Mead Richelle - 5 Cienie Sukuba

RICHELLE MEAD

CIENIE SUKUBA Przekład Joanna Lipińska

Rozdział 1 Byłam pijana. Nie wiedziałam, kiedy się upiłam, ale najprawdopodobniej wtedy, kiedy mój przyjaciel Doug założył się ze mną, że nie dam rady wypić trzech drinków z wódką szybciej od niego. Obiecał, że jeśli przegra, weźmie moją zmianę w weekend, natomiast gdyby wygrał, ja miałam przez tydzień pilnować dostaw do księgarni. Kiedy skończyliśmy, nic nie wskazywało na to, żebym w ten weekend pracowała. - Jak udało ci się z nim wygrać? - zdziwił się mój przyjaciel Hugh. - Jest dwa razy większy od ciebie. Poprzez tłum wypełniający moje mieszkanie spojrzałam w stronę zamkniętych drzwi do łazienki. - Miał w tym tygodniu grypę żołądkową. Zdaje się, że grypa i wódka to niezbyt dobre połączenie. Hugh uniósł brew. - Kto przy zdrowych zmysłach założyłby się o coś takiego po tym, jak miał grypę żołądkową? Wzruszyłam ramionami. - Doug. Licząc na to, że Dougowi nic się nie stanie, przyjrzałam się innym uczestnikom przyjęcia, tak jak królowa z zadowoleniem ogląda swoje włości. Przeprowadziłam się tu w lipcu i od dawna zbierałam się do zorganizowania parapetówki. Kiedy w końcu nadeszło Halloween, uznałam, że połączenie go z parapetówką będzie doskonałym rozwiązaniem. W związku z tym moi goście byli przebrani w najróżniejsze kostiumy, poczynając od wypracowanych strojów z epoki renesansu, po leniów ograniczających się do włożenia spiczastego kapelusza. A ja byłam przebrana za Sierotkę Marysię - a w każdym razie byłabym, gdyby Sierotka była striptizerką i/albo bezwstydną ladacznicą. Moja falbaniasta niebieska spódniczka kończyła się tuż powyżej połowy uda, a biała bluzka z bulkami miała tak głęboki dekolt, że musiałam uważać, gdy się schylałam. Ukoronowaniem stroju, i to w dosłownym znaczeniu tego słowa, była burza lnianoblond włosów uczesanych w dwa kucyki związane błękitną wstążką. Wyglądały doskonale, zupełnie jak prawdziwe, bo... no cóż, były prawdziwe. Umiejętność zmiany postaci zawsze się przydawała w pracy sukuba, a na Halloween była po prostu na wagę złota. Zawsze miałam najlepsze kostiumy, bo po prostu mogłam przybrać postać, jaką chciałam. Oczywiście musiałam się trochę ograniczać. Zbyt wiele

zmian mogłoby wzbudzić podejrzenia u ludzi, wśród których się obracałam. Ale inny kolor włosów i inna fryzura nikogo nie dziwi. O tak, umiejętność zmiany wyglądu była bardzo praktyczna. Ktoś dotknął mojego łokcia. Odwróciłam się i na widok Romana, mojego socjopatycznego współlokatora, moje zadowolenie z siebie trochę osłabło. - Zdaje się, że ktoś się pochorował w łazience - stwierdził. Roman był nefilimem, pół człowiekiem, pół aniołem, o miękkich czarnych włosach i zielonych jak morze oczach. Gdyby nie to, że czasami popadał w szał mordowania nieśmiertelnych, a ja znajdowałam się na jego liście „do odstrzału”, byłby niezłą partią. - Tak - odpowiedziałam. - To Doug. Przegrał zakład o picie wódki. Roman się skrzywił. Miał diabelskie rogi i czerwoną pelerynę. Załapałam ironię. - Mam nadzieję, że nie chybi. Nie chciałbym tego czyścić. - Co? To sprzątanie też cię nie obowiązuje? - zapytał Hugh. Dowiedział się ostatnio, że Roman nie płaci czynszu, bo „szuka pracy”. - Nie powinieneś tu trochę pomagać? Roman rzucił Hugh ostrzegawcze spojrzenie. - Nie mieszaj się w to, Roosevelcie. - Jestem Calvinem Coolidge'em, trzydziestym prezydentem Stanów Zjednoczonych! wykrzyknął obrażony Hugh. - Podczas inauguracji miał na sobie taki sam surdut. Westchnęłam. - Hugh, nikt już tego nie pamięta. - To była jedna z wad nieśmiertelności. Wraz z upływem czasu nasze wspomnienia stawały się przestarzałe. Hugh, diablik, który skupował dusze dla piekła, był znacznie młodszy niż ja czy Roman, ale i tak był o wiele starszy niż którykolwiek z obecnych na przyjęciu ludzi. Zignorowałam dysputę panów i poszłam porozmawiać z gośćmi. Kilkoro kolegów z księgarni, w której pracowałam z Dougiem, stało przy wazie z ponczem, więc zatrzymałam się przy nich na chwilę. Natychmiast zasypali mnie komplementami. - Masz niesamowite włosy! - Ufarbowałaś je? - W ogóle nie wyglądają na perukę! Zapewniłam ich, że to bardzo dobra peruka i odwzajemniłam się komplementami. Ale jedną osobę skwitowałam tylko smutnym kiwnięciem głową. Masz więcej inwencji twórczej niż wszyscy tutaj razem wzięci i tylko na tyle cię stać? - zapytałam. Seth Mortensen, autor bestsellerów, odwrócił się do mnie z jednym z tych swoich charakterystycznych, lekko skrzywionych uśmiechów. Mimo że od wódki kręciło mi się w

głowie, to ten uśmiech sprawił, że moje serce zaczęło bić szybciej jak zawsze. Chodziliśmy kiedyś ze sobą, a Seth odkrył przede mną głębię miłości, jakiej nigdy sobie nawet nie wyobrażałam. Bycie sukubem oznaczało między innymi to, że przez wieczność miałam uwodzić mężczyzn i kraść ich energię życiową, więc prawdziwy związek wydawał mi się niemożliwy. I tak też ostatecznie było. Seth i ja zerwaliśmy ze sobą, dwa razy, i mimo że zazwyczaj godziłam się z tym, iż on sobie z tym jakoś poradził i żył dalej, wiedziałam, że będę go kochać zawsze. Jak dla mnie „na zawsze” oznaczało naprawdę coś poważnego. - Nie mogę jej marnować na przebieranki - odpowiedział. Jego bursztynowobrązowe oczy spojrzały na mnie czule. Nie wiedziałam, czy nadal mnie kocha. Wiedziałam tylko, że zależy mu na mnie jak na przyjaciółce. I starałam się sprawiać takie samo wrażenie. Inwencję twórczą muszę oszczędzać na następną książkę. - Marne wytłumaczenie - parsknęłam. Seth włożył koszulkę z Freddym Kruegerem, co można by uznać za znośne przebranie, gdyby nie to, że podejrzewałam, iż miał ją na długo przed tym Halloween. Seth pokręcił głową. - I tak nikogo nie obchodzi, w co przebiorą się na Halloween faceci. Liczą się tylko kobiety. Rozejrzyj się. Tak zrobiłam i uświadomiłam sobie, że ma rację. To kobiety miały wymyślne, seksowne stroje. Poza kilkoma wyjątkami mężczyźni zdecydowanie ustępowali im pola. - Peter się przebrał - zauważyłam. Seth podążył za moim wzrokiem i spojrzał na jednego z moich nieśmiertelnych przyjaciół. Peter był wampirem, szalenie drobiazgowym i obsesyjno-kompulsywnym. Był ubrany w strój z przedrewolucyjnej Francji, włącznie z frakiem w wytłaczane wzory i upudrowaną peruką kryjącą jego cienkie brązowe włoski. - Peter się nie liczy - stwierdził Seth. Przypomniawszy sobie, jak w zeszłym tygodniu Peter pracowicie odrysowywał łabądki na listwach przypodłogowych w łazience, nie mogłam się nie zgodzić. - No racja. - A za kogo przebrał się Hugh? Jimmy'ego Cartera? - Calvina Coolidge'a. - Skąd wiesz? Nie musiałam odpowiadać, ponieważ pojawiła się narzeczona Setha i jedna z moich najbliższych przyjaciółek, Madzie Sato. Była przebrana za wróżkę. Miała nawet skrzydełka i zwiewną suknię, której daleko było do zdzirowatości mojego stroju. W czarne, upięte w kok włosy wplotła sztuczne kwiaty.

Do tego, że jest z Sethem, też się już mniej więcej przyzwyczaiłam, ale byłam pewna, że zawsze będzie mnie to trochę drażniło. Maddie nie wiedziała, że kiedyś się spotykaliśmy i nie miała pojęcia, jakie odczucia budził we mnie ich związek. Spodziewałam się, że weźmie Setha pod ramię, ale to mnie złapała i odciągnęła na bok. Zachwiałam się odrobinę. Zazwyczaj dziesięciocentymetrowe szpilki nie stanowiły dla mnie problemu, ale wódka trochę komplikowała sprawę. - Georgino! - wykrzyknęła, gdy odsunęłyśmy się wystarczająco od Setha. - Potrzebuję twojej pomocy. Wyciągnęła z torebki dwie kartki wyrwane z kolorowych pism. - W czy... och. - Żołądek podszedł mi do gardła i mało brakowało, a dołączyłabym do Douga w łazience. To były zdjęcia sukien ślubnych. - Prawie się zdecydowałam - wyjaśniła. - Co myślisz o tych? Przyznanie, nawet z trudem, że mężczyzna, którego kocham, żeni się z jedną z moich najlepszych przyjaciółek, to jedno, ale pomoc przy organizowaniu ich ślubu to już zupełnie co innego. Z trudem przełknęłam ślinę. - Och, Maddie. To nie moja para kaloszy. Spojrzała na mnie rozszerzonymi ze zdziwienia oczami. - Żartujesz? To ty mnie nauczyłaś, jak należy się ubierać! Najwyraźniej nie wzięła sobie do serca moich rad. Te suknie co prawda doskonale prezentowały się na anorektycznych modelkach, ale na Maddie wyglądałyby fatalnie. - No nie wiem... - Nie zabrzmiało to przekonująco i odwróciłam wzrok. Te suknie nasuwały na myśl obraz Maddie i Setha idących do ołtarza. - Oj przestań - nalegała. - Wiem, że masz wyrobione zdanie na ten temat. Miałam. I to złe. I szczerze mówiąc, gdybym była dobrym sługą piekieł, powiedziałabym, że w obu wyglądałaby doskonale. Albo wskazałabym najgorszą. To nie moja sprawa, co zamierzała włożyć. I może gdyby pojawiła się na ślubie w czymś koszmarnym, to Seth uświadomiłby sobie, co stracił, kiedy się rozstaliśmy. Ale mimo to... Nie mogłam. Mimo wszystkiego, co się wydarzyło, nie mogłam Maddie na to pozwolić. Była dobrą przyjaciółką, nigdy nie podejrzewała, że coś zaszło między mną a Sethem ani przed ich związkiem, ani w trakcie. I mimo że małostkowa, egoistyczna część mnie tego chciała, nie mogłam jej pozwolić iść na ślub w nieodpowiedniej sukni. - Żadna z nich nie jest dobra - wydusiłam w końcu. - W tej bezie będziesz wyglądała na niską. A kwiaty na dekolcie tamtej będą cię pogrubiały. - Serio? - zapytała zaskoczona. - Nigdy... - Przyjrzała się zdjęciom i uśmiech zniknął jej z twarzy. - Cholera. A już myślałam, że wreszcie mam to opanowane.

Moje kolejne słowa musiały być skutkiem ilości wypitego alkoholu. - Jeśli chcesz, to w przyszłym tygodniu możemy się przejść po sklepach. Poprzymierzasz sukienki, a ja powiem, w czym ci do twarzy. Maddie się rozpromieniła. Nie była śliczna w tradycyjnym stylu jak modelki, ale kiedy się uśmiechała, była piękna. - Naprawdę? Och, dziękuję. I może znajdziesz coś dla siebie. - Dla mnie? - No... - Uśmiechnęła się szelmowsko. - Będziesz przecież druhną. W tym momencie przemyślałam kwestię tego, czy może być coś gorszego od pomagania w planowaniu ich ślubu. Bycie druhną na tym ślubie było nieporównywalnie gorsze. Ci, którzy twierdzą, że sami tworzymy sobie piekło na ziemi, musieli mieć właśnie coś takiego na myśli. - No nie wiem... - Musisz! Nie chcę nikogo innego. - Nie jestem typem druhny. - Oczywiście, że jesteś. - Nagle Maddie spojrzała na coś za mną. - Och, Doug się odnalazł. Sprawdzę, jak się czuje. Pogadamy o tym później. I tak się poddasz. Maddie odmaszerowała do brata, a ja stałam jak słup soli. Stwierdziłam, że zaryzykuję podróż do Rygi, byle tylko jeszcze się napić. To przyjęcie poszło zdecydowanie w złą stronę. Ale kiedy się odwróciłam, nie poszłam do barku, tylko na patio. Jedną z największych zalet mojego nowego mieszkania był wielki balkon, który wychodził na zatokę Puget, a w tle widać było wieżowce Seattle. Ale kiedy tam stałam, to nie widoki przyciągnęły moją uwagę. To było... coś innego. Coś, czego nie potrafiłam wyjaśnić. Ale było ciepłe i cudowne i przemawiało do wszystkich moich zmysłów. Miałam wrażenie, że widzę kolorowe światło, takie jak pasma zorzy polarnej. Słyszałam też niezwykłą muzykę, której nie dało się opisać żadnymi słowami i która nie miała nic wspólnego z dobiegającymi z głośników mojej wieży dźwiękami Pink Floydów. Przestałam zwracać uwagę na odgłosy dobiegające z mieszkania i powoli zaczęłam iść w stronę balkonu. Drzwi były otwarte, by wpuścić trochę świeżego powietrza, a moje koty Aubrey i Godiva leżały przy progu i wyglądały na zewnątrz. Przeszłam nad nimi, przyciągana przez to nienazwane i niewyjaśnione coś. Kiedy tak szłam za wezwaniem, otoczyło mnie ciepłe jesienne powietrze. To coś było wszędzie wokół mnie, a zarazem poza zasięgiem. Wołało mnie, przyciągało do czegoś, co było tuż przy brzegu balkonu. Zaczęłam nawet rozważać, czy mimo wysokich obcasów nie wspiąć się na barierkę i nie wyjrzeć. Musiałam dotrzeć do tego cudownego czegoś.

- Hej, Georgino. Głos Petera wyrwał mnie z transu. Zaskoczona, rozejrzałam się wokół. Nie było żadnej muzyki ani kolorów, nic mnie nie wzywało. Były tylko noc, piękny widok i meble ogrodowe na moim balkonie. Odwróciłam się i spojrzałam mu w oczy. - Mamy problem. - Mamy wiele problemów - mruknęłam, myśląc o sukni ślubnej Maddie i o tym, że prawie wyskoczyłam z balkonu. Zadrżałam. Na pewno nie wypiję następnego drinka. Mdłości to jedno. Ale halucynacje to już zupełnie co innego. - To co się dzieje? Peter zaprowadził mnie do środka i powiedział: - Cody się zakochał. Spojrzałam na Cody'ego, też wampira i ucznia Petera. Cody był młodym nieśmiertelnym, ujmującym i pełnym optymizmu. Przebrał się za kosmitę, z blond czupryny wystawały mu zielone antenki, a stopień dopracowania srebrzystego kombinezonu sugerował, że Peter pomagał mu zrobić kostium. W tym momencie Cody gapił się z otwartymi ustami na kogoś po drugiej stronie pokoju. Wyglądał tak, jak ja się czułam kilka chwil temu. Obiekt uczuć miał na imię Gabrielle i niedawno zaczął pracować w mojej księgarni. Malutka jak skrzacik, w czarnych kabaretkach i porwanej czarnej sukience, miała nastroszone czarne włosy i czarną szminkę na ustach. Prosty dobór kolorów. Cody wpatrywał się w nią tak, jakby była ósmym cudem świata. - Ehm... - wykrztusiłam. Hugh często umawiał się na randki, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że wampiry, a już zwłaszcza Peter, mogły wchodzić w jakieś romantyczne relacje. - Myślę, że spodobał mu się jej strój wampira - stwierdził Peter. Pokręciłam głową. - Prawdę mówiąc, ona zawsze tak się ubiera. Podeszliśmy do Cody'ego. Zauważył nas dopiero po chwili i wyraźnie ucieszył się na mój widok. - Jak jej na imię? - zapytał przejęty. Próbowałam ukryć uśmiech. Widok zakochanego Cody'ego był jedną z najsłodszych rzeczy, jakie zdarzyło mi się oglądać, a także przyjemną odmianą po dotychczasowych wydarzeniach wieczoru. - Gabrielle. Pracuje w księgarni. - Ma kogoś? Spojrzałam na nią, akurat gdy roześmiała się z czegoś, co powiedziała Maddie. - Nie wiem. Mam spytać? Cody się zarumienił, na tyle, na ile to możliwe u bladego wampira. - Nie! To znaczy... no chyba że to nie będzie takie oczywiste? Nie chcę sprawiać kłopotu.

- To żaden kłopot - powiedziałam, gdy przechodził obok nas Doug. - Hej. - Złapałam go za rękaw. - Wyświadcz mi przysługę, a będziesz miał wolny weekend. Doug dzięki pochodzeniu japońsko-amerykańskiemu miał złocistą karnację, ale teraz jego skóra miała ten zielony odcień właściwy kosmitom. - Wolałbym raczej odzyskać mój żołądek, Kincaid. - Dowiedz się, jak tam stan cywilny Gabrielle. Cody jest zainteresowany. - Georgino! - wykrzyknął przerażony Cody. Bez względu na samopoczucie Doug nie mógł się oprzeć takiej propozycji. - Nie ma sprawy. Przeszedł przez pokój, przyciągnął do siebie Gabrielle i schylił się, żeby mogła go usłyszeć. W pewnym momencie spojrzał w naszą stronę, a Gabrielle podążyła za jego wzrokiem. Cody prawie padł z wrażenia. - O Boże... Doug wrócił pięć minut później i pokręcił głową. - Przykro mi, chłopie. Jest wolna, ale nie jesteś w jej typie. Ona gustuje w gotach i wampirach. A ty jesteś zbyt mainstreemowy. Akurat sączyłam wodę i prawie się zakrztusiłam. - To właśnie - powiedział Peter, gdy tylko Doug gdzieś odszedł - nazywamy ironią. - Ale jak to możliwe? - wykrzyknął Cody. - Jestem wampirem. Powinienem być dokładnie tym, kogo chce. - Tak, ale nie wyglądasz na wampira - zauważyłam. Gdyby Gabrielle była fanką Star Treka, to Cody trafiłby w dziesiątkę. - Wyglądam dokładnie jak wampir, bo nim jestem! Za kogo miałbym się przebrać? Hrabiego Kaczulę? Przyjęcie trwało jeszcze kilka godzin, po czym goście wreszcie zaczęli się zbierać. Roman i ja, jako dobrzy gospodarze, staliśmy w drzwiach, uśmiechaliśmy się i życzyliśmy im spokojnej drogi do domu. Kiedy wreszcie wszyscy wyszli, byłam wykończona i naprawdę zadowolona, że już po wszystkim. Po wypadku na balkonie nie wzięłam więcej alkoholu do ust i właśnie dopadł mnie ból głowy, przypominający o wcześniejszej rozpuście. Roman, patrząc na bałagan, wyglądał na równie zmęczonego jak ja. - To zabawne, co? Urządzasz parapetówkę, żeby pochwalić się mieszkaniem, a ludzie zmieniają je w pobojowisko. - Szybko się posprząta - mruknęłam, spoglądając na liczne butelki i papierowe talerzyki z resztkami jedzenia. Aubrey zlizywała lukier z nadgryzionej babeczki, więc szybko odebrałam jej łup. - Ale nie dziś. Pomóż mi pozbierać jednorazówki, a resztę zrobimy jutro. - W haśle „sprzątanie” nie ma miejsca na słowo „my” - powiedział Roman.

- To bez sensu - stwierdziłam, zakręcając salsę. - I Peter ma rację, wiesz? Powinieneś więcej zajmować się domem. - Zapewniam ci dobre towarzystwo. A poza tym i tak nie możesz się mnie pozbyć. - Jerome się tym zajmie... - zagroziłam mu ojcem demonem, a zarazem moim szefem. - Pewnie. Leć do niego i na mnie naskarż. - Roman pohamował ziewnięcie, pokazując, jak bardzo boi się gniewu ojca. Rzecz w tym, że miał rację. Nie mogłam się go sama pozbyć, a jakoś nie podejrzewałam, żeby Jerome chciał mi w tym pomóc. Ale mimo to trudno było mi uwierzyć, że Roman odmaszerował do swojego pokoju i zostawił mnie samą ze sprzątaniem. Nie sądziłam, że posunie się tak daleko. - Dupek! - krzyknęłam za nim, ale w odpowiedzi tylko trzasnął drzwiami. Nie był złym współlokatorem, ale w związku z naszą skomplikowaną przeszłością często starał się wyprowadzić mnie z równowagi. I wyprowadzał. Wściekła, uprzątnęłam największy bałagan i pół godziny później padłam na łóżko. Dołączyły do mnie Aubrey i Godiva, układając się obok siebie w moich nogach. Ich kontrastowe kolory sprawiały, że przypominały jakąś współczesną rzeźbę. Aubrey była biała z czarnymi plamkami na głowie, a Godiva składała się z pomarańczowych, brązowych i czarnych łat. Wszystkie trzy natychmiast zasnęłyśmy. Jakiś czas później obudził mnie śpiew... czy raczej coś, co go przypominało. To było znów to coś, co wabiło mnie wcześniej, przemawiało do każdej cząsteczki mojego ciała. Ciepłe, świetliste i piękne. Było wszędzie i wszystkim, i pragnęłam mieć tego więcej, pójść do tego światła o niesamowitych barwach. To było takie przyjemne, takie, że gdybym tylko do tego dotarła, mogłabym się w tym rozpłynąć. Miałam wrażenie, że widzę wejście, drzwi, które muszę tylko pchnąć i przez nie przejść, i ... Ktoś złapał mnie brutalnie i odwrócił do siebie. - Obudź się! Tak jak poprzednio, wszystkie niezwykłe odczucia zniknęły. Byłam sama w cichym, pustym świecie. Pieśń syreny ucichła. Przede mną stał Roman. Potrząsał mną i wpatrywał się we mnie z niepokojem. Rozejrzałam się. Byliśmy w kuchni. Nie pamiętałam, jak się tu znalazłam. - Jak... co się stało? - wykrztusiłam. Twarz, która wcześniej mnie przedrzeźniała, teraz pełna była niepokoju, to zaś napawało niepokojem mnie. Dlaczego ktoś, kto chce mnie zabić, miałby się o mnie martwić? - To ty mi powiedz - odpowiedział Roman i rozluźnił uścisk. Potarłam oczy i spróbowałam sobie przypomnieć, co się stało. - N... nie wiem. Musiałam lunatykować. Na twarzy Romana wciąż malowały się napięcie i niepokój.

- Nie... coś tu było... Pokręciłam głową. - Nie, to był sen. Albo halucynacja. Już wcześniej to miałam... Po prostu za dużo wypiłam. - Czy ty mnie nie słyszysz? - I znowu maskowany złością niepokój o mnie. - Coś tu było. Jakaś siła. Poczułem to. To ona mnie zbudziła. Naprawdę nic nie pamiętasz? Zapatrzyłam się w dal, próbując przypomnieć sobie to światło i dziwną melodię, ale nie mogłam. - To było... cudowne. Chciałam... chciałam do tego iść... połączyć się z tym. - W moim głosie była nutka tęsknoty. Roman spochmurniał. Byłam sukubem, niższym nieśmiertelnym, który w przeszłości był człowiekiem. Wyżsi nieśmiertelni, tacy jak anioły i demony, zostali stworzeni wraz z początkiem świata. Nefilimy się rodziły i trafiały gdzieś pomiędzy te dwie grupy. A w związku z tym ich moce i zmysły były potężniejsze niż moje. Roman mógł wyczuć rzeczy, których ja nie mogłam. - Nie rób tego - ostrzegł. - Jeśli znów to poczujesz, uciekaj od tego. Nie pozwól się wabić. Pod żadnym pozorem nie możesz do tego iść. Spojrzałam na niego spod zmarszczonych brwi. - Czemu? Wiesz, co to jest? - Nie - odpowiedział ponuro. - I w tym właśnie problem.

Rozdział 2 Przez resztę nocy przewracałam się z boku na bok. Takie rzeczy się zdarzają, gdy złoży ci wizytę jakaś nadnaturalna moc. Poza tym nigdy nie otrząsnęłam się po tym, gdy niezwykle potężna siła chaosu łączyła się kiedyś ze mną we śnie, by wyssać ze mnie energię. Nazywała się Nyx i z tego, co wiedziałam, obecnie była uwięziona. Ale mimo wszystko to, co mi zrobiła i co mi pokazała, pozostawiło niezatarty ślad. Fakt, że Roman nie mógł ustalić, co się stało dzisiejszej nocy, trochę mnie niepokoił. Tak więc obudziłam się z opuchniętymi oczami i okropnym bólem głowy, który pewnie w równym stopniu wynikał z kaca, jak i z braku snu. Sukuby, tak jak wszyscy nieśmiertelni, bardzo szybko wracały do zdrowia, więc moje złe samopoczucie oznaczało, że poprzedniego dnia zaszalałam. Wiedziałam, że ból głowy minie, ale wzięłam ibuprofen, żeby minął szybciej. W mieszkaniu było cicho. Pomaszerowałam do kuchni. Mimo że poprzedniego wieczoru starałam się z grubsza posprzątać, wciąż panował poprzyjęciowy bałagan. Na mój widok zwinięta na kanapie Godiva podniosła łebek. Aubrey spała niewzruszona w fotelu. Włączyłam ekspres do kawy i przeszłam na patio popatrzeć na rozciągające się po drugiej stronie szaroniebieskiej wody skąpane w słońcu Seattle. Nagle poczułam znajomy zapach ognia i siarki. Westchnęłam. - Nie za wcześnie jak na ciebie? - Nie musiałam się odwracać, żeby wiedzieć, że to Jerome, arcydemon Seattle i mój piekielny szef. - Georgie, już południe - odpowiedział sucho. - Reszta świata już dawno wstała. - Jest sobota. Czas i przestrzeń działają dziś inaczej, a południe uznaje się za wczesną porę. W końcu się odwróciłam, głównie dlatego, że kawa była gotowa. Jerome opierał się o ścianę kuchni, jak zawsze nienagannie ubrany w elegancki garnitur. I jak zawsze wyglądał dokładnie jak John Cusack w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Mógł przybrać dowolną postać, ale z nieznanych przyczyn najchętniej pojawiał się jako pan Cusack. Tak się do tego przyzwyczaiłam, że gdy w telewizji leciało Nie nie mów albo Zabijanie na śniadanie, zawsze się dziwiłam: co też Jerome robi w tym filmie? Nalałam sobie filiżankę kawy i uniosłam dzbanek z zapytaniem, czy także ma ochotę, ale pokręcił głową. - Podejrzewam, że twój współlokator jest takim samym leniwcem i nie gania teraz po

mieście ze sprawunkami? - Tak sądzę. - Dodałam do kawy sporą porcję waniliowej śmietanki. - Do niedawna łudziłam się, że jak go nie ma w domu, to szuka pracy. Ale to były tylko moje pobożne życzenia. Naprawdę ucieszyłam się, że Jerome przyszedł do Romana. Kiedy zjawiał się w poszukiwaniu mnie, nigdy nie oznaczało to nic dobrego i zawsze kończyło się traumatycznym, zagrażającym światu wydarzeniem z nieśmiertelnego podziemia. Przemaszerowałam przez salon, z którego koty zniknęły natychmiast, gdy pojawił się Jerome, i z kawą w ręku skierowałam się do pokoju Romana. Zapukałam raz, po czym otworzyłam drzwi. Uznałam, że jako właścicielka mieszkania mam do tego prawo, a poza tym Roman z uporem godnym lepszej sprawy zwykł ignorować pukanie. Leżał rozciągnięty na łóżku w samych bokserkach, a widok ten zaparł mi na moment dech. Jak już mówiłam, był niesamowicie przystojny i to mimo kąśliwych uwag, jakie rzucał, od kiedy się wprowadził. Na widok Romana w negliżu zawsze wracały wspomnienia czasów, kiedy ze sobą sypialiśmy. Ale aby ochłonąć, wystarczyło przypomnieć sobie, że przypuszczalnie kombinuje teraz, jak mnie zabić. Działało za każdym razem. Zasłaniał ramieniem oczy od słońca. Przekręcił się, przesunął rękę i spojrzał na mnie jednym okiem. - Jest wcześnie. - Twój szanowny szef ma inne zdanie na ten temat. Minęło kilka sekund, po czym skrzywił się, wyczuwając nieśmiertelny podpis Jerome'a. Westchnął i usiadł, przecierając oczy. Wyglądał na równie wykończonego jak ja, ale jeśli cokolwiek mogło go wyciągnąć z łóżka po przebalowanej nocy, to był to mój szef - bez względu na to, co wczoraj na ten temat mówił Roman. Z trudem zwlókł się z łóżka i ruszył do drzwi. - Nie zamierzasz się ubrać? - wykrzyknęłam. Odpowiedział mi tylko skinieniem dłoni i pomaszerował korytarzem. Poszłam za nim i zobaczyłam, jak Jerome nalewa sobie kubek pozostałej z poprzedniego wieczoru wódki. No cóż, na pewno gdzieś było już po siedemnastej. Uniósł brew na widok skąpego przyodziewku Romana. - Miło, że się ubrałeś. Roman okrążył Jerome'a i wziął sobie kawę. - Dla ciebie wszystko, tatuśku. Poza tym Georginie się podoba. Nastąpiła chwila ciszy, podczas której Jerome przyglądał się badawczo Romanowi. Nie wiedziałam nic o jego matce, a Jerome był demonem, który go spłodził przed tysiącami lat. Właściwie Jerome był wtedy aniołem, ale zadawanie się z człowiekiem skończyło się

dla niego wywaleniem z nieba i wysłaniem do roboty pod ziemią. I to bez odprawy. Roman czasami robił złośliwe uwagi na temat ich związków rodzinnych, ale Jerome nigdy się do tego nie przyznał. Prawdę mówiąc, zgodnie z zasadami nieba i piekła powinien zniszczyć Romana wieki temu. Anioły i demony uznawały nefilimy za nienaturalne i złe, i starały się je wytępić. Trochę to brutalne, nawet jeśli weźmie się pod uwagę socjopatyczne skłonności większości nefilimów. Ale że niedawno Roman pomógł uratować Jerome'a, zawarli pakt, który pozwalał Romanowi mieszkać spokojnie w Seattle. Przynajmniej na razie. Gdyby któryś ze współpracowników Jerome'a dowiedział się o tym nielegalnym pakcie, to piekielnie drogo by nas to kosztowało. I to wszystkich. Dobry sukub doniósłby na swojego szefa. - To co tu robisz? - Roman przysunął sobie krzesło. - Chcesz pograć w piłkę? Twarz Terome'a nadal nic nie wyrażała. - Mam dla ciebie robotę. - Zarobi na czynsz? - zapytałam z nadzieją. - Zarobi na dalsze życie w takiej formie, jaka mu odpowiada - odpowiedział Jerome. Roman wciąż uśmiechał się nonszalancko, ale wiedziałam, że to tylko maska. Zdawał sobie sprawę z tego, że Jerome jest groźny i że w ramach ich umowy ma obowiązek spełniać polecenia ojca. Ale mimo to sprawiał wrażenie, jakby to on robił przysługę Jerome'owi. Wzruszył ramionami. - Nie ma sprawy. I tak nie miałem planów na dziś. To o co chodzi? - Mamy w mieście nieśmiertelnego gościa - wyjaśnił Jerome. Jeśli postawa Romana go denerwowała, to nie dawał tego po sobie poznać. - Sukuba. Nagle przestałam tylko obserwować ojca i syna. - Co?! - wykrzyknęłam i wyprostowałam się tak szybko, że prawie rozlałam kawę. Myślałam, że wystarczy nam Tawny. Przez lata pracowałam tutaj solo, ale kilka miesięcy temu Jerome zdobył drugiego sukuba. Nazywała się Tawny i mimo że była dość denerwująca i raczej mało zaradna jako sukub, miała też w sobie coś ujmującego. Na szczęście Jerome wysłał ją do Bellingham, na bezpieczną odległość półtoragodzinnej podróży samochodem. - Nie, żeby to była twoja sprawa, Georgie, ale ten tutaj nie przybył, żeby pracować. Jest tu... gościem. Na wakacjach. - Jerome skrzywił się w ponurym uśmiechu. Wymieniliśmy z Romanem spojrzenia. Nieśmiertelni mogą oczywiście brać urlopy, ale na pewno chodziło tu o coś więcej. - I? - zapytał Roman. - Przyjechała tu, bo...? - Bo jestem przekonany, że moi zwierzchnicy chcą mnie sprawdzić po ostatnich...

wydarzeniach. Określił to bardzo oględnie, ale w jego słowach była delikatna groźba, aby nie rozwodzić się nad rzeczonymi wydarzeniami. Miał na myśli to, co mu się przytrafiło - został przywołany i uwięziony w ramach walki o władzę między demonami. Dać się przywołać to dla demona raczej żenująca sprawa, która może podać w wątpliwość jego zdolności do sprawowania władzy na danym terenie. To, że piekło przysłało kogoś, by sprawdził, jak się sprawy mają, nie było aż tak zaskakujące. - Myślisz, że cię szpieguje, żeby ocenić, czy nadal dajesz radę się wszystkim zajmować? - zapytał Roman. - Jestem przekonany. Chcę, żebyś ją śledził i ustalił, komu składa raporty. Sam bym to zrobił, ale nie chcę, żeby wyglądało, że jestem podejrzliwy. Więc muszę pozostać na widoku. - Cudownie. - Głos Romana był równie szorstki jak głos jego ojca. - Nie ma to jak śledzić sukuba. - Z tego, co wiem, całkiem nieźle ci to wychodzi - wtrąciłam. To prawda. Roman już wielokrotnie mnie śledził, niewidzialny. Niżsi nieśmiertelni nie mogli ukryć podpisu, który każdy z nas posiadał, ale Roman odziedziczył tę umiejętność po Jeromie, a to czyniło go szpiegiem idealnym. Roman spojrzał na mnie ponuro, po czym zapytał ojca: - To kiedy zaczynam? - Natychmiast. Nazywa się Simone i zatrzymała się w Four Seasons, w centrum. Idź tam i sprawdź, co robi. Mei będzie cię zmieniać. Mei była zastępcą Jerome'a. - Ten hotel Four Seasons? - zapytałam. - I piekło za to płaci? To znaczy, wydawało mi się, że mamy recesję. - W piekle nie ma czegoś takiego jak recesja. I wydawało mi się, że cierpkie uwagi zaczynasz rzucać dopiero po wypiciu kawy. Pokazałam mu filiżankę. Była pusta. Jerome westchnął i zniknął bez ostrzeżenia. Najwyraźniej nie miał wątpliwości, że syn spełni jego rozkazy. Staliśmy z Romanem, milczeliśmy. Do kuchni przyszły oba koty, a Aubrey zaczęła się ocierać o nagą nogę Romana. Schylił się i ją podrapał. - Chyba powinienem wziąć prysznic i się ubrać - odezwał się w końcu. - Po co? I tak będziesz niewidzialny? Odwrócił się ode mnie i ruszył do łazienki. - Pomyślałem, że mógłbym złożyć kilka podań o pracę, jak Mei mnie zluzuje. - Kłamca - stwierdziłam, ale chyba nie usłyszał. Dopiero słysząc lejącą się wodę, uświadomiłam sobie, że należało spytać Jerome'a o to dziwne uczucie w nocy. Było takie

dziwaczne, że nie wiedziałam nawet, jak je opisać. A im dłużej się nad tym zastanawiałam, dochodziłam do wniosku, że to pewnie efekt alkoholu. Roman twierdził co prawda, że coś wyczuł, ale wypił co najmniej tyle co ja. A jeśli chodzi o pracę... zegar kuchenny sugerował, że najwyższa pora wybrać się do mojej. Wadą tego mieszkania było to, że za piękne widoki musiałam zapłacić dojazdami do pracy. Wcześniej mieszkałam w Queen Anne, blisko księgarni i kawiarni Emerald City Books. Wtedy mogłam chodzić do pracy piechotą, ale z zachodniego Seattle to było niemożliwe, więc musiałam wziąć pod uwagę czas dojazdu. W odróżnieniu od Romana nie musiałam brać prysznica i się przebierać, nie żebym tego nie lubiła. Ludzkie zwyczaje poprawiały mi samopoczucie. Użyłam sukubich mocy i byłam czysta, ubrana w odpowiednią do pracy brzoskwiniową sukienkę na ramiączkach, włosy miałam uczesane w kok. Roman nie pojawił się do momentu, kiedy miałam wychodzić, więc złapałam kolejną filiżankę kawy i zostawiłam mu kartkę z pytaniem, czy wyrzucenie śmieci, zanim zacznie bawić się w Bonda, go zabije. Nim weszłam do księgarni, po bólu głowy nie było ani śladu. W środku kręciło się wielu klientów, takich co to załatwiają sprawunki w sobotę, i turystów, którzy dotarli tu z położonych nieopodal Kosmicznej Iglicy i Seattle Center. Zostawiłam torebkę w swoim biurze i obeszłam kontrolnie sklep, zadowolona, że wszystko jest jak trzeba, dopóki nie zauważyłam, że w kolejce do kasy stoi osiem osób, a jest czynna tylko jedna. - Co się stało z resztą załogi? - zapytałam Beth. Była doświadczonym i dobrym pracownikiem. Odpowiedziała na moje pytanie, nawet nie podnosząc wzroku znad kasy. - Gabrielle ma przerwę, a Doug... nie czuje się najlepiej. Przypomniałam sobie o naszych zawodach w piciu wódki. Skrzywiłam się, bo czułam się winna, ale też bardzo zadowolona z siebie. - I gdzie jest teraz? - W erotyce. Uniosłam brwi, ale nie skomentowałam, tylko pomaszerowałam w tamtą stronę. Nasz niewielki dział erotyki został dziwnie wciśnięty pomiędzy motoryzację i faunę (a dokładniej płazy). Między półkami siedział na podłodze Doug z głową między kolanami. Uklękłam przy nim. - Czas na klina? - zapytałam. Uniósł głowę i odgarnął z twarzy czarne włosy. Wyglądał nieszczęśliwie. - Oszukiwałaś. Jesteś o połowę ode mnie mniejsza. Jakim cudem nie umierasz teraz w domu? - Jestem starsza i mądrzejsza - stwierdziłam. Gdyby tylko wiedział, o ile starsza.

Złapałam go za ramię i pociągnęłam. - Chodź. Idziemy do kafejki po wodę. Przez moment zdawało się, że nie da rady, ale w końcu z trudem wstał. Nawet nie chwiał się za bardzo, kiedy prowadziłam go na drugie piętro, którego połowę zajmowały książki, a drugą kafejka. Złapałam butelkę wody, powiedziałam barmance, że zapłacę później, po czym pociągnęłam Douga w stronę krzesła. Obrzuciwszy wzrokiem pomieszczenie, stanęłam jak wmurowana, biedny Doug się potknął. Przy jednym ze stolików siedział Seth. Miał przed sobą otwarty laptop. To było jego ulubione miejsce pracy, co całkiem mi odpowiadało, kiedy się spotykaliśmy, ale teraz było... dziwne. Obok niego w płaszczu i z torebką w ręku siedziała Maddie. Przypomniałam sobie, że tego dnia zaczynałyśmy pracę o tej samej porze. Najwyraźniej właśnie przyszła. Machnęli, abyśmy do nich podeszli. Maddie zmierzyła brata wzrokiem. - I dobrze ci tak. Doug wziął haust wody. - A co z siostrzaną miłością? - Nadal ci nie wybaczyłam, że ogoliłeś mojego jamnika. - Ale to było ze dwadzieścia lat temu, a mały drań sam się o to prosił. Uśmiechnęłam się z przyzwyczajenia. Kłótnie Douga i Maddie zwykle stanowiły serial, którego nie mogłam przegapić. Ale dziś to Seth przyciągał moją uwagę. Poprzedniej nocy, zamroczona alkoholem, nie myślałam o nim, udawałam, że nie przeszkadza mi to, że spotyka się teraz z Maddie. Ale teraz, na trzeźwo, znów poczułam znajomy ból. Naprawdę czułam zapach jego skóry, potu zmieszanego z mydłem o zapachu leśno-jabłkowym, którego używał. Słońce wpadające przez duże okna kafejki podkreślało miedziane kosmyki w zwichrzonej brązowej czuprynie i doskonale pamiętałam, jakie to uczucie głaskać go po twarzy, gładkiej skórze policzka i nieogolonym podbródku. Spojrzałam mu w oczy i zdziwiłam się, że wpatrywał się we mnie. Poprzedniej nocy prawie udało mi się przekonać samą siebie, że Seth myśli o mnie wyłącznie jako o przyjaciółce, ale teraz... nie byłam już taka pewna. W jego spojrzeniu było coś ciepłego, pełnego namysłu. Nagle zaczęłam podejrzewać, że pamięta, jak się kochaliśmy. Też o tym myślałam. Kiedy Jerome zniknął, razem z nim zniknęły moje moce i mogliśmy uprawiać „bezpieczny” seks, czyli bez efektów ubocznych spania z sukubem. Poza jednym. W owym czasie dalej spotykał się z Maddie i zdradzanie jej odcisnęło na nim piętno grzechu. To było gorsze, niż gdybym ukradła mu energię. Teraz Seth był duszą potępioną. Nie wiedział o tym, a wyrzuty sumienia z powodu zdrady doprowadziły do zbyt szybkich oświadczyn. Uważał, że jest jej to winny. Poczucie

winy zmusiło mnie do odwrócenia wzroku i zauważyłam, że Maddie i Doug przestali się kłócić. Maddie patrzyła w stronę baru, ale Doug wpatrywał się we mnie. Miał przekrwione, otoczone ciemną obwódką, zmęczone oczy. Ale gdzieś w tym żałosnym, skacowanym spojrzeniu... był błysk zaskoczenia i zdziwienia. - Czas na pracę - rzuciła wesoło Maddie, wstając od stolika. Puknęła brata w ramię, odwracając tym samym jego uwagę ode mnie, na szczęście. Skrzywił się. - Przetrwasz ostatnie godziny? - Tia... - wymamrotał i wypił jeszcze trochę wody. - Popracuj w magazynie - poradziłam, wstając. - Nie chcę, aby klienci uznali, że nasi pracownicy mają problem z alkoholem. Przenieśliby się do innej księgarni tak szybko, że nawet nie byłoby to zabawne. Maddie uśmiechnęła się, patrząc, jak Doug wstaje z trudem. - Georgino, nie miałabyś nic przeciwko temu, żebyśmy z Dougiem zamienili się zmianami we wtorek? Muszę w godzinach pracy załatwić kilka spraw związanych ze ślubem. Doug rzucił jej ponure spojrzenie. - A kiedy zamierzałaś spytać, czy nie mam nic w planach? - Pewnie. - Starałam się nie skrzywić na hasło „ślub”. - Możesz pracować ze mną na wieczornej zmianie. - Pójdziesz ze mną? - zapytała. - Obiecałaś. - Naprawdę? - Wczoraj wieczorem. Zmarszczyłam brwi. Bóg jeden wie, ile obietnic złożyłam, a potem o nich zapomniałam przez wódkę i dziwne magiczne moce. Pamiętałam mgliście, że pokazywała mi zdjęcia sukien ślubnych. - Wydaje mi się, że mam jakieś sprawy do załatwienia. - Jeden sklep jest rzut kamieniem od twojego mieszkania - nalegała. - Maddie - odezwał się pośpiesznie Seth, któremu najwyraźniej też nie odpowiadała zmiana tematu. - Jeśli jest zajęta... - Nie możesz być zajęta przez cały dzień - błagała Maddie. - Proszę? Wiedziałam, że to będzie porażka, że proszę się o kłopoty i ból. Ale Maddie była moją przyjaciółką, a prośba w jej oczach sprawiała, że miękłam. Uświadomiłam sobie, że to poczucie winy. Poczucie winy za zdradę, jakiej się dopuściliśmy z Sethem. Jej twarz wyrażała taką wiarę we mnie, mnie, jej najlepszą przyjaciółkę w Seattle i jedyną, która według niej mogła jej pomóc przy ślubie. I dlatego właśnie się zgodziłam, tak samo jak poprzedniej nocy. Tylko że teraz nie mogłam zwalić tego na alkohol.

- Dobrze. Poczucie winy to chyba główny powód głupich zachowań.

Rozdział 3 Tego wieczoru pracowałam aż do zamknięcia i wróciłam do domu dopiero koło dziesiątej. Ku mojemu zaskoczeniu na kanapie zastałam jedzącego płatki Romana i koty, które walczyły o najlepsze miejsce na jego kolanach. Ostatnio zdawały się kochać jego bardziej niż mnie! To była zdrada na niespotykaną skalę. - Co ty tu robisz? - zapytałam, siadając w fotelu naprzeciwko niego. Zauważyłam, że przynajmniej posprzątał po przyjęciu. Podejrzewałam, że gdybym zwróciła na to uwagę, już nigdy więcej by tego nie zrobił. - Myślałam, że będziesz ścigał sukuba Jerome'a. Roman pohamował ziewnięcie i odstawił pustą miskę na stolik. Oba koty natychmiast zeskoczyły mu z kolan, by wypić resztę mleka. - Mam przerwę. Ale łaziłem za nią cały dzień. - I? - Pomijając już wrodzoną ciekawość, nie podobało mi się, że ktoś podaje w wątpliwość autorytet Jerome'a. Arcydemon działał mi czasem na nerwy, ale nie miałam najmniejszej ochoty na zmianę szefa. Byliśmy niepokojąco blisko tej sytuacji, gdy Jerome został wezwany i żaden z kandydatów nie zrobił na mnie dobrego wrażenia. - To było potwornie nudne zajęcie. Śledzenie ciebie jest o niebo ciekawsze. Ona większość dnia spędziła na zakupach. Nie wiedziałem, że w sklepach można brać tyle łachów do przymierzami. I poderwała faceta w barze, no i... reszty się domyśl. Myśl o cierpieniach Romana, gdy Simone uprawiała seks, całkiem mi się podobała. - Wiedziałam, że nie pogardzisz dobrą pornografią. Skrzywił się. - To nie była dobra pornografia. To była brzydka, perwersyjna pornografia, którą sprzedają z tyłu sklepu. Taka, która pociąga tylko naprawdę pokręconych ludzi. - Czyli żadnych potajemnych spotkań do zraportowania Jerome'owi? - Nie. - Pewnie nie ma się co dziwić. - Wyciągnęłam się i położyłam stopy na stole. W związku z niedyspozycją Douga spędziłam dziś wyjątkowo dzień przy kasie, stojąc dłużej, niż byłam do tego przyzwyczajona. O ile się nie myliłam, Roman zagapił się na moje nogi i dopiero potem spojrzał mi w oczy. - Jeśli nie widziała dziś żadnej działalności nieśmiertelnych, to nie bardzo miała co zgłosić. - Przynajmniej do wieczora nic się nie działo. - Wieczora? - Jesteś aż tak nieprzytomna? Peter i Cody urządzają dziś imprezę. - O cholera, zapomniałam. - Peter uwielbiał wydawać obiady i organizować przyjęcia i

zupełnie mu nie przeszkadzało, że dopiero co ja robiłam parapetówkę. A jako że był istotą nocy, jego imprezy zawsze zaczynały się późną nocą. - Simone tam będzie? - Tak. Teraz Mei ma na nią oko, ale zastąpię ją u Petera. - Czyli będziesz tam przynajmniej duchem, jeśli nie ciałem? - Mniej więcej. - Uśmiechnął się na mój dowcip i po raz pierwszy, od kiedy wrócił do miasta, w jego ciemnych oczach zobaczyłam rozbawienie. Przypomniało mi to tego zabawnego, eleganckiego faceta, z którym się kiedyś umawiałam. Uświadomiłam też sobie, że jest to jedna z nielicznych rozmów nieociekających jadem. Było prawie... normalnie. Źle interpretując moje milczenie, spojrzał na mnie nieufnie. - Chyba nie zamierzasz się wykręcić, co? To nie mógł być aż tak męczący dzień. Prawdę mówiąc, rozważałam wykręcenie się. Po wczorajszych wydarzeniach i żalu, że zgodziłam się pomóc Maddie, jakoś nie byłam pewna, czy wytrzymam wygłupy moich nieśmiertelnych przyjaciół. - Chodź - odezwał się Roman. - Simone jest taka nudna. I nawet nie chodzi mi o to, co robi. Jest po prostu bezbarwna. Jeśli cię tam nie będzie, to nie wiem, co zrobię. - Mówisz, że reszta, moi przyjaciele nie są zabawni? - Nieporównywalnie mniej niż ty. W końcu zgodziłam się iść. Aczkolwiek nie zdziwiłabym się, gdyby Roman namówił mnie na tę imprezę tylko po to, żebym go podwiozła. W każdym razie jadąc na Capitol Hill, byłam w niezłym nastroju. Trochę dziwnie się czułam, będąc, a zarazem nie będąc z Romanem. Aby śledzić sukuba, znów zrobił się niewidzialny i ukrył swój podpis. Zupełnie, jakbym miała w samochodzie ducha. Jak zwykle przyszłam jako jedna z ostatnich. Trzej muszkieterowie: Peter, Cody i Hugh, byli obecni, tym razem już w zwykłych strojach, a nie historycznych. W przypadku Petera oznaczało to spodnie i idealnie dobraną do nich wełnianą kamizelkę, Cody był w dżinsach i podkoszulku, a Hugh w garniturze. Przytrzymałam otwarte drzwi trochę dłużej, żeby Roman mógł się wsunąć za mną. Dalej musiał sobie radzić sam. Peter, gdy tylko wpuścił nas do domu, pognał do kuchni. Była też Simone. Siedziała na niewielkiej kanapie, z elegancko skrzyżowanymi długimi nogami i dłońmi na kolanach. Hyla szczupła, biust miała rozsądnej wielkości, włożyła czarną spódnicę i srebrzystą jedwabną bluzkę. Włosy, co mnie nie zaskoczyło, były długie i blond. Większość sukubów uważała, że bycie blondynką było najlepszą metodą na zaciągnięcie faceta do łóżka. Jak dla mnie oznaczało to brak doświadczenia. Byłam brunetką, co prawda ze złotymi pasemkami, już ładny kawałek czasu i jakoś nigdy nie narzekałam na

brak powodzenia. Obok niej siedział Hugh z miną flirciarza, którą przybierał za każdym razem, gdy próbował poderwać dziewczynę. Simone patrzyła na niego z grzecznym uśmiechem, a gdy weszłam, uśmiechnęła się do mnie. Jej nieśmiertelny podpis pachniał fiołkami i nasuwał mi na myśl blask księżyca i dźwięk wiolonczeli. - Na pewno jesteś Georgina - odezwała się. - Miło mi cię poznać. Wciąż miała uprzejmy wyraz twarzy i byłam pewna, że nie udawała. Nie była złośliwa czy nazbyt ujmująca ani też nie okazywała wrogości, jaka zwykle łączyła się ze spotkaniem dwóch sukubów, lub też ukrytej pod uśmiechami agresji. Była po prostu w miarę miła. Była nudna. - Wzajemnie - odpowiedziałam. Odwróciłam się do Cody'ego, próbując ustalić, co to za zapach dobiega z kuchni. - Co na obiad? - Zapiekanka po pastersku. Czekałam, aż do mnie mrugnie, mówiąc, że żartuje, ale nie. - To nie w stylu Petera. - Był doskonałym kucharzem, zwykle wybierał raczej steki z polędwicy wołowej czy małże po prowansalsku. Cody skinął głową. - Oglądał dziś film dokumentalny o Wielkiej Brytanii i to go zainspirowało. - No, ja nie mam nic przeciwko. - Usiadłam na podłokietniku kanapy. - Powinniśmy się cieszyć, że nie postanowił zaserwować kaszanki na krwisto. - W Australii też mają coś w rodzaju zapiekanki po pastersku, ale na wierzch i na dno kładą ziemniaki - odezwała się nieoczekiwanie Simone. - Nazywają to zapiekanką ziemniaczaną. Zapadła cisza. Nie, żeby jej wypowiedź była całkiem bez związku z tematem, ale była po prostu dziwna, zwłaszcza że Simone nie mówiła tonem przekonanego o swojej wiedzy kujona, typowym dla ludzi, którzy zawsze wygrywali w kwizach. Po prostu przedstawiła fakt. I to do tego niezbyt ciekawy. - Ach - powiedziałam śmiertelnie poważnym tonem. - Dobrze wiedzieć, że nazwa pasuje do dania. Zaoszczędzimy sobie kłopotliwych błędów przy obiedzie. Bóg jeden wie, ilu ludzi się nacięło, zamawiając kurki. Cody zakrztusił się piwem, natomiast Hugh uśmiechnął się promiennie do Simone. - To fascynujące. Jesteś kucharką? - Nie - odparła i zamilkła. W tym momencie pojawił się Peter z moim drinkiem. Po wczorajszym zakładzie z Dougiem postanowiłam trochę przystopować - powiedzmy przez kilka dni. Ale nagle stwierdziłam, że chyba jednak muszę się napić. Peter rozejrzał się i zmarszczył brwi.

- A to co? Miałem nadzieję, że Jerome przyjdzie. Nasz szef często spędzał z nami czas, ale od kiedy go przywołano, jakoś unikał spotkań towarzyskich. - Wydaje mi się, że ma coś do załatwienia - wyjaśniłam. Prawdę mówiąc, nie miałam pojęcia, co Jerome może robić, ale miałam nadzieję, że moja mętna wypowiedź wywoła w Simone jakąś reakcję. Nadzieja okazała się płonna. Peter jak zwykle elegancko nakrył do stołu, do zapiekanki podał dobre czerwone wino. Zasugerowałam, że bardziej pasowałby guinness, ale mnie zignorował. - Skąd jesteś? - zapytałam Simone. - Przyjechałaś na wakacje, prawda? Skinęła głową i delikatnie ujęła widelec. Pokroiła swoją porcję na równiutkie półtoracentymetrowe kostki. Mogła konkurować z obsesyjnokompulsywnymi zachowaniami Petera. - Jestem z Charlestonu. Zostanę pewnie tydzień. A jeśli pozwoli mi mój arcydemon, to może dwa. Seattle jest ładne. - Słyszałem, że Charleston też jest ładny - odezwał się I high. Najwyraźniej nadal liczył na towarzystwo w łóżku. - Został założony w 1670 roku - powiedziała. Znów zapadła dziwna cisza. - Byłaś tam wtedy? - zapytałam. - Nie. Jedliśmy dalej w milczeniu aż do deseru, kiedy to Cody zwrócił się do mnie: - To co, pomożesz mi czy nie? Zastanawiałam się właśnie, jakim cudem Simone udawało się zaciągać facetów do łóżka i czy lista znanych jej przymiotników obejmowała coś więcej niż „ładne”. Pytanie Cody'ego zupełnie mnie zaskoczyło. - Co? - Z Gabrielle. Pamiętasz? Wczoraj? No tak. Gabrielle z księgarni, którą interesowali tylko goci i wampiry. - Nie obiecywałam, że pomogę, prawda? - zapytałam niepewnie. Zdecydowanie nie pamiętałam zbyt wielu rzeczy z mojej parapetówki. - Nie, ale jakbyś była dobrą przyjaciółką, tobyś pomogła. Poza tym powinnaś być chyba ekspertem w sprawach sercowych? - Moich. - A z tego, co pamiętam - zauważył Hugh - to nawet z tymi ma problemy. Spojrzałam na niego krzywo. - Musisz mi pomóc. - Cody nie dawał za wygraną. - Muszę ją znów zobaczyć... muszę mieć z nią o czym rozmawiać... Myślałam, że jego zauroczenie Gabrielle wynikało z ilości

spożytego alkoholu. Doprawdy, czy jest coś, czego nie można zrzucić na alkohol? Ale on miał ten cielęcy wzrok typowy dla zakochanych, gdy mówił o Gabrielle. Znałam Cody'ego od kilku lat i jeszcze nigdy nie widziałam, żeby się tak zachowywał. Peter też nie, ale wraz z przyjaciółmi już dawno po cichu ustaliliśmy, że Peter był po prostu aseksualny. Gdyby wampiry mogły się rozmnażać, to on zastosowałby metodę przez pączkowanie. Zastanowiłam się. - Widziałam, jak któregoś dnia czytała podczas przerwy „Grzesznika Seattle”. - Co to? - zapytał Cody. - Lokalna niszowa gazeta goto-fetyszysto-horroro-sado-maso-młodogniewna wyjaśnił Peter. Wszyscy wybałuszyli na niego oczy. - Tak słyszałem - dodał pospiesznie. Odwróciłam się do Cody'ego. - Zawsze to coś. Mamy ją w księgarni. - Skończyliście wreszcie z tymi nudnymi tematami miłosnymi? - usłyszeliśmy. - Czas na prawdziwą rozrywkę. Podskoczyłam na dźwięk nowego głosu, po czym poczułam typową krystaliczną aurę wskazującą na obecność anioła. Carter pojawił się na ostatnim pustym miejscu przy stole - Peter nakrył na sześć osób, spodziewając się na kolacji Jerome'a. Najgorzej ubrany w Seattle anioł rozsiadł się na krześle, skrzyżował ramiona na piersi i przybrał sardoniczny wyraz twarzy. Dżinsy i flanelowa koszula były wymięte, ale wydziergany na drutach kapelusik, który skrywał sięgające ramion włosy, był w nieskazitelnym stanie. To był prezent ode mnie i nie mogłam pohamować uśmiechu. Na mój widok szare oczy Cartera rozbłysły zadowoleniem. Spotykanie się z aniołami niektóre kręgi piekielne mogły uważać za dziwne, ale dla nas było to całkiem normalne. Przyzwyczailiśmy się do tego, że pojawiał się i znikał znienacka, a także do jego tajemniczych i często wkurzających uwag. Był najlepszym przyjacielem, jeśli w ogóle można o czymś takim mówić, Terome'a i zdradzał niezdrowe zainteresowanie mną i moim życiem miłosnym. Na szczęście po porażce z Sethem trochę odpuścił. Na nas obecność Cartera nie robiła wrażenia, ale z Simone było inaczej. Na jego widok oczy jej się rozszerzyły, a cała twarz przybrała zupełnie inny wyraz. Nachyliła się nad stołem, a jej dekolt, o ile się nie myliłam, zrobił się nagle trochę głębszy. Uścisnęła Carterowi dłoń. - Chyba nie mieliśmy się okazji poznać. Jestem Simone. - Carter - odpowiedział, a oczy wciąż mu się śmiały. - Simone przyjechała do nas z Charlestonu - powiedziałam. - Został założony w 1670 roku. Uśmiech Cartera trochę zbladł. - Tak słyszałem.

- Powinieneś nas odwiedzić - kontynuowała. - Chętnie oprowadzę cię po mieście. Jest bardzo ładne. Wymieniliśmy zaskoczone spojrzenia z Peterem, Codym i Hugh. Zachowanie Simone wciąż było potwornie nudne, ale nagle zrobiła się o jakieś dwa procent bardziej interesująca. Nie zakochała się w Carterze tak jak Cody w Gabrielle. Po prostu chciała go zaliczyć. Powodzenia, pomyślałam. Anioł był wyzwaniem dla każdego sukuba. Owszem, zdarzało się, że anioły upadały z powodu miłości i seksu - Jerome był tego najlepszym przykładem - a nawet raz byłam świadkiem takiego upadku. Ale Carter? Jeśli był ktoś naprawdę odporny na kuszenie, to on. No chyba że mówimy o paleniu i alkoholu. Tak, zachowanie Simone stało się zdecydowanie ciekawsze. - Pewnie - odpowiedział Carter. - Na pewno mogłabyś mi pokazać mnóstwo perełek nieznanych turystom. - O tak. Wiesz, jest taka restauracja, w której raz jadł obiad Jerzy Waszyngton. Przewróciłam oczami. Wątpiłam, aby mogła Carterowi pokazać w Charlestonie coś, czego nie znał. Carter widział, jak powstawały i upadały takie miasta jak Babilon czy Troja. Z tego, co o nim wiedziałam, mógł nawet maczać palce w zniszczeniu Sodomy i Gomory - To jaką rozrywkę miałeś na myśli? - zapytałam Cartera. Mimo że oglądanie żałosnych prób podrywu odejmowanych przez Simone było zabawne, nie miałam ochoty na historię Stanów dla początkujących. - Nie zamierzam więcej grać z tobą w „Czy kiedykolwiek zdarzyło ci się”. - Mam lepszy pomysł. - I z powietrza, i to dosłownie, wyciągnął pictionary - grę w rebusy. - Nie! - wykrzyknął Hugh. - Przez lata udoskonalałem nieczytelność swojego lekarskiego podpisu. Straciłem wszystkie zdolności artystyczne. - Uwielbiam pictionary! - wykrzyknęła Simone. - Mam coś do załatwienia - stwierdziłam. Poczułam kuksańca w bok i rozejrzałam się zaskoczona, ale nikogo obok mnie nie było. Po czym mnie olśniło. Najwyraźniej Roman wciąż liczył na to, że będę go zabawiać. Westchnęłam. - Ale mogę jeszcze chwilę zostać. - Świetnie, to do dzieła - rzucił Carter i odwrócił się do Petera. - Masz sztalugi? Oczywiście miał. Po co? Nie miałam pojęcia, ale po tym, jak kupił samobieżny odkurzacz Roomba i radiomagnetofon na szeroką taśmę, nauczyłam się nie zadawać pytań. Podzieliliśmy się na grupy: ja, Cody i Hugh przeciwko reszcie. Grałam pierwsza. Wyciągnęłam hasło „afera Watergate”. - Och, bez przesady - jęknęłam. - To idiotyczne. - Nie marudź. - Uśmiech Cartera zrobił się obrzydliwie złośliwy. - Wszyscy przecież

losują. Uruchomili stoper. Postanowiłam odwołać się do skojarzeń podstawowych Watergate to w końcu wodna brama... Narysowałam kilka falistych linii i Cody natychmiast wykrzyknął „woda”. No, sukces. Następnie narysowałam ścianę z czymś, co miałam nadzieję, że wygląda jak drzwi. Ale najwyraźniej wyszło za dobrze. - Ściana - powiedział Hugh. - Drzwi - stwierdził Cody. Dodałam kilka pionowych linii, aby zaznaczyć, że to brama. A po chwili zastanowienia dodałam jeszcze plus pomiędzy wodą i ścianą, aby podkreślić związek. - Akwedukt - rzucił Cody. - Zielony mosteczek ugina się - zaproponował Hugh. - O Boże - jęknęłam. Oczywiście czas minął, nim moja drużyna wymyśliła, o co chodzi. Proponowali Zaporę Hoovera i wielki mur chiński. Z jękiem opadłam na oparcie kanapy. Nadeszła pora na drugą drużynę. - Watergate - odpowiedział natychmiast Carter. Hugh spojrzał na mnie zniesmaczony. - Nie mogłaś narysować bramy? I Białego Domu? Wtedy mielibyśmy szansę... Po mnie nadeszła kolej Simone i miałam szczerą nadzieję, że wyciągnie „kryzys kubański” albo „prawo Gaussa”. Stoper ruszył, a ona narysowała okrąg, od którego rozchodziły się linie. - Słońce - natychmiast rzucił Peter. - Brawo! - wykrzyknęła Simone. Spojrzałam złowieszczo na Cartera. - Oszukujesz. - A ty nie umiesz przegrywać - odpowiedział. Graliśmy jeszcze godzinę, ale po tym, jak moja drużyna dostała „onkologię”, „słownik wyrazów obcych” i „wojnę brytyjskoamerykańską 1812”, a oni „serce”, „kwiat” i „uśmiech”, postanowiłam wrócić do domu. Kiedy byłam przy drzwiach, ktoś tęsknie westchnął mi w ucho. - Jesteś zdany na siebie - warknęłam po cichu do Romana. Żegnano mnie hasłami, że psuję zabawę, ale kiedy usłyszałam, że ponieważ wychodzę, Carter zaproponował grę w jengę, uznałam, iż to był doskonały ruch. Powrót do zachodniego Seattle o tej porze nie sprawiał większych problemów i kiedy zaparkowałam pod moim blokiem, z przyjemnością stwierdziłam, że wciąż panuje nietypowy dla tej pory roku upał. Bliska odległość wody trochę schłodziła powietrze i temperatura była idealna na wieczór. W nagłym odruchu przeszłam na drugą stronę ulicy, na plażę, którą można by właściwie nazwać parkiem - była porośnięta trawą i tylko miejscami pojawiały się łachy piasku. W Seattle niełatwo było znaleźć coś więcej. Ale i tak odpowiadała mi tutejsza woda i cichy szum fal rozbijających się o brzeg. Lekki wiatr rozwiał mi włosy, a w oddali

błyszczały światła wielkiego miasta. Przeprowadziłam się tu między innymi po to, aby uciec z Queen Anne i być dalej od Setha, ale też dlatego, że ocean zawsze przypominał mi moją młodość, czasy gdy byłam śmiertelniczką. Zatoka Puget niewiele miała wspólnego z ciepłym Morzem Śródziemnym, nad którym dorastałam, ale mimo to poprawiała mi nastrój. Ta pociecha była oczywiście podszyta goryczą, ale tak śmiertelnicy, jak i nieśmiertelni wybierali rzeczy i miejsca, o których wiedzieli, że będą sprawiać ból. Błyszcząca w świetle księżyca i latarni woda przyciągała. Zapatrzyłam się na prom płynący w stronę wyspy Bainbridge, po czym przeniosłam wzrok na fale. Zdawały się tańczyć i wręcz zapraszały, aby się do nich przyłączyć. Może i nie umiem rysować, ale taniec był sztuką, którą opanowałam jeszcze jako śmiertelniczka. Woda mnie wzywała i prawie słyszałam muzykę, w której takt tańczyła. Była odurzająca, przepełniona ciepłem i miłością, które miały uśmierzyć nieustający ból w mojej piersi, ból, który nie opuszczał mnie od chwili, gdy straciłam Setha... Dopiero gdy byłam po łydki w wodzie, uświadomiłam sobie, co zrobiłam. Moje szpilki zapadały się w piasku i mimo że dzień był ciepły, woda wciąż była lodowata. Wszystko wokół, przed chwilą jeszcze tak miłe i zachęcające, nagle nabrało znów ostrych kształtów, niemających nic wspólnego z bezpieczeństwem i przyjemnością, które dopiero co mnie przyzywały. Serce zaczęło mi kołatać ze strachu. Szybko zaczęłam iść w stronę lądu, co wcale nie jest proste, gdy obcasy toną w piachu. W końcu zsunęłam szpilki z nóg i wyciągnęłam z wody i boso wróciłam na brzeg. Przez chwilę jeszcze przysłuchiwałam się falom, zaskoczona, jak bardzo mnie to zdarzenie przestraszyło. Jak daleko mogłam tak zajść? Nie miałam pojęcia i wolałam się nad tym nie zastanawiać. Odwróciłam się na pięcie i pomaszerowałam do domu, zupełnie nie zwracając uwagi na szorstki asfalt pod stopami. Dopiero gdy byłam w swoim salonie, za zamkniętymi dokładnie drzwiami, poczułam się trochę bezpieczniej. Podeszła do mnie Aubrey, powąchała moje stopy i zaczęła zlizywać z nich sól. Tego dnia wypiłam tylko jednego drinka i to prawie dwie godziny wcześniej, drinka, który już dawno się zmetabolizował. To nie było żadne złudzenie, tak samo jak lunatykowanie poprzedniej nocy czy próba skoku z balkonu. Usiadłam na kanapie i objęłam się ramionami. Wszystko wokół wydawało mi się grozić. - Roman?! - zawołałam głośno. - Jesteś tu? Odpowiedziała mi cisza. Wciąż był z Simone i pewnie nie było większych szans, by wrócił tej nocy. Zaskoczyło mnie, jak bardzo chciałam, aby tu ze mną był. Moje mieszkanie wydawało się takie puste i złowieszcze.

Ponieważ woda pochlapała mi sukienkę, przebrałam się w miękką piżamę. Postanowiłam nie zasypiać i zaczekać na Romana w salonie. Musiałam mu powiedzieć o tym, co się zdarzyło. Chciałam, aby strzegł mojego snu. Ale gdzieś koło czwartej zmęczenie zwyciężyło. Wyciągnęłam się na sofie, oba koty wtuliły się we mnie, a ja przestałam w końcu zwracać uwagę na to, co leciało w telewizji. Kiedy się obudziłam, był późny ranek, a słońce ogrzewało mi skórę. Romana nadal nie było. Nie dotrwałam do jego powrotu, ale przynajmniej wciąż byłam na kanapie. Nie było aż tak źle.

Rozdział 4 Przez cały ranek czekałam niecierpliwie na Romana. W końcu musiał kiedyś wrócić do domu się przespać, prawda? Oczywiście jako częściowo wyższy nieśmiertelny, miał wiele cech anielskiego pochodzenia, a anioły i demony w ogóle nie musiały spać. Roman najprawdopodobniej prawie nie potrzebował odpoczynku i sypiał tylko wtedy, kiedy miał na to ochotę. Zostawiłam Jerome'owi wiadomość w poczcie głosowej, na komórce, której zwykle i tak nie używał. Żałowałam też trochę, że tak szybko rozstałam się z Carterem. Przez to głupie pictionary zupełnie zapomniałam o zewie syreny. Prawdę mówiąc, prawie całkiem wykreśliłam go z pamięci, aż do wydarzeń wczorajszego wieczoru. Jerome'a zawsze było trudno złapać, a Carter był już kompletnie nieuchwytny. Nie miał komórki, a swoje wizyty z zaskoczenia uważał za swego rodzaju znak rozpoznawczy. Nie widząc innego wyjścia, zadzwoniłam do mojego przyjaciela Erika. Był człowiekiem specjalizującym się w tematyce ezoterycznej i pogańskiej. Często stanowił wsparcie, gdy przydarzały mi się dziwne nadnaturalne sytuacje, a czasem więcej wiedział o tych sprawach niż moi przyjaciele. Kiedy wykręcałam jego numer, nie mogłam się powstrzymać od myśli, jak dziwne koła zataczało moje życie. Wciąż powtarzał się ten sam wzór. Działo się coś dziwnego, próbowałam bezskutecznie skontaktować się z moimi przełożonymi i w końcu lądowałam z prośbą o pomoc u Erika. - Do cholery, dlaczego to zawsze przydarza się mnie? - wymamrotałam do telefonu. Cody nigdy nie doświadczał zjawisk paranormalnych. Ani nikt inny. Zupełnie jakby wybrano mnie celowo. Albo jakby ktoś mnie przeklął. Albo po prostu miałam pecha. Tak, moje życie było niekończącą się spiralą, w której wciąż groziły mi jakieś nadludzkie siły i w której moje życie miłosne skazane było na niepowodzenie. - Halo? - Erik? Tu Georgina. - Panna Kincaid - odezwał się typowym dla siebie dystyngowanym tonem. - Miło mi panią słyszeć. - Potrzebuję twojej pomocy. Znowu. Masz chwilę? Chciałabym zajrzeć przed pracą. Nastała chwila ciszy, po czym w jego głosie usłyszałam żal: - Niestety, muszę zająć się kilkoma sprawami i zamknąć dziś sklep. Będę wieczorem. O której pani kończy pracę?

- Myślę, że koło dziesiątej. - Kolejna nocna zmiana. - Moglibyśmy się wtedy spotkać. To był zły pomysł. Erik zwykle zamykał sklep o piątej. - Nie, nie... to za późno. Może spotkamy się jutro? - Panno Kincaid - odezwał się spokojnie. - Zawsze chętnie się z panią spotykam. Dziesiąta nie stanowi żadnego problemu. Kiedy się rozłączył, wciąż miałam poczucie winy. Erik miał swoje lata. Czy o dziesiątej nie powinien być już w łóżku? A może nawet o dziewiątej... Ale na razie nie mogłam nic na to poradzić. Powiedział, że tak będzie dobrze, a wiedziałam, jaki jest uparty. Nie pozostało mi nic innego, jak czekać i mieć nadzieję, że Roman wróci do domu, nim będę musiała wyjść do pracy. Ale nie dotarł, więc tylko zostawiłam mu kartkę, że muszę z nim natychmiast porozmawiać. Tylko tyle mogłam zrobić. Tym razem w pracy wszyscy byli na swoich miejscach i, co istotne, nikt nie miał kaca. Zajęłam się papierkową robotą i miałam sporo wolnego czasu. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Dzięki temu nie zmalowałam nic w pracy, ale też miałam mnóstwo czasu na rozmyślania. Niedługo przed zamknięciem zauważyłam Setha przy jego ulubionym stoliku w kafejce. Maddie pracowała na porannej zmianie, więc nie groził mi widok ich czułości. Seth zauważył mnie, gdy przechodziłam obok, i wbrew rozsądkowi usiadłam naprzeciwko niego. - Jak idzie? - zapytałam. Widząc, że jest zdenerwowany, pohamowałam na chwilę swoje romantyczne zapędy. Postukał, niezadowolony, w ekran. - Źle. Od dwóch godzin gapię się w ekran i nic nie napisałem - zamilkł na chwilę. - No nie, nakłamałem. Zamówiłem koszulkę z Cudownymi Bliźniakami i obejrzałem kilka filmów na YouTubie. Uśmiechnęłam się i oparłam głowę na rękach. - To chyba całkiem nieźle, jak na jeden dzień pracy? - Nie bardzo, biorąc pod uwagę, że mam tak od tygodnia. Moja muza jest niewdzięczną ladacznicą, która porzuciła mnie, zamiast wspierać w pisaniu. - O, to jak dla ciebie rekord - zauważyłam. Kiedy się spotykaliśmy, zdarzał mu się brak natchnienia, ale nigdy nie trwało to dłużej niż kilka dni. - Na kiedy masz termin? - No, jest jeszcze trochę czasu, ale... - westchnął. - Ale nie lubię takiego impasu. Prawdę mówiąc, nie bardzo wiem, co ze sobą zrobić, gdy nie piszę. Chciałam już powiedzieć, że powinien zająć się ślubem, ale zrezygnowałam. - Może czas na hobby? Fechtunek? Origami? Na jego twarzy zagościł ten typowy lekko speszony uśmiech. - Próbowałem kiedyś tkać chodniki.

- Nie wierzę. - Serio. Wiesz, jakie to trudne? - Tak naprawdę to łatwe. - Próbowałam pohamować śmiech. - Wiesz, dzieci to robią. Twoje bratanice pewnie też to umieją. - Owszem. I wcale nie czuję się z tym lepiej. - Ale te piękne brązowe oczy się uśmiechały. Wpatrywałam się w nie przez chwilę, podziwiając, jak czasem przybierają bursztynowy odcień, w końcu otrząsnęłam się z zauroczenia. - Zawsze możesz jeszcze potańczyć - dodałam złośliwie. Tym razem też się roześmiał. - Już chyba ustaliliśmy, że się do tego nie nadaję? Zrobiłam dwa podejścia, żeby nauczyć Setha tańczyć - swingu i salsy, ale w obu przypadkach efekt był żałosny. Talent Setha krył się w jego mózgu, nie w ciele. No cóż, po dłuższym zastanowieniu musiałam przyznać, że to niezupełnie prawda. - Po prostu jeszcze nie trafiłeś na swój styl - stwierdziłam i uśmiechnęłam się wreszcie. - A co jeszcze zostało? Tańce irlandzkie? Menuet? I nawet nie sugeruj jazzu. Obejrzałem Gazeciarzy i potem miałem traumę przez kolejnych pięć lat. - Ostro - skomentowałam. - Ale tańcząc jazz, mógłbyś nosić swoje koszulki. Wiem, że masz gdzieś koszulkę z Dancing Queen. - Dziś włożył T-shirt z Chuckiem Norrisem. - No chyba że masz ochotę na jakieś urozmaicenie. Trochę zieleni do irlandzkich tańców? Pokręcił z irytacją głową. - Tańczenie pozostawię tobie. I nie, nie mam koszulki z Dancing Queen, ale mam jedną z Abbą. Poza tym to ty jesteś królową tańca, nie ja. - Przyjrzał mi się. - Wyglądasz tak, że mogłabyś w tej chwili iść na tańce. Poczułam, jak pod wpływem jego spojrzenia zaczynam się rumienić i natychmiast wykorzystałam swoje moce, aby to ukryć. W związku z nietypowymi jak na tę porę roku upałami znów miałam na sobie sukienkę na ramiączkach. Była kremowa i miała dekolt, który mógł, ale nie musiał, wiele odsłaniać. Seth nie gapił się na mnie ani nic, ale już dawno się nauczyłam, że doskonale umiał ukryć emocje. Ciekawiło mnie, o czym teraz myśli. Czy doceniał widok pod kątem estetycznym, czy było to pożądanie, a może uważał, że to strój nieodpowiedni do pracy? - W tym starym łachu? - zapytałam szybko, nie rozumiejąc, czemu czuję się tak niezręcznie. - Byłaś w sukience w tym kolorze, gdy spotkaliśmy się pierwszy raz. - Nagle wydał się zażenowany. - Nie wiem, czemu to pamiętam.

- Nie pamiętasz - odparłam. - Byłam w fioletach. - Teraz mnie się zrobiło głupio, że to pamiętam. Zmarszczył brwi w tak uroczy sposób. - Naprawdę? A tak. Pewnie masz rację. Fioletowa bluzka i kwiecista spódnica. Pamiętał wszystko. Gdyby jeszcze wspomniał o skórzanej kurtce, chybabym zemdlała. Ale podejrzewałam, że o tym też pamiętał. I pewnie także, jakie miałam buty i fryzurę. Zapadła niezręczna cisza. Może i udało mi się ukryć rumieniec, ale po ciele rozchodziło mi się ciepło. I tylko w połowie winne było pożądanie. Druga połowa była czymś innym... słodszym i głębszym. Odchrząknęłam. - O czym jest ta książka? Cady i O'Neill, tak? Skinął głową, wdzięczny za zmianę tematu. - Jak zwykle. Tajemnica i podstęp, napięcie seksualne i mrożące krew w żyłach niebezpieczeństwa. - Zawahał się. - To ostatnia. - Ja... jak to? - Szczęka mi opadła. Wszelkie romantyczne porywy serca wywiało mi gdzieś na dno świadomości. - To znaczy... koniec serii? Seth napisał wiele powieści kryminalnych, ale przygody Cady i O'Neilla, archeologa poszukiwacza i artystki, były jego najlepszą serią. - Dlaczego? Wzruszył ramionami i spojrzał na ekran. - Bo już czas. - Ale jak... z czego będziesz żył? Patrząc na mnie, znów uśmiechnął się cierpko. - Georgino, napisałem wiele książek, które nie były o nich. Poza tym myślisz, że miłośnicy moich książek nie będą mieli do mnie dość zaufania, by sięgnąć po nową serię? - To prawda. Pójdziemy za tobą wszędzie. Chciałam powiedzieć, że oni pójdą, ale było za późno. - Mam nadzieję - przyznał, odwracając na chwilę wzrok. Kiedy znów na mnie spojrzał, w oczach błyszczało mu podniecenie. - Ale mam ochotę na coś nowego. Mam pomysł. Naprawdę świetny. I chcę się w nim zatopić, wiesz? Wiedziałam. Wielokrotnie widziałam, jak zapominał o bożym świecie, bo tak wciągnęło go pisanie. Ciekawiło mnie, czy nowy pomysł pochłonie go równie mocno. - Więc już wiesz, jak się skończą ich przygody? - Nie - westchnął i znów spochmurniał. - W tym problem. Nie wiem, jak to się skończy. Zaczęłam się zastanawiać, czy nadal mówi o powieści. Nasze oczy spotkały się, ale cokolwiek miało w tym momencie nastąpić, nie stało się, bo podeszła do nas Beth. - Georgina? Przyszedł twój przyjaciel.

Serce mocniej mi zabiło. Roman. Roman przeczytał moją kurtkę. Tylko jego pomoc w kwestii tej upiornej syreniej pieśni mogła mnie odciągnąć od Setha. Poderwałam się z miejsca, rzucając Sethowi przepraszające spojrzenie. - Muszę lecieć. Skinął głową. W jego oczach była jakaś troska, której nie mogłam wytłumaczyć. A to mnie niepokoiło. Może i umiał doskonale skrywać emocje, ale kiedyś całkiem nieźle udawało mi się je odgadnąć. - Nie ma sprawy - odpowiedział. Smutek? Czy to o to chodziło? Nie mogłam się dłużej zastanawiać. Roman był ważniejszy. Zbiegłam ze schodów, chcąc się z nim jak najszybciej zobaczyć. Ale gdy dotarłam do kas, nie czekał na mnie Roman. Był tam Cody. A raczej, no, tak mi się wydawało. Ustalenie tego zajęło mi dobrą chwilę. Był cały ubrany na czarno i nie chodzi mi o T-shirt i dżinsy. Miał pełne wyposażenie - nabijaną ćwiekami skórzaną kurtkę, wysokie buty z obitymi stalą noskami i... ehm... fuj... siatkową koszulkę. W blond włosach miał czarne pasemka, a dzieła dopełniał ostry czarny makijaż. Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc po prostu złapałam go za ramię i zaciągnęłam do swojego biura, nim ktokolwiek zdążył go zobaczyć. - Co ty wyprawiasz? Słońce dopiero co zaszło, więc musiał nieźle przyciskać gaz, żeby zjawić się tu o tej porze. - Chcę się zobaczyć z Gabrielle - wyjaśnił i spojrzał z niepokojem na drzwi. - Jest tutaj? Chciałem zdążyć przed zamknięciem. - Dziś ma wolne. - Mina mu zrzedła, ale nie mogłam się powstrzymać i dodałam: - I prawdę mówiąc, uważam, że dobrze się stało. - Dlaczego? Peter miał egzemplarz „Grzesznika Seattle”. Przejrzeliśmy go i ustaliliśmy, że to będzie najlepszy sposób, by zwrócić jej uwagę. Pomagał mi się ubrać. - Zaraz. Peter miał egzemplarz...? Nieważne. Nie chcę wiedzieć. Wierz mi, na pewno zwróciłbyś jej uwagę. Ale nie jestem pewna, czy o taką ci chodzi. Cody wskazał swój strój. - Ale ona lubi takie klimaty. Sama powiedziałaś, że ubiera się na czarno. - Tak - przyznałam. - Ale ty... no nie wiem. Trochę przesadziłeś. Tacy jak ona zawsze wystrzegają się naśladowców. Jeśli będziesz się za bardzo starał, to po prostu ją zniechęcisz. Westchnął i zrezygnowany opadł na krzesło. - To co ja mam zrobić? Ta gazeta to mój jedyny trop. - No cóż, na początek nie pozwól się więcej ubierać Peterowi. Nigdy. A co do reszty. No nie wiem... Popytam i może uda mi się ustalić coś więcej. Tylko proszę, nigdy więcej się

tak nie ubieraj. - Dobrze - obiecał. W tym momencie do biura wsunął głowę Doug. Nie pracował dziś na wieczorną zmianę, więc trochę mnie zaskoczył, ale nie tak jak widok Cody'ego zaskoczył jego. - Hej, Kincaid, chciałem spytać o gra... Jezu Chryste! Co to do cholery jest? - To Cody. Doug wszedł ostrożnie do mojego biura i przyjrzał się Cody'emu. - A niech mnie. Rzeczywiście. A ja myślałem, że to duch Gene'a Simmonsa. - Gene Simmons wciąż żyje - zauważył Cody. - Cody chce zrobić wrażenie na Gabrielle - wyjaśniłam. Doug otworzył usta, najprawdopodobniej aby powiedzieć, co sądzi o takim wrażeniu, ale powstrzymałam go uniesieniem dłoni. - Tak tak, wiem. Czego chciałeś? Doug chciał zamienić kilka dyżurów: Cody, ponieważ nie było wybranki jego serca, postanowił sobie iść. Wypuściłam go tylnym wyjściem, aby nie budzić w księgarni paniki. Kiedy ustaliliśmy zmiany w grafiku, wdałam się z Dougiem w dyskusję na temat Cody'ego i Gabrielle. Szybko straciłam poczucie czasu, aż przez głośniki padła informacja o tym, że zaraz zamykamy. Doug pożegnał się zaniepokojony, że zaprzęgnę go do pracy, a ja zabrałam się do kończenia swoich spraw. Zbliżało się moje spotkanie z Erikiem, na które czekałam zarówno z niecierpliwością, jak i lękiem. Godzinę po zamknięciu pracownicy zaczęli się zbierać do wyjścia. Obeszłam po raz ostatni księgarnię. W kafejce zastałam Setha. Nie żeby to było jakimś zaskoczeniem. Moi współpracownicy nigdy nie mieli serca, by go wyganiać przed zamknięciem. Raz nawet przez pomyłkę ktoś go tu zamknął i uruchomił alarm. Podeszłam do jego stolika. Wpatrywał się jak zaczarowany w ekran, a palce tańczyły mu po klawiaturze. - Hej, Mortensen - zagadnęłam. - Nie musisz wracać do domu, ale tutaj zostać nie możesz. Zareagował dopiero po jakichś trzydziestu sekundach, a i tak wyglądał na zaskoczonego, że mnie widzi. - Och, hej. Uśmiechnęłam się. To było typowe zachowanie Setha. - Hej, już zamknięte. Pora wychodzić. Rozejrzał się wokół, zauważył ciemne okna i brak ludzi. - O zgrozo. Przepraszam. Nie zauważyłem. - Rozumiem, że muza wróciła? - Tak. - To już wiesz, jak to się skończy? - Nie, jeszcze nie.

Odprowadziłam Setha do tylnych drzwi i przed wyjściem uruchomiłam alarm. Pożegnał się ze mną krótko. Jeśli wcześniej błądziły mu po głowie jakieś myśli na mój temat, to już ich nie było. Teraz całą jego uwagę pochłaniali jego bohaterowie. Musiałam to zaakceptować wtedy, gdy byliśmy razem, a teraz, patrząc, jak idzie ulicą, uznałam, że właśnie tak powinno być. Pisarstwo było jego integralną częścią. Przestałam o nim myśleć i ruszyłam do sklepu Erika, na północ miasta. Wciąż było mi trochę głupio, że nachodzę go tak późno, ale gdy dotarłam na miejsce, w oknach się świeciło. A w środku, jak zawsze, grała muzyka i mocno pachniało kadzidłem, zupełnie jak w godzinach pracy. Rozejrzałam się wokół, nie widząc gospodarza. W końcu dostrzegłam go przy półce z poradnikami o wróżeniu z ręki. - Cześć Eriku. - Panno Kincaid. Podniósł się z trudem z kolan. A kiedy wreszcie odwrócił się do mnie, zobaczyłam, że jego ciemnoskóra twarz wychudła od czasu, kiedy widzieliśmy się po raz ostatni. Chciałam podejść i mu pomóc, ale podejrzewałam, że nie byłby z tego zadowolony. Mimo to zapytałam: - Wszystko w porządku? Jesteś chory? Uśmiechnął się do mnie ciepło. - To tylko przeziębienie. Ostatnio trwają coraz dłużej, ale nie mają dość uroku, aby mnie zabić. Nic mi nie będzie. Nie byłam tego taka pewna. Znałam Erika od dawna... Prawdę mówiąc, nie pamiętam nawet od ilu lat. Często tak miałam ze śmiertelnikami i zawsze mocno mnie to zaskakiwało. Jednego dnia byli młodzi i zdrowi... a chwilę później starzeli się i umierali. I zawsze bolało mnie to równie mocno. Seth rozstał się ze mną między innymi dlatego, by oszczędzić mi bólu tej straty, a widział, jak popadam w coraz większą paranoję na punkcie jego samopoczucia. A teraz, kiedy patrzyłam na Erika, czułam się jeszcze gorzej, że odwiedzam go tak późno. A także, że zawsze odwiedzam go tylko wtedy, gdy czegoś potrzebuję. Jakoś wcześniej tego nie zauważyłam. Kiedy go ostatnio widziałam? Całe miesiące temu, gdy przywołano Jerome'a. Szukałam u niego pomocy i od tamtej pory ani razu nie zajrzałam. - Herbaty? - zaproponował jak zwykle. - Nie, nie. Nie chcę zabierać ci czasu. - Oparłam się o kontuar i z ulgą ujrzałam, jak siada na krześle. - Chciałam cię tylko spytać o kilka rzeczy. Stało się coś dziwnego. Słysząc swoje słowa, prawie się roześmiałam. Jakże często rozpoczynałam z nim rozmowy właśnie w ten sposób. Znów nawiedziła mnie ta sama myśl - moje życie było jak koło - wciąż się powtarzało. Opowiedziałam mu o moich spotkaniach z nieznaną i w większej części niemożliwą do opisania siłą. Słuchał uważnie, zmarszczywszy siwe, krzaczaste brwi.

- Przykro mi to mówić - odezwał się, gdy skończyłam - ale widzę wiele możliwości. - A to niespodzianka - wymamrotałam. Komentarz dotyczył bardziej mojego życia niż jego zdolności. - Fakt, że pani... ehm, przyjaciel, nie mógł ustalić, co to jest, jest intrygujący. - Erik był jedną z niewielu osób, które wiedziały, że Roman mieszka w Seattle. Nie interesowały go poczynania ani nieba, ani piekła, a nie miał w zwyczaju mleć jęzorem na prawo i lewo. Oczywiście nie dysponuje takimi możliwościami, jak jego krewni. Podejrzewam, że nie rozmawiała pani z wyższymi nieśmiertelnymi? Pokręciłam głową. - Nie. Jak zwykle są niedostępni. Ale myślę, że powinnam niedługo widzieć się z Jerome'em. - Pewnie będzie chciał ustalić, jak idzie Romanowi. - To zapytam. - Przykro mi, że nie mogę udzielić gotowej odpowiedzi. Wygląda na to, że nigdy ich nie mam. - Może nie na początku - odparłam. - Ale w końcu zawsze coś wymyślasz. Kolejna prawidłowość. - Hm? - A nic. - Westchnęłam cicho. - Czasami mam po prostu wrażenie, że wciąż przydarzają mi się te same rzeczy. Nawet z tym syrenim śpiewem. Dlaczego ja? Przez cały zeszły rok byłam w kółko celem. Trudno to zwalić na przypadek. Czemu to ciągle przydarza się mnie? Erik przyglądał mi się przez kilka chwil. - Są ludzie, wokół których zawsze będą krążyć moce i nadprzyrodzone istoty. Wygląda na to, że pani do nich należy. - Ale dlaczego? - zapytałam, zdziwiona dziecinnym tonem mojej wypowiedzi. Jestem po prostu sukubem. Jest nas mnóstwo. I czemu to się zaczęło ostatnio? W zeszłym roku? To musiał być jakiś okrutny żart losu, że wszystkie te paranormalne wypadki wydarzyły się w tym samym czasie, co moje porażki sercowe. Najwyraźniej jedno źródło bólu nie wystarczało. - Nie wiem - przyznał Erik. - Wiele się zmienia. Różne moce tracą i przybierają na sile, a my tego nie widzimy. - Zakaszlał gwałtownie, aż się skrzywiłam. Jak bardzo był chory? - I znów mam wrażenie, że jestem pani kompletnie nieprzydatny. Delikatnie ścisnęłam go za ramię. - Ależ skąd, jesteś bezcenny. Nie wiem, jak bym sobie dała radę bez ciebie przez te

wszystkie lata. Uśmiechnął się. Ponieważ chciałam, aby jak najszybciej wrócił do łóżka, sięgnęłam po torebkę i skierowałam się do drzwi. Nagle się odezwał. - Panno Kincaid? Odwróciłam się. - Tak? - Rozmawia pani jeszcze z panem Mortensenem? Pytanie mnie zaskoczyło. Erik był zainteresowany moim związkiem z Sethem, dziwiąc się, jak może powstać taka więź między człowiekiem a sukubem, ale nigdy nie był tak dociekliwy jak Carter. - Tak. Czasami. - Przypomniałam sobie moją wcześniejszą rozmowę z Sethem, ten spokój i ciepło, które nas przepełniało. - I wszystko jest w porządku? - W miarę. - Jeśli pominąć zbliżający się ślub. - To dobrze. W takich wypadkach nie zawsze tak się to kończy. - Tak, wiem. Aczkolwiek... - Ugryzłam się w język. Erik przyglądał mi się uważnie, przechylając głowę. - Aczkolwiek? - Jest w porządku, tyle że czasami... czasami cała ta sytuacja z nim. Czuję się tak, jakby coś rozerwało moją duszę na dwoje. - To zrozumiałe. - W jego oczach wyczytałam współczucie i poczułam, jak do moich napływają łzy. - Przepraszam, że poruszyłem ten temat. Byłem po prostu ciekaw. Zapewniłam go, że nic się nie stało i znów się pożegnałam. Wspomnienie Setha i tego, jak z nim byłam, wprawiło mnie w melancholię. Wróciłam do zachodniego Seattle, martwiąc się stanem zdrowia Erika i rozmyślając o tym, że jutro będę pomagać w organizowaniu ślubu Setha. Ale wszystkie myśli uleciały mi z głowy w momencie, kiedy weszłam do salonu. - Roman! Tak jak poprzednio siedział na kanapie, tyle, że tym razem jadł podgrzaną w mikrofalówce zapiekankę. Telewizor był włączony, ale chyba go nie oglądał. Spojrzał na mnie ponuro. Wręcz zmartwiony. - Czekałam, kiedy wrócisz do domu - wykrzyknęłam, rzucając torebkę i klucze na podłogę. - Nie uwierzysz, co się stało. Roman westchnął. - Nie, to ty nie uwierzysz. - Tak, ale to... Podniósł dłoń, aby mi przerwać.

- Pozwól, że zacznę pierwszy. Doprowadza mnie to do szału. Pohamowałam zniecierpliwienie. - No dobrze. Mów. Czy to ma coś wspólnego z Simone? Skinął głową. - Tak. Poszedłem za nią do tej kafejki czynnej dwadzieścia cztery godziny na dobę, Rajskiego Ptaka. - Przyjrzał mi się. - Znasz to miejsce? Zmarszczyłam brwi. - Tak... Jest w Queen Anne, rzut kamieniem od mojej księgarni. Co tam robiła? Pomijając to, że piła kawę? Roman spochmurniał jeszcze bardziej i jeśli się nie myliłam, przybrał współczującą minę. - Podrywała tam faceta - odparł. - Setha.

Rozdział 5 Zagapiłam się na Romana. Świat na chwilę się zatrzymał. - Moment... Seth spotkał się tam z Simone? Roman pokręcił głową. - Niezupełnie. Raczej ona go tam wyczaiła. Wyglądało na to, że gdy się pojawiła, pracował tam już od dłuższego czasu. - A potem? - A potem podeszła do niego i bezczelnie przedstawiła się jako jego miłośniczka, twierdząc, że rozpoznała go na podstawie zdjęcia z jego strony internetowej. Podstępna kokietka. - A potem? - Powiedziała, że żałuje, że nie ma ze sobą książki do podpisu i zapytała, czy nie złożyłby autografu na kartce. Powiedział, że owszem, a potem przysiadła się i zaczęła przepraszać, że tak go zaczepiła. Powiedziała, że ma kilka pytań i ma nadzieję, że nie będzie mu przeszkadzało, że posiedzi tam chwilę. Uświadomiłam sobie, że zaciskam nerwowo pięści. Odetchnęłam głęboko i rozluźniłam dłonie. - Seth nie zacząłby tak po prostu rozmowy z kimś obcym. A przynajmniej czułby się strasznie skrępowany. - Tak - zgodził się Roman - rzeczywiście zachowywał się trochę dziwnie. W jego głosie była jakaś cierpka nuta, która mi się wcale nie podobała. Swego czasu obaj mężczyźni konkurowali o moje względy i najwyraźniej Roman wciąż jeszcze odczuwał odrobinę goryczy z tego powodu, a także wyższości. Jeśli chciał, potrafił być naprawdę charyzmatyczny. - Ale ona całkiem nieźle zgrywała równie nieśmiałą i zdenerwowaną. Myślę, że dzięki temu czuł się pewniej. - Czyli jednak się do niego przysiadła? - Tak... i spędziła z nim jakieś pół godziny. - Co? - wykrzyknęłam tak głośno, że aż obudziłam Godivę. - Próbowała go uwieść? Roman się zamyślił. - Nie w typowy dla siebie sposób. To znaczy nie była tak nudna jak zwykle. Ale udało jej się go zagadać na tyle, że się zrelaksował i chyba z przyjemnością z nią rozmawiał. Nie emanowała seksapilem, a on nie sprawiał wrażenia, jakby chciał się na nią rzucić. Po prostu...

no nie wiem. Miła rozmowa. Acz wtrąciła kilka tych swoich dziwnych faktów - zamilkł na chwilę. - Och, i była brunetką. Poruszyło mnie to bardziej, niż powinno. - Ale ją odprawił, prawda? - Nie. Pojawiła się Maddie i wyszedł z nią po tym, jak powiedział Simone, że miło było ją poznać. O ironio, nie sądziłam, że kiedykolwiek ucieszę się, że u boku Setha pojawiła się Maddie i zabrała go do domu, ani też, że będę zadowolona z tego, że jego oddanie Maddie nie pozwoli mu paść łupem innej kobiety. Zrobiłam krok w stronę Romana, znów zaciskając pięści. Nie chciałam go oskarżać tylko dlatego, że był posłańcem złych wieści. Po prostu przepełniała mnie furia. - Co, do jasnej cholery? - wykrzyknęłam. - W co ona pogrywa? Westchnął. - Nie wiem. Może w nic. Lubi kawę. Widziałem, jak kupowała ją wcześniej. Mogła tam trafić przypadkiem i uznała, że Seth będzie odpowiednim kandydatem do poderwania. Bóg jeden wie czemu. Zignorowałam jego sugestie. - Nie opowiadaj. Nie jesteś taki głupi. Naprawdę myślisz, że w mieście wielkości Seattle, gdzie jest mnóstwo facetów, przez przypadek trafiła właśnie na mojego byłego? Wiesz równie dobrze jak ja, że w naszym świecie mało jest przypadków. - To prawda - przyznał i odstawił resztki jedzenia na stolik. Oba koty natychmiast się nim zainteresowały. - Mógłbyś przestać? - zażądałam. - To jest dla nich niezdrowe. - Nie wyżywaj się na mnie. - Ale wstał i odniósł talerz do kuchni. Kiedy wrócił, skrzyżował ramiona na piersi i stanął naprzeciwko mnie. - Posłuchaj, do pewnego stopnia masz rację w kwestii przypadków. To dziwne, że postanowiła poderwać akurat Setha. Ale pomyśl też o tym, nie sądzisz, że jest kilka spraw ważniejszych niż twój były chłopak? Teoria Terome'a ma sens. Piekło pozwoliło mu zachować robotę, ale mają na niego oko. Są mistrzami w chowaniu urazy Chcą ustalić, co się dzieje. Ona tu po to przyjechała. - Tyle że nic nie próbuje ustalić! No chyba że zdolności rysunkowe moich przyjaciół. - Trzeba było zobaczyć, jak grali w jengę. - To nie jest śmieszne. Próbuję ustalić, w co ona pogrywa. Następnym razem jak będziesz ją śledził, musisz mnie ze sobą zabrać. Uniósł brew. - Myślę, że to okropny pomysł.

- Mogę być niewidzialna. - I tak cię wyczuje. - Możesz ukryć mój podpis. Mówiłeś mi, że to umiesz. Kłamałeś? Roman się skrzywił. Tuż przed tym, jak się z hukiem, i to dosłownym, rozstaliśmy, zapytał, czy z nim ucieknę, obiecując, że może ukryć mnie przed wyższymi nieśmiertelnymi. - Mogę. Ale uważam, że tylko prosisz się o kłopoty. - A co ryzykuję? - Dużo. Bez względu na to, czy chodzi o Setha, czy Jerome'a, coś tu się dzieje. Jeśli się w to zapłaczesz, możesz ryzykować życie. A do tego nie dopuszczę. - Od kiedy to zależy ci na moim dobru? - zapytałam zszokowana. - Od kiedy jesteś moim sposobem na darmowe mieszkanie. I mówiąc to, zniknął, ukrywając też swój podpis. - Tchórz! - krzyknęłam. Odpowiedziało mi tylko trzaśniecie zamykanych drzwi. Poszedł, a ja uświadomiłam sobie, że po raz kolejny przegapiłam możliwość opowiedzenia mu o dziwnych wydarzeniach ostatnich dni. W nocy znów przewracałam się z boku na bok, ale nie miało to nic wspólnego z moim strachem przed skokiem z balkonu czy utopieniem w zatoce. Byłam wściekła. I to zarówno na Simone za to, że nastawała na Setha, jak i na Romana, że mnie zostawił. Po przebudzeniu poprawiłam sobie nastrój myślą, że nie potrzebuję Romana, by przeciwstawić się Simone. Mogłam to zrobić sama. Oczywiście wiązało się to z pewnymi problemami. Po pierwsze, nie wiedziałam, gdzie ją znaleźć. Logicznie było zacząć od hotelu, ale większość sukubów, nawet tak nudnych jak ona, nie siedziałaby tam cały dzień. No, chyba że miała towarzystwo - na pewno nie chciałam trafić na taką scenę. No i miałam do spełnienia jedno zadanie, nim będę się mogła zabrać do poszukiwania tej suki. Maddie. Decyzji, że pomogę jej w zakupach, żałowałam, od chwili gdy ją podjęłam. Ale jakoś kompletnie o tym zapomniałam podczas rozmowy z Sethem. Myśl o jego ślubie przemknęła mi przez głowę, a potem tylko śmialiśmy się i rozmawialiśmy tak, jakby na świecie w ogóle nie było Maddie. Ale gdy skierowałam się do księgarni, gdzie miałyśmy się spotkać, musiałam wrócić do rzeczywistości. Seth nie należał już do mnie. Ani do Simone. Ale tym postanowiłam zająć się później. Maddie czekała na mnie na dole, ale wykręcając się potrzebą kawy przed wyjściem, pobiegłam na górę do kafejki. Chciałam sprawdzić, czy nie czai się tam Simone.

Rozpoznałabym ją bez względu na to, jaki by przybrała kształt. Ale gdy czekałam w kolejce po moją mokkę z białą czekoladą, nie wyczułam żadnego nieśmiertelnego podpisu. Był tam natomiast Seth, tak pogrążony w pracy, że nawet mnie nie zauważył. Najwyraźniej natchnienie go nie opuszczało. Nie zawracając mu głowy, wróciłam do Maddie. Miała listę z adresami ośmiu sklepów. Większość sprzedawała suknie, ale wątpiłam, czy uda nam się wszystkie obejrzeć przed pracą. Maddie była bardziej optymistycznie nastawiona, no ale w końcu to w jej stylu. - Nie ma co się teraz martwić - powiedziała. - Skupmy się na pierwszym i w praniu wyjdzie, ile zdążymy obejść. Poza tym te ostatnie to piekarnie, a przecież nie będziemy się opychać przed przymierzaniem sukien. - Mów za siebie - odpowiedziałam, siadając na miejscu pasażera. - Ja niczego przymierzać nie będę. Uśmiechnęła się do mnie kpiąco. - Naprawdę? Ale pamiętasz, że jesteś moją druhną? Rozmawiałyśmy o tym na przyjęciu. - Nie - odpowiedziałam stanowczo. - Powiedziałam i zrobiłam mnóstwo dziwnych rzeczy na tym przyjęciu, ale na to się nie zgadzałam. Akurat to pamiętam. Maddie wciąż była uśmiechnięta, ale miałam wrażenie, że w jej głosie pojawiła się nutka bólu. - Czemu się tak bronisz? Czemu nie chcesz być druhną? Nie ubiorę cię przecież w nic okropnego. Czemu? Zastanawiałam się nad dobrą odpowiedzią, podczas gdy Maddie prowadziła auto. Bo jestem zakochana w twoim przyszłym mężu. Tego oczywiście nie mogłam powiedzieć. Ale moje przedłużające się milczenie wyraźnie sprawiało jej przykrość. Uważała, że to obraza naszej przyjaźni. - Po prostu... po prostu nie lubię tego... tego całego zgiełku, który towarzyszy ślubom. Tyle planowania i denerwowania się o szczegóły. Wolałabym raczej siedzieć gdzieś z tyłu i patrzeć, jak kroczysz do ołtarza. Prawdę mówiąc, to była jedna z ostatnich rzeczy, na jaką miałam ochotę. - Naprawdę? - Maddie zmarszczyła brwi, ale na szczęście bardziej ze zdziwienia niż zawodu. - Zawsze tak doskonale wszystko planujesz, z detalami włącznie. Myślałam, że to lubisz. Miała rację. Właśnie dlatego byłam takim dobrym menedżerem. - No tak, ale... chodzi mi o to, że podczas wesel pijani faceci koniecznie próbują poderwać druhny, wiesz? Uważają, że jesteśmy zdesperowane, bo to nie my wychodzimy za

mąż. - Tym razem nie minęłam się aż tak bardzo z prawdą. Maddie znów się uśmiechnęła. - To naprawdę marne wykręty. Miała rację, ale nie ciągnęła już tematu. Po tym, jak nie udało jej się wybrać odpowiedniej sukienki, Maddie zdała się na mnie. Już nieraz służyłam jej pomocą w kwestiach mody, więc szybko wczułam się w rolę. Prawdę mówiąc, gdy skupiłam się na materialnej stronie przedsięwzięcia - odpowiedni krój, korzystny kolor itp. - to nawet udawało mi się zapomnieć o celu tych zakupów. Sprzedawczynie szybko zorientowały się, kto tu rządzi, przestały dawać własne sugestie i ograniczyły się do przynoszenia sukien, które wskazałam. Przyglądałam się z uwagą każdej, którą przymierzała Maddie, a wymagania miałam wysokie. Z tyloma sklepami mogłyśmy sobie pozwolić na wybredność. - Ta jest dobra - stwierdziłam w trzecim sklepie. Miała podkreślający talię gorset i wąską spódnicę. Bezy poszerzały kobiety w biodrach, ale nikt nigdy nie zwracał na to uwagi. Do takich trzeba być wysoką i chudą, a nie niską i raczej zaokrągloną, jak Maddie. Moja przyjaciółka przejrzała się w lustrze i uśmiechnęła zaskoczona. Do tej pory wciąż sięgała po takie, które źle na niej leżały, a to była pierwsza, z wybranych przeze mnie, która jej także się spodobała. Zadowolona sprzedawczyni zapisała numer sukni, a Maddie skierowała się z powrotem do przymierzami. Po drodze wpadła jej w oko suknia na manekinie. - Oh, Georgino, pamiętam, co mówiłaś, ale tę po prostu musisz przymierzyć poprosiła Maddie. Podążyłam za nią wzrokiem. Suknia była seksowna, z sięgającego podłogi fiołkowego jedwabiu, z ramiączkami związywanymi na szyi. „Byłaś w tym kolorze, gdy się spotkaliśmy pierwszy raz”. Odwróciłam wzrok. - Jest za ładna na suknię druhny. - Będzie na tobie doskonale leżała. Na tobie wszystko wygląda doskonale - dodała. Poza tym mogłabyś ją nosić też na inne okazje. Przyjęcia i takie tam. To prawda. Nie wyglądała na suknię druhny. Żadnej tafty czy wściekłych różów. Zanim zdążyłam ponownie zaprotestować, sprzedawczyni przyniosła już jedną z zaplecza, zgadując, jaki noszę rozmiar. Nie pozostało mi nic innego jak przymierzyć suknię. Przyszła panna młoda też zniknęła w przebieralni z kolejną kreacją. Sukienka nie pasowała na mnie idealnie, ale wystarczyła odrobina moich mocy i leżała jak ulał. Maddie miała rację. Naprawdę dobrze na mnie wyglądała i kiedy wyszłam z przebieralni, Maddie uznała, że to strzał w dziesiątkę i że muszę ją kupić, a raczej, że ona mi ją kupi na swój ślub.

Sprzedawczyni, wyczuwając okazję i pewnie chcąc się zemścić za moje tyranizowanie wcześniej, przyniosła dla mnie jeszcze dwie inne suknie, bym się nie nudziła. Maddie stwierdziła, że nie może spokojnie nic przymierzać, wiedząc, że nie mam nic do roboty, więc nie miałam innego wyjścia, jak wziąć je do przebieralni. Obie były ładne, ale nie pasowały mi tak jak fiołkowa. Oddawałam je właśnie sprzedawczyni, gdy wpadła mi w oko jeszcze jedna suknia. Ta była ślubna. Z atłasu koloru kości słoniowej, bez pleców, z materiałem zebranym wokół talii i wielowarstwową udrapowaną spódnicą. Zapatrzyłam się na nią. Na Maddie wyglądałaby beznadziejnie, ale na mnie... - Chciałaby ją pani przymierzyć? - zapytała sprzedawczyni z chytrym uśmiechem. Coś mi mówiło, że nie byłam jedyną druhną, która zamierzała przymierzyć suknię ślubną. Ta desperacja, że to nie one wychodzą za mąż... Zanim się obejrzałam, byłam z powrotem w przebieralni, ubrana w suknię koloru kości słoniowej. „Byłaś w tym kolorze, gdy się spotkaliśmy pierwszy raz”. Seth się co do tego mylił i sam się poprawił, ale z jakiegoś powodu znów przypomniałam sobie jego słowa. A suknia wyglądała wspaniale. Naprawdę świetnie. Nie byłam zbyt wysoka, ale na tyle szczupła, że nie miało to znaczenia - biust miałam w sam raz. Popatrzyłam na siebie w inny sposób, myśląc, jak bym wyglądała jako panna młoda. W ślubach i pannach młodych było coś, co przemawiało do wielu kobiet, do mnie też, mimo postawy zblazowanego sukuba. Nieważne co mówiły ponure statystyki - liczba rozwodów, zdrady, których tak często byłam świadkiem... Tak, w pannach młodych było coś magicznego, jakiś wzór wpisany w zbiorową podświadomość. Wyobraziłam sobie siebie z kwiatami w rękach i z welonem na głowie. Składano by mi życzenia, panowałaby ogólna radość, miałabym tę wiarę i nadzieję we wspólne, szczęśliwe życie. Dawno, dawno temu byłam już panną młodą. Marzyłam w ten sposób, ale te marzenia legły w gruzach. Westchnęłam i zdjęłam sukienkę. Bałam się, że zaraz zacznę płakać. Mnie ślub nie czekał. Ani marzenia panny młodej. Czy to z Sethem, czy kimkolwiek innym. To wszystko straciłam już na zawsze. Byłam skazana na wieczność w samotności. Żadnych kochanków na całe życie, tylko na jedną noc... Trudno się dziwić, że przez resztę dnia miałam doła. Maddie kupiła mi fiołkową suknię. Byłam tak ponura, że nie chciało mi się nawet zaprotestować - moja przyjaciółka uznała, że po prostu pogodziłam się z tym, że mam zostać druhną. Byłyśmy we wszystkich sklepach z sukniami, ale do piekarń już się nie wyrobiłyśmy. Wybrałyśmy cztery potencjalne sukienki i uważałam, że to całkiem niezły wynik.

W pracy nastrój mi się nie poprawił. Siedziałam głównie w biurze, w samotności oddając się ponurym rozmyślaniom. Kiedy wreszcie, po ciągnącym się cale wieki dniu pracy dotarłam do domu, okazało się, że nikogo tam nie ma i aż się zdziwiłam, jak bardzo mnie to zabolało. Naprawdę liczyłam, że zastanę Romana i nie chodziło nawet o to, że chciałam porozmawiać o Simone czy innych tajemnicach nieśmiertelnych. Po prostu pragnęłam jego towarzystwa. Chciałam z nim pogadać. Nie być sama. Był wkurzającym elementem mojego życia, ale też stawał się stałym wkurzającym elementem. A mając przed sobą taką ponurą przyszłość, to zawsze coś. Wiedziałam, że nie ma sensu na niego czekać... ale mimo to tak właśnie postanowiłam zrobić. Wyciągnęłam się na kanapie z wódką Grey Goose i kotami, czerpiąc trochę radości z tych ciepłych, kudłatych, kochających mnie stworzonek. W telewizji leciał Zakochany bez pamięci, który wcale nie poprawiał mi nastroju, ale katując się nadal, i tak go obejrzałam. A przynajmniej tak mi się wydawało. Bo nagle usłyszałam rozdzierający pisk klaksonu. Zamrugałam i rozejrzałam się. Nie byłam na kanapie. Nie było kotów ani wódki. Siedziałam na balustradzie balkonu, w bardzo niebezpiecznym miejscu. Ktoś trąbił na dole, na ulicy. Jakiś samochód prawie wpadł na drugi i niedoszła ofiara postanowiła zamanifestować złość trąbieniem. Nie pamiętałam, jak się tu znalazłam. Ale wiedziałam, co mnie tu przyciągnęło. Głównie dlatego, że to wciąż tu było. Światło i muzyka, to poczucie bezpieczeństwa i bycia na właściwym miejscu, które tak trudno było mi opisać, właśnie się nade mną unosiło, gdzieś w powietrzu. Było zupełnie jak tunel. Nie, raczej jak ramiona, które mają mnie przytulić na powitanie w domu. Chodź tutaj. Chodź tutaj. Wszystko będzie dobrze. Jesteś bezpieczna. Jesteś kochana. Wbrew własnej woli poruszyłam nogą. Jakże łatwo byłoby zrobić ten krok, poddać się temu poczuciu przyjemności. Czy spadłabym? Po prostu uderzyła w chodnik poniżej? Nie zabiłoby mnie to. Ale może wcale bym nie spadła. Może bym wkroczyła w to światło, tę rozkosz, która ukróciłaby otaczające mnie ostatnio cierpienie. - Czyś ty zwariował? Kierowca, którego samochód o mało nie został staranowany, wysiadł z samochodu i zaczął krzyczeć. Drugi również opuścił auto i odwzajemnił się tym samym. Zaczęła się głośna wymiana zdań. Mój sąsiad z dolnego piętra otworzył okno i krzyknął do nich, aby się zamknęli. Te irytujące wrzaski sprawiły, że doszłam do siebie. Pieśń syreny znów gdzieś zniknęła, a ja, po raz pierwszy, prawie poczułam... żal. Ostrożnie zeszłam z barierki i stanęłam na balkonie. Może i ten upadek by mnie nie zabił, ale na Boga, na pewno by bolał.

Wróciłam do mieszkania i stwierdziłam, że wszystko było dokładnie tak jak przedtem. Nawet koty się nie ruszyły, aczkolwiek na mój widok uniosły głowy. Usiadłam między nimi i odruchowo zaczęłam głaskać Aubrey. Znów się bałam. A co mnie niepokoiło jeszcze bardziej, to fakt, że to dziwne zjawisko mnie pociągało. Co prawda dziś piłam wódkę, ale poprzednie zdarzenie dowiodło, że to nie alkohol należało obwiniać. Żadnego związku. A jednak... uświadomiłam sobie, że coś jednak te wszystkie trzy zdarzenia łączy. Mój nastrój. Za każdym razem miałam doła... było mi smutno i próbowałam znaleźć jakieś pocieszenie tam, gdzie go nie było. I wtedy przydarzało się to dziwo, proponując rozwiązanie i bezpieczeństwo, na które w normalnym przypadku nie mogłam liczyć. To nie były dobre wieści. Bo jeśli to coś było przyciągane przez żal i smutek, to w moim życiu miałam ich pod dostatkiem.

Rozdział 6 Obudził mnie zapach smażonych jajek i bekonu. Przez moment miałam wrażenie deja vu. Kiedy zaczęliśmy się spotykać z Sethem, po pewnym nadmiernie zakrapianym wieczorze wylądowałam u niego w domu, a gdy się obudziłam, czekał na mnie suto zastawiony stół. Szybko powróciłam do rzeczywistości. Nie było biurka ani tablicy z poprzyczepianymi notatkami na temat książek, ani też misia w koszulce Uniwersytetu Chicagowskiego. Przede mną stała moja toaletka, a przykrywała mnie własna błękitna pościel. Westchnęłam i wygrzebałam się z łóżka, po czym pomaszerowałam do kuchni, zaciekawiona, co się dzieje. Ku mojemu zaskoczeniu Roman bawił się w szefa kuchni, a oba koty warowały mu u stóp, licząc pewnie na jakiś skrawek bekonu. - Ty gotujesz? - zapytałam, nalewając sobie kawy. - Cały czas. Tylko ty nie zauważasz. - Zauważyłam, że podgrzewasz sporo mrożonych dań. A to wszystko to co? - Umieram z głodu. - Wzruszył ramionami. - Nie bardzo mam czas na jedzenie, kiedy ją śledzę. Przyjrzałam się jajkom, bekonowi i naleśnikom. - No, patrząc na to, ile przygotowałeś, to na pewno do wieczora powinno ci wystarczyć albo nawet na dwa najbliższe dni. Tego jest mnóstwo! - dodałam z nadzieją. - Nie ma się co certolić - odpowiedział, próbując ukryć uśmiech. - Możesz sobie trochę wziąć. To była najlepsza wiadomość dnia. No, co prawda wstałam ledwie pięć minut temu. I wtedy przypomniały mi się wydarzenia poprzedniej nocy. - O cholera. Roman podniósł wzrok znad naleśnika, który właśnie przerzucał na drugą stronę. - Tak? - Wczoraj wydarzyło się coś śmiesznego... - Zmarszczyłam brwi. - No, wcale nie było tak śmiesznie... Opowiedziałam mu o ponownym pojawieniu się tajemniczej siły, a także o tym, jak znalazłam się dzień wcześniej w wodzie. Roman słuchał w milczeniu, wyraz beztroski szybko zniknął mu z twarzy. Kiedy skończyłam, wrzucił patelnię z jajecznicą do miski tak mocno, że ta rozsypała się w drobny mak. Zrobiłam krok do tyłu. - Cholera - warknął. - Ej, chwileczkę - wykrzyknęłam. Nie chciałam mieć w domu wściekłego nefilima. Ona była od kompletu. Rzucił mi zabójcze spojrzenie, ale wiedziałam, że nie gniewał się na

mnie. - Trzy razy! Georgino, to się wydarzyło trzy cholerne razy, a mnie tu nie było. - A czemu miałbyś być? - zapytałam zaskoczona. Moje zdziwienie szybko zmieniło się w oburzenie. - Nie jesteś moim strażnikiem! - Nie, ale jakaś istota nachodzi mój dom. - Pohamowałam stwierdzenie, że to mój dom. - Powinienem zajmować się tym, a nie ganianiem jakiegoś głupiego sukuba dla Jerome'a. - Proś, a będzie ci dane - odezwał się nagle znajomy głos. Poczuliśmy aurę Jerome'a, gdy ten zmaterializował się przy kuchennym stole. - W samą porę - wycedził Roman, wciąż wściekły. - Całe wieki na ciebie czekam. Jerome uniósł brew i zapalił papierosa. - Wieki? Nie minął nawet tydzień. - Mam wrażenie, że dłużej - odparł Roman. Podał mi talerz z jedzeniem, więc usiadłam cicho przy stole, uznając, że poczekam z moimi rewelacjami, aż zraportuje swoje spostrzeżenia Jerome'owi. - Powinniście dodać śledzenie Simone do kar dla wiecznie potępionych. Jerome uśmiechnął się i strzepnął papierosa do wazy z gerberami, która stała na stole. Nie bardzo mi się to podobało, ale przynajmniej nie strzepnął popiołu na podłogę. - Rozumiem, że nie zauważyłeś nic godnego uwagi? Mei powiedziała to samo. Roman usiadł obok mnie, stawiając na stole talerz zdecydowanie mocniej, niż było trzeba. Skrzywiłam się, ale przynajmniej ten nie pękł. - Nie robiła nic innego poza zakupami i zaliczaniem facetów. No i podrywała Mortensena. Tym razem Jerome uniósł obie brwi. - Setha Mortensena? Chciałam już spytać, ilu Mortensenów zna, ale Roman mi przerwał. - Tak, pojawiła się kilka razy u jego boku i stosowała marne sztuczki, próbując go uwieść. Znów zaczęłam się gotować ze złości i... - Chwileczkę. Kilka razy? - wykrzyknęłam. - Nie tylko w kawiarni? Roman spojrzał na mnie, przez moment przybierając przepraszający wyraz twarzy. - Tak. Nie miałem okazji ci powiedzieć. Przyszła do księgarni, gdy byłaś z Maddie na zakupach. Huknęłam widelcem w talerz. Doprawdy, aż dziw, że wciąż jeszcze miałam jakieś naczynia. - Do cholery, dlaczego nic mi nie powiedziałeś? - Bo tak jakby nie miałem kiedy, biorąc pod uwagę, że mieliśmy poważniejsze

problemy! Jerome zesztywniał, gdy Roman wspomniał o tym, że Simone próbuje uwieść Setha. To była dziwna reakcja z jego strony, jakby go to zaskoczyło. Rzadka sytuacja w przypadku demona, a już tym rzadsza, że to pokazał. Kilka chwil później doszedł do siebie i skupił się na stwierdzeniu Romana. - Poważniejsze problemy? - Georgina jest prześladowana - powiedział Roman. - Georgina zawsze jest prześladowana - westchnął Jerome. - O co chodzi tym razem? Nie zmieniał wyrazu twarzy, ale kiedy opowiadaliśmy mu o wydarzeniach, w jego oczach zobaczyłam jakiś błysk... zainteresowanie. A przynajmniej zaczął się nad tym zastanawiać. Kiedy skończyliśmy mówić, zapadła cisza. Spojrzałam na Romana. Oboje czekaliśmy na wyjaśnienia naszego pana i władcy. - Koniec ze śledzeniem Simone - odezwał się w końcu Jerome. - Dzięki Bogu - stwierdził Roman. - Teraz będziesz śledził Georgie. - Co?! - wykrzyknęliśmy chórem. - Te same zasady - dorzucił Jerome. - Niewidzialny, bez podpisu. No chyba że jesteś tu. Większość wie, że mieszkacie razem. Byłoby dziwne, gdybyś całkiem zniknął z powierzchni ziemi. Ostatnio, gdy pojawiał się ten syreni śpiew, koniecznie chciałam, aby był przy mnie Roman. Powinnam się cieszyć, że teraz na pewno będzie blisko, więc oburzenie, które mnie ogarnęło, było kompletnie irracjonalne. - Ale on musi śledzić Simone! - Tak? - zapytał Jerome. - A to dlaczego? Nie kontaktowała się z nikim z piekła. Albo jest tu z powodów prywatnych, albo zbyt dobrze kryje się z raportowaniem. - Ale... ale ona... zastawia sidła na Setha. Musimy ustalić czemu! - Nie sądzę, aby do tego trzeba było aż śledztwa - odezwał się sucho Jerome. - Ale musimy ją zatrzymać. Demon parsknął. - Georgino, czy zdajesz sobie sprawę z tego, jak bardzo nie dbam o to, co stanie się z twoim byłym chłopakiem? Na tym świecie naprawdę dzieje się coś poza twoim życiem miłosnym, czy raczej jego brakiem. - Skrzywiłam się. - Zwłaszcza że on teraz sypia z inną. A jeśli tak bardzo ją kocha, to Simone nie powinna stanowić problemu. I nie patrz tak na mnie dodał. - I tak zbrukałaś mu duszę, bzykając się z nim zeszłej wiosny. Simone już nie zrobi żadnej różnicy.

Zazgrzytałam zębami. - Nadal uważam... - Nie - powiedział Jerome ostro, tonem, z którym nie zamierzałam się sprzeczać. Po czym zwrócił się do Romana: - Skończyłeś z Simone. Teraz zajmujesz się Georgie. Jasne? Roman skinął głową. W odróżnieniu ode mnie decyzja Jerome'a nie wyprowadziła go z równowagi. - Jasne. Wiesz, co to jest? Co się dzieje z Georgina? - Mam pewne podejrzenia - przyznał Jerome i zniknął. - Psia jego mać - rzuciłam. Roman przełknął jajecznicę. Był bardzo rozluźniony w porównaniu z tym, jak się zachowywał wcześniej. - Czy to stwierdzenie ogólne, czy także oczerniasz Jerome'a? - Jedno i drugie. I skąd nagle taka zadowolona mina? Dopiero co wyglądałeś tak, jakbyś miał dostać jakiegoś ataku. - Bo mam spokój z Simone. No i lepszą zwierzynę do pilnowania. - I dlatego, że Seth cię wcale nie obchodzi. - To też. Zagapiłam się niewidzącym wzrokiem w talerz. Straciłam apetyt. - Muszę go zobaczyć. Muszę ją znaleźć i sprawdzić, czy go śledzi. - Z tego nie będzie nic dobrego - ostrzegł Roman. Nie odpowiedziałam. Byłam w fatalnym humorze. Doceniałam to, że Roman będzie mnie teraz chronił, ale poza tym... no cóż, chciałam, by to nim się zająć. Chciałam go chronić... ale przed czym? Przed tym, by sukub nie skrócił mu życia? Jeszcze bardziej zaciemnił mu duszy? A może to był zwykły egoizm? Po prostu nie chciałam, aby spał z inną kobietą? Pogodzenie się z tym, że jest z Maddie, było trudne... ale gdyby Simone go uwiodła... czy zerwałby zaręczyny? Nie, stwierdziłam, Seth pozostanie wierny Maddie. Nie zdradzi jej. A jednak. Odezwał się w mojej głowie jakiś głos: Zdradził ją z tobą. - Cholera. Gdybyś tylko nie patrzyła takim wzrokiem. Spojrzałam na Romana. - Co? - Ta twoja żałosna mina mnie dobija. - Spojrzał w talerz i zaczął dzióbać widelcem jajecznicę. Westchnął i podniósł na mnie wzrok. - Wiem, gdzie dziś będzie Seth. Ale nie wiem, czy będzie tam też Simone. Spojrzałam na niego czujnie. - Gdzie? Roman zawahał się moment. - W muzeum sztuki. Wspominał wczoraj o tym Maddie... To jakaś wystawa, która jej nie interesuje. Zamierza się tam dziś wybrać. Nie wiem dokładnie o której, ale Simone mogła

to podsłuchać. A jeśli tak, to idealnie się składa. Wstałam i błyskawicznie zmieniłam wygląd, gotowa do wyjścia. Falujące, rozpuszczone włosy. Dżinsy i koszulka. Idealny makijaż. - Ruszajmy. Musimy przyjrzeć się temu miejscu. - Chwileczkę, pani pospieszna. Niektórzy nie potrafią tak szybko przygotować się do wyjścia. Poza tym niektórzy nie skończyli jeszcze jeść. Usiadłam z powrotem, nie kryjąc zniecierpliwienia. Roman jadł dalej, ostentacyjnie mnie ignorując i starannie przeżuwając każdy kęs. Nagle wpadło mi coś do głowy. - Ukryjesz mój podpis? Pójdę niewidzialna. Zwabię ją w pułapkę. Roman pokręcił z irytacją głową. - Miałem nadzieję, że na to nie wpadniesz. Myślałam, że mi odmówi, ale ku mojemu zaskoczeniu, gdy wreszcie ruszyliśmy do muzeum, rzeczywiście ukrył mój podpis. Kiedy zrobiłam się niewidzialna, byłam równie dobrze ukryta, jak on. Był ładny dzień. Poranne chmury rozpierzchły się i nic nie zasłaniało słońca. Ale wrażenie było zwodnicze. Mimo że niebo było kryształowo czyste, nadeszły wreszcie jesienne chłody. I choć przez okno pogoda wyglądała przepięknie, to trzeba było chodzić w płaszczu. Muzeum Sztuki Seattle było olbrzymie i w swoich zbiorach miało eksponaty z wszelkich okresów, z każdego miejsca na Ziemi. Roman powiedział, że eksponat, który interesuje Setha, był niezwykły i miał być w mieście tylko przez kilka tygodni. Znajdował się na wystawie biżuterii późnego antyku i mogłam się założyć o niezłe pieniądze, że Seth zbierał właśnie informacje do kolejnej książki o Cady i O'Neillu. Ale kiedy dotarliśmy do muzeum, Setha tam nie było. Mimo roboczego dnia było sporo turystów, wędrujących od gabloty do gabloty. Ten okres dziejów był mi bliski i drogi. Czułam się trochę nieswojo. To były czasy, w których dorastałam, w których spędziłam swoje śmiertelne życie. Oglądanie tych przedmiotów - pierścieni, bransolet i wisiorów - było takie surrealistyczne. Wiele z nich pochodziło z śródziemnomorskiej części imperium rzymskiego. Czasami, gdy myślałam o swojej przeszłości, aż mnie ściskało w dołku. Kiedy indziej czułam się zupełnie od tego oderwana, jakbym oglądała film o czyimś innym życiu. Przyglądałam się każdemu eksponatowi, zadziwiona, że niektóre były wyszlifowane na błysk, a inne zniszczył czas. Delikatne puknięcie w ramię zmusiło mnie do podniesienia wzroku. Obok mnie nie było nikogo i uświadomiłam sobie, że to musiał być Roman. Rozejrzałam się wokół i zobaczyłam co, a raczej kogo, zauważył. Po drugiej stronie sali stał Seth. W skupieniu przyglądał się czemuś w jednej z gablot. W ręku trzymał notes i długopis. Tak jak podejrzewałam, przyszedł tu poczynić jakieś badania.

Przyglądałam mu się z równym zainteresowaniem. Jak dla mnie był równie wyjątkowy i cenny, jak otaczająca nas biżuteria. Cholera, pomyślałam. Musiałam być idiotką, skoro uznałam, że już mi przeszedł. Wystarczyło, że stałam w tym samym pomieszczeniu, a już okrutnie mnie do niego ciągnęło. Usunęłam się pod ścianę, aby nie pakować się pod nogi zwiedzającym i móc spokojnie obserwować Setha. Byłam ciekawa, czy Simone wściubi tu swój zdradziecki nos. Po półgodzinie zaczęłam tracić cierpliwość. Wiedziałam, że to głupie. Seth mógł tu równie dobrze spędzić całe popołudnie, a ona mogła zjawić się później. Ale... nagle stwierdziłam, że muszę z nim porozmawiać. Wiedziałam, że to głupie i złe... ale... w przeszłości robiłam głupsze rzeczy. Wyszłam z sali na pustą klatkę schodową. Po sekundzie znów byłam widoczna. Roman syknął mi w ucho: - Zwariowałaś? - Nie odsłaniaj mojego podpisu - odwarknęłam. - Jeśli się pokaże, wyczujemy ją, zanim mnie zobaczy. W momencie, kiedy kończyłam to zdanie, u szczytu schodów pojawiła się para starszych ludzi. Spojrzeli na mnie dziwnie. Uśmiechnęłam się do nich promiennie i otworzyłam im drzwi. Szybko mnie minęli. Kiedy dotknęłam ramienia Setha, akurat przyglądał się bizantyjskim diademom. Wzdrygnął się, odwracając, ale na mój widok natychmiast się rozpogodził. Cholera, pomyślałam znowu. Byłoby zdecydowanie lepiej, gdyby na mój widok się zmartwił. - Niech zgadnę - odezwałam się. - Planujesz skok doskonały Cady i O'Neilla. - Ale oni są dobrzy - uśmiechnął się. - Ale zdarzało im się łamać prawo - zauważyłam. - Wolę myśleć, że je naginali. A co ty tu robisz? Machnęłam ręką wokół. - Wspominam młodość czy to, co z niej zostało. Większość rzeczy pochłonął czas, ale przynajmniej jest jeszcze trochę do obejrzenia. - Że też mi to nie przyszło do głowy - odezwał się w zamyśleniu Seth. - Przecież to twoje czasy To do ciebie powinienem przyjść z pytaniami. Naszła mnie wizja dawania Sethowi korepetycji z historii, ale szybko ją stłamsiłam. - Tu są lepsze pomoce naukowe. Wpadło ci coś w oko? Wskazał na gablotę z diademami. - Podobają mi się. Szkoda, że teraz nie nosi się już takich rzeczy. Podążyłam za jego wzrokiem. - Za mało błyskotek we włosach? Posłał mi jeden z tych swoich półuśmiechów.

- Nie. Po prostu... no nie wiem. To piękno i umiejętności, których już nie znamy. Spójrz na to. - Wskazał diadem, który miał przypominać koronę ze złotych monet. Zwisały z niego łańcuszki złotych kółeczek, spadających pomiędzy włosy. - Spójrz na te niedoskonałości. To wszystko robione było ręcznie, każde kółeczko oddzielnie. - Niektórzy powiedzieliby, że ma skazę. - Uwielbiałam, kiedy Seth pogrążał się w tych swoich filozoficznych rozważaniach. - Ale właśnie dlatego są takie wspaniałe. A poza tym podoba mi się pomysł obdarowywania kobiet złotem i klejnotami. Możesz mnie uznać za seksistę, ale uważam, że kobiety powinno się wielbić - zamilkł na moment. - Powinny też mieć wszystkie prawa i możliwości mężczyzn. Roześmiałam się i odsunęłam od gabloty, by zrobić miejsce innym. - Myślę, że jesteś romantykiem, a nie seksistą. - Zaczęła mnie męczyć pewna myśl. Przypomniałam sobie, jak wczoraj w sklepach z sukniami ślubnymi Maddie zachwycała się perłowymi diademami i opaskami. Współczesnymi odpowiednikami tych, które właśnie oglądaliśmy. Czy podobałyby się Sethowi? - Nazywaj to, jak chcesz - stwierdził. - Po prostu uważam, że wraz z uznaniem gumki do włosów za podstawową ozdobę włosów, nasza cywilizacja zaczęła chylić się ku upadkowi. Po tej wymianie zdań ruszyliśmy na dalszy obchód galerii, komentując i analizując eksponaty. Starałam się nie myśleć za dużo o zaistniałej sytuacji. Nie próbowałam sobie wmawiać, że moglibyśmy zostać przyjaciółmi. Ani też potępiać się za swoje uczucia. Po prostu czerpałam radość z danej chwili. I przez cały ten czas nie wyczuwałam Simone. A biorąc pod uwagę, że Roman miał bardziej wyczulone zmysły niż ja, uznałam, że on też jej nie zauważył. Podejrzewałam także, że patrząc na mnie i Setha, musiał przewracać oczami. W końcu dotarliśmy do ostatniej gabloty, z bizantyjskimi pierścionkami ślubnymi. Na ich widok spowijające mnie ciepłe uczucia zamieniły się w lód. Wyczułam też zmianę u Setha. Większość pierścieni miała zbliżony kształt - na obrączce znajdował się płaski metalowy krążek, na którym wygrawerowano jakiś obraz. Moje odczucia nie miały nic wspólnego ze ślubem czy nawet jakiegokolwiek związku z Maddie. Na ostatnie święta Bożego Narodzenia Seth zamówił dla mnie pierścień w tym stylu. Nie miał to być pierścionek zaręczynowy czy ślubny. Po prostu prezent w stylu związanym z moją przeszłością. Był piękny i wciąż go miałam. Schowałam go razem z innymi skarbami, które zbierałam przez wieki - zbyt cennymi, by je wyrzucić, ale też budzącymi nazbyt bolesne wspomnienia, aby na nie patrzeć. Żadne z nas nie odezwało się i zastanawiałam się, o czym myślał. Czy czuł po prostu

dyskomfort związany ze wspomnieniami po swojej byłej dziewczynie? A może w nim też buzowały słodko-gorzkie odczucia, jak we mnie? Kiedy związał się z Maddie, byłam przekonana, że zostawił nasz związek za sobą. Ale po naszym krótkim wiosennym romansie musiałam zmienić zdanie. Zbyt często patrzył teraz na mnie w ten dziwny sposób, zbyt często przypominało mi to chwile, gdy byliśmy razem i momenty, gdy mówił mi, że mnie kocha. Ale wciąż szykował się do ślubu i wcale nie zamierzał z niego rezygnować. Nie wiedziałam, co o tym myśleć. Nie jestem pewna, jak długo tak staliśmy w milczeniu, aż Seth przerwał ciszę. - No cóż... myślę, że to tyle, jeśli chodzi o wystawę. Rozejrzałam się wokół, jakbym chciała się upewnić, czy rzeczywiście wszystko widzieliśmy. Wiedziałam, że tak. - Na to wygląda. Nie chciał spojrzeć mi w oczy i widziałam, że jest zdenerwowany. - Dzięki za pomoc w badaniach. Powinienem wrócić teraz do pracy i zrobić z nich dobry użytek. - Powodzenia. Uniósł wzrok i odwzajemnił mój uśmiech. - Dziękuję. Rozstaliśmy się i wyszłam z muzeum, nie kierując się w żadną konkretną stronę. Wiedziałam tylko, że muszę być gdzieś daleko od niego. Przez jakąś godzinę bawiłam się z nim w „szczęśliwe zakończenie”, odsuwając od siebie ból i pozwalając sobie na trochę radości. A teraz znów ogarnęła mnie ciemność... i z niechęcią przypomniałam sobie, że tajemnicza moc zawsze pojawiała się wtedy, gdy byłam zmartwiona. Na tym polegała jej siła - oferowała pocieszenie, gdy czułam się samotna i nieszczęśliwa. Roman stanowił mój atak, ale uznałam, że potrzebuję dobrej obrony. Czegoś, co mnie rozerwie. - Nie spodoba ci się to - wymamrotałam, zakładając, że Roman jest na tyle blisko, by mnie usłyszeć. Nie tylko potrzebowałam jakiejś rozrywki, ale też porządnej dawki energii. Sypiałam regularnie z wystarczającą liczbą mężczyzn, by mieć stały zapas energii. Ale silny zastrzyk energii mógłby mnie wzmocnić, a to, miejmy nadzieję, poprawiłoby też mój stan psychiczny. Nie, żeby sypianie z przypadkowymi mężczyznami zawsze poprawiało mi nastrój. Nie miałam ochoty na polowanie na jakiegoś faceta w barze. Potrzebowałam czegoś łatwiejszego i trochę mniej paskudnego. Zazwyczaj te dwie opcje się wzajemnie wykluczały, ale w drodze do domu wpadłam na pomysł, który je łączył. Na tym samym piętrze co ja mieszkał dwudziestokilkuletni chłopak o imieniu Gavin. Był w miarę porządny i strasznie na mnie leciał. Nigdy nic takiego nie powiedział ani nie zrobił, ale to było oczywiste. Zawsze, gdy byłam w pobliżu, na przemian robił się strasznie nerwowy i rzucał marnymi dowcipami. Trudno mu się było ze mną rozstać, gdy spotykaliśmy

się na parkingu albo korytarzu. A jego spojrzenie częściej zawisało na moim dekolcie niż oczach. A najpiękniejsze było to, że miał też dziewczynę. Nie wiedziałam, czy już ją kiedyś zdradził, czy tylko o tym myślał. W danym momencie nie było to takie ważne. Ważne było to, że kiedy pojawiłam się na jego progu, dziewczyny nie było w pobliżu. - Georgina - wykrzyknął zaskoczony. - Jak... jak się masz? - Nie najlepiej - rzuciłam ponurym tonem. - Zatrzasnęłam drzwi i muszę zaczekać, aż moja przyjaciółka dostarczy mi drugi komplet kluczy. Mogę tu na nią zaczekać? Boję się, że jeśli wyjdę na zewnątrz, znów zacznie padać. Dopiero w tym momencie Gavin zauważył, że jestem kompletnie przemoknięta, a jego szczególną uwagę zwróciła moja obecnie przezroczysta biała sukienka. Pod spodem nie miałam stanika. Wybałuszył oczy, po czym rzucił okiem za siebie i znów skupił wzrok na mokrym materiale opinającym mi piersi i nabrzmiałe sutki. - Pa... padało? Ale jest tak pięknie. - Za oknem świeciło jesienne słońce. - Wiem - odparłam szybko. - Też mnie to zaskoczyło. Gwałtowny, nagły deszcz pojawił się znikąd i zaraz zniknął. Najwyraźniej moje stwierdzenie było tak niewiarygodne, że Gavinowi udało się oderwać ode mnie wzrok i przyjrzeć się dokładniej czystemu błękitowi za oknem. W końcu uznał najwyraźniej, że nie ma się co zastanawiać i zaprosił mnie do środka. - Masz może jakąś koszulkę, w którą mogłabym się przebrać? - zapytałam słodko. Zamarzam. Jego wzrok porzucił na chwilę moje piersi i skupił się na bardzo wyraźnie przezierających przez materiał czarnych majteczkach. Był chyba bardzo zawiedziony, że chcę się przebrać, ale nie był aż tak niewychowany, aby mi odmówić. - Pewnie, chodź. Poszłam za nim do sypialni. Wyciągnął z szuflady wielką koszulkę z drużyną Seattle i parę zielonych flanelowych bokserek. - Zobacz, czy będą dobre. - Podał mi je i wyszedł z pokoju, żebym mogła się przebrać. -

Dzięki.

-

Uśmiechnęłam

się

do

niego

rozbrajająco.

Odpowiedział

mi

zdenerwowanym uśmiechem, po czym zamknął za sobą drzwi. Skrzyżowałam ramiona i odczekałam minutę, podczas której niewidzialny Roman rzucił: - To niedorzeczne. Trzeba było się pojawić jako dostawczym pizzy. - Ej, technika na mokrą sukienkę jest wypróbowana i skuteczna. Działa za każdym razem. Roman westchnął.

- Po prostu zaczekaj w drugim pokoju - stwierdziłam. - To nie potrwa długo. Otworzyłam drzwi i krzyknęłam w korytarz. - Hej, Gavin? Mógłbyś mi pomóc? Wpadł do pokoju i nie dało się nie zauważyć, że zdążył się przeczesać. Najwyraźniej chciał mi zaimponować. - Coś nie tak? - spytał. Odwróciłam się i odsunęłam włosy na ramię, pokazując mu związane na karku ramiączka sukni. - Nie mogę rozsupłać tego węzła. Mógłbyś spróbować? Zawahał się tylko chwilę, po czym zabrał do ramiączek. Stworzyłam całkiem niezły węzeł i musiał się przy nim nieźle namęczyć, podczas gdy ja przysunęłam się do niego tak blisko, jak tylko się dało. W końcu zdołał go rozwiązać i puścił ramiączka tak, abym mogła je złapać. Oczywiście wymsknęły mi się i wraz z nimi opadła sukienka. A biorąc pod uwagę, jak mocno przywierał do mnie wcześniej materiał, zrobiła to wbrew wszelkim prawom fizyki. Złapałam ją, udając skromność, ale dopiero, gdy była już na samym dole. Usłyszałam kolejne zniesmaczone westchnienie Romana. Odwróciłam się do Gavina, przytrzymując sukienkę tak, aby odsłaniała wszystko, co było do odsłonięcia. Jego oczy wpatrywały się w mój biust i spojrzałam w dół, jakbym chciała ustalić, na co patrzy. - O zgrozo. Jestem kompletnie mokra. Masz jakiś ręcznik? Nie chcę pomoczyć bluzki. - Ehm... co? Atak... W ekspresowym tempie pognał do łazienki i wrócił z małym ręcznikiem do rąk. Stwierdziłam, że wystarczy tego certolenia się i po prostu podeszłam do niego, zakładając, że zrozumie sugestię. I owszem. Najpierw niepewnie otarł ręcznikiem moje piersi, a gdy były już całkiem suche, zawahał się, po czym wytarł mi szybko brzuch i zabrał się do bioder i ud. Już wcześniej pozwoliłam opaść mokrej sukience na podłogę i uczynnie zsunęłam majtki, aby mógł dotrzeć do wszystkich zakamarków. Aby dostać się do wewnętrznej strony moich ud, musiał ukucnąć i usłyszałam, jak wymamrotał: „o Boże”. Nie byłam pewna, czy to po prostu z powodu zaistniałej sytuacji, czy też jego dziewczyna nie depilowała bikini. - Masz wspaniałe dłonie - wymruczałam. - Dz... dziękuję - wymamrotał bezmyślnie. Właśnie skończył wycierać mi nogi i wstał. Wzięłam od niego ręcznik i rzuciłam na łóżko. Złapałam go za rękę, pogłaskałam i wsunęłam sobie między uda. - Naprawdę wspaniałe - powiedziałam jeszcze ciszej. - Te długie palce... Wsunęłam dwa w siebie i przysięgam, jęknął głośniej niż ja. Pomagałam mu jeszcze chwilę, po czym załapał, o co chodzi i sam zaczął je szybko wsuwać i wysuwać. Przysunęłam

się do niego i zaczęłam jęczeć tak, jakby to było najwspanialsze przeżycie w życiu. W środku byłam bardziej wilgotna niż na zewnątrz, więc jedyny opór, na jaki trafiał, wynikał z tego, jak ciasna chciałam być. Sięgnęłam mu przez ramię, rozpięłam spodnie i ściągnęłam je jednym ruchem. Był długi, twardy i gotowy do działania. Podejrzewam, że wyglądał tak od chwili, gdy stanęłam w drzwiach. Złapałam go za koszulę i zaciągnęłam na łóżko. - Reszta - wyjęczałam, rozciągając się przed nim. - Chcę poczuć resztę. Wyciągnął ze mnie rękę i położył się na mnie. Rozsunął moje uda i wdarł się między nie z siłą zaprzeczającą jego wcześniejszej nieśmiałości. Właściwie to na jego twarzy nie było już wcale widać zdenerwowania. Tylko zapał i pragnienie. Za każdym razem, gdy we mnie wchodził, wydawał ciche chrząknięcie. - Mocniej - rzuciłam, wpatrując się w niego z pasją. - Chcę mocniej. Zgodnie z moim życzeniem zwiększył prędkość i siłę. Po jakiejś minucie podniósł się na kolana. Złapał moje uda tuż pod kolanami, rozsunął szeroko nogi i się nachylił. Nowa pozycja pozwalała mu wejść głębiej, a moją aprobatę wykrzyknęłam, nalegając, by robił to jeszcze mocniej. Poczułam, jak powoli wpływa we mnie jego energia życiowa. Było jej sporo i czułam się cudownie, gdy rozpływała się po moim ciele i mnie wzmacniała. Wraz z nią nadeszły jego myśli i uczucia, dzięki czemu dowiedziałam się, że nigdy wcześniej nie zdradził swojej dziewczyny, ale oj, miał na to wielką ochotę. W tej chwili ledwo o niej pamiętał. Zbyt go pochłaniałam, żeby miał jakieś poczucie winy. Martwił się troszkę, że nie użył prezerwatywy, ale nie dość mocno, by przerwać, nie kiedy było mu tak dobrze. Zaczęłam coraz głośniej krzyczeć i czułam, że już niedługo dojdzie. Moja głowa zbliżała się niebezpiecznie blisko do wezgłowia łóżka, ale on był szalenie nakręcony. Nigdy nie miał okazji po prostu zaszaleć. Coraz mocniej i szybciej wchodził we mnie tak głęboko, jak tylko mógł. Tuż przed finałem stwierdziłam, że pora na wywołanie poczucia winy. To powodowało też poczucie winy u mnie, ale w końcu chodziło o to, by wina naznaczyła jego duszę - po to zatrudniało mnie piekło. - Czy ona tak potrafi? - wydyszałam. Był pół sekundy od orgazmu. - Czy twoja dziewczyna tak lubi? I eksplodował. W ostatniej chwili wysunął się ze mnie. Nie dlatego, co powiedziałam, ale dlatego, że uznał to za rozwiązanie problemu braku prezerwatywy. Stosunek przerywany to beznadziejna metoda antykoncepcji, ale co tam. Zadrżał i doszedł na mój brzuch. Patrzył na to z perwersyjną satysfakcją. Ale nim do tego doszło, poczułam, że mój sztylet doszedł celu. Wcześniej tak pochłaniała go żądza, że potrafił zapomnieć o swojej dziewczynie. Moje stwierdzenie przypomniało mu o niej, ale nie mógł już powstrzymać tego, co zaczął. Poczułam to ukłucie

winy, gdy spłynęły na mnie ostatnie krople jego energii życiowej. Osunął się na łóżko. Wyczerpany, z trudem łapał powietrze. Tak się kończy utrata części życia. Cokolwiek teraz czuł, pozostawało jego tajemnicą. Ponieważ na łóżku wciąż leżał ręcznik, wytarłam się nim, wstałam i podeszłam do okna. A on wciąż próbował złapać oddech. Pewnie za chwilę zaśnie. - Och - odezwałam się wesoło. - Widzę moją przyjaciółkę z kluczem. - Podniosłam z ziemi przemoczoną sukienkę i skierowałam się do drzwi. - Dzięki, że mogłam u ciebie na nią poczekać.

Rozdział 7 Masz rację - stwierdził następnego ranka Roman. - Nie podobało mi się. Byłam w łazience i prostowałam włosy żelazkiem. Układanie fryzury jak zwykła śmiertelniczka wymagało strasznie dużo zachodu, ale lubiłam wyzwania. Poza tym zawsze mogłam na koniec dopracować szczegóły. - Nie żeby to było po raz pierwszy - zauważyłam, patrząc w lustro, nie na niego. Kiedyś ci nie przeszkadzało, gdy uprawiałam seks w twojej obecności. - Naprawdę? - zapytał sucho. - No wiesz, dzięki zabawie z Govinem przestałam użalać się nad sobą. Nie żebym czuła się po tym doskonale - przyznałam. - Ale przynajmniej utrzymałam to... coś... z dala ode mnie. Poza tym to nie mogło być tak obrzydliwe jak to, co robiła Simone. - To prawda, ale teraz ten facet będzie tu w kółko przychodził pożyczyć cukru w nadziei, że znów cię zaliczy. - Dam sobie z nim radę. Mam wprawę w spławianiu facetów. - Wiem coś o tym. Rzuciłam mu wrogie spojrzenie. - Przestaniesz z tą kąśliwością od samego rana? Zachowujesz się tak, jakbyś był zazdrosny. Roman prychnął. - W życiu. Czemu miałbym być zazdrosny o kobietę, która doprowadziła do śmierci mojej siostry i próbowała nasłać na mnie siły piekła i nieba, żeby mnie wykończyły? Miał rację. - To trochę bardziej skomplikowane. - O tak. Na pewno. - Splótł ręce na piersi. - Ale może następnym razem, jak będziesz potrzebowała rozrywki, to wypożyczymy jakiś film i uprażymy popcorn w mikrofalówce, zamiast pieprzyć się z sąsiadami, co? - Masz beznadziejne upodobania, jeśli chodzi o filmy - wymamrotałam. Ale na tym zakończyliśmy rozmowę i Roman sobie poszedł. Kilka minut później usłyszałam, jak włącza telewizor. Musiałam iść do pracy, ale dopiero na popołudniową zmianę. Wstałam i wyszykowałam się wcześniej, bo chciałam odwiedzić Erika. Powinnam czuć się bezpiecznie, wiedząc, że Jerome przygląda się sprawie, a Roman jest tu dla mojej ochrony Ale zbyt wiele mnie spotkało w życiu, abym mogła w pełni komuś zaufać. A Erik był dobrym źródłem informacji.

Roman był ze mną, niewidzialny, ale sporo czasu minęło, nim zdołałam spokojnie porozmawiać z Erikiem. W sklepie byli klienci - to dobrze dla Erika, ale przecież nie mogłam z nim dyskutować o sprawach nieśmiertelnych przy ludziach. Kiedy wreszcie wyszli, skupił swoją uwagę na mnie. Wyglądał już lepiej i wyraźnie miał mniej problemów z poruszaniem się. Wciąż był słaby, ale nie aż tak jak poprzednim razem. - Widzę, że czujesz się lepiej. Uśmiechnął się szerzej. - O tak, mówiłem, że to drobnostka. Potrzeba czegoś więcej, by mnie zabić. Powiedział to spokojnie, ale zaniepokoiłam się. W jego słowach coś było, nie mogłam ustalić co dokładnie, ale zabrzmiało to tak, jakby wiedział, co go zabije. Przeszedł mnie dreszcz. Nie lubiłam myśleć o takich sprawach. Usiadłam z nim przy małym stoliku, ale podziękowałam za herbatę. - Chciałam się tylko dowiedzieć, czy udało ci się ustalić coś nowego. Tak naprawdę to przyjechałam do niego z nerwów. Wiedziałam, że gdyby cokolwiek odkrył, toby się ze mną skontaktował. - Nie, ale jak już mówiłem, dostępne dane są na tyle niejasne, że może to być wiele różnych rzeczy. - To samo powiedział Jerome. - Cieszę się, że on o tym wie. - Uśmiechnął się. - Zawsze mówiłem, że pracownicy piekła powinni być lepiej zorientowani w tych sprawach niż ja. Nie mogłam powstrzymać śmiechu. - To sprawa dyskusyjna. A ja mogę dorzucić pewne informacje, które może rozjaśnią sytuację. Szybko opisałam mu moją ostatnią przygodę i moje spostrzeżenie, że to coś pojawia się tylko wtedy, gdy mam doła. - Zupełnie... zupełnie jakby żerowało na mojej słabości. I próbowało mnie zwabić, obiecując pocieszenie. - No to proszę się nie poddawać. Gdyby Roman to powiedział, wyśmiałabym go za mówienie oczywistości. - Teraz, kiedy to tylko rozważamy, to łatwo powiedzieć, ale gdy to się dzieje... nie wiem... Tracę kontakt z rzeczywistością. Kompletnie tracę rozsądek. Właściwie to często nawet nie wiem, co się dzieje, dopóki nie przeminie. To zupełnie... jak sen. Lunatykowanie. No nie wiem. - I zawsze pojawia się jako coś na kształt drzwi? Zastanowiłam się chwilę nad tym stwierdzeniem.

- Nie wiem... mniej więcej. Nie wiem, jak to opisać. I wiem, że wciąż to powtarzam. I jak to głupio brzmi. Nie jestem pewna, czy to są drzwi, ale to coś na pewno próbuje mnie gdzieś wciągnąć. Erik zaparzył sobie herbatę i przez prawie minutę sączył ją bez słowa. - Zastanowię się nad tym wszystkim. A w tym czasie sugerowałbym... - Zawahał się. Powiem tak. Panno Kincaid, jest pani cudowna i zawsze z przyjemnością spędzam z panią czas. Jednakże jest pani też... jakby to określić... popada pani często w ponury nastrój. - Czy to uprzejmy sposób na określenie, że zawsze mam doła? - zażartowałam. - Nie... niezupełnie. Ale jeśli to coś poluje na osoby w złym stanie psychicznym, to akurat w pani mają wyjątkowo podatną ofiarę. Jeśli to możliwe, sugerowałbym unikanie ponurych nastrojów. Zastanowiłam się nad tym. Jedna z moich najlepszych przyjaciółek wychodziła za mąż za mojego byłego, w którym ja akurat znów zaczynałam się zakochiwać. Byłego, którego duszę przez przypadek skazałam na piekło i który był teraz napastowany przez innego sukuba. Moja dusza już od dawna była na usługach piekła i byłam skazana na wieczne spanie z mężczyznami, którzy bardzo często wcale mi się nie podobali. A tak, nie zapominajmy o tym, że mój współlokator miał socjopatyczne skłonności i planował mnie zabić. - Łatwiej powiedzieć, niż zrobić - odparłam. - Domyślam się - odezwał się smutno. - Ale możliwe, że to jedyna metoda, aby się przed tym ochronić. To i pani siła woli, w którą mocno wierzę. Wiara Erika we mnie podniosła mnie na duchu, mimo że reszta jego wypowiedzi nie była specjalnie odkrywcza. Podziękowałam mu za rozmowę i pojechałam do pracy, wdzięczna, że Roman zrezygnował z jakichkolwiek „dowcipnych” komentarzy. W księgarni Seth pracował w kafejce. Nigdzie nie było widać Simone, co było dodatkowym plusem. A fakt, że tego dnia Maddie miała wolne, jeszcze lepiej wpłynął na moje samopoczucie. Może niewpadanie w doła nie będzie aż tak trudne, jak mi się wydawało. - Ej, Kincaid. Doug podszedł do mnie, gdy przyklejałam ceny na książkach do wyprzedania. Większość z nich stanowiła albumy typu Kamienne łuki Toskanii czy Haft krzyżykowy dla panien młodych. Nadal nie byłam pewna, co to dokładnie jest, ale może byłoby dobrym prezentem dla Setha i Maddie. Cena była na pewno okazyjna. Obniżyliśmy ją już trzy razy i wciąż nikt nie chciał tego kupić. - Co się dzieje? - spytałam. - Mam informacje, które zatrzęsą posadami twojego świata. I sprawią, że uznasz mnie

za jeszcze wspanialszego niż dotychczas. - Odważne stwierdzenie. Zamilkł, najwyraźniej rozważając, czy właśnie go komplementowałam, czy obraziłam. - Właśnie odkryłem, że Gabrielle jest fanką Niebieskich Atłasowych Staników. - Nie posądzałam jej o to. Myślałam, że nosi wyłącznie czarną bieliznę. Doug popatrzył na mnie dziwnie. - Nie, Kincaid. Nie mówię, że je nosi, tylko że lubi ten zespół. Nie słyszałaś o nich? - Jest zespół, który nazywa się Niebieskie Atłasowe Staniki? - Pokręciłam głową. Wybacz, ale trudno jest spamiętać wszystkie grające po garażach zespoły Seattle. - Oni nie grają po garażach! To najgorętszy zespół metalowej sceny. Będą wielcy. Spróbowałam nie okazać wątpliwości. Sam Doug grał w zespole Nocny Wstęp i zawsze, gdy wspominał o jakiejś miejscowej grupie, robił to w ten sposób, jakby miała zaraz wylądować na pierwszym miejscu listy przebojów. - A co to ma wspólnego z Gabrielle? Wyraźnie zaczynałam Douga denerwować. - Jest ich wielką fanką, a jutro wieczorem mają koncert. Niestety wszystkie bilety są wyprzedane. Bardzo ją to przybiło. Mimo że go zirytowałam, w jego głosie wyraźnie przebijało zadowolenie. - No i... Rozpromienił się z dumy. - Przyjaźnię się z ich basistą i udało mi się załatwić kilka biletów. Jeśli twój kumpel Cody zaproponuje jej wyjście... Zamarłam. - Masz rację. Właśnie stałeś się jeszcze wspanialszy. - Ale ty też musisz iść, wiesz? - Ja... co? - Nie sądziłam, aby moje towarzystwo było dla nich romantycznym dodatkiem. Doug wzruszył ramionami. - Cody nie może jej zaprosić ot tak na randkę. Jeszcze nie. Wystraszyłby ją. - To jak niby ma ją zaprosić? - Ja zaproszę. Ot tak: Hej Gabby, mam kilka dodatkowych biletów na koncert. Wybierzesz się ze mną i przyjaciółmi? Nie będzie nic podejrzewać, pójdzie z nami. Cody tam będzie i voila... - No, no - stwierdziłam. - Wygląda na to, że wszystko zaplanowałeś. I zdaje się, że ona nie lubi, jak się ją nazywa Gabby. - To bardzo dobry plan. - Był wyraźnie zadowolony z siebie. - Trochę się obracałem w świecie, Kincaid. Kiedy już będziesz miała takie uwodzicielskie zdolności jak ja, to zrozumiesz.

Przewróciłam oczami. - Oby... To ile osób idzie? - Zdobyłem cztery bilety, czyli ty, ja, Cody i Gabrielle. - To brzmi niepokojąco, jak podwójna randka. Chcesz wypróbować na mnie te niesamowite uwodzicielskie zdolności? - Nie byłby to pierwszy raz. - O nie. Czy ja wyglądam na samobójcę? Ty już jesteś zajęta. - Przez moment pomyślałam o Secie, ale Doug dodał: - Nie zamierzam narażać się temu facetowi, co z tobą mieszka. No wiesz, nieźle się biję, ale ten wygląda, jakby mógł komuś pogruchotać kości. - Nawet nie masz pojęcia, jak - wymamrotałam. Jestem pewna, że Roman, który był tu gdzieś obok niewidzialny, był zachwycony. - Ale my nie jesteśmy razem, po prostu u mnie mieszka. - Na razie - odezwał się złowieszczo Doug. I zaczął się zbierać. - Idę zaprosić Gabs. A ty powiedz Cody'emu, jak wygląda sytuacja i że będziesz jego skrzydłową. Kiedy odszedł, pokręciłam głową, zastanawiając się, w co też się wpakowałam. Pomijając jego absurdalne teksty o skrzydłowych i niesamowitych umiejętnościach, to wyjście rzeczywiście mogło pomóc Cody'emu zbliżyć się do Gabrielle. Miałam tylko nadzieję, że nie dotarły do niej informacje o jego upiornym przebraniu. Zastanawiałam się też, w co się pakuję, wybierając się na Niebieskie Atłasowe Staniki. Przyzwyczaiłam się już do dziwnych alternatywnych industrialnych rytmów, w których gustował Doug, ale podejrzewałam, że ten koncert to będzie zupełnie coś innego. Jakąś godzinę później w moim biurze pojawili się niespodziewani goście. No, jeden może nie był aż tak niespodziewany. Już dawno stwierdziłam, że nawet jeśli Maddie nie musiała danego dnia pracować, to nigdy nie było pewności, czy nie przyjdzie. Nie można było liczyć na jej nieobecność, skoro jej chłopak i jej brat tak często tu bywali. Czułam się bezpieczniej, gdy nie pracowałyśmy na tę samą zmianę, ale już dawno pogodziłam się z tym, że Maddie może się zjawić w każdej chwili. Prawdziwą niespodzianką było to, że wraz z Maddie przyszła Brandy Mortensen, bratanica Setha. Miał ich pięć, a Brandy była najstarsza. Kiedy spotykałam się z Sethem, mocno przywiązałam się do dziewczynek. Moja tęsknota za dzieckiem i to, że bratanice Setha były urocze, sprawiły, że łatwo się w nich zakochałam. One też mocno się do mnie przywiązały. Oczywiście jako czternastolatka, Brandy nie byłaby zachwycona stwierdzeniem, że jest „urocza”. Stała obok Maddie, która trzymała torbę na ubrania. Brandy miała obrażoną minę. Była wyższa, niż gdy ostatnio ją widziałam. Jak w przypadku Erika, dla niej też czas płynął szybko.

- Cześć - odezwałam się, odsuwając papiery. - Co tam? - Dalszy ciąg przygotowań do ślubu - powiedziała wesoło Maddie. - Przyszłyśmy tylko po Setha. Wróciłyśmy do tamtego sklepu i kupiłam Brandy sukienkę. Ona też jest druhną. Maddie uniosła brzeg torby i pokazała taką samą sukienkę, jaką kupiła wcześniej mnie. - Co za koszmar - zwróciłam się do Brandy. - Będziemy miały takie same suknie. Uśmiechnęła się do mnie blado, ale nic nie powiedziała. - Byłyśmy też w kilku kwiaciarniach, ale nie wiem jeszcze, co kupić. Jeśli wezmę coś fioletowego, to czy nie będzie zbyt monochromatycznie? A jak wybiorę inny kolor, to może wyglądać dziwnie... - Trudne pytania - odparłam poważnie. Takie, na które nie zamierzałam odpowiadać. - Może wybrałabyś się tam ze mną i przejrzała ich propozycje? - Maddie spojrzała na mnie z tym pełnym nadziei uśmiechem, który zawsze wywoływał we mnie poczucie winy. - No nie wiem - odpowiedziałam mętnie. - To zależy od moich zajęć. - Daj znać. A na razie złapię Setha, może on będzie miał jakiś pomysł. Powodzenia, pomyślałam. Seth był beznadziejny, jeśli chodzi o podejmowanie decyzji, a już szczególnie marnie szło mu pomaganie przy ślubie. Maddie zostawiła ze mną Brandy, której posłałam szczery uśmiech. - To jak idzie? - zapytałam. - Podobały ci się zakupy? Brandy skrzyżowała ramiona na piersi i odrzuciła blond włosy na ramię. Miała na sobie obcisły podkoszulek Rocky Horror Picture Show. Doprawdy, pomyślałam. Jeszcze trochę, a zamieni się w swojego wuja. - Nie - odpowiedziała krótko. Uniosłam brwi. Z tego, co wiedziałam, to łażenie po sklepach, zwłaszcza gdy kto inny płacił za zakupy, było całkiem miłym zajęciem dla nastolatek. Może coś się ostatnio zmieniło. - Dlaczego nie? - Bo - odezwała się gwałtownie - ten ślub to jakaś farsa. Spojrzałam zaniepokojona na drzwi. - Lepiej, żeby nie słyszeli, że to mówisz. Brandy się specjalnie nie przejęła. Nie był to jeszcze gniew, ale była bliska wybuchu. - Wujek Seth nie powinien się z nią żenić. - Dlaczego nie? Spotykają się od... no, jakiegoś czasu. - To była niejako prawda, bez względu na to, czy propozycja zaręczyn wynikała z poczucia winy, czy nie. - Oświadczył się. Ona się zgodziła. I już.

- Ale ona nie jest tą, co trzeba - powiedziała stanowczo Brandy. - On powinien się ożenić z tobą. Tak, naprawdę żałowałam, że mam otwarte drzwi. - Brandy - odezwałam się cicho. - Twój wuj i ja zerwaliśmy. Tak to już jest. I ludzie muszą żyć dalej. - Ale wy nie powinniście. Byliście zakochani. - Ją też kocha. - To nie to samo. Nie sądziłam, że kiedykolwiek przeprowadzę taką rozmowę. Wiedziałam, że bratanice Setha mnie lubią, ale nie przypuszczałam, że wywarłam aż takie wrażenie. - Chodzi o to, że nie lubisz Maddie czy co? Brandy wzruszyła lekko ramionami i spojrzała w bok. - Nic do niej nie mam, ale to nie ty. Przez chwilę nic nie mówiłam. Zastanawiałam się, czy niechęć Brandy do tego ślubu wynika z tego, że woli mnie od Maddie, czy też chodziło raczej o jakiś romantyczny ideał miłości i zgodności dusz, o których tak często myślą nastolatki. - Przykro mi - powiedziałam. - Miłość w prawdziwym świecie zwykle nie wygląda tak jak w książkach. Nie zawsze ma szczęśliwe zakończenie. Ludzie się rozchodzą i idą każde w swoją stronę. To, że się kogoś kocha, nie oznacza, że nie można pokochać kogoś innego. Zadrżałam. Ta rozmowa zaczęła niepokojąco przypominać tę, którą odbyłam kiedyś z Carterem, niedługo po moim (pierwszym) rozstaniu z Sethem. - Tak nie powinno być. - Brandy upierała się przy swoim zdaniu. Niewiele później pojawili się Seth i Maddie i zabrali ją, za co byłam im wdzięczna. Naprawdę nie miałam ochoty robić za adwokata diabła i bronić małżeństwa, które mnie samej nie odpowiadało. Znów poczułam smutek, który ogarniał mnie zawsze, gdy o nich myślałam... A potem przypomniałam sobie słowa Erika. Nie poddawać się temu. Trzymać się z dala - to właśnie pakowało mnie ciągle w kłopoty. Ale jak już mówiłam, łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Musiałam skupić uwagę na czymś innym, ale jakoś nie paliłam się do kolejnej schadzki. A już na pewno nie potrzebowałam energii. - Zajmij mnie czymś - wymamrotałam, wsiadając do samochodu. - Wyprowadź mnie z równowagi swoimi dowcipami albo po prostu zdenerwuj. Nie pojawił się żaden znak wskazujący na obecność Romana - ani podpis, ani też on sam - ale odpowiedział mi cicho jego głos. - Jedź do swoich przyjaciół. Chyba idą dziś do tego baru? Musisz powiedzieć Cody'emu, że macie podwójną randkę.

- To nie jest podwójna randka - odwarknęłam. Ale Roman miał rację. Powinnam powiadomić młodego wampira o tym, co go czeka następnego dnia. Byłam też ciekawa, skąd Roman w ogóle wiedział o wyjściu. Dostałam o nim wcześniej wiadomość na pocztę głosową, ale nie sądziłam, aby Roman mógł ją usłyszeć. Albo stał naprawdę blisko, albo nefilimy miały nadludzki zmysł słuchu. No, ale biorąc pod uwagę, że tylko w połowie byli ludźmi, to kto wie. Nagle przyszła mi do głowy inna myśl dotycząca dzisiejszego spotkania, która na pewno sprawi, że zapomnę o ślubie Setha i Maddie - a także może pozwoli zlikwidować pewną niedogodność. - No to do baru - stwierdziłam. Pojechałam do Pioneer Square, historycznej dzielnicy Seattle, i znalazłam Piwnicę, bar, którego nazwa nawiązywała do jego położenia. Było to ulubione miejsce spotkań nieśmiertelnych - no, tych z piekielnych kręgów. Jako że większość aniołów nie piła - Carter był wyjątkiem - zwykle nie wysiadywały w barach. Wolały eleganckie kafejki. Z niejasnych przyczyn wiele lubiło też przesiadywać w restauracji na szczycie Kosmicznej Iglicy. Może uważały, że dzięki temu są bliżej nieba. I rzeczywiście, gdy zeszłam po schodach do Piwnicy, wyczułam podpis Cartera, a także reszty mojej paczki. Co więcej, był też dodatkowy podpis, na który miałam nadzieję. - Niech ją piekło... - mruknęłam i skierowałam się do stolika, przy którym siedzieli moi przyjaciele i Simone. Emanowała energią, którą sukuby kradną swoim ofiarom. Z przykrością musiałam stwierdzić, że jej była potężniejsza niż moja. Pocieszyłam się myślą, że pewnie zaliczyła kogoś dziś, a nie wczoraj jak ja. Hugh przesunął się, aby zrobić mi miejsce, więc przyciągnęłam sobie krzesło od stolika obok. - Nie sądziłem, że się dziś zjawisz. Skinęłam na kelnera i zamówiłam drinka z wódką. - Wiesz, że nie mogę się wam oprzeć. - Jesteś w samą porę - odezwał się Carter. Jego mina nic nie wyrażała, ale oczy błyszczały mu zawadiacko znad burbona, którego sączył. - Simone właśnie raczy nas opowieściami o podziemnej wycieczce. Słyszałaś, że sto lat temu Seattle doszczętnie spłonęło i zostało odbudowane? - Za każdym razem, gdy jestem na tej wycieczce - odpowiedziałam. Czyli jakieś dziesięć razy. Była to atrakcja turystyczna i zabierałam tam często znajomych i ofiary spoza miasta. Przyjrzałam się Simone. - Byłaś tam dzisiaj? Skinęła głową. - Uznałam, że skoro tu jestem, wypadałoby poznać miasto - wciąż mówiła tym głosem bibliotekarki, ale musiałam przyznać, że tym razem bardziej przypominała sukuba. Dekolt miała tak głęboki, że aż dziw, że jej sutki nie wystawały. Usta pomalowała wyzywającą

czerwienią, a jeśli się nie myliłam, to miała też dłuższe i bujniejsze niż poprzednio włosy. Nie mogłam zdecydować, czy wygląda jak anioł, czy panna ze Słonecznego Patrolu. A jeśli już mówimy o aniołach... Simone przysunęła swoje krzesło do Cartera tak blisko, że musiała się otrzeć o jego ramię za każdym razem, gdy sięgała po drinka. Podejrzewałam, że nogę też do niego przyciskała. Spojrzał na nią z miną, która wyrażała może uczucia, ale na pewno zainteresowanie. Byłam całkowicie przekonana, że udawane. - Uważam, że historia Seattle jest fascynująca. Jestem tu od niedawna i to wspaniale, móc się dowiedzieć czegoś nowego. Simone promieniała. Po drugiej stronie stołu Hugh zakrztusił się drinkiem. Carter był w Seattle przez kilka ostatnich wieków. To prawda, że to niezbyt długo jak na takiego nieśmiertelnego jak on, ale na pewno był tu podczas wielkiego pożaru. A biorąc pod uwagę, jak kiedyś przez pomyłkę podpalił moją choinkę, to kto wie, czy nie był też sprawcą tamtego pożaru. Przyniesiono mi drinka i upiłam duży łyk dla kurażu. - Z tego, co słyszałam, rozglądałaś się też za lokalnymi sławami - odezwałam się słodko. Simone oderwała zachwycone spojrzenie od Cartera i spojrzała na mnie, marszcząc brwi. - Nie przypominam sobie, abym spotkała jakieś sławy. - To zależy - odparłam, uśmiechając się jak idiotka. - Jak zdefiniujesz „sławę”. Jak dla mnie autorzy bestsellerów to sławy. Ostatnio z jednym rozmawiałaś. Cody, Hugh i Peter natychmiast zaczęli się nam przysłuchiwać. Damską kłótnię wyczuwali na kilometr i na pewno liczyli na to, że skoczymy sobie do oczu. - A to - mruknęła lekceważąco. - Myślałam, że chodzi ci o jakiegoś aktora albo co. Tak, mam go na oku. Jeden z wielu. Całkiem słodki. I dość przystojny. - To mój przyjaciel. - Wciąż mówiłam pogodnym tonem, ale w jej oczach widziałam, że jest świadoma wzrastającego napięcia. - Och, gram fair - oświadczyła, wzruszając ramionami. - I co ci zależy? Już i tak ma naznaczoną duszę. Nie jest aż tak cenną zdobyczą. Nie, żebym mogła mu wiele zaszkodzić. To akurat nie była prawda. Może i Seth był teraz skazany na piekło, ale wciąż mógł odkupić swoje grzechy, nawet jeśli miał niewielkie szanse. Ale gdyby jakimś cudem Simone udało się go namówić do ponownej zdrady Maddie, jego dusza pociemniałaby bardziej i nie miałby już szans na niebo. Poza tym, pomijając sprawę grzechu, skróciłoby to jego życie, a temu byłam zdecydowanie przeciwna.

- Czyli to po prostu przypadkowy facet? - spytałam. Przestałam być uprzejma. Ona też. Nudna Simone nie była tak głupia, jaką udawała. - Fakt, że jest to mój przyjaciel i ktoś, z kimś się kiedyś spotykałam, nie ma dla ciebie znaczenia? - Mówisz o tym tak, jakbym chciała ci zrobić na złość. Nawet cię nie znam. Jestem tu po prostu na wakacjach. A zaliczanie facetów to część naszego życia i w odróżnieniu od tamtych nie masz żadnej kontroli nad terytorium. - Skinęła w stronę wampirów, które miały bardzo dokładnie określone tereny łowieckie. - No chyba - dodała z uśmiechem - że masz jakiś układ z Jerome'em. Nie miałam. Co więcej, mój szef jasno powiedział, że kompletnie go nie obchodzi, co się stanie z Sethem. - Nie, ale myślałam, że kiedy odwiedza się czyjeś miasto, to wypadałoby z czystej przyzwoitości tego nie robić. Tak byłoby milej. - Znów się uśmiechnęłam, tym razem lodowato. - I tobie też zapewniło miły pobyt. Może użycie jej ulubionego przymiotnika sprawi, że wreszcie załapie, co do niej mówię. Simone zesztywniała, skupiając na mnie całą swoją uwagę. - A co to? Groźba, że jak się nie wycofam, to coś mi zrobisz? Wzruszyłam ramionami i dokończyłam drinka. - Tylko przyjacielska sugestia. Wstała i zarzuciła sobie torebkę na ramię z takim rozmachem, że prawie trafiła Cartera w głowę. Najwyraźniej stracił jej zainteresowanie. Przynajmniej na razie. - Nie zamierzam tu siedzieć i słuchać marnie zawoalowanych gróźb. Zwłaszcza dotyczących zupełnie nieistotnych facetów. Jak będę go chciała, to go sobie wezmę. - Będziemy tęsknić - wymamrotałam, gdy odchodziła. - Och - odezwał się zadowolony Hugh. - Nie ma nic lepszego jak walki sukubów. Dynastia przy tym wysiada. Tawny rozwaliłabyś momentalnie, ale Simone to już wyzwanie. - Nie sądzę - odpowiedziałam. - Z Sethem pójdzie jej równie dobrze jak z Carterem. Carter uniósł brew, najwyraźniej nie zgadzając się z moim stwierdzeniem. - Podrywa Setha? - zdziwił się Cody. - Tak. Na nieśmiałą, zapatrzoną w idola fankę. - A czy ty przypadkiem nie zdobyłaś go w ten sam sposób? - zauważył Peter. Rzuciłam mu mordercze spojrzenie. - To nieistotne. I tak na niego nie zadziała. - To co się martwisz? - zapytał złośliwie Hugh. - Bo lepiej zapobiegać... nieważne - jęknęłam. - Muszę się napić. Najwyraźniej Hugh i

wampiry nieźle bawiła ta sytuacja i nie przejmowali się za bardzo. Chyba też uważali, że Seth nie da się złamać. Po prostu podobało im się, jak zirytowałam drugiego sukuba. Niestety to pewnie tylko sprawi, że Simone jeszcze bardziej będzie się starała dopiąć celu. Po kolejnych dwóch drinkach postanowiłam wrócić do domu. Byłam dość wkurzona, żeby nie obawiać się śpiewu syreny. Zanim wyszłam, poinformowałam Cody'ego o jego jutrzejszej randce. Oczywiście natychmiast wpadł w panikę. - Co? Nie... nie mogę. Co ja jej powiem? Co zrobię? - Prawdę mówiąc, mój drogi... - zaczął Hugh cicho. - Dasz sobie radę - wpadłam mu w słowo. - Po prostu przestań panikować i bądź sobą. - To brzmi jak podwójna randka - odezwał się Peter. - Mogę zdobyć więcej czarnej farby. - Nie - warknęłam. - Nawet o tym nie myśl. We włosach Cody'ego wciąż widać było ciemniejsze pasemka. - Ubierz się tak jak dziś. Spotkamy się w klubie. Zaczęłam się odwracać, gdy coś przyszło mi do głowy. - Carter, możemy zamienić kilka słów? Usta mu lekko zadrżały. Ale trudno powiedzieć, czy była to oznaka zaskoczenia. - Dla ciebie wszystko, córo Lilith. Wyszliśmy z baru i stanęliśmy w tłumie ludzi bawiących się w Pioneer Square. Gdy tylko opuściliśmy strefę zakazu palenia, Carter zapalił papierosa. - Jeśli jesteś zazdrosna o mój związek z Simone - odezwał się - to zapewniam, że jesteśmy tylko przyjaciółmi. - Och, przestań. Wiesz, że nie o to chodzi. Ona kłamała, prawda? O tym, że Seth to przypadkowy facet? Carter zaciągnął się głęboko, zastanawiając się nad odpowiedzią. Anioły potrafiły stwierdzić, czy ktoś kłamał. - Tak. Ale zdawała się szczera, gdy powiedziała, że i tak się nim zajmie. Skrzywiłam się. - Dlaczego? Dlaczego akurat Seth? Czy ona w ten sposób chce mi dowieść swojej wyższości? - Nie wiem. Sukuby... i w ogóle kobiety to dla mnie zagadka. - Jerome myślał wcześniej, że przyjechała szpiegować. Kazał ją śledzić Romanowi, ale nic z tego nie wynikło. Nikomu nie raportowała swoich spostrzeżeń ani nic. Więc odwołał Romana... - zamilkłam, nagle patrząc na te wydarzenia pod innym kątem. - Ale dopiero wtedy, gdy powiedziałam, że Simone podrywa Setha. Zdaje mi się, że dopiero wtedy

postanowił odwołać Romana. Uznał, że należy ją zostawić samej sobie. - Ach tak? - Carter znów zaciągnął się papierosem, ale widziałam, że poważnie się zastanawia. - Co? - Tak tylko myślę - odpowiedział. Półprawda, jakże typowa dla aniołów. - A czy Jerome zrobił potem coś jeszcze? - Tak, zlecił Romanowi pilnowanie mnie. - Dlaczego? - To stwierdzenie musiało go zaskoczyć. Najwyraźniej ostatnio Jerome i Carter nie mieli okazji spotkać się na pogaduszki. Opowiedziałam aniołowi o moich ostatnich przygodach. - To dziwne - zgodził się. - Wiesz, co to może być? - Jest kilka możliwości - rzucił nonszalancko, ale wiedziałam, że temat go zainteresował, a może nawet zaniepokoił. Westchnęłam. - Wolałabym, żebyście przestali to powtarzać. To mi specjalnie nie pomaga. - Ja ci pomogę - powiedział i zgasił papierosa. - Będę śledzić Simone. Tego się zupełnie nie spodziewałam. - Ale czemu? Powstrzymasz ją przed nastawaniem na Setha? Rozbawiłam go tym stwierdzeniem. - Wiesz, że nie mogę mieszać się w te sprawy. Ale jestem ciekaw zachowań Simone. Ogarnęło mnie znów to dziwne uczucie, które męczyło mnie od chwili, kiedy poznałam Setha, a Carter zaczął brać czynny udział w moim życiu. - Dlaczego? Czemu tak bardzo interesujesz się Sethem? Zawsze cię ciekawiło, co robi i jak nam się wiedzie. - Ciekawi mnie proces tworzenia wielkiego artysty. To interesujące. - Znów półprawda. - Jak zawsze odpowiedział mi na pytanie, tak naprawdę nie odpowiadając. Zaskoczyła mnie desperacja, jaka pojawiła się w moim głosie, gdy znów się odezwałam. - Mówię poważnie. Dlaczego, Carter? Czemu Seth, i moje relacje z nim, tak cię interesują? Pogłaskał mnie po policzku. - Masz poważniejsze sprawy na głowie niż zastanawianie się nad zachowaniem ciekawskiego anioła. Poza tym chyba czułabyś się lepiej, gdyby ktoś zdawał ci relację z poczynań Simone? - No, tak... - zgodziłam się. - Ale...

- No to ustalone. Nie musisz dziękować. Odwrócił się na pięcie i zniknął w tłumie. Nie próbowałam go nawet gonić, bo pewnie dosłownie zniknął, gdy akurat nikt na niego nie patrzył. Znów westchnęłam. Cholerne anioły.

Rozdział 8 Świadomość, że Carter pilnuje Simone, poprawiła mi trochę nastrój. Ale w Carterze było coś, co wyprowadzało mnie z równowagi, gdy zaczynał interesować się Sethem, a w gruncie rzeczy ogólnie moim życiem uczuciowym. Był zbyt zainteresowany. Przyzwyczaiłam się, że kolegował się z moimi przyjaciółmi, ale czasem zastanawiałam się, czy to przypadkiem nie jakaś sztuczka z jego strony. Niebo, tak samo jak i my, miało swoje zadania, a ich motywy były często znacznie trudniejsze do ustalenia niż nasze. Następnego dnia pracowałam na poranną zmianę. Cały dzień upłynął mi bezboleśnie i dopiero dziesięć minut przed moim wyjściem Doug przyszedł ze złymi wieściami. - Kincaid, nie mogę dziś z wami iść. Zaskoczona, uniosłam wzrok znad papierów. - Co? Wzruszył ramionami, wciąż trzymając się blisko drzwi do mojego biura. Pracowaliśmy dziś na tę samą zmianę i miałam wrażenie, że z rozmysłem czekał do tej pory, aby oszczędzić sobie kilku godzin awantur. Zupełnie jak przy zwalnianiu ludzi, którym mówi się, że stracili posadę, dopiero w piątek po południu. - Bo wiesz, spotkałem pewną dziewczynę... i nie mogę odwołać randki. Słuchaj... ona jest niesamowita! Ma ciało... - Nie musisz zagłębiać się w szczegóły - przerwałam mu. - Nie możesz po prostu wziąć jej zamiast mnie? Cody naprawdę zapalił się do tego pomysłu. Będzie bardzo rozczarowany, jeśli teraz wszystko odwołamy. - Nie ma potrzeby. Po prostu idźcie beze mnie. I nie mogę jej tam zabrać zamiast ciebie: Cody cię potrzebuje. Jęknęłam. - No dobra, ale nie będziemy już grupą, zacznę robić za piąte koło u wozu. - No to weźcie jeszcze kogoś. I w tym momencie obok Douga pojawiła się Maddie. Właśnie przejmowała jego zmianę. - Gdzie? Aż skręcało mnie w środku, gdy to mówiłam, ale naprawdę nie chciałam iść tylko z Codym i Gabrielle. - Chcesz się wybrać na... ehm... koncert metalowy dziś wieczorem? Przynajmniej obecność jeszcze jednej kobiety rozwieje wątpliwości co do podwójnej randki. Najwyraźniej nie takiego zaproszenia oczekiwała. - Och, chętnie... tylko że muszę zamknąć księgarnię... no a potem jestem już umówiona. - Miałam poważne wątpliwości, co do tego „chętnie”, a także co do spotkania. Metal po prostu nie był w typie Maddie. Nagle rozpromieniła się. - Ale wiecie co? Weźcie

Setha! - Ja... co? - zapytałam. - Mortensena? - Doug był równie zaskoczony jak ja. - Nie sądzę, aby mu się spodobało - odezwałam się z pewną niechęcią. Prawdę mówiąc, wiedziałam, że to nie w jego stylu. - No właśnie - zgodził się ze mną Doug. - To nie jest najlepszy pomysł. Pohamowałam grymas, który cisnął mi się na usta po słowach Douga. Biorąc pod uwagę, jak bardzo chciał się wykręcić z tego spotkania i spotkać ze swoją niesamowitą dziewczyną, sądziłam, że zgodzi się na każde zastępstwo. Ale Maddie nie załapała sugestii. - Nie, naprawdę. Od wieków siedzi wciąż nad tą książką i myślę, że wyjście dobrze mu zrobi. Chyba przygotowania do ślubu go stresują. Tak, nie tylko jego. - Och, nie chcę... ehm... wyciągać go z bezpiecznej strefy - odezwałam się nieprzekonująco. Roześmiała się. - Jak już mówiłam, dobrze mu to zrobi. Spytam go od razu. I zniknęła, zanim któreś z nas zdążyło zaprotestować. Zapadła cisza. - No - odezwał się w końcu Doug. - Ona potrafi Setha namówić prawie do wszystkiego. To chyba sprawa jest załatwiona. - Na to wygląda. - Odszedł, a ja zaczęłam się zastanawiać, czemu żadne z nas nie było zachwycone tym pomysłem. Znów wszystko wyglądało jak podwójna randka, a mnie było jeszcze do tego głupio, że Maddie tak bardzo nam ufa. Z drugiej strony, niejako lepszej, podejrzewałam, że Simone miała małe szanse na pojawienie się na koncercie i „uwiedzenie” Setha. 'lak jak podejrzewał Doug, Maddie udało się przekonać Setha. Impreza zaczynała się późno, więc ustaliliśmy, że spotkamy się przed klubem około wpół do jedenastej, żebym mogła rozdać bilety. Kiedy już wszyscy byliśmy na miejscu, spojrzałam na twarze moich towarzyszy, zastanawiając się, czy sytuacja jest komiczna, czy raczej tragiczna. Seth znów odwracał wzrok, najwyraźniej źle się czując w obecnym położeniu. Cody był jeszcze bledszy niż zwykle i gotowy w każdej chwili dać nogę. Prawdę mówiąc, nie zdziwiłabym się, gdyby obaj panowie zaplanowali ucieczkę. Gabrielle jako jedyna wyglądała na zachwyconą koncertem, aż oczy jej błyszczały z radości. I tylko ona była odpowiednio ubrana - cała na czarno, z włosami postawionymi na żel i bardzo intensywnym makijażem. Cody i Seth ubrali się jak zwykle, a ja wpasowałam się gdzieś pośrodku - czarne dżinsy i obcisły czarny top, a do tego ciężka srebrna biżuteria. Ale

wyraźnie wyglądałam zbyt szykownie jak na ten klub. - Dzięki, że pozwoliliście mi iść z wami - odezwała się Gabrielle. - Nie wiedziałam, że lubicie Niebieskie Atłasowe Staniki. - A czego tu nie lubić? - zapytał niewinnie Seth. Odwróciłam wzrok, aby nie wybuchnąć śmiechem. Rozdałam bilety i skierowaliśmy się do klubu, otoczeni tłumem, który w razie zamieszek wolałabym mieć po swojej stronie. Udało nam się zdobyć wysoki stolik z tyłu klubu. Oznaczało to co prawda, że nie będziemy mieli możliwości usiąść, ale przynajmniej było gdzie odstawić drinki. - Zaproponuj jej coś do picia - wysyczałam do Cody'ego. Granie Cyrano dla wampira miało tę zaletę, że mogłam mówić tak cicho, by Gabrielle nie mogła mnie usłyszeć, a jego hiperczuły słuch i tak wychwytywał moje słowa. Hałas w pomieszczeniu, nawet przed rozpoczęciem koncertu, stanowił dodatkowe zagłuszenie. Cody posłuchał mnie, a kiedy Gabrielle zaczęła wygrzebywać pieniądze, powiedział, że pierwsza kolejka jest na jego koszt. Uśmiech, który mu posłała, musiał poprawić mu humor. Seth nachylił mi się do ucha. Stał naprzeciwko mnie i Gabrielle, ale ona była zbyt pochłonięta rozglądaniem się wokół, aby nas zauważyć. - To jest tak szalone, że nawet może się udać - wymruczał. - Nie bądź taki pewny - odpowiedziałam, starając się nie myśleć o tym, jak blisko mnie się znajduje. - Noc jeszcze młoda. Jest mnóstwo czasu na najróżniejsze wpadki. Uśmiechnął się. - Ale to chyba twoja specjalność, prawda? - Niestety tak. Cody wrócił z drinkami, zaskarbiając sobie tym samym jeszcze więcej uznania u Gabrielle. Nie przejawiała wobec niego żadnego zainteresowania natury romantycznej, ale przynajmniej wiedziała, że istnieje. Wciąż uważałam, że nie powinien przesadzać z wizerunkiem wampirzogockim, ale musieliśmy popracować nad tym, aby przestała uważać go za „zwykłego”. - Porozmawiaj z nią - wyszeptałam. Stanął znów między mną i Gabrielle. - Jak zaczną grać, nie będziecie w stanie. - A co mam powiedzieć? Seth usłyszał jego słowa i nachylił się nade mną. Żałowałam, że miałam na sobie tak skąpe ubranie. Jego ramię ocierające się o moją nagą skórę sprawiło, że przeszył mnie dreszcz. - Zapytaj, czy już kiedyś widziała ich na żywo - zasugerował Seth. - Jeśli powie, że nie, opowiedz jej, jak raz ich widziałeś ... no nie wiem... na jakimś prywatnym przyjęciu. A

jeśli ich widziała, zapytaj, jakie miała wrażenia. Cody skinął niepewnie. Nachylił się do niej i mimo że wychwytywałam tylko fragmenty ich rozmowy, widać było, że dziewczyna się ożywiła. Przysunęłam się do Setha. - Od kiedy to jesteś ekspertem w podrywaniu? - zapytałam zadziwiona. - Tak postąpiłby O'Neill. Parsknęłam śmiechem. - Uważasz, że bohater powieści zna sposób na rozwiązanie problemów miłosnych Cody'ego? - Życie naśladuje sztukę, a sztuka życie. - To stwierdzenie jest idiotyczne. A poza tym nigdy nie widziałam, żebyś ty się do niego stosował. - No cóż, to O'Neill zasugerował. Mam wielu bohaterów, z których wiedzy mogę czerpać. - To zabawne, ale jakoś nie przypominam sobie żadnych introwertycznych jąkających się pisarzy w twoich powieściach. - Nie jąkam się - odparł, ale w jego głosie słyszałam lekki śmiech. - Poza tym może ktoś taki znajdzie się w nowej serii? - Ooch... - westchnęłam, naśladując jego teatralny ton. - Cóż to za „może”? Myślałam, że już wszystko wymyśliłeś do tego wspaniałego nowego pomysłu. - Owszem. Ale zawsze mogę coś jeszcze ulepszyć. - Oczywiście, introwertyczni pisarze zawsze świetnie ubarwiają akcję. - No właśnie. Roześmiałam się, po czym przypomniałam sobie, że miałam pomagać Cody'emu, ale dawał sobie radę sam i rozmawiał z Gabrielle, więc uznałam, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Odwróciłam się z powrotem do Setha. - Czy to znaczy, że wymyśliłeś, jak zakończą się losy Cady i O'Neilla? - Nie. - Mimo nagle zmarszczonych brwi wciąż był w dobrym humorze. - Ale niedługo będę musiał... Jego słowa zniknęły w rozrywającym uszy skrzeku gitary. Niebieskie Atłasowe Staniki weszły na scenę, podczas gdy ja rozmawiałam (flirtowałam?) z Sethem. Nie cierpię stereotypów, ale powiem szczerze - ci tutaj wyglądali dokładnie tak, jak można się było spodziewać po grupie metalowej złożonej z samych facetów. Czarne ubrania, kolczyki i ekstremalne podejście do włosów - albo zgolone na łyso, albo strasznie długie. Jedyne, co ich wyróżniało to, no cóż, niebieskie atłasowe bardotki włożone na koszulki. Mimo ogłuszającej muzyki usłyszałam Gabrielle wykrzykującą „o Boże!” Twarz jej jaśniała ze szczęścia, a kiedy Cody powiedział jej coś do ucha, uśmiechnęła się jeszcze szerzej i zaczęła szybko kiwać głową w stronę grupy. Uznałam, że Cody pewnie potwierdził, że są świetni. Muzyka

sprawiła, że musieliśmy się z Sethem nachylić, aby móc dalej rozmawiać. - Wiesz - odezwał się - jestem prawie pewien, że basista wypchał sobie czymś stanik. - Nie - odparłam. - To push-up, tylko tak wygląda. Mogą zdziałać cuda dla dekoltu. Biorąc wszystko pod uwagę, Niebieskie Atłasowe Staniki nie były takie złe. Metal nie był moim ulubionym rodzajem muzyki, ale byłam otwarta na różne style. Nasze położenie i szalone wydarzenia wieczoru sprawiły, że mieliśmy z Sethem wiele tematów do żartów. I opuściliśmy klub w doskonałych humorach. - To było niesamowite! - wykrzyknęła Gabrielle. - Naprawdę jestem wam bardzo wdzięczna, że wzięliście mnie z sobą. - Nie ma sprawy - odpowiedziałam. W uszach mi dźwięczało i nie byłam pewna, czy przypadkiem wciąż nie krzyczę. - Myślę, że to był najlepszy koncert, na jakim kiedykolwiek byłem - odezwał się poważnie Cody. Gabrielle złapała go za rękaw, aż mu oczy wyszły na wierzch. - No właśnie! Która piosenka podobała ci się najbardziej? Cisza. - Mnie ta, w której wciąż powtarzali „moje apokaliptyczne łuski spalą twoją pocztę” powiedział poważnie Seth. - O tak. To jedna z ich najlepszych - odpowiedziała. - Nazywa się Pieprzyć sklejką. - To moja ulubiona - dodał Cody. Jakoś nie bardzo wierzyłam, że usłyszał dziś cokolwiek z koncertu. Był skupiony wyłącznie na Gabrielle. Dokładnie w tym samym momencie ja i Seth spojrzeliśmy na siebie i wymieniliśmy sekretne uśmiechy, oboje rozbawieni zauroczeniem Cody'ego. Mnie aż tak bardzo nie dotknęło, jak jego, ale kiedy w końcu się rozeszliśmy, też szłam lekko jak piórko. - Bardzo ciekawa noc - odezwał się Roman, gdy dotarliśmy do domu. Był z nami incognito. - Myślę, że Cody ma jakieś szanse. - Może - odpowiedziałam. - Na pewno jest zakochany po uszy, natomiast ona jest tylko trochę zainteresowana. Ale przynajmniej w przyjacielski sposób. Roman zaczął myszkować w kuchni i nałożył sobie miskę płatków dla dzieci. - Nie on jeden jest tu zakochany. Westchnęłam i padłam na kanapę. - Daj sobie spokój, dobrze? Wszyscy doskonale wiemy, że jeszcze daleka droga, nim wybiję sobie Setha z głowy. Roman spojrzał na mnie przebiegle. - Nie mówiłem o tobie. Zagapiłam się na niego, podczas gdy mój przymulony wódką mózg próbował przeanalizować dane. - Ej... mówisz o Secie? Jemu już przeszło. - Mój Boże, Georgino. Jak możesz się tak łudzić?

- Żeni się. - To nic nie znaczy. Gdyby tak było, to faceci nie łapaliby rzeżączki podczas wieczorów kawalerskich. - Ale on naprawdę kocha Maddie. Bez względu na to, co myślisz o jego uczuciach, gdy ożeni się z Maddie, będzie poza moim zasięgiem. - Sam fakt, że się spotykają, powinien oznaczać, że jest poza twoim zasięgiem, ale dowody sprzed kilku miesięcy świadczą o czymś zupełnie innym. Skrzywiłam się i zsunęłam buty. - Nie wspominaj o tym. I tak czuję się z tym niezwykle źle. On też. Jeśli zamierzasz się ze mnie wyśmiewać, to idę do łóżka. Ale ku mojemu zaskoczeniu, Roman nie miał tej jakże typowej dla niego drwiącej miny. Patrzył na mnie poważnie, a jego twarz wyrażała, prawie, niepokój. - Nie chcę się z ciebie wyśmiewać. Stwierdzam tylko fakty. Bez względu na to, co się dzieje, ty i Seth nie jesteście w stanie trzymać się od siebie z daleka. Powinnaś poprosić o przeniesienie. - Co? Z Seattle? - zapytałam zszokowana. - Ale ja kocham to miejsce. - Zakochasz się w innym. Naprawdę, to jedyny sposób, abyś mogła zacząć dalej żyć. Jedyny, abyście oboje mogli żyć normalnie. W tej chwili widujesz go codziennie, czego przykładem był dzisiejszy wieczór. Zerwał z tobą, a potem ty z nim, dla jakiegoś „wyższego dobra”. Ale jeśli dalej będziecie przebywać blisko siebie, to nie będzie miało znaczenia. Żadne z was się nie wyleczy. Po prostu codziennie będzie ci pękać serce. Tak mnie zatkało, że przez kilka chwil nie byłam mu w stanie odpowiedzieć. Znów naszła mnie ta myśl - koła i koła. - Ja... czemu to mówisz? Dlaczego ci na tym zależy? - Bo już widzę, jak to się dzieje. Codziennie pęka ci serce, a ja nie mogę na to patrzeć. Znów zaniemówiłam. - Myślałam... myślałam, że mnie nienawidzisz. Myślałam, że chcesz mnie zniszczyć. Skończył płatki i odstawił miskę. Nie miałam siły, aby odpędzić koty. - Wcale cię nie nienawidzę, Georgino - odpowiedział zmęczonym tonem. - Czy boli mnie to, co stało się z Heleną? Oczywiście. Czy boli mnie to, że okłamałaś mnie, mówiąc, że mnie kochasz? Tak. Czy chcę się zemścić? Może. Powiem szczerze, że moje uczucia codziennie się zmieniają. Czasami pragnę, aby stało ci się coś strasznego. Czasami... no cóż... wiem, że zrobiłaś to z powodu błędnego poczucia... no nie wiem. Myślałaś, że robisz to, co powinnaś.

Chciałam mu powiedzieć, że kochałam go, w pewien sposób. Ale teraz niewiele by to pewnie dało. - No cóż, patrzenie na całą tę sytuację z Sethem pozwala ci obserwować wiele „strasznych rzeczy”, które mi się przydarzają. - Nie. Tb mi się nie podoba. Jak już mówiłem, wołałbym, abyś stąd wyjechała i zaczęła nowe życie. Za każdym razem, gdy cię teraz widzę, to jakbym... jakbym patrzył, jak umierasz. Raz za razem. Wstałam. Nagle zapragnęłam położyć się spać. - Tak - odezwałam się cicho. - Mniej więcej tak się czuję. - Zawahałam się. - Dzięki, że mnie wysłuchałeś. I za zrozumienie. - Nie ma sprawy - odpowiedział. To też mnie zaskoczyło. Uświadomiłam sobie, że jakoś w ciągu tych kilku szalonych miesięcy Roman i ja znów staliśmy się przyjaciółmi. - Naprawdę nie chcę cię o to prosić, ale... no cóż, biorąc pod uwagę, że nie najlepiej idzie mi dziś utrzymywanie dobrego nastroju... zgodziłbyś się... Też wstał. - Tak. Będę obserwował, jak śpisz. O ile nie masz nic przeciwko podglądaczom. - Myślę, że to dobra wymiana. - Uśmiechnęłam się. - Dzięki. I może to wina wódki, ale podeszłam do niego i go uścisnęłam. Przez moment stał sztywny, najwyraźniej zaskoczony moim zachowaniem, po czym rozluźnił się i mnie objął. Oparłam głowę o jego klatkę piersiową, czerpiąc drobną przyjemność z tego, że obejmuje mnie ktoś ciepły i żywy, kto nie jest zarazem obcy. Pachniał tak, jak pamiętałam, czystym, ostrym zapachem wody kolońskiej, który otaczał mnie zupełnie inaczej niż drzewny zapach Setha. Pomyślałam właśnie, że powinnam się odsunąć, gdy odezwał się głos. - Czy w czymś przeszkadzam? Wyrwałam się z objęć Romana i ujrzałam Cartera stojącego ze skrzyżowanymi ramionami na środku salonu. Uniósł jedną brew. Roman był chyba równie zaskoczony, bo cofnął się o kilka kroków, stając jak najdalej ode mnie. - Czy ty nigdy nie pukasz? - zapytałam. - Nie byłem pewien, czy zareagujesz - odpowiedział wesoło Carter. - Zwłaszcza biorąc pod uwagę wiadomości, które przynoszę. Jęknęłam. - Szybko. Czy to ma coś wspólnego z Simone? Skinął głową. - Obawiam się, że tak. Znów się spotkała z Sethem.

Rozdział 9 Nie mogła! - wykrzyknęłam. - Był przez całą noc ze mną. - Tylko do końca koncertu - zauważył Roman. - Wiesz, myślę, że ta grupa rzeczywiście może zrobić karierę. Jakiekolwiek ciepłe uczucia, które przejawiał chwilę wcześniej, zniknęły wraz z pojawieniem się Cartera. - Simone siedziała w otwartej całą dobę kafejce - odezwał się Carter. - Seth poszedł tam po... co mówiłaś? Byliście na koncercie? - Tak - odpowiedziałam. - Niebieskie Atłasowe Staniki. Anioł skinął głową do Romana. - Ci chłopcy są świetni. - Hej, możemy trzymać się tematu? - Spojrzałam na nich zabójczym wzrokiem. - Co się stało z Sethem i Simone? Carter wzruszył ramionami. - To co zwykle. Tyle że tym razem to on ją zauważył. Ona siedziała i czytała książkę, nie podniosła wzroku, dopóki do niej nie podszedł. - Niezłe zagranie - stwierdziłam. - Zmusza go do wejścia w rolę myśliwego. - Nie sądzę, aby Seth był kiedykolwiek myśliwym - zaczął rozważania Carter - po prostu musiał zrobić pierwszy krok, jeśli chciał być uprzejmy. Podczas naszego krótkiego romansu kochaliśmy się z Sethem tak delikatnie i słodko, że poeci szlochaliby nad pięknością tego związku. Innym razem uprawialiśmy tak wyuzdany seks, że Carter musiałby zmienić zdanie co do Setha, gdyby tylko o tym wiedział. - A potem? - zapytałam. - Tak jak mówiłem, to samo. Porozmawiali o różnych sprawach, wiele tematów było dla Setha interesujących. Wygląda na to, że musiała zebrać na jego temat sporo informacji. - Cholera, pięknie. - Opadłam na kanapę i natychmiast poderwałam się na nogi. - Idę tam i... - Nie ma ich - przerwał mi Carter. - Poszli w dwie różne strony. A potem poderwała jakiegoś faceta i uznałem, że na mnie już czas. - Szczęściarz - warknął Roman. - Nie masz pojęcia, jakie świństwa musiałem oglądać. Przez twarz Cartera przebiegi uśmiech, po czym odwrócił się znów do mnie. - Konfrontacja z nią nie ma sensu. Już raz to zrobiłaś i nic nie osiągnęłaś. Zakładam, że tym razem byłoby dokładnie tak samo. Pewnie miał rację. Starcie z sukubem było do niczego. Mogłam walnąć Hugh albo

wampira, a wtedy mimo szybkości, z jaką nieśmiertelni wracają do zdrowia, mieliby podbite oko przynajmniej przez kilka godzin, a gdybym się bardziej postarała, to nawet dłużej. Ale z sukubem? Mogłabym ją stłuc na kwaśne jabłko, a ona i tak przybrałaby zdrowe ciało. A co do potyczek słownych... biorąc pod uwagę, że nie miałam tak naprawdę żadnej przewagi, tylko bym ją bardziej zachęciła do działania, a moi przyjaciele mieliby zabawę, obserwując kłótnię dwóch bab. - No cóż - odezwałam się do Romana. - Jestem teraz tak wkurzona, że chyba nie musisz iść ze mną do łóżka. Carter znów uniósł brwi. - To znaczy, że nie musi obserwować, jak śpię - wyjaśniłam. - Wcześniej byłam w raczej ponurym nastroju i obawialiśmy się, że moje tajemnicze... zjawisko... może się znów pojawić. - Skąd ponurość? - zapytał Carter. Pytanie miało zabrzmieć niewinnie, ale mnie nie nabrał. Nawet jeśli nie był na koncercie, nietrudno było się domyślić, co mnie gnębi. - To długa historia. Te srebrnoszare oczy wbiły się we mnie, aż odwróciłam wzrok. Nie cierpiałam, gdy tak robił. Czułam się wtedy tak, jakby zaglądał mi w duszę. Tam nawet ja nie miałam odwagi zajrzeć, a co dopiero pozwalać na to innym. Spróbowałam zmienić temat. - Wiesz, zastanawiałam się nad tym, co się dzieje... ta siła czy pieśń syreny, czy co to jest. To nie jest tak jak z Nyx, ale też ma jakiś związek ze snem, wiesz? To znaczy, na pewno powoduje, że lunatykuję. Myślisz, że mogła wrócić? - Nie - odpowiedział Carter. - Na pewno jest zamknięta. Sam sprawdzałem. - Naprawdę? - Naprawdę. Nie zadałam oczywistego pytania. Czy Carter zrobił to dla mnie? To znaczy... sprawdzenie, co się dzieje z Nyx, pewnie nie było dla niego zbyt trudne. Pewnie po prostu zapytał znajomego anioła, który zapytał innego anioła... itd. Ale mimo to sprawa mnie zastanawiała. Po co miał tyle dla mnie robić? Czemu to sprawdził? Po co śledził Simone? Jego mina sugerowała, że odgadł moje myśli, a tego nie cierpiałam. - Dzięki - stwierdziłam. - Ale myślę, że teraz pójdę do łóżka. - A ja - odparł Carter - idę się napić. - Skończyłeś z Simone? - zapytał Roman. Carter machnął ręką. - Przynajmniej na dziś. Znajdę ją jutro rano. - Powiedziałabym, że obijasz się jako szpieg - zauważyłam, aczkolwiek doskonale rozumiałam, dlaczego nie chciał teraz podglądać tamtego sukuba. Odpowiedział mi tylko uśmiechem i zniknął.

- To co teraz? - zaczęłam się głośno zastanawiać. - Teraz - odpowiedział Roman - ty idziesz się wyspać, abym jutro mógł spędzić kolejny fascynujący dzień, słuchając, jak wyszukujesz książki dla ludzi, którym podobał się Kod Leonarda da Vinci. - Oboje wiemy, że to kochasz - odpowiedziałam, kierując się do sypialni. - Na pewno nie chcesz towarzystwa? Odwróciłam się do niego i przyjrzałam jego twarzy, tym cudownym rysom i oczom niebieskozielonym jak Morze Śródziemne z czasów mojego dzieciństwa. Patrzył na mnie pytająco, a usta wykrzywiał mu uśmiech. Nie byłam pewna, czy żartował ani co tak naprawdę miał na myśli. - Na pewno. Stwierdzenie było trochę na wyrost, ale noc minęła mi spokojnie, potwierdzając teorię, że to coś celuje w mój ponury nastrój. W związku z tym rano obudziłam się w dobrym humorze i w dobrym humorze poszłam do pracy. Nawet ubrałam się na żółto, aby dodatkowo poprawić sobie nastrój i przywitałam się z moimi współpracownikami tak wesoło, że aż Doug zaczął mnie wypytywać, czego się nałykałam i czy się z nim podzielę. Ale wszystko to mi przeszło, gdy idąc w stronę działu z literaturą science fiction, poczułam coś wysoce niemiłego - podpis nieśmiertelnego. I to sukuba. Doskonale wiedziałam, którego. Odwróciłam się na pięcie, zrobiłam kilka kroków i spróbowałam go zlokalizować. Beletrystyka. Od razu ruszyłam w tamtą stronę i oczywiście zastałam tam Simone... i Setha. Przybrała postać, o której mi już wspominano - wyglądającej jak mól książkowy, ale sexy, brunetki. Stali obok półki z powieściami Setha i pokazywała mu jedno z wydań w miękkiej oprawie - Idiosynkrazję. Wiedziałam, że gdy podchodziłam, wyczuła mój podpis, ale się nie odwróciła. - Naprawdę napisałeś to w college'u? - Tak - odpowiedział. - Ale nie tę opublikowałem pierwszą. Latami trzymałem ją w szufladzie, aż wreszcie zdecydowałem się ją poprawić i wydać. - Nieźle. - Przejrzała kilka stron. - Nie mogę się doczekać, aż to przeczytam. Będę miała zajęcie, czekając na twoją kolejną powieść. - No, nie licz na... och, cześć. Seth mnie zauważył. Stanęłam obok nich, a Simone grzecznie się do mnie odwróciła. - Jak tam? - zapytałam trochę ostrzej, niż wypadało. Seth, zawsze czuły na moje zachowania, spojrzał na mnie zaskoczony, ale nie skomentował mojego tonu. - Świetnie. Georgino, to Kelly. Kelly, Georgina. Georgina jest menedżerem tej

księgarni. - Cześć Kelly. Ścisnęłam jej dłoń, a ona odpłaciła się tym samym. I cały czas uśmiechałyśmy się od ucha do ucha, zupełnie jak żony ze Stepford. - Spotkałem Kelly w kawiarni - odezwał się cicho Seth, nieświadomy toczącego się obok pojedynku sukubów. - I powiedziałem, że powinna zajrzeć tu kiedyś. - Świetna księgarnia - przytaknęła Simone. - Bardzo lubię czytać. Wszystko. A spotkanie z jednym z ulubionych autorów szalenie poszerzyło mi horyzonty. - No cóż. - Seth był lekko zawstydzony. - Nie sądzę, abym aż tak wiele mógł wnieść. Simone się roześmiała. - Mnóstwo. Mam wrażenie, że za każdym razem, gdy się spotykamy, coś od ciebie dostaję. - Często się widujecie? - spytałam. - Kelly przeprowadziła się do Queen Anne - wyjaśnił Seth - więc ciągle na siebie wpadamy. - To wspaniała okolica - przyznałam. - A gdzie mieszkasz? Simone się zawahała. - Na Queen Anne. - Ulicy, alei czy skwerze? Moja dociekliwość zaskoczyła Setha. Simone zaczęła się denerwować. - Ehm... alei. Cholera. Miała szczęście. Nie było ulicy Queen Anne. - Ładne miejsce. - Odwróciłam się od niej i spojrzałam na Setha. - Przyszłam, bo usłyszałam, że ktoś mówił, że Maddie cię szuka. - Nie było w tym krzty prawdy. Maddie nie miała się zjawić w pracy jeszcze przez godzinę. Spojrzałam na Simone. - Maddie to jego narzeczona. - Nie wiedziałem, że już tu jest - powiedział Seth. Dlaczego akurat dziś, wyjątkowo, musiał pamiętać jej grafik? - Może się przesłyszałam. - Wzruszyłam ramionami. - Ale chyba lepiej, żebyś sprawdził. - Masz rację. - Wciąż był lekko zaskoczony. - Muszę tylko pokazać Kelly jeszcze jedną książkę. Spojrzała na mnie z wyższością, ale wiedziałam, że nic już z Sethem nie zdziała. Znów miał ten wyraz twarzy, który przybierał, gdy był na czymś w pełni skupiony, w tym wypadku chodziło o historię literatury, i nie zwracał na nic innego uwagi. „Kelly” była miłym przypadkiem. Simone była zbyt pewna siebie, aby to zauważyć. Seth odwrócił się z powrotem do książek i uznałam, że nie mam co tam dalej stać. Widząc, że skupił się na czym innym, posłałam Simone ostrzegawcze spojrzenie.

- No cóż, jestem pewna, że jeszcze się zobaczymy. - Och - odpowiedziała z łagodnym uśmiechem - na pewno. Po powrocie do domu miałam ochotę rozwalić kilka mebli. - Widziałeś... - Tak, tak, widziałem - odpowiedział, pojawiając się obok mnie, Roman. - Uspokój się. Zawyłam ze złości. - Nie mogę uwierzyć! Co za suka! Nie wierzę, że robi to na moich oczach! Zrobiła to specjalnie. Specjalnie, żeby ze mnie zadrwić. Roman był uosobieniem spokoju, kiedy oparł się o ścianę i patrzył, jak miotam się po pokoju jak zwierzę w klatce. - Oczywiście. Zachowała się tak jak mafiosi, którzy grożą swoim ofiarom w miejscach publicznych, gdzie tamte nijak nie mogą odpowiedzieć, bo jest wokół zbyt wielu świadków. - Piękne porównanie - wymamrotałam. - Może następnym razem zastanę w swoim łóżku głowę konia? - Jeśli poprawi ci to nastrój, to mogę wsadzić taką do jej łóżka - zaproponował. Prawie się uśmiechnęłam. Prawie. Nie byłam wcale pewna, czy żartował. - Najzabawniejsze jest to, że Seth sam się w to wpakował. Próbował się trzymać z dala ode mnie i wpadł na nią. - Droga do piekła wybrukowana jest dobrymi chęciami. Nie raczyłam na to odpowiedzieć. - Posłuchaj - odezwał się poważnie, podchodząc do mnie. - To, co robi, jest okropne i na pewno nie jest to przypadek. Ale póki Seth będzie z Maddie, to ona nic nie wskóra. A Carter będzie nam raportował, co się dzieje. Nie ma sensu za bardzo się tym przejmować. - Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Nie mam nic, co by mogło odciągnąć moją uwagę. Podszedł jeszcze bliżej. Oparł dłonie na moich ramionach. - Ach tak? A kiedy ostatni raz tańczyłaś? Zamrugałam zaskoczona. Ostatni raz tańczyłam... To była lekcja salsy w księgarni, kilka miesięcy temu, po której Seth i ja zrywaliśmy z siebie ubrania u mnie w biurze. - Jakiś czas temu - odpowiedziałam wymijająco, wytrącona z równowagi zarówno pytaniem, jak i jego palcami na mojej skórze. - A co? - No to wyjdźmy gdzieś. Możemy iść w setki miejsc. Na jakikolwiek rodzaj tańca masz ochotę. Jeśli dobrze pamiętam, to tańczysz całkiem nieźle. Zmarszczyłam brwi. - Tańczę doskonale i dobrze o tym wiesz.

- Udowodnij - odparł. - To nieistotne. Nie mam ochoty nigdzie iść. Roman westchnął i odsunął się ode mnie. Uświadomiłam sobie, że ten jego ruch trochę mnie zawiódł. - Ech - westchnął. - Pamiętam, kiedyś byłaś zabawna. Cieszę się, że wyjechałem wtedy z miasta. Podszedł do mojej wieży i ukląkł. - No cóż, skoro Mahomet nie chce przyjść do góry... - Dobry Boże... Jesteś dziś studnią powiedzeń o zabarwieniu religijnym? - Hej, chcę po prostu... Chryste! Płyty CD? Nie wiesz, że średniowiecze już dawno minęło? - Z niesmakiem wskazał moją kolekcję. - Teraz wszyscy przeszli na zapis cyfrowy. No wiesz, te magiczne cudeńka, które przechowują muzykę? Czy też nie zadajesz się z taką czarną magią? - Och, technologia zmienia się z roku na rok. Próba gonienia za nią nie ma najmniejszego sensu. - To doprawdy cud, że nie masz paleniska do gotowania na środku pokoju. - Zapomniałeś, że ja nie gotuję. - Mieszkam tu. Nie zapomniałem. Włożył do odtwarzacza jedną z moich „archaicznych” płyt CD. Roześmiałam się. - I ty mi tu opowiadasz o byciu przedpotopowym? Toż to staroć! - Nie. - Wstał i wyciągnął do mnie rękę. - To klasyka. Nigdy nie wychodzi z mody. - Pewnie - odpowiedziałam, gdy zaczęła grać muzyka. - Wszystkie dzieciaki tańczą teraz fokstrota. I to tę powolną wersję. - Ale mimo to pozwoliłam się wziąć za ręce. - Ej, to nie moja płyta. Oboje bez problemu wpadliśmy w rytm i sunęliśmy po pokoju, zgrabnie unikając mebli. Roman miał wiele wad, ale jeśli chodzi o taniec, to był prawie tak dobry jak ja. - Czemu tańczysz tak dobrze? - zapytałam, przeskakując nad Aubrey. Najwyraźniej nie obawiała się, że ją rozdepczemy i nie miała najmniejszego zamiaru się przesunąć ze środka podłogi. - A co to za pytanie? Czemu ty tak dobrze tańczysz? - Myślę, że to wrodzony talent. Dlatego właśnie się zastanawiam. Czy ty się z nim urodziłeś? Czy po prostu przez lata udoskonalałeś technikę? No wiesz, trochę się już po tym świecie kręcisz. Myślę, że gdybyś postanowił się na czymś skupić, to przez tak długi czas musiałbyś się nauczyć. Roześmiał się. - Prawdę powiedziawszy, sam nie wiem. Może mam to we krwi.

- Och, nie opowiadaj. Nie potrafię wyobrazić sobie Jerome'a na parkiecie. - Nie, nie po nim. Po matce. Była tancerką. Niewolnicą króla sprzed wieków... Roman się zamyślił. Nie był zły, po prostu naszły go nostalgiczne wspomnienia. - Oczywiście wkurzył się, gdy zaszła w ciążę. To zwykle psuje choreografię. - Co się z nią stało? - Nie żyłam tak długo jak on, ale niektóre rzeczy się nie zmieniały. Niewolnicy, którzy rozzłościli swoich właścicieli, byli zwykle bici albo sprzedawani komu innemu. Albo gorzej. - Nie wiem. Jerome ją zabrał do jakiejś wioski, gdzie mogła być wolną kobietą. Zmarszczyłam brwi. Trudno było mi sobie wyobrazić mojego szefa zakochującego się i upadającego dla śmiertelniczki. - Został z nią? Wtedy byłby już demonem... - Nigdy nie wrócił. W zeszłym roku widziałem go po raz pierwszy. Ale moja mama nie miała do niego żalu. Wciąż o nim opowiadała... mówiła, że był piękny. Ale nie wiem, czy miała na myśli anioła, czy demona. Pewnie wyglądał tak samo, biorąc pod uwagę, że to właściwie te same istoty. - Ale chyba nie wyglądał wtedy jak John Cusack, co? - Nie. - Roman znów się roześmiał. - Nie sądzę. Moja mama parała się różnymi pracami, kiedy tak przenosiliśmy się z wioski do wioski: czasami prała, czasem pomagała w polu. Ale przynajmniej była wolna. I czasem tańczyła. Widziałem raz, kiedy byłem jeszcze bardzo mały... tuż przed jej śmiercią... Było jakieś święto i pamiętam, jak tańczyła w świetle ognia, w czerwonej sukni. - Z jego głosu zniknęła cała radość. - Mam ten obraz wypalony pod powiekami. Rozumiem, dlaczego dla niej anioł mógł upaść. Nie pytałam, jak zginęła. W tamtych czasach ciągle zdarzały się jakieś napaści. Albo, co bardziej prawdopodobne, zginęła, broniąc swoich dzieci. Roman wspomniał kiedyś, że wciąż uciekali przed aniołami i demonami. - To może nauczyłeś się tańczyć w ramach podświadomego hołdu dla niej? podsunęłam, próbując rozluźnić atmosferę. Znów uśmiechnął się półgębkiem. - A może po prostu odziedziczyłem po ojcu pociąg do pełnych wdzięku, zmysłowych kobiet. Piosenka się skończyła, a my staliśmy tak, zastygli w czasie, trzymając się za ręce. Fokstrot nie należał do tańców, w których wiele się podskakuje i ociera o partnera, jak to widać często w nocnych klubach, ale nasze ciała były blisko i czułam promieniujące od Romana ciepło. Nie wiedziałam, czy tylko mi się zdaje, czy tak jest naprawdę. Ale zdawałam

sobie sprawę z tego, że w tym tańcu było coś niesamowicie uwodzicielskiego, w tym naśladowaniu ruchów, i jakoś zupełnie nie zaskoczyło mnie, gdy nachylił się i mnie pocałował. Byłam tylko trochę zdziwiona, że odpowiedziałam pocałunkiem. Ale krótko. Bo gdy nasze usta się spotkały, uświadomiłam sobie, jak bardzo przyzwyczaiłam się do tego, że Roman jest pewnym i bezpiecznym elementem w moim życiu. Z przeciwników staliśmy się przyjaciółmi, a teraz... czym? Tak do końca nie wiedziałam. Ale wiedziałam, że odpowiadała mi jego bliskość i że nigdy do końca nie przeszło mi zauroczenie jego osobą. Wiedziałam też, że tęsknię za dotykiem kogoś, kogo lubię, i że automatycznie odpowiadam na coś takiego. Jego usta mocniej przylgnęły do moich, równie gorące i pożądliwe, jak pamiętałam. Jego ręce szybko przesunęły się na moje biodra, zarazem popychając mnie pod ścianę i unosząc moją bluzkę. Ja obejmowałam go za szyję, przywierając do niego. Czułam, że płonę od ogarniającego mnie pożądania. Odsunął się ode mnie na tyle, aby ściągnąć mi bluzkę, po czym przesunął dłonie na moje piersi, wciąż ukryte w białym staniku. Spojrzał na nie i się skrzywił. - Nie mógłby się rozpinać z przodu? Odrobina mocy i stanik znikł. - Nie róbmy problemów - odpowiedziałam. Uśmiechnął się i przesunął usta na moją szyję, a dłońmi objął piersi. W tej pozycji nie mogłam ściągnąć z niego koszuli, ale przynajmniej wsunęłam pod nią ręce, by poczuć jego cudowną ciepłą skórę i naprężone mięśnie. Odchyliłam głowę do tyłu, ułatwiając mu dostęp i sprawiając, że tempo pocałunków wzrosło. I przez cały ten czas w mojej głowie nie było żadnych głosów. Nie słyszałam jego myśli, nie czułam jego uczuć. Byłam sama, sama z moimi reakcjami, po prostu czerpiąc przyjemność z pieszczot. To było cudowne. W końcu udało mi się wyzwolić z jego objęć i ściągnąć z niego koszulę, po czym sięgnęłam do jego spodni i spodnie opadły na podłogę. A zaraz za nimi osunęliśmy się oboje, a Roman dalej próbował całować moje piersi, prawie przede mną klękając. Przeciągnęłam dłońmi przez jego włosy, przytulając jego głowę, gdy ssał i drażnił moje sutki. Wtedy spojrzał na mnie i w jego oczach zobaczyłam pragnienie i... coś więcej. Coś, czego wcale się tam nie spodziewałam. To było... co? Miłość? Cześć? Sympatia? Nie byłam pewna, ale mniej więcej mogłam przyporządkować to do jednej kategorii. To było jak policzek. Tego się nie spodziewałam. Oczekiwałam pożądania. Prymitywnego instynktu, który kazałby mnie rzucić na podłogę i przelecieć, by rozładować napięcie seksualne. Tak długo zakładałam, że raczej mnie lubił i raczej chciał mnie nienawidzić. Ale teraz

uświadomiłam sobie, że te miłe chwile, które nam sic ostatnio zdarzały, nie były wcale dziełem przypadku. Jego ironiczne podejście było tylko przykrywką, mającą na celu zasłonić prawdziwe uczucia. Roman wciąż mnie kochał. Wreszcie ustaliłam, co widzę. Nie robił tego, bo pragnął mojego ciała. Pragnął mnie. Nie chciał tylko zaspokoić fizycznych potrzeb. I nagle... nagle... nie wiedziałam, co zrobić. Bo uświadomiłam sobie, że nie wiedziałam, dlaczego ja to robię. Z mojej strony było sporo pożądania, a także był mi bliższy, od kiedy wrócił do Seattle. Ale reszta? Nie byłam pewna. Tyle się teraz działo: Maddie, Simone, Seth... Jak zawsze Seth. Seth, o którym myśl raniła mi serce nawet teraz, gdy byłam w ramionach innego mężczyzny. Moje emocje były kompletnym mętlikiem, pełne bólu i desperacji. Byłam teraz z Romanem, bo chciałam jakoś zatkać tę dziurę w moim sercu, szukałam pocieszenia. Moje uczucia nie miały nic wspólnego z jego. Nie mogłam mu tego zrobić. Nie zasługiwałam, by z nim być. Odepchnęłam go i poderwałam się na nogi. Ruszyłam w stronę korytarza. - Nie... - powiedziałam. - Nie mogę... nie mogę... przykro mi. Popatrzył na mnie, zdziwiony i trochę zraniony, czemu trudno się dziwić po tym, jak przed chwilą pełna byłam zapału. - O czym ty mówisz? Co się stało? Nie wiedziałam, jak mu to wytłumaczyć, nie wiedziałam, jak w ogóle wyrazić to, co czułam. Pokręciłam tylko głową i dalej się wycofywałam. - Przepraszam, naprawdę, przepraszam, po prostu... nie jestem jeszcze gotowa. Roman jednym zgrabnym ruchem poderwał się na nogi. Zrobił krok w moją stronę. - Georgino... Ale ja już uciekłam do swojego pokoju. Zatrzasnęłam za sobą drzwi, nie z wściekłości, tylko z potrzeby oddzielenia się od niego. Słyszałam, jak wołał mnie z korytarza i bałam się, że wejdzie tu, mimo że nie chciałam mu odpowiedzieć. Drzwi nie miały zamka, a nawet gdyby, to by go nie powstrzymało. Jeszcze kilka razy wypowiedział moje imię, po czym zapadła cisza. Pewnie wrócił do salonu, dając mi niezbędną przestrzeń. Rzuciłam się na łóżko i owinęłam ciasno kołdrą, próbując się nie rozpłakać. Znów pojawił się ten potworny smutek, który ostatnio tak często mnie nachodził. Był jak stary przyjaciel, taki, który nigdy mnie nie opuści. Wszystkie moje związki - przyjacielskie i miłosne - rozsypywały się w proch. Albo ja krzywdziłam innych, albo oni mnie. Nie było dla mnie spokoju. I nigdy nie będzie, nie dla sługi piekieł. I wtedy przez ten potworny ból coś się przebiło. Bardzo delikatnie. Szept. Muzyka, kolor, światło. Uniosłam głowę z poduszki i się rozejrzałam. Nic nie widziałam, ale czułam - pocieszającą pieśń syreny. Nie miała słów, ale doskonale przebijała się przez mój smutek. Mówiła, że się mylę, że jest miejsce, gdzie znajdę spokój. A

do tego pocieszenie i miłość, i wiele więcej. Zupełnie jakby ktoś wyciągał do mnie ramiona, jak matka witająca zagubione dziecko. Wstałam powoli z łóżka i skierowałam się do tego czegoś. Chodź, chodź. Słyszałam, jak Roman za drzwiami wykrzykuje moje imię innym niż wcześniej tonem. To nie było zdziwienie czy prośba. To był szalony niepokój. Dźwięk zgrzytał mi w uszach, gdy szłam do tego cudownego ciepła. Wreszcie do domu. To mnie zapraszało. Musiałam tylko się zgodzić. - Georgino! - Drzwi się rozpadły, a wśród szczątków stał emanujący mocą Roman. Georgino, stój! Ale było już za późno. Zgodziłam się. Radość i bezpieczeństwo otoczyły mnie i objęły ramionami. Świat zniknął.

Rozdział 10 Obudziłam się w ciemnościach. I to dusznych. Byłam w małym pomieszczeniu, praktycznie w pudełku, potwornie ściśnięta obejmowałam się ramionami, a kolana miałam przyciśnięte do piersi. Miałam wrażenie, że moje kończyny są za długie. Właściwie całe moje ciało. Moje ciało nieustannie zmieniało kształt, ale przy Romanie było zupełnie inne. Teraz wyglądało inaczej. Przez chwilę miałam wrażenie, że to pudełko zaciska się na mnie. Nie mogłam oddychać. Z trudem spróbowałam się uspokoić. Powietrza było dosyć. Mogłam oddychać. A nawet gdybym nie mogła, nie miałoby to znaczenia. Strach przed uduszeniem był ludzkim odczuciem. Gdzie byłam? Po sypialni nie pamiętałam nic. Przypomniałam sobie światło i muzykę, i Romana, który za późno wdarł się do pokoju. Czułam, jak wzbiera w nim moc, jakby miał zamiar coś zrobić, ale nie widziałam efektów. A teraz byłam tu. Nagle przed moimi oczami pojawiły się dwie identyczne świecące postacie, zupełnie jak zapalone w ciemnościach latarki. Były wysokie i chude, o smukłych, androgynicznych rysach. Ubrane w ciemne stroje zdawały się świecić własnym światłem, a czarne włosy spływały im kaskadami na ramiona i zlewały się z ciemnym ubraniem. Miały błękitne oczy, zbyt niebieskie jak na człowieka, które wytrzeszczały z tych bezpłciowych twarzy. Dziwne było też to, że zdawały się stać w jakimś dużym pomieszczeniu, około trzech metrów ode mnie, a ja nadal byłam ściśnięta w niewidzialnym pudle, ledwo mogąc się ruszać. Poza nimi wszystko wypełniała nieprzenikniona czerń. Nie widziałam nawet własnego ciała ani nic innego w tym pomieszczeniu. Mój mózg nie mógł sobie poradzić z tą przestrzenną hipokryzją. To wszystko było zbyt surrealistyczne. ;' - Kim jesteście? - zapytałam. - Co ja tu robię? Nie było sensu tracić czasu. Stwory nie odpowiedziały mi od razu. Patrzyły na mnie zimno i beznamiętnie, ale uśmiechały się, zadowolone z siebie. - Nasz sukub - odezwał się jeden. On, mój mózg postanowił nadać im płeć, głos był niski i chrapliwy. Poza tym seplenił, nasuwając mi na myśl węża. - W końcu mamy naszego sukuba. - Trudniej go było złapać, niż nam się wydawało - dodał drugi, o identycznym głosie. Myśleliśmy, że już dawno się poddasz. - Kim jesteście? - powtórzyłam, gotując się z wściekłości. Próbowałam się wyrwać z

mojego więzienia, ale bezskutecznie. Było tak ciasne, że nie miałam dość miejsca, by tłuc pięściami w nieistniejące ściany. - Matka będzie zadowolona - stwierdził pierwszy. - Bardzo - przyznał ten drugi. Sposób, w jaki wypowiadali zdania, przypomniał mi, jak zwykły się komunikować Grace - była przyboczna demonica Jerome'a - i Mei. Tamto nasuwało urocze, trochę upiorne wrażenie Lśnienia. Tu... tu było coś innego. Coś okropnego i mrożącego krew w żyłach, kaleczącego moje nerwy jak paznokcie drapiące tablicę. - Matka nas wynagrodzi - powiedział pierwszy. Postanowiłam nazwać ich Pierwszy i Drugi, żeby łatwiej zapanować nad myślami. - Wynagrodzi nas, gdy będzie wolna, gdy ucieknie aniołom. - Kim jest wasza matka? - zapytałam. Zaczęłam mieć bardzo nieprzyjemne podejrzenia. - Będziemy ją mścić dotąd, aż sama będzie mogła to zrobić - powiedział Drugi. Będziesz cierpieć za to, że ją zdradziłaś. - Nyx - wymamrotałam. - Waszą matką jest Nyx. A wy... wy to Oneroi. Nic nie odpowiedzieli, co uznałam za milczące potwierdzenie. Aż mi się zakręciło w głowie. Oneroi? Jak to się mogło stać? Oneroi były rodzajem demona snu, ale nie należały do demonów, z jakimi się zwykłam zadawać. Niebo i piekło stanowiły moce wszechświata, ale były też inne, które funkcjonowały równolegle, a czasem też mieszały się z systemem, w którym żyłam. Nyx była jedną z takich mocy, istotą chaosu z początku czasu, kiedy został stworzony świat. A Oneroi były jej dziećmi. I Wiedziałam o nich to i owo, ale nigdy ich nie widziałam ani też nie spodziewałam się widzieć. Zakradały się do snów i żywiły się nimi. Nyx też tak robiła, ale w trochę inny sposób. Sprawiała, że ludzie śnili o swojej przyszłości - ale w skrzywionej wersji, gdzie wszystko działo się inaczej, niż człowiek oczekiwał. Powodowało to szalone zachowania, które wprowadzały na świecie chaos i wzmacniały Nyx. Żywiła się też wprost moją energią, czerpiąc ją w najczystszej postaci i wprowadzając mnie w błąd, zsyłając mi sny. Ale Oneroi żywili się samymi snami, czerpiąc siłę z emocji i sytuacji, o których śnił człowiek. Z tego, co wiedziałam, mogły też manipulować treścią snów, ale rzadko kiedy miały taką potrzebę. Ludzie zapewniali im dość wiary, marzeń i strachu. Nie potrzebowali pomocy z zewnątrz. Tyle wiedziałam o Oneroi, ale to mi wystarczało. Świadomość, że przynajmniej mniej więcej orientuję się w sytuacji, i dawała mi siłę. - To o to chodzi? Złapaliście mnie z powodu Nyx? Przecież to nie ja ją uwięziłam, tylko anioły.

- Pomogłaś im - przypomniał Pierwszy. - Zaprowadziłaś je do niej. - A potem odmówiłaś jej pomocy - dodał Drugi. Z bólem przypomniałam sobie tamtą okropną noc, kiedy Carter z przyjaciółmi złapali Nyx po tym, jak urządziła w Seattle małe piekiełko. Tamtej nocy zginął anioł. A inny upadł. A Nyx obiecała, że pokaże mi moją przyszłość, moją rodzinę i mężczyznę, którego będę kochać, jeśli tylko oddam jej resztę mojej energii i pozwolę uciec. - Kłamała - odezwałam się. - Próbowała się ze mną układać, a nie miała nic do zaoferowania. - Matka zawsze pokazuje prawdę - odezwał się Pierwszy. - Sny mogą kłamać, ale prawda jest prawdą. Uznałam, że wykazywanie sprzeczności w tym zdaniu mija się z celem. - No cóż, jestem pewna, że będzie zachwycona waszym prezentem na Dzień Matki, ale tracicie czas. Jerome po mnie przyjdzie. Mój arcydemon. Nie pozwoli mi tu zostać. -

Nie

znajdzie

cię

-

zapewnił

Drugi.

Tym

razem

wyraźnie

słyszałam

samozadowolenie. - Nie może cię znaleźć. Już dla niego nie istniejesz. - Mylisz się - odpowiedziałam stanowczo. - Na tym świecie nie ma miejsca, w którym nie mógłby mnie znaleźć. Oczywiście zakładając, że nie ukryli mojej nieśmiertelnej aury. Ale z tego, co wiedziałam, mogli to zrobić tylko wyżsi nieśmiertelni. Nie wiedziałam, gdzie na tej drabinie plasowali się Oneroi. Jeden aż się uśmiechnął. I nie był to ładny uśmiech. - Nie jesteś już na świecie. Nie w świecie śmiertelników. To jest świat snów. - Jesteś tylko jednym ze snów - wpadł mu w słowo Drugi. - Jednym spośród wszystkich snów śmiertelników. Tu jest twoje sedno. Twoja dusza. Zagubiona w morzu innych. Przerażenie nie pozwoliło mi skomentować jego metafory. Metafizyka świata i jego warstwy wykraczały poza moje pojmowanie. Nawet gdyby ktoś mi to tłumaczył, wykraczało to poza zrozumienie śmiertelników, niższych nieśmiertelnych i wszystkich, którzy zostali stworzeni, a nie zostali urodzeni. Ale rozumiałam dość, aby dopatrzyć się prawdy w jego słowach. Był świat snów, świat bez formy, w którym było prawie tyle samo mocy, co w moim. Czy dało się uwięzić w nim moją istotę i ukryć ją przed Jerome'em? Nie byłam pewna i nie mogłam tego wykluczyć. - To co? - zapytałam, próbując zgrywać pewniaka, ale nie brzmiało to zbyt przekonująco. - Będziecie mnie trzymać w tym pudełku dla poprawy swojego samopoczucia? - Nie - odpowiedział Pierwszy. - Jesteś w świecie snu. Będziesz śnić. Świat się rozmył. To był dzień mojego ślubu. Miałam piętnaście lat. W XXI wieku uznano by mnie za nieletnią, ale na Cyprze w IV

wieku naszej ery już dawno osiągnęłam wiek do zamążpójścia. Wzrost też osiągnęłam niemały. Oneroi wysłali mnie w moje wspomnienie albo sen o wspomnieniu, czy coś w tym guście. Przypominał sny, które zsyłała mi Nyx. Oglądałam się jak w filmie, ale w tym samym czasie byłam w nim, wszystko odczuwając. To było bardzo dziwne uczucie, tym gorsze, że nigdy więcej nie miałam ochoty widzieć swojej prawdziwej ludzkiej postaci. Podpisanie cyrografu na duszę miało wiele wad, ale były też zalety, jak możliwość zmiany postaci, dzięki czemu nigdy już nie musiałam być w ciele, które popełniło tak ciężkie grzechy za mojego śmiertelnego życia. Ale oto byłam i nie mogłam się od tego odwrócić. To było zupełnie jak w Mechanicznej pomarańczy. Moje młodsze ja miało sto siedemdziesiąt siedem centymetrów wzrostu - sporo jak na dzisiejsze czasy i okropnie dużo jak na kobietę z tamtego wieku. Kiedy tańczyłam, to długie ciało poruszało się zgrabnie i swobodnie, ale na co dzień wciąż miałam przykrą świadomość mojego wzrostu. Czułam się dziwnie i nienaturalnie. Patrząc na siebie z boku, ze zdziwieniem stwierdziłam, że nie byłam tak niezgrabna, jak mi się wtedy zdawało. Wciąż czułam odrazę do tych gęstych, sięgających pasa czarnych włosów i w miarę ładnej buzi. Ale obserwowanie wymieszanych rzeczywistości (jeśli naprawdę nią była) i wspomnień było dziwne. Było tuż po świcie. Niosłam dużą amforę pełną oleju do składziku za domem. Kroczyłam lekko, pilnując, aby nie uronić ani kropli, i znów zaskoczyło mnie, jak zgrabnie się poruszałam. Odstawiłam naczynie obok innych i zawróciłam do domu. Ale ledwie zrobiłam kilka kroków, pojawił się Kyriakos, mój przyszły mąż. Rzucał ukradkowe spojrzenia i od razu zorientowałam się, że zakradł się tu i wiedział, że nie powinno go tutaj być. To było zaskakująco odważne z jego strony i skrzyczałam go za to zachowanie. - Co ty robisz? Zobaczymy się po południu... a potem będziemy się widywać codziennie! - Musiałem ci to dać przed ślubem. - Uniósł sznur drewnianych koralików, małych i idealnie ukształtowanych, z wyrytymi na nich malutkimi krzyżykami ankh. - Należały do mojej matki. Chcę ci je podarować, włóż je dziś na ślub. Nachylił się i założył mi koraliki na szyję. Kiedy jego palce dotknęły mojej skóry, poczułam, jak przez moje ciało przeszedł gorący dreszcz. Mając piętnaście lat, nie bardzo rozumiałam jeszcze takie wrażenia, ale byłam chętna, aby się z nimi zapoznać. Moja mądrzejsza, starsza o kilkanaście wieków wersja wiedziała, że to były początki pożądania i... cóż, jeszcze czegoś innego. Czegoś, czego w pełni nie rozumiałam. Elektrycznego połączenia, odczucia, że jesteśmy stworzeni do czegoś większego niż my sami. Że musieliśmy być razem.

- Proszę - odezwał się, kiedy koraliki leżały jak trzeba i z powrotem odgarnął moje włosy. - Idealnie. Nie powiedział już nic więcej. Nie musiał. Jego oczy mówiły to, czego pragnęłam się dowiedzieć i aż zadrżałam. Przed Kyriakosem żaden mężczyzna nie spojrzał na mnie dwa razy. Byłam zbyt wysoką córką Martanesa, tą z kąśliwym językiem, która najpierw mówiła, a potem myślała. Ale Kyriakos zawsze mnie słuchał i patrzył na mnie, jakbym była kimś więcej, kimś pociągającym, jak piękne kapłanki Afrodyty, które wciąż odprawiały modły z dala od chrześcijańskich kapłanów. Chciałam, aby mnie dotknął, nie zdając sobie sprawy z tego, jak bardzo, dopóki nie złapałam go nagle za rękę. Wzięłam ją i przesunęłam ją wokół pasa i przyciągnęłam go do siebie. Oczy rozszerzyły mu się ze zdziwienia, ale nie odsunął się. Byliśmy prawie tego samego wzrostu, więc łatwo sięgnął moich ust i rozgniótł je pocałunkiem. Oparłam się o ciepłą ścianę i tak byłam uwięziona między nią a nim. Czułam go całym ciałem, ale wciąż nie byliśmy dość blisko. Zaczęliśmy się gwałtowniej całować, jakby nasze usta mogły zmniejszyć ten bolesny dystans, który nas dzielił. Znów przesunęłam jego rękę, tym razem pod moją spódnicę, wzdłuż jednego uda. Pogłaskał mnie po gładkim ciele i bez dalszej zachęty przesunął dłoń na wewnętrzną stronę uda. Wygięłam się, pragnąc, aby dotykał mnie wszędzie. - Letha? Gdzie jesteś? Wiatr przywiał słowa mojej siostry. Nie było jej w pobliżu, ale na pewno mogłaby się tu zjawić, gdyby zaczęła mnie szukać. Odsunęliśmy się od siebie, oboje zasapani, z galopującym pulsem. Patrzył na mnie tak jak nigdy wcześniej. W jego oczach płonął żar. - Byłaś już z kimś? - zapytał zdumiony. Pokręciłam głową. - Jak... nie sądziłem, że możesz... - Szybko się uczę. Staliśmy tak, zamarli. A potem przyciągnął mnie do siebie i znów mocno ucałował. Sięgnął pod moją spódnicę. Przytrzymał mocno moje biodra i przycisnął się do mnie. Czułam, jaki jest twardy, a moje ciało odpowiedziało w nowy, ale też zupełnie naturalny sposób. Wsunął palce między moje uda i poczuł tam wilgoć. Jego dotyk był jak ogień i jęknęłam, pragnąc, by dotykał mnie dalej, mocniej. Ale on odwrócił mnie twarzą do ściany. Jedną ręką przytrzymywał dalej moją spódnicę, a drugą, miałam wrażenie, że robi coś ze swoimi ubraniami. A chwilę później wszedł we mnie. To był szok, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Mówiłam prawdę, nigdy wcześniej nie byłam z mężczyzną. I mimo że byłam mokra z pożądania, ten pierwszy raz bolał. On wydawał się zbyt duży, a ja za mała. Krzyknęłam z bólu, dziwnego bólu, który nie zmniejszał tego ognia, który we mnie narastał. Parł we mnie mocno i gwałtownie, najwyraźniej popychany od dawna skrywanymi odczuciami. I po chwili ten pierwszy ból

przestał mieć znaczenie. Czułam coraz więcej przyjemności, gdy tak wchodził we mnie raz za razem i przesunęłam się tak, aby mógł wchodzić głębiej. Pchnął jeszcze mocniej, a ja znów krzyknęłam z zaskoczenia i cudownego bólu. Usłyszałam zduszony jęk, po czym jego ciało zadrżało, gdy doszedł we mnie, a jego ruchy zwolniły. Kiedy skończył, odsunął się i odwrócił mnie do siebie. Po raz pierwszy widziałam go wtedy nago. Na obojgu z nas była krew i sperma i próbowałam ją jakoś sczyścić, po czym po prostu opuściłam spódnicę. I tak będę się przed ślubem kąpać. Kyriakos właśnie kończył się ubierać, gdy znów usłyszeliśmy moje imię. Tym razem wołała mnie matka. Popatrzyliśmy na siebie w zadziwieniu, prawie nie wierząc, co przed chwilą zrobiliśmy. Aż promieniałam z miłości i radości, jaką dał mi seks i cała masa tych nowych odczuć, które chciałam lepiej poznać. Strach przed matką sprawił, że się rozstaliśmy. Kiedy odchodził, uśmiechnął się do mnie i ucałował w rękę. - Dziś w nocy - wydyszał. - Dziś... - Dziś w nocy - powtórzyłam. - Zrobimy to jeszcze raz. Kocham cię. Uśmiechnął się do mnie, mrużąc oczy, po czym odbiegł. Patrzyłam za nim i serce wypełniała mi radość. Dzień upłynął mi jak sen, częściowo z powodu przygotowań do ślubu, a częściowo przez to, co zrobiliśmy z Kyriakosem. Wiedziałam mniej więcej, co dzieje się podczas nocy poślubnej, ale nigdy nie wyobrażałam sobie tego w tak cudowny sposób. Nie mogłam się doczekać, kiedy zostanę żoną Kyriakosa i znów będziemy się kochać. Ślub odbywał się w naszym domu i było dość pracy (a także moich przygotowań), bym prawie zapomniała o tych wydarzeniach. Zostałam wykąpana i ubrana w strój ślubny tunikę z materiału koloru kości słoniowej i czerwony jak ogień welon. Musiałam przyklęknąć, aby matka mogła go dobrze upiąć, co wywołało mnóstwo dowcipów ze strony mojej siostry. Ale to nie było ważne. Nic nie było ważne poza mną i Kyriakosem i tym, że będziemy na zawsze razem. Niedługo mieli przybyć goście i serce zaczęło mi szybciej bić. Oczekiwanie i panujący upał sprawiły, że zaczęłam się pocić i bałam się, że zniszczę sukienkę. Ktoś zawołał, że nadchodzi Kyriakos z rodziną. W powietrzu czuło się napięcie. Ale kiedy przybył Kyriakos, wdarł się do domu, zamiast zgodnie z tradycją podejść powoli, zgodnie z ceremoniałem. Przez moment jakaś dziewczęca część mnie myślała, że to miłość pcha Kyriakosa naprzód, wbrew tradycji. Ale szybko zostałam oświecona. Gdy podszedł do mojego ojca, miał wykrzywioną wściekłością twarz. - Martanesie - warknął Kyriakos, celując palcem w twarz mojego ojca. - Obrażasz mnie, sądząc, że zgodzę się na ten ślub. Mój ojciec był wyraźnie zaskoczony - a o to było trudno. Ludzie ganili mnie za ostry

język, ale głównie dlatego, że byłam kobietą. Mój ojciec był dwa razy gorszy ode mnie i często zawstydzał mężczyzn dwa razy większych od siebie. (To naprawdę ironia, że kiedy ja byłam zbyt wysoka, jak na kobietę, to mój ojciec jak na mężczyznę był strasznie niski). Kilka chwil później doszedł do siebie i zaczął awanturę. - Oczywiście, że się zgodzisz! - wykrzyknął. - Były zaręczyny. Zapłaciliśmy wiano. Był tam też ojciec Kyriakosa i sądząc z pięknych szat i jego miny, był również zaskoczony. Położył dłoń na ramieniu syna. - Kyriakosie, o co chodzi? - O nią - Kyriakos wskazał mnie palcem. Spojrzał mi w twarz i aż się skrzywiłam pod siłą tego wzroku, jakbym została spoliczkowana. - Nie ożenię się z tą dziwką Martanesa! Wokół nas rozległy się krzyki i szepty. Twarz ojca przybrała purpurową barwę. - Obrażasz mnie! Wszystkie moje córki są cnotliwe. Wszystkie są dziewicami. - Ach tak? - Kyriakos spojrzał na mnie. - Jesteś dziewicą? Wszystkie spojrzenia skierowały się na mnie. A ja zbladłam. Zaschło mi w ustach. Nie mogłam wypowiedzieć słowa. Mój ojciec wyrzucił w górę ręce, wyraźnie zirytowany tym szaleństwem. - Letha, powiedz im. Powiedz, żebyśmy mogli z tym skończyć i odzyskać twój posag. Kyriakos popatrzył na mnie groźnie. - Tak, powiedz, abyśmy mogli z tym skończyć. Jesteś dziewicą? - Nie, ale... Wybuchł chaos. Mężczyźni krzyczeli. Moja matka zawodziła. Część gości była w szoku, inni bawili się nowym skandalem. Rozpaczliwie próbowałam odzyskać głos i przekrzyczeć harmider. - Ale zrobiłam to z Kyriakosem! - wykrzyczałam. - I dziś pierwszy raz! Kyriakos odwrócił się od ojca, któremu mówił, że nie odda posagu. Spojrzał na mnie. - To prawda - stwierdził. - Zrobiliśmy to dzisiaj. Rozłożyła się przede mną tak łatwo i zmyślnie jak jakaś dziwka, błagając, bym ją wziął. Nie wiadomo, ilu mężczyznom proponowała swoje ciało ani ilu oddałaby je po ślubie. - Nie! - wykrzyknęłam. - To nieprawda! Ale nikt mnie nie słuchał. Wszyscy się kłócili. Rodzina Kyriakosa była oburzona zniewagą. Moja rodzina broniła się przed pomówieniem, a ojciec starał się zapanować nad sytuacją, mimo że wiedział, iż moje wyznanie nas pogrążyło. Seks przedmałżeński nie był wcale rzadkością w niższych klasach społecznych, ale jako rodzina kupiecka naśladowaliśmy zachowania lepszych od nas, a przynajmniej się staraliśmy. Cześć kobiety była święta i rzutowała na jej ojca i całą rodzinę. Moje zachowanie

przyniosło im wszystkim hańbę i groziło mi ciężkimi reperkusjami. I Kyriakos doskonale o tym wiedział. Podszedł do mnie, abym mogła go wśród zgiełku usłyszeć. - Teraz wszyscy wiedzą - odezwał się cicho. - Wszyscy wiedzą, kim naprawdę jesteś. - Ale to nieprawda - odpowiedziałam przez łzy. - Wiesz, że tak nie jest. - Nikt cię już nie weźmie - mówił dalej. - Nikt wart tego, by z nim być. Resztę życia spędzisz na plecach, rozkładając nogi przed każdym, kto się trafi. A na koniec zostaniesz sama. Nikt cię nie będzie chciał. Zacisnęłam powieki, próbując pohamować łzy, a kiedy je znów otworzyłam, byłam w ciemnościach. No, niezupełnie. Przede mną błyszczeli Oneroi, mocniej niż poprzednio, rozświetlani od wewnątrz tym upiornym światłem. - Interesujący sen - powiedział Drugi z czymś, co chyba miało być uśmiechem. - Dał nam wiele energii. - To nieprawda - odpowiedziałam. Na moich policzkach wciąż były łzy. - To nie była prawda. To było kłamstwo. Było zupełnie inaczej. Ten sen mieszał mi w głowie. Prawie zaczęłam się wahać, czy mam rację, ale wspomnienia szybko wygrały. Pamiętałam tamten dzień. Pamiętałam, jak pocałowaliśmy się z Kyriakosem za budynkiem i jak poszliśmy w dwie różne strony, wzmocnieni myślą o tym, że niedługo będziemy małżeństwem, co sprawi, że nasza noc poślubna będzie jeszcze piękniejsza. I była. Nie była pospiesznym aktem pod ścianą. Powoli poznawaliśmy nasze ciała. On leżał na mnie i patrzył mi w twarz, a nie w plecy. Powiedział mi, że jestem jego życiem. Ze jestem jego światem. - To było kłamstwo - powtórzyłam bardziej stanowczo i spojrzałam z wyższością na Oneroi. - Nie tak to wyglądało. Nie tak. Wiedziałam, że mam rację, ale czułam, że muszę to powtarzać, aby upewnić się, że te słowa są prawdziwe. Pierwszy wzruszył ramionami. - To nieważne. Powiedziałem: Matka pokazuje prawdę. Ale sny? Sny to sny. Mogą pokazywać prawdę lub kłamać, a i tak nas żywią. A ty? - Uśmiechnął się jak jego brat. Będziesz śnić... i śnić... i śnić...

Rozdział 11 Byłam w Seattle. Na szczęście współczesnym. Nie miałam najmniejszej ochoty być w IV wieku, nawet jeśli obawiałam się, co też tym razem pokażą mi Oneroi. I nie dość, że byłam w Seattle, to byłam z Romanem. Właśnie zaparkował na Cherry Street i szedł w stronę Pioneer Square, na którym dziś kłębiło się od turystów i mieszkańców miasta, którzy czerpali przyjemność z pięknej jesiennej nocy. Tym razem nie był to sen. Byłam po prostu obserwatorem, podążającym za nim jak duch albo kamera. Chciałam z nim porozmawiać, dać mu jakoś o sobie znać, ale nie miałam ust, by móc się odezwać. Nie miałam w ogóle żadnej formy, tylko świadomość, która obserwowała sytuację. Szedł żwawo, nie zwracając uwagi na ludzi, których popychał, brnąc przez tłum. Był skupiony na celu, który natychmiast rozpoznałam - Piwnica. Ulubione miejsce spotkań nieśmiertelnych było dziś pełne śmiertelników. Ale z jakichś przyczyn bez względu na to, jak tłoczno było w barze, Jerome zawsze miał dla siebie jeden ze stolików stojących w kącie, na tyłach sali. Siedział tam teraz z Carterem, ale nie miał tej niewidzącej miny, z jaką zwykle go zastawaliśmy, gdy pił. Był podenerwowany i kłócił się coś z Carterem. Roman miał ukryty podpis, więc ani anioł, ani demon nie zauważyli, jak podchodził. Jerome rzucił mu zabójcze spojrzenie, myśląc najwyraźniej, że narzuca im się jakiś człowiek. Ale gdy zobaczył, kto przyszedł, natychmiast zmienił wyraz twarzy i otworzył usta, by coś powiedzieć... Nie zdążył, bo Roman go uprzedził. - Gdzie ona jest? - huknął Roman. Usiadł na krześle i przysunął je tak, że patrzył Jerome'owi w oczy. - Gdzie do cholery jest Georgina? Muzyka i rozmowy wyciszyły większość krzyków, ale kilka stojących nieopodal osób spojrzało na niego ze zdziwieniem. Roman nie zwracał na nic uwagi. Był skupiony na Jeromie. Gniew otaczał go zupełnie jak aura. Jerome był najwyraźniej czymś zaniepokojony, ale w obecności podwładnego przybrał typową dla siebie niewzruszoną minę. - To zabawne - odezwał się Jerome. - Chciałem cię spytać o to samo. Roman spojrzał na niego spode łba. - A skąd niby mam wiedzieć? Zniknęła sprzed moich oczu! To podobno ty masz z nią jakieś cudowne połączenie. Jerome'owi nie drgnęła nawet powieka, ale jego słowa były jak cios zarówno dla mnie, jak i dla Romana. - Nie mogę jej wyczuć. Mnie też zniknęła. Może i byłam bezcielesna, ale i tak oblał

mnie zimny pot. Arcydemon miał połączenie ze swoimi podwładnymi. Zawsze wiedział, gdzie są, i czuł, jeśli działa im się krzywda. Kiedy Jerome'a przywołano, to połączenie zostało zerwane, a nas pozbawiono naszych piekielnych „przymiotów”. A teraz stało się coś odwrotnego. Ja też zostałam niejako przywołana i oderwana od Jerome'a. Przypomniały mi się słowa Oneroi „Nie może cię znaleźć. Już dla niego nie istniejesz”. - To niemożliwe - warknął Roman. - No chyba że... - zrobił zaniepokojoną minę - ktoś ukrywa jej podpis? To byłaby wyjątkowa ironia losu, gdyby okazało się, że ktoś inny wykorzystał jego plan. Jerome pokręcił głową i skinął na kelnera, by przyniósł kolejnego drinka. - Wtedy nie mógłbym jej znaleźć, ale wciąż czułbym łączność. Wiedziałbym, że wciąż istnieje. „Już dla niego nie istniejesz”. - To znaczy... że umarła? - Roman nie był już tak wściekły, jak na początku. Nie było to nawet takie głupie pytanie. Tak jakby czułam się martwa. - Nie. Jej dusza pojawiłaby się w piekle. - Jerome łyknął drinka i spojrzał krzywo na Romana. - I to nie ty tu zadajesz pytania. Co wiesz? Mówisz, że zniknęła. Dosłownie? Twarz Romana nie wyrażała już nic. Spojrzał na Jerome'a i ponurego, aczkolwiek jak dotąd milczącego Cartera. - Tak, dosłownie. Miała te... nawet nie wiem, jak to określić. Ona sama nie potrafiła. - Wiem - przypomniał mu Jerome. - Mówiła mi. Muzyka. Kolory. Tembr jego głosu wyraźnie wskazywał na to, że tego typu rzeczy uznawał za zbędne zawracanie głowy. - To było jak jakaś dziwna siła, która ją przyciągała, kusiła. To coś chciało, by do niej przyszła. - Roman powtarzał znane już fakty, może po to, aby Jerome wziął je jednak pod uwagę. - Nazywała to pieśnią syreny i wciąż lunatykowała, próbując się do tego dostać. A potem... a dziś w nocy po prostu do tego poszła. - Widziałeś to? - zapytał Carter. Był taki poważny i... zmieszany. To był bardzo dziwny widok. Powagę widziałam u niego ledwie kilka razy, tego drugiego uczucia, nigdy. - Widziałem, jak znikała. Jakby się rozpłynęła w powietrzu. Ale tego czegoś nie widziałem dokładnie. Tylko czułem. Mogłem wyczuć za każdym razem, gdy było w pobliżu. - Co to było za uczucie? - zapytał Jerome. Roman wzruszył ramionami. - Nie wiem. Po prostu... jakaś siła. Moc. Nie była to konkretna jednostka. I nie mogłem tego nazwać. Żaden wyższy nieśmiertelny. Nic w tym guście. - To - stwierdził Jerome - jest kompletnie bezużyteczna informacja. Roman znów wpadł we wściekłość.

- Nic więcej nie mam! Gdybyś jej posłuchał, to by się nie wydarzyło. Pozwoliłeś na to. Nie brałeś tego poważnie, a teraz ona zniknęła! Krzyczeć na Jerome'a - błąd. - Uważaj, bo jeszcze odwołam moją zgodę na twój pobyt tutaj - wysyczał demon, świdrując syna spojrzeniem. - I słuchałem. Wyznaczyłem cię, żebyś ją chronił. A ty, jak widać, pozwoliłeś, żeby to się stało! Komun spurpurowiał. - Kiedy to coś się pojawiło, byłem w drugim pokoju. Pobiegłem najszybciej, jak mogłem, ale było już za późno. Georgina już się temu poddała i prawdę mówiąc... nie jestem pewien, czy byłbym w stanie to powstrzymać. To było duże wyznanie jak na Romana. Nefilimy mogą odziedziczyć dowolny procent mocy nieśmiertelnego rodzica - od zera do stu. Roman był prawie tak potężny jak Jerome. Poza tym rodzaje mocy, którymi dysponowali wyżsi i niżsi nieśmiertelni, były różne. Jako hybryda Roman mógł mieć problemy ze zwalczeniem tego, z czym jego ojciec poradziłby sobie bez trudu. Jerome nie poruszał dalej tego tematu. - A więc nadal nic nie wiemy. - Wiemy, że to żaden z nas - odezwał się w końcu cicho Carter. - Tak - warknął Jerome. - Pozostało nam już tylko bilion innych możliwości. Chyba że... Spojrzał na jedno ze stojących przy stoliku krzeseł. Było puste. A chwilę później siedziała na nim Simone. Carter nie był zaskoczony, ale ja i Roman owszem. A najbardziej zaskoczona była sama Simone, sądząc z jej przerażonej, a zarazem zdziwionej miny. Być teleportowanym przez wyższego nieśmiertelnego to żadna przyjemność. Dziś była blondynką, w prostej bluzce i dżinsach. Oznaką jej zdenerwowania było to, że na widok Cartera nie pogłębiła dekoltu. - Co... co się dzieje? - wyjąkała. - Co zrobiłaś z Georgina? - zapytał Jerome. Oczy jej się rozszerzyły z przerażenia. Może i Jerome wciąż miał ciało Johna Cusacka, ale kiedy tak na nią patrzył, nie było wątpliwości, że jest demonem piekieł. - Nic! - wykrzyknęła i opadła na krzesło. - Nie wiem, o czym mówisz! Jerome poderwał się z krzesła tak szybko, jakby się teleportował. Porwał Simone i przyszpilił do ściany, z ręką na jej gardle. Swego czasu zdarzyło mi się znaleźć w tej pozycji i aż jej współczułam. Nikt w barze tego nie widział, więc albo Jerome ukrywał ich, albo sprawił, że byli niewidzialni. - Nie kłam! - wykrzyknął. - Co zrobiłaś? Kto ci kazał? Rozumiałam tok jego myśli.

To, co wyczuł Roman, nie musiało być demonem czy aniołem, ale przecież ktoś od nas mógł się skumać z jakąś nieznaną istotą. Nie byłby to pierwszy raz. Roman też się tego domyślił i szybko stanął przy ojcu. - Przysięgam, że jeśli choć włos spadł jej z głowy, rozerwę cię na strzępy! Strach Simone przygasł, gdy ze zdziwieniem spojrzała na Romana. Jak dla niej, z ukrytym podpisem, był tylko człowiekiem. I pewnie uważała, że facet nie ma nic wspólnego z tą sprawą, a także możliwości spełnienia swojej groźby. Jakże się myliła. Odwróciła się z powrotem do Jerome'a i natychmiast skurczyła, widząc jego minę. - Nic - odpowiedziała, chociaż trudno było ją zrozumieć, gdyż Jerome odciął jej dopływ powietrza. - Nic jej nie zrobiłam, przyrzekam! - Próbowałaś zaciągnąć Setha do łóżka - zauważył Roman. - Ale nic więcej! Nic jej nie zrobiłam. Naprawdę. - Zwracając się do Jerome'a, Simone zrobiła błagalną minę. - Na pewno wiesz, co tu robię. Nie przyjechałam po to, aby ją skrzywdzić. Twarz Jerome'a wciąż wykrzywiała wściekłość, ale pojawił się też na niej wyraz zamyślenia. Nic nie powiedział i to Carter przerwał ciszę. - Mówi prawdę. Jerome wciąż trzymał rękę na gardle Simone, ale się zastanawiał. - Wiesz coś na temat jej zniknięcia? Cokolwiek? - Nie, nie! Jerome spojrzał na Cartera, który skinął głową. Niezadowolony, wypuścił sukuba i odsunął się od niej. Roman zdawał się mieć wątpliwości, ale wiedział, że jeśli Carter za nią poświadczył, to musiała być prawda. Jerome wrócił na swoje miejsce i jednym łykiem dokończył drinka. Roman dołączył do niego, ale Simone stała dalej, obserwując niepewnie całą grupę i masując gardło. - Nie wiem, co się dzieje, ale jeśli mogę... - Skończyłem z tobą - warknął Jerome. Machnął ręką, jakby ją odprawiał, i Simone zniknęła równie szybko, jak się pojawiła. - To było nieładne - zauważył Carter, wpatrując się niewinnie w swoją szklankę. - Odesłałem ją do hotelu - powiedział Jerome. - A nie na bezludną wyspę. Gniew Romana trochę ostygł, jego wyraz twarzy przypominał minę ojca. - Co ona miała na myśli, mówiąc, że wiesz, czemu tu jest? Po co ją śledziłem? - Nie mogę tego zgłosić - odezwał się Jerome. Mówił do Cartera tak, jakby Romana w ogóle tam nie było. - Jeszcze nie... dopóki nie będzie trzeba. Nie możemy poinformować

nikogo na górze. - A ja nic nie mogę zrobić - rzucił Carter. - Technicznie rzecz biorąc, to twój problem. Pociągnął długi łyk, jakby to miało rozwiązać wszelkie problemy. - Ale pomożesz - odezwał się stanowczo Roman. - Spróbujesz ją odnaleźć? - Oczywiście - odparł Carter. I na jego ustach pojawił się tradycyjny cyniczny uśmieszek, skrywający wcześniejszą ponurą minę. Podejrzewałam, że to była przykrywka. Bez niej byłoby tu zdecydowanie za nudno. Przez moment naprawdę się cieszyłam, że jestem niewidzialnym obserwatorem. Carter nie wiedział, że tu jestem i po raz pierwszy w życiu miałam okazję dokładnie mu się przyjrzeć, bez obaw, że to zauważy. Może i znów zachowywał się nonszalancko, ale wcześniej był wyraźnie o mnie zaniepokojony. I nie wierzyłam, że wynikało to tylko z tego, że uważał mnie za zabawną. O co mu naprawdę chodziło? Ale te szare oczy nie zdradzały niczego. - Tak - odezwał się sucho Jerome. - Nie wiem, co byśmy zrobili bez jej nieustannego popadania w tarapaty. Carter chciał zaprzeczyć, ale Roman znów im przerwał. - O tym też rozmawialiśmy z Erikiem. - Streścił im spostrzeżenia Erika o tym, że dziwna siła nawiedza mnie tylko wtedy, gdy mam doła. I opisał z detalami każde nawiedzenie. Jerome i Carter wymienili spojrzenia. - Biorąc pod uwagę, jakiego ona ma zwykle doła, to nie jest specjalna wskazówka skwitował demon. - Ale może warto zajrzeć do staruszka. - Jerome - powiedział Carter ostrzegawczym tonem. Znów wymienili spojrzenia. A kiedy Jerome odwrócił wreszcie wzrok, to tylko po to, by sięgnąć po kolejnego drinka. - Nie bój się. Nie przestraszę go. Za bardzo... Byłam ciekawa, czy uda się natychmiast do Erika, ale nie zdołałam tego ustalić. Świat znów się rozmył i znalazłam się z powrotem w moim więzieniu. Było mi strasznie niewygodnie i byłam strasznie zmęczona. Widząc uśmiechniętych, rozświetlonych Oneroi, podejrzewałam, że kiedy żywili się moim snem, odebrali mi część mojej energii. - Sen... - wymamrotałam, nagle zdezorientowana. Przygotowałam się na jakiś okropny koniec, ale nic się nie stało. - To nie był sen. To była prawda. Pokazaliście mi prawdziwe wydarzenia. To, co robią moi przyjaciele. - Niektóre sny pokazują prawdę, inne kłamią - odezwał się Drugi. Miałam ochotę mu przyłożyć. - Ten był prawdziwy. Przypomniała mi się opowieść z wczesnego dzieciństwa. Kiedy się urodziłam, na

Cyprze byli już chrześcijańscy księża, ale stare opowieści i tradycje wciąż były żywe. To, co teraz uznaje się za mity, wtedy było uważane za prawdę. Jedna z tych opowieści głosiła, że sny pochodziły z dwóch bram - z kości słoniowej i z rogu. Te z bramy z kości słoniowej były fałszywe, a te z rogowej, prawdziwe. Nie wiem, czy była to tylko metafora, ale najwyraźniej kryła w sobie ziarnko prawdy. - Ale czemu? - spytałam. - Po co pokazujecie mi w snach prawdę? Zdecydowanie bardziej torturowalibyście mnie, zsyłając kolejny głupi koszmar. Tamten koszmar nie był głupi. Był zabójczy, ale nie zamierzałam im tego mówić. Głupotą było mówienie im, jak mnie mają torturować. - Bo nie wiesz - odezwał się Pierwszy. - Niedługo nie będziesz mogła odróżnić prawdy od kłamstw. Zakładasz, że wszystko, co bolesne, jest kłamstwem. Ale nie zorientujesz się. Niedługo nie będziesz wierzyć już niczemu, co wyśnisz. - Zorientuję się - odpowiedziałam stanowczo. - Umiem je rozróżnić. - Myślisz, że to, co widziałaś, było prawdą? - zapytał Drugi. - Tak, w stu procentach. - To dobrze - powiedział Pierwszy. - W takim razie wiesz też, że nikt cię nie może znaleźć. Zostaniesz tu na zawsze.

Rozdział 12 W pewnym momencie pożałowałam, że Oneroi nie zsyłają mi samych kłamliwych snów. One też sprawiały mi ból, ale przynajmniej po przebudzeniu miałam niewielką satysfakcję, wiedząc, że to nie była prawda. Niestety kolejne sny ukazywały prawdę i znów musiałam przeżywać wydarzenia z przeszłości. Jedno z nich miało miejsce w XV-wiecznej Florencji. W pierwszej chwili ucieszyłam się, przypominając sobie ten okres. Włoski renesans był cudowny, a mnie zadziwiał przebudzony po ostatnich kilku ponurych wiekach geniusz ludzki. A żeby było ciekawiej, Kościół wciąż hamował rozwój sztuki. Taki konflikt był jak woda na młyn dla nas, wysłanników piekieł. Mieszkałam z innym sukubem, prowadząc wystawne życie dzięki handlowi bławatnemu, którym zajmowałyśmy się w imieniu naszego wuja (inkuba), którego nigdy nie było w pobliżu, bo jako kupiec wiele podróżował. To był dobry układ, a ja, tym razem jako Bianca, dzięki licznym podbojom miłosnym byłam ulubienicą tutejszej arcydemonicy Tavii. Ale wszystko zaczęło się sypać, gdy zatrudniłam ekscentrycznego i szalenie przystojnego malarza o imieniu Niccoló, by namalował w naszym domu fresk. Chłopak był zabawny, inteligentny i ekstrawagancki, a także zainteresowany mną od pierwszego wejrzenia. Mimo to poczucie przyzwoitości i zawodowy profesjonalizm nakazywały mu trzymać dystans. Zamierzałam to zmienić i często towarzyszyłam mu przy pracy, wiedząc, że to tylko kwestia czasu, nim ulegnie moim wdziękom. - Owidiusz nie miał pojęcia o miłości - stwierdziłam któregoś dnia. Leżałam wyciągnięta na sofie. Prowadziliśmy właśnie jedną z licznych dyskusji o literaturze. Jego umiejętność rozmawiania na takie tematy sprawiała, że jeszcze bardziej mnie pociągał. Uniósł głowę i przerywając pracę, spojrzał na mnie z udawanym zadziwieniem. - Nie miał pojęcia? Kobieto, ugryź się w język. Wszak on jest specjalistą w tej dziedzinie! Pisał na ten temat książki! I to książki, które wciąż się czyta i z których wciąż się korzysta! Porzuciłam swoją rozwiązłą pozę i usiadłam wyprostowana. - Są nieaktualne. Były napisane na inne czasy. Poświęca całe rozdziały, instruując mężczyzn, gdzie mają spotykać się z kobietami. A tych miejsc już nie ma. Kobiety nie chodzą na wyścigi czy walki. Nie przechadzamy się już nawet po placach czy ulicach. Zabrzmiało to bardziej gorzko, niż planowałam. Rozwój artystyczny tych czasów był wspaniały, ale równolegle do niego pojawiły się ograniczenia kobiecych ról, do których nie

byłam przyzwyczajona w innych czasach i miejscach. - Może - zgodził się Niccoló. - Ale zasady pozostały te same. Sposoby również. - Sposoby? - prychnęłam. Cóż zwykły śmiertelnik mógłby wiedzieć o sposobach uwodzenia? - To tylko powierzchowne gesty. Komplementuj swoją ukochaną. Rozmawiaj z nią o wspólnych zainteresowaniach, na przykład o pogodzie. Pomóż wygładzić suknię, gdyby się pogniotła. Co to ma wspólnego z miłością? - A czy cokolwiek ma jeszcze coś wspólnego z miłością? Właściwie to teraz najbardziej przydają się te komplementy. Małżeństwo to przecież transakcja. - Przekrzywił charakterystycznie głowę, jak zawsze, gdy się zastanawiał. - Tak przy okazji, to zrobiłaś dziś coś z włosami i wyglądają wyjątkowo pięknie. Też zamilkłam, wytrącona z rozważań komplementem. - Dziękuję. Tak czy inaczej, masz rację. Małżeństwo to transakcja. Ale w niektórych przypadkach jest tam też miłość. Albo może się pojawić. A wiele tajemnych romansów, bez względu na to, jak są „grzeszne”, wynika z miłości. - A więc uważasz, że Owidiusz niszczy to, co zostało z miłości? - Spojrzał za okno i zmarszczył brwi. - Czy mi się zdaje, czy będzie padać? Temat mnie tak zainteresował, że jego gwałtowne zmiany strasznie mnie denerwowały. - Tak... co? To znaczy nie, nie będzie padać i tak, to właśnie robi. Miłość jest już tak rzadka. A traktując ją jak grę, umniejsza to, co jeszcze z niej pozostało. Niccoló zostawił swoje farby i pędzle i usiadł obok mnie, na kanapie. - Uważasz, że miłość nie jest grą? - Czasami... no dobrze, prawie zawsze jest. Ale to nie znaczy, że nie powinniśmy... zamilkłam, kiedy przesunął palcami po dekolcie mojej sukni. - Co robisz? - Pogięło się, więc to prostuję. Spojrzałam na niego, po czym zaczęłam się śmiać, uświadomiwszy sobie, co zrobił. - Robisz to. Stosujesz jego zasady. - I działa? Wyciągnęłam do niego ręce. - Tak. Odsunął się. Nie tego się spodziewałam. Chciał się tylko ze mną podroczyć, dowodząc, że ma rację. Odwrócił wzrok i zaczął wstawać z kanapy. - Powinienem wracać do pracy... Musiałam działać. Złapałam go zaskakująco mocno, pociągnęłam do siebie i przycisnęłam moje usta do jego. Były delikatne i słodkie, a po kilku chwilach zareagował, a jego język chętnie wsunął się do moich ust. A potem, kiedy uświadomił sobie, co robi, znów się odsunął.

- Przepraszam. Nie powinienem był. Widziałam w jego oczach pociąg, pożądanie, które hamował od kiedy zaczął dla mnie pracować. Pragnął mnie, ale nawet ten zbójecki artystyczny typ uważał, że zrobienie tego z niezamężną kobietą z wyższej klasy, szczególnie taką, która go zatrudnia, byłoby złe. - To ty zacząłeś - ostrzegłam cicho. - Próbowałeś mi dowieść, że mylę się co do Owidiusza. Wygląda na to, że miałeś rację. Położyłam mu dłoń na karku i przyciągnęłam znów do siebie. W pierwszej chwili się opierał, ale krótko. A kiedy zaczął rozgarniać fałdy mojej sukni, wiedziałam, że wygrałam i pora przenieść się do sypialni. Kiedy tam dotarliśmy, zniknęły wszelkie przejawy przyzwoitości. Pchnął mnie na łóżko i palce, które tak zręcznie malowały ściany mojego domu, zaczęły teraz walczyć z moją skomplikowaną suknią i licznymi warstwami materiału. Kiedy rozebrał mnie aż do cienkiej halki, przejęłam inicjatywę i szybko zaczęłam zdejmować z niego ubrania, delektując się dotykiem jego ciała pod opuszkami palców. Usiadłam na nim okrakiem, pochyliłam się i zaczęłam zataczać językiem koła wokół jego sutków. Stwardniały mi w ustach i odczułam satysfakcję, gdy krzyknął, kiedy ugryzłam go delikatnie. Przesuwałam się coraz niżej, całując jego brzuch, niżej, gdzie był twardy i sztywny. Delikatnie przesunęłam językiem wzdłuż jego penisa, od samego dołu. Znów krzyknął, a kiedy wzięłam go do ust, aż jęknął. Czułam, jak puchnie mi w ustach, coraz twardszy i większy, kiedy przesuwałam się w górę i w dół. Myślę, że nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że wsunął mi palce w skomplikowanie upięte włosy. Zaczęłam mocniej ssać i zwiększyłam tempo, upajając się tym, że mam go w ustach. Powoli zaczęła we mnie wpływać jego energia, zupełnie jak błyszczące strumienie barw i ognia. Mimo że samo to nie wywoływało jakiejś specjalnej przyjemności, mnie także porywało, budząc we mnie sukubi głód i pożądanie, by go dotykać i być dotykaną. - Och... Bianco... nie powinnaś... Natychmiast wypuściłam go z ust i pieszcząc dalej ręką, zapytałam: - Chcesz, abym przestała? - Ja... no... Ach! Nie, ale kobiety takie jak ty, nie... nie powinny... - Nie masz pojęcia, jaką kobietą jestem. I pragnę tego, chcę cię poczuć w ustach... posmakować... - O Boże - jęknął. Oczy miał zamknięte, a usta rozchylone. Mięśnie mu stężały, ciało wygięło się w łuk i ledwo zdążyłam na czas wsunąć go sobie z powrotem do ust.

Doszedł, a ja przyjęłam wszystko, podczas gdy jego ciałem wstrząsały dreszcze. Strumień jego energii życiowej zwiększył się, aż sama prawie osiągnęłam orgazm. Dopiero zaczęliśmy, a ja już dostałam od niego więcej energii, niż mogłam oczekiwać. Zapowiadała się dobra noc. Kiedy wreszcie się uspokoił, przesunęłam się tak, że obejmowałam go nogami w biodrach. Przesunęłam językiem po wargach. - O Boże - powtórzył, z trudem oddychając. Miał rozszerzone źrenice. Przesunął rękami po mojej talii, po czym oparł je tuż pod moim biustem, co mi odpowiadało. Myślałem... myślałem, że tylko ladacznice tak robią... Uniosłam brew. - Zawiedziony? - Och... nie... nie! Nachyliłam się i musnęłam wargami jego usta. - To się odwdzięcz. Mimo zmęczenia był aż nadto chętny. Ściągnął mi halkę przez głowę i objął dłońmi piersi, ssał i gryzł sutki, naśladując moje wcześniejsze ruchy. Rosło we mnie pragnienie, a instynkt nakazywał brać coraz więcej i więcej energii. Kiedy przesunął usta między moje nogi, poderwałam do góry jego głowę. - Powiedziałeś kiedyś, że myślę jak mężczyzna - wysyczałam cicho. - Więc tak mnie traktuj. Na kolana. Zamrugał zaskoczony, ale widziałam, że ten rozkaz go podniecił. W jego oczach zapłonęło zwierzęce pożądanie, osunął się na kolana. Stanęłam przed nim i oparłam się plecami o łóżko. Złapał mnie za biodra i przycisnął usta do miękkiej kępki włosów między moimi udami. Wsunął język pomiędzy moje gorące wargi i zaczął drażnić kryjące się w nich gorące napęczniałe serce. Pierwsze dotknięcie wstrząsnęło całym moim ciałem, aż odchyliłam do tyłu głowę. Zachęcony tą reakcją zaczął przesuwać rytmicznie językiem. Wsunęłam mu palce we włosy i przyciągnęłam bliżej, zmuszając, by mocniej mnie smakował, silniej naciskał językiem. Kiedy to gorące, cudowne uczucie w moim podbrzuszu było już nie do wytrzymania, wybuchło jak raca. Zupełnie jakby przepływał przeze mnie ogień, sprawiając, że całe ciało mnie mrowiło. Naśladując mnie, nie odsunął ust aż do chwili, gdy mój orgazm opadł, a moje ciało wciąż jeszcze drżało za każdym razem, gdy językiem drażnił to jakże wrażliwe miejsce. Kiedy w końcu się odsunął, spojrzał na mnie z lekko speszonym uśmiechem. - Nie wiem, jaka jesteś. Uległa... dominująca... nie wiem, jak cię traktować. Uśmiechnęłam się w odpowiedzi i pogładziłam go po twarzy. - Jestem tym, kim pragniesz, abym była. Jak chciałbyś mnie traktować? Przemyślał to, aż w końcu odezwał się niepewnie. - Chcę... chciałbym myśleć o tobie jak o bogini i brać cię jak ladacznicę...

Uśmiechnęłam się szerzej. Pomyślałam, że właśnie na to mniej więcej składało się moje życie. - Jestem tym, kim pragniesz, abym była - powtórzyłam. Podniósł się z ziemi i pchnął mnie brutalnie na łóżko, poczym przytrzymał. Znów był gotowy, aczkolwiek widziałam, ile go to kosztowało trudu. Większość mężczyzn omdlałaby już z braku życiowej energii, ale on walczył z wyczerpaniem, aby znów mnie wziąć. Poczułam, jak na mnie napiera, a potem wsunął się, prawie wepchnął, we mnie, wchodząc i wychodząc bez trudu, gdy byłam tak wilgotna. Jęknęłam i przesunęłam się tak, aby mógł przybrać lepszą pozycję i wejść głębiej. Złapał mnie za biodra i poruszał się z jakąś zwierzęcą agresją, a dźwięk uderzających o siebie ciał wypełnił pokój. Moje ciało zareagowało na jego, czułam się cudownie, kiedy mnie tak wypełniał i się wpychał. Zaczęłam głośniej krzyczeć, a on energiczniej się poruszać. A ta energia, która na mnie spływała. Teraz była to cała rzeka, złota i wzburzona, odświeżająca moje życie. A wraz z energią pojawiły się jego emocje i myśli. Wręcz czułam jego chuć i pragnienie mojej osoby. Ta energia w połączeniu z przyjemnością fizyczną pochłaniały mnie, doprowadzały do szaleństwa, tak że prawie nie mogłam myśleć ani oddzielić jednej od drugiej. Uczucie stawało się coraz potężniejsze, tak że prawie nie mogłam go znieść. Przycisnęłam do niego twarz, by uciszyć krzyki. Ogień we mnie wzrastał, a ja nie próbowałam już hamować orgazmu. Wybuchł we mnie, wypełniając całe ciało w cudownej ekstazie. Niccoló nie miał litości i nie zwolnił ani na moment, kiedy przyjemność wstrząsała moim ciałem. Walczyłam z nią, mimo że krzyczałam o więcej. To, co zrobił, przez Kościół uznane by było za niemoralne, ale w głębi serca był porządnym człowiekiem. Był dobry dla innych, miał mocny charakter i zasady, których nie lubił łamać. W związku z tym miał w sobie wiele dobra i dużo energii życiowej do przekazania, którą ja wchłaniałam bez skruchy. Rozpływała się po moim ciele podczas tańca naszych ciał, słodsza niż ambrozja. Płonęła w moich żyłach, sprawiając, że czułam, że żyję, zamieniając mnie w boginię, o której wciąż szeptał mi do ucha. Niestety utrata energii odebrała mu siły i później leżał nieruchomo w moim łóżku, blady, płytko oddychając. Usiadłam i obserwowałam go, naga, wodziłam dłonią po jego zroszonym potem czole. Uśmiechnął się do mnie. - Chciałem napisać o tobie sonet... ale nie byłbym chyba w stanie oddać tego słowami. - Z trudem usiadł, widać było, że ruch sprawia mu ból. Sam fakt, że w ogóle zdołał tyle dokonać, był niesamowity. - Muszę iść... zaraz zamkną bramy...

- Nieważne. Zostań na noc. - Ale twoi służący... - Są dobrze opłacani za milczenie. - Musnęłam ustami jego skórę. - Poza tym... nie chcesz podyskutować o... filozofii? Zamknął oczy, ale wciąż się uśmiechał. - O tak, chętnie. Tylko że... przepraszam. Nie wiem, co ze mną jest. Muszę odpocząć. Położyłam się przy nim. - Więc odpoczywaj. Od tej pory zaczęliśmy funkcjonować w taki sposób, że pracował za dnia, a szło mu teraz zdecydowanie wolniej, a noce spędzał ze mną. Wciąż miał pewne poczucie winy, dzięki czemu spędzany z nim czas dawał mi dwakroć tyle przyjemności. Moje „ja” czerpało z jego duszy, a ciało z jego zdolności. Pewnego dnia wyszedł, by załatwić jakieś sprawy... i nie wrócił. Przez kolejne dwa dni nie dostawałam od niego żadnych wieści i zaczęłam się niepokoić. Kiedy pojawił się trzeciej nocy, był spłoszony i zdenerwowany. Przejęta bardziej niż kiedykolwiek, zaprosiłam go szybko do środka. Zauważyłam, że trzymał coś pod pachą. - Gdzie byłeś? Co to? Rozpiął płaszcz i pokazał mi kilka książek. Z zachwytem, jakim zawsze darzyłam takie rzeczy, przejrzałam, co przyniósł. Dekameron Boccaccia, Miłostki Owidiusza. I mnóstwo innych. Niektóre czytałam. Inne chciałam przeczytać. Serce zaczęło mi mocniej bić, a palce same garnęły się do przerzucania kartek. - Zabrałem je od moich przyjaciół - wyjaśnił. - Bali się, że zbiry Savonaroli je dopadną. Skrzywiłam się na dźwięk imienia najpotężniejszego kaznodziei w mieście. - Savonarola? - Zbiera „obiekty grzechu” i chce je zniszczyć. Możesz to dla mnie ukryć? Nikt nie będzie ich żądał od kogoś takiego jak ty. Te książki były dla mnie jak brylanty, cenniejsze od mojej biżuterii. Chciałam wszystko rzucić i natychmiast zabrać się do czytania. - Oczywiście. - Przerzuciłam kilka stron Dekamerona. - Nie rozumiem, jak ktoś chciałby coś takiego zniszczyć. - To ponure czasy - odpowiedział ze stanowczą miną. - Jeśli nie będziemy ostrożni, cała wiedza zginie. A głupcy zniszczą uczonych. Wiedziałam, że mówił prawdę. Już tyle razy byłam tego świadkiem. Wiedzę niszczyli ci, którzy byli zbyt głupi, aby zrozumieć, co czynią. Czasami zdarzało się to podczas krwawych inwazji, a czasem mniej brutalnymi, ale równie podstępnymi metodami, choćby takimi jakie stosował Girolamo Savonarola. Tak się do tego przyzwyczaiłam, że prawie

przestałam na to zwracać uwagę. Ale z jakichś przyczyn tym razem uderzyło mnie to mocniej niż zwykle. Może dlatego, że patrzyłam na to przez pryzmat jego zachowania, a nie z boku. - Bianco? - Niccoló zaśmiał się cicho. - Czy ty mnie w ogóle słyszysz? Chciałem spędzić z tobą noc, ale może wolisz ten czas poświęcić Boccacciowi? Oderwałam wzrok od książki i uśmiechnęłam się krzywo. - A nie mogę mieć was obu? W ciągu kolejnych kilku dni Niccoló przemycał do mnie coraz więcej i więcej dóbr. Nie tylko książek. W moim domu pojawiły się obrazy, małe rzeźby. A czasem nawet mniej ważne przedmioty, jak ekstrawaganckie ubrania i biżuteria, które uznano za grzeszne. Czułam się tak, jakby wpuszczono mnie za bramy nieba. Godzinami mogłam oglądać obrazy i rzeźby, zachwycając się geniuszem ludzi, zazdroszcząc im inwencji twórczej, której nie miałam ani jako śmiertelniczka, ani teraz. Ta sztuka wypełniała mnie niezwykłą radością, tak cudowną i słodką, że przypominała mi czasy, gdy moja dusza należała jeszcze do mnie. A książki... och, te książki... Moi sekretarze i współpracownicy nagle skazani byli na znacznie więcej pracy, bo zaczęłam ich zaniedbywać. Kto by się przejmował rachunkami i wysyłkami, mając w ręku taką wiedzę? Pochłaniałam ją, delektując się słowami, słowami, które Kościół uznał za herezje. Rola, którą odgrywałam, ukrywając te skarby, dawała mi sporo przyjemności. Miałam przekazać wiedzę ludzkości i pokrzyżować plany nieba. Geniusz i twórczość nie zniknęły z tego świata, a najlepsze w tym było to, że sprawiało mi to przyjemność. Sprawy przybrały inny obrót, gdy pewnego dnia pojawiła się Tavia. Demonica była zadowolona z moich podbojów, ale zdziwił ją widok stojącej na stole małej rzeźby przedstawiającej Bachusa. Nie zdążyłam jeszcze jej ukryć. Tavia zażądała wyjaśnień i powiedziałam jej, jaką rolę odgrywam w ukrywaniu kontrabandy. Jak zawsze musiałam długo czekać na odpowiedź, a gdy wreszcie padła, aż mi zaparło dech. - Musisz z tym natychmiast skończyć... - Ja... jak to? - I musisz oddać te przedmioty ojcu Betto. Popatrzyłam na nią zadziwiona, czekając, kiedy wreszcie zacznie się śmiać. Ojciec Betto był tutejszym księdzem. - Chyba nie... nie mówisz poważnie. Tego nie można zniszczyć. Pomagałybyśmy Kościołowi. A mamy działać przeciwko niemu. Tavia uniosła ciemną spiczastą brew. - Złotko, mamy szerzyć na świecie zło, a to może, ale nie musi, iść w parze z planami

Kościoła. I tym razem z nimi idzie. - Jak to? - wykrzyknęłam. - Bo nie ma większego zła, niż niewiedza i niszczenie talentów. Niewiedza jest odpowiedzialna za więcej śmierci i grzechów, niż cokolwiek innego. To ona niszczy człowieczeństwo. - Ale Ewa zgrzeszyła w pogoni za wiedzą... Demonica zaśmiała się złośliwie. - Jesteś pewna? Naprawdę wiesz, co jest dobre, a co złe? - N... nie wiem... - wyszeptałam. - Trudno je rozróżnić. Po raz pierwszy, od kiedy stałam się sukubem, granice tak się dla mnie zatarły. Po tym, jak straciłam życie śmiertelne, poświęciłam się byciu sukubem i nigdy nie podawałam w wątpliwość roli piekła czy niszczenia takich mężczyzn jak Niccoló. - Właśnie - zgodziła się ze mną. - Czasem są nie do rozróżnienia. - Po czym uśmiech zniknął jej z twarzy. - To nie podlega dyskusji. Oddasz to wszystko. A przy okazji możesz spróbować uwieść ojca Betto. To byłby niezły dodatek. - Ale... - Już chciałam zaprotestować, ale ugryzłam się w język. Pod wpływem jej spojrzenia i potęgi czułam się bardzo mała i słaba. Nie naraża się demonom. Przełknęłam ślinę. - Tak, Tavio. Kiedy znów kochałam się z Niccolem, wyczerpany seksem spróbował nawiązać wesołą rozmowę: - Lenzo przyniesie mi jutro jeden ze swoich obrazów. Poczekaj, aż go zobaczysz. To Wenus i Adonis... - Nie. Uniósł głowę. - Co? - Nie. Nie przynoś mi nic więcej. - To było trudne. O Boże, jakże trudno było mi mówić do niego tak zimnym tonem. Musiałam wciąż sobie powtarzać, kim jestem i co muszę zrobić. Na jego przystojnej twarzy pojawiły się zmarszczki zdziwienia. - O czym ty mówisz? Masz już tyle... - Już nic nie mam. Oddałam je Savonaroli. - N... niemożliwe. Pokręciłam głową. - Nie, skontaktowałam się rano z jego ludźmi. Przyszli i wszystko zabrali. Niccoló z trudem usiadł. - Przestań. To nie jest śmieszne. - Nie żartuję. Wszystko zabrano. Spalą to. To przedmioty grzechu. Muszą zostać zniszczone.

- Kłamiesz. Bianco, przestań. Nie mówisz chyba... Odezwałam się ostrzej. - To były złe, heretyckie rzeczy. I już ich nie ma! Spojrzeliśmy sobie w oczy, a kiedy Niccoló patrzył na mnie, widziałam, jak uświadamia sobie, że może... może jednak mówię prawdę. I mówiłam. Niejako. Świetnie umiałam sprawić, aby ludzie, a zwłaszcza mężczyźni, wierzyli w to, co chciałam. Ubraliśmy się i zaprowadziłam go do składu, w którym wcześniej ukrywałam te przedmioty. Wpatrywał się w pustą przestrzeń pobladły, nie wierząc w to, co widzi. Stałam obok, ze skrzyżowanymi na piersiach rękami i miną pełną dezaprobaty. Odwrócił się do mnie i wpatrywał szeroko otwartymi oczami: - Jak mogłaś? Jak mogłaś mi to zrobić? - Powiedziałam... - Wierzyłem ci! Powiedziałaś, że je uchronisz! - Myliłam się. Szatan sprawił, że nie myślałam jasno. Złapał mnie boleśnie za ramię i przyciągnął do siebie. - Co oni ci zrobili? Grozili ci? Nie zrobiłabyś tego. Co mają przeciwko tobie? Czy to ten ksiądz, do którego zawsze chodzisz? - Nikt mnie do tego nie zmusił - odpowiedziałam posępnie. - Tak należało uczynić. Odsunął się, jakby nie mógł znieść mojego dotyku. Na widok jego oczu serce mi się ścisnęło. - Czy ty wiesz, coś zrobiła? Niektóre z tych rzeczy są nie do odzyskania. - Wiem. Ale tak jest lepiej. Niccoló wpatrywał się we mnie jeszcze chwilę, po czym powlókł się do drzwi, nie zwracając uwagi na godzinę policyjną ani na swoje osłabienie. Patrzyłam, jak odchodzi i czułam się pusta. To tylko kolejny mężczyzna, pomyślałam. Niech idzie. Miałam ich tylu. Będzie ich jeszcze tylu. Co za różnica? Przełknęłam łzy i zeszłam na niższe piętro, pilnując, aby nie obudzić domowników. Poprzedniej nocy też tędy wędrowałam, z trudem przenosząc tę część zbiorów, których nie oddałam przedstawicielom Kościoła. Wybieranie spośród dzieł sztuki i książek było zupełnie jakbym miała decydować, które z moich dzieci ma żyć, a które umrzeć. Jedwabie i aksamity były nieważne, oddałam wszystkie Savonaroli. Ale reszta... to było trudne. Oddałam większość Owidiusza. Jego prace były tak popularne, że uznałam, że gdzieś na pewno przetrwają, jeśli nie we Florencji, to może w jakimś innym miejscu, gdzie bigoteria nie dotarła. Innych autorów, których książki mogły być w niskich nakładach, zostawiłam. Najtrudniej było z malarstwem i rzeźbą. Były jedyne w swoim rodzaju. Nie było co wierzyć, że istnieją jakieś inne kopie. Ale nie mogłam zatrzymać wszystkich, nie teraz, gdy

Tavia mnie pilnowała. I tak zostawiłam te, które wydawały mi się najcenniejsze, chroniąc je przed Kościołem. Ale Niccoló nie mógł o tym wiedzieć. Nie widziałam go przez kolejne trzy tygodnie, po czym wpadliśmy na siebie podczas wielkiego palenia przedmiotów przez Savonarolę. Był to wielki stos wypchany grzechem i paliwem. Fanatycy rzucali kolejne przedmioty w ogień, tak jakby mieli ich nieskończenie wiele. Widziałam samego Botticellego, jak rzucił jeden ze swoich obrazów. Niccoló przywitał się krótko. - Bianco. - Witaj, Niccoló - odpowiedziałam zimnym głosem. Nieczule. Stał naprzeciwko mnie, a jego szare oczy zdawały się czarne w świetle ognia. Wyglądał, jakby postarzał się od naszego ostatniego spotkania. Oboje w milczeniu patrzyliśmy na ogień, obserwując, jak coraz więcej wspaniałych tworów ludzkich było niszczonych. - Zniszczyłaś postęp - odezwał się w końcu. - Zdradziłaś mnie. - Tylko go opóźniłam. I nie mam wobec ciebie żadnych zobowiązań. Poza tym. Sięgnęłam w fałdy sukni i podałam mu ciężką od florenów sakwę. To był ostatni element mojego planu. Wziął ją, zaskoczony ciężarem. - To więcej niż mi się należy, a fresku nie skończę. - Wiem. Nie szkodzi. Weź to. Wyjedź gdzieś, daleko stąd. Maluj. Pisz. Stwórz coś pięknego. Coś, co sprawi ci radość. Nic mnie to nie obchodzi. Zapatrzył się na mnie i bałam się, że odda pieniądze. - Wciąż nie rozumiem. Jak możesz o to wszystko nie dbać? Jak możesz być tak okrutna? Czemu to zrobiłaś? Znów zapatrzyłam się w ogień. Ludzie, uświadomiłam sobie, lubili palić. Przedmioty. Siebie nawzajem. - Bo człowiek nie może przewyższyć bogów. Przynajmniej jeszcze nie teraz. - Prometeusz nie po to dał ludziom ogień, aby tak z niego korzystali. Uśmiechnęłam się smutno, przypominając sobie naszą dyskusję na temat mitologii, kiedy jeszcze darzyliśmy się uczuciem. - Nie. Nie sądzę. Nie odezwaliśmy się więcej. Chwilę później odszedł, znikając w ciemnościach. Przez moment rozważałam, czy nie powiedzieć mu prawdy, że większość jego skarbu jest bezpieczna. Słono zapłaciłam, aby został przemycony z Florencji daleko od tej niszczycielskiej żądzy. Prawda jest taka, że wysłałam to wszystko do anioła. Nie przepadałam za aniołami jako takimi, ale ten był uczonym, którego spotkałam w Anglii i tolerowałam. Heretyckie czy

nie, te przedmioty przemówią do niego tak, jak do mnie przemówiły. Zapewni im bezpieczeństwo. Cóż za ironia, pomyślałam, że zwróciłam się o pomoc do wroga. Tavia miała rację. Czasami nie dało się odróżnić dobra od zła. A gdyby wiedziała, co zrobiłam, moje życie pewnie by się gwałtownie skończyło. Więc nie mogłam nikomu powiedzieć, bez względu na to, jak bardzo chciałam pocieszyć Niccola. Musiałam żyć ze świadomością, że zabrałam mu życie, duszę i nadzieję. Już zawsze będzie mnie nienawidził, a ja już zawsze będę żyć z tą świadomością, która sprawi, że wraz z upływem czasu moje życie będzie coraz bardziej przygnębiające. Świat rozpłynął się w ciemnościach. Znów byłam w moim pudełku, wciąż niewygodnie ściśnięta. Jak zwykle nic nie widziałam, a policzki znów miałam mokre od łez. Czułam się wyczerpana, a nawet trochę zdezorientowana. Serce rozrywał mi ból, którego nie potrafiłam nazwać. Nie widziałam Oneroi, ale coś mi mówiło, że były w pobliżu. - To była prawda - wyszeptałam. - To się wydarzyło naprawdę. Tak jak podejrzewałam, z ciemności odpowiedział mi głos i nagle uświadomiłam sobie prawdziwy powód, dla którego pokazywali mi prawdziwe sny. - Twoja prawda jest gorsza od kłamstwa.

Rozdział 13 Obudziłam się obok Setha i przez moment myślałam, że naprawdę się obudziłam, obudziłam z okropnego, paskudnego snu o Oneroi i o tym, co wydarzyło się od naszego rozstania. Spał wśród zmierzwionej pościeli, a jego jasnobrązowe włosy lśniły rudawo w słońcu poranka. Był tylko w bokserkach, a jego klatka piersiowa wyglądała tak ciepło, wprost idealnie, aby się do niej przytulić. Oddychał

równo,

zrelaksowany.

Upajałam

się tym

widokiem,

wszystkimi

szczegółami, których brakowało mi od miesięcy. Przysięgam, że nawet czułam jego zapach. Czy w snach były zapachy? W tym na pewno. Ten delikatny leśno-jabłkowy zapach otaczał mnie jak uścisk. Kilka chwil później Seth poruszył się i zaspany otworzył oczy. Skrzywił się pod wpływem słońca i przewrócił na plecy, powstrzymując ziewnięcie. Chciałam przeturlać się do niego, przytulić do tego ciepła i opowiedzieć o koszmarach, które mi się śniły. I wtedy uświadomiłam sobie, że to niemożliwe. Nie mogłam się ruszyć. No, to niezupełnie tak. Chodziło o coś innego. Po prostu nie miałam ciała. Byłam tylko obserwatorem jak niewidzialna kamera, którą byłam z Romanem i Jerome'em. Najwyraźniej w tym śnie nie miałam aktywnej roli, a to uświadomiło mi coś okropnego - to wciąż był sen zesłany przez Oneroi. Nie wyobraziłam ich sobie. Nie wyobraziłam sobie tego, że Seth i ja zerwaliśmy. Seth usiadł na łóżku i przetarł oczy. To był taki znajomy, nostalgiczny widok. Zawsze miał problemy ze wstawaniem, głównie z powodu przedziwnych godzin, w których pisał. Spojrzał na zegarek stojący mniej więcej z tej samej strony, z której „obserwowałam” sytuację. Jego oczy przesunęły się przez miejsce, gdzie powinnam się znajdować. Tak. Byłam tu tylko duchem. Ale czym dokładnie było „tu”? Prawdą czy kłamstwem? Godzina dziewiąta rano musiała być dość motywująca, by wyciągnąć go z łóżka. Wciąż w samych bokserkach powlókł się do łazienki, o dziwo nie wpadając w tym stanie na nic. Szczotkując zęby, zauważył kartkę na blacie. Natychmiast rozpoznałam ten charakter pisma - wciąż widywałam go w księgarni. Wyszłam wcześniej, żeby załatwić kilka rzeczy. Powinnam być wolna od szóstej. Postaraj się przyprowadzić Brandy, żeby przymierzyła buty. Całuję Maddie Widok imienia Maddie wyrwał mnie z romantycznej krainy Setha, w której kroczyłam

podczas jego porannych czynności. Rozejrzałam się wokół i zobaczyłam, że w łazience zaszły zmiany, pojawiły się rzeczy, których nie było, gdy się spotykaliśmy. Druga szczoteczka do zębów. W kącie przybory do makijażu. Na haczyku różowy szlafrok. Teoretycznie Maddie wciąż mieszkała z Dougiem, ale wszyscy wiedzieliśmy, jak sprawa wygląda. Ból, który nie opuścił mnie tak naprawdę od poprzedniego snu, wzmógł się. Wszędzie zostawiła po sobie ślad, we wszystkich miejscach, które dzieliliśmy kiedyś, gdy byłam z Sethem. Zostałam zastąpiona. Seth kontynuował poranne czynności, w tym bardzo szybki prysznic. Gdy planował jakiś rozdział książki, spędzał pod prysznicem mnóstwo czasu. Starałam się nie patrzeć na jego nagie, mokre ciało i spróbowałam pomyśleć, co może dziś robić. Gdyby miał tylko pisać w księgarni, nie ruszałby się tak żwawo. Szybko znalazł czyste bokserki i dżinsy, ale oto nadchodziła najtrudniejsza decyzja dnia - którą koszulkę włożyć? Kiedy byliśmy razem, uwielbiałam na to patrzeć. Leżałam wtedy w łóżku - w końcu mnie nigdy się nie spieszyło, by się wyszykować - i śmiałam się, obserwując, jak rozmyślał nad swoją wielką kolekcją T-shirtów. Każdy wisiał na oddzielnym wieszaku, ukazując kawałek obrazka retro albo jakiejś nowinki z popkultury. Alf. Płatki Cheerios. Lody waniliowe. Przeglądał je wszystkie starannie, dotykając rękawa każdej. I nagle jego palce natrafiły na rękaw dłuższy od innych. W jego szafie wisiały nie tylko koszulki, było też kilka swetrów i bluz wciśniętych po brzegach. I flanelowa koszula. To właśnie na niej się zatrzymał. Odsunął inne koszulki, zdjął koszulę z wieszaka i uniósł ją w prawie nabożnym geście. Nawet nie mając ciała, miałam wrażenie, jakby serce zamarło mi w piersi. Znałam tę koszulę. Dawno temu, kiedy odpłynęłam u niego w mieszkaniu po tym, jak za dużo wypiłam, dał mi ją, żebym się w nią przebrała. Następnego dnia spotkałam się z jego rodziną. Wyglądałam idiotycznie we flanelowej koszuli włożonej na koktajlową sukienkę. Zapomniałam o niej, jeszcze kiedy się spotykaliśmy. Trzymał ją w rękach, a ta mina... wyrażała tak wiele, że nawet nie wiedziałam, z której strony zacząć interpretować. Seth doskonale ukrywał uczucia. Ale tutaj, sam, nie pilnował się. Jego twarz wyrażała smutek. Smutek i żal. A kiedy przytulił twarz do tej koszuli, pojawił się też wyraz tęsknoty. A wszystko to zniknęło, ustępując bezradności i rezygnacji. Wciągnął głęboko powietrze i odwiesił koszulę do szafy. A wtedy poczułam słaby zapach kwiatów tuberozy - cień moich perfum Michael Kors. Uświadomiłam sobie, że Seth nigdy więcej nie włożył ani nie uprał tej koszuli. Zachował ją jak skarb. Chwilę później złapał pierwszą koszulkę, która nawinęła mu się pod rękę i nawet nie spojrzał, co przedstawia. To była jedna z jego ulubionych, z Diabłem Tasmańskim z Animków. Nastrój Setha zmienił się na bardziej poważny i zamyślony, niż gdy wychodził spod prysznica. Ale że nie mogłam czytać mu w

myślach, moje spostrzeżenia ograniczały się tylko do tego, co widziałam. Okazało się, że wstał tak wcześnie, aby pojechać do domu brata. Jak zawsze dom starszego Mortensena był przepełniony chaosem, z biegającymi wszędzie małymi blond dziewczynkami, z których większość przywitała ulubionego wuja okrzykami zachwytu. Ledwo wszedł do środka, gdy Andrea, jego bratowa, wyszła mu na spotkanie. Miała na sobie sztruksową kurtkę, dżinsy i T-shirt. Blond włosy związała w kucyk. Spojrzała zaskoczona na Setha. - Nie wziąłeś laptopa? - Andrea była równie wesoła jak zawsze, ale wydawała się zmęczona. Seth skinął w stronę bliźniaczek, McKenny i Morgan, które walczyły właśnie z sznurem lampek choinkowych. Trochę mnie to zdziwiło, bo do świąt był ponad miesiąc, a poza tym światełka były włączone do prądu i moim zdaniem stanowiły pewne niebezpieczeństwo. Najwyraźniej Seth myślał podobnie, bo szybko je przejął i usunął z zasięgu rąk dziewczynek, mimo licznych protestów. - Nie sądzę, aby w tym towarzystwie dało się pracować - stwierdził sucho. - Tak - przyznała mu rację Andrea i spojrzała na zegarek. - No dobra, lecimy. Nie wiem, ile to zajmie. - Nie ma sprawy - odpowiedział. - Rób, co trzeba. Wybiegła za drzwi. Chciałam spytać, dokąd idzie, ale nie miałam jak. I znów uświadomiłam sobie, jak wielka przepaść dzieliła mnie teraz od świata Mortensenów. Kiedyś wiedziałam o nich wszystko. Kendall, poważna jak na swój wiek dziewięciolatka, z uroczystą miną podeszła do Setha. - Wujku Secie, zagrasz ze mną w pożyczkę? Seth tylko uniósł brew. - Pożyczkę? A jak w to się gra? - Ja jestem bankowcem i udzielam pożyczek hipotecznych, a ty przychodzisz do mnie po kredyt, bo chcesz kupić dom, ale nie masz pieniędzy na zaliczkę - wyjaśniała cierpliwie Kendall. - Będziemy musieli wymyślić wysokość zadatku od twojego zmyślonego wynagrodzenia. - Podatku, nie zadatku - poprawił ją. - A co powiesz na wycieczkę do księgarni zamiast grania? Kendall zmarszczyła brwi. - Chcę grać w pożyczkę. - W księgarni mają książki o rynku nieruchomości - kusił. - Nie sądzę, aby udało nam się grać w pożyczkę bez odpowiedniej wiedzy na ten temat. - Okej - przyznała. - Możemy iść. W tym momencie do salonu weszła Brandy, niosąc na rękach czteroletnią siostrę. Kayla wyglądała, jakby dopiero co została wybudzona z

drzemki i opierała senną główkę na ramieniu starszej siostry. Uwielbiałam wszystkie dziewczynki Mortensenów, ale w Kayli było coś szczególnego, co sprawiało, że kochałam ją najbardziej. - Gdzie iść? - zapytała Brandy, poprawiając Kaylę na ramieniu. Pomimo czułości okazywanej młodszej siostrze Brandy była nachmurzona. - Do księgarni Emerald City. Brandy westchnęła. - Nie dość czasu spędzasz tam na co dzień? - Maddie przyniosła kilka par butów do twojej sukienki i chciałaby, abyś je przymierzyła. Brandy obdarzyła go spojrzeniem, które wyśmienicie wyrażało jej zdanie na ten temat. - Nie zaczynaj - ostrzegł tonem, którego nigdy u niego nie słyszałam. Oto wiek dojrzewania. - Czy Georgina dziś pracuje? - zapytała. Kendall uniosła głowę znad rysunku. Na czystej kartce pomarańczową świecową kredką było napisane „Urząd skarbowy”. - Właśnie, zobaczymy Georginę? - pisnęła. Seth zrobił zbolałą minę. - Nie wiem, czy dziś będzie. Ja też nie wiedziałam. Nie wiedziałam, czy tym razem śniłam prawdę, czy może sen był fałszywy. Na razie miałam wrażenie, że wszystko, co widzę, jest prawdą, ale nie dowierzałam Oneroi. Byłam obserwatorem w tym śnie, więc czy mogłam jednocześnie być w księgarni? Gdyby sen pokazywał prawdę, nie mogłam. Zastanowiło mnie, co by się działo w pracy, gdybym nagle przestała się tam pojawiać. - To ja zostanę tutaj, a wy idźcie - powiedziała Brandy. - Mama nie ma absolutnie nic przeciwko, żebym zostawała sama w domu. - Ale jeśli zostaniesz, to nie będziesz mogła przymierzyć pantofelków. Więc w ogóle nie ma sensu tam iść. Po wyważonej w słowach „dyskusji”, w czasie której Brandy zasugerowała nawet, że przecież wujek mógłby przynieść te buty do niej, w końcu ustąpiła. Wybierając się całą bandą, musieli skorzystać z vana Mortensenów, co nie wzbudzało specjalnego entuzjazmu u Setha, ale nie miał innego wyjścia, jeśli chciał przewieźć piątkę bratanic, z których jedna potrzebowała samochodowego fotelika. Wkrótce cała grupa dotarła do Emerald City. Seth zaprowadził czwórkę maluchów do działu dziecięcego, który był jak plac zabaw, z obrazkowymi książeczkami, puzzlami i kolorowymi pluszakami. Janice, która tego dnia pracowała w tym dziale, obiecała mu, że będzie mieć na nie oko. Seth nakazał też Kendall pilnować młodsze rodzeństwo, obiecując, że w zamian kupi jej kilka książek o finansach. Dzięki temu Seth i Brandy mogli pomaszerować do Maddie, która tego dnia siedziała

w biurze. Twarz pojaśniała jej na ich widok i praktycznie przyfrunęła do Setha, aby powitać go szybkim całusem. Brandy skwitowała to spojrzeniem spode łba, a ja poczułam dziwny niepokój. Miłość, jaka malowała się na twarzy Maddie, była tak oczywista, tak silna... każdy to widział. Nie próbowała tego ukrywać, nawet w pracy. Nienawidziłam ich związku, ale jak mogłam być na nią zła za uczucie? Jak mogłam ją winić za to, że kocha mężczyznę, który jest całym moim światem? - Jak tam praca? - zapytał Seth, uśmiechając się czule. Czy to też był sposób na okazanie miłości? Jak on wyglądał przy mnie? Z jakiegoś powodu wydawało mi się, że wyglądał jednak inaczej... Ale może się myliłam? Nie mogłam sobie przypomnieć. Maddie wskazała na biurko, które dzieliła z Dougiem. - Jest tego całkiem sporo, ale to zadziwiająco nudne. Dziś tkwię w papierkowej robocie. Oceny pracowników. - Hej, ja codziennie robię papierkową robotę. Maddie przewróciła oczami. - Kiepski żart. To jest zupełnie co innego. - Spróbuj wspomnieć o seksie i przemocy. Może w ten sposób szybciej ci pójdzie. Byłam zbyt zajęta obserwowaniem ich przekomarzania się, aby zwrócić uwagę na to, że Maddie wykonywała moją pracę. Brandy również cierpiała, słysząc tę rozmowę. Kiedy Maddie i Seth rozmawiali, przyglądałam mu się, usiłując odgadnąć jego prawdziwe uczucia. Tak, zdecydowanie było tam uczucie, sympatia... ale odniosłam wrażenie, że podobną słabość okazywał swoim bratanicom. W końcu Maddie wyciągnęła wielką torbę pełną butów. Sukienka Brandy wisiała w biurze, więc Seth został odesłany, aby dziewczynka mogła się przebrać. Zanim jednak Seth został wykopany z biura, usłyszałam, jak Maddie mówiła do Brandy: - Tak się cieszę, że do twarzy ci w fioletach. Zdecydowałam, że wszystko będzie w tym odcieniu, bo tak ładnie w nim Georginie. Udało mi się też znaleźć prześliczne kwiaty, które będą doskonale pasować. No pięknie, cholera, pięknie. W dodatku byłam inspiracją barwy przewodniej ich ślubu. Seth wyszedł z biura, a ja podążyłam za nim. Wędrował między regałami, przeglądając książki. Zajęcie, które nigdy nie było w stanie go znudzić. Kilku pracowników sklepu powiedziało mu „cześć”, kiedy go mijali. Włącznie ze mną. Wiedząc, do jakich snów zdolni byli Oneroi, nie powinnam się teraz za bardzo dziwić. Tyle że ilekroć wcześniej odgrywałam jakąś rolę w teatrze snów, zawsze byłam świadoma siebie. Wiedziałam, że obserwuję siebie i jednocześnie czułam siebie. Teraz natomiast

widziałam, jak podchodzę do Setha dokładnie w ten sam sposób jak wcześniej Maddie i Brandy. Ciągle byłam obiektem mojej obserwacji, ale nie miałam wewnętrznej łączności. Zupełnie, jakbym oglądała po prostu film. Nie pojmowałam, jak to było możliwe, ale też wiedziałam, że przy Oneroi nic właściwie nie powinno mnie już dziwić. - Cześć - powiedziałam (powiedziała?), ustawiając na półkach kilka książek. To było wydanie Szkarłatnej litery, które ja postawiłabym w dziale nowości. - Cześć - odpowiedział Seth z dziwną mieszanką nieśmiałości i jednoczesnej zażyłości w głosie. - Co słychać? - Całkiem nieźle. Mamy spokojny dzień. Głównie odkładam książki na półki. - Zleciłaś Maddie pisanie ocen. - Tak, cóż. Pomyślałam, że powinna sobie z tym poradzić. Poza tym mam dziś na sobie nową sukienkę. Szkoda byłoby ukrywać ją w biurze. Moje obserwujące „ja” od razu zauważyło sukienkę, taką już miałam naturę. Była piękna, ale niekoniecznie stosowna do pracy. Tkanina z jedwabnej surówki kończyła się tuż za pupą. Dekolt stanowił pas materiału luźno opływający piersi i zawiązywany na karku. Krój sukienki odsłaniał całkiem sporo ciała. Nie zauważyłam też śladu stanika. Wyglądałam, jakbym szła na imprezę, a nie układać książki. Wiedziałam, że sen nie ukazuje przeszłości, więc niestosowna sukienka jedynie uwydatniła jego fałszywość. Nie miałam powodów, aby nie wkładać tak odważnej rzeczy, ale nawet ja wiedziałam, że w pracy obowiązują pewne zasady. Również Seth wyglądał na zaskoczonego moim strojem, ale nie mogę powiedzieć, aby widok pozostał niedoceniony. - Powinnaś wyjść z tym przed sklep - zażartował. - Wyjdź na zewnątrz z książką, a jestem pewien, że każdemu udałoby ci się ją wcisnąć. - Sukienka może nie zadziałać tak na każdego - zaznaczyłam. Obdarzył mnie jednym z tych swoich lekkich uśmieszków i poczułam, jak topnieję. Czy ta druga Georgina też tak zareagowała? - Sukienka to tylko połowa sukcesu. Jesteś tak urocza, że każdego mogłabyś namówić do wszystkiego. Odwzajemniłam uśmiech, ale mój był wesoły i nieco figlarny. - Do wszystkiego? Rozmowa została przerwana, ponieważ nagle podbiegła Kayla i objęła rączkami nogi Setha. Natychmiast wziął ją na ręce i rozejrzał się wokół. - Gdzie jest Kendall? Złej niani nie kupimy książek o finansach. Moja postać zerknęła w stronę półek z czasopismami. - Czy to ona? - Mój głos brzmiał niepewnie. To dziwne, ponieważ kiedy Seth odwrócił

się, żeby spojrzeć w tym kierunku, było oczywiste, że to Kendall. Czytała miesięcznik „Forbes”. Seth westchnął i ją zawołał. Jej twarzyczka rozjaśniła się na mój widok. - Cześć, Georgino! Ale jesteś dzisiaj śliczna. - Dziękuję. - Uśmiechnęłam się szeroko. - Miałaś pilnować sióstr - zwrócił jej uwagę Seth. - Idź po bliźniaczki. Mam nadzieję, że nie wyszły na ulicę. Kendall pokręciła głową. - Układają puzzle - stwierdziła, ale mimo to pobiegła po siostry. Tymczasem Kayla rozglądała się po sklepie w sposób typowy dla dzieci w jej wieku. Obserwowała ludzi, widoki. Seth dał jej małego kuksańca. - A co z tobą? Nie przywitasz się z Georgina? Kayla powiodła wzrokiem w kierunku, który jej wskazał, popatrzyła na wskroś mnie i wróciła do przeczesywania wzrokiem sklepu. Nie unikała mnie ani nie czuła obrzydzenia. Po prostu nie była zainteresowana. Byłam dla niej jak jeszcze jeden dorosły, a może nawet jak otaczające nas półki. - Jeden z jej dziwnych nastrojów - przepraszająco powiedział Seth. Z biura wyszła wreszcie Brandy, ciągle nadąsana na buty, ale uszczęśliwiona, że mnie widzi. Wkrótce przybyła też reszta dziewczynek i po jakimś czasie Mortensenowie odeszli, pozostawiając mnie przy układaniu książek. Seth niósł Kaylę, która w pewnej chwili spojrzała na niego i z powagą zapytała: - Kiedy poszukasz Georginy? - zapytała. Jej głosik był cichutki i słodki. Kayla bardzo rzadko mówiła, więc za każdym razem, kiedy się odzywała, jej głos mnie zachwycał. Seth zmarszczył brwi, usiłując jedną ręką otworzyć drzwi samochodu. Brandy natychmiast mu pomogła. - Dopiero co widzieliśmy się z Georgina - zdziwił się Seth. - Była w środku. - Nie, nie widzieliśmy. - Ależ tak. Byłaś dla niej niegrzeczna - zażartował. - Nie przywitałaś się. - To nie była Georgina. Musisz ją znaleźć. - Czegoś ty się napiła? - zapytała Brandy, zabierając się do zapinania pasów fotelika Kayli. - To przecież była Georgina. Seth westchnął. - Uważniej dobieraj słowa. Po tej uwadze temat został zarzucony, ale kiedy jechali z powrotem do domu Terry'ego i Andrei, przebiegł po mnie zimny dreszcz. Kayla wiedziała. Kayla wiedziała, że zniknęłam. W takim razie ten sen musiał być prawdziwy. Niedawno dowiedzieliśmy się, że Kayla miała pewne zdolności parapsychiczne i wyczuwała różne

rzeczy na nadprzyrodzonej płaszczyźnie. Wyczuwała moją aurę i zorientowała się, że to nie ja byłam w księgarni. To dlatego zupełnie jej nie interesowałam. I dlatego nie mogłam widzieć oczami Georginy. To nie była Georgina. Ale w takim razie kto? Z przerażeniem natychmiast odpowiedziałam sobie na to pytanie. Któż inny mógłby chcieć wyglądać jak ja i flirtować z Sethem? Simone. Simone podszywała się pode mnie podczas mojej nieobecności. Byłam tego pewna. Cholera. We śnie nie mogłam wyczuć jej aury tak samo jak żaden śmiertelnik. Kropka. Poza Kaylą. Cholera. Nie tego było mi trzeba. Reszta dnia upłynęła Sethowi bez jakichś rewelacji i na szczęście nie wpadł więcej na „mnie”. Andrea wróciła i wtedy dowiedziałam się, że była u lekarza. Podziękowała Sethowi za pomoc, aczkolwiek wyjście zajęło mu mnóstwo czasu, bo musiał się pożegnać ze wszystkimi dziewczynkami. W końcu wrócił do mieszkania i spędził dzień na pisaniu, co dla mnie jako obserwatora było okropnie nudne. Nie rozumiałam, czemu Oneroi mnie już stąd nie zabrali. Oczywiście świadomość, że żaden śmiertelnik nie wiedział o moim zniknięciu była przygnębiająca, ale ten sen nie wpływał na mnie tak dobijająco jak inne. Zapadł zmierzch, a wraz z nim do domu wróciła Maddie. Seth był tak pochłonięty pracą, że nie zauważył jej, dopóki do niego nie podeszła i nie obróciła krzesła, na którym siedział. Usiadła mu na kolanach i oplotła nogami w sposób zbliżony do tego, jak ja to robiłam. Uśmiechnął się do niej i objął ramionami, po czym ucałował na dzień dobry. - I jak robota? - zapytał. Maddie pogładziła go po twarzy, a miłość wręcz z niej promieniała. - Nieustająca. Georgina zostawiła mnie z tym samą. Nie wiem, o co chodziło. - Powiedziała, że uważa, iż dasz sobie z tym radę. Maddie się skrzywiła. - Raczej chciała mieć wolne i pobrykać po sklepie. Widziałeś, co ona dziś miała na sobie? To znaczy wiem, że może się ubierać, w co chce, ale to nie był strój odpowiedni do pracy. Seth roześmiał się i przyciągnął ją do siebie. - Myślę, że Georgina uważa, że jej urok i poczucie humoru sprawiają, iż wszystko jej ujdzie na sucho. - No cóż, to nie tak zabawne, jak jej się zawsze wydaje - burknęła Maddie. - A dziś wyglądało tylko na to, że chciała poderwać w księgarni jakiegoś faceta.

- Nie byłby to pierwszy raz. - Seth wzruszył ramionami. - Co? - Nie wiedziałaś? Sypia ciągle z Warrenem. Zazwyczaj w jego biurze. Nie wierzyłam własnym uszom. Nie dość, że się ze mnie nabijali, to jeszcze Seth powiedział Maddie o moim romansie z właścicielem sklepu, Warrenem. Doug zawsze miał podejrzenia, ale nikt poza Sethem o tym nie wiedział. Nie sądziłam, że Seth może zdradzić taki sekret. - Nie miałam o tym pojęcia - odezwała się Maddie. - A z drugiej strony... no nie wiem. Może i tak. To znaczy... wszystko, co nosi, jest trochę zdzirowate. - Och, to latawica. Pójdzie do łóżka z prawie każdym - zamilkł na chwilę. - Nawet mnie próbowała raz zaciągnąć. - Naprawdę? - Maddie spojrzała na niego zaskoczona. - I co? - Nic. Nie interesowało mnie to. Nie mógłbym być z kimś tak łatwym. Pewnie gdybyśmy się spotykali, to sypiałaby też z moimi przyjaciółmi. - Ujął twarz Maddie w dłonie. - Ale to nieważne. Nie mam nawet co się nad tym zastanawiać, skoro tu mam to, co najlepsze. Przyciągnął ją do siebie i znów się pocałowali. Ale to nie był pocałunek na dzień dobry. Ten był głęboki i namiętny, podczas którego każde z nich chciało poczuć jak najwięcej partnera. Seth złapał za dół bluzeczki Maddie i zdjął ją jednym ruchem. Jego oczom ukazał się czarny atłasowy stanik, który, jestem prawie pewna, że pomagałam jej wybierać. Nie przerywając pocałunku, objął ją w pasie i na wpół niosąc, a na wpół prowadząc, wyszedł z nią do sypialni. Opadli na łóżko, wodząc po sobie rękami i całując się już nie tylko w usta. Nie, pomyślałam, nie wiedząc, czy Oneroi mogą mnie usłyszeć, czy nie. Nie. Nie chcę tego oglądać. Zabierzcie mnie stąd. Zabierzcie mnie do pudła. Wyślijcie do innego snu. Ale nawet jeśli tam były, to mnie nie słuchały. Nie miałam oczu, aby je zamknąć. Nie mogłam się odwrócić. Nie dało się nie widzieć tego, co widziałam. W czasie związku z Sethem doświadczyłam wielu łamiących serce wydarzeń, spraw, które bolały tak mocno, że pragnęłam umrzeć. Ale nic, nic nie mogło mnie przygotować na to, abym patrzyła, jak uprawia seks z inną kobietą. I nie chodziło tylko o sam akt, sposób, w jaki ich nagie ciała owijały się wokół siebie i o krzyki ekstazy wydawane podczas szczytowania. Chodziło o wyraz jego twarzy. Oto była. Miłość, której próbowałam się wcześniej dopatrzeć. Wcześniej myślałam, że patrzy na nią tylko z dużą sympatią, podobną do miłości, którą darzy bratanice. Ale nie. To była pasja, miłość, która płonęła tak mocno, że łączyła dwie dusze. Patrzył na Maddie tak, jak kiedyś patrzył na mnie. Nie sądziłam, że to możliwe. Jakoś byłam przekonana, że ją kocha inaczej. Że nawet

jeśli ich miłość jest silna, to nie może się równać z tym, co czuł do mnie. Nasza była inna. Ale teraz, gdy na nich patrzyłam, uświadomiłam sobie, że to nieprawda. A kiedy na koniec powiedział jej, że jest jego światem... tak jak to powiedział kiedyś mnie... uświadomiłam sobie, że nie byłam już niczym szczególnym. Miłość, którą czuł do mnie, zniknęła. I w tym okropnym, przejmującym bólem momencie nie chciałam już umrzeć. Nie było sensu, bo byłam pewna, że już umarłam, bo na pewno, na pewno piekło nie mogło być gorsze od tego.

Rozdział 14 Nie wiedziałam, ile z tego snu było prawdą, a ile kłamstwem. Tego, że był połączeniem obu, byłam pewna. To był jedyny powód, dla którego Oneroi pokazali mi, że Kayla jako jedyna zauważyła moją nieobecność. To musiała być prawda. Jednak nie mogłam sobie wyobrazić, by Seth i Maddie tak mnie obgadywali. A już na pewno nie wchodziło w grę to, że Seth zdradzał jej moje tajemnice. To z pewnością było kłamstwem... prawda? A co do reszty snu... cóż, ona się nie liczyła. Oneroi nie udzielali żadnych odpowiedzi. Ale wraz z kolejnymi snami zaczęło się dziać to, co zapowiedzieli: nie rozróżniałam już, co jest prawdą, a co nie. Często próbowałam sobie wmówić, że to wszystko było kłamstwem. To było łatwiejsze niż ciągłe wątpliwości. Jednak niezależnie od tego, jak bardzo się starałam, nie mogłam pozbyć się wrażenia, że w niektórych zawarta była prawda. W związku z tym cały czas kwestionowałam wszystko, a to po jakimś czasie zrobiło się cokolwiek irytujące. Sytuację pogarszał dodatkowo fakt, iż Oneroi się tymi snami żywili, w konsekwencji pozbawiając mnie energii. A sukuby potrzebują tej energii do funkcjonowania. To ona umożliwiała mi poruszanie się w świecie, trzeźwe myślenie, zmienianie postaci. Jej utrata nie zabiłaby mnie - w końcu nadal byłam nieśmiertelna - ale czyniła bezradną. Nie, żeby miało to jakiekolwiek znaczenie w moim więzieniu. Nadal czułam się tak, jakby ktoś wepchnął mnie do ciemnego pudła, a ta resztka świadomości, która mi pozostała, ukazywała mi jedynie ból i słabość. Gdybym została wypuszczona, pewnie nie byłabym w stanie chodzić. No i byłabym w swej prawdziwej postaci. Jako że obecnie tkwiłam głównie w stanie półświadomoci, fizyczne aspekty stały się nieistotne. Za to mój umysł stał się prawdziwym ciężarem, gdyż brak energii w połączeniu z torturami ze snów masakrowały mi psychikę. W snach potrafiłam myśleć rozsądnie, analizować fakty, lecz gdy się budziłam, zdolności te powoli zanikały Słowne utarczki z Oneroi zmieniły się w prymitywne obelgi i krzyki. Przez większość czasu w ogóle nie potrafiłam myśleć. Składałam się jedynie z bólu i rozpaczy. I wściekłości. Zdawało się, że to niemożliwe, a jednak pod przytłaczającym mnie cierpieniem przetrwał maleńki płomyczek gniewu, podsycany za każdym razem, gdy widziałam Oneroi. Wydaje mi się, że kurczowe trzymanie się tej furii było jedyną rzeczą, która powstrzymywała mój umęczony umysł przed kompletnym poddaniem się obłędowi. Straciłam całkowicie poczucie czasu, lecz to akurat miało bardziej związek ze snami

niż z moim mózgiem. Wydaje mi się, że w świecie rzeczywistym upłynęło niewiele czasu, bo za każdym razem, gdy Oneroi pokazywali mi jakiś jego skrawek, nie uczyniono żadnych postępów w poszukiwaniach mojej osoby - co, jak sądziłam, według Oneroi miało mnie dodatkowo dobić. - Dlaczego wciąż nas pytasz? To pytanie zada! Cody. Obserwowałam, jak jego, Petera i Hugh przesłuchiwał Jerome. W drugim kącie pokoju siedział Carter, paląc, pomimo zakazu obowiązującego w mieszkaniu Petera. Roman też tam był, choć zarówno jego ciało, jak i aura były niewidoczne. To oznaczało, że nie powinnam była go dostrzec, jednak coś - być może fakt, że to na nim skupiał się ten sen - sprawiało, iż wiedziałam, że tam był, wbrew temu, co podpowiadały mi zmysły. Moi przyjaciele o nim wiedzieli. Nie miał powodów, by się ukrywać, chyba że Jerome obawiał się, iż jakieś demoniczne oczy obserwują Seattle - co nie było pozbawione sensu. Moje zniknięcie zapewne tylko utwierdziło go w podejrzeniach. Pytanie Cody'ego było skierowane do Jerome'a, nigdy nie widziałam takiej wściekłości na twarzy młodego wampira. Był z nas wszystkich najłagodniejszy, był najnowszym członkiem kółka nieśmiertelnych w Seattle. Nadal ślepo słuchał Jerome'a i przez większość czasu raczej patrzył i się uczył, niż był aktywnym uczestnikiem. Byłam zszokowana, widząc go w takim stanie. - Nic nie wiemy! - Cody kontynuował. - Nasze moce są ograniczone. To ty masz być tym wszechmogącym i potężnym. Podobno piekło kontroluje połowę wszechświata? - Więcej jest rzeczy na niebie i ziemi, niż się wydaje naszym filozofom, drogi Horacjo - zacytował bardzo poważnie Carter. - Zamknąć się, obaj - warknął Jerome. Rzucił aniołowi złe spojrzenie. - Słyszałem już kiedyś, jak to cytowałeś. Carter wzruszył ramionami. - Słyszałeś już wszystkie cytaty. Wiele, wiele razy. Jerome ponownie zwrócił się do trójki moich przyjaciół. - Nic? Jesteście pewni, że nie zauważyliście w niej nic dziwnego, zanim zniknęła? - Była przybita - powiedział Peter. - Zawsze jest przybita - zauważył Hugh. - Nikomu z nas nie mówiła o tym, co czuła - warknął Cody. - Opowiadała o tym tylko Romanowi. Czemu jego nie przesłuchasz? - Już to zrobiłem. - Jerome zrobił krok w kierunku młodego wampira i przysunął swoją twarz do jego. - I pół tonu ciszej. Masz szczęście, że w tej chwili jestem dobrotliwie usposobiony.

- Co robi Mei? - zapytał Peter. Powiedział to z szacunkiem, uprzejmie, rzucając niespokojne spojrzenia na Cody'ego. Częściowo pytanie to miało zapewne na celu uratowanie jego podopiecznego przed unicestwieniem tu i teraz. Jerome westchnął i się odsunął. - Przepytuje innych. Szuka śladów, jakichkolwiek śladów, innych nieśmiertelnych, którzy mogli coś wyczuć. Hugh, do tej pory siedzący na kanapie z dala od naszego wściekłego szefa, chrząknął. - Nie chciałbym tego poruszać... ale ty już jesteś pod nadzorem po, ehm, przyzwaniu. Jerome spojrzał na diablika z taką furią, że ten aż się skulił. - Myślisz, że tego nie wiem? Czemu wszyscy podają mi bezużyteczne informacje? - Mówię tylko - powiedział Hugh - że jeśli ktoś chciałby wykorzystać sytuację, to sprawienie, że straciłeś jednego ze swych nieśmiertelnych, byłoby dobrym sposobem. Ktoś kto, powiedzmy, chciałby awansować. - Mei nie mogłaby tego zrobić - powiedział Jerome, załapując tok myślenia Hugh. Już kiedyś jedna podwładna demonica go zdradziła, więc teoria Hugh nie była taka zła. - Nie byłaby w stanie tak ukryć Georginy... a nawet gdyby współpracowała z kimś, kto mógłby to zrobić, to z pewnością znalazłaby lepszy sposób na to, by się mnie pozbyć. W jego głosie prawie słychać było dumę. - A co z Simone? - zapytał Cody. - Włóczy się po mieście, udając Georginę. Zarówno Peter, jak i Hugh zagapili się na niego nieźle zdziwieni. - Że niby co robi? - rzucił zaskoczony diablik. Uwaga jego przyjaciół zdawała się peszyć Cody'ego bardziej niż wściekłość Jerome'a. - No wiecie, odwiedzałem, ehm, Gabrielle w sklepie i zobaczyłem Simone. Wyglądała jak Georgina, ale poznałem, że to ona. - Spotkałeś się z Gabrielle? - spytał z zaciekawieniem Carter, jakby moje zniknięcie ze świata nagle zbladło w porównaniu z romansem Cody'ego. Młody wampir się zarumienił. - Byliśmy... umówieni. Ale odwołałem to, kiedy dowiedziałem się o Georginie. To nic wielkiego. Nic wielkiego? Moje uprowadzenie rujnowało teraz szanse Cody'ego u kobiety jego marzeń. - Kolejne bezużyteczne informacje - warknął Jerome. - Poza tym, owszem, wiem o Simone. - Może to z nią powinieneś rozmawiać - zasugerował Cody. - Ona tego nie zrobiła - stwierdził Jerome. Sposób, w jaki to powiedział, wyraźnie dawał do zrozumienia, że temat jest zamknięty. Peter nadal był ostrożny:

- Jeśli mówisz, że tego nie zrobiła... to nie zrobiła. Ale czemu udaje Georginę, jeśli jest niewinna? - Ma swoje powody - odpowiedział wymijająco Jerome. Cody był oburzony. - A ty tak po prostu jej pozwalasz! Jak możesz? - Bo mało mnie to obchodzi! - ryknął Jerome. Fala mocy odrzuciła w tył wszystkich, poza Carterem. W kredensie Petera zadzwoniła porcelana. - Nie interesuje mnie, co robi ten drugi sukub. Nie obchodzą mnie ludzcy przyjaciele Georginy ani to, co myślą. Jeśli już, to powinniście być wdzięczni, że maskarada Simone nie pozwala innym zauważyć, co się stało. Nikt z moich przyjaciół nie miał na to odpowiedzi. Wydając z siebie zirytowane burknięcie, Jerome skierował się do drzwi. - Mam tego dość. Potrzebuję konkretnych odpowiedzi. Szybkim krokiem wyszedł do przedpokoju, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Mogło to być oznaką jego zniecierpliwienia, ale ja wiedziałam, że zrobił to, aby Roman mógł wyjść za nim. W normalnych warunkach demon by się po prostu teleportował, ale z jakiegoś powodu ojciec i syn dziś zdecydowali się współpracować. Gdy byli sami na schodach, Jerome powiedział cicho: - Złap się mnie. Roman musiał posłuchać, gdyż Jerome zniknął. Pojawił się ponownie - a ja razem z nim - w nowym miejscu: w sklepie Erika. Był wieczór i Erik zamknął już na noc. Fontanny były wyłączone. Muzyka przestała grać. A jednak na tyłach sklepu słychać było nucenie. Prawie natychmiast ucichło, zastąpione odgłosem zbliżających się kroków. Jerome nie raczył się ruszyć. Wiedział, że jego obecność została natychmiast zauważona i że Erik do niego przyjdzie. I rzeczywiście, Erik zmierzał w kierunku frontu sklepu. Był ostrożny. Dla mnie zawsze miał przyjazny uśmiech i filiżankę herbaty. Nawet Carter, najpotężniejszy nieśmiertelny w Seattle, zostałby obdarzony poważnym uśmiechem. Lecz w tym momencie Erik się pilnował - co nie było niczym dziwnym, biorąc pod uwagę to, kto stał w jego sklepie. Zatrzymał się kilka metrów od Jerome'a i wyprostował na tyle, na ile mógł. Lekko skinął głową na powitanie. - Pan Hanan'el - powiedział Erik. - To niespodziewana wizyta. Jerome właśnie wyjął papierosa z kieszeni płaszcza, ale upuścił go na ziemię. Obrzucił Erika spojrzeniem stokroć bardziej przerażającym niż cokolwiek, co do tej pory widziałam. Spodziewałam się kolejnego wybuchu mocy, który zamieniłby ten budynek w ruinę. - Niech to imię - powiedział Jerome - nigdy więcej nie przejdzie ci przez usta, bo osobiście ci je zamknę. Mówił cicho, a w jego głosie dało się wyczuć kipiącą wściekłość i ledwo tłumioną moc. Gdybym tam była, jęknęłabym z przerażenia. Prawdziwe imię Jerome'a. Erik znał

prawdziwe imię Jerome'a. Ja używałam fałszywych imion, żeby wtopić się między ludzi i zapomnieć o swojej przeszłości. Ale dla aniołów i demonów imiona zawierały moc. We właściwych rękach imię mogło być użyte do przyzwania lub kontrolowania wyższego nieśmiertelnego. Właściwie to aby Dante mógł wtedy, wiosną, przyzwać Jerome'a, Grace musiała wyjawić jego imię. Erik nie zareagował na groźbę nawet mrugnięciem. - Zakładam - powiedział - że szuka pan czegoś. - Owszem - odpowiedział Jerome, naśladując głos Erika. - „Szukam” mojego sukuba. Brwi Erika uniosły się lekko. - Panny Kincaid? - Oczywiście! A niby kogo? - Teoretycznie Jerome miał jeszcze jednego sukuba, Tawny. Ale może jej by tak nie poszukiwał, gdyby zniknęła. Wyjął kolejnego papierosa i podpalił go, nie używając zapalniczki. - Wiesz, gdzie ona jest? I nie kłam. Jeśli ją przede mną ukrywasz, rozerwę cię na strzępy, zostawiając język na koniec. - Rozrywanie ciał na strzępy wydaje się atrakcją dzisiejszego wieczoru - odparł Erik, składając dłonie za plecami. - Ale nie, nie wiem, gdzie jest panna Kincaid. Nie wiedziałem nawet, że zniknęła. Jerome zrobił krok naprzód, mrużąc oczy. - Mówiłem już, nie waż się mnie okłamywać. - Nie mam powodów, by kłamać. Lubię pannę Kincaid. Nie chciałbym, aby stała się jej jakaś krzywda. Jeśli mogę jej pomóc, chętnie to uczynię. Wypowiedź Erika była bardzo ostrożnie sformułowana. Oferował pomoc mnie, nie Jerome'owi. - Opowiadała ci o jakiejś mocy, jakimś „syrenim śpiewie”, który ją prześladował powiedział Jerome. Zdał szybką relację z tego, co zaobserwował Roman, gdy zniknęłam. - Co o tym wiesz? Co to było za stworzenie? Żywiło się jej depresją. Od samego początku tego snu Jerome przejawiał tylko wściekłość i furię. Ale teraz... gdy zasypywał Erika pytaniami, prawie plątał mu się język. Pod tym gniewem dało się wyczuć desperację. Rozpacz i frustrację, spowodowane tym, iż znalazł się w sytuacji, w której nie miał żadnych odpowiedzi i czuł się bezsilny. Demony, z zasady, nie lubią być bezsilne. Zniżanie się do proszenia o pomoc człowieka - i to człowieka, który znał jego imię musiało być dla mojego szefa wyjątkowo bolesnym przeżyciem. Erik, jak zawsze dystyngowany, zachował spokój. - Owszem istnieją stworzenia, które tak robią, lecz nie sądzę, aby o takie chodziło.

Myślę, że to coś wybrało akurat ten moment, gdyż była wtedy najsłabsza. To była po prostu przynęta, prawdopodobnie nie samo stworzenie czy winowajca. - A zatem jakie to stworzenie? Erik rozłożył ręce. - Jest wiele możliwości. - Jasna cholera - huknął Jerome, rzucając papierosa na podłogę i przydeptując go energicznie. - Nie jest pan z nią połączony? - Zgadza się. - Nie wyczuwa jej pan? Nie ukrywa jej ktoś z pańskich pobratymców? - Zgadza się. - I jest pan przekonany, że ona żyje? - Zgadza się. W brązowych oczach Erika widać było zamyślenie. - A zatem stworzenie to jest zapewne poza pańskim zasięgiem. - Czemu - spytał Jerome znużonym głosem - wszyscy mówią mi to, co już wiem? Pytanie mogło być równie dobrze skierowane do Erika, Romana, jak i w powietrze. Demon wyciągnął kolejnego papierosa. - Musi się pan dowiedzieć, kto mógłby chcieć ją uprowadzić i w jakim celu. Ona ma wrogów. Nyx nie była zadowolona z wyniku jej ostatniej wizyty. - Nyx jest uwięziona - powiedział Jerome, jakby powtarzał to już setny raz. Byłam pewna, że mniej więcej tyle samo razy już słyszał te pytania. - Osoba, która pana przyzwała, pan Moriarty, również nie był z niej szczególnie zadowolony. Choć Erik zachował chłodny profesjonalizm, usta lekko mu się skrzywiły, jakby spróbował czegoś cierpkiego. Niezależnie od tego, co czuł względem demona, obaj podzielali nienawiść do Dantego. To zastanowiło Jerome'a. - Wątpię, by była to ludzka magia, choć nie wykluczam, iż mógł mu ktoś pomóc... już wcześniej szukał sojuszników. Sprawdzę to. Upuścił kolejnego papierosa i go przydeptał. - Niezależnie od tego, nie mogę uwierzyć, jak to możliwe, że nie potrafię jej wyczuć na całym świecie. - Być może nie jest na tym świecie. Słowa Erika przez chwilę wisiały w powietrzu. - Nie - powiedział w końcu Jerome. - Wielu się nią interesuje... ale nikt, kto by się posunął tak daleko. Z twarzy Erika wyczytałam, że słowa „Wielu się nią interesuje” przykuły jego uwagę. Jednakże milczał, czekając na kolejne głębokie przemyślenia Jerome'a. Które

okazały się niezbyt głębokie. - Czas na mnie - powiedział demon, zapewne po to, by Roman ponownie go złapał. Jerome teleportował się gdzieś, gdzie uznał, że musi się udać. A ja? Ja wróciłam do mojego więzienia.

Rozdział 15 Był 1942 rok, a ja znów byłam we Francji. Nie chciałam być we Francji. Od pięćdziesięciu lat nie chciałam tam przebywać, ale za każdym razem, gdy rozważałam przeniesienie, Bastien potrafił przekonać mnie, abym jeszcze została. No i był jeszcze nasz arcydemon, któremu tak odpowiadała nasza współpraca, że nie myślał nawet o jej zakończeniu. Zestawienie inkuba z sukubem czasem dawało nędzne rezultaty, ale w naszym przypadku sprawdzało się świetnie i przełożeni zdawali sobie z tego sprawę. To dobrze wpływało na naszą karierę, ale fatalnie na moje morale. Bastien nie rozumiał mojego problemu. - Piekło zupełnie nas tu nie potrzebuje - powiedział pewnego dnia, kiedy po raz setny narzekałam na naszą lokalizację. - Myśl o tym jak o wakacjach. Tutaj i bez naszej pomocy dusze całymi tabunami lądują każdego dnia w piekle. Podeszłam do okna naszego sklepu i opierając dłonie o szybę, wyjrzałam na ruchliwą uliczkę. Rowerzyści i przechodnie spiesznie przemykali ulicą, zaabsorbowani swoimi sprawami. To byłby kolejny zwyczajny dzień w Paryżu, gdyby nie to, że nie było w nim nic zwyczajnego. Nic nie było już zwyczajne, odkąd Niemcy rozpoczęli okupację Francji. Niemieccy żołnierze na ulicach przypominali mi świece o zmroku. Złe porównanie, pomyślałam. Świece dają jakiś rodzaj nadziei. I mimo że Paryż pod nazistowską okupacją przeczekiwał wojnę niejako obronną ręką, coś w mieście uległo zmianie. Energia, dusza miasta... Jakkolwiek to nazwać - była według mnie zanieczyszczona. Bastien uważał, że jestem szalona. Większość mieszkańców nadal prowadziła zwyczajne życie. Kłopoty z dostawami żywności nie były tak wielkie jak gdzie indziej. A przemiana we wzorcowych błękitnookich i blondwłosych potomków rasy aryjskiej zapewniała nam jako taki spokój. Bastien wciąż mówił o moim przygnębieniu, poprawiając jednocześnie wystawę z kapeluszami, przy której stałam. W tym wcieleniu zdecydował się na prowadzenie pracowni kapeluszniczej, wiedząc, że w ten sposób łatwo będzie mu zbliżyć się do dobrze sytuowanych paryżanek. Jak zwykle w naszym układzie odgrywałam rolę jego siostry. Oficjalnie prowadziłam bratu dom i pomagałam w sklepie. To było znacznie lepsze rozwiązanie, niż prowadzenie domu publicznego czy potańcówek, czym wcześniej zdarzało nam się parać we Francji. - A co słychać u twojego przyjaciela? - zapytał Bastien przebiegle. - Jak się miewa

młody pan Luc? Słysząc jego imię, porzuciłam na chwilę przygnębiające szacowanie zmian, jakie wojna zaprowadziła na ulicach Paryża. Jeśli miałabym w dalszym ciągu rozważać metaforę światełka w mroku, to Luc był dla mnie takim właśnie światełkiem. Prawdziwym. Luc był człowiekiem, którego spotkałam nie tak dawno temu. Pracował w warsztacie swojego ojca. Pracowni skrzypiec. Ich branża ucierpiała w czasie wojny znacznie bardziej od naszej. Kobiety nie poczytywały za towar luksusowy części odzieży, jaką był kapelusz. Jednak rynek instrumentów muzycznych skurczył się tak samo jak i innych dóbr luksusowych. Kłopoty finansowe zdawały się nie robić na Lucu wrażenia. Zawsze, kiedy go spotykałam, był w dobrym nastroju i ufnie patrzył w przyszłość. Mnie z kolei przytłaczały stulecia mrocznych wspomnień i grzesznego życia, a Paryż tylko pogarszał mój stan. Tym bardziej Luc stanowił dla mnie zadziwiające zjawisko. Jego optymizm, przekonanie, że dobro zwycięży... Dla mnie to było jak egzotyczna filozofia. Intrygowało mnie i przyciągało. - Luc jest inny - przyznałam, odwracając się w końcu od okna. - On w tym nie uczestniczy. Bastien prychnął tylko, opierając się o ścianę. - Oni wszyscy w tym uczestniczą, Kwiatuszku. Bastien od dawna stosował wobec mnie to przezwisko. Bez względu na tożsamość, jaką sobie obierałam, dla niego zawsze byłam Kwiatuszkiem. - Pewnie jeszcze z nim nie spałaś? W odpowiedzi jedynie odwróciłam się z powrotem do okna i zamilkłam. Oczywiście, że z nim nie sypiałam. Pragnęłam go jak każda zakochana kobieta pragnie ukochanego. Ale też pragnęłam jego życiowej energii jak każdy sukub, który spotka na swej drodze kogoś tak czystego i dobrego, pragnie poczuć smak czystej duszy. Nigdy wcześniej się nie wahałam. Takich właśnie dusz pragnęłam najbardziej, no i była to moja praca. Tylko że się zmieniłam. Być może te posępne czasy sprawiały, że za każdym razem, kiedy widziałam, jak jego dusza emanuje czystością, a miłość i zaufanie do mnie wzrastają, po prostu nie mogłam mu tego zrobić. - Przyjdzie dzisiaj - odpowiedziałam w końcu, ignorując wcześniejsze pytanie. Idziemy na spacer. - Oh, rozumiem. Spacer. To na pewno zrobi wrażenie na Teodozji. Teodozja była naszym arcydemonem w Paryżu. Odwróciłam się ostro i spojrzałam na Bastiena. - To nie twoja sprawa, co robię! - wykrzyknęłam. - Poza tym, sam powiedziałeś, że to jak wakacje, więc nie muszę korumpować tej dobrej duszy. - Dusze upadają na prawo i lewo - przytaknął. - Ale przynajmniej raz na jakiś czas

powinnaś zdobyć jakąś dobrą. Nie możesz do końca swoich dni uwodzić tylko grzeszników. Nie odzywałam się do niego przez cały dzień. Na szczęście po południu w sklepie pojawiło się kilka klientek i dzięki temu oboje byliśmy zajęci. Mimo to odliczałam minuty do przyjścia Luca. Gdy się pojawił, uprzejmie przywitał się z moim „bratem”, po czym szybko wyszliśmy, zanim Bastien zdążył obdarzyć mnie znaczącym spojrzeniem. Luc, ze złotoblond włosami, też mógł uchodzić za mojego brata. Zawsze, gdy na mnie patrzył, uśmiechał się, a wtedy wokół jego błękitnych oczu, które w myślach porównywałam do szafirów, rysowały się delikatne zmarszczki. Trzymał mnie pod rękę, kiedy kroczyliśmy w tłumie wieczornych przechodniów, zmierzających do domów po dniu pracy, lub w poszukiwaniu wieczornych rozrywek. Luc powiedział, że wyglądam pięknie. Prowadziliśmy luźną rozmowę o pogodzie, plotkach sąsiedzkich, sprawach codziennych... Doszliśmy w końcu do popularnego niewielkiego miejskiego parku. Spacerowicze pragnęli zaczerpnąć nieco świeżego powietrza przed godziną policyjną. Znaleźliśmy pomiędzy drzewami w miarę odosobnione miejsce i rozsiedliśmy się na trawniku. Luc miał ze sobą mały koszyk i teraz wyjął jego zawartość: paszteciki i butelkę wina. Wiedziałam, że nie stać go było na takie ekstrawagancje, ale znałam go zbyt dobrze, aby protestować. Wydatek został już poczyniony, a to, co zostało poświęcone w zamian, musiało być dla niego mniej istotne. Luc miał dla mnie jeszcze jedną niespodziankę. Przyniósł książkę. Zawsze wymienialiśmy się powieściami. Położyłam się na trawie i przejrzałam lekturę. Po ciele rozeszło mi się zaskakujące, ale ciepłe uczucie spokoju. - Następnym razem przynieś skrzypce - poprosiłam, odkładając w końcu książkę. Chciałabym znów posłuchać, jak grasz. Luc wyciągnął się obok mnie i sięgnął po moją dłoń. Spletliśmy palce i patrzyliśmy, jak niebo mieni się purpurą zachodzącego słońca. - Tutaj nie zagram. Nie chcę koncertować publicznie. - Oczarowałbyś wszystkich muzyką - powiedziałam. - Całe miasto zbiegłoby się posłuchać. Wszyscy by tańczyli tak, jak byś im zagrał. Roześmiał się. W jego głosie zadźwięczały złote struny, niczym promienie słońca. - I co ja miałbym z nimi potem zrobić? - Kazałbyś im ustawić się w długim szeregu i wyjść z miasta, tak abyśmy zostali sami. - Jesteśmy sami - zauważył ze śmiechem. - Prawie sami. Przeturlałam się na bok i pochyliłam nad nim. Byliśmy ukryci w cieniu drzew.

- Zupełnie sami. Zniżyłam głowę i pocałowałam go, zaskakując tym nas oboje. Nie miałam zamiaru tego robić. Nigdy wcześniej się nie pocałowaliśmy. Zachowywałam dystans, zarabiając w ten sposób sumiennie na upomnienia ze strony Bastiena. Nie byłam w stanie zmusić się do odbierania jego energii, nie chciałam w żaden sposób skracać jego życia. Jednak w tej chwili coś mnie naszło. Może mój wcześniejszy zły nastrój, może uczucie miłości, które mnie wypełniało. Cokolwiek skłoniło mnie do tego pocałunku, nie było to sukubie pożądanie jego duszy. Aż do momentu, gdy poczułam, jak spływa na mnie jego energia. Całowaliśmy się już namiętnie, spragnieni siebie. Jego dusza lśniła tak jasno, że ten jeden pocałunek wystarczył, abym zasmakowała jego energii. Była wspaniała. Moje ciało drżało z pragnienia jego dotyku i jego duszy. Objął mnie w pasie i bezwiednie zaczęłam rozpinać jego koszulę. Przeturlał mnie na plecy i teraz on leżał na mnie i obsypywał pocałunkami moją szyję. Przesunął dłonią wzdłuż mojej nogi i wsunął pod sięgającą kolan spódnicę. Przysunęłam się do niego bliżej, ciągnąc go za ubranie, podczas gdy jego wygłodniałe wargi przesuwały się niżej i niżej. Przez cały ten czas ta piękna dusza wypełniała mnie. Tonęłam w niej. Kiedy jego usta dotarły do punktu pomiędzy moimi piersiami, nagle wrócił do rzeczywistości. Odsunął się ode mnie i głaszcząc moje włosy, spojrzał mi głęboko w oczy. - O Boże. Nie możemy tego zrobić. Nie teraz - jęknął. Odezwały się wyrzuty sumienia jak u wszystkich dobrych ludzi. - Możemy - powiedziałam, zaskoczona błagalnym tonem mojego głosu. Przemawiało moje pożądanie, moje uczucie, a nie moce piekielne. To ja potrzebowałam jego bliskości. Luc jedynie westchnął. - Suzette, Suzette... Też tego pragnę. Ale pragnę, abyśmy się pobrali. Nie mogę tego zrobić... Nie mogę zrobić tego tobie, dopóki nie będę wiedział, że zostaniesz moją żoną. Inaczej to jest nie w porządku. Patrzyłam na niego, czując, jak niepewność wkrada się w moje pożądanie. - Czy ty... Czy ty mi się oświadczasz? Luc pomyślał nad tym przez chwilę, po czym uśmiechnął się jednym z tych promiennych uśmiechów, które zawsze przyspieszały bicie mojego serca. - Tak. Myślę, że tak. Będziemy musieli trochę poczekać, poczekać, aż zarobię trochę pieniędzy. Ale gdy wojna się skończy, interesy na pewno będą szły lepiej. Ta wojna nigdy się nie skończy - ponura mantra znów pojawiła się w mojej głowie. Ale w tej chwili nie to było problemem. Były nim jego oświadczyny. Małżeństwo z oczywistych względów nie wchodziło w grę. Teoretycznie mogłam z czasem tak zmieniać

wygląd, aby starzeć się razem z nim, czerpiąc jednocześnie energię z przygodnych sukubich znajomości. Niektóre sukuby tak właśnie postępowały, wychodząc za mąż mnóstwo razy, grzebiąc na cmentarzach niezliczoną liczbę mężów. Większość jednak nie przywiązywała do tego żadnej wagi. Po prostu znikały. Przysięga małżeńska nie miała nad nimi żadnej mocy. Serce mi pękało, kiedy patrzyłam na Luca i widziałam jego oczy płonące uczuciem. Gdybym zgodziła się wyjść za niego, objąłby mnie ramionami i kochalibyśmy się jeszcze dziś. Gdybym powiedziała „nie”, nie zrobiłby tego. Nie ze złości, lecz ze względu na to, że byłoby to nie w porządku wobec mnie. To byłoby takie proste. Powiedzieć „tak”. Obiecać, że za niego wyjdę i kochać się z nim już teraz. Zaspokoić głód serca, pożądanie ciała, a przy okazji zgarnąć premię od piekła. Mogłabym go zostawić po ślubie. Albo jeszcze lepiej, zerwać zaręczyny. Jedyne, co musiałam zrobić, to skłamać i powiedzieć „tak”. Luc nie zgadzał się na seks, jeśli nie zamierzałam za niego wychodzić. Właściwie byłam zaskoczona, że nie nalegał, abyśmy zaczekali z tym do ślubu. Wystarczyła mu obietnica. Miał do mnie zaufanie. Wierzył, że jestem dobrą, szczerą dziewczyną. Gdybym tylko powiedziała, że kocham go i że nigdy go nie opuszczę, zaakceptowałby to. Po prostu powiedz „tak”. Ale to słowo uwięzło mi w gardle. Nie mogłam go okłamać. Nie mogłam dopuścić do tego, aby dowiedział się, jak nikczemną istotą byłam w rzeczywistości. I kiedy czułam jego energię płonącą we mnie, wiedziałam, że nie mogę tak po prostu więcej jej zaczerpnąć. Zdążyło mnie dopaść poczucie winy za uszczknięcie jego życia. Ledwo go posmakowałam, a już skróciłam mu życie. A gdybym wycofała się z małżeństwa, tuż po tym, jak byśmy się kochali - zapewne uważałby, że to, co zrobiliśmy, było złe. Że było grzechem. Mój czyn zostawiłby ciemną plamę na jego duszy. Wysunęłam się spod niego i usiadłam. - Nie. Nie mogę za ciebie wyjść. Jego szczęśliwa twarz nie zmieniła wyrazu. - To nie musi być teraz. I nie musimy się pobierać tylko z uwagi na... na to - wskazał wygniecioną trawę. - Tak jak powiedziałem, być może nie będziemy mogli się pobrać nawet dość długo. - Nie - powtórzyłam, czując, jak rysa na moim sercu zamienia się w głęboką ranę. Nie mogę. Nie mogę za ciebie wyjść. Nigdy. - Nie mogę tak cię zranić. Jesteś mi zbyt drogi. Nie mogę odbierać ci życia. Coś w mojej twarzy musiało sprawić, że wreszcie mi uwierzył. Uśmiech znikł. Słońce zaszło za chmury. Serce mi pękło. Pospiesznie zerwałam się z trawy, nie mogąc więcej na niego spojrzeć. Co się ze mną działo? Nie wiedziałam. Jedyne, co wiedziałam, to to, że nie

mogłam dłużej tam zostać. Nie mogłam patrzeć na jego cierpienie. Gdybym została, zaczęłabym i płakać. Już teraz łzy szczypały mnie w oczy. - Suzette, zaczekaj! Przyspieszyłam kroku, lecz wkrótce usłyszałam go za sobą. Nawet po tym, jak go odrzuciłam, w jego głosie nie było złości, tylko troska. Martwił się o mnie. To było jeszcze gorsze. Chciałam, aby był zły, wściekły. Ale nie. Respektował mój wybór, mimo że sprawiał mu ból. I właśnie dlatego należało trzymać się od niego z daleka. Nie tylko teraz, ale zawsze. Wiedziałam, że nie powinnam przebywać z ludźmi, na których mi zależy. Nie potrafiłam znieść myśli, że sprawiam ból tym, których kocham, że mogłam skrzywdzić dobrą duszę. W którymś momencie, w jakiś sposób, po wiekach beztroskiego krzywdzenia ludzi, przeistoczyłam się w opaczną wersję sukuba. Jak to się stało? Kiedy? Czy to przez Niccola? A może to cena, jaką płaciłam za wszystkie te istnienia i dusze, które skrzywdziłam? Szłam prosto do naszego sklepu, na piętrze mieliśmy z Bastienem mieszkanie. Za sobą wciąż słyszałam kroki Luca i jego wołanie, że wszystko jest w porządku. Wiedziałam, że jak tylko wejdę do środka, zamilknie. Może jedynie zapukałby do drzwi, ale gdyby Bastien kazał mu odejść, nie sprzeciwiałby się. Postanowiłam iść na skróty, mijając kilka budynków stojących przy głównej drodze. Dobrze znałam tę okolicę, ale teraz było już ciemno i szłam trochę na oślep. Dlatego nie zauważyłam żołnierza, dopóki na niego nie wpadłam. Stał nieruchomo i był tak potężny, że poczułam, jakbym wpadła na ścianę któregoś z budynków. Odbiłam się od niego i zatoczyłam do tyłu, ale zdążył złapać mnie za ramię. - Spokojnie - powiedział. Jego francuski miał ciężki, niemiecki akcent, ale brzmiał dość wyraźnie. - Zrobisz sobie krzywdę. Był naprawdę wielki, a do tego młody i chyba nawet niebrzydki. Nie mogłam dojrzeć szczegółów w gasnącym świetle dnia, ale mundur przypominał oficerski. Patrzył na mnie z góry z uśmiechem, jednak nie puścił mojego ramienia. - Dziękuję. - Spróbowałam odsunąć się z gracją, ale uścisk był zbyt silny. - W ogóle nie powinnaś tu być. To niebezpieczne, zwłaszcza że zbliża się godzina policyjna. Pomimo panującego zmroku do godziny policyjnej zostało jeszcze sporo czasu. Otaksował mnie spojrzeniem. Spódnica wyprostowała się, kiedy biegłam, ale kilka guzików w mojej bluzce rozpięło się, gdy Luc mnie całował, i nie zdążyłam tego poprawić. Dzięki temu olbrzym miał teraz świetny widok na mój dekolt i stanik. - Mój dom jest tam - powiedziałam. - To może... Już sobie pójdę. Łapa na moim

ramieniu ani drgnęła, a druga znalazła się w rozpięciu bluzki i macała moją pierś. Świetnie. Tuż po traumatycznych doświadczeniach, jakich dostarczył mi przeklęty los sukuba, naprawdę ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam, było obmacywanie przez nazistę. Uuups, skreślić powyższe. Wydarzyło się coś znacznie gorszego. - Puść ją. Głos Luca zadźwięczał w moich uszach. Skrzywiłam się. Miałam nadzieję, że go zgubiłam, ale jeśli zobaczył, że idę w tym kierunku, nietrudno było mu odgadnąć, którędy będę wracać do domu. - Odejdź stąd - stwierdził oficer. - Ciebie to nie dotyczy. Luc miał zaciśnięte pięści. - Puść ją. Nie będę powtarzał. Oficer roześmiał się w brzydki, chrapliwy sposób. - Nie będziesz mi rozkazywał. Pomimo silnego chwytu usiłowałam odwrócić się i spojrzeć na Luca. - Odejdź - poprosiłam. - Nic mi nie będzie. Nic mi się nie stanie. - Rozsądna dziewczynka - pochwalił mnie Niemiec. Luc rzucił się na niego i zostałam odepchnięta na bok, kiedy się mocowali. Patrzyłam na to przerażona. Wszystko wydarzyło się tak szybko, że nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, co właściwie widzę. Luc był szybki i silny, lecz jego przeciwnik był olbrzymi, a w dodatku miał nóż. Ostrze błysnęło w wieczornej poświacie. Oficer cofnął się, wyszarpując jednocześnie nóż z brzucha Luca. Krzyknęłam i usiłowałam do niego podbiec, ale nazista złapał mnie i przyciągnął do siebie. Dłonie Luca zaciskały się nerwowo na brzuchu, z którego strumieniami wypływała krew. Spojrzał na to z niedowierzaniem, zupełnie jakby oczekiwał czegoś jeszcze, jakiejś ukrytej dotąd puenty, która nie nadeszła. Osunął się na ziemię. Usiłowałam wyrwać się z rąk mordercy, ale nie miałam dość sity. Luc patrzył na mnie, niezdolny wypowiedzieć ani słowa. Leżał w potwornej agonii, a ja patrzyłam, jak uchodzi z niego życie. - No - powiedział niemiecki oficer, przyciągając mnie do siebie. Nóż zniknął, zapewne tam, skąd został wcześniej wyjęty, a jego ręka, ta która dźgnęła Luca nożem, znowu znalazła się pod moją bluzką. - Teraz nikt nie będzie przeszkadzał. Słyszałam zduszony jęk Luca, kiedy oficer jednym szarpnięciem rozerwał moją bluzkę. Spowodowane szokiem otępienie minęło i przypomniałam sobie, że też mogłam się bronić. Mogłam zmienić wygląd na kogoś dwa razy większego od tego faceta i... Łup. Głowa nazisty gwałtownie pochyliła się do przodu od nagłego uderzenia od tyłu. Jego ramię rozluźniło uścisk i oficer osunął się nieprzytomny na ziemię. Za nim stał Bastien, dzierżąc masywną głowę na nóżce, używaną w warsztacie do szycia kapeluszy. - Zawsze rozpoznam twój krzyk - powiedział. Nie traciłam czasu na podziękowania. Opadłam na kolana tuż obok Luca i ściągnęłam sweterek, nerwowo usiłując zatamować

krwawienie. Luc ciągle jeszcze był przytomny i wpatrywał się we mnie z miłością. Taki już właśnie był. Bastien przyklęknął obok mnie. Był bardzo poważny. - Żaden człowiek tego nie wyleczy, Kwiatuszku - powiedział cicho. - Wiem. - Wiedziałam to od chwili, gdy Luc upadł. Tylko dlatego nie posłałam Bastiena po pomoc. - Och Boże, to nie może się dziać. - Już... dobrze. - Luc mówił ledwo słyszalnym głosem. Miałam wrażenie, że dusi się własną krwią. - Jesteś bezpieczna i tylko to się liczy... - Zakaszlał znowu i tym razem w jego ustach zobaczyłam krew. - Nie, nie - zaprotestowałam. - To nie było tego warte. To nie było tego warte. To wszystko nie powinno było się wydarzyć! To wszystko była moja wina. Tylko moja. Luc przyszedł mnie ratować. Dlatego że, uciekając przed nim, wpadłam na tego Niemca. A uciekałam, ponieważ Luc nagle poruszył w głębi mojej duszy strunę, która nie pozwoliła mi oszukać go, aby dał się uwieść. Po prostu się poddałam... Gdybym tylko zgodziła się na ślub i wykorzystała go tak, jak sukub powinien to uczynić, to ta sytuacja nie miałoby miejsca. Mogliśmy leżeć teraz w swoich ramionach, tam w parku. Nadzy, szczęśliwi. Zamiast tego Luc umierał na moich rękach, w ciemnym zaułku. Tylko dlatego, że okazałam się zbyt słaba. Byłam sukubem, który spróbował zachować się po ludzku, tak jak należało, i nawaliłam na obu frontach. Luc był już zbyt osłabiony, aby mówić. Jednak wszystko, co chciał powiedzieć, wyrażały jego oczy, wpatrzone we mnie, jakbym była aniołem, który miał zanieść go do domu. Bastien szturchnął mnie z lekka. - Kwiatuszku, to może jeszcze potrwać. Wiesz, jak długo zabija taka rana. To agonia. Jego głos był grobowy. - Nie możesz tego odwrócić. Ulżyj jego cierpieniu. Popatrzyłam na Bastiena z niedowierzaniem. - Co według ciebie mam zrobić? Wziąć ten nóż i go dobić? Pokręcił głową. - Ma w sobie już tak niewiele życia, Kwiatuszku. Odrobinę. Prawie nic nie musisz robić. Nie od razu pojęłam, o czym mówił. Kiedy dotarł do mnie sens jego słów, oczy rozszerzyły mi się ze zdumienia. - Ależ... ja tak nie mogę... - On i tak umrze. Możesz osłodzić mu tę ostatnią chwilę. Skrócić jego cierpienie. Nadal kręciłam głową przecząco, ale czułam, że miał rację. Miał rację i nienawidziłam go za to. Odwróciłam się od Bastiena i znowu spojrzałam na Luca, którego czoło gładziłam cały ten czas. Ciągle na mnie patrzył. Kropelka wody rozprysła na jego policzku i zrozumiałam, że to

moje łzy. - Żegnaj, Luc - szepnęłam. Powinnam była powiedzieć mu milion rzeczy, ale brakowało mi słów. Zamiast tego pochyliłam się bardziej i dotknęłam ustami jego ust. Ten pocałunek nie przypominał już w niczym pełnego pasji i pożądania pocałunku sprzed kilkunastu chwil, z parku. Był łagodny, delikatny jak szept. Bastien się nie mylił. Potrzeba było niewiele. Popłynęła do mnie piękna, srebrzysta słodycz życiowej energii Luca. Była czysta i doskonała, tak jak przedtem. I skończyła się tak szybko. Przyjęłam ją i wyprostowałam się, kiedy Luc wyzionął ducha. Oczy, w których odbijała się wcześniej jego miłość do mnie, nie widziały już niczego. Odchyliłam się i oparłam o Bastiena. - Zabiłam go - wyszlocham. - Przyniosłaś jego duszy spokój. Byłaś jego aniołem. - Poraziło mnie podobieństwo jego słów do moich wcześniejszych odczuć. - Nie, nie mówię o tym. Wcześniej. Nie powinien był się tu znaleźć. Przyszedł tu przeze mnie. Gdybym się z nim przespała, to wszystko by się nie wydarzyło. Ale ja nie mogłam. Nie chciałam go skrzywdzić. Nie chciałam zostawić skazy na jego duszy... I dlatego to wszystko się stało. Bastien mnie objął. - Jeśli cię to pocieszy... jego dusza nie trafi do nas. Zakryłam dłońmi twarz. I - To wszystko moja wina. Moja. Powinnam była robić, i co do mnie należało. Omal tego nie zrobiłam, ale on... On poprosił mnie o rękę... Cholera. Powinnam była się zgodzić. Powinnam była skłamać. Tak byłoby najlepiej dla wszystkich. Nie wiem, nie rozumiem, jak do tego wszystkiego doszło... - Doszło do tego, bo za bardzo się do niego zbliżyłaś. - To były surowe słowa, ale Bastien wypowiedział je łagodnym tonem. - Tacy mężczyźni... Tacy ludzie oczarowują cię, Kwiatuszku. Przywiązujesz się do nich i dlatego potem cierpisz. - Albo oni cierpią przeze mnie - mruknęłam. - Powinnaś zachowywać dystans. Potrzebujesz tego. - Jest mi coraz trudniej - odpowiedziałam. - Za każdym razem jest mi trudniej i trudniej. Nie rozumiem, jak to się dzieje? Czemu mnie to spotyka? Co ze mną jest nie tak? - Nieśmiertelność - odparł mądrze. - Doganiają cię te wszystkie lata. - Skąd wiesz? Jesteś ode mnie młodszy. Bastien pomógł mi wstać, mimo że nie byłam jeszcze gotowa odejść od Luca. - Wiem tylko, że nie możesz tak dalej postępować. Posłuchaj mnie. Nie możesz się tak

przywiązywać do dobrych dusz. Bez względu na to, co zrobisz, to zawsze skończy się źle. - W ogóle przestanę zbliżać się do tych dobrych. Nigdy więcej. Od tej pory trzymam się od nich z daleka. Bastienowi opadły ręce. W jednej chwili z pocieszyciela zmienił się w szydercę. - Jesteś niemożliwa! Czy ty w ogóle słuchałaś tego, co mówiłem? Nie możesz uganiać się tylko za grzesznikami. Od nich w ogóle nie uzyskasz energii! Musiałabyś sypiać z nimi codziennie! Spojrzałam na leżącego na ziemi Luca. Dobrego człowieka, który za miłość do mnie zapłacił swoim życiem. I to wszystko przeze mnie. Z mojej winy. - Nigdy więcej - powtórzyłam. - Już nigdy nikogo tak nie skrzywdzę. Kiedy ponownie znalazłam się w moim mrocznym więzieniu, nie potrzebowałam podpowiedzi od Oneroi. Cały ten sen był prawdą. Cały, poza końcówką. Na samym końcu tego snu pojawiło się kłamstwo. Po śmierci Luca dalej krzywdziłam ludzi.

Rozdział 16 Gdyby się tak dobrze zastanowić, to to, przez co przechodziłam, niewiele się jednak różniło od śmierci. Wszyscy mówią, że widzi się wtedy całe swoje życie i to właśnie widziałam. Sen za snem. Przeżywałam ponownie najboleśniejsze chwile mojego życia, prawdziwe sny, w których albo robiłam straszne rzeczy tym, których kochałam, albo patrzyłam, jak takie rzeczy ich spotykają. Pokazywano mi również alternatywne wersje rzeczywistości. W jednej z nich uczucie, okazane mi ostatnio przez Romana, okazało się bujdą. Było tylko sposobem na to, by ukarać mnie za śmierć jego siostry. Tyle tylko, że nie zajął się mną bezpośrednio. Zamiast tego wziął się do wszystkich moich przyjaciół, śmiertelnych i nieśmiertelnych. Patrzyłam, jak morduje ich jednego po drugim, ignorując me błagania, by zamiast nich zabił mnie. Oneroi zorientowali się, że mocniej reaguję na cierpienia tych, których kochałam niż własne. Kpili ze mnie, twierdząc, że szał Romana był wizją przyszłości, która przyszła przez bramę z rogu. Nie wierzyłam... przynajmniej nie wydaje mi się, bym wierzyła. Nyx widziała przyszłość. A oni? Czy może jednak kontaktowali się z nią, pomimo że była uwięziona? Moja zdolność logicznego myślenia powoli ustępowała paranoi, w miarę jak drobina po drobinie traciłam świadomość. Nawet prawdziwe sny ze świata śmiertelników, ukazujące moich przyjaciół, zaczęły mnie przerażać. Nie stanowiły już pocieszenia, tylko wpychały głębiej w mrok, ponieważ, jak przewidzieli Oneroi, wydawało się, że nie ma już dla mnie ratunku. Mimo to śniłam nadal... Roman, Hugh i wampiry byli w furgonetce. Peter prowadził, a zegar na desce rozdzielczej wskazywał drugą nad ranem. W tej ciasnocie nikt się nie odzywał, przez co nie wiedziałam, co się dzieje. Światła padły na znak przy autostradzie, wskazujący zjazd na autostradę stanową Idaho numer 41. Idaho? - Możesz zmienić stację? - spytał Hugh. - Nienawidzę gadania w radiu. - Bo mógłbyś się jeszcze czegoś dowiedzieć? - spytał Peter. - Bo staram się nie zasnąć. - Zasada drogowa: kierowca rządzi radiem. - Czyżby? A jaki podręcznik tak twierdzi? - Dosyć - warknął Roman. Brzmiał, jakby był zmęczony, co zresztą widać było po jego twarzy. Wyglądał, jakby od dawna nie spał, ale biorąc pod uwagę porę, nie było to akurat żadną niespodzianką. Rozłożył mapę, a potem rzucił okiem na kawałek papieru z

nabazgranymi na nim zapiskami. - Powinniśmy zjechać następnym zjazdem. - W jaki sposób Carter w ogóle znalazł tego gościa? - spytał Cody. - Zaprawdę, niezbadane są wyroki Cartera - oznajmił Hugh. - Ociekające wódą i okopcone dymem papierosowym. - Tak, ale jeśli wiedział, czemu nie powiedział Jerome'owi? - Ponieważ gdyby Jerome się dowiedział, przeszedłby od słów do czynów i to dość brutalnych czynów. Podejrzewam, że Carter starał się zachować wszystko w tajemnicy z miłosierdzia. Jakkolwiek by na to patrzeć, jest w końcu aniołem. - Niby racja. - Cody chyba o tym zapomniał. Nietrudno było. - Z nami przejdzie do czynów, jak się dowie, co robimy - ostrzegł Peter. - Za dużo ma w tej chwili na głowie. Myśli, że podążamy wampirzym tropem. - No przecież mówię - rzucił Peter. - Jak się dowie, że go okłamaliśmy... - Nie dowie się - przerwał zniecierpliwiony Roman. - Nie, jeśli uzyskamy od tego faceta to, czego potrzebujemy i się wyniesiemy. To tutaj, zjedź tym zjazdem. Hugh skręcił w coś, co tylko przy dużej dozie dobrej woli można było nazwać drogą. Nic przy niej nie stało, poza jedną latarnią oświetlającą skrzyżowanie. Dalej wszystko znikało w ciemności. Roman pilotował dalej, prowadząc ich w głąb dziczy. - Nic mu nie możesz zrobić - powiedział Hugh, odwracając głowę, by spojrzeć na znajdującego się na tylnym siedzeniu Romana. - Ujawnisz choćby odrobinkę mocy na terenie należącym do innego demona i już po tobie. I po nas zapewne też. - Uważasz mnie za idiotę? - zapytał zdenerwowany Roman. - Niezupełnie. Ale wiem, że jesteś cholerykiem, nie panujesz nad emocjami, a dla Georginy zrobiłbyś wszystko. Spodziewałam się, że Roman temu wszystkiemu zaprzeczy, a przynajmniej temu ostatniemu fragmentowi, ale on tylko milczał. Ponownie zapadła cisza, aż w końcu Roman wskazał na wąski, wysypany żwirem podjazd. Był praktycznie niewidoczny, więc Peter minął go, depnął po hamulcach i zmuszony był cofnąć. Zaparkowali przy końcu podjazdu i ruszyli dalej pieszo. Dopiero teraz dostrzegłam, że okna na tyle furgonetki były zaciemnione, dzięki czemu mogłam założyć, iż wewnątrz znajdują się trumny wampirów, na wypadek gdyby trzeba było podróżować w dzień. Tu, pośrodku niczego, niebo usiane było gwiazdami, a ciszę zastąpiła symfonia dźwięków, wydawanych przez nocne owady. W mroku widać było zarys budynku. Wewnątrz nie paliło się żadne światło. - Możemy wejść jak antyterroryści? - spytał gorliwie Cody. - Otoczyć dom i wziąć go szturmem?

- To chyba nie będzie konieczne - ostudził go Roman. Kopnął mocno w drzwi. Zadrżały, ale wbrew wszelkim konwencjom filmów akcji nie rozpadły się. Nie mogąc korzystać ze swych mocy nefilima, posiadał siłę zwykłego człowieka. Peter westchnął. - Pozwól, że ja spróbuję. Zajął miejsce Romana, powtórzył kopnięcie i tym razem drzwi ustąpiły, wpadając do środka. Niepoważne zachowanie Petera i Cody'ego sprawiało, że łatwo było zapomnieć o tym, iż obaj obdarzeni są niesamowitym refleksem i zdumiewającą siłą. Peter odsunął się od resztek framugi, otrzepując nogawki z drzazg. Cała czwórka weszła do środka, a w tylnej części domu zabłysło światło. - Co, u diabła? - usłyszeli. Zaiste, co u diabła... Do pokoju wszedł Dante. Rzucił jedno spojrzenie na moich przyjaciół i jęknął. O cholera... A następnie pognał z powrotem do pokoju, z którego wyszedł, niewątpliwie szukając najbliższego okna. Na swoje nieszczęście nie był dość szybki. Cody błyskawicznie złapał go za kark i wciągnął z powrotem do salonu, popychając mojego byłego na fotel. Dante natychmiast spróbował się podnieść, ale rozmyślił się, widząc zacieśniający się krąg moich przyjaciół. Westchnął. - Cóż, wiedziałem, że ten dzień kiedyś nadejdzie. Czemu wasz szef nie pofatygował się osobiście? - Obrzucił Romana spojrzeniem. - Czy ja już cię kiedyś nie widziałem? Dante widział Romana na plaży, kiedy uratowaliśmy Jerome'a przed przywołaniem. Wtedy rozpętało się prawdziwe piekło, nie zdziwiło mnie zatem, że nie pamiętał szczegółów, zwłaszcza że dostał wtedy łomot od demona. - Nie przyszliśmy tu z powodu Jerome'a - rzucił Hugh. Potem przemyślał swoją wypowiedź. - No dobra, przyszliśmy, ale nie z tego powodu, o jakim myślisz. - Odpowiadaj na nasze pytania, a być może zobaczysz kolejny wschód słońca - wtrącił Peter. Konwencji filmowych ciąg dalszy. - Gdzie Georgina? - zapytał Roman. To ciekawe... Zawsze, gdy mój dzielny oddział pościgowy kogoś przesłuchiwał, formułowali pytania właśnie w ten sposób, a nie: „Czy wiesz, gdzie jest Georgina?” Jak się pracuje dla piekła, każdy jest uznany za winnego, dopóki nie udowodni swojej niewinności. Na twarzy Dantego część strachu ustąpiła miejsca typowemu dla niego cynizmowi. Odgarnął z twarzy zmierzwione włosy. - W Seattle, śpi z tym pieprzonym pisarzem. - Nie - powiedział Roman. - Nie co? Nie w Seattle, czy nie śpi? - Dante uniósł jedną brew. - I kim ty dokładnie

jesteś? - Od czarnej roboty jest - sucho skwitował Hugh. - Georgina zniknęła. Rozpłynęła się w powietrzu. A jeśli ktoś ma powody, by doprowadzić do jej zniknięcia - przerwał, rzucając niepewne spojrzenie na Romana - to właśnie ty. - Nie jestem magikiem wyciągającym króliki z kapelusza. Albo sprawiającym, że znikają. - Dante robił się coraz pewniejszy siebie, wiedząc, że Jerome nie wyśle go na tortury w piekle. - Jeśli nie możecie jej znaleźć, spytajcie swojego arcydemona. O ile znowu ktoś go nie uwięził, powinien wiedzieć. - Nie wie - wycedził Cody. - Ale może ty już o tym wiedziałeś. Dante przewrócił oczami. - Myślicie, że zbliżyłbym się do Seattle, wiedząc, że jest cena na moją głowę? Myślicie, że siedzę na tym zadupiu, bo wzrusza mnie piękno przyrody? Wszystko, co mogę robić, to sprzedawanie talizmanów i lipnych wróżb turystom w Coeur d'Alene. - Carter powinien tu z nami przyjechać - zauważył Hugh, rozdrażniony. - Powinien to wiedzieć, wysyłając nas tutaj. Dante zesztywniał, jego arogancja zniknęła jak sen jaki złoty. - Anioł wie, gdzie jestem? Czyli Jerome też musi wiedzieć. - Na razie trzyma to przed Jerome'em w tajemnicy. Na razie. - W głosie Petera nadal słychać było melodramatyczną nutkę. - To się może zmienić, jeśli nam nie pomożesz. - Kurde, nie wiem, gdzie ona jest. Powiedziałem przecież: nie jestem w stanie sprawić, by sukub zniknął. Roman zacisnął dłoń na gardle Dantego, całkiem nieźle naśladując Jerome'a. Nawet bez nadnaturalnych zdolności Roman był całkiem silny. - Współpracowałeś już z nieśmiertelnymi. Nic nie stało na przeszkodzie, byś znowu to zrobił, wykorzystując ich do brudnej roboty. - Jak tylko pokażę się na oczy jakiemuś nieśmiertelnemu, będzie po mnie - wykrztusił z siebie Dante. Roman utkwił w nim ponure spojrzenie, przypominające mi czasy, gdy próbował mnie zabić. I sen Oneroi, w którym mnie zabił. W końcu jednak puścił Dantego, a ten zapytał zdziwiony, masując obolałą szyję: - Kim ty jesteś? Cody spojrzał na pozostałych. - Myślicie, że kłamie? - Mnie by to nie zdziwiło - oznajmił Hugh. Skrzyżował ręce na swej potężnej klacie. Ale może jednak się przydasz. Co mogłoby doprowadzić do zniknięcia sukuba? - A co będę miał z tego, że wam pomogę? - spytał chytrze Dante. To właśnie cały mój były. Zawsze szukał korzyści.

- Nie damy znać Jerome'owi - warknął Peter. Tym razem gniew w jego głosie nie był udawany. Jasno i wyraźnie przypominał, że pomijając wszystko inne, był wampirem, potrafiącym bez wysiłku skręcić kark. To trochę otrzeźwiło Dantego. - Dobra. I tak mało mnie obchodzi, co się z nią stanie. W jakich okolicznościach zniknęła? Raz jeszcze powtórzono całą historię, co powoli wpędzało mnie w depresję, głównie dlatego, że wszyscy podkreślali, jak żałosne i przygnębiające było moje życie. - To podpucha - orzekł Dante z pewnością w głosie. - To wiemy - odparł Roman. - Erik nam powiedział. Dante się skulił na wspomnienie swojego wroga. - Ależ oczywiście. Aż trudno zrozumieć, do czego mnie potrzebujecie, mając do dyspozycji taką wyrocznię. - Co mogło ją zwabić? - spytał Peter, zapewne chcąc uniemożliwić Dantemu kolejne pytanie o to, kim był Roman. - Wiele rzeczy - stwierdził Dante. - Wabik mogło stworzyć wiele rzeczy, ale takie wizje najprawdopodobniej powiązane są ze snami. Czyżbyście znowu stracili Nyx? - Nie. Dante wzruszył ramionami. - No to poszukajcie czegoś innego, co kontroluje sny, może spróbujcie... Stałam w wiosce, w której dorastałam. Przejście było tak gwałtowne, że przez chwilę zakręciło mi się w głowie. Właściwie nie było żadnego przejścia, rozmycia obrazu czy przyciemnienia. To było jak cięcie w filmie. I to takim z kiepskim montażem. Rozejrzałam się wokoło, oglądając miejsce, które przysporzyło mi tylu cierpień. Zastanawiałam się, co jeszcze Oneroi mieli zamiar mi pokazać i czemu tak nagle się tu znalazłam. Przeżyłam już fałszywe oskarżenia na ślubie. W którymś momencie nawet przyśniła mi się prawdziwa historia tego, jak moja niewierność doprowadziła do zaprzedania duszy. Teraz czekała mnie zapewne kolejna dawka grozy. Świat zawirował wokół mnie, wraz z nim budynki i ludzie w lnianych ubraniach. - Wszystko w porządku? - spytał jakiś głos. Gdy się odwróciłam, otoczenie trochę się uspokoiło, a ja znalazłam się twarzą w twarz z jakimś starcem. Pod pooranym głębokimi bruzdami czołem widniały krzaczaste brwi, prawie zasłaniając ciemnobrązowe oczy. - Tak... nic mi nie jest. - Zmarszczyłam czoło i przyjrzałam mu się ponownie. - Gaius? Brwi się uniosły. - Znamy się? Gapiłam się na niego, przez chwilę niezdolna do wydobycia z siebie dźwięku. Znałam Gaiusa, odkąd nauczyłam się chodzić. Był kowalem, na co zresztą

wskazywała muskularność jego ramion. Lecz gdy ostatni raz go widziałam, był młodym mężczyzną, w kwiecie sił. Nie myśląc o tym, co robię, odpowiedziałam, wypowiadając słowa, które już kiedyś wymówiłam, kiedy pierwszy raz przeżywałam to spotkanie. To było prawdziwe wspomnienie. Jak do tej pory, przynajmniej. - Poznaliśmy się dawno temu - powiedziałam. Zachichotał. - Pamiętałbym cię, dziewczyno. A „dawno temu” dla ciebie może oznaczać co najwyżej kilka lat. Uświadomiłam sobie nagle, jak wyglądam. Nie potrzebowałam do tego celu lustra. Przed wejściem do wioski przyjęłam postać, której przysięgłam sobie nigdy, przenigdy więcej nie przybierać. I prawdę mówiąc, po tym dniu już nigdy jej nie przybrałam. To było moje pierwotne ciało: piętnastoletnia Letha, zbyt wysoka, z grubymi, splątanymi czarnymi włosami. Przybyłam tu, żeby się czegoś dowiedzieć. Czegoś, co musiałam wiedzieć. Skinęłam lekko głową Gaiusowi. Moje dawne „ja” było równie zdziwione jak obecne, widząc, jak zmienił się pod wpływem czasu. Jak dawno temu zostałam sukubem i opuściłam wioskę? Trzydzieści lat? - Czy możesz mi powiedzieć... czy jest tu mężczyzna, rybak, o imieniu Martanes? Czy jego rodzina nadal tu mieszka? - Oczywiście - powiedział. - W tym samym domu, w którym zawsze mieszkali, za… - Wiem, gdzie to jest - przerwałam mu. Wzruszył ramionami, nie biorąc tego do siebie. - Chociaż pewnie teraz jest nad zatoką. Jest zbyt stary, by pracować samemu, ale przysięga, że jego zięciowie nie daliby sobie bez niego rady. Zięciowie. No tak. Moje siostry już dawno wyszły za mąż. - Dzięki - powiedziałam, odchodząc. - Miło było znowu cię zobaczyć. Popatrzył na mnie zdziwiony, ale nic nie odpowiedział. Skierowałam się w stronę zatoki, gdzie woda lśniła tak jaskrawym błękitem, że wyglądało to jak po obróbce graficznej. Takie piękno z pewnością nie mogło powstać naturalnie. Gdy napawałam się widokiem, narastały we mnie tęsknota i nostalgia. W miasteczku panował spory ruch, a ja poznawałam więcej twarzy, niż przypuszczałam. Dzieci, które znałam, dorosły, dorośli zaś zestarzeli się. Na wybrzeżu również panował spory ruch, trwał rozładunek i załadunek towarów sprawiających, że handel na Morzu Śródziemnym kwitł. Chwilę potrwało, zanim znalazłam ojca, a tu przypatrywało mi się więcej osób niż w wiosce. W tej dzielnicy rzadko spotykało się kobiety, wolały unikać nieokrzesanych marynarzy i robotników. Ojca odnalazłam głównie po jego głosie, wykrzykującego polecenia tak, jak robił to w czasach mojej młodości.

- Chcesz mnie doprowadzić do ruiny? Co ty tam robisz cały dzień? Moja wnuczka potrafi złowić tyle ryb, spacerując po plaży! Krzyczał na mężczyznę, którego nie znałam, zmieszanego i zastraszonego, pokazującego marną zdobycz tego dnia. Zastanawiałam się, czy był to mąż którejś z moich sióstr. Mężczyzna obiecał, że się poprawi i czmychnął w tłum. - Oj... Martanesie? Ojciec odwrócił się do mnie, a mnie aż zatkało. Tak jak w przypadku Gaiusa, lata nie oszczędziły również rybaka Martanesa. Ile miał teraz lat? Sześćdziesiąt? Siedemdziesiąt? Odkąd stałam się nieśmiertelna, czas przestał się dla mnie liczyć. - Czego chcesz? - rzucił. - Mnie już nic po prostytutkach. Idź do Claudiusa, jeśli szukasz pracy. Nie sypia z żoną od ponad dziesięciu lat. Nie żebym mu się dziwił. Ta kobieta to harpia. Wiek mógł przysypać jego włosy siwizną i je przerzedzić, zmarszczki mogły mu poznaczyć twarz... ale język miał równie cięty, jak zawsze. - N... nie. Nie po to tu jestem. Poznałam cię... kilka lat temu. Zmrużył oczy, mierząc mnie wzrokiem. - Nigdy wcześniej cię nie widziałem. Raczej zapamiętałbym kogoś tak wysokiego jak ty. Jako sukub mogłam przybrać dowolną postać, jakiej zapragnął mężczyzna, postać kobiety, której piękno było nie do opisania ludzkimi słowami. Lecz nawet mimo tej zdolności komentarze na temat mojego wzrostu nadal bolały. - Ja, w każdym razie, pamiętam ciebie. - Widząc, jak rzuca zniecierpliwione spojrzenia na swoich pracowników, zapytałam: - Znasz może muzyka imieniem Kyriakos? Byłby w moim wieku... to znaczy, jakieś trzydzieści lat starszy. Mieszkał na południe od miasta. Ojciec parsknął. - Ten Kyriakos? Jaki z niego muzyk? Przejął interes ojca po jego śmierci. Nieźle sobie radzi, choć ceny, jakie oferuje za moje ryby, są śmieszne. - Nadal mieszka w tym samym domu? - Chodzi ci o dom jego ojca? Tak. Jak mówiłaś, na południu. - Zniecierpliwienie mojego ojca było ewidentne. Nie znał mnie. Do niczego nie byłam mu potrzebna. - Dziękuję - powiedziałam. Prawie dodałam, że miło było go zobaczyć, tak, jak zrobiłam to w rozmowie z Gaiusem, ale zanim miałam okazję, ojciec odszedł. Z ciężkim sercem przeszłam przez miasto, lecz zamiast kierować się na południe, skręciłam w stronę mojego dawnego domu, zastanawiając się, co tam zobaczę. Zastałam tam

matkę, rozwieszającą na zewnątrz pranie, nucącą pod nosem. Z boku domu jakaś kobieta wykopywała z ziemi zioła. Dopiero po chwili rozpoznałam w niej moją młodszą siostrę. Twarz mojej matki się zmieniła, ale jej łagodne oczy pozostały takie same, gdy udzielała mi wskazówek, jak dojść do miejsca, które już znałam. Moja siostra podniosła wzrok i chwilę na mnie popatrzyła, po czym wróciła do pracy. Żadna z nich mnie nie poznała. Tak jak w przypadku ojca byłam tylko przechodniem, przeszkadzającym im w pracy. Wiedziałam, że tak będzie. Właśnie dlatego zaprzedałam swoją duszę. Mój kontrakt z piekłem wymazał wspomnienia o mnie z pamięci wszystkich, którzy mnie kiedykolwiek znali. Oneroi pokazali mi fałszywą wersję mojego dnia ślubu. Byłam wtedy dziewicą, wierną Kyriakosowi. Ale kilka lat później dopadła mnie słabość. Zdradziłam go, a to zdruzgotało go bardziej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Przez złamane serce chciał popełnić samobójstwo i uratowała go tylko moja umowa z piekłem. Taka była prawda. Mimo to... jakaś cząstka mnie myślała, że może, może ktoś mnie pozna. Choćby tylko przez chwilę się zawaha. Kyriakos mógł być na wybrzeżu, w pobliżu mojego ojca, nadzorując flotę, ale coś mi podpowiedziało, że będzie raczej zajmował się sprawami papierkowymi, a nie pracą fizyczną. Przeczucie mnie nie myliło. Zanim zostałam sukubem, Kyriakos i ja mieliśmy własny dom. Musiał przeprowadzić się z powrotem do rodzinnego po tym, jak piekło wymazało jego wspomnienia. Nastawiłam się na spotkanie z panią domu, kobietą, którą Kyriakos niewątpliwie musiał poślubić. Lecz gdy wyszedł sprawdzić, kto go odwiedził, okazało się, że jest sam. Jego widok sprawił, że serce we mnie zamarło. Po nim również widać było upływ czasu, ale nadal był na tyle młody, że miał niewiele zmarszczek. Włosy przyprószone były odrobiną siwizny, natomiast oczy, podobnie jak w przypadku mojej matki, pozostały takie same. Ciemne, cudowne i pełne dobroci. - Potrzebujesz pomocy? - spytał przyjaznym, ciekawym tonem. Przez chwilę nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Ujrzenie go wprawiło mnie w stan zbliżony do upojenia alkoholowego. Przepełniały mnie uczucia miłości i bólu. Tak bardzo żałowałam, że nie zostałam z nim, że popełniłam te grzechy. Żałowałam, że dane mi było wyglądać tak młodo. Powinnam była zestarzeć się razem z nim. Gdy z nim byłam, nie miałam pewności, czy będę mogła mieć dzieci, ale być może w końcu udałoby się nam założyć rodzinę. Podobnie jak i w poprzednich przypadkach, tak i teraz udałam, że potrzebuję wskazówek w dotarciu do pierwszego lepszego miejsca, jakie mi przyszło do głowy.

Kyriakos opisał ze szczegółami drogę, którą i tak świetnie znałam. - Chciałabyś, bym cię odprowadził na miejsce? To raczej bezpieczna okolica... ale nigdy nie wiadomo. Uśmiechnęłam się, choć nie było mi wcale do śmiechu. Ten sam Kyriakos. Niesamowicie uprzejmy w stosunku do wszystkich, nawet obcych. - Nic mi nie będzie. Nie chciałabym cię odrywać od pracy - zawahałam się. Poznaliśmy się... kilka lat temu. - Naprawdę? Przyglądał mi się, zapewne próbując sobie przypomnieć. Mimo to jego oczy nic nie wyrażały. Nawet śladu, że mógłby mnie pamiętać. Dla niego nigdy nie istniałam. Zastanawiałam się, czy będzie o mnie pamiętał, gdy stąd odejdę. Wreszcie pokręcił głową, wyrażając szczere ubolewanie. - Przykro mi. Nie przypominam sobie... Czekał, bym podała swoje imię. - Letha. - To słowo prawie parzyło mnie w usta. Podobnie jak moja obecna postać, było dla mnie martwe. Tylko piekło go teraz używało. - Przykro mi - powtórzył. - Nic się nie stało. Być może się pomyliłam. Wydawało mi się... myślałam, że jesteś muzykiem. Gdy byliśmy małżeństwem, pracował dla swojego ojca, lecz miał nadzieję, że kiedyś to porzuci i zajmie się muzyką na poważnie. Kyriakos zachichotał. - Gram w wolnych chwilach. Większość dni spędzam teraz pochylony nad liczbami. To, że zrezygnował ze swoich marzeń, było dla mnie prawie równie przykre jak fakt, iż mnie nie pamiętał. - No cóż... przynajmniej żona musi się cieszyć, że jesteś w domu. - Obawiam się, że nie jestem żonaty. - Nadal się uśmiechał. - Moja siostra zajmuje się domem, gdy do mnie zagląda. - Nie jesteś żonaty? - zapytałam z niedowierzaniem. - Ale dlaczego? W twoim wieku... - Zarumieniłam się, zdając sobie sprawę z tego, jak niegrzecznie to musiało zabrzmieć. - Przepraszam. Nie pogniewał się. - W twoim wieku pewnie wszystkie dziewczyny myślą o ślubie, co? Biorąc pod uwagę twoją urodę, z pewnością masz tuziny kandydatów do ręki. Typowe. Niewielu mężczyzn uważało mnie za ładną, gdy byłam śmiertelniczką, ale on zawsze widział we mnie piękność. - Po prostu nigdy nie spotkałem właściwej kobiety. A raczej wolałbym być sam, niż spędzić życie z niewłaściwą osobą. Na jego twarzy zagościły smutek i zamyślenie, ale potem pokręcił głową i się

roześmiał. Tyle że był to raczej nerwowy śmiech. - Tak czy inaczej, jestem pewien, że nie masz ochoty wysłuchiwać, jak jakiś staruch gada jakieś romantyczne bzdury. Na pewno nie chcesz, bym cię odprowadził? - Nie, nie... chyba już wiem, jak trafić. Dziękuję. - Zaczęłam się odwracać, ale się zawahałam. - Kyriakosie... czy... czy jesteś szczęśliwy? Takie pytanie, zadane przez kogoś o połowę od niego młodszego, zbiło go z tropu. A mnie zdziwiło, że odpowiedział. - Szczęśliwy? Cóż... raczej zadowolony. Moje życie nie jest złe. Lepsze od wielu. Bardzo dobre, wręcz. Czasem się zastanawiam... Serce mi stanęło. - Zastanawiasz się...? - Nie, nic - powiedział, obdarzając mnie jednym ze swoich promiennych uśmiechów. To tylko więcej bzdur. Tak, Letho. Jestem szczęśliwy. Czemu zapytałaś? - Moje własne bzdury - wyszeptałam. - I na pewno mnie nie pamiętasz? Znałam odpowiedź, jeszcze zanim zadałam pytanie. Nie. Nigdy nie widział mnie na oczy. Byłam dla niego tylko dziwną, przechodzącą dziewczyną. Byłam nikim. - Przykro mi, ale nie. - Puścił do mnie oczko. - Ale teraz już cię zapamiętam. Z jakiegoś powodu wątpiłam w to. Odchodząc od niego, czułam, jak pęka mi serce. Doprawdy, ono mi wciąż pękało. A można by pomyśleć, że coś takiego może się zdarzyć tylko raz. Tego właśnie pragnęłam. Właśnie dlatego rzuciłam na szalę wieczność. Kyriakos był szczęśliwy. Uratowałam go, przez co mógł być szczęśliwy. A jednak byłam bardziej nieszczęśliwa niż kiedykolwiek, odkąd zostałam sukubem. W tamtej chwili zadecydowałam, że nigdy więcej nie przybiorę postaci Lethy ani nie użyję tego imienia. Chciałam usunąć ją także i z mojego umysłu... - Z tobą wszystko jest takie łatwe - wysyczał Oneroi. To był Drugi, pomyślałam. Znowu byłam w klatce. - Nawet nie potrzebujemy bramy z kości słoniowej. Wspomnienie Kyriakosa, prawda o tym, jak to jest być wymazanym z czyjegoś życia, odcisnęły na mnie swoje piętno i byłam skłonna zgodzić się z Drugim. A potem zapłonęła we mnie malutka iskierka. Przyjrzałam się Oneroi dokładnie. - Co było w tym drugim śnie? - zapytałam. - Tym przed snem o moim mężu? Czemu nie pozwoliliście, by dobiegł końca? - Ależ dobiegł - powiedział Pierwszy. Ich niebieskie oczy były identyczne i nic nie zdradzały. - Nie dobiegł - zaprzeczyłam. - Przerwaliście go. Nie poszedł po waszej myśli,

prawda? Moi przyjaciele dowiedzieli się czegoś od Dantego, czegoś, czego wolelibyście, by nie wiedzieli. - Niczego się nie dowiedzieli - odparł Drugi. - To było kłamstwo. Chcieliśmy dać ci złudną nadzieję, która obróci się w pył, gdy spędzisz tu resztę wieczności. - To wy jesteście kłamstwem - powiedziałam. Iskierka w moim osłabionym, udręczonym ciele zabłysła jaśniej. - Sen był prawdziwy. Pierwszy nadal zaprzeczał. - Jedyną prawdą jest to, że nie potrafisz ich rozróżnić. I nie ma żadnej nadziei. - Kłamiesz - odparłam, ale pod przejmującym spojrzeniem tych niebieskich oczu iskierka przygasła. Zalęgła się we mnie niepewność. Tyle już przeszłam, swego rodzaju gwałt umysłowy, że miałam wątpliwości, czy wierzę samej sobie. Moje słowa nadal były harde, ale nie byłam już przekonana, czy w nie wierzę. Drugi uśmiechnął się, czytając w moich myślach. - Śnij - powiedział.

Rozdział 17 Początkowo Oneroi pokazywali w moich snach mieszankę prawdy i fałszu. Z czasem, którego rachubę całkowicie utraciłam, większość snów wydawała się ukazywać prawdę. Śniłam najgorsze wspomnienia z mojego życia, przeplatane coraz częstszymi snami dotyczącymi mojego obecnego życia w Seattle. Oneroi dawkowali mi rzeczywistość, aby wzmóc moją dezorientację i spotęgować uczucie tęsknoty za domem. Ciągle byłam rozdarta, bardziej czując się zwierzęciem lub sukubem czy czymkolwiek niż człowiekiem. Dryfujące resztki racjonalnego myślenia wskazywały mi, że ostatnie wizje są mniej wysublimowane, mniej dopracowane w szczegółach, zupełnie jakby Oneroi nazbyt leniwie nadzorowali moje sny. To, co otrzymywałam do śnienia, przypominało bardziej powtórki niż nowe wizje, a kiedy tylko zdarzało mi się śnić fragmenty z moimi obecnymi przyjaciółmi, odnosiłam wrażenie, że Oneroi „przełączali” mnie na Reality TV, aby zająć czymś moje sny, by po prostu mieli czym się pożywiać. Wyglądało to tak, jakby zajmowali moje sny byle czym, abym tylko pozostawała zajęta śnieniem, ponieważ... cóż... oni byli zajęci. Ale czemu? Co się wydarzyło? Co Dante powiedział Romanowi i reszcie? Czy to wystarczyło, aby Oneroi nie poświęcali mi już takiej uwagi jak wcześniej? A może to była ich kolejna sztuczka na zajęcie mojej głowy snuciem domysłów i pobudzaniem mnie do jeszcze większego zagubienia? Ciągle żywiłam nadzieję, że zobaczę ciąg dalszy historii z Dantem, ale Oneroi tym razem pokazywali mi inne rejony mojego życia, które opuściłam na rzecz ich pułapki. A raczej rejony, których „nie opuściłam”. Simone dalej podszywała się pode mnie i Oneroi nie pozwalali mi o tym zapomnieć. Nie tylko raniąc mnie, ale i obrażając, pomagała Maddie i Sethowi w przygotowaniach do ślubu. Właśnie byli we trójkę w cukierni i szczerze mówiąc, byłam nawet bardziej zaskoczona, widząc w tym miejscu Setha niż siebie jako kamuflaż, który przybrała Simone. Seth najchętniej zostawiłby całą organizację w rękach Maddie. Tłumaczył się, że podejmowanie decyzji nigdy nie było jego mocną stroną i że najszczęśliwszy byłby, wiedząc, że Maddie zorganizuje wszystko tak, jak sobie wymarzyła. Nie wątpiłam w pierwszą część jego wymówek, ale druga trochę mnie zastanawiała. W głębi duszy, tam gdzie nadal tkwiła wiara, że Seth ciągle mnie kocha, miałam skrytą nadzieję, że pozostawia wszelkie decyzje i planowanie ślubu Maddie, ponieważ tak naprawdę zupełnie o te szczegóły nie dba. Jednak zupełnie jasne i niepozostawiające wątpliwości było to, że bardzo duże

zainteresowanie przygotowaniami wykazuję ja. A raczej Simone. Biorąc pod uwagę moje wcześniejsze niechętne nastawienie do wybierania sukien, Maddie powinna zauważyć nagły wzrost zapału, z jakim teraz jej pomagałam. Ale nie. Maddie była kompletnie pochłonięta własnym szczęściem i z przyjemnością przyjmowała „moją” pomoc. Cała trójka wyruszyła na podbój cukierni w celu odnalezienia tortu idealnego, składając wizyty we wszystkich zakładach cukierniczych, które po wielogodzinnych poszukiwaniach w Internecie Maddie wciągnęła na listę i uszeregowała. - Chcesz, aby był kremowy - odezwała się Simone, zlizując lukier z palców w jednej z cukierni w Belltown. Właściwie to było obleśne ssanie, a nie zlizywanie. - Ten jest odrobinę nazbyt cukrowy. Siedzieli we troje przy stoliku, na którym stał talerz z zaproponowanymi przez cukiernię próbkami tortów. - No właśnie - odpowiedziała Maddie. Próbowała niewielki kawałek czekoladowego tortu, w znacznie mniej pornograficzny sposób. - Szczyt przesłodzenia. - Zgadza się. A jeśli w torcie jest za dużo cukru, to dają się wyczuwać ziarenka. A przecież chcesz, aby gładko wsuwało się do ust. - Simone odwróciła się do Setha. - Prawda? Seth spróbował odrobiny marmurkowego tortu. - Rzeczywiście, jest jakby ziarnisty. Simone uśmiechnęła się do niego znacząco. Ten uśmiech mówił: Widzisz? Wiem najlepiej ze wszystkich na całym świecie, czego ci potrzeba. Seth wytrzymał jej spojrzenie, ale wciąż miał nieprzenikniony wyraz twarzy. Odwrócił się do Maddie. - Ale możemy wybrać, jaki tylko będziesz chciała. - Nie, nie - wtrąciła Maddie, ani przez chwilę nie okazując zawodu. - To jest dla nas obojga. Chcę, aby to było coś, co tobie też smakuje. Seth odpowiedział figlarnym uśmiechem. - Czy to ważne? W sumie i tak będziemy się nim przecież rzucać. Oczy Maddie się rozszerzyły. - Oczywiście, że nie! Nawet o tym nie myśl! - Do ostatniej chwili nigdy nie wiadomo, co się wydarzy, prawda? - Seth uśmiechnął się szerzej. Oglądanie Setha flirtującego z Maddie sprawiało mi wielki ból. Odrobinę pocieszające było niejakie rozdrażnienie w spojrzeniu Simone. Maddie okupowała z powodzeniem to, do czego Simone nie udawało się zbliżyć. Tak właśnie powinno być, ale czy na pewno? Nieświadomy sukces, jaki odnosiła Maddie nad Simone, oznaczał, że triumfowała... nade mną. A może jednak nie? Simone mogła wyglądać jak ja, ale nie była

prawdziwą mną. Cholera. To wszystko było jednak zagmatwane. - Seth nie zrobiłby czegoś takiego - oznajmiła Simone, opierając „przyjacielsko” dłoń na jego ramieniu. Maddie nie mogła tego widzieć ze swojego miejsca, ale ja widziałam, jak palce Simone delikatnie otarły się o jego kark. - Na pewno nie, jeśli liczy na udany miesiąc miodowy. Powiedziała to lekko, ale dawało się wyczuć przebiegłość w jej głosie. Tymczasem Maddie zarumieniła się zawstydzona na tak publiczne odniesienie się do kwestii jej życia seksualnego. Seth poruszył się niezręcznie, ale motyw tego działania pozostał dla mnie niejasny. Dotyk Simone czy jej wzmianka o seksie? Może jedno i drugie. Simone cofnęła dłoń, nadal z powodzeniem udając przed światem niewiniątko, ale już nie dla mnie i Setha. Maddie desperacko podjęła próbę zmiany tematu z romantyczno-łóżkowego na ślubno-bezpieczny. - Myślę, że powinieneś przynajmniej wybrać smak tortu. I tak wybieram wszystko inne. - Nie wiem. - Seth wyglądał na zmieszanego. - Naprawdę nie mam nic przeciwko, żebyś tort też wybrała. - Ale ona chce, abyś ty dokonał wyboru - powiedziała Simone. - Nie bądź taki. Podejmij męską decyzję. Na pewno będzie dobra. Maddie i tak zje wszystko, co wybierzesz. To było przegięcie. Ani Seth, ani Maddie nie dali po sobie poznać, czy wieloznaczność tej wypowiedzi do nich dotarła, ale ja odniosłam wrażenie, że Simone, mówiąc to, zrobiła przytyk do pełnych kobiecych kształtów Maddie. - Właśnie - przytaknęła Maddie. - Jaki jest twój ulubiony smak? - Założę się, że zgadnę - wtrąciła Simone. - Czekoladowy. - Truskawkowy - zgadywała Maddie. Obie spudłowały. Seth lubił wanilię. - Waniliowy - powiedział Seth. Maddie tylko jęknęła. - Oczywiście. Ale przynajmniej jedna decyzja została podjęta. Wstała od stolika. - Spróbujmy poszukać w innych cukierniach. Może uda nam się to dziś zorganizować. Po wyborze tortu nie będzie wiele do zrobienia. Kierowali się już do drzwi, gdy Maddie odwróciła się i zerknęła na Simone. - Och, hej. Wyświadczysz mi przysługę? Pójdziesz z Sethem wybrać smoking? - Co? - Seth był wyraźnie zaskoczony. Nie udało mu się do końca utrzymać twarzy pokerzysty. Wyglądał na zszokowanego. Maddie roześmiała się tylko. - Jeśli nikt cię nie będzie pilnował, pojawisz się w kościele w T-shircie z Billy Idolem.

Ja nie mogę z tobą iść, bo to przynosi pecha. - Myślałem, że to dotyczy tylko panny młodej. - Oczekuję niespodzianki - podkreśliła Maddie. - Oczywiście, że z nim pójdę - wtrąciła Simone, ponownie „po przyjacielsku” obejmując Setha ramieniem. Maddie promieniała szczęściem, a cukiernia rozpłynęła się przed moimi oczyma i znalazłam się w sklepie Erika. Siedział przy małym stoliku z Jerome'em, Romanem i, to niewiarygodne, pili herbatę. Nawet Jerome. Roman nie był niewidzialny, co kazało mi sądzić, że to Jerome zadecydował, że w tej sytuacji nieistotne jest ukrywanie przed zwierzchnikami z piekła faktu, że mój „śmiertelny” sublokator uczepił się arcydemona Seattle jak rzep psiego ogona. Erik w zamyśleniu stukał palcami w bok filiżanki. - Jeśli pańska teoria jest prawdziwa, to wiele by to wyjaśniało. - Te słowa skierowane były do Romana. - Doskonałą jakość wizji porównywalną ze snem i niemożność odnalezienia jej przez pana Jerome'a. Jerome jedynie delikatnie uniósł brew, rejestrując z niesmakiem słowo „niemożność”. Erik kontynuował rozważania, ze wzrokiem utkwionym w filiżance. - Może pan mieć rację... w kwestii tworów, które pan zasugerował. Oneroi czy demony Morfeusza pasują tu najbardziej. Och! - pomyślałam triumfalnie do Oneroi. Jak wam się to podoba, dranie? Moi przyjaciele już was mają. Nikt mi nie odpowiedział. Nawet sen nie rozpłynął się, jak się tego spodziewałam. - Ale dlaczego ona? - zapytał zirytowany Roman. Odniosłam wrażenie, że Roman przyjął na siebie autorstwo pomysłu o porwaniu w sen, aby chronić Dantego przed upiorną zemstą Jerome'a. - Czemu sukub? Czy nie pożywiają się jedynie snami ludzi? - Są związani z Nyx - zauważył Erik. O tak. Moi przyjaciele byli naprawdę sprytni. Sprytniejsi od Pana Samochodzika i Ace Ventury razem wziętych. Może nawet od Sherlocka. - „Dlaczego” jest nieistotne. - Jerome w końcu przemówił. - Nieistotne jest też, czy zrobili to Oneroi, czy morfeuszowcy. Jeśli coś wciągnęło ją do świata snów, to nie ma do niej żadnego dostępu. Roman się chmurzył. - Dlaczego? Nie możesz po prostu tam pójść i jej stamtąd wyciągnąć, skoro już wiesz, gdzie jest? Jerome uśmiechnął się do syna z niemal autentycznym rozbawieniem. - Jesteś tylko w połowie nieśmiertelny i to widać. Nawet więksi ode mnie nieśmiertelni nie mogą tam wejść. My nie śnimy. Tylko ludzie śnią. Dla nas nie istnieje droga do świata snów.

- To dlatego, że nie macie nadziei i nie wyobrażacie sobie, co mogłoby się zdarzyć wyjaśnił Erik. Jego maniera i ton jasno wskazywały, że coś takiego uważał za poważną wadę aniołów i demonów. - Aby śnić potrzebna jest dusza. - Cóż, skoro jestem w połowie człowiekiem, to ja tam pójdę - oznajmił Roman, odcinając Jerome'owi jakąkolwiek szansę na ripostę. - Miewam sny, więc mogę tam wejść, tak? I mogę stamtąd zabrać, cokolwiek zechcę. - W jego głosie było tyle determinacji, że niemal uwierzyłam, iż samodzielnie mógłby pokonać całą armię Oneroi. - Nie masz pojęcia, o czym mówisz - odparł Jerome. - Najmniejszego. Zdajesz sobie sprawę, czym jest świat snów? - A ty? - odparował Roman. - Podobno nie masz tam wstępu. - Sny są tym, co napędza ludzi. Sny o sile, władzy, miłości, zemście, zbawieniu... sny ludzkości są nieskończone, nieobliczalne, niezliczone. Ludzie śnią i na jawie, i kiedy śpią. Te nadzieje i lęki są dla nich motorem napędowym do podejmowania ryzyka. Ryzykują swoje życie i dusze w snach. Wchodząc w ten świat, wstępujesz w zamieć śnieżną snów. Każdy płatek śniegu to inny człowiek przemykający obok tak szybko, że nawet go nie zauważysz. Nigdy nie odnalazłbyś jej duszy. Zapadła ciężka cisza. W końcu Roman powiedział: - Tato, jesteś poetą. - Ale ma rację. - Erik poparł Jerome'a. Znowu zapadła cisza. Roman zerkał na nich z powątpiewaniem. - I to by było tyle? Sytuacja jest beznadziejna? Obaj poddajecie się, nie próbując nawet jej odnaleźć. - Próbowanie jest beznadziejne - odparł Jerome. Może i demony nie miewają snów takich, jakie miewają ludzie, ale podejrzewałam, że Jerome nie miał żadnych problemów z wyobrażeniem sobie reakcji jego przełożonych na wieść, że zgubił sukuba. - Człowiek mógłby za pomocą magii otworzyć drogę do świata snów, ale z tego nie wyjdzie nic dobrego. - Jerome zerknął na Erika, który pokiwał w odpowiedzi głową. - Jeśli ktoś się tam zgubi, nikt nie zdoła przywołać go powrotem. Nie pomoże nawet najpotężniejszy rytuał. Jej dusza nie usłyszy niczego, co kiedykolwiek bylibyśmy w stanie zorganizować. Twarz Romana wyrażała mieszankę emocji. Złości, niedowierzania i... rezygnacji. Nie byłam zaskoczona. Natomiast Jerome był. Zauważyłam, że znieruchomiał, słuchając Erika, a w jego zimnych oczach błysnęła iskierka zrozumienia. - Ale ty mógłbyś odprawić rytuał, tak? - zapytał Erika. - Jesteś człowiekiem. Jesteś

wystarczająco silny, aby otworzyć drogę. Erik zerknął na niego z rezerwą. - Owszem... Ale jak już pan powiedział, to do niczego nie doprowadzi. Połączenie, jakie miał pan z panną Kincaid, teoretycznie powinno być dość silne, aby móc w podobnej sytuacji wezwać ją z powrotem, ale nie może pan tam wejść. Wszystko, co moglibyśmy w ten sposób osiągnąć, to bezużyteczne wrota. Jerome nagle podniósł się i spojrzał na Romana. - Trafisz do domu. Po czym zniknął, zostawiając po sobie pretensjonalny obłoczek dymu. Razem z nim sprzed moich oczu zniknął sklep Erika, zostawiając mnie w więzieniu Oneroi. Stali w otaczającej mnie ciemności, jaśniejąc energią czerpaną z moich snów. W snach, które co prawda na swój sposób bolały, nie odczuwałam przynajmniej porażających efektów ich działania. Dopiero gdy wracałam ze snu do więzienia, utrata energii i zagubienie, jakie cechowały moją agonię, uderzały we mnie z całą mocą. Ale tym razem nie byłam zupełnie zrozpaczona. - Macie przegwizdane - rzuciłam. Usiłowałam brzmieć na zadowoloną z siebie, ale głos, jaki z siebie wydobyłam, był ochrypły z wycieńczenia. Dobry Boże. Byłam taka zmęczona. Wyglądało na to, że śnienie niekoniecznie oznacza wysypianie się. - Moi przyjaciele wszystkiego się domyślili. Wiedzą już, gdzie jestem. Jak zawsze, Pierwszy i Drugi pozostali nieodgadnieni. - Co każe ci myśleć, że to był prawdziwy sen? Doskonałe pytanie. - Instynkt. - Nadal sądzisz, że możesz mu ufać? - zapytał Pierwszy. - Po tych wszystkich snach? Jak możesz odróżnić, co jest prawdziwe, a co nie? Nie mogłam. Jak dotąd wiedziałam, które wspomnienia były prawdziwe, ale teraz? „Rzeczywiste” sceny były znacznie trudniejsze. Może nie tyle kierował mną instynkt, co ślepy optymizm, każąc mi wierzyć, że to, co właśnie widziałam, było prawdziwe. Drugi odgadł moje myśli. - Masz po prostu nadzieję. To my karmiliśmy tę nadzieję, abyś myślała, że masz jakieś szanse, abyś się nie poddawała i czekała. I czekała, i czekała. - To było prawdziwe - odparłam pewnie, na wypadek gdyby tylko ton mojego głosu miał ukonstytuować tę prawdziwość. - Nawet jeśli było prawdziwe, to nic nie znaczyło - powiedział Pierwszy. - Sama widziałaś. Nie ma sposobu, aby cię stąd wydobyć.

- Może to właśnie było kłamstwem - odparowałam. - Może tylko reszta była prawdą. Mogliście to pomieszać. Oni już wiedzą, gdzie jestem, a wy nie pokazaliście mi po prostu momentu, w którym dowiadują się, jak mnie wyciągnąć. Odprawią rytuał. - I co z tego? Nic nie może wyciągnąć stąd twojej duszy. - Mylisz się. - Sama nie wiedziałam już, co mówię. Moje jestestwo było rozrywane na kawałki i tak naprawdę jedyne, co jeszcze wiedziałam, to to, że nie mogę się z nimi w niczym zgodzić. Negowanie ich słów było jedynym, co mi pozostało. - Jesteś bardzo naiwna. Zawsze byłaś. Pomniejsi nieśmiertelni dziedziczą tę słabość z czasów bycia ludźmi, a ty byłaś niesamowicie naiwna. Naszej matce prawie udało się wykorzystać twoją naiwność, aby uwolnić się od aniołów. Ale teraz przeżyjesz własny upadek. - Jak to „prawie wykorzystała”? Oneroi wymienili spojrzenia. Bardzo z siebie zadowolonymi. - Ten twój sen. Twoja fantazja. - Drugi podjął się wyjaśnienia. - Obiecała ci go pokazać, jeśli ją uwolnisz. Tak bardzo chciałaś, aby była możliwa do spełnienia. Prawie uległaś pokusie. Przez chwilę straciłam z oczu Oneroi wraz z otaczającą ich nieskończoną ciemnością. Przez chwilę znów byłam we śnie, który stworzyłam sama, a nie oni. To był sen, który Nyx zsyłała do mnie raz za razem, pokazujący moją przyszłość. Prawdziwy dom, dziecko, mężczyznę. Mężczyznę, którego kochałam i którego nie potrafiłam zidentyfikować. Nyx nigdy nie pokazała mi zakończenia tego snu. Nigdy nie pokazała mi twarzy tego mężczyzny. - Cholerni kłamcy - warknęłam. - Twierdzicie, że Nyx pokazuje prawdę, prawdziwą przyszłość. Jakim cudem ta wizja miałaby być prawdziwa, skoro zamknęliście mnie tu na całą wieczność? Jedno i drugie nie może być prawdą. - Przyszłość się ciągle zmienia - zauważył Pierwszy. - Sen pokazywał prawdę, kiedy go śniłaś. Ale teraz twoja droga życia biegnie inaczej. - Dajże spokój! Po jaką cholerę pokazywać komuś przyszłość, jeśli ona w każdej chwili może się zmienić? To nie podlega falsyfikacji. To zgadywanie. Nigdy jej nie uwierzyłam. To, co mi pokazała, jest niemożliwe. Nawet gdybyście mnie tu nie uwięzili, dupki. - Nigdy się nie dowiesz, czy było możliwe, czy nie - powiedział Drugi, a po chwili zastanowienia dodał: - Właściwie to było możliwe. Ale będziesz żyć ze świadomością, że odebrano ci tę przyszłość. - Nie możesz odebrać tego, czego nie miałam - warknęłam. - Sukub nie może mieć

dzieci. Nigdy nie mogłam mieć tamtego życia. Nie dodałam jednak, że coś zadziwiającego z tamtego snu jednak do mnie przyszło. W tamtym śnie miałam dwa koty. Kiedy Nyx zsyłała mi go, miałam tylko jednego kota, Aubrey. Jakiś czas później znalazłam Godivę, która była drugim kotem ze snu. Przypadek? A może w rzeczywistości byłam na ścieżce prowadzącej do tamtej przyszłości, tylko po to, aby mi ją teraz odebrano? Jak zawsze Oneroi mieli wgląd w moje najskrytsze myśli i wiedzieli, o czym myślałam. - Chcesz zobaczyć? - zapytał Pierwszy. - Zobaczyć co? - Mężczyznę - odparł Drugi. - Mężczyznę z twojego snu.

Rozdział 18 Sen zaczął się, zanim zdążyłam się zorientować. Stałam w kuchni. To był jeden z tych snów, w których widzisz siebie z boku i jednocześnie jesteś osobą obserwowaną. Kuchnia była jasna i nowoczesna. Zdecydowanie większa, niż mogłam sobie wyobrazić dla kogoś, kto nie gotuje na co dzień. Stałam przy zlewie, z rękoma zanurzonymi po łokcie w wodzie z płynem do naczyń o zapachu pomarańczy. Zmywałam naczynia, które mimo to pozostawały niedomyte, ale jako zmywająca byłam zbyt szczęśliwa, żeby to zauważyć. Na podłodze obok mnie leżały części zepsutej zmywarki, co wyjaśniało konieczność ręcznego zmywania. Z pokoju obok dobiegały moich uszu dźwięki z filmu Sweet Home Alabama. Nuciłam coś pod nosem, zadowolona i przepełniona tak doskonałą radością, że z trudem mogłam to pojąć - świadoma wszystkiego, co mi się przytrafiło do tej pory, szczególnie tortur w pułapce Oneroi. Po kilku kolejnych taktach nuconej piosenki odstawiłam na blat mokrą filiżankę i odwróciłam się, by zerknąć do pokoju dziennego, który znajdował się za moimi plecami. Na kocu, otoczona zabawkami i pluszowymi zwierzakami, siedziała mała dziewczynka, na oko dwuletnia. Ściskała w rączkach pluszową żyrafę, która grzechotała przy każdym potrząśnięciu. Zupełnie jakby wyczuła moje spojrzenie, podniosła głowę i spojrzała do góry. Miała pełne policzki, które ciągle jeszcze przypominały słodkiego bobasa. Delikatne, jasnobrązowe loczki pokrywały jej głowę, ogromne orzechowe oczy otoczone były pięknymi ciemnymi rzęsami. Była rozkoszna. Tuż za nią na kanapie spala Aubrey, zwinięta w ciasny kłębuszek. Godiva leżała obok. Na twarzy dziewczynki zagościł radosny uśmiech, ukazując dołeczek na jej policzku. Zalała mnie, tę przy zlewie, zwalająca z nóg fala miłości i zachwytu. Z trudem mogłam odczuć pełnię tych emocji, tkwiąc w więzieniu Oneroi, z odartą duszą i bólem przeszywającym ciało. Zupełnie jak za pierwszym razem, kiedy śniłam ten sen, wiedziałam z absolutną pewnością, że to była moja córeczka. Po kilku chwilach wróciłam do zmywania, mimo że pragnęłam usiąść w salonie przy dziecku. Przeklęte zmywanie. Zarówno ja w kuchni, jak i ja uwięziona przez Oneroi, czułyśmy niedosyt, pragnienie znalezienia się jak najbliżej małej. Chciałam spijać jej obecność, wiecznie być tuż obok, gładzić delikatne loczki i wpatrywać się w okolone długimi rzęsami oczy.

Nie mogąc się powstrzymać i znudzona zmywaniem, w końcu poddałam się i znowu zerknęłam do tyłu. Dziewczynki nie było. Wyjęłam ręce z wody, by usłyszeć odgłos uderzenia. Chwilę później rozległ się płacz. Wybiegłam z kuchni. Aubrey i Godiva zaskoczone nagłym ruchem uniosły łebki. Na drugim końcu pokoju moja córeczka siedziała na podłodze obok stołu z kanciastymi krawędziami i przyciskała małą rączkę do czoła. Łzy spływały jej po buzi. Błyskawicznie padłam na kolana i mocno ją przytuliłam. Obserwując i jednocześnie czując ten sen, pragnęłam łkać razem z nią, ale ze szczęścia, czując to miękkie, delikatne ciałko w moich ramionach. Bujałam dziecko, mamrocząc kojące nonsensowne słowa i dotykając ustami jej jedwabistych włosów. W końcu mała przestała płakać i odpoczywała w moich ramionach z głową na mojej piersi, zadowolona, że ktoś ją kocha i kołysze. Siedziałyśmy tak na podłodze kolejnych kilka szczęśliwych chwil, gdy usłyszałam z oddali warkot nadjeżdżającego samochodu. Uniosłam głowę. - Słyszałaś? - zapytałam małą. - Tata wrócił. Na twarzy dziewczynki odbiły się moja radość i podniecenie. Wstałam i ciągle trzymając ją w ramionach, posadziłam na biodrze. Wymagało to niezłej koordynacji, biorąc pod uwagę mój skromny wzrost. Podeszłam z dzieckiem do drzwi wejściowych i wyszłyśmy na ganek. To była noc. Kojąca ciemność, cicha, rozjaśniona jedynie małą latarnią wiszącą na ganku, nad naszymi głowami. Jej blask lśnił na niczym niezakłóconej bieli otulającej trawnik i podjazd. Śnieg wciąż równo sypał. Nie rozpoznawałam tego miejsca, ale to na pewno nie było Seattle. Gdyby w Seattle spadło tyle śniegu, miasto wpadłoby w panikę i zapanowałby chaos porównywalny do apokalipsy. Tymczasem ani ja, ani moja córeczka nie wydawałyśmy się zaniepokojone i właściwie nie zwracałyśmy zupełnie na to uwagi. Gdziekolwiek to było, śnieg był wliczony w naturalne warunki atmosferyczne. Samochód, który słyszałam wcześniej, zaparkował już na końcu podjazdu. Moje serce kipiało ze szczęścia. Za samochodem stała bliżej nieokreślona męska sylwetka, ledwo widoczna w słabym oświetleniu z ganku. Mężczyzna wyjął z bagażnika walizkę na kółkach i zatrzasnął klapę. Dziewczynka zaklaskała z radości, a ja pomachałam mu dłonią. Mężczyzna odpowiedział tym samym i zaczął brnąć przez śnieg w stronę domu. Ciągle znajdował się poza zasięgiem światła i nie mogłam dojrzeć jego twarzy. Twarz. Musiałam zobaczyć twarz. Byliśmy już tak blisko. W tym miejscu zawsze sen się urywał, pozbawiając mnie najważniejszego widoku. Po części byłam przekonana, że i tym razem sen zostanie urwany tuż-tuż przed wyjawieniem tożsamości mężczyzny. Że Oneroi

postąpią dokładnie tak jak Nyx i zakończą sen, zanim dowiem się, kim będzie mój mąż. Ale tego nie zrobili. Mężczyzna nadal szedł w naszym kierunku i kiedy zbliżył się do ganku, światło latarni padło na jego twarz... To był Seth. Płatki śniegu, jak delikatna koronka, opadały na jego zmierzwione włosy, a spod kołnierza ciężkiego wełnianego płaszcza wystawała jedna z jego odjazdowych koszulek. Walizkę porzucił przy schodach, gdy wbiegł na ganek, aby jak najszybciej się z nami przywitać. Objął nas ramionami, mnie i naszą córkę, a ja natychmiast do niego przylgnęłam. Zapewne wokoło nadal szalała śnieżyca i było mroźno, ale w środku naszego maleńkiego kręgu wyznaczonego jego ramionami skrywało się całe ciepło i przytulność świata. - Moje dziewczynki - wymruczał. Zdjął jedną z rękawic i pogłaskał delikatne jedwabiste włosy naszej córeczki. Ucałował ją w czoło i zwrócił się do mnie. Nasze usta spotkały się w delikatnym pocałunku na powitanie. Kiedy w końcu się rozdzieliły, dostrzegłam obłoczek ciepła jego oddechu zamieniający się w mgiełkę na mrozie. Uścisnął nas mocniej, a ja westchnęłam wesoło. - Nigdy już nie wyjeżdżaj - poprosiłam. - Nie podróżuj już więcej. Roześmiał się cicho i znowu mnie pocałował, ale tym razem w policzek. - Zobaczę, co da się z tym zrobić. Gdyby to ode mnie zależało, już nigdzie więcej bym nie jechał. Po tych słowach sen zakończył się, wykruszając jak kawałki stłuczonego szkła, które zagarniała miotła czasu. Miewałam już sny, w czasie których odliczałam sekundy do ich możliwego końca, z których najchętniej wybudziłabym się, nie czekając na ich rozwinięcie, ale tym razem pragnęłam przylgnąć do odchodzącego snu i nie pozwolić mu odejść. Pragnęłam zagarniać gołymi rękami szczątki tego snu do nieistniejącej siebie, aby choć przez chwilę móc poczuć moment doskonałego szczęścia, wypełniający moją postać we śnie. Ale sen odszedł. A ja czułam się taka pusta. Od dłuższego czasu nie trafił się sen, z którego odejściem tak bardzo nie mogłam się pogodzić. Byłam kłębkiem splątanych emocji. Jednocześnie cierpiałam, ale też byłam wściekła. Wypełniała mnie tęsknota i czułam się jednocześnie przeraźliwie pusta. Żadnej myśli, tylko uczucia. Zawładnęły mną do reszty. Kiedy zdolność logicznego myślenia zaczęła powracać, nawet ona zdawała się być bezwładną mieszaniną czegoś, co jedynie z daleka mogło przypominać myśli. Seth. Seth miał być mężczyzną z mojego snu? To było takie oczywiste. Czyż nie to odczułam, gdy po raz pierwszy się spotkaliśmy? Czyż nie uważałam, że był jakby częścią mojej duszy? Czyż nie odczuwałam w sobie pustki, kiedy się rozstaliśmy?

I nagle wszystkie wątpliwości, jakie zasieli Oneroi, zaczęły kiełkować. To nie mógł być Seth. Nie mogłam żyć ze śmiertelnikiem. Na pewno nie w pełni. Na pewno też nie mogłam być w ciąży ze śmiertelnikiem i mieć z nim dziecka. Poza tym Seth właśnie żenił się z inną kobietą. Czyli to była sztuczka. Następne kłamstwo. Wszystko w tym miejscu było kłamstwem, wymyślonym po to, aby dręczyć mnie tak, jak Oneroi uważali, że na to zasługiwałam. - To nie może się wydarzyć - powiedziałam. To były twarde słowa. Czyż nie wymawiałam ich już wcześniej? Koła, ciągle te koła. Zataczałam koła, przeżywając wszystko ciągle na nowo. - Nic z tego snu nie mogło się wydarzyć. - Nie - zgodził się ze mną Drugi. - Już nie. Twoja przyszłość się zmieniła. - To nigdy nie była moja przyszłość. Kłamiecie. Nyx też kłamała. Tutaj nigdzie nie ma prawdy. - Ten jest prawdziwy - odparł Pierwszy. Zaczęłam śnić kolejny sen. Prawdziwy? Nie, nie. Część mnie, ta, która zaczynała się już poddawać, przysięgała na wszystko, że to nie może być prawda. Tutaj nigdzie nie ma prawdy. Znowu śniłam o zwyczajnym ludzkim świecie. Tym z Sethem i Simone jako Georgina. Byli w sklepie z elegancką odzieżą dla mężczyzn i rozglądali się po dziale ze smokingami. Bezskutecznie łamałam sobie głowę, by domyślić się, co się dzieje. Maddie poprosiła ich, aby poszli razem kupić odpowiedni strój dla Setha. Ale chyba nie poszli na te zakupy tego samego dnia? Może to był inny dzień, a może ciągle ten sam? Ile czasu minęło od chwili, gdy wybierali tort? Nie wiedziałam, jak długo trwały te sny. Sekundę czy całą wieczność. Za oknem sklepu zapadał zmrok. Więc może to ciągle był ten sam dzień? - Nie musisz zawiązywać muchy, jeśli nie chcesz - powiedziała Simone, przyglądając się uważnie doskonale ubranemu manekinowi. Ona oczywiście była ubrana oszałamiająco, w przylegającej do ciała sukience, w odcieniach rudości przypominających jesienne liście. Sukienka była krótka i bardziej, niż to było konieczne czy przyzwoite, podkreślała biust. Brązowe szpilki dopełniały wizerunku. Strój był przesadnie elegancki na zakupy, ale na niej wyglądał świetnie. To znaczy na mnie. Na niej. Na nas. Nieważne. Seth podszedł do niej powoli i również obejrzał zestaw zaprezentowany na manekinie. Byłam pewna, że gdyby akurat sprzedawca nie poprawiał strojów na wystawie tuż przy drzwiach wyjściowych, Seth zapewne czmychnąłby stąd czym prędzej. - Ale tak jest chyba bardziej tradycyjnie i sądzę, że Maddie tego właśnie by chciała odparł Seth. Simone aż prychnęła. - No i? A co z twoimi pragnieniami? - Podeszła do niego o krok. - Nie możesz

siedzieć z boku i pozwalać innym dyktować ci, co masz robić! Masz własne potrzeby. Własne pragnienia. Nie możesz ciągle być bierny. W jej głosie były namiętność i przekonanie, które nawet ja musiałam podziwiać. To była mowa, która zyskiwała przychylność, ale, tak jak za każdym razem, gdy mówiła coś wcześniej, obszyte to było bardzo grubą koronką seksualnego podtekstu. Seth patrzył na nią przez kilka sekund, ewidentnie będąc pod wrażeniem, tak jak i ja, ale w końcu odwrócił wzrok. Odsunął się od Simone. - Być może. Ale w tej chwili jakoś nie odnoszę wrażenia, aby moje dalsze życie zależało od tego, czy wybiorę krawat, czy muchę. Sądzę, że podejmowanie heroicznych męskich decyzji lepiej zostawić na inną okazję. Dotyczącą czegoś nieco ważniejszego. - Z tymi słowami odszedł do następnego manekina, oszczędzając sobie widoku Simone, która jego wypowiedź skwitowała paskudnym grymasem. Wkrótce jednak ponownie przybrała przymilny wyraz twarzy i zbliżyła się do Setha. Stojąc bardzo blisko niego, przeglądała kroje, barwy i cały kalejdoskop detali, które okazywały się niezbędne w stroju osoby zamierzającej podjąć zobowiązanie życia. Sprzedawca tylko na to czekał i lotem koszącym znalazł się tuż przy nich, służąc radą i pomocą. - Ta marynarka zdecydowanie podkreśli atuty pańskiej sylwetki - powiedział do Setha. - Może być w czerni i szarościach i w innych podobnych odcieniach, idealnie dopełniałby pani suknię. - To ostatnie skierowane było do Simone. Ona jednak roześmiała się radośnie. Dla mnie zabrzmiało to jak zgrzyt paznokci na szkolnej tablicy. - Och, my się nie pobieramy. Jesteśmy tylko dobrymi przyjaciółmi. Pomagam mu. Seth nagle bardzo się zainteresował przymierzeniem prezentowanej marynarki. Sprzedawca szybko odnalazł rozmiar Setha i komplementując ich, pozostawił na chwilę samych, aby mogli się zastanowić. - Wygląda świetnie - stwierdziła Simone, podchodząc bardzo blisko. Nie dałoby się wcisnąć między nich nawet palca. Swobodnie wyprostowała klapy marynarki, mimo że wcale tego nie potrzebowały. - Leży jak ulał. Seth chwycił jej dłoń i odepchnął Simone, po czym cofnął się na jeszcze większą odległość. - Skończ z tym - powiedział, zniżając głos, aby nikt poza nią go nie usłyszał. - Z czym? - zapytała Simone. - Doskonale wiesz z czym. Chodzi o te insynuacje, ciągłe dotykanie. Wszystko. Nie możesz się tak ciągle zachowywać. Simone podeszła krok bliżej, opierając dłonie na biodrach. Odpowiedziała równie

miękko, ale jej odpowiedź była bardziej wymruczana niż wypowiedziana. Co szczególnie mocno mnie zirytowało, to fakt, że używała przecież mojego głosu. - Czemu? Bo ci się to nie podoba? Daj spokój, Seth. Jak długo jeszcze zamierzasz się oszukiwać? Wiesz, że ciągle mnie pragniesz. Ten numer ze ślubem niczego nie zmieni. To, co między nami było... co między nami jest, jest zbyt silne. Widzę, jak na mnie patrzysz. Nie patrzysz tak na nią. Mówisz, że mam przestać? Nie. To ty musisz przestać udawać, że kochasz Maddie. Musisz przestać udawać, że się z nią ożenisz. A jeśli nie masz jaj, żeby uciec jej sprzed ołtarza, to przynajmniej miej odwagę przyznać, że mnie pragniesz. Bądźmy znowu razem. Chociaż jedną noc. Tak bardzo pragnę znowu cię poczuć. Poczuć cię we mnie. Wiem, że też tego pragniesz. Byłam oszołomiona jej bezpośredniością. Wprost nie mogłam uwierzyć, że ta suka posunęła się tak daleko. Podszywanie się pode mnie było już wystarczająco podłe, ale rażący sposób, w jaki natarła na Setha, aby zaciągnąć go do łóżka? To było niewybaczalne. Spodziewałam się, że Seth będzie oburzony. Ale jego twarz pozostała niczym niezmąconym obrazem spokoju. Zdjął przymierzaną marynarkę i odłożył ją na ladę. - Nie wiem, kim jesteś, ale trzymaj się ode mnie z daleka. Nigdy więcej nie szukaj kontaktu ani ze mną, ani z Maddie. - W jego surowym tonie brzmiało poważne ostrzeżenie przed gniewem, jakiego chyba nigdy od niego nie doświadczyłam. Simone niemal się złamała. - O czym ty mówisz? - Nie jesteś Georgina. Powinienem był uwierzyć, kiedy moja bratanica mi to mówiła po raz pierwszy. Georgina nigdy, przenigdy by tak nie postąpiła. Bez względu na to, jak by się z tym czuła. Georgina nigdy nie nastawałaby tak bezczelnie na małżeństwo przyjaciół. Ona nigdy by nie zdradziła Maddie. Oczy Simone błyskały gniewem. - Czyżby? To do czego twoim zdaniem powinnam zaliczyć wasze wiosenne romansowanie? Nie byłam zaskoczona, że o tym wiedziała. Wszyscy moi piekielni przyjaciele domyślili się tego, kiedy zauważyli przyciemnienie duszy Setha. Tymczasem Seth uśmiechał się smutno, a jednocześnie zimno. - Georgina zrobiła to... niechcący. Była świadoma tego, co robiła, ale motywy tego postępowania... cóż. Były zupełnie inne. - Przestań usprawiedliwiać zdradę. I przestań mówić do mnie w trzeciej osobie! - Nie jesteś nią - podkreślił znowu Seth. - Znam ją. Rozpoznałbym ją niemal w każdej postaci. A podczas gdy ty wyglądasz zupełnie jak ona, jest dla mnie oczywiste, że nią nie

jesteś. Po tych słowach odwrócił się od Simone, z zamiarem opuszczenia sklepu, lecz... wpadł na Jerome'a. Seth nie zauważył, by Jerome wchodził czy teleportował się do sklepu. Ja też nie. Podejrzewam jednak, iż nawet gdyby demon wszedł jawnie, frontowymi drzwiami przy fanfarach, Seth wyglądałby na równie zaskoczonego i zaniepokojonego jego obecnością. Opanowanie i spokój, jaki okazywał przed Simone, znikły. - Przepraszam. - Seth cofnął się o krok. Zerknął niepewnie na Simone, która też wyglądała na zaskoczoną. - To ja... To ja już was zostawię. - Nie przyszedłem do niej - warknął Jerome. - Co? - Simone wykrzyknęła z wyraźną obrazą. Ciemne oczy Jerome'a wwiercały się w oczy Setha. - Przyszedłem po ciebie. Idziesz ze mną. Teraz. Kiedy demon mówi ci, co masz zrobić, naprawdę niełatwo jest mu odmówić. W naszym piekielnym kręgu możemy sobie żartować z idiotycznego podobieństwa Jerome'a do Johna Cusacka, ale pod tą sympatyczną wierzchnią warstwą Jerome był straszny. A kiedy kierował przeciwko śmiertelnikowi swój gniew, robił się naprawdę przerażający. A jednak, w akcie nadzwyczajnej odwagi Seth zadał pytanie: - Dlaczego? Jerome wyglądał na wyraźnie niezadowolonego, że jego polecenie nie zostało natychmiast i bezdyskusyjnie wykonane. - Żeby odzyskać Georgie. - Odzyskać? - powtórzyła Simone. - Ale jeśli ona wróci... Jerome tylko podniósł na nią wzrok. - Tak, tak. Wiem. Ale i tak możesz już sobie odpuścić. Spieprzyłaś sprawę. - Ale mogę jeszcze... - Ewidentnie nie. - Jerome podszedł do niej i pochylił głowę tak, że jego twarz znalazła się tuż przy jej twarzy. Cedził słowa niskim tonem, ale ja mogłam je słyszeć. - To nie jest dobre wyjście. Już wiem, czemu tu jesteś. Powiedz Niphonowi, że za każdym razem, kiedy próbuje coś naprawić, psuje wszystko jeszcze bardziej. Na to już za późno. Ja się tym zajmę. To ciebie nie dotyczy. - Ale... - Dosyć. - To słowo zagrzmiało w całym sklepie. Sprzedawca rozejrzał się zaalarmowany, ale nie był na tyle głupi, aby się zbliżać. - Wcześniej nie kwestionowałem

twojej obecności. Ale teraz możesz już odejść. Pozornie zabrzmiało to tak, jakby po prostu pozwolił jej odejść. Ale i ona, i ja słyszałyśmy wyraźnie w jego tonie prawdziwe znaczenie tej wypowiedzi: gdyby nie zechciała odejść dobrowolnie, Jerome „odprowadziłby” ją. Simone wolała nie ryzykować. Jerome powrócił do Setha. - Georgina została porwana. Zamierzamy ją odzyskać i w naszym planie jest dla ciebie bardzo ważne zadanie do wykonania. Seth zaniemówił na moment, a kiedy w końcu się odezwał, w odpowiedzi zadał pytanie: - Jakie? - Na początek przestań tracić czas na głupie pytania. Idziesz ze mną. Dowiesz się. W tym momencie Jerome po mistrzowsku rozegrał swoją ostatnią kartę. - Im dłużej zwlekasz, tym bardziej narażasz ją na niebezpieczeństwo. Chyba nic innego nie zdołałoby lepiej zmotywować Setha. Słowa Jerome'a wstrząsnęły nim, a przez jego twarz przemknął kłąb zmieszanych emocji. - Okej - odparł. - Idziemy.

Rozdział 19 Naprawdę - wydyszałam. - To się wydarzyło naprawdę. Seth nie poddał się pokusie. Seth został z Maddie. - Być może - powiedział Pierwszy. Nagle naszła mnie ochota, by rzucić mu się z pazurami do ślepiów. Była zwierzęca, impulsywna oraz niemożliwa do zrealizowania, jako że nie posiadałam fizycznej postaci. Nie pierwszy raz odczułam to pragnienie przy Oneroi. - Prawdziwe. To było prawdziwe. - Dla nich to było jak zabawa, powtarzane raz za razem. Albo jak pytania typu „Prawda czy fałsz” na egzaminie. Kręgi. Kręgi. Moje życie wiecznie zataczało koła. - A Jerome... - przypomniał mi się koniec mojego snu, w którym mój szef wezwał Setha. - Przybywa po mnie. Zabrał Setha. Przeprowadzą ten rytuał. Erik to zorganizuje. - Tak. I poniesie porażkę. - Nieprawda! - krzyknęłam. Każdy fragment mnie przepełniła rozpacz: głos, umysł, duszę. - Jerome po mnie przyjdzie. Uratuje mnie. - Nikt po ciebie nie przyjdzie - powiedział Drugi. - Będą próbowali, ale im się nie uda. Ponownie odesłali mnie do mojego świata. Choć pragnęłam ujrzeć znajome twarze, wątpliwości i niepewność, wywoływane przez Oneroi, sprawiały, że byłam kompletnie skołowana. Byłam u Erika. Podobnie jak wszyscy inni. Jego sklep miał duże zaplecze, używane jako magazyn. Tylko raz miałam okazję rzucić na nie okiem. Przypominało mi garaż o betonowych podłogach i ściankach z kartongipsu. Na małym stoliku stało naczynie z zapalonym kadzidłem, którego dym unosił się w powietrzu. Pod ścianami poustawiane były pudła i skrzynki, zapewne przesunięte tam, by zrobić miejsce na środku pomieszczenia. Również pod ścianami znajdował się klub nieśmiertelnych miasta Seattle: Hugh, Cody, Peter, Carter, a nawet Mei. Roman pewnie też tam był, chowając się gdzieś z powodu Mei. Na środku pomieszczenia Erik rysował kredą jakieś wzory na podłodze. Obok niego stał Jerome, a Seth krążył niespokojnie między nimi a moimi przyjaciółmi pod ścianą. Chyba trudno mu było zdecydować, przy kim było bezpieczniej. Gdyby nie Mei, zapewne wybrałby moich przyjaciół. Mei patrzyła na Erika i Jerome'a z dezaprobatą, mrużąc prawie czarne oczy i zaciskając ceglastoczerwone wargi. W końcu wyprostowała ręce, do tej pory skrzyżowane na

piersi i przeszła na środek pomieszczenia, głośno stukając wysokimi obcasami o cementową posadzkę. Seth przezornie usunął się z jej drogi, wycofując na z góry upatrzone pozycje przy moich przyjaciołach. - To śmieszne - powiedziała Mei. - Marnujecie nasz czas. Nawet ci wszyscy tam machnęła w kierunku grupki pod ścianą - nie wystarczą, by ją sprowadzić. Trzeba to zgłosić i uzyskać nowego sukuba. - Jak to zgłoszę, to od razu znajdzie się tu również nowy arcydemon. - Jerome obrzucił ją uważnym spojrzeniem. - Dziwi mnie, że jeszcze tego nie zrobiłaś. Miał rację. Jako jego podwładna, Mei go słuchała, ale ambicji jej nie brakowało. Jeśli Jerome miałby kłopoty przez to, że mnie stracił, byłoby to jej na rękę. - Nie muszę - odparła sucho. - Sam im to niedługo powiesz. A w ogóle to po co mam tu być? Nic mnie z nią nie łączy. - Bo ja tak powiedziałem! Przestań się kłócić. - Jerome popatrzył na nią z wściekłością i spojrzenia obu demonów się spotkały. W końcu Mei kiwnęła energicznie głową, ale nie wyglądało to tak, jakby uległa jego władzy, lecz bardziej jakby on jej coś przekazał, a ona przyjęła to do wiadomości. Wróciła pod ścianę po przeciwnej stronie od moich przyjaciół. Erik musiał się schylać i klękać, rysując kredą, a to raczej nie było dla niego przyjemne ze względu na jego plecy. Ciężko wzdychając, w końcu podniósł się i obejrzał swoje dzieło. Przedstawiało dwa koncentryczne kręgi, wypełnione i otoczone sporą ilością tajemnych symboli. Niektóre z nich znałam, innych nie. Jerome również przyglądał się rysunkowi i po raz pierwszy wyglądał na... zdenerwowanego? - Gotowe? - rzucił. Erik pokiwał głową, jedną ręką masując sobie plecy. - Oprócz samego zaklęcia, owszem. Wzrok Jerome'a spoczął na Secie, który się wzdrygnął. - Ty - powiedział demon. - Podejdź. Seth spoglądał na wzór równie nerwowo jak Jerome. - Co się ze mną stanie? - Nie zabije cię to, jeśli to cię martwi. Poza tym ty możesz opuścić krąg w każdej chwili. A teraz przestań tracić czas. Nie podobał mi się sposób, w jaki Jerome się panoszył. Rozniecało to tlący się we mnie ostatnio płomyk wściekłości. Irytował mnie też fakt, że Seth przyjmował to tak potulnie. Pragnęłam, by postawił się Jerome'owi. Ale po chwili starałam się stłamsić w sobie te uczucia. Musiałam zachować furię na Oneroi, nie na tę grupkę. Jerome z pewnością nie kłamał. Carter, cały czas milczący, na

pewno by coś takiego wyłapał. Przynajmniej taką miałam nadzieję. Seth podszedł do Jerome'a, unikając stawania na liniach z kredy, podobnie jak przesądni ludzie starają się nie stawać na przerwach między płytami chodnikowymi. Erik uśmiechnął się lekko do Setha. - On ma rację, panie Mortensen. Nic się panu nie stanie. Chociaż wrażenie może być... dziwne. Mei nagle zesztywniała. - On? To wszystko, czego macie zamiar użyć? Jerome, jedna osoba nie może... - Dosyć! - ryknął Jerome. - Mam już dość tej pyskówki. Możemy wziąć się do roboty? Erik kiwnął głową i podszedł do stolika z kadzidłem. Stała tam też mała miseczka z wodą i długi, lekko ociosany kamień. Kwarc dymny, pomyślałam. Erik podniósł go ostrożnie, z szacunkiem. Wsadził koniec kamiennej różdżki w dymiące kadzidło, unosząc ją tak, by dym owijał się wokół niej. Po kilku sekundach zanurzył końcówkę różdżki w wodzie, a następnie ruszył z nią w kierunku kręgu. - Poczekaj - powiedział nagle Carter. Wyprostował się i odszedł od pudeł, o które się opierał. - Ja też wchodzę. - Odbiło wam wszystkim - wymamrotała Mei. - Ona ma rację - powiedział Jerome. - Jeśli tu jesteś... - Wiem, wiem - odparł Carter, przechodząc nad liniami i stając obok Jerome'a. - Wiem też, co może wyjść. Popatrzyli na siebie, przekazując sobie w milczeniu informacje. Żaden się więcej nie odezwał. Erik powrócił na środek kręgu, trzymając wysoko różdżkę. Zarówno Carter, jak i Jerome odsunęli się, jak tylko mogli najdalej od ludzi, nie wychodząc z wewnętrznego kręgu. Gdy ręce Erika sięgnęły ku niebu, nagle przestał sprawiać wrażenie słabego starca. Owszem, jego ciało nadal było wątłe i z każdym dniem coraz słabsze, lecz gdy tak stał i zaczął intonować, stał się czymś więcej niż tylko człowiekiem. Może i Dante był lepszym magiem, ale Erik też posiadał moc, choć rzadko z niej korzystał. Gdybym była tam fizycznie, z pewnością czułabym magię, którą przyzywał. Sama świadomość, że ona tam była, sprawiała, że prawie ją widziałam. Dokończył zaklęcie, używając słów, spośród których znałam tylko nieliczne, a następnie obszedł krąg po jego wewnętrznej stronie. Dotknął go różdżką w czterech znajdujących się w równej odległości punktach. W chwili gdy dotknął czwartego miejsca, każdy nieśmiertelny w pomieszczeniu nagle się wzdrygnął i odczuł dyskomfort - nawet ci wyżsi. Seth wyglądał głównie na zdziwionego. Mój punkt widzenia jako postronnego obserwatora był zbliżony do postrzegania Setha. Ja także nie widziałam, by coś się stało. Ale zdawałam sobie sprawę, że gdybym tam

była, poczułabym to samo, co reszta nieśmiertelnych. Erik zamknął krąg, tworząc niewidzialne ściany. Każdy magiczny krąg był inny, ale Erik powiedział Sethowi, że ten mógł w każdej chwili wyjść - czyli ten konkretny krąg miał zatrzymać w środku jedynie nieśmiertelnych. To nie do końca było przyzwaniem. Przyzwania wymagają niesamowitych ilości magii, ponieważ polegają na zawładnięciu nieśmiertelnym wbrew jego lub jej woli. Ten krąg także był więzieniem, lecz wymagał mniejszych ilości magii, gdyż nieśmiertelni mogli bez problemu wchodzić do środka. Jerome i Carter postanowili dobrowolnie dać się uwięzić. Właśnie dlatego chciał, by Mei była w pobliżu. Dla pozbawionego skrupułów maga jak, powiedzmy, Dante - to była wyjątkowa okazja. Dwóch uwięzionych nieśmiertelnych? Magowi dawało to nieskończoną liczbę możliwości. Niezależnie od tego, co Erik robił, nie przypuszczałam, by wykorzystał sytuację. Ale Jerome, będąc demonem, nie wierzył nikomu. Jerome chciał mieć Mei pod ręką do spacyfikowania otoczenia, gdyby Erik nie wypuścił swych więźniów. Oczywiście Mei byłaby bezsilna, dopóki Erik nie opuściłby kręgu, co musiałby zrobić wcześniej czy później. Jeśli jednak wszyscy oni próbowali mnie ratować, Erik nie mógł stworzyć kręgu z zamiarem uwięzienia Jerome'a i Cartera. Przypomniałam sobie słowa anioła: „Wiem też, co może wyjść”. Erik stanął przed Sethem, z minuty na minutę coraz bardziej podenerwowanym. Wysiłek, widoczny na twarzy Erika, świadczył o mocy, którą musiał kontrolować. Nie mógł teraz odgrywać dobrotliwego staruszka, ale robił, co mógł. - Zależy ci na pannie Kincaid? - zapytał Setha. - Chcesz ją uratować? - Tak - odparł szybko Seth. - Więc musisz o niej myśleć. Skup na niej każdą cząsteczkę siebie. Wyobraź ją sobie. Wołaj ją. W twojej głowie nie może być innych myśli, tylko ona. Seth wyglądał na zdziwionego, ale przytaknął. Erik zwrócił się do Jerome'a i Cartera. - A waszym zadaniem będzie uniemożliwić mu całkowite wejście. Sami wejść nie możecie, ale możecie zatrzymać go tutaj. Musicie, bo inaczej stracicie ich oboje. Erik nie czekał na potwierdzenie od anioła i demona. Ponownie wzniósł różdżkę i dotknął nią czoła, obu policzków i podbródka Setha. Ten zadrżał. - Pamiętaj - powiedział Erik. - Kiedy brama się otworzy, myśli o niej. Tylko o niej. Sięgaj ku niej. A gdy już ją znajdziesz, nie puść jej. - Brama? - spytał Seth. - Jaka... Lecz Erik już ponownie zaczął wyśpiewywać zaklęcie. Nagle znikąd zerwał się wiatr, targając włosy osób w kręgach. Jego głos nabierał mocy, aż w końcu... Byłam ponownie z Oneroi.

- Co się stało?! - krzyknęłam. Po raz tysięczny żałowałam, że nie mogę tłuc w ściany mego więzienia. Ponownie pragnęłam wyłupić im ślepia. Pragnęłam ich udusić. - Pokażcie mi, co się stanie! - Porażka - powiedział Pierwszy. - Nie uda im się - dodał Drugi. - Demonica miała rację. Tuzin kochających cię ludzi nie mógł cię dosięgnąć, a co dopiero... Przestał mówić. On i Pierwszy spojrzeli na siebie, po czym rozejrzeli się wokół, jakby czegoś szukali. Próbowałam wypatrzeć to, co widzieli czy słyszeli, ale nic nie widziałam. Tylko ciemność i cisza. Nagle poczułam pierwsze oznaki kolejnego ogarniającego mnie snu. Ciemny świat zaczął się rozmywać, a obaj Oneroi odwrócili się do mnie. - Nie! - krzyknął Drugi, wyciągając rękę. Wszystko znowu zrobiło się wyraźnie. Nie śniłam. Znowu byłam na swoim miejscu. Georgino. Moje imię. Po raz pierwszy od, właściwie to nie wiedziałam od ilu dni, usłyszałam coś, co nie było Oneroi. Było cichutkie, jak szept na wietrze. Moje imię. A przynajmniej jedno z nich. Nie wiedziałam, skąd dochodziło, ale każda część mnie starała się na nim skupić, wyłapać, skąd dobiega. Georgino. - Tak? - powiedziałam głośno. - Jestem tutaj! Świat znowu zaczął się rozmywać. Nie słyszałam już mojego imienia, lecz coś przypominające syreni śpiew. Muzyka bez dźwięku, kolory bez opisu. - Dość tego! - krzyknął Pierwszy. Nigdy wcześniej nie słyszałam, by Oneroi podnosili głos. Zawsze mówili cicho, spokojnie. Ale teraz byli dość mocno podenerwowani. - Walcz z tym! - To był Drugi, mówiący do Pierwszego. - Pomóż mi! Nie pozwól, by... Zostawiłam ich, pogrążając się w innym śnie. Czy może raczej innym miejscu. Nie, to nawet nie było miejsce. Czułam się, jakbym unosiła się w przestrzeni, w jakiejś mgławicy. Może „huragan” byłby tu lepszym określeniem, gdyż wokół mnie wirowały i przelatywały różne rzeczy. Smużki dymu. Odrobiny kolorów. Oślepiające gwiazdy. Niektóre mnie dotykały. Niektóre przenikały przeze mnie. A za każdym razem, gdy z czymś się stykałam, odczuwałam emocje. Emocje, które nie należały do mnie. Szczęście. Przerażenie. Wraz z emocjami przemykały obrazy. Zielone pole. Samolot. Potwór. To było jak zamieć bodźców. Byłam zagubiona, dryfowałam w tym wszystkim, prawie bardziej przerażona niż w moim więzieniu z Oneroi. Tam przynajmniej istniał jakiś fizyczny byt, choćby nie wiem jak

niewielki. Ale to... co to było? Co jakiś czas wszystko zdawało się znikać w ciemności, jakbym wracała do klatki... A potem sama ciemność się rozpływała, znów zanurzając mnie, bezradną, w szaleństwie doznań. Georgino. Ponownie moje imię. A wraz z nim to przyciąganie. Przyciąganie czegoś znajomego. Choć tu również nie posiadałam fizycznego ciała, szukałam tego głosu, tego przyciągania, pośród natłoku barw. Georgino. Było silniejsze. To uczucie przyzywania. Rozpalało mnie pragnienie dostania się do niego. Było częścią mnie. Było domem. I nagle, pośród całego tego chaosu, jedno światło zapłonęło jaśniej od innych. Było białe, czyste i nieskalane, wśród oszałamiającego mnie kalejdoskopu. Patrzyłam na nie, sięgałam ku niemu, jak tylko mogłam. Świat ponownie zdawał się zmierzać ku ciemności, ale to był ostatni raz. Nie wrócę do klatki. Nie, skoro mam to światło przed sobą. Trudno powiedzieć, czy stawało się coraz jaśniejsze, czy tylko się przybliżało, ale nagle było przede mną. Było wokół mnie. Byłam nim. Tak jak wtedy, gdy ocierałam się o te inne sny, miałam wizję, która nagle wyszarpnęła mnie z wiru. Byłam w ramionach Setha. A może to nie był on? Gdy mnie trzymał, jego twarz zdawała się zmieniać, przybierać inny wygląd. Nie, to był on. Wszędzie bym go poznała. Był mi tak znajomy, a teraz był tak blisko, że nie mogłabym go opuścić. On był domem. Georgino. Znowu ten głos, jego głos. Georgino, nie puszczaj. Nie miałam zamiaru. Już nigdy. Ten krótki moment ludzkiego kontaktu ustąpił miejsca rozgwieżdżonemu polu snów, ale tym razem miałam już jakieś zakotwiczenie. Byłam przy świetle. Byłam światłem. Czułam, jak mnie przyciąga, ale nie potrzebowałam ponaglania. Udałabym się wszędzie, gdzie by mnie zaprowadziło. Przestałam się opierać. Miałam wrażenie, że się unoszę, rozciągam, sięgam przed siebie. Za mną coś próbowało mnie ciągnąć, ale nie było wystarczająco silne. Poruszałam się do przodu. Dalej i dalej i... Krzyk wypełniał pomieszczenie. Mój krzyk. Krzyk wywołany byciem rozrywaną i ponownie składaną. Bólem, spowodowanym pozbawieniem całej energii. Byłam słaba. Obolała. Byłam niczym. Co to za miejsce. Widziałam twarze. Twarze przy mnie, twarze wzdłuż ścian pokoju. Patrzyły na mnie, jakby mnie znały. Znały mnie? A czy ja je znałam? Nogi ugięły się pode mną jak pod źrebakiem. Jeden z mężczyzn stojących przy mnie

wyciągnął do mnie rękę, ale rzuciłam się w tył, pragnąc uciec. Nie mogłam mu pozwolić mnie dotknąć. Tego byłam pewna. Mój umysł był w strzępach, rozerwany na kawałeczki. Nie chciałam być w żaden inny sposób dotykana. Podłoga, po której biegłam, była gładka, zimna, lecz zatrzymała mnie ściana. A przynajmniej wydawało mi się, że to ściana. Nic tam nie było, tylko niebieska kreska na podłodze. Ta niewidzialna ściana była znajoma i powodowała lęk. Przypominała mi klatkę. Podciągnęłam do siebie kolana, trzęsąc się, starając się jak najbardziej skulić. Mężczyźni obok mnie, było ich czterech, mówili w języku, którego nie znałam. Sprzeczali się. Jeden próbował do mnie podejść, ale drugi go powstrzymał. Tamten był przerażający. W jego wyglądzie nie było nic nadzwyczajnego, wysoki z ciemnobrązowymi oczami i włosami, ale było w nim coś, co mnie mroziło. Była w nim, wokół niego, moc. Czułam to, widziałam to. Przypominała mi siarkę. Jego spojrzenie spoczęło na mnie, gdy mówił coś surowym tonem do pozostałych, a ja skuliłam się jeszcze bardziej. Byłam pewna, że go znam, ale mimo to przerażał mnie. Nagle inny mężczyzna coś krzyknął i dotknął ramienia ciemnowłosego. Ten z kolei był blondynem. Wokół niego także wyczuwałam moc, ale wydawała się inna. Była czysta, krystaliczna. Wszyscy czterej odwrócili się do mnie plecami, wpatrując się w coś. Na początku nic tam nie było, ale po chwili zaczęłam to widzieć i czuć. Pojawiła się przed nimiświecąca fioletowa kula. Rosła z każdą chwilą. Gdy rosła, zauważyłam, że jest to raczej spirala o wirujących ramionach. Dwaj mężczyźni, od których nie wyczuwałam mocy, się cofnęli. Też bym to zrobiła, gdyby niewidzialna ściana mi na to pozwoliła. Z fioletowej poświaty nagle wyszły dwie czarne postacie. Dwie czarne, niebieskookie sylwetki, od których bił blask. Otworzyłam szeroko oczy. Może i nie rozpoznawałam nic innego wokół siebie, ale te sylwetki znałam. Znałam i miałam zamiar zabić. Nie wiem, jak to zrobiłam, skoro byłam tak potwornie osłabiona, ale jakoś wykrzesałam z siebie resztki sił. Zerwałam się i rzuciłam w ich kierunku. Krzyczałam niezrozumiałe słowa, ale to było nieistotne. Liczyła się tylko ich zagłada. Rozerwałabym ich na strzępy. Sprawiłabym, by cierpieli tak, jak... Pochwyciły mnie silne ramiona, zatrzymując równie skutecznie, jak wcześniej ściana. To był ten blondyn i miał żelazny uchwyt. - Puszczaj! - wrzasnęłam. - Puść mnie! Zabiję ich! Zabiję ich obu! Ten z ciemnymi włosami zerknął na nas.

- Nie puszczaj jej - powiedział łagodnie, tym razem w języku, który rozumiałam. Próbowałam się wyszarpnąć z trzymających mnie rąk, ale bez rezultatu. Ciemnowłosy odwrócił się do Oneroi. - To nie jest wasz świat - powiedział. - Przyszliśmy po to, co należy do nas - powiedział jeden z Oneroi. - Zabraliście ją. - Zabrałem swoją własność - odparł ciemnowłosy. - To wy ją ukradliście. - Wygraliśmy ją. Przyszła do nas z własnej, nieprzymuszonej woli. Ciemnowłosy parsknął. Jerome, przypomniałam sobie. Miał na imię Jerome. - Chyba nasze definicje „własnej, nieprzymuszonej woli” trochę się od siebie różnią powiedział. - Chcemy ją z powrotem - zaprotestował Oneroi. - Nic nie odzyskacie - surowym tonem odpowiedział Jerome. - Wynoście się, zanim zmienię zdanie. Uspokoiłam się, gdy rozmawiali, lecz teraz ponownie wezbrała we mnie furia. Znowu się szarpnęłam. - Pozwól mi ich zabić! - krzyknęłam. - Jerome, mam do tego prawo! Pozwól mi ich zniszczyć! Jerome odwrócił się, być może zdziwiony, że użyłam jego imienia. - Nie sądzę, byś była w stanie zabijać cokolwiek. - Mam do tego prawo - powtórzyłam. - Po tym, co zrobili... Będą cierpieć tak jak ja. Rozszarpię ich na kawałki. Wyrwę ich dusze! - Oni nie mają dusz - odparł sucho. - Ale podoba mi się twój entuzjazm. Odwrócił się do Oneroi. - Czyli nie tylko ukradliście mojego sukuba, ale na dodatek ją torturowaliście - jego głos był lodowato zimny. Zmroził mi krew w żyłach. Powietrze prawie iskrzyło od napięcia. Oneroi poruszyli się nerwowo. Widać zrobiło to na nich wrażenie. - Przez nią nasza matka została ponownie uwięziona - powiedział jeden z nich. Ale jego głos nie był już tak pewny siebie ani wściekły. - Mamy prawo do zemsty. - A zatem wierzycie, że zniewaga usprawiedliwia zemstę? - spytał Jerome. Ten głos... Ten głos sprawiał, że powietrze zamarło. - Tak - obaj Oneroi odrzekli jednocześnie. - Ja również - odpowiedział Jerome. Nawet się nie poruszył, ale poczułam, jak rozgorzała w nim moc jak pochodnia rzucona na podpałkę. Eksplodowała podobnie jak Oneroi. Chociaż właściwie ci implodowali. Gdy dosięgła ich jego moc - zniknęli. Tak po prostu. - Ech, Jerome... - powiedział mężczyzna, który mnie trzymał. - Wiesz, co narobiłeś?

Jerome spojrzał na nas i wzruszył ramionami. - Nie lubię, kiedy ktoś zabiera moje rzeczy. Fioletowy wirujący portal nie zniknął, a teraz zaczął świecić jaśniej i kręcić się szybciej. - Cholera - rzucił Jerome. - Miałem nadzieję, że nikt nie zauważy. Mężczyzna, który mnie trzymał, westchnął. Spojrzał na mnie, a jego srebrzystoszare oczy przeniknęły moją duszę. - Posłuchaj mnie uważnie. Nie ruszaj się. Rozumiesz? Zostań tutaj. Kiedy nie odpowiedziałam, westchnął ponownie. - Poznajesz mnie? Poznawałam? Tak. Te oczy. Poznałam te oczy. - Carter. Czułam się dziwnie, wypowiadając to imię. - Właśnie - powiedział. - Znasz mnie. Ufasz mi. Nie ruszaj się. Puścił mnie, czekając na moją reakcję, a potem podszedł do Jerome'a. Zostałam na swoim miejscu. Zresztą nic nie mogłoby mnie zmusić, bym się poruszyła, nie po tym, co zobaczyłam wyłażące z portalu. To było potworne. Dosłownie. Pokryte łuską w szaro-fioletowe łaty, żółtookie. Miało coś, co wyglądało jak świński ryj, a na głowie siedem rogów, układających się w coś przypominającego koronę. Przewyższało Jerome'a i Cartera, wyłaniając się z portalu, ale obaj stali tam, gdzie wcześniej, nieustępliwi. - Zniszczyliście moich podwładnych - warknęło stworzenie. Jego głos wydobywał się z głębi gardła, sprawiał, że podłoga drżała. - Złamaliście prawo. - Twoi poddani byli w naszym świecie - powiedział Jerome. Był zupełnie spokojny. Ukradli jednego z moich ludzi, skrzywdzili ją. To oni złamali zasady. - I tak nie daje ci to prawa do tego, co zrobiłeś - zabrzmiała odpowiedź. - Unicestwiliby ją, gdyby byli w stanie. Następnym razem pilnuj lepiej swoich pracowników, żeby nie stwarzali problemów tam, gdzie nie powinni. Potwór wydął nozdrza. - Mógłbym za to zniszczyć ciebie. - Spróbuj - odparł Jerome. - Porwij się na nas obu. Żółte ślepia skierowały się na Cartera. W pysku potwora błysnęły zęby. Chyba się uśmiechał. - Anioł i demon walczące ramię w ramię. Prawie warto by było to zobaczyć. Zapadła ciężka cisza, w której przeciwnicy mierzyli swoje siły. Nie miałam pojęcia, jak silny może być potwór. Rozmiar nie musiał być wprost proporcjonalny do siły. Za to Jerome i Carter płonęli jak małe słońca, w każdej chwili gotowi do akcji. W końcu potwór wzruszył ramionami. Czy raczej zrobił coś, co było tego

odpowiednikiem. - Wystarczy mi, że widzę, iż jesteście gotowi bronić jeden drugiego. Nie unicestwię was... dziś. Ale nie będzie więcej napaści na moich podwładnych. Jeśli się powtórzą, nie będę tak wyrozumiały. - A jeśli twoi podwładni nie zostawią moich w spokoju - Jerome wszedł mu gładko w słowo - ja również nie będę wyrozumiały. Stworzenie warknęło i przez chwilę miałam wrażenie, że zmieni zdanie. Nie zmieniło. Cofnęło się w kierunku fioletowego światła. Weszło w nie, znikając nam z oczu, a po chwili zniknęła również sama brama. - Co za pieprzony łgarz - rzucił Jerome. - „Wyrozumiały”, też mi coś. Doskonale wiedział, że nakopalibyśmy mu w to jego łuskowate dupsko. - Taak... w każdym razie mam nadzieję, że nigdy nie będziemy musieli się przekonywać, czy to prawda, czy nie - odpowiedział Carter. - Walka z demonem morfeańskim nawet u mnie wymagałaby od groma papierkowej roboty. Usta Jerome'a wykrzywiły się w uśmiechu. - O, to jest coś, co warto by było zobaczyć. Patrzyłam to na jednego, to na drugiego, czując, jak uchodzi ze mnie lęk przed konfrontacją, do której prawie doszło przed chwilą. Ostatkami sił rzuciłam się na Jerome'a, bijąc go pięściami po piersi. Złapał je i unieruchomił mnie równie łatwo, jak wcześniej Carter. - Powinieneś był mi pozwolić to zrobić. Powinieneś był pozwolić mi ich zniszczyć! Miałam prawo! - I o to się tak wściekasz? Georgie, ja nawet nie rozumiem, jakim cudem ty nadal stoisz. - Miałam prawo - powtórzyłam. - Nie masz pojęcia, co oni zrobili. - Mogę się domyślać. Przestałam się szarpać i w końcu dotarło do mnie z całą mocą to wszystko, co miało miejsce. Wycieńczenie mojego organizmu dało znać o sobie. Zwiotczałam w jego ramionach, a on mnie podtrzymał. Nadal nie poznawałam tego miejsca i ludzi wokół mnie, ale wiele rzeczy zaczęło mi się przypominać. - Miałeś mnie pilnować - powiedziałam łamiącym się głosem. Czułam, jak wilgotnieją mi oczy. - Nie powinieneś był do tego dopuścić, pozwolić, by mnie zabrali. Masz mnie chronić. Jerome wyglądał na autentycznie zdziwionego i nie odpowiedział od razu. Bałam się, że się zdenerwuje, ale zamiast tego, odpowiedział cicho:

- Owszem, mam. W końcu to zrobiłem, ale... się spóźniłem. - Świetne przeprosiny - rzucił Carter. Dopiero teraz powrócił gniew Jerome'a. - Nie mam za co przepraszać! Ponownie zwrócił się do mnie, a jego głos znowu był spokojny i cierpliwy. Prawie łagodny. To było do niego niepodobne. - Sprowadziłem cię z powrotem. Jesteś już bezpieczna. Oni już nigdy więcej cię nie skrzywdzą. Rozumiesz? Pokiwałam głową. - Dobrze. A teraz czas to zakończyć. Jerome odwrócił się do ludzi. Jeden z nich był stary, bardzo stary - o ciemnobrązowej skórze i siwiejących włosach. W jego oczach widać było współczucie. Drugi mężczyzna był młodszy, o rozczochranych włosach i brązowych oczach, które robiły się barwy miodowobursztynowej, gdy padło na nie światło. Patrzył na mnie, jakby mnie znał, co akurat nie było dziwne, bo ja też go znałam. Nie wiedziałam skąd, ale znałam. Zaczynałam sobie zdawać sprawę z tego, że znałam wszystkich w tym pomieszczeniu. Przypominałam sobie imiona innych, ale imię tego mężczyzny mi umykało, głównie dlatego, że przychodziły mi do głowy imiona pozostałych. Przypatrywał mi się uważnie, jakby próbował coś odgadnąć, a ja zapatrzyłam się w te złotobrązowe oczy. Jerome powiedział coś do siwego mężczyzny w innym języku, którego nie rozumiałam, ale który brzmiał znajomo. Starszy mężczyzna nie odpowiedział ani nie poruszył się, ale napięcie, jakie zapanowało w całym pomieszczeniu, było wręcz namacalne. W końcu wziął różdżkę, którą trzymał i zaczął nią dotykać różnych punktów na wyrysowanym na podłodze okręgu, mamrocząc coś cicho. Gdy dotknął koła po raz czwarty, poczułam jakby ogromne ciśnienie, z którego obecności nawet nie zdawałam sobie sprawy, zostało wypuszczone z pomieszczenia. Jerome zamienił z nim parę szorstkich słów, a potem zwrócił się do mnie. - Jak mówiłem, nie mam pojęcia, dlaczego nadal jesteś przytomna, ale biorąc pod uwagę wszystkie inne bezsensowne rzeczy, jakie zdarzało ci się zrobić, nie powinienem być zdziwiony. Podszedł do mnie i przyłożył mi palce do czoła. Syknęłam, czując się tak, jakby coś mnie poraziło. Na początku było to nieprzyjemne, kłujące uczucie. Po chwili zmieniło się w coś słodszego, wspanialszego. W najwspanialszą rzecz na ziemi. Przepełniło mnie, pobudziło, sprawiło, że znowu byłam cała. Jak ja mogłam wcześniej uważać, że żyję? Świat stał się ostrzejszy, bardziej wyrazisty, moje otoczenie bardziej znajome. Zachwiałam się, nie z osłabienia, ale z czystej rozkoszy życia, jaką sprezentował mi Jerome. Powiedział coś do mnie w tym innym języku, a ja się skrzywiłam, nie rozumiejąc. Ponownie

przemówił znanymi mi słowami. - Przemień się, Georgino. Czas ruszać. - W co się przemienić? - W co tylko zechcesz. W coś, co lubisz. Nie w to. Wskazał ręką na moje ciało. Obejrzałam się po raz pierwszy. Byłam niższa od niego o kilkanaście centymetrów. Miałam długie, szczupłe nogi i ramiona, a skórę brązową od słońca. Byłam ubrana w zwykłą sukienkę koloru kości słoniowej, zobaczyłam końcówki czarnych włosów, opadających mi na pierś. Zmarszczyłam czoło. To byłam ja... a jednak nie ja. - Przemień się z powrotem, Georgino - powtórzył. - To nie jest moje imię - powiedziałam. - Otrząśnij się z tego, co ci zrobili - odparł, wyraźnie się niecierpliwiąc. - Już po wszystkim. Namotali ci w głowie, ale możesz oczyścić swój umysł. Przemień się z powrotem, Georgino. Wróć do tego czasu. Znowu powiedział coś w tamtym języku, a ja pokręciłam głową ze złością. - Nie rozumiem. Nie powinno mnie tu być. To moje ciało, ale nie mój czas. Rzucił kolejne polecenie, którego nie rozumiałam, a ja powtórzyłam swoją odpowiedź. Trzy razy to powtarzaliśmy, aż wreszcie, za czwartym, jego słowa były dla mnie doskonale zrozumiałe. Wiedziałam, co mówi. Język angielski eksplodował mi w głowie, a wraz z nim znacznie więcej. Wyciągnęłam przed siebie dłonie, przypatrując się im długo i dokładnie, jakbym widziała je po raz pierwszy. - To jest mój czas - wyszeptałam. Spojrzałam w dół na moje długie nogi. Poczułam dziwne obrzydzenie. - To nie jest moje ciało. A jednak było. Było... i nie było. Pozbawiona energii, wróciłam do tej postaci. - Jak masz na imię? - zapytał. Letha. Na imię mam Letha. - Georgina - odpowiedziałam. A następnie przywołałam moc, by ponownie zmienić postać. Szczupła, niska, o jasnobrązowych włosach i żółtozielonych oczach. Brudnobiała, dzianinowa sukienka zmieniła się w niebieską sukienkę z bawełny. Chwilę później zmieniłam ją w dżinsy i niebieską bluzkę. Jerome spojrzał na Cartera. - Widzisz? Nic jej nie jest. Carter puścił to mimo uszu i zapytał: - Więc co teraz? - Teraz? - wzrok Jerome'a ponownie spoczął na mnie. - Teraz Georgina pójdzie spać. - Co? - krzyknęłam. - Nie! Nie po tym... nie. Już nigdy nie zasnę. Jerome prawie się uśmiechnął, nim ponownie dotknął mojego czoła. Zasnęłam.

Rozdział 20 Obudziłam się we własnym łóżku i zobaczyłam Mei siedzącą obok. Nawet siostra Ratched nie przestraszyłaby mnie aż tak bardzo. Mei przeglądała jakiś magazyn i spojrzała na mnie, wyraźnie znudzona. - O, obudziłaś się. W końcu. Podniosła się. - Co... co się stało? - zapytałam, mrużąc oczy przed wpadającym przez okno światłem. Byłam lekko zdziwiona, że nie zaciągnęła zasłon. Nie sprawiała wrażenia osoby lubiącej wygrzewać się na słoneczku. - Nie pamiętasz? - Zobojętnienie zniknęło z jej twarzy. - Jerome powiedział, że wszystko sobie przypomnisz. Ale jeśli nie przypomniałaś... Usiadłam, podciągając kolana do siebie. - Nie, nie. Pamiętam... pamiętam co się stało u Erika. Pamiętam Oneroi. - Już samo wspomnienie o nich wywołało we mnie dreszcz. - Ale co się stało później? Jak długo spałam? - Trzy dni. - Co? - Gapiłam się na nią z otwartymi ustami. Gdyby Mei zaliczała się do żartownisiów, to właśnie w tym momencie powinna paść puenta. - Nie... to znaczy, tak szybko minęły. No i nic mi się nie śniło. Mei uśmiechnęła się krzywo. - Wyglądało na to, że tego sobie właśnie życzyłaś. A mocny sen szybciej leczy. Uśmiech zmienił się w grymas. - A poza tym nie powiedziałabym, że siedzenie przy twoim łóżku przez trzy dni szybko mija. Jerome kazał mi trzymać wszystkich twoich znajomych z daleka. Przynajmniej to było zabawne. - Czy ty właśnie użyłaś sarkazmu? - Wychodzę - stwierdziła, ponownie oschła. - Zrobiłam to, o co prosił Jerome. - Poczekaj! Co z Sethem i Erikiem? Nic im się nie stało? - Nie - rzuciła. Czekałam na dalszy ciąg, ale Mei milczała przez chwilę. Obrzuciła mnie ciekawym spojrzeniem. - Oczywiście wiesz, że to nie powinno było zadziałać. - To znaczy co? - Rytuał. Ten człowiek nie miał prawa cię odnaleźć. Nie pośród tych wszystkich innych dusz. Oneroi powiedzieli dokładnie to samo. Wspominając tamtą burzę kolorów, chaos, byłam w stanie to zrozumieć. - My... my się kochamy. Nie byłam pewna, czy miałam prawo to wyjawić, ale zrobiłam to. Mei przewróciła oczami.

- To nic nie znaczy. Ludzka miłość, niezależnie od tego, co mówią wasze piosenki czy filmidła dla bab, nie wystarczy. To nie miało prawa się udać. Nie wiedziałam, co powiedzieć. - No cóż... chyba jednak się udało. - Jerome też wiedział, że się uda - mruknęła w zamyśleniu, lekko marszcząc czoło. Potem spojrzała na mnie ostro. - A ty? Wiesz, jak to się stało? - Co? - pisnęłam. - Nie! Nic z tego nie rozumiem. Oczekiwałam, że mi zaprzeczy, że będzie mnie dalej wypytywała. Zamiast tego jeszcze bardziej zmarszczyła brwi, a ja zdałam sobie sprawę z tego, że już jej się nie przydam do wyjaśnienia tej zagadki. Zniknęła. W chwili, gdy zniknęła, do pokoju wpadł Roman. - Polazła sobie? Musiał być niedaleko, skoro wyczuł, że zniknął jej podpis. - Kręciłeś się w pobliżu przez cały czas? - spytałam. Usiadł na krześle, które wcześniej zajmowała Mei. - Jerome zabronił jej kogokolwiek dopuszczać do ciebie. - Dałbyś jej radę - zażartowałam. - Ale wywołałoby to masę problemów - odparł, zamyślony. - Chociaż... ujawniłbym się, gdybym musiał, gdyby to... coś, co wylazło z portalu, próbowało poradzić sobie z Carterem i Jerome'em. Wzdrygnęłam się na samą myśl. - Nawet nie wiedziałam, że takie potwory istnieją w... zaraz. Jak mógłbyś im pomóc? Byłeś... byłeś w kręgu? - Do tej pory zakładałam, że obserwował wszystko spod ściany. - Oczywiście. - Nic więcej nie powiedział, a ton jego głosu jasno dawał do zrozumienia, że to było wyjątkowo głupie pytanie. - Oszalałeś? - krzyknęłam. - Nie tylko dałeś się uwięzić, ale gdyby Mei albo któreś z tych sennych stworzeń cię odkryli, miałbyś przechlapane. Wydaliby także ciebie. - Nie było innego wyjścia - odparł Roman. - Musiałem tam być na wypadek, gdybyś mnie potrzebowała. - Zbyt wiele ryzykowałeś - odpowiedziałam łamiącym się głosem. - Gdyby doszło do walki, Jerome i Carter nie mieliby powodów, by cię bronić. Nawet gdyby ten morfeański demon bał się ich skrzywdzić, ty byłbyś świetnym celem. - Powiedziałem już, to nieistotne. Musiałem tam być ze względu na ciebie. Jego oczy, tak podobne do morza, nad którym się wychowałam, wyrażały tyle szczerości i uczucia, że musiałam odwrócić wzrok. Nie mogłam uwierzyć, że zaryzykował wszystko, co miał, dla mnie. Czemu? Nie miał powodu, by przejmować się mną po tym, co

mu zrobiłam, a jednak oczywiste było, że nadal mnie pragnął. Ta noc, gdy mnie pojmano, wydawała się odległa o całe wieki, ale wydarzenia tamtego wieczoru były tak wyraźne, jego usta, jego dłonie... - Wolałabym, gdybyś znowu chciał mnie zabić - wyszeptałam. - Tak było łatwiej. Położył dłoń na mojej i czułam, jak ogarnia mnie jej ciepło. - Nic w twoim życiu nie jest proste. Spojrzałam na niego. - To akurat jest oczywiste. Ale nie wiem... nie wiem, czy mogę to zrobić... to znaczy... wiesz, o czym mówię. - Nic nie musisz robić - powiedział. - Wrócimy do dawnego układu. Współlokatorzy. Zobaczymy, dokąd nas to zaprowadzi. Jeśli coś się zmieni, to się zmieni. Jeśli nie - wzruszył ramionami - tak miało być. - A wspominałam już, że łatwiej było, jak chciałeś mnie zabić? Nie jestem pewna, jak się czuję z tym, że jesteś taki rozsądny. - Co zrobić? Widocznie trochę mi ciebie żal po tym wszystkim, co miało miejsce. Może za jakiś czas zmienię zdanie. - Ścisnął moją dłoń. - Było... było tak źle? Odwróciłam wzrok. - Tak. Gorzej niż źle. Trudno to wyjaśnić. Pokazali mi każdy koszmar, jaki kiedykolwiek mogłam mieć, każdy lęk stał się rzeczywistością. Niektóre z rzeczy, które mi pokazali, wydarzyły się naprawdę i były prawie tak samo straszne jak koszmary. Nie mogłam rozróżnić, co jest rzeczywiste, a co nie. Pokazali mi was... ale to nie było prawdziwe. We wszystko wątpiłam: kim byłam, co czułam... - Przełknęłam łzy, ciesząc się, że wcześniej odwróciłam wzrok. - Ej - powiedział łagodnie, sięgając do mojego podbródka i odwracając moją twarz ku sobie. - Już po wszystkim. Jesteś bezpieczna. Pomożemy ci się z tym uporać, ja ci pomogę. Nie pozwolę, by cokolwiek ci się stało. Raz jeszcze jego uczucia do mnie sprawiły, że poczułam się niekomfortowo, zakłopotana. Czy to jakaś pozostałość po Oneroi? Nie, uznałam po chwili. Każdy w takiej sytuacji poczułby się zakłopotany. Nadal czułam coś do Setha, był facetem, którego powinnam

sobie

odpuścić,

lecz

kto

mnie

znalazł

wbrew

wszelkim

regułom

prawdopodobieństwa? Z drugiej strony był Roman, z którym łatwiej byłoby mi być, w pewnym sensie, i który ryzykował dla mnie życie. Czy mogłam się z nim związać? Nie wiedziałam. Ale mogłam spróbować. Odszukałam jego dłoń, ścisnęłam ją. - Dziękuję. Pochylił się i chybabyśmy się pocałowali, gdyby nie przerwał nam dzwonek mojej komórki. Zabrałam moją dłoń z jego i sięgnęłam po telefon, leżący na stoliku

przy łóżku. - Halo? - Panno Kincaid - usłyszałam znajomy, życzliwy głos. - Miło ponownie panią usłyszeć. - Erik! Tak się cieszę, że to ty. Chciałam ci podziękować... - Nie ma mi pani za co dziękować. Z przyjemnością zrobiłbym to ponownie. - Mimo wszystko, bardzo dziękuję. Roman, zdając sobie sprawę z tego, że rozmowa go nie dotyczy, wstał i wyszedł, ale wcześniej rzucił mi jeszcze jedno ciepłe spojrzenie. - Jak pani sobie życzy - zgodził się Erik. - Czuje się pani lepiej? - Można tak powiedzieć. Zdecydowanie lepiej na ciele. A reszta przyjdzie z czasem. Naprawdę miałam nadzieję, że wraz z tym, jak moje ciało się leczyło, zapomnę również o tych wszystkich strasznych rzeczach, które widziałam. Wiedziałam jednak, że tak nie będzie i nie chciałam martwić go moimi problemami. - Cieszę się. Naprawdę się cieszę. Zapanowało milczenie, a do głowy zaczęły przychodzić mi podejrzliwe myśli. Wcześniej uznałam, że dzwonił tylko po to, by dowiedzieć się, co u mnie, ale coś mi podpowiadało, że chodziło o coś więcej. - Panno Kincaid - powiedział w końcu. - Z pewnością nie chce pani rozmawiać o tym, co się wydarzyło... - Ja... no cóż... - zawahałam się. Znałam Erika. Nie poruszałby tego tematu, gdyby nie miał ku temu powodów. - Czy jest coś, o czym powinniśmy porozmawiać? Teraz to on się zawahał. - Dziękowała mi pani... ale prawdę mówiąc, to, co zrobiliśmy, nie powinno się udać. Nie spodziewałem się, że się uda. Przypomniałam sobie komentarze Mei, jak również wszystkie inne rozmowy, których byłam świadkiem w snach. - Chyba nikt się nie spodziewał. - Poza panem Jerome'em. - Dokąd zmierza ta rozmowa? - Nie wiem, jakim cudem to się udało. Pan Mortensen nie powinien być w stanie odnaleźć pani duszy. Uwielbiałam Erika i nienawidziłam się za irytację w moim głosie. - Raz za razem ktoś mi to powtarza, a jednak mu się udało. Może i było to niemożliwe, ale po tym, co przeszłam, naprawdę mało mnie interesuje, jak to się stało. - Zapewne, ale... ale mimo wszystko nie mogę przestać się nad tym zastanawiać. Czy mogłaby mi pani opowiedzieć, jak się pani czuła, gdy panią odnalazł?

To była akurat ta część moich przejść, której przypominanie sobie nie było nieprzyjemne, głównie dlatego, że kończyła się dobrze. Oczywiście samo wyjaśnienie nie było już takie proste. Starałam się, jak mogłam, opisać, jakie to uczucie dryfować w świecie snu i jak Seth mnie przyzywał. Erik słuchał cierpliwie, a potem zapytał, czy mogłabym mu opowiedzieć o moim kontrakcie z piekłem i o tym, jak sprzedałam swoją duszę. To już było trudniejsze do opowiedzenia, pomijając nawet fakt, że samo pytanie było dziwaczne. Oneroi przedstawili mi tyle wersji tego, co miało miejsce między mną a Kyriakosem i choć niektóre były prawdziwe, a inne nie, to wszystkie były okropne. Mimo to, czując, że może chodzić o coś ważnego, z pewnymi oporami opowiedziałam o wszystkim: jak zdradziłam Kyriakosa z jego najlepszym przyjacielem, która to zdrada później wyszła na jaw. To ból tym wywołany doprowadził Kyriakosa do próby samobójstwa, które z kolei doprowadziło do mojego kontraktu z piekłem. Miałam zachować swoją duszę i zostać sukubem, w zamian za co wszyscy, których znałam - w tym i Kyriakos - mieli zapomnieć o mnie i o wszystkich strasznych rzeczach, które zrobiłam. - Proszę mi jeszcze raz przypomnieć warunki - powiedział Erik. - Wszyscy, których wtedy znałam, mieli zapomnieć mnie oraz zapomnieć co się stało, rodzina, przyjaciele, a zwłaszcza mój mąż. - Głos mi się lekko załamał. - I udało się. Gdy wróciłam później, nikt mnie nie poznał. Nie było nawet śladu po tym, że kiedyś mnie znali. - I nic innego w kontrakcie nie było? - Nie. Znajomy diablik przeglądał ostatnio ten kontrakt i go potwierdził. - Czyżby? - To zaintrygowało Erika. - A czemu miałby to robić? - Właściwie to była ona. W ramach przysługi. Diablik, który pośredniczył w tej transakcji, był tym samym, który pracował dla Nyx i który kombinował z Sethem. Hugh powiedział, że kiedy diablik przejawia tyle zainteresowania, to coś jest nie w porządku z kontraktem. Więc Kristin, inny diablik, przejrzała mój kontrakt. Nie napawało jej to radością. Gdyby została przyłapana na grzebaniu w papierach piekła, konsekwencje byłyby bardzo, bardzo nieprzyjemne. Jednak wdzięczność za to, że zeswatałam ją z jej szefem, była silniejsza od strachu. - Powiedziała mi, że jest bez zarzutu. Wszystko było w jak najlepszym porządku. Żadnych błędów. Znowu cisza. Ta rozmowa sprawiała, że czułam się nieswojo. - Czy ten diablik, Niphon? - zrobił coś panu Mortensenowi? - Niezupełnie... To znaczy, to było po części to, co doprowadziło do naszego zerwania... - przerwałam, by zebrać myśli. - Ale na to wpłynęły także inne czynniki. - Czy Niphon wrócił?

- Nie, ale był ten sukub. - Z tego wszystkiego zapomniałam o Simone. - Podszywała się pode mnie. Próbowała uwieść Setha... ale jej nie wyszło. Wydaje mi się, że Jerome się jej pozbył, ale nie jestem pewna. Erik ponownie zawahał się, zanim odpowiedział. W końcu westchnął. - Dziękuję, panno Kincaid. Dała mi pani wiele tematów do rozmyślań. Przepraszam, jeśli poruszyłem drażliwe tematy. I naprawdę cieszę się, że czuje się pani lepiej. - Dzięki - odpowiedziałam. - I raz jeszcze dziękuję, że mi pomogłeś. Rozłączyliśmy się, a ja wyszłam do dużego pokoju. Roman był w kuchni, nakładając na talerz opiekane kanapki z serem. - Głodna? - zapytał. - Umieram z głodu. Podał mi talerz i filiżankę kawy. Uśmiechnęłam się. - Dzięki. Nie wiem, co zrobiłam, by na to zasłużyć. - Nic nie musisz robić. Poza tym miałem nadmiar. Chciałem zjeść solidny posiłek przed wyjściem do pracy. - Przed... czym? Po jego szerokim uśmiechu poznałam, że nie mógł się już doczekać przekazania mi wieści. - Znalazłem pracę. - Żartujesz! - Nie, serio. Wróciłem do szkoły, w której kiedyś uczyłem. Mieli parę wolnych etatów, więc znowu uczę. Byłam zaskoczona. Tyle czasu go o to nękałam, aż w końcu znalazł sobie uczciwą pracę - i to jeszcze w swojej specjalności - językoznawstwie. - Czy to oznacza, że będziesz płacił czynsz? - Nie popadajmy w przesadę, skarbie. Złapał swój talerz i poszliśmy jeść do salonu, pod czujnym okiem kotów, liczących na resztki. Obserwowałam Godivę w zamyśleniu. Sen. Mężczyzna w moim śnie. Oneroi powiedzieli, że to był Seth, ale to niemożliwe. Podniosłam wzrok na Romana, zastanawiając się, czy mogłabym pokochać go tak jak kiedyś. Jeśli w moim śnie miał być jakiś mężczyzna, to on był znacznie lepszym kandydatem. - Rozmawiałaś przez jakiś czas z Erikiem - powiedział Roman, zauważając, że mu się przyglądam. - Głowi się nad tym, jak mnie uratowaliście. Twierdzi, że to nie powinno się udać. - Tak, też to słyszałem. Pomiędzy kęsami odtworzyłam w myślach naszą rozmowę, włączając w to zainteresowanie, jakie Erik wykazywał w kwestii Setha i mojego kontraktu. - Naprawdę nie rozumiem, o co tyle szumu - podsumowałam. - Seth i ja nadal coś do siebie czujemy i staramy się zostawić te uczucia za sobą.

Choć z drugiej strony, w tamtej chwili, gdy nasze dusze się spotkały, rozstanie z nim było ostatnią rzeczą, jakiej pragnęłam. - Może to wystarczyło. Może ludzie po prostu nie wierzą w potęgę miłości. - Może... - powiedział Roman. Ale on też wyglądał na zamyślonego. Naszą rozmowę przerwało pukanie do drzwi. Nie wyczułam śladu nieśmiertelnego i miałam nadzieję, że to nie mój sąsiad, żebrzący o seks. Przynajmniej do tej pory zostawił mnie w spokoju. Ale nie, to nie był Gavin. To była Maddie. Na dodatek cała we łzach. O nic nie pytałam. Kiedy przyjaciele mają problemy, najpierw należy się nimi zająć. Wciągnęłam ją do środka, posadziłam na kanapie i przytuliłam. - Co jest? - spytałam w końcu. - Co się stało? Nie była w stanie od razu odpowiedzieć. Szloch uniemożliwiał jej mowę, tonęła we łzach. Coś trąciło mnie w ramię. To był Roman, podtykał mi pudełko chusteczek. Posłałam mu wdzięczne spojrzenie i podałam je Maddie. W końcu wykrztusiła: - Chodzi o Setha. Moje serce stanęło. W ciągu ułamka sekundy przez głowę przemknęły mi setki najczarniejszych wizji. Seth potrącony przez samochód. Seth zarażony jakąś śmiertelną chorobą. Złapałam ją za ramię tak mocno, że zauważyłam, jak moje paznokcie wbijają się w jej skórę. Zmusiłam się do poluzowania chwytu. - Co się stało? - zapytałam. - Nic mu nie jest? - Zostawił mnie. - Znowu zaczęła płakać. - Zerwał zaręczyny i powiedział, że to koniec. Wtuliła twarz w moje ramię, a ja głaskałam ją, nie myśląc o tym, co robię, jednocześnie starając się ogarnąć to, co powiedziała. Musiałam się przesłyszeć. - To niemożliwe - powiedziałam głosem łamiącym się prawie tak jak jej. - On... on cię kocha. Uniosła głowę i spojrzała na mnie błyszczącymi, przepełnionymi żalem oczami. - Powiedział, że nie kocha mnie tak, jak powinien, że nie kocha mnie tak, jak na to zasługuję. Powiedział, że błędem byłoby zmuszanie mnie do ślubu, że nie jest nam pisane spędzenie razem całego życia. Wzięła chusteczkę, wytarła nos i spojrzała na mnie z rozpaczą. - Co to oznacza, Georgino? Czemu powiedział, że zmusza mnie do ślubu? Przecież ja chcę to zrobić. Nic z tego nie rozumiem. Popatrzyłam na Romana, nasze spojrzenia się spotkały. Nie mogliśmy rozmawiać tak jak wyżsi nieśmiertelni, ale i tak wystarczająco skutecznie się porozumieliśmy. Seth nie zmusił jej do zaręczyn, to prawda, ale oświadczył się jej z poczucia winy, winy za ciągłe zdradzanie jej, za to, że nadal go pociągałam, choć wiedział, że lepiej by było, gdybyśmy

trzymali się od siebie z daleka. - Powiedział, że mnie kocha - Maddie kontynuowała - ale że potrzebuję kogoś, kto będzie kochał mnie bardziej, kogoś, dla kogo będę całym światem. Powiedział, że tylko bardziej mnie zrani, jeśli zostaniemy razem. Jak mógłby zranić mnie jeszcze bardziej? Znowu zalała się łzami. Odsunęła się ode mnie, ukryła twarz w dłoniach. - Przecież nic nie może bardziej boleć. Chcę umrzeć. - Nie! - powiedziałam, przyciągając ją do siebie. - Nie mów tak. Nigdy tak nie mów! - Georgino... - Roman zwrócił się do mnie cicho. Zdałam sobie sprawę z tego, że potrząsam Maddie i natychmiast przestałam. - Posłuchaj mnie - powiedziałam, kierując jej twarz ku sobie. - Jesteś wspaniałą osobą. Jesteś jednym z najcudowniejszych ludzi, jakich znam. Dasz sobie z tym radę... obiecuję. Nie pozwolę, byś musiała przez to przechodzić sama, rozumiesz? I naprawdę zasługujesz na wszystko, co najlepsze. Jeśli to nie on, to znajdziesz kogoś lepszego. Kolejne słowa były dla mnie trudne. Powinnam była się cieszyć z tej wiadomości. Nie musiałam patrzeć na nich razem. Miałam też wrażenie, że w jakiś sposób dotyczyło to mnie. Jak ona powiedziała? Że Seth stwierdził, iż ona zasługuje na to, by być dla kogoś całym światem? Mnie powiedział, że jestem jego światem. W jednym ze snów powiedział tak do niej, ale teraz już wiedziałam, że to nieprawda. Mimo to wyrwało mi się: - A może... może jeśli o tym porozmawiacie, to zrozumiesz... Szlochanie ucichło na chwilę, a Maddie spojrzała na mnie zdziwiona. - W tym rzecz. Nie jestem w stanie. - W tej chwili pewnie tak ci się wydaje, ale on może mieć trochę racji. Czemu, do cholery, bawiłam się w adwokata diabła? Bo Maddie była moją przyjaciółką, a ja nie mogłam patrzeć, jak cierpi, no i sama też miałam zbyt wiele razy złamane serce. - Poczekaj parę dni, odszukaj go i zobacz, czy uda się wam przeprowadzić... nie wiem... konstruktywną rozmowę. Może wszystko da się naprawić. - To było obrzydliwe, wiem. - Może przynajmniej zrozumiesz... zrozumiesz jego decyzję. Pokręciła głową. - Ale ja nie mogę go znaleźć. Nikt nie może. Georgino, on zniknął.

Rozdział 21 Maddie twierdziła, że nawet rodzina Setha nie wiedziała, gdzie on jest. Według niej on naprawdę po prostu... zniknął. Nie odbierał telefonu. Nie pojawiał się w księgarni. Kiedy ludzie znikali, natychmiast przychodziły mi na myśl przyczyny paranormalne, ale potem Maddie dodała, przez kolejną porcję łez, że użyła klucza, by zabrać swoje rzeczy z mieszkania Setha i odkryła, że brakuje walizki i niektórych jego ubrań. Ewidentnie miała wyrzuty sumienia, że nadal ma ten klucz, bo wepchnęła mi go do ręki i poprosiła, bym go oddała. Albo wyrzuciła. Starałam się ją dalej pocieszać, a potem zaoferowałam, że podrzucę ją do Douga. Gdy wychodziłyśmy, Roman rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie. - Tylko nie zrób nic głupiego - poprosił tak, by Maddie nie słyszała. - Wiedziałam, że twoja troska nie potrwa długo - odparłam. Mimo że Doug prowadził styl życia wyluzowanego rockmana, wiedziałam, że Maddie będzie w dobrych rękach. Podrzuciłam ją tam i przekonałam się, że Doug niejedno ma oblicze. W stosunku do Maddie był zaskakująco troskliwy i delikatny, kochający, a nie jak zwykle, dokuczający, brat. Ale gdy już ułożył ją do snu w drugim pokoju, nie omieszkał powiedzieć mi w krótkich, żołnierskich słowach, co myśli na temat Setha. Niewiele mogłam na to odpowiedzieć, poza tym że poprosiłam, by dzwonili do mnie, gdyby czegokolwiek potrzebowali. I wyszłam. Mimo tego, co mówiła Maddie, pojechałam do Terry'ego i Andrei. To, że Seth zerwał z Maddie tak nagle, było wariactwem, prawie jeszcze większym niż to, że w ogóle jej się oświadczył. Ale to zniknięcie bez poinformowania rodziny? Nie. Czegoś takiego by nie zrobił. Był na to zbyt odpowiedzialny. Prawdopodobnie zakazał im mówić Maddie, gdzie jest. Kendall otworzyła drzwi, gdy dotarłam na miejsce, rozpromieniona jak w bożonarodzeniowy poranek. - Georgina! Georgina przyjechała! Morgan i McKenna, oglądające do tej pory kreskówki, rzuciły się na mnie, owijając się wokół moich nóg. - Też się cieszę, że was widzę - zaśmiałam się. Terry siedział na kanapie niedaleko bliźniaczek i podszedł do mnie, wykazując zdecydowanie mniejszy entuzjazm. - Cześć, Georgino - powiedział przyjaźnie. Był niższy od Setha i kilka lat starszy, ale podobieństwo było i tak widoczne. - Wybacz ten zmasowany atak. - Nie ma sprawy. - Odsunęłam Morgan, ale McKenna okazała się bardziej odporna na moje próby oswobodzenia się. Spoglądając na Terry'ego, spytałam niepewnie: - Mogę z tobą

o czymś, hm, porozmawiać? Terry nie był głupi. Nikt z tej rodziny nie zaliczał się do głupich. - Jasne - powiedział. - Dziewczynki, puśćcie Georginę i wracajcie do kreskówek. My przejdziemy do kuchni. - Ale chcemy, żeby z nami pooglądała telewizję! - Możemy też iść do kuchni? Terry użył ojcowskiego autorytetu i dziewczynki, z wielkim oporem, wróciły na kanapę. Nie byłam pewna, czy byłabym im w stanie czegokolwiek odmówić. Terry poprowadził mnie do kuchni, ale zanim którekolwiek z nas zdążyło cokolwiek powiedzieć, weszła Andrea, uśmiechając się na mój widok. Ja również się do niej uśmiechnęłam, lecz jej wygląd bardzo mnie zaskoczył. Był środek dnia, a ona miała na sobie narzucony na piżamę szlafrok. Rozczochrane blond włosy i podkrążone oczy świadczyły o tym, że spała. Terry opierał się o blat, ale widząc swoją żonę, wyprostował się. - Kochanie, powinnaś wrócić do łóżka. Andrea wzruszyła ramionami. - Chciałam zobaczyć, kto przyszedł. Jak leci? - W porządku - odparłam. Nie mogąc się oprzeć, zapytałam: - Dobrze się czujesz? - Tak sobie. Na szczęście Terry przejął obowiązki domowe. Radzi sobie z dziewczynkami prawie tak dobrze, jak ja. Zaśmiałam się uprzejmie z tego żarciku, a potem zapanowała cisza. Staliśmy chwilę, czując się niezręcznie. Każde z nas wiedziało, po co tu jestem, ale nikt nie zamierzał nic z tym zrobić. W końcu nabrałam powietrza. - Przyjechałam was zapytać, gdzie jest Seth. - Zabawne - powiedziała Andrea. - Mieliśmy zamiar zapytać cię o to samo. To mnie zaskoczyło. - A skąd ja mam to wiedzieć? Oboje patrzyli na mnie uważnie. - Nie mam pojęcia! - Kiedy to się stało kilka dni temu... ta sprawa z Maddie. .. - Terry spojrzał niepewnie na żonę. - No cóż, uznaliśmy, że to przez ciebie. - Czemu by to miało być przeze mnie? Ja się o tym dowiedziałam dopiero dzisiaj. - Bo to zawsze było przez ciebie - powiedziała łagodnie Andrea. - Nigdy nie było nikogo innego. Lubimy Maddie. On ją lubi. Ale w tym rzecz. W trakcie tego wszystkiego doskonale wiedzieliśmy, że to ty byłaś tą jedyną. To, co stało się między wami, co się popsuło, to nie nasza sprawa. Ale nie dziwi nas, że doszło do czegoś takiego. - Jednakże chcielibyśmy wiedzieć, gdzie on jest - wtrącił rzeczowo Terry. - Nie wiem - powiedziałam bezradnie, zbita z tropu słowami Andrei. - Maddie

powiedziała, że się spakował, uznałam, że ukrywacie przed nią, gdzie jest. - Przyjrzałam im się podejrzliwie. - I przede mną. - Nie - powiedział Terry. - Naprawdę nie wiemy. Nie posiadałam zdolności anioła, ale wierzyłam, że mówi prawdę. Andrea pokiwała głową. - Zadzwonił do nas parę dni temu i powiedział, że zakończył sprawę. Nic nie wyjaśniał, ale wiesz, jaki on jest. Nigdy nic nie wyjaśnia. A potem, kiedy ani Maddie, ani nikt inny go nie widział, zaczęliśmy się martwić. Parę dni wcześniej. Seth zerwał z nią kilka dni wcześniej - po całej tej szopce z odzyskiwaniem duszy. - Próbowaliśmy nawet do ciebie dzwonić - dodał Terry. - Niestety, nikt nie odbierał. - A tak, też trochę ostatnio chorowałam. - Patrząc na Andreę, która wyglądała na wycieńczoną, poczułam wyrzuty sumienia, że ich nachodzę. - Słuchajcie, powinnam lecieć. Dzięki za informacje. Ale... dacie znać, jak się odezwie? Andrea ponownie się uśmiechnęła. - Coś mi mówi, że prędzej odezwie się do ciebie niż do nas. Nie byłam taka pewna. Wyjście z domu było dość trudne, jako że żadna z dziewczynek nie chciała mnie puścić, ale w końcu udało mi się wyswobodzić z ich kurczowych uścisków i dać nogę. Szłam właśnie w kierunku samochodu, kiedy i usłyszałam głos mówiący: - Wiesz, ona jest chora. Odwróciłam się, przestraszona i zobaczyłam Brandy, stojącą przy furtce prowadzącej do ich ogródka. Miała ten sam ponury wyraz twarzy, jaki widziałam u niej od dawna. - Cześć - powiedziałam na powitanie. - Skąd się tu wzięłaś? - Byłam w pobliżu, słyszałam, jak rozmawiałaś z mamą i tatą. Przypomniałam sobie to, co powiedziała wcześniej. - Twoja mama... chodziło ci o to, że jest chora, tak? Zauważyłam. - Nie, mówię, że jest naprawdę chora. Jest poważnie chora, ale nie chcą o tym rozmawiać. - Brandy wskazała głową na drzwi. - Nikt inny nie wie. Nawet wujek Seth nie wie, jak bardzo jest chora. Chłodna bryza poruszyła suche liście przy moich stopach, ale to było nic w porównaniu z lodowatym chłodem, który poczułam w środku. - Jak bardzo chora, Brandy? Brandy zaszurała butami o podjazd, odwróciła oczy. - Ma raka jajnika. Jest źle... ale nadal próbują ustalić, jak bardzo źle. - Jak tu byłam, to akurat szła do lekarza - przypomniałam sobie. Andrea była wtedy

taka radosna i pogodna, uznałam, że to jakieś rutynowe badania. Zdałam sobie sprawę również, że wcale tu nie byłam, że widziałam to we śnie. Na szczęście Brandy była zbyt zamyślona, by zauważyć pomyłkę. - Często bywa u lekarza. Tata wciąż opuszcza pracę. Wujek Seth czasem pomagał, ja cały czas opiekuję się siostrami. Nagle poczułam się straszną egoistką. Do tej pory myślałam, że humory Brandy dotyczą mojego rozstania z Sethem. Ale to był tylko objaw czegoś poważniejszego. Jej matka była bardzo chora, jej świat rozpadał się. Jej życie zapewne zostało zawieszone na czas nieokreślony, żeby mogła zajmować się siostrami, i nawet coś takiego, jak życie prywatne jej wujka nie było tak stabilne, jak do tej pory uważała. Wszystkie stałe w jej świecie znikały jedna po drugiej. - Brandy, ja... - Muszę już iść - przerwała z kamienną twarzą, kierując się w stronę bramy. - Kayla niedługo obudzi się z drzemki. Mam jej dziś pilnować. Brandy zniknęła za rogiem, zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć. Stałam tak, czując się zagubiona. Nie wiedziałam, kogo bardziej mi żal: Brandy i Terry'ego, że wiedzieli, co się dzieje, czy dziewczynek, które nie miały pojęcia. Żal mi było też siebie samej, bo nie mogłam nic zrobić. Nigdy nic nie mogłam zrobić. Miałam moce przekraczające ludzkie pojęcie, ale żadna z nich nie mogła tak naprawdę ludziom pomóc. Z ciężkim sercem jechałam do centrum, starając się nie popadać w przesadę, ale bez powodzenia. Sama Brandy powiedziała, że było źle, ale że nadal ustalali, do jakiego stopnia. Z pewnością były jakieś badania. Badania, które mogły dać nadzieję. Na pewno była też jakaś terapia. Sami ludzie byli w stanie sporo zrobić. Jerome był tam, gdzie spodziewałam się, że będzie. Tak naprawdę Piwnica mogłaby służyć mu za biuro. Carter siedział obok niego przy jednym z tylnych stolików. Obaj raczyli się jagermeisterem. Żaden z nich nie był wybredny w kwestii alkoholu. Zastanawiałam się, czy starają się utopić trudy tamtego dnia, czy raczej świętują powodzenie. Chyba chodziło o to drugie, bo Jerome prawie się uśmiechnął na mój widok. - Georgie, znowu o drobnej posturze, znowu wśród żywych. Tylko... taka przybita. Jak zawsze przybita. Mhm, czyli był po kielichu. Anioły i demony mogą wytrzeźwieć, gdy tylko zechcą, ale on ewidentnie rozkoszował się wpływem alkoholu. - Mam złe wieści - powiedziałam, siadając naprzeciwko. - Jakie, że zgubiłaś Mortensena? - spytał Jerome. - Skąd wiesz?

- Rozmawiałem z Romanem. Streścił twój dzionek, jak staruszek dzwonił, jak pocieszałaś swoją rywalkę... doprawdy, wzruszające. Spojrzałam na niego gniewnie. - No świetnie. Czyli teraz Roman mnie dla ciebie szpieguje. - To nie jest szpiegowanie. Po prostu wymagam od niego odpowiedzi. Jeśli poprawi ci to nastrój, nie jest szczęśliwy, gdy musi to robić. - Jak często to robisz? - spytałam z niedowierzaniem. - Nie tak znowu często. - Kelner przyniósł nową butelkę. - Głównie chciałem sprawdzić, jak odzyskujesz siły po śnie. - Nieźle. Czuję się nieźle. - Zerknęłam na Cartera. - A ty co, nie skomentujesz nic? - Mnie do tego nie mieszaj - odparł. - Ja tu tylko piję. Tak przynajmniej twierdził, ale uważnie obserwował i słuchał. Nie pozwalał, by alkohol miał na niego jakikolwiek wpływ. Ponownie zwróciłam się do Jerome'a. - Jesteś mi winien przysługę. Złośliwe rozbawienie w jego spojrzeniu zmieniło się w podejrzliwość. - Jaką przysługę? - Tę, którą mi obiecałeś w zamian za to, że uratowałam cię przed Grace, pamiętasz? Zdecydowanie nie było już rozbawienia. - Właśnie cię uratowałem z innego wymiaru od istot, które torturowały twój umysł. Skrzywiłam się, ale brnęłam uparcie dalej. - Obiecałeś mi przysługę, a nie przypominam sobie, bym o tamto prosiła. Poza tym i tak to musiałeś zrobić, żeby nie mieć kłopotów. - Propozycja przysługi wywołana była ówczesną napiętą sytuacją - odrzekł. - Zapewne wiele rzeczy wtedy powiedziałem. - Obiecałeś - powtórzyłam. - Naprawdę nie musisz mówić dużymi literami, żebym cię zrozumiał, Georgie - rzucił. - Co nie zmienia faktu, że to zrobiłeś - włączył się Carter. Demony mogły kłamać - i kłamały - ale niektórych umów musiały się trzymać. Jerome powiedział wtedy na plaży, że będzie mi winien przysługę i była to szczera obietnica. - Niech ci będzie - powiedział z irytacją, gestem zamawiając następną kolejkę. Czego sobie życzysz? Zaznaczam, że nie muszę tego spełniać, jeśli to będzie coś kompletnie z księżyca. - Chcę wiedzieć... - Ostrożnie - przerwał Carter. Przerwałam, a Jerome rzucił aniołowi złe spojrzenie.

Carter nic nie podpowiadał, ale te szare oczy były bystre... i uważne. Też tak powinnam do tego podchodzić. Jerome obiecał mi przysługę i - jak wszystkie demony - próbowałby znaleźć jak najwięcej kruczków. Miałam zamiar zapytać, gdzie był Seth, ale to niekoniecznie by mi się do czegoś przydało. Nie byłabym w stanie do niego dotrzeć. - Chcę, żebyś wysłał mnie do Setha, bym mogła spędzić z nim kilka dni. Jerome przyglądał mi się uważnie, z przebiegłym wyrazem twarzy. - Widzę tu kilka problemów. Po pierwsze, tak naprawdę poprosiłaś o dwie rzeczy. Po drugie, nie jestem wszechwiedzący. Nie wiem, gdzie on jest. - Ale możesz się dowiedzieć - powiedziałam. - Przynajmniej jeśli gdzieś poleciał, masz możliwość to sprawdzić. To, że Seth się spakował, wskazywało na dłuższą podróż. Maddie powiedziała, że jego samochód został pod domem, czyli nigdzie nie pojechał. Gdyby pojechał, trudniej byłoby go śledzić. Ale lotniska miały rejestry, a piekło miało w tym swój udział. Jerome z łatwością mógł nakazać jakiemuś diablikowi czy mniejszemu demonowi sprawdzenie rejestrów pasażerów wylatujących z Seattle w tym tygodniu, ustalając, gdzie udał się Seth. Mogłam pewnie poprosić o to Hugh, ale w ten sposób nie uzyskałabym pozwolenia na to, by udać się do Setha, stąd też takie, a nie inne, sformułowanie. - Poza tym oboje wiemy, że naprawdę głupio by było, gdybyś wysłał mnie tam i od razu ściągnął z powrotem. Poproszenie o kilka dni sprawia, że jest to warte zachodu, w przeciwnym razie to nędzna przysługa. - To zależy - odparł Jerome. - Mogło być gorzej - rzucił Carter. - W końcu nie poprosiła o pokój na Ziemi ani nic w tym guście. - Nie wtrącaj się - odpowiedział demon. - Wiem, czego chcesz. Carter wzruszył ramionami i zamówił kolejnego drinka. - Niech będzie - powiedział w końcu Jerome. - Każę Hugh sprawdzić rejestry podróżnych. Ale wiesz, że może nie być śladu w papierach. - Wiem. Ale jeśli go znajdziesz...? - To możesz do niego dołączyć. A teraz idź do domu. Psujesz mój dobry nastrój. Dam ci znać, jak się czegoś dowiem. Nie trzeba mi było dwa razy powtarzać. - Niedługo - powiedziałam. - Musisz zacząć szukać niedługo. Usta Jeroma wykrzywił grymas. - Tego już nie ujęłaś w umowie. Carter dźgnął go łokciem i miałam nadzieję, że Jerome zadziała szybko. Z moich słów wynikało, że chciałam się znaleźć tam, gdzie Seth był

teraz. Można było się sprzeczać, że zwłoka oznaczałaby, iż Seth mógł zmienić położenie, przez co nie otrzymałabym tego, o co prosiłam. Musiałam też uwierzyć w to, że Carter miał rację, mówiąc, iż była to stosunkowo łatwa do spełnienia prośba. Mogłam poprosić o coś więcej. Łatwa czy nie i tak trudno było czekać na informację. Kiedy wróciłam do mieszkania, Romana już nie było, nie miałam więc nic innego do roboty, jak zatopić się w myślach. Wzięłam parę dni wolnego z pracy i bynajmniej tego nie żałowałam. Mimo to, zostawanie sam na sam z myślami nigdy nie było przyjemne, a wystarczająco wiele ich mnie gnębiło: Oneroi, Seth, Andrea... - No dobra, Georgie. Minęły cztery godziny, nim Jerome pojawił się z cichym pyknięciem w moim salonie. Ulżyło mi. - Znalazłeś go? - Owszem. - I wyślesz mnie do niego na wystarczająco długi czas? - Na trzy dni. - Był zirytowany. Zastanawiałam się, czy cały ten czas pił i złościła go ta przerwa. - Masz tu być z powrotem za siedemdziesiąt dwie godziny i to już twoja broszka, jak tego dokonasz. Zrozumiano? - Tak - zapewniłam go gorliwie. - Tylko wyślij mnie do niego. Musiałam z nim porozmawiać. Musiałam się dowiedzieć, co dokładnie się wydarzyło. Musiałam się upewnić, że wszystko z nim w porządku. - I po tym jesteśmy kwita, zgoda? - Zgoda - odparłam. W tym jednym słowie zawarta była moc, tak samo jak w obietnicy Jerome'a. Nie mogłam prosić o nic więcej. - A zatem ruszaj - powiedział. Zniknęłam z mojego salonu... i pojawiłam się na zatłoczonym chodniku. Wokół mnie kłębili się ludzie, ale żaden z nich nie zauważył, że pojawiłam się nagle. Słońce chyliło się ku zachodowi, ale niebo było jasne i bezchmurne, no i było gorąco. Bardzo gorąco. Tłum wokół mnie ubrany był w plażowe stroje i sprawiał wrażenie, że składał się z turystów. Zeszłam im z drogi i znalazłam się przed wejściem do dużego hotelu, wyglądającego jak kurort. Nagła zmiana miejsca - w połączeniu z dyskomfortem wywołanym teleportacją - sprawiły, że byłam lekko zdezorientowana i musiałam ustalić, gdzie jestem. Chłonąc me otoczenie, słyszałam ludzi mówiących po hiszpańsku i angielsku. Zwróciłam się do osoby stojącej najbliżej mnie, niskiego, mocno opalonego mężczyzny w hotelowym uniformie, kierującego taksówkami na podjeździe hotelu. Prawie zapytałam, gdzie jestem, ale uznałam, że to brzmiałoby raczej głupio.

Wskazałam hotel i zapytałam, jak się nazywa. Mówiłam płynnie w wielu językach, hiszpański również nie sprawiał mi problemu. - El Grande Mazatlan, senorita - odpowiedział. Mazatlan? Tym razem zadałam głupie pytanie: - Estoy in Mexico? Pokiwał głową, patrząc na mnie jak na idiotkę, czego zresztą się spodziewałam. Fakt, że opadła mi szczęka, raczej tu nie pomagał. No cóż, jeśli już uciekać, to raczej gdzieś, gdzie jest ciepło.

Rozdział 22 Podeszłam do hotelu, nadal lekko przytłoczona sytuacją, w której się znalazłam. Seth był... w Meksyku. Zakładając oczywiście, że Jerome dotrzymał obietnicy. Musiałam ufać, że tak było, ale zastanawiałam się, czy rzeczywiście wysłał mnie w pobliże Setha. Tym konkretnym elementem mojej prośby można było troszkę manipulować. Zerknęłam na budynek hotelu, zastanawiając się, czy podwładni Jerome'a posunęli się do tego, by przeszukać miejscowe hotele w poszukiwaniu nazwiska Setha, gdy wyśledzili jego bilet. Uśmiechnąwszy się do mężczyzny, który mi pomógł, skierowałam się do wejścia do hotelu. W miejscu tak popularnym wśród turystów, większość obsługi mówiła po angielsku, choć to akurat był dla mnie najmniejszy problem. Podeszłam do recepcji i zapytałam, czy mają gościa o nazwisku Seth Mortensen. Pani z recepcji sprawdziła w komputerze, a gdy go znalazła, odebrało mi dech w piersiach. Był tutaj. Naprawdę go znalazłam. No, prawie. Kiedy poprosiłam o numer jego pokoju, zostałam poinformowana, że w hotelu nie udzielają takich informacji. Mogła natomiast połączyć mnie z jego pokojem. Zawahałam się. Jeśli Seth naprawdę nie chciał dać się znaleźć, mógłby zmienić hotel, a nawet wyjechać z miasta, gdyby się dowiedział, że go odnalazłam. Z drugiej strony nie miałam za bardzo innego sposobu, by się z nim skontaktować, więc poprosiłam, by mnie połączyła. Na darmo. Nikt nie odbierał. Podziękowałam i skierowałam się na tył hotelu, wychodząc z założenia, że spacer pozwoli mi się trochę uspokoić, uporządkować myśli i zaplanować, co dalej. Basen i plaża, położone za budynkiem, były teoretycznie tylko dla gości, ale nie miałam problemu z prześlizgnięciem się przez ochronę. Gdy byłam sama na korytarzu, skorzystałam również z okazji i zmieniłam strój na coś bardziej pasującego: czerwone bikini i sarong. Na zewnątrz ponownie uderzyła mnie fala gorącego powietrza, więc zatrzymałam się, chłonąc promienie słoneczne. Strefa czasowa była tu zbliżona do Seattle, ale choć był wczesny wieczór, upał był niesamowity - co nawet mi się podobało. Za basenem i położonymi nad nim barami widziałam żółciutki, miękki piasek, otaczający błękitną wodę. Może nie było to tak malownicze, jak okolica, w której dorastałam, ale i tak wyglądało pięknie. Leżaki i altanki, na których plażowicze łapali ostatnie promienie słońca, porozstawiane były po całej plaży. Udałam się w ich kierunku, licząc na jakiś wolny leżak i

może kolorowego drinka z parasolką. Jeśli nie dane mi było odnaleźć Setha tak od razu, to przynajmniej mogłam... I oto był. Zatrzymałam się gwałtownie, przez co młoda, rozchichotana parka prawie na mnie wpadła, rozlewając swoje drinki. Nie mogłam w to uwierzyć. Może i niezbadane są wyroki boskie, ale za to piekło jest niesamowicie efektywne. Wymamrotałam jakieś przeprosiny pod adresem parki i skierowałam się w stronę Setha, po czym zatrzymałam po kilku krokach. Teraz, kiedy już tu byłam, czułam się jak intruz. Rozważyłam kilka kierunków, w których mogła potoczyć się rozmowa, ale nie zdecydowałam się na nic konkretnego. Postanowiłam zatem pójść na żywioł i improwizować. Podeszłam do niego od tyłu, rzucając na niego cień, gdy się zbliżyłam. Leżał rozwalony w szortach i koszulce z reklamą Tootsie Pops. Obok niego stał drink, sprawiający wrażenie dość mocnego, a sam Seth czytał książkę, której okładki pod tym kątem nie mogłam dostrzec. Ponownie się zatrzymałam, zastanawiając się, co tak naprawdę czułam. - Te perfumy - powiedział bez ostrzeżenia. - Nawet tutaj, na świeżym powietrzu, je czuję. Wszędzie bym cię po nich poznał. Tuberoza i kadzidło. Obeszłam go, zatrzymując się z jego prawej strony. Wzięłam się pod boki. - Nie wydajesz się szczególnie zdziwiony moim widokiem. Zdjął ciemne okulary i przypatrywał mi się z jednym z tych swoich delikatnych uśmieszków. - Ale jestem... i nie jestem. Wydawało mi się, że zniknięcie nieźle mi wyszło. Ale wiedziałem, że jeśli ktoś będzie w stanie mnie znaleźć, to tylko ty. - Bo mam znajomości? - Bo jesteś sobą. Znalazłam trochę wolnego miejsca na piasku i już miałam usiąść, gdy Seth przesunął się na swoim leżaku i wskazał mi miejsce obok siebie. Wahałam się tylko przez moment, po czym usiadłam przy nim, przyglądając mu się uważnie, czując, jak stykają się nasze nogi. Sięgnął po swojego drinka, gigantyczne coś o barwie brzoskwini, zawierające wystarczająco dużo owoców, by zrobić sałatkę, i pociągnął łyk. - Co to takiego? - zapytałam. - Nazywają to el chupacabra. - Kłamiesz. - Wcale nie. Zawiera chyba z pięćdziesiąt różnych rodzajów wódki. Smakowałby ci. - Dziwi mnie, że tobie smakuje. - Jeśli zostawać czarnym charakterem, to na całego - odparł, dając znać kelnerowi, by przyniósł jeszcze jednego drinka. - Nie jesteś czarnym charakterem - powiedziałam cicho.

- Czyżby? To właśnie mówią w domu? Odwróciłam wzrok i patrzyłam na fale, rozbijające się o brzeg. - Tak naprawdę to nie rozmawiałam z wieloma osobami. Ale twoja rodzina się przede wszystkim martwi. - Zręcznie uniknęłaś odpowiedzi na pytanie. - Chcesz o tym pogadać? - ponownie zwróciłam się do niego. Wzruszył lekko ramionami. - A o czym tu rozmawiać? Złamałem jej serce. Złamałem serce tobie. Nie wydaje mi się, by ktoś taki jak ja był stworzony do związków. - Nie bądź śmieszny. To nie ty wysysasz ludziom dusze. - Wszystko zależy od tego, jak dosłownie potraktujemy tę metaforę. - Seth, przestań. Przestań obracać to w żart. Czemu to zrobiłeś? - Jeszcze pytasz? - Podał mi drinka, który pojawił się zdumiewająco szybko. Miał rację. Rzeczywiście smakował, jakby wlali do środka pięćdziesiąt różnych gatunków wódki. Nie czułem tego. Nie tak, jak powinienem. Przecież wiesz. Wiedziałam i byłam zaskoczona szczerością i otwartością naszej rozmowy. Nic takiego nie miało miejsca... cóż, od czasu, kiedy się spotykaliśmy. Odkąd sprawy się popsuły, między nami panowała niezręczna atmosfera, a prawdziwe uczucia były głęboko skrywane. - Ale czemu akurat teraz? Tym razem to on odwrócił wzrok, spoglądając na iście pocztówkowy widok i go nie dostrzegając. Słońce nie zmieniło jeszcze barwy na pomarańczową, ale podkreślało jego miedziane włosy i bursztynowe oczy. Patrzyłam na niego, chłonąc to wszystko, nie zauważając, ile czasu zwlekał z odpowiedzią. - Georgino - powiedział w końcu, nadal patrząc w dal. - Kiedy zerwałem z tobą w Boże Narodzenie... zrobiłem to, żeby cię pewnego dnia nie skrzywdzić. Oraz, jak sądzę, że - I byś ty nie skrzywdziła mnie. Wtedy zwróciłem się do Maddie z niewłaściwych przyczyn, ale nie było tak źle, ponieważ naprawdę mi na niej zależało, to znaczy, poza tym, że musiałaś I na to patrzeć dzień po dniu. Tej części akurat nie chciałem. - Nie ma sprawy - odparłam automatycznie, słysząc smutek w jego głosie. - Nic... - Ćśśś - powiedział, unosząc dłoń. - Wyjątkowo jestem gadatliwy, więc pozwól mi dokończyć, zanim stracę odwagę. Uśmiechnęłam się, mimo że tak naprawdę nic z tego nie było zabawne, i pokiwałam głową. - Tak czy inaczej, żałuję, że nie wybrałem kogoś, kogo nie lubię czy nie szanuję. To by znacznie uprościło sprawę. Ale z upływem czasu zauważyłem, że coraz bardziej się do niej

zbliżam, jednocześnie nie oddalając się od ciebie. Mój plan ewidentnie się nie sprawdził. Sprawiałem tylko coraz większy ból nam obojgu. Może już wtedy należało zniknąć? Ugryzłam się w język, zanim zdążyłam skomentować. - Jedyną osobą, której nie raniłem, była Maddie, a to dlatego, że o niczym nie wiedziała. A po tym, jak ty i ja... no wiesz. Po tym, jak byliśmy razem, czułem się tak potwornie... miałem wyrzuty sumienia... nienawidziłem siebie za to, co jej zrobiłem. Rozpaczliwie pragnąłem, by przynajmniej jedna osoba wyszła z tego szczęśliwa. Chciałem, by pozostała w stanie błogiej nieświadomości. Chciałem jej to wynagrodzić. Tyle się sama domyśliłam. Wiedziałam też o wyrzutach sumienia. O poczuciu winy za grzech, który zostawił plamę na jego duszy. Seth o tej konkretnej rzeczy nie wiedział i prawdopodobnie lepiej by było, gdyby nigdy się nie dowiedział. - Ale szczęście, które mogłem jej oferować, nie było prawdziwe - ciągnął dalej. - Tego dnia, gdy byliśmy u Erika, zdałem sobie z tego sprawę i... cholera, Georgina. Naprawdę nie wiem, co się stało ani co widziałem. Jestem pewien tylko dwóch rzeczy. Pierwszą jest to, że gdy Jerome się pojawił i powiedział, że muszę iść z nim, żeby ci pomóc, zrobiłem to. Gdyby powiedział, że zamierza mnie zabrać do samego piekła, zgodziłbym się. Przymknęłam oczy. - Seth... - A gdy już tam byłem i Erik wysłał mnie tam, gdzie mnie wysłał, poczułem... nie wiem, coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Na początku byłem zagubiony i zdezorientowany. Nie rozumiałem tego wszystkiego, co mówili o odnalezieniu cię. To było takie surrealistyczne. A potem okazało się najłatwiejszą rzeczą na ziemi. Po prostu zacząłem cię szukać i znalazłem. W całej tej przestrzeni, w całym tym chaosie, dosięgnięcie ciebie było jak spojrzenie wewnątrz siebie. Byliśmy tak blisko. Zaprzeczało to wszystkim prawom fizyki i natury, jakie znam. Nigdy nie przypuszczałem, że mógłbym być z kimkolwiek tak blisko. A kiedy już było po wszystkim, było tak, jak powiedziałem: nie byłem pewien, czego właśnie byłem częścią. Ale wiedziałem, że nigdy nie doświadczyłem takiej więzi z żadną inną kobietą. Może jesteś tą jedyną, może jest jakaś inna... tak czy siak, nie miałem czegoś takiego z Maddie. Jest niesamowita. Naprawdę ją kocham. Ale gdybym znalazł się w takiej samej sytuacji, nigdy bym jej nie odnalazł. Wiedziałem też, że łączenie się z nią na całe życie bez tej więzi byłoby nie fair w stosunku do niej. Ty i ja... nie rozumiem, co jest między nami, ale wolałbym spędzić życie w samotności niż z kimś, kto nie jest tobą. Zamilkł i była to jedna z tych nielicznych sytuacji, w których nie wiedziałam, co powiedzieć. Zamiast mówić cokolwiek, wzięłam jego dłoń w swoją, położyłam się obok

niego na leżaku, opierając głowę na jego piersi. Położył dłoń na moim ramieniu, trzymając mnie mocno, jakby bał się, że odejdę. Jego serce biło tuż przy moim uchu. - Jak to się skończy? - zapytałam smutno. - Nie wiem, podobnie jak nie wiem, jak skończy się sprawa między Cady i O'Neillem - westchnął. - Mam wrażenie, że będę sam. Mimo wszystkiego, co zmieniło się między nami, nic tak naprawdę się nie zmieniło. - Nie... nie wiem. Znowu zabrakło mi słów, ale miał rację. Zdawało się, że od naszego rozstania minęły wieki, ale pojawiały się ciągle te same problemy. Mogłam naiwnie wierzyć w braterstwo naszych dusz, ale wiedziałam, że na poziomie fizycznym nic podobnego nie będzie miało miejsca, dopóki mu tego odmawiam. A śmiertelność... jak zawsze, wkraczał między nas temat śmiertelności. Seth nie żyłby wiecznie i świadomość tego, w przenośni, dobijała mnie. Co przypomniało mi o czymś. Podniosłam głowę i oparłam się o niego tak, że moje włosy otulały nas, gdy patrzyłam w dół na jego twarz. - Kiedy wracasz do domu? Odgarnął część moich włosów, zakładając mi je za ucho. Zaraz znowu się wysunęły. - A kto powiedział, że wracam do domu? - Nie żartuj. Przecież musisz. - Nie żartuję. Myślisz, że mogę tam wrócić? Nie mogę spojrzeć w oczy Maddie... Nie jestem w stanie znieść tego, co jej zrobiłem. - Nie musisz się z nią spotykać. Nie chodź do sklepu. Ludzie cały czas ze sobą zrywają i nie muszą się z tego powodu przeprowadzać. Seth pokręcił głową. - Tak, ale znając moje szczęście, na pewno byśmy na siebie wpadali. W kinie. W restauracji. Gdziekolwiek. Jestem tchórzem, Georgino. Nie chcę się z nią spotkać... nie po tym... wiesz, nie widziałaś jej twarzy, gdy jej powiedziałem. - Widziałam jej twarz później. Pewnie wyglądała tak samo. Trudno mi uwierzyć, że naprawdę rozważasz niewracanie do Seattle tylko po to, by jej unikać. - Nie tylko jej bym unikał. - Ponownie spróbował poprawić niesforny kosmyk moich włosów. Gdy znowu mu się nie udało, przesunął dłonią po moim ramieniu, śledząc jego kształt opuszkami. - Sądzę, że nie zniósłbym także twojego widoku. Nawet teraz bycie z tobą... jest jednocześnie najlepszą i najgorszą rzeczą na świecie. Widywanie cię regularnie przypominałoby mi tylko, że nie możemy być razem, a na pewno widywalibyśmy się regularnie. Jeśli czegoś się nauczyłem, to tego, że los nie pozwala nam przebywać bez siebie

zbyt długo. Słowa Setha stanowiły wewnętrzną sprzeczność. Z jednej strony przepełnione były miłością, romantycznymi przemyśleniami na temat tego, jakim cierpieniem było życie beze mnie. A jednak... było tam coś więcej. Przez wszystko przezierało defetystyczne nastawienie, którego nigdy wcześniej w nim nie widziałam. W którymś momencie Seth stał się niesamowicie zgorzkniały i miałam niejasne podejrzenie, że gdybym mogła zobaczyć jego duszę tak jak Hugh, plama jego grzechu byłaby ciemniejsza, niż wcześniej. Spróbowałam raz jeszcze. - Mnie do tego nie mieszaj. Musisz wrócić do rodziny. Potrzebują cię. Andrea jest chora. - Każdy kiedyś choruje. To akurat mało przekonujący argument. - Nie... nie rozumiesz. Nie powiedzieli ci. Ona nie ma grypy... ona ma raka. To przykuło jego uwagę. Twarz mu stężała. - To niemożliwe. - Możliwe. Brandy mi powiedziała. - Coś musiało jej się pomylić - powiedział niewzruszenie. - Powiedzieliby mi. - Nie wydaje mi się, żeby pomyliła „przeziębienie” i „rak jajnika”. Poza tym czy naprawdę myślisz, że zmyśliłaby coś takiego? Zastanowił się chwilę. - Nie, raczej nie. Ale dlaczego mi nic nie powiedzieli? - Pewnie nikomu nic nie mówili, bo czekali na ostatnie wyniki badań. Nie rozumiesz? - Nachyliłam się, próbując uświadomić mu powagę sytuacji. - Potrzebują cię. To dla nich musisz wrócić. Przez chwilę myślałam, że już go mam, ale on powoli pokręcił głową. - Świetnie sobie poradzą beze mnie. Poza tym sama powiedziałaś, że czekają na wyniki. Może nie będzie tak źle. - Seth! To rak. Tak czy inaczej, dobrze nie będzie, rozumiesz? Jak możesz ich tak po prostu zostawić? - Do cholery - rzucił, bardziej rozzłoszczony, niż kiedykolwiek widziałam, bo jego ataki złości były zwykle bardzo łagodne. - Nie potrzebuję w tej chwili chodzącego wyrzutu sumienia. Po prostu... pozwól mi choć raz być egoistą. Chcę się od tego wszystkiego wyrwać. Chcę chociaż raz uciec od moich problemów, a nie zawsze być tym odpowiedzialnym. Jeśli pojawiłaś się tu, by nękać mnie tym, co może się wydarzyć, to może... może powinnaś już sobie pójść. Pozwól mi się schować i cieszyć się wolnością. Pozwól mi napisać nową serię i

zapomnieć o całej reszcie. Widziałam tu powtórkę z tego, co sama zrobiłam tak dawno temu. Tyle tylko że zamiast zapomnieć o moich problemach, sprawiłam, że wszyscy zapomnieli o mnie. Czasem żałowałam, że nie dodałam tego ostatniego fragmentu do umowy. W konsekwencji doskonale rozumiałam, przez co przechodził. Rozumiałam to pragnienie, by wszystkie problemy po prostu zniknęły. Chciałam tego. Doprowadziłam do tego. Problem w tym, że po nim spodziewałam się czegoś więcej niż po sobie. Wyczuwając moje wahanie, wziął mą twarz w dłonie i przyciągnął mnie do siebie, delikatnie całując. Cofnęłam głowę, patrząc na niego w zdumieniu. - Co to miało być? - zapytałam. - Może w końcu będę cię unikał, ale teraz mam cię obok, więc czemu nie skorzystać z okazji? - W jego oczach dostrzegłam złośliwy błysk i nie mogłam powstrzymać uśmiechu, pomimo obaw, jakie czułam. - Jesteś hipokrytą - powiedziałam. - Oportunistą - zaprotestował. - Co ty tu naprawdę robisz, Georgino? Czego ty chcesz? Spuściłam wzrok. Nie wiedziałam. Nie wiedziałam, czemu tam byłam. Pojawiłam się tam, żeby upewnić się, że z nim wszystko w porządku... ale co potem? Zawsze się miotałam tam i z powrotem. Kochałam go. Musiałam o nim zapomnieć. Tam i z powrotem. - Nie wiem - przyznałam. - Lepszej odpowiedzi nie wymyślę. Bez dalszych rozmyślań pocałowałam go ponownie, tym razem dłużej i byłam zdziwiona, z jaką łatwością przyszedł mi powrót do tego, jak się kiedyś całowaliśmy - pocałunków, przy których byłam niebezpiecznie blisko wysysania jego energii. Sprawiał wrażenie, jakby był gotów na coś więcej, więc tym razem to ja go powstrzymałam, ponownie kładąc się obok niego i podziwiając zachodzące słońce, malujące całe niebo jaskrawymi barwami. Nie protestował, wydając się zadowolonym z tego, że jestem blisko. Zjedliśmy kolację w jednej z hotelowych restauracji a dzięki zdolności zmieniania kształtu, fakt, że się nie spakowałam, nie był najmniejszym problemem. Ubrałam się w seksowną, wydekoltowaną sukienkę wieczorową, której fioletowa barwa przypominała mi nasze pierwsze spotkanie. W trakcie posiłku nasza rozmowa przybrała wesoły, znajomy charakter, dokładnie tak jak kiedyś. Teraz, kiedy Maddie nie była już częścią równania, to co powiedział wcześniej Seth, było prawdą: zmieniło się tak wiele, a jednak nic się nie zmieniło. Ponownie pojawiła się między nami nić porozumienia - a w powietrzu dawało się wyczuć pożąda - i nie, gdy obserwowaliśmy się nawzajem w trakcie rozmowy. Dawno nie widziałam go tak ożywionego, ale trudno mi I było powiedzieć, czy była to kwestia drinków, czy tego,

że czuł się wolny. Choć serce mi waliło z radości, że znowu i z nim jestem, opadały mnie wątpliwości. Wprawdzie mówił mi, żebym je ignorowała, ale nie było to łatwe. Maddie. Jego wrodzony pesymizm. Jego pragnienie ucieczki. Jego rodzina. Mój egocentryzm. Wszystkie te zmartwienia zniknęły, gdy skończyliśmy kolację. Gdy tylko wróciliśmy do jego pokoju, przestronnego apartamentu z widokiem na morze, rzuciliśmy się na siebie. I Narastające między nami pragnienie eksplodowało. Rozsunął suwak mojej sukienki i ściągnął ją ze mnie. Upadliśmy na łóżko, a ja szarpałam jego szorty, pozbawiona resztek rozsądku i odpowiedzialności. Wodził dłońmi po moim ciele, wzdłuż bioder, podczas gdy jego usta wędrowały od mojego obojczyka do miejsca między moimi piersiami, aż dotarły do jednej z piersi i odnalazły twardy sutek. Ściągałam mu spodnie, gdy poczułam żar wkradającej się we mnie energii życiowej. Przez kilka chwil udało mi się nie myśleć o ewentualnych konsekwencjach. Po prostu go pragnęłam. Pragnęłam poczuć to, co czułam kilka miesięcy wcześniej, gdy był we mnie i czułam, że stanowiliśmy doskonałą jedność. Energia życiowa była afrodyzjakiem zwielokrotniającym pożądanie, jakie czuło moje fizyczne ciało. Może był to jakiś odruch z czasów randkowania, ale raz jeszcze to ja musiałam położyć temu kres. Odsunęłam się od niego, choć nadal się stykaliśmy. - Dobra - powiedziałam, z walącym sercem. - Za chwilę zapędzimy się za daleko. W oczach Setha widziałam pożądanie. Pożądanie, miłość i tę samą palącą chęć osiągnięcia ostatecznego spełnienia. - Już chyba się trochę zapędziliśmy, prawda? - zapytał, z trudem łapiąc oddech. Czułem to. - Owszem - przyznałam. - Troszkę. Ale troszkę to już za dużo. Skrzywił się lekko, nadal wodząc dłonią po mojej nodze. To było bardzo, bardzo niebezpieczne. Niewiele brakowało, byśmy znowu przekroczyli granicę. - Czułem to wcześniej - powiedział. - Kiedy zaczęłaś przejmować część mnie. Takie niejasne odczucie, ale było. Jakoś... jakoś nie wydawało mi się aż tak nieprzyjemne tym razem. Miał rację, a spowodowane to było skazą na jego duszy. Jasne, nie był tak zły, jak wiele osób skazanych na piekło, ale nawet ta jedna zmaza robiła swoje. Czułam to. Kiedyś był nieskazitelny, czysty, lśniący srebrem, energią życiową. Większość tego pozostała... poza tym delikatnym cieniem. Cieniem, który, jak przypuszczałam, narastał wraz z tym, jak Seth odwracał się od ludzi w swoim życiu. A im mroczniejsza była dusza, tym mniej jej zabierałam. - Masz rację. - Nie wdawałam się w szczegóły. - Ale mimo wszystko skutki by były

złe. - Na tyle złe, by nawet raz nie zaryzykować? Stara śpiewka. - A gdzie teksty o rezygnowaniu ze mnie? - Zrobię to, jeśli będę musiał. Byłem gotów to zrobić. Ale to było, zanim tu przyjechałaś... zresztą nadal nie powiedziałaś mi, czemu tu jesteś, czego chcesz. Zrobiłbym to ponownie. Znów byłbym cały, bez granic fizycznych. - Próbowałam zaprotestować, ale uciszył mnie. - Wiem, wiem, że to ryzykowne. I wiem też, zresztą ty też powinnaś, że to, co jest między nami, to coś więcej niż tylko seks. Jednak mimo to, było to jak cierń w boku, niezależnie od tego, iż zdawaliśmy sobie sprawę z faktu, że tak być nie powinno. Nie chcę, by coś takiego się powtórzyło. Zaryzykuję. To w końcu mój wybór. - Ja... nie wiem. Po prostu nie... - No cóż, to już lepsze niż „nie mogę”. - Zachichotał. Przysunął się bliżej, muskając wargami moje usta. - I jeśli odmówisz, to trudno, tak właśnie będzie. Ale może... może ten jeden raz moglibyśmy... może choć raz zgodziłabyś się... Zamknęłam oczy, gdy mnie pocałował, mocniej tym razem, a nasze ciała ponownie się zetknęły. Znowu miał rację. Prawie dałam się przekonać. Zbyt wiele ostatnio przeszłam, tyle emocjonalnych i duchowych wstrząsów. Bycie z nim było najnaturalniejszą rzeczą pod słońcem... ale nadal słyszałam w głowie ostrzegawcze syreny. Gdybym skróciła jego życie, zbliżyłoby go to do piekła. - Nie - powiedziałam w końcu. Coraz trudniej było się oprzeć. - Nadal nie mogę. Jeszcze nie. Nie mówię, że nigdy... Tylko... Jestem taka zdezorientowana. Przepraszam. Wyglądał na zawiedzionego, ale na szczęście nie nalegał. Gdyby spróbował, raczej nie byłabym w stanie się oprzeć. - Ale zostaniesz? Zostaniesz chociaż na dzisiejszą noc? Pokiwałam głową. - Mogę zostać trzy dni. - Trzy dni. Doskonale. Z tym sobie poradzę. Trzy dni na przemyślenie wszystkiego. Jeśli możemy być razem, to będziemy. Jeśli nie, to będę sam, dopóki nie spotkam innej Georginy. - Po jego głosie poznałam, że raczej w to wątpi. - A na razie to mi wystarczy. Leżeliśmy przytuleni do siebie, nadzy, jakimś cudem powstrzymując się przed posunięciem się za daleko. Oczywiście była to umiejętność, którą nabyliśmy, gdy się spotykaliśmy, przyszła nam zatem bez wysiłku, choć niechętnie. Do późna siedzieliśmy i rozmawialiśmy, jakbyśmy się nie widzieli całymi latami i mieli tak wiele do nadrobienia. Co, tak naprawdę, wcale nie odbiegało zbyt daleko od prawdy. Trzy dni. Dane nam były trzy dni i przez ten czas mogłam udawać, że znowu był mój,

jak kiedyś. Mogłam sprawić, by tak już zostało. Powiedziałam mu, by się nad tym zastanowił. Jedyny problem z tym wszystkim polegał na tym, że jednak nie było jak dawniej. Przypominał mi się tamten sen, sen, który mógł być kłamstwem. Seth był tym mężczyzną we śnie, tym, z którym mogłabym być, gdyby to, co pokazali mi Oneroi, było prawdą. Ale czy Seth leżący w moich ramionach był tamtym mężczyzną? Ten, o którym śniłam, był nieskończenie dobry, czuły, w nim się zakochałam. Prawdziwy Seth się zmienił, stopniowo, przyznaję... ale ta zmiana była widoczna. Nie powinnam go oceniać, biorąc pod uwagę fakt, iż spora część owej przemiany była rezultatem mojej obecności w jego życiu. Jednak, raz jeszcze, samolubna część mnie argumentowała, że powinien był się oprzeć. Zakochałam się w nim ze względu na jego dobry charakter, było to coś, co zawsze pociągało mnie w mężczyznach. Ot, taki przejaw ironii losu i zapewne hipokryzji u sługi piekła. Nadal kochałam Setha, nadal czułam tę więź między nami, ale teraz coś mi nie pasowało. Ta zgorzkniałość, ta jego chęć łatwej, samolubnej ucieczki od wszystkiego, nie tego się po nim spodziewałam. Od niego oczekiwałam czegoś więcej. Nie chciałam go stracić. Pragnęłam tych ostatnich kilku dni z nim. Pragnęłam wieczności z nim, lecz gdybym została, utrwalałabym tylko tę jego postawę, której nienawidziłam. Sprawiałabym, iż ten mrok w nim by narastał. Nie chciałam doprowadzić do czegoś takiego. Choć go kochałam i pragnęłam kurczowo trzymać się każdej chwili z nim spędzonej, zdawałam sobie sprawę, że pozostawanie z Sethem, który mnie tak bardzo rozczarował, byłoby błędem. Seth powiedział, że wolałby być sam niż z niewłaściwą kobietą. Ja raczej wolałabym być daleko od niego, niż patrzeć na niego w tym stanie. Chciałam, by przynajmniej w mojej pamięci pozostał nieskalany. Tak więc, choć łamało mi to serce, wyplątałam się z jego objęć. Spał głęboko, nawet się nie poruszył. Raz jeszcze moja hipokryzja stała się dla mnie oczywista. Tyle razy próbowałam go namówić na choćby jednego drinka, a teraz miałam do niego żal o to, że używał alkoholu, by stłumić ból. Jakie to głupie, pomyślałam, że skaza na jego duszy sprawia, iż łatwiej by było nam być razem... a jednocześnie czyni to, dla mnie, niemożliwym. Zmieniłam ubranie w dżinsy i koszulkę na ramiączkach. Znalazłam hotelową papeterię, na której napisałam: Seth, przykro mi - ale muszę odejść. Powiedziałam Ci, że przemyślę wszystko, ale się myliłam. Za bardzo Cię kocham, by zostać. Zawiłe, prawda? Taki sobie sposób na wyjaśnienie tych wszystkich uczuć, ale jednak

miałam wrażenie, że to zrozumie. Znał mnie. Zostawiłam kartkę na stoliku przy łóżku, a potem przyglądałam mu się przez chwilę, podziwiając mężczyznę, którego kiedyś kochałam i którego zawsze będę kochała. W końcu, ze łzami w oczach, odwróciłam się i wyszłam z pokoju, by złapać taksówkę na lotnisko.

Rozdział 23 Gdzie cię licho poniosło? - zapytał Roman. Dopiero następnego dnia rano udało mi się wylądować w Seattle. Okazuje się, że teleportacja trwa znacznie krócej niż zdobycie biletu lotniczego z Meksyku na PółnocnoZachodnie Wybrzeże. - Na drugi koniec świata i z powrotem - odpowiedziałam, opadając na sofę. Obie kotki natychmiast do mnie podeszły. Przyjęłam to ze szczególnym zadowoleniem, ponieważ ostatnimi czasy przymilały się tylko do Romana. - Dakota Południowa? Skrzywiłam się tylko i zakryłam oczy ramieniem. Moja wycieczka do Setha zajęła jedynie dwadzieścia cztery godziny, ale wiele dane mi było przeżyć w tym czasie. - Odnalazłam Setha. - Och. - Entuzjazm, z jakim mnie powitał, przygasł nieco. - Rozumiem, że jego zniknięcie nie było warte zamieszczania ogłoszeń na kartonach z mlekiem, jak opisywała to Maddie? - Nie jestem pewna. Musiałam poruszyć piekło, aby go znaleźć. Dosłownie. - No i co teraz? Czy biegniecie już razem, trzymając się za ręce w stronę zachodzącego słońca? Skoro Seth jest wolny? Wzdrygnęłam się na wspomnienie zachodu słońca. Jeszcze wczoraj leżałam wtulona w Setha na plaży i razem obserwowaliśmy zachód słońca nad oceanem. - Niezupełnie. Odeszłam. - Co to właściwie oznacza? Podjęłam próbę wyjaśnienia tego, co ostatnio zaszło między mną a Sethem, ale niezbyt udaną. Nie miałam dotąd zbyt wiele czasu na rozmyślanie, a i mój mózg nie był jeszcze gotowy, aby zanurkować w analizę ostatnich wydarzeń. Ubranie we właściwe słowa tego, co zaszło, wyczerpało mnie kompletnie. - I to wszystko? Nigdy więcej się z nim nie spotkasz? - W jego głosie dało się słyszeć sporą dozę sceptycyzmu. - Powiedział, że nie wraca do Seattle, a ja nie zostałam w Meksyku, więc wygląda na to, że nie. - Wiesz, jakoś trudno mi w to uwierzyć. Zostanie w tym hotelu? Przecież nawet on nie może sobie pozwolić na taki wydatek.

- Wspomniał przy kolacji, że zamierza coś wynająć. Jeszcze nie zdecydował, gdzie zamieszka. Między nami zapadła cisza. Jedyne słyszalne dźwięki pochodziły z ulicy na zewnątrz oraz od Aubrey, która mruczała mi wprost do ucha. W końcu Roman zapytał: - Jak się czujesz? Zerknęłam na niego ze zdumieniem. - Co masz na myśli? - Dokładnie to, co powiedziałem. Nie wyobrażam sobie, aby było ci łatwo. Właściwie nie miałaś nawet czasu, aby odpocząć po całej tej historii z Oneroi. Nie wiedzieć czemu, te słowa zaskoczyły mnie jeszcze bardziej. Niemal bez przerwy przydarzały mi się różne trudne sytuacje, mniejsze i większe życiowe katastrofy, ale na palcach jednej ręki mogłabym zliczyć osoby, które kiedykolwiek zainteresowały się, jak sobie radzę w tym wszystkim. Być może dołujące historie przydarzały mi się zbyt często, aby dało się za tym nadążyć. Niemniej dziwne wydało mi się, że socjopata okazuje współczucie, podczas gdy Seth ulega Ciemnej Stronie Mocy. Nie miałam nawet cienia dowodu na to, że nie kieruje nim rzeczywiście współczucie, więc tylko uśmiechnęłam się z wdzięcznością. Wyliżę się. Dzięki. Coś w mojej odpowiedzi musiało poruszyć w nim ukrytą dotąd nutę albo podsunąć jakiś pomysł, bo twarz Romana rozpromieniła się. Zdążyłam już zapomnieć, jak bardzo do twarzy było mu z uśmiechem. Przesiedzieliśmy ten wieczór razem, nie poruszając więcej żadnych istotnych kwestii. Nie zaczęłam jeszcze lizać moich najświeższych ran i nie czułam się na siłach, aby do nich wracać. Delektowałam się zwyczajnością tego wieczoru. Jednego z nielicznych w moim obecnym życiu, którego nie wypełniły dramatyczne wydarzenia ani dylematy. Nawet zaczęłam się zastanawiać, czy tak właśnie miało wyglądać teraz moje życie i czy Roman zamierzał odgrywać w nim jakąkolwiek rolę. Kilka następnych dni nie upłynęło jednak łatwo. Przystosowywanie się do życia, w którym tak nagle zabrakło Setha, okazało się trudniejsze, niż przypuszczałam. Nawet kiedy odszedł do Maddie - nie zniknął przecież całkowicie z mojego życia. Nie byliśmy już razem, ale ciągle mogliśmy się widywać, rozmawiać. Ciągle istniał w moim życiu i oboje o tym wiedzieliśmy. Teraz, kiedy wiedziałam, że Seth nie wróci do Seattle, w moim sercu zapanowała przeraźliwa pustka. Powrót do pracy i codziennej rutyny niewiele zmieniły w moim samopoczuciu. Wróciłam do pracy w księgarni, która ucierpiała nieco z uwagi na ostatnie wydarzenia. Bezsprzecznie Maddie potrzebowała urlopu, aby ogarnąć swój ból po nagłym rozstaniu. Od Douga zasięgnęłam informacji o jej samopoczuciu. Zaproponowałam, że w razie potrzeby odwiedzę ją, mimo świadomości, że jej opłakiwanie rozstania z Sethem byłoby dla mnie zbyt

trudne do zniesienia. Może jednak właśnie tak należało zrobić, sama przecież opłakiwałam w sercu rozstanie z nim. - Ona po prostu chce być sama - powiedział Doug, opierając się o drzwi mojego gabinetu. Nie było w nim śladu niefrasobliwości, nawet nie żartował, jak to było w jego zwyczaju. - Ciągle jest przybita, ale to twardy zawodnik. Dam ci znać, jak tylko dojdzie do siebie na tyle, aby przyjmować gości. - Dobrze. - Czułam, jak serce mi się kraje. - Informuj mnie. Zbliżała się pora zamknięcia księgarni. Poszłam pomóc kolegom. Kilka osób zbierało się już do wyjścia. Wśród nich była Gabrielle. Wychodziła z Codym. - Co się dzieje? - szepnęłam cicho do niego, kiedy Gabrielle poszła po swoją torebkę. Cody nawet nie był ubrany na czarno. - Chodzimy ze sobą. Zaczęliśmy się spotykać, kiedy byłaś... kiedy byłaś zajęta. - Cody wydawał się niemal przepraszać za własne szczęście. - Fantastycznie! - ucieszyłam się. Ewidentnie miłość potrafiła przetrwać przeciwności losu. Gdzieś w końcu. - Co ją przekonało? Koncert? - Może trochę. Myślę, że to uchyliło furtkę. Kręci ją, że spotykam się z nią tylko w nocy. I że mogę jej pokazać prawdziwego wampira. - Co? Jakim cudem udało ci się przekonać ją, że Peter jest wampirem? - Przeciętnemu człowiekowi byłoby niezwykle trudno uwierzyć, że Peter może być wampirem, chyba jeszcze trudniej niż w to, że Cody nim jest. Oczywiście, że nie. - Jego rozanielona twarz stężała na chwilę. - Powiedziałem jej o Miltonie. Znasz tego wampira od Eugene'a? Od tygodnia jest w mieście. Utrzymuje, że to towarzyska wizyta. Jak było mi wiadomo, wampiry od zawsze przywiązywały szczególną wagę do tego, by obcy nie wkraczał na ich terytorium. Nawet tak stosunkowo niegroźne jak Peter i Cody, którzy z rzadka wychodzili na łowy, a i wtedy nie uśmiercali swoich ofiar. - Na razie nie sprawiał żadnych kłopotów, ale jakoś nie kupuję tej historyjki o wakacjach. To jest tak samo podejrzane jak wizyta Simone. - Ale jej już tu nie ma, prawda? - Krążyły o tym plotki, które zdawał się potwierdzać fakt, że nie natknęłam się jeszcze na żadną wpadkę z moim „sobowtórem” w roli głównej. Nie spotkałam jej też od tamtego czasu, więc powinnam w nie wierzyć. Nie dowiedziałam się też, jakie pobudki nią kierowały. - O ile się orientuję, to tak. W każdym razie Milton naprawdę wygląda na wampira. Widziałaś go? Taki współczesny Nosferatu. Kiedy poszedłem go szpiegować, zabrałem ze

sobą Gabrielle. Byliśmy na dyskotece i bardzo jej się to spodobało. Ona uważa, że mam talent do znajdowania wampirów, to znaczy ludzi, którzy udają wampiry. - No ba! To jest po części pokrętne, zabawne i urocze. Trochę niebezpieczne, nie uważasz? Cody wyszczerzył kły w uśmiechu. - Co ona wie o twoich zębach? Przecież nie możesz ich ukrywać bez końca. A przynajmniej nie na bliższym stopniu znajomości? - Powiedziałem, że zrobiłem je u ortodonty, w ramach korekty zgryzu. - Wyglądał na szczególnie zadowolonego ze swojego pomysłu. - Gabrielle uważa, że są niezwykle seksowne. Kwitnący romans Cody'ego poprawił mój nastrój. Zamknęłam księgarnię i wyszłam na ulicę. Ogarnął mnie chłód wczesnozimowego wieczoru. Nawet to nie popsuło mi humoru. Czyste, chłodne powietrze zadziałało na mnie odświeżająco i po raz pierwszy od dawna poczułam, że żałuję wyprowadzenia się z Queen Anne. Nie miałam najmniejszej ochoty wsiadać do plastikowo-metalowej puszki samochodu. O wiele przyjemniej byłoby wrócić do domu spacerem. Wsiadłam jednak do auta, włączyłam silnik i odruchowo sprawdziłam pocztę na komórce, zanim wyjechałam z parkingu. Bardzo często wyciszałam dzwonek w telefonie podczas pracy i tym razem również miałam trzy nowe wiadomości. Pierwszą nagrano kilka godzin temu. To był Erik. Jak zawsze mówił swoim dystyngowanym tonem, jednak tym razem wyczuwałam pewien pośpiech w jego głosie. Powiedział, że zastanawiał się ostatnio nad kwestiami związanymi z moim cyrografem i doszedł do ciekawych wniosków. Informował mnie też, że pilnie potrzebuje ze mną o tym pomówić. Następną, jakąś godzinę temu, nagrał Roman. Doskonale znał mój rozkład dnia i dzwonił, żeby ustalić, jakiego rodzaju jedzenie na wynos ma dla mnie zamówić w charakterze kolacji. Dodał, że jeśli zadzwonię do niego, wychodząc z pracy, to zamówi jedzenie na tyle wcześnie, aby czekało na mnie gorące, kiedy wrócę. Odsłuchując tę wiadomość, czułam, jak usta rozciągają mi się w mimowolnym uśmiechu. Uśmiech zamarł mi jednak na ustach, kiedy usłyszałam ostatnią nagraną wiadomość. Pochodziła sprzed pięciu minut i została nagrana przez Erika. - Georgino... I tylko tyle. Tylko moje imię. Po tym następowały jakieś zakłócenia, zupełnie jakby telefon został upuszczony, i sygnał końca wiadomości. Wlepiłam wzrok w komórkę, jakbym po raz pierwszy widziała ją na oczy. Erik nigdy, przenigdy nie zwracał się do mnie po imieniu. Pędziłam do sklepu Erika, usiłując się z nim połączyć. Co prawda było już zdecydowanie za późno, aby sklep był jeszcze otwarty, ale właśnie ze sklepowego numeru

dzwonił do mnie po raz ostatni Erik. Nikt nie odbierał. Spróbowałam dodzwonić się do jego mieszkania, ale tutaj też odpowiedziała mi cisza. Mój niepokój wzrastał i w miarę jak zbliżałam się do jego sklepu, dociskałam mocniej pedał gazu. O tej porze nie było już korków, więc mknęłam coraz szybciej ulicami miasta. Jednak z mojej perspektywy albo ulice się wydłużały, albo też sklep Erika mieścił się co najmniej sto kilometrów od księgarni. Po kwadransie jazdy udało mi się wreszcie dotrzeć na miejsce. Każdego innego dnia uznałabym to za niezwykle dobry wynik, ale w tej chwili czułam, że jestem co najmniej o kwadrans za późno. W sklepie Erika światła były nadal włączone, mimo że w całym pasażu handlowym było już ciemno. Zatrzymałam auto tuż przed jego oknem wystawowym, na miejscu dla inwalidy, i uwolniwszy się z pasów bezpieczeństwa, wysiadłam z samochodu. To, co zastałam w pasażu, sprawiło, że stanęłam jak wryta. Szklane drzwi i okno wystawowe były wybite. Potłuczone szkło przykrywało chodnik milionem błyszczących kawałków. Nawet gdyby drzwi były zamknięte na zasuwkę od wewnątrz, z łatwością mogłabym wsunąć rękę do środka i je otworzyć. Ostrożnie pchnęłam drzwi i weszłam do środka. Pozornie nic się tu nie zmieniło. Niewielkie ozdobne fontanny nadal wesoło tryskały wodą, delikatna muzyka sączyła się z głośników. Tym bardziej szokujące wrażenie zrobiły na mnie rozbite szyby wystawowych kaset, powywracane regały i połamane półki. Porozbijane płaskorzeźby i amulety leżały na podłodze wśród szkła i opróżnionych kaset, w których Erik przechowywał cenniejsze precjoza. - Erik?! - zawołałam, przedzierając się przez ten chaos. Nikt nie odpowiedział. Minęłam księgę rejestrową sklepu i ladę, z której smętnie zwisała wyrwana szuflada kasowa. Nie traciłam czasu na zaglądanie do środka, przeczuwałam, że została tak samo dokładnie opróżniona jak kasetki. Skierowałam się do pokoiku na tyłach sklepu, gdy dobiegł mnie ledwie słyszalny dźwięk. Odwróciłam się szybko i przeczesując wzrokiem ten chaos, dojrzałam wystającą spod lady dłoń. Tam też znalazłam Erika. Leżał rozciągnięty na podłodze, niezwykle blady, nawet mimo jego ciemnej skóry. Drugą dłonią przykrywał wielką, ciemną od krwi plamę na brzuchu. Oczy miał przymglone, niemal szkliste i w pierwszej chwili pomyślałam, że nie żyje. Jednak po chwili jego szeroko otwarte powieki drgnęły, spojrzał na mnie. - Panno Kincaid... Natychmiast wybrałam 911, usiłując jednocześnie zerwać z siebie płaszcz. Wykrzyczałam, gdzie mają przysłać karetkę i przycisnęłam lekki materiał mojego trencza do rany. To był daremny wysiłek. Zamiast zatamować krwawienie, płaszcz zaczął

szybko nasiąkać krwią. - Nic nie mów - powiedziałam, gdy tylko zauważyłam, że jego usta poruszają się. Wargi już mu zsiniały. - Ktoś tu zaraz będzie, wyjdziesz z tego. Chciałam zadać mu setki pytań, dowiedzieć się, co się stało, kto to zrobił, ale czułam, że w tamtej chwili to wszystko nie miało znaczenia. Liczyło się dla mnie jedynie uratowanie jego życia, podtrzymanie do chwili przyjazdu lekarzy. W sumie stan sklepu wskazywał, co się wydarzyło. Ewidentnie dokonano napadu rabunkowego. Prawdopodobnie Erik nie zdążył jeszcze wyjść do domu. Na ścianie za ladą widniały dwie dziury po kulach. Kolejny pocisk zapewne utkwił w jego brzuchu. - Panno Kincaid... - cicho wychrypiał. - Ciii... Później pogadamy, jak już lekarz się tobą zajmie, zachowaj siły. - Nie będzie później. - Westchnął cicho i, jestem tego pewna, spróbował się uśmiechnąć. - Nie... dla... mnie... - Będą za pięć minut, nie gadaj. - Bez znaczenia, za bardzo osłabłem, za dużo krwi... - Nie. - Desperacko zaprzeczałam faktom. - Nie! Błagałam histerycznie, wiedząc, że Erik ma rację. Stracił mnóstwo krwi. Żył jeszcze tylko dlatego, że rana należała do tych paskudnych, zabijających ofiarę bardzo powoli. Nawet gdyby karetka dojechała w tej chwili, byłoby za późno, aby go uratować. Erik był bardzo stary, ostatnio z ledwością wygrzebał się ze zwykłego przeziębienia. Wiedziałam to wszystko, ale nie potrafiłam tak spokojnie poddać się rozsądkowi. - Wyjdziesz z tego, posłuchaj... - Nie, to ty posłuchaj - mówił łagodnie, lecz było w jego głosie coś, co natychmiast zamknęło mi usta. Zacisnął dłoń na moim ramieniu. - Nie chodzi o... twój cyrograf. Zbaraniałam. W myślach, napiętych do ostatniej struny błagałam o jego życie i dopiero po paru sekundach dotarło do mnie, o czym Erik mówi. - Daj spokój cyrografom, później będziemy się tym martwić. Poczułam, że jego dłoń zacisnęła się mocniej. - Musi być jeszcze jeden. Dwa cyrografy. - Nic nie musi... co? Nie, to nie działa w ten sposób. Jestem tego pewna: jeden kontrakt na jedną duszę. Sama taki podpisałam. Proszę, nic już nie mów, to cię osłabia. - Znajdź to. - Zakaszlał. Na jego sinych ustach pojawiła się krew. - Znajdź... to. - Znajdę, znajdę. - Zgodziłabym się na najbardziej bezsensowną rzecz, o jaką by poprosił i szczerze mówiąc, nie wydawało mi się, aby mogło istnieć coś bardziej

niedorzecznego. Moje słowa uspokoiły go nieco i poczułam, jak nieznacznie się odprężył. Bezsprzecznie musiał bardzo cierpieć, umierał z bólu. Odwróciłam głowę w stronę wejścia, spodziewając się lada chwila syren karetki pogotowia. - Zaraz tu będą, obiecuję. - Już za późno... Możesz jedynie zatrzymać ból. Musiałam się pochylić bardziej, aby usłyszeć jego słowa. Zanim dotarła do mnie ich treść, minęło kilka chwil. - Próbuję. - Przycisnęłam płaszcz nieco mocniej do rany, co tylko spowodowało większy upływ krwi. - Pocałunek. Jeden pocałunek... - Ja... - Zdumiona otworzyłam szeroko oczy. - Nie, nie mogę, to cię zabije... - Już wypowiadając te słowa, czułam, jak idiotycznie brzmią w tej sytuacji. Paskudna rana postrzałowa potrzebowała jeszcze tylko kilku bolesnych chwil, aby odebrać mu życie. Nic nie mogło go ocalić. Jeden pocałunek. Pragnął, abym przyspieszyła jego śmierć. Tak jak zrobiłam to dla Luca. Po tamtym nigdy więcej nie świadczyłam posługi anioła śmierci i nigdy więcej nie chciałem tego robić. Może i był to akt łaski, ale wiedziałam, że po tym będę się czuć jak morderca. Wiedziałam też, że tylko to mogło mu w to chwili pomóc. Skrócić cierpienie. Pokręciłam głową. - Nie. - Nyx pokazała mi... jak umrę. Pokazała mi, że ty odbierzesz mi życie. - Zakaszlał ponownie, niezdolny mówić dalej. Jego ostatnie chwile malowały ból na jego twarzy i błaganie w oczach, abym je ukróciła. Nyx? Nyx pokazała mu jego śmierć? Sięgnęłam pamięcią do czasów, kiedy go poznałam. To było tuż po tym, jak Nyx złożyła mu wizytę i pokazała wizję. Stronił ode mnie wówczas, ale wkrótce otrząsnął się i nawet wyśmiewał tę wizję, jakby była po prostu złym snem. Teraz zrozumiałam jego ówczesne zachowanie. Widział swoją śmierć. Widział, i jak go zabijam. Musiał żywić wobec mnie uzasadnione obawy. Nadal uważałam, że Nyx okłamała mnie, pokazując Setha jako mężczyznę mojego życia, ale pozostałe rzeczy, które pokazała, okazały się prawdą. Było mi przeznaczone odebrać życie Erikowi, tyle że nie w akcie przemocy, lecz łaski. Tak to już było z jej wizjami. Nie okazywały się takimi, jakie się wydawały. Tak więc po raz drugi przywdziałam szaty anioła miłosierdzia.... anioła śmierci... czy czegoś tam. Pochyliłam się nad nim bardziej i pocałowałam go w usta, nie zważając na krew. Podobnie jak Luc, Erik miał w sobie już niewiele życia. Bez mojej pomocy pożyłby jeszcze może z pięć minut. Tak jak przypuszczałam, w ostatnim jego tchnieniu była czystość i dobroć, jakie cechowały całe jego życie. Wiedziałam, że będzie za to nagrodzony po śmierci. Uniosłam głowę. Patrzyłam, jak na jego dotąd ściągniętej bólem twarzy pojawia się odprężenie i wieczny spokój. Czasem, gdy pobierałam energię, wraz z nią przemykały do

mnie delikatne cienie uczuć dawcy. Przeniknęły do mnie i tym razem. Erik żywił do mnie uczucie. Nie była to miłość romantyczna, lecz jakby ojcowska. Przyjaźń, sympatia. Pod tym wszystkim ukryte były ostrożność i dystans, których nigdy przede mną nie wyjawił. Kiedy nadjechała karetka pogotowia, byłam całkowicie pogrążona w rozpamiętywaniu tych uczuć, a wyczekiwane przedtem światła i wycie syren docierały do mnie jakby z daleka. Ktoś mnie podniósł i odsunął od Erika. Widziałam, jak jacyś ludzie krzątają się wokół niego, daremnie. Bezwiednie gapiłam się na zamieszanie wywołane przybyciem karetki i policji. Patrzyłam na to wszystko niewidzącym wzrokiem, odpowiadałam na pytania, nie wiedząc, co mówiłam. Policjant o łagodnym spojrzeniu notował moje odpowiedzi i delikatnie do mnie przemawiał, często się powtarzając. Nie wiem, ile czasu to wszystko trwało. Może godzinę. Może więcej. Pamiętam tylko, że zapewniałam go, że mnie nic się nie stało, że ze mną wszystko w porządku, że pojadę do domu i będę u siebie, gdyby mieli jeszcze jakieś pytania. Kiedy w końcu wsiadłam do auta i odjechałam, ciągle jeszcze niezdolna objąć myślami tego, co się wydarzyło, nie skierowałam się do Zachodniego Seattle, lecz do Pioneer Square. Zaparkowałam auto na akurat zwalniającym się miejscu i klucząc pomiędzy imprezowiczami, dotarłam do wejścia Piwnicy. Kilka osób obrzuciło mnie dziwnym spojrzeniem, ale nie zwróciłam na to większej uwagi. Zatrzymałam się dopiero przy stoliku Terome'a. Tego wieczoru był sam. Uważnie przyglądał mi się, jak zbliżałam się do niego. - Georgie - powiedział, kiedy w końcu zatrzymałam się przed nim. - Jaki jest sens w posiadaniu umiejętności zmiany wyglądu, jeśli zamiast jej użyć, chodzisz po ulicach ubabrana krwią? Zerknęłam w dół. Moja koszula była poplamiona. Zignorowałam jego sugestię i znowu spojrzałam na niego. - Erik nie żyje. Nawet nie drgnął. - Jak? - Włamanie. Ktoś go zastrzelił. Jerome pociągnął łyk burbona i zamilkł. - To wszystko? Nie masz nic do powiedzenia? Zerknął na mnie spode łba. - A czego się spodziewałaś? Mam płakać? Założyć wór pokutny i posypać głowę popiołem? Ludzie umierają cały czas, Georgie. To ty nad nimi rozpaczasz, nie ja. Ja nie darzę ich uczuciami. Wiesz o tym dobrze. A już na pewno nie przepadałem za tym. Oczywiście, wiedziałam to wszystko. Kiedy zginął Duane, jeden z pracowników Jerome'a, jego jedyną reakcją była irytacja.

- Wydaje mi się podejrzane, że... - zamilkłam, by znaleźć odpowiednie słowa dla wrażenia, które gdzieś w głębi kołatało do moich myśli przez cały ten czas. - Wydaje mi się podejrzane, że ktoś w ogóle chciałby włamywać się do sklepu z talizmanami. To nie jest dobre miejsce, żeby się obłowić. - Jeśli to jest sklep, to muszą w nim być jakieś pieniądze i zawsze się znajdzie ktoś, kogo one skuszą. Zwłaszcza jeśli sklep leży w odludnym miejscu, a w środku jest tylko starzec. Forsa i błyskotki zniknęły? - Tak - przyznałam. - No to po cholerę marnujesz mój czas? - Szkło. - Szkło? - Szyby zostały wybite od wewnątrz. Odłamki leżały wszędzie na chodniku. Ktokolwiek to był, nie potłukł szyb, aby dostać się do środka. Tak to wyglądało. Jerome westchnął z irytacją. - Tyle w życiu widziałaś i nadal dziwi cię zachowanie ludzi? - To po prostu dziwne, że ktoś taki jak Erik, kto prowadzi interesy z... nie tego świata i kto... - Zawahałam się, gotowa wypalić, że interesował się moim cyrografem, ale zamiast tego dokończyłam - ... i kto dopiero co rozwiązał trudną zagadkę dotyczącą nieśmiertelnych, mógł zostać ofiarą przypadkowego napadu rabunkowego. - Przypadki chodzą po ludziach. - Nie wierzę w przypadki. - No to posłuchaj samej siebie. Twój „wielki międzyświatowy sukces” jest winny. Może i Oneroi nie żyją w naszym świecie, ale chyba nie jesteś tak naiwna, by sądzić, że nie mają tu żadnych powiązań? Zachmurzyłam się. - Co próbujesz mi powiedzieć? - Na przykład to, że władca Oneroi dziwnie spokojnie odszedł, nie robiąc za wiele zamieszania? Wiedział, że nie mógł tknąć ani mnie, ani innych nieśmiertelnych. Ale człowieka? Zwłaszcza takiego, który brał aktywny udział w pokrzyżowaniu jego planów? Jerome wzruszył ramionami. - To oczywista zemsta. Z łatwością mógł to zorganizować. I niczego nie możemy mu udowodnić. I nic nie możemy z tym zrobić. Przyjmij to do wiadomości i pogódź się z tym. Nie zamierzam pomścić twojego przyjaciela, jeśli o to ci chodzi. Nie tego oczekiwałam. W gruncie rzeczy nawet nie wiedziałam, czego mogłam od

niego oczekiwać. Po co tu przyszłam? Bo byłam w szoku. Bo to, co przydarzyło się Erikowi, było zupełnie bez sensu. Bo Jerome zwykle miał odpowiedzi, których potrzebowałam. Tym razem też je miał... tyle że nie byłam pewna, czy mogę w nie wierzyć. Przypomniało mi się stare porzekadło: Po czym poznać, że demon łże? Po tym, że porusza ustami. - Okej. - Kiwnęłam głową. Jerome zmrużył oczy. Chyba nie spodziewał się, że tak szybko się poddam. Zerknęłam w dół i usunęłam plamy z krwi z mojego ubrania. - Idę do domu i... i nie wiem. Nie wiem, co będę robić. Moje skołowanie było prawdziwe i miałam nadzieję, że to wystarczy, aby oczyścić mnie z wszelkich podejrzeń. Na dobrą sprawę o co niby miałby mnie podejrzewać? Nie miałam najmniejszego pojęcia. Dwa cyrografy. Jerome nie próbował mnie nawet zatrzymać. Opuściłam lokal i półświadoma moich poczynań uruchomiłam silnik samochodu. Rzeczywistość dotarła do mnie mniej więcej w chwili, kiedy zostawiłam auto w parkingu podziemnym mojego bloku. Gdy tylko otworzyłam drzwi mieszkania, doleciał mnie ledwie wyczuwalny zapach chińszczyzny. Pachniało wspaniale, mimo że w powietrzu dawało się już wyczuć Ostrawy zapaszek jedzenia, które leżało zbyt długo. Roman leżał wyciągnięty na kanapie, gapiąc się w nic. Telewizor był wyłączony. Nawet koty wydawały się niewygłaskane. - Przepraszam, że nie oddzwoniłam - powiedziałam. - Nie uwierzysz, co... - Mam coś dla ciebie - przerwał mi. - Właściwie dwie rzeczy. Jedynie dziwny ton jego głosu sprawił, że nie opowiedziałam mu od razu wszystkiego, co wydarzyło się dziś wieczorem u Erika. Nawet teraz miałam wrażenie, że wszystko, co tam zaszło, przydarzyło się komuś innemu i że to nie ja trzymałam w ramionach umierającego Erika. Zdecydowanie było to raczej coś, co ogląda się w filmach. Spokojnie usiadłam w fotelu obok. Zrobiło mi się niedobrze na samą myśl, że nie był to jeszcze koniec wieczoru złych wiadomości. - O co chodzi? Roman wręczył mi kartkę papieru. - Znalazłem to wciśnięte pod drzwi, kiedy wróciłem z chińszczyzną. Nie zamierzałem czytać, ale... nie było zapieczętowane ani w kopercie... Bez słowa wzięłam kartkę. Natychmiast rozpoznałam charakter pisma Setha, o ile charakterem pisma można było określić jego gryzmoły. Niewiele osób potrafiłoby je odcyfrować, ale miałam za sobą długą praktykę w odkodowywaniu jego niechlujnego odręcznego pisma. Georgino,

byłem wściekły i czułem się upokorzony, gdy następnego dnia obudziłem się sam w hotelu. Poczułem się zdradzony i opuszczony. Zastanawiałem się, czy to, co między nami było, dla Ciebie było tylko grą? Z czasem jednak zacząłem się zastanawiać nad tym, co powiedziałaś. Im więcej nad tym myślałem, tym więcej porządku zaczęło się pojawiać w chaosie, jakim ostatnio stało się moje życie. Ciągle nie mam pojęcia, jak sobie poradzić z sytuacją, jaką zostawiłem tu, w Seattle. Nie chcę spotkać Maddie. Nie potrafię nawet sobie spojrzeć prosto w oczy po tym, jak się zachowałem. Zrozumiałem jednak, że nadal jest coś, na czym bardzo mi zależy. Otóż chcę, abyś mogła być ze mnie dumna. Może „duma” nie jest najlepszym słowem. Chcę, abyś mogła mnie szanować. Lubić. Kochać. Sam nie wiem. To, co wydarzyło się u Erika, odcisnęło w moim sercu ślad. Taki sam ślad, jaki zostawił we mnie ten czas, który spędziliśmy razem. Mówiłem poważnie. Wolę żyć samotnie, jeśli nie mogę być z Tobą. Ale nawet żyjąc samotnie, nie zniósłbym świadomości, że Cię zawiodłem. Aby odzyskać Twój szacunek, postawiłbym na szali moje życie. Dlatego stawię czoła własnym demonom. Pomimo tego, jak bardzo chciałbym uciec stąd, gdzie pieprz rośnie, wróciłem. Moje zniknięcie niczego nie naprawi. Może jesteś posłańcem, pośredniczką przeznaczenia. Nie wróciłbym, gdyby nie Ty. Dopiero tutaj okazało się, jak bardzo byłem potrzebny. Terry i Andrea otrzymali wczoraj wyniki badań. Pozostało jej zaledwie parę miesięcy życia. To wygląda jak jakiś okrutny żart. Jeszcze parę tygodni temu Andrea czuła się świetnie. Nie potrafię stawić temu czoła. Zupełnie, jak nie potrafię stawić czoła temu, co zniszczyłem. Ale kocham ich, a oni mnie potrzebują, bardziej niż kiedykolwiek. Zdałem sobie sprawę z tego, że w obliczu ich nieszczęścia moje własne życie i pragnienia są zupełnie nieistotne. Kiedy tylko skończę tę książkę, zawieszam pisanie. Ani ta, ani nowa seria nie mają teraz dla mnie żadnego znaczenia. Najważniejsi są teraz oni. Będą mnie potrzebować w nadchodzących miesiącach, a potem pewnie jeszcze bardziej. Nie wiem, kiedy znów się zobaczymy. Zauważyłaś zapewne, że nie mówię „czy”, lecz „kiedy”. Powiedziałem Ci to już w Meksyku: nie ma takiej sity we wszechświecie, której udałoby się nas rozdzielić na dobre. Chcę, abyś była szczęśliwa, gdziekolwiek los Cię zaprowadzi. Mam tylko nadzieję, że pewnego dnia odzyskam Twój szacunek. Chciałbym jeszcze, abyś wiedziała, że pisząc to, nie proszę o nic w zamian. Po prostu chcę mieć pewność, że rozumiesz, co mną kierowało i że wiesz, jak na mnie wpłynęłaś. Seth Spojrzałam na Romana, który przyglądał mi się, gdy czytałam list. Sama nie wiem, co zaskoczyło mnie bardziej: powrót Setha ze względu na mnie czy fatalne wyniki badań Andrei.

Każda z tych wiadomości przytłoczyła mnie w inny sposób. Ale tylko jedna była tragedią epickich rozmiarów. Przełknęłam ślinę. Niepewna, czy aby na pewno wszystko zrozumiałam właściwie, rozpłakałam się. - Nie wiem, czy zniosę to wszystko. Na twarzy Romana współczucie mieszało się z cynizmem. - Zobaczymy. Jest jeszcze to. - Wręczył mi kolorowe pismo. To był jeden z tych plotkarskich brukowców opisujących życie gwiazd, z których często pokpiwaliśmy sobie w księgarni. W świetle wszystkiego co dziś miało miejsce, nie mogłam wyobrazić sobie w jakim celu każe mi zaglądać do czegoś tak trywialnego. Na jednej ze stron przylepiono żółtą karteczkę i od razu otworzyłam w tym miejscu. Na obu stronach znajdowały się uwielbiane przez paparazzi scenki z życia gwiazd. Aktorki bez makijażu na spacerze z dziećmi, gwiazdy popu napotkane w nocnych klubach Las Vegas lub popełniające jakieś niedyskrecje na ulicy. Przebiegłam wzrokiem obie strony, pochmurniejąc coraz bardziej i usiłując odgadnąć co, do diabła, miało być tak istotnego, że musiałam oglądać je właśnie teraz. I wtedy to znalazłam. Małe zdjęcie, wciśnięte pomiędzy duże fotografie fatalnie ubranych aktorów, które dla czytelników były zapewne o wiele bardziej interesujące, zatytułowane: Autor bestsellerów Seth Mortensen korzysta z uroków hotelu Mazatlon. Na zdjęciu Seth i ja całowaliśmy się na plaży.

Rozdział 24 To... to niemożliwe - wyjąkałam. - No nie wiem. Wygląda zupełnie możliwie. - Ale Seth jest pisarzem. Takie pisma w nosie mają życie zwykłych pisarzy. - Może i dla ciebie jest zwyczajnym pisarzem. Nie zdajesz sobie sprawy, jaki jest sławny. Wiesz, jeśli to był kiepski tydzień, to zamieścili wszystko, co wpadło im w ręce. Seks się sprzedaje, a to wygląda całkiem seksownie. Jeszcze raz zerknęłam na zdjęcie. Rzeczywiście wyglądało całkiem seksownie. Zrobiono je, kiedy leżałam na nim. Sarong zsunął się i pokazywał nieprzyzwoicie dużo nagiej skóry. Żołądek podjechał mi do gardła. - Może nikt tego nie zauważy. Już w chwili, gdy wypowiadałam te słowa, wiedziałam, że to jedynie moje pobożne życzenie. Zauważyłam już wcześniej, że akurat to pismo cieszyło się w księgarni dużym zainteresowaniem, głównie z uwagi na niesamowicie idiotyczne artykuły. Ktoś gdzieś w końcu musiał zobaczyć to zdjęcie. Oczywiście tekst zawsze mógł być wyssany z palca, ale zdjęcie? Takie jak to? Na którym dokładnie widać nasze twarze? Pozwoliłam pismu wysunąć się z moich dłoni i opaść na podłogę. - Nie daję rady. Nie mam sił jeszcze i na to. Nie po tym wszystkim, co się stało. Roman zmarszczył brwi. Uzasadnione obawy wyostrzały jego rysy. Na pewno nie był szczęśliwy ani z powrotu Setha do Seattle, ani stopnia intymności między nami na zdjęciu. Widział jednak, że te sensacje nie zrobiły na mnie wrażenia, jakiego się spodziewał i że zanim dotarłam do domu, moje barki przytłaczało już inne brzemię. - Georgino, co jeszcze... Podniosłam dłoń. - Nie. Nie teraz. Jutro. Porozmawiamy jutro. Za dużo. Zbyt wiele się dziś wydarzyło. Znieruchomiałe spojrzenie Erika mignęło mi przed oczami. - To wszystko jest niczym w porównaniu... Zawahał się, lecz po chwili skinął głową. - Okej. Umówmy się zatem na jutrzejszy wieczór. Nie mam na myśli randki. Po prostu... Nie wiem. Zjemy razem obiad. Wtedy o tym porozmawiamy. Nie chcę, żeby cię to zżerało od środka. Naprawdę martwię się o ciebie. Już miałam odruchowo zaprzeczyć. Powiedzieć, że nic mi nie będzie, że nie ma czym się martwić, ale nie zrobiłam tego. Nie wiedziałam, czy nic mi nie będzie ani czy nie zwariuję od tego wszystkiego.

- Chętnie. Możemy się tak umówić - przyznałam szczerze. - O ile do tego czasu nie oszaleję, to opowiem ci wszystko przy obiedzie. - Wstałam niepewnie z fotela. - Ale teraz łóżko. Zatroskany pozwolił mi skryć się w sypialni, co tylko pogorszyło mój nastrój. Głównie dlatego, że jego odczucia względem mojej osoby w tej chwili były na ostatnim miejscu listy moich zmartwień. Na pewno były istotne dla niego i naprawdę doceniałam jego dobre chęci. Jego uczucia oczywiście wiele dla mnie znaczyły. Jego propozycja zwyczajnego posiedzenia ze mną, pooddychania wspólnie w ciszy czy też pogadania o bieżących sprawach była naprawdę urocza. Tyle że w świetle ostatnich wydarzeń nie byłam zdolna ani przemyśleć naszych relacji, ani pozwolić sobie zaplątać się w związek z Romanem. Zwłaszcza że jutro czekał mnie sądny dzień w księgarni. Już wcześniej zdarzało mi się wzbudzać zaciekawione spojrzenia współpracowników, kiedy wchodziłam rano do księgarni. Częściej niż rzadziej, byty spowodowane czymś naprawdę idiotycznym, o czym nie miałam najmniejszego pojęcia, dopóki ktoś życzliwy mnie nie uświadomił. Za to dziś dokładnie wiedziałam, o co wszystkim chodzi. Bez wątpienia feralne pismo od rana krążyło po okolicy. Spojrzenia nie były dociekliwe ani zaprawione drobnomieszczańską pruderią. Wszystkie były oskarżycielskie i pogardliwe. Nie miałam ochoty stawiać im teraz czoła. Nie od razu. Przemknęłam przez księgarnię tak szybko, jak było to tylko możliwe, szukając schronienia w swoim biurze, którego obiecywałam sobie nie opuszczać aż do końca mojej zmiany. Na własnej skórze czułam teraz, jak wielką hipokryzją wykazałam się, krytykując ucieczkę Setha z Seattle. Ja nie miałam tyle samo szczęścia podczas mojej ucieczki. Przy moim biurku siedziała Maddie. Nie widziałam jej od tygodnia, od czasu, kiedy zjawiła się zapłakana w moim mieszkaniu. Pozwoliłam jej wówczas wziąć tyle wolnego, ile potrzebowała, aby dojść do siebie i nie spodziewałam się ujrzeć jej w księgarni w najbliższym czasie. Teraz jej obecność mnie zmroziła. Maddie była znacznie spokojniejsza, niż mogłam się tego spodziewać. Nie. To było coś więcej niż spokój. Twarz Maddie była znieruchomiała. Perfekcyjnie, przerażająco nieruchoma. Jak rzeźba. Kiedy podniosła na mnie wzrok, jej spojrzenie było jak wzrok zmarłego. Zimny, bez krzty emocji. Z obawą przed tym, co miało nastąpić, zamknęłam za sobą drzwi. - Wymyślałam miliony powodów, wiesz? - powiedziała wypranym z emocji tonem. Jednak nigdy, przenigdy nie pomyślałam o tym jednym. To znaczy, oczywiście zastanawiałam się, czy nie chodziło o inną kobietę. Ale nigdy, nawet przez chwilę nie podejrzewałam, że to mogłaś być ty. Niemożliwie dużo czasu zabrało mi zmuszenie się do odezwania.

- Nie. To nie tak. Nie było tak, jak myślisz. To nie był powód, dla którego tak postąpił... - Nie mogłam dokończyć. Nagle utraciłam wiarę w to, co do tej pory sądziłam o tej sytuacji. Czy naprawdę powód, przez który na myśli miałam siebie, nie był prawdziwą przyczyną, dla której Seth porzucił Maddie? Może i nasze spotkanie na plaży nie doprowadziło do ich rozstania, ale to właśnie ja byłam jego katalizatorem. Magazyn leżał na moim biurku, otwarty na stronie potwierdzającej moją winę. Podniosła go i przestudiowała zdjęcie na chłodno. - Czyli tutaj pocieszałaś go po naszym rozstaniu? - Właściwie... cóż, właściwie to tak. To zdjęcie zrobiono tuż po tym. Zabrzmiało to kiepsko i obie o tym wiedziałyśmy. Maddie odrzuciła pisemko na biurko i emocje ponownie zagościły na jej twarzy. - I co? I to ma wszystko wyjaśniać?! - zawołała. - Jedna z moich najlepszych przyjaciółek ucieka z moim narzeczonym w dzień po tym, jak mnie rzucił? - To nie tak - powtórzyłam. - Pojechałam go odnaleźć... żeby zobaczyć, jak się po tym wszystkim czuje. - I jak widzę, poprawiłaś mu samopoczucie? - wybuchła. To było sarkastyczne, ale łzy kręciły się już w jej oczach. - Nie. Nie spodziewałam się, że coś takiego mogło się stać. I w gruncie rzeczy, nic takiego się nie stało. Rzecz w tym... - Wzięłam głęboki oddech. - Kiedyś byliśmy ze sobą. Jeszcze zanim Seth zaczął spotykać się z tobą. Jakoś nikomu o tym nigdy nie powiedzieliśmy, wszystko skończyło się... cóż, tuż przed tym, jak zaczęliście ze sobą chodzić. - A konkretnie dzień wcześniej, ale tego już nie powiedziałam. Moje wyznanie zbiło ją nieco z tropu. Jej oczy otworzyły się szerzej ze zdumienia. - Co? Macie wspólną przeszłość... chodziłaś z moim chłopakiem i nigdy mi o tym nie powiedziałaś? On nigdy mi o tym nie powiedział? - Tak wydawało się łatwiej. - Łatwiej? Łatwiej? - Znowu wskazała na pismo. - Myślisz, że było mi łatwiej zobaczyć was znowu razem w pełnym kolorze? - Nie jesteśmy znowu razem - odparłam szybko. - Nie zerwał z tobą dlatego, że cię oszukiwał... - Znowu musiałam i w duchu przyznać, jak było naprawdę. Seth nie dlatego zerwał zaręczyny z Maddie, bo zdradzał ją ze mną, ale przecież sypialiśmy ze sobą, kiedy był w związku z Maddie. - Byłam tak samo zaskoczona jak ty. Ale też martwiłam się. Powiedziałam ci, pojechałam go odszukać, a nie po to, aby iść z nim do łóżka. Nie spaliśmy ze sobą. Rozmawialiśmy, a potem wyjechałam. To wszystko. Łzy zdążyły już spłynąć na jej

policzki. - Nie ma dla mnie znaczenia, czy ze sobą spaliście, czy nie. Oszukiwaliście mnie cały czas. Cały czas ukrywaliście przede mną prawdę i to jest najgorsze. Ufałam ci. Ufałam wam obojgu. Jak mogliście mi to zrobić? Jakim trzeba być człowiekiem, aby zrobić coś takiego własnej przyjaciółce? Potępionym, pomyślałam, ale nie powiedziałam tego głośno. Już nic nie powiedziałam. Maddie wstała zza biurka, nerwowo usiłując zetrzeć z twarzy łzy, które napływały strumieniami. - Doug mnie kiedyś ostrzegł, wiesz. Powiedział, że czasem, kiedy widzi, jak na siebie patrzycie, to zaczyna się zastanawiać, czy czegoś między wami nie ma. Ale powiedziałam mu, że zwariował. Że wyobraża sobie coś, czego nie ma. Że akurat wy nigdy byście mi czegoś takiego nie zrobili. - Maddie, tak mi przykro... Pospieszyła do drzwi, przeciskając się obok mnie. - Nie tak, jak mnie, że ci zaufałam. Że zaufałam wam obojgu. Odchodzę. W tej chwili. Nie spodziewaj się więcej mnie zobaczyć. Szarpnięciem otworzyła drzwi biura. - Nie wiem, jak możesz z tym żyć. Oboje jesteście siebie warci Drzwi zamknęły się z potężnym hukiem, który długo potem dźwięczał w moich uszach. Zostałam tam, gdzie stałam, z niewidzącym wzrokiem utkwionym w biurko. Nie byłam w stanie ani się poruszyć, ani myśleć, ani jakkolwiek zareagować. „Nie wiem, jak możesz z tym żyć”. Ja też nie miałam pojęcia. - Jak rany, ale ci się popieprzyło. Carter zmaterializował się tuż obok mnie, wypełniając swoją anielską aurą cały pokój. Jak zwykle jego ubiór był denerwująco niefrasobliwy. Może poza kapeluszem. Podszedł nonszalancko do mojego biurka i podniósł z niego pismo. - Bardzo ładnie wyszłaś na zdjęciu. - Zamknij się. Przy Maddie nie dałam po sobie poznać, że cierpiałam. Teraz czułam, jak emocje przejmują nade mną kontrolę. - Po prostu się zamknij! Nie zniosę teraz żadnego z twoich błyskotliwych komentarzy! Nie w obliczu wszystkiego. A już na pewno nie tego... - Z plecami opartymi o zamknięte drzwi biura osunęłam się na podłogę. Wsunęłam dłonie we włosy i przeczesałam je palcami. Kiedy znowu spojrzałam w górę, spodziewałam się ujrzeć jeden z jego półuśmieszków, ale wbrew mojemu doświadczeniu na jego twarzy widniała jedynie śmiertelna powaga. - To nie był sarkazm - odpowiedział. - Strasznie się popieprzyło. Nagle zapragnęłam

zapalić. - Tak. Strasznie. Wiesz, Erik nie żyje. - Wiem. Zamknęłam na chwilę oczy, pozwalając sobie w pełni odczuć żal, jakim przepełniała mnie jego śmierć. W całym zamieszaniu i nagromadzeniu spraw nie miałam nawet chwili, aby poświęcić im odpowiednią uwagę. Ktoś powinien zadbać o odpowiednią oprawę pogrzebu. Czy Erik miał jakichś krewnych? Spośród wszystkich znanych mi osób jedynie Dante mógł coś na ten temat wiedzieć. Jeśli Erik był samotny, chciałam zająć się odpowiednią organizacją pochówku, bez względu na koszty. Tak wiele mu zawdzięczałam. A nawet jeszcze więcej. - To nie był przypadek - powiedziałam cicho. - Nie mógł być. Jerome twierdzi, że to była zemsta władcy Oneroi... Ale ja w to nie wierzę. Ostatnio Erik zaczął przyglądać się sprawie mojego cyrografu. Zanim zmarł, zanim wydał ostatnie tchnienie... - Głos załamał mi się na wspomnienie, że to ja byłam osobą, która odebrała Erikowi ostatni oddech. Powiedział mi, że musiały być dwa cyrografy i że nie z moim jest problem. Nie wiem, co to miało znaczyć. Carter milczał. Patrzył na mnie tak intensywnie, jakby wzrokiem chciał przybić mnie do ściany. - Ale ty wiesz. Prawda? - zapytałam. - Ty zawsze wiedziałeś. I ta Simone... Zachmurzyłam się. - Zanim Jerome ją odesłał, wspomniał coś o tym, że znała Niphona i że „spieprzyli sprawę wtedy, a teraz popieprzyli ją jeszcze bardziej”. Właśnie o to mu chodziło, tak? Carter nadal milczał. Roześmiałam się nieprzyjemnie. - Ale oczywiście nic nie możesz powiedzieć. Nic nie możesz zrobić. Piekło zawsze ma pełne ręce roboty ze sprawami ludzi, a nawet mniej znaczących nieśmiertelnych. Ale wy? Nic. Jakim cudem jesteście siłami dobra na tym świecie? Nawet nie pomagacie mu zaistnieć! Po prostu czekacie z założonymi rękoma, z nadzieją, że samo się pojawi. - Większość dobra w świecie dzieje się bez naszej pomocy - odpowiedział wymijająco. - Ech, dobry Boże. Cóż za piękna riposta. I wiesz co? Nie wierzę już w żadne dobro na tym świecie. Do tej pory... cały czas od momentu, kiedy sprzedałam swoją duszę, czepiałam się tej myśli jak tonący brzytwy, że jest jakieś dobro, przyzwoitość na świecie. Że to jednak istnieje. To dawało mi nadzieję, że nawet jeśli moja sprawa była już przegrana, to gdzieś było coś dobrego, jaśniejącego czystością, co należało zachować. Ale nic takiego nie ma. Gdyby

było, Seth nie poddałby się. Erik nie zostałby zamordowany. Andrea Mortensen nie umierałaby na raka. - Dobro ciągle istnieje, nawet kiedy zdarzają się złe rzeczy. Dokładnie tak, jak zło nadal istnieje, kiedy zdarzają się dobre. - Co dobrego przyniesie śmierć Andrei? Co dobrego może przynieść osierocenie pięciu małych dziewczynek? - szlochałam rozpaczliwie. - Gdybyś... gdyby którykolwiek z was... naprawdę mógł wpływać na losy... nie dopuścilibyście do tego. - Nie mogę zmieniać czyjegoś losu. Nie jestem Bogiem. - Carter mówił tak spokojnie, że miałam ochotę go uderzyć. Czegóż mogłam się po nim spodziewać? Ludzie byli zupełnie obojętni dla Jerome'a i w gruncie rzeczy, kiedy przyjdzie co do czego - anioły i demony niewiele różnią się od siebie. Ukryłam twarz w dłoniach. - Nic nie możesz zmienić. Żadne z nas niczego nie potrafi zmienić. Jesteśmy przypisani do naszych losów, dokładnie tak, jak to pokazuje Nyx. - Ludzie bez przerwy zmieniają swoje losy. Nawet pomniejsi nieśmiertelni to potrafią. Zaczyna się od drobiazgów, ale to się zdarza. Nagle poczułam się bardzo zmęczona. Tak bardzo zmęczona. Nie powinnam była przychodzić dziś do pracy. Nie powinnam była w ogóle wychodzić z łóżka. Nie miałam w sobie już ani krzty energii, ani żeby dalej dyskutować z Carterem, ani wykazywać bezsensowności jego frustrująco bezużytecznej postawy. - Czy Seth może się jeszcze zmienić? - zapytałam w końcu. - Czy dobre intencje mogą zbawić duszę? - Wszystko jest możliwe. To nie jest jakiś slogan - dodał, widząc moją minę. - To prawda. Śmiertelnicy, ale i tacy śmiertelnicy, którzy stali się nieśmiertelni, zwykle w to nie wierzą i dlatego piekło ma tak duże pole do działania na świecie. I nie mówię, że wystarczy w to uwierzyć, aby tak się stało. Nie zawsze też dobre chęci przynoszą dobre rezultaty, ale cuda się zdarzają, Georgino. Musisz się tylko podnieść z błota, w którym ugrzęzłaś i zacząć działać. Musisz podjąć to wyzwanie. Och, zdecydowanie potrzebowałam wrócić do palenia. Po takiej rozmowie po prostu musiałam zapalić. Carter pewnie miał przy sobie paczkę. Obdarzyłam go nędznym uśmiechem, ale na więcej nie było mnie stać. - Łatwo ci mówić. Możesz sprawiać cuda? - Próbuję - odparł. - Próbuję. A ty? Zniknął, zanim zdołałam wyłudzić papierosa. Cholerne anioły. Szansa na dymek zniknęła wraz z nim, ale słowa Cartera pozostały w mojej

głowie. Rozmyślałam o nich wieczorem, kiedy wracałam do domu. Nie poprawiały nastroju, ale w porównaniu z koszmarnym dniem w pracy, odrobinę mniej przygnębiały. Reszta dnia upłynęła raczej spokojnie. Moje polecenia służbowe były wykonywane, jednak twarze współpracowników wyrażały dezaprobatę, a napotkane spojrzenia, potępienie. W zadziwiający sposób przypominało mi to reakcję mieszkańców mojej wsi na wieść, że zdradzałam Kyriakosa. Tyle że tym razem nie miałam już duszy, którą mogłam sprzedać piekłu w zamian za usunięcie mnie i mojej winy z pamięci tych ludzi. Po powrocie do domu znalazłam wiadomość od Romana. Musiał zostać tego wieczoru nieco dłużej w szkole. Ale nadal chciał zabrać mnie na obiecaną kolację, jeśli mogłam na niego zaczekać. Położyłam się na kanapie, postanawiając wykorzystać tę chwilę na odpoczynek. Od tygodnia znajdowałam się pośrodku emocjonalnego bagna i byłam psychicznie wyczerpana. Nie mogłam zasnąć. Obserwowałam więc sufit, osuwając się w ponurą niemoc. Może i lepiej, że nie mogłam zasnąć. Bóg wie, co mogłoby mi się przyśnić. Sen. Westchnęłam. Wizja mężczyzny ze snu nie dawała mi spokoju, wracając raz po raz na powierzchnię mojej podświadomości. Nawet Carter, mimo że nie bezpośrednio - przypomniał mi o tym. Oneroi twierdzili, że to był Seth. Setki razy powtarzałam sobie, że była to jedynie nieprawdopodobna fantazja. Nie mogłam żyć w normalnym związku ze śmiertelnikiem. Seth utracił łaskę zbawienia, a ja go odrzuciłam. Nie było już szans, aby to się ziściło. Wszystko jest możliwe. Erik i Mei twierdzili, że Seth nie miał żadnych szans na odnalezienie mojej duszy w przepastnym świecie marzeń sennych. A jednak mnie odnalazł. Kristin twierdziła, że wszystko w moim cyrografie było na tip-top, nie do podważenia. A jednak Erik przysięgał, że cyrograf był wadliwy i przypłacił to życiem. Tego byłam pewna. Seth przysięgał, że nie ma takiej rzeczy, która mogłaby sprawić, aby powrócił do Seattle. Ale wrócił, przeze mnie. Każdy, kto pracował dla piekła, twierdził, że pociemniała dusza niemal nigdy nie zdobywa odkupienia, ale Seth podjął walkę o moją dobrą opinię. Poświęcał to, co kochał najbardziej - pisarstwo - aby pomóc tym, których kocha. Czyż nie było to dość? Czy to mogło przywrócić mu szansę zbawienia? Wszystko jest możliwe. Usiadłam na kanapie i odszukałam wzrokiem miejsce, w którym spały Aubrey i Godiva. Godiva trafiła do mnie tuż po tym, kiedy zobaczyłam ją we śnie. Jednak sen, który mnie dręczył, nadal był nierealny.

„Cuda się zdarzają, Georgino. Musisz się tylko podnieść z błota, w którym ugrzęzłaś i zacząć działać. Musisz podjąć to wyzwanie”. Czy ja podejmowałam wyzwanie? Czy w ogóle mogłam je podjąć? Jaki cud mógł kryć się w bagnie desperacji, cierpienia, złamanych serc, śmierci i zdrady? Nie umiałam niczego dojrzeć przez to wszystko. Nie wiedziałam, jak to zrobić. Carter powiedział, że każda zmiana zaczyna się od drobiazgów. Rzeczy małych. Drobnych gestów. Wystarczyło rozejrzeć się za czymś, co mogłam zrobić, czymkolwiek. Podjąć wyzwanie. Ponownie skupiłam się na śpiącej Godivie. Mężczyzna ze snu. Może to był Seth. Może nie. Może mogłam sprawić, aby to był on. Jego miłość była tak wielka, że uratowała mnie z pułapki Oneroi, a potem uratowała jego. Teraz zaczynałam rozumieć, co nie dawało mi spokoju. Seth dokonał tak wiele - jak mogłam nie zrobić przynajmniej tyle samo? Całe życie uciekałam przed dokonywaniem trudnych wyborów. Zawsze znajdowałam jakieś kompromisy, które miały mnie uchronić przed złymi wyborami, ale w rezultacie kończyłam niewiele lepiej. Zwykle nawet gorzej. Kochałam Setha nie mniej, niż on kochał mnie, ale to ja zawsze wycofywałam się w obawie, że mogłabym kogoś skrzywdzić. Seth powiedział mi, że nie było takiej siły we wszechświecie, której udałoby się nas rozdzielić. Miał rację. Ale tym razem to ja postanowiłam zadbać, abyśmy znowu byli razem. Nie mogłam tak po prostu go opuścić. Szłam już w stronę drzwi, z płaszczem i torebką w dłoni, gdy wrócił Roman. Przyniósł kwiaty. Spojrzał na mnie tylko raz i cicho się roześmiał. W tym śmiechu zgromadziły się cała gorycz, żałość i rezygnacja świata. Bukiet opadł wraz z dłońmi. - Idziesz do Setha. - Skąd wiesz? - Bo... bo lśnisz. Bo wyglądasz, jakbyś poznała wszystkie odpowiedzi świata. - Nic o tym nie wiem - odpowiedziałam. - Ale odnalazłam jedną ważną odpowiedź. Dla mnie zaryzykował wszystko. Nasze dusze odnalazły się w tłumie śniących całego świata... - urwałam, czując się okropnie. Decyzja o powrocie do Setha płonęła we mnie jasnym blaskiem, ale na twarzy Romana wywołała cień. Wyglądało, że nie ma takiej rzeczy, której uczynienie nie raniłoby czyichś uczuć. - Źle zrobiłam, porzucając go. Zwłaszcza teraz. - W takim razie musisz do niego wrócić. - Roman... Pokręcił tylko głową. - Idź. Poszłam. Bardzo dawno nie byłam już u Setha, a przynajmniej nie cieleśnie.

Gdy zbliżałam się do drzwi, powróciła do mnie fala wspomnień. Głównie z pierwszej nocy, kiedy zostałam u niego na noc i opiekował się mną... Wieczór nie był jeszcze późny, ale gdy otworzył drzwi, wyglądał na nieprzytomnego i wymiętego, zupełnie jakbym wyrwała go ze snu. Mógł też być zbyt pochłonięty pisaniem, aby się tego dnia uczesać. Czasami zdarzało się, że światy równoległe nie opuszczały jego głowy. Z jego miny również można było wywnioskować, że właśnie utkwił w jednym z nich, czy raczej jeden ze światów utknął w jego głowie. Nie sądzę, aby mógł przypuszczać, że tak niewiele czasu upłynie, zanim się znów zobaczymy. Zastanawiałam się, czy mogłam jeszcze „lśnić”, jak określił to Roman, ponieważ Seth obserwował mnie z czymś więcej niż tylko zaskoczeniem. W jego oczach były zdumienie i bojaźń. W rzeczywistości przejechałam jedynie pół miasta, wiedziona impulsywną decyzją powrotu, ale czułam, jakbyśmy pokonali czas i przestrzeń, aby znowu być razem. - Georgina - wyszeptał. - Co ty tu... Nie pozwoliłam mu dokończyć. Padłam w jego ramiona i zaczęłam go całować. I tym razem nie przestałam.

Rozdział 25 Nie przestałam go całować, nawet kiedy poczułam jego energię życiową przepływającą do mnie. Wciągnął mnie do swojego mieszkania, na oślep szukając stopą drzwi, aby je zamknąć. Trzymał mnie mocno. Potykając się i wpadając na meble, przebrnęliśmy przez salon do sypialni, nawet na chwilę nie przerywając pocałunku. Opadliśmy na łóżko. Nawzajem zdzieraliśmy z siebie ubrania, szybko, zupełnie jakby nasze spotkanie w Meksyku stanowiło grę wstępną. Moje dłonie gładziły jego szczupłą klatkę piersiową, upajałam się zapachem jego skóry. Upajałam się aż do nieprzytomności słodyczą i wspaniałością jego duszy, otaczającej moje ciało. Czy mogło mi się wydawać, że była nieco czystsza, niż kiedy Seth był w Meksyku? Czy podjęcie decyzji o powrocie i stawieniu czoła swoim demonom i lękom mogło rozjaśnić odrobinę mrok duszy? Nie byłam tego pewna, ale nawet jeśli jego dusza nie była bez skazy, jego energia była zdumiewająca. - Dlaczego? - zapytał w końcu. Wraz z jego energią płynęły do mnie jego myśli i uczucia i zastanawiałam się, kiedy ciekawość uciszy na chwilę pożądanie. Jego dłonie nieprzerwanie pieściły moje ciało, jedną wsunął mi pomiędzy uda. - Dlaczego teraz? Wygięłam ciało w łuk, przysuwając do niego biodra. Jęknęłam miękko, czując, jak jego palce wsunęły się we mnie. Jego usta zmiażdżyły moje, zabijając we mnie na chwilę chęć mówienia. - Bo jestem zmęczona walką z tym, co do ciebie czuję. Miałeś rację. Zawsze będziemy do siebie wracać... - przerwałam, kiedy przesunął usta niżej, do moich piersi i jego język zaczął drażnić mój sutek. - Powiedziałeś, że jesteś gotów zaryzykować życie... Ja zaryzykuję twoją śmiertelność. Zaryzykuję wszystko, aby być z tobą. Aby ci pomóc. Jeśli nadal tego chcesz... - Chcę. - Czułam tchnienie jego oddechu na moim ciele. - Chcę. - Nie zostawię cię samego z tym wszystkim - wyszeptałam. - I ja nie chcę być dłużej sama. To były ostatnie spójne słowa. Delikatnie położył się na mnie i przesunął dłońmi wzdłuż moich ramion, aż do nadgarstków. Przycisnął je do łóżka. Rozsunęłam nogi i powitałam jego ciało, kiedy wsunął się we mnie jednym pchnięciem. Zupełnie jak wtedy, kiedy kochaliśmy się po raz pierwszy, nastąpił ten cudowny moment, zdumiewającej

perfekcyjnej pełni i jedności. Jakbyśmy znaleźli coś utraconego i bali się drgnąć, aby najmniejszy ruch tego nie spłoszył. Metafizyczne uczucie zanikło, ustępując całkowicie cielesnemu pożądaniu. Ponownie we mnie wszedł, początkowo łagodnie, lecz z każdym następnym pchnięciem gwałtowniej. Patrzyłam na jego twarz szeroko otwartymi oczami, chłonąc każdy szczegół, pragnąc przyswoić każdy najmniejszy szczegół tego doświadczenia. A otrzymywałam tego mnóstwo. Nawet nie wspominając o fizycznej ekstazie płynącej z ruchów naszych ciał, ciągle otrzymywałam jego energię, a wraz z nią jego uczucia i myśli. Poznając myśli, które nawiedzały go, gdy się kochaliśmy, zyskiwałam zupełnie nowy wymiar tych chwil. Czasem mężczyźni miewali dość spójne myśli w trakcie seksu. Ale Seth był samą emocją. Miłością, zaufaniem, pożądaniem... Jego uczucia były tak silne, że dla nich gotów był zaryzykować wszystko. Wszystko oddać za bycie ze mną. Nawet życie. Moje ciało płonęło od jego dotyku, a ja byłam coraz bardziej podniecona widokiem uniesienia i miłości na jego twarzy, jakże różnych od brutalności, z jaką mnie brał. To wszystko stawało się coraz bardziej intensywne - zarówno fizycznie, jak i duchowo - aż w końcu moje ciało osiągnęło granicę wytrzymałości. Doszłam z głośnym krzykiem, wijąc się, pragnąc uwolnić ramiona i opleść go nimi. Trzymał mnie do momentu, gdy sam doszedł. Wraz z jego orgazmem zalała mnie fala energii jego duszy i usłyszałam, jak jęczę z rozkoszy. Wykonał jeszcze kilka pchnięć, lecz teraz, spełniony, poruszał się wolniej, a jego ruchy były dłuższe. Uścisk na moich nadgarstkach zelżał. Seth przewrócił się na bok, ciągnąc mnie za sobą. Przywarłam do jego piersi, czując bicie jego serca, pot na skórze. Moje serce również waliło, napawając się uczuciem spełnienia. Czułam mrowienie na całym ciele i choć nie było sposobu, by znaleźć się jeszcze bliżej Setha, mimo wszystko spróbowałam. Chciałam czuć go na jak największej powierzchni skóry. Pragnęłam, by łączyło nas jak najwięcej. Odgarnął włosy z mojej twarzy i zasypał czoło pocałunkami. - Więc to tak działa sukub? - Tak. - Warto - wyszeptał. Widziałam już oznaki utraty energii. - Niezależnie od ceny, warto. Nie pozwoliłam sobie na rozważania nad tą ceną. Kochanie się z wykorzystaniem w pełni moich sukubich zdolności dostarczało nowych, potężnych doznań, ale niewątpliwie też skracało jego życie o kilka lat. Jednak to nie mnie decydować o tym, czy było warto. To on dokonał tego wyboru. Ów wybór go wyczerpał i wiedziałam, że niedługo zaśnie na bardzo długo, podczas gdy jego ciało i dusza będą się regenerowały. Przesunęłam się, zmieniając naszą pozycję tak, że teraz jego głowa spoczywała na moich piersiach.

- Odpocznij - powiedziałam, obejmując go ramionami. Przekręcił głowę, spoglądając na mnie czułym, zaspanym wzrokiem. - Nie chcę jeszcze spać. Chcę zostać z tobą. Tym razem będziesz tu rano? - Tak - obiecałam, całując czubek jego głowy. - Więcej cię nie opuszczę. Nikły uśmiech zagościł na jego ustach, gdy pozwolił opaść powiekom. Wtulił się we mnie, czułam, jak jego ciało się odpręża. - Całym światem... - powiedział cichutko, powoli zapadając w sen. - Jesteś całym światem, Letha... Zesztywniałam. - Co powiedziałeś? Powiedziałam to tak głośno, tak ostro, że wyrwałam go ze snu, którego tak pragnęło jego ciało. - Hm? Powiedziałem, że jesteś całym światem, Georgino - odparł, ziewając. - Nie tak mnie nazwałeś - odpowiedziałam, starając się mówić spokojnie. - A jak cię nazwałem? Thetis? Jakże żałowałam, że nie tak się do mnie zwrócił. - Nazwałeś mnie... Letha. Walczył z ogarniającą go sennością, ponownie ziewnął. - Czemu miałbym powiedzieć coś takiego? - Nie wiem. Gdzie to usłyszałeś? No właśnie. Gdzie mógł usłyszeć moje imię? Nikt go nie znał. Tylko wyżsi nieśmiertelni. Z niższych nieśmiertelnych znali je tylko Niphon i Kristin, którzy mieli dostęp do moich akt. Byłam całkiem pewna, że nie zdradzili go moim innym nieśmiertelnym przyjaciołom. Z pewnością nie powiedzieli nigdy Sethowi. Seth zmarszczył czoło, przymykając oczy. - Nie wiem. Pewnie w greckiej mitologii. Rzeka Lete, gdzie umarli pozbywali się wspomnień... zapominali o przeszłości. Mam rację? - Tak - odpowiedziałam, prawie nie oddychając. Skąd wytrzasnął to imię? - Letha, Leta, Lete... - ledwo słyszałam jego głos. - To prawie to samo. - Prawie - zgodziłam się. Mój głos był równie cichy jak jego. Moje imię. Nie powinien znać mojego imienia. Poczułam narastające uczucie paniki, której nie mogłam wyjaśnić. Coś w moim nastroju musiało przedrzeć się przez jego senność, bo poruszył się, mimo że oczy miał nadal zamknięte. W jego zaspanym głosie słychać było zmartwienie. - O co chodzi? - O nic. Odpoczywaj. Gdzie mógł usłyszeć moje imię? Jeszcze kilka minut temu płonęłam. Teraz było mi zimno. - Na pewno? - wymamrotał. - Wszystko w porządku? Westchnął głęboko i poczułam, że z tymi słowami pogrążył się we śnie.

- Na pewno - powiedziałam, patrząc w noc. - Wszystko w porządku.