Ale to nie zmienia tego, jak ja się czuję. Nie zmienia faktu, że potrzebuję ćwiczyć, by czuć się dobrze ze sobą. Nie martwię się już swoją wagą jak wcześniej. Nie wpadam w panikę, porównując się z Ever lub patrząc na rozmiar spodni. Po prostu chcę poczuć się w formie. Pokiwał głową z boku na bok. – Łapię. Też tak się czuję. – Inna sprawa to to, że się nudzę. Muszę znaleźć pracę. – Zerknęłam na Cartera, by upewnić się, że nie zrozumie mnie źle. – Kocham tu być, kocham twój dom i kocham obecny stan rzeczy, ale muszę znaleźć sobie zajęcie. Carter znowu pociągnął łyk mojej kawy. – Potrzebuję więcej kawy. Wypiłem większość twojej. – Wstał i wyciągnął do mnie rękę. Poszliśmy do domu, trzymając się za ręce, a on przygotował kawę dla nas obojga. – Więc dawaj lekcje muzyki. To już coś. W okolicy są dzieci i założę się, że z pomocą niewielkiej reklamy zdobędziesz sporą klientelę.

Okazało się, że miał rację. Użyłam ogromnego iMaca Cartera do przygotowania ulotki. Prywatne lekcje gry na wiolonczeli z Eden Eliot, absolwentką Akademii Cranbrook, wiolonczelistką z pierwszych krzeseł. Więcej informacji pod numerem 248-555-3456. Dołączyłam zbliżenie gryfu Apolla i moje oficjalne zdjęcie zrobione do reklamy, wydrukowałam trochę ulotek i następnym razem, gdy byliśmy w mieście na kolacji, zostawiłam je w kilku restauracjach, barach i sklepach muzycznych. W ciągu tygodnia miałam już pierwszego klienta, małą ośmiolatkę o imieniu Annie. Rozwijałam kontakty z właścicielami sklepów z instrumentami muzycznymi, więc mogłam pomóc klientom w wynajmie. Udzielałam lekcji w domku przez trzy dni w tygodniu i zarobiłam sto pięćdziesiąt dolarów w tydzień. Nie za dużo – nie wystarczyłoby, żeby się utrzymać, ale zawsze coś. To było moje i dostarczało mi zajęcia, gdy Carter jechał do winnicy i sali degustacyjnej lub dawał klientom dzieła sztuki. Tygodnie mijały w tym ciągnącym się jak toffi wolno-szybkim tempie. Carter zabrał mnie do lekarza na wizytę kontrolną w sześć tygodni po porodzie. Został w poczekalni na czas właściwego badania, na szczęście. Nie byłam jeszcze gotowa na jego udział w tego typu sprawach. Ale chciałam być. Doktor ściągnął gumowe rękawiczki, wrzucił je do kosza na śmieci, umył ręce, a potem odwrócił się do mnie. – Jest pani idealnie zdrowa, panno Eliot. Może pani wznowić treningi, aktywność seksualną i co tam pani zechce. Jednakże, jeśli pojawią się jakieś nietypowe objawy lub krwawienie, proszę o telefon. W przeciwnym razie, ma pani wolną rękę. – Pochylił się nad biurkiem. – Czy zamierza pani stosować jakąś formę antykoncepcji? Kiwnęłam głową. Przemyślałam to. – Właściwie to myślę o stosowaniu wkładki wewnątrzmacicznej. Kilka minut później miałam założoną spiralę, czyste konto zdrowotne i byłam gotowa do wyjścia. Podziękowałam mu i wyszłam z Carterem, czując ulgę, podniecenie i więcej niż lekkie zdenerwowanie. Gdy jechaliśmy z powrotem do mariny, widać było, że Carter chciał zapytać, jak poszło, ale ewidentnie nie wiedział jak. Postanowiłam mu tego oszczędzić. – Wszystko jest w porządku – powiedziałam. – Mogę wrócić do ćwiczeń i… innych rzeczy. – To dobrze. Cieszę się, że jesteś zdrowa – odparł Carter. Aby to uczcić, zabrał mnie do Boathouse, pięknej, ekskluzywnej restauracji z widokiem za zachodni brzeg zatoki. Jedliśmy obfite, pyszne dania, piliśmy drogie wino i rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym, z wyjątkiem tego, co moje „wszystko w porządku” oznacza dla nas. Ale ja o tym myślałam. Myślałam o tym, jak to powinno się stać. Czy on powinien poczekać na mnie z zaczęciem czegokolwiek? Czy powinniśmy robić to jak nastolatki, stopniowo? Nie, to nie zadziała. Oboje jesteśmy dorośli i zupełnie świadomi tego, co następuje po całowaniu się. Nie chciałam być tą, która zainicjuje seks, wolałam, by to był on. Chciałam się czuć zdobywana przez niego. Od miesięcy był idealnym dżentelmenem – teraz nadszedł czas, by pokazał mi swoją nieprzyzwoitą stronę. Namiętną, kochającą i nienasyconą stronę. Nadszedł czas, bym pokazała mu i moją. Pozostawała w ukryciu od tak dawna, stłumiona, ignorowana i odpychana, że postrzegałam ją jako odległe wspomnienie – w jakiś sposób jako dawną mnie. Ale zdałam sobie sprawę, że się zmieniłam. Nie byłam tą samą kobietą, co

przed wypadkiem Ever. To jedno zdarzenie zmieniło nas wszystkich, choć każdego w inny sposób. Chciałam myśleć, że byłam teraz mądrzejsza, rozsądniejsza i dojrzalsza. A może nie. Wszystkim, czego pragnęłam, był powrót do domu, by się przekonać, jak zachowa się Carter. Jak poradzi sobie z tym „wszystko w porządku”. Czy będzie nieśmiały? Będzie wolał zaczekać? A może przeleci mnie, jak tylko dotrzemy do kuchni? Lub nawet jeszcze wcześniej. Może będzie tak owładnięty pożądaniem, że zgwałci mnie jeszcze na łodzi? Niemal się roześmiałam. Nieprawdopodobne. Wiedziałam, że zaczeka na jakiś sygnał z mojej strony. Zapłacił rachunek i poprowadził mnie za rękę do pomostu w marinie przylegającej do Boathouse. Wspiął się na pokład i odpalił silnik, podczas gdy odwiązywałam cumę, tak jak robiliśmy to ostatnio. Nauczył mnie właściwych węzłów i przywiązywałam łódź, gdy dobijaliśmy do przystani i odwiązywałam, gdy wypływaliśmy. Rejs przez przewalające się fale, w pomarańczowym i różowym blasku zachodzącego światła, upłynął w ciszy i napięciu. Carter wydawał się nieswój, jakby nie wiedział, co ze sobą począć. Jakby nie wiedział, co powiedzieć, jak się zachować. Zdawałam sobie sprawę z tego, że mnie pragnie. Wyczuwałam to w jego spojrzeniu, czułam żar w jego oczach, jego ręce na mojej talii, które zniżał, aż w końcu stchórzył. Powiedział, że mnie pożąda. Ale był zbyt świadomy mojej przeszłości, by na mnie naciskać. Jednak byłam inną osobą. Zupełnie inną. Podchodziłam nonszalancko do seksu od końca szkoły średniej i przez większość studiów. Zawsze pragnęłam czegoś więcej, chciałam, by seks był specjalny i ważny. To się jeszcze nie zdarzyło. To z Cade’em coś znaczyło, tylko nie to, czego pragnęłam, ani czego on pragnął. Teraz, po prawie rocznej abstynencji, byłam zdenerwowana. Niespokojna. Carter i ja omijaliśmy tę kwestię tak długo, że zrobiła się z tego duża sprawa. Granice naszego związku były dla nas tak jasne, że przekroczenie tej linii będzie wielkim krokiem. A dla mnie będzie to krok w kierunku czegoś znaczącego. Nie mogłam wrócić do przygód na jedną noc z chłopcami z bractwa czy dwudniowych ze studentami ze starszych roczników. Nie mogłam znów wkroczyć na ścieżkę wstydu. Zbyt dużo przeszłam, by traktować siebie, moje życie i ciało tak lekkomyślnie. I my przeszliśmy zbyt dużo, by traktować nasz związek tak lekkomyślnie. Jeśli zdecydujemy się przekroczyć wyznaczone granice, to będzie coś znaczyło. Bardzo, bardzo dużo. Carter przeszedł ze mną przez to wszystko. Opiekował się mną, przeprowadził remont mojego domku wart wiele tysięcy dolarów za darmo, dlatego że mnie lubił. Trzymał mnie za rękę w czasie porodu. Zabrał mnie na święta do domu rodziców. Zabrał mnie do swojego domu, który, jak sobie zdałam sprawę, był dla niego szczególnym miejscem. To była jego samotnia, jego ostoja. A on mnie tam zabrał. Od półtora miesiąca spał obok mnie i nigdy niczego nie próbował, ani nie sprawił, że czułam się z tym źle lub nieswojo. Gdy wyspa pojawiła się w polu widzenia, a słońce jak wielka pomarańczowa piłka wisiało po naszej lewej, zdałam sobie z czegoś sprawę. Carter mnie kochał. Nie zrobiłby tego wszystkiego, gdyby tak nie było. Nigdy nie prosił mnie o nic w zamian. Ani razu. Taka bezinteresowność brała się tylko z miłości. Czy ja go kochałam? Zadałam sobie to pytanie, kierując je do najgłębszej części mojego serca. Zapytałam mój umysł, moją duszę. Zapytałam moje ciało. Czy kocham Cartera Havena?

Odpowiedź przyszła natychmiast. Tak. Ześliznęłam się z mojego siedzenia, sięgnęłam przez nie i pociągnęłam przepustnicę do pozycji stop. Carter pozwolił mi na to, na jego twarzy pojawiło się zaciekawienie. Łódź płynęła jeszcze pchana siłą rozpędu, a wiatr na naszej drodze zmienił się w lekką ciepłą bryzę. Odwróciłam fotel sternika i Cartera twarzą do mnie i wepchnęłam się między jego kolana. Wiedział, że dzieje się coś istotnego, ale, jak to Carter, nie zadawał żadnych pytań; objął mnie tylko w pasie, niżej niż zazwyczaj ośmielał się to robić, jego przedramiona spoczęły na moich biodrach i wpatrzył się we mnie. Jego jasnoniebieskie oczy były pełne żaru i skupienia, płonęły jak blady ogień. Pochyliłam się i przywarłam do niego piersią. Objęłam rękami tył jego głowy, jego kark i pocałowałam go. – Właśnie miałam objawienie – powiedziałam, gdy moje usta ocierały się o jego wargi. – No co ty? A jakie? – Jego dłonie igrały na moich plecach, talii, biodrach. – Jesteś we mnie zakochany. Jego pierś uniosła się, a głowa odchyliła się, by mógł mnie ocenić. – Tak. Jestem. Przeczesałam palcami jego włosy, jak on mi to robił. Wiatr potargał jego gęste piękne czarne włosy, tak że opadły mu na czoło. Odgarnęłam je z powrotem środkowym palcem, jak on to robił. Przeciągnęłam kciukiem po jego kości policzkowej. Pieściłam wnętrzem dłoni szczękę. Pochyliłam się i ucałowałam kącik ust. Jego wargi, przelotnie. Drugi kącik. Kość policzkową. Oczy, po kolei, które zamknął z westchnieniem, a potem ucałowałam jego czoło, powoli, miękko i z wielkim namaszczeniem. Kiedy w końcu wyprostowałam się, napotkałam jego spojrzenie. – Kocham cię – powiedziałam to bardzo, spokojnie, chociaż serce mi waliło. Palce Cartera zacisnęły się na moich biodrach. – Kocham cię od Gwiazdki. Od kiedy zobaczyłem cię z moją rodziną. To właśnie powiedziało mi, że to jest na serio, na wieki. Walczyłem z tym wcześniej, z zakochaniem się w tobie. – Jego usta zbliżyły się do moich warg, oddech był gorącym szeptem. – Ale gdy zobaczyłem cię z moją rodziną, jak idealnie do nas pasujesz, właśnie wtedy wiedziałem. – Nigdy nie dałeś mi poznać. Pokręcił głową. – Nie mogłem. Musiałaś pokochać mnie sama z siebie, a nie dlatego, że byłem… twoim przyjacielem. Dlatego, że byłem pod ręką. Bałem się, że gdybym się wydał, odstraszyłbym cię. Bałem się, że czułabyś się zmuszana do czegoś, do czego nie byłaś przekonana. Kiwnęłam głową. – Pewnie to było rozsądne. – Usiadłam mu na kolanach. – Chciałabym tylko, żebyś wiedział, że to się nie stało po wizycie u lekarza. Z powodu tego, co ona oznacza. Po prostu myślałam, wiesz, o nas. O sobie i o tym, jak się zmieniłam, od kiedy tu przyjechałam. Od kiedy spotkałam ciebie. Myślałam o tym, co dla mnie zrobiłeś, nigdy nie prosząc o nic w zamian, i zdałam sobie sprawę, że nie zrobiłbyś tego, gdybyś mnie nie kochał. A to sprawiło, że zapytałam sama siebie, czy czuję to samo. I czuję. Z całego serca. – Wzięłam jego rękę i odwróciłam wnętrzem dłoni tak, by mógł dotknąć lewej strony mojej klatki piersiowej. – Jestem przerażona. Co… jeśli nie będę wiedziała, jak cię kochać? Nigdy nikogo wcześniej

nie kochałam. To, że mówię ci o tym, to jakbym oddawała… Boże, wszystko, czym jestem, wszystko, czego pragnę, w twoje ręce. Jakbym miała do ciebie bezgraniczne zaufanie. Otwieram się i pokazuję ci tę część mnie, o której istnieniu nawet sama nigdy nie wiedziałam. Carter zostawił dłoń tam, gdzie była, by czuć bicie mojego serca, ujął moją rękę i umieścił ją na swojej piersi, bym mogła poczuć jego serce. – Czujesz to tak, bo tym właśnie jest miłość. Dawaniem siebie, ze wszystkimi wadami i całą bezbronnością, komuś innemu. Jest zaufaniem, że ten ktoś doceni to, co mu dajemy. – Pozwolił, by te słowa zapadły we mnie. – Mówię ci teraz, Eden, że doceniam to. Nie mogę… nie znam wystarczających słów, by ci powiedzieć, ile dla mnie znaczy twoja miłość i zaufanie. Musiałbym zużyć cały czas na świecie, by ci to pokazać. Pociągnęłam nosem, by stłumić napływające łzy emocji. – Boże, Carter. Czy mógłbyś być doskonalszy? Roześmiał się. – Tak, mógłbym. Nie jestem doskonały. – Dla mnie jesteś. – Mam nadzieję, że taki zostanę. – Zmarszczył brwi, a jego oczy zwęziły się. – Ale nie. Na przykład, zaczyna mi właśnie odbijać. Chciałbym pocałować cię tak bardzo, ale nie odważę się, bo gdybym to zrobił, skończylibyśmy na podłodze łodzi. A ty zasługujesz na coś lepszego. Oddychałam jego oddechem. Zacisnęłam palce na jego koszuli. – Widzisz, właśnie o to chodzi, Carter. To jest idealne. Tego pragnę. Na podłodze tej łodzi. Na blacie w kuchni. Na kanapie. W twoim łóżku, ze świecami i różami. W altanie o zachodzie słońca. O świcie na ławeczce do podnoszenia ciężarów. Gdziekolwiek, wszędzie. Cały czas. Więc jeśli tego pragniesz, zróbmy to. Poddajmy się pokusie. Ponieważ teraz jest idealnie. To jest to, czego zawsze pragnęłam i w końcu czuję, jak cudownie jest to mieć. Carter wciągnął powietrze i powoli otworzył oczy, jakby zbierając resztki wytrzymałości. – Kotku, obiecuję ci, że któregoś dnia wezmę cię na podłodze tej łodzi. Ale nie dzisiaj. Czekałem na ciebie od miesięcy. Kiedy będę się z tobą kochał po raz pierwszy, chcę by było to doskonałe i piękne, by trwało całą noc. To nie może być szybki numerek na podłodze mojego baylinera. Jego odpowiedź sprawiła mi przyjemność. Ja też nie chciałam, żeby nasz pierwszy raz był szybki i pobieżny. Chciałam to zrobić z nim tu, ale nie za pierwszym razem. – Więc zawieź nas do domu. Trzymając mnie na kolanach, pchnął przepustnicę, tak że łódź skoczyła do przodu, a silnik zaryczał. Jedną ręką obejmował mnie w pasie, jakby bał się, że będę próbowała uciec, sterując drugą. Pochyliłam się ku niemu, obejmując jego kark i wdychałam jego zapach. Oddychałam esencją Cartera, kochając podniecenie, które wibrowało w mojej krwi, oczekiwanie, które czułam w podbrzuszu, jego dłoń zaborczo obejmującą moje biodro i gładzącą górną część moich pośladków. Kochałam łatwość, z jaką prowadził łódź po wodzie, wyłączając silnik w tak idealnym momencie, że siła rozpędu doniosła nas do hangaru z miękkim stuknięciem. Kochałam siłę, z jaką wyniósł mnie na pomost i niecierpliwość z jaką poprowadził mnie do kuchni. I naprawdę, naprawdę kochałam sposób, w jaki zamknął za nami drzwi kuchni, a potem zatrzymał się,

z jedną ręką na szybie, a drugą na moim biodrze, przyciskając mnie do drzwi, z żarem pragnienia w oczach. Zadrżałam z pożądania, gdy jego biodra przyszpiliły mnie do drzwi i sapnęłam z szalejącego we mnie żaru, gdy poczułam gruby kształt między naszymi ciałami. Pod wpływem jego pocałunków uniosłam się, przywarłam do niego i zadrżałam, gdy pożądanie pozbawiło mnie tchu. Ujął w dłonie moje pośladki, a ja upajałam się tym dotykiem. Gładziłam jego kręgosłup pod koszulką, podciągając bawełnę do góry, by zdjąć mu ją przez głowę. Jednak mnie powstrzymał. – Jeszcze nie – wyszeptał. – Chcę… przygotować kilka rzeczy. – Jestem gotowa – zaprotestowałam. Roześmiał się. – Wiem. Ale chcę… Boże, po prostu mi zaufaj, okej? Chcę to zrobić jak trzeba. Tylko daj mi kilka minut. Puściłam go z westchnieniem. – Ufam ci. Rób, co tam zamierzasz, ale oby to nie trwało zbyt długo. – Nie potrwa. – Powinnam ci jakoś pomóc? Pokręcił głową. – Bądź sobą. Po prostu bądź seksowną, doskonałą sobą. Cmoknęłam. – Seksowna, doskonała ja może potrzebować kilku minut, by stać się sexy. Pokręcił głową, marszcząc brwi. – Eden, kotku. Jesteś teraz pieprzoną syreną, dokładnie w tej chwili. Jedyne, czego potrzebujesz, by być sexy, to oddychanie. Odepchnęłam go. – Dzięki, kotku. A teraz uciekaj na tę swoją tajemniczą misję. Nigdy wcześniej nie zwracałam się do nikogo pieszczotliwie. Słowa takie jak „kochanie”, „misiu” czy „kotku” zazwyczaj wywoływały u mnie wzdrygnięcie. Ale teraz zrozumiałam. Carter ruszył, zawrócił, by skraść mi pocałunek, a potem zniknął, zmierzając do sypialni w wieży. Miałam szczotkę i akcesoria do makijażu w torebce, a w jednym z pudeł była moja kolekcja bielizny „przybita Eden chce się poczuć seksowna”, której nie nosiłam od czasu, gdy Ever zapadła w śpiączkę. Może nadszedł czas, by sprawdzić, czy uda mi się wbić w coś z niej. Będzie do dupy, jeśli się okaże, że nie dam rady, ale przynajmniej warto spróbować. Grzebałam w pudłach, które nadal piętrzyły się w kuchennym schowku i w końcu znalazłam to, czego szukałam. Wybrałam zestaw z czarnej koronki z Victoria’s Secret, płytkie majtki i zapinany z przodu biustonosz push-up. Pobiegłam do łazienki na parterze, zrzuciłam ciuchy i włożyłam bieliznę. Trochę ciasna, ale ujdzie. Nie zatrzymuje mi krążenia i nie wyglądam, jakbym się w nią wybiła na siłę. Dobra. Stanik prawdopodobnie przyprawi go o zadyszkę. Nie dość, że to push-up, to jeszcze moje nadal większe niż normalnie cycki z nadwyżką wypełniały koronkowe miseczki. Spojrzałam na siebie lustrze. Wyglądałam nieźle. Nadal nieco cięższa niż bym chciała. Nadal miałam trochę rozstępów i rozciągniętej skóry, które albo same znikną, albo nie. Nic nie mogłam na to poradzić. Jeśli mnie kocha, to będzie

kochał pomimo tego. Uczesałam włosy, natapirowałam lekko, ale zostawiłam rozpuszczone. Te odrosty były okropne. Będę musiała szybko ufarbować włosy, bo od dawna je zaniedbywałam. Jednak… po raz pierwszy od lat, od kiedy byłam nastolatką, nie chciałam tego robić. Może zamiast platynowego blondu powinnam wrócić do czerni. Nałożyłam lekki makijaż, tylko odrobinę różu, pomadki i kredki do oczu. Między moimi piersiami zwieszał się wisiorek, który dostałam od Karen. „Odwaga” była na wierzchu, „Zaufanie” tuliło się do skóry. Naprawdę, bardzo stosownie. Odetchnęłam głęboko i wyszłam z łazienki. W czasie gdy w niej byłam, zgasił wszystkie światła. Na kuchennym blacie paliła się jedna świeca. I leżał skrawek papieru, na którym charakterem pisma Cartera napisane było: „podążaj za światłem”. Zerknęłam na schody i zauważyłam kolejną świecę palącą się na najniższym stopniu. Zostawiłam świecę na blacie, wzięłam tę, która była na schodach i wspięłam się do salonu. Na stoliku do kawy płonęła następna świeca i leżała kolejna wiadomość: „może odrobina muzyki dla nastroju?” Leżał też pilot do zestawu iPod Bose. Wcisnęłam guzik zasilania, a potem „play”. Popłynęły dźwięki gitary akustycznej i męski głos, lekko chropawy i smętny, do którego po kilku taktach dołączył kobiecy. To było Cripple Me Elenowen. Słuchałam przez kilka chwil, a potem skupiłam się na kolejnej świecy migoczącej w ciemniejącym zmierzchu zapadającej nocy. Stała na dolnym stopniu schodów wiodących do wieży. Wzięłam tę świecę do drugiej ręki, niosąc obie po spiralnej klatce schodowej do sypialni. Kochałam tę sypialnię. Była okrągła, z wielkim oknem, przez które widać było światło gwiazd i srebrzysty blask księżyca. Moje stopy zatonęły w pluszowej jasnej wykładzinie, ściany pomalowano na bladozielony pastelowy kolor, który wydawał się jednak męski w jakiś sposób. Umeblowanie było ciemne, ciężkie i eleganckie, pasujące do koloru ścian. Ledwo słyszalna muzyka, romantyczna i niepokojąca, napływała łagodnie z dołu. Kilka kolejnych świec paliło się w ciemnym skądinąd pokoju, na sekretarzyku i nocnej szafce. Carter stał na środku pokoju, zapalając kolejną świecę. Był nadal bez koszulki, ubrany jedynie w niebieskie dżinsy. Poczułam, jak moja szparka zapłonęła i skurczyła się, gdy patrzyłam na niego w świetle świecy, mięśnie jego szerokich pleców zagrały, gdy odstawiał świecę na blat w łazience. Boże, jaki był wspaniały. Umięśniony, ale nie napakowany. Szczupły, twardy i silny, lecz pełen wdzięku i szybki. Gęste czarne włosy, które wymagały przystrzyżenia w najbardziej uroczy sposób. Jasnobłękitne oczy lśniły na tle opalonej skóry. Miał ostre rysy twarzy, silne dłonie. I był teraz ze mną. Mój. Odwrócił się, by na mnie spojrzeć i zdałam sobie sprawę, że cały czas wiedział, że tu byłam. Jego nozdrza rozdęły się, a oczy prześliznęły po mnie. – Mam nadzieję, że jest okej – powiedział. – chciałem… dać ci to, na co zasługujesz. Rozpłynęłam się. – Jest… bardziej niż doskonale. Jest oszałamiająco doskonale. – Pogładziłam się rękami po brzuchu, czując skrępowanie, zastanawiając się, co pchnęło mnie, by przyjść tutaj w bieliźnie. – Ty jesteś oszałamiająco doskonała – odpowiedział chrapliwym szeptem. Postawił świecę na sekretarzyku i ruszył ku mnie krokiem drapieżnika. – Tak doskonała. Tak piękna. Boże, Eden. Umieram. Stałam w miejscu i pozwoliłam mu do mnie podejść, trzymając wciąż dłonie na brzuchu. Wiedziałam, że robię to, by ukryć rozstępy, i wiedziałam, że powinnam stać z pewnością i dumą, i tak dalej, ale po

prostu nie mogłam. Nigdy wcześniej nie włożyłam bielizny dla nikogo. Zazwyczaj nie było to potrzebne. Kolana mi się trzęsły, dłonie pociły, bałam się, że nagle zmieni zdanie, a trzymanie dłoni na brzuchu było czymś, czego nie mogłam zwalczyć, nie przy tym zdenerwowaniu, jakie mną trzęsło. Carter przechylił głowę, słuchając muzyki. – Save me – zaśpiewał. – Kocham tekst tej piosenki. Był centymetry ode mnie, nie dotykając, a ja chciałam, pragnęłam jego dotyku, ale mimowolnie wsłuchałam się w słowa piosenki. Obiecaj, obiecaj, że nigdy nie odejdziesz… Boże. Takie przejmujące. Pochyliłam twarz, by spojrzeć mu w oczy. – Chciałam zrobić coś dla ciebie. Wiedziałam, że szykujesz coś niedorzecznie romantycznego i nie mogłam po prostu pojawić się w dżinsach, koszulce, bez makijażu i rozczochrana. Chciałam wyglądać choć odrobinę seksownie dla ciebie. Carter dosłownie zawarczał. Jego dłonie powędrowały na moje żebra, tuż poniżej biustonosza. Prześliznęły się po bokach. Wokół pleców, w górę na ramiona, wzdłuż rąk, odkrywając moją skórę. W dół do bioder, ponad koronką ku pośladkom. Chwycił je i przyciągnął mnie do siebie. – Odrobinę seksownie – powtórzył moje słowa, jakby cytował coś absurdalnego. – Eden, kotku. Ty… zapierasz dech w piersi. Od pierwszego razu, gdy ujrzałem cię na plaży, zapierasz mi dech. Teraz? W tej pieprzonej cudownej bieliźnie, z tą fryzurą i oczami? Jezu, Eden. Mógłbym umrzeć teraz jako szczęśliwy człowiek, gdy ujrzałem cię taką. – Może jednak nie umieraj – powiedziałam, nie mogąc powstrzymać uśmiechu, który wypłynął mi na usta. – Mam plany co do ciebie. – Serio? A jakie? – wymruczał z zaciekawieniem. Wspięłam się na palce i niezwykle delikatnie dotknęłam wargami jego ust. Smakowałam go. – Zacznę od tego – stwierdziłam, nie przerywając pocałunku. Pochylił głowę, by głębiej wpić się w moje wargi, a potem ujął dłońmi mój kark i najzwyczajniej zniewolił moje usta. Jęknęłam, gdy jego pocałunek odebrał mi zmysły. Zebrałam myśli, zamiary, siłę w kolanach, sięgnęłam między nas i rozpięłam suwak jego dżinsów. – Plany obejmują także to – szepnęłam. – Podoba mi się strona, w którą zdążamy – powiedział. – Co jeszcze? Suwak rozpiął się z łatwością. Carter zdjął dżinsy. Nie zauważyłam nawet, co miał pod nimi, tylko tyle, że było to czarne, miękkie i ciasne. Nie mogłam się powstrzymać i ukradkowo popieściłam jego jędrny tyłek, więc moje palce zawędrowały pod gumkę bielizny. – To. – Pocałowałam go, odsuwając się. – I to. Pogłaskałam go przez tkaninę i aż zachłystnęłam się, czując, jaki jest wielki. – Jezu, Eden. Jeszcze trochę i mnie zawstydzisz. Pogłaskałam go jeszcze raz, nie mogąc się oprzeć. – To nie będzie zawstydzające. To będzie piękne. I doskonałe. Wszystko, co zrobimy, takie będzie. – To prawda. Ale chcę cię czuć wokół mnie, gdy to się stanie. – Lekko się ode mnie odsunął. – Chcę cię widzieć. Całą. Czuć się. Dotykać. Całować cię całą. Pokazać ci, jak wygląda prawdziwa miłość. Poczułam, jak w gardle zaczyna mnie ściskać i dławić na te słowa. – Ja też tego chcę. Proszę.

Potarł nosem o moją szyję, a ręce podążyły po koronkach mojej bielizny. – Więc pozbądźmy się tego, chociaż jest seksowne. Chcę tego, co jest pod spodem. Przycisnął palcami moje ciało i zdjął koronki długim, powolnym pociągnięciem wzdłuż moich nóg, uginając kolana, bo całując, schodził w dół mojej klatki piersiowej. Odrzuciłam głowę do tyłu, gdy jego usta natrafiły na wypukłość piersi. Mogłam tylko przytrzymać się jego ramion i pozwolić mojej bieliźnie opaść na podłogę. Jego dłoń uniosła moją stopę, wyszłam z majtek i kopnięciem odesłałam je w przestrzeń. Nigdy w życiu nie czułam się tak bezbronna, będąc nago w obecności mężczyzny, tak odsłonięta. Pozwoliłam rękom opaść wzdłuż ciała, gdy szukał zapięcia mojego stanika. – Z przodu… – zamruczałam. Oderwał wzrok od moich oczu i przeniósł go na moje piersi, skupiając się na zapięciu. Ręce mu drżały, gdy uwalniał haftki. Na chwilę zamknęłam oczy, zdejmował ramiączka i próbował nerwowo przełknąć ślinę, gdy bielizna spadła na jego ręce. Delikatnie opuścił ją na podłogę. Walczyłam z nagłą potrzebą skrzyżowania rąk na piersiach. W końcu jej uległam. Nie skomentował tego. Splótł swoje palce z moimi i przeniósł moje ręce na swoją talię. Poczułam, jak jego ciepła skóra rozpala we mnie żar, delikatny płomień, który wypalił część mojego zdenerwowania. Byłam gorąca i zimna, wiedziałam o tym, i musiałam go wprawiać w zmieszanie. W jednej chwili mówiłam odważnie i dotykałam go, a za chwilę zakrywałam się i zachowywałam jak omdlewająca dziewica. – Przepraszam, że tak nagle się zdenerwowałam – powiedziałam. – To po prostu… jest zupełnie inne. – Dla mnie też. Podniósł dłoń, bym mogła zobaczyć, że lekko drży. – Widzisz? Ujęłam jego dłoń i pocałowałam jej wnętrze, poznając jego dotyk. Zamknął oczy, gdy całowałam go raz za razem, a potem pochyliłam się, by posmakować jego ust. Pocałunek rozkwitł, szybko zmieniając się w próbę zaspokojenia głodu. Właśnie tego potrzebowałam, by zapomnieć o moim zdenerwowaniu z powodu nagości. Chciałam być wraz z nim, poczuć go. Denerwowałam się głupstwami, rzeczami, którymi nie powinnam się przejmować. Byłam głuptasem i wiedziałam o tym. Pocałunek trwał, i tym razem żadne z nas go nie przerwało. Czułam, jak jego dłonie ześlizgują się w dół moich nagich pleców, czułam, jak z jego piersi wyrywa się jęk, gdy pieścił moje pośladki, obejmując je i ugniatając, odkrywając obie półkule i uda poniżej nich. Potem wrócił do pleców i bioder, dotykając mnie wszędzie, całując, aż zatraciłam się w smaku jego ust i zderzeniach jego języka z moim. Odkrywałam dłońmi jego skórę, podążając za linią muskułów jego rąk, silnej prostej linii kręgosłupa i nie odmówiłam sobie przyjemności zdjęcia mu bielizny. Pozwoliłam jej opaść na podłogę. Penis mu sterczał, jednak nie wzięłam go do ręki, nie, jeszcze nie. Przytuliłam się do niego, wydając ciche jęki, gdy gorąca twardość jego fiuta przywarła do mojego brzucha. Uniosłam się na palcach stóp, by go pocałować, obejmując, badając i pieszcząc chłodną jędrność jego tyłka. W tamtym momencie był mój. Boże, to, jak nasze ciała do siebie pasowały, było magią, czystą fantazją. I nadal staliśmy razem nago, jak dotąd nie połączeni w ten najintymniejszy ze sposobów. Teraz, w końcu, wsunęłam dłoń między nasze ciasno przytulone ciała. Carter powiększył odstęp między nami, dając mi przestrzeń. Pocałunek urwał się, a on patrzył na mnie, gdy powoli zacisnęłam dłoń

na jego członku. Westchnął i zajęczał, gdy moje palce zetknęły się z jego grubym, długim fiutem. Opuściłam wzrok, by na niego spojrzeć. – Boże, Carter. – Podniosłam z powrotem wzrok, moje serce waliło. Przesunęłam pięść w dół i znowu w górę. – Niech to szlag! Dosłownie się zarumienił. – No co? Popieściłam go jeszcze raz, powoli, rozmyślnym gestem. – To. – Uśmiechnęłam się do niego, zagryzając wargi. – Proszę, weź mnie do łóżka. Pochylił się i wziął mnie w ramiona, moja głowa spoczęła na jego ramieniu, a nogi przewieszały się przez jego przedramię. Ułożył mnie na łóżku, pochylił się i pocałował, a potem zrobił krok do tyłu. – Pozwól mi najpierw na siebie popatrzeć. Mogę? Zebrałam całą moją odwagę, całe pragnienie, by go zadowolić. Przesunęłam się na środek łóżka, ugięłam jedną nogę w kolanie, jedną rękę uniosłam i ułożyłam za głową, na poduszkach, a drugą oparłam na biodrze. Obróciłam się lekko w jego stronę, pozwalając mu na mnie patrzeć. Na całą mnie. Rozstępy i tak dalej. Moje oczy nie pozostawały bezczynne, gdy on studiował moje ciało. Był wspaniały. Nie znalazłam innego słowa. W kąpielówkach był seksowny i przystojny. Nagi? Zapierał dech w piersiach. Jego muskuły były jak wyrzeźbione dłutem artysty, a fiut sterczał wielki, długi i prosty, prężąc się i podskakując w rytm jego oddechu. Leżałam nieruchomo dla niego, a mój oddech stawał się coraz cięższy i głębszy. – Eden, Boże. Czy wiesz, jak wyglądasz? Pokręciłam głową. – Po prostu… jak ja? – Jak… – Potrząsnął głową, opierając kolano na łóżku obok mnie. – Brak mi słów. Nie mogę nawet zebrać myśli. Dlatego, że jesteś taka wspaniała. Tak seksowna, że brakuje mi słów i nie mogę jasno myśleć. – Mów tak dalej, a może w końcu ci uwierzę. – Wyciągnęłam rękę, by dotknąć jego policzka. – Zwłaszcza, gdy tak na mnie patrzysz. Uśmiechnął się do mnie, drżąc pod dotykiem mojej dłoni. Kochałam, kiedy to robił, jakby mój dotyk był dla niego czymś najwspanialszym. Carter położył się na łóżku obok mnie, moja dłoń wciąż dotykała jego twarzy, i pochylił się do mnie, całując, jakby robił to po raz pierwszy, z delikatnością i wyjątkową pieczołowitością. Słyszałam śpiew w oddali, muzyka była miękka i delikatna, zapewniając odrobinę nastroju. Jego długie i szczupłe ciało obok mnie, rozpalone, szorstkie dłonie wędrowały po mojej skórze. Dotykał moich żeber, bioder, ud. Westchnęłam w czasie pocałunku, gdy jego dłoń objęła moją pierś. Nasze czoła zetknęły się, gdy patrzył na swoją rękę, którą z czcią pieścił moje piersi. Najpierw jedną, a potem drugą. Badając ich obfitość, przejechał kciukiem mój sutek, podążając do spodniej strony. – Boże, Eden. Masz najdoskonalsze cycki, jakie kiedykolwiek widziałem. Mogłam się jedynie uśmiechnąć. – Cieszę się, że ci się podobają.

– Chciałbym… – Nie mów – przerwałam. – Pokaż mi. Objął dłonią jedną z moich piersi i zsunął się, by pocałować wzgórek, błądząc ustami wokół aureoli. – Kocham to. – Powiódł palcem wokół ciemnego kręgu. – I naprawdę kocham to. Ujął mój gruby, sterczący, wrażliwy sutek między palec wskazujący i kciuk. – Spędziłem więcej czasu, niż chciałbym przyznać, pragnąc to zrobić. Zastanawiając się, jak będą wyglądały twoje piersi nagie dla mnie. – I jak oczekiwania? Spełniły się? – Aż za bardzo. Chryste, i to jak bardzo! – Popieścił sutek językiem. Sięgnęłam, by chwycić jego fiuta. – Doskonale wiem, o czym mówisz. Będziesz musiał robić to powoli na początku. Nie jestem pewna, czy zmieści się cały. Pogłaskałam go po całej długości, żeby to podkreślić… i po prostu dlatego, że kochałam go głaskać. Czułam zmarszczki i żyły, miękką sprężystość szerokiej główki, szorstką kędzierzawość włosów łonowych. Delikatnie ujęłam w dłoń jego jądra, badając je również, a potem cofnęłam się. – Mogłabym dotykać cię godzinami i nie mieć dość. Parsknął śmiechem. – Nie mam nic przeciwko. – Ale nie dziś wieczorem. Pragnę poczuć cię w sobie. Usta Cartera opuściły moje piersi. Spojrzał na mnie. – Nie skończyłem jeszcze ci się przyglądać. Zmarszczyłam brwi. – Jestem pewna, że zobaczyłeś wszystko, co było do zobaczenia. – Niezupełnie. Powiódł palcem w dół mojego uda aż do kolana, odpychając je na bok. Och. Chciał zobaczyć mnie całą. Nawet tam? Nie sądziłam, by mógł to być piękny widok. Wprawdzie robiłam ćwiczenia rozciągające i napinające mięśnie, by odzyskać dziewczęcą ciasność, ale nie byłam pewna, czy udało mi to tak, jakbym chciała. Boże. O Boże! Nie mogłabym jednak mu odmówić. Więc pozwoliłam mojej nodze opaść i odsunęłam ją na bok. Rozsunęłam nogi dla niego, aby mógł zobaczyć to, co chciał. Otworzyłam usta, by powiedzieć… sama nie wiem co, ale pokręcił głową. – Wiem, że zamierzasz powiedzieć coś o tym, że nie wyglądasz tam tak, jak zwykle lub tak, jak chciałabyś. Oszczędź sobie, kochanie. Wiem, że brak ci pewności siebie. I wiem, ile odwagi wymagało od ciebie pozwolić mi tam spojrzeć. Więc… dziękuję ci. A teraz chcę ci pokazać, jak piękna jesteś dla mnie. Pocałował moje udo, podążając w górę. Chwyciłam jego głowę, zatapiając palce we włosach. – Proszę, Carter. Jeszcze nie. Nie tam, jeszcze nie. – Byłam bliska łez. – Przepraszam, przepraszam, po prostu… jeszcze nie. Przesunął się w górę mojego ciała, ujął moją twarz i całował, aż zapomniałam o zdenerwowaniu. Jego dłoń pieściła moje piersi, rozpalała ogień pożądania, delikatnie choć uporczywie drażniąc moje sutki.

Gorąco narastało między moimi nogami, napięcie wzmagało się w mojej szparce, gdy jego usta pustoszyły moje, a ręce składały hołd moim piersiom. Splotłam swoje palce z jego palcami i poprowadziłam nasze dłonie w dół mojego ciała, między uda i zagłębiłam nasze złączone palce w mojej szczelince. Sapnął i odchylił się, by spojrzeć. Jego palce zagięły się we mnie, a ja wycofałam swoją dłoń, uniosłam biodra pod jego dotykiem w milczącym przynagleniu. Pragnęłam go, pożądałam go. Pożądałam tego. Jego dotyku. Jego we mnie. Chciałam poczuć, jak we mnie eksploduje. Chciałam zacisnąć się wokół niego. Ale wszystko zaczęło się od dotknięcia, tam, mojej nabrzmiałej łechtaczki. Nie wahał się. Zataczał kręgi na moim sterczącym, wrażliwym guziczku, raz po raz delikatnie i łagodnie, zagłębiając we mnie dwa palce, zginając je, szukając i znajdując to miejsce, które sprawiało, że wyginałam się w łuk, obolała i dysząca, a on pocierał je końcem palca. Wycofał się, pokrył moją łechtaczkę moimi własnymi sokami i pocierał ją powolnymi ruchami okrężnymi. Jęczałam, unosząc się z łóżka w jego rękach. – Boże… Jezu, Carter. Dotykasz mnie idealnie. Boże, pięć sekund i… och cholera… już jestem blisko. – Dobrze – wymruczał. – Ja jestem blisko od chwili, gdy zdjęłaś mi spodnie i mnie dotknęłaś. Chwyciłam go, dopasowując długie posuwiste ruchy dłoni na jego fiucie do jego powolnych kółek na mojej łechtaczce. Przyspieszył, gdy zaczęłam napierać na niego, przynaglając go, pragnąc więcej. I dał mi więcej. O wiele więcej. Doprowadził mnie na krawędź, bez pośpiechu, bez zbędnego nacisku. W sam raz. Dostałam dokładnie to, czego potrzebowałam, tak, jak potrzebowałam. Obolała, o krok od szczytu, zatrzymałam go. – Pragnę cię. Nie chcę dojść bez ciebie. Zawisł nade mną. – Zanim… to zrobimy. – Oparł się na łokciu, jego twarz była o centymetry od mojej. Jego błękitne oczy przepełniała namiętność. – Kocham cię, Eden. Nie chciałem, byś usłyszała to ode mnie po albo w trakcie. Tylko w tym momencie. Chcę, byś usłyszała to teraz. – Zawsze wiesz, co chciałabym usłyszeć. – Położyłam mu rękę na tyłku, tylko dlatego że lubiłam go dotykać. – Jak to robisz, że zawsze wiesz? – Nie wiem. Po prostu mówię to, co chcę, byś usłyszała. Znasz mnie. – Znam cię. – Pocałowałam go pośpiesznie, szybkie cmoknięcie, muśnięcie języka. – Znam cię i kocham cię. Uśmiechnął się i pochylił, by mnie pocałować, nie jak ja pocałowałam jego, przelotnie, lecz głęboko, nienasycenie. Jego kolano powędrowało między moje i przyciągnęłam go do siebie za tyłek. Zacisnęłam palce na jego mięśniach, zamknęłam oczy i przywarłam ustami do jego ust. Lecz po raz kolejny, tuż przed tym, nim znalazł się tam, gdzie pragnęłam, zatrzymał się. – Czy jesteś…? Przerwałam mu. – Tak. Jestem zabezpieczona. – Ale i tak powinniśmy użyć prezerwatywy. Jęknęłam. – Tak. Ale wolałabym nie. Chcę poczuć cię nagiego.

– Ja też. Ale… Kiwnęłam głową. – Dobrze. Ześliznął się ze mnie, wszedł do łazienki i szperał w szafce nad umywalką. Przyniósł stamtąd zapieczętowaną paczkę kondomów. Patrzyłam, jak zrywa folię, potem wzięłam od niego gumkę i patrząc mu w oczy, powoli ją nałożyłam. Zacisnął szczęki, a jego mięśnie napięły się pod moim dotykiem. Położyłam się z powrotem na poduszce, tuż obok niego. Pochylił się nade mną, chcąc coś powiedzieć. Uciszyłam go, kładąc mu dwa palce na ustach. – Dość gadania. Włóż mi swojego fiuta. Proszę, Carter. Chcę cię poczuć w sobie. Oszaleję, jeśli tego natychmiast nie zrobisz. Z jedną ręką zwiniętą w pięść za moim uchem, drugą obejmując moje biodro, wsunął się na mnie. Sięgnęłam między nas, ujęłam jego członek i nakierowałam jego czubek na wejście do mojej cipki. Nasze oczy spotkały się, oblizałam usta, a potem on zagłębił się we mnie w tej samej chwili, w której wypchnęłam biodra. Wszedł we mnie powoli i idealnie. Głęboko. Wypełnił mnie. Wygięłam się w łuk i krzyknęłam – nieartykułowany dźwięk czystej rozkoszy. Zanurzył twarz w moich piersiach i jęczał, wyginając plecy i prostując je, ślizgając się we mnie, aż byłam nim wypełniona i dyszałam, czując piekący płomień, gdy mnie rozciągał. Przytrzymałam go, potrzebując chwili, by się do niego dopasować. Czekał, zarumieniony, oddychając ciężko, z napiętymi mięśniami. Miałam wrażenie, że pragnął tej chwili równie mocno jak ja. Przytrzymałam jego głowę przy moich piersiach, odsunęłam ją lekko na bok i uniosłam pierś do jego ust. Dał mi, czego pragnęłam, mokry nacisk jego ust, ssących mocno. Gdy targający mną żar stał się nie do zniesienia, wbiłam palce w jego tyłek i przyciągnęłam go, owinęłam nogi wokół niego i trzymałam przy sobie. – Ruszaj się ze mną. Uniósł się, by spojrzeć mi w oczy. Cofnął się i pchnął mocno, a ja zmusiłam się do otwarcia oczu, chcąc widzieć wyraz jego twarzy, gdy poruszał się we mnie. To nie był rytm, to co osiągnęliśmy. To było wspólne bicie serca. Zjednoczenie. Pchał, a ja wychodziłam mu naprzeciw, wycofywał się, a ja uderzałam o niego. Dyszeliśmy i wykrzykiwaliśmy nawzajem swoje imiona. Pochylił się, by mnie pocałować, dysząc. – Dojdź ze mną, Eden. Dojdź ze mną, ukochana. Objęłam jego ramiona kurczowo i jęczałam. – Teraz. Teraz. Tak, teraz! Proszę, dojdź teraz. Razem rozpadliśmy się na kawałki.

EPILOG kadencja życia CADEN Ever, Od czasu mojego ostatniego listu do ciebie upłynęły trzy lata. Trzy lata. Tyle się wydarzyło w tym czasie. Galeria sztuki, drugie urodziny Cadence, ślub Eden i Cartera. Tysiące codziennych wspomnień. Ty wcierająca balsam w ciało. Pierwsze kroki Cadence. Jej śmiech, gdy huśtałem nią nad głową. Ty i ja w naszym łóżku, w blasku gwiazd. Rysowałem cię tyle razy. Nawet nie wiesz ile. Kiedyś pokażę ci mój ukryty plik szkiców, które zrobiłem o drugiej nad ranem. Jest ich tuzin, na każdym z nich ty, naga w naszym łóżku. Zrzuciłaś z siebie koc, jedną nogę masz przykrytą, a drugą na wierzchu. Leżysz na brzuchu, z jedną ręką pod poduszką, a drugą pod policzkiem. Wstałem do toalety i ujrzałem cię taką. Tak bardzo, bardzo piękną. I po prostu musiałem cię narysować. Mam nadzieję, że przez te trzy lata dowiodłem, że kocham ciebie i tylko ciebie. Ale nie wolno mi ustać w tym działaniu. Potrzebuję reszty naszego życia, by ci to udowodnić. Upewnić się, całkowicie, że wiesz o tym. Może do czasu, gdy osiągniemy dziewięćdziesiątkę, naprawdę zrozumiesz, jak głęboko i szaleńczo cię kocham. Jak jestem wdzięczny temu, który jest lub nie na tamtym świecie, że do mnie wróciłaś. Wróciłaś, Ever. Dwa razy myślałem, że cię straciłem. A ty wróciłaś. Nigdy nie będę w stanie spłacić tego długu. Bo wiesz, że to jest dług. Zawdzięczam ci moją duszę. I spędzę każdą chwilę mojej egzystencji, by go spłacić. Twój na zawsze, na wieki i jeszcze dłużej Cade Przeczytałem list głośno, gdy fale rozbijały się obok nas. To było na godzinę przed zachodem słońca na plaży na St. John. Ever miała na sobie prostą, elegancką sukienkę do kolan, z odkrytymi ramionami, białą. Jej czarne włosy rozwiewał wiatr. Obok niej stała Cadence, dwuipółroczna, wielkie bursztynowe oczy przenosząc ze mnie na Ever i z powrotem. – Mamusiu? – umiała mówić tylko w jeden sposób. Głośno. – Tatuś płacze? Tatuś smutny? Ever przykucnęła i pocałowała ją w policzek. – Jest szczęśliwy, dziecinko – szepnęła jej do ucha scenicznym szeptem. – Ale jeśli go uściskasz, będzie jeszcze szczęśliwszy. Cadence podbiegła i wskoczyła mi na ręce z tym całkowitym zapamiętaniem, do jakiego zdolne są tylko dzieci. Podniosłem ją i przytuliłem. Jej małe rączki objęły moją szyję. Serdeczny buziak sprawił, że mój policzek stał się wilgotny, a i oczy też. Zdławiłem uczucia, jakie czułem do mojej małej dziewczynki. Moja żona stała przed mną. Trzymała kartę papieru i czytała z niej.

Cade, mój Cade. Myślę, że pokochałam cię od pierwszego wejrzenia, gdy stanąłeś przede mną w Interlochen. Byłeś taki wysoki i taki przystojny, a ja pragnęłam, byś mnie polubił. Lecz życie przyniosło nam innych ludzi i inne miejsca, a ja dowiedziałam się, jak bardzo cię kocham dopiero, gdy mnie w końcu odnalazłeś. Pamiętam nasz pierwszy pocałunek, jakby to było wczoraj. Malowałam. Cadence wierciła się, więc postawiłem ją na ziemi. Podreptała do wody i zmoczyła buciki i skraj sukienki. Obserwowałem ją i słuchałem Ever. Zapukałeś do moich drzwi i pocałowałeś mnie. Leciała piosenka Lady Antebellum. Pocałowałeś mnie, a ja wiedziałam, że nigdy nie pokocham nikogo innego. Ani teraz, ani w przyszłości. Urwała, nabrała powietrza. Cade, kochanie. Miłości moja. Moja jedyna prawdziwa miłości. Ty i ja tyle razem przeszliśmy. Razem stanęliśmy w obliczu śmierci i przetrwaliśmy. Oboje uczyliśmy się chodzić i na nowo używać naszych rąk. Musieliśmy nawet nauczyć się na nowo, jak kochać się nawzajem i wybaczać sobie nawzajem i sobie samym. Nauczyliśmy się, jak być rodzicami i jak być kochankami, będąc rodzicami. A, pozwól mi powiedzieć, to nie było łatwe. I przez cały ten czas byłeś tak bardzo oddany mnie i Cadence. Każdą chwilę poświęcasz na udowadnianie tego. Urwała, wzięła mnie za rękę i wyrecytowała resztę z pamięci. – A teraz, Caden, musisz mnie wysłuchać. Musisz wiedzieć. Nigdy w ciebie nie wątpiłam. Nigdy, przenigdy w ciebie nie wątpiłam. Ani przez chwilę. Nie musisz niczego udowadniać. Jesteś mój, a ja jestem twoja i to wszystko. Ująłem jej ręce, gdy składała list i podała mi go. – Kocham cię, Ever. Ciebie i tylko ciebie. Na wieki. Pochyliła się, pocałowała mnie i cofnęła się. – Kocham cię, Cade. Na zawsze i na wieczność. Na plaży była z nami garstka ludzi. Eden i Carter. Partnerzy biznesowi Ever i moi, Lance i Irena, z którymi prowadzimy galerię sztuki w Birmingham. Rodzice i bracia Cartera. Wszyscy klaskali, gdy Ever i ja pocałowaliśmy się. To było odnowienie przysięgi, drugie wesele. Pierwsze było takie skromne. Uczestniczyła w nim tylko Eden. Teraz w naszym życiu było tylu ludzi – przyjaciele, rodzina. Ukochani. Życie. A my chcieliśmy publicznie potwierdzić nasze wzajemne zobowiązania. Była to także dobra wymówka, by spędzić na Karaibach miesiąc miodowy, którego nie mieliśmy. Zauważyłem Eden przyglądającą się Cadence, gdy ceremonia dobiegła końca i zaczęło się przyjęcie. Eden obcięła włosy, które sięgały jej teraz do policzków i wróciła do naturalnej czerni. To ją zupełnie odmieniło, na korzyść. Wiedziałem, że była szczęśliwa. Tylko to się liczyło. Rodzinna winnica Cartera szybko stała się jednym z najpopularniejszych producentów wina na półwyspie Michigan i zyskała ogólnokrajowe uznanie. Eden zrobiła licencjat i udzielała prywatnych lekcji, robiąc teraz magisterium. Planowała uczyć w Interlochen. Nagrała także swoje solo na wiolonczelę i sprzedawała je niezależnie na iTunes i innych tego typu miejscach, a także nakręciła klip i wrzuciła go na YouTube’a. Wydawała się szczęśliwa, więcej, pogodzona ze sobą. Tak jak ja. Ever i ja zaprzyjaźniliśmy się z inną

parą artystów i razem otworzyliśmy galerię sztuki, wystawiając własne prace i prace lokalnych talentów, które wyszukiwała nasza czwórka. To dawało nam jednocześnie zbyt na naszą sztukę i szansę obcowania z artystami, a także zapewniało zaskakujące dochody. Nikt z nas nie zapomniał o tym, co się wydarzyło. Minęło kilka miesięcy, zanim Ever i ja spotkaliśmy się z Eden. Ale z biegiem czasu znowu stawaliśmy się sobie coraz bliżsi. Między Eden i mną istniało pewne skrępowanie, ale dało się to znieść. Najważniejsze, że Ever i Eden są blisko. Ciągle gadają przez telefon albo co chwila siedzą na Skypie. I oczywiście Ever, Cadence i ja spędzamy każdego lata tydzień lub dwa w Traverse City. Zajęło to trochę czasu, zanim Ever znów całkowicie mi zaufała, zanim ja to zaakceptowałem i mogłem ruszyć do przodu i być szczęśliwy. I wiedziałem, że Carter i Eden mają własne problemy. Głównie z decyzją, czy mieć dzieci, czy nie. Pobrali się rok temu, w trakcie cichej ceremonii na plaży, na której się poznali. Moja obecność na tym ślubie była dziwna i powodowała lekkie napięcie, ale daliśmy radę. Wszyscy doznawaliśmy dyskomfortu, przechodząc przez to. Czyż dla nas wszystkich nie była to prawdziwa lekcja? Czasem jedyne, co możesz zrobić, to przejść przez swoje problemy. Popełniać błędy i akceptować to. Nie zawsze podejmuje się właściwe decyzje. Czasem tak się nie dzieje. Czasem po prostu wszystko się pieprzy i możesz jedynie starać się to przetrwać i pozbierać się po drugiej stronie. Przebaczenie to wybór. Miłość także. Próba nauczenia się tego – jak wybierać, żyć i kochać, knocić, uzyskiwać przebaczenie i próbować od nowa – jest jak rytm. Podnoszenie się i przeżywanie swojego życia, pomimo cierpienia i popełnianych błędów, jest powtarzalnym wzorem. To jest kadencja życia. Cadence. Boże, co to za gagatek. Ma w sobie dużo ze swoich matek, matki biologicznej i z mamy adopcyjnej. Dla Cadence jest mama i ciocia Edie. Jest dzika, zabawna i ma charakterek, wykazuje zdolności plastyczne – o ile można stwierdzić po malunkach wykonywanych paluszkami. Jest muzykalna, a to, jak śpiewa swoje ulubione piosenki z programów telewizyjnych, świadczy o talencie muzycznym. Ale może nie jestem obiektywny. Ale jest też moja. Ma moje oczy. A jak patrzy! Spogląda na ciebie i wiesz, że cię widzi. Ta wnikliwość jest wyjątkową cechą Cadence. Zagląda w głąb ciebie. Wspina się na twoje kolana i słucha, a ty wiesz, że nie słyszy po prostu, ale naprawdę słucha. A potem zeskakuje, ucieka gdzieś i próbuje nakarmić klockami naszego bardzo cierpliwego Jorka. Nigdy nie sądziłem, że zostanę ojcem. Nigdy nie sądziłem, że mi się to spodoba. Nigdy przez myśl mi nie przeszło, żeby mieć dzieci. To było zawsze „może kiedyś”. Ale teraz wsiąkłem. Ta mała dziewczynka kupiła mnie całego. I, oczywiście, jej mama.

Playlista Run For Your Life – The Fray What Was I Thinkin’ – Dierks Bentley Misery Loves My Company – Three Days Grace One Day You Will – Lady Antebellum Cripple Me – Elenowen Save Me – Elenowen

Od Autorki Wszystkie opisy Traverse City odpowiadają rzeczywistości. Jeśli coś zostało wymienione z nazwy, istnieje naprawdę. Na dowolność pozwoliłam sobie jedynie w kwestii wyspy. Niestety, tajemniczy dom Cartera na wyspie jest fikcją. Gdyby był prawdziwy, natychmiast bym się tam przeprowadziła.