4.Sparks Nicholas - Na ratunek

NICHOLAS SPARKS

NA RATUNEK

PROLOG Ta burza miała się okazać jedną z najgorszych w historii Karoliny Północnej. Ponieważ szalała w roku 1999, przesądni mieszkańcy uznali ją za zły omen, początek końca świata. Inni potrząsali po prostu głowami, twierdząc, że wiedzieli, iż coś takiego wcześniej czy później na pewno się wydarzy. Przez wschodnią część stanu przeszło łącznie sześć udokumentowanych trąb powietrznych, niszcząc po drodze prawie trzydzieści domostw. Zerwane linie telefoniczne zatarasowały drogi; płonęły niegaszone przez nikogo transformatory. Powalonych zostało tysiące drzew, trzy główne rzeki wystąpiły z brzegów; jeden wybryk Matki Natury odmienił na zawsze życie wielu ludzi. Wszystko zaczęło się w okamgnieniu. Jeszcze przed chwilą letnie niebo zasnute było chmurami, nie ciemniejszymi jednak niż zwykle podczas niepogody; zaraz potem eksplodowało błyskawicami, huraganem i oślepiającą ulewą. Burza nadciągnęła z północnego zachodu i przecinała stan z szybkością niemal czterdziestu mil na godzinę. Stacje radiowe natychmiast nadały ostrzeżenia, informując o jej gwałtowności. Ci, którzy mogli, schronili się w domach, ale ci, którzy jak Denise Holton jechali autostradą, nie mieli się gdzie podziać. Znalazłszy się w środku nawałnicy, Denise niewiele mogła zrobić. Deszcz lał miejscami tak mocno, że samochody zwolniły do pięciu mil na godzinę. Twarz Denise zastygła w maskę skupienia i pobielały jej kłykcie palców zaciśniętych na kierownicy. Zdarzały się momenty, że w ogóle nie widziała drogi, lecz zatrzymanie się w miejscu oznaczało niechybną katastrofę: jadący z tyłu ludzie zobaczyliby jej samochód zbyt późno, by zahamować. Denise przełożyła przez głowę pas bezpieczeństwa i pochyliła się do przodu, wypatrując przerywanej linii i dostrzegając ją tylko od czasu do czasu. Chwilami miała wrażenie, że prowadzi, kierując się wyłącznie instynktem; widoczność była zerowa. Deszcz zalewał przednią szybę niczym fala oceanu, zasłaniając niemal wszystko. Reflektory wydawały się całkowicie zbędne i miała ochotę przystanąć, ale gdzie? Gdzie byłaby bezpieczna? Na poboczu? Ludzie jechali na oślep, podobnie jak ona. Z dwojga złego bezpieczniejsza wydawała się dalsza jazda. Jej oczy co sekunda przeskakiwały z tylnego lusterka na jezdnię i na światła jadącego przed nią samochodu; modliła się i miała nadzieję, że wszyscy na drodze robią to samo, wypatrując wszelkiego rodzaju zagrożeń i starając się uniknąć kraksy. A potem burza osłabła tak samo nagle, jak się zaczęła, i znowu można było coś zobaczyć. Denise podejrzewała, że dotarli do przedniego skraju nawałnicy; wszyscy na autostradzie doszli najwyraźniej do tego samego wniosku. Mimo śliskiej jezdni samochody przyspieszyły, starając się wyprzedzić burzę. Denise również dodała gazu, dotrzymując im kroku. Dziesięć

minut później, ciągle w deszczu, ale coraz mniejszym, zerknęła na wskaźnik paliwa i poczuła, jak ściska ją w żołądku. Wiedziała, że musi się wkrótce zatrzymać. Nie miała dość benzyny, żeby dojechać do domu. Mijały kolejne minuty. Ruch na autostradzie był duży i Denise zachowywała czujność. Niebo rozświetlał wąski sierp księżyca w pierwszej kwadrze. Zerknęła ponownie na tablicę rozdzielczą. Wskaźnik paliwa tkwił głęboko na czerwonym polu. Choć obawiała się, że dogoni ją burza, zwolniła, starając się oszczędzać benzynę i mając nadzieję, że jej nie zabraknie. Mając nadzieję, że nie dogoni jej burza. Ludzie zaczęli ją wyprzedzać, ochlapując przednią szybę wodą, której nie nadążały zbierać wycieraczki. Ponownie dodała gazu. Po dziesięciu kolejnych minutach odetchnęła z ulgą. Według znaku informacyjnego od stacji benzynowej dzieliła ją jedna mila. Po chwili włączyła migacz, zjechała z autostrady i zatrzymała się przy pierwszym czynnym dystrybutorze. Na razie jej się udało, wiedziała jednak, że burza posuwa się naprzód. Dotrze do tego miejsca najpóźniej w ciągu następnych piętnastu minut. Nie miała zbyt dużo czasu. Tak szybko jak tylko było możliwe napełniła bak i pomogła Kyle'owi wysiąść z samochodu. Kyle trzymał ją za rękę, kiedy poszli zapłacić; upierała się przy tym ze względu na dużą liczbę tankujących samochodów. Kyle nie sięgał klamki i wchodząc, spostrzegła, że w środku kłębi się prawdziwy tłum. Wyglądało na to, że wszyscy jadący autostradą wpadli na ten sam pomysł i postanowili dokupić benzyny, póki jeszcze mogli. Denise wzięła puszkę dietetycznej coli, trzecią w ciągu tego dnia, a potem przeszukała stojące przy tylnej ścianie lodówki. Prawie w samym rogu znalazła truskawkowe mleko dla Kyle'a. Robiło się późno, a on lubił wypić mleko przed snem. Miała nadzieję, że jeśli uda jej się umknąć przed burzą, mały prześpi całą drogę do domu. Kiedy podeszła do kasy, była piąta w kolejce. Stojący przed nią ludzie sprawiali wrażenie zmęczonych i zniecierpliwionych, jak gdyby nie mogli zrozumieć, dlaczego o tej porze panuje tu taki tłok. Zupełnie jakby zapomnieli o burzy. Ale ich oczy świadczyły o czymś innym. Wszyscy byli spięci. Prędzej, mówiły ich twarze, musimy się stąd jak najszybciej wynosić. Denise westchnęła. Czując napięcie w karku, odchyliła do tyłu ramiona, lecz niewiele to pomogło. Zamknęła oczy, pomasowała je i ponownie otworzyła. Słyszała, jak w przejściu za jej plecami jakaś matka kłóci się ze swoim synkiem. Obejrzała się przez ramię. Chłopiec wyglądał na rówieśnika Kyle'a: mniej więcej cztery i pół roku. Matka, tak samo zestresowana jak Denise, trzymała go mocno za ramiona. Dzieciak tupał nogami.

- Chcę babeczki! - zawodził. Matka nie dawała za wygraną. - Powiedziałam nie. Zjadłeś już dziś dosyć słodyczy. - Ale ty sobie coś kupujesz! Po chwili Denise odwróciła się z powrotem. Kolejka w ogóle się nie przesunęła. Dlaczego to tak długo trwało? Wyciągnęła szyję, próbując dociec, co się tam dzieje. Panienka przy kasie kompletnie się pogubiła, a wszyscy stojący przed Denise mieli chyba zamiar płacić kartami kredytowymi. Minęła następna minuta; z kolejki ubyła zaledwie jedna osoba. Tymczasem matka z dzieckiem stanęła bezpośrednio za Denise. W dalszym ciągu się kłócili. - No, kup mi babeczkę! - Jeśli się nie uspokoisz, dostaniesz lanie. Nie mamy na to czasu. - Ale ja jestem głodny! - W takim razie powinieneś zjeść hot doga. - Nie chcę hot doga. I tak to się toczyło. Kasjerka obsłużyła trzech kolejnych klientów i Denise stanęła w końcu przy kasie i zapłaciła gotówką. Miała jedną kartę kredytową na wszelki wypadek, ale bardzo rzadko, a właściwie prawie nigdy jej nie używała. Wydanie reszty sprawiało jednak kasjerce jeszcze więcej kłopotu niż pobranie pieniędzy z karty. Bez przerwy zerkała na cyfry na wyświetlaczu, starając się je właściwie odczytać. Kłótnia między matką i synem trwała w najlepsze. Po dłuższym czasie Denise dostała w końcu resztę, schowała ją do torebki i ruszyła w stronę drzwi. Zdając sobie sprawę, jak bardzo wszyscy są zdenerwowani, odwróciła się i uśmiechnęła do stojącej za nią matki. „Dzieci potrafią czasami dać w kość, prawda?”, mówiło jej spojrzenie. Kobieta przewróciła w odpowiedzi oczyma. - Ma pani szczęście - stwierdziła. Denise posłała jej zaintrygowane spojrzenie. - Słucham? - Powiedziałam, że ma pani szczęście. - Kobieta wskazała swojego syna. - Ten nigdy nie potrafi się zamknąć. Denise wbiła wzrok w podłogę, zacisnęła wargi i pokiwała głową, a potem odwróciła się i wyszła na dwór. Mimo obawy przed burzą i zmęczenia po całodziennej jeździe z centrum medycznego potrafiła myśleć tylko o Kyle'u. W drodze do samochodu zachciało się jej nagle płakać. - Nie - szepnęła do siebie. - To pani ma szczęście.

ROZDZIAŁ 1 Dlaczego do tego doszło? Dlaczego ze wszystkich dzieci musiało się to przytrafić właśnie Kyle'owi? Po zatankowaniu benzyny Denise ruszyła w drogę, wciąż wyprzedzając burzę. Przez następne dwadzieścia minut deszcz lał równo, ale niegroźnie. Jadąc do Edenton w Karolinie Północnej, patrzyła, jak wycieraczki zbierają wodę w tę i z powrotem. Wcisnęła puszkę dietetycznej coli między ręczny hamulec i siedzenie kierowcy i choć wiedziała, że jej szkodzi, w ciągu krótkiej chwili wypiła całą. Zaczęła żałować, że nie kupiła dwóch. Miała nadzieję, że kofeina pobudzi jej uwagę, że dzięki niej skupi się na prowadzeniu, zamiast na Kyle'u. Ale i tak nie mogła nigdy zapomnieć o Kyle'u. Kyle. Cóż mogła powiedzieć? Był kiedyś jej cząstką; słyszała, jak bije jego serce, gdy miał dwanaście tygodni, czuła, jak się rusza przez ostatnie pięć miesięcy ciąży. Zaraz po rozwiązaniu, jeszcze na sali porodowej, zerknęła na Kyle'a i stwierdziła, że nie ma na świecie piękniejszego dziecka. To przeświadczenie nie zmieniło się, chociaż trudno ją było uznać za idealną matkę. Ostatnio dawała po prostu z siebie wszystko, godząc się z tym, co dobre i co złe, ciesząc się z każdego miłego drobiazgu. Z Kyle'em czasami trudno było je znaleźć. Przez ostatnie cztery lata starała się zachować w stosunku do niego anielską cierpliwość, lecz nie zawsze było to łatwe. Pewnego razu, gdy był jeszcze niemowlakiem, zatkała mu na chwilę dłonią usta, ale płakał wtedy przez pięć godzin i nie spała całą noc. Każdy rodzic uznałby się w takiej sytuacji za usprawiedliwionego. Potem jednak starała się trzymać nerwy na wodzy. Czując, jak wzbiera w niej frustracja, liczyła powoli do dziesięciu, zanim cokolwiek zrobiła, a jeśli to nie skutkowało, wychodziła z pokoju, żeby się opanować. Na ogół pomagało, ale było to błogosławieństwo i przekleństwo zarazem. Błogosławieństwo, gdyż wiedziała, że aby mu pomóc, niezbędna jest cierpliwość; przekleństwo, bo stawiało pod znakiem zapytania jej własne kwalifikacje jako matki. Kyle urodził się dokładnie cztery lata po śmierci jej matki, która zmarła na tętniaka mózgu, i chociaż normalnie Denise nie wierzyła w przeznaczenie, nie mogła tego uważać za zwykły zbieg okoliczności. Kyle, była tego pewna, stanowił dar od Boga. Został przysłany, by zastąpić jej rodzinę. Oprócz niego nie miała na świecie nikogo. Nie miała rodzeństwa, ojciec zmarł, gdy skończyła cztery lata, dziadkowie z obu stron dawno odeszli. Kyle natychmiast stał się jedynym adresatem miłości, którą miała do zaoferowania. Ale koleje losu są dziwne i nieprzewidywalne. Choć obdarzała syna całą swoją uwagą, okazało się, że to nie wystarcza.

Teraz prowadziła życie, którego nie przewidziała, życie, w którym codzienne postępy Kyle’a odnotowywane były starannie w specjalnym dzienniczku. To życie było całkowicie poświęcone jej synowi. Kyle oczywiście nie skarżył się na to, co robili każdego dnia. Kyle, w przeciwieństwie do innych dzieci, nigdy się na nic nie skarżył. Zerknęła na niego w tylnym lusterku. - O czym myślisz, kochanie? Kyle obserwował siekący o szyby deszcz ze zwróconą na bok głową. Kolana przykryte miał kocykiem. Nie powiedział nic, odkąd wsiadł do samochodu, i teraz odwrócił się na dźwięk jej głosu. Czekała na jego odpowiedź. Ale się nie odezwał. Denise Holton mieszkała w domu, który należał kiedyś do jej dziadków. Po ich śmierci przeszedł na własność jej matki, a potem ona została spadkobierczynią. Zbudowany w latach dwudziestych na trzech akrach ziemi, mały domek popadał powoli w ruinę. Dwie sypialnie i salon były w niezłym stanie, ale w kuchni brakowało nowoczesnego sprzętu, a łazienka nie miała prysznicu. Werandy z przodu i z tyłu zapadały się i bez przenośnego wentylatora Denise miała czasami wrażenie, że się żywcem upiecze. Ponieważ jednak mogła tu mieszkać, nie płacąc czynszu, miejsce to było dokładnie tym, czego potrzebowała. Sprowadziła się tu przed trzema miesiącami. Dalszy pobyt w Atlancie, w mieście, gdzie dorastała, okazał się niemożliwy. Kiedy urodził się Kyle, wydała pieniądze odziedziczone po matce, żeby pozostać z nim w domu. Wydawało jej się to wtedy tymczasowym urlopem wychowawczym. Planowała, że gdy Kyle trochę podrośnie, wróci do pracy. Zdawała sobie sprawę, że pieniądze kiedyś się skończą i będzie musiała z powrotem zarabiać na życie. Poza tym nauczanie było czymś, co uwielbiała. Już po pierwszym tygodniu w domu brakowało jej uczniów i kolegów nauczycieli. Teraz, po kilku latach, wciąż siedziała w domu z Kyle'em i zawód nauczycielki stał się niewyraźnym odległym wspomnieniem, czymś, co bardziej przypominało sen niż rzeczywistość. Nie pamiętała ani jednego planu lekcji, ani jednego ucznia, którego uczyła. Gdyby to nie była szczera prawda, mogłaby przysiąc, że nigdy nie pracowała w szkole. Młodość mami obietnicą szczęścia, lecz potem człowiek zderza się ze smutną rzeczywistością. Jej ojciec, matka, dziadkowie - wszyscy odeszli, nim skończyła dwadzieścia jeden lat. Choć zdążyła już odwiedzić pięć domów pogrzebowych, ciągle nie mogła legalnie wejść do baru, żeby zalać robaka. Doświadczyła wielu nieszczęść, ale Bóg nie zamierzał, jak się okazało, na tym poprzestać. Jej cierpienia, podobnie jak cierpienia Hioba, wcale się nie

zakończyły. Życie na poziomie klasy średniej? Nawet o tym nie myśl. Przyjaciele, z którymi dorastała? Musisz się z nimi pożegnać. Praca, która sprawiałaby przyjemność? Dość tych fanaberii. I Kyle - słodki, wspaniały chłopiec, dla którego to wszystko robiła - pod wieloma względami wciąż pozostawał dla niej tajemnicą. Zamiast w szkole pracowała wieczorami w barze o nazwie Ósemka - zatłoczonej knajpce na przedmieściach Edenton. Jej czarny właściciel, liczący sobie sześćdziesiąt kilka lat Ray Toler, prowadził ją od trzydziestu lat. On i jego żona wychowali sześcioro dzieci i wszystkie skończyły studia. Kopie ich dyplomów wisiały na tylnej ścianie i ci, którzy tam się stołowali, znali na pamięć ich sukcesy. Zadbał o to sam Ray. Lubił również opowiadać o Denise. Ona jedyna, powtarzał, starając się o pracę, wręczyła mu swój życiorys. Ray był człowiekiem, który rozumiał ubóstwo, który rozumiał, jak ważne jest okazanie pomocnej ręki i jak ciężkie bywa czasem życie samotnej matki. „Na zapleczu jest mały pokoik”, powiedział, zatrudniając ją. „Możesz przywozić ze sobą syna pod warunkiem, że nie będzie przeszkadzał”. Łza zakręciła jej się w oku, kiedy tam zajrzała. W środku były dwie kozetki i nocna lampka: Kyle mógł się czuć bezpiecznie. Nazajutrz wieczorem zasnął w pokoju na zapleczu, jeszcze zanim zaczęła swoją zmianę; o północy zaniosła go do samochodu i odwiozła do domu. Od tego czasu ten tryb postępowania nie uległ zmianie. Pracując po pięć godzin, cztery razy w tygodniu, dostawała na rękę dosyć, żeby się jakoś utrzymać. Dwa lata temu sprzedała swoją hondę i kupiła wiekowego, ale porządnego datsuna, zarabiając na różnicy cen. Te pieniądze, razem ze wszystkim, co zostało po jej matce, dawno się rozeszły. Stała się mistrzynią drobnych oszczędności, specjalistką od wiązania końca z końcem. Nie kupiła sobie nic z ubrania od ostatniego Bożego Narodzenia; meble, choć porządne, stanowiły wspomnienie poprzedniego życia. Nie prenumerowała żadnych magazynów, nie miała kablówki, jej wieża była starym gratem jeszcze ze studenckich czasów. Ostatnim filmem, jaki oglądała na srebrnym ekranie, była „Lista Schindlera”. Rzadko kiedy pozwalała sobie na zamiejscową rozmowę. W banku miała dwieście trzydzieści osiem dolarów. Jej samochód miał dziewiętnaście lat i dosyć mil na liczniku, żeby pięciokrotnie okrążyć kulę ziemską. Żadna z tych rzeczy nie miała jednak znaczenia. Liczył się tylko Kyle. Który ani razu nie powiedział, że ją kocha. Wieczorem, kiedy nie pracowała w barze, Denise siadała na ogół z książką na kolanach na bujaku na tylnej werandzie. Lubiła czytać na dworze, słuchając wzmagającego się i cichnącego cykania świerszczy, odznaczającego się kojącą monotonią. Wokół jej domu rosły

dęby, cyprysy i hikorowe orzechy, wszystkie udrapowane obficie hiszpańskim mchem. Czasami, kiedy świecił zza nich pod odpowiednim kątem księżyc, na wysypany żwirem podjazd padały cienie przypominające egzotyczne zwierzęta. W Atlancie czytała dla przyjemności. Jej upodobania sięgały od Hemingwaya i Steinbecka po Grishama i Kinga. Choć tego rodzaju książki były dostępne w miejscowej bibliotece, nigdy ich już nie wypożyczyła. Zamiast tego korzystała z komputera w czytelni, z darmowym dostępem do internetu. Studiowała wyniki badań klinicznych sponsorowanych przez wielkie uniwersytety, drukując sprawozdania za każdym razem, gdy znalazła coś interesującego. Stos zgromadzonych przez nią w ten sposób prac miał już trzy cale grubości. Na podłodze przy fotelu leżały poza tym różne podręczniki psychologii, które kosztowały na ogół masę pieniędzy i powodowały poważne dziury w budżecie. Były dla niej jednak źródłem nadziei i, złożywszy zamówienie, nie mogła się doczekać, kiedy nadejdą. Tym razem, lubiła sobie powtarzać, znajdzie coś, co pomoże. Potem ślęczała przez długie godziny, studiując zawarte w nich informacje. Ze świecącą za plecami lampą czytała uważnie, trafiając często na rzeczy, które już znała. Mimo to nie spieszyła się. Czasami robiła notatki, innym razem zaginała po prostu stronę i podkreślała to czy inne zdanie. Mijała godzina, niekiedy dwie, zanim zamykała w końcu podręcznik i wstawała, żeby rozprostować zdrętwiałe kości. Odnosiła książki na biureczko w salonie, zaglądała do Kyle'a i wychodziła z powrotem na dwór. Od wysypanej żwirem alejki biegła między drzewami ścieżka prowadząca do połamanego płotu, który stanowił granicę jej posiadłości. W ciągu dnia spacerowała tu razem z Kyle'em, w nocy chodziła sama. Zewsząd sączyły się dziwne dźwięki: gdzieś w górze pohukiwała sowa, coś szeleściło w zaroślach, z boku jakieś zwierzę biegło po gałęzi. Poruszane morską bryzą liście wydawały odgłos podobny do oceanu; światło księżyca zapalało się i gasło. Ścieżka prowadziła prosto przed siebie, Denise dobrze ją znała. Za płotem zamykał się wokół niej las. Słyszała kolejne dźwięki, już nie tak ciche, lecz mimo to szła dalej. W końcu mrok łapał ją niemal za gardło. Słyszała już wtedy szum wody; w pobliżu płynęła Chowan River. Kolejna kępa drzew, zakręt w prawo i nagle miała wrażenie, że otwiera się przed nią świat. Przed jej oczyma pojawiała się powoli tocząca wody, szeroka rzeka. Potężna, odwieczna, czarna niczym czas. Ze skrzyżowanymi na piersiach rękoma, wpatrywała się w jej nurt, wchłaniała go w siebie, pozwalając, by ogarnął ją emanujący zeń spokój. Stała tak przez parę minut, rzadko dłużej, ponieważ w domu czekał na nią Kyle. A potem wzdychała i odwracała się od rzeki, wiedząc, że pora wracać.

ROZDZIAŁ 2 Jadąc samochodem i wyprzedzając o kilka mil burzę, Denise przypomniała sobie poranną wizytę u lekarza. Doktor czytał jej wyniki badań Kyle'a. Dziecko płci męskiej, wiek cztery lata i cztery miesiące... Kyle jest ładnym dzieckiem bez wyraźnych fizycznych uszkodzeń w obrębie głowy i twarzy... nie zauważono urazów czaszki... przebieg ciąży opisany przez matkę jako normalny... Lekarz przez kilka minut przedstawiał dokładne wyniki różnych testów. W końcu dotarł do końcowych wniosków. Mimo że iloraz inteligencji dziecka nie odbiega od normy, umiejętności w zakresie pojmowania i wyrażania mowy są znacznie opóźnione... prawdopodobnie wynika to z zaburzeń centralnego ośrodka słuchu, lecz przyczyny nie są do końca ustalone... ogólne umiejętności językowe na poziomie dwuletniego dziecka... ewentualne predyspozycje do nauki na razie nieznane... Prawie jak u niemowlaka, pomyślała bezsilnie. Lekarz skończył, odłożył na bok rezultaty badań i popatrzył na nią ze współczuciem. - Innymi słowy - zaczął wolno, jak gdyby nie rozumiała tego, co przed chwilą przeczytał Kyle ma problemy z mową. Z jakiegoś powodu... nie jesteśmy pewni dlaczego... nie jest w stanie mówić na poziomie ogólnie przyjętym dla jego wieku, mimo że iloraz inteligencji jest w normie. Nie rozumie także języka zbliżonego poziomem do mowy innych czterolatków. - Wiem o tym. Pewność, z jaką to powiedziała, zbiła go z tropu. Denise miała wrażenie, że spodziewał się z jej strony kłótni, wymówek albo serii łatwych do przewidzenia pytań. Gdy zorientował się, że nie zamierza powiedzieć nic więcej, odchrząknął. - Mam tu odnotowane, że badała go pani gdzie indziej. - Owszem - przytaknęła. - Wyników nie ma w aktach - stwierdził, przejrzawszy plik dokumentów. - Nie dałam ich panu. - A to dlaczego? - zapytał, unosząc lekko brwi. Zastanawiając się, co mu odpowiedzieć, sięgnęła po torebkę i położyła ją sobie na

kolanach. - Mogę być szczera? - odparła w końcu. Lekarz obserwował ją przez chwilę, a potem odchylił się w fotelu. - Proszę bardzo. Denise zerknęła na Kyle'a i spojrzała lekarzowi prosto w oczy. - Przez dwa lata błędnie go diagnozowano. Przypisywano mu wszystko, począwszy od głuchoty, przez autyzm i postępujące zaburzenia rozwoju, aż do zaburzeń koncentracji uwagi. Z biegiem czasu okazywało się, że żadna z tych diagnoz nie była trafna. Czy zdaje pan sobie sprawę z tego, jak trudno jest matce dowiadywać się takich rzeczy o własnym dziecku, starać się uwierzyć w nie przez długie miesiące, uczyć się na ich temat wszystkiego i w końcu je zaakceptować, a potem dowiedzieć się, że rozpoznanie było błędne? Lekarz nie odpowiedział. Denise spojrzała mu prosto w oczy i zmusiła, by nie odwracał przez chwilę wzroku. - Wiem, że Kyle ma trudności z mową i, proszę mi wierzyć, przeczytałam wszystko o zaburzeniach centralnego ośrodka słuchu. Z całym szacunkiem, przeczytałam na ten temat prawdopodobnie tyle samo co pan. Mimo to chciałam, żeby jego zdolności językowe zostały zbadane przez niezależne źródło. Chciałam się dokładnie dowiedzieć, w jakiej dziedzinie potrzebuje pomocy. W realnym świecie Kyle będzie musiał porozumiewać się nie tylko ze mną. - Więc nic z tego nie jest dla pani nowością? - Nie - odparła, potrząsając głową. - Czy jest poddawany terapii? - Pracuję z nim w domu. Lekarz przez chwilę milczał. - Czy jest pod opieką logopedy, psychologa, kogokolwiek, kto pracował wcześniej z takimi dziećmi jak on? - zapytał w końcu. - Nie. Przez ponad rok chodził trzy razy w tygodniu na terapię, ale to nic nie pomagało. Pozostawał w tyle, więc wypisałam go w październiku. Teraz pracuje ze mną. - Rozumiem. Ton jego głosu wskazywał, że nie popiera jej decyzji. Denise zmrużyła oczy. - Musi pan to zrozumieć: chociaż wyniki badań pokazują, że Kyle jest na poziomie dwuletniego dziecka, i tak stanowi to znaczną poprawę. Zanim zaczęłam z nim pracować, nie czynił żadnych postępów.

Jadąc trzy godziny później autostradą, Denise pomyślała o Bretcie Cosgrove, ojcu Kyle'a. Był typem mężczyzny, który zawsze ją pociągał: wysoki i szczupły, o ciemnych oczach i hebanowych włosach. Zobaczyła go na przyjęciu, otoczonego ludźmi, najwyraźniej przyzwyczajonego do tego, że znajduje się w centrum uwagi. Miała wtedy dwadzieścia trzy lata, z nikim nie chodziła i drugi rok uczyła w szkole. Zapytała o niego swoją przyjaciółkę Susan. Dowiedziała się, że Brett przyjechał do Atlanty na kilka tygodni i pracuje w banku inwestycyjnym, którego nazwa wyleciała jej już z głowy. Fakt, że był z innego miasta, nie miał znaczenia. Popatrzyła na niego, on na nią. Ich oczy spotykały się przez następne czterdzieści minut i w końcu podszedł się przedstawić. Kto potrafi wyjaśnić, co się stało później? Hormony? Samotność? Chwilowy kaprys? Opuścili przyjęcie trochę po jedenastej i wypili parę drinków w hotelowym barze, opowiadając sobie sprośne anegdotki i doskonale wiedząc, do czego to może doprowadzić. W końcu wylądowali w łóżku. Widziała go wtedy po raz pierwszy i ostatni. Wrócił do Nowego Jorku, do swojego życia. Do dziewczyny, o której, jak przypuszczała, zapomniał wspomnieć. Ona również wróciła do swojego życia. Wówczas niewiele to dla niej znaczyło. Miesiąc później, gdy we wtorkowy ranek klęczała w łazience na podłodze, obejmując ręką sedes, znaczyło już o wiele więcej. Lekarz potwierdził to, co już wiedziała. Była w ciąży. Zadzwoniła do Bretta i zostawiła mu wiadomość na automatycznej sekretarce, z prośbą o telefon. Odezwał się trzy dni później. Wysłuchał jej i westchnął. W jego głosie zabrzmiało rozdrażnienie. Zaproponował, że pokryje koszty aborcji. Jako katoliczka nie przyjęła jego oferty. Rozzłoszczony, spytał, jak do tego doszło. Chyba znasz odpowiedź na to pytanie, odparła. Zapytał, czy jest pewna, że to jego dziecko. Zamknęła oczy, nie dając się sprowokować. Tak, jego. Powtórnie zaoferował, że zapłaci za aborcję. Odmówiła. W takim razie czego od niego oczekuje? Niczego, uważała tylko, że powinien wiedzieć. Zapowiedział wniesienie sprawy do sądu, jeśli wystąpi o alimenty. Oświadczyła, że nie potrzebuje jego pieniędzy, chce tylko wiedzieć, czy będzie obecny w życiu dziecka. Słuchała, jak oddycha po drugiej stronie słuchawki. Nie, odparł w końcu. Jest zaręczony z kimś innym. Nigdy więcej z nim nie rozmawiała. Prawdę mówiąc, łatwiej było bronić Kyle'a przed lekarzem niż przed nią samą. W rzeczywistości martwiła się o syna bardziej, niż dawała to po sobie poznać. Mimo wyraźnych

postępów umiejętności językowe na poziomie dwuletniego dziecka nie stanowiły powodu do chwały. Kyle kończył w październiku pięć lat. Mimo to nie dawała za wygraną. Wiedziała, że nigdy nie da za wygraną, chociaż praca z nim była najtrudniejszą rzeczą, jakiej się w życiu podjęła. Nie chodziło tylko o codzienne obowiązki - przygotowywanie posiłków, spacery po parku, zabawy w salonie, pokazywanie mu nowych miejsc i tak dalej. Przez cztery godziny dziennie, sześć razy w tygodniu zgłębiała z nim mechanikę mowy. Jego postępy, chociaż niezaprzeczalne, odkąd zaczęła terapię, nie były jednak stałe. Czasami powtarzał wszystko, o co go prosiła, czasem nie. Czasami przyswajał sobie bez problemu nowe słowa, innym razem zdawał się bardziej niż zwykle opóźniony. Prawie zawsze był w stanie odpowiadać na pytania typu „co?” i „gdzie?”. Pytania o to „jak?” i „dlaczego?” były dla niego niezrozumiałe. Jeśli chodzi o rozmowę - przepływ informacji między dwoma osobami - była to tylko naukowa hipoteza, coś, co zdecydowanie przekraczało jego możliwości. Wczorajsze popołudnie spędzili przy Chowan River. Kyle z zaciekawieniem przyglądał się statkom, które, prując wodę, płynęły do Batchelor Bay. Stanowiło to miłą odmianę w stosunku do codziennych zajęć. Zwykle, gdy pracowali, był przypięty pasami do fotelika w salonie. Pomagało mu to się skupić. Denise wybrała wspaniałe miejsce. Przy brzegach rosły drzewa hikorowe i paprocie, prawie nie było komarów. Siedzieli tylko we dwoje na kępie koniczyny. Kyle patrzył na wodę. Denise starannie odnotowywała jego postępy w dzienniczku. - Widzisz jakieś statki, kochanie? - spytała, nie podnosząc wzroku. Kyle nie odpowiedział. Zamiast tego podniósł w górę mały samolocik i udawał, że nim fruwa. Jedno jego oko było zamknięte, drugie podążało za zabawką. - Kyle, skarbie, widzisz jakieś statki? Mały wydał z siebie piskliwy cichy odgłos przypominający pracę wyimaginowanego silnika. Nie zwracał na nią uwagi. Denise spojrzała na rzekę. W zasięgu wzroku nie było żadnych statków. Pochyliła się i dotknęła jego ręki, żeby upewnić się, że ją słyszy. - Kyle? Powiedz: „Nie widzę żadnych statków”. - Samolot (amolo). - Wiem, że to samolot. Powiedz: „Nie widzę żadnych statków”. Kyle podniósł zabawkę wyżej, wciąż wpatrując się w nią jednym okiem. - Odrzutowiec - oznajmił po krótkiej chwili. (Jutowiec). - Tak, trzymasz w ręku samolot.

- Odrzutowiec (jutowiec). Denise westchnęła. - Tak, odrzutowiec - potwierdziła. - Amolo. Spojrzała na jego twarz, taką doskonałą, taką piękną, taką normalną. Wzięła go palcem pod brodę. - To, że jesteśmy na dworze, nie znaczy, że nie musimy trochę popracować... Musisz powtórzyć, co do ciebie mówię, albo wrócimy do domu, na fotelik. Nie chciałbyś tego, prawda? Kyle nie lubił swojego fotelika. Przypięty pasami, nie mógł nigdzie uciec, a żadne dziecko - nawet on - nie przepada za czymś takim. Mimo to z wytężoną uwagą przesuwał w tę i z powrotem samolot, wyrównując jego kurs nad wyimaginowanym horyzontem. Denise spróbowała ponownie. - Powiedz: „Nie widzę żadnych statków”. Cisza. Z kieszeni płaszcza wyjęła cukierek. Kyle dostrzegł go i wyciągnął rękę. Trzymała cukierek poza jego zasięgiem. - Kyle? Powiedz: „Nie widzę żadnych statków”. Przypominało to wyrywanie zębów, ale w końcu się odezwał. - Nie widzę żadnych statków. (Nie fidze jadnych tatków). Denise pocałowała go i dała mu cukierka. - Bardzo dobrze, kochanie, bardzo dobrze. Ładnie to powiedziałeś! Świetnie ci idzie! Kyle przyjął jej pochwały, żując cukierka, po czym powtórnie skupił uwagę na zabawce. Denise zanotowała jego słowa i postanowiła, że będzie kontynuować lekcję. Popatrzyła w górę, myśląc o czymś, czego jeszcze dziś nie powiedział. - Kyle, powiedz: „Niebo jest niebieskie”. - Amolo. Do domu zostało im jeszcze jakieś dwadzieścia minut drogi. Usłyszała, jak Kyle wierci się w swoim fotelu, i zerknęła we wsteczne lusterko. Odgłosy z tyłu wkrótce ucichły. Starała się nie hałasować, póki nie przekonała się, że znów zasnął. Kyle. Wczorajszy dzień był typowy. Jeden krok naprzód, jeden do tyłu, dwa w bok, wieczna walka. Poczynił znaczne postępy, ale wciąż pozostawał opóźniony w porównaniu z innymi.

Czy kiedykolwiek ich dogoni? Ciemne chmury przysłoniły niebo, deszcz padał nieustannie. Siedzący z tyłu Kyle śnił coś, drgały mu powieki. Zastanawiała się, jakie są jego sny. Czy pozbawione dźwięku, jak nieme filmy? Nieme obrazy przecinających niebo rakiet i odrzutowców? Może we śnie używał paru znanych mu słów? Nie wiedziała. Czasem, siedząc obok niego przy łóżku, gdy spał, wyobrażała sobie, że w jego snach istnieje świat, w którym wszyscy go rozumieją, gdzie język - niekoniecznie angielski - ma dla niego sens. Miała nadzieję, że we śnie bawi się z innymi dziećmi, dziećmi, które go akceptują, a nie stronią od niego, bo nie potrafi mówić. Miała nadzieję, że przynajmniej w snach jest szczęśliwy. Czy Bóg nie mógł sprawić chociaż tego? Jadąc opustoszałą autostradą, była sama. Była sama, mimo że z tyłu siedział Kyle. Nie wybrała sobie takiego życia: takie po prostu przypadło jej w udziale. Mogło oczywiście być gorzej i starała się usilnie patrzeć na to właśnie z tej strony. Na ogół jednak nie było to łatwe. Czy Kyle borykałby się z takimi problemami, gdyby miał przy sobie ojca? W głębi serca nie wiedziała tego, ale nie chciała w ten sposób myśleć. Podzieliła się raz swoimi wątpliwościami z jednym z lekarzy. Odparł, że nie wie. Była to uczciwa odpowiedź - takiej się spodziewała - ale potem przez cały tydzień cierpiała na bezsenność. Lekarz nie wykluczył tej możliwości i nie dawało jej to spokoju. Czy w jakiś sposób była odpowiedzialna za problemy syna? Takie myśli prowadziły prostą drogą do innych pytań. Jeżeli zaburzenia nie wynikały z braku ojca, to może z czegoś, co zrobiła podczas ciąży? Może nieodpowiednio się odżywiała, może za mało wypoczywała? Może powinna brać więcej witamin? Albo mniej? Może czytała mu za mało, gdy był niemowlakiem? Ignorowała go, kiedy najbardziej jej potrzebował? Takie myśli sprawiały jej dotkliwy ból i starała się je od siebie za wszelką cenę oddalić. Ale czasami późno w nocy wątpliwości powracały. Pieniły się w jej umyśle niczym trujący bluszcz. Nie było przed nimi ucieczki. Może to wszystko było jej winą? W takich chwilach zakradała się do pokoju Kyle'a. Spał, z białym pledem owiniętym wokół głowy, trzymając w ręku zabawki. Patrząc na niego, czuła radość przemieszaną ze smutkiem. Kiedy jeszcze mieszkała w Atlancie, ktoś zapytał ją, czy urodziłaby Kyle'a, gdyby znała wszystkie konsekwencje. „Oczywiście”, odparła szybko, zgodnie z tym, czego po niej oczekiwano. I w głębi serca naprawdę nie miała żadnych wątpliwości. Mimo jego problemów uważała Kyle'a za uśmiech losu. Kiedy rozpatrywała wszystkie plusy i minusy, lista tych pierwszych była nie tylko dłuższa, ale i o wiele bardziej znacząca. Z powodu jego problemów nie tylko go kochała, lecz czuła, że musi go chronić. Każdego dnia pragnęła stawać w jego obronie, tłumaczyć jego zachowanie, sprawić, by inni

zrozumieli, że chociaż Kyle wygląda normalnie, coś jest nie tak z jego mózgiem. Na ogół jednak nie robiła tego. Pozwalała, żeby inni osądzali go sami. Jeśli go nie rozumieli, jeżeli nie dali mu szansy, ich strata. Kyle był przecież cudownym dzieckiem. Nie krzywdził swoich rówieśników; nigdy ich nie bił, nie szczypał ani nie krzyczał. Nie zabierał zabawek, dzielił się własnymi nawet wtedy, gdy nie miał na to ochoty. Był taki słodki, najsłodszy pod słońcem, a kiedy się uśmiechał... Boże, był taki śliczny. Uśmiechała się do niego w odpowiedzi i przez ułamek sekundy wydawało jej się, że wszystko jest w porządku. Mówiła mu, jak bardzo go kocha, a on uśmiechał się coraz szerzej, ale ponieważ nie mógł mówić, miała czasami wrażenie, że jest jedyną osobą na świecie, która widzi, jaki Kyle jest cudowny. Dlatego siedział sam w piaskownicy i bawił się ciężarówkami, ignorowany przez inne dzieci. Bez przerwy się o niego martwiła i chociaż wszystkie matki martwią się o swoje dzieci, wiedziała, że to nie to samo. Czasami żałowała, że nie zna nikogo, kto ma dziecko podobne do Kyle'a. Kogoś, kto by ją zrozumiał. Miałaby wtedy kogoś, z kim mogłaby porozmawiać, podzielić się uwagami, kogoś, na czyim ramieniu mogłaby się wypłakać. Czy inne matki budzą się każdego dnia i zastanawiają, czy ich dziecko będzie kiedykolwiek miało przyjaciela? Jakiegokolwiek przyjaciela? Kiedykolwiek? Czy inne matki zastanawiają się, czy ich dziecko będzie uczęszczało do normalnej szkoły, brało udział w zawodach sportowych, chodziło na bale? Czy widzą, jak ich dziecko jest bojkotowane nie tylko przez inne dzieci, ale również przez innych rodziców? Czy zamartwiają się przez cały dzień bez przerwy, wiedząc, że to nigdy się nie skończy? Jej myśli podążały utartym torem, kiedy prowadziła starego datsuna, mijając znajomą okolicę. Zostało jej może jakieś dziesięć minut jazdy. Za następnym zakrętem skręci na most do Edenton, a potem w lewo w Charity Road. Stamtąd do domu zostanie jej tylko jedna mila. Deszcz wciąż padał i asfalt był czarny i lśniący. Krople deszczu jaśniały w światłach reflektorów i miała wrażenie, że z nieba spadają diamenty. Mijała pozbawione nazwy mokradła, jedno z wielu tutejszych bagien zasilanych wodami cieśniny Albemarle. Mieszkało tutaj mało ludzi i prawie się ich nie widywało. Na autostradzie nie było innych samochodów. Weszła w zakręt z prędkością około sześćdziesięciu mil na godzinę i nagle w odległości niecałych czterdziestu jardów zobaczyła przed sobą zastygłą w bezruchu dorosłą łanię, wpatrzoną w zbliżające się światła. Jechała za szybko, by móc się zatrzymać, ale instynkt wziął górę i wcisnęła hamulec. Usłyszała pisk opon i poczuła, jak tracą przyczepność na śliskiej nawierzchni. Siła poślizgu pchała samochód do przodu. Łania się nie poruszyła. Denise widziała jej oczy, dwie żółte plamki gorejące w ciemności. Jechała prosto na nią. Usłyszała swój własny krzyk i skręciła

do oporu kierownicę. Przednie opony nagle zareagowały. Samochód przeciął drogę po skosie, mijając o kilkanaście cali osłupiałe zwierzę. Łania ocknęła się z letargu i bezpiecznie umknęła, nie oglądając się za siebie. Lecz manewr Denise okazał się zbyt ostry dla samochodu. Poczuła, jak koła odrywają się od nawierzchni, i usłyszała głuche łupnięcie, gdy datsun z powrotem wylądował na asfalcie. Zużyte amortyzatory zaskrzypiały niczym złamana trampolina. Niespełna trzydzieści stóp od autostrady rosły cyprysy. Zdesperowana Denise ponownie skręciła kierownicą, lecz samochód wciąż pędził do przodu. Otworzyła szeroko oczy i wypuściła z ust powietrze. Miała wrażenie, że wszystko porusza się w zwolnionym tempie, potem szybciej, a potem znowu wolniej. Zdała sobie nagle sprawę, że nic nie zdoła jej ocalić; uświadomienie sobie tego trwało zaledwie ułamek sekundy. W tym samym momencie uderzyła w drzewo. Usłyszała zgrzyt metalu i brzęk tłuczonego szkła. Przód samochodu eksplodował i poleciał w jej stronę. Przypięta pasem tylko w talii, walnęła głową o kierownicę. Poczuła ostry, szarpiący ból w czole... A potem nie czuła już nic.

ROZDZIAŁ 3 - Hej, proszę pani, nic pani nie jest? Wraz z głosem nieznajomego wracał do niej powoli realny świat. Powoli i opornie, jak gdyby wynurzała się z głębokiego, wypełnionego mętną wodą basenu. Nie czuła bólu, tylko gorzki, słonawy smak krwi na języku. Wciąż nie docierało do niej, co się wydarzyło. Uniosła odruchowo rękę do czoła, starając się otworzyć oczy. - Proszę się nie ruszać... wezwę ambulans... Prawie nie słyszała, co do niej mówi; jego słowa nie układały się w żadną sensowną całość. Wszystko, również dźwięki, ginęło we mgle; czasami tylko coś się z niej wynurzało. Powoli, instynktownie zwróciła głowę w stronę majaczącej w mroku postaci. Mężczyzna... ciemne włosy... żółty sztormiak... oddalał się od niej... Boczna szyba była stłuczona i do środka samochodu wpadały krople deszczu. Z mroku dobiegał dziwny syk: to z uszkodzonej chłodnicy wydobywała się para. Denise powoli odzyskiwała wzrok, rozróżniała już to, co było najbliżej. Odłamki szkła na jej kolanach... krew na kierownicy... Tyle krwi... Nic nie miało sensu... przed jej oczyma przesuwały się jeden po drugim mętne obrazy... Zamknęła oczy i poczuła pierwsze ukłucie bólu. Otworzyła je. Starała się skoncentrować. Kierownica... samochód... jechała drogą... na dworze było ciemno... - O Boże! W mgnieniu oka wszystko do niej wróciło. Zakręt... łania... utrata kontroli nad kierownicą. Obejrzała się i mrużąc podbiegłe krwią oczy, zerknęła na tylne siedzenie. Kyle'a nie było w samochodzie. Jego fotelik i tylne drzwi były otwarte. Kyle? Przez okno zawołała do mężczyzny, który ją ocucił... jeśli w ogóle istniał. Równie dobrze mógł się okazać halucynacją. On jednak istniał naprawdę i odwrócił się. Denise zamrugała... mężczyzna ruszył w jej stronę. Z jej ust wydarł się jęk. Później uświadomiła sobie, że z początku wcale się nie bała, nie tak, jak powinna. Była przekonana, że Kyle'owi nic nie grozi; inna możliwość nie przeszła jej w ogóle przez głowę. Był przypięty pasami - nie miała co do tego wątpliwości - a z tyłu nie zauważyła żadnych zniszczeń. Tylne drzwi były otwarte... nawet na pół zamroczona nie wątpiła, że ten człowiek kimkolwiek był - zabrał po prostu Kyle'a z samochodu. Teraz przystanął przy jej oknie.

- Proszę posłuchać, niech pani nic nie mówi. Nieźle się pani potłukła. Nazywam się Taylor McAden, jestem strażakiem. Mam w samochodzie radio. Sprowadzę pomoc. Potrząsnęła głową i skupiając na nim mętny wzrok, wytężyła wszystkie siły, pragnąc, by jej słowa zabrzmiały w miarę wyraźnie. - Ma pan mojego syna, prawda? Wiedziała, co odpowie, co powinien odpowiedzieć, lecz, co dziwne, mężczyzna milczał. Zupełnie jak Kyle, potrzebował widać dużo czasu, by wyartykułować swoje myśli. Jego usta skrzywiły się niemal ospale i potrząsnął głową. - Nie... dotarłem tu przed chwilą... Pani syna? Dopiero teraz - gdy patrzyła mu w oczy, oczekując najgorszego - przeszył ją lęk. Lęk, który narastał niczym fala i miażdżył ją całą. Poczuła, że tonie, podobnie jak wtedy, gdy dowiedziała się o śmierci matki... Błysnęło i prawie natychmiast rozległ się grzmot. Deszcz wciąż lał jak z cebra. Mężczyzna otarł czoło wierzchem dłoni. - Mój syn siedział z tyłu! Widział go pan? Desperacja, z jaką to powiedziała, najwyraźniej wywarła na nim wrażenie. Ona sama do reszty odzyskała zmysły. - Nie wiem... W szumie deszczu nie bardzo rozumiał, o co jej chodzi. Denise chciała wysiąść z samochodu, lecz uniemożliwiły jej to pasy bezpieczeństwa. Odpięła je szybko, ignorując ból w nadgarstku i przedramieniu. Mężczyzna cofnął się odruchowo, gdy otworzyła ramieniem wgniecione drzwi. Kolana spuchły jej od uderzenia w deskę rozdzielczą i kiedy stanęła, prawie natychmiast ugięły się pod nią nogi. - Nie powinna pani się ruszać... Zignorowała go. Opierając się o karoserię, okrążyła samochód i stanęła przy otwartych drzwiach od strony Kyle'a. Nie, nie, nie, nie... - Kyle! Pochyliła się i zajrzała z niedowierzaniem do środka, wlepiając oczy w podłogę i siedzenie, tak jakby Kyle mógł się tam w magiczny sposób pojawić. Krew uderzyła jej do głowy i poczuła, jak przeszywa ją nagły ból, ale nie zwracała na to uwagi. Gdzie jesteś? Kyle... - Proszę pani... Mężczyzna ze straży pożarnej ruszył za nią, najwyraźniej nie mając pojęcia, co ma robić,

co się tu w ogóle dzieje i dlaczego ta zakrwawiona kobieta jest taka zdenerwowana. Denise chwyciła go za rękę, patrząc mu prosto w oczy. - Nie widział go pan? Mały chłopiec... brązowe włosy? - W jej głosie brzmiała autentyczna panika. - Był ze mną w samochodzie! - Nie, ja... - Musi mi pan pomóc go odnaleźć! Ma dopiero cztery lata! Obróciła się na pięcie i gwałtowny ruch sprawił, że o mało nie straciła równowagi. Oparła się o samochód. Walcząc z zawrotami głowy, poczuła, jak znowu robi się jej ciemno przed oczyma. - KYLE! Owładnęło nią czyste przerażenie. Starała się skoncentrować... kiedy zamknęła jedno oko, świat przestał kręcić się w kółko. Burza rozszalała się na dobre. Trudno było dostrzec oddalone o niespełna dwadzieścia stóp drzewa. Panowała tam absolutna ciemność... widać było tylko ścieżkę prowadzącą do autostrady. O Boże... Autostrada... Biegnąc w stronę jezdni, czuła, jak stopy ślizgają się jej po mokrej od błota trawie, słyszała swój chrapliwy, urywany oddech. W pewnym momencie upadła, lecz po chwili podniosła się i, zataczając, pobiegła dalej. Mężczyzna zrozumiał w końcu, o co jej chodzi, i dogoniwszy ją, zanim dotarła do autostrady, rozejrzał się uważnie dookoła. - Nie widzę go... - KYLE! - wrzasnęła na całe gardło, modląc się, żeby ją usłyszał. Jej krzyk zmobilizował zupełnie już przemoczonego Taylora do działania. Pobiegli w przeciwnych kierunkach, co chwila wykrzykując imię Kyle'a i nasłuchując, ale deszcz zagłuszał ich głosy. Po paru minutach Taylor wrócił do samochodu i zadzwonił do strażnicy. Na bagnach słychać było tylko dwa ludzkie głosy - Denise i Taylora. Deszcz szumiał tak głośno, że nie słyszeli się wzajemnie i trudno było uwierzyć, że usłyszy ich mały chłopiec, lecz mimo to nie dawali za wygraną. Głos Denise załamywał się: matczyny krzyk rozpaczy. Do głębi przejęty Taylor sadził długimi susami, przemierzając w górę i w dół drogę i co chwila wołając chłopca po imieniu. W końcu pojawili się dwaj inni strażacy z latarkami w rękach. Na widok Denise, jej zlepionych krwią włosów i poplamionej na czerwono bluzki, starszy wzdrygnął się i dopiero po dłuższej chwili spróbował ją bezskutecznie uspokoić.

- Musicie pomóc mi odnaleźć moje dziecko! - łkała. Zwrócono się o większe wsparcie; z każdą minutą przyjeżdżali kolejni ochotnicy. W poszukiwaniach brało już udział sześć osób. Burza nie słabła. Pioruny waliły jeden po drugim, a wiatr dął z taką siłą, że uczestniczący w akcji zginali się wpół. To Taylor odnalazł w końcu w zaroślach kocyk Kyle'a, około pięćdziesięciu jardów od miejsca wypadku. - Należał do niego? - zapytał. Denise rozpłakała się, kiedy podali jej koc. Lecz po trzydziestu minutach nadal nie trafiono na żaden ślad chłopca.

ROZDZIAŁ 4 To wszystko nie miało sensu. Jeszcze przed chwilą spał na tylnym siedzeniu samochodu, a kilka sekund później już go nie było. Tak po prostu. Bez ostrzeżenia. Podjęta w ułamku sekundy decyzja, nagłe szarpnięcie kierownicy i nic już nigdy nie będzie takie samo. Czy do tego miało się sprowadzać jej życie? Denise siedziała z tyłu otwartego ambulansu, bijąc się z myślami. Światło na dachu wozu patrolowego regularnie omiatało drogę błękitnym blaskiem. Na poboczu stało sześć zaparkowanych chaotycznie samochodów; grupa mężczyzn w żółtych kurtkach dyskutowała, co robić. Chociaż było jasne, że pracowali już ze sobą wcześniej, Denise nie potrafiła zgadnąć, który z nich kieruje akcją. Nie wiedziała nawet, o czym rozmawiają; burza zagłuszała ich słowa. Szum zacinających strug deszczu przypominał stukot kół towarowego pociągu. Wciąż drżała z zimna i kręciło jej się w głowie. Nie potrafiła skoncentrować się na dłużej niż na parę sekund. Nie mogła nawet utrzymać równowagi - szukając Kyle'a, trzykrotnie się przewróciła. Przesiąknięte wodą i błotem ubranie lepiło się do ciała. Po przyjeździe ambulansu zabroniono jej ruszać się z miejsca. Opatulono ją kocem i wręczono kubek kawy. Nie była w stanie jej wypić - w ogóle nie była w stanie nic robić. Miała dreszcze i robiło jej się ciemno przed oczami. Przemarznięte dłonie i stopy zdawały się należeć do kogoś innego. Pielęgniarz podejrzewał wstrząs mózgu i chciał jak najszybciej odwieźć ją do szpitala. Kategorycznie odmówiła. Nie pojedzie, dopóki nie odnajdą Kyle'a. Poczeka jeszcze dziesięć minut, odparł pielęgniarz, potem nie będzie miał wyboru. Rana głowy była głęboka, krew zdążyła przesiąknąć przez bandaż. Jeśli będą dalej zwlekać, ostrzegł, Denise straci przytomność. Nie odjadę stąd, powtórzyła. Pojawiło się więcej ludzi. Ambulans, radiowóz policji stanowej, kolejni trzej ochotnicy ze straży pożarnej, kierowca ciężarówki, który zobaczył, że mają jakieś problemy i też się zatrzymał - co kilka minut podjeżdżał ktoś następny. Ustawieni w kręgu, stali między samochodami i ciężarówkami z zapalonymi reflektorami. Mężczyzna, który odnalazł Denise nazywał się chyba Taylor? - stał odwrócony do niej plecami. Przypuszczała, że dzielił się z nimi informacjami; nie było ich wiele poza miejscem, gdzie znalazł kocyk. Chwilę później odwrócił się w jej stronę z ponurą miną. Policjant, krępy mężczyzna z początkami łysiny, wskazał głową Denise. Obaj dali pozostałym znak, żeby nie ruszali się z miejsca, a sami podeszli do ambulansu. Mundur - który w przeszłości zawsze wzbudzał jej zaufanie - nic dla niej teraz nie znaczył. Byli tylko ludźmi, zwykłymi ludźmi, niczym więcej. Opanowała ogarniające ją mdłości.

Na kolanach trzymała zabłocony kocyk syna, nerwowo zwijając go i rozwijając. Ambulans chronił ją przed deszczem, ale nie przed wiatrem i wciąż trzęsła się z zimna. Koc, którym ją otulili, nie ogrzał jej. Było tak zimno... A Kyle nie miał na sobie nawet kurtki. Och, Kyle. Przytuliła jego koc do policzka i zamknęła oczy. Gdzie jesteś, skarbie? Dlaczego wyszedłeś z samochodu? Dlaczego nie zostałeś z mamą? Taylor i policjant weszli do środka ambulansu i wymienili między sobą spojrzenia. Taylor położył jej delikatnie rękę na ramieniu. - Wiem, że jest pani ciężko, ale przed podjęciem poszukiwań musimy pani zadać kilka pytań. To nie zajmie wiele czasu. Przygryzła wargę, a potem kiwając głową, wzięła głęboki oddech i otworzyła oczy. Policjant z bliska wyglądał młodziej, ale miał sympatyczne oczy. Przykucnął przy niej. - Jestem Carl Huddle z policji stanowej - przedstawił się, zaciągając z typowo południowym akcentem. - Wiem, że martwi się pani o syna, i my też się o niego martwimy. Większość z nas ma dzieci. Chcemy go odnaleźć tak samo jak pani, potrzebujemy jednak paru podstawowych informacji, żebyśmy wiedzieli, kogo mamy szukać. Denise nie bardzo rozumiała, co do niej mówi. - Czy zdołacie odnaleźć go podczas burzy... to znaczy, zanim...? Jej oczy wędrowały od jednego do drugiego mężczyzny, z trudem koncentrując się na ich twarzach. Kiedy sierżant Huddle nie odpowiedział, Taylor McAden kiwnął z przekonaniem głową. - Znajdziemy go. Obiecuję - oznajmił. Huddle popatrzył na niego z wahaniem, a potem przytaknął. Od siedzenia w kucki najwyraźniej zdrętwiały mu nogi i przyklęknął na jedno kolano. Denise wypuściła z ust powietrze i usiadła na noszach, próbując się maksymalnie opanować. Jej twarz, obmyta przez pielęgniarza, miała kolor prześcieradła. Na bandażu nad prawym okiem wykwitła duża czerwona plama. Policzek był spuchnięty i podrapany. Kiedy oznajmiła im, że jest gotowa, zaczęli od spraw podstawowych: imię, nazwisko, adres, telefon, miejsce zatrudnienia, poprzednie miejsce zamieszkania, kiedy przeprowadziła się do Edenton, dlaczego tędy jechała. Opowiedziała im, jak udało się jej zatankować przed burzą, o stojącej na drodze łani, utracie kontroli nad samochodem i o samym wypadku. Sierżant Huddle zapisał wszystko w notesie i spojrzał na nią z wyczekiwaniem. - Czy nie jest pani przypadkiem spokrewniona z J. B. Andersonem? - zapytał.

John Brian Anderson był jej dziadkiem ze strony matki. Denise kiwnęła głową. Sierżant Huddle odchrząknął. Jak wszyscy w Edenton znał Andersonów. Zerknął do swoich notatek. - Taylor twierdzi, że Kyle ma cztery lata. - Skończy pięć w październiku - przytaknęła. - Mogłaby go pani opisać? Podać informacje, które mógłbym nadać przez radio? - Przez radio? - Puścimy to na ratowniczy kanał policyjny, żeby udostępnić dane również innym służbom - wytłumaczył jej cierpliwie Huddle. - Na wypadek gdyby ktoś go znalazł, zabrał ze sobą i zadzwonił na policję. Albo gdyby jakimś cudem trafił do czyjegoś domu. Nie powiedział jej, że powiadomione zostaną również lokalne szpitale; nie było jeszcze takiej potrzeby. Denise odwróciła się, usiłując zebrać myśli. - Hm... - Minęło kilka sekund, zanim przemówiła. Kto potrafi dokładnie opisać swoje dziecko, używając liczb i cyfr? - Nie wiem... wzrost trzy i pół stopy, waga czterdzieści funtów. Brązowe włosy, zielone oczy... normalny chłopiec w jego wieku. Nie za duży i nie za mały. - Jakieś znaki szczególne? Znamiona, coś w tym rodzaju? Powtórzyła w myśli jego pytanie. Wszystko wydawało jej się takie oderwane, nierealne, pozbawione sensu. Po co im to? Mały chłopiec zagubiony na bagnach... ilu ich tam mogło być w taką noc? Zamiast ze mną gadać powinni go już szukać. Pytanie... o co on takiego ją pytał? A, tak. O znaki szczególne... Skoncentrowała się maksymalnie, chcąc jak najszybciej mieć to za sobą. - Ma dwa pieprzyki na lewym policzku, jeden trochę większy od drugiego - odezwała się w końcu. - Żadnych innych znamion. Sierżant Huddle zanotował to, nie podnosząc głowy. - Potrafił odpiąć pasy fotelika i otworzyć drzwi? - Tak. Robi to od paru miesięcy. Policjant skinął głową. Jego pięcioletnia córka Campbell robiła już to samo. - Pamięta pani, w co jest ubrany? Denise zamknęła oczy, żeby się zastanowić. - W czerwoną koszulkę z myszką Mickey na piersi. Mickey puszcza oko i podnosi w górę kciuk. I w dżinsy, ze ściągaczem, bez paska. Mężczyźni wymienili spojrzenia. Ciemne kolory.

- Koszulka jest z długimi rękawami? - Nie. - Miał na nogach buty? - Chyba tak. Nie zdejmowałam ich, więc pewnie ma je na nogach. Białe buty, nie pamiętam marki. Kupione w supermarkecie. - Ma jakąś kurtkę? - Nie wzięłam żadnej. Było ciepło, przynajmniej kiedy wyjeżdżaliśmy. W czasie gdy ją wypytywali, niebo przecięły, prawie jedna za drugą, trzy błyskawice. Ulewa, jeśli to w ogóle możliwe, jeszcze się wzmogła. Huddle podniósł głos, żeby przekrzyczeć burzę. - Ma pani tu wciąż rodzinę? Rodziców? Rodzeństwo? - Jestem jedynaczką. Moi rodzice zmarli. - A mąż? - Nigdy nie byłam mężatką - odparła, potrząsając głową. - Czy Kyle już się wcześniej samotnie oddalał? Potarła skronie, starając się powstrzymać dreszcze. - Parę razy. Raz w centrum handlowym i raz koło domu. Boi się błyskawic. Może dlatego wysiadł z samochodu. Podczas burzy zawsze wchodzi do mojego łóżka. - A bagna? Czy nie bałby się tam pójść po ciemku? Czy może raczej trzymałby się w pobliżu samochodu? Poczuła skurcz w żołądku. Ze strachu rozjaśniło jej się trochę w głowie. - Kyle nie boi się wychodzić na dwór - odparła. - Nawet w nocy. Uwielbia włóczyć się po lesie wokół naszego domu. Nie wiem, czy jest wystarczająco doświadczony, żeby się bać. - Więc mógłby... - Nie wiem... być może - odparła z desperacją w głosie. Sierżant Huddle przerwał na chwilę, nie chcąc jej zbyt mocno naciskać. - Czy może pani powiedzieć, o której godzinie zobaczyła łanię? - zapytał w końcu. Wzruszyła ramionami, czując się słaba i bezradna. - Też nie wiem... może o dziewiątej, może o dziewiątej piętnaście. Nie patrzyłam na zegarek. Obaj jednocześnie sprawdzili, która jest godzina. Taylor znalazł samochód o 9.31. Wezwał pomoc najwyżej pięć minut później. Teraz była 10.22. Od wypadku upłynęła przynajmniej godzina. Obydwaj - sierżant Huddle i Taylor - wiedzieli, że trzeba natychmiast rozpocząć akcję poszukiwawczą. Mimo względnie wysokiej temperatury ulewa była tak silna,

że już po kilku godzinach mogła doprowadzić do hipotermii. Zwłaszcza że chłopiec nie był odpowiednio ubrany. Żaden z nich nie wspomniał Denise o zagrożeniach, które stwarzały same moczary. W taką pogodę nikt - zwłaszcza małe dziecko - nie powinien się tam błąkać. Po człowieku mógł nie zostać żaden ślad. Huddle zamknął z trzaskiem notes. Każda minuta była teraz na wagę złota. - Jeśli pani pozwoli, będziemy kontynuować później, pani Holton. Potrzeba nam będzie więcej informacji do raportu. Teraz najważniejsze jest odnalezienie pani syna. Denise skinęła głową. - Czy powinniśmy wiedzieć coś jeszcze? Może ma jakieś przezwisko? Coś, na co odpowie? - Nie, po prostu Kyle. Ale... W tym momencie uderzyło ją to, co oczywiste. Najgorsza do wyobrażenia rzecz, fakt, o który policjant nigdy by nie zapytał. Boże... Ścisnęło ją w gardle. Nie... nie... Dlaczego wcześniej nie przyszło jej to na myśl? Dlaczego nie powiedziała im tego od razu, kiedy wydostała się z samochodu? Kiedy Kyle był blisko... kiedy mogli go jeszcze odnaleźć. Zanim się oddalił... Mógł być wtedy tak niedaleko... - Pani Holton? Targały nią jednocześnie strach, gniew i ślepy bunt. On nie odpowie na ich wołanie! Schowała twarz w dłoniach. On nie odpowie! - Panno Holton? - usłyszała ponownie. O Boże, dlaczego? Po nieskończenie długiej chwili otarła łzy, wstydząc się spojrzeć im w oczy. Powinnam była powiedzieć im wcześniej. - Kyle nie odpowie, jeżeli będziecie go tak po prostu wołać. Jeśli chcecie go znaleźć, musicie go zobaczyć. Wlepili w nią wzrok, najwyraźniej nie rozumiejąc, o co jej chodzi. - A jeśli powiemy, że go szukamy, bo mama martwi się o niego? Potrząsnęła głową, czując, jak ogarniają ją mdłości. - On nie odpowie.

Ile razy już to mówiła? Ile razy było to tylko zwykłym wyjaśnieniem? Ile razy nie miało tak naprawdę żadnego znaczenia w porównaniu z dzisiejszą sytuacją? Żaden z mężczyzn się nie odezwał. Denise zaczerpnęła z trudem powietrze. - Kyle nie mówi zbyt dobrze - wyjaśniła. - Zna tylko kilka słów. Z jakiejś przyczyny... nie potrafi zrozumieć, co się do niego mówi. Dlatego byliśmy dzisiaj na uniwersytecie Duke'a. Potoczyła po nich wzrokiem, żeby upewnić się, czy rozumieją. - Musicie go znaleźć. Samo wołanie nie przyniesie żadnych efektów. Nie zrozumie, co mówicie. Nie odpowie... nie potrafi. Musicie go znaleźć... Dlaczego to go spotkało? Dlaczego ze wszystkich dzieci musiało się to przytrafić właśnie jemu? Zaczęła łkać. Nie była w stanie powiedzieć nic więcej. Taylor położył jej ponownie rękę na ramieniu. - Znajdziemy go, pani Holton - oznajmił z cichą stanowczością. - Znajdziemy go. Pięć minut później, kiedy Taylor wraz z innymi ustalali zasięg poszukiwań, przybyli czterej kolejni ochotnicy. Edenton nie stać było na więcej. W wyniku wyładowań atmosferycznych wybuchły trzy potężne pożary, w ciągu ostatnich dwudziestu minut doszło do czterech wypadków samochodowych - w tym dwóch z poważnymi obrażeniami. Przerwane linie wysokiego napięcia stanowiły duże zagrożenie. Na policji i straży pożarnej urywały się telefony. Jeżeli nie było bezpośredniego zagrożenia życia, dzwoniących informowano, że w tej chwili nic nie można zrobić. Poszukiwania zaginionego dziecka uzyskały absolutny priorytet. Pierwszym posunięciem było zaparkowanie samochodów i ciężarówek jak najbliżej bagien. Ustawiono je z zapalonymi silnikami i włączonymi długimi światłami, piętnaście jardów jeden od drugiego. Zapewniały nie tylko źródło dodatkowego światła, ale stanowiły coś w rodzaju latarni morskiej, gdyby któryś z szukających stracił orientację. Rozdano latarki i walkie - talkie z dodatkowymi bateriami. W poszukiwaniach miało wziąć udział jedenastu mężczyzn (łącznie z kierowcą ciężarówki, który zaoferował swoją pomoc); punktem startu było miejsce, w którym Taylor znalazł kocyk. Mieli się stąd rozejść w trzech kierunkach - na wschód, zachód i południe. Dwie pierwsze trasy prowadziły wzdłuż autostrady; kierunek południowy obrali, bo tam właśnie Kyle zmierzał, kiedy zgubił kocyk. Jeden z mężczyzn pozostał w pobliżu samochodów, w razie gdyby chłopiec dostrzegł światła i zawrócił. Miał co godzina odpalać flarę, żeby pozostali mogli się dokładnie zorientować, gdzie są.

Sierżant Huddle opisał im w skrócie, jak wygląda i jak jest ubrany Kyle. Następnie głos zabrał Taylor. Podobnie jak kilka innych osób, polował już wcześniej na bagnach i wyjaśnił pozostałym, co im może grozić. Przy skraju bagien niedaleko drogi grunt był zawsze grząski, ale na ogół niezalany. Dopiero pół mili dalej zaczynały się szerokie rozlewiska. Były jednak groźne; grzęzawisko wsysało stopy i całe nogi, trzymając je czasem jak imadło, z którego trudno było się wyrwać dorosłemu, a cóż dopiero dziecku. Tej nocy poziom wody przy drodze sięgał pół cala i mógł się jeszcze podnieść. Zalane wodą grzęzawisko stwarzało śmiertelne zagrożenie. Mężczyźni kiwali ponuro głowami. Będą zachowywać ostrożność. Jedyny plus, jeśli w ogóle można było mówić o plusach, polegał na tym, że ich zdaniem Kyle nie mógł jeszcze daleko odejść. Drzewa i pnącza utrudniały poruszanie się, ograniczając dystans, jaki mógł przebyć chłopiec. Może milę, na pewno jednak mniej niż dwie. Wciąż był niedaleko i im prędzej zaczną, tym lepiej. - Ale zgodnie z tym, co mówi matka - kontynuował Taylor - chłopiec prawdopodobnie nie odpowie na wołanie. Musimy go bardzo uważnie wypatrywać... nie chcecie chyba minąć go o kilka kroków. Dała to bardzo jasno do zrozumienia: nie możemy liczyć, że odpowie na nasze wołanie. - Jak to nie odpowie? - zapytał wyraźnie zdezorientowany jeden z mężczyzn. - Tak twierdzi jego matka. - Dlaczego nie może mówić? - Nie wyjaśniła tego dokładnie. - Jest opóźniony w rozwoju? - spytał inny. Taylor zesztywniał. - Co to, do diabła, za różnica? To mały dzieciak, który błąka się po bagnach i nie potrafi mówić. To wszystko, co teraz wiemy. Zmierzył wzrokiem pytającego, który w końcu spuścił oczy. Przez chwilę słychać było tylko szum padającego deszczu. W końcu sierżant Huddle wziął głęboki oddech. - Powinniśmy się zbierać. Taylor włączył latarkę. - Ruszajmy.

ROZDZIAŁ 5 Denise wyobrażała sobie, jak wraz z innymi przedziera się przez moczary, odsuwając od twarzy gałęzie drzew, brodząc stopami w grząskim błocie i desperacko szukając Kyle'a. W rzeczywistości leżała na noszach w ambulansie pędzącym do szpitala w oddalonym o trzydzieści mil na północny wschód Elizabeth City, gdzie był najbliższy ostry dyżur. Wciąż oszołomiona i zziębnięta, wpatrywała się w sufit. Chciała tam zostać, błagała ich, lecz powiedzieli, że tak będzie lepiej dla jej syna. Tylko im przeszkadzała. Odparła, że nic ją to nie obchodzi, i wyszła z ambulansu, z powrotem na deszcz, wiedząc, że Kyle jej potrzebuje. Udając, że jest w świetnej formie, poprosiła o sztormiak i latarkę, ale po paru krokach świat zawirował jej przed oczyma, nogi odmówiły posłuszeństwa i upadła na ziemię. Dwie minuty później odjechała ambulansem na sygnale. Jej ciałem wstrząsały dreszcze, lecz poza tym, odkąd położono ją na noszach, w ogóle się nie poruszała. Oddychała szybko, płytko, niczym małe zwierzątko, i miała chorobliwie bladą skórę. W wyniku ostatniego upadku otworzyła się z powrotem rana głowy. - Więcej wiary, panno Holton - pocieszał ją pielęgniarz. Właśnie zmierzył jej ciśnienie i był przekonany, że jest w stanie szoku. - Znam tych facetów. Wiele dzieciaków już tu się zgubiło i zawsze je odnajdywali. Denise nie odpowiedziała. - Pani też nic nie będzie - kontynuował. - Za parę dni będzie pani zdrowa jak ryba. Na minutę zaległa cisza. Denise wciąż uparcie wpatrywała się w sufit. Pielęgniarz zaczął mierzyć jej puls. - Chce pani, żebym do kogoś zadzwonił, kiedy dojedziemy do szpitala? - zapytał. - Nie - szepnęła. - Nie mam nikogo takiego. Taylor i pozostali dotarli do miejsca, gdzie odnalazł wcześniej kocyk, i rozdzielili się. Taylor oraz dwaj inni mężczyźni ruszyli na południe, w głąb bagien. Reszta poszła na wschód i na zachód. Burza nie ustawała i widoczność, nawet przy włączonych latarkach, nie przekraczała kilku jardów. Po paru minutach Taylor przestał widzieć i słyszeć kogokolwiek i poczuł, jak ściska go w dołku. W podnieceniu towarzyszącym przygotowaniom do akcji kiedy wszystko wydawało się możliwe - zapomnieli o realiach całej sytuacji. Taylor szukał już wcześniej zaginionych osób i nagle zdał sobie sprawę, że w operacji bierze udział za mało ludzi. Noc na bagnach, burza, dziecko, które nie odpowiada na wołania... w tych warunkach i pięćdziesiąt osób byłoby za mało. Może nawet i sto. Żeby odnaleźć kogoś w lesie, każdy uczestnik akcji nie mógł stracić z oczu swoich sąsiadów z lewej

i prawej strony i musiał poruszać się w tym samym tempie co pozostali, tyralierą. Trzymając się blisko siebie, mogli dokładnie przeczesać teren bez obawy, że coś pominą. Z dziesięcioma ludźmi było to praktycznie niemożliwe. Chwilę po rozdzieleniu się każdy biorący udział w akcji zdany był wyłącznie na samego siebie. Mógł tylko przemierzać teren w wybranym kierunku, świecąc to tu, to tam latarką. Przypominało to szukanie igły w stogu siana. Odnalezienie Kyle'a okazało się nagle bardziej kwestią szczęścia niż sprawnej organizacji. Powtarzając sobie, że nie wolno mu tracić wiary, Taylor mijał kolejne drzewa, stąpając po coraz bardziej grząskim gruncie. Sam nie miał dzieci, ale był ojcem chrzestnym synów swego najlepszego przyjaciela Mitcha Johnsona i szukał Kyle'a tak, jakby zaginął jeden z nich. Mitch również należał do ochotniczej straży pożarnej i Taylor żałował, że jego przyjaciel nie uczestniczy w akcji. Polowali razem od dwudziestu lat i Mitch znał te tereny równie dobrze jak on. Przydałoby im się jego doświadczenie. Niestety Mitch wyjechał z miasta na parę dni. Taylor miał nadzieję, że nie był to zły omen. Im dalej od drogi, tym ciemniejsze i bardziej nieprzystępne stawały się bagna. Drzewa rosły coraz gęściej, między nimi leżały przegniłe pnie. Pnącza i gałęzie łapały go za ubranie i musiał odsuwać je wolną ręką od twarzy. Oświetlał latarką każdą kępę drzew, każdy pniak i krzew, ani na chwilę się nie zatrzymując, wypatrując jakiegokolwiek śladu Kyle'a. Minęło kilka minut. Potem dziesięć. Potem dwadzieścia. Potem trzydzieści. Dalej, w głębi bagien, woda sięgnęła mu do kostek, utrudniając każdy krok. Zerknął na zegarek. Była 10.56. Od zaginięcia Kyle'a minęło półtorej godziny, może więcej. Czas, który z początku był ich sprzymierzeńcem, teraz stał się wrogiem. Ile jeszcze potrwa, zanim dzieciak kompletnie przemarznie? Albo... Potrząsnął głową, nie chcąc o tym myśleć. Błyskawice przecinały regularnie niebo, ulewny deszcz zdawał się zacinać ze wszystkich stron. Taylor co parę sekund ocierał twarz i oczy, żeby móc coś widzieć. Mimo zapewnień matki Kyle'a, że chłopiec nie odpowie na wołanie, bezustannie powtarzał głośno jego imię. Z jakiegoś powodu czuł dzięki temu, że daje z siebie jeszcze więcej, niż dawał. Niech to diabli. Chyba już od sześciu lat nie było tu takiej burzy? Może nawet od siedmiu? Dlaczego musiała się przytrafić właśnie dziś, kiedy zaginął ten chłopiec? W taką noc nie mogli nawet wykorzystać najlepszych w hrabstwie psów Jimmiego Hicksa. Deszcz zatarł wszystkie tropy. A przemierzanie terenu na oślep mogło okazać się nieskuteczne.

Dokąd mógł pójść ten dzieciak? Dzieciak, który boi się burzy, a nie boi się lasu? Chłopiec, który zobaczył ranną w wypadku i nieprzytomną matkę? Pomyśl. Taylor znał te bagna tak samo dobrze, a może nawet lepiej niż którykolwiek z jego znajomych. W wieku dwunastu lat zastrzelił tu swojego pierwszego jelenia; każdej jesieni polował na kaczki. Miał wrodzoną umiejętność wytropienia prawie każdej zwierzyny, rzadko wracał z polowania bez zdobyczy. Mieszkańcy Edenton często mówili żartem, że ma wilczy węch. Rzeczywiście miał niezwykły talent; nawet on sam to przyznawał. Posiadał naturalnie wiedzę, bez której nie może się obyć żaden myśliwy - o tropach, odchodach, połamanych gałęziach znaczących ucieczkę jelenia - to jednak nie tłumaczyło w pełni jego sukcesów. Gdy proszono go, żeby zdradził swój sekret, odpowiadał, że stara się myśleć jak jeleń. Ludzie się śmiali, lecz Taylor mówił to zawsze z tak poważną miną, że szybko zdawali sobie sprawę, że nie stara się ich wcale rozbawić. Myśleć jak jeleń? Cóż to, do diabła, znaczy? Kręcili głowami. Chyba tylko Taylor wiedział, co ma na myśli. Teraz próbował zrobić to samo, tyle że tym razem poprzeczka była ustawiona znacznie wyżej. Zamknął oczy. Dokąd poszedłby czterolatek? W którą stronę by się udał? Wybuch flary sygnalizującej upływ godziny sprawił, że otworzył szerzej oczy. Minęła jedenasta. Pomyśl. Izba przyjęć szpitala w Elizabeth City pękała w szwach. Siedzieli tam nie tylko ci z poważnymi obrażeniami, ale i ludzie, którzy nie czuli się po prostu zbyt dobrze. Niewątpliwie mogli z tym poczekać do następnego ranka, lecz burza, podobnie jak pełnia księżyca, zdawała się wzbudzać w nich irracjonalny lęk. Im większa nawałnica, tym mniej racjonalnie rozumowali. W taką noc zwykła zgaga przekształcała się w atak serca; poranna gorączka okazywała się nagle zbyt poważna, by ją ignorować. Skurcz nogi mógł być objawem skrzepu. Lekarze i pielęgniarki wiedzieli o tym; nawał pacjentów w taką noc można było przewidzieć niczym wschód słońca po zachodzie. Na przyjęcie u lekarza czekało się ponad dwie godziny. Z powodu rany głowy Denise przyjęto poza kolejnością. Była półprzytomna; leżała z zamkniętymi oczyma i bredziła w malignie, powtarzając wciąż to samo słowo. Natychmiast kazano ją prześwietlić. Wyniki miały zadecydować, czy konieczna będzie tomografia. Słowo, które wciąż powtarzała, brzmiało: „Kyle”.

Po kolejnych trzydziestu minutach Taylor McAden znalazł się najgłębszym mateczniku bagien. Było tu niewiarygodnie ciemno, niczym w odciętej od światła jaskini. Mimo włączonej latarki czuł, jak powoli ogarnia go klaustrofobia. Drzewa i pnącza tworzyły tak zbitą ścianę, że poruszanie się w prostej linii było praktycznie niemożliwe. Człowiek mógł łatwo zacząć kręcić się w kółko. Nie potrafił sobie wyobrazić, co czuje Kyle. Deszcz i wiatr nie zelżały nawet na chwilę. Tylko błyskawice rozświetlały niebo trochę rzadziej. Woda sięgała mu do połowy łydki i nie odkrył żadnych śladów. Parę minut wcześniej połączył się z innymi przez walkie - talkie - wszyscy powtarzali to samo. Nic. Żadnego znaku chłopca. Zaginął dwie i pół godziny temu. Pomyśl. Czy w ogóle dotarłby tak daleko? Czy mały chłopiec był w stanie przebrnąć przez wodę tej głębokości? Nie. Kyle nie doszedłby tak daleko, nie w dżinsach i podkoszulku. Jeżeli tu dotarł, nie znajdziemy go żywego. Taylor wyciągnął kompas z kieszeni, oświetlił go latarką i sprawdził swoje położenie. Zdecydował, że wróci do miejsca, gdzie znalazł koc, do punktu zero. Kyle minął ten punkt... to wiedzieli wszyscy. Ale w którą stronę się udał? Wiatr kołysał gałęziami drzew, deszcz chłostał mu policzki. Niebo rozświetliła kolejna błyskawica. Centrum burzy nareszcie przesuwało się dalej. Kyle jest mały i boi się błyskawic... zacinającego deszczu... Taylor popatrzył w niebo i starał się skoncentrować. Coś zaczęło świtać mu w głowie... Pewna możliwość. Dmący wiatr... zacinający deszcz... lęk przed błyskawicami... Te rzeczy miały przecież znaczenie dla Kyle'a, czyż nie? Chwycił walkie - talkie i kazał wszystkim wrócić jak najszybciej do autostrady. Tam się z nimi spotka. - To musi być to - powiedział, nie zwracając się do nikogo w szczególności. Podobnie jak wiele zatroskanych żon strażaków, które telefonowały tej nocy na strażnicę, Judy McAden nie mogła się powstrzymać, żeby tam nie zadzwonić. Mimo że Taylora wzywano dwa lub trzy razy w miesiącu, za każdym razem, kiedy wyjeżdżał na akcję, targał

nią niepokój. Nie chciała, żeby został strażakiem, i nie kryła tego, w końcu jednak przestała się z nim spierać, zdając sobie sprawę, że nie zmieni zdania. Był tak samo uparty jak jego ojciec. Przez cały wieczór instynkt podpowiadał jej, że stało się coś niedobrego. Z początku próbowała ignorować złe przeczucia, lecz one nie dawały jej spokoju. Wreszcie niechętnie wybrała numer straży pożarnej, spodziewając się najgorszego. Poinformowano ją, że na bagnach zaginął mały chłopiec - prawnuk J. B. Andersona. Taylor uczestniczył w poszukiwaniach. Matka chłopca była w drodze do szpitala w Elizabeth City. Judy odłożyła słuchawkę i odchyliła się do tyłu na krześle. Ucieszyła się, że Taylorowi nic się nie stało, lecz zmartwiła ją wiadomość o dziecku. Jak wszyscy w Edenton, znała Andersonów. Co więcej, przyjaźniła się z matką Denise, gdy były jeszcze młodymi dziewczynami, zanim ta wyjechała z Edenton i poślubiła Charlesa Holtona. Od tego czasu minęło przynajmniej czterdzieści lat. Nie myślała o niej od bardzo dawna, lecz teraz wróciły stare wspomnienia; przypomniała sobie wspólne wędrówki do szkoły, leniwe dni nad rzeką, niekończące się rozmowy o chłopakach, wycinanie zdjęć z magazynów mody... Pamiętała również, z jak wielkim smutkiem przyjęła wiadomość o jej śmierci. Nie miała pojęcia, że córka przyjaciółki wróciła do Edenton. A teraz zaginął jej syn. Cóż za powrót. Judy nie zastanawiała się długo - odkładanie spraw na później nie leżało w jej naturze. Zawsze była typem zdobywcy i w wieku sześćdziesięciu trzech lat nie zwolniła tempa nawet na sekundę. Przed wielu laty, po śmierci męża, zatrudniła się jako bibliotekarka. Przyrzekła sobie, że wychowa syna sama, i dokonała tego. Nie tylko utrzymywała ich oboje, ale przejęła rolę obojga rodziców. Udzielała się w komitecie rodzicielskim, jeździła z Taylorem na mecze i obozy skautów, nauczyła go sprzątać i gotować, grać w kosza i w baseball. Chociaż te dni dawno już minęły, obecnie miała jeszcze więcej zajęć niż dawniej. W ciągu ostatnich dwunastu lat całą energię, z jaką wychowywała syna, przerzuciła na sprawy społeczne, uczestnicząc we wszystkich aspektach życia miasta. Pisała regularnie do swojego kongresmana i stanowych legislatorów. Potrafiła chodzić od drzwi do drzwi i zbierać podpisy pod różnymi petycjami, kiedy uważała, że jej opinia nie została należycie wysłuchana. Należała do Towarzystwa Historycznego Edenton, które zbierało fundusze na ochronę zabytkowej architektury. Uczestniczyła w każdym zgromadzeniu rady miasta, wygłaszając opinie o tym, co powinno być zrobione. Uczyła w szkółce niedzielnej kościoła episkopalnego, piekła ciasta na każdy festyn i w dalszym ciągu pracowała trzydzieści godzin tygodniowo w

bibliotece. Napięty rozkład dnia nie pozwalał jej tracić czasu. Gdy raz podjęła decyzję, postępowała zgodnie z nią, nie oglądając się za siebie. Zwłaszcza gdy była jej pewna. Chociaż nie znała Denise, sama też była matką i wiedziała dobrze, czym jest lęk o własne dziecko. Taylor nadstawiał karku przez całe swoje życie. Od najmłodszych lat najwyraźniej pociągało go niebezpieczeństwo. Judy zdawała sobie sprawę, że błąkający się po bagnach chłopiec musi być absolutnie przerażony, a matka... matka prawdopodobnie odchodzi od zmysłów. Bóg wie, że ja odchodziłam. Włożyła płaszcz przeciwdeszczowy, przekonana, że Denise potrzebuje wszelkiej pomocy, jakiej można jej udzielić. Perspektywa jazdy podczas ulewy w ogóle jej nie przerażała: nawet o tym nie pomyślała. Matka i syn byli w tarapatach. Jeśli nawet Denise Holton nie będzie chciała - lub nie będzie mogła z powodu doznanych obrażeń - jej widzieć, Judy wiedziała, że nie zdoła zasnąć, póki nie da tej kobiecie do zrozumienia, że mieszkańców miasta obchodzą jej problemy.

ROZDZIAŁ 6 O północy, z dokładnością zegara, niebo ponownie rozświetlił blask flary. Od zaginięcia Kyle'a minęły trzy godziny. Zbliżającego się do autostrady Taylora uderzyło, jak bardzo jest tam jasno w porównaniu z mroczną czeluścią, z której się wynurzył. Po raz pierwszy, odkąd oddalił się od innych, usłyszał także głosy... wiele głosów, wzajemnie się nawołujących. Przyspieszywszy kroku, minął ostatnie drzewa i zobaczył ponad dziesięć nowych pojazdów. Ich reflektory dołączyły do tych, które przybyły wcześniej. Było również więcej ludzi, nie tylko dlatego, że z moczarów wrócili inni poszukiwacze, lecz dlatego, że stały wokół nich osoby, które dowiedziały się pocztą pantoflową o akcji i przyjechały pomóc. Taylor już z daleka rozpoznał większość z nich. Byli tam: Craig Sanborn, Rhett Little, Skip Hudson, Mike Cook, Bart Arthur, Mark Shelton i sześciu albo siedmiu innych. Ludzie, którzy stawili czoło burzy, choć jutro rano musieli iść do pracy. Ludzie, którzy prawdopodobnie nigdy w życiu nie spotkali Denise. Po prostu dobrzy ludzie, pomyślał. Atmosfera była jednak ponura. Ci, którzy wrócili z bagien, byli przemoczeni, pobrudzeni błotem, podrapani, zmęczeni i rozczarowani. Podobnie jak Taylor, widzieli, jak ciemny i nieprzenikniony jest las. Kiedy Taylor podszedł do nich, przestali ze sobą rozmawiać. Umilkli również nowo przybyli. Sierżant Huddle odwrócił do niego twarz, na którą padało światło latarek. Na policzku miał głębokie zadrapanie, częściowo skryte pod plamami błota. - Jakie masz wiadomości? Znalazłeś coś? Taylor potrząsnął głową. - Nie, ale chyba się domyślam, w którą stronę poszedł. - Skąd wiesz? - Nie wiem na pewno. To tylko hipoteza, ale moim zdaniem chłopak kieruje się na południowy wschód. Tak jak wszyscy, sierżant Huddle wiedział, że Taylor cieszy się opinią doświadczonego tropiciela; znali się obaj od dzieciństwa. - Dlaczego? - Po pierwsze, tam właśnie znaleźliśmy kocyk i jeśli ruszył dalej w tę stronę, wiatr wiał mu w plecy. Nie sądzę, żeby mały chłopiec próbował z nim walczyć... moim zdaniem szedł z wiatrem. W przeciwnym razie za bardzo dokuczałby mu deszcz. Myślę poza tym, że wolał

mieć błyskawice z tyłu. Jego matka stwierdziła, że mały boi się błyskawic. Sierżant Huddle zmierzył go sceptycznym spojrzeniem. - To niezbyt wiele. - Nie - przyznał Taylor. - Ale uważam, że to nasza jedyna szansa. - Nie sądzisz, że powinniśmy szukać go w taki sam sposób jak wcześniej? We wszystkich kierunkach? Taylor potrząsnął głową. - Będziemy za bardzo oddaleni od siebie... to nic nie da. Widziałeś, jak tam jest. Otarł policzek wierzchem dłoni i próbował zebrać myśli. Żałował, że nie ma z nimi Mitcha. W takich sprawach był bardzo przekonujący. - Posłuchaj - powiedział w końcu. - Wiem, że to tylko domysł, ale mogę się założyć, że mam rację. Ilu mamy teraz ludzi? Ponad dwudziestu. Moglibyśmy ruszyć szeroką tyralierą i sprawdzić cały teren w tym kierunku. Huddle zmrużył z powątpiewaniem oczy. - A jeśli nie poszedł w tę stronę? Co będzie, jeśli nie masz racji? Jest ciemno... z tego, co wiemy, może kręcić się w kółko. Mógł skryć się w jakiejś dziurze, szukając schronienia przed deszczem. To, że boi się błyskawic, nie oznacza jeszcze, że wie, jak się od nich oddalić. Chłopak ma cztery lata. Poza tym mamy teraz dość ludzi, żeby ruszyć w kilku kierunkach. Taylor nie odpowiedział, rozważając wszystkie za i przeciw. To, co mówił Huddle, brzmiało całkiem sensownie. Ale on nauczył się ufać swojemu instynktowi. Na jego twarzy malował się upór. Sierżant Huddle zmarszczył brwi i wcisnął jeszcze głębiej ręce w kieszenie przemoczonej deszczem kurtki. - Zaufaj mi, Carl - powiedział w końcu Taylor. - To nie jest takie łatwe. Stawką jest życie tego chłopca. - Wiem. Usłyszawszy to, sierżant Huddle westchnął i odwrócił się. Decyzja należała do niego. Oficjalnie to on koordynował akcję. On miał zdać z niej raport i w ostatecznym rozrachunku on był za wszystko odpowiedzialny. - W porządku - stwierdził wreszcie. - Zrobimy tak, jak chcesz. Mam tylko nadzieję, że się nie mylisz. Było wpół do pierwszej. Po przyjeździe do szpitala Judy McAden natychmiast podeszła do biurka rejestratorki.

Dobrze obeznana ze szpitalnym protokołem, oznajmiła, że chce się widzieć z Denise Holton, swoją siostrzenicą. Rejestratorka nie sprawdzała jej tożsamości - poczekalnia była wciąż pełna ludzi - i szybko przekartkowała rejestr. Denise Holton została przeniesiona do sali na piętrze, wyjaśniła, ale godziny odwiedzin dawno się skończyły. Gdyby mogła pani przyjść jutro rano... - Czy może mi pani przynajmniej powiedzieć, jak ona się czuje? - przerwała jej Judy. Kobieta wzruszyła ramionami. - Napisali tutaj, że zrobili jej prześwietlenie, i to wszystko, co wiem. Jestem pewna, że dowie się pani więcej, kiedy sytuacja wróci do normy. - Kiedy zaczynają się godziny odwiedzin? - O ósmej rano - poinformowała ją rejestratorka, sięgając po kolejne akta. - Rozumiem - odparła zrezygnowanym tonem Judy. Zerkając przez ramię, spostrzegła, że w izbie przyjęć panuje jeszcze większy rozgardiasz niż w poczekalni. Pielęgniarki biegały z sali do sali, sprawiając wrażenie zmęczonych i przybitych. - Czy muszę tu się zgłosić, zanim ją odwiedzę? To znaczy jutro? - Nie. Główne wejście jest za rogiem. Niech pani poinformuje po prostu pielęgniarki, że chce pani odwiedzić pacjentkę, która leży w sali numer dwieście siedemnaście. One panią skierują. - Dziękuję. Judy odeszła na bok. Do rejestratorki podszedł następny w kolejce mężczyzna w średnim wieku, od którego zalatywało alkoholem. Rękę trzymał na prowizorycznym temblaku. - Dlaczego to tak długo trwa? Nie mogę wytrzymać z bólu - jęknął. Rejestratorka niecierpliwie westchnęła. - Przykro mi, ale sam pan widzi, że mamy tu dzisiaj duży ruch. Doktor zbada pana, kiedy tylko... Judy upewniła się, że uwaga kobiety skupiona jest na mężczyźnie z ręką na temblaku, i wyszła z poczekalni przez podwójne drzwi, które prowadziły w głąb szpitala. Z poprzednich wizyt pamiętała, że windy są w końcu korytarza. Po niespełna minucie mijała puste stanowisko pielęgniarek, kierując się do sali numer 217. W tym samym czasie gdy Judy zmierzała do pokoju Denise, poszukiwania zostały wznowione. W akcji uczestniczyło łącznie dwudziestu czterech mężczyzn, którzy posuwając

się tyralierą, tak żeby każdy widział latarki sąsiadów, byli w stanie kontrolować pas o szerokości ćwierć mili. Nie przejmując się burzą, ruszyli powoli na południowy wschód. Po kilku minutach światła samochodowych reflektorów ponownie zniknęły w mroku. Dla nowo przybyłych nagła ciemność stanowiła wstrząs. Zastanawiali się, jak długo może przetrwać w takich warunkach mały chłopiec. Niektórzy z nich zaczęli wątpić, czy uda im się w ogóle znaleźć jego ciało. Denise nie mogła zasnąć: to było po prostu niemożliwe. Na ścianie przy jej łóżku wisiał zegar. Wpatrywała się w jego tarczę, obserwując mijające z przeraźliwą regularnością minuty. Od zaginięcia Kyle'a minęły już prawie cztery godziny. Cztery godziny! Chciała coś zrobić - cokolwiek, byle tylko nie leżeć tu bezradnie, nie mogąc pomóc Kyle'owi i szukającym go ludziom. Chciała wrócić tam do lasu i fakt, że nie może tego zrobić, był dla niej bardziej bolesny niż odniesione obrażenia. Musiała wiedzieć, co się dzieje. Chciała pokierować akcją. Ale tu w szpitalu nie mogła nic zrobić. Jej ciało zdradziło ją. W ciągu poprzedniej godziny zawroty głowy ustąpiły jedynie częściowo. Nie była w stanie zachować równowagi w wystarczającym stopniu, by przejść korytarzem, nie mówiąc już o udziale w poszukiwaniach. Jasne światło raziło ją, a kiedy doktor zadał jej trzy proste pytania, jego twarz zaczęła troić jej się w oczach. Teraz, leżąc sama w pokoju, nienawidziła się za własną słabość. Cóż z niej za matka! Nie potrafiła nawet zadbać o własne dziecko! O północy - kiedy zdała sobie sprawę, że nie będzie w stanie opuścić szpitala kompletnie się załamała; od zaginięcia Kyle'a minęły wtedy trzy godziny. Zaczęła wołać synka, kiedy tylko zrobiono jej zdjęcia. Wykrzykiwanie na całe gardło jego imienia przyniosło jej dziwną ulgę. Wydawało jej się, że Kyle ją usłyszy, i chciała, by słyszał jej głos. Wracaj, Kyle. Wracaj do mamy. Przecież mnie słyszysz, prawda? Wyrywając się z uścisku dwóch trzymających ją pielęgniarek, nie słuchała, gdy prosiły, żeby umilkła, żeby się uspokoiła. Proszę się odprężyć, mówiły, wszystko będzie dobrze. Ona jednak nie mogła przestać. Wykrzykiwała po prostu dalej jego imię i walczyła z nimi, póki w końcu nie przewiozły jej tutaj. W tym momencie zdarła sobie kompletnie gardło i krzyk przeszedł w łkanie. Pielęgniarka została z nią parę minut, żeby upewnić się, że nic jej nie będzie, a potem musiała odpowiedzieć na wezwanie z innej sali. Od tej pory Denise leżała sama.

Śledziła wzrokiem sekundową wskazówkę zegara. Tik. Nikt nie wiedział, co się dzieje. Zanim wezwano pielęgniarkę gdzie indziej, Denise prosiła ją, żeby zadzwoniła na policję i zapytała, czy odnaleziono już Kyle'a. Błagała ją, lecz ona łagodnie odmówiła. Zapewniła tylko, że kiedy się czegoś dowiedzą, natychmiast dadzą jej znać. Do tego czasu powinna postarać się uspokoić, powinna się odprężyć. Odprężyć. Czy oni zwariowali? Kyle wciąż błąkał się po lesie i Denise była pewna, że żyje. Musiał żyć. Gdyby nie żył, wiedziałaby o tym. Odczułaby to bardzo głęboko, namacalnie, tak jakby ktoś uderzył ją w żołądek. Może byli ze sobą w specjalny sposób połączeni, może wszystkie matki są tak połączone ze swoimi dziećmi. Może działo się tak dlatego, że Kyle nie potrafił mówić i we wszystkim, co go dotyczyło, musiała polegać na przeczuciach. Nie wiedziała dokładnie. W głębi serca wierzyła jednak, że gdyby stało się coś złego, wiedziałaby o tym. A jej serce na razie milczało. Kyle żył. Musiał żyć. Błagam Cię, Boże, pozwól mu żyć. Tik. Nie pukając do drzwi, Judy McAden uchyliła je delikatnie i zobaczyła, że nie pali się górne światło. W rogu pokoju jarzyła się tylko mała lampka. Nie mogła się zorientować, czy Denise śpi, czy jest przytomna, ale gdyby spała, nie chciała jej obudzić. Kiedy zamykała za sobą drzwi, Denise odwróciła głowę i zmierzyła ją półprzytomnym wzrokiem. Widząc ją w półmroku, leżącą na łóżku, Judy zastygła w bezruchu. Był to jeden z rzadkich momentów w jej życiu, gdy nie wiedziała, co powiedzieć. Uświadomiła sobie, że zna Denise Holton. Mimo pokrywających jej głowę bandaży i skaleczeń na policzku, zorientowała się, że ma przed sobą młodą kobietę, która korzystała z komputerów w bibliotece. Kobietę, której towarzyszył zawsze ten miły chłopczyk, uwielbiający książki o samolotach. Och, nie... ten miły malec... Denise w ogóle nie poznawała stojącej w progu starszej pani. W głowie miała mętlik. Czy to pielęgniarka? Nie, nie była odpowiednio ubrana. Policjantka? Nie, za stara. Jej twarz była

jednak mgliście znajoma. - Czy ja panią znam? - wychrypiała. Judy, która w końcu oprzytomniała, podeszła do łóżka. - Tak jakby - odparła cicho. - Widziałam panią w bibliotece. Pracuję tam. Denise zmrużyła oczy. W bibliotece? Pokój znowu zaczął wirować. - Co pani tutaj robi? - zapytała bełkotliwie. Poszczególne słowa zlewały się ze sobą. No właśnie, co ja tu robię, pomyślała Judy. Pociągnęła nerwowo za pasek torebki. - Dowiedziałam się, że zaginął pani synek - odparła. - Mój syn jest jednym z tych, którzy prowadzą w tej chwili poszukiwania. Denise zamrugała oczyma i na jej twarzy pojawiły się jednocześnie strach i nadzieja. - Czy pani coś wie? - zapytała o wiele przytomniej. Pytanie zaskoczyło Judy, po chwili jednak zdała sobie sprawę, że jest całkiem naturalne. W jakim innym celu miałaby tu przychodzić? Potrząsnęła głową. - Nie, przykro mi, nic nie wiem. Denise zacisnęła wargi i nie odezwała się już ani słowem. Przez chwilę analizowała jakby odpowiedź Judy, a potem odwróciła się na bok. - Chciałabym zostać sama - oznajmiła. Wciąż nie wiedząc, co robić (Po co tutaj przyszłam, do diaska? Ona nawet mnie nie zna!), Judy powiedziała jedyną rzecz, którą sama chciałaby usłyszeć, jedyną rzecz, która przyszła jej do głowy. - Oni go znajdą, Denise. Z początku wydawało jej się, że Denise jej nie usłyszała, ale potem zobaczyła, że drży jej podbródek, a w oczach wezbrały łzy. Chora w ogóle się nie odzywała. Trzymała najwyraźniej swoje emocje na wodzy, tak jakby nie chciała, by ktokolwiek oglądał ją w tym stanie, i to w jakiś sposób pogarszało dodatkowo sytuację. Nie wiedząc, z jaką to spotka się reakcją, wiedziona matczynym impulsem Judy podeszła jeszcze bliżej i usiadła przy łóżku. Denise nie zwracała na nią uwagi. Judy obserwowała ją w milczeniu. Co ja sobie wyobrażałam? Że zdołam jej pomóc? Co ja mogę zrobić? Może nie powinnam była w ogóle przychodzić... Ona wcale mnie nie potrzebuje. Jeśli poprosi znowu, żebym sobie poszła, zrobię to. Z zadumy wyrwał ją głos tak niski, że ledwie go usłyszała. - A jeśli nie znajdą? Judy wzięła ją za rękę i uścisnęła.

- Znajdą go. Denise wzięła głęboki długi oddech, jakby próbowała zaczerpnąć sił z jakiegoś ukrytego źródła. Odwróciła się powoli i spojrzała na Judy podpuchniętymi, zaczerwienionymi oczyma. - Nie wiem nawet, czy go dalej szukają... Judy uderzyło podobieństwo między Denise i jej matką... a raczej tym, jak kiedyś wyglądała jej matka. Mogły być siostrami i zdziwiło ją, dlaczego nie zwróciła na to uwagi już wcześniej w bibliotece. Ta myśl szybko ustąpiła jednak miejsca zdumieniu, jakie wzbudziły w niej słowa Denise. Nie wiedząc, czy dobrze ją usłyszała, Judy zmarszczyła brew. - Co to znaczy? Chcesz powiedzieć, że nikt cię nie informuje, co się tam dzieje? Chociaż Denise patrzyła jej prosto w oczy, wydawała się przebywać gdzieś bardzo daleko, pogrążona w letargu. - Nie powiedziano mi ani słowa, odkąd znalazłam się w ambulansie. - Ani słowa? - zawołała Judy, wstrząśnięta, że zaniedbano coś tak ważnego. Denise potrząsnęła głową. Judy natychmiast wstała i rozejrzała się za telefonem. Jej pewność siebie rosła wraz ze świadomością, że jest coś, co może zrobić. To był powód, dla którego odczuła potrzebę, żeby tu przyjść. Żeby nie mówić nic matce? Kompletnie niewybaczalne. Nie tylko niewybaczalne, ale okrutne. Z pewnością niezamierzone, lecz mimo to okrutne. Judy usiadła przy małym stoliczku w rogu pokoju, podniosła słuchawkę i wystukała numer policji w Edenton. Denise otworzyła szerzej oczy, gdy zdała sobie sprawę, dokąd dzwoni Judy. - Mówi Judy McAden. Jestem w szpitalu u Denise Holton. Dzwonię, żeby się dowiedzieć, co się tam dzieje. Nie... nie... nie wątpię, że jesteście bardzo zajęci, ale muszę rozmawiać z Mike'em Harrisem... To niech pan mu powie, żeby odebrał. Niech pan mu powie, że dzwoni Judy. To ważne. Zasłoniła dłonią mikrofon i spojrzała na Denise. - Znam Mike'a od wielu lat... jest kapitanem. Może będzie coś wiedział. Rozległo się kliknięcie i usłyszała, jak ktoś po drugiej stronie ponownie podnosi słuchawkę. - Cześć, Mike... Nie, nic mi nie jest, ale nie dlatego dzwonię. Jest ze mną Denise Holton, matka chłopca, który zaginął na bagnach. Jestem u niej w szpitalu i wygląda na to, że nikt nie powiedział jej, co się tam dzieje. Wiem, że macie urwanie głowy, ale ona musi wiedzieć... rozumiem... aha... dobrze, dziękuję. Judy potrząsnęła głową, rozłączyła się i wystukała nowy numer.

- Mike nic nie wie - poinformowała Denise. - Jego ludzie nie zajmują się akcją, ponieważ prowadzona jest poza granicami hrabstwa. Spróbujemy połączyć się ze strażą pożarną. Ponownie musiała pokonać wstępny opór, zanim połączono ją z kimś piastującym wyższe stanowisko. W końcu, po minucie albo dwóch, zaczęła przemawiać tonem prawiącej kazanie matki. - Rozumiem... ale czy nie możesz połączyć się przez radiotelefon z kimś, kto jest tam, na miejscu? Jestem tutaj z matką, która ma prawo wiedzieć, co się dzieje, i nie potrafię uwierzyć, że w ogóle jej nie informowaliście. Jak byś się czuł, gdyby to chodziło o Lindę, a Tommy zgubił się w lesie? Nie obchodzi mnie, jak bardzo jesteście zajęci. To nie jest żadne usprawiedliwienie... Nie, nie zadzwonię później. Poczekam raczej przy telefonie, a ty postaraj się z nimi teraz połączyć. Matka nie ma żadnej wiadomości od wielu godzin... Dobrze, czekam... - Judy spojrzała na Denise. - Dzwoni teraz do kogoś na miejscu akcji. Zaraz będziemy wiedzieć. W jakiej jesteś formie? Denise uśmiechnęła się po raz pierwszy od wielu godzin. - Dziękuję - powiedziała słabym głosem. Minęła minuta, a potem kolejna, zanim Judy odezwała się ponownie. - Tak, jestem przy telefonie... Przez dłuższą chwilę słuchała sprawozdania i Denise poczuła, jak mimo wszystko budzi się w niej iskierka nadziei. Może... proszę... Obserwowała uważnie twarz Judy, szukając na niej śladów jakichś emocji. Po pewnym czasie usta starszej pani zacisnęły się w wąską kreskę. - Aha, rozumiem - odezwała się w końcu. - Dziękuję, Joe. Przedzwoń, jeśli będą jakieś wiadomości. Jakiekolwiek. Tak, do szpitala w Elizabeth City. My też się za jakiś czas odezwiemy. Wpatrując się w nią, Denise poczuła, jak rośnie gruda w jej gardle i wracają mdłości. Kyle się nie odnalazł. Judy odłożyła słuchawkę i podeszła z powrotem do łóżka. - Jeszcze go nie znaleźli, ale ciągle szukają. Z Edenton przyjechało wielu ludzi i jest ich teraz więcej niż poprzednio. Pogoda trochę się poprawiła i ich zdaniem Kyle idzie na południowy wschód. Mniej więcej przed godziną ruszyli w tym kierunku. Denise prawie jej nie słyszała. Zbliżało się wpół do drugiej. Pod wpływem zimnego północnego wiatru temperatura, która początkowo wynosiła około dwunastu stopni, spadła do trzech. Grupa mężczyzn posuwała się tyralierą od ponad

godziny. Poszukiwacze zdali sobie sprawę, że jeśli mają nadzieję odnaleźć chłopca żywego, muszą to zrobić w ciągu następnych dwóch godzin. Dotarli teraz do miejsca, gdzie bagna nie były tak gęsto porośnięte i rzadziej rosły drzewa. Gałęzie, krzaki i pnącza nie drapały ich już tak dotkliwie i mogli przyspieszyć kroku. Z każdej strony Taylor widział po trzech mężczyzn, albo raczej ich latarki. Starano się niczego nie przeoczyć. Taylor polował już w tej części bagien. Ponieważ teren lekko się tu podnosił, grunt był na ogół suchy i można było napotkać jelenie. Mniej więcej pół mili dalej teren ponownie opadał, poniżej poziomu wód podskórnych, i zaczynał się obszar, który myśliwi nazywali Kaczym Strzałem. Podczas sezonu łowieckiego można ich było znaleźć w okalających cały teren kilkudziesięciu budkach, w których zasadzali się na kaczki. Woda miała tu przez cały rok kilka stóp głębokości i polowanie zawsze się udawało. Był to również najdalszy punkt, do którego mógł dotrzeć Kyle. Oczywiście jeśli posuwali się w dobrym kierunku.

ROZDZIAŁ 7 Zegar wskazywał 2.26. Od zaginięcia Kyle'a minęło prawie pięć i pół godziny. Judy zmoczyła szmatkę i delikatnie otarła nią twarz Denise. Ta na ogół milczała. Blada i wyczerpana, miała zaczerwienione, szkliste oczy i wydawała się kompletnie zdruzgotana. Judy nie zmuszała jej do rozmowy. O drugiej ponownie skontaktowała się ze strażakami, którzy oświadczyli, że nie zaszło nic nowego. Tym razem Denise chyba się tego spodziewała i praktycznie nie zareagowała. - Mogę ci podać coś do picia? - zapytała Judy. Denise nie odpowiedziała, lecz Judy i tak nalała jej wody do filiżanki. Gdy podeszła z powrotem do łóżka, Denise spróbowała usiąść, żeby się napić, i w tym momencie dały o sobie znać skutki wypadku. Dotkliwy niczym porażenie prądem ból przeszył jej rękę od nadgarstka aż po ramię. Brzuch i klatka piersiowa bolały ją, jakby przez dłuższy czas leżało na nich coś ciężkiego, a teraz, kiedy to coś zostało w końcu usunięte, jej ciało wracało powoli do poprzedniego kształtu, niczym nadmuchiwany z powrotem balon. Zesztywniał jej kark i miała wrażenie, że w górnym odcinku kręgosłupa tkwi stalowy pręt uniemożliwiający jej ruchy głową. - Zaczekaj, pomogę ci - zaproponowała Judy. Postawiła filiżankę na stoliku i pomogła jej usiąść. Denise skrzywiła się, wstrzymała oddech i zacisnęła mocno wargi, gdy przeszyły ją nowe fale bólu. Dopiero po dłuższej chwili, kiedy osłabły, zdołała się odprężyć. Judy podała jej wodę. Popijając ją, Denise zerknęła ponownie na zegar. Wskazówki posuwały się nieubłaganie do przodu. Kiedy oni go znajdą? - Czy mam wezwać pielęgniarkę? - zapytała Judy, przyglądając się jej twarzy. Denise nie odpowiedziała. Judy położyła rękę na jej dłoni. - Może chcesz, żebym cię zostawiła i dała trochę odpocząć? Denise przestała się wpatrywać w zegar i spojrzała na Judy. Znowu zobaczyła kogoś obcego, ale jednocześnie miłego, kogoś, kogo obchodziło to, co się z nią działo. Kogoś o miłych oczach, kto przypominał jej starszą sąsiadkę w Atlancie. Chcę tylko, żeby znaleźli Kyle'a... - Nie sądzę, żebym mogła zasnąć - stwierdziła w końcu. Wypiła całą wodę i Judy wzięła od niej filiżankę.

- Czy mogłaby pani powtórzyć, jak się nazywa? - poprosiła Denise. Mówiła trochę składniej, zmęczenie sprawiło jednak, że ledwie było ją słychać. - Słyszałam, jak przedstawiała się pani, telefonując, ale wyleciało mi z głowy. Judy odstawiła filiżankę na stolik i pomogła jej z powrotem wygodnie się ułożyć. - Nazywam się Judy McAden - powiedziała. - Wchodząc, zapomniałam się chyba przedstawić. - I pracuje pani w bibliotece? Judy pokiwała głową. - Kilka razy widziałam tam panią i jej syna. - To dlatego...? - zaczęła Denise i urwała. - Nie, właściwie przyszłam tutaj, gdyż znałam twoją matkę, kiedy była młoda. Dawno temu byłyśmy przyjaciółkami. Gdy usłyszałam, że masz kłopoty... nie chciałam po prostu, żebyś pomyślała, że pozostawiono cię na łasce losu. Denise zamrugała oczyma, próbując po raz pierwszy skupić wzrok na Judy. - Znała pani moją matkę? Judy pokiwała głową. - Mieszkała niedaleko mnie. Razem dorastałyśmy. Denise próbowała sobie przypomnieć, czy matka wspominała jej kiedykolwiek o Judy McAden, lecz przeszłość była niczym obraz na ekranie odłączonego od anteny telewizora. Nie potrafiła przypomnieć sobie niczego i kiedy zmagała się z własną pamięcią, nagle zadzwonił telefon. Zaskoczył je obie i zwróciły się w jego stronę. Piskliwy dzwonek wydał im się nagle złowieszczy. Kilka minut wcześniej Taylor i inni dotarli do Kaczego Strzału. Tutaj, półtorej mili od miejsca, gdzie doszło do wypadku, moczary stawały się coraz bardziej grząskie. Kyle nie mógł zajść dalej, lecz mimo to nie trafili dotąd na jego ślad. Jeden po drugim, mężczyźni zaczęli zbierać się w grupki. W miarę jak włączały się kolejne radiotelefony, w eterze odzywało się coraz więcej rozczarowanych głosów. Taylor jednak na razie się nie zgłaszał. Szukając dalej, ponownie próbował postawić się na miejscu chłopca i zadawał sobie te same co poprzednio pytania. Czy Kyle szedł tędy? Po raz któryś z rzędu dochodził do tego samego wniosku. Wiatr powinien pchać go w tę stronę. Na pewno nie miał ochoty się z nim zmagać; wędrówka w tym kierunku oznaczała również, że miał za plecami błyskawice.

Do diabła. Musiał pójść w tę stronę. Po prostu musiał. Ale gdzie się podział? Nie mogli go przecież minąć. Zanim wyruszyli, Taylor przypomniał wszystkim, żeby sprawdzali po drodze wszystkie drzewa, krzaki, pieńki, powalone kłody - każde miejsce, w którym mały dzieciak mógł skryć się przed burzą... i był pewien, że to zrobili. Każdy uczestnik akcji dawał z siebie wszystko. Więc gdzie się w takim razie podział Kyle? Zaczął nagle żałować, że nie mają noktowizorów, które oswoiłyby mrok i pozwoliły im dojrzeć kształt chłopca dzięki ciepłu wydzielanemu przez jego ciało. Chociaż tego rodzaju sprzęt był dostępny w sprzedaży, nie znał w miasteczku nikogo, kto by go posiadał. Straż pożarna oczywiście nie dysponowała takimi bajerami; nie stać ich było nie tylko na nowoczesne wyposażenie, ale na utrzymanie regularnej załogi. Ograniczenia budżetowe były stałą bolączką życia w małym miasteczku. Co innego Gwardia Narodowa... Taylor był przekonany, że mają tam potrzebny sprzęt, jego użycie nie wchodziło jednak w grę. Zbyt wiele czasu zajęłoby sprowadzenie tutaj jednostki Gwardii. Trudno było też marzyć o wypożyczeniu go - oficer zaopatrzeniowy musiałby mieć zgodę swojego zwierzchnika, który z kolei musiałby zwrócić się o nią do kogoś innego, ten zaś poprosiłby o wypełnienie formularza i tak dalej, i tak dalej. A gdyby nawet jakimś cudem ich prośba została spełniona, najbliższe magazyny Gwardii znajdowały się w odległości dwóch godzin drogi. Do diabła, do tego czasu zrobi się prawie jasno. Pomyśl. Niebo ponownie przecięła błyskawica i Taylor wzdrygnął się zaskoczony. Poprzednia mignęła już dosyć dawno i, z wyjątkiem deszczu, wydawało mu się, że najgorsze już minęło. W krótkiej chwili jasności zobaczył jednak w oddali coś prostokątnego, drewnianego i obrośniętego zaroślami. Jedną z kilkudziesięciu budek, z których polowano na kaczki. Jego umysł zaczął szybko pracować. Budki przypominały z wyglądu domki stojące na placach zabaw i zapewniały ochronę przed deszczem. Może Kyle zobaczył jedną z nich? Nie, to byłoby zbyt proste... to niemożliwe... choć z drugiej strony... Mimo wątpliwości Taylor poczuł silny zastrzyk adrenaliny. Starał się, jak mógł, zachować spokój. Być może... do tego to się sprowadzało. Do jednego wielkiego „być może”. To „być może” było jednak wszystkim, co mu w tej chwili pozostało. Szybko ruszył w stronę pierwszej stojącej w zasięgu wzroku budki. Jego buty zapadały się z pluskiem, gdy

stąpał przez gąbczaste trzęsawisko. Po kilku chwilach dotarł do celu. Budka nie była użytkowana od poprzedniej jesieni i obrósł ją bluszcz i krzaki. Przecisnął głowę przez pnącza i zajrzał do środka. Omiatając wnętrze światłem latarki, spodziewał się, że niemal na pewno zobaczy kryjącego się przed burzą małego chłopca. Zobaczył tylko sfatygowaną dyktę. Kiedy zrobił krok do tyłu, niebo rozjaśniła kolejna błyskawica i najwyżej pięćdziesiąt jardów dalej dostrzegł następną budkę, nie tak obrośniętą jak ta, którą przed chwilą przeszukał. Ruszył biegiem w jej stronę, ponownie łudząc się nadzieją. Gdybym byt dzieckiem, dotarł tak daleko i zobaczył coś, co wygląda jak mały domek... Dobiegł do drugiej budki, szybko ją przeszukał i ponownie nic nie znalazł. Klnąc pod nosem, czuł, jak ogarnia go coraz większe zniecierpliwienie. Na oślep ruszył do kolejnej budki. Domyślał się, że jest oddalona nie więcej niż sto jardów i stoi blisko linii wodnej. I nie mylił się. Oddychając z trudem i walcząc z wiatrem, deszczem, a przede wszystkim z błotem, wiedział w głębi serca, że jego przeczucie co do budek musi być trafne. Jeśli Kyle'a nie będzie w następnej, wezwie pozostałych przez radiotelefon i każe im przeszukać wszystkie budki na tym obszarze. Tym razem musiał ponownie przeciskać się przez pnącza. Przesuwając się bokiem, przygotował się psychicznie na kolejne niepowodzenie. A potem skierował promień latarki do środka i wstrzymał oddech. W rogu siedział mały chłopiec, zabłocony, podrapany i brudny... ale poza tym całkiem zdrowy. Taylor zamrugał oczyma, żeby się upewnić, że to nie złudzenie, ale kiedy je ponownie otworzył, mały chłopiec wciąż tam siedział, ubrany w koszulkę z myszką Mickey, zgodnie z opisem. Zaskoczenie odebrało Taylorowi mowę. Mimo że poszukiwania zajęły tyle godzin, ich szczęśliwe zakończenie wydało mu się zbyt szybkie. W milczeniu, które trwało najwyżej kilka sekund, Kyle podniósł wzrok i przyjrzał się wielkiemu mężczyźnie w długim żółtym płaszczu. Miał taką minę, jakby złapano go na czymś, co może mu przysporzyć kłopotów. „ - Czesz - odezwał się wylewnie i Taylor głośno się roześmiał. Twarze ich obu natychmiast rozjaśniły się w uśmiechu. Taylor przyklęknął na jedno kolano, a chłopiec podbiegł do niego i objął go ramionami. Był zziębnięty, przemoczony i roztrzęsiony i kiedy Taylor poczuł na szyi jego drobne rączki, łzy podeszły mu do oczu.

- Cześć, mały. Domyślam się, że masz na imię Kyle.

ROZDZIAŁ 8 - Do wszystkich... Kyle jest zdrów i cały. Powtarzam: jest zdrów i cały. Właśnie go znalazłem. Gdy w eterze zabrzmiały te słowa, wśród szukających rozległy się okrzyki radości; wiadomość została przekazana do strażnicy, a stamtąd Joe zadzwonił do szpitala. Była godzina 2.31. Judy odebrała telefon przy stoliku i po chwili przeniosła aparat na łóżko. Biorąc do ręki słuchawkę, Denise czuła, jak brakuje jej tchu. A potem nagle przyłożyła dłoń do ust, tłumiąc wydobywający się z nich krzyk. Uśmiech szczęścia, który pojawił się na jej wargach, był do tego stopnia zaraźliwy, że Judy miała ochotę podskakiwać z radości. Pytania, które zadawała Denise, były typowe. - Naprawdę nic mu nie jest?... Gdzie go znaleźliście?... Jesteście pewni, że nie ma żadnych obrażeń?... Kiedy go zobaczę?... Dlaczego tak długo?... Ach, tak, rozumiem... Ale czy na pewno?... Dziękuję, bardzo wam wszystkim dziękuję... Nie mogę w to uwierzyć! Odłożywszy słuchawkę, Denise usiadła - tym razem bez niczyjej pomocy - i spontanicznie uściskała Judy. - Zabierają go do szpitala - poinformowała ją. - Jest zmarznięty i przemoczony i wolą go na wszelki wypadek tu przywieźć, żeby się upewnić, czy nic mu nie jest. Powinien tu być mniej więcej za godzinę... Nie mogę w to po prostu uwierzyć. Z podniecenia ponownie zakręciło jej się w głowie, ale tym razem nie zwracała na to uwagi. Kyle był bezpieczny. Tylko to się liczyło w tej chwili. Na moczarach Taylor zdjął płaszcz i owinął nim Kyle'a, żeby mały mógł się trochę ogrzać, a potem wyszedł z budki i dołączył do pozostałych. Zaczekali kilka chwil, żeby upewnić się, czy nikogo nie brakuje, i ruszyli z powrotem w stronę autostrady, tym razem zwartą grupą. Pięć godzin akcji odcisnęło swoje piętno na Taylorze, a chłopiec nie był wcale taki lekki. Ważył co najmniej czterdzieści funtów; Taylora nie tylko bolały ręce, lecz zapadał się coraz głębiej w błoto. Gdy dotarł do autostrady, padał z nóg. Nie mieściło mu się w głowie, jak kobiety mogą nosić godzinami swoje dzieci, robiąc zakupy w supermarketach. Ambulans już na nich czekał. Kyle z początku nie chciał puścić Taylora, lecz ten, łagodnie przemawiając, zdołał go przekonać, żeby dał się zbadać pielęgniarzowi. Siedząc w ambulansie, marzył tylko o długim gorącym prysznicu, ponieważ jednak chłopiec wpadał w

panikę za każdym razem, gdy się od niego odsunął, postanowił pojechać razem z nim do szpitala. Sierżant Huddle ruszył pierwszy swoim policyjnym wozem. Inni członkowie grupy poszukiwawczej zaczęli się rozjeżdżać do domów. Długa noc dobiegła wreszcie końca. Dotarli do szpitala krótko po wpół do czwartej rano. O tej porze izba przyjęć wyludniła się i obsłużono prawie wszystkich pacjentów. Poinformowani o rychłym przyjeździe Kyle'a, lekarze czekali na niego przy wejściu. A wraz z nimi Denise i Judy. Judy zaskoczyła siostrę dyżurną, wkraczając w środku nocy do jej pokoju i domagając się wózka dla Denise Holton. - Co pani tu robi? Nie wie pani, która jest godzina? Odwiedziny dawno się skończyły. Judy zignorowała jej pytanie i powtórzyła swoją prośbę. Nie obyło się bez pochlebstw ale niezbyt wielu. - Odnaleźli jej syna i teraz go tutaj wiozą. Chce go przywitać, kiedy przyjedzie. Pielęgniarka ruszyła przodem i spełniła jej prośbę. Ambulans podjechał pod izbę przyjęć na kilka minut przed spodziewanym czasem. Pielęgniarze otworzyli tylne drzwi. Nosze z Kyle'em wtoczono do środka, a Denise wstała z trudem ze swojego wózka. Lekarz i pielęgniarki odstąpili do tyłu, żeby chłopiec mógł zobaczyć matkę. W ambulansie rozebrano go i owinięto ciepłymi kocami, by temperatura ciała wróciła do normy. Choć w ciągu ostatnich godzin spadła o kilka stopni, nie groziła mu raczej hipotermia, a koce spełniły dobrze swoje zadanie. Kyle miał zaróżowioną buzię i poruszał się całkiem żwawo - pod każdym względem wyglądał znacznie lepiej od swojej matki. Denise pochyliła się nad noszami, żeby Kyle mógł ją zobaczyć. Chłopiec natychmiast usiadł, objął ją i na dłuższą chwilę zastygli w uścisku. - Cześć, mamo - oznajmił w końcu mały. {Czesz, mano). - Cześć, kochanie - szepnęła mu do ucha, zaciskając mocno powieki. - Dobrze się czujesz? Kyle nie odpowiedział, ale tym razem wcale się tym nie przejęła. Denise towarzyszyła synowi, ściskając go za rękę, kiedy wtoczono wózek do pokoju zabiegowego. Przez cały ten czas Judy trzymała się z tyłu, obserwując ich, lecz nie chcąc przeszkadzać. Gdy zniknęli jej z widoku, westchnęła, uświadamiając sobie nagle, jak bardzo jest zmęczona. Od dawna nie była tak długo na nogach. Ale warto było: nie ma nic lepszego

od emocjonalnej huśtawki, żeby pobudzić do życia stare serducho. Jeszcze kilka takich nocy, a będzie mogła wystartować w maratonie. Kiedy wychodziła z izby przyjęć, właśnie odjeżdżał stamtąd ambulans. Przez chwilę szukała kluczyków w torebce, a potem podniosła wzrok i odetchnęła z ulgą, widząc swojego syna, który rozmawiał z Carlem Huddle'em. Taylor zobaczył ją również i w pierwszej chwili był przekonany, że wzrok płata mu figle. Przyglądał jej się podejrzliwie, kiedy ruszyła w jego stronę. - Co ty tutaj robisz, mamo? - zapytał z niedowierzaniem. - Spędziłam właśnie noc z Denise Holton. No, wiesz, matką tego dziecka. Pomyślałam, że może potrzebować duchowego wsparcia. - I, ot tak, postanowiłaś, że tutaj przyjedziesz? W ogóle jej nie znając? Uściskali się mocno. - Naturalnie - odparła. Słysząc to, Taylor poczuł, jak wzbiera w nim duma. Jego matka była prawdziwą damą. Judy odsunęła się w końcu o krok i zmierzyła go bacznym spojrzeniem. - Wyglądasz okropnie, synu. Taylor się roześmiał. - Dziękuję za komplement. Mimo to czuję się całkiem nieźle. - Wcale nie wątpię. Powinieneś się tak czuć. Zrobiłeś dzisiaj coś cudownego. Taylor uśmiechnął się i po chwili z powrotem spoważniał. - Jak się zachowywała, zanim go znaleźliśmy? - zapytał. Judy wzruszyła ramionami. - Była zrozpaczona, zagubiona, przerażona... wybierz dowolny przymiotnik. Wiele przeszła tej nocy. Syn rzucił jej figlarne spojrzenie. - Słyszałem, że zmyłaś głowę Joemu - oznajmił. - I zrobię to ponownie. Co wy sobie, do diabła, wyobrażacie? Taylor podniósł w obronnym geście ręce. - Hej, to nie moja wina. Nie jestem szefem, a poza tym Joe był tak samo przejęty jak my. Wierz mi. Judy zgarnęła mu włosy z oczu. - Założę się, że jesteś skonany. - Troszeczkę. Wystarczy kilka godzin snu i będę jak nowy. Czy mogę odprowadzić cię do samochodu?

Judy objęła go w pasie i ruszyli razem na parking. Po kilku krokach przyjrzała mu się. - Jesteś takim miłym młodzieńcem. Jak to się stało, że jeszcze się nie ożeniłeś? - Przeraża mnie myśl o teściowej. - Co takiego? - Nie mówię o mojej teściowej, mamo. Mówię o teściowej mojej żony. Judy cofnęła rękę, udając, że jest obrażona. - Odwołuję wszystko to, co powiedziałam. Taylor zachichotał i przyciągnął ją do siebie. - Żartowałem. Wiesz, że cię kocham. Kiedy doszli do samochodu, Taylor wziął kluczyki od matki i otworzył przed nią drzwi. Judy siadła za kierownicą, a on zajrzał przez otwartą szybę do środka. - Na pewno nie jesteś zbyt zmęczona, żeby prowadzić? - Nie, nic mi nie będzie. To niedaleko. Swoją drogą, gdzie jest twój samochód? - Wciąż na miejscu wypadku. Jechałem z Kyle'em w ambulansie. Carl odwiezie mnie z powrotem. Judy pokiwała głową i przekręciła kluczyk w stacyjce. Silnik natychmiast zapalił. - Jestem z ciebie dumna, Taylor - powiedziała. - Dzięki, mamo. Ja też jestem z ciebie dumny.

ROZDZIAŁ 9 Ranek następnego dnia wstał chmurny i deszczowy, lecz nawałnica prawie całkowicie przeniosła się nad ocean. Gazety pełne były doniesień o tym, co wydarzyło się w nocy. Koncentrowano się głównie na trąbie powietrznej, która zniszczyła parking przyczep kempingowych koło Maysville, powodując śmierć czterech i raniąc siedem osób. O zakończonych sukcesem poszukiwaniach Kyle'a Holtona nie było ani słowa - reporterzy dowiedzieli się, że zaginął, dopiero nazajutrz, parę godzin po tym, jak się odnalazł. Sukces odebrał paradoksalnie informacji rangę faktu prasowego, zwłaszcza w porównaniu z wiadomościami wciąż napływającymi ze wschodniej części stanu. Denise i Kyle przebywali w szpitalu i pozwolono im spać w jednym pokoju. Oboje musieli tam spędzić co najmniej jedną noc (albo raczej to, co z niej pozostało) i choć Kyle'a można było wypisać już po południu, lekarze chcieli zatrzymać Denise jeszcze jeden dzień na obserwacji. Szpitalny hałas nie pozwolił im długo pospać i po kolejnych badaniach, które przeprowadził lekarz dyżurny, Denise i Kyle spędzili przedpołudnie, oglądając kreskówki. Oboje leżeli na jej łóżku, podparci poduszkami i ubrani w niedopasowane szpitalne koszule. Kyle oglądał Scooby - Doo, swój ulubiony serial, który był również ulubionym serialem Denise w czasach, gdy była dzieckiem. Brakowało im tylko popcornu, ale na samą myśl o nim żołądek podchodził Denise do gardła. Chociaż zawroty głowy prawie zupełnie ustąpiły, wciąż raziło ją jasne światło i dręczyły mdłości. - On ucieka - oświadczył Kyle, wskazując ekran i patrząc, jak Scooby przebiera nogami. (Oń ujeka). - Tak, ucieka przed zjawą. Możesz to powiedzieć? - Ucieka przed zjawą. (Ujeka szet jawo). Denise poklepała go po ramieniu. - Ty też uciekałeś zeszłej nocy? Kyle pokiwał głową, nie odrywając wzroku od ekranu. - Tak, oń ujeka. Spojrzała na niego czule. - Bałeś się zeszłej nocy? - Tak, on się bał. (Tak, oń sie bal). Chociaż ton głosu Kyle'a lekko się zmienił, Denise nie była pewna, czy mówi o sobie, czy też w dalszym ciągu o Scoobym. Kyle nie rozróżniał zaimków osobowych (ja, ty, on, ona i tak

dalej) i nie potrafił posługiwać się poprawnie czasami. Ucieka, uciekał, będzie uciekać... miała wrażenie, że wszystkie te formy znaczą dla niego to samo. Pojęcie czasu (wczoraj, jutro, dzisiaj) również było dla niego za trudne. Nie po raz pierwszy próbowała porozmawiać z nim na temat wypadku. Zagadywała go już wcześniej, ale bez większego rezultatu. Dlaczego uciekłeś? Co takiego zobaczyłeś? Gdzie cię znaleźli? Kyle nie odpowiedział na żadne z tych pytań. Właściwie wcale tego nie oczekiwała, chciała jednak je zadać. Może któregoś dnia będzie mógł jej opowiedzieć. Któregoś dnia, gdy nauczy się mówić, będzie mógł cofnąć się myślą w przeszłość i wszystko jej wyjaśnić. „Tak, mamo, pamiętam to...”. Do tego czasu jego ucieczka pozostanie tajemnicą. Do tego czasu. Który wydawał się tak samo odległy jak zawsze. Rozmyślając o tym, usłyszała skrzypienie otwieranych drzwi. - Puk, puk. Do pokoju zajrzała Judy McAden. - Mam nadzieję, że nie przychodzę w złym momencie - powiedziała. - Dzwoniłam do szpitala i poinformowali mnie, że oboje nie śpicie. Denise usiadła, próbując wygładzić pofałdowaną szpitalną koszulę. - Nie, oczywiście, że nie. Oglądamy po prostu telewizję. Proszę, wejdź. - Na pewno nie przeszkadzam? - Daj spokój. Jak długo można oglądać bez przerwy kreskówki? Denise ściszyła trochę dźwięk pilotem, a Judy podeszła do łóżka. - Chciałam po prostu poznać twojego syna - oznajmiła. - W miasteczku dużo się o nim dzisiaj mówi. Dziś rano odebrałam około dwudziestu telefonów. Denise pochyliła głowę, zerkając z dumą na syna. - Oto on, nasz mały łobuziak. Kyle, powiedz „dzień dobry” pani Judy. - Dzień dobry, pani Judy - szepnął. (Dżej topry, pani Diui). Oczy miał wlepione w ekran. Judy przysunęła sobie krzesło, usiadła przy łóżku i poklepała go po nodze. - Dzień dobry, Kyle. Jak się czujesz? Słyszałam, że przeżyłeś wczoraj wielką przygodę. Po chwili milczenia Denise szturchnęła syna. - Powiedz „tak, proszę pani”, Kyle. - Tak, proszę pani. (Tak, prósz pani). Judy zerknęła na Denise. - Jesteście do siebie podobni jak dwie krople wody - stwierdziła.

- Dlatego właśnie go kupiłam - odparła Denise i Judy się roześmiała. - Twoja mama to wesoła dziewczyna, prawda? - zwróciła się ponownie do Kyle'a. Chłopiec nie odpowiedział. - Kyle nie mówi jeszcze zbyt dobrze - wyjaśniła szybko Denise. - Cierpi na zaburzenia mowy. Judy skinęła głową, po czym pochyliła się bliżej, jakby chciała zdradzić małemu jakiś sekret. - Nie ma sprawy, prawda, Kyle? I tak nie jestem taka zabawna jak ta kreskówka. Co oglądasz? Kyle ponownie nie odpowiedział i Denise poklepała go po ramieniu. - Co jest w telewizji, Kyle? - Scooby - Doo (Skudi - du) - wyszeptał, nie patrząc na nią. Judy się rozpromieniła. - Taylor też to oglądał, kiedy był mały - oznajmiła. - Jest wesołe? - zapytała, mówiąc trochę wolniej. Kyle pokiwał z przekonaniem głową. - Tak, wesołe. (Tak, fsole). Oczy Denise rozszerzyły się leciutko, gdy odpowiedział w ten sposób. Dzięki Ci, Boże, za małe dary. - Nie mogę uwierzyć, że wciąż jeszcze to nadają - stwierdziła Judy, zwracając się do Denise. - Scooby'ego? Leci dwa razy dziennie. Musimy go oglądać rano i po południu. - Masz prawdziwe szczęście. - Żebyś wiedziała. Denise przewróciła oczyma, a Judy cicho zachichotała. - Jak się oboje czujecie? Denise usiadła trochę wyżej na łóżku. - Kyle jest zdrów jak ryba. Patrząc na niego, nie pomyślałabyś, że coś mu się przytrafiło zeszłej nocy. Jeśli chodzi o mnie... no cóż, powiedzmy, że mogłabym czuć się lepiej. - Prędko stąd wychodzicie? - Mam nadzieję, że jutro. O ile to nie są pobożne życzenia. - Kto zaopiekuje się Kyle'em, jeśli będziesz musiała zostać? - Zostanie ze mną. W szpitalu nie mają nic przeciwko. - Gdybyś potrzebowała kogoś, kto by nim się zajął, daj mi po prostu znać.

- Dziękuję za dobre serce. - Oczy Denise znów pomknęły ku synowi. - Ale wydaje mi się, że damy sobie radę, prawda, Kyle? Mama za nic nie chce się z tobą znowu rozstawać. Na ekranie telewizora otworzył się nagle grób mumii i Shaggy oraz Scooby ponownie rzucili się do ucieczki. Velma deptała im po piętach. Kyle roześmiał się, najwyraźniej nie słysząc swojej matki. - Poza tym zrobiłaś już dla nas wystarczająco dużo - ciągnęła Denise. - Przepraszam, że nie znalazłam wczoraj okazji, żeby ci podziękować, lecz... no cóż... Judy uciszyła ją gestem dłoni. - Och, nie przejmuj się tym. Cieszę się po prostu, że wszystko skończyło się tak, jak się skończyło. Czy wpadł już do ciebie Carl? - Carl? - Facet z policji stanowej. Koordynował akcję w nocy. - Nie, jeszcze nie. Ma zamiar do mnie przyjść? Judy pokiwała głową. - Taylor powiedział mi dziś rano, że Carl musi jeszcze ustalić kilka detali. - Taylor? To twój syn, prawda? - Mój jedyny. Denise próbowała sobie przypomnieć szczegóły minionej nocy. - To on mnie odnalazł? Judy ponownie skinęła głową. - Natknął się na twój samochód, kiedy próbował odnaleźć jakąś zerwaną linię elektryczną. - Jemu też chyba powinnam podziękować. - Przekażę mu podziękowania w twoim imieniu. Ale w akcji wzięło udział więcej ludzi. Pod koniec ponad dwudziestu. Przyjechali z całego miasteczka, żeby wam pomóc. Denise potrząsnęła ze zdumieniem głową. - Nawet mnie nie znają... - Ludzie czasami naprawdę nas zaskakują, prawda? Mamy tutaj porządnych obywateli. Szczerze mówiąc, wcale mnie to nie zdziwiło. Edenton to małe miasto, lecz ma wielkie serce. - Spędziłaś tu całe życie? Judy pokiwała głową. - Założę się, że nie dzieje się tutaj nic, o czym byś nie wiedziała - stwierdziła konspiracyjnym szeptem Denise. Judy przyłożyła rękę do serca niczym Scarlett O'Hara.

- Mogłabym ci opowiedzieć historie, od których brwi zwinęłyby ci się w loczki, złotko wycedziła powoli. Denise się roześmiała. - Może będę miała okazję cię kiedyś odwiedzić i dowiem się kilku ciekawych rzeczy. - To byłyby plotki, a plotka to grzech - odparła Judy, grając dalej rolę niewinnej południowej damy. - Wiem. Ale i tak nie potrafię się oprzeć. Judy mrugnęła do niej. - To świetnie. Ja też nie potrafię. Poplotkujemy sobie. Opowiem ci, jaką powabną dziewczyną była w młodości twoja mama. Godzinę po lunchu Carl Huddle odwiedził Denise, żeby uzupełnić protokół. Beztroska i znacznie bardziej rześka aniżeli poprzedniej nocy, odpowiedziała szczegółowo na wszystkie jego pytania. Jako że sprawa była w zasadzie zamknięta, nie zajęło im to dłużej niż dwadzieścia minut. Kyle siedział na podłodze, bawiąc się samolotem wyjętym przez Denise z torebki, którą zwrócił jej sierżant Huddle. Kiedy skończyli, sierżant schował papiery do brązowej teczki, ale nie kwapił się jakoś do wyjścia. Zamiast tego zamknął oczy i stłumił wierzchem dłoni ziewnięcie. - Przepraszam - powiedział, próbując opanować senność. - Zmęczony? - zapytała ze współczuciem. - Trochę. Noc była pełna wrażeń. Denise poprawiła się na łóżku. - Cieszę się, że pan tu wpadł. Chciałam podziękować za to, co pan dla mnie zrobił. Nie wyobraża pan sobie, co to dla mnie znaczy. Sierżant Huddle pokiwał głową, jakby nieraz znajdował się w podobnej sytuacji. - Drobiazg. Na tym polega moja praca. Poza tym sam mam małą córeczkę i gdyby chodziło o nią, chciałbym, żeby wszyscy w promieniu pięćdziesięciu mil rzucili to, co akurat robią, i pomogli mi ją odnaleźć. Za żadne skarby nie odciągnęłaby mnie pani stamtąd zeszłej nocy. Ton, jakim to powiedział, sprawił, że Denise nie miała co do tego żadnych wątpliwości. - Więc ma pan małą córeczkę? - zapytała. - Tak. W ostatni poniedziałek były jej urodziny. Skończyła pięć lat. To dobry wiek. - Każdy wiek jest dobry, przynajmniej z tego, co słyszałam. Jak ma na imię? - Campbell. Jak ta zupa. To panieńskie nazwisko Kim... to znaczy mojej żony.

- To wasze jedyne dziecko? - Na razie. Ale za dwa miesiące będzie miała rodzeństwo. - Och, moje gratulacje. Chłopiec czy dziewczynka? - Jeszcze nie wiemy. To będzie niespodzianka, podobnie jak było z Campbell. Denise pokiwała głową i zamknęła na chwilę oczy. Sierżant Huddle klepnął się teczką po kolanie, po czym wstał. - Na mnie już czas. Potrzebuje pani chyba odpoczynku. Chociaż podejrzewała, że sierżant ma na myśli raczej siebie, usiadła wyżej na łóżku. - Zanim pan pójdzie... czy mogłabym zapytać o kilka rzeczy? Przy całym tym wczorajszym zamieszaniu w gruncie rzeczy nie wiem, jak dokładnie wyglądała akcja. Przynajmniej z wiarygodnego źródła. - Jasne. Niech pani pyta. - Jak wam się udało? To znaczy, w tych ciemnościach i podczas burzy... Denise urwała, szukając właściwych słów. - Chodzi pani o to, jak go odnaleźliśmy? - uściślił sierżant Huddle. Kiwnęła głową. Huddle zerknął na Kyle'a, który bawił się samolotem w rogu pokoju. - Mógłbym powiedzieć, że to wszystko zasługa właściwego wyszkolenia i umiejętności, ale to nieprawda. Mieliśmy szczęście. Cholerne szczęście. Mógł tam utknąć na kilka dni... tak nieprzebyte są te bagna. Przez jakiś czas nie mieliśmy pojęcia, gdzie go szukać, ale Taylor zgadł, że Kyle poszedł z wiatrem, żeby mieć za plecami błyskawice. I okazało się, że miał rację. - Sierżant wskazał Kyle'a z miną ojca, którego syn strzelił w meczu zwycięską bramkę. Ma pani twardego chłopaka, pani Holton. To, że nic mu się nie stało, Kyle zawdzięcza w większym stopniu sobie niż komukolwiek z nas. Większość dzieci... do diabła, każde dziecko, które znam, byłoby ciężko przerażone, lecz pani chłopak nie był. To bardzo dziwne. Brwi Denise uniosły się w górę, gdy uświadomiła sobie znaczenie tego, co powiedział. - Niech pan poczeka... czy mówił pan o Taylorze McAdenie? - Tak, o facecie, który panią odnalazł. - Sierżant Huddle podrapał się w podbródek. Właściwie, jeśli chce pani znać prawdę, odnalazł was oboje. Odszukał Kyle'a w budce, z której poluje się na kaczki, i pani synek nie chciał go puścić, aż do momentu kiedy przywieźliśmy go do szpitala. Przyssał się do niego jak pijawka. - Więc to Taylor McAden odnalazł Kyle'a? Myślałam, że to pan. Sierżant Huddle podniósł z łóżka swoją policyjną czapkę. - Nie, to nie byłem ja, chociaż to wcale nie znaczy, że się nie starałem. Taylor po prostu

wyczuł go od samego początku. Niech pani nie pyta jak. Sierżant Huddle zadumał się. Denise widziała worki pod jego oczyma. Sprawiał wrażenie wycieńczonego, jakby marzył tylko o tym, żeby położyć się do łóżka. - No cóż... tak czy owak, dziękuję panu. Gdyby nie pan, Kyle'a prawdopodobnie by tu nie było. - Nie ma sprawy. Uwielbiam szczęśliwe zakończenia i cieszę się, że takie mieliśmy. Kiedy za sierżantem Huddle zamknęły się drzwi, Denise wlepiła oczy w sufit, tak naprawdę jednak wcale go nie widząc. Taylor McAden? Judy McAden? Trudno było w to uwierzyć, ale wszystko, co zdarzyło się ubiegłej nocy, wydawało się zrządzeniem losu. Burza, łania, pas bezpieczeństwa nałożony tylko na brzuch, nie na ramię (nigdy dotąd tego nie robiła i nigdy już tego nie zrobi, to pewne), Kyle, który oddalił się, gdy była nieprzytomna i nie mogła go zatrzymać... Wszystko to łączyło się z McAdenami. Ona przybyła tu, żeby ją wesprzeć, on odnalazł jej samochód. Ona znała dawno temu jej matkę, on odgadł, gdzie mógł schronić się Kyle. Zbieg okoliczności? Przeznaczenie? A może jeszcze coś innego? Po południu tego samego dnia, korzystając z pomocy pielęgniarki oraz lokalnej książki telefonicznej, napisała indywidualne podziękowania dla Carla Huddle'a oraz Judy McAden, a także ogólne podziękowanie dla wszystkich biorących udział w akcji i wysłała je na adres strażnicy. Na samym końcu napisała do Taylora McAdena, którego osoba nie przestawała jej intrygować.

ROZDZIAŁ 10 Trzy dni po wypadku i szczęśliwym odnalezieniu Kyle'a Holtona Taylor McAden wszedł przez kamienną bramę na cmentarz Cypress Park, najstarszy cmentarz w Edenton. Wiedząc dokładnie, dokąd zmierza, przeciął pewnym krokiem trawnik, na którym stały nagrobki. Niektóre były bardzo stare; dwa stulecia deszczów zmyły prawie zupełnie wyryte na nich napisy. Pamiętał, że w przeszłości zatrzymywał się czasem, próbując je odcyfrować, szybko zdał sobie jednak sprawę, że to niemożliwe. Ale tego pochmurnego dnia nie zwracał na nie najmniejszej uwagi. Przystanął dopiero w zachodniej części cmentarza, w cieniu rozłożystej wierzby. Grób, który przyszedł odwiedzić, miał dwanaście cali wysokości i tworzył go zwykły granitowy blok z wyrytym na górze napisem. Po bokach rosła wysoka trawa, ale poza tym grób był dobrze utrzymany. W małym wazoniku, zakopanym w ziemi przed płytą, tkwił bukiet zasuszonych goździków. Nie musiał liczyć kwiatów, żeby wiedzieć, ile ich jest, i nie było dla niego tajemnicą, kto je zostawił. Było ich jedenaście, po jednym na każdy rok ich małżeństwa. Matka przyniosła je w maju, w rocznicę ich ślubu, tak jak to czyniła zawsze od dwudziestu siedmiu lat. W ciągu całego tego czasu nigdy nie mówiła Taylorowi, że składa je na grobie, a on nie wspomniał, że o tym wie. Pozwalał, żeby trzymała to w sekrecie, pod warunkiem że on zachowa swój. W przeciwieństwie do matki Taylor nie odwiedzał grobu w rocznicę ich ślubu. To był ich dzień, dzień, kiedy zaprzysięgli sobie miłość w obliczu rodziny i przyjaciół. Taylor przychodził tu w czerwcu, w rocznicę jego śmierci. To był dzień, który na zawsze utkwił w jego pamięci. Ubrany był jak zwykle w dżinsy i roboczą koszulę z krótkimi rękawami. Przyjechał tu prosto z budowy, korzystając z przerwy na lunch, i koszula lepiła mu się do ciała, na plecach i piersi. Żaden z jego pracowników nie pytał go, dokąd idzie, a on nie zamierzał się z tego spowiadać. Nikogo poza nim nie powinno to obchodzić. Pochyliwszy się, zaczął wyrównywać rosnącą po bokach trawę, okręcając źdźbła wokół dłoni i rwąc je tak, by nie wystawały powyżej grobu. Robił to, nie spiesząc się i starając uspokoić rozbiegane myśli, a kiedy skończył, przesunął palcami po wypolerowanym granicie. Napis był prosty: Mason Thomas McAden Kochający ojciec i mąż 1936 - 1972

Z każdym rokiem, z każdą wizytą na cmentarzu Taylor robił się coraz starszy: był teraz w tym samym wieku co ojciec, gdy zmarł. Zmienił się z wystraszonego małego chłopca w dojrzałego mężczyznę. A jednak wspomnienie o ojcu zatrzymało się w tamtym strasznym ostatnim dniu. Choć bardzo się starał, nie potrafił sobie wyobrazić, jak wyglądałby Mason McAden, gdyby żył. W jego oczach zawsze miał trzydzieści sześć lat. Nigdy więcej i nigdy mniej - selektywna pamięć była pod tym względem nieubłagana. Podobnie oczywiście jak fotografia. Taylor zamknął oczy, przypominając sobie zdjęcie ojca. Nie musiał nosić go ze sobą, żeby wiedzieć dokładnie, jak wygląda. Stało na kominku w salonie. Oglądał je codziennie od dwudziestu siedmiu lat. Zostało zrobione na tydzień przed wypadkiem, w ciepły czerwcowy poranek przed ich domem. Ojciec schodził z tylnej werandy, trzymając w ręku wędkę. Wybierał się nad Chowan River. Taylora nie było widać na fotografii; pamiętał, że był jeszcze w domu, szukając przynęty i kilku innych rzeczy, których potrzebowali. Matka schowała się za półciężarówką. Kiedy zawołała ojca po imieniu, odwrócił się i wtedy zrobiła mu znienacka zdjęcie. Film wysłali do wywołania i dlatego nie uległ zniszczeniu tak jak inne fotografie. Judy odebrała zdjęcie dopiero po pogrzebie; popłakała chwilę, patrząc na nie, a potem schowała do torebki. Dla postronnego obserwatora nie było tam nic szczególnego - uchwycony w pół kroku mężczyzna, z potarganymi włosami i plamą na koszuli z przypinanym guzikami kołnierzykiem - ale dla Taylora zdjęcie zawierało kwintesencję tego, kim był jego ojciec. Oddawało w jakiś sposób jego nieposkromiony charakter i dlatego właśnie wywarło takie wrażenie na matce. Ten charakter widać było w rysach jego twarzy, w błysku oka, w beztroskiej i zarazem czujnej postawie. Miesiąc po śmierci ojca Taylor wyjął fotografię z jej torebki i zasnął, trzymając ją w rękach. Matka weszła do sypialni i znalazła ją zaciśniętą w drobnych piąstkach i zmoczoną łzami. Nazajutrz kazała zrobić jeszcze jedną odbitkę z negatywu, a Taylor zmontował ramkę, przyklejając cztery patyki od lodów do małej szybki. Przez wszystkie te lata ani razu nie pomyślał, żeby ją zmienić. Ojciec miał trzydzieści sześć lat. Na fotografii wyglądał tak młodo. Miał pociągłą młodzieńczą twarz z ledwie widocznymi przy oczach i na czole zmarszczkami, które już nigdy nie miały okazji mocniej się zaznaczyć. Dlaczego zatem wydawał się Taylorowi o wiele starszy od niego samego? Wydawał się taki mądry, taki pewny siebie, taki odważny... W oczach dziewięcioletniego syna Mason McAden

przybierał zgoła mityczne proporcje, był kimś, kto rozumiał życie i potrafił wyjaśnić prawie wszystkie jego sekrety. Czy dlatego, że żył intensywniej? Że miał bogatsze, bardziej niezwykłe doświadczenia? Czy też taki, a nie inny jego obraz był wytworem uczuć, jakie żywił do niego mały chłopiec, zwłaszcza w ostatnich minutach życia ojca? Taylor nie wiedział tego i nie liczył, że się kiedykolwiek dowie. Odpowiedź ojciec zabrał ze sobą do grobu. Prawie nie pamiętał tygodni, które nastąpiły po jego śmierci. Z mgły wyłaniały się dziwne pokawałkowane wspomnienia: pogrzeb, pobyt w domu dziadków po drugiej stronie miasta, dławiące koszmary, kiedy próbował bezskutecznie zasnąć. Było lato - w szkole nie odbywały się zajęcia - i Taylor spędził większość tego czasu poza domem, starając się wyprzeć z pamięci to, co się wydarzyło. Jego matka chodziła w czerni przez dwa miesiące, opłakując męża. Potem żałoba się skończyła. Zamieszkali w innym, trochę mniejszym domu i chociaż dziewięciolatek ma słabe pojęcie o tym, czym jest śmierć i jak się z nią pogodzić, Taylor zrozumiał doskonale, co chce mu dać do zrozumienia matka. „Jest nas teraz tylko dwoje. Musimy dać sobie jakoś radę”. Po tym brzemiennym w konsekwencje lecie przebrnął przez szkołę, otrzymując niezłe, ale niezbyt wysokie oceny i zdając regularnie z klasy do klasy. Ktoś mógłby stwierdzić, że wyjątkowo szybko wrócił do normy, i pod pewnymi względami miałby rację. Dzięki opiece i hartowi ducha matki jego wczesna młodość nie różniła się od młodości innych, którzy dorastali w tej części kraju. Kiedy tylko trafiła się okazja, jeździł na obozy i na żagle, przez wszystkie lata nauki w szkole średniej grał w futbol, koszykówkę i baseball. Mimo to z wielu powodów uważano go za samotnika. Mitch był od samego początku jego jedynym przyjacielem i w lecie tylko we dwóch wyprawiali się często na ryby i na polowania. Znikali nieraz na cały tydzień, zapuszczając się aż do Georgii. Choć Mitch był teraz żonaty, w dalszym ciągu robili to, kiedy tylko mogli. Po skończeniu szkoły średniej Taylor zrezygnował ze studiów i zatrudnił się na placu budowy, ucząc się jednocześnie stolarki. Terminował u alkoholika, zgorzkniałego faceta, którego opuściła żona i któremu bardziej zależało na forsie niż na jakości tego, co robił. Po gwałtownej kłótni, która omal nie zakończyła się rękoczynami, Taylor odszedł od niego i zapisał się na kurs przedsiębiorców budowlanych. Utrzymywał się, harując ciężko w kopalni gipsu koło Little Washington, od której to pracy kaszlał teraz prawie każdej nocy. W wieku dwudziestu czterech lat mógł jednak założyć własny interes. Żadne zlecenie nie było dla niego zbyt drobne i często zaniżał kosztorys, żeby zdobyć klientów. Przed dwudziestym ósmym rokiem życia o mało dwa razy nie

zbankrutował, ale nie rezygnował i uparcie piął się coraz wyżej. W ciągu ostatnich ośmiu lat doprowadził firmę do stanu, który zapewniał mu przyzwoite dochody. Nie stać go było na żadne luksusy - mieszkał w niedużym domku, a jego ciężarówka miała sześć lat - pieniędzy starczało mu jednak na proste życie, które lubił. Życie, w którym ważną rolę odgrywała służba w ochotniczej straży pożarnej. Matka próbowała mu to za wszelką cenę wyperswadować, lecz w tej jedynej kwestii był niewzruszony. Chciała oczywiście zostać babcią i od czasu do czasu o tym napomykała. Taylor zbywał na ogół podobne uwagi żartem i próbował zmienić temat. Nigdy nie był bliski zawarcia małżeństwa i wątpił, czy kiedykolwiek to zrobi. Nie była to rzecz, którą uwzględniałby w swoich życiowych planach, chociaż w przeszłości związał się dość blisko z dwiema kobietami. Pierwszy raz, wkrótce po dwudziestce, gdy zaczął się widywać z Valerie. Kiedy się spotkali, miała za sobą nieudany związek: jej chłopak zrobił dziecko innej dziewczynie i Taylor był tym, do kogo zwróciła się w ciężkiej chwili. Była od niego dwa lata starsza, inteligentna i przez jakiś czas układało im się ze sobą bardzo dobrze. Ale Valerie chciała związać się z nim bliżej; Taylor uprzedził ją szczerze, że być może nigdy nie będzie na to gotów. Stało się to źródłem napięć, które niełatwo było rozładować. Zaczęli się od siebie oddalać; w końcu się wyprowadziła. Z tego, co ostatnio słyszał, wyszła za adwokata i zamieszkała w Charlotte. Potem była Lori. W przeciwieństwie do Valerie była od niego młodsza i przyjechała do Edenton, żeby pracować w banku. Zajmowała się udzielaniem kredytów i pracowała od rana do nocy; nie zdążyła się jeszcze z nikim zaprzyjaźnić, kiedy Taylor wszedł do banku, żeby złożyć podanie o pożyczkę. Zaproponował, że pozna ją z miejscowym towarzystwem i Lori nie dała się długo prosić. Miała w sobie dziecinny urok, który jednocześnie oczarował go i obudził opiekuńczy instynkt, po jakimś czasie jednak również zapragnęła czegoś więcej, niż mógł jej zaofiarować. Wkrótce potem zerwali ze sobą. Teraz była żoną syna burmistrza, miała trójkę dzieci i jeździła minivanem. Odkąd się zaręczyła, zamienił z nią zaledwie kilka słów. W wieku trzydziestu lat miał za sobą randki z większością panien w mieście; kiedy skończył trzydzieści sześć, nie zostało ich już tak wiele. Żona Mitcha, Melissa, próbowała mu stale kogoś wyswatać, na ogół jednak nic z tego nie wychodziło. Nic dziwnego, skoro w gruncie rzeczy wcale się o to nie starał. Obie, Valerie i Lori, utrzymywały, że jest w nim coś, czego nie są w stanie rozgryźć, coś związanego z tym, jak sam siebie oceniał, czego żadna nie potrafiła zrozumieć. I chociaż Taylor zdawał sobie sprawę, że chcą dobrze, podejmowane przez nie próby rozmowy na ten temat niczego nie zmieniły.

Kiedy skończył porządkować grób i wstał z klęczek, poczuł, jak strzyka mu w kolanach. Przed odejściem zmówił krótką modlitwę za ojca i ponownie dotknął dłonią nagrobka. - Przepraszam, tato - szepnął. - Tak bardzo cię przepraszam. Oparty o jego ciężarówkę Mitch zobaczył Taylora, kiedy ten wychodził z cmentarza. Johnson trzymał w ręku dwie puszki piwa połączone plastikowym opakowaniem pozostałość sześciopaku. który napoczął poprzedniego wieczoru - i widząc przyjaciela, rzucił mu jedną z nich. Taylor, który tkwił jeszcze myślami w przeszłości i nie spodziewał się go tu zobaczyć, złapał puszkę w locie. - Myślałem, że wyjechałeś z miasta na wesele - powiedział. - Wyjechałem, ale wróciłem wczoraj wieczorem. - Skąd się tu wziąłeś? - Pomyślałem sobie, że będziesz miał ochotę na piwko - odparł po prostu Mitch. Wyższy i chudszy od Taylora, miał sześć stóp i dwa cale wzrostu i ważył mniej więcej sto sześćdziesiąt funtów. Prawie zupełnie łysy - włosy zaczęły mu wypadać zaraz po dwudziestce - nosił okulary w drucianych oprawkach, które nadawały mu wygląd księgowego albo inżyniera. W rzeczywistości pracował w należącym do ojca sklepie z artykułami żelaznymi i cieszył się opinią genialnego mechanika. Potrafił naprawić wszystko, od kosiarek do trawy po buldożery, i palce miał stale powalane smarem. W przeciwieństwie do Taylora poszedł na studia, skończył ekonomię na Uniwersytecie Wschodniej Karoliny i przed powrotem do Edenton poznał studentkę psychologii z Rocky Mount o nazwisku Melissa Kindle. Byli małżeństwem od dwunastu lat i mieli czworo dzieci, samych chłopców. Taylor był pierwszym drużbą na ich weselu i ojcem chrzestnym ich synów. Ze sposobu, w jaki Mitch opowiadał o swojej rodzinie, Taylor domyślał się, że kocha żonę bardziej niż wtedy, kiedy prowadził ją do ołtarza. Mitch, podobnie jak Taylor, był członkiem ochotniczej straży pożarnej w Edenton. Za namową Taylora obaj przeszli niezbędne szkolenie i jednocześnie wstąpili do służby. Chociaż pracę w niej Mitch traktował bardziej jak obowiązek niż powołanie, to z nim właśnie Taylor najchętniej ruszał do akcji. Podczas gdy Taylor stale kusił los, Mitch starał się zachować niezbędne środki ostrożności i obaj świetnie się uzupełniali w trudnych sytuacjach. - Czyżbym był aż tak przewidywalny? - zdziwił się Taylor. - Do diabła, znam cię lepiej niż własną żonę. Taylor przewrócił oczyma. - Jak się miewa Melissa?

- Dobrze. Jej siostra doprowadziła ją do szału na weselu, ale teraz, kiedy wróciliśmy do domu, wszystko jest znowu w porządku. Do szału doprowadzam ją wyłącznie ja i dzieciaki. Ton głosu Mitcha niedostrzegalnie zmiękł. - Jak tam twoje sprawy? - zapytał. Taylor wzruszył ramionami, unikając jego wzroku. - Wszystko w porządku. Mitch nie naciskał, wiedząc, że Taylor nie powie nic więcej. Śmierć jego ojca należała do niewielu tematów, których nigdy nie poruszali. Otworzył puszkę piwa, a Taylor zrobił to samo i również oparł się o ciężarówkę. Mitch wyciągnął z tylnej kieszeni chustkę i otarł nią pot z czoła. - Słyszałem, że spędziliście ciekawą noc na bagnach - zagaił. - Owszem, zgadza się. - Żałuję, że mnie tam nie było. - Na pewno byś się przydał. To była pierońska noc. - Nie wątpię, ale gdybym tam się zjawił, nie byłoby całego tego zamieszania. Pobiegłbym od razu do tych budek i byłoby po sprawie. Nie mogę uwierzyć, że wpadliście na to dopiero po paru godzinach. Taylor roześmiał się cicho, po czym pociągnął łyk piwa i zerknął na Mitcha. - Czy Melissa nadal nalega, żebyś odszedł ze straży? - zapytał. Jego przyjaciel schował chustkę z powrotem do kieszeni i pokiwał głową. - Wiesz, jak to jest z dzieciakami i w ogóle. Melissa nie chce po prostu, żeby coś mi się stało. - I co ty na to? Mitch odpowiedział dopiero po chwili. - Kiedyś wydawało mi się, że będę to robić zawsze, ale teraz nie jestem już tego taki pewny - stwierdził. - Więc zastanawiasz się, czy nie odejść? Mitch pociągnął długi łyk z puszki. - Tak, chyba tak - odparł. - Potrzebujemy cię - oświadczył poważnym tonem Taylor. - Przemawiasz zupełnie jak oficer werbunkowy. - Ale to prawda. Mitch potrząsnął głową. - Bynajmniej. Mamy teraz mnóstwo ochotników i jest cała lista ludzi, którzy mogą mnie natychmiast zastąpić.

- Na niczym się nie znają. - Na początku my też na niczym się nie znaliśmy. - Mitch przerwał i przez chwilę się zastanawiał, ściskając w palcach puszkę. - Nie chodzi tylko o Melissę, ale i o mnie - dodał. Jestem w straży od dawna i mam wrażenie, że to już nie to, co kiedyś. Nie jestem taki jak ty... nie czuję potrzeby, żeby to dalej robić. Chciałbym spędzać więcej czasu z dzieciakami... nie bawi mnie to, że w każdej chwili muszę być gotów na wezwanie. Chciałbym zjeść spokojnie kolację z żoną, wiedząc, że tego akurat dnia nie czeka mnie żadna przygoda. - Mówisz tak, jakbyś już podjął decyzję. W głosie Taylora Mitch usłyszał rozczarowanie i dopiero po chwili kiwnął głową. - No cóż, właściwie tak, podjąłem ją. To znaczy, dosłużę do końca roku, lecz na tym koniec. Chciałem po prostu, żebyś był pierwszym, który się o tym dowie. Taylor nie odpowiedział. Po kilku sekundach Mitch przechylił głowę i zerknął z zakłopotaniem na przyjaciela. - To nie jest powód, dla którego tu dzisiaj przyszedłem - powiedział. - Chciałem wesprzeć cię na duchu, a nie gadać o tych sprawach. Taylor sprawiał wrażenie zatopionego w myślach. - Mówiłem ci już, u mnie wszystko w porządku. - Chcesz skoczyć gdzieś na parę piw? - Nie. Muszę wracać do pracy. Kończymy remont domu Skipa Hudsona. - Na pewno nie masz ochoty? - Na pewno. - No to co powiesz na kolację, powiedzmy, w przyszłym tygodniu? Kiedy wszystko wróci do normy? - Steki z grilla? - Oczywiście - odparł Mitch, jakby w ogóle nie brał pod uwagę innej opcji. - Brzmi zachęcająco. - Taylor zmierzył Mitcha nieufnym spojrzeniem. - Melissa nie zaprosi chyba znowu jakiejś koleżanki? Mitch się roześmiał. - Nie. Ale mogę jej powiedzieć, żeby kogoś zorganizowała. - Nie, dzięki. Po tej Claire nie ufam zbytnio jej osądowi. - Och, daj spokój. Claire nie była taka zła. - Nie spędziłeś całej nocy, słuchając jej jazgotu. Była jak jeden z tych nakręcanych króliczków: nie potrafiła usiedzieć spokojnie w miejscu przez jedną minutę. - Była zdenerwowana.

- Była upierdliwa. - Powtórzę Melissie, co powiedziałeś. - Nie, nie... - Tylko żartowałem. Wiesz, że bym tego nie zrobił. Co powiesz na środę? Mógłbyś wpaść? - Z przyjemnością. - W takim razie dobrze. - Mitch kiwnął głową, wyprostował się i poszukał w kieszeni kluczyków, a potem zgniótł puszkę i cisnął ją z głośnym brzękiem na tył ciężarówki. - Dziękuję - powiedział Taylor. - Nie ma za co. - Miałem na myśli, że tu dziś przyszedłeś. - Wiem, co miałeś na myśli.

ROZDZIAŁ 11 Siedząc w kuchni, Denise Holton doszła do wniosku, że życie jest niczym łajno. Użyte w ogrodzie stanowi nawóz. Użyźnia glebę w skuteczny i niedrogi sposób i sprawia, że rosną w nim piękne kwiaty. A jednak poza ogrodem, na przykład na pastwisku, jeśli w nie przypadkiem wdepniemy, nie jest niczym więcej jak zwykłym gównem. Tydzień temu nie liczyło się nic oprócz Kyle'a. Kiedy przywieziono go do szpitala i zobaczyła, że czuje się dobrze, kamień spadł jej z serca. Jej życie zostało, by tak rzec, użyźnione. Minął tydzień i nagle wszystko się odmieniło. Po wypadku rzeczywistość nie prezentowała się zbyt różowo. Denise siedziała w swojej małej kuchni, przeglądając leżące na plastikowym blacie papiery i starając się w nich połapać. Pobyt w szpitalu pokrywało ubezpieczenie, ale dopiero od wysokości pięciuset dolarów. Jej samochód, chociaż stary, był jednak solidny. Teraz poszedł na złom, a ona ubezpieczyła się tylko od odpowiedzialności cywilnej. Jej szef Ray, niech go Bóg błogosławi, zaproponował, żeby wzięła sobie urlop, i w ten sposób osiem dni przeleciało bez możliwości zarobienia paru groszy. Stałe opłaty - za telefon, elektryczność, wodę i gaz - musiała uregulować mniej więcej za tydzień. A gwoździem do trumny okazał się rachunek za odholowanie samochodu z miejsca wypadku. W tym tygodniu miała wrażenie, że wdepnęła w gówno. Oczywiście nie byłoby tak źle, gdyby była milionerką. Te problemy stanowiłyby wtedy co najwyżej drobną niedogodność. Mogła sobie wyobrazić jakąś osobę z wyższej sfery, która tłumaczy, jak przykra jest konieczność uporania się z takimi sprawami. Ale dla kogoś, kto miał w banku zaledwie parę setek dolarów, to nie była przykrość. To był poważny problem z gatunku tych trudno rozwiązywalnych. Mogła pokryć stałe płatności z tego, co zostało na koncie, i wciąż mieć dosyć na jedzenie pod warunkiem, że będzie bardzo oszczędna. W tym miesiącu czekało ich w jadłospisie dużo płatków i dobrze, że Ray pozwolił im jeść za darmo w swojej knajpie. Koszty leczenia mogła pokryć ze swojej karty kredytowej. Zadzwoniła do Rhondy, drugiej kelnerki z Ósemki, która zgodziła się podwozić ją do pracy i z powrotem. Pozostawała tylko opłata za holowanie, na szczęście jednak zajmująca się tym firma zaproponowała, że anuluje rachunek w zamian za zrzeczenie się praw do samochodu. Wycenili wrak na siedemdziesiąt pięć dolców i to pokrywało ich koszty. Jak na tym ogólnie wyszła? Co miesiąc czekała ją spłata kredytu i musiała jeździć na rowerze, żeby załatwiać sprawy w mieście. Co gorsza, była stale uzależniona od kogoś, kto

będzie ją zawoził i przywoził do domu. Jak na dziewczynę z wyższym wykształceniem nie miała zbyt wielu powodów do chluby. Cholera. Gdyby miała butelkę wina, otworzyłaby ją. Mogłaby uciec na chwilę od rzeczywistości. Ale nie stać jej było nawet na to. Siedemdziesiąt pięć dolców za samochód. Cena może i była uczciwa, ale nie wydawało jej się to w porządku. Nawet nie zobaczyła tych pieniędzy. Wypisała czeki na pokrycie rachunków, wsadziła je do kopert i nakleiła na nie ostatnie znaczki. Musiała wpaść na pocztę, żeby kilka dokupić, i zapisała to w notesie przy telefonie. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że zwrot „wpaść na pocztę” nabrał zupełnie nowego znaczenia. Gdyby to nie było takie żałosne, rozśmieszyłby ją absurd sytuacji. Będzie musiała tam podjechać rowerem. Boże, zmiłuj się. Próbowała spojrzeć na to z innej, lepszej strony. Przynajmniej poprawi się jej kondycja. Może za parę miesięcy będzie nawet za to wdzięczna losowi. Popatrzcie na te nogi, będą mówili ludzie. Są jak ze stali. Jak tego dokonałaś? Pedałując na rowerze. Tym razem nie zdołała powstrzymać chichotu. W wieku dwudziestu dziewięciu lat będzie opowiadać ludziom o swoim rowerze. Boże, zmiłuj się. Po chwili przestała się śmiać, wiedząc, że to normalna reakcja na stres, i wyszła z kuchni, żeby zajrzeć do Kyle'a. Spał głębokim snem. Poprawiła mu kołdrę i pocałowała w policzek, a potem wyszła na dwór i usiadła na tylnej werandzie, zadając sobie po raz kolejny pytanie, czy przeprowadzając się tutaj, podjęła trafną decyzję. Chociaż zdawała sobie sprawę, że to niemożliwe, żałowała, że nie mogła zostać w Atlancie. Miło byłoby z kimś czasem pogadać, z kimś, kogo znała od lat. Oczywiście mogła do kogoś zadzwonić, niestety w tym miesiącu było to raczej wykluczone, a nie wypadało przecież dzwonić na koszt odbiorcy. Jej znajomym pewnie by to nie przeszkadzało, lecz ona nie mogła się na to zdobyć. Niemniej miała ochotę z kimś porozmawiać. Ale z kim? Z wyjątkiem Rhondy z Ósemki (która była samotna i miała dwadzieścia lat) oraz Judy McAden, nie znała w mieście nikogo. Inną rzeczą była śmierć matki kilka lat temu, zupełnie inną utrata wszystkich znajomych. Nie pomagało jej uzmysłowienie sobie, że to wyłącznie jej wina. Sama postanowiła wyjechać, sama postanowiła odejść z pracy, sama zdecydowała się poświęcić życie synowi. Takie życie miało w sobie pewną prostotę - nie mówiąc o tym, że wynikało z konieczności - czasami jednak odnosiła wrażenie, że wiele rzeczy przecieka jej przez palce, a ona nawet nie zdaje sobie z tego sprawy.

Jej samotność nie była wyłącznie wynikiem zmiany miejsca pobytu. Patrząc wstecz, uświadomiła sobie, że już w Atlancie wszystko zaczęło się zmieniać. Większość jej przyjaciółek miała mężów i swoje dzieci. Niektóre pozostały niezamężne. Z żadną jednak nic jej nie łączyło. Zamężne bawiły się w towarzystwie innych małżeństw, samotne prowadziły takie samo życie jak na studiach. Nie pasowała do żadnego z tych światów. Nie znajdowała wspólnego języka nawet z tymi, które miały dzieci... czasem ciężko było słuchać, jak świetnie sobie radzą ich pociechy. Czy miała opowiadać im o Kyle'u? Starały się jej pomóc, ale przecież tak naprawdę nigdy nie zrozumiałyby, jak wygląda jej życie. No i były oczywiście stosunki z mężczyznami, a raczej ich brak. Brett, poczciwy stary Brett, był ostatnim facetem, z którym poszła na randkę, tak naprawdę jednak nie była to nawet randka. Szybki numerek, zgoda, ale nie randka. Nie lada numerek. Dwadzieścia minut i nagle cały jej świat przewrócił się do góry nogami. Jak wyglądałoby jej życie, gdyby to się nie wydarzyło? To prawda, nie byłoby Kyle'a... ale... Ale co? Może byłaby mężatką z parką dzieci, może miałaby nawet domek ogrodzony białym parkanem. Jeździłaby volvo albo minivanem i spędzałaby każde wakacje w Disney World. Brzmiało to nieźle, na pewno brzmiało łatwiej, lecz czy jej życie byłoby przez to lepsze? Kyle. Słodki Kyle. Na samą myśl o nim bezwiednie się uśmiechała. Doszła do wniosku, że nie. Jej życie nie byłoby lepsze. Jeśli przydarzyło jej się w ogóle coś dobrego, to tym czymś był właśnie on. To zabawne: choć doprowadzał ją do szaleństwa, za to właśnie go kochała. Westchnęła i wróciła do domu. Rozbierając się w łazience, spojrzała w lustro. Siniaki na twarzy były widoczne, ale tylko nieznacznie. Po głębokiej ranie na czole, na którą nałożono kilka szwów, miała już pozostać na zawsze blizna, na szczęście niezbyt wyraźna, gdyż znajdowała się blisko linii włosów. Pomijając to, była zadowolona ze swojego wyglądu. Z braku pieniędzy nigdy nie kupowała ciastek ani chipsów. A ponieważ Kyle nie lubił mięsa, ona również rzadko je jadła. Była teraz szczuplejsza niż przed jego urodzeniem, do diabła, była znacznie chudsza niż na studiach. Bez żadnych starań z jej strony piętnaście funtów ulotniło się bez śladu. Gdyby miała więcej czasu, napisałaby książkę pod tytułem: „Stres i bieda: gwarantowany sposób na szybką utratę wagi!”. Sprzedałaby prawdopodobnie milion egzemplarzy i mogła do końca życia leżeć do góry brzuchem. Ponownie zachichotała. Tak, już to widzi. Zgodnie z tym, co zauważyła Judy w szpitalu, przypominała z wyglądu swoją matkę. Była mniej więcej tego samego wzrostu i miała takie same ciemne, kręcone włosy i piwne oczy.

Tak samo jak matka ładnie się starzała: miała gładką skórę i tylko w kącikach oczu parę kurzych łapek. Reasumując, nie wyglądała najgorzej. W gruncie rzeczy mogła powiedzieć, że wygląda całkiem dobrze. Uznając, że tym optymistycznym akcentem zakończy swoje przemyślenia, Denise włożyła piżamę, ustawiła wentylator na niskie obroty, po czym wskoczyła pod kołdrę i zgasiła światło. Rytmiczny szum łopatek uśpił ją w ciągu kilku minut. Rankiem, kiedy przez okno wpadły pierwsze promienie słońca, Kyle wbiegł do sypialni i wślizgnął się do jej łóżka, gotów rozpocząć nowy dzień. - Obudź się, mana, obudź się - szeptał. Odwróciła się z pomrukiem niezadowolenia na drugi bok, a malec wgramolił się na nią i usiłował podnieść swoimi małymi paluszkami jej powieki. Nie udało mu się, ale i tak uznał, że to bardzo zabawne, i zaczął się śmiać swoim zaraźliwym śmiechem. - Otwórz oczy, mana - nie przestawał powtarzać i mimo barbarzyńskiej pory nie mogła się opanować i wybuchła śmiechem. Kilka minut po dziewiątej zadzwoniła Judy, żeby potwierdzić swoją wizytę. Po krótkiej rozmowie - Judy przyjdzie do nas jutro po południu, hura! - Denise odłożyła słuchawkę. Pomyślała o swoim wczorajszym nastroju i o tym, ile może dać dobrze przespana noc. Wczorajszą chandrę złożyła na karb napięcia przedmiesiączkowego. Po śniadaniu przygotowała rowery. Rower Kyle'a był gotowy do drogi, jej natomiast cały oblazł pajęczynami i musiała go oczyścić. Opony w obu były dość miękkie, ale nie aż tak, żeby nie zdołali dojechać do miasta. Pomogła Kyle'owi nałożyć kask i popedałowali ulicą pod błękitnym i bezchmurnym niebem. Kyle jechał z przodu. W grudniu zeszłego roku spędziła cały dzień, biegając po osiedlowym parkingu w Atlancie i trzymając rower za siodełko, dopóki nie nauczył się utrzymywać na nim równowagi. Trwało to parę godzin, w trakcie których wywrócił się sześć razy, w gruncie rzeczy jednak miał do tego wrodzony talent. Jego sprawność ruchowa zawsze przekraczała normę i ten fakt stale zdumiewał lekarzy, którzy robili mu badania. Przekonała się nieraz, że jest dzieckiem pełnym sprzeczności. Oczywiście, podobnie jak wielu innych czterolatków, zwracał uwagę wyłącznie na to, żeby zachować równowagę i dobrze się bawić. Wycieczka rowerem była dla niego prawdziwą przygodą (zwłaszcza jeśli mama jechała razem z nim) i dlatego jeździł bardzo nierozważnie. Chociaż ruch na ulicy nie był duży, Denise co parę sekund zwracała mu krzykiem uwagę. - Jedź blisko mamy...

- Stój! - Nie wyjeżdżaj na ulicę... - Stój! - Zjedź na pobocze, kochanie, nadjeżdża samochód... - Stój! - Uważaj na dziurę... - Stój! - Nie jedź tak szybko... - Stój! „Stój” było jedyną komendą, którą naprawdę rozumiał, i za każdym razem, kiedy ją wydawała, naciskał hamulce, stawiał stopy na ziemi i odwracał się z wielkim promiennym uśmiechem, jakby chciał powiedzieć: „To jest takie fajne. Czemu się tak denerwujesz?”. Kiedy dojechali na pocztę, Denise była kłębkiem nerwów. Doszła do wniosku, że jazda na rowerze to nie jest najlepszy pomysł. Trzeba będzie poprosić Raya o dwie dodatkowe zmiany w tygodniu. Zapłaciłaby rachunek za szpital, liczyła każdy grosz, i być może za parę miesięcy zaoszczędziłaby dosyć, żeby kupić samochód. Za parę miesięcy? Najprawdopodobniej do tego czasu zwariuje. Stojąc w kolejce - na poczcie zawsze była kolejka - otarła pot z czoła, mając nadzieję, że działa jej dezodorant. To była kolejna rzecz, której nie przewidziała, wyjeżdżając rano z domu. Jazda rowerem nie stanowiła wyłącznie niewygody, ale dawała mocno w kość, zwłaszcza komuś, kto od dawna nim nie jeździł. Bolały ją nogi, wiedziała, że jutro będzie miała obolały tyłek, i czuła pot spływający między piersiami i po plecach. Starała się zachować pewną odległość między sobą i innymi osobami w kolejce, żeby nie urazić ich węchu. Na szczęście nikt najwyraźniej nie zwracał na nią uwagi. Minutę później stanęła przy ladzie i kupiła znaczki. Po wypisaniu czeku schowała książeczkę czekową i znaczki do torebki i wyszła na zewnątrz. Oboje z Kyle'em wsiedli na rowery i pojechali zrobić zakupy. Edenton był niewielkim miasteczkiem, ale z historycznego punktu widzenia stanowił prawdziwą perłę. Domy w śródmieściu pochodziły z początku dziewiętnastego wieku i w ciągu ostatnich trzydziestu lat prawie wszystkie zostały odrestaurowane. Po obu stronach ulicy rosły wielkie dęby, zapewniając przyjemną osłonę przed palącym słońcem. Chociaż w mieście był supermarket, znajdował się po jego drugiej stronie i Denise zdecydowała, że zrobi zakupy w Merchants, założonym jeszcze w latach czterdziestych domu

towarowym, który był pod każdym możliwym do wyobrażenia względem staroświecki i cudownie zaopatrzony. Sprzedawali tam wszystko, poczynając od artykułów spożywczych po przynęty wędkarskie i części samochodowe, wypożyczali kasety wideo i mieli nawet z boku rożen, gdzie można było upiec kupione mięso. Całości dopełniały ustawione przed wejściem cztery fotele na biegunach i ławeczka, na których przysiadali rano, popijając kawę, stali klienci. Sam sklep był niewielki - zajmował nie więcej niż kilkaset jardów kwadratowych i Denise stale zdumiewała liczba artykułów, które potrafili tu upchnąć na półkach. Wrzuciła do małego plastikowego koszyka kilka rzeczy, których potrzebowała - mleko, owsiankę, ser, jajka, chleb, banany, płatki Cheerios, makaroniki z serem, krakersy Ritza oraz cukierki (do pracy z Kyle'em) - i podeszła do kasy. Suma wyniosła mniej, niż się spodziewała, co było dobre, w odróżnieniu jednak od supermarketu w sklepie nie dawali plastikowych torebek. Zamiast tego właściciel - mężczyzna o gładko zaczesanych białych włosach i gęstych krzaczastych brwiach - zapakował jej wszystko do dwóch brązowych papierowych toreb. Stanowiło to oczywiście kłopot, którego nie przewidziała. Plastikowe torby mogła zawiesić na kierownicy roweru; z papierowymi nie było to takie proste. Jak miała to wszystko zawieźć do domu? Dwie ręce, dwie torby, dwa ramiona kierownicy - to się po prostu nie dawało pogodzić. Zwłaszcza że musiała uważać na Kyle'a. Zerknęła na syna, zastanawiając się, jak rozwiązać tę łamigłówkę, i dostrzegła, że z dość niezwykłym wyrazem twarzy wygląda na zewnątrz przez oszklone drzwi. - O co chodzi, skarbie? Kyle odpowiedział, ale nie zrozumiała, co mówi. Brzmiało to jak „szarak”. Zostawiwszy zakupy na ladzie, pochyliła się, żeby popatrzeć na jego usta, kiedy to powtórzy. Obserwowanie jego warg czasami bywało pomocne. - Co powiedziałeś, skarbie? „Szarak”? Kyle pokiwał głową i powiedział to jeszcze raz. - Szarak. Tym razem wskazał drzwi i Denise spojrzała w tamtą stronę. Nie czekając na nią, Kyle ruszył do wyjścia i od razu domyśliła się, o co mu chodzi. Nie szarak, ale strażak. Bardzo blisko. Przed sklepem stał Taylor McAden, przytrzymując uchylone lekko drzwi i rozmawiając ze stojącą z boku osobą, której nie widziała. Po chwili pożegnał ją skinieniem głowy, otworzył drzwi trochę szerzej, po czym, nie patrząc przed siebie, zrobił krok, by wejść do sklepu i o mało nie potknął się o podbiegającego doń Kyle'a.

- Oooch... przepraszam, nie widziałem cię. - Taylor cofnął się i zaskoczony zamrugał oczyma. A potem, gdy poznał małego, jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu i przykucnął tak, że ich oczy znalazły się na tym samym poziomie. - Cześć, mały. Jak się czujesz? - Cześć, Taylor (Czesz, Tajo) - powitał go uszczęśliwiony Kyle, po czym nie mówiąc nic więcej, zarzucił mu ręce na szyję, podobnie jak to zrobił tamtej nocy w myśliwskiej budce. Taylor, który z początku nie bardzo wiedział, jak zareagować, rozluźnił się i również go uściskał. Sprawiał wrażenie jednocześnie zaskoczonego i zadowolonego. Denise zakryła dłonią usta i obserwowała ich w milczeniu. Po dłuższej chwili Kyle rozluźnił uścisk i pozwolił cofnąć się Taylorowi. W jego oczach tańczyły wesołe ogniki, jakby spotkał dawno niewidzianego przyjaciela. - Szarak - stwierdził podniecony. - On cię znalazł. (Oń cie walaś). Taylor przechylił głowę na bok. - Co mówisz? Denise wzięła się w końcu w garść i ruszyła ku nim, wciąż nie bardzo wierząc własnym oczom. Nawet po trwających rok zajęciach z terapeutką mowy Kyle uściskał ją wyłącznie na wyraźną prośbę matki. Nigdy dotąd nie zrobił tego dobrowolnie i nie była pewna, co ma sądzić o tej nowej niezwykłej przyjaźni Kyle'a. Widok jej syna, który ściskał kogoś obcego nawet dobrego obcego - budził w niej sprzeczne uczucia. To było miłe, ale niebezpieczne. Słodkie, lecz nie powinno wejść mu w zwyczaj. Z drugiej strony naturalny sposób, w jaki Taylor zareagował na Kyle'a - oraz vice versa - uspokajał jej ewentualne obawy. Wszystkie te myśli przeleciały jej przez głowę, kiedy podchodziła bliżej. - Próbuje powiedzieć, że pan go znalazł - odpowiedziała za syna. Taylor podniósł wzrok. Po raz pierwszy od wypadku miał okazję przyjrzeć się Denise i przez chwilę nie mógł od niej oderwać oczu. Wyglądała... no cóż, na pewno atrakcyjniej, niż zapamiętał. Oczywiście była tamtej nocy poturbowana, lecz mimo to nigdy nie przyszłoby mu na myśl, że w normalnych okolicznościach może wywrzeć na nim takie wrażenie. Jej uroda nie była olśniewająca ani nie rzucała na kolana; promieniowało z niej po prostu naturalne piękno kobiety, która zdaje sobie sprawę, że jest atrakcyjna, ale nie myśli o tym przez cały dzień. - Tak. On cię znalazł - powtórzył Kyle, wyrywając go z zamyślenia. Pokiwał przy tym energicznie głową i Taylor chętnie odwrócił wzrok w jego stronę. Zastanawiał się, czy Denise odgadła jego myśli. - Zgadza się - potwierdził, trzymając dłoń na jego ramieniu - ale to ty, mały, byłeś najdzielniejszy z nas wszystkich.

Denise patrzyła, jak rozmawia z Kyle'em. Mimo upału Taylor ubrany był w dżinsy i miał na nogach robocze buty, zabłocone i porządnie znoszone, jakby chodził w nich codziennie od wielu miesięcy. Gruba skóra nosiła liczne ślady nacięć. Spod krótkich rękawów białej koszuli wystawały muskularne opalone ramiona - ramiona kogoś, kto przez cały dzień pracuje fizycznie. Kiedy się wyprostował, wydał jej się wyższy, niż zapamiętała. - Przepraszam. Wchodząc, w ogóle go nie widziałem - oznajmił i umilkł, jakby nie wiedział, co jeszcze powiedzieć. Denise wyczuła w nim nieśmiałość, której się nie spodziewała. - Wszystko widziałam. To nie pana wina. Mały sam na pana wpadł - odparła z uśmiechem. - Swoją drogą, jestem Denise Holton. Wiem, że już się spotkaliśmy, ale tamtą noc pamiętam jak przez mgłę. Podała mu rękę i Taylor uścisnął ją. Wyczuła odciski na jego dłoni. - Taylor McAden - przedstawił się. - Dostałem od pani kartkę. Dziękuję. - Szarak - powtórzył Kyle, tym razem głośniej niż poprzednio. Splótł razem dłonie, wykręcając je niemal obsesyjnie w jedną i drugą stronę. Robił tak zawsze, kiedy był podniecony. - Duży szarak - oznajmił, kładąc akcent na „duży”. Taylor uniósł brwi, po czym złapał Kyle'a za kask na głowie i potrząsnął nim w przyjazny, prawie braterski sposób. - Tak myślisz? Kyle pokiwał głową. - Duży. Denise się roześmiała. - Otacza pana chyba bałwochwalczą czcią - stwierdziła. - No cóż, z wzajemnością, mały. Zasługujesz na podziw bardziej niż ja. Oczy Kyle'a były szeroko otwarte. - Duży - powtórzył. Jeśli nawet Taylor zauważył, że chłopiec nie zrozumiał jego słów, nie dał po sobie nic poznać. Zamiast tego mrugnął do niego. To było miłe. Denise odchrząknęła. - Nie miałam okazji podziękować osobiście za to, co pan zrobił tamtej nocy. Taylor wzruszył ramionami. W wykonaniu innych ludzi ten gest mógł się wydać arogancki, stanowić potwierdzenie, że istotnie dokonali czegoś wspaniałego. W jego wypadku wyglądało to inaczej: miało się wrażenie, że w ogóle się nad tym nie zastanawiał.

- Nie ma o czym mówić - powiedział. - Pani kartka była bardzo miła. Przez moment żadne z nich się nie odzywało. Kyle tymczasem ruszył w stronę stoiska ze słodyczami, najwyraźniej znudzony całą rozmową. Oboje patrzyli, jak staje w połowie lady, wpatrując się jak urzeczony w kolorowe opakowania. - Świetnie wygląda - stwierdził w końcu Taylor, przerywając milczenie. - Mam na myśli Kyle'a. Po tym, co przeszedł, martwiłem się trochę o jego zdrowie. Oczy Denise pobiegły za jego spojrzeniem. - Wydaje się zdrowy. Czas pokaże, jak jest naprawdę, ale w tej chwili zbytnio się o niego nie martwię. Doktor stwierdził, że nic mu nie jest. - A pani? - zapytał Taylor. - U mnie wszystko po staremu - odparła odruchowo, w ogóle nie myśląc. - Miałem na myśli pani obrażenia - uściślił. - Była pani nieźle pokiereszowana, kiedy panią ostatnio widziałem. - Aha... no cóż, chyba również jakoś się trzymam. - Jakoś? Rysy jej twarzy wygładziły się. - Lepiej niż jakoś. Wciąż boli mnie w kilku miejscach, lecz poza tym czuję się dobrze. Mogło być gorzej. - Bardzo się cieszę. O panią też się martwiłem. Spokojny ton jego głosu sprawił, że Denise baczniej mu się przyjrzała. Mimo że nie był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego w życiu widziała, wyczuła w nim coś, co zwróciło jej uwagę - być może kłócącą się ze wzrostem łagodność lub bystre, lecz przyjazne spojrzenie spostrzegawczych oczu. Choć zdawała sobie sprawę, że to niemożliwe, miała niemal wrażenie, że Taylor wie, jak trudne były dla niej te ostatnie lata. Zerkając na jego lewą rękę, zauważyła, że nie nosi obrączki. Sekundę później szybko odwróciła głowę, zastanawiając się, skąd jej to przyszło na myśl. Dlaczego w ogóle interesuje się czymś takim jak obrączka? Kyle stał przy ladzie ze słodyczami i zamierzał właśnie otworzyć opakowanie irysów. - Kyle! Nie! - Ruszyła w jego stronę, a potem odwróciła się z powrotem do Taylora. Przepraszam. Robi coś, czego mu nie wolno. - Nie ma sprawy - odparł, cofając się o krok. Kiedy odchodziła, nie mógł się powstrzymać, żeby na nią nie spojrzeć. Miała uroczą, prawie tajemniczą twarz, z wystającymi kośćmi policzkowymi i egzotycznymi oczyma, długie ciemne włosy ściągnięte w gęsty koński ogon, który sięgał aż za łopatki, kształtną figurę

uwydatnioną przez szorty i bluzkę... - Odłóż to, Kyle. Twoje cukierki są już w torbie. Ponownie dziwiąc się, jak mógł nie dostrzec jej urody tamtej nocy, Taylor potrząsnął głową i odwrócił się, nim zauważyła, że się jej przygląda. Chwilę później stanęła przed nim razem z Kyle'em. Chłopiec, złapany z ręką w słoju z cukierkami, miał naburmuszoną minę. - Przepraszam. On dobrze wie, że nie wolno robić takich rzeczy. - Z pewnością, ale dzieci zawsze sprawdzają, jak daleko mogą się posunąć. - Mówi pan z doświadczenia? Taylor wyszczerzył zęby w uśmiechu. - No, niezupełnie. Najwyżej z własnego. Nie mam dzieci. - Na chwilę zapadło niezręczne milczenie. - Przyjechała pani do miasta załatwić parę spraw? - zapytał w końcu. Wiedział, że pogaduszki o niczym nie prowadzą do niczego, ale z jakiegoś powodu nie chciał się z nią jeszcze żegnać. Denise przeczesała palcami koński ogon. - Zgadza się. Musieliśmy uzupełnić zapasy. Lodówka, jak to się mówi, świeciła pustkami. A pan? - Wpadłem kupić coś do picia dla chłopaków. - W straży pożarnej? - Nie, tam jestem tylko ochotnikiem. Mam na myśli chłopaków, którzy dla mnie pracują. Prowadzę firmę budowlaną... wykonuję remonty domów, przebudowy, takie rzeczy. Przez chwilę była kompletnie zdezorientowana. - Jest pan ochotnikiem? Myślałam, że ochotniczą straż pożarną zlikwidowali przed dwudziestu laty. - Nie, tutaj nie. Właściwie, z tego, co wiem, nie zrobiono tego w większości małych miasteczek. Nie ma w nich dość roboty dla pełnej załogi, więc kiedy dojdzie do sytuacji awaryjnej, korzystają z pomocy ludzi takich jak ja. - Nie wiedziałam o tym. Ta informacja sprawiła, że to, co dla nich zrobił, wydało jej się jeszcze wspanialsze, jeśli to w ogóle możliwe. Kyle łypnął okiem na matkę. - Jest głodny - oznajmił. (Jes kłotny). - Jesteś głodny, kochanie? - Tak. - Zaraz wrócimy do domu i zrobię ci grzankę z serem. Dobrze?

Mały pokiwał głową. - Tak, dobrze. (Tak, topsz). Denise jednak nie kwapiła się do wyjścia, w każdym razie nie tak szybko, jakby sobie tego życzył jej syn. Przez dłuższą chwilę nie mogła oderwać wzroku od Taylora. Kyle pociągnął matkę za skraj szortów i machinalnie opuściła dłonie w dół. - Chodźmy - poganiał ją. (Joemy). - Już idziemy, kochanie. Dłonie Kyle'a i Denise zaangażowały się w krótką batalię, w trakcie której ona odrywała jego palce od szortów, a on próbował ją za nie ponownie złapać. W końcu wzięła go za rękę, żeby przestał to robić. Taylor odchrząknął, starając się stłumić śmiech. - No cóż, nie będę was zatrzymywał. Dorastający chłopiec musi dużo jeść. - Tak, na to wygląda. Posłała Taylorowi rozpoznawalny pod każdą szerokością geograficzną uśmiech znużonej matki i poczuła dziwną ulgę, widząc, że najwyraźniej nie przejął się wcale popisami Kyle'a. - Miło było pana znowu zobaczyć - dodała. Chociaż nawet w jej własnych uszach zabrzmiało to dość zdawkowo, miała nadzieję, że Taylor wyczuje, iż powiedziała to z głębi serca. - Mnie też miło było panią zobaczyć - odparł, po czym złapał Kyle'a za kask i potrząsnął nim tak jak poprzednio. - Ciebie także, mały. Kyle pomachał mu wolną ręką. - Czesz, Tajo - pożegnał go pogodnie. Taylor uśmiechnął się, po czym ruszył w stronę stojących przy ścianie lodówek, żeby wziąć napoje, po które przyszedł. Denise westchnęła cicho i odwróciła się do lady. Pogrążony w lekturze „Field and Stream”, właściciel poruszał lekko ustami, czytając artykuł. Kiedy się do niego zbliżyła, Kyle ponownie przypomniał jej o swojej obecności. - Jest głodny. - Wiem, że jesteś głodny. Zaraz jedziemy do domu, dobrze? Właściciel uniósł wzrok, żeby sprawdzić, czy Denise chce tylko wziąć zakupy, czy też może czegoś od niego potrzebuje. Widząc, że zanosi się na to drugie, odłożył magazyn na bok. - Czy mogłabym zostawić tu zakupy na parę minut? - zapytała, wskazując ręką papierowe torby. - Musimy zorganizować jakieś inne torebki, żeby móc zawiesić je na kierownicy.

Taylor, który był już w połowie sklepu i wyciągał właśnie z lodówki sześciopak coca - coli, nadstawił pilnie uszu. - Przyjechaliśmy rowerami - mówiła dalej Denise - i nie będziemy mogli tego tak odwieźć. To nie potrwa długo... zaraz wracamy. Jej głos umilkł i Taylor usłyszał odpowiedź właściciela. - Jasne, nie ma sprawy. Postawię po prostu torby za ladą. Z coca - colą w ręku, Taylor ruszył w stronę kasy. Denise wychodziła ze sklepu, trzymając dłoń na plecach Kyle'a i popychając go delikatnie przed sobą. Taylor przeanalizował to, co przed chwilą usłyszał, i po kilku krokach podjął szybką decyzję. - Hej, Denise, zaczekaj... - zawołał i na dźwięk jego głosu odwróciła się. - Czy to wasze rowery stoją tam przed sklepem? - zapytał. - Aha - odparła, kiwając głową. - Dlaczego pytasz? - Usłyszałem przypadkowo twoją rozmowę z właścicielem i... pomyślałem... - Spojrzenie jego błękitnych oczu zatrzymało ją w miejscu. - Może chcesz, żebym odwiózł ci zakupy? W drodze na budowę mijam twój dom i z przyjemnością je podrzucę. Mówiąc to, wskazał zaparkowaną przy wejściu ciężarówkę. - Och, nie, nie trzeba. - Na pewno? To zabierze mi góra dwie minuty. Wiedziała, że stara się być po prostu uprzejmy - typowy przejaw małomiasteczkowego dobrego wychowania - ale nie była pewna, czy może przyjąć jego ofertę. Taylor wyczuł chyba jej niezdecydowanie, bo podniósł w górę ręce i na jego twarzy pojawił się figlarny uśmiech. - Niczego nie ukradnę, obiecuję - powiedział. Kyle zrobił krok w stronę drzwi i Denise położyła mu dłoń na ramieniu, żeby go zatrzymać. - Nie o to chodzi... W takim razie o co jej chodziło? Czyżby tak długo już była zdana tylko na samą siebie, że nie wiedziała, jak zareagować na zwykłą ludzką uprzejmość? Czy też krępowała się, bo tak wiele już dla niej uczynił? Nie rób ceregieli. Nie prosi cię przecież o rękę albo o coś takiego... Przełknęła ślinę, wyobrażając sobie jazdę w tę i z powrotem przez miasto, a potem powrót do domu z zakupami zawieszonymi na kierownicy. - Jeżeli na pewno nie będziesz musiał nadłożyć drogi... Taylor poczuł, że odniósł małe zwycięstwo. - Na pewno nie. Zapłacę tylko za colę i pomogę ci zanieść zakupy do ciężarówki -

powiedział, kładąc sześciopak przy kasie. - Skąd wiesz, gdzie mieszkam? - zapytała. Taylor obejrzał się przez ramię. - To małe miasto. Wiem, gdzie wszyscy mieszkają. Tego samego dnia Melissa, Mitch i Taylor spędzali wieczór w ogrodzie. Steki i parówki skwierczały już na węglu drzewnym i wyczuwało się pierwsze senne tchnienie lata. Wieczór był leniwy, powietrze wilgotne i parne. Żółte słońce wisiało nisko nad krzewami dereni, zielone liście w ogóle się nie poruszały. Mitch stał przy grillu ze szczypcami w ręku, a Taylor trzymał w ręku piwo. trzecie tego wieczoru. Zaszumiało mu przyjemnie w głowie i pił w takim tempie, żeby zachować to uczucie. Opowiedział im o ostatnich wydarzeniach - w tym o akcji na bagnach - a potem wspomniał, że spotkał ponownie Denise w sklepie i podrzucił jej do domu zakupy. - Wyglądają całkiem dobrze - zauważył, zabijając komara, który usiadł mu na nodze. Chociaż powiedziane to było kompletnie niewinnym tonem, Melissa zmierzyła go uważnym spojrzeniem i pochyliła się do przodu na krześle. - Podoba ci się, nie? - zapytała, nie kryjąc ciekawości. Zanim Taylor zdążył odpowiedzieć, do rozmowy wtrącił się Mitch. - Co mówił? Że mu się podoba? - Wcale tego nie mówiłem - sprostował szybko Taylor. - Nie musiałeś. Masz to wymalowane na twarzy, a poza tym nie odwoziłbyś jej zakupów, gdyby ci się nie podobała. - Melissa odwróciła się do męża. - Jasne, podoba mu się. - Wkładasz mi w usta coś, czego wcale nie mówiłem. Melissa chytrze się uśmiechnęła. - Więc jest ładna? - A to co znowu za pytanie? - Uważa, że jest ładna - poinformowała męża Melissa. Mitch kiwnął z przekonaniem głową. - Kiedy tu przyszedł, wydawał się jakiś wyciszony. I co teraz? Zaprosisz ją na randkę? Taylor spoglądał to na jedno, to na drugie, zastanawiając się, jakim cudem rozmowa przybrała taki obrót. - Nie miałem wcale takiego zamiaru - oświadczył. - Powinieneś to zrobić. Musisz czasami wyjść gdzieś z domu. - Jestem poza domem cały boży dzień...

- Wiesz, co mam na myśli - przerwał mu Mitch, uradowany, że udało mu się wbić przyjacielowi szpilę. Melissa odchyliła się do tyłu na krześle. - Mitch ma rację. Nie robisz się już coraz młodszy. Masz za sobą najlepsze lata. Taylor potrząsnął głową. - Dziękuję ci bardzo. Kiedy następnym razem będę chciał wystawić się na kpiny, wiem już, dokąd pójść. Zachichotała. - Wiesz, że tylko się z tobą przekomarzamy. - To ma być forma przeprosin? - Owszem, jeśli skłoni cię do zmiany zdania w kwestii randki. Jej brwi tańczyły w górę i w dół i Taylor nie zdołał opanować śmiechu. Jasnowłosa i drobna Melissa skończyła trzydzieści cztery lata, ale wyglądała i zachowywała się, jakby miała dziesięć lat mniej. Lojalna wobec przyjaciół, nigdy nie chowała długo urazy i dla każdego miała miłe słowo. Jej synowie mogli się targać za głowy, pies mógł się zlać na dywan - to nie miało znaczenia. Za parę minut była znowu słodka jak miód. Taylor niejednokrotnie powtarzał Mitchowi, że jest szczęściarzem. „Wiem”, brzmiała za każdym razem odpowiedź Mitcha. Taylor pociągnął kolejny łyk piwa. - Swoją drogą, dlaczego to was tak bardzo interesuje? - Bo cię kochamy - odparła czułym tonem Melissa, jakby to wszystko wyjaśniało. I nie rozumieją, dlaczego wciąż jestem sam, dodał w myśli Taylor. - Zgoda - odparł w końcu. - Zastanowię się nad tym. - Dobre i to - stwierdziła Melissa, nie starając się wcale ukryć entuzjazmu.

ROZDZIAŁ 12 Nazajutrz po spotkaniu z Taylorem Denise przez cały ranek pracowała z Kyle'em. Wypadek nie wywarł ani pozytywnego, ani negatywnego wpływu na tempo jego nauki, ale teraz, z nadejściem lata, najlepsze wyniki osiągali, jeśli udało im się skończyć przed południem. Później w domu było zbyt ciepło, żeby oboje mogli się skoncentrować. Wcześniej, zaraz po śniadaniu, zadzwoniła do Raya i zapytała, czy może ją zatrudnić w zwiększonym wymiarze. Na szczęście się zgodził. Od jutra zamiast cztery razy w tygodniu miała pracować codziennie, z wyjątkiem niedzieli, jak zawsze zaczynając o siódmej wieczorem i kończąc po północy. Chociaż późniejsza praca oznaczała mniej napiwków, gdyż przemijał już obiadowy szczyt, sumienie nie pozwalało jej zostawiać Kyle'a samego w pokoiku na zapleczu, kiedy jeszcze nie spał. Przyjeżdżając wieczorem, mogła położyć go na kozetce i po paru minutach usypiał. Zorientowała się, że od spotkania z Taylorem McAdenem bez przerwy o nim myśli. Zgodnie z tym, co obiecał, zakupy leżały na werandzie przy wejściu, w cieniu okapu. Ponieważ dojazd do domu nie zajął jej więcej niż kwadrans, mleko i inne produkty były wciąż zimne i wsadziła je do lodówki, zanim się zepsuły. Biorąc zakupy, Taylor zaoferował też, że załaduje rowery na ciężarówkę i podwiezie ich oboje do domu, ale Denise nie skorzystała z jego propozycji. Odmówiła bardziej ze względu na Kyle'a niż na Taylora; chłopiec wsiadał już na rower i wiedziała, że z ochotą przejedzie się jeszcze raz ze swoją mamą. Nie chciała popsuć mu tej przyjemności, zwłaszcza że powinno to stać się ich codzienną rutyną, i wolała, żeby nie oczekiwał, iż ktoś odwiezie ich za każdym razem, kiedy przyjadą do miasta. Mimo to niechętnie odrzuciła propozycję Taylora. Żyła na tym świecie dość długo, żeby wiedzieć, że mu się podoba - sposób, w jaki na nią patrzył, nie pozostawiał co do tego wątpliwości - a jednak jego wzrok nie krępował jej tak, jak krępowały nieraz taksujące spojrzenia innych mężczyzn. Kiedy się jej przyglądał, w jego oczach nie było tego obleśnego błysku, który sugerował, że jeden szybki numerek wszystko rozwiąże. W trakcie rozmowy nie opuszczał też wzroku, co stanowiło kolejny typowy problem. Nie sposób traktować poważnie mężczyzny, który gapi się na twój biust. Nie, sposób, w jaki na nią patrzył, był zupełnie inny - bardziej aprobujący niż agresywny i chociaż nie chciała się do tego przyznać, nie tylko jej to pochlebiało, ale sprawiało przyjemność. Wiedziała oczywiście, że może to stanowić część jego taktyki, element systemu

zdobywania kobiet, metody, którą udoskonalał przez lata. Niektórzy faceci byli w tym dobrzy. Kiedy z nimi rozmawiała, każdy niuans ich zachowania zdawał się sugerować, że są bardziej godni zaufania od innych. Żyła na tym świecie dość długo, żeby spotkać również wielu takich typków, i na ogół słyszała w głowie ciche dzwonki alarmowe. Taylor był albo najlepszym aktorem, na którego trafiła, albo naprawdę się od nich różnił, ponieważ tym razem dzwonki milczały. Z którą możliwością miała do czynienia? Wśród wielu rzeczy uświadomionych jej przez matkę była jedna, którą zapamiętała lepiej od innych i która przydawała się, kiedy trzeba było kogoś ocenić. „W życiu trafisz nieraz na ludzi, którzy mówią zawsze odpowiednie słowa w odpowiedniej chwili. Ale w ostatecznym rozrachunku musisz ich sądzić po czynach. Liczą się czyny, nie słowa”. Może dlatego zareagowała pozytywnie na Taylora. Udowodnił już, że stać go na bohaterskie czyny, lecz to wcale nie jego udział w odnalezieniu Kyle'a sprawił, że się nim zainteresowała... jeśli w ogóle się nim zainteresowała. Nawet dranie potrafią czasami zrobić coś pozytywnego. Nie... to były te drobne rzeczy w sklepie. Sposób, w jaki zaproponował pomoc, nie oczekując niczego w zamian.... fakt, że obchodziło go, jak sobie radzą Kyle i ona... to, jak traktował Kyle'a... Zwłaszcza to. Chociaż nie chciała się do tego przyznać, w ciągu ostatnich paru lat oceniała ludzi po sposobie, w jaki odnosili się do jej syna. Układała w myśli listę znajomych, którzy mieli cierpliwość do Kyle'a, oraz tych, którym jej zabrakło. Ktoś usiadł na podłodze i bawił się z nim w klocki - był dobry. Prawie nie zauważył jego obecności - był zły. Lista „złych” okazała się o wiele dłuższa niż „dobrych”. A tutaj pojawił się facet, który z jakiegoś powodu nawiązał bliski kontakt z jej synem i nie mogła przestać o tym myśleć. Podobnie jak nie mogła zapomnieć o reakcji Kyle'a. „Czesz, Tajo...”. Mimo że Taylor nie zrozumiał wszystkiego, co mówił Kyle - do jego wymowy trzeba było się przyzwyczaić - rozmawiał z nim tak, jakby wszystko było jasne. Puścił do niego oko, złapał go żartobliwie za kask, uściskał i rozmawiając z nim, patrzył mu prosto w oczy. Pamiętał o tym, żeby się pożegnać. Małe rzeczy, ale dla niej niewiarygodnie ważne. Czyny. Taylor traktował Kyle'a jak normalnego małego chłopca.

Jak na ironię, Denise rozmyślała jeszcze o Taylorze, gdy jego matka skręciła w długi, wysypany żwirem podjazd i zaparkowała w cieniu wysokiej magnolii. Denise, która właśnie kończyła zmywać, zauważyła ją przez okno i pomachała, a potem szybko rozejrzała się po kuchni. Uznała, że jest czysto, choć nie idealnie, i ruszyła do frontowych drzwi, żeby ją powitać. Po tradycyjnym wstępie - jak każda z nich się czuje i tak dalej - usiadły obie na werandzie przed domem, żeby mieć oko na Kyle'a, który bawił się swoimi ciężarówkami przy ogrodzeniu, tocząc je po wyimaginowanych drogach. Tuż przed wizytą Judy McAden Denise nasmarowała chłopca obficie olejkiem do opalania oraz środkiem przeciw owadom i oba płyny działały jak klej, kiedy bawił się na podwórku. Szorty i podkoszulek poplamione były na brązowo, twarz wyglądała, jakby się nie mył od tygodnia. Przypominał Denise zakurzone dzieci, które Steinbeck opisał w „Gronach gniewu”. Na małym drewnianym stoliku (nabytym na garażowej wyprzedaży za trzy dolary kolejnym genialnym zakupie Denise Holton, potrafiącej się targować jak nikt inny) stały dwie szklanki słodkiej mrożonej herbaty. Denise zrobiła ją tego ranka w typowo południowy sposób - zaparzyła luzianne, posłodziła ją, kiedy była jeszcze gorąca, żeby cukier mógł się do końca rozpuścić, a potem włożyła do lodówki. Judy upiła trochę herbaty, ani na chwilę nie spuszczając z oczu Kyle'a. - Twoja matka też lubiła się brudzić - stwierdziła. - Moja matka? Judy rzuciła jej rozbawione spojrzenie. - Nie rób takiej zdziwionej miny. W dzieciństwie był z niej prawdziwy łobuziak. Denise sięgnęła po swoją szklankę. - Jesteś pewna, że mówimy o tej samej osobie? - zapytała. - Moja matka nie wyjęła ze skrzynki porannej gazety, jeśli się przedtem nie umalowała. - Och, to było już po tym, jak odkryła chłopców. Wtedy całkiem się zmieniła. Praktycznie w ciągu jednej nocy stała się typową południową damą, w białych rękawiczkach i z nienagannymi manierami przy stole. Ale niech cię to nie zwiedzie. Przedtem nie różniła się zbytnio od Huckleberry'ego Finna. - Stroisz sobie ze mnie żarty, prawda? - Nie, naprawdę. Twoja matka łapała żaby, klęła jak łowca krewetek, który stracił swoją sieć, i pobiła się nawet kilka razy z chłopakami, żeby pokazać, jaki z niej chojrak. I muszę ci powiedzieć, że potrafiła się bić. Podczas gdy jej przeciwnik zastanawiał się, czy wypada uderzyć dziewczynkę, rozkwaszała mu nos. Pewnego razu rodzice jakiegoś chłopca

autentycznie wezwali szeryfa. Biedaczek tak się wstydził, że przez tydzień nie chodził do szkoły, ale potem nigdy już nie zadzierał z twoją matką. Była z niej rogata dusza. Judy zamrugała oczyma, zagłębiając się myślami w przeszłość. Denise milczała, czekając na dalszy ciąg opowieści. - Pamiętam, że włóczyłyśmy się nad rzeką, zbierając czarne jagody - podjęła Judy. - W tamtych zawadiackich czasach twoja matka nie nosiła nawet butów. Miała najtwardsze podeszwy stóp, jakie w życiu widziałam. Przez całe lato nie wkładała butów, chyba że szła do kościoła. We wrześniu miała takie brudne stopy, że aby je umyć do czysta, jej matka musiała używać drucianego zmywaka i proszku do prania. Przez pierwsze kilka dni szkoły twoja matka utykała. Nigdy nie wiedziałam, czy to z powodu drucianego zmywaka, czy po prostu dlatego, że odzwyczaiła się od noszenia butów. Denise roześmiała się z niedowierzaniem. Nigdy nie znała swojej matki z tej strony. - Mieszkałam tu, przy tej samej ulicy - dodała Judy. - Znasz dom Boyle'ów? Biały, z zielonymi okiennicami... z tyłu stoi wielka czerwona stodoła. Denise kiwnęła głową. Mijała go w drodze do miasta. - No więc tam właśnie mieszkałam, kiedy byłam mała. Twoja mama i ja byłyśmy jedynymi dziewczynkami w najbliższej okolicy, więc praktycznie wszystko robiłyśmy razem. Byłyśmy w tym samym wieku i uczyłyśmy się tych samych rzeczy w szkole. To było w latach czterdziestych. Wszyscy uczniowie siedzieli w tej samej sali aż do ósmej klasy, ale starali się nas tak porozsadzać, żebyśmy mieli obok siebie dzieci w tym samym wieku. Twoja matka i ja siedziałyśmy razem przez całą szkołę. Była chyba najlepszą przyjaciółką, jaką w życiu miałam. Spoglądając ku odległym drzewom, Judy najwyraźniej wpadła w nostalgiczny nastrój. - Dlaczego nie utrzymywała z tobą kontaktu po wyjeździe z Edenton? - zapytała Denise. To znaczy... Urwała, zastanawiając się, jak zapytać o to, o co jej w gruncie rzeczy chodziło. Judy spojrzała na nią z ukosa. - Masz na myśli, dlaczego nic ci o mnie nie mówiła, skoro byłyśmy takimi dobrymi przyjaciółkami? Denise pokiwała głową. Judy zbierała przez chwilę myśli. - Domyślam się, że wynikało to głównie z tego, że wyjechała. Dużo czasu minęło, nim zrozumiałam, że odległość potrafi zniszczyć najlepsze chęci. - To smutne... - Niekoniecznie. Zależy, jak na to patrzeć. Dla mnie... jest to źródłem bogactwa, którego

nie uzyskałabym w inny sposób. Ludzie przychodzą i odchodzą... pojawiają się i znikają z twojego życia prawie tak jak bohaterowie ulubionej książki. Kiedy ją w końcu zamykasz, postaci opowiedziały swoją historię i zaczynasz czytać nową książkę z całkiem nowymi bohaterami i ich perypetiami. I po jakimś czasie koncentrujesz się na nich, a nie na tych z przeszłości. Denise pomyślała o znajomych, których zostawiła w Atlancie. - To filozoficzne podejście - stwierdziła w końcu. - A czego się po mnie spodziewałaś? Jestem już stara. Denise postawiła szklankę na stole i roztargnionym gestem wytarła o szorty mokre od zaparowanego szkła palce. - Więc nigdy już z nią nie rozmawiałaś? Po jej wyjeździe? - Ależ skąd! Utrzymywałyśmy kontakt przez kilka lat, ale twoja matka była zakochana, a kiedy kobiety są zakochane, nie potrafią myśleć o niczym innym. Dlatego w ogóle opuściła Edenton. Dla chłopaka... Michaela Cunninghama. Opowiadała ci o nim kiedyś? Zafascynowana Denise potrząsnęła głową. - Wcale się nie dziwię - stwierdziła Judy. - Michael to był kawał drania. Kogoś takiego nie pamięta się dłużej, niż to konieczne. Nie miał najlepszej opinii, jeśli rozumiesz, co mam na myśli, ale wiele dziewcząt uważało, że jest atrakcyjny. Domyślam się, że podniecała je jego nieobliczalność. Stary wątek... podejrzewam, że dziś niewiele się pod tym względem zmieniło. Tak czy inaczej, twoja matka pognała za nim do Atlanty zaraz po skończeniu szkoły średniej. - Powiedziała mi, że przeniosła się do Atlanty, żeby pójść na studia. - Och, może i taki miała zamiar, ale głównym powodem był Michael. Miał nad nią jakąś władzę, to pewne. To z jego powodu ani razu już nie przyjechała do Edenton. - Jak to? - No cóż, mama i tato... twoi dziadkowie... nie mogli jej po prostu wybaczyć, że uciekła w ten sposób. Poznali się dobrze na Michaelu i uprzedzili, że jeśli twoja matka nie wróci natychmiast do domu, nie będzie tu mile widziana. Byli ludźmi starej szkoły, upartymi, jak tylko można sobie wyobrazić, a twoja mama wcale się od nich nie różniła. Przypominali dwa byki gapiące się na siebie i czekające, aż ten drugi ustąpi. Niestety żadne z nich nigdy tego nie zrobiło, nawet po tym, jak miejsce Michaela zajął ktoś inny. - Mój ojciec? Judy potrząsnęła głową. - Nie, twój ojciec pojawił się, kiedy zupełnie straciłam z nią kontakt.

- Więc w ogóle go nie znałaś? - Nie. Ale pamiętam, że kiedy twoi dziadkowie pojechali na wesele, trochę mnie uraziło, że twoja matka nie wysłała mi zaproszenia. Oczywiście i tak nie mogłabym pojechać. Byłam już wtedy po ślubie, oczekiwałam dziecka i, podobnie jak wiele innych młodych małżeństw, mój mąż i ja ledwie wiązaliśmy koniec z końcem... po prostu nie stać by nas było na taki wyjazd. - Przykro mi z tego powodu - mruknęła Denise. Judy postawiła swoją szklankę na stole. - Nie powinno ci być wcale przykro. To nie byłaś ty i w jakimś sensie to nie była już twoja matka... przynajmniej ta, którą znałam. Twój ojciec należał do bardzo szanowanej rodziny w Atlancie i sądzę, że twoja mama wstydziła się trochę swojego pochodzenia. Nie dlatego, żeby twój ojciec zwracał na to uwagę... w końcu ją poślubił. Ale pamiętam, że kiedy twoi dziadkowie wrócili z wesela, niewiele o nim opowiadali. Oni może też się trochę wstydzili, chociaż wcale nie powinni. Byli wspaniałymi ludźmi, lecz zdawali sobie chyba sprawę, że nie należą już do jej świata... nawet kiedy zmarł twój ojciec. - To straszne. - To smutne. Powiedziałam już, że przyczyniły się do tego obie strony. Oni byli uparci, twoja mama też. Krok po kroku powoli oddalali się od siebie. - Wiem, że mama nie była blisko związana ze swoimi rodzicami, ale nigdy mi o tym nie opowiadała. - Nie dziwię się, że tego nie zrobiła. Proszę jednak, nie myśl o niej źle. Ja na pewno tak o niej nie myślę. Była zawsze taka witalna i pełna pasji... życie z nią było takie ekscytujące. I miała anielskie serce, naprawdę. Była najsłodszą osobą, jaką znałam. - Judy przyjrzała się uważnie Denise. - Widzę w tobie wiele jej cech - stwierdziła. Podczas gdy zaskoczona Denise próbowała przyswoić sobie nowe informacje o matce, Judy pociągnęła kolejny łyk herbaty. - Ale ja tu trajkoczę i trajkoczę niczym jakaś staruszka. Na pewno musi ci się wydawać, że jestem o dwa kroki od domu starców. Porozmawiajmy trochę o tobie. - O mnie? Niewiele tu jest do opowiadania. - Więc dlaczego nie zacząć od sprawy podstawowej? Dlaczego przyjechałaś do Edenton? Denise zerknęła na bawiącego się ciężarówkami Kyle'a. Zastanawiała się, o czym myśli. - Było parę przyczyn - odparła. - Kłopoty z mężczyzną? - zapytała konspiracyjnym szeptem Judy, pochylając się do przodu. - Może prześladował cię jakiś psychopata podobny do tych, których pokazują w

kronice kryminalnej w telewizji? Denise zachichotała. - Nie, nic aż tak dramatycznego - stwierdziła i zmarszczyła brwi. - Jeśli to coś osobistego, nie musisz mi mówić. W końcu to nie mój interes. Denise potrząsnęła głową. - Nie chodzi o to, że nie chcę o tym mówić... nie wiem po prostu, od czego zacząć. - Judy milczała i Denise westchnęła, próbując zebrać myśli. - Sądzę, że przede wszystkim miało to związek z Kyle'em. Wspomniałam już chyba, że ma kłopoty z mową, prawda? Judy kiwnęła głową. - Mówiłam ci, skąd się biorą? - Nie. Denise spojrzała na Kyle'a. - Teraz twierdzą, że ma problemy z przetwarzaniem bodźców słuchowych, a dokładniej, że to opóźnienie ekspresywne i receptywne mowy. W skrócie oznacza to, że z jakiegoś powodu... nikt nie wie dlaczego... rozumienie i uczenie się mowy przychodzi mu z trudem. Najlepszą analogią jest chyba dysleksja, tyle że w tym wypadku zamiast przetwarzania sygnałów wizualnych mamy do czynienia z przetwarzaniem dźwięków. Z jakiegoś powodu dźwięki mieszają się ze sobą... w jednej sekundzie brzmią jak chińszczyzna, w następnej jak niemiecki, a w jeszcze następnej jak niezrozumiały bełkot. Nikt nie wie, czy problem tkwi w połączeniu między uchem i mózgiem, czy też w samym mózgu. Ale na początku zupełnie nie wiedzieli, jaką postawić diagnozę i... - Denise przeczesała dłonią włosy i ponownie spojrzała na Judy. - Na pewno chcesz o tym wszystkim słuchać? To dłuższa historia. Judy pochyliła się i poklepała ją po kolanie. - Tylko jeśli masz ochotę mi opowiedzieć. Jej szczery wyraz twarzy przypomniał nagle Denise matkę. To dziwne, ale miała ochotę jej się zwierzyć i wahała się tylko krótką chwilę. - Z początku lekarze myśleli, że jest głuchy. Tygodniami chodziłam do audiologów i laryngologów, zanim odkryli, że słyszy. Potem uznali, że to autyzm. Ta diagnoza obowiązywała przez jakiś rok... prawdopodobnie najbardziej stresujący rok w moim życiu. Potem zmienili rozpoznanie na postępujące zaburzenia rozwoju, co jest też rodzajem autyzmu, tyle że w łagodniejszej formie. Trwało to również kilka miesięcy, aż do czasu kiedy przeprowadzili kolejne badania. Stwierdzili po nich, że jest opóźniony, a na dokładkę dorzucili zaburzenia koncentracji uwagi. Dopiero po dziewięciu miesiącach doszli do obecnej diagnozy.

- To musi być dla ciebie diabelnie ciężkie... - Nawet sobie nie wyobrażasz. Mówią ci coś strasznego o twoim dziecku i przechodzisz przez wszystkie te stadia: niedowierzania, gniewu, rozpaczy i na koniec akceptacji. Dowiadujesz się o tej chorobie wszystkiego, co można... szperasz po bibliotekach, czytasz, rozmawiasz różnymi ludźmi... i w momencie kiedy gotowa jesteś stawić jej czoło, lekarze zmieniają zdanie i cała historia zaczyna się od początku. - Gdzie w trakcie tego wszystkiego był ojciec? Denise wzruszyła ramionami. Na jej twarzy ukazało się niemal poczucie winy. - Ojca nie było. Wystarczy powiedzieć, że nie spodziewałam się, że zajdę w ciążę. Kyle był „wypadkiem przy pracy”, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. Przerwała ponownie i obie w milczeniu obserwowały Kyle'a. Judy nie wydawała się zdziwiona ani wstrząśnięta ostatnią informacją, nie widać też było, żeby ją potępiała. Denise odchrząknęła. - Po urodzeniu Kyle'a wzięłam urlop wychowawczy ze szkoły, w której uczyłam. Moja mama umarła i chciałam spędzić pierwszy rok z dzieckiem. Ale kiedy się to wszystko zaczęło, nie mogłam wrócić do pracy. Przez całe dnie jeździłam z nim do lekarzy, do ośrodków badawczych i terapeutów, aż w końcu znalazłam program terapii, którą mogliśmy prowadzić w domu. Przez to wszystko nie miałam czasu, żeby pracować na pełny etat. Zajmowanie się Kyle'em to jest pełny etat. Odziedziczyłam ten dom, lecz nie mogłam go sprzedać i w końcu skończyły się pieniądze. - Denise spojrzała ze smutkiem na Judy. - Więc chyba najkrótsza odpowiedź na twoje pytanie brzmi, że przeniosłam się tutaj z konieczności, żeby móc dalej pracować z Kyle'em. Judy wpatrywała się w nią przez pewien czas, a potem znowu poklepała po kolanie. - Wybacz mi to wyrażenie, ale jesteś supermatką. Niewiele osób jest zdolnych do takich poświęceń. Denise popatrzyła na bawiącego się na podwórku syna. - Chcę po prostu, żeby jego stan się polepszył. - Wygląda na to, że to już się stało. - Judy odczekała chwilę, chcąc, by jej słowa wywarły większe wrażenie, po czym odchyliła się do tyłu na krześle. - Pamiętam, że obserwowałam Kyle'a, kiedy korzystałaś z komputera, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że ma jakiekolwiek problemy. Nie różnił się od innych małych chłopców... poza tym, że prawdopodobnie grzeczniej się zachowywał. - Wciąż jednak ma problemy z mową. - Podobnie jak Einstein oraz Teller, którzy okazali się największymi fizykami w historii.

- Skąd wiesz, że mieli problemy z mową? Denise naturalnie o tym wiedziała (przeczytała prawie wszystko, co opublikowano na ten temat), lecz pozytywnie zaskoczyło ją, że Judy wie o tym także. - Och, nie masz pojęcia, ile niepotrzebnych faktów przyswoiłam sobie przez te wszystkie lata. Jestem jak odkurzacz, nie pytaj dlaczego. - Powinnaś wystąpić w Milionerach. - Masz rację, ale Alex Trebek jest taki przystojny, że zaraz po powitaniu wszystko wyleciałoby mi z głowy. Gapiłabym się na niego przez cały czas, myśląc o tym, co zrobić, żeby dał mi całusa, dokładnie tak jak to robił w swoim teleturnieju Richard Dawson*1. - Co powiedziałby na to twój mąż? - Na pewno nie miałby nic przeciwko temu. Zmarł przed wielu laty - dodała trochę poważniejszym tonem. - Przepraszam - powiedziała Denise. - Nie wiedziałam. - Nie ma sprawy. W nagłej ciszy Denise wyłamała palce. - Więc... nigdy nie wyszłaś ponownie za mąż? Judy potrząsnęła głową. - Nie. Zabrakło mi po prostu czasu, żeby kogoś poznać. Taylor kompletnie mnie zaabsorbował... nie miałam czasu na nic innego. - Znam to uczucie. Mam wrażenie, że cały czas wypełnia mi praca z Kyle'em, a potem w barze. - Pracujesz w Ósemce? U Raya Tolera? - Aha. Zatrudnił mnie zaraz po tym, jak tu przyjechałam. - Opowiadał ci o swoich dzieciakach? - Najwyżej dziesięć razy - odparła Denise. Zaczęły mówić o pracy Denise i niezliczonych obowiązkach, które miała na głowie Judy. Rytm długiej rozmowy był czymś, o czym Denise dawno już zapomniała i w tym momencie wydał jej się niespodziewanie kojący. Pół godziny później Kyle'a znudziła zabawa ciężarówkami i schował je pod werandą (przez nikogo o to nie proszony - co nie uszło uwagi Judy). Miał zaczerwienioną od upału twarz i grzywkę przylepioną do czoła. - Mogę dostać makaroniki z serem? - zapytał, podchodząc do matki. {Mowę jostać jakaroni serem?). - Makaroniki z serem? 1∗ Alex Trebek, Richard Dawson. popularni aktorzy prowadzący amerykańskie teleturnieje. Jeopardy oraz Family Feud. Dawson na powitanie calowa! uczestników „z dubeltówki”.

- Tak. - Oczywiście, kochanie. Zaraz ci zrobię. Denise i Judy wstały i przeszły do kuchni. Kyle ruszył za nimi, zostawiając ślady błota na podłodze. Denise otworzyła kredens. - Może chcesz zostać na lunchu? - zapytała, zwracając się do Judy. - Mogę zrobić parę sandwiczy. Judy zerknęła na zegarek. - Chętnie bym została, ale nie mogę. Mam w mieście spotkanie w sprawie festynu. Musimy jeszcze dopiąć kilka szczegółów. Denise, która nalewała wody do garnka, obejrzała się przez ramię. - W sprawie festynu? - Tak, urządzamy go w ten weekend. Odbywa się co roku i ma na celu wprawienie wszystkich w letni nastrój. Mam nadzieję, że przyjdziesz. Denise postawiła garnek na palniku i zapaliła gaz. - Nie miałam takiego zamiaru - odparła. - Dlaczego? - Po pierwsze, nic nie słyszałam o żadnym festynie. - Naprawdę żyjesz tu jak pustelnica. - Nie przypominaj mi. - Tym bardziej powinnaś pójść... Kyle'owi na pewno się spodoba. Będą budki z jedzeniem i wyrobami rękodzieła, konkursy, wesołe miasteczko na głównym placu... dla każdego coś miłego. Denise natychmiast pomyślała o ewentualnych kosztach. - Nie wiem, czy się wyrobimy - stwierdziła w końcu, starając się znaleźć jakąś wymówkę. - Muszę pracować w sobotni wieczór. - Nie musisz zostawać na dłużej... po prostu wpadnij w ciągu dnia, jeśli masz ochotę. Zabawa jest przednia i jeżeli chcesz, mogę cię przedstawić kilku osobom w twoim wieku. Denise nie odpowiedziała od razu i Judy wyczuła, że się waha. - Przemyśl to sobie, dobrze? - powiedziała, biorąc torebkę ze stołu. Denise sprawdziła wodę - jeszcze się nie zagotowała - i wyszła z nią na werandę. - Dziękuję, że wpadłaś - oznajmiła, przeczesując dłonią włosy i poprawiając kilka luźnych kosmyków, które opadły jej na twarz. - Przyjemnie było dla odmiany porozmawiać z kimś dorosłym. - Mnie też było bardzo miło - odparła Judy, serdecznie ją ściskając. - Dziękuję za

zaproszenie. Kiedy odwracała się, żeby odejść, Denise przypomniała sobie coś, co wcześniej wyleciało jej z głowy. - Nie powiedziałam ci, że spotkałam wczoraj w sklepie Taylora. - Wiem. Rozmawiałam z nim wczoraj wieczorem. - Po chwili niezręcznego milczenia Judy poprawiła pasek torebki. - Spotkajmy się jeszcze kiedyś, dobrze? - Chętnie. Denise patrzyła, jak starsza pani schodzi po stopniach i stąpa po wysypanym żwirem podjeździe. Dotarłszy do samochodu, odwróciła się w jej stronę. - Taylor będzie na festynie razem z całą drużyną straży pożarnej - rzuciła mimochodem. Ich drużyna softballu zagra w sobotę o trzeciej. - Tak? - odparła Denise. Nic mądrzejszego nie wpadło jej do głowy. - Jeśli przyjdziesz, tam właśnie będziesz mogła mnie znaleźć - dodała Judy i otworzyła drzwi samochodu. Stojąc w progu, Denise pomachała jej na pożegnanie, a Judy usiadła za kierownicą i uruchomiła silnik. Na jej wargach błąkał się ledwie dostrzegalny uśmieszek.

ROZDZIAŁ 13 - Cześć! - zawołała uradowana Judy. - Nie byłam pewna, czy was w końcu zobaczę. Było sobotnie popołudnie, kilka minut po trzeciej. Denise i Kyle wspinali się ku niej po trybunie, omijając innych widzów. Znalezienie boiska, na którym grano w softball, nie nastręczało większych trudności tylko tam w całym parku stały trybuny. Samo boisko ogrodzone było siatką. Kiedy zaparkowali rowery, Denise od razu dostrzegła siedzącą na trybunie Judy. Ona zobaczyła ich również i pomachała ręką. Denise starała się utrzymać równowagę, trzymając za rękę Kyle'a i przeciskając się w stronę górnych rzędów. - Cześć, Judy... udało nam się tu jakoś dotrzeć. Nie miałam pojęcia, że Edenton ma tylu mieszkańców. Trochę trwało, zanim przecisnęliśmy się przez tłum. Zamknięte dla ruchu ulice wypełniała ciżba ludzi. Nad jezdnią zawieszono transparenty, wzdłuż chodników stały jeden przy drugim kioski z wyrobami rękodzieła. Przy drogerii Cooka wyznaczono teren dla dzieci. Mogły tutaj zmontować własne zabawki, mając do dyspozycji klej, sosnowe szyszki, filc, styropian, balony oraz inne rzeczy, które podarowali ludzie. Na centralnym placu zainstalowano lunapark, do którego ustawiły się już długie kolejki. Prowadząc rowery ulicami, Denise i Kyle czuli, jak udziela się im energia festynu. Po drugiej stronie parku także jedzono i bawiono się w najlepsze. Na zacienionym terenie przy ulicy zorganizowano konkurs pieczenia steków na grillu, dalej zainstalowano smażalnię ryb. W innych miejscach ludzie piekli na małych rożnach własne parówki i hamburgery dla rodziny i przyjaciół. Judy zakrzątnęła się, żeby zrobić dla nich miejsce. Siadając między nimi dwiema, Kyle otarł się prawie kokieteryjnie o Judy i zachichotał, jakby uważał to za bardzo zabawne, a potem wyciągnął z kieszeni mały samolocik, który Denise kazała mu zabrać z domu. Nie łudziła się, że zdoła mu wytłumaczyć zasady softballu, i chciała, żeby miał się czym zająć. - Ludzie ściągają na nasz festyn ze wszystkich stron - wyjaśniła Judy. - Przyjeżdżają prawie z całego hrabstwa. To jedna z niewielu okazji, żeby zobaczyć dawno niewidzianych znajomych i nadrobić towarzyskie zaległości. - Rzeczywiście takie odniosłam wrażenie - zgodziła się Denise. Judy szturchnęła żartobliwie w bok jej syna. - Jak się czujesz, Kyle? Mały z poważną miną przycisnął podbródek do piersi i uniósł samolot tak, żeby mogła go

z bliska obejrzeć. - Amolo - stwierdził z entuzjazmem, upewniając się, czy Judy dobrze go widzi. Denise wiedziała, że w ten sposób próbuje nawiązać kontakt na zrozumiałym dla samego siebie poziomie - robił to dość często - lecz mimo to chciała, żeby odpowiedział prawidłowo. - Powiedz „czuję się dobrze, dziękuję”, Kyle - zwróciła się do synka, dotykając jego ramienia. - Czuję się dobrze, dziękuję. (Czuje sie topsz, jenkuje). Mówiąc to, kołysał głową do tyłu i przodu w rytm sylab. Po chwili ponownie skupił uwagę na zabawce. Denise objęła go ramieniem i odwracając się do Judy, wskazała głową graczy na boisku. - Więc komu konkretnie kibicujemy? - zapytała. - Obu drużynom, naprawdę. Taylor jest teraz na boisku, przy trzeciej bazie w drużynie czerwonych... czyli strażaków. W skład drużyny niebieskich wchodzą policjanci miejscy i stanowi oraz zastępcy szeryfa. Co roku rozgrywają mecz na cele dobroczynne. Przegrywający płacą pięćset dolarów na bibliotekę. - Czyj to był pomysł? - zapytała z chytrym uśmiechem Denise. - Oczywiście, że mój. - Więc biblioteka wygrywa za każdym razem? - O to właśnie chodzi - stwierdziła Judy. - Ale chłopcy traktują to nader poważnie. Są bardzo ambitni. Wiesz, jacy są mężczyźni. - Jaki jest wynik? - Cztery do dwóch, prowadzą strażacy. Na boisku Denise zobaczyła kucającego w pełnej gotowości Taylora, który odruchowo uderzał ręką w rękawicę. Miotacz posłał boleśnie wysokiego loba, a pałkarz odbił celnie piłkę, kierując ją na środek pola. Wylądowała bezpiecznie - stojący na trzeciej bazie zawodnik dotarł do bazy domowej, zmniejszając przewagę strażaków do jednego punktu. - Czy to nie Carl Huddle odbił tę piłkę? - Owszem. Carl jest jednym z lepszych zawodników. On i Taylor grali razem w szkole średniej. Przez następną godzinę Denise i Judy oglądały mecz, rozmawiając o Edenton i zagrzewając do walki obie drużyny. Mecz składał się tylko z siedmiu partii i okazał się o wiele ciekawszy, niż spodziewała się Denise - drużyny zdobywały dużo punktów i rzadko kiedy marnowały piłki. Taylorowi udało się z początku posłać kilku graczy na aut, w zasadzie jednak mecz odbywał się pod dyktando pałkarzy i prowadzenie zmieniało się z minuty na

minutę. Prawie każdy wybijał piłkę na zewnętrzne pole, zmuszając stojących tam graczy do intensywnego wysiłku. Denise nie mogła nie spostrzec, że ci na zewnętrznym polu byli o wiele młodsi - i znacznie obficiej się pocili - niż ci na wewnętrznym. Kyle'a mecz znudził jednak już po pierwszej partii i zaczął się bawić, biegając w górę i w dół po stopniach, zeskakując z trybuny i chowając się pod nią. Denise denerwowała się, tracąc go co chwila z oczu w gęstym tłumie, i kilkakrotnie wstawała, żeby zobaczyć, co się z nim dzieje. Za każdym razem, kiedy to robiła, oczy Taylora biegły w jej stronę. Zobaczył ją już wcześniej, kiedy szła powoli w stronę trybun, trzymając za rękę Kyle'a i nie zdając sobie kompletnie sprawy, że mężczyźni wodzą za nią oczyma. On za to widział, jak gapią się na jej długie nogi w sandałach, rozwiane przez wiatr, sięgające ramion ciemne włosy i białą bluzkę wciśniętą w czarne szorty. Z jakiegoś powodu, który nie do końca rozumiał, żałował, że to matka, a nie on, siedziała obok niej. Obecność Denise rozpraszała go nie tylko dlatego, że wciąż myślał o tym, co powiedziała przed kilku dniami Melissa. Denise siedziała na trybunach między bazą domową i pierwszą; z miejsca, gdzie stał, dobrze widział ten sektor, lecz mimo to co chwila zerkał w jej stronę, sprawdzając, czy czasami sobie nie poszła. Za każdym razem, gdy to zrobił, strofował się w duchu - i minutę później łapał się na tym samym. Za którymś razem jego spojrzenie okazało się o sekundę za długie i Denise pomachała mu. Pomachał jej w odpowiedzi, uśmiechając się z zakłopotaniem i zastanawiając, czemu, u diaska, zachowuje się jak jakiś cholerny nastolatek. - To ona? - zagadnął go Mitch, kiedy siedzieli na ławce w przerwie między partiami. - Kto? - Denise. Ta, która siedzi z twoją matką. - Prawdę mówiąc, nie zauważyłem - odparł, kręcąc machinalnie kijem i udając obojętność. - Miałeś rację - stwierdził Mitch. - W jakiej sprawie? - Jest ładna. - Ja tego nie powiedziałem. To Melissa. - Aha - mruknął Mitch. - Prawda. Taylor skupił uwagę na grze i Mitch pobiegł za jego wzrokiem. - Więc dlaczego się na nią gapisz? - zapytał w końcu.

- Wcale się nie gapię. - Aha - mruknął ponownie Mitch, nie starając się nawet ukryć kpiącego uśmiechu. W siódmej partii, przy stanie 14:12 dla niebieskich, Taylor czekał na swoją kolej, żeby zająć pozycję pałkarza. Kyle, który stanął akurat przy ogrodzeniu, zobaczył, jak ćwiczy odbicia. - Czesz, Tajo - pozdrowił go z taką samą radością jak wtedy w sklepie. - Cześć, Kyle. Miło cię widzieć. Co u ciebie słychać? - Szarak - oznajmił chłopiec, wskazując go ręką. - Jasne, jestem strażakiem. Podoba ci się mecz? Zamiast odpowiedzieć Kyle pokazał Taylorowi swój samolot. - Co tam masz, mały? - Amolo. - Masz rację. Bardzo ładny samolot. - Możesz go wziąć. (Mojesz go jąć). Kyle podał mu zabawkę przez siatkę i po krótkim wahaniu Taylor wziął ją do ręki. Malec obserwował go z wyrazem dumy na drobnej twarzyczce. Przez ramię Taylor usłyszał głosy wołających go kolegów. - Dziękuję, że pokazałeś mi samolot. Mam ci go oddać? - Możesz go wziąć (mojesz go jąc) - powtórzył Kyle. Taylor zastanawiał się chwilę, nim podjął decyzję. - Dobrze, to będzie mój amulet na szczęście. Zaraz po meczu ci go oddam. - Na oczach chłopca schował samolot do kieszeni i mały widząc to, zatarł ręce. - Wszystko w porządku? zapytał Taylor. Kyle nie odpowiedział, ale sprawiał wrażenie zadowolonego. Taylor odczekał chwilę, żeby się upewnić, po czym potruchtał na boisko. Denise wskazała głową syna. Obie z Judy obserwowały całą scenę. - Wydaje mi się, że Kyle polubił Taylora - stwierdziła. - A mnie się wydaje - dodała Judy - że z wzajemnością. Przy drugim rzucie Taylor odbił piłkę w prawo - kij trzymał w lewej ręce - i ruszył sprintem do pierwszej bazy, podczas gdy inni okrążali następne. Zanim zawodnik niebieskich złapał piłkę, odbiła się trzy razy od ziemi; odrzucając ją z powrotem, miał zachwianą równowagę. Taylor okrążył drugą bazę, przyspieszając kroku i zastanawiając się,

czy nie próbować dotrzeć do domowej. W końcu jednak rozsądek wziął górę i zatrzymał się bezpiecznie na trzeciej. Dokładnie w tej samej chwili piłka znalazła się na wewnętrznym polu. Dwóch zawodników dotarło do ostatniej bazy, doprowadzając do remisu, a Taylor zaliczył kolejny punkt, gdy kij przejął następny gracz. Schodząc z pozycji, oddał Kyle'owi samolot, szeroko się uśmiechając. - Mówiłem ci, że przyniesie mi szczęście, mały. To dobry samolot. - Tak, samolot jest dobry. (Tak, amolo je topr). Byłoby to idealne zakończenie meczu, niestety pod koniec siódmej partii Carl Huddle wyautował jednego z czerwonych i niebiescy odzyskali prowadzenie. Po skończonym meczu Denise i Judy zeszły z trybun razem z resztą widzów. W głębi parku czekały na nie piwo i jedzenie. - Jestem już spóźniona - wyjaśniła Judy, wskazując miejsce, gdzie miały usiąść. Obiecałam, że pomogę im nakryć do stołów. Możemy się tam spotkać? - Idź pierwsza... ja dojdę za parę minut. Muszę zabrać Kyle'a. Kiedy Denise podeszła do chłopca, stał przy ogrodzeniu, obserwując pakującego ekwipunek Taylora. Nie odwrócił się nawet, kiedy zawołała go po imieniu, i musiała poklepać synka po ramieniu, żeby zwrócił na nią uwagę. - Chodź, Kyle, idziemy - powiedziała. - Nie - odparł, potrząsając głową. - Mecz się skończył. Kyle spojrzał na nią z naburmuszoną miną. - Nie, on nie. (Nie, oń nie). - Może chcesz się pobawić, Kyle? - On nie - odparł ponownie, marszcząc czoło, i tym razem jego głos obniżył się o oktawę. Denise wiedziała dobrze, co to znaczy - był to jeden z przejawów frustracji, jaką budziła w nim

niezdolność

komunikowania

się.

Był

to

również

wstęp

do

autentycznego

nieposkromionego ataku złości, z waleniem o ziemię pięściami i dzikimi wrzaskami. A Kyle potrafił wrzeszczeć jak mało kto. Oczywiście wszystkie dzieci urządzają od czasu do czasu awantury i nie oczekiwała, że Kyle będzie pod tym względem inny. W jego wypadku dochodziło do nich najczęściej dlatego, że nie potrafił dobrze wytłumaczyć, o co mu chodzi. Wściekał się na Denise, że go nie rozumie, Denise się denerwowała, bo nie umiał powiedzieć wyraźniej, i kończyło się to dantejskimi scenami.

Jeszcze gorsze były uczucia, które pozostawiały w niej te incydenty. Za każdym razem uświadamiała sobie z porażającą jasnością, że jej syn ma poważne problemy, i chociaż wiedziała, że to nie jego wina i nie powinna tego robić, po pewnym czasie zaczynała na niego wrzeszczeć tak samo irracjonalnie jak on. Czy naprawdę tak trudno jest złożyć razem kilka słów? Dlaczego tego nie potrafisz? Dlaczego nie możesz być taki jak inne dzieci? Dlaczego, na litość boską, nie możesz być normalny? Potem, kiedy oboje się uspokajali, czuła się fatalnie. Jak, do diabła, mogła mu mówić takie rzeczy, skoro go kochała? Jak mogła w ogóle pomyśleć coś takiego? Nie będąc w stanie zasnąć, wpatrywała się godzinami w sufit, szczerze wierząc, że jest najpodlejszą matką pod słońcem. Za żadne skarby w świecie nie chciała, żeby doszło do tego tutaj. Uspokoiła się, przyrzekając sobie, że na pewno nie podniesie głosu. Dobrze, zacznij od tego, co już wiesz... nie spiesz się, on stara się, jak może. - On nie - powtórzyła za synem. - Tak. Wzięła go delikatnie za rękę, uprzedzając to, co mogło się wydarzyć. Pragnęła, żeby skupił na niej całą uwagę. - Co on nie, Kyle? - Nieeee.... - zaprotestował płaczliwie i z jego gardła wydobył się niski pomruk. Próbował się od niej odsunąć. Widziała, że zaraz zacznie się atak złości. Zaczęła ponownie od rzeczy, które rozumiał. - Chcesz wracać do domu? - Nie. - Jesteś zmęczony? - Nie. - Jesteś głodny? - Nie. - Kyle... - Nie! - przerwał jej, potrząsając głową. Był teraz wściekły; poczerwieniały mu policzki. - On nie jest co? - zapytała z całą cierpliwością, na jaką było ją stać. - On nie... - On nie jest co? - powtórzyła. Sfrustrowany Kyle potrząsnął głową, szukając słów.

- Oń nie je Kaj - wykrztusił w końcu. Denise zupełnie się pogubiła. - Nie jesteś Kyle? - Tak. - Nie jesteś Kyle - powtórzyła, tym razem jako stwierdzenie. Nauczyła się, że powtarzanie jest bardzo ważne. Robiła to zawsze, żeby sprawdzić, czy nadają na tej samej fali. - Tak. Przez chwilę próbowała to sobie wszystko poukładać w głowie, a potem ponownie spojrzała na syna. - Jak masz na imię? Kyle? Kyle potrząsnął głową. - Oń nie je Kaj. Oń je naly. - Mały? - powtórzyła, upewniając się, czy dobrze go zrozumiała. Kyle pokiwał triumfalnie głową i uśmiechnął się. Cała jego złość ulotniła się tak samo szybko, jak go ogarnęła. - Oń je naly - oznajmił ponownie. Denise wpatrywała się w niego bez słowa. Mały. Dobry Boże, jak długo to jeszcze będzie trwało? W tym momencie podszedł do nich Taylor z zawieszoną na ramieniu torbą z ekwipunkiem. - Cześć, Denise, jak się czujesz? - pozdrowił ją, zdejmując czapkę i ocierając czoło wierzchem dłoni. Wciąż zakłopotana, obróciła wzrok w jego stronę. - Sama nie wiem - odparła szczerze. Ruszyli w trójkę przez park i Denise opisała Taylorowi rozmowę z synem. Kiedy skończyła, Taylor poklepał go po plecach. - Masz na imię „mały”, tak? - Tak. Oń je naly - odparł z dumą Kyle. - Nie zachęcaj go - powiedziała Denise, potrząsając ze smutkiem głową. Taylor uznał jednak całą historię za wyjątkowo zabawną i nie próbował tego ukrywać. Kyle zaś wpatrywał się w niego, jakby był jednym z siedmiu cudów świata. - Ale przecież on jest mały - oświadczył Taylor, biorąc w obronę chłopca. - Prawda? Kyle pokiwał głową, zadowolony, że ktoś stanął po jego stronie. Taylor otworzył torbę,

pogrzebał w niej chwilę, po czym wyjął starą piłeczkę baseballową i dał ją Kyle'owi. - Lubisz baseball? - zapytał. - To piłka - oznajmił chłopiec. (To pika). - To nie jest jakaś tam piłka - stwierdził poważnym tonem Taylor. - To piłka do baseballu. Kyle przetrawił tę informację. - Tak - szepnął. - To piłka do baseballu. (Tak, to pika be zolu). Trzymając piłkę mocno w swojej drobnej dłoni, wydawał się badać ją wzrokiem, tak jakby szukał sekretu, który tylko on potrafi zrozumieć. A potem, podnosząc wzrok, zauważył stojącą w pewnej odległości dziecięcą zjeżdżalnię i nagle ten fakt przesłonił mu całą resztę. - On chce biegać - oznajmił, spoglądając z wyczekiwaniem na matkę. (Oń ce jegać). - O tam - dodał, wskazując ręką zjeżdżalnię. - Powiedz „Ja chcę biegać”. - Ja chcę biegać - odparł cicho. (Ja ce jegać). - W porządku, możesz iść - zgodziła się. - Tylko nie odchodź za daleko. Kyle popędził w stronę placu zabaw, kipiąc nieposkromioną energią. Na szczęście tuż obok stały stoły, przy których mieli jeść - Judy wybrała specjalnie to miejsce, ponieważ prawie wszyscy zawodnicy przyprowadzili ze sobą dzieci. Oboje, Denise i Taylor, obserwowali biegnącego Kyle'a. - Fajny dzieciak - stwierdził z uśmiechem Taylor. - Dziękuję. To dobry chłopiec. - Ta historia z „małym” nie stanowi chyba jakiegoś problemu? - Nie powinna... kilka miesięcy temu wyobraził sobie, że jest Godzillą. Nie odpowiadał na żadne inne wołanie. - Godzillą? - Owszem. Teraz, kiedy o tym pomyślę, wydaje się to dość zabawne. Ale wtedy, o Boże... Pamiętam, że weszliśmy raz do sklepu i Kyle gdzieś się zawieruszył. Biegałam między półkami, wołając Godzillę, i nie uwierzysz, jakie spojrzenia rzucali mi ludzie. Kiedy Kyle w końcu wrócił, pewna starsza pani spojrzała na mnie, jakbym była kosmitką. Wiem, co sobie pomyślała: jaka matka nazywa swoje dziecko Godzillą? Roześmiał się. - To niesamowite. - No, nie wiem... Denise przewróciła oczyma z mieszaniną rozbawienia i znużenia. Zerkając na Taylora, odkryła, że on też się jej przygląda. Oboje odwrócili od siebie wzrok odrobinę później, niż

powinni. Idąc w milczeniu, wyglądali dokładnie tak samo jak inne spacerujące po parku pary. Taylor obserwował ją kątem oka. W ciepłym czerwcowym słońcu wyglądała promiennie. Zauważył, że ma oczy koloru nefrytu, egzotyczne i tajemnicze. Była od niego niższa - miała jakieś pięć stóp sześć cali wzrostu - i poruszała się z niewymuszoną gracją ludzi, którzy znają swoje miejsce na ziemi. Wyczuwał inteligencję w cierpliwości, jaką okazywała swojemu synowi, a jednak największe wrażenie wywarło na nim to, jak bardzo go kochała. Dla Taylora były to rzeczy, które miały olbrzymie znaczenie. Uświadomił sobie, że Melissa jednak się nie myliła. - Rozegrałeś dobry mecz - odezwała się w końcu Denise, wyrywając go z zamyślenia. - Cóż z tego, skoro nie wygraliśmy. - Ale dobrze grałeś. To się liczy. - Owszem, lecz nie wygraliśmy. - Mówisz jak typowy mężczyzna. Mam nadzieję, że Kyle będzie inny. - Nie będzie. Nic na to nie poradzi. To jest w naszych genach. Roześmiała się i kilka kolejnych kroków przeszli w milczeniu. - Dlaczego zapisałeś się do straży pożarnej? - zapytała. Jej pytanie sprawiło, że pomyślał o ojcu. Przełknął ślinę, starając się o nim zapomnieć. - To coś, co chciałem robić od dziecka - odparł. Denise usłyszała lekką zmianę w tonie głosu, ale wyraz jego twarzy, gdy przyglądał się spacerującym ludziom, był wciąż taki sam. - Jak funkcjonujecie? Mam na myśli ochotniczą straż pożarną. Czy wzywają cię po prostu, kiedy zachodzi potrzeba? Wzruszył ramionami, nie wiadomo dlaczego nagle odprężony. - W zasadzie tak. - Czy tak właśnie znalazłeś mój samochód tamtej nocy? Ktoś zgłosił wypadek? Taylor potrząsnął głową. - Nie, to był po prostu szczęśliwy traf. Innych wezwano już wcześniej z powodu burzy... na drogach leżały zerwane przewody elektryczne i ustawiałem flary, żeby ludzie mogli się zatrzymać na czas. Zobaczyłem twój samochód i zjechałem na bok, żeby zobaczyć, co się stało. - I znalazłeś mnie. W tym momencie Taylor zatrzymał się i spojrzał jej w oczy, które miały ten sam kolor co

niebo. - I znalazłem cię - przytaknął. Jedzenia, pod którym uginały się stoły, starczyłoby dla małej armii - i mniej więcej odpowiadało to liczbie zgromadzonych przy nich ludzi. Za rożnami, na których piekły się hamburgery i frankfurterki, stały z boku cztery wielkie skrzynie z piwem i lodem. Kiedy podeszli bliżej, Taylor rzucił swoją torbę na stos innych i wziął sobie piwo. Wciąż pochylony nad lodówką, wyciągnął z niej następną puszkę coors light. - Napijesz się? - zapytał. - Chętnie, jeśli macie dosyć. - Mamy mnóstwo. Lepiej, żeby nic się nie zdarzyło w mieście, kiedy opróżnimy te lodówki. Nie będzie nikogo, żeby odpowiedzieć na wezwanie. Podał jej puszkę, którą otworzyła. Nigdy, nawet przed urodzeniem Kyle'a, nie przepadała za alkoholem, ale w taki gorący dzień jak ten piwo przyjemnie orzeźwiało. Taylor pociągnął długi łyk i w tym samym momencie zauważyła ich Judy. Postawiła na jednym ze stołów komplet papierowych talerzyków i wyszła im na spotkanie. - Przykro mi, że wasza drużyna przegrała - powiedziała Taylorowi, ściskając go za ramię. - Jesteście mi winni pięćset dolców. - Dzięki za moralne wsparcie. Judy się roześmiała. - Och, wiesz, że tylko się przekomarzam. - Ścisnęła go ponownie i odwróciła się do Denise. - Cóż, skoro już tu jesteś, może powinnam przedstawić cię innym? - Chętnie, ale najpierw zobaczę, co z Kyle'em. - Nic mu nie jest. Widziałam go. Bawi się teraz na zjeżdżalni. Denise potrafiła niczym radar natychmiast namierzyć syna. Rzeczywiście bawił się na zjeżdżalni, ale chyba się zgrzał. Z daleka widziała jego zaczerwienioną twarz. - Hm... czy nie nadużyję waszej gościnności, jeśli dam mu coś zimnego do picia? - Naturalnie. Co lubi? Mamy coca - colę, sprite'a, piwo imbirowe... - Może być sprite. Kątem oka Taylor zobaczył, że podchodzą do nich Melissa i Kim - ciężarna żona Carla Huddle'a. Na twarzy Melissy malował się ten sam triumfalny wyraz, który miała, kiedy był u nich na kolacji. Nie ulegało wątpliwości, że widziała ich razem. - Daj, zaniosę mu - powiedział, chwilowo nie chcąc z nią rozmawiać. - Kilka osób idzie chyba tutaj, żeby powiedzieć ci dzień dobry.

- Jesteś pewien? - Jak najbardziej. Czy mam mu zanieść puszkę, czy woli w filiżance? - W filiżance. Taylor pociągnął kolejny łyk piwa i, mijając Melissę oraz Kim, podszedł do stołu, żeby przygotować napój dla Kyle'a. Judy przedstawiła Denise dwóm paniom, a te po kilku uprzejmościach zaprowadziły ją do reszty towarzystwa. Chociaż Denise zawsze krępowało zawieranie nowych znajomości, w tym wypadku nie było to takie trudne, jak się spodziewała. Swobodna atmosfera - dzieci biegające między dorosłymi, letnie stroje, rozbrzmiewające wszędzie śmiechy i żarty - pomogła jej się odprężyć. Miała wrażenie, że uczestniczy w czymś w rodzaju zjazdu rodzinnego, gdzie każdy jest mile widziany. W ciągu następnej półgodziny poznała kilkadziesiąt osób. Zgodnie z tym, co mówiła Judy, prawie wszyscy mieli dzieci. Co chwila padały nowe imiona - ludzi, którzy zostali jej przedstawieni, oraz ich pociech - i nie mogąc wszystkich zapamiętać, starała się przynajmniej nie zapomnieć tych, którzy byli jej najbliżsi wiekiem. Następny w programie był obiad dla najmłodszych. Kiedy podano hot dogi, kręcące się wszędzie dzieciaki ruszyły hurmą do stołów. Kyle nie przybiegł oczywiście wraz z innymi, ale, co dziwne, w pobliżu nie było również Taylora. Denise nie widziała go, odkąd ruszył w stronę placu zabaw, i teraz omiotła wzrokiem tłum, sądząc, że niepostrzeżenie wrócił. Nie dostrzegła go. Zaintrygowana zerknęła w stronę placu zabaw i wtedy właśnie zobaczyła ich obu, stojących w odległości kilku stóp od siebie. Kiedy się zorientowała, co robią, nagle zabrakło jej tchu. Prawie nie mogła w to uwierzyć. Zamknęła oczy na dłuższą chwilę, a potem z powrotem je otworzyła. Stojąc jak wryta, patrzyła, jak Taylor rzuca łagodnie piłkę w stronę chłopca. Kyle, z wyciągniętymi do przodu rękami i przylegającymi ściśle do korpusu przedramionami, nie poruszył nawet jednym mięśniem, gdy piłka płynęła w powietrzu. Mimo to, jakby pod wpływem czarów, wpadła prosto w jego małe dłonie. Denise obserwowała ich zupełnie oniemiała. Taylor McAden ćwiczył rzuty piłką z jej synem. Ostatni rzut Kyle'a był, podobnie jak wiele poprzednich, niecelny i Taylor zamachał

rozpaczliwie rękoma, gdy piłka minęła go, lądując w niskiej trawie. Idąc po nią, zobaczył zbliżającą się Denise. - Cześć - pozdrowił ją, podnosząc piłkę. - Właśnie ćwiczyliśmy łapanie. - Robiliście to przez cały czas? - zapytała, wciąż zdziwiona tym, co ujrzała. Kyle nigdy przedtem nie chciał łapać piłki. Próbowała wiele razy go tym zainteresować, ale ani razu nie spróbował. Zdumiał ją jednak nie tylko Kyle, lecz również Taylor. Po raz pierwszy ktoś oprócz niej poświęcił swój czas, żeby nauczyć małego czegoś nowego, czegoś, w co bawią się inne dzieci. Bawił się z Kyle'em. Nikt dotąd się z nim nie bawił. Taylor pokiwał głową. - W zasadzie tak. Chyba to polubił. W tym samym momencie Kyle zobaczył matkę i pomachał jej ręką. - Czesz, mano - zawołał. - Dobrze się bawisz? - zapytała. - On rzuca - odparł podnieconym głosem. {Oń chuca). Denise nie mogła się nie uśmiechnąć. - Widzę. To był dobry rzut - powiedziała. - Oń chuca - powtórzył Kyle, zgadzając się z nią w stu procentach. Taylor pchnął wyżej daszek czapki. - Czasami ma świetną rękę - oświadczył, jakby chciał wytłumaczyć, dlaczego nie złapał ostatniej piłki. Denise wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczyma. - Jak go do tego skłoniłeś? - zapytała. - Do czego? Żeby pobawił się ze mną piłką? - Taylor wzruszył ramionami, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy, jak wielkiego dokonał czynu. - Właściwie to był jego pomysł. Kiedy napił się sprite'a, sam rzucił do mnie piłkę. Odrzuciłem ją i powiedziałem, co ma robić, żeby ją złapać. Szybko się zorientował, o co chodzi. - Oń chuca! - zawołał niecierpliwie Kyle, wyciągając ponownie ręce przed siebie. Taylor posłał Denise pytające spojrzenie. - Rzuć mu - powiedziała. - Chcę to znowu zobaczyć. Taylor stanął kilka stóp od Kyle'a. - Gotów? - zapytał. Maksymalnie skoncentrowany Kyle nie odpowiedział. Denise skrzyżowała ramiona, nie mogąc powściągnąć zdenerwowania.

- Uwaga! - zawołał Taylor, posyłając piłkę. Uderzyła Kyle'a w nadgarstek, odbiła się od jego piersi i wylądowała w końcu na ziemi. Chłopiec natychmiast ją podniósł, wycelował i odrzucił. Tym razem zrobił to celnie i Taylor zdołał ją złapać, nie ruszając się z miejsca. - Dobry rzut - pochwalił małego. - Może masz ochotę na przerwę? - zapytała Denise, gdy piłka kilka razy przeleciała w tę i z powrotem. - Pod warunkiem że on też ma już dosyć. - Och, za bardzo bym na to nie liczyła. Kiedy coś mu się spodoba, nigdy nie ma ochoty skończyć. - Zauważyłem. - Dobrze, kochanie - zawołała do syna. - To ostatni raz. Kyle wiedział, co to znaczy, i dobrze przyjrzał się piłce przed rzutem. Posłał ją trochę za bardzo w prawo i Taylorowi znowu nie udało jej się złapać. Denise podniosła ją i w tym samym momencie Kyle ruszył posłusznie w jej stronę. - I to wszystko? Żadnych kłótni? - zdziwił się Taylor, na którym zdyscyplinowanie chłopca zrobiło najwyraźniej wrażenie. - Tak, nie sprawia pod tym względem większych kłopotów. Kiedy Kyle podszedł do niej, podniosła go i uściskała. - Pięknie łapałeś piłkę - pochwaliła malca. - Tak - odparł uszczęśliwiony. - Może chcesz się pobawić na zjeżdżalni? - zapytała. Kyle pokiwał głową i gdy postawiła go z powrotem na ziemi, pobiegł w stronę placu zabaw. Zostali sami. Denise odwróciła się do Taylora. - To miło z twojej strony, ale naprawdę nie musiałeś się nim cały czas zajmować powiedziała. - Wiem, że nie musiałem. Miałem ochotę. Miło się z nim grało. Uśmiechnęła się z wdzięcznością, myśląc, jak rzadko ktoś mówił coś takiego o jej synu. - Jedzenie jest już gotowe, jeśli chcesz coś przekąsić. - Nie jestem jeszcze taki głodny, jeżeli jednak nie masz nic przeciwko, chętnie wypiję do końca piwo. Jego puszka stała na ławce przy placu zabaw. Taylor podniósł ją i pociągnął długi łyk. Z kąta, pod jakim ją nachylił, poznała, że nie zdążył wypić wiele. Miał ciemne, lekko kręcone

włosy, które wystawały spod czapki. Po policzku spływały mu krople potu, a podkoszulek przylepił się do piersi. Jej syn dał mu nieźle popalić. - Masz ochotę na chwilę usiąść? - zapytał. - Jasne. Uwagę Kyle'a przyciągnęły tymczasem drabinki. Wdrapał się na nie, rozstawił szeroko ręce i zaczął przechodzić po zawieszonej wysoko desce. - Mamo, patrz! - zawołał nagle. (Mano, paczf). Denise odwróciła się i zobaczyła jak skacze z wysokości trzech albo czterech stóp na ziemię. Skok zakończył się upadkiem, lecz Kyle szybko się podniósł i uśmiechając się od ucha do ucha, otrzepał kolana. - Ostrożnie, kochanie! - zawołała. - On skoczył! - odparł. (Oń koczył). - Tak, skoczyłeś. - On skoczył - powtórzył Kyle. Denise skupiła uwagę na synu, a Taylor patrzył przez chwilę, jak przy każdym oddechu unoszą się i opadają jej piersi. Kiedy założyła nogę na nogę, ten ruch wydał mu się dziwnie zmysłowy. Gdy ponownie na niego spojrzała, wolał sprowadzić rozmowę na bezpieczny grunt. - Miałaś już okazję wszystkich poznać? - zapytał. - Chyba tak - odpowiedziała. - Sprawiają wrażenie dobrych ludzi. - Bo są dobrzy. Większość z nich znam od dzieciństwa. - Lubię także twoją mamę. Stała się ostatnio dla mnie prawdziwą przyjaciółką. - To wspaniała kobieta. Przez następne kilka minut obserwowali Kyle'a, który próbował po kolei wszystkiego, co miał do zaoferowania plac zabaw. Zjeżdżając ze zjeżdżalni, wspinając się, skacząc i czołgając, wydawał się dysponować niespożytym zapasem energii. Mimo skwaru i dużej wilgotności powietrza nie spoczął nawet na chwilę. - Nabrałem chyba ochoty na hamburgera - stwierdził w końcu Taylor. - Domyślam się, że ty już jadłaś. Denise spojrzała na zegarek. - Właściwie nie, ale i tak nie możemy dłużej zostać. Pracuję dziś wieczorem. - Już idziesz? - Za parę minut. Dochodzi piąta, a ja muszę jeszcze nakarmić Kyle'a i przygotować się do pracy.

- Może zjeść tutaj... jest mnóstwo jedzenia. - Kyle nie je hot dogów ani chipsów. Jest bardzo wybredny. Taylor pokiwał głową i przez dłuższą chwilę intensywnie się nad czymś zastanawiał. - Mogę cię odwieźć do domu? - zapytał wreszcie. - Przyjechaliśmy rowerami. - Wiem o tym. Kiedy to powiedział, uświadomiła sobie, że będzie to dla nich obojga moment prawdy. Nie potrzebowała podwiezienia i on o tym wiedział; zaproponował to, mimo że czekali na niego przyjaciele i jedzenie. Było oczywiste, że pragnie, aby się zgodziła; wyraz jego twarzy nie pozostawiał co do tego wątpliwości. W przeciwieństwie do tamtego dnia, kiedy podrzucił jej zakupy, tym razem jego propozycja nie wynikała z uprzejmości, lecz z tego, co mogło się między nimi wydarzyć. Łatwo byłoby powiedzieć „nie”. Jej życie było i bez tego dość skomplikowane - czy naprawdę musiała dodawać do niego nowy element? Rozsądek podpowiadał jej, że nie ma czasu, że to nie jest dobry pomysł, że prawie w ogóle go nie zna. Te wszystkie myśli przeleciały jej przez głowę i zdawały się absolutnie sensowne, lecz mimo to zaskoczyła samą siebie, mówiąc: „Chętnie”. Jej odpowiedź zdziwiła także Taylora. Pociągnął kolejny łyk piwa, a potem bez słowa skinął głową. Wtedy właśnie Denise dostrzegła w nim tę samą nieśmiałość, którą zauważyła podczas spotkania w sklepie, i nagle uprzytomniła sobie coś, do czego przez cały czas nie chciała się przyznać. Nie przyszła na festyn po to, żeby porozmawiać z Judy, ani po to, żeby poznać nowych ludzi. Przyszła spotkać się z Taylorem McAdenem. Mitch i Melissa patrzyli, jak Taylor i Denise wychodzą z parku. Mitch nachylił się do ucha żony. - No i co o niej myślisz? - zapytał cicho. - Jest miła - odparła szczerze Melissa. - Ale to nie wystarczy. Wiesz, jaki jest Taylor. Czy coś z tego wyniknie, zależy tak naprawdę głównie od niego. - Sądzisz, że się spikną? - Znasz go lepiej ode mnie. Jak myślisz? Mitch wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia.

- Owszem, masz. Wiesz, jaki czarujący potrafi być Taylor, jeśli zagnie na kogoś parol. Mam tylko nadzieję, że tym razem nikogo nie skrzywdzi. - Jest twoim przyjacielem, Melisso. Nawet nie znasz Denise. - Wiem. I dlatego właśnie zawsze mu wybaczam.

ROZDZIAŁ 14 - Ciężarowa - zawołał Kyle. (Ciejówa). Czarny dodge miał napęd na cztery koła, wielkie opony, zamontowane na pałąku dwa reflektory, potężną wyciągarkę przy przednim zderzaku, półkę na broń nad siedzeniami w kabinie i srebrzystą skrzynkę na narzędzia z tyłu. W przeciwieństwie jednak do innych, które oglądała Denise, ten nie przypominał eksponatu z wystawy. Wyblakły lakier był w wielu miejscach porysowany, a przedni lewy błotnik wgnieciony tuż przy drzwiach kierowcy. Jedno z tylnych lusterek odpadło i została po nim zardzewiała na brzegach dziura. Karoseria na dole pokryta była grubą warstwą błota. Podniecony Kyle splatał i rozplatał ręce. - Ciężarowa - powtórzył. - Podoba ci się? - zapytał Taylor. - Tak - odparł, kiwając z entuzjazmem głową. Taylor załadował rowery na skrzynię, a potem otworzył drzwi przed Denise i Kyle'em. Ponieważ dodge miał wysokie zawieszenie, musiał pomóc chłopcu wgramolić się do środka. Kiedy do szoferki wspinała się Denise, Taylor niechcący dotknął jej, pokazując, czego ma się chwycić. Zapalił silnik i wyjechali ze śródmieścia, z siedzącym między nimi chłopcem. Taylor milczał, jakby zgadywał, że jest zaprzątnięta własnymi myślami, i była mu za to wdzięczna. Niektórym ludziom bardzo przeszkadza cisza: uważają ją za pustkę, którą trzeba czymś wypełnić, on jednak z pewnością do nich nie należał. Prowadzenie samochodu zaprzątało całą jego uwagę. Mijały kolejne minuty. Denise pozwoliła luźno biec myślom. Patrząc na migające po bokach sosny, wciąż się dziwiła, że siedzi z Taylorem w samochodzie. Kątem oka widziała, że wpatruje się w jezdnię. Jak już wcześniej zauważyła, nie był bardzo przystojny. Mijając go na ulicy w Atlancie, na pewno by się nie obejrzała. Nie miał urody, którą odznaczają się niektórzy mężczyźni, ale było w nim coś szorstkiego, co ją pociągało. Miał opaloną pociągłą twarz; słońce wyryło na niej małe zmarszczki na policzkach i wokół oczu. Wąski w pasie, miał potężne, umięśnione ramiona, jakby całymi latami dźwigał ciężary. Ręce wyglądały, jakby wbił w życiu tysiące gwoździ, co z pewnością było prawdą. Odnosiło się niemal wrażenie, że praca na budowie ukształtowała jego wygląd zewnętrzny. Zastanawiała się, czy był kiedyś żonaty. Ani on, ani Judy nigdy o tym nie mówili, lecz to o niczym nie świadczyło. Ludzie niechętnie opowiadają o popełnionych w przeszłości błędach.

Bóg wiedział, że ona też nie lubiła wspominać o Bretcie, jeśli naprawdę nie musiała. Mimo to coś w jego zachowaniu kazało jej podejrzewać, że nigdy się z nikim poważnie nie związał. W parku nie mogła nie zauważyć, że on jeden wyglądał na mężczyznę wolnego stanu. Dojechali do skrzyżowania z Charity Road; Taylor skręcił w nią i ponownie przyspieszył. Zbliżali się do domu. Minutę później skręcili w wysypaną żwirem alejkę i Taylor delikatnie zahamował. Samochód stanął w miejscu, lecz on wcisnął sprzęgło i nie gasił silnika. Denise posłała mu pytające spojrzenie. - Hej, mały - zwrócił się do Kyle'a. - Chcesz poprowadzić moją ciężarówkę? Kyle popatrzył na niego dopiero po chwili. Taylor pokazał mu kierownicę. - No, dalej - powiedział. - Możesz kierować. Chłopiec zawahał się i Taylor ponownie zachęcił go gestem. Kiedy malec przesunął się w jego stronę, posadził go sobie na kolanach i położył jego ręce na kierownicy, trzymając swoje w pogotowiu na wypadek, gdyby trzeba było interweniować. - Jesteś gotów? Kyle nie odpowiedział, ale Taylor i tak zwolnił sprzęgło. Dodge zaczął się powoli toczyć do przodu. - W porządku, mały, jedziemy. Kyle, z początku trochę zdezorientowany, trzymał nieruchomo kierownicę. Kiedy zdał sobie sprawę, że naprawdę kieruje, otworzył szeroko oczy i zupełnie niespodziewanie skręcił ostro w lewo. Dodge zjechał na trawę i podskakując na nierównościach, potoczył się w stronę ogrodzenia. Po chwili Kyle przekręcił kierownicę w prawo i przecięli z powrotem żwirowany podjazd. Chociaż poruszali się nie szybciej niż pięć mil na godzinę. twarz małego rozjaśnił szeroki uśmiech. Spojrzał na matkę, jakby chciał powiedzieć „popatrz, jak świetnie sobie radzę”, a potem roześmiał się i ponownie skręcił. - On kieruje - zawołał. (Oń jeruje). Ciężarówka toczyła się zygzakiem w stronę domu, omijając wszystkie drzewa (dzięki niewielkim, aczkolwiek nieodzownym korektom Taylora), i kiedy Kyle ponownie wybuchnął radosnym śmiechem, Taylor mrugnął do Denise. - Mój tato pozwalał mi to robić, kiedy byłem mały - oznajmił. - Pomyślałem, że Kyle'owi też się to spodoba. Wspomagany manualnie i werbalnie przez Taylora, Kyle zaparkował w końcu samochód

w cieniu magnolii. Taylor otworzył drzwiczki i kiedy wystawił chłopca na zewnątrz, ten zatoczył się lekko i pobiegł w stronę domu. Oboje odprowadzali go w milczeniu wzrokiem. W końcu Taylor się odwrócił i odchrząknął. - Wyładuję wasze rowery - powiedział i wyskoczył z kabiny. Gdy obchodził ciężarówkę i otwierał tylną klapę, Denise siedziała bez ruchu, lekko wytrącona z równowagi. Po raz drugi tego popołudnia zrobił coś miłego dla Kyle'a, coś, co uważane byłoby za całkowicie normalne w stosunku do innych dzieci. Za pierwszym razem patrzyła na to z podziwem, lecz ten drugi raz poruszył w niej strunę, której istnienia w ogóle nie podejrzewała. Jako matka mogła co najwyżej kochać i chronić Kyle'a - nie mogła skłonić nikogo, żeby go zaakceptował. Nie ulegało kwestii, że Taylor już to zrobił, i czuła, jak ściska ją trochę w gardle. Po czterech latach Kyle znalazł nareszcie przyjaciela. Usłyszała głuchy odgłos i czując, jak ciężarówka lekko się przechyla, domyśliła się, że Taylor wspiął się na skrzynię. Opanowując emocje, otworzyła drzwi i wyskoczyła z kabiny. Taylor postawił rowery na ziemi, a potem jednym zwinnym ruchem zeskoczył z ciężarówki. Wciąż trochę roztrzęsiona. Denise zerknęła w stronę domu i zobaczyła. że Kyle stoi przy frontowych drzwiach. Słońce świeciło zza pleców Taylora i jego twarz była schowana w cieniu. - Dziękuję, że nas odwiozłeś - powiedziała. - Cała przyjemność po mojej stronie - odparł cicho. Stojąc przy nim, nie mogła zapomnieć, jak rzuca piłkę do Kyle'a i jak pozwala mu kierować ciężarówką. Nagle uświadomiła sobie, że chce się dowiedzieć czegoś więcej o Taylorze McAdenie. Chce spędzać z nim więcej czasu, chce poznać lepiej człowieka, który był taki miły w stosunku do jej dziecka. A przede wszystkim chce, żeby on pragnął tego samego. Podnosząc rękę do czoła, żeby osłonić oczy przed słońcem, czuła, jak się rumieni. - Mam jeszcze trochę czasu, nim będę musiała zacząć szykować się do pracy - oznajmiła pod wpływem nagłego impulsu. - Może wstąpisz na szklankę herbaty? Taylor zsunął czapkę na tył głowy. - Bardzo chętnie, jeśli nie będę przeszkadzał - odparł. Zostawili rowery na werandzie i weszli do środka przez tylne drzwi, na których z biegiem lat popękała i złuszczyła się farba. Wewnątrz nie było chłodniej niż na dworze i Denise zostawiła drzwi otwarte, żeby był przewiew. Kyle wszedł do domu w ślad za nimi. - Przygotuję herbatę - powiedziała, starając się opanować niespodziewane drżenie głosu.

Wyjęła z lodówki dzbanek i wrzuciła kilka kostek lodu do szklanek, które wystawiła z kredensu. Podała Taylorowi jedną i postawiła drugą na blacie, uświadamiając sobie nagle, jak blisko siebie stoją. - Chcesz się czegoś napić? - zapytała syna, mając nadzieję, że Taylor nie domyśla się, co czuje. Chłopiec kiwnął głową. - On chce wody - powiedział. (Oń ce jody). Wdzięczna za to, że może się czymś zająć, nalała mu wody do małej plastikowej filiżanki. - Jesteś gotów do kąpieli? Cały się spociłeś. - Tak - odparł, popijając wodę i wylewając trochę na koszulę. - Pozwolisz, że przygotuję mu kąpiel? - zapytała Taylora. - Jasne, nie przejmuj się mną. Denise wyszła z Kyle'em z kuchni i chwilę później usłyszał szum wody i stłumiony dźwięk jej głosu. Opierając się o blat, ocenił fachowym okiem kuchnię. Wiedział, że przed wprowadzeniem się Denise dom stał pusty przynajmniej przez kilka lat. Mimo jej najlepszych starań w kuchni widać było ślady zaniedbań. Podłoga była lekko spaczona, linoleum pożółkło ze starości. Drzwiczki szafek wisiały krzywo na zawiasach, a na porcelanowym zlewie widniały rdzawe plamy od cieknącego kranu. Lodówka pochodziła bez wątpienia z tego samego okresu co dom; przypominała mu lodówkę, którą mieli, kiedy był mały. Nie widział podobnej od lat. A jednak widać było, że Denise robiła, co mogła, by kuchnia prezentowała się jak najlepiej. Panował w niej wzorowy porządek: naczynia były odłożone na półkę, blaty pościerane, postrzępiona szmatka złożona porządnie w zlewie. Przy telefonie leżała poczta, która wyglądała na już posortowaną. Na małym drewnianym stoliku przy drzwiach stały podręczniki podtrzymywane z obu stron przez dwie doniczki z pelargoniami. Zaciekawiony Taylor podszedł bliżej i przyjrzał się tytułom. Wszystkie dotyczyły psychologii dziecka. Na półce poniżej leżał gruby niebieski segregator z nazwiskiem Kyle'a na grzbiecie. Woda przestała płynąć i Denise wróciła do kuchni, świadoma, jak dawno już nie była sama z mężczyzną. Było to dla niej dziwne uczucie; przypomniała sobie stare dzieje, nim zmienił się jej świat. Taylor przeglądał tytuły książek, a ona wzięła do ręki szklankę z herbatą i podeszła bliżej. - Ciekawa lektura - stwierdził. - Czasami.

Zauważyła, że zmienił jej się głos, ale Taylor najwyraźniej nie zdawał sobie z tego sprawy. - To wszystko w związku z Kyle'em? - zapytał i kiedy skinęła głową, wskazał segregator. Co to jest? - Dziennik terapii. Za każdym razem, kiedy z nim pracuję, notuję, co udało mu się powiedzieć, jak to powiedział, z czym ma problemy, tego rodzaju rzeczy. W ten sposób mogę śledzić jego postępy. - Wygląda to na ciężką pracę. - Bo jest. Masz ochotę usiąść? - zapytała po chwili. Usiedli razem przy kuchennym stole i choć wcale o to nie prosił, wyjaśniła mu, na czym polegają problemy Kyle'a, podobnie jak to zrobiła wcześniej w rozmowie z Judy. Taylor wysłuchał jej, ani razu nie przerywając. - Więc pracujesz z nim codziennie? - zapytał, kiedy skończyła. - Nie, nie codziennie. W niedzielę robimy sobie wolne. - Dlaczego ma takie trudności z mową? - To pytanie za tysiąc punktów - odparła. - Tak naprawdę nikt nie zna na nie odpowiedzi. Taylor wskazał głową stolik z książkami. - Co na ten temat piszą? - W przeważającej mierze niewiele. Piszą dużo o opóźnieniach rozwoju mowy u dzieci, ale na ogół stanowi to fragment większego problemu... na przykład autyzmu. Polecają stosowanie terapii, lecz nie wyjaśniają, jaka terapia jest najlepsza. Przedstawiają po prostu ten lub inny program i różne teorie co do tego, który z nich jest najbardziej skuteczny. - A lekarze? - To oni są autorami tych książek. Wpatrując się w szklankę, Taylor analizował przez chwilę swoje rozmowy z Kyle'em. - Moim zdaniem, nie mówi tak źle - oświadczył, podnosząc wzrok. - Rozumiałem, co do mnie mówił, i myślę, że on też mnie rozumiał. Denise przejechała paznokciem po rysie na stole. To, co powiedział Taylor, było miłe, nawet jeśli nie do końca prawdziwe. - W ostatnim roku zrobił duże postępy - przyznała. Taylor pochylił się do przodu. - Nie stwierdzam tego, ot tak sobie - powiedział. - Naprawdę tak uważam. Kiedy ćwiczyliśmy łapanie piłki, mówił, kiedy mam ją rzucić, a kiedy ją złapał, mówił „dobra robota”. Raptem cztery słowa. „Rzuć piłkę”. „Dobra robota”. To niewiele, jeśli się nad tym

zastanowić, chciała powiedzieć i miałaby świętą rację. Ale Taylor był miły i w tym momencie naprawdę nie miała ochoty wdawać się w dyskusję na temat ograniczonych zdolności językowych Kyle'a. Bardziej interesował ją mężczyzna siedzący po drugiej stronie stołu. Kiwnęła głową, starając się zebrać myśli. - Moim zdaniem to w większym stopniu twoja zasługa niż Kyle'a. Jesteś w stosunku do niego bardzo cierpliwy, czego nie można powiedzieć o większości ludzi. Przypominasz mi pewnych nauczycieli, z którymi pracowałam. - Byłaś nauczycielką? - Uczyłam przez trzy lata aż do urodzenia Kyle'a. - Lubiłaś tę pracę? - Uwielbiałam. Pracowałam z ośmiolatkami, a to wspaniały wiek. Dzieciaki lubią swoich nauczycieli i wciąż jeszcze chcą się uczyć. Człowiek czuje się tak, jakby naprawdę mógł odmienić ich życie. Taylor wypił łyk herbaty, obserwując Denise ponad krawędzią szklanki. We własnej kuchni, w otoczeniu własnych rzeczy, wydała mu się mniej twarda, mniej spięta. Wyczuł również, że mówienie o sobie nie jest czymś, do czego przywykła. - Masz zamiar wrócić do zawodu? - zapytał. - Któregoś dnia. Może za parę lat. Zobaczymy, co się wydarzy - odparła i wyprostowała się lekko na krześle. - A ty? Mówiłeś, że jesteś przedsiębiorcą budowlanym. Taylor pokiwał głową. - Od dwunastu lat. - I budujesz domy? - Robiłem to kiedyś, lecz generalnie zajmuję się przebudową. Gdy zaczynałem, były to jedyne zamówienia, na jakie mogłem liczyć; nikt inny nie chciał tego robić. Ale lubię to. To dla mnie większe wyzwanie niż budowa czegoś nowego. Trzeba pracować, opierając się na czymś, co już istnieje, i nic nie jest takie łatwe, jak się pierwotnie wydawało. Poza tym większość ludzi ma ograniczony budżet i cała zabawa polega na tym, żeby dać im jak najwięcej za określone pieniądze. - Myślisz, że mógłbyś coś zrobić z tym domem? - Jeśli chcesz, mogę sprawić, że będzie wyglądał jak nowy. Wszystko zależy od tego, ile chcesz wydać. - No cóż - odparła dziarsko. - Tak się składa, że mam do wydania dziesięć dolców. Taylor podparł dłonią podbródek. - Hmm... - mruknął, przybierając poważny wyraz twarzy. - Moglibyśmy zrezygnować z

blatów z corianu i najnowocześniejszej zamrażarki - oznajmił i oboje się roześmieli. - Jak ci się podoba praca w Ósemce? - zapytał. - Jest w porządku. To dokładnie to, czego w tej chwili potrzebuję. - Co powiesz o Rayu? - Wspaniały człowiek, naprawdę. Pozwala Kyle'owi spać na zapleczu i to rozwiązuje wiele problemów. - Opowiadał ci o swoich dzieciakach? Denise uniosła lekko brwi. - Twoja matka zadała mi dokładnie to samo pytanie. - No cóż, kiedy pomieszkasz tu dość długo, przekonasz się, że wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich i w swoim czasie wszyscy pytają cię o to samo. To małe miasto. - Trudno zachować anonimowość, prawda? - Nie sposób. - A jeśli nie będę się z nikim zadawać? - Wtedy ludzie też będą o tym gadać. To wcale nie jest takie straszne, kiedy się do tego przywyknie. Ludzie w większości nie są źli, lecz po prostu ciekawi. Dopóki nie robi się czegoś niemoralnego albo nielegalnego, nie obchodzi ich to i na pewno nie będą się nad tym długo zastanawiać. Starają się po prostu czymś zająć, bo nie mają poza tym wiele do roboty. - A ty co lubisz robić? Myślę o spędzaniu wolnych chwil? - Praca na budowie i służba w straży nie zostawia mi dużo czasu, ale jeśli go mam chociaż trochę, wypuszczam się na polowanie. - Coś takiego nie cieszyłoby się uznaniem niektórych moich przyjaciół w Atlancie. - Cóż mogę na to poradzić? Jestem typowym chłopakiem z Południa. Denise ponownie uderzyło, jak bardzo Taylor różni się od mężczyzn, z którymi niegdyś się umawiała. Nie tylko w sprawach oczywistych - w tym, co robił i jak wyglądał - lecz dlatego, że wydawał się zadowolony ze świata, który dla siebie stworzył. Nie pragnął sławy ani uznania, nie chciał zarabiać milionów dolarów, nie miał głowy pełnej planów. Pod pewnym względem stanowił jakby relikt wcześniejszej epoki, czasów, kiedy rzeczywistość nie wydawała się taka skomplikowana, kiedy najbardziej liczyły się proste rzeczy. Gdy o tym rozmyślała, Kyle zawołał ją z łazienki i odwróciła się na dźwięk jego głosu. Zerkając na zegarek, zorientowała się, że za pół godziny podjedzie po nią Rhonda, a ona nie jest jeszcze gotowa. Taylor zgadł, o czym myśli, i dopił do końca herbatę. - Chyba będę leciał - oświadczył. Kyle zawołał ponownie i tym razem Denise odpowiedziała.

- Już do ciebie idę, kochanie. Wracasz na festyn? - zapytała Taylora, który pokiwał głową. - Zastanawiają się pewnie, gdzie jestem. Denise uśmiechnęła się figlarnie. - Nie sądzisz, że plotkują już na nasz temat? - Pewnie tak. - Będę się chyba musiała do tego przyzwyczaić. - Nie przejmuj się. Dam im wyraźnie do zrozumienia, że to nic ważnego. Ich oczy spotkały się i poczuła, jak coś w niej drgnęło nagle i niespodziewanie. - Dla mnie to było ważne - powiedziała, nim zdążyła ugryźć się w język. Taylor przyglądał jej się w milczeniu, zastanawiając się nad tym, co usłyszał. Na jego policzkach i karku pojawił się rumieniec. Rozejrzał się po kuchni, zerknął na podłogę i dopiero po dłuższej chwili ponownie na nią spojrzał. - Pracujesz jutro wieczorem? - zapytał. - Nie - odparła, lekko zdyszana. Taylor wziął głęboki oddech. Boże, jaka ona ładna. - Czy mogę jutro zabrać ciebie i Kyle'a do wesołego miasteczka? Na pewno spodobają mu się karuzele. Chociaż spodziewała się, że ją gdzieś zaprosi, poczuła ulgę, gdy to w końcu zrobił. - Z przyjemnością - odparła cicho. Nie mogąc zasnąć tej nocy, Taylor zastanawiał się, jakim cudem dzień, który zaczął się tak zwyczajnie, zakończył się czymś, czego w ogóle nie przewidział. Nie rozumiał do końca, jak to się stało... cała historia z Denise potoczyła się jakby własnym trybem, wymykając się spod jego kontroli. Jasne, była atrakcyjna i inteligentna - musiał to przyznać. Ale już przedtem spotykał atrakcyjne i inteligentne kobiety. Będąc z Denise, odczuwał coś, co sprawiło, że przestał się mieć na baczności. Z braku lepszych słów można ten stan nazwać psychicznym komfortem. To wszystko jest kompletnie pozbawione sensu, powiedział sobie, poprawiając poduszkę. Prawie jej nie znał. Widział ją tylko kilka razy w życiu i kilka razy z nią rozmawiał. Prawdopodobnie różniła się diametralnie od wyobrażenia, jakie miał na jej temat. Poza tym nie chciał się angażować. Wiedział, czym to pachnie. Nagle poirytowany ściągnął z siebie koc. Dlaczego, u licha, zaproponował, że ją odwiezie? Dlaczego zaprosił ją do wesołego miasteczka?

A co najważniejsze, dlaczego odpowiedzi na te dwa pytania wprawiały go w takie zakłopotanie?

ROZDZIAŁ 15 W niedzielę było na szczęście chłodniej niż w sobotę. Rankiem niebo zasnuły chmury, osłaniając ziemię przed żarem słońca, a wieczorem zaczęło wiać od morza. Dochodziła szósta, kiedy ciężarówka Taylora skręciła z chrzęstem opon w wysypany żwirem podjazd i podskakując na wybojach, podjechała pod dom. Ubrana w sprane dżinsy i koszulkę z krótkimi rękawami Denise wyszła na werandę. Miała nadzieję, że nie widać po niej zdenerwowania. To była jej pierwsza randka od niepamiętnych czasów. W porządku, miał im towarzyszyć Kyle i technicznie rzecz biorąc, nie była to prawdziwa randka, lecz mimo to... Prawie całą godzinę zastanawiała się, co włożyć, i nie była pewna, czy dobrze się ubrała. Widząc, że Taylor też włożył dżinsy, odetchnęła z ulgą. - Cześć - pozdrowił ją, wysiadając z ciężarówki. - Mam nadzieję, że się nie spóźniłem. - Nie, skądże - odparła. - Przyjechałeś punktualnie. Taylor podrapał się roztargnionym gestem po policzku. - Gdzie jest Kyle? - W domu. Już po niego idę. W ciągu minuty oboje byli gotowi do wyjścia. Kiedy zamykała za sobą drzwi, Kyle przebiegł pędem podwórko. - Czesz, Tajo - zawołał. Taylor otworzył przed nim drzwi i podobnie jak poprzedniego dnia pomógł wejść do kabiny. - Cześć, Kyle. Cieszysz się, że jedziemy do wesołego miasteczka? - Ciejówa - oznajmił rozentuzjazmowanym tonem chłopiec. Wdrapawszy się do środka, złapał za kierownicę i próbował nią bezskutecznie kręcić. Podchodząc do nich, Denise usłyszała, że naśladuje odgłos silnika. - Przez cały dzień opowiadał o twojej ciężarówce - wyjaśniła. - Dziś rano znalazł miniaturkę matchboxa, która przypomina ją z wyglądu, i za nic nie chciał jej odłożyć na półkę. - A co z samolotem? - To była wczorajsza atrakcja. Dziś jest nią ciężarówka. Taylor wskazał głową kabinę. - Czy mam mu znowu dać poprowadzić? - Nie sądzę, żebyś miał szansę odmówić. Odsuwając się od drzwi, żeby mogła wsiąść, Taylor poczuł zapach jej wody kolońskiej.

Nic wykwintnego; prawdopodobnie kupiła ją w lokalnej drogerii, lecz fakt, że się nią skropiła, mile go połechtał. Kyle przesunął się na bok, żeby zrobić dla niego miejsce, a potem natychmiast wdrapał mu się na kolana. Denise wzruszyła ramionami i posłała Taylorowi spojrzenie z rodzaju „a nie mówiłam”. Taylor uśmiechnął się i przekręcił kluczyk w stacyjce. - W porządku, mały, jedziemy. Ponownie wykonali powoli wielką literę S, podskakując na nierównościach gruntu i omijając rosnące w ogródku drzewa. Kiedy wyjechali na ulicę, Kyle zsunął się zadowolony z jego kolan i Taylor ruszył w stronę miasta. Jazda do wesołego miasteczka trwała zaledwie kilka minut. Taylor opowiadał Kyle'owi o różnych elementach wyposażenia ciężarówki - o radiu, krótkofalówce CB, pokrętłach na tablicy rozdzielczej - i choć nie ulegało wątpliwości, że jej syn mało z tego rozumie, Taylora wcale to nie zniechęcało. Zauważyła przy tym, że mówi wolniej niż wczoraj i używa prostszych słów. Nie wiedziała, czy robi to pod wpływem ich rozmowy w kuchni, czy też bierze po prostu z niej przykład, ale była wdzięczna, że o tym pomyślał. Znalazłszy się w centrum, skręcili w jedną z bocznych uliczek, żeby zaparkować. W ostatni dzień festynu tłum nie był już taki gęsty i znaleźli bez trudu miejsce blisko głównej ulicy. Idąc w stronę lunaparku, Denise zauważyła, że stojące przy chodnikach budki są na ogół puste, a sprzedawcy wyglądają na zmęczonych. Najwyraźniej nie mogli się doczekać, żeby je zamknąć. Niektórzy już to robili. W lunaparku jednak wciąż kręciło się dużo ludzi - głównie dzieci i ich rodziców, pragnących wykorzystać ostatnie godziny zabawy. Nazajutrz cały sprzęt miał zostać załadowany na ciężarówki i pojechać do następnego miasta. - No, Kyle, co chcesz robić? - zapytała Denise. Mały natychmiast wskazał wirujące urządzenie, na którym kilkanaście metalowych huśtawek wychylało się najpierw w jedną, potem w drugą stronę. Każdy pasażer miał tam własny fotelik z opuszczanym z przodu drążkiem zapinanym na łańcuszek i kręcące się dzieciaki wrzeszczały na całe gardło ze strachu i z radości. Kyle obserwował je jak zahipnotyzowany. - Karuzela - powiedział. (Kajuzela). - Chcesz się przejechać na karuzeli? - upewniła się Denise. - Karuzela - powtórzył, kiwając głową. - Powiedz: „chcę się przejechać na karuzeli”. - Chcę się przejechać na karuzeli - szepnął. (Czesie przechać na kajuzeli).

- Dobrze. Denise zauważyła budkę biletową i sięgnęła do torebki. Miała tam parę dolarów, które odłożyła z wczorajszych napiwków. Taylor zobaczył, że to robi, i podniósł ręce, żeby ją powstrzymać. - Ja funduję. To ja cię zaprosiłem, pamiętasz? - Ale Kyle... - Jego też zaprosiłem. Kupił bilety i stanęli w kolejce. Po kilku chwilach karuzela się zatrzymała, jadące nią dzieci zwolniły miejsca i Taylor wręczył bilety facetowi, który wyglądał, jakby wyszedł prosto od charakteryzatora. Ręce miał czarne od smaru, ramiona pokryte tatuażami i brakowało mu jednego zęba z przodu. Przedarł bilety i wrzucił je do zamkniętej drewnianej skrzynki. - Czy ta karuzela jest bezpieczna? - zapytała Denise. - Wczoraj przeszła inspekcję techniczną - odparł automatycznie. Widać było, że powtarza tę formułkę każdemu rodzicowi, który o to zapyta, i nie uśmierzyło to wcale jej niepokoju. W niektórych miejscach karuzela wyglądała, jakby powiązano ją drutem. Podenerwowana posadziła Kyle'a w jego foteliku i opuściła zabezpieczający drążek. Taylor czekał na nich na zewnątrz. - Kajuzela - oznajmił ponownie Kyle, gdy był już gotów do jazdy. - Tak, kochanie - potwierdziła, kładąc jego ręce na drążku. - Trzymaj się tego i nie puszczaj. W odpowiedzi Kyle tylko radośnie się roześmiał. - Trzymaj się tego - powtórzyła, tym razem poważniej, i zacisnął palce na drążku. Denise wróciła do Taylora i stanęła przy nim, modląc się, żeby Kyle jej posłuchał. Chwilę później karuzela ruszyła z miejsca i zaczęła nabierać powoli szybkości. Przy drugim obrocie poruszone siłą odśrodkową huśtawki wychyliły się na zewnątrz. Denise nie spuszczała z oczu Kyle'a; kiedy ją mijał, słyszała wyraźnie jego wysoki piskliwy śmiech. Gdy pojawił się ponownie, dostrzegła, że trzyma ręce tam, gdzie powinien, i odetchnęła z ulgą. - Wyglądasz na zaskoczoną - stwierdził Taylor, przysuwając się bliżej, żeby przekrzyczeć łoskot karuzeli. - Bo jestem - odparła. - Pierwszy raz jeździ czymś takim. - Nie zabierałaś go wcześniej do wesołego miasteczka? - Nie sądziłam, że jest na to przygotowany. - Bo ma problemy z mową? - Częściowo - stwierdziła i zerknęła na Taylora. - Nawet ja nie rozumiem wielu spraw

związanych z Kyle'em. Czując na sobie jego poważne spojrzenie, zawahała się. Bardziej niż czegokolwiek zapragnęła nagle, by zrozumiał Kyle'a, by zrozumiał, czym były te ostatnie cztery lata. A przede wszystkim żeby zrozumiał ją samą. - Wyobraź sobie świat - zaczęła cicho - gdzie nic nie jest objaśnione, gdzie wszystko trzeba poznawać metodą prób i błędów. Dla mnie tak właśnie wygląda teraz świat Kyle'a. Ludzie myślą czasami, że język to tylko rozmowa, ale dla dzieci to coś więcej. To dzięki językowi uczą się świata. Dowiadują się, że palnik kuchenki parzy, nie musząc go dotykać. Dowiadują się, że przechodzenie przez ulicę jest niebezpieczne, zanim potrąci je samochód. Jak mogę nauczyć go tych rzeczy, skoro nie rozumie mówionego języka? Jak mogę go chronić, skoro Kyle nie zna pojęcia niebezpieczeństwa? Tamtej nocy, gdy poszedł na bagna... sam mówiłeś, że kiedy go znalazłeś, nie wydawał się wcale przestraszony. To całkowicie zrozumiałe... przynajmniej dla mnie. Nigdy nie zabrałam go na bagna, nigdy nie pokazałam mu węży; nigdy nie pokazałam mu, co się może stać, kiedy zapadnie się w grzęzawisko i nie będzie mógł się z niego wydostać. Ponieważ mu tego nie pokazałam, nie dysponuje wystarczającą wiedzą, żeby się bać. Oczywiście, gdy weźmie się pod uwagę wszelkie możliwe zagrożenia oraz fakt, że zamiast mu o nich opowiedzieć, muszę mu dosłownie pokazać, co oznaczają, czuję się czasami tak, jakbym próbowała przepłynąć wpław ocean. Nie potrafię ci powiedzieć, ile razy o włos uniknął niebezpieczeństwa. Kiedy wspinał się gdzieś i chciał zeskoczyć z dużej wysokości, kiedy jechał za blisko drogi, kiedy się oddalał, podchodził do warczących psów... wydaje mi się, że codziennie pojawia się coś nowego. - Zamknęła na chwilę oczy, jakby na nowo przeżywała te wszystkie sytuacje. - Ale wierz mi lub nie, to tylko część moich zmartwień. Przez większość czasu martwię się o sprawy oczywiste. Czy będzie mógł kiedyś normalnie mówić, czy pójdzie do zwykłej szkoły, czy uda mu się z kimś zaprzyjaźnić, czy zaakceptują go ludzie... czy nie będę musiała z nim zawsze pracować. To są rzeczy, które nie dają mi spać w nocy. Na chwilę przerwała i gdy odezwała się ponownie, słowa popłynęły z jej ust wolniej. Każda sylaba naznaczona była bólem. - Nie chcę, abyś pomyślał, że żałuję, że go urodziłam, bo to nieprawda. Kocham go z całego serca. Zawsze będę kochać. Ale... - Przez moment wpatrywała się niewidzącymi oczyma w karuzelę. - Nie tak dokładnie wyobrażałam sobie wychowywanie dziecka - podsumowała. - Nie zdawałem sobie z tego sprawy - powiedział łagodnym tonem Taylor. Milczała, najwyraźniej zatopiona w rozmyślaniach. W końcu westchnęła i ponownie

odwróciła się do niego twarzą. - Przepraszam. Nie powinnam ci o tym opowiadać. - Nie przepraszaj. Cieszę się, że to zrobiłaś. Jakby podejrzewając, że za bardzo się przed nim otworzyła, posłała mu smutny uśmiech. - Wygląda to chyba dość beznadziejnie, prawda? - zapytała. - Niekoniecznie - skłamał. W zachodzącym słońcu wydawała się promieniować dziwnym blaskiem. Wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia. Jej dłoń była miękka i ciepła. - Wiesz co? Nie jesteś w tym najlepszy - stwierdziła. - Lepiej mów od razu prawdę. Wiem, że przedstawiłam to wszystko w dość ponurym świetle, lecz to tylko jedna, ciemna strona mojego życia. Nie opowiedziałam ci jeszcze o jasnych stronach. Taylor uniósł lekko brwi. - To są jakieś jasne strony? - zapytał i Denise roześmiała się z zakłopotaniem. - Kiedy następnym razem najdzie mnie ochota, żeby się użalić, każ mi się zamknąć, dobrze? Chociaż rzuciła to lekkim tonem, Taylor domyślił się, że jest pierwszą osobą, której zwierzyła się tak szeroko ze swoich trosk, i nie jest to najlepszy moment na żarty. Karuzela zwolniła nagle i po trzech obrotach stanęła w miejscu. Na twarzy Kyle'a malowała się ekstaza. - Kajuzela! - zawołał, niemal wyśpiewując to słowo i majtając w powietrzu nogami. - Chcesz się jeszcze raz przejechać? - zapytała Denise. - Tak! - odparł, kiwając głową. Kolejka nowych dzieci była krótka i bileter kiwnął głową na znak, że Kyle może pozostać na swoim miejscu. Taylor podał mu nowy bilet i wrócił do Denise. Kiedy karuzela znowu wystartowała, Denise przez dłuższą chwilę obserwowała chłopca. - Myślę, że mu się spodobało - stwierdziła niemal z dumą. - Chyba masz rację. Taylor oparł się łokciami o balustradę. Wciąż żałował swojego wcześniejszego żartu. - No więc powiedz mi o tych jaśniejszych stronach - poprosił cicho. Karuzela wykonała dwa obroty, zanim Denise w ogóle się odezwała. - Naprawdę chcesz wiedzieć? - Tak, chcę. Zawahała się. Co ona wyprawia? Zwierzała się ze swoich problemów dopiero co poznanemu mężczyźnie, opowiadając mu o rzeczach, których nigdy nikomu dotąd nie mówi-

ła. Czuła się niepewnie, jakby za chwilę mogła stracić grunt pod stopami. Mimo to chciała skończyć to, co zaczęła. Odchrząknęła. - No, dobrze, jeśli chodzi o jasne strony... - Zerknęła szybko na Taylora i odwróciła wzrok. - Kyle robi postępy. Czasami wcale na to nie wygląda i inni mogą tego nie zauważyć, ale robi je bezsprzecznie, choć powoli. W zeszłym roku jego słownik liczył od piętnastu do dwudziestu słów. W tym roku są ich setki i czasami składa trzy albo cztery wyrazy w proste zdania. I w przeważającej części potrafi mi powiedzieć, czego chce. Mówi mi, kiedy jest głodny, kiedy jest zmęczony, mówi, co chce zjeść... wszystko to jest nowość. Robi to dopiero od kilku miesięcy. - Wzięła głęboki oddech, czując, jak znowu biorą w niej górę emocje. Musisz to zrozumieć... Kyle tak ciężko codziennie pracuje. Podczas gdy inne dzieci bawią się, on musi siedzieć na swoim foteliku i oglądać książki z obrazkami, próbując wyobrazić sobie świat. Nauczenie się rzeczy, których inne dzieci uczą się w parę minut, zajmuje mu długie godziny. - Spojrzała na Taylora z niemal wojowniczą miną. - Ale wiesz co? Kyle nie daje za wygraną... nie poddaje się, pracuje po prostu dzień po dniu, codziennie poznaje nowe słowa i nowe pojęcia. I nigdy się nie skarży, nigdy nie narzeka. Żebyś tylko wiedział, jak bardzo musi się napracować, chcąc zrozumieć różne rzeczy... jak bardzo pragnie, żeby ludzie go polubili, podczas gdy oni go ignorują. - Ścisnęło ją w gardle i odetchnęła głęboko, żeby się opanować. - Nie masz pojęcia, jak długą przeszedł drogę. Znasz go bardzo krótko. Gdybyś jednak wiedział, z jakiego punktu startował, ile pokonał już przeszkód, byłbyś z niego taki dumny... Próbowała powstrzymać łzy, lecz one i tak popłynęły z jej oczu. - I wiedziałbyś to, co ja. Że Kyle ma w sobie więcej serca, więcej hartu ducha niż jakiekolwiek inne dziecko, jakie znam. Że jest najwspanialszym chłopcem, jakiego mogłaby zapragnąć matka. Wiedziałbyś, że mimo wszystko jest najwspanialszą rzeczą, jaka mi się kiedykolwiek przydarzyła. To są jasne strony mojego życia. Przez wszystkie lata tłumiła w sobie te słowa i te uczucia - zarówno dobre, jak i złe - i przez wszystkie te lata chciała się nimi z kimś podzielić. Fakt, że je w końcu wyjawiła, przyniósł jej wielką ulgę. Nagle ucieszyła się, że to zrobiła. Miała głęboką nadzieję, że Taylor ją zrozumie. A on, kompletnie oniemiały, próbował przełknąć grudę, która urosła mu w gardle. Patrząc, jak mówi o swoim synu - z absolutnym lękiem i z absolutną miłością - wiedział dobrze, co powinien teraz zrobić. Bez słowa wziął ją za rękę. Uczucie, jakiego doznała, było dziwne - miało w sobie coś z zapomnianej przyjemności - lecz nie próbowała cofnąć dłoni. Wolną ręką otarła łzę, spływającą jej po policzku i pociągnęła nosem. Sprawiała wrażenie

wyczerpanej, lecz nie pokonanej, i wyglądała po prostu pięknie. - To była najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu słyszałem - przyznał. Kyle chciał się przejechać karuzelą po raz trzeci i Taylor musiał puścić dłoń Denise i kupić dodatkowy bilet. Kiedy wrócił, nastrój chwili minął; Denise opierała się łokciami o poręcz i uznał, że nie będzie wracał do tego, co między nimi zaszło. Mimo to, stojąc przy niej, nie mógł zapomnieć o uczuciu, jakie wzbudził w nim dotyk jej ręki. Spędzili w wesołym miasteczku jeszcze godzinę, jeżdżąc diabelskim młynem - cała trójka usiadła razem na chybotliwej ławeczce, a Taylor pokazywał różne rzeczy, które było widać z góry - oraz Ośmiornicą, wirującą, podskakującą raz w górę, raz w dół i wytrząsającą flaki machiną, którą Kyle mógł jeździć bez końca. Potem przeszli do gier zręcznościowych. Przekłuj trzy balony trzema strzałkami i wygraj pluszowego misia, wrzuć dwa razy piłkę do kosza i wygraj coś innego. Naganiacze zachęcali hałaśliwie przechodzących, ale Taylor minął ich wszystkich, kierując się do strzelnicy. Wykorzystał kilka pierwszych strzałów, żeby poznać lepiej broń, po czym poprosił o piętnaście nabojów. Ubiegając się o coraz wyższe nagrody, kupował następne. W końcu wygrał wielką pandę, tylko niewiele mniejszą od Kyle'a; obsługujący strzelnicę niechętnie mu ją wręczył. Denise była w siódmym niebie. Miło było patrzeć, jak Kyle poznaje tyle nowych rzeczy, jednocześnie świetnie się bawiąc. Wizyta w wesołym miasteczku stanowiła przyjemną odmianę od świata, w którym normalnie żyła. Chwilami czuła się prawie jak ktoś inny, ktoś, kogo nie znała. Z nadejściem zmierzchu zapaliły się światła na karuzelach, a gdy zapadła noc, ludzie zaczęli się bawić z jeszcze większym entuzjazmem, tak jakby wiedzieli, że to ostatni dzień. Wszystko układało się wspaniale i nie śmiała marzyć, że dalej będzie się tak układać. Albo, jeśli to w ogóle możliwe, ułoży się jeszcze lepiej. Po powrocie do domu nalała filiżankę mleka i odprowadziła Kyle'a do jego pokoju. Postawiwszy wielką pandę w rogu, żeby mógł ją widzieć, pomogła mu włożyć piżamę i odmówić modlitwę, po czym dała mu mleko. Zamykały mu się już oczy. Gdy skończyła czytać bajkę, oddychał głęboko. Wyślizgnęła się z pokoju, zostawiając przymknięte drzwi. Taylor czekał na nią w kuchni, wyciągnąwszy pod stołem swoje długie nogi.

- Śpi jak suseł - oznajmiła. - Nie trwało to długo. - To był dla niego wielki dzień. Normalnie nie idzie spać tak późno. Kuchnię oświetlała pojedyncza wisząca nad ich głowami żarówka. Druga przepaliła się przed tygodniem i Denise żałowała, że jej nie wymieniła. W małym pomieszczeniu zrobiło się nagle zbyt ciemno, zbyt intymnie. Grając na zwłokę, zadała mu tradycyjne pytanie. - Chcesz się czegoś napić? - Napiłbym się piwa, jeśli masz. - Moja oferta nie jest tak bogata. - A co masz? - Mrożoną herbatę. - I? Denise wzruszyła ramionami. - Wodę? Taylor nie mógł powstrzymać uśmiechu. - Może być herbata. Nalała dwie szklanki i podała mu jedną, żałując, że nie ma w domu czegoś mocniejszego. Czegoś, co spowodowałoby, że nie byłaby taka spięta. - Trochę tu za ciepło - stwierdziła obojętnym tonem. - Może przeniesiemy się na werandę? - Jasne. Wyszli na zewnątrz i usiedli w bujanych fotelach, Denise bliżej drzwi, by móc usłyszeć Kyle'a, gdyby się obudził. - To miłe - stwierdził Taylor, rozsiadłszy się wygodnie. - Co masz na myśli? - Siedzenie na dworze. Czuję się, jakbym występował w odcinku „Waltonów”. Denise roześmiała się, czując, jak mija jej zdenerwowanie. - Nie lubisz siedzieć na werandzie? - Jasne, ale rzadko to robię. To jedna z tych rzeczy, na które nigdy nie mam teraz czasu. - I ty uważasz się za typowego chłopaka z Południa? - zdziwiła się, powtarzając jego wczorajsze słowa. - Myślałam, że facet taki jak ty siedzi na werandzie, grając piosenki na bandżo, z psem leżącym u jego stóp. - W otoczeniu krewniaków i ze stojącą obok flaszką bimbru oraz spluwaczką? Uśmiechnęła się.

- Oczywiście. Taylor potrząsnął głową. - Gdybym nie wiedział, że sama pochodzisz z Południa, pomyślałbym, że chcesz mnie obrazić. - Ponieważ przyjechałam z Atlanty... - Tym razem puszczę to mimo uszu. - Poczuł, jak kąciki ust podnoszą mu się w uśmiechu. - Czego najbardziej brakuje ci z atmosfery wielkiego miasta? - Niewiele. Przypuszczam, że gdybym była młodsza i nie miała Kyle'a, to miasteczko doprowadzałoby mnie do szału. Ale dziś nie są mi już potrzebne do szczęścia wielkie centra handlowe, wykwintne restauracje i muzea. Był okres, kiedy uważałam takie rzeczy za bardzo ważne, lecz w ciągu ostatnich kilku lat niezbyt często je odwiedzałam, nawet gdy jeszcze mieszkałam w Atlancie. - Brakuje ci twoich znajomych? - Czasami. Staramy się pozostawać w kontakcie. Piszemy do siebie listy, dzwonimy, tego rodzaju rzeczy. A ty? Nigdy nie miałeś ochoty spakować się i stąd wyjechać? - Raczej nie. Jestem tutaj szczęśliwy, a poza tym tu mieszka moja mama. Nie chciałbym zostawiać jej samej. Denise pokiwała głową. - Nie wiem, czy wyprowadziłabym się z Atlanty, gdyby żyła jeszcze moja mama, ale chyba nie. Taylor pomyślał nagle o swoim ojcu. - Dużo przeszłaś w życiu - stwierdził. - Czasami wydaje mi się, że aż za dużo. - Nie poddajesz się jednak. - Nie mogę. Mam kogoś, kto jest ode mnie zależny. Ich rozmowę przerwał nagły szelest w krzakach, po którym usłyszeli niemal koci pisk. Dwa szopy wyskoczyły z lasu i popędziły przez trawnik. Kiedy minęły padającą z werandy smugę światła, Denise wstała, żeby je lepiej zobaczyć. Taylor stanął obok niej przy balustradzie i wpatrywał się w mrok. Szopy zatrzymały się na chwilę, dostrzegły w końcu dwoje ludzi na werandzie, a potem pomknęły dalej i zniknęły. - Przychodzą tu prawie każdego wieczoru. Myślę, że szukają pożywienia. - Chyba tak. Albo interesują je twoje pojemniki na śmieci. Denise pokiwała głową. - Kiedy się tu sprowadziłam, sądziłam, że buszują w nich psy. Którejś nocy złapałam na

gorącym uczynku te dwa szopy. Z początku w ogóle nie wiedziałam, co to za zwierzaki. - Nigdy przedtem nie widziałaś szopa? - Oczywiście, że widziałam. Ale nie w środku nocy, nie grzebiącego w moich śmieciach i z całą pewnością nie na mojej werandzie. W swoim mieszkaniu w Atlancie nie miałam dużych problemów z fauną. Pająki, owszem, lecz nie szopy. - Przypominasz mi tę bajkę o miejskiej myszy, która wskoczyła do złej ciężarówki i wylądowała na wsi. - Wierz mi, czasami właśnie tak się czuję. Wiatr poruszał lekko jej włosami i Taylora ponownie uderzyło, jaka jest ładna. - Więc jak wyglądało twoje życie? - zapytał. - To znaczy, kiedy dorastałaś w Atlancie. - Prawdopodobnie nie różniło się tak bardzo od twojego - odparła. - Co masz na myśli? - zapytał zaintrygowany. - Byliśmy oboje jedynakami - powiedziała, patrząc mu w oczy i cedząc powoli słowa, jakby zdradzała mu jakiś sekret - i wychowywały nas samotnie wdowy, które dorastały w Edenton. Taylor poczuł niespodziewanie, jak coś w nim drgnęło. - Wiesz, jak to jest - mówiła dalej Denise. - Czujesz się trochę inny, ponieważ twoi koledzy i koleżanki mają oboje rodziców, jeśli nawet ci rodzice są rozwiedzeni. Dojrzewasz, wiedząc, że brakuje ci czegoś ważnego, czegoś, co mają wszyscy, ale nie wiesz dokładnie, co to jest. Pamiętam, jak moje przyjaciółki opowiadały, że ich ojcowie nie pozwalają im późno wracać do domów albo nie lubią ich chłopców. Trochę mnie to denerwowało, bo nie doceniały tego, co mają. Rozumiesz, o co mi chodzi? Taylor kiwnął głową, uświadamiając sobie z nagłą jasnością, jak wiele mają ze sobą wspólnego. - Poza tym moje życie było dość typowe. Mieszkałam z mamą, uczyłam się w katolickich szkołach, robiłam zakupy z przyjaciółkami, chodziłam na szkolne bale i za każdym razem, gdy wyskoczył mi pryszcz, martwiłam się, że przestanę się podobać chłopcom. - I ty to nazywasz typowym życiem? - Oczywiście, jeżeli jest się dziewczyną. - Nigdy nie martwiłem się takimi rzeczami. Spojrzała na niego z ukosa. - Nie wychowywała cię moja matka. - Tak, ale Judy złagodniała trochę na stare lata. Kiedy dorastałem, była bardziej surowa. - Powiedziała, że zawsze szukałeś guza.

- A ty pewnie byłaś chodzącym ideałem. - Starałam się - odparła figlarnym tonem. - Ale nie byłaś? - Nie... na pewno jednak udawało mi się lepiej od ciebie nabierać swoją matkę. Taylor zachichotał. - Miło to słyszeć. Jeśli istnieje jakaś rzecz, której nie mogę znieść, to jest nią doskonałość. - Zwłaszcza gdy odznacza się nią ktoś inny, prawda? - Właśnie. Chwilę trwało, zanim odezwał się ponownie. - Nie pogniewasz się, jeśli zadam ci pewne pytanie? - To zależy od pytania - odparła, starając się nie tracić rezonu. Taylor zerknął w bok, tam, gdzie kończyła się jej działka, udając, że wypatruje szopów. - Gdzie jest ojciec Kyle'a? - zapytał po chwili. Spodziewała się tego. - Nie ma go. Tak naprawdę wcale go nie znałam. Kyle nie był zaplanowany. - Czy on wie, że ma syna? - Zadzwoniłam do niego, kiedy okazało się, że jestem w ciąży. Oznajmił mi bez ogródek, że nie chce mieć z nim nic wspólnego. - Czy go kiedyś widział? - Nie. Taylor zmarszczył brwi. - Jak można nie dbać o własne dziecko? Denise wzruszyła ramionami. - Nie wiem. - Chciałabyś z nim być? - O Boże, nie - odparła szybko. - Nie z nim. To znaczy chciałabym, żeby Kyle miał ojca. Ale to na pewno nie byłby ktoś do niego podobny. Poza tym ktoś, kto stałby się ojcem dla Kyle'a... mam na myśli, odpowiednim ojcem, a nie kimś, kto tylko tak się nazywa... musiałby także zostać moim mężem. Taylor pokiwał ze zrozumieniem głową. - Teraz pańska kolej, panie McAden - oznajmiła, zwracając się do niego twarzą. Powiedziałam ci o sobie wszystko, a ty nie zrewanżowałeś się tym samym. Opowiedz mi o sobie. - Wiesz już prawie wszystko.

- Nic mi nie powiedziałeś. - Powiedziałem, że pracuję w branży budowlanej. - A ja jako kelnerka. - I wiesz, że jestem także strażakiem. - Wiem o tym, odkąd cię spotkałam. To za mało. - Poza tym nie bardzo jest o czym mówić - zaprotestował, unosząc ręce w udawanej frustracji. - Co chcesz wiedzieć? - Czy mogę zapytać, o co tylko chcę? - Wal śmiało. - No, dobrze. - Przez chwilę milczała, a potem spojrzała mu prosto w oczy. - Opowiedz mi o swoim ojcu - poprosiła cicho. Jej słowa zaskoczyły go. Nie spodziewał się takiego pytania i poczuł, jak lekko sztywnieje. Nie bardzo miał ochotę odpowiadać. Mógł zbyć ją byle czym, kilkoma zdaniami, które niczego by nie wyjaśniały, ale on przez kilkanaście sekund po prostu milczał. Wieczór rozbrzmiewał różnymi odgłosami. Kumkały żaby, bzyczały owady, szeleściły liście. Księżyc wzeszedł i unosił się nad koronami drzew. W jego mlecznym świetle widać było czasem przelatującego nietoperza. Denise musiała się pochylić bliżej, żeby usłyszeć głos Taylora. - Ojciec zmarł, kiedy miałem dziewięć lat - zaczął. Uważnie go obserwowała. Mówił powoli, jakby zbierał myśli; wszystkie rysy jego twarzy świadczyły, że nie robi tego zbyt chętnie. - Był dla mnie kimś więcej niż tylko ojcem. Był także moim najlepszym przyjacielem. Zawahał się. - Wiem, że to brzmi dziwnie. To znaczy, byłem w końcu tylko małym chłopcem, a on był dorosły, ale tak to wyglądało. Byliśmy nierozłączni. Kiedy wybijała piąta, siadałem na stopniach i czekałem, aż na podjazd wjedzie jego ciężarówka. Pracował w tartaku i gdy tylko otworzył drzwiczki, biegłem do niego i rzucałem mu się w objęcia. Był silny... nawet kiedy urosłem, nigdy mnie nie powstrzymywał. Obejmowałem go i wdychałem głęboko powietrze. Pracował ciężko i nawet w zimie czułem zapach jego potu i trocin. Mówił do mnie „mały”. Denise pokiwała głową. - Mama zawsze czekała w domu, a on pytał, co robiłem tego dnia i jak mi poszło w szkole. A ja trajkotałem jak szalony, próbując opowiedzieć mu wszystko, zanim wejdzie do środka. Chociaż był zmęczony i chciał prawdopodobnie zobaczyć się z mamą, nigdy mnie nie poganiał. Czekał, aż wszystko z siebie wyrzucę, i dopiero kiedy nie miałem już nic do

powiedzenia, stawiał mnie na ziemi. Zabierał z ciężarówki pojemnik na lunch, brał mnie za rękę i razem wchodziliśmy do domu. - Taylor przełknął z trudem ślinę, starając się z całej siły myśleć o tym, co było dobre. - W każdy weekend chodziliśmy na ryby. Nie pamiętam, ile miałem lat, gdy zaczęliśmy to robić... byłem chyba młodszy od Kyle'a. Wypływaliśmy łodzią i siedzieliśmy w niej godzinami. Czasami opowiadał mi różne historie... znał ich chyba z tysiąc... i odpowiadał najlepiej, jak mógł, na wszelkie pytania, jakie mu zadawałem. Mój ojciec nigdy nie skończył szkoły średniej, lecz mimo to potrafił świetnie wyjaśniać różne rzeczy. A jeśli zapytałem go o coś, o czym nie miał pojęcia, przyznawał się do tego. Nie był kimś, kto musiał mieć zawsze rację. Denise chciała wziąć go za rękę, ale on oparł podbródek o dłoń. Wydawał się kompletnie zatopiony we wspomnieniach. - Nigdy nie widziałem, żeby się złościł, nigdy nie słyszałem, żeby podniósł na kogoś głos. Gdy zaczynałem rozrabiać, wystarczyło, by powiedział „no dosyć tego, synu”, i uspokajałem się, ponieważ wiedziałem, że sprawiam mu zawód. Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale nie chciałem go chyba po prostu zawieść. Taylor głęboko odetchnął. - Z tego, co mówisz, wynika, że był wspaniałym człowiekiem - stwierdziła Denise. Czuła, że trafiła na rzecz, która była dla niego bardzo ważna, nie uświadamiała sobie jednak w pełni jej znaczenia. - Na pewno - odparł. Stanowczość, z jaką to potwierdził, nie pozostawiała żadnych wątpliwości, że uważa temat za zamknięty, ale Denise podejrzewała, że zostało jeszcze wiele do powiedzenia. Przez dłuższy czas stali bez słowa, przysłuchując się muzyce świerszczy. - Ile miałaś lat, kiedy zmarł twój ojciec? - zapytał ją w końcu, przerywając milczenie. - Cztery. - Pamiętasz go tak, jak ja pamiętam swojego? - Raczej nie, nie tak jak ty. Pamiętam oderwane obrazy: jak czytał mi bajki albo dotykał wąsami, całując na dobranoc. Byłam przy nim zawsze szczęśliwa. Nawet teraz nie ma dnia, żebym nie chciała cofnąć wskazówek zegara i odwrócić tego, co się stało. Kiedy to powiedziała, Taylor spojrzał na nią zaskoczony, zdając sobie sprawę, że trafiła w samo sedno. W zaledwie kilku słowach wyjaśniła to, co próbował wytłumaczyć Valerie i Lori. I chociaż obie słuchały go ze współczuciem, nigdy tak naprawdę nie rozumiały, o co mu chodzi. Nie mogły. Żadna z nich nie obudziła się nigdy ze straszliwą świadomością, że zapomniała głosu swego ojca. Dla żadnej jedyną ocalałą pamiątką nie była pojedyncza

fotografia. Żadnej nie ciągnęło do stojącego w cieniu wierzby małego granitowego nagrobka. Uświadomił sobie, że spotkał w końcu kogoś, kto potrafi wyrazić rzeczy od dawna mu znane, i po raz drugi tego wieczoru sięgnął po jej dłoń. Trzymali się w milczeniu za ręce, bojąc się, że jakiekolwiek słowo złamie zaklęcie. Po niebie płynęły leniwie osrebrzone księżycową poświatą chmury. Stojąc blisko Taylora, Denise patrzyła na igrające po jego twarzy cienie. Czuła się lekko rozstrojona. Na jego szczęce zauważyła małą bliznę, której nie dostrzegła wcześniej; inna, chyba po dawno zagojonym oparzeniu, widniała na serdecznym palcu ręki, w której trzymał jej dłoń. Jeśli nawet był świadom, że mu się przygląda, nie dał tego po sobie poznać. Patrzył po prostu na jej ogród. Powietrze trochę się ochłodziło i ucichła wiejąca od morza bryza. Denise wypiła łyk herbaty, słuchając brzęczenia owadów wirujących wokół oświetlającej werandę lampy. W ciemności zahukała sowa. Między drzewami dzwoniły cykady. Wieczór dobiegał kresu, czuła to. Prawie się skończył. Taylor dopił herbatę, w której zabrzęczały kostki lodu, i odstawił szklankę na balustradę. - Chyba już pójdę. Jutro wcześnie zaczynam. - Nie wątpię - odparła. A jednak stał tam jeszcze całą minutę, nic nie mówiąc. Z jakiegoś powodu przypomniał sobie, jak wyglądała, zwierzając mu się z obaw związanych z synem - hardy wyraz twarzy, intensywne emocje, z jakimi wyrzucała z siebie kolejne słowa. Jego matka też się o niego troszczyła, ale czy jej zmartwienia mogły się równać z tym, co codziennie przeżywała Denise? Wiedział, że to nie było to samo. Ze wzruszeniem obserwował, że jej obawy wzmacniały tylko miłość, jaką żywiła do syna. Czyż było coś piękniejszego od obrazu takiej bezwarunkowej miłości, tak czystej w obliczu przeciwności losu? Ale istniało coś jeszcze, nieprawdaż? Coś głębszego, coś, co ich połączyło i czego nie znalazł u nikogo poza nią. „Nawet teraz nie ma dnia, żebym nie chciała cofnąć wskazówek zegara i odwrócić tego, co się stało”. Skąd o tym wiedziała? Hebanowe włosy, jeszcze ciemniejsze o zmierzchu, zdawały się otaczać ją nimbem tajemniczości. Taylor odsunął się w końcu od balustrady. - Jesteś dobrą matką, Denise - powiedział. Tak bardzo nie chciał puścić jej delikatnej dłoni. - I mimo że to wszystko jest takie trudne, mimo że nie takiego życia oczekiwałaś, nie

mogę oprzeć się przekonaniu, że nic nie dzieje się bez powodu. Kyle potrzebował kogoś takiego jak ty. Denise pokiwała głową. Z wielką niechęcią odwrócił się od balustrady, od sosen, od dębów i od wzbierających w jego sercu uczuć. Deski werandy zaskrzypiały, gdy razem z Denise stanął u szczytu schodów. Podniosła wzrok i spojrzała mu prosto w oczy. O mało jej wtedy nie pocałował. W miękkim żółtym świetle lampy w jej oczach zdawał się płonąć ukryty żar. Mimo to nie potrafił zgadnąć, czy naprawdę tego od niego oczekuje, i w ostatniej sekundzie się cofnął. Wiedział, że i tak będzie wspominał ten wieczór częściej niż cokolwiek innego w ciągu ostatnich lat, i nie chciał tego popsuć. Cofnął się o krok, jakby nie chciał ograniczać jej ruchów. - To był dla mnie wspaniały dzień - stwierdził. - Dla mnie też - odparła. W końcu puścił jej rękę i od razu tego pożałował. Chciał jej powiedzieć, że ma w sobie coś niewiarygodnie rzadkiego, coś, czego szukał w przeszłości, lecz nigdy nie miał nadziei znaleźć. Chciał jej powiedzieć to wszystko, ale zorientował się, że nie może. Uśmiechnął się tylko niewyraźnie i zszedł w ukośnym świetle księżyca po schodkach. Kiedy wsiadł do ciężarówki i z zapalonymi światłami ruszył podjazdem, pomachała mu po raz ostatni, stojąc na werandzie. Usłyszała, jak się zatrzymuje, żeby przepuścić pojedynczy jadący ulicą samochód, a potem skręcił w stronę miasta. Po jego odjeździe poszła do sypialni i usiadła na łóżku. Na nocnej szafce stała mała lampka, fotografia Kyle'a jako niemowlaka i do połowy pełna szklanka wody, którą zapomniała rano odnieść do kuchni. Wzdychając, otworzyła szufladę. W przeszłości trzymała tu magazyny i książki, ale teraz szuflada była pusta, z wyjątkiem małego flakonika perfum, które dostała od matki na kilka miesięcy przed jej śmiercią. To był urodzinowy prezent, opakowany w złotą folię i obwiązany wstążką. Denise zużyła połowę flakonika w ciągu paru pierwszych tygodni; po śmierci matki nigdy już ich nie używała. Zachowała je na pamiątkę i teraz, patrząc na flakonik, uświadomiła sobie, jak dawno już nie używała żadnych perfum. Nawet tego wieczoru zapomniała się nimi skropić. Była matką. Tak przede wszystkim sama się teraz określała. Ale choć nie chciała o tym myśleć, wiedziała, że jest również kobietą, i po latach bagatelizowania tego, uprzytomniła sobie ten fakt ze zdwojoną siłą. Siedząc w sypialni i wpatrując się we flakonik perfum, poczuła, jak ogarnia ją nagle dziwny niepokój. Jakaś jej cząstka pragnęła być pożądana, pragnęła być otoczona troską i opieką, wysłuchana i bez zastrzeżeń zaakceptowana. Pragnęła

być kochana. Zgasiła światło w sypialni i zajrzała do syna. Kyle spał jak suseł. W ciepłym pokoju zrzucił z siebie koc i leżał całkiem odkryty. Na jego biureczku grała cicho, powtarzając stale tę samą melodię, pozytywka zamontowana w plastikowym, świecącym się misiu, który służył mu od niemowlęcych lat jako nocna lampka. Denise zgasiła ją i poprawiła zwinięte razem z kocami prześcieradło. Kyle przewrócił się z boku na bok, kiedy go przykrywała. Pocałowała go w policzek, czując pod wargami miękką nieskazitelną skórę, po czym wyśliznęła się z pokoju. W kuchni było cicho. Z zewnątrz dobiegało cykanie świerszczy, nucących pieśń wczesnego lata. Wyjrzała przez okno. W świetle księżyca drzewa ociekały srebrem, w nieruchomym powietrzu nie kołysał się ani jeden listek. Niebo było pełne umykających w nieskończoność gwiazd, a ona wpatrywała się w nie, uśmiechając się i rozmyślając o Taylorze McAdenie.

ROZDZIAŁ 16 Dwa dni później Taylor siedział wieczorem w swojej kuchni, kiedy nadeszło wezwanie. Na moście doszło do zderzenia cysterny z benzyną i samochodu osobowego. Złapał kluczyki i minutę później był już na dworze; po pięciu minutach dotarł jako jeden z pierwszych na miejsce wypadku. W oddali słychać było syrenę wozu strażackiego. Zastanawiając się, czy zdążą na czas, wyskoczył z ciężarówki i nie zamykając za sobą drzwi, rozejrzał się dookoła. Ludzie wysiedli ze stojących po obu stronach mostu samochodów i przyglądali się straszliwej scenie. Kabina cysterny uderzyła w tył hondy, kompletnie zgniatając jej bagażnik i zrywając stalową poręcz okalającą most. Kierowca cysterny wcisnął w trakcie kolizji hamulce i szarpnął kierownicą, wskutek czego ciężarówkę zarzuciło i całkowicie zablokowała ruch w jedną i drugą stronę. Przygwożdżona przez kabinę honda zawisła nad mostem niczym trampolina i niebezpiecznie się kołysała. Z jej kół uszło powietrze, a zerwany przez stalową linę dach przypominał częściowo otwartą puszkę. Nie runęła jeszcze do płynącej około osiemdziesięciu stóp niżej rzeki tylko dzięki temu, że przygniatała ją kabina cysterny, która nie wyglądała na stabilną. Z jej silnika unosił się dym i coś wyciekało do wiszącej pod spodem hondy, pokrywając jej maskę błyszczącym werniksem. Mitch zobaczył Taylora i natychmiast podbiegł, żeby zapoznać go z sytuacją. - Kierowcy cysterny nic się nie stało, ale ktoś siedzi w samochodzie. Mężczyzna albo kobieta, nie możemy jeszcze tego ustalić... ktokolwiek to jest, został poszkodowany. - Ile benzyny jest w zbiornikach cysterny? - Są w trzech czwartych pełne. Dymiący silnik... wyciek nad samochodem... - Czy jeśli silnik wybuchnie, zbiorniki eksplodują razem z nim? - Kierowca mówi, że nie powinny, jeśli w czasie wypadku nie została uszkodzona obudowa. Nie widzę przecieku, ale nie można mieć pewności. Taylor rozejrzał się, czując nagły zastrzyk adrenaliny. - Musimy ewakuować stąd tych ludzi - stwierdził. - Wiem, lecz stoją teraz zderzak przy zderzaku, a ja przyjechałem raptem parę minut temu. Nie miałem czasu się tym zająć. Podjechały dwa wozy straży pożarnej - jeden z pompą, drugi z drabiną - i ich wirujące na dachach czerwone światła oświetliły lepiej teren. Siedmiu strażaków wyskoczyło na drogę,

zanim jeszcze wozy się zatrzymały. Ubrani w ognioodporne kombinezony, ocenili błyskawicznie sytuację i zaczęli rozwijać węże. Mitch i Taylor, którzy przybyli bezpośrednio na miejsce wypadku, naciągnęli kombinezony, które im przywieziono, wkładając je na cywilne ubrania z wypraktykowaną wprawą. Przyjechał również Carl Huddle oraz dwaj inni policjanci z Edenton. Po krótkich konsultacjach zajęli się stojącymi na moście samochodami. Z bagażnika wyjęto tubę; gapie mieli wrócić do swoich pojazdów i wycofać je na bezpieczną odległość. Dwaj funkcjonariusze - w Edenton każdy z nich dysponował własnym wozem patrolowym - ruszyli, jeden w lewo, drugi w prawo, aż do końca korków. - Proszę się cofnąć albo zawrócić - usłyszał kierowca, który stał ostatni w korku. - Mamy poważny problem na moście. - Jak daleko mam się cofnąć? - Pół mili. Mężczyzna zawahał się, jakby się zastanawiał, czy to naprawdę konieczne. - Szybciej! - warknął policjant. Taylor obliczał, że pół mili wystarczy, by stworzyć bezpieczną strefę, ale i tak musiało sporo potrwać, nim wszystkie samochody cofną się na tę odległość. Tymczasem z kabiny unosił się coraz gęstszy dym. Normalnie strażacy podłączyliby węże do najbliższego hydrantu i ciągnęli stamtąd całą potrzebną wodę. Niestety na moście nie było hydrantów. Dlatego musiała im wystarczyć woda, którą przywiózł wóz strażacki. Było jej dosyć, by ugasić płonącą szoferkę, ale z pewnością za mało, gdyby wybuchły zbiorniki z benzyną. Zasadnicze znaczenie miało opanowanie ognia; wszystkich niepokoił jednak najbardziej los uwięzionego pasażera. Jak można było do niego dotrzeć? Wysuwano różne pomysły, szykując się na nieuniknione. Wdrapać się na kabinę cysterny i spróbować go stamtąd wyciągnąć? Wysunąć drabinę poza most i popełznąć po niej? Zawiesić gdzieś linę i spuścić się w dół? Bez względu na to, jaką podjęliby akcję, za każdym razem pojawiał się ten sam problem wszyscy bali się dodatkowo obciążyć samochód. Było cudem, że w ogóle tam stał. Potrącenie go albo przeciążenie mogło spowodować, że się przechyli. Kiedy strumień wody został skierowany na kabinę, wszyscy zdali sobie sprawę, że ich obawy były usprawiedliwione. Woda trysnęła ostro w kierunku silnika cysterny, a potem w tempie pięciuset galonów na minutę zaczęła spływać kaskadami przez rozbitą tylną szybę do hondy, częściowo

wypełniając jej wnętrze i częściowo lejąc się dalej, do silnika. Po kilku chwilach zaczęła wyciekać przez kratę chłodnicy. Przód samochodu przechylił się w dół, podnosząc kabinę cysterny, a potem wrócił do swojej starej pozycji. Strażak trzymający wąż zobaczył, że honda się kołysze, i bez chwili wahania skierował strumień wody w powietrze, następnie zaś w ogóle odciął jej dopływ. Wszyscy co do jednego pobledli. Woda w dalszym ciągu ciekła z przodu samochodu. Pasażer w ogóle się nie poruszył. - Użyjmy drabiny z wozu strażackiego - zaproponował Taylor. - Wysuniemy ją nad hondę i wyciągniemy pasażera za pomocą liny. Samochód wciąż się kołysał, najwyraźniej samorzutnie. - Drabina może nie utrzymać was obu - stwierdził szybko Joe. Jako komendant był jedynym zatrudnionym na pełnym etacie pracownikiem straży; prowadził jeden z wozów strażackich i w sytuacjach kryzysowych, takich jak ta, powściągał zawsze zapędy innych śmiałków. Nie ulegało wątpliwości, że ma rację. Ponieważ cysterna stała w poprzek drogi, a most był stosunkowo wąski, wóz strażacki nie mógł podjechać wystarczająco blisko. Z miejsca, gdzie był w stanie zaparkować, drabinę - jeśli miała zawisnąć nad samochodem dokładnie tam, gdzie znajdował się pasażer - trzeba było wysunąć na dodatkowe dwadzieścia stóp. Nie byłoby to wiele, gdyby stała ukośnie, ponieważ jednak miała znaleźć się niemal w pozycji horyzontalnej, przekraczało to granicę bezpieczeństwa. Nie dysponowali wozem nowej konstrukcji, przy którym nie stanowiłoby to prawdopodobnie problemu. Należący do straży pożarnej Edenton wóz był jednym z najstarszych w całym stanie i zamówiono go ze świadomością, że najwyższy budynek w miasteczku ma trzy kondygnacje. Drabina nie nadawała się do użycia w takiej sytuacji. - Jaki mamy inny wybór? - zapytał Taylor. - Wyciągnę go, zanim policzycie do dziesięciu. Joe spodziewał się, że to on zgłosi się na ochotnika. Przed dwunastu laty, kiedy Taylor służył drugi rok w straży, zapytał go, dlaczego zgłasza się do najbardziej ryzykownych zadań. Chociaż ryzyko stanowi nieodłączny element tej służby, niepotrzebne ryzyko jest czymś innym, a Taylor sprawiał na nim wrażenie człowieka, który stara się koniecznie coś udowodnić. Joe nie chciał mieć kogoś takiego w drużynie - nie tylko dlatego, że nie wiedział, czy Taylor wyjdzie cało z opresji, ale dlatego, że nie chciał ryzykować własnego życia, ratując kogoś, kto niepotrzebnie wyzywał los. Taylor wyjaśnił mu to w prosty sposób: - Mój ojciec zmarł, kiedy miałem dziewięć lat, i wiem, co to znaczy dorastać samemu. Nie

chcę, żeby przytrafiło się to komuś innemu. Nie znaczyło to oczywiście, że inni nigdy nie podejmowali ryzyka. Wszyscy członkowie straży zdawali sobie świetnie sprawę z zagrożeń. Wiedzieli, co może się stać, i wielokrotnie zdarzało się, że odrzucano ofertę Taylora. Tym razem jednak... - W porządku - stwierdził Joe. - Powinieneś dać sobie radę. Zabierajmy się do roboty. Ponieważ wóz strażacki stał odwrócony przodem do miejsca wypadku, trzeba było go wycofać z mostu na trawiasty środkowy pas. Kierowca zawrócił na trzy razy i wjechał na tylnym biegu z powrotem. Zanim znalazł się w odpowiedniej pozycji, minęło siedem minut. W ciągu tych siedmiu minut silnik cysterny nie przestawał kopcić. Pod spodem widać było niewielkie płomyki, które lizały tył hondy. Od zbiorników z paliwem dzieliła je niebezpiecznie mała odległość, lecz polewanie silnika wodą z węża nie wchodziło już w grę, a nie mogli podejść dość blisko, żeby posłużyć się gaśnicami. Czas uciekał, a oni mogli tylko patrzeć. Podczas gdy wóz strażacki ustawiał się we właściwej pozycji, Taylor wziął linę, której potrzebował, i przymocował ją karabinkiem do własnej uprzęży. Potem wdrapał się na drabinę i przywiązał drugi koniec liny do jednego z ostatnich szczebli. Do drabiny przyczepiona była również druga, dużo dłuższa lina, na której końcu znajdowała się miękka, wyścielana uprząż ratunkowa. Po umieszczeniu w niej pasażera można go było wciągnąć na górę za pomocą bloczka. Kiedy drabina zaczęła się wysuwać, Taylor położył się na niej na brzuchu i powtarzał w myśli, co ma robić. Zachowaj równowagę, wysuń się maksymalnie daleko, w odpowiednim momencie pochyl się szybko, lecz ostrożnie, i pamiętaj, żeby nie dotykać hondy. Przede wszystkim jednak martwił się o pasażera. Czy nie był uwięziony w samochodzie? Czy można go będzie ruszyć, nie ryzykując, że dozna dalszych obrażeń? Czy uda się go wydobyć, nie strącając w dół hondy? Drabina wysuwała się dalej, zbliżając się do samochodu. Kiedy do celu zostało jeszcze jakieś dziesięć albo dwanaście stóp, Taylor poczuł, że jest coraz mniej stabilna. Trzeszczała pod nim niczym stara stodoła podczas huraganu. Osiem stóp. Wyciągnąwszy rękę, mógł teraz dotknąć maski cysterny. Sześć stóp. Czuł żar małych płomyków, widział, jak liżą poszarpany dach hondy. Wysunięta drabina zaczęła się lekko kołysać. Cztery stopy. Był teraz dokładnie nad samochodem... zbliżał się do przedniej szyby.

W tym momencie drabina zatrzymała się z dygotem. Leżąc na brzuchu, Taylor obejrzał się przez ramię, żeby sprawdzić, czy się nie zacięła. Po wyrazie twarzy innych strażaków domyślił się, że wysunęła się na maksymalną odległość i musi zabierać się do dzieła. Drabina zachwiała się niebezpiecznie, kiedy odwiązał linę, do której przymocowana była jego własna uprząż. Złapawszy drugą, która przeznaczona była dla pasażera, zaczął pełznąć cal po calu do przodu. Musiał dotrzeć do trzech ostatnich szczebli, żeby zająć pozycję nad przednią szybą i spuścić się po uwięzionego w hondzie człowieka. Mimo całego chaosu uderzyło go niewiarygodne piękno wieczoru. Nocne niebo otworzyło się przed nim niczym we śnie. Gwiazdy, księżyc, postrzępione chmury... lecący nieopodal świetlik. Rzeka, która toczyła swoje wody osiemdziesiąt stóp niżej, była czarna jak węgiel, a mimo to udało jej się złapać w pułapkę światło gwiazd. Sunąc do przodu, Taylor słyszał swój własny oddech, czuł, jak wali mu serce. Drabina drżała i podskakiwała przy każdym jego ruchu. Pełznąc tak, jak pełznie żołnierz po trawie, chwytał się zimnych metalowych stopni. Za jego plecami ostatni samochód wycofywał się z mostu. W martwej ciszy słyszał, jak płomienie liżą spód ciężarówki. Nagle samochód pod im zaczął się kołysać. Jego maska przechyliła się w dół i wyprostowała, a potem ponownie przechyliła. Nie było żadnego wiatru. Ułamek sekundy później usłyszał stłumiony i ledwie słyszalny jęk. - Nie ruszaj się! - zawołał instynktownie. Rozległ się głośniejszy jęk i honda zaczęła się na dobre kołysać. - Nie ruszaj się! - krzyknął ponownie. W mroku słychać było tylko jego zdesperowany głos. Wszystko poza tym ucichło. Nocne niebo przeciął nietoperz. Usłyszał kolejny jęk. Samochód przechylił się w dół, celując prosto w rzekę, a potem z powrotem się wyprostował. Taylor nie tracił czasu. Przymocował swoją linę do ostatniego szczebla, zawiązując węzeł nie gorzej od starego żeglarza, po czym przecisnął się między szczeblami, starając się poruszać tak płynnie i powoli, jak to tylko możliwe. Drabina zakołysała się pod nim niczym huśtawka, trzeszcząc i skrzypiąc, jakby za chwilę miała złamać się na pół. Taylor usiadł wygodnie w uprzęży. Nie mógł już zająć lepszej pozycji. Trzymając się jedną ręką liny, drugą wyciągnął w dół, stale sprawdzając wytrzymałość drabiny. Zaglądając przez wybitą szybę do środka hondy, zorientował się, że wisi za wysoko, ale zobaczył przynajmniej osobę, którą starał się uratować. Dwudziestoletni albo trzydziestoletni mężczyzna, mniej więcej tej samej postury co

Taylor, miotał się półprzytomnie w samochodzie, który wskutek tego kołysał się gwałtownie. To, że mężczyzna się poruszał, miało swoje dobre i złe strony. Oznaczało, że można go wydobyć z samochodu, nie narażając na uraz kręgosłupa, mogło jednak również doprowadzić do runięcia hondy w dół. Myśląc gorączkowo, Taylor chwycił wiszącą nad nim uprząż ratunkową i przyciągnął ją do siebie. Pod wpływem nagłego ruchu drabina skoczyła w górę, a potem w dół niczym rzucona na chodnik stalowa kulka. Lina się napięła. - Więcej liny! - krzyknął. Chwilę później, czując, że jest luźna, pociągnął ją w dół, i zawołał, żeby już nie popuszczali. Kiedy uprząż znalazła się w odpowiedniej pozycji, rozpiął ją z jednej strony, żeby móc umieścić w niej mężczyznę. Ponownie się nachylając, zorientował się, że w dalszym ciągu nie może go dosięgnąć. Brakowało mu może dwóch stóp. - Słyszy mnie pan? - zawołał do pasażera. - Jeśli rozumie pan, co mówię, niech pan odpowie! Ponownie usłyszał jęk. Chociaż pasażer się poruszał, było oczywiste, że jest w najlepszym razie półprzytomny. Spod ciężarówki strzeliły nagle silniejsze płomienie. Zgrzytając zębami, Taylor chwycił się liny najniżej, jak mógł, i znowu wyciągnął rękę w stronę mężczyzny. Tym razem znalazł się bliżej - mógł dotknąć palcami deski rozdzielczej ale pasażer pozostawał poza jego zasięgiem. Usłyszał, że wołają go z mostu. - Możesz go wyciągnąć? - pytał Joe. Taylor szybko ocenił sytuację. Przód samochodu nie nosił śladów zniszczenia; mężczyzna miał rozpięty pas i leżał w połowie na siedzeniu, w połowie na podłodze pod kierownicą, zaklinowany, lecz nie aż tak, żeby nie udało się go wyciągnąć przez dziurę w dachu. - Chyba tak! - odkrzyknął Taylor, przystawiając wolną dłoń do ust, żeby go usłyszeli. Przednia szyba jest całkiem wybita, a dach szeroko otwarty. Jest dość miejsca, żeby go wywindować. Nie widzę, żeby go coś przytrzymywało. - Możesz do niego sięgnąć? - Jeszcze nie. Jestem blisko, ale nie mogę włożyć mu uprzęży. Facet nie kontaktuje. - Pospiesz się i rób, co możesz - zawołał podenerwowany Joe. - Z naszej strony widać, że silnik pali się coraz mocniej. Taylor wiedział o tym. Z cysterny promieniował silny żar i słyszał dziwne dochodzące z

jej środka trzaski. Pot spływał mu po twarzy. Mobilizując siły, ponownie złapał linę i wsunął rękę przez rozbitą szybę. Tym razem dotknął koniuszkami palców ramienia nieprzytomnego mężczyzny. Starał się sięgnąć dalej przy każdym wahnięciu rozhuśtanej drabiny, ale wciąż brakowało mu paru cali. Nagle, jak w złym śnie, usłyszał głośny podmuch i z silnika ciężarówki buchnęły w jego kierunku płomienie. Kiedy osłaniając instynktownie twarz, podciągnął się w górę, ogień cofnął się. - Nic ci się nie stało? - zawołał Joe. - Nie. Nie było czasu na zaplanowanie nowej akcji, nie było czasu na zastanowienie... Taylor przyciągnął do siebie drugą linę i przesunął palcami stóp hak, na którym wisiała uprząż dla pasażera, aż znalazł się dokładnie pod jego butem. A potem, postawiwszy na nim nogę, uniósł się kilka cali w górę i odpiął własną uprząż od liny. Za jedyne oparcie mając tylko mały punkt pod podeszwą buta, zsunął dłonie po linie i znalazł się niemal w pozycji kucznej. Wisząc teraz dość nisko, by dosięgnąć pasażera, chwycił jego uprząż. Musiał nałożyć mu ją pod pachami. Drabina podskakiwała jak szalona. Płomienie zaczęły lizać dach hondy, tylko kilka cali od jego głowy. Strumyczki potu zalewały mu oczy, osłabiając wzrok. Napędzała go czysta adrenalina. - Obudź się! - wrzasnął ochrypłym z paniki i frustracji głosem. - Musisz mi pomóc! Pasażer ponownie jęknął i zamrugał oczyma. Nie zwracając uwagi na płomienie, Taylor złapał go i potrząsnął mocno za ramię. - Pomóż mi, do diabła! Mężczyzna, w którym obudził się najwyraźniej jakiś instynkt samozachowawczy, uniósł lekko głowę. - Wsuń uprząż pod pachę! Facet chyba go nie zrozumiał, ale jego zmieniona pozycja stworzyła dogodną sposobność. Taylor natychmiast wsunął jeden koniec uprzęży pod ramię, które leżało na siedzeniu. Jedna szelka nałożona. Przez cały czas nie przestawał krzyczeć; w jego głosie brzmiała coraz większa desperacja. - Pomóż mi! Obudź się! Nie mamy ani chwili do stracenia! Płomienie buchnęły mocniej, drabina niebezpiecznie się zakołysała. Mężczyzna ponownie uniósł głowę - niewiele, nie dość wysoko. Jego drugie ramię, wciśnięte między siedzenie i kierownicę, chyba się zaklinowało. Nie dbając o to, co może się wydarzyć, Taylor pchnął jego ciało tak mocno, aż zabujała się podtrzymująca go lina.

Drabina przechyliła się w dół, podobnie jak samochód, którego maska wycelowała w rzekę. Jakimś cudem jednak pchnięcie wystarczyło. Tym razem mężczyzna otworzył oczy i zaczął gramolić się spod kierownicy. Samochód bujał się teraz bez przerwy. Pasażer oswobodził drugie ramię i uniósł je lekko, próbując wczołgać się na siedzenie. Taylor wsunął mu od tyłu uprząż pod drugą pachę. Łapiąc spoconą dłonią za linę, zaczepił o nią drugi, wolny koniec uprzęży i mocno ją ściągnął. - Teraz pana wyciągniemy. Nie zostało nam dużo czasu. Mężczyzna spuścił głowę i stracił nagle przytomność, ale Taylor widział, że droga jest wolna. - Podnieście go! Pasażer jest w uprzęży! - zawołał, po czym podciągnąwszy się w górę po linie, stanął na haku. Strażacy zaczęli powoli i ostrożnie nawijać linę. Bali się, że drabina może nie wytrzymać gwałtownego szarpnięcia. Lina napięła się. Pasażer nie uniósł się ani trochę, za to drabina zatrzeszczała, zadygotała i zaczęła się najwyraźniej wyginać w dół. Coraz bardziej wyginać... Cholera... Kiedy Taylor był przekonany, że za chwilę pęknie, obaj pojechali nagle w górę. O jeden cal. I jeszcze jeden. A potem, jak na złość, lina stanęła w miejscu i drabina ponownie się wygięła. Taylor zorientował się, że nie utrzyma ich obu. - Przestańcie! - zawołał. - Drabina zaraz pęknie! Musiał zwolnić linę i zejść z drabiny. Upewniwszy się jeszcze raz, że mężczyzna nie jest zaklinowany, złapał się za szczebel nad głową, ostrożnie zdjął stopę z haka i zawisł swobodnie w powietrzu. Modlił się, żeby pod wpływem nagłej zmiany obciążenia drabina nie złamała się na pół. Postanowił, że będzie się chwytał kolejnych szczebli niczym dziecko ćwiczące na drabinkach. Jeden... drugi... trzeci... czwarty. Pod sobą nie miał już samochodu, lecz czuł, że drabina w dalszym ciągu się wygina. Przy kolejnym ruchu płomienie buchnęły nagle wyżej, obejmując zbiornik paliwa. Oglądał wiele razy palące się silniki i wiedział, że tylko kilka sekund dzieli go od wybuchu. Obejrzał się w stronę mostu. Jak w zwolnionym tempie zobaczył swoich machających rękoma przyjaciół, którzy wrzeszczeli, żeby się pospieszył, żeby dotarł w bezpieczne miejsce, zanim dojdzie do wybuchu. Wiedział jednak, że nie ma mowy, żeby zdążył na czas i uratował przy tym pasażera.

- Wyciągnijcie go! - zawołał ochrypłym głosem. - Teraz uda się wam go podnieść! Kołysząc się wysoko nad wodą, rozluźnił zaciśnięte na szczeblu palce, a potem całkiem je otworzył. W mgnieniu oka połknęła go czarna pustka. Osiemdziesiąt stóp niżej płynęła rzeka. - To była najgłupsza, najbardziej idiotyczna rzecz, jaką kiedykolwiek oglądałem w twoim wykonaniu - stwierdził rzeczowym tonem Mitch. Działo się to piętnaście minut później i siedzieli obaj na brzegu Chowan River. - To znaczy, widziałem już różne głupie numery, ale ten bije wszystkie na głowę. - Uratowaliśmy go, czyż nie? - odparł Taylor. Był kompletnie przemoczony i płynąc do brzegu, zgubił jeden but. Nie napędzała go już adrenalina i czuł, jak jego ciało zapada w coś w rodzaju letargu. Odnosił wrażenie, że nie spał od wielu dni. Mięśnie miał jak z gumy i nie był w stanie powstrzymać drżenia rąk. Na szczęście kryzysem na moście zajęli się inni - nie miałby siły, żeby im pomóc. Chociaż silnik cysterny wybuchł, zbiorniki okazały się szczelne i pożar udało się ugasić stosunkowo łatwo. - Nie musiałeś się puszczać. Zdążyłbyś wrócić - stwierdził Mitch, ale nawet mówiąc to, nie był do końca pewien, czy ma rację. Zaraz po skoku Taylora strażacy otrząsnęli się z szoku i zaczęli energicznie nawijać linę. O połowę mniej obciążona drabina nie wyginała się już tak bardzo, kiedy wyciągnęli przez przednią szybę pasażera. Zgodnie z tym, co przewidywał Taylor, wydobyto go bez trudu. Gdy tylko zawisł swobodnie w powietrzu, drabinę obrócono tak, że zawisła nad mostem. W tym samym momencie silnik cysterny wybuchł i we wszystkie strony strzeliły białożółte płomienie. Uwolniona honda runęła do rzeki w ślad za Taylorem, który miał dość zdrowego rozsądku, by przewidzieć taką ewentualność, i starał się schronić pod przęsłem. Jak się jednak okazało, samochód wpadł do wody bardzo blisko, zbyt blisko. Zaraz po skoku wir wciągnął Taylora głęboko i przytrzymał kilka sekund pod wodą. Obracało nim i wykręcało niczym w bębnie automatycznej pralki, w końcu jednak zdołał wypłynąć na powierzchnię i złapać oddech. Wynurzywszy się, zawołał, że nic mu nie jest. Gdy do wody wpadł samochód, o mały włos go nie miażdżąc, zrobił to powtórnie. Zdołał dopłynąć do brzegu, lecz po chwili dostał mdłości i zakręciło mu się w głowie. Wydarzenia ostatniej godziny odcisnęły na nim swoje piętno. Wtedy właśnie zaczęły mu drżeć ręce. Joe nie wiedział, czy ma się wściekać z powodu skoku, czy cieszyć, że cała historia pomyślnie się skończyła. Pasażer, jak się wydawało, nie odniósł poważniejszych obrażeń i

Joe wysłał na dół Mitcha, żeby porozmawiał z Taylorem. Mitch znalazł przyjaciela siedzącego w błocie, z głową i rękoma opartymi o kolana. Nie poruszył się, kiedy przy nim usiadł. - Nie powinieneś był skakać - stwierdził po krótkim milczeniu Mitch. Taylor podniósł chwiejnie głowę i otarł twarz z wody. - To tylko wydawało się niebezpieczne - oświadczył spokojnie. - Wydawało się niebezpieczne, bo takie było. Ale ja myślałem bardziej o samochodzie, który poleciał za tobą do wody. Mógł cię zmiażdżyć. Wiem o tym... - Dlatego popłynąłem pod most - odparł Taylor. - A co by było, gdyby spadł wcześniej? Co by było, gdyby silnik wybuchł dwadzieścia sekund wcześniej? Co by było, gdybyś spadł na coś, co wystaje z wody, na litość boską? Co by było, gdyby? Wtedy bym już nie żył. Taylor potrząsnął głową, czując, jak ogarnia go odrętwienie. Zdawał sobie sprawę, że będzie musiał odpowiedzieć na te pytania, kiedy zacznie go maglować Joe. - Nie miałem pojęcia, co innego mogę zrobić - stwierdził. Mitch usłyszał w jego głosie zażenowanie i uważnie mu się przyjrzał. Widział już wcześniej ludzi w takim stanie, ludzi, którzy wiedzieli, że mają cholernie dużo szczęścia, że jeszcze żyją. Spojrzał na trzęsące się ręce przyjaciela i poklepał go po plecach. - Cieszę się po prostu, że nic ci się nie stało. Taylor pokiwał głową. Był zbyt zmęczony, żeby się odezwać.

ROZDZIAŁ 17 Później tego samego wieczoru, gdy sytuacja na moście została całkowicie opanowana, Taylor wsiadł do samochodu i pojechał do domu. Tak jak się spodziewał, Joe zadał mu te same pytania co Mitch, a także kilka innych; interesowała go każda jego poszczególna decyzja oraz stojące za nią przesłanki i analizował dwa albo trzy razy cały incydent. Taylor nigdy jeszcze nie widział swojego szefa tak zdenerwowanego i robił wszystko, by przekonać go, że nie postąpił nierozważnie. - Słuchaj, nie miałem wcale ochoty skakać - stwierdził. - Ale gdybym tego nie zrobił, nie przeżyłbym ani ja, ani pasażer. Na to Joe nie znalazł odpowiedzi. Taylorowi przestały dygotać ręce i jego system nerwowy wrócił do normy, lecz mimo to czuł się wypluty. Jadąc sielskimi wiejskimi drogami, nie mógł się uspokoić. Kilka minut później wszedł po popękanych cementowych stopniach do małego domku, w którym mieszkał. W pośpiechu zapomniał pogasić światła i wnętrze powitało go jasnym blaskiem. Na stole leżały porozrzucane dokumenty jego firmy i włączony kalkulator. Lód w szklance z wodą całkiem się roztopił. W salonie słychać było grający telewizor; mecz skończył się i nadawali właśnie wiadomości lokalne. Taylor położył klucze na blacie i ściągając z siebie koszulę, przeszedł przez kuchnię do małego pomieszczenia, w którym stały pralka i suszarka. Otworzył pokrywę i wrzucił koszulę do pralki, po czym zsunął z nóg buty i kopnął je pod ścianę. W ślad za koszulą do bębna powędrowały spodnie, skarpetki, bielizna i detergent. Po włączeniu pralki chwycił leżący na suszarce ręcznik i wziął szybki gorący prysznic, zmywając słonawą wodę z ciała. Potem przeczesał szybko włosy szczotką, obszedł cały dom, gasząc światła, i położył się do łóżka. Niemal z niechęcią wyłączył nocną lampkę. Chciał zasnąć, powinien zasnąć, ale mimo zmęczenia zdał sobie nagle sprawę, że sen nie przyjdzie. Zamiast tego, gdy tylko zamknął powieki, przed jego oczyma zaczęły się pojawiać obrazy minionych kilku godzin. Niczym na filmie, niektóre przewijały się w szybszym tempie, inne cofały, lecz za każdym razem różniły się od tego, co rzeczywiście się wydarzyło. Nie były to obrazy udanej akcji - bardziej przypominały koszmar. Scena po scenie obserwował bezradnie, jak wszystko kończy się tragedią. Patrzył ze zgrozą, jak wyciąga rękę do pasażera i nagle z przyprawiającym o mdłości

trzaskiem drabina łamie się wpół, posyłając ich obu w objęcia śmierci... Albo jak przerażony mężczyzna chce złapać go za wyciągniętą rękę i w tym samym momencie samochód zsuwa się z mostu, a on nie może na to nic poradzić... Albo jak jego spocona ręka ześlizguje się z liny, a on leci w dół, ku podporom mostu... Albo jak zapinając uprząż, słyszy dziwne tykanie i chwilę później eksploduje silnik cysterny, a on ginie z krzykiem na ustach, płonąc niczym pochodnia. Albo... Koszmar, który prześladował go od dzieciństwa. Otworzył nagle oczy. Znowu drżały mu ręce i zaschło w gardle. Oddychając chrapliwie, poczuł kolejny zastrzyk adrenaliny, tyle że tym razem bolało go od niego całe ciało. Obracając głowę, zerknął na zegarek. Żarzące się na czerwono cyfry pokazywały, że zbliża się wpół do dwunastej. Wiedząc, że nie zaśnie, zapalił stojącą przy łóżku lampę i zaczął się ubierać. W gruncie rzeczy nie rozumiał swojej decyzji. Wiedział tylko, że musi z kimś pogadać. Nie z Mitchem ani nie z Melissą. Nawet nie ze swoją matką. Musiał porozmawiać z Denise. Parking przed Ósemką był prawie pusty, kiedy tam przyjechał. Z boku stał jeden samochód. Taylor zaparkował przy samym wejściu i zerknął na zegarek. Knajpę zamykano za dziesięć minut. Pchnął drewniane drzwi i wchodząc do środka, usłyszał mały dzwoneczek, sygnalizujący nowego klienta. Wnętrze wyglądało tak samo jak zawsze. Wzdłuż tylnej ściany biegł długi kontuar, przy którym przesiadywali na ogół rankiem kierowcy ciężarówek. Pośrodku, pod kręcącym się sufitowym wentylatorem stało kilkanaście stolików. Przy oknach po obu stronach drzwi znajdowały się trzy loże z siedzeniami obitymi popękanym czerwonym winylem. W powietrzu, mimo późnej pory, unosił się zapach bekonu. Za barem zobaczył robiącego porządki Raya, który odwrócił się na dźwięk dzwonka i pomachał mu, trzymając w ręku brudną ścierkę. - Cześć, Taylor. Kopę lat. Wpadłeś coś zjeść? - Cześć, Ray. - Taylor rozejrzał się na boki. - Niekoniecznie. Ray parsknął śmiechem i potrząsnął głową. - Też tak pomyślałem - stwierdził prawie złośliwie. - Denise zaraz wyjdzie. Wkłada coś do spiżarni. Przyjechałeś, żeby zapytać, czy pozwoli się odwieźć do domu? Kiedy Taylor nie odpowiedział od razu, Rayowi zaświeciły się oczy.

- Myślisz, że jesteś pierwszym, który przychodzi tu z miną zabłąkanego psiaka? W ciągu tygodnia pojawia się kilku facetów, wyglądających dokładnie jak ty teraz i łudzących się tą samą nadzieją. Kierowcy ciężarówek, motocykliści, nawet żonaci faceci. - Ray wyszczerzył zęby. - Ona coś w sobie ma, prawda? Ładna jak kwiatuszek. Ale nie martw się, żadnemu jeszcze nie powiedziała „tak”. - Nie miałem zamiaru... - wyjąkał Taylor, któremu nagle zabrakło słów. - Oczywiście, że miałeś taki zamiar - stwierdził Ray, po czym mrugnął i zniżył głos. - Jak już mówiłem, nie musisz się martwić. Mam dziwne przeczucie, że tobie może powiedzieć „tak”. Szepnę jej, że tu jesteś. Oniemiały Taylor mógł tylko się gapić na Raya, który zniknął mu z oczu. Denise wyszła prawie natychmiast z kuchni przez obrotowe drzwi. - Taylor? - powiedziała, wyraźnie zaskoczona. - Cześć - pozdrowił ją nieśmiało. - Co tutaj robisz? - zapytała, uśmiechając się zaintrygowana. - Chciałem się z tobą zobaczyć - odparł cicho, nie mając pojęcia, co więcej powiedzieć. Kiedy szła w jego stronę, bacznie się jej przyjrzał. Na żółtą sukienkę włożyła biały poplamiony fartuch. Sukienka z krótkimi rękawami i dekoltem była zapięta na wszystkie guziki i sięgała trochę poniżej kolan. Na stopach miała białe adidasy, wygodne w pracy kelnerki. Włosy ściągnęła w kucyk, a twarz lśniła jej od potu i unoszącego się w powietrzu tłuszczu. Była piękna. Zorientowała się, że się jej przygląda, ale podszedłszy bliżej, zobaczyła w jego oczach coś jeszcze, coś, czego nie widziała nigdy wcześniej. - Dobrze się czujesz? - zapytała. - Wyglądasz, jakbyś zobaczył upiora. - Sam nie wiem - mruknął prawie do siebie. Przez chwilę wpatrywała się weń zatroskana, a potem obejrzała się przez ramię. - Mogę zrobić sobie krótką przerwę, Ray? Ray zachowywał się, jakby w ogóle nie zauważył, że Taylor wszedł do jego baru. - Nie spiesz się, kochanie - powiedział, w dalszym ciągu szorując grill. - Ja i tak już tu kończę. Denise ponownie odwróciła się do Taylora. - Chcesz usiąść? Dokładnie po to tu przyjechał, ale odzywki Raya wytrąciły go z równowagi. Potrafił myśleć tylko o mężczyznach, którzy zjawiali się tutaj, żeby się z nią zobaczyć.

- Może nie powinienem wcale przyjeżdżać - stwierdził. Denise uśmiechnęła się do niego ze współczuciem, jakby wiedziała dokładnie, co ma robić. - Cieszę się, że to zrobiłeś - powiedziała cicho. - Co się stało? Stał przed nią bez słowa i nagle poczuł naraz wiele rzeczy. Slaby zapach jej szamponu, pragnienie, by wziąć ją w ramiona i opowiedzieć wszystko o wypadku na moście, o niedających mu zasnąć koszmarach, o tym jak bardzo zależy mu, żeby go wysłuchała. Mężczyźni, którzy przyjeżdżali tutaj, żeby ją zobaczyć... Ta ostatnia myśl przyćmiła w jakiś sposób nocny dramat. Nie chodziło o jakiś powód do zazdrości. Ray powiedział, że do tej pory zawsze odtrącała innych i z nikim nie nawiązała bliższych kontaktów. Mimo wszystko nie dawało mu to spokoju. Jacy mężczyźni? Kto chciał ją odwieźć do domu? Miał ochotę o to zapytać, ale wiedział, że nie ma prawa. - Powinienem już chyba iść - oznajmił, potrząsając głową. - Przeszkadzam ci w pracy. - Nie - odparła tym razem poważnie, wyczuwając, że coś go dręczy. - Coś się dzisiaj wydarzyło. Co to było? - Chciałem z tobą porozmawiać. - O czym? Utkwiła w nim oczy i przez dłuższy czas ich nie odwracała. Te przepiękne oczy. Boże, jaka ona śliczna. Taylor przełknął ślinę, czując, że w głowie ma mętlik. - Na moście był wypadek - wypalił nagle. Denise pokiwała głową, nie mając pojęcia, do czego zmierza. - Wiem. Przez cały wieczór ruch był minimalny. Prawie nikt nie przyjechał, bo most był zablokowany. Byłeś tam? Taylor pokiwał głową. - Słyszałam, że to było straszne. Rzeczywiście? Ponownie kiwnął głową. Wyciągnęła rękę i uścisnęła delikatnie palcami jego ramię. - Poczekaj chwilę, dobrze? Sprawdzę, co trzeba jeszcze zrobić przed wyjściem. Cofnęła dłoń i wróciła do kuchni. Taylor stał pośrodku sali, bijąc się z myślami, póki nie wróciła. Ku jego zaskoczeniu minęła go i podchodząc do frontowych drzwi, przekręciła tabliczkę z napisem „Otwarte”. Ósemka była już nieczynna. - W kuchni wszystko pogaszone - poinformowała go. - Mam jeszcze kilka rzeczy do

zrobienia i zaraz będę gotowa. Może na mnie zaczekasz? Porozmawiamy u mnie w domu. Taylor wziął na ręce Kyle'a, który oparł głowę o jego ramię, a potem, w ogóle nie budząc się w kabinie ciężarówki, owinął się wokół Denise. Kiedy przyjechali do domu, cała procedura została odwrócona: Taylor zabrał Kyle'a z jej kolan, zaniósł go do sypialni i położył do łóżka, a Denise natychmiast przykryła małego kołdrą. Wychodząc na korytarz, włączyła plastikowego misia z pozytywką i zostawiła na pół przymknięte drzwi. W salonie włączyła jedną z lamp, a Taylor usiadł na kanapie. Po krótkim wahaniu siadła na fotelu ustawionym do niej bokiem. W drodze do domu żadne z nich się nie odzywało, żeby nie obudzić Kyle'a, ale kiedy usiedli, Denise przystąpiła od razu do rzeczy. - Co się wydarzyło na moście? - zapytała. Taylor opowiedział jej wszystko: o akcji ratunkowej, o tym, co mówili Mitch i Joe, i o dręczących go później koszmarach. Denise wysłuchała go w milczeniu, ani na chwilę nie odwracając wzroku od jego twarzy. Gdy skończył, pochyliła się do przodu w fotelu. - Uratowałeś go? - Nie ja. Wszyscy go uratowaliśmy - odparł, czyniąc odruchowe rozróżnienie. - A ilu was wspięło się po drabinie? Ilu puściło ją, wiedząc, że nie utrzyma was obu? Taylor nie odpowiedział i Denise usiadła obok niego na kanapie. - Jesteś bohaterem - stwierdziła, lekko się uśmiechając. - Tak samo jak wtedy, kiedy zgubił się Kyle. - Nie, wcale nie - zaprzeczył, znowu widząc przed oczyma obrazy, których nie chciał oglądać. - Owszem, jesteś - odparła i wzięła go za rękę. Przez następne dwadzieścia minut rozmawiali o sprawach niezwiązanych z wypadkiem, poruszając to ten, to inny temat. Taylor wspomniał w końcu o mężczyznach, którzy chcieli odwozić ją do domu; Denise roześmiała się, przewracając oczyma, po czym wyjaśniła, że taki już jest charakter jej pracy. - Im jestem milsza, tym większe dostaję napiwki - wyjaśniła. - Ale niektórzy mężczyźni źle to chyba rozumieją. Pod wpływem rozmowy Taylor powoli się uspokajał; Denise robiła wszystko, by odciągnąć jego myśli od wypadku. Kiedy w dzieciństwie prześladowały ją koszmary, jej matka robiła to samo. Mówiąc o czymś innym, o czymkolwiek, mogła się w końcu odprężyć.

Wyglądało na to, że jeśli chodzi o Taylora, ta metoda również odnosi skutek. Stopniowo zaczął mówić mniej i wolniej. Oczy mu się zamknęły, potem otworzyły i znowu zamknęły. Oddech stał się głęboki i regularny i w końcu dały o sobie znać trudy dnia. Denise trzymała go za rękę, póki nie usnął. Wtedy wstała i przyniosła dodatkowy koc z sypialni. Trąciła go lekko i kiedy położył się na kanapie, okryła go. Lekko wybudzony ze snu zaczął mruczeć, że musi iść; Denise szepnęła, że może zostać tam, gdzie jest. - Śpij - powiedziała i zgasiła lampę. W swojej sypialni zdjęła roboczy strój i włożyła piżamę. A potem rozpuściła kucyk, umyła zęby i twarz i wślizgnąwszy się do łóżka, zamknęła oczy. Ostatnią myślą, jaką zapamiętała przed zaśnięciem, było to, że w sąsiednim pokoju śpi Taylor McAden. - Czesz, Tajo - oznajmił z radością Kyle. Taylor otworzył oczy, mrużąc je przed ostrym światłem. Do salonu wpadały przez okno promienie porannego słońca. Przetarłszy wierzchem dłoni oczy, zobaczył pochylonego nad nim chłopca. Potargane i zmierzwione włosy Kyle'a sterczały każdy w inną stronę. Dopiero po sekundzie zdał sobie sprawę, gdzie się znajduje. Uśmiechnięty Kyle trochę się cofnął, a on usiadł na sofie i przeczesał obu dłońmi włosy. Zerkając na zegarek, zobaczył, że jest kilka minut po szóstej. W domu panowała cisza. - Dzień dobry, Kyle. Jak się masz? - On śpi. (Oń pi). - Gdzie jest twoja mama? - On śpi na kanapie. (Oń pi naknapie). Taylor wyprostował się, czując, że zdrętwiały mu kości. Ramię bolało go jak zawsze, kiedy się budził. - Zgadza się, śpię na kanapie - potwierdził, przeciągając się i ziewając. - Dzień dobry - usłyszał za sobą. Obejrzał się przez ramię i zobaczył ubraną w różową piżamę i skarpetki Denise, która wyszła ze swojego pokoju. - Dzień dobry - powiedział, wstając. - Wczoraj wieczorem musiałem się zdrzemnąć. - Byłeś zmęczony. - Przepraszam cię. - Nic się nie stało - odparła.

Kyle siadł w rogu pokoju i zaczął się bawić zabawkami. Denise podeszła do niego i pocałowała w czubek głowy. - Dzień dobry, kochanie. - Dobry - odparł. (Topr). - Jesteś głodny? - Nie. - Chcesz się napić jogurtu? - Nie. - Chcesz się bawić zabawkami? Kyle pokiwał głową i Denise odwróciła się do Taylora. - A ty? Jesteś głodny? - Nie chcę, żebyś dla mnie coś specjalnie szykowała. - Miałam zamiar zaproponować ci płatki Cheerios - oznajmiła. Taylor się uśmiechnął, a ona poprawiła górę od piżamy. - Dobrze spałeś? - Jak kamień - odparł. - Dziękuję ci za ostatnią noc. Miałaś do mnie anielską cierpliwość. Wzruszyła ramionami i w jej oczach odbiło się poranne światło. Włosy, długie i poplątane, spływały jej na ramiona. - Od czego są w końcu przyjaciele... Nagle zakłopotany, sięgnął po koc i zaczął go składać, zadowolony, że może czymś zająć ręce. W jej domu tak wczesnym rankiem czuł się nie na swoim miejscu. Denise podeszła do niego bliżej. - Na pewno nie chcesz zostać na śniadaniu? Mam jeszcze pół pudełka. Wahał się. - I mleko? - zapytał w końcu. - Nie, w tym domu jemy płatki z wodą - stwierdziła poważnym tonem. Spojrzał na nią, jakby nie wiedział, czy ma jej wierzyć, i Denise wybuchnęła śmiechem. - Oczywiście, że mamy mleko, kmiotku. - Kmiotku? - To pieszczotliwe słowo. Znaczy, że cię lubię - oznajmiła, puszczając do niego oko. Jej słowa w dziwny sposób podniosły go na duchu. - W takim razie z przyjemnością zostanę - powiedział. - Więc jakie masz plany na dzisiaj? - zapytał ją.

Skończyli śniadanie i Denise odprowadziła go do drzwi. Przed spotkaniem ze swoimi pracownikami Taylor musiał jeszcze pojechać do domu i się przebrać. - Takie same jak zawsze. Kilka godzin popracuję z Kyle'em, a potem sama nie wiem. Zależy to trochę od tego, co będzie chciał robić: bawić się na podwórku, jeździć na rowerze, cokolwiek. Wieczorem jadę jak zwykle do pracy. - Z powrotem do tych zdradzieckich mężczyzn? - Samotna dziewczyna musi jakoś zarobić na życie - odparła z przekąsem - a poza tym nie są wcale tacy źli. Ten, który przyjechał wczoraj wieczorem, był nawet całkiem miły. Pozwoliłam mu przenocować. - Prawdziwy czaruś? - Niekoniecznie. Był po prostu taki żałosny, że nie miałem serca mu odmówić. - Uch... Stanęli przy drzwiach, a ona oparła się o niego i dała mu żartobliwego kuksańca. - Wiesz, że żartuję. - Mam nadzieję. - Na niebie nie było ani jednej chmurki i kiedy wyszli na werandę, słońce wyjrzało zza szczytów drzew. - Słuchaj, jeśli idzie o wczorajszą noc... dziękuję ci za wszystko. - Już mi dziękowałeś, pamiętasz? - Pamiętam - stwierdził poważnym tonem Taylor - ale chciałem to zrobić jeszcze raz. Stali przez chwilę bez słowa i w końcu Denise zrobiła mały krok naprzód. Spuściła wzrok, a potem ponownie spojrzała na Taylora, przechyliła lekko głowę i zbliżyła do niego swoją twarz. Całując go delikatnie w wargi, zobaczyła w jego oczach zaskoczenie. Było to zwykłe cmoknięcie, nic więcej, lecz przez krótką chwilę wpatrywał się w nią jak urzeczony. - Cieszę się, że to do mnie przyszedłeś - powiedziała. Ubrana w piżamę, z potarganymi włosami, wyglądała absolutnie przepięknie.

ROZDZIAŁ 18 Później tego samego dnia, na prośbę Taylora, Denise pokazała mu dziennik Kyle'a. Siedząc obok niego w kuchni, przerzucała kartki i wygłaszała od czasu do czasu jakiś komentarz. Na każdej stronie wypisane były stawiane Kyle'owi cele, a także opanowane przez niego danego dnia słowa i frazy oraz końcowe spostrzeżenia. - Widzisz, to po prostu zapis tego, co robimy. Nic więcej. Taylor spojrzał ponownie na pierwszą stronę. Na górze zapisane było pojedyncze słowo: jabłko. Poniżej i na następnej stronie zamieszczony był opis tego, co Denise robiła z Kyle'em pierwszego dnia. - Mogę? - zapytał, wskazując notatki. Denise skinęła głową i przeczytał je wszystkie, nie pomijając ani słowa. Skończywszy, uniósł wzrok. - To trwało cztery godziny? - Tak. - Tylko po to, żeby powiedział słowo „jabłko”? - Właściwie nie wymówił go poprawnie, nawet pod koniec. Ale można było zrozumieć, co stara się powiedzieć. - Jak go do tego w końcu skłoniłaś? - Pracowałam z nim po prostu aż do skutku. - Ale skąd wiedziałaś, że się uda? - Tak naprawdę nie wiedziałam. Przynajmniej na początku. Przestudiowałam dużo prac o tym, jak pracować z dziećmi takimi jak Kyle. Czytałam o różnych programach terapii, które stosuje się na uniwersytetach. Dowiedziałam się, na czym polega terapia mowy. Kłopot z tym, że żadna z nich nie pasuje do Kyle'a... to znaczy pewne rzeczy się zgadzają, lecz na ogół opis dotyczy innych dzieci. Ale są dwie książki, „Późno mówiące dzieci” Thomasa Sowella i „Daj mi usłyszeć swój głos” Catherine Maurice, które moim zdaniem najtrafniej opisują problem. Dzięki książce Sowella po raz pierwszy zrozumiałam, że nie jestem taka osamotniona; że wiele dzieci ma problemy z mówieniem, chociaż poza tym są całkiem w porządku. Książka Maurice, chociaż w zasadzie dotyczy autyzmu, dała mi pewne wskazówki, jak mam właściwie uczyć Kyle'a. - No więc jak to robisz? - Stosuję odmianę programu modyfikacji behawioralnej, opracowanego pierwotnie na Uniwersytecie Los Angeles. W ubiegłych latach odnieśli sporo sukcesów, nagradzając dobre zachowanie i karząc negatywne. Ograniczyłam ten program tylko do mowy, ponieważ to był jego jedyny problem. W skrócie rzecz biorąc, kiedy Kyle mówi to, co powinien powiedzieć,

dostaje cukierek. Kiedy nie mówi, nie dostaje cukierka. Kiedy nawet nie próbuje albo zacina się, karcę go. Ucząc go, jak wymówić słowo „jabłko”, powtarzałem je i pokazywałam mu obrazek jabłka. Dawałam mu cukierek za każdym razem, gdy wydał z siebie jakiś dźwięk. Potem tylko wtedy, kiedy dźwięk był poprawny, jeśli nawet stanowił jedynie część słowa. W końcu otrzymał nagrodę dopiero po wymówieniu całego słowa. - I to trwało cztery godziny? Denise pokiwała głową. - Cztery niewiarygodnie długie godziny. Kyle płakał i kaprysił, próbował zejść z fotelika, wrzeszczał, jakbym kłuła go szpilkami. Gdyby ktoś go wówczas usłyszał, pomyślałby pewnie, że go torturuję. Powtórzyłam to słowo... nie wiem... może pięćset albo sześćset razy. Powtarzałam je tak długo, aż mieliśmy tego oboje serdecznie dosyć. To było straszne, naprawdę okropne dla nas dwojga, i myślałam, że nigdy się nie skończy, ale wiesz co? - Denise pochyliła się na krześle. - Kiedy to w końcu powiedział, wszystko, co złe... cała złość i frustracja, których oboje doświadczyliśmy, stały się nagle nieważne. Pamiętam, jaka byłam podniecona... nie możesz sobie nawet tego wyobrazić. Zaczęłam płakać i kazałam mu powtórzyć to słowo co najmniej dwanaście razy, zanim w końcu uwierzyłam, że mu się udało. Po raz pierwszy przekonałam się wtedy, że Kyle potrafi się uczyć. Dokonałam tego sama i nie umiem nawet opisać, jak wiele to dla mnie znaczyło po wszystkich tych rzeczach, które opowiadali o nim lekarze. - Potrząsnęła ze smutkiem głową, wspominając ten dzień. - Potem przerabialiśmy nowe słowa, po jednym na raz, tak długo, aż je opanował. W końcu Kyle doszedł do punktu, kiedy potrafił nazwać każde drzewo i kwiat, każdy rodzaj samochodu i samolotu... jego słownik był bardzo bogaty, ale nie pojmował, że język może się do czegoś przydać. Zaczęliśmy więc ćwiczyć połączenia dwóch wyrazów, na przykład „niebieska ciężarówka”, albo „duże drzewo” i myślę, że to pomogło mu zrozumieć, czego staram się go nauczyć: że słowa służą ludziom do komunikowania się. Po kilku miesiącach potrafił powtórzyć prawie wszystko, co ode mnie usłyszał, zaczęłam więc uczyć go, czym są pytania. - Czy to było trudne? - Wciąż jest trudne. Trudniejsze niż uczenie go słów, ponieważ teraz musi zinterpretować różnicę tonu, zrozumieć, czego dotyczy pytanie i poprawnie na nie odpowiedzieć. Trudność sprawiają mu wszystkie te trzy rzeczy i nad tym właśnie pracujemy w ciągu kilku ostatnich miesięcy. Z początku pytania stwarzały zupełnie nowe problemy, gdyż Kyle powtarzał po prostu to, co powiedziałam. Wskazywałam obrazek jabłka i mówiłam „Co to jest?”, a Kyle odpowiadał „Co to jest?”. Wtedy mówiłam: „Nie, powiedz: »To jest jabłko«„, a on odpowiadał: „Nie, powiedz: »To jest jabłko«„. W końcu zaczęłam mówić szeptem pytanie i

normalnym głosem odpowiedź, mając nadzieję, że zrozumie, o co mi chodzi. Ale on przez dłuższy czas powtarzał po prostu szeptem pytanie i normalnym głosem odpowiedź, naśladując dokładnie moją intonację. Dopiero po kilku tygodniach zaczął powtarzać tylko odpowiedzi. Za każdym razem, kiedy to zrobił, wynagradzałam go oczywiście cukierkiem. Taylor pokiwał głową. Zaczynał rozumieć, jakie to wszystko musiało być trudne. - Masz chyba anielską cierpliwość - stwierdził. - Nie zawsze. - Ale żeby robić to codziennie... - Muszę. Poza tym zobacz, jakie zrobił postępy. Taylor przekartkował do końca zeszyt. W porównaniu z pierwszą, prawie pustą stroną, opisy późniejszych sesji zajmowały trzy albo cztery strony każda. - Przeszedł długą drogę. - Owszem. Ale przed sobą ma również długą drogę. Radzi sobie nieźle z pytaniami typu „co?” i „kto?”, lecz nie rozumie „jak?” i „dlaczego?”. I nie potrafi jeszcze naprawdę rozmawiać... na ogół wygłasza tylko pojedyncze stwierdzenia. Ma również kłopoty z rozwiniętymi pytaniami. Wie, o co mi chodzi, gdy zapytam „Gdzie jest twoja zabawka?”. Jeśli jednak zapytam „Gdzie położyłeś twoją zabawkę?”, patrzy na mnie, nie rozumiejąc. Dlatego właśnie cieszę się, że prowadzę ten dziennik. Za każdym razem, kiedy Kyle ma zły dzień... a maje całkiem często... przeglądam te kartki i widzę, ile pokonał już przeszkód. Któregoś dnia, gdy będzie lepiej mówił, mam zamiar pokazać mu ten zeszyt. Chcę, żeby go przeczytał i przekonał się, jak bardzo go kocham. - I tak jest o tym przekonany. - Wiem. Ale któregoś dnia chciałabym usłyszeć, że on też mnie kocha. - Czy nie mówi tego już teraz? Kiedy tulisz go w nocy? - Nie - odparła. - Kyle nigdy mi tego nie powiedział. - Nie próbowałaś go tego nauczyć? - Nie. - Dlaczego? - Bo kiedy w końcu powie to z własnej inicjatywy, chcę, żeby to była dla mnie niespodzianka. Przez następne półtora tygodnia Taylor spędzał z Denise coraz więcej czasu, odwiedzając ją na ogół po południu, kiedy wiedział, że skończyła pracować z Kyle'em. Czasami zostawał godzinę, czasami dłużej. Dwa razy ćwiczył z Kyle'em łapanie piłeczki, podczas gdy Denise

przyglądała im się z werandy; za trzecim razem nauczył chłopca, jak uderzać piłkę małym kijem, którego sam używał w dzieciństwie. Po każdym uderzeniu przynosił piłkę, stawiał ją na podstawce i zachęcał Kyle'a do następnej próby. Kiedy małemu znudziła się w końcu ta zabawa, koszula Taylora była mokra od potu. Denise pocałowała go wtedy po raz drugi, dając szklankę wody. W niedzielę, tydzień po festynie, Taylor zawiózł ich do Kitty Hawk i spędzili tam cały dzień na plaży. Pokazał im miejsce, gdzie Orville i Wilbur Wrightowie odbyli swój historyczny lot, oraz pamiątkową tablicę na wzniesionym ku ich czci pomniku. Potem zjedli lunch na świeżym powietrzu i poszli na spacer plażą, nad którą szybowały mewy. Na koniec Denise i Taylor zbudowali zamek z piasku, który Kyle, rycząc niczym Godzilla, prawie natychmiast rozdeptał nogami. W drodze do domu zatrzymali się przy straganie i kupili świeżą kukurydzę. Taylor zjadł wtedy po raz pierwszy kolację w domu Denise; Kyle zadowolił się jak zwykle makaronikami z serem. Słońce i wiatr wyczerpały go i po jedzeniu natychmiast zasnął. Taylor i Denise rozmawiali w kuchni prawie do północy. Na progu ponownie się pocałowali, a Taylor wziął ją w ramiona. Kilka dni później pożyczył Denise ciężarówkę, żeby mogła załatwić parę spraw w mieście. Kiedy wróciła, okazało się, że w tym czasie naprawił drzwiczki szafek w jej kuchni. - Wierzę, że nie masz mi tego za złe - powiedział, obawiając się, czy nie przekroczył jakiejś niewidzialnej granicy. - Skądże znowu - zawołała, klaszcząc w dłonie - ale czy mógłbyś też zrobić coś z tym cieknącym kranem? Trzy minuty później kran był również naprawiony. Taylor był urzeczony jej urodą i pełną prostoty gracją. Zdarzały się jednak chwile, kiedy widział, ile kosztuje ją poświęcenie dla syna. Poznawał to po jej twarzy, znużonej niczym u rycerza po długiej bitwie, i czuł wtedy podziw, który trudno było wyrazić słowami. Wydawała mu się przedstawicielką powoli wymierającego gatunku; tak bardzo różniła się od tych, którzy są stale w biegu, stale czegoś poszukują, w pogoni za samospełnieniem i osobistą satysfakcją. Tak wielu ludzi w dzisiejszych czasach, stwierdził w rozmowie z nią, wierzy, iż można te cele osiągnąć wyłącznie w pracy, a nie w roli rodzica; uważają, że fakt, iż ma się dzieci, nie oznacza wcale, że trzeba je wychować. Gdy to powiedział, Denise odwróciła po prostu wzrok i wyjrzała przez okno. - Ja też tak kiedyś myślałam - oznajmiła. W następną środę zaprosił ich oboje do swojego domu, który, choć pod wieloma

względami podobny do domku Denise, był starszy, wzniesiony na większej działce i kilkakrotnie remontowany - zarówno przed kupieniem go przez Taylora, jak i potem. Kyle'owi szalenie spodobała się szopa na narzędzia i kiedy pokazał palcem „traktor” (czyli samobieżną kosiarkę do trawy), Taylor przejechał się z nim, nie uruchamiając ostrza. Podobnie jak wtedy, gdy kierował ciężarówką, Kyle był wniebowzięty, jeżdżąc zygzakiem po podwórku. Obserwując ich obu, Denise zdała sobie sprawę, że nie miała do końca racji, uważając, że Taylor jest nieśmiały. Nie mówił jednak wiele na swój temat. Chociaż rozmawiali dużo o jego pracy i służbie w straży pożarnej, był dziwnie powściągliwy, gdy chodziło o jego ojca. Nie powiedział o nim nic ponad to, co usłyszała pierwszej nocy. Nie napomknął również ani jednym słowem o kobietach, które znał w przeszłości. Nie miało to oczywiście dużego znaczenia, lecz trochę ją intrygowało. Mimo to musiała przyznać, że ją pociągał. Wkroczył w jej życie w momencie, gdy się tego najmniej spodziewała. Już teraz był kimś więcej niż przyjacielem. Leżąc w łóżku w nocy i słuchając szumu wentylatora, modliła się, żeby ta cała historia nie zakończyła się fiaskiem. - Jak długo jeszcze to potrwa? - zapytała Denise. Taylor zaskoczył ją, przynosząc ze sobą staroświecki młynek do lodów wraz ze wszystkimi potrzebnymi składnikami. Pot spływał mu po twarzy, gdy kręcił korbką, rozrabiając masę lodową, która powoli gęstniała. - Może pięć, może dziesięć minut. Taka jesteś głodna? - Nigdy przedtem nie jadłam domowych lodów. - Nie masz ochoty sama pokręcić? Możesz mnie zmienić. Denise uniosła ręce w górę. - Nie, dziękuję. O wiele fajniej jest patrzeć, jak ty to robisz. Taylor pokiwał głową rozczarowany, a potem przez jakiś czas udawał męczennika, zmagając się z korbką. Denise zachichotała, gdy otarł czoło wierzchem dłoni. - Masz jakieś plany na niedzielny wieczór? Wiedziała, że o to zapyta. - Nie, raczej nie mam. - Chciałabyś się gdzieś wybrać na kolację? Denise wzruszyła ramionami. - Jasne. Ale wiesz, jaki jest Kyle. W większości lokali nic nie je. Taylor przełknął ślinę, ani na chwilę nie przestając obracać korbki. Ich oczy spotkały się. - Chodziło mi o to, czy nie moglibyśmy się wybrać tylko oboje? Moja mama powiedziała,

że z przyjemnością wpadnie tutaj i się nim zaopiekuje. Zawahała się. - Nie wiem, czy przypadną sobie do gustu. Nie zna jej najlepiej. - Może przyjadę po ciebie, kiedy będzie już spał? Położysz go do łóżka, utulisz i nie wyjdziemy, póki nie będziesz miała pewności, że wszystko jest w porządku. Nie pozostało jej nic innego, jak się zgodzić. - O wszystkim już wcześniej pomyślałeś, prawda? - zapytała, nie kryjąc radości. - Nie chciałem dać ci sposobności odmowy. Uśmiechnęła się i zbliżyła twarz do jego twarzy. - W takim razie chętnie się z tobą wybiorę. Judy przyjechała o wpół do ósmej, kilkanaście minut po tym, jak Denise położyła Kyle'a do łóżka. Cały dzień spędziła z nim na świeżym powietrzu w nadziei, że wieczorem będzie twardo spał. Najpierw pojechali rowerami do miasteczka i spędzili kilka godzin na placu zabaw; potem bawili się długo na podwórku. Dzień był gorący i parny, z rodzaju tych, które pozbawiają człowieka całej energii, i Kyle zaczął ziewać już przed kolacją. Denise wykąpała go, przebrała w piżamę i kiedy popijał, z klejącymi się oczyma, mleko, przeczytała mu do poduszki trzy książki. Po zaciągnięciu zasłon - na dworze było jeszcze jasno - zamknęła za sobą drzwi; Kyle spał jak zabity. Wzięła prysznic, a potem owinęła się ręcznikiem i stanęła przed lustrem, zastanawiając się, co włożyć. Taylor powiedział, że pójdą do Fontany, stylowej kameralnej restauracji w śródmieściu. Kiedy zapytała, jak powinna się ubrać, odparł, żeby się tym nie przejmowała, co wcale nie ułatwiło jej wyboru. Ostatecznie zdecydowała się na czarną koktajlową sukienkę, która wydawała się odpowiednia prawie na każdą okazję. Od lat wisiała z tyłu szafy, wciąż opakowana w plastikową folię z pralni chemicznej w Atlancie. Denise nie pamiętała, kiedy miała ją ostatnio na sobie, ale włożywszy sukienkę, z zadowoleniem stwierdziła, że pasuje. Na stopy wsunęła czarne płócienne espadryle; zastanawiała się, czy nie włożyć czarnych pończoch, ale porzuciła ten pomysł równie szybko, jak na niego wpadła. Noc była ciepła, a poza tym kto w Edenton nosił kiedykolwiek pończochy, z wyjątkiem pogrzebu? Po wysuszeniu i uczesaniu włosów zrobiła sobie lekki makijaż i skropiła się perfumami, które stały w szufladzie nocnej szafki. Troszeczkę na szyję i włosy, a potem kropelkę na nadgarstki, które otarła o siebie. Z trzymanego w górnej szufladzie małego pudełka z biżuterią wyjęła parę kolczyków.

Stojąc przed lustrem w łazience, pozytywnie oceniła swój wygląd. Nie za elegancko, nie za skromnie, w sam raz. Wtedy właśnie usłyszała pukanie Judy. Dwie minuty później przyjechał Taylor. Restauracja Fontana działała już od kilkunastu lat. Należała do pary Szwajcarów w średnim wieku, którzy pochodzili z Berna i przeprowadzili się do Edenton z Nowego Orleanu, mając nadzieję na prostsze życie, a jednocześnie przydając miasteczku trochę elegancji. Knajpa miała przyćmione światła i pierwszorzędną obsługę i była popularna wśród par obchodzących rocznicę ślubu albo zaręczyny; jej reputację utrwalił artykuł zamieszczony w „Southern Living”. Taylora i Denise posadzono przy niewielkim stoliku w rogu. On zamówił szkocką z wodą, Denise chardonnay. - Jadłeś tu już wcześniej? - zapytała, przebiegając wzrokiem kartę dań. - Kilka razy, ale dawno już tu nie byłem. Denise przerzucała kartki, nieprzyzwyczajona do tak bogatego wyboru po latach jednodaniowych posiłków. - Co możesz polecić? - Naprawdę wszystko. Ich specjalnością jest karczek jagnięcy, lecz są także znani ze świetnych steków i owoców morza. - Nie ograniczyło to specjalnie pola wyboru. - Ale to prawda. Na pewno nic nie sprawi ci zawodu. Studiując listę przekąsek, kręciła między palcami kosmyk włosów. Taylor obserwował ją z mieszaniną fascynacji i rozbawienia. - Mówiłem ci już, jak ślicznie dziś wyglądasz? - zapytał. - Tylko dwa razy - odparła lekkim tonem - nie znaczy to jednak, że masz przestać. Wcale mi to nie przeszkadza. - Naprawdę? - Nie, kiedy słyszę to z ust takiego odpicowanego gogusia jak ty. - Gogusia? - Potraktuj to tak samo jak „kmiotka” - odparła, puszczając do niego oko. Kolacja, na którą ją zaprosił, była pod każdym względem wspaniała, jedzenie pyszne, nastrój intymny. Przy deserze Taylor sięgnął po jej dłoń i nie puszczał jej przez całą następną godzinę. W miarę jak mijał wieczór, coraz więcej dowiadywali się o sobie. Taylor opowiedział

Denise o służbie w straży ogniowej i kilku niebezpiecznych pożarach, które pomagał ugasić; mówił także o Mitchu i Melissie, dwojgu ludziach, z którymi przyjaźnił się przez całe życie. Denise odwzajemniła mu się opowieściami o studiach i pierwszych dwóch latach, które przepracowała w szkole; wyznała, jak kompletnie nieprzygotowana czuła się, wchodząc po raz pierwszy do klasy. Oboje traktowali ten wieczór jako początek wspólnego życia. Była to także ich pierwsza rozmowa, w której ani razu nie padło imię Kyle'a. Kiedy wyszli po kolacji na opustoszałą ulicę, Denise zauważyła, jak inaczej miasteczko wygląda nocą - niczym miejsce zagubione w czasie. Oprócz restauracji, w której jedli, i baru na rogu wszystko było pozamykane. Stąpając po chodniku, którego płyty popękały ze starości, mijali antykwariaty i galerie obrazów. Na ulicy panowała kompletna cisza i żadne z nich nie czuło potrzeby, żeby się odezwać. Po kilku minutach dotarli do portu i Denise dostrzegła stojące przy brzegu łodzie - duże i małe, stare i nowe, poczynając od drewnianych żaglówek aż po eleganckie weekendowe jachty. Na kilku z nich paliły się światła, ale słychać było tylko plusk wody uderzającej o nabrzeże. Taylor oparł się o stojącą przy samym brzegu balustradę, odchrząknął i wziął Denise za rękę. - Edenton jest jednym z najstarszych portów, które powstały na Południu, i choć samo miasto nie było niczym więcej jak placówką handlową, większość statków zatrzymywała się tu, żeby coś sprzedać albo uzupełnić zapasy. Widzisz te balustradki na piętrze? - zapytał, wskazując stojące przy nabrzeżu zabytkowe domy, i Denise kiwnęła głową. - W czasach kolonialnych żegluga była niebezpieczna i żony stały na tych balkonach, czekając, aż statki ich mężów zawiną do portu. Na morzu ginęło tylu marynarzy, że nazwano je wdowimi balkonami. A jednak tutaj, w Edenton, statki nigdy nie dobijały od razu do nabrzeża. Bez względu na to, jak długo trwał rejs, rzucały najpierw kotwicę pośrodku basenu portowego i kobiety stojące na wdowich balkonach wytężały wzrok, wypatrując swoich mężów na pokładzie. - Dlaczego tam się zatrzymywały? - W wodzie rosło tam kiedyś drzewo, olbrzymi samotny cyprys. Dzięki niemu marynarze wiedzieli, że zbliżają się do Edenton, jeśli nawet nigdy tu wcześniej nie byli. To było jedyne takie drzewo na całym Wschodnim Wybrzeżu. Normalnie cyprysy rosną blisko brzegu, nie dalej niż dwie, trzy stopy, ale ten stał w odległości co najmniej dwustu jardów. Był tak niezwykły, że przypominał pomnik. Stało się tradycją, że statki wchodzące do portu

zatrzymywały się przy tym drzewie. Marynarze spuszczali na wodę szalupę, dopływali do cyprysu i zostawiali przy pniu butelkę rumu, dziękując za to, że dotarli bezpiecznie do portu. A kiedy wypływali na pełne morze, również zatrzymywali się przy drzewie i wypijali kieliszek rumu za pomyślne ukończenie podróży. Dlatego nazywali cyprys rumowym drzewem. - Naprawdę? - Owszem. Po mieście krąży mnóstwo legend o statkach, które nie zatrzymały się przy rumowym drzewie i w rezultacie zatonęły na morzu. Traktowano to jako zły omen i tylko głupcy nie przestrzegali tradycji. Wtedy sami sobie byli winni. - A co się działo, jeśli wypływający w morze marynarze nie znajdowali pod drzewem ani kropelki rumu? Czy zawijali z powrotem do portu? - Według legendy nigdy się to nie zdarzyło. - Taylor spojrzał na wodę i zmienił lekko ton. - Pamiętam, jak ojciec opowiedział mi tę historię, kiedy byłem dzieckiem. Zabrał mnie w miejsce, gdzie rosło rumowe drzewo, i dokładnie mi je opisał. Denise się uśmiechnęła. - Znasz jakieś inne legendy o Edenton? - Kilka. - A jakieś opowieści o duchach? - Oczywiście. Każde stare miasto w Karolinie Północnej ma swoje opowieści o duchach. W Halloween, kiedy już postraszyliśmy sąsiadów, ojciec siadał ze mną i moimi kolegami i opowiadał nam historię młyna w Brownrigg. To była opowieść o czarownicy; miała w sobie wszystko, żeby napędzić stracha takim jak my dzieciakom. Tajemnicze zgony, przesądni mieszkańcy, rzucanie złego uroku, nawet kot o trzech łapach. Później mało kto z nas mógł zasnąć. Ojciec potrafił opowiadać nie gorzej od najlepszych gawędziarzy. Wyobrażając sobie życie w małym miasteczku i opowiadane przy kominku historie, Denise pomyślała, jak bardzo różniło się to od jej dzieciństwa w Atlancie. - To musiało być miłe - stwierdziła. - Było. Jeśli chcesz, mogę opowiedzieć jakąś historię Kyle'owi. - Wątpię, czy zrozumie to, co mówisz. - Może opowiem mu o nawiedzanej przez duchy ciężarówce z hrabstwa Chowan. - Nie ma czegoś takiego. - Wiem. Ale zawsze mogę coś zmyślić. Denise ponownie uścisnęła jego rękę. - Jak to się stało, że nie masz żadnych dzieci? - zapytała. - Musiałbym zmienić płeć.

- Wiesz, o co mi chodzi - dodała, szturchając go. - Byłbyś dobrym ojcem. - Nie wiem. Po prostu nie mam. - Nigdy tego nie chciałeś? - Czasami. - Moim zdaniem powinieneś się o to postarać. - Teraz przemawiasz zupełnie jak moja matka. - Nic dziwnego. Inteligentne osoby dochodzą często do tych samych wniosków. - Skoro tak twierdzisz... - Oczywiście. Kiedy ruszyli z powrotem do śródmieścia, Denise uderzyło, jak bardzo zmienił się ostatnio jej świat; wszystko to miało związek z idącym obok mężczyzną. Ale chociaż tyle dla niej zrobił, ani razu nie chciał niczego w zamian, niczego, czego nie byłaby gotowa uczynić. To ona pocałowała go po raz pierwszy i ona zrobiła to po raz drugi. Nawet kiedy po dniu spędzonym na plaży został u niej dłużej w domu, wyszedł, gdy tylko wyczuł, że już na niego pora. Wiedziała, że większość mężczyzn nie postępowałaby w ten sposób. Większość mężczyzn przejmowała inicjatywę, gdy tylko nadarzała się okazja. Bóg jeden wiedział, że tak właśnie wyglądało to w wypadku ojca Kyle'a. Ale Taylor był inny. Najpierw chciał ją dobrze poznać, wysłuchać, jakie ma problemy, naprawić zepsute drzwiczki w kuchennej szafce i ukręcić sam lody na jej werandzie. Pod każdym względem prezentował się jako dżentelmen. A ponieważ nigdy jej do niczego nie zmuszał, zdała sobie sprawę, że czeka na niego z intensywnością, która ją zaskoczyła. Zastanawiała się, jak to będzie, gdy w końcu weźmie ją w ramiona albo dotknie jej ciała i będzie wodził palcami po jej skórze. Na myśl o tym coś stężało w niej w środku i ścisnęła go odruchowo za rękę. Wracając do ciężarówki, minęli lokal z otwartymi szeroko drzwiami. Widniał na nich napis Trina Bar. Oprócz Fontany była to jedyna otwarta w śródmieściu knajpa; Denise zobaczyła w środku trzy pary rozmawiające ze sobą przy okrągłych stolikach. W rogu stała szafa grająca; nosowy baryton kończył właśnie piosenkę country. Po krótkiej przerwie na talerzu wylądowała kolejna płyta: „Unchained Melody”. Rozpoznawszy ją, Denise zatrzymała się w pół kroku i pociągnęła za rękę Taylora. - Uwielbiam tę piosenkę - stwierdziła. - Chcesz wejść do środka? Zastanawiała się przez chwilę, słuchając muzyki. - Jeśli chcesz, możemy zatańczyć - dodał.

- Nie. Śmiesznie bym się czuła na oczach tych wszystkich łudzi - powiedziała po chwili. Zresztą i tak nie ma tam dość miejsca. Ulicą nie jechał żaden samochód, chodniki były opustoszałe. Zawieszona na słupie jarzeniówka migotała lekko, oświetlając róg ulicy. W tle muzyki słychać było stłumiony szmer dochodzących z baru rozmów. Denise zaczęła się oddalać od otwartych drzwi, ale wciąż słyszała dobrze melodię, kiedy Taylor stanął nagle w miejscu. Posłała mu zaintrygowane spojrzenie. Bez słowa objął ją i przyciągnął do siebie, a potem z zachęcającym uśmiechem uniósł jej rękę do ust i pocałował. Zgadując nagle, o co mu chodzi, lecz nie wierząc własnym oczom, Denise zrobiła niezgrabny krok, a potem pozwoliła się prowadzić. Przez chwilę oboje byli lekko skrępowani. Płynąca z tyłu muzyka dodała im jednak odwagi i po kilku taktach Denise zamknęła oczy i oparła się o Taylora. Jego dłoń powędrowała w górę jej pleców i słyszała, jak oddycha, gdy powoli wirowali, kołysząc się łagodnie w rytm muzyki. Nagle przestało mieć znaczenie, czy ktoś na nich patrzy. Oprócz jego bliskości, oprócz dotyku ciepłego ciała nic nie miało już znaczenia i przytuleni do siebie długo tańczyli pod migotliwym światłem ulicznej latarni w małym mieście Edenton.

ROZDZIAŁ 19 Po powrocie do domu zastali Judy czytającą książkę w salonie. Kyle, oznajmiła, nawet się nie poruszył podczas ich nieobecności. - Dobrze się oboje bawiliście? - zapytała, zerkając na zaróżowione policzki Denise. - Tak, świetnie - odparła Denise. - Dziękuję, że popilnowałaś Kyle'a. - Cała przyjemność po mojej stronie - stwierdziła szczerze Judy, po czym zawiesiła torebkę na ramieniu, szykując się do wyjścia. Denise poszła zajrzeć do Kyle'a, a Taylor odprowadził matkę do samochodu. Idąc, prawie się nie odzywał i Judy mogła mieć tylko nadzieję, iż jest tak samo oczarowany Denise, jak ona nim. Kiedy Denise wróciła z pokoju syna, Taylor kucał przy małej turystycznej lodówce, którą przyniósł z ciężarówki. Zaabsorbowany tym, co robił nie usłyszał, jak zamknęła za sobą drzwi sypialni. Patrzyła w milczeniu, jak otwiera pokrywę lodówki i wyjmuje z niej dwa kryształowe kieliszki, które zabrzęczały, gdy strzepnął z nich wodę. Postawił je na małym stoliczku przy kanapie i wyjął z lodówki butelkę szampana. Ściągnąwszy srebrną folię z szyjki, zdjął przytrzymujący korek druciany koszyczek, i jednym zgrabnym ruchem otworzył butelkę. Szampan stanął na stoliku obok kieliszków, a on wyjął z lodówki opakowany w celofan talerzyk z truskawkami, odwinął celofan, poukładał wszystko elegancko na stoliku i na koniec cofnął się lekko, żeby ocenić krytycznym okiem swoje dzieło. Sądząc po jego minie, wydawał się usatysfakcjonowany. Wytarł mokre dłonie o spodnie i zerknął w głąb korytarza. Na widok stojącej tam Denise zastygł w bezruchu i na jego twarzy ukazało się zakłopotanie. Po chwili uśmiechnął się nieśmiało i wyprostował. - Pomyślałem, że to będzie miła niespodzianka - powiedział. Z zapartym tchem spoglądała to na niego, to na stolik. - I nie pomyliłeś się - odparła. - Nie wiedziałem, czy wolisz wino, czy szampana, więc musiałem zaryzykować - dodał, nie spuszczając z niej oczu. - Szampan na pewno jest wspaniały - szepnęła. - Nie piłam go od lat. Taylor wziął do ręki butelkę. - Mogę ci nalać kieliszek? - Proszę. Nalał jej szampana, a Denise podeszła, chwiejąc się lekko na nogach, do stolika. Kiedy

podał jej bez słowa kieliszek, mogła tylko wpatrywać się w niego z niedowierzaniem, zastanawiając się, od jak dawna to planował. - Zaczekaj chwilę - rzuciła nagle, dokładnie wiedząc, czego tu brakuje. Odstawiła kieliszek i pobiegła do kuchni. Taylor słyszał, jak szuka czegoś w szufladzie, a potem pojawiła się z powrotem z dwiema małymi świeczkami i pudełkiem zapałek. Postawiła je na stole obok szampana i kieliszków i zapaliła. A potem zgasiła górną lampę i na ścianach zupełnie odmienionego pokoju zatańczyły cienie. W migotliwym świetle świec, z kieliszkiem w dłoni, wydawała się piękniejsza niż kiedykolwiek. - Twoje zdrowie - powiedział, kiedy stuknęli się kieliszkami. Wypiła łyk. Od bąbelków zakręciło się jej w nosie, ale szampan smakował wspaniale. Wskazała Taylorowi kanapę i usiedli blisko siebie. Denise podciągnęła w górę kolano i oparła je o jego udo. Za oknem wzeszedł księżyc; jego światło sączyło się przez chmury, zabarwiając je na srebrzystobiały kolor. Taylor pociągnął kolejny łyk szampana, przyglądając się Denise. - O czym myślisz? - zapytała. Odwrócił na chwilę wzrok i znowu na nią spojrzał. - Myślałem o tym, co by było, gdybyś nie wpadła tamtej nocy na drzewo - odparł. - Miałabym dalej swój samochód - oświadczyła. Taylor roześmiał się i ponownie spoważniał. - Sądzisz, że siedziałbym tutaj, gdyby nie ten wypadek? Denise przez moment się namyślała. - Nie wiem - stwierdziła w końcu. - Ale jestem skłonna sądzić, że tak. Moja mama wierzyła, że ludzie są sobie przeznaczeni. To takie romantyczne przeświadczenie, typowe dla młodych dziewcząt, lecz ja chyba częściowo w to wierzę. Pokiwał głową. - Moja mama też to powtarzała. Myślę, że to jeden z powodów, dla których nigdy ponownie nie wyszła za mąż. Wiedziała, że nikt nigdy nie zastąpi jej mojego ojca. Nie sądzę, żeby po jego śmierci miała kiedykolwiek ochotę pójść z kimś na randkę. - Naprawdę? - Takie w każdym razie odniosłem wrażenie. - Jestem pewna, że się mylisz, Taylor. Twoja mama jest tylko człowiekiem, a wszyscy potrzebujemy czyjegoś towarzystwa. Denise zdała sobie sprawę, że to, co mówi, dotyczy w równym stopniu Judy jak jej samej. Taylor chyba jednak tego nie zauważył. - Nie znasz jej tak dobrze jak ja - stwierdził z uśmiechem.

- Może, ale pamiętaj, że moją matkę spotkało to samo co twoją. Nigdy nie przestała opłakiwać ojca, ale wiem, że pragnęła, żeby ktoś ją jeszcze pokochał. - Umawiała się z kimś? Denise kiwnęła głową, popijając szampana. Na jej twarzy zatańczyły cienie. - Tak, po kilku latach. Z kilkoma mężczyznami związała się bliżej. Były chwile, kiedy myślałam, że wkrótce będę miała ojczyma, ale nic z tego nigdy nie wyszło. - Czy byłaś z tego powodu wściekła? Z powodu jej randek? - Nie, wcale nie. Chciałam, żeby mama była szczęśliwa. Taylor uniósł lekko brew i wypił do końca szampana. - Nie wiem, czy ja okazałbym w tej kwestii taką dojrzałość - oznajmił. - Może i nie. Ale twoja mama jest wciąż młoda. Być może przyjdzie jeszcze dzień, kiedy to się zdarzy. Taylor postawił kieliszek na kolanie, uświadamiając sobie, że nigdy nie brał pod uwagę takiej możliwości. - A ty? Czy myślałaś, że w tym wieku będziesz jeszcze panną? - zapytał. - Nigdy w życiu - odparła oschle. - Wszystko sobie dokładnie zaplanowałam. Dyplom w wieku dwudziestu dwóch lat, małżeństwo w wieku dwudziestu pięciu, pierwsze dziecko koło trzydziestki. To był wspaniały plan, tyle że nic z niego nie wyszło. - W twoim głosie słychać rozczarowanie. - Przez dłuższy czas byłam rozczarowana - przyznała. - To znaczy, mama zawsze dokładnie wiedziała, jak powinno wyglądać moje życie, i nie pominęła żadnej okazji, żeby mi o tym przypomnieć. Miała dobre intencje, zdaję sobie z tego sprawę. Chciała, żebym uczyła się na jej błędach, a ja nie miałam nic przeciwko temu. Ale kiedy umarła... sama nie wiem. Zapomniałam chyba wszystkiego, czego mnie nauczyła. Denise urwała i zamyśliła się. - Bo zaszłaś w ciążę? - zapytał delikatnie, lecz ona potrząsnęła głową. - Nie, nie dlatego, że zaszłam w ciążę, chociaż to też jakby się z tym wiąże. Chodzi mi bardziej o to, że kiedy umarła, uświadomiłam sobie, że nie będzie mi już wiecznie zaglądać przez ramię, wiecznie mnie oceniać. I oczywiście natychmiast z tego skorzystałam. Dopiero później zrozumiałam, że mówiła te rzeczy nie po to, żeby mnie trzymać na pasku, ale dla mojego własnego dobra. Po to, żeby mogły się spełnić moje marzenia. - Wszyscy popełniamy błędy, Denise - zaczął, lecz ona podniosła rękę, przerywając mu. - Nie mówię tego, żeby się nad sobą użalać. Jak powiedziałam, nie jestem już rozczarowana. Dzisiaj, kiedy myślę o mamie, wiem, że byłaby dumna z decyzji, które

podjęłam w ciągu ostatnich pięciu lat. Myślę również - dodała po krótkiej pauzie - że by cię polubiła. - Bo jestem miły dla Kyle'a? - Nie dlatego. Moja mama polubiłaby cię, ponieważ przez te dwa tygodnie uczyniłeś mnie bardziej szczęśliwą, niż byłam przez ostatnie pięć lat. Taylor milczał onieśmielony emocjami, które usłyszał w jej głosie. Była taka uczciwa, taka wrażliwa, taka niewiarygodnie piękna. Siedząc tuż obok w blasku świec, spojrzała mu prosto w oczy i w tym momencie Taylor McAden zakochał się w Denise Holton. Wszystkie te lata zastanawiania się, co to znaczy, wszystkie lata samotności, doprowadziły go do tego miejsca, do tego tu i teraz. Wziął ją za rękę i czując pod palcami jej miękką dłoń, dał się porwać fali czułości. Kiedy dotknął jej policzka, zamknęła oczy, pragnąc, by ta chwila trwała wiecznie. Rozumiała instynktownie, co znaczy ten gest, domyślała się słów, które pozostały niewypowiedziane. Nie dlatego, że go aż tak dobrze znała. Domyślała się ich, ponieważ zakochała się w nim dokładnie w tym samym momencie. Późnym wieczorem do sypialni wpadło światło księżyca. Skąpany w srebrnej poświacie Taylor leżał obok Denise, która oparła głowę na jego piersi. Włączyła wcześniej radio i z głośnika sączyły się ciche dźwięki jazzu. Uniósłszy głowę, podziwiała jego nagie ciało, ciało mężczyzny, którego kochała, odnajdując w nim jednocześnie zarys kształtów młodego chłopca, którego nigdy nie miała okazji poznać. Z grzeszną przyjemnością przypomniała sobie ich splecione w pasji ciała i własne ciche jęki, gdy stawali się jednością i tuląc twarz do jego karku, tłumiła wzbierający w gardle krzyk. Zrobiła to, wiedząc, że tego właśnie oboje pragną i potrzebują; zamykając oczy, oddała mu się bez żadnych zastrzeżeń. Widząc, że mu się przygląda, Taylor wyciągnął rękę i zaczął wodzić palcami po jej policzku. Na jego ustach igrał melancholijny uśmiech; oczy wydawały się nieprzeniknione w miękkim szarym świetle. Denise przysunęła policzek do jego palców, a on otworzył dłoń. Leżeli razem w milczeniu, podczas gdy cyfry radiowego zegara odmierzały kolejne minuty. Później Taylor wstał. Włożył spodnie i poszedł do kuchni po dwie szklanki wody. Wróciwszy, zobaczył, że Denise owinęła się częściowo prześcieradłem. Kiedy położyła się na plecach, wypił trochę wody, a potem postawił obie szklanki na nocnej szafce. Pocałował ją między piersiami i poczuła na skórze jego zimny język.

- Jesteś doskonała - szepnął. Objęła go za szyję i pogładziła po plecach, czując pod palcami wszystko - spełnienie, jakie przyniósł ten wieczór, i cichą siłę ich uczuć. - Nie jestem, ale dziękuję. Za wszystko - powiedziała. Taylor usiadł i oparł się plecami o wezgłowie łóżka. Denise podsunęła się wyżej, a on objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. I w tej pozycji oboje w końcu zasnęli.

ROZDZIAŁ 20 Kiedy się nazajutrz obudziła, była sama. Łóżko po stronie Taylora było posłane i nie widziała nigdzie jego ubrania. Zerkając na zegar, zobaczyła, że jest kilka minut po siódmej. Zaintrygowana wstała z łóżka, narzuciła na siebie krótki jedwabny szlafrok i zajrzała do salonu, a potem zerknęła przez okno na podjazd. Ciężarówka Taylora zniknęła. Denise zmarszczyła brwi i wróciła do sypialni. Na nocnej szafce nie leżał żaden liścik. W kuchni też nie. Kyle, który usłyszał, że wstała, wytoczył się zaspany ze swojego pokoju. Denise siedziała ze zwieszoną głową na kanapie, nie bardzo wiedząc, co ma o tym wszystkim sądzić. - Czesz, mana - wymamrotał z na pół przymkniętymi oczyma. - Cześć - odparła i w tej samej chwili usłyszała wjeżdżającą na podjazd ciężarówkę. Chwilę później Taylor otworzył ostrożnie frontowe drzwi. Trzymając w rękach torbę z zakupami, zachowywał się tak, jakby nie chciał zbudzić śpiących domowników. - Och, cześć - powiedział szeptem, kiedy ich zobaczył. - Nie sądziłem, że tak wcześnie zerwiecie się z łóżek. - Czesz, Tajo - zawołał Kyle, nagle całkowicie wybudzony ze snu. Denise poprawiła na sobie szlafrok. - Gdzie byłeś? - Pojechałem do sklepu. - O tej porze? Taylor zamknął za sobą drzwi i wszedł do salonu. - Otwierają o szóstej. - Dlaczego mówisz szeptem? - Nie wiem - odparł i roześmiał się. - Przepraszam, że tak się wymknąłem - dodał już normalnym tonem - ale burczało mi w brzuchu. Denise posłała mu pytające spojrzenie. - Ponieważ i tak już wstałem - dodał - postanowiłem, że zrobię wam obojgu prawdziwe śniadanie. Jajka, bekon, naleśniki, pełna obsługa. Uśmiechnęła się. - Nie smakują ci moje płatki? - Uwielbiam twoje płatki. Lecz dzisiaj jest wyjątkowy dzień. - Dlaczego wyjątkowy?

Taylor zerknął na Kyle'a, który całą uwagę skupił na stojących w rogu zabawkach. Zeszłego wieczoru Judy uporządkowała je i robił teraz wszystko, co mógł, żeby to naprawić. Upewniwszy się, że mały zajął się czymś innym, Taylor uniósł lekko brew. - Czy ma pani coś pod tym szlafroczkiem, panno Holton? - zapytał pożądliwym tonem. - Nie musisz tego wiedzieć - odparła kokieteryjnie. Taylor położył zakupy na stole i objął ją wpół. Jego dłonie przesunęły się po jej plecach, a potem powędrowały niżej. Denise stężała lekko i obejrzała się. - Teraz chyba już wiem - stwierdził konspiracyjnym szeptem. - Przestań - powiedziała, choć tak naprawdę wcale tego nie chciała. - Kyle jest w pokoju. Taylor kiwnął głową i odsunął się, puszczając do niej oko. Kyle był w dalszym ciągu całkowicie zaabsorbowany zabawkami. - Dzisiaj jest wyjątkowy dzień z oczywistych względów - rzucił lekkim tonem Taylor, biorąc z powrotem do ręki torbę z zakupami. - A po solidnym śniadaniu chciałbym zabrać ciebie i Kyle'a na plażę. - Ale ja muszę z nim przecież popracować, a wieczorem jadę do Ósemki. Taylor, który wychodził już do kuchni, stanął w miejscu. - Wiem - szepnął jej do ucha, jakby zdradzał jakiś sekret. - Ja miałem wpaść rano do Mitcha, żeby pomóc mu naprawić dach. Mimo to chętnie wybiorę się na wagary, jeśli i ty masz na to ochotę. - Zwolniłem się na cały ranek z roboty - zaprotestował energicznie Mitch. - Nie możesz się teraz na mnie wypiąć. Mam już wszystko gotowe w garażu. Ubrany w dżinsy i starą koszulę, czekał na Taylora, kiedy zadzwonił telefon. - Więc odnieś narzędzia na miejsce - poradził mu pogodnym tonem Taylor. Powiedziałem już, że nie będę w stanie ci pomóc. Rozmawiając z Mitchem, przesunął widelcem skwierczący na patelni bekon. Jego zapach wypełniał cały dom. Denise stała tuż obok i sypała kawę do filtra. Patrząc na nią, żałował, że Kyle nie może zniknąć na następną godzinę lub dwie. Niełatwo było mu skupić się na rozmowie. - A co będzie, jeśli spadnie deszcz? - Mówiłeś, że jeszcze nie przecieka. Dlatego tak długo to odwlekaliśmy. - Nastawić na cztery czy na sześć filiżanek? - zapytała Denise. - Nastaw na osiem. Uwielbiam kawę - odparł, odsuwając podbródek od słuchawki. - Kto to? - zapytał Mitch i nagle wszystko stało się dla niego jasne. - Hej... jesteś z

Denise? Taylor posłał jej pełne uwielbienia spojrzenie. - To nie twój interes, ale owszem. - Więc byłeś z nią całą noc? - Cóż to za pytanie? Denise uśmiechnęła się, zgadując, o co pyta Mitch. - Ty podstępny psie... - No to jak będzie z tym dachem? - przerwał mu głośno Taylor, wracając do poprzedniego tematu. - Nie przejmuj się dachem - zapewnił go nagle rozanielony Mitch. - Po prostu spędź z nią miło czas. Najwyższa pora, żebyś w końcu kogoś sobie znalazł... - Do widzenia, Mitch - przerwał mu Taylor i nie słuchając, co ma jeszcze do powiedzenia, odłożył słuchawkę. Denise sięgnęła do torby z zakupami. - Mogę ci wbić jajka? - zapytała. - Wyglądasz tak pięknie - stwierdził, szczerząc zęby w uśmiechu - że pozwolę ci na wszystko. Przewróciła oczyma. - Naprawdę straszny z ciebie kmiotek. Dwie godziny później siedzieli na kocu na plaży niedaleko Nags Head. Taylor smarował kremem plecy Denise, a Kyle przesypywał plastikową łopatką piasek z jednego miejsca na drugie. Ani Taylor, ani Denise nie mieli pojęcia, w jakim celu to robi, ale sprawiało mu to chyba wielką przyjemność. Delikatny dotyk palców Taylora, który wcierał krem w jej skórę, przypomniał Denise poprzedni wieczór. - Czy mogę ci zadać jedno pytanie? - powiedziała. - Jasne. - Wczoraj w nocy po tym, jak... no wiesz... - Po tym, jak zatańczyliśmy horyzontalne tango? - podsunął jej. Denise szturchnęła go łokciem w żebro. - Nie bądź taki romantyczny - zaprotestowała. Roześmiał się, a ona potrząsnęła głową, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. - Tak czy inaczej - podjęła, opanowując się - zrobiłeś się po tym jakiś smutny.

Taylor pokiwał głową, wpatrując się w horyzont. Denise czekała, aż coś powie, lecz nie zrobił tego. Przez chwilę patrzyła na łamiące się przy brzegu fale. - Czy żałowałeś tego, co się stało? - - zapytała w przypływie odwagi. - Nie - odparł cicho, ponownie jej dotykając. - Na pewno nie dlatego. - Więc co to było? Taylor nie odpowiedział od razu i również spojrzał na fale. - Pamiętasz, jak czekaliśmy w dzieciństwie na Boże Narodzenie? I jak nasze oczekiwania były czasami bardziej ekscytujące od samego otwierania prezentów? - Tak. - To mi trochę przypomina wczorajszą noc. Wyobrażałem sobie, jak będzie wyglądać... powiedział i urwał, zastanawiając się, jak najlepiej wyrazić słowami to, co chodziło mu po głowie. - Więc oczekiwania były bardziej ekscytujące niż to, co się rzeczywiście wydarzyło? zapytała. - Nie - zaprzeczył szybko. - Źle mnie zrozumiałaś. Było wprost przeciwnie. Wczorajsza noc była wspaniała... ty byłaś wspaniała. Wszystko było wprost doskonałe. I smuci mnie chyba to, że nigdy nie będę już mógł się z tobą pierwszy raz pokochać. Powiedziawszy to, ponownie urwał. Denise, której dały do myślenia jego słowa i nieruchome spojrzenie, postanowiła, że nie będzie go przymuszać do mówienia. Oparła się o niego plecami, czując, jak spływa na nią poczucie bezpieczeństwa. Siedzieli w ten sposób bardzo długo, każde zatopione w myślach. Później, gdy słońce zaczęło swój popołudniowy marsz po niebie, spakowali rzeczy i ruszyli z powrotem. Taylor niósł koc, ręczniki i piknikowy kosz, który ze sobą zabrali. Pokryty od stóp do głów piaskiem, Kyle kroczył pierwszy przez wydmy, dźwigając swoje wiaderko i łopatkę. Po obu stronach ścieżki kwitło morze kwiatów o bajkowych pomarańczowych i żółtych kolorach. Denise zerwała jeden z nich i powąchała. - Nazywamy je tutaj kwiatkami Jobella - stwierdził Taylor, obserwując ją. Podała mu łodyżkę, a on pogroził jej żartobliwie palcem. - Wiesz, że nie wolno zrywać kwiatów na wydmach? Chronią nas przed huraganami. - Chcesz mnie wydać? Taylor potrząsnął głową. - Nie, ale za karę będziesz musiała wysłuchać legendy o tym, skąd pochodzi ich nazwa. Denise odgarnęła włosy, które opadły jej na oczy. - Czy to kolejna opowieść podobna do tej o rumowym drzewie?

- Tak jakby. Ale jest bardziej romantyczna. - Dobrze, więc opowiedz mi o tych kwiatkach - powiedziała, przysuwając się do niego bliżej i kręcąc łodyżką między palcami tak, że płatki zlały się w jedną barwną plamę. - Kwiatek Jobella nazwany został tak na cześć Joego Bella, który dawno temu mieszkał na tej wyspie. Powiadają, że kochał się w jakiejś kobiecie, ale ona wyszła za innego. Zrozpaczony Joe przeniósł się do Outer Banks, gdzie miał zamiar prowadzić życie pustelnika. Już pierwszego dnia pobytu w nowym miejscu zobaczył idącą plażą przed jego domem kobietę, która wydawała się straszliwie smutna i samotna. Widywał ją codziennie o tej samej porze i w końcu wyszedł jej na spotkanie, lecz kiedy to zrobił, kobieta odwróciła się i uciekła. Myślał, że wystraszył ją na dobre, ale nazajutrz rano znowu pojawiła się na plaży. Tym razem nie uciekła, kiedy do niej podszedł, i Joe natychmiast spostrzegł, jaka jest piękna. Rozmawiali przez cały dzień, a potem przez następny i wkrótce zapałali do siebie gorącym uczuciem. Co ciekawe, kiedy Joe zakochał się w niej, tuż za jego domem wyrosła mała kępa kwiatów, których nigdy nie widziano w tej okolicy. Stopniowo kwiatów było coraz więcej i pod koniec lata przypominały piękny barwny ocean. Wtedy właśnie Joe ukląkł i poprosił ją o rękę. Kobieta przyjęła oświadczyny, a Joe zerwał kilkanaście kwiatów i dał jej, lecz ona, co dziwne, nie chciała ich przyjąć. Później, w dniu wesela wyjaśniła mu powód swojego zachowania. „Te kwiaty są żywym symbolem naszej miłości - powiedziała. - Jeśli zwiędną, to samo stanie się z naszym uczuciem”. Te słowa go przeraziły... z jakiegoś powodu wiedział, że to najszczersza prawda. Zaczął więc sadzić i siać kwiaty Jobella na całej plaży, gdzie się po raz pierwszy spotkali, a potem na całym Outer Banks, chcąc dać świadectwo, jak bardzo kocha swoją żonę. I co rok, w miarę jak kwiaty rosły na coraz większym obszarze, ich uczucie stawało się głębsze. Skończywszy opowiadać, Taylor zerwał kilka kwiatów i wręczył bukiecik Denise. - Spodobała mi się ta historia - oświadczyła. - Mnie też. - Ale czy ty również nie naruszyłeś przepisów? - Zgadza się. Pomyślałem sobie, że dzięki temu będziemy mieli coś, co nas do siebie zbliży. - Na przykład zaufanie? - Na przykład - odparł i pocałował ją w policzek. Taylor odwiózł ją tego wieczoru do pracy, ale zamiast zostawić ją razem z Kyle'em w Ósemce zaproponował, że posiedzi z nim u niej w domu.

- Będziemy się świetnie bawić - powiedział. - Pogramy trochę w piłkę i obejrzymy film, pogryzając prażoną kukurydzę. Denise miała różne obiekcje, lecz w końcu się zgodziła. Taylor podrzucił ją do baru przed siódmą i odjeżdżając, mrugnął do Kyle'a. - W porządku, mały. Najpierw wpadniemy do mnie do domu. Jeśli mamy zamiar oglądać film, potrzebny nam będzie magnetowid. - Oń jeruje - odparł z wigorem chłopiec i Taylor roześmiał się, przyzwyczajony już do jego wymowy. - Po drodze zatrzymamy się jeszcze w jednym miejscu, dobrze? Kyle kiwnął po prostu głową, najwyraźniej zadowolony, że nie musi zostawać w barze. Taylor wyjął komórkę i wystukał numer, mając nadzieję, że facet, do którego dzwonił, zgodzi się wyświadczyć mu przysługę. O północy zaniósł Kyle'a do samochodu i pojechali po Denise. Mały obudził się tylko na chwilkę, kiedy wsiadła, a potem zwinął się w kłębek na jej kolanach, tak jak to zwykle robił. Piętnaście minut później wszyscy byli w łóżkach; Kyle w swojej, a Denise i Taylor w jej sypialni. - Myślałam o tym, co wcześniej powiedziałeś - stwierdziła Denise, ściągając z siebie żółtą sukienkę. Patrząc na nią, Taylor nie potrafił się skupić. - Co takiego powiedziałem? - Że martwisz się, bo już nigdy nie będzie pierwszego razu. - I co? Ubrana tylko w majtki i biustonosz przytuliła się do niego. - No więc pomyślałam, że jeśli dzisiaj będzie jeszcze lepiej niż zeszłej nocy, może nie będziesz się tak smucił. - Jak to? - Jeśli za każdym razem będzie lepiej niż poprzednio, zawsze będziesz czekał z utęsknieniem na ten następny raz. Taylor objął ją, czując, że jest coraz bardziej podniecony. - Sądzisz, że to jest jakiś sposób? - Nie wiem - odparła, rozpinając mu koszulę - ale mam wielką ochotę się o tym przekonać.

Taylor wyślizgnął się z jej pokoju tuż przed świtem, tak jak to zrobił poprzedniego dnia, ale tym razem pozostał w salonie. Nie chcąc, żeby Kyle zobaczył, że śpią w jednym łóżku, zdrzemnął się dwie godziny na kanapie. Kiedy Denise i Kyle wyszli ze swoich sypialni, zbliżała się ósma - mały od dawna już nie spał tak długo. Denise omiotła wzrokiem pokój i natychmiast zrozumiała przyczynę. Wszystko wskazywało na to, że poszedł spać bardzo późno. Telewizor przekręcony był pod dziwnym kątem, obok stał na podłodze magnetowid z wijącymi się wszędzie dookoła kablami. Na stoliku stały dwie do połowy pełne filiżanki oraz trzy puszki sprite'a, na podłodze i kanapie walała się prażona kukurydza, spomiędzy poduszek fotela wystawało opakowanie batonu. Na telewizorze leżały otwarte dwa pudełka z filmami: „Ratownicy” i „Król Lew”. - Kiedy wczoraj wróciłam, nie zauważyłam tego bałaganu - stwierdziła, biorąc się pod boki. - Wygląda na to, że nieźle zaszaleliście. Taylor usiadł na kanapie, przecierając oczy. - Owszem, dobrze się bawiliśmy - odparł. - Nie wątpię - mruknęła. - Czy widziałaś, co jeszcze zrobiliśmy? - Masz na myśli coś oprócz zasypania prażoną kukurydzą wszystkich mebli? Roześmiał się. - Chodź. Pokażę ci. Zaraz sprzątnę ten bałagan. - Wstał z kanapy i przeciągnął się. - Ty też, Kyle. Pokażemy mamie, co zrobiliśmy wczoraj wieczorem. Ku jej zaskoczeniu mały najwyraźniej zrozumiał, czego chce od niego Taylor, i posłusznie ruszył za nim do tylnych drzwi. Wyszli na werandę i Taylor wskazał jej ręką ogród. Kiedy Denise zobaczyła, co chciał jej pokazać, ze wzruszenia zabrakło jej słów. Wzdłuż całej tylnej ściany domu rosły świeżo zasadzone kwiaty Jobella. - Ty to zrobiłeś? - zapytała. - Razem z Kyle'em - odparł z dumą, widząc, jak wielką sprawiło jej to przyjemność. - Jak mi dobrze - szepnęła Denise. Minęła północ i dawno temu wróciła z wieczornej zmiany w Ósemce. W ciągu ostatniego tygodnia widywali się praktycznie codziennie. Czwartego lipca Taylor zabrał ich na przejażdżkę swoją odremontowaną starą motorówką, a wieczorem, ku wielkiej uciesze Kyle'a, odpalili własne fajerwerki. Piknikowali przy brzegu Chowan River i szukali małży na plaży. Dla Denise był to rodzaj wakacji, o których nigdy nie śmiałaby marzyć, słodszych niż

jakikolwiek sen. Tej nocy, podobnie jak podczas kilku poprzednich, leżała naga przy Taylorze. Miał ręce śliskie od olejku i rozkosz, jakiej doznawała, gdy masował ją po całym ciele, była nie do wytrzymania. - Masz boskie ciało - szepnął. - Nie możemy tego dalej robić - jęknęła. Zaczął delikatnie ugniatać mięśnie w dolnej części jej pleców, a potem zwolnił nacisk. - Czego nie możemy robić? - Noc w noc chodzić tak późno spać. To mnie zabije. - Jak na kogoś, kto stoi jedną nogą w grobie, nie wyglądasz najgorzej. - Od ostatniego weekendu nie spałam więcej niż cztery godziny. - To dlatego, że nie możesz oderwać ode mnie rąk. Leżąc z przymkniętymi oczyma, poczuła, jak kąciki ust wykrzywiają się jej w uśmiechu. Taylor pochylił się i pocałował ją w plecy między łopatkami. - Czy mam dać ci spokój, żebyś mogła odpocząć? - zapytał, ponownie masując jej ramiona. - Jeszcze nie - zamruczała. - Najpierw musisz skończyć to, co zacząłeś. - Czy ty mnie czasem nie wykorzystujesz? - Tylko jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Nie mam. - Więc jak ci się układa z Denise? - zapytał Mitch. - Melissa powiedziała, żebym nie pozwolił ci odejść, dopóki nie dowiem się wszystkich szczegółów. Był poniedziałek i naprawiali w końcu dach, przy którym Taylor deklarował pomoc tydzień wcześniej. Słońce prażyło niemiłosiernie i podważając łomami kolejne popękane dachówki, zdjęli obaj koszule. Taylor sięgnął po chustkę i otarł nią pot z twarzy. - Normalnie. Mitch czekał na próżno na coś więcej. - To wszystko? - parsknął w końcu. - Normalnie? - Co chcesz, żebym ci powiedział? - Wszystko. Po prostu zacznij nawijać, a ja przerwę ci, kiedy trzeba będzie coś wyjaśnić. Taylor spojrzał w lewo, a potem w prawo, jakby chciał się upewnić się, czy nikt ich nie podsłuchuje. - Potrafisz dochować sekretu? - zapytał.

- Oczywiście. Taylor pochylił się do niego bliżej. - Ja też - oznajmił, mrugając, i Mitch wybuchł śmiechem. - Więc masz zamiar nabrać wody w usta? - Nie wiedziałem, że muszę cię o wszystkim informować - odpalił Taylor z udawanym oburzeniem. - Wydawało mi się, że to moje własne sprawy. Mitch potrząsnął głową. - Wiesz co? Możesz gadać takie rzeczy innym ludziom. Myślę sobie, że powiesz mi wcześniej czy później, więc równie dobrze może to być wcześniej. Taylor uśmiechnął się z ironią. - Tak ci się wydaje? Mitch zaczął wyciągać gwóźdź. - Wcale mi się nie wydaje. Ja to wiem. A poza tym, jak już mówiłem, Melissa nie wypuści cię, jeśli wszystkiego nie powiesz. Wierz mi, ta dziewczyna potrafi wyjątkowo celnie rzucać patelnią. Taylor roześmiał się. - No cóż, możesz powiedzieć Melissie, że wszystko między nami w porządku. Mitch złapał dłońmi w rękawicach zniszczoną dachówkę, ale kiedy zaczął ją ciągnąć, złamała się na pół. Rzucił jedną połówkę na ziemię i zabrał się za drugą. - I? - I co? - Czy jesteś z nią szczęśliwy? Chwilę trwało, nim Taylor odpowiedział na jego pytanie. - Tak - stwierdził w końcu. - Naprawdę jestem. - Szukał właściwych słów, podważając łomem dachówki. - Nigdy przedtem nie spotkałem kogoś takiego jak ona. Mitch sięgnął po dzbanek z zimną wodą i pociągnął łyk. - Ta dziewczyna ma wszystko co trzeba - podjął po chwili Taylor. - Jest ładna, jest inteligentna, jest czarująca, potrafi mnie rozśmieszyć. I powinieneś widzieć, jak traktuje swojego syna. To wspaniały dzieciak, ale ma pewne problemy z mówieniem. Jest w stosunku do niego taka cierpliwa, taka oddana, taka kochająca... to naprawdę niesamowite, mówię ci. Taylor wyciągnął kolejny gwóźdź i rzucił go w dół. - Z tego, co mówisz, wydaje się wspaniałą dziewczyną. - Jest wspaniała. Mitch złapał go nagle za ramię i mocno potrząsnął.

- W takim razie co robi z takim niedojdą jak ty? - zapytał żartem. Zamiast się roześmiać Taylor wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia - odparł. Mitch odstawił dzbanek z wodą. - Mogę ci dać pewną radę? - A mogę cię jakoś przed tym powstrzymać? - Nie, raczej nie. Jeśli o to chodzi, jestem niczym Ann Landers*. Taylor zmienił pozycję na dachu, żeby mieć łatwiejszy dostęp do kolejnej dachówki. - No to wal śmiało. Mitch stężał lekko, przewidując, jaka będzie reakcja Taylora. - Skoro Denise jest rzeczywiście taka, jak mówisz, i jesteś z nią szczęśliwy, tym razem postaraj się tego nie spieprzyć. Taylor znieruchomiał. - Co to ma znaczyć? - Wiesz, jaki jesteś w tych sprawach. Pamiętasz Valerie? Pamiętasz Lori? A jeśli nie, to ja pamiętam. Chodziłeś z nimi, czarowałeś je, spędzałeś z nimi cały czas, sprawiłeś, że się w tobie zakochały... a potem trzask - prask! i zrywałeś. - Nie wiesz, o czym mówisz. Mitch widział, jak usta Taylora zaciskają się w wąską kreskę. - Nie wiem? W takim razie powiedz mi, w którym punkcie nie mam racji. Taylor z niechęcią analizował jego słowa. - One różniły się od Denise - wycedził w końcu. - Ja też jestem inny. Zmieniłem się od tego czasu. Mitch podniósł ręce, uciszając go. - To nie mnie musisz przekonać, Taylor. Jak powiadają, nie zabija się posłańca złych wieści... mówię ci to tylko dlatego, że nie chcę widzieć, jak się później pogrążasz. Taylor potrząsnął głową i przez kilka kolejnych minut pracował w milczeniu. - Wiesz, że jesteś wyjątkowo upierdliwy? - mruknął w końcu. Mitch przesunął ręką po czole. - Tak, wiem. Melissa też mi to mówi, więc nie będę się obrażał. Taki już po prostu jestem. - Więc skończyliście naprawiać dach? Taylor kiwnął głową. Siedzieli na schodkach werandy, do wieczornej zmiany Denise *∗Wpływowa dziennikarka amerykańska, autorka felietonów i kącików porad.

zostały jeszcze dwie godziny. Kyle bawił się na podwórku swoimi ciężarówkami, Taylor sączył powoli piwo. Chcąc nie chcąc, stale wracał myślami do tego, co powiedział mu Mitch. Chociaż w słowach jego przyjaciela tkwiło ziarno prawdy, żałował, że w ogóle padły. Dręczyły go niczym złe wspomnienie. - Praca była cięższa, niż myślałeś? - zapytała Denise. - Nie, raczej nie. Dlaczego? - Jesteś jakiś rozstrojony. - Przepraszam. To tylko zmęczenie. Denise bacznie mu się przyjrzała. - Na pewno tylko zmęczenie? Taylor przytknął puszkę do ust i pociągnął łyk piwa. - Chyba tak. - Chyba? Postawił puszkę na stopniu. - Mitch powiedział mi dziś różne rzeczy... - Jakie? - Takie głupoty... - odpowiedział, nie chcąc rozwijać tematu. Zobaczyła w jego oczach, że nie daje mu to spokoju. - Jakie? Taylor wziął głęboki oddech, zastanawiając się, czy w ogóle powinien jej o tym mówić. - Powiedział, że jeśli mam wobec ciebie poważne zamiary, tym razem nie powinienem tego popsuć. Denise poczuła nagle, że brakuje jej tchu. Dlaczego Mitch mówił mu takie rzeczy? - I co na to odpowiedziałeś? Taylor potrząsnął głową. - Powiedziałem, że sam nie wie, o czym mówi. - No tak... - mruknęła i zawahała się. - Rzeczywiście nie wie? - Oczywiście, że nie wie. - Więc dlaczego tak cię to dręczy? - Wkurzyło mnie, że w ogóle pomyślał, że coś takiego mogłoby się zdarzyć. Nie wie nic o tobie i o nas. I na pewno nie ma pojęcia, co czuję, to nie ulega wątpliwości. Przyjrzała mu się w ostatnich promieniach słońca, które chowało się za drzewami. - A co czujesz? Taylor wziął ją za rękę.

- Nie wiesz? - zapytał. - Nie dałem ci tego dostatecznie do zrozumienia?

ROZDZIAŁ 21 W połowie lipca upał dał się wszystkim we znaki. Temperatura przekroczyła rekordy stulecia, w końcu jednak trochę się ochłodziło. Pod koniec miesiąca huragan Belle zagroził wybrzeżom Karoliny Północnej w okolicy przylądka Hatteras, ale potem skierował się na pełne morze; na początku sierpnia ta sama sytuacja powtórzyła się z huraganem Delilah. W połowie następnego miesiąca zaczęła się susza; pod koniec sierpnia uprawy schły na polach. Wrzesień zainaugurowała niezwykła fala chłodów, której nie pamiętano od dwudziestu lat. Z szuflad wyciągnięto dżinsy, a wieczorami wkładano lekkie kurtki. Tydzień później przyszły kolejne upały i dżinsy powędrowały z powrotem do szaf, jak się spodziewano, przynajmniej na następne dwa miesiące. Przez całe lato stosunki między Denise i Taylorem nie uległy zmianie. Przyzwyczaili się spędzać ze sobą razem popołudnia - z powodu upałów robotnicy Taylora rozpoczynali pracę wczesnym rankiem i kończyli koło drugiej - a on, kiedy tylko mógł, odwoził Denise do baru i potem przywoził do domu. Czasami jedli kolację u niej; kilka razy Judy zaopiekowała się Kyle'em, żeby mogli mieć trochę czasu dla siebie. Przez te trzy miesiące Denise zdążyła naprawdę polubić Edenton. Taylor bawił się oczywiście w przewodnika, pokazując jej ciekawe miejsca w okolicy i zabierając na przejażdżkę łodzią albo na plażę. Po pewnym czasie zobaczyła miasto takim, jakie naprawdę było - dostrzegła w nim miejsce, które żyło swoim własnym wolnym rytmem; miejsce, gdzie ważne było wychowywanie dzieci, chodzenie w niedzielę do kościoła, praca na wodzie oraz uprawa ziemi; miejsce, gdzie słowo „dom” wciąż jeszcze coś znaczyło. Kiedy Taylor stał z filiżanką w dłoni w jej kuchni, zastanawiała się, czy będzie patrzyła na niego tym samym wzrokiem w odległej przyszłości, gdy skronie przyprószy mu siwizna. Sprawiało jej radość wszystko, co razem robili; w ciepły wieczór pod koniec lipca zabrał ją do Elizabeth City i poszli potańczyć - była to kolejna rzecz, której nie robiła od wielu lat. Wirował z nią po parkiecie z zaskakującą gracją, tańcząc walca i fokstrota przy dźwiękach miejscowego zespołu country. Nie mogła nie spostrzec, że w naturalny sposób pociąga kobiety. Gdy co jakiś czas któraś z nich posyłała mu szybki uśmiech, czuła gorące ukłucie zazdrości, mimo że Taylor najwyraźniej nie zwracał na to uwagi. Jego dłoń nigdy nie zsunęła się z jej pleców i patrzył na nią tak, jakby była jedyną kobietą na świecie. Później, kiedy jedli w łóżku kanapki z serem, a na dworze szalała burza z piorunami, przyciągnął ją blisko do siebie. - Lepiej już być nie może - wyznał.

Kyle również przy nim rozkwitł. Nabrawszy pewności siebie, zaczął coraz więcej mówić, choć wiele z jego paplaniny nie miało sensu. Przestał również szeptać, kiedy trzeba było sklecić razem kilka słów. Pod koniec lata umiał już uderzać celnie kijem piłkę i znacznie lepiej nią rzucał. Taylor wyznaczył prowizoryczne bazy na podwórku przed domem, ale chociaż robił, co mógł, żeby nauczyć go reguł baseballu, Kyle'a w ogóle to nie interesowało. Chciał się po prostu dobrze bawić. Choć pozornie nic nie zakłócało sielanki, zdarzały się chwile, gdy wyczuwała w Taylorze podskórny niepokój, którego źródeł nie potrafiła odgadnąć. Podobnie jak podczas pierwszej wspólnej nocy, po zbliżeniu przybierał czasami ten nieodgadniony, nieobecny wyraz twarzy. Obejmował ją i pieścił, lecz ona wyczuwała w nim coś, co spędzało jej sen z powiek, coś mrocznego i nieznanego, co sprawiało, że wydawał się o wiele starszy i bardziej znużony od niej. Czasami ją to przerażało, ale potem, z nadejściem dnia, karciła się za to, że popuszcza wodze wyobraźni. Pod koniec sierpnia Taylor wyjechał na trzy dni z miasta, by wziąć udział w gaszeniu wielkiego pożaru w lasach Croatan, wyjątkowo trudnego do opanowania z powodu fali upałów. Denise nie mogła zasnąć podczas jego nieobecności. Zamartwiając się o Taylora, zadzwoniła do Judy i przeszło godzinę rozmawiały przez telefon. Przez cały czas przeglądała gazety i oglądała telewizyjne relacje z pożaru, mając nadzieję, że gdzieś jej mignie. Po powrocie do Edenton pojechał prosto do jej domu. Za zgodą Raya wzięła wolny wieczór, ale Taylor był skonany i zaraz po zachodzie słońca zasnął na jej kanapie. Przykryła go kocem, myśląc, że będzie spał do rana, w nocy jednak wślizgnął się do jej sypialni. Ponownie miał dreszcze, tym razem jednak godzinami nie ustępowały. Nie chciał mówić o tym, co się wydarzyło, i zatroskana Denise trzymała go w ramionach, aż w końcu udało mu się zasnąć. Jego demony nawet we śnie nie dały mu spokoju. Rzucając się na łóżku, krzyczał przez sen. Denise nie mogła zrozumieć poszczególnych słów, słyszała tylko emanujący z nich lęk. Nazajutrz rano nieśmiało ją przepraszał, lecz niczego nie wyjaśnił. Nie musiał. Domyślała się, że prześladują go nie tylko wspomnienia pożaru, lecz coś jeszcze, coś mrocznego i nagiego, co wypływa na powierzchnię. Matka uprzedziła ją kiedyś, że istnieją mężczyźni, którzy nie wyjawiają swoich tajemnic, i że przysparza to wielu problemów kochającym ich kobietom. Denise instynktownie wiedziała, że matka miała rację, ale trudno było jej pogodzić to stwierdzenie z miłością, jaką czuła do Taylora McAdena. Kochała jego zapach; kochała szorstki dotyk jego rąk i zmarszczki wokół oczu, kiedy się śmiał. Kochała to, jak patrzył na nią, opierając się o ciężarówkę i krzyżując nogi, kiedy odwoził ją do pracy. Kochała w nim wszystko.

Czasami marzyła, że pójdzie z nim do ołtarza. Oddalała od siebie tę myśl, ignorowała ją, powtarzała sobie, że nie są jeszcze gotowi. I być może to ostatnie było nawet prawdą. Nie byli ze sobą dość długo i gdyby poprosił ją jutro o rękę, sądziła, że starczy jej zdrowego rozsądku, by udzielić mu właśnie takiej odpowiedzi. Mimo to w chwilach brutalnej szczerości uświadamiała sobie, że usłyszałby od niej coś zupełnie innego. Odpowiedziałaby „Tak... tak... tak...”. Śniąc na jawie, miała tylko nadzieję, że Taylor czuje to samo. - Wyglądasz na podenerwowaną - stwierdził Taylor, wpatrując się w odbicie Denise w lustrze. Kończyła się właśnie malować, a on stanął za nią w łazience. - Bo jestem podenerwowana. - Ale to tylko Mitch i Melissa. Nie ma się czym przejmować. Trzymając dwa różne kolczyki przy prawym i lewym uchu, zastanawiała się, czy nałożyć złote kółko, czy prosty ćwiek. - Może ty nie masz się czym przejmować. Dobrze ich znasz. Ja spotkałam ich tylko raz, trzy miesiące temu, a potem w ogóle ze sobą nie rozmawialiśmy. Co będzie, jeśli zrobię na nich złe wrażenie? - Daj spokój - stwierdził Taylor, ściskając ją za ramię. - Na pewno nie zrobisz. - A jeżeli zrobię? - Nie będą się nad tym zastanawiać. Zobaczysz. Denise odłożyła na bok kółka, decydując się ostatecznie na ćwieki. - Nie byłabym taka spięta, gdybyś zabrał mnie do nich wcześniej. Strasznie długo trwało, nim zacząłeś chodzić ze mną do swoich przyjaciół. Taylor podniósł w górę ręce. - Nie zwalaj na mnie winy. Pracujesz przez sześć wieczorów w tygodniu i bardzo przepraszam, lecz w tę jedyną noc, kiedy jesteś wolna, chcę cię mieć tylko dla siebie. - No tak, ale... - Ale co? - Zaczynałam się zastanawiać, czy przypadkiem nie wstydzisz się ze mną pokazywać. - Nie bądź śmieszna. Zapewniam cię, że to wyłącznie wynik mojego egoizmu. Nigdy nie mam dosyć, jeśli chodzi o spędzanie z tobą czasu. - Czy to jest coś, o co powinnam się martwić w przyszłości? - zapytała, oglądając się przez ramię.

Taylor wzruszył ramionami i na jego ustach pojawił się chytry uśmieszek. - To zależy, czy będziesz nadal pracowała sześć wieczorów w tygodniu. Wzdychając, włożyła drugi kolczyk. - To powinno się niedługo skończyć. Zarobiłam już prawie na samochód, a wtedy, wierz mi, będę błagała Raya, żeby mi trochę odpuścił. Taylor objął ją wpół, w dalszym ciągu patrząc na jej odbicie w lustrze. - Mówiłem ci już, jak wspaniale wyglądasz? - zapytał. - Zmieniasz temat. - Wiem. Ale, do licha, spójrz na siebie. Jesteś piękna. Przyjrzawszy się sobie w lustrze, odwróciła się do niego. - Wystarczająco piękna na grilla z twoimi przyjaciółmi? - Wyglądasz fantastycznie - przyznał szczerze - lecz gdybyś nawet nie wyglądała, i tak by cię pokochali. Pół godziny później, kiedy podchodzili do drzwi gospodarzy, Mitch wyszedł zza rogu domu, trzymając w ręku piwo. - Cześć wam - powiedział. - Cieszę się, że dotarliście. Cała banda jest z tyłu. Taylor, Denise i Kyle ruszyli za nim przez furtkę i minąwszy huśtawki i krzaki azalii, wyszli na tyły domu. Melissa siedziała przy ogrodowym stole, a jej czterej synowie skakali do basenu i wyskakiwali z niego. Ich dzikie okrzyki zlewały się w jeden jazgot przerywany co jakiś czas głośniejszym wybuchem. Mitch zainstalował basen w zeszłym roku, gdy w rzece przy przystani dostrzeżono kolejnego wodnego mokasyna. Nie ma nic skuteczniejszego od jadowitego węża, żeby zrazić człowieka do piękna natury, lubił powtarzać. - Czołem - zawołała Melissa, podnosząc się z fotela. - Dziękuję, że wpadliście. Taylor wziął ją w niedźwiedzi uścisk i cmoknął w policzek. - Wy dwie już się poznałyście? - zapytał. - Na festynie - potwierdziła Melissa. - Ale to było dawno temu, a poza tym poznałaś wtedy wielu ludzi. Jak się masz, Denise? - Świetnie, dziękuję - odparła, lekko podenerwowana. Mitch wskazał głową stojącą przy domu lodówkę. - Chcecie piwa? - Czemu nie - mruknął Taylor. - Masz ochotę na piwo, Denise? - Tak, proszę.

Podczas gdy Taylor poszedł po butelki, Mitch zaczął poprawiać stojący pośrodku stołu parasol, żeby lepiej zasłonił ich przed słońcem. Melissa z powrotem usiadła, Denise zrobiła to samo. Ubrany w kąpielówki i podkoszulek, Kyle stanął nieśmiało przy matce, z ręcznikiem zarzuconym na ramiona. Melissa nachyliła się do niego. - Cześć, Kyle, jak się masz? Chłopiec nie odpowiedział. - Kyle, powiedz „dziękuję, świetnie” - pomogła mu Denise. - Dziękuję, świetnie. (Jenkuje, fletnie). Melissa się uśmiechnęła. - To dobrze. Może chcesz się pobawić w basenie z innymi chłopcami? Czekali na ciebie cały dzień. Kyle posłał pytające spojrzenie matce. - Chcesz popływać? - zapytała Denise, upraszczając pytanie. Mały pokiwał z podnieceniem głową. - Tak. - Więc idź. Bądź ostrożny. Denise wzięła od niego ręcznik i Kyle pomaszerował w stronę basenu. - Nie potrzebuje kamizelki ratunkowej? - zapytała Melissa. - Nie, potrafi pływać. Ale muszę oczywiście mieć na niego oko. Kyle wszedł do basenu po kolana, ochlapał się, sprawdzając temperaturę wody, i dopiero po chwili szeroko się uśmiechnął. Denise i Melissa obserwowały go, gdy wchodził głębiej. - Ile ma lat? - Za parę miesięcy skończy pięć. - To tak samo jak Jud - stwierdziła Melissa, wskazując ręką swojego najmłodszego. - Ten, który trzyma się skraju basenu przy trampolinie. Denise przyjrzała się Judowi. Tego samego wzrostu co Kyle, miał krótko przyciętą grzywkę. Czterej synowie Melissy skakali w wodzie, chlapali się i wrzeszczeli, najwyraźniej świetnie się bawiąc. - To wszystko twoje? - zapytała zdumiona. - Dzisiaj moje. Daj mi znać, jeśli masz ochotę któregoś zabrać. Możesz wybierać. Denise trochę się odprężyła. - Są bardzo niesforni? - To chłopcy. Energia tryska im z uszu. - W jakim są wieku?

- Dziesięć, osiem, sześć i cztery. - Moja żona realizuje pewien plan - wtrącił Mitch, zdrapując paznokciem etykietę ze swojej butelki. - Co dwa lata, w rocznicę naszego ślubu, pozwala mi się ze sobą przespać, czy tego chce, czy nie. Melissa przewróciła oczyma. - Nie słuchaj go. Nie powinno mu się pozwalać rozmawiać z cywilizowanymi ludźmi. Taylor wrócił z dwiema butelkami piwa, otworzył jedną z nich i postawił przed Denise. Swoją otworzył już wcześniej. - O czym mówicie? - zapytał. - O naszym życiu seksualnym - odparł poważnym tonem Mitch i Melissa szturchnęła go w ramię. - Uważaj, ciołku. Mamy gościa. Nie chcesz chyba sprawić na Denise złego wrażenia? Mitch pochylił się do Denise. - Nie robię chyba złego wrażenia, prawda? Denise uśmiechnęła się, dochodząc do wniosku, że polubiła tych dwoje od pierwszego spojrzenia. - Nie - odparła. - Widzisz, mówiłem ci, kochanie - stwierdził triumfalnie Mitch. - Powiedziała to tylko dlatego, że postawiłeś ją w niezręcznej sytuacji. Zostaw biedaczkę w spokoju. Prowadziłyśmy tutaj bardzo miłą rozmowę, póki się nie wtrąciłeś. - Ja... - zaczął Mitch. - Nie przeginaj pały - przerwała mu, zanim zdążył powiedzieć coś więcej. - Ale... - Chcesz spać dziś sam na kanapie? Brwi Mitcha uniosły się i opadły z powrotem. - Czy to obietnica? Melissa spiorunowała go wzrokiem. - Teraz już jest. Wszyscy przy stole się roześmieli, a Mitch nachylił się do żony i oparł głowę o jej ramię. - Przepraszam, kochanie - powiedział, patrząc na nią niczym szczeniak, który zsikał się na dywan. - To za mało - odparła, udając nieprzejednanie. - Może pozmywam później naczynia? - Jemy dzisiaj z tekturowych talerzyków.

- Wiem. Dlatego się zaofiarowałem. - Może zostawicie nas obaj w spokoju, żebyśmy mogły pogadać? Idźcie wyczyścić grill albo zajmijcie się czymś innym. - Dopiero co przyszedłem - poskarżył się Taylor. - Dlaczego ja też muszę iść? - Ponieważ grill jest naprawdę brudny. - Naprawdę? - zdziwił się Mitch. - No już! - oznajmiła Melissa, jakby odganiała muchę od swojego talerza. - Dajcie nam trochę czasu na damskie ploteczki. - Najwyraźniej nas tu nie chcą, Taylor - stwierdził Mitch, zwracając się do przyjaciela. - Chyba masz rację, Mitch. - Ci dwaj powinni zostać technikami rakietowymi - stwierdziła konspiracyjnym szeptem Melissa. - Nic do nich nie dociera. Mitch otworzył szeroko usta. - Myślę, że właśnie nas obraziła, Taylor - oznajmił. - Widzisz, o co mi chodzi? - powiedziała Melissa, kiwając głową, jakby jej teza została właśnie potwierdzona. - Technicy rakietowi. - Chodźmy, Taylor - powiedział Mitch, udając obrażonego. - Nie musimy tego znosić. Zasługujemy na coś lepszego. - Dobrze. Czyszczenie grilla to zdecydowanie coś lepszego. Mitch i Taylor wstali od stołu, zostawiając kobiety same. Denise wciąż się śmiała, kiedy zmierzali w stronę grilla. - Od jak dawna jesteście po ślubie? - Od dwunastu lat. Ale można czasem odnieść wrażenie, że od dwudziestu. Melissa mrugnęła do niej i Denise mogła się tylko zastanawiać, dlaczego wydaje jej się, że znają się od dawna. - Jak się spotkaliście? - zapytała. - Na przyjęciu na studiach. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam Mitcha, balansował z butelką na głowie, próbując przejść z nią przez cały pokój. Gdyby jej nie wylał, wygrałby pięćdziesiąt dolców. - I udało mu się? - Skądże. Zmoczył się od stóp do głów. Ale widać było, że nie jest osobą, która traktuje siebie zbyt poważnie. A po kilku innych facetach, z którymi wcześniej się spotykałam, uznałam, że tego właśnie szukam. Zaczęliśmy ze sobą chodzić i dwa lata później wzięliśmy ślub.

Melissa popatrzyła na swojego męża z wyraźną czułością. - To dobry chłopak. Chyba go zatrzymam. - Więc jak tam było w Croatan? Kiedy kilka tygodni wcześniej Joe poprosił o zgłaszanie się ochotników do gaszenia pożaru lasu, tylko Taylor podniósł w górę rękę. Mitch potrząsnął głową, gdy jego przyjaciel poprosił, żeby pojechał tam razem z nim. Taylor nie miał pojęcia, że Mitch zna z drugiej ręki relację o pożarze. Joe zadzwonił do niego i opowiedział w zaufaniu, że Taylor o mało nie zginął, kiedy nagle otoczyły go płomienie. Gdyby nie mała zmiana kierunku wiatru, który rozgonił dym, Taylor nie dostrzegłby w porę drogi odwrotu i byłoby już po nim. Jego ostatnie spotkanie ze śmiercią wcale nie zdziwiło Mitcha. Taylor pociągnął długi łyk piwa i oczy zaszły mu mgłą. - Chwilami było bardzo gorąco... wiesz, jakie są te pożary. Ale na szczęście nikt nie został poszkodowany. Tak, na szczęście. Znowu. - Nie zdarzyło się nic ciekawego? - Tak naprawdę nie - odparł Taylor, bagatelizując wszelkie zagrożenia. - Powinieneś był z nami pojechać. Przydałoby nam się więcej ludzi. Mitch potrząsnął głową, po czym sięgnął po kratę grilla i zaczął ją czyścić skrobaczką. - Nie, to robota dla was, młodszych. Ja robię się za stary na takie rzeczy. - Jestem starszy od ciebie, Mitch. - Jasne, biorąc pod uwagę datę urodzenia. Ale w porównaniu z tobą jestem staruszkiem. Mam progeniturę. - Progeniturę? - To takie słowo przydatne przy rozwiązywaniu krzyżówek. Znaczy, że mam dzieci. - Wiem, co to znaczy. - W takim razie wiesz również, że nie mogę tak po prostu wszystkiego zostawić. Teraz, kiedy chłopcy są więksi, byłoby nieuczciwością w stosunku do Melissy, gdybym dał w ten sposób dyla z miasta. Jeśli coś dzieje się tutaj, w Edenton, to co innego. Ale nie zamierzam szukać guza gdzie indziej. Życie jest na to za krótkie. Taylor sięgnął po zmywak i podał go Mitchowi, żeby ten mógł wyczyścić skrobaczkę. - Zamierzasz zrezygnować? - Tak. Jeszcze tylko kilka miesięcy i koniec. - Nie żałujesz tej decyzji?

- Absolutnie. - Mitch zawahał się. - Wiesz, ty też mógłbyś się zastanowić, czy nie odejść rzucił w końcu lekkim tonem. - Nie zamierzam odchodzić ze straży - stwierdził kategorycznym tonem Taylor. - Nie jestem taki jak ty. Nie boję się tego, co się może zdarzyć. - A powinieneś. - To twój pogląd. - Może - odparł spokojnie Mitch. - Ale taka jest prawda. Jeśli naprawdę zależy ci na Denise i Kyle'u, powinieneś zacząć stawiać ich na pierwszym miejscu. Tak jak ja stawiam na pierwszym miejscu moją rodzinę. To, co robimy, jest niebezpieczne, choćbyśmy nie wiem jak bardzo uważali. Nie musimy stale stawiać wszystkiego na jedną kartę. Więcej niż kilka razy mieliśmy cholerne szczęście. - Mitch umilkł i odłożył na bok skrobaczkę, a potem jego oczy poszukały oczu Taylora. - Wiesz, jak to jest, kiedy dorasta się bez ojca - dodał. - Chcesz, żeby coś takiego spotkało Kyle'a? Taylor zesztywniał. - Chryste, Mitch... Mitch podniósł obie ręce, żeby go powstrzymać. - Zanim zaczniesz mnie wyzywać od najgorszych, jest coś, co chciałbym ci powiedzieć. Nie daje mi to spokoju od tamtej nocy na moście. A teraz ponownie po tym, co wydarzyło się w Croatan. Tak, wiem o wszystkim i wcale nie podoba mi się to, co słyszałem. Martwemu bohaterowi nic nie wróci życia. - Mitch odchrząknął. - Sam nie wiem. Wygląda to tak, jakbyś z biegiem lat coraz częściej kusił los, jakbyś chciał coś udowodnić. Czasami mnie to przeraża. - Nie musisz się o mnie martwić. Mitch wstał i położył mu rękę na ramieniu. - Zawsze się o ciebie martwię, Taylor. Jesteś dla mnie niczym brat. - O czym oni twoim zdaniem rozmawiają? - zapytała Denise, obserwując Taylora. Zobaczyła zmianę w jego zachowaniu, nagłą sztywność, tak jakby ktoś podłączył go do prądu. Melissa też to zauważyła. - Mitch i Taylor? Prawdopodobnie o straży ogniowej. Mitch odchodzi stamtąd pod koniec roku. Powiedział pewnie Taylorowi, żeby zrobił to samo. - Czy Taylorowi praca w straży nie sprawia przyjemności? - Nie wiem, czy sprawia mu przyjemność. Robi to, bo musi. - Jak to? Melissa spojrzała z zakłopotaniem na Denise.

- No... z powodu jego ojca - odparła. - Z powodu ojca? - Nie powiedział ci? - zapytała ostrożnie Melissa. - Nie. - Denise potrząsnęła głową, nagle bojąc się tego, co może usłyszeć. - Powiedział tylko, że jego ojciec umarł, kiedy był dzieckiem. Melissa pokiwała głową i zacisnęła wargi. - O co chodzi? - zapytała wyraźnie zaniepokojona Denise. Melissa westchnęła, zastanawiając się, czy mówić dalej. - Proszę - powiedziała Denise i Melissa uciekła spojrzeniem w bok. - Ojciec Taylora zginął w pożarze - wyznała w końcu. Słysząc to, Denise poczuła, jak po krzyżu przechodzą jej zimne ciarki. Taylor wziął kratę grilla, żeby spryskać ją wodą z węża. Kiedy wrócił, Mitch wyjął z lodówki dwie kolejne butelki piwa. Otworzył swoją, ale Taylor przeszedł obok niego bez słowa. - Ładna z niej dziewczyna, Taylor. Taylor położył z powrotem kratę na rożnie. - Jej dzieciak też jest fajny. Miły chłopaczek - dodał Mitch. - Wiem. - Jest podobny do ciebie. - Co takiego? - Sprawdzałem tylko, czy mnie słuchasz - stwierdził Mitch, szczerząc zęby w uśmiechu. Sprawiasz wrażenie zagubionego - dodał, podchodząc bliżej. - Hej, słuchaj, przepraszam cię za to, co wcześniej powiedziałem. Nie chciałem cię denerwować. - Wcale się nie zdenerwowałem - skłamał Taylor. Mitch podał mu piwo. - Akurat. Ale ktoś musi pilnować, żebyś nie zbłądził. - I to musisz być ty? - Oczywiście. Tylko ja to potrafię. - Nie, naprawdę, nie bądź taki skromny - mruknął z przekąsem Taylor. Mitch uniósł brwi. - Myślisz, że robię sobie jaja? Od jak dawna się znamy? Chyba od trzydziestu lat. Uważam, że to uprawnia mnie, żebym powiedział ci czasem, co mnie gnębi, bez względu na to, czy ci się to podoba, czy nie. A ja wcale nie żartowałem. Może tylko trochę, kiedy pytałem,

czy przypadkiem nie zrezygnujesz... wiem, że tego nie zrobisz. Ale w przyszłości powinieneś być bardziej ostrożny. Spójrz - powiedział, wskazując swoją łysinę. - Kiedyś miałem mnóstwo włosów. I wciąż bym je miał, gdybyś nie był takim cholernym chojrakiem. Za każdym razem, gdy zrobisz coś szalonego, czuję, jak moje włosy popełniają samobójstwo, wyskakując z głowy i opadając na ramiona. Gdybyś natężył słuch, usłyszałbyś czasem, jak lamentują, lecąc w dół. Wiesz, jak to jest, kiedy człowiek łysieje? Kiedy musi smarować czerep kremem do opalania za każdym razem, gdy wychodzi na dwór? I widzi plamy wątrobowe tam, gdzie jeszcze niedawno robił sobie przedziałek? Nie wpływa to wcale na dobre samopoczucie, jeśli wiesz, co mam na myśli. Więc masz wobec mnie dług. Taylor roześmiał się wbrew woli. - Jezu, a ja myślałem, że to dziedziczne. - O nie. To wszystko przez ciebie, kolego. - Jestem wzruszony. - Powinieneś być. Nie chciałbym wyłysieć przez byle chłystka. Taylor westchnął. - W porządku. W przyszłości postaram się być bardziej ostrożny - powiedział. - To dobrze. Ponieważ już wkrótce nie będę mógł ratować cię z opresji. - Jak się pali węgiel? - zawołała Melissa. Mitch i Taylor stali przy grillu, chłopcy jedli hot dogi. Mitch upiekł je w pierwszej kolejności i cała piątka zasiadła przy stole. Denise, która przyniosła ze sobą jedzenie dla Kyle'a (makaroniki z serem, krakersy Ritza i winogrona), postawiła przed nim talerz. Po dwóch godzinach pływania umierał z głodu. - Jeszcze dziesięć minut - odkrzyknął przez ramię Mitch. - Ja też chcę makaroniki z serem - zajęczał najmłodszy synek Melissy, widząc, że Kyle je coś innego niż reszta. - Zjedz swojego hot doga - poradziła mu. - Ale mamo... - Zjedz swojego hot doga - powtórzyła. - Jeśli będziesz głodny, zrobię ci trochę. Wiedziała, że nie będzie głodny, lecz jej obietnica najwidoczniej go uspokoiła. Kiedy sytuacja przy stole się unormowała, Denise i Melissa usiadły bliżej basenu. Od chwili gdy dowiedziała się, jak zginął ojciec Taylora, Denise próbowała uporządkować sobie wszystko w głowie. Melissa bez trudu to odgadła. - Myślisz o Taylorze? - zapytała i Denise uśmiechnęła się nieśmiało, zawstydzona, że to

takie oczywiste. - Owszem. - Jak się między wami układa? - Wydawało mi się, że bardzo dobrze. Teraz nie jestem już tego taka pewna. - Bo nie opowiedział ci o swoim ojcu? Pozwól, że zdradzę ci pewien sekret: Taylor nie mówi o tym z nikim, nigdy. Nie mówi o tym ze mną, z ludźmi, z którymi pracuje, z żadnym z przyjaciół. Nie rozmawiał o tym nigdy nawet z Mitchem. Denise zastanawiała się, nie wiedząc, co odpowiedzieć. - To podnosi mnie trochę na duchu - stwierdziła i zmarszczyła brwi. - Tak sądzę. Melissa odstawiła na bok swoją mrożoną herbatę. Podobnie jak Denise, przestała pić piwo po drugiej butelce. - Kiedy chce, potrafi być czarujący, prawda? I miły. Denise odchyliła się do tyłu w fotelu. - Owszem, potrafi. - Jak układają się stosunki między nim i Kyle'em? - Kyle go uwielbia. Ostatnio lubi go bardziej ode mnie. Taylor przypomina małego chłopca, kiedy są razem. - Zawsze miał podejście do dzieci. Moi chłopcy czują do niego to samo. Dzwonią, żeby przyszedł się z nimi pobawić. - I przychodzi? - Czasami. Ale ostatnio przestał. Zabierasz mu cały wolny czas. - Przykro mi z tego powodu. Melissa zbyła machnięciem ręki jej przeprosiny. - Nie żartuj. Cieszę się ze względu na niego. I na ciebie. Zaczynałam się już obawiać, że nikogo sobie nie znajdzie. Jesteś pierwszą od wielu lat osobą, którą do nas przyprowadził. - Więc były i inne? Melissa uśmiechnęła się półgębkiem. - O nich też ci nie opowiadał? - Ani słowa. - No cóż, dziewczyno, dobrze, że do mnie wpadłaś - oznajmiła konspiracyjnym szeptem Melissa i Denise roześmiała się. - No więc, co chciałabyś wiedzieć? - Jakie były? - Na pewno niepodobne do ciebie. - Nie?

- Nie. Jesteś od nich o wiele ładniejsza. I masz syna. - Co się z nimi stało? - Niestety niewiele mogę ci na ten temat powiedzieć. O tym również Taylor nie ma ochoty mówić. Wiem tylko, że jeszcze dzień wcześniej sprawiali wrażenie zakochanych, a nazajutrz było po wszystkim. Nigdy nie zrozumiałam dlaczego. - To pocieszająca myśl. - Och, nie mówię, że to samo przytrafi się tobie. Taylor lubi cię bardziej, niż lubił je, o wiele bardziej. Można to poznać po tym, jak na ciebie patrzy. Miała nadzieję, że Melissa mówi prawdę. - Czasami... - zaczęła i urwała, nie wiedząc, jak to dokładnie wyrazić. - Czasami boisz się tego, co siedzi w jego głowie? Denise była zaskoczona trafnością jej spostrzeżenia. - Chociaż ja i Mitch od dawna już jesteśmy razem - ciągnęła Melissa - wciąż nie do końca go rozumiem. Pod tym względem przypomina czasami Taylora. Ale w ostatecznym rozrachunku powiodło się nam, bo oboje tego chcieliśmy. Dopóki wy dwoje też będziecie tego chcieli, uda się wam pokonać wszelkie przeszkody. Od stołu, przy którym siedziały dzieci, nadleciała plażowa piłka, uderzając Melissę prosto w głowę. Rozległa się seria głośnych chichotów. Melissa przewróciła oczyma, poza tym jednak wcale nie zareagowała na zaczepkę. - Możecie nawet sprawić sobie czwórkę chłopaków, tak jak my - dodała. - Nie wiem, czy dałabym radę. - Oczywiście, że byś dała. Trzeba tylko wcześnie się budzić, kupować gazetę i czytając ją, popijać tequilę. Denise zachichotała. - A mówiąc serio, czy myślisz czasami o kolejnych dzieciach? - zapytała Melissa. - Niezbyt często. - Z powodu Kyle'a? Wcześniej już rozmawiały krótko o jego problemach. - Nie, nie tylko dlatego. Ale to nie jest coś, co można zrobić w pojedynkę, prawda? - A gdybyś była mężatką? Denise uśmiechnęła się po chwili. - Być może. Melissa pokiwała głową. - Uważasz, że Taylor byłby dobrym tatą?

- Wiem, że byłby. - Ja też to wiem - zgodziła się Melissa. - Czy kiedykolwiek o tym rozmawialiście? - O małżeństwie? Nie. Nigdy nie poruszył tego tematu. - Hmm - mruknęła Melissa. - Spróbuję wybadać, co o tym myśli, dobrze? - Nie musisz tego robić - zaprotestowała Denise, rumieniąc się. - Och, mam na to wielką ochotę. Jestem tak samo ciekawa jak ty. Ale nie przejmuj się, będę subtelna. Nie domyśli się nawet, do czego zmierzam. - No więc jak, Taylor? Zamierzasz się ożenić z tą wspaniałą dziewczyną, czy nie? Denise o mało nie upuściła widelca na talerz. Piwo, które łykał właśnie Taylor, wpadło mu do tchawicy i musiał trzy razy odkaszlnąć. Z załzawionymi oczyma zasłonił usta serwetką. - Słucham? Wszyscy czworo siedzieli przy stole, zajadając steki z nadziewanymi serem ziemniakami, zieloną sałatką i pieczywem czosnkowym. Śmiejąc się i żartując, byli w połowie posiłku, gdy Melissa strzeliła nagle z grubej rury. Denise poczuła, jak krew napływa jej do policzków. - Chcę powiedzieć, że to niezła laska, Taylor - mówiła dalej rzeczowym tonem Melissa. Do tego inteligentna. Nie co dzień spotyka się taką dziewczynę. Choć powiedziane to było żartem, Taylor lekko zesztywniał. - Właściwie wcale o tym nie myślałem - oznajmił prawie tak, jakby się bronił. Melissa poklepała go po ramieniu i głośno się roześmiała. - Nie spodziewam się, że mi odpowiesz, Taylor. To był żart. Chciałam tylko zobaczyć twoją minę. Oczy zrobiły ci się wielkie jak spodki. - To dlatego, że się zakrztusiłem - wyjaśnił. - Przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać. Tak łatwo cię podpuścić. Zupełnie jak tego tu patałacha. - Czy mówisz o mnie, kochanie? - wtrącił Mitch, starając się przyjść w sukurs przyjacielowi. - Kto poza mną nazywa cię patałachem? - Nikt, z wyjątkiem ciebie... i moich trzech pozostałych żon. - Hmm... to było dobre - mruknęła. - Inaczej mogłabym poczuć się zazdrosna. Pochyliła się i cmoknęła męża w policzek. - Czy oni zawsze są tacy? - szepnęła Denise do Taylora. Modliła się, żeby nie pomyślał, że to ona skłoniła Melissę do zadania tego pytania.

- Odkąd ich znam - odparł Taylor, choć widać było, że jest myślami gdzie indziej. - Nie obmawiajcie nas za plecami - zaprotestowała Melissa. - Opowiedz mi o Atlancie zwróciła się do Denise, zmieniając temat na bardziej bezpieczny. - Nigdy tam nie byłam... Denise wzięła głęboki oddech, a Melissa spojrzała na nią i mrugnęła okiem tak szybko, że ani Taylor, ani Mitch tego nie zauważyli. I chociaż obie panie gawędziły przez całą następną godzinę, a Mitch włączał się do rozmowy, gdy tylko nadarzała się okazja, Taylor, co nie uszło uwagi Denise, prawie się nie odzywał. - Mam cię! - zawołał Mitch, biegnąc przez podwórko i ścigając Juda, który wydawał z siebie piskliwe okrzyki radości i strachu. - Dobiegłeś już prawie do bazy! Szybciej! - wrzasnął Taylor. Jud pochylił głowę i przyspieszył, a Mitch dał za wygraną, widząc, że go nie dogoni. Od obiadu minęła cała godzina - słońce w końcu zaszło i mężczyźni bawili się w berka na podwórku. Mitch podparł się pod boki i z unoszącą się ciężko piersią omiótł wzrokiem pięciu chłopców. Stali w odległości kilku stóp jeden od drugiego. - Nie złapiesz mnie, tato! - droczył się z nim Cameron, kręcąc palcami przy uszach. - Spróbuj mnie złapać, tato! - zawołał Will, dołączając do chóru braci. - Najpierw musisz zejść z bazy - odparł Mitch, pochylając się i opierając dłonie o kolana. Cameron i Will wyczuli jego słabość i skoczyli nagle każdy w inną stronę. - Goń mnie, tato! - wrzasnął uszczęśliwiony Will. - Dobrze, sam się o to prosiłeś - zawołał Mitch. Starając się stanąć na wysokości zadania, minął stojących bezpiecznie na bazie Taylora i Kyle'a i ruszył truchtem w stronę syna. - Szybciej, tato, szybciej! - drażnił się z nim Will, wiedząc, że jest dość szybki, żeby przed nim uciec. Przez kilka następnych minut Mitch próbował dogonić to jednego, to drugiego, co jakiś czas gwałtownie skręcając. Kyle, któremu zabrało trochę czasu zrozumienie reguł zabawy, domyślił się wkrótce, o co chodzi, i biegał i piszczał wraz z innymi. Po którejś z kolei nieudanej próbie Mitch ruszył w stronę Taylora. - Muszę chwilę odpocząć - oznajmił, rzężąc tak głośno, że trudno go było zrozumieć. Taylor odskoczył w bok i znalazł się daleko poza zasięgiem jego rąk. - Najpierw musisz mnie dogonić, staruszku - odparł. Kazał mu cierpieć jeszcze przez jakąś minutę, ale kiedy Mitch zrobił się zielony, wybiegł

na środek podwórka i pozwolił mu się dotknąć. Mitch zgiął się wpół, próbując złapać oddech. - Są szybsi, niż na to wyglądają - stwierdził z przekonaniem - i śmigają w lewo i prawo niczym zające. - Tak to wygląda z perspektywy takiego starca jak ty - odparł Taylor. - Ale jeśli masz rację, nie będę gonił ich, lecz ciebie. - Jeśli sądzisz, że zejdę z bazy, chyba oszalałeś. Mam zamiar tu trochę posiedzieć. - Goń mnie! - zawołał Cameron do Taylora, chcąc bawić się dalej. - W życiu mnie nie złapiesz! Taylor zatarł ręce. - W porządku, już cię mam - zawołał, dając wielkiego susa w stronę chłopców, którzy z triumfalnym wrzaskiem rozbiegli się na wszystkie strony. Przez ich pisk przebijał się wyraźnie głos Kyle'a i słysząc go, Taylor stanął jak wryty. - Goń mnie, tato! (Gomie, tato!) - krzyczał Kyle. - Goń mnie, tato! Tato. Stojąc w miejscu, Taylor wbił wzrok w małego. - Czy jest coś, o czym nie wiem? - zapytał Mitch, widząc jego zmieszanie. Taylor nie odpowiedział. - Właśnie nazwał cię tatą - dodał Mitch, tak jakby Taylor tego nie słyszał. On jednak nie zwracał na niego w ogóle uwagi. W głowie dźwięczało mu tylko to jedno słowo. Tato. Wiedział, że Kyle naśladuje po prostu inne dzieci - uważając pewnie, że hasło „tato” stanowi część zabawy - nie mogło mu to jednak nie przypomnieć postawionego wcześniej przez Melissę pytania. „Więc masz zamiar ożenić się z tą dziewczyną, czy nie?”. - Taylor berek - zawołał Mitch, z trudem powstrzymując śmiech. - No, zasuwaj, wielki tatusiu. Taylor spojrzał wreszcie w jego stronę. - Zamknij się, Mitch. - Jasne... tato. Taylor ruszył w stronę chłopców. - Nie jestem jego tatą - powiedział prawie sam do siebie. - Na razie - skomentował Mitch. Chociaż mruknął to cicho pod nosem, Taylor usłyszał go tak samo wyraźnie jak przed

chwilą Kyle'a. - Fajnie było? - zapytała Melissa, kiedy zziajane dzieci wpadły do domu przez frontowe drzwi. - Bombowo - odparł Cameron. - Ale tato zrobił się strasznie powolny. - Wcale nie - protestował Mitch, wchodząc za nimi do środka. - Pozwoliłem wam po prostu dobiec do bazy. - Jasne, tato. - Zostawiłam wam szklanki z sokiem w salonie. Nie porozlewajcie go, dobrze? powiedziała, gdy ją mijali. Kiedy Mitch pochylił się, żeby ją pocałować, odsunęła się do tyłu. Najpierw weź prysznic. Jesteś brudny. - To ma być wdzięczność za to, że bawiłem się z dziećmi? - Nie, reakcja na to, że brzydko pachniesz. Roześmiał się i ruszył w poszukiwaniu piwa na tylne podwórko. Ostatni wszedł do domu Taylor, prowadząc przed sobą Kyle'a, który ruszył w ślad za innymi chłopcami do salonu. - Jak sobie radził? - zapytała Denise, śledząc go wzrokiem. - Dobrze - odparł krótko Taylor. - Świetnie się bawił. Denise przyjrzała mu się bacznie. Najwyraźniej coś go dręczyło. - Dobrze się czujesz? Taylor uciekł spojrzeniem w bok. - Tak. Nic mi nie jest - mruknął, po czym bez słowa ruszył za Mitchem na tylne podwórko. Wieczór miał się ku końcowi i Denise zaproponowała, że pomoże Melissie w kuchni. Dzieci leżały na podłodze w salonie, oglądając film, Mitch i Taylor robili porządki na trawniku. Denise płukała sztućce przed włożeniem ich do zmywarki. Z miejsca, w którym stała, widziała przez okno dwóch mężczyzn i obserwując ich, znieruchomiała z rękoma pod strugą wody. - Grosika za twoje myśli - powiedziała Melissa, wyrywając ją z zamyślenia. Denise potrząsnęła głową i zabrała się z powrotem za zmywanie. - Nie wiem, czy wystarczy grosik. Melissa wsadziła do zlewu kilka pustych filiżanek.

- Słuchaj, przepraszam, jeśli postawiłam cię w niezręcznej sytuacji podczas obiadu. - Nie, wcale się o to nie gniewam. Po prostu się wygłupiałaś. Wszyscy się wygłupialiśmy. - Ale mimo to się martwisz? - Nie wiem... chyba tak... - Denise zerknęła na Melissę. - Chyba trochę się martwię. Przez cały wieczór był taki milczący. - Nie przywiązywałabym do tego wielkiej wagi. Wiem, że naprawdę mu na tobie zależy. Twarz rozjaśnia mu się za każdym razem, kiedy na ciebie spojrzy, nawet po tym jak mu dokuczałam. Patrzyły obie, jak Taylor dosuwa krzesła do stołu. - Wiem - przytaknęła Denise, kiwając głową. Mimo to zaczęła się nagle zastanawiać, dlaczego przestało jej to wystarczać. Założyła hermetyczną pokrywkę na miskę z sałatką. - Czy Mitch mówił ci, co się wydarzyło, kiedy bawili się z chłopcami na podwórku? zapytała. Melissa posłała jej zaintrygowane spojrzenie. - Nie. Dlaczego? Denise włożyła sałatkę do lodówki. - Byłam po prostu ciekawa - powiedziała. „Tato”. „Więc masz zamiar ożenić się z tą dziewczyną, czy nie?”. Trzymając w ręku piwo, Taylor przez cały czas miał w uszach te słowa. - Hej, dlaczego jesteś taki ponury? - zapytał Mitch, wsypując resztki ze stołu do plastikowego worka. Taylor wzruszył ramionami. - Zamyśliłem się tylko. Mam dużo spraw na głowie. - Jakich spraw? - Zawodowych. Próbuję po prostu uporządkować sobie w głowie rzeczy, które muszę jutro załatwić - odparł Taylor, nie mówiąc całej prawdy. - Odkąd zacząłem spędzać tyle czasu z Denise, zaniedbałem trochę firmę. Muszę odrobić zaległości. - Czy nie jeździsz tam codziennie? - Tak, ale nie zawsze zostaję na cały dzień. Wiesz, jak to jest. Kiedy człowiek zaczyna sobie pobłażać, zaczynają się małe problemy.

- Może mógłbym ci w czymś pomóc? Sprawdzić twoje zamówienia, tego rodzaju rzeczy? Większość zamówień na materiały Taylor składał w sklepie Mitcha. - Nie, nie trzeba. Ale muszę się trochę przyłożyć. W ciągu tych lat nauczyłem się jednego: kiedy coś zaczyna nawalać, wtedy szybko wszystko sypie ci się na głowę. Wrzucając papierowe filiżanki do worka, Mitch poczuł, że ogarnia go dziwne deja vu. Taylor użył ostatnio tego zwrotu, kiedy spotykał się z Lori. Trzydzieści minut później Taylor i Denise jechali do domu. Kyle siedział między nimi tak jak wiele razy przedtem, teraz jednak w ciężarówce panowała napięta atmosfera, choć żadne z nich nie potrafiłoby racjonalnie wyjaśnić dlaczego. W ogóle się do siebie nie odzywali i Kyle usnął w końcu, ukołysany ich milczeniem. Dla Denise cała ta sytuacja była niezwykła. Wciąż myślała o wszystkim, co usłyszała. Różne stwierdzenia Melissy odbijały się rykoszetem w jej głowie niczym bilardowe kule. Nie miała ochoty się odzywać, ale z tego, co widziała, Taylor również nie odczuwał takiej potrzeby. Był dziwnie oddalony, co jeszcze bardziej potęgowało jej niepokój. To, co zapowiadało się jako przyjemny niezobowiązujący wieczór z przyjaciółmi, stało się czymś o wiele ważniejszym - nie miała co do tego wątpliwości. No, dobrze, Taylor o mało się nie udławił, kiedy Melissa zapytała, czy planują małżeństwo. To zaskoczyłoby każdego, tym bardziej że postawiła sprawę w ten sposób. Siedząc w ciężarówce, Denise próbowała to sobie wytłumaczyć, lecz im dłużej nad tym się zastanawiała, tym mniej pewnie się czuła. Trzy miesiące to nie taki długi okres, kiedy ktoś jest młody. Ale oni nie byli już dziećmi. Zbliżała się do trzydziestki, Taylor był od niej sześć lat starszy. Mieli już okazję dorosnąć, uświadomić sobie, kim są i czego pragną w swoim życiu. Jeśli nie miał wobec niej poważnych zamiarów, dlaczego tak o nią zabiegał w ciągu ostatnich kilku miesięcy? „Wiem tylko, że jeszcze dzień wcześniej sprawiali wrażenie zakochanych, a nazajutrz było po wszystkim. Nigdy nie zrozumiałam dlaczego”. To też nie dawało jej spokoju. Skoro Melissa nie rozumiała, dlaczego rozleciały się poprzednie związki Taylora, na pewno nie wiedział tego również Mitch. Niewykluczone, że nie rozumiał tego sam Taylor... A skoro tak, czy mogło jej się przytrafić to samo? Czując, jak w jej żołądku zaciska się węzeł, zerknęła niepewnie na Taylora. Dostrzegł to kątem oka i odwrócił się twarzą do niej, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy z jej myśli. Migające za oknem czarne drzewa zlewały się w jedną plamę.

- Dobrze się bawiłaś? - zapytał. - Tak, dobrze - odparła cicho Denise. - Polubiłam twoich przyjaciół. - Co sądzisz o Melissie? - Bardzo miło nam się rozmawiało. - Domyśliłaś się już pewnie, że plecie czasami, co jej ślina na język przyniesie, nawet największe głupoty. Czasami trzeba ją ignorować. Jego komentarz wcale jej nie uspokoił. Kyle zamruczał coś niezrozumiale i osunął się trochę niżej na siedzeniu. Zastanawiała się, dlaczego to, czego nie mówił Taylor, stało się nagle ważniejsze od tego, co mówił. Kim jesteś, Taylorze McAden? Jak dobrze tak naprawdę cię znam? I najważniejsze, co nas dalej czeka? Wiedziała, że nie odpowie na żadne z tych pytań. Wzięła głęboki oddech, starając się, żeby nie zadrżał jej głos. - Taylor... dlaczego nie opowiedziałeś mi o swoim ojcu? - zapytała. Jego oczy lekko się rozszerzyły. - O moim ojcu? - Melissa powiedziała mi, że zginął w pożarze. Zobaczyła, że jego dłonie zaciskają się na kierownicy. - Jak wypłynęła ta sprawa? - zapytał, zmieniając nieco ton. - Nie wiem. Po prostu wypłynęła. - Czy to ona poruszyła ten temat, czy ty? - A jakie to ma znaczenie? Nie pamiętam, kto zaczął. Taylor milczał, wlepiając oczy w drogę. Dopiero po chwili Denise zdała sobie sprawę, że nie odpowie na jej pytanie. - Czy zostałeś strażakiem z powodu swojego ojca? Taylor potrząsnął głową i gwałtownie wypuścił z płuc powietrze. - Wolałbym o tym nie mówić. - Może mogłabym ci pomóc... - Nie mogłabyś - przerwał jej - a poza tym to cię nie dotyczy. - To mnie nie dotyczy? - zapytała z niedowierzaniem. - O czym ty mówisz? Zależy mi na tobie, Taylor, i boli mnie, kiedy widzę, że nie ufasz mi w wystarczającym stopniu, żeby powiedzieć, co jest nie w porządku. - Nic nie jest nie w porządku - odparł. - Po prostu nie chcę mówić o swoim ojcu.

Mogła cisnąć go dalej, ale wiedziała, że to i tak do niczego nie doprowadzi. W ciężarówce ponownie zapadło milczenie. Tym razem jednak podszyte było strachem. Taylor zaniósł Kyle'a do sypialni i zaczekał w salonie, aż Denise przebierze go w piżamę. Wracając, zauważyła, że nie usiadł, lecz stoi blisko drzwi, tak jakby chciał się z nią pożegnać. - Nie zostaniesz? - zapytała zaskoczona. - Nie, naprawdę nie mogę - odparł, potrząsając głową. - Jutro rano muszę wcześnie jechać do pracy. Chociaż powiedział to bez śladu gniewu ani goryczy, jego wyjaśnienie nie uśmierzyło jej niepokoju. - Na pewno? - Tak, na pewno. Denise wzięła go za rękę. - Coś cię dręczy? - Nie, wcale nie. Myślała, że powie coś więcej, ale on milczał. - No, dobrze. Zobaczymy się jutro? Taylor odchrząknął. - Spróbuję, ale mam bardzo dużo zajęć. Nie wiem, czy uda mi się wpaść. Denise uważnie mu się przyjrzała. - Nawet na lunch? - Zrobię, co będę mógł - powiedział - lecz nie mogę ci nic obiecać. Ich oczy spotkały się na krótko, a potem Taylor odwrócił wzrok. - Będziesz mógł mnie jutro odwieźć do pracy? Przez krótką chwilę odniosła wrażenie, że nie podoba mu się, że o to poprosiła. Zdawało mi się. - Tak, oczywiście - odparł wreszcie. - Odwiozę cię. Pocałował ją lekko i nie oglądając się, ruszył do ciężarówki.

ROZDZIAŁ 22 Nazajutrz rano, kiedy Denise piła filiżankę kawy, zadzwonił telefon. Kyle leżał na podłodze w salonie, kolorując obrazki najlepiej, jak umiał, lecz i tak stale wykraczając poza namalowane linie. Denise podniosła słuchawkę i natychmiast poznała głos Taylora. - Cześć, cieszę się, że już wstałaś - powiedział. - Zawsze wstaję tak wcześnie - odparła, czując, jak na dźwięk jego głosu ogarnia ją dziwna ulga. - Brakowało mi ciebie w nocy. - Mnie też ciebie brakowało - stwierdził. - Powinienem chyba zostać. Nie spałem najlepiej. - Ja też - przyznała. - Było mi za ciepło, bo nikt nie ściągał ze mnie koca. - Wcale nie ściągam z ciebie koca. Musisz mówić o kimś innym. - Na przykład o kim? - Może o jednym z tych facetów z baru. - Nie sądzę - odpowiedziała, parskając śmiechem. - Czy dzwonisz, żeby oznajmić, że zmieniłeś zdanie co do lunchu? - Dzisiaj nie. Nie mogę. Ale wpadnę później, żeby zawieźć cię do pracy. - Co powiesz na wczesną kolację? - Chyba nie zdążę, lecz dziękuję za zaproszenie. Późnym popołudniem mam dostawę gipsowych ścianek i nie przypuszczam, żebym zdołał się wyrobić. Obróciła się na pięcie, napinając przewód telefonu. Zdziwiło ją, że odbiera dostawę po piątej, ale nie powiedziała tego na głos. - W porządku, więc zobaczymy się wieczorem - rzuciła pogodnym tonem. W słuchawce zapadła cisza dłuższa, niż jej zdaniem powinna. - Dobrze - odparł w końcu. - Kyle pytał o ciebie przez całe popołudnie - stwierdziła. Taylor dotrzymał słowa i czekał w kuchni, aż Denise zbierze swoje rzeczy. Przyjechał jednak dość późno i nie zostało im wiele czasu dla siebie. Pocałowali się zdawkowo i wydawał się bardziej rozkojarzony niż zwykle. Przepraszał za to, twierdząc, że musiał się użerać z dostawcami. - Tak? Gdzie jest nasz mały bohater? - zapytał. - Na podwórku z tyłu. Chyba nie usłyszał, jak przyjechałeś. Zaraz go przyprowadzę. Denise otworzyła tylne drzwi i zawołała Kyle'a, który ruszył biegiem do domu.

- Czesz, Tajo - przywitał Taylora, szeroko się uśmiechając, po czym, ignorując Denise, podbiegł do niego i podskoczył w górę. - Cześć, mały. Jak ci minął dzień? Denise nie mogła nie zauważyć zmiany w zachowaniu Taylora, gdy podniósł Kyle'a na wysokość swoich oczu. - On przyjechał! - zawołał z radością chłopiec. - Przepraszam cię, ale byłem dzisiaj trochę zajęty - powiedział poważnym tonem Taylor. Tęskniłeś za mną, mały? - Tak - odparł Kyle. - Tęskniłem. Po raz pierwszy z własnej inicjatywy odpowiedział prawidłowo na nowy typ pytania i oboje aż zamurowało z wrażenia. Na krótką chwilę Denise zapomniała o zmartwieniach ubiegłej nocy. Jeśli spodziewała się jednak, że proste wyznanie Kyle'a uśmierzy jej obawy związane z Taylorem, była w błędzie. Nie chodzi o to, że ich stosunki nagle się pogorszyły. Pod wieloma względami sytuacja prawie się nie zmieniła, przynajmniej w ciągu następnego tygodnia. Taylor - wciąż podając za powód nawał pracy - przestał przyjeżdżać po południu, ale w dalszym ciągu odwoził ją do pracy i przywoził po pracy do domu. Wieczorem tego dnia, kiedy Kyle odpowiedział pełnym zdaniem na pytanie, kochali się. A jednak coś się zmieniło, to nie ulegało kwestii. Nic dramatycznego: bardziej przypominało to rozwijanie sznurka, stopniowe odkręcanie wszystkiego, co ustaliło się między nimi tego lata. To, że spędzali ze sobą mniej czasu, oznaczało, że mniej czasu się obejmowali i mniej ze sobą rozmawiali. Dlatego Denise trudno było ignorować alarmowe dzwonki, które odezwały się tego wieczoru, gdy odwiedzili Mitcha i Melissę. Nawet teraz, półtora tygodnia później, nie dawały jej spokoju słowa, które wtedy padły, chociaż z drugiej strony całkiem poważnie zastanawiała się, czy to wszystko nie jest wytworem jej wyobraźni. Tak naprawdę Taylor nie zrobił wówczas nic złego; tym trudniej było wytłumaczyć sobie jego ostatnie zachowanie. Zaprzeczył, by coś go dręczyło, nie podniósł głosu; tego, co między nimi zaszło, nie sposób było nawet nazwać kłótnią. Niedzielne popołudnie spędzili nad rzeką, tak jak wiele razy przedtem. Wciąż wspaniale traktował Kyle'a i odwożąc Denise do pracy, parę razy wziął ją za rękę. Na pozór więc wszystko grało. Zmieniło się wyłącznie to, że teraz więcej czasu zajmowała mu praca, ale to już jej wcześniej wyjaśnił. A jednak...

A jednak co? Siedząc na werandzie i obserwując bawiącego się ciężarówkami Kyle'a, Denise próbowała sprecyzować, o co jej chodzi. Żyła już na tym świecie dość długo, by wiedzieć, że początkowe uczucie jest intensywne jak fala oceanu i działa niczym magnetyczna siła, przyciągająca do siebie dwoje ludzi. Można było dać się porwać uczuciom, ale fala nie utrzymywała się wiecznie. Nie była w stanie i nie powinna utrzymywać się wiecznie, jeśli jednak dwoje ludzi było sobie przeznaczonych, mogła pozostawić po sobie inną, prawdziwszą miłość. Tak jej się przynajmniej wydawało. W wypadku Taylora wyglądało to tak, jakby dał się porwać pierwszej fali, nie zdając sobie sprawy, co go może czekać, a teraz, gdy to sobie uświadomił, próbował się wycofać, walcząc z prądem. Nie przez cały czas... ale chwilami i to właśnie zauważyła ostatnio. Tak jakby pod pretekstem nawału pracy chciał uniknąć realiów nowej sytuacji. Oczywiście kiedy ludzie zaczynają szukać na siłę faktów, mających potwierdzać ich przeczucia, na ogół zawsze udaje im się je znaleźć. Miała nadzieję, że tak właśnie jest z Taylorem. Być może był po prostu zaabsorbowany pracą i jego wyjaśnienia były szczere. Wieczorem, kiedy ją odbierał, sprawiał wrażenie tak bardzo zmęczonego, że wiedziała, iż nie okłamuje jej, twierdząc, że pracował cały dzień. Starała się więc czymś zająć i nie martwić się na zapas. Podczas gdy on wydawał się pochłonięty pracą, ona ze zdwojoną energią realizowała program nauczania Kyle'a. Teraz, kiedy mały coraz więcej mówił, przeszła do bardziej skomplikowanych fraz i pojęć, ucząc go także innych rzeczy wymaganych w szkole. Po kolei uczyła go kierunków, starała się poprawić jego wyczucie koloru i zapoznała z konceptem liczb, które w pierwszym momencie wydały mu się absolutnie niezrozumiałe. Robiła porządki, pracowała wieczorami w barze i płaciła rachunki - słowem żyła tak samo jak przedtem, zanim spotkała Taylora McAdena. Ale choć było to życie, do którego zdążyła się przyzwyczaić, po południu często wyglądała przez okno w kuchni, mając nadzieję, że zobaczy jego ciężarówkę. Na ogół jednak nie przyjeżdżał. Wbrew woli po raz kolejny powtórzyła w myśli słowa Melissy. „Wiem tylko, że jeszcze dzień wcześniej świetnie się między nimi układało, a nazajutrz było po wszystkim”. Potrząsnęła głową, oddalając od siebie tę myśl. Chociaż nie chciała uwierzyć w słowa Melissy, z coraz większym trudem przekonywała samą siebie, że to nieprawda. Incydenty takie jak ten wczorajszy potęgowały tylko jej wątpliwości. Pojechali z Kyle'em rowerami do domu, który remontował. Taylor pracował; widziała

zaparkowaną przed wejściem ciężarówkę. Właściciele odnawiali całe wnętrze - kuchnię, łazienki i salon - i wielka sterta zerwanych ze ścian i podłóg desek świadczyła o tym, że remont jest naprawdę gruntowny. Ale kiedy zajrzała do środka, żeby się przywitać, robotnicy powiedzieli jej, że Taylor siedzi za domem pod drzewem, jedząc lunch. Gdy go w końcu znalazła, na jego twarzy pojawiło się niemal poczucie winy, tak jakby złapała go na gorącym uczynku. Kyle podbiegł do niego i Taylor wstał, żeby ich powitać. - Denise? - Cześć, Taylor. Jak się miewasz? - Świetnie - odparł, wycierając ręce o dżinsy. - Wrzucałem właśnie coś na ząb. Lunch kupił sobie u Hardee, na drugim końcu miasta, co oznaczało, że jadąc tam, musiał mijać jej dom. - Widzę - powiedziała, starając się ukryć niepokój. - A ty co tutaj robisz? Niezupełnie to, co chciałam usłyszeć. - Pomyślałam sobie po prostu, że wpadnę cię odwiedzić - odpowiedziała, robiąc dobrą minę do złej gry. Po kilku minutach Taylor zaprowadził ich do środka i zaczął wyjaśniać szczegóły przebudowy, tak jakby oprowadzał po domu kogoś obcego. W głębi ducha podejrzewała, że stara się w ten sposób uniknąć pytania, dlaczego je lunch tutaj, a nie z nią, tak jak to robił przez całe lato. I dlaczego nie wstąpił do niej po drodze. Wieczorem, kiedy przyjechał, żeby odwieźć ją do baru, prawie w ogóle się nie odzywał. Fakt, że nie było to dla niej już niczym niezwykłym, dręczył Denise przez całą zmianę. - To tylko parę dni - stwierdził Taylor, wzruszając ramionami. Siedzieli na kanapie w salonie, Kyle oglądał kreskówkę. Minął kolejny tydzień i nic się nie zmieniło. Albo raczej wszystko się zmieniło. To zależało od punktu widzenia i obecnie Denise skłaniała się ku temu drugiemu wnioskowi. Był wtorek i Taylor przyjechał, żeby odwieźć ją do pracy. Przyjemność, którą sprawił jej, przyjeżdżając wcześniej, ulotniła się prawie natychmiast, gdy dowiedziała się, że wyjeżdża na kilka dni. - Kiedy się zdecydowałeś? - zapytała. - Dziś rano. Paru facetów jedzie na południe i zapytałem, czy mogę się z nimi zabrać. W Karolinie Południowej otwierają sezon łowiecki dwa tygodnie wcześniej niż tutaj i pomyślałem sobie, że wyskoczę razem z nimi. Muszę trochę odpocząć.

Czy mówi o mnie, czy o pracy? - Więc wyjeżdżasz jutro? Poruszył się lekko na kanapie. - Właściwie już dziś, w środku nocy. Wyjeżdżamy koło trzeciej. - Będziesz wykończony. - Wystarczy termos kawy i odzyskam formę. - Nie powinieneś mnie chyba dzisiaj odbierać - stwierdziła. - Musisz się trochę przespać. - Nie przejmuj się. Przyjadę po ciebie. Denise potrząsnęła głową. - Nie, porozmawiam z Rhondą. Odwiezie mnie do domu. - Na pewno nie będziesz mi miała za złe? - Ona mieszka niedaleko stąd. A ostatnio prawie mnie nie woziła. Ku zaskoczeniu Denise, Taylor objął ją wpół i przyciągnął do siebie. - Będę za tobą tęsknił - powiedział. - Naprawdę? - zapytała, zła, że w jej głosie słychać płaczliwy ton. - Oczywiście. Zwłaszcza koło północy. Z przyzwyczajenia będę pewnie zakradał się do mojej ciężarówki. Denise uśmiechnęła się, myśląc, że ją pocałuje. Ale on odwrócił się i kiwnął głową do Kyle'a. - Za tobą też będę tęsknił, mały - oznajmił. - Tak - odparł Kyle z oczyma przyklejonymi do telewizora. - Hej, Kyle - powiedziała. - Taylor opuszcza nas na kilka dni. - Tak - powtórzył chłopiec, najwyraźniej w ogóle jej nie słuchając. Taylor zsunął się z kanapy i podszedł do niego na czworakach. - Czy ty mnie ignorujesz, Kyle? - zawarczał. Kiedy znalazł się całkiem blisko, Kyle domyślił się jego zamiarów i próbował z piskiem uciec. Taylor złapał go bez trudu i zaczęli mocować się na podłodze. - Słyszysz, co mówię? - zapytał chłopca. - On się siłuje! - wrzasnął Kyle, wymachując rękoma i nogami. (Oń sie szłuje). - Zaraz położę cię na łopatki - ryknął Taylor i przez następne kilka minut tarzali się na podłodze. Kiedy Kyle w końcu się zmęczył, Taylor puścił go. - Po powrocie zabiorę cię na mecz baseballu - powiedział. - Oczywiście jeśli twoja mama nie ma nic przeciwko temu.

- Mecz bejbolu - powtórzył z zachwytem Kyle. - Nie mam nic przeciwko - mruknęła. Taylor mrugnął najpierw do Denise, potem do Kyle'a. - Słyszałeś? Twoja mama mówi, że możemy iść. - Mecz bejbolu - zawołał Kyle, tym razem głośniej. Nie zmienił się przynajmniej w stosunku do Kyle'a. Denise spojrzała na zegar. - Na nas już pora - powiedziała, wzdychając. - Już? Kiwnęła głową, a potem wstała z kanapy. Kilka minut później byli w drodze do baru. Kiedy przyjechali, Taylor odprowadził Denise do drzwi. - Zadzwonisz do mnie? - zapytała. - Spróbuję - obiecał. Przez chwilę stali, patrząc sobie prosto w oczy, a potem Taylor pocałował ją na pożegnanie. Wchodząc do środka, Denise miała nadzieję, że ten wyjazd pomoże mu uporać się z tym, co go dręczyło. Może i pomógł, ale ona nie miała okazji się tego dowiedzieć. Przez następne cztery dni Taylor w ogóle się nie odzywał. Nienawidziła czekania na dzwonek telefonu. To nie było do niej podobne; nigdy jeszcze nie doświadczyła czegoś takiego. Jej współlokatorka w akademiku często nie chciała wychodzić wieczorem na miasto, bo miała nadzieję, że zadzwoni jej chłopak. Denise zawsze starała się ją przekonać, żeby wyszła razem z nią, na ogół bezskutecznie. Kiedy spotykała się potem z innymi znajomymi i wyjaśniała, dlaczego tamta została w domu, każda z nich zarzekała się, że nigdy nie postąpiłaby w ten sposób. Teraz jednak sama znalazła się w podobnej sytuacji i zdała sobie sprawę, że niełatwo jest jej skorzystać z własnej rady. W przeciwieństwie do znajomej ze studiów jej rytm życia nie uległ oczywiście zmianie. Ciążyło na niej zbyt wiele obowiązków, żeby mogła sobie na to pozwolić. Nie oznaczało to jednak, że nie biegła do telefonu za każdym razem, gdy zadzwonił, i nie czuła się rozczarowana, kiedy okazywało się, że to nie Taylor. Cała historia zrodziła w niej uczucie bezradności, które ją mierziło. Nie była nigdy osobą bezradną i nie zamierzała stać się nią teraz. No więc nie zadzwonił... i co z tego? Ponieważ

pracowała w barze, nie mógł zastać jej w domu wieczorem, a cały dzień spędzał prawdopodobnie w lesie. Kiedy miał do niej zadzwonić? W środku nocy? O bladym świcie? Jasne, mógł zostawić wiadomość na automatycznej sekretarce, ale dlaczego tego od niego oczekiwała? I dlaczego to było dla niej takie ważne? Nie będę zachowywała się w ten sposób, powiedziała sobie. Po przeanalizowaniu wszystkich argumentów oraz przekonaniu samej siebie, że są sensowne, zajęła się codziennymi sprawami. W piątek pojechała z Kyle'em do parku, w sobotę wybrali się na długi spacer do lasu. W niedzielę zabrała go do kościoła, a potem wczesnym popołudniem pojechali na zakupy. Ponieważ zaoszczędziła już dość pieniędzy, by móc rozejrzeć się za samochodem (starym i używanym, ale, jeśli to możliwe, solidnym), kupiła dwie gazety z ogłoszeniami. Następnym przystankiem był sklep spożywczy. Chodząc wzdłuż półek, wybierała starannie artykuły, nie chcąc przeciążyć roweru. Kyle wpatrywał się właśnie w obrazek krokodyla na pudełku płatków, kiedy usłyszała nagle, że ktoś woła ją po imieniu. Odwracając się, zobaczyła Judy, która popychała wózek w jej stronę. - Zdawało mi się, że to ty - pozdrowiła ją pogodnie. - Jak się masz? - Cześć, Judy. Dobrze, dziękuję. - Cześć, Kyle. - Czesz, pani Dżui - szepnął chłopiec, w dalszym ciągu zafascynowany pudełkiem. Judy ustawiła z boku swój wózek. - Co u was słychać? Od jakiegoś czasu nie byliście u mnie na obiedzie. Denise wzruszyła ramionami, czując się trochę nieswojo. - Wszystko po staremu. Ostatnio dużo zajmuję się Kyle'em. - Tak to już jest z dziećmi. Robi postępy? - Na pewno miał dobre lato. Prawda, Kyle? - Tak - odparł cicho. - Robi się z ciebie przystojny chłopak - zwróciła się do niego z uśmiechem Judy. - I słyszałam, że jesteś całkiem dobry w baseballu. - Bejbolu - potwierdził Kyle, odrywając w końcu wzrok od pudełka. - Taylor uczy go - dodała Denise. - Kyle bardzo go polubił. - Cieszę się. Matce o wiele łatwiej jest oglądać, gdy jej dziecko gra w baseball niż w futbol. Kiedy Taylor grał w futbol, zakrywałam oczy. Zawsze był cały poobijany... siedząc na trybunach, dosłownie słyszałam, jak chrupią mu kości. Miałam potem w nocy koszmary.

Denise roześmiała się z przymusem. Kyle obserwował je, nie wiedząc, o czym mówią. - Nie spodziewałam się, że cię tu spotkam - mówiła dalej Judy. - Myślałam, że jesteś razem z Taylorem. Powiedział mi, że spędzi z tobą dzień. Denise przeczesała dłonią włosy. - Tak powiedział? Judy pokiwała głową. - Wczoraj. Wpadł do mnie po powrocie z polowania. - Więc... już wrócił? Judy przyjrzała się jej bacznie. - Nie przedzwonił do ciebie? - zapytała ostrożnie. - Nie - odparła Denise i uciekła spojrzeniem w bok, nie chcąc pokazać, jak bardzo jest wytrącona z równowagi. - No cóż, może byłaś już w pracy - powiedziała Judy, ale obie wiedziały, że to nieprawda. Dwie godziny po powrocie ze sklepu zobaczyła podjeżdżającego pod dom Taylora. Kyle, który bawił się na dworze, natychmiast podbiegł do ciężarówki, przecinając na ukos trawnik. Kiedy Taylor otworzył drzwiczki, mały rzucił mu się w ramiona. Denise wyszła z mieszanymi uczuciami na werandę. Zastanawiała się, czy nie zjawił się wyłącznie dlatego, że Judy zadzwoniła do niego po ich spotkaniu w sklepie. I czy przyjechałby w innym wypadku. A także nad tym, dlaczego nie zadzwonił i dlaczego mimo to jej serce szybciej biło na jego widok. Taylor postawił na ziemi Kyle'a. który wziął go za rękę, i razem ruszyli w stronę werandy. - Cześć, Denise - powiedział ostrożnie, prawie jakby czytał w jej myślach. - Cześć, Taylor. Ponieważ nie zeszła z werandy, Taylor zawahał się i dopiero po chwili pokonał dzielącą ich odległość. Denise cofnęła się o krok, nie patrząc mu w oczy. Kiedy chciał ją pocałować, odsunęła się. - Jesteś na mnie zła? - zapytał. Rozejrzała się po podwórku, a potem popatrzyła na niego. - Nie wiem, Taylor. A powinnam? - Tajo - powtórzył Kyle. - Tajo przechał. Denise wzięła go za rękę. - Możesz wejść na chwilę do domu, kochanie? - Tajo przechał.

- Wiem. Ale bądź tak dobry i zostaw nas samych, dobrze? Sięgając za siebie, otworzyła drzwi z siatki, wprowadziła Kyle'a do środka i upewniwszy się, że zajął się swoimi zabawkami, wróciła na werandę. - O co chodzi? - zapytał Taylor. - Dlaczego nie zadzwoniłeś, kiedy cię nie było? Taylor wzruszył ramionami. - Nie wiem... nie miałem chyba czasu. Całe dnie spędzaliśmy w lesie i po powrocie do motelu padałem z nóg. To dlatego jesteś zła? Denise nie odpowiedziała na jego pytanie. - Dlaczego powiedziałeś swojej matce, że spędzisz z nami dzień, skoro nie miałeś takiego zamiaru? - Co to za pytanie? Przecież przyjechałem... gdzie twoim zdaniem teraz jestem? Denise wypuściła z płuc powietrze. - Co się z tobą dzieje, Taylor? - O co ci chodzi? - Dobrze wiesz, o co mi chodzi. - Nie, nie wiem. Słuchaj, wróciłem wczoraj do miasta, byłem skonany i miałem kilka spraw do załatwienia dziś rano. Dlaczego robisz z tego taką aferę? - Nie robię z tego afery... - Owszem, robisz. Jeśli nie chcesz mnie tutaj, po prostu powiedz, to odjadę. - Nie chodzi o to, że ciebie nie chcę, Taylor. Nie wiem po prostu, dlaczego się tak zachowujesz. - Jak się zachowuję? Denise westchnęła, próbując znaleźć odpowiednie słowa. - Nie wiem, Taylor. To trudno wyjaśnić. Zachowujesz się, jakbyś nie wiedział już, czego chcesz. Mam na myśli nas. Taylor nie zmienił wyrazu twarzy. - Skąd ci to wszystko przyszło do głowy? Rozmawiałaś znowu z Melissą? - Nie. Melissa nie ma z tym nic wspólnego - odparła, czując, że ogarnia ją frustracja i złość. - To ty się zmieniłeś i czasami nie wiem już, co mam o tym sądzić. - Tylko dlatego, że nie zadzwoniłem? Już ci to wyjaśniłem. - Taylor zrobił krok w jej stronę i rysy jego twarzy złagodniały. - Nie miałem po prostu czasu, to wszystko. Nie wiedziała, czy mu wierzyć, i wahała się. W tej samej chwili, jakby wyczuwając, że dzieje się coś złego, Kyle otworzył drzwi.

- Chodźcie do środka - powiedział. (Chocie do siotka). Oni jednak stali w miejscu, w ogóle się nie poruszając. - Chodźcie - nalegał Kyle, pociągając Denise za koszulę. Denise uśmiechnęła się z przymusem do syna, a potem ponownie podniosła wzrok. Taylor uśmiechał się, robiąc wszystko, żeby przełamać lody. - Jeśli mnie wpuścisz, mam dla ciebie niespodziankę - oznajmił. Denise skrzyżowała ręce na piersiach i przez chwilę się namyślała. Za plecami Taylora zagwizdała siedząca na płocie sójka. Kyle spojrzał z oczekiwaniem na matkę. - Co to takiego? - zapytała w końcu, poddając się. - Mam to w ciężarówce. Zaraz przyniosę. Taylor cofnął się i uważnie obserwował Denise. Jej pytanie oznaczało chyba, że pozwala mu zostać. Zanim zdążyła zmienić zdanie, dał znak Kyle'owi. - Chodź, pomożesz mi. Poszli do ciężarówki, a Denise patrzyła na nich, targana sprzecznymi emocjami. Wyjaśnienia Taylora, jak zawsze w ciągu ostatnich dwóch tygodni, wydawały się rozsądne. Znowu wspaniale odnosił się do Kyle'a. Więc dlaczego mu nie wierzyła? Kiedy Kyle zasnął, usiedli oboje na kanapie w salonie. - Jak ci się spodobała niespodzianka? - Bardzo. Ale nie musiałeś zapełniać mojej lodówki. - No cóż, moja jest już pełna. - Może twoja mama chciałaby trochę. Taylor wzruszył ramionami. - Jej też jest pełna. - Jak często polujesz? - Gdy tylko mogę. Przed obiadem Taylor i Kyle bawili się piłką na podwórku; obiad, a dokładniej jego część, ugotował Taylor. Oprócz dziczyzny przywiózł sałatkę ziemniaczaną i pieczoną fasolę z supermarketu. Denise odprężyła się. Od paru tygodni nie czuła się tak dobrze. W pokoju paliła się tylko stojąca w rogu lampa, za ich plecami grało cicho radio. - Więc kiedy zabierzesz Kyle'a na mecz? - Myślałem o sobocie, jeśli nie masz nic przeciwko. Grają w Norfolk. - W sobotę są jego urodziny - powiedziała rozczarowana. - Miałam zamiar urządzić mu

małe przyjęcie. - O której? - Chyba koło południa. Wieczorem muszę iść do pracy. - Mecz zaczyna się o siódmej. Ty możesz pracować, a ja zabiorę go ze sobą. - Ale ja też chciałam pójść. - Niech to będzie wieczór w męskim gronie. Na pewno mu się spodoba. - Wiem, że mu się spodoba. Zawróciłeś mu już w głowie tym meczem. - Więc mogę go zabrać? Wrócimy do domu dość wcześnie, żebym mógł po ciebie podjechać. Denise położyła ręce na kolanach. - Dobrze, wygrałeś. Nie siedź z nim za długo, jeśli się zmęczy. Taylor podniósł rękę. - Słowo skauta. Wezmę go o piątej, a wieczorem będzie zajadał hot dogi i orzeszki i śpiewał Take Me Out to the Ball Game. Denise szturchnęła go w żebro. - Tu mi kaktus wyrośnie. - Cóż, może masz rację. Ale nie zaszkodzi spróbować. Oparła głowę o jego ramię. Pachniał solą i wiatrem. - Dobry z ciebie człowiek, Taylor. - Staram się. - Nie, mówię serio. W ciągu tych ostatnich miesięcy naprawdę czułam się dzięki tobie wspaniale. - Ja dzięki tobie też. Cisza, która zapadła po jego słowach, dzwoniła jej w uszach. Czuła, jak jego pierś unosi się i opada przy każdym oddechu. Mimo że był teraz cudowny, nie mogła zapomnieć o wszystkim, co dręczyło ją przez ostatnie dwa tygodnie. - Czy ty w ogóle myślisz o przyszłości? - zapytała. Taylor odchrząknął. - Jasne, czasami. Na ogół nie sięgam jednak myślą poza następny posiłek. Wzięła go za rękę i splotła razem jego i swoje palce. - Czy myślisz czasami o nas? To znaczy, do czego to wszystko zmierza? Taylor nie odpowiedział. - Przyszło mi do głowy - kontynuowała - że widujemy się już od kilku miesięcy, ale czasami nie wiem, jak traktujesz nasz związek. Mam na myśli te ostatnie tygodnie... Nie

wiem... czasami wydaje mi się, jakbyś się wycofywał. Tak późno kończyłeś pracę, że nie mieliśmy prawie czasu dla siebie, a potem, kiedy nie zadzwoniłeś... Urwała, nie dopowiadając zdania do końca, wiedząc, że już mu o tym wcześniej mówiła. Poczuła, jak jego ciało lekko sztywnieje. - Zależy mi na tobie, Denise, jeśli o to pytasz - powiedział zdławionym szeptem. Denise zamrugała oczyma, zamknęła je i dopiero po dłuższej chwili otworzyła. - Nie, nie o to pytałam... w każdym razie nie tylko o to. Chcę chyba po prostu wiedzieć, czy masz wobec nas poważne zamiary. Przyciągnął ją do siebie bliżej i pogładził po włosach. - Oczywiście, że mam poważne zamiary. Ale, jak już mówiłem, moja wizja przyszłości nie sięga aż tak daleko. Nie jestem najbystrzejszym facetem, jakiego w życiu spotkałaś - dodał i zaśmiał się z własnego żartu. Jej jednak nie wystarczały już niedomówienia. - No więc kiedy myślisz o swojej przyszłości, czy widzisz tam mnie i Kyle'a? - zapytała prosto z mostu. W pokoju zapadła cisza, a ona czekała na odpowiedź na swoje pytanie. Oblizując wargi, zorientowała się, że spierzchły jej usta. W końcu usłyszała jego westchnienie. - Nie potrafię przewidzieć przyszłości, Denise. Nikt tego nie potrafi. Ale jak już powiedziałem, zależy mi na tobie i zależy mi na Kyle'u. Czy to ci teraz nie wystarcza? Na pewno nie była to odpowiedź, na którą czekała, lecz mimo to uniosła głowę z jego ramienia i spojrzała mu prosto w oczy. - Tak - skłamała. - Teraz mi wystarcza. Tej nocy, po tym jak się pokochali i razem zasnęli, Denise obudziła się i zobaczyła, że Taylor stoi przy oknie, wpatrując się nieobecnym wzrokiem w drzewa i najwyraźniej nad czymś się zastanawiając. Obserwowała go przez długi czas, a potem, kiedy wrócił do łóżka, odwróciła się w jego stronę. - Dobrze się czujesz? - szepnęła. Taylora najwyraźniej zaskoczył jej głos. - Przepraszam - powiedział. - Obudziłem cię? - Nie, nie śpię już od dawna. Co się stało? - Nic. Po prostu nie mogłem zasnąć. - Martwisz się o coś? - Nie.

- Więc dlaczego nie możesz spać? - Nie wiem. - Czy to z powodu czegoś, co zrobiłam? Taylor wziął głęboki oddech. - Nie. Nie zrobiłaś nic złego - powiedział, po czym przyciągnął ją do siebie i przytulił. Nazajutrz rano Denise obudziła się sama. Tym razem Taylor nie spał na kanapie. Tym razem nie sprawił jej niespodzianki, przygotowując śniadanie. Wymknął się cichaczem i nikt nie podnosił słuchawki w jego domu. Denise zastanawiała się przez chwilę, czy nie wpaść do niego w ciągu dnia na budowę, ale powstrzymywało ją przed tym wspomnienie ostatniej wizyty. Zamiast tego zaczęła analizować ich ostatni wieczór, próbując coś z tego zrozumieć. Każdy pozytywny fakt miał swoje negatywne lustrzane odbicie. Tak, przyjechał do niej... ale może tylko dlatego, że dostał telefon od matki. Tak, bawił się z Kyle'em... ale może zajął się nim, żeby uciec przed tym, co go naprawdę dręczyło. Tak, wyznał, że mu na niej zależy... ale nie aż tak bardzo, żeby myśleć o wspólnej przyszłości. Pokochali się... ale wymknął się wcześnie rano, nie mówiąc nawet do widzenia. Analiza, spekulacje, dzielenie włosa na czworo... nie chciała zredukować do tego ich stosunków. To było takie typowe dla lat osiemdziesiątych z ich psychobełkotem: słowa i czyny, które mogły, ale nie musiały coś znaczyć. Chociaż nie, nieprawda. Te słowa i czyny coś znaczyły i na tym właśnie polegał problem. W głębi serca wiedziała, że Taylor nie kłamał, mówiąc, że mu na niej zależy. To jedno podtrzymywało ją na duchu. Ale... Ostatnio za dużo było tych „ale”. Potrząsnęła głową, starając się o tym wszystkim nie myśleć, przynajmniej do chwili, gdy się ponownie spotkają. Taylor wpadnie później, żeby ją zabrać do pracy, i choć nie sądziła, by mieli czas porozmawiać znowu o jej uczuciach, była przekonana, że dowie się czegoś więcej, kiedy tylko go zobaczy. Może przyjedzie po nią trochę wcześniej. Ranek i popołudnie mijały powoli. Kyle był w jednym ze swoich nastrojów nierozmowny, mrukliwy, uparty - i nie poprawiało to w niczym jej własnego samopoczucia, choć z drugiej strony pozwalało zapomnieć na chwilę o Taylorze. Kilka minut po piątej miała wrażenie, że słyszy jadącą obok domu ciężarówkę, ale kiedy wyszła na werandę, zorientowała się, że to nie Taylor. Rozczarowana przebrała się w robocze ubranie, zrobiła Kyle'owi grzankę z serem i obejrzała wiadomości.

Mijały kolejne minuty. Dochodziła szósta. Gdzie on się podziewał? Wyłączyła telewizor i próbowała bez skutku zainteresować Kyle'a książką. Potem usiadła na podłodze i zaczęła się bawić klockami lego, ale mały ignorował ją, zaabsorbowany swoją książką do kolorowania. Kiedy próbowała się do niego przyłączyć, kazał jej odejść. Westchnęła i uznała, że nie warto się starać. Zamiast tego, żeby zabić jakoś czas, zrobiła porządki w kuchni. Ponieważ nie trwało to długo, złożyła jeszcze pranie i schowała je do szafy. O wpół do siódmej nadal go nie było. Ze zdenerwowania zaczęło ściskać ją w żołądku. Zaraz przyjedzie, mówiła sobie. Powinien. Wbrew temu, co podpowiadał jej rozsądek, wystukała jego numer, ale Taylor nie odpowiadał. Poszła do kuchni, nalała sobie szklankę wody i wróciła do salonu. Wyglądając co chwila przez okno, czekała. I czekała. Jeszcze piętnaście minut i spóźni się do pracy. Potem dziesięć. Za pięć siódma trzymała szklankę tak mocno, że pobielały jej kłykcie. W końcu rozluźniła uścisk i poczuła, jak krew z powrotem krąży jej w palcach. Kiedy zegar wybił siódmą, z zaciśniętymi ustami zadzwoniła do Raya, żeby go przeprosić i powiedzieć, że trochę się spóźni. - Musimy iść, Kyle - powiedziała, odkładając słuchawkę. - Pojedziemy rowerami. - Nie - odparł. - Ja cię nie proszę, Kyle, ja mówię, co masz zrobić. Już! Słysząc ton jej głosu, mały odłożył książkę do kolorowania i wstał z podłogi. Klnąc pod nosem, wyszła na tylną werandę po swój rower. Sprowadzając go na dół, poczuła, że nie toczy się gładko, i już po chwili dostrzegła, na czym polega problem. W oponie nie było powietrza. - Och, nie... tylko nie dzisiaj - jęknęła z niedowierzaniem. Nie ufając własnym oczom, nacisnęła oponę palcem i poczuła, jak ugina się już pod słabym naciskiem. - Niech to diabli! - mruknęła, kopiąc koło. Rzuciła rower na stertę kartonów i wróciła do kuchni, zderzając się w drzwiach z Kyle'em. - Nie jedziemy rowerami - poinformowała go przez zaciśnięte zęby. - Chodź do środka. Kyle znał ją dość dobrze, by się nie spierać, i bez szemrania wrócił do kuchni. Denise

ponownie zadzwoniła do Taylora. Nie było go w domu. Odwiesiła z hukiem słuchawkę i zaczęła się zastanawiać, do kogo jeszcze zatelefonować. Nie do Rhondy - była już w barze. Do Judy? Wystukała jej numer i odwiesiła słuchawkę, dopiero kiedy telefon zadzwonił kilkanaście razy. Do kogo jeszcze zatelefonować? Kogo jeszcze znała? Tak naprawdę tylko jedną osobę. Otworzyła kredens, wyjęła książkę telefoniczną i znalazła w niej odpowiednią kartkę. Po wystukaniu numeru odetchnęła z ulgą, słysząc, jak po tamtej stronie ktoś podnosi słuchawkę. - Melissa? Cześć, tu Denise. - O, cześć, jak się masz? - Prawdę mówiąc, nie najlepiej. Bardzo mi głupio, ale dzwonię, żeby poprosić cię o przysługę. - Co mogę dla ciebie zrobić? - Wiem, że to sprawi ci kłopot, ale czy mogłabyś odwieźć mnie dzisiaj do pracy? - Jasne, kiedy? - Już teraz. Przepraszam, wiem, że dzwonię w ostatniej chwili, ale zeszło mi powietrze z opony w rowerze i... - Nie przejmuj się - przerwała jej Melissa. - Będę u ciebie za dziesięć minut. - Jestem ci strasznie wdzięczna. - Nie żartuj. To nic takiego. Wezmę tylko torebkę i kluczyki i jadę. Denise odwiesiła słuchawkę i ponownie zadzwoniła do Raya, jeszcze raz go przepraszając i mówiąc, że będzie o wpół do ósmej. Tym razem Ray wybuchnął śmiechem. - Nie przejmuj się tym, kochanie. Dojedziesz, kiedy dojedziesz. Nie ma pośpiechu... i tak mamy tu spokojny wieczór. Denise ponownie odetchnęła z ulgą. Nagle spostrzegła Kyle'a, który wpatrywał się w nią bez słowa. - Mama nie jest na ciebie zła, kochanie. Przepraszam, że krzyczałam. Była jednak zła na Taylora i odczuwana przez nią ulga nie łagodziła jej gniewu. Jak on mógł? Spakowała swoje rzeczy i kiedy samochód Melissy skręcił na podjazd, wyszła razem z Kyle'em z domu. Melissa opuściła w dół szybę i zahamowała. - Cześć. Właźcie do środka i wybaczcie bałagan. Dzieciaki są ostatnio w środku sezonu piłkarskiego. Denise posadziła Kyle'a z tyłu i zapięła pasami, a potem usiadła obok Melissy. Samochód ruszył i wyjechał z powrotem na ulicę.

- Co się stało? - zapytała Melissa. - Mówiłaś, że złapałaś gumę? - Tak, ale przede wszystkim nie spodziewałam się, że będę musiała jechać rowerem. Taylor się nie zjawił. - A mówił, że przyjedzie? Pytanie Melissy sprawiło, że się zawahała. Czy go poprosiła? Czy musiała to robić? - Nie mówiliśmy o tym konkretnie - przyznała - ale podwoził mnie przez całe lato i wydawało mi się po prostu, że będzie to robił dalej. - Przedzwonił? - Nie. Oczy Melissy pobiegły ku Denise. - Rozumiem, że coś się zmieniło między wami. Denise pokiwała tylko głową. Melissa spojrzała ponownie na drogę i przez jakiś czas się nie odzywała, zostawiając Denise sam na sam z myślami. - Wiedziałaś, że do tego dojdzie, prawda? - Znam Taylora od dawna - odparła ostrożnie Melissa. - No więc, co się z nim dzieje? Melissa westchnęła. - Szczerze mówiąc, nie wiem. Nigdy nie wiedziałam. Taylor zawsze robi w portki, kiedy tylko ma się z kimś poważnie związać. - Ale dlaczego? Tak świetnie nam się układało, był taki dobry dla Kyle'a. - Nie mogę mówić w jego imieniu. Naprawdę nie mogę. Powiedziałam ci już, że sama tego nie rozumiem. - A gdybyś miała zgadywać? Melissa się zawahała. - Nie chodzi o ciebie, wierz mi. Kiedy byliście u nas, nie żartowałam, mówiąc, że Taylorowi naprawdę na tobie zależy. Zależy mu... bardziej niż widziałam, żeby zależało na kimkolwiek innym. Mitch mówi to samo. Czasami jednak wydaje mi się, że Taylor uważa, iż nie zasługuje na to, by być szczęśliwy, i sabotuje każdą taką sposobność. Nie sądzę, żeby robił to celowo... to jest po prostu silniejsze od niego. - To nie ma sensu. - Może i nie ma. Lecz taki już jest. Denise się zamyśliła. Po kilku chwilach zobaczyła przed sobą bar. Sądząc po liczbie stojących na parkingu samochodów, Ray nie mylił się, mówiąc, że ruch jest niewielki. Sfrustrowana zamknęła oczy i zacisnęła pięści.

- No dobrze... ale dlaczego? Melissa nie odpowiedziała od razu. Wrzuciła kierunkowskaz i zaczęła zwalniać. - Skoro mnie pytasz... moim zdaniem to ma związek z tym, co zdarzyło się dawno temu. Jej ton nie pozostawiał wątpliwości, co ma na myśli. - Chodzi o jego ojca? Melissa pokiwała głową. - Taylor wini się o jego śmierć - powiedziała powoli. Denise poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła. - Co się wtedy wydarzyło? Samochód zatrzymał się. - Powinnaś go chyba o to sama zapytać. - Próbowałam... Melissa potrząsnęła głową. - Wiem, Denise. Wszyscy próbowaliśmy. Denise odpracowała swoją zmianę, prawie nie myśląc o tym, co robi, ruch był jednak niewielki i w gruncie rzeczy nie miało to większego znaczenia. Rhonda, która normalnie odwiozłaby ją do domu, wyszła wcześniej, w związku z czym mogła liczyć tylko na Raya. Była mu wdzięczna za to, że się zaofiarował, ale ponieważ sprzątał jeszcze na ogół przez godzinę po zamknięciu, oznaczało to dla niej późniejszy powrót. Pogodziła się już z tym i zajęła swoją robotą, gdy tuż przed zamknięciem otworzyły się drzwi Ósemki. Taylor. Wszedł do środka i pomachał Rayowi, lecz nie kwapił się jakoś, żeby do niej podejść. - Melissa dzwoniła - oznajmił - i powiedziała, że może trzeba cię będzie odwieźć do domu. Zabrakło jej słów. Była wściekła, urażona, zdezorientowana... i niewątpliwie w dalszym ciągu zakochana. Choć to ostatnie uczucie słabło z każdym kolejnym dniem. - Gdzie byłeś wcześniej? Taylor przestąpił z nogi na nogę. - Pracowałem - odparł w końcu. - Nie wiedziałem, że mam cię dzisiaj odwieźć. - Odwozisz mnie od trzech miesięcy - stwierdziła, starając się nie stracić nad sobą panowania. - Ale w zeszłym tygodniu mnie nie było. Nie poprosiłaś mnie wczoraj, żebym cię odwiózł, więc pomyślałem po prostu, że zrobi to Rhonda. Nie wiedziałem, że mam być twoim

osobistym kierowcą. Denise zmrużyła oczy. - To nie jest tak i dobrze o tym wiesz. Taylor skrzyżował ręce na piersi. - Słuchaj, nie przyjechałem tutaj po to, żebyś mnie ochrzaniała. Przyjechałem, żeby cię odwieźć, jeśli tego potrzebujesz. Chcesz tego, czy nie? Denise wydęła wargi. - Nie - powiedziała krótko. Jeśli go to zaskoczyło, nie pokazał tego po sobie. - W takim razie dobrze - stwierdził. Spojrzał na ściany, na podłogę i z powrotem na nią. Przykro mi z powodu tego, co się stało, jeśli to coś dla ciebie znaczy. To coś znaczy i jednocześnie nie znaczy, pomyślała. Kiedy Taylor zorientował się, że nie powie nic więcej, odwrócił się i otworzył drzwi. - Chcesz, żebym cię jutro odwiózł? - zapytał przez ramię. Przez chwilę się zastanawiała. - Przyjedziesz po mnie? Zobaczyła, jak drgnął mu mięsień na twarzy. - Tak - odparł cicho. - Przyjadę. - W takim razie dobrze. Taylor kiwnął głową i wyszedł. Odwracając się, Denise zobaczyła Raya, który szorował blat tak, jakby zależało od tego jego życie. - Ray? - Tak, złotko? - zapytał, udając, że nie zwrócił najmniejszej uwagi na to, co się wokół niego działo. - Czy mogę wziąć sobie jutro wolne? Podniósł wzrok i spojrzał na nią tak, jak prawdopodobnie spoglądałby na własne dziecko. - Myślę, że powinnaś - odparł szczerze. Taylor przyjechał na pół godziny przed początkiem zmiany i zdziwił się, kiedy otworzyła mu drzwi ubrana w dżinsy i bluzkę z krótkimi rękawami. Przez cały dzień padało i temperatura spadła do piętnastu stopni - było za zimno na szorty. Taylor za to najwyraźniej przebrał się i umył przed przyjazdem. - Wejdź - powiedziała. - Nie powinnaś się przebrać do pracy?

- Dziś nie pracuję - oświadczyła spokojnie. - Nie pracujesz? - Nie - powtórzyła. Wszedł za nią do środka, speszony. - Gdzie jest Kyle? Denise usiadła. - Melissa powiedziała, że może się nim zaopiekować. Rozejrzał się niepewnie dookoła. Denise poklepała kanapę. - Siadaj. - O co chodzi? - zapytał, siadając. - Musimy porozmawiać - zaczęła. - O czym? Słysząc jego pytanie, wbrew woli pokręciła głową. - Co się z tobą dzieje? - Dlaczego? Czy jest coś, o czym nie wiem? - zapytał, nerwowo się uśmiechając. - Nie pora na żarty, Taylor. Wzięłam dziś wolne w nadziei, że pomożesz mi zrozumieć, na czym polega problem. - Mówisz o tym, co zdarzyło się wczoraj? Powiedziałem, że mi przykro, i naprawdę było mi przykro. - Nie to miałam na myśli. Chodzi mi o ciebie i o mnie. - Czy nie mówiliśmy o tym poprzedniej nocy? Denise westchnęła zniecierpliwiona. - No tak, mówiliśmy. Albo raczej ja mówiłam. Bo ty mało się odzywałeś. - Rozmawiałem z tobą. - Nie, nie rozmawiałeś. Właściwie nigdy ze mną nie rozmawiasz. Mówisz o sprawach banalnych, nigdy o tym, co cię dręczy. - To nieprawda... - Więc dlaczego traktujesz mnie... traktujesz nas inaczej niż przedtem? - Nie traktuję was... Denise przerwała mu gestem dłoni. - Nie przyjeżdżasz już tutaj, nie dzwonisz, kiedy cię nie ma, wymknąłeś się wczoraj rano, a potem nie przyjechałeś po mnie... - Już ci to wyjaśniłem. - Owszem wyjaśniłeś. Potrafisz wyjaśnić każdą poszczególną sytuację. Ale czy nie widzisz,

że układają się w pewien wzór? Taylor wlepił wzrok w wiszący na ścianie zegar, uparcie ignorując jej pytania. Denise przeczesała dłonią włosy. - Co więcej, przestałeś ze mną rozmawiać. I zastanawiam się, czy w ogóle kiedykolwiek to robiłeś. Zerknął na nią i złapała jego spojrzenie. Już to z nim przerabiała - wypieranie się, że w ogóle coś jest nie w porządku - i nie chciała tego powtarzać. Pamiętając, co powiedziała Melissa, uznała, że musi chwycić byka za rogi. Wzięła głęboki oddech. - Co się stało z twoim ojcem? Natychmiast spostrzegła, że stężał. - Dlaczego tak cię to interesuje? - zapytał nieufnie. - Bo uważam, że to może mieć coś wspólnego z tym, jak się ostatnio zachowujesz. Zamiast odpowiedzieć Taylor potrząsnął po prostu głową. Widziała, że jest podenerwowany. - Co ci nasunęło ten pomysł? - To naprawdę nie ma znaczenia. Chcę po prostu wiedzieć, co się wydarzyło. - Już o tym mówiliśmy - odparł oschle. - Nie, nie mówiliśmy. Zapytałam cię o to i usłyszałam od ciebie kilka okrągłych zdań. Ale nie opowiedziałeś mi całej historii. Taylor zazgrzytał zębami. Nie zdając sobie z tego sprawy, zaczął odruchowo otwierać i zaciskać pięść. - Mój ojciec zginął, okej? Już ci to mówiłem. - I? - I co? - wybuchnął. - Co chcesz, żebym ci powiedział? Denise wzięła go za rękę. - Melissa powiedziała, że się o to obwiniasz. Taylor cofnął swoją dłoń. - Ona nie ma pojęcia, o czym mówi. - Wybuchł pożar, prawda? - ciągnęła spokojnie. Taylor zamknął oczy i kiedy je ponownie otworzył, ujrzała w nich furię, jakiej nie widziała nigdy przedtem. - On zginął i koniec. Nie ma o czym mówić. - Dlaczego nie chcesz mi odpowiedzieć? Dlaczego nie możesz ze mną porozmawiać? - Chryste! - ryknął tak głośno, że jego głos odbił się echem od ścian salonu. - Możesz dać

temu spokój? Ten wybuch zaskoczył ją i otworzyła trochę szerzej oczy. - Nie, nie mogę - upierała się, czując, jak bije jej szybciej serce. - Nie, jeśli to coś, co nas dotyczy. Taylor wstał z kanapy. - To nas nie dotyczy! I co to wszystko ma znaczyć, do diabła? Robi mi się niedobrze od tego przesłuchania! Denise pochyliła się do przodu i wyciągnęła do niego ręce. - Ja cię nie przesłuchuję, Taylor, ja tylko pragnę porozmawiać - wyjąkała. - Czego ode mnie chcesz? - zapytał z zaczerwienioną twarzą, w ogóle jej nie słuchając. - Chcę po prostu wiedzieć, co się dzieje, żebyśmy mogli się z tym uporać. - Z czym mianowicie mamy się uporać? Nie jesteśmy małżeństwem, Denise - stwierdził. Co chcesz osiągnąć, wścibiając nos w nie swoje sprawy? Jego słowa zabolały ją. - Nie wścibiam nosa - powiedziała, broniąc się. - Owszem, wścibiasz. Próbujesz zajrzeć do mojej głowy i naprawić tam coś, co według ciebie jest nie w porządku. Ale ze mną wszystko jest w porządku. Jestem, kim jestem, i skoro nie możesz tego zmienić, może nie powinnaś w ogóle próbować. Stał, patrząc na nią spode łba, i Denise wzięła głęboki oddech. Zanim zdążyła coś powiedzieć, Taylor potrząsnął głową i cofnął się. - Słuchaj, nie musisz jechać do pracy, a ja nie mam ochoty tu dłużej siedzieć. Więc zastanów się nad tym, co ci powiedziałem, dobrze? Zabieram się stąd. Z tymi słowami obrócił się na pięcie i wyszedł z domu. Oszołomiona Denise nie zdążyła nawet wstać z kanapy. - Zastanowiłabym się - szepnęła - gdyby w tym, co powiedziałeś, był jakiś sens. Następne dni minęły bez większych wydarzeń, jeśli nie liczyć kwiatów, które Denise dostała nazajutrz po kłótni. Dołączony do nich liścik był krótki: Przepraszam za swoje zachowanie. Muszę po prostu przemyśleć różne sprawy. Czy możesz dać mi kilka dni? Miała jednocześnie ochotę wyrzucić kwiaty i je zachować. Miała jednocześnie ochotę

zerwać z nim i dać mu jeszcze jedną szansę. Czy to w ogóle coś zmienia? - pytała sama siebie. Za oknem znowu szalała burza. Niebo było szare i zimne, deszcz zacinał o szyby, porywisty wiatr zginał drzewa wpół. Denise podniosła słuchawkę i zadzwoniła do Rhondy, a potem zaczęła studiować ogłoszenia w gazecie. W ten weekend kupi sobie samochód. Może wtedy nie będzie się czuła taka uzależniona. W sobotę Kyle obchodził urodziny. Obecni byli tylko Judy oraz Melissa i Mitch ze swoimi chłopakami. Zapytana o Taylora, Denise wyjaśniła, że wpadnie później, żeby zabrać Kyle'a na mecz i dlatego nie ma go teraz. - Kyle od tygodnia nie może się tego doczekać - dodała, dając do zrozumienia, że wszystko jest w porządku. Nie przejmowała się, ponieważ chodziło o Kyle'a. Mimo całej reszty Taylor nie zmienił się w stosunku do jej syna. Wiedziała, że przyjdzie. Nic na świecie go przed tym nie powstrzyma. Przyjedzie o piątej i zabierze Kyle'a na mecz. Godziny wlokły się o wiele wolniej niż zwykle. Dwadzieścia po piątej Denise ćwiczyła z Kyle'em rzuty piłką, czując, jak żołądek zaciska się jej w węzeł i w oczach stają łzy. Ubrany w dżinsy i baseballową czapeczkę Kyle wyglądał cudownie. Złapał piłkę w nową rękawicę - prezent od Melissy - i wyciągnął ją przed siebie, wpatrując się w Denise. - Taylor przyjdzie - oznajmił. (Tajo przydzie). Denise po raz setny spojrzała na zegarek i przełknęła z trudem ślinę, czując, jak ogarnia ją fala mdłości. Telefonowała trzy razy; nie było go w domu. I chyba raczej do nich nie jechał. - Nie sądzę, kochanie. - Taylor przyjdzie - powtórzył Kyle. Tym razem nie mogła powstrzymać łez. Podeszła do chłopca i ukucnęła, żeby jej oczy znalazły się na wysokości jego twarzy. - Taylor jest zajęty. Nie wydaje mi się, żeby zabrał cię na ten mecz. Pojedziesz z mamusią do pracy, dobrze? Wypowiedzenie tych słów było bardziej bolesne, niż sądziła. Kyle spojrzał na nią, uświadamiając sobie powoli, co to znaczy. - Tajo nie przydzie - powiedział w końcu.

Wzięła go za rękę. - Nie, nie przyjdzie - stwierdziła ze smutkiem. Kyle upuścił piłkę i mijając ją, ruszył w stronę domu z tak przygnębioną miną, jakiej jeszcze nigdy u niego nie widziała. Denise schowała twarz w dłonie. Taylor zjawił się nazajutrz rano, trzymając pod pachą zapakowany w papier prezent. Zanim Denise zdążyła podejść do drzwi, Kyle był już na zewnątrz i sięgał po pakunek, zapominając o rozczarowaniu, jakiego doznał poprzedniego dnia. Jeżeli dzieci mają jakąś przewagę nad dorosłymi, pomyślała, to jest nią umiejętność szybkiego wybaczania. Ona jednak nie była dzieckiem. Wyszła na zewnątrz z chmurną twarzą i skrzyżowanymi na piersiach rękami. Kyle odpakowywał już prezent, zrywając z podnieceniem papier. Nie chcąc nic mówić, póki nie skończy, patrzyła, jak rozszerzają mu się oczy. - Lego! - zawołał z radością, pokazując pudełko Denise. - Rzeczywiście - zgodziła się z nim. Nie patrząc na Taylora, zgarnęła luźny kosmyk włosów z oczu chłopca. - Powiedz „dziękuję”, Kyle. - Jenkuje - powtórzył po niej, wpatrując się w pudełko. - Pomogę ci otworzyć - oznajmił Taylor, wyjmując scyzoryk z kieszeni spodni i kucając. Przeciął taśmę na pudełku i podniósł pokrywkę. Kyle sięgnął do środka i wyciągnął komplet kół do jednego z modeli samochodów. Denise odchrząknęła. - Możesz to zabrać do środka, Kyle? - poprosiła. - Mama musi porozmawiać z Taylorem. Otworzyła drzwi z siatki i Kyle posłusznie zrobił, co kazała. Postawił pudełko na stoliku do kawy i natychmiast zaabsorbowała go jego zawartość. Taylor stał w miejscu, nie podchodząc do niej. - Przykro mi - powiedział szczerze. - Naprawdę nie mam żadnego wytłumaczenia. Po prostu zapomniałem o meczu. Był zmartwiony? - Można tak powiedzieć. Na twarzy Taylora malował się ból. - Może mógłbym to mu jakoś wynagrodzić. W przyszły weekend jest następny mecz. - Nie sądzę - odparła cicho, wskazując mu krzesło na werandzie. Taylor usiadł po krótkim wahaniu. Ona też usiadła, ale nie odwróciła się do niego twarzą. Zamiast tego obserwowała dwie wiewiórki, zbierające żołędzie na trawniku. - Skrewiłem, prawda? - zapytał poważnym tonem.

Uśmiechnęła się krzywo. - Owszem. - Masz wszelkie prawo być na mnie wściekła - przyznał. Wreszcie się do niego odwróciła. - Byłam wściekła. Zeszłej nocy, gdybyś przyszedł na kolację, cisnęłabym w ciebie patelnią. Kąciki ust Taylora lekko się uniosły, a potem wyprostowały. Wiedział, że jeszcze nie skończyła. - Ale już mi minęło. Teraz jestem bardziej zrezygnowana niż wściekła. Taylor spojrzał na nią zaintrygowany i Denise wypuściła powoli powietrze z ust. Kiedy się ponownie odezwała, jej głos był cichy i niski. - Przez ostatnie cztery lata wiodłam życie z Kyle'em - zaczęła. - Nie zawsze bywa łatwe, lecz jest przewidywalne. Wiem, jak spędzę dzisiejszy dzień, jak spędzę jutro i pojutrze i dzięki temu mogę się łudzić, że panuję nad sytuacją. To jest potrzebne Kyle'owi i muszę to robić dla niego, ponieważ jest wszystkim, co mam na tym świecie. I nagle pojawiłeś się ty. Uśmiechnęła się, lecz to nie przesłoniło malującego się w jej oczach smutku. Taylor się nie odzywał. - Byłeś dla niego taki dobry, od samego początku. Traktowałeś Kyle'a inaczej niż wszyscy i to strasznie dużo dla mnie znaczyło. Przede wszystkim jednak byłeś dobry dla mnie. - Denise przerwała, spoglądając w głąb siebie i skubiąc frędzel w poręczy starego fotela. - Kiedy się spotkaliśmy, nie chciałam z nikim się wiązać. Nie miałam na to czasu ani energii i nawet po festynie nie byłam pewna, czy jestem na to gotowa. Ale ty byłeś taki dobry dla Kyle'a. Robiłeś z nim rzeczy, których nikt przedtem nie miał ochoty robić, i to mnie ujęło. I stopniowo coraz bardziej się w tobie zadurzałam. Taylor położył ręce na kolanach i wbił wzrok w podłogę. Denise potrząsnęła z żalem głową. - Sama nie wiem. Wychowałam się na bajkach i może to miało jakiś wpływ na moje uczucia. - Odchyliła się do tyłu w fotelu, przyglądając mu się spod na pół spuszczonych powiek. - Pamiętasz tę noc, kiedy się spotkaliśmy? Kiedy uratowałeś mojego syna? Potem odwiozłeś mi zakupy i nauczyłeś Kyle'a łapać piłkę. To było tak, jakby zjawił się jakiś przystojny książę z moich dziewczęcych marzeń, i im bliżej cię poznawałam, tym bardziej byłam skłonna w to uwierzyć. Częściowo wciąż w to wierzę. Masz w sobie wszystko, co zawsze chciałam widzieć w mężczyźnie. Ale chociaż bardzo mi na tobie zależy, nie sądzę, żebyś był gotów związać się ze mną i moim synem. Taylor potarł znużonym gestem twarz, wpatrując się w nią pociemniałymi z bólu oczyma.

- Nie jestem ślepa i widzę, co się z nami działo w ciągu tych ostatnich tygodni. Oddalasz się ode mnie... od nas obojga... To oczywiste, choćbyś nie wiem jak temu zaprzeczał. Nie rozumiem tylko, dlaczego to robisz. - Mam mnóstwo pracy - oznajmił bez przekonania. - Może to i prawda, lecz nie cała. - Denise wzięła głęboki oddech, nie chcąc, żeby załamał się jej głos. - Wiem, że coś w sobie skrywasz, i jeśli nie możesz albo nie chcesz o tym mówić, nie mogę na to nic poradzić. Ale cokolwiek to jest, odciąga cię ode mnie. - Przerwała i w oczach stanęły jej łzy. - Wczoraj mnie zraniłeś. Co gorsza, zraniłeś Kyle'a. On czekał na ciebie, Taylor. Przez dwie godziny. Za każdym razem, kiedy ulicą przejeżdżał samochód, podskakiwał w górę, myśląc, że to ty. Ale to nie byłeś ty i w końcu nawet on się domyślił, że wszystko się zmieniło. Przez cały wieczór nie powiedział już ani jednego słowa. Ani słowa. Pobladły i wstrząśnięty Taylor najwyraźniej nie był w stanie mówić. Oczy Denise pobiegły w dal i po policzku spłynęła jej jedna jedyna łza. - Mogę znieść wiele rzeczy. Bóg wie, że już zniosłam. Sposób, w jaki przyciągasz i odpychasz mnie od siebie. Przyciągasz i odpychasz. Jestem dorosła i mam dość lat, żeby zdecydować, czy chcę się na to godzić. Ale jeśli to samo ma się zacząć dziać z Kyle'em... Urwała i otarła policzek. - Jesteś wspaniałym człowiekiem, Taylor. Masz mnóstwo do zaoferowania i mam nadzieję, że któregoś dnia spotkasz w końcu osobę, która zrozumie coś z całego bólu, który w sobie nosisz. Zasługujesz na to. W głębi serca wiem, że nie chciałeś skrzywdzić Kyle'a. Nie mogę jednak ryzykować, że to się powtórzy, zwłaszcza że nie myślisz poważnie o naszej wspólnej przyszłości. - Przykro mi - powiedział grubym głosem. - Mnie też jest przykro. - Nie chcę cię stracić - dodał, biorąc ją za rękę. Jego głos zniżył się niemal do szeptu. Widząc jego żałosną minę, wzięła go za rękę i ścisnęła, a potem niechętnie puściła. Znowu poczuła, że stają jej w oczach łzy, i starała się je powstrzymać. - Ale nie chcesz mnie również zatrzymać, prawda? Na to nie znalazł odpowiedzi. Kiedy wyszedł, Denise snuła się po domu niczym zombi, ledwie nad sobą panując. Już wcześniej przepłakała całą noc, wiedząc, co nastąpi. Jestem silna, powtarzała sobie, siedząc na kanapie w salonie. Postąpiłam słusznie. Nie mogłam pozwolić, żeby ponownie skrzywdził Kyle'a. Nie będę płakać.

Do diabła, nie będę już dłużej płakać. Patrząc jednak, jak Kyle bawi się zestawem lego, i wiedząc, że Taylor już ich nigdy nie odwiedzi, poczuła, jak w gardle znowu rośnie jej bolesna gruda. - Nie będę płakać - powiedziała na głos, powtarzając te słowa niczym mantrę. - Nie będę płakać. A potem załamała się i ryczała przez następne dwie godziny. - Więc poszedłeś tam i skończyłeś wszystko - stwierdził wyraźnie zdegustowany Mitch. Siedzieli w obskurnym barze, który zaczynał działalność wczesnym rankiem, na ogół dla trzech albo czterech stałych gości. Teraz jednak był późny wieczór. Taylor zadzwonił po ósmej. Ponieważ Mitch pojawił się dopiero po godzinie, więc zaczął pić bez niego. - To nie moja wina, Mitch - odparł, broniąc się. - To ona zerwała. Nie możesz zwalić winy na mnie. - Przypuszczam, że to wszystko stało się ni z gruszki, ni z pietruszki, prawda? Ty nie masz z tym nic wspólnego? - Sprawa jest skończona, Mitch. Cóż ci mam powiedzieć? Mitch potrząsnął głową. - Wiesz co, Taylor, niezły z ciebie aparat. Siedzisz sobie tutaj, uważając, że wszystko świetnie wiesz, ale w rzeczywistości nic nie kapujesz. - Dziękuję za wsparcie, Mitch. Mitch zmierzył go wzrokiem. - Nie chrzań głupot. Nie potrzebujesz ode mnie wsparcia. Potrzebujesz kogoś, kto kazałby ci wziąć dupę w troki i naprawić to, co zepsułeś. - Nie rozumiesz... - Gówno prawda! - krzyknął Mitch, stawiając z hukiem kufel na stoliku. - Za kogo ty się uważasz? Myślisz, że nie rozumiem? Do diabła, Taylor, znam cię prawdopodobnie lepiej niż ty sam. Wydaje ci się, że ty jeden masz przesraną przeszłość? Myślisz, że ty jeden próbujesz coś z tym zrobić? Coś ci powiem. Każdy z nas dźwiga jakiś garb, każdy zrobił kiedyś jakieś rzeczy, które chciałby cofnąć. Ale większość ludzi nie obnosi się z tym i nie robi wszystkiego, żeby z tego powodu spieprzyć swoje obecne życie. - Niczego nie spieprzyłem - odparł podenerwowany Taylor. - Nie słyszałeś, co powiedziałem? To ona ze mną zerwała. Nie ja. Nie tym razem. - Wiesz, co ci powiem, Taylor? Możesz pójść do cholernego grobu, bez przerwy to powtarzając, ale obaj, ty i ja, wiemy, że to nie jest cała prawda. Więc wracaj tam i spróbuj

wszystko odkręcić. Ona jest najlepszą rzeczą, jaka ci się kiedykolwiek przydarzyła. - Nie po to cię tu zaprosiłem, żebyś dawał mi swoje pieprzone rady... - To najlepsza rada, jaką ci w życiu dałem. Bądź tak dobry i skorzystaj z niej, dobrze? Tym razem mnie nie olewaj. Twój ojciec na pewno by tego nie chciał. Taylor spojrzał z ukosa na Mitcha. - Nie mieszaj go do tego, bo pożałujesz. - A to dlaczego? Czyżbyś czegoś się bał? Boisz się, że jego duch pojawi się tutaj i zacznie nam przewracać kufle? - Dosyć tego - warknął Taylor. - Nie zapominaj, że ja także znałem twojego ojca. Wiem, jaki był z niego wspaniały facet. Facet, który kochał swoją rodzinę, kochał swoją żonę, kochał syna. To, co robisz, bardzo by go rozczarowało, zapewniam cię. Krew odpłynęła Taylorowi z twarzy. Zacisnął mocno palce na kuflu. - Pieprzysz głupoty, Mitch. - Nie, Taylor. To ty spieprzyłeś sprawę. Jeśli nawet pieprzę, to jest to tylko mały dodatek do tego, co sam spieprzyłeś. - Nie muszę słuchać tych bredni - stwierdził Taylor, wstając od stołu i ruszając w stronę wyjścia. - Nie wiesz nawet, kim jestem. Mitch odsunął od siebie stolik, wywracając kufle i zwracając na siebie uwagę kilku osób. A potem wstał i złapał Taylora za koszulę. Widząc to, barman przestał rozmawiać z klientem. - Ja ciebie nie znam? Znam cię, do wszystkich diabłów! Jesteś cholernym tchórzem, oto kim jesteś. Boisz się żyć, bo myślisz, że to oznacza zdjęcie z ramion krzyża, który dźwigasz przez całe życie. Ale tym razem posunąłeś się za daleko. Myślisz, że ty jeden na świecie masz jakieś uczucia? Myślisz, że odejdziesz tak po prostu od Denise i wszystko wróci do normy? Myślisz, że będziesz szczęśliwszy? Nie będziesz, Taylor. Nie pozwolisz sobie na to. A tym razem nie ranisz tylko jednej osoby. Czy o tym w ogóle pomyślałeś? Ranisz nie tylko Denise, ranisz tego małego chłopca! Co, do diabła, powiedziałby na to twój ojciec? Dobra robota, synu? Jestem z ciebie dumny, synu? Nie ma mowy. Twojemu ojcu zrobiłoby się niedobrze, tak jak mnie teraz! Taylor pobielał na twarzy. Złapał Mitcha, podniósł go i pchnął na szafę grającą. Dwie osoby zeskoczyły ze swoich stołków, żeby usunąć się na bok, a barman złapał kij baseballowy i ruszył w ich stronę. - No i co chcesz zrobić? Uderzysz mnie? - pytał prowokacyjnie Mitch. - Przestańcie, do cholery! - wrzasnął barman. - Załatwcie to na dworze.

Przygryzając wargę tak mocno, że zaczęła krwawić, Taylor odchylił ramię, gotów do zadania ciosu. - Ja ci zawsze wybaczę - powiedział prawie spokojnie Mitch. - Lecz to ty przede wszystkim musisz sobie wybaczyć. Taylor wahał się jeszcze chwilę, a potem puścił Mitcha i odwrócił się w stronę gapiących się na niego ludzi. Barman stał z kijem w ręku, czekając na to, co zrobi. Tłumiąc w ustach przekleństwo, Taylor wymaszerował na zewnątrz.

ROZDZIAŁ 23 Wróciwszy tuż przed północą do domu, zobaczył migającą lampkę na pulpicie automatycznej sekretarki. Dwie godziny, które upłynęły od rozstania z Mitchem, spędził sam, starając się trochę uspokoić. Jakiś czas przesiedział na moście, z którego przed kilku miesiącami skoczył do rzeki. Wtedy - przypomniał sobie - po raz pierwszy poczuł, że potrzebuje Denise. Wydawało mu się, że od tamtej nocy minęły wieki. Sądząc, że wiadomość zostawił mu Mitch, i żałując, że rzucił się z pięściami na przyjaciela, podszedł do automatycznej sekretarki. Ku jego zdumieniu okazało się, że to nie Mitch. To był Joe ze straży pożarnej. - Wybuchł pożar w magazynach Arvila Hendersona na obrzeżach miasta - oznajmił głosem, w którym wyczuwało się napięcie. - Duży pożar... wezwaliśmy wszystkich z Edenton oraz dodatkowe wozy i załogi z sąsiednich hrabstw. Zagrożone jest życie ludzkie. Jeśli dostaniesz tę wiadomość na czas, będzie nam potrzebna twoja pomoc. Wiadomość została nadana przez dwudziestoma czterema minutami. Nie odsłuchując jej do końca, Taylor odłożył słuchawkę i pobiegł do ciężarówki, przeklinając się za to, że po wyjściu z baru wyłączył komórkę. Henderson prowadził regionalną hurtownię farb i lakierów; była to jedna z największych firm w hrabstwie Chowan. Bez przerwy ładowano tam ciężarówki; o każdej porze dnia i nocy widział w hurtowni co najmniej kilkunastu pracujących ludzi. Dojazd tam mógł zająć mu dziesięć minut. Cała drużyna była już prawdopodobnie na miejscu pożaru, a on spóźni się ponad pół godziny. Ta półgodzina mogła zdecydować o życiu i śmierci uwięzionych w środku ludzi. Inni walczyli o życie, podczas gdy on użalał się nad sobą. Żwir prysnął spod kół ciężarówki, gdy wykręcił na podjeździe i prawie nie zwalniając, wyjechał na ulicę. Silnik wył na wysokich obrotach, opony piszczały, a on wciskał gaz do dechy, klnąc pod nosem. Pędząc do magazynu, wykorzystywał wszelkie możliwe skróty, a potem, znalazłszy się na prostej, rozpędził się do prawie dziewięćdziesięciu mil na godzinę. Z tyłu łomotały narzędzia; wchodząc w następny zakręt, usłyszał, jak coś ciężkiego przesuwa się z dudnieniem po skrzyni ciężarówki. Mijały kolejne minuty, długie niczym wieczność. W końcu zobaczył przed sobą jarzące się nieziemskim pomarańczowym kolorem niebo. Dopiero w tym momencie uświadomił sobie, z jak dużym pożarem mają do czynienia, i sfrustrowany walnął obiema rękami w kierownicę.

Przez ryk silnika słychać było zawodzenie strażackich syren. Wcisnął mocno hamulce i czując, jak opony ciężarówki tracą niemal przyczepność, skręcił na drogę prowadzącą do magazynu. W bezwietrznym powietrzu unosił się gęsty czarny dym, zasilany zawartą w farbach benzyną. Skręcając po raz ostatni i zatrzymując się z piskiem opon, widział płomienie, które strzelały z magazynu. Ze wszystkich stron otaczało go pandemonium. Na miejscu były już trzy wozy strażackie. Z podłączonych do hydrantów węży woda tryskała na ścianę budynku; druga ściana nie była jeszcze zniszczona, ale nie wyglądała najlepiej; na dachach dwóch ambulansów zapalały się i gasły światła; pielęgniarze zajmowali się pięcioma leżącymi na ziemi ludźmi; dwaj kolejni uciekali z magazynu, podtrzymywani przez swoich kolegów, którzy nie byli w lepszej formie od nich. Rozglądając się dookoła, Taylor zauważył stojący z boku samochód Mitcha, w panującym chaosie nie zdołał jednak dostrzec przyjaciela. Wyskoczył z ciężarówki i popędził do Joego, który wydawał rozkazy, próbując bezskutecznie zapanować nad sytuacją. Pod magazyn podjechał następny wóz strażacki, tym razem z Elizabeth City; kolejnych sześciu mężczyzn zaczęło rozwijać wąż, a siódmy ruszył w stronę hydrantu. Joe odwrócił się i spostrzegł nadbiegającego Taylora. Twarz miał umazaną czarnym kopciem. - Włóż kombinezon! - ryknął, wskazując wóz strażacki ze sprzętem. Taylor wykonał jego polecenie i wspiąwszy się na ciężarówkę, sięgnął po kombinezon i swoje buty. Dwie minuty później wrócił w pełnym rynsztunku do Joego. W tej samej chwili powietrzem wstrząsnęła cała seria następujących po sobie kilkudziesięciu eksplozji. Z magazynu strzelił w niebo czarny grzyb dymu, tak jakby w środku wybuchła bomba. Ludzie, którzy stali najbliżej, padli na ziemię. W ich stronę poleciały śmiertelnie groźne płonące fragmenty dachu i ścian. Taylor przykucnął i zakrył rękoma głowę. Płomienie były teraz wszędzie, ogień pochłaniał cały budynek. Po każdej eksplozji w niebo leciały kolejne szczątki i strażacy rozpierzchli się, uciekając przed żarem. Z ognia wyłonili się dwaj ludzie z płonącymi rękoma i nogami; skierowano na nich wodę z sikawek i wijąc się, padli na ziemię. Taylor wyprostował się i ruszył w stronę żaru, w stronę ognia, w stronę leżących na ziemi ludzi. Siedemdziesiąt jardów szaleńczego biegu przez teren, który przypominał pierwszą linię frontu... kolejne eksplozje, gdy jedna po drugiej wybuchały następne puszki farby... ogień

wymykający się spod kontroli... utrudniony z powodu dymu oddech... Zewnętrzna ściana zawaliła się nagle, o mało nie przygniatając dwóch mężczyzn. Mrużąc oczy, w końcu do nich dotarł. Obaj byli nieprzytomni, płomienie tańczyły kilka cali od nich. Złapał obu za nadgarstki i zaczął odciągać od ognia. Żar roztopił częściowo ich kombinezony, które tliły się, kiedy wlókł ich w bezpieczne miejsce. Koło niego pojawił się inny, nieznany mu strażak i zajął się jednym z rannych. Przyspieszywszy kroku, ciągnęli ich do ambulansów, od których nadbiegał już sanitariusz. Nienaruszona pozostała tylko jedna część budynku, choć, sądząc po dymie walącym z wybitego prostokątnego okienka, i ona powinna wkrótce paść pastwą płomieni. Joe dawał wszystkim rozpaczliwe znaki, żeby cofnęli się na bezpieczną odległość. Hałas był tak potężny, że nikt go nie słyszał. Sanitariusz natychmiast uklęknął przy rannych. Mieli poparzone twarze i tliło się na nich ubranie. Ognioodporne skafandry nie ochroniły ich przed wybuchami benzyny. Sanitariusz wyciągnął z pudełka ostre nożyczki i zaczął rozcinać i ściągać kombinezon z pierwszego strażaka. Nie wiadomo skąd pojawił się nagle drugi sanitariusz i przystąpił do tych samych czynności przy drugim mężczyźnie. Obaj odzyskali teraz przytomność i jęczeli z bólu. W miarę jak sanitariusze rozcinali kolejne fragmenty kombinezonów, Taylor pomagał odkleić materiał od skóry. Najpierw jedna, potem druga noga, ramiona, tors. Posadzono ich na ziemi i zdjęto do końca kombinezony. Jeden z mężczyzn miał pod spodem dżinsy i dwie koszule i z wyjątkiem ramion prawie uniknął oparzeń. Drugi jednak ubrany był tylko w podkoszulek, który trzeba było odrywać od skóry. Plecy miał pokryte oparzeniami drugiego stopnia. Odwracając wzrok od rannych, Taylor zobaczył, że Joe znowu macha rozpaczliwie rękoma. Stało przy nim trzech mężczyzn, trzech następnych biegło w jego stronę. Wtedy właśnie spojrzał na budynek i domyślił się, że stało się coś strasznego. Podniósł się z klęczek i walcząc z falą mdłości, ruszył ku grupie strażaków. Podbiegając bliżej, usłyszał słowa, od których zrobiło mu się słabo. - Są w środku! Dwaj ludzie! Tam! Taylor zamrugał oczyma... wróciło do niego pogrzebane pod popiołami wspomnienie. Dziewięcioletni chłopczyk wołający z okna na strychu... Przez chwilę stał jak wryty w miejscu, spoglądając na płonące ruiny magazynu, a potem jak we śnie ruszył w kierunku jego jedynej nienaruszonej części, tam gdzie mieściły się biura. Przyspieszywszy kroku, minął strażaków trzymających węże, ignorując ich wołanie, żeby się zatrzymał.

Płomienie ogarnęły prawie cały budynek i przeskakiwały na rosnące obok drzewa, które stanęły w ogniu. Przed sobą zobaczył wyważone przez strażaków drzwi, z których waliły kłęby czarnego dymu. Znalazł się przy nich, nim Joe dostrzegł go i zaczął krzyczeć, żeby nie ważył się tam wchodzić. Nie słysząc wołania, wpadł niczym kula armatnia do środka i osłonił twarz dłonią w rękawicy. Płomienie buchały w jego stronę. Prawie nic nie widząc, skręcił w lewo, mając nadzieję, że nic nie zatarasuje mu drogi. Oczy zapiekły go, gdy wciągnął w płuca gęste od dymu powietrze. Ogień był wszędzie, w dół leciały belki stropu, w powietrzu unosiły się toksyczne gazy. Wiedział, że może wstrzymać oddech przez minutę, nie dłużej. Posuwał się w lewo, kłęby dymu były nieprzeniknione, jedyne światło zapewniały płomienie. Wszystko płonęło z niezwykłą siłą. Ściany, sufit... nad głową usłyszał trzask łamiącej się belki i odskoczył instynktownie na bok, kiedy w dół runął fragment stropu. Wstrzymując oddech, biegł dalej ku południowemu skrajowi budynku, jedynej części, która się jeszcze ostała. Czuł, jak jego ciało słabnie; zataczając się, miał wrażenie, że kurczą mu się płuca. Widząc po lewej stronie okno, wyjął zza pasa siekierkę, jednym szybkim ruchem wybił szybę i wystawił głowę na zewnątrz, żeby zaczerpnąć powietrza. Niczym żywe stworzenie ogień musiał wyczuć nowy dopływ tlenu i kilka sekund później pomieszczenie eksplodowało za nim z nową furią. Ścigany przez parzące płomienie, oddalił się od okna i ruszył dalej na południe. Po nagłym wybuchu ogień przygasł na krótko, najwyżej na kilka sekund. Wystarczyło to jednak, by Taylor zorientował się, gdzie się znajduje - i zobaczył leżącego na podłodze mężczyznę. Po kombinezonie poznał, że to jeden ze strażaków. Biegnąc do niego, w ostatniej chwili uskoczył przed kolejną spadającą belką. Uwięziony w stojącym jeszcze narożniku magazynu, widział zamykającą się wokół nich ścianę ognia. Czuł, że za chwilę znowu zabraknie mu powietrza. Pochylił się, złapał nieprzytomnego strażaka za rękę, zarzucił go sobie na plecy i ruszył ku jedynemu oknu, które był w stanie zobaczyć. Zdając się wyłącznie na instynkt, zamknął oczy, żeby uchronić je przed poparzeniami. Zaczynało mu się kręcić w głowie. W końcu dotarł do okna i wyrzucił przez nie mężczyznę, który legł bezwładnie na ziemi. Mógł mieć tylko nadzieję, że go stamtąd zabiorą.

Wziął dwa chrapliwe oddechy i zaniósł się kaszlem. A potem, zaczerpnąwszy jeszcze raz powietrza, odwrócił się i ponownie pobiegł w głąb pomieszczenia. Wokół siebie miał piekło, z którego buchały kwaśne języki ognia i kłęby dławiącego dymu. Przedzierając się przez ścianę żaru i dymu, czuł się tak, jakby prowadziła go niewidzialna ręka. Wewnątrz był jeszcze jeden człowiek. Dziewięcioletni chłopczyk, wołający z okna na strychu, że boi się skoczyć... Prawe oko przeszył mu spazm bólu i zacisnął powiekę. Kiedy przedzierał się dalej, cała zewnętrzna ściana biura runęła w dół, składając się niczym domek z kart. Dach zapadł się i płomienie, odnajdując kolejny słaby punkt, buchnęły w górę, w stronę dziury w suficie. Wewnątrz był jeszcze jeden człowiek. Taylor miał wrażenie, że w środku umiera. Jego płuca domagały się haustu płonącego, trującego powietrza, ale on wstrzymywał oddech i coraz bardziej kręciło mu się w głowie. Wszędzie dookoła wiły się macki dymu; Taylor osunął się na kolana, czując nieznośny ból w drugim oku. Płomienie otaczały go z trzech stron, lecz on sunął dalej, kierując się w jedyne miejsce, gdzie ktoś mógł ocaleć. Powietrze skwierczało niczym rozżarzone kowadło. W tym momencie Taylor uświadomił sobie, że umrze. Półprzytomny posuwał się dalej na czworakach. Zaczerpnij powietrza, wyło jego ciało. Pełznąc cal po calu, odruchowo się modlił. Przed sobą miał kolejne płomienie, niekończącą się ścianę falującego żaru. Wtedy właśnie natrafił na ciało. Otoczony dymem, nie wiedział, kto to jest. Nogi mężczyzny uwięzione były pod zawaloną ścianą. Czując, jak słabnie i robi mu się czarno przed oczyma, obmacał niczym ślepiec ciało, rejestrując umysłem wszystkie szczegóły. Mężczyzna leżał na brzuchu z rozrzuconymi po bokach rękoma. Na głowie miał zawiązany pod brodą hełm. Jego nogi od ud w dół pokrywało rumowisko. Taylor podpełzł do głowy, złapał nieprzytomnego pod pachy i mocno pociągnął. Ciało się nie poruszyło. Goniąc resztkami sił, wstał i zaczął metodycznie odgarniać szczątki muru. Zwęglone

belki, gipsowe ścianki, kawałki sklejki. Miał wrażenie, że zaraz wybuchną mu płuca. Płomienie zbliżały się, liżąc ciało. Kawałek po kawałku uprzątał rumowisko; na szczęście żaden ze szczątków nie był zbyt ciężki. Dodatkowy wysiłek kompletnie go jednak wyczerpał. Ponownie wziął mężczyznę pod pachy i pociągnął. Tym razem ciało się poruszyło. Taylor pociągnął jeszcze raz, wkładając w to więcej siły, i nagle pozbawiony powietrza organizm zareagował zupełnie instynktownie. Jego usta się otworzyły w głębokim oddechu. Organizm się pomylił. Zakręciło mu się w głowie i zaniósł się gwałtownym kaszlem. Ogarnięty totalną paniką, puścił ciało, wyprostował się i zatoczył. Nie miał czym oddychać w kompletnie pozbawionym tlenu pomieszczeniu; całe jego wyszkolenie, wszystkie świadome myśli zbladły w potężnym odruchu instynktu samozachowawczego. Nogi niosły go same, gdy wycofywał się tą samą drogą, którą przyszedł. Po pokonaniu kilku jardów stanął w miejscu, jakby budząc się z letargu. Odwrócił się i zrobił krok w kierunku ciała, lecz w tej samej sekundzie cały świat stanął nagle w ogniu. Taylor o mało nie upadł. Kiedy od płomieni zajął się jego kombinezon, rzucił się w stronę okna i wyskoczył na oślep na zewnątrz. Ostatnimi dźwiękami, które usłyszał, było głuche łupnięcie, z jakim jego ciało walnęło o ziemię, i gasnący na ustach krzyk rozpaczy.

ROZDZIAŁ 24 Tylko jedna osoba poniosła śmierć w tę niedzielną noc. Sześć osób, wśród nich Taylor, odniosło obrażenia i wszystkich rannych odwieziono do szpitala. Trzej mężczyźni mogli go opuścić tej samej nocy. Dwóch ciężej rannych, których Taylor pomógł odciągnąć w bezpieczne miejsce, trzeba było przewieźć helikopterem na specjalistyczny oddział poparzeń w szpitalu uniwersyteckim Duke'a w Durham. Taylor leżał sam w pogrążonej w mroku szpitalnej izolatce, rozmyślając o człowieku, którego zostawił w magazynie i który nie przeżył pożaru. Jedno oko miał grubo zabandażowane, i kiedy przyszła jego matka, leżał na łóżku, wpatrując się drugim w sufit. Siedziała z nim przez godzinę, a potem wyszła, zostawiając go z jego myślami. Taylor McAden w ogóle się nie odezwał. Denise przyjechała we wtorek rano, gdy zaczęły się godziny odwiedzin. Kiedy otworzyła drzwi izolatki Taylora, siedząca na krześle Judy podniosła wzrok; miała zaczerwienione od płaczu, zmęczone oczy. Denise przybyła wraz z Kyle'em natychmiast po jej telefonie. Judy wzięła chłopca za rękę i w milczeniu sprowadziła go na dół. Denise weszła do środka i siadła na krześle, na którym jeszcze przed chwilą siedziała Judy. Taylor odwrócił głowę w drugą stronę. - Przykro mi z powodu Mitcha - powiedziała łagodnie.

ROZDZIAŁ 25 Pogrzeb miał się odbyć trzy dni później, w piątek. Prosto ze szpitala, z którego wypuszczono go we czwartek, Taylor pojechał do Melissy. Z Rocky Mount przyjechała jej rodzina i w domu było pełno ludzi, których widział tylko kilka razy w przeszłości: na weselach, chrzcinach i w różne święta. Rodzice i rodzeństwo Mitcha, którzy mieszkali w Edenton, przybyli tam również, ale wyszli wieczorem. Drzwi były otwarte i Taylor wszedł do środka, szukając wzrokiem Melissy. Na jej widok zapiekły go oczy. Rozmawiała ze swoją siostrą i szwagrem w salonie, stojąc przy wiszącej na ścianie, oprawionej w ramki rodzinnej fotografii, ale widząc go, natychmiast ich przeprosiła. Kiedy znaleźli się blisko siebie, objął ją i płacząc, położył głowę na jej ramieniu. - Tak bardzo mi przykro - wyjąkał. - Tak bardzo mi przykro. Potrafił tylko powtarzać w kółko te kilka słów. Melissa również się rozpłakała. Inni członkowie rodziny nie przeszkadzali im. - Próbowałem, Melisso... próbowałem. Nie wiedziałem, że to on... Melissie głos uwiązł w gardle. Joe opowiedział jej już wcześniej, co się stało. - Nie dałem rady... - wykrztusił w końcu Taylor i kompletnie się załamał. Stali, obejmując się bardzo, bardzo długo. Godzinę później wyszedł, nie zamieniwszy z nikim ani słowa. W nabożeństwie pogrzebowym, które odprawiono na cmentarzu Cypress Park, uczestniczyły tłumy ludzi. Stawili się wszyscy strażacy z trzech sąsiednich hrabstw, podobnie jak stróże prawa i porządku, a także przyjaciele i rodzina. Mało który pogrzeb w Edenton zgromadził tyle osób; ponieważ Mitch dorastał tutaj i prowadził sklep z artykułami żelaznymi, prawie wszyscy mieszkańcy przyszli uczcić jego pamięć. Melissa i jej czterej synowie siedzieli, płacząc, w pierwszym rzędzie. Pastor powiedział kilka słów, a potem wyrecytował psalm dwudziesty trzeci. Kiedy nadeszła pora na mowy pogrzebowe, usunął się na bok, ustępując miejsca przyjaciołom i rodzinie. Pierwszy zabrał głos Joe, komendant straży. Mówił o oddaniu Mitcha, jego odwadze i respekcie, którym zawsze będzie go darzył. Potem powiedziała parę słów starsza siostra Mitcha, przywołując kilka wspomnień z dzieciństwa. Kiedy skończyła, nad trumną stanął Taylor. - Mitch był dla mnie jak brat - zaczął łamiącym się głosem, wbijając wzrok w ziemię. -

Razem dorastaliśmy i widzę go we wszystkich dobrych wspomnieniach, jakie zachowałem z tego okresu. Pamiętam, jak mając dwanaście lat, łowiliśmy kiedyś ryby. Stanąłem wtedy zbyt szybko w pontonie, straciłem równowagę, uderzyłem się w głowę i wpadłem do wody. Mitch zanurkował i wyciągnął mnie na powierzchnię. Ocalił mi tamtego dnia życie, ale gdy doszedłem w końcu do siebie, zbył to śmiechem. „Straciłem przez ciebie rybę, ofermo”, powiedział tylko. Mimo poważnej atmosfery w tłumie rozległy się odosobnione chichoty, które szybko ucichły. - Cóż mogę o nim powiedzieć? Był człowiekiem, który wzbogacał wszystko, czego się dotknął, i każdego, kto miał z nim styczność. Zazdrościłem mu jego poglądu na życie. Uważał je za wielki mecz, w którym jedyny sposób na wygraną polega na tym, żeby być dobrym dla innych i móc bez niesmaku spojrzeć w lustro. Mitch... - Taylor zacisnął mocno powieki, powstrzymując łzy. - Mitch był wszystkim, czym zawsze chciałem zostać. Z tymi słowami odstąpił od mikrofonu i z pochyloną głową cofnął się między ludzi. Pastor zakończył nabożeństwo, a żałobnicy przedefilowali przed trumną, na której postawiono fotografię Mitcha. Uśmiechał się na niej szeroko, stojąc przy rożnie w swoim ogródku. Podobnie jak zdjęcie ojca Taylora, fotografia uchwyciła istotę tego, kim był. Po pogrzebie Taylor pojechał sam do domu Melissy. Dom pękał w szwach, gdyż po ceremonii ludzie przyszli złożyć kondolencje. W przeciwieństwie do poprzedniego dnia, kiedy zgromadzili się tam tylko przyjaciele i rodzina, tym razem zjawili się tu wszyscy, którzy brali udział w pogrzebie, również i osoby prawie nieznane Melissie. Judy i matka Melissy starały się nakarmić tłumy; ponieważ w środku panował straszny ścisk, Denise wyszła na tyły domu, żeby popilnować Kyle'a i inne dzieci, które uczestniczyły w pogrzebie. Dzieci, w większości siostrzeńcy i siostrzenice zmarłego, były jeszcze małe i podobnie jak Kyle, nie bardzo rozumiały, co się dzieje. Ubrane w uroczyste stroje, bawiły się na podwórku, tak jakby było to jedno z wielu rodzinnych spotkań. Musiała wyjść na zewnątrz. Cudza rozpacz może łapać za gardło i tak właśnie było w jej wypadku. Uściskawszy Melissę i złożywszy jej wyrazy współczucia, zostawiła ją pod opieką rodziny. Wiedziała, że udzielą jej wszelkiego wsparcia, jakiego tego dnia potrzebowała; rodzice Melissy zamierzali zostać z nią cały tydzień - matka, żeby podtrzymywać ją na duchu, a ojciec, żeby zająć się papierkową robotą, której nie sposób uniknąć przy takich okazjach. Po pewnym czasie Denise wstała z fotela i ze skrzyżowanymi na piersiach rękoma stanęła

przy skraju basenu. Judy, która zobaczyła ją przez okno w kuchni, otworzyła tylne drzwi i podeszła do niej. Denise usłyszała jej kroki i obejrzawszy się przez ramię, nieśmiało się uśmiechnęła. Judy położyła jej delikatnie rękę na plecach. - Jak się trzymasz? - zapytała. Denise potrząsnęła głową. - To ja powinnam cię o to zapytać. Znałaś Mitcha o wiele dłużej ode mnie. - Wiem. Ale wyglądasz, jakbyś potrzebowała przyjaznej duszy. Denise opuściła w dół ręce i spojrzała w stronę domu. W każdym pokoju widać było tłum ludzi. - Nic mi nie jest. Po prostu myślę o Mitchu. I o Melissie. - I o Taylorze. Mimo że wszystko między nimi było skończone, nie mogła skłamać. - O nim także. Dwie godziny później tłum zaczął się nareszcie przerzedzać. Większość dalszych znajomych już poszła; kilku członków rodziny miało zarezerwowane loty i również musiało jechać. Melissa siedziała z najbliższą rodziną w salonie; jej chłopcy przebrali się i wyszli na podwórko. Taylor stał sam w gabinecie Mitcha, kiedy podeszła do niego Denise. Popatrzył na nią, a potem z powrotem zainteresował się stojącymi wzdłuż ścian półkami. Znajdowały się na nich książki, trofea, które zdobyli synowie Mitcha w piłce nożnej i Małej Lidze baseballu, oraz fotografie jego rodziny. W kącie stało biurko z zamykanym blatem. - To, co powiedziałeś na pogrzebie, było piękne - stwierdziła. - Wiem, że Melissę naprawdę wzruszyły twoje słowa. Taylor pokiwał tylko głową, nic nie odpowiadając. Denise przeczesała dłonią włosy. - Naprawdę mi przykro, Taylor. Chciałam po prostu, żebyś wiedział, że jeśli potrzebujesz z kimś pogadać, znasz mój adres. - Nikogo nie potrzebuję - odparł zdławionym szeptem, po czym odwrócił się i wyszedł. Żadne z nich nie wiedziało, że świadkiem tej sceny była Judy.

ROZDZIAŁ 26 Taylor usiadł sztywno wyprostowany na łóżku, czując, że wali mu serce i zasycha w ustach. Przez chwilę zdawało mu się, że znowu jest w środku płonącego magazynu, w żyłach krążyła mu adrenalina. Nie mógł zaczerpnąć oddechu i piekły go oczy. Ze wszystkich stron otaczały go płomienie i chociaż próbował krzyczeć, żaden dźwięk nie wydobył się z jego gardła. Dławił go wyimaginowany dym. A potem, tak samo nagle, zdał sobie sprawę, że to wszystko złudzenie. Rozejrzał się po pokoju i zamrugał oczyma, przygnieciony rzeczywistością, która sprawiała mu wcale nie mniejszy, choć innego rodzaju ból. Mitch Johnson nie żył. Był wtorek. Od dnia pogrzebu Taylor nie wychodził z domu i nie odpowiadał na telefony. Obiecał sobie, że dziś to się zmieni. Miał do załatwienia różne sprawy: bieżący remont, drobne problemy, które wyłoniły się na placu budowy. Zerkając na zegarek, zobaczył, że minęła dziewiąta. Powinien tam być już od godziny. Ale zamiast wstać wyciągnął się z powrotem na łóżku, niezdolny wykrzesać z siebie choć trochę energii. W środę rano siedział w kuchni, ubrany tylko w dżinsy. Wcześniej zrobił sobie jajecznicę na bekonie. Długo wpatrywał się w talerz i w końcu wyrzucił jego zawartość do kubła. Od dwóch dni nic nie jadł. Nie mógł i nie chciał spać. Z nikim nie rozmawiał; telefony odbierała automatyczna sekretarka. Nie zasługiwał na nic z tych rzeczy. Jedzenie, sen, rozmowa wszystko to mogło przynieść mu ukojenie, zaoferować ucieczkę. Te rzeczy były dla ludzi, którzy na nie zasługiwali, nie dla niego. Był wyczerpany. Jego umysł i ciało pozbawione zostały rzeczy, których potrzebował, by przetrwać; wiedział, że jeśli zechce, może podążać tą drogą aż do samego końca. To byłoby łatwe: też ucieczka, tyle że innego rodzaju. Potrząsnął głową. Nie, nie posunie się tak daleko. Tego też nie był wart. Wmusił w siebie grzankę. Burczało mu w brzuchu, ale nie zamierzał jeść więcej, niż to konieczne. To był jego sposób na uświadomienie sobie prawdy, tak jak ją widział. Każde ukłucie głodu będzie mu przypominało, jak bardzo jest winny, jak bardzo powinien pogardzać sam sobą. Gdyż przez niego zginął przyjaciel. Zupełnie tak samo jak ojciec. Poprzedniej nocy, siedząc na werandzie, próbował wyobrazić sobie żywego Mitcha, ale, co dziwne, jego twarz zaczęła już zastygać w bezruchu. Pamiętał jego rysy, ogólny obraz, lecz

za żadne skarby nie mógł sobie przypomnieć, jak wyglądał, kiedy się śmiał, żartował albo klepał go po plecach. Jego przyjaciel już go opuszczał. Wkrótce zniknie na zawsze. Zupełnie tak samo jak ojciec. W domu nie paliło się ani jedno światło. Siedział po ciemku na werandzie, czując, jak jego wnętrze zmienia się w kamień. W czwartek pojechał do pracy; porozmawiał z właścicielami i podjął kilkanaście decyzji. Na szczęście robotnicy byli obecni przy rozmowie i znali się wystarczająco dobrze na swoim fachu, żeby samodzielnie kontynuować pracę. Godzinę później Taylor nie pamiętał nic z tego, co mówił. W sobotę, kiedy wczesnym rankiem po raz kolejny zbudziły go koszmary, zmusił się, żeby wstać z łóżka. Przymocował przyczepę do ciężarówki i załadował na nią samobieżną kosiarkę wraz z całym asortymentem przystawek. Dziesięć minut później podjechał pod dom Melissy. Kiedy wyszła na dwór, kończył właśnie rozładowywać przyczepę. - Przejeżdżałem obok i zobaczyłem, że trawa wyrosła trochę za wysoko - powiedział, unikając jej wzroku. - Jak się trzymasz? - dodał po chwili niezręcznego milczenia. - Nieźle - odparła bez większych emocji. Wokół oczu miała czerwone obwódki. - A ty? Taylor wzruszył ramionami, przełykając z trudem ślinę. Następne osiem godzin pracował na dworze, nie przerywając ani na chwilę i nadając trawnikowi wygląd, którego nie powstydziłby się specjalista od architektury krajobrazu. Wczesnym popołudniem dostarczono ładunek sosnowych igieł, którymi obłożył starannie drzewa, grządki z kwiatami oraz ściany domu. Pracując, układał w myśli listę rzeczy, które trzeba zrobić, a potem, gdy załadował z powrotem kosiarkę na przyczepę, nałożył pas z narzędziami. Zamocował na nowo kilka desek w płocie, naprawił połamaną pergolę i wymienił przepalone żarówki w lampach na dworze. Następnie zajął się basenem: dodał chloru, opróżnił kosze, oczyścił wodę z liści i przemył filtry. Dopiero kiedy wszystko było gotowe, wszedł do środka, żeby porozmawiać z Melissą, ale i tak nie zatrzymał się u niej długo. - Zostało jeszcze parę rzeczy do zrobienia - powiedział, wychodząc. - Przyjadę jutro, żeby się tym zająć. Nazajutrz pracował jak nawiedzony aż do północy. Rodzice Melissy wyjechali po tygodniu i Taylor wypełnił pustkę, która powstała po ich

wyjeździe. Podobnie jak to robił z Denise w lecie, zaczął prawie codziennie odwiedzać dom Melissy. Dwukrotnie przywiózł ze sobą obiad - za pierwszym razem pizzę, za drugim kurczaki - i chociaż nieco go onieśmielała, czuł się odpowiedzialny za chłopców. Potrzebowali kogoś, kto zastąpiłby im ojca. Podjął tę decyzję już wcześniej, po którejś z rzędu bezsennej nocy. Sam pomysł przyszedł mu do głowy, kiedy był jeszcze w szpitalu. Wiedział, że nie może zająć miejsca Mitcha, i wcale nie miał takiego zamiaru. Nie chciał też w żaden sposób wtrącać się w prywatne życie Melissy. W swoim czasie, jeśli pozna kogoś nowego, usunie się niepostrzeżenie na bok. Tymczasem będzie służył im pomocą, robiąc rzeczy, które wykonywał Mitch. Kosząc trawnik. Grając w piłkę i jeżdżąc na ryby z chłopcami. Naprawiając różne rzeczy w domu. Cokolwiek. Wiedział, jak to jest, gdy dorasta się bez ojca. Pamiętał, jak brakowało mu kogoś, z kim mógłby porozmawiać oprócz matki. Pamiętał, jak w ciągu pierwszego roku od śmierci ojca leżał w łóżku, słuchając jej cichego szlochu w sąsiednim pokoju. Spoglądając myślą wstecz, widział wyraźnie, jak bardzo miał niewydarzone dzieciństwo. Przez wzgląd na Mitcha nie dopuści, by to samo spotkało jego chłopców. Nie wątpił, że tego właśnie oczekiwałby od niego Mitch. Byli jak bracia, a bracia dbają o siebie. Taylor był poza tym ojcem chrzestnym jego synów. Czuł, że to jego obowiązek. Melissie najwyraźniej nie przeszkadzało, że zaczął przychodzić. Nie zapytała, po co to robi, a to oznaczało, że ona również rozumiała, dlaczego to takie ważne. Zawsze stawiała na pierwszym miejscu dobro dzieci i teraz, kiedy zabrakło Mitcha, Taylor był przekonany, że darzyła je jeszcze większym uczuciem. Chłopcy. Potrzebowali go teraz, to nie ulegało kwestii. W swoim przekonaniu nie miał innego wyboru. Podjąwszy decyzję, zaczął jeść i od razu skończyły się nocne koszmary. Wiedział, co musi zrobić. Kiedy w następny weekend przyjechał zająć się trawnikiem i stanął przed domem Mitcha i Melissy, na chwilę zabrakło mu tchu. Zamrugał powiekami, żeby upewnić się, czy oczy nie płatają mu figla, ale kiedy otworzył je ponownie, tablica tam była. Tablica agencji nieruchomości. „Na sprzedaż”. Dom był wystawiony na sprzedaż. Melissa wyszła na dwór, lecz on dalej siedział w ciężarówce z zapalonym silnikiem. Gdy do niego pomachała, przekręcił w końcu kluczyk w stacyjce, gasząc silnik. Idąc do niej, słyszał dobiegające z tylnego podwórka głosy chłopców, ale nie widział ich.

Melissa uściskała go. - Jak się masz, Taylor? - zapytała, patrząc mu prosto w twarz. Cofnął się o krok, unikając jej wzroku. - Chyba dobrze - odparł roztargnionym tonem i wskazał głową napis. - Co to jest? - Czy to nie oczywiste? - Sprzedajesz dom? - Mam nadzieję, że mi się uda. - Dlaczego? Melissa obejrzała się przez ramię i cała jakby się skurczyła. - Po prostu nie mogę tu dłużej mieszkać - odparła w końcu. - Za dużo wspomnień. Zamrugała, powstrzymując łzy, i gdy tak stała, patrząc na dom, wydała mu się nagle zmęczona i pokonana. Tak jakby konieczność dalszego życia bez Mitcha wyssała z niej całą energię. Poczuł, jak budzi się w nim lęk. - Ale nie wyjeżdżasz stąd? - zapytał z niedowierzaniem. - Nadal będziesz mieszkała w Edenton, prawda? Po dłuższej chwili Melissa potrząsnęła głową. - Dokąd wyjeżdżasz? - Do Rocky Mount - odpowiedziała. - Dlaczego? - zapytał ochrypłym głosem. - Mieszkałaś tutaj od dwunastu lat... masz tutaj przyjaciół... jestem ja... Chodzi ci o dom? - zapytał, szukając argumentów. - Jeśli jest za duży, może mógłbym coś zrobić - dodał szybko, nie czekając na jej odpowiedź. - Mogę zbudować ci nowy, po kosztach własnych, gdzie tylko chcesz. Melissa odwróciła się do niego. - Nie chodzi o dom... on nie ma z tym nic wspólnego. W Rocky Mount mieszka moja rodzina, a teraz ich potrzebuję. Podobnie jak chłopcy. Mieszkają tam wszyscy ich kuzyni, a rok szkolny dopiero się zaczął. Nietrudno im będzie się zaaklimatyzować. - Wyprowadzasz się już zaraz? - zapytał, starając się odnaleźć w tym wszystkim jakiś sens. Melissa pokiwała głową. - W przyszłym tygodniu - odparła. - Moi rodzice wynajmują swój stary dom. Powiedzieli, że mogę tam zamieszkać, dopóki nie sprzedam tego. Stoi przy tej samej ulicy co ich. A jeśli będę musiała podjąć pracę, mogą się zaopiekować chłopcami. - Mogę cię zatrudnić - powiedział szybko Taylor. - Jeśli chcesz zarobić pieniądze, możesz prowadzić dla mnie całą rachunkowość i pilnować zamówień. Możesz to robić, nie

wychodząc z domu, kiedy tylko będziesz miała czas. Uśmiechnęła się do niego ze smutkiem. - Dlaczego? Czy mnie też chcesz uratować, Taylor? Skrzywił się, słysząc jej słowa. Melissa uważnie mu się przyjrzała. - To właśnie próbujesz zrobić, prawda? Przyjeżdżając w poprzedni weekend, żeby skosić trawę, spędzając czas z chłopcami, proponując mi dom i pracę... Doceniam twoje dobre chęci, ale to nie jest to, czego potrzebuję w tej chwili. Muszę się z tym sama uporać. - Nie próbowałem cię wcale ratować - zaprotestował. starając się nie dać po sobie poznać, jak bardzo cierpi. - Wiem po prostu, jak ciężko jest, kiedy się kogoś straci, i nie chciałem, żebyś była zdana tylko na samą siebie. Melissa powoli potrząsnęła głową. - Och, Taylor... - powiedziała prawie matczynym tonem. - To jest to samo. - Na jej twarzy malowały się jednocześnie zrozumienie i smutek. - To właśnie robisz przez całe życie. Wyczuwasz, że ktoś potrzebuje pomocy, i jeśli możesz, dajesz mu dokładnie to, czego potrzebuje. A teraz wziąłeś na celownik mnie. - Wcale nie wziąłem cię na celownik - zaprzeczył. Melissy to nie zraziło. - Owszem, wziąłeś - powiedziała spokojnie, biorąc go za rękę. - To właśnie zrobiłeś z Valerie, kiedy zerwał z nią jej chłopak, i z Lorie, kiedy czuła się taka osamotniona. A także z Denise, kiedy zorientowałeś się, jakie ma ciężkie życie. Pomyśl o wszystkich rzeczach, które dla niej zrobiłeś, od samego początku. - Umilkła, pragnąc, by jej słowa lepiej zapadły mu w pamięć. - Czujesz potrzebę naprawiania świata. Zawsze ją czułeś. Możesz w to nie wierzyć, ale świadczy o tym całe twoje życie. Nawet to, czym się zajmujesz. Jako budowlaniec, naprawiasz rzeczy, które się zepsuły. Jako strażak, ratujesz ludzi. Mitch nigdy tego w tobie nie rozumiał, ale dla mnie to było oczywiste. Taki już jesteś. Taylor nie potrafił na to odpowiedzieć. Zamiast tego odwrócił się oszołomiony tym, co usłyszał. Melissa ścisnęła go za rękę. - To nie jest nic złego, Taylor. Lecz nie tego w tej chwili potrzebuję. I na dłuższą metę ty też tego nie potrzebujesz. Za jakiś czas, widząc, że zostałam ocalona, ruszyłbyś dalej, szukając następnej osoby, którą trzeba ratować. A ja prawdopodobnie byłabym ci wdzięczna za wszystko, co zrobiłeś, ale wiedziałabym, jakie były twoje prawdziwe pobudki. Urwała, czekając, aż się odezwie. - I jakie są te prawdziwe pobudki? - zapytał w końcu.

- Prawda jest taka, że ratując mnie, ratujesz w rzeczywistości samego siebie. Z powodu tego, co się stało z twoim ojcem. I choćbym nie wiem jak bardzo się starała, nigdy nie zdołam ci w tym pomóc. To konflikt, który musisz sam rozwiązać. Jej słowa uderzyły go z niemal fizyczną siłą. Wpatrując się we własne buty, zdał sobie sprawę, że brakuje mu tchu. Nie czuł prawie własnego ciała, przez głowę przelatywały mu tysiące sprzecznych myśli. Kolejno ukazywały mu się przed oczyma różne obrazy: wykrzywiona gniewem twarz Mitcha podczas kłótni w barze; pełne łez oczy Denise; sięgające jego rąk i nóg płomienie w magazynie; ojciec odwracający się w słońcu, gdy robiła mu zdjęcie matka. Melissa obserwowała przez jakiś czas malujące się na jego twarzy emocje, a potem przyciągnęła go do siebie i mocno uścisnęła. - Byłeś dla mnie jak brat - stwierdziła - i kocham cię za to, że byłeś gotów zająć się chłopcami. Jeśli też mnie kochasz, zrozumiesz, że nie powiedziałam tego wszystkiego, żeby cię zranić. Wiem, że chcesz mnie ratować, ale ja tego nie potrzebuję. Chcę, żebyś uratował samego siebie, tak jak próbowałeś ratować Mitcha. Był zbyt odrętwiały, żeby odpowiedzieć. Przez dłuższą chwilę stali w porannym słońcu, objęci ramionami. - Jak mam to zrobić? - wychrypiał w końcu. - Przecież wiesz - odparła szeptem. - Już to wiesz. Wyjechał od Melissy kompletnie oszołomiony. Wlepiał oczy w szosę, nie wiedząc, dokąd jedzie, i nie potrafiąc się w ogóle skupić. Czuł się nagi i wydrążony, miał wrażenie, że opuściły go resztki sił, dzięki którym mógł dotychczas funkcjonować. Jego życie, takie jakie znał, skończyło się i nie miał pojęcia, co ma dalej robić. Choć bardzo chciał, nie potrafił zaprzeczyć słowom Melissy, jednocześnie jednak nie wierzył w nie. Przynajmniej nie do końca. A może i wierzył? Tego rodzaju rozważania wyczerpały go. W swoim życiu starał się zawsze widzieć w rzeczach to, co jasne i konkretne; nie przywykł analizować dwuznaczności i ukrytych znaczeń. Nie szukał ukrytych motywów ani u siebie, ani u innych, ponieważ tak naprawdę nie wierzył, że mogą mieć jakieś znaczenie. Śmierć jego ojca była czymś konkretnym, czymś strasznym, niemniej realnym. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego ojciec zginął, i przez jakiś czas rozmawiał z Bogiem o tym, co go spotkało, próbując znaleźć w tym jakiś sens. Potem jednak dał za wygraną. Mówienie o tym, próba zrozumienia... gdyby nawet znalazł w końcu odpowiedź, nie miało to znaczenia. Nie

wskrzesiłoby ojca. Teraz jednak, w tym trudnym okresie, słowa Melissy sprawiły, że zwątpił we wszystko, co do tej pory wydawało mu się proste i jasne. Czy śmierć ojca rzeczywiście położyła się cieniem na całym jego życiu? Czy Melissa i Denise miały rację, tak sądząc? Nie, odpowiedział sam sobie. Nie miały racji. Żadna z nich nie wiedziała, co się zdarzyło tej nocy, kiedy zginął. Nikt oprócz jego matki nie znał prawdy. Prowadząc machinalnie samochód, nie zwracał uwagi, dokąd jedzie. Skręcając, zwalniając przed skrzyżowaniami, zatrzymując się tam. gdzie musiał, przestrzegał przepisów, ale w ogóle sobie tego nie uświadamiał. Nie dawały mu spokoju ostatnie słowa Melissy. „Już to wiesz...”. Co takiego wiem? - miał ochotę zapytać. W tym momencie niczego nie wiem. Nie wiem, o czym mówisz. Chciałem po prostu pomóc dzieciakom, pamiętając, jak to wyglądało, gdy sam byłem mały. Wiem, czego potrzebują. Potrafię im pomóc. Potrafię pomóc i tobie, Melisso. Wszystko to sobie przemyślałem... „Czy mnie też starasz się uratować?”. Nie. Nie staram się. Chcę tylko pomóc. „To jest to samo”. Naprawdę? Taylor nie dokończył w myśli tego dialogu i nie zdążył dojść do żadnej konkluzji. Zamiast tego, po raz pierwszy widząc przed sobą drogę, zorientował się, dokąd przyjechał. Zatrzymał ciężarówkę i pokonał na piechotę krótki odcinek, który dzielił go od celu. Przy grobie ojca czekała na niego Judy. - Co tutaj robisz, mamo? - zapytał. Judy nie odwróciła się na dźwięk jego głosu. Klęcząc przy grobie, wyrywała rosnące wokół chwasty, tak jak to czynił Taylor podczas każdej wizyty na cmentarzu. - Melissa zadzwoniła i uprzedziła mnie, że tu przyjedziesz - powiedziała cicho, słysząc tuż za sobą jego kroki. Po jej głosie poznał, że płakała. - Powiedziała, że powinnam tu na ciebie zaczekać. Taylor ukucnął przy niej. - Co się stało, mamo? Miała zaczerwienioną twarz. Otarła łzę, zostawiając na policzku złamane źdźbło trawy. - Tak mi przykro. Nie byłam dobrą matką... - zaczęła i głos uwiązł jej w gardle.

Taylor był zbyt zaskoczony, żeby coś odpowiedzieć. Zgarnął delikatnie palcem źdźbło trawy z jej policzka i w końcu odwróciła się do niego twarzą. - Byłaś wspaniałą matką - stwierdził stanowczo. - Nie - szepnęła. - Nie byłam. Gdybym była, nie przychodziłbyś tu tak często, jak to robisz. - O czym ty mówisz, mamo? - Wiesz, o czym mówię - odparła i wzięła głęboki oddech. - Kiedy coś złego dzieje się w twoim życiu, nie zwracasz się do mnie ani do swoich przyjaciół. Przychodzisz tutaj. Bez względu na to, czego dotyczy problem, dochodzisz zawsze do wniosku, że lepiej będzie żyć dalej samemu, tak jak żyjesz teraz. - Popatrzyła na niego prawie jak na kogoś obcego. - Nie rozumiesz, dlaczego mnie to boli? Stale myślę, jak smutne musi być dla ciebie takie życie: bez ludzi, którzy mogą zaoferować ci pomoc albo po prostu wysłuchać tego, co masz do powiedzenia. A wszystko to przeze mnie. - Nie... Nie pozwoliła mu skończyć, nie chciała słuchać jego protestów. Spoglądając w dal, wróciła myślami do przeszłości. - Kiedy zmarł twój ojciec, tak bardzo pogrążyłam się we własnym smutku, że nie zwracałam uwagi, jak to przeżywasz. Próbowałam być dla ciebie wszystkim, ale wskutek tego zostało mi niewiele czasu dla siebie. Nie nauczyłam cię, jaką wspaniałą rzeczą jest kochać kogoś i być kochanym. - Oczywiście, że mnie tego nauczyłaś - stwierdził. Spojrzała na niego i zobaczył w jej oczach nieopisany smutek. - W takim razie dlaczego jesteś sam? - zapytała. - Nie musisz się o mnie martwić - mruknął prawie do siebie. - Oczywiście, że muszę. Jestem twoją matką - odparła cicho i usiadła na ziemi. Taylor zrobił to samo i wyciągnął do niej rękę. Judy wzięła ją i przez chwilę siedzieli w milczeniu. Słaby wiatr poruszał gałęziami drzew. - Twojego ojca i mnie łączył wspaniały związek - szepnęła w końcu. - Wiem... - Daj mi skończyć, dobrze? Może nie byłam wówczas matką, jakiej potrzebowałeś, ale spróbuję nią być teraz - powiedziała, ściskając jego dłoń. - Twój ojciec sprawił, że byłam szczęśliwa. Był najlepszym człowiekiem, jakiego w życiu znałam. Pamiętam, jak po raz pierwszy się do mnie odezwał. Wracałam do domu ze szkoły i zatrzymałam się, żeby kupić sobie loda w rożku. Wszedł do sklepu zaraz po mnie. Wiedziałam oczywiście, kim jest;

Edenton był wtedy jeszcze mniejszą dziurą niż teraz. Chodziłam do trzeciej klasy i kiedy już kupiłam tego loda, potrąciłam kogoś i wypadł mi z ręki. To było moje ostatnie pięć centów i wpadłam w straszną rozpacz. Twój ojciec kupił mi nowego. Myślę, że wtedy właśnie się w nim zakochałam. Cóż... z biegiem lat to uczucie nigdy nie osłabło. Chodziliśmy ze sobą w szkole średniej, potem wzięliśmy ślub i nigdy w życiu tego nie żałowałam. Judy urwała, a Taylor puścił jej rękę i objął ją ramieniem. - Wiem, że kochałaś tatę - wykrztusił z trudem. - Nie o to mi chodziło. Ważne jest to, że nawet teraz tego nie żałuję. Popatrzył na nią, nie rozumiejąc. W oczach Judy zapaliły się ogniki. - Nawet gdybym wiedziała, jaki los spotka w końcu twojego ojca, i tak bym za niego wyszła. Nawet gdybym wiedziała, że będziemy razem tylko przez te jedenaście lat, nie oddałabym ich za nic na świecie. Potrafisz to zrozumieć? Owszem, wspaniale byłoby móc się razem starzeć, ale to nie znaczy, że żałuję czasu, który spędziliśmy razem. Kochać kogoś i być kochanym to najcenniejsza rzecz na świecie. Tylko dzięki temu mogłam dalej funkcjonować, lecz ty najwyraźniej tego nie pojmujesz. Nawet gdy miłość jest na wyciągnięcie ręki, odwracasz się do niej plecami. Jesteś sam, bo chcesz być sam. Taylor potarł jeden palec o drugi, czując, jak jego umysł znowu popada w odrętwienie. - Wiem, że czujesz się odpowiedzialny za śmierć ojca - ciągnęła dalej zmęczonym głosem Judy. - Przez całe życie próbowałam przekonać cię, że nie powinieneś, że to był potworny wypadek. Byłeś tylko dzieckiem. Nie potrafiłeś w większym ode mnie stopniu przewidzieć, co może się wydarzyć, ale bez względu na to, ile razy starałam ci się to wybić z głowy, wciąż uważałeś, że to twoja wina. I z tego powodu odciąłeś się od świata. Nie wiem dlaczego... może sądziłeś, że nie zasługujesz na to, żeby być szczęśliwy, może obawiałeś się, że zakochując się w kimś, okażesz brak odpowiedzialności, może bałeś się opuścić swoją własną rodzinę. Cokolwiek to było, myliłeś się. Nie znam innego sposobu, żeby ci to powiedzieć. Taylor nie odzywał się i Judy westchnęła, uświadamiając sobie, że nie doczeka się od niego odpowiedzi. - Wiesz, co pomyślałam, kiedy zobaczyłam cię tego lata z Kyle'em? - zapytała. Pomyślałam, jak bardzo jesteś podobny do ojca. Dzieci zawsze go lubiły, zupełnie jak ciebie. Pamiętam, jak wszędzie za nim łaziłeś, gdziekolwiek by poszedł. Nie mogłam się nie uśmiechać, widząc, jak na niego patrzysz. W tym spojrzeniu malował się podziw i cześć dla bohatera. Kyle patrzył na ciebie dokładnie w ten sam sposób. Założę się, że ci go brakuje. Pokiwał niechętnie głową. - Dlatego, że go lubisz, czy dlatego, że starałeś się dać mu to, czego twoim zdaniem

brakowało ci, kiedy sam dorastałeś? - zapytała. Przez chwilę się zastanawiał. - Lubię go. To wspaniały dzieciak. Judy spojrzała mu prosto w oczy. - Czy brakuje ci również Denise? Tak, brakuje... Taylor poruszył się niespokojnie. - To już skończone, mamo - powiedział. - Na pewno? - zapytała po krótkim wahaniu. - Na pewno - potwierdził i Judy pochyliła się i oparła głowę o jego ramię. - To wielka szkoda, Taylor - szepnęła. - Ona była dla ciebie stworzona. Siedzieli bez słowa przez następne kilka minut, aż w końcu zaczął padać jesienny deszcz, zmuszając ich do powrotu na parking. Taylor otworzył przed nią drzwi samochodu i Judy usiadła za kierownicą. Zatrzasnąwszy drzwi, przycisnął dłonie do szyby i poczuł pod opuszkami palców chłodne krople. Judy posłała mu smutne spojrzenie i odjechała, zostawiając go stojącego samotnie na deszczu. Stracił wszystko. Uświadomił to sobie, odjeżdżając z cmentarza i ruszając w krótką podróż do domu. Przejechał obok rzędu ponurych wiktoriańskich domów, a potem przez głębokie do kostek kałuże pośrodku drogi. Wycieraczki migały w tę i z powrotem z rytmiczną regularnością. Jadąc dalej przez centrum miasta i mijając sklepy, które znał od dzieciństwa, czuł, jak jego myśli biegną ku Denise. „Była dla ciebie stworzona”. Musiał w końcu przyznać, że mimo śmierci Mitcha i mimo wszystkich wydarzeń nie potrafił przestać o niej myśleć. Powracała do niego stale niczym zjawa, a on z ponurą determinacją odsuwał od siebie jej obraz. Teraz jednak okazało się to niemożliwe. Zaskakująco wyraźnie widział jej twarz, kiedy naprawił drzwiczki szafki, słyszał rozlegający się na werandzie śmiech, czuł niewyraźny zapach szamponu w jej włosach. Była razem z nim... a jednak jej nie było. I nigdy już nie będzie. Ta świadomość sprawiła, że poczuł się jeszcze bardziej pusty niż poprzednio. Denise... Tłumaczenia, którymi karmił sam siebie i które jej przedstawił, wydały mu się nagle nieszczere. Co go naszło? To prawda, odsuwał się od niej. Mimo że temu zaprzeczał, Denise miała rację. Dlaczego to robił? Czy z powodów, które wymieniła matka?

„Nie nauczyłam cię, jaką wspaniałą rzeczą jest kochać kogoś i być kochanym”. Taylor potrząsnął głową, nie będąc nagle pewny żadnej swojej życiowej decyzji. Czy matka miała rację? Czy postępowałby przez wszystkie te lata tak samo, gdyby ojciec nie zginął? Czy ożeniłby się z Valerie albo Lori? Najprawdopodobniej nie. W ich stosunkach były inne mankamenty i nie mógł z ręką na sercu powiedzieć, że którąś z nich naprawdę kochał. A z Denise? Przypomniał sobie pierwszą noc, kiedy się pokochali, i poczuł, jak ściska go w gardle. Choćby nie wiadomo jak temu zaprzeczał, uświadomił sobie teraz, że kochał ją, kochał w niej wszystko. Więc dlaczego jej tego nie powiedział? I co najważniejsze, dlaczego z taką mocą ignorował własne uczucia, odsuwając się od niej? „Jesteś sam, bo chcesz być sam...”. Czy to prawda? Czy naprawdę chce samotnie stawić czoło przyszłości? Bez Mitcha... i wkrótce bez Melissy... na kogo jeszcze mógł liczyć? Na matkę i... i... Lista się kończyła. Nie miał nikogo więcej. Czy tego naprawdę pragnął? Pustego domu; świata bez przyjaciół; świata, w którym nikomu na nim nie zależało? Świata, w którym będzie za wszelką cenę unikał miłości? Deszcz rozpryskiwał się na szybie ciężarówki, jakby nakłaniając go do postawienia kropki nad „i”. Po raz pierwszy Taylor zdał sobie sprawę, że się okłamuje... że okłamywał się przez całe życie. W pomieszaniu wracały do niego fragmenty starych rozmów. Mitch, ostrzegający go: „Nie spieprz tego tym razem...”. Melissa, prowokacyjnym tonem: „Zamierzasz ożenić się z tą wspaniałą dziewczyną, czy nie?”. Denise, jak zawsze piękna: „Wszyscy potrzebujemy czyjegoś towarzystwa...”. I co jej na to odpowiedział? „Nie potrzebuję nikogo...”. To było kłamstwo. Całe jego życie było kłamstwem i to doprowadziło go w końcu do sytuacji, w której się kompletnie pogubił. Odszedł od niego Mitch, odeszła Melissa. Odeszła Denise, odszedł Kyle... po kolei stracił ich wszystkich. Jego kłamstwa stały się rzeczywistością. Wszyscy odeszli. Świadomość tego faktu sprawiła, że złapał mocno za kierownicę, nie chcąc stracić panowania nad ciężarówką. Zjechał na pobocze i czując, jak oczy zasnuwa mu mgła, przestawił dźwignię biegów na pozycję neutralną. Jestem sam...

Przywarł cały do kierownicy, słysząc wszędzie dookoła szum deszczu i zastanawiając się, jak, do diabła, do tego dopuścił.

ROZDZIAŁ 27 Denise skręciła w podjazd, czując, jak bardzo jest zmęczona. Padający bez przerwy deszcz sprawił, że w barze nie było dużego ruchu: przewinęło się dość ludzi, by nie pozwolić jej choć na chwilę przysiąść, ale za mało, by móc zebrać przyzwoite napiwki. Na plus mogła jednak zaliczyć to, że wyszła trochę wcześniej i Kyle nie wiercił się, gdy ładowała go do samochodu. W ciągu ostatnich miesięcy przywykł kłaść się jej na kolanach, teraz jednak, kiedy ponownie miała własny samochód (hura!), musiała przypinać go pasami z tyłu. Poprzedniej nocy tak bardzo wybił się ze snu, że nie mógł potem zasnąć przez kilka godzin. Stłumiła ziewnięcie, ciesząc się, że wkrótce położy się spać. Żwir był mokry po deszczu i słyszała, jak kamyki pryskają spod kół i uderzają w podwozie. Jeszcze kilka minut, filiżanka ciepłego kakao i zakopie się pod kołdrą. Ta myśl prawie ją upajała. Noc była ciemna i bezksiężycowa, niskie chmury zasłaniały światło gwiazd. W powietrzu wisiała mgiełka i Denise jechała powoli, za jedyny punkt orientacyjny mając światło na werandzie. Kiedy znalazła się bliżej i mgła trochę się przerzedziła, o mało nie wdepnęła z całej siły hamulców na widok stojącej przed domem ciężarówki. Spoglądając w stronę frontowych drzwi, zobaczyła Taylora, który czekał na nią, siedząc na schodach. Mimo zmęczenia jej umysł zaczął natychmiast intensywnie pracować. Przez głowę przelatywały jej dziesiątki możliwości. Zgasiła silnik i wysiadła z samochodu, a Taylor podszedł bliżej, pamiętając, żeby nie zatrzaskiwać za nią drzwiczek. Chciała zapytać, czego chce, ale słowa uwięzły jej w gardle. Wyglądał okropnie. Blady i wymizerowany, miał podkrążone i zaczerwienione oczy. Wciskając głębiej ręce do kieszeni, najwyraźniej bał się spojrzeć jej w twarz. Stojąc jak wryta w miejscu, zastanawiała się, co powiedzieć. - Widzę, że kupiłaś sobie samochód - wybawił ją z kłopotu. Dźwięk jego głosu wyzwolił w niej całą falę emocji: miłość i radość, ból i gniew, samotność i cichą desperację ostatnich tygodni. Nie była w stanie przez to wszystko znowu przechodzić. - Co tutaj robisz, Taylor? W jej głosie usłyszał więcej goryczy, niż się spodziewał. Wziął głęboki oddech. - Przyjechałem powiedzieć, jak bardzo jest mi przykro - zaczął, zacinając się. - Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić.

W swoim czasie pragnęła usłyszeć te słowa, teraz jednak, co dziwne, nie zrobiły na niej żadnego wrażenia. Spojrzała przez ramię na śpiącego w samochodzie Kyle'a. - Jest już na to za późno - odparła. Taylor uniósł lekko głowę. W padającym z werandy świetle wydawał się o wiele starszy, niż zapamiętała, tak jakby od ich ostatniego spotkania minęły lata. Uśmiechnął się z przymusem, a potem ponownie spuścił wzrok, wyciągnął ręce z kieszeni i cofnął się o krok. Gdyby to było każdego innego dnia i miał przed sobą jakąkolwiek inną osobę, wsiadłby do ciężarówki i odjechał, mówiąc sobie, że przecież próbował. Ale tym razem nie mógł tego uczynić. - Melissa przenosi się do Rocky Mount - powiedział w ciemność, odwrócony do niej plecami. Denise przesunęła machinalnie dłonią po włosach. - Wiem. Powiedziała mi przed kilku dniami. To dlatego przyjechałeś? Taylor potrząsnął głową. - Nie. Przyjechałem, bo chciałem porozmawiać o Mitchu - wymamrotał przez ramię. Denise ledwie go słyszała. - Miałem nadzieję, że mnie wysłuchasz. Poza tobą nie mam do kogo się zwrócić. Jego bezradność wzruszyła ją i zaskoczyła. Przez krótką chwilę niemal mu wybaczyła. Nie mogła jednak zapomnieć, co zrobił Kyle'owi i co zrobił jej. Nie jestem w stanie przez to wszystko znowu przechodzić. Ale przecież obiecałam, że go wysłucham, jeśli będzie chciał z kimś porozmawiać. - Jest naprawdę późno, Taylor... czy nie moglibyśmy przełożyć tego na jutro? zaproponowała cicho. Taylor pokiwał głową, jakby spodziewał się, że coś takiego powie. Myślała, że sobie pójdzie, lecz on nie ruszał się z miejsca. W oddali usłyszała niewyraźny łoskot gromu. Temperatura spadała, a wilgoć w powietrzu sprawiała, że było jeszcze chłodniej. Otaczające lampę na werandzie krople mgły zalśniły niczym małe brylanty. Taylor ponownie odwrócił się do niej twarzą. - Chciałem ci również opowiedzieć o moim ojcu - wycedził powoli. - Czas, żebyś w końcu dowiedziała się prawdy. Po jego napiętych rysach poznała, jak trudno było mu się na to zdobyć. Stojąc przed nią, wydawał się bliski łez; to ona uciekła teraz spojrzeniem w bok. Przypomniała sobie pierwszy dzień festynu, kiedy zapytał, czy może odwieźć ją do domu. Postąpiła wbrew temu, co podpowiadał jej instynkt, i w rezultacie otrzymała bolesną lekcję.

Teraz ponownie stanęła na rozdrożu i ponownie się zawahała. To nie jest odpowiednia pora, Taylor. Jest późno i Kyle już śpi. Padam z nóg i nie sądzę, żebym w tym momencie była na to gotowa. To właśnie zamierzała mu powiedzieć. Ale słowa, które wyszły z jej ust, były inne. - Dobrze - stwierdziła, wzdychając. Siedząc na kanapie, ani razu na nią nie spojrzał. W pokoju paliła się tylko jedna lampa i jego twarz schowana była w głębokim cieniu. - Miałem wtedy dziewięć lat - zaczął. - Od dwóch tygodni panował niemiłosierny upał. Temperatura sięgała czterdziestu stopni, mimo że lato dopiero się zaczęło. Wiosna należała do najbardziej suchych w historii: przez dwa miesiące nie spadła ani jedna kropla deszczu i wszystko wyschło na wiór. Pamiętam, że ojciec i matka rozmawiali o suszy i o tym, że farmerzy zaczynają się martwić o zbiory. Było tak gorąco, że miało się wrażenie, iż czas zwolnił biegu. Czekałem przez cały dzień, aż zajdzie słońce, ale to również niewiele pomagało. Nasz dom był stary... nie mieliśmy klimatyzacji ani dobrej izolacji... i leżąc w łóżku, od razu oblewałem się potem. Pamiętam, że pościel była całkiem mokra. Wierciłem się, chcąc się wygodnie ułożyć, lecz nie mogłem zasnąć. Rzucałem się po całym łóżku, przewracałem z boku na bok i pociłem jak szalony. Mówiąc cichym głosem, Taylor wlepiał nieobecny wzrok w stolik do kawy. Denise widziała, jak jego jedna dłoń zaciska się w pięść, rozluźnia się i ponownie zaciska. Otwierając i zamykając drzwi do jego pamięci, przepuszczając przypadkowe obrazy. - Miałem wtedy komplet plastikowych żołnierzyków, który zobaczyłem w katalogu Searsa. Były tam czołgi, dżipy, namioty i barykady; wszystko, czego potrzebuje dzieciak, żeby toczyć wyimaginowane wojny. Nie pamiętam, żebym czegoś bardziej pragnął w całym moim życiu. Zostawiałem katalog otwarty na tej stronie, żeby mama na pewno go zauważyła, i kiedy dostałem w końcu komplet na urodziny, byłem tak podniecony, jak jeszcze nigdy. Ale moja sypialnia była naprawdę mała... zanim się urodziłem, mieścił się tam pokój do szycia... Nie miałem dość miejsca, żeby poustawiać żołnierzy tak, jak chciałem, przeniosłem więc całą kolekcję na strych. Tej nocy nie mogłem zasnąć i tam właśnie poszedłem. Taylor podniósł w końcu wzrok, westchnął gorzko i potrząsnął głową, jakby sam w to nie wierzył. Denise miała dość rozsądku, żeby mu nie przerywać. - Było późno. Minęła północ, kiedy przekradłem się obok sypialni rodziców i wspiąłem po schodach w końcu korytarza. Stąpałem bardzo cicho. Znałem wszystkie skrzypiące deski w

podłodze i unikałem ich, żeby nie usłyszeli, że idę na górę. I nie usłyszeli. - Zasłonił rękoma twarz i pochylił się do przodu, a potem z powrotem je opuścił. Jego głos nabierał siły. - Nie wiem, jak długo siedziałem wtedy na strychu. Mogłem godzinami bawić się tymi żołnierzykami i w ogóle nie zdawać sobie sprawy z upływu czasu. Ustawiałem je i przestawiałem, tocząc wymyślone bitwy. Byłem zawsze sierżantem Masonem... żołnierze mieli swoje nazwiska przybite pieczątką na spodzie... i widząc, że jeden z nich ma na imię tak samo jak ojciec, wiedziałem, że musi być bohaterem. Sierżant Mason zawsze zwyciężał, nieważne, w jakich znalazł się opałach. Stawiałem przeciwko niemu dziesięciu ludzi i czołg, a on zawsze wiedział, co zrobić. W mojej wyobraźni był niezwyciężony; zatracałem się w świecie sierżanta Masona bez względu na to, co działo się dookoła. Zapominałem o obiedzie i o swoich obowiązkach... nie mogłem na to nic poradzić. Nawet tej upalnej nocy nie potrafiłem myśleć o niczym innym poza tymi cholernymi żołnierzykami. Dlatego chyba nie zauważyłem dymu. Taylor przerwał i jego pięść zacisnęła się na dobre. Denise czuła, jak napinają jej się mięśnie karku. - Po prostu go nie poczułem. Do dzisiaj nie wiem dlaczego... wydaje mi się to wprost niemożliwe... ale nie poczułem. Nie zdawałem sobie w ogóle sprawy, że coś się dzieje, dopóki nie usłyszałem, że rodzice wybiegli z wielkim krzykiem ze swojej sypialni. Wołali mnie i pamiętam, jak pomyślałem, że na pewno odkryli, iż nie ma mnie tam, gdzie powinienem być. Słyszałem, jak wciąż wołają mnie po imieniu, ale byłem zbyt wystraszony, żeby się odezwać. Jego oczy błagały o zrozumienie. - Nie chciałem, żeby znaleźli mnie tam na górze. Mówili mi już sto razy, że kiedy kładę się do łóżka, mam w nim zostać całą noc. Uznałem, że jeśli mnie znajdą, dostanę za swoje. W ten weekend miałem mecz baseballu i wiedziałem, że na pewno mnie uziemią. Więc zamiast wyjść, kiedy mnie wołali, postanowiłem zaczekać, aż zejdą na dół. Wtedy miałem zamiar zakraść się do łazienki i udawać, że siedziałem tam cały czas. Brzmi to głupio, wiem, ale wówczas wydało mi się całkiem sensowne. Zgasiłem światło i schowałem się za jakimiś pudłami, żeby przeczekać całą awanturę. Słyszałem, jak ojciec otwiera drzwi na strych i woła mnie, ale siedziałem cicho, dopóki nie wyszedł. W końcu ich kroki ucichły i wtedy właśnie ruszyłem do drzwi. Nie miałem pojęcia, co się dzieje, i kiedy je otworzyłem, zaskoczył mnie podmuch żaru i dymu. Ściany i sufit płonęły, ale wydawało się to takie nierealne, że z początku nie zdawałem sobie sprawy z grozy sytuacji. Gdybym zbiegł wówczas na dół, prawdopodobnie by mi się udało, lecz nie zrobiłem tego. Gapiłem się po prostu na pożar, myśląc, jakie to dziwne. Nawet się nie bałem. - Taylor stężał i pochylił się nad stołem w prawie obronnej pozycji. - To się prawie natychmiast zmieniło - podjął

ochrypłym głosem. - Zanim się zorientowałem, wszystko ogarnął ogień i miałem odciętą drogę ucieczki. Wtedy dopiero uświadomiłem sobie, że dzieje się coś strasznego. Było tak sucho, że dom płonął jak szczapa. Pamiętam, że pomyślałem w tamtej chwili, iż ogień wydaje się taki... żywy. Płomienie zdawały się dokładnie wiedzieć, gdzie jestem, i jeden z nich wysunął się w moją stronę, zwalając mnie z nóg. Zacząłem wołać ojca, lecz nie było go już w pobliżu i wiedziałem o tym. W panice podbiegłem do okna. Otworzywszy je, zobaczyłem rodziców na trawniku przed domem. Mama miała na sobie długą nocną koszulę, a tato bokserki i biegali przerażeni dookoła, wołając i szukając mnie. Przez moment nie mogłem wykrztusić ani słowa, ale mama wyczuła chyba, gdzie jestem, i podniosła nagle wzrok. Wciąż widzę jej oczy, kiedy zdała sobie sprawę, że jestem w środku. Zrobiły się naprawdę szerokie. Zakryła ręką usta i zaczęła krzyczeć. Tato zatrzymał się... był blisko płotu... on też mnie zobaczył. Wtedy zacząłem płakać. Z kącika jego nieruchomego oka spłynęła łza, on jednak w ogóle tego nie zauważył. Denise poczuła, jak robi jej się niedobrze. - Mój tato... mój wielki silny tato przebiegł w okamgnieniu cały trawnik. W tym momencie płonęła już większa część domu i słyszałem, jak na dole pękają i wybuchają różne rzeczy. Ogień ogarniał strych i coraz więcej było dymu. Mama krzyczała do taty, żeby coś zrobił, a on podbiegł tuż pod okno. „Skacz, Taylor! Złapię cię! Obiecuję, że cię złapię!”, pamiętam, jak krzyczał. Zamiast skoczyć zacząłem jednak coraz mocniej płakać. Okno znajdowało się na wysokości co najmniej dwudziestu stóp i byłem pewien, że zginę na miejscu, jeśli skoczę. „Skacz, Taylor! Złapię cię!”, nie przestawał krzyczeć. „Skacz! No już!”. Mama krzyczała jeszcze głośniej, a ja płakałem i płakałem, a potem zawołałem, że się boję. Taylor przełknął z trudem ślinę. - Im dłużej tato namawiał mnie, żebym skoczył, tym większy ogarniał mnie paraliż. Słyszałem przerażenie w jego głosie. Mama odchodziła od zmysłów, a ja wołałem, że nie mogę, że się boję. I rzeczywiście się bałem, choć teraz jestem pewien, że by mnie złapał. - Mięsień w jego szczęce poruszał się rytmicznie, oczy miał mętne, spuszczone. Pięścią uderzał się w kolano. - Wciąż widzę twarz ojca, gdy uświadomił sobie, że nie skoczę... obaj uświadomiliśmy to sobie w tym samym momencie. Malował się na niej lęk, ale nie o samego siebie. Przestał po prostu krzyczeć i opuścił ręce. Pamiętam, że jego oczy ani na chwilę nie oderwały się od moich. Czas jakby zatrzymał się w miejscu... byliśmy tylko my dwaj. Nie słyszałem już mamy, nie czułem gorąca, nie czułem dymu. Myślałem tylko o ojcu. A potem on skinął lekko głową i obaj wiedzieliśmy, co ma zamiar zrobić. Odwrócił się i ruszył do frontowych drzwi. Biegł tak szybko, że mama nie miała czasu go zatrzymać. Wówczas płonął już cały dom. Ogień otaczał mnie, a ja stałem po prostu w oknie, zbyt wstrząśnięty, żeby dalej

krzyczeć. - Taylor przycisnął dłońmi oczy, a później opuścił ręce na kolana i odchylił się do tyłu na kanapie, tak jakby nie chciał mówić dalej. Z wielkim wysiłkiem podjął przerwany wątek. - To nie mogło trwać dłużej niż minutę, ale wydawało mi się, że minęła cała wieczność, nim do mnie dotarł. Nawet wystawiając głowę przez okno, nie mogłem prawie oddychać. Dym był wszędzie. Huk ognia ogłuszał mnie. Ludziom się zdaje, że ogień jest cichy, lecz to nieprawda. Gdy pochłania różne rzeczy, wyje niczym diabły w samym środku piekła. Mimo to słyszałem dobiegający z domu krzyk ojca, który wołał, że już do mnie idzie. Taylorowi załamał się głos. Odchylił głowę, żeby ukryć łzy spływające po twarzy. - Pamiętam, że odwróciłem się i zobaczyłem, jak do mnie biegnie. Cały płonął. Paliła się jego skóra, ręce, twarz, włosy... wszystko. Zbliżał się do mnie niczym sunąca przez płomienie ognista kula. Ale nie krzyczał. Dotoczył się do mnie i wypchnął przez okno, mówiąc: „Idź, synu”. Kiedy zawisłem cały w powietrzu, puścił moją rękę. Lądując na ziemi, złamałem sobie kostkę... usłyszałem jej trzask, padając na plecy i spoglądając w górę. Tak jakby Bóg chciał, żebym zobaczył to, co uczyniłem. Patrzyłem, jak ojciec cofa płonącą rękę do środka... Taylor przerwał, nie mogąc mówić dalej. Denise siedziała bez ruchu w fotelu. Miała łzy w oczach i zaciśnięte gardło. Kiedy się ponownie odezwał, ledwo słychać było jego głos i cały dygotał - tak jakby wysiłek, z jakim powstrzymywał szloch, rozrywał na strzępy jego ciało. - Nie wyszedł z domu. Pamiętam, jak mama odciągała mnie stamtąd, wciąż krzycząc. Ja też krzyczałem. - Z zaciśniętymi powiekami zwrócił twarz do sufitu. - Tato... nie! - zawołał chrapliwym głosem. Jego krzyk przetoczył się niczym wystrzał przez pokój. - Wyjdź, tato! Wiedziona nagłym impulsem, Denise usiadła na sofie i objęła go ramionami. Taylor kołysał się w przód i w tył, wydając z siebie prawie niezrozumiałe jęki. - Proszę, Boże... pozwól mi to cofnąć... proszę... ja wyskoczę... proszę, Boże... tym razem to zrobię... proszę, spraw, żeby wyszedł... Denise obejmowała go z całej siły, nie zwracając uwagi na własne łzy, które kapały na jego kark i plecy. Po jakimś czasie jęki ucichły. Słyszała już tylko bicie jego serca, skrzypienie sofy, na której bujał się w rytmicznym transie, i powtarzane szeptem słowa: - Nie chciałem go zabić...

ROZDZIAŁ 28 Trzymała w objęciach Taylora, póki w końcu nie umilkł, wyczerpany i skonany. Wtedy wyszła do kuchni i wróciła po chwili z puszką piwa, którą zafundowała sobie z okazji kupna samochodu. Nie wiedziała, co jeszcze może zrobić, i nie miała pojęcia, co powiedzieć. Słyszała w swoim życiu straszne rzeczy, ale nigdy nie zetknęła się z czymś takim. Taylor spojrzał na nią, gdy podała mu piwo; z otępiałym wyrazem twarzy otworzył puszkę i pociągnął łyk, a potem wziął ją oburącz i postawił sobie na kolanach. Położyła dłoń na jego nodze, a on ujął ją w swoją. - Wszystko w porządku? - zapytała. - Nie - odparł szczerze. - Ale może nigdy nie było w porządku. - Chyba nie - zgodziła się, ściskając jego rękę. Taylor słabo się uśmiechnął i przez kilka chwil siedzieli w milczeniu. - Dlaczego dzisiaj, Taylor? - zapytała w końcu. Mogła spróbować walczyć z jego poczuciem winy, lecz intuicja podpowiadała jej, że to nie jest najlepsza pora. Żadne z nich nie było gotowe, by stawić czoło jego demonom. Taylor obrócił machinalnie w dłoniach puszkę. - Myślę o Mitchu, odkąd zginął, a teraz kiedy Melissa chce wyjechać... sam nie wiem... czuję się, jakby to mnie zżerało żywcem. Zawsze cię zżerało, Taylor. - Dlaczego przyjechałeś z tym do mnie? Dlaczego nie do kogoś innego? Nie odpowiedział od razu, ale gdy spojrzał na nią, w jego błękitnych oczach malował się olbrzymi żal. - Ponieważ - odparł z niekłamaną szczerością - zależy mi na tobie bardziej, niż zależało na kimkolwiek. Słysząc to, poczuła, że brakuje jej tchu. Kiedy przez dłuższy czas nie odpowiadała, Taylor cofnął niechętnie rękę, tak samo jak to zrobił kiedyś podczas festynu. - Masz absolutne prawo mi nie wierzyć - przyznał. - Ja też bym pewnie nie wierzył, biorąc pod uwagę to, jak się zachowywałem. Przepraszam cię... za wszystko. Myliłem się. Paznokciem kciuka prztyknął kapsel trzymanej w rękach puszki. - Chciałbym wyjaśnić, dlaczego robiłem rzeczy, które robiłem, ale naprawdę tego nie wiem. Okłamywałem siebie tak długo, że nie mam pewności, czy rozpoznałbym prawdę, nawet gdybym ją odkrył. Wiem tylko, że spieprzyłem najlepszą rzecz, jaka mi się w życiu przytrafiła.

- To prawda - przyznała i Taylor nerwowo się roześmiał. - Domyślam się, że druga szansa nie wchodzi w grę? Denise milczała, zdając sobie nagle sprawę, że w którymś momencie tego wieczoru gniew, jaki czuła do Taylora, gdzieś się ulotnił. Wciąż jednak odczuwała ból i strach przed tym, co może nastąpić. Pod pewnymi względami dręczył ją ten sam niepokój co wówczas, gdy zbliżyli się do siebie po raz pierwszy. - Druga szansa była mniej więcej miesiąc temu - odparła spokojnie. - W tej chwili jesteś chyba w okolicy dwudziestej. Usłyszał w jej głosie nieoczekiwaną zachętę i z wyraźną nadzieją podniósł wzrok. - Aż tak źle? - Gorzej - stwierdziła z uśmiechem. - Gdybym była królową, kazałabym cię prawdopodobnie ściąć. - Więc nie ma żadnej nadziei? Czy istniała jeszcze jakaś nadzieja? Do tego się to w końcu wszystko sprowadzało, prawda? Zawahała się. Czuła, jak jej stanowczy upór kruszy się pod spojrzeniem jego oczu, które wyrażały więcej niż jakiekolwiek słowa. Nagle przypomniały jej się wszystkie miłe rzeczy, które zrobił dla niej i dla Kyle'a, odżyły uczucia, w ciągu ostatnich kilku tygodni z tak wielkim trudem tłumione. - Tego nie powiedziałam - odparła w końcu. - Ale nie możemy zacząć od nowa w tym samym miejscu, w którym skończyliśmy. Jest mnóstwo rzeczy, które musimy najpierw ustalić. I to nie będzie łatwe. Przez chwilę ważył jej słowa i kiedy zdał sobie wreszcie sprawę, że - choć bardzo słaba istnieje jeszcze jakaś szansa, ogarnęła go nagła ulga. Uśmiechnął się i postawił puszkę na stole. - Przepraszam cię, Denise - powtórzył poważnym tonem. - I przepraszam za to, co zrobiłem Kyle'owi. Denise pokiwała po prostu głową i wzięła go za rękę. Przez następne parę godzin rozmawiali z nową szczerością. Taylor opowiedział jej o ostatnich tygodniach: o swojej rozmowie z Melissą, o tym, co powiedziała jego matka, i o kłótni, jaką miał z Mitchem w noc pożaru. Opowiedział, jak śmierć Mitcha sprawiła, że przypomniał sobie na nowo śmierć ojca, i obudziła w nim poczucie winy za oba te wypadki. Mówił długo, a Denise słuchała, pocieszając go, kiedy tego potrzebował, i co jakiś czas zadając pytania. Kiedy w końcu wstał, żeby wyjść, zbliżała się czwarta. Odprowadziła go do

drzwi i patrzyła, jak odjeżdża. Wkładając piżamę, uświadomiła sobie, że nie wie, jak ułożą się ich stosunki - słowa nie zawsze przekładają się na czyny, ostrzegała samą siebie. Mogą nie znaczyć nic, mogą znaczyć wszystko. Wiedziała jednak, że to, czy da mu kolejną szansę, nie zależy tylko od niej. Tak jak na początku, zależało to głównie od Taylora, pomyślała, czując, jak opadają jej powieki. Następnego dnia po południu zadzwonił, żeby zapytać, czy może wpaść. - Chciałbym również przeprosić Kyle'a - powiedział - a poza tym mam mu coś do pokazania. Wciąż wyczerpana po poprzedniej nocy, potrzebowała czasu, żeby to wszystko przemyśleć. Potrzebowała go podobnie jak on. W końcu jednak niechętnie się zgodziła, bardziej ze względu na Kyle'a niż na siebie. Wiedziała, że mały będzie wniebowzięty na jego widok. Odkładając słuchawkę, zastanawiała się, czy dobrze zrobiła. Dzień był niezbyt pogodny; zaczęły się pierwsze jesienne chłody. Liście olśniewały kolorami; eksplodujące na gałęziach odcienie czerwieni, żółci i złota szykowały się do finałowego desantu na mokrą od rosy trawę. Wkrótce trawnik miało pokryć wyblakłe wspomnienie lata. Taylor przyjechał godzinę później. Kyle bawił się przed domem i przez szum wody z kranu usłyszała jego radosne okrzyki. - Mano! Tajo przechał! Odłożywszy na bok szmatkę - właśnie skończyła zmywać po śniadaniu - podeszła do frontowych drzwi, wciąż czując się trochę nieswojo. Otwierając je, zobaczyła biegnącego do ciężarówki Kyle'a; kiedy tylko Taylor wysiadł z szoferki, rzucił mu się z promienną twarzą w ramiona, tak jakby w ogóle się nie rozstawali. Taylor trzymał go długo w objęciach i postawił na ziemi dopiero, kiedy podeszła do nich Denise. - Cześć - powiedział cicho. Denise skrzyżowała ręce na piersiach. - Cześć, Taylor. - Tajo przechał! - oznajmił z triumfem Kyle, łapiąc go za nogę. - Tajo przechał! Lekko się uśmiechnęła. - Zgadza się, kochanie. Taylor odchrząknął, czując jej skrępowanie. Obejrzał się przez ramię i wskazał głową ciężarówkę. - Po drodze zrobiłem małe zakupy. Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, jeśli zostanę na

dłużej. Kyle roześmiał się głośno, kompletnie rozczulony obecnością Taylora. - Tajo przechał! - powtórzył któryś raz z rzędu. - Nie sądzę, żebym miała duży wybór - odparła szczerze. Taylor zabrał torbę z zakupami z szoferki i zaniósł ją do kuchni. W środku były produkty na gulasz: wołowina, ziemniaki, marchew, seler i cebula. Przez kilka minut rozmawiali, lecz on wyczuł chyba, że przyjmuje go z mieszanymi uczuciami, i w końcu wyszedł na dwór z Kyle'em, który nie chciał się z nim rozstać nawet na chwilę. Denise zaczęła przygotowywać posiłek, wdzięczna, że zostawili ją samą. Przyrumieniła mięso, obrała ziemniaki, pokroiła marchew, seler i cebulę, wrzuciła wszystko do dużego garnka z wodą i dodała przyprawy. Praca w kuchni była kojąca, pozwoliła jej opanować rozedrgane nerwy. Stojąc przy zlewie, zerkała od czasu do czasu na Taylora i Kyle'a, którzy bawili się w piachu, popychając po nim w tę i z powrotem ciężarówki i budując wyimaginowane drogi. Mimo że wydawali się ze sobą tacy zżyci, po raz kolejny ogarnęła ją paraliżująca niepewność co do Taylora; nie mogła zapomnieć o bólu, jaki sprawił jej i Kyle'owi. Czy mogła mu zaufać? Czy się zmieni? Czy potrafi się zmienić? Na jej oczach Kyle wdrapał się na kucającego Taylora i obsypał go piachem. Słyszała śmiech swojego syna i śmiech Taylora. Jak dobrze jest słyszeć znowu ten dźwięk... Ale... Potrząsnęła głową. Jeśli nawet Kyle mu wybaczył, ja nie zapomniałam. Zranił nas raz, może zranić ponownie. Nie wolno mi się w nim bez pamięci zakochać. Nie wolno mi się zatracić. Wyglądają ze sobą tak słodko... Nie rozklejaj się, ostrzegła się w duchu. Po chwili westchnęła, nie chcąc, by ta wewnętrzna rozmowa zdominowała jej myśli. Zmniejszyła ogień pod gulaszem, nakryła do stołu, posprzątała trochę w salonie i w końcu, nie mając się czym zająć, postanowiła, że posiedzi chwilę na dworze. Wyszła na rześkie jesienne powietrze i usiadła na schodkach werandy. Widziała stąd Taylora i Kyle'a, którzy wciąż pochłonięci byli zabawą. Choć miała na sobie ciepły sweter z golfem, szybko zrobiło jej się zimno i skrzyżowała ręce na piersiach. Wysoko na niebie zobaczyła trójkątny klucz gęsi, które odlatywały na południe przed zimą. Tuż za nimi frunęła druga grupa, starając się najwyraźniej dotrzymać kroku pierwszej. Obserwując gęsi, zorientowała się, że jej oddech zamienia się w małe

obłoczki. Robiło się coraz chłodniej; sunący od środkowego zachodu zimny front zstępował na niziny Karoliny Północnej. Po dłuższej chwili Taylor spojrzał w stronę domu i widząc ją, uśmiechnął się. Pomachała mu szybko i czym prędzej schowała dłoń w ciepły rękaw. Taylor nachylił się i wskazał Kyle'owi podbródkiem mamę. Mały pomachał do niej radośnie i obaj wstali z ziemi. Taylor otrzepał dżinsy i ruszyli w stronę domu. - Wygląda na to, że świetnie się bawiliście - stwierdziła. Taylor stanął kilka stóp przed nią, szczerząc zęby w uśmiechu. - Myślę, że dam sobie spokój z remontami i zacznę budować domy z piasku - powiedział. - To o wiele zabawniejsze i nie trzeba się użerać z ludźmi. Denise pochyliła się nad Kyle'em. - Dobrze się bawiłeś, kochanie? - Tak - odparł, kiwając z entuzjazmem głową. - Było fajnie. (Było fanie). - Gulasz będzie gotów dopiero za jakieś pół godziny - powiedziała, ponownie spoglądając na Taylora. - Gotuje się na małym gazie, więc macie mnóstwo czasu, jeśli chcecie zostać na dworze. - Tak też myślałem - odparł - ale napiłbym się trochę wody, żeby zmyć kurz z gardła. Uśmiechnęła się. - Ty też się czegoś napijesz, Kyle? - zapytała. Zamiast odpowiedzieć Kyle przysunął się bliżej i prawie się do niej przykleił, obejmując obiema rękoma za szyję. - Co się stało, kochanie? - zapytała, nagle zatroskana. Kyle zamknął oczy i ściskał ją coraz mocniej. Wiedziona instynktem też go objęła. - Dziękuję, mamo - powiedział. - Dziękuję. (Jen - kuje, mano. Jenkuje). Za co? - Co się stało, kochanie? - zapytała ponownie. - Jenkuje, mano - mówił dalej Kyle, w ogóle jej nie słuchając. - Jenkuje, mano. Powtórzył to po raz trzeci i czwarty z zamkniętymi oczyma. Taylor przestał się uśmiechać. - Kochanie... - spróbowała ponownie Denise, tym razem z większą desperacją, przestraszona nagle tym, co się dzieje. Zagubiony we własnym świecie, Kyle mocno ją trzymał. Denise posłała Taylorowi szybkie spojrzenie. „Widzisz, coś narobił?”, mówiły jej oczy i w tym samym momencie Kyle odezwał się znowu. W jego głosie brzmiał ten sam dziękczynny ton.

- Kofan cie, mano. Kiedy zrozumiała po chwili, co próbuje jej powiedzieć, włosy zjeżyły się jej na karku. Kocham cię, mamo. Wstrząśnięta, zamknęła oczy. A Kyle, jakby domyślając się, że matka nie może w to uwierzyć, objął ją jeszcze mocniej i powtórzył ponownie. - Kofan cie, mano. O mój Boże... Nieoczekiwanie popłynęły jej z oczu łzy. Pięć lat czekała na te słowa. Przez pięć długich lat była pozbawiona czegoś, co inni rodzice uważają za oczywiste: prostej deklaracji miłości. - Ja też cię kocham, skarbie. Tak bardzo cię kocham. Wzruszona, uściskała go tak samo mocno, jak on ściskał ją. Nigdy tego nie zapomnę, pomyślała, notując w pamięci dotyk jego ciała, zapach małego chłopca, jego cudowne, nieprawidłowo wymówione słowa. Nigdy. Obserwując ich razem, Taylor odsunął się na bok, podobnie jak ona urzeczony tą chwilą. Kyle też najwyraźniej zdawał sobie sprawę, że zrobił coś ważnego, i gdy Denise puściła go, popatrzył na Taylora, uśmiechając się od ucha do ucha. Zarumieniona, nie mogła się nie roześmiać, widząc jego minę. - Ty go tego nauczyłeś? - zapytała Taylora. - Nie - odparł, potrząsając głową. - Tylko się bawiliśmy. Kyle odwrócił się od niego i posłał to samo radosne spojrzenie matce. - Jenkuje, mano - powiedział po prostu. - Tajo w domu. Taylor w domu... Denise otarła drżącą ręką łzy z policzków i na chwilę zapadła cisza. Ani ona, ani Taylor nie wiedzieli, co powiedzieć. Chociaż wyznanie Kyle'a wstrząsnęło nią, wyglądała absolutnie cudownie, tak pięknie jak jeszcze nigdy. Taylor spuścił wzrok, podniósł z ziemi gałązkę i przez chwilę obracał ją machinalnie w palcach. Spojrzał na Denise, na gałązkę, na Kyle'a i w końcu z determinacją popatrzył jej prosto w oczy. - Mam nadzieję, że Kyle ma rację - powiedział zdławionym głosem - bo ja też ciebie kocham. Po raz pierwszy jej to powiedział, jej i w ogóle komukolwiek. Chociaż wyobrażał sobie, że nie przyjdzie mu to łatwo, jego obawy nie spełniły się. Nigdy jeszcze nie był tak bardzo niczego pewien. Denise czuła jego wzruszenie, gdy wyciągnął do niej dłoń. Jak w transie wzięła go za rękę

i nie opierała się, kiedy ją do siebie przyciągnął. Taylor przechylił głowę, powoli przysunął ją bliżej i zanim się zorientowała, poczuła na wargach jego wargi. Ciepły pocałunek wydawał się trwać wieki, a potem Taylor przytulił twarz do jej szyi. - Kocham cię, Denise - szepnął ponownie. - Kocham cię tak bardzo, że zrobię wszystko, by zyskać kolejną szansę. A jeśli mi ją dasz, obiecuję, że już nigdy cię nie opuszczę. Denise zamknęła oczy, pozostając w jego ramionach, i dopiero po dłuższej chwili odsunęła się niechętnie do tyłu. Stojąc tuż przy nim, spojrzała w bok i przez chwilę Taylor nie wiedział, co o tym myśleć. Ścisnął jej dłoń i usłyszał, jak bierze głęboki oddech. Nie odzywała się. Nad ich głowami świeciło jesienne słońce. Po niebie sunęły gnane wiatrem białe i szare cumulusy, lecz dalej, na horyzoncie, chmury były ciemne i gęste. Za godzinę lunie prawdopodobnie rzęsisty deszcz. Ale wtedy będą już siedzieć w kuchni, słuchając bębnienia kropel o blaszany dach i patrząc, jak para z ich talerzy unosi się pod sufit. Denise westchnęła i ponownie spojrzała na Taylora. Kochał ją. To było takie proste. A ona kochała jego. Pozwoliła mu się znowu objąć, wiedząc, że zbliżająca się burza nie ma z nimi nic wspólnego.

EPILOG Wczesnym rankiem Taylor zabrał Kyle'a na ryby. Denise wolała zostać; miała do zrobienia kilka rzeczy, nim Judy przyjdzie na lunch, a poza tym chciała trochę odpocząć. Kyle chodził teraz do przedszkola i chociaż w ciągu ostatniego roku poczynił duże postępy, niełatwo mu było się przystosować. W dalszym ciągu codziennie z nim pracowała, doskonaląc jego mowę oraz inne umiejętności, żeby nie odstawał zbytnio od swoich rówieśników. Na szczęście niedawna przeprowadzka do ich nowego domu wcale mu nie wadziła. Pokochał swój nowy pokój, który był o wiele większy od tego, w którym zamieszkali po przyjeździe do Edenton; najbardziej spodobało mu się to, że okna wychodzą na morze. Denise musiała przyznać, że jej też spodobał się nowy dom. Z werandy widziała Taylora i Kyle'a, którzy przycupnęli z wędkami w dłoniach na falochronie. Uśmiechając się łagodnie, pomyślała, jak naturalnie razem wyglądają. Jak ojciec i syn, którymi oczywiście byli. Taylor usynowił Kyle'a zaraz po ślubie. Mały trzymał ich obrączki w małym episkopalnym kościółku, w którym odprawiona została ceremonia. Z Atlanty przyjechało parę jej przyjaciółek, a Taylor zaprosił kilkunastu znajomych z miasteczka. Melissa pełniła rolę pierwszej druhny, a siedząca w pierwszym rzędzie Judy ocierała łzy, gdy państwo młodzi wymienili obrączki. Po uroczystości Taylor i Denise wyjechali na miodowy miesiąc do Ocracoke i zamieszkali w małym pensjonacie, którego okna wychodziły na ocean. Pierwszego ranka wstali o brzasku i wybrali się na spacer plażą. Po grzbietach fal tuż przy brzegu sunęły morświny, a oni oglądali wschód słońca. Taylor stanął za Denise i objął ją rękoma, a ono odchyliła się do tyłu, czując emanujące z niego ciepło i bezpieczeństwo. Kiedy wrócili do Edenton, Taylor zrobił jej niespodziankę, pokazując nakreślone przez siebie plany uroczego domu z szerokimi werandami, ławkami, nowoczesną kuchnią oraz podłogą z desek. Kupili działkę na obrzeżach miasta i w ciągu miesiąca rozpoczęli budowę; wprowadzili się tam tuż przed początkiem roku szkolnego. Denise przestała pracować w Ósemce; razem z Taylorem jeździli tam czasem na kolację, żeby odwiedzić Raya, który nic a nic się nie zmienił. W ogóle się nie starzał i żegnając się z nimi, zawsze powtarzał, że Denise może wrócić do pracy, kiedy tylko zechce. Mimo żartów Raya nie tęskniła za zajęciem kelnerki. Chociaż Taylora dręczyły czasem nocne koszmary, zaskoczył ją swoim oddaniem. Mimo obowiązków związanych z budową nowego domu codziennie przychodził na lunch i nie pracował później niż do szóstej. Przez całą wiosnę trenował dziecięcą drużynę baseballu -

Kyle nie był tam najlepszym zawodnikiem, ale nie był też najgorszy - i spędzali wspólnie każdy weekend. Latem wybrali się na wycieczkę do Disney World; na Boże Narodzenie kupili sobie używanego dżipa Cherokee. Do zrobienia pozostał tylko biały parkan; mieli go postawić w przyszłym tygodniu. Denise usłyszała dzwoniący w kuchni zegar i wstała z krzesła. Wyjęła szarlotkę z piekarnika i postawiła ją na blacie, żeby ostygła. W garnku gotowały się kurczaki i w całym domu unosił się słonawy zapach rosołu. W ich domu. W domu McAdenów. Choć była mężatką już od ponad roku, wciąż rozkoszowała się brzmieniem tych słów. Denise i Taylor McAdenowie. Miały przyjemny podźwięk, kiedy powtarzała je pod nosem. Zamieszała rosół - gotował się już od godziny i mięso zaczęło odchodzić od kości. Chociaż Kyle niechętnie jadał mięso, przed kilkoma miesiącami zmusiła go, żeby spróbował kurczaka. Grymasił przez godzinę, w końcu jednak ugryzł kawałek; w kolejnych tygodniach zaczął stopniowo jeść coraz więcej. Teraz, w takie dni jak ten, jedli wszyscy ten sam posiłek. Tak jak powinna jeść rodzina. Rodzina. Podobało się jej również brzmienie tego słowa. Wyglądając przez okno, zobaczyła, że Taylor i Kyle idą przez trawnik w stronę szopy, w której trzymali sprzęt wędkarski. Patrzyła, jak Taylor wiesza najpierw swoją, a potem jego wędkę. Kyle położył na podłodze pudełko z przyborami, a Taylor wsunął je dalej czubkiem buta. Chwilę później wspięli się po stopniach na werandę. - Cześć, mamo - zaświergotał Kyle. - Złapaliście coś? - zapytała. - Nie. Ryby nie brały. Jak wszystko inne w jej życiu, umiejętności językowe Kyle' a uległy dramatycznej poprawie. Nie mówił jeszcze zupełnie dobrze, ale stopniowo zmniejszał dystans, jaki dzielił go od rówieśników. Co ważniejsze, przestała się o to tak bardzo martwić. Kyle wszedł do środka, a Taylor pocałował Denise. - Gdzie jest nasz maluch? - zapytał. Denise wskazała głową róg werandy. - Wciąż śpi. - Nie powinien się już budzić? - Za parę minut. Zaraz będzie głodny. Razem podeszli do stojącego w rogu kosza. Taylor pochylił się i przyjrzał uważnie niemowlakowi. Robił to dosyć często, tak jakby nie mógł uwierzyć, że pomógł stworzyć nowe

życie. Po chwili wyciągnął rękę i delikatnie pogładził syna po włosach. W wieku siedmiu tygodni prawie zupełnie ich nie było. - Wydaje się taki spokojny - szepnął z zachwytem. Denise położyła rękę na jego ramieniu. Miała nadzieję, że któregoś dnia mały będzie wyglądał tak jak jego ojciec. - Jest piękny - powiedziała. Taylor spojrzał przez ramię na kobietę, którą kochał, a potem z powrotem na syna. Pochylił się i pocałował go w czoło. - Słyszałeś, Mitch? Twoja mama uważa, że jesteś piękny.