5 W mocy ducha Richelle Mead

Mead Richelle

Tom IV

Tłumaczenie nieoficjalne –1–

Słowo do narodu. Ludzie, taborety, wapienne kwiatuszki i inne obleśne stworzonka. Macie przed sobą niezbity dowód naszej uporczywej walki z pewnym upierdliwym wiatrakiem, jakim okazały się studia. I oczywiście jest to też wynik naszego morderczego sprintu z całą paletą rzucanych nam kłód pod nogi, włącznie z nieszczęsnym chomikiem. Meldujemy ostatecznie, że nasza misja samobójcza się nie powiodła i powierzone nam zadanie zostało w końcu wykonane. Mniej lub gorzej – ocenicie to sami. Ze swojej strony, pragniemy razem z Szazi podziękować dziewczynom, które uratowały nasze tyłki przed poważnym zlinczowaniem, pomagając skończyć tłumaczenie tego tomu. Czarna, Law, Elect, Emmo, Maggie – z głębi serca bardzo wam dziękujemy. Ja, Ginger, osobiście pragnę również podziękować nieocenionej Pchełce, dzięki której pewne zdania nie przyczyniły się do mojego mentalnego samobójstwa. (Dziękuję także za podesłanie planszy do alko chińczyka. Nie miałam pojęcia, że jak się doda kostki i pionki do russian vódki to wyjdzie coś na kształt wybuchu nuklearnego i mocnego, tygodniowego kaca :D) Dziękuję również naszym korektorom – Lavinthal, Jenisie, Juliett, Tysi , Sławkowi oraz Tusi – którzy odwalili kawał dobrej roboty poprawiając nasze bzdury. Dziękuję laskom z chomikowego czatu i jeszcze raz – moim kochanym tłumaczkom, a zwłaszcza Szazi, która wytrzymywała mój terror i której (pomimo miesiąca dobroci dla gingerowatych) zdarzało się trzymać mnie na bardzo krótkiej smyczy. Niektórzy płakali, że mnie nie udusiła, ale na pocieszenie powiem, że wszystko jeszcze możliwe. A z kolei ja, Szazi, pozwolę sobie tutaj wtrącić swoje trzy grosze. Po pierwsze – dzięki dziewczynom z czatu, jakoś mnie to motywowało. Po drugie – nie wiem jak to będzie z szóstym tomem i naszą dalszą współpracą, dlatego wcisnę to tutaj. Dzięki Gin, za te prawie cztery tomy Akademii. Raz lepiej, raz gorzej, ale do przodu. Myślę że dobrze nam się razem działało ;). A po trzecie – już nie truję ;) Oddaję głos Ginger. W takim razie, nie przedłużając nieuchronnie zbliżającej się Apokalipsy, nie pozostaje mi nic innego, jak w imieniu swoim i całego zespołu powiedzieć: Enjoy! Czyli idźcie teraz w pizdu czytać. Szazi & Ginger from very badass organizejszyn: BadAssGirls

–2–

Wszystkim tym, którzy wierzą w miłość. Bo jak to mówiła Marylin Monroe: „Nieważne co o mnie myślą, ważne żeby mnie kochali.”Tak więc kochajcie i bądźcie kochani, bo na tym polega życie.

–3–

Rozdział pierwszy ISTNIEJE ZNACZNA RÓŻNICA POMIĘDZY listem miłosnym, a grożeniem śmiercią – nawet, jeśli osoba pisząca pogróżki ciągle utrzymuje, że cię kocha. Oczywiście, biorąc pod uwagę to, że już raz próbowałam zabić ukochaną osobę, może nie miałam prawa tego oceniać. Dzisiejszy list przyszedł idealnie na czas. Nie, żebym powinna się jakiegokolwiek spodziewać. Dotychczas przeczytałam go aż cztery razy. Mimo tego, iż wiedziałam, że się spóźnię, nie potrafiłam się powstrzymać i przeczytałam go po raz piąty. Moja najdroższa Rose, Jednym z niewielu minusów zostania przebudzonym jest to, że już więcej nie potrzebujemy snu i dlatego już dłużej nie śnimy. To wielka szkoda, bo gdybym mógł śnić, to wiem, że śniłbym o Tobie. Śniłbym o sposobie, w jaki pachniesz i o tym, że Twoje ciemne włosy pomiędzy moimi palcami są jak dotyk jedwabiu. Śniłbym o gładkości Twojej skóry i dzikości Twoich warg podczas pocałunku. Nie mogąc śnić, jestem zmuszony zadowolić się własną wyobraźnią, co nie jest złe. Mogę sobie doskonale wyobrazić te rzeczy, jak również to, jak to będzie, gdy zabiorę Twoje życie z tego świata. To jest coś, co z żalem muszę zrobić, ale to Ty sprawiłaś, że mój wybór jest nieunikniony. Swoją odmową przyłączenia się do mnie w życiu wiecznym i miłości, nie pozostawiłaś mi nic innego. Nie mogę pozwolić, by żył ktoś tak niebezpieczny jak Ty. Poza tym, nawet gdybym siłą dokonał Twojego przebudzenia, masz wśród strzyg tylu wrogów, że jeden z nich z pewnością by Cię zabił. Jeśli masz umrzeć, to tylko z mojej ręki. Niczyjej więcej. Niemniej jednak życzę Ci powodzenia w wykonaniu finałowego zadania, choć nie sądzę, żebyś go potrzebowała. Jeśli oni rzeczywiście Ci je dadzą, to dla wszystkich będzie to stratą czasu. Jesteś najlepsza w tej grupie i tego wieczoru będziesz nosiła znak obietnicy. Oczywiście to oznacza, że podczas naszego następnego spotkania będziesz dużo większym wyzwaniem – co mnie zdecydowanie cieszy. A spotkamy się ponownie. Po skończeniu szkoły opuścisz Akademię, a gdy już będziesz poza zabezpieczeniami, znajdę Cię. Nie ma miejsca na tym świecie, w którym możesz się przede mną ukryć. Obserwuję Cię. Z wyrazami miłości Dymitr Pomijając jego życzenie mi "powodzenia”, nie znalazłam w tym liście nic naprawdę inspirującego. Rzuciłam go na łóżko i z zaczerwienionymi oczami wyszłam z pokoju. Próbowałam wyrzucić z głowy jego słowa, chociaż wydawało się w pewien sposób niemożliwe, żeby coś takiego cię nie przytłoczyło. Nie ma miejsca na tym świecie, w którym możesz się przede mną ukryć.

–4–

Co do tego nie miałam najmniejszej wątpliwości. Wiedziałam, że Dymitr miał szpiegów. Odkąd mój były, zmieniony w strzygę instruktor–kochanek, stał się złą kreaturą – nieumarłym wampirem – został wśród nich pewnego rodzaju liderem. I to było coś, do czego sama się przyczyniłam, gdy wykończyłam jego byłą szefową. Podejrzewałam, że większość jego szpiegów to ludzie, którzy tylko czekali, aż przekroczę granice kampusu. Żadna strzyga nie mogłaby czatować na mnie przez całą dobę. Ludzie mogli. Ostatnio odkryłam, że mnóstwo ludzi służy strzygom. Robią to w zamian za obietnicę, że któregoś dnia sami zostaną przemienieni. Ci ludzie uważają, że wieczne życie warte jest zaprzedania duszy i zabijania innych, by przetrwać. Ci ludzie przyprawiają mnie o mdłości. Ale to nie ludzie byli powodem, dla którego moje nogi drżały, gdy szłam przez trawę, która z nadejściem lata stała się jaskrawozielona. Tylko Dymitr. Zawsze Dymitr. Dymitr, facet którego kochałam. Dymitr; strzyga, którą chciałam ocalić. Dymitr, potwór którego najprawdopodobniej muszę zabić. Nieważne, ile razy powtarzałam sobie, że muszę pójść dalej, nieważne, jak bardzo świat wierzył, że ruszyłam dalej; miłość, którą się obdarzaliśmy, zawsze mnie paliła. On zawsze był ze mną, zawsze w moich myślach, zawsze zmuszając mnie do zastanawiania się nad sobą. − Wyglądasz, jakbyś była gotowa stawić czoło armii. Odsunęłam na bok swoje ponure myśli. Byłam tak skupiona na Dymitrze i jego liście, że szłam przez kampus, nie zdając sobie sprawy z otaczającego mnie świata. Nie zauważyłam podążającej za mną z dokuczliwym uśmieszkiem na twarzy Lissy. Rzadko mogła mnie zaskoczyć, gdyż dzieliłyśmy psychiczną więź, która informowała mnie zarówno o jej uczuciach, jak i o miejscu jej pobytu. Musiałam być całkowicie rozproszona, żeby jej nie zauważyć. A jeśli w ogóle byłam rozproszona, to wyłącznie przez osobę, która chciała mnie zabić. Posłałam Lissie coś, co jak miałam nadzieję, wyglądało na przepraszający uśmiech. Wiedziała, co się stało z Dymitrem i jak bardzo chciał mnie zabić po tym, jak ja próbowałam zabić jego... i zawiodłam. Niemniej jednak, martwiły ją listy, które dostawałam od niego co tydzień. W swoim życiu i tak miała już sporą listę rzeczy, z którymi musiała sobie radzić. Nie potrzebowała dodawać do niej mojego nieumarłego prześladowcy. − W pewnym sensie idę stawić czoła armii – zauważyłam. Był wczesny wieczór, ale późne lato sprawiało, że podczas spaceru słońce ciągle było wysoko na niebie Montany, kąpiąc nas w złotym świetle. Uwielbiałam je, ale moroje – dobre, żyjące wampiry – takie jak Lissa, słabły pod jego wpływem i czuły się źle. Zaśmiała się i odgarnęła swoje platynowe włosy na ramię. Słońce rozświetliło je, tworząc anielską aurę. − Domyślam się. Nie sądzę jednak, że powinnaś się tym tak bardzo martwić. Rozumiałam jej przekonania. Nawet Dymitr powiedział, że to będzie strata mojego czasu. W końcu pojechałam do Rosji, by go odnaleźć i zmierzyłam się z prawdziwymi strzygami, zabijając kilka z nich. Może nie powinnam się martwić zbliżającym się testem, ale nagle te wszystkie fanfary i nadzieje wywarły na mnie presję. Moje serce niesamowicie przyśpieszyło. Co jeśli nie podołam? Co jeśli nie jestem taka dobra, jak myślałam? Strażnicy, którzy będą mnie egzaminować, może nie byli prawdziwymi strzygami, ale byli dobrze wyszkoleni i walczyli znacznie dłużej, niż ja. Arogancja mogła wpędzić mnie w –5–

znaczne kłopoty. Jeśli zawiodę, to stanie się to na oczach wszystkich osób, którym na mnie zależało. Osób, które tak bardzo we mnie wierzyły. Obchodziła mnie również inna rzecz. − Boję się o to, jak te stopnie wpłyną na moją przyszłość – powiedziałam. To była prawda. Te testy był finałowym egzaminem dla nowicjuszy, którzy tak jak ja chcieli zostać strażnikami. Ich zdanie zapewniało, że ukończę Akademię Św. Władimira i zajmę swoje miejsce wśród strażników chroniących morojów. Testy miały bardzo duży wpływ na to, do jakiego moroja zostanie przydzielony strażnik. Przez więź poczułam współczucie Lissy. I jej strach. − Alberta uważa, że jest znaczna szansa, że zostaniemy razem i że nadal będziesz moją strażniczką. Skrzywiłam się. − Sądzę, że Alberta mówiła to, żeby zatrzymać mnie w szkole. Kilka miesięcy temu rzuciłam ją, by wytropić Dymitra. Potem wróciłam – co nie wyglądało dobrze w mojej kartotece. Istniała również nieznaczna przeszkoda w postaci Tatiany – królowej morojów, która mnie nienawidziła i prawdopodobnie mogła wpłynąć na mój przydział – ale to była inna historia. – Myślę, że Alberta wie, że pozwoliliby mi chronić ciebie tylko w sytuacji, gdybym była ostatnim strażnikiem na ziemi. Chociaż nawet wtedy miałabym dość marne szanse. Ryk tłumu przed nami stawał się coraz głośniejszy. Jedno ze szkolnych boisk zostało przeistoczone w arenę na miarę czegoś z czasów gladiatorów. Zbudowana została odkryta trybuna, na której z rozciągały się siedziska, począwszy od tych prostych i drewnianych, po te wyłożone luksusowymi poduszkami z markizami chroniącymi morojów przed słońcem. Arenę otaczały powiewające na wietrze transparenty, których jasne kolory dostrzegałam z miejsca, w którym stałam. Nie mogłam ich jeszcze dokładnie zobaczyć, tak jak i mojego celu, ale wiedziałam, że przy wejściu na stadion zostało wybudowane coś na kształt baraku, w którym z nerwami na krawędzi czekali nowicjusze. Sama arena zmieniła się w tor przeszkód; niebezpiecznych testów. Sądząc po odgłosach ogłuszających okrzyków, wiele osób już śledziło to wydarzenie. − Nie tracę nadziei – powiedziała Lissa. Przez więź czułam, że naprawdę nie zamierza tego robić. To była jedna z najcudowniejszych rzeczy w niej – niezłomna wiara i optymizm, który przetrwał najstraszniejsze próby. To stanowiło mocny kontrast do mojego niedawnego cynizmu. – Mam coś, co może ci dzisiaj pomóc.

–6–

Zatrzymała się i włożyła rękę do kieszeni dżinsów, wyciągając z niej niewielki, srebrny pierścionek, wysadzany dookoła kamykami, które wyglądały jak oliwiny. 1 Nie potrzebowałam żadnej więzi, by zrozumieć co mi dawała. − Och, Liss... No nie wiem. Nie potrzebuję żadnego, um, nieuczciwego fortelu. Lissa przewróciła oczami. − To nie jest problemem i ty o tym wiesz. Ten jeden działa, przysięgam. Pierścionek, który mi oferowała był amuletem, natchnionym rzadkim rodzajem czarów, którymi ona władała. Każdy moroj potrafił kontrolować jeden z pięciu żywiołów: ziemię, powietrze, wodę, ogień albo ducha. Duch był rzadki – tak rzadki, że na przestrzeni wieków został zapomniany. I wówczas, dzięki Lissie i innym, duch znowu ujrzał światło dzienne. W przeciwieństwie do innych żywiołów, które miały bardziej fizyczną naturę, duch wiązał się z umysłem i wszelkiego rodzaju psychicznymi zjawiskami. Nikt nie był w stanie go w pełni pojąć. Tworzenie amuletów natchniętych duchem było czymś, z czym Lissa ostatnio zaczęła eksperymentować. Nie była w tym zbyt dobra. Jej najlepszą umiejętnością było leczenie, więc ciągle próbowała tworzyć leczące amulety. Ostatnim z nich była bransoletka, zdobiąca moja rękę. − Ten jeden działa. Co prawda tylko odrobinę, ale utrzyma ciemność z daleka w czasie testu. Mówiła to lekkim tonem, ale obie rozumiałyśmy powagę tych słów. Wszystkie dary ducha miały swój koszt: ciemność, która teraz przejawiała się jako gniew i rozstrojenie, ale w końcu mogła doprowadzić do szaleństwa. Ciemność, która czasami przelewała się do mnie przez więź. Powiedziano nam, że dzięki amuletom i jej leczeniu, mogłyśmy to zwalczyć. To było coś, co w dalszym ciągu wymagało opanowania. Wzruszona jej troską, obdarzyłam ją słabym uśmiechem i przyjęłam pierścionek. Nie poparzył mojej ręki, co wzięłam za dobry znak. Pierścionek był maleńki i pasował jedynie na mój najmniejszy palec. Wsuwając go, nie poczułam absolutnie nic. Czasami tak już było z leczącymi talizmanami. Albo oznaczało to, że amulet był kompletnie bezużyteczny. Tak czy owak, nie stała mi się żadna krzywda. − Dzięki – powiedziałam, czując jak przetacza się przez nią zachwyt. Ruszyłyśmy dalej. Wyciągnęłam przed siebie dłoń, podziwiając sposób, w jaki błyszczały zielone kamyczki. Noszenie biżuterii podczas pewnego rodzaju fizycznej gehenny, której będę stawiała czoła, nie było najlepszym pomysłem, ale będę miała rękawiczki, któ re go zakryją. – Ciężko uwierzyć, że po tym zadaniu skończymy edukację i wyje dziemy w prawdziwy świat – dumałam na głos, niespecjalnie zastanawiając się nad swoimi słowami. Idąca przy mnie Lissa zesztywniała, a ja natychmiast pożałowałam swoich słów. "Bycie na zewnątrz w prawdziwym świecie" oznaczało, że Lissa i ja zamierzałyśmy podjąć się zadania, w którym ona niechętnie zgodziła się mi pomóc kilka miesięcy temu. Podczas 1

oliwin – kamień szlachetny z grupy krzemianów koloru zielonkawego. Z ciekawostek dodam, że oliwin noszono, by uspokoić nerwy, pozbyć się złości, depresji oraz na dobry humor. Ludziom chwiejnym i niezbyt pewnym siebie dodawał odwagi i stanowczości, a włożony do bielizny nocnej lub pościeli – zapewniał mocny, zdrowy i spokojny sen. Czyli idealny dla Rose :) – przyp. Ginger –7–

pobytu na Syberii dowiedziałam się, że może być sposób na przywrócenie Dymitra z powrotem do bycia dampirem, takim jak ja. To był strzał w ciemno – i prawdopodobnie kłamstwo – ale biorąc pod uwagę sposób, w jaki był sfiksowany na punkcie mojego zabicia, nie miałam złudzeń, że nie będę miała innego wyboru jak zabicie go, jeśli wybór ograniczyłby się do mnie lub niego. Ale jeśli istniał jakiś sposób, bym mogła ocalić go zanim do tego dojdzie, musiałam go poznać. Niestety, jedyna droga, przez którą ten cud mógł się spełnić biegła przez kryminalistę. Ale nie byle jakiego kryminalistę: Wiktora Daszkowa, arystokratycznego moroja, który torturował Lissę i popełnił inne wszelkiego rodzaju okropności, które zamieniły nasze życie w piekło. Jednak sprawiedliwości stało się zadość i Wiktor został zamknięty w więzieniu, co obecnie komplikowało sprawy. Odkryłyśmy, że tak długo, jak był przeznaczony do życia za kratkami, nie widział powodu, by dzielić się z nami tym, co wiedział o swoim przyrodnim bracie – jedynej osobie, która rzekomo raz ocaliła strzygę. Założyłam – prawdopodobnie nie kierując się logiką – że Wiktor mógł podać nam te informacje, jeśli zaoferujemy mu jedyną rzecz, której nikt inny nie mógł mu dać: wolność. Z wielu powodów ten pomysł nie był niezawodny. Po pierwsze, nie wiedziałam, czy to zadziała. To była w pewnym sensie wielka sprawa. Po drugie, nie miałam zielonego pojęcia jak wyreżyserować włamanie do więzienia, pomijając to, że nie wiedziałam nawet gdzie ono jest. I w końcu to, że mamy zamiar uwolnić naszego śmiertelnego wroga. Samo to wystarczająco mnie niszczyło, nie wspominając o Lissie. Jednak choć ten pomysł bardzo jej doskwierał – a wierzcie mi, tak było – ona stanowczo przysięgała, że mi pomoże. Przez ostatnie kilka miesięcy, dziesiątki razy oferowałam jej zwolnienie z tej obietnicy, ale ona nie ustępowała. Oczywiście, licząc się z tym, że nie miałyśmy nawet pojęcia jak znaleźć to więzienie, jej obietnica mogła nie mieć w końcu znaczenia. Próbowałam wypełnić krępującą ciszę, jaka między nami zapadła, mówiąc, że naprawdę będziemy mogły świętować jej urodziny w następnym tygodniu w wielkim stylu. Moje próby rozmowy przerwał Stan, jeden z moich długoletnich instruktorów. − Hathaway! – zaskrzeczał, idąc z kierunku areny. – Miło, że do nas dołączyłaś. Chodź tutaj natychmiast! Myśli o Wiktorze Daszkowie zniknęły z umysłu Lissy. Uścisnęła mnie szybko. − Powodzenia – szepnęła. – Nie, żebyś go potrzebowała. Wyraz twarzy Stana powiedział mi, że to dziesięciosekundowe pożegnanie było o dziesięć sekund za długie. W wyrazie wdzięczności posłałam Lissie szeroki uśmiech, po czym ona udała się w kierunku trybun, szukając naszych przyjaciół, a ja pognałam za Stanem. − Masz szczęście, że nie jesteś jedną z pierwszych na liście – warknął. – Wszyscy na wet zakładali się o to, czy się pojawisz. − Naprawdę? – spytałam wesoło. – Po czyjej stronie jest wygrana? Bo wciąż mogę zmienić zdanie, dołożyć swój własny wkład i zarobić trochę kieszonkowego. Jego zwężone oczy przeszyły mnie ostrzeżeniem, które nie wymagało żadnych słów, ponieważ weszliśmy do przyległej arenie poczekalni, znajdującej się naprzeciwko trybun.

–8–

W poprzednich latach zawsze zdumiewał mnie ogrom pracy wkładanej w te testy. Teraz widząc to z bliska, moje zdumienie ani trochę nie straciło na sile. Barak, w którym czekali nowicjusze, włącznie z dachem był zbudowany z drewna. Konstrukcja wyglądała, jakby od zawsze była częścią stadionu. Została wybudowana z niezwykłą szybkością i równie szybko zostanie rozebrana, gdy już skończą się finałowe testy. Drzwi, szerokie na trzy osoby, dawały częściowy wgląd na arenę, gdzie jedna z moich koleżanek z niepokojem czekała, aż ją wywołają. Utworzono tam wszystkie rodzaje przeszkód, stanowiących spore wyzwanie dla przetestowania balansu i koordynacji podczas ciągłej walki i umykania przed strażnikami, którzy czaili się za obiektami i narożnikami. Drewniane ścianki zostały zbudowane od jednego do drugiego krańca areny, tworząc ciemny i zwodniczy labirynt. Siatki i chybotliwe platformy wisiały nad innymi obszarami areny. Zostały zaprojektowane, by przetestować to jak dobrze potrafimy sobie poradzić, walcząc w trudnych warunkach. W drzwiach stłoczyło się sporo osób, mając nadzieję zdobyć jakieś podpowiedzi, patrząc na tych, którzy poszli przodem. Ja nie. Chciałam wejść tam niczego nieświadoma, z zadowoleniem biorąc, cokolwiek przede mną postawią. Przyglądanie się przebiegowi testów teraz po prostu pozbawiłoby mnie trzeźwego myślenia i wypełniło paniką. Spokój był tym, czego teraz potrzebowałam. Oparłam się więc o ścianę baraku i obserwowałam ludzi wokół mnie. Okazało się, że naprawdę byłam ostatnią, która się tu zjawiła i zastanawiałam się, czy pewne osoby właśnie straciły postawione na mnie pieniądze. Niektórzy z moich kolegów z klasy szeptali w grupkach. Niektórzy rozgrzewali się i robili jakieś rozciągające ćwiczenia. Reszta stała z instruktorami, którzy byli ich mentorami. Ci nauczyciele mówili uważnie do swoich uczniów, dając im ostatnie rady. Ciągle słyszałam takie słowa jak "skupienie" i "uspokojenie się". Na widok instruktorów moje serce się skurczyło. Nie tak dawno temu, tak sobie wyobrażałam ten dzień. Wyobrażałam sobie Dymitra i mnie, stojących razem, gdy mówi mi, żebym potraktowała to na poważnie i nie traciła chłodnego osądu, gdy już wyjdę na arenę. Alberta wykonała kawał dobrej roboty, dając mi sporo wskazówek i rad odkąd wróciłam z Rosji, ale jako kapitan strażników była osobiście na arenie, zajęta wszelkiego rodzaju obowiązkami. Nie miała czasu, żeby przyjść tutaj i potrzymać mnie za rękę. Moi przyjaciele, którzy mogliby mi pomóc poczuć się dobrze – Eddie, Meredith i inni – byli omotani własnym strachem. Byłam sama. Bez niej czy Dymitra – albo raczej kogokolwiek – poczułam jak przelewa się przeze mnie zaskakujący ból samotności. To nie było fair. Nie powinnam być sama. Dymitr powinien być tutaj ze mną. Tak właśnie miało być. Zamykając oczy, pozwoliłam sobie udawać, że naprawdę tu ze mną jest, tylko nieznacznie się oddala w czasie naszej rozmowy. − Nie martw się, towarzyszu. Mogę to zrobić z zawiązanymi oczami. Do diabła, możli we że naprawdę mogę. Masz dla mnie jakiś użyteczny fortel? Jeśli będziesz dla mnie miły, to nawet pozwolę ci je związać. Odkąd ta fantazja miała miejsce po tym, jak ze sobą spaliśmy, było bardzo prawdopodobne, że później mógłby pomóc mi pozbyć się opaski na oczy... pomiędzy innymi rzeczami. –9–

Mogłam perfekcyjnie przywołać obraz jego rozdrażnionego pokręcenia głową, którym by mnie obdarzył. − Rose, przysięgam, że czasami czuję się jakby każdy dzień z tobą był moim osobistym testem. Ale wiedziałam, że i tak by się uśmiechnął i posłał mi spojrzenie pełne dumy i zachęty, gdy szłabym w kierunku areny. To byłoby wszystko, czego potrzebowałam, żeby przejść przez testy... − Medytujesz? Otworzyłam oczy, zaskoczona tym głosem. − Mama? Co ty tutaj robisz? Moja matka, Janine Hathaway, stała naprzeciwko mnie. Była ode mnie tylko kilka centymetrów niższa, ale miała w sobie wystarczająco dużo siły, by pokonać kogoś dwa razy większego ode mnie. Groźny wyraz na jej opalonej twarzy prowokował każdego do rzucenia jej wyzwania. Obdarzyła mnie lekko skrzywionym uśmiechem i położyła rękę na swoim biodrze. − Czy ty naprawdę sądzisz, że nie przyjechałabym, żeby cię zobaczyć? − Nie wiem – przyznałam, czując się w pewien sposób winna z powodu wątpienia w nią. Przez lata nie utrzymywałyśmy ze sobą zbytniego kontaktu i tylko kilka ostatnich wydarzeń – w większości złych – zaczęło stabilizować nasze stosunki. Przez większość czasu nie wiedziałam, co wobec niej czuć. Oscylowałam pomiędzy odrobiną dziewczyńskiej potrzeby posiadania ciągle nieobecnej matki, a nastoletnim obu rzeniem na jej porzucenie mnie. Nie byłam również całkowicie pewna, czy wybaczyłam jej to, że kiedyś "przypadkowo" uderzyła mnie pięścią podczas prowizorycz nej walki. – Myślałam, że będziesz miała, no wiesz, ważniejsze rzeczy do roboty. − Nie było mowy, żebym mogła to przegapić – wskazała głową w kierunku trybun, wprawiając w ruch swoje kasztanowe loki. – Twój ojciec też nie. − Co? Pospieszyłam w kierunku wejścia i wyjrzałam na zewnątrz, wbijając wzrok w trybuny. Dzięki wszystkim przeszkodom na arenie, mój widok na podwyższenie nie był fantastyczny, ale i tak był wystarczający. Był tam: Abe Mazur. Był łatwy do zauważenia, z jego czarną brodą i wąsami oraz szmaragdowozielonym szalem, zawiązanym na frakowej koszuli. Mogłam nawet dostrzec słaby błysk jego złotego kolczyka. Musiał się rozpływać w tej spiekocie, ale oceniłam, że trzeba czegoś więcej niż odrobiny potu, by poskromić jego krzykliwe poczucie mody. Jeśli relacje z moją matką były pobieżne, to moje relacje z ojcem praktycznie nie istniały. Poznałam go w maju, ale dopiero po powrocie do Akademii dowiedziałam się, że byłam jego córką. Każdy dampir miał jednego rodzica moroja, a on był moim. Ciągle nie byłam pewna, co wobec niego czuję. Większość z jego przeszłości zostawała tajemnicą, ale było pełno pogłosek, że był zamieszany w nielegalne interesy. Ludzie również zachowywali się, jakby był typem łamiącym kolana. Choć znalazłam na to kilka dowodów, nie uważałam tego za zaskakujące. W Rosji nazywali go Zmey: wąż.

– 10 –

Podczas gdy wpatrywałam się w niego ze zdumieniem, przy moim boku stanęła moja matka. − Ucieszy się, jeśli zmieścisz się w czasie – powiedziała. – Postawił na ciebie pienią dze, jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej. Jęknęłam. − Oczywiście. Oczywiście, że poza karierą w mafii mógł być bukmacherem. Powinnam się domyśleć jak tylko... – opadła mi szczęka. – Czy on rozmawia z Adrianem? Tak. Przy Abe siedział Adrian Iwaszkow, mój w pewnym sensie chłopak. Adrian był morojem z arystokracji – i, tak jak Lissa, użytkownikiem ducha. Był szalony na moim punkcie (i często tylko szalony) od czasu, kiedy pierwszy raz mnie spotkał, ale ja miałam na oku tylko Dymitra. Jednak po niepowodzeniu w Rosji wróciłam i obiecałam dać mu szansę. Ku mojemu zaskoczeniu, sprawy między nami układały się... dobrze. Nawet świetnie. Napisał mi wniosek z uzasadnieniem, dlaczego umawianie się z nim było trafną decyzją. 2 Obejmował takie rzeczy, jak : "Rzucę papierosy, chyba że naprawdę będę potrzebował jednego" i "W każdy weekend będę organizował romantyczne niespodzianki, takie jak: pikniki, róże, wycieczka do Paryża – ale w rzeczywistości nie zorganizuję nic z wymienionych rzeczy, bo teraz już nie byłyby niespodzianką.” Bycie z nim nie było takie, jak z Dymitrem, ale przypuszczałam, że nigdy żadne dwa związki nie mogą być dokładnie takie same. Ostatecznie, byli dwoma różnymi mężczyznami. Wciąż przez cały czas budziłam się z bólem odczuwanym po stracie Dymitra i naszej miłości. Zadręczałam się swoją klęską w zabiciu go na Syberii i uwolnienia go z jego nieumarłego stanu. Jednak ta rozpacz wcale nie znaczyła, że moje romantyczne życie jest skończone. Zaakceptowanie tego zajęło mi trochę czasu. Ruszenie do przodu było ciężkie, ale Adrian uszczęśliwiał mnie. I to mi na razie wystarczało. Ale to niekoniecznie znaczyło, że chciałam, aby spoufalał się z moim pirackim i gangsterskim ojcem. − On ma zły wpływ! – zaprotestowałam. Moja matka prychnęła. − Wątpię, żeby Adrian aż tak źle wpływał na Abe. − Nie Adrian, tylko Abe! Adrian próbuje się dobrze zachowywać. Abe może to wszystko schrzanić. – W swoim randkowym wniosku, razem z paleniem, Adrian przysiągł rzucić picie i inne nałogi. Spod przymrużonych powiek patrzyłam w poprzek trybun na niego i Abe, próbując wydedukować jakiż to temat był tak interesu jący. – O czym oni rozmawiają? − Myślę, że to jest teraz ostatni z twoich problemów. – Janine Hathaway nie była nic więcej, jak tylko praktyczna. – Mniej martw się o nich, a więcej o sprawdzian. − Myślisz, że rozmawiają o mnie? − Rose! – moja matka dała mi lekkiego kuksańca w ramię, na co z powrotem powlokłam na nią oczy. – Musisz to potraktować poważnie. Zachowaj spokój i nie daj się rozproszyć.

2

według Szazi było to list motywacyjny pt. 'dlaczego umawianie się z Adrianem brzmi dobrze' – przyp. Ginger – 11 –

Jej słowa były tak podobne do tych, które w mojej wyobraźni wypowiadał Dymitr, że na moją twarz wkradł się mały uśmiech. Nie byłam już tutaj samotna. − Co cię tak śmieszy? – spytała z rezerwą. − Nic – odpowiedziałam, przytulając ją. Z początku była sztywna, ale potem rozluźniła się i również mnie uścisnęła, zanim się oddaliła. – Cieszę się, że tutaj jesteś. Moja matka nie była zbyt serdecznym typem i to ją zbiło z tropu. − No cóż – powiedziała wyraźnie speszona. – powiedziałam ci, że nie mogłabym tego przegapić. Spojrzałam z powrotem na trybuny. − Z Abe po drugiej stronie, nie jestem tego taka pewna. Albo raczej... zaraz. Wpadł mi do głowy dziwaczny pomysł. Właściwie, to nie aż tak dziwaczny. Ciemny typ czy nie, Abe miał kontakty – wystarczająco rozległe, by przemycić wiadomość do siedzącego w więzieniu Wiktora Daszkowa. Abe był tym, który w ramach przysługi dla mnie prosił o informacje na temat Roberta Doru – władającego duchem brata Wiktora. Kiedy Wiktor odesłał wiadomość mówiącą, że nie ma żadnego powodu by pomóc Abe, natychmiast spisałam na straty wsparcie mojego ojca i przeskoczyłam do swojego pomysłu z włamaniem do więzienia. Ale teraz... − Rosemarie Hathaway! To Alberta mnie wołała. Jej głos rozbrzmiewał bardzo wyraźnie. To było jak wzywająca do walki trąbka. Wszystkie myśli na temat Abe i Adriana – i tak, nawet Dymitra – wyparowały z mojego umysłu. Myślę, że moja matka życzyła mi powodzenia, ale zgubiłam dokładne sformułowanie jej słów, gdy stawałam przed Albertą i areną. Wezbrała we mnie adrenalina. Cała moja uwaga była skupiona na tym, co mnie teraz czekało: test, który w końcu zrobi ze mnie strażnika.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 12 –

Rozdział drugi PAMIĘTAŁAM TESTY JAK PRZEZ MGŁĘ. Pomyślałbyś, iż mając na uwadze, że była to najważniejsza część mojej edukacji w Św. Władimirze, powinnam zapamiętać wszystko, co do każdego, idealnego szczegółu. Mimo wszystko, moje wcześniejsze przypuszczenia po części się sprawdziły. Jak można było to mierzyć z tym, z czym już wcześniej miałam do czynienia? Jak te pseudo–walki można było porównywać do tłumu strzyg, atakujących naszą szkołę? Musiałam walczyć pomimo niewielkich szans na powodzenie, nie mając pojęcia czy ci, których kochałam, byli żywi czy martwi. I jak miałam się bać tak zwanej bitwy ze szkolnymi instruktorami po tym, jak walczyłam z Dymitrem? Jako dampir był zabójczy, a jako strzyga stał się jeszcze gorszy. Nie to, żebym zamierzała bagatelizować te testy. Były poważne. Nowicjusze cały czas je oblewali, a ja nie zamierzałam być jedną z nich. Byłam atakowana ze wszystkich stron przez strażników, którzy walczyli i bronili morojów, zanim się urodziłam. Arena nie była równa, co wszystko komplikowało. Wypełnili ją sprzętem i przeszkodami, równoważniami i uskokami, które sprawdzały moją zdolność równowagi – wliczając w to most, który boleśnie przypominał mi ten z ostatniej nocy, kiedy widziałam Dymitra. Pchnęłam go, po tym jak zanurzyłam srebrny kołek w jego sercu – kołek, który wypadł kiedy runął do rzeki, znajdującej się poniżej. Most na arenie był nieco różny od tego solidnego drewnianego, na którym walczyłam z Dymitrem na Syberii. Ten chwiał się na wszystkie strony, a kiepska konstrukcja z drewnianych desek miała zaledwie jedną balustradę w postaci liny do podparcia. Każdy krok sprawiał, że cały most zaczynał się kołysać i trząść, a dziury w deskach pokazywały mi, gdzie moi poprzednicy (na nieszczęście dla nich) odkrywali słabe punkty. Test na moście, który mi wyznaczyli, był prawdopodobnie najgorszym ze wszystkich. Moim celem było przenieść „moroja” z dala od grupy „strzyg, ” które nas goniły. Mojego moroja grał Daniel, nowy strażnik, który wraz z innymi przyszedł do szkoły, żeby zająć miejsca tych, którzy zostali zabici podczas ataku. Nie znałam go zbyt dobrze, ale na rzecz tego zadania grał kompletnie bezradnego i posłusznego – a nawet nieco przerażonego, dokładnie tak, jak jakikolwiek moroj, którego bym chroniła mógłby się zachowywać. Stawiał mi nieco oporu co do wkroczenia na most, więc użyłam swojego najspokojniejszego, najbardziej przekonującego głosu, żeby ostatecznie nakłonić go do wejścia przede mną. Najwyraźniej testowali zarówno umiejętności odruchów ludzkich, jak i walki. Wiedziałam, że strażnicy udający strzygi deptali nam po piętach. Daniel zrobił krok, a ja podążałam jak cień za nim, nadal podnosząc go na duchu, podczas gdy wszystkie moje zmysły trwały w pogotowiu. Most gwałtownie się zakołysał, co wraz z szarpnięciem dało mi znać, że nasz ogon do nas dołączył. Zerknęłam do tyłu i zauważyłam, że trzy „strzygi” były za nami. Strażnicy grający je wykonywali kawał dobrej roboty, poruszając się z taką zręcznością i szybkością, jak prawdziwe strzygi. Wyprzedzą nas, jeśli się nie pospieszymy. − Świetnie ci idzie – powiedziałam Danielowi. Ciężko było utrzymać właściwy ton głosu. Krzyczenie na moroja mogłoby go przerazić. Z drugiej jednak strony, zbyt wielka delikatność sprawiłaby, że nie brałby tego wszystkiego na poważnie. – Ale wiem, że możesz ruszać się szybciej. Musimy trzymać się przed nimi – a zbliżają się coraz bardziej. Wiem, że potrafisz to zrobić. No dalej. – 13 –

Musiałam zdać część perswazyjną testu, ponieważ rzeczywiście zwiększył swoje tempo – nie wystarczająco, żeby móc się porównywać do naszych prześladowców, ale to już był jakiś początek. Most ponownie zaczął się wściekle przesuwać. Daniel przekonywująco zawył i zamarł, chwytając się mocno lin. Przed nim zauważyłam kolejnego strażnika– strzygę, czekającego po drugiej stronie mostu. Przypuszczałam, że miał na imię Randall i był kolejnym nowym instruktorem. Utknęłam pomiędzy nim, a tą grupą za mną. Ale Randall stał nieruchomo, czekając, aż wejdziemy na pierwszą deskę na moście, żeby mógł zacząć nim trząść i utrudnić nam przeprawę. − Nie zatrzymuj się – popędzałam go, podczas gdy mój umysł działał na przyspieszo nych obrotach. – Możesz to zrobić. − Ale tam jest strzyga! Jesteśmy w potrzasku! – krzyczał Daniel. − Nie martw się. Zajmę się nim. Po prostu idź. Tym razem mój głos był zacięty, a Daniel zaczął pełznąć do przodu, wykonując moje polecenie. Parę następnych chwil wymagało idealnego wyczucia czasu z mojej strony. Musiałam obserwować „strzygi” z obu stron i utrzymywać Daniela w ruchu, a to wszystko podczas gdy monitorowałam, gdzie byliśmy na moście. Kiedy byliśmy już niemal w trzech czwartych drogi, syknęłam: − Natychmiast padnij na czworaka! Szybko! Posłuchał mnie, zatrzymując się. Natychmiast uklękłam, nadal mówiąc zniżonym głosem: − Zaraz będę na ciebie krzyczeć. Zignoruj to. – Głośniejszym głosem, na korzyść dla tych, którzy szli za nami, krzyknęłam – Co ty wyprawiasz? Nie możemy się zatrzymać! Daniel się nie poruszył, a ja znowu przemówiłam spokojnie. − Dobrze. Widzisz gdzie liny łączą się z podstawami poręczy? Złap się ich. Złap się ich tak mocno, jak tylko możesz, i nie puszczaj, bez względu na to, co się stanie. Owiń je wokół swoich rąk, jeśli musisz. Zrób to teraz! Posłuchał. Zegar tykał, a ja nie traciłam kolejnej chwili. Jednym ruchem, podczas gdy nadal kucałam, odwróciłam się i ucięłam liny nożem, który dostałam wraz ze swoim kołkiem. Dzięki Bogu, był ostry. Strażnicy prowadzący test nie obijali się. Nóż nie przeciął od razu lin, ale zrobiłam to tak szybko, że „strzygi” po obu stronach nie miały czasu, żeby zareagować. Liny pękły w chwili, gdy ponownie przypomniałam Danielowi, żeby się trzymał. Dwie strony mostu zakołysały się w stronę drewnianego rusztowania, utrzymując na sobie ciężar dwojga ludzi. No cóż, co najmniej nasz ciężar. Byliśmy z Danielem na to przygotowani. Trzech prześladowców za nami nie było. Dwóch spadło. Jeden ledwo zdołał złapać się za deskę, ześlizgując się trochę, zanim zdążył to zrobić. Właściwie to w dół było jakieś sześć stóp, ale zostałam poinformowana, żeby liczyć to jako pięćdziesiąt – czyli odległość, która zabiłaby mnie i Daniela, gdybyśmy spadli. Pomimo wszystkich przeciwności, nadal kurczowo ściskał linę. Ja również się nie poddawałam i kiedy już lina i drewno leżały płasko po obu stronach rusztowania, zaczęłam wspinać się po nim jak po drabinie. Przejście nad Danielem nie było zbyt łatwe, ale – 14 –

zrobiłam to, co dało mi jeszcze jedną szansę, żeby mu powiedzieć, żeby się trzymał. Randall, który czekał przed nami, nie odpadł. Jednak stał jedną stopą na moście, kiedy go odcięłam i był wystarczająco zaskoczony, żeby stracić równowagę. Szybko się ogarniając, teraz znowu chybotał się 3 na linach, próbując wspiąć się na stałą powierzchnię powyżej. Był temu znacznie bliższy, niż ja, ale to właśnie ja zdołałam chwycić go za nogę i zatrzymać. Szarpnęłam go w swoją stronę. Dalej trzymał się mostu i zaczęliśmy się szamotać. Wiedziałam, że prawdopodobnie go nie ściągnę, ale przynajmniej byłam w stanie zbliżyć się do końca mostu. W końcu puściłam nóż, który trzymałam i zdołałam wydostać kołek zza paska – co wystawiło na próbę moją równowagę. Niezdarna pozycja Randalla pozwoliła mi strzelić w jego serce i tak też zrobiłam. Podczas testów, mieliśmy kołki tępo zakończone, takie, które nie przebiłyby skóry, ale mogłyby zostać użyte z wystarczającą siłą, aby przekonać naszych przeciwników, że wiemy co robimy. Moje przyłożenie było idealne i Randall przyznał, że to był zabójczy cios, puszczając się i zeskakując z mostu. To zostawiło mi już tylko męczące zadanie nakłonienia Daniela, żeby się wspiął. Zajęło to sporo czasu, ale znowu jego zachowanie nie różniło się bardzo od tego, jak mógłby to robić przerażony moroj. Byłam wdzięczna, że nie doszedł do wniosku, że prawdziwy moroj poluzowałby uścisk i spadł. Po tym wyzwaniu przyszło dużo więcej innych, ale walczyłam dalej, nigdy nie zwalniając czy poddając się wyczerpaniu. Wpadłam w tryb walki, moje zmysły skupione były na pierwotnych instynktach: walcz, unik, zabij. I podczas gdy byłam na to nastawiona, nadal musiałam być kreatywna i nie wpadać w rutynę. W przeciwnym razie, nie byłabym w stanie działać z zaskoczenia, jak na moście. Udało mi się to wszystko, walcząc bez jakichkolwiek myśli oprócz tych o ukończonych już zadaniach. Starałam się nie myśleć o moich instruktorach jako o ludziach, których znałam. Traktowałam ich jak strzygi. Nie cackałam się z nimi. Kiedy ostatecznie skończyłam, niemal tego nie zauważyłam. Po prostu stałam na środku pola i nikt mnie już nie atakował. Byłam sama. Powoli, odzyskiwałam świadomość szczegółów świata. Tłum na trybunach wiwatował. Paru instruktorów kiwało do siebie głowami, przyłączając się do tego. Moje własne serce waliło jak młot. Dopóki szeroko uśmiechnięta Alberta nie pociągnęła mnie za rękę, nie zauważyłam, że to już koniec. Test, na który czekałam całe swoje życie, skończył się w mgnieniu oka. − Chodź – powiedziała, owijając mnie ramieniem i prowadząc do wyjścia. – Musisz się napić i usiąść. Oszołomiona, dałam jej się wyprowadzić z areny, wokół której ludzie nadal wiwatowali i krzyczeli moje imię. Za nami słyszałam, jak niektórzy ludzie mówili, że muszą zrobić sobie przerwę i naprawić most. Zaprowadziła mnie do poczekalni i delikatnie popchnęła na ławkę. Ktoś inny usiadł obok mnie i podał butelkę wody. Spojrzałam na tę osobę i zauważyłam swoją matkę. Miała taki wyraz twarzy, jakiego nigdy wcześniej u niej nie widziałam: czysta, rozpierająca duma. − To wszystko? – zapytałam w końcu. 3

Shimmy to również wykonywać taniec shimmy xD Jak Timon i Pumba w Królu Lwie – przyp. Szazi – 15 –

Ponownie mnie zaskoczyła, wybuchając autentycznie rozbawionym śmiechem. − To wszystko? – powtórzyła. – Rose, byłaś tam przez prawie godzinę. Przeszłaś przez ten test znakomicie – prawdopodobnie to były jedne z najlepszych testów, jakie ta szkoła kiedykolwiek widziała. − Naprawdę? To po prostu wydawało się… – Łatwe nie było zbyt dobrym słowem. – To było zamglone, to wszystko. Mama ścisnęła mnie za rękę. − Byłaś niesamowita. Jestem z ciebie bardzo dumna. Uświadomiwszy sobie, że to wszystko było realne, prawda uderzyła we mnie i poczułam jak uśmiech mimowolnie rozlewa się po moich ustach. − Co teraz się stanie? – zapytałam. − Teraz zostaniesz strażnikiem. Tatuaże robiono mi już wiele razy, ale żadne z tych wydarzeń nie dorastało nawet do pięt ceremonii i fanfarom, które pojawiły się, gdy otrzymywałam swój znak obietnicy. Wcześniej odznaczono mnie znakami molnija za zabójstwa, których dokonałam w niespodziewanych, tragicznych okolicznościach: walcząc ze strzygami w Spokane, podczas ataku na szkołę i akcji ratowniczej – wydarzeniach, które były powodami do żałoby, a nie świętowania. Po tych wszystkich zabójstwach, przestawaliśmy liczyć nasze ofiary i podczas gdy strażnicy tatuażyści próbowali zarejestrować każde pojedyncze zabójstwo, to ostatecznie zrobili mi znak w kształcie gwiazdy, który był wymyślnym sposobem powiedzenia, że straciliśmy rachubę co do ilości zabitych strzyg. Robienie tatuażu nie jest zbyt szybkim procesem, nawet jeśli jest on mały, a musiała je otrzymać cała moja klasa już absolwentów. Ceremonia miała miejsce tam, gdzie zwykle znajdowała się jadalnia Akademii, bo tylko to pomieszczenie byli w stanie znakomicie przemienić w coś tak dużego i wyszukanego, jak było na Dworze Królewskim. Widzowie – przyjaciele, rodzina, strażnicy – wypełniali pomieszczenie, kiedy Alberta wywoływała pojedynczo nasze imiona i czytała nasze wyniki, kiedy podchodziliśmy do tatuażysty. Wyniki były ważne. Będą one upublicznione i razem z naszymi końcowymi szkolnymi ocenami, zdecydują o naszych przydziałach. Moroje mogą zażądać pewnych absolwentów na swoich strażników. Lissa oczywiście żądała mnie, ale nawet najlepsze wyniki na świecie mogły nie rekompensować moich wszystkich czarnych plam w zachowaniu, które miałam na swoim koncie. W ceremonii nie uczestniczyli moroje, jednak była garstka zaproszonych jako goście przez nowych absolwentów. Reszta zebranych była dampirami: zarówno strażnicy o ustalonej już reputacji, jak i prawie–strażnicy jak ja. Goście siedzieli z tyłu, a starsi strażnicy siedzieli bliżej przodu. Ja z moimi kolegami z klasy staliśmy przez cały czas, co może było jakąś częścią ostatniego testu wytrwałości. Nie dbałam o to. Przebrałam się ze swoich podartych, brudnych ubrań w zwykłe spodnie i sweter, czyli strój, który wydawał się być schludny, a zarazem zachowywał pozory powagi. To była dobra decyzja, ponieważ powietrze w pomieszczeniu było ciężkie z napięcia, a wszystkie twarze wyrażały mieszaninę zarówno radości z naszego sukcesu, jak i niepokoju

– 16 –

co do naszej nowej i śmiertelnej roli w świecie. Patrzyłam świecącymi oczami, jak moi przyjaciele byli wywoływani, często zaskoczona lub pod wrażeniem niektórych wyników. Eddie Castile, mój bliski przyjaciel, dostał praktycznie najwyższy wynik z chronienia moroja jeden na jednego. Nie mogłam się powstrzymać od uśmiechu, kiedy przyglądałam się, jak tatuażysta robił Eddiemu jego znak. − Zastanawiam się, jak przeprowadził swojego moroja przez most – wymamrotałam pod nosem. Eddie był całkiem pomysłowy. Za mną, moja kolejna przyjaciółka, Meredith, rzuciła mi zaintrygowane spojrzenie. − O czym ty mówisz? – Jej głos był równie cichy. − Kiedy byliśmy ścigani na moście z morojem. Moim był Daniel. – Nadal wyglądała na zmieszaną, więc to rozwinęłam. – I postawili strzygi z każdej strony? − Przeszłam przez most – wyszeptała – ale tylko ja byłam ścigana. Przeprowadzałam swojego moroja przez labirynt. Piorunujące spojrzenie od osoby z klasy, stojącej w pobliżu przymknęło po nas i ukryłam swoje zmarszczone brwi. Może nie byłam jedyną, która przeszła przez testy oszołomiona. Meredith popieprzyła fakty. Kiedy wywołano moje imię, usłyszałam parę westchnień na moje wyniki wyczytywane przez Albertę. Jak dotąd, miałam najlepsze w klasie. Po części byłam zadowolona, że nie przeczytała moich ocen naukowych. Zdecydowanie odebrałyby część chwały z mojego wyczynu. Zawsze dobrze radziłam sobie z zajęciami walki, ale z matematyki i historii… no cóż, miałam trochę braków, zwłaszcza odkąd – wydawałoby się, że zawsze – na zmianę rzucałam szkołę i do niej wracałam. Miałam włosy ciasno upięte w kok, a każdy wystający kosmyk przypięty spinką, tak żeby artyście nic nie przeszkadzało w pracy. Pochyliłam się, żeby dać mu dobry widok i usłyszałam jak wydał z siebie odgłos 4 zaskoczenia. Musiał być kreatywny, biorąc pod uwagę, że cały tył mojej szyi pokrywały znaki. Zwykle nowy strażnik zapewniał czyste pole do popisu. Jednak ten koleś był niezły i udało mu się delikatnie umieścić znak obietnicy na środku karku. Znak zaprzysiężenia wyglądał jak długie, rozciągnięte S, z zakręconymi końcami. Wpasował go pomiędzy znakami molnija, pozwalając im opleść się wokół niego, jakby go obejmowały. Proces ten trochę bolał, ale utrzymywałam swoją twarz bez wyrazu, nie chcąc się wzdrygać. Ostateczne rezultaty pokazano mi w lustrze, zanim zakrył tatuaż bandażem, żeby mógł się czysto zagoić. Po tym dołączyłam do moich kolegów z klasy i obserwowałam, jak reszta otrzymywała swoje tatuaże. Oznaczało to sterczenie tam przez następne dwie godziny, ale nie miałam nic przeciwko. Mój mózg nadal był wstrząśnięty tym wszystkim, co się dzisiaj wydarzyło. Byłam strażnikiem. Prawdziwym, autentycznym strażnikiem. A z tą myślą nadeszły pytania. Co teraz będzie? Czy moje wyniki będą wystarczająco dobre, żeby wyczyścić mi konto ze złego zachowania? Czy zostanę strażnikiem Lissy? I co z Wiktorem? Co z Dymitrem? Zaczęłam się wiercić niecierpliwie, kiedy ta strażnicza ceremonia uderzyła we mnie z całą mocą. Tu nie chodziło o Dymitra czy Wiktora. Tu chodziło o mnie – o resztę mojego życia. Szkoła się skończyła. Nie będę już dłużej miała nauczycieli, którzy obserwowaliby każdy 4

Bliżej niezidentyfikowany odgłos, będący skrzyżowaniem chrumkania, stękania, burczenia i chrząkania. – przyp. Szazi – 17 –

mój ruch i poprawiali, kiedy robiłam błędy. Wszystkie decyzje będą należały do mnie, kiedy będę kogoś chroniła. Moroje i młodsze dampiry będą uważały mnie za autorytet. I nie będę już dłużej miała tego luksusu, że w jednej minucie będę ćwiczyć walkę, a w następnej siedzieć sobie wygodnie w swoim pokoju. Teraz już nie będzie wyraźnie podzielonych zajęć lekcyjnych. Będę na służbie przez cały czas. Ta myśl była wyjątkowo zniechęcająca, a presja niemal zbyt wielka. Zawsze stawiałam znak równości pomiędzy ukończeniem szkoły, a wolnością. Teraz nie byłam już tego taka pewna. Jakiego nowego kształtu nabierze moje życie? Kto o tym zadecyduje? I jak mogę dostać się do Wiktora, jeśli zostanę przydzielona do ochrony kogoś innego niż Lissa? Na drugim końcu pokoju, wśród publiczności, rozpoznałam oczy Lissy. Paliła się w nich duma, która przypominała tę mamy; uśmiechnęła się szeroko, kiedy nasze spojrzenia się spotkały. Zmień ten wyraz twarzy udzieliła nagany przez więź. Nie powinnaś wyglądać na taką zatroskaną, przynajmniej nie dzisiaj. Musisz świętować. Wiedziałam, że miała rację. Mogłam poradzić sobie z tym, co miało nadejść. Moje zmartwienia, których było całkiem sporo, mogły poczekać jeszcze jeden dzień – zwłaszcza, że entuzjazm moich przyjaciół i rodziny zapewniał mnie, że powinnam świętować. Abe, wpływem jakim zawsze zdawał się mieć, zapewnił niewielki pokój bankietowy i wydał dla mnie przyjęcie, co wydawało się bardziej pasować do arystokratycznej debiutantki, a nie jakiejś nieważnej, brawurowej dampirki. Przed imprezą znowu się przebrałam. Ładniejsze ubrania na przyjęcie wydawały się teraz bardziej odpowiednie, niż formalny strój na ceremonię molnija. Założyłam szmaragdowozieloną sukienkę z krótkim rękawem i kopertowym wiązaniem i zawiesiłam na szyi nazar, pomimo że nie pasował. Nazar był niewielkim wisiorkiem, wyglądającym jak oko, z kręgami różnych odcieni niebieskiego. W Turcji, skąd pochodził Abe, wierzono, że zapewnia on ochronę. Dał go mojej matce wiele lat temu, a potem ona dała go mnie. Do czasu, kiedy zrobiłam makijaż i ułożyłam swoje poplątane włosy w długie, ciemnie fale (ponieważ moje bandaże od tatuażu wcale nie pasowały do sukienki), ledwie wyglądałam jak ktoś zdolny zwalczać potwory, czy chociażby kogoś uderzyć. Nie – to nie do końca była prawda, doszłam do wniosku chwilę później. Wpatrując się w lustro, zaskoczyło mnie straszne spojrzenie moich oczu. Był tam ból, ból i strata, których nawet najładniejsza sukienka i makijaż nie mogły ukryć. Zignorowałam to i ruszyłam na przyjęcie, natychmiast wpadając na Adriana tuż po wyjściu ze swojego dormitorium. Bez żadnego słowa porwał mnie w swoje ramiona i stłumił pocałunkiem. Całkowicie zbiło mnie to z tropu. Przynajmniej na to wyglądało. Nieumarłe kreatury nie zaskakiwały mnie, ale jeden impertynencki moroj z arystokracji mógł. A to był ledwie pocałunek, taki, po którym nieco poczułam się winna, że się w nim zatopiłam. Miałam pewne obawy, kiedy na początku zaczęłam się umawiać z Adrianem, ale większość z nich z biegiem czasu zniknęła. Po tym jak obserwowałam go, bezwstydnie flirtującego i na dłuższą metę nie biorącego niczego na poważnie, nigdy nie spodziewałam się zobaczyć u niego takiego oddania w związku. Nie spodziewałam się również, że złapię się na tym, jak moje uczucia względem niego wzrastają – co wydawało się tak sprzeczne, biorąc pod uwagę to, że nadal kochałam Dymitra i obmyślałam nieprawdopodobne drogi ocalenia go.

– 18 –

Roześmiałam się, kiedy Adrian postawił mnie na ziemi. W pobliżu paru młodszych morojów zatrzymało się, żeby na nas popatrzeć. Moroje umawiający się z dampirami nie były jakimś super rzadkim zjawiskiem w naszym wieku, ale ciesząca się złą sławą dampirka, umawiająca się ze stryjecznym bratankiem morojskiej królowej? To było poniekąd niespotykane – zwłaszcza odkąd byłam powszechnie znana z tego, jak królowa Tatiana mnie nienawidziła. Było zaledwie paru świadków mojego ostatniego spotkania z nią, kiedy krzyczała na mnie, żebym trzymała się z daleka od Adriana, ale tego typu rzeczy zawsze się roznoszą. − Podobało się przedstawienie? – zapytałam naszych podglądaczy. Pojmując, że zostały złapane na gorącym uczynku, morojskie dzieciaki pospiesznie ruszyły dalej w swoją stronę. Odwróciłam się z powrotem do Adriana i uśmiechnęłam się. – Co to było? To był raczej dosyć spory pocałunek jak na miejsce publiczne. − To – powiedział z rozmachem – była twoja nagroda za skopanie tak wielu tyłków w tych testach – przerwał. – I również dlatego, że wyglądasz totalnie seksownie w tej sukience. Rzuciłam mu kpiące spojrzenie. − Nagroda, co? Chłopak Meredith dał jej diamentowe kolczyki. Złapał mnie za rękę i rzucił mi obojętne wzruszenie ramion, kiedy ruszyliśmy na przyjęcie. − Chcesz diamentów? Dam ci diamenty. Obsypię cię nimi. Do diabła, dam ci sukienkę z nich zrobioną. Ale będzie skąpa. − Myślę, że ostatecznie zadowolę się pocałunkami – powiedziałam, wyobrażając sobie Adriana ubierającego mnie jak modelkę od strojów kąpielowych. Albo tancerkę na rurze. Wzmianka o biżuterii nagle wywołała niespodziewane, jak i również niechcia ne, wspomnienia. Kiedy Dymitr więził mnie na Syberii, usypiając moją czujność błogim samozadowoleniem z jego ugryzień, także obsypywał mnie biżuterią. − Wiedziałem, że jesteś cholernie dobra – kontynuował Adrian. Ciepły letni wiaterek rozczochrał jego brązowe włosy, które codziennie tak starannie układał i w roztar gnieniu próbował je przywrócić na swoje miejsce wolną ręką. – Ale nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo, dopóki nie zobaczyłem jak rozłożyłaś tam na łopat ki strażników. − Czy to oznacza, że będziesz dla mnie milszy? – zakpiłam. − Już jestem dla ciebie miły – powiedział dumnie. – Masz pojęcie, jak bardzo mi się teraz chce papierosa? Ale nie. Mężnie cierpię głód nikotynowy – wszystko dla cie bie. Ale myślę, że widok ciebie na arenie sprawił, że będę przy tobie bardziej uwa żał. Ten twój szalony tatuś też w pewnym sensie zamierzał kazać mi być ostrożnym. Jęknęłam, przypominając sobie jak Adrian i Abe siedzieli razem. − Boże. Naprawdę musiałeś z nim spędzać czas? − Hej, on jest niesamowity. Nieco niezrównoważony, ale niesamowity. Świetnie sobie poradziliśmy. – Adrian otworzył drzwi budynku, do którego zmierzaliśmy. – I on też na swój sposób jest cholernie dobry. To znaczy, znasz jakiegoś innego faceta, który by nosił takie szaliki jak on? Poza tą szkołą zostałby wyśmiany. Nie Abe. Pobiłby kogoś prawie tak mocno, jak ty byś to zrobiła. W rzeczywistości… – głos Adriana stał się nieco nerwowy. Posłałam mu zaskoczone spojrzenie. – 19 –

− W rzeczywistości co? − No cóż… Abe powiedział, że mnie polubił. Ale dał także jasno do zrozumienia, co mi zrobi, jeśli kiedykolwiek cię skrzywdzę lub zrobię cokolwiek złego. – Adrian wykrzywił się. – W rzeczywistości bardzo obrazowo i szczegółowo opisał, co mi zrobi. A potem, ot tak, przeszedł na jakiś przypadkowy, wesoły temat. Lubię tego gościa, ale jest przerażający. − On jest nieznośny! – Zatrzymałam się przed pomieszczeniem, gdzie odbywała się impreza. Przez drzwi słychać było jak rozmowa wrze. Najwyraźniej byliśmy wśród tych, którzy przybywali ostatni. Domyślam się, że to oznaczało, że zrobię wielkie wejście, jak na honorowego gościa przystało. – Nie ma prawa grozić moim chłopakom. Mam osiemnaście lat. Jestem dorosła. Nie potrzebuję jego pomocy. Sama mogę grozić swoim chłopakom. Moje oburzenie rozbawiło Adriana i rzucił mi leniwy uśmiech. − Zgadzam się z tobą. Ale to nie znaczy, że nie zamierzam wziąć jego „rad” na poważ nie. Moja twarz jest zbyt ładna, żeby ryzykować. Jego twarz była ładna, ale to nie powstrzymało mnie od potrząśnięcia głową w irytacji. Sięgnęłam do klamki od drzwi, ale Adrian mnie pohamował. − Zaczekaj – powiedział. Znowu mnie wciągnął w swoje ramiona, a nasze usta złączyły się w kolejnym gorącym pocałunku. Moje ciało przycisnęło się do jego i zorientowałam się, że uczucia zaczęły mi się plątać i zdałam sobie również sprawę, że dochodziłam do punktu, gdzie mogłabym chcieć więcej, niż tylko całowania. − W porządku – powiedział Adrian, kiedy w końcu się od siebie oderwaliśmy. – Teraz możemy wejść. Utrzymywał swój lekki ton głosu, ale w jego ciemnozielonych oczach zauważyłam rozpalającą się namiętność. Nie tylko ja rozważałam coś więcej, niż tylko całowanie. Do tej pory unikaliśmy dyskutowania na temat seksu, a on właściwie był bardzo dobry w nienaciskaniu na mnie. Myślę, że wiedział, że po prostu nie byłam gotowa po Dymitrze, ale w momentach takich jak ten mogłam wyczuć, jak ciężko było mu się powstrzymywać. To zmiękczyło coś wewnątrz mnie i stając na palcach, dałam mu kolejny pocałunek. − Co to było? – zapytał parę chwil później. Uśmiechnęłam się szeroko. − Twoja nagroda. Kiedy w końcu byliśmy w stanie dojść na imprezę, wszyscy w pokoju powitali mnie owacjami i uśmiechami pękającymi z dumy. Dawno temu cieszyłabym się byciem w centrum uwagi. To pragnienie nieco zgasło, ale teraz założyłam pewny siebie wyraz twarzy i przyjęłam pochwałę moich ukochanych z dumą i zadowoleniem. Wzniosłam ręce w geście triumfu, zbierając jeszcze więcej owacji i uznania. – 20 –

Moja impreza również stała się jedynie mglistym wspomnieniem, tak jak testy. Nigdy tak naprawdę nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak wielu ludzi troszczy się o ciebie, dopóki wszyscy nie pojawią się, żeby cię wspierać. Czułam się przez to skromnie i niemal trochę wzruszona. Zatrzymałam to jednak dla siebie. Raczej nie mogłam zacząć płakać na swoim przyjęciu zwycięstwa. Wszyscy chcieli ze mną rozmawiać. Byłam zaskoczona i wniebowzięta za każdym razem, kiedy podchodziła do mnie nowa osoba. Nie zdarzało się często, że w jednym miejscu miałam wszystkich ludzi, których kochałam najbardziej i z trudem zdałam sobie sprawę, że taka okazja może już nigdy nie nadejść. − No cóż, wreszcie dostałaś licencję na zabijanie. Najwyższa pora. Odwróciłam się i napotkałam rozbawione oczy Christiana Ozery; dawne utrapienie, które stało się dobrym przyjacielem. W rzeczywistości tak dobrym, że entuzjastycznie podeszłam do niego i uścisnęłam go – co było czymś, czego najwyraźniej się nie spodziewał. Wszystkich dzisiaj zaskakiwałam. − Łou, łou – zaczął się wycofywać, rumieniąc się. – Wygląda na to, że jesteś jedyną dziewczyną, która mogłaby się tak emocjonować na myśl o zabijaniu. Nie chcę nawet myśleć co się dzieje, kiedy zostajecie z Iwaszkowem sami. − Hej, i kto to mówi. Sam najchętniej byś stąd uciekł. Christian wzruszył ramionami w sposób potwierdzający to. Była standardowa zasada w naszym świecie: strażnicy chronili morojów. Moroje nie mieszali się do walk. Jednak, po ostatnich atakach strzyg, wielu morojów – chociaż ciężko to nazwać większością – zaczęło się kłócić, że najwyższa pora, żeby moroje wysilili się i zaczęli pomagać strażnikom. Użytkownicy ognia, jak Christian, byli szczególnie cenni, odkąd spalenie strzyg było jednym z najlepszych sposobów, żeby je zabić (oprócz tego było jeszcze zakołkowanie i ścięcie głowy). Ruch, mówiący o uczeniu walki morojów, był obecnie – i celowo – opóźniany przez morojski rząd, ale to nie powstrzymywało niektórych morojów od ćwiczenia w tajemnicy. Christian był jednym z nich. Zerkając obok niego, zaczęłam mrugać oczami w zdumieniu. Był z nim ktoś, kogo ledwie zauważyłam. Jill Mastrano ociągała się w jego pobliżu, jak cień. Morojska pierwszoklasistka – no cóż, wkrótce już drugoklasistka – Jill występowała jako ktoś, kto także chciał walczyć. Została kimś w stylu ucznia Christiana. − Hej Jill – powiedziałam posyłając jej serdeczny uśmiech. – Dzięki za przyjście. Jill oblała się rumieńcem. Była zdecydowana nauczyć się bronić siebie, ale stawała się podenerwowana wśród innych – zwłaszcza wokół „gwiazd” takich jak ja. Zmieszanie było jej tikiem nerwowym. − Musiałam – powiedziała, odciągając swoje długie, jasnobrązowe włosy z dala od twarzy. Jak zawsze to była plątanina loków. – To znaczy, to super co zrobiłaś. Na te stach. Wszyscy byli zdumieni. Słyszałam jak jeden ze strażników powiedział, że nigdy nie widział, żeby ktoś zrobił coś takiego jak ty, więc kiedy Christian zapytał, czy chcę przyjść, to oczywiście, że musiałam. Och! – Jej jasnozielone oczy rozszerzyły się. – Nawet ci nie pogratulowałam. Przepraszam. Gratuluję.

– 21 –

Stojący obok niej Christian walczył, żeby utrzymać niewzruszony wyraz twarzy. Ja nawet nie próbowałam i śmiejąc się, ją też uścisnęłam. Groziło mi poważne niebezpieczeństwo, że zrobię się serdeczna i niewyraźna. Jeśli tak dalej pójdzie, to prawdopodobnie unieważnię swój status twardego strażnika. − Dzięki. Wasza dwójka już jest gotowa, żeby stawić czoła armii strzyg? − Wkrótce – powiedział Christian. – Ale możemy potrzebować twojej kopii zapasowej. Wiedział równie dobrze jak ja, że strzygi były poza ich ligą. Jego magia ognia sporo mi pomogła, ale samodzielnie? To byłaby inna historia. Z Jill uczyli się używać magii w ataku, a kiedy miałam czas pomiędzy zajęciami, uczyłam ich paru ruchów w walce. Twarz Jill nieco przygasła. − To się skończy, kiedy Christiana nie będzie. Zwróciłam się do niego. Nie było żadnym zaskoczeniem, że wyjeżdżał. Wszyscy wyjeżdżaliśmy. − Co zamierzasz ze sobą zrobić? – zapytałam. Wzruszył ramionami. − Pojadę na Dwór z resztą was. Ciocia Tasza mówi, że musimy odbyć „rozmowę” na temat mojej przyszłości. – Wykrzywił się. Jakiekolwiek jego plany były, wyglądało na to, że nie były takie same jak Taszy. Większość morojów z arystokracji udawała się na elitarne uczelnie. Nie byłam pewna, co Christianowi chodziło po głowie. Przyjętym sposobem postępowania wobec nowych strażników, którzy dopiero co ukończyli szkołę, było pojechanie na Dwór Królewski dla rozeznania się i dostania swojego przydziału. Właściwie wszyscy musieliśmy wyjechać w ciągu tych paru dni. Podążając za spojrzeniem Christiana, zauważyłam jego ciotkę na drugim końcu pokoju i, litości, rozmawiała z Abe. Tasza Ozera była grubo po dwudziestce. Miała te same lśniące, czarne włosy i lodowate niebieskie oczy, co Christian. Jednakże jej piękna twarz została zniekształcona przez paskudną bliznę na jednym boku – co było wynikiem obrażeń, zadanych jej przez rodziców Christiana. Dymitr został przemieniony w strzygę wbrew swojej woli, ale Ozerowie celowo wybrali przemianę, ze względu na nieśmiertelność. Jak na ironię, kosztowało ich to życia, kiedy strażnicy ich upolowali. Tasza wychowywała Christiana (kiedy nie był w szkole) i była jedną z głównych przywódczyń ruchu wspierającego tych morojów, którzy chcieli walczyć ze strzygami. Z blizną czy bez, podziwiałam ją i nadal uważałam, że była piękna. Sądząc po samowolnym zachowaniu mojego ojca, było jasne, że on też. Nalał jej kieliszek szampana i powiedział coś, co ją rozśmieszyło. Pochyliła się, jakby mówiła mu jakiś sekret, a w odpowiedzi on się roześmiał. Szczęka mi opadła. Nawet z tak daleka było oczywiste, że flirtowali. − O Boże – powiedziałam, wzdrygając się i natychmiast odwracając się z powrotem do – 22 –

Christiana i Jill. Christian wydawał się być rozdarty pomiędzy zadowoleniem z mojego zażenowania, a swoim własnym niepokojem, kiedy patrzył na kobietę, którą uważał za matkę i widział, jak uderza do niej piracki mafiozo. Chwilę później wyraz twarzy Christiana złagodniał, kiedy zwrócił się z powrotem do Jill i kontynuował naszą rozmowę. − Hej, nie potrzebujesz mnie – powiedział. – Znajdziesz tutaj innych. Będziesz miała swój własny klub superbohaterów zanim się kapniesz. Zauważyłam, że znowu się uśmiechałam, ale moje serdeczne uczucia nagle się rozwiały przez wstrząs zazdrości. Jednak to nie była moja zazdrość. To uczucie przepływało do mnie przez więź od Lissy. Przestraszona, rozejrzałam się dookoła i dostrzegłam ją na drugim końcu pokoju, rzucającą Christianowi mordercze spojrzenie, kiedy mówił do Jill. Warto wspomnieć, że Christian z Lissą kiedyś się spotykali. Więcej niż spotykali. Byli głęboko w sobie zakochani i szczerze powiedziawszy, w pewnym sensie nadal byli. Niestety, ostatnie wydarzenia nadwyrężyły ich związek i Christian z nią zerwał. Kochał ją, ale stracił do niej zaufanie. Lissa straciła nad sobą kontrolę, kiedy inny użytkownik ducha, Avery Lazar, dążyła do kontrolowania jej. Ostatecznie powstrzymaliśmy Avery i obecnie – z tego co ostatnio słyszałam – jest zamknięta w psychiatryku. Teraz Christian znał powody tragicznego zachowania Lissy, ale szkoda została wyrządzona. Lissa początkowo miała depresję, ale jej żal zmienił się teraz w złość. Twierdziła, że nie chce mieć z nim już nic wspólnego, ale więź ją wydała. Zawsze była zazdrosna o każdą dziewczynę, z którą rozmawiał – szczególnie Jill, z którą ostatnio spędzał dużo czasu. Wiedziałam na pewno, że nie chodziło tam o nic romantycznego. Jill ubóstwiała go jak jakiegoś mądrego nauczyciela, nic więcej. Jeśli się w kimś zadurzyła, to prędzej w Adrianie, który zawsze traktował ją jak młodszą siostrę. Tak naprawdę, to wszyscy tak ją traktowaliśmy. Christian podążył za moim spojrzeniem i jego wyraz twarzy stężał. Zdając sobie sprawę z jego uwagi, Lissa natychmiast odwróciła się i zaczęła rozmawiać z pierwszym facetem jakiego znalazła, przystojnym dampirem z mojej klasy. Włączyła ten zalotny urok, który przychodził tak łatwo użytkownikom ducha i wkrótce oboje śmiali się i gawędzili w podobny sposób, co Abe z Taszą. Moje przyjęcie zmieniło się w serię błyskawicznych randek. Christian znowu zwrócił się do mnie. − No cóż, wygląda na to, że ma się czym zająć. Przewróciłam oczami. Nie tylko Lissa była zazdrosna. Po prostu, podczas gdy ona złościła się za każdym razem, kiedy Christian spędzał czas z innymi dziewczynami, to Christian stawał się złośliwy, podczas gdy ona rozmawiała z innymi facetami. To było denerwujące. Zamiast przyznać, że dalej żywią do siebie uczucia i po prostu załagodzić sprawy, to ta dwójka idiotów okazywała sobie nawzajem coraz to więcej i więcej wrogości. − Przestaniesz wreszcie i pewnego dnia rzeczywiście spróbujesz z nią porozmawiać jak racjonalny człowiek? – jęknęłam. − Pewnie – powiedział gorzko. – W dniu, w którym ona zacznie się zachowywać jak racjonalny człowiek. – 23 –

− O Boże. Przez was zacznę wyrywać sobie włosy z głowy. − To byłaby strata niezłych włosów – powiedział Christian. – Poza tym, jej postawa jest całkowicie jasna. Zaczęłam protestować i mówić mu, jak bardzo był głupi, ale nie miałam zamiaru ślęczeć tutaj i słuchać wykładu, który już mi wygłoszono kilkanaście razy. − Chodź Jill – powiedział. – Rose musi bardziej się wmieszać w tłum. Szybko odszedł, a ja miałam ochotę, żeby iść wbić mu rozum do głowy, kiedy przemówił nowy głos. − Kiedy zamierzasz to naprawić? – Obok mnie stała Tasza, kiwając głową w stronę wycofującego się Christiana. – Ta dwójka musi być znowu razem. − Ja to wiem. Ty to wiesz. Ale oni nie wydają się wbić sobie tego do swoich głów. − No cóż, lepiej, żebyś odniosła sukces – powiedziała. – Jeśli Christian pójdzie na uni wersytet na drugim końcu kraju, będzie za późno. W jej głosie był jakiś oschły i zde nerwowany ton, kiedy wspomniała Christiana idącego na uniwersytet. Lissa zamierzała iść go Lehigh – na uniwersytet w pobliżu Dworu, w ramach układu z Tatianą. Lissa będzie uczęszczać na większy uniwersytet, niż zwykle to robią moroje, w zamian za spędzanie czasu na Dworze i uczenie się arystokratycznego rzemiosła. − Wiem – powiedziałam rozdrażniona. – Ale dlaczego ja mam być tą, która to naprawi? Tasza uśmiechnęła się szeroko. − Ponieważ jesteś jedyną wystarczająco przekonywującą osobą, która może sprawić, żeby zauważyli powód. Zdecydowałam, że lepiej pozwolić Taszy na to zuchwalstwo, w większości dlatego, że kiedy rozmawiała ze mną, to oznaczało to, że nie rozmawiała z Abe. Zerkając przez pokój, nagle mnie zamurowało. Teraz rozmawiał z moją matką. W tym hałasie dochodziły do mnie urywki ich rozmowy. − Janine, – powiedział ujmująco – nie postarzałaś się nawet o dzień. Mogłabyś być siostrą Rose. Pamiętasz tę noc w Kapadocji? Moja matka rzeczywiście zachichotała. Nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby to robiła. Doszłam do wniosku, że nie chciałam, żeby jeszcze kiedykolwiek znowu to zrobiła. − Oczywiście. I pamiętam jak żarliwie chciałeś mi pomóc, kiedy mi pękło ramiączko od sukienki. − Boże – powiedziałam. – On jest nie do powstrzymania. Tasza wyglądała na zmieszaną, dopóki nie zauważyła o czym mówiłam. − Abe? Właściwie jest całkiem czarujący. Jęknęłam. – 24 –

− Przepraszam. Skierowałam się w stronę swoich rodziców. Zaakceptowałam to, że kiedyś mieli romans – i to taki, który doprowadził do mojego poczęcia – ale to wcale nie znaczyło, że chciałam się przyglądać jak przeżywają to na nowo. Opowiadali szczegółowo o jakimś spacerze po plaży, kiedy do nich doszłam. Od razu szarpnęłam Abe za ramię. Stał zbyt blisko niej. − Hej, mogę z tobą porozmawiać? – zapytałam. Wyglądał na zaskoczonego, ale wzruszył ramionami. − Naturalnie. – Posłał mojej matce porozumiewawczy uśmieszek. – Później o tym jeszcze porozmawiamy. − Czy żadna kobieta nie jest tutaj bezpieczna? – naskoczyłam na niego, kiedy już go wyprowadziłam. − O czym ty mówisz? Zatrzymaliśmy się przy wazie do ponczu. − Flirtujesz z każdą kobietą w tym pomieszczeniu! Moja reprymenda nawet go nie poruszyła. − No cóż, tutaj jest tyle uroczych kobiet… Czy to o tym chciałaś ze mną porozmawiać? − Nie! Chciałam porozmawiać z tobą o grożeniu mojemu chłopakowi. Nie miałeś prawa tego robić. Jego ciemne brwi uniosły się do góry. − Czego? Tego? To było nic. Po prostu ojciec troszczący się o swoją córkę. − Większość ojców nie grozi, że wypatroszy chłopaków swoich córek. − To nieprawda. I tak czy siak, właściwie to nie powiedziałem tego. To było dużo gor sze. Westchnęłam. Wydawał się cieszyć z mojego rozdrażnienia. − Myśl o tym jak o prezencie z okazji ukończenia szkoły. Jestem z ciebie dumny. Wszyscy wiedzieli, że będziesz dobra, ale nikt nie przypuszczał, że będziesz aż tak dobra. – Puścił oczko. – Z pewnością nie spodziewali się, że zniszczysz ich własność. − Jaką własność? − Most. Skrzywiłam się. − Musiałam. To był najskuteczniejszy sposób. Boże, to było chore wyzwanie. Co inni robili? Oni w rzeczywistości nie walczyli na środku tego czegoś, prawda? Abe pokręcił głową, delektując się każdą minutą swojej większej wiedzy.

– 25 –

− Nikt inny nie został postawiony w tej sytuacji. − Oczywiście, że byli. Wszyscy zmierzyliśmy się z tymi samymi testami. − Nie ty. Kiedy planowano testy, strażnicy zdecydowali, że potrzebujesz czegoś… ekstra. Czegoś specjalnego. W końcu byłaś już na zewnątrz i walczyłaś w rzeczywi stym świecie. − Co? – Natężenie mojego głosu przykuło uwagę paru osób. Zniżyłam go i przypo mniały mi się wcześniejsze słowa Meredith. – To niesprawiedliwe! Nie wydawał się zmartwiony. − Jesteś lepsza od innych. Kazanie robienia ci łatwych rzeczy nie byłoby sprawiedli we. Zmierzyłam się z wieloma niedorzecznymi rzeczami w swoim życiu, ale to przekraczało wszystko. − Więc zamiast tego kazali mi zrobić ten walnięty numer z mostem? I skoro byli za skoczeni, że go przecięłam, to w takim razie czego do diabła ode mnie oczekiwali? Jak inaczej miałam to przetrwać? − Hmm. – W roztargnieniu przejechał dłonią po policzku. – Szczerze powiedziawszy, nie sądzę, żeby wiedzieli. − Och, na litość boską. To niewiarygodne. − Dlaczego jesteś taka wściekła? Zdałaś. − Ponieważ postawili mnie w sytuacji, z której sami nie wiedzieli jak wyjść. – Rzuci łam mu podejrzliwe spojrzenie. – A skąd w ogóle ty o tym wiesz? To wszystko są sprawy strażników. Wyraz, którego w ogóle nie lubiłam, wymalował się na jego twarzy. − Ach, no cóż, byłem z twoją matką zeszłej nocy i… − Łou, dobra. Po prostu przestań – przerwałam mu. – Nie chcę słuchać o tym, co ty i moja matka robiliście zeszłej nocy. Myślę, że to mogłoby być gorsze, niż most. Uśmiechnął się szeroko. − Oba te wydarzenia są już przeszłością, więc nie ma sensu, żebyś się teraz nimi przej mowała. Ciesz się swoim sukcesem. − Spróbuję. Po prostu nie rób mi już więcej przysług związanych z Adrianem, w porządku? To znaczy, cieszę się, że przyszedłeś mnie wesprzeć, ale zrobiłeś już więcej, niż wystarczająco. Abe posłał mi przebiegłe spojrzenie, przypominając mi, że pod tą zarozumiałością był w rzeczywistości sprytnym i niebezpiecznym człowiekiem. − Po tym jak wróciłaś z Rosji, byłaś bardziej niż zadowolona, mając mnie w pobliżu do wyświadczania przysług. Skrzywiłam się. Punkt dla niego za to, że usiłował dostarczyć wiadomość do więzienia o podwyższonym systemie zabezpieczeń. Nawet jeśli do niczego to nie doprowadziło, nadal miał punkty.

– 26 –

− W porządku – przyznałam. – To było całkiem niezwykłe. I jestem wdzięczna. Nadal nie wiem, jak to osiągnąłeś. – Nagle, jak sen który przywołujesz w pamięci dzień później, przypomniałam sobie myśl, jaką miałam tuż przed swoimi testami. Zniżyłam głos. – Tak naprawdę nie poszedłeś tam, prawda? Prychnął. − Oczywiście że nie. Nie postawiłbym nogi w tym miejscu. Po prostu popracowałem w swojej sieci. − Gdzie jest to miejsce? – zapytałam z nadzieją, że powiedziałam to bez emocji. Nie dał się zmylić. − Dlaczego chcesz wiedzieć? − Bo jestem ciekawa! Skazani kryminaliści zawsze znikają bez śladu. Teraz jestem strażnikiem, a nie wiem nawet niczego na temat własnego systemu więziennictwa. Jest tylko jedno więzienie? Dużo ich jest? Abe nie odpowiedział od razu. Uważnie mi się przyglądał. W swoim biznesie podejrzewał każdego o ukryte motywy. Jako jego córka, prawdopodobnie byłam podwójnie podejrzana. To było w genach. Musiał nie doceniać mojego potencjalnego obłąkania, ponieważ w końcu powiedział: − − − − −

Jest więcej niż jedno. Wiktor jest w jednym z najgorszych. Nazywane jest Tarasow. Gdzie ono jest? Teraz? – zastanowił się. – Sądzę, że na Alasce. Co masz na myśli mówiąc „teraz”? Jest przenoszone w ciągu roku. Teraz jest na Alasce. Później będzie w Argentynie. – Rzucił mi chytry uśmieszek, widocznie zastanawiając się jak bystra byłam. – Czy potrafisz domyślić się dlaczego? − Nie, ja – czekaj. Światło słoneczne. – To idealnie pasowało. – Alaska ma niemal non stop najwięcej światła dziennego o tej porze roku – ale zimą ma też non stop noc. Myślę, że był jeszcze bardziej dumny z moich wniosków, niż z moich testów. − Jacykolwiek więźniowie, którzy próbowaliby uciec, przeżyliby ciężkie chwile. – W pełnym słońcu żaden morojski zbieg nie uszedłby za daleko. – Nie to, żeby ktokol wiek mógł i tak uciec przez ten stopień zabezpieczeń. – Próbowałam zignorować jak złowieszczo to zabrzmiało. − Wydaje się, że w takim razie ulokowali je dosyć daleko na południu Alaski – powie działam, mając nadzieję, że pośrednio wyciągnę jego rzeczywistą lokalizację. – Uzyskujesz więcej światła w ten sposób. Zachichotał. − Nawet ja nie mogę ci tego powiedzieć. Takie informacje strażnicy trzymają w za mknięciu, pogrzebane w ich siedzibach dowództwa. Zamarłam. Siedzibach dowództwa…

– 27 –

Abe, pomimo tego, że zwykle był spostrzegawczy, nie zauważył mojej reakcji. Obserwował wzrokiem coś po drugiej stronie pokoju. − Czy to Renee Szelski? Proszę, proszę… przez te lata wyrosła na uroczą osóbkę. Niechętnie machnęłam do niego odganiająco, głównie dlatego, że chciałam ułożyć w głowie ten nowy plan – i ponieważ Renee nie była kimś, kogo znałam zbyt dobrze, co sprawiało jego podboje mniej obrzydliwymi. − Cóż, nie daj mi się zatrzymywać. Idź zwabić więcej kobiet w swoje sieci. Abe nie potrzebował więcej zachęty. Zostając sama, pozwoliłam swojemu mózgowi działać, zastanawiając się czy mój rozwijający się program miał jakiekolwiek szanse na powodzenie. Jego słowa sprawiły, że w moim umyśle zaczął się tworzyć nowy plan. Nie był o wiele bardziej szalony, niż inne w moim wykonaniu. Na drugim końcu pokoju znowu napotkałam jadeitowe oczy Lissy. Kiedy Christiana nie było w zasięgu wzroku, jej humor się poprawił. Cieszyła się sobą i była podekscytowana przygodami, które nas czekały teraz, kiedy byłyśmy wolne i wyjeżdżałyśmy w świat. Cofnęłam się w myślach do przeszłości, do niepokojów, jakie wcześniej tego dnia czułam. Mogłyśmy teraz być wolne, ale rzeczywistość wkrótce nas dopadnie. Zegar tykał. Dymitr czekał, obserwował. Zastanawiałam się przez chwilę, czy teraz kiedy opuszczam szkołę, nadal będę dostawała jego cotygodniowe listy. Uśmiechnęłam się do niej, czując się trochę źle, że zepsuję jej humor, kiedy powiem jej, że teraz możemy mieć naprawdę realną szansę wydostania Wiktora Daszkowa z więzienia.

Tłumaczenie: Szazi

– 28 –

Rozdział trzeci NASTĘPNE KILKA DNI było dziwne. Może razem z innymi nowicjuszami mieliśmy szpanerskie zakończenie szkoły, ale nie byliśmy jedynymi, którzy kończyli swoją edukację w Św. Władimirze. Moroje urządzili swoją własną ceremonię promowania i z tej okazji kampus wypełnił się gośćmi. Ale tak szybko, jak rodzice się pojawiali, tak też znikali, zabierając ze sobą swoich synów i córki. Arystokratyczni moroje wyjeżdżali, by spędzić lato ze swoimi rodzicami w luksusowych posiadłościach, których większość znajdowała się na południowej półkuli, gdzie o tej porze roku dni były krótkie. "Zwykli" moroje również wyjeżdżali ze swoimi rodzicami, tylko że do bardziej skromnych domów i z dużym prawdopodobieństwem dostania letniej pracy przed pójściem na studia. I oczywiście, wraz z zamknięciem szkoły na lato, wyjeżdżali też inni uczniowie. Niektórzy, nie mający rodziny do której mogliby pojechać, zazwyczaj dampiry, zostawały tu przez cały rok, biorąc dodatkowe zajęcia, ale były w mniejszości. Kampus pustoszał każdego dnia; ja i moi koledzy czekaliśmy na dzień, w którym zostaniemy zabrani na Dwór Królewski. Pożegnaliśmy się z pozostałymi – wyjeżdżającymi morojami albo młodszymi dampirami, którzy wkrótce pójdą w nasze ślady. Jedyną osobą, z powodu zostawienia której byłam smutna, była Jill. Udało mi się ją złapać podczas spaceru do dormitorium Lissy, dzień przed wyjazdem do Dworu. Z Jill była kobieta, która przypuszczalnie była jej matką. Obie taszczyły pudła, ale gdy tylko Jill mnie dostrzegła, jej twarz pojaśniała. − Hej, Rose! Pożegnałam się ze wszystkimi innymi, ale ciebie nie mogłam znaleźć – powiedziała z podnieceniem, na co uśmiechnęłam się. − No cóż, cieszę się, że jednak mnie złapałaś. Nie mogłam jej powiedzieć, że też się już pożegnałam. Spędziłam swój ostatni dzień w Św. Władimirze spacerując po wszystkich znajomych zakątkach, począwszy od kampusu szkoły podstawowej, gdzie pierwszy raz w przedszkolu spotkałam Lissę. Badałam sale i zakamarki swojego dormitorium, przechodząc obok ulubionych klas i nawet odwiedziłam kaplicę. Spędziłam także wiele czasu w miejscach wypełnionych słodko–gorzkimi wspomnieniami, jak sale treningowe, gdzie najpierw poznawałam Dymitra. Tor, po którym kazał mi biegać kółka. Chatka, w której w końcu ulegliśmy sobie. To była jedna z najbardziej niesamowitych nocy w moim życiu, choć myślenie o niej zawsze przynosiło mi zarówno radość, jak i ból. Jednakże Jill nie musiała być obarczona czymkolwiek z tego. Odwróciłam się w kierunku jej matki, zaczynając wyciągać do niej rękę, aż zdałam sobie sprawę, że podczas manewrowania pudłami nie miała jak jej potrzasnąć. − Jestem Rose Hathaway. Och, pozwól mi się tym zająć. Wzięłam je zanim mogła zaprotestować, a byłam absolutnie pewna, że zamierzała. − Dziękuję – powiedziała mile zaskoczona. Zrównałam się z nimi, zanim ruszyłyśmy dalej. − Jestem Emily Mastrano. Jill mi wiele o tobie opowiadała. − Naprawdę? – spytałam obdarzając Jill złośliwym uśmieszkiem. − Nie tak bardzo wiele. Po prostu to, że czasami z tobą przebywam.

– 29 –

W zielonych oczach Jill widniało nieznaczne ostrzeżenie, które pozwoliło mi myśleć, że prawdopodobnie Emily nie wiedziała o praktykowaniu przez swoją córkę zakazanych form magii zabijającej strzygi, co Jill robiła w wolnym czasie. − Lubimy, gdy Jill z nami przebywa – powiedziałam, nie demaskując jej. – A któregoś dnia nauczymy ją przygładzania swoich włosów. Emily wybuchnęła śmiechem. − Próbowałam to zrobić przez niemal piętnaście lat. Powodzenia. Mama Jill była olśniewająca. Te dwie nie były bardzo do siebie podobne, a przynajmniej nie powierzchownie. Lśniące włosy Emily były czarne i proste, jej oczy głęboko niebieskie i otoczone długimi rzęsami. Poruszała się z giętką gracją, co bardzo się różniło od zawsze nieśmiałego chodu Jill. Jednak tu i tam mogłam dostrzec dzielenie tych samych genów, na przykład twarze w kształcie serca i ten sam układ warg. Jill ciągle była młoda i jej ciało ciągle dorastało. Byłam pewna, że prawdopodobnie któregoś dnia stanie się łamaczką męskich serc – coś, o czym prawdopodobnie w tej chwili nawet nie myślała. Miałam nadzieję, że jej pewność siebie wzrośnie. − − − − −

Gdzie jest wasz dom? – spytałam. W Detroit – odpowiedziała Jill, robiąc minę. Nie jest takie złe – zaśmiała się jej mama. Tam nie ma gór. Tylko same autostrady. Jestem tam członkiem grupy baletowej – wyjaśniła Emily. – Więc zostajemy tam, gdzie możemy zapłacić rachunki.

Byłam bardziej zaskoczona tym, że ludzie jeżdżą do Detroit oglądać balet, niż faktem, że Emily była baleriną. Patrząc na nią, to miało sens. Ze swoim wzrostem i smukłą budową ciała, moroje naprawdę byli idealnymi tancerzami, w miarę jak ludzie się nimi interesowali. − Hej, to duże miasto – powiedziałam do Jill. – Ciesz się i ekscytuj póki możesz, za nim wrócisz do nudnego ośrodka na pustkowiu (czyt. zadupiu – przyp. Ginger) – Oczywiście ciężko było się znudzić nielegalnym szkoleniem bojowym i atakami strzyg, ale chciałam, aby Jill poczuła się lepiej. – I to wcale nie będzie trwało długo. Letnie wakacje morojów trwały zaledwie dwa miesiące. Rodzice byli skorzy do szybkiego odsyłania swoich dzieci do bezpiecznej Akademii. − Domyślam się – odpowiedziała nieprzekonana Jill. Dotarłyśmy do ich samochodu i pomogłam załadować pudła do bagażnika. − Będę pisała ci e–maile jak tylko będę mogła – obiecałam. – I założę się, że Christian też będzie. Może nawet nakłonię do tego Adriana. Jill rozpogodziła się, a ja cieszyłam się, widząc jej zwykłe nadmierne podekscytowanie. − Naprawdę? Byłoby świetnie. Chciałabym wiedzieć o wszystkim, co dzieje się na Dworze. Prawdopodobnie będziesz robiła całe zastępy odlotowych rzeczy z Lissą i Adrianem. Założę się też, że Christian dowie się różnego rodzaju rzeczy... o rzeczach. – 30 –

Emily wydawała się nie zauważyć kulawej próby poprawienia swojej wypowiedzi przez Jill i zamiast tego, zwróciła się do mnie z ładnym uśmiechem. − Dziękuję za pomoc, Rose. Wspaniale było cię poznać. − Ciebie również..... ump! Jill rzuciła się na mnie z uściskiem. − Powodzenia ze wszystkim – powiedziała. – Jesteś taką szczęściarą... będziesz miała teraz takie wspaniałe życie! Odwzajemniłam uścisk, niezdolna do wyjaśnienia jak bardzo jej zazdrościłam. Jej życie było wciąż niezagrożone i niewinne. Mogła żywić niechęć wobec spędzenia lata w Detroit, ale pobyt tam będzie krótki i wkrótce powróci do znajomego i łatwego świata w Św. Władimirze. Ona nie będzie wyruszała w nieznane i stawiała czoła niebezpieczeństwu. Dopiero później, gdy Jill i jej matka odjechały, mogłam zmusić się do odpowiedzenia na jej komentarz. − Mam taką nadzieję – mruknęłam, myśląc o tym co miało nadejść. – Mam taką nadzieję. Moi koledzy z klasy i wybrani moroje wylecieli wcześnie następnego ranka, zostawiając za sobą skaliste góry Montany dla otaczających je wzgórz Pensylwanii. Dwór Królewski w większości wyglądał tak jak go zapamiętałam, z tym samym imponującym, starożytnym wrażeniem – który Św. Władimir usiłował nadać swoim strzelistym budynkom – i złożoną kamienną architekturą. Ale szkoła wydawała również afiszować się rozsądnym i intelektualnym wyglądem, podczas gdy Dwór był bardziej pokazowy. Odnosiło się wrażenie, jakby same budynki chciały się upewnić, że wszyscy wiemy, iż to jest siedziba władzy i rodziny królewskiej morojów. Dwór Królewski chciał, żebyśmy byli zdumieni i nieco onieśmieleni. I nawet jeśli byłam już tutaj wcześniej, ciągle wywierał na mnie spore wrażenie. Drzwi i okna jasnobrązowych, kamiennych budynków były ozdobione płaskorzeźbami i oprawione dawnymi, złotymi dekoracjami. Były całkowicie różne od tych świetlistych, które widziałam w Rosji, jednak teraz zdałam sobie sprawę, że projektanci Dworu wzorowali się na budynkach pochodzących ze starej Europy – na twierdzach i pałacach Sankt Petersburga. Św. Władimir miał ławki i dróżki na dziedzińcach i w ogrodach, ale Dwór był o krok dalej. Tereny wokół Dworu ozdabiały fontanny i wyszukane posągi minionych władców, piękne marmurowe dzieła, które skrywał śnieg. Teraz, w pełni lata, jaśniały i były wyeksponowane. I wszędzie, naprawdę wszędzie, były kwiaty na drzewach, krzewy, alejki... to było oślepiające. To miało sens, że nowi absolwenci mieli odwiedzić główne centrum dowodzenia strażników, ale przyszło mi do głowy, że był inny powód, dla którego sprowadzili tu strażników w lecie. Chcieli, abyśmy ja i moi koledzy z klasy widząc to wszystko, zostali przytłoczeni i docenili chwałę, dla której będziemy walczyć. Patrząc na twarze absolwentów, wiedziałam, że ta taktyka działała. Większość z nich nigdy wcześniej tutaj nie była.

– 31 –

Lissa i Adrian też przylecieli tym samym lotem, co ja i nasza trójka trzymała się razem, gdy wędrowaliśmy grupą. Było tak samo ciepło jak w Montanie, ale znacznie wilgotniej. Byłam spocona po zaledwie krótkim spacerze. − Tym razem zabrałaś sukienkę, prawda? – spytał Adrian. − Oczywiście – odpowiedziałam. – Poza głównym przyjęciem mają tutaj też sporo uroczystych imprez, na które chcą żebyśmy poszli. Chociaż mogliby mi dać na te okazje mój czarno–biały strój. Pokręcił głową, a ja zauważyłam jak jego ręka zaczęła podążać do kieszeni, zanim się zawahał i ją cofnął. Mógł zrobić postępy w rzucaniu palenia, ale byłam całkiem pewna, że miał podświadome pragnienie automatycznego sięgnięcia po paczkę. Na powietrzu ciężko było pozbyć się tego nawyku tak szybko. − Chodziło mi o dzisiejszy wieczór. Na kolację. Spojrzałam pytająco na Lissę. Jej harmonogram na Dworze zawsze był wypełniony różnego rodzaju funkcjami, w których nie uczestniczyli "przeciętni ludzie". Z moim nowym, niepewnym statusem nie byłam pewna, czy będę za nią podążała. Wyczułam jej zdziwienie przez więź, odkrywając że nie miała pojęcia o żadnych specjalnych planach na kolację. − Na jaką kolację? – spytałam. − Na tą, którą zorganizowałem ze swoją rodziną. − Na tą, którą ty... – nagle się zatrzymałam i wybałuszyłam oczy. Ani odrobinę nie podobał mi się znaczący uśmieszek na jego twarzy. – Adrian! Kilku absolwentów posłało mi zaciekawione spojrzenia i w dalszym ciągu szli przy nas. − Przestań, chodzimy ze sobą kilka miesięcy. Poznanie rodziców jest częścią randkowego rytuału. Poznałem twoją mamę, a nawet twojego straszącego wszystkim dupska ojczulka. Teraz twoja kolej. Gwarantuję, że nikt z mojej rodziny nie zrobi tego rodzaju sugestii, co twój ojciec. Właściwie to w pewnym sensie poznałam już wcześniej ojca Adriana. Albo raczej widziałam go na przyjęciu. Wątpiłam, żeby miał jakiekolwiek pojęcie, kim byłam – odkładając na bok moją stukniętą reputację. Za to o mamie Adriana nie wiedziałam prawie nic. On w sumie bardzo mało mówił o swojej rodzinie – cóż, przynajmniej o jej większości. − Tylko twoi rodzice? – spytałam przezornie. – Żadnych innych członków rodziny, o których powinnam wiedzieć? − No cóż... – ręka Adriana jeszcze raz drgnęła. Myślę, że tym razem potrzebował pa pierosa jako jakiegoś rodzaju obrony przed ostrzegawczą nutą w moim głosie. Lissa, jak zaobserwowałam, wydawała się tym wszystkim nader ubawiona. – Może wpaść moja ulubiona stryjeczna ciotka. 5 − Tatiana? – wykrzyknęłam. Po raz setny zastanawiałam się, jaki to miałam fart; uma wiać się z facetem, który był spokrewniony z przywódczynią całego morojskiego świata. – Ona mnie nienawidzi! Wiesz co się stało, gdy ostatnim razem rozmawiały śmy.

5

właściwie to była stryjeczną babką, ale skoro już ciągniemy to od 3 tomu to nie ma sensu już zmieniać. A w ogóle wyobrażacie sobie żeby Adrian mówił o niej "babciu"? Bo my nie. – przyp. Ginger – 32 –

Jej Królewska Mość rzuciła się na mnie, krzycząc o tym jaka to byłam zbyt ordynarna, by związać się z jej bratankiem i jakie to miała wspaniałe "plany" wobec niego i Lissy. − Myślę, że robi postępy. − Och, daj spokój. − Nie no, naprawdę. – Prawie wyglądał tak, jakby mówił prawdę. – Rozmawiałem z mamą któregoś dnia i... sam nie wiem. Ciotka Tatiana nie wydaje się ciebie tak bardzo nienawidzić. Zmarszczyłam brwi i nasza trójka z powrotem zaczęła iść. − Może ona doceniła twoją niedawną strażniczą pracę – rozmyślała na głos Lissa. − Może – odparłam, ale tak naprawdę w to nie wierzyłam. Jeśli już, to moje zgrywanie zabijaki powinno mnie jeszcze bardziej upodlić w oczach królowej. Poczułam się w pewnym sensie oszukana tym, że Adrian za moimi plecami zorganizował tę kolację, ale nic już nie można było z tym zrobić. Jedyną jasną stroną było to, że miałam wrażenie, że tylko się ze mną drażnił, mówiąc że wpadnie jego ciotka. Powiedziałam mu, że przyjdę. Moja decyzja wprawiła go w wystarczająco dobry nastrój, by nie zadawał zbyt wielu pytań, gdy Lissa i ja poszłyśmy zająć się „swoimi własnymi sprawami” tego popołudnia. Moi koledzy z klasy zostali szczegółowo oprowadzeni po Dworze i jego terenach, co było częścią prania im mózgów. Ja jednak widziałam już to wszystko wcześniej i byłam w stanie się z tego wywinąć. Razem z Lissą wrzuciłyśmy swoje rzeczy do naszych pokoi, po czym wyruszyłyśmy na drugą stronę Dworu, gdzie mieszkali nie–tak–arystokratyczni ludzie. − Masz zamiar mi teraz powiedzieć, jaka jest pozostała część naszego planu? – spytała Lissa. Od czasu, gdy Abe podał mi znikome informacje o więzieniu Wiktora, zrobiłam w głowie kolejną listę problemów, stojących na drodze naszemu włamaniu. Były głównie dwa, co i tak dawało o jeden mniej, niż początkowo zakładałam po rozmowie z Abe. Nie, żeby sprawy były zdecydowanie o wiele łatwiejsze. Po pierwsze, nie miałyśmy pojęcia, w którym miejscu na Alasce mieści się więzienie. Po drugie, nie znałyśmy jego rozkładu i nie wiedziałyśmy jaką miało ochronę. Nie miałyśmy pojęcia, czego się spodziewać. Coś mi mówiło, że wszystkie odpowiedzi mogłam znaleźć w jednym i tym samym źródle, co oznaczało, że tak naprawdę miałam tylko jeden główny problem: jak się do niego dostać. Na szczęście znałam kogoś, kto mógłby być w stanie nam w tym pomóc. − Idziemy zobaczyć się z Mią – powiedziałam Lissie. Mia Rinaldi była naszą dawną koleżanką z klasy – a właściwie to dawnym wrogiem. Była również przykładem całkowitej zmiany osobowości. Przeszła od knującej intrygi, skłonnej do zmiażdżenia i spania z kimkolwiek w pogoni za popularnością, suki do zaradnej, pewnej siebie dziewczyny, która chętnie uczyła się, jak bronić siebie i innych przed strzygami. Mieszkała na Dworze ze swoim ojcem. − Sądzisz, że Mia wie, jak włamać się do więzienia? − Mia jest dobra, ale nie sądzę, że aż tak. Chociaż myślę, że prawdopodobnie może – 33 –

nam pomóc dostać się do Intelu. 6 Lissa jęknęła. − Nie mogę uwierzyć, że właśnie użyłaś słowa Intel. To naprawdę zamienia się w szpiegowski film. Powiedziała to nonszalancko, ale czułam obecny w niej niepokój. Lekki ton maskował jej strach i obawę, którą pomimo złożenia mi obietnicy, ciągle odczuwała wobec planu uwolnienia Wiktora. Nie–arystokraci pracujący i wykonujący zwyczajne prace na Dworze, mieszkali w apartamentach z dala od kwater królowej i sal do przyjmowania gości. Wcześniej zdobyłam adres Mii, dlatego od razu do niej wyruszyłyśmy, przecinając wzdłuż perfekcyjnie utrzymane tereny i przez całą drogę narzekając na upał. Zastałyśmy Mię w domu, ubraną w zwyczajne dżinsy i bawełnianą koszulkę, trzymającą w ręku lód na patyku. Widząc nas pod drzwiami otworzyła szeroko oczy. − A niech mnie przeklną – powiedziała. Zaśmiałam się. Sama zareagowałabym w identyczny sposób. − Ciebie też miło widzieć. Możemy wejść? − Oczywiście – cofnęła się do środka. – Chcecie lody? Jak zawsze. Wzięłam winogronowy i usiadłam z Lissą w małym salonie. Miejsce było dalekie od luksusu kwater dla arystokratycznych gości, ale było przytulne, czyste i niewątpliwie również uwielbiane przez Mię i jej ojca. − Wiedziałam, że absolwenci mają tu przyjechać – odezwała się Mia, odgarniając z twarzy blond loki – ale nie byłam pewna, czy wy przyjedziecie z nimi. Czy ty też ukończyłaś szkołę? − Jasne – powiedziałam, podnosząc do góry włosy, aby mogła zobaczyć opatrunek. – Dostałam znak obietnicy i w ogóle. − Jestem zaskoczona, że pozwolili ci wrócić po tym, jak wybrałaś się na tą swoją zaba wę w zabijanie. Czyżbyś dostała za to jakieś ekstra uznanie? Najwyraźniej Mia słyszała taką samą niestworzoną historię o moich przygodach, co wszyscy inni. To nie stanowiło dla mnie problemu. Nie chciałam wyjawiać prawdy. Nie chciałam rozmawiać o Dymitrze. − Uważasz, że ktokolwiek mógłby powstrzymać Rose przed robieniem tego, co chce? – spytała z uśmiechem Lissa. Próbowała trzymać nas z dala od wyjawienia zbyt wielu szczegółów na temat mojego pobytu w Rosji, za co byłam jej wdzięczna. Mia roześmiała się i zjadła kawałek limonowego loda. To był cud, że jej mózg nie zamarzł. − Prawda – jej uśmiech zniknął, gdy przełykała kęs. Jej niebieskie, zawsze przebiegłe 6

Nie znalazłyśmy znaczenia tego słówka, dlatego dajemy je w oryginale. Sądzimy po prostu, że chodzi tu o sieć komputerową z czymś w rodzaju baz danych – przyp. Ginger – 34 –

oczy, studiowały mnie przez kilka chwil w ciszy. – A teraz Rose czegoś chce. − Hej, po prostu cieszymy się, że cię widzimy – powiedziałam. − Wierzę ci. Ale wierzę także, że macie jakiś ukryty motyw. Uśmiech Lissy poszerzył się. Była rozbawiona, że dałam się złapać na swojej zabawie w szpiegowanie. − Dlaczego tak sądzisz? Możesz tak dobrze czytać z Rose, czy po prostu zawsze zakła dasz, że ma ukryty motyw? Teraz to Mia się uśmiechnęła. − To i to. – Przesunęła się do przodu na kanapie i utkwiła we mnie ciężkie spojrzenie. Kiedy stała się tak spostrzegawcza? – Dobra. Nie ma sensu marnować czasu. W czym potrzebujesz mojej pomocy? Złapana na gorącym uczynku, westchnęłam. − Muszę się dostać do głównego biura ochrony strażników. Siedząca obok mnie Lissa wydała dziwny, stłumiony dźwięk. Poczułam się z tego powodu źle. Podczas gdy ona mogła jedynie od czasu do czasu skryć przede mną swoje myśli, większość tego co robiła albo powiedziała, nie była dla mnie prawdziwą niespodzianką. Ale ja? Bez przerwy ją zaskakiwałam. Przez większość czasu nie miała zielonego pojęcia co miało nadejść, ale szczerze, skoro planowałyśmy wydostać z więzienia znanego przestępcę, to włamanie do biura ochrony nie powinno być taką wielką niespodzianką. − No, no, nie tracisz czasu na pierdoły – powiedziała Mia, a jej uśmiech odrobinę drgnął. – Oczywiście nie przyszłabyś do mnie z pierdołami. Te mogłabyś sama załatwić. − Możesz mnie... nas... tam zaprowadzić? – spytałam. – Jesteś zaprzyjaźniona z niektórymi strażnikami stąd... a twój tata ma dostęp do wielu miejsc... Nie wiedziałam, gdzie dokładnie pracował pan Rinaldi, ale myślałam, że było to związane z konserwacją. − Czego szukasz? – zapytała. Podniosła rękę, gdy otworzyłam usta by zaprotestować. – Nie, nie. Nie potrzebuję żadnych szczegółów. Tylko ogólną ideę, żebym mogła coś wymyśleć. Wiem, że nie zamierzasz iść tam na wycieczkę. − Potrzebuję pewnych akt – wyjaśniłam. Jej brew powędrowała w górę. − Kadrowych? Próbujesz dać sobie pracę? − Ja... nie. – Rany, to nie był taki zły pomysł, zważając na moją niepewną pozycję przydziału do Lissy. Ale nie. Jedna kwestia naraz. – Potrzebuję pewnych akt o zewnętrznych zabezpieczeniach innych miejsc..... szkół, domów arystokratów, więzień. – Przy wymienianiu tego ostatniego, próbowałam utrzymać zwyczajny wyraz twarzy. Mia była zwolennikiem pewnych szalonych rzeczy, ale nawet ona miała swoje granice. – Domyślam się, że tam muszą trzymać tego rodzaju rzeczy. − Trzymają – potwierdziła. – Ale większość z nich jest przechowywana elektronicznie. Bez obrazy, ale to może być nawet ponad twoje umiejętności. Nawet jeśli mogłyby – 35 –

śmy dostać się do ich komputerów, wszystko jest chronione hasłami. A jeśli wycho dzą, blokują komputery. Zgaduję, że nie zostałaś hakerem od czasu, kiedy cię po raz ostatni widziałam. Nie, zdecydowanie nie. W przeciwieństwie do szpiegowskich filmów, którymi dokuczała mi Lissa, nie miałam przyjaciół z taką wiedzą techniczną, którzy mogliby chociaż zbliżyć się do złamania tego rodzaju kodowania i zabezpieczeń. Cholera. Gapiłam się ponuro na własne stopy, zastanawiając się, czy w ogóle mam jakąkolwiek szansę wyciągnięcia z Abe więcej informacji. − Ale jeśli informacje, których potrzebujesz nie są zbyt aktualne, to ciągle mogą mieć papierowe kopie. Gwałtownie podniosłam głowę. − Gdzie? − Mają masę magazynków ukrytych w jednej z piwnic. Wszędzie same akta. One też są zamknięte pod kluczem, ale prawdopodobnie są łatwiejsze do dostania, niż walczenie z komputerami. I to znowu zależy od tego, czego potrzebujesz. Od tego jakie te dane są stare. W rozmowie z Abe odniosłam wrażenie, że więzienie Tarasow istniało od dłuższego czasu. Z pewnością były na jego temat jakieś akta w tych archiwach. Nie wątpiłam, że strażnicy jakiś czas temu wprowadzili szyfrowanie, co oznaczało, że mogłyśmy nie znaleźć wszyściuteńkich szczegółów dotyczących ochrony tego miejsca, ale zadowoliłabym się chociażby planem. − To może być to, czego potrzebujemy. Możesz nas tam wprowadzić? Przez kilka sekund Mia siedziała cicho, a ja mogłam zobaczyć burzę szalejącą w jej umyśle. − Być może. – Zerknęła na Lissę. – Ciągle możesz zmuszać ludzi do bycia twoimi nie wolnikami? Lissa skrzywiła się. − Nie lubię myśleć o tym w ten sposób, ale tak, mogę. To był kolejny z bonusów ducha. Mia zastanawiała się kolejne kilka chwil, po czym krótko skinęła głową. − Dobra. Wróćcie koło drugiej. Zobaczymy, co da się zrobić. Druga po południu dla reszty świata, dla morojów oznaczała środek nocy, odkąd żyli według nocnego harmonogramu. Nie miałam wrażenia, że bycie na zewnątrz w biały dzień było szczególnie podstępne, ale przyznam, że planowanie Mii opierało się na fakcie, że w tym czasie w okolicy będzie się kręciło niewiele osób. Próbowałam zdecydować, czy powinnyśmy zostać dłużej, czy zrywać się, gdy moje rozważania przerwało pukanie do drzwi. Mia drgnęła, nagle wyglądając na skrępowaną. Wstała, by otworzyć drzwi. Gdy to zrobiła, dotarł do nas głos z przedpokoju.

– 36 –

− Przepraszam, że jestem wcześniej, ale... Christian wszedł do salonu. Natychmiast zamilkł, kiedy zobaczył Lissę i mnie. Wszyscy wydawali się zmrożeni, więc wyglądało na to, że musiałam udawać, iż to nie była strasznie niezręczna sytuacja. − Cześć Christian – odezwałam się wesoło. – Jak leci? Jego oczy patrzyły na Lissę. Zajęło mu chwilę przeciągniecie ich na mnie. − W porządku. – Spojrzał na Mię. – Mogę wrócić... Lissa szybko wstała. − Nie – powiedziała chłodnym i godnym księżniczki głosem. – Rose i ja i tak musimy już iść. − Tak – zgodziłam się, naśladując jej ruch. – Mamy… sprawy... do załatwienia. − Nie chcemy kolidować z waszymi... Do diabła, nie miałam pojęcia, co oni zamierzali robić. I nie byłam pewna, czy chciałam to wiedzieć. Mia zauważyła ton głosu Lissy. − Christian chciał zobaczyć niektóre z ruchów, które ćwiczyłam ze strażnikami z kam pusu. − Świetnie. – Zatrzymałam uśmiech na twarzy, gdy wraz z Lissą szłyśmy w kierunku drzwi. Przeszła obok Christiana najszybciej jak mogła. – Jill będzie zazdrosna. I nie tylko Jill. Po kolejnej rundzie pożegnań opuściłyśmy jej dom, idąc z powrotem przez tereny Dworu. Czułam promieniującą z więzi złość i zazdrość. − To tylko ich klub walki, Liss – powiedziałam, nie potrzebując z jej strony słów do konwersacji. – Nic się nie dzieje. Zamierzają rozmawiać o uderzaniu pięścią, kopniakach i innych nudnych rzeczach. No dobra, właściwie to te rzeczy były całkiem słodkie, ale nie miałam zamiaru wychwalać wspólnego spędzania czasu Mii i Christiana. − Może teraz nic się nie dzieje – burknęła, gapiąc się kamiennym wzrokiem w przód. – Ale kto wie, co się może wydarzyć? Spędzają razem czas, ćwicząc jakieś fizyczne ruchy, jedna rzecz prowadzi do kolejnej... − To śmieszne – powiedziałam. – Tego rodzaju rzeczy nie są wcale romantyczne. – Kolejne kłamstwo. To dokładnie tak zaczął się mój związek z Dymitrem. I znowu lepiej było o tym nie wspominać. – Poza tym, Christian nie może być związany z każdą dziewczyną, z którą spędza czas. Mia, Jill… bez obrazy, ale on naprawdę nie jest aż takim ulubieńcem kobiet. − On jest naprawdę przystojny – sprzeczała się. Ponure uczucia nadal w niej kipiały. − Tak – przyznałam, patrząc uważnie na drogę. – Ale to wymaga czegoś więcej. Zresztą myślałam, że nie dbasz o to, co robi. − Bo tak jest – zgodziła się, nie przekonując siebie, nie mówiąc już o mnie. – Wcale o to nie dbam. – 37 –

Moje próby rozproszenia jej uwagi przez resztę dnia okazały się całkowicie bezużyteczne. Wróciły do mnie słowa Taszy: Kiedy zamierzasz to naprawić? Ponieważ Lissa i Christian byli zbyt cholernie nierozsądni i oboje dali się ponieść nerwom, co z kolei denerwowało mnie. Christian mógł być całkiem pomocny w moich nielegalnych eskapadach, ale przez wzgląd na Lissę musiałam zachować dystans. W końcu zdołałam wyciągnąć ją ze złego nastroju, kiedy nadszedł czas kolacji. W porównaniu do jej miłosnej sytuacji, mój związek z półzepsutym arystokratycznym playboyem z potępiającej mnie rodziny wglądał na wręcz optymistyczny. Jaki ten świat stawał się smutny i przerażający. Zapewniłam Lissę, że przyjdę do niej prosto z kolacji i razem pójdziemy zobaczyć się z Mią. Wzmianka o Mii nie uszczęśliwiła Lissy, ale myśl o potencjalnym włamaniu momentalnie odwróciła jej uwagę od Christiana. Sukienka, jaką założyłam na kolację, była rdzawoczerwona, zrobiona z lekkiego, zwiewnego materiału, który świetnie sprawował się w lato. Dekolt był przyzwoity, a małe krótkie bieżniki na rękawach dodały jej klasy. Z moimi nisko związanymi w kucyk włosami, co wykonywało swoje zadanie zamaskowania gojącego się tatuażu, prawie wyglądałam jak porządna dziewczyna – dziewczyna, która tylko szła pokazać, jak mylące były pozory, odkąd byłam częścią zwariowanego planu przywrócenia do życia mojego poprzedniego chłopaka. Adrian zlustrował mnie od stóp do głów, gdy przyszłam do miejskiej rezydencji jego rodziców, która mieściła się w Dworze. Mały uśmiech na jego twarzy powiedział mi, że spodobało mu się to, co zobaczył. − Zatwierdzasz wybór? – zapytałam, obracając się dookoła. Objął ręką moją talię. − Niestety tak. Miałem nadzieję, że pokażesz się w czymś bardziej puszczalskim. Czymś, co mogłoby zgorszyć moich rodziców. − Czasami czuję się, jakbyś nie traktował mnie jak osobę – zauważyłam, wchodząc z nim do środka. – Tylko jakbyś wykorzystywał mnie, żeby wywierać szokujące wrażenie. − Obie z tych rzeczy, little dampir. Troszczę się o ciebie i wykorzystuje cię, żeby szokować tym innych. Ukryłam uśmiech, gdy gospodyni Iwaszkowów prowadziła nas w kierunku jadalni. Właściwie to Dwór posiadał schowane w swoich budynkach restauracje i kawiarnie, ale arystokraci tacy jak rodzice Adriana uważali, że zgodnie z ich pozycją wypada wydać gustowną kolację w domu. Ja osobiście wolałabym być w miejscu publicznym. Więcej opcji ucieczki. − Ty musisz być Rose. Moje oszacowanie opcji ucieczki zostało przerwane, gdy do pokoju weszła bardzo wysoka i elegancka morojka. Miała na sobie długą, ciemnozieloną sukienkę z satyny, która natychmiast sprawiła, że poczułam się nie na miejscu. Doskonale pasowała do jej – i

– 38 –

Adriana – oczu. Jej ciemne włosy zostały zebrane w kok. Uśmiechnęła się do mnie z prawdziwym ciepłem, potrząsając moją ręką. − Jestem Daniela Iwaszkow – powiedziała. – Bardzo miło cię w końcu poznać, Rose. Czy tak było naprawdę? Moja ręka automatycznie potrząsnęła jej w odpowiedzi. − Ciebie również miło poznać, Lady Iwaszkow. − Proszę, mów mi Daniela. – Zwróciła się do Adriana, wygładzając kołnierzyk jego koszuli zapinanej na guziki. – Szczerze mówiąc, kochanie – powiedziała. – Czy ty w ogóle spojrzałeś w lustro zanim wszedłeś przez drzwi? Twoje włosy są w nieładzie. Wymknął się jej, gdy wyciągnęła rękę ku jego głowie. − Żartujesz sobie? Spędziłem przed lustrem kilka godzin, żeby wyglądały w ten sposób. Westchnęła z udręką. − W niektóre dni nie mogę się zdecydować, czy jestem szczęśliwa czy nie, że nie mam więcej dzieci. Za jej plecami, cisi służący ustawiali na stole jedzenie. Z talerzy unosiła się para, na co mój żołądek zaburczał. Miałam nadzieję, że nikt tego nie słyszał. Daniela spojrzała w głąb znajdującego się za nią korytarza. − Nathan, czy mógłbyś się pośpieszyć? Jedzenie stygnie. Kilka sekund później, na ozdobnej, drewnianej podłodze rozbrzmiały ciężkie kroki i do pokoju wszedł Nathan Iwaszkow. Tak jak jego żona był ubrany formalnie. Niebieski atłas jego krawatu pobłyskiwał obok surowości jego grubej, czarnej marynarki. Cieszyłam się, że mają tutaj klimatyzację, bo w przeciwnym wypadku rozpuściłby się w tym grubym materiale. Cechą, która najbardziej się rzucała w oczy, były zdecydowanie srebrne włosy i wąsy, które zapamiętałam z czasu, gdy widziałam go wcześniej. Zastanawiałam się, czy włosy Adriana będą wyglądały tak samo, gdy będzie starszy. Nie, nigdy się tego nie dowiem. Adrian prawdopodobnie pofarbowałby włosy przy pierwszych oznakach siwizny – albo srebra. Ojciec Adriana mógł być dokładnie taki jak go zapamiętałam, ale jasne było to, że nie miał pojęcia, kim byłam ja. W rzeczywistości wyglądał na autentycznie zaskoczonego moim widokiem. − To jest, ach, przyjaciółka Adriana, Rose Hathaway – powiedziała łagodnie Daniela. – Pamiętasz... powiedział, że ją dzisiaj przyprowadzi. − Miło cię poznać, Lordzie Iwaszkow. W przeciwieństwie do swojej żony, nie zaoferował mi zwracania się do niego po imieniu, na co mi trochę ulżyło. Strzyga, która zmieniła Dymitra też nazywała się Nathan i to nie było imię, które chciałam wypowiadać na głos. Ojciec Adriana rzucił na mnie okiem, ale nie z uznaniem, jak wcześniej zrobił to Adrian. To było bardziej jakbym była dziwadłem.

– 39 –

− Och. Dampirska dziewczyna. Nie był właściwie niegrzeczny, tylko obiektywny. To znaczy, to nie było tak, że nazwał mnie dziwką sprzedającą krew czy coś. Wszyscy usiedli do posiłku i, choć Adrian zachował na twarzy swój zwykły beztroski uśmiech, znowu odniosłam wrażenie, że on naprawdę mocno chciał papierosa. Prawdopodobnie również mocnego trunku. Bycie w pobliżu swoich rodziców nie było czymś, co lubił. Kiedy jeden ze służących nalał nam wina, Adrian wyglądał na niezmiernie wyluzowanego i nie zwrócił mu kieliszka. Obrzuciłam go przestrzegającym spojrzeniem, które zignorował. Nathanowi udało się szybko zjeść swoje polane sosem medaliony z wieprzowiny i ciągle wyglądać przy tym elegancko i odpowiednio. − Więc – powiedział, skupiając swoją uwagę na Adrianie – teraz, gdy Wasylissa skończyła szkołę, co zamierzasz ze sobą zrobić? Nie zamierzasz chyba dalej przebywać w tej ruderze z licealistami, nieprawdaż? Nie ma już powodu, żebyś tam przebywał. − Nie wiem – powiedział niespiesznie Adrian. Potrząsnął głową, dodatkowo mierzwiąc swoje starannie rozczochrane włosy. – Nawet lubię z nimi przebywać. Uważają mnie za bardziej zabawnego, niż naprawdę jestem. − Nic dziwnego – odpowiedział jego ojciec. – Wcale nie jesteś zabawny. Już czas, żebyś zrobił coś produktywnego. Jeśli nie zamierzasz wracać na studia, powinieneś przynajmniej zacząć brać udział w niektórych spotkaniach rodzinnego biznesu. Tatiana rozpieszcza cię, ale mógłbyś wiele nauczyć się od Rufusa. Wiedziałam wystarczająco dużo o polityce arystokratów, żeby rozpoznać to imię. Najstarszy członek każdej rodziny był zwykle tytułowany "księciem" albo "księżniczką" i otrzymywał stanowisko w Radzie Królewskiej – i był kwalifikowany do zostania królem bądź królową. Gdy Tatiana otrzymała koronę, Rufus – jako kolejny najstarszy członek rodziny Iwaszkowów – został księciem. − Prawda – powiedział ze śmiertelną powagą Adrian. Nie jadł wiele, jedynie rozpycha jąc jedzenie na boki. – Naprawdę chciałbym wiedzieć jak utrzymuje swoje dwie kochanki w tajemnicy przed żoną. − Adrian! – zawołała ostrym tonem Daniela, a jej blade policzki oblały się rumieńcem. – Nie poruszaj takich tematów przy kolacji..... a z pewnością nie przy naszym gościu. Nathan wydawał się jeszcze raz zauważyć moją obecność, obdarowując mnie lekceważącym wzruszeniem ramion. − Ona się nie liczy. – Zagryzłam swoją wargę, tłumiąc w ten sposób pragnienie zobaczenia, czy mogłabym rzucić moim porcelanowym talerzem jak frisbee i walnąć nim go w głowę. Zdecydowałam jednak, że lepiej nie. To nie tylko mogło zrujnować kolację, ale talerz prawdopodobnie nie osiągnąłby wirowania, które chciałam. Nathan zwrócił swoje gniewne spojrzenie z powrotem na Adriana. – Ale ty tak. Nie mam zamiaru pozwolić ci siedzieć i nic nie robić... czy też finansować to z naszych pienię dzy. Coś mi powiedziało, żebym trzymała się od tego z dala, ale nie mogłam znieść widoku Adriana, besztanego przez swojego irytującego ojca. Adrian może i siedział nic nie robiąc i marnując pieniądze, ale Nathan nie miał prawa kpić z niego z tego powodu. To znaczy, oczywiście ja robiłam to cały czas. Ale to było inne. – 40 –

− Może mógłbyś pójść z Lissą do Leihgh – zaproponowałam. – Kontynuować studiowanie z nią ducha i... robić wszystko to, co robiłeś, gdy wcześniej byłeś w collegu... − Jak picie i opuszczanie lekcji – powiedział Nathan. − Sztuka – powiedziała Daniela. – Adrian uczęszczał do klasy artystycznej. − Naprawdę? – zapytałam, odwracając się do niego z zaskoczeniem. Jakoś nie mogłam go sobie wyobrazić jako artystycznego typa. Ale to by pasowało do jego zmiennej osobowości. – Więc to byłoby idealne. Mógłbyś znowu wrócić do zajęć. Wzruszył ramionami i dopił swój drugi kieliszek wina. − Sam nie wiem. Ten college prawdopodobnie będzie miał ten sam problem co ostatni. Zmarszczyłam brwi. − − − −

Jaki? Praca domowa. Adrian – warknął jego ojciec. W porządku – powiedział lekkim tonem Adrian, swobodnie opierając swoje ręce o stół. – Naprawdę nie potrzebuję pracy ani dodatkowych pieniędzy. Po tym jak Rose i ja się pobierzemy, będę po prostu razem z dziećmi żyć z jej strażniczej wypłaty.

Wszyscy zamarli. Nawet ja. Doskonale wiedziałam, że żartuje. To znaczy, nawet jeśli żywił fantazje o małżeństwie i dzieciach (a byłam całkiem pewna, że nie), mizerna pensja strażnika nigdy by nie wystarczyła na utrzymanie luksusowego życia, jakie wiódł. Jednakże ojciec Adriana najwyraźniej nie myślał, że on żartuje. Daniela wyglądała na niezdecydowaną. A ja byłam po prostu zakłopotana. To był bardzo, bardzo zły temat do podejmowania przy kolacji takiej jak ta i nie mogłam uwierzyć, że Adrian go poruszył. I nie sądziłam nawet, że wino było temu winne. Adrian po prostu aż tak bardzo lubił dręczyć ojca. Okropne milczenie gęstniało i gęstniało. Mój instynkt do zapełnienia go rozmową wariował, ale coś kazało mi siedzieć cicho. Napięcie wzrosło. Kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi, cała nasza czwórka niemal wyskoczyła z krzeseł. Torrie, gospodyni domu, pośpieszyła w odpowiedzi, a ja odetchnęłam w środku z ulgi. Niespodziewany gość pomógłby rozładować napięcie. Albo może i nie. Torrie wróciła, odchrząkując. Była wyraźnie wytrącona z równowagi, gdy spojrzała na Danielę i Nathana. − Jej Wysokość Królowa Tatiana jest tutaj. No bez jaj. Cała trójka Iwaszkowów natychmiast wstała i kilka sekund później dołączyłam do nich. Nie wierzyłam wcześniej Adrianowi, gdy mówił, że Tatiana może przyjść. Z jego twarzy wyczytałam, że on też był teraz bardzo zaskoczony. Ale ona rzeczywiście tu była. – 41 –

Wkroczyła do pokoju, elegancka w typowy dla niej biznesowy sposób: dopasowane czarne kostiumowe spodnie i żakiet z czerwonego jedwabiu z koronkową bluzką pod spodem. Małe, wysadzane klejnotami spinki błyszczały w jej ciemnych włosach, a jej władcze oczy spojrzały na nas w dół, ponieważ natychmiast pośpiesznie się ukłoniliśmy. Nawet jej własna rodzina postępowała zgodnie z etykietą. − Ciocia Tatiana – powiedział Nathan, zmuszając się do czegoś, co wyglądało jak uśmiech na jego twarzy. Nie sądzę, żeby robił to bardzo często. – Nie zechcesz dołą czyć do nas na kolację? Machnęła lekceważąco ręką. − Nie, nie. Nie mogę zostać. Jadę spotkać się z Priscillą, ale gdy usłyszałam, że Adrian wrócił, pomyślałam, że zatrzymam się na chwilę. – Jej pojrzenie przeniosło się na niego. – Nie mogę uwierzyć, że byłeś tutaj cały dzień i nie przyszedłeś do mnie z wizytą. Jej głos był zimny, ale przysięgam, że w jej oczach był rozbawiony błysk. To było przerażające. Ona nie była kimś, o kim myślałam jak o kimś ciepłym i przymilnym. To całe doświadczenie widzenia jej, poza jedną z jej ceremonialnych sal, było totalnie nierealne. Adrian uśmiechnął się do niej. Jasne było, że był najbardziej wyluzowaną osobą w pokoju. Z powodów, których nigdy nie zrozumiem, Tatiana kochała i rozpieszczała Adriana. Ale nie można było powiedzieć, że nie kocha pozostałych członków rodziny: po prostu jasne było, że Adrian jest jej ulubieńcem. To zawsze mnie dziwiło, biorąc pod uwagę jakim był czasami draniem. − Ach, myślałem, że masz ważniejsze rzeczy do roboty niż widzenie się ze mną – powiedział do niej. – Poza tym rzuciłem palenie, więc teraz nie będziemy mogli wyjść razem z sali tronowej na papierosa. − Adrian! – ostro zganił go Nathan, stając się czerwony na twarzy. Przyszło mi do głowy, że mogłam stworzyć grę towarzyską polegającą na wypiciu tylu kieliszków wina (dla strongmenów russian vódki – przyp. Ginger), ile razy z dezaprobatą wykrzyczał imię syna. − Ciociu, przykr... Tatiana ponownie uniosła dłoń. − Och, zamilcz, Nathan. Nikt nie chce tego słuchać. – Niemal się zadławiłam. Przebywanie w tym samym pokoju z królową było wstrętne, ale niemal warte zobaczenia werbalnego, sukowatego spoliczkowania Lorda Iwaszkowa. Odwróciła się z powrotem do Adriana z udobruchaną twarzą. – W końcu rzuciłeś? Najwyższy czas. Podej rzewam, że to twoja sprawka, prawda? Uświadomienie sobie, że mówiła do mnie, zajęło mi chwilę. Do tego momentu miałam pewien rodzaj nadziei, że mnie nawet nie zauważyła. To wydawało się jedynym wyjaśnieniem faktu, że nie krzyczała na nich, by usunęli małą, buntowniczą dziwkę sprzedającą krew. To było szokujące. Jej głos nie był także oskarżycielski. To było... imponujące.

– 42 –

− N–no cóż, to nie moja sprawka, Wasza Wysokość – powiedziałam. Moja potulność była niepodobna do zachowania z czasu naszego ostatniego spotkania. – To Adrian był na tyle, um, zdeterminowany by to zrobić. Jak mi dopomóż, Tatiana zachichotała. − Bardzo dyplomatycznie. Powinni cię mianować na polityka. Nathanowi nie spodobało się, że uwaga skupiła się na mnie. Nie byłam pewna, czy mnie też się podobało – w połowie byłam zadowolona, a w połowie nie. − Czy ty i Priscilla będziecie prowadzić wieczorem interesy, czy też po prostu zjecie przyjacielską kolację? Tatiana zabrała ode mnie spojrzenie, przenosząc je na niego. − Obie z tych rzeczy. Zaczyna dochodzić do jakichś kłótni pomiędzy królewskimi rodzinami. Nie publicznie, ale zaczynają być coraz głośniejsze. Ludzie zaczynają otwarcie debatować o ochronie. Niektórzy są gotowi rozpocząć treningi od zaraz. Inni zastanawiają się, czy strażnicy mogą funkcjonować bez snu. – Przewróciła oczami. – A to są najłagodniejsze z propozycji. Nie miałam co do tego wątpliwości. Ta wizyta stawała się coraz bardziej interesująca. − Mam nadzieję, że zamierzasz uciszyć tych potencjalnych buntowników – rzucił Nathan. – My walczący ze strażnikami to absurd. − Absurdem – powiedziała Tatiana – są konflikty pomiędzy grupami arystokratów. I to właśnie chcę "uciszyć". – Jej ton stał się wyniosły, jak na królową przystało. – Jeste śmy przywódcami morojów. Musimy dawać przykład. Musimy się zjednoczyć, by przeżyć. Przyglądałam się jej z ciekawością. Co to oznaczało? Ani zgodziła się, ani nie zgodziła ze stanowiskiem Nathana, dotyczącym walczących morojów. Napomknęła tylko o ustanowieniu pokoju pomiędzy morojami. Ale jak? Czy jej metody wspierały nowy ruch czy go potępiały? Po ataku bezpieczeństwo stało się dla wszystkich ogromną troską, ale to na nią spadło załatwienie tej sprawy. − Brzmi dla mnie dosyć niezrozumiale – powiedział Adrian, grając nieświadomego powagi sprawy. – Jeśli wciąż po tym wszystkim będziesz chciała wyjść na papierosa, to zrobię wyjątek. − Będę zadowolona, jeśli jutro przyjdziesz złożyć mi należną wizytę – powiedziała sucho. – Papierosy zostaw w domu – spojrzała na jego pusty kieliszek. – I inne rzeczy też. Przebłysk żelaznej decyzji przeszył jej spojrzenie i chociaż zniknął tak szybko, jak się pojawił, niemal mi ulżyło. To była lodowata Tatiana, którą znałam. Adrian zasalutował. − Odnotowano.

– 43 –

Tatiana obdarzyła resztę z nas szybkim spojrzeniem. "Miłego wieczoru" było jej jedynym pożegnaniem. Jeszcze raz się ukłoniliśmy, po czym z powrotem poszła w kierunku frontowych drzwi. Gdy do nich dotarła, usłyszałam szuranie nogami i szepczące głosy. Uświadomiłam sobie, że podróżowała ze świtą i zostawiła ich wszystkich w holu, podczas gdy sama przyszła przywitać się z Adrianem. Po tym kolacja przebiegała w ciszy. Wizyta Tatiany w pewnym sensie zostawiła nas wszystkich w osłupieniu. Przynajmniej to oznaczało, że nie musiałam już dłużej wysłuchiwać sprzeczki Adriana z ojcem. Daniela przeważnie utrzymywała coś, co było lekką konwersacją, próbując wypytać o moje zainteresowania. Zdałam sobie wówczas sprawę, że podczas krótkiej wizyty królowej nie odezwała się słowem. Daniela wyszła za Iwaszkowa i zastanawiałam się, czy odkryła, jaką grozę budziła królowa. Kiedy nadszedł na nas czas, Daniela uśmiechała się, podczas gdy Nathan wrócił do swojego gabinetu. − Musisz częściej wpadać – zwróciła się do Adriana, przygładzając jego włosy pomi mo protestów. – Jesteś tu zawsze mile widziana, Rose. − Dziękuję – powiedziałam oniemiała. Zaczęłam uważnie badać jej twarz, by zobaczyć czy kłamała, ale nie sądziłam, żeby tak było. To nie miało sensu. Moroje nie pochwalali długoterminowych związków z dampirami. Zwłaszcza arystokratyczni moroje. A już zwłaszcza arystokratyczni moroje powiązani z królową, przynajmniej jeśli dotychczasowe doświadczenia były na to jakimś potwierdzeniem. Adrian westchnął. − Może jeśli jego nie będzie w pobliżu. O cholera. Przypomniało mi się, że ostatnim razem gdy tu byłem, zostawiłem płaszcz... chciałbym szybko stąd wyjść. − Masz jakieś pięćdziesiąt płaszczy – zauważyłam. − Spytaj Torrie – powiedziała Daniela. – Będzie wiedziała, gdzie jest. Adrian wyszedł znaleźć gosposię, zostawiając mnie ze swoją matką. Powinnam podjąć uprzejmą, zdawkową rozmowę, ale moja ciekawość brała nade mną górę. − Kolacja była naprawdę wyśmienita – powiedziałam szczerze. – I mam nadzieję, że nie zrozumiesz tego źle... chodzi o to, że... no cóż, wydajesz się nie mieć nic prze ciwko mojemu umawianiu się z Adrianem. Kiwnęła pogodnie głową. − Nie mam. − I... – dobra, to musiało zostać powiedziane. – Tat... Królowa Tatiana też nie wydaje się mieć coś przeciwko. − Bo tak jest. Upewniłam się, że moja szczęka nie uderzyła w podłogę. − Ale... chodzi o to, że ostatnim razem, gdy z nią rozmawiałam, była naprawdę wście kła. W kółko powtarzała, że nigdy nie pozwoli nam być w przyszłości razem, wziąć ślubu czy czegoś w tym stylu – skuliłam się, przypominając sobie żart Adriana. – – 44 –

Sądziłam, że uważasz tak samo. Lord Iwaszkow najwyraźniej tak. Nie możesz naprawdę chcieć, aby twój syn do końca życia był z dampirką. Uśmiech Danieli był uprzejmy, ale skrzywiony. − Planujesz być z nim do końca życia? Planujesz wyjść za niego i ustatkować się? Pytanie totalnie zbiło mnie z tropu. − Ja... nie... to znaczy, nie obrażając Adriana... Ja po prostu nigdy... − Nie planowałaś w ogóle się ustatkować? – skinęła mądrze głową. – Tak myślałam. Wierz mi, wiem, że Adrian nie był wcześniej poważny. Wszyscy wyciągali wnioski z rzeczy, które się nawet nie wydarzyły. Słyszałam o tobie, Rose... jak wszyscy. Podziwiam cię. Opierając się na tym, czego się dowiedziałam, domyślam się, że nie jesteś osobą, która porzuciłaby zostanie strażnikiem dla bycia kurą domową. − Masz rację – przyznałam. − W takim razie nie widzę problemu. Oboje jesteście młodzi. Jesteście zatem upoważ nieni do zabawy i robienia tego, co chcecie, ale zarówno ja jak i ty wiemy, że nawet jeśli do końca życia będziesz widywała Adriana tylko od czasu do czasu, to nie za mierzasz wychodzić za mąż ani ustatkowywać się. I to nie ma nic wspólnego z tym, co mówi Nathan, albo ktokolwiek inny. W taki sposób ten świat funkcjonuje. To właśnie taką osobą jesteś. Mogę to zobaczyć w twoich oczach. Tatiana również to sobie uświadomiła i dlatego odpuściła. Jesteś potrzebna na zewnątrz, w walce, i to właśnie zrobisz. Przynajmniej jeśli naprawdę masz zamiar być strażnikiem. − Mam. Wpatrywałam się w nią z podziwem. Jej postawa była niesamowita. Była pierwszym arystokratą, jakiego spotkałam, który natychmiast nie wariował i nie wkurzał się na wieść o sparowaniu się moroja i dampira. Jeśli inni ludzie podzielaliby jej pogląd, to ułatwiłoby wielu innym życie. Ona miała rację. Nie miało znaczenia, co myślał Nathan. To nawet nie miałoby znaczenia, gdyby w pobliżu był Dymitr. Zasadniczą kwestią było to, że Adrian i ja nie bylibyśmy razem do końca życia, ponieważ zawsze będę wypełniała obowiązki strażnika, nie leniuchując tak, jak on to robił. Zdanie sobie z tego sprawy ułatwiło pewne rzeczy, chociaż w tym samym czasie trochę mnie zasmuciło. Za jej plecami widziałam zbliżającego się z końca korytarza Adriana. Daniela pochyliła się do przodu, odpowiednio ściszając głos, żeby jej nie usłyszał. Gdy przemówiła, była w nim ta zatroskana matczyna nutka. − I Rose? Chociaż nie mam nic przeciwko waszemu umawianiu się i byciu szczęśliwym, to proszę, postaraj się nie złamać mu za bardzo serca, gdy nadejdzie czas.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 45 –

Rozdział czwarty DOSZŁAM DO WNIOSKU, ŻE NAJLEPIEJBĘDZIE nie wspominać Adrianowi o mojej rozmowie z jego matką. Nie potrzebowałam żadnych psychicznych mocy, żeby wyczuć jego mieszane uczucia, kiedy wracaliśmy do kwater dla gości. Ojciec go denerwował, ale pozorna akceptacja matki dodawała mu otuchy. Nie chciałam tego niszczyć, pozwalając mu się dowiedzieć, że nie miała nic przeciwko naszemu spotykaniu się tylko dlatego, że myślała, iż to tymczasowa, śmieszna sprawa. − Więc wychodzisz z Lissą? – zapytał, kiedy dotarliśmy do mojego pokoju. − Tak, przepraszam. Wiesz – babskie sprawy. – A przez babskie sprawy miałam na myśli kradzież z włamaniem. Adrian wydawał się nieco rozczarowany, ale wiedziałam, że nie zazdrościł naszej przyjaźni. Posłał mi niewielki uśmiech i owinął mnie rękami w pasie, pochylając się, żeby pocałować. Nasze usta się zetknęły, a to ciepło, które zawsze mnie tak zaskakiwało, teraz rozlewało się we mnie. Po kilku słodkich chwilach oderwaliśmy się od siebie, ale wyraz jego oczy mówił, że to nie było dla niego łatwe. − Do zobaczenia później – powiedziałam. Dał mi jeszcze jeden szybki buziak, a potem skierował się do swojego pokoju. Natychmiast odszukałam Lissę, która siedziała w swoim pokoju. Wpatrywała się intensywnie w srebrną łyżkę, a przez naszą więź wyczułam jej zamiary. Usiłowała natchnąć ją wpływem ducha tak, żeby ktokolwiek ją trzymał, rozweselił się. Zastanawiałam się, czy zamierzała to zrobić dla siebie, czy był to po prostu przypadkowy eksperyment. Nie sondowałam dalej jej umysłu, żeby się dowiedzieć. − Łyżka? – zapytałam z rozbawieniem. Wzruszyła ramionami i odłożyła ją. − Hej, to nie takie łatwe utrzymać władzę nad srebrem. Muszę brać to, co mogę dostać. − No cóż, to przyczyni się do wielu szczęśliwych kolacji. Uśmiechnęła się i położyła nogi na hebanowym stoliku do kawy, który stał na środku jej małego salonu w apartamencie. Za każdym razem, kiedy go widziałam, nie mogłam się powstrzymać od przypominania sobie lśniących, czarnych mebli, które były w moim więziennym apartamencie w Rosji. Walczyłam z Dymitrem kołkiem zrobionym z nogi od krzesła w podobnym stylu. − A tak przy okazji… to jak tam twoja kolacja? − Nie tak źle jak sądziłam – przyznałam. – Ale nigdy nie zdawałam sobie sprawy, jakim dupkiem był ojciec Adriana. Jego mama była właściwie całkiem fajna. Nie miała problemów co do naszego spotykania się. − Tak, poznałam ją. Jest miła… jednak nigdy nie sądziłam, żeby była wystarczająco miła, żeby się zgadzać z takim skandalicznym randkowaniem. Jak mniemam, Jej Królewska Wysokość nie pokazała się? – Lissa tylko żartowała, dlatego moja odpowiedź powaliła ją na ziemię. − Zrobiła to i… nie była okropna. − Że co? Czy powiedziałaś „nie była”? – 46 –

− Wiem, wiem. To było takie pokręcone. To była naprawdę szybka wizyta, żeby zobaczyć Adriana i zachowywała się, jakby moja obecność nie była jakąś wielką sprawą. – Nie zawracałam sobie głowy zagłębianiem się w poglądy polityczne Tatiany co do morojów trenowanych do walki. – Oczywiście, kto wie co by się stało, gdyby zosta ła?. Może wróciłaby do starej siebie. Potrzebowałabym wtedy całego zestawu srebrnej zastawy stołowej – żeby powstrzymać mnie od wsadzenia w nią noża. Lissa jęknęła. − Rose, nie możesz robić tego typu żartów. Uśmiechnęłam się szeroko. − Mówię rzeczy, których ty za bardzo boisz się powiedzieć. Musiała się uśmiechnąć w odpowiedzi na to. − Już minęło sporo czasu, odkąd to słyszałam – powiedziała miękko. Moja podróż do Rosji wywołała rozłam w naszej przyjaźni – który skończył się tak, że zrozumiałam, jak wiele w rzeczywistości dla mnie znaczyła. Resztę czasu spędziłyśmy włócząc się, rozmawiając o Adrianie i wymieniając plotki. Ulżyło mi, kiedy przeszedł jej wcześniejszy nastrój związany z Christianem, ale wraz z upływem dnia jej niepokój wzrastał względem naszej zbliżającej się misji z Mią. − Będzie dobrze – powiedziałam jej, kiedy już nadszedł czas. Wracałyśmy przez tere ny Dworu, ubrane w wygodne jeansy i podkoszulki. Miło było uwolnić się od szkolnego mundurka, ale znowu bycie na zewnątrz w jasnym świetle słonecznym wcale nie sprawiało, że czułam się zbyt ukryta. − To będzie łatwe. Lissa przerwała mi spojrzeniem, ale nic nie powiedziała. Strażnicy byli podstawą ochrony w naszym świecie, a to była ich siedziba główna. Włamanie się do środka z pewnością nie mogło być łatwe. Kiedy doszłyśmy do Mii, ta wyglądała na zdecydowaną i poczułam się zachęcona jej postawą – i tym, że ubrała się cała na czarno. Co prawda, nie za wiele to pomoże w świetle słońca, ale sprawiało takie wrażenie, że to wszystko stawało się bardziej uzasadnione. Umierałam z ciekawości, co się stało z Christianem. Lissa też. I znowu, to był jeden z tych tematów, które najlepiej zostawić niewyjaśnionymi. Jednakże Mia wyjaśniła nam swój plan i szczerze powiedziawszy czułam, że miał około sześćdziesięciu pięciu procent szans na powodzenie. Lissa niepokoiła się swoją rolą, odkąd zawierała w sobie użycie kompulsji, ale była żołnierzem i zgodziła się to zrobić. Szczegółowo wszystko omówiłyśmy kilka razy, a potem ruszyłyśmy do budynku, który mieścił w sobie zapis wszystkich strażniczych działań. Byłam tam już raz wcześniej, kiedy Dymitr zabrał mnie, żeby zobaczyć się z Wiktorem, trzymanym w jednej z cel sąsiadujących z siedzibą główną strażników. Nigdy wcześniej nie spędzałam zbyt wiele czasu w głównych biurowcach, a jak przepowiedziała Mia, były lekko obstawiane o tej porze dnia.

– 47 –

Kiedy weszliśmy do środka, natychmiast znalazłyśmy się w okolicy recepcji, jak to zwykle bywało w każdym innym budynku administracyjnym. Srogi strażnik siedział przy biurku z komputerem oraz szafami na dokumenty i stołami dokoła niego. Prawdopodobnie nie miał zbyt wiele do roboty o tej porze nocy, ale nadal był wyraźnie w stanie gotowości. Za nim znajdowały się drzwi, które przykuły moją uwagę. Mia wyjaśniła, że to były wrota do wszystkich strażniczych tajemnic, do ich akt i głównych biurowców – oraz okolic nadzorowanych, czyli regionów podwyższonego ryzyka na Dworze, które były monitorowane. Srogi czy nie, gość uśmiechnął się nieco do Mii. − Nie jest dla ciebie trochę za późno? Nie odrabiasz tutaj lekcji, prawda? Odpowiedziała mu szerokim uśmiechem. Musiał być jednym z tych strażników, z którymi zaprzyjaźniła się podczas swojego pobytu na Dworze. − Nie, po prostu spacerowałam z przyjaciółmi i chciałam im pokazać okolicę. Kiedy zobaczył mnie i Lissę, uniósł brew. Nieznacznie kiwnął głową potwierdzająco. − Księżniczka Dragomir. Strażniczka Hathaway. Najwyraźniej nasze reputacje wyprzedzały nas. Po raz pierwszy zostałam nazwana swoim nowym tytułem. Zaskoczyło mnie to – i sprawiło, że poczułam się nieco winna, że zdradzam grupę, której dopiero co stałam się członkiem. − To jest Don – wyjaśniła Mia. – Don, księżniczka ma do ciebie prośbę. Spojrzała znacząco na Lissę, która wzięła głęboki wdech i skupiła swój wzrok na nim. − Don – powiedziała stanowczo – daj nam klucze i kody do archiwów z aktami na dole. A potem upewnij się, że kamery w tych okolicach są wyłączone. Zmarszczył brwi. − Dlaczego miałbym… Ale kiedy jej oczy dalej wbijały się w niego, zauważyłam jak kompulsja przejmuje nad nim kontrolę. Rysy jego twarzy wygładziły się w geście współpracy, a ja odetchnęłam z ulgą. Zaledwie paru ludzi było wystarczająco silnych, żeby stawić opór kompulsji – zwłaszcza tej zwykłych morojów. Ale ta Lissy była znacznie silniejsza z powodu ducha, jednak nigdy nie wiesz, czy ktoś się przez to nie przełamie. − Oczywiście – powiedział wstając. Otworzył szufladę i podał Mii pęk kluczy, które natychmiast mi przekazała. – Kod to 4312578. Zanotowałam w pamięci. Skinął palcem w stronę tych wszechpotężnych drzwi. Za nimi korytarze rozchodziły się we wszystkich kierunkach. Wskazał na jeden, z naszej prawej strony. − Tamtędy w dół. Na końcu skręćcie w lewo, następnie zejdźcie dwie kondygnacje schodami na dół i to będą drzwi po prawej stronie. – 48 –

Mia spojrzała na mnie, żeby się upewnić, czy zrozumiałam. Kiwnęłam głową i z powrotem zwróciła się do niego. − A teraz upewnij się, że monitoring jest wyłączony. − Zabierz nas tam – powiedziała stanowczo Lissa. Don nie mógł oprzeć się jej rozkazowi i obie z Mią poszły za nim zostawiając mnie samą sobie. Ta część planu należała w pełni do mnie, więc pospieszyłam korytarzem w dół. Może i było teraz niewielu pracowników w ośrodku, ale i tak zawsze mogłam na kogoś wpaść – a nie byłoby żadnej kompulsji, która by mi pomogła wyjść z kłopotów. Wskazówki Dona były trafne, ale nadal nie byłam na to przygotowana, kiedy wklepałam kod i weszłam do skarbca. Rzędy i jeszcze raz rzędy szafek z dokumentami rozciągały się wzdłuż olbrzymiego korytarza. Końca tego wszystkiego nie było widać. Regały z półkami były wysokie na pięć metrów, a słabe oświetlenie fluoroscencyjne i dziwna, a zarazem przerażająca cisza, nadawały temu wszystkiemu wrażenie strasznego, niemal nawiedzonego miejsca. Znajdowały się tam wszystkie informacje strażników sprzed epoki cyfrowej. Bóg jeden wie, z jak dawna pochodziły te akta. Ze Europy średniowiecznej? Nagle poczułam się zniechęcona i zastanawiałam się, czy będę w stanie w ogóle to znaleźć. Weszłam do pierwszego rzędu z lewej strony, zauważając z ulgą, że był oznakowany. AA1, jak głosił podpis. Poniżej było AA2 i tak dalej. O rany. Zajmie mi parę rzędów, zanim w ogóle dostanę się do As. Byłam wdzięczna, że organizacja była łatwa i uporządkowana alfabetycznie, ale teraz zrozumiałam dlaczego te rzędy ciągnęły się w nieskończoność. Musiałam wracać się przez więcej, niż trzy czwarte drogi w dół pomieszczenia, żeby dostać do TS. A i tak nie było go, dopóki nie dostałam się do szuflady TA27, gdzie znalazłam kartotekę więzienia Tarasow. Sapnęłam. Kartoteka była gruba, wypełniona wszelakimi rodzajami dokumentów. Były zarówno strony z historią więzienia i schematami jego migracji, jak i plany rozmieszczenia dla każdej z jego lokalizacji. Ledwie mogłam w to uwierzyć. Tak wiele informacji… ale czego potrzebowałam? Co okaże się użyteczne? Odpowiedź nadeszła szybko: wszystko. Zamknęłam szufladę i wsunęłam folder pod ramię. Dobrze. Czas wydostać się stąd. Odwróciłam się i lekko truchtając, zaczęłam kierować do wyjścia. Teraz, kiedy miałam już to czego potrzebowałam, silna potrzeba ucieczki stamtąd ponaglała mnie. Niemal byłam tuż przy wyjściu, kiedy usłyszałam delikatne kliknięcie, a drzwi się otworzyły. Zamarłam, kiedy dampir, którego nie rozpoznawałam, wszedł do środka. Ten również zamarł, wyraźnie zaskoczony i wzięłam to za niewielkie błogosławieństwo, że od razu nie przyparł mnie do ściany i nie zaczął przesłuchiwać. − Jesteś Rose Hathaway – powiedział. O Boże. Czy był tutaj ktoś, kto nie wiedział kim byłam? Napięłam się, niepewna czego teraz oczekiwać, ale przemówiłam, jakby nasze spotkanie nie niczym niezwykłym. − Na to wygląda. A ty, kim jesteś? − Michaił Tanner – powiedział nadal zmieszany. – Co ty tutaj robisz? − Wykonuję polecenie – powiedziałam śmiało. Wskazałam na kartotekę. – Strażnik, który teraz jest tutaj na służbie, potrzebował czegoś.

– 49 –

− Kłamiesz – powiedział. – Ja jestem strażnikiem na służbie w archiwach. Jeśli ktoś czegoś by potrzebował, to wysłałby mnie. O cholera. Próba sprzedania mu najlepiej ułożonego planu pod słońcem zawiodła. Jednak kiedy tam stałam, natchnęła mnie dziwna myśl. Jego wygląd w ogóle nic mi nie mówił: kręcone, brązowe włosy, średni wzrost, grubo po dwudziestce. Całkiem przystojny, naprawdę. Ale jego imię… coś w jego imieniu… − Panna Karp – wykrztusiłam. – To ty jesteś tym… ty byłeś związany z panną Karp. Zamarł, a jego niebieskie oczy rozszerzyły się bacznie. − Skąd o tym wiesz? Przełknęłam ślinę. To co zrobiłam – albo raczej próbowałam zrobić dla Dymitra – nie było precedensem. − Kochałeś ją. Wyjechałeś, żeby ją zabić po tym jak ona... po tym jak ona się przemie niła. – Panna Karp parę lat temu była naszą nauczycielką. Była użytkowniczką ducha, a jego efekty doprowadziły ją do szaleństwa, więc zrobiła jedyną rzecz, jaką mogła, aby ocalić swój umysł: stała się strzygą. Michaił, jej kochanek, chciał zrobić jedyną rzecz, jaką znał, żeby zakończyć ten nikczemny stan: odszukać ją i zabić. Wydawało mi się, że stałam twarzą w twarz z bohaterem równie dramatycznej historii miłosnej, co moja własna. – Ale nigdy jej nie znalazłeś – powiedziałam cicho. – Prawda? Odpowiedź chwilę mu zajęła. Uważnie mierzył mnie wzrokiem. Zastanawiałam się, o czym myślał. O niej? O swoim cierpieniu? Albo mnie analizował. − Nie – powiedział twardo. – Musiałem przestać. Strażnicy potrzebowali mnie bardziej. Powiedział to w spokojny, opanowany sposób, którym wyróżniali się strażnicy, ale w jego oczach dostrzegłam żal – żal, który więcej niż rozumiałam. Zawahałam się, zanim spróbowałam swojej jedynej szansy jaką miałam, żeby nie zostać aresztowaną i nie skończyć w celi więziennej. − Wiem… wiem, że masz wszelkie powody, żeby mnie stąd wyciągnąć i wydać. Powinieneś to zrobić. Właśnie tego się po tobie oczekuje –sama bym tak zrobiła. Ale cho dzi o to, że to… – ponownie wskazałam na kartotekę. – No cóż, w pewnym sensie próbuję zrobić, to co ty. Próbuję kogoś ocalić. Pozostał cicho. Prawdopodobnie mógł się domyślać, kogo miałam na myśli i zakładał, że „ocalić”, znaczy tyle, co „zabić”. Jeśli wiedział kim byłam, to wiedział też, kto był moim mentorem. Niewielu wiedziało o moim związku z Dymitrem, ale to, że o niego się troszczyłam, było z góry zakładane. − Wiesz, to wszystko i tak na darmo – powiedział w końcu Michaił. Tym razem, jego głos nieco się załamał. – Starałem się… tak bardzo się starałam ją odnaleźć. Ale kie dy oni znikają… kiedy nie chcą zostać odnalezieni… – Pokręcił głową. – Nic nie możemy zrobić. Rozumiem, dlaczego chcesz to zrobić. Uwierz mi, wiem. Ale to nie możliwe. Nigdy go nie odnajdziesz, jeśli on tego nie zechce. – 50 –

Zastanawiałam się, jak wiele mogłam powiedzieć Michaiłowi – jak wiele powinnam. Wówczas wydawało mi się, że jeśli był ktokolwiek na tym świecie, kto rozumiałby przez co przechodziłam, to właśnie ten mężczyzna. Poza tym, w tym przypadku nie miałam zbyt wielu opcji do wyboru. − Chodzi o to, że sądzę, że mogę go odnaleźć – powiedziałam powoli. – On mnie szuka. − Co? – brwi Michaiła uniosły się do góry. – Skąd o tym wiesz? − Ponieważ on, um, wysyła mi listy na ten temat. Natychmiast powrócił ten jego wyraz zaciętego wojownika. − Jeśli to wiesz, jeśli możesz go odnaleźć… powinnaś znaleźć sobie jakieś wsparcie, żeby go zabić. Wzdrygnęłam się na jego ostatnie słowa i znowu zaczęłam się bać, co powiedzieć. − Uwierzyłbyś mi, gdybym ci powiedziała, że jest sposób, żeby go ocalić? − Masz na myśli zniszczenie go? Pokręciłam głową. − Nie… Mam na myśli naprawdę ocalić. Sposób, żeby go przywrócić do jego pierwotnego stanu. − Nie – powiedział natychmiast Michaił. – To jest niemożliwe. − Może nie być. Znam kogoś, kto to zrobił – kto z powrotem odmienił strzygę. – No dobra, to było niewielkie kłamstwo. Właściwie to nie znałam tej osoby, ale nie za mierzałam wdawać się w serię znam–kogoś–kto–zna–kogoś… − To jest niemożliwe – powtórzył Michaił. – Strzygi są martwe. Nieumarłe. Żadna róż nica. − Co gdyby była taka szansa? – powiedziałam. – Co jeśli dałoby się to zrobić? Co jeśli panna Karp – jeśli Sonia – mogłaby znów stać się morojem? Co jeśli moglibyście znowu być razem? – To także oznaczałoby, że znowu byłaby szalona, ale to był problem natury technicznej na później. Miałam wrażenie, jakby minęła cała wieczność zanim odpowiedział, a mój niepokój wzrósł. Lissa nie mogła używać wpływu przez cały czas, a powiedziałam Mii, że się pospieszę. Ten plan mógł się rozlecieć, jeśli wkrótce stąd nie wyjdę. Jednak obserwując go zamyślonego, zauważyłam jak jego maska załamała się. Po całym tym czasie jaki minął, nadal kochał swoją Sonię. − Jeśli to co mówisz jest prawdą – a w to nie wierzę – to idę z tobą. Łou, nie. Nie w tym planie. − Nie możesz – powiedziałam szybko. – Już mam ludzi na miejscu. – Kolejne drobne kłamstwo. – Dodanie większej ilości ludzi, mogłoby wszystko zepsuć. Nie robię tego sama – powiedziałam ucinając to, co jak sądziłam byłoby jego kolejnym argumentem. – Jeśli naprawdę chcesz mi pomóc – naprawdę wykorzystać szansę przywrócenia jej z powrotem – musisz pozwolić mi odejść. – 51 –

− Nie ma szans, żeby to mogło być prawdą – powtórzył. Ale w jego głosie była wątpli wość i chwyciłam się jej. − Czy możesz wykorzystać taką możliwość? Więcej ciszy. Teraz zaczynałam się pocić. Michaił na chwilę zamknął oczy i wziął głęboki wdech. Potem odsunął się i wskazał na drzwi. − Idź. Niemal padłam z ulgi i natychmiast złapałam za klamkę od drzwi. − Dziękuję. Tak bardzo ci dziękuję. − Mogę mieć spore problemy przez to – powiedział znużony. – I nadal nie wierzę, żeby było to możliwe. − Ale masz nadzieję, że jest. – Nie potrzebowałam od niego odpowiedzi, żeby wiedzieć, że miałam rację. Otworzyłam drzwi, ale zanim przez nie przeszłam, zatrzyma łam się i spojrzałam na niego. Tym razem już nie ukrywał żalu i bólu na twarzy. – Jeśli naprawdę masz to na myśli… jeśli chcesz pomóc… może być sposób, żebyś mógł. Kolejny kawałek łamigłówki sam się rozwiązał dla mnie; kolejny sposób, w jaki mogliśmy osiągnąć swój cel. Wyjaśniłam czego od niego potrzebowałam i byłam zaskoczona, jak szybko się zgodził. Zdałam sobie sprawę z tego, że naprawdę był do mnie podobny. Oboje wiedzieliśmy, że idea przywracania strzyg była niemożliwa… ale jednak tak bardzo mocno pragnęliśmy wierzyć, że to może się stać. Potem samotnie wślizgnęłam się na schody prowadzące w górę. Dona nie było przy biurku i zastanawiałam się, co Mia z nim zrobiła. Nie chciałam czekać, żeby się dowiedzieć i zamiast tego skierowałam się na zewnątrz, na mały dziedziniec, który ustaliłyśmy, że będzie naszym miejscem spotkania. Obie, Lissa i Mia, czekały tam, niecierpliwie krążąc w kółko. Nie rozpraszana już dłużej przez niepokój, otworzyłam się na więź i poczułam poruszenie Lissy. − Dzięki Bogu – powiedziała, kiedy mnie zobaczyła. – Myślałyśmy, że zostałaś złapa na. − No cóż… to długa historia. – Taka, którą nie będę jej niepokoić. – Mam to, czego potrzebuję. I… właściwie to mam dużo więcej. Myślę, że możemy to zrobić. Mia posłała mi spojrzenie, które było zarówno kpiące, jak i tęskne. − I z pewnością chciałabym wiedzieć, co wy dwie kombinujecie. Pokręciłam głową, kiedy cała nasza trójka szła dalej. − Nie – odpowiedziałam. – Nie jestem pewna, czy chciałabyś.

Tłumaczenie: Szazi

– 52 –

Rozdział piąty ZDECYDOWAŁAM, ŻE NAJLEPIEJ będzie, jeśli razem z Lissą będziemy siedziały do późna w jej pokoju i ślęczały nad dokumentami. Była kłębowiskiem uczuć, gdy powiedziałam jej o moim spotkaniu z Michaiłem, o którym nie wspominałam Mii. Początkową reakcją Lissy było zaskoczenie, ale kłębiły się w niej też inne rzeczy. Strach przed tym, że mogę wpaść w kłopoty. Odrobinę ciepłego romantyzmu wobec tego, co Michaił i ja byliśmy skłonni zrobić dla tych, których kochaliśmy. Zastanowienie, czy ona potrafiłaby zrobić to samo, gdyby Christian znalazł się w takiej sytuacji. Bezzwłocznie zdecydowała, że tak. Jej miłość do niego ciągle była bardzo silna. A potem powiedziała sobie, że właściwie to on już jej nie obchodzi, co uważałabym za denerwujące, gdybym nie była rozkojarzona. − Co jest? – spytała. Westchnęłam głośno z konsternacją bez zdawania sobie z tego sprawy, dopóki nie wyczytałam tego z jej umysłu. Nie chcąc dawać jej znać, że uważnie czytałam jej myśli, wskazałam na porozrzucane po jej łóżku papiery. − Po prostu staram się coś z tego zrozumieć. To niezupełnie rozmijało się z prawdą. Plan więzienia był skomplikowany. Cele zajmowały dwa piętra i były maleńkie – tylko jeden więzień na celę. Papiery nie wyjaśniały dlaczego, ale powód był oczywisty. To zgadzało się z tym, co Abe powiedział o powstrzymywaniu przestępców przed zmienieniem się w strzygi. Gdybym była zamknięta w więzieniu przez lata, mogłabym zrozumieć pokusę złamania się i zabicia współwięźnia dla zmienienia się w strzygę i ucieczki. Ponadto cele mieściły się raczej w centralnej części budynku, otoczone strażnikami, biurami, "pokojami ćwiczeniowymi", kuchnią i pokojem karmicieli. Dokumenty wyjaśniały zarówno zmiany warty strażników jak i harmonogram karmienia więźniów. Najwyraźniej byli eskortowani do karmicieli pojedyńczo, dobrze strzeżeni i pozwalano im tylko na bardzo małe dawki krwi. I znowu wszystko sprowadzało się do utrzymania więźniów w osłabieniu, by uniemożliwić im przemianę w strzygi. Te wszystkie informacje były użyteczne, ale nie miałam powodu, by polegać na którejkolwiek z nich, gdyż akta miały pięć lat i to wszystko mogło być już nieaktualne. Prawdopodobne do tej pory wprowadzono tam wszelkiego rodzaju najnowsze urządzenia nadzorujące. Przypuszczalnie jedyną rzeczą, na którą mogliśmy liczyć, było to samo umiejscowienie więzienia i rozkład jego pomieszczeń. − Jak dobra czujesz się w tworzeniu amuletów? – spytałam Lissę. Pomimo że nie była zdolna włożyć tak dużo leczniczych umiejętności ducha w mój pierścionek, jak Oksana – kobieta, którą znałam – odnotowałam, że mój temperament wywoływany przez ciemność trochę osłabł. Lissa zrobiła również pierścionek dla Adriana, chociaż nie mogłam powiedzieć, żeby na pewno pomagał mu ostatnio kontrolować jego wady... nawyki, którymi zwykle się oddawał, żeby utrzymać ducha na wodzy. Przewróciła oczami i z powrotem przewróciła się na plecy. Była całkowicie wyczerpana, ale przez wzgląd na mnie próbowała nie zasnąć. – 53 –

− Coraz lepiej mi to idzie. Chciałabym kiedyś spotkać Oksanę. − Może któregoś dnia – powiedziałam wymijająco. Nie sądziłam, żeby Oksana kiedykolwiek opuściła Syberię. Uciekła ze swoim strażnikiem i nie chciała zwracać na siebie uwagi. Poza tym, nie chciałam tam widzieć Lissy krótko po moich przej ściach. – Jesteś w stanie zakląć cokolwiek poza leczeniem? – Chwilę później sama sobie odpowiedziałam na to pytanie. – Och, racja. Łyżkę. Lissa skrzywiła się, co zamieniło się w ziewnięcie. − Nie sadzę, żeby to aż tak dobrze zadziałało. − Hmm. − Hmm? Spojrzałam z powrotem na plany. − Zastanawiam się, czy mogłabyś zrobić kilka amuletów z kompulsją. To by nam bar dzo w tym pomogło. Musimy sprawić, aby ludzie widzieli to, co chcemy żeby widzieli. Oczywiście jeśli Wiktor – którego zdolności kompulsji nie były nawet zbliżone do jej – zdołał zrobić amulet pożądania, ona mogła zrobić to, czego potrzebowałam. Potrzebowała tylko więcej praktyki. Rozumiała podstawowe zasady tworzenia, ale miała trudności z osiągnięciem pożądanego końcowego efektu. Jedynym problemem było to, że prosząc ją, by to zrobiła, zmuszałam ją do wykorzystywania ducha w jeszcze większej ilości. Nawet jeśli skutki uboczne nie pojawiały się natychmiast, to prawdopodobnie wrócą i zaczną ją prześladować w przyszłości. Spojrzała na mnie dziwnie, ale gdy dostrzegłam jej kolejne ziewnięcie, powiedziałam jej żeby się tym nie martwiła i że wyjaśnię jej to jutro. Nie wysunęła żadnego sprzeciwu i po szybkim uściśnięciu się, obie powróciłyśmy do własnych lóżek. Nie zamierzałyśmy zażyć dużej dawki snu, ale musiałyśmy spróbować dostać jej tyle, ile mogłyśmy. Jutro miał być wielki dzień. Gdy szłam na proces Wiktora, założyłam formalny, czarno–biały strażniczy strój. W normalnych okolicznościach, kiedy było się na służbie, nosiliśmy cywilne ubrania. Ale na specjalne okazje wymagali od nas, żebyśmy wyglądali rzeczowo i profesjonalnie. Następnego ranka po naszym brawurowym włamaniu, przeszłam swój pierwszy prawdziwy test strażniczej mody. Na rozprawie Wiktora miałam na sobie używane ubrania, ale teraz posiadałam oficjalny strój strażnika, dopasowany dokładnie do moich wymiarów: czarne luźne spodnie z prostą nogawką, biała bluzka zapinana na guziki i czarny, kostiumowy żakiet, który perfekcyjnie na mnie leżał. To z pewnością nie miał być seksowny strój, ale sposób w jaki opinał mój brzuch i biodra, podkreślał moje walory. Byłam zadowolona ze swojego odbicia w lustrze. Po kilku minutach zastanowienia, zebrałam swoje włosy w starannie spleciony kok, by pokazać moje znaki molnija. Skóra ciągle była podrażniona, ale przynajmniej zniknął bandaż. Wyglądałam bardzo... profesjonalnie. Zasadniczo to w pewnym sensie przypominałam Sydney. Była Alchemikiem – człowiekiem, który współpracował z morojami i dampirami, pomagając ukrywać przed światem istnienie wampirów. Ze swoim

– 54 –

dobrym wyczuciem mody zawsze wyglądała na gotową do biznesowych spotkań. Miałam ochotę wysłać jej kartkę na Gwiazdkę. Jeśli kiedykolwiek był czas, bym się popisała, to właśnie dzisiaj był ten dzień. Po testach i skończeniu szkoły, to był kolejny wielki krok do zostania strażnikiem: uroczysty lunch, na którym byli obecni wszyscy absolwenci. Moroje, którzy spełniali warunki do otrzymania nowych strażników również byli na nim obecni, mając nadzieję wypatrzyć kandydatów. Nasze oceny ze szkoły i testów zostały od teraz podawane do publicznej wiadomości, a lunch był dla morojów szansą do poznania nas i złożenia oferty na tych, których chcieli przydzielić do swojej ochrony. Naturalnie, większość z gości była arystokratami, ale kilku innych ważnych morojów również się kwalifikowało. Naprawdę nie miałam żadnego interesu w popisywaniu się i przyczepianiu do rodzin z wyższych sfer. Lissa była jedyną, którą chciałam ochraniać. Jednak ciągle musiałam robić dobre wrażenie. Musiałam dać jasno do zrozumienia, że jestem tą, która powinna z nią być. Lissa i ja razem weszłyśmy do królewskiej sali balowej. To było jedyne wystarczająco duże miejsce, mogące pomieścić nas wszystkich, odkąd byli tu obecni nie tylko absolwenci Św. Władimira. Wszystkie amerykańskie szkoły przysłały swoich rekrutów i przez moment widziałam przyprawiające o zawrót głowy, biało–czarne morze. Plamki koloru – arystokraci ubrani w swoje najświetniejsze stroje – ożywiali odrobinę paletę. Znajdujące się wokół nas delikatne malowidła ścienne sprawiały, że ściany zdawały się promienieć. Lissa nie założyła sukni balowej czy czegoś w tym stylu, ale wyglądała bardzo elegancko w dopasowanej do figury turkusowej sukience z czystego jedwabiu. Członkowie rodzin królewskich mieszali się z tłumem z towarzyską łatwością, w jakiej ich wychowano, natomiast moi koledzy z klasy poruszali się dosyć niepewnie. Jednak nikt nie wydawał się zwracać na to uwagi. To nie naszym zadaniem było odszukanie innych: to oni mieli do nas podchodzić. Wszyscy absolwenci nosili imienne plakietki, wygrawerowane w metalu. Nie było na nich nalepek w stylu: "cześć, nazywam się...". Plakietki czyniły nas rozpoznawalnymi, aby arystokraci mogli do nas podejść i przeprowadzić z nami swoje przesłuchanie. Nie spodziewałam się, żeby ktokolwiek ze mną rozmawiał poza moimi przyjaciółmi, więc razem z Lissą skierowałam się prosto do bufetu, a następnie zajęłyśmy cichy zakątek by pochłonąć nasze kanapki i kawior. W sumie to Lissa jadła kawior. Dla mnie za bardzo przypominał o Rosji. Oczywiście Arian odszukał nas jako pierwszy. Obdarzyłam go szerokim i nieco krzywym uśmiechem. − Co ty tutaj robisz? Wiem, że nie kwalifikujesz się do otrzymania strażnika. Z żadnymi konkretnymi planami na przyszłość, zakładano że Adrian będzie po prostu mieszkał w Dworze. W takim wypadku nie potrzebował zewnętrznej ochrony – chociaż gdyby postanowił wyruszyć w świat, z pewnością by się kwalifikował. − Prawda, ale nie mogłem przegapić przyjęcia – powiedział. Trzymał w ręku kieliszek szampana, a ja zastanawiałam się, czy działanie pierścionka otrzymanego od Lissy przestało na niego działać. Oczywiście okazyjny drink naprawdę nie

– 55 –

był końcem świata – a wniosek randkowy w tej kwestii był dosyć nieprecyzyjny. Chciałam by głównie trzymał się z daleka od palenia. − Zostałaś już otoczona tuzinem przepełnionych nadzieją ludzi? Pokręciłam głową. − Kto chciałby lekkomyślną Rose Hathaway? Tą, która bez ostrzeżenia rzuca wszystko i idzie załatwiać swoje własne sprawy? − Mnóstwo osób – powiedział. – Ja z pewnością tak. Skopywałaś tyłki w bitwie i pamiętaj: wszyscy myślą, iż wyruszyłaś na jakąś zabawę w zabijanie strzyg. Niektórzy mogą myśleć, że to jest warte twojej pomylonej osobowości. − On ma rację – powiedział niespodziewanie jakiś głos. Spojrzałam w górę i zobaczyłam, że obok nas stoi Tasza Ozera, z niewielkim uśmiechem na swojej pooranej bliznami twarzy. Pomimo oszpecenia uważałam, że pięknie dzisiaj wygląda – bardziej arystokratycznie, niż kiedykolwiek widziałam. Miała na sobie granatową spódnicę i koronkowy bezrękawnik, a jej długie czarne włosy błyszczały. Nosiła nawet buty na wysokim obcasie i biżuterię – coś, czego z pewnością nigdy u niej nie widziałam. Ucieszyłam się na jej widok. Do tej pory nie wiedziałam, że przyjechała do Dworu. Przyszła mi do głowy osobliwa myśl. − Pozwolili ci w końcu mieć strażnika? Członkowie rodzin królewskich mieli wiele cichych, grzecznych sposobów stronienia od tych, którzy byli w niełasce. W przypadku Ozerów, ich przydział strażnika został ucięty do połowy, jako kara za to, co zrobili rodzice Christiana. To było totalnie niesprawiedliwe. Ozerowie zasługiwali na te same prawa, co pozostałe rodziny arystokratów. Skinęła głową. − Sądzę, że oni mają nadzieję, że to mnie uciszy na temat walki morojów z dampirami. Taki rodzaj łapówki. − Takiej, na którą z pewnością nie dasz się nabrać. − Nie. Jeśli już, to to tylko da mi kogoś, z kim można by to przećwiczyć. – Jej uśmiech przygasł i niepewnie rozejrzała się po naszych twarzach. – Mam nadzieję, że nie będziesz obrażona... ale złożyłam podanie z prośbą o ciebie, Rose. Wymieniłam z Lissą zaskoczone spojrzenia. − Och – nie wiedziałam, co jeszcze powiedzieć. − Mam nadzieję, że przydzielą cię Lissie – dodała szybko Tasza, wyraźnie skrępowana. – Ale królowa wydaje się dosyć stanowcza w swoich własnych wyborach. W tym przypadku... − W porządku – powiedziałam. – Jeśli nie mogę być z Lissą, to raczej wolałabym być z tobą. To była prawda. Pragnęłam Lissy bardziej, niż kogokolwiek innego na świecie, ale jeśli nas rozdzielą, to zdecydowanie wolałam Taszę od jakiegoś snobistycznego arystokraty. – 56 –

Oczywiście byłam całkiem pewna, że moje szanse dostania przydziału do Taszy były tak samo kiepskie, jak do Lissy. Ci, którzy byli wściekli na mnie za ucieczkę, mogliby odegrać się na mnie w swój sposób, dając mi najbardziej paskudną z możliwych posad. I nawet jeśli przyznano jej strażnika, miałam wrażenie że preferencje Taszy również nie były wysokim priorytetem. Moja przyszłość ciągle była wielkim znakiem zapytania. − Hej! – zaprotestował Adrian, urażony tym, że nie nazwałam go swoim drugim wybo rem. Pokręciłam na niego głową. − Wiesz, że i tak przydzielą mnie do kobiety. Poza tym, musisz zrobić coś ze swoim życiem, żeby zasłużyć na strażnika. Powiedziałam to z żartem, ale niezadowolona mina uświadomiła mi, że właśnie mogłam zranić jego uczucia. Tasza natomiast wyglądała jakby jej ulżyło. − Cieszę się, że nie masz nic przeciwko. W międzyczasie będę robiła, co tylko zdołam, żeby pomóc wam dwóm – przewróciła oczami.– Nie, żeby moja opinia się bardzo liczyła. Dzielenie się swoimi obawami wobec dostania przydziału do Taszy wydawało się bezcelowe. Zamiast tego zaczęłam dziękować jej za tę ofertę, ale wówczas dołączył do nas kolejny gość: Daniela Iwaszkow. − Adrian, nie możesz zatrzymywać Rose i Wasylissy tylko dla siebie – zganiła go łagodnie z małym uśmiechem na twarzy, po czym zwróciła się do Lissy i mnie. – Królowa pragnie widzieć was obie. Cudownie. Obie wstałyśmy, ale Adrian pozostał na swoim miejscu, nie mając ochoty na odwiedzanie ciotki. Tasza najwyraźniej też jej nie miała. Widząc ją, Daniela posłała jej zdawkowe, uprzejme skinienie głową : "Lady Ozera", po czym odeszła, przypuszczając, że za nią podążymy. Uważałam to za ironiczne, że Daniela jest skłonna zaakceptować mnie, ale nadal ma to typowe powściągliwe uprzedzenie wobec Ozerów. Najwidoczniej jej uprzejmość istniała tylko do tej pory. Jednakże Tasza dawno temu stała się uodporniona na ten rodzaj traktowania. − Miłej zabawy – powiedziała i przyjrzała się Adrianowi. – Więcej szampana? − Lady Ozera – powiedział z kurtuazją – ty i ja jesteśmy dwoma umysłami z jedną myślą. Zawahałam się przed podążeniem za Lissą do Tatiany. Przyjęłam do wiadomości nowy, wytworny wygląd Taszy, ale teraz tylko jedna rzecz przykuła moją uwagę. − Czy cała twoja biżuteria jest srebrna? – zapytałam. W roztargnieniu dotknęła naszyjnika z opali, znajdującego się na jej szyi. Jej palce były przystrojone trzema pierścionkami. − Tak – odpowiedziała zmieszana. – Dlaczego pytasz? – 57 –

− To zabrzmi naprawdę dziwnie... no może nie aż tak, w porównaniu do mojej normal niej dziwaczności. Ale czy mogłabym, um, pożyczyć to wszystko? Lissa rzuciła mi spojrzenie i natychmiast odgadła moje motywy. Potrzebowałyśmy więcej amuletów, które byłyby srebrne i nie rzucające się w oczy. Tasza wygięła brew w łuk, ale tak, jak wielu moich przyjaciół, miała niezwykłą umiejętność radzenia sobie z dziwnymi pomysłami. − Jasne – powiedziała. – Ale mogę dać ci je później? Nie za bardzo chcę ściągać biżu terię w środku tego przyjęcia. − Żaden problem. − Przyślę ci ją do pokoju. Po załatwieniu tej sprawy, Lissa i ja podeszłyśmy do miejsca, gdzie stała Tatiana, otoczona przez wielbicieli i ludzi chcących się jej podlizać. Daniela musiała się mylić mówiąc, że Tatiana chciała widzieć nas obie. Wspomnienie jej krzyczącej na mnie za Adriana ciągle tliło się w mojej głowie, a kolacja u Iwaszkowów nie sprawiła bym myślała, że królowa i ja nagle stałyśmy się najlepszymi przyjaciółkami. Jednak ku mojemu zdziwieniu, gdy zobaczyła mnie i Lissę uśmiechnęła się radośnie. − Wasylissa. I Rosemarie. – Skinęła na nas gestem każącym podejść bliżej i grupa rozstąpiła się. Podeszłam do niej z Lissą niepewnym krokiem. Czy miałam zostać skrzyczana przed tymi wszystkimi ludźmi? Najwyraźniej nie. Zawsze znajdowali się nowi arystokraci do poznania i Tatiana najpierw przedstawiła każdemu z nich Lissę. Wszyscy byli ciekawi księżniczki Dragomir. Ja również zostałam przedstawiona, choć królowa nie stawała na głowie, by wygłaszać na moją cześć pochwalne ody, jak to robiła z Lissą. Niemniej jednak niezostanie w ogóle pominiętym było niesamowite. − Wasyslisso – powiedziała Tatiana, kiedy zakończyły się formalności. – Sądzę, że powinnaś wkrótce odwiedzić Leihgh. Twoja wizyta została przewidziana, och, za może jakieś półtora tygodnia. Naturalnie Serena i Grant będą ci towarzyszyć. Wyślę również kilku dodatkowych strażników. – Serena i Grant byli strażnikami, którzy zajęli miejsce moje i Dymitra w jej przyszłej ochronie. Oczywiście, że poszliby z nią. I wówczas Tatiana powiedziała najbardziej zdumiewającą rzecz ze wszystkich. – Ty również możesz jechać, jeśli zechcesz, Rose. Wasylissie trudno byłoby świętować bez ciebie. Lissa pojaśniała. Uniwersytet w Lehigh. Wabik, który sprawił, że zgodziła się zamieszkać na Dworze. Lissa tęskniła za dużą ilością wiedzy, którą mogłaby dostać – a królowa dała jej na to szansę. Perspektywa tej wizyty całkowicie wypełniła ją zapałem i podekscytowaniem – zwłaszcza, że mogła obchodzić tam swoje urodziny ze mną. To wystarczyło, by odgonić jej myśli od Wiktora i Christiana, co dużo znaczyło. − Dziękuję, Wasza Wysokość. Byłoby wspaniałe. Wiedziałam jednak, że było spore prawdopodobieństwo, że nie będziemy w okolicy, by złożyć tą zaplanowana wizytę – nie, jeśli mój plan co do Wiktora zadziała. Ale nie chciałam – 58 –

rujnować szczęścia Lissy. Poza tym, raczej nie mogłam wspomnieć o tym w tłumie arystokratów. Byłam również oszołomiona, że w ogóle dostałam zaproszenie. Po jego wydaniu, królowa nie powiedziała do mnie nic więcej i kontynuowała rozmawianie z otaczającymi ją arystokratami. Ale była miła – przynajmniej jak na nią – gdy się do mnie zwracała, tak samo jak w domu Iwaszkowów. Może nie tak, jak najlepsza przyjaciółka, ale z pewnością też nie jak kompletnie obłąkana suka. Może Daniela miała rację. Nastąpiło więcej grzeczności, ponieważ wszyscy chcieli porozmawiać i wywrzeć wrażenie na królowej. Wkrótce stało się oczywiste, że nie byłam już dłużej potrzebna. Rozglądając się wokół po sali, odnalazłam kogoś, z kim chciałam porozmawiać. Spokojnie oddaliłam się od grupy, wiedząc że Lissa mogła sama sobie poradzić. − Eddie! – zawołałam, dochodząc do drugiego końca sali balowej. – W końcu jesteś sam. Eddie Castile, dampir i mój długoletni przyjaciel, uśmiechnął się szeroko na mój widok. Był wysoki, z wąską, pociągłą twarzą, która ciągle miała uroczy, chłopięcy wygląd. Jego piaskowe blond włosy były dla odmiany ujarzmione. Lissa żywiła kiedyś nadzieję, że ja i Eddie moglibyśmy się spotykać, ale my byliśmy po prostu tylko przyjaciółmi. Jego najlepszym przyjacielem był Mason – chłopak, który szalał na moim punkcie i który został zamordowany przez strzygi. Po jego śmierci, Eddie i ja zaczęliśmy chronić siebie nawzajem. Później, podczas ataku na Św. Władimira został porwany i te doświadczenia uczyniły go poważnym i zdecydowanym strażnikiem – czasami trochę zbyt poważnym. Chciałam by miał więcej zabawy, dlatego byłam zachwycona, widząc szczęśliwy błysk w jego piwnych oczach. − Sądzę, że chyba każdy arystokrata w tym pokoju próbował cię podkupić – powiedziałam złośliwie. To niezupełnie był żart. Podczas przyjęcia miałam na niego oko i widziałam, że ktoś mu zawsze towarzyszył. Jego papiery były idealne. To, że przeżył w swoim życiu straszne zdarzenia, mogło go przerazić, ale dobrze świadczyło o jego umiejętnościach. Miał doskonałe stopnie i oceny z testów. Najważniejsze jednak było, że nie miał mojej lekkomyślnej reputacji. Był dobrą partią. − − − −

W pewnym sensie – zaśmiał się. – Naprawdę nie spodziewałem się tego. Jesteś strasznie skromny. Jesteś najgorętszym towarem w tym pokoju. Nie w porównaniu do ciebie. Tak. Jak wynika z kolejki osób, pragnących ze mną porozmawiać. Z tego co wiem, to Tasza Ozera jest jedyną, która mnie chce. No i oczywiście Lissa.

Na twarzy Eddiego pojawiły się zmarszczki zamyślenia. − Mogło być gorzej. − Będzie gorzej. Nie ma mowy, żebym dostała którąkolwiek z nich. Zamilkliśmy i wypełnił mnie nagły niepokój. Podeszłam by poprosić Eddiego o przysługę, ale to już dłużej nie wydawało się dobrym pomysłem. Eddie był na granicy błyskotliwej kariery. Był lojalnym przyjacielem i byłam pewna, że pomógłby mi w tym, czego potrzebowałam... ale nagle nie sądziłam, że mogłabym go o to prosić.

– 59 –

Jednak podobnie jak Mia, Eddie był spostrzegawczy. − Co się dzieje, Rose? – jego głos był zatroskany, co świadczyło o tym, że uaktywniła się jego obronna natura. Potrzasnęłam głowa. Nie mogłam tego zrobić. − Nic. − Rose – powiedział ostrzegawczo. Uciekłam wzrokiem, niezdolna do spojrzenia mu w oczy. − To nie jest ważne, naprawdę. Znajdę jakiś inny sposób, kogoś jeszcze. Ku mojemu zaskoczeniu, wyciągnął rękę dotykając mojego policzka i palcem wskazującym z powrotem odwracając moja głowę. Jego spojrzenie złapało moje, nie pozwalając mu na ucieczkę. − Czego potrzebujesz? Patrzyłam na niego przez długi czas. Byłam okropnie samolubna ryzykując życie i reputację przyjaciół, o których się troszczyłam. Jeśli Christian i Lissa nie zakończyliby swojego związku, jego też bym poprosiła. Ale został mi tylko Eddie. − Muszę zrobić coś... co jest dosyć ekstremalne. Na jego twarzy ciągle była powaga, ale jego usta drgnęły w kpiącym uśmiechu. − Wszystko co robisz jest ekstremalne, Rose. − Nie tak jak to. To jest... czymś, co może ci wszystko zrujnować i wpakować cię w spore tarapaty. Nie mogę ci tego zrobić. Ten pół uśmiech zniknął. − To nie ma znaczenia – powiedział dobitnie. – Jeśli mnie potrzebujesz, pomogę ci bez względu na to, co to jest. − Nawet nie wiesz, co to takiego. − Ufam ci. − To rodzaj czegoś nielegalnego. A nawet będącego zdradą stanu. To na moment go zaskoczyło, ale pozostał zdecydowany. − Cokolwiek zechcesz. Nie obchodzi mnie to. Mam wobec ciebie dług. Dwa razy ocaliłam Eddiemu życie i wiedziałam, że ma na myśli dokładnie to, co mówi. Czuł się wobec mnie zobowiązany. Poszedłby gdziekolwiek bym go poprosiła, ale nie zrobiłby tego z miłosnych względów, tylko z lojalności i przyjaźni. − To jest nielegalne – powtórzyłam. – Musiałbyś wymknąć się z Dworu... dzisiaj wieczorem. I nie wiem, kiedy byśmy wrócili. – 60 –

Było całkiem możliwe, że już nie wrócimy. Gdyby doszło do starcia ze strażnikami więzienia... no cóż, mogliby podjąć działania, mające na celu zlikwidowanie nas i tym samym wypełnić swoje obowiązki. To po to właśnie wszyscy trenowaliśmy. Ale nie mogłam dokonać tego włamania tylko z Lissą i jej kompulsją. Potrzebowałam kogoś do chronienia moich pleców. − Powiedz mi tylko, kiedy. I to by było na tyle co do tej kwestii. Nie powiedziałam mu o pełnym zakresie naszego planu, ale podałam mu miejsce naszego nocnego spotkania i określiłam rzeczy, które musimy zabrać. Ani razu mnie o nic nie zapytał. Powiedział tylko, że tam będzie. I właśnie wtedy podeszli do niego kolejni, chcący z nim porozmawiać arystokraci. Wiedząc, że na pewno się pojawi, zostawiłam go z nimi i odeszłam. To było trudne, ale odepchnęłam swoje wyrzuty sumienia, że przypuszczalnie mogę zrujnować mu przyszłość. Gdy późnym wieczorem mój plan zaczynał wchodzić w życie, zgodnie z obietnicą pojawił się Eddie. Lissa także. I znowu noc oznaczała "biały dzień". Czułam ten sam lęk, co podczas skradania się z Mią. Światło odsłaniało wszystko, ale oznaczało też, że większość ludzi spała. Lissa, Eddie i ja ciągle poruszaliśmy się po terenach Dworu tak skrycie jak tylko mogliśmy, spotykając się z Michaiłem w zamkniętej sekcji, która garażowała wszelkiego rodzaju pojazdy. Garaże – duże i metalowe – wyglądały na industrialne i były usytuowane na obrzeżach Dworu. Na zewnątrz nie było nikogo poza nami. Wślizgnęliśmy się do garażu, który wskazał nam poprzedniej nocy i odetchnęłam z ulgą, gdy nie znalazłam w nim nikogo więcej. Przyjrzał się całej naszej trójce, wyraźnie zaskoczony moją "uderzeniową ekipą", ale nie zadawał żadnych pytań, ani też nie wyraził żadnych chęci dołączenia do nas. Wezbrało we mnie jeszcze więcej poczucia winy. Przede mną była kolejna osoba, która ryzykowała dla mnie swoją przyszłość. − Będzie ciasno – zadumał się. Zmusiłam się do uśmiechu. − Wszyscy tutaj jesteśmy przyjaciółmi. Michaił nie zaśmiał się z mojego żartu, w zamian podnosząc z trzaskiem pokrywę bagażnika Dodge Chargera. Nie żartował mówiąc, że będzie ciasno. To był nowszy model samochodu, co w pewnym sensie było minusem. Starszy model byłby większy, ale strażnicy trzymali tylko najdroższe wyposażenie. − Kiedy tylko znajdziemy się wystarczająco daleko, otworzę bagażnik i wypuszczę was – powiedział. − Nic nam nie będzie – zapewniłam go. – Zróbmy to. Razem z Lissą i Eddiem wtaszczyliśmy się do bagażnika. − O Boże – mruknęła Lissa. – Mam nadzieję, że nikt nie ma klaustrofobii. To było jak kiepska wersja Twistera. Bagażnik był wystarczająco duży na jakieś bagaże, ale nie zaplanowano go do pomieszczenia trzech osób. Przestrzeń osobista nie istniała, gdy zostaliśmy ściśnięci razem. Wszyscy stykaliśmy się ze sobą zbyt intymnie. – 61 –

Usatysfakcjonowany, że wszyscy usadowili się wygodnie, Michaił zamknął bagażnik i ogarnęła nas ciemność. Minutę później zawył silnik i poczułam, jak samochód zaczynał się poruszać. − Jak myślisz, ile czasu minie, zanim się zatrzymamy? – spytała Lissa. – Albo umrze my od zaczadzenia dwutlenkiem węgla? − Nawet nie opuściliśmy jeszcze Dworu – zauważyłam, na co westchnęła. Samochód zaczął odjeżdżać i, wcale nie tak długo później, zatrzymaliśmy się. Michaił musiał dotrzeć do bramy i pogawędzić ze strażnikami. Powiedział mi wcześniej, że znalazł jakieś usprawiedliwienie, czy inne wymagające wyjazdu zlecenie, i nie mieliśmy powodów do obaw, że strażnicy zechcą przeszukać samochód, czy też zakwestionować jego słowa. Dwór nie przejmował się wymykającymi z niego ludźmi, tak jak niegdyś nasza szkoła. Bardziej skupiał się na ludziach dostających się do środka. Minuty mijały i z niepokojem zaczęłam się zastanawiać, czy nie było jakiegoś problemu. Jednak samochód po chwili ruszył i cała nasza trójka odetchnęła z ulga. Zwiększyliśmy prędkość i po przejechaniu jakiegoś kilometra, samochód gwałtownie skręcił na pobocze i zatrzymał się. Bagażnik został otwarty i wszyscy się z niego wygramoliliśmy. Nigdy tak bardzo nie cieszyłam się świeżym powietrzem. Zajęłam miejsce z przodu przy kierowcy, a Lissa i Eddie usiedli z tyłu. Jak tylko się usadowiliśmy, Michaił bez słowa kontynuował jazdę. Przez kilka chwil pozwoliłam sobie na poczucie winy wobec ludzi, których w to uwikłałam, ale potem odsunęłam to na bok. Było już za późno, żeby się o to teraz martwić. Czułam się również w pewien sposób źle z powodu Adriana. Byłby dobrym sojusznikiem, ale nie mogłam prosić go o pomoc w tej sprawie. I z tą świadomością usadowiłam się wygodnie w fotelu, kierując swoje myśli na robotę, jaką musieliśmy wykonać. Dotarcie na lotnisko zajmie nam jakąś godzinę, a stamtąd cała nasza trójka wylatywała na Alaskę.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 62 –

Rozdział szósty − − −

WIECIE CZEGO POTRZEBUJEMY? – Podczas naszego lotu z Seattle do Fairbanks, siedziałam pomiędzy Eddim i Lissą. Jako, że byłam najmniejsza – minimalnie mniejsza i byłam organizatorką, utknęłam na środkowym siedzeniu. Nowego planu? – zapytała Lissa. Cudu? – zapytał Eddie.

Znieruchomiałam i zanim odpowiedziałam spiorunowałam ich oboje wzrokiem. Od kiedy stali się komediantami? − Nie. Wyposażenia. Potrzebujemy niezłego sprzętu, jeśli zamierzamy tego dokonać. Przez prawie całą podróż trzymałam na kolanach plan więzienia. Michaił podrzucił nas na małe lotnisko, oddalone o godzinę drogi od Dworu. Złapaliśmy stąd lot do Filadelfii, stamtąd do Seattle, a teraz lecieliśmy do Fairbanks. Przypominało mi to trochę moje pokręcone powrotne loty z Syberii do Stanów. Ta wycieczka też przechodziła przez Seattle. Zaczynałam już wierzyć, że to miasto było bramą do podejrzanych miejsc. − Myślałem, że jedynym sprzętem, jakiego potrzebujemy jest nasza inteligencja – zamyślił się Eddie. Przez większość czasu pracy strażnika mógł być poważny, ale kiedy się zrelaksował, uruchamiał swój ironiczny humor. Nie, żeby postrzegał naszą misję jako totalną łatwiznę, kiedy poznał więcej (ale nie wszystkich) szczegółów. Wiedziałam, że wróci do gotowości, kiedy wylądujemy. Był zrozumiale zaszokowany, kiedy mu wyjaśniłam, że uwolnimy Wiktora Daszkowa. Nie powiedziałam Eddiemu niczego o Dymitrze albo duchu, tylko że wyciągnięcie na zewnątrz Wiktora Daszkowa ma większe znaczenie w uczynieniu większego dobra. Eddie wierzył we mnie, więc było wiadomo, że trzymał mnie za słowo i nie drążył dalej tej kwestii. Zastanawiałam się jak zareaguje, kiedy dowie się prawdy. − Musimy przynajmniej zdobyć GPSa – powiedziałam. – W planie jest tylko szerokość i długość geograficzna. Żadnych realnych wskazówek. − Nie powinno być ciężko – powiedziała Lissa, ciągle obracając bransoletkę w swoich rękach. Uaktywniła swoje umiejętności i natchnęła duchem biżuterię Taszy. − Jestem pewna, że nawet na Alasce mają nowoczesne technologie. – Przybrała zabawną pozę, mimo promieniującego od niej przez więź niepokoju. Dobry nastrój Eddiego zmniejszył się trochę. − −

Mam nadzieję, że nie myślisz o pistoletach ani niczym z tego rodzaju. Nie. Zdecydowanie nie. Jeśli to zadziała tak jak chcemy, nikt nawet nie będzie wiedział, że tam jesteśmy.

Fizyczna konfrontacja była możliwa, ale miałam nadzieję zminimalizować poważne obrażenia. Lissa westchnęła i wręczyła mi bransoletkę. Była zmartwiona, ponieważ większość mojego planu zależała od jej magii – dosłownie i w przenośni. −

Nie wiem czy to zadziała, ale może da ci większą odporność.

– 63 –

Wzięłam bransoletkę i wsunęłam ją na nadgarstek. Nie poczułam żadnej różnicy, ale rzadko można ją było poczuć z natchnionymi przedmiotami. Zostawiłam Adrianowi kartkę mówiącą, że Lissa i ja chciałyśmy uciec na „babski” wypad przed moim przydziałem i jej wizytą w collegu. Wiedziałam, że to go zrani. Babski kącik przywiązywałby do tego dużą wagę, jednak on czułby się zraniony brakiem zaproszenia na brawurowe wakacje– jeśli w ogóle uwierzył, że na nich byłyśmy. Pewnie znał mnie teraz na tyle dobrze, żeby się domyślać, że większość moich akcji miała ukryte motywy. Miałam nadzieję, że rozpowie tę historię wszystkim osobistościom na Dworze, kiedy nasze zniknięcie zostanie zauważone. Dalej będziemy miały kłopoty, ale dziki weekend był lepszy niż włamanie do więzienia. Ale szczerze, jak moje sprawy mogłyby się jeszcze pogorszyć? Jedyną rysą na planie było to, że Adrian mógł przebywać w moich snach i ostro przesłuchiwać mnie, próbując się dowiedzieć, o co tak naprawdę chodzi. Była to jedna z bardziej interesujących – i czasami irytujących – możliwości ducha. Lissa nie nauczyła się chodzić w snach, ale opanowała teorię. Oprócz tego i kompulsji, próbowała natchnąć bransoletkę tak, by blokowała Adriana, kiedy bym później spała. Samolot rozpoczął podchodzenie do lądowania i spojrzałam przez okno na wysokie sosny i poszerzającą się zieloną ziemię. W myślach Lissy przeczytałam jak oczekiwała lodowców i śniegowych zasp, mimo że wiedziała, że był tu środek lata. Po Syberii nauczyłam się mieć otwarty umysł na regionalne stereotypy. Moim największym zmartwieniem było słońce. Był środek dnia, kiedy opuściliśmy Dwór, a nasza podróż zabrała nas na zachód i czas strefowy uległ zmianie, co oznaczało, że słońce zostało za nami. Teraz, chociaż była prawie dziewiąta wieczorem, dzięki naszej północnej szerokości geograficznej mieliśmy pełne, słoneczne błękitne niebo. Było to jak ogromny koc bezpieczeństwa. Nie powiedziałam tego Lissie albo Eddiemu, ale było prawdopodobne, że Dymitr wszędzie miał szpiegów. Byłam nietykalna w Św. Władimirze i na Dworze, ale te listy dały mi jasno znać, że on będzie czekał na mnie, aż opuszczę te granice. Nie znałam zasięgu jego możliwości, ale ludzie obserwujący Dwór w świetle dziennym nie zaskoczyliby mnie. I nawet kiedy byłam ukryta w bagażniku, było duże prawdopodobieństwo, że Dymitr już rozpoczął pościg. Ale to samo światło, które strzegło więźniów, mogło również nam zapewnić bezpieczeństwo. Mieliśmy zaledwie kilka godzin nocnych by się strzec, ale jeśli szybko zrobimy swoje, będziemy poza Alaską w mgnieniu oka. Oczywiście to mogło nie być taką dobrą sprawą. Stracilibyśmy słońce. Nasza pierwsza komplikacja pojawiła się po wylądowaniu, kiedy próbowaliśmy wynająć samochód. Eddie i ja mieliśmy skończone osiemnaście lat, ale żadna firma samochodowa nie wynajęłaby samochodu komuś tak młodemu. Po trzeciej odmowie, zaczęłam się wkurzać. Kto by pomyślał, że zostaniemy opóźnieni przez coś tak idiotycznego? W końcu w czwartym kantorze kobieta niepewnie powiedziała nam, że jest facet milę od lotniska, który prawdopodobnie mógłby nam wypożyczyć samochód, jeśli mamy kartę kredytową z odpowiednio dużym depozytem. Przy tak przyjemnej pogodzie przespacerowaliśmy się, ale kiedy dotarliśmy już do celu mogłam powiedzieć, że słońce zaczynało już sprawiać Lissie kłopot. Bud – z Wypożyczalni Samochodów Buda – nie wyglądał aż tak obskurnie, jak oczekiwaliśmy i rzeczywiście wypożyczył nam samochód, kiedy okazało się, że mamy wystarczająco dużo pieniędzy. Od niego udaliśmy się do skromnego hotelu by wynająć pokój i znowu omówiliśmy nasz plan. Wszystkie nasze informacje wskazywały na to, że więzienie funkcjonowało według wampirzego harmonogramu, co znaczyło, że teraz był tam aktywny czas dnia. Nasz plan – 64 –

polegał na tym, żeby pozostać w hotelu do następnego dnia – gdy nadejdzie morojska „noc” – i załapać się przed tym na trochę snu. Dawało to Lissie więcej czasu do pracy nad jej czarami. Nasz pokój był łatwy do obrony. Mój sen był wolny od Adriana, za co byłam wdzięczna. To znaczyło, że zaakceptował babską wycieczkę, albo nie mógł się do mnie dostać przez bransoletkę Lissy. Rano, trochę zaspani, zwinęliśmy się i zjedliśmy na śniadanie kilka pączków. Funkcjonowanie odmienne do naszego wampirzego trybu życia trochę nas wszystkich zmęczyło. Cukier pomógł nas uruchomić, chociaż Eddie i ja zostawiliśmy Lissę do około dziesiątej, żeby zrobić rozpoznanie terenu. Kupiliśmy pożądany GPS i kilka innych rzeczy w sklepie ze sprzętem sportowym przy drodze i użyliśmy ich do zlokalizowania odległych dróg krajowych, które wyglądały na prowadzące donikąd. Kiedy GPS stwierdził, że byliśmy oddaleni o milę od więzienia, zjechaliśmy na bok małej, brudnej drogi i wyruszyliśmy piechotą przez pola wysokiej trawy, nieskończenie się przed nami rozciągającej. −

Myślałem, że na Alasce jest tundra – powiedział Eddie, przedzierając się przez wysokie badyle.

Niebo znowu było niebieskie i czyste, tyko z kilkoma chmurkami, które wcale nie zasłaniały słońca. Ruszyłam w drogę ubrana w cienką kurtkę, ale zawiązałam ją w pasie, kiedy się spociłam. Czasem mile widziany falujący podmuch wiatru spłaszczał trawę i rozwiewał moje włosy. −

Sądzę, że nie we wszystkich jej częściach. Albo może musimy iść dalej na północ. O, hej, to wygląda obiecująco.

Zatrzymaliśmy się przed wysokim ogrodzeniem, zrobionym z drutu kolczastego z ogromnym napisem: TEREN PRYWATNY – OSOBOM NIEUPOWAŻNIONYM WSTĘP WZBRONIONY. Czcionka była czerwona, najwyraźniej po to, by podkreślić jak bardzo poważni byli jej autorzy. Osobiście dodałabym czaszkę i skrzyżowane piszczele, żeby upewnić się, czy wiadomość na pewno dotrze. Eddie i ja patrzyliśmy chwilę na płot i wymieniliśmy zrezygnowane spojrzenia. −

Lissa wyleczy wszystko, co sobie zrobimy – powiedziałam z nadzieją.

Wspinanie się na drut kolczasty nie jest niemożliwe, ale nie jest zabawne. Rzuciłam swoją kurtkę na drut kolczasty, używając jej jako ochrony podczas chwytania drutów, ale i tak skończyłam z zadrapaniami i pozaciąganym ubraniem. Kiedy już byłam na szczycie skoczyłam na dół, woląc chwiejne lądowanie niż kolejną drogę po płocie. Eddie zrobił to samo, wykrzywiając twarz przy ciężkim zderzeniu. Przeszliśmy trochę dalej i wtedy ciemna linia budynku stała się dostrzegalna. Oboje zrobiliśmy sobie postój i uklękliśmy, szukając najlepszej możliwej kryjówki w trawie. Więzienne akta wskazywały, że mieli na zewnątrz kamery, co znaczyło, że zbyt bliskie podejście było ryzykiem. Razem z GPSem kupiłam bardzo mocną lornetkę i zabrałam ją ze sobą na zewnętrzne oględziny budynku. Lornetka była dobra – bardzo dobra – tak bardzo, jak być powinna za tą cenę. Wyrazistość szczegółów była niesamowita. Podobnie jak wiele dzieł morojów, budynek był stylową mieszanką starości i nowości. Ściany były zrobione z ponurych szarych kamiennych – 65 –

bloków, prawie całkowicie zaciemniających właściwy budynek więzienia, którego dach ledwo było widać w górze. Para strażników, kroczących wzdłuż ścian, była żywymi oczami, które oprócz kamer doglądały okolicy. Miejsce wyglądało jak niedostępna i niemożliwa do ucieczki forteca. Zasługiwało na umiejscowienie na kamienistym klifie ze złowieszczym czarnym niebem w tle. Pole i słońce wydawały się być spoza tego miejsca. Podałam lornetkę Eddiemu. Przeprowadził swoją własną ocenę i wskazał na lewo. − Tam. Zezując, ledwie spostrzegłam ciężarówkę albo SUVa, jadącego w kierunku więzienia. Przejechał wokół tylnej części i zniknął z pola widzenia. − Nasza jedyna droga do wejścia – mruknęłam, ponownie oglądając plany więzienia. Wiedzieliśmy, że nie mieliśmy szansy wspiąć się na ściany, czy nawet podejść wystarczająco blisko bez zostania przyłapanym. Potrzebowaliśmy dotrzeć dosłownie bezpośrednio do drzwi frontowych i właśnie w tym miejscu plan był trochę ogólnikowy. Eddie opuścił lornetkę, spojrzał na mnie przelotnie i zmarszczył brwi. − Naprawdę miałem na myśli to, co powiedziałem wcześniej. Ufam ci. Z jakichkolwiek przyczyn to robisz, wiem że są dobre. Ale zanim wszystko się zacznie, czy jesteś pewna, że to jest to, czego chcesz? Zaśmiałam się szorstko. − Chcę? Nie. Ale musimy to zrobić. Kiwnął głową. − To wystarczająco dobry powód. Obserwowaliśmy więzienie dłuższą chwilę, poruszając się, by sprawdzić widok z jeszcze innych perspektyw, jednak ciągle zachowaliśmy znaczny dystans. Sytuacja wyglądała tak jak oczekiwaliśmy, ale widok 3D był pomocny. Po około pół godzinie wróciliśmy do hotelu. Lissa siedziała na łóżku po turecku, ciągle pracując nad amuletami. Uczucia płynące od niej były ciepłe i szczęśliwe. Duch zawsze sprawiał, że czuła się lepiej – nawet jeśli miał później efekty uboczne – i myślała, że robi postępy. − − −

Adrian dwa razy dzwonił na mój telefon – powiedziała do mnie, kiedy weszłam. Ale nie odebrałaś? Nie. Biedny chłopak.

Wzruszyłam ramionami.

−

Tak jest lepiej.

Zdaliśmy jej sprawozdanie z tego, co zobaczyliśmy i jej szczęśliwy nastrój zaczął się pogarszać. Nasza wizyta sprawiała, że to co zamierzaliśmy zrobić dzisiejszego dnia, było bardziej i bardziej realne, a praca z tak dużą ilością ducha już zaczęła ją otępiać. Wyczułam jak przełyka strach. Stała się zdeterminowana. Powiedziała mi, że mogłaby to zrobić i zamierzała spełnić obietnicę, nawet jeśli przerażała ją każda sekunda, która zbliżała ją do Wiktora Daszkowa. – 66 –

Minął lunch i kilka godzin później nadszedł czas aby wprowadzić w życie nasz plan. Był wczesny wieczór dla ludzi, co znaczyło, że wampirza noc niedługo będzie zmierzała ku końcowi. Teraz albo nigdy. Lissa nerwowo rozdała nam amulety, które dla nas zrobiła, zmartwiona, że mogą nie zadziałać. Eddie ubrał się w nowo otrzymane biało – czarne formalne ubranie strażnika, kiedy Lissa i ja zostałyśmy w naszych ulicznych ubraniach – z paroma przeróbkami. Włosy Lissy były mysio brązowe, rezultat chwilowego farbowania. Moje włosy były ciasno związane do góry pod kręconą czerwoną peruką, która nieprzyjemnie przypominała mi moją matkę. Usiadłyśmy na tylnych siedzeniach samochodu, podczas gdy Eddie odgrywał naszego szofera, jadąc ponownie po odległej drodze, którą wcześniej jechaliśmy. Nie zjechaliśmy z niej tak jak wcześniej. Zostaliśmy na drodze, jadąc prosto do więzienia – czy też raczej do jego wjazdu. Nikt nic nie mówił podczas podróży, ale napięcie i niepokój rosły w nas coraz bardziej. Zanim w ogóle mogliśmy zbliżyć się do zewnętrznej ściany, musieliśmy przejechać przez budkę kontrolną obsługiwaną przez strażników. Eddie zatrzymał samochód, próbując wyglądać na opanowanego. Otworzył okno, a strażnik znajdujący się na posterunku podszedł i ukucnął tak, że ich oczy były teraz na jednym poziomie. − W jakiej sprawie tutaj jesteś? Eddie wręczył mu kawałek papieru. Mimo tego wszystkiego jego pewna siebie poza i obojętność były perfekcyjnie normalne. − Przywożę nowych karmicieli. Dokument zawierał wszystkie rodzaje druków i typowe papiery dla więziennych strażników, włączając status raportów i formularze zamawiające zaopatrzenie – takie jak karmiciele. Zrobiliśmy kopię formularzy proszących o karmicieli i wypełniliśmy ją.

−

Nie zostałem powiadomiony o dostawie – powiedział strażnik. Nie był tyle podejrzliwy, co zakłopotany. Spojrzał w papiery. − To stary formularz. Eddie wzruszył ramionami. − Dali mi tylko to. Jestem w tym w pewnym sensie nowy. Mężczyzna uśmiechnął się.

−

Taa, wyglądasz wystarczająco staro, żeby dopiero co być po szkole.

Rzucił okiem na mnie i Lissę, i pomimo mojej wypracowanej kontroli, spięłam się. Strażnik spochmurniał, kiedy nas oglądał. Lissa dała mi naszyjnik, a sama wzięła pierścionek. Oba przedmioty były natchnione drobną kompulsją, która sprawiała, że inni uważali nas za ludzi. Byłoby dużo prościej, gdyby dać jej ofiarom amulety i wmówić im, że widzą ludzi, ale to było niemożliwe. W ten sposób magia była trudniejsza.

– 67 –

Patrzył na nas z przymrużonymi oczami, prawie jakby patrzył przez mgiełkę. Zaklęcie miało małą wadę. Widzieli nasze zmienione wyglądy, ale nie aż tak czysto jak chciałyśmy. To dlatego męczyłyśmy się, żeby zmienić nasze włosy: jeśli ludzka iluzja nie zadziała, ciągle miałyśmy jakąś ochronę tożsamości. Lissa przygotowała się do bezpośredniego użycia kompulsji, chociaż trzymaliśmy się nadziei, że nie będzie musiała jej używać na każdej spotkanej przez nas osobie. Kilka chwil później, strażnik odwrócił się od nas, najwyraźniej decydując, że mimo wszystko jesteśmy ludźmi. Odetchnęłam i rozluźniłam pięści. Nawet się nie zorientowałam, że je zaciskam.

−

Zaczekaj minutkę, a ja to zgłoszę – powiedział do Eddiego.

Strażnik odszedł i podniósł telefon znajdujący się w środku budki. Spojrzał do tyłu na nas. − Jak dotąd dobrze?

− −

Oprócz starego formularza – burknęłam. Nie ma sposobu, żeby dowiedzieć się, czy mój czar działa? – zapytał Eddie.

Lissa dała mu jeden z pierścieni Taszy, zaczarowany, aby go zrobić ciemnoskórym i czarnowłosym. Odkąd nie zmieniała jego rasy, magia musiała jedynie zamazać jego rysy. Tak jak w przypadku naszych czarów, zmieniających nas w oczach innych w ludzi, podejrzewałam, że nie pokazywała wyglądu Eddiego dokładnie tak, jak chciała, ale powinna zmienić jego image na tyle, żeby później nikt nie mógł go zidentyfikować. Z naszym oporem na kompulsję – i świadomością istnienia czaru, co blokowało jego efekt na nas – Lissa i ja nie mogłyśmy powiedzieć jak Eddie wyglądał dla innych. − Jestem pewna, że jest dobrze – powiedziała uspokajająco Lissa. Strażnik powrócił. − Mówią, żebyście wjechali. W środku wszystko zostanie wyjaśnione. − Dzięki – powiedział Eddie, z powrotem przyjmując formularz. Z postawy strażnika domniemałam, że uważał to za urzędowy błąd. Ciągle był uważny, ale pomysł kogoś wkradającego karmicieli do więzienia, raczej nie mógł być brany pod uwagę przez kogokolwiek – albo potraktowany jako potencjalne zagrożenie. Biedny facet. Kiedy przyjechaliśmy do więziennych drzwi, powitało nas dwóch strażników. Nasza trójka była prowadzona przez tereny pomiędzy murem i samym więzieniem. Podczas gdy tereny Św. Władimira i Dworu były rozległe i wypełnione roślinami i drzewami, teren tutaj był surowy i pusty. Nie było nawet trawy, tylko twardo ubita ziemia. Czy to wszystko było nazywane „spacerniakiem” więźniów? Czy oni w ogóle mieli pozwolenie na wyjście na zewnątrz? Byłam zaskoczona, że nie mieli tutaj jeszcze jakiejś fosy. Wnętrze budynku było tak ponure, jak jego otoczenie. Cele posiadane przez Dwór były sterylne i zimne, ściany całe metalowe i puste. Oczekiwałam czegoś podobnego. Ale ktokolwiek projektował Tarasow, zrezygnował z nowoczesnego wyglądu, zamiast tego naśladując więzienia, które w czasach Średniowiecza można było znaleźć w Rumunii. Ściany z szorstkiego kamienia ciągnęły się wzdłuż korytarza, szare i budzące złe

– 68 –

przeczucia, powietrze było chłodne i wilgotne. Musiało to stwarzać nieprzyjemne otoczenie pracy dla przypisanych tutaj strażników. Prawdopodobnie chcieli upewnić się, że przerażający wygląd szerzył się wszędzie i rzucał się oczy więźniom, pierwszy raz wchodzącym do cel. Zgodnie z naszymi danymi, była tutaj mała sekcja dormitoriów, w których mieszkali pracownicy. Mam nadzieję, że ci byli milsi. Średniowieczny wystrój czy nie, minęliśmy przypadkowe kamery, kiedy przechodziliśmy przez korytarz. Przy ochronie tego miejsca nie było mowy o prymitywności. Czasami słyszeliśmy mocne trzaśnięcia drzwiami, ale ogólnie panowała idealna, upiorna cisza, która była straszniejsza niż krzyki i wrzaski. Zostaliśmy zabrani do biura naczelnika –pokoju, który ciągle miał ten sam przygnębiający wystrój, jak dotąd, połączony ze zwykłymi akcesoriami administratorskimi: biurko, komputer itd. Wyglądał efektywnie, nic więcej. Nasza eskorta wyjaśniła, że zobaczymy asystenta naczelnika, ponieważ naczelnik jest ciągle w łóżku. Pasowało nam to. Podwładny mógł być skazany na nocną zmianę. Miałam nadzieję, że to znaczyło, że był zmęczony i nieuważny. Pewnie nie. To rzadko zdarzało się strażnikom, niezależnie od przydziału. − −

Theo Marx – powiedział asystent naczelnika, potrząsając ręką Eddiego. Był dampirem niewiele starszym od nas, i miałam nadzieję, że był tutaj świeżo przydzielony. Larry Brown – odpowiedział Eddie. Przyszliśmy tutaj z nudnymi imionami, które się nie wyróżniały i zostały użyte w papierkowej robocie.

Theo nie odezwał się do mnie i Lissy, ale rzucił na nas okiem w taki sam zakłopotany sposób, jak pierwszy facet, kiedy blask czaru uruchamiał iluzję. Po kolejnej chwili zwłoki, Theo znów zwrócił uwagę na Eddiego i wziął od niego formularz. − Ten formularz różni się od tych zwykle przysyłanych − Nie miałem pojęcia – powiedział przepraszająco Eddie. – To mój pierwszy raz. Theo westchnął i zerknął na zegar. − Naczelnik będzie na służbie w ciągu następnych kilku godzin. Myślę, że będziemy musieli zaczekać, dopóki nie zorientuje się, co się dzieje. W Sommerfield zazwyczaj trzymają ich akta razem. W kraju było kilka morojskich miejsc zrzeszających karmicieli – tych na obrzeżu ludzkiej społeczności, którzy byli zadowoleni ze spędzenia swojego życia na haju wampirzych endorfin – i rozprowadzających ich. Sommerfield było nazwą takiego miejsca w Kansas City. − Nie jestem jedyną nową osobą, która dostali – powiedział Eddie. – Może ktoś się pomylił. − Typowe – parsknął Theo. – Cóż, równie dobrze możesz usiąść i poczekać. Jeśli chcesz mogę zrobić kawę. − Kiedy będziemy karmić? – zapytałam nagle, używając najbardziej marudnego, rozmarzonego głosu jakiego mogłam. – To już trwa tak długo. Lissa zaczęła mnie naśladować.

– 69 –

−

Powiedzieli, że będziemy mogły, kiedy tutaj przyjedziemy.

Eddie przewrócił oczami na to typowe dla karmiciel zachowanie. − −

Są takie przez cały czas. Mogę sobie wyobrazić – powiedział Theo. – Ech, karmiciele. – Drzwi do jego biura były częściowo uchylone, więc zawołał przez nie. – Hej, Wes? Mógłbyś tutaj przyjść?

Jeden z eskortujących nas strażników wetknął głowę do środka. −

Tak?

Theo machnął nas pogardliwie. −

Weź te dwie na dół do pokoju karmicieli, zanim doprowadzą nas do szaleństwa. Jeśli któryś z więźniów nie śpi, może ich użyć.

Wes kiwnął głową i wyprowadził nas. Eddie i ja wymieniliśmy najkrótsze spojrzenia. Jego twarz niczego nie zdradzała, ale wiedziałam, że był zdenerwowany. Wyciągnięcie Wiktora było teraz naszą robotą, a Eddiemu nie podobało się wysyłanie nas do paszczy lwa. Wes prowadził nas przez więcej drzwi i punktów kontroli, kiedy szliśmy w głąb więzienia. Zorientowałam się, że przekraczałam właśnie każdą warstwę ochronną, przez którą będę musiała przejść uciekając stąd. Zgodnie z naszymi planami więzienia, pokój karmicieli był umieszczony przeciwlegle do cel. Przypuszczałam, że wybierzemy trasę wzdłuż obrzeży, ale zamiast tego szliśmy prosto przez centrum budynku – gdzie byli trzymani więźniowie. Analizowanie rozkładu dało mi poczucie orientacji w terenie, ale Lissa nie zrozumiała gdzie byłyśmy prowadzone, dopóki nie dostrzegła znaku informującego: UWAGA – WKRACZASZ TERAZ W STREFĘ WIĘŹNIÓW (KRYMINALIŚĆI)7 Myślałam, że to jakieś niedopowiedzenie. Czy nie wszyscy tutaj byli kryminalistami? Ciężkie podwójne drzwi odcinały tą sekcję i Wes użył elektronicznego kodu i magnetycznej karty – klucza by przez nie przejść. Szybkość kroków Lissy się nie zmieniła, ale czułam jej rosnący niepokój, kiedy weszliśmy na długi korytarz otoczony oddzielonymi przez kraty celami. Nie czułam się przez to lepiej, ale Wes – ciągle w pogotowiu – nie okazywał żadnej oznaki strachu. Zrozumiałam, że przechodził przez ten teren cały czas. Znał tutejszą ochronę. Więźniowie mogli być groźni, ale przechodzenie obok nich było tutaj rutynowym działaniem. Ciągłe zerkanie w głąb cel prawie sprawiło, że moje serce się zatrzymało. Małe komory były tak ciemne i przygnębiające jak wszystko, włącznie ze słabym wyposażeniem. Większość więźniów dzięki Bogu spała. Mimo wszystko, kilku patrzyło jak przechodziliśmy. Żaden z nich nic nie powiedział, ale cisza była niemal przerażająca. Niektórzy z umieszczonych tu morojów wyglądali jak zwykli ludzie, których mija się na ulicy i zastanawiałam się, co oni mogli zrobić, że tutaj skończyli. Ich twarze były smutne, pozbawione jakiejkolwiek nadziei. Ponownie się im przyjrzałam i zorientowałam się, że niektórzy z więźniów nie byli morojami: byli dampirami. To miało sens, ale i tak mnie

7

Ten nawias na informacji to Mead dała chyba tak na wypadek upośledzonych xD My wcale nie mamy was za idiotów – przyp. Mag – 70 –

zaszokowało. Mój własny gatunek też mógł mieć kryminalistów, którzy również musieli zostać tutaj umieszczeni. Ale nie wszyscy więźniowie wydawali się nieszkodliwi. Inni wyglądali, jakby zdecydowanie należeli do Tarasow. Była w nich niechęć, złowieszcze uczucie, gdy ich oczy zamykały spojrzeniem nasze, nie pozwalając odwrócić wzroku...Analizowali nasz każdy szczegół, ale nie mogłam powiedzieć z jakiej przyczyny. Czy szukali czegokolwiek, co mogłoby zaoferować ucieczkę? Czy mogli spojrzeć przez nasze czary? Czy po prostu byli głodni? Nie wiedziałam, ale byłam wdzięczna za cichych strażników, rozstawionych wzdłuż korytarza. Byłam też wdzięczna, że nie zobaczyłam Wiktora, który przypuszczalnie mieszkał w innym korytarzu. Nie mogłyśmy jeszcze ryzykować rozpoznania. W końcu opuściłyśmy pasaż więźniów przez kolejne podwójne drzwi, docierając do pokoju karmicieli. On również wyglądał jak średniowieczny loch, ale ten wizerunek był utrzymany ze względu na więźniów. Pomijając wystrój, układ pokoju karmicieli był podobny do tego w Św. Władimirze, tylko że mniejszy. Kilka kabin oferowało umiarkowaną prywatność. Wyglądający na znudzonego moroj czytał przy biurku książkę, ale wyglądał na gotowego do snu. W pokoju był tylko jeden karmiciel w średnim wieku wyglądający na wychudzonego, który siedział na krześle z głupkowatym uśmiechem i gapił się w przestrzeń. Moroj cofnął się, kiedy weszliśmy, jego oczy zrobiły się szerokie. Wyraźnie byłyśmy najbardziej ekscytującą rzeczą, jaka spotkała go przez całą noc. Nie miał tego momentu dezorientacji kiedy na nas patrzył; najwyraźniej miał mały opór na kompulsję, co dobrze było wiedzieć. − − − −

−

Co to? Dwie nowe, dopiero przyszły – powiedział Wes. Ale my ich nie potrzebujemy – powiedział moroj. – I nigdy nie dostajemy tak młodych. Zawsze dają nam tych starych i zużytych. Nie pytaj mnie. – powiedział Wes, przemieszczając się w kierunku drzwi, kiedy już wskazał siedzenia dla mnie i Lissy. Było jasne, że uważał eskortowanie karmicieli za coś poniżej swojej godności. – Marx chce je tutaj, dopóki Sullivan nie wstanie. Sądzę, że okaże się, że to pomyłka, ale one się skarżyły, że potrzebują ugryzienia. Świetnie – jęknął moroj. – Cóż, nasz następny posiłek przewidziany jest w ciągu piętnastu minut, więc mogę dać Bradleyowi przerwę. Jest tak zaćpany, że wątpię, czy zauważy, jeśli ktoś inny będzie oddawał krew zamiast niego.

Wes kiwnął głową. − Zadzwonimy, kiedy już to wyjaśnimy. Strażnik wyszedł, a moroj z westchnięciem podniósł podkładkę do pisania. Odniosłam wrażenie, że wszyscy tutaj byli w pewnym rodzaju zmęczeni swoją pracą. I mogłam zrozumieć czemu. To musiało być przykre miejsce do pracy. Dajcie mi kiedykolwiek szersze horyzonty. W każdym razie, poszerzało to moje horyzonty. − Komu należy się karmienie w ciągu najbliższych piętnastu minut? – zapytałam. Głowa moroja gwałtownie się podniosła w zdziwieniu. To nie był rodzaj pytania, które zadawali karmiciele.

– 71 –

− Co powiedziałaś? Lissa wstała i złapała go w swoje spojrzenie. − Odpowiedz na jej pytanie. Twarz mężczyzny stała się pusta. Był łatwy do zauroczenia kompulsją. − Rudolf Kaiser. Żadna z nas go nie znała. Mógł być tutaj za masę morderstw, albo sprzeniewierzenie wszystkiemu, co możliwe. − Kiedy jest kolej Wiktora Daszkow? – zapytała Lissa. − Za dwie godziny. − Zmień harmonogram. Powiedz jego strażnikom, że jest zmiana i ma przyjść teraz zamiast Rudolfa. Puste oczy moroja – teraz wyglądające na tak oszołomione jak oczy karmiciela Bradleya, naprawdę – wydawały się potrzebować chwili na przetworzenie tego. − − − −

Tak – powiedział. To coś co normalnie może się zdarzyć. Nie będzie budziło podejrzeń. Nie będzie budziło podejrzeń – powtórzył monotonnie. Zrób to – rozkazała twardym głosem. – Zadzwoń do nich, ustaw to i nie spuszczaj ze mnie oczu.

Moroj zastosował się do jej polecenia. Kiedy rozmawiał przez telefon przedstawił się jako Northwood. Kiedy się rozłączył, ustawienia zostały zrobione. Nie miałyśmy teraz do roboty nic poza czekaniem. Całe moje ciało było mocno poranione ze spięcia. Theo powiedział, że miałyśmy ponad godzinę, zanim naczelnik będzie na służbie. Do tej pory, nikt nie będzie zadawać pytań. Eddie musiał po prostu zabijać czas z Theem i nie budzić podejrzeń, poza pomyłką z papierkową robotą. Uspokój się, Rose. Możesz to zrobić. Kiedy czekałyśmy, Lissa wpłynęła na karmiciela Bradley’a tak, że zapadł w głęboki sen. Nie chciałam żadnych świadków, nawet tych zaćpanych. Ponadto, bardzo nieznacznie odwróciłam znajdujące się w pokoju kamery, więc już dłużej nie mogły widzieć większej części pokoju. Naturalnie, przed wyjściem będziemy musiały się zająć całym systemem monitorującym więzienie, ale teraz nie potrzebowałyśmy personelu ochrony patrzącego na to, co miało się stać. Dopiero co usadziłam się w jednej z wnęk, kiedy drzwi się otworzyły. Lissa została na swoim krześle niedaleko biurka Northwooda po to, aby utrzymać na nim swoją kompulsję. Poinstruowałyśmy go, że to ja będę karmicielką. Byłam odizolowana, ale z punktu widzenia Lissy zobaczyłam wchodzącą grupę: dwóch strażników... i Wiktora Daszkowa. To samo cierpienie, które czuła, kiedy zobaczyła go na rozprawie sądowej, przeszyło ją wewnątrz. Tempo bicia jej serca przyśpieszyło. Ręce się jej zatrzęsły. Jedyną rzeczą, która w końcu ją uspokoiła ją na rozprawie, było ustanowienie tego wszystkiego; świadomość, że Wiktor mógłby być na zawsze zamknięty z dala od niej i niezdolny do ponownego skrzywdzenia jej. – 72 –

A teraz miałyśmy to wszystko zmienić. Lissa skutecznie wypchnęła swój strach z umysłu, tak żeby mogła utrzymać Northwooda pod władzą kompulsji. Strażnicy stojący przy Wiktorze byli ostrzy i gotowi do akcji, chociaż teraz wcale nie musieli. Choroba, która niszczyła go przez lata – ta, z której Lissa tymczasowo go wyleczyła – zaczynała znowu się pojawiać. Wyglądało na to, że brak ćwiczeń i świeżego powietrza też miały swoją cenę, prawdopodobnie tak, jak limit krwi przydzielanej więźniom. Strażnicy trzymali go zakutego w kajdany jako dodatkowe zabezpieczenie, a ich ciężkość ciągnęła go w dół, sprawiając, że niemal wlókł nimi po ziemi. − Tutaj – powiedział Northwood, wskazując na mnie. – Ta. Strażnicy przeprowadzili Wiktora obok Lissy, a on ledwie ponownie na nią spojrzał. Pracowała podwójną kompulsją: utrzymywała Northwooda pod kontrolą i używała szybkiego przepływu, aby stać się nieistotna dla Wiktora, kiedy przechodził. Strażnicy posadzili go na krześle przy mnie i odsunęli się o krok, ciągle mając go w obrębie wzroku. Jeden nich rozpoczął rozmowę z Northwoodem, zauważając, że byłyśmy nowe i młode. Gdybym kiedykolwiek miała znowu to zrobić, chciałabym, żeby urok Lissy zrobił nas starsze. Siedzący przy mnie Wiktor nachylił się w moim kierunku i otworzył usta. Karmienie się było drugą naturą, a ruchy zawsze takie podobne, że ciężko mu było myśleć, co robił. To było jakby mnie nie widział. Oprócz tego, że... widział. Znieruchomiał i jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Pewne charakterystyczne cechy wyróżniały rodziny królewskie morojów, a jasne jadeitowo–zielone oczy były najbardziej znane wśród Daszkowów i Dragomirów. Zmęczony, zrezygnowany wygląd jego oczu zniknął, a sprytna przenikliwość, która była dla niego tak charakterystyczna – przebiegła inteligencja, którą tak dobrze znałam – wskoczyła na swoje miejsce. Przypomniało mi to strasznie niektórych więźniów, których wcześniej mijałyśmy. Ale był zmieszany. Mój czar ogłupiał jego myśli, podobnie jak innych ludzi, których spotkałyśmy. Jego zmysły mówiły mu, że jestem człowiekiem... jednak iluzja nie była idealna. Istniał również fakt, że Wiktor jako posiadacz silnej kompulsji, ale nie dzierżący jej tak silnie jak użytkownik ducha, był stosunkowo na nią odporny. Podobnie jak Eddie, Lissa i ja byliśmy odporni na te czary, ponieważ znaliśmy nasze prawdziwe tożsamości, Wiktor odczuwał ten sam efekt. Jego umysł mógł się upierać, że jestem człowiekiem, ale jego oczy mówiły mu, że jestem Rose Hathaway, nawet z moją peruką. I kiedy już raz ustalił ten fakt, ludzka iluzja przestała dla niego istnieć. Wolny, zaintrygowany uśmiech rozprzestrzenił się po jego twarzy, ewidentnie odsłaniając kły. − −

A niech mnie. To może być mój najlepszy posiłek w życiu. – Jego głos był ledwie słyszalny, ukrywając rozmowę przed innymi. Zbliż swoje zęby do mnie choćby o milimetr, a będzie to twój ostatni posiłek – mruknęłam, równie cichym głosem. – Jeśli chcesz dostać jakąkolwiek szansę na wydostanie się stąd i ponowne zobaczenie świata, zrobisz dokładnie to, co powiem.

– 73 –

Rzucił mi pytające spojrzenie. Wzięłam głęboki wdech, obawiając się tego, co musiałam teraz powiedzieć. −

Zaatakuj mnie.

Tłumaczenie: Maggie111

– 74 –

Rozdział siódmy − NIE SWOIMI ZĘBAMI – dodałam szybko. – Rzuć się na mnie. Machnij swoimi kajdanami. Cokolwiek możesz zrobić. Wiktor Daszkow nie był głupim człowiekiem. Inni mogliby się wahać albo zadawać więcej pytań. On nie. Mógł niezupełnie wiedzieć co się dzieje, ale wyczuł, że to jest próba uzyskania wolności. Prawdopodobnie jedyna, jaką kiedykolwiek mógłby dostać. Był kimś, kto spędził większość swojego życia na planowaniu skomplikowanych intryg, więc był zawodowcem w bezbłędnym włączaniu się do nich. Unosząc swoje ręce najwyżej jak mógł, zaatakował mnie, robiąc dobre show próbą uduszenia mnie łańcuchem łączącym jego kajdany. Gdy to zrobił, wydałam z siebie wrzask mrożący krew w żyłach. W mgnieniu oka strażnicy znaleźli się obok próbując powstrzymać tego szalonego więźnia, który bezsensownie próbował zaatakować biedną dziewczynę. Gdy dosięgneli go i nad nim zapanowali, skoczyłam na równe nogi i zaatakowałam ich. Nawet gdyby oczekiwali, że jestem groźna – a nie oczekiwali – sprawiłam im taką wielką niespodziankę, że nie mieli czasu zareagować. Niemal poczułam się źle na fakt, że to było wobec nich niesprawiedliwe. Uderzyłam pierwszego wystarczająco mocno, aby rozluźnił swój uścisk na Wiktorze i poleciał do tyłu, uderzając w ścianę niedaleko Lissy, która gorączkowo zniewalała Northwooda, aby pozostał spokojny i nie ściągał nikogo do środka tego chaosu. Inni strażnicy mieliby znacznie więcej czasu by zareagować, jednak on wciąż ociągał się z puszczeniem Wiktora i zwróceniem się na mnie. Wykorzystałam to i poczęstowałam go ciosem pięścią, zmuszając naszą dwójkę do walki wręcz. Był wielki i straszny, i gdy tylko uznał mnie za zagrożenie przestał się powstrzymywać. Cios w mój bark wysłał ból wzdłuż mojego ramienia. Odpowiedziałam mu szybkim kopniakiem w jego żołądek. W międzyczasie, jego duplikat podniósł się na nogi i kierował się na nas. Musiałam to szybko zakończyć, ale nie tylko dla własnego dobra – również dlatego, że jeśli dam im chwilę szansy, niewątpliwie wezwą wsparcie. Złapałam tego najbliżej mnie i najmocniej jak mogłam pchnęłam go na ścianę głową do przodu. Oszołomiony, zatoczył się a ja pchnęłam go jeszcze raz, właśnie wtedy, kiedy jego partner doszedł do mnie. Ten pierwszy strażnik osunął się w nieświadomości na ziemię. Nienawidziłam tego robić, ale częścią mojego treningu było uczenie się rozróżniania obezwładnienia od zabijania. Powinien mieć tylko ból głowy. Miałam taką nadzieję. Drugi strażnik był w stanowczej ofensywie, i oboje krążyliśmy wokół siebie, zadając jakieś ciosy i wymykając się drugiemu. − Nie mogę go znokautować! – zawołałam do Lissy. – Jest nam potrzebny. Zmuś go. Jej odpowiedź przyszła przez więź. Mogła zniewalać dwoje ludzi w tym samym czasie, ale to pochłaniało sporo siły. Jeszcze nie wyszliśmy z tego i ona nie mogła ryzykować szybkiego wypalenia się swojej mocy. Frustracja zastąpiła wypełniający ją strach. − Northwood idź spać – rozkazała. – Natychmiast. Na swoim biurku. Jesteś wyczerpany i chcesz kilku godzin snu. Kątem oka zobaczyłam jak Northwood gwałtownie upada, a jego głowa z hukiem uderza w biurko. Każdy, kto tutaj pracował będzie miał uraz mózgu do czasu, aż skończymy. Wobec – 75 –

tego rzuciłam się na strażnika, używając całej swojej masy ciała by wepchnąć go na linię wzroku Lissy. Zerwała połączenie i włączyła się do naszej walki. Spojrzał na nią z zaskoczeniem i to było wszystko, czego potrzebowała. − Przestań! – Nie zareagował tak szybko jak Northwood, ale się zawahał. Ten facet był bardziej odporny. – Przestań walczyć! – powtórzyła bardziej zdecydowanie, potęgując swoją wolę. Silny czy nie, nie mógł zwalczyć takiej potężnej mocy ducha. Jego ramiona opadły na boki i przestał się ze mną mocować. Cofnęłam się łapiąc oddech i poprawiając perukę na swoje miejsce. − − − −

Utrzymanie tego jednego będzie trudne – powiedziała do mnie Lissa. Trudne przez ile? Pięć minut, czy pięć godzin? Gdzieś pośrodku. Więc się ruszmy. Zabierz od niego klucz Wiktora.

Zażądała od strażnika klucza do kajdan. Powiedział nam, że ma go inny strażnik. Wystarczająco pewnie przeszukałam nieruchome ciało – dzięki Bogu ciągle oddychał – i znalazłam go. Teraz zwróciłam całą swoją uwagę na Wiktora. Kiedy zaczęła się walka zszedł z linii ataku i po prostu w ciszy ją obserwował. Założę się, że w jego pokręconym umyśle utworzyły się wszelkie rodzaje nowych możliwości. Zbliżyłam się do niego, przybierając swoją "przerażającą twarz" i podnosząc do góry klucz. − Mam teraz zamiar otworzyć kajdanki – powiedziałam do niego głosem zarówno cukierkowatym jak i groźnym. – Będziesz robił dokładnie to, co ci powiemy. Nie będziesz uciekał, wszczynał walki, ani w żaden inny sposób przeszkadzał w naszych planach. − Naprawdę? Czyżbyś ty też ostatnio używała kompulsji, Rose? – zapytał sucho. − Nie potrzebuję jej – otworzyłam kajdany. – Mogę zamroczyć cię tak łatwo jak tamtego faceta i wywlec cię stąd. To nie robi mi żadnej różnicy. Ciężkie kajdany i łańcuchy osunęły się na ziemię. Na jego twarzy pozostała ta przebiegłość i samozadowolenie z siebie, ale jego ręce delikatnie dotykały nadgarstków. Zauważyłam wówczas, że były na nich siniaki i obrzęki. Te kajdany nie były przeznaczone dla wygody i odmówiłam sobie użalania się nad nim. Rzucił okiem z powrotem na nas. − Jak uroczo – rzekł w zadumie. – Ze wszystkich ludzi, którzy próbowaliby mnie wybawić, w życiu nie spodziewałbym się waszej dwójki... Jednakże patrząc w przeszłość, jesteście do tego prawdopodobnie najbardziej zdolne. − Nie potrzebujemy twojego bieżącego sprawozdania, Hannibalu – odparowałam. – I nie używaj słowa wybawić. To brzmi jakbyś był jakimś bohaterem niesłusznie zamkniętym w więzieniu. Uniósł brew jakby wierzył, że rzeczywiście mógłby być takim przypadkiem. Zamiast się ze mną spierać, kiwnął głową w kierunku Bradley’a, który spał przez całą walkę. W jego stanie zamroczenia, kompulsja Lissy była bardziej niż wystarczająca by go wyeliminować. − Daj mi go – powiedział Wiktor. − Co? – zawołałam. – Nie mamy na to czasu! − A ja nie mam siły na cokolwiek sobie wymyśliłaś – syknął Wiktor. Ta miła i wszechwiedząca maska zniknęła z jego twarzy, zastąpiona przez bezwzględność i – 76 –

zaciekłość. – Pozbawienie wolności to coś więcej niż odseparowanie, Rose. Głodzą nas zarówno krwią jak i jedzeniem, próbując utrzymać nas w bezsilności. Chodzenie jest tutaj jedynym ćwiczeniem, jakie dostaję i to jest znacznym wysiłkiem. O ile naprawdę zamierzasz mnie stad wyciągnąć, daj mi krew! Lissa przerwała jakakolwiek odpowiedź, jaką mogłam zacząć mu dawać. − Spiesz się. Wpatrywałam się w nią w zdumieniu. Właśnie miałam odmówić Wiktorowi, ale przez więź poczułam od niej dziwną mieszankę jej uczuć. Współczucie i... zrozumienie. Och, ciągle go absolutnie nienawidziła, ale wiedziała również jak to jest żyć z ograniczoną ilością krwi. Miłosiernie dla nas, Wiktor był szybki. Jego usta były na szyi człowieka praktycznie w chwili, w której Lissa skończyła mówić. Zamroczony czy nie, dotyk zębów na swojej szyi był wystarczający by obudzić Bradleya. Obudził się z drgnięciem, a jego twarz wkrótce stała się radosna od wpływających w niego wampirzych endorfin. Nieznaczny upływ krwi wystarczyłby Wiktorowi, ale gdy oczy Bradleya zaczęły się rozszerzać w zdumieniu, zdałam sobie sprawę z tego, że Wiktor brał więcej niż szybki łyk. Skoczyłam do przodu i szarpnęłam Wiktora z dala od rozproszonego żywiciela. − Co ty do cholery robisz? – zażądałam odpowiedzi, potrząsając mocno Wiktorem. To było coś, co chciałam zrobić od dłuższego czasu. – Myślałeś sobie, że możesz wyssać go i stać się strzygą na naszych oczach? − Raczej nie – powiedział Wiktor, wzdrygając się na mój uchwyt. − On tego nie robił – odezwała się Lissa. – Po prostu stracił na chwilę kontrolę. Zaspokoiwszy swoją żądzę krwi, Wiktor przywrócił swoje łagodne zachowanie. − Ach, Wasylissa. Zawsze taka wyrozumiała. − Niczego z góry nie zakładaj – ostrzegła. Rzuciłam im piorunujące spojrzenie. − Musimy iść. Teraz. – Odwróciłam się do zniewolonych strażników. – Zabierzcie nas do pomieszczenia, gdzie monitorują cały zabezpieczony obszar. Nie odpowiedział mi. Z westchnieniem spojrzałam wyczekująco na Lissę. Powtórzyła moje żądanie i strażnik natychmiast zaczął opuszczać pokój. Moja adrenalina wzrosła podczas walki i zależało mi, by szybko to zakończyć i wydostać nas stąd. Przez więź wyczułam zdenerwowanie Lissy. Mogła bronić potrzebę krwi Wiktora, ale gdy szliśmy trzymała się od niego tak daleko, jak to możliwe. Niepostrzeżenie wkradła się w nią świadomość tego, kim był i co robiliśmy. Chciałam by poczuła się lepiej, ale nie było na to czasu. Podążyliśmy za strażnikiem – Lissa zapytała o jego imię; Giovanni – przez kolejne korytarze i punkty bezpieczeństwa. Trasa, którą nas prowadził wiodła przez obrzeża więzienia, ale nie przez cele. Przez prawie cały czas wstrzymywałam oddech, obawiając się, że na kogoś wpadniemy. Zbyt wiele innych okoliczności działało przeciwko nam i naprawdę tego jednego nie potrzebowaliśmy. Jednakże szczęście nam dopisało i nikogo nie spotkaliśmy – znowu prawdopodobnie w konsekwencji tego, że robiliśmy to pod koniec nocy i nie przechodziliśmy przez strefy o wysokim poziomie bezpieczeństwa.

– 77 –

W Dworze Lissa i Mia dorwały strażnika, który zatarł materiał filmowy z kamer bezpieczeństwa, przy czym mnie nie było. Teraz, kiedy Giovanni zaprowadził nas do więziennego pokoju nadzoru nie mogłam powstrzymać gwałtownego wdechu. Monitory pokrywały ściany, a przed nami znajdowały się konsole złożonych przycisków i przełączników. Wszędzie były pokryte komputerami biurka. Czułam jakby ten pokój miał moc by wystrzelić w kosmos. Wszystko w więzieniu było na widoku: każdy telefon, indywidualne sale, a nawet biuro naczelnika, gdzie Eddie siedział i prowadził rozmowę z Theo. W pokoju z monitorami znajdowali się dwaj inni strażnicy i zastanawiałam się, czy widzieli nas w korytarzu. Ale nie. Byli zbyt zajęci czymś innym: kamerą, która odwróciła się przodem do gołej ściany. To była ta ustawiona w pokoju karmicieli. Nachylali się ku niej, a jeden z nich mówił, że powinni wezwać kogoś by to tam sprawdził. I wówczas oboje spojrzeli w górę i nas zauważyli. − Pomóż jej ich obezwładnić – rozkazała Giovanniemu Lissa. Ponownie się zawahał. Lepiej by nam poszło z "pomocnikiem" o słabszej woli, ale Lissa nie wiedziała o tym, kiedy go wybierała. Tak jak wcześniej, ostatecznie przystąpił do działania. I również jak wcześniej, niespodzianka wystarczyła by obezwładnić tych dwóch strażników. Byłam obcym, który natychmiast zwiększył ich czujność, chociaż nadal wyglądałam jak człowiek. Giovanni był ich współpracownikiem (Coworker – pracownikiem krów, który doił ich jak mógł xD haha ;D sory widzę podwójnie i głupawka się włącza – przyp. Ginger) i nie oczekiwali ataku z jego strony. Aczkolwiek to nie sprawiło, że łatwo było ich zdjąć. Posiadanie wsparcia pomogło, gdyż Giovanni był dobry w swojej robocie. Całkiem szybko zapewniliśmy nieświadomość pierwszemu strażnikowi dzięki Giovanniemu, który zaciskał ręce na twarzy strażnika by odciąć mu dopływ powietrza, dopóki nie padł z nóg. Drugi strażnik zachował swój dystans do nas. Zauważyłam jak jego oczy przesuwają się w kierunku jednej ze ścian, na której była gaśnica, włącznik i okrągły srebrny guzik. − To jest alarm! – krzyknął Wiktor w chwili, gdy strażnik się do niego rzucił. Giovanni i ja złapaliśmy go w tym samym czasie, powstrzymując go tuż przed tym, jak jego ręka dosięgnęła przycisku i wysłała na nas legiony strażników. Cios w głowę ogłuszył go. Z każdą osobą, którą zdejmowałam podczas tego włamania, w moim żołądku coraz mocniej i mocniej zacieśniał się węzeł winy. Strażnicy byli dobrymi ludźmi i przez to nie mogłam przestać myśleć, że walczę po stronie zła. Ponieważ teraz zostaliśmy sami, Lissa znała nasz następny krok. − Giovanni, wyłącz wszystkie kamery i usuń cały materiał nagrany przez ostatnią godzinę. Tym razem okazał większe wahanie. Namówienie go by walczył z przyjaciółmi wymagało dużo siły przymusu z jej strony. Utrzymywała swoją kontrolę nad nim, ale stawała się zmęczona i to utrudniało nam sprawienie by był posłuszny naszym poleceniom. − Zrób to – warknął Wiktor, stając obok Lissy.

– 78 –

Wzdrygnęła się na jego bliskość. Jego spojrzenie dołączyło do niej i Giovanni zastosował się do rozkazu i zaczął wyłączać przełączniki na konsolach. Wiktor miał marne szanse na dorównanie mocy Lissy, ale jego mały przypływ przymusu umocnił jej. Jeden po drugim, monitory robiły się czarne a Giovanni wpisał kilka poleceń w komputerze, który mieścił cyfrowy zapis materiału filmowego z kamer. Czerwone światła błędu błyskały na konsolach, ale nie było tu teraz nikogo żeby je naprawić. − Nawet jeśli je skasował to są ludzie, którzy mogą umieć odzyskać je z dysku twardego – zauważył Wiktor. − To ryzyko, które musimy podjąć – powiedziałam z irytacją. – Przeprogramowanie czy co tam, nie mieści się w zestawie moich umiejętności. Wiktor przewrócił oczami. − Może nie, ale zniszczenie na pewno. Zabrało mi chwilę zrozumienie, co miał na myśli, ale w końcu załapałam. Z westchnieniem złapałam gaśnicę ze ściany i biłam nią w komputer na miazgę do czasu aż był tylko stosem plastiku i rozpadającego się metalu. Lissa wzdrygała się na każdy cios i rzucała okiem w kierunku drzwi. − Mam nadzieję, że są dźwiękoszczelne – mruknęła. − Wygląda na porządnie załatwione – powiedziałam pewnie. – A teraz czas stąd iść. Lissa rozkazała Giovanniemu zaprowadzić nas z powrotem do biura naczelnika w przedniej części więzienia. Zastosował się, ponownie przeprowadzając nas przez labirynt, który przemierzyliśmy wcześniej. Jego kody i karta dostępu pomogły nam przejść przez każdy punkt bezpieczeństwa. − Nie sądzę byś mogła zniewolić Theo, żeby pozwolił nam wyjść? – spytałam Lissę. Jej usta zacisnęły się w ponurą linię. Pokręciła głową. − Nawet nie wiem jak długo jeszcze uda mi się utrzymać Giovanniego. Nigdy wcześniej nie używałam kogoś jak kukiełki. − W porządku – powiedziałam, próbując uspokoić nas obie. – Prawie skończyliśmy. Ale na sumieniu mieliśmy mieć kolejną walkę. Po poturbowaniu połowy strzyg w Rosji, ciągle byłam zadowolona z własnej siły, chociaż nie opuszczało mnie poczucie winy. Ale jeśli wpadlibyśmy na tuziny strażników, nawet moja siła nie byłaby w stanie ich powstrzymać. Straciłam nasze położenie na planie, ale okazało się, że trasa powrotna Giovanniego do głównego biura ostatecznie wiodła przez blok cel. Kolejne oznaczenie widniało nad nami: UWAGA –– PRZEJŚCIE PRZEZ STREFĘ CEL (PSYCHIATRYK) − Psychiatryk? – zapytałam zaskoczona. − Oczywiście – mruknął Wiktor. – Jak myślisz, gdzie indziej wysyłają więźniów z problemami umysłowymi? − Do szpitali – odpowiedziałam, powstrzymując żart o wszystkich przestępcach mających problemy psychiczne. – 79 –

− No cóż, nie zawsze... − Stać! Lissa przerwała mu, nagle zatrzymując się przed drzwiami. Reszta z nas prawie na nią wpadła. Nagle odsunęła się do tyłu o kilka kroków. − Co jest? – spytałam. Zwróciła się do Giovanniego. − Znajdź inną drogę do biura. − To jest najszybsza droga – odpowiedział. Lissa wolno pokręciła głową. − Nie obchodzi mnie to. Znajdź inną, gdzie nie wpadniemy na nikogo. – Skrzywił się, ale jej kompulsja się utrzymała. Bezzwłocznie odwrócił się, a my pospieszyliśmy za nim. − Co jest? – powtórzyłam. Umysł Lissy był dla mnie zbyt splątany, żebym mogła wyjąć z niego odpowiedź. Wykrzywiła usta. − Poczułam tam aury ducha. − Co? Ile? − Przynajmniej dwie. Nie wiem czy mnie wyczuli, czy nie. Gdyby nie spętanie Giovanniego i naciskający na nas czas, zatrzymałabym się. − Użytkownicy ducha... Lissa bardzo długo i usilnie szukała innych takich jak ona. Kto by pomyślał, że znajdziemy ich tutaj? Właściwie to... może powinnyśmy się tego spodziewać. Wiedzieliśmy, że użytkownicy ducha tańczyli na krawędzi szaleństwa. Dlaczego nie mieliby skończyć w miejscu takim jak to? Ale biorąc pod uwagę kłopoty, przez które musieliśmy przejść by dowiedzieć się czegoś o więzieniu, nic dziwnego, że ci użytkownicy ducha pozostali ukryci. Nie wątpiłam, że nikt tutaj nie wiedział czym byli. Wymieniłam z Lissą szybkie spojrzenia. Wiedziałam jak okropnie chciała to zbadać, ale to nie był na to czas. Wiktor już wyglądał na zbyt zainteresowanego tym co powiedziałyśmy, więc następne słowa Lissy rozbrzmiały w mojej głowie: Jestem absolutnie pewna, że każdy użytkownik ducha mógłby przejrzeć mój urok. Nie możemy ryzykować odkrycia swoich prawdziwych rysopisów – nawet, jeśli będą pochodziły od ludzi rzekomo stukniętych. Skinęłam głową ze zrozumieniem, odpychając na bok ciekawość i żal. Musimy to sprawdzić innym razem – powiedzmy, że wtedy, gdy zdecydujemy się ponownie włamać do maksymalnie chronionego więzienia. W końcu dotarliśmy do biura Theo bez żadnych incydentów pod drodze, chociaż moje serce z wściekłością waliło przez całą drogę, a mój mózg ciągle powtarzał: Szybciej! Szybciej! Szybciej! Gdy nasza grupa weszła, Theo i Eddie debatowali o polityce Dworu. Eddie natychmiast skoczył na równe nogi i rzucił się ku Theo, wiedząc, że już czas się zbierać. Trzymał Theo w odcinającym dopływ powietrza uścisku, jaki wykorzystał wcześniej Giovanni. Cieszyłam się, że ktoś inny oprócz mnie odwalał brudną robotę. Na nasze nieszczęście Theo zdołał wydać głośny krzyk zanim zemdlał i runął na ziemię. – 80 –

W mgnieniu oka do biura wpadło dwóch strażników, którzy wcześniej nas eskortowali. Eddie i ja skoczyliśmy do walki, a Lissa i Wiktor zmusili Giovanniego by też to zrobił. Jakby rzeczy nie były już wystarczająco trudne, tuż po tym jak znokautowaliśmy jednego ze strażników, Giovanni przełamał kompulsję i zaczął walczyć przeciwko nam. Co gorsza, Giovanni pobiegł do ściany, gdzie jak zbyt późno się zorientowałam, był kolejny srebrny przycisk alarmowy. Walnął w niego pięścią i przenikliwe wycie wypełniło powietrze. − Jasna cholera! – krzyknęłam. Umiejętności Lissy nie dotyczyły fizycznej walki. Wiktor też nie był w tym ani trochę lepszy. Szybkie wykończenie tej dwójki spadło na mnie i Eddiego. Zdjęliśmy drugiego z eskortujących nas strażników i pozostał tylko Giovanni. Zadał mi porządny cios, który sprawił, że trzasnęłam głową o ścianę. Nie był jednak wystarczający bym zemdlała, ale świat zawirował biało–czarnymi plamami tańczącymi przed moimi oczami. Ogłuszyło mnie to na moment. W tym czasie Eddie znalazł się na nim i wkrótce Giovanni nie był już dłużej naszym zagrożeniem. Eddie złapał mnie za ramię podnosząc, po czym nasza czwórka wybiegła z pokoju. Spojrzałam przez ramię na nieruchome ciała, ponownie się za to nienawidząc. Jednak to nie był czas na poczucie winy. Musieliśmy się stąd wydostać. Natychmiast. Każdy strażnik w więzieniu będzie tutaj w mniej niż minutę. Nasza grupa biegła do frontowych drzwi tylko po to, by okazały się zamknięte od wewnątrz. Eddie zaklął i kazał nam czekać. Pobiegł z powrotem do biura Theo i wrócił z jedną z kart dostępu, których Giovanni często używał na drzwiach. I rzeczywiście pozwoliła nam wyjść z budynku i rozpocząć szaleńczy pościg do wynajętego samochodu. Władowaliśmy się do środka i byłam zadowolona, że Wiktor dotrzymywał nam wszystkim kroku i nie wygłaszał żadnego ze swoich denerwujących komentarzy. Eddie dodał gazu i skierował się z powrotem w kierunku, z którego przyjechaliśmy. Usiadłam obok niego na przedzie samochodu. − Gwarantuję, że facet przy bramie wie już o alarmie – ostrzegłam go. Nasze pierwotna nadzieja zakładała, by po prostu podjechać i powiedzieć mu, że zaszło jakieś papierkowe nieporozumienie. − Tak – zgodził się Eddie z kamienną twarzą. Faktycznie strażnik wyszedł ze swojej stróżówki, wymachując do nas bronią. − Czy to jest pistolet?! – wykrzyknęłam. − Nie zatrzymam się, żeby się o tym przekonać – Eddie mocniej wcisnął gaz i gdy strażnik uświadomił sobie, że zamierzamy jechać mimo wszystko, uskoczył nam z drogi. Wyjechaliśmy rozbijając drewnianą bramę, która tarasowała dostęp do ulicy, zostawiając za sobą kupę odłamków. − Wygląda na to, że Bud zatrzyma nasz depozyt – powiedziałam. Usłyszałam rozlegające się za nami strzały. Eddie znowu zaklął, ale gdy nabieraliśmy prędkości, strzały stawały się słabsze. Wkrótce byliśmy już poza ich zasięgiem. Eddie ze świstem wypuścił powietrze. − Jeśli któryś z nich trafiłby w okno albo oponę, mielibyśmy więcej zmartwień niż – 81 –

depozyt. − Wyślą po nas ludzi – powiedział Wiktor z tylnego siedzenia. Lissa ponownie odsunęła się od niego tak daleko jak tylko mogła. − Prawdopodobnie w tej chwili wysyłają za nami ciężarówki. − Nie uważasz, że już się tego domyśliliśmy? – rzuciłam. Wiedziałam, że starał się być pomocny, ale on był ostatnią osobą, której uwagi chciałam w tej chwili słyszeć. Nawet gdy to mówiłam, obejrzałam się do tyłu i zobaczyłam ciemne kształty dwóch pojazdów spieszących drogą za nami. Pędziły coraz szybciej, nie pozostawiając nam złudzeń, że SUVy wkrótce nadrobią odległość do naszego małego, ciasnego samochodu. Spojrzałam na nasz GPS. − Niedługo musimy skręcić – uprzedziłam Eddiego, choć tego nie potrzebował. Wcześniej wyznaczyliśmy trasę ucieczki, która liczyła całe mnóstwo ostrych skrętów na tych pustych, odległych drogach. Na szczęście rzeczywiście było ich wiele. Eddie z trudem skręcił w lewo, a potem prawie natychmiast w prawo. Jednak patrząc we wsteczne lusterko widziałam, że goniące nas pojazdy ciągle pozostawały nam na ogonie. Dopiero kilka manewrów później droga za nami pozostała czysta. W samochodzie zapadła cisza gdy czekaliśmy, aż strażnicy nas dogonią. Nie dogonili. Wykonaliśmy zbyt wiele mylących skrętów. Jednak dziesięć minut zajęło mi zaakceptowanie tego, że właśnie tego dokonaliśmy. − Myślę, że ich zgubiliśmy – odezwał się Eddie. Zdumienie w jego głosie pasowało do moich uczuć. Na jego twarzy ciągle były oznaki niepokoju, a jego dłonie mocno ściskały kierownicę. − Nie zgubimy, dopóki nie wyjedziemy poza Fairbanks – powiedziałam. – Jestem pewna, że przeszukują je, a ono nie jest przecież takie duże. − Dokąd zmierzamy? – zapytał Wiktor. – Jeśli mogę zapytać. Odwróciłam się w swoim siedzeniu tak, żebym mogła spojrzeć mu w oczy. − Ty nam powiedz. Jakkolwiek trudno w to uwierzyć, nie zrobiliśmy tego wszystkiego tylko dlatego, że zatęskniliśmy za twoim miłym towarzystwem. − Faktycznie trudno w to uwierzyć. Zwęziłam oczy. − Chcemy odnaleźć twojego brata, Roberta Doru. Czerpałam satysfakcję z chwilowego zbicia z tropu Wiktora. Potem jego cwany wygląd powrócił. − Oczywiście. To jest uzupełnienie żądań Abe Mazura, prawda? Powinienem był wiedzieć, że nie przyjmuje do wiadomości odmownej odpowiedzi. Ale oczywiście nigdy bym nie zgadł, że będziesz z nim w zmowie. Wiktor najwyraźniej nie wiedział, że jestem z Abe w "zmowie" przez więzy rodzinne, a ja nie miałam zamiaru go oświecić. – 82 –

− To nieistotne – powiedziałam chłodno. – Teraz zabierzesz nas do Roberta Doru. Gdzie on jest? − Zapominasz o czymś, Rose – rzekł. – Nie jesteś tutaj tą, która używa kompulsji. − Nie, ale jestem tą, która może związać cię na poboczu i wykonać anonimowy telefon do więzienia z informacją o miejscu twojego pobytu. − Skąd mam pewność, że po tym gdy dostaniesz ode mnie to czego chcesz, i tak mnie do niego nie odstawisz? – spytał. – Nie mam żadnego powodu by ci ufać. − Masz rację. Jak cholera jestem pewna, że mi nie zaufasz. Ale jeśli wszystko się uda to jest szansa, że pozwolę ci po tym wszystkim odejść wolno. – Nie żebym naprawdę mu na to pozwoliła. – Czy teraz chcesz zaryzykować? Nigdy nie dostaniesz kolejnej okazji takiej jak ta, i dobrze o tym wiesz. Wiktor nie miał na to w zanadrzu żadnej ciętej uwagi. Kolejny punkt dla mnie. − W takim razie – kontynuowałam – zamierzasz nas do niego zabrać, czy nie? Myśli, których nie mogłam przeczytać kipiały w jego oczach. Bez wątpienia knuł intrygę jak rozegrać to na własną korzyść. Prawdopodobnie myślał nawet o tym jak uciec od nas, przed dostaniem się do Roberta. Sama bym tak zrobiła. − Las Vegas – powiedział w końcu Wiktor. – Musimy się dostać do Las Vegas.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 83 –

Rozdział ósmy PO TYM JAK ZRZĘDZIŁAM Abe o tym, że zawsze chodzi do odległych, nędznych miejsc, powinnam być podekscytowana perspektywą podróży do Miasta Grzechu. Niestety, miałam parę zastrzeżeń co do mojej kolejnej wyprawy. Po pierwsze, miejsce takie jak Las Vegas było ostatnim, w którym spodziewałabym się spotkać na wpół szalonego odludka. Z informacji i strzępów, które słyszałam wynikało, że Robert zniknął z radaru i chciał zostać sam. Tętniące życiem, wypełnione turystami miasto niezbyt pasowało do tego opisu. Po drugie, miasta takie jak to, były idealnymi żerowiskami dla strzyg. Zatłoczone. Nieostrożne. Niskie zahamowania. Ludzie mogli bardzo łatwo zniknąć – zwłaszcza, że większość z nich wychodziła z domu nocą. Część mnie była pewna, że to musiała być jakaś część podstępu Wiktora, ale przysięgał w tę i z powrotem, że to prawda. Więc, z braku innych tropów, Las Vegas stał się naszym kolejnym miejscem przeznaczenia. I tak nie mieliśmy zbyt wiele czasu, żeby omówić tę sprawę, zdając sobie sprawę z tego, że strażnicy przeszukają za nami całe Fairbanks. Co prawda uroki Lissy zmodyfikowały nasz wygląd wystarczająco, żeby nie szukali ludzi, których opis odpowiadałby naszemu. Wiedzieli jednak jak wyglądał Wiktor, więc im szybciej wyjechaliśmy z Alaski, tym lepiej. Niestety mieliśmy niewielki problem. − Wiktor nie ma dowodu osobistego – powiedział Eddie. – Nie możemy zabrać go do samolotu. To była prawda. Wszystkie przedmioty Wiktora zostały skonfiskowane przez władze więzienne, a w samym środku monitorowanego obszaru i wykluczenia pół tuzina strażników, ciężko było znaleźć czas, żeby poszukać jego rzeczy osobistych. Kompulsja Lissy była fenomenalna, ale po tak znacznym użyciu jej w więzieniu, była wykończona. Poza tym, strażnicy prawdopodobnie będą obserwować lotnisko. Nasz „przyjaciel” Bud, czyli gość z wypożyczalni samochodów, podsunął nam rozwiązanie. Nie był przerażony widokiem swojego auta, które wróciło z tymi wszystkimi rysami po szaleńczej jeździe Eddiego, ale wystarczająca ilość pieniędzy w końcu powstrzymała go od swojego mamrotania na temat „wypożyczania bandzie dzieciaków”. To właśnie Wiktor wymyślił alternatywny plan i zasugerował go Budowi. − Jest tutaj gdzieś w pobliżu prywatne lotnisko? Z lotami, które moglibyśmy wynająć? − Pewnie – powiedział Bud. – Ale to nie będzie tanie. − To żaden problem – powiedziałam. Bud zmierzył nas spojrzeniem spode łba. − Obrobiliście bank, czy co? Nie, ale spakowaliśmy sporo gotówki. Lissa miała fundusz powierniczy, który co miesiąc był zasilany pieniędzmi, dopóki nie skończy osiemnastu lat, a także kartę kredytową z wysokim limitem. Miałam swoją kartę kredytową, która pozostała mi po naciągnięciu Adriana na sfinansowanie mojej podróży do Rosji. Zostawiłam resztę mojego majątku, w postaci olbrzymiego konta w banku, które założył. Ale czy to było złe czy nie, zdecydowałam zatrzymać jedną kartę pod ręką, tak w razie nagłego wypadku. – 84 –

To z pewnością był nagły wypadek, więc użyliśmy karty żeby opłacić część kosztów prywatnego samolotu. Pilot nie mógł zabrać nas tak daleko jak do Las Vegas, ale mógł nas zabrać do Seattle, gdzie był w stanie połączyć nas z kolejnym pilotem, który mógł przebyć resztę drogi. Więcej pieniędzy. − I znowu Seattle – rozmyślałam, tuż po starcie samolotu. Niewielkie wnętrze odrzutowca miało komplet czterech miejsc, dwa po każdej stronie, zwrócone do siebie przodem. Siedziałam obok Wiktora, a Eddie siadł naprzeciwko niego. Stwierdziliśmy, że to będzie najlepszy układ ochronny. − O co chodzi z tym Seattle? – zapytał zaintrygowany Eddie. − Nieważne. Małe, prywatne odrzutowce nie są nawet porównywalnie tak szybkie, co te duże, komercyjne, więc nasza podróż zajęła większą część dnia. Podczas niej, kontynuowałam wypytywanie Wiktora o roli jego brata w Las Vegas i ostatecznie uzyskałam odpowiedź, której chciałam. Wiktor w końcu musiał nam powiedzieć, ale myślę, że czerpał sadystyczne podekscytowanie z przedłużania odpowiedzi. − Robert właściwie nie mieszka w samym Las Vegas – wyjaśnił. – Ma niewielki dom – właściwie to domek wypoczynkowy, jak mniemam – zaraz przy Red Rock Canyon, parę kilometrów za miastem. Ach. Teraz to było bardziej tym, czego się spodziewałam. Lissa zesztywniała na wzmiankę o domku wypoczynkowym i przez więź poczułam jej niepokój. Kiedy Wiktor ją porwał, zabrał ją do domku wypoczynkowego w lesie i tam ją torturował. Posłałam jej spojrzenie na tyle dodające otuchy, na ile mogłam. W chwilach takich jak ta, chciałabym żeby więź działała w obie strony, żebym mogła naprawdę ją pocieszyć. − Więc pójdziemy tam? Wiktor prychnął. − Oczywiście, że nie. Robert za bardzo ceni swoją prywatność. Nie pozwoli obcym wejść do swojego domu. Ale przyjedzie do miasta, jeśli go o to poproszę. Lissa wbiła we mnie wzrok. Wiktor może nas wrobić. Ma wielu popleczników. Teraz, kiedy jest na zewnątrz, może zadzwonić do nich zamiast do Roberta, żeby się z nami spotkał. Posłałam jej nieznaczne kiwnięcie głową, znowu pragnąc, żebym mogła odpowiadać jej przez więź. Też o tym pomyślałam. Pod żadnym pozorem nie mogliśmy nigdy zostawiać Wiktora samego, żeby nie zaczął wykonywać nienadzorowanych połączeń. A właściwie, ten plan spotkania w Las Vegas, sam w sobie sprawiał, że czułam się lepiej. Dla naszego własnego bezpieczeństwa przed przydupasami Wiktora, lepiej było być w mieście, niż na jakimś końcu świata.

– 85 –

−

Biorąc pod uwagę to, jaki jestem pomocny – powiedział Wiktor – chyba mam prawo dowiedzieć się, czego chcecie od mojego brata. – Spojrzał na Lissę. – Szukacie lekcji z zakresu ducha? Musieliście dokonać jakiejś ekstra dociekliwej roboty, żeby się o nim dowiedzieć. − Nie masz żadnego prawa wiedzieć o naszych planach – zripostowałam ostro. – A poważnie? Jeśli już chcesz mieć poczucie, kto tutaj był najbardziej pomocny, to zdecydowanie bijemy cię na łeb. Ale masz szansę, żeby to nadrobić po tym, co zrobiliśmy w Tarasow. Jedyną odpowiedzią Wiktora był mały uśmieszek. Część naszego lotu odbywała się nocą, co oznaczało tyle, że kiedy wylądowaliśmy w Las Vegas był wczesny poranek. Światło słoneczne zapewniało bezpieczeństwo. Byłam zaskoczona tym, jak bardzo zatłoczone było lotnisko. To prywatne w Seattle, miało średnią ilość lotów, ale lotnisko w Fairbanks było niemal puste. Ten pas był wypełniony po brzegi niewielkimi odrzutowcami, od których wręcz biło luksusem. Nie powinnam być zaskoczona. Las Vegas było placem zabaw gwiazd i innych bogatych ludzi, z których wielu prawdopodobnie nigdy nie zniży się do komercjalnego lotu ze zwykłymi pasażerami. Stały tam taksówki, oszczędzając nam przeprawy przez kolejną wypożyczalnię samochodów. Ale kiedy kierowca zapytał nas, dokąd jedziemy, wszyscy ucichliśmy. Zwróciłam się do Wiktora. − Centrum miasta, prawda? The Strip 8? − Tak – zgodził się. Był pewien, że Robert będzie chciał spotkać się z obcymi w jakimś miejscu bardzo publicznym. Gdzieś, skąd mógł łatwo uciec. − The Strip jest dużym miejscem – powiedział kierowca. − Macie jakieś szczególne miejsce, czy powinien po prostu was wysadzić na środku ulicy? Pośród nas zapadła cisza. Lissa przeszyła mnie znaczącym spojrzeniem. − The Witching Hour9? Rozważyłam to. Las Vegas dla niektórych morojów, było ulubionym miejscem. Jasne słońce sprawiało, że było mniej pociągające dla strzyg, a pozbawione okien kasyna stwarzały wygodną, mroczną atmosferę. The Witching Hour był hotelem i kasynem, o którym wszyscy słyszeliśmy. Miał zaledwie paru ludzkich klientów, a w rzeczywistości niemal był własnością morojów, więc miał sporo sekretnych udogodnień, żeby ułatwić ucieczkę wampirom. Karmiciele w pokojach na tyłach. Specjalne salony tylko dla morojów. Odpowiednia ilość strażników patrolujących okolicę. Strażnicy… Potrząsnęłam głową i spojrzałam bokiem na Wiktora. − Nie możemy go tam zabrać.

8

Odcinek Las Vegas Boulevard o długości prawie 7 km, przy którym znajdują się najbardziej atrakcyjne kasyna i inne obiekty turystyczne – przyp. Szazi 9 Próbowałam poszukać tego hotelu, ale sądzę że Mead go wymyśliła, a nazwa pochodzi od książki Anny Rice, którą po polsku przetłumaczono Godzina czarownic – przyp. Szazi – 86 –

Ze wszystkich hoteli w Las Vegas, the Witching Hour był ostatnim, w którym chcielibyśmy się znaleźć. Ucieczka Wiktora musiała się roznieść już po całym morojskim świecie. Zabranie go do największego skupiska morojów i strażników, było prawdopodobnie najgorszą rzeczą, jaką w tym momencie mogliśmy zrobić. We wstecznym lusterku, twarz kierowcy wyglądała niecierpliwie. To Eddie w końcu zaczął mówić. −

Luksor10.

Siedzieliśmy z tyłu, a pomiędzy nami usadowiliśmy Wiktora. Przyjrzałam się mu bacznie. − Skąd taki pomysł? − To tworzy dystans pomiędzy nami, a Witching Hour. – Eddie nagle nabrał nieco bojaźliwego wyrazu. – I zawsze chciałem się tam zatrzymać. To znaczy, jeśli przyjeż dżasz do Vegas, to czemu nie zatrzymać się w piramidzie? − Nie możesz odrzucić takiego rozumowania – powiedziała Lissa. − Do Luksoru – powiedziałam kierowcy. Jechaliśmy w ciszy i wszyscy – no cóż, oprócz Wiktora – gapiliśmy się z podziwem na widoki. Nawet podczas dnia, ulice Las Vegas roiły się od ludzi. Młodzi i olśniewający szli ramię w ramię ze starszymi parami z Ameryki Środkowej, które prawdopodobnie musiały sporo oszczędzać na tę wycieczkę. Hotele i kasyna, które mijaliśmy były olbrzymie, krzykliwe i kuszące. A kiedy dotarliśmy do Luksoru… tak. To było dokładnie tak, jak powiedział Eddie. Hotel w kształcie piramidy. Kiedy już wyszliśmy z samochodu, gapiłam się na niego, mocno starając się, żeby nie opadła mi szczęka, jakbym była jakąś naiwną turystką. Zapłaciłam kierowcy i skierowaliśmy się do środka. Nie wiedziałam na jak długo tam się zatrzymywaliśmy, ale zdecydowanie potrzebowaliśmy pokoju, jako naszej bazy operacyjnej. Wkraczanie do hotelu było jakbym cofnęła się w czasie do klubów nocnych w Sankt Petersburgu i Nowosybirsku. Migające światła i przytłaczający zapach papierosów. I hałas. Hałas, hałas i jeszcze raz hałas. Automaty do gier piszczały i dzwoniły, żetony spadały, ludzie krzyczeli w przerażeniu lub z zadowolenia, a niski pomruk rozmów wypełniał pokój niczym brzęczenie pszczół. Skrzywiłam się. Te bodźce oddziaływały na moje zmysły. Przeszliśmy przez skraj kasyna, żeby dostać się do recepcji, gdzie osoba z obsługi nawet nie mrugnęła okiem na trzech nastolatków i starszego mężczyznę, chcących dostać razem pokój. Musiałam sobie wyobrazić, że tutaj już to wszystko widzieli. Nasz pokój był średniej wielkości z dwoma podwójnymi łóżkami i jakoś poszczęściło nam się z niesamowitym widokiem. Lissa stanęła przy oknie, oczarowana widokami ludzi i samochodów na The Strip, ale ja od razu przeszłam do interesów. – Dobrze, zadzwoń do niego – rozkazałam Wiktorowi. Usadowił się na jednym z łóżek, ze skrzyżowanymi rękami i pogodnym wyrazem twarzy, jakby w rzeczywistości był na wakacjach. Pomimo tego zadowolonego z siebie uśmieszku, zauważyłam zmęczenie wyryte na jego twarzy. Nawet z uzupełnionym zapasem krwi, ucieczka i długa podróż były 10

Byliście kiedyś? W Egipcie znajduje się tam słynna Dolina Królów etc. – przyp. Szazi – 87 –

wyczerpujące, a efekty jego powoli wracającej choroby naturalnie wywierały piętno na jego sile fizycznej. Wiktor od razu sięgnął po telefon hotelowy, ale pokręciłam głową. − Liss, daj mu swoją komórkę. Chcę zapisać ten numer. Podała mu ostrożnie telefon, zupełnie jakby mógł go skazić. Wziął go i rzucił mi niemal anielskie spojrzenie. − Nie sądzę żebym mógł liczyć na odrobinę prywatności? Minęło już sporo czasu odkąd rozmawiałem z Robertem. − Nie – warknęłam. Szorstkość mojego głosu przestraszyła nawet mnie, i przyszło mi do głowy, że nie tylko Lissa ucierpiała z powodu dzisiejszego używania ducha. Wiktor nieznacznie wzruszył ramionami i zaczął wykręcać numer. Powiedział nam podczas jednego z lotów, że znał na pamięć numer Roberta i musiałam mu wierzyć na słowo, że to właśnie do niego dzwonił. Miałam również nadzieję, że numer Roberta się nie zmienił. Oczywiście, nawet jeśli Wiktor nie widział swojego brata od lat, był on w więzieniu tylko przez krótki okres czasu, a prawdopodobnie wcześniej miał Roberta na oku. Czekaliśmy, a napięcie wypełniło pokój kiedy telefon dzwonił. Chwilę później, usłyszałam przez słuchawkę telefonu, jak jakiś głos odebrał – jednak nie mogłam dokładnie rozpoznać słów. − Robert – powiedział uprzejmie Wiktor – tu Wiktor. Na to otrzymał gorączkową odpowiedź z drugiego końca. Mogłam dosłyszeć tylko połowę rozmowy, ale to było intrygujące. Wiktor najpierw musiał spędzić sporo czasu przekonując Roberta, że wyszedł z więzienia. Najwyraźniej Robert nie był aż tak odsunięty od morojskiego społeczeństwa, skoro orientował się w najnowszych wiadomościach. Wiktor powiedział mu, że ujawni mu więcej szczegółów później, a potem zaczął ustalać nasze spotkanie z Robertem. To zajęło sporo czasu. Miałam wrażenie, że Robert żył w strachu i paranoi, co przypominało mi Pannę Karp, kiedy była w zaawansowanym stopniu szaleństwa ducha. Przez całą rozmowę, spojrzenie Lissy pozostało nieruchome na scenie toczącej się za oknem, ale jej uczucia odzwierciedlały moje: strach, że to może się okazać pewnego dnia jej przeznaczeniem. Albo równie dobrze moim, jeśli będę przejmować od niej efekty ducha. Obraz napisu w Tarasow przelotnie zamigotał w jej umyśle: UWAGA – PRZEJŚCIE PRZEZ STREFĘ CEL (PSYCHIATRYK). Głos Wiktora zmienił się na zaskakująco przymilny, a nawet delikatny, kiedy mówił do swojego brata. Z trudem przypomniało mi się jak to było za starych dni, zanim dowiedzieliśmy się o szalonych planach Wiktora, co do dominacji morojów. Wtedy nas również traktował miło i był praktycznie członkiem rodziny Lissy. Zastanawiałam się, czy w jakimś stopniu był szczery, czy to wszystko było zwykłą grą. Wreszcie, po niemal dwudziestu minutach, Wiktor przekonał Roberta, żeby przyszedł się z nami zobaczyć. Niezrozumiałe słowa z drugiego końca telefonu były wypełnione lękiem i w tym momencie, przekonałam się, że Wiktor naprawdę rozmawiał ze swoim szalonym

– 88 –

bratem, a nie jednym ze swoich wspólników. Wiktor ustalił spotkanie na kolację w jednej z hotelowych restauracji i w końcu się rozłączył. − Kolacja? – zapytałam kiedy Wiktor odłożył telefon. – Nie boi się wychodzenia na zewnątrz po zmroku? − To wczesna kolacja – odparł Wiktor. – O czwartej trzydzieści. A słońce nie zajdzie do ósmej. − Czwarta trzydzieści? – zapytałam. – Dobry Boże. Dostaniemy specjał emeryta? Ale zrobił trafną uwagę na temat czasu i słońca. Bez ochrony w postaci nieustającego letniego światła na Alasce, zaczynałam się dusić przez presję ze strony ograniczeń przez wschody i zachody słońca, nawet jeśli tutaj trwało lato. Niestety, bezpieczna wczesna kolacja nadal oznaczała tyle, że mieliśmy przed sobą wiele godzin do przejścia. Wiktor położył się na plecach na łóżku, z rękami za głową. Myślę, że próbował grać obojętnego jak powietrze, ale domyślałam się, że w rzeczywistości wyczerpanie kazało mu szukać wygody łóżka. − Zechcesz spróbować swojego szczęścia na dole? – Spojrzał na Lissę. – Użytkownicy ducha są nadzwyczajnie dobrymi graczami w karty. Nie muszę ci chyba mówić, jak dobra jesteś w interpretowaniu ludzi. – Nie odpowiedziała. − Nikt nie opuszcza tego pokoju – powiedziałam. Nie podobał mi się pomysł, żebyśmy tu wszyscy siedzieli jak w klatce, ale nie mogłam ryzykować próby ucieczki czy ukrywających się strzyg w ciemnych rogach kasyna. Po zmyciu farby ze swoich włosów, Lissa przysunęła krzesło pod okno. Odmawiała jakiekolwiek bliższego podejścia do Wiktora. Ja usiadłam ze skrzyżowanymi nogami na drugim łóżku, gdzie było jeszcze trochę miejsca, żeby usiadł również Eddie, ale pozostał wyprostowany przy ścianie, przez godziny w idealnej postawie strażniczej, kiedy obserwował Wiktora. Nie miałam wątpliwości, że Eddie mógłby utrzymać taką pozycję godzinami, nie ważne jak bardzo niewygodna była. Wszyscy byliśmy trenowani, żeby znosić ciężkie warunki. Wykonał kawał dobrej roboty w wyglądaniu ostro, ale czasami łapałam go na obserwowaniu Wiktora z zaciekawieniem. Eddie trwał przy mnie w tym akcie zdrady, ale nadal nie wiedział, dlaczego to zrobiłam. Siedzieliśmy tam już parę godzin, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Podskoczyłam do góry. Byliśmy z Eddim niemal swoimi lustrzanymi odbiciami, oboje sztywno wyprostowani i uważni, z rękami dotykającymi naszych kołków. Zamówiliśmy lunch godzinę temu, ale obsługa hotelowa już dawno temu przyszła i poszła. Było za wcześnie na Roberta, a poza tym nie wiedział, na jakie imię był nasz pokój. Jednak nie miałam mdłości. Żadnych strzyg za naszymi drzwiami. Napotkałam spojrzenie Eddiego, wymienialiśmy nieme wskazówki, co powinniśmy robić. Ale to Lissa zareagowała pierwsza, podnosząc się ze swojego krzesła i robiąc parę kroków przez pokój. − −

To Adrian. Co?! – krzyknęłam. – Jesteś pewna?

– 89 –

Kiwnęła głową. Użytkownicy ducha zwykle widzieli tylko aury, ale mogli wyczuć siebie nawzajem, jeśli byli wystarczająco blisko – dokładnie tak jak to miała w więzieniu. Nadal żadne z nas się nie poruszyło. Rzuciła mi oschłe spojrzenie. − On wie, że tu jestem – zauważyła. – Też potrafi mnie wyczuć. Westchnęłam, nadal trzymając rękę na kołku i zamaszystym krokiem podeszłam do drzwi. Zezowałam oczami przez wizjerek. Stojący tam niespokojnie człowiek, z rozbawionym wyrazem twarzy, z pewnością był Adrianem. Nie widziałam nikogo więcej, a bez oznak obecności strzyg, w końcu otworzyłam drzwi. Jego twarz rozjaśniła się radością, kiedy mnie zobaczył. Pochylając się, szybko pocałował mnie w policzek, zanim wszedł do pokoju. − Chyba naprawdę nie sądziliście, że możecie wyjechać sobie na imprezę na weekend beze mnie, prawda? Ze wszystkich miejsc, zwłaszcza tutaj… Zamarł i to był jeden z tych rzadkich momentów, kiedy Adrian Iwaszkow był całkowicie i kompletnie zbity z tropu. − Wiedzieliście – powiedział wolno – że Wiktor Daszkow siedzi na waszym łóżku? − Tak – powiedziałam. – Dla nas to też było, w pewnym sensie, szokiem. Adrian oderwał wzrok od Wiktora i rozejrzał się po pokoju, po raz pierwszy zauważając Eddiego. Eddie stał tak nieruchomo, że praktycznie wydawał się być częścią umeblowania. Adrian odwrócił się do mnie. − Co do diabła się dzieje? Wszyscy na zewnątrz go szukają! Słowa Lissy dotarły do mnie przez więź. Równie dobrze mogłabyś mu powiedzieć. Wiesz, że teraz już nie odpuści. Miała rację. Nie wiedziałam jak Adrian nas znalazł, ale skoro już to zrobił, nie było szans, żeby odszedł. Spojrzałam z wahaniem na Eddiego, który odgadł moje myśli. − Damy sobie radę – powiedział. – Idźcie porozmawiać. Nie pozwolę, żeby cokolwiek się stało. Jestem wystarczająco silna, żebym mogła zmusić go, gdyby próbował czegokolwiek, dodała Lissa. Westchnęłam. − W porządku. Zaraz wrócimy. Wzięłam Adriana za rękę i wyprowadziłam na zewnątrz. Jak tylko znaleźliśmy się na korytarzu, znowu zaczął. −

Rose, co się…

Pokręciłam głową. Podczas mojego pobytu tutaj, usłyszałam wystarczająco głosów innych hotelowych gości na korytarzu, żeby wiedzieć, że moi przyjaciele usłyszą naszą konwersację, jeśli będziemy tutaj rozmawiać. Zamiast tego, przywołaliśmy z Adrianem – 90 –

windę i skierowaliśmy się na dół, gdzie zgiełk pochodzący z kasyna, zagłuszy nasze słowa. Znaleźliśmy kąt nieco na uboczu i Adrian praktycznie przycisnął mnie do ściany, z mrocznym wyrazem twarzy. Jego lekka postawa czasem mnie irytowała, ale wolałam ją, niż to kiedy był zdenerwowany, głównie dlatego, że bałam się, iż duch zepchnie go na niezrównoważony kraniec. − Zostawiasz mi liścik, mówiący że wymykasz się na ostatnią weekendową imprezę, a zamiast tego, znajduję cię zaszytą z jednym z najbardziej znanych kryminalistów w historii? Kiedy wyjeżdżałem z Dworu, to tylko o tym tam mówiono! Czy ten facet nie próbował was zabić? Odpowiedziałam pytaniem, na jego pytanie. − Jak w ogóle nas znalazłeś? − Karta kredytowa – powiedział. – Czekałem, aż jej użyjesz. Oczy mi się rozszerzyły. − Obiecywałeś, kiedy dostawałam je wszystkie, że nie będziesz węszył! – Odkąd moje konta i karty pochodziły z jego pomocy, wiedziałam że miał dostęp do rejestrów, ale uwierzyłam mu, kiedy powiedział, że będzie respektował moją prywatność. − Kiedy byłaś w Rosji, dotrzymywałem tej obietnicy. Ale to co innego. Sprawdzałem i sprawdzałem przez spółkę i jak tylko pokazała się aktywność z lotem czarterowym, zadzwoniłem i dowiedziałem się, dokąd zmierzałaś. – Przyjazd Adriana tak szybko po naszym, nie był aż tak niewiarygodny, jeśli nadzorował kartę. Kiedy już miał in formację której potrzebował, z łatwością mógł zarezerwować lot. Nieprzerwanie latające komercyjne odrzutowce mogły nadrobić naszą podróż z przystankami. – Nie było mowy, żebym mógł się oprzeć Vegas – kontynuował. – Więc pomyślałem, że zrobię ci niespodziankę i zjawię się, żeby dołączyć do zabawy. Zdałam sobie sprawę, że użyłam swojej karty do pokoju, tym samym po raz kolejny dając cynk o naszej lokalizacji. Nikt inny nie miał dostępu do mojej czy Lissy karty, ale zaczęłam się niepokoić, że z taką łatwością nas namierzył. − Nie powinieneś był tego robić – warknęłam. – Możemy być razem, ale są pewne gra nice, które musisz uszanować. To nie jest twój interes. − To nie tak, że czytałem twój pamiętnik! Po prostu chciałem znaleźć swoją dziewczynę i… – To była oznaka cierpienia Adriana, przez które jego umysł dopiero teraz zaczął nadążać za wydarzeniami i składać wszystko do kupy. – O Boże. Rose, proszę, powiedz mi, że to nie wy pomogliście mu uciec? Wszyscy szukają dwóch człowie czych dziewczyn i dampirskiego faceta. Opisy w ogóle nie pasują… – Jęknął. – Ale to byliście wy, prawda? Jakoś włamaliście się do maksymalnie zabezpieczonego więzienia. Z Eddim. − Większość nie była aż tak zabezpieczona – zauważyłam lekko. − Rose! Ten facet spieprzył życia wam obu. Dlaczego miałybyście go uwalniać? − Ponieważ… – zawahałam się. Jak mogłam to wytłumaczyć Adrianowi? Jak mogłam wytłumaczyć to, czego wytłumaczenie nie było możliwe? I jak mogłam wytłumaczyć, co nami kierowało? – Wiktor ma informacje, których potrzebujemy. Albo raczej, no cóż, ma dojście do kogoś, kogo potrzebujemy. To był jedyny sposób, w jaki mogliśmy to osiągnąć. − Co do licha mógłby on prawdopodobnie wiedzieć, żeby pchnąć cię do tego wszyst kiego? – 91 –

Przełknęłam powietrze. Wchodziłam do więzień i kryjówek strzyg, ale powiedzenie Adrianowi o tym, co zrobiłam, napełniało mnie lękiem. − Ponieważ może być sposób, żeby ocalić strzygi. Żeby odwrócić je z powrotem, do postaci w jakiej byli. A Wiktor… Wiktor zna kogoś, kto mógł tego dokonać. Adrian wpatrywał się we mnie przez kilka długich sekund i nawet w środku ożywienia kasyna i hałasu, to było jakby świat nagle zastygł i uciszył się. − Rose, to jest niemożliwe. − Może nie być. − Gdyby był sposób, żeby to zrobić, wiedzielibyśmy o tym. − To wiąże się z użytkownikami ducha. A dopiero co się o nich dowiedzieliśmy. − Ale to wcale nie znaczy, że to jest… oh. Rozumiem. – Jego głębokie zielone oczy zamigotały i tym razem wkurzył się. – To on, prawda? To twoja ostatnia, szalona próba, żeby go dostać. Dymitra. − Nie tylko jego – powiedziałam odruchowo. – To mogłoby ocalić wszystkie strzygi. − Myślałem, że to skończone! – krzyknął Adrian. Jego głos był wystarczająco donośny, żeby kilku ludzi w pobliżu automatów do gier, spojrzało w naszą stronę. – po wiedziałaś mi, że to skończone. Powiedziałaś mi, że możesz ruszyć do przodu i być ze mną. − Mówiłam poważnie – powiedziałam, zaskoczona desperacką nutą w moim głosie. – To jest coś, o czym się dopiero dowiedzieliśmy. Musieliśmy spróbować. − I co potem? Co jeśli ta głupia fantazja zadziała? Uwolnisz Dymitra w jakimś cudownym akcie i rzucisz mnie ot tak. – Pstryknął palcami. − Nie wiem – powiedziałam ze znużeniem. – Po prostu robimy po jednym kroku na raz. Kocham być z tobą. Naprawdę. Ale nie mogę tego zignorować. − Oczywiście, że nie możesz. – Wzniósł oczy ku niebu. – Sny, sny. Chodzę w nich, żyję nimi. Zwodzę siebie nimi. Dziwne, że w ogóle jeszcze mogę dostrzegać rzeczywistość. – Dziwny dźwięk w jego głosie zaniepokoił mnie. Mogłam rozpoznać jedną z jego nieco szalonych, wywołanych przez ducha, chwil słabości. Wtedy, zwrócił się do mnie w westchnieniem. – Potrzebuję drinka. Jakiekolwiek żywiłam do niego współczucie, teraz zamieniło się w złość. − O, świetnie. To wszystko naprawi. Jestem zadowolona, że kiedy świat szaleje, ty na dal masz swoje stare nawyki. Wzdrygnęłam się na jego spojrzenie. Nie robił tego zbyt często, a kiedy to już robił, to była potężna rzecz. − Czego ty ode mnie oczekujesz? Co mam zrobić? – zapytał. − Mógłbyś… mógłbyś… – O Boże. – No cóż, teraz, skoro tu już jesteś, mógłbyś nam pomóc. Dodatkowo, ten gość, z którym się mamy spotkać. Jest kolejnym użytkowni kiem ducha. Adrian nie zdradził swoich myśli, ale miałam przeczucie, że wzbudziłam jego zainteresowanie.

– 92 –

− Tak, to jest dokładnie to, czego chcę. Pomóc swojej dziewczynie odzyskać jej dawnego chłopaka. – Znowu się odwrócił i usłyszałam jak mamrocze – potrzebuję dwóch drinków. − Czwarta trzydzieści – zawołałam za nim. – Spotykamy się o czwartej trzydzieści. Nie było żadnej odpowiedzi, a Adrian rozpłynął się w tłumie. Wróciłam do pokoju w posępnym nastroju, co dla wszystkich musiało być oczywiste. Lissa i Eddie byli wystarczająco bystrzy, by nie zadawać pytań, ale Wiktor, oczywiście, nie miał takich problemów. − I co, pan Iwaszkow nie dołączy do nas? A tak liczyłem na jego towarzystwo. − Zamknij się – powiedziałam, krzyżując ręce i opierając się o ścianę w pobliżu Eddie go. – Nie odzywaj się, dopóki nikt cię o to nie poprosi. Kolejne parę godzin ciągnęło się niemiłosiernie. Byłam przekonana, że w każdej chwili Adrian może wrócić i niechętnie zgodzić się nam pomóc. Moglibyśmy użyć jego kompulsji, jeśli sprawy przybrałyby zły obrót, nawet jeśli nie mógłby dorównać Lissie. Z pewnością… z pewnością kochał mnie wystarczająco, żeby przyjść mi z pomocą? Nie porzuciłby mnie? Jesteś idiotką, Rose. To mój własny głos, a nie Lissy, upominał mnie w głowie. Nie dałaś mu żadnego powodu, żeby ci pomógł. Tylko go ranisz bez końca. Dokładnie tak jak robiłaś z Masonem. Kiedy nadeszła czwarta piętnaście, Eddie zlustrował mnie wzrokiem. − Powinniśmy obserwować stolik? − Tak – Byłam niespokojna i zdenerwowana. Nie chciałam zostać ani chwili dłużej w tym pokoju, w potrzasku z mrocznymi uczuciami, które nie odeszłyby. Wiktor podniósł się z łóżka, rozciągając się, jakby dopiero co wstawał po relaksacyjnej drzemce. A jednak, mogłabym przysiąc, że w głębi jego oczu ukrywał się błysk podniecenia. Ze wszystkich relacji wynikało, że był ze swoim przyrodnim bratem dosyć blisko, jednak nie widziałam żadnych znaków, które świadczyłyby o tym, że Wiktor grał na pokaz swoją miłość czy lojalność do kogokolwiek. Kto wie? Może gdzieś tam darzył prawdziwym uczuciem Roberta. Uformowaliśmy coś w rodzaju szyku ochronnego ze mną na czele, a Eddiem z tyłu i dwoma morojami pomiędzy nami. Otworzyłam drzwi do pokoju i stanęłam twarzą w twarz z Adrianem. Jego ręka była podniesiona, zupełnie jakby właśnie miał zamiar pukać. Uniósł brew. − Och, hej – powiedział. Miał ten sam standardowy wyluzowany wyraz twarzy, jednak jego głos był nieco napięty. Wiedziałam, że nie był zbyt szczęśliwy z powodu tego wszystkiego. Mogłam to zauważyć przez sposób, w jaki zaciskał szczękę i poruszenie w jego oczach. Pomimo to, przy reszcie udawał, że wszystko jest w porządku, za co byłam mu wdzięczna. A co najważniejsze, wrócił. To się liczyło i mogłam zigno rować spowijający go zapach alkoholu i papierosów. – Więc… słyszałem, że szykuje się jakaś impreza. Macie coś przeciwko, jeśli do was dołączę? Posłałam mu słaby, pełen wdzięczności uśmiech.

– 93 –

− Chodź. Nasza grupa, teraz powiększyła się do pięciu osób. Skierowaliśmy się korytarzem w dół, w stronę windy. − Wiesz, wygrywałem w pokera – dodał Adrian. – Więc lepiej żeby to było dobre. − Nie wiem, czy to będzie dobre – rozmyślałam. Drzwi windy otworzyły się. – Ale sądzę, że będzie godne zapamiętania. Weszliśmy do środka, by zobaczyć się z Robertem Doru. To spotkanie mogło być jedynym zbawieniem Dymitra.

Tłumaczenie: Szazi

– 94 –

Rozdział dziewiąty ROBERTA DORU ŁATWO BYŁO ROZPOZNAĆ. Chociaż nie dlatego, że wyglądał tak jak Wiktor. Nawet nie z powodu czegoś w typie „teatralnego wpadania w ramiona swojego brata.” To raczej umysł Lissy dał mi o tym znać. Zobaczyłam Roberta przez jej oczy, złota aura użytkownika ducha rozbłysła w narożniku restauracji jak gwiazda. To ją zaskoczyło i potknęła się odrobinę. Użytkownicy ducha byli dla niej zbyt rzadkim widokiem żeby była do nich całkowicie przyzwyczajona. Widzenie aur było czymś, co mogła włączyć i wyłączyć i tuż zanim "wyłączyła" jego, odnotowała, że jego aura lśniła złotem – tak jak u Adriana – ale czuło się w niej też pewną niestabilność. Błyszczały w niej również iskry innych kolorów, ale drgały i migotały. Zastanawiała się czy to następna oznaka obłędu spowodowanego duchem. Jego oczy rozjarzyły się, kiedy Wiktor podszedł do stolika, ale ta dwójka nie przytuliła się ani dotknęła. Wiktor po prostu usiadł obok swojego brata. Reszta z nas stała tam przez chwilę skrępowana. Ta cała sytuacja była zbyt dziwna. Ale to był powód, dla którego tu przyjechaliśmy. Po kilku sekundach, razem z przyjaciółmi, dołączyłam do braci siedzących przy stoliku. −

Wiktor – odetchnął Robert z szeroko otwartymi oczami. Robert mógł mieć na twarzy jakieś cechy Daszkowów, ale jego oczy były brązowe, a nie zielone. Jego ręce bawiły się serwetką. – Nie mogę w to uwierzyć... Chciałem zobaczyć cię od tak dawna...

Głos Wiktora był łagodny tak samo jak podczas rozmowy telefonicznej, jakby rozmawiał z dzieckiem. − −

Wiem, Robercie. Mi też ciebie brakowało. Zostajesz? Możesz ze mną wrócić i zostać? – Część mnie chciała rzucić, że to śmieszny pomysł, ale rozpacz w głosie Roberta wywołała we mnie ździebełko litości. Pozostałam cicho, zwyczajnie się przyglądając rozgrywającemu się przede mną dramatowi. – Ukryję cię. Będzie świetnie. Tylko my dwaj.

− Wiktor zawahał się. Nie był głupi. Pomimo moich klarownych twierdzeń w samolocie wiedział, że szanse puszczenia go wolno nie istniały. −

Nie wiem – powiedział cicho. – Nie wiem.

Przybycie kelnera wyrwało nas z otumanienia i wszyscy zamówili napoje. Adrian zamówił gin z tonikiem i nie został nawet wylegitymowany. Nie byłam pewna czy to dlatego, że wyglądał na dwadzieścia jeden lat, czy dlatego że dość przekonywająco użył ducha. Mimo to nie poruszyło mnie to. Alkohol tłumił ducha. Byliśmy w niepewnej sytuacji i wolałabym go mieć w pełni sił, ale oczywiście, jeśli pił już wcześniej, to to nie miało już żadnego znaczenia. Po odejściu kelnera Robert zdawał się zauważyć nasza resztę. Jego oczy szybko przesunęły się po Eddim, wyostrzyły na Adrianie i Lissie, po czym długi czas błądziły po mnie. Zesztywniałam niezadowolona z lustracji. W końcu z powrotem zwrócił się do brata.

– 95 –

−

Kogo ze sobą przyprowadziłeś, Wiktorze? – Robert nadal miał tą nieświadomą, roztrzepaną postawę, ale teraz rozjaśniła go podejrzliwość. Strach i paranoja. – Kim są te dzieci? Dwóch użytkowników ducha i... – jego spojrzenie znowu wróciło na mnie – jedna naznaczona pocałunkiem cienia?

Na moment zdziwiłam się użyciem przez niego tego terminu. Wówczas przypomniałam sobie, co powiedział mi mąż Oksany, Mark. Robert był kiedyś związany z dampirem, ale ten dampir umarł radykalnie przyspieszając pogorszenie się stanu umysłu Roberta. −

To przyjaciele – powiedział gładko Wiktor. – Chcieliby z tobą porozmawiać i zadać ci kilka pytań.

Robert zrobił niezadowoloną minę. −

Kłamiesz. Mogę to stwierdzić. A oni nie uważają ciebie za przyjaciela. Są spięci i trzymają do ciebie dystans.

Wiktor nie zaprzeczył temu, co powiedział o przyjaciołach. − −

Bez względu na to, oni potrzebują twojej pomocy, a ja im ją obiecałem. To była cena za umożliwienie mi zobaczenia ciebie. Nie powinieneś składać za mnie obietnic.

Serwetka Roberta była teraz w strzępach. Miałam ochotę dać mu swoją. −

Nie chciałeś mnie zobaczyć? – zapytał ujmująco Wiktor. Jego ton był ciepły a uśmiech niemalże prawdziwy.

Robert wyglądał na zakłopotanego i zmieszanego. Po raz kolejny przypominał dziecko i zaczęłam mieć wątpliwości, że ten facet kiedykolwiek odmienił strzygę. Jednak jeszcze raz oszczędził nam odpowiedzi i w tym momencie przybyły nasze napoje. Ku oczywistej irytacji kelnera, żadne z nas nawet nie podniosło menu. Odszedł i otworzyłam swoje tak naprawdę nawet go nie widząc. Wówczas Wiktor przedstawił nas Robertowi robiąc to tak formalnie jakby pełnił jakąś dyplomatyczną funkcję. Wiezienie nie stępiło jego poczucia dworskiej etykiety. Jednakże Wiktor przedstawił nas tylko imionami. Robert odwrócił się do mnie z ciągle widoczną zmarszczką na czole, po czym patrzył między mnie i Lissę. Adrian mówił, że gdziekolwiek byśmy nie były, nasze aury wskazywały, że jesteśmy połączone. −

Więź... Niemal zapomniałem jak to jest... Alden. Nigdy nie zapomnę Aldena.....

Jego oczy stały się marzycielskie i prawie nieprzytomne. Na nowo przeżywał wspomnienia. −

Przykro mi – powiedziałam, z zaskoczeniem słysząc współczucie w moich słowach. To było trudniejsze przesłuchanie niż przewidywałam. – Mogę sobie tylko wyobrazić jak to musi być... stracić go...

Rozmarzone oczy stały się ostre i twarde. −

Nie, nie możesz. To nie jest podobne do niczego, co możesz sobie wyobrazić. Niczego. Obecnie... teraz... masz świat. Świat zmysłów różnych od pozostałych, – 96 –

zrozumienie drugiej osoby, jakiego nikt inny nie może mieć. Stracić to... rozedrzeć... sprawiłoby, że pragnęłabyś śmierci. Łoł. Robert był całkiem niezły w zabijaniu konwersacji. Siedzieliśmy tam wszyscy, mając pobożne życzenie aby wrócił teraz kelner. Kiedy nadszedł, wszyscy poza Robertem podjęli niezdecydowane próby zamówienia jedzenia, w większości decydując się z miejsca. Restauracja serwowała azjatycką kuchnię. Zamówiłam pierwsza rzecz, jaką zobaczyłam w menu: krokiet po chińsku. Po złożeniu zamówień Wiktor kontynuował negocjacje z Robertem twardą ręką, czym ja wydawałam się niezdolna do kierowania. −

Pomożesz im? Odpowiesz na ich pytania?

Miałam wrażenie, że Wiktor naciska Roberta w tej kwestii nie dlatego, że chciał spłacić swój dług za uratowanie go, ale raczej dlatego że kombinatorska natura Wiktora umierała by dowiedzieć się o wszystkich naszych sekretach i motywach. Robert westchnął. Ilekroć spojrzał na Wiktora było w nim widać mocny wyraz oddania, a nawet boskiego uwielbienia. Robert prawdopodobnie nie mógł niczego odmówić bratu. Był doskonałym pionkiem do grania w planach Wiktora. Zdałam sobie sprawę, że być może powinnam dziękować Bogu, że Robert stał się niezrównoważony. Gdyby w pełni kontrolował swoje moce, Wiktor nigdy nie kłopotałby się Lissą. Miałby teraz swojego prywatnego użytkownika ducha, którego wykorzystywałby jakby tylko chciał. −

Co chcecie wiedzieć? – spytał z zaczerwienionymi oczami Robert. Zwracał się do mnie, najwyraźniej rozpoznając moje przywództwo.

Rzuciłam okiem na przyjaciół po wsparcie moralne, ale żadnego nie dostałam. Po pierwsze, ani Adrian ani Lissa nie wyrazili zgody na tę misję, a Eddie wciąż nie znał jej celu. Przełknęłam ślinę zbierając się w sobie i skierowałam całą swoją uwagę na Roberta. −

Słyszeliśmy, że raz wyzwoliłeś strzygę. Że byłeś zdolny przemienić go – albo ją – z powrotem do pierwotnego stanu.

Zaskoczenie błysnęło na zwykle opanowanej twarzy Wiktora. Z pewnością nie spodziewał się tego. − − −

−

Gdzie to słyszałaś? – naciskał Robert. Od pary, którą spotkałam w Rosji. Nazywają się Mark i Oksana. Mark i Oksana... – wzrok Roberta ponownie odpłynął na moment. Miałam wrażenie, że to często się zdarza i on nie spędza za dużo czasu w rzeczywistości. – Nie wiedziałem, że ciągle są razem. Są. Naprawdę wspaniale im idzie. – Potrzebowałam, aby wrócił do rzeczywistości. – Czy to prawda? Zrobiłeś to, co mi mówili? Czy to jest możliwe?

Odpowiedź Roberta jak zwykle była poprzedzona pauzą. − Ją. − Słucham? − To była kobieta. Wyzwoliłem ją.

– 97 –

Wbrew sobie łapałam z trudem powietrze, ledwo ośmielając się dopuścić do siebie jego słowa. − Kłamiesz – to Adrian był tym, który wypowiedział te słowa surowym tonem. Robert rzucił na niego okiem z rozbawionym i zarazem pogardliwym wyrazem twarzy. − Kim ty jesteś by tak twierdzić? Skąd możesz wiedzieć? Rozbiłeś i sponiewierałeś swoje moce tak bardzo, że to cud, że możesz w ogóle jeszcze dotykać magii. Te wszystkie rzeczy, które sobie robisz... w rzeczywistości ci nie pomagają, prawda? Konsekwencje używania ducha ciągle cię dotykają... wkrótce nie będziesz zdolny odróżnić rzeczywistości od snu. Te słowa ogłuszyły Adriana na moment, ale brnął w to dalej. − Nie potrzebuję żadnych fizycznych oznak, aby wiedzieć, że kłamiesz. Wiem, że to robisz, ponieważ to co opisujesz jest niemożliwe. Nie ma żadnego sposobu żeby ocalić strzygi. Kiedy odchodzą to odchodzą. Są martwi. Nieumarli na zawsze. − To, co jest martwe, nie zawsze takie pozostaje... – słowa Roberta nie były skierowane do Adriana. Tylko do mnie. Przeszły mnie dreszcze. − Jak? Jak to zrobiłeś? − Kołkiem. Została zabita kołkiem i w ten sposób przywrócona do życia. − Okej – powiedziałam. – To jest kłamstwo. Zabiłam kołkiem mnóstwo strzyg i wierz mi, pozostały martwe. − Nie byle jakim kołkiem – palce Roberta tańczyły na krawędzi szklanki. – Specjalnym kołkiem. − Kołkiem zaklętym duchem – odezwała się nagle Lissa. Podniósł na nią swoje oczy i uśmiechnął się. To był uśmiech przyprawiający o gęsia skórkę. −

Tak. Jesteś bardzo mądra dziewczyną. Mądrą, miłą dziewczyną. Miłą i uprzejmą. Widzę to w twojej aurze.

Wpatrywałam się w stół z umęczonym umysłem. Kołek zaklęty duchem. Srebrne kolki były zaklęte czterema głównymi żywiołami, którymi posługiwali się moroje: ziemią, powietrzem, wodą i ogniem. To był ten zastrzyk życia, który niszczył nieumarłą siłę życia strzyg. Z naszym ostatnim odkryciem jak zaczarować obiekty duchem, nigdy nie przyszło nam do głowy, aby zaczarować kołek. Duch leczył. Przywrócił mnie ze świata zmarłych do życia. Czy dołączając go do pozostałych żywiołów było naprawdę możliwe to, że ta pokręcona ciemność, która opanowywała strzygi mogła zostać zniesiona, przywracając tę osobę do jej poprzedniego stanu? Byłam wdzięczna za przybycie jedzenia, bo mój mózg ciągle poruszał się ospale. Chińskie krokieciki stanowiły wygodną sposobność do myślenia. −

Czy to naprawdę jest takie proste? – zapytałam w końcu.

Robert zadrwił. −

To wcale nie jest łatwe. – 98 –

−

Ale właśnie powiedziałeś... przed chwilą powiedziałeś, że potrzebujemy kołka zaczarowanego duchem. A potem mam nim zabić strzygę.

Czy raczej nie zabijać. Szczegóły techniczne były bez znaczenia. Jego uśmiech powrócił. − Nie ty. Ty nie możesz tego zrobić. − Więc kto... – urwałam, pozwalając by reszta moich słów umarła na moich wargach. – Nie. Nie. − Naznaczeni pocałunkiem cienia nie mają daru życia. Tylko obdarzeni duchem – wyjaśnił. – Pytaniem tylko jest, kto jest zdolny by to zrobić? Miła dziewczyna czy pijany gnojek? – Jego oczy przeskakiwały między Lissą a Adrianem. – Stawiałbym na miłą dziewczynę. Te słowa wyrwały mnie z mojego oszołomionego stanu. W rzeczywistości były tym, co zrujnowało wszystko – cały ten naciągany sen o ocaleniu Dymitra. − Nie – powtórzyłam. – Nawet, jeśli to byłoby możliwe, a nie jestem pewna czy ci wierzę, ona nie może tego zrobić. Nie pozwolę jej. W zwrocie wydarzeń prawie tak samo zaskakującym jak rewelacje Roberta, Lissa obróciła się do mnie a naszą więź zalał gniew. − Od kiedy możesz mi mówić co mogę, a czego nie? − Odkąd nie przypominam sobie, żebyś kiedykolwiek przeszła trening na strażnika i uczyła się jak zakołkować strzygę – odpowiedziałam pewnie, utrzymując spokojny ton głosu. – Tylko raz uderzyłaś Reeda, a i to było ledwo wystarczające. Kiedy Avery Lazar usiłowała opanować umysł Lissy, wysłała swojego naznaczonego pocałunkiem cienia brata aby wykonał za nią brudną robotę. Z moją pomocą Lissa rąbnęła go pięścią i zatrzymała od siebie z daleka. To było piękny cios, ale Lissa nienawidziła tego. − −

−

Zrobiłam to, czyż nie? – zaprotestowała. Liss, wyprowadzenie ciosu w porównaniu do zakołkowania strzyg, jest niczym. I to nawet nie licząc faktu, że najpierw musisz dostać się w pobliże jednej z nich. Myślisz, że możesz zbliżyć się do niej na tyle aby użyć kołka, zanim ona przystawi się do twojej szyi? Nie. Nauczę się. – Determinacja w jej głosie i umyśle był godna podziwu, ale strażnikom zabierało dekady uczenie się tego, co robili – a mnóstwo z nich i tak ginęło.

Adrian i Eddie wyglądali na skrępowanych byciem w środku naszej sprzeczki, ale zarówno Wiktor jak i Robert wydawali się zaintrygowani i rozbawieni. Nie spodobało mi się to. Nie byliśmy tutaj dla rozrywki. Próbowałam zboczyć z niebezpiecznego tematu, zwracając się ponownie do Roberta. −

Jeśli użytkownik ducha przywróci z powrotem strzygę, to ta osoba zostałaby naznaczona pocałunkiem cienia.

Nie wspomniałam Lissie o oczywistym wniosku. Tym, co częściowo doprowadziło Avery do szaleństwa (poza normalnymi skutkami użytkowania ducha), było połączenie z więcej – 99 –

niż jedną osobą. Zrobienie tego stworzyło bardzo niestabilną sytuację, która szybko doprowadziła wszystkich wplątanych w to ludzi w ciemność i obłęd. Oczy Roberta stały się rozmarzone, gdy patrzył gdzieś obok mnie. −

Więź tworzy się, kiedy ktoś umiera, kiedy jego dusza naprawdę odchodzi i wyrusza do świata zmarłych. Sprowadzenie jej z powrotem sprawia, że osoba zostaje naznaczona pocałunkiem cienia. Jest na niej ślad śmierci. – Jego spojrzenie nagle spoczęło na mnie. – Tak jak jest w tobie.

Wzbroniłam się przed uniknięciem jego wzroku, pomimo że jego słowa spowodowały dreszcze na całym moim ciele. − −

− − − −

Strzygi są martwe. Ocalenie jednej z nich oznacza, że jej dusza także wróci ze świata zmarłych. Nie – zaprzeczył. – Ich dusze nie wyruszają w podróż. One są zawieszone... między światem ziemskim, a tym następnym. To jest złe i nienaturalne. To właśnie sprawia, że są jakie są. Zabicie albo ocalenie strzygi odsyła duszę z powrotem do jej normalnego stanu. Nie powstaje więź. Wiec nie ma niebezpieczeństwa – powiedziała do mnie Lissa. Poza zabiciem cię przez strzygę – wytknęłam. Rose... Później dokończymy tę rozmowę – posłałam jej ostre spojrzenie.

Przez chwilę mierzyłyśmy się wzrokiem, po czym Lissa zwróciła się do Roberta. W więzi wciąż był upór, który mi się nie podobał. − Jak zaczarowałeś kołek? – spytała go. – Wciąż się tego uczę. Znowu zaczęłam udzielać jej ostrej nagany, ale szybko zmieniłam zdanie. Może Robert się mylił. Może wszystko, co w rzeczywistości odmieniło strzygę, to był zaklęty duchem kołek. Myślał, że tylko użytkownik ducha mógł to zrobić, bo sam to zrobił. Rzekomo. Poza tym wolałam raczej, by Lissę pochłonęło czarowanie niż walczenie. Jeśli robienie takich amuletów okaże się zbyt trudne, to może całkowicie zrezygnować. Robert spojrzał na mnie a potem na Eddiego. Jedno z was musi dać mi kołek. Pokażę wam. Nie możecie publicznie wyjąc kołka – zaprotestował Adrian. To było niezwykle rozsądne spostrzeżenie. – To może być dla ludzi dziwne, ale ciągle jasne, że to broń. − On ma racje – powiedział Eddie. − Po kolacji możemy wrócić do pokoju – odezwał się Wiktor z zupełnie słodkim i miłym wyrazem twarzy. − −

Uważnie mu się przyglądałam z nadzieją, że moja twarz wyraża nieufność. Nawet przy zapale Lissy mogłam wyczuć, że też się waha. Nie była zwolenniczką realizowania każdej sugestii Wiktora. W przeszłości widziałyśmy jak okropnie daleko posunął się Wiktor w próbach spełnienia swoich planów. Przekonał własną córkę do przemiany w strzygę i pomocy w ucieczce z więzienia w Akademii. Z tego co wiedziałam planował to samo dla... −

To jest to – rzuciłam na wydechu, czując jak moje oczy rozszerzają się podczas patrzenia na niego. – 100 –

− −

Co takiego? – zapytał Wiktor. Powód, dla którego zmusiłeś Natalie do przemiany. Myślałeś... wiedziałeś o tym, czego dokonał Robert. Zamierzałeś wykorzystać jej siłę po przemianie w strzygę, a potem zmusić go do odmienienia jej z powrotem.

Blada twarz Wiktora stała się jeszcze bledsza i zdawał się postarzeć w oczach. Jego zadowolony z siebie wygląd zniknął i odwrócił wzrok. − Natalie jest od dłuższego czasu martwa – powiedział sztywno. – Nie ma sensu o niej dyskutować. Po tych słowach niektórzy z nas podjęli próbę jedzenia, ale moje chińskie krokieciki wydawały się teraz bez smaku. Lissa i ja myślałyśmy o tym samym. Ze wszystkich grzeszków Wiktora zawsze uważałam, że namówienie własnej córki do przemiany w strzygę, było najokropniejsze. To, w moim mniemaniu, przypieczętowało wówczas fakt, że był potworem. Aż tu nagle zostałam zmuszona do przewartościowania rzeczy – zmuszona do przewartościowania jego osoby. Jeśli wiedział, że może ją przywrócić z powrotem, jego uczynek był okropny – ale nie aż tak. W mojej opinii bezsprzecznie ciągle był zły. Ale jeśli wierzył, że może odmienić Natalie, to oznaczało, że wierzył w moc Roberta. Chociaż ciągle nie było mowy abym pozwoliła Lissie zbliżyć się do strzygi, to ta niesamowita opowiastka stała się nieco bardziej wiarygodna. Nie mogłam tego rzucić nie przeprowadziwszy dalszego śledztwa. − Po obiedzie możemy iść do pokoju – zadecydowałam w końcu. − Ale nie na długo. Moje słowa były skierowane do Wiktora i Roberta. Robert wydawał się znowu zapaść w swój własny świat, ale Wiktor skinął głową. Szybko rzuciłam okiem na Eddiego, otrzymując w zamian lakoniczne kiwnięcie głową, tak do niego niepodobne. Znał ryzyko wynikające z zabrania braci do spokojnego miejsca. Eddie mówił mi, że będzie extra czujny – nie żeby już nie był. Do czasu skończenia obiadu, Eddie i ja byliśmy sztywni i spięci. On szedł blisko Roberta a ja uczepiłam się Wiktora. Lissę i Adriana ustawiliśmy miedzy braćmi. Jednak nawet trzymając się blisko, trudno było przebić się przez zatłoczone kasyno. Ludzie stawali nam na drodze, obchodzili nas, szli przez nas... to był chaos. Nasza grupa została dwa razy rozdzielona przez nieświadomych tego turystów. Nie byliśmy zbyt daleko od wind, ale przez tłum ludzi, niepokoiłam się możliwością ucieczki Wiktora albo Roberta. − Musimy wyjść z tego tłumu – zawołałam ponad głowami ludzi do Eddiego. Szybko kiwnął głową i bezzwłocznie skręcił w lewo, co mnie zaskoczyło. Skierowałam Wiktora w tym samym kierunku, a Lissa i Adrian przyspieszyli by dotrzymać nam kroku. Byłam zaintrygowana do czasu aż zobaczyłam, że zbliżamy się do korytarza z widniejącym nad wejściem znakiem WYJŚCIE AWARYJNE. Z dala od ruchliwego kasyna, poziom hałasu przygasł. − Wnioskuję, że prawdopodobnie są tu schody – wyjaśnił Eddie. − Cwany strażnik – powiedziałam obdarzając go uśmiechem. – 101 –

Kolejny zakręt ukazał po prawej wnękową szafę na rzeczy do sprzątania, a przed nami drzwi z symbolem schodów, dające możliwość pójścia zarówno na zewnątrz jak i na wyższe piętra. − Wspaniale – powiedziałam. − Jesteśmy powiedzmy na jakimś dziesiątym piętrze – wypomniał Adrian. Odezwał się pierwszy raz od jakiegoś czasu. − Nie ma to jak trochę ruchu... cholera. – Podeszłam i nagle zatrzymałam się przed drzwiami. Widniał na nich ostrzegawczy znak, który mówił, że gdy drzwi zostaną otwarte, włączy się alarm. – No pięknie. − Przepraszam – powiedział Eddie, jakby był za to osobiście odpowiedzialny. − To nie twoja wina – powiedziałam, odwracając się. – Wracamy. Musieliśmy podjąć ryzyko przedostania się przez tłum. Może okrężna droga wystarczająco zmordowała Wiktora i Roberta by odepchnęli wizje ucieczki. Żaden z nich nie był już taki młody, a Wiktor ciągle był w złym stanie. Lissa była zbyt spięta by w ogóle myśleć o okrężnej drodze, za to Adrian posłał mi spojrzenie, które jasno mówiło, że myślał, że nasze włóczenie się jest stratą jego czasu. Oczywiście za zmarnowanie czasu uważał też całą tą sprawę z Robertem. Byłam szczerze zaskoczona, że wraca z nami wszystkimi do pokoju. Spodziewałam się raczej, że zostanie w kasynie ze swoimi papierosami i kolejnym drinkiem. Prowadzący nasza grupę Eddie zrobił parę kroków na korytarzu w kierunku kasyna. I wówczas to mnie uderzyło. − Stać! – krzyknęłam. Odpowiedział natychmiast, zatrzymując się w ciasnym miejscu. Zrobiło się niewielkie zamieszanie. Zaskoczony Wiktor wpadł na Eddiego, a Lissa na Wiktora. Instynkt kazał Eddiemu wyciągnąć kołek. Mój już dawno był w pogotowiu. Złapałam go tak szybko, jak tylko uderzyły mnie mdłości. Pomiędzy nami a kasynem były strzygi.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 102 –

Rozdział dziesiąty A JEDNĄ Z NICH… JEDNĄ Z NICH… − Nie – oddychałam głęboko, nawet kiedy skoczyłam ku temu najbliżej mnie – kobiecie. Wydawało się, że otaczały nas trzy strzygi. Eddie też był w ruchu i oboje próbowaliśmy odepchnąć morojów za siebie. Nie potrzebowali zbyt wiele nakłaniania. Na widok strzyg, moroje zaczęli się wycofywać, tarasując przejście. Pomiędzy błyskawicznymi odruchami Eddiego, a paniką morojów, byłam całkiem pewna, że nikt nie zauważył tego, co ja właśnie dostrzegłam. Wśród nich był Dymitr. Nie, nie, nie powiedziałam, tym razem do siebie. Ostrzegał mnie. Bez końca mówił w swoich listach, że jak tylko wyjdę zza ochrony zabezpieczeń, to przyjdzie po mnie. Wierzyłam mu, a jednak… widzenie tego w rzeczywistości było zupełnie czymś innym. Minęły trzy miesiące, ale w tej chwili, milion wspomnień przeszło mi przez umysł w przejrzystych kształtach. Moja niewola z Dymitrem. Sposób, w jaki jego usta – tak bardzo gorące, pomimo jego zimnej skóry – całowały moje. Uczucie jego kłów naciskających na moją szyję i następująca po tym słodka rozkosz… Wyglądał też tak samo, z tą niezdrową kredowo białą bladością i oczami z czerwonymi otoczkami, które tak bardzo gryzły się z miękkimi, długimi do brody, brązowymi włosami i innymi pięknymi rysami jego twarzy. Miał nawet na sobie skórzany prochowiec. Musiał być nowy, biorąc pod uwagę, że jego poprzedni płaszcz trochę się podarł podczas naszej ostatniej walki na moście. Gdzie on je dostawał? − Uciekajcie! – krzyknęłam. Moje słowa skierowane były do morojów, nawet wtedy mój kołek wbijał się w serce strzygi kobiety. Chwilowe zamieszanie z nami wszystkimi w korytarzu, bardziej szkodziło jej niż mnie. Miałam dobrą linię widoku na nią i to było jasne, że nie spodziewała się, że będę tak szybka. Zabiłam dużo strzyg dlatego, że niedoceniali mnie. Eddie nie miał mojego szczęścia. Potknął się, kiedy Wiktor przepchnął się za nim, przepuszczając inną strzygę – faceta – w pobliżu Eddiego pochylonego do ściany. Nadal jednak to były te rzeczy, z którymi mierzyliśmy się przez cały czas, więc Eddie pięknie zareagował. Natychmiast wrócił do siebie po uderzeniu i teraz, z morojami usuniętymi z drogi, Eddie był w stanie rzucić się w stronę strzygi i w pełni sobie z nim poradzić. A ja? Moja uwaga skupiła się na Dymitrze. Przeszłam nad upadłą strzygą, nawet na nią nie patrząc. Dymitr wyczekiwał z tyłu, wysyłając swoich sługusów na pierwszy ogień. Może to dlatego, że znałam Dymitra tak dobrze, ale podejrzewałam, że nie był zaskoczony tym, jak szybko zamordowałam jedną z nich, a Eddie innemu dawał wycisk. Nie sądziłam, żeby Dymitra w ogóle obchodziło czy żyli czy nie. Służyli mu po prostu jako odwrócenie uwagi, by się dostać do mnie.

– 103 –

− Mówiłem ci – powiedział Dymitr, ze spojrzeniem zarówno rozbawionym jak i ostrym. Obserwował każdy mój ruch, a kiedy każde z nas podświadomie odzwierciedlało drugiego, czekaliśmy na otwarcie ataku. − Mówiłem ci, że cię znajdę. − Tak – powiedziałam, próbując zignorować odgłosy Eddiego i innych strzyg. Eddie mógł go zdjąć. Wiedziałam, że mógłby. – Dostałam powiadomienia. Usta Dymitra wygięły się w cieniu uśmiechu, ukazując kły, które jakoś wywołały u mnie mieszaninę zarówno tęsknoty, jak i obrzydzenia. Natychmiast odepchnęłam te uczucia na bok. Już wcześniej się zawahałam z Dymitrem i niemal przez to zginęłam. Nie mogłam dopuścić, żeby to się powtórzyło, a adrenalina pompowana przez moje ciało całkiem nieźle przypominała, że to była sytuacja zrób–lub–zgiń. Zrobił pierwszy krok, ale uniknęłam go – niemal wyczuwając, że to nadchodziło. Na tym właśnie polegał nasz problem. Znaliśmy się nawzajem zbyt dobrze – znaliśmy swoje kroki zbyt dobrze. Oczywiście, to nie oznaczało, że byliśmy dobrani jak równy z równym. Nawet w życiu miał więcej doświadczenia niż ja, a jego zdolności strzygi przechylały szalę na jego korzyść. − Jednak tu jesteś – powiedział nadal się uśmiechając. – Głupio wychyliłaś nosa zamiast zostać na bezpiecznym Dworze. Nie mogłem uwierzyć, kiedy mi o tym powiedzieli moi szpiedzy. Nic nie odpowiedziałam, zamiast tego usiłując uderzyć kołkiem. Też zauważył, że to nadchodzi i zrobił unik. Wcale mnie nie zaskoczył fakt, że miał szpiegów – nawet w porze dnia. Kontrolował sieć zarówno strzyg jak i ludzi i wiedziałam, że miał oczy i uszy obserwujące Dwór. Pytanie brzmiało: Jak do diabła dostał się do tego hotelu w środku dnia? Nawet z ludzkimi obserwatorami na lotnisku czy monitorujących karty kredytowe, jak to zrobił Adrian, Dymitr i jego przyjaciele strzygi powinni zaczekać, aż zapadnie zmrok, żeby się tutaj dostać. Nie, niekoniecznie, zdałam sobie sprawę chwilę później. Strzygi od czasu do czasu organizowali się tak, by uniknąć problemów. Ciężarówki i furgonetki z ciemnymi, całkowicie uszczelnionymi kabinami. Podziemne przejścia. Moroje chcący zrobić sobie odskocznię w kasynie w Witching Hour również wiedzieli o tym wszystkim. Jeśli czekał na mnie aż wyjdę poza zabezpieczenia, zrobiłby wszystko, żeby mnie dorwać. Wiedziałam lepiej niż ktokolwiek inny, jak bardzo był pomysłowy. Wiedziałam także, że próbował mnie rozproszyć rozmową. − A najdziwniejsze w tym wszystkim jest to – kontynuował – że nie przyszłaś sama. Przyprowadziłaś morojów. Zawsze narażałaś tylko swoje życie, ale nie spodziewałem się, że będziesz taka pochopna z ich. Wtedy coś przyszło mi do głowy. Oprócz nikłego gwaru kasyna z drugiego końca korytarza i odgłosów naszej walki, wszyscy stali cicho. Brakowało jakiegoś ważnego hałasu. Powiedzmy, czegoś jak alarm z drzwi przeciwpożarowych. − Lisso! – krzyknęłam. – Wyjdź stąd, do diabła! Wyciągnij stąd ich wszystkich. Powinna była wiedzieć o tym lepiej. Oni wszyscy powinni byli wiedzieć lepiej. Te drzwi prowadziły na wyższe piętra oraz na zewnątrz. Słońce nadal świeciło. To nie miało – 104 –

znaczenia, jeśli alarm sprowadzi na nas ochronę hotelową. Do diabła, to może odstraszyć strzygi. Jedyne, co miało znaczenie to ucieczka morojów, w jakieś bezpieczne miejsce. Ale szybkie sprawdzenie więzi, pozwoliło mi zdiagnozować problem. Lissa zamarła. Była sparaliżowana. Nagle zauważyła, z kim walczyłam i to wywołało u niej taki szok. Tego było za wiele. Świadomość, że Dymitr jest strzygą, to była jedna sprawa. Ale zobaczenie tego – naprawdę, na własne oczy – no cóż, to co innego. Wiedziałam z własnego doświadczenia. Nawet będąc przygotowaną, jego pojawianie się nadal wytrącało mnie z równowagi. Ona była niemile zaskoczona, niezdolna do myślenia czy ruszenia się. Przez jedno uderzenie serca szacowałam jej uczucia, ale w walce ze strzygą, pojedyncza sekunda mogła wypłynąć na różnicę pomiędzy życiem, a śmiercią. Paplanina Dymitra działała, a pomimo tego, że go obserwowałam i sądziłam, że się pilnuję, przedostał się i pchnął mnie na ścianę, ramionami przyszpilając mnie do niej tak boleśnie, że rozluźniłam swój uścisk na kołku. Umieścił swoją twarz na wysokości mojej, tak blisko, że nasze czoła się stykały. − Roza… – wymruczał. Jego oddech przy mojej skórze był tak ciepły i słodki. Wyda wałoby się, że powinien pachnieć śmiercią albo rozkładem, ale tak nie było. – Dlaczego? Dlaczego musiałaś wszystko tak utrudniać? Mogliśmy spędzić razem całą wieczność… Serce waliło mi w piersi. Bałam się, przerażona wizją śmierci, od której wiedziałam, że dzielą mnie tylko sekundy. A jednocześnie, wypełniał mnie żal, że go straciłam. Widząc rysy jego twarzy, słysząc ten sam głos z akcentem, który nawet teraz otulał mnie jak aksamit… Czułam jak ciągle od nowa łamało mi serce. Dlaczego? Dlaczego nam się to przytrafiło? Dlaczego wszechświat jest taki okrutny? Znowu usiłowałam się gwałtownie przekręcić, po raz kolejny blokując fakt, że to był Dymitr. Byliśmy jak drapieżnik i jego ofiara – i groziło mi pożarcie. − Przepraszam – powiedziałam przez zaciśnięte zęby, próbując mocno go odepchnąć – co mi się nie udało – żeby przerwać ten uścisk. – Moje życie wieczne nie wiąże się z byciem częścią nieumarłej mafii. − Wiem – powiedział. Mogłabym przysiąc, że na jego twarzy pojawił się smutek, ale potem zaczęłam się przekonywać, że musiałam to sobie wyobrazić. – Życie wieczne będzie samotne bez ciebie. Nagle w moich uszach rozległ się rozdzierający wrzask. Oboje skrzywiliśmy się. Hałasy, które miały na celu przestraszyć ludzi, były piekłem dla naszego wrażliwego słuchu. Jednak nie mogłam nic poradzić na to, że poczułam ulgę. Drzwi przeciwpożarowe. Wreszcie ci idioci – a owszem, kiedy zachowywali się w ten sposób, nie miałam skrupułów nazywać przyjaciół idiotami – opuścili budynek. Przez więź poczułam światło słoneczne i pocieszałam się tym, kiedy kły Dymitra zbliżyły się do mojej aorty, przez co moja krew mogłaby zostać przelana. Miałam nadzieję, że alarm go rozproszy, ale był na to zbyt dobry. Znowu rzuciłam się na niego, z nadzieją, że wykorzystam element zaskoczenia, ale nie przyniosło mi to żadnego pożytku. To, co faktycznie go zaskoczyło, to kołek Eddiego, który znalazł się z jednej strony jego brzucha.

– 105 –

Dymitr warknął z bólu i puścił mnie, odwracając się do Eddiego. Twarz Eddiego przybrała twardego wyrazu, nawet okiem nie mrugnął. Jeśli widok Dymitra wywarł na nim jakiekolwiek wrażenie, to mój przyjaciel tego nie okazywał. Z tego co wiedziałam, Eddie nawet nie uważał go za Dymitra. Prawdopodobnie, wszystko co widział, to była strzyga. W ten sposób zostaliśmy wytrenowani. Widzieć potwory, nie ludzi. Przez chwilę, uwaga Dymitra skupiła się z dala ode mnie. Chciał przedłużyć moją śmierć. Eddie był zwykłym utrapieniem, od którego próbował nas uwolnić, żeby mógł kontynuować zabawę. Eddie pogrążył się w tańcu z Dymitrem, podobnym do mojego wcześniejszego, poza tym, że Eddie nie znał tak dobrze ruchów Dymitra jak ja. Więc Eddie nie był w stanie całkowicie uniknąć tego, że Dymitr złapał go za ramię i pchnął na ścianę. Ten manewr, miał na celu roztrzaskanie czaszki Eddiego, ale udało mu się wystarczająco przekręcić, żeby jego ciało przejęło siłę uderzenia. Nadal bolało, ale przynajmniej żył. Wszystko to trwało ułamki sekund. A przez te krótkie chwile, zmieniła się moja perspektywa. Kiedy Dymitr zbliżał się do mnie, niemal już mnie gryząc, udało mi się pokonać impuls myślenia o nim jako o Dymitrze, osobie, którą kiedyś znałam i kochałam. Nieustannie siłując się z pozycją ofiary, swoim życiem, które zbliżało się ku końcowi, nadal pakowałam się w tryb walcz–walcz–walcz. Teraz, obserwując kogoś innego walczącego z Dymitrem… widok kołka Eddiego wijącego się w nim… no cóż, nagle, straciłam chłodny obiektywizm. Przypomniałam sobie, dlaczego tu przyszłam. Przypomniałam sobie, czego się właśnie nauczyłam od Roberta. Wątłe. To wszystko nadal było bardzo wątłe. Przysięgałam sobie, że jeśli dojdziemy do momentu, w którym Dymitr niemal mnie zabije, a ja nie nauczę się więcej o ocalaniu strzyg, to zrobię to. Zabiję go. I to była moja szansa. Pomiędzy mną a Eddiem, mogliśmy zdjąć Dymitra. Mogliśmy zakończyć ten nikczemny stan, dokładnie tak jak kiedyś tego chciał. Jednak… jeszcze jakieś pół godziny temu, zyskałam niewielką nadzieję, że strzyga może zostać ocalona. Co prawda ta część dotycząca tego, że ma to zrobić użytkownik ducha była absurdalna, ale Wiktor w to wierzył. I jeśli ktoś taki jak on, w to wierzył…. Nie mogłam tego zrobić. Dymitr nie mógł zginąć. Jeszcze nie. Wystrzeliłam swoim kołkiem, uderzając tak mocno, że otarł się srebrnym ostrzem o tył głowy Dymitra. Ryknął wściekle i zdołał się odwrócić i odepchnąć mnie, podczas gdy nadal odpierał atak Eddiego. Dymitr był aż tak dobry. Ale kołek Eddiego zbliżał się do serca Dymitra, a spojrzenie mojego przyjaciela było niewzruszone, miał zamiar go zabić. Uwaga Dymitra przemieszczała się pomiędzy naszą dwójką i w ciągu jednej drobnej chwili nieuwagi – trwającej zaledwie połowę oddechu – zauważyłam jak Eddie ustawił swój kołek w obszarze, gotów by przebić serce Dymitra. Strzał, który wyglądał jakby mógł odnieść sukces, tam gdzie mój zawiódł. I to właśnie dlatego, jednym gładkim ruchem, zaatakowałam swoim kołkiem, zamachując się na twarz Dymitra, a robiąc to uderzyłam z boku o ramię Eddiego. To była piękna twarz. Nienawidziłam jej oszpecać, ale wiedziałam, że Dymitr się wyleczy. Kiedy wykonywałam atak, pchnęłam go, przesuwając Eddiego, żebyśmy mogli zatoczyć się w stronę drzwi – 106 –

przeciwpożarowych, które nadal wyły swoje ostrzeżenia. Kamienna twarz Eddiego wyrażała zaskoczenie. Przez chwilę staliśmy w martwym punkcie: ja, pchająca go w stronę drzwi, a on dopychający się do Dymitra. Jednak zauważyłam jego wahanie. Skończyliśmy się przepychać, a Eddie był o krok od pchnięcia mnie na strzygę, na co nie pozwoliłby jego trening. Dymitr jednak już wykorzystał okazję. Wyciągnął dłoń i złapał mnie za ramię, próbując mnie szarpnąć do tyłu. Eddie chwycił moją rękę i przyciągnął. Krzyknęłam z zaskoczenia i bólu. To było jakby próbowali rozerwać mnie na dwoje. Dymitr, póki co był silniejszy, ale nawet zablokowana w środku, moja waga też miała znaczenie i użyczyłam swojej siły Eddiemu, co pomogło nam uzyskać nieco większy sukces. Jednak nadal to szło powoli. To było jakby chodzenie w miodzie. Każdy krok, jaki zdołałam zrobić do przodu, Dymitr przyciągał mnie z powrotem. Ale razem z Eddiem robiliśmy powoli – i bardzo, ale to bardzo boleśnie – postęp w stronę wyjących drzwi. Parę chwil później, usłyszałam stukanie stóp i głosy. − Ochrona – burknął Eddie szarpiąc mną. − Cholera – powiedziałam. − Nie możecie wygrać – syknął Dymitr. Usiłował teraz położyć obie dłonie na moich ramionach i przewyższając nas teraz mocą. − Czyżby? Już prawie mamy tutaj całą ekipę ochroniarzy Luksoru. − Już prawie mamy tutaj stertę ciał. To ludzie – powiedział lekceważąco. Dotarli do nas ci ludzie. Nie jestem pewna, jakie były ich odczucia. Jakiś koleś atakujący nastolatków? Krzyczeli, żeby nas puścił i zmierzył się z nimi. Cała nasza trójka zignorowała to, dalej tocząc swoją epicką wojną na przeciąganie. W takim razie musieli dostać się do Dymitra. Nadal mnie ściskał, ale jego uchwyt osłabł wystarczająco, żeby jednym wielkim pchnięciem Eddiego i prawie–skokiem z mojej strony, udało się mnie uwolnić. Nie oglądaliśmy się z Eddiem za siebie, jednak w tej chwili ochroniarze krzyczeli również na nas. Nie tylko oni krzyczeli. Tuż przed tym jak otworzyłam drzwi, usłyszałam Dymitra wołającego mnie. W jego głosie był śmiech. − To jeszcze nie koniec, Roza. Naprawdę sądzisz, że jest na tym świecie jakiekolwiek miejsce, w którym cię nie znajdę? – To samo ostrzeżenie, zawsze to samo ostrzeżenie. Zrobiłam co mogłam, żeby zignorować strach, który wywołały te słowa. Wyskoczyliśmy z Eddiem na suche powietrze pełne zarówno smogu, jak i światła słonecznego, które nadal wisiało na niebie, pomimo tego, że był wczesny wieczór. Byliśmy na parkingu Luksoru, który nie był wystarczająco zatłoczony, żeby się móc schować. Nie porozumiewając się na głos, popędziliśmy w stronę ruchliwej The Strip wiedząc, że nasza kondycja fizyczna przewyższa możliwości jakichkolwiek goniących nas ludzi i że będziemy mogli zgubić ich w tłumie. Podziałało. Nigdy nie dowiedziałam się ilu za nami podążyło. Domyślałam się, że ochrona poświeciła większą uwagę wysokiemu gościowi zabijającemu ludzi w hotelu. Głosy krzyczące za nami zanikały i w końcu wraz z Eddim zwolniliśmy i zatrzymaliśmy się przed hotelem Nowy Jork11 – Nowy i znowu, nawet bez rozmawiania, nagle zwróciliśmy się do 11

Nazwa hotelu. Nie, nie pobiegli aż do Nowego Jorku :D – przyp. Szazi – 107 –

środka. Miał pokręcony układ i był nawet bardziej zatłoczony niż Luksor, więc z łatwością wmieszaliśmy się w tłum zanim mogliśmy znaleźć jakieś wolne miejsce przy ścianie, z dala od hotelowego kasyna. Bieg był ciężki nawet dla nas, więc chwilę nam zajęło złapanie oddechu, podczas gdy tam staliśmy. Wiedziałam, że to były poważne sprawy, kiedy Eddie w końcu odwrócił się do mnie, a jego rysy rozświetliła złość. Eddie zawsze był uosobieniem spokoju i kontroli, nawet podczas swojego pierwszego porwania przez strzygi w zeszłym roku. To sprawiło, że stał się twardszy i bardziej zdeterminowany by zmierzyć się z każdym wyzwaniem. Ale oh, był teraz na mnie tak wściekły. − Co miało być, do diabła?! – krzyknął Eddie. – Wypuściłaś go! Przybrałam swój najlepszy twardy wyraz twarzy, ale wydawał się dzisiaj mnie przewyższać. − Co, czyżby umknęła ci ta część, kiedy go przebijałam swoim kołkiem? − Miałem jego serce! Miałem strzał, a ty mnie powstrzymałaś! − Nadchodziła ochrona. Nie mieliśmy czasu. Musieliśmy się wydostać stamtąd, a nie mogliśmy pozwolić żeby zobaczyli jak my zabijamy. − Nie sądzę żeby został ktokolwiek z nich, żeby zaraportować, że widział cokolwiek. – Odpowiedział spokojnie Eddie. Wydawał się próbować zebrać do kupy całe swoje opanowanie. – Dymitr zostawił tam stos zwłok. Wiesz o tym. Ludzie zginęli, ponie waż ty nie pozwoliłaś mi go zakołkować. Wzdrygnęłam się, zdając sobie sprawę, że miał rację. To powinno było się tam skończyć. Miałam niezłe pojęcie ilu było ochroniarzy. Ilu z nich zginęło? To nie było istotne. Tylko fakt, że zginęli niewinni ludzie miał jakiekolwiek znaczenie. Nawet jeden, to było za dużo. I to wszystko moja wina. Moje milczenie spowodowało, że Eddie zaczął wykorzystywać swoją przewagę. − Jak mogłaś, ty, ze wszystkich ludzi, zapomnieć tej lekcji? Wiem, że kiedyś był twoim instruktorem – kiedyś był. Ale nie jest już taki sam. Wiercili nam to bez końca. Nie wahaj się. Nie myśl o nim, jako o rzeczywistej osobie. − Kocham go – wypaliłam bez zastanowienia. Eddie nie wiedział. Zaledwie garstka lu dzi wiedziała o moim romantycznym związku z Dymitrem i o tym, co się stało na Syberii. − Co?! – krzyknął Eddie z trudem łapiąc powietrze. Jego oburzenie zmieniło się w szok. − Dymitr… jest kimś więcej niż tylko moim instruktorem… Eddie dalej wpatrywał się we mnie przez parę ciężkich sekund. − Był – powiedział w końcu. − Co? − On był kimś więcej niż tylko twoim instruktorem. A ty kochałaś go. – Chwilowe zmieszanie Eddiego zniknęło. Teraz z powrotem był twardym strażnikiem, żadnego współczucia. – Przykro mi, ale cokolwiek pomiędzy wami było, to należy już do przeszłości. Musisz to wiedzieć. Osoba, którą kochałaś, odeszła. A facet, którego właśnie widzieliśmy? To nie to samo. – 108 –

Powoli pokręciłam głową. − Ja… ja wiem. Wiem, że to nie on. Wiem, że jest potworem, ale możemy go ocalić… jeśli będziemy mogli zrobić to, o czym nam opowiadał Robert… Eddie wytrzeszczył oczy i przez chwilę oniemiał. − To o to w tym wszystkim chodzi? Rose, to absurd! Nie możesz w to wierzyć. Strzygi są martwe. Dla nas już odeszły. Robert i Wiktor nakarmili cię kupą gówna. Teraz moje zaskoczenie wzrosło. − W takim razie dlaczego tu w ogóle jesteś? Dlaczego utknąłeś tutaj z nami? Wzniósł ręce ku góry w irytacji. − Ponieważ jesteś moją przyjaciółką. Przeszedłem z tobą przez to wszystko… ucieczkę z więzienia Wiktora, słuchanie jego szalonego brata… ponieważ wiedziałem, że mnie potrzebowałaś. Wszyscy potrzebowaliście, żeby wam pomóc was chronić. Sądziłem, że masz prawdziwy powód, żeby wydostać Wiktora na zewnątrz – i że zamierzasz go zwrócić tam. Czy to brzmi jak szaleństwo? Tak, ale to normalne dla ciebie. Zawsze miałaś dobre powody dla tego, co robiłaś. – Westchnął. – Ale to… to przekracza granicę. Puszczanie strzygi, w pogoni za jakąś ideą – jakąś ideą, która jest niemożliwa – jest dziesięć razy gorsze, niż to, co zrobiliśmy z Wiktorem. Sto razy gorsze. Każdy dzień, kiedy Dymitr chodzi po świecie, jest kolejnym dniem, kiedy ludzie będą ginęli. Zatoczyłam się na ścianę i zamknęłam oczy, czując mdłości w żołądku. Eddie miał rację. Schrzaniłam. Przysięgałam sobie, że zabiję Dymitra, jeśli będę się w nim mierzyć zanim będziemy mogli zrealizować rozwiązanie Roberta. To wszystko powinno się dzisiaj skończyć… ale to zdusiłam. Znowu. Otworzyłam swoje oczy i wyprostowałam się. Musiałam znaleźć nowy cel, zanim wybuchnę płaczem na środku tego kasyna. − Musimy znaleźć innych. Są na zewnątrz bez żadnej ochrony. To była prawdopodobnie jedyna rzecz, która mogła wtedy powstrzymać ochrzan Eddiego. Instynktowny obowiązek wziął górę. Ochrona morojów. − Możesz stwierdzić, gdzie jest Lissa? Dzięki więzi, utrzymywałam z nią kontakt podczas naszej ucieczki, ale nie pozwoliłam sobie na żadne głębsze badanie tego, niż upewnienie się, że była żywa i miała się dobrze. Teraz nieco bardziej rozszerzyłam połączenie. − Po drugiej stronie ulicy. W MGM 12. Kiedy wpadaliśmy do tego hotelu, to widziałam inny, ogromny, ale wtedy nie zdawałam sobie sprawy, że była w nim Lissa. Teraz mogłam ją wyczuć, jak my ukrywającą się w 12

Znowu nazwa hotelu. – przyp. Szazi – 109 –

tłumie, przerażoną, ale nie zranioną. Wolałabym, żeby wybrała z innymi włóczenie się na słońcu, ale instynkt zaprowadził ją do schronienia się pośród murów. Kiedy kierowaliśmy się tam, nie rozmawialiśmy już więcej z Eddiem o Dymitrze i przeszliśmy przez ruchliwą ulicę. Niebo zmieniało barwę na brzoskwiniową, ale nadal czułam się tutaj pewnie. Dużo pewniej, niż na korytarzu w Luksorze. Posiadając więź, zawsze mogłam znaleźć Lissę, więc bez żadnego wahania, prowadziłam Eddiego przez kręte drogi MGM – szczerze powiedziawszy, układ tych miejsc coraz bardziej mi się mieszał – dopóki nie zauważyliśmy Lissy i Adriana stojących w pobliżu rzędu automatów do gier. On palił. Ona dostrzegła mnie i podbiegła do mnie zarzucając ręce dookoła mnie. − O mój Boże. Tak się bałam. Nie wiedziałam co się z wami stało. Nienawidzę tego, że więź działa w jedną stronę. Zmusiłam się do uśmiechu dla niej. − Wszystko z nami w porządku. − Przynajmniej pod względem stłuczeń – rozmyślał Adrian przechadzając się. Nie wątpiłam w to. W adrenalinie walki, łatwo było nie zauważyć ran i bólu. Potem, kiedy żądza walki znikała, zaczynałeś dostrzegać, przez co właśnie przeszło twoje ciało. Byłam tak wdzięczna widząc, że z Lissą wszystko w porządku, że przegapiłam to, co Eddie właśnie zauważył. − Hej, gdzie są Wiktor i Robert? Zadowolona twarz Lissy załamała się, a nawet Adrian wyglądał ponuro. − Cholera – powiedziałam, nie potrzebując wyjaśnienia. Lissa pokiwała głową, z rozszerzonymi oczami i wyrazem rozpaczy. − Zgubiliśmy ich.

Tłumaczenie: Szazi

– 110 –

Rozdział jedenasty CUDOWNIE. WRĘCZ IDEALNIE. Trochę czasu zajęło nam podjęcie decyzji o naszym dalszym postępowaniu. Rzuciliśmy kilka kiepskich pomysłów jak wytropić Wiktora i Roberta, jednak ostatecznie odrzuciliśmy wszystkie z nich. Robert miał telefon komórkowy, ale chociaż CIA mogło namierzyć tego rodzaju rzeczy, to my z pewnością nie mogliśmy. Nawet, jeśli adres Roberta widniałby w spisie telefonów, wiedziałam, że Wiktor nie pozwoliłby im tam wrócić. I chociaż Lissa i Adrian mogli wykryć aurę użytkownika ducha, to raczej nie mogliśmy bez celu przechadzać się po całym mieście i oczekiwać, że coś znajdziemy. Nie, co do tych dwóch nie mieliśmy szczęścia. Nie można było zrobić nic innego, jak tylko wrócić do Dworu i zmierzyć się z jakąkolwiek czekającą nas karą. My – ja – schrzaniłam sprawę. Zbliżał się zachód słońca i zważywszy na to, że już nie mieliśmy przy sobie kryminalisty, który wpędziłby nas w kłopoty, moja ponura grupa zdecydowała wrócić do Witching Hour, aby przygotować podróż powrotną. Była możliwość, że Lissa i ja zostaniemy tam rozpoznane, ale zbiegłe dziewczyny nie do końca były wrzucane do tej samej kategorii, co uciekający zdrajca. Zdecydowaliśmy się postawić wszystko na jedną kartę i zakręcić się koło strażników, woląc to od ryzykowania kolejnym atakiem strzyg przed wyjazdem z Las Vegas. Witching Hour nie różniło się od innych kasyn, w których byliśmy – chyba, że wiesz czego szukać. Tutejsi ludzie byli zbyt pochłonięci urokami gry i panienkami by zauważyć, że wielu z innych bywalców było jednolicie wysokich, szczupłych i bladych. A co do dampirów – ludzie nie mogli powiedzieć, że nie jesteśmy ludźmi. Tylko przedziwny zmysł morojów i dampirów pozwalał nam poznać, kto jest kim. Wszędzie siedzące grupki, które dopingowały, rozmawiały– a czasami pojękiwały składały się z opiekunów. W miarę popytu na strażników, tylko garstka z nich mogła zostać przydzielona na pełen etat do miejsca takie jak to. Na szczęście ich liczebność została zwiększona przez bogatych i potężnych morojów, którzy przyjeżdżali grać. Ekscytacja morojów unosiła się nad automatami do gry i ruletką, podczas gdy spokojni, czujni strażnicy kręcili się za nimi, mając wszystko na oku. Żadna strzyga by się tu nie dostała. −

Co teraz? – zapytała Lissa niemal przekrzykując hałas.

To był pierwszy raz, kiedy ktokolwiek z nas się odezwał, odkąd podjęliśmy decyzję o powrocie tutaj. Zatrzymaliśmy się obok jakiegoś stołu, gdzie grano w Black Jacka, w samym środku tego wszystkiego. Westchnęłam. Mój nastrój był tak ponury, że nawet nie potrzebowałam żadnych skutków ubocznych ducha. Zgubiłam Wiktora, zgubiłam Wiktora. Moje własne oskarżenia były niekończącą się pętlą. −

Znajdziemy ich centrum biznesowe i zarezerwujemy bilety – powiedziałam.

Zależnie od tego jak szybko złapiemy lot powrotny, być może będziemy musieli znowu wynająć pokój.

– 111 –

Oczy Adriana prześlizgiwały się po naszym otoczeniu, najdłużej zatrzymując się na jednym z wielu barów. − −

Nie zabije nas to, jeśli spędzimy tu trochę czasu. Naprawdę? – chlapnęłam. – Po tym wszystkim co się stało, to jest wszystko o czym możesz myśleć?

Jego zachwycone spojrzenie zwróciło się na mnie, zamieniając się w niezadowoloną minę. − −

− −

Tutaj są kamery i ludzie, którzy mogą was rozpoznać. Dostarczenie niezbitego dowodu, że byliście tutaj, a nie na Alasce jest dobrą rzeczą. Racja – przyznałam. Myślę, że typowo zblazowana mina Adriana maskowała jego zakłopotanie. Poza dowiedzeniem się, dlaczego naprawdę przyjechałam do las Vegas, on również wpadł na strzygi – a wśród nich Dymitra. To nigdy nie było łatwym doświadczeniem dla żadnego moroja. – Chociaż nie mamy alibi na czas, kiedy rzeczywiście byliśmy na Alasce. Tak długo jak Wiktora nie da się tutaj zauważyć, nikt nie będzie was z nim łączył – głos Adriana stawał się gorzki. – Co rzeczywiście pokazuje, jacy oni wszyscy tutaj są głupi. Pomogliśmy zamknąć Wiktora – powiedziała Lissa. – Nikt nie pomyśli, że jesteśmy na tyle szaleni, aby go uwolnić.

Eddie zachowują milczenie, posłał mi ostre spojrzenie. Zatem rozstrzygnięte – powiedział Adrian. – Niech ktoś zabukuje nam bilety. Ja mam zamiar udać się po drinka i spróbować swoich sił w niektórych grach. Wszechświat jest mi winien trochę szczęścia. − Dostanę bilety – powiedziała Lissa przyglądając się znakowi, który wskazywał kierunek na baseny, toalety i do centrum biznesowego. − Pójdę z tobą – zaproponował Eddie. Podczas gdy jego wyraz twarzy był wcześniej oskarżycielski, teraz wydawał się również unikać moich oczu. − W porządku – powiedziałam, krzyżując ramiona na piersi. – Daj mi znać jak skończycie, to was znajdziemy. −

Słowa były skierowane do Lissy i oznaczały, by przekazała mi to przez więź. Adrian przekonany, że jest wolny, skierował się prosto do baru, a ja podążyłam jego tropem. −

−

Tom Collins – rzucił do morojskiego barmana. To było jakby Adrian miał w swojej głowie słownik koktajli i tylko odznaczał jeden po drugim. Prawie nigdy nie widziałam go pijącego dwa razy tę sama rzecz. Chcesz tego wzmocnionego? – zapytał barman. Nosił świeżo wyprasowaną białą koszulę i czarną muszkę. Wyglądał na ledwo starszego ode mnie.

Adrian zrobił minę. − Nie. Barman wzruszył ramionami i odwrócił się by przygotować drink.

– 112 –

"Wzmocniony" był morojskim kodem oznaczającym zastrzyk krwi w napoju. Za barem znajdowały się podwójne drzwi, które prawdopodobnie prowadziły do karmicieli. Rzucając okiem wzdłuż baru widziałam wesołych, śmiejących się morojów z drinkami o czerwonawym zabarwieniu. Niektórym podobał się pomysł posiadania krwi w swoich drinkach. Jednak większość – tak jak najwyraźniej Adrian – nie wziąłby krwi chyba, że pochodziłaby "prosto ze źródła". Prawdopodobnie nie smakowała tak samo. Podczas gdy czekaliśmy, starszy moroj siedzący obok Adriana rzucił na mnie okiem i skinął głowa z aprobatą. − Dobrą sobie załatwiłeś – powiedział do Adriana. – Młoda, ale takie są najlepsze. – Facet, który również pił czerwone wino albo czystą krew, machnął głową w kierunku innych okupujących bar. − Większość z nich jest zużyta i do niczego. Podążyłam za jego skinięciem, chociaż to nie było potrzebne. Wśród ludzi i morojów przeplatało się kilka dampirzych kobiet, ubranych bardzo odblaskowo w satynowe i aksamitne suknie, które nie zostawiały wiele dla wyobraźni. Większość była starsza niż ja. Pomimo zalotnego uśmiechu w ich oczach widać było znaczne znużenie. Dziwki sprzedające krew. Spiorunowałam wzrokiem tego morojskiego gościa. − Nie waż się mówić o nich w ten sposób, albo wyleję ci ten kieliszek wina na twarz. Facet wytrzeszczył oczy i spojrzał na Adriana. − Narwana. − Nawet nie masz pojęcia – powiedział Adrian. Wrócił barman z Tomem Collinsem. – W pewnym sensie miała zły dzień. Ten morojski dupek nie spojrzał na mnie ponownie. Najwyraźniej nie potraktował mojej groźby nawet odrobinę tak poważnie, jak powinien. − W pewnym sensie wszyscy mieli zły dzień. Słyszałeś nowiny? Adrian wyglądał na zrelaksowanego i rozbawionego, gdy pił swojego drinka, ale będąc blisko niego, wyczułam odrobinę sztywności. − Jakie nowiny? − Dotyczące Wiktora Daszkowa. Wiesz, to ten facet, który porwał księżniczkę Dragomir i knuł intrygi przeciwko Tatianie? Uciekł. Brwi Adriana uniosły się. − Uciekł? To szalone. Słyszałem, że był w jakimś maksymalnie strzeżonym miejscu. − Był. Nikt tak naprawdę nie wie, co się stało. Podobno byli w to zaangażowani ludzie... i w tym momencie historia staje się dziwna. − Jak dziwna? – zapytałam.

– 113 –

Adrian objął mnie ramieniem, co jak podejrzewałam było cichą wiadomością, bym pozwoliła mu prowadzić rozmowę. Nie mogłam powiedzieć, czy to dlatego, że to "należyte" zachowanie dziwki sprzedającej krew, czy dlatego iż bał się, że walnę tego faceta pięścią. − Jeden ze strażników, który brał w tym udział twierdzi, że był kontrolowany. On również wygodnie dla siebie mówi, że to wszystko było jak za mgłą i nie pamięta z tego dużo. Słyszałem to od pewnego arystokraty, który pomaga w śledztwie. Adrian roześmiał się, upijając spory łyk swojego drinka. − To jest wygodne. Dla mnie brzmi jak wewnętrzna robota. Wiktor ma dużo pieniędzy. Wystarczająco by przekupić strażnika. Myślę, że właśnie tak było. W głosie Adriana dało się słyszeć sympatyczną gładkość, a że nieco głupkowaty uśmiech pojawił się na twarzy faceta, zdałam sobie sprawę, że Adrian użył na nim trochę kompulsji. − Założę się, że masz rację. − Powinieneś powiedzieć swoim arystokratycznym przyjaciołom, że to robota wewnętrzna – dodał Adrian. Facet kiwnął głową z zapałem − Tak zrobię. Adrian utrzymywał swój wzrok jeszcze przez kilka chwil, po czym przeniósł go w dół na Toma Collinsa. Szklisty wzrok faceta zniknął, ale wiedziałam, że rozkaz Adriana by rozpowszechnić wersję z "robotą wewnętrzną" zadziała. Adrian wychylił resztę drinka i odstawił pustą szklankę na bar. Miał zamiar znowu się odezwać, gdy coś po drugiej stronie pomieszczenia przykuło jego uwagę. Morojski facet też to zauważył, wiec podążyłam za ich spojrzeniami by przekonać się, co ich tak zafascynowało. Jęknęłam. Oczywiście kobiety. Początkowo wzięłam je za dampirki, odkąd mój rodzaj zdawał się stawać tutaj ucztą dla oczu. Drugi rzut oka ujawnił niespodziankę: kobiety były morojkami. Ściśle mówiąc, były tancerkami. Było ich kilka, ubrane w podobne króciutkie wyszywane cekinami sukienki. Tylko, że każda nosiła klejnoty w innym odcieniu: miedziane, w kolorze pawiego pióra... Pióra i dżety błyszczały w ich włosach. Uśmiechały się i śmiały, przechodząc przez tłum gapiów z gracją i seksownością znacznie różniącą się od mojej rasy. Co nie było wcale niespodzianką. Zazwyczaj zauważałam jak morojscy mężczyźni często pożądliwie patrzyli na dampirki tylko dla tego, że były dampirkami. Ale naturalnie, morojscy mężczyźni byli przyciągani i rozkochani w swoich własnych kobietach. To dlatego ich rasa przeżywała i choć moroje często mieli ochotę zabawiać się z dampirami, to w ostateczności prawie zawsze związywali się z kimś ze swojego gatunku. Tancerki były wysokie i zgrabne, a ich świeży, błyskotliwy wygląd uświadomił mi że właśnie zdążają do zrobienia swojego przedstawienia. Mogłam sobie tylko wyobrazić, co za świecący rodzaj tańców muszą pokazywać. Mogłam to docenić, ale Adrian najwyraźniej doceniał to znacznie bardziej, sądząc z jego wybałuszonych oczu. Trąciłam go łokciem. − Hej!

– 114 –

Ostatnia z tancerek zniknęła w tłumie gapiów, kierując się tak jak podejrzewałam w stronę znaku "SCENA". Adrian odwrócił się z powrotem do mnie, przybierając łobuzerski uśmiech. − Nie ma nic złego w patrzeniu – pogłaskał mnie po ramieniu. Moroj stojący obok niego kiwnął głową zgadzając się z nim. − Sądzę, że mogę zaliczyć dzisiaj przedstawienie – zakołysał swoim drinkiem. – Cała ta sprawa z Daszkowem i ten bałagan z Dragomirami... zasmuca mnie z powodu biednego Erica. Był dobrym człowiekiem. Przybrałam dwuznaczny wygląd. − Znałeś ojca Lissy, Erica Dragomira? − Jasne – wskazał na kieliszek chcąc dolewkę. – Byłem tutaj menadżerem przez lata. Cały czas tu bywał. Wierz mi, miał wiele uznania dla tych dziewcząt. − Kłamiesz – powiedziałam spokojnie. – On ubóstwiał swoją żonę. Widziałam rodziców Lissy razem. Nawet jako małolata byłam w stanie stwierdzić jak bardzo szaleli na swoim punkcie. − Nie twierdzę, że cokolwiek zrobił. Jak twój chłopak powiedział, nie ma niczego złego w patrzeniu. Ale wielu ludzi wiedziało, że książę Dragomir lubił balować, gdziekolwiek by nie poszedł. A zwłaszcza, jeśli było tam towarzystwo kobiet. – Moroj westchnął i podniósł swoja szklankę. – Cholerna szkoda tego, co mu się stało. Miejmy nadzieję, że złapią tego skurczybyka Daszkowa i zostawi w spokoju małą dziewczynkę Erica. Nie spodobały mi się insynuacje tego faceta na temat ojca Lissy. Byłam wdzięczna, że nie było jej w pobliżu. To, co mnie niepokoiło to fakt, że niedawno odkryłyśmy, iż Andre, brat Lissy, również był imprezowiczem, który zbijał bąki i łamał dziewczynom serca. Czy tego rodzaju rzeczy przenoszą się w rodzinie? To, co Andre zrobił nie było dobre, ale jest ogromna różnica pomiędzy wyczynami małoletniego chłopca a tymi żonatego mężczyzny. Nie chciałam tego przyznać, ale nawet najbardziej zakochany na świecie chłopak, wciąż oglądał się za innymi kobietami, nie zdradzając partnerki. Adrian był na to dowodem. Jednak ciągle nie sądzę, aby Lissie spodobała się wizja jej taty flirtującego z każdą kobietą, jaka się nawinie. Prawda o Andre była wystarczająco bolesna i nie chciałam w jakikolwiek sposób kalać jej anielskich wspomnień o rodzicach. Rzuciłam Adrianowi spojrzenie, które mówiło, że jeśli dalej będziemy słuchali tego faceta, to naprawdę dojdzie do walki na pieści. Nie chciałam tkwić tutaj, gdy przyjdzie szukająca nas Lissa. Adrian, zawsze bardziej przebiegły niż wygląda, uśmiechnął się znacząco. − No cóż mój cukiereczku, może spróbujemy swojego szczęścia? Coś mi mówi, że jak zawsze pobijesz wszelkie przeciwności losu. Przecięłam go spojrzeniem. − Dowcipniś. Adrian puścił do mnie oko i wstał.

– 115 –

− Miło było z tobą rozmawiać – powiedział do moroja. − Z tobą również – odparł mężczyzna. Niewola przymusu przestawała działać. – Wiesz, powinieneś ją lepiej ubierać. − Nie jestem zainteresowany wkładaniem na nią ubrań – zawołała Adrian, kierując mnie w głąb kasyna. − Uważaj – ostrzegłam przez zaciśnięte zęby – albo to ty będziesz gościem z kieliszkiem wina na twarzy. − Trzymam się swojej roli, little dampir. Tej, która zamierza upewnić się, że nie wpadniesz w tarapaty. – Zatrzymaliśmy się obok sali pokerowej i Adrian ocenił mnie od stóp do głów. – Ten facet miał rację co do ubioru. Zacisnęłam ze zgrzytem zęby. − −

−

Nie mogę uwierzyć, że opowiada takie rzeczy na temat taty Lissy. Plotki i pogłoski nigdy nie znikają. Nie ważne, że jesteś martwy Ty ze wszystkich ludzi powinnaś to wiedzieć najlepiej. Poza tym ta konwersacja stała się właściwie naszą – przez co mam na myśli waszą – korzyścią. W tej chwili ktoś inny może rozważać teorię o robocie wewnętrznej. Jeśli ten facet pomoże się temu roznieść jeszcze bardziej, to zapewni, że nikomu na świecie nawet nie przyjdzie na myśl, że najbardziej niebezpieczna strażniczka świata mogła być w to zamieszana. To jest możliwe.

Siłą stłumiłam swój temperament. Zawsze szybko chwytałam za broń i z całą pewnością wiedziałam teraz, że te odłamki ciemności, które zbierałam od Lissy przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny, tylko wszystko pogarszały – tak jak się obawiałam. Zmieniłam temat, kierując się na bezpieczniejsze tereny. − − − − − − − − − −

Przed chwilą byłeś całkiem miły w porównaniu do tego, jak zły byłeś wcześniej. Nie jestem w ogóle szczęśliwy, ale przemyślałem trochę – powiedział Adrian. Naprawdę? Zechcesz mnie oświecić? Nie tutaj. Porozmawiamy później. Mamy ważniejsze zmartwienia. Jak zatuszowanie przestępstwa i wydostanie się z tego miasta nie narażając się na atak strzyg? Nie. Jak ja wygrywający pieniądze. Zwariowałeś? – Pytanie o to Adriana nigdy nie było dobrym pomysłem. – Właśnie uciekliśmy bandzie krwiożerczych monstrów, a wszystko, o czym możesz myśleć, to hazard? Fakt, że żyjemy oznacza, że powinniśmy żyć – spierał się. – Zwłaszcza, jeśli i tak dostaliśmy dodatkowy czas. Nie potrzebujesz jeszcze więcej pieniędzy. Ale będę, jeśli ojciec mnie wyrzuci. Zresztą, tu chodzi o czerpanie radości z gry.

Wkrótce doszło do mnie, że przez "czerpanie radości z gry" Adrian rozumie "oszukiwanie". Jeśli zważyć na używanie do tego ducha, gdyż bardzo dużo mentalnej mocy związanej z duchem sprawiało, że jego użytkownicy byli bardzo dobrzy w czytaniu ludzi. Wiktor miał rację. Adrian żartował i ciągle zamawiał drinki, ale mogłam powiedzieć, że zwracał szczególną uwagę na innych. I choć był ostrożny, aby czegoś wyraźnie nie powiedzieć, jego wyraz twarzy mówił za niego – pewny siebie, niepewny, poirytowany. Nie wymawiając słowa ciągle był zdolny do używania kompulsji i blefu wobec innych graczy. − Będę za chwilę – powiedziałam do niego, czując wezwanie Lissy. – 116 –

Machnął na mnie beztrosko. Ja też nie bałam się o jego bezpieczeństwo, odkąd w pomieszczeniu znajdowało się kilku strażników. To, co mnie obchodziło to możliwość, że jakiś pracownik kasyna odkryje jego kompulsje i wszystkich nas stąd wyrzucą. Użytkownicy ducha dzierżyli najmocniejszą, ale wszystkie wampiry miały ja opanowaną do pewnego stopnia. Korzystanie z kompulsji było uważane za niemoralne, dlatego też wśród morojów było zakazane. Kasyno z pewnością miało powód by na to uważać. Centrum biznesowe okazało się mieścić tuż obok sali pokerowej. Szybko odnalazłam Lissę i Eddiego. − Jakie wieści? – spytałam, gdy z niego wyszliśmy. − Mamy ranny lot – powiedziała Lissa i zawahała się. – Mogliśmy wyjechać dzisiaj wieczorem, ale... Nie musiała kończyć. Po tym, czemu dzisiaj stawiliśmy czoła, nikt nie chciał ryzykować nawet choćby cienia prawdopodobieństwa wpadnięcia prosto na strzygi. Jechanie na lotnisko wymagałoby tylko przejazdu taksówką, ale to wciąż oznaczało, że musielibyśmy ryzykować chodzenie w ciemności. Pokręciłam głową i poprowadziłam ich w kierunku sali pokerowej. − Dobrze zrobiłaś. Teraz musimy zabić jakoś czas... Chcesz wynająć pokój i się przespać? − Nie – zadrżała, a ja poczułam znajdujący się w niej strach. – Nie chcę opuszczać tłumu. I mam też pewne obawy w związku z tym, co może mi się przyśnić... Adrian mógł być zdolny do zachowywania się jakby nie dbał o strzygi, ale ich twarze ciągle dręczyły Lissę – zwłaszcza Dymitra. − W takim razie – powiedziałam, mając nadzieję podnieść ją na duchu – nie zasypianie pomoże nam wrócić do harmonogramu Dworu. Możesz także zobaczyć, jak Adrian zostaje wyrzucony przez ochronę kasyna. Tak jak miałam nadzieje, obserwowanie Adriana oszukującego dzięki korzystaniu z ducha rzeczywiście rozproszyło Lissę – tak bardzo, że wzrosło jej zainteresowanie by samej spróbować. Świetnie. Namówiłam ją do bezpieczniejszych gier i streściłam, jak Adrian wszczepił pomysł o robocie wewnętrznej w głowie morojskiego faceta. Pominęłam część z ojcem Lissy. Jakimś cudem noc obyła się bez żadnych incydentów – zarówno ze strony strzyg jak i ochrony – i kilkoro ludzi nawet rozpoznało Lissę, co pomoże nam utrzymać alibi. Eddie nie odezwał się do mnie przez cała noc. Rano opuściliśmy Witching Hour. Nikt z nas nie był szczęśliwy z powodu stracenia Wiktora czy ataku, ale kasyno uspokoiło trochę nas wszystkich – przynajmniej dopóki nie znaleźliśmy się na lotnisku. W kasynie byliśmy zalewani newsami morojów, odizolowanych od ludzkiego świata. Ale podczas oczekiwania na nasz lot nie mogliśmy powstrzymać się przed oglądaniem telewizji, która zdawała się być wszędzie. Głównym wątkiem wszystkich relacji było masowa masakra w Luxorze, która nie pozostawiła żadnych tropów dla policji. Większość uwikłanych w to ochroniarzy kasyna – 117 –

zginęła przez skręcenie karku. Nie znaleziono żadnych innych ciał. Przypuszczałam, że Dymitr podrzucił swoich kumpli na zewnątrz, gdzie słonce obróciłoby ich w popiół. W międzyczasie sam się wymknął, nie zostawiając za sobą żadnych innych świadków. Nawet kamery nic nie nagrały, co mnie wcale nie zdziwiło. Skoro ja mogłam unieruchomić system obserwacji w więzieniu, Dymitr z pewnością mógł poradzić sobie z tym w ludzkim hotelu. Niezależnie od tego, że chcieliśmy zatrzymać tę poprawę nastroju, szybko zniknęła i znowu nie mówiliśmy zbyt wiele. Trzymałam się z dala od umysłu Lissy, nie chcąc by jej depresyjne uczucia potęgowały moje własne. Załatwiliśmy lot bez przesiadki do Philadelpi, po czym mieliśmy złapać podmiejski lot na lotnisko blisko Dworu. Co tam zastaniemy... cóż, to prawdopodobnie najmniejsze z naszych zmartwień. Nie obawiałam się strzyg wchodzących na pokład naszego samolotu w dzień i bez jakichkolwiek więźniów do pilnowania, pozwoliłam sobie zapaść w tak bardzo potrzebny mi sen. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnim razem spałam podczas tej wycieczki. Spałam twardo, ale moje sny były nawiedzone przez fakt, że pozwoliłam jednemu z największych morojskich przestępców uciec, oraz że pozwoliłam strzydze odejść wolno i zabić gromadę ludzi. Nie obarczałam odpowiedzialnością za to żadnego z moich przyjaciół. Ta cała katastrofa była moją winą.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 118 –

Rozdział dwunasty CO STAŁO SIĘ PEWNE, KIEDY JUŻ wreszcie zataszczyliśmy się z powrotem na Dwór Królewski. Oczywiście, nie tylko ja byłam w tarapatach. Lissa została wezwana do królowej, aby ta udzieliła jej ostrej reprymendy, jednak wiedziałam że nie odcierpi właściwej kary. Nie to co ja i Eddie. Mogliśmy już skończyć szkolę, ale technicznie teraz byliśmy pod oficjalną jurysdykcją strażników, co znaczyło tyle, że musieliśmy się zmierzyć z takimi kłopotami, jak każdy inny nieposłuszny pracownik. Jedynie Adrian uniknął jakichkolwiek konsekwencji. Wolno mu było robić co tylko chciał. I rzeczywiście, moja kara nie była taka zła, jak mogłaby być. Szczerze powiedziawszy, co miałam do stracenia w tym momencie? Moje szanse zostania strażnikiem Lissy już były mierne, a i tak nikt oprócz Taszy nie chciał mnie na strażnika. Szalony weekend w Vegas – co było naszą przykrywką – raczej nie miał szans jej odwieść od chęci zatrudnienia mnie. Jednakże wystarczał, aby niektórzy potencjalni pracodawcy Eddiego wycofali swoje wnioski, w sprawie jego przydziału, ale wystarczająco wielu nadal go chciało , więc nie było niebezpieczeństwa, że straci dobrą pozycję, ale czułam się strasznie winna. Nie pisnął nikomu ani słówka o tym, co robiliśmy, ale za każdym razem kiedy spoglądał na mnie, mogłam dostrzec w jego oczach potępienie. A w ciągu kilku następnych dni, widywałam go dosyć często. Okazało się, że strażnicy mieli stosowny system, żeby radzić sobie z tymi, którzy byli nieposłuszni. − To co zrobiliście, było tak nieodpowiedzialne, że moglibyście równie dobrze wrócić do szkoły. Do diabła, nawet do podstawówki. Byliśmy w jednym z biur w siedzibie głównej strażników, a ochrzaniał nas Hans Croft, facet odpowiedzialny za wszystkich strażników na Dworze i ktoś, kto przydzielał strażnikom zadania. Był dampirem tuż po pięćdziesiątce, z szaro–białymi, krzaczastymi wąsami. Był również dupkiem. Zawsze otaczał go zapach dymu z papierosów. Potulnie siedzieliśmy przed nim z Eddiem, podczas gdy on krążył po pomieszczeniu, trzymając ręce za sobą. − Mogliście zabić ostatnią z Dragomirów – nie wspominając już o chłopaku Iwaszkowów. Jak sądzicie, jak zareagowałaby królowa na śmierć swojego stryjecznego bratanka? Już nie mówiąc o wyczuciu czasu! Wyskoczyliście na imprezę akurat wtedy, kiedy uwolnił się facet, który próbował porwać księżniczkę. Nie to żebyście to wiedzieli, biorąc pod uwagę, że prawdopodobnie byliście zbyt zajęci automatami do gier i używaniem swoich podrobionych dowodów osobistych. Skrzywiłam się na wzmiankę o Wiktorze, jednak sądzę, że powinno mi ulżyć, że byliśmy poza wszelkimi podejrzeniami w związku z ucieczką. Hans odczytał moje wykrzywienie jako przyznanie się do winy. − Mogliście ukończyć szkolę – oświadczył – ale to nie znaczy, że jesteście niezwyciężeni. Całe to doświadczenie przypominało mi sytuację, kiedy wraz z Lissą wróciłyśmy do Św. Władimira i upominano nas o to samo: lekkomyślna ucieczka i stawianie ją w – 119 –

niebezpieczeństwie. Tylko że tym razem nie było Dymitra, który by mnie bronił. To wspomnienie wywołało u mnie gulę w gardle, kiedy przypomniałam sobie jego twarz, poważną i piękną, te brązowe oczy tak intensywne i żarliwe jak przemawiał do mnie i przekonywał innych co do mojej wartości. Ale nie. Nie było tutaj żadnego Dymitra. Byliśmy sami, tylko ja z Eddiem, stający twarzą w twarz z konsekwencjami rzeczywistego świata. − TY. – Hans wskazał krótkim i grubym palcem na Eddiego. – Będziesz miał wystar czająco szczęścia, żeby wyślizgnąć się z tego bez zbyt wielkich następstw. Pewnie, będziesz miał ciemną plamę na swoim koncie już na zawsze. A totalnie spieprzyłeś swoje szanse, żeby kiedykolwiek zdobyć elitarną pozycję wśród innych strażników arystokracji, którzy by cię wspierali. Jednak dostaniesz jakiś przydział. Prawdopodobnie będziesz pracował sam z jakimś drobnym arystokratą. Wysoko ustawieni arystokraci mieli więcej niż jednego strażnika, co zawsze czyniło ochronę łatwiejszą. Hansowi chodziło o to, że przydział Eddiego będzie nisko postawiony – co stwarzało więcej pracy i niebezpieczeństwa dla niego. Rzucając na niego okiem w bok, znowu dostrzegłam je jego twarzy ten surowy, zdeterminowany wyraz. Wydawałoby się, że nie dbał o to czy sam musiał chronić całą rodzinę. Czy nawet dziesięć rodzin. W rzeczywistości, wydzielał wibracje, które mogłyby rzucić go samego na gniazdo strzyg i wszystkie by wyzwał do walki. − A ty. – Ostry wzrok Hansa przyciągnął mój wzrok z powrotem na niego. – Będziesz miała szczęście, jeśli kiedykolwiek znajdziesz pracę. Jak zawsze, palnęłam bez zastanowienia. Powinnam przyjąć to ciszą, jak Eddie. − Oczywiście, że znajdę. Tasza Ozera mnie chce. I macie za mało strażników, żeby mnie trzymać bezczynnie. Oczy Hansa zamigotały gorzkim rozbawieniem. − Tak, mamy za mało strażników, ale są różne rodzaje pracy, jakiej potrzebujemy – nie tylko osobista ochrona. Kimś musimy obsadzać nasze biura. Ktoś musi siedzieć i pilnować bram wejściowych. Zamarłam. Robota przy biurku. Hans groził mi robotą przy biurku. Wszystkie moje straszne wyobrażenia dotyczyły mnie, ochraniającej jakiegoś losowego moroja, kogoś, kogo nie znałam i prawdopodobnie bym nienawidziła. Ale w żadnym z tych scenariuszy, nie byłam wyjęta z tego świata. Byłam w ruchu. Walczyłam i broniłam. Ale to? Hans miał rację. Strażnicy byli potrzebni przy pracy w administracji na Dworze. Co prawda, trzymali ich zaledwie garstkę – byliśmy zbyt cenni – ale ktoś musiał to robić. Jednym z tych ktosiów mogłam zostać ja, ale było to zbyt okropne do pojęcia. Siedzenie na miejscu cały dzień, godzinami i godzinami… jak straże w Tarasow. Życie strażnicze miało wiele rodzajów paskudnych, ale niezbędnych zadań. Wtedy naprawdę, definitywnie do mnie dotarło , że byłam w realnym świecie. Obleciał mnie strach. Przyjęłam tytuł strażnika, kiedy skończyłam szkołę, ale czy rzeczywiście rozumiałam co to oznaczało? Czy grałam pozory bawienia się dodatkami i ignorowania

– 120 –

konsekwencji? Byłam już poza szkołą. Nie będzie za to kary zostania po lekcjach, związanej z pracami na rzecz szkoły. To było prawdziwe. To było życie lub śmierć. Moja twarz musiała wyrażać te wszystkie uczucia. Hans rzucił drobny, okrutny uśmiech. − Zgadza się. Mamy różne rodzaje sposobów na okiełznanie osób sprawiających kłopoty. Na szczęście dla ciebie, twój ostateczny los nadal się waży. A w tym czasie, jest sporo pracy, która tutaj musi być wykonana, a w której wasza dwójka będzie pomagała. Ta „praca” przez kilka następnych dni, okazała się być ręczną robotą godną służącego. Szczerze powiedziawszy, niewiele się różniła od prac na rzecz szkoły i byłam niemal pewna, że dopiero to stworzyli, żeby tacy złoczyńcy jak my, mieli coś strasznego do roboty. Pracowaliśmy po dwanaście godzin dziennie, w większości na zewnątrz, przenosząc kamienie i ziemię do budowy jakiegoś nowego, pięknego podwórza dla paru arystokratycznych siedzib. Czasami przenoszono nas do czyszczenia i szorowania podłóg. Wiedziałam że mieli morojskich pracowników do takich rodzajów rzeczy, ale prawdopodobnie teraz dostali urlop. Nadal to było lepsze niż inna praca, jaką Hans mógł nam przydzielić: sortowanie i wypełnianie stosów i jeszcze raz stosów papierów. Dzięki temu zyskałam nowe uznanie dla informacji, które robią się cyfrowe… i znowu zaczęłam się martwić przyszłością. W kółko myślałam o tej pierwszej rozmowie z Hansem. Groźba, która może stać się moim życiem. O tym, że nigdy nie będę strażnikiem – w rzeczywistym znaczeniu tego słowa – Lissy, ani żadnego innego moroja. Przez całe moje szkolenie, zawsze mieliśmy mantrę: Oni są ważniejsi. Jeśli teraz naprawdę schrzaniłam swoje życie to miałam nową mantrę: Najpierw idzie A. Potem B, C, D… Te dni pracy utrzymywały mnie z dala od Lissy, a obsługa w recepcji w naszych poszczególnych budynkach również wychodziła z siebie, żeby nas rozdzielić. To było frustrujące. Mogłam ją śledzić przez połączenie, ale chciałam z nią porozmawiać. Adrian również trzymał się z dala i nie zawracał mi głowy snami, przez co zastanawiałam się, jak się czuł. Nigdy nie odbyliśmy naszej „rozmowy” po Las Vegas. Z Eddiem często pracowaliśmy ramię w ramię, ale nie odzywał się do mnie, przez co godzinami byłam uwięziona ze swoimi myślami i poczuciem winy. I możecie mi wierzyć, miałam sporo spraw, które jeszcze nasilały moje poczucie winy. W rzeczywistości, wokół Dworu ludzie nie dostrzegali pracowników. Więc czy byłam w środku, czy na zewnątrz, ludzie zawsze rozmawiali jakby mnie nie było. Najpopularniejszym tematem był Wiktor. Niebezpieczny Wiktor Daszkow na wolności. Jak to mogło się stać? Czy miał jakieś moce, o których nikt nie wiedział? Ludzie byli przerażeni, niektórzy nawet przekonani, że pojawi się na Dworze i będzie próbował zabić wszystkich podczas snu. Teoria „wewnętrznej roboty” szerzyła się jak zaraza, co nadal utrzymywało nas poza wszelkimi podejrzeniami. Niestety, to również oznaczało, że teraz wielu ludzi martwiło się o zdrajców pośród nas. Kto wie, kim byli ludzie pracujący dla Wiktora Daszkowa? Szpiedzy i rebelianci mogli się ukrywać na Dworze, planując wszelkie rodzaje potworności. Wiedziałem, że te wszystkie historie były przesadzone, ale to nie miało znaczenia. Wszystkie wychodziły z sedna prawdy: Wiktor Daszkow chodził po świecie jako wolny człowiek. I tylko ja i moi wspólnicy wiedzieli, że to wszystko z mojego powodu. To, że widziano nas w Las Vegas, zapewniało nam alibi na ucieczkę z więzienia i sprawiło, że to co zrobiliśmy, wydawało się być nawet bardziej nieprzemyślane. Ludzie byli – 121 –

zdumieni, że pozwoliliśmy księżniczce Dragomir uciec, kiedy na wolności był niebezpieczny człowiek – człowiek, który napadł na nią! Dzięki Bogu wszyscy twierdzili, ze królowa wyciągnęła nas stamtąd, zanim Wiktor nas odnalazł. Wycieczka do Las Vegas, również utworzyła nową linię spekulacji – taką, która dotyczyła mnie osobiście. − No cóż, jeśli chodzi o Wasylissę, to mnie to nie zaskakuje – podsłuchałam, jak mó wiła jakaś kobieta, kiedy pracowałam pewnego dnia na zewnątrz. Wraz z paroma przyjaciółkami przechadzała się w stronę budynku z karmicielami i nawet mnie nie zauważyli. – Już wcześniej uciekła, prawda? Ci Dragomirowie mogą być tacy nieokiełznani. Prawdopodobnie poleci na pierwszą lepszą imprezę jaką znajdzie, kiedy już złapią Wiktora Daszkowa. − Mylisz się – powiedziała jej przyjaciółka. – To nie dlatego pojechała. Właściwie jest całkiem opanowana. To ta dampirka, która zawsze jest z nią – ta dziewczyna, Hathaway. Słyszałam że pojechali tam z Adrianem Iwaszkowem, żeby się potajemnie pobrać.13 Ludzie królowej ledwie zdążyli przybyć na czas, żeby ich powstrzymać. Tatiana jest wściekła, zwłaszcza że Hathaway oświadczyła, że nic nie rozdzieli jej z Adrianem. Łou. To był poniekąd szok. To znaczy, domyślam się, że lepiej żeby ludzie myśleli, że uciekliśmy z Adrianem, niż żeby oskarżali mnie o pomoc w dokonaniu przestępstwa uciekinierowi, ale nadal… byłam po części zdumiona, do jakich doszli wniosków. Miałam nadzieję, że Tatiana nie słyszała o naszej, tak zwanej, ucieczce kochanków. Byłam prawie pewna, że to całkowicie zrujnowałoby jakikolwiek postęp, jaki zrobiłyśmy. Moje pierwsze prawdziwe spotkanie towarzyskie nadeszło z nieprawdopodobnego źródła. Przerzucałam ziemię na wzniesioną rabatkę i pociłam się jak szalona. Było blisko pory snu dla morojów, co oznaczało że słońce było wysoko wzniesione w całej swojej letniej okazałości. Przynajmniej mieliśmy dobre miejsce do pracy: wielki kościół Dworu. Spędziłam dużo czasu w kaplicy Akademii, ale rzadko odwiedzałam kościół, odkąd był położony z dala od głównych zabudować Dworu. To była rosyjska cerkiew – religia dominująca wśród morojów – i bardzo mi przypominał niektóre katedry, które widziałam w Rosji, jednak nie równie duże. Ta była zrobiona z pięknych, czerwonych kamiennych elementy elewacji, a jej wieże zakończone kopułami z zielonych dachówek, które były z kolei zakończone złotymi krzyżami. Dwa ogrody odznaczały w oddali granice rozległego obszaru kościoła, na jednym z których właśnie pracowaliśmy. Niedaleko od nas, znajdowało się jedno z najbardziej niesamowitych miejsc na Dworze: olbrzymi posąg jakiejś starożytnej morojskiej królowej, który był niemal dziesięć razy większy ode mnie. Zestawiony z tym posąg króla, stał po drugiej stronie terenów. Nigdy nie mogłam zapamiętać ich imion, ale byłam całkiem pewna, że przerabialiśmy to na jednych z zajęć historii. Byli wizjonerami, którzy w swoim czasie zmienili świat morojów. Jakaś postać pojawiła się w zasięgu mojego wzroku i przypuszczałam, że to Hans nadchodził, żeby przydzielić nam kolejną okropną męczarnię. Dlatego kiedy spojrzałam do góry, byłam zdziwiona widząc Christiana. − Pięknie – powiedziałam. – Wiesz, że będziesz miał kłopoty jeśli ktoś zobaczy jak ze mną rozmawiasz.

13

ROTFL! Kocham plotki. Lissa pewnie miała być druhną – przyp. Szazi; Dobrze, że nie księdzem xD – przyp. Ginger – 122 –

Christian wzruszył ramionami i usiadł na krawędzi praktycznie ukończonej kamiennej ściany. − Wątpię. To ty będziesz miała kłopoty, a w rzeczywistości nie sądzę, żeby sprawy mogły przybrać dla ciebie jeszcze gorszy obrót. − To prawda – burknęłam. Siedział tam w ciszy przez chwilę, obserwując jak przerzucam łopatą stertę za stertą ziemi. W końcu, zapytał: − − − −

W porządku. Więc jak i dlaczego to zrobiliście? Co zrobiliśmy? Wiesz dokładnie co. Wasza mała przygoda. Wsiedliśmy do samolotu i polecieliśmy do Las Vegas. Dlaczego? Hmm. Pomyślmy. – Przerwałam żeby otrzeć pot z czoła. – Ponieważ w jakim innym miejscu znajdzie my hotele z motywem piratów i barmanów, który nie proszą za bardzo o dowód potwierdzający pełnoletniość?

Christian zakpił. − Rose, nie pieprz mi. Nie pojechaliście do Las Vegas. − Mamy bilety na samolot i rachunki z hotelu żeby to udowodnić, już nie wspominając o tym, że ludzie widzieli księżniczkę Dragomir odnoszącą sukcesy na automatach do gier. Całą swoją uwagę skupiłam na pracy, ale podejrzewałam, że Christian potrząsnął głową w irytacji. − Jak tylko usłyszałem, że trójka ludzi wyciągnęła Wiktora Daszkowa z więzienia, wiedziałem, że to musieliście być wy. Wasza trójka zniknęła? Nie ma wątpliwości. Nie tak daleko od nas, zauważyłam jak Eddie zesztywniał i rozglądał się niespokojnie wokoło. Zrobiłam to samo. Mogłam być spragniona kontaktu towarzyskiego, ale nie chciałam ryzykować, że ktoś podsłucha niebezpieczne części. Gdyby nasze przestępstwa wyszły na jaw, to nasza praca w ogrodzie byłaby jak wakacje. Byliśmy sami, ale nadal utrzymywałam niski ton głosu i usiłowałam przybrać uczciwy wyraz twarzy. − Słyszałam, że to byli ludzie wynajęci przez Wiktora. – To była kolejna teoria puszczona samopas, jak i ta: – Właściwie, to myślę, że przemienił się w strzygę. − Racja – powiedział szyderczo Christian. Znał mnie zbyt dobrze, by mi uwierzyć. – Słyszałem również, że jeden ze strażników nie pamięta co sprawiło, żeby zaatakował swoich przyjaciół. Przysięga, że był pod czyjąś kontrolą. Ktokolwiek używał takiej kompulsji, mógł prawdopodobnie sprawić, żeby inni widzieli ludzi, mimów, kangury… Nie ośmieliłam się spojrzeć na niego i trzasnęłam mocno łopatą w ziemię. Przygryzłam wargę szukając jakiejkolwiek wściekłej riposty. − Zrobiła to, ponieważ sądzi, że można przywrócić strzygom ich pierwotną postać. Gwałtownie podniosłam głowę do góry i wpatrywałam się w Eddiego z niedowierzaniem, zdumiona że przemówił. – 123 –

− Co ty robisz? − Mówię prawdę – odparł Eddie, nie przerywając pracy. – Jest naszym przyjacielem. Sądzisz, że zamierza na nas donieść? Nie, buntownik Christian Ozera nie zamierzał na nas donosić. Ale to nie znaczyło, że chciałam żeby to wyszło na jaw. Taka jest prawda na temat życia: im więcej ludzi zna sekret, tym większe prawdopodobieństwo, że przecieknie. Jak można się było spodziewać, reakcja Christiana nie różniła się bardzo od wszystkich innych. − − − −

Co? To niemożliwe. Każdy o tym wie. Nie, według brata Wiktora Daszkowa – powiedział Eddie. Możecie przestać? – krzyknęłam. Możesz mu powiedzieć, albo ja to zrobię.

Westchnęłam. Jasno niebieskie oczy Christiana wpatrywały się na nas, rozszerzone i zszokowane. Jak większość moich przyjaciół, radził sobie z szalonymi pomysłami, ale to przekraczało granicę szaleństwa. − Myślałem, że Wiktor Daszkow był jedynakiem – powiedział Christian. Pokręciłam głową. − Nie. Jego ojciec miał romans, więc Wiktor ma nieślubnego brata przyrodniego. Roberta. I jest użytkownikiem ducha. − Tylko ty – powiedział Christian. – Tylko ty mogłaś znaleźć coś takiego. Zignorowałam jego wyraźny powrót normalnego dla niego cynizmu. − Robert twierdzi, że wyleczył strzygę – zabił jej nieumałą część i przywrócił ją do życia. − Duch ma granice, Rose. Ty mogłaś zostać przywrócona z powrotem, ale strzygi odeszły. − Nie znamy całego zakresu ducha – zauważyłam. – Jego połowa nadal jest zagadką. − Wiemy o Św. Władimirze. Jeśli on mógłby przywrócić strzygę, to nie sądzisz że gość taki jak on, zrobiłby to? To znaczy, jeśli to nie jest nadprzyrodzone, to jakie? Coś takiego przetrwałoby w legendach – kłócił się Christian. − Może. Może nie. – Od nowa związałam włosy w kucyk, odtwarzając w myślach od nowa po raz setny nasze spotkanie z Robertem. – Może Władimir nie wiedział jak. To nie takie łatwe. − Tak – zgodził się Eddie. – To jest dobra część. − Hej – dparowałam – Wiem, że jesteś na mnie wściekły, ale kiedy już mamy tutaj Christiana, to naprawdę nie potrzebujemy nikogo więcej do robienia szyderczych komentarzy. − No nie wiem – powiedział Christian. – Do czegoś takiego, rzeczywiście możesz po trzebować dwóch ludzi. Teraz wyjaśnij jak ten cud hipotetycznie działa. Westchnęłam. − Przez dodanie ducha do kołka, który będzie wśród pozostałych czterech elementów. – 124 –

Dla Christiana uroki ducha były nadal nowym pomysłem. − Nigdy nie myślałem o tym. Domyślam się, że duch zreorganizowałby sprawy… ale nie mogę sobie wyobrazić ciebie, jak zabijasz strzygi kołkiem z urokiem ducha, czy to będzie wystarczające żeby ich przywrócić. − No cóż… właśnie o to chodzi. Według Roberta, ja nie mogę tego dokonać. To musi być zrobione przez użytkownika ducha. Zapadła cisza. Christian znowu oniemiał. W końcu powiedział: − Nie znamy za wielu użytkowników ducha. Już nie wspominając o takich, którzy potrafili walczyć lub zakołkować strzygę. − Znamy dwóch użytkowników ducha. – Zmarszczyłam brwi przypominając sobie Oksanę na Syberii i Avery zamkniętą… gdzie? W szpitalu? W miejscu jak Tarasow? – Nie, czterech. Pięciu, licząc Roberta. Ale tak, żaden z nich rzeczywiście nie potrafi tego zrobić. − To nie ma znaczenia, ponieważ tego nie da się zrobić – powiedział Eddie. − Tego nie wiemy! – Desperacja w moim głosie zaskoczyła mnie. – Robert w to wierzy. Nawet Wiktor wierzy. – Zawahałam się. – I Lissa też. − I ona chce to zrobić – powiedział Christian szybko załapując. – Ponieważ ona zrobi łaby dla ciebie wszystko. − Nie może. − Ponieważ nie ma możliwości, czy ponieważ jej nie pozwolisz? − I to i to – jęknełam. – Nie puszczę jej nigdzie w pobliże strzyg. Już i tak… – wes tchnęłam, nienawidząc ujawniania tego, co odkryłam przez więź podczas naszej rozłąki. – Złapała kołek i próbuje rzucić na niego urok. Jak dotąd, dzięki Bogu, nie mia ła zbyt wiele szczęścia. − Jeśli to byłoby możliwe – zaczął powoli Christian. – To mogłoby zmienić nasz świat. Jeśli mogłaby się nauczyć… − Co? Nie! – Byłam taka podniecona, że Christian mi uwierzył, ale teraz wolałabym, żeby tak się nie stało. Jedyną zaletą w tym wszystkim było to, że żaden z moich przyjaciół nie uważał tego za możliwe i że żadnemu z nich nie przyszło do głowy, żeby Lissa rzeczywiście próbowała walczyć ze strzygą. – Lissa nie jest wojownikiem. Żaden z użytkowników ducha, których znamy, nie jest. Wolałabym… – skrzywiłam się. – Wolałabym, żeby Dymitr zginął. To w końcu zmusiło Eddiego do zatrzymania pracy. Rzucił swoją łopatą. − Naprawdę? W życiu bym się tego nie domyślił. – Jego sarkazm mógłby rywalizować z moim. Odwróciłam się szybko i podeszłam do niego z zaciśniętymi pięściami. − Posłuchaj, nie mogę tego już dłużej znieść! Przepraszam. Nie wiem co jeszcze powiedzieć. Wiem, że nawaliłam. Pozwoliłam uciec Dymitrowi. Pozwoliłam uciec Wiktorowi. − Ty pozwoliłaś uciec Wiktorowi? – zapytał zaskoczony Christian.

– 125 –

Zignorowałam go i dalej wrzeszczałam na Eddiego. − To był błąd. Z Dymitrem… to była chwila słabości. Zawaliłam swój trening. Wiem. Oboje o tym wiemy. Ale wiesz, że nie wyrządziłam specjalnie tych szkód. Jeśli na prawdę jesteś moim przyjacielem, to musisz to wiedzieć. Gdybym mogła to cofnąć… – przełknęłam ślinę, zaskoczona czując, że oczy mnie pieką. – Zrobiłabym to. Przysięgam, że zrobiłabym to, Eddie. Jego twarz pozostała idealnie niewzruszona. − Wierzę ci. Jestem twoim przyjacielem i wiem… wiem, że nie chciałabyś, żeby sprawy przybrały taki obrót. Odetchnęłam z ulgą, zaskoczona tym, jak bardzo się martwiłam, że stracę jego szacunek i przyjaźń. Spoglądając w dół, byłam zdziwiona widząc, że nadal zaciskałam pięści. Rozluźniłam je, niezdolna uwierzyć w to, że byłam tak wytrącona z równowagi. − Dziękuję. Tak bardzo ci dziękuję. − Co to za krzyki? Oboje się odwróciliśmy i zobaczyliśmy kierującego się w naszą stronę Hansa. yglądał na wkurzonego. Zauważyłam również, że Christian praktycznie rozpłynął się w powietrzu. O jak słodko. − To nie jest pora na pogawędki towarzyskie! – warknął Hans. – Waszej dwójce nadal została kolejna godzina robót na dzisiaj. Jeśli będziecie się rozpraszać, to może po winniście się rozdzielić. – Skinął na Eddiego. – Chodź. Dla ciebie jest coś do pose gregowania. Posłałam Eddiemu współczujące spojrzenie, podczas gdy Hans wyprowadzał go. Jednak ulżyło mi, że to nie mnie wziął do roboty papierkowej. Kontynuowałam swoje zajęcia, a mój umysł dręczyły te same pytania, co przez cały tydzień. Naprawdę miałam na myśli to, co powiedziałam Eddiemu. Tak bardzo pragnęłam, żeby to marzenie o ocalonym Dymitrze, było prawdą. Pragnęłam tego mocniej, niż czegokolwiek innego – oprócz Lissy ryzykującej swoje życie. Nie powinnam była się zawahać. Powinnam była po prostu zabić Dymitra. Wiktor nie uciekłby. Lissa nie zastanawiałaby się dłużej nad słowami Roberta. Myślenie o Lissie, wepchnęło mnie do jej umysłu. Była w swoim pokoju, pakując się na ostatnią chwilę, zanim pójdzie do łóżka. Jutro miała jechać do Lehigh. Jak można się było spodziewać, moje zaproszenie zostało unieważnione w świetle ostatnich wydarzeń. Jej urodziny – coś, co było strasznie pominięte w całym tym bałaganie – również wypadały w ten weekend, jak dla mnie nie było to w porządku, żeby być z nią w tym czasie rozdzieloną. Powinnyśmy je świętować razem. Jej myśli były pełne zmartwień i była nimi tak pochłonięta, że podskoczyła, kiedy usłyszała nagłe pukanie do drzwi. Zastanawiając się, kto mógłby ją odwiedzać o tej godzinie, otworzyła drzwi i zamarła widząc stojącego tam Christiana. Dla mnie to również było surrealistyczne. Część mnie nadal myślała, że byliśmy w naszych szkolnych dormitoriach, gdzie zasady – teoretycznie – utrzymywały chłopców i dziewczęta z dala od swoich pokojów. Ale już tam nie byliśmy.

– 126 –

Teraz byliśmy z technicznego punktu widzenia dorośli. Zdałam sobie sprawę, że musiał pójść prosto do jej pokoju po tym, jak się ze mną zobaczył. Byłam zdumiona jak szybko pomiędzy nimi powstało napięcie. W piersi Lissy wybuchnął kłębek emocji, zwykła dla niej mieszanina złości, żalu i zmieszania. − Co ty tutaj robisz14? – domagała się odpowiedzi. Te same uczucia były wypisane na jego twarzy. − Chciałem z tobą porozmawiać. − Jest późno – powiedziała sztywno. – Poza tym, wydaje mi się, że o ile dobrze pamię tam, nie bardzo lubisz rozmawiać. − Chcę z tobą rozmawiać o tym, co się stało z Wiktorem i Robertem. To wystarczyło żeby przebić się przez jej złość. Rzuciła niespokojne spojrzenie na korytarz, a potem zaprosiła go gestem do środka. − − − −

Skąd o tym wiesz? – syknęła, pośpiesznie zamykając drzwi. Właśnie się widziałem z Rose. Jak ci się udało z nią zobaczyć? Ja nie mogę się z nią zobaczyć. Lissa była równie sfrustrowana co ja jeśli chodziło o to, jak nasi przełożeni trzymali nas oddzielnie.

Christian wzruszył ramionami, ostrożnie utrzymując pomiędzy nimi bezpieczną odległość w niewielkim saloniku apartamentu. Oboje skrzyżowali ramiona w obronnym geście, jednak nie sądzę, żeby zauważyli jak odzwierciedlali siebie nawzajem. − Zakradłem się do jej więziennego obozowiska. Kazali jej przerzucać łopatą ziemię na domki. Lissa skrzywiła się. Przez to trzymanie nas oddzielnie, nie wiedziała zbyt wiele o moich zadaniach. − Biedna Rose. − Daje sobie radę. Jak zawsze. Oczy Christiana zwróciły się na kanapę i jej otwartą walizkę, gdzie na wierzchu jedwabnej bluzki leżał srebrny kołek. Wątpiłam żeby ta koszulka przetrwała podróż bez miliona zgnieceń. − Ciekawa rzecz do zabrania jak na wizytę na uniwersytecie. Lissa pośpiesznie zamknęła walizkę. − To nie twój interes. − Naprawdę w to wierzysz? – zapytał ignorując jej komentarz. Zrobił krok w jej stronę, jego podniecenie najwyraźniej sprawiło, że zapomniał o tym, że chciał się trzymać z daleka. Nawet tak rozproszona sytuacją, jak była w tym momencie, Lissa natychmiast stała się świadoma ich nowej bliskości, sposobu w jaki pachniał, sposobu 14

I co ja robię tu? Uuu. Co ty tutaj robiiiisz? – przyp. Szazi; Szaz znowu się nawaliła, niech jej wszyscy wybaczą. W końcu koniec wakacji xD – przyp. Ginger – 127 –

w jaki światło padało na jego czarne włosy… – Myślisz, że mogłabyś przywrócić z powrotem strzygę? Z powrotem zwróciła swoją uwagę na rozmowę i pokręciła głową. − Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Ale czuję jakbym… czuję jakbym musiała spróbować. Chociaż chcę się dowiedzieć, co zrobi duch w kołku. To jest wystarczająco nie groźne. − Nie według Rose. Lissa spojrzała ponuro na niego, a zdając sobie sprawę z tego, co robiła, natychmiast przestała. − Nie. Rose nie chce żebym o tym myślała – nawet jeśli chce, żeby to była prawda. − Powiedz mi prawdę. – Jego spojrzenie paliło ją. – Myślisz, że masz jakiekolwiek szanse zakołkować strzygę? − Nie – przyznała. – Ledwie wiem jak zadać cios. Ale… jak już mówiłam, czuję, że powinnam spróbować. Powinnam spróbować się nauczyć. To znaczy, żeby jednego zakołkować. Christian rozważał to przez parę chwil, a potem znowu wskazał w stronę walizki. − Jedziesz rano do Lehigh? Lissa pokiwała głową. − − − −

A Rose odcięto od tej wyprawy? Oczywiście. Królowa zaoferowała ci, żebyś wzięła ze sobą innego przyjaciela? Tak – przyznała Lissa. – Zwłaszcza sugerowała Adriana. Ale jest nadąsany… a ja właściwie nie jestem pewna, czy jestem w nastroju go znosić.

Christian wydawał się z tego zadowolony. − W takim razie, zabierz mnie. Moi biedni przyjaciele. Nie byłam pewna jak wiele szoku mogą jeszcze dzisiaj znieść. − Dlaczego, do diabła, miałabym zabierać ciebie? – krzyknęła. Cała jej złość wróciła, przywołana przez jego bezczelność. − Ponieważ – powiedział ze spokojnym wyrazem twarzy – mogę cię nauczyć, jak zakołkować strzygę.

Tłumaczenie: Szazi

– 128 –

Rozdział trzynasty − DO DIABŁA , MOŻESZ – powiedziałam głośno do nikogo. − Nie, nie możesz – powiedziała Lissa, z wyrazem twarzy, który pasował do mojego własnego niedowierzania. – Wiem, że uczyłeś się walczyć za pomocą ognia, ale nie masz praktyki w posługiwaniu się kołkiem. Twarz Christiana była stanowcza. − Mam… odrobinę. I mogę nauczyć się więcej. Mia ma kilku przyjaciół wśród strażników, którzy uczyli jej fizycznej walki, ja też się czegoś nauczyłem. Wzmianka o nim współpracującym z Mią, niezbyt poprawiła opinię Lissy. − Byłeś tu ledwie przez tydzień! A sprawiasz, że to brzmi jakbyś przez lata trenował z jakimś mistrzem. − To jest lepsze niż nic – powiedział. – Gdzie indziej masz zamiar się uczyć? U Rose? Niedowierzanie i oburzenie Lissy nieco osłabły. − Nie – przyznała – Nigdy. Tak naprawdę Rose na siłę by mnie od tego odciągała, gdyby przyłapała mnie na ćwiczeniu. Cholera jasna, chciałam. Faktycznie, pomimo przeszkód i personelu, który mnie blokował, miałam ochotę pomaszerować tam natychmiast. − To twoja szansa – powiedział. Jego głos stał się cierpki – Słuchaj, wiem, że sprawy nie... układają się dobrze między nami, ale to nieistotne, jeśli się tego nauczysz. Powiedz Tatianie, że chcesz mnie zabrać do Lehigh. Na pewno jej się to nie spodoba, ale pozwoli ci. W wolnym czasie pokażę ci, co potrafię. A potem, gdy wrócimy, zabiorę cię do Mii i jej przyjaciół. Lissa zmarszczyła brwi. − Gdyby Rose wiedziała... − Dlatego zaczniemy, gdy będziesz z dala od Dworu. Rose będzie zbyt daleko od ciebie, by cokolwiek zrobić. Och, na miłość Boską. Mogłabym udzielić im kilku lekcji na temat walki – zaczynając od ciosu pięścią w twarz Christiana. − A gdy wrócimy?– zapytała Lissa – Ona się dowie. Z więzią nie da się tego uniknąć. Wzruszył ramionami. − Jeśli ona dalej tkwi przy pracach krajobrazowych, to wywiniemy się z tego. To znaczy, chodzi mi o to, że będzie o tym wiedzieć, ale nie będzie mogła się wtrącać. Przynajmniej nie za bardzo. − To może nie wystarczyć – powiedziała z westchnieniem Lissa. –Rose miała co do tego rację. Nie mogę oczekiwać, że w kilka tygodni nauczę się tego, co jej zajęło lata. – 129 –

Tygodnie? Tyle czasu sobie wyznaczyła? − Musisz spróbować – powiedział prawie łagodnie. Prawie. − Dlaczego tak bardzo cię to interesuje? – zapytała Lissa podejrzliwie. – Dlaczego tak bardzo troszczysz się o przywrócenie Dymitra do normalności? To znaczy, wiem, że go lubiłeś, ale twoje motywy niecałkiem są takie jak Rose. − Był dobrym człowiekiem – powiedział Christian. – A jeśli istnieje sposób, by z powrotem zmienić go w dampira? Tak, to było by świetne. Ale jest więcej niż tylko to... więcej niż tylko on. Jeśli to jest droga do uratowania wszystkich strzyg, to zmieniłoby nasz świat. Chodzi mi o to, że podpalanie ich ogniem za dokonanie serii morderstw może i jest fajne, ale jeśli moglibyśmy powstrzymać te serie morderstw? To klucz do uratowania nas. Nas wszystkich. Lissa oniemiała na moment. Christian mówił namiętnie, w jego głosie była też ta promieniująca nadzieja, której się nie spodziewała. To było... poruszające. Skorzystał z jej milczenia. −

Ponadto, nie wiadomo, co byś zrobiła bez jakichkolwiek wskazówek. A ja chciałbym zredukować szanse, że dasz się zabić, ponieważ nawet, jeśli Rose temu zaprzecza, ja wiem, że kontynuowałabyś dążenie do tego.

Lissa znowu milczała, rozważając sytuację. Słuchałam jej myśli i wcale nie podobało mi się to, gdzie podążają. − Wyjeżdżamy o szóstej – powiedziała w końcu. – Czy mógłbyś się ze mną spotkać na dole o piątej trzydzieści? Tatiana nie będzie zachwycona, gdy usłyszy o nowym wyborze gości, ale Lissa była całkowicie pewna, że udałoby się jej z nią szybko porozmawiać z rana. Skinął głową. − Będę tam. Siedząc w swoim pokoju, byłam całkowicie przerażona. Lissa usiłowała się nauczyć, jak zakołkować strzygę – za moimi plecami – i zamierzała namówić Christiana by jej pomógł. Tych dwoje warczało na siebie od czasu zerwania. Powinno mi pochlebiać, że zamieszanie wokół mnie zbliża ich do siebie, ale tak nie było. Byłam wkurwiona. Rozważyłam swoje opcje. Budynki, w których ja i Lissa przebywałyśmy, nie miały recepcji takiej jak miały dormitoria, ale personel został odpowiednio pouczony przez kogoś z biura strażników, na wypadek gdybym stała się zbyt towarzyska. Hans także kazał mi trzymać się z dala od Lissy, aż do odwołania. Rozważałam to wszystko przez moment, myśląc, że to może być warte tego by Hans odciągnął mnie od drzwi Lissy. Potem jednak pomyślałam o alternatywnym planie. Było późno, ale nie za późno, więc opuściłam mój pokój podchodząc do drzwi obok. Pukając w nie miałam nadzieję, że moja sąsiadka jeszcze nie śpi. Była dampirką w moim wieku, nową absolwentką innej szkoły. Sama nie posiadałam telefonu komórkowego, ale wcześniej tego dnia widziałam ją rozmawiającą przez jeden. Otworzyła drzwi kilka chwil później. Na szczęście nie wydawała się leżeć w łóżku.

– 130 –

− Cześć – powiedziała zrozumiale, zaskoczona. − Hej, czy mogłabym wysłać wiadomość z twojego telefonu? Nie chciałam rozporządzać jej telefonem i rozmawiać, a ponadto Lissa mogła po prostu rzucić słuchawką. Moja sąsiadka wzruszyła ramionami, weszła do pokoju i wróciła z telefonem. Znałam numer Lissy na pamięć i wysłałam jej następującą wiadomość: Wiem, co zamierzacie zrobić, to ZŁY pomysł. Skopie oba wasze tyłki, gdy was znajdę. Oddałam telefon właścicielce. − Dzięki, jeśli przyjdzie odpowiedź, czy mogłabyś dać mi znać? Powiedziała, że może to zrobić, ale nie oczekiwałam żadnej tekstowej wiadomości. Dostałam moją odpowiedź w inny sposób. Gdy wróciłam do pokoju i umysłu Lissy, zadzwonił akurat telefon. Christian wyszedł. Przeczytała moją wiadomość ze smutnym uśmiechem. Moja odpowiedź nadeszła przez połączenie. Wiedziała, że patrzę. Wybacz Rose. To ryzyko, które muszę podjąć. Zrobię to. Tej nocy rzucałam się i kręciłam, wciąż zła na to, co Lissa i Christian próbowali zrobić. Nie myślałam, że kiedykolwiek uda mi się zasnąć, ale kiedy Adrian przyszedł do mnie we śnie, stało się oczywiste, że wyczerpanie mojego ciała pokonało wzburzenie mojego umysłu. − Las Vegas? – zapytałam. Sny Adriana zawsze występowały w innych miejscach niż wybierał. Tej nocy wylądowaliśmy na Strip, całkiem niedaleko miejsca, gdzie Eddie i ja spotkaliśmy się z Lissą i nim w MGM Grand. Światła wielkiego miasta oraz neony hoteli i restauracji świeciły w ciemności, lecz cała sceneria była upiornie cicha w porównaniu z rzeczywistością. Adrian nie sprowadził samochodów ani ludzi realnie będących w Las Vegas. Wyglądało jak miasto duchów. Uśmiechał się opierając o słup, pokryty papierowymi ogłoszeniami o koncertach i usługach eskortowych. − Cóż, nie mieliśmy okazji cieszyć się tym, gdy naprawdę tu byliśmy. − To prawda. Zrobiłam kilka kroków i skrzyżowałam ramiona na piersi. Miałam na sobie jeansy, bawełnianą koszulkę i mój nazar. Adrian najwidoczniej zdecydował się mnie nie przebierać, za co byłam mu wdzięczna. Mogłam skończyć jak jedna z tych morojskich tancerek w piórach i cekinach. − Myślałam, że mnie unikasz – wciąż nie byłam pewna, na czym stanęliśmy w naszym związku, pomijając jego nonszalanckiego zachowania w Witching Hour. Prychnął. − To nie jest mój wybór, little dampir. Ci strażnicy robią wszystko, co mogą by utrzymać cię w odosobnieniu. No cóż, w pewnym sensie. − Christianowi udało się przekraść i pogadać ze mną wcześniej – powiedziałam, mając nadzieję na pominięcie kwestii, która musiała być w umyśle Adriana: że narażałam życie, by ratować swojego ex–chłopaka. – On będzie próbował nauczyć Lissę jak – 131 –

zakołkować strzygę. Czekałam aż Adrian dołączy do mojego oburzenia, ale wydawał się tak samo rozluźniony i sarkastyczny jak zawsze. − Nie zaskakuje mnie, że próbuje. Zaskakuje mnie natomiast to, że on naprawdę interesuje się pomaganiem w jakiejś szalonej teorii. − No cóż, to jest wystarczająco szalone by przemówić do niego... i najwidoczniej może obezwładnić ich nienawiść, którą ostatnio czuli. Adrian przechylił głowę, sprawiając, że włosy opadły mu na oczy. Budynek z niebieskim neonem w kształcie palmy, rzucił niesamowity blask na jego twarz, gdy posyłał mi wszechwiedzące spojrzenie. − Daj spokój, oboje wiemy dlaczego to robi. − Ponieważ myśli, że jego pozaszkolna grupa z Jill i Mią kwalifikuje go do uczenia czegoś takiego? − Ponieważ to daje mu wymówkę, by być blisko niej bez sprawiania, by to wyglądało, że robi pierwszy krok. W ten sposób wciąż może wyglądać na męskiego. Przesunęłam się odrobinę, by światła wielkiego neonu reklamującego automaty do gier, nie raziły mnie w oczy. − To śmieszne. Zwłaszcza ta część o męskości Christiana. − Faceci robią śmieszne rzeczy z miłości. – Adrian sięgnął do kieszeni i wyjął paczkę papierosów. – Czy wiesz jak bardzo chcę jednego z nich w tej chwili? Mimo to cierpię, Rose. Wszystko dla ciebie. − Nie obracaj romantyczności przeciwko mnie – ostrzegłam, próbując ukryć mój uśmiech. – Nie mamy na to czasu, nie, gdy moja najlepsza przyjaciółka chce polować na potwory. − Tak, ale jak ona ma zamiar go znaleźć? To jest jakby problem. – Adrian nie musiał wdawać się w szczegóły, jeśli chodziło o „niego”. − To prawda – przyznałam. − I nie jest w stanie zaczarować kołka, w każdym razie, do tego czasu wszystkie umiejętności kung–fu nie mają znaczenia. − Strażnicy nie używają kung–fu. I skąd wiesz o kołku? − Kilka razy poprosiła mnie o pomoc – wyjaśnił. − Jej, nie wiedziałam o tym. − Cóż, byłaś tak jakby zajęta. Tak bardzo, że nawet nie pomyślałaś o swoim biednym, usychającym z tęsknoty chłopaku. Mając tyle obowiązków, nie spędzałam zbyt dużo czasu w głowie Lissy – tylko tyle, by sprawdzić, co u niej. − Hej, mogłabym cię zabrać któregoś dnia na segregowanie papierów. – Byłam tak przerażona, że Adrian może być na mnie wściekły po Vegas, ale był tutaj spokojny i wesoły. Trochę zbyt spokojny. Chciałam by skupił się na problemie, który mamy pod ręką. – Co zrobisz z Lissą i urokiem? Czy jest blisko zrobienia tego? Adrian w roztargnieniu bawił się papierosami, miałam ochotę kazać mu się nie krępować i wziąć jednego. To mimo wszystko był sen. – 132 –

− To nie jest jasne. Nie podjąłbym się rzucania uroku w taki sposób jak ona. To dziwne mieć w kołku inne żywioły... to czyni ducha trudnym do manipulowania. − Ale i tak jej pomagasz?– zapytałam podejrzliwie. Potrząsnął głową w rozbawieniu. − A jak myślisz? Zawahałam się. − Ja... ja nie wiem. Pomagałeś jej w wielu rzeczach związanych z duchem, ale pomaganie jej w tym oznaczałoby... − ... pomaganie Dymitrowi? Kiwnęłam głową, nie pozwalając sobie rozwodzić się nad tym. − Nie – powiedział w końcu Adrian. – Nie pomagam jej, bo po prostu nie wiem jak. Westchnęłam z ulgą. − Naprawdę przepraszam. Za wszystko... za kłamstwa o tym gdzie jestem i co robię. To było złe. Nie rozumiem... nie pojmuję, dlaczego jesteś dla mnie taki miły. − Powinienem być złośliwy? – Zmrużył oczy. – Czy właśnie tego oczekiwałaś? − Nie! Oczywiście, że nie! Ale, chodzi o to, że byłeś strasznie wściekły, gdy przyjechałeś do Vegas i odkryłeś, co się dzieje. Ja tylko pomyślałam... Nie wiem. Pomyślałam, że mnie znienawidzisz. Rozbawienie zniknęło z jego twarzy. Podszedł do mnie i położył mi dłonie na ramionach, jego ciemno zielone oczy były śmiertelnie poważne. − Rose, nic na tym świecie, nie jest w stanie sprawić bym cię znienawidził. − Nawet próba przywrócenia z martwych mojego ex–chłopaka? Adrian trzymał mnie w ramionach i nawet we śnie mogłam poczuć zapach jego skóry i wody kolońskiej. − No cóż, będę szczery. Jeśli Bielikow spacerowałby tu w tym czasie, żywy tak jak kiedyś? To mógłby być pewien problem. Nie chcę myśleć, co stałoby się z nami gdyby... no cóż, to nie jest warte marnowania czasu. Nie ma go tu. − Ja wciąż... ja wciąż chcę, żeby nam się udało – powiedziałam potulnie. – Chcę próbować, nawet, jeśli on wróci. Po prostu ciężko mi pozwolić odejść osobie, o którą się troszczę. − Wiem. Zrobiłaś to co zrobiłaś z miłości. Nie mogę być na ciebie za to wściekły. To głupie, ale właśnie taka jest miłość. Masz jakiś pomysł, co mógłbym zrobić dla ciebie? By cię ochronić? − Adrian... Nie mogłam spojrzeć mu w oczy. Nagle poczułam się niegodna. Tak łatwo było go nie docenić. Jedyną rzeczą, jaką mogłam zrobić, było oparcie głowy na jego piersi i pozwolenie mu na owiniecie swych ramion wokół mnie. – 133 –

− Przepraszam. − Przepraszaj za kłamstwo – powiedział, muskając moje czoło w pocałunku. – Nie przepraszaj, że go kochałaś, to część ciebie, część, której musisz pozwolić odejść, tak, ale to wciąż jest coś, co sprawia, że jesteś, kim jesteś. Część, której musisz pozwolić odejść... Adrian miał rację i przyznanie tego cholernie mnie przerażało. Miałam swoją szansę. Zaryzykowałam ocalenie Dymitra i to zawiodło. Lissa nie wyjedzie nigdzie z kołkiem, co oznaczało, że naprawdę muszę zacząć traktować Dymitra jak cała reszta: Był martwy. Musiałam ruszyć dalej. − − − −

Niech to cholera – wymamrotałam. Co? – zapytał Adrian. Nienawidzę, kiedy jesteś taki rozsądny. To moja robota. Rose – powiedział siląc się na utrzymanie poważnego tonu. – Mogę wymyśleć wiele słów by cię opisać, z seksowną i gorącą na czele listy. Wiesz, co nie jest na liście? Rozsądna.

Zaśmiałam się. − Okej, ale moja praca jest mniej szalona. Rozważył to. − To mogę zaakceptować. Przysunęłam swoje usta do jego i nawet, jeśli wciąż w naszych relacjach istniały jakieś niepewności, to nie było żadnych niepewności w sposobie, w jaki się całowaliśmy. Odczuwanie pocałunków we śnie, było dokładnie takie samo jak w rzeczywistości. Żar rozkwitł między nami i poczułam jak dreszcz przebiega przez moje ciało. Puścił moje ręce i owinął ramiona dookoła mojej tali, przyciągając mnie bliżej. Zdałam sobie sprawę, że nadszedł czas, by zacząć wierzyć w to, co powiedziałam. Życie poszło na przód. Dymitr mógł odejść, ale mogłam stworzyć coś z Adrianem – przynajmniej do czasu, aż moja praca zmusi mnie do odejścia. Przypuszczając oczywiście, że jakąś dostanę. Do diabła, gdyby Hans zatrzymał mnie tutaj przy biurkowych obowiązkach, a Adrian wciąż kontynuowałby swoje leniwe życie, moglibyśmy być razem na zawsze. Całowaliśmy się przez dłuższy czas, przysuwając się bliżej i bliżej. Przerwałam to. Czy jeśli śnisz, że uprawiasz seks, to oznacza to, że naprawdę to robisz? Nie wiedziałam i z pewnością nie zamierzałam się dowiadywać. Nie byłam jeszcze na to gotowa. Cofnęłam się i Adrian zrozumiał aluzję. − Znajdź mnie, gdy będziesz mieć odrobinę wolności. − Miejmy nadzieję, że będzie to wkrótce – powiedziałam. – Strażnicy nie mogą mnie wiecznie karać. Adrian wyglądał na sceptycznego, ale pozwolił, by ten sen rozpłynął się bez dalszych komentarzy. Wróciłam do mojego własnego łóżka i moich własnych snów. – 134 –

Jedyną rzeczą, która powstrzymała mnie przed przechwytywaniem informacji, gdy Lissa i Christian spotkali się w jej lobby wcześnie rano następnego dnia, było to, że Hans wezwał mnie do pracy jeszcze wcześniej. Wysłał mnie do papierkowej roboty – w piwnicy, co było dość ironicznie – zostawiając mnie w duchocie nad papierami, oraz Lissą i Christianem, których obserwowałam poprzez moją więź. Wzięłam to za oznakę moich wielozadaniowych zdolności, jako że udawało mi się układać alfabetycznie i szpiegować w tym samym czasie. Nagle moje obserwacje zostały przerwane, gdy usłyszałam czyjś głos. − Nie spodziewałem się, że znowu cię tutaj znajdę. Mrugnęłam oczami wychodząc z głowy Lissy i podniosłam wzrok z nad mojej papierkowej roboty. Michaił stał na przeciwko mnie. W świetle komplikacji, które wywiązały się z incydentu z Wiktorem, niemal zapomniałam o uczestnictwie Michaiła w naszej „ucieczce”. Odstawiłam akta i delikatnie się do niego uśmiechnęłam. − Tak, dziwne jak los działa, co? Oni teraz naprawdę chcą mnie tutaj. − W rzeczy samej. Z tego co słyszałem to masz sporo kłopotów. Mój uśmiech zmienił się w grymas. − Opowiedz mi o tym. – Rozejrzałam się, choć wiedziała, że jesteśmy sami – Ty nie masz żadnych kłopotów, prawda? Potrząsnął głową. − Nikt nie wie co zrobiłem. − Dobrze. – Przynajmniej jedna osoba wywinęła się z tej porażki bez szwanku. Moje poczucie winy nie poradziłoby sobie, gdyby on też został złapany. Michaił uklęknął, nasze oczy znalazły się na jednej wysokości, kładąc ręce na stole, przy którym siedziałam. − Odniosłaś sukces? Było warto? − Trudno odpowiedzieć na to pytanie. Uniósł brew. −

Co prawda było kilka... nie tak udanych rzeczy jakbyśmy chcieli. Ale dowiedzieliśmy się tego, co chcieliśmy wiedzieć – albo przynajmniej tak myślimy.

Złapał oddech. − −

−

Jak przywrócić do życia strzygi? Tak sądzę. Jeśli nasz informator powiedział prawdę, to tak. Z wyjątkiem tego, że nawet jeśli... cóż, to nie jest łatwe do zrobienia. Właściwie to jest niemal niemożliwe. Co to za sposób?

Zawahałam się. Michaił nam pomógł, jednak nie znajdował się w kręgu moich powierników. Ale nawet teraz widziałam ten wyraz udręki w jego oczach, który już wcześniej widziałam. Ból straty jego ukochanej ciągle go dręczył. Prawdopodobnie zawsze

– 135 –

będzie. Czy wyrządziłabym więcej złego niż dobrego mówiąc mu, czego się dowiedziałam? Czy to uczucie nadziei zraniłoby go jeszcze bardziej? Ostatecznie zdecydowałam się mu powiedzieć. Nawet, jeśli powie innym, a nie sądzę by to zrobił, większość tak czy siak by go wyśmiała. Nie można było na tym polu wyrządzić szkód. Prawdziwy kłopot powstałby, gdyby komukolwiek powiedział o Wiktorze i Robercie – ale w sumie nie musiałam mu wspominać o ich zaangażowaniu w to. W odróżnieniu od Christiana, Michaiłowi nie przyszło nawet do głowy, że to wielkie włamanie do więzienia, o którym tyle huczały morojskie media, zostało dokonane przez nastolatków, których pomógł przemycić z Dworu. Prawdopodobnie Michaił nie mógł myśleć o niczym, co nie wliczało ratowania jego Soni. − −

Potrzeba do tego użytkownika ducha – wyjaśniłam. – Najpierw musi zaczarować kołek magią ducha, po czym on... lub ona... musi zakołkować strzygę. Użytkownik ducha... – Ten żywioł ciągle obcy dla większości morojów i dampirów, ale nie dla niego. – Jak Sonia. Wiem, że duch z założenia sprawia, że są bardziej ponętni... ale przysięgam, że ona tego nigdy nie potrzebowała. 15 Była piękna sama w sobie.

Twarz Michaiła jak zawsze przybrała ten sam smutny wyraz, gdy wspominał o pannie Karp. Tak naprawdę to od czasu, gdy go spotkałam nigdy nie widziałam go naprawdę szczęśliwego. Pomyślałam, że byłby całkiem przystojny, gdyby autentycznie się uśmiechał. Nagle stał się zażenowany swoim romantycznym uchybieniem i wrócił do rzeczy. − −

Który użytkownik ducha może zakołkować strzygę? Żaden – odpowiedziałam kategorycznie. – Lissa Dragomir i Adrian Iwaszkow są jedynymi, których w ogóle znamy... cóż, poza Avery Lazar – wyłączyłam z tego Oksanę i Roberta – żadne z nich nie ma umiejętności by to zrobić. Wiesz to równie dobrze jak ja. Poza tym, Adrian nie jest tym w żaden sposób zainteresowany.

Michaił był bystry, dopowiadając to, czego ja nie powiedziałam na głos. − Ale Lissa tak? − Tak – przyznałam. – Ale zajęłoby jej lata, aby się tego nauczyć. Jeśli nie dłużej. I jest ostatnia ze swojej rodziny. Nie może być w ten sposób narażona. Uderzyła go prawda moich słów i nic nie mogłam poradzić na to, że podzielałam z nim ten ból i rozczarowanie. Michaił tak jak ja pokładał dużo wiary w tym ostatnim wysiłku połączenia się z utraconą miłością. Właśnie stwierdziłam, że to jest możliwe... po czym, że nie jest. Sądzę, że dla naszej dwójki byłoby łatwiej, gdyby okazało się, że to wszystko było mistyfikacją. Westchnął i podniósł się. −

No cóż... doceniam, że zaryzykowałaś by się tego dowiedzieć. Przykro mi, że kara jest za nic.

Wzruszyłam ramionami. 15

No i mamy wyjaśnienie dlaczegóż to boski Christian zadurzył się w nieco sierotkowatej Lissie. Chociaż ostatnimi czasy nie była wcale taka sierotko wata. Dzikie imprezy z Avery… oł jee ;D – przyp. Ginger – 136 –

− − − − −

W porządku. Było warto. Mam nadzieję... – Na jego twarz wstąpiło niezdecydowanie. – Mam nadzieję, że szybko się skończy i nie będzie miała na nic wpływu. Wpływu na co? – zapytałam ostro, łapiąc dziwny ton jego głosu. Po prostu... strażnicy, którzy nie przestrzegają nakazów, czasem odbywają długie kary. Och, o to chodzi. – Odwoływał się do mojego ciągłego strachu, że utknę za biurkiem. Próbowałam grać beztroską i nie okazać jak bardzo mnie to przeraża. – jestem pewna, że Hans blefuje. To znaczy, czy on naprawdę zmusiłby mnie do robienia tego przez całą wieczność, tylko dlatego, że uciekłam i...

Urwałam, szeroko otwierając usta, gdy w oczach Michaiła mignął znaczący błysk. Dawno temu słyszałam jak próbował wytropić pannę Karp, ale logika tego wszystkiego nigdy nie doszła do mnie – aż do teraz. Nikt nie tolerowałby jego poszukiwań. Został zmuszony do samowolki, złamał zasady i w końcu wrócił z podkulonym ogonem, gdy porzucił próby odnalezienia jej miejsca pobytu. Znalazł się w takich samych kłopotach, co ja, za zaginięcie w akcji. − Czy to... – przełknęłam ślinę. – Czy to przez to... dlatego pracujesz tutaj na dole w piwnicy? Michaił nie odpowiedział na moje pytanie. W zamian spojrzał z małym uśmiechem w dół i palcem wskazał na mój stos papierów. − F jest przed L – powiedział, zanim się odwrócił i wyszedł. − Cholera – mruknęłam, patrząc na nie. Miał rację. Widocznie nie mogłam nic ułożyć alfabetycznie podczas podglądania Lissy. Mimo to, gdy zostałam sama to mnie nie powstrzymało przed ponownym wniknięciem do jej głowy. Chciałam wiedzieć, co ona robi... i nie chciałam myśleć o tym jak to, co zrobiłam, w oczach strażników mogło zostać uznane za gorsze od czynów Michaiła. Czy też że czekała mnie podobna – bądź jeszcze gorsza – kara. Lissa i Christian byli w hotelu niedaleko kampusu Lehigh. Środek wampirzego dnia oznaczał wieczór dla ludzkiej części uniwersytetu. Wycieczka Lissy nie zacznie się przed rankiem następnego dnia, co oznaczało, że musiała przeczekać ten czas w hotelu i spróbować dostosować się do ludzkiego harmonogramu. Z Lissą byli "nowi" strażnicy, Serena i Grant, znajdując się pośród trzech dodatkowych, których wysłała z nimi królowa. Tatiana pozwoliła Christianowi jechać i nie była nawet odrobinę tak przeciwna, jak obawiała się Lissa – co znowu zakwestionowało moją opinię o królowej; czy jest naprawdę aż taka okropna jak zawsze wierzyłam. Priscilla Voda, bliska doradczyni królowej, którą obie z Lissą lubiłyśmy, również towarzyszyła Lissie podczas jej rozglądania się po szkole. Dwóch z dodatkowych strażników zostało z Priscillą, a trzeci z Christianem. Zjedli kolację w grupie, po czym oddalili się do swoich pokoi. Serena właściwie została z Lissą w jej pokoju, podczas gdy Grant pełnił wartę na zewnątrz. Widzenie tego wszystkiego wywołało we mnie ostry ból. Ochrona w parze to było to, do czego zostałam przeszkolona. To, co oczekiwałam robić dla Lissy przez całe życie. Serena była doskonałym obrazowym przykładem powściągliwości strażnika, będąc tam i jednocześnie nie będąc, gdy Lissa wieszała swoje ubrania. Pukanie do drzwi natychmiast pobudziło Serenę do działania. Jej kołek znalazł się w dłoni, gdy podchodziła do drzwi, – 137 –

wyglądając przez wizjer. Nie mogłam się powstrzymać przed podziwieniem jej czasu reakcji, chociaż część mnie nie wierzyła, by ktokolwiek kiedykolwiek mógł ochronić Lissę tak dobrze jak ja. − Cofnij się – powiedziała do Lissy. Chwilę później napięcie Sereny nieco opadło i otworzyła drzwi. Stali za nimi Grant i Christian. − Przyszedł, by się z tobą zobaczyć – powiedział Grant, jakby to nie było oczywiste. Lissa skinęła głową. − Eee, tak. Wejdź. Christian wszedł do środka, a Grant wycofał się. Christian obdarzył Lissę znaczącym spojrzeniem, nieznacznie kiwając głową w kierunku Sereny. − Hej, um, czy mogłabyś nam dać nieco prywatności? – Tak szybko jak te słowa wypłynęły z jej ust, Lissa oblała się rumieńcem. – To znaczy... my tylko... musimy po prostu porozmawiać o pewnych rzeczach, to wszystko. Serena utrzymała niemal neutralny wyraz twarzy, jednak jasne było, że myślała, iż zamierzają robić coś więcej niż rozmawiać. Zwykłe umawianie się nastolatków nie było zwykle gorącymi plotkami w świecie morojów, lecz Lissa ze swoim rozgłosem, przyciągała nieco więcej uwagi swoimi miłosnymi sprawami. Serena wiedziała, że Christian i Lissa chodzili ze sobą i zerwali. Z tego co wiedziała, teraz do siebie wrócili. Zaproszenie przez Lissę Christiana na tę wycieczkę jasno to sugerowało. Serena rozejrzała się uważnie dookoła. Balansowanie pomiędzy ochroną i prywatnością zawsze było trudne dla strażników i morojów, a pokój hotelowy jak ten utrudniał to nawet jeszcze bardziej. Gdyby przestrzegano tu wampirzego rozkładu dnia i wszyscy spaliby podczas dnia, nie wątpiłam, że Serena wyszłaby za Grantem na korytarz. Ale na zewnątrz było ciemno i nawet okno znajdujące się na piątym piętrze mogło być w zasięgu możliwości strzyg. Serenie nie podobał się pomysł zostawiania swojej nowej podopiecznej samej. Apartament hotelowy Lissy mieścił w sobie rozległy salon, miejsce do pracy z przyległą sypialnią, znajdującą się za francuskimi drzwiami z matowego szkła. Serena skinęła w ich kierunku. − W takim razie może tam pójdę? – Mądry pomysł. Zapewnić prywatność, ale trzymać się blisko. I wówczas Serena zdała sobie sprawę z konsekwencji swoich słów i zarumieniła się. – To znaczy... jeśli wy nie chcecie tam pójść to ja... − Nie – zaprotestowała Lissa, stając się coraz bardziej zażenowana. – Może tak być. Zostaniemy tutaj. Będziemy tylko rozmawiać. Nie byłam pewna, dla kogo to była dodatkowa informacja, dla Sereny czy Christiana. Serena przytaknęła i zniknęła z książką w sypialni, co niesamowicie przypominało mi Dymitra. Zamknęła za sobą drzwi. Lissa nie była pewna jak dobrze rozchodził się tu hałas, wiec włączyła telewizor. −

Boże, to było niezręczne – jęknęła. – 138 –

Christian wydawał się całkowicie rozluźniony, opierając się o ścianę. W żadnym wypadku nie był typem ubierającym się formalnie, ale na niedawną kolację założył wyjściowe ubranie i ciągle miał je na sobie. Dobrze na nim wyglądało, bez względu na to ile razy wcześniej zawsze na nie narzekał. − − −

Dlaczego? Bo ona myśli, że my... myśli, że my... no wiesz. I co? Czy to taka wielka rzecz?

Lissa przewróciła oczami. − Jesteś facetem. Oczywiście, że dla ciebie to nie ma znaczenia. − Hej, to nie tak, że tego nie robiliśmy. Poza tym, lepiej by myślała, że tak, niż żeby znała prawdę. Odniesienie do ich minionego życia seksualnego wzburzyło w niej mieszankę emocji – zakłopotanie, złość i pragnienie – jednak nie pozwoliła ich sobie okazać. − −

Dobra. Miejmy to już za sobą. Mieliśmy meczący dzień i sen może się okazać bardzo potrzebny. Od czego więc zaczniemy? Chcesz żebym wyciągnęła kołek? Nie jest jeszcze potrzebny. Powinniśmy po prostu przećwiczyć pewne defensywne ruchy.

Wyprostował się i ruszył na sam środek pokoju, odpychając stół na bok. Przysięgam, gdybym nie znała powodu tych zmagań, obserwowanie jak ta dwójka na własną rękę podejmuje próby uczenia się walki, byłoby zabawne. − −

Okej – powiedział. – Więc już wiesz jak się uderza pięścią. Co? Wcale nie!

Zmarszczył brwi. − Rąbnęłaś Reeda Lazara. Rose wspominała o tym jakieś sto razy. Nigdy nie słyszałam jej tak z czegoś dumnej. − Raz w życiu walnęłam zaledwie jedną osobę – zauważyła. – A Rose mnie do tego przygotowała. Nie wiem, czy mogłabym to zrobić ponownie. Christian z rozczarowaniem skinął głową – ale nie z powodu jej miernych umiejętności, tylko dlatego że miał niecierpliwą naturę i chciał od razu przejść do naprawdę hardcorowych rzeczy związanych z walką. Niemniej jednak dowiódł, że jest zadziwiająco cierpliwym nauczycielem, wykładając jej precyzyjny kunszt wyprowadzenia ciosu pięścią i uderzenia. Wiele z tych ruchów podpatrzył ode mnie. Był przyzwoitym uczniem. Ale czy znajdował się na poziomie strażnika? Nie. Nie przez krótkie przeszkolenie. A Lissa? Była mądra i kompetentna, ale nie była przeznaczona do walki, bez względu na to jak okropnie chciała w tym pomóc. Walnięcie pięścią Reeda Lazara było przepięknym aktem, jednak nie wydawało się być czymś, co kiedykolwiek stanie się dla niej naturalne. Na szczęście Christian zaczął od prostych uników i obserwowania swojego przeciwnika. Lissa była zaledwie początkującą, lecz zapowiadała się bardzo obiecująco. Christian zdawał się kłaść to na karb swoich umiejętności instruktorskich, ale ja zawsze uważałam, że użytkownicy ducha mieli pewnego rodzaju – 139 –

nadnaturalne instynkty, pozwalające wyczuć, jaki będzie następny ruch drugiej osoby. Jednakże wątpiłam by to zadziałało w przypadku strzyg. Po odrobinie takich ćwiczeń, Christian w końcu przeszedł do ofensywy i w tym momencie rzeczy poszły źle. Delikatna, lecznicza natura Lissy nie zharmonizowała się z tym i odmówiła prawdziwego uderzenia z pełną siłą w obawie przed zranieniem go. Kiedy zdał sobie sprawę z tego co się dzieje, zaczął się ujawniać jego drażliwy temperament. − −

No dalej! Nie wstrzymuj się! Nie zrobię tego! – zaprotestowała, wykonując cios pięścią w jego pierś, który nawet nie był bliski poruszenia nim.

Z irytacją przeczesał ręką swoje włosy. − Właśnie, że tak! Widziałem jak pukasz do drzwi z większą siłą niż mnie uderzasz. − To śmieszne porównanie. − I – dodał – nie celujesz w moją twarz. − Nie chcę zostawić śladu! − Cóż, oceniając to jak nam idzie, nie ma takich obaw – mruknął. – Poza tym i tak możesz to wyleczyć. Byłam rozbawiona ich sprzeczaniem się, ale nie spodobało mi się jego okolicznościowe zachęcanie do korzystania z ducha. Nadal nie pozbyłam się swojej winy z powodu długoterminowych szkód, jakie mogło spowodować włamanie do wiezienia. Wyciągając ręce, Christian złapał ją za nadgarstek i szarpnął ku sobie. Lissa zwinęła palce drugiej ręki w pieść i powoli zademonstrowała jak wyprowadza cios skierowany ku górze, kierując nadgarstek w kierunku jego twarzy. Był bardziej zainteresowany pokazywaną techniką i metoda ruchu, więc jej ręka tylko się o niego otarła. − Widzisz? Ruchem łukowym ku górze. Nadaj temu siłę. Nie obawiaj się zranienia mnie. − To nie takie proste... Jej protest zamarł, i nagle oboje zdali sobie sprawę z sytuacji, w jakiej się znaleźli. Ledwo była miedzy nimi jakakolwiek przestrzeń, jego palce ciągle przytrzymywały jej nadgarstek. Były cieple na skórze Lissy i wysyłały elektryczne fale wzdłuż reszty jej ciała. Powietrze pomiędzy nimi zdawało się być gęste i ciężkie, jakby mogło ich owinąć i przycisnąć do siebie. Sądząc po rozszerzonych oczach Christiana i nagłym przyspieszeniu oddechu, mogłabym się założyć, że podobnie odczuł znalezienie się tak blisko jej ciała. Dochodząc do siebie, nagle uwolnił jej rękę i cofnął się do tyłu. − No cóż – powiedział grubiańsko, chociaż nadal był wyraźnie wytrącony z równowagi przez tę bliskość – sądzę, że nie mówiłaś naprawdę poważnie o pomaganiu Rose. I wtedy wszystko się zaczęło. Pomimo seksualnego napięcia, na ten komentarz w Lissie rozgorzał gniew. Zwinęła swoją pięść i totalnie zaskoczyła Christiana, gdy wzięła zamach i rąbnęła go w twarz. Uderzenie nie było tak świetne jak to, gdy walnęła Reeda, ale mocno – 140 –

sforsowało Christiana. Niestety podczas wykonywania tego manewru Lissa straciła równowagę i potknęła się do przodu, upadając na niego. Oboje upadli uderzając w podłogę, po drodze przewracając pobliski stoik i lampkę. Lampka uderzyła w róg stolika i pękła. W międzyczasie Lissa wylądowała na Christianie. (I tak właśnie drogie dzieci kończy się zabawa pt. "ćwiczenia." Radzę nie robić tego w domu z byłym vel byłą, bo widzicie, do czego to prowadzi. Na linoleum – przyp. Ginger No i stąd się potem biorą dzieci xD – przyp. Szazi. A czego można się spodziewać po treningach z ex :P – przyp. VJ) Jego ramiona instynktownie objęły ją. Jeśli wcześniej przestrzeń pomiędzy nimi była mała, to w tej chwili zupełnie nie istniała. Wpatrywali się wzajemnie w swoje oczy, serce Lissy niesamowicie przyśpieszyło w jej piersi. To kuszące uczucie elektryczności znowu wokół nich zatrzeszczało i cały świat Lissy zdawał się być skupiony na jego ustach. Później obie się zastanawiałyśmy, czy mogliby się pocałować, ale właśnie wtedy z sypialni wypadła Serena. Była w strażniczej gotowości, jej ciało było napięte i gotowe do stawienia czoła armii strzyg z kołkiem trzymanym w dłoni. Zatrzymała się z piskiem, kiedy zobaczyła roztaczającą się przed nią scenę, która wydawała się być romantycznym antraktem. Wprawdzie był nieco dziwny ze względu na połamaną lampę i czerwony znak na twarzy Christiana. To było całkiem niezręczne dla wszystkich i wojownicze nastawienie Sereny rozmyło się, zmieniając się w zmieszanie. − Och – powiedziała niezdecydowanie. – Przepraszam. Zawstydzenie zalało Lissę, tak jak własna niechęć do bycia pod sporym wpływem Christiana. Była na niego za to wszystko wściekła. Pospiesznie odepchnęła się i usiadła. W jej wytrąconym z równowagi stanie czuła potrzebę by wyraźnie zaznaczyć, że nie dzieje się nic romantycznego. − To... nie to co myślisz – wyjąkała, patrząc wszędzie byle nie na podnoszącego się na nogi Christiana, który wydawał się równie zawstydzony co Lissa. – Walczyliśmy. To znaczy, ćwiczyliśmy walkę. Chcę nauczyć się jak bronić się przed strzygami. Jak je atakować i zakołkować. A Christian w pewien sposób pomagał mi w tym. To wszystko. W jej chaotycznej przemowie było coś uroczego i przypomniało mi to czarującą Jill. Serena wyraźnie się odprężyła i chociaż opanowała utrzymywanie obojętnego wyrazu twarzy, w którym dobrzy byli strażnicy, jawnie było widać, że jest rozbawiona. − No cóż – powiedziała – nie wygląda jakbyście odwalali kawał dobrej roboty. Christian z oburzeniem obrócił się do niej, gładząc swój zraniony policzek. − Hej! Wyszło nam aż nadto dobrze. Nauczyłem ją tego. Serena w dalszym ciągu uważała to za zabawne, jednak w jej oczach zaczął się formować poważny, pełen zastanowienia błysk. − To wygląda jakby miała więcej szczęścia niż umiejętności. – Zawahała się, jakby stała na krawędzi jakiejś poważniejszej decyzji. W końcu powiedziała – Słuchajcie, jeśli mówicie poważnie, to musicie nauczyć się robić to jak trzeba. Pokażę wam jak.

– 141 –

No nie. Byłam naprawdę bliska granicy zbiegnięcia z Dworu i pojechania autostopem do Lehigh w celu pokazania im jak naprawdę uderza się pięścią – z Sereną jako moim przykładem – gdy coś odrzuciło mnie z dala od Lissy, przywracając do własnej rzeczywistości. Hans. Na moich wargach formowało się sarkastyczne powitanie, ale nie dał mi szansy jego wypowiedzenia. − Zapomnij o segregowaniu i chodź ze mną. Zostałaś wezwana. − We... co? – To było bardzo niespodziewane. – Gdzie wezwana? Jego twarz stała się ponura. − Na widzenie z królową.

Tłumaczenie: Czarna_wilczyca & Ginger_90

– 142 –

Rozdział czternasty OSTATNIM RAZEM, KIEDY TATIANA chciała na mnie krzyczeć, po prostu zabrała mnie do jednego ze swoich prywatnych salonów. Spowodowało to nieco dziwną atmosferę, jakbyśmy siedziały na herbatce – z wyjątkiem tego, że ludzie zwykle nie krzyczą na innych podczas herbatki. Nie miałam powodu by sądzić, że tym razem będzie inaczej… dopóki nie zauważyłam, że moja eskorta prowadziła mnie do głównego budynku administracyjnego we Dworze, do miejsca, gdzie obradowali wszyscy rządzący arystokraci. Cholera. To było poważniejsze niż sądziłam. I rzeczywiście, kiedy w końcu zostałam wprowadzona do pomieszczenia, gdzie czekała Tatiana… no cóż, niemal mnie zamurowało i nie mogłam wejść. Jedynie niewielkie szturchnięcie jednego ze strażników ruszyło mnie dalej. Miejsce było zatłoczone. Nie byłam pewna, w którym pomieszczeniu się znajdowałam. Moroje właściwie trzymali prawdziwą salę tronową dla ich króla lub królowej, ale nie sądziłam, żeby to było to. Pomieszczenie było bogato udekorowane i wystylizowane tak, by sprawiać poczucie królewskości, ze skrupulatnie wyrzeźbionymi formami kwiatowymi i lśniącymi, złotymi świecznikami na ścianach. Właściwie to były w nich nawet świeczki. Ich światło odbijało się od metalicznych dekoracji w pomieszczeniu. Wszystko lśniło i czułam się jakbym natknęła się na jakąś scenę teatralną. I naprawdę, równie dobrze mogłabym. Ponieważ po chwili dokładnego przyglądania się, zdałam sobie sprawę z tego, gdzie byłam. Ludzie w pomieszczeniu byli podzieleni. Dwunastu z nich, siedziało przy długim stole na podwyższeniu, co wyraźnie oznaczało centralny punkt pomieszczenia. Sama Tatiana siedziała pośrodku stołu, z sześcioma morojami z jednej strony i pięcioma z drugiej. Na drugim końcu pomieszczenia znajdowały się rzędy krzeseł – także wyszukanych i wyściełanych satynowymi poduszeczkami – również zapełnione morojami. Widownia. Nie wiedziałam kim byli ludzie siedzący po obu stronach Tatiany. Byli starszymi morojami, ale za to takimi, od których wręcz biła królewskość. Jedenastu Morojów z jedenastu rodzin arystokratycznych, pełniących swoje obowiązki. Lissa nie miała osiemnastu lat – ale od razu zdałam sobie sprawę, że już niewiele jej brakowało – i dlatego nie otrzymała jeszcze miejsca. Ktoś zasiadał na miejscu Priscilli Vody. Patrzyłam na Radę, książąt i księżniczek świata morojskiego. Najstarszy członek każdej rodziny rościł sobie prawo do królewskiego tytułu i miejsca jako doradcy przy boku Tatiany. Czasami najstarszy zrzekał się miejsca i dawał go komuś z rodziny, kogo rodzina uważała za bardziej uzdolnionego, ale wybrany niemal zawsze miał co najmniej czterdzieści pięć lat. Rada wybierała króla lub królową morojów. Pozycję tą utrzymywali aż do śmierci lub wycofania się. W rzadkich okolicznościach, z wystarczającym poparciem ze strony arystokratycznych rodów, monarcha mógł zostać siłą usunięty ze stanowiska. W rezultacie każdy książę lub księżniczka z Rady był pouczany przez swoją radę rodzinną. Zerkając na audytorium, rozpoznałam grupki członków rodzin, siedzących razem: Iwaszkowie, Lazarowie, Badicowie… Ludzie w najdalszych rzędach, wydawali się być obserwatorami. Tasza i Adrian usiedli razem, a wiedziałam na bank, że nie byli członkami Rady Królewskiej czy rad rodzinnych. Jednak ich widok trochę mnie uspokoił. Zostałam w pobliżu wejścia do pomieszczenia, niespokojnie przestępując z nogi na nogę i zastanawiając się, co było na rzeczy. Właśnie doznawałam nie tylko publicznego – 143 –

upokorzenia; widocznie doznałam go przed wszystkimi najważniejszymi morojami na świecie. Tykowata16 morojka, z niejednolitymi siwymi włosami, wystąpiła do przodu, stając przed długim stołem i odchrząknęła. Nagle, gwar rozmów zamarł. Pomieszczenie wypełniła cisza. − Otwieram posiedzenie Morojskiej Rady Królewskiej – ogłosiła. – Przewodniczy mu, Jej Królewska Wysokość, Tatiana Marina Iwaszkow. – Posłała w jej kierunku niewielki ukłon, a potem dyskretnie się wycofała w głąb pomieszczenia, stając niedale ko jakiś strażników, którzy zajmowali stanowiska przy ścianach, jakby sami byli dekoracjami. Tatiana zawsze stroiła się na imprezy, na których ją widziałam, ale na oficjalne wydarzenia jak to, naprawdę przybrała królewski wygląd. Jej granatowa, jedwabna sukienka, miała długie rękawy, a lśniąca korona wysadzana niebiesko–białymi kamieniami, leżała na szczycie jej zawile splecionych włosów. W konkursie piękności, wziełabym takie klejnoty jako kryształy górskie. Na niej, nawet przez chwilę nie wątpiłam, że to były prawdziwe szafiry i diamenty. − Dziękuję – powiedziała. Używała także swojego królewskiego głosu, donośnego i robiącego wrażenie, wypełniającego całe pomieszczenie. – Będziemy kontynuowali naszą wczorajszą konwersację. Zaraz… że co? Wczoraj też dyskutowali na mój temat? Wtedy zauważyłam, że obejmuję się ramionami, przyjmując coś w rodzaju postawy obronnej, więc natychmiast opuściłam ręce. Nie chciałam wyglądać na słabą, nie ważne co mieli dla mnie w zanadrzu. − Dzisiaj będziemy słuchać zeznań nowozaprzysiężonej strażniczki. – Ostre spojrzenie Tatiany spoczęło na mnie. Tak jak całego pomieszczenia. – Rosemarie Hathaway, czy mogłabyś proszę podejść bliżej? Tak też zrobiłam, utrzymując swoją głowę wysoko podniesioną i pewną siebie postawę. Nie wiedziałam gdzie dokładnie stanąć, więc wybrałam środek pomieszczenia, bezpośrednio naprzeciwko Tatiany. Jeśli już miałam paradować publicznie, to chciałabym, żeby ktoś dał mi cynk, że mam się ubrać w strażniczą czerń i biel. Wszystko jedno. Nie okażę strachu, nawet w jeansach i podkoszulku. Zrobiłam drobny, odpowiedni ukłon, a potem napotkałam bezpośrednio jej spojrzenie, przygotowując się na to, co miało nadejść. − Czy mogłabyś się przedstawić? – zapytała. Już to zrobiła za mnie, ale i tak powiedziałam: − − − − −

Rosemarie Hathaway. Ile masz lat? Osiemnaście? Jak długo masz osiemnaście lat? Parę miesięcy.

Odczekała parę chwil, żeby pozwolić wszystkim przyjąć to do wiadomości, jakby to była jakaś ważna informacja. 16

Czyt. Wysoka, szczupła i niezgrabna w ruchach – przyp. Szazi – 144 –

− Panno Hathaway, rozumiemy że w tym czasie, wycofałaś się ze Św. Władimira. Czy to prawda? Więc to o to chodziło? Nie o wycieczkę do Vegas z Lissą? − Tak. – Nie podałam więcej informacji. O Boże. Miałam nadzieję, że nie zainteresuje się Dymitrem. Nie powinna wiedzieć o moim związku z nim, ale nikt nie wie jakie informacje tutaj się rozprzestrzeniały. − Pojechałaś do Rosji polować na strzygi. − Tak. − Jako rodzaj osobistej zemsty za atak na Św. Władimira? − Em… tak. Nikt nic nie powiedział, ale moja odpowiedź zdecydowanie spowodowała poruszenie w pomieszczeniu. Ludzie niespokojnie się wiercili i spoglądali na swoich sąsiadów. Strzygi zawsze wywoływały strach, a ktoś aktywnie ścigający ich, był pośród nas dosyć niezwykłym pomysłem. Co dziwniejsze, Tatiana wydawała się bardzo zadowolona z tego potwierdzenia. Czy miało to być użyte przeciwko mnie, jako broń większego kalibru? − Załóżmy w takim razie – kontynuowała – że jesteś jedną z tych, którzy wierzą w bezpośrednie uderzenia przeciwko strzygom? − Tak. − Wielu miało różne reakcje na okropny atak na Św. Władimira – powiedziała. – Nie jesteś jedynym dampirem, który chciał w odpowiedzi uderzyć na strzygi – jednak z pewnością byłaś najmłodszym. Nie wiedziałam o innych, wyruszających na strażnicze hulanki – no cóż, oprócz niektórych lekkomyślnych dampirów w Rosji. Jeśli w tą historię o mojej podróży chciała wierzyć, to nie miałam nic przeciwko. − Mamy raporty zarówno od strażników, jak i alchemików w Rosji, że osiągnęłaś sukces. – Po raz pierwszy usłyszałam o alchemikach wspominanych publicznie, ale oczywiście byli powszechnym tematem wśród Rady. – Czy możesz mi powiedzieć, jak wielu zabiłaś? − Ja… – gapiłam się zaskoczona. – Nie jestem pewna, Wasza Wysokość. Przynaj mniej… – poddałam katuszom swój mózg. – Siedmiu. Może było ich więcej. Ona też tak uważała. − To może być skromne przybliżenie, w porównaniu do tego, co mówią nasze źródła – zauważyła efektownie. – Tym niemniej, to nadal jest liczba robiąca wrażenie. Czy dokonywałaś zabójstw sama? − Czasem, tak. Czasem miałam pomoc. Były tam… inne dampiry, z którymi pracowałam przez jakiś czas. – Technicznie rzecz ujmując, miałam również pomoc ze strony strzyg, ale nie zamierzałam o tym wspominać. − Czy byli mniej więcej w twoim wieku? − Tak. Tatiana nie powiedziała już nic więcej, i tak jakby dostała sygnał do wejścia, kobieta obok niej przemówiła. Jak mniemałam, była księżniczką Contów.

– 145 –

− Kiedy zabiłaś swoją pierwszą strzygę? Skrzywiłam się. − − − − −

W grudniu, ubiegłego roku. I miałaś siedemnaście lat? Tak. Sama dokonałaś tego zabójstwa? No cóż… przede wszystkim. Paru przyjaciół pomagało mi z rozproszeniem jej uwagi.

Miałam nadzieję, że nie zamierzali zmuszać mnie do ujawnienia więcej szczegółów. Moje pierwsze zabójstwo miało miejsce wtedy, kiedy zginął Mason i pomimo tych wszystkich wydarzeń otaczających Dymitra, to wspomnienie dręczyło mnie najbardziej. Ale księżniczka Conta nie chciała zbyt wielu innych szczegółów. Ona i inni – którzy wkrótce dołączyli do zadawania pytań – chcieli przede wszystkim wiedzieć o moich zabójstwach. Byli trochę zainteresowani tym, że pomagały mi inne dampiry – ale nie chcieli zajmować się faktem, że pomagali mi moroje. Prześlizgnęli się również obok moich akt dyscyplinarnych, co uznałam za zaskakujące. Reszta szczegółów mojego życia akademickiego była wspomniana – moje wyjątkowe stopnie z walki, jak byłam jedną z najlepszych, kiedy z Lissą uciekłyśmy na drugim roku i jak szybko nadrobiłam stracony czas, żeby ponownie stanąć na czele swojej klasy (przynajmniej jeśli chodziło o walkę). Mówili również o tym, jak chroniłam Lissę gdziekolwiek wyszłyśmy na zewnątrz, same na świecie i ostatecznie wyciągnęli moje szczególne wyniki z testu. − Dziękuję, Strażniczko Hathaway. Możesz odejść. Lekceważący ton Tatiany nie pozostawiał miejsca na wątpliwości. Chciała żebym stąd wyszła. Byłam tylko zbyt podniecona, żeby się dostosować, posyłając kolejny ukłon, a potem wymykając się na zewnątrz. Rzuciłam szybkie spojrzenie na Taszę i Adriana, a głos królowej zadźwięczał, kiedy przechodziłam przez drzwi: − Tym zakończymy naszą dzisiejszą sesję. Zbierzemy się ponownie jutro. Nie byłam zaskoczona, kiedy Adrian dogonił mnie parę minut później. Hans nie kazał mi wracać do pracy po sesji, więc zdecydowałam się potraktować to jako oznakę wolności. − W porządku – powiedziałam wślizgując swoją dłoń w Adriana. – Oświeć mnie swoją arystokratyczną mądrością polityczną. O co w tym wszystkim chodzi? − Nie mam pojęcia. Jestem ostatnią osobą, którą powinnaś pytać o sprawy związane z polityką – powiedział. – Nawet nie chodzę na te rzeczy, ale Tasza dorwała mnie w ostatniej chwili i powiedziała, żebym z nią szedł. Domyślam się, że dostała cynk, że tam będziesz, ale była tak samo zdezorientowana. Żadne z nas już nic nie powiedziało, ale zdałam sobie sprawę, że prowadziłam go do jednego z budynków, w którym trudniono się handlem –restauracje , sklepy itd. Z tego wszystkiego umierałam z głodu. − Mam wrażenie, że to jest część czegoś, o czym dopiero co rozmawiali – wspominała ich ostatnią sesję. − Była zamknięta. Tak jak wczorajsza. Nikt nie wie o czym dyskutowali. – 146 –

− W takim razie dlaczego tą upublicznili? – Nie wydawało się w porządku, że królowa i Rada przebierali sobie w tym, czym dzielą się z innymi. Wszystko powinno być upublicznione. Zmarszczył brwi. − Prawdopodobnie dlatego, że zamierzają wkrótce głosować i to będzie upublicznione. Jeśli twoje zeznania grają jakąś rolę, wtedy Rada może chcieć upewnić się, że inni moroje byli tego świadkiem – tak, żeby wszyscy zrozumieli decyzję, kiedy ta nadej dzie – przerwał. – Ale co ja wiem? Nie jestem politykiem. − Brzmi jakby decyzja już była podjęta – burknęłam. – Po co w ogóle głosować? I dla czego ja miałabym mieć cokolwiek wspólnego z rządem? Otworzył drzwi do małej kawiarni, która sprzedawała lekkie jedzenie na luch – hamburgery i kanapki. Adrian dorastał wśród wymyślnych restauracji i wyśmienitego jedzenia. Myślę, że to wolał, ale wiedział również, że nie lubiłam zawsze być na widoku albo przypominać sobie, że byłam z arystokratą z elitarnej rodziny. Doceniałam to, że wiedział, że dzisiaj chciałam po prostu czegoś zwyczajnego. Jednak przez naszą obecność razem, zarobiliśmy parę zaciekawionych spojrzeń i szepty ze strony gości. W szkole byliśmy źródłem spekulacji, ale tutaj, we Dworze? Byliśmy głównym punktem atrakcji. Wizerunek na Dworze był ważny, a większość dampiro– morojskich związków utrzymywano w tajemnicy. To, że się nie kryliśmy – zwłaszcza biorąc pod uwagę powiązania Adriana – było skandaliczne i szokujące, a ludzie nie zawsze byli dyskretni ze swoimi reakcjami. Odkąd wróciłam na Dwór, słyszałam już wszystko. Jedna kobieta nazwała mnie bezwstydnicą. Inna, głośno spekulowała, dlaczego Tatiana po prostu nie „zajmie się mną”. Na szczęście, większość naszej publiczności, dzisiaj zadowoliła się gapieniem na nas, co było łatwe do zignorowania. Kiedy usiedliśmy przy stoliku, Adrian pogrążył się w myślach, a na jego czole pojawiła się niewielka zmarszczka. − Może mimo wszystko głosują, żeby zrobić z ciebie strażniczkę Lissy. Byłam tak zaskoczona, że nie mogłam nic odpowiedzieć przez parę sekund, kiedy nagle pojawiła się kelnerka. W końcu wyjąkałam swoje zamówienie, a potem wpatrywałam się w Adriana z rozszerzonymi oczami. − Poważnie? – Jakby nie patrzeć, sesja była badaniem moich umiejętności. Oprócz tego, że… – Nie. Rada nie zadawałaby sobie tyle kłopotu, żeby przeprowadzać sesje dla jednego przydziału strażnika. Moje nadzieje upadły. Adrian wzruszył ramionami, potwierdzając to. − To prawda. Ale to nie jest zwyczajny przydział strażnika. Lissa jest ostatnia w swo jej linii. Każdy – wliczając w to moją ciotkę – żywi wobec niej specjalne zaintereso wanie. Oddanie jej komuś jak ty, kto jest… – Posłałam mu niebezpieczne spojrzenie, kiedy szukał odpowiedniego słowa. – Kontrowersyjny, może zdenerwować niektórych ludzi. − I to właśnie dlatego chcieli mnie na posiedzeniu, żebym opisała, co zrobiłam. Żeby osobiście przekonać ludzi, że jestem kompetentna. – Nawet kiedy wymawiałam te słowa, nadal nie śmiałam w nie wierzyć. To było zbyt dobre, aby mogło się okazać – 147 –

prawdziwe. – Po prostu nie mogę sobie tego wyobrazić, widząc w jak wielkich wy daję się być kłopotach ze strażnikami. − Nie wiem – powiedział – Tylko zgaduję. Kto wie? Może oni myślą, że Las Vegas było jedynie niegroźnym wybrykiem. – W jego głosie, wciąż dało się słyszeć gorzki ton. – I mówiłem ci, że ciotka Tatiana ma wobec ciebie plany. Może nawet chce cię na strażniczkę Lissy, ale potrzebuje publicznego pokazu, by to usprawiedliwić. To była zaskakująca myśl. − Ale jeśli pojadę z Lissą, to co ty zrobisz? Staniesz się odpowiedzialny i też pójdziesz do collegu? − Nie wiem – jego zielone oczy były zamyślone, gdy sączył swój napój. – Może to zrobię. To było równie niespodziewane i nagle w mojej głowie ponownie rozbrzmiała rozmowa z jego matką. Co jeśli byłabym strażniczką Lissy w collegu i on byłby z nami przez następne cztery lata? Byłam dość pewna, że Daniela myślała, że rozstaniemy się tego lata. Ja też tak pomyślałam... i byłam zaskoczona, jaką ulgę przyniosło mi to, że nie muszę się z nim rozstawać. Dymitr zawsze zostawiał moje serce pełne bólu i tęsknoty, ale wciąż pragnęłam mieć w swoim życiu Adriana. Posłałam mu uśmiech i oparłam swoją dłoń o jego. − Nie jestem pewna co bym z tobą robiła, gdybyś stał się odpowiedzialny. Uniósł moją rękę do swoich warg i pocałował ją. − Mam pewne sugestie – powiedział do mnie. Nie wiedziałam czy to były jego słowa, czy uczucie spowodowane przez dotyk jego ust na mojej skórze, ale moje ciało przebiegł dreszcz. Właśnie miałam zapytać co to za sugestie, gdy nasz antrakt został przerwany... przez Hansa. − Hathaway – podniósł jedną brew stając nad nami. – Ty i ja mamy bardzo różne pomysły na definicję kary. Punkt dla niego. W moim mniemaniu kara wymagała niezmiernie łatwych rzeczy, takich jak chłosta czy śmierć głodowa. Nie segregacja dokumentów. Zamiast tego, powiedziałam: − Nie kazałeś mi wracać po spotkaniu z królową. Rzucił mi rozdrażnione spojrzenie. − Nie kazałem ci również iść na randkę. Rusz się. Obowiązki czekają. − Ale moja BLT zaraz zostanie przyniesiona. 17 − Dostaniesz swoją przerwę na lunch za następne kilka godzin, jak reszta z nas. Próbowałam stłumić swoje oburzenie. Nie karmił mnie skórkami od chleba i wodą, podczas mojej pracy, ale jedzenie nie smakowało dużo lepiej. W tym momencie kelnerka wróciła z 17

BLT rodzaj mega wielka tradycyjna kanapka z chrupiącym bekonem, liśćmi sałaty lodowej lub rzymskiej, plasterkami pomidora między kromkami chleb, często dodaje się majonez! Tak mówi Wikipedia! – przyp. Czarna – 148 –

naszym zamówieniem. Chwyciłam kanapkę, zanim zdążyła choćby dotknąć talerza i owinęłam ją w serwetkę. − Mogę to zabrać ze sobą? − Jeśli możesz to zjeść nim wrócimy – jego głos był sceptyczny, zwłaszcza, że piwnica była całkiem blisko. Pomimo pełnego dezaprobaty spojrzenia Hansa, dałam Adrianowi pożegnalnego całusa i posłałam mu spojrzenie, które mówiło, że być może wznowimy naszą konwersację. Posłał mi szczęśliwy, znaczący uśmiech, który zauważyłam na chwilę przed tym, jak Hans kazał mi się ruszyć. Lojalna swoim oczekiwaniom, uporałam się ze zjedzeniem kanapki, zanim doszliśmy do budynku strażników, chociaż przyprawiło mnie to o mdłości na około pół godziny. Moja pora lunchu była prawie porą obiadu dla Lissy, na zewnątrz w ludzkim świecie. Wracając do mojej żałosnej kary, poweselałam trochę dzięki jej radości przebiegającej przez naszą więź. Spędziła cały dzień na swojej wycieczce po kampusie Lehigh i tam było wszystko czego oczekiwała. Pokochała wszystko. Pokochała piękne budynki, tereny, akademiki... a szczególnie klasy. Rzut okiem na katalog kursów, otworzył świat przedmiotów, których nawet wybitna edukacja w Św. Władimirze nam nie dała. Chciała zobaczyć i zrobić wszystko, co szkoła oferowała. I chociaż chciała żebym tam była, to wciąż była podekscytowana tym, że to jej urodziny. Priscilla dała jej jakąś wymyślną biżuterię i obiecała luksusowy obiad w nocy. To nie do końca był typ świętowania na jaki Lissa miała nadzieję, ale podekscytowanie z powodu osiemnastych urodzin wciąż było upajające – szczególnie kiedy rozglądała się po wymarzonej szkole, do której wkrótce będzie uczęszczać. Przyznaję, że poczułam ukłucie zazdrości. Pomimo teorii Adriana o tym dlaczego królowa dziś mnie wezwała, wiedziałam – tak samo jak Lissa – że moje szanse studiowania z nią nadal nie istniały. Jakaś małostkowa część mnie, nie mogła zrozumieć, jak Lissa mogła być podekscytowana tym, jeśli ja nie będę obok. Jestem dziecinna, wiem. Nie musiałam się długo dąsać, ponieważ wielkie podróżowanie się skończyło i świta Lissy wróciła do hotelu. Priscilla powiedziała im, że mają godzinę by się odświeżyć, zanim zasiądą do obiadu. Dla Lissy to oznaczało więcej czasu na ćwiczenie walki. Mój ponury nastrój natychmiast zmienił się w zirytowany. Sprawy pogorszyły się jeszcze bardziej, gdy uświadomiłam sobie, że wcześniej tego dnia Serena powiedziała Grandowi o chęciach Lissy i Christiana, by móc się samemu obronić. On najwidoczniej też myślał, że to dobry pomysł. Kto by pomyślał. Lissa miała dwóch postępowych strażników. Dlaczego nie mogła dostać jakichś nudnych, staromodnych ludzi, którzy byliby przerażeni samą myślą, że moroje chcą walczyć ze strzygami? Kiedy bezsilna i niezdolna do znalezienia w tym choćby odrobiny sensu usiadłam za biurkiem, Lissa i Christian mieli już dwóch instruktorów. To nie tylko oznaczało, że korzystając z okazji mogli więcej się nauczyć, ale znaczyło to też, że Serena miała kompetentnego partnera do pokazania pewnych ruchów. Ona i Grand odbyli sparing, wyjaśniając manewry, na które Lissa i Christian patrzyli z wybałuszonymi oczami. Na szczęście (no cóż, nie dla Lissy) szybko coś zauważyłyśmy. Strażnicy nie znali prawdziwego powodu dla którego Lissa interesowała się walkami. Nie mieli pojęcia – jak mogliby mieć? – że chciała polować i zakołkować strzygę w nikłej nadziei, na przywrócenie – 149 –

jej do życia. Myśleli, że chciała się nauczyć podstawowej obrony, a coś takiego wyglądało dla nich bardzo rozsądnie. Grant i Serena nakłonili Lissę i Christiana do ćwiczenia ze sobą. Podejrzewałam, że było ku temu kilka powodów. Jednym z nich było to, że Lissa i Christian nie mieli wystarczająco umiejętności, by zbyt mocno się nawzajem pouszkadzać. Drugi powód był taki, że to bawiło strażników. Ale to zupełnie nie bawiło Lissy i Christiana. Było wciąż zbyt dużo napięcia pomiędzy nimi, zarówno seksualnego jaki i gniewu, i czuli oburzenie z powodu tak bliskiego kontaktu. Grant i Serena powstrzymali tę dwójkę przed zadawaniem ciosów pięścią, ale proste uniki często oznaczały ocieranie się o siebie, palce ślizgając się po skórze w gorączkowej walce. Co jakiś czas strażnicy zmuszali kogoś by zagrał strzygę – przesuwając Lissę lub Christiana do ofensywy. Dwójka morojów przywitała to z pewnym entuzjazmem; w końcu bezpośredni atak był tym, czego chcieli się nauczyć. Kiedy Christian (grający strzygę) rzucił się na Lissę i pchnął ją na ścianę, nauczył się nagle, że atak nie jest wcale takim dobrym pomysłem, jeśli chodzi o walczenie z nią. Manewr przesunął ich i zbliżył do siebie, jego ramiona trzymały jej. Mogła go powąchać i poczuć go, przytłoczona fantazją o nim trzymającym ją w ramionach i całującym. − Myślę, że wy dwoje powinniście wrócić do podstawowej obrony – powiedział Grant, przerywając jej zdradzieckie uczucia. Brzmiał tak, jakby był bardziej przestraszony, tym że poturbują się nawzajem niż tym, że zaczną się do siebie kleić. Lissie i Christianowi zajęło chwilę, by w ogóle zarejestrować jego słowa, i rozdzielić się. Gdy to zrobili, oboje unikając kontaktu wzrokowego wrócili na kanapę. Strażnicy rozpoczęli prezentację większej ilości sposobów na uniknięcie napastnika. Lissa i Christian widzieli to tak wiele razy, że wiedzieli, że ta lekcja zostanie w ich sercach, a ich wcześniejszy pociąg ustąpił miejsca frustracji. Lissa była zbyt uprzejma, by powiedzieć cokolwiek, ale po piętnastu minutach pokazu Sereny i Granta jak swoim ramieniem zablokować przeciwnika i wymknąć się komuś, kto sięga po ciebie, Christian w końcu powiedział: − Jak wbijasz kołek w strzygę? Serena zamarła słysząc słowa Christiana. − Powiedziałeś kołek? Byli raczej wstrząśnięci. Grant zachichotał. − Nie sądzę, żeby to było coś, o co musielibyście się martwić. Macie się skupić na oddaleniu się od strzygi, a nie na podejściu bliżej. Lissa i Christian wymienili niespokojne spojrzenia. − Pomagałem wcześniej zabijać strzygi – wytknął Christian. – Używałem ognia w ataku na szkołę. Mówisz, że to nie jest w porządku? Że nie powinienem był tego robić?

– 150 –

Teraz Serena i Grant wymienili spojrzenia. Ha, pomyślałam. Tych dwoje nie jest tak postępowych jak myślałam. Mieli defensywny punkt widzenia, nie waleczny. − Oczywiście, że powinieneś – powiedział w końcu Grant. – To co zrobiłeś było niesamowite. I w podobnej sytuacji? Pewnie. Nie chcesz być bezsilny. − W tym rzecz, masz swój ogień. Jeśli wpadłbyś w wir walki ze strzygami, twoja magia będzie wyjściem z sytuacji. Już wiesz jak tego używać, i to sprawia, że jesteś bezpieczny poza ich rangą. − A co ze mną? – zapytała Lissa. – Nie mam tego rodzaju magii. − Nigdy nie znajdziesz się wystarczająco blisko strzygi, by to mógł być problem – powiedziała zapalczywie Serena. – Nie pozwolimy ci na to. − Ponadto – dodał Grant z rozbawieniem – to nie jest tak, że my chodzimy wręczając kołki. Dałbym im wszystko, żeby wtedy przejrzeli jej walizkę. Lissa zagryzła wargę i starała się znowu nie patrzeć w oczy Christianowi z obawy, że ujawni swoje intencje. To nie szło zgodnie z jej szalonym planem. Christian ponownie przejął inicjatywę. − Mógłbyś to przynajmniej zademonstrować? – spytał, próbując i z powodzeniem wyglądając jak ktoś, kto tylko szuka sensacji i ekscytacji. – Czy to jest trudne do zrobienia? Wydaje się jakbyście wszyscy robili to jednym ciosem. Grant prychnął. − Jest w tym trochę więcej, niż tylko to. Lissa pochyliła się do przodu, za przykładem Christiana ściskając dłonie razem. − W takim razie, nie martwcie się o uczenie nas. Po prostu nam pokażcie. − Tak. Pokażcie nam. Christian niespokojnie wiercił się obok niej. Kiedy to zrobił, niespodziewanie ich ramiona się otarły i natychmiast się od siebie odsunęli. − To nie jest zabawa – powiedział Grant. Niemniej jednak podszedł do swojego płaszcza i wyciągnął swój kołek. Serena wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. − Co zamierzasz zrobić? – zapytała. – Zakołkować mnie? Wydał z siebie cichy, zdławiony chichot i zaczął przeszukiwać pokój bystrym spojrzeniem. − Oczywiście, że nie. Ach i mamy. Podszedł do małego fotela, który miał ozdobną poduszkę. Podniósł ją do góry i sprawdził rozmiar. Była gruba i wypełniona jakimś rodzajem gęstego napełniacza. Odwrócił się do Lissy i gestem pokazał jej by wstała. Ku zdziwieniu wszystkich podał jej swój kołek. Ustawiając swoje ciało w sztywnej pozycji, chwycił mocno w dłonie poduszkę i wyciągnął ją kilka stóp przed siebie. – 151 –

− Śmiało – powiedział. – Wyceluj i uderz. − Zwariowałeś? – zapytała Serena. − Spokojnie – powiedział. – Jestem pewien, że księżna Voda może sobie pozwolić na wypadki. Uderz w poduszkę. Lissa wahała się tylko przez kilka chwil. Ekscytacja wyjątkowo intensywnie ją wypełniała. Wiedziałam, że była chętna by się tego nauczyć, ale jej ochota wydawała się większa niż poprzednio. Zaciskając zęby ruszyła do przodu i niezdarnie próbowała przebić poduszkę swoim kołkiem. Była ostrożna – bojąc się, że zrani Granta – ale niepotrzebnie się martwiła. Nawet go nie poruszyła, wszystko co zdołała zrobić kołkiem to drobne rozdarcie materiału na powierzchni. Próbowała jeszcze kilka razy, ale nie osiągnęła dużo więcej. Christian, będąc tym kim był, powiedział: − Tylko na tyle cię stać? Piorunując go wzrokiem, podała mu kołek − Zrób to lepiej. Christian wstał, drażliwy uśmiech znikł, gdy krytycznie przestudiował poduszkę oceniając rozmiary poczynionych przez nią szkód. Gdy to zrobił, Lissa rozejrzała się i dostrzegła humor w oczach strażników. Nawet Serena była zrelaksowana. Dowiedli swojego zdania, że kołkowanie nie jest rzeczą łatwą do nauczenia. Cieszyłam się i moja opinia o nich wzrosła. Christian w końcu wykonał swój ruch. Właściwie zrobił dziurę w tkaninie, ale poduszka i jej zawartość była zbyt oporna, żeby się przez nią przebił. I znowu Grant w ogóle się nie ruszył. Po kilku nieudanych próbach, Christian ponownie usiadł i oddał kołek. Było nawet zabawnie zobaczyć, jak próżność Christiana została wystawiona na próbę. Nawet Lissie się to podobało, mimo jej własnej frustracji wynikającej z tego, jak trudne się to stawało. − To wypełnienie ma za dużą odporność – narzekał Christian. Grant podał swój kołek Serenie. − A co myślałeś? Że ciało strzygi będzie łatwiejsze do przebicia? Z mięśniami i żebra mi na drodze? Grant wrócił do swojej pozycji, a Serena bez wahania zaatakowała z kołkiem. Jego czubek przeszedł na drugą stronę poduszki, zatrzymując się tuż przed piersią Granta, i małe, puszyste kawałki wypełnienia zaczęły wolno spadać na ziemię. Złapała je i wręczyła mu, jakby była to najprostsza rzecz na świecie. Christian i Lissa wpatrywali się w nie osłupieli. − Pozwól mi spróbować jeszcze raz – powiedział Christian. Do czasu aż Priscilla zawołała ich na kolację, nie było w tym hotelowym pokoju ani jednej nienaruszonej poduszki. Chłopie, będzie zaskoczona, kiedy dostanie rachunek. Lissa i – 152 –

Christian siekali kołkiem, kiedy strażnicy przyglądali się im z władczymi minami, zadowoleni, że ich wiadomość dotarła. Kołkowanie strzyg nie było łatwe. Lissa w końcu załapała o co chodzi. Zrozumiała na kilka sposobów, że przebijanie poduszki – lub strzygi – nie polegało nawet na rozumieniu zasad. Jasne, słyszała jak mówiłam o liniowaniu strzału, żeby dostać się do serca i ominąć żebra, ale to było więcej niż wiedza. Wiele brało się z siły – siły, której fizycznie jeszcze nie miała. Serena, chociaż wyglądała drobniutko, spędziła lata budując swoje muskuły i mogła przebić kołek przez praktycznie wszystko. Trwająca godzinę lekcja nie mogła dać Lissie siły tego rodzaju uderzenia, o czym szeptem poinformowała Christiana, kiedy grupa wyszła na kolację. − Już się poddajesz? – zapytał głosem równie niskim, kiedy jechali na tylnych siedze niach SUVa. Grant, Serena i trzeci strażnik też byli z nimi, ale zdawali się być pogrążeni w dyskusji. − Nie! – syknęła Lissa. – Ale będę musiała chyba poćwiczyć, zanim będę mogła to zrobić. − Coś jak podnoszenie ciężarków? − Nie... Nie wiem. – Inni ciągle ze sobą rozmawiali, ale temat Lissy był zbyt niebez pieczny, żeby ryzykować, że usłyszą. Pochyliła się do Christiana, znowu wytrącona z równowagi tym, jak działała na nią jego bliskość i zażyłość. Przełykając, próbowała utrzymać beznamiętny wyraz twarzy i trzymać się tematu. – Po prostu nie jestem wystarczająco silna. To fizycznie niemożliwe. − Brzmi jakbyś się poddawała. − Hej! Ty też nie przebiłeś żadnej poduszki. Nieznacznie przełknął ślinę. − − − −

Prawie przebiłem tą zieloną. Prawie nic w niej nie było! Po prostu potrzebuję więcej treningu. Nie musisz nic robić – zaatakowała go w odwecie, walcząc, żeby utrzymać swój głos cicho, mimo swojej złości. – To nie twoja walka, tylko moja. − Hej – burknął, jego oczy błyszczały jak bladoniebieskie diamenty – zwariowałaś, jeśli myślisz, że pozwolę ci tak po prostu to robić i zaryzykuję… Uciął i faktycznie przygryzł usta, ponieważ samo pragnienie nie było wystarczające, żeby powstrzymać go od mówienia. Lissa gapiła się na niego i obie zaczęłyśmy się zastanawiać, jak mógłby skończyć to zdanie. Czego by nie zaryzykował? Jej pakującej się w niebezpieczeństwo? To były moje przypuszczenia. Nawet bez mówienia, wyraz jego twarzy mówił bardzo wiele. Przez oczy Lissy zobaczyłam go upajającego się jej urodą i próbującego ukryć swoje emocje. W końcu wyszarpnął się i zerwał to bliskie połączenie pomiędzy nimi, odsuwając się od niej tak daleko, jak mógł. − Dobrze. Rób co chcesz. Nie interesuje mnie to. Żadne z nich nie odezwało się po tym, a odkąd nastał dla mnie czas lunchu, wróciłam do mojej własnej rzeczywistości i z radością powitałam przerwę w archiwizacji – tylko po to, żeby dowiedzieć się od Hansa, że mam dalej pracować. − Daj spokój! Czy nie ma teraz przerwy na lunch? Musisz mnie nakarmić! – zawołałam. –To już zaczyna być okrucieństwo. Chociaż daj mi trochę okruszków. – 153 –

− Nakarmiłem cię. Albo raczej sama się nakarmiłaś, kiedy wchłonęłaś tamtą kanapkę. Chciałaś wtedy swojej przerwy na lunch to ją dostałaś. Teraz pracujesz. Zacisnęłam pięści, widząc przed sobą niekończące się sterty papieru. − Nie mogę chociaż robić czegoś innego? Malować budynki? Przenosić skały? − Obawiam się, że nie. – Uśmiech wykrzywił kąciki jego ust. –Mamy dużo akt, które trzeba posegregować. − Ile to jeszcze potrwa? Jak długo będziesz mnie karał? Hans wzruszył ramionami. − Dopóki ktoś nie każe mi przestać. Zostawił mnie znowu samą, a ja zgarbiłam się ponownie na moim krześle, siląc się by nie próbować cisnąć stołem przede mną. Myślałam, że mogłoby to sprawić, że przez chwilę czułabym się lepiej, ale znaczyło też, że musiałabym powtórzyć pracę, którą zrobiłam. Z westchnieniem, wróciłam do pracy. Lissa była na kolacji, kiedy później do niej wróciłam. Mogła być to teoretycznie kolacja z okazji jej urodzin, ale tak naprawdę była to całkowicie królewska rozmowa z Priscillą. Doszłam do wniosku, że to nie był sposób na spędzanie urodzin. Będę musiała to później jej wynagrodzić, kiedy zapracuję na wolność. Będziemy mogły mieć prawdziwe przyjęcie i będę mogła dać jej prezent urodzinowy: fantastyczne skórzane buty, które Adrian pomógł mi przemycić do szkoły. Bycie w głowie Christiana mogłoby być bardziej interesujące, ale ponieważ nie było to możliwe, wróciłam do mojej własnej i rozmyślałam nad moją wcześniejszą rozmową z Adrianem. Czy kara miała w końcu się skończyć? Czy istniał oficjalny królewski dekret, aby ostatecznie rozdzielić mnie i Lissę, mimo normalnej polityki strażników? Próba rozgryzienia tego była, jak bycie na karuzeli dla chomika. Mnóstwo pracy. Żadnego postępu. Zajęło mi to całą rozmowę przy kolacji i zanim się zorientowałam, grupa Lissy wstawała i skierowała się do drzwi restauracji. Na zewnątrz było ciemno i Lissa nie mogła nic poradzić na to, że czuła się dziwnie żyjąc według ludzkiego harmonogramu. W szkole albo na Dworze byłby środek nocy. Zamiast tego wracali teraz do swojego hotelu, przypuszczalnie żeby położyć się do łóżek. No cóż, prawdopodobnie nie od razu. Nie miałam wątpliwości, że gdyby Lissa i Christian mogli wyzbyć się swojej obecnej irytacji, wróciliby do dźgania poduszek. Bardzo mocno chciałam, żeby znowu zaczęli się spotykać, jednak nic nie mogłam poradzić na to, że sądziłam, iż osobno byli dużo bardziej bezpieczni. Albo i nie. Grupa wyszła z restauracji w późnych godzinach normalnej kolacji, więc otoczenie było w większości puste, kiedy przez nie przechodzili. Strażnicy nie zaparkowali dokładnie na tyłach, ale też nie blisko głównego wejścia. W każdym razie zaparkowali obok jednej z ulicznych lamp, rzucającej dużo światła. Z wyjątkiem tego, że ona już nie świeciła. Lampa została stłuczona. Grant i strażnik Priscilli od razu to zauważyli. Była to rzecz z rodzaju tych małych szczegółów, na które uczono nas zwracać uwagę: cokolwiek niecodziennego, coś, co się – 154 –

zmieniło. W ciągu sekundy, dwoje z nich miało wyciągnięte kołki i stało przy morojach. Serenie i strażnikowi przypisanemu do Christiana zajęło tylko sekundy rozpoczęcie śledzenia akcji. Była to kolejna rzecz do której nas trenowano. Bądź na straży. Reaguj. Śledź współpracowników. Byli szybcy. Wszyscy z nich byli szybcy. Ale to nie miało znaczenia. Ponieważ nagle wszędzie pojawiły się strzygi. Nie jestem całkowicie pewna skąd się wzięły. Może były za samochodami, albo za granicami parkingu. Gdybym miała widok z lotu ptaka na sytuację, albo była tam z moim „mdłościowym alarmem”, mogłabym mieć lepsze odczucie tego wszystkiego. Ale oglądałam scenę oczyma Lissy. Strażnicy uformowali się w szyk mający nie dopuścić do niej strzyg, które wyglądały, jakby pojawiły się z rozrzedzonego powietrza. Większość ruchów było dla niej zamazanych. Jej ochroniarze pojawiali się dookoła niej, próbując utrzymać ją bezpieczną, kiedy blade, czerwonookie twarze pojawiały się wszędzie. Widziała to wszystko przez wypełnioną przerażeniem mgiełkę. Niedługo obie mogłyśmy zobaczyć umierających ludzi. Serena, tak szybka i silna w hotelowym pokoju, gładko wbiła kołek w serce mężczyzny–strzygi. Wówczas w odwecie kobieta–strzyga skoczyła na strażnika Priscilli i skręciła mu kark. Lissa była wysoce świadoma ramienia Christiana dookoła niej, popychającego ją w stronę SUVa i chroniącego ją własnym ciałem. Pozostali strażnicy również ciągle formowali ochronny krąg najlepiej jak tylko mogli, ale byli rozproszeni. Koło słabło – a oni padali. Jeden po drugim, strzygi zabijały strażników. Nie działo się to z powodu braku umiejętności strażników. Byli po prostu przewyższeni liczbą wrogów. Jedna ze strzyg rozdarła zębami gardło Granta. Serena została mocna uderzona o asfalt, lądując na twarzy i nie ruszając się. A, horror horrorów, strzygi nie wyglądały, jakby miały zamiar oszczędzić morojów. Lissa – pchana w stronę SUVa tak mocno, że wyglądała jakby mogła stać się z nim jednością – gapiła się z wielkimi oczami jak jedna ze strzyg szybko i skutecznie rozdarła szyję Priscilli, zatrzymując się, żeby napić się jej krwi. Morojka nie miała nawet czasu, żeby okazać zaskoczenie, ale przynajmniej nie cierpiała zbyt mocno. Endorfiny zaćmiły ból, kiedy krew i życie wysączało się z jej ciała. Emocje Lissy zmieniły się w coś poza przerażeniem, w coś, co ciężko było nazwać czymkolwiek. Była w szoku. Odrętwiała. Z zimna i całkowitą pewnością wiedziała, że jej śmierć nadchodzi i akceptowała ją. Jej dłoń znalazła dłoń Christiana, ściskając ją mocno i odwróciła się w jego kierunku, odczuwając mały komfort z powodu tego, że ostatnią rzeczą którą w życiu zobaczy, będzie piękno jego krystalicznie niebieskich oczu. Widząc wygląd jego twarzy, jasne było to, że jego myśli były bardzo podobne. W jego oczach było ciepło, ciepło i miłość i... Całkowite i kompletne zdumienie. Jego oczy rozszerzyły się, skupiając się na czymś tuż za Lissą. W tym samym momencie ręka chwyciła ramię Lissy i odwróciła ją. To tutaj, szepnął cichy głosik w jej głowie. To jest miejsce, gdzie zginę. I wtedy zrozumiała zdumienie Christiana. Stała twarzą w twarz z Dymitrem. – 155 –

Tak jak ja, miała to nierealne uczucie, że był i nie był Dymitrem. Tak wiele jego cech było takich samych... i tak wiele było innych. Próbowała coś powiedzieć, cokolwiek, ale kiedy już słowa uformowały się na jej ustach, po prostu nie mogła ich wydobyć. Nagle poczuła jak za plecami rozpala się intensywne ciepło, i oślepiające światło oświetliło blade rysy Dymitra. Ani Lissa, ani ja nie potrzebowałyśmy zobaczyć Christiana, żeby wiedzieć, że swoją magią stworzył kulę ognia. Albo szok z powodu zobaczenia Dymitra, albo strach o Lissę pobudziły Christiana do działania. Dymitr zmrużył nieznacznie oczy w świetle, ale wtedy okrutny uśmiech wykrzywił jego usta, a jego ręka oparła się na jej ramieniu przesuwając się na jej szyję. − Zgaś to – powiedział Dymitr. – Zgaś to, albo ona zginie. Lissa w końcu odzyskała swój głos, nawet z odciętym dopływem powietrza. − Nie słuchaj go – rzuciła z trudem. – I tak nas zabije. Ale znajdujące się za nią ciepło zniknęło. Cienie znowu padły na twarz Dymitra. Christian nie zaryzykowałby jej, nawet jeśli miała rację. To ledwie zdawało się mieć jakiekolwiek znaczenie. −

Właściwie – powiedział Dymitr przyjemnym głosem pośród ponurej scenerii – to wolałbym raczej, żebyście zostali żywi. Przynajmniej odrobinę dłużej.

Poczułam, że twarz Lissy się wykrzywia. Nie byłabym zaskoczona, gdyby twarz Christiana również to pokazywała, sądząc z zakłopotania w jego głosie. Nie mógł nawet wydobyć rozdrażnionego komentarza. Mógł tylko zadać oczywiste pytanie: − Dlaczego? Oczy Dymitra zabłyszczały. − Bo potrzebuję was jako przynęty na Rose.

Tłumaczenie: Szazi & Czarna_wilczyca & Maggie111

– 156 –

Rozdział piętnasty W TAMTEJ CHWILI, WEDŁUG MOJEGO SPANIKOWANEGO UMYSŁU, wstanie i pobiegnięcie do Leihgh, mimo że było oddalone o kilometry, wydawało się totalnie solidnym planem. Jedno uderzenie serca później zdałam sobie sprawę, że to było poza moja ligą. Daleko, daleko poza moja ligą. Gdy wystrzeliłam zza swojego biurka i wypadłam z pokoju, poczułam nagłą tęsknotę za Albertą. Widziałam ją natychmiastowo podejmującą działania w Św. Władimirze i wiedziałam, że ona mogła przejąć kontrolę nad każdą sytuacją. W tej kwestii naszej relacji, odpowiedziałaby na każde zagrożenie, jakie bym jej przedstawiła. Dworscy strażnicy ciągle byli dla mnie obcy. Do kogo mogłam się zwrócić? Do Hansa? Gościa, który mnie nienawidził? Nie uwierzyłby mi, nie tak jak Alberta czy moja matka. Biegnąc wzdłuż cichych korytarzy, odrzuciłam wszystkie niepokoje. To nie miało znaczenia. Mogłam sprawić, aby mi uwierzył. Znajdę każdego, kto to zrobi. Każdego, kto mógłby wyciągnąć z tego Christiana i Lissę. Tylko ty to możesz, powiedział głos w mojej głowie. To ciebie chce Dymitr. Zignorowałam również tę myśl, głównie dlatego, że w swojej nieuwadze uderzyłam w kogoś wychodzącego zza rogu. Wydałam stłumiony krzyk, który brzmiał jak "Auu, " gdy moja twarz uderzyła w czyjąś pierś. Podniosłam wzrok i zobaczyłam Michaiła. Odetchnęłabym z ulgą, gdybym nie była mocno napompowana adrenaliną i strachem. Chwyciłam jego rękaw i zaczęłam ciągnąc go w kierunku schodów. −

Chodź! Musimy sprowadzić pomoc!

Michaił pozostał na swoim miejscu, nawet nie drgnąwszy mimo mojego nacisku. Zmarszczył brwi, a jego twarz pozostała spokojna. − −

O czym ty mówisz? Lissa! Lissa i Christian zostali zabrani przez strzygi... przez Dymitra. Mogę ich znaleźć, ale musimy się pospieszyć.

Michaił zaczął wyglądać na zmieszanego. − Rose... jak długo byłaś tam na dole? Nie miałam na to czasu. Zostawiłam go i pomknęłam schodami na górne poziomy budynku. Chwilę później usłyszałam za sobą jego kroki. Kiedy dotarłam do głównego biura, spodziewałam się, że ktoś da mi burę za porzucenie swojego karnego zadania, tylko że... nikt mnie nawet nie zauważył. W biurze panował totalny chaos. Strażnicy biegali dookoła, powietrze przeszywały dźwięki prowadzonych rozmów telefonicznych, a wszelkie odgłosy wzrosły do wariackiego poziomu. Zdałam sobie sprawę, że wiedzą. Oni już wiedzą. − Hans! – zawołałam, torując sobie drogę przez tłum. Był po drugiej stronie pokoju i właśnie odkładał słuchawkę telefonu. – Hans, wiem gdzie oni są. Wiem, gdzie strzygi zabrały Lissę i Christiana. − Hathaway, nie mam dla ciebie czasu... – jego groźne spojrzenie stopniało. – Masz więź. – 157 –

Patrzyłam na niego ze zdumieniem. Byłam przygotowana na to, że zlekceważy mnie jak zwykle. Byłam również przygotowana na długą walkę, aby go przekonać. Pośpiesznie kiwnęłam głową. − Widziałam to. Widziałam wszystko, co się stało. – Teraz to ja posłałam mu skrzywione spojrzenie. – Skąd już o tym wiecie? − Serena – powiedział ponuro. – Śmierć Sereny... – Potrząsnął głową. – Nie, jeszcze nie. Chociaż z pewnością to ją słyszeliśmy przez telefon. Cokolwiek się wydarzyło, zrobiła wszystko co mogła, by wykonać to połączenie. Musimy zawiadomić alchemików by do niej dotarli i... posprzątali. Jeszcze raz odtworzyłam wydarzenia, przypominając sobie jak Serena została rzucona o asfalt. To było potężne uderzeni. Gdy się nie ruszyła, założyłam najgorsze. Jednak jeśli przeżyła – a najwyraźniej musiała – ledwie mogłam wyobrazić sobie jak krwawiącymi dłońmi wyciąga z kieszeni komórkę... Proszę, proszę, niech ona żyje, pomyślałam, nie do końca wiedząc, do kogo się modlę. −

Chodź – powiedział Hans. – potrzebujemy cię. Właśnie formują się oddziały.

To była kolejna niespodzianka. Nie spodziewałam się, że włączy mnie w to tak szybko. Zrodził się we mnie nowy szacunek dla Hansa. Mógł się zachowywać jak dupek, ale był liderem. Gdy dostrzegał jakiś atut, wykorzystywał go. W jednym błyskawicznym ruchu pospiesznie wyszedł przez drzwi, a kilku strażników podążyło za nim. Usiłowałam nadążyć za ich dużymi krokami i zobaczyłam, że Michaił również. −

Organizujesz ratunek – powiedziałam do Hansa. – To rzadkie.

Wahałam się czy w ogóle wypowiedzieć te słowa. Z pewnością nie chciałam go do tego zniechęcać. Ale organizowanie akcji ratunkowych dla morojów nie było normalne. Kiedy strzygi ich zabierały, często byli traktowani jako martwi. Misja ratunkowa, jaką zorganizowaliśmy po ataku na Akademię była nietypowa i wymagała sporej ilości perswazji. Hans posłał mi krzywe spojrzenie. −

Jest księżniczką Dragomir.

Lissa była dla mnie cenniejsza, niż cokolwiek innego na świecie. Większość morojów porwana przez strzygi mogła zostać uznana za martwych, ale ona nie była większością. Była ostatnią ze swojej linii, ostatnią z jednej z dwunastu rodzin królewskich. Stracenie jej nie byłoby tylko ciosem dla kultury morojów. To byłby znak; omen, że strzygi naprawdę nas pokonują. Dla niej strażnicy byli gotowi zaryzykować misję ratunkową. Tak naprawdę okazało się, że ryzykują wiele rzeczy. Gdy przybyliśmy do garażu, gdzie były trzymane pojazdy należące do Dworu, dostrzegłam masę innych przybywających strażników razem z morojami. Rozpoznałam kilku. Wśród nich była Tasza Ozera. Podobnie jak ona, pozostali moroje byli użytkownikami ognia. Jeśli nauczyliśmy się czegokolwiek, to tego, jak przydatni byli w walce. Wyglądało na to, że dyskusja dotycząca morojów biorących udział w bitwach została natychmiast zbagatelizowana, więc byłam zdumiona jak

– 158 –

szybko ta grupa została zebrana. Oczy Taszy napotkały moje, jej twarz stała się poważna i wynędzniała. Nie powiedziała do mnie słowa. Nie musiała. Hans wydawał rozkazy, dzieląc ludzi na grupy i przydzielając im pojazdy. Z każdym kawałkiem samokontroli jaki mogłam zebrać, cierpliwie czekałam stojąc obok niego. Moja niespokojna natura sprawiała, że chciałam się wtrącić i upomnieć się o zadanie dla siebie. Dojdzie do mnie, zapewniłam siebie. Miał dla mnie wyznaczoną rolę; po prostu musiałam czekać. Moja samokontrola była również testowana przez Lissę. Po tym jak Dymitr porwał ją i Christiana, wyszłam z jej umysłu. Nie mogłam teraz wrócić, jeszcze nie. Nie mogłam znieść ich widoku – widoku Dymitra. Wiedziałam, że będę musiała, kiedy zacznę prowadzić strażników, ale na chwilę obecną wstrzymałam się. Wiedziałam, że Lissa żyje. I na razie to było wszystko, co się liczyło. Mimo to ciągle byłam tak zdenerwowana i wypełniona napięciem, że gdy ktoś dotknął mojego ramienia, omal nie odwróciłam się do niego z kołkiem w ręku. −

Adrian – odetchnęłam z ulgą. – Co ty tutaj robisz?

Stał tam patrząc na mnie z góry, a jego ręce delikatnie muskały mój policzek. Rzadko kiedy widziałam u niego tak poważny i ponury wyraz twarzy. Jak zwykle, nie spodobał mi się. Adrian był jednym z tych ludzi, którzy zawsze powinni się uśmiechać. −

Jak tylko usłyszałem wieści, wiedziałam, że tutaj będziesz.

Pokręciłam głową. To się stało koło... nie wiem, kilku minut temu. – Czas się dla mnie zacierał. – Jak wszyscy mogli się o tym tak szybko dowiedzieć? Wiadomość została przesłana drogą radiową przez Dwór, jak tylko się o tym dowiedzieli. Mają szybki system alarmowy. W rzeczywistości, królowa jest już w pewnym sensie zamknięta. Co? Dlaczego? – jakoś to mnie zdenerwowało. To nie Tatiana była w niebezpieczeństwie. – Dlaczego marnują środki na nią? Strażnik stojący blisko nas, obdarzył mnie krytycznym spojrzeniem. Adrian wzruszył ramionami. − Stosunkowo bliski atak strzyg? Potraktowali to jako bardzo poważne zagrożenie naszego bezpieczeństwa. "Stosunkowo" było kluczowym słowem. Lehigh było jakieś półtorej godziny drogi od Dworu. Strażnicy zawsze mieli się na baczności, jednak z każdą mijającą sekundą pragnęłam by ruszali się szybciej i byli już gotowi. Byłam dość pewna, że jeżeli nie pojawiłby się tu Adrian, to straciłabym cierpliwość i kazała Hansowi się pospieszyć. − To Dymitr – powiedziałam cicho. Nie byłam pewna, czy powinnam mówić to komukolwiek jeszcze. – To on ich porwał. Używa ich, by mnie tam zwabić. Twarz Adriana pociemniała.

– 159 –

− Rose, nie możesz... – zamilkł, ale wiedziałam co chciał powiedzieć. − Jaki mam wybór? – zaprotestowałam. – Muszę iść. Ona jest moją najlepszą przyjaciółką, a ja jestem jedyną osobą, która może ich do niej doprowadzić. − To pułapka. − Wiem. I on też wie, że ja wiem. − Co zrobisz? Znowu dokładnie wiedziałam, o co mu chodziło. Spojrzałam w dół na kołek, który nieświadomie wcześniej wyciągnęłam. − −

To, co muszę. Muszę... muszę go zabić. Dobrze – powiedział Adrian z zalewającą jego twarz ulgą. – Cieszę się.

Z jakiegoś powodu to mnie zirytowało. − Boże – odparowałam. – Czy ty jesteś aż tak chętny do pozbycia się każdej konkurencji? Twarz Adriana pozostała poważna. − Nie. Po prostu wiem, że tak długo jak on ciągle żyje – albo raczej coś w tym rodzaju – to ty jesteś w niebezpieczeństwie. A ja nie mogę tego znieść. Nie mogę znieść myśli, że twoje życie jest na krawędzi. A tak jest, Rose. Nigdy nie będziesz bezpieczna, dopóki on nie odejdzie. Chcę i pragnę twojego bezpieczeństwa. Nie zniósł bym... nie zniósłbym, gdyby coś ci się stało. Mój przebłysk gniewu zniknął tak szybko, jak się pojawił. − Adrian, przepraszam... Pozwoliłam mu chwycić mnie w swoje ramiona. Dając odpocząć swojej głowie na jego piersi, czułam jego bicie serca, miękkość jego koszuli i pozwoliłam sobie na krótką chwilę ukojenia. Chciałam zatonąć w nim tu i teraz. Nie chciałam być zżerana przez uczucia strachu: strachu o Lissę i strachu o Dymitra. Cała zamarłam, gdy nagle spadła na mnie rzeczywistość. Bez względu na to co się stanie, dzisiejszej nocy stracę jedno z nich. Jeśli uwolnimy Lissę, Dymitr umrze. Jeśli przeżyje, ona zginie. Nie było szczęśliwego zakończenia dla tej historii, niczego, co ocaliłoby moje serce przed rozpadnięciem się na kawałeczki. Adrian musnął ustami moje czoło, po czym pochylił się w kierunku moich ust. − Bądź ostrożna, Rose. Bez względu na to, co się stanie, proszę, proszę bądź ostrożna. Nie mogę cię stracić. Nie wiedziałam co na to odpowiedzieć, jak zareagować na te wszystkie wylewające się z niego emocje. Mój własny umysł i serce były zalane tak wieloma różnymi uczuciami, że ledwo mogłam ukształtować spójną myśl. Zamiast coś powiedzieć, przysunęłam swoje wargi do jego ust i pocałowałam go. W samym środku wszystkich śmierci tego wieczoru – śmierci, które już nadeszły i które jeszcze nadejdą – ten pocałunek wydawał się potężniejszy od każdego, jakiego kiedykolwiek dzieliliśmy. Był żywy. Był żywy i chciałam by trwał wiecznie. Chciałam odzyskać Lissę i ponownie wrócić w ramiona Adriana, wrócić do jego ust i całego tego życia... – 160 –

− Hathaway! Dobry Boże, czy ja muszę dać ci zimny prysznic? Natychmiast odsunęłam się od Adriana i zobaczyłam, że Hans się na mnie gapi. Większość z SUVów była już załadowana. Teraz była moja kolej na działanie. Posłałam Adrianowi pożegnalne spojrzenie, w odpowiedzi na które dostałam mały, wymuszony uśmiech na twarzy, który chyba miał być dzielny. − Bądź ostrożna – powtórzył. – Przywieź ich z powrotem. Siebie też. Krótko skinęłam mu głową, po czym pospieszyłam za zniecierpliwionym Hansem do jednego z SUVów. (Rąbnęli furgonetkę Belli i zapylali przez cały kraj uciekając przed Cullenami, słuchając w radiu Tatu i 'Nas nie dogoniat'! – przyp Ginger & Szazi) Ogarnęło mnie przedziwne poczucie deja'vu, gdy wślizgnęłam się na tylne siedzenie. Zupełnie jak za czasów, gdy Wiktor porwał Lissę. Niemal mnie zmroziło. Wówczas również jechałam podobnym czarnym SUVem, naprowadzając strażników do Lissy. Tyle, że obok mnie siedział Dymitr – cudowny, dzielny Dymitr, którego kiedyś znałam. Te wspomnienia tak mocno wyryły się w moim umyśle i sercu, że mogłam odtworzyć każdy detal: sposób w jaki zakładał włosy za ucho, dzikie spojrzenie jego ciemnobrązowych oczu, gdy mocniej wciskał gaz, żeby szybciej dotrzeć do Lissy. Był niesamowicie zdeterminowany, tak bardzo gotów na zrobienie tego, co było słuszne. Ten Dymitr, który był strzygą, również był zdeterminowany. Ale w bardzo odmienny sposób. − Jesteś w stanie to zrobić? – spytał Hans z przedniego siedzenia. Czyjaś ręka łagodnie ścisnęła mnie za ramię. Odwróciłam się i z zaskoczeniem zobaczyłam siedzącą za mną Taszę. Nawet nie zauważyłam, że jechała z nami. – Liczymy na ciebie. Kiwnęłam głową, pragnąć zasługiwać na ten szacunek. Utrzymywałam swoją twarz wypraną z emocji, usiłując nie czuć tego konfliktu pomiędzy dwoma Dymitrami. Próbowałam nie pamiętać, że noc w którą jechaliśmy po Lissę i Wiktora była tą sama nocą, w której Dymitr i ja padliśmy ofiarą uroku pożądania... − Prosto do Lehigh – powiedziałam oziębłym głosem. Byłam teraz strażnikiem. – Pokieruję wami, gdy znajdziemy się bliżej. Byliśmy na drodze od zaledwie dwudziestu minut, gdy poczułam, że grupa Lissy zatrzymała się. Dymitr najwyraźniej wybrał kryjówkę niedaleko od uniwersytetu, dzięki czemu było łatwiej ich znaleźć, niż gdyby ciągle się poruszali. Oczywiście musiałam nieustannie przypominać sobie, że Dymitr chciał być znaleziony. Wiedząc, że strażnicy przede mną nie potrzebowali moich wskazówek dopóki nie dojedziemy bliżej Lehigh, zebrałam się w sobie i wskoczyłam do głowy Lissy żeby zobaczyć co się dzieje. Lissa i Christian nie zostali skrzywdzeni ani zaatakowani, nie licząc popychania i skaleczeń. Siedzieli w czymś, co wyglądało na magazyn, który nie był używany od długiego czasu. Kurz tak bardzo pokrywał wszystko grubą warstwą, że trudno było stwierdzić jakie przedmioty znajdowały się na rozklekotanych półkach. Być może jakieś narzędzia. Tu i ówdzie jakieś papiery, oraz kilka kartonów. Naga żarówka była jedynym światłem w pomieszczeniu. Sprawiała, że wszystko wyglądało na surowe i obskurne. – 161 –

Lissa i Christian siedzieli na prostych krzesłach z czarnego drewna, z rękoma związanymi za plecami. Przez chwilę znowu uderzyło mnie deja'vu. Pamiętałam ostatnią zimę, kiedy to wraz z przyjaciółmi zostałam przywiązana do krzeseł i trzymana w niewoli u strzyg. Piły z Eddiego, a Mason zginął... Nie. Nie myśl o tym w ten sposób, Rose. Lissa i Christian żyją. Nic im się jeszcze nie stało. I nic się nie stanie. Umysł Lissy był w chwili obecnej przytomny i odrobina uważnego badania pozwoliła mi zobaczyć jak wyglądał cały budynek, do którego została zabrana. Wydawał się być starym i opuszczonym magazynem, co sprawiało, że był niezłym miejscem do ukrywania się strzyg oraz ich ofiar. W pomieszczeniu znajdowały się cztery strzygi, ale Lissa była skupiona tylko na jednej. Dymitrze. Rozumiałam jej reakcję. Widzenie go jako strzygi było dla mnie trudne. A nawet surrealne. Ale jakoś przyzwyczaiłam się do tego, tylko dzięki czasowi, jaki z nim spędziłam. Jednak czasem ciągle zaskakiwało mnie to, że tak wyglądał. Lissa wcale nie była na to przygotowana i była teraz w totalnym szoku. Ciemne włosy Dymitra zwisały luzem wokół jego brody, w sposób który zawsze kochałam. Chodził szybko, sprawiając że jego prochowiec wirował za nim. Przez większość czasu był obrócony plecami do Lissy i Christiana, co jeszcze bardziej ją niepokoiło. Nie widząc jego twarzy prawie mogła uwierzyć, że to był Dymitr, którego zawsze znała. Tymczasem on kłócił się z pozostałymi trzema, chodząc tam i z powrotem po małej przestrzeni, a niepokój promieniował od niego niemal falami. − Jeśli strażnicy naprawdę przyjadą – warknęła jedna ze strzyg – to powinniśmy być na zewnątrz. Była niesamowicie wysoką i szczupłą dziewczyną, która przed przemianą była morojką. Jej ton sugerował, że nie wierzyła, że strażnicy rzeczywiście przybędą. − Przyjadą – powiedział cicho Dymitr, a ten jego śliczny akcent w głosie sprawił, że zabolało mnie serce. – Wiem, że to zrobią. − Więc pozwól mi stąd wyjść i się na coś przydać! – rzuciła ostrym tonem. – Nie potrzebujesz nas do niańczenia tej dwójki. Jej ton był lekceważący, a nawet pogardliwy. To było zrozumiałe. Wszyscy w świecie wampirów wiedzieli, że moroje nie odpowiadali na ataki. Zresztą, Lissa i Christian byli mocno związani. − Nie znasz ich – powiedział Dymitr. – Są groźni. Nie jestem pewien, czy nawet to zabezpieczenie wystarczy. − To śmieszne! Jednym płynnym ruchem, Dymitr odwrócił się i walnął ją w twarz. Uderzenie odrzuciło ją na kilka metrów. Jej oczy rozszerzyły się z furii i szoku. Dymitr na nowo zaczął chodzić, zupełnie jakby nic się nie zdarzyło. − Zostaniesz tutaj i będziesz pilnowała ich tak długo, jak ci powiem, zrozumiałaś? – Nie odpowiadając, z wściekłością odwróciła wzrok i dotknęła swojej twarzy. Dymitr – 162 –

spojrzał na pozostałych. – Wy też zostajecie. Jeśli strażnicy rzeczywiście dostaną się do środka, będziecie bardziej przydatni, niż tylko jako ich wartownicy. − Skąd wiesz? – naciskał inny strzyga o czarnych włosach, który musiał być kiedyś człowiekiem. Rzadkość wśród strzyg. – Skąd wiesz, że nadejdą? Strzygi miały niesamowity słuch, ale podczas sprzeczki, Lissa miała krótką okazję, by niespostrzeżenie przemówić do Christiana. − Możesz przepalić moje więzy? – szepnęła niemal niesłyszalnie – tak jak kiedyś Rose? Christian zmarszczył czoło. Kiedy oboje byliśmy w niewoli, właśnie tak mnie uwolnił. Bolało jak cholera i miałam po tym pęcherze na moich dłoniach i nadgarstkach. −

Zauważą to – odszepnął. Rozmowa nie potoczyła się dalej, bo Dymitr nagle się zatrzymał i zwrócił wobec Lissy.

Zaparło jej dech na ten niespodziewany i nagły ruch. Szybko do niej podszedł, klękając przed nią i patrząc jej w oczy. Pomimo swoich największych wysiłków, zadrżała. Nigdy nie była tak blisko strzygi, a fakt, że to był Dymitr, tylko pogarszał sprawę. Czerwone pierścienie wokół jego źrenic wydawały się ją palić. Jego kły zdawały się gotowe do ataku. Jego ręka jak wąż owinęła się wokół jej szyi, podnosząc jej twarz ku górze, by lepiej mógł patrzeć w jej oczy. Jego palce wbiły się w jej skórę, ale nie na tyle, by odciąć jej dopływ powietrza, choć z pewnością będzie miała później siniaki. Jeśli będzie później. −

Wiem, że strażnicy nadejdą, ponieważ Rose patrzy – powiedział Dymitr – Nieprawdaż, Rose?

Rozluźniając odrobinę swój uścisk, bardzo delikatnie przebiegł opuszkami palców po skórze gardła Lissy... jednak nie było wątpliwości, że miał siłę by złamać jej kark. Miałam wrażenie, jakby w tej chwili patrzył w moje oczy. Moją duszę. Czułam się nawet jakby głaskał moją szyję. Wiedziałam jednak, że to niemożliwe. Więź istniała pomiędzy mną a Lissą. Nikt więcej nie mógł tego widzieć. Jednak właśnie w tym momencie, to było jakby prócz nas nie istniał nikt więcej. Jakby pomiędzy nami nie było Lissy. −

Jesteś tam, Rose. – Bezlitosny półuśmiech zagrał na jego ustach. – Nie porzucisz żadnego z nich. Nie jesteś również wystarczająco głupia by przyjść sama, prawda? Może raz tak zrobiłaś, ale więcej już nie.

Wyrwałam się z jej głowy, niezdolna do patrzenia w te oczy i widzenia, jak one również na mnie patrzą. Czy to z mojego własnego strachu, czy z odzwierciedlenia obaw Lissy, odkryłam, że moje ciało również drży. Zmusiłam je do zaprzestania i spróbowałam uspokoić moje niesamowicie walące serce. Przełykając ślinę rozejrzałam się wokół by sprawdzić, czy ktokolwiek to zauważył, ale wszyscy byli zaabsorbowani dyskusją na temat strategii – poza Taszą. Jej czysto niebieskie oczy przyglądały mi się uważnie, na jej twarzy rysował się niepokój. −

Co zobaczyłaś?

Po trzasnęłam głową, niezdolna patrzeć również na nią. – 163 –

−

Koszmar – wymamrotałam. – Mój najgorszy koszmar staje się jawą.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 164 –

Rozdział szesnasty NIE MIAŁAM DOKŁADNYCH danych, ile strzyg było w grupie Dymitra. Większość z tego co widziałam przez Lissę, było zamazane przez zmieszanie i przerażenie. Strażnicy wiedząc, że czekają na nas, musieli po prostu przewidzieć, ilu ludzi tam wysłać. Hans miał nadzieję, że przeważająca siła nadrobi stracony element zaskoczenia. Wysłał tylu strażników, ilu mógł w rozsądnych ilościach zabrać z Dworu. Wprawdzie Dwór chroniły zabezpieczenia, ale i tak nie mógł zostać całkowicie bez ochrony strażników. To, że znajdowali się tam nowi absolwenci, z pewnością pomogło. Większość z nich została z tyłu, pozwalając zaprawionym strażnikom ruszyć przodem na naszą imprezę z polowaniem. Przez to zostało nas około czterdziestu. Tak duże grupy strzyg chodzące razem, były raczej czymś niezwykłym. Strażnicy zwykle byli wysyłani w parach, czasem w grupach, w większości trzyosobowych, ale za to z całymi rodzinami morojów. Taka wielka siła miała potencjał żeby konkurować z bitwą podczas ataku na Akademię. Wiedząc, że podkradanie się w ciemności nie zadziała, Hans zatrzymał nasz konwój nieco z dala od magazynu, w którym zaszyły się strzygi. Budynek był położony przy serwisówce18, przecinającej autostradę. Była to okolica uprzemysłowiona, niemal bez śladów drzew, ale o tej porze nocy wszystkie firmy i fabryki były pozamykane. Wyszłam z SUV’a, pozwalając otoczyć się ciepłu wieczora. Było wilgotne i czuło się to, zwłaszcza kiedy się było zduszonym strachem. Nie czułam żadnych mdłości stojąc przy drodze. Dymitr nie rozstawił strzyg tak daleko, co oznaczało, że nasz przyjazd nadal był – przynajmniej poniekąd – niespodzianką. Hans szedł przy mnie i przedstawiłam mu najlepszy zarys sytuacji, jaki mogłam, bazując na swoich ograniczonych informacjach. − Ale możesz znaleźć Wasylissę? – zapytał. Przytaknęłam. − Jak tylko dostanę się do budynku, więź zaprowadzi mnie prosto do niej. Zawrócił, wpatrując się w noc i w pędzące samochody na pobliskiej autostradzie. − Jeśli już czekają na zewnątrz, wyczują nas i usłyszą na długo przed tym, zanim ich zauważymy. – Mijane latarnie przelotnie oświetlały jego twarz, która była pogrążona w myślach. – Mówiłaś, że są trzy grupy strzyg? − Na tyle, na ile mogę stwierdzić w chwili obecnej. Jest paru z Lissą i Christianem, a paru na zewnątrz. – Przerwałam, próbując pomyśleć, co w takiej sytuacji zrobiłby Dymitr. Z pewnością znałam go wystarczająco dobrze, nawet jako strzygę, żeby przewidzieć jego strategię. – A potem kolejna grupa w środku budynku, zanim dostaniecie się do składu. Nie byłam tego pewna, ale nie mogłam tego powiedzieć Hansowi. Zakładałam to na podstawie własnych instynktów, opierających się o tym, co sama bym zrobiła i co sądziłam, 18

Service Road – w Polsce popularnie mówi się na nie „serwisówki", są to drogi, obsługujące posesje, które w innym przypadku nie miałyby dostępu do drogi szybkiego ruchu; jak ktoś chce, to odsyłam do angielskiej wikipedii, pod hasłem „Frontage road” – nawet obrazek jest! – przyp. Szazi – 165 –

że zrobiłby Dymitr. Uważałam, że lepiej będzie, jeśli Hans będzie planował strategię na trzy fale strzyg. I dokładnie tak zrobił. − W takim razie wejdziemy tam w trzech grupach. Poprowadzisz grupę, która zajmie się odwróceniem uwagi strzyg. Kolejny zespół będzie towarzyszył twojemu i ostatecznie oddzieli się od was. Będą walczyć ze wszystkimi, którzy będą w środku, pozwalając twojej grupie skierować się po jeńców. To brzmiało tak… militarnie. Odwrócenie uwagi. Jeńcy. I ja… jako lider zespołu. Z więzią miało to sens, ale w przeszłości zawsze po prostu wykorzystywali moją wiedzę i zostawiali mnie z tyłu. Witaj w świecie strażników, Rose. W szkole przeprowadzaliśmy wszystkie rodzaje zadań, przerabiając tak wiele różnych scenariuszy ze strzygami, jak tylko nasi instruktorzy mogli wymyślić. Jednak, kiedy wpatrywałam się w magazyn, wszystkie te ćwiczenia wydawały się udawaną grą, która w żaden sposób nie mogła się równać z tym, z czym właśnie mieliśmy się zmierzyć. Przez ułamek sekundy, odpowiedzialność za to wszystko była zniechęcająca, ale szybko pozbyłam się tych obaw. Właśnie do tego byłam trenowana, po to się urodziłam. Moje własne obawy nie miały znaczenia. Oni są ważniejsi. Czas, żeby to udowodnić. − Co zrobimy, jeśli nie będziemy mogli się do nich podkraść? – zapytałam. Hans miał rację, co do tego, że strzygi wykryją nas z wyprzedzeniem. Na jego twarzy zamigotał niemal figlarny uśmiech, wyjaśnił swój plan grupie, podczas gdy w tym samym czasie przydzielał nas do poszczególnych oddziałów. Jego podejście taktyczne było śmiałe i brawurowe. Coś w stylu mojego planu. I w ten oto sposób, rozdzieliliśmy się. Ktoś obserwujący nas z boku, mógłby stwierdzić, że byliśmy na misji samobójczej. Może byliśmy. To szczerze powiedziawszy nie miało znaczenia. Strażnicy nie porzuciliby ostatniego Dragomira, a ja nie porzuciłabym Lissy, nawet, jeśli istniałby milion Dragomirów. Więc, wykluczając podkradanie się, Hans wybrał atak pełną parą. Nasza grupa władowała się z powrotem do ośmiu SUVów i popędziliśmy w dół ulicy z nieprzepisową prędkością. Zajęliśmy całą szerokość ulicy, nie chcąc ryzykować nadchodzącego korka. Dwa SUV’y sunęły tuz obok siebie, a za nimi jechały dwa rzędy po trzy samochody. Pędziliśmy do końca ulicy, a potem zatrzymaliśmy się przed magazynem z piskiem opon i zaczęliśmy wylewać się z samochodów. Skoro powolne podkradanie się nie wchodziło w rachubę, wykorzystywaliśmy element zaskoczenia biegnąc szybko i wściekle19. Niektóre strzygi były rzeczywiście zaskoczone. Wyraźnie widzieli jak się zbliżaliśmy, ale to stało się tak szybko, że mieli niewiele czasu, żeby zareagować. Oczywiście, kiedy jesteś tak szybki i zabójczy jak strzyga, niewiele czasu jest wszystkim, czego potrzebujesz. Grupa strzyg zaatakowała nas, „zewnętrzna drużyna” Hansa wycofała się, a strażnicy ustawili się pomiędzy moją grupą, a jeszcze inną wchodzącą do środka. Morojscy użytkownicy ognia zostali przydzieleni do grupy zostającej na zewnątrz, z obawy, że spaliliby budynek, gdyby weszli do środka. 19

Fast and furious – kto oglądał ten film? Może Brian O’Connell wyskoczy ze swojego stunningowanego Nissana Skyline? ;] – przyp. Szazi Jeez, lepiej nie, bo wszystkie panny się zaślinią i będziesz musiała sprzątać :P A składzik z mopami jest aktualnie zajęty przez eee amatorów striptizu Iwaszkowa ;) Ale cicho sza xD – przyp. Ginger – 166 –

Mój zespół obchodził bitwę, nieuchronnie wpadając na parę strzyg, których uwagi nie odwróciły działania pierwszej drużyny. Z dobrze wyćwiczoną determinacją, zignorowałam zalewającą mnie falę mdłości spowodowaną bliskością strzyg. Hans surowo nakazał mi nie zatrzymywać się, dopóki żadna strzyga nie znajdzie się bezpośrednio na mojej drodze, a on lub inni strażnicy będą za mną, żeby zabezpieczyć mnie przed wszelkimi zagrożeniami. Nie chciał żeby cokolwiek odciągało mnie od poprowadzenia ich do Lissy i Christiana. Wywalczyliśmy swoją drogę do magazynku, wchodząc do ciemnego korytarza zablokowanego przez strzygi. Moje przypuszczenia, co do rozmieszczenia strzyg przez Dymitra były słuszne. Na tak małej przestrzeni utworzył się zator, a parę chwil później wybuchł chaos. Lissa była tak blisko. To było jakby mnie przywoływała i płonęłam z niecierpliwości, kiedy czekałam aż korytarz się oczyści. Mój zespół stał z tyłu, pozwalając innej grupie walczyć. Widziałam jak zarówno strzygi, jak i strażnicy padali, i próbowałam nie dać się tym rozproszyć. Teraz walczyć, później się martwić. Lissa i Christian. Musiałam się skupić na nich. − Tam – powiedział Hans, szarpiąc mnie za ramię. Przed nami utworzyła się luka. Nadal było parę strzyg, ale były wystarczająco rozproszone, żebyśmy mogli się prześlizgnąć. Ruszyliśmy w dół korytarza, który wychodził na wielką pustą przestrzeń, jaka wypełniała serce magazynu. Wszystko, co zostało z dawnej świetności niegdyś przechowywanych tutaj rzeczy, to parę odpadków i śmieci. Drzwi prowadziły do pomieszczenia, ale teraz już nie potrzebowałam więzi, żeby stwierdzić gdzie była Lissa. Na zewnątrz, w przejściu, stały na straży trzy strzygi. Więc… cztery grupy strzyg. Dymitr przewyższył mnie o jedną. To nie miało znaczenia. Moja grupa liczyła dziesięciu ludzi. Strzygi warknęły, napinając się w oczekiwaniu, aż zaczniemy szarżę. Na niewypowiedziany sygnał, połowa mojej grupy ruszyła na nich. Reszta z nas przedarła się przez drzwi. Pomimo mojego intensywnego skupienia na dojściu do Lissy i Christiana, jedna drobna myśl nieustannie tańczyła z tyłu mojego mózgu. Dymitr. Nie widziałam Dymitra z żadnymi strzygami, które napotkaliśmy. Z całą uwagą skupioną na naszych napastnikach, nie wślizgnęłam się do głowy Lissy, żeby sprawdzić sytuację, ale czułam się całkowicie pewna, że nadal był w środku pomieszczenia. Został z nią, wiedząc, że przyjdę. Czekał, żeby się ze mną zmierzyć. Jedno z nich zginie dzisiejszej nocy. Lissa albo Dymitr. Osiągając swój cel, już dłużej nie potrzebowałam dodatkowej ochrony. Hans wyciągnął swój kołek z pierwszej strzygi, jaką napotkaliśmy, popychając mnie i rzucając się do walki. Reszta mojej grupy zrobiła to samo. Wlaliśmy się do pomieszczenia i jeśli sądziłam, że wcześniej był chaos, to to było nic w porównaniu z tym, wobec czego teraz stanęliśmy. Wszyscy z nas – strażnicy i strzygi – ledwie zmieścili się w środku, co oznaczało, że walczyliśmy w bardzo, ale to bardzo niewielkich odstępach. Kobieta strzyga – ta, którą Dymitr wcześniej spoliczkował – zamierzała się na mnie. Walczyłam w trybie autopilota, ledwie świadoma, że mój kołek przeszył jej serce. W tym pomieszczeniu, pełnym krzyku, śmierci i zderzeń, była tylko trójka ludzi w świecie, która teraz się dla mnie liczyła: Lissa, Christian i Dymitr. W końcu go znalazłam. Dymitr był z moją dwójką przyjaciół, przy najodleglejszej ścianie. Nikt z nim nie walczył. Stał tam ze skrzyżowanymi rękami, jak król przyglądający się swojemu królestwu, kiedy jego rycerze walczyli z wrogiem. Jego wzrok spoczął na mnie, a – 167 –

jego wyraz twarzy stał się rozbawiony i wyczekujący. Tutaj miało się to skończyć. Oboje o tym wiedzieliśmy. Przedarłam się przez tłum, unikając strzyg. Moi koledzy za mną, wskoczyli w wir walki, załatwiając tych, którzy stanęli mi na drodze. Zostawiłam ich w swojej walce, przesuwając się w stronę swojego celu. Wszystko to, co się działo, zmierzało do tej chwili: ostatecznej rozgrywki pomiędzy Dymitrem, a mną. − Jesteś piękna w walce – powiedział Dymitr. Jego zimny głos, wyraźnie do mnie dochodził, nawet przez ryk starcia. – Jak anioł zemsty, zesłany z nieba by nieść sprawiedliwość. − Zabawne – powiedziałam przesuwając swój uścisk na kołek. – Po części to właśnie dlatego tutaj jestem. − Anioły upadają, Rose. Niemal do niego doszłam. Przez więź, poczułam krótki, nagły napływ bólu od Lissy. Palącego bólu. Nikt jeszcze jej nie krzywdził, ale kiedy kątem oka zauważyłam jej opadające ramiona, zdałam sobie sprawę co się stało. Christian zrobił to, o co go prosiła: przepalił jej więzy. Zauważyłam jak ruszała się, żeby go w zamian rozwiązać, a potem moja uwaga ponownie zwróciła się na Dymitra. Jeśli Lissa z Christianem, byli wolni, to dużo lepiej. Ich ucieczka dzięki temu będzie łatwiejsza, kiedy już opróżnimy to miejsce ze strzyg. Jeśli opróżnimy to miejsce ze strzyg. − Wpadłeś w spore kłopoty, żeby mnie tu sprowadzić – powiedziałam Dymitrowi. – Sporo ludzi zginie – zarówno twoich, jak i moich. Obojętnie wzruszył ramionami. Niemal już tam byłam. Przede mną strażnik walczył z łysym strzygą. Brak włosów zdecydowanie nie był atrakcyjny w połączeniu z jego kredowo białą skórą. Przeszłam obok nich. − To nie ma znaczenia – powiedział Dymitr. W miarę jak się zbliżałam, stawał się bardziej spięty. – Żaden z nich nie ma znaczenia. Jeśli zginą, to widocznie nie byli nic warci. − Ofiara i drapieżnik – mruknęłam, przywołując w pamięci to, co mi powiedział, kiedy trzymał mnie jako więźnia. Doszłam do niego. Teraz już nikt nie stał pomiędzy nami. Różniło się to od naszych poprzednich walk, podczas których mieliśmy dużo miejsca, żeby się pomieścić i zaplanować swoje ataki. W dalszym ciągu wpychano nas w głąb pokoju, a próby utrzymania dystansu do innych sprawiały, że odległość pomiędzy nami zmniejszała się coraz bardziej. To było minusem tej sytuacji. Strzygi przewyższały strażników fizycznie; dodatkowe miejsce pomogłoby nam wyrównać szanse, dzięki większej możliwości manewrowania. Jednak jeszcze nie musiałam manewrować. Dymitr próbował mnie przeczekać, żebym to ja wykonała pierwszy ruch. Ale miał dobrą pozycję, którą blokował mnie od czystego strzału w jego serce. Mogłabym dokonać jakiejś szkody, gdybym go przecięła kołkiem gdziekolwiek indziej, ale prawdopodobnie oddałby mi cios, który przez naszą bliskość byłby niesamowicie silny. Więc równie dobrze mogłam spróbować poczekać, aż on zrobi pierwszy krok. − Wiesz, ta cała śmierć, to wszystko przez ciebie – powiedział. – Gdybyś pozwoliła mi się przebudzić… pozwoliła być nam razem… no cóż, nic z tego by się nie wydarzyło.

– 168 –

Nadal bylibyśmy w Rosji, w swoich ramionach, a wszyscy twoi przyjaciele byliby tutaj bezpieczni. Żaden z nich nie zginąłby. To twoja wina. − A co z ludźmi, których musielibyśmy zabić w Rosji? – rzuciłam. Nieco przesunął swój ciężar ciała. Czy to był początek? – Nie byliby bezpieczni, gdybym… Przestraszył mnie odgłos rozbijania czegoś z lewej strony. Christian, teraz już uwolniony, właśnie trzasnął swoim krzesłem w strzygę zmagającą się ze strażnikiem. Strzyga odpędziła Christiana jak muchę. Christian poleciał do tyłu, uderzając w ścianę i lądując na podłodze z nieco ogłuszonym wyrazem twarzy. Wbrew sobie, rzuciłam na niego okiem i zauważyłam, jak Lissa biegnie do niego. I tak mi dopomóż Bóg, w ręce trzymała kołek. Jak udało jej się to zrobić, to nie miałam pojęcia. Może go podniosła od jakiegoś poległego strażnika. Może żadna ze strzyg nie pomyślała, żeby ją przeszukać, kiedy tu przybyła. W końcu, dlaczego u licha moroj miałby trzymać kołek? − Przestańcie! Trzymajcie się z dala od tego! – krzyknęłam na nich, odwracając się z powrotem do Dymitra. Sporo mnie kosztowało to, że dałam się im rozproszyć. Zdając sobie sprawę, że Dymitr już prawie atakował, zdołałam zrobić unik, nawet nie widząc, co robił. Okazało się, że sięgał do mojej szyi, a moje niedokładne uchylenie się, oszczędziło mi całkowitego narażania jej na szwank. Mimo to jego ręka złapała mnie za ramię, rzucając mnie niemal tak daleko, jak Christiana. Jednak w przeciwieństwie do mojego przyjaciela, miałam za sobą lata trenowania, żeby wyjść z czegoś takiego. Doprowadziłam do perfekcji swoją równowagę i umiejętności regeneracji. Tylko trochę się zachwiałam, a potem szybko odzyskałam równowagę. Mogłam się tylko modlić, żeby Christian i Lissa mnie posłuchali i nie robili niczego głupiego. Musiałam skupić swoją uwagę na Dymitrze, albo w przeciwnym razie zabije mnie. A jeśli zginę, Lissa i Christian zginą na pewno. Kiedy walczyliśmy w środku, miałam wrażenie, że strażnicy przewyższają strzygi liczebnie, to miało jednak niewielkie znaczenie. Nadal miałam nadzieję, że moi koledzy wykończą naszych przeciwników, zastawiając mi to, co muszę zrobić. Dymitr roześmiał się z mojego uniku. − Byłbym pod wrażeniem, gdyby to nie było coś, co potrafiłby zrobić nawet dziesięciolatek. Teraz twoi przyjaciele… no cóż, również walczą na poziomie dziesięciolatka. A moroje? To właściwie jest całkiem niezłe. − Tak, no cóż zobaczymy, jaka jest twoja wartość, kiedy cię zabiję – powiedziałam mu. Zrobiłam niewielką zmyłkę, żeby przetestować, jak bardzo uważał. Ominął to, ledwie zauważywszy cokolwiek, jak pełen gracji tancerz. − Nie możesz, Rose. Nie domyśliłaś się tego do tej pory? Nie widzisz tego? Nie możesz mnie pokonać. Nie możesz mnie zabić. Nawet gdybyś mogła, nie możesz zmusić siebie do tego. Zawahasz się. Znowu. Nie, nie zawaham. To właśnie z tego nie zdawał sobie sprawy. Zrobił błąd przywlekając tutaj Lissę. Podniosła stawkę na wszystko. Była tutaj. Była prawdziwa. Jej życie było na krawędzi, a za to… za to, nie zawaham się. Dymitr musiał znudzić się czekaniem na mnie. Wyskoczył, znowu wyciągając ręce ku mojej szyi. I znowu się uchyliłam, przyjmując siłę uderzenia na swoje ramię. Tym razem złapał się – 169 –

mojego ramienia. Pociągnął mnie w swoją stronę, a w jego czerwonych oczach pojawił się błysk triumfu. W tej przestrzeni, w jakiej się znajdowaliśmy, to prawdopodobnie było wszystkim, czego potrzebował, żeby mnie zabić. Miał to, czego chciał. Widocznie jednak, nie tylko on mnie chciał. Kolejna strzyga, może myśląc, że pomoże Dymitrowi, wyskoczyła w naszą stronę i sięgnęła po mnie. Dymitr odkrył swoje kły, posyłając tej strzydze spojrzenie czystej nienawiści i furii. − Jest moja! – syknął Dymitr, uderzając tę strzygę w sposób, jakiego się wyraźnie nie spodziewał. I to była moja szansa. Krótkie rozproszenie Dymitra spowodowało, że poluzował swój uścisk na mnie. Ta sama bliskość, która sprawiała żeby był taki zabójczy, teraz sprawiła, że byłam równie niebezpieczna. Byłam przy jego klatce piersiowej, przy jego sercu, a w ręce trzymałam swój kołek. Nigdy nie będę w stanie powiedzieć na pewno, jak długo zajęła seria wydarzeń, która później nastąpiła. W jakiś sposób, czuło się, jakby minęło zaledwie uderzenie serca. Jednocześnie to było jakbyśmy zamarli w czasie. Jakby cały świat się zatrzymał. Mój kołek zmierzał w jego stronę, a kiedy oczy Dymitra jeszcze raz spoczęły na mnie myślę, że w końcu uwierzył, że go zabiję. Nie wahałam się. To się działo. Mój kołek był tam… A potem go nie było. Coś uderzyło mnie mocno w prawą stronę, odpychając mnie od Dymitra i psując mój strzał. Potknęłam się, ledwo unikając uderzenia kogokolwiek. Podczas gdy zawsze próbowałam być czujna, obserwując w walce wszystko dookoła mnie, pozwoliłam swojej uwadze się rozproszyć. Strzygi i strażnicy byli po mojej lewej. Ściana – i Lissa z Christianem – byli po mojej prawej. I to Lissa z Christianem zepchnęli mnie z drogi. Myślę, że Dymitr był tak samo zaskoczony jak ja. Był także równie zaskoczony, kiedy Lissa podeszła do niego z kołkiem w ręce. I jak piorun przez więź przeczytałam to, co poprzedniego dnia utrzymywała z dala ode mnie, bardzo, ale to bardzo ostrożnie: udało jej się zakląć kołek duchem. To właśnie dlatego była taka podekscytowana podczas swojej ostatniej sesji ćwiczeń z kołkiem z Grantem i Sereną. Świadomość, że ma narzędzie, którego potrzebowała, nakręcało jej pragnienie użycia go. Ukrywanie wszystkich tych informacji przede mną, było wyczynem dorównującym zauroczeniu kołka. Nie to, żeby teraz to miało jakiekolwiek znaczenie. Zauroczony kołek czy nie, nie mogła znaleźć się w pobliżu Dymitra. On również to wiedział, a jego zaskoczenie natychmiast zmieniło się na wniebowziętą radość – niemal pobłażliwą, jakby obserwował dziecko, które robiło coś zachwycającego. Atak Lissy był niezdarny. Nie była wystarczająco szybka. Nie była wystarczająco silna. − Nie! – krzyknęłam wyskakując w jej stronę, jednak byłam całkiem pewna, że również nie będę wystarczająco szybka. Nagle, przede mną pojawiła się piekąca ściana żaru i ognia i ledwie zachowałam przytomność umysłu, żeby się odsunąć. Ogień ten, wystrzelił z podłogi, tworząc wokół Dymitra pierścień, – 170 –

który mnie od niego oddzielał. To było dezorientujące, ale tylko na chwilę. Wiedziałam, że to sprawka Christiana. − Powstrzymaj to! – nie wiedziałam co robić, czy powinnam zaatakować Christiana, czy skoczyć w ogień. – Spalisz nas wszystkich żywcem! Ogień był raczej kontrolowany – Christian był aż tak zdolny – ale w pomieszczeniu o takim rozmiarze, nawet kontrolowany ogień był zabójczy. Nawet pozostałe strzygi się odsunęły. Płomienie zbliżały się do Dymitra, otaczając go coraz ciaśniej i ciaśniej. Usłyszałam jego krzyk, a nawet przez ogień mogłam zobaczyć wyraz udręki. Ogień zaczął pochłaniać jego płaszcz, a dym wydzierał się przez pożar. Jakiś instynkt podpowiadał mi, że musiałam to powstrzymać… a jednak, czy to miało znaczenie? Przyszłam go zabić. Czy to miało znaczenie, jeśli zrobi to za mnie ktoś inny? I właśnie wtedy zauważyłam, że Lissa nadal atakowała. Dymitr był rozproszony, krzyczał, kiedy płomienie owijały się wokół niego. Ja także zaczęłam krzyczeć… na niego, na nią… ciężko stwierdzić. Ręka Lissy wystrzeliła przez płomienie i znowu poczułam nagły przypływ bólu przez więź – bólu, który przyćmiewał ten wcześniejszy, kiedy Christian przepalał jej więzy. Jednak kontynuowała, ignorując tę płomienną męczarnię. Jej wprowadzenie było właściwe. Trzymała kołek wycelowany w serce. Kołek wszedł, przeszywając go. No cóż, po części. Dokładnie tak, jak wtedy, gdy ćwiczyła z poduszką, nie miała siły żeby docisnąć kołek, tam gdzie trzeba. Poczułam jak się wzmacnia, poczułam jak zbiera każdą część siły, jaką miała. Przerzucając w to cały swój ciężar, ponownie pchnęła, używając obu rąk. Kołek wszedł dalej. Nadal nie wystarczająco. W normalnej sytuacji, ta zwłoka kosztowałaby ją życie. To nie była normalna sytuacja. Dymitr nie miał możliwości jej zablokować, nie z ogniem powoli go pożerającym. Zdołał się nieco wyszarpać, co poluzowało kołek, niwecząc niewielki postęp, jaki zrobiła. Krzywiąc się, spróbowała jeszcze raz, wpychając kołek z powrotem do poprzedniej pozycji. Nadal to nie wystarczało. Wtedy powrócił mi zdrowy rozsądek, zdając sobie sprawę, że muszę to powstrzymać. Lissa mogła się spalić, jeśli będzie próbowała go zakołkować. Brakowało jej umiejętności. Ja także musiałam go zakołkować, albo musieliśmy po prostu pozwolić ogniowi go wykończyć. Ruszyłam w tamtą stronę. Lissa uchwyciła mnie kątem oka i wysłała wybuch kompulsji na mnie. Nie! Pozwól mi to zrobić! Rozkaz uderzył we mnie mocno, niewidzialna ściana kazała mi się zatrzymać. Stałam tam ogłuszona zarówno przez kompulsję samą w sobie jak i fakt, że użyła jej przeciwko mnie. Zaledwie chwilę mi zajęło otrząśnięcie się z tego. Była zbyt rozproszona, żeby wkładać całą swoją moc w rozkaz, a ja i tak byłam całkiem odporna na wpływ. Jednak to niewielkie opóźnienie powstrzymało mnie od dostania się do niej. Lissa chwyciła się swojej ostatniej szansy, wiedząc, że już więcej nie dostanie. – 171 –

Jeszcze raz, walcząc z piekącym bólem wywołanym przez ogień, włożyła wszystko co miała, w wepchnięcie kołka w całości w serce Dymitra. Jej uderzenie nadal było niezdarne, nadal wymagało nieco więcej poruszania kołkiem i nacisku, niż czyste uderzenie, jakie wyprowadziłby wytrenowany strażnik. Niezręcznie czy nie, kołek w końcu to zrobił. Przeszył jego serce. A kiedy to się stało, poczułam magię zalewającą naszą więź, magię podobną do tej, którą czułam już tak wiele razy, kiedy leczyła. Oprócz tego że… to było sto razy potężniejsze od tego, co kiedykolwiek czułam wcześniej. Zamroziło mnie niemal tak skutecznie, jak jej kompulsja. Czułam jakby wszystkie moje nerwy eksplodowały, jakbym została porażona piorunem. Nagle wokół niej wybuchło białe światło, takie, które przyćmiewało jasność ognia. To było jakby ktoś upuścił słońce na środek pomieszczenia. Krzyknęłam, instynktownie unosząc ręce, żeby zasłonić swoje oczy i cofnęłam się. Sądząc po odgłosach w pomieszczeniu, wszyscy inni mieli podobną reakcję. Przez chwilę, to było jakbyśmy już nie dzieliły więzi. Niczego nie czułam od Lissy – żadnego bólu, żadnej magii. Więź była tak bezbarwna i pusta, jak białe światło wypełniające pomieszczenie. Moc, jakiej użyła, przelała i przytłoczyła naszą więź, paraliżując ją. Wtedy, światło po prostu zgasło. Żadnego zanikania. Po prostu… rozeszło się w okamgnieniu. Jakby nagle się przełączyło. W pomieszczeniu panowała cisza, za wyjątkiem paru szeptów wyrażających niewygodę i zmieszanie. To światło musiało być toksyczne dla wrażliwych oczu strzyg. Było ledwie do zniesienia dla mnie. Migotające gwiazdki tańczyły przed moimi oczami. Nie mogłam się skupić na niczym, ponieważ nadal paliła mnie wizja pozostałości obrazu tej jaskrawości. W końcu – nieco mrużąc oczy – mogłam ponownie trochę zobaczyć. Ogień zgasł, jednak czarne smugi na ścianie i suficie świadczyły o jego obecności, jakby to był jakiś ociągający się dym. Z moich obliczeń wynikało, że powinno być dużo więcej szkód. Nie mogłam jednak poświęcić więcej czasu temu cudowi, ponieważ jego miejsce zajął inny, tuż przede mną. Nie tylko cud. Bajka. Oboje, Lissa i Dymitr, leżeli na podłodze. Ich ubrania były przypalone i osmolone. Wściekle czerwone i różowe łaty odznaczały się na jej pięknej skórze tam, gdzie ogień najbardziej jej dotknął. Jej ręce i nadgarstki były w szczególnie w złym stanie. Mogłam dostrzec plamy krwi w miejscach, gdzie płomienie właściwie spaliły część jej skóry. Poparzenia trzeciego stopnia, jeśli dobrze pamiętałam z zajęć fizjologii. Jednak wydawała się nie czuć żadnego bólu, ani oparzenia nie wzruszały jej poruszających się rąk. Gładziła włosy Dymitra. Kiedy usiadła w pozornie w wyprostowanej pozycji, on rozsiadł się niezgrabnie. Jego głowa spoczywała na jej kolanach, a ona przebiegała palcami po jego włosach delikatnym, monotonnym ruchem – jakby chciała zapewnić komfort dziecku, albo nawet zwierzęciu. Jej twarz, nawet oszpecona okropnymi śladami ognia, była rozpromieniona i wypełniona współczuciem. Dymitr nazwał mnie aniołem zemsty, ale ona była aniołem miłosierdzia, kiedy patrzyła w dół na niego i nuciła kojące, bezsensowne słowa.

– 172 –

Biorąc pod uwagę stan jego ubrań i to, co widziałam w ogniu, spodziewałam się, że będzie spalony na wiór – coś w rodzaju poczernionego, szkieletowego koszmaru nocnego. Jednak, kiedy przesunął swoją głowę, dając mi pełny widok na jego twarz, zauważyłam, że była całkowicie nietknięta. Żadnych oparzeń na jego skórze – skórze, która była tak ciepła i opalona, jak pierwszego dnia, kiedy go spotkałam. Złapałam tylko mignięcie jego oczu, zanim zakopał swoją twarz w kolanie Lissy. Widziałam niekończącą się głębię brązu, głębię, w którą wpadałam tak wiele razy. Żadnych czerwonych obwódek. Dymitr… nie był strzygą. I płakał.

Tłumaczenie: Szazi

– 173 –

Rozdział siedemnasty CAŁE POMIESZCZENIE ZADAWAŁO SIĘ WSTRZYMYWAĆ ODDECH. Jednak nawet w obliczu cudów, uwagę strażników – czy strzygi, jeśli to miało jakieś znaczenie – trudno było odwrócić. Walka, która została przerwana teraz zostawała wznowiona z niesamowitą furią. Strażnicy mieli przewagę, i ci z nich, którzy nie walczyli z ostatnimi żyjącymi strzygami, natychmiast doskoczyli do Lissy, próbując zabrać ją z dala od Dymitra. Ale niespodziewanie dla wszystkich, ona złapała się go mocno i podjęła kilka prób przepędzenia tłoczących się wokół niej ludzi. Gwałtownie go broniła przed nimi, znowu przypominając mi matkę broniącą swoje dziecko. Dymitr trzymał ją równie kurczowo, ale oboje z Lissą byli otoczeni. Strażnicy w końcu rozdzielili ich. W przestrzeń wystrzeliły zdezorientowane krzyki, gdy strażnicy próbowali zdecydować, czy powinni zabić Dymitra czy nie. Nie byłoby to takie trudne. Był teraz bezsilny. Ledwie mógł wstać, kiedy szarpnęli go na nogi. To mnie otrząsnęło. Po prostu stałam i gapiłam się zmrożona i osłupiała. Pozbywając się mojego oszołomienia, wystrzeliłam do przodu, chociaż nie byłam pewna po kogo idę: Lissę czy Dymitra. −

Nie! Nie róbcie tego! – krzyknęłam, widząc jak kilku strażników podchodzi do niego z kołkami. – On nie jest tym, za kogo go bierzecie! On nie jest strzygą! Spójrzcie na niego!

Lissa i Christian krzyczeli podobne rzeczy. Ktoś złapał mnie i pchnął na bok, każąc mi pozwolić innym zająć się tym. W ogóle nie myśląc, odwróciłam się i uderzyłam pięścią tą osobę w twarz, za późno odkrywając, że to był Hans. Cofnął się trochę, wyglądając na bardziej zaskoczonego niż urażonego. Zaatakowanie go wystarczyło, by przyciągnąć uwagę pozostałych i wkrótce miałam swoją własną grupę strażników do zwalczenia. Moje wysiłki nie przyniosły nic dobrego, częściowo dlatego że zostałam przewyższona liczebnie i częściowo dlatego, że nie mogłam zdjąć ich w ten sam sposób, co strzygi. Gdy strażnicy mnie stamtąd wyciągali, odnotowałam, że Lissa i Dymitr zostali już wyprowadzeni z pokoju. Domagałam się wiedzy, gdzie byli, krzycząc że muszę ich zobaczyć. Nikt mnie nie słuchał. Wywlekli mnie z magazynu, mijając po drodze niepokojąco dużą liczbę ciał. Większość należała do strzyg, ale rozpoznałam twarze kilku strażników z Dworskiego oddziału. Skrzywiłam się, chociaż nawet ich dobrze nie znałam. Bitwa się zakończyła wygraną naszej strony – ale za to wielkim kosztem. Strażnicy, którzy przetrwali teraz zabierali się za gruntowne sprzątanie. Nie byłabym zaskoczona, gdyby pojawili się alchemicy, ale w tej chwili żadna z tych rzeczy mnie nie obchodziła. −

Gdzie jest Lissa? – Dalej domagałam się odpowiedzi, gdy wpychali mnie do środka SUVa. Dwóch strażników wsunęło się tam ze mną, zajmując miejsca po obu moich stronach. Nie znałam żadnego z nich. – Gdzie jest Dymitr? − Księżniczka została zabrana w bezpieczne miejsce – powiedział zbywająco jeden z nich.

– 174 –

On i ten drugi facet patrzyli prosto przed siebie i uświadomiłam sobie, że żaden z nich nie zamierza mnie oświecić na temat Dymitra. On mógł równie dobrze nie istnieć dla żadnego z nich. −

Gdzie jest Dymitr? – powtórzyłam, mówiąc o wiele głośniej w nadziei, że dzięki temu otrzymam odpowiedź. – Czy jest z Lissą?

To wywołało ich reakcję. − −

Oczywiście, że nie – odpowiedział strażnik, który wcześniej się odezwał. Czy on... czy on żyje?

To było jedno z najcięższych pytań, jakie kiedykolwiek zadałam, ale musiałam to wiedzieć. Nienawidziłam się do tego przyznawać, lecz gdybym była na miejscu Hansa, nie oglądałabym się na cud. Zamordowałabym wszystko, co tylko uznałabym za zagrożenie. − Tak – przyznał wreszcie kierowca. – On... to... jest żywe. I to było wszystko, co mogłam od nich wyciągnąć, bez względu na to jak bardzo się z nimi spierałam i żądałam uwolnienia z samochodu – a wierzcie mi, robiłam wiele ambarasu. Ich zdolność ignorowania mnie była naprawdę godna podziwu. W rzeczy samej to nawet nie byłam pewna, czy oni wiedzieli co się wydarzyło. Wszystko to działo się tak szybko. Jednak ci dwaj z pewnością wiedzieli, skoro kazano im mnie eskortować z budynku. Nie przestawałam mieć nadziei, że do SUVa wsiądzie ktoś, kogo mogłam znać. Ale nikt taki nie wsiadł. Tylko sami nieznajomi strażnicy. Ani Christian, ani Tasza. Ani nawet Hans. Oczywiście to było zrozumiałe. Prawdopodobnie bał się, że przypadkiem znowu go uderzę. Kiedy samochód wypełnił się strażnikami i znaleźliśmy się na drodze, w końcu dałam sobie spokój z wierceniem im dziur w brzuchach i z powrotem opadłam na swoje siedzenie. Inne SUVy minęły naszego, ale nie miałam pojęcia w którym z nich znajdują się moi przyjaciele. Wieź pomiędzy Lissą a mną nadal była odrętwiała. Po początkowym szoku, podczas którego nie czułam nic, powoli odzyskiwałam niewielkie czucie jej, które mówiło mi, że ciągle byłyśmy połączone i że ona żyła. To tyle w tym temacie. Przy tej całej mocy, która wylała się z niej strumieniem, to było jakby wieź została tymczasowo spalona. Magia pomiędzy nami była krucha. Za każdym razem, gdy próbowałam użyć więzi by sprawdzić co u niej, miałam wrażenie jakbym wpatrywała się w niesamowitą jasność czegoś i ciągle traciła wzrok. Musiałam po prostu założyć, że wieź wkrótce sama się ustabilizuje, ponieważ potrzebowałam jej wglądu w to, co się stało. Nie, sama musiałam się w to zagłębić. Musiałam wiedzieć co się stało i koniec kropka. Moje wnętrze ciągle było pod wpływem niewielkiego szoku i długa droga powrotna do Dworu dała mi czas na przetworzenie w głowie niewielu faktów, które miałam. W trybie natychmiastowym chciałam pobiec do Dymitra, ale musiałam zacząć od początku, jeśli naprawdę chciałam przeanalizować wszystko to, co miało miejsce. Po pierwsze: Lissa zaczarowała kołek i zataiła to przede mną. Kiedy to zrobiła? Przed wycieczką na uczelnię? W Lehigh? Podczas uwięzienia? To nie było miało znaczenia. Po drugie, pomimo jej nieudanych prób z poduszką, wbiła kołek w serce Dymitra. To było piekielnie trudne, ale ogień Christiana umożliwił to. – 175 –

Skrzywiłam się przypominając sobie oparzenia, jakie Lissa poniosła w tym zdarzeniu. Czułam ich ból przez wieź, zanim wyblakła. Widziałam również ich oznaki na jej ciele. Adrian nie był najlepszym uzdrowicielem świata, ale miejmy nadzieję, że jego magia będzie wystarczająca by zająć się jej zranieniami. Trzecim i ostatecznym faktem tutaj było... cóż... czy to było rzeczywiste? Lissa pchnęła kołkiem Dymitra i użyła tej samej magii, która leczyła... a potem? To był wielki znak zapytania. Co się stało, poza tym, że poprzez naszą więź czułam coś jakby wybuch nuklearny magii? Czy ja naprawdę widziałam to, co myślałam, że zobaczyłam? Dymitr się..... przemienił. Nie był już dłużej strzygą. Czułam to w swoim sercu, chociaż widziałam go tylko przez krótka chwilę. To wystarczyło by pozwolić zobaczyć mi prawdę. Cechy strzygi zniknęły. Lissa zrobiła wszystko, na co klął się Robert, że musi zrobić by przywrócić strzygę do życia. I Na pewno po tych całych czarach... no cóż, łatwo było uwierzyć, że wszystko jest możliwe. Wrócił do mnie ten obraz Dymitra, przylgniecie do Lissy ze łzami spływającymi po jego twarzy. Nigdy nie widziałam go tak wrażliwego. Jakoś nie wierzyłam by strzygi płakały. Coś w moim sercu skręciło się boleśnie i mrugnęłam szybko, również powstrzymując się od płaczu. Rozglądając się wokół, z powrotem wróciłam do otaczającej mnie rzeczywistości. Na zewnątrz samochodu niebo jaśniało. Było blisko wschodu słońca. Strażnicy jadący ze mną mieli na twarzach oznaki znużenia, jednak ich wyraz czujności nigdy nie znikał z ich oczu. Straciłam poczucie czasu, ale mój wewnętrzny zegar powiedział mi, że byliśmy na drodze już od jakiegoś czasu. Niemal byliśmy z powrotem w Dworze. Orientacyjnie dotknęłam więzi i odkryłam, że połączenie działało, chociaż nadal było kruche. Miałam wrażenie jakby migotało tam i z powrotem, ciągle się stabilizując. To wystarczyło by mnie uspokoić i odetchnęłam z ulgą. Kiedy wieź po raz pierwszy ujawniła się lata temu, była strasznie dziwna... i surrealistyczna. Teraz akceptowałam ją jako część mojego życia. Jej dzisiejsza nieobecność była dla mnie nienaturalna. Patrząc przez oczy Lissy, siedzącej w SUVie poruszającym się po drodze, miałam natychmiastową nadzieję zobaczyć z nią Dymitra. Ten jeden rzut oka w magazynie nie był wystarczający. Musiałam go ponownie zobaczyć, przekonać się czy ten cud rzeczywiście miał miejsce. Chciałam chłonąć jego cechy, wpatrywać się w Dymitra, którego znałam dawno, dawno temu. Dymitra, którego kochałam. Ale nie było go z Lissą. Był z nią Christian i patrzył na nią, gdy się poruszyła. Próbowała zasnąć, ale ciągle czuła się wycieńczona. To w połączeniu z tą piekąca mocą, która pojawiła się wcześniej, utrzymywało naszą wieź w małym zamęcie. Rzeczy wirowały dla mnie w tę i z powrotem, gdy się skupiłam by widzieć ostrzej, ale ogólnie mogłam śledzić, co się działo. − −

Jak się czujesz? – zapytał Christian. Jego oczy i głos były tak wypełnione uczuciem, gdy na nią spoglądał, że niemożliwe się wydawało to, że ona tego nie widziała. Ale w końcu była w tamtej chwili trochę zatroskana. Zmęczona. Wyczerpana. Jak... nie wiem. Jakbym była rzucana wokoło przez huragan. Albo rozjechana przez samochód. Wybierz coś okropnego i to będzie to, jak się właśnie czuję.

– 176 –

Obdarzył ją małym uśmiechem i delikatnie dotknął jej policzka. Otwierając się bardziej na jej zmysły, czułam jej ból spowodowany oparzeniami. Christian dotykał skóry niedaleko jednego z nich, uważając by go nie dotknąć. − −

Czy to jest okropne? – spytała go. – Czy cała moja skóra stopiła się? Wyglądam jak jakiś kosmita? Nie – odparł, śmiejąc się odrobinę. – Nie ma ich tak wiele. Jesteś jak zawsze piękna. Potrzeba czegoś więcej żeby to zmienić.

Pulsujący ból, który czuła sprawił, że miała wrażenie iż jest bardziej poparzona niż przyznał to Christian, ale ten komplement i sposób, w jaki go powiedział, wystarczył by ją uspokoić. Na chwilę obecną, całe jej istnienie skupione było na jego twarzy i dostrzeganiu tego, jak wschodzące słońce zaczyna ją rozświetlać. Potem, ni stąd ni zowąd, zwaliła się na nią reszta świata. − Dymitr! Muszę się zobaczyć z Dymitrem! Strażnicy siedzący w samochodzie obejrzeli się na nią, gdy to powiedziała. Tak jak w moim samochodzie, tak też tam nikt nie zdawał się być skłonny do uznania go czy też tego, co się stało. − Dlaczego nie mogę go zobaczyć? Dlaczego go zabraliście? – To było skierowane do kogokolwiek, kto mógł odpowiedzieć. I w końcu zrobił to Christian. − Oni uważają, że on jest niebezpieczny. − Nie jest. On tylko... On mnie potrzebuje. On cierpi wewnętrznie. Nagle oczy Christiana stały się rozszerzone, a jego twarz wypełniła panika. −

– On nie jest... Nie jesteś z nim związana, prawda?

Z wyglądu twarzy Christiana zgadywałam, że przypomniał sobie Avery i to, jak powiązanie z kilkorgiem ludzi zepchnęło ją z krawędzi. Christiana nie było z nami podczas wyjaśnień Roberta na temat dusz wędrujących do świata zmarłych i tego, że przy przywracaniu strzyg nie tworzy się więź. Lissa powoli potrząsnęła głową. −

− − − −

Nie... po prostu nie wiem. Kiedy ja... kiedy go uleczyłam, mięliśmy to połączenie i czułam je. To co musiałam zrobić... nie mogę tego wytłumaczyć. – Przebiegła palcami po swoich włosach, sfrustrowana że nie może wyłożyć tej magii słowami. Zaczynało ją dopadać znużenie. – To było jakbym musiała przeprowadzić operacje na jego duszy – powiedziała w końcu. Oni uważają, że on jest niebezpieczny – powtórzył delikatnie Christian. Nie jest! – Lissa spiorunowała wzrokiem resztę pasażerów w samochodzie: Wszystkich, którzy patrzyli gdzie indziej. – On już nie jest strzygą. Księżniczko – zaczął z trudem jeden ze strażników – nikt tak naprawdę nie wie, co się stało. Nie możesz, być pewna tego że... Jestem pewna! – zawołała głosem zbyt donośnym jak na tę małą przestrzeń. Przyjęła władczy, wręcz królewski wygląd gdy mówiła. – Wiem to. Ocaliłam go. Przywróciłam go z powrotem. Każda pojedyncza część mnie wie, że on już dłużej nie jest strzygą! – 177 –

Strażnik wyglądał na zakłopotanego. Nie odezwał się ponownie. Myślałam, że oni byli po prostu zdezorientowani, ale naprawdę, jak mogliby nie być? Nie było na to żadnego precedensu. −

Cii – powiedział Christian, kładąc swoją rękę na jej. – Nie możesz nic zrobić dopóki nie wrócimy do Dworu. Nadal jesteś ranna i wyczerpana. To jest wypisane na całej tobie.

Lissa wiedziała, że ma rację. Była ranna i była wyczerpana. Te czary ją rozerwały. W tym samym czasie, gdy przywracała Dymitra stworzyła się miedzy nimi więź, ale nie magiczna, tylko psychiczna. Ona naprawdę zachowywała się jak matka. Czuła troskę i desperacką potrzebę chronienia go. −

Muszę się z nim widzieć – powiedziała.

Ona? A co ze mną? − −

Zobaczysz – zapewnił ją Christian, brzmiąc bardziej pewnie niżbym przypuszczała. – Ale teraz spróbuj po prostu odpocząć. Nie mogę – powiedziała, chociaż właśnie próbowała powstrzymać ziewniecie.

To spowodowało, że uśmiech znowu przemknął przez jego wargi. Objął ją ramieniem, przyciągając ją do siebie tak blisko, jak pozwalały na to pasy przy siedzeniach. −

Spróbuj – powiedział.

Pozwoliła odpocząć swojej głowie opierając ją o jego pierś. Jego bliskość była w pewien sposób sama w sobie leczeniem. Obawy i troska o Dymitra ciągle ją przygniatały, ale jej ciało potrzebowało teraz wzmocnienia. Ostatecznie odpłynęła w sen będąc w uścisku Christiana, ledwo słysząc jego szept: −

Wszystkiego najlepszego.

Dwadzieścia minut później nasz konwój dojechał do Dworu. Myślałam, że to oznaczało natychmiastowa wolność, ale jadący ze mną strażnicy próbowali zyskać czas wydostając się z samochodu, czekając na jakiś sygnał albo polecenie, o czym nikt nie zadał sobie trudu by mi powiedzieć. Okazało się, że czekali na Hansa. −

−

Nie – powiedział, stanowczo kładąc rękę na moim ramieniu, gry wystrzeliłam z samochodu i próbując pobiec w kierunku... cóż, nie byłam do końca pewna w jakim. Gdziekolwiek był Dymitr. – Stój. Muszę go zobaczyć! – wykrzyknęłam, próbując odepchnąć go na bok. Hans był jak ceglany mur. Biorąc pod uwagę to, że tej nocy walczył z większą ilością strzyg niż ja, pomyślelibyście że był zmęczony. – Musisz mi powiedzieć, gdzie on jest.

Ku mojemu zaskoczeniu, Hans to zrobił −

Zamknięty. Z dala od twojego zasięgu. Czy kogokolwiek jeszcze. Wiem, że był kiedyś twoim nauczycielem, ale trzymanie go z dala jest w tej chwili najlepszą rzeczą.

– 178 –

Mojemu zmęczonemu nocnymi działaniami i przeciążonemu emocjami mózgowi zajęło chwile by to zrozumieć. Wróciły do mnie słowa Christiana. − −

On nie jest niebezpieczny – powiedziałam. – On już nie jest strzygą. Jak możesz być tego taka pewna?

To samo pytanie zostało zadane Lissie. Jak naprawdę mogłyśmy na to odpowiedzieć? Wiedziałyśmy, ponieważ przeszłyśmy niesamowite męki by dowiedzieć się jak odmienić strzygę, a gdy je zrobiłyśmy to nadeszła magiczna bomba atomowa. Czy to nie był wystarczający dowód dla wszystkich? Czy wygląd Dymitra nie wystarczał? Zamiast to powiedzieć, moja odpowiedź była taka jak Lissy. − Po prostu wiem. Hans pokręcił głową i teraz mogłam naprawdę zobaczyć jego znużenie. − Nikt nie ma pojęcia o co chodzi z Bielikowem. Ci z nas, którzy tam byli... coś, sam nie jestem pewien co widziałem. Wszystko co wiem to to, że został uprowadzony przez strzygi jakiś czas temu, a teraz może stać na zewnątrz w słońcu. To nie ma żadnego sensu. Nikt nie wie czym on jest. − On jest dampirem. − A dopóki się tego nie dowiemy – kontynuował, ignorując moje słowa – Bielikow zostanie zamknięty do czasu, aż go przetestujemy. Przetestujemy? Nie spodobało mi się jak to zabrzmiało. To zrobiło z Dymitra niemal zwierzę laboratoryjne. Mój temperament błysnął i omal nie zaczęłam się na niego drzeć. Chwilę później opanowałam się. − W takim razie muszę zobaczyć Lissę. − Została zabrana do centrum medycznego na leczenie, którego bardzo potrzebuję. Nie możesz tam iść – dodał, uprzedzając moje następne odzywki. – Jest tam połowa strażników. Panuje tam chaos a ty tylko byś zawadzała. − To co do cholery mam robić? − Idź się przespać – obdarzył mnie skrzywionym spojrzeniem. – Nadal myślę, że twoje nastawienie jest złe, ale po tym co tam zobaczyłem... powiem to. Wiesz jak walczyć. Potrzebujemy cię – prawdopodobnie do czegoś więcej niż papierkowej roboty. A teraz idź i zajmij się sobą. I to było wszystko. W jego głosie słychać było wyraźne spławienie. Przy biegających wszędzie strażnikach, to było jakbym nie istniała. Jakimkolwiek kłopotem byłam wcześniej, to teraz zdawało się, że już dawno o mnie zapomnieli. Nigdy więcej segregowania akt. Ale co miałam robić? Czy Hans oszalał? Jak mogłam zasnąć? Musiałam coś zrobić. Musiałam zobaczyć Dymitra, ale nie wiedziałam gdzie oni go zabrali. Prawdopodobnie do tego samego więzienia, w którym trzymali Wiktora, które było dla mnie niedostępne. Musiałam również zobaczyć Lissę, ale ona była w klinice medycznej. Nie miałam tam znajomości. Musiałam zaapelować do kogoś z wpływem. Adrian!

– 179 –

Jeśli pójdę do Adriana to może on mógłby pociągnąć za jakieś sznurki. Miał te swoje arystokratyczne powiązania. Do cholery, królowa w końcu kochała go, pomimo jego próżniackich zwyczajów. Tak bardzo jak zabijało mnie zaakceptowanie tego, uświadomiłam sobie, że dostanie się do środka i zobaczenie z Dymitrem stało się prawie niemożliwe. Ale centrum medyczne? Adrian mógł być w stanie zabrać mnie na widzenie z Lissą, nawet jeśli było tam tłoczno i panował chaos. Więź ciągle była niewyraźna, więc rozmawianie z nią twarzą w twarz pozwoliłoby mi szybciej zdobyć odpowiedzi na temat Dymitra. Dodatkowo, chciałam sama się przekonać, że nic jej nie jest. Jednak, kiedy dotarłam do mieszkania Adriana mieszczącego się w obrębie Dworu, zostałam poinformowana przez portiera, że Adrian przed chwilą wyszedł. Dość ironiczne było to, że właśnie do medycznego centrum. Jęknęłam. Oczywiście, że musiał już tam być. Ze swoimi zdolnościami leczenia, musieli wezwać go i wyrwać go z łóżka. Obudzony czy nie, zdecydowanie mógł pomóc. − − − −

Byłaś tam? – zapytał portier, gdy zaczęłam się odwracać. Słucham? – przez chwilę myślałam, że mówi o medycznym centrum. Na bitwie ze strzygami! Misji ratunkowej. Słyszeliśmy różnego rodzaju rzeczy. Już? Co słyszeliście?

Oczy faceta były szeroko otwarte i podekscytowane. − −

Powiedzieli, że prawie każdy strażnik zginął. I że przechwyciliście strzygę i go tu przywieźliście. Nie, nie... było więcej obrażeń niż śmierci. A to drugie... – przez moment nie mogłam złapać oddechu. Co się wydarzyło? Co się naprawdę stało Dymitrowi? – Strzyga została odmieniona z powrotem w dampira.

Portier wytrzeszczył oczy. − Uderzyłaś się w głowę. − Mówię prawdę! Wasylissa Dragomir zrobiła to swoimi mocami, które ma dzięki użytkowaniu ducha. Powiedz o tym wszystkim. Zostawiłam go z opadniętą szczęką i tak po prostu, nie mając więcej żadnych opcji i nikogo, kto mógłby udzielić mi jakichkolwiek informacji, wróciłam do swojego pokoju czując się pokonana ale daleka od zaśnięcia. Przynajmniej tak początkowo myślałam. Po jakimś czasie chodzenia w te i z powrotem, usiadłam na łóżku, próbując wymyślić plan. Jednak wkrótce poczułam, jak zaczynam zapadać w twardy sen. Wyrwałam się ze snu, zdezorientowana i z obolałymi różnymi partiami ciała. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że przyjęłam w nie tak dużo ciosów. Zerknęłam na zegarek, zdziwiona tym jak długo spałam. W wampirzym świecie był wczesny ranek. W ciągu pięciu minut wzięłam prysznic i założyłam niepodarte i niezakrwawione ubrania. I jak gdyby nigdy nic wyszłam przez drzwi. Ludzie byli już na zewnątrz, zajmując się swoimi codziennymi sprawami, jednak każda grupa, którą mijałam zdawała się rozmawiać o bitwie w magazynie – i o Dymitrze. −

Wiedziałeś, że może leczyć – usłyszałam jak jeden moroj mówił do swojej żony. – To dlaczego nie strzygi? Dlaczego nie martwych?

– 180 –

−

To szalone – odparowała kobieta. – W każdym razie i tak nigdy nie wierzyłam w te duchowe umiejętności. To kłamstwo, żeby ukryć fakt, że dziewczyna Dragomirów nigdy nie miała specjalizacji.

Nie usłyszałam reszty ich rozmowy, ale wszyscy, których mijałam wydawali się rozmawiać na te same tematy. Ludzie byli również przekonani, że ta cała rzecz jest przekrętem, albo już brali Lissę za świętą. Co jakiś czas słyszałam coś dziwnego, jak że strażnicy uprowadzili kilkanaście strzyg by na nich eksperymentować. Jednak wśród tych wszystkich spekulacji nigdy nie usłyszałam wymawianego imienia Dymitra, ani wyjaśnienia tego, co się z nim naprawdę stało. Postąpiłam zgodnie z jedynym planem, jaki miałam i poszłam do budynku strażników, który mieścił więzienie na Dworze. Ale nie byłam pewna, co właściwie zrobię, kiedy się tam dostanę. Nie byłam nawet całkowicie pewna, czy to tam był obecnie Dymitr, ale to wydawało się najbardziej prawdopodobnym miejscem. Kiedy po drodze minęłam się ze strażnikiem, z kilkusekundowym opóźnieniem zdałam sobie sprawę, że go znam. Zatrzymałam się gwałtownie i odwróciłam. − Michaił! – Spojrzał przez ramię i zobaczył, jak do niego podchodzę. – Co się dzieje? – spytałam czując ulgę na widok przyjaznej twarzy. – Wypuścili Dymitra? Pokręcił głową. − Nie, oni ciągle próbują dowiedzieć się, co się stało. Wszyscy są zdezorientowani, nawet gdy po widzeniu się z nim, księżniczka ciągle przysięga na wszystko, że on już nie jest strzygą. W głosie Michaiła była zastanawiająca nuta – i również smutek. Miał nadzieję, że jeśli to jest prawda, to może być jakaś szansa by ocalić jego ukochaną. Moje serce złączyło się z nim w bólu. Miałam nadzieję, że on i Sonia będą mieć szczęśliwe zakończenie, właśnie tak jak... − Czekaj. Co ty powiedziałeś? – jego słowa zmusiły moja romantyczną zadumę do zatrzymania się. – powiedziałeś, że Lissa się z nim widziała? To znaczy, po walce? Natychmiast sięgnęłam do więzi. Stopniowo stawała się wyraźniejsza, ale Lissa teraz spała, wiec niczego się nie dowiedziałam. − Prosił o widzenie z nią – wyjaśnił Michaił. – Wiec oni pozwolili jej wejść. Ze strażą oczywiście. Wytrzeszczyłam oczy, a moja szczęka niemal opadła na ziemię. Dymitr mógł się widywać z gośćmi. Oni naprawdę pozwolili mu widywać gości. Ta wiedza rozjaśniła ponury nastrój, który we mnie powstał. Obróciłam się. − Dzięki, Michaił. − Rose, czekaj... Nie zatrzymałam się. Maksymalnie rozwijając sprint, pobiegłam do budynku strażników, nieświadoma spojrzeń, którymi mnie obdarzano. Byłam zbyt podniecona, zbyt orzeźwiona nowymi informacjami. Mogłam zobaczyć Dymitra. Wreszcie mogłam być z nim, być z takim Dymitrem, jakim był kiedyś. – 181 –

−

Nie możesz się z nim widzieć.

Dosłownie zatrzymałam się, gdy strażnik pełniący wartę na głównej recepcji zatrzymał mnie. − − − −

C–co? Muszę się widzieć z Dymitrem. Żadnych odwiedzających. Ale Lissa... um, Wasylissa Dragomir widziała się z nim. Prosił o nią.

Wpatrywałam się w niego niedowierzająco. −

Musiał prosić o widzenie się ze mną.

Strażnik wzruszył ramionami. −

Jeśli tak, to nikt mi o tym nie powiedział.

Gniew, który trzymałam wczoraj z daleka, zbudził się w końcu. −

Więc idź i znajdź kogoś, to będzie wiedział! Dymitr chce mnie widzieć. Musisz mnie wpuścić. Kto jest twoim szefem?

Strażnik spojrzał na mnie z gniewem. −

Nie mam zamiaru nigdzie iść, dopóki moja zmiana się nie skończy. Jeśli masz pozwolenie, ktoś cię o tym powiadomi. Do tego czasu nikt bez specjalnej zgody nie zostanie wpuszczona na dół.

Po zdjęciu sporej części ochrony w więzieniu Tarasow, byłam całkiem pewna, że mogłabym łatwo załatwić tego faceta. Jednakże byłam też równie pewna, że gdy dojdę do cel więziennych osadzonych w głębi, wpadnę na dużo większą ilość strażników. Przez chwilę zdjęcie ich wszystkich wydawało się bardzo sensowne. To był Dymitr. Dla niego zrobiłabym wszystko. Niewielkie zamieszanie w więzi przemówiło mi do rozumu. Lissa właśnie się obudziła. −

W porządku – powiedziałam. Uniosłam brodę i obdarzyłam go wyniosłym spojrzeniem. – Dzięki za pomoc.

Nie potrzebowałam tego frajera. Pójdę do Lissy. Zatrzymała się niemal na drugim krańcu Dworu. Pokonałam dzielącą nas odległość lekkim biegiem... Kiedy w końcu do niej dotarłam i otworzyła drzwi od swojego pokoju, zobaczyłam że była niemal gotowa tak szybko jak ja. W rzeczy samej, mogłam wyczuć, że była bliska wyjścia. Uważnie przyglądając się jej dłoniom i twarzy ulżyło mi, że prawie wszystkie oparzenia zniknęły. Kilka czerwonych miejsc zostało jednak na jej palcach. To było rękodzieło Adriana. Żaden lekarz nie mógłby się ich pozbyć. W bladoniebieskim bezrękawniku i ze związanymi blond włosami nie wyglądała jak ktoś, kto niespełna dwadzieścia cztery godziny temu przeszedł przez piekło.

– 182 –

− −

Wszystko porządku? – zapytała. Pomimo wszystkiego, co się wydarzyło, nigdy nie przestała się martwić o mnie. Tak, w porządku. – Przynajmniej fizycznie. – A ty?

Skinęła głową. − − − −

− − − − − −

Też w porządku. Dobrze wyglądasz – powiedziałam. – Ostatniej nocy... to znaczy, byłam bardzo przestraszona. Ten ogień... – nie mogłam tego dokończyć. Tak – powiedziała uciekając ode mnie wzrokiem. Wydawała się podenerwowana i skrępowana. – Adrian był całkiem niezły lecząc ludzi. To tam właśnie idziesz? – W więzi wyczułam niepokój i nerwowość. To miało sens, skoro spieszyła się do medycznego centrum by również pomóc. Tylko, że... ponowne zagłębienie się w więź przyniosło mi zaskakującą prawdę. – Idziesz zobaczyć się z Dymitrem! Rose... Nie – powiedziałam z zapałem. – To świetnie. Pójdę z tobą. Właśnie tam byłam, ale mnie nie wpuścili. Rose... – Lissa w tej chwili wyglądała na bardzo zakłopotaną. Poczęstowali mnie jakimiś bzdurami, że prosił o ciebie, a nie mnie i to dlatego mnie nie wpuścili. Ale jeśli ty idziesz, to mnie też wpuszczą. Rose – powiedziała zdecydowanie, wreszcie przedzierając się przez mój trajkot – Nie możesz tam iść. Nie... co? – jeszcze raz odtworzyłam sobie jej słowa, tak na wszelki wypadek gdybym źle usłyszała. – Oczywiście, że mogę. Muszę go zobaczyć. Wiesz, że tak. I on też musi mnie zobaczyć.

Powoli pokręciła głową, ciągle wyglądając na podenerwowaną, ale również pełną współczucia. − Ten strażnik miał rację – powiedziała. – Dymitr nie prosił o ciebie. Tylko o mnie. Cały mój zapał, cały ten ogień – zamarzł. Byłam osłupiała i zdezorientowana bardziej niż czymkolwiek innym. − No cóż... – przypomniałam sobie jak z tym zdesperowanym wyrazem twarzy, przylgnął do niej wczoraj w nocy. Nienawidziłam tego przyznawać, ale to w pewnym stopniu miało sens, dlaczego najpierw poprosiło nią, a nie o mnie. – Oczywiście, że chce ciebie zobaczyć. Wszystko dla niego jest teraz nowe i dziwne, a ty jesteś tą, która go ocaliła. Gdy się bardziej do tego wszystkiego przekona, to też zechce się ze mną zobaczyć. − Rose, nie możesz iść. – Tym razem smutek w jej głosie został odzwierciedlony przez więź i wniknął do mnie. – To nie jest tak, że Dymitr nie poprosił o widzenie z tobą. On prosił, by nie widzieć się zwłaszcza z tobą.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 183 –

Rozdział osiemnasty NAJGORSZĄ RZECZĄ W POSIADANIU z kimś psychicznego połączenia jest to, że masz całkiem niezłe pojęcie, kiedy ta osoba kłamie – lub, jak w tym przypadku, nie kłamie. Nadal jednak, moja odpowiedź była natychmiastowa i raczej instynktowna. − Nie prawda. − Nie? – rzuciła mi jednoznaczne spojrzenie. Również wiedziała, że wyczułam prawdę w jej słowach. − Ale to… to nie może… Raczej rzadko brakowało mi słów – a już na pewno nie z Lissą. W naszym związku, najczęściej to ja byłam tą stanowczą i wyjaśniałam jej, dlaczego sprawy musiały wyglądać, tak jak wyglądały. Gdzieś po drodze, podczas gdy ja z tego nie zdawałam sobie sprawy, Lissa straciła tą kruchość. − Przykro mi – powiedziała nadal uprzejmym głosem, ale również stanowczym. Więź zdradzała, jak bardzo nienawidziła mówienia mi nieprzyjemnych rzeczy. – Prosił mnie… mówił mi, żebym nie pozwalała przychodzić zwłaszcza tobie. Że nie chce cię widzieć. Wpatrywałam się w nią błagalnie, a mój głos brzmiał niemal jak u dziecka. − Ale dlaczego? Dlaczego miałby tak powiedzieć? Oczywiście, że chce mnie zobaczyć. Musi być zmieszany… − Nie wiem, Rose. Wiem tylko to, co mi powiedział. Tak mi przykro. – Wyciągnęła ręce w moją stronę, jakby chciała mnie przytulić, ale odsunęłam się. Nadal wirowało mi w głowie. − I tak z tobą pójdę. Poczekam na górze z innymi strażnikami. Wtedy, kiedy powiesz Dymitrowi, że tam jestem, zmieni zdanie. − Nie sądzę, żebyś powinna – powiedziała. – Wydawał się mówić poważnie o tym, żebyś nie przychodziła – był niemal oszalały. Myślę, że wiedza, że tam jesteś, zdener wuje go. − Zdenerwuję go? Zdenerwuję go? Liss, to ja! On mnie kocha. On mnie potrzebuje. Skrzywiła się i zdałam sobie sprawę, że krzyczałam na nią. − Po prostu opieram się na tym, co powiedział. To wszystko jest takie dezorientujące… proszę. Nie stawiaj mnie w takiej sytuacji. Po prostu… zaczekajmy i zobaczmy co się stanie. I jeśli będziesz chciała wiedzieć, co się dzieje, zawsze mo żesz… Lissa nie skończyła, ale wiedziałam co sugerowała. Oferowała mi, żebym zobaczyła jej spotkanie z Dymitrem przez więź. To był wielki gest z jej strony – nie to żeby mogła mnie powstrzymać, gdybym chciała to zrobić. Mimo to, zwykle nie podobało jej się bycie „szpiegowaną”. To była najlepsza rzecz, jaką mogła wymyślić, żebym lepiej się poczuła. Nie żeby to do końca zadziałało. To wszystko nadal było pokręcone. Zabranianie mi dostępu do Dymitra. Rzekoma niechęć Dymitra, żeby mnie zobaczyć! Co jest, do diabła? Moją instynktowną odpowiedzią było zignorowanie wszystkiego, co właśnie powiedziała. Chciałam pójść z nią i domagać się widzenia z Dymitrem, gdy tylko tam przybędziemy. – 184 –

Jednak uczucia posyłane przez więź błagały mnie, żebym tego nie robiła. Nie chciała stwarzać problemów. Również mogła nie rozumieć życzeń Dymitra, ale czuła, że powinny być respektowane, dopóki sytuacja się lepiej nie wyjaśni. − Proszę – powiedziała. To melancholijne słowo ostatecznie mnie złamało. − Dobra. – Niemal mnie zabiło wypowiedzenie tego. To było, jakbym przyznawała się do porażki. Myśl o tym, jak o taktycznym odwrocie. − Dziękuję. – Tym razem mnie przytuliła. – Przysięgam, że zdobędę więcej informacji i dowiem się o co chodzi, w porządku? Kiwnęłam głową, nadal zawiedziona i razem wyszłyśmy z budynku. Kiedy nadszedł czas, rozdzieliłam się z nią z ponurym ociąganiem się, pozwalając jej odejść do budynku strażników, podczas gdy sama skierowałam się do swojego pokoju. Jak tylko zniknęła z zasięgu wzroku, od razu wślizgnęłam się do jej umysłu, obserwując przez jej oczy jak szła przez idealnie przycięty trawnik. Więź nadal była nieco mglista, ale z minuty na minutę stawała się coraz bardziej przejrzysta. Miała mieszane uczucia. Przeze mnie czuła się źle; była winna, że musiała mi odmówić. Jednocześnie, była zdenerwowana wizytą u Dymitra. Także musiała go zobaczyć – ale nie w ten sam sposób, co ja. Nadal czuła odpowiedzialność za niego i tą palącą potrzebę chronienia go. Kiedy doszła do głównego biura budynku, strażnik, który mnie zatrzymał, pozdrowił ją skinięciem głowy, a potem wykonał szybki telefon. Parę chwil później, trzech strażników weszło i skinęło na Lissę, żeby poszła za nimi w czeluści budynku. Wszyscy wyglądali niezwykle ponuro, nawet jak na strażników. − Nie musisz tego robić – powiedział jej jeden z nich. – Tylko dlatego, że ciągle prosi… − W porządku – powiedziała chłodnym, dystyngowanym tonem, jakiego używali arystokraci. – Nie mam nic przeciwko. − W pobliżu będzie się kręciło paru strażników, tak jak ostatnim razem. Nie musisz się martwić o swoje bezpieczeństwo. Rzuciła im wszystkim ostre spojrzenie. − Zacznijmy od tego, że nigdy się o to nie martwiłam. Ich schodzenie do niższych partii budynku przywróciło bolesne wspomnienia, kiedy razem z Dymitrem odwiedzaliśmy Wiktora. To był Dymitr, z którym byłam idealnie połączona, Dymitr, który całkowicie mnie rozumiał. A po tej wizycie był wściekły, że Wiktor mi groził. Dymitr, który kochał mnie tak bardzo, że zrobiłby wszystko żeby mnie chronić. Karta magnetyczna zabezpieczająca drzwi w końcu pozwoliła wejść do poziomu, gdzie trzymano więźniów, i który w większości składał się z długiego korytarza z szeregiem cel. Nie sprawiało to tak przygnębiającego wrażenia, jak to było w Tarasow, ale surowość tego miejsca i stalowe, przemysłowe powietrze nie specjalnie wywoływało ciepłe i niewyraźne uczucia. Lissa ledwie mogła przejść wzdłuż korytarza, ponieważ był tak bardzo zatłoczony strażnikami. Cała ta ochrona dla jednej osoby. Strzygi nie mogły przełamać się przez metalowe kraty celi, ale Dymitr nie był strzygą. Dlaczego oni tego nie widzieli? Byli ślepi? – 185 –

Lissa ze swoją eskortą utorowali sobie drogę przez tłum i zatrzymali się naprzeciwko jego celi. Wyglądała na zimą, jak wszystko inne w okolicy więzienia, nie posiadając nic zanadto z wyposażenia, niż to było absolutnie konieczne. Dymitr usiadł na wąskim łóżku, a jego nogi podjechały do góry, kiedy oparł się o narożnik ściany, w dalszym ciągu zwrócony tyłem do ściany. Tego się nie spodziewałam. Dlaczego nie walił w kraty? Dlaczego nie domagał się, żeby go wypuszczono i nie mówił im, że nie jest strzygą? Dlaczego przyjmował to tak cicho? − Dymitrze. Głos Lissy był miękki i delikatny, wypełniony ciepłem, które wyróżniało się pośród surowości celi. To był głos anioła. I kiedy Dymitr powoli odwracał się, oczywistym było, że również tak myślał. Wyraz jego twarzy zmienił się na naszych oczach, przechodząc z ponurości do zdumienia. Nie tylko jego wypełniało zdumienie. Mój umysł mógł być związany z Lissą, ale po drugiej stronie Dworu, mój własny organizm niemal przestał oddychać. Przelotne spojrzenie, jakie mu rzuciłam poprzedniej nocy, było niesamowite. Ale to… ten pełny widok na niego, patrzącego na Lissę – na mnie – wzbudzał podziw. To było zdumiewające. Dar. Cud. Poważnie. Jak ktokolwiek mógł myśleć, że był strzygą? I jak mogłam prawdopodobnie pozwolić sobie uwierzyć, że Dymitr, z którym byłam na Syberii, był tym? Zrobił porządek po walce i założył jeansy i zwykły czarny podkoszulek. Jego brązowe włosy były związane z tyłu w krótki kucyk, a słaby cień w dolnych partiach jego twarzy wskazywał na to, że musiał się ogolić. Prawdopodobnie nikt nie puści go w pobliże maszynki do golenia. Mimo to, wyglądał niemal bardziej seksownie przez to – bardziej rzeczywiście, bardziej dampirowato. Bardziej żywo. Jego oczy były tym, co naprawdę zbierało to wszystko do kupy. Jego śmiertelnie biała skóra – teraz zniknęła – zawsze była zadziwiająca, ale te czerwone oczy były najgorsze. Teraz były idealne. Dokładnie takie, jak kiedyś. Ciepłe, brązowe i z długimi rzęsami. Mogłam wpatrywać się w nie bez końca. − Wasylissa – odetchnął. Na dźwięk jego głosu, poczułam moja klatka piersiowa zaci snęła się. Boże, tęskniłam za słuchaniem tego, jak mówił. – Wróciłaś. Gdy tylko zaczął się zbliżać do krat, strażnicy wokół Lissy zacieśnili szereg, gotowi by go powstrzymać, gdyby rzeczywiście mógł się przecisnąć przez nie. − Odsuńcie się! – odparowała królewskim tonem, patrząc gniewnie na wszystkich wokoło. – Zostawcie nam jakąś przestrzeń. – Nikt nie zareagował od razu, więc włożyła jeszcze więcej mocy do swojego głosu. – Mówię poważnie! Odsuńcie się! Przez nasze połączenie, poczułam niewielki strumyczek magii. Nie jakąś wielką ilość, ale wsparła swoje słowa nieco kompulsją nakłaniającą wynikającą z ducha. Raczej nie mogła kontrolować tak wielkiej grupy, ale polecenie było wystarczająco silne, żeby kazać im trochę się wynieść i stworzyć przestrzeń pomiędzy nią, a Dymitrem. Z powrotem zwróciła swoją uwagę na niego, a jej postawa ciągle zmieniała się od groźnej, do uprzejmej. − Oczywiście, że wróciłam. Jak się masz? Czy oni… – Miotnęła groźnym spojrzeniem na strażników w korytarzu. – Czy oni traktują cię dobrze? Wzruszył ramionami. – 186 –

− W porządku. Nikt mnie nie krzywdzi. – Gdyby był chociaż trochę taki jak kiedyś, ni gdy nie przyznałby, że ktokolwiek go krzywdził. – Po prostu zadają wiele pytań. Tak dużo pytań. – Brzmiał na znużonego, znowu… wyjątkowo niepodobne do strzyg, które nigdy nie musiały odpoczywać. – I moje oczy. Ciągle chcą badać moje oczy. − Ale jak się czujesz? – zapytała. – W umyśle? W sercu? Gdyby cała ta sytuacja nie była taka otrzeźwiająca, to byłabym rozbawiona. To było wyjątkowo podobne do stylu w jakim wypytywali terapeuci – czyli coś, czego obie z Lissą doświadczyłyśmy w sporych ilościach. Nienawidziłam tych pytań, ale teraz naprawdę chciałam wiedzieć, jak się czuł Dymitr. − Jego spojrzenie, które było tak uważnie skupione na niej, teraz odjechało i rozmaza ło się. To… ciężko to opisać. To tak, jakbym obudził się ze snu. Koszmaru. Jakbym obserwował kogoś innego, kierującego moim ciałem – jakbym był w filmie albo grze. Ale to nie był ktoś inny. To byłem ja. To wszystko, to byłem ja, a teraz jestem tutaj i cały świat się zmienił. Czuję się, jakbym się uczył wszystkiego od nowa. − To minie. Przyzwyczaisz się do tego, kiedy już uporządkujesz z powrotem swoje stare ja. – To był tylko domysł z jej strony, ale taki, którego była pewna. Pochylił głowę w stronę zebranych strażników. − Oni tak nie uważają. − Ale będą – powiedziała zdecydowanie. – Po prostu potrzebujemy więcej czasu. – Za padła niewielka cisza, a Lissa zawahała się zanim wypowiedziała następne słowa. – Rose… chce się z tobą zobaczyć. Senna, ponura postawa Dymitra pękła w ciągu jednego uderzenia serca. Jego oczy z powrotem skupiły się na Lissie i po raz pierwszy zobaczyłam w przelocie u niego prawdziwe, intensywne emocje. − Nie. Ktokolwiek, byle nie ona. Nie mogę się z nią zobaczyć. Nie pozwól jej tutaj przyjść. Proszę. Lissa łyknęła powietrze, niepewna jak odpowiedzieć. Fakt, że miała publiczność, jeszcze to utrudniała. Najlepsze co mogła zrobić, było zniżenie głosu, żeby reszta nie mogła usłyszeć. – Ale… ona cię kocha. Martwi się o ciebie. To, co się stało… z tym, że byliśmy w stanie cię ocalić? No cóż, sporo z tego zdarzyło się dzięki niej. − Ty mnie ocaliłaś. − Tylko w końcowej części. Reszta… no cóż, Rose zrobiła, um, sporo. – powiedzmy, coś jak zorganizowanie ucieczki z więzienia i uwolnienie zbiegów. Dymitr odwrócił się od Lissy i ten ogień, który przez chwilę oświetlał jego rysy, zbladł. Przeszedł na drugą stronę celi i oparł się o ścianę. Na parę sekund, zamknął oczy, wziął głęboki wdech, a potem je otworzył. − Ktokolwiek, byle nie ona – powtórzył. – Nie po tym, co jej zrobiłem. Zrobiłem wiele rzeczy… okropnych rzeczy. – Odwrócił swoje ręce, do góry wewnętrznymi stronami dłoni i wpatrywał się w nie przez chwilę, jakby widział tam krew. – To, co jej zrobi łem, było najgorsze ze wszystkiego – zwłaszcza dlatego, że to była ona. Przyszła ocalić mnie z tego stanu, a ja… – Pokręcił głową. – Zrobiłem jej straszne rzeczy. – 187 –

− −

− −

− −

Straszne rzeczy dla innych. Nie mogę stanąć z nią twarzą w twarz po tym. To, co zrobiłem, było niewybaczalne. Wcale nie – powiedziała Lissa ponaglająco. – To nie byłeś ty. Nie tak naprawdę. Wybaczy ci. Nie. Nie ma dla mnie wybaczenia – nie po tym, co zrobiłem. Nie zasługuję na nią, nie zasługuję nawet żeby być w jej pobliżu. Jedyną rzeczą, jaką mogę zrobić… – Z powrotem podszedł do Lissy i, ku zdumieniu nas obu, padł przed nią na kolana. – Je dyną rzeczą, jaką mogę zrobić – jedynym odkupieniem, jakiego mogę próbować – jest to, żebym ci odpłacił za uratowanie mnie. Dymitrze – z trudem zaczęła – mówiłam ci… Czułem tą moc. W tamtej chwili, czułem jak przywracasz moją duszę. Czułem, jak ją uleczasz. To dług, którego nigdy nie spłacę, ale przysięgam, że spędzę resztę swo jego życia, próbując. – Patrzył w górę na nią, ponownie tym pełnym zachwytu wyra zem twarzy. Nie chcę tego. Nie ma nic do spłacania. Owszem wszystko jest do spłacania – kłócił się. – Zawdzięczam ci swoje życie – swoją duszę. Jest tylko jeden sposób, żebym mógł kiedykolwiek zbliżyć się do odkupienia za te wszystkie rzeczy, które zrobiłem. To nadal nie wystarcza… ale to wszystko, co mogę zrobić. – Zacisnął ręce. – Przysięgam, jeśli czegokolwiek potrze bujesz, cokolwiek – jeśli to jest w mojej mocy – zrobię to. Będę ci służyć i cię chro nił przez resztę swojego życia. O cokolwiek poprosisz, zrobię to. Masz moją wierność na zawsze.

Lissa znowu zaczęła już mówić, że nie chce tego, ale wtedy, przebiegła myśl wpadła jej do głowy. − Zobaczysz się z Rose? Skrzywił się. − Wszystko, byle nie to. − Dymitr… − Proszę. Zrobię cokolwiek innego dla ciebie, ale jeśli się z nią zobaczę… to za bardzo boli. To był prawdopodobnie jedyny powód, jaki mógł zmusić Lissę do porzucenia tematu. To i ten zdesperowany, przygnębiony wyraz twarzy Dymitra. To był taki, którego nigdy wcześniej nie widziała, taki, którego ja również nigdy nie widziałam. W moich oczach zawsze był niezwyciężony, a ta oznaka podatności na zranienia wcale nie sprawiła, że wydawał się dla mnie słabszy. Stał się przez to zwyczajnie bardziej skomplikowany. Przez to, zaczęłam go bardziej kochać – i chciałam mu pomóc. Lissa, jako odpowiedź, zdążyła mu posłać ledwie skinienie głową, zanim jeden ze strażników na służbie powiedział, że musi wyjść. Dymitr nadal klęczał, kiedy eskortowali ją na zewnątrz, wpatrując się za nią z wyrazem, który mówił że była jego największą nadzieją jaka mu została na tym świecie. Moje serce skręciło się zarówno z żalu jak i zazdrości – a także trochę złości. To na mnie powinien patrzeć w ten sposób. Jak on śmiał? Jak on śmiał zachowywać się, jakby Lissa była najwspanialszą rzeczą na świecie? To prawda, wiele zrobiła, żeby go ocalić, ale to ja podróżowałam po całym świecie dla niego. To ja bezustannie ryzykowałam swoje życie dla niego. A co najważniejsze, to ja go kochałam. Jak mógł się od tego odwrócić? – 188 –

Obie z Lissą byłyśmy zmieszane i zmartwione, kiedy wyszła z budynku. Obie byłyśmy zrozpaczone stanem Dymitra. Pomimo tego, jak bardzo byłam zła na jego odmowę zobaczenia się ze mną, nadal czułam się okropnie widząc go tak przybitego. To mnie wręcz zabijało. Nigdy wcześniej się tak nie zachowywał. Po ataku na Akademię, z pewnością był smutny i ubolewał nad tą stratą. To był inny rodzaj rozpaczy. To było głębokie poczucie przygnębienia i winy, od której nie czuł, że będzie mógł uciec. Obie z Lissą byłyśmy tym zszokowane. Dymitr zawsze był człowiekiem czynu, kimś gotowym żeby podnieść się po tragedii i walczyć w kolejnej bitwie. Ale to? To nie przypominało niczego, co do tej pory kiedykolwiek widziałam u niego, a Lissa i ja miałyśmy niesamowicie różne pomysły co do tego, jak to rozwiązać. Jej delikatniejsze, współczujące podejście miało przemawiać do niego, podczas gdy również spokojnie nakłaniała przedstawicieli Dworu, że Dymitr już nie był dłużej zagrożeniem. Moim rozwiązaniem tego problemu było to, żeby iść do Dymitra, nie ważne co twierdził, że chciał. Włamałam się i wyszłam z więzienia. Dostanie się do celi więziennej powinno być bułką z masłem. Nadal byłam przekonana, że kiedy już mnie zobaczy, dozna zmiany serca co do tych wszystkich spraw odkupienia. Jak mógł naprawdę sądzić, że nie wybaczyłabym mu? Kochałam go. Rozumiałam. Jak tylko urzędnicy przekonają się, że nie był niebezpieczny… no cóż, moja metoda w dalszym ciągu nie była do końca sprecyzowana, ale miałam przeczucie, że będzie zawierała sporo krzyku i walenia do drzwi. Lissa doskonale wiedziała, że obserwowałam jej spotkanie z Dymitrem, więc nie czuła się zobowiązana, żeby przyjść zobaczyć się ze mną, nie wtedy, kiedy wiedziała, że nadal mogą wykorzystać ją w centrum medycznym. Słyszała, że Adrian niemal zemdlał od tej całej magii jaką wkładał, żeby pomóc innym. To wydawało się dla niego takie nietypowe, takie bezinteresowne… dokonał wspaniałych czynów, wielkim kosztem dla siebie. Adrian. Tu był problem. Nie miałam okazji żeby się z nim zobaczyć, odkąd wróciliśmy po walce w magazynie. I oprócz tego, że słyszałam o tym jak leczy innych, w rzeczywistości w ogóle o nim nie myślałam. Powiedziałam, że jeśli naprawdę będzie się dało ocalić Dymitra, to wcale nie będzie oznaczało końca mnie i Adriana. Jednak, Dymitr nie był tutaj nawet dwudziestu czterech godzin, no i oto jestem, już mam obsesję na… − Lissa? Pomimo faktu, że wróciłam do swojego własnego umysłu, część mnie w roztargnieniu nadal śledziła Lissę. Christian stał na zewnątrz centrum medycznego, opierając się o jego ścianę. Z jego postawy wyglądało na to, jakby stał tu już przez jakiś czas, czekając na coś – albo raczej, na kogoś. Zatrzymała się i w jakiś niewytłumaczalny sposób, wszystkie myśli na temat Dymitra wyleciały jej z głowy. Oh, no dajcie spokój. Chciałam, żeby ta dwójka naprawiła sprawy pomiędzy sobą, ale nie mieliśmy na to czasu. Los Dymitra był dużo ważniejszy niż droczenie się z Christianem. Jednak Christian nie wyglądał jakby był w sarkastycznym nastroju. Jego wyraz twarzy był zaciekawiony i zaniepokojony, kiedy ją mierzył spojrzeniem. − Jak się czujesz? – zapytał. Nie rozmawiali ze sobą od drogi powrotnej, a ona i tak przez większość niej była nieobecna. – 189 –

− Dobrze. – W roztargnieniu dotknęła swojej twarzy. – Adrian mnie uleczył. − Domyślam się, że przynajmniej w tym jest dobry. – No dobra, może jednak dzisiaj Christian był nieco sarkastyczny. Ale tylko trochę. − Jest dobry w wielu rzeczach – powiedziała, jednak nie mogła zapobiec drobnemu uśmiechowi. – Zaharowywał się tutaj przez całą noc. − A co z tobą? Znam cię. Jak tylko wstałaś i byłaś w pobliżu, prawdopodobnie natych miast znalazłaś się przy jego boku. Pokręciła głową. − Nie. Po tym jak mnie uleczył, poszłam się zobaczyć z Dymitrem. Całe rozbawienie zniknęło z twarzy Christiana. − − − − − −

Rozmawiałaś z nim? Właściwie to już dwa razy. Ale tak. Rozmawiałam. I? I co? Jaki jest? Jest jak Dymitr. – Nagle zmarszczyła brwi, ponownie rozważając swoje słowa. – No cóż… nie do końca jak Dymitr. − Co, nadal ma w sobie coś ze strzygi? – Christian się wyprostował, a jego niebieskie oczy iskrzyły. – Jeśli nadal jest niebezpieczny, nie masz prawa zbliżać się… − Nie! – krzyknęła. – Nie jest niebezpieczny. I… – Zrobiła parę kroków w jego stronę, oddając jego gniewny wzrok. – Nawet gdyby był, ty nie masz prawa mówić mi, co mogę robić, a czego nie! Christian westchnął dramatycznie. − A ja sądziłem, że to tylko Rose pakuje się w głupie sytuacje, bez względu na to, czy mogą ją zabić. Lissa gwałtownie wybuchła złością, prawdopodobnie z powodu tego całego ducha, którego używała. − Hej, nie miałeś żadnych problemów, kiedy pomagałeś mi zakołkować Dymitra! Trenowałeś mnie do tego. − To było co innego. Już byliśmy w kiepskiej sytuacji, a jeśli sprawy potoczyłyby się niewłaściwie… no cóż, mógłbym go spalić na popiół. – Christian zmierzył ją od gło wy po palce u stóp, a w jego spojrzeniu było coś… coś, co wydawało się być czymś więcej, niż tylko obiektywnym oszacowaniem. – Ale nie musiałem. Byłaś niesamowita. Udało ci się. Nie wiedziałem, czy dasz radę, ale dałaś… a ogień… W ogóle się nie wzdrygnęłaś, choć to wszystko musiało być okropne… Przemawiał zdławionym głosem, jakby dopiero teraz naprawdę zdał sobie sprawę z konsekwencji tego, co mogło się stać z Lissą. Jego troska i podziw, wywołała u niej rumieńce i pochyliła głowę – stary numer – żeby pasma włosów, które wysunęły się z jej kucyka, spadły i ukryły jej twarz. Nie było takiej potrzeby. Teraz Christian wpatrywał się ostentacyjnie w ziemię.

– 190 –

− Musiałam to zrobić – powiedziała w końcu. – Musiałam sprawdzić, czy to było moż liwe. Spojrzał w górę. − I było… prawda? Naprawdę nie ma już jakiegokolwiek śladu po strzydze? − Żadnego. Jestem pewna. Ale nikt w to nie wierzy. − Możesz ich za to winić? To znaczy, pomogłem w tym i chciałbym, żeby to okazało się prawdą… ale nie jestem pewien, czy kiedykolwiek będę mógł rzeczywiście, naprawdę pomyśleć, że ktoś mógłby powrócić z tego. Odwrócił wzrok, a jego spojrzenie spoczęło na krzaku bzu. Lissa czuła ich zapach, ale odległy i zakłopotany wyraz jego twarzy, powiedział jej, że jego myśli nie krążyły wokół przyrody. Zdałam sobie sprawę, że również nie wokół Dymitra. Myślał o swoich rodzicach. Co by było, gdyby byli w pobliżu użytkownicy ducha, kiedy Ozerowie przemienili się w strzygi? Co jeśli byłby sposób, by ich ocalić? Lissa, nie domyślając się tego, co ja, skomentowała: − Nie wiem nawet, czy sama w ogóle w to wierzę. Ale jak tylko to się stało, cóż… wiedziałam. Wiem. Nie ma w nim nic ze strzygi. Muszę mu pomóc. Muszę sprawić, żeby inni to zrozumieli. Nie mogę pozwolić, żeby zamknęli go na zawsze – albo jeszcze gorzej. Wydostanie Dymitra z magazynu bez innych strażników kołkujących go, nie było dla niej łatwym wyczynem i wzdrygnęła się, przywołując te pierwsze parę sekund po jego przemianie, kiedy wszyscy krzyczeli, żeby go zabić. Christian z powrotem odwrócił się do niej i z zainteresowaniem spojrzał jej w oczy. − Co miałaś na myśli, kiedy powiedziałaś, że był jak Dymitr, ale nie jak Dymitr? Jej głos nieco się zatrząsł, kiedy przemówiła. − On jest… przygnębiony. − Przygnębiony? Wydawałoby się, że powinien być zadowolony, że został ocalony. − Nie… nie rozumiesz. Czuje się okropnie, z powodu tego wszystkiego co zrobił jako strzyga. Winny, załamany. Karze sam siebie za to, ponieważ nie sądzi, żeby mu wybaczono. − Jasna cholera – powiedział Christian, wyraźnie zbity z tropu. Parę morojskich dziew cząt, które akurat przechodziło obok, spojrzało na nich, zgorszone jego przeklina niem. Przyspieszyły, szeptając do siebie. Christian je zignorował. – Ale przecież nie może nic na to poradzić … − Wiem, wiem. Właśnie mu to powtarzałam. − Rose nie może mu pomóc? − Nie – powiedziała Lissa bez ogródek. Christian czekał, widocznie mając nadzieję, że to rozwinie. Zirytował się, kiedy tego nie zrobiła. − Co masz na myśli mówiąc, że nie może? Powinna być w stanie nam pomóc bardziej niż ktokolwiek! – 191 –

− Nie chcę się w to zagłębiać. – Moja sytuacja z Dymitrem niepokoiła ją. To było nas już dwie. Lissa odwróciła się w stronę budynku mieszczącego klinikę medyczną. Na zewnątrz wyglądał królewsko i jak zamek, ale była to placówka tak sterylna i nowoczesna, jak każdy inny szpital. – Posłuchaj, muszę wejść do środka. I nie patrz na mnie w ten sposób. − W jaki sposób? – domagał się odpowiedzi, robiąc parę kroków w jej stronę. – To dezaprobujące, wkurzone spojrzenie, które przybierasz, kiedy coś idzie nie po twojej myśli. − Nie mam takiego spojrzenia! − Masz je właśnie teraz. – Odsunęła się od niego, kierując się w stronę drzwi centrum. – Jeśli chcesz całą historię, możemy porozmawiać później, ale nie mam czasu… i szczerze powiedziawszy… naprawdę nie chcę o tym mówić. To wkurzone spojrzenie – miała rację, on naprawdę je miał – nieco przygasło. Niemal nerwowo, powiedział: − Dobra. W takim razie później. I Lissa… − Hmm? − Cieszę się, że wszystko z tobą w porządku. To, co zrobiłaś zeszłej nocy… naprawdę było niesamowite. Przez parę ciężkich chwil, Lissa wpatrywała się w niego, a jej serce nieco przyspieszyło, kiedy obserwowała jak leciutki powiew wiatru mierzwi jego czarne włosy. − Nie zrobiłabym tego bez twojej pomocy – powiedziała w końcu. Z tymi słowami, odwróciła się i weszła do środka, a ja całkowicie wróciłam do swojej własnej głowy. I tak jak wcześniej, nie wiedziałam co począć. Lissa będzie zajęta przez resztę dnia, a stanie i krzyczenie w biurze strażników, tak naprawdę nie pomoże mi się dostać do Dymitra. No cóż, jak mniemam była szansa, że mogłabym zirytować ich tak bardzo, że także mnie wrzuciliby do więzienia. Wtedy bylibyśmy z Dymitrem obok siebie. Natychmiast odrzuciłam ten plan, obawiając się, że jedyną rzeczą, jaką by mi to dało, byłoby więcej wypełniania papierów. Co mogłam zrobić? Nic. Musiałam się z nim ponownie zobaczyć, ale nie wiedziałam jak. Nienawidziłam nie mieć planu. Spotkanie Lissy z Dymitrem nie było wystarczająco długie dla mnie, a i tak czułam, że to było ważne, żeby odebrać go na własne oczy, a nie jej. I oh, to przygnębienie… ten całkowity wygląd rozpaczy. Nie mogłam tego znieść. Chciałam go chwycić, powiedzieć mu, że wszystko się ułoży. Chciałam mu powiedzieć, że wybaczyłam mu i że zrobimy wszystko, tak jak kiedyś to było. Będziemy mogli być razem, dokładnie tak, jak to planowaliśmy… Ta myśl wywołała łzy w moich oczach i zostawiła mnie samą ze swoją frustracją i bezczynnością. Wróciłam do pokoju i gwałtownie rzuciłam się na łóżko. Sama, wreszcie mogłam uwolnić łkanie, które powstrzymywałam od poprzedniej nocy. Nawet nie wiedziałam do końca, nad czym płakałam. Trauma i krew z poprzedniego dnia. Moje własne, złamane serce. Smutek Dymitra. Okrutne okoliczności, które zrujnowały nasze życia. Naprawdę, było w czym wybierać. Zostałam w swoim pokoju przez większość dnia, zatracona w swoim własnym smutku i niepokoju. Cięgle od nowa, odtwarzałam w myślach spotkanie Lissy z Dymitrem, to co

– 192 –

powiedział i jak wyglądał. Straciłam rachubę czasu, a pukanie do drzwi wyrwało mnie z moich duszących emocji. Pośpiesznie wytarłam oczy ręką, otworzyłam drzwi i zastałam stojącego za nimi Adriana. − Hej – powiedziałam nieco zaskoczona jego obecnością, nie wspominając już o poczuciu winy, zważając na to, że byłam przygnębiona przez innego faceta. Nie byłam jeszcze gotowa, by zmierzyć się z Adrianem, ale wyglądało na to, że teraz nie mia łam wyboru. – Czy… czy chcesz wejść? − Chciałbym móc, little dampir. – Nie wyglądał na kogoś, kto przyszedł na rozmowę o związku, tylko widocznie się spieszył. – Ale tylko wpadłem po drodze w sprawie zaproszenia. − Zaproszenia? – zapytałam. Mój umysł nadal był skierowany na Dymitra. Dymitr, Dymitr, Dymitr. − Zaproszenia na przyjęcie.

Tłumaczenie: Szazi

– 193 –

Rozdział dziewiętnasty − ZWARIOWAŁEŚ? – ZAPYTAŁAM. Obdarzył mnie tym samym wymownym spojrzeniem, które zawsze widziałam, gdy zadawałam to pytanie. Westchnęłam i spróbowałam ponownie. − Przyjęcie? To przesada, nawet jak na ciebie. Niedawno umarli ludzie! Strażnicy! Priscilla Voda. – Nie wspominając już o tych którzy wrócili zza światów. Zdecydowa łam, że najlepiej będzie zostawić tą część w spokoju. – To nie jest czas na zalewanie się w trupa i branie udziału w alkoholowej libacji. 20 Spodziewałabym się po Adrianie, że powie iż zawsze jest dobra pora na alkohol, lecz on pozostał poważny. − Tak naprawdę to właśnie dlatego, że zginęli ludzie odbędzie się to przyjęcie. Tu nie chodzi o zwykłe przyjęcie. Może to nawet nieodpowiednie określenie. To... – zmarszczył nos, szukając odpowiedniego określenia – to... specjalne wydarzenie. Przeznaczone dla arystokracji. − Wszystkie królewskie imprezy są przeznaczone dla arystokracji – zauważyłam. − Tak, lecz nie każdy z elity jest na nią zaproszony. To... no cóż, elita wśród elit. To naprawdę nie było pomocne. − Adrian... − Nie, posłuchaj mnie – przerwał, okazując swoje sfrustrowanie, prze przygładzenie włosów. – To nie tyle przyjęcie, co ceremonia. Bardzo stara ceremonia z... nie wiem, chyba z Rumunii. Nazywa się Death Watch, 21 i jest to sposób na oddanie hołdu zmarłym, obrzęd przekazywany z pokolenia na pokolenie przez najstarsze rody. Powróciły do mnie wspomnienia o niszczącym działaniu sekretnego stowarzyszenia w Św. Władimirze. − To nie jest coś podobnego do Many? – spytałam. − Nie, przysięgam. Proszę, Rose. Nie jestem tym szczególnie zainteresowany, ale mama kazała mi się tam pojawić. Będę bardzo szczęśliwy, jeśli zgodzisz się mi towarzyszyć. Elita i rodowa tradycja – to słowa, które były dla mnie jak czerwona lampka. − Czy będą tam inne dampiry? − Nie, ale... – dodał szybko – poczyniłem przygotowania dla pewnych ludzi których obecność podniesie cię na duchu. To nam obojgu uświetni imprezę. − Lissa? – zgadywałam. Jeśli liczyły się tam wysokie rodowody, to z pewnością i jej. − Tak, wpadłem na nią w centrum medycznym. Jej reakcja była podobna do twojej. 20

Beer pong – pewnie chodziło o jakąś piwną imprezę, ale impreza piwkowa czy party vódka… to i tak libacja ^^ – przyp. Ginger 21 Death Watch – nie mamy pojęcia jak to trafnie przełożyć, żeby brzmiało poważnie. Nasza droga korektorka zaproponowała nazwę „Snobistyczne Zaduszki, ” a reszta motała się pomiędzy „Pośmiertnym Memoriałem vel Czuwaniem”, „Strażą Śmierci, ” „Godziną Śmierci, ” „Oglądaniem Śmierci, ” „Zegarem Śmierci” innymi bzdetami, ale szczerze mówiąc, to wolałyśmy się tym nie bawić i zostawić. I tak każde wie o co chodzi. A jak nie, to zajrzy do słownika – przyp. Ginger – 194 –

To wywołało mój uśmiech. Rozbudził również moje zainteresowanie. Chciałam porozmawiać z nią bardziej o tym, co wydarzyło się podczas jej spotkania z Dymitrem, ale wiedziałam, że unikała mnie z tego powodu. Jeśli pójście na jakiś głupi królewski rytuał albo coś równie durnego mogło mnie do niej zbliżyć, tym lepiej. − Kto jeszcze? − Ludzie, których polubisz. − Dobra, bądź tajemniczy. Pójdę z tobą na te spotkanie kultu. Te słowa wywołały jego uśmiech. − Kult to przesadzone stwierdzenie, little dampir. W rzeczywistości to sposób na odda nie czci ludziom, którzy zginęli w tej bitwie – powiedział i pogłaskał mnie po policzku. – Cieszę sie... Boże, jestem taki szczęśliwy, że nie byłaś jednym z nich. Nawet nie wiesz... – Jego głos zadrżał, zanim zdążył go ukryć pod maską nonszalancji. – Nie masz pojęcia jak bardzo się martwiłem. Mogłaś odejść w każdej minucie, każ da minuta niewiedzy co z tobą… była straszna. Nawet gdy usłyszałem, że z tobą wszystko dobrze, ciągle wypytywałem wszystkich w centrum medycznym, co wiedzą. Czy widzieli cię w walce, czy doznałaś jakichś obrażeń... Ścisnęło mi gardło. Nie byłam w stanie zobaczyć się z Adrianem, gdy wróciłam, ale mogłam przynajmniej zostawić mu wiadomość. Ścisnęłam go za rękę i próbowałam obrócić wszystko w żart, mimo że to nie było śmieszne. − Co ci powiedzieli? Że byłam zajebista? 22 − W zasadzie tak. Nie mogli przestać gadać jak niezwykła byłaś podczas bitwy. Dotarło to również do mojej ciotki, Tatiany, i nawet ona była pod wrażeniem. Łoł. To dopiero niespodzianka. Zaczęłam wypytywać o więcej, ale następne jego słowa sprawiły że się skurczyłam. − Słyszałem również o tym, że wydzierałaś się na każdego, kogo znalazłaś, żeby dowiedzieć się co stało z Bielikowem. I że dobijałaś się tego ranka strażnikom do drzwi. Odwróciłam wzrok. − No tak. Ja... słuchaj, przepraszam ale musiałam… − Hej, hej – jego głos brzmiał poważnie i dosadnie. – Nie przepraszaj. Rozumiem. Spojrzałam na niego ponownie i zapytałam: − Naprawdę? − Słuchaj, to nie tak, że nie spodziewałem się tego, gdy wróci. Spojrzałam na niego niepewnie, rozważając jego poważne wypowiedzi. − Wiem, pamiętam co mówiłeś zanim...

22

Badass – czyli ponownie: niepokonana, nieprzejednana itp. – przyp. Ginger – 195 –

Pokiwał głową, i posłał mi kolejny smutny uśmiech. − Oczywiście nie spodziewałem się, że coś z tych rzeczy może zadziałać. Lissa starała mi się wyjaśnić rodzaj magii jaki użyła... ale dobry Boże. Wątpię żebym kiedykol wiek zrobił coś takiego jak ona. − Ale wierzysz w to? – spytałam. – Wierzysz, że Dymitr już nie jest strzygą? − Tak. Lissa powiedziała że nie jest, i wierzę jej. Widziałem go z daleka, w słońcu. Ale nie jestem pewien, czy to dobry pomysł, żebyś próbowała się z nim spotkać. − To tylko twój zazdrosne gadanie. Nie miałam prawa żeby go o to oskarżać, tym bardziej, że moje serce nadal należało do Dymitra. − Oczywiście, że to zazdrość – powiedział nonszalancko Adrian. – Czego się spodziewałaś? Miłość twojego życia zostaje ni mniej ni więcej wskrzeszona. To nie jest coś, z czego mogę być szczerze zadowolony. Ale nie winię cię za to, że czujesz się zmie szana. − Mówiłam ci wcześniej… − Wiem, wiem. – Adrian nie brzmiał na szczególnie zdenerwowanego. Prawdę mówiąc, ton jego głosu był wyjątkowo cierpliwy. – Wiem, że mówiłaś, że jego powrót nie wpłynie na sprawy pomiędzy nami. Ale mówić coś zanim się to stanie, po czym przeżywać to, to dwie różne sprawy. − Co masz na myśli? – spytałam nieco zmieszana. − Pragnę cię Rose. – Ścisną moją dłoń mocniej. – Zawszę cię pragnąłem. Chcę być z tobą. Chciałbym być jak inni kolesie i powiedzieć, że chcę się tobą zaopiekować, ale... no cóż, gdyby przyszło co do czego, pewnie to ty byś się mną opiekowała. Zaśmiałam się w duchu. − Czasem myślę że największym niebezpieczeństwem dla siebie jesteś ty sam, nikt inny. Śmierdzisz jak cygaro, wiesz? − Hej, nigdy, przenigdy nie mówiłem, że jestem doskonały. I mylisz się. To ty prawdopodobnie jesteś najbardziej niebezpieczną osobą w moim życiu. − Adrian... − Zaczekaj. – Drugą dłonią zasłonił mi usta. – Po prostu wysłuchaj mnie. Byłbym głupi, gdybym myślał, że powrót twojego starego chłopaka, w żaden sposób na ciebie nie wpłynie. Więc czy mam ochotę go widywać? Nie, oczywiście, że nie. To mi mówi instynkt. To jednak nie wszystko. Wierzę, że bez wątpienia znów jest dampi rem, ale... − Ale co? – Słowa Adriana zainteresowały mnie teraz bardziej niż kiedykolwiek. − Ale to, że nie jest strzygą, nie oznacza, że ona całkowicie z niego zniknęła. Wstrzy maj się. – Adrian widział jak moje usta otwierające się w oburzeniu. – Nie mówię, że jest zły, lub że będzie zły, czy coś w tym stylu. Ale to, przez co przeszedł... To było ogromne. Imponujące. Tak naprawdę nie wiemy wiele o procesie zmiany. Jaki w pływ wywarł na nim ten rodzaj życia? Czy jest w nim jakaś cząstka zawierająca przemoc, która niespodziewanie może się ukazać? To jest to, o co się martwię, Rose. Znam cię. Wiem że nie będziesz w stanie pomóc sama sobie. Będziesz chciała go widywać i rozmawiać z nim. Ale czy to bezpieczne? Tego nikt nie wie. Nic nie wiemy na ten temat. Nie mamy pojęcia, czy jest niebezpieczny.

– 196 –

Christian mówił to samo Lissie. Uważnie przestudiowałam Adriana. To wszystko brzmiało jak wygodna wymówka do tego, by trzymać mnie i Dymitra z dala od siebie. Jednak zobaczyłam prawdę w tych głębokich, zielonych oczach. Dokładnie o to mu chodziło. Bał się tego, co Dymitr może zrobić. Był również szczery mówiąc o swej zazdrości, za co go podziwiałam. Nie rozkazywał mi, ani nie mówił, że nie mogę zobaczyć Dymitra, czy też nie próbował mi mówić, jak powinnam się zachować. To również mi się podobało. Wyciągnęłam rękę i splotłam swoje palce z palcami Adriana. − On nie jest niebezpieczny. On... on jest przygnębiony. Przygnębiony przez to, co zrobił. Zabija go poczucie winy. − Mogę sobie wyobrazić. Prawdopodobnie sam nie byłbym w stanie szybko sobie wybaczyć, gdybym uświadomił sobie, że przez cztery ostatnie miesiące brutalnie zabi jałem ludzi. Adrian przyciągną mnie do siebie i pocałował w czubek głowy. − Dla dobra nas wszystkich – i tak, nawet jego – mam nadzieję, że jest dokładnie taki, jaki był kiedyś. Po prostu bądź ostrożna, dobrze? − Będę – powiedziałam, całując go w policzek. – Będę tak ostrożna, jak zawsze. Uśmiechną się, i uwolnił mnie z uścisku. − To najlepsze na co mogę liczyć. A teraz muszę lecieć na trochę do rodziców. Wrócę do ciebie o czwartej, dobrze? − Nie ma sprawy. Czy jest cokolwiek, co muszę założyć na te sekretne przyjęcie? − Ładna sukienka załatwi sprawę. Coś mi przyszło do głowy. − Skoro to spotkanie jest tak elitarne i prestiżowe, to jak wprowadzisz tam takiego skromnego dampira jak ja? − Przy pomocy tego. Adrian sięgnął po torbę, którą zostawił przy wejściu i podał mi ją. Ciekawa, cóż to może być, otworzyłam ją i zagapiłam się na to, co zobaczyłam. To była maska, jedna z tych, które zasłaniały górną część twarzy wokół oczu. Była misternie zdobiona złotem, zielonymi liśćmi i wysadzanymi klejnotami kwiatami. − Maska? – zawołałam. – Będziemy nosić maski na tym czymś? Co to ma być, Halloween? Mrugnął do mnie porozumiewawczo i powiedział: − Do zobaczenia o czwartej. Tak naprawdę nie zakładaliśmy masek dopóki nie znaleźliśmy się na Death Watch. Jako, że spotkanie miało tajemny charakteru, Adrian powiedział, że idąc na nie, nie możemy zwracać na siebie uwagi. Więc szliśmy przez trawnik poprzebierani – Miałam na sobie tą samą sukienkę, co na obiedzie z jego rodzicami – lecz nie ściągaliśmy na siebie tyle uwagi, ile zazwyczaj, gdy byliśmy razem. Poza tym, było późno i większość mieszkańców Dworu przygotowywała się do snu. – 197 –

Zaskoczył mnie cel naszej podróży, którym był jeden z budynków zamieszkiwanych przez nie arystokratycznych pracowników Dworu, jeden z tych, który był niedaleko Mii. Dom ludzi z nizin był ostatnim miejscem, w którym spodziewałabym się królewskiego przyjęcia. Tylko że nie weszliśmy do żadnego z pomieszczeń w środku. Gdy w końcu dostaliśmy się do lobby, Adrian dał znać, że czas nałożyć maski. Później zaprowadził mnie do czegoś, co wyglądało jak gabinet dozorcy, lecz nim nie było. W gruncie rzeczy, drzwi otworzyły się na schody znajdujące się w głębi ciemności. Nie widziałam guzika, co postawiło mnie na baczność. Instynktownie chciałam znać szczegóły każdej sytuacji, w jakiej się znajdowałam. Adrian wydawał się spokojny i pewny siebie, gdy kierował się schodami w dół, więc zakładałam, że nie prowadził mnie na ołtarz ofiarny. Nie chciałam tego przyznać, ale zaciekawienie wokół Death Watch sprawiło, że oderwałam się od myślenia o Dymitrze. Wraz z Adrianem w końcu przeszliśmy przez kolejne drzwi, które chroniło dwóch strażników. Obydwoje byli morojami, i tak jak ja i Adrian mieli maski. Ich postawa była sztywna i obronna. Nic nie mówili, tylko spojrzeli na nas wyczekująco. Adrian powiedział parę słów, które brzmiały jak coś po rumuńsku, i chwilę później jeden z mężczyzn otworzył drzwi i zaprosił nas gestem. − Sekretne hasło? – szepnęłam do Adriana gdy ich minęliśmy. − W zasadzie hasła. Jedno dla mnie, drugie dla ciebie. Każdy gość ma jedno. Weszliśmy w wąski tunel oświetlany wyłącznie pochodniami, osadzonymi w ścianach po bokach. Ich tańczące płomienie rzucały fantazyjne cienie, gdy je mijaliśmy. Z przodu dało się słyszeć szeptane rozmowy. Brzmiały zaskakująco normalnie, jak każde inne pogawędki, które można usłyszeć na przyjęciu. Bazując na opisie Adriana, po części spodziewałam się usłyszeć śpiew lub bębny. Potrząsnęłam głową w zdziwieniu. − Wiedziałam, że pod Dworem mają średniowieczne lochy. Ale jestem zaskoczona brakiem łańcuchów na ścianach. − Boisz się? – dokuczał mi Adrian, ściskając moją rękę. − Tego wszystkiego? Raczej nie. To znaczy, w Skali Strachu Rose Hathaway to wszystko zasługuje zaledwie na… Zanim skończyłam, wyszliśmy z sieni. Przed nami wyrósł rozległy pokój ze sklepieniem, które wznosiło się tak wysoko, że przekraczało przestrzenne wyobrażenie mojego mózgu, gdy próbowałam sobie przypomnieć jak głęboko pod ziemią jesteśmy. Świece na żyrandolu z kutego żelaza zwisającego z sufitu, dawały taką samą upiorną poświatę, jak pochodnie w tunelu. Ściany były wykonane z kamienia, bardzo pomysłowego, ładnego kamienia: szarego z czerwonymi drobinkami, wypolerowane, zaokrąglone kawałki. Ktoś chciał zachować wygląd starodawnego lochu, lecz z odpowiednim stylem. To było typowe dla arystokracji. Około pięćdziesięciu osób kręciło się po pokoju, niektórzy pozbijani w grupki. Tak jak ja i Adrian, mieli na sobie strój wyjściowy i maski. Wszystkie były inne. Niektóre jak moja miały wzór kwiatowy, inne były udekorowane podobiznami zwierząt. Parę miało zawiłe wzory lub prosty, geometryczny styl. Pomimo tego, że maska zakrywała jedynie część twarzy, w słabym świetle było praktycznie niemożliwe zidentyfikowanie kogokolwiek. Przyglądałam się im dokładnie, myśląc że wyłapie jakieś detale, które pomogą mi kogokolwiek rozpoznać. Adrian wyprowadził mnie z przedsionka w kierunku rogu sali. Gdy pole widzenia zmieniło się, dostrzegłam na środku pokoju dół w kamiennej posadzce, z którego sączył się duży – 198 –

płomień. Nic tam nie płonęło, lecz każdy trzymał się od tego z daleka. Przez chwilę ogarnął mnie dezorientujący przebłysk deja vu, przypominając sobie czas jaki spędziłam na Syberii. Byłam tam na czymś w rodzaju ceremonii żałobnej – pomijając maski i hasła – gdzie każdy siadał wokół ogniska. Spotkanie to odbyło się na cześć Dymitra, i każdy kto go kochał, siedział tam snując o nim opowieści. Chciałam mieć lepszy widok na ogień, ale Adrian starał się nie wychodzić przed tłum. − Staraj się nie przykuwać uwagi – ostrzegł. − Tylko patrzyłam. − Tak, ale każdy kto przyjrzy się bliżej może zdać sobie sprawę z tego, że jesteś tutaj najniższa. Będzie wtedy oczywiste, że jesteś dampirem. To elita najstarszych rodów, pamiętasz? Zmarszczyłam brwi tak mocno, jak pozwalała mi na to moja maska. − Mówiłeś, że załatwiłeś to tak, że będę mogła tu być – jęknęłam, gdy się nie odezwał. – Czy to „że mogę tu być” oznacza ciągłe skradanie się za tobą? Jeśli tak to ci kole sie przy wejściu to bzdura, a nie zabezpieczenie. Adrian się zaśmiał. − Hej, przecież mamy prawidłowe hasła. A o to chodziło. Ukradł... eee pożyczyłem je z listy mojej mamy. − Twoja mama była współorganizatorką? − Tak. Część jej rodziny od strony Taurusa była głęboko związana z tą grupą przez stulecia. Ponoć urządzili wielką ceremonię, zaraz po ataku na szkołę. Skupiłam się żeby nie myśleć o tym, próbując stwierdzić, co tak naprawdę czuję. Nienawidziłam, kiedy ludzie obsesyjnie dbali o status i pozory, mimo tego iż ciężko było ich za to winić, tym bardziej że upamiętniali osoby, które zginęły – a w większości były to dampiry. Atak strzyg na szkołę Św. Władimira było wspomnieniem, które na zawsze będzie mnie prześladować. Zanim na dobre pogrążyłam się w zadumie, zaskoczyło mnie znajome uczucie. − Lissa jest tutaj – powiedziałam rozglądając się na boki. Czułam jej bliskość, lecz nie od razu dostrzegłam ją w morzu masek i cieni. – Tam. Stała niedaleko innych, mając na sobie różową sukienkę i biało – złotą maskę zdobioną podobiznami łabędzi. Przez naszą więź czułam, że szuka kogokolwiek znanego. Odruchowo podążyłam w jej kierunku, ale Adrian przyciągnął mnie z powrotem każąc czekać, podczas gdy sam po nią pójdzie. − Co to ma być? – spytała, gdy podeszła bliżej. − Myślałam, że wiesz – odpowiedziałam. – To ta super tajna królewska rzecz. − Zbyt tajna jak na mnie – powiedziała. – Dostałam zaproszenie od królowej. – Mówiła, że to część mojego dziedzictwa i powinnam zachować to dla siebie, gdy Adrian wpadł i powiedział, żebym do was dołączyła. − Tatiana zaprosiła cię osobiście? – zawołałam. Może nie powinnam być zdziwiona. Lissa nie musiała się skradać jak ja. Zakładałam, iż inni byli pewni, że dostała zapro szenie, ale ja podejrzewałam, że to wszystko to sprawka Adriana. Obejrzałam się niespokojnie. – Czy Tatiana tutaj jest? – 199 –

− Prawdopodobnie. – powiedział Adrian wymijająco. Jak zwykle, obecność jego ciotki nie miała na niego takiego wpływu jak na nas. – O, hej, widzę Christiana. Jest w ma sce z płomieniami. Nie wiem w jaki sposób Adrian dostrzegł Christiana, pomijając metaforę maski. Ze swym wzrostem i ciemnymi włosami łatwo wmieszał się w tłum z innymi morojami, nawet podrywając jakąś dziewczynę, co było całkiem nie w jego stylu. − Nie ma mowy, żeby dostał zaproszenie – powiedziałam. Gdyby ktokolwiek był za tym by zaprosić kogokolwiek z Ozerów, z pewnością nie był by to Christian. − Nie dostał. – zgodził się Adrian, zapraszając do nas gestem Christiana. − Dałem mu jedno z haseł skradzionych mamie. Spojrzałam na niego zaskoczona. − Ile ich ukradłeś? − Wystarczająco dużo żeby... − Proszę o uwagę – zabrzmiał głos mężczyzny obiegając pokój, zatrzymując w połowie zdanie Adriana i kroki Christiana. Z grymasem odwrócił się i wrócił do miejsca w którym stał, znajdującego się po drugiej stronie pokoju. Wyglądało na to, że nie będę miała szansy spytać Lissy o Dymitra. Bez żadnego znaku, ludzie w pokoju zaczęli formować krąg wokół ognia. Pomieszczenie nie było dla nas wystarczająco duże by zrobić pojedyncze kółko, więc mogłam stanąć za morojem, kiedy obserwowałam spektakl. Lissa stała przy mnie, ale jej uwaga była skupiona na miejscu naprzeciwko nas, w którym stał Chrystian. Była rozczarowana tym, że nie był w stanie do nas dołączyć. − Dzisiaj zgromadziliśmy się, żeby uczcić dusze tych, którzy zginęli zwalczając wiel kie zło, które nęka nas od długiego czasu. Przemawiał ten sam mężczyzna, który zaapelował do nas o uwagę. Czarna maska, którą włożył, błyskała srebrnymi refleksami. Nie rozpoznałam w nim nikogo specjalnego. Przypuszczałam, że był kimś z ważnej linii, komu przypadło mieć wystarczająco dobry głos, by przyciągnąć do siebie ludzi. Adrian potwierdził to. − To jest Anthony Badica. Zawsze werbują go jako mistrza ceremonii. Anthony wyglądał w tej chwili bardziej jak religijny przywódca, niż mistrz ceremonii, ale nie chciałam odpowiadać, żeby nie przyciągnąć czyjejś uwagi. − Dzisiejszej nocy oddamy im hołd – ciągnął Anthony. Wzdrygnęłam się, kiedy pra wie wszyscy wokół nas powtórzyli te słowa. Lissa i ja wymieniłyśmy zaskoczone spojrzenia. Najwidoczniej to było w scenariuszu, o którym nas nie powiadomiono. – Ich życia zabrano od nas zbyt wcześnie – kontynuował Anthony. – Dzisiejszej nocy oddamy im hołd. Okej, mimo wszystko ten scenariusz może nie być tak trudny do naśladowania. Anthony nie przestawał mówić o tym, jak straszna to była tragedia, a my odpowiadaliśmy mu tymi samymi słowami. Cała idea Death Watch ciągle zadziwiała mnie, ale smutek Lissy przeniknął przez więź i również zaczął na mnie wpływać. Priscilla zawsze była dla niej dobra – i uprzejma dla mnie. Grant może był strażnikiem Lissy tylko przez krótki czas, ale – 200 –

pomógł jej i chronił ją. Po prawdzie, gdyby Grant nie współpracował z Lissą, Dymitr ciągle mógłby być strzygą. Powoli powaga tego wszystkiego uderzyła we mnie i nawet jeśli sądziłam, że były lepsze sposoby opłakiwania, doceniłam uznanie, jakim otoczono zmarłych. Po paru następnych odpowiedziach, Anthony gestem wskazał na kogoś, by wystąpił do przodu. Kobieta w błyszczącej, szmaragdowej masce wyszła z kręgu trzymając pochodnię. Adrian przysunął się do mnie. − Moja droga mama – mruknął. Z pewnością. Teraz, kiedy to potwierdził, mogłam jasno wyróżnić cechy charakterystyczne Danieli. Zbliżyła swoją pochodnię do ogniska i zapaliła, co rozświetliło ją jak fajerwerki na czwartego lipca. Ktoś musiał to drewno zanurzyć w benzynie albo w rosyjskiej wódce. (kurde, żeby russian vódkę na coś takiego marnować? Ludzie, jak macie jej za dużo to my z chęcią się nią zaopiekujemy! – badasski) Może i w tym i w tym. Daniela wtopiła się w tłum i inna kobieta wyszła do przodu, trzymając tacę ze złotymi pucharami. Obchodząc koło, wręczyła każdemu kielich. Kiedy odeszła, wyłoniła się inna kobieta z tacą. Tak szybko, jak puchary zostały rozdane, Anthony wyjaśnił to. − Teraz wzniesiemy toast i będziemy pić za zmarłych, aby ich dusze mogły ruszyć dalej i odnaleźć spokój. Przestąpiłam z nogi na nogę, czując się niezręcznie. Ludzie mówili o duszach, które nie odnalazły spokoju i spoczynku nie wiedząc co to naprawdę oznacza. Będąc naznaczoną pocałunkiem cienia, miałam zdolność widzenia zmarłych, którzy nie zaznali spokoju. Dużo czasu zabrało mi nauczenie się kontrolowania tego, abym ich nie widziała. Oni zawsze byli wokół mnie; musiałam pracować nad tym, żeby ciągle ich blokować. Zastanawiałam się, co zobaczyłabym, gdybym teraz zniosła swoje bariery. Czy duchy zabitych w czasie nocy ataku Dymitra, mogły unosić się wokół nas? Adrian wychylił swój kielich tak szybko, jak go dostał i wykrzywił się w grymasie. Na moment poczułam panikę, dopóki nie wychyliłam mojego również. − Dzięki Bogu to tylko wino – wyszeptałam do niego. – Widząc wyraz twojej twarzy myślałam, że to była krew. Przypomniałam sobie jak bardzo nienawidził krwi, która nie pochodziła prosto ze źródła. − Gdzież tam – odszepnął. – Po prostu zły rocznik. Kiedy wszyscy otrzymali swoje wino, Anthony wzniósł swój kielich obiema rękoma nad głowę. Z ogniem znajdującym się za nim nadało mu to prawie złowieszczy, nieziemski wygląd. − Pijemy za Priscillę Vodę – powiedział. Opuścił swoją czarę i wziął łyk. Tak zrobili wszyscy – no, z wyjątkiem Adriana. Zły rocznik, czy nie, wychylił połowę swojego pucharu. Anthony wzniósł swój kielich nad głowę ponownie. − Pijemy za Jamesa Wilketa.

– 201 –

Kiedy powtórzyłam te słowa, zrozumiałam, że James Wilket był jednym ze strażników Priscilli. Ta szalona grupa arystokratów naprawdę okazywała szacunek dampirom. Przeszliśmy do innych strażników, od jednego do drugiego, ale ja ciągle sączyłam swoje łyczki pomału, chcąc dzisiejszej nocy zachować trzeźwość. Byłam całkiem pewna, że przed końcem listy Adrian udawał swoje picie, ponieważ nie miał już co pić. Kiedy Anthony skończył wymienianie nazwisk wszystkich, którzy umarli, trzymał swój kielich w górze ponownie i zbliżył go do buzującego ognia, co zaczęło czynić mały pokój niekomfortowo gorącym. Czerń mojej sukienki stawała się wilgotna i przepocona. − Za wszystkich straconych przez wielkie zło. Czcimy ich dusze i wierzymy, że w spokoju pójdą do następnego świata. I wtedy wylał pozostałość swojego wina w płomienie. Wszystkie te gadki o duszach obecnych na tym świecie z pewnością nie szły w parze z wierzeniami chrześcijaństwa, które było wśród morojów religią dominującą. To sprawiało, że zastanawiałam się, jak stara ta ceremonia była naprawdę. Raz jeszcze czułam pragnienie zrzucenia swoich barier i zobaczenia, czy cokolwiek z tego przyciągało do nas duchy, ale bałam się tego, co mogłabym odkryć. Szybko poczułam się zdenerwowana, kiedy wszyscy również zaczęli wlewać swoje wino do ognia. Jedna po drugiej, podchodząc zgodnie z ruchem wskazówek zegara, każda osoba zbliżała się. Wszystko było ciche, kiedy to się działo, z wyjątkiem trzaskania płomieni i przemieszczania się drewna. Wszyscy obserwowali z szacunkiem. Kiedy nadeszła moja kolej, walczyłam, żeby nie drżeć. Nie zapomniałam, że Adrian przemycił mnie tutaj. Nisko urodzeni moroje nie byli dopuszczeni, nie mówiąc już o dampirach. Co mogliby zrobić? Ogłosić, że przestrzeń została naruszona? Zlinczować mnie? Wrzucić mnie w ogień? Moje obawy okazały się bezpodstawne. Nikt nie powiedział, ani nie zrobił niczego niezwykłego, kiedy wylałam moje wino, a chwilę później Adrian zrobił krok do przodu, ponieważ była jego kolej. Cofnęłam się z powrotem do Lissy. Kiedy całe koło się zamknęło, uczciliśmy zmarłych minuta ciszy. Będąc świadkiem porwania Lissy i misji ratunkowej, miałam dużo zmarłych do uczczenia. Żadna cisza nie mogła nigdy oddać im sprawiedliwości. Kolejny, niewypowiedziany sygnał zdawał się przejść przez pokój. Koło rozproszyło się i napięcie zniknęło. Ludzie znowu spletli się w małe, rozgadane grupki, zupełnie jak na każdej innej imprezie, chociaż na twarzach niektórych osób dostrzegłam łzy. − Dużo ludzi musiało lubić Priscillę – zauważyłam. Adrian zwrócił się ku stolikowi, który podczas ceremonii został po cichu zastawiony. Znajdował się przy tylnej ścianie i był wypełniony owocami, serami i jeszcze większymi pokładami wina. Oczywiście Adrian napełnił sobie kieliszek. − Nie wszyscy ją opłakują – powiedział. − Ciężko uwierzyć w to, że opłakują dampiry – zauważyłam. Nikt nawet ich nie znał. − Nie prawda – powiedział. Lissa szybko załapała jego rozumowanie. – 202 –

− Większość osób, które przybyły na misję ratunkową, było strażnikami przydzielony mi do morojów. Nie wszyscy byli strażnikami przydzielonymi do Dworu. Uświadomiłam sobie, że miała rację. Zbyt dużo ludzi było z nami w magazynie. Wielu z tych morojów niewątpliwie straciło strażników, z którymi byli blisko. Pomijając pogardę, którą często miałam dla tego rodzaju arystokracji, wiedziałam, że niektórzy ukształtowali uzasadnioną przyjaźń z ochroniarzami i przywiązali się do nich. − To kulawe przyjęcie – powiedział nagle głos. Obróciliśmy się i zobaczyliśmy, że Christian w końcu dotarł do nas. – Nie mogę stwierdzić czy to pogrzeb, czy wzywa nie diabła. Obie z tych rzeczy są do dupy. − Przestań – powiedziałam, zaskakując samą siebie. – Ci ludzie zginęli za ciebie ze szłej nocy. Cokolwiek to jest, to w dalszym ciągu okazuję im szacunek. Twarz Christiana stała się opanowana. − Masz rację. Koło siebie poczułam, jak Lissa rozpromieniła się od środka, kiedy go zobaczyła . Horrory ich męki przybliżyły ich do siebie i przypomniałam sobie czułość, którą znowu sobie okazywali. Ofiarowała mu ciepłe spojrzenie i otrzymała w odpowiedzi niepewny uśmiech. Może z tego wszystkiego mogło wyniknąć coś dobrego. Może byli w stanie naprawić swoje problemy. A może nie. Adrian wtrącił się do rozmowy z szerokim uśmiechem. − Hej. Cieszę się, że mogłaś to zrobić. 23 Przez moment myślałam, że mówił do Christiana. Wtedy spojrzałam i zobaczyłam, że dołączyła do nas dziewczyna w pawiej masce. W mieszaninie ludzi i masek, nie zauważyłam, że celowo stała blisko nas. Przyglądałam się jej, widząc niebieskie oczy i złote loki, zanim ją w końcu rozpoznałam. Mia. − Co ty tu robisz? – zapytałam. − Adrian dał mi hasło – uśmiechnęła się szeroko. − Adrian najwidoczniej dał hasła połowie przyjęcia. Wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie. − Widzisz? – powiedział, uśmiechając się do mnie. – Mówiłem, że sprawie by to było warte twojego czasu. Jest tutaj cały gang. Prawie. − To jest jedna z najdziwniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałam – powiedzia ła Mia, rozglądając się wokół. – Nie rozumiem, dlaczego to musi być takie tajemni cze, że ludzie, którzy zostali zabici, byli bohaterami. Dlaczego nie możemy pocze kać na zbiorowy pogrzeb? Adrian wzruszył ramionami. 23

W języku angielskim czasowniki nie mają formy osobowej, zatem Rose nie mogła wiedzieć, że zwracał się do dziewczyny – przyp. Emma. – 203 –

− Mówiłem ci, to jest starożytna ceremonia, pochodząca ze Starego Kraju. Ci ludzie myślą, że jest ważna. Z tego co wiem, to ten ceremoniał zawsze był dużo bardziej skomplikowany. To jest unowocześniona wersja. Dotarło do mnie, że Lissa nie powiedziała ani słowa, odkąd zauważyliśmy, że Christian przyszedł z Mią. Otworzyłam się na więź, czując powódź zazdrości i gniewu. Ciągle twierdziłam, że Mia była jednym z ostatnich ludzi, z którymi mógłby się zaangażować Christian. (Okej, ciężko było mi wyobrazić sobie, że mógłby związać się z kimkolwiek. Jego zaangażowanie w związek z Lissą było ogromne). Jednak Lissa nie mogła tego dostrzec. Wszystko co widziała, to on pokazujący się z innymi dziewczynami. W miarę biegu dalszej rozmowy, nastawienie Lissy stawało się chłodniejsze, a przyjacielskie spojrzenia, którymi Christian ją obdarzał, gasły. − Więc to prawda? – zapytała Mia, nieświadoma dramatu rozwijającego się wokół niej. Dymitr naprawdę… wrócił? Wymieniłyśmy z Lissą spojrzenia. − Tak – odpowiedziałam stanowczo. – Jest dampirem, ale nikt w to jeszcze nie wierzy, bo wszyscy są idiotami. − To się dopiero co stało, little dampir – ton Adriana był uprzejmy, mimo że temat wyraźnie był dla niego również niekomfortowy. – Nie możesz oczekiwać, że wszyscy nagle to zrozumieją. − Ale oni są idiotami – powiedziała gwałtownie Lissa. – Każdy, kto z nim rozmawia, może powiedzieć, że nie jest strzygą. Przekonuję ich do wypuszczenia go z celi, tak, żeby każdy mógł to zobaczyć na własne oczy. Chciałabym, by mogła naciskać trochę mocniej, abym mogła go zobaczyć, ale to nie był odpowiedni czas na takie rozmowy. Przypatrując się pomieszczeniu, zastanawiałam się, czy niektórzy ludzie mogli mieć problem w zaakceptowaniu Dymitra właśnie przez rolę, jaką odgrywał w uśmierceniu ich bliskich. Nie kontrolował sam siebie, ale to nie było wystarczające, by przywrócić zmarłych do życia. Ciągle czując się niekomfortowo w obecności Christiana, Lissa pozwoliła urosnąć swojemu niepokojowi. Chciała wyjść i sprawdzić co u Dymitra. − Jak długo musimy tu zostać? Czy jest więcej… − Kim ty do diabła jesteś? Nasza mała grupa obróciła się jednocześnie i zobaczyliśmy, że stoi przy nas Anthony. Biorąc pod uwagę to, że większość z nas była tu nielegalnie, mógł mówić do każdego. Ale opierając się na tym, gdzie skierowane było jego spojrzenie, nie było wątpliwości, kogo miał na myśli. Mówił do mnie.

Tłumaczenie: Electakate & EmmaEmily

– 204 –

Rozdział dwudziesty − NIE JESTEŚ MOROJEM! – KONTYNUOWAŁ. Właściwie to nie krzyczał, ale i tak zdecydowanie przykuwaliśmy uwagę ludzi stojących w pobliżu nas. – Jesteś Rose Hathaway, prawda? Jak śmiesz swoją nieczystą krwią naruszać świętość naszej… − Wystarczy – powiedział nagle donośny głos. – Zajmę się tym. Nawet z zakrytą twarzą, nie było szans pomylić tego głosu. Tatiana wkroczyła z godnością obok gościa, ubrana w srebrną maskę z kwiatami i szarą sukienkę z długimi rękawami. Prawdopodobnie widziałam ją już wcześniej gdzieś w tłumie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Dopóki się nie odezwała, dopasowywała się do całej reszty. Teraz całe pomieszczenie ucichło. Za Tatianą nadbiegła Daniela Iwaszkow, a kiedy mnie poznała, jej oczy rozszerzyły się pod maską. − Adrian… – zaczęła, ale Tatiana przejęła kontrolę nad sytuacją. − Chodź ze mną. Nie było wątpliwości, że rozkaz skierowany był do mnie, jak i że go wykonam. Odwróciła się i szybko ruszyła w stronę wejścia do pomieszczenia. Pospieszyłam za nią, tak jak Adrian i Daniela. Jak tylko wyszliśmy na zewnątrz, do korytarza oświeconego pochodniami, Daniela odwróciła się do Adriana. − Co ty sobie myślałeś? Wiesz, że nie mam nic przeciwko, żebyś przyprowadzał Rose na niektóre wydarzenia, ale to było… − Niestosowne – powiedziała rzeczowo Tatiana. – Chociaż, być może wypada, aby dampirka widziała jak bardzo szanuje się poświęcenie jej ludzi. To spowodowało, że wśród nas zapadła chwila ciszy. Daniela ogarnęła się jako pierwsza. − Tak, ale tradycja mówi, że… Tatiana znowu jej przerwała. − Doskonale sobie zdaję sprawę z tradycji. To poważne naruszenie etykiety, ale obec ność Rosemarie z pewnością nie umniejszyło naszych intencji. Utrata Priscilli… Tatiana nie do końca to w sobie zdusiła, tracąc trochę ze swojego zwykłego opanowania. Nie myślałam o niej jak o kimś, kto ma najlepszą przyjaciółkę, ale Priscilla była czymś w tym rodzaju. Jak ja bym się zachowywała, gdybym straciła Lissę? Nie byłabym nawet bliska takiemu kontrolowaniu się. − Utrata Priscilli jest czymś, co będę odczuwać przez bardzo długi okres czasu. – Wykrztusiła w końcu Tatiana. Jej ostre spojrzenie skierowało się na mnie. – I mam nadzieję, że naprawdę rozumiesz jak bardzo potrzebujemy i cenimy ciebie, oraz wszystkich innych strażników. Wiem, że twoja rasa czasem czuje się niedoceniana. Ale tacy nie jesteście. Ci, którzy zginęli, zostawili po sobie w naszych szeregach zie jącą dziurę, taką, która zostawiła nas jeszcze bardziej bezbronnych, o czym zapewne musisz wiedzieć. – 205 –

Kiwnęłam głową, nadal zaskoczona, że Tatiana nie wrzeszczała na mnie, żebym się wynosiła. − To wielka strata – powiedziałam. – A sytuacja staje się jeszcze gorsza, jeśli weźmie się pod uwagę, że najwięcej szkód wyrządza nasza liczba, zwłaszcza odkąd strzygi tworzą duże grupy. Nie zawsze możemy do tego się dostosować. Tatiana pokiwała głową, wydając się miło zaskoczona, że w czymś się zgadzałyśmy. No to było nas dwie. − Wiedziałam, że zrozumiesz. Jednak… – Odwróciła się do Adriana. – Nie powinieneś był tego robić. Trzeba utrzymywać pewne granice przyzwoitości. Adrian był zaskakująco potulny. − Przepraszam ciociu Tatiano. Po prostu pomyślałem, że to było coś, co Rose powinna zobaczyć. − Zatrzymasz to dla siebie, prawda? – zapytała Daniela, odwracając się do mnie. – Wielu gości jest bardzo, ale to bardzo konserwatywnych. Nie chcieliby, żeby to wyszło na zewnątrz. Że spotkali się przy blasku ognia i bawili w przebieranki? Tak, mogę sobie wyobrazić, że chcą to utrzymać w tajemnicy. − Nikomu nie powiem – zapewniłam ich. − Dobrze – powiedziała Tatiana. – Teraz, prawdopodobnie w dalszym ciągu powinnaś wyjść zanim… czy to Christian Ozera? – Jej wzrok przesunął się z powrotem w stronę zatłoczonego pomieszczenia. − Tak – odpowiedzieliśmy oboje z Adrianem. − On nie dostał zaproszenia! – wykrzyknęła Daniela. – Czy to również twoja sprawka? − To nie moja sprawka, tylko raczej mojego geniuszu – powiedział Adrian. − Wątpię żeby ktokolwiek się dowiedział, dopóki będzie się zachowywał przyzwoicie – powiedziała Tatiana z westchnieniem. – Jestem pewna, że wykorzysta każdą okazję, żeby móc porozmawiać z Wasylissą. − Och – walnęłam bez zastanowienia. – To nie jest Lissa. – Lissa aktualnie odwróciła się plecami do Christiana i rozmawiała z kimś innym, jednocześnie rzucając niespokojne spojrzenie w stronę drzwi, na mnie. − Więc kto to jest? – zapytała Tatiana. Cholera. − To jest, um, Mia Rinaldi. Jest naszą przyjaciółką ze Św. Władimira. – Niemal rozwa żałam kłamstwo i podanie jej jakiegoś arystokratycznego nazwiska. Niektóre rodzi ny były tak duże, że było niemożliwym nadążać za wszystkimi. − Rinaldi. – Tatiana zmarszczyła brwi. – Myślę, że znam służącego, który ma takie na zwisko. Właściwie, to byłam nawet pod wrażeniem, że znała ludzi, którzy dla niej pracowali. Po raz kolejny moja opinia na jej temat uległa zmianie.

– 206 –

− Służący? – zapytała Daniela, posyłając swojemu synowi ostrzegające spojrzenie. – Czy jest ktoś jeszcze, o kim powinnam wiedzieć? − Nie. Gdybym miał więcej czasu, prawdopodobnie mógłbym tu dostarczyć Eddiego. Do diabła, może nawet Podlotka. Daniela wyglądała na zgorszoną. − Czy ty właśnie powiedziałeś Podlotek? − To tylko taki żart – powiedziałam pośpiesznie, nie chcąc pogarszać sytuacji. Obawiałam się tego, jak Adrian mógłby odpowiedzieć. – Czasami tak nazywamy naszą przyjaciółkę, Jill Mastrano. Ani Tatiana, ani Daniela wcale nie wydawały się uważać, że to był żart. − No cóż, wydaje się, że nikt nie zauważył, że nie należą do grupy – powiedziała Daniela, kiwając głową w stronę Christiana i Mii. – Jednak bez dwóch zdań rozejdą się plotki o tym, jak Rose przerwała to wydarzenie. − Przepraszam – powiedziałam, czując się źle, że mogłam sprawić jej kłopoty. − W tej chwili już nic na to nie poradzisz – powiedziała ze znużeniem Tatiana. – Po winnaś teraz wyjść, żeby wszyscy myśleli, że zostałaś mocno ukarana. Adrianie, ty wrócisz z nami i upewnisz się, że żaden z twoich pozostałych „gości”, nie wzbudzi żadnej uwagi. I nie rób ponownie czegoś takiego. − Nie zrobię – powiedział niemal przekonująco. Cała ich trójka zaczęła się odwracać, zostawiając mnie, żebym ukradkiem się oddaliła, ale Tatiana zatrzymała się i spojrzała do tyłu. − Czy to było niewłaściwe czy nie, nie zapominaj o tym, co tu zobaczyłaś. Naprawdę potrzebujemy strażników. Kiwnęłam głową i zalał mnie rumieniec dumy za jej uznanie. A potem wraz z innymi wróciła do pomieszczenia. Obserwowałam ich tęsknie, nienawidząc tego, że każdy tam myślał, że zostałam wywalona w hańbie. Biorąc pod uwagę, że to mogło się skończyć dla mnie dużo gorzej, zdecydowałam, że zacznę liczyć swoje błogosławieństwa. Ściągnęłam maskę, nie mając już nic więcej do ukrycia i ruszyłam na długą wędrówkę w górę i na zewnątrz. Nie doszłam zbyt daleko, kiedy ktoś pojawił się naprzeciwko mnie. To, że niemal podskoczyłam na trzy metry do góry, świadczyło o tym, jak bardzo byłam zaabsorbowana. − Michaił! – krzyknęłam. – Na śmierć mnie wystraszyłeś. Co ty tu robisz? − Właściwie, to szukałem ciebie. – Wyglądał na niespokojnego i zdenerwowanego. – Zostałem odesłany wcześniej do twojego budynku, ale nie było cię tam. − Tak, byłam na Maskaradzie Potępionych. Gapił się na mnie w osłupieniu. − − − −

Nieważne. Co jest? Myślę, że możemy mieć szansę. Szansę na co? Słyszałem, że próbowałaś się zobaczyć dzisiaj z Dymitrem.

– 207 –

Ach, tak. Temat o którym zdecydowanie chciałam myśleć jeszcze więcej. − Tak. ‘Próbowałam’ jest całkiem optymistyczną wersją. On nie chciał się ze mną zobaczyć, nieważne że armia strażników mnie od tego odciągała. Michaił przesunął się niezręcznie, badawczo rozglądając się dookoła, jak przerażone zwierzątko. − Właśnie dlatego cię szukałem. − W porządku, naprawdę nie nadążam za tym wszystkim. – Zaczęła mnie również boleć głowa od wina. Michaił wziął głęboki wdech, a potem wypuścił powietrze. − Myślę, że mogę cię przemycić, żebyś się z nim zobaczyła. Czekałam przez chwilę, zastanawiając się, czy była jakaś pointa czy może to wszystko było jakimś złudzeniem, wywołanym przez moje podekscytowanie. Nie. Twarz Michaiła była śmiertelnie poważna, a podczas gdy nadal nie znałam go zbyt dobrze, załapałam wystarczająco dużo, żeby zdać sobie sprawę, że naprawdę sobie nie żartował. − Jak? – zapytałam. – Próbowałam i… Michaił skinął na mnie palcem, żebym poszła za nim. − Chodź, a wszystko ci wyjaśnię. Nie mamy za wiele czasu. Nie miałam zamiaru marnować takiej okazji i pospieszyłam za nim. − Czy coś się stało? – zapytałam, kiedy już nadgoniłam jego dłuższy krok. − Czy… czy on o mnie pytał? – To było więcej, niż śmiałam mieć nadzieję. Użycie słowa przemycić przez Michaiła i tak niespecjalnie potwierdzało ten pomysł. − Zmniejszyli jego straż – wyjaśnił Michaił. − Naprawdę? Do ilu? Podczas wizyty Lissy, było ich tam około tuzina, w tym jej eskorta. Jeśli odzyskali zdrowy rozsądek i zauważyli, że potrzebowali tylko jednej czy dwóch osób do pilnowania Dymitra, to dawało nadzieję, że wszyscy inni zaakceptują fakt, że już nie był strzygą. − Zredukowali ją do pięciu strażników. − Och. – Nie za dobrze. Ale też nie tragicznie. – Domyślam się, że to nawet oznacza, że są nieco bliżej uwierzenia, że teraz nie jest niebezpieczny? Michaił wzruszył ramionami, utrzymując swój wzrok na drodze przed nami. Podczas Death Watch padało, więc nadal wilgotne powietrze było nieco chłodne. − Niektórzy ze strażników tak. Ale potrzeba królewskiego dekretu od Rady, żeby oficjalnie ogłosić czym jest. Niemal się zatrzymałam.

– 208 –

− Ogłosić czym jest?! – krzyknęłam. – On nie jest czymś! Jest osobą. Dampirem, tak jak my. − Wiem, ale to jest poza naszą kontrolą. − Masz rację. Przepraszam – burknęłam. Nie było sensu krzyczeć na posłańca. – No cóż, mam nadzieję, że ruszą swoje tyłki i wkrótce podejmą decyzję. Cisza, która nastąpiła, wyrażała więcej niż tysiąc słów. Rzuciłam Michaiłowi piorunujące spojrzenie. − Co? Czego mi nie mówisz? – domagałam się. Wzruszył ramionami. − Według plotek, teraz Rada debatuje nad jakąś inną grubą sprawą, która ma pierwszeństwo. To mnie również rozwścieczyło. Co mogło mieć pierwszeństwo przed Dymitrem? Uspokój się, Rose. Bądź spokojna. Skup się. Nie pozwól ciemności jeszcze tego pogarszać. Zawsze walczyłam, żeby to pozostało głęboko we mnie zakopane, ale często wybuchałam w chwilach stresu. A to? Tak, to zdecydowanie był stresujący okres. Wróciłam do początkowego tematu. Dotarliśmy do budynku, w którym trzymano więźniów i zrobiliśmy dwie czynności na raz. − Nawet jeśli zmniejszyli ilość straży przy Dymitrze, nadal mnie nie wpuszczą. Ci, którzy tam są, będą wiedzieli, że kazano trzymać mi się z dala. − Mój przyjaciel właśnie przejął przednią zmianę. Nie będziemy mieli wiele czasu, ale powie strażnikom w okolicy więziennej, że zostałaś upoważniona do zejścia na dół. Michaił już prawie otwierał drzwi, kiedy go powstrzymałam kładąc swoją dłoń na jego ramieniu. − Dlaczego to dla mnie robisz? Rada Morojów może nie uważać sprawy Dymitra za wielką, ale strażnicy tak. Możesz wpaść w wielkie kłopoty. Spojrzał w dół na mnie, znowu z niewielkim, gorzkim uśmiechem. − Naprawdę musisz pytać? Przemyślałam to. − Nie – powiedziałam miękko. − Kiedy straciłem Sonię… – Michaił na chwilę przymknął oczy, a kiedy je otworzył, wydawał się wpatrywać w przeszłość. – Kiedy ją straciłem, nie chciałem dalej ruszyć z życiem. Była dobrą osobą – naprawdę. Zmieniła się w strzygę w akcie desperacji. Nie widziała innego sposobu, żeby się ratować od ducha. Oddałbym wszystko – wszystko – żeby mieć szansę jej pomóc, naprawić sprawy pomiędzy nami. Nie wiem czy to kiedykolwiek będzie dla nas możliwe, ale właśnie teraz jest to możliwe dla ciebie. Nie mogę ci pozwolić tego stracić. Z tym, wpuścił nas do środka i rzeczywiście, był tam na zmianie inny strażnik. Tak jak powiedział Michaił, facet zadzwonił na dół, żeby powiedzieć strażnikom więzienia, że Dymitr ma gościa. Przyjaciel Michaiła wydawał się tym wszystkim niewiarygodnie – 209 –

zdenerwowany, co było dosyć zrozumiałe. Nadal jednak chciał pomóc. Pomyślałam, że to właśnie było niesamowite, co przyjaciele zrobią dla siebie nawzajem. Te ostatnie parę tygodni było tego niezaprzeczalnym dowodem. Dokładnie tak jak podczas wizyty Lissy, dwóch strażników pojawiło się, żeby mnie odeskortować na dół. Pamiętałam ich z czasu pobytu w jej głowie. Wydawali się być zaskoczeni, że mnie widzą. Gdyby podsłuchali, jak Dymitr stanowczo mówił, że nie chce żebym go odwiedzała, wtedy moja obecność rzeczywiście mogłaby być szokująca. Ale z tego co im było wiadomo do tej pory, ktoś u władzy zezwolił na mój pobyt tutaj, więc nie zadawali żadnych pytań. Kiedy schodziliśmy na dół, Michaił wlekł się za nami, a ja poczułam jak serce i oddech mi przyspieszają. Dymitr. Już prawie widziałam się z Dymitrem. Co ja powiem? Co ja zrobię? To było niemal za wiele do pojęcia. Musiałam się mentalnie besztać, żebym się skupiła, albo w przeciwnym razie, pogrążyłabym się w oniemiałym szoku. Kiedy dotarliśmy do korytarza, na którym znajdowały się cele, zauważyłam dwóch strażników stojących przed celą Dymitra, jednego na końcu i dwóch innych przy wejściu, przez które wchodziliśmy. Zatrzymałam się, zaniepokojona na myśl, że inni będą podsłuchiwać moją rozmowę z Dymitrem. Nie chciałam publiczności, tak jak Lissa, ale ze względu na tutejszy nacisk na środki bezpieczeństwa, mogę nie mieć wyboru. − Mogę mieć nieco prywatności? – zapytałam. Jeden z członków mojej eskorty pokręcił głową. − Oficjalne rozkazy. Dwóch strażników musi być na posterunku przy celi przez cały czas. − Jest strażniczką – zauważył spokojnie Michał. – I ja też. Wpuść nas. Reszta może poczekać przy drzwiach. Posłałam Michaiłowi pełne wdzięczności spojrzenie. Mogłam uporać się z jego obecnością w pobliżu. Reszta, dochodząc do wniosku że będziemy wystarczająco bezpieczni, przesunęła się po cichu ku końcom korytarza. To nie była zupełna i całkowita prywatność, ale nie będą wszystkiego słyszeli. Moje serce gotowe było wystrzelić z piersi, kiedy z Michaiłem szliśmy do celi Dymitra i stanęliśmy naprzeciw niej. Siedział niemal tak samo, jak wtedy, kiedy przybyła Lissa: na łóżku, zwinięty w kłębek, plecami do nas. Słowa utknęły mi w gardle. Wszystkie logiczne myśli wyleciały mi z głowy. To było tak, jakbym zupełnie zapomniała po co tu przyszłam. − Dymitr – powiedziałam. A przynajmniej próbowałam to powiedzieć. Nieco mnie zatkało, więc dźwięki, które wydobyły się z moich ust, były nieco przeinaczone. Jednak widocznie tyle wystarczyło, ponieważ plecy Dymitra nagle zesztywniały. Nie odwrócił się. − Dymitr – powtórzyłam, tym razem wyraźniej. – To… ja.

– 210 –

Nie musiałam mówić nic więcej. Wiedział już z pierwszej próby wymówienia jego imienia, kim byłam. Miałam przeczucie, że poznałby mój głos w każdej sytuacji. Prawdopodobnie znał odgłos bicia mojego serca i oddechu. Jako że tak było, myślę że przestałam oddychać, kiedy czekałam na jego odpowiedź. A kiedy nadeszła, nieco się rozczarowałam. − Nie. − Co, nie? – zapytałam. – Jak, nie, to nie ja? W wyrazie frustracji wypuścił powietrze, co brzmiało niemal – ale nie do końca – jak zwykł kiedyś robić, kiedy na naszych treningach zrobiłam coś szczególnie absurdalnego. − Nie, jak nie chcę się z tobą widzieć. – Jego głos był napięty z emocji. – Nie powinni byli cię wpuścić. − Tak. No cóż, powiedzmy że udało mi się to tak zorganizować, żeby uniknąć proble mów. − Oczywiście, że ci się udało. Nadal nie stanął ze mną twarzą w twarz, co było męczarnią. Rzuciłam okiem na Michaiła, który zachęcająco kiwnął głową. Domyślałam się, że powinnam być szczęśliwa, że Dymitr w ogóle ze mną rozmawiał. − − − − −

Musiałam cię zobaczyć. Musiałam się dowiedzieć, czy z tobą wszystko w porządku. Jestem pewien, że Lissa już ci przekazała najświeższe nowiny. Musiałam to zobaczyć na własne oczy. Cóż, teraz widzisz. Wszystko co widzę, to twoje plecy.

To było doprowadzające do szału, jednak każde słowo jakie z niego wyciągnęłam, było darem. Miałam wrażenie, że minęły tysiące lat, odkąd słyszałam jego głos. Tak jak wcześniej, zastanawiałam się jak w ogóle mogłam kiedykolwiek pomylić Dymitra z Syberii z tym. W obydwu miejscach, jego głos brzmiał identycznie, ten sam ton i akcent, jednak jako strzygi, jego słowa zawsze zostawiały ziąb w powietrzu. Ten był ciepły. Słodki i aksamitny i owijały mnie wszystkie rodzaje fantastycznych rzeczy, nie ważne jak okropne rzeczy mówił. − Nie chcę cię tutaj – powiedział stanowczo Dymitr. – Nie chcę cię widzieć. Chwilę mi zajęło opracowanie strategii. Dymitra nadal otaczało to depresyjne, rozpaczliwe poczucie. Lissa podeszła do tego, ze swoją życzliwością i współczuciem. Przebiła się przez jego mury obronne, jednak sporo z tego zawdzięczała jego postrzeganiu jej, jako swojego zbawiciela. Mogę spróbować podobnej taktyki. Mogę być łagodna, pomocna i przepełniona miłością – wszystko to było prawdą. Kochałam go. Tak bardzo chciałam mu pomóc. Jednak nie byłam pewna, czy ta szczególna metoda zadziała ze mną. Rose Hathaway nie zawsze była znana z delikatnego podejścia. Jednakże, zagrałam na jego poczuciu obowiązku. − Nie możesz mnie ignorować – powiedziałam, próbując utrzymywać swój głos na takim poziomie, by był poza zasięgiem słuchu innych strażników. – Jesteś moim dłuż nikiem. Ocaliłam cię. Zapadła chwila ciszy. − Lissa mnie ocaliła – powiedział ostrożnie. – 211 –

W mojej klatce piersiowej zapaliła się złość, dokładnie tak jak wtedy, kiedy obserwowałam wizytę Lissy. Jak on mógł cenić ją tak wysoko, a mnie nie? − Jak sądzisz, jak udało jej się dojść do tego punktu? – naciskałam. – Jak sądzisz, jak dowiedziała się, jak cię ocalić? Masz pojęcie, przez co musieliśmy – przez co musiałam – przejść, żeby dostać tą informację? Uważasz, że moja podróż na Syberię była szalona? Wierz mi, nawet nie byłeś bliski widzenia szaleństwa. Znasz mnie. Wiesz do czego jestem zdolna. A tym razem pobiłam własne rekordy. Jesteś. Moim. Dłużnikiem. To było brutalne, ale potrzebowałam jakiejkolwiek reakcji od niego. Jakiś emocji. I dostałam. Odwrócił się gwałtownie z iskrzącymi oczami i z mocą buzującą przez całe jego ciało. Jak zawsze, jego ruchy były zarówno dzikie i pełne gracji. Podobnie jego głos był mieszaniną emocji: złości, frustracji i troski. − W takim razie, najlepszą rzeczą jaką mogę zrobić, jest… Zamarł. Te brązowe oczy, które były zwężone ze zdenerwowania, nagle rozszerzyły się w… czym? Zdumieniu? Strachu? Albo może w tym ogłuszonym uczuciu, którego doświadczałam, kiedy go widziałam? Ponieważ nagle, byłam całkiem pewna, że doznawał tej samej rzeczy, co ja wcześniej. Widział mnie parę razy na Syberii. Dopiero co mnie widział zeszłej nocy w magazynie. Ale teraz… teraz naprawdę spojrzał na mnie, na własne oczy. Teraz już nie był strzygą, a jego cały świat był inny. Jego pogląd i uczucia były inne. Nawet jego dusza była inna. To był jeden z tych momentów, kiedy ludzie rozmawiali o swoich życiach, które przemykały im przed oczami. Ponieważ kiedy wpatrywaliśmy się w siebie nawzajem, oczyma umysłu widziałam każdą część naszego związku. Przypomniałam sobie jaki był silny i niezwyciężony kiedy się spotkaliśmy po raz pierwszy, kiedy przyszedł by zabrać mnie i Lissę z powrotem do ośrodka morojskiej społeczności. Przypomniałam sobie delikatność jego dotyku, kiedy bandażował moje zakrwawione i poturbowane dłonie. Przypomniałam sobie, jak trzymał mnie w swoich ramionach, po tym jak córka Wiktora, Natalie, zaatakowała mnie. Przede wszystkim jednak, przypomniałam sobie tę noc, kiedy byliśmy razem w chatce, tuż przed tym, jak strzygi go zabrały. Rok. Znaliśmy się zaledwie rok, ale zdążyliśmy w tym czasie przeżyć niemal całe życie. Z tego jak badawczo mi się przyglądał, wiedziałam, że on również zdawał sobie z tego sprawę. Jego spojrzenie było wszechpotężne, obejmowało każdy szczegół moich rysów i je uzupełniał. Słabo usiłowałam sobie przypomnieć, jak dzisiaj wyglądałam. Nadal miałam na sobie sukienkę z sekretnego spotkania i wiedziałam, że wyglądała na mnie dobrze. Oczy miałam prawdopodobnie przekrwione od wcześniejszego płaczu, a miałam czas tylko na szybkie przeczesanie włosów zanim wyszłam z Adrianem. Jakoś wątpiłam, żeby coś z tych rzeczy miało jakiekolwiek znaczenie. Sposób, w jaki Dymitr patrzył na mnie… potwierdzał wszystko, co podejrzewałam. Uczucia, jakie żywił wobec mnie, zanim został przemieniony – uczucia, które stały się pokręcone, kiedy był strzygą – nadal gdzież tam tkwiły. Musiały tkwić. Może Lissa była jego wybawcą. Może reszta Dworu myślała, że była boginią. Właśnie wtedy wiedziałam już, że nie ważne w jak bardzo opłakanym stanie byłam, albo jak ślepo próbował utrzymać niewzruszony wyraz twarzy, dla niego ja byłam boginią. – 212 –

Przełknął ślinę i siłą zebrał się do kupy, dokładnie tak jak zawsze. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają. − W takim razie, najlepszą rzeczą jaką mogę zrobić – spokojnie kontynuował – jest trzymać się od ciebie z daleka. To najlepszy sposób, żeby spłacić dług. Ciężko mi było utrzymać kontrolę i coś w stylu logicznej konwersacji. Byłam tak oniemiała, jak on. Byłam także oburzona. − Lissie zaoferowałeś, że odpłacisz się zostając przy jej boku na zawsze! − Nie zrobiłem… – na chwilę odwrócił wzrok, po raz kolejny walcząc o kontrolę nad sobą, a potem znowu podniósł go na mnie. – Nie zrobiłem jej tych rzeczy, co tobie. − To nie byłeś ty! Nie obchodzi mnie to. – Mój temperament znowu zaczął płonąć. − Jak wielu?! – krzyknął. – Jak wielu strażników zginęło poprzedniej nocy z mojej winy? − Ja… myślę, że sześciu albo siedmiu. – Brutalne straty. Poczułam niewielkie ukłucie żalu w piersi, przywołując imiona wyczytane w pomieszczeniu w podziemiach. − Sześciu albo siedmiu – powtórzył Dymitr matowo, a w jego głosie brzmiała udręka. – Martwych w ciągu jednej nocy. Przeze mnie. − Nie działałeś sam! I mówiłam ci, to nie byłeś ty. Nie mogłeś się kontrolować. To dla mnie nie ma znaczenia… − Ale ma znaczenie dla mnie! – krzyknął, a jego głos zadźwięczał na całym korytarzu. Strażnicy z obu końców przestąpili z nogi na nogę, ale nie zbliżyli się. Kiedy Dymitr znowu się odezwał, mówił już ciszej, ale nadal trząsł się z burzliwych emocji. – To ma znaczenie dla mnie. Właśnie tego nie łapiesz. Nie możesz zrozumieć. Nie mo żesz zrozumieć jak to jest wiedzieć, co zrobiłem. Ten cały czas bycia strzygą… teraz jest jak sen, ale taki, który wyraźnie pamiętam. Nie ma dla mnie wybaczenia. A to, co się stało z tobą? To pamiętam najbardziej. Wszystko co zrobiłem. Wszystko co chciałem zrobić. − Teraz już nie masz zamiaru tego robić – argumentowałam. – Więc odpuść. Zanim… zanim to wszystko się stało, powiedziałeś, że możemy być razem. Że dostaniemy przydziały gdzieś w pobliżu siebie i… − Roza – przerwał, używając przezwiska wyrytego w moim sercu. Myślę, że mu się wymsknęło, nie mając tak naprawdę zamiaru nazwać mnie tak. Na jego ustach był skrzywiony uśmiech z gatunku tych, bez humoru. – Czy ty naprawdę sądzisz, że pozwolą mi kiedykolwiek ponownie zostać strażnikiem? Będzie cud, jeśli w ogóle pozwolą mi żyć! − Nieprawda. Kiedy już zdają sobie sprawę, że zmieniłeś się i naprawdę jesteś dawnym sobą… wszystko wróci do normy. Pokręcił smutnie głową. − Twój optymizm… twoja wiara, że możesz sprawić, że wszystko staje się możliwe. Och, Rose. To jedna z niesamowitych rzeczy w tobie. To również jedna z najbardziej irytujących rzeczy w tobie. − Wierzyłam, że można odwrócić twoją przemianę w strzygę – zauważyłam. – Może moja wiara w niemożliwe, mimo wszystko nie jest tak szalona. Ta rozmowa była taka posępna, tak rozdzierająca serce, jednak nadal przypominała mi niektóre z naszych starych sesji treningowych. Próbował mnie przekonać do jakiejś poważnej sprawy, a ja odpierałam to logiką Rose. Zwykle zapracowałabym tym na – 213 –

mieszaninę rozbawienia i irytacji. Miałam wrażenie, że to była tylko nieco inna sytuacja, a teraz jego postawa była taka sama. Ale to nie była sesja treningowa. Nie uśmiechnie się i nie przewróci oczami. To było na poważnie. To była sprawa życia lub śmierci. − Jestem ci wdzięczny za to, co zrobiłaś – powiedział formalnie, nadal walcząc o pa nowanie nad swoimi uczuciami. To była kolejna cecha, którą mieliśmy wspólną, oboje zwykle pracowaliśmy, żeby się kontrolować. Zawsze był w tym lepszy ode mnie. – Jestem twoim dłużnikiem. I to jest dług, którego nie mogę spłacić. Tak jak mówiłem, najlepszą rzeczą jaką mogę zrobić, jest usunąć się z twojego życia. − Jeśli zostaniesz częścią życia Lissy, nie będziesz mógł mnie unikać. − Ludzie mogą egzystować obok siebie bez… bez bycia czymkolwiek więcej niż to – powiedział stanowczo. To było takie w stylu Dymitra. Logika walczyła z emocjami. I właśnie wtedy to straciłam. Tak jak mówiłam, zawsze był lepszy w utrzymywaniu kontroli. A ja? Nie aż tak. Rzuciłam się w stronę krat, tak gwałtownie, że nawet Michaił się wzdrygnął. − Ale ja cię kocham! – odparowałam. – I wiem, że ty też mnie kochasz. Czy ty naprawdę sądzisz, że możesz spędzić resztę swojego życia ignorując to, kiedy będziesz w pobliżu mnie? Kłopot tkwił w tym, że przez bardzo długi okres czasu w Akademii, Dymitr dowiódł, że może właśnie tak robić. I był przygotowany, żeby spędzić resztę życia nie ujawniając swoich uczuć do mnie. − Kochasz mnie – powtórzyłam. – Wiem, że tak jest. Wyciągnęłam rękę przez kratki. Dużo mi brakowało żeby go dotknąć, ale moje palce sięgały do niego desperacko, jakby mogły nagle urosnąć i być w stanie nawiązać kontakt. To było wszystko, czego potrzebowałam. Jednego jego dotyku, żeby wiedzieć, że nadal mu zależało, jeden dotyk, by poczuć ciepło jego skóry i… − Czy to nie prawda – powiedział cicho Dymitr – że związałaś się z Adrianem Iwaszkowem? Ręka mi opadła. − − − −

Gd… Gdzie to usłyszałeś? Plotki się roznoszą – powiedział powtarzając to, co stwierdził kiedyś Michaił. Z pewnością – mruknęłam. Więc jesteś? – zapytał bardziej zdecydowanie.

Zanim odpowiedziałam, zawahałam się. Jeśli powiem mu prawdę, będzie miał więcej pola do popisu, żeby udowodnić swój punkt, żeby nas rozdzielić. Jednak nie mogłam mu skłamać. − Tak, ale… − Dobrze. – Nie jestem pewna jakiej reakcji się po nim spodziewałam. Zazdrości? Szoku? Zamiast tego, kiedy siedział oparty plecami o ścianę, wyglądał… jakby mu ulżyło. – Adrian jest lepszą osobą, niż wszyscy myślą. Będzie dla ciebie dobry. − Ale… – 214 –

− To jest właśnie twoja przyszłość, Rose. – Wróciło trochę to poczucie beznadziei, po stawy zmęczonego życiem. – Nie rozumiesz jak to jest przechodzić przez to, przez co ja przeszedłem, powrócić do życia po byciu strzygą. To zmienia wszystko. Nie chodzi tylko o to, że to, co ci zrobiłem, jest niewybaczalne. Wszystkie moje uczucia… moje emocje względem ciebie… zmieniły się. Nie czuję tego w ten sposób, jak kiedyś. Mogę być z powrotem dampirem, ale po tym, przez co przeszedłem… to mnie napiętnowało. To zmodyfikowało moją duszę. Teraz nie mogę nikogo kochać. Nie mogę – i nie kocham cię. Nie ma już niczego pomiędzy nami. Zmroziło mi krew. Nie chciałam wierzyć w jego słowa, nie po sposobie w jaki na mnie wcześniej patrzył. − Nie! To nieprawda! Kocham cię, a ty… − Straże! – zawołał Dymitr, a jego głos brzmiał tak głośno, że to cud, że cały budynek nie się nie zatrząsł. – Zabierzcie ją stąd. Zabierzcie ją stąd! Z niesamowitym strażniczym refleksem, strażnicy w okamgnieniu znaleźli się na dole w celi. Jako więzień, Dymitr nie mógł mieć żadnych żądań, ale władze z pewnością nie miały tutaj zamiaru wspierać sytuacji, która by tworzyła zamieszanie. Zaczęli zaganiać mnie z Michaiłem do wyjścia, ale stawiałam opór. − Nie, zaczekajcie… − Nie walcz – mruknął mi do ucha Michaił. – Nasz czas się kończy, a dzisiaj już i tak niczego nie zdziałasz. Chciałam protestować, ale słowa utknęły mi w ustach. Pozwoliłam strażnikom się wyprowadzić, ale nie dopóki nie rzuciłam Dymitrowi ostatniego, ociągającego się spojrzenia. Miał idealny, typowo strażniczy pusty wyraz twarzy, ale przenikliwość z jaką wpatrywał się za mną, upewniła mnie, że w środku niego działo się wiele rzeczy. Przyjaciel Michaiła nadal był na służbie na górze, co pozwoliło nam wyślizgnąć się bez wpadania w – zbyt wielkie – kłopoty. Jak tylko wyszliśmy na zewnątrz, zatrzymałam się i wściekle kopnęłam jeden ze schodków. − Cholera! – krzyknęłam. Parę morojów, przecinających dziedziniec – prawdopodobnie wracających do domu z jakiejś późnej imprezy – rzuciło mi zaskoczone spojrzenia. − Uspokój się – powiedział Michaił. – Widziałaś go dopiero pierwszy raz po przemia nie. Póki co, tylko tyle cudów możesz się spodziewać. Dojdzie do siebie. − Nie jestem taka pewna – burknęłam. Wzdychając, podniosłam wzrok do góry na niebo. Małe, rzadkie chmury przesuwały się po nim leniwie, ale ledwie je dostrzegałam. – Nie znasz go tak dobrze jak ja. Podczas gdy część mnie sądziła, że sporo z tego co mówił Dymitr rzeczywiście było reakcją na szok po powrocie do siebie, była jeszcze inna część mnie, która zastanawiała się nad tym. Znałam Dymitra. Znałam jego poczucie honoru, jego nieugięte wierzenia na temat tego, co było dobre, a co złe. Trwał przy tych wierzeniach. Żył według nich swoich życiem. Jeśli rzeczywiście, naprawdę wierzył, że właściwą rzeczą będzie unikanie mnie i pozwolenie, by związek pomiędzy nami zniknął, to, no cóż… były spore szanse, że może działać wedle tej idei, bez względu na naszą miłość. Tak jak wspominałam wcześniej, w Św. Władimirze z pewnością wykazał już sporą odporność. – 215 –

A co do reszty… ta część, że już mnie nie kochał, czy nie był zdolny kochać kogokolwiek… no cóż, to wszystko już było innym problemem, jeśli to była prawda. Obydwaj, Christian i Adrian, martwili się, że zostanie w nim jakaś część strzygi, ale ich obawy dotyczyły gwałtowności i żądzy rozlewu krwi. Ale nikt nie domyśliłby się tego: że bycie strzygą sprawiło, że jego serce stwardniało, zabijając jakąkolwiek szansę, by kochał kogokolwiek. Zabijając jakąkolwiek szansę by kochał mnie. Byłam całkiem pewna, że jeśli tak było, to moje serce też by umarło.

Tłumaczenie: Szazi

– 216 –

Rozdział dwudziesty pierwszy MICHAIŁ I JA NIEWIELE WIĘCEJ MOGLIŚMY powiedzieć do siebie po czymś takim. Nie chciałam by miał kłopoty z powodu tego co zrobił, więc pozwoliłam mu w ciszy wyprowadzić nas z budynku strażników. Gdy tylko znaleźliśmy się na zewnątrz, zobaczyłam jak niebo purpurowieje na wschodzie. Słońce było blisko wzejścia, oznaczając sam środek naszej nocy. Dzięki szybkiemu skokowi do umysłu Lissy dowiedziałam się, że Death Watch w końcu się skończyło i była właśnie w drodze powrotnej do swojego pokoju, ciągle martwiąc się o mnie i irytując z powodu tego, że Christian pokazał się tam z Mią. Poszłam za przykładem Lissy, zastanawiając się czy sen złagodzi agonię, jaką pozostawił w moim sercu Dymitr. Prawdopodobnie nie. Niemniej jednak podziękowałam Michaiłowi za pomoc i podjęte przez niego ryzyko. Ledwie skinął głową, jakby nie było nic, za co trzeba by mu dziękować. To było dokładnie to, czego sam oczekiwałby ode mnie, gdyby nasze role były odwrócone i to panna Karp byłaby zamknięta z a kratkami. Wróciłam do swojego łóżka zapadając w twardy sen, jednak moje sny były niespokojne. Raz po raz słyszałam jak Dymitr powtarza mi, że nie może mnie już dłużej kochać. To ciągle mnie uderzało, rozbijając moje serce na małe kawałeczki. W pewnej chwili to stało się czymś więcej niż sennym uderzaniem. Usłyszałam prawdziwe uderzanie. Ktoś dobijał się do moich drzwi i powoli wywlekłam się z tych okropnych snów. Z zaczerwienionymi oczami podeszłam do drzwi i znalazłam za nimi Adriana. Ta scena była odzwierciedleniem ostatniej nocy, kiedy przyszedł zaprosić mnie na Death Watch. Tylko że tym razem jego twarz była znacznie bardziej ponura. Przez sekundę myślałam, że słyszał o mojej wizycie u Dymitra. Albo że przez ciche wprowadzenie połowy swoich przyjaciół na tajny memoriał, wpadł w jeszcze większe kłopoty, niż myśleliśmy. − − − − −

Adrian... to dla ciebie wczesna pora... – rzuciłam okiem przez ramię na zegarek, odkrywając, że spałam do późna. Wcale nie jest wcześnie – zaprzeczył z ciągle poważną twarzą. – Dzieje się wiele rzeczy. Musiałem przyjść i przekazać ci wieści, zanim usłyszysz je od kogoś innego. Jakie wieści? Werdykt Rady. W końcu przyjęli tą wielką uchwałę, o której tyle debatowali. A ty zostałaś wezwana na tę debatę. Czekaj. Skończyli?

Przypomniałam sobie, co powiedział Michaił; że Rada zajęła się tajemniczą sprawą. Jeśli już wszystko zostało zakończone, to mogli ruszyć dalej z czymś innym – powiedzmy jak z przyznaniem, że Dymitr znowu jest dampirem. − To świetne wieści. I jeśli to naprawdę było powiązane z tym, że Tatiana kazała przyprowadzić mnie i opisać swoje umiejętności... czy była realna szansa na to, że mogę zostać wybrana na strażnika Lissy? Czy królowa naprawdę przezwyciężyła swoje uprzedzenia? Ostatniej nocy wydawała się być naprawdę przyjazna. Adrian przyjrzał mi się z czymś, czego nigdy u nie go nie widziałam: z litością. − Nie masz zielonego pojęcia, prawda? − Zielonego pojęcia o czym? – 217 –

− Rose... – delikatnie położył rękę na moim ramieniu. – Rada po prostu uchwaliła dekret obniżający wiek strażnika do szesnastu lat. Dampiry skończą edukację, kiedy będą w drugiej klasie szkoły średniej, a potem wyjadą i dostaną przydziały. − Co? – Na pewno się przesłyszałam. − Wiesz jak panikowali w związku z ochroną i brakiem wystarczającej liczby strażników, prawda? – Westchnął. – To jest ich rozwiązanie na zwiększenie waszej liczby. − Ale oni są za młodzi! – zawołałam. – Jak ktokolwiek może myśleć, że szesnastolatki są gotowe na wyjście w świat i walczenie? − No cóż – powiedział Adrian – ponieważ ty zeznałaś, że są. Szczęka mi opadła, a wszystko wokół mnie zamarzło. Zeznałaś, że są... Nie. To nie mogło być możliwe. Adrian łagodnie szturchnął moje ramię, próbując wyrwać mnie z osłupienia. Chodź, oni ciągle nie mogą się zdecydować. Ogłosili otwarte posiedzenie. Niektórzy ludzie są... nieco zaniepokojeni. − Tak, domyślam się. −

Nie musiał mi powtarzać dwa razy. Natychmiast zaczęłam iść, ale uświadomiłam sobie, że jestem w piżamie. Szybko przebrałam się i przeczesałam włosy, ciągle nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie powiedział. Dwie minuty zajęło mi przygotowanie się i wyszliśmy. Adrian nie był zbytnio wysportowany, ale całkiem nieźle dotrzymywał mi kroku, kiedy kierowaliśmy się do sali obrad. −

Jak do tego doszło? – zapytałam. – Nie miałeś naprawdę na myśli tego, że to... że to co powiedziałam odegrało w tym znaczą rolę, prawda?

Chciałam aby moje słowa były pretensją, ale były raczej błagalną nutką. Nie przerywając kroku podpalił papierosa, a ja nie przejmowałam się udzieleniem mu za to ostrej nagany. −

−

Przez jakiś czas to zdecydowanie był gorący temat. Był nawet bardzo bliski głosowania. Osoby opowiadające się za, wiedziały że muszą przedstawić sporo dowodów by je wygrać. Byłaś ich główną zdobyczą: nastoletnia dampirka zabijająca strzygi na prawo i lewo tuż przed ukończeniem szkoły. Nie tak długo przed – mruknęłam, rozpalając w sobie furię.

Szesnaście? Czy oni byli poważni? To niedorzeczne. Fakt, że zostałam nieświadomie użyta by wspomóc ten dekret sprawił, że mnie zemdliło. Byłam głupia myśląc, że oni wszyscy zignorują moje łamanie reguł i po prostu będą afiszować się z nagrodzeniem mnie. Kiedy dotarliśmy na miejsce, w sali posiedzeń panował taki chaos, jak sugerował Adrian. Wprawdzie nie spędzałam wiele czasu na tego rodzaju spotkaniach, ale byłam całkiem pewna, że ludzie stojący w grupkach i krzyczący na siebie nie byli normalnym zjawiskiem. Herold Rady24 prawdopodobnie zazwyczaj nie wychodził z siebie, krzycząc chrapliwie i próbując zaprowadzić porządek w tłumie. Jedynym miejscem spokoju była przestrzeń, gdzie była Tatiana, cierpliwie siedząc na swoim miejscu przy centralnej części stołu, tak jak dyktowała etykieta obrad. Wyglądała na bardzo zadowoloną z siebie. Reszta jej współpracowników straciła całkowite poczucie 24

Herold czyli ktoś, kto pilnuje porządku obrad – przyp. Ginger – 218 –

dobrego wychowania i tak jak publiczność stała i kłóciła się między sobą, albo kimkolwiek innym gotowym wszcząć walkę. Nie pewna co robić w całym tym nieładzie, gapiłam się na nich w zdumieniu. −

Kto za czym głosował? – zapytałam.

Adrian przyjrzał się uważnie Radzie, po czym zaczął wyliczać ich na palcach. − Szelski, Ozera, Badica, Daszkow, Conta i Drozdow byli przeciwko. − Ozera? – spytałam zaskoczona. Nie znałam dobrze Evette, księżniczki Ozery, ale zawsze wydawała się dość sztywna i niemiła. Teraz zyskałam do niej nowy szacunek. Adrian kiwnął głową w stronę sporej grupki ludzi, do której z furią zwracała się Tasza. Jej oczy migotały, a ręce wściekle gestykulowały. − Evette została przekonana przez pewnych członków swojej rodziny. To sprawiło, że też się uśmiechnęłam, ale tylko na moment. To dobrze, że Tasza i Christian znowu są uznawani w swojej linii, ale reszta z naszych problemów ciągle istniała i dokopywała nam. Sama mogłam wydedukować resztę nazwisk. − Więc... Książę Iwaszkow głosował za – powiedziałam. Adrian wzruszył ramionami w sposobie przepraszającym za swoją rodzinę. – Tak jak Lazar, Zeklos, Tarus i Voda. To, że Vodowie głosowali za dodatkową ochroną wcale nie było zaskoczeniem, biorąc pod uwagę ostatnią rzeź na jednym z jego członków. Priscilla nie była nawet jeszcze w swoim grobie, a nowy książę Voda, Alexander, wydawał się wyraźnie nie pewny, co czynić ze swoim nagłym awansem. Obdarzyłam Adriana ostrym spojrzeniem. − To tylko pięć do sześciu. Och – nagle mnie olśniło. – Cholera. Królewski Tie–break. Morojski system głosowania tworzyło dwunastu członków, z których każdy reprezentował jedną z rodzin królewskich, i z dodatkowej osoby, którą był panujący król bądź królowa. Wprawdzie to często oznaczało, że jedna rodzina miała dwa głosy, odkąd monarcha rzadko głosował przeciwko swojej własnej rodzinie. Jednakże to się zdarzało. Mimo wszystko, system powinien mieć trzynaście głosów, zapobiegając remisowi. Tylko, że... powstał nowy problem. W radzie nie było już członka Dragomirów, co oznaczało, że remis mógł się zdarzyć. W tym rzadkim przypadku, morojskie prawo narzucało, że głos monarchy zyskiwał dodatkową ważność. Słyszałam, że to zawsze stanowiło kontrowersję, ale jednocześnie nie można było nic z tym zrobić. Remis w radzie mógł oznaczać, że nic nigdy nie zostanie uchwalone. Odkąd monarcha był wybierany, wielu wierzyło, że będzie on działał w najlepszym interesie morojów. − Tatiana była szósta – powiedziałam. – Jej głos przechylił szalę.

– 219 –

Rozglądając się dookoła, zobaczyłam nieco gniewu na twarzach tych, których rodziny głosowały przeciwko dekretowi. Najwyraźniej nie wszyscy wierzyli, że Tatiana działała w najlepszym interesie morojów. Obecność Lissy odezwała się do mnie przez więź, więc jej przybycie kilka chwil później nie było niespodzianką. Wiadomości szybko się roznosiły, chociaż ona jeszcze nie znała drobnych szczegółów. Adrian i ja machnęliśmy do niej. Była tak oniemiała, jak ja. − Jak oni mogli to zrobić? – zapytała. − Zbyt się boją, że ktoś może zmusić ich do uczenia się jak się bronić. Grupa Taszy stawała się zbyt głośna. Lissa pokręciła głową. −

Nie, nie tylko o to chodzi. To znaczy, dlaczego oni w ogóle podjęli obrady? Po tym co się stało tamtego dnia, powinniśmy być w żałobie – publicznej. Cały Dwór, a nie tylko jakieś tajne partie. Umarł przecież jeden z członków Rady! Czy oni nie mogli poczekać do pogrzebu?

W jej umyśle mogłam zobaczyć obrazy tej makabrycznej nocy, w której Priscilla umarła dosłownie na oczach Lissy. − Ale był łatwo wymienialny – powiedział nowy głos. Dołączył do nas Christian. Lissa odsunęła się od niego na kilka kroków, ciągle zła za Mię. – A teraz jest idealny czas. Ludzie, którzy tego chcieli, musieli rzucić się na swoja szansę. Za każdym razem, gdy jest jakaś wielka bitwa ze strzygami, wszyscy panikują. Strach sprawia, że dużo ludzi zaczyna się z tym zgadzać. I jeśli którykolwiek członek Rady nie był do tej pory zdecydowany, to ta bitwa prawdopodobnie wypchnęła ich z niepewności. To było całkiem rozsądne rozumowanie jak na Christiana. Lissa była pod wrażeniem, pomimo swoich spornych uczuć względem niego. Herold Rady w końcu zdołał sprawić, by jego głos przebijał się przez krzyki publiczności. Zastanawiałam się czy ta grupa zamknęłaby się, gdyby Tatiana osobiście zaczęła drzeć się, by się uciszyli. Ale nie. To przypuszczalnie było poniżej jej godności. Ciągle siedziała spokojnie na swoim miejscu, jakby nie działo się nic niezwykłego. Niemniej jednak, uspokojenie się i zajęcie swoich miejsc zajęło wszystkim kilka minut. Razem z przyjaciółmi szybko złapaliśmy pierwsze, jakie mogliśmy znaleźć. W osiągniętej w końcu ciszy i spokoju, wyglądający na znużonego Herold, oddał głos królowej. Uśmiechając się okazale do zgromadzenia, odezwała się do nich najbardziej władczym głosem. − Chcielibyśmy podziękować wszystkim za dzisiejsze przybycie i wyrażenie swoich..... opinii. Wiem, że niektórzy są ciągle niepewni tej decyzji, ale morojskie prawo dokonało postępu; prawo, które przez wieki tkwiło w miejscu. Wkrótce odbędzie się kolejna sesja, na której w uporządkowany sposób wysłuchamy tego, co macie do powiedzenia. – Coś mi mówiło, że to był pusty gest. Ludzie mogli mówić wszystko co chcieli, a ona i tak nie będzie słuchała. – Ta decyzja, ten werdykt, przyniesie morojom korzyści. Nasi strażnicy już są znakomici.

– 220 –

Posłała protekcjonalne skinienie głową w kierunku uroczyście ubranych strażników stojących wzdłuż ścian pomieszczenia. Nosili typowe, neutralne wyrazy twarzy, ale zgadywałam że tak jak ja, prawdopodobnie mieli ochotę zlinczować połowę Rady. − W rzeczywistości są tak znakomici, że trenują swoich uczniów by byli gotowi bronić nas w bardzo młodym wieku. Wszyscy będziemy bezpieczni od tragedii takich jak ta, która niedawno miała miejsce. Opuściła swoją głowę na moment, co było koniecznym pokazem rozpaczy. Przypomniałam sobie ostatnią noc, kiedy to łkała ubolewając nad Priscillą. Czy to była tylko gra? Czy śmierć jej najlepszej przyjaciółki była dogodną sposobnością dla Tatiany, by szybciej przepchnąć swój własny program? Oczywiście... z pewnością nie była tak zimna. Królowa uniosła głowę i mówiła dalej. − Będziemy szczęśliwi słysząc jak wyrażacie swoje opinie, chociaż względem naszego prawa, ta sprawa jest już przesądzona. Przyszłe sesje będą musiały zaczekać do czasu, aż minie odpowiedni okres żałobny względem niedawno zmarłych. Jej mowa i ton ciała zasugerowały, że to jest rzeczywiście zakończenie dyskusji. I wtedy impertynencki głos nagle przełamał cisze panującą w pomieszczeniu. Mój głos. − W takim razie, chciałabym wyrazić teraz swoją opinię. W środku mojej głowy Lissa krzyczała do mnie: siadaj, siadaj! Ale ja już byłam na nogach, poruszając się w kierunku stołu Rady. Zatrzymałam się w odległości wyrażającej szacunek, która pozwoliła im mnie zauważyć i nie kazała strażnikom natychmiast mnie stąd wywlec. Och tak, zauważyli mnie. Herold dostał jasnoczerwonych wypieków przez moje złamanie reguł. − Zachowujesz się nieodpowiednio i naruszasz cały protokół Rady! Natychmiast usiądź na swoje miejsce, zanim zostaniesz usunięta – rzucił okiem na strażników, jakby spodziewał się, że przyjdą mu w tej chwili z odsieczą. Żaden z nich się nie ruszył. Albo nie postrzegali mnie jako zagrożenie, albo zastanawiali się co miałam zamiar zrobić. Ja również się nad tym zastanawiałam. Nieznacznym, delikatnym gestem ręki, Tatiana odprawiła herolda. − Śmiało mogę powiedzieć, że dzisiaj było tak wiele naruszeń protokołu, że jeden incydent więcej nie zrobi różnicy. – Obdarowała mnie uprzejmym uśmiechem, który zdecydowanie zamierzał sprawić byśmy wyglądały jak przyjaciółki. – Poza tym, strażniczka Hathaway jest jednym z naszych najcenniejszych nabytków. Zawsze jestem ciekawa tego, co ma do powiedzenia. Naprawdę była? Czas się dowiedzieć. Swoje słowa zaadresowałam do Rady. − Ta rzecz, którą właśnie zrobiliście jest całkowicie i absolutnie szalona. – Uważałam za wielki wyczyn ze swojej strony, że nie użyłam żadnego obraźliwego słowa, a miałam w myślach kilka bardziej pasujących tu przymiotników. Kto powiedział, że – 221 –

nie rozumiem etykiety obrad? – Jak ktokolwiek z was może siedzieć tutaj i myśleć, że wysyłanie w świat szesnastolatków, by ryzykowali swoje życie, jest w porządku? − To tylko dwa lata różnicy – powiedział książę Tarus. – To nie jest tak, że wysyłamy dziesięciolatki. − Dwa lata to dużo. – Przez chwilę przypomniałam sobie czasy, kiedy sama byłam szesnastolatką. Co się stało przez te dwa lata? Uciekłam z Lissą, patrzyłam jak umierają przyjaciele, podróżowałam po świecie, zakochałam się... – W ciągu dwóch lat można przeżyć całe życie. A jeśli chcecie byśmy dalej stali na linii frontu – co większość z nas chętnie zrobi, gdy skończy edukację – to jesteście nam winni te dwa lata. Tym razem spojrzałam do tyłu na publiczność. Reakcje były mieszane. Niektórzy wyraźnie zgadzali się ze mną, kiwając głową. Niektórzy wyglądali jakby nic na świecie nie mogło zmienić ich poglądów na temat słuszności dekretu. Inni nie chcieli napotkać moich oczu... Czyżbym na nich wpłynęła? Czyżbym ich przekonała? Byli niezdecydowani? Zawstydzeni swoją własną samolubnością? Oni mogli być kluczami. − Wierz mi, chciałbym zobaczyć jak twoi ludzie cieszą się młodością – przemówił Nathan Iwaszkow. – Ale w chwili obecnej, nie mamy takiej opcji. Strzygi nadchodzą. Każdego dnia tracimy morojów i strażników. Posiadanie większej ilości obrońców w terenie, zatrzyma to. A tymczasem pozwalamy by dampirze umiejętności marnowały się przez te lata oczekiwania. Ten plan będzie ochraniał obie z naszych ras. − On szybciej powybija moich! – odpowiedziałam. Uświadamiając sobie, że mogę zacząć się drzeć jeśli stracę kontrolę, wzięłam głęboki oddech i mówiłam dalej. – Oni nie będą gotowi. Nie będą mieli całego treningu, jakiego potrzebują. I w tym momencie Tatiana sama zagrała mistrza ceremonii. −

Jednak swoimi własnymi słowami potwierdziłaś, że z pewnością byłaś gotowa w młodym wieku. Zabiłaś więcej strzyg przed skończeniem osiemnastu lat, niż niektórzy strażnicy przez całe swoje życie.

Wbiłam w nią swoje zwężone oczy. −

Ja – powiedziałam chłodno – miałam znakomitego instruktora. Tego, który jest obecnie zamknięty. Jeśli chcesz rozmawiać o marnujących się umiejętnościach, to idź i zajrzyj do swojego własnego więzienia.

Na widowni powstało lekkie zamieszanie, a uprzejma twarz Tatiany odrobinę stężała. −

−

To nie jest problem, którym się dzisiaj zajmujemy. Jest nim zwiększenie naszej obrony. Wydaje mi się, że sama nawet kiedyś przyznałaś, że w szeregach strażników są poważne braki. – Rzuciły się na mnie własne słowa z wczorajszej nocy. – Muszą zostać wypełnione. Ty i wielu z twoich kolegów udowodniliście, że jesteście zdolni nas obronić. Byliśmy wyjątkami! – To było egoistyczne, ale prawdziwe. – Nie wszyscy nowicjusze osiągnęli taki poziom.

W jej oku pojawił się niebezpieczny błysk, a jej głos ponownie stał się jedwabiście gładki.

– 222 –

−

No cóż, w takim razie być może potrzebujemy doskonalszego szkolenia. Być może powinniśmy wysłać cię do Św. Władimira albo jakiejś innej akademii, abyś mogła udoskonalić edukację swoich młodszych kolegów. Rozumiem, że twój zbliżający się przydział będzie etatem administracyjnym na Dworze. Gdybyś zechciała pomóc w uczynieniu tego dekretu pomyślnym, moglibyśmy zmienić ten przydział i w zamian zrobić z ciebie instruktora. To mogłoby przyśpieszyć twój powrót do zostania ochroniarzem.

Posłałam jej swój słynny groźny uśmiech. −

Nie próbuj – ostrzegłam – mi grozić, przekupywać albo szantażować. Kiedykolwiek. Nie spodobają ci się konsekwencje.

To mogło być zbyt dalekie posunięcie. Ludzie siedzący na sali wymienili zaskoczone spojrzenia. Niektóre z twarzy były zniesmaczone, jakby nie spodziewali się po mnie niczego lepszego. Rozpoznałam kilku z tych morojów. To byli ci, u których przypadkiem podsłuchałam rozmowę na temat mojego związku z Adrianem i opowieści, jak bardzo królowa tego nie znosiła. Podejrzewałam również, że było tu też wielu arystokratów z ostatniej nocnej ceremonii. Widzieli jak Tatiana wyprowadziła mnie z sali i bez wątpienia myśleli, że mój dzisiejszy wybuch i brak szacunku były pewnego rodzaju zemstą. Ale moroje nie byli jedynymi, którzy zareagowali. Niezależnie od tego czy podzielali moją opinię, kilku strażników wystąpiło naprzód. Upewniłam się, że stoję dokładnie tu gdzie byłam i zobaczyłam, że brak oznak strachu na twarzy Tatiany zatrzymał ich w miejscu. −

Coraz bardziej nuży nas ta konwersacja – powiedziała Tatiana, manewrując teraz arystokratycznym "my". – Możesz mówić dalej – i robić to we właściwy sposób – kiedy odbędzie się kolejne posiedzenie i będziemy otwarci na komentarze. Na razie, czy tego chcesz czy nie, ta uchwała zostaje przyjęta. Takie jest prawo.

Ona cię odprawia! Głos Lissy znowu rozbrzmiał w mojej głowie. Wycofaj się z tego zanim zrobisz coś, co wpakuje cię w prawdziwe kłopoty. Posprzeczasz się później. To było ironiczne, ponieważ byłam na krawędzi wybuchnięcia i wypuszczenia całej swojej wściekłości. Słowa Lissy zatrzymały mnie – ale nie z powodu swojej zawartości. Tylko przez samą Lissę. Kiedy wcześniej razem z Adrianem omawialiśmy rezultaty, zauważyłam pewną nieprawidłowość. − −

To nie było uczciwe głosowanie – oświadczyłam. – Nie było legalne. Teraz jesteś prawniczką, panno Hathaway? – Królowa była rozbawiona, a jej pominięcie mojego tytułu strażnika było jawnym brakiem szacunku. – Jeśli odnosisz się do głosu monarchy, który ma większą wagę niż głosy reszty Rady, to możemy cię zapewnić, że tak przez wieki działało prawo morojów w wielu sprawach.

Spojrzała na innych członków Rady, żaden z nich nie podniósł protestu. Nawet ci, którzy głosowali przeciwko niej nie mogli dopatrzyć się uchybienia z jej strony. −

Tak, ale nie głosowała cała Rada – powiedziałam. – Przez kilka ostatnich lat mieliście puste miejsce w Radzie – ale już nie. – Odwróciłam się i wskazałam ręką na miejsce, gdzie siedzieli moi przyjaciele. – Wasylissa Dragomir ma już osiemnaście lat i może wypełnić lukę po swojej rodzinie.

– 223 –

W całym tym chaosie jej urodziny zostały zapomniane – nawet przeze mnie. Oczy całej sali zwróciły się na Lissę, co jej się nie spodobało. Jednakże Lissa była przyzwyczajona do bycia w centrum publicznego zainteresowania. Wiedziała czego oczekiwano od arystokratów, jak wyglądać i się zachowywać. Tak więc zamiast kulić się pod spojrzeniami, usiadła prosto i patrzyła przed siebie z chłodną, królewską prezencją, która mówiła, że może w tej chwili podejść do stołu i zażądać prawa przysługującego jej z urodzenia. Czy to było jej własne wspaniałe nastawienie, czy może odrobina charyzmy ducha, prawie niemożliwym było odwrócenie od niej wzroku. Jej piękno miało swoją zwykłą świetlną jakość. Patrząc po sali dostrzegłam, że większość twarzy miało względem niej ten sam strach, który widziałam na całym Dworze. Transformacja Dymitra ciągle była zagadką, ale ci którzy wierzyli w to, faktycznie patrzyli na nią jak na jakiegoś rodzaju świętą. W oczach wielu ludzi stawała się przerysowana, zarówno w związku ze swoim nazwiskiem jak i tajemniczymi mocami – a teraz rzekomą możliwością przywrócenia strzygi. Zadowolona z siebie, z powrotem spojrzałam na Tatianę. −

Czy osiemnaście lat nie uprawnia do głosowania?

Szach–mat, suko. −

Tak – odpowiedziała wesoło. – Jeśli Dragomirowie mają kworum.

Nie chciałabym przyznać, że moje wspaniałe zwycięstwo zostało dokładnie rozbite w tym momencie, ale z pewnością straciło trochę swojego blasku. − −

Co? Kworum. Zgodnie z prawem, by morojska rodzina miała prawo głosu w Radzie, musi mieć rodzinę. Ona nie ma. Jest jedyna.

Gapiłam się na nią z niedowierzaniem. − Więc twierdzisz, że musi postarać się o dziecko, aby otrzymać prawo głosu? Tatiana skrzywiła się. − Oczywiście nie teraz. Jestem pewna, że któregoś dnia, owszem, będzie je miała. By rodzina mogła dostać prawo głosu, musi mieć przynajmniej dwóch członków, z których jeden musi mieć ukończone osiemnaście lat. To prawo morojów – prawo, które przez wieki było w księgach. Kilku ludzi wymieniło zmieszane i zaskoczone spojrzenia. To z pewnością nie było prawo, które znało wielu z nich. Oczywiście w tej sytuacji, gdy królewska linia została zredukowana do jednej osoby, to nie było prawo, które występowało w niedawnej historii, jeśli w ogóle kiedykolwiek się pojawiło. − To prawda – powiedziała niechętnie Ariana Szelski. – Czytałam to. Okej, w tym momencie moje olśniewające zwycięstwo legło w gruzach. Szelski było rodziną, której ufałam, a Ariana była starszą siostrą faceta, którego ochraniała moja mama. – 224 –

Ariana była kompletnym molem książkowym, a wiedząc że głosowała przeciwko wprowadzeniu ustawy o młodym wieku strażników, to mało prawdopodobne by oferowała ten skrawek dowodu, gdyby nie był prawdą. Nie mając więcej amunicji, wróciłam do starych sposobów. − To – powiedziałam do Tatiany – jest najbardziej popieprzone prawo, jakie kiedykolwiek słyszałam. No i stało się. Sala wybuchła wstrząsającą paplaniną, a Tatiana wyzbyła się jakichkolwiek pozorów życzliwości, które wcześniej przyczepiła na twarz. Pokonała herolda w jakichkolwiek rozkazach, które miał zamiar wydać. − Usunąć ją! – wrzasnęła Tatiana. Nawet w szybko wzrastającej wrzawie, jej głos wyraźnie przeleciał przez salę. – Nie będziemy tolerować tego rodzaju prostackiego zachowania! W mgnieniu oka miałam przy sobie strażników. Szczerze mówiąc, w tym jak często byłam ostatnio wywlekana z miejsc, było coś pociesznie znajomego. Nie walczyłam ze strażnikami, gdy prowadzili mnie do drzwi, ale nie pozwoliłam im również zabrać mnie z sali bez kilku słów pożegnania. − Mogłabyś zmienić prawo kworum, gdybyś chciała, ty świętoszkowata suko! – odkrzyknęłam do niej. – Przeinaczasz prawo, bo jesteś samolubna i się boisz! (czyt. srasz w majty! – przyp. Ginger) Popełniasz największy błąd swojego życia. Będziesz go żałowała! Poczekaj, a zobaczysz, będziesz pragnęła, żebyś nigdy nie przyłożyła do tego ręki! Nie miałam pojęcia czy ktokolwiek słyszał moja tyradę, bo sala powróciła do chaosu, który panował kiedy tu weszłam. Trójka strażników nie puściła mnie, dopóki nie wyszliśmy na zewnątrz. Kiedy już mnie uwolnili, przez chwilę wszyscy staliśmy skrępowani. − Co teraz? – spytałam. Próbowałam wyrzucić gniew ze swojego głosu. Ciągle byłam wściekła i doprowadzona do granicy, ale to nie była wina tych facetów. – Macie zamiar mnie zamknąć? Świadomość tego, że mogliby mnie odeskortować do Dymitra, była prawie jak nagroda. − Kazali cię tylko usunąć – zauważył jeden ze strażników. – Nikt nie powiedział co później z tobą zrobić. Inny strażnik, stary i siwy, ale ciągle wyglądający srogo, obdarzył mnie krzywym spojrzeniem. − Na twoim miejscu zmyłbym się stąd póki możesz, zanim naprawdę znajdą szansę na ukaranie cię. − Nie żeby nie znaleźli cię, jeśli zechcą – dodał pierwszy strażnik. I z tym cała trójka udała się z powrotem do środka, zostawiając mnie zmieszaną i zdenerwowaną. Moje ciało ciągle działało na wysokich obrotach. Zawsze wypełniała mnie frustracja, ilekroć miałam przed sobą sytuację, w której czułam się bezsilna. Całe to darcie się było po nic. Niczego nie osiągnęłam. – 225 –

−

Rose?

Wyrwałam się ze swoich wzburzonych uczuć i podniosłam wzrok na budynek. Starszy strażnik nie zniknął w środku, dalej stojąc w drzwiach. Jego twarz była stoicka, ale zdawało mi się, że widziałam iskry w jego oczach. −

Jeśli to cokolwiek jest warte – powiedział do mnie – to myślę, że byłaś fantastyczna.

Nie czułam za bardzo wesołości, ale moje wargi zdradziły mnie. Dzięki – powiedziałam. No cóż, być może osiągnęłam jedną rzecz.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 226 –

Rozdział dwudziesty drugi NIE POSŁUCHAŁAM RADY tego gościa i nie zmyłam się stamtąd, chociaż nie siedziałam także dokładnie na frontowych schodach. Pozostałam niedaleko wśród kępy wiśni, myśląc, że to tylko kwestia czasu zanim zebranie się skończy i ludzie zaczną się wysypywać zza drzwi. Kiedy minęło kilka minut i nic się nie działo, wślizgnęłam się do umysłu Lissy i odkryłam, że sprawy były nadal w pełnym wrzeniu. Pomimo, że Tatiana już drugi raz ogłosiła koniec zebrania, ludzie wciąż stali i kłócili się w grupach. Tasza stała w jednej z takich grup wraz z Lissą i Adrianem, wygłaszając jedno z natchnionych przemówień, w których była tak dobra. Tasza mogła nie być tak zimnie wyrachowana jak Tatiana, kiedy chodziło o ruchy polityczne, ale miała dobre wyczucie luk w systemie i dostrzegała szanse, gdy się pojawiały. Sprzeciwiała się dekretowi obniżającemu wiek. Była za tym, by uczyć morojów walki. Żadna z tych kwestii nie doprowadziła jej zbyt daleko, więc przeskoczyła do kolejnej świetnej rzeczy: Lissy. − Dlaczego spieramy się między sobą co do najlepszych metod zabijania strzyg, kiedy możemy je ocalić? – Tasza objęła Lissę jednym, a Adriana drugim ramieniem, wypychając ich na przód. Lissa wciąż utrzymywała swój spokojny, pewny siebie wygląd, ale Adrian sprawiał wrażenie gotowego do czmychnięcia, gdyby miał na to choć cień szansy. – Wasylissa, której osoba, tak przy okazji, rzeczywiście została pozbawiona sprawiedliwego głosu dzięki przestarzałemu prawu, pokazała, że strzygi mogą zostać przywrócone. − To nie zostało udowodnione! – wykrzyknął jakiś mężczyzna w tłumie. − Żartujesz sobie? – spytała kobieta obok niego. – Moja siostra była z grupą, która go sprowadziła z powrotem. Powiedziała, że definitywnie jest dampirem. Przebywał nawet na zewnątrz w słońcu! Tasza skinęła kobiecie głową z wyrazem aprobaty. − Ja także tam byłam. I teraz mamy dwóch użytkowników ducha zdolnych do robienia tego dla innych strzyg. Z całym respektem dla Taszy, nie popierałam jej w tym do końca. Ilość mocy – nie wspominając o wysiłku włożonym w zakołkowanie – jakiej Lissa potrzebowała z Dymitrem, była oszałamiająca. Uszkodziło to nawet chwilowo więź. Choć nie oznaczało to, że nie mogłaby zrobić tego ponownie. Czy też nie oznaczało, że nie chciałaby zrobić tego ponownie. Była po prostu naiwnie współczująca, wystarczająco, by rzucić się na linię ognia niosąc pomoc innym. Wiedziałam jednak, że im większą mocą użytkownik ducha władał, tym szybciej staczał się w dół, kierując się ku szaleństwu. I Adrian... Cóż, był prawie nieistotny w tej kwestii. Nawet, gdyby chciał ruszyć na kołkowanie strzyg, nie posiadał tego rodzaju leczniczej mocy, której potrzeba, by przywrócić choćby jedną – przynajmniej na razie. Wykorzystywanie swoich żywiołów na różne sposoby nie było dla morojów niczym niezwykłym. Niektórzy użytkownicy ognia, jak Christian, samodzielnie uczyli się kontroli nad płomieniami. Pozostali mogli użyć magii jedynie do, powiedzmy, ogrzania powietrza w pokoju. Podobnie do nich, Lissa i Adrian mieli swoje atuty. Jego największym sukcesem w leczeniu była naprawa złamania kości, a ona wciąż nie umiała chodzić w snach, nieważne jak dużo ćwiczyła.

– 227 –

Więc, tak naprawdę, Tasza miała tylko jednego użytkownika ducha zdolnego ratować Strzygi i ten jeden mógłby mieć problem z przemianą legionów tamtych potworów. Jednakże Tasza wydawała się być trochę tego świadoma. − Rada nie powinna tracić czasu na dekret obniżający wiek – kontynuowała. – Potrzebujemy sięgnąć po nasze zasoby do znajdywania większej ilości użytkowników ducha i szkolenia ich, by pomogli w ratowaniu strzyg. – Utkwiła swoje spojrzenie w kimś spośród tłumu. – Martin, czy twój brat nie został przemieniony wbrew swojej woli? Przy wystarczającej pracy, moglibyśmy sprowadzić go do ciebie z powrotem. Żywego. Takiego, jakim go znałeś. W innym wypadku po prostu zostanie zakołkowany, kiedy znajdą go strażnicy; i oczywiście będzie w międzyczasie dokonywał rzezi na niewinnych. Taa, Tasza była dobra. Mogła namalować dobrą wizję i niemal doprowadziła tego faceta, Martina do płaczu. Tak naprawdę nie wspomniała o ludziach, którzy przemienili się w strzygi dobrowolnie. Lissa, wciąż przy niej stojąc, nie była pewna co myśli o pomyśle na ratującą strzygi „armię ducha”, ale zauważyła, że to była tylko część kilku innych planów Taszy – w tym tego jednego, aby uzyskać prawo głosu dla Lissy. Tasza podkreślała umiejętności i charakter Lissy, szydząc z tego, co było wyraźnie przestarzałym prawem z czasów, które nie przewidywały nawet takiej sytuacji. Tasza ponadto zaznaczyła, że pełna Rada dwunastu rodów mogłaby wysłać wszystkim strzygom wiadomość o zjednoczeniu morojów. Nie chciałam więcej słyszeć. Pozwoliłam Taszy władać swoją polityczną magią i porozmawiać z Lissą później. Byłam wciąż tak wstrząśnięta tym co się stało, kiedy nakrzyczałam na Radę, że nie mogłam więcej znieść widoku tego pomieszczenia. Opuściłam jej umysł i wróciłam do swojego, wydając okrzyk na widok twarzy, która tkwiła dokładnie naprzeciw mojej. − Ambrose! Jeden z najlepiej wyglądających dampirów na planecie – oczywiście, zaraz po Dymitrze ( a już chciałyśmy zrugać Rose – przyp. Badasski) – olśnił mnie błyszczącym, gwiazdorskim uśmiechem. − Byłaś tak nieruchoma, że pomyślałem, że może próbowałaś być driadą. Zamrugałam oczami. − Czym? Wskazał na drzewa wiśni. − Duchy natury. Piękna kobieta, która jednoczy się z drzewami. ( że dendrofilka?– przyp Law) − Nie jestem pewna, czy to był komplement, czy nie – powiedziałam. (też bym nie była :D no kto by był xD Laska lubująca się w drzewkach xD w sumie na czymś oprócz Dymitra wyżyć się trzeba, no nie? – przyp. Ginger) – Ale miło cię znowu widzieć.

– 228 –

Ambrose był prawdziwą osobliwością w naszej kulturze: dampir–mężczyzna, który ani nie przyjął strażniczej przysięgi, ani też nie uciekł, aby ukryć się między ludźmi. Dampirki często rezygnowały z dołączenia do strażników, w pierwszej kolejności skupiając się na budowaniu rodzin. Dlatego właśnie było nas tak niewiele. Ale faceci? Nie mieli żadnej wymówki, tak długo, jak większość ludzi się tym interesowała. Jednakże zamiast uchylać się haniebnie od obowiązków, Ambrose postanowił zostać i po prostu pracować dla morojów w inny sposób. Był w gruncie rzeczy służącym – wyższej klasy, który serwował drinki na imprezach elit i robił masaże arystokratycznym kobietom. Służył także, jeśli plotki mówiły prawdę, Tatianie w fizyczny sposób. (fuj!) To było tak straszne, jednakże błyskawicznie wyrzuciłam to z mojego umysłu. − Mi ciebie też – powiedział. – Zatem skoro nie łączysz się z naturą, to co właściwie robisz? − To długa historia. Zostałam w pewnym sensie wyrzucona ze spotkania Rady. Widocznie był pod wrażeniem. − Dosłownie wyrzucona? − Wywleczona, tak sądzę. Dziwi mnie, że nie widziałam cię w okolicy – zastanowiłam się. – Oczywiście, byłam jakby, hmm, roztargniona przez ostatni tydzień. − Słyszałem – odparł, obdarzając mnie współczującym spojrzeniem. – Chociaż faktycznie mnie nie było. Wróciłem dopiero zeszłej nocy. − W samą porę na zabawę – wymamrotałam. Jego beztroski wyraz twarzy świadczył o tym, że jeszcze nie słyszał o dekrecie. − Co teraz robisz? – zapytał. – To nie wygląda mi na karę. Czy skończyłaś już swoje zadanie? − Coś w tym stylu. Właściwie to tak jakby na kogoś czekam. Mieliśmy się po prostu u mnie spotkać. − Cóż, skoro zabijasz czas, to czemu nie pójdziesz odwiedzić ciotki Rhondy? − Rhonda? – Zmarszczyłam brwi. – Bez obrazy, ale twoja ciotka nie zrobiła na mnie ostatnio wrażenia swoimi umiejętnościami. − Nie ma sprawy – powiedział wesoło. – Ale rozmyślała na tobą i Wasylissą. Więc skoro tak tylko kręcisz się w okolicy... Westchnęłam. Miał rację, że nie pozostało mi teraz nic lepszego do roboty. Zwariowałam zarówno na punkcie Dymitra, jak i idiotycznych rozwiązań Rady. Do tej pory Rhonda – jego przepowiadająca przyszłość morojska ciotka – nie była kimś, kogo właściwie miałabym ochotę znów widzieć. Pomimo moich wątpliwości, prawdą było, że z perspektywy czasu niektóre z przepowiedni Rhondy się spełniły. Po prostu nie podobała mi się ich treść. − Dobra – powiedziałam, próbując wyglądać na znudzoną. – Byle szybko. Uśmiechnął się ponownie, jakby przejrzał mój podstęp i zaprowadził mnie do budynku, w którym byłam tylko raz. Mieścił w sobie luksusowy salon i spa odwiedzany przez morojskich arystokratów. To tutaj robiono mi i Lissie paznokcie, kiedy mijałam to miejsce z Ambrose w drodze do nory Rhondy, poczułam w sobie dziwne ukłucie. Manicure i pedicure... Wydają się teraz najbardziej błahymi rzeczami na świecie. Ale tamtego dnia, były wspaniałe. Lissa i ja śmiałyśmy się, zbliżając się do siebie... Tuż przed tym jak zaatakowano szkołę i wszystko rozpadło się na kawałki.

– 229 –

Rhonda przepowiadała przyszłość w tylnym pomieszczeniu, oddalonym od ruchliwego spa. Pomimo podejrzanych odczuć względem tego, co robiła, prowadziła całkiem ożywiony interes i posiadała nawet swoją sekretarkę. Lub, cóż, zwykła ją mieć. Tym razem biurko było puste i Ambrose poprowadził mnie prosto do pokoju Rhondy. Wyglądał dokładnie tak samo jak ostatnio. Jakby było się w środku serca. Wszystko było czerwone: tapeta, dekoracje i poduszki kryjące podłogę. Rhonda we własnej osobie siedziała na podłodze, jedząc jogurt, co wydawało się być okropnie zwyczajne jak na kogoś, kto rzekomo władał tajemniczymi mocami. Kręcone czarne włosy opadały jej wokół ramion, sprawiając, że duże złote kółka w jej uszach błyszczały. − Rose Hathaway – powiedziała radośnie, odkładając jogurt na bok. – Co za miła niespodzianka. − Nie powinnaś była przewidzieć tego, że przyjdę? – spytałam oschle. Jej usta skurczyły się w rozbawieniu. − To nie leży w mojej mocy. − Przepraszam za przerwanie obiadu – powiedział Ambrose, z gracją uginając swoje muskularne ciało przy siadaniu. – Jednak Rose nie jest łatwa do złapania. − Wyobrażam sobie, że nie – odparła. – Jestem i tak pod wrażeniem, że udało ci się ją sprowadzić. Co mogę dla ciebie dziś zrobić, Rose? Wzruszyłam ramionami i opadłam na miejsce koło Ambrose. − Nie wiem. Jestem tu tylko dlatego, że Ambrose mnie do tego namówił. − Nie sądzi, żeby twoja ostatnia przepowiednia była za dobra. – dodał. − Hej! – przestrzeliłam go karcącym spojrzeniem. – To nie do końca to, co powiedziałam. Ostatnim razem byli ze mną Lissa i Dymitr. Karty tarota Rhondy pokazały Lissę otoczoną siłą i światłem – nie było niespodzianki. Rhonda powiedziała, że Dymitr straci to, co ceni najbardziej i faktycznie stracił: swoją duszę. A ja? Rhonda powiedziała mi bez ogródek, że zabiję nieumarłego. Zadrwiłam z tego, wiedząc, że mam przed sobą całe życie pełne zabijania strzyg. Teraz zastanawiałam się, czy „nieumarłego” oznaczało część Dymitra, która była strzygą. Nawet jeśli nie wbiłam kołka, to z całą pewnością grałam główną rolę. − Może następny odczyt kart nada poprzedniemu większego sensu? – zaoferowała. Mój umysł składał do kupy kolejny żart na temat paranormalnych oszustw, więc powód mojego zdumienia był oczywisty, kiedy moje usta wypowiedziały: − To jest właśnie problem. To inne miało sens. Boję się... Boję się tego, co jeszcze pokażą karty. − Karty nie tworzą przyszłości – powiedziała łagodnie. – Jeśli coś ma się wydarzyć, tak będzie, bez względu na to czy tu to zobaczysz. A nawet wtedy... Cóż, przyszłość zawsze się zmienia. Jeśli nie mielibyśmy wyboru, życie nie miałoby sensu. − Rozumiem teraz – powiedziałam nonszalancko. – To właśnie jest ta niejasna, cygańska odpowiedź, na jaką liczyłam.

– 230 –

− Romańska – sprostowała. – Nie cygańska. – Pomimo mojej złośliwości, wciąż zdawała się być w dobrym nastroju. Wyluzowany sposób bycia musiał być u nich rodzinny. – Chcesz karty, czy nie? Czy chciałam? Miała rację co do jednego – przyszłość będzie ciągnąć się z lub bez mojego wglądu w nią poprzez karty. I nawet jeśli karty ją pokażą, prawdopodobnie nic nie zrozumiem, dopóki nie będzie po ptakach. − Dobra – powiedziałam. – Tylko dla zabawy. To znaczy chodzi o to, że ostatnim razem to był prawdopodobnie celny strzał. Rhonda wywróciła oczami, ale nic nie powiedziała, jako że zaczęła tasować talię tarota. Robiła to z taką precyzją, że karty zdawały się poruszać samoistnie. Kiedy wreszcie przestała, podała mi talię do przełożenia na dwie części. Zrobiłam to, a ona z powrotem złożyła ją do kupy. − Wykładałyśmy poprzednio trzy karty – rzekła. – Mamy czas, żeby wyłożyć więcej jeśli masz ochotę. Może pięć? − Im więcej ich jest, tym bardziej prawdopodobne, że nic się nie wyjaśni. − Jeśli w nie nie wierzysz, to nie powinno mieć znaczenia. − Dobrze więc. Pięć. Stała się poważna, kiedy rozkładała karty, jej oczy starannie je studiowały. Dwie z kart leżały odwrócone do góry nogami. Nie przyjęłam tego jako dobrego znaku. Ostatnio nauczyłam się, że to zmienia pozornie szczęśliwe karty w... cóż, nie tak szczęśliwe. Pierwszą była Dwójka Kielichów, pokazująca mężczyznę i kobietę, będących razem na trawiastym, usianym kwiatami polu, w chwili, gdy jaśniało nad nimi słońce. Naturalnie, leżała do góry nogami. − Kielichy są związane z emocjami – wyjaśniała Rhonda. – Dwójka Kielichów pokazuje zjednoczenie, idealną miłość i rozkwit radosnych emocji. Ale skoro jest odwrócona... − Wiesz co? – przerwałam jej. – Myślę, że chwytam jak to się robi. Możesz przeskoczyć tą jedną. Mam dobre wyobrażenie, co to może oznaczać. Równie dobrze na tej karcie moglibyśmy być ja z Dymitrem, kielich pusty i wypełniony bólem serca... Naprawdę nie chciałam słyszeć Rhondy analizującej tego, co już łamało moje serce na kawałki. Tak więc przeszła do następnej karty: Królowa Mieczy, także do góry nogami. − Karty takie jak ta nawiązują do specyficznych ludzi – powiedziała Rhonda. Królowa Mieczy wyglądała bardzo władczo, z kasztanowymi włosami i srebrnymi szatami. – Królowa mieczy jest sprytna, korzysta z wiedzy, potrafi przechytrzyć swoich wrogów i jest ambitna. Westchnęłam. − Ale odwrócona do góry nogami...

– 231 –

− Do góry nogami – wtrąciła Rhonda. – Wszystkie z tych cech się wynaturzyły. Ona ciągle jest sprytna, wciąż próbuje iść swoją drogą... ale robi to w nieszczery sposób. Jest tu wiele wrogości i oszustwa. To oznacza, że masz wroga. − Taa – powiedziałam, przyglądając się koronie. – Myślę, że mogę zgadnąć kto to. Nazywam ją po prostu świętoszkowatą suką. Rhonda nie skomentowała, tylko przeszła do kolejnej karty. Leżała w dobry sposób, ale w pewnym sensie nie chciałam, by tak było. Przedstawiała całą grupę mieczy wbitych w ziemię i kobietę ze zawiązanymi oczami, przywiązaną do jednego z nich. Ósemka Mieczy. − Och, dajcie spokój! – wykrzyknęłam. – O co tu chodzi ze mną i mieczami? Dałaś mi jedną tak przygnębiającą ostatnio. – Przedstawiała kobietę płaczącą przed ścianą takich mieczy. − To była Dziewiątka Mieczy. – zgodziła się. – Zawsze mogłoby być gorzej. − Jakoś trudno mi w to uwierzyć. Podniosła pozostałą część talii i przebiegła po niej wzrokiem, w końcu wyciągając z niej jedną kartę. Dziesiątka Mieczy. − Mogłaś wylosować tą. – Pokazywała martwego faceta leżącego na ziemi, przebitego masą mieczy. − Punkt dla ciebie – powiedziałam. Ambrose zachichotał obok mnie. – Co oznacza dziewiątka? − Dziewiątka oznacza bycie uwięzionym. Niezdolnym do wyjścia z sytuacji. Może również oznaczać zniesławienie lub oskarżenie. Przyzywanie odwagi by czegoś uniknąć. Spojrzałam z powrotem na królową, myśląc o rzeczach jakie powiedziałam w pomieszczeniu Rady. Zdecydowanie mogłam je zaliczyć jako oskarżenia. A bycie uwięzionym? Cóż, zawsze istnieje możliwość spędzenia życia wśród papierkowej roboty... Westchnęłam. − Dobra, jaka jest następna? – Ta była najlepiej wyglądająca z całej grupy, Szóstka Mieczy. Przedstawiała grupę ludzi na łodzi, wiosłujących przez oświetloną światłem księżyca wodę. − Podróż. – powiedziała. − Dopiero co byłam w podróży. Na kilku. – spojrzałam na nią podejrzliwie. – Kurde, to nie jest tak jakby duchowa wędrówka, prawda? Ambrose zaśmiał się ponownie. − Rose, chciałbym, żebyś miała sesje tarota codziennie. Rhonda go zignorowała. − Jeśli to byłoby w kielichach, możliwe. Ale miecze dotyczą rzeczywistości. Działań. Prawdziwej podróży, tam i z powrotem. Gdzie do diaska mogłabym pójść? Czy to znaczyło, że wyjadę do Akademii tak, jak to sugerowała Tatiana? I czy było możliwe, że pomimo mojego łamania zasad i obrzucania jej – 232 –

królewskiej mości wyzwiskami, mogłam właściwie dostać przydział po tym wszystkim? Z dala od Dworu? − Możesz czegoś poszukiwać. To może być fizyczna podróż połączona z duchową – powiedziała, co brzmiało jak totalny sposób na ratowanie swojego tyłka. – Ostatnia... – Jej brwi zmarszczyły się przy piątej karcie. – To jest przede mną ukryte. Przyjrzałam się temu badawczo. − Giermek Kielichów. Wydaje się całkiem oczywisty. To jest giermek z, hmm, kielichami. − Zazwyczaj mam jasną wizję... Karty przemawiają do mnie poprzez swoje połączenia. Tym razem to nie jest wyraźne. − Jedyną rzeczą jaka jest tu niewyraźna, to czy to chłopak, czy dziewczyna. – Osoba na karcie wyglądała młodo, ale miała włosy i obojnaczą twarz, które nie pozwalały określić płci. Niebieskie rajstopy i tunika nie pomagały, chociaż słoneczne pole w tle wyglądało obiecująco. − Może być którymkolwiek – stwierdziła Rhonda. – To najniższa rangą karta, która prezentuje ludzi w poszczególnym układzie: Król, Królowa, Rycerz a na koniec Giermek. Kimkolwiek giermek jest, to ktoś warty zaufania i kreatywny. Optymista. Może oznaczać kogoś, kto wyruszy w podróż razem z tobą; albo może być powodem twojej podróży. Sporo optymizmu czy też prawdy, jaką w ogóle widziałam w kartach, w tej chwili zniknęło. Mówiąc to, powiedziała właściwie o setkach rzeczy, które mogłyby nastąpić, i naprawdę nie uważałam tego za wiarygodne. Zazwyczaj zauważała mój sceptycyzm, ale jej uwaga wciąż była skupiona na karcie nad którą zmarszczyła brwi. − Ale nie mogę tego właściwie określić... Otoczyła to jakaś mgła. Dlaczego? To nie ma żadnego sensu. Coś w jej dezorientacji sprawiło, że rozluźniłam kręgosłup. Zawsze powtarzałam sobie, że to wszystko było nieprawdziwe, ale jeśli faktycznie wszystko wymyślała... Cóż, czy nie powinna czegoś wymyślić przy Giermku Kielichów? Nie prezentowała zbyt przekonującego przedstawienia, jeżeli ta ostatnia karta ją samą przyprawiała o pytania. Myśl, że może istnieje gdzieś jakaś mistyczna siła, która ją blokuje, otrzeźwiła moje cyniczne nastawienie. Spojrzała na koniec w górę, wzdychając. − Wybacz, to wszystko co mogę ci powiedzieć. Czy reszta pomogła? Przyjrzałam się kartom. Ból serca. Wróg. Oskarżenia. Wpędzenie w pułapkę. Podróż. − Niektóre z nich powiedziały mi o rzeczach, które już wiedziałam. Pozostałe pozostawiają mnie z większą ilością pytań. Uśmiechnęła się porozumiewawczo. − Tak to zazwyczaj jest. Podziękowałam jej za odczytanie, ciesząc się w duchu, że nie musiałam za to płacić. Ambrose odprowadził mnie z powrotem i próbowałam otrząsnąć się z nastroju, w jakim – 233 –

pozostawiła mnie przepowiednia Rhondy. Miałam wystarczająco dużo problemów w swoim życiu i bez pozwalania na to, by dręczyła mnie kupka głupich kart. − Dasz sobie radę? – spytał, kiedy się wreszcie ocknęłam. Słońce wznosiło się coraz wyżej. Dwór Królewski będzie niedługo się zbierał do snu, kończąc to, co było burzliwym dniem. – Ja... nie zabierałbym cię tam, gdybym wiedział, że to tak cię zmartwi. − Nie, nie – powiedziałam. – To nie przez karty. Nie dokładnie. Tu jest cała masa różnych spraw... O jednej prawdopodobnie powinieneś wiedzieć. Nie chciałam poruszać tematu dekretu, kiedy początkowo na siebie wpadliśmy, ale jako dampir miał prawo wiedzieć o tym co się stało. Jego twarz była całkowicie spokojna kiedy mówiłam, z wyjątkiem jego ciemnych brązowych oczu, które rozszerzały się wraz z rozwojem historii. − Musiała zajść jakaś pomyłka – powiedział na koniec. – Nie zrobiliby tego. Nie zrobiliby tego szesnastolatkom. − Taa, też tak nie sądziłam, ale najwyraźniej byli co do tego wystarczająco poważni, by mnie wyrzucić, kiedy to, hmm, zakwestionowałam. − Mogę sobie tylko wyobrazić to twoje „kwestionowanie”. To wszystko sprawi, że jeszcze więcej dampirów porzuci bycie strażnikami... Oczywiście w innym wypadku, tak młody wiek sprawia, że są podatniejsi na pranie mózgu. − To dla ciebie w pewnym sensie nieco drażliwa kwestia, co? – spytałam. Mimo wszystko, on także rzucił bycie strażnikiem. Potrząsnął głową. − Pozostanie w tym społeczeństwie było dla mnie praktycznie niemożliwe. Jeśli któreś z tych dzieci zdecyduje się zrezygnować, nie będzie miało tak wpływowych przyjaciół jakich ja miałem. Będą wyrzutkami. To wszystko co się stanie. Albo śmierć nastolatków, albo odcięcie ich od własnych ludzi. Zastanowiłam się jakich to wpływowych miał przyjaciół, ale to nie był czas na poznawanie jego historii życia. − Cóż, ta arystokratyczna dziwka nie wydaje się tym przejmować. Jego zamyślone, nieobecne spojrzenie nagle się wyostrzyło. − Nie nazywaj jej tak – upomniał mnie z gniewem. – To nie jest jej wina. No proszę. To ci niespodzianka. Właściwie to nigdy nie widziałam seksownego, charyzmatycznego Ambrosego, mającego inne, niż przyjacielskie nastawienie. − Oczywiście, że to jej wina! Jest najwyższą władzą wśród morojów, pamiętasz? Spojrzał na mnie wilkiem. − Rada także głosowała. Nie ona sama. − Taa, ale głosowała popierając ten dekret. Jej głos wywarł wpływ na wyniki głosowania. − Musi istnieć jakiś powód. Nie znasz jej tak jak ja. Nie chciałaby tego rodzaju rzeczy. – 234 –

Chciałam zapytać, czy postradał zmysły, ale się wstrzymałam, gdy przypomniałam sobie o jego relacji z królową. Te plotki dotyczące romansu przyprawiały mnie o mdłości, ale jeśli były prawdziwe, przypuszczałam, że może miał podstawy, żeby się o nią troszczyć. Uznałam także, że byłam prawdopodobnie szczęściarą nie znając jej od tej strony, co on. Ślady ugryzień na jego szyi z pewnością świadczyły o pewnego rodzaju intymnej aktywności. − Cokolwiek dzieje się między wami, to wasz interes – powiedziałam spokojnie. – Ale ona wykorzystała to, by skłonić cię do myślenia, że jest kimś, kim nie jest. Mi także to zrobiła i nabrałam się na to. To wszystko jest przekrętem. − Nie wierzę w to – powiedział, wciąż z kamienną twarzą. – Jako królowa, jest postawiona w różnego rodzaju trudnych sytuacjach. Musi być w tym coś więcej; jestem przekonany, że zmieni ten dekret. − Jako królowa – powiedziałam, naśladując jego ton. – Jako królowa powinna mieć zdolność, by... Moje słowa urwały się, gdy w mojej głowie pojawił się głos. Lissy. Rose, na pewno będziesz chciała to zobaczyć. Ale musisz obiecać, że nie spowodujesz żadnych kłopotów. Lissa pokazała mi w przebłysku miejsce, razem z pewnego rodzaju ponagleniem. Twarde spojrzenie Ambrose zamieniło się w to troskliwe. − Dobrze się czujesz? − Ja... Tak. Lissa mnie potrzebuje – westchnęłam. – Posłuchaj, nie chcę byśmy się kłócili, dobrze? Oczywiście mamy różne spojrzenie na sytuację... Ale myślę, że oboje zgadzamy się w kluczowej kwestii. − W tym, że dzieci nie powinny być wysyłane na pewną śmierć? Taa, możemy się w tym zgodzić. Uśmiechnęliśmy się do siebie niezobowiązująco i złość między nami rozproszyła się. − Porozmawiam z nią, Rose. Dowiem się prawdziwej historii i dam ci znać, dobra? − Dobra. – Ciężko mi było uwierzyć, że ktokolwiek mógł naprawdę porozmawiać od serca z Tatianą, ale w ich relacji mogło być więcej, niż to sobie wyobrażałam. – Dzięki. Miło było cię zobaczyć. − Mi ciebie także. Teraz idź... Idź do Lissy. Nie potrzebowałam kolejnych ponagleń. Z uczuciem ponaglenia, Lissa przepuściła przez więź kolejną wiadomość, która sprawiła, że zmiękły mi nogi: Chodzi o Dymitra. Tłumaczenie: Pannalawenda

– 235 –

Rozdział dwudziesty trzeci NIE POTRZEBOWAŁAM WIĘZI, żeby znaleźć Lissę. Tłum poinformował mnie o miejscu, w którym była razem z Dymitrem. Pierwszą moją myślą było to, że dzieje się tam jakieś ukamienowanie albo średniowieczny mobbing. Wtedy zdałam sobie sprawę, że ludzie stojący wokół po prostu coś oglądali. Przepychałam się przez nich, olewając złe spojrzenia, którymi mnie obdarzano, dopóki nie stanęłam w pierwszym rzędzie gapiów. To co odkryłam, zmusiło mnie do zatrzymania się. Lissa i Dymitr siedzieli obok siebie na ławce, kiedy trzech morojów i, o jejku, Hans zajmowali miejsca naprzeciwko nich. Strażnicy stali wokół nich w rozproszeniu, najwyraźniej napięci i gotowi wskoczyć do akcji, gdyby sprawy poszły źle. Zanim usłyszałam choćby słowo, wiedziałam dokładnie co się działo. To było przesłuchanie, badanie w celu ustalenia czym tak naprawdę był Dymitr. (hyhy jak dla mnie cacuszkiem:D – przyp. Law ) W większości przypadków to byłoby dziwne miejsce na formalne dochodzenie. Był to, o ironio, jeden z dziedzińców na których pracowałam z Eddie’m, ten, który stał w cieniu posągu młodej królowej. Nadworny kościół był nieopodal. Ten trawiasty teren nie był właściwie poświęconą ziemią, ale znajdował się wystarczająco blisko kościoła, żeby ludzie mogli tam uciec w razie nagłego wypadku. Krucyfiksy nie wyrządzały strzygom krzywdy, nie mogły one jednak wkroczyć do kościoła, meczetu, ani innego poświęconego miejsca. Między tym i porannym słońcem, był to prawdopodobnie tak bezpieczny czas i lokalizacja, jakie tylko władze mogły zdobyć, by przesłuchać Dymitra. Rozpoznałam jedną z osób zadających pytania, Reece Tarus. Był spokrewniony z Adrianem od strony jego matki, ale on także opowiadał się za dekretem wiekowym. Tak więc poczułam do niego natychmiastową niechęć, zwracając szczególną uwagę na wyniosły ton, jakiego używał wobec Dymitra. − Czy słońce cię oślepia? – spytał Reece. Miał przed sobą podkładkę do pisania i wydawało się, że odhacza listę pytań. − Nie – odpowiedział gładkim i opanowanym głosem Dymitr. Jego uwaga całkowicie skupiła się na zadających pytania. Nie miał pojęcia, że tam byłam i w pewnym sensie mi to odpowiadało. Chciałam po prostu patrzeć na niego przez chwilę i podziwiać rysy jego twarzy. − Co się dzieje, gdy wpatrujesz się w słońce? Dymitr westchnął i nie jestem pewna czy ktokolwiek poza mną wyłapał nagły błysk w jego oczach – albo wiedział co to oznacza. To pytanie było głupie i myślę, że Dymitr – może, tylko może – chciał się roześmiać. Zachował spokój, co było jego normalną umiejętnością. − Każdy by oślepł wpatrując się w słońce wystarczająco długo – odpowiedział. – Doświadczyłbym tego samego, co wszyscy tutaj. Reece nie wydawał się być zadowolony z odpowiedzi, ale nie było w niej żadnych nieścisłości. Ściągnął razem wargi i przeszedł do kolejnego pytania. − Czy słońce parzy twoją skórę? − W tym momencie nie. – 236 –

Lissa rozejrzała się po tłumie i dostrzegła mnie. Nie mogła wyczuć mnie w sposób, jaki ja robiłam to przez więź, ale czasami wyglądało na to, że miała zadziwiającą zdolność wyczucia, kiedy znajdowałam się w pobliżu. Sądzę, że wyczuwała moją aurę, kiedy byłam wystarczająco blisko, jako że wszyscy użytkownicy ducha twierdzili, że pole światła wokół ludzi naznaczonych pocałunkiem cienia było bardzo odmienne. Posłała mi mały uśmiech zanim z powrotem obróciła się do przesłuchujących. Dymitr, zawsze czujny, zauważył jej niewielki ruch. Spojrzał za nią, by sprawdzić co ją rozproszyło, dostrzegł mnie i zawahał się nieco przy następnym pytaniu Reece’a, które brzmiało: − Czy zauważyłeś, by twoje oczy czasami robiły się czerwone? − Ja... – Dymitr wpatrywał się we mnie przez kilka chwil, a potem odwrócił głowę z powrotem do Reece’a. – Nie miałem wokół siebie zbyt wielu luster. Ale myślę, że moi strażnicy zauważyliby to. Nikt z nich nic mi na ten temat nie powiedział. Niedaleko, jakiś strażnik wydał z siebie mały dźwięk. Ledwie dawał radę z utrzymaniem powagi na twarzy, sądzę, że też miał ochotę parsknąć śmiechem z powodu serii absurdalnych pytań. Nie mogłam sobie przypomnieć jego imienia, ale kiedy byłam na Dworze dawno temu, on i Dymitr ucinali sobie pogawędki i śmiali się całkiem sporo. Jeśli stary znajomy zaczynał wierzyć, że Dymitr z powrotem był dampirem, to musiał być dobry znak. Moroj będący obok Reece’a rozejrzał się wokół, próbując zorientować się skąd pochodził ten dźwięk, ale nie odkrył niczego. Przesłuchanie kontynuowano, tym razem mając do czynienia z kwestią, czy Dymitr wejdzie do kościoła, jeśli go o to poproszą. − Mogę tam iść w tej chwili – powiedział im. – Pójdę jutro na nabożeństwo, jeśli chcecie. Reece zrobił kolejną notatkę, bez wątpienia zastanawiając się, czy mógłby namówić księdza do oblania Dymitra wodą święconą. (Szczerze? Przydałoby mu się xD Czarna leć do księdza po kropidełko, zrobimy święconko :P – przyp. Ginger) − To wszystko jest dla picu – powiedział mi do ucha znajomo brzmiący głos. – Dym i lustra. Tak to określiła ciocia Tasza. Christian stanął teraz obok mnie. − To jest konieczne – mruknęłam. – Oni muszą zobaczyć, że on już nie jest strzygą. − Taa, ale dopiero co zatwierdzili wiekowe prawo. Królowa dała temu zielone światło tak szybko, jak tylko posiedzenie Rady się zakończyło, bo to sensacyjne i spowoduje, że ludzie skupią się na czymś nowym. Właśnie w ten sposób wreszcie na wszystko wyrazili zgodę. „Hej, idźcie popatrzeć na dodatkową atrakcję!” Mogłam niemal usłyszeć jak Tasza mówi to słowo w słowo. Mimo wszystko, była w tym prawda. Czułam się rozdarta. Chciałam, by Dymitr odzyskał wolność. Chciałam, by był taki jak kiedyś. Do tej pory nie podejrzewałam, że Tatiana robi to dla swoich własnych politycznych korzyści i to nie dlatego, że właściwie obchodziło ją, co było dobre. To była prawdopodobnie najbardziej monumentalna rzecz w naszej historii. Trzeba więc tak ją

– 237 –

traktować. Los Dymitra nie powinien być wygodną „dodatkową atrakcją” dla odwrócenia uwagi wszystkich od niesprawiedliwego prawa. Reece prosił teraz oboje Lissę i Dymitra, by dokładnie opisali to, czego doświadczyli w noc napaści. Miałam wrażenie, że to było coś, o czym mogli opowiedzieć całkiem sporo. Mimo, że Dymitr do tej pory był żywym obrazem spokoju i opanowania, wciąż wyczuwałam w nim ponure uczucia, poczucie winy i udręka, które czuł przez to co zrobił będąc strzygą. Mimo to, gdy odwrócił się by wysłuchać jak Lissa opowiada swoją wersję wydarzeń, jego twarz rozpromieniła się. Podziw. Uwielbienie. Rozbłysła we mnie zazdrość. Jego uczucia nie były romantyczne, ale to nie miało znaczenia. Tym co miało znaczenie było to, że mnie odrzucił, a w nią wpatrywał się jak w najcudowniejszą rzecz na świecie. Powiedział mi, żebym już nigdy więcej z nim nie rozmawiała i przysiągł, że zrobi dla niej cokolwiek. Znowu czułam się poirytowana i skrzywdzona. Odmówiłam uwierzenia w to, że nie może mnie już kochać. To było nie możliwe, nie po tym przez co razem przeszliśmy. Nie po tym wszystkim co do siebie czuliśmy. − Oni faktycznie wyglądają, jakby byli ze sobą blisko – zauważył Christian z podejrzliwą nutą w głosie. Nie miałam czasu by powiedzieć mu, że jego obawy są bezpodstawne, ponieważ chciałam usłyszeć, co Dymitr miał do powiedzenia. Historia jego przemiany była dla innych trudna do zrozumienia, w dużej mierze dlatego, że duch wciąż był źle przez wszystkich pojmowany. Reece zebrał tak wiele informacji jak mógł, a potem przekazał przesłuchania Hansowi. (To o tego Hansa Klopsa ci chodziło xD – przyp. Czarna. Taa, o tego klopsa–mopsa świeżego jak zeszłoroczny śnieg – przyp. Ginger) Hans zawsze był praktyczny, nie potrzebował rozległego przesłuchania. Był człowiekiem czynu, nie słowa. Chwytając kołek w ręce poprosił Dymitra by go dotknął. Stojący strażnicy naprężyli się, prawdopodobnie w przypadku, gdyby Dymitr próbował chwycić kołek i dostał ataku szału, czyniąc nim spustoszenie. Zamiast tego, Dymitr spokojnie wyciągnął i trzymał szczyt kołka przez kilka chwil. To było zbiorowe wstrzymanie oddechu, wszyscy czekali aż krzyknie z bólu, ponieważ strzyga nie mogła dotknąć zaczarowanego srebra. Natomiast Dymitr miał znudzoną minę. I wtedy zadziwił ich wszystkich. Przyciągając z powrotem rękę, wysunął dolną cześć swojego umięśnionego przedramienia od Hansa. Przy tak słonecznej pogodzie Dymitr miał na sobie tylko bawełnianą koszulkę, pozostawiającą jego skórę nagą. − Skalecz mnie tym – powiedział do niego. Hans zmarszczył brwi. − Skaleczenie kołkiem zrani cię niezależnie od tego, czym jesteś. − To byłoby nie do zniesienia, gdybym był strzygą – odpowiedział Dymitr. Jego twarz była twarda i zdeterminowana. Był Dymitrem, którego widywałam w walce, Dymitrem, który nigdy nie ustępuje. – Zrób to. Nie traktuj mnie ulgowo. Hans początkowo nie zareagował. Najwidoczniej to był niespodziewany zwrot akcji. Decyzja w końcu błysnęła w jego twarzy, a potem zamachnął się by przesunąć czubkiem – 238 –

kołka po skórze Dymitra. Ponieważ Dymitr o to poprosił, Hans się nie powstrzymywał. Czubek zanurzył się głęboko i krew zaczęła się zbierać. Kilku moroi nie przyzwyczajonych do widoku krwi (chyba że gdy ją piją) sapnęło w odpowiedzi na przemoc. Jak jeden pochyliliśmy się do przodu. Twarz Dymitra definitywnie wskazywała, że odczuwa ból, ale zaczarowane srebro strzydze nie sprawiłoby tylko bólu – paliłoby. Pocięłam wiele strzyg kołkami i słyszałam jak krzyczeli w agonii. Dymitr skrzywił się i zagryzł wargę, ponieważ krew płynęła mu po ramieniu. Przysięgam, w jego oczach była duma, z jego umiejętności pozostania silnym po czymś takim. Gdy stało się oczywiste, ze nie zacznie się palić, Lissa stanęła przed nim. Wyczułam jej zamiary; chciała go wyleczyć. − Zaczekaj – powiedział Hans. – Strzyga wyleczyłaby to w minutę. Punkt dla Hansa. Wykonał dwa testy w jednym. Dymitr posłał mu wdzięczne spojrzenie, a Hans nieznacznie skinął głową na znak uznania. Uwierzył. Uświadomiłam sobie. Pomimo swoich wad, Hans uwierzył, że Dymitr jest znowu dampirem. Będę go za to zawsze kochać, nie zależnie od tego, do jak wielu odczuć mnie doprowadzi. (czytaj: Będę mu za to na zawsze wdzięczna, nie zależnie od tego jak mnie wkurwi – przyp. Czarna) No więc, wszyscy staliśmy tam patrząc jak biedny Dymitr krwawi. To było w pewnym sensie chore, naprawdę, ale test zadziałał. Dla każdego stało się oczywiste, że rozcięcie nie zamierzało zniknąć. Lissie w końcu pozwolono go uleczyć i to wywołało jeszcze większe poruszenie w tłumie. Otaczało mnie mamrotanie o cudzie i ten zachwycony, czczący boginię wyraz na twarzach ludzi. Reece rzucił okiem na gapiów. − Czy ktoś chce dodać jeszcze jakieś pytania do naszych? Nikt się nie odezwał. Wszyscy byli wprawieni w osłupienie przez to, co zobaczyli przed sobą. Tak więc ktoś musiał zrobić krok na przód. Dosłownie. − Ja mam – powiedziałam wychodząc przed niego. Nie Rose, błagała Lissa. Dymitr przyjął równie nie zadowolony wyraz twarzy. W rzeczywistości tak zrobił prawie każdy siedzący obok niego. Gdy spojrzenie Reece padło na mnie, poczułam się tak, jak gdy patrzył na mnie na zebraniu Rady, gdy nazwałam Tatianę świętoszkowatą suką. Położyłam ręce na biodrach, nie troszcząc się o to, co pomyśleli. To była moja szansa do zmuszenia Dymitra by mnie zauważył. − Kiedy byłeś strzygą – zaczęłam, jasno dając do zrozumienia, że to przeszłość – wydawałeś się być bardzo dobrze poinformowany. Znałeś miejsca pobytu wielu strzyg w Rosji i Stanach, prawda? Dymitr przyjrzał mi się ostrożnie, próbując odkryć, do czego zmierzam. − Tak. – 239 –

− Czy wciąż je znasz? Lissa zmarszczyła brwi. Pomyślała, że nieumyślnie zamierzam wmieszać Dymitra w pozostanie w kontakcie z innymi strzygami. − Tak – powiedział. – Tak długo, jak żadna z nich się nie przeniesie. Tym razem odpowiedź nadeszła szybciej. Nie byłam, pewna czy rozgryzł moją taktykę, czy po prostu ufał, że moja logika–Rose może dojść do czegoś użytecznego. − Czy mógłbyś podzielić się tymi informacjami ze strażnikami? – zapytałam. – Czy mógłbyś powiedzieć nam gdzie znajdują się wszystkie kryjówki strzyg, byśmy mogli zaatakować ponownie? To wywołało reakcję. Czynne szukanie strzyg było gorącym tematem, jak i inne, dziejące się teraz kwestie, które posiadały konserwatywne poglądy. Słyszałam te powtarzające się opinie za sobą w tłumie, niektórzy ludzie twierdzili, że sugerowałam samobójstwo, inni przyznawali, że mamy cenne narzędzie. Oczy Dymitra zapłonęły. Nie było to pełne uwielbienia spojrzenie, jakim często obdarzał Lissę, ale nie obchodziło mnie to. Było podobne do tego, co kiedyś dzieliliśmy, do tych momentów, w których rozumieliśmy się tak doskonale, że nawet nie potrzebowaliśmy mówić tego, o czym myśleliśmy. To połączenie błysnęło miedzy nami, jako wyraz jego zgody – i wdzięczności. − Tak – odpowiedział głosem silnym i głośnym. – Mogę powiedzieć wam wszystko co wiem o planach i lokalizacji strzyg. Stawić im czoło razem z wami lub zostać z tyłu – jak tylko zechcecie. Hans pochylił się na swoim krześle wyraźnie zachęcony. − To mogłoby być bezcenne. Kolejne punkty dla Hansa. Był jednym z tych, którzy chcieli zaatakować strzygi, zanim by po nas przyszły. Reece zaczerwienił się – lub może poczuł wpływ słońca. W ich wysiłkach by zobaczyć czy Dymitr mógłby zapalić się od światła dziennego, moroje wystawili sami siebie na niewygody. − Zaczekajcie – Reece wykrzyknął ponad rosnącym hałasem. – To nigdy nie była taktyka, jaką popieraliśmy. Poza tym, on mógłby kłamać… Jego protest został przerwany przez kobiecy krzyk. Mały morojski chłopczyk, nie więcej niż sześcioletni, oderwał się od tłumu i wybiegł przed nas. Tym kto krzyczał, była jego matka. Ruszyłam do przodu i złapałam go za ramię. Nie obawiałam się, ze Dymitr mógłby go skrzywdzić, tylko że matka chłopca dostałaby ataku serca. Wystąpiła na przód z wypisaną na twarzy wdzięcznością. − Mam pytanie – chłopiec, oczywiście próbował być dzielny, mówiąc cichym głosikiem.

– 240 –

Jego matka sięgnęła po niego, ale uniosłam dłoń. − Zaczekaj sekundę. – Posłałam mu uśmiech. – O co chciałeś zapytać? Śmiało. Strach malował się na twarzy stojącej za nim matki, gdy posyłała pełne niepokoju spojrzenie w kierunku Dymitra. − Nie pozwolę, by cokolwiek mu się stało – szepnęłam, wiedząc, że nie było sposobu, by dowiedziała się czy naprawdę mogę to zrobić. Niemniej jednak został tam gdzie była. Reece, przewrócił oczami. − To jest śmiesz… − Jeśli jesteś strzygą – przerwał głośno chłopiec – to dlaczego nie masz rogów? Mój przyjaciel Jeffrey powiedział, że strzygi mają rogi. Oczy Dymitra przez chwilę spoczęły na mnie, a nie na chłopcu. Znowu ta iskra porozumienia wystrzeliła między nami. Wtedy z gładką i poważną twarzą, Dymitr odwrócił się do chłopca i odpowiedział. − Strzygi nie mają rogów. A nawet jeśliby miały, to nie miałoby znaczenia ponieważ nie jestem strzygą. − Strzygi mają czerwone oczy – wyjaśniłam. – Czy jego oczy wyglądają na czerwone? Chłopiec pochylił się do przodu. − − − −

Nie. Są brązowe. Co jeszcze wiesz o strzygach? – zapytałam. Mają kły, jak my – odpowiedział chłopiec. Masz kły? – zapytałam Dymitra melodyjnym głosem.

Miałam wrażenie, że to było już dawno wiadome, ale to nabrało nowych odczuć, gdy zapytało się o to z perspektywy dziecka. Dymitr uśmiechnął się pełnym, cudownym uśmiechem, który mnie zaskoczył. Ten rodzaj uśmiechów był dla niego bardzo rzadki. Nawet szczęśliwy albo rozbawiony, zazwyczaj obdarowywał mnie tylko półuśmiechem. To było prawdziwe, pokazywał wszystkie swoje zęby, które były tak płaskie jak u jakiegokolwiek człowieka czy dampira. Żadnych kłów. Chłopiec wyglądał na będącego pod wrażeniem. − Ok, Jonathan – powiedziała jego matka z niepokojem. – zapytałeś. Teraz chodźmy. − Strzygi są super–silne – kontynuował Jonathan, który aspirował by zostać w przyszłości prawnikiem. – Nic nie może ich zranić. Nie kłopotałam się poprawianiem go ze strachu, że mógłby chcieć zobaczyć kołek wbijany w serce Dymitra. Tak naprawdę, zdumiewające było, że Reece jeszcze o to nie poprosił. Jonathan obdarzył Dymitra przeszywającym spojrzeniem. − Jesteś super–silny? Czy możesz zostać zraniony? − Oczywiście, że mogę – odpowiedział Dymitr. – Jestem silny, ale całe mnóstwo rzeczy wciąż może mnie zranić. – 241 –

I wtedy będąc Rose Hathaway powiedziałam coś, czego naprawdę nie powinnam mówić chłopcu. − Powinieneś go uderzyć i się przekonać. Matka Jonathana krzyknęła ponownie, ale był szybkim, małym łajdakiem, wymykając się jej chwytowi. Podbiegł do Dymitra, nim ktokolwiek mógł go zatrzymać – no cóż, ja mogłam – i uderzył swoja małą pięścią o kolano Dymitra. Wtedy z takim samym refleksem, który pozwalały mu wymknąć się wrogowi, Dymitr natychmiast wykonał fintę(manewr mający zmylić przeciwnika – przyp. Law) spadając do tyłu, tak jakby Jonathan go przewrócił. Trzymając kurczowo kolano, Dymitr jęknął jakby odczuwał straszny ból. Kilkoro ludzi śmiało się, a w tym czasie jeden z pozostałych strażników złapał Jonathana i zwrócił go jego bliskiej histerii matce. Gdy był odciągany, Jonathan rzucił spojrzenie Dymitrowi ponad swoim ramieniem. − Nie wydaje się być dużo silniejszy niż ja. Nie sadzę, żeby był strzygą. To wywołało więcej śmiechu, trzeci moroj prowadzący śledztwo, który do tej pory był cicho, prychnął i podniósł się ze swojego miejsca. − Zobaczyłem wszystko, czego potrzebowałem. Nie sądzę, że powinien spacerować niepilnowany, ale nie jest strzygą. Dajcie mu miejsce, w którym mógłby przebywać, ale pozostawcie przy nim strażników, do czasu gdy dalsze decyzje zostaną podjęte. Reece wystrzelił: − Ale... Tamten machnął na niego ręką. − Nie marnuj więcej czasu. Jest gorąco i chcę pójść do łóżka. Nie mówię, że rozumiem co się wydarzyło, ale to jest najmniejszy z problemów jakie teraz mamy; teraz gdy połowa rady chce zedrzeć głowy drugiej połowie za dekret wieku. Wszystko co dzisiaj widzieliśmy okazało się czymś dobrym, a nawet cudem. To może zmienić sposób naszego życia. Złożę raport Jej Wysokości. I w ten sposób grupa zaczęła się rozpraszać, ale na niektórych twarzach malowało się zastanowienie. Oni też zaczynali zdawać sobie sprawę, że jeśli to, co zdarzyło się z Dymitrem było rzeczywiste, to wszystko co wiedzieliśmy o strzygach ulegało zmianie. Strażnicy oczywiście zostali z Dymitrem, a on i Lissa wstali. Natychmiast ruszyłam do nich, chętna by pławic się w naszym zwycięstwie. Gdy był „przewrócony” przez cios niewielkiej pięści Jonathana, Dymitr posłał mi mały uśmiech, a moje serce podskoczyło. Wiedziałam wtedy, że miałam rację. Wciąż coś do mnie czuł. Ale teraz w mgnieniu oka nasza relacja odeszła. Widząc jak podchodzę do nich, twarz Dymitra stała się na powrót zimna i nieprzenikniona. Rose, odezwała się przez więź Lissa. Odejdź. Zostaw go samego. − Do diabła – zarówno odpowiedziałam jej głośno, jak i zwracając się do niego – właśnie poparłam twoja sprawę. − Świetnie sobie radziliśmy bez ciebie – powiedział sztywno Dymitr. – 242 –

− Naprawdę? – Nie mogłam uwierzyć, w to co słyszałam. – Kilka minut temu, gdy wpadłam na pomysł, ze pomożesz nam przeciwko strzygom, wyglądałeś na całkiem wdzięcznego. Dymitr odwrócił się do Lissy, jego głos był cichy, ale dotarł od mnie. − Nie chce jej widzieć. − Musisz! – wykrzyknęłam. Kilkoro z odchodzących ludzi zatrzymało się, by dowiedzieć się czego dotyczyła awantura. – Nie możesz mnie ignorować! − Spraw by odeszła – burknął Dymitr. − Ja nie… ROSE ! Lissa wykrzyknęła to w mojej głowie, uciszając mnie. Te jadeitowe oczy zmusiły mnie do spuszczenia oczu. Chcesz mu pomoc, czy nie? Stanie tutaj i krzyczenia na niego, sprawia, że jest jeszcze bardziej nieszczęśliwy. Czy to jest to, czego chcesz? Chcesz, żeby ludzie to zobaczyli? Żeby widzieli jak wścieka się i krzyczy na ciebie, tylko dla tego, żebyś nie czuła się niewidzialna? Muszą zobaczyć, ze się uspokoił. Muszą zobaczyć go..... normalnego. To prawda, ze pomogłaś, ale jeśli teraz nie odejdziesz, możesz zrujnować wszystko. Wpatrywałam się w ich oboje przerażona, moje serce waliło. Jej słowa rozbrzmiewały w moim umyśle, ale równie dobrze Lissa mogła podejść i zmyć mi głowę na głos. Mój temperament wystrzelił jeszcze mocniej. Chciałam podejść i zwymyślać ich oboje, ale prawdziwość jej słów przebiła się przez mój gniew. Robienie sceny nie pomogłoby Dymitrowi. Ale czy to było fair, że kazali mi odjeść? Czy było fair, że tych dwoje złączyło siły i ignorowało to, co właśnie zrobiłam? Nie. Ale nie zamierzałam pozwolić by moja zraniona duma schrzaniła wszystko, co właśnie osiągnęłam. Ludzie musieli zaakceptować Dymitra. Posłałam obojgu spojrzenie, które jasno wyrażało moje uczucia i odeszłam. Uczucia Lissy natychmiast zamieniły się w płynące przez więź współczucie. Zablokowałam je. Nie chciałam tego słyszeć. Ledwie opuściłam teren kościoła, gdy wpadłam na Danielę Iwaszkow. Pot zaczął rozmazywać jej pięknie nałożony makijaż, sprawiając, że pomyślałam że była tutaj przez chwile patrząc na Dymitra – jak i na przedstawienie. Wydawała się mieć ze sobą przyjaciół, ale zatrzymali dystans i wydawali się rozmawiać między sobą, gdy zatrzymała się przede mną. Przełykając mój gniew, przypomniałam sobie, ze nie zrobiła nic by mnie wkurzyć. Zmusiłam się do uśmiechu. − Witaj, Lady Iwaszkow. − Daniela – powiedziała życzliwie. – Żadnych tytułów. − Wybacz, to wciąż jest dziwne. Kiwnęła głową, w kierunku gdzie Dymitr i Lissa wyruszali wraz ze strażnikami. − Widziałam cię tam, przed chwilą. Pomogłaś mu, tak myślę. Biedny Reece został całkowicie wytrącony z równowagi. Przypomniałam sobie, ze Reece był z nią spokrewniony. − Och... Przepraszam. Nie chciałam. – 243 –

− Nie przepraszaj. Reece jest moim wujem, ale w tym przypadku wierzę w to, co mówią Wasylissa i Bielikow. Pomimo tego, jak bardzo zdenerwował mnie Dymitr, mój pierwotny instynkt żywił urazę za opuszczenie jego tytułu „strażnika”. Ale mogłam jej wybaczyć, biorąc pod uwagę jej nastawienie. − Ty... ty wierzysz, że Lissa go uleczyła? Że strzyga może zostać przywrócona? Uświadomiłam sobie, ze było tu wielu ludzi, którzy uwierzyli. Tłum właśnie demonstrował jak wielu, a Lissa wciąż pozyskiwała swoich następnych miłośników. W jakiś sposób mój tok myślenia zawsze przejawiał tendencję do przypuszczania, że wszyscy członkowie rodzin królewskich są mi przeciwni. Uśmiech Danieli stał się lekko drwiący. − Mój własny syn jest użytkownikiem ducha. Od tego czasu musiałam zaakceptować wiele innych rzeczy, o których nie sądziłam, że są możliwe. − Z pewnością musiałaś – przyznałam. Za nią, dostrzegłam morojskiego mężczyznę stojącego w pobliżu jakichś drzew. Jego oczy od czasu do czasu zatrzymywały się na nas, mogłam przysiąc, że widziałam go już wcześniej. Następne słowa Danieli, sprawiły, że zwróciłam swoją uwagę z powrotem na nią. − Mówiąc o Adrianie... szukał cię wcześniej. Zostało niewiele czasu, ale jacyś krewni Nathana za jakąś godzinę wydają późny koktajl. Adrian chciałby żebyś przyszła. Następne przyjęcie. Czy to było wszystko, co ktokolwiek mógłby robić na Dworze? Maskarady, cudy... to nie miało znaczenia. Wszystko było powodem do imprezowania, pomyślałam gorzko. Prawdopodobnie byłam z Rhondą i Ambrosem, gdy Adrian mnie szukał. To było interesujące. Czytając pomiędzy wersami zaproszenia mogłam stwierdzić, że i ona chce, bym przyszła. Niestety musiałam się natrudzić by być otwartą. Rodzina Nathana oznaczała Iwaszkowów, a oni nie byli zbyt przyjaźni. − Czy królowa też tam będzie? – spytałam podejrzliwie. − Nie, ona ma inne zobowiązania. − Jesteś pewna? Żadnych niespodziewanych wizyt? Roześmiała się. − Nie, jestem tego pewna. Pogłoska mówi, że wy dwie w jednym pokoju... to nie jest zbyt dobry pomysł. Mogłam sobie tylko wyobrażać, jakie historie chodziły na temat mojego przedstawienia na spotkaniu Rady, w szczególności, że ojciec Adriana był tego świadkiem. − Nie po tym postanowieniu. To co zrobiła... – Gniew, który czułam wcześniej, zapłonął na nowo. – To było nie wybaczalne. Ten dziwny facet spod drzew wciąż czekał. Dlaczego? – 244 –

Daniela nie potwierdziła ani nie zaprzeczyła mojemu oświadczeniu, a ja zastanawiałam się po której stronie się opowiedziała. − Ona wciąż nawet cię lubi. Zakpiłam − Jakoś ciężko mi w to uwierzyć. Zazwyczaj ludzie, którzy wrzeszczą na ciebie publicznie, nie są zbyt „przyjaźni” w stosunku do ciebie, i nawet chłodne opanowanie Tatiany pękło pod koniec naszej sprzeczki. − To prawda. To ucichnie. Może się znaleźć nawet szansa byś została przydzielona do Wasylissy. − Nie możesz mówić tego serio! – wykrzyknęłam. Powinnam wiedzieć lepiej. Daniela Iwaszkow naprawdę nie wyglądała jak typ żartownisia, ale naprawdę byłam przekonana, że przekroczyłam z Tatianą pewną linię. − Po wszystkim, co się zdarzyło, oni nie będą chcieli marnować dobrych strażników. Poza tym, ona nie chce być przyczyną waszej niechęci. − Serio? No cóż, nie chcę jej łapówki! Jeśli ona myśli, że wystawianie tam Dymitra i nadskakiwanie swoją pozycją sprawi, że zmienię zdanie, to jest w błędzie. Jest kłamliwą, kombinatorską… Nagle się zatrzymałam. Mój głos był na tyle głośny, że stojący obok przyjaciele Danieli, teraz się w nas wpatrywali. Zresztą, naprawdę nie chciałam wypowiedzieć przed Danielą określenia, na jakie zasłużyła Tatiana. − Przepraszam – powiedziałam i spróbowałam uprzejmości. – powiedz Adrianowi, że przyjdę na przyjęcie... ale, naprawdę chcesz żebym przyszła? Potem jak zniszczyłam ceremonię innej nocy? A potem, um, innych rzeczach, które zrobiłam. Potrząsnęła głową. − To co się stało na ceremonii jest tak samo winą Adriana, jak i twoją. Stało się, Tatiana już o tym zapomniała. To przyjęcie będzie bardziej nieformalnym wydarzeniem i jeśli on chcę cię tam widzieć, to ja chcę, żeby był szczęśliwy. − Wezmę teraz prysznic i się przebiorę. Spotkam się z nim za godzinę na miejscu, dobrze? Była wystarczająco taktowna, by zignorować mój wcześniejszy wybuch. − Cudownie. Wiem, że będzie szczęśliwy, gdy to usłyszy. Odmówiłam sobie powiedzenia jej, że w rzeczywistości cieszyłam się na myśl popisywania się sobą przed jakimiś Iwaszkowami, mając nadzieję, że to dotarłoby do Tatiany. Już nawet przez chwilę nie wierzyłam w jej nagłe akceptowanie mojego związku z Adrianem, czy też nie sądziłam, że akceptuje to co dzieje się między Adrianem a mną, albo że puściła płazem mój wybuch. Prawdę mówiąc, chciałam zobaczyć się z Adrianem. Ostatnio nie mieliśmy zbyt wiele czasu na rozmowy. Zanim Daniela i jej przyjaciele odeszli, doszłam do wniosku, że nadszedł czas by dostać się po nitce do kłębka. Zmierzałam wyprostowana w kierunku moroja, który czaił się w – 245 –

pobliżu. Położyłam dłonie na biodra. − Dobra, kim jesteś i czego chcesz? – domagałam się odpowiedzi Był tylko kilka lat starszy ode mnie i nie wydawał się speszony moim nieustępliwym – dziewczyńskim wyglądem. Skrzywił się w uśmiechu i jeszcze raz zastanowiłam się nad tym, gdzie go widziałam. − Mam dla ciebie wiadomość – powiedział. – I pewien podarunek. Wręczył mi torbę na ramię. Zajrzałam do środka i znalazłam laptopa, jakieś kable i kilka kawałków papieru. Podniosłam na niego wzrok z niedowierzaniem. − Co to jest? − Coś, co powinnaś uruchomić i nie pozwolić nikomu się o tym dowiedzieć. List wszystko wyjaśni. − Nie baw się ze mną w film szpiegowski. Nie zrobię nic dopóki… – Jego twarz kliknęła w moim umyśle. Widziałam go już w Św. Władimirze, w czasie gdy kończyłam szkołę. Zawsze był gdzieś na drugim planie. Jęknęłam, nagle rozumiejąc jego skrytą naturę i pewne siebie nastawienie. – Pracujesz dla Abe.

Tłumaczenie: Pannalawenda & Czarna_wilczyca

– 246 –

Rozdział dwudziesty czwarty FACET UŚMIECHNĄŁ SIĘ. − Sprawiasz, że to brzmi jak coś złego. Zrobiłam minę i na powrót spojrzałam na teczkę z tą rzeczą, ponownie ją oszacowując. − O co chodzi? − Jestem tylko posłańcem, który załatwia sprawy dla pana Mazura. − Czy to jest subtelny sposób na potwierdzenie tego, że dla niego szpiegujesz? Odkrywasz brudne sekrety wszystkich, aby mógł je wykorzystać przeciwko ludziom i dalej grać w swoje gierki? Abe zdawał się wiedzieć wszystko o wszystkich – zwłaszcza o królewskiej polityce. Jak w innym wypadku mógłby to zrobić bez posiadania wszędzie oczu i uszu? Powiedzmy jak np. na Dworze? Nie zdziwiłabym się, gdyby naszpikował mój pokój mikrofonami. −

Szpiegowanie to zbyt mocne słowo. – Zauważyłam, że facet nie zaprzeczył temu. – Zresztą, dobrze płaci. I jest dobrym szefem.– Wykonawszy swoja robotę odwrócił się do mnie, dając mi ostatnie słowa. – Jak już powiedziałem, to twoja definicja. Jak najszybciej przeczytaj list.

Po części zastanawiałam się, czy nie cisnąć tym w tego gościa. Przyzwyczaiłam się do myśli, że jestem córką Abe, ale to wcale nie oznaczało, ze chciałam zostać wplątana w jakiś jego nieobliczalny plan. Torba z laptopem budziła we mnie złe przeczucia. Niemniej jednak zabrałam ją do swojego pokoju i wysypałam jej zawartość na łóżko. Było w niej kilka arkuszy papieru, wśród których ten na początku stanowił list przewodni. Rose, Mam nadzieję, że Tad zdołał dostarczyć ci to w odpowiednim czasie. I mam nadzieję, że nie byłaś dla niego zbyt złośliwa. Robię to w imieniu kogoś, kto chce rozmawiać z tobą w pilnej sprawie. Tej rozmowy nie może słyszeć nikt więcej. Laptop i satelitarny modem, który znajduje się w tej torbie, pozwolą wam zachować prywatność tak długo, jak będziesz w odosobnionym miejscu. Załączam instrukcję, która krok po kroku powie ci, jak to skonfigurować. Twoje spotkanie odbędzie się o 7 rano. Kartka nie była podpisana, ale nie musiała być. Odłożyłam list i utkwiłam wzrok w plątaninie kabli. Siódma była za niespełna godzinę. −

Daj spokój, staruszku! – zawołałam.

Szczęście dla Abego, że załączone papiery zawierały bardzo podstawowe wskazówki, nie wymagające wnikliwości informatyka. Tylko problemem było to, że było ich tam mnóstwo i zawierały wyszczególnienia począwszy od tego gdzie miał przechodzić każdy z przewodów, poprzez hasło do logowania, instrukcje jak skonfigurować modem i tak dalej. Przez krótką chwilę zastanawiałam się, czy by nie wypiąć się na to wszystko. Jednak, gdy ktoś taki jak Abe używał słowa "pilne", to sprawiało, że sądziłam iż nie powinnam być tak pochopna w kapitulacji.

– 247 –

Zebrałam się w sobie na swój technologiczny popis i zaczęłam postępować zgodnie z jego instrukcją. Zajęło mi to niemal cały czas, który miałam, ale udało mi się podłączyć modem i kamerkę internetową, oraz uzyskać dostęp do bezpiecznego programu, który miał mi pozwolić na wideokonferencje z tajemniczym kontaktem Abe. Skończyłam kilka minut przed wyznaczona godziną. Aby zabić czas, wpatrywałam się w czarne okno monitora, zastanawiając się, w co ja się wplątywałam. Dokładnie o siódmej okno zaczęło ożywać i zobaczyłam znaną – ale nieoczekiwana – twarz. −

Sydney? – zapytałam zaskoczona.

Wideo miało ten sam nieco szarpany obraz co większość internetowych Rss–ów, ale w każdym razie twarz mojej (w pewnym sensie) przyjaciółki, Sydney Sage, uśmiechnęła się do mnie w odpowiedzi. To był typowy dla niej sucho–pogodny uśmiech. −

Dzień dobry – odezwała się, tłumiąc ziewniecie.

Sądząc po stanie jej przylegających do policzków blond włosów, prawdopodobnie dopiero co wstała z łóżka. Nawet w słabej rozdzielczości błyszczał jej złoty tatuaż, przedstawiający lilię. Wszyscy alchemicy nosili takie same tatuaże. Składały się z atramentu i krwi morojów, przekazując ich nosicielom typowe dla morojów zdrowie i długość życia. Zawierały również odrobinę kompulsji, która powstrzymywała tajną społeczność alchemików przed wyjawieniem czegokolwiek o wampirach. − − −

Dory wieczór – powiedziałam. – Nie mamy ranka. Możemy się pokłócić o twój pomieszany, bezbożny harmonogram innym razem – stwierdziła. – Nie po to tu jestem. W takim razie po co? – zapytałam ciągle zaskoczona jej widokiem.

Alchemicy wykonują swoją pracę prawie niechętnie, ale chociaż Sydney lubi mnie bardziej niż większość morojów czy dampirów, nie była typem, który wykonuje przyjacielskie telefony albo wideo rozmowy. − − −

Chwila... nie możesz być w Rosji. Nie, jeśli jest ranek... – próbowałam przypomnieć sobie zmianę czasu. Tak, dla ludzi tam mieszkających słonce by już zaszło, albo robiło to teraz. Wróciłam do swojego ojczystego kraju – powiedziała ze sztuczną pompą. – Dostałam nowe stanowisko w Nowym Orleanie. Łał, nieźle. – Sydney nienawidziła swojego przydziału w Rosji. Odniosłam wrażenie, że utknęła tam do końca swojej alchemicznej kariery.– Jak ci się to udało?

Jej uśmiech zniknął, przekształcając się w grymas zakłopotania. − −

No cóż, Abe, um, w pewnym sensie wyświadczył mi przysługę. On to załatwił. Zawarłaś z nim umowę? – Sydney naprawdę musiała bardzo nienawidzić Rosji. A wpływ Abe rzeczywiście musiał sięgać głęboko, skoro mógł wpłynąć na ludzką organizację. – Co dałaś mu w zamian? Swoja duszę?

Strojenie takich żartów z kimś religijnym jak Sydney, nie było zbyt odpowiednie. Oczywiście wiem, że uważała że moroje i dampiry pożerały dusze, więc może mój dowcip nie był tak całkiem poza tematem. – 248 –

− − − −

W tym rzecz – powiedziała. – To było coś w rodzaju umowy "Dam ci znać, kiedy będę potrzebował przysługi." Pijawka – powiedziałam. Hej – rzuciła ostro – Nie muszę tego robić. Właściwie to wyświadczam wam przysługę rozmawiając z tobą. Po co właściwie ze mną rozmawiasz?

Chciałam przeprowadzić dalsze przesłuchanie w sprawie jej otwartego paktu z diabłem, ale zorientowałam się, że to mogłoby mnie rozłączyć. Westchnęła i odgarnęła z twarzy część włosów. − − −

Muszę cię o coś zapytać. Przysięgam, że na ciebie nie doniosę... Muszę tylko znać prawdę, abyśmy wiedzieli, że nie marnujemy przez to naszego czasu. W porządku... – Proszę, nie pytaj mnie o Wiktora, błagałam. Czy włamałaś się gdzieś ostatnio?

Cholera. Utrzymałam perfekcyjnie naturalny wygląd twarzy. − −

Co masz na myśli? Alchemikom skradziono niedawno pewne dane – wyjaśniła. Była teraz całkowicie poważna w biznesowy sposób. – I teraz wszyscy wariują, próbując odkryć kto to zrobił – i dlaczego.

Mentalnie odetchnęłam z ulgą. Okej, nie chodziło tu o Tarasow. Dzięki Bogu istniało jakieś przestępstwo, za które nie byłam odpowiedzialna. Ale potem uderzyło mnie pełne znaczenie jej słów. Utkwiłam w niej wzrok. − −

− −

Zaraz. Zostaliście obrabowani, a ja jestem o to podejrzana? Sądziłam, że jestem poza waszą listą złych kreatur. Żaden dampir nie jest poza moją listą złych kreatur – odparła. Na jej usta wrócił ten specyficzny półuśmiech, jednak nie mogłam stwierdzić czy żartowała czy nie. Szybko zniknął, pokazując jak ważna to była dla niej sprawa.– I wierz mi, jeśli ktokolwiek mógł włamać się do naszych archiwów, to ty. To nie jest łatwe. Praktycznie niemożliwe. Um, dzięki? – Nie byłam pewna, czy powinnam odebrać to jako pochlebstwo czy też nie. Naturalnie – ciągnęła pogardliwie – skradziono tylko papierowe akta, co było głupie. Ostatnimi czasy wszystko zostało zapisane cyfrowo, więc nie wiem po co ktoś przekopywał się przez prehistoryczne szafki z dokumentami.

Mogłam podać jej na to mnóstwo powodów, jednak dowiedzenie się, że byłam jej podejrzaną numer jeden było ważniejsze. − − − − −

To głupie. Po co według ciebie miałabym to zrobić? Ze względu na to, co zawierały. Mieściły informacje na temat moroja, którego nazwisko brzmi Eryk Dragomir. C–co? To twój przyjaciel, tak? To znaczy, jego córka jest twoją przyjaciółką. Taak... – Niemal oniemiałam. Niemal. – Macie kartoteki na morojów?

– 249 –

− −

Mamy kartoteki na wszystko – powiedziała dumnie. – Gdy usiłowałam domyśleć się, kto mógł popełnić przestępstwo takie jak to i był zainteresowany Dragomirami... cóż, w moim umyśle pojawiło się twoje imię. Nie zrobiłam tego. Zrobiłam wiele rzeczy, ale nie to. Nie miałam nawet pojęcia, że macie takiego rodzaju akta.

Sydney przyjrzała mi się podejrzliwie. − −

−

To prawda! Jak już wcześniej mówiłam – powiedziała do mnie – nie wydam cię. Naprawdę. Chcę tylko wiedzieć, by móc powstrzymać ludzi przed zmarnowaniem czasu na nijakim śledztwie.– Jej samozadowolenie stężało. – Ale jeśli ty to zrobiłaś... muszę mieć cię na oku. Obiecałam to Abemu. Nie ważne jak wiele od ciebie wymaga zaufanie mi, nie zrobiłam tego! Ale teraz chcę wiedzieć, kto to zrobił. Co dokładnie ukradli? Wszystko o nim?

Zacisnęła usta. Bycie winnym przysługi Abemu oznaczało działanie za plecami własnych ludzi, ale najwidoczniej miała limity, które powstrzymywały ją przed zdradzeniem zbyt dużo informacji. − − −

Daj spokój! Jeśli masz cyfrowe kopie zapisów, musisz wiedzieć co zostało zabrane. Rozmawiamy tu o rodzinie Lissy. – Naszła mnie pewna myśl. – Możesz mi wysłać te kopie? Nie – odparła twardo. – Absolutnie nie. Więc, proszę... chociaż cień aluzji co w nich było! Lissa jest moją najlepszą przyjaciółką. Nie mogę pozwolić by coś jej się stało.

W pełni przygotowałam się na odmowę. Sydney nie wydawała się bardzo towarzyska. Czy miała przyjaciół? Mogła zrozumieć, jak się czułam? − − − − −

−

Głownie biograficzne rzeczy – powiedziała w końcu. – Trochę jego życiorysu i notatki z naszych obserwacji. Obserw... – darowałam sobie decydując, że tak naprawdę nie chciałam wiedzieć więcej ponad to, że alchemicy nas szpiegowali. – Coś jeszcze? Dokumentacja księgowa – zmarszczyła czoło. – Zwłaszcza akta o pewnych sporych przelewach na konto w Las Vegas. Przelewach, przez które wychodził z siebie by je ukryć. Las Vegas? Dopiero co tam byłam... – Nie żeby to było istotne. Wiem – powiedziała. – Widziałam pewne kasety z monitoringu Witching Hour, przedstawiające wasze przygody. Fakt, że uciekłaś w ten sposób był jednym z powodów, dla których cię podejrzewałam. To wydawało się dziwne. – Zawahała się. – Ten chłopak z tobą... wysoki moroj z ciemnymi włosami... to twój chłopak? Er, tak.

Dłuższy czas i sporo wysiłku zajęło jej wygłoszenie następującego oświadczenia: −

Jest uroczy.

25

25

vel milusi, a po naszemu po prostu: niezłe z niego ciacho. Tylko jak ona mogła to wywnioskować z tej taśmy? Z seks–taśmy okej, ale z nagrania jak wszyscy spieprzają, aż się kurzy? No proszę was xD – przyp. Ginger – 250 –

− − − − − − − − −

Jak na złą kreaturę nocy? Jasne. – Znowu się zawahała. – Czy to prawda, że wasza dwójka tam uciekła? Co? Nie! Te historie też do was dotarły? – Pokręciłam głową, niemal wybuchając śmiechem przez zabawność tych wszystkich plotek. Wiedziałam jednak, że muszę wrócić do sprawy. – Więc Eryk miał konto w Vegas, na które przelewał pieniądze? Nie należało do niego, tylko do jakiejś kobiety. Jakiej kobiety? Nikt... no cóż, nikt kogo moglibyśmy wytropić. Figurowała jako "Jane Doe." 26 Oryginalne – mruknęłam. – Po co miałby to robić? Tego nie wiemy. Ani nie bardzo to nas obchodzi. Chcemy tylko wiedzieć kto włamał się i ukradł nasze materiały. Jedyne co na ten temat wiem to to, że ja tego nie zrobiłam.

Widząc jej badawczy wzrok, podniosłam ręce do góry. – Przestań! Jeśli chciałabym się czegoś o nim dowiedzieć, zapytałabym po prostu Lissę. Albo wykradła nasze własne akta. Minęło kilka sekund absolutnej ciszy. − − − −

W porządku, wierzę ci – powiedziała. Naprawdę? Chcesz, żebym ci nie wierzyła? Nie, po prostu łatwiej było cię przekonać, niż myślałam.

Westchnęła. − Chcę wiedzieć coś więcej o tych kartotekach – powiedziałam dobitnie. – Chcę wiedzieć kim jest Jane Doe. Jeśli mogłabyś mi dostarczyć inne akta... Sydney pokręciła głową. − Nie. W tym momencie odcinam cię od tego. Już i tak wiesz za dużo. Abe chciał bym trzymała cię z daleka od kłopotów i robię to. Zrobiłam swoją część. − Nie sądzę by Abe tak łatwo ci odpuścił. Nie w przypadku zawarcia otwartej umowy. Nie zakwestionowała tego, jednak spojrzenie jej brązowych oczu pozwoliło mi sądzić, że się ze mną zgadzała. − −

Dobranoc, Rose. Czy też miłego ranka. Czy co tam chcesz. Czekaj...

Ekran zrobił się czarny. −

Cholera – warknęłam, zatrzaskując laptopa mocniej niż powinnam.

Każda cześć tej rozmowy była szokująca, poczynając od osoby Sydney a kończąc na pewnych skradzionych aktach na temat ojca Lissy, należących do alchemików. Dlaczego ktoś interesował się zmarłym mężczyzną? I dlaczego w ogóle ukradł akta? By się czegoś dowiedzieć? Czy raczej zataić informacje? Jeśli to ostatnie było prawdą, to Sydney miała rację, że to był daremny wysiłek. 26

dla niewiedzących, Jane Doe to w USA nazwisko używane dla określenia kobiety o niezidentyfikowanej lub ukrytej tożsamości. Stosowane jest zwłaszcza w aktach policyjnych, sądownictwie i dokumentach prawniczych – przyp. Ginger – 251 –

Jeszcze raz odtworzyłam to wszystko w swojej głowie, gdy szykując się do snu, wpatrywałam się w swoje lustrzane odbicie podczas mycia zębów. Dlaczego, dlaczego, dlaczego? Po co to robić? I kto? Nie potrzebowałam więcej intryg w swoim życiu, ale wszystko związane z Lissą musiało być potraktowane poważnie. Niestety szybko stało się jasne, że tej nocy niczego nie wymyślę, więc zasnęłam wraz z tymi wszystkimi pytaniami, robiącymi mi dziurę w mózgu. Następnego ranka obudziłam się czując się nieco mniej przytłoczona, jednak w dalszym ciągu nie miałam odpowiedzi. Zastanawiałam się czy powiedzieć Lissie czego się dowiedziałam. Ostatecznie zdecydowałam, że powinnam. Jeśli ktoś zbierał informacje na temat jej ojca, miała prawo o tym wiedzieć, a poza tym, to było ledwie to samo co pogłoski o jego... Ta myśl wystraszyła mnie podczas wcierania szamponu w moje włosy. Wczorajszej nocy byłam zbyt zaskoczona i zmęczona by połączyć kawałki w całość. Ten facet w Witching Hour powiedział, że ojciec Lissy często tam bywał. A teraz dowiedziałam się, że akta Sydney zawierały informacje jakoby robił duże przelewy na konto w Las Vegas. Zbieg okoliczności? Może. Ale w miarę upływu czasu, nie wierzyłam już w przypadkowość. Gdy już doprowadziłam się do porządku, wyruszyłam w kierunku Dworu Lissy, ale nie doszłam daleko. Adrian czekał na mnie na dole, w holu budynku, gwałtownie opadając na fotel. −

To wczesna pora jak na ciebie, nieprawdaż? – dokuczałam, podchodząc i zatrzymując się przed nim.

Oczekiwałam uśmiechu w odpowiedzi, ale tego ranka Adrian nie wyglądał na szczególnie radosnego. Właściwie, to jego wygląd był w nieco opłakanym stanie. Jego włosom brakowało ich zwykłego artystycznego nieładu, a jego ubrania – zwykle o tej porze dnia eleganckie – były pogniecione. Wokół niego unosił się zapach goździkowych papierosów. − −

Łatwo jest wstać o wczesnej porze, gdy nie zaznajesz dużej ilości snu – odpowiedział. – Nie spałem przez większość nocy, czekając na kogoś. Czekając na... o Boże. – Przyjecie. Zupełnie zapomniałam o przyjęciu, na które zaprosiła mnie jego matka. Moją uwagę pochłonęli Abe i Sydney. – Adrian, bardzo cię przepraszam.

Wzruszył ramionami. Nie dotknął mnie, gdy usiadłam na podłokietniku jego fotela. − − −

Nieważne. Prawdopodobnie nie powinienem być zaskoczony. Zaczynam zdawać sobie sprawę, że się łudziłem. Nie, nie. Miałam iść, ale nie uwierzysz co... Oszczędź sobie, proszę – jego głos był szorstki, oczy nabiegłe krwią. – To nie jest potrzebne. Moja mama powiedziała, że widziała cię podczas badania Dymitra.

Zmarszczyłam brwi. − −

To nie jest powód dla którego przegapiłam przyjęcie. Tam był ten facet... To nie jest ważne, Rose. Chodzi o to, że udało ci się znaleźć czas na to i na wizytę w więziennej celi, jeśli to co słyszałem jest prawdą. Mogłaś chociaż nie zawracać mi głowy potwierdzając przyjście, albo przynajmniej wysłać wiadomość. Wszystko co musiałaś zrobić to powiedzieć, że nie możesz przyjść. Czekałem na ciebie w domu rodziców ponad godzinę, zanim się poddałem. – 252 –

Zaczęłam mówić, że mógł się ze mną skontaktować, ale szczerze, dlaczego on miałby to robić? To nie była jego wina. To ja powiedziałam Danieli, że się z nim tam spotkam. To moja wina, że nie przyszłam. − −

Adrian, przepraszam cię. – Ścisnęłam jego rękę, ale on nie oddał uścisku. – Naprawdę chciałam przyjść, ale... Nie – znowu przerwał. – Od czasu powrotu Dymitra... nie, wróć. Od czasu, gdy dostałaś obsesji by go odmienić, byłaś rozdarta co do mnie. Nie ważne co się między nami działo, ty nigdy naprawdę nie włożyłaś siebie w nasz związek. Chciałbym wierzyć w to, co mi powiedziałaś. Myślałem, że jesteś gotowa... ale nie byłaś.

W moich ustach narastał protest, ale ponownie go zatrzymałam. Miał rację. Powiedziałam, że dam mu uczciwą szanse. Zagłębiłam się nawet w wygodną rolę jego dziewczyny, chociaż przez cały czas... przez cały ten czas część mnie była pochłonięta Dymitrem. Wiedziałam o tym, jednak cały czas zachowywałam to podzielone życie. Do mojej głowy zawitał dziwny przebłysk wspomnienia mojego czasu spędzonego z Masonem. Prowadziłam z nim to samo podwójne życie i przez to umarł. W moim wnętrzu panował mętlik. Nie znałam swojego własnego serca. − Przepraszam – powtórzyłam. – Naprawdę chciałam żeby łączyło nas coś... Nawet dla mnie te słowa brzmiały zbyt kulawo. Adrian udzielił mi znaczącego uśmiechu. − W przeciwieństwie do ciebie, ja w to nie wierzę. – Wstał i przebiegł palcami po włosach, ale to nie dało dobrego rezultatu. – Jeśli rzeczywiście chcesz ze mną być, to tym razem naprawdę musisz mieć to na myśli. Nie cierpiałam widzieć go tak ponurego. A już zwłaszcza nie cierpiałam być tego powodem. Podążyłam za nim do drzwi. − Adrian, zaczekaj. Porozmawiajmy jeszcze. − Nie teraz, little dampir. Musze się trochę przespać. Nie mogę uporać się w tej chwili z graniem w tę grę. Mogłam go ścigać. Mogłam go przyszpilić do ziemi. Ale nie było warto... gdyż nie miałam dla niego odpowiedzi. Miał racje we wszystkim i dopóki nie doprowadzę do porządku własnego bałaganu w głowie, nie mam prawa żądać rozmowy. Poza tym, zważając na jego obecny stan, wątpiłam by jakakolwiek dalsza rozmowa była owocna. Jednak gdy zaczął wychodzić na zewnątrz, nie mogłam powstrzymać swoich następnych słów. −

Zanim wyjdziesz – i rozumiem dlaczego musisz – jest coś, o co muszę cię zapytać. To nie jest związane z nami, tylko z Lissa.

To go powoli zatrzymało. − −

Zawsze gotów do przysługi. – Z największym na świecie westchnieniem zmęczenia, spojrzał na mnie przez ramię. – Sprężaj się. Ktoś włamał się do archiwów alchemików i ukradł informacje o ojcu Lissy. Niektóre z nich to były zwykłe historie wyjęte z życiorysu, ale były też dokumenty

– 253 –

świadczące o tym, że robił jakieś tajne przelewy na konto w Las Vegas. Należało do jakiejś kobiety. Adrian odczekał kilka chwil. − − − −

I? Próbuję się dowiedzieć, po co ktoś miałby to robić. Nie chcę by ktokolwiek węszył wokół jej rodziny. Masz jakiś pomysł, po co jej tata by to robił? Słyszałaś tego faceta w kasynie. Jej tata często tam przebywał. Może miał karciane długi i spłacał lichwiarza. Rodzina Lissy zawsze miała pieniądze – zauważyłam. – Nie mógł mieć tak wielkiego długu. I dlaczego ktoś tak bardzo się tym interesował by ukraść te informacje?

Adrian wyrzucił ręce w poddańczym geście. −

Nie wiem. To wszystko co mam, przynajmniej na dzisiejszy ranek. Nie mam siły myśleć o intrygach. Jednak nie mogę sobie wyobrazić by to rzeczywiście stanowiło jakieś zagrożenie dla Lissy.

Z rozczarowaniem potaknęłam głową. −

Okej, dzięki.

Wyszedł, a ja patrzyłam jak znika. Lissa mieszkała niedaleko niego, jednak nie chciałam by myślał, że go śledzę. Kiedy dystans pomiędzy nami był wystarczający, ja również wyszłam na zewnątrz, kierując się w tę samą stronę. Zatrzymał mnie słaby odgłos bijących dzwonów. Zawahałam się, nagle niepewna gdzie pójść. Chciałam pójść do Lissy i powiedzieć jej to, czego dowiedziałam się od Sydney. Lissa dla odmiany była sama i była na to doskonała okazja. Jednak... dzwony. Był niedzielny poranek. Ludzie właśnie zaczęli zbierać się w przy dworskim kościele. Miałam pewne przeczucie i pomimo tego wszystkiego, co się wydarzyło – włącznie z Adrianem – musiałam pójść i zobaczyć, czy miałam rację. Wiec pobiegłam sprintem w kierunku kościoła, idąc w przeciwnym kierunku niż kwatery Lissy. Gdy doszłam do celu, drzwi były zamknięte, jednak kilka innych późno przybyłych osób cichaczem próbowało się wślizgnąć do środka. Weszłam z nimi, zatrzymując się by obrać odpowiedni kierunek. W powietrzu unosiły się chmury kadzidła i moim oczom zabrało chwilę by przestawić się ze światła słonecznego na blask świec. Ten kościół zdawał się przyćmiewać kaplicę w Św. Władimirze. Był wypełniony większą ilością ludzi niż byłam przyzwyczajona widzieć na mszy. Większość miejsc była zajęta. Ale nie wszystkie. Moje przeczucia były prawdziwe. Dymitr siedział w jednej z tylnych ławek. Oczywiście koło niego siedziało kilku strażników, ale to było właśnie to. Nawet w zatłoczonym kościele nikt więcej nie chciał dołączyć do niego w ławce. Reece zapytał wczoraj Dymitra czy może wejść do kościoła. Dymitr postąpił nawet krok naprzód, mówiąc że może nawet przyjść na niedzielną msze. Ksiądz już zaczął przemawiać, więc wsunęłam się w ławkę Dymitra najciszej jak mogłam. Zrobienie tego cicho i tak nie miało znaczenia, gdyż wciąż przyciągałam sporo uwagi ludzi znajdujących się obok, którzy byli zdumieni widząc, jak siadam obok strzygi przemienionej w dampira. Wpatrywało się w nas mnóstwo oczu, wybuchło kilka przyciszonych rozmów. – 254 –

Strażnicy zostawili trochę miejsca obok Dymitra i gdy usiadłam obok niego, wyraz jego twarzy pokazywał, że zarówno jest tym zaskoczony jak i nie zaskoczony. − −

Nie – powiedział przyciszonym głosem. – Nie zaczynaj, nie tutaj. Nawet o tym nie marz, towarzyszu – mruknęłam w odpowiedzi. – Przyszłam tylko po ulgę dla duszy, to wszystko.

Nie musiał mówić mi słownie, że w to wątpił iż jestem tu z jakichkolwiek zbawiennych powodów. Wiedziałam, że tak było. Jednakże w czasie nabożeństwa pozostałam cicho. Nawet ja szanowałam pewne granice. Po kilku minutach, napięcie ciała Dymitra odrobinę zelżało. Stał się ostrożny, gdy do niego dołączyłam, ale ostatecznie musiał zdecydować, że zachowuję się poprawnie. Jego uwaga przeniosła się ze mnie, skupiając się na śpiewach i modlitwie, a ja starałam się najmocniej jak mogłam, by móc ukradkiem go obserwować. Dymitr uczęszczał do szkolnej kaplicy, gdyż to przynosiło mu spokój. Zawsze mówił, że nawet jeśli zabójstwa, których dokonał niszczyły zło na świecie, to nadal w dalszym ciągu potrzebował przychodzić do kaplicy dla kontemplowania o swoim życiu i proszenia o rozgrzeszenie. Widząc go teraz dotarło do mnie, że jest to prawdziwsze niż kiedykolwiek. Jego wyraz twarzy był nieskazitelny. Byłam przyzwyczajona do widzenia jak skrywał emocje, więc było to nieco zaskakujące, gdy nagle wiele z nich pokazało się na jego twarzy. Był pochłonięty słowami księdza, jego cudowna twarz całkowicie skupiona. Zdałam sobie sprawę, że wszystko co ksiądz mówił o grzechu, Dymitr odbierał osobiście. Odtwarzał wszystkie okropne rzeczy, które robił jako strzyga. Z wyrazu rozpaczy na jego twarzy, pomyślelibyście, że Dymitr był odpowiedzialny za wszystkie grzech świata, o których mówił ksiądz. Przez moment miałam wrażenie, że widziałam na jego twarzy również nadzieję, iskrę poczucia winy zmieszanej z żalem. Nie, uświadomiłam sobie. Żadnej nadziei. Nadzieja pociągała za sobą myśl, że masz na coś szansę. To co zobaczyłam w Dymitrze to była tęsknota. Smutek. Dymitr pragnął, by przez przebywanie w tym świętym miejscu i słuchanie słów pisma, mógł znaleźć odkupienie za to, co zrobił. Jednak w tym samym czasie oczywiste było, że nie wierzył by to było możliwe. Chciał tego, jednak jeśli chodziło o niego, nigdy nie mógłby tego doświadczyć. Widzenie tego raniło mnie. Nie wiedziałam jak zareagować na tego typu ponurą postawę. Uważał, że nie ma dla niego nadziei. A ja? Nie mogłam sobie wyobrazić świata bez niej. Tak jak nie mogłam sobie wyobrazić, że kiedykolwiek zacytowałabym kościelne nauki, lecz gdy tłum w kościele ruszył by przyjąć komunię, odezwałam się do Dymitra. − − − −

Nie sądzisz, że skoro Bóg rzekomo może ci wybaczyć, to nie wybaczenie sobie jest w pewnym sensie egoistyczne? Jak długo czekałaś by wykorzystać na mnie ten argument? Właściwie, to dopiero co do mnie przyszło. Całkiem niezłe, co? Założę się, że myślałeś, że nie uważam. Nie uważałaś. Nigdy tego nie robisz. Patrzyłaś na mnie.

Interesujące. By wiedzieć, że na niego patrzyłam, Dymitr musiałby wiedzieć, że na niego spoglądam, racja? To nie mieściło się w głowie. − Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. W dalszym ciągu wpatrywał się w kolejkę przyjmujących komunię, formując swoja odpowiedź.

– 255 –

− To bez znaczenia. Nie muszę wybaczać sobie, nawet jeśli Bóg to robi. A nie jestem pewien, że mógłby. − Ksiądz właśnie co powiedział, że mógłby. Powiedział, że Bóg wybacza wszystko. Czyżbyś nazywał księdza kłamcą? To świętokradztwo. Dymitr jęknął. Nigdy nie myślałam, że będę czerpała radość z dręczenia go, ale sfrustrowany wygląd jego twarzy nie był spowodowany jego osobistym żalem. Był spowodowany moim bezczelnym zachowaniem. Widziałam ten jego wyraz twarzy tysiące razy, i jego znajomość rozgrzała mnie w tak szalonym sensie, jak to brzmiało. − −

Rose, to ty tutaj popełniasz świętokradztwo. Przekręcasz wiarę tych ludzi dla własnych celów. Nigdy w nic z tego nie wierzyłaś. I nadal nie wierzysz. Wierzę, że martwi mogą wrócić do życia – powiedziałam poważnie. – Dowód na to siedzi tuż obok mnie. Jeśli to jest prawda, to sądzę że twoje wybaczenie sobie nie jest niczym więcej jak tylko kolejnym krokiem.

Jego spojrzenie stwardniało, i jeśli modlił się o cokolwiek w tej chwili, to pewnie była to prośba by komunia została przyspieszona, aby mógł stad wyjść i być daleko ode mnie. Oboje wiedzieliśmy, że musiał przeczekać to nabożeństwo. Gdyby uciekł, to by sprawiło, że wyszedłby na strzygę. − −

Nie wiesz nawet o czym mówisz – powiedział. Naprawdę nie wiem? – syknęłam, pochylając się bliżej niego.

Zrobiłam to by dowieść mojego punktu widzenia, ale wszystko co to zrobiło (przynajmniej dla mnie) było danie mi lepszego widoku na sposób w jaki blask świec rozświetlał jego włosy i jak długie i smukłe było jego ciało. Ktoś najwyraźniej zdecydował, że jest godny zaufania by się ogolił. Jego twarz była gładka, ukazując jego piękne, idealne rysy. − Wiem dokładnie o czym mówię – kontynuowałam, próbując ignorować wpływ, jaki wywarł na mnie jego wygląd. – Wiem, że wiele przeszedłeś. Wiem, że zrobiłeś wiele strasznych rzeczy – widziałam je. Ale to było w przeszłości, poza twoją kontrolą. To nie jest tak, że znowu to zrobisz. Na jego twarz wkroczył dziwny, prześladowczy wyraz. − Skąd wiesz? Może potwór nie odszedł. Może we mnie ciągle jest czająca się strzyga. − W takim razie musisz to przezwyciężyć ruszając ze swoim życiem! I nie tylko przez swoją rycerską obietnicę chronienia Lissy. Musisz znowu żyć. Musisz otworzyć się na ludzi, którzy cię kochają. Żadna strzyga nie mogłaby tego zrobić. W ten sposób siebie ocalisz. − Nie mogę mieć ludzi mnie kochających – warknął. – Nie potrafię kochać ich w zamian. − Może powinieneś spróbować, zamiast mieć do siebie tylko żal! − To nie jest takie proste. − Cho... – ledwie powstrzymałam się przed zaklęciem w kościele. – Nic co kiedykolwiek zrobiliśmy nie było łatwe! Nasze wcześniejsze życie zanim doszło do ataku nie było łatwe, a zdołaliśmy przez to przejść! Możemy również przejść i przez to. Przez wszystko możemy przejść razem. Nie ma znaczenia, czy pokładasz wiarę w tym miejscu. Nie dbam o to. Ważne jest to, byś pokładał ją w nas. − Nie ma nas. Już ci to mówiłem. – 256 –

− Wiesz, że nie jestem dobrym słuchaczem. Utrzymywaliśmy nasze głosy nisko, ale sadze że język naszych ciał jasno wskazywał na kłótnię. Inne osoby będące w kościele były zbyt pochłonięte mszą by to zauważyć, ale strażnicy Dymitra obserwowali nas z uwagą. Ponownie przypomniałam sobie co powiedzieli Lissa i Michaił. Publiczne wkurzanie Dymitra nie robi mu nic dobrego. Problem polegał na tym, że nie mogłam powiedzieć nic, co by go nie zdenerwowało. − − −

Chciałbym żebyś tu nie przychodziła – powiedział w końcu. – Naprawdę lepiej dla nas trzymać się od siebie z daleka. To zabawne, bo mogłabym przysiąc, że kiedyś powiedziałeś, że naszym przeznaczeniem jest być razem. Chcę żebyś trzymała się ode mnie z daleka – powiedział, ignorując moje słowa. – Nie chcę byś ciągle próbowała przywrócić uczucia, które zniknęły. To już przeszłość. Nic z tych rzeczy się już więcej nie wydarzy. Nigdy. Lepiej byłoby dla nas zachowywać się jak nieznajomi. Zwłaszcza dla ciebie.

Uczucia przepełnione miłością i współczuciem zmieszały się we mnie podgrzewając coraz bardziej – do furii. − Jeśli zamierzasz mówić mi co mogę, a czego nie – warknęłam tak niskim tonem, jaki zdołałam z siebie wydobyć – to przynajmniej miej odwagę powiedzieć mi to w twarz! Odwrócił się tak szybko, jakby w rzeczywiście nadal mógł być strzyga. Jego twarz wypełniało... co? To nie była wcześniejsza depresja. Ani też wściekłość, chociaż było odrobinę złości. Było jednak bardziej jak mieszanka rozpaczy, frustracji, a może i nawet strachu, wzmacniając cały ten ból, jakby cierpiał na przeraźliwe, wyrafinowane męki. − Nie chcę cię tutaj – powiedział z płonącymi oczami. Słowa bolały, jednak coś w tym wszystkim przyprawiało o dreszcze, zupełnie jak jego wcześniejszy niepokój względem moich nonszalanckich komentarzy. To nie była zimna i wyrachowana strzyga. To nie była obrona w celi. To był mój dawny instruktor, mój ukochany, który wszystko w życiu atakował z intensywnością i pasją. − Ile razy muszę ci to powtarzać? Musisz się trzymać ode mnie z daleka. − Nie zamierzasz mnie zranić. Wiem to. − Już cię zraniłem. Dlaczego nie możesz tego zrozumieć? Jak wiele razy muszę ci to mówić? − Powiedziałeś mi... zanim odszedłeś, powiedziałeś mi, że mnie kochasz. – Mój głos zadrżał. – Jak możesz pozwolić temu odejść? − Bo jest za późno! To jest łatwiejsze niż przypominanie tego, co ci zrobiłem! Jego kontrola upadła i jego głos rozszedł się echem przez tylną część kościoła. Kapłan i ludzie przyjmujący komunie nie odnotowali tego, jednak zdecydowanie zwróciliśmy na siebie uwagę tylnej połowy kościoła. Kilku ze strażników zesztywniało i znowu musiałam powtórzyć sobie to ostrzeżenie. Nie ważne jak wściekła byłam na Dymitra, nie ważne jak bardzo czułam się zdradzona, że odwrócił się ode mnie... nie mogłam narazić innych na myśli, że jest niebezpieczny. Dymitr ledwo wyglądał jakby miał zamiar kłapnąć kogoś zębami w szyję, ale był jawnie zdenerwowany i ktoś mógłby pomylić jego frustrację i ból z czymś o wiele bardziej złowieszczym. – 257 –

Odwróciłam się od niego, próbując uspokoić wzburzone emocje. Kiedy odwróciłam się z powrotem, nasze oczy zamknęły się w spojrzeniu, a pomiędzy nami wybuchła moc i elektryczność. Dymitr mógł ignorować wszystko co chciał, ale to połączenie – to głębokie przywoływanie się naszych dusz – ciągle tam było. Chciałam go dotknąć, nie wystarczało mi tylko znikome otarcie naszych nóg, chciałam czegoś innego. Pragnęłam otoczyć go ramionami i trzymać go przy sobie, uspokajając go, że razem możemy sobie z tym wszystkim poradzić. Nie zdałam sobie sprawy z tego, że podążyłam za ta potrzeba dotyku i wyciągnęłam w jego kierunku rękę. Zerwał się, jakbym była wężem, a wszyscy jego strażnicy wystrzelili do przodu, przygotowując się na to, co zrobi. Ale nic nie zrobił. Nic poza patrzeniem na mnie wzrokiem, który zmroził mi krew w żyłach. Jakbym była czymś dziwnym i złym. − Rose, proszę, przestań. Proszę, trzymaj się z daleka. Ciężko pracował aby pozostać spokojnym. Poderwałam się do góry, w tej chwili tak zła i sfrustrowana jak on. Czułam, że jeśli bym została, oboje byśmy się pożarli. Szepnęłam do niego półgłosem: − −

To nie jest koniec. Nie zrezygnuję z ciebie. Ja zrezygnowałem z ciebie – odpowiedział równie cichym tonem. – Miłość przemija. Moja minęła.

Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Przez cały ten czas, nigdy nie sformułował tego w ten sposób. Jego protesty zawsze dotyczyły większego dobra, żalu jaki czuł przez bycie potworem, albo też tego, jak to okaleczało jego miłość. Zrezygnowałem z ciebie. Miłość przemija. Moja minęła. Cofnęłam się, żądło tych słów uderzyło mnie tak mocno, jakby mnie spoliczkował. Coś stężało w jego rysach, jakby wiedział, jak mocno mnie zranił. Nie zostałam by się o tym przekonać. Przepchnęłam się do wyjścia z ławy i pobiegłam do drzwi wyjściowych z kościoła, bojąc się, że gdybym została tu dłużej, to wszyscy w kościele zobaczyliby jak płaczę.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 258 –

Rozdział dwudziesty piąty NIE CHCIAŁAM PO TYM nikogo widzieć. Powędrowałam z powrotem do swojego pokoju tak szybko jak mogłam, ledwie zauważając przeszkody i ludzi na mojej drodze. W mojej głowie bez końca błąkały się słowa Dymitra: Miłość przemija. Moja minęła. W jakiś sposób to było najgorsza rzecz, jaką mógł powiedzieć. Nie zrozumcie mnie źle: reszta również nie była łatwa. Jego twierdzenie, że zamierza mnie unikać i ignorować nasze minione relacje również sprawiało, że czułam się fatalnie. Jednakże gdzieś w tym, bez względu na to, jaki to niosło niesamowity ból, była jakaś niewielka nadzieja, że pomiędzy nami nadal była iskra miłości. Że on nadal mnie kochał. Ale... miłość przemija. Było w tym też coś jeszcze. To oznaczało, że wszystko co mamy umrze, zblednie aż się pokruszy i odleci jak zeschłe liście na wietrze. Ta myśl sprowokowała ból w mojej piersi i żołądku, i zwinęłam się w kłębek na swoim łóżku, owijając się ramionami w nadziei, że to pomoże złagodzić ból. Nie mogłam zaakceptować tego, co powiedział. Nawet po jego przejściach, jakoś nie mogłam zaakceptować tego, że jego miłość do mnie zniknęła. Chciałam zostać w swoim pokoju przez resztę dnia, kuląc się w ciemności jak pod kołdrą. Zapomniałam o rozmowie z Sydney i moich wcześniejszych troskach związanych z ojcem Lissy. Zostawiłam w spokoju nawet samą Lissę. Miała dzisiaj kilka spraw do załatwienia, ale od czasu do czasu, przez więź przedzierała się do mnie wiadomość: Dołączysz do mnie? Gdy się z nią nie skontaktowałam, zaczęłam się martwić. Nagle naszła mnie obawa, że ona albo ktokolwiek inny może przyjść i szukać mnie w pokoju, więc zdecydowałam się wyjść. Nie miałam żadnego konkretnego celu; po prostu musiałam być w ciągłym ruchu. Chodziłam wkoło Dworu, robiąc rozeznanie miejsc, których wcześniej nie widziałam. Zawierały więcej posągów i fontann niż sobie zdawałam z tego sprawę. Jednak ich piękno nie było dla mnie zauważalne, i kiedy godziny później wróciłam do swojego pokoju, byłam wykończona tym całym spacerowaniem. Och, wspaniale. Przynajmniej wymigałam się od przymusu porozmawiania z kimkolwiek. Ale czy na pewno? Było późno poza moim zwykłym czasem snu, kiedy usłyszałam pukanie dochodzące od strony moich drzwi. Nie mogłam się zdecydować na odpowiedzenie. Kto przyszedłby tak późno? Czy chciałam odwrócenia swojej uwagi, czy chciałam zatrzymać swoją samotność? Nie miałam pojęcia kto to mógł być, z zastrzeżeniem, że na pewno nie Lissa. Boże. Z tego co się orientowałam to był Hans, domagający się wyjaśnień, dlaczego nie pokazałam się by wykonać swoją papierkową pracę. Po dłuższym zastanowieniu (i bardziej natrętnym pukaniu), zdecydowałam się otworzyć. To był Adrian. −

Little dampir – powiedział z małym, zmęczonym uśmiechem. – Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha.

Niezupełnie ducha. Wierzcie mi, wiem że to duch, gdy go widzę. −

Ja tylko... po prostu naprawdę nie spodziewałam się zobaczyć ciebie po dzisiejszym ranku...

– 259 –

Wszedł i usiadł na moim łóżku. Ucieszyłam się widząc, że od czasu naszej wcześniejszej rozmowy doprowadził się do porządku. Nosił świeże ubrania, a jego włosy powróciły do dawnego artystycznego nieładu. Wciąż wyłapywałam utrzymujący się zapach goździków, ale po tym przez co przeze mnie przeszedł, miał prawo skorzystać ze swoich nałogów. −

No tak, sam też nie spodziewałem się przyjść – przyznał. – Ale ty... cóż... dałaś mi trochę do myślenia na pewien temat.

Usiadłam obok niego, zachowując bezpieczny dystans. − − −

Nasz? Nie. Lissy. Och.

Oskarżałam Dymitra o bycie egoistą, ale oto sama byłam, oczywiście sądząc, że miłość do mnie była wszystkim, co mogło całkowicie zajmować Adriana. W jego zielonych oczach pojawił się spekulacyjny błysk. − Ciągle myślałem o tym co powiedziałaś o jej tacie. I miałaś rację, jeśli chodzi o hazard. Miał pieniądze by spłacić każdy debet. Nie musiał utrzymywać tego w tajemnicy. Poszedłem i zapytałem o to moją mamę. − Co? – wykrzyknęłam. – Nikt nie powinien o tym wiedzieć... − Tak, tak, domyśliłem się, że twoje informacje były ściśle tajne. Bez obaw. Powiedziałem jej, że kiedy byliśmy w Vegas, słyszeliśmy jak ludzie o tym rozmawiają – o tym, jak tata Lissy robił jakieś tajne przelewy. − Co powiedziała? − To samo co ja. Cóż, najpierw mnie zrugała. Powiedziała, że Eric Dragomir był dobrym człowiekiem i że nie powinienem szerzyć pogłosek o zmarłych. Zasugerowała, że być może miał problemy z hazardem, ale nawet jeśli, ludzie nie powinni się tym zajmować, gdyż zrobił wiele wspaniałych rzeczy. Myślę, że po Death Watch obawia się, że wywołam więcej publicznych skandali. − Ma rację co do Erica – powiedziałam. Może ktoś skradł te akta jako jakąś część prowadzenia kampanii oszczerstw. Wprawdzie rozsiewanie plotek o zmarłym było bez sensu, ale może ktoś chciał oczernić reputację Dragomirów i przez to pozbawić Lissę wszelkich szans na zdobycie prawa do głosowania i zmienienia prawa? Miałam wiele do powiedzenia, kiedy wtrącił coś jeszcze bardziej wstrząsającego. −

A potem przypadkiem usłyszał nas mój ojciec i powiedział: "Prawdopodobnie finansował jakąś kochankę. Masz rację, był dobrym facetem, ale lubił flirtować. I lubił kobiety." – Adrian przewrócił oczami. – Główny cytat: "Lubił kobiety." Mój ojciec jest strasznym dupkiem. Brzmiał na dwa razy starszego niż sam jest.

Chwyciłam ramię Adriana nawet tego nie rejestrując. −

Co powiedział później?

Adrian wzruszył ramionami, ale pozostawił moją rękę tam, gdzie była. −

Nic. Moja mama się wściekła i powiedziała mu to samo co mi, że to okrutne rozpowszechniać historie, których nikt nie może udowodnić. – 260 –

− −

Myślisz, że to prawda? Myślisz, że ojciec Lissy miał kochankę? To był powód na który wydawał pieniądze? Nie wiem, little dampir. I szczerze? Mój ojciec jest typem, który podkręciłby każdą pogłoskę gdyby mógł. Albo puściłby nową. To znaczy, wiemy, że tata Lissy lubił imprezować. A z tego łatwo wyciągnąć pochopne wnioski. Prawdopodobnie miał jakieś brudne sekrety. Do diabła, wszyscy je mamy. Może ktokolwiek ukradł te akta, chciał je zapewne po prostu wykorzystać.

Opowiedziałam mu moja teorię na temat użycia ich przeciwko Lissie. −

Albo – powiedziałam, rozważając to na nowo – może zabrał je ktoś, kto ją wspiera. Żeby nie wyszły na jaw.

Adrian kiwnął głową. −

Tak czy inaczej, nie uważam by Lissa była w śmiertelnym zagrożeniu.

Zaczął wstawać, ale powstrzymałam go. −

Adrian, zaczekaj... ja... – przełknęłam. – Chciałabym cię przeprosić. Sposób w jaki cię traktowałam, to co robiłam... nie było wobec ciebie w porządku. Przepraszam.

Odwrócił ode mnie wzrok, skupiając go na podłodze. − −

− −

Nic nie możesz poradzić na to, co czujesz. Rzecz w tym... że sama nie wiem co czuję. To zabrzmi głupio, ale taka jest prawda. Troszczę się o Dymitra. Byłam głupia sądząc, że jego powrót nie wywrze na mnie żadnego wpływu. Ale teraz zdałam sobie sprawę... – Miłość przemija. Moja minęła. – Zdałam sobie sprawę, że z nim to już koniec. Nie twierdzę, że łatwo jest odstawić na bok przeszłość. To trochę potrwa, ale skłamałabym nam obojgu, gdybym powiedziała że nie. To ma sens – powiedział Adrian. Naprawdę?

Spojrzał na mnie, a w jego oczach migotały wesołe błyski. − −

Tak, little dampir. Mów dalej. ... no cóż, jak już mówiłam... muszę się z niego wyleczyć. Ale zależy mi na tobie... sądzę, że nawet trochę cię kocham. – To wywołało u niego mały uśmiech. – Chcę spróbować jeszcze raz. Naprawdę chcę. Lubię mieć cię w swoim życiu, ale możliwe, że sprawy potoczyły się wcześniej zbyt szybko. Nie masz żadnego powodu by chcieć po tym, jak cię zwodziłam, ale jeśli chcesz żebyśmy znowu się spotykali, to ja też chcę.

Przyglądał mi się badawczo przez długi czas, a ja łapałam oddech. Naprawdę miałam na myśli to, co powiedziałam: miał wszelkie prawo wszystko pomiędzy nami zakończyć… a jednak ta myśl mnie przerażała. W końcu przyciągnął mnie do siebie i położył się na łóżku. − Rose, mam całą masę powodów, dla których cię chcę. Nie byłem zdolny trzymać się od ciebie z daleka, odkąd zobaczyłem cię w kurorcie narciarskim. – 261 –

Przysunęłam się bliżej Adriana na łóżku i oparłam swoją głowę o jego pierś. − Może nam się udać. Wiem, że tak. Jeśli znowu schrzanię, możesz odejść. − Gdyby to było takie proste – zaśmiał się. – Zapomniałaś, że mam skłonności do nałogów. Jestem od ciebie uzależniony. Jakoś myślę, że mogłabyś mi zrobić cały szereg paskudnych rzeczy, a ja w dalszym ciągu bym do ciebie wracał. Po prostu bądźmy szczerzy, okej? Mów mi co czujesz. Jeśli czujesz coś do Dymitra, coś co ci mąci w głowie, powiedz mi. Damy sobie z tym radę. Chciałam mu powiedzieć, że – pomijając moje uczucia – nie ma się co martwić o Dymitra, bo Dymitr odrzucił mnie już wiele razy. Mogłam gonić za Dymitrem ile chciałam, ale to nie przyniosłoby nic dobrego. Miłość przemija. Te słowa ciągle kąsały. Nie mogłam unieść ani wyrazić bólu, jaki niósł ten głos. Ale gdy Adrian mnie trzymał, myślałam o tym jak bardzo był wyrozumiały w tym wszystkim i jakaś okaleczona część mnie przyznała, że coś przeciwnego również jest prawdziwe: miłość rośnie. Chciałam z nim spróbować. Naprawdę chciałam. Westchnęłam. −

Nie powinieneś być taki mądry. Powinieneś być raczej płytki i nierozsądny i... i...

Złożył pocałunek na moim czole. −

− −

I? Mmm... zabawny. Z zabawnym sobie poradzę. A co do pozostałych... tylko na specjalne okazje.

Byliśmy ciasno objęci ramionami, więc przechyliłam swoja głowę by go uważnie przestudiować: jego kości policzkowe i z rozmysłem poczochrane włos, które czyniły go tak wspaniałym. Pamiętałam słowa jego matki, że niezależnie od tego, czego chcieliśmy, będziemy musieli się w końcu rozstać. Może to właśnie takie miało być moje życie. Zawsze miałam tracić mężczyzn, których kochałam. Mocniej przycisnęłam go do siebie, całując jego usta z taką mocą, która zaskoczyła nawet jego. Jeśli nauczyłam się czegokolwiek o życiu i miłości, to to, że były kruche i mogły zakończyć się w każdej chwili. Istotna była ostrożność – ale nie za cenę marnowania swojego życia. Postanowiłam, że nie zamierzam marnować go teraz. Moje ręce szarpały koszulę Adriana, zanim ta myśl się w pełni ukształtowała. Nie zaprotestował, ani nie wahał się w rewanżu również ściągać ze mnie ubrań. Mógł mieć momenty zrozumienia i głębokości, ale on ciągle był... cóż, Adrian żył swoim życiem w teraźniejszości, robiąc rzeczy które chciał, bez głębszego zastanawiania się nad nimi. A pragnął mnie już od dłuższego czasu. Był również bardzo dobry w tego rodzaju sprawach, i to dlatego moje ubrania odpadły szybciej niż jego. (No ja się nie dziwię xD W końcu szkoła Szazi, nie? – przyp. Ginger) Jego usta dotykające mojej szyi były gorące i spragnione, ale był ostrożny by ani razu nie musnąć kłami mojej skóry. Ja byłam nieco mniej łagodna, zaskakując samą siebie, gdy wbiłam swoje paznokcie w naga skórę jego pleców. Jego wargi zeszły niżej, odnajdując linię mojego obojczyka, podczas gdy jedną ręką zręcznie zdjął mój stanik. – 262 –

Dziwiłam się trochę reakcji własnego ciała, gdy oboje walczyliśmy by najpierw dostać się do jego dżinsów. Przekonywałam siebie, że po Dymitrze nigdy więcej nie będę chciała seksu, ale teraz? Och, chciałam tego. Może to była jakaś psychiczna reakcja na odrzucenie Dymitra. Może to był impuls by żyć chwilą. Może to była miłość do Adriana. Albo może to po prostu była zwykła żądza. Cokolwiek to było, uczyniło mnie bezsilnym pod jego dłońmi i wargami, które wydawały się skupione na zbadaniu każdej mojej części. Zatrzymał się tylko raz, gdy wszystkie moje ubrania w końcu wylądowały na podłodze i leżałam z nim nago w łóżku. On również był prawie nagi – bo jeszcze nie całkiem dostałam się do jego bokserek. (Były jedwabne, no bo szczerze, co innego mógłby nosić Adrian?) Ujął moją twarz w swoje dłonie, jego oczy wypełniała żywość i pragnienie – i odrobina zastanowienia. −

Czym ty jesteś, Rose Hathaway? Jesteś prawdziwa? Jesteś snem we śnie. Boję się, że kiedy cię dotknę, to się obudzę. A ty znikniesz.

Zauważyłam w tym nieco poetyckiego transu, w który czasami wpadał, zaczarowanie, które zastanawiało mnie, czy łapał nieco szaleństwa wywołanego duchem. −

Dotknij mnie i się dowiedz – powiedziałam, przyciągając go do siebie.

Nie zawahał się ponownie. Reszta jego ubrań została zdjęta i całe moje ciało rozgrzało się, czując jego skórę i sposób, w jaki jego dłonie poruszały się po mnie. Moje fizyczne potrzeby szybko zdeptały jakąkolwiek logikę i rozsądek. Nie było żadnych myśli, tylko my i gwałtowna, nagła potrzeba połączenia się. Płonęłam cała z pragnienia, potrzeby i uczucia i... −

O cholera.

Z tych słów powstało coś w rodzaju mamrotania, gdyż się całowaliśmy i nasze usta zapalczywie się poszukiwały. Ze strażniczym refleksem, ledwie zdołałam odsunąć się od niego tuż przed tym, jak nasze biodra zaczęły się do siebie zbliżać. Stracenie jego dotyku było dla mnie większym szokiem, niż dla niego. Był zdezorientowany, wpatrując się we mnie ze zdumieniem, jak wyplątywałam się z jego objęć. W końcu zdołałam zająć siedzącą pozycję na łóżku. − −

Co... coś nie tak? Zmieniłaś zdanie? Najpierw potrzebujemy zabezpieczenia – powiedziałam. – Masz jakieś prezerwatywy?

Przez kilka sekund analizował to, a potem westchnął. − Rose, tylko ty wybrałabyś taki moment, żeby sobie o tym przypomnieć. To była trafna uwaga. Ale moje wyczucie czasu i tak było do bani. Jednak lepiej było pamiętać o tym teraz, niż później. Pomimo nieokiełznanego pożądania mojego ciała – a wierzcie mi, ono ciągle tam było – nagle naszedł mnie zadziwiający, żywy wizerunek Karoliny, siostry Dymitra. Poznałam ją na Syberii. Miała sześciomiesięczne dziecko, które jak to większość dzieci było zachwycające, ale na Boga, miała ręce pełne roboty. Karolina pracowała jako kelnerka i jak tylko wracała do domu, jej uwaga natychmiast skupiała się na dziecku. Kiedy była w pracy, małą opiekowała się mama Dymitra. Dziecko ciągle czegoś potrzebowało: jedzenia, przebrania, ratunku przed udławieniem się małym przedmiotem. Jej siostra, Sonia, również niedługo miała mieć dziecko, a ze sposobem w jaki zostawiłam sprawy z młodszą siostrą Dymitra, Wiktorią, wcale bym się nie dziwiła, gdybym się – 263 –

dowiedziała, że wkrótce też zaszła w ciążę. Wielkie życiowe zmiany brały się z małych, nieostrożnych czynów. Byłam absolutnie pewna, że nie chciałam teraz w swoim życiu dziecka. Nie tak młodo. Z Dymitrem nie było problemu, dzięki niepłodności dwóch dampirów. Ale z Adrianem? To był problem, zważywszy na fakt że chociaż choroby wśród naszych ras były rzadkie, to nie byłam pierwszą dziewczyną, z którą był Adrian. Ani drugą. Ani trzecią... − −

To co, masz jakieś? – zapytałam niecierpliwie. Tylko dlatego, że włączył mi się tryb odpowiedzialny, nie oznaczało to, że ani odrobinę mniej nie chciałam seksu. Tak – powiedział Adrian, również siadając. – W mojej sypialni.

Wpatrywaliśmy się w siebie. Jego sypialnia była daleko gdzieś w dworskiej sekcji dla morojów. Przysunął się bliżej, otaczając mnie ramieniem i gryząc płatek mojego ucha. −

Szanse, że stanie się coś złego są bardzo małe.

Zamknęłam oczy i z powrotem przechyliłam głowę, opierając ją na jego piersi. Położył ręce na moich biodrach i głaskał moją skórę. −

Kim ty jesteś, lekarzem? – zapytałam.

Zaśmiał się delikatnie, całując mnie tuż za uchem. −

Nie, jestem tylko kimś, kto chętnie podejmie ryzyko. Nie możesz mi powiedzieć, że tego nie chcesz.

Otworzyłam oczy i odsunęłam się, by móc na niego bezpośrednio spojrzeć. Miał rację. Chciałam tego. Bardzo, bardzo mocno. I część mnie – która równie dobrze była całą mną – płonęła z żądzy, próbując mnie przekonać. Szanse przypuszczalnie były niskie, prawda? Czyż nie istnieli ludzie, którzy wiecznie próbowali zajść w ciążę i nie mogli? Moje pragnienie miało dobre argumenty, więc zaskoczeniem było, że wygrała moja logika. −

Nie mogę podjąć tego ryzyka – powiedziałam.

Adrian zaczął uważnie mi się przyglądać, po czym kiwnął głową. − W porządku. innym razem. Dzisiejszej nocy będziemy... odpowiedzialni. − To wszystko, co masz do powiedzenia? Zmarszczył brwi. − −

Co jeszcze mogę powiedzieć? Odmówiłaś. Ale ty... mogłeś mnie zmusić.

Teraz naprawdę był zdumiony. − −

Chcesz żebym cię zmusił? Nie, oczywiście że nie. Po prostu przyszło mi do głowy... że mogłeś.

Adrian ujął moją twarz swoimi dłońmi. – 264 –

−

Rose, oszukuję w kartach i kupuje wysokoprocentowy alkohol nieletnim. Ale nigdy w życiu nie zmusiłbym cię do zrobienia czegoś, czego nie chcesz. A już na pewno nie do tego...

Jego słowa zostały przerwane, ponieważ przylgnęłam do niego i znowu zaczęłam go całować. Zaskoczenie musiało powstrzymywać go przed zrobieniem czegokolwiek w tym momencie, ale wkrótce odsunął mnie z czymś, co wydawało mi się ogromna niechęcią. − − −

Little dampir – powiedział sucho – jeśli chcesz być odpowiedzialna, to to nie jest dobra droga do tego. Nie musimy odpuszczać. I możemy być odpowiedzialni. Całe to gadanie jest...

Prawie pisnął urywając słowa, gdy odrzuciłam swoje włosy na bok i zaoferowałam mu swoja szyję. Zdołałam obrócić się nieznacznie by móc spojrzeć mu w oczy, ale nie powiedziałam słowa. Nie musiałam. Zaproszenie było oczywiste. − Rose... – odezwał się niepewnie, choć po jego twarzy widziałam przebiegające pragnienie. Picie krwi nie było takie same jak seks, ale pragnęły jej wszystkie wampiry, a z tego co słyszałam, to robienie tego podczas pobudzenia było fantastycznym doświadczeniem. Z tego co twierdzili również ludzie, to było również zakazane i rzadko kiedy do tego dochodziło. To właśnie w tym miejscu zostało zapoczątkowane określenie dziwki sprzedającej krew: dampira, który pozwalał na picie swojej krwi podczas seksu. Myśl, że dampir w ogóle jest dawcą krwi była skandaliczna, ale ja już to wcześniej robiłam: dawałam krew Lissie, kiedy potrzebowała pożywienia i Dymitrowi, kiedy był strzygą. I to było wspaniałe. Jeszcze raz spróbował, tym razem ze stabilniejszym głosem. − Rose, czy ty wiesz, o co prosisz? − Tak – odpowiedziałam stanowczo. Delikatnie przebiegłam palcem po jego ustach, a potem wsunęłam go, by dotknąć jego kłów. Rzuciłam mu jego własne słowa. – Nie możesz mi powiedzieć, że tego nie chcesz. Chciał tego. Jedno uderzenie serca i jego usta były na mojej szyi, kłami przebijając moja skórę. Krzyknęłam na nagły ból dźwiękiem, który przycichł do jęku, gdy zalały mnie endorfiny przychodzące z każdym wampirzym ugryzieniem. Pochłaniała mnie wyborna rozkosz. Pijąc, mocniej przyciągnął mnie do siebie, niemal sadzając na swoje kolana i opierając moje plecy o swoją pierś. Byłam głęboko świadoma jego ponownie dotykających mnie rąk, jego ust na moim gardle. Wiedziałam głównie to, że tonęłam w czystej, zachwycającej słodkości. Niesamowicie odurzającej. Gdy się odsunął, miałam wrażenie jakbym straciła część siebie. Jakbym była niekompletna. Zdezorientowana i potrzebująca go z powrotem, wyciągnęłam do niego ręce. Adrian delikatnie je odsunął, uśmiechając się i oblizując wargi. −

Ostrożnie, little dampir. Posunąłem się dalej niż powinienem. Prawdopodobnie mogłaś dostać skrzydeł i teraz odlatywać. – 265 –

To w sumie nie brzmiało źle. Jednak kilka chwil później, intensywna i dzika część odurzenia zniknęła, pozwalając mi z powrotem dojść do siebie. Ciągle czułam się cudownie i błogo; endorfiny podsyciły moja cielesną żądzę. Wolno powracały do mnie moje zmysły rozumowania, pozwalając (do pewnego stopnia) by spójne myśli przebiły się przez szczęśliwą mgiełkę. Gdy Adrian przekonał się, że byłam wystarczająco trzeźwa, odprężył się i położył na łóżku. Dołączyłam do niego chwilę później, tuląc się do jego boku. Wyglądał na tak zadowolonego jak ja. −

To – powiedział filozofując – było najlepsze nieuprawianie seksu w historii. 27

Moją jedyną odpowiedzią był senny uśmiech. Było już późno, a im bardziej odczuwałam szybkie rozprzestrzenianie się endorfin, tym czułam się senniejsza. Jakaś moja maleńka część mówiła, że nawet jeśli chciałam tego i zależało mi na Adrianie, to i tak cały ten czyn był zły. Nie zrobiłam tego z właściwych powodów, pozwalając się porwać własnemu żalowi i zagubieniu. Reszta mnie zdecydowała, że to nie prawda i wkrótce ten suszący głowę głos zniknął, pokonany wyczerpaniem. Zasnęłam przy Adrianie, otrzymując najlepszą nocną dawkę snu od długiego czasu. Nie byłam mocno zaskoczona, że udało mi się wstać z łóżka, wziąć prysznic, ubrać, a nawet wysuszyć włosy, nie budząc przy tym Adriana. W przeszłości, razem z przyjaciółmi spędzaliśmy wiele godzin, próbując wyciągnąć go z łóżka. Nawalony czy trzeźwy, miał mocny sen. Spędziłam więcej czasu na układaniu włosów niż kiedykolwiek. Znamienny ślad ugryzienia wampira na mojej szyi był świeży, więc rozpuściłam włosy, starannie układając ich cześć tak, by długie fale opadały gęsto na stronę, po której widniało ugryzienie. Usatysfakcjonowana zamaskowaniem siniaków, zastanawiałam się co dalej. Gdzieś za godzinę Rada będzie wysłuchiwała grupowych wywodów, dotyczących zróżnicowanych poglądów względem nowego dekretu dotyczącego wieku, walczących morojów i głosu Dragomirów. Zakładając, że wpuszczą mnie na salę, nie miałam zamiaru przegapić dyskusji o najgorętszych obecnie kwestiach w naszym świecie. Jednakże nie chciałam też budzić Adriana. Był splątany moim prześcieradłem i spał w najlepsze… Gdybym go obudziła, czułabym się zobowiązana do przebywania w pobliżu, podczas jego przygotowywania się. Przez więź poczułam, siedzącą samotnie przy kawiarnianym stoliku Lissę. Chciałam ją zobaczyć i zjeść śniadanie, więc postanowiłam, że Adrian sam może sobie poradzić. Zostawiłam mu karteczkę mówiącą gdzie będę i żeby po wyjściu zamknął drzwi, posyłając mu przy tym wiele buziaków. W połowie drogi do kawiarni, poczułam coś, co zrujnowało moje śniadaniowe plany. Do Lissy dosiadł się Christian. −

Proszę, proszę – mruknęłam.

Podczas gdy tyle działo się wokół, nie poświęcałam zbyt wiele uwagi osobistemu życiu Lissy. Po zdarzeniu w magazynie, nie byłam całkowicie zaskoczona widząc ich razem, chociaż jej uczucia mówiły mi, że nie doszło do romantycznego pojednania... jeszcze. To była krępująca próba przyjaźni, szansa na przezwyciężenie ich ciągłej zazdrości i nieufności. 27

That was the best non–sex ever. – Czyli dosł. To był najlepszy nie–seks w historii. – przyp. Szazi – 266 –

Daleka byłam od wtrącania się w rozwój miłości. Znałam inne miejsce w pobliżu budynku strażników, które również serwowało kawę i paczki. Było, o ile nikt tam nie pamiętał, że pod względem technicznym ciągle byłam na okresie próbnym i że zrobiłam scenę w królewskiej sali. Szanse na to prawdopodobnie nie były wielkie. Jednak zdecydowałam się spróbować i skierowałam się tam, z niepokojem spoglądając na zachmurzone niebo. Deszcz nie pomógłby mojemu nastrojowi. Kiedy dostałam się do Kawiarni, odkryłam, że nie muszę obawiać się, że inni skupią na mnie swoja uwagę. Siedziała tam jeszcze większa atrakcja – Dymitr. Siedział z dala od swojej osobistej straży, i chociaż cieszyłam się, że miał trochę swobody, to moja postawa, że musi być ściśle obserwowany, ciągle mnie wkurzała. Przynajmniej nie było tu dzisiaj tłumów. Ludzie przychodzący na śniadanie nie mogli się powstrzymać od gapienia, i naprawdę niewielu zostawało z tym tyle. Tym razem miał w obstawie pięciu strażników, co było znaczną redukcją. I dobrym znakiem. Siedział sam przy stoliku, a przed nim stała kawa i na wpół zjedzony pączek. Czytał powieść w miękkiej oprawie i założyłabym się o swoje życie, że to był western. Nikt z nim nie usiadł. Jego eskorta po prostu utrzymywała nad nim ochronny krąg; dwójka siedziała przy ścianie, jeden przy wejściu i dwójka przy pobliskich stolikach. Ta ochrona wydawała się bezcelowa. Dymitr był całkowicie pochłonięty książką, nieświadomy obecności strażników i sporadycznych widzów – albo po prostu robił dobre show nie przejmowania się tym. Wydawał się bardzo nieszkodliwy, ale wróciły do mnie słowa Adriana. Czy została w nim jakaś cząstka strzygi? Jakaś mroczna część? Dymitr sam twierdził, że wciąż ma w sobie jakiś kawałek, który na zawsze uniemożliwia mu prawdziwe kochanie kogokolwiek. On i ja zawsze mieliśmy to niesamowite wyczucie swojej obecności. Zawsze mogłam go znaleźć w zatłoczonym pokoju. Pomimo swojego zaabsorbowania książką, podniósł wzrok, gdy szłam w stronę kawiarnianej lady. Nasze oczy spotkały się na milisekundę. Jego twarz była bez wyrazu... i w dodatku miałam wrażenie, że na coś czekał. Na mnie, pomyślałam na początku. Pomimo wszystkiego, pomimo naszej kłótni w kościele... ciągle myślał, że będę go ścigała i zapewniała o swojej miłości. Dlaczego? Czy on właśnie oczekiwał, że będę taka nierozsądna? Czy też możliwe było... czy możliwe było by chciał, abym do niego podeszła? Cóż, bez względu na powód zdecydowałam, że nie dam mu tego. Zranił mnie już zbyt wiele razy. Kazał mi trzymać się z daleka, a jeśli to była jakaś część skomplikowanej gry mającej na celu bawić się moimi uczuciami, to nie zamierzałam w nią grać. Posłałam mu wyniosłe spojrzenie i odwróciłam się, podchodząc do lady. Zamówiłam chai i czekoladowa eklerkę. Po chwili zastanowienia poprosiłam o drugą eklerkę. Miałam wrażenie, że to będzie jeden z tych dni. Miałam w planach zjedzenie na zewnątrz, lecz gdy wyjrzałam przed przyciemnione okno, mogłam ledwo rozróżnić strukturę kropel deszczu uderzających w szybę. Cholera. Pokrótce zastanowiłam się nad podjęciem walki z pogodą i pójściem gdzieś indziej ze swoim jedzeniem, ale uznałam, że nie pozwolę się odstraszyć Dymitrowi. Dostrzegłszy stolik daleko od niego, udałam się w jego kierunku, wychodząc z samej siebie by nie patrzeć na niego, czy go w ogóle zauważyć.

– 267 –

−

Hej, Rose. Idziesz dzisiaj na obrady?

Zatrzymałam się. Powiedział to jeden ze strażników Dymitra, posyłając mi przyjazny uśmiech. Nie pamiętałam imienia tego faceta, ale wydawał się miły, ilekroć się mijaliśmy. Nie chciałam być niegrzeczna i dlatego, aczkolwiek niechętnie, odpowiedziałam mu – nawet jeśli to oznaczało stanie obok Dymitra. − − −

Jasne – powiedziałam, upewniając się że moja uwaga była skupiona tylko na strażniku. – Tylko coś przegryzę przed pójściem. Zamierzają cię tam wpuścić? – spytał inny strażnik. On również się uśmiechał. Przez chwile myślałam, że wyśmiewają się z mojego niedawnego wybuchu, ale nie... to nie było to. Ich twarze wyrażały aprobatę. To doskonałe pytanie – przyznałam, biorąc kęs eklerki. – Ale sądzę, że powinnam spróbować. Spróbuje także dobrze się zachowywać.

Pierwszy strażnik zachichotał. −

Mam cichą nadzieję, że nie. Przez to głupie prawo dotyczące wieku, ta grupa zasługuje na ten cały ból, jaki możesz im sprawić.

Drugi strażnik przytaknął. −

Jakie prawo dotyczące wieku? – spytał Dymitr.

Spojrzałam na niego niechętnie. Jak zawsze, zabrał mi dech w piersiach. Przestań, Rose, skarciłam siebie. Jesteś na niego wściekła, pamiętasz? Wybrałaś przecież Adriana. −

Dekret, w którym arystokraci posyłają przeciwko strzygom szesnastolatki, myśląc, że to to samo, co posłanie osiemnastolatków – powiedziałam i wzięłam kolejny kęs.

Głowa Dymitra wystrzeliła do góry tak nagle, że niemal zadławiłam się swoim jedzeniem. −

Który szesnastolatek da radę walczyć ze strzygami?

Jego strażnicy spięli się, ale nie zrobili nic poza tym. Przełkniecie kęsa eklerki zajęło mi chwilę. Gdy w końcu mogłam mówić, niemal się tego obawiałam. − Jest dekret mówiący, że dampiry kończą edukacje w wieku szesnastu lat. − Kiedy to się stało? – domagał się wiadomości. − Zaledwie wczoraj. Nikt ci nie powiedział? Spojrzałam na resztę strażników. Jeden z nich wzruszył ramionami. Miałam wrażenie, że mogli wierzyć iż Dymitr naprawdę był dampirem, ale nie byli gotowi urządzać sobie z nim pogawędek. Jedyny kontakt towarzyski nawiązała z nim Lissa i przesłuchujący go ludzie. −

Nie.

Czoło Dymitra zmarszczyło się, gdy rozważał te wiadomości. Jadłam swoją eklerkę w ciszy z nadzieją, że to popchnie go do dalszej rozmowy. I popchnęło. −

To jest szalone – powiedział. – Odkładając na bok moralność, oni nie są gotowi tak młodo. To jest samobójstwo. – 268 –

−

Wiem. Tasza wysunęła przeciwko temu dobry argument. Ja również.

Dymitr obdarzył mnie podejrzliwym spojrzeniem na moje ostatnie słowa, zwłaszcza, gdy kilku z jego strażników uśmiechnęło się. −

− − − − − − −

Czy głosy były zrównoważone? – zapytał. Mówił do mnie jakby prowadził przesłuchanie, w ten poważny i skupiony sposób, który był charakterystyczny dla strażnika. Uznałam, że to było nieco lepsze od depresji. Było również lepsze od kazania mi trzymać się z daleka. Bardzo. Gdyby Lissa mogła zagłosować, ustawa by nie przeszła. Ach – powiedział, bawiąc się palcem na krawędzi swojej filiżanki, – Kworum. Wiesz o tym? – zdziwiłam się. To stare morojskie prawo. Tak, słyszałam. Co próbuje zrobić opozycja? Wpłynąć na Radę by to odwołała, czy dać głos Lissie Dragomir? Obie z tych rzeczy. A nawet jeszcze inne.

Potrząsnął głową, odgarniając za ucho cześć włosów. −

Nie mogą tego zrobić. Muszą wybrać jedną rzecz i postawić na nią. Lissa jest najmądrzejszym wyborem. Rada potrzebuje powrotu Dragomira. Widziałem w jaki sposób patrzą na nią ludzie, kiedy wystawili mnie na pokaz. – Tylko niewielki rąbek goryczy zabarwił jego słowa, ukazując jego uczucia. Potem wrócił do sprawy. – Uzyskanie poparcia do tego nie będzie trudne, jeśli złączą swoje wysiłki.

Zaczęłam jeść drugą eklerkę, zapominając o swoim wcześniejszym postanowieniu by go ignorować. Nie chciałam odrywać go od tematu. To była pierwsza rzecz, która przywróciła jego oczom ich stary ogień. Jedyna, którą wydawał się naprawdę interesować – cóż, poza przyrzeczeniem poświęcenia całego życia Lissie, i kazaniem mi trzymać się z daleka od swojego życia. Lubiłam tego Dymitra. To był ten sam Dymitr, co z dawnych czasów; zawzięty i chętnie ryzykujący swoje życie dla tego, co było słuszne. Niemal pragnęłam by wrócił do bycia denerwującym, zdystansowanym Dymitrem, który kazał mi się trzymać z daleka. Widzenie go teraz takiego przywróciło wiele wspomnień – nie mówiąc już o atrakcyjności, którą myślałam, że przezwyciężyłam. Teraz, gdy całe jego ciało wypełniała pasja, wyglądał seksownej niż kiedykolwiek. Miał taką samą pasje, kiedy ze sobą walczyliśmy. A nawet, gdy uprawialiśmy seks. To właśnie taki Dymitr powinien być: silny i gotowy do działania. Cieszyłam się, choć... widząc go w sposób, który tak kochałam, moje serce poczuło się znacznie gorzej. Był dla mnie stracony. Jeśli Dymitr odgadł moje uczucia, nie pokazał tego. Patrzył prosto na mnie i tak jak zawsze, moc tego spojrzenia owinęła się wokół mnie. − −

Następnym razem kiedy zobaczysz się z Taszą, przyślesz ją do mnie? Musimy o tym porozmawiać. Więc Tasza może być twoja przyjaciółką, a ja nie?

Ostre słowa wyszły z moich ust, zanim mogłam je powstrzymać. Zarumieniłam się z zawstydzenia tak, że potknęłam się przed strażnikami. Dymitr najwyraźniej też nie chciał publiczności. Spojrzał na strażnika, który się pierwszy do mnie odezwał. – 269 –

− Jest jakaś szansa żebyśmy dostali odrobinę prywatności? Jego eskorta wymieniła spojrzenia, po czym niemal jak jedność, cofnęli się. Nie była to znaczna odległość i wciąż utrzymywali wokół Dymitra obronny krąg. Niemniej jednak, to wystarczyło by nasza rozmowa nie została przypadkiem usłyszana. Dymitr odwrócił się do mnie, a ja usiadłam. − Ty i Tasza macie kompletnie różne sytuacje. Ona może bezpiecznie być obecna w moim życiu. Ty nie. − A jednak – powiedziałam, z gniewem dorzucając na bok włosy – moja obecność w twoim życiu najwyraźniej jest w porządku, gdy to jest wygodne – powiedzmy jak załatwianie sprawy, czy przekazywanie wiadomości. − Nie wydaje się żebyś naprawdę potrzebowała mnie w swoim życiu – zauważył oschle, nieznacznie pochylając głowę w kierunku mojego prawego ramienia. Zabrało mi chwile pojęcie tego, co się stało. Odrzucając włosy na bok, odsłoniłam szyję – i ugryzienie. Próbowałam nie zarumienić się ponownie, wiedząc że nie mam się za co wstydzić. Z powrotem zasłoniłam szyję włosami. − − −

To nie jest twoja sprawa – syknęłam, licząc na to, że żadne ze strażników tego nie widział. Dokładnie – brzmiał triumfalnie. – Musisz żyć swoim własnym życiem. Z daleka ode mnie. Och, na litość boską – zaprotestowałam. – Czy mógłbyś przestać z...

Moje oczy przesunęły się z jego twarzy, gdyż nagle otoczyła nas armia. Okej, to niezupełnie była armia, ale równie dobrze mogła by być. Przez jedna minutę byliśmy tylko Dymitr i ja, a potem nagle pokój zaroił się od strażników. I to nie od zwykłych strażników. Nosili czarno białe uniformy, jakie często strażnicy wkładali na uroczystości, ale małe czerwone guziki przy ich kołnierzykach oznaczały, że byli strażnikami specjalnej straży królowej. Musiało być ich przynajmniej z dwudziestu. Byli śmiercionośni i zabójczy, najlepsi z najlepszych. W całej historii, zabójcy, którzy atakowali monarchów szybko byli zdejmowani przez królewska gwardię. Byli chodzącą śmiercią – i wszyscy zgromadzili się wokół nas. Dymitr i ja zamknęliśmy się, niepewni co się dzieje, ale przeświadczeni, że zagrożenie było skierowane w nas. Pomiędzy nami był stolik i krzesła, ale nadal byliśmy zdolni natychmiastowo przyjąć typową pozycję do walki, gdy otoczyli nas wrogowie: stanęliśmy plecami do siebie. Ochrona Dymitra nosiła zwyczajne ubrania i wydawała się odrobinę zmieszana na widok swoich pobratymców. Jednak ze strażniczą sprawnością, eskorta bezzwłocznie dołączyła do powiększającej się królewskiej gwardii. Nie było już więcej uśmiechów ani żartów. Chciałam rzucić się w obronie Dymitra, ale w tej sytuacji, to było poniekąd trudne. − −

Musisz z nami natychmiast pójść – powiedział jeden ze strażników królewskiej gwardii. – Jeśli będziesz stawiać opór, weźmiemy cię siłą. Zostawcie go w spokoju! – zawołałam, patrząc z twarzy na twarz. Eksplodowała we mnie ciemna złość. Jak oni ciągle mogli nie wierzyć? Dlaczego oni w dalszym ciągu – 270 –

za nim chodzili? – On nic nie zrobił! Dlaczego nie możecie zaakceptować faktu, że naprawdę znowu jest dampirem? Facet, który przemówił, uniósł brew. − Nie mówiłem do niego. − Wy... przyszliście tutaj po mnie? – spytałam. Starałam się myśleć o jakichkolwiek nowych skandalach, które ostatnio mogłam wywołać. Wzięłam pod uwagę zwariowaną myśl, że królowa dowiedziała się o nocy, jaką spędziłam z Adrianem i przez to się wkurzyła. To był ledwo wystarczający powód, do wysłania po mnie pałacowych strażników... czyż nie? Czyżbym naprawdę zaszła zbyt daleko ze swoimi wybrykami? −

Dlaczego? – domagał się Dymitr. To jego wysokie, piękne ciało – które czasami mogło być bardzo zmysłowe – było wypełnione w tej chwili napięciem i groźbą.

Facet utrzymywał swój wzrok na mnie, ignorując Dymitra. −

Nie każ mi się powtarzać: Pójdziesz z nami dobrowolnie, albo cię zmusimy.

W jego rekach zamigotały kajdanki. Wytrzeszczyłam oczy. −

To szaleństwo! Nigdzie nie pójdę, dopóki nie powiesz mi co do cholery jest...

To był moment, w którym najwyraźniej stwierdzili, że nie pójdę z nimi z własnej woli. Dwóch strażników z gwardii rzuciło się na mnie i choć technicznie rzecz biorąc pracowaliśmy po tej samej stronie, kopnęły mnie moje instynkty. Nie rozumiałam tutaj niczego poza faktem, że nie zostanę wywleczona stąd jak ktoś pokroju mistrza złoczyńców. Rzuciłam krzesłem, na którym wcześniej siedziałam, w jednego ze strażników, a drugiemu wymierzyłam cios pięścią. To było niestaranne uderzenie, ponieważ był wyższy niż ja. Różnica miedzy naszymi wzrostami pozwoliła mi uchylić się przed jego następnym chwytem. Kiedy mocno uderzyłam w jego nogi ciche burkniecie powiedziało mi, że trafiłam w sedno. Usłyszałam kilka rozsianych po sali krzyków. Ludzie pracujący w kawiarni schowali się za ladą jak się spodziewali, że w ruch pójdzie broń palna. Pozostali klienci, którzy jedli śniadanie szybko uciekli od swoich stolików, lekkomyślnie wywracając jedzenie i naczynia. Biegli do wyjść – wyjść, które były blokowane przez ciągle napływających strażników. To wywołało jeszcze więcej krzyków, chociaż wyjścia były zablokowane z mojego powodu. W międzyczasie do bójki włączyli się inni strażnicy. Chociaż kilku z nich porządnie uderzyłam, wiedziałam że ich liczba była zbyt przytłaczająca. Jeden ze strażników złapał mnie za ramię i zaczął próbować zakładać mi kajdanki. Przestał, gdy inny zestaw rąk złapał mnie i szarpnięciem odsunął na bok. Dymitr. −

Nie dotykaj jej – warknął.

W jego głosie była nuta, która przeraziłaby mnie, gdyby te słowa były skierowane do mnie. Schował mnie za sobą, zasłaniając mnie własnym ciałem. Za moimi plecami był stolik. Strażnicy atakowali nas ze wszystkich kierunków i Dymitr zaczął ich usuwać z taką samą – 271 –

śmiertelną gracją, która sprawiała, że ludzie nazywali go Bogiem. Podczas walki nikogo nie zabijał, ale upewniał się, że zostali wyłączeni z gry. Jeśli ktokolwiek myślał, że jego ciężkie przejścia jako strzygi i zamknięcie w więzieniu zmniejszyło jego zdolności bojowe. to popełnił straszny błąd. Dymitr był uosobieniem potęgi, dając sobie radę z przyjęciem ataków z niemożliwych stron i zatrzymaniem mnie za każdym razem, gdy próbowałam przyłączyć się do walki. Królewska gwardia mogła liczyć najlepszych z najlepszych, ale Dymitr... cóż mój były kochanek i instruktor w jednym, był jedyny w swojej własnej kategorii. Jego umiejętności walki były poza zasięgiem kogokolwiek innego, a teraz wykorzystywał je wszystkie by mnie bronić. −

Zostań z tyłu – rozkazał. – Nie tkną cię.

Początkowo poruszył mnie jego opiekuńczy instynkt, chociaż nienawidziłam nie być częścią walki. Przyglądanie się jak znowu walczył, również było urzekające. Sprawiał, że to wyglądało jednocześnie na piękne i śmiertelne. Był jednoosobową armią, tym rodzajem wojownika, który chronił ukochaną i siał przerażenie wśród swoich wrogów... I wówczas uderzyło mnie przeraźliwe olśnienie. − Przestańcie! – krzyknęłam nagle. – Zrobię to! Pójdę z wami! Z początku nikt mnie nie usłyszał. Wszyscy byli zbyt zaangażowani walką. Strażnicy nieustannie próbowali przekraść się do Dymitra od tyłu, ale on wydawał się ich wyczuwać, pchając na nich krzesła i wszystko, co tylko mógł złapać – podczas gdy ciągle rozdawał kopniaki i ciosy atakującym go z przodu. Kto wie? Może naprawdę sam mógł zdjąć całą armię. Ale ja nie mogłam mu na to pozwolić. Potrząsnęłam ramieniem Dymitra. − − −

Przestań – powtórzyłam. – Nie walcz już. Rose... Przestań!

Byłam całkowicie pewna, że nigdy w swoim życiu nie wykrzyczałam tak głośno żadnego słowa. Przeleciało przez całe pomieszczenie. I z tego co wiedziałam, to przeleciało przez cały Dwór. Niezupełnie wszystkich od razu zatrzymało, ale wielu ze strażników zwolniło. Kilku pracowników kulących się za kontuarem, spojrzało na nas zza lady. Dymitr ciągle się poruszał, w dalszym ciągu gotowy do zdjęcia wszystkich w pobliżu. Musiałam praktycznie rzucić się na niego, by mnie zauważył. − Przestań. – Tym razem mój głos był szeptem. Pomiędzy wszystkimi zapadła kłopotliwa cisza. – Nie walcz z nimi dłużej. Zrobię co każą. − Nie. Nie pozwolę im cię zabrać. − Musisz – błagałam. Jego oddech był ciężki, a każda jego część zwarta i gotowa do ataku. Utkwiliśmy w sobie spojrzenia i zdawało się, że pomiędzy nami przepłynęło tysiące wiadomości, zupełnie jak buzująca w powietrzu stara elektryczność. Miałam tylko nadzieje, że otrzymał właściwą wiadomość.

– 272 –

Jeden ze strażników wyszedł niepewnie do przodu – mając wokół siebie nieprzytomne ciała swoich kolegów – i napięcie Dymitra pękło. Zaczął znowu mnie bronić, blokując strażnika, ale natychmiast stanęłam między nimi, przytrzymując rękę Dymitra i dalej patrząc w jego oczy. Jego skóra była ciepła, a jej dotyk na mojej bardzo realny. − Proszę. Nie walcz więcej. I wtedy zobaczyłam, że w końcu zrozumiał, co próbowałam powiedzieć. Ludzie nadal się go obawiali. Nikt nie wiedział czym był. Lissa mówiła, że zachowuje się spokojnie, co zwykle łagodziło ich strach. Ale to? On zdejmujący całą armię strażników? To nie przynosiło mu punktów z dobrego zachowania. Z tego co wiedziałam, było już na to za późno, ale musiałam spróbować opanować szkody. Nie mogłam pozwolić im znowu go zamknąć – nie przeze mnie. Gdy patrzył na mnie, zdawał się wysyłać mi własną wiadomość: że ciągle będzie za mnie walczył; walczył, dopóki nie padnie z nóg by powstrzymać ich przed zabraniem mnie. Potrząsnęłam głową i uścisnęłam jego rękę na pożegnanie. Jego palce były dokładnie takie jak zapamiętałam, długie i zręczne, ze stwardnieniami powstałymi przez lata szkolenia. Puściłam go i odwróciłam się przodem do faceta, który mówił do mnie na początku. Sądziłam, że był kimś w rodzaju lidera. Wyciągnęłam ręce i wolno przesunęłam się naprzód. − Pójdę dobrowolnie. Ale proszę... nie zamykajcie go ponownie. On tylko myślał... że jestem w tarapatach. Rzecz w tym, że gdy kajdanki zacisnęły się na moich nadgarstkach, zaczynałam myśleć, że naprawdę byłam w tarapatach. Gdy strażnicy zaczęli wzajemnie się zbierać, ich lider wziął głęboki wdech i wygłosił formułkę, którą próbował powiedzieć na wejściu. Przełknęłam ślinę, spodziewając się usłyszeć imię Wiktora. − Rose Hathaway, jesteś aresztowana za zdradę stanu. Niezupełnie tego się spodziewałam. Z nadzieją, że moja uległość zarobiła dla mnie punkt, zapytałam: − Jakiego rodzaju zdradę stanu? − Zamordowanie Jej Wysokości Królowej Tatiany

Tłumaczenie: Ginger_90

– 273 –

Rozdział dwudziesty szósty MOŻE TO BYŁO CZYJEŚ CHORE poczucie humoru, ale skończyłam w obecnie pustej celi Dymitra. Poszłam za nimi potulnie, jak tylko przedstawili mi zarzuty. W rzeczywistości byłam chyba w jakiejś śpiączce, gdyż zbyt wiele z tego co mówił było niemożliwe do pojęcia. Nie mogłam nawet naprawdę załapać tej części, w której chodziło o mnie. Nie mogłam się czuć znieważona czy oburzona oskarżeniami, ponieważ nadal byłam osłupiała tym, że Tatiana nie żyła. Nie tylko nie żyła. Została zamordowana. Zamordowana? Jak do tego doszło? Jak to się mogło tutaj stać? Dwór był jednym z najlepiej strzeżonych miejsc na świecie, a sama Tatiana zawsze była szczególnie strzeżona – przez tę sama grupę strażników, która tak szybko otoczyła mnie i Dymitra. Dopóki nie opuściła Dworu – a byłam absolutnie pewna, że tego nie zrobiła – żadna strzyga nie mogła jej zabić. Przy stałych zagrożeniach, z którymi się borykaliśmy, niemal nie słyszało się o morderstwach wśród dampirów i morojów. Oczywiście zdarzały się. W żadnym społeczeństwie nie dało się tego uniknąć, ale jako że wiecznie byliśmy ścigani, rzadko mieliśmy czas zwracać się przeciwko sobie (poza darciem się na spotkaniu z Radą). To po części dlatego Wiktor został potępiony. Jego przestępstwa były tak złe, jak je przedstawiono. Aż do teraz. Gdy już przetrawiłam niemożliwą do przyjęcia myśl, że Tatiana nie żyje, byłam zdolna zadać sobie prawdziwe pytanie: Dlaczego ja? Dlaczego to mnie oskarżają? Nie byłam prawniczką, ale byłam niemal całkowicie pewna, że nazwanie kogoś świętoszkowatą suką nie było twardym dowodem na rozprawie. Próbowałam wyciągnąć więcej szczegółów od stojących przy mojej celi strażników, jednak oni zachowali kamienne twarze i trwali w ciszy. Po tym jak mój głos stał się zachrypnięty od krzyków, osunęłam się na łóżko i weszłam do umysłu Lissy, skąd byłam pewna, że wydobędę więcej informacji. Lissa wariacko próbowała uzyskać wyjaśnienie od każdego, kogo tylko mogła. Christian cały czas był z nią. Stali teraz w lobby budynku administracyjnego, wypełnionego gorączkowym ruchem. Zarówno dampiry jak i moroje biegali wszędzie, niektórzy wyglądali na przerażonych, bojąc się tej nowej niestabilnością w rządzie, a pozostali wydawali się mieć nadzieję na wyciągniecie z tego korzyści. Christian i Lissa stali pośrodku rozgardiaszu, jak liście porywane przez szalejąca burzę. Odkąd Lissa technicznie rzecz biorąc była dorosła, zawsze na Dworze znajdowała się pod skrzydłami kogoś starszego – zwykle Priscilli Vody, a okazjonalnie nawet samej Tatiany. Z oczywistych względów, żadna z nich nie była już w stanie sprawować nad nią pieczy. Co prawda szanowało ją wielu arystokratów, ale Lissa nie miała tak naprawdę do kogo się zwrócić. Widząc jej roztrzęsienie, Christian przytrzymał ją za rękę. – 274 –

− Ciocia Tasza będzie wiedziała co się dzieje – powiedział. – Zjawi się tu prędzej czy później. Wiesz, że nie pozwoli by coś stało się Rose. Lisa wiedziała, że w tym zdaniu było odrobinę niepewności, jednak nie poruszyła tego. Być może Tasza nie chciała by cokolwiek mi się stało, ale z całą pewnością nie miała aż takich wpływów. − Lisso! Głos Adriana spowodował, że obydwoje się odwrócili. Adrian właśnie wszedł do środka razem z matką. Wyglądał jakby dosłownie co wyszedł z mojej sypialni i przyszedł tutaj. Miał na sobie wczorajsze ubrania, które były nieco zmięte, a jego włosy nie były rozwichrzone w ten jego stylizowany nieład. W porównaniu z nim Daniela wyglądała zarówno na idealnie ubraną jak i doprowadzoną do siebie, wyglądając na bizneswoman, która nie straciła swojej kobiecości. W końcu! To byli ludzie, którzy mogli to wyjaśnić. Lissa podbiegła do nich z wdzięcznością. − Dzięki Bogu – powiedziała. – Nikt nie chce powiedzieć nam, co się stało... poza tym, że królowa nie żyje, a Rose jest zamknięta w celi. – Lissa błagalnie spojrzała na twarz Danieli. – powiedz mi, że zaszła tu jakaś pomyłka. Daniela dla pocieszenia ścisnęła ramię Lissy i obdarzyła ją najbardziej pocieszającym spojrzeniem, jakie zdołała jej w danych okolicznościach posłać. − Obawiam się, że nie. Tatiana została zabita ostatniej nocy, a Rose jest ich główną podejrzaną. − Ale ona nigdy w życiu by czegoś takiego nie zrobiła! – wykrzyknęła Lissa. Christian dołączył do jej słusznego gniewu. − Jej krzyczenie tego dnia na posiedzeniu rady nie jest wystarczające do uznania jej winnej morderstwa. – Ach, Christian miał taki sam tok rozumowania co ja. To było niemal przerażające. – Ani też wkradniecie się na Death Watch. − Masz rację. To nie jest wystarczające – zgodziła się Daniela. – Ale nie sprawia też, że to dobrze wygląda. A poza tym, zdecydowanie mają inne dowody świadczące o jej winie. − Jakiego rodzaju dowody? – dopytywała się Lissa. Daniela wyglądała na skruszoną. − Nie wiem. Nadal badają je w śledztwie. Będzie przesłuchanie, na którym przedstawią jej dowody i zapytają o alibi, przypuszczalne motywy... i tym podobne. – Rozej rzała się dookoła na biegających wszędzie ludzi. – Jeśli w ogóle posuną się tak dale ko. Coś takiego... nie wydarzyło się przez wiele wieków. Rada przejmuje cała kontrolę dopóki nie zostanie wybrany nowy władca, ale i tak wszystko będzie pogrążone w chaosie. Ludzie się boją. Nie byłabym zaskoczona, gdyby Dwór wprowadził stan wyjątkowy. – 275 –

Christian zwrócił się do Lissy z wypisana na twarzy nadzieją. − Widziałaś się z Rose ostatniej nocy? Była z tobą? Lissa skrzywiła się. − Nie. Sądzę, że była w swoim pokoju. Ostatni raz widziałam ją przedwczoraj. Daniela nie wyglądała na uszczęśliwioną tym. − To nie pomoże. Jeśli była sama, to nie ma alibi. − Nie była sama. Trzy pary oczu powędrowały w kierunku Adriana. To był pierwszy raz, gdy się odezwał, odkąd zawołał Lissę. Do tej pory Lissa nie skupiała się na nim zbytnio, co znaczyło że ja również. Zaobserwowała tylko jego specyficzny wygląd, gdy się pojawił, ale teraz dostrzegała pewne szczegóły. Niepokój i ból odcisnęły na nim znaki, sprawiając że wyglądał na starszego niż był. Kiedy zbadała jego aurę, dostrzegła typową dla użytkownika ducha złota aurę, ale zarówno ona jak i jej kolory były mętne i zabarwione ciemnością. Było w niej również pewne migotanie, stanowiące ostrzeżenie o niestabilności ducha. To wszystko stało się zbyt szybko, by zareagował, ale podejrzewałam, że jak tylko znajdzie wolną chwilę, rzuci się na papierosy i alkohol. Tak właśnie Adrian radził sobie z tego rodzaju rzeczami. − Co ty mówisz? – spytała ostro Daniela. Adrian wzruszył ramionami. − Nie była sama. Byłem z nią przez całą noc. Lissa i Christian odwalili kawał dobrej roboty utrzymując obojętne wyrazy twarzy, ale na twarzy Danieli odmalował się szok, tak jak na twarzy każdego rodzica, który słyszy o życiu seksualnym swojego dziecka. Adrian także zauważył jej reakcję. − Oszczędź sobie – ostrzegł. – Twoje morały czy opinie... nie są teraz ważne. – Wskazał na biegnącą w panice grupę, która wykrzykiwała, że Wiktor Daszkow z pewnością zawitał do Dworu by pozabijać ich wszystkich. Adrian pokręcił głową i z po wrotem zwrócił się do matki. – Byłem z Rose, a to dowodzi, że ona tego nie zrobiła. Twoją matczyną dezaprobatą odnośnie mojego życia miłosnego zajmiemy się później. − Nie to mnie martwi! Jeśli maja niezbite dowody, a ty się w to plątasz, również będziesz podejrzany. Opanowanie Danieli zaczynało z deka pękać. − Była moją ciotką! – krzyknął niedowierzająco Adrian. – Dlaczego do diaska miał bym razem z Rose ją zabić? − Ponieważ nie pochwalała twoich randek. I dlatego, że Rose była na nią wściekła za decyzję o obniżeniu wieku strażników. – Odpowiedź nadeszła ze strony Christiana. Lissa spiorunowała go wzrokiem, na co jedynie wzruszył ramionami. – No co? Stwierdzam tylko oczywiste fakty. Jeśli nie ja, to i tak ktoś inny by to zrobił. Wszy– 276 –

scy wysłuchiwaliśmy dziwnych historii. Ludzie opowiadali nam rzeczy, które są ekstremalne nawet jak na Rose. Rzeczywiście mocno powiedziane. − Kiedy? – spytała Daniela, łapiąc kurczowo rękaw Adriana. – Kiedy dokładnie byłeś z Rose? Kiedy do niej poszedłeś? − Nie wiem, nie pamiętam – odpowiedział. Zacieśniła swój uścisk. − Adrian! Potraktuj to poważnie. To znacznie zmieni bieg sprawy. Jeśli poszedłeś do niej zanim Tatiana została zabita, to nie zostaniesz w to wplątany. Ale jeśli byłeś z Rose po tym jak to się stało... − W takim razie ma alibi – przerwał jej. – I nie ma problemu. − Mam nadzieję, że to prawda – mruknęła Daniela. Jej oczy nie wydawały się już być skupione na moich przyjaciołach. Wątki w jej głowie wirowały, myśli wzrastały gwałtownie, gdy próbowała znaleźć sposób jak najlepiej ochronić swojego syna. Byłam dla niej niefortunnym przypadkiem. Co zrozumiałe, Adrian był dla niej niczym czerwona lampka ostrzegawcza. − I tak nadal musimy ci znaleźć adwokata. Porozmawiam z Damonem. Muszę go znaleźć przed dzisiejszym nocnym przesłuchaniem. Rufus już pewnie wie o wszystkim. Cholera. – Adrian uniósł na jej słowa brew. Miałam wrażenie, że Lady Iwaszkow nie przeklinała zbyt często. – Musimy się dowiedzieć o której u niej byłeś. Zmartwienie w dalszym ciągu otaczało Adriana niczym peleryna. Wyglądał, jakby miał się przewrócić, jeśli szybko nie dostanie nikotyny albo alkoholu. Nienawidziłam go takiego widzieć, zwłaszcza przed sobą. Bezsprzecznie była w nim jakaś siła, ale jego natura – i pobieżne efekty korzystania z ducha – sprawiły, że radzenie sobie z tym było trudne. Jednak pomimo swojego niepokoju zdołał wyciągnąć coś z pamięci by pomóc swojej zdesperowanej matce. − Był ktoś w budynku, kiedy wszedłem... dozorca czy ktoś tam, jak sądzę. Ale nikt nie stał za biurkiem recepcji. Większość budynków miała zazwyczaj w pogotowiu członków obsługi – tak w razie nagłych wypadków albo konieczności skorzystania z usług conciergów. 28 Twarz Danieli pojaśniała. − To jest to. Właśnie tego potrzebujemy. Damon dowie się o której tam byłeś i będzie my mogli cię oczyścić z podejrzeń. − A w razie gdyby rzeczy potoczyły się źle, będzie mnie bronił? − Oczywiście – odpowiedziała szybko. − A co z Rose? − A co ma z nią być?

28

a'la portier, recepcjonista. Taki ktoś w hotelu, kto w razie potrzeby pomaga wnieść bagaże, zrobić zakupy, dokonać rezerwacji itp. – przyp. Ginger – 277 –

Adrian wciąż wyglądał na gotowego się załamać, lecz w jego zielonych oczach była powaga i skupienie. − Jeśli się dowiesz, że ciotka Tatiana została zabita przed tym jak byłem w tamtym budynku, a Rose zostanie rzucona lwom na pożarcie, to czy Damon będzie jej prawnikiem? Jego matka zawahała się. − No cóż, kochanie... Damon nie zajmuje się tego typu rzeczami... − Zarobi to, jeśli go poprosisz – powiedział surowo. − Adrian – powiedziała delikatnie – nie wiesz o czym mówisz. Mówią, że dowody przeciwko niej są mocne. Jeśli nasza rodzina okaże wsparcie..... − To nie jest tak, że popieramy morderstwo! Poznałaś Rose. Polubiłaś ją. Możesz spoj rzeć mi w oczy i powiedzieć, że to w porządku by szła tam z jakimś półdupkiem (czyt. ćwierćmózgiem – przyp. Szazi; Wszystko jedno. I tak chodzi o to, że był do dupy – przyp. Ginger), jakiego wygrzebią do jej obrony? Możesz? Daniela pobladła i przysięgam, że naprawdę się trochę skuliła. Nie sadzę by była przyzwyczajona do tak zaciekłego zdecydowania ze strony swojego niefrasobliwego syna. Choć jego słowa były zupełnie rezolutne, w jego głosie była pewna nutka szalonej desperacji i zdecydowania, co było nieco przerażające. − Dobrze... pomówię z Damonem – zdecydowała w końcu Daniela. Musiała się zbie rać w sobie kilka razy, zanim wypowiedziała te słowa na głos. Adrian zrobił głęboki wydech i część jego wściekłości odeszła razem z nim. − Dziękuję. Daniela czmychnęła wtapiając się w tłum i pozostawiając Adriana samego z Lissą i Christianem. Ta dwójka wyglądała tylko na nieco mniej skołowanych, niż Daniela. − Damon Tarus? – zgadywała Lissa. Adrian przytaknął. − Kto to? – spytał Christian. − Kuzyn mojej mamy – odpowiedział Adrian. – Prawnik rodzinny. Prawdziwy rekin. Jest też poniekąd wstrętny, ale całkiem nieźle potrafi wyciągać ludzi z najgorszego bagna. − To chyba coś – zamyślił się Christian. – Ale czy jest wystarczająco dobry by powstrzymać te tak zwane „twarde dowody”? − Nie wiem, naprawdę nie wiem. – W roztargnieniu sięgnął do kieszeni, gdzie zwykle miał papierosy, ale dzisiaj nie miał żadnego. Westchnął. – Nie wiem jakie mają dowody, ani nawet jak zmarła ciotka Tatiana. Słyszałem tylko, że znaleźli ją martwą dzisiaj rano. Lissa i Christian wymienili skrzywione miny, po czym Christian wzruszył ramionami, więc Lissa zwróciła się znowu do Adriana, pełniąc rolę informatora. − Została zakołkowana – powiedziała. – Znaleźli ją w łóżku ze srebrnym kołkiem wbitym w serce.

– 278 –

Adrian nie powiedział ani słowa, jego wyraz twarzy również się nie zmienił. Lissie przyszło do głowy, że podczas całej tej rozmowy o niewinności, dowodach i prawnikach, wszyscy zdawali się nie dostrzegać faktu, że Tatiana była stryjeczną ciotką Adriana. Co prawda nie aprobował niektórych jej decyzji i stroił za jej plecami mnóstwo żartów na jej temat, ale ona ciągle była jego rodziną, kimś, kogo znał przez całe życie. Ból po jej śmierci musiał być na czubku jego listy związanej ze wszystkim innym. Nawet ja odczuwałam mały konflikt wewnętrzny. Nienawidziłam jej za to co mi zrobiła, ale nigdy nie pragnęłam jej śmierci. I nie mogłam powstrzymać wspomnień, gdy okazjonalnie zwracała się do mnie jak do normalnej osoby. Może to było fałszywe, ale byłam całkiem pewna, że tej nocy gdy zatrzymała się by wstąpić do Iwaszkowów, była szczera. Wydawała się znużona i zamyślona, i głównie skoncentrowana na uspokojeniu swoich ludzi. Lissa wpatrywała się jak Adrian odchodzi, na widok czego wezbrał w niej smutek i współczucie. Christian delikatnie dotknął jej ramienia. − Chodź – powiedział. – Dowiedzieliśmy się tego, co chcieliśmy wiedzieć. Jesteśmy tutaj tylko zawadą. Czując się bezradnie, Lissa pozwoliła mu się wyprowadzić na zewnątrz, unikając jeszcze większej ilości spanikowanych grupek. Pomarańczowy zarys zachodzącego słońca nadawał każdemu drzewu i liściowi złocisty, ciepły wygląd. Gdy wróciliśmy z magazynów z Dymitrem, na zewnątrz było dużo ludzi, ale tamtego nie można było porównać z tym. Ludzie wręcz pękali ze strachu, spiesząc się, by zaczerpnąć wiadomości. Niektórzy już byli w żałobie, ubrani na czarno i ze łzami w oczach. Zastanawiałam się ile z tego było prawdziwe. Nawet w środku tragedii i morderstwa, arystokraci walczyli o władzę. Za każdym razem, gdy słyszała moje imię, Lissa stawała się coraz bardziej i bardziej rozzłoszczona. To był również zły gniew, ten, który zabarwiał na czarno nasza więź i często sprawiał, że popadała w szał. To była klątwa ducha. − Nie mogę w to uwierzyć! – krzyknęła do Christiana. Zauważyłam, nawet że ona nie wie, że Christian szybko zabrał ją w miejsce, gdzie nie było ludzi. – Jak ktokolwiek może myśleć coś takiego o Rose? To jest ukartowane. Musi być. − Wiem, wiem – powiedział. On również dostrzegł ujawnienie się niebezpiecznych oznak ducha i próbował ją uspokoić. Dotarli do małego, porośniętego trawą terenu w cieniu wielkiego orzecha i usiedli na ziemi. – My wiemy, że ona tego nie zrobiła. To wszystko na ten temat. Dowiedziemy tego. Nie może zostać ukarana za coś, czego nie zrobiła. − Nie znasz tej grupy osób – burknęła Lissa. – Jeśli ktoś chce ją dorwać, oni mogą zro bić wszystko, by tak się stało. – Nie wiedząc nawet do końca jak to zrobić, próbując ją uspokoić, zabrałam od niej o siebie odrobinę ciemności. Niestety to tylko rozzło ściło mnie bardziej. Christian zaśmiał się.

– 279 –

− Zapomniałaś, że dorastałem wśród tych osób. Chodziłem do szkoły z ich dziećmi. Znam ich. Ale nie panikujmy, dopóki nie dowiemy się więcej, dobrze? Lissa odetchnęła, czując się znacznie lepiej. Wzięłabym zbyt dużo ciemności, gdybym nie była ostrożna. Obdarzyła Christiana małym, niepewnym uśmiechem. − Nie pamiętam, żebyś wcześniej był tak rozsądny. − Dlatego, że każdy ma inną definicję "rozsądności". Moja jest po prostu nierozumia na, to wszystko. Jego głos był wyniosły. − Sądzę, że często musisz być nierozumiany – zaśmiała się. Jego oczy podtrzymały jej wzrok, a uśmiech na jego ustach zmienił się w coś cieplejszego i łagodniejszego. − No cóż, mam nadzieje że to nie jest niezrozumiałe. W innym wypadku, mogę oberwać pięścią. Pochylając się, przycisnął swoje wargi do jej. W odpowiedzi Lissy nie było wahania czy też jakiejkolwiek myśli. Całkowicie zatraciła się w słodkości pocałunku. Niestety ja również zostałam przez to porwana. Kiedy się od siebie odsunęli, Lissa czuła jak jej serce niesamowicie przyspieszyło, a policzki stały się rumiane. − Jaka jest tego dokładna definicja? – spytała, ponownie przeżywając dotyk jego ust. − To oznacza "przepraszam" – powiedział. Odwróciła wzrok, nerwowo skubiąc kilka ździebeł trawy. W końcu z westchnięciem z powrotem podniosła na niego wzrok. − Christian... czy kiedykolwiek... kiedykolwiek było cokolwiek pomiędzy tobą i Jill? Albo Mią? Wpatrywał się w nią z zaskoczeniem. − Co? Jak mogłaś tak pomyśleć? − Spędzałeś z nimi wiele czasu. − Jest tylko jedna osoba, której od zawsze pragnąłem – odpowiedział. – Poważność jego spojrzenia, tych krystaliczno niebieskich oczu nie pozostawiła wątpliwości, kim była ta osoba. – Nikt inny nigdy nawet nie był blisko. Pomimo wszystkiego co się stało, nawet tego z Avery... − Christian, przepraszam cie za to... − Nie musisz... − Muszę... − Cholera – powiedział. – Czy pozwolisz mi skończyć zda... − Nie – przerwała Lissa. Pochyliła się i pocałowała go pocałunkiem z taką mocą i siłą, która zapłonęła przechodząc przez jej ciało, pocałunkiem, który powiedział jej, że dla niej również na świecie nie ma nikogo innego.

– 280 –

Cóż. najwyraźniej Tasza miała rację: byłam jedyną, która mogła ich z powrotem połączyć. Tylko że jakoś nie spodziewałam się, że moje aresztowanie będzie grało pierwsze skrzypce. Wycofałam się z jej głowy by dać im nieco prywatności i oszczędzić sobie patrzenia na to jak sobie radzili. Nie zazdrościłam im tego momentu. Nie było nic co można by zrobić dla mnie w tej chwili, a poza tym zasłużyli na to spotkanie. Ich jedynym sposobem działania było czekanie na większą ilość informacji. I serio, ich metody spędzania czasu były dużo zdrowsze o tego, co prawdopodobnie robił Adrian. Położyłam się na łóżku i wpatrywałam się w sufit. Nie było tu niczego prócz gładkiego metalu i neutralnych kolorów. Doprowadzało mnie to do szaleństwa. Nie miałam na co patrzeć, ani czego poczytać. Czułam się jak zwierzę uwięzione w klatce. Pokój zdawał się kurczyć i kurczyć. Wszystko co mogłam robić to odtwarzać sobie to, czego dowiedziałam się poprzez Lissę, analizować każde wypowiedziane słowo. Oczywiście miałam pytania dotyczące wszystkich możliwych spraw, ale najbardziej uderzyło mnie wspomnienie przez Danielę o przesłuchaniu. Musiałam się dowiedzieć o tym czegoś więcej. Kilka godzin później dostałam swoje informacje. Pochłonęło mnie jakiegoś rodzaju zdrętwiałe otumanienie i przez nie o mało nie dostrzegłam Michaiła stojącego przed drzwiami mojej celi. Podźwignęłam się z łóżka i podeszłam do krat. Michaił otwierał drzwi. Wystrzeliła we mnie nadzieja. − Co się dzieje? – spytałam. Puszczają mnie? − Obawiam się, że nie – odpowiedział. Jego słowa zostały potwierdzone, gdy po otwo rzeniu drzwi zakuł moje ręce w kajdanki. Nie walczyłam. – Jestem tutaj by zabrać cię na przesłuchanie. Wychodząc na korytarz, zobaczyłam jak zbierają się inni strażnicy. Moja własna grupa ochronna. Odzwierciedlenie grupy Dymitra. Uroczo. Michaił i ja szliśmy razem. Na szczęście odzywał się do mnie w czasie drogi, zamiast tkwić w tej okropnej ciszy, która wydawała się być przyjętym sposobem traktowania więźniów. − Czy dokładnie jest to przesłuchanie? To proces? − Nie, nie. Zbyt szybko na proces. Przesłuchanie rozstrzygnie czy będziesz miała proces. − To brzmi jak marnowanie czasu – zauważyłam. Wyszliśmy z budynku strażników. Świeże, wilgotne powietrze było najsłodszą rzeczą, jakiej kiedykolwiek zasmakowałam. − Zmarnowaliby sporo czasu, gdybyś poszła na pełnoprawny proces, a oni zdaliby sobie sprawę, że nie ma do niego podstaw. Na rozprawie przedstawią wszystkie dowody, jakie mają, a sędzia – czy ktoś pełniący jego rolę – zdecyduje czy powinnaś mieć proces. Pełnoprawny proces sprawi, że to wszystko stanie się oficjalne. To właśnie na nim podejmą werdykt i wymierzą karę. − Dlaczego tak długo zajmuje im zorganizowanie przesłuchania? Dlaczego kazali mi czekać cały dzień w celi? Zaśmiał się, ale nie dlatego, że uważał to za śmieszne.

– 281 –

− To jest szybko, Rose. Bardzo szybko. Zanim normalnie doszłoby do przesłuchania minęłyby dni albo miesiące, a jeśli zostaniesz wysłana na proces, do tego czasu będziesz zamknięta. Przełknęłam gulę. − Z tym też się pospieszą? − Nie wiem. Żaden monarcha nie został zamordowany od prawie stu lat. Ludzie dziczeją, wiec Rada chce ustanowić porządek. Poczynili już olbrzymie plany co do pogrzebu królowej: olbrzymie widowisko, które ma pochłonąć uwagę wszystkich. Twoje przesłuchanie jest również próbą przywrócenia porządku. − Co? Jak? − Im szybciej uznają mordercę za winnego, tym wszyscy poczują się bezpieczniejsi. Uważają, że sprawa przeciwko tobie jest tak pewna, że chcą przez nią szybko przebrnąć. Chcą żebyś była winna. Pragną ją pogrzebać, wiedząc że jej zabójca zostanie oddany w ręce sprawiedliwości, aby wszyscy mogli spać spokojnie, gdy wybierany jest nowy król lub królowa. − Ale ja nie... – odpuściłam sobie zaprzeczanie. Nie było sensu tego robić. Przed nami wyłonił się budynek mieszczący salę sądową. Za pierwszym razem, gdy byłam tu na rozprawie Wiktora, wyglądał złowieszczo, ale to było spowodowane strachem przed wspomnieniami, które we mnie wywoływał. Teraz... teraz moja własna przyszłość wisiała na włosku. I nawet nie tylko moja przyszłość – świat morojów patrzył i czekał, mając nadzieję że byłam nikczemnikiem, który dla bezpieczeństwa wszystkich zostanie na zawsze odizolowany. Przełykając ślinę, posłałam Michaiłowi zdenerwowane spojrzenie. − Myślisz, że... Myślisz, że wyślą mnie na proces? Nie odpowiedział. Jeden ze strażników przytrzymał dla nas otwarte drzwi. − Michaił? – naciskałam. – Czy oni naprawdę skażą mnie za morderstwo? − Tak – powiedział współczująco. – Jestem całkiem pewny, że tak.

Tłumaczenie: Ginger_90

– 282 –

Rozdział dwudziesty siódmy DROGA NA SALĘ ROZPRAW była jednym z najbardziej surrealistycznych doświadczeń w moim życiu – i to nie tylko dlatego, że ja byłam tutaj oskarżoną. To po prostu przypominało mi o procesie Wiktora, i myśl, że byłam teraz na jego miejscu, była zbyt dziwna, by ją pojąć. Moje wejście na salę z gromadą strażników sprawiło, że ludzie zaczęli się gapić – a wierzcie mi, była tam masa stłoczonych ludzi – więc naturalnie nie skuliłam się, ani nie okazałam spłoszenia, idąc pewnie z wysoko uniesioną głową. Ponownie miałam ten upiorny przebłysk obrazu z procesu Wiktora. On również szedł wyzywająco, a ja wówczas byłam przerażona, że ktoś, kto popełnił zbrodnię, może się zachowywać w ten sposób. Czy ci ludzie tak samo myśleli o mnie? Na podium z przodu sali siedziała kobieta, której nie znałam. Wśród morojów, sędzia był zwykle prawnikiem, który był powoływany na stanowisko w celu przeprowadzenia przesłuchania, czy czegoś w tym stylu. Sam proces – a przynajmniej tak ważny jak Wiktora – był prowadzony przez królową. Ona była jedyną osobą, która ostatecznie decydowała o finałowym werdykcie. Jednak w tym przypadku, to członkowie Rady decydowali, czy w ogóle dojdę do tego etapu. Pełnoprawny proces sprawi, że to wszystko stanie się oficjalne. To właśnie na nim podejmą werdykt i wymierzą karę. Moja eskorta zabrała mnie na przód sali, wskazując siedzące miejsce za ławą, która oddzielała głównych graczy od publiczności Przesunęli mnie w kierunku miejsca obok moroja w średnim wieku, ubranego w bardzo formalny, szyty na miarę garnitur. Jego ubranie krzyczało: przykro mi, że królowa nie żyje, ale podczas żałoby mam zamiar wyglądać modnie. Miał jasne blond włosy, które były delikatnie oprószone pierwszymi oznakami siwienia. Jakimś cudem to sprawiało, że wyglądał dobrze. Przypuszczałam, że to był Damon Tarus, mój prawnik, jednak nie odezwał się do mnie słowem. Po mojej drugiej stronie usiadł Michaił. Cieszyłam się, że to właśnie jego wybrali, by dosłownie nie opuszczał mnie na krok. Oglądając się przez ramię, zauważyłam Danielę i Nathana Iwaszkow, siedzących pośród innych wysoką rangą arystokratów i ich rodzin. Adrian nie dołączył do nich. Siedział daleko w tyle z Lissą, Christianem i Eddim. Twarze całej czwórki były wypełnione strachem. Sędzia – starsza, posiwiała morojka, która wyglądała jakby ciągle była zdolna skopać tyłek – zaapelowała o ciszę i z powrotem odwróciłam twarz przed siebie. Wchodziła Rada, i jeden po drugim, sędzia ogłaszała wejście każdego z członków. Zarezerwowane były dla nich dwa rzędy ław, każda z nich dla sześciu osób, z trzynastym miejscem nieco z tyłu na podwyższeniu. Oczywiście jedynie jedenaście miejsc zostało zapełnionych. Próbowałam nie chmurzyć się z tego powodu. Lissa powinna tam siedzieć. Kiedy Rada już zasiadła, sędzia zwróciła się do nas i przemówiła donośnym głosem, rozbrzmiewającym w całej sali. − Zgodnie z porządkiem obrad, rozpoczynamy teraz przesłuchanie, podczas którego ustalimy, czy istnieją wystarczające dowody aby... Zamieszanie przy drzwiach przerwało jej, i cała sala wyciągnęła szyje by zobaczyć co się dzieje. – 283 –

− Co to za zakłócenia? – domagała się wyjaśnień sędzia. Jeden ze strażników otworzył jedno skrzydło drzwi i wyjrzał na korytarz, najwyraźniej rozmawiając z kimś, kto tam stał, po czym z powrotem cofnął się do sali. − Jest tutaj adwokat oskarżonej, Wysoki Sądzie. Sędzia spojrzała na mnie i Damona, po czym obdarzył strażnika niezadowoloną miną. − Ona ma już adwokata. Strażnik wzruszył ramionami, nagle stając się śmiesznie bezradnym. Gdyby tam znajdowała się strzyga, to wiedziałby co robić. To dziwaczne przerwanie protokołu, wykraczało poza jego zestaw umiejętności. (czyt. kompetencje – przyp. Ginger) Sędzia westchnęła. − Dobrze. Wpuść tego, kto tam jest i załatwmy to. Wszedł Abe. − Dobry Boże – powiedziałam głośno. Nie musiałam rugać samej siebie za mówienie tego na głos, ponieważ salę natychmiast wypełnił gwar rozmów. Domyślałam się, że połowa z nich była wywołana strachem, gdyż znali Abego i jego reputację. Druga połowa była prawdopodobnie wywołana oszołomieniem na jego nagłe pojawienie się. Miał na sobie szary, kaszmirowy garnitur, znacznie lżejszy niż ten czarny i ponury Damona. Pod spodem miał frakową koszulę, niemal jaskrawo białą, która zdawała się świecić – szczególnie w zestawieniu z błyskotliwie czerwonym krawatem, który włożył. Po całym jego stroju, były porozrzucane również inne plamy czerwieni: chusteczka w kieszonce, rubinowe spinki do mankietów. Naturalnie wszystko było tak dopasowane i drogie, jak strój Damona. Tylko że Abe nie wyglądał jakby był w żałobie. Nie wyglądał nawet jakby szedł na proces. Bardziej jakby przerwano mu drogę na imprezę. I oczywiście nosił swoje zwykłe złote kółka i przyciętą, kozią bródkę. Sędzia ruchem ręki uciszyła salę, gdy Abe dumnie kroczył w jej kierunku. − Ibrahim Mazur – powiedziała ze skinieniem głowy. W jej głosie dało się słyszeć zrównoważone zdziwienie i dezaprobatę. – To było... niespodziewane. Abe posłał jej ukłon pełen galanterii. − Miło cię znowu widzieć, Paulo. Nie postarzałaś się nawet o dzień. − Nie jesteśmy w country klubie, panie Mazur – zwróciła mu uwagę. – Na sali proszę się do mnie zwracać moim tytułem. − Ach, racja – mrugnął. – Przepraszam, Wysoki Sądzie. – Odwrócił się i rozejrzał po sali, aż jego oczy spoczęły na mnie. – Tam jest. Przepraszam za opóźnienie. Zaczynajmy. Damon wstał. – 284 –

−

Co to ma znaczyć? Kim ty jesteś? Ja jestem jej adwokatem.

Abe pokręcił głową. − − − − − − −

Musiała zajść jakaś pomyłka. Złapanie lotu tutaj zajęło mi chwilę, więc mogę zrozumieć, dlaczego wyznaczyliście prawnika z urzędu by wypełnił lukę. Prawnika z urzędu! – Twarz Damona stała się czerwona z oburzenia. – Jestem jednym z najbardziej znanych prawników wśród amerykańskich morojów. Najbardziej znany, czy z urzędu – Abe wzruszył ramionami, olewając to – nie osądzam. To nie było zamierzone. Panie Mazur – przerwała sędzia – jest pan prawnikiem? Znam się na wielu rzeczach, Paulo… to znaczy Wysoki Sądzie. Poza tym, czy to ma znaczenie? Ona potrzebuje tylko kogoś, kto będzie mówił w jej imieniu. I ma kogoś – zaprotestował Damon. – Mnie. Już nie – powiedział Abe, a jego zachowanie w dalszym ciągu było bardzo uprzejme.

Nie przestawał się nigdy uśmiechać, ale dopatrzyłam się niebezpiecznego błysku w jego oczach, który tak przerażał wielu jego wrogów. Był uosobieniem spokoju, podczas gdy Da mon wyglądał, jakby był gotowy dostać ataku. − − −

Wysoki Sądzie... Wystarczy! – Odezwała się swoim tubalnym głosem. – Niech dziewczyna wybierze. – Wbiła swoje brązowe oczy we mnie. – Kto ma się wypowiadać w twoim imieniu? Ja...

Opadła mi szczęka, gdy cała uwaga znowu przesunęła się na mnie. Oglądałam przedstawienie pomiędzy dwoma mężczyznami jak mecz tenisa, a teraz piłka uderzyła mnie w głowę. −

Rose. – Zaskoczona, obróciłam się nieznacznie. Daniela Iwaszkow zakradła się do rzędu znajdującego się za mną. – Rose – szepnęła znowu – nie masz pojęcia jakim człowiekiem jest Mazur. – Och, naprawdę nie miałam? – Nie chciałabyś mieć z nim nic wspólnego. Damon jest najlepszy. Nie łatwo go dostać.

Wróciła na swoje miejsce, a ja spojrzałam pomiędzy dwie twarze moich potencjalnych adwokatów. Rozumiałam znaczenie słów Danieli. Adrian namówił ją do zatrudnienia dla mnie Damona, po czym ona naprawdę poszła z nim porozmawiać. Odrzucenie go byłoby wobec niej obrazą, a zważając na to, że była jedną z niewielu arystokratycznych morojów, którzy byli dla mnie mili, gdy spotykałam się z Adrianem, z pewnością nie chciałam zasłużyć na jej niechęć. Poza tym, jeśli to była jakaś zasadzka ze strony arystokratów, posiadanie jednego z nich po swojej stronie, było prawdopodobnie moją najlepszą szansą na wydostanie się z tego. Ale... był jeszcze Abe, patrzący na mnie z tym swoim wszechwiedzącym uśmieszkiem. Z pewnością był dobry w pozyskiwaniu tego, co chciał, chociaż w głównej mierze zawdzięczał to swojej prezencji i renomie. Jednak jeśli przeciwko mnie naprawdę były jakieś nonsensowne dowody, postawa Abego nie wystarczyłaby aby je obalić. Oczywiście, był również przebiegły. Wąż. Mógł sprawić, że niemożliwe staje się możliwe i z pewnością pociągnął dla mnie za wiele sznurków. Jednakże nie mógł zmienić faktu, że nie był prawnikiem. – 285 –

Z drugiej strony, był moim ojcem. Był moim ojcem, i choć tak naprawdę ledwie się znaliśmy, to zadał sobie wiele trudu, by dostać się tutaj i przyleźć na salę w swoim szarym garniturze, by mnie bronić. Czyżby ojcowska miłość nie odeszła na dobre? Czy on był naprawdę dobry w prawniczych sprawach? I koniec końców, czy to prawda, że więzy rodzinne są silniejsze niż wszystko inne? Tego nie wiedziałam. Właściwie to nie spodobało mi się mówienie w ten sposób. Może to działało wśród ludzi, ale wśród wampirów, nie miało żadnego sensu. W każdym razie, Abe wpatrywał się we mnie intensywnie swoimi ciemnobrązowymi oczami, niemal identycznymi jak moje. Zdawał się mówić, zaufaj mi. Ale czy mogłam? Czy mogłam zaufać własnej rodzinie? Zaufałabym swojej matce, gdyby tu była – a wiem, że ona zaufałaby Abe. Westchnęłam i gestem wskazałam na Abe. −

Biorę jego. – Przyciszonym głosem, dodałam – Nie zawiedź mnie, Zmey.

Uśmiech Abego wzrósł, gdy salę wypełniły zszokowane okrzyki i pełen oburzenia protest Damona. Być może Daniela musiała go na początku namawiać do bronienia mnie, ale teraz ta sprawa stała się dla niego punktem honoru. Swoim spławieniem go, skalałam jego reputację. Ale dokonałam swojego wyboru i zdenerwowana sędzia nie chciała słyszeć więcej wywodów na ten temat. Odprawiła Damona i Abe wślizgnął się na jego miejsce. Sędzia zaczęła otwartą przemowę, wyjaśniającą dlaczego tutaj byliśmy i tak dalej. Podczas przemowy, pochyliłam się w kierunku Abe. − −

W co ty mnie wpakowałeś? – syknęłam do niego. Ja? W co ty sama się wpakowałaś? Dlaczego jak większość ojców, nie mógłbym cię po prostu odebrać z posterunku policji za nielegalne spożywanie alkoholu?

Zaczynałam rozumieć, dlaczego ludzie irytowali się, gdy w sytuacjach zagrożenia życia stroiłam sobie żarty. −

Moja pieprzona przyszłość wisi na włosku! Wyślą mnie na proces i uznają za winną!

Z jego twarzy zniknęła każda odrobina humoru, a jej wyraz stał się twardy i śmiertelnie poważny. Wzdłuż mojego kręgosłupa przebiegły dreszcze. −

To – powiedział cichym, bezbarwnym głosem – jest coś, do czego nigdy, przenigdy nie dojdzie. Przysięgam.

Sędzia zwróciła swoją uwagę z powrotem na nas i na prokuratorkę, która nazywała się Iris Kane. Nie była arystokratką, ale i tak wyglądała całkiem hardcorowo. Może to po prostu było charakterystyczne dla prawników. Zanim dowody przeciwko mnie zostały przedstawione, morderstwo królowej zostało opisane z najdrobniejszym, makabrycznym szczegółem. Jak to królowa została dzisiejszego ranka znaleziona w łóżku ze srebrnym kołkiem wbitym w pierś, i głębokim szokiem i grozą wypisaną na twarzy. Krew była wszędzie: na jej piżamie, prześcieradle, skórze... Zdjęcia – 286 –

były pokazywane wszystkim na sali, wywołując tym różne reakcje. Wstrzymanie oddechu z zaskoczenia. Więcej strachu i paniki. A niektórzy... niektórzy ludzie płakali. Część z tych łez niewątpliwie brała się z powodu całej tej strasznej sytuacji, ale uważałam, że wielu z nich płakało, bo kochali bądź lubili Tatianę. Chwilami była zimna i sztywna, ale jej rządy były przeważnie spokojne i sprawiedliwe. Po pokazaniu zdjęć, wezwali mnie do złożenia zeznań. Przesłuchanie nie przebiegało tak jak normalny proces. Nie było formalnego odwoływania się prawników, gdy kwestionowali zeznania świadka. Każdy z nich po prostu stał tam i po kolei zadawał mi pytania, a sędzia pilnowała porządku. − − − − − −

Panno Hathaway – powiedziała Iris, pomijając mój tytuł. – O której wróciła pani do swojego pokoju ostatniej nocy? Nie znam dokładnego czasu... – Skupiłam się na niej i Abe, ignorując znajdujące się wokół morze twarzy. – Sądzę, że gdzieś koło piątej nad ranem. Może szóstej. Czy ktoś był z tobą? Nie, w sumie... tak. Później. – O Boże. No i zaczyna się. – Um, odwiedził mnie Adrian Iwaszkow. O której godzinie przyszedł? – zapytał Abe. Tego również nie jestem pewna. Sądzę, że kilka godzin po moim powrocie.

Abe skierował swój czarujący uśmiech w stronę Iris, która przedzierała się przez jakieś papiery. −

Morderstwo królowej zostało dokładnie zawężone w czasie, pomiędzy siódmą, a ósmą. Rose nie była sama – ale oczywiście potrzebowalibyśmy Pana Iwaszkowa, by to potwierdził.

Moje oczy błyskawicznie przesunęły się na publiczność. Daniela była blada. To był jej koszmar: Adrian angażujący się w proces. Patrząc dalej, zobaczyłam, że sam Adrian wyglądał na niesamowicie spokojnego. Miałam żywą nadzieję, że nie był pijany. Iris z triumfem uniosła arkusz papieru. Mamy pisemne zeznanie dozorcy, mówiące że pan Iwaszkow przybył do budynku zamieszkałego przez oskarżoną, koło dziewiątej dwadzieścia. − To bardzo dokładny czas – powiedział Abe. Brzmiał na rozbawionego, jakby powiedziała coś dowcipnego. – Czy macie kogoś z recepcji, kto mógłby to potwierdzić? − Nie – powiedziała lodowato Iris. – Ale to wystarczy. Dozorca pamięta to, gdyż miał właśnie iść na przerwę. Panna Hathaway była sama, kiedy doszło do zbrodni. Nie ma żadnego alibi. − No cóż – powiedział Abe – przynajmniej wnioskując tak ze zgodności niektórych wątpliwych faktów. −

Nie mówili już więcej o czasie. Dowody zostały dołączone do urzędowych akt, na co wzięłam głęboki oddech. Nie podobał mi się ten sposób zadawania pytań, ale tego się spodziewałam, bazując na wcześniejszej rozmowie, którą słyszałam przez Lissę. Brak alibi nie było dobrą rzeczą, ale w pewien sposób podzielałam nastawienie Abe. To, co przedstawili mi do tej pory, nadal nie było wystarczająco silne, aby wysłać mnie na proces. W dodatku nie pytali o nic więcej zwianego z Adrianem, co go wyłączyło ze sprawy.

– 287 –

−

Następny dowód – powiedziała Iris. Jej twarz wypełnił triumf samozadowolenia. Wiedziała, że zarzuty co do czasu były oględne, ale cokolwiek nadchodziło, ona uważała to za złoty dowód.

Ale właściwie był srebrny. Srebrny kołek. Jak mi dopomóż, trzymała srebrny kołek w przezroczystej, plastikowej torebce. Błyszczał w żarowym oświetleniu – z wyjątkiem ostrza. Ono było ciemne. Całe we krwi. −

To jest kołek, którego użyto do zabicia królowej – oświadczyła Iris. – Kołek panny Hathaway.

Wyobraźcie sobie, że Abe się zaśmiał. −

Och, dajcie spokój. Strażnicy cały czas otrzymują kołki. Mają ogromy zapas identycznych.

Iris zignorowała go i spojrzała na mnie. −

Gdzie jest teraz twój kołek?

Zmarszczyłam brwi. −

W moim pokoju.

Odwróciła się ode mnie, kierując spojrzenie na tłum. −

Strażniku Stone?

Wysoki dampir z czarnymi, krzaczastymi wąsami wyrósł z tłumu. − −

Tak? Prowadziłeś przeszukanie pokoju panny Hathaway i znajdujących się tam rzeczy, zgadza się?

W oburzeniu otworzyłam usta. − − − −

Przeszukaliście mój... – Uciszył mnie ostry wzrok Abego. Tak – powiedział strażnik. Czy znalazłeś jakiś srebrny kołek? – zapytała Iris. Nie.

Odwróciła się z powrotem do nas, w dalszym ciągu zadowolona z siebie. Jednak Abe wydawał się uważać te informacje za jeszcze bardziej śmieszne, niż ich ostatni komplet. − − − − −

To niczego nie dowodzi. Mogła zgubić kołek, nie zdając sobie nawet z tego sprawy. W sercu królowej? Panno Kane – ostrzegła sędzia. Przepraszam, Wysoki Sądzie – powiedziała płynnie Iris. Zwróciła się do mnie. – Panno Hathaway, czy w twoim kołku jest coś specjalnego? Cokolwiek, co pozwoliłoby go odróżnić od innych? T – tak. – 288 –

−

Możesz to opisać?

Przełknęłam ślinę, mając co do tego złe przeczucia. −

Ma wyryty wzór przy rękojeści. Coś w rodzaju geometrycznego znaku.

Strażnicy czasami grawerowali swoje kołki. Ten znalazłam na Syberii i zatrzymałam go. No cóż, w sumie to Dymitr mi go odesłał po tym, jak straciłam go, wbijając mu go w pierś. Iris podeszła do Rady pokazując im worek tak, by każdy z nich mógł go dokładnie obejrzeć, po czym wróciła do mnie i również mi go pokazała. −

Czy to twój wzór i twój kołek?

Gapiłam się na niego. Rzeczywiście mój. Moje usta otworzyły się, gotowe powiedzieć tak, ale w tym momencie złowiłam wzrok Abe. Oczywiście nie mówił do mnie wprost, ale jego spojrzenie wysyłało wiele wiadomości. Najważniejsza z nich brzmiała: bądź ostrożna, bądź przebiegła. Cóżby innego mogła zrobić osoba tak szczwana jak Abe? −

To... wygląda podobnie do wzoru na moim kołku – powiedziałam ostatecznie. – Ale nie mogę z całą pewnością potwierdzić, że to na pewno jest ten sam.

Uśmiech Abe powiedział mi, że odpowiedziałam poprawnie. −

Oczywiście, że nie możesz – powiedziała Iris, jakby nie spodziewała się niczego innego. Oddała woreczek jednemu z pracowników sądowych. – Ale teraz, gdy Rada zobaczyła, że wzór pasuje do jej opisu i jest niemal taki jak na jej kołku, chciałabym zwrócić uwagę, że badanie wykazało – uniosła więcej papierów, ze zwycięstwem wypisanym na całej twarzy – że są na nim jej odciski palców.

No i proszę. Ważny punkt."Niezbity dowód". − − −

− −

−

− −

Czy były na nim jeszcze jakieś odciski palców? – spytała sędzia. Nie, Wysoki Sądzie. Tylko jej. To nic nie znaczy – powiedział Abe, wzruszając ramionami. Miałam wrażenie, że gdybym nagle wstała i przyznała się do morderstwa, to on dalej twierdziłby, że to wątpliwy dowód. – Ktoś założył rękawiczki i ukradł go. Jej odciski palców są na nim, bo kołek należy do niej. To nieco naciągane, nie sądzisz? – spytała Iris. Dowody w dalszym ciągu mają pełno dziur – zaprotestował. – I to jest naciągane. Jak mogłaby się niby dostać do sypialni królowej? Jak mogła się przedostać przez straże? No cóż – powiedziała zastanawiająco Iris – tę kwestię najlepiej zbadałby proces, ale biorąc pod uwagę rozległe zapisy w aktach panny Hathaway, dotyczące włamywania się i uciekania z miejsc, jak również niezliczone dowody braku dyscypliny, nie mam wątpliwości, że mogła znaleźć niezliczoną ilość sposobów, aby dostać się do środka. Nie macie dowodów – powiedział Abe. – Ani motywu. Nie potrzebujemy go – odpowiedziała Iris. – Nie w tej sprawie. Mamy znacznie więcej niż wystarczająco, by doszło do procesu, nieprawdaż? Chodzi mi o to, że nawet nie dotarliśmy jeszcze do części, w której niezliczeni świadkowie słyszeli, jak panna Hathaway powiedziała królowej, że pożałuje niedawnego wprowadzenia prawa, dotyczącego obniżenia wieku strażników. Mogę znaleźć zapisy, jeśli chcesz

– 289 –

– nie wspominając o sprawozdaniach na temat innych "wyrazistych" komentarzy panny Hathaway, wypowiedzianych publicznie. Wróciło do mnie w pamięci wydarzenie, gdy stałam na zewnątrz z Danielą i deklarowałam – podczas gdy inni patrzyli – że królowa nie może mnie kupić przydziałem. To nie było mą dre z mojej strony. Jak również zepsucie Death Watch, czy też uskarżanie się na chronienie królowej, podczas gdy to Lissa została porwana. Dostarczyłam Iris wiele materiału dowodo wego. −

Och, tak – kontynuowała Iris – mamy również sprawozdania mówiące o tym, jak to królowa wyrażała swoją dezaprobatę z powodu związku Panny Hathaway z Adrianem Iwaszkowem, zwłaszcza z czasu, kiedy razem uciekli. – Otworzyłam usta aby zaprotestować, ale Abe mnie uciszył. – Są tam też niezliczone wzmianki o publicznych sparingach panny Hathaway i Jej Wysokości. Czy chcesz, abym ich również poszukała, czy też możemy już głosować w sprawie procesu?

To było skierowane do sędzi. Nie miałam czystej przeszłości, a dowody były całkowicie obciążające. Powiedziałabym, że istniały konkretne powody, by uważać mnie za podejrzaną o morderstwo, tylko że... −

Wysoki Sądzie? – zapytałam. Myślę, że właśnie miała wydać oświadczenie. – Czy mogę coś powiedzieć?

Sędzia zastanowiła się nad tym, po czym wzruszyła ramionami. −

Nie widzę powodów przeciwko temu. Zbieramy tutaj wszelkie dowody.

Och, ja grająca wolnego strzelca z pewnością nie byłam w planie Abego. Podszedł do mojego stanowiska, mając nadzieję zatkać mnie swoimi mądrymi radami, ale nie był wystarczająco szybki. −

− −

W porządku – powiedziałam, mając nadzieję, że brzmię rozsądnie i nie stracę panowania nad sobą. – Przedstawiliście tutaj wiele podejrzanych dowodów, ale mogę zrozumieć czemu. – Abe wyglądał na urażonego. To nie było coś, co kiedykolwiek wcześniej u niego widziałam. Nie często tracił kontrolę nad sytuacją. – Ale rzecz w tym, że to jest zbyt podejrzane. Jeśli miałabym zamiar kogoś zamordować, nie byłabym taka głupia. Uważacie, że zostawiłabym swój kołek w jej klatce piersiowej? Że nie założyłabym rękawiczek? Dajcie spokój. To mnie obraża. Skoro jestem taka cwana jak twierdzą moje akta, to dlaczego miałabym to zrobić w ten sposób? To znaczy, poważnie – gdybym ja zabiła królową, to zrobiłabym to o wiele lepiej. Nigdy w życiu nawet byście mnie o to nie podejrzewali. To wszystko jest w pewnym sensie obrazą dla mojej inteligencji. Rose... – zaczął Abe z groźną nutką w głosie. Nie poprzestałam na tym. Wszystkie dowody, które macie, są aż nadto oczywiste. Kurcze, ktokolwiek to zorganizował, równie dobrze może namalować strzałkę prosto na mnie. I ten ktoś mnie wrabia, ale wy jesteście zbyt głupi, by to w ogóle wziąć pod uwagę.

Głośność mojego tonu wzrastała i mając tego świadomość, doprowadziłam go z powrotem do normalnego poziomu. −

Chcecie prostej odpowiedzi. Szybkiej odpowiedzi. A już zwłaszcza chcecie kogoś bez znajomości, bez potężnej rodziny, która mogłaby go obronić... – zawahałam się – 290 –

tutaj, niepewna jak sklasyfikować Abego. – Bo tak to właśnie zawsze działa. Tak właśnie było z prawem dotyczącym obniżenia wieku. Za dampirami również nikt nie odważył się stanąć, ponieważ ten popieprzony system na to nie pozwala. Dotarło do mnie wtedy, że dość daleko zboczyłam z tematu – i przez wspomnienie o prawie obniżającym wiek, sprawiałam, że wyglądałam na bardziej winną. Skierowałam się z powrotem do tematu sprawy. − −

Tak czy inaczej, Wysoki Sądzie... chcę powiedzieć, że te dowody nie powinny być wystarczające do oskarżenia mnie, czy wysłania na proces. Nie planowałabym morderstwa tak nieudolnie. Dziękuje, panno Hathaway – powiedziała sędzia. – To było bardzo... pouczające. Możesz usiąść na swoje miejsce, podczas gdy Rada zagłosuje.

Abe i ja wróciliśmy do swojej ławy. − − −

Co ty sobie na miłość boską myślałaś? – szepnął. Powiedziałam jak jest. Broniłam się. Nie posuwałbym się tak daleko. Nie jesteś prawnikiem.

Posłałam mu spojrzenie z ukosa. − Ani ty, staruszku. Sędzia poprosiła Radę o zagłosowanie, czy wierzą, że istnieją wystarczające dowody by uznać mnie za główną oskarżoną i tym samym wysłać na proces. Uznali. Jedenaście rąk powędrowało w górę. I tak po prostu było po wszystkim. Przez więź poczułam strach Lissy. Gdy Abemu i mi kazano odejść, rozejrzałam się po tłumie, który zaczynał się rozchodzić i buzować od rozmów na temat tego, co będzie dalej. Jej jasno zielone oczy były szeroko otwarte, twarz kredowo biała. Stojący obok niej Adrian, również wyglądał na strapionego, ale gdy patrzył na mnie, w jego spojrzeniu wyczuwałam promieniującą miłość i determinację. A z tyłu, za obojgiem… Dymitr. Nie wiedziałam nawet, że tu był. Jego oczy również były skierowane na mnie, ciemne i bezkresne. Tylko, że nie mogłam odczytać jego uczuć. Jego twarz niczego nie zradzała, ale w jego oczach było coś... intensywnego i budzącego grozę. Przebiegł mi przez umysł obraz jego, gotowego do zdjęcia całej gromady strażników. Coś mi mówiło, że gdybym poprosiła, to zrobiłby to ponownie. Siłą utorowałby drogę do mnie przez całą salę i zrobiłby wszystko, co w jego mocy, by mnie z tego uratować. Muśnięcie mojej ręki, oderwało mnie od niego. Abe i ja zaczęliśmy wychodzić, ale przejście przed nami było zapełnione ludźmi, zmuszając nas do zatrzymania się. Ten dotyk, który poczułam na ręku, okazał się małym kawałkiem papieru, wciśniętym pomiędzy moje palce. Oglądając się przez ramię, dostrzegłam Ambrosego siedzącego niedaleko przejścia, ze wzrokiem utkwionym prosto przed siebie. Chciałam zapytaj co jest grane, ale jakiś instynkt kazał mi siedzieć cicho. Widząc, że tłum ciągle się nie ruszał, pospiesznie rozwinęłam papier, trzymając go z dala od wzroku Abego. Karteczka była maleńka, a jej zgrabne pismo ledwo dawało się odczytać. – 291 –

Rose, Jeśli to czytasz, to stało się coś strasznego. Prawdopodobnie mnie nienawidzisz i nie winię Cię za to. Mogę tylko prosić, byś uwierzyła mi, że wprowadzenie dekretu obniżającego wiek strażników było lepsze dla twojego gatunku, niż to, co planowali inni. Są moroje, którzy za pomocą kompulsji chcą zniewolić i zmusić wszystkich dampirów do służby. Dekret spowolnił ten odłam. Jednakże piszę do Ciebie w sprawie sekretu, którym musisz się zająć. Podziel się nim z możliwie jak najmniejszą ilością osób. Wasylissa musi zająć swoje miejsce w Radzie i to da się zrobić. Ona nie jest ostatnią z Dragomirów. Żyje jeszcze ktoś, nieślubne dziecko Erica Dragomira. Nie wiem nic więcej, ale jeśli możesz znaleźć jego syna albo córkę, dasz Wasylissie władzę, na jaką zasługuje. Bez względu na Twoje wady i ryzykowny temperament, czuję że jesteś jedyną osobą, która może podjąć się tego zadania. Nie trać czasu. Tatiana Iwaszkow Wpatrywałam się w kawałek papieru, jego słowa wirowały przede mną, ale ich przekaz wżerał się w mój umysł. Ona nie jest ostatnią z Dragomirów. Żyje jeszcze ktoś. Jeśli to prawda, to Lissa miała przyrodniego brata lub siostrę... a to wszystko by zmieniło. Dostałaby miejsce w Radzie. Nie byłaby już dłużej sama. Jeśli to była prawda. Jeśli ten liścik był od Tatiany. Każdy mógł podpisać się za nią na kawałku papieru. Nie poznałabym autentyku. Mimo to zadrżałam z niepokoju na myśl, że dostałam list od martwej kobiety. Gdybym pozwoliła sobie na wezwanie i zobaczenie otaczających nas duchów, czy Tatiana byłaby wśród nich, niespokojna i mściwa? Nie mogłam zmusić się do opuszczenia moich ścian i przekonania się o tym. Jeszcze nie. Muszą być jakieś inne sposoby. Liścik dał mi Ambrose. Musiałam go zapytać o... tylko, że znowu poruszaliśmy się do przejścia. Strażnik trącił mnie, bym szła do przodu. − Co to? – spytał, wiecznie czujny i podejrzliwy Abe, Pospiesznie złożyłam karteczkę. − Nic. Jego spojrzenie mówiło, że wcale mi nie wierzył. Zastanawiałam się, czy mogłam mu powiedzieć. Podziel się nim z możliwie jak najmniejszą ilością osób. Jeśli był jedną z osób zaliczających się do tej grupy, to z pewnością nie było na to najlepsze miejsce. Spróbowałam odwrócić jego uwagę, eliminując osłupiałą minę, która musiała widnieć na mojej twarzy. Ten liścik był dużym problemem – ale nie tak wielkim jak ten, przed którym teraz stałam. Powiedziałeś mi, że nie będzie procesu – zwróciłam się do Abe. Wróciła moja wcześniejsza irytacja. – Wiele ryzykowałam biorąc ciebie! Tu nie było co ryzykować. Tarus również nie mógłby cię z tego wyciągnąć.

– 292 –

Beztroskie zachowanie Abego w stosunku do całej tej sprawy, w dalszym ciągu doprowadzało mnie do szału. − Chcesz mi powiedzieć, że od początku wiedziałeś, że to przesłuchanie jest przegrane? To samo mówił Michaił. Jak miło, że wszyscy tak we mnie wierzą. − To przesłuchanie nie było ważne – powiedział wymijająco Abe. – To, co się wydarzy dalej, jest. − A co to dokładnie takiego? Ponownie obdarzył mnie tajemniczym, przebiegłym spojrzeniem. − Nic, o co musiałabyś się w tej chwili martwić. Jeden ze strażników położył mi rękę na ramieniu, każąc mi się ruszyć. Oparłam się jego pociągnięciu i pochyliłam się ku Abe. − Do diabła, nie! Rozmawiamy tutaj o moim życiu – zaprotestowałam. Wiedziałam, co będzie dalej. Pozbawienie wolności do czasu procesu. A potem dalsze uwięzienie, jeśli na procesie uznają mnie za winną. – To jest poważne! Nie chcę iść do więzienia! Nie chcę spędzić reszty życia w miejscu takim, jak Tarasow. Strażnik szarpnął mnie mocniej, pchając nas do przodu. Abe utkwił we mnie przeszywające spojrzenie, które zmroziło mi krew w żyłach. − Nie pójdziesz na proces, ani do więzienia – syknął z dala od zasięgu słuchu straży. – Nie pozwolę na to. Rozumiesz? Pokręciłam głową, okropnie tym zmieszana, nie wiedząc, co z tym wszystkim zrobić. − Nawet ty masz ograniczenia, staruszku. Jego uśmiech powrócił. − Zdziwiłabyś się. A poza tym, Rose, oni nie posyłają zdrajców stanu do więzienia. Wszyscy to wiedzą. Zakpiłam. − Oszalałeś? Oczywiście, że posyłają. Co innego według ciebie robią ze zdrajcami? Wypuszczają ich i zabraniają im robić tego ponownie? − Nie – powiedział tuż przed tym, jak się odwrócił. – Na zdrajcach wykonują egzekucje. KONIEC. Tłumaczenie: Ginger_90 – 293 –