Mead Richelle - 5 Srebrne cienie

Rozdział 1 Sydney

Obudziłam się w ciemności. To nie było nic nowego, jako że budziłam się w ciemności przez ostanie... cóż, nie wiedziałam jak wiele dni. To mogły być tygodnie albo nawet miesiące. Straciłam poczucie czasu w tej małej, zimnej celi z z szorstką kamienną podłogą zamiast łóżka. Moi porywacze utrzymywali mnie przebudzoną bądź śpiącą, według ich uznania, wspomagając się jakimiś narkotykami, które sprawiały, że niemożliwym było liczenie dni. Przez chwilę, byłam pewna, że oni wrzucali to do jedzenia lub wody, więc przeszłam na głodowy strajk. Jedyne co osiągnęłam to zmuszanie mnie do jedzenia-coś czego nigdy, przenigdy nie chciałabym przeżywać ponownie- oraz, że nie ma ucieczki od narkotyków. W końcu uświadomiłam sobie, że oni doprowadzali to poprzez system wentylacyjny, i w przeciwieństwie do jedzenia, nie mogłam przejść na strajk powietrzny. Przez chwilę, miałam dziwaczny pomysł, aby śledzić czas poprzez mój cykl menstruacyjny, sposób dzięki któremu kobiety z prymitywnych społeczeństw synchronizowały się z księżycem. Moi porywacze, zwolennicy efektywnej czystości, dostarczali mi nawet kobiece produkty kiedy przyszedł czas. Jednak ten plan również zawiódł. Nagłe odcięcie od tabletek antykoncepcyjnych od czasu porwania zresetowało moje hormony i wprowadziło moje ciało w nieregularne cykle, co sprawiło, że niemożliwym było zmierzenie czegokolwiek, szczególnie w połączeniu z moim rozkładem snu. Jedyna rzecz, której byłam całkowicie pewna było to, że nie jestem w ciąży, co było ogromną ulgą. Jeśli miałabym dziecko Adriana do zamartwiania się, Alchemicy mieliby nade mną nieograniczoną moc. Ale byłam tylko ja w tym ciele, i mogłam znieść cokolwiek by ze mną nie robili. Głód, chłód. To było nie ważne. Nie pozwoliłam im mnie złamać. - Czy myślałaś o swoich grzechach, Sydney? Metaliczny, żeński głos rozbrzmiał w małej celi, wydając się pochodzić z każdego kierunku jednocześnie. Podciągnęłam się w górę do pozycji siedzącej, ciągnąc szorstkimi przesunięciami po moich kolanach. To było bardziej przyzwyczajenie niż cokolwiek innego. Bezrękawnik był cienki jak papier i nie dawał żadnego ciepła. Jedyną rzeczą jaką zapewniał było psychologiczne poczucie wstydu. Dali mi to, twierdząc, że jest to wyrazem ich dobrej woli. W rzeczywistości, sądzę, że nie mogli znieść trzymania mnie tam nagiej, szczególnie kiedy widzieli, że nie działa to na mnie tak jakby tego sobie życzyli. - Spałam.- Powiedziałam, tłumiąc ziewnięcie.- Nie było czasu na myślenie.Narkotyki w powietrzu zdawały się utrzymać mnie wiecznie senną, lecz oni wysyłali

także jakieś stymulanty, które sprawiały, że pozostawałam przebudzona gdy tego chcieli, nie ważne jak wyczerpana byłam. W rezultacie nigdy nie czułam się tak całkowicie wypoczęta- co było ich zamierzeniem. Psychologiczna wojna działała najlepiej kiedy umysł był zmęczony. - Czy śniłaś?- spytał głos.- Czy śniłaś o odkupieniu? Czy śniłaś o tym jak by było znów zobaczyć światło? - Wiesz, że nie.- Byłam dziś nietypowo rozmowna. Zadawali mi te pytania przez cały czas i czasami pozostawałam cicho.-Ale jeśli zechcesz przestać karmić mnie tymi środkami uspokajającymi choć na chwilę, może będę mogła naprawdę usnąć i mieć jakieś sny o których będziemy mogły porozmawiać. Ważniejsze jest to, że spanie prawdziwym snem wolnym od narkotyków znaczyłoby, że Adrian mógłby mnie znaleźć w moich snach i pomóc mi wyrwać się z tej piekielnej dziury. Adrian. Same jego imię pozwoliło mi przetrwać przez te długie, ciemne godziny. Myślenie o nim, o naszej przeszłości i naszej przyszłości, to było to co pomagało mi przetrwać teraźniejszość. Często gubiłam się w marzeniach, wracając myślami do tych miesięcy kiedy byliśmy razem. Czy to naprawdę trwało tak krótko? Nic więcej w całym moim dziewiętnastoletnim życiu nie wydawało się tak żywe lub wyraziste jak czas który z nim spędziłam. Moje dni pochłaniały myśli o nim. Chciałabym odtworzyć każde cenne wspomnienie, radosne i bolesne, a kiedy bym je wyczerpała, marzyłabym o przyszłości. Chciałabym przeżyć wszystkie możliwe scenariusze, które dla siebie stworzyliśmy, wszystkie nasze głupie ''plany ucieczki''. Adrian. On był powodem, dla którego udało mi się przetrwać w tym więzieniu. I był także powodem, przez który się tu znalazłam. - Nie potrzebujesz podświadomości żeby powiedzieć coś co twoja świadomość już wie.- odpowiedział mi głos.- Jesteś zepsuta i nieczysta. Twoja dusza jest zanurzona w ciemności i zgrzeszyłaś przeciwko własnej naturze. Westchnęłam na tą starą śpiewkę i przesunęłam się, próbując znaleźć sobie bardziej wygodną pozycję ale była to przegrana walka. Moje mięśnie były teraz wiecznie sztywne. Nie było możliwości żeby znaleźć wygodę w tych warunkach. - To musi sprawiać ci przykrość- głos kontynuował-wiedzieć, że złamałaś swemu ojcu serce. To było nowe podejście, jedyne, które zbiło mnie z tropu na tyle żebym odezwała się bez zastanowienia: - Mój ojciec nie ma serca. - Ma Sydney. Ma.- chyba byłam w błędzie, ale głos brzmiał na trochę zadowolony, mogąc dalej mnie ciągnąć.-On bardzo żałuje twojego upadku. Zwłaszcza kiedy przeciwstawiłaś się nam i naszej walce ze złem. Przesunęłam się tak, że mogłam się oprzeć o szorstką ścianę. - Cóż on ma drugą córkę, która jest teraz bardziej obiecująca, więc jestem pewna, że sobie z tym poradzi. - Jej także złamałaś serce. Oboje są bardziej zasmuceni niż ty mogłabyś kiedykolwiek wiedzieć. Czy nie byłoby miło pojednać się z nimi? - Czy proponujesz mi tę szansę?- pytam ostrożnie.

- Oferowaliśmy ci tę szansę od samego początku Sydney. Wystarczy, że wypowiesz te słowa a my chętnie zaczniemy twoją ścieżkę ku odkupieniu. - Mówisz, że to nie będzie częścią tego? - To będzie częścią próby żeby pomóc ci oczyścić duszę. - Racja. -mówię.- Pomagając mi poprzez głód i upokorzenie. - Chcesz zobaczyć swoją rodzinę czy nie? Czy nie byłoby miło usiąść i porozmawiać z nimi? Nie odpowiedziałam i zamiast tego próbowałam rozwikłać co za gra się szykuje. Głos oferował mi w niewoli wiele rzeczy, większość z nich stanowiła istotę komfortuciepło, miękkie łóżko, prawdziwe ubrania. Oferowali mi także inne nagrody, jak wisiorek z krzyżykiem, który Adrian dla mnie zrobił oraz żywność o wiele bardziej odżywczą i apetyczną niż kleik, który obecnie utrzymywał mnie przy życiu. Ostatnio próbowali mnie nawet kusić aromatem kawy z rurociągów. Ktoś- prawdopodobnie z rodziny, która tak bardzo o mnie dbała- dał im cynk co do moich preferencji. Ale to... szansa żeby zobaczyć i porozmawiać z ludźmi było zupełnie nową rzeczą. Wprawdzie, Zoe i mój ojciec nie znajdowali się akurat na szczycie listy kogo chce teraz zobaczyć ale to był największy zasięg jaki mi Alchemicy zaoferowali i który mnie zainteresował: życie poza tą celą. - Co muszę zrobić?- zapytałam . - To co zawsze było wiadome, że musisz.- odpowiedział głos.- Przyznaj się do winy. Wyznaj swoje grzechy i powiedz, że jesteś gotowa na swoje odkupienie. Prawie powiedziałam Nie mam nic do wyznania. To było to co mówiłam im już setki razy wcześniej. Może nawet tysiące razy. Ale byłam wciąż zaintrygowana. Spotykanie się z innymi ludźmi oznaczyło, że z pewnością wydostane się z tego zatrutego powietrza... prawda? I mogłabym od tego uciec, mogłabym śnić... - Jeśli wypowiem te słowa, zobaczę moją rodzinę? Głos był irytująco protekcjonalny. - Nie w tej chwili, rzecz jasna. Musisz na to zapracować. Ale będziesz mogła przejść przez następny etap uzdrawiania. - Reedukacji.- powiedziałam. - Twój ton sprawia, że brzmi to jak zła rzecz.- powiedział głos.-Robimy to, żeby ci pomóc. - Nie, dziękuję.- powiedziałam.-Przyzwyczaiłam się do tego miejsca. Wstyd mi je opuścić. Wiedziałam też, że reedukacja była tym gdzie prawdziwa tortura dopiero się zaczynała. Jasne, to może nie być tak trudne fizycznie, ale to było tym dzięki czemu mogli sprawować kontrolę nad moim umysłem. Te trudne warunki były ustawione tak, żebym czuła się słaba i bezradna, tak że będę podatna gdy będą próbowali zmienić mój umysł podczas reedukacji. Tak, że będę wdzięczna i jeszcze im za to podziękuję. A jednak, nie mogłam pozbyć się tej myśli, że będę mogła stąd odejść, że prawdopodobnie będę mieć miejsce do spania i normalnego snu ponownie. Jeśli nawiązałabym kontakt z Adrianem, wszystko mogłoby się zmienić. A przynajmniej, wiedziałabym, że jest z nim okej... jeśli sama przeżyłabym reedukację. Mogłabym zgadnąć jakiego rodzaju psychiczne manipulacje dla mnie przygotowali ale nie byłabym tego pewna. Czy bym to przetrwała? Czy mogłabym utrzymać mój umysł nietkniętym, czy jednak zwróciliby mnie przeciw wszystkim moim zasadom i bliskim?

To było ryzyko opuszczenia celi. Wiedziałam również, że Alchemicy mają narkotyki i sztuczki aby móc mnie utrzymać rozkazem, choć prawdę mówiąc, prawdopodobnie byłabym przed nimi chroniona, dzięki magii, której używałam regularnie zanim zostałam uwięziona, strach, że mogę być nadal zagrożona dręczył mnie. Jedynym powodem, że wiedziałam o ochronie przeciwko ich kompulsji, był eliksir, który zrobiłam i z sukcesem użyłam na moim przyjacielu- lecz nie na sobie. Dalsze rozmyślania zostały zawieszone do czasu aż poczuję się mniej zmęczona. Najwyraźniej rozmowa została skończona. Wiedziałam już teraz wystarczająco, żeby nie walczyć i wyciągnęłam się na podłodze, pozwalając obmyć mnie mętnemu snu bez snów, pochować myśli o wolności. Ale zanim narkotyki mnie pochwyciły, wypowiedziałam jego imię w myślach, używając go jako kamienia probierczego dającego mi siłę. Adrian... Obudziłam się nieokreślony czas później i znalazłam jedzenie w mojej celi. To był zwykły kleik, jakiś rodzaj płatków na gorąco, prawdopodobnie zmieszanych z witaminami i minerałami, aby utrzymać moje zdrowie na takim poziomie jakim było. Nie mniej jednak, nazywanie tego ''płatkami na gorąco'' było wspaniałomyślne. "Letnie" było tu bardziej adekwatne. Oni zrobili to tak, żeby było tak niesmaczne jak to tylko możliwe. Niesmaczne czy nie, zjadłam to automatycznie, wiedząc, że potrzebuję tego aby zachować siły na to, kiedy się stąd wydostanę. Jeśli się stąd wydostanę. Zdradziecka myśl wzniosła się zanim zdołałam ją powstrzymać. To był długi czas strachu, który stawiał mnie na krawędzi, ta paraliżująca możliwość, że zostanę tu już na zawsze, że nigdy nie zobaczę żadnego z tych ludzi, których kocham- Adriana, Eddiego, Jill, żadnego z nich. Nie będę praktykować ponownie magii. Nigdy więcej nie przeczytam książki. Ta ostatnia myśl uderzyła mnie szczególnie dzisiaj, ponieważ tak bardzo jak śnienie na jawie o Adrianie zabrało mnie od tych ciemnych godzin, tak ja zabiłabym, za coś tak przyziemnego jak tandetna książka do poczytania. Zadowoliłabym się nawet czasopismem lub broszurą. Nic oprócz ciemności i tego głosu. Bądź silna, powiedziałam sobie. Bądź silna dla siebie. Bądź silna dla Adriana. Czy on zrobił mniej dla ciebie? Nie, nie zrobił. Cokolwiek zrobił, czy jest nadal w Palm Springs czy się przeniósł, wiedziałam, że Adrian nigdy nie postawi na mnie krzyżyka a ja muszę się dopasować. Muszę być gotowa na to kiedy będziemy razem. Muszę być gotowa na to kiedy ponownie się zjednoczymy. Centrum permanebit. Łacińskie słowa, odtwarzane przez mój umysł, wzmacniają mnie. Przetłumaczone oznaczają "centrum przetrwa" i były dogrywką Adriana do poematu, który przeczytałam. Jesteśmy teraz centrum, pomyślałam. Będziemy się tego trzymać, nieważne co się stanie. Skończyłam skromny posiłek a następnie próbowałam się pobieżnie umyć w małym zlewie w rogu komórki, wyczuwając drogę w ciemności, gdzie usytuowana była mała toaleta. Prawdziwa wanna albo prysznic były niemożliwe ( chociaż były używane wcześniej jako przynęta ). I musiałam czyścić się codziennie ( lub jak myślałam, co było dobą ) szorstką myjką i zimna wodą, która pachniała rdzą. To

było upokarzające, wiedza, że było to oglądane przez ich noktowizyjne kamery, ale bylo to nadal bardziej godne niż pozostawanie brudną. Nie dałabym im tej satysfakcji. Chciałabym pozostać człowiekiem, nawet jeśli wysoką opłatą byłyby przesłuchiwania. Kiedy byłam wystarczająco czysta, zwinęłam się z powrotem przy ścianie. Moje zęby szczekały tak bardzo aż moja mokra skóra drżała w zimnym powietrzu. Czy kiedykolwiek się ogrzeję? -Rozmawialiśmy z twoim ojcem i siostrą Sydney.- powiedział głos- Było im smutno słyszeć, że nie chcesz ich zobaczyć. Zoe płakała. Skrzywiłam się, wewnętrznie ubolewając że gram po raz ostatni. Teraz głos myślał, że taktyka rodzinna ma na mnie jakiś wpływ. Jak oni mogą myśleć, że chciałabym utrzymywać więź z ludźmi, którzy zamknęli mnie tutaj? Jedyna rodzina, którą chciałabym zobaczyć moja mama i starsza siostra- prawdopodobnie nie znajdowały się na liście gości, zwłaszcza jeśli mój ojciec znalazł swój sposób na ich postępowanie rozwodowe. Aktualnie, jego wynik nie był czymś, co chciałabym usłyszeć, ale nie ma mowy żebym na to pozwoliła. -Czy nie żałujesz bólu, który im zadałaś?- zapytał głos. -Myślę, że Zoey i tata powinni żałować boli, który zadali mnie.- odwarknęłam. -Oni nie chcą zadać ci bólu.- głos stara się być kojący ale ja głownie chciałam uderzyć tego kogoś, ktokolwiek za tym stoi- a nie byłam osobą, która zazwyczaj poddaje się przemocy.- Zrobili to, co zrobili, żeby ci pomóc. To wszystko co chcemy zrobić. Oni pragną szansy porozmawiania i wyjaśnienia sobie tego z tobą. -Jestem pewna, że tak.- mruknęłam- Jeśli rzeczywiście z nimi rozmawiałaś.nienawidziłam siebie za angażowanie się z moimi oprawcami. To była najdłuższa chwila jaką z nimi rozmawiałam. Musieli to kochać. -Zoey spytała czy byłoby w porządku, gdyby przyniosła ci waniliową latte, gdy przyjdzie z wizytą. Powiedzieliśmy jej, że będzie. Wszyscy jesteśmy za cywilizowaną wizytą dla ciebie, żebyś mogła usiąść i szczerze porozmawiać, tak aby twoja rodzina, a zwłaszcza twoja dusza, mogła się uleczyć. Moje serce szybko biło i nie miało to nic wspólnego z kawową przynętą. Głos ponownie potwierdził to, co zostało zasugerowane wcześniej. Prawdziwa wizyta, siedzenie, picie kawy... co miało się odbyć poza tą celą. Jeśli nawet którakolwiek z tych fantazji była prawdziwa, nie było sposobu na sprowadzenie tu taty i Zoey, widzenie się z nimi nie było moim celem. Było nim wydostanie się stąd. Nadal utrzymywałam, że mogę zostać tu na zawsze, że mogę wyrzucić wszystko co mi proponują. I mogłam. Ale co by mi z tego przyszło? Wszystko co udowodniłam było moją wytrzymałością i buntem, i nawet jeśli byłam z nich dumna, to nie przybliżały mnie one ani trochę do Adriana. Dostania się do Adriana, do odzyskania reszty moich przyjaciół... do potrzeby snu. Aby śnić, muszę się wydostać z dala od tej narkotycznej egzystencji. I nie tylko. Jeśli byłabym w czymś co nie jest małą, ciemną komórką, może byłabym w stanie ponownie użyć magii. Mogłabym mieć wskazówkę co do miejsca, w które mnie zabrali. Mogłabym być w stanie się uwolnić. Ale najpierw musiałam opuścić celę. Myślałam, że jestem odważna pozostając tutaj ale nagle, zastanowiłam się czy wydostanie się stąd nie było by prawdziwym testem mojej odwagi.

-Czy chcesz tego Sydney?- mogłam się pomylić ale wydawało mi się, że głos był na krawędzi ekscytacji, co kontrastowało z wyniosłym i władczym tonem, do którego się przyzwyczaiłam. Oni nigdy nie zabiegali o moje względy.- Czy chcesz rozpocząć pierwsze kroki do oczyszczenia twojej duszy i zobaczyć swoją rodzinę? Jak długo jestem w tej celi, zawieszona pomiędzy świadomością i nieświadomością? Kiedy wyczuwałam mój tors i ręce, mogłam powiedzieć, że zgubiłam znaczną ilość wagi, tego rodzaju utraty wagi, która trwa tygodniami. Tygodnie, miesiące... Nie miałam pojęcia. I kiedy byłam tutaj, świat poruszał się dalej beze mnie- świat pełen ludzi, którzy mnie potrzebują. -Sydney? Nie chcąc wydać się zbyt chętną, próbowałam zwodzenia. -Skąd mogę wiedzieć, iż mogę ci zaufać? Że pozwolisz mi zobaczyć rodzinę jeśli... rozpocznę ta podróż? -Zło i oszustwa nie są naszymi drogami.- powiedział głos- My rozsmakowujemy się w świetle i uczciwości. Kłamcy, kłamcy- pomyślałam. Oni okłamywali mnie od lat mówiąc mi, że dobrzy ludzie byli potworami i próbowali w ten sposób dyktować moim życiem. Ale to nie miało znaczenia. Mogli dotrzymać słowa o mojej rodzinie lub też nie. -Czy będę miała prawdziwe łóżko?- udało mi się sprawić, że mój głos zabrzmiał na trochę zdławiony. Alchemicy nauczyli mnie jak być prawdziwą aktorką i teraz ujrzą ten trening w praktyce. -Tak Sydney. Prawdziwe łóżko, prawdziwe ubrania, prawdziwe jedzenie. I ludzi do rozmowy, którzy ci pomogą, jeśli tylko będziesz słuchać. Ta ostatnia część przypieczętowała umowę. Gdybym miała regularnie spędzać czas z innymi, z pewnością nie mogliby dalej narkotyzować powietrza. Jeśli tak było, to w tej chwili czułam się ożywiona i wstrząśnięta. Oni wprowadzali jakieś środki pobudzające przez rurociągi, coś co sprawiało, że byłam niespokojna i chciałam działać pochopnie. Była to dobra sztuczka na zniszczony umysł- i to działało- ale nie tak jaki się tego spodziewali. Dawnym zwyczajem kładę rękę na obojczyk aby dotknąć krzyżyka, którego tam nie ma. Nie pozwól im mnie zmienić, modliłam się w ciszy. Pozwól mi zachować mój umysł. Pozwól mi przetrwać, nieważne co nadejdzie. -Sydney? -Co muszę zrobić?- spytałam -Wiesz co masz zrobić.- powiedział głos- Wiesz co masz do powiedzenia. Przeniosłam moje dłonie do serca a moje następne słowa nie były modlitwą ale cichą wiadomością do Adriana: Zaczekaj na mnie. Bądź silny. Ja też będę silna. Będę walczyła o wydostanie się stąd jakimkolwiek sposobem, który oni trzymają w zapasie. Nie zapomnę o tobie. I nigdy nie odwrócę się do ciebie plecami, bez względu na to jakie kłamstwa muszę im powiedzieć. Nasze centrum przetrwa. -Wiesz co masz powiedzieć.- powtórzył głos. Odchrząknęłam. -Zgrzeszyłam przeciw mojemu własnemu rodzajowi i moja dusza uległa demoralizacji. Jestem gotowa aby oczyścić się z ciemności. -A jakie są twoje grzechy?- zażądał głos- Przyznaj się co zrobiłaś. To było trudniejsze ale nadal potrafiłam zebrać to w słowa. Jeśli to zbliży mnie do Adriana i wolności, mogę powiedzieć cokolwiek.

Biorę głęboki wdech i mówię: -Zakochałam się w wampirze. I tym sposobem, zostałam oślepiona przez światło.

Rozdział 2 Adrian

N

- ie bierz tego do siebie ale nie wyglądasz najlepiej.- podniosłem głowę ze stołu i zerknąłem na nią jednym okiem. Nawet w okularach przeciwsłonecznych- wewnątrz- światło było zbyt jasne na łupanie w mojej głowie. - Naprawdę?- powiedziałem-Jak mam to rozumieć? Rowena Clark posłała mi władcze spojrzenie, tak samo jak pewnie zrobiłaby to Sydney. Coś w tym momencie zabolało mnie w piersi. - Konstruktywnie.-Rowena zmarszczyła nos.-To kac, prawda? Zakładam że nie jest PAN trzeźwy. Wydaje mi się, że czuję gin ale nie jestem pewna. -Jestem trzeźwy... W pewnym sensie.-odważyłem się zdjąć okulary, żeby się lepiej przyjrzeć-Twoje włosy są niebieskie. -Morskie.-poprawiła, dotykając ich świadomie.-Widziałeś je dwa dni temu. -Widziałem?- Ledwie pamiętam co było 2 godziny temu- Dobra. W rzeczywistości jest możliwe że nie byłem taki trzeźwy ale ładnie wyglądasz.-dodałem, mając nadzieję, że oszczędzi mi dezaprobaty. Nie udało się. Prawdę mówiąc, w szkole byłem trzeźwy przez jakieś 50% dni. Biorąc pod uwagę to, że w ogóle zdawałem zajęcia, myślałem, że zasługuję chociaż na jakiś kredyt. Kiedy Sydney odeszła-nie ,została porwana-nie chciałem tu przyjeżdżać. Nie chciałem niczego robić ani nigdzie wychodzić, chciałem tylko ją odnaleźć. Leżałem skulony w łóżku przez kilka dni, czekając, aż dotrę do niej przez świat snów. Tylko ze nie mogłem się podłączyć. Bez względu na porę dnia , nie mogłem znaleźć jej snu. To nie miało sensu. Nikt nie mógł tak długo nie spać. Połączenie z pijanymi ludźmi było trudniejsze, gdyż alkohol hamował moc ducha ale wątpiłem w to, że jej Alchemiczni porywacze ciągle podawali jej koktajle. Mógłbym wątpić w siebie i we własne umiejętności, szczególnie po tym, jak brałem leki, które wyłączyły na jakiś czas moc ducha. Ale moja magia ostatecznie wróciła do pełni sił i nie miałem trudności, żeby dotrzeć do innych w ich snach. Może byłem nieudolny w wielu innych rzeczach w życiu, ale nadal byłem jednym z najbardziej wykwalifikowanych użytkowników ducha, który wchodził do czyichś snów, jakiego znałem. Problem w tym, że znałem tylko kilku innych użytkowników ducha, więc nie było wiele porad, które tłumaczyły dlaczego nie mogłem dosięgnąć Sydney. Wszystkie Morojskie wampiry używają jakieś elementarnej magii. Większość specjalizuje się w jednej z czterech fizycznych elementów: w ziemi, powietrzu, wodzie lub w ogniu. Tylko garstka z nas korzysta z ducha, i nie ma dobrze udokumentowanej historii o tym, jak jej używać. Było wiele teorii, ale nikt nie wiedział tego na pewno, dlaczego nie mogłem odnaleźć Sydney.

Asystent mojego profesora rzucił przede mnie zszyty stos papierów i identyczny stos przed Roweną. Wytrzasnęło mnie to z myśli. -Co to? -Um, twój egzamin.- powiedziała Rowena, przewracając oczyma.- Niech zgadnę. Nie pamiętasz nawet tego? Ani tego ze chciałam się z tobą uczyć? -Muszę zrobić sobie dzień wolny.-mruknąłem, przerzucając niespokojnie kolejne strony. Rowena zwróciła się do mnie ze współczuciem, ale cokolwiek powiedziała, zostało to zdławione przez zalecenie naszego profesora, aby być cicho i zabrać się do pracy. Patrzyłem na egzamin i zastanawiałem sie czy mogę go zdać, używając mojej mocy. Część tego co wyciągało mnie z łóżka i kazało wracać do uniwersytetu, to wiedza jakie znaczenie dla Sydney miała moja edukacja. Zawsze była zazdrosna o to, że miałem możliwości ale ich z nich nie korzystałem, na co jej ojciec dupek nigdy jej nie pozwolił. Kiedy zdałem sobie sprawę, że nie mogę jej od razu odnaleźć-i uwierzcie mi, próbowałem wielu przyziemnych sposobów, wraz z tymi magicznymipostanowiłem, że będę dalej to ciagnąć i zrobię to czego ona by chciała: ukończę ten semestr na studiach. Trzeba przyznać, że nie byłem najbardziej oddanym ze studentów. Ponieważ większość moich zajęć była wprowadzająca , moi profesorowie zazwyczaj dawali kredyt tak długo, jak coś robiłem. To był dar od losu, bo " to coś" było prawdopodobnie najpiękniejszym opisem bzdurowatych dzieł, które zrobiłem. Udawało mi się zdawać ledwie- ale ten egzamin mógł mnie wykończyć. Te pytania były wszystkim albo niczym. Nie mogłem oddać tylko połowy rysunku albo obrazu i liczyć na punkty za wysiłek. Już zacząłem tworzyć swoją najlepszą odpowiedz na pytania na temat rysunku konturu i dekonstrukcji krajobrazów, gdy poczułem jak ciemna krawędź depresji ciągnie mnie w dół. I to nie tylko dlatego, że prawdopodobnie obleję zajęcia. Wiedziałem że prawdopodobnie stracę Sydney i zawiodę jej wysokie oczekiwania względem mnie. Ale tak naprawdę, czy jedna klasa miała znaczenie, kiedy zawiodłem ją już na tyle sposobów? Jeśli nasze role by się odwróciły , pewnie już by mnie znalazła. Była mądrzejsza i bardziej zaradna. Mogła robić nadzwyczajne rzeczy. Ja nie potrafiłem sobie poradzić z tymi najzwyklejszymi. Oddałem egzamin godzinę później i miałem tylko nadzieję, że nie zmarnowałem całego semestru. Rowena skończyła wcześniej i czekała na mnie pod szkołą. -Chcesz cos zjeść?- zapytała.-Ja stawiam. -Nie, dzięki. Mam się spotkać z moim kuzynostwem. Rowena spojrzała na mnie nieufnie. -Chyba nie będziesz prowadził? -W tej chwili jestem trzeźwy, dziękuję bardzo. –powiedziałem -Ale jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej to złapię autobus. -Więc chyba to jest to, co? Ostatni dzień zajęć. Chyba tak, zdawałem sobie z tego sprawę od początku. Chodziłem do kilku innych klas, ale z nią tylko do tej.-Jestem pewien, że znów się zobaczymy.powiedziałem dzielnie. -Mam nadzieję, że tak.- powiedziała, ze spojrzeniem pełnym troski.- Masz mój numer. Lub przynajmniej miałeś. Będę w okolicy w te wakacje. Daj mi albo Cassie

znać, jeśli będziesz chciał coś porobić ... lub o czymś porozmawiać... Wiem, że ostatnio musiałeś radzić sobie z czymś trudnym ... -Radziłem sobie w gorszych sytuacjach.-skłamałem. Nie wiedziała nawet o połowie z tych spraw, i nie było sposobu, żeby się o nich dowiedziała, nie jako zwykły człowiek. Wiedziałem, iż myślała, że Sydney ze mną zerwała i zabijała mnie litość w jej oczach. Nie mogłem jej powiedzieć prawdy, choć chciałem...-Na pewno się odezwę, więc lepiej siedź przy telefonie. Do zobaczenia, RO.- pomachała mi kiedy szedłem w stronę najbliższego przystanku autobusowego do kampusu. Nie było daleko jednak spociłem się idąc tam. Był maj w Palm Springs, a ulotne wiosenne dni były wdeptywane w ziemię przez gorące i upalne letnie dni. Starałem się ignorować hipsterów, którzy palili obok mnie. Papierosy były jedyną wadą, do której nie wróciłem po odejściu Sydney ale czasami było ciężko. Bardzo ciężko. Próbując skoncentrować się na czymś innym, otworzyłem torbę i spojrzałem do środka na mały posąg złotego smoka. Oparłem rękę na jego plecach, wyczuwając drobne łuski. Żaden artysta nie mógłby stworzyć tak idealnej rzeźby. Był to prawdziwy smok- no dobrze, callistana, jeśli chciało się być precyzyjnym, co było rodzajem łagodnego demona-którego Sydney wezwała. Związał się z nią i mną, ale tylko ona miała możliwość przekształcania go między żywą i zamrożoną formą. Nieszczęśliwie dla Skoczka, został on uwięziony w tym stanie, kiedy została porwana, co oznacza, że w niej utknął. Według magicznego mentora Sydney-Jackie Terwilliger, Skoczek był technicznie nadal żywy, ale była to dość marna egzystencja bez jedzenia i aktywności. Brałem go ze sobą gdziekolwiek poszedłem i nie wiem, czy kontakt ze mną coś dla niego znaczył. To, czego tak naprawdę potrzebował to Sydney, a ja nie mogłem go za to winić. Też jej potrzebowałem. Powiedziałem Rowenie prawdę: byłem w tej chwili trzeźwy. I było to zaplanowane działanie. Długa jazda autobusem dała mi doskonałą okazję do poszukiwania Sydney. Mimo, że nie starałem się dotrzeć do niej w snach tak łapczywie, jak kiedyś, nadal miałem za główny punkt poszukiwanie jej kilka razy dziennie, kiedy byłem tylko trzeźwy. Tak szybko, jak autobus jechał, zatapiałem się w fotelu, skupiając się na magii ducha, i przez chwilę czułem się wspaniale. To było cudowne, choć wiedziałem że duch doprowadza mnie do szaleństwa. Szaleństwo to takie brzydkie słowo, powiedział głos w mojej głowie. Pomyśl o tym, jak o innym spojrzeniu na rzeczywistość. Wzdrygnąłem się. Głos w mojej głowie nie był moim sumieniem czy czymś w tym stylu. To był głos mojej zmarłej ciotki Tatiany, byłej Morojów królowej. Albo po prostu duch powodował takie halucynacje. Kiedyś słyszałem ją tylko wtedy, kiedy mój nastrój spadał do bardzo niskich miejsc. Teraz, kiedy Sydney zniknęła, głos Ciotki Tatiany stał się ciągle powracającym towarzyszem. Z drugiej strony dzięki mojej dwubiegunowości, inne działania ducha zniknęły albo znacznie osłabły. Ale czy rozmowa z wyimaginowanym krewnym jest lepsza niż dramatyczna huśtawka nastrojów? Szczerze, nie byłem tego pewien. Odejdź.- powiedziałem- Nie jesteś prawdziwa. Po za tym czas poszukać Sydney. Połączyłem się z magią, żeby ją odnaleźć, Sydney- osobę, którą znam lepiej niż ktokolwiek inny na tym świecie. Znalezienie kogoś, kogo znam jest ciut łatwiejsze. Znalezienie jej- jeśli spała- powinno był łatwe. Ale nie mogłem jej odnaleźć i w końcu wypuściłem magię. Musiała nie spać albo coś ją blokowało. Otworzyłem torbę i

znalazłem butelkę wódki, czekając na to, aż dojadę do Vista Azul. Miłe brzęczenie odcięło mnie od magii ducha ale nie od bólu serca, kiedy przybyłem do Szkoły Przygotowawczej Amberwood. Zajęcia skończyły się właśnie po południu i studenci w szykownych mundurkach poruszali się w tę i z powrotem między budynkami, aby się uczyć lub przygotowywać lub cokolwiek w liceum robili dzieci pod koniec semestru. Poszedłem do dziewczęcego dormitorium i czekałem na zewnątrz aż Jill Mastrano Dragomir mnie znajdzie. Podczas gdy Rowena mogła się tylko domyślać co mnie martwi, Jill wiedziała dokładnie jakie były moje problemy. A to dlatego, że piętnastoletnia Jill miała tą "korzyść" bycia w stanie zajrzeć do mojego umysłu. W zeszłym roku była celem zabójców, chcących zdetronizować jej siostrę, która była Morojską królową i moją dobrą przyjaciółką. Technicznie zabójcy odnieśli sukces ale przywróciłem Jill z powrotem poprzez moje nadzwyczajne zdolności Ducha. To bohaterskie uzdrowienie miało dla mnie ogromną cenę a także zawarło psychiczną więź, co pozwalało Jill znać moje myśli i uczucia. Wiedziałem, że moja ostatnia walka z depresją i pijaństwem były dla niej trudne- choć picie przynajmniej na kilka dni przytłumiło więź. Jeśli Sydney byłaby w pobliżu, już dawno skarciłaby mnie za bycie samolubnym i niemyślenie o uczuciach Jill. Ale Sydney nie było w pobliżu. Ciężar odpowiedzialności spoczywał na mnie w samotności a ja nie byłem wystarczająco silny aby go udźwignąć, tak przynajmniej myślałem. Trzy kampusowe autobusy przyjechały i odjechały ale Jill nie było w żadnym z nich. To był jeden z naszych dni tygodnia, podczas których się spotykaliśmy a ja upewniłem się, że zdążę, nawet jeśli nie mógłbym nadążyć z niczym innym. Wyjąłem mój telefon i napisałem jej: Hej, jestem tutaj. Wszystko w porządku? Nie było żadnej odpowiedzi i zaczęły mnie przechodzić ciarki niepewności. Po próbie zabójstwa, Jill została wysłana tutaj aby ukryć ją wśród ludzi w Palm Springs, ponieważ pustynia nie była miejscem, gdzie nasz rodzaj, bądź strzygi- złe nieumarłe wampiry chciały przebywać. Alchemicy- tajne ludzkie stowarzyszenie, zwariowane na punkcie utrzymania ludzi i wampirów z dala od siebie wysłało Sydney jako łączniczkę, aby upewnić się, że wszystko pójdzie gładko. Alchemicy chcieli mieć pewność, że Moroje nie pogrążą się w wojnie domowej, a Sydney miała wykonać dobrą robotę, pomagając Jill podczas różnych wzlotów i upadków. Jednak Sydney zawiodła, jakkolwiek było to zapoczątkowanie romansu z wampirem. To sprzeciwiało się procedurze Alchemików, utrzymującej ludzi w wampirów z dala od siebie, i Alchemicy zadziałali bardzo brutalnie i efektywnie. Nawet, gdy Sydney odeszła a jej sztywne zastępstwo, Maura, przybyła, rzeczy pozostały dla Jill stosunkowo spokojne. Nie było żadnego znaku zagrożenia z jakiegokolwiek źródła i mieliśmy nawet sygnały, że mogłaby powrócić do Morojskiego społeczeństwa, gdy jej szkoła zakończy się w następnym miesiącu. Tego rodzaju zniknięcie nie było w jej styli, dlatego kiedy nie otrzymałem odpowiedzi na wiadomość, wysłałem jedną do Eddiego Castile'a. Podczas gdy Jill i ja byliśmy Morojami, on był dampirem- rasy narodzonej z mieszanej krwi człowieka i wampira. Jego rodzaj szkolił się na naszych obrońców, a on był jednym z najlepszych. Niestety, jego budzące grozę umiejętności bojowe nie były wystarczające, kiedy Sydney sztuczką oddzieliła go od niej a wtedy Alchemicy ją

zabrali. Zrobiła to aby go uratować, poświęcając siebie a on nie mógł tego zrozumieć. To upokorzenie zabiło zalążek romansu między nim a Jill, gdyż nie czuł się godzien Morojskiej księżniczki. Nadal posłusznie służył jej jako ochroniarz, jednakże, jeśli cokolwiek miałoby się z nią stać, on byłby tym, który jako pierwszy by się o tym dowiedział. Ale Eddie także nie odpowiedział na moją wiadomość, a także żadne z pozostałych dampirskich protektorów, służących jej pod przykrywką. To było dziwne, ale starałem się uspokoić tą radiową ciszę od każdego z nich tym, że prawdopodobnie byli razem każdego wszystko było w porządku. Jill pojawi się wkrótce. Słońce znowu mi przeszkadzało, więc obszedłem dookoła budynku i znalazłem inną ławkę, która była z dala od drogi i w cieniu palm. Usadziłem się wygodnie i wkrótce zasnąłem, pomogło zarówno na pobyt do późna w barze ubiegłej nocy jak i na wykończenie się butelką wódki. Szmer głosów obudził mnie później i zobaczyłem, że słońce przeniosło się znacznie na niebie nade mną. Również nade mną znajdowały się twarze Jill i Eddiego, wraz z naszymi przyjaciółmi Angeline, Trey'em i Neil’em. -Hej.- wychrypiałem, usadzając się- Gdzie byliście? -Gdzie ty byłeś?- zapytał Eddie uszczypliwie. Zielone oczy Jill złagodniały kiedy popatrzyła na mnie. - Jest w porządku. Był tu cały czas. Zapomniał. To zrozumiałe, ponieważ... no, przeżywa trudny okres. -Zapomniałem czego?- zapytałem, spoglądając niespokojnie z twarzy na twarz. -To nie ma znaczenia.- powiedziała Jill wymijająco. -O czym zapomniałem?- zawołałem. Angeline Dawes, jedna z protektorów Jill, okazała się być głosem szczerości. - O zakończeniu modowego semestru Jill. Popatrzyłem bezmyślnie, a wtedy wszystko do mnie wróciło. Jednym z zajęć pozalekcyjnych Jill był klub mody i szycia. Zaczęła modeling, ale kiedy okazało się, iż jest to zbyt publiczne i niebezpieczne w jej pozycji, musiała spróbować swoich sił w projektowaniu zza sceny- i przekonała się, że była w tym bardzo dobra. Rozmawialiśmy przed ostatni miesiąc o wielkim pokazie i wystawie projektów jej klubu na zakończenie semestru i było by dobrze zobaczyć ją znów przez coś podekscytowaną. Wiedziałem, że także była zraniona w związku z Sydney, a z moją transferowaną depresją i spartaczonym romansem z Eddiem, żyła w cieniu prawie tak ciemnym jak mój. Ten pokaz i szansa ukazania jej pracy były jedynym jasnym punktem w jej małym planie wielkich rzeczy, ale monumentalnie ważnym w nastoletnim życiu dziewczyny, która potrzebuje normalności. A ja to zdmuchnąłem. Fragmenty rozmowy doleciały do mnie teraz, ona mówiąca mi dzień i godzinę i ja obiecujący, że przyjdę ją wspierać. Przypomniała mi nawet o tym kiedy widziałem ją w zeszłym tygodniu. Zanotowałem to co powiedziała i wtedy wyszedłem świętować do baru niedaleko mojego apartamentu Tequilowy wtorek. Mówienie, że jej pokaz wyleciał mi z głowy, byłoby niedomówieniem. -Cholera, przepraszam Podlotku. Próbowałem pisać...- podniosłem telefon aby im pokazać, tylko że zamiast niego wziąłem płaską butelkę wódki. Pośpiesznie schowałem ją w torbie.

-Musieliśmy wyłączyć nasze telefony podczas show.- wyjaśnił Neil. Był trzecim dampirem w grupie, przybyłym niedawno do Palm Springs. On urósł w moich oczach ostatnimi czasy, może dlatego, że cierpiał na własny ból serca. Stracił swoją głowę dla dampirzej dziewczyny, która zapadła się pod powierzchnię ziemi, choć w przeciwieństwie do Sydney, cisza Olivii Sinclair's dotyczyła jej osobistego bagażu, a nie uprowadzenia przez Alchemików. -No cóż... jak było?- próbowałem- Założę się, że twoje rzeczy były niesamowite, prawda? Czułem się tak niewiarygodnie głupi, że z trudem to zniosłem. Może nie mogłem walczyć z tym co Alchemicy zrobili Sydney. Może nie mogłem przygotować się do egzaminu. Ale na Boga, powinienem być przynajmniej w stanie dotrzeć na jeden pokaz mody! Wszystko co musiałem zrobić to pokazać się, siedzieć i klaskać. Zawaliłem nawet to, a ciężar tego przewinienia nagle mnie zmiażdżył. Czarna mgła wypełniła mój umysł, sprawiając, że nienawidziłem wszystkiego i wszystkichzwłaszcza samego siebie. Nic dziwnego, że nie mogłem ocalić Sydney. Nie mogłem nawet zadbać o siebie. Nie musisz.- szepnęła ciocia Tatiana w moim umyśle- Ja o ciebie zadbam. Iskierka współczucia ukazała się w oczach Jill, jakby wyczuła mój nadchodzący mroczny nastrój. -Było świetnie. Nie martw się, pokażemy ci zdjęcia. Mieli profesjonalnego fotografa i wszystko ukaże się w sieci. Spróbowałem zdławić tę ciemność i przywołać na twarz uśmiech. -Dobrze słyszeć. Co wy na to, aby wyjść razem i świętować to? Ja stawiam. Twarz Jill jakby się zapadła. -Angeline i ja jemy z grupą studyjną. To znaczy, może mogłabym to odwołać. Egzaminy są dopiero za miesiąc, więc mogłabym... -Zapomnij o tym.- powiedziałem, stając na nogi.- Ktoś w końcu musi być gotowym do egzaminów. Idź się zabawić. Spotkamy się później. Nikt nie próbował mnie zatrzymać, ale Trey Juarez szybko podążył za mną. Był chyba najdziwniejszym członkiem naszego zespołu: człowiekiem, który kiedyś należał do łowców wampirów. Zerwał z nimi, zarówno dlatego, że byli psychiczni, jak i z powodu Angeline. Tych dwoje było jedynymi w naszej małej grupie, którzy jakimś sposobem znaleźli szczęście w miłości, a ja wiedziałem, że starali się to zbagatelizować dla reszty z naszych godnych politowania dusz. -Jak masz zamiar dostać się do domu?- zapytał Trey. -Kto powiedział, że idę do domu?- odparłem. -Ja. Nie masz żadnego interesu w wychodzeniu na imprezę. Wyglądasz jak gówno. -Jesteś drugą osoba, która mi to dzisiaj mówi. -No cóż, może zaczniesz słuchać.- powiedział, kierując mnie w stronę studenckiego parkingu.- Chodź, ja prowadzę. To była dla niego lekka oferta, ze względu na to, że był moim współlokatorem. Nie było tak od początku. Miał zapewniony pensjonariusz w Amberwood, mieszkał w szkole razem z innymi. Jego grupa- Wojownicy Światła- miała takie same blokady co Alchemicy, jeśli chodziło o interakcje ludzi z wampirami. Podczas gdy Alchemicy zajmowali się tym, poprzez ukrywanie istnienia wampirów przed

zwykłymi ludźmi, Wojownicy mieli bardziej brutalne podejście i polowali na wampiry. Twierdzili, że tylko Strzygi ale nie byli także przyjaciółmi Moroi i dampirów. Kiedy ojciec Trey'a dowiedział się o Angeline, powziął inne środki niż ojciec Sydney. Nie porwał syna i nie sprawił, że ten zniknął bez śladu, Pan Juarez po prostu wyparł się syna i odciął wszystkie jego fundusze. Na szczęście dla Trey'a, czesne zostało opłacone już do końca roku szkolnego. Zakwaterowanie i wyżywienie nie było zapewnione, akademik w Amberwood wyrzucił Trey'a kilka miesięcy temu. Zjawił się na moim progu z propozycją z opłaty czynszu z jego skromnych kawowych zarobków, dzięki czemu mógłby skończyć liceum. Powitałem go i odmówiłem pieniędzy, wiedząc, że to było to czego chciałaby Sydney. Miałem tylko jeden warunek, taki, że nie chciałbym wrócić do domu i zastać go na kanapie z Angeline. -Suck*- powiedziałem po kilku niezręcznych minutach na drodze. -Czy to jakiś rodzaj wampirzego żartu?- zapytał Trey Strzeliłem mu spojrzenie. -Wiesz co mam na myśli. Wykręciłem się. Nikt mnie o nic nie pytał. Już nie. Wszystko, co musiałem zrobić, to zapamiętać, że mam iść na ten pokaz mody, i schrzaniłem to. -Miałeś dużo gówna na głowie.- powiedział dyplomatycznie. -Tak jak i wszyscy. Do diabła, spójrz na siebie. Cała rodzina zaprzecza o twoim istnieniu i zrobili wszystko, żeby wyrzucić cię ze szkoły. A ty to ominąłeś, otrzymałeś swoje stopnie i wyniki w sporcie, a do tego udało ci się otrzymać stypendium.westchnąłem- tymczasem ja zawaliłem test wstępny do artystycznej klasy. Faktycznie, to kilka z nich, mam więcej egzaminów w tym tygodniu, więc jest to prawdopodobne. Nawet nie wiem. -Tak ale ja mam nadal Angeline. I to sprawia, że warto znosić te wszystkie bzdury. Podczas gdy ty...- nie dokończył i zobaczyłem znamię bólu na jego opalonej skórze. * co znaczy ssać, myślę, że w org lepiej pasuje

Moi przyjaciele w Palm Springs wiedzieli o mnie i o Sydney. Byli jedynymi ze świata Moroi (lub też ludzi, wiedzących o Morojach), którzy wiedzieli o naszym związku. Czuli się źle z tym co się nam przydarzyło. Oni także kochali Sydney. Nie tak jak jak, oczywiście, ale była ona tego rodzaju człowiekiem, który był lojalny i tworzył głębokie więzi z przyjaciółmi. -Też za nią tęsknię.- powiedział Trey cicho. -Powinienem był zrobić więcej.- stwierdziłem, garbiąc się na moim siedzeniu. -Zrobiłeś dużo. Więcej niż się spodziewałem. I nie chodzi tylko o szukanie jej we śnie. Mam na myśli nękanie jej taty, naciskanie Moroi, zrobienie piekła z życia Maury... wyczerpałeś wszystko. -Jestem dobry w irytowaniu.- przyznałem. -Trafiłeś na mur, to wszystko. Są po prostu zbyt dobrzy w utrzymywaniu sekretów. Ale pękną a ty tam będziesz i znajdziesz te pęknięcia. A ja będę po twojej stronie. Tak jak i reszta nas. Zachęcająca gadka była dla niego niezwykła ale jakoś mnie nie rozweseliła.- Nie mam pojęcia jak znaleźć te pęknięcia. Oczy Trey'a rozszerzyły się szeroko.

- Marcus. Potrząsnąłem głową - On wyczerpał już wszystkie swoje wtyczki. Nie widziałem go od miesiąca. -Nie.- Trey wskazał na samochód zaparkowany przed moim mieszkaniem.- Tutaj. Marcus. Rzeczywiście, tam, na schodach przed budynkiem, siedział Marcus Finch, buntownik i eks-Alchemik, który zachęcił Sydney do samodzielnego myślenia i który próbował- bezskutecznie zlokalizować ją dla mnie. Otworzyłem drzwi zanim Trey zdążył zaparkować samochód. -Nie byłoby go tutaj osobiście, gdyby nie miał żadnych wiadomości.- rzekłem podekscytowany. Wyskoczyłem z samochodu i pobiegłem po trawie, a moje wcześniejsze przygnębienie zostało zastąpione nowym poczuciem celu. To było to. Marcus przyjechał. Marcus znalazł odpowiedzi. -Co to jest?- zażądałem- Znalazłeś ją? -Niezupełnie.- Marcus wstał i przygładził swoje blond włosy.- Wejdźmy i porozmawiajmy. Trey był prawie tak samo podekscytowany, kiedy wprowadziliśmy Marcusa do salonu. Zwróciliśmy się do niego z lustrzanymi postawami, z rękoma skrzyżowanymi na naszych piersiach. -A więc?- spytałem. -Mam listę miejsc, które mogą być używane przez Alchemików jako ośrodki reedukacji.- zaczął Marcus, nie wyglądając nawet w przybliżeniu na tak podekscytowanego jak powinien, mając takie wiadomości. Chwyciłem go za ramię. -To jest niesamowite. Zaczniemy je sprawdzać i... -Jest ich trzydzieści.- przerwał mi bez ogródek. Opuściłem moją rękę. -Trzydzieści? -Trzydzieści.- powtórzył- I nie wiemy dokładnie gdzie są. -Ale powiedziałeś właśnie...- Uniósł rękę. -Pozwól mi najpierw wyjaśnić. Potem możesz mówić. Moje źródła sporządziły listę miast w USA , w których Alchemicy planowali przeprowadzać reedukację i kilka innych operacji. Moje źródła potwierdziły, że w ostatnich latach, Alchemicy zbudowali aktualne ośrodki reedukacyjne w miastach z listy ale nie jesteśmy pewni, który z nich ostatecznie wybrali- lub też nawet ich lokalizacji. Czy są jakieś sposoby na znalezienie ich? Jasne i znam ludzi, którzy mogą zacząć kopać wokoło. Ale musimy to zrobić miasto po mieście od samych podstaw i znalezienie tego jednego może trochę potrwać. Wszystkie nadzieje i cały mój entuzjazm jaki czułem, gdy ujrzałem Marcusa, rozbił się i poszybował gdzieś daleko. - Niech zgadnę. "Chwilę" znaczy kilka dni? Skrzywił się. -To będzie przeszukiwanie każdego z tych miejsc z osobna, w zależności od trudności przeszukiwań w danym mieście. Przeszukanie jednego miejsca może potrwać kilka dni. Może też zająć kilka tygodni. Nie myślałem, że mogę poczuć się jeszcze gorzej niż po egzaminie i Jill ale najwyraźniej byłem w błędzie. Rzuciłem się na kanapę, pokonany.

-Kilka tygodni razy trzydzieści. To może zająć ponad rok.- Chyba, że będziemy mieć szczęście i ona jest w jednym z pierwszych miejsc, które przeszukamy. Powinienem powiedzieć nawet jeśli on myśli, że jest to mało prawdopodobne. -Tak więc "szczęście" nie jest sposobem w jaki opisałbym to jak się dla nas mają rzeczy.- spostrzegłem- Nie widzę dlaczego to miałoby cokolwiek teraz zmienić. -Lepsze to niż nic.- powiedział Trey- To pierwszy prawdziwy trop jaki mamy. -Muszę znaleźć jej ojca.- wymamrotałem- Muszę go znaleźć i zrobić mu takie piekło, aż powie mi gdzie ona jest.- Wszystkie próby odnalezienia Jareda Sage'a okazały się niepowodzeniem. Wykonałem nawet do niego telefon ale natychmiast odłożono słuchawkę. Kompulsja nie działa za dobrze przez telefon. -Nawet jeśli to zrobisz, on i tak prawdopodobnie tego nie wie.- powiedział MarcusTrzymają wszystko w sekrecie przed sobą, w celu ochrony przed zmuszaniem ich do zeznań. -Czyli właśnie tu jesteśmy.- wstałem i skierowałem się do kuchni, aby zrobić sobie drinka.- Zablokowani dokładnie tam gdzie wcześniej. Przyjdź za rok, kiedy weryfikacja twojej listy dobiegnie końca. -Adrian.- zaczął, wyglądając na bardziej zagubionego niż kiedykolwiek go widziałem. On był zwykle chłopcem z plakatu koguciej pewności siebie. Reakcja Trey'a była bardziej pragmatyczna - Żadnych więcej drinków. Miałeś dzisiaj wszystkiego za dużo człowieku. -Ja będę w tym sędzią.- warknąłem. Zamiast robienia sobie drinka, skończyłem na chwyceniu dwóch przypadkowych butelek napoju alkoholowego. Nikt nie próbował mnie zatrzymać, gdy poszedłem do mojego pokoju i trzasnąłem drzwiami. Zanim zacząłem moje jednoosobowe przyjęcie, poczyniłem kolejną próbę dotarcia do Sydney. Nie było to proste, ponieważ część z popołudniowej wódki nadal we mnie wisiała ale udało mi się niepewnie uchwycić Ducha. Jak zwykle nic, ale pewność Marcusa, że była w Stanach sprawiła, że musiałem spróbować. Był to wieczór na wschodnim wybrzeżu a ja musiałem sprawdzić, na wszelki wypadek, gdyby przywoływała mnie wcześnie w nocy. Najwyraźniej nie. Wkrótce zatraciłem się w moich butelkach, rozpaczliwie potrzebując wymazać to wszystko. Szkołę. Jill. Sydney. Nie wiedziałem, że to możliwe, abo poczuć się tak podle, żeby mieć emocje tak ciemne i głębokie, że nie było sposobu podniesienia ich do jakiegoś konstruktywnego uczucia. Kiedy rzeczy dobiegły końca z Rose, myślałem, że żadna strata nie może być straszniejsza. Byłem w błędzie. Ona i ja nigdy tak naprawdę nie mieliśmy niczego znaczącego. To co z nią straciłem było tylko ewentualną możliwością. Ale z Sydney... z Sydney miałem wszystko- i wszystko straciłem. Miłość, zrozumienie, szacunek. Poczucie, że stajemy się dzięki sobie lepszymi ludźmi, i że będzie to tak długo jak jesteśmy razem. Ale my nie byliśmy już razem. Oni oderwali nas od siebie, a ja nie wiedziałem ci się teraz stanie. Centrum przetrwa. To była linijka ułożona dla nas przez Sydney do "Second Coming" Williama Butley'a Yeatse'a. Czasami, w moich najmroczniejszych chwilach, dręczyłem się, że oryginalne brzmienie wiersza bardziej tu odpowiadało: Rzeczy się rozpadną. Centrum nie przetrwa. Piłem do zapomnienia, tylko po to, żeby obudzić się w środku nocy z wściekłym bólem głowy. Czułem mdłości ale gdy zatoczyłem się do łazienki, nic z tego nie

wyszło. Po prostu czułem się nieszczęśliwy. Może to dlatego, że szczoteczka do zębów Sydney nadal tam była, przypominając mi o niej. A może dlatego, że pominąłem obiad i nie pamiętałem ostatniego kiedy miałem także krew. Nic dziwnego, że byłem w takiej złej formie. Moja tolerancja na alkohol rozbudowała się przez te lata tak bardzo, że rzadko czułem się źle, więc tym razem musiałem się naprawdę wkręcić. Mądrą rzeczą byłoby zaczęcie już teraz nawilżania i picia galonów wody ale zamiast tego z zadowoleniem powitałem autodestrukcyjne zachowanie. Wróciłem do mojego pokoju po innego drinka ale poczułem się tylko gorzej. Moja głowa i żołądek uspokoiły się o świcie i udało mi się na jakiś czas zapaść w niespokojny sen na moim łóżku. Został on przerwany kilka godzin później przez pukanie do drzwi. Myślę, że było dość miękkie ale z ociągającą się resztką mojego bólu głowy, brzmiało jak młot pneumatyczny. -Odejdź.- powiedziałem, spoglądając na drzwi zaczerwienionymi oczyma. Trey wetknął przez nie głowę. - Adrian, jest tu ktoś kto chciałby z tobą porozmawiać. -Już usłyszałem co Wesoły Marcus ma do powiedzenia.- rzuciłem- Skończyłem z nim. Drzwi otworzyły się szerzej i ktoś minął Trey'a. Chociaż każdy ruch wprawiał świat w wirowanie, byłem w stanie podnieść się i uzyskać lepszy widok. Czułem jak moja szczęka się zaciska i zastanawiałem się czy nie mam halucynacji. Nie byłby to pierwszy raz. Zazwyczaj wyobrażałem sobie tylko ciocię Tatianę, ale ta osoba była bardzo żywa, piękna w chwili gdy poranne promienie słońca wyrzeźbiły kości policzkowe i blond włosy, ale w żaden sposób nie mogło jej tutaj być. -Mamo?- wychrypiałem. -Adrian.- przesunęła się i usiadła obok mnie na łóżku, delikatnie dotykając mojej twarzy. Jej ręka była chłodna przy mojej rozgorączkowanej skórze.- Adrian, nadszedł czas byś wrócił do domu.

Rozdział 3 Sydney

Mogłabym wybaczyć Alchemikom ich światłowo-szokową taktykę, ponieważ zaraz po tym jak byłam w stanie znowu widzieć, zaoferowali mi prysznic. Ściana w celi otworzyła się i zostałam przywitana przez młodą kobietę, która mogła być tylko jakieś pięć lat starsza ode mnie. Ubrana była w rodzaj eleganckiego garnituru, który Alchemicy kochali, a włosy miała ściągnięte w ciasny, szykowny francuski kok. Jej makijaż był bez skazy a ona sama pachniała lawendą. Lilia na jej policzku lśniła. Mój wzrok nadal nie miał pełnej wydajności ale stojąc obok niej, zdawałam sobie doskonale sprawę z mojego aktualnego stanu, tego, że nie myłam się od wieków, że moja koszula była niczym więcej jak szmatą do ścierania podłogi. -Nazywam się Sheridan.- powiedziała chłodno, nie doprecyzowując czy było to jej imię czy nazwisko. Zastanawiałam się, czy mogła być jednym z ludzi od głosu zza mojej celi. Byłam pewna, że pracowali w systemie zmian, używając jakiegoś komputerowego programu tak, aby brzmiał tak samo.- Jestem tutaj obecnym dyrektorem. Proszę za mną. Odwróciła się korytarzem na swoich czarnych skórzanych obcasach, a ja podążyłam za nią bez słowa, nie ufając sobie jeszcze na tyle, aby coś powiedzieć. Mimo tego, że miałam pewną swobodę ruchu w mojej celi, miałam również ograniczenia i nie mogłam za dużo chodzić. Moje zesztywniałe mięśnie protestował przeciwko zmianom, więc poruszałam się za nią powoli, z agonią w udręczonych, bosych stopach. Minęłyśmy po drodze kilka nieoznakowanych drzwi i zastanawiałam się co tam trzymają. Więcej ciemności i blaszanych głosów? Nic nie wydawało się być oznakowane jako wyjście, co było moim głównym problemem. Nie było tu także okien ani żadnych wskazówek jak wydostać się z tego miejsca. Sheridan dotarła do windy na długo przede mną i cierpliwie na mnie czekała. Kiedy obie byłyśmy w środku, udałyśmy się w górę na piętro i znalazłyśmy się w podobnie jałowym holu. Jedyne drzwi prowadziły do czegoś co wyglądało jak gimnastyczna łazienka, z pokrytą kafelkami podłogą i komunalnym prysznicem. Sheridan wskazała na przegrodę, zaopatrzoną w mydło i szampon. -Woda skończy pięć minut po tym jak zaczniesz.- ostrzegła- Więc używaj jej roztropnie. Ubrania będą czekały na ciebie kiedy już skończysz. Będę w holu.wymaszerowała na zewnątrz, odstawiając szopkę ofiarowanej prywatności ale wiedziałam, że bez wątpienia byłam nadal obserwowana. Straciłam iluzję skromności w chwili, gdy się tu znalazłam. Zaczęłam rozbierać się, kiedy zauważyłam lustro na ścianie po mojej stronie i ważniejsze- kogoś, kto z niego spoglądał. Wiedziałam, że byłam w złym stanie ale ujrzenie tego na żywo, twarzą w twarz, było zgoła innym przeżyciem. Pierwszą rzeczą która mnie uderzyła było to, jak dużo wagi straciłam- ironicznie, biorąc pod uwagę moją dożywotnią obsesję aby pozostać szczupłą. Na pewno osiągnęłam cel, spotkałam i wydmuchałam go. Przeszłam od

szczupłości do niedożywienia i to odznaczało się nie tylko w zmianie obwodu mojej talii ale także w mojej wychudzonej twarzy. Wydrążenie to wyglądało na bardziej spotęgowane przez ciemne cienie pod moimi oczami i bladą resztą mnie, pozbawioną słońca. Wyglądałam jakbym właśnie wyzdrowiała po jakiejś chorobie zagrażającej życiu. Moje włosy były także w złej kondycji. Jakkolwiek myślałam, że przyzwoitą czynnością było mycie ich w ciemności, teraz okazało się to jakimś żartem. Pasma były słabe i tłuste, zwisały w smutnych, brudnych strąkach. Nie było wątpliwości, że nadal byłam blondynką ale kolor był nudny, stał się ciemniejszy od brudu i mycie myjką na niewiele się tu zda. Adrian zawsze powtarzał, że moje włosy są jak złoto i drażnił mnie, mówiąc, że mam aureolę. Co by powiedział teraz? Adrian nie kocha mnie za moje moje włosy.- pomyślałam, spotykając moje oczy. Były stale brązowe. Nadal takie same.- To wszystko powłoka. Moja dusza, moja aura, mój charakter... To się nie zmieniło. Zaczęłam odwracać się od mojego odbicia, gdy zauważyłam coś jeszcze. Moje włosy były dłuższe niż ostatnim razem, kiedy je widziałam, trochę więcej niż o cal długości. Choć byłam w pełni świadoma tego, że moje nogi potrzebują porządnego golenia, nie miało żadnego sensu sprawdzanie w celi co robią włosy na mojej głowie. Teraz próbowałam sobie przypomnieć jak szybko rosną włosy. Jakieś pół cala na miesiąc? To sugerowałoby co najmniej dwa miesiące, może trzy, jeśli weźmie się pod uwagę uboga dietę. Ten szok był bardziej przerażający niż mój wygląd. Trzy miesiące! Trzy miesiące przetrzymywali mnie, narkotyzując w ciemności. Co się stało z Adrianem? Z Jill? Z Eddiem? Podczas tych trzech miesięcy mogło przeminąć całe ich życie. Czy byli bezpieczni i mieli się dobrze? Czy nadal przebywali w Palm Springs? Nowa panika rosła we mnie a ja stanowczo próbowałam wtłoczyć ją z powrotem. Tak, minęło dużo czasu ale nie mogłam pozwolić rzeczywistości na mnie działać. Alchemicy grali ze mną w wystarczająco dużo umysłowych gierek i to bez mojej pomocy. Ale nadal... Trzy miesiące. Zdjęłam z siebie moją namiastkę ubrań i weszłam za przegrodę, zaciągając za sobą zasłonę. Kiedy odkręciłam wodę i stała się ona gorąca, wszystko, co musiałam zrobić to nie opaść w uniesieniu na podłogę. Byłam taka zimna przez ostatnie trzy miesiące i teraz było mi tak ciepło jak chciałam. No może nie zupełnie ciepło. Kiedy podkręciłam temperaturę do maksimum, skrycie pożałowałam tego, że nie miałam wanny, abym mogła po prostu pogrążyć się w tym upale. Mimo to, sam prysznic nadal był wspaniały i zamknęłam swoje oczy, wzdychając z pierwszej przyjemności jakiej doświadczyłam od bardzo długiego czasu. Wtedy przypomniałam sobie ostrzeżenie Sheridan. Otworzyłam oczy odnalazłam szampon. Użyłam go i trzykrotnie spłukałam włosy, mając nadzieje, że to wystarczyło, aby pozbyć się najgorszego brudu. Musiałabym wziąć prawdopodobnie kilka pryszniców więcej, żeby znów być całkowicie czysta. Po tym, jak wyszorowałam mydłem swoje ciało, byłam poobcierana i różowa, i pachniałam niewyraźnie antyseptykiem, chlubiłam się w staniu pod parującą wodą, póki ta się nie wyłączyła. Kiedy wyszłam na zewnątrz, znalazłam ubrania złożone starannie na ławce. Była to podstawowa odzież, luźne spodnie i koszulka jak u pracowników szpitala lub-

bardziej trafnie- u więźniów. Garbnik, oczywiście, nadal utrzymywał się w guście Alchemików. Dali mi również skarpetki i parę brązowych butów, czegoś w rodzaju skrzyżowania mokasynów i kapci i nie byłam zaskoczona kiedy okazało się, że były one dokładnie w moim rozmiarze. Grzebień dopełniał upominkowy komplet, nic fantazyjnego, ale wystarczająco ażeby spróbować zachować pozory schludności. Przyglądające się mi odbicie nadal nie wypadało za dobrze ale z pewnością wyglądałam poprawnie. -Czujesz się lepiej?- spytała Sheridan z uśmiechem, który nie sięgnął jej oczu. Jakkolwiek duże kroki poczyniłabym w swoim wyglądzie, i tak wypadłabym kulawo przy jej szykownym oporządzeniu, ale pocieszałam się myślą, że miałam jeszcze szacunek do samej siebie i zachowałam umiejętność samodzielnego myślenia. -Tak.- powiedziałam- Dziękuję. -Ty także będziesz tego chciała.- rzekła wręczając mi plastikową kartę. Zawierała moje imię, kod kreskowy i zdjęcie z o wiele lepszych dni. Mały plastikowy spinacz na jej tyle pozwolił mi przymocować ją do mojego kołnierza. Zaprowadziła mnie do windy.- Jesteśmy tacy szczęśliwi, że wybrałaś ścieżkę wiodącą do wybawienia. Naprawdę. Czekam na to aby ci pomóc wrócić z powrotem do światła. Winda zabrała nas na inne piętro i do nowego pomieszczenia z maszyną do tatuażu i stołem. Jakikolwiek komfort, który czułam dzięki gorącemu prysznicowi i prawdziwym ubraniom, zniknął. Zamierzali ponownie mnie wytatuować? Ależ oczywiście, że chcieli. Dlaczego polegać tylko na psychicznych i fizycznych torturach, kiedy można mieć dodatkowo magiczną kontrolę? -Chcemy po prostu trochę poprawić.- wyjaśniła Sheridan radośnie- To zajmie tylko chwilę. Było to faktycznie mniej niż rok temu ale widziałam co ona i inni naprawdę chcieli zrobić. Tatuaże Alchemików zawierały atrament z zaczarowaną wampirzą krwią przetykaną razem z kompusją, aby wzmocnić lojalność. Oczywiście mój już nie działał. Magiczna czy nie, kompulsja była w zasadzie silną sugestią, która mogła zostać przekroczona, jeśli miało się wystarczająco silną wolę. Prawdopodobnie podwoili oni zwyczajną dawkę w nadziei na to, że stanę się bardziej uległa i przyjmę każdą retorykę, jakiej mnie poddadzą. Tego, czego oni nie wiedzieli, było to, że podjęłam w tym celu kroki ochrony. Przed tym jak mnie zabrali, stworzyłam swój własny tusz- z ludzkiej magii, czegoś równie przerażającego dla Alchemików. Ze wszystkimi danymi, które zebrałam, magia zanegowała jakąkolwiek kompulsję zawartą w tuszu z wampirzej krwi. Minusem było to, że nie miałam szansy wstrzyknąć tuszu do mojego tatuażu i zapewnić sobie dodatkowej ochrony. To na co liczyłam, to zapewnienie czarownicy, że sam akt uprawiania magii wystarczy, by mnie chronić. Według niej, władanie ludzką magią wpojoną w moją krew wystarczyło, żeby przeciwdziałać wampirzej krwi w tatuażu Alchemików. Oczywiście, tak naprawdę nie miałam wiele szans na praktykowanie zaklęć w celi i moją jedyną nadzieją było to, że to co robiłam w przeszłości, zostawiło po sobie jakiś stały ślad. -Zostań jedną z nas ponownie.- powiedziała Sheridan kiedy igła do tatuażu ukłuła mnie w twarz.- Wyrzeknij się swoich grzechów i szukaj pojednania. Dołącz do nas w

naszej walce, aby utrzymać ludzi wolnych od skazy wampirów i dampirów. Są mrocznymi kreaturami i nie ma w nich ani jednej naturalnej części. Napięłam się i nie miało to nic wspólnego z igłą przebijająca mi skórę. Co jeśli to co powiedziałam było niewłaściwe? Co jeśli praktykowanie magii wcale mnie nie chroniło? Co, jeśli nawet teraz tusz toruje sobie drogę przez moje ciało, używając swojej podstępnej władzy, żeby zmienić moje myśli? Jednym z moich największych lęków było to, że mój umysł zostanie naruszony. I nagle miałam problemy z oddychaniem, pomysł ten uczynił mnie kaleką ze strachu, powodując, że zatrzymałam tatuażystę, który spytał się czy cierpiałam. Przełykając, pokręciłam głową i pozwoliłam mu kontynuować, starając się ukryć panikę. Kiedy skończył, nie zauważyłam tego, żebym poczuła się inaczej. Nadal kochałam Adriana oraz moich Morojskich i dampirzych przyjaciół. Czy to wystarczyło? Czy też tusz potrzebował czasu, żeby zacząć działać? A jeśli używanie przeze mnie magii nie chroniło mnie, to czy moja własna siła była wystarczająca aby mnie uratować? Oczywiście, przezwyciężyłam poprzednią rundę poprawiania tatuażu. Czy mogłabym zrobić to ponownie? Sheridan odprowadziła mnie kiedy zostałam zwolniona przez tatuażystę, gawędząc ze mną jakbym właśnie wyszła ze spa a nie poddała się próbie kontroli umysłu.- Zawsze czuję się po tym tak odświeżająco, czyż tak nie jest? Było to dla mnie coś niewiarygodnego, że może się zachowywać tak swobodnie, od niechcenia, jakbyśmy były przyjaciółkami na spacerze, po tym jak ona i reszta zostawili mnie głodującą i półnagą w celi na kilka miesięcy. Czyżby oczekiwała, że będę wdzięczna za prysznic i ciepłe ubrania, i wszystko jej wybaczę? Tak, uświadomiłam sobie chwilę później, ona naprawdę tak sądziła. Było prawdopodobnie wiele takich osób, które ocknęły się w ciemności i były gotowe zrobić cokolwiek i wszystko, żeby tylko powrócić do zwykłych udogodnień. Wyruszyłyśmy w górę na inne piętro i spostrzegłam, że moja głowa wydaje się spokojniejsza a moje zmysły ostrzejsze niż przez ostatnie kilka miesięcy. Prawdopodobnie z dobrego powodu. Nie poddawali mnie działaniu gazu, nie z Sheridan przy boku, więc prawdopodobnie było to pierwsze czyste powietrze, jakim oddychałam od bardzo długiego czasu. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy jak szokująca była ta różnica. Adrian mógłby prawdopodobnie dotrzeć do mnie teraz w snach ale to musiało poczekać. Przynajmniej, mogłam ćwiczyć ponownie magię, jako że mój organizm nie był już zanieczyszczony i miejmy nadzieję, że zwalczył jakikolwiek ze skutków użycia tuszu. Znalezienie momentu kiedy nie będę obserwowana, może być łatwiejsze do powiedzenia niż do zrobienia. Następny korytarz, w który weszłyśmy miał serię identycznych pokoi z otwartymi drzwiami, odsłaniającymi wąskie łóżka w środku. Kontynuowałam obserwowanie wszystkiego co mijałyśmy, każde piętro i pokój, nadal szukając drogi wyjścia, która wydawała się nie istnieć. Sheridan wprowadziła mnie do sypialni z numerem osiem napisanym na zewnątrz. -Zawsze myślałam, że osiem to szczęśliwy numer.- powiedziała mi- Rymuje się ze "świetnie".- skinęła głową w stronę jednego z dwóch łóżek w pokoju.- To jest twoje. Przez chwilę byłam zaskoczona, że pomysł posiadania łóżka może okazać się tak dużą implikacją. Nie żeby było wyglądało na bardzo wygodnie- ale jednak. Znajdowało się o ligi dalej od mojej podłogi z celi, nawet z twardym materacem i

cienkim prześcieradłem, wykonanym z materiału podobnego do mojej starej koszuli. Mogłam spać w tym łóżku, bez żadnych wątpliwości. Mogłam spać i śnić o Adrianie. -Czy mam współlokatora?- zapytałam, wreszcie biorąc pod uwagę drugie łóżko. trudno było stwierdzić czy pokój był zajęty, gdyż nie było tam żadnych osobistych przedmiotów. -Tak. Nazywa się Emma. Możesz się od niej wiele nauczyć. Jesteśmy bardzo dumni z jej postępów.- Sheridan wyszła z pokoju, więc widocznie mnie nie przetrzymywali.Chodź, możesz spotkać ją już teraz. Innych także. Rozgałęziający się przedpokój zabrał nas obok czegoś, co wyglądało na puste klasy. Kiedy ruszyłyśmy w kierunku końca korytarza, zdałam sobie sprawę z czegoś, czego moje przytępione zmysły nie dostrzegły od razu: zapach jedzenia, prawdziwego jedzenia. Sheridan zaprowadziła nas do kawiarni. Głód, o którym do tej pory nawet nie miałam pojęcia, wzniósł w moim żołądku górę z niemal bolesnym szarpnięciem. Przystosowałam się do mojej wątłej więziennej diety tak bardzo, że wzięłam zubożały stan mojego ciała jako normalny. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo pragnęłam czegoś, co nie było letnimi płatkami zbożowymi. Kafeteria, jeśli można to tak nazwać, była tylko ułamkiem wielkości tej z Amberwood. Miała pięć stołów, z których trzy z nich były zajęte przez ludzi w identycznych jak moje strojach. Zdaje się, że byli moimi współwięźniami, wszyscy ze złotymi liliami. Było ich dwanaścioro, co czyniło mnie szczęśliwą trzynastką. Zastanawiałam się co Sheridan by o tym pomyślała. To, co ponownie mnie zatrzymało było to, że byli oni różnego wieku, płci i rasy, choć mogłam się założyć, że wszyscy pochodzili z Ameryki. W niektórych więzieniach, sprawia to, że wyobcowanie staje się częścią procesu. Ponieważ jedynym celem było sprowadzenie nas z powrotem do owczarni, umieścili nas tutaj, podzielonych kulturowo i językowo, żebyśmy mieli aspiracje do starania się jeszcze bardziej. Obserwując ich, zastanawiałam się jakie są ich historie i czy któryś z nich mógłby być moim sojusznikiem. -To jest Baxter.- powiedziała Sheridan, kiwając głową w kierunku białego mężczyzny o surowej twarzy. Stał w oknie, wychodzącym na jadalnie w miejscu, z którego prawdopodobnie pochodziło jedzenie.- Jego jedzenie jest przepyszne. Wiem, że je pokochasz. A to jest Addison. Ona nadzoruje lunch i twoje zajęcia sztuki. Nie byłoby dla mnie jasne to, że Addison to była "ona", gdyby nie to wprowadzenie. Była gdzieś w końcach czterdziestki bądź w początkach pięćdziesiątki, ubrana w garnitur tylko trochę mniej stylowy niż ten Sheridan , i obserwowała wszystko swoimi rekinimi oczyma. Utrzymywała włosy ostrzyżone blisko skóry głowy i miała twardo ociosaną twarz, co wydawało się być w sprzeczności z faktem, że właśnie żuła gumę. Złota lilia była jej jedynym zdobieniem. Była naprawdę ostatnią osobą, którą oczekiwałabym jako nauczyciela sztuki, co z kolei doprowadziło do kolejnego zrozumienia. -Mam zajęcia ze sztuki? -Tak, oczywiście.- powiedziała Sheridan- Kreatywność jest bardzo terapeutyczna dla uzdrawiającej się duszy. Kiedy weszłyśmy, prowadzono kojące rozmowy, które całkowicie ustały kiedy nas zauważono. Wszystkie oczy, więźniów i nadzorców, obróciły się w moją stronę. Żadne z nich nie wyglądało przyjaźnie.

Sheridan odchrząknęła, jakbyśmy nie były już w centrum uwagi. -Uwaga wszyscy?! Mamy nowego gościa, którego chciałabym wam przedstawić. To jest Sydney. Właśnie przybyła do nas ze swojego czasu refleksji i jest chętna aby dołączyć do reszty w podróży ku oczyszczeniu. Zajęło mi chwilę, żeby domyślić się, że "czas refleksji" musi być tym, czym nazywają samotne zamknięcie w ciemności. -Wiem, że trudnym będzie zaakceptowanie jej.- Sheridan kontynuowała słodko.- I nie winę was. Ona nie tylko jest bardzo spowita ciemnością, ona została skażona w najbardziej bezbożny sposób- poprzez romantyczną relację z wampirem. Rozumiem, że nie chcecie z nią współpracować i narażać się na ryzyko splamienia, ale mam nadzieję, że przynajmniej będziecie się za nią modlić. Sheridan zwróciła się do mnie z mechanicznym uśmiechem. -Zobaczymy się później podczas wspólnego spędzania czasu. Byłam zdenerwowana i niespokojna z powodu wyjścia z mojej celi ale kiedy odwróciła się do wyjścia, uderzył we mnie nowy rodzaj paniki i strachu. -Czekaj, Co powinnam zrobić? -Zjedz, oczywiście.- obejrzała mnie od góry do dołu.- Chyba, że martwisz się o swoją wagę. To zależy od ciebie. Zostawiła mnie w tej cichej kawiarni, z wszystkimi oczami zwróconymi na moją osobę. Wyszłam z jednego piekła, żeby trafić do drugiego. Nigdy w życiu nie czułam się tak świadoma siebie, zostawiona na pokaz obcym ludziom z sekretami wyciągniętymi na wierzch. Gorączkowo próbowałam myśleć co mam teraz zrobić. Wszystko, żeby tylko wydostać się z dala od tych spojrzeń i o jeden krok bliżej od wyniesienia się stąd i powrotu do Adriana. Zjedz, powiedziała Sheridan. Jak mam się za to zabrać? To nie było Amberwood, gdzie przypisywano studentów, do pomocy nowym uczniom. W rzeczywistości, Sheridan zrobiła wszystko, żeby zniechęcić innych do pomagania mi. Uważałam, że była to genialna taktyka, która sprawiłaby, że desperacko szukałabym aprobaty innych i prawdopodobnie uznałabym kogoś takiego jak Sheridan jako swojego jedynego "przyjaciela". Psychologiczny sposób myślenia Alchemików uspokoił mnie. Logika i symboliczne łamigłówki były czymś z czym mogłam sobie poradzić. Ok. Jeśli chcieli sprawić, żebym odwróciła się od siebie samej, niech tak będzie. Odwróciłam wzrok od innych więźniów i podeszłam do okna, gdzie szef kuchni- Baxter nadal utrzymywał grymas na twarzy. Stanęłam przed nim wyczekująco, mając nadzieję, że to wystarczy. Nie wystarczyło. -Um, przepraszam.- powiedziałam cicho- Czy mogłabym dostać...- O jakim posiłku wspomniała Sheridan? Straciłam w izolatce poczucie czasu.- Jakiś lunch? Mruknął w odpowiedzi i odwrócił się robiąc coś poza zasięgiem mojego wzroku. Kiedy wrócił, przekazał mi skromnie wypełnioną tacę. -Dziękuję.- powiedziałam, biorąc ją od niego. Kiedy to robiłam, moja ręka lekko otarła się o jego rękawiczkę. Krzyknął z zaskoczenia i skrzyżował ze mną pełne niechęci spojrzenie. Ostrożnie, nie dotykając miejsca, o które otarła się moja ręka, zdjął rękawiczkę i zastąpił ją nową. Gapiłam się na niego przez kilka chwil w zdumieniu, a potem odwróciłam się z moją tacą. Nawet nie próbowałam nawiązać z innymi współpracy i usiadłam przy

jednym z pustych stołów. Wielu z nich kontynuowało wpatrywanie się we mnie ale niektórzy wznowili swoje posiłki i szepty. Starałam się nie zastanawiać się czy czasem nie rozmawiali o mnie, zamiast tego koncentrując się na jedzeniu. Była to niewielka porcja spaghetti z czerwonym sosem, który wyglądał jakby pochodził z puszki, banan i kufel 2-procentowego mleka. Przed przybyciem tutaj, nigdy w życiu nie dotknęłabym żadnej z tych rzeczy. Wyłożyłabym zawartość tłuszczu w mleku i to, że banany zawierają najwięcej cukru z pośród wszystkich owoców. Kwestionowałabym jakość mięsa i konserwanty w czerwonym sosie. Wszystkie te zahamowania teraz zniknęły. To było jedzenie. Prawdziwe jedzenie, a nie rozgotowane płatki zbożowe bez smaku. Zjadłam banana jako pierwszego, ledwie zatrzymując się, żeby odetchnąć i musiałam zwolnić, żeby nie wypić mleka jednym haustem. Coś mi mówiło, że Baxter nie dałby mi drugiego. Ze spaghetti byłam bardziej ostrożna, choćby dlatego, że logika ostrzegała mnie, iż mój żołądek niezbyt dobrze zareaguje na nagłe zmiany w diecie. Mój żołądek się z tym nie zgadzał i chciał, żebym wepchała w siebie wszystko i wylizała tackę. Po tym co jadłam przez ostatnie kilka miesięcy, spaghetti smakowało jakby pochodziło z jakiejś eleganckiej restauracji we Włoszech. Zostałam uratowana z pokusy zjedzenia wszystkiego, kiedy miękkie dźwięki zabrzmiały nagle jakieś pięć minut później. Jak jeden organizm, wszyscy więźniowie wstali i złożyli tace na dużym pojemniku nadzorowanym przez Addison. Zostały one opróżnione z resztek jedzenia a później starannie ułożone w pobliskim koszyku. Ruszyłam się żeby zrobić to samo a następnie doczepiłam się do reszty, gdy wychodzili z kafeterii. Po reakcji Baxtera na dotyk mojej ręki, próbowałam oszczędzić pozostałym kłopotu dotykania mnie i trzymałam się na uboczu. Szliśmy wąskimi korytarzami i manewry, które robiłam aby uniknąć wpadnięcia na innych, byłyby komiczne w jakiś innych okolicznościach. Te osoby, które nie przebywały blisko na mojej drodze, unikały mojego kontaktu i udawały, że nie istnieję, więc byłam wstrząśnięta, kiedy usłyszałam szept. -Dziwka. Przygotowałam się do wielu rzeczy i oczekiwałam tego, że będą nazywana różnymi przymiotami ale to jedno zbiło mnie z tropu. Byłam zaskoczona tym, jak bardzo mnie to ukłuło. Podążyłam za tłumem do klasy i poczekałam aż wszyscy usiądą w ławkach, żebym nie wybrała złego miejsca. Kiedy w końcu wybrałam puste miejsce, dwie osoby przesunęły się na dalsze miejsca. Byli prawdopodobnie dwukrotnie ode mnie starsi, co sprawiło, że stało się to jeszcze bardziej smutne i pokręcone. Alchemik prowadzący zajęcia spojrzał ostro z jego miejsca, gdy usłyszał poruszenie. -Elsa, Stuart, to nie są miejsca gdzie możecie usiąść. Rozgoryczeni wsunęli się z powrotem na swoje miejsca w schludnych rzędach, jako że ich miłość do Alchemików przebiła strach przed złem. Piorunujące spojrzenia, które Elsa i Stuart posłali w moją stronę, dały mi jasno do zrozumienia, że dodawali tą reprymendę do listy grzechów, których byłam winna. Instruktor nazywał się Harrison, co ponownie zastanowiło mnie, czy jest to jego imię czy nazwisko. Był to starszy już Alchemik, z przerzedzonymi, białymi włosami i nosowym głosem, którego, jak wkrótce się nauczyłam, używano tutaj aby nauczać nas o aktualnych sprawach. Przez chwilę byłam podekscytowana, myśląc, że dowiem

się czegoś o zewnętrznym świecie. Wkrótce stało się dla mnie jasne, że było to wysoce wyspecjalizowane spojrzenie na bieżące kwestie. -Co tutaj widzimy?- zapytał, pokazując makabryczny obraz dwóch dziewczyn z rozszarpanymi gardłami, który ukazał się na ekranie z przodu klasy. Kilka rąk poszybowało w górę ale on zwrócił się do osoby, której ręka podniosła się jako pierwsza.- Emma? -Atak strzyg, proszę pana. Wiedziałam to i bardziej zainteresowała mnie Emma, moja współlokatorka. Była mniej więcej mojego wieku i siedziała tak nienaturalnie prosto na swoim miejscu, że byłam pewna tego, iż w przyszłości będzie miała przez to problemy. -Dwie dziewczyny zamordowane na zewnątrz klubu w Petersburgu.- potwierdził Harrison- Żadna z nich nie miała nawet dwudziestu lat.- obraz zmienił się na kolejną makabryczną scenę, przedstawiał starszego człowieka, który został oczywiście osuszony z krwi.- Budapeszt.- następny obraz- Caracas.- jeszcze inny- Nowa Szkocja. - odwrócił się od projektora i zaczął przechadzać się po klasie.- Chciałbym powiedzieć, że były one z ubiegłego roku. Lub nawet z poprzedniego miesiąca. Ale obawiam się, że to nie prawda. Czy ktoś chciałby zaryzykować stwierdzenie kiedy zostały one podjęte? Ręka Emmy wystrzeliła w górę. -W zeszłym tygodniu, sir? -Dobrze, Emmo. Badania pokazują, że ataki strzyg nie zmalały w czasie ostatniego roku. Istnieją nawet dowody na to, że wzrosły. Jak myślicie, dlaczego tak się dzieje? -Ponieważ strażnicy nie polują na nie, tak jak powinni?- To, znowu, pochodziło od Emmy. O mój Boże, pomyślałam. Mieszkam z Sydney Sage podczas reedukacji. -To jest jedna z głównych teorii.- powiedział Harrison- Strażnicy są bardziej zainteresowani bierną ochroną Moroi niż aktywnym poszukiwaniu strzyg dla dobra nas wszystkich. W rzeczywistości, gdy padły sugestie co do obniżenia wieku rekrutacyjnego dla strażników, spadła samolubność Morojów. Najwyraźniej mają wystarczająco, żeby czuć się bezpiecznie i nie czują potrzeby pomocy reszcie z nas. Musiałam ugryźć się w język. Wiedziałam, że nie była to prawda. Moroje cierpieli na niedobory strażników, gdyż było zbyt mało dampirów. dampiry nie mogły rozmnażać się z innymi dampirami. Mieszanie Moroi i dampirów zawsze dawało dzieci dampiry. Było to tajemnicą nawet dla Alchemików. Wiedziałam od moich przyjaciół, że wiek strażników był teraz gorącym tematem w prawie, jako że królowa Morojów, Wasilissa, walczyła żeby kwalifikować Dhampirów na strażników w wieku osiemnastu lat, nie z egoizmu ale dlatego, że uważała, iż zasługują na szansę posiadania nastoletniego życia zanim wyruszą i zaryzykują swoje życia. Wiedziałam, że nie był to czas aby podzielić się moim wglądem w tą sprawę. Nawet jeśli to wiedzieli, nie chcieli tego usłyszeć i nie mogłam zaryzykować powiedzeniem im tego. Musiałam zachowywać się tak, jakbym była na dobrej drodze do odkupienia, po to aby zapewnić sobie przywileje i musiałam słuchać, bez względu jak bolesne to było, jak Harrison kontynuuje swoją tyradę. -Innym czynnikiem może być to, że sami wspomagają wzrost populacji strzyg. Jeśli byście ich zapytali, większość Moroi stwierdzi, że nie chcą mieć nic wspólnego ze strzygami. Ale czy naprawdę możemy im ufać, skoro tak łatwo zmieniają się w te ohydne potwory? To praktycznie etap rozwoju Morojów. Żyją "normalnymi"

życiami z dziećmi i pracą, a następnie, gdy wiek zaczyna ich doganiać ... więc, jak wygodnie jest po prostu wypić odrobinę więcej od ich "chętnych" ofiar, stwierdzą, że był to "wypadek" i puff!- ilość powietrza, którego Harrison zużył podczas mówienia była godna naśladowania.- Zmieniają się w strzygi. Nieśmiertelne i nietykalne. Jak mogli by nie? Moroje nie są stworzeniami o silnej woli, nie tak jak ludzie. I na pewno nie mają silnej duszy. Jak niby takie kreatury mogą oprzeć się pokusie wiecznego życia?- Harisson pokręcił głową z udawanym smutkiem.- To, jak się obawiam, jest powód, dlaczego populacja strzyg nie maleje. Nasi tak zwani sojusznicy nie za bardzo nam pomagają. -Gdzie jest twój dowód? Głos sprzeciwu zaszokował wszystkich w pomieszczeniu- zwłaszcza kiedy zdali sobie sprawę, że pochodził ode mnie. Chciałam dać sobie klapsa i cofnąć te słowa. Ledwie wyszłam z więzienia dwie godziny temu! Ale było za późno i słowa już się wydostały na zewnątrz. Moje własne, osobiste interesy, odłożyły te Morojskie na bok, nie mogłam stać z boku gdy ludzie spekulowali i przeinaczali fakty. Alchemicy powinni wiedzieć lepiej, skoro trenowali się w sztuce logiki. Wszystkie te oczy spoczęły na mnie ponownie, gdy Harrison stanął przed moją ławką. -Jesteś Sydney, prawda? Urocze jest posiadanie cię w klasie tak odświeżoną po czasie refleksji. A już szczególnie urocze jest usłyszenie twojego głosu tak szybko po dołączeniu do nas. Większość nowo przybyłych czeka na swój czas. Teraz... Czy byłabyś tak miła i powtórzyła to, co przed chwilą powiedziałaś? Przełknęłam, ponownie nienawidząc siebie za to co powiedziałam ale było już za późno żeby zmienić stan rzeczy. - Spytałam gdzie ma pan na to dowód. Pańskie wnioski są przekonujące i nawet wydają się rozsądne ale jeśli nie będziemy mieli dowodu, wtedy sami będziemy niczym więcej jak potworami, szerzącymi kłamstwa i propagandę. Nastało zbiorowe westchnienie reszty grupy a Harrison zmrużył oczy. -Więc czy TY masz jakieś wyjaśnienie poparte "dowodem"?- więcej zassanego powietrza. Dlaczego, dlaczego, dlaczego nie mogłam być cicho? -A więc, proszę pana...- zaczęłam powoli- nawet jeśli byłoby tyle sama dampirskich strażników co strzyg, nie mogliby im oni tak naprawdę dorównać. Strzygi są niemal zawsze silniejsze i szybsze, i podczas gdy strażnicy zabijają wrogów pojedynczo, sami często muszą polować na strzygi w grupach. Kiedy przyjrzy się pan populacji dampirów, zobaczy pan, że nie dorównuje ona tej strzyg. Przewyższają one liczebnie dampiry. Nie są w stanie rozmnażać się tak łatwo jak Moroje i ludzie- czy nawet, jak pan to ujął, jak strzygi. -Więc, z tego co zrozumiałem...- powiedział Harrison- jesteś ekspertem w rozmnażaniu się z Morojami. Być może byłabyś osobiście zainteresowana tym, żeby pomóc im podnieść liczebność dampirów, prawda? Prychnięcia rozbrzmiały z całej klasy i przyłapałam się na tym, że czerwienie się na złość sobie. -To nie było wcale moim zamiarem, proszę pana. Po prostu mówię, e jeśli będziemy krytycznie analizować powody, dla których...

-Sydney.- przerwał- Obawiam się, że nie będziemy niczego analizować, oczywistym jest to, że nie jesteś jeszcze gotowa na uczestnictwo w zajęciach z resztą grupy. Moje serce się zatrzymało. Nie, nie, nie, nie. Nie mogą odesłać mnie z powrotem do ciemności, nie kiedy dopiero co się stamtąd wyrwałam. -Proszę pana... -Myślę...- kontynuował- że małe oczyszczenie może sprawić, iż lepiej przygotujesz się do uczestnictwa z resztą z nas. Nie miałam żadnego pojęcia co to oznacza ale dwóch krzepkich mężczyzn w garniturach, wpadło nagle do klasy, która musiała być pod obserwacją. Próbowałam jeszcze jednego protestu ale mężczyźni szybko wyprowadzili mnie na zewnątrz pomieszczenia, zanim mogłam zaapelować do mojego instruktora. Zamiast tego próbowałam kłócić się z jego giermkami, tłumacząc, że było to po prostu nieporozumienie i że jeśli dadzą mi drugą szansę to będziemy mogli nad tym popracować. Jednakże milczeli z kamiennymi twarzami a mój żołądek zapadł się z powodu perspektywy ponownego zamknięcia. Byłam taka protekcjonalna, myśląc że odgarnęłam umysłowe gry Alchemików, którymi stwarzali mi pozory komfortu, iż nie zdałam sobie sprawy jak zależna się od niech stałam. Myśl o ponownym obdarciu z godności i podstawowych potrzeb była prawie nie do zniesienia. Ale oni zabrali mnie o jedno piętro niżej, nie z powrotem na poziom z celami. Pokój, do którego mnie wprowadzili był boleśnie jasno oświetlony, z dużym monitorem z przodu sali i ogromnym fotelem z kajdankami. W pobliżu stała Sheridan, wyglądająca jak zawsze radośnie... wymachując igłą. I nie była to igła do tatuażu. Była to duża, niegodziwie wyglądająca rzecz, którą stosuje się do robienia zastrzyków medycznych. -Sydney.- powiedziała słodko, kiedy mężczyzna przywiązał mnie do fotela.- Cóż to za wstyd widzieć cię ponownie tak szybko.

Rozdział 4 Adrian

Miałem tak wiele pytań do mojej mamy, że nawet nie wiedziałem od czego zacząć. Prawdopodobnie najważniejszym z nich było to, co ona właściwie tutaj robiła, ponieważ odsiadywała karę w Morojskim więzieniu za krzywoprzysięstwo i zakłócanie śledztwa. -Później będziemy mieli dużo czasu na rozmowy.- nalegała- Teraz musimy złapać lot. Ludzki chłopcze, czy mógłbyś dla nas znaleźć walizkę? -Ma na imię Trey.- powiedziałem- I jest moim współlokatorem a nie lokajem.Zatoczyłem się do szafy i wyciągnąłem moją walizkę, którą przywiozłem kiedy po raz pierwszy przybyłem do Palm Springs. Moja mama wzięła ją ode mnie i zaczęła pakować mój dobytek, jakbym znów miał osiem lat. -Odchodzisz?- zapytał Trey, wyglądając na tak oniemiałego jak ja się czułem. -Myślę, że tak.- pomyślałem o tym trochę więcej i nagle wydało mi się, że jest to świetny pomysł. Dlaczego wciąż tu jestem, torturując się na pustyni? Sydney odeszła. Jill robiła szybkie postępy w blokowaniu naszej więzi, dzięki moim ostatnim ekscesom. Poza tym, opuści to miejsce w przeciągu miesiąca.- Tak.- powiedziałem bardziej pewnie- Zdecydowanie wyjeżdżam. Czynsz jest opłacony z góry do jesieni. Ty możesz więc zostać. Musiałem pobyć z dala od tego miejsca i jego wspomnień z Sydney. Była wszędzie gdzie tylko spojrzałem, nie tylko w tym mieszkaniu ale także w Amberwood i ogólnie w Palm Springs . Każde miejsce przynosiło mi jakąś część jej obrazu i mimo to, że nie postawiłem na niej krzyżyka, chciałem kontynuować poszukiwania w miejscu, które nie będzie sprawiało mi tyle bólu. Może to był nowy początek, którego potrzebowałem. I... moja mama wróciła! Głęboko za nią tęskniłem, w inny sposób niż za Sydney ale miałem z nią ten sam znikomy kontakt. Moja matka nie chciała żebym docierał do niej przez sny a mój ojciec nie dostarczał mi żadnych listów. Martwiłem się o to jak Daniella Ivaszkov przeżyła w więzieniu ale patrząc na nią teraz, nie wydawało mi się żeby była w gorszym stanie. Wydawała się tak elegancka jak zawsze, dobrze ubrana, ze starannym makijażem, poruszając się po moim pokoju z tym upartym autorytetem i pewnością siebie, które stanowiły jej istotę- i grały rolę w jej aresztowaniu. -Trzymaj.- powiedziała, wręczając mi coś z kredensu.- Trzymaj je przy sobie. Nie będziesz musiał szukać ich później w bagażu. Spojrzałem w dół i zobaczyłem skrzącą się kolekcję diamentów i rubinów, zespolonych platyną. Był to prezent od cioci Tatiany. Dała mi je na "specjalne okazje", tak jakbym miał wiele okazji do noszenia tysiąców dolarów na mankietach. Może musiałbym gdybym został na dworze. W Palm Springs miałem czasem pokusę, żeby zastawić je w desperackiej próbie zdobycia trochę gotówki. Teraz ścisnąłem je mocno na chwilę, pozwalając ostrym brzegom wbijać się w moje dłonie, a potem wsunąłem je do kieszeni.

Moja mama skończyła pakowanie walizki w mniej niż dziesięć minut. Kiedy zwróciłem uwagę na to, że spakowała tylko część moich rzeczy, machnęła na mnie ręką.- Nie ma czasu. Kupimy ci nowe rzeczy na Dworze. A więc, jechaliśmy na Dwór. Nie byłem całkowicie zaskoczony. Moja rodzina miała kilka innych pensjonatów na świecie ale Morojski Dwór w Pocono Mountains w Pensylwanii był głównym miejscem ich zamieszkania. Szczerze mówiąc, nie obchodziło mnie gdzie będziemy tak długo, dopóki to było daleko stąd. W salonie znalazłem czujnego strażnika, czekającego na nas. Moja mama przedstawiła go jako Dale'a i powiedziała, że będzie również naszym kierowcą. Niezręcznie pożegnałem się z Treye'm, który wciąż wydawał się zaskoczony takim obrotem spraw. Zapytał czy chcę wysłać przez niego wiadomość do Jill i do reszty. Potrząsnąłem głową. -Nie ma takiej potrzeby. Jill zrozumie dlaczego musiałem wyjechać, dlaczego musiałem uciec od wspomnień i porażek. Cokolwiek nie powiedziałbym jej w słowach, wypadnie blado wobec łączącej nas więzi, a ona z kolei może przekazać to pozostałym lub wymyślić o tym jakąś ładną historyjkę. Eddie pomyśli, że uciekam ale pobyt tutaj przez ostatnie trzy miesiące przybliżył mnie bardziej do nędzy niż do Sydney. Może zmiana miejsca była tym, czego było mi potrzeba. Moja mama zarezerwowała nam miejsca w pierwszej klasie do Pensylwanii, z Dale'm siedzącym na prawo na przeciw przejścia. Życie skromnym życiem studenta przez tak długi czas, sprawiło, że koszt tego wydatku zawirował mi trochę w głowie ale gdy usiadłem tam z mamą, stało się to jakby bardziej naturalne. Stewardessa chodziła wokoło oferując drinki, ale łomot w mojej głowie powstrzymał mnie, więc trzymałem się wody. To, ale także chciałem w dowcipie usłyszeć co o tym sądzi moja mama. -Byłam w domu przez tydzień.- powiedziała to tak, jakby była na wakacjach. Oczywiście byłam zajęta sprowadzaniem moich rzeczy z powrotem ale ty byłeś pierwszy i najważniejszy w moich myślach. -Skąd wiedziałaś gdzie mnie znaleźć?- zapytałem. Moja lokalizacja, będąc związana z Jill, była ściśle strzeżonym sekretem. Nikt nie zaryzykowałby ujawnienia jej, podając moją lokalizację. Zmarszczyła czoło. - Otrzymałam zagadkową wiadomość. Anonim. Mówił, że przechodzisz "trudny czas" i mnie potrzebujesz. Zawierał twój adres i ścisłe instrukcje, żebym z nikim się tym nie dzieliła, ponieważ jest to ważne dla działalności królowej. Zawierało coś takiego- o pracy, jaką wykonywałeś żeby chronić nas przed strzygami. To imponujące. Przechodziłem przez trudny okres. To były słowa Jill, którymi wytłumaczyła mnie z mojej nieobecności na jej pokazie mody. Prawie jęknąłem. Nikt nie zaryzykowałby bezpieczeństwa Jill po to, aby powiedzieć mojej mamie gdzie jestemz wyjątkiem samej Jill. -Czy ktoś wie, że tu jesteś?- zapytałem. -Oczywiście, że nie.- odpowiedziała, wyglądając na urażoną.- Nigdy nie ujawniłabym sekretów ważnych dla przyszłości Morojów. Jeśli istnieje jakiś sposób, żeby zwalczyć strzygi, zrobię co mogę aby ci pomóc w twoim.. chociaż, muszę przyznać kochanie, że wyglądasz jakbyś był trochę nie w humorze.

Jeśli moja mama myśli, że prowadziliśmy poszukiwania strzyg w Palm Springs, niech tak będzie. Jeśli dobrze pójdzie nie będzie miała powodu do dalszych rozmyślań, skoro mnie odzyskała. -"Nie w humorze" to lekko powiedziane.- stwierdziłem. Położyła dłoń na mojej.-Coś nie tak? Sprawiałeś się tak dobrze. Rozumiem, że chodziłeś ponownie na zajęcia? I wykonywałeś pracę dla królowej? Nagle, zdałem sobie sprawy, że nigdy nie odhaczyłem moich dwóch klas. Czy zdałem egzaminy? Czy ukończyłem projekty? Bzdura. Byłem tak oszołomiony przyjazdem mojej mamy i szansą ucieczki, że całkowicie zapomniałem prześledzić sprawę w Carlton. I być może moja ostatnia próba ukończenia studiów poszła się dmuchać. Duma w jej głosie dotknęła mnie i nie mogłem znieść tego, że powiedziałem jej tylko część prawdy. -Tak, byłem zajęty.- powiedziałem niewyraźnie. -Więc coś się stało?- powtórzyła. Spotkałem jej spojrzenie, widząc współczucie w jej oczach. Przed jej uwięzieniem, prawie zawsze widziałem ją jako pruderyjną, arystokratyczna Daniellę Ivaszkov z zimnym i niefrasobliwym wizerunkiem. Znałem ją w ten sposób, jak również w tych rzadkich, wyróżniających się momentach, jako matkę. I nagle zdałem sobie sprawę z tego, że mówię jej prawdę... a przynajmniej jej wersję. -Więc... to przez dziewczynę mamo. Westchnęła. - Och, Adrian. Czy to wszystko? -To nie wszystko.- zawołałem gniewnie- Ta dziewczyna zmieniła wszystko. Jako jedyna zmieniła mnie. -Dobrze, dobrze.- powiedziała, starając się mnie uspokoić.- Przykro mi. Co się z nią stało? Starałem się znaleźć sposób aby w jak najdokładniejszy sposób przekazać jej prawdę.- Jej rodzina mnie nie aprobuje. Teraz moja mama była zła, założyła, naturalnie, że rozmawiamy o Morojskiej dziewczynie. -To śmieszne! Pochodzisz z jednego z najznakomitszych Morojskich rodów, zarówno ze strony Tarusów jak i Ivaszkowóv. Sama królowa nie mogłaby liczyć na lepszą linię. Jeśli rodzina tej dziewczyny ma z tym problem, to znaczy, że zostali wprowadzeni w błąd. Prawie się uśmiechnąłem.- Dobrze, że się z tym zgadzamy. -Więc w czym problem? Jeśli jest dorosła- och Adrian, proszę powiedz mi, że jest dorosła a nie nieletnia. -Jest dorosła. Ulga zalała moją matkę. - Więc skoro jest dorosła to może podejmować samodzielne decyzje i do ciebie wrócić, niezależnie od tego, co myśli jej rodzina. A jeśli ona stoi za nimi, to znaczy, że nie jest warta twojego czasu i lepiej ci bez niej. Chciałem jej powiedzieć, że nie jest to takie proste ale ona nie zareagowała za dobrze na mój związek z Rose. dampir był niewybaczalny. Człowiek- nie do pomyślenia.

-Myślę, że miało to związek bardziej ze mną niż z moim rodem.- powiedziałem zamiast tego. Moja matka wyraziła swoją dezaprobatę.-Więc zobaczymy czy wróci. Kto by nie chciał mojego chłopaka? Tymczasem, radzę ci nie pozwolić temu uderzyć cię zbyt mocno. -Ja nigdy nie robię niczego w połowie, mamo. Zwłaszcza gdy chodzi o miłość. Kiedy wylądowaliśmy i byłem w stanie włączyć komórkę, znalazłem czekająca na mnie wiadomość od Jill: Tak, to byłam ja. Wiem, że przyjechałeś do Palm Springs z mojego powodu ale pomyślałam, że nadszedł czas, by zmienić parę rzeczy. Kiedy usłyszałam od Lissy, że twoja mama wróciła z powrotem, pomyślałam, że byłoby dobrze, abyś mógł ją zobaczyć, więc pomogłam wam się skontaktować Mam nadzieję, że to w porządku. Jesteś najlepsza, Podlotku.- odpisałem. Jej odpowiedź wywołała u mnie uśmiech.- Nie wiesz nawet połowy. Twoje dwie klasy wymagały ukończenia końcowych projektów, nie egzaminów. Trey i ja przekopaliśmy twoje mieszkanie i stwierdziliśmy, że niektóre z twoich odrzuconych projektów się nadają. Nie wiem czy zdasz ale jakiś kredyt jest lepszy niż żaden. To się zgadzało. Jill śledziła to co się działo na moich zajęciach kiedy ja nie mogłem. Zacząłem i nie dokończyłem wiele projektów, więc nie było wiadome, który z nich wybrała ale w moim stanie było to chyba lepsze niż cokolwiek, czego nie próbowałbym zrobić samodzielnie aby uzyskać końcowe stopnie. Reszta była w rękach losu. Jedna rzecz mnie zastanawiała kiedy Dale wiózł mnie i mamę na Dwór. Moja mama mówiła, że wróciła tydzień temu. Jill dała jej mój adres, żeby mogła mnie osobiście odwiedzić. Ale czy to było konieczne? Chociaż lokalizacja Jill była tajemnicą, Lissa zapewniłaby mojej mamie sposób, żeby mogła się ze mną skontaktować jak tylko byłaby wolna, jeśli by tylko o to poprosiła. Dlaczego by nie miała? To było tak jakby moja mama odwlekała skontaktowanie się ze mną i jeśli Jill nie poinformowałaby jej o problemach, które miałem, nie przyjechałaby do mnie. Z pewnością, nawet jeśli wszystko byłoby ze mną w porządku, moja mama chciałaby się ze mną skontaktować... prawda? A może po prostu myślałem od rzeczy. Nie mogłem wątpić w miłość mojej mamy. Jakiekolwiek błędy popełniła, wciąż o mnie dbała, i zobaczenie jej całej i zdrowej, uświadomiło mi jak bardzo się o nią zamartwiałem, kiedy była w więzieniu. Ilekroć próbowałem czegoś się o tym dowiedzieć, ona zaraz mnie zbywała. -To skończone.- powiedziała po prostu kiedy przejechaliśmy przez bramy bezpieczeństwa Dworu.- Odsiedziałam swoje i to wszystko na ten temat. Jedyne co musisz wiedzieć to to, że ponownie oszacowałam moje życiowe priorytety i to, co się naprawdę liczy.- delikatnie dotknęła mojego policzka- A ty jesteś na szczycie tych priorytetów, kochanie. Dwór Morojów został rozmieszczony jak uniwersytet, z mnóstwem starych, gotyckich budynków rozstawionych po rozległym terenie. W rzeczywistości, w świecie ludzi, przykrywką było to, że jest to instytucja naukowa, prywatna i elitarna, zostawiona w większości sama sobie. Przedstawiciele rządu i niektórzy z królewskich Morojów mieli tam swoje stałe kwatery i noclegi dla gości oraz to wszystko, co sprawiało życie znośnym. To było w pewnym sensie małe, zamknięte miasto.

Spodziewałem się tego, że mama zabierze nas do naszego rodzinnego domu ale zamiast tego skończyliśmy w jednej z kwater dla gości. - Po życiu na własną rękę, nie mogę sobie wyobrazić tego, żebyś chciał zaszyć się w domu ze mną i swoim ojcem.- wyjaśniła.- Możemy załatwić później coś stałego ale w międzyczasie, królowa pozwoliła ci zostać tutaj. Byłem zaskoczony ale miała ona rację co do jednego- naprawdę nie chciałem, żeby mój ojciec śledził to kiedy wychodzę i wracam. Albo ona, jeśli o to chodzi. Nie to, że zamierzałem robić dużo dzikich i szalonych rzeczy. Byłem tu dla nowego startu, postanowiłem użyć wszystkich możliwych środków, aby móc pomóc Sydney. Po tym jak użyła wszelkich środków by mnie znaleźć, pomyślałem że będzie chciała trzymać mnie pod kluczem. Osoba obsługująca recepcję w budynku zabrała mnie na górę do pokoju a moja mama przytuliła mnie na pożegnanie. - Mam spotkanie, na które muszę się dostać ale zobaczymy się jutro, prawda? Mamy gości na obiedzie. Przyjdź i się dołącz. Będzie teraz z tobą dobrze, prawda? -Oczywiście.- powiedziałem. Straciliśmy dużą część dnia z powodu podróży i zmiany czasu.- Przyjście do was nie będzie dużym kłopotem. Zajrzę prawdopodobnie na początku nocy. Przytuliła mnie jeszcze raz a następnie wyszła z mojego pokoju, który był swego rodzaju jedno-pokojowym apartamentem jaki można znaleźć w pięciogwiazdkowym hotelu. Zaraz po złożeniu mojej walizki w sypialni, wykonałem kilka telefonów i zacząłem układać plany. Wziąłem szybki prysznic (mój pierwszy tego dnia) i natychmiast wyruszyłem z powrotem. Nie odbyło się to w dzikim czasie ale jednak. Oczywiście niektórzy mogą uznać moje spotkanie z Rose Hathaway i Lissą Dragomir jako zbyt prędkie. Obie mieszkały wewnątrz tego, co nazywano królewskim pałacem, choć z zewnątrz utrzymywało tę samą uniwersytecką fasadę. Wewnątrz, cały ciężar Morojskiej historii przytłaczał staroświatową wielkością: kryształowe żyrandole, aksamitne zasłony, obrazy olejne monarchów z przeszłości. Pokoje królowej były dość zaktualizowane lecz zostały one urządzone bardziej według jej osobistych upodobań a mniej według jej posady. Byłem bardzo zadowolony, że wzięła inny komplet pokoi niż te, w których żyła i zmarła moja ciotka. Wystarczająco surrealistyczne było już samo przebywanie tutaj i to bez prześladującej mnie pamięci. Kiedy wszedłem dziewczyny były w salonie Lissy. Lissa siedziała po turecku na kanapie w otoczeniu książek, podczas gdy Rose zdołała ułożyć się do góry nogami na fotelu, jej długie, ciemne włosy zwisały i wachlowały po ziemi. Na moje wejście skoczyła prosto na stopy z umiejętnościami i wdziękiem dampira. Spiesząc się, dała mi szybki, przyjazny uścisk.- Naprawdę jesteś tutaj. Z początku myślałam, że to żart. Pomyślałam, że zostaniesz z Jill. -Ona nie potrzebuje mnie teraz.- powiedziałem, idąc uściskać Lissę, która wstała od książek.- Szkoła się kończy i wszystkie te rzeczy sprawiają, że jest ciągle zajęta. -Opowiedz mi o tym.- powiedziała Rose, przewracając oczyma na Lissę.- Panna ciągle-się-uczę-a-nie-bawię psuje całą zabawę. Lissa uśmiechnęła się pobłażliwie do swojej najlepszej przyjaciółki. -Jutro zaczynają się egzaminy. -Moje właśnie się skończyły.- powidziałem.

-Jak ty to zrobiłeś?- spytała Lissa, siadając z powrotem. Spojrzałem na jej książki.-Powiedzmy, że nie przykładałem się do tego w takim stopniu jak ty. -Widzisz?- mrukneła Rose. Opadła z powrotem na jej fotel, krzyżując ręce. Wybrałem fotel między nimi, zastanawiając się nad moimi pobieżnymi szansami na zaliczenie semestru.- Myślę, że Lissa robi dobrze. W wieku osiemnastu lat, Lissa była najmłodszą królową w historii Morojów, wybraną w chaosie po morderstwie mojej ciotki. Nikt by jej nie wyrzucał tego, że nie poszła do collegu lub próbuje nadrobić duże zaległości, jednak Lissa zobowiązała się do bycia wierną jej życiowym marzeniom studiowania na wielkim uniwersytecie i czułem, że jako monarchini, jest teraz dla niej podwójnie ważne gruntowne wykształcenie. Studiowała na Leigh University, kilka godzin stąd i otrzymała swoje własne GPA, rządząc niespokojnym narodem. Ona i Sydney dałyby sobie świetnie radę. Lissa położyła nogi na stoliku do kawy a ja użyłem ducha, żeby szybko rzucić okiem na jej aurę. Była ciepła i zaspokojona, taka jaka powinna być, z błyskami złota, oznaczającymi innego użytkownika ducha. - Wtedy zrozumiesz, że muszę trzymać to krótko. Muszę zapamiętać kilka dat i miejsc, zanim pójdę wieczorem do łóżka a później musimy wcześnie wyruszyć do szkoły. Zostaniemy w kampusie przez resztę tygodnia na czas trwania egzaminów. -Nie będę cię zatrzymywał.- powiedziałem- Chciałem cię tylko o coś zapytać. Lissa spojrzała na mnie lekko zdziwiona a ja zdałem sobie sprawę, iż myślała, że jest to tylko towarzyskie spotkanie. -Czy przyglądałaś się więcej temu co się stało z Sydney Sage? Łagodne zdziwienie przeszło skrajne zdumienie. -Znowu?- spytała Lissa. Brzmiała na bardziej nieuprzejmą niż wiedziałem, że jest. Nikt z poza kręgu z Palm Springs nie wiedział co łączyło mnie z Sydney a Lissa nie miała z nią przyjacielskich stosunków tak jak Rose. W rzeczywistości, wzmianka o Sydney wywołała zmarszczenie brwi na twarzy Rose. -Nadal jest zaginiona? Lissa spojrzała pomiędzy nami. -Nie wiem nic więcej niż wtedy, kiedy zapytałeś mnie kilka miesięcy temu. Zapytałam. Powiedzieli mi, że została przeniesiona a informacja ta jest poufna. -To kłamstwo.- zaprzeczyłem gorąco- Porwali ją i wysłali do jednego z tych cholernych centrów reedukacji. -Mówiłeś mi o tym wcześniej, chyba, że rzeczy uległy zmianie i masz na to jakiś dowód.- powiedziała Lissa spokojnie.- Bez tego trudno oskarżyć ich o kłamstwo... i naprawdę, czy mogę ich pytać co robią ze swoimi ludźmi? -Masz prawo, bo to co oni robią jest sprzeczne z podstawowymi zasadami moralności i szacunku dla innych. Przetrzymują ją i torturują. Lissa pokręciła głowa.-Znowu coś w co nie mogę się wtrącać. -Strażnicy często przechwytują dampiry, które uciekają od szkolenia a następnie je karają. Co jeśli Alchemicy próbowaliby nam dyktować jak mamy to robić? Powiedzieliby to, co teraz mówię ja: to nie należy do naszej jurysdykcji. Oni mają

swoich ludzi, my mamy swoich. Teraz, jeśli jeden z moich ludzi znalazłby się przez nich w niebezpieczeństwie, wtedy tak, miałabym pełne prawo zrzucić na Alchemików wagę tego czynu. -Ale tego nie zrobisz, ponieważ ona jest człowiekiem.- powiedziałem stanowczo. Wszystkie wielkie nadzieje, z którymi tu przyszedłem zaczęły się chwiać. Rose, bynajmniej, wyglądała na najbardziej sympatyczną. -Czy oni naprawdę ją torturują? -Tak.- powiedziałem- Znaczy się nie byłem z nią w kontakcie ani też z nikim, kto z nią rozmawiał, żeby powiedzieć co dokładnie z nią robią ale znam kogoś, kto zna takie przypadki jak ona. Smutek- do mnie- zalśnił w zielonych oczach Lissy, tak podobnych do tych Jill. -Adrian, czy zdajesz sobie sprawę jak zawile to brzmi? Oburzenie i gniew zapłonęły we mnie, zarówno z powodu mojej bezsilności jak i z powodu kłamstw jakimi Alchemicy nakarmili Lissę. -Ale taka jest prawda! Sydney utrzymywała przyjacielskie stosunki z nami wszystkimi. Przestała zachowywać się jak Alchemik, który myśli, że jesteśmy złymi istotami. Stała się naszym przyjacielem. Cholera, traktowała Jill jak własną siostręironicznie, ponieważ jej własna siostra była tą, która ją zdradziła. Zapytaj Eddiego. Był tam kiedy ją zabrali. -Ale nie przy tym, co zdarzyło się potem.- zakończyła Lissa.- Nie widział tego czy była torturowana, tak jak mówisz. Nie widział tego, że może po prostu została przeniesiona gdzieś indziej, gdzieś daleko od was. Może tp jest jedyne "leczenie" jakie na niej stosują, skoro myślą że ingerujesz w ich ideologię. -Zrobili więcej niż to.- warknąłem- Czuję to w środku. -Liss,- zaczęła niepewnie Rose- musi byc coś co możnaby zrobić... Nadzieja do mnie wróciła. Jeśli Rose była na pokładzie, może udałoby się nam przekonac innych do pomocy za sceną. -Słuchaj.- powiedziałem- Co jeśli spróbujemy innego podejścia? Zamiast ponownego bezpośredniego kwestionowania Alchemików, może można by wysłać... nie wiem... zespół strajkowy, który zbada różne miejsca, gdzie ona może być przetrzymywana?- wydawało mi się, że jest to genialny pomysł. Marcus został wykorzystany do zbadania zawartości jego listy ale może moglibyśmy zatrudnić też Morojów i inne dampiry. Rose zapaliła się do tego. -Całkowicie chciałabym w tym pomóc. Sydney jest moją przyjaciółką a ja mam doświadczenie w... -Nie!- wykrzyknęła Lissa, wstając.- Przestańcie oboje! Czy wy w ogóle słyszycie co mówicie?! Prosicie mnie o wysłanie "strajkowego zespołu" żeby włamał się do budynków Alchemików? To tak jak sygnał wszczęcia wojny! Możecie sobie wyobrazić jak by to było, gdyby role się odwróciły? Jeśli wysłaliby ludzkie zespoły do przebadania nas? -Biorąc pod uwagę ich etykę,- powiedziałem-nie zdziwiłbym się gdyby już spróbowali. -Nie.- powtórzyła Lissa- Nie mogę zrobić z tym nic więcej, nie jeśli nie ma to bezpośredniego wpływu na moich poddanych. Chciałabym pomóc wszystkim na

świecie-wliczając w to Sydney. Ale teraz mam obowiązki względem moich ludzi. Jeśli podejmę jakieś ryzyko, to tylko dla nich. Wstałem, pełen gniewu i rozczarowania, i całej masy emocji, których nie mogłem określić. - Myślałem, że jesteś innym rodzajem przywódcy. Walczącym o to co jest w porządku. -Tak, jestem.- powiedziała, zmuszając się do zachowania spokoju co wydawało się być dla niej dużym wysiłkiem.- Aktualnie walczę o więcej wolności dla dampirów, wspierając Morojów, którzy chcą bronić siebie samych i usiłuję zmienić prawo aby moja siostra mogła wyjść z ukrycia! Tymczasem, robię to wszystko chodząc do szkoły i starając się ignorować bardzo głośne frakcje, które chcą odsunąć mnie od władzy. I nawet nie pytaj mnie ile zostało mi czasu na moje osobiste życie! Czy to wystarczy aby cię zadowolić, Adrian? -Przynajmniej masz życie prywatne.- mruknąłem. Ruszyłem w stronę drzwi.Przepraszam, że przerwałem ci w nauce. Powodzenia na egzaminach. Rose próbowała zawołać mnie z powrotem i myślę, że nawet próbowała za mną iść ale Lissa przywołała ją po imieniu. Nikt za mną nie poszedł, więc wyszedłem z apartamentów królewskich i ruszyłem w dół krętych korytarzy pałacu. Dusiły mnie wściekłość i frustracja. Byłem taki pewny, że jeśli zaapeluję się do Lissy twarzą w twarz- w dodatku trzeźwy!- i wyjaśnię mój powód, ona zrobi coś dla Sydney. Rozumiałem, że Alchemicy blokowali oficjalne próby Lissy, ale na pewno mogłaby wysłać grupę Rose Hathawaym, która powęszyłaby dookoła nich! Lissa zawiodła mnie, twierdząc że jest krzyżowcem ale tak naprawdę była nikim innym jak zwykłym politykiem. Rozpacz zaczęła przewijać się przeze mnie, ciemna i podstępna, mówiąca mi, że byłem głupi przyjeżdżając tu. Jak mogłem wierzyć, że wszystko się zmieni? Rose wyglądała jakby chciała pomóc ale czy mogłem oczekiwać, że odwróci się plecami od najlepszej przyjaciółki? Prawdopodobnie nie. Rose została zatrzymana przez system. Utknąłem w mojej niezdolności do pomocy dla Sydney. Byłem dla niej bezużyteczny, bezużyteczny dla każdego i wszystkich... -Adrian? Wychodziłem właśnie przez główne drzwi pałacu, kiedy usłyszałem za sobą głos. Odwróciłem się i ujrzałem ładną Morojską dziewczynę z szarymi oczyma i ciemnymi, kręconymi włosami spieszącą ku mnie. Na chwilę, moja wcześniejsza emocjonalna burza zaciemniła moje umiejętności poznawcze. Potem to do mnie wróciło. -Nina? Na jej twarzy pojawił się uśmiech kiedy rzuciła się na mnie z nieoczekiwanym uściskiem. -To ty!- powiedziała radośnie- Martwiłam się kiedy zniknąłeś. Nie odpowiadałeś na żadne wiadomości i połączenia. -Nie bierz tego do siebie.- zapewniłem ją, przytrzymując otwarte drzwi.Zaniedbywałem wszystkich.- była to prawda. Zapadłem się pod ziemię kiedy zabrano Sydney. Te niezwykłe szare oczy obserwowały mnie ze zmartwieniem. -Wszystko w porządku? -Tak, tak. To znaczy nie. To skomplikowane.

-Cóż, mamy czas.- powiedziała gdy wyszliśmy w ciepłą, letnią noc.Moglibyśmy coś zjeść i porozmawiać. Wahałem się, nie wiedząc czy chcę się odciążyć. Spotkałem Ninę w tym roku, tuż po tym jak pomogła swojej siostrze przekształcić się z powrotem ze strzygi w dampira. Nina była użytkowniczką ducha tak jak ja i pomogła mi trochę kiedy walczyłem o przechwycenie części mocy, która przywracała strzygi do życia- moc, która mogłaby posłużyć jako szczepionka, powstrzymująca innych przed zmienianiem się wbrew ich woli. Jej siostra Olive, tudzież obiekt miłości Neila, jeśli pójdzie się o krok dalej. Tych dwoje spotkało się kilka razy i może mieli nawet krótki romans ale kiedy znalazła się ona poza możliwością komunikacji, on usychał z tęsknoty jakby byli ze sobą przez lata. -Jestem dobrym słuchaczem.- powiedziała Nina, kiedy nie odpowiedziałem. Posłałem jej uśmiech. -Jestem pewien, że jesteś. Po prostu nie chcę pociągnąć cię za sobą w dół. -Pociągnąć mnie w dół?- posłała mi ostry uśmiech.-Powodzenia. Przede wszystkim, duch już wykonuje w tym wystarczającą robotę, więc masz trudną konkurencję. Odkąd przywróciłam Olivię,... nie wiem... też tak masz? Swego rodzaju ciemną, ponurą mgłę? -Tak.- powiedziałem- Oczywiście, że tak. -Dobrze, teraz wydaje się codziennym gościem, który sprawia, że życie jest wspaniałe, jestem pewna, że możesz to sobie wyobrazić. Tymczasem, po przejściu tego wszystkiego z Olivią, ona uciekła na jakieś poszukiwanie wizji, ponieważ zdecydowała, że potrzebuje trochę "czasu w samotności" aby móc przemyśleć wszystko, co się stało! Jakoś udało jej się zakończyć nasze marzenia zanim miałam okazję z nią porozmawiać. Próbowałam ją znaleźć ale Sonja powstrzymała mnie, podkreślając, żebym była tutaj w pobliżu aby pomóc jej w badaniach nad duchem. Zakwaterowali mnie w płatnym apartamencie a ja nie mam tutaj żadnych możliwości do życia, więc musiałam wziąć pracę w niepełnym wymiarze jako sekretarka w pałacu. Powiedzieć ci co robi "obsługa klienta" dla pochłoniętych sobą arystokratów? Cóż, to jest jak nowy piekielny krąg. -przerwała, przypominając sobie z kim rozmawia.- Bez urazy. Zaśmiałem się, być może po raz pierwszy od dłuższego czasu.- Nie ma sprawy, bo wiem dokładnie o jakich typach mówisz. Rozmawiając o twojej siostrze, powinnaś wiedzieć, że złamała biednemu Neil’owi serce. -Zanotowałam.- powiedziała- Myślę, że jest on jedną z rzeczy nad którymi się zastanawia. -Czy to dobrze czy źle?- zapytałem. -Nie wiem.- zaśmiała się. Także zacząłem się śmiać i nagle postanowiłem przyjąć jej ofertę. -Dobrze. Załatwmy sobie coś do jedzenia... choć szczerze mówiąc, po ostatnich dwudziestu czterech godzinach... wolałbym się czegoś napić. Przypuszczam, że byś nie chciała?- to był prawdopodobnie fatalny pomysł ale nie powstrzymałem się. Nina chwyciła mnie za rękę i zaczęła prowadzić przez trawnik w kierunku budynku. -Dzięki Bogu.- powiedziała- Już myślałam, że nigdy nie zapytasz.

Rozdział 5 Sydney

Przez chwilę, kiedy zobaczyłam strzykawkę Sheridan, myślałam, że zdecydowała się na jakąś ekstremalną formę wzmocnienia tatuażu. Jednak zamiast wstrzyknąć pod moją skórę małą dawkę zaczarowanego tuszu, zamierzała wstrzelić we mnie olbrzymią dawkę, która sprawi, że nie będę w stanie samodzielnie ruszyć palcem. To nie ma znaczenia.- starałam się sobie wmówić.- Magia mnie ochroni, bez względu na to jak dużej ilości użyją. Zabrzmiało to rozsądnie ale po prostu nie byłam pewna, czy była to prawda. Jednak, jak się okazało, Sheridan miała coś innego na myśli. -Wszystko zdawało się takie obiecujące kiedy rozmawiałyśmy ze sobą po raz ostatni.- powiedziała, wbijając igłę w moje ramię.- Nie mogę uwierzyć, że nie wytrwałaś nawet godziny na własną rękę. Prawie powiedziałam "Starych nawyków ciężko się pozbyć" ale pamiętałam, że muszę grać skruszoną, jeśli chcę zrobić jakieś postępy. -Przykro mi.- powiedziałam-Po prostu mi się wymknęło. Przeproszę Harrisona jeśli... Dziwne uczucie zaczęło się rozwijać w moim brzuchu, poczynając od niewielkiego dyskomfortu a potem wzrastało i wzrastało aż było pełno wymiarowym rodzajem nudności, który objął całe moje ciało. Mój żołądek czuł się tak jakbym miała w nim fale pływowe, a moja głowa zaczęła pulsować. Mogłam poczuć jak moja temperatura rośnie jak również i pot spływający wszędzie. -Będę chora.- powiedziałam. Chciałam opuścić głowę ale krzesło zablokowało mnie w miejscu. -Nie.- powiedziała Sheridan- Nie będziesz. Jeszcze nie. Ciesz się przedstawieniem. Wraz z ograniczeniem ramion, zagłówek krzesła dawał pewność, że nie będę mogła odwrócić głowy, zmuszając mnie do spojrzenia prosto na ekran. Był włączony a ja przygotowywałam się na przerażające obrazy. To co zobaczyłam to byli... Moroje. Szczęśliwi Moroje. Przyjaźni Moroje. Morojskie dzieci. Moroje robiący zwykłe rzeczy, takie jak uprawianie sportu czy jedzenie w restauracji. Byłam zbyt przygnębiona, żeby rozwikłać te obrazy ale jednak. Wszystko o czym mogłam myśleć to to, jak żałuję, że nie mogę zwymiotować. To był ten rodzaj choroby, w którym wiedziałeś, że aby poczuć się lepiej musisz pozbyć się trucizny. Ale Sheridan miała jakoś rację. Nie mogłam zmusić swojego ciała do zwymiotowania, bez względu na to jak tego chciałam i zamiast tego siedziałam z tymi strasznymi, zanieczyszczającymi nudnościami skręcającymi moje wnętrze. Ogarnęły mnie fale agonii. Nie wiedziałam, że to możliwe żebym mogła pomieścić w sobie tyle niedoli. Jęknęłam i zamknęłam oczy, głównie po to aby sprawić, żeby moja głowa poczuła się lepiej ale Sheridan odczytała to jako inny motyw.

-Nie rób tego.- powiedziała- Prosta rada: będzie ci dużo łatwiej przez to przejść jeśli będziesz oglądała z własnej woli. Mamy sposoby żeby utrzymać oczy otwarte. Nie spodobają ci się. Zamrugałam przez łzy i z powrotem skupiłam się na ekranie. Przez moje cierpienie, mój mózg spróbował dowiedzieć się dlaczego obchodzi ją to czy oglądam zdjęcia szczęśliwych Morojów czy też nie. Nieważne co robiłam, moje ciało czuło się tak jakby było wywrócone do góry nogami. -Starasz się...- wykrztusiłam i przez chwilę myślałam, że poczuję po tym ulgę. Nie poczułam.- stworzyć jakiegoś rodzaju efekt Pawłowa? To była klasyczna technika uwarunkowania. Pokaż mi zdjęcie i spraw żebym czuła się okropnie gdy na to patrzę, co w końcu sprawi, że będę kojarzyć nieszkodliwych Moroi, szczęśliwych Moroi z ekstremalnym dyskomfortem i cierpieniem. Był tylko jeden problem. - Trzeba powtarzać to sesjami żeby osiągnąć efekt.- uświadomiłam sobie głośno. Jeden raz nie wystarczy żebym poczuła natychmiastowy wstręt do Morojów. Spojrzenie Sheridan mówiło wiele o tym, czego mogę spodziewać się w przyszłości. Moje serce zamarło. A może to był mój żołądek. Szczerze mówiąc, moje wnętrzności czuły się tak, że nie byłam w stanie odróżnić jednej części od drugiej. Nie wiem jak długo trzymali mnie w tym stanie. Może godzinę. Nie mogłam skupić się na liczeniu czasu kiedy moim celem było po prostu przetrwanie każdej hulaszczej fali choroby. Po tym, co wydawało mi się wiecznością, Sheridan dała mi kolejny zastrzyk a ekran stał się ciemny. Jej poplecznicy rozpięli ograniczenia i ktoś podał mi wiadro. Przez kilka sekund nie rozumiałam. Następnie, cokolwiek trzymało moje ciało, znalazło uwolnienie. Wszystko z mojego skromnego obiadu wróciło z powrotem, i nawet po tym, mój żołądek nadal próbował. Ograniczyłam się do suchych nudności i nagle, tak niespodziewanie jak się zaczął, odruch wymiotny ustał. To był długi, bolesny proces a ja byłam poza wszystkim, troszcząc się jedynie o to żeby wyrzucić to wszystko w obecności innych. A jednak, jakkolwiek straszne to było, poczułam się lepiej, teraz kiedy w końcu oczyściłam się z tego, co spowodowało nudności, masowo obracające mną w tą i z powrotem. Jeden z lokajów dyskretnie wziął ode mnie wiadro a Sheridan dała mi w uprzejmości szklankę wody, jak również i szansę umycia zębów w małym zlewie na stronie pokoju. Znajdowało się to tuż obok szaf pełnych materiałów medycznych a także lustra, co pozwoliło mi zobaczyć jak nieszczęśliwie wyglądałam. -No cóż.- powiedziała Sheridan radośnie- Wygląda na to, że jesteś gotowa na lekcję sztuki. Lekcja sztuki? Byłam gotowa zwinąć się w kłębek i zasnąć. Całe moje ciało było słabe i chwiejne a mój żołądek czuł się tak, jakby został wywrócony na druga stronę. Nikt nie zauważył, bądź też nie dbał o mój słaby stan jednak jeden z popleczników wyprowadził mnie z pokoju. Sheridan pomachała mi na pożegnanie i powiedziała, że zobaczymy się wkrótce. Moja eskorta zabrała mnie poziom wyżej do klasy, która służyła jako studio sztuki. Addison, surowa i obojnacza matrona ze stołówki zaczęła właśnie zajęcia, wydając instrukcje na dzisiejszą sesję, która wydawała się być kontynuacją malowania

miski owoców. Pasowało to do Alchemików, którzy zawsze mieli najnudniejsze projekty. Pomimo tego, że mówiła, wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę kiedy weszłam. Większość z nich była zimna. Niektóre były trochę zadowolone z siebie. Każdy wiedział co się ze mną stało. Jedyną miłą rzeczą w tej jak i w poprzedniej klasie było to, że podczas reedukacji najcenniejsze miejsca znajdowały się jak najbliżej nauczyciela, w przeciwieństwie do Amberwood. To pozwoliło mi zakraść się do pustej sztalugi w głębi klasy. Większość oczu nie mogło mnie tam śledzić, chyba że rażąco odwróciliby się i zignorowali Addison. Nikt nie był gotów żeby to zrobić. Większość moich wysiłków skupiła się na zachowaniu pozycji, więc słuchałam jej tylko jednym uchem. -Niektórzy z was zrobili wczoraj znaczne postępy. Emmo, twoja w szczególności zaczyna wyglądać bardzo ładnie. Lacey, Stuart, musicie zacząć od nowa. Rozejrzałam się, starając się dopasować ludzi do ich sztalug, na które miałam z tyłu pełny widok. Myślałam, że być może moje ostatnie oczyszczanie otumaniło mój mózg, bo komentarz Addison był bez sensu. Ale nie, byłam pewna, że prawidłowo dobrałam ludzi. To była Emma, moja domniemana współlokatorka, dziewczyna, która zdawała się mieć azjatycko-amerykańskie pochodzenie i która nosiła swoje czarne włosy związane w kok tak mocno, iż mogłam przysiąść, że rozciągnęło jej to skórę. Jej obraz nie wyróżniał się dla mnie niczym specjalnym i ledwie rozróżniałam na nim owoce. Stuart był jednym z ludzi, który odsunął ode mnie swoje biurko na lekcji Harrisona. On rzeczywiście wydawał się mieć jakiś talent artystyczny i uważałam, że jego obraz był jednym z najlepszych. Uświadomienie sobie kim była Lacey zajęło mi chwilę i zorientowałam się dopiero wtedy, gdy zmieniła płótno na czyste. Jej malarstwo nie było tak dobre jak Stuarta ale znajdowało się o ligę wyżej niż Emmy. Zrozumiałam w końcu, że nie chodziło tu o umiejętności a dokładność. gruszki Stuarta były doskonałe ale dodał ich parę więcej niż w rzeczywistości. Zmienił również pozycję owoców i namalował niebieską miskę- która wyglądała dużo lepiej niż ta brązowa, której używano. Emma natomiast, stworzyła o wiele bardziej prymitywną pracę, za to miała odpowiednią liczbę owoców, które doskonale rozmieściła a każdy z nich miał odpowiedni kolor. Alchemicy nie chcieli kreatywności i ozdób. Chodziło o kopiowanie, co kazano nam zrobić bez żadnych pytań i odchyleń. Nikt nie wykonał żadnego wysiłku aby mi pomóc czy doradzić, więc przez chwilę stałam tam głupio i starałam się odwoływać do tego, co robili inni. Znałam podstawy malowania akrylami dzięki przebywaniu blisko Adriana ale nie miałam praktycznego doświadczenia. W pobliżu owoców znajdował się podstawowy zestaw pędzli i tuby z farbami, więc udałam się tam z niektórymi uczniami i próbowałam wybrać moje podstawowe kolory. Każdy omijał mnie szerokim łukiem i kiedy wybierałam i odrzucałam jakiś kolor, który nie wydawał mi się zbyt dopasowany, następna osoba, która go podnosiła dbała o to, żeby wytrzeć tubkę to czysta przed zabraniem jej do swojego stanowiska. Wróciłam na swoje stanowisko z kilkoma tubkami i podczas gdy nie mogłam mówić w imieniu moich zdolności naśladowczych, czułam się dość pewnie z moimi kolorami. Mogłam przynajmniej zagrać w tę część gry Alchemików. Zaczęcie było powolną pracą. Nadal czułam się okropnie słabo i trudno było mi nawet wycisnąć farbę z tuby. Miałam nadzieję, że nie było to klasyfikowane na

podstawie szybkości. Kiedy w końcu pomyślałam, że po prostu może umieszczę pędzel na płótnie, drzwi do pokoju otworzyły się i weszła Sheridan z jednym z jej popleczników. Każde z nich trzymało tacę pełną kubków i nie potrzebowałam jej potwierdzenia żeby zidentyfikować ten zapach. Kawa. -Przepraszam, że przeszkadzam.- powiedziała Sheridan, przybierając wielki, sztuczny uśmiech.-Wszyscy pracujecie ostatnio tak ciężko, że stwierdzaliśmy, iż podarujemy wam trochę uczty: waniliowa latte. Przełknęłam i patrzyłam z niedowierzaniem jak moi koledzy skupili się wokół niej i każdy wziął kubek. Waniliowa latte. Ile razy marzyłam o niej w niewoli kiedy byłam na wpól zagłodzona przez letni kleik? Nie miało nawet znaczenia, że była chuda i zawierała pełno cukru. Zostałam pozbawiona czegoś takiego na tak długo, że mój naturalny instynkt kazał mi pobiec i chwycić kubek. Ale nie mogłam. Nie po oczyszczaniu, które właśnie przeszłam. Zarówno mój żołądek jak i gardło były obolałe, i wiedziałam, że gdybym zjadła lub wypiła coś innego niz woda, to wróciłoby to z powrotem. Syrenia piosenka kawy była torturą dla mojego umysłu ale mój biedny, wrażliwy żołądek wiedział lepiej. Nie mogłam poradzić nic na to, że w tej chwili ten okrutny kleik smakowałby równie kwaśno jak latte. -Sydney?- zapytała Sheridan, skupiając swój uśmiech na mnie. Podniosła tacę. -Został jeden kubek.- bez słowa potrząsnęłam głową a ona umieściła kubek na biurku Addison.- Zostawię go tutaj na wypadek gdybyś zmieniła zdanie, dobrze? Nie mogłam oderwać oczu od tego kubka i zastanawiałam się czego bardziej pragnęła Sheridan: zobaczyć moje cierpienie i pozbawienie wyboru czy szansę, że zaryzykuje wszystko i zwymiotuję na swoich kolegów. -Twoja ulubiona?- zapytał niski głos. Byłam całkiem pewna tego, że nikt nie odezwałby się do mnie bezpośrednio dlatego nie szukałam od razu rozmówcy. Z wielkim wysiłkiem odciągnęłam swój wzrok od upragnionego latte i odkryłam, że odezwał się mój sąsiad, wysoki, ładnie wyglądający chłopak, który był być może jakieś pięć lat ode mnie starszy. Miał chude ramiona i nosił okulary w drucianych oprawkach, co dodawało mu intelektualnego wyglądu, nie żeby Alchemicy tego potrzebowali. -Co sprawia, że tak sądzisz?- zapytałam cicho. Uśmiechnął się porozumiewawczo. -Ponieważ zawsze tak jest. Gdy ktoś przejdzie po raz pierwszy oczyszczanie, reszta z nas zostaje nagrodzona ulubioną potrawą tej osoby. A propo, przepraszam za to. - urwał upijając trochę latte.- Ale nie piłem kawy od wieków. Skrzywiłam się i odwróciłam. - Proszę bardzo. -Przynajmniej oparłaś się.- dodał- Nie każdy tak robi. Addison nie lubi ryzyka w postaci przynoszenia nam tutaj gorących napojów ale jeszcze bardziej nie lubi kiedy ktoś choruje w jej studiu. Spojrzałam na naszego nauczyciela, który doradzał siwowłosemu mężczyźnie. - Ona nie wydaje się lubić zbyt wielu rzeczy. Z wyjątkiem gumy do żucia. Zapach kawy stał się silniejszy niż kiedykolwiek wcześniej w pomieszczeniu, zarówno pociągając jak i odrażając. Rozpaczliwie próbując go zablokować,

podniosłam pędzel i próbowałam namalować parę winogron, kiedy usłyszałam obok siebie odgłos dezaprobaty. Spojrzałam z powrotem na chłopaka, który pokręcił na mnie głową. -Zamierzasz zacząć w ten sposób? Daj spokój, może i nie masz dobrych wartości Alchemika ale powinnaś nadal posiadać logikę, zobacz.- zaproponował mi ołówek.Szkicuj. Zacznij od ćwiartki i kieruj w swoją stronę. -Nie boisz się, że splamię twój ołowek?- słowa wyszły zanim zdołałam je powstrzymać. Zaśmiał się. -Możesz go zatrzymać. Wróciłam do pustego płótna i popatrzyłam na niego kilka chwil. Ostrożnie podzieliłam je na cztery części a następnie zrobiłam najlepszy wstępny szkic miski owoców na jaki mnie było stać, zwracając szczególną uwagę gdzie znajdował się poszczególny element w stosunku do innych. W trakcie wykonywania zauważyłam, że sztaluga jest dla mnie zbyt wysoka bym mogła dalej pracować ale nie wiedziałam jak ją dopasować. Widząc moje zmagania, chłopak obok mnie pochylił się i zręcznie opuścił sztalugi do bardziej odpowiedniej wysokości i wrócił do swojej pracy. -Dzięki.- powiedziałam. Oczekujące przede mną płótno zmniejszyło jakąkolwiek przyjemność, którą mogłabym odczuwać z tego przyjaznego gestu. Spróbowałam naszkicować ponownie.- Widziałam jak mój chłopak robił to setki razy i nigdy nie pomyślałam, że będę to robić jako pewnego rodzaju pokręconą terapię. -Twój chłopak jest artystą? -Tak.- powiedziałam ostrożnie, niepewna czy chcę angażować się w tym temacie. Dzięki Sheridan nie było tajemnicą, że mój chłopak był Morojem. Chłopak cicho parsknął w geście rozbawienia. -Artystyczny, co? Tego akurat nie słyszałem nigdy wcześniej. Zwykle gdy spotykałem dziewczyny takie jak ty- które chodzą z facetami takimi jak oni- wszystko co słyszałem to to, jacy słodcy oni są. -On jest naprawdę słodki.- przyznałam, ciekawa ile dziewczyn takich jak ja spotkał. Pokręcił głową z rozbawieniem kiedy pracował nad swoim obrazem. -Oczywiście. Musiał być żeby zaryzykować tak wiele, co? Alchemiczki nigdy nie zakochują się w Morojach, którzy nie są słodcy i zadumani. -Nigdy nie powiedziałam, że był zadumany. -On jest "naprawdę słodkim" wampirem, który maluje. Chcesz powiedzieć, że nie rozmyśla? Czułam, że moje policzki trochę się rumienią.- Trochę rozmyśla. No dobra... dużo. Mój sąsiad zachichotał ponownie i oboje przez chwilę malowaliśmy w ciszy. Następnie, przy niebieskim, powiedział. - Jestem Duncan. Byłam tak zaskoczona, że moja ręka opadła, powodując, że mój brzydki banan wyglądał jeszcze gorzej. W ciągu ostatnich trzech miesięcy były to pierwsze prawdziwe słowa, które ktoś cywilny do mnie powiedział. - Ja... jestem Sydney.- odpowiedziałam automatycznie. -Wiem.- powiedział- I bardzo mi miło Sydney.

Moja ręka zaczęła drżeć, zmuszając mnie na skupieniu się na pędzlu. Wytrwałam trzy miesiące pozostawiona w ciemności, przetrwałam piorunujące spojrzenia i przezwiska moich rówieśników i jakoś przeżyłam medyczną chorobę bez rozerwania mnie na strzępy. Ale ten mały akt dobroci, ten miły i zwykły gest między dwojgiem ludzi... prawie złamał mnie jak nic nigdy wcześniej. To sprawiło, że przypomniałam sobie jak daleko byłam od wszystkiego- od Adriana, moich przyjaciół, bezpieczeństwa, zdrowia psychicznego... wszystko to przepadło. Byłam tutaj, w tym ściśle kontrolowanym więzieniu, w świecie w którym każdy mój ruch był kontrolowany przez ludzi, którzy chcieli zmienić mój sposób myślenia. I nie było tam żadnego znaku jak mogłam się stamtąd wydostać. -Hej, hej.- powiedział Duncan szorstko.- Nic z tego. Oni kochają kiedy płaczesz. Zamrugałam przez łzy i pośpiesznie kiwnęłam głową gdy sięgałam po pędzel. Umieściłam go z powrotem na płótnie, ledwie świadoma tego co robiłam. Duncan także kontynuował malowanie, miał oczy na swojej pracy, gdy kontynuował: -Prawdopodobnie będziesz w stanie zjeść obiad. Ale nie przesadzaj. Bądź rozsądna w tym co jesz i nie zdziw się jeśli znajdziesz w menu kolejną ulubioną rzecz. -Oni naprawdę wiedzą jak zarobić punkt, nie?- mruknęłam. -Tak, tak. To prawda.- nawet nie patrząc na niego mogłam powiedzieć, że się uśmiecha. choć jego głos stał się szybko na powrót poważny.- Przypominasz mi kogoś kogo tutaj znałem. Była moją przyjaciółką. Kiedy zdali sobie sprawę, że jesteśmy przyjaciółmi, ona odeszła. Przyjaciele sa zbrojami, których tutaj nie lubią. Rozumiesz co do ciebie mówię? -Myślę, że tak.- powiedziałam. -Dobrze. Ponieważ chciałbym żebyśmy byli przyjaciółmi. Wybrzmiała sygnalizacja kończąca lekcję i Duncan zaczął zbierać swoje rzeczy. Chciał odejść ale zapytałam. - Jak miała na imię? Twoja przyjaciółka, którą zabrano? Zatrzymał się a ból przemknął przez jego twarz, co sprawiło, że pożałowałam swojego pytania. -Chantal.- powiedział w końcu a jego głos był ledwie szeptem.- Nie widziałem jej od ponad roku.- coś w jego głosie sprawiło, że pomyślałam, iż była kimś więcej niż tylko przyjacielem. Ale ja nie mogłam myśleć o tym zbyt wiele, gdyż przetwarzałam resztę tego co powiedział. -Rok... Co zrobiłeś, żeby tu trafić? On posłał mi po prostu smutny uśmiech.- Nie zapominaj o tym co powiedziałem Sydney. To o przyjaciołach. Nie zapomniałam. I kiedy nie odzywał się do mnie przez resztę dnia i zamiast tego spędzał czas z innymi wściekłymi i prychającymi więźniami, ja to rozumiałam. Nie mógł pokazywać, że traktuje mnie inaczej, nie kiedy nasi rówieśnicy i niewidoczne oczy zwierzchników Alchemików zawsze nas obserwowały. Jego słowa płonęły we mnie, dając mi siłę. Przyjaciele są pancerzem. Chciałabym żebyśmy byli przyjaciółmi. Byłam uwięziona w tym strasznym miejscu pełnym tortur i kontroli umysłu, ale miałam przyjaciela- jedynego przyjaciela- nawet jeśli nikt inny o tym nie wiedział. To upoważniało i ta wiedza pomogła mi przejść przez inną lekcję pełną propagandy o Morojach i kiedy dziewczyna przechodząca obok mnie w holu mruknęła -Wampirza dziwka.

Nasza ostatnia lekcja nie była tak naprawdę lekcją. Była sesją nazywaną "czasem wspólnym" i miała miejsce w pokoju, który nazywali sanktuarium, gdzie odbywały się podobno także niedzielne nabożeństwa. Odnotowałam to, gdyż mogło to oznaczać, że znalazłam sposób oznaczania czasu. To był piękny pokój z wysokim sufitem i drewnianymi ławkami. Nie było za to okien. Widocznie wzięli na poważnie odcięcie nas od możliwości ucieczki albo, być może, zbyt budujące byłoby dla nas ujrzenie słońca i nieba raz na jakiś czas. Jedna ze ścian sanktuarium była pełna napisów a ja nie śpieszyłam się przechodząc obok niej jak moi współwięźniowie. Na pomalowanych na biało cegłach było napisy wszystkich tych, którzy byli tam przede mną. Niektóre były krótkie i w temacie: wybacz mi, bo zgrzeszyłem. Inne były pełne paragrafów, z wyszczególnieniem dostrzeżonych zbrodni jak i tego w jaki sposób ich autorzy pragnęli rozgrzeszenia. Niektóre były podpisane, inne były anonimami. -Nazywamy to ścianą prawdy.- powiedziała Sheridan, przechodząc obok mnie z notatnikiem.- Czasami ludzie czują się lepiej po wyznaniu na niej swoich grzechów. Może chcesz spróbować? -Może później.- odpowiedziałam. Podążyłam za nią do kręgu z krzeseł, umieszczonych daleko od ławek. Każdy już usiadł a ona nie skomentowała kiedy moi najbliżsi sąsiedzi przesunęli swoje krzesła kilka centymetrów dalej. Czas wspólny, jak się wydawało, był typem terapii grupowej, gdzie Sheridan zaaranżowała koło, w którym każdy mówił czego dzisiaj dokonał. Emma przemawiała jako pierwsza. -Dowiedziałam się, że chociaż poczyniłam postępy w przywracaniu mojej duszy, to muszę jeszcze przejść długą drogę zanim osiągnę doskonałość. Największym moim grzechem jest poddawanie się i będę szła naprzód dopóki całkowicie nie zanurzę się we świetle. Duncan siedzący obok niej, powiedział: -Zrobiłem postępy w sztuce. Kiedy dzisiaj zaczynaliśmy lekcję, nie sądziłem, że wyniknie z tego coś dobrego. Ale myliłem się. Jakakolwiek pokusa, która sprawiła, że chciałam się uśmiechnąć, została przerwana, gdy dziewczyna obok niego powiedziała: -Dowiedziałam się dzisiaj jaka szczęśliwa jestem, że nie jestem taka zła jak Sydney. Kwestionowanie moich rozkazów było złe ale przynajmniej nigdy nie pozwoliłam żadnemu z nich położyć na mnie ich sprofanowanych rąk. Wzdrygnęłam się, oczekując, że Sheridan pochwali mówczynię za jej cnotę, jednak ona zawiesiła na dziewczynie zimne spojrzenie. -Myślisz, że to prawda, Hope? Myślisz, że masz prawo do deklarowania, że jesteś lepsza lub gorsza z pomiędzy was dwóch? Jesteś tutaj, gdyż bez wątpienia popełniłaś poważne zbrodnie. Z twojej niesubordynacji nie mógł wyniknąć ten sam podły rezultat jak u Sydney ale miała ona źródło z miejsca pełnego ciemności. Nieprzestrzeganie posłuszeństwa, niesłuchanie się tych, którzy wiedzą lepiej... jest na rękę grzechowi i jesteś tak samo winna jak ona. Hope zbladła tak bardzo, że to cud, iż nikt nie oskarżył jej o bycie strzygą. -Ja nie chciałam... to znaczy... -Jasne jest, że nie nauczyłaś się dzisiaj tyle ile powinnaś.- powiedziała SheridanMyślę, że potrzebujesz dalszego kształcenia.- I na jakiś niewidoczny rozkaz pojawili

się jej poplecznicy i wywlekli protestującą Hope. Czułam się chora w środku i nie miało to nic wspólnego z moim wcześniejszym oczyszczaniem. Zastanawiałam się czy czeka ją ten sam los choć jej winą wydawała się być duma, a nie obrona Morojów. Sheridan zwróciła się do mnie- A jak z tobą Sydney? Czego nauczyłaś się dzisiaj? Wszystkie oczy zwróciły się na mnie. -Dowiedziałam się, że muszę się jeszcze wiele nauczyć. -Rzeczywiście musisz.- powiedziała poważnie.-Przyznanie się jest dużym krokiem w kierunku odkupienia. Chcesz podzielić się swoją historią z innymi? To może okazać się wyzwalające. Wahałam się pod ciężarem tych spojrzeń, niepewna jaka odpowiedź przysporzy mi większych kłopotów. -Ja... chciałabym.- zaczęłam powoli- Ale myślę, że nie jestem jeszcze gotowa. Nadal jestem przez to wszystko przygnębiona. -To zrozumiałe.- powiedziała, sprawiając, że odetchnęłam z ulgą.- Ale kiedy zobaczysz jak wszyscy tutaj dojrzewają, będziesz chciała działać. Nie możesz pokonać swoich grzechów jeśli będziesz je trzymać zamknięte w środku. Było ostrzeżenie w jej głosie, którego nie można było przegapić a ja odpowiedziałam z uroczystym skinięciem. Na szczęście przeniosła się następnie na kogoś innego, więc zostałam oszczędzona. Spędziłam resztę godziny na słuchaniu ich głupiej gadki o zdumiewających postępach jakie poczynili w wyrwaniu ich dusz z ciemności. Zastanawiałam się jak wielu z nich rozumie co powiedziało i jak wielu z nich po prostu próbowało wyjść z tego cało tak jak ja. Zastanawiałam się też dlaczego nadal tu są, skoro poczynili tak duże postępy? Po czasie wspólnym zostaliśmy zawołani na kolację. Czekając w kolejce usłyszałam rozmowy innych jak to kurczak z parmezanem został w ostatniej chwili zastąpiony fettuccine alfredo. Słyszałam też jak ktoś mówił, że fettuccine alfredo to ulubione danie Hope. Kiedy dołączyła do końca kolejki, blada i wstrząśnięta- i odrzucona przez innych- zdałam sobie sprawę co się stało. Kurczak z parmezanem był moją ulubioną potrawą z dzieciństwa- o czym wiedzieli oni prawdopodobnie od mojej rodziny- i początkowo był w menu, żeby ukarać mnie i osłabiony po oczyszczaniu żołądek. Ale niesubordynacja Hope przebiła moją, powodując zmianę obiadu w ostatniej chwili. Alchemicy naprawdę podchodzili na poważnie do tego punktu. Nieszczęśliwa twarz Hope to potwierdziła kiedy siedziała samotnie przy jednym z pustych stołów i patrzyła na swoje jedzenie nawet go nie dotykając. Choć sos był dla mnie zbyt bogaty, byłam przynajmniej w punkcie, w którym mój żołądek był w stanie znieść niektóre z łagodniejszych elementów posiłku i mleko. Oglądanie jej, wyalienowanej tak jak ja, mocno mnie uderzyło. Jeszcze tego samego dnia widziałam ją w wirze życia towarzyskiego razem z innymi. Teraz była unikana, tak jak ja. Widząc szansę, zaczęłam wstawać, chcąc do niej dołączyć. Po drugiej stronie pomieszczenia, Duncan, który siedział i rozmawiał przyjemnie z resztą grupy, złapał moje spojrzenie i mocno potrząsnął głową. Zawahałam się na kilka chwil a następnie usiadłam, czując wstyd i tchórzostwo za nieprzystawanie z resztą pariasu. -Ona by ci za to nie podziękowała.- szepnął do mnie po obiedzie. Byliśmy w małym ośrodku bibliotecznym, mogąc wybrać książkę do czytania przed snem. Wszystkie

książki były klasyczne i umacniały zasady Alchemików. - To się zdarza a ona znowu będzie jutro przebywać z innymi. Pójście do niej będzie zwróceniem uwagi i może to opóźnić. Gorzej jeśli by cię powitała a władza by to odnotowała i pomyślała, że intrygantki się łączą. Wybrał książkę na chybił trafił i pozornie odszedł zanim zdążyłam odpowiedzieć. Chciałam zapytać w jakim stopniu zostanę zaakceptowana przez innych- jeśli kiedykolwiek mnie zaakceptują. Z pewnością wszyscy przez to przeszli co wzięłam za plus. I na pewno w końcu zapracowali na dostanie się do społecznego świata więźniów. Będąc z powrotem w pokoju, Emma dała mi jasno do zrozumienia, że nie dojdzie między nami do żadnego przełomu. -Robię postępy.- powiedziała mi sztywno- Nie pozwolę żebyś to zrujnowała swoimi perwersjami. Jedyne co możemy robić w tym pokoju to spanie. Nie odzywaj się do mnie. Nie kontaktuj się ze mną. Nawet na mnie nie patrz jeśli ci to pomoże. Po tym, wzięła książkę i położyła się na łóżku, celowo układając się do mnie plecami. Nie obchodziło mnie to ale jednak. Ta postawa nie różniła się od innych dzisiaj a ja miałam znacznie większy problem na głowie. Dopiero teraz pozwoliłam sobie o tym pomyśleć. Tam było zbyt wiele innych prób i trudności do przejścia ale teraz jestem tutaj. Na koniec dnia. Przed snem. Byłam ubrana w piżamę (identyczną do tego, co nosiłam wcześniej), miałam wyszczotkowane zęby i kładłam się do łóżka z ledwo ograniczonym podnieceniem. Chciałabym spać wiecznie. I śnić o Adrianie. Ta realizacja wirowała z tyłu mojego umysłu, utrzymując mnie przy tym celu. To było to na co pracowałam, dla czego znosiłam wszystkie upokorzenia tego dnia. Znajdowałam się poza moją celą wolna od gazu. Teraz chciałam normalnie spać i o nim śnić... pod warunkiem, że moja gorliwość da mi zasnąć. Jak się okazało nie było to problemem. Po godzinie czytania zabrzmiał dzwonek i światła wyłączyły się automatycznie. Drzwi do pokoju były drzwiami z futryną i nie przylegały ściśle do ściany, dzięki czemu została szczelina światła z korytarza, sprawiając że była trochę szczęśliwsza po moich miesiącach w ciemności. Usłyszałam kliknięcie, jakby jakiś rodzaj rygla przytrzymujący drzwi na miejscu. Przytuliłam się do kołdry, pełna ekscytacji... i nagle poczułam się zmęczona. Bardzo zmęczona. W jednej minucie zastanawiałam się co mogłabym powiedziec Adrianowi a następnie ledwie mogłam utrzymać otwarte oczy. Walczyłam z tym, zmuszając mój umysł do skupienia ale to było jakby ciężka mgła spłynęła na mnie, obciążając mnie i zaciemniając mój umysł. Było to uczucie aż nad zbyt mi znane. -Nie...- udało mi się powiedzieć. Nie byłam wolna od gazu. Nadal regulowali nasz sen aby upewnić się, że nie zmówimy się ze sobą po godzinach. Byłam zbyt zmęczona żeby to przemyśleć. Ciężki sen szybko owinął się wokół mnie, zaciągając mnie w ciemność, gdzie nie ma snów. I żadnych szans na ucieczkę.

Rozdział 6 Adrian

Nina była dobrym kompanem do picia i nie tylko dlatego, że była w stanie znieść swoje drinki. Nawet kiedy nie używała ducha, posiadała tą samą intuicyjność, którą posiadali naturalnie inni użytkownicy ducha. Szybko łapała się w tematach o których chciałem rozmawiać, i co najważniejsze, w tych o których nie chciałem. Zaczęliśmy w cichym barze i byłem szczęśliwy pozwalając jej ciągnąć większość rozmowy. Nie brzmiało to tak jakby zdobyła dużo przyjaciół w ciągu ostatnich miesięcy na Dworze i kiedy Olivia zniknęła, Nina miała niewielkie szanse żeby sobie ulżyć. -Ja po prostu nie rozumiem.- powiedziała- Ludzie wydają się mnie prawie bać. To znaczy, oni mówią, że nie ale mogę powiedzieć, że mnie unikają. -Duch nadal przeraża wiele osób, mimo wszystko. I mogę ci powiedzieć, po życiu między Morojami, dampirami i ludźmi, faktem jest to, że boją się tego, czego nie rozumieją.- Podkreśliłem swoje zdanie mieszając drinka.- I są zbyt leniwi lub nieświadomi żeby dowiedzieć się więcej. Nina uśmiechnęła się ale nadal wyglądała na zadumaną. -Tak ale każdy wydaje się akceptować Dimitra i Sonię. A przecież byli strzygami. Wydaje się, że trudniej jest się dostać na pokład dziewczynie, która pomogła przywrócić jedną z nich. -Och, było dużo wariowania po przywróceniu tej dwójki, uwierz mi. Ale bohaterska reputacja Dimitra i jego czyny wkrótce to przyćmiły. A tedy Sonia zdobyła swoją własną sławę, dzięki "pracy nad szczepionką przeciw strzygom". -Czy to jest to, czego trzeba?- spytała Nina- Czy Olivia i ja musimy dokonać wielkich czynów żeby ludzie zapomnieli o naszej przeszłości? -Nie musisz nic robić jeśli nie chcesz.- powiedziałem stanowczo- Czy to dlatego Olivia odeszła? Czy było zbyt trudno przebywać jej dookoła innych? Nina zmarszczyła brwi i spojrzała w dół na swój kieliszek. Piła Cosmo, który był zbyt owocowy jak na mój gust. Przeznaczyłem moment na bezczynne zastanawianie się co piłaby Sydney jeślikiedykolwiek by sobie pofolgowała. Jakiś dziewczęcy koktajl? Nie, jeśli Sydney kiedykolwiek by piła, wiedziałem, że byłoby to wino a ona jest jednym z tych ludzi, którzy mogliby podać ci rok, region i składniki gleby na których rosły winogrona i to w oparciu o sam łyk. A ja? Byłbym szczęśliwy jeśli znalazłbym różnicę między pakowanym a butelkowanym winem. Myśl o niej sprawiła, że zacząłem się uśmiechać ale szybko to ukryłem, żeby Nina nie pomyślała, że to z niej się śmieję. -Nie wiem dlaczego Olivia odeszła.- powiedziała w końcu.- I to jest właśnie w tym wszystkim najgorsze. Jestem jej siostrą. Przywróciłam ją z powrotem.- Nina szarpnęła głowę do tyłu a łzy lśniły w jej szarych oczach.- Jeśli coś jej przeszkadza, powinna z tym najpierw przyjść do mnie. Po tym wszystkim co z nią przeszłam... czy wydaje jej się, że bym jej nie wysłuchała? Czy ona nie wie jak bardzo ją kocham? Dzielimy tą

samą krew, więź, której nic ani nikt nie może złamać. Zrobiłabym dla niej wszystkowszystko- jeśliby tylko zapytała, gdyby tylko zaufała mi wystarczająco żeby poprosić. Drżała i było nieznaczne rozstrojenie w jej głosie, które rozpoznałem. Zdarzało mi się to, gdy duch sprawiał, że czułem się niestabilny. -Może ona czuje, że zrobiłaś już wystarczająco dużo dla niej.- powiedziałem, delikatnie kładąc dłoń na jej dłoni-Czy szukałaś jej w snach? Nina pokiwała, uspokajając się trochę. -Ona zawsze mówi, że wszystko z nią dobrze i po prostu potrzebuje więcej czasu. -A więc, tu jesteśmy. Moja mama powiedziała mi to samo kiedy została zamknięta. Czasami ludzie muszą na coś zapracować na własną rękę. -Chyba.- powiedziała- Ale nadal nienawidzę myśli o tym, że jest sama. Mam nadzieję, że w końcu dotrze do Neila albo do kogoś innego. - On też ma taką nadzieję. Ale będzie zadowolony jeśli się dowie, że ona chce po prostu wszystko przemyśleć. Prawdopodobnie uszanuje tę jej całą samotną podróż.skończyłem drinka i zobaczyłem, że ona także kończy swojego. -Kolejna runda?- zapytała -Nie.- wstałem i umieściłem trochę gotówki na stole.- Zmieńmy scenerię. Mówiłaś, że chcesz spotkać więcej ludzi, prawda? -Tak.- jej głos był ostrożny, gdy wstała za mną.- Czy wiesz gdzie znaleźć imprezę czy coś? -Jestem Adrian Ivaszkov.- oświadczyłem- To imprezy znajdują mnie. Była to lekka przesada, bo w rzeczywistości musiałem jakiejś poszukać... ale trafiłem za pierwszą próbą. Arystokratka, z którą chodziłem do klasy w Alder, Vanessa Szelsky, zawsze urządzała weekendowe imprezy w dworskim mieszkaniu rodziców i nie miałem żadnego powodu by myśleć, że to się zmieniło w ciągu ostatniego roku, zwłaszcza że słyszałem, iż jej rodzice nadal nadmiernie podróżowali. Vanessa i ja spiknęliśmy się kilka razy na przestrzeni lat, wystarczająco żeby potraktowała mnie dość sprzyjająco ale nie wystarczająco, żeby zdenerwować się i popsuć swoje przyjęcie, widząc mnie z inną dziewczyną. -Adrian?- zawołała, tłocząc się przez upakowany dziedziniec domu jej rodziców. -Czy to naprawdę ty? -We własnej osobie.- pocałowałem policzek Vanessy.- Vanessa to jest Nina. Nina- Vanessa. Vanessa przyjrzała się Ninie i uniosła brew w zdziwieniu. Vanessa była towarzyską dziewczyną, jeśli można tak to nazwać i nawet jeśli twierdziłaby, że było to "swobodne" przyjęcie, jej sukienka bez wątpienia pochodziła on jednego ze sławnych projektantów wiosennej kolekcji. Jej włosy i dzisiejszy makijaż kosztowały prawdopodobnie więcej niż cały strój Niny, która była ubrana w roboczy kostium sekretarki, w najlepszym razie, pochodzący z półki domu towarowego średniej jakości. W najmniejszym stopniu mi to nie przeszkadzało ale widziałem, że Vanessa się zastanawia. Nina też to zauważyła i wyłamała nerwowo ręce. W końcu Vanessa wzruszyła ramionami i posłała Ninie naprawdę przyjazny uśmiech. -Miło cię poznać. Każdy z przyjaciół Adriana jest tu mile widziany zwłaszcza jeśli udało ci się go tutaj sprowadzić.- Vanessa nadąsała się, co niewątpliwie ćwiczyła setki razy w lustrze, żeby wydawać się ekstra uroczą. -Gdzie byłeś? Zapadłeś się pod ziemię.

-Ściśle tajny sekret rządowy.-powiedziałem, starając się aby mój głos wybrzmiał złowieszczo nad graną muzyką.- Żałuję, że nie mogę powiedzieć pięknym paniom więcej, ale im mniej wiecie tym lepiej. Dla własnego bezpieczeństwa. Pomyśl, że uważam na ciebie. Obie się zaśmiały ale zdobyłem zaproszenie i Vanessa zawołała nas do przodu. -Chodźcie i napijcie się. Znam wielu ludzi, którzy ucieszą się gdy cię zobaczą. Nina pochyliła się ku mnie gdy szliśmy: -Myślę, że bycie tutaj jest poza moją ligą. Położyłem swoje ramię na jej, kierując ją do faceta beztrosko wymachującego rękoma, żeby opowiedzieć jakąś dziką historię. -Będzie dobrze. A tak naprawdę, ci ludzie są tacy sami jak wszyscy inni, których znasz. -Ludzie, których znam zwykle nie jedzą od niechcenia planktonu w najlepszej chińskiej porcelanie jedną ręką, podczas gdy piją szampana drugą. -Technicznie- powiedziałem- to są krewetki a nie plankton, i jestem pewien, że jest to druga najlepsza chińska porcelana jej matki. Nina przewróciła na mnie oczyma ale nie dostała szansy powiedzenia niczego więcej, gdy rozeszła się wieść, że Adrian Ivaszkov wrócił. Znaleźliśmy napoje i zajęliśmy krzesła w pobliżu stawu karpii koi, gdzie ludzie tłumnie przychodzili żeby z nami porozmawiać. Niektórzy z nich byli przyjaciółmi z którymi regularnie imprezowałem przed wyjazdem do Palm Springs. Wielu innych zostało przyciągniętych przez aurę uroku i tajemnicy spowijającą moje długie zniknięcie. Nigdy nie miałem wiele problemów w zdobywaniu przyjaciół ale tajemnicza przeszłość nagle podniosła moją rangę jak nic innego, co kiedykolwiek mógłbym wymyślić. Pozwoliłem tam prześlizgiwać się na Ninę jako, że także była użytkowniczką ducha i nie powstrzymywałem innych przed wyciągnięciem wniosku, że była ona częścią jakiegokolwiek nielegalnego biznesu, w którym uczestniczyłem. Osiągnąłem cel w przedstawieniu jej niektórym nudnym królewskim dzieciom. Wiedziałem, że była nadzieja, iż tego wieczoru wyjdzie stąd z kilkoma pewnymi znajomymi. Co do mnie, wziąłem do siebie swoją rolę, której nigdy nie miałem i czułem się prawie tak, jak król na własnym dworze. Jedną rzeczą, której nauczyłem się w ciągu tego roku, było to, że pewność siebie miała na innych potężny wpływ i jeśli działałeś tak, jakbyś zasłużył na ich uwagę, oni w to wierzyli. Żartowałem i flirtowałem w sposób w jaki nie robiłem tego od miesięcy i byłem zaskoczony jak łatwo to do mnie przyszło. Wysoki poziom uwagi był podniecający ale to, jak wszystko inne, wydawało się puste bez Sydney w moim życiu. Wkrótce spostrzegłem, że odcinam się alkoholem, podczas gdy ubywało nocy. Tak bardzo jak kochałem ucieczkę, którą przynosiły mi drinki, byłem zdeterminowany żeby poszukać Sydney zanim położę się do łóżka. A do tego potrzebowałem być trzeźwy. -No, no, popatrz kto wrócił.- nagle powiedział niepożądany głos.- Nigdy bym nie pomyślał, że masz jaja żeby pokazać publicznie swoją twarz po ostatnim razie. Wesley Drozdov, nadzwyczajny dupek, zatrzymał się przede mną otoczony przez swoich lokajów- Larsa Zeklosa i Brenta Badica. Pozostałem w pozycji siedzącej i odstawiłem wielkie show rozglądając się dookoła i za siebie.

-Mówisz do siebie? Nie widzę tu nigdzie lustra. I naprawdę, twój występ nie był taki zły. Nie powinieneś się przygnębiać takim małym zakłopotaniem. -Małym?!- zapytał Wesley. Zrobił krok do przodu i zacisnął pięści ale odmówiłem ruszenia się z miejsca, w którym siedziałem. Obniżył swój głos.-Czy wiesz jak wiele problemów miałem? Mój ojciec musiał wynająć stado prawników, żeby mnie z tego wyciągnąć. Był wściekły! Nałożyłem na twarz fałszywy wyraz współczucia i powiedziałem głośno, sprawiając, że się skrzywił. -Też bym był, jeśli ludzka dziewczyna kopnęłaby mojego syna w tyłek. Och, zaczekaj. To ja byłem tym, który kopnął cię w tyłek. Zebraliśmy sporą publiczność i jak to się zwykle w takich sytuacjach dzieje, wkrótce przybiegła, śpiesząc się, Vanessa. - Hej, hej.-zawołała.- Co tu się dzieje? -Och, jak zwykle.- powiedziałem, posyłając jej leniwy uśmiech.- Nadrabiam zaległości z dawnych czasów, śmiejąc się z tego co było. I jeśli nauczyłem się jednej rzeczy, to tego, że to właśnie Wesley sprawia, że chce mi się śmiać i śmiać. -Wiesz co mnie śmieszy?- warknął Wesley. Skinął głową w stronę Niny.- Twoja tania randka tutaj. Widziałem ją wcześniej. Jest recepcjonistką w biurze mojego taty. Obiecałeś jej, że załatwisz jej lepszą robotę jeśli się z tobą prześpi? Wyczułem, że Nina zesztywniała obok mnie ale nie śmiałem przenieść wzroku z chłopaków stojących przede mną. Zaczęli nieprzyjemnie ale teraz rozpalili ciemną, nietypową dla mnie złość. Patrząc w oczy Wesley'a przywołałem do siebie wszystkie wspomnienia z tamtej nocy z Sydney, kiedy on i jego poplecznicy zaplanowali ją wykorzystać. Myśl o krzywdzie, którą mogli jej sprawić zmieszała się z moim lękiem dla wszystkich nieznanych niebezpieczeństw, przed którym prawdopodobnie teraz stoi. Stało się to jednym i tym samym, zaciskając moją pierś we wściekłości i strachu. Zniszcz ich.- szepnęła ciocia Tatiana w moim umyśle- Spraw, żeby zapłacili. Pracowałem na to, żeby to zignorować i ukryć swoje uczucia jak najlepiej mogłem. Wciąż głupio się szczerząc, powiedziałem- Nie, dlaczego. Ona jest tu ze mną z własnego wyboru. Wiem, że prawdopodobnie ta koncepcja jest dla ciebie dziwna, biorąc pod uwagę twój szlak reputacji z dziewczynami. Vanessa, myślę że Wes był po prostu w trakcie opowiadania historii, gdy przyszłaś- historii o "stadzie" prawników jego ojca, których musiał wynająć, żeby zatuszować jak on i jego tutejsza świta starali się zabawić z człowiekiem, który był gościem królowej.- wskazałem wspaniałomyślnie- Proszę, idź dalej. Powiedz nam jak to wszystko się udało. I czy pozwolili ci zatrzymać narkotyki, których zamierzałeś na niej użyć? Mogą się przydać na niektóre z pań tutaj, co? Przerwałem kontakt wzrokowy z Wesley'em na dość długo, żeby posłać przesadne mrugnięcie okiem grupce przerażonych dziewczyn stojących w pobliżu. Byłem pewien, że Wesley starał się nie upubliczniać tej wiedzy ale postanowił sprostować to co mówiłem o jego przeszłości i prawnikach ojca. Ludzie znaczyli mało w oczach wielu Morojów ale maczanie- narkotyzowanie człowieka bez jego zgody i picie z niego krwi bez pozwolenia- było dość brzydkim grzechem wśród naszego gatunku. Atrakcyjni ludzie byli szczególnie pożądani jako ofiary i z nimi tego próbowano, a Sydney wpadła w oko Wesley'owi podczas ostatniego spotkania. Oni i reszta próbowali ją napaść, myśląc że im w tym pomogę. Zakończyłem to atakując ich

gałęzią z drzewa zanim trzech opiekunów pojawiło się na scenie. Nie potrzebowałem sapnięć dookoła nas aby potwierdzić, że historia nie trafiła do lokalnych wiadomości. Wesley, z wściekłą twarzą, powiedział mi jak bardzo. -Ty synu dziwki... Zaatakował mnie ale ja się tego spodziewałem i przygotowałem na to ducha. Telekineza nie była specjalizacją ducha, którą często wykorzystywałem ale była w moim zasięgu. Zniszcz go! Zniszcz go!- nalegała ciocia Tatiana. Zdecydowałem się na coś mniej brutalnego. Myślą wysłałem jeden z tych pięknych, porcelanowych talerzy, które skomentowała Nina, tak że poleciał prosto w twarz Wesley'a. Uderzyło go to mocno w bok głowy, zalewając go krewetkami i osiągając mój podwójny cel bólu i upokorzenia. -To jest tania sztuczka użytkownika ducha!- warknął, próbując ponownie mnie zaatakować. Atak stracił trochę na sile, jako że nadal wycierał się z krewetek. -Co powiesz na to?- zapytałem. Jednym ruchem mojej ręki jego ruchy się zatrzymały. Mięśnie jego twarzy i ciała napięły się kiedy próbował nakazać swoim członkom aby się ruszyły ale energia ducha je blokowała. Zarządzanie tego rodzaju kompletnym bezruchem było trudne dla użytkownika ducha i jak amen w pacierzu, nie było też łatwe dla mnie, biorąc pod uwagę, że byłem ledwie trzeźwy i używałem nieznanej dla mnie zdolności. Efekt, jaki to wywołało był warty wysiłku, sądząc po pełnych podziwu spojrzeniach na wszystkich twarzach. Zebrałem pozostałości ducha, których mogłem użyć, aby stać się bardziej charyzmatyczny dla tych zebranych. Niemożliwym było zmuszenie tłumu ale prawidłowe zastosowanie ducha mogło sprawić, że staniesz się dla ludzi bardziej ujmującym. -Ostatnim razem, zapytaliście mnie chłopacy czy byłem naprawdę dużym, złym użytkownikiem ducha.- zauważyłem- Odpowiedź? Tak. I naprawdę nie lubię, gdy dupki takie jak wy, poniżają jakąkolwiek dziewczynę- ludzką czy Morojską. Tak więc, jeżeli chcesz się znowu poruszyć, najpierw przeprosisz moją piękną przyjaciółkę. Następnie przeprosisz Vanessę za zrujnowanie jej przyjęcia, które było naprawdę fenomenalne zanim pokazałeś swoją wstrętną twarz i zmarmowałeś jej krewetki. Był to blef. Używanie telekinezy w celu całkowitego zatrzymania człowieka wymaga śmiesznie dużej ilości ducha, dlatego też byłem wykończony. Wesley jednak o tym nie wiedział i był przerażony swoim paraliżem. Dlaczego na tym poprzestałeś?- zażądała ciocia Tatiana. Pomyśl o tym, co on zrobił Sydney! Nie udało mu się.- przypomniałem jej. To nie ma znaczenia! Próbował ją skrzywdzić. Musi za to zapłacić! Nie zamrażaj go tylko duchem! Użyj go, żeby zmiażdżyć mu czaszkę! On musi cierpieć! Próbował ją skrzywdzić! 1 Przez chwilę, jej słowa spowodowały burzę emocji rosnących w mojej piersi, grożących pokonaniem mnie. Próbował skrzywdzić Sydney i może nie mogłem powstrzymać jej aktualnych porywaczy ale mogłem powstrzymać Wesley'a. Mogłem sprawić, że za to zapłaci, zadać mu ból za samo myślenie o jej skrzywdzeniu, upewnić się, że nigdy nie będzie w stanie... Mała krowiożercza bestyjka z tej Tatiany. Przepraszam ale po prostu musiałam to napisać ;)

-Przepraszam.- rzucił Wesley do Niny- Ciebie też Vanesso. Wahałem się przez moment, rozdarty między rozpaczliwym wyrazem jego twarzy a namowami cioci Tatiany- namowami, którym ciemna strona mnie potajemnie chciała się poddać. Wkrótce decyzja została podjęta za mnie. Nie mogłem dłużej tego utrzymać, choćbym nawet chciał. Mój uścisk ducha zniknął a on upadł na ziemię jak niewdzięczna kupa. Skoczył na nogi i szybko się wycofał, z Laresem i Brentem podążającymi za nim jak lizusy, którymi byli. -To jeszcze nie koniec.- ostrzegł Wesley, czując się odważnym dzięki dzielącej nas dużej odległości.- Myślisz, że jesteś nietykalny ale nie jesteś. Okazałeś mu słabość.- powiedziała ciocia Tatiana. -Wynoś się!- nakazała Vanessa. Kiwnęła głową do kilku większych przyjaciół płci męskiej, którzy byli bardziej niż szczęśliwi, mogąc pomóc Wesley'owi dotrzeć do drzwi.- I nigdy nie przychodź na żadne z moich przyjęć. Z pomruków innych osób można było stwierdzić, że Wesley i jego kumple nie będą mile widziani na żadnym przyjęciu przez długi, bardzo długi czas. Natomiast ja? Stałem się nagle większą gwiazdą niż kiedykolwiek byłem. Nie tylko dzięki owianiu przez tajemnice ale także dzięki użyciu nadal mało rozumianej mocy ducha do wskazania swojego miejsca niedoszłemu kobieciarzowi. Dziewczyny na przyjęciu to kochały. Faceci także. Miałem więcej zaproszeń i przyjaciół niż kiedykolwiek w swoim życiu.- a to o czymś świadczyło. Ale byłem także wyczerpany. Słońce groziło wzejściem nad horyzont a ja nadal byłem na ludzkim harmonogramie. Przyjąłem najlepsze życzenia z największą pokorą jaką mogłem i próbowałem utorować sobie drogę do drzwi, obiecując każdej osobie, że na pewno odwiedzę ją później. Nina skoczyła, żeby mi pomóc, sterując mną przez tłum, tak jak ja kierowałem nią wcześniej i rzucając sugestie o oficjalnym biznesie, którym podobno musiałem się zająć. -Jedynym biznesem, którym chcę się teraz zająć jest moja poduszka.- powiedziałem, ziewając kiedy uwolniliśmy się z domu Szelskich.- Prawie padam z nóg. -Magia, której użyłeś była hardkorowa.- powiedziała mi- Nawet nie zauważyłam, kiedy przestałeś pić. Imponująca powściągliwość. -Gdyby to ode mnie zależało, żyłbym na stałym zamroczeniu alkoholem. -przyznałem- Ale staram się trzeźwieć kilka razy dziennie. Trudno to wyjaśnić i tak naprawdę nie mogę ale jest coś co muszę robić, do czego potrzebuję ducha. To było szczęście dziś wieczorem, że Wesley zjawił się akurat wtedy. Nie byłbym taki imponujący, gdybym musiał walczyć na pięści. Nina uśmiechnęła się. -Wierzę w ciebie. Założę się, że byłbyś super. -Dzięki. Przepraszam za to co powiedział do ciebie. -Wszystko w porządku.- powiedziała, wzruszając ramionami- Przywykłam do tego. -To nie znaczy, że musisz to lubić. - powiedziałem. Coś wrażliwego w jej oczach powiedziało mi, że trafiłem w sedno, że te komentarze głęboko ją ukłuły.-Tak... To znaczy ludzie zwykle nie mówią tych rzeczy zupełnie otwarcie ale widziałam nastawienie ludzi, z którymi stykałam się w pracy. Miałeś rację co do przyjęcia. Niektórzy z tych ludzi nie byli tacy źli jak wcześniej myślałam.- jej głos stał się nagle nieśmiały- I dziękuję... dziękuję, że stanąłeś za mną.

Jej słowa i moje małe zwycięstwo nad Wesley'em dały mi więcej samozaparcia niż miałem przez ostatnie tygodnie. Mój nastrój, który przez bardzo długi czas był zanurzony w ciemności i wstręcie do samego siebie , gwałtownie się odwrócił. Nie byłem, mimo wszystko, całkiem bezwartościowy. Może nie znalazłem jeszcze Sydney ale nadal byłem w stanie robić małe rzeczy. Nie mogłem jeszcze zrezygnować z walki. Kto wie? Może dziś wieczorem szczęście się odwróci. Ledwie mogłem się powstrzymać, odprowadzając Ninę do jej mieszkania, żeby czym prędzej wrócić do swojego i poszukać Sydney. Kiedy to zrobiłem, stało się jasne, że moje szczęście pozostało na tym samym froncie. Nie Sydney. Podniecający nastrój upadł, roztrzaskując się ale byłem tak wyczerpany, że nie miałem czasu zbić się za to niepowodzenie. Zasnąłem natychmiast po tym i spałem prawie do środka następnego wampirzego dnia jakby moje ciało kontynuowało figurowanie w harmonogramie, jakim żyłem. Kiedy się obudziłem, mój telefon zawierał wiadomość od mojej mamy, przypominającej o późniejszej kolacji. Po sprawdzeniu poczty głosowej w moim apartamencie, odkryłem jakieś milion wiadomości od moich nowych "przyjaciół". Numer mojej komórki nie był powszechnie znany ale część gości z przyjęcia zdołało dowiedzieć się w jakim budynku gościłem. I właśnie w ten sposób dostałem wiadomości. Miałem sposobność przyjęć na wiele miesięcy. Ale dzisiaj, miałem tylko jedną sprawę, która się liczyła. Moich rodziców. Mój ojciec nie obchodził mnie za wiele ale moja mama podjęła się tego, żeby się do mnie dostać. Wiele razy, robiła dla mnie co w jej mocy, i naprawdę byłem jej za to winien szacunek dla jej przyjaciół dziś wieczorem. Pozostałem trzeźwy przez cały dzień i robiłem nudne rzeczy takie jak pranie, zamiast przyjęcia jednego z zaproszeń, które miałem- wliczając to od Niny. Tak bardzo jak ją lubiłem i miałem z nią mnóstwo zabawy, wewnętrzny głos mówił mi żebym był mądrzejszy i zachował dystans. Pojawiłem się w kamienicy moich rodziców dziesięć minut przed obiadem, nosząc świeżo wyprasowany garnitur spinki do mankietów od cioci Tatiany i zostałem powitany przez ojca w zwykły dla niego, szorstki sposób. -Cóż Adrian, zakładam, ze jakikolwiek królewski interes wykonujesz wracając tu, musi być on ważny. Komentarz ten wprawił mnie w zdziwienie do tego momentu, aż moja mama rzuciła się do nas z salonu, wyglądając czarująco w szmaragdowo zielonym jedwabiu. -Nathan, kochanie, nie próbuj wyciągać z niego państwowych sekretów.- położyła dłoń na moim ramieniu i wyrwała z siebie trywialny, kontrolowany śmiech. Dowiedział się o tym ode mnie kiedy królowa pozwoliła sprowadzić cię z powrotem, żebyś mógł zajmować się twoim interesem tutaj. Powiedziałam mu, że po prostu chciałam cię zabrać ale on był pewien, że wiem coś, czego on nie wie. W końcu załapałem i rzuciłem jej wdzięczne spojrzenie , kiedy on zwrócił swoją uwagę gdzieś indziej. Moja mama nie powiedziała mu, że znalazła mnie w pijańskim zamroczeniu w Kalifornii i uratowała mnie przed samym sobą i zataczającą się spiralą. Pozwoliła mu myśleć, że to tylko impulsywny matczyny gest sprawił, iż ze mną podróżowała i nawet użyła tego jako okazji do podbudowania mojej reputacji. Nie czułem potrzeby ukrywania haniebnych zachowań przed swoim ojcem ale musiałem przyznać, że życie było z pewnością łatwiejsze kiedy nie rzucał mi ich w twarz. Powiedzenie, że był ze mnie dumny, byłoby przegięciem ale na pewno na razie

wydawał się być zadowolony i to wystarczyło, żeby uczynić tę noc zadowalającą. Goście obiadowo byli innymi arystokratami, których spotykałem z przerwami przez lata, ludzie, których mało znałem, poza tym, że moi rodzice wychodzili z siebie aby im zaimponować. Moja mam, która, byłem tego prawie pewien, nigdy w swoim życiu nie ugotowała osobiście obiadu, nadzorowała każdy szczegół w pracy ich szefa kuchni, upewniając się, że każde danie było doskonałe, czy to pod względem dobranego wina czy po prostu tego, jak było ono rozmieszczone na talerzu. Po dniu spędzonym na dobrym zachowaniu (i po sprawdzeniu co z Sydney, zanim tu przybyłem), pozwoliłem sobie skosztować trochę wina i nawet jeśli nie mogłem prawidłowo zidentyfikować regionu i rodzaju gleby, mogłem powiedzieć, że moi rodzice nie byli skąpi. Wkrótce dowiedziałem się dlaczego: to był "pierwszy prawdziwy skok w społeczeństwo" dla moich rodziców od czasu powrotu mamy z więzienia. Nikt nie zaprosił ich nigdzie odkąd wróciła, więc moi rodzice zrobili inauguracyjny gest z zamiarem pokazania arystokratycznemu światu Morojów, że Nathan i Daniella Ivaszkov byli godnymi towarzystwem. Zostało to przedłużone także o mnie, gdyż moi rodzice wychodzili z siebie aby poruszyć temat mojego "ważnego przedsięwzięcia", w którym rzekomo brałem udział. Moje relacje z Jill i jej odosobnienie były najwyższym sekretem- nawet moi rodzice nie wiedzieli o tych szczegółach- ale praca Soni nad szczepionką była powszechnie znana i każdy był ciekaw tego, żeby dowiedzieć się czegoś więcej. Wyjaśniłem to, najlepiej jak potrafiłem, używając laickich terminów o unikając tajemnic państwowych. Każdy wydawał się być pod wrażeniem, zwłaszcza moi rodzice ale byłem zadowolony, gdy odwrócono ode mnie uwagę. Obiad zszedł na niektóre polityczne rozmowy, którymi średnio się interesowałem i rozmowy o społeczeństwie, które w ogóle nie były ciekawe. To nigdy nie należało do kręgu moich zainteresowań, nawet przed przełomowymi zdarzeniami w Palm Springs. Nie dbałem o wyniki w golfie czy o promowanie nadchodzących formalnych zebrań. Nadal świadom swojej roli, uśmiechałem się grzecznie i zadowalałem się piciem doskonałego wina. Do czasu wyjścia ostatniego z gości, mogłem powiedzieć, że udało nam się wygrać i że Daniella Ivaszkov będzie z powrotem mile witana w arystokratycznym społeczeństwie, tak jak tego pragnęła. -A więc.- powiedziała z westchnięciem, zatapiając się w jednym z nowo tapicerowanych siedzeń w dziennym pokoju.-Podejrzewam, że osiągnęliśmy sukces. -Dobrze ci poszło, Adrian.- dodał mój ojciec. Był to, jak na niego, duży komplement.- Mamy o kilka mniej problemów do zamartwiania się jak na razie. Dokończyłem tort, który serwowano razem z deserem. -Ja bym nie powiedział, że bycie nie zaproszonym na doroczną letnią herbatę Charlene Badice stanowi "problem" ale jeśli pomogłem, to cieszy mnie to. -Ty także pomogłeś w naprawianiu zniszczeń, które spowodowałeś w naszej rodzinie. Miejmy nadzieję, że nadal będziesz to robić.- wstał i przeciągnął się- Idę do mojego pokoju. Zobaczymy się ponownie rano. Minęło trzydzieści sekund od jego wyjścia, gdy pełne znaczenie jego słów przeniknęło do mojego nasączonego winem mózgu. -Jego pokoju? Czy to także nie jest twój pokój?

Moja matka, wciąż wyglądająca pięknie po długim wieczorze, elegancko skrzyżowała ręce na swojej talii. -Właściwie, kochanie, sypiam teraz w twoim starym pokoju. -Moim...- usilnie starałem się zrozumieć sens tego zdania.- Zaczekaj. Czy to dlatego wysłałaś mnie do apartamentu dla gości? Myślałam, że powiedziałaś, iż potrzebuję własnej przestrzeni. -To także prawda. Potrzebujesz własnego miejsca. Ale co do reszty... no, od mojego powrotu, twój ojciec i ja postanowiliśmy, że rzeczy będą przebiegały łatwiej, gdy każde z nas będzie żyło własnym życiem... tylko, że pod jednym dachem. Jej głos był tak płynny i przyjemny, że trudno było pojąć powagę sytuacji. -Co to znaczy? Czy się rozwiedziecie? Jesteście w separacji? -Och Adrian. To są takie brzydkie słowa. Poza tym ludzie tacy jak my się nie rozwodzą. -Ale małżeństwo nie powinno spać w oddzielnych sypialniach.- stwierdziłem- Czyj to był pomysł? -Wspólny.- powiedziała- Twój ojciec nie pochwala tego, co zrobiłam i wstydzi się tego, co to dla nas wszystkich spowodowało. Zdecydował, że nie może tego wybaczyć i szczerze mówiąc, nie przeszkadza mi spanie na własną rękę. Byłem oszołomiony. -W takim razie weź rozwód i naprawdę żyj na własną rękę. Bo jeśli on nie może ci wybaczyć tego, że działałaś impulsywnie aby ocalić swojego syna... cóż, nigdy nie byłem żonaty ale po prostu nie wydaje mi się, że należy to do protokołu dobrego męża. Tak nie traktuje się kogoś, kogo się kocha. I nie wiem jak możesz kochać kogoś, kto cię tak traktuje. -Kochanie.- powiedziała, lekko się śmiejąc.- To nie ma nic wspólnego z miłością. -To ma z nią wszystko wspólnego!- zawołałem i natychmiast obniżyłem swój głos, obawiając się, że niechcący sprowadzi z powrotem mojego ojca, na co nie byłem ani trochę gotowy.- Dlaczego bierze się ślub- albo zostaje się małżeństwem- jeśli nie dla miłości? -To jest bardzo skomplikowane.- powiedziała rodzajem tonu, którego używała kiedy byłem małym dzieckiem.- Ten stan spraw można rozpatrywać. To nie wyglądałoby dobrze jeślibyśmy się rozstali. To i ... wiesz, że wszystkie moje finanse są związane z twoim ojcem. Sporządziliśmy pewne formalności kiedy się pobieraliśmy, wyrażające to w taki sposób: jeśli się rozwiedziemy, nie mam żadnej możliwości sama się utrzymać. Zerwałem się na równe nogi. -Ja cię będę wspierał. Spotkała spokojnie moje spojrzenie. -Z czego, kochanie? Z twoich zajęć artystycznych? Wiem, że królowa nie płaci ci za twoją pomoc- choć dobrze wie, że powinna. -Wezmę jakąś pracę. Jakąkolwiek. Możemy nie mieć dużo na początek ale przynajmniej zachowasz szacunek do samej siebie! Nie musisz tu zostawać, przywiązana do swoich pieniędzy i jego orzeczenia, udając że to wszystko z miłości! -Nie ma tu żadnego udawania. To jest w takim samym stopniu bliskie miłości jak to, czego doświadczysz w małżeństwie.

-Nie wierzę w to.- powiedziałem jej- Wiem, czym jest miłość mamo. Miałem miłość, która płonęła w każdej cząstce mojej istoty, która napędza mnie do stawania się lepszą osobą i upoważnia mnie do tego każdego momentu dnia. Gdybyś kiedykolwiek miała coś takiego, trzymałabyś się tego z całą siłą, jaką byś miała. -Myślisz tak, ponieważ jesteś młody i nie znasz niczego lepszego.- była tak cholernie spokojna, że sprawiała prawie, iż byłem bardziej zdenerwowany.- Myślisz, że miłością jest lekkomyślny związek z jakimś dampirem tylko dlatego, że jest to ekscytujące. Albo odwołując się do dziewczyny, przez którą usychałeś z tęsknoty w samolocie? Gdzie ona jest? Jeśli ta twoja miłość jest taka wszystko pochłaniająca i może zatriumfować nad wszystkim, to dlaczego nie jesteście razem? Dobre pytanie.- powiedziała ciocia Tatiana. -Bo... to nie jest takie proste.- powiedziałem mojej mamie przez zaciśnięte zęby. -To nie jest takie proste, bo to nie jest prawdziwe.- odpowiedziała- Młodzi ludzie mylą zauroczenie z prawdziwą miłością, podczas gdy takie coś nie istnieje. Miłość między matką a dzieckiem? Tak, to jest prawdziwe. Ale jakieś romantyczne złudzenie, które wszystko pokona? Nie oszukuj się. Twoi znajomi, którzy mają te swoje wielkie romanse, w końcu się o tym przekonają. Ta twoja dziewczyna, gdziekolwiek jest, nigdy nie wróci. Przestań gonić za marzeniami i skup się na kimś z kim zbudujesz stabilne życie. Tak jak to zrobiliśmy twój ojciec i ja. To właśnie zawsze robiliśmy... i śmiem twierdzić, że dobrze nam to zrobiło. -Zawsze?- zapytałem cicho- Zawsze żyłaś w tym zakłamaniu? -Cóż.- powiedziała- Niektóre elementy naszego małżeństwa były... bardziej polubowne niż inne. Ale zawsze byliśmy co do tego pragmatyczni. -Byłaś zimna i płytka.- stwierdziłem-Kiedy wyszłaś z więzienia, powiedziałaś mi, że zrozumiałaś to, co się naprawdę liczy. Najwyraźniej nie, skoro jesteś gotowa to znosić- z mężczyzną, który cię nie szanuje- dla pieniędzy i wizerunku! Brak zabezpieczeń jest warte więcej niż to. Odmawiam uwierzenia, że to jest najlepsze, na co można liczyć w miłości! Jest coś więcej niż to. Będę miał więcej niż to. W oczach mojej matki pojawia się smutek kiedy spotykają się z moimi. -Więc, gdzie ona jest kochanie? Gdzie jest twoja dziewczyna? Nie miałem na to dobrej odpowiedzi. To co wiedziałem, to to, że nie mogę już znieść przebywania w tym miejscu. Wybiegłem z kamienicy, zaskoczony szczypiącymi mnie w oczy łzami. Nigdy nie uważałem moich rodziców za jakieś kwieciste i romantyczne typy ale chciałbym wierzyć, ze nadal łączyły ich jakieś silniejsze uczucia pomimo- a może właśnie przez- ich kolczaste osobowości. Stwierdzenie, że to było fikcją, że cała miłość była fikcją, nie mogło przyjść w gorszym momencie. Oczywiście w to nie uwierzyłem. Wiedziałem, że prawdziwa miłość istnieje. Doświadczyłem jej na własnej skórze... ale słowa mojej mamy kąsały, bo byłem teraz podatny, bez względu na to, jak popularny byłem na dworze lub jak dobre nie były moje intencje, nadal nie byłem bliżej odnalezienia Sydney. Mój mózg nie wierzył mojej mamie, ale moje serce, tak pełne strachu i wątpliwości, dręczyło się, że jej słowa mogły okazać się prawdą a ciemne, ponure przyciąganie ducha sprawiało tylko, że stawało się to gorsze. To mnie dobijało. Może nigdy nie znajdę Sydney. Może nigdy nie znajdę miłości. Być może pragnienie czegoś wystarczająco mocno nie wystarczyło, żeby to urzeczywistnić.

Pogoda ochłodziła się na zewnątrz a energiczny wiatr obiecywał deszcz. Zatrzymałem się w moim spacerze i próbowałem dotrzeć do Sydney ale poobiednie wino zaburzało moje moce. Poddałem się i wziąłem moją komórkę, decydując się na prostszy środek komunikacji. Nina odpowiedziała po drugim sygnale. -Hej.- powiedziała- Kiedy nie odpowiedziałeś, pomyślałam... dobra, mniejsza z tym. Jak leci? -Teraz lepiej. Chcesz coś porobić dziś wieczorem? -Oczywiście. Co masz na myśli? -To nie ma znaczenia.- powiedziałem- Możesz wybrać. Mam jakieś milion zaproszeń. Możemy imprezowac całą noc. -Nie potrzebujesz między nimi jakiejś przerwy?- zażartowała, nie wiedząc jak blisko była trafienia w czuły punkt. - Myślałam, że mówiłeś, iż potrzebujesz być trzeźwy na jakiś czas? Pomyślałem o mojej mamie, schwytanej w pułapkę bez miłości. Pomyślałem o sobie, złapanym w pułapkę bez opcji. I pomyślałem o Sydney, po prostu schwytanej w pułapkę. To było zbyt wiele, zbyt wiele dla mnie, żebym mógł cokolwiek zrobić. -Nie dziś.- powiedziałem Ninie- Nie dziś

Rozdział 7 Sydney

Minął prawie tydzień pozostali więźniowie przestali odsuwać swoje ławki ode mnie lub wzdrygać się, gdy przypadkowo się dotknęliśmy. Nadal nie byli dla mnie przyjaźni ale Duncan przysięgał, że robiłam niebywałe postępy. -Widziałem jak osiągnięcie tego trwało tygodnie a nawet miesiące.- powiedział mi na zajęciach ze sztuki pewnego dnia.- Niedługo będziesz pytana o przyłączenie się do Zarąbistych Dzieciaków na lunchu. -Ty możesz mnie zapytać.- zaznaczyłam Uśmiechnął się, dotykając liścia przeznaczonego na dzisiejszy projekt z martwej natury: replikowanie doniczkowej paproci, żyjącej na biurku Addison.- Znasz zasady, dzieciaku. Ktoś oprócz mnie musi do ciebie przyjść. Trzymaj się. Wkrótce ktoś wpadnie w kłopoty a wtedy nadejdzie twój czas. Jonasz często pakuje się w kłopoty. Tak jak Hope. Zobaczysz. Od tego pierwszego dnia, Duncan dość mocno ograniczył nasze interakcje do tej lekcji, z wyjątkiem okazjonalnych dowcipnych uwag na korytarzach jeśli nie było w pobliżu nikogo, kto mógłby go usłyszeć. W konsekwencji, z niecierpliwością oczekiwałam na lekcje sztuki. Był to jedyny czas, kiedy ktoś rozmawiał ze mną jak z prawdziwą osobą. Pozostali więźniowie ignorowali mnie przez cały dzień a moi instruktorzy, czy to w klasie czy w czasie oczyszczania, nigdy nie przepuszczali okazji do przypomnienia mi jakim grzesznikiem byłam. Przyjaźń z Duncanem pomagała mi się skoncentrować, że nadzieja znajdowała się ponad tym miejscem. Wciąż był jeszcze ostrożny- nawet w klasie- rozmawiając ze mną. Chociaż rzadko wspominał Chantal, przyjaciółkę- dla której, potajemnie uważałam, iż był kimś więcej niż tylko przyjacielem- którą zabrali Alchemicy, mogłam powiedzieć, że jej utrata nie dawała mu spokoju. Rozmawiał i uśmiechał się do innych w czasie posiłków ale wziął sobie za cel nie rozmawianie nadmiernie ani tam ani na lekcjach. Myślę, że za bardzo bał się kogoś narazić na gniew Alchemików, nawet przypadkowego znajomego. -Jesteś w tym bardzo dobry.- powiedziałam, zwracając uwagę na szczegóły na jego liściu.- Czy to dlatego, że jesteś tu już tak długo? -Nie. Malowanie było moim hobby jeszcze zanim tu przybyłem. Chociaż nienawidzę tego gówna z martwą naturą.- zatrzymał się, spoglądając na swoją paproć.- Mógłbym zabić za możliwość namalowania czegoś abstrakcyjnego. Chciałbym namalować niebo. Kogo ja oszukuję? Chciałbym zobaczyć niebo. Nigdy nie malowałem dużo zewnętrznych scen, kiedy zostałem przyporządkowany do Manchattanu. Myślałem, że jestem na to za dobry i oszczędzałem siebie na zachody słońca w Arizonie. -Manchattan. Wow. Tam jest dość intensywnie. -Intensywnie.- zgodził się- I tłoczno i głośno i hałaśliwie. Nienawidziłem tego... a teraz zrobiłbym wszystko żeby tam wrócić. To miejsce gdzie ty i twój chłopak powinniście skończyć. -Zawsze rozmawialiśmy o udaniu się w takie miejsce jak np. Rzym.- powiedziałam.

Duncan zadrwił.-Rzym. Dlaczego warto przejmować się barierą językową skoro możesz dostać wszystko czego chcesz w Stanach? Możecie załatwić sobie jakiś pobieżne mieszkanie i weźmiesz pracę na dwa etaty, żeby być w stanie je spłacić i pójdziesz na takie zajęcia jakie tylko sobie zamarzysz, podczas gdy twój chłopak będzie się zadawał ze swoimi bezrobotnymi przyjaciółmi artystami ze Bushwicku. Będziecie przychodzić na noc do domu, żeby zjeść Koreańskie jedzenie ze zwariowanymi sąsiadami a następnie będziecie się kochać na waszym brudnym materacu na podłodze. Następnego dnia, wszystko zacznie się od początku.- wrócił do malowania- Wcale nie taki zły sposób na życie. -Nie taki zły.- powiedziałam, uśmiechając się wbrew sobie. Poczułam jak uśmiech znika pod wpływem bólu w moim sercu, na myśl o jakiejkolwiek przyszłości z Adrianem. To, co opisał Duncan było równie dobre jak każdy z "planów ucieczki", które Adrian i ja wymyślaliśmy... i, w tym momencie, równie niemożliwe.-Duncan... Co miałeś na myśli mówiąc, że nie zrobiłeś nic takiego żeby się tu dostać? -Nie.- ostrzegł. -Nie co? -Wiesz co. Po prostu użyłem wyrażenia. -Yeah.- zaczęłam- Ale jeśli jest sposób, żeby się stąd wydostać... -Nie ma.- stwierdził bez ogródek- Nie jesteś pierwszą, która to proponuje. Nie będziesz ostatnią. I jeśli to pomoże, nie można trafić z powrotem do odosobnienia za zrobienie czegoś głupiego. Mówiłem ci, stąd nie ma wyjścia. Myślałam bardzo dokładnie jak mam postąpić. W przeciągu roku, prawdopodobnie widział inne próby ucieczki z tego miejsca i, sądząc po jego reakcji, przyglądał się ich niepowodzeniom. Pytałam go o wyjście kilka razy i, tak jak ja, nigdy nie odkrył, gdzie się ono znajduje. Potrzebowałam znalezienia innego podejścia i zebrania innych informacji, które mogłyby mnie doprowadzić do wolności. -Czy dasz mi odpowiedz na dwa pytania?- zapytałam w końcu- Nie na temat wyjścia? -Jeśli potrafię.-powiedział ostrożnie, nadal nie utrzymując kontaktu wzrokowego. -Czy wiesz gdzie jesteśmy? -Nie.- odpowiedział szybko- Nikt tego nie wie, co jest częścią ich planu. Jedyne, czego jestem pewien, to to, że każdy z poziomów znajduje się pod ziemią. To dlatego nie ma tu okien ani żadnych oczywistych wyjść. -Czy wiesz w jaki sposób dostaje się tutaj gaz? I nie zachowuj się tak, jakbyś nie wiedział co mam na myśli.- dodałam, widząc że zaczął się krzywić- Musiałeś to zauważyć, kiedy byłeś w izolatce. A teraz używają go, żeby trzymać nas w ryzach w nocy i utrzymać nas wzburzonych i paranoidalnych na jawie. -Nie potrzebują to tego żadnych narkotyków.- zauważył- Grupa przemyśleń odwala za nich całą robotę , rozprzestrzeniając paranoję na własną rękę. -Nie wykręcaj się. Wiesz czy nie wiesz skąd pochodzi gaz? -Daj spokój. To, że paproć jest rośliną naczyniową nie oznacza, że produkuje inaczej dwutlenek węgla.- przerwał. Byłam zaskoczona zarówno przedziwną zmianą tematu jak i tym, że nieznacznie podniósł swój głos.-Wszystkie reakcje chemiczne podstawowej fotosyntezy nadal są tutaj obecne. To tylko kwestia użycia zarodników zamiast nasion. Byłam zbyt zagubiona żeby od razu zareagować i wtedy zobaczyłam to co on. Emma stała obok nas, szukając w szafce kolorowych kredek. I jasne było, że słuchała.

Przełknęłam i spróbowałam sformułować jakieś pozory rozmowy. -Nie przeczę temu. Wskazywałam tylko co zapis skamieniałości mówi o megaphylls i microphylls. To ty jesteś tym, który ugrzązł na fotosyntezie. Emma znalazła to czego potrzebowała i odeszła daleko, powodując że kolana prawie się pode mną ugięły. -O mój Boże.- powiedziałam kiedy była poza zasięgiem słuchu. -Tak.- odpowiedział Duncan- Właśnie dlatego musisz być bardziej ostrożna. Lekcja się skoczyła a ja spędziłam resztę dnia, czekając aż Emma doniesie na mnie jakiejś władzy, którzy wezmą mnie na oczyszczanie bądź, co gorsza, z powrotem do ciemności. Wszyscy nas podsłuchiwali. Pozostali więźniowie mogli nie być jeszcze ze mną w dobrym kontakcie ale byłam już w stanie zaobserwować, kto bardziej lub mniej nadaje się na sojusznika. A Emma? Ona była najgorsza. Niektórzy, od czasu do czasu się potykali, tak jak Hope pierwszego dnia za swój krnąbrny komentarz, co sprawiało, że popadali w kłopoty. Ale moja zbyt-dobra współlokatorka nigdy, przenigdy nie odbiegała od retoryki idealnego Alchemika. W rzeczywistości szkodziła innym, którzy nie mieścili się w linii. Szczerze mówiąc, nie dowiedziałam się jeszcze dlaczego tu była. Ale nikt do mnie nie przyszedł. Emma wcale na mnie nie zerkała, więc ośmieliłam się mieć nadzieję, że jedyne co usłyszała to pośpieszne wytłumaczenie fotosyntezy Duncuna. Nadszedł czas wspólny i wszyscy zebrali się w kaplicy. Niektórzy usiedli w składanych krzesłach, inni tak jak ja spacerowali po pokoju. Wczoraj była niedziela i w miejsce wspólnego czasu, zgromadziliśmy się tutaj w ławkach wraz ze wszystkimi naszymi instruktorami, podczas gdy przyszedł pop i ofiarował nam w dobrej wierze kościoła swoje usługi, modląc się za nasze dusze. Była to jedyna część w naszej rutynie, która była zmienna. W przeciwnym razie mielibyśmy zajęcia w weekendy tak jak i w dni powszednie. Mimo to, usługa ta była upoważniająca, nie ze względu na przesłanie a na to, że był to inny sposób liczenia czasu. Każda informacja, którą mogłam dostać w tym miejscu, służyła temu aby mi pomóc... taką przynajmniej miałam nadzieję. Dlatego właśnie każdego dnia przed spotkaniem, czytałam wpisy na Ścianie Prawdy. Znajdowały się na niej historie więźniów, którzy przebywali tu wcześniej przede mną i pragnęłam się czegoś nauczyć. Przeważnie, wszystkie które znalazłam zawierały tę samą wiadomość a dzisiaj nie było wyjątkiem. Zgrzeszyłem przeciw mojej naturze i bardzo żałuję. Proszę zabierz mnie z powrotem pod skrzydło. Jedynym ratunkiem dla człowieka jest zbawienie. Kolejna przeczytana wiadomość: proszę, wypuście mnie. Widząc Sheridan wchodzącą do pomieszczenia, chciałam do niej dołączyć ale zauważyłam coś kątem oka. Znajdowało się to w rejonie ściany, do którego jeszcze nie dotarłam, pośpiesznie nabazgrolone: Carly, przepraszam.-K.D. Poczułam jak moja szczęka opada. Czy to jest możliwe... czy to naprawdę jest... im bardziej się w to wpatrywałam, tym bardziej pewna byłam tego, co widziałam: przeprosiny dla mojej siostry Carly od Keitha Darnella, faceta, który ją zgwałcił.

Przypuszczałam, że mogła istnieć jakaś inna Carly i ktoś inny o tych samych inicjałach... ale moje wnętrze mówiło mi coś innego. Wiedziałam, że Keith był na reedukacji. Jego zbrodnia miała o wiele inny wymiar niż moja- i działo się to ponad pięć miesięcy temu. On praktycznie zachowywał się jak zombie od czasu, kiedy stąd wyszedł. Surrealistyczne było myślenie, że chodził po tych samych korytarzach, uczęszczał na te same zajęcia, znosił te same oczyszczenia. Bardziej niepokojące było zastanawianie się, czy będę taka jak on kiedy stąd wyjdę. -Sydney?- zapytała Sheridan przymilnie- Nie dołączysz do nas? Rumieniąc się, zdałam sobie sprawę, że tylko ja nie siedziałam i pobiegłam żeby przyłączyć się do innych. -Przepraszam.- mruknęłam. -Ściana Prawdy może być bardzo interesującym miejscem.- powiedziała SheridanCzy znalazłaś coś, co przemawia do twojej duszy? Przemyślałam to bardzo starannie zanim odpowiedziałam a następnie zdecydowałam, ze powiedzenie prawdy w tej sprawie mnie nie zaboli. Mogło też pomóc, gdyż Sheridan zawsze próbowała zmusić mnie do mówienia. -Głownie, to byłam zaskoczona.- powiedziałam- rozpoznałam imię osoby, którą znałam... kogoś, kto był tutaj przede mną. -Czy ta osoba pomogła cię skorumpować?- zapytała Lacey z niewinną ciekawością. Była jedną z kilku osób, które od czasu do czasu wykazywały mną osobiste zainteresowanie. -Nie do końca.- odpowiedziałam- Tak naprawdę byłam tą, która doniosła na niegoktóra go tutaj zesłała.- wszyscy wyglądali na zainteresowanych, więc kontynuowałam.- Był w biznesie ze starym, zniedołężniałym Morojem- i brał od niego krew. Powiedział mu, że wykorzystuje ją w celach leczniczych ale on- chłopak, którego znałam- faktycznie sprzedawał ją lokalnemu tatuażyście, który używał jej do sprzedaży polepszających tatuaży ludzkim studentom. Krew w tatuażu czyniła ich lepszym w różnych rzeczach, głównie w sportach, ale miały one niebezpieczne efekty uboczne. -Czy twój przyjaciel o tym wiedział?- zapytała Hope ze zdumieniem- O tym, że krzywdzi ludzi? -On nie był moim przyjacielem.- powiedziałam ostro- Nawet zanim to się zaczęło. I tak, wiedział. Ale go to nie obchodziło. Wszystko na czym się koncentrował to zyski, jakie z tego czerpał. Pozostali więźniowie byli zachwyceni, może dlatego, że nigdy nie słyszeli jak mówiłam, a może dlatego, że nigdy nie słyszeli o skandalu takim jak ten. -Założę się, że Moroj o tym wiedział.- powiedział Stuart ponuro.- Założę się, że wiedział o wszystkim- to, do czego były używane tatuaże i jak niebezpieczne były. Prawdopodobnie tylko grał bycie zniedołężniałym. Stara Sydney- to znaczy ta, która była tu pierwszego dnia- szybko zaczęłaby bronić Clarence'a i jego niewinności w spisku Keitha. TA Sydney, która widziała karanych więźniów za mniejsze komentarze i zniosła dwa czyszczenia w tym tygodniu, wiedziała lepiej. -Nie moją sprawą było osądzanie zachowania Moroja.- powiedziałam- Oni będą robić to, co mówi im ich natura. Ale wiedziałam, że żadne człowiek nie powinien być

poddawany na niebezpieczeństwo przez drugiego człowieka, jakim był mój współpracownik. Właśnie dlatego musiałam go zawrócić. Ku mojemu zdumieniu, spotkałam się z serią skinięć i nawet Sheridan popatrzyła na mnie z aprobatą. Następnie, powiedziała: -Bardzo mądre spostrzeżenie. A jednak coś musiało pójść bardzo źle, skoro nie wyciągnęłaś lekcji z tamtego incydentu i skończyłaś tutaj. Wszystkie oczy obróciły się do mnie a ja przez chwilę nie mogłam oddychać. Dyskutowałam czasami o Adrianie z Duncanem ale to było co innego. Duncan nie osądzał i nie rozrywał mojej miłości na strzępy. Jak mogłam poruszyć temat czegoś cennego i potężnego dla mnie przed tą grupą, która urąga i sprawia, że brzmi to nieczysto? To, co miałam z Adrianem było piękne. I nie chciałam ułożyć tego pod zdeptanie. A jednak, jak mogłam tego nie zrobić? Gdybym im czegoś nie dała, nie grała w ich gry... jak długo bym tam była? Rok- lub więcej- jak Duncan? Siedząc w ciemnej celi, powiedziałam sobie, że powiem wszystko, żeby się stąd wydostać. Musiałam być w tym dobra. Kłamstwa nie będą mieć znaczenia jeśli zaprowadzą mnie z powrotem do Adriana. -Straciłam swoją czujność.- powiedziałam po prostu.- Moje zadanie zmuszało mnie do częstej pracy w pobliżu Morojów i przestałam myśleć o nich jak o kreaturach jakimi są. Sądzę, że po tym co się stało z moim partnerem, linie dobra i zła się dla mnie zatarły. Przygotowałam się na to, że Sheridan zacznie zmuszać mnie do wyznania większej ilości intymnych szczegółów ale była to inna dziewczyna, imieniem Amelia, która powiedziała coś całkowicie nieoczekiwanego. -To ma prawie sens.- powiedziała- Znaczy się, nie zinterpretowałabym tego tak , uh, ekstremalnie jak ty to zrobiłaś, niemniej jednak jeśli przebywałaś w pobliżu skorumpowanych ludzi, mogło to sprawić, że straciłaś swoją wiarę we własny rodzaj i błędnie zwróciłaś się w kierunku Morojów. Inny facet, z którym czasem rozmawiałam, Devin, przytaknął. -Niektórzy z nich wydają się na pozór mili. Sheridan lekko zmarszczyła brwi i pomyślałam, że ta dwójka może mieć kłopoty za swoje komentarze częściowo korzystne dla Morojów. Najwyraźniej jednak pozwoliła temu prześlizgnąć się na rzecz postępu, który dzisiaj zrobiłam. -To sprawia, że bardzo łatwo się zagubić, zwłaszcza gdy jesteś skazana tylko na siebie i sprawy przybierają niespodziewany obrót. Ważną rzeczą do zapamiętania jest to, że mamy całą infrastrukturę w miejscu, które może ci pomóc. Jeśli masz pytania o to, co jest dobre a co złe, nie zwracaj się z tym to Morojów. Zwróć się do nas a my ci powiemy co jest dobre. Ponieważ, broń Boże, żeby każde z nas myślało samodzielnie, pomyślałam z goryczą. Zostałam oszczędzona dalszemu przesłuchaniu jako, że Sheridan zwróciła swoją uwagę na innych aby móc usłyszeć jakiego rodzaju oświecenia doświadczyli tego dnia. Nie tylko znalazłam się poza hakiem ale najwyraźniej zdobyłam punkty u Sheridan- i co spostrzegłam, gdy przyszłam na obiad- także u innych więźniów. Kiedy wzięłam tacę od Baxtera i zaczęłam iść w kierunku pustego stolika, Amelia przywołała mnie do siebie skinięciem głowy i choć faktycznie nikt nie rozmawiał ze mną w czasie posiłku, to także nikt nie kazał mi się wynieść ani mnie nie

krytykował. Zjadłam bez słowa, zamiast tego uważając na wszystko, co usłyszałam wkoło siebie. Większość z ich rozmów była typowa, jak to co słyszałam w kawiarni w Amberwood, komentarze o szkolnym dniu oraz to, że czyjś współlokator chrapał. Ale to dało mi więcej i więcej wglądu w ich osobowości a ja znowu zaczęłam oceniać, kto może być sprzymierzeńcem. Duncan siedział z resztą przy innym stole ale gdy przechodziliśmy obok siebie, wychodząc z kawiarni, mruknął -Widzisz? Powiedziałem ci, że robisz postępy. Teraz tego nie zepsuj. Prawie się uśmiechnęłam ale nauczyłam się wcześniej mojej dzisiejszej lekcji o byciu zbyt odprężonym. Więc zachowałam, taką miałam nadzieję, uroczysty i pilny wyraz twarzy, podczas gdy przesuwaliśmy się do biblioteki w celu wybrania nudnych pozycji do czytania na wieczór. Skończyłam w sekcji historycznej, mając nadzieję na znalezienie czegoś bardziej interesującego, niż to, co wybrałam ostatnio. Historia Alchemików nadal była pełna nauk o moralności i dobrych zachowań ale przynajmniej te lekcje nie zostały wyraźnie ukierunkowane na czytelnika, jak większość reszty samo pomocnych książek. Zastanawiałam się nad kilkoma różnymi księgami średniowiecznymi, gdy ktoś uklęknął obok mnie. -Dlaczego chcesz się czegoś dowiedzieć o gazie?- zapytał cicho głos. Odwróciłam się. To była Emma. -Nie wiem o czym mówisz.- powiedziałam lekko-Masz na myśli to na sztuce? Duncan i ja dyskutowaliśmy o paprociach. -Aha.- wyciągnęła książkę z ery renesansu i przewracała strony-Nie zamierzam powiedzieć do ciebie ani słowa w naszym pokoju, wiesz o tym. Jest pod obserwacją. Ale jeśli chcesz mojej pomocy masz na to jakieś sześćdziesiąt sekund. -Dlaczego chcesz mi pomóc?- zapytałam- Zakładając, że tego chcę. Czy próbujesz złapać mnie w pułapkę, żeby poczuć się lepiej? Prychnęła. -Jeśli chciałabym "złapać cię w pułapkę", zrobiłabym to wieki temu w naszym pokoju, łapiąc to na video. Czterdzieści pięć sekund. Dlaczego chcesz coś wiedzieć na temat gazu? Niepokój pełznął przeze mnie a ja zastanawiałam się co robić. W mojej ocenach co do tego, kto może być sojusznikiem, Emma zupełnie się nie pojawiała. A teraz, była tutaj, oferując mi najbardziej wywrotową akcję niż wszyscy- nawet mój przyjaciel Duncan przedstawili mi do tej pory. To sprawiało, że coraz bardziej prawdopodobne było to, że po prostu byłam wkręcana, jednak część mnie nie mogła oprzeć się okazji. -Gaz trzyma nas tu zarówno jak strażnicy i ściany.- powiedziałam w końcu- Chcę to tylko zrozumieć.- Miałam nadzieję, że nie jest to zbyt obciążające. Emma wsunęła książkę z powrotem i wybrała inny dziennik, ten z ideą upiększenia. -Kontrolery są w warsztacie, na tym samym poziomie co czyszczenie. Każdy pokój posiada również małe zasilające rury połączone z tym systemem. Są tuż za panelem wentylacyjnym pod sufitem. -Skąd wiesz?- zapytałam -Widziałam to raz w pustym pokoju dzięki facetom od naprawy.

-Więc byłoby łatwiej zablokować to na podłożu pokoju niż na poziomie sterowania.mruknęłam Pokręciła głową. - Nie kiedy są kamery w sypialniach. Strażnicy będą u ciebie zanim jeszcze wyłączysz panel. Do czego potrzebowałabyś śrubokrętu. Zaczęła odkładać swoją książkę ale wzięłam ją od niej. Błyszczący tusz ozdabiał okładkę, kąt każdego rozdziału został pokryty płaskim kawałkiem metalu. Przebiegłam nad jednym palcem. -Płaskiego śrubokręta?- spytałam badając grubość metalowego rogu. Gdybym mogła go wyciągnąć, mogłabym zrobić narzędzie do odkręcaniu śrub. Powolny uśmiech rozprzestrzenił się na twarzy Emmy. -Prawdę mówiąc, tak. Muszę ci to oddać, dostajesz punkty za kreatywność. przypatrywała mi się przez kilka chwil- Dlaczego chcesz zablokować gaz? Wydaje się, że mamy o wiele większe problemy, wiesz, największy to ten, że tutaj utknęliśmy. -Najpierw mi coś powiedz.- powiedziałam, nadal nie całkiem pewna czy Emma nie była czasem częścią jakiejś wielkiej operacji, która ma na celu sprowadzenie mnie w większe kłopoty.-Jesteś jak dziecko z plakatu na modelowego Alchemistę. Co zrobiłaś żeby się tutaj dostać? Zawahała się zanim odpowiedziała. -Odesłałam część strażników, którzy zostali przypisani mojej grupie Alchemików w Kijowie. Byli pewni Moroje, których znałam i myślałam, że bardziej potrzebują ochrony niż my. -Widzę co stanowiło niepokój władz.- przyznałam-Ale wydaje się, że są gorsze kłopoty niż te w których ty byłaś. Dlaczego wciąż tu jesteś? Jej zarozumiały uśmiech stał się bardziej gorzki. - Ponieważ moja siostra nie jest. Ona także przez to przeszła, została zwolniona i wtedy stała się bardziej nieuczciwa niż wcześniej. Nikt nie wie, gdzie ona jest i teraz, bez względu na postępy jakie robię , oni zapewne nie popełnią tego samego błędu dwa razy i za szybko mnie nie wypuszczą. Zła krew w naszej rodzinie, jak sądzę. To z pewnością wyjaśniało pewne rzeczy. Wydawała się być szczera ale była także Alchemiczką a my byliśmy dobrzy w nabieraniu innych. Kolejne pytanie pojawiło się w mojej głowie, kiedy moje oczy rzuciły się przez pokój, gdzie Duncan i kilkoro innych osób przyglądało się sekcji socjologii. -Dlaczego Duncan jest tu tak długo? Wydaje się dobrze zachowywać. Także zła krew w rodzinie? Emma podążyła za moim spojrzeniem. -Moim zdaniem? Zbyt dobre zachowanie. -Czy to w ogóle możliwe?- spytałam zaskoczona. Wzruszyła ramionami. -On jest tak posłuszny, że myślę, iż oni martwią się, że nie będzie w stanie przeciwstawić się wpływowi wampirów, nawet jeśli będzie chciał. Boją się go jeszcze wypuścić. Nie chcą żeby miał za dużo kręgosłupa, ponieważ jest to sprzeczne z tutejszą procedurą. Myślę, że on chce być odważniejszy... ale jest coś co go zatrzymuje- to znaczy, coś więcej, niż te zwykłe rzeczy, które zatrzymują nas z powrotem.

Chantal- pomyślałam. To było to, co go zatrzymuje. Miał dość kręgosłupa, żeby się ze mną zaprzyjaźnić ale słowa Emmy wyjaśniły, dlaczego był w tym taki ostrożny. Utrata Chantal zostawiła na nim znak i stał się zbyt bojaźliwy, by zrobić cokolwiek jeszcze. Wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się do Emmy. -Jeśli gaz zostanie wyłączony, mogę nadać wiadomość na zewnątrz. Co wszystko, co ci mogę powiedzieć. Uniosła na to brwi. -Jesteś pewna? Dziś w nocy? -Całkowicie.- Adrian będzie mnie szukał w snach. On po prostu potrzebuje okna z naturalnego snu. -Poczekaj chwilę.- powiedziała Emma po chwili namysłu. Wstała i przeszła przez pokój do miejsca, gdzie szperała Amelia. Rozmawiały ze sobą aż zabrzmiał dzwonek, sygnalizując, że czas wrócić do naszych pokoi. Emma podbiegła do mnie. -Zobacz tę książkę.- kiwnęła głową na ozdobny dziennik.- Nie powiem do ciebie słowa od momentu, gdy wyjdziemy za te drzwi. Idź z powrotem do naszego pokoju, policz do sześćdziesięciu, a następnie idź i zrób cokolwiek potrzebujesz zrobić z otworem wentylacyjnym. -Ale co z kamerą... -Jesteś teraz zdana na własną rękę.- powiedziała i odeszła bez słowa. Gapiłam się przez kilka chwil a potem umknęłam, żeby dołączyć do innych, którzy wypożyczali książki u bibliotekarza. Kiedy z nimi wyszłam, starałam się wyglądać naturalnie a nie tak jakby moje serce miało wyrwać się z piersi. Czy Emma była poważna? Czy jednak był to podstawowy układ? Co mogłaby u licha zrobić w jednej rozmowie, żeby nagle można było majstrować z systemem wentylacji? Bo kiedy wróciliśmy do naszych pokoi, widziałam małą, czarną kamerę, obserwującą nas, skierowaną prosto w miejsce, gdzie znajdował się przewód wentylacyjny, o którym była mowa. Jego otwarcie zostałoby z łatwością dostrzeżone. To musiało być ustawione, ale Emma dała jasno do zrozumienia, że nie zamierza ze mną dalej współpracować, gdy już położymy się do łóżka. Cicho liczyłam i wiedziałam, że ona także to słyszy, bo kiedy doliczyłam do sześćdziesięciu, posłała mi ostre, znaczące spojrzenie. Są łatwiejsze sposoby żeby mnie podpuścić.- pomyślałam- Prostsze sposoby z gorszymi konsekwencjami. Przełykając ślinę, podsunęłam moje łóżko do ściany i użyłam go tak, żebym mogła na nim ustać, mając łatwy dostęp do panelu wentylacyjnego. Wyciągnęłam metalowy kąt książki, oszacowanie Emmy okazało się trafne. Jego grubość była zgodna z płaskim śrubokrętem. Oczywiście, to nie było nawet w przybliżeniu tak ergonomicznie łatwe jak w przypadku użycia śrubokręta ale po chwili kręcenia, poluzowałam wszystkie cztery kąty panelu na tyle, by móc go ściągnąć. Moje nerwy i drżenie rąk nie pomagały tempu tego procesu i nie miałam pojęcia jak długo musiałam to robić- oraz czy Emma ostrzegła mnie o końcu czasu. Wewnątrz znalazłam zwykły szyb wentylacyjny. Był zbyt mały by się przez niego przedrzeć, więc nie mogło tu być mowy o żadnej godnej filmowej ucieczce. Tak jak mi powiedziała, mała rura została dołączona do odpowietrzania, otwierając się za

kratami panelu, żeby karmić nas oparami dymu, dostającego się do naszego pokoju, gdy gasły światła. Teraz musiałam zablokować rurę. Schyliłam się do łóżka, gdzie umieściłam stare skarpety, podebrane wcześniej z kosza w pralni. Nie wzięłam tego wcześniej, gdyż Alchemicy spisywali regularnie inwentarz naszej odzieży ale wiedziałam, że kiedy został odebrany, był szybko wrzucany do większego kosza na ubrania. Jeśli zauważą brakujące skarpety, nie będą wiedzieli z którego to pokoju. A na pewno Alchemickie suszarki zjadają czasem skarpety. Wepchnęłam skarpetę do rury najlepiej jak mogłam, mając nadzieję, że to wystarczy aby utrzymać najgorszą ilość gazu na zewnątrz. Za mną, szeptem, usłyszałam mamrotanie Emmy. -Pośpiesz się. Moje ręce były śliskie od potu kiedy przykręcałam panel na swoje miejsce i ledwo pamiętałam o przysunięciu lóżka z powrotem, zanim rzuciłam się na nie z książką. Całe przedsięwzięcie zajęło mniej niż pięć minut ale czy to wystarczyło? Emma była zajęta swoją książką i ani razu na mnie nie spojrzała ale złapałam przebłysk uśmiechu na jej wargach. Czy był to jeden z tych triumfalnych, bo pomogła mi osiągnąć cel? Lub czy napawała się oszukaniem mnie do popełnienia niesubordynacji na widoku kamery? Gdybym została złapana, nikt nie przyszedłby do mnie tej nocy. Nasz czas czytania się skończył i wkrótce zgasły światła, i usłyszałam znajome kliknięcie automatycznie blokowanych drzwi. Przytuliłam się do mojego słabo wykonanego łóżka i czekałam na coś innego, co stało się zwyczajem w ostatnim tygodniu: sztucznie wywołana senność spowodowana przez gaz. Ale nie przyszła. Nie przyszła. Nie mogłam w to uwierzyć. Zdołałyśmy to zrobić! Zatrzymałam gaz z dala od naszego pokoju. Ironiczna cześć mnie zauważyła, że mogłam użyć trochę pomocy w zasypianiu, bo byłam tak podekscytowana możliwością rozmowy z Adrianem, że nie mogłam się uspokoić. Było jak w święta Bożego Narodzenia. Leżałam w ciemności jakieś dwie godziny zanim naturalne wyczerpanie wygrało i umieściło mnie do snu. Moje ciało było w stanie nieustannego zmęczenia, zarówno z psychicznego stresu jak i tego, że sen, który otrzymywaliśmy był ledwie wystarczający. Spałam spokojnie aż do zabrzmienia porannego dzwonku i wtedy zdałam sobie sprawę z okropnej prawdy. Nie było żadnych snów. Adrian nie przyszedł.

Rozdział 8 Adrian

Nigdy nie sądziłem, że rzeczy wymkną się spod kontroli. Moje intencje były dobre kiedy przybyłem na Dwór, ale po zawiedzeniu przez Lissę i dowiedzeniu się prawdy o swoich rodzicach, coś we mnie pękło. Rzuciłem się z wielkim zapałem z powrotem do mojego starego życia, tracąc wszystkie pozory odpowiedzialności. Próbowałem wmówić sobie, że jest to tylko trochę zabawy i szukanie sposobu na zrelaksowanie się, podczas gdy byłem na Dworze. Czasami nawet myślałem sobie, że to dla Niny. Może ten pretekst działał podczas pierwszych kilku dni kiedy tu byłem ale po prawie tygodniu ciągłego ucztowania i przyjęć, nawet ona nieśmiało zaprotestowała, gdy zabrałem ją pewnej nocy. -Zostańmy.- powiedziała- Będziemy mogli wyluzować i obejrzeć film. Albo pograć w karty. Cokolwiek zechcesz. Mimo swoich słów, nadal była gotowa do wyjścia i zabawy, wyglądając bardzo ładnie w barwinkowej sukience, która sprawiała że jej szare oczy lśniły. Wskazałem na nią. -I zmarnować to? Daj spokój, myślałem, że chciałaś poznać nowych ludzi. -Chciałam.- powiedziała- Poznałam. W rzeczywistości zaczynamy spotykać ciągle tych samych. Wszyscy widzieli mnie już w tej sukience. -Czy to jest problem?- zapytałem- Jeśli chcesz pożyczę ci pieniądze na inną. Pokręciła głową. -Nie jestem w stanie zwrócić ci nawet za tą. Po odkryciu prawdy o życiu w kłamstwie moich rodziców, kusiło mnie żeby odmówić dużych dotacji od ojca, które regularnie wpływały na moje konto. Nie miałem takich samych rachunków jak w Palm Springs i podobał mi się pomysł pokazania Nathanowi Ivaszkov, że nie mógł kupić wszystkich w swojej rodzinie. Ale kiedy Nina mimochodem zauważyła, że czuje się nieodpowiednio ubrana na jakimś arystokratycznym przyjęciu, na które poszliśmy, że sfinansowanie szafy sekretarki za pieniądze ojca będzie równie irytujące. Co prawda, jeszcze o tym nie wiedział ale miałem z tego dużo satysfakcji. Nina zgodziła się na ten układ, jeśli traktowało się to jako kredyt, nie prezent, ale nawet ona była zszokowana kiedy widziała kwoty, które roztrwaniałem. Mały głos rozsądku ostrzegł mnie, że byłem w niebezpieczeństwie popadnięcia w niektóre złe nawyki wydatkowe, które miałem w swoich kiepskich momentach w Palm Springs ale go uciszyłem. Poza tym wkrótce dostawałem więcej od mojego ojca i prawie każdy nalewał sobie w te dni darmowe drinki. -Cóż, wygląda wspaniale.- powiedziałem- Wstyd byłoby ukryć takie piękno. Chyba że jest jakiś inny problem? -Nie.- powiedziała, rumieniąc się na moje słowa. Spojrzała na mnie i czułem, że odczytuje moją aurę, która ujawniła- jeśli wcześniej nie zrobiły tego inne znaki- że odbyłem już trochę przed-imprezowego przyswajania. Westchnęła.

-Chodźmy. Ona nie może za tobą nadążyć. powiedziała ciocia Tatiana, kiedy wędrowaliśmy przez Dwór. Zachód słońca był powodem wydłużających się wokół nas cieni.-Ale która dziewczyna może? Sydney mogła za mną nadążyć pomyślałem. Nie w sensie imprezowanie. To znaczy... w życiu. Jej słowa wywołały okropny ból, którego żadna ilość imprezowania nie mogłaby nigdy odpędzić. Sydney. Bez niej, miałem po prostu ochotę przejść przez życie, tworząc ponurą egzystencję, pogarszającą moją niezdolność do znalezienia jej. Wszystko co mogłem zrobić, to moje bezowocne i coraz bardziej sporadyczne senna poszukiwania. Nie miałem jeszcze czasu poszukać jej wieczorem i zastanawiałem się czy może posłuchać sugestii Niny, jeśli tylko nabędę krótkiej trzeźwości. Jest zbyt wcześnie.- ostrzegła ciocia Tatiana- Sprawdź później. Żaden człowiek jeszcze nie śpi w Stanach Zjednoczonych. Poza tym, chcesz żeby to wróciło? Trafiła w sedno na temat czasu. Rzecz w tym, że zabrakło mi dobrego czasu żeby poszukać Sydney przez cały tydzień i to zaczynało mnie niepokoić. Ale miała także rację, że to wraca: straszna, pogrążająca ciemność groziła skonsumowaniem całego mojego świata. W Palm Springs moja depresja po zniknięciu Sydney była zła ale pogorszyła się tutaj po braku pomocy od Lissy. Wiedziałem, że mój dawny psychiatra, a nawet prawdopodobnie Sydney, powiedzieliby mi, że to był znak aby wrócić do zażywania leków ale jak mogłem to zrobić, kiedy mogłem wykorzystać ducha żeby jej pomóc? Trzeba przyznać, że nie korzystałem z niego dużo teraz ale nadal nie pozwalałem odejść magii. I tak, wzrost samokojącego cudu alkoholu, pomógł trochę wyciszyć niektóre z nich, tak samo jak poleganie na radach i obecności fantomu cioci Tatiany, której obecność stała się niepokojąco częsta w ostatnim tygodniu. Wiedziałem, że nie było to prawdziwe i że mój psychiatra miałby dużo do powiedzenia także na jej temat ale jej złudzenie wydawało się tworzyć ścianę między najgorszą depresją a mną. w końcu to ona wyciągała mnie z łóżka każdego ranka. Impreza dzisiejszej nocy była organizowana przez Conta, faceta którego nie znałem zbyt dobrze ale wydawał się być miły i przywitał nas przyjacielsko w swoim pokoju. Nina stała się moim akceptowanym cieniem w tych wydarzeniach i wielu ludzi, którzy chcieli mieć ze mną dobre relacje, stwierdzili, że jest ona sposobem na ich uzyskanie. Mogłem powiedzieć, że ją to peszy ale raczej cieszyłem się pokazem arystokratów, którzy normalnie traktowaliby ją jak mebel w pałacowym biurze a teraz podlizywali się, próbując dostać się w jej łaski. Niemal każde przyjęcie o tej porze roku odbywało się na zewnątrz, w zależności od pogody. Od bardzo młodego wieku byliśmy uczeniu ukrywania się w środku przed strzygami, więc jeśli na zewnątrz nadarzyła się okazja w bezpiecznej lokalizacji- jak Dwór- trudno było jej odmówić. Młody lord Conta znalazł swój własny sposób, żeby uczynić to przyjęcie szczególnie niezapomnianym z wszystkiego rodzaju nowościami do zabawy i rozrywki. Jedną z moich ulubionych była gigantyczna fontanna usytuowana na stole, wystrzeliwująca szampana dużymi łukami. W głębi szklanej podstawy, tablica kolorowych świateł przeświecała przez musującą ciecz.

Wypełniłem szklanki dla mnie i Niny, podziwiając światła, które przechodziły między kolorami. -Adrian.- powiedziała cicho- Spójrz tam, na drugą stronę basenu. Podążyłem za jej wzrokiem i zobaczyłem Wesley'a Drozdova, popijającego ze szklanki martini i wbijającego we mnie sztylety. Byłem trochę zaskoczony, widząc go tutaj. Pojawiał się rzadko od naszego ostatniego starcia i zastanawiałem czy pokazał się dzisiaj, myśląc, że nie będę na przyjęciu, którego gospodarza nie znałem za dobrze. On nie zasługuje na królewskie nazwisko. -Co za aura.- dodała Nina- On cię nienawidzi. Właśnie przyjąłem strzał na nasze wejście i nie byłem w najlepszej pozycji do czytania aury. Nie miałem powodu żeby wątpić w Ninę i zachichotałem, słysząc troskę w jej głosie. -Nie martw się. On niczego nie spróbuje. Widzisz? Rzeczywiście, Wesley odłożył swoją pustą szklankę i usunął się w cień, ku mojej ogromnej uldze. Nie chciałem aby ciocia Tatiana ponownie zaczęła na niego złorzeczyć. Nina nadal wyglądała nieswojo. -Nie pozwól mu nigdy zostać z tobą sam na sam. Podałem jej szklankę. -Co może się stać, z tobą po mojej stronie?- zapytałem z galanterią.- Przecież zawsze obstawiasz moje tyły. Jej twarz rozjaśniła się o wiele bardziej niż oczekiwałem po tak nie najlepszym komentarzu. Ale jeśli to ją uszczęśliwiło, ja także byłem szczęśliwy. Może nie mogłem naprawić wszystkiego w moim życiu ale Nina była miłą dziewczyną, która zasłużyła na dobre rzeczy po tym wszystkim, co przeszła. To i posiadanie jej na tych wszystkich przyjęciach sprawiło, że czułem się trochę mniej żałosny. Samotne picie było smutne. Picie z towarzyszem mogło być technicznie uzasadnione jako interakcja społeczna. Przeszliśmy przez naszą zwykłą rutynę, pijąc i mieszając drinki. Przeszedłem z pomysłem ustalenia dla siebie limitu ale szybko straciłem rachubę. Mogłem tylko przypuszczać, że to było to, co sprawiło, że odebrałem telefon, kiedy zadzwonił. -Halo? -Adrian? Skrzywiłem się.-Cześć mamo. Nina dyskretnie się wycofała a ja starałem się przenieść do bardziej spokojnego miejsca. Moja matka była jedną z głównych przyczyn, dla których chciałem wypaść z obiegu w tym czasie, ponieważ wydzwaniała do mnie prawie bez przerwy od naszej kłótni po obiedzie. Teraz nie miałem żadnej możliwości ucieczki. -Gdzie jesteś kochanie? Trudno cię usłyszeć. -Jestem na imprezie.- powiedziałem- Nie mogę długo rozmawiać.- to nie była do końca prawda, ponieważ niewielu z tłumu zwracało na mnie teraz uwagę a Nina znalazła grupę, z którą rozmawiała teraz blisko basenu. -To nie potrwa długo.- mogłem się mylić ale na krawędzi jej głosu kryła się nerwowość.- Nie wiem czy otrzymałeś moje wiadomości...- urwała wymownie, mając nadzieję, że dostarczę jej uspokajający powód, dla którego ignorowałem ją przez cały tydzień. Nie zrobiłem tego. -Dostałem je.-powiedziałem.

-Ach.- powiedziała- Tak, więc wiesz. Nie jestem zadowolona jak to wszystko się skończyło. Tęsknię za tobą, Adrianie. Spędziłam dużo czasu na rozmyślanie o tobie, kiedy mnie nie było i jedną z rzeczy, których najbardziej nie mogłam się doczekać było bycie z tobą, gdy wrócę. Poczułem na to iskrę gniewu, przypominając sobie jak nie chciała rozmawiać ze mną w więzieniu, kiedy odwiedzałem ją w snach. Zatrzymałem to odczucie dla siebie i pozwoliłem jej kontynuować. -Chciałabym żebyśmy spróbowali jeszcze raz, tylko ty i ja. Może spokojny lunch, żebym mogła lepiej wyjaśnić niektóre rzeczy. Chciałabym żebyś zrozumiał... -Czy nadal z nim mieszkasz?- przerwałem- Czy nadal bierzesz od niego pieniądze? -Adrian... -Czy tak?- naciskałem. -Tak ale powiedziałam... -A więc rozumiem doskonale. Nie musisz mi niczego wyjaśniać. Spodziewałem się przeprosin albo nakłaniania, których znalazłem dostateczną ilość w jej głosie na wiadomościach głosowych, które mógłbym prawie wyrecytować. Więc byłem trochę zaskoczony kiedy odparła z trochę większą zjadliwością niż zwykle. -A ty Adrian? Wyświetlam twoje konto. Widzę, że wciąż wysyła ci pieniądze. Nazwała cię hipokrytą, wyszeptała do mnie ciocia Tatiana ze złością w głosie. Zamierzasz jej na to pozwolić? -To nie to samo.- powiedziałem, czując się jednocześnie zły i zakłopotany.- Ja przekazuję je dalej. -Czy naprawdę?- ton mojej mamy sugerował, że nie uwierzyła w to nawet na sekundę. -Tak, ja... Moją wściekłą ripostę przerwał krzyk i plusk. Spojrzałem tam, gdzie ostatni raz widziałem Ninę. W grupie, w której stała wybuchły jakieś niewybredne żarty a ona i kilkoro innych osób wynurzało się teraz z basenu, kaszląc i wycierając wodę z oczu. -Muszę iść mamo.- powiedziałem- Dzięki za rozmowę, ale zanim nie zyskasz trochę szacunku do samej siebie, nie jestem zainteresowany.- wiedziałem co to oznaczało i nie dałem jej szansy na odpowiedź zanim rozłączyłem się i podbiegłem do basenu. Chwyciłem dłoń Niny a ona uchyliła się przed pływającą szklaną tacą i próbowała się wydostać.- Wszystko w porządku? -Tak, tak, dobrze.- loki, które wcześniej były słodkie i sprężyste, teraz zwisały wokół jej twarzy w ciemnej, ociekającej kępie.- Szkoda, że nie mogę powiedzieć tego samego o tej sukience. Kelnerzy pośpieszyli do przodu z ręcznikami a ja wziąłem jeden dla Niny. -Wyschnie. Posłała mi wymuszony uśmiech, kiedy owijała ręcznik wokół siebie. -Nie można tego wyprać, nieprawdaż? To jedwab. Nie dobrze mieszać go z chlorem i Bóg wie jeszcze co było w tym basenie. Słowa mojej mamy były wciąż świeże w moim umyśle. -Więc zrobię to, co powiedziałem wcześniej: zdobędziemy dla ciebie nowe ubrania. -Adrian, nie mogę zgodzić się przyjąć od ciebie pieniędzy. To słodkie, i jestem wdzięczna, naprawdę. Ale sama muszę je zarobić.

Zalała mnie mieszanka uczuć. Pierwszym była duma. Taka właśnie była, ucieleśniała to, za co właśnie karałem mamę. Z drugiej strony nie można było zaprzeczyć, że podczas gdy Nina wspaniale próbowała poradzić sobie na własną rękę, ja byłem wielkim hipokrytą, jak insynuowała moja mama. To upokorzenie mnie paliło, potęgowane przez frustrację, którą czułem nie mogąc pomóc Sydney. -Zarobisz je na własny sposób.- powiedziałem zdecydowanie- Oboje zarobimy. Chodź. Wziąłem Ninę za rękę i poprowadziłem ją przez zatłoczone podwórze, oszczędzając trochę myśli na konsekwencje mojej impulsywnej decyzji. Przeszliśmy prawie na przeciwną stronę Dworu, daleko od rezydencji królewskich, gdzie spędziliśmy dużo czasu. Tu, wśród o wiele bardziej skromnych domków, maszerowałem schodami w górę do adresu, którego byłem dumny, że zapamiętałem i głośno zapukałem w drzwi. Nina, nadal owinięta w ręcznik, przesunęła się niespokojnie obok mnie. -Adrian, gdzie jesteśmy?- zapytała- Czy uświadamiasz sobie... Jej słowa zostały przerwane, kiedy otworzyły się drzwi, odsłaniając bardzo zaskoczoną Sonię Karp. Była kiedyś nauczycielką biologii w liceum i strzygą (choć nie w tym samym czasie). Teraz ponownie była Morojką i użytkowniczką ducha jak Nina i ja. Jej rude włosy były potargane od snu i dopiero kiedy zauważyłem jej pidżamę, zawahałem się na chwilę. Słońce jeszcze nie wzeszło ale wschodzące niebo było bardziej fioletowe niż czarne. Wciąż wcześnie dla Morojów. -Adrian, Nina.- powiedziała Sonia na powitanie. Była niezwykle spokojna, biorąc pod uwagę okoliczności.-Wszystko z wami w porządku? -Ja... tak.- i nagle poczułem się strasznie głupio ale następnie odepchnąłem to uczucie na bok. Właśnie tam byliśmy. Równie dobrze mogłem wyrazić swoje zdanie. Musimy o czymś porozmawiać. Ale jeśli jest zbyt późno...- zmarszczyłem brwi, próbując zanalizować czas przez mój odurzony alkoholem mózg. Nie było żadnego powodu, dla którego powinna być w łóżku.-Jesteś na ludzkim harmonogramie? -Jestem na harmonogramie Michaiła. - odpowiedziała, odnosząc się do jej dampirzego męża.- Był w pracy na jakiś dziwnych zmianach, więc zmieniłam swoją normalną porę snu.- wzięła ręcznik Niny i odsunęła się od drzwi.- Żadnego powodu do stresu. Wejdźcie, obydwoje. Chociaż ten apartament miał kuchnię a mój kompleks nie, całkowita przestrzeń mieszkalna była mniejsza niż ta, którą aktualnie posiadałem w mieszkaniu dla gości. Sonia i Michaił urządzili wszystko bardzo ładnie i z pewnością stworzyli miejsce ciepłe w odbiorze ale wciąż wydawało mi się, że złe jest to, iż królewscy goście tacy jak ja otrzymują bardziej luksusowe zakwaterowania niż ciężko pracujący strażnicy, którzy nieustannie narażają swoje życie. Co gorsza, wiedziałem, że był to jeden z większych domów strażników, gdyż Michaił był żonaty. Samotni strażnicy mieszkali w czymś nie większym niż pokój w akademiku. -Chcecie coś do picia?- zapytała Sonia, wskazując żebyśmy usiedli przy jej kuchennym stole. -Wody.- mówi szybko Nina. Sonia przyniosła dwie szklanki a następnie usiadła naprzeciwko nas. -A teraz.- powiedziała- Co jest takiego ważnego? Wskazałem na Ninę.

- Ona. Pomaga ci w niektórych pracach nad szczepionką, prawda? Marnuje swój czas a nie dostaje zapłaty. To nie jest w porządku. Nina się zaczerwieniła, dopiero teraz uświadamiając sobie o co w tym wszystkim chodziło. - Adrian, to jest ok. -Nie jest.- upierałem się- Obydwoje z Niną zrobiliśmy dla ciebie bardzo dużo w pracy nad duchem ale nie zobaczyliśmy żadnej rekompensaty. Sonia wygięła brew w łuk. -Nie zdawałam sobie sprawy, że to była część waszych wymagań. Myślałam, że jesteście zadowoleni, mogąc pracować przeciw strzygom dla samej świadomości robienia czegoś dobrego. -Jesteśmy.- powiedziała Nina, wyglądając na upokorzoną. -Ale,- dodałem- nie możesz prosić nas o zmianę planów i zamieszkania a jednocześnie spodziewać się, że znajdziemy jakiś sposób by przetrwać i wiązać koniec z końcem. Chcesz naszej pomocy? Nie rób tego połowicznie. Wynajmij pełnoetatową drużynę ducha.- zmarszczyłem brwi, nie podobał mi się sposób w jaki to zabrzmiało.Albo zespół snu ducha (spirit dream team). Nie wiem. Mówię tylko, że jeśli chcesz zrobić to dobrze, daj nam wynagrodzenie na które zasługujemy, co sprawi, że dostaniesz najlepszą dostępną pomoc. Nina może pogodzić swoją pracę biurową z pomaganiem ci. Wzrok Soni spoczął na Ninie, która wierciła się i wyglądała jeszcze bardziej nieswojo. -Wiem, że pracujesz przez wiele godzin a ja czuję się źle, dokładając ci jeszcze więcej.- odwróciła się do mnie i spojrzała już mniej sympatycznie.- Ale przypomnij mi jeszcze raz, co dokładnie robisz w te dni, Adrianie? Jakie nerwy, powiedziała ciocia Tatiana. -Cóż.- powiedziałem z uporem- Mogę pomagać ci produkować masowo twoje szczepionki jeśli zatrudnisz mnie na pełen etat. Sonia wydała z siebie cichy, suchy śmiech. -Chciałabym ale są dwa małe problemy. Jednym z nich jest to, że nie produkuje nic masowo. -Nie?- zapytałem. Spojrzałem szybko na Ninę, która wydawała się być zbyt zażenowana tym całym spotkaniem, żeby to zauważyć- Myślałem, że to jest twój główny priorytet. -Jest.- powiedziała Sonia- Ale niestety replikowanie ducha z krwi Neila okazało się bardzo trudne. Duch nie wydaje się być związany z krwią w stabilny sposób i martwię się, że będzie zanikał jeszcze przez długi czas zanim złamiemy tę tajemnicę. Posiadanie użytkowników ducha przy sobie, żeby mogli mi doradzić jest bardzo użyteczne, nie ma co do tego wątpliwości. Jednak rozwiązanie to wymaga również biologicznego tła i zrozumienia krwi na poziomie komórkowym, i niestety znam tylko jedną osobę, która spełnia ten wymóg. A ten użytkownik ducha jeszcze nie rozwiązał tego problemu. Chwilę zajęło mi zrozumienie, że Sonia mówiła o sobie. Wiedziałem, że Nina pomagała Soni ale nowością dla mnie było,- i dla Niny też, sądząc z wyrazu jej twarzy- że projekt jest w zastoju. Poczyniliśmy takie ogromne postępy w tworzeniu szczepionki dla Neila, że szalonym było myślenie, że byliśmy w miejscu, w którym

nie mogliśmy tego w pełni wykorzystać. Po prostu założyłem, że po naszej całej ciężkiej pracy, Sonia jest właśnie w trakcie tworzenia jej cudownego eliksiru gdzieś w laboratorium, gotowa podzielić się nim z całym światem. -Co jest tym drugim problemem?- zapytałem, przypominając sobie jej wcześniejsze oświadczenie. -Drugim problemem- powiedziała Sonia- jest to, że nie jestem w stanie wam zapłacić. Uwierz mi, bardzo chciałabym utworzyć "drużynę snu ducha", poświęconą temu zadaniu ale nawet ja na tym nie zarabiam. Królowa i rada mają pieniądze i dotacje przeznaczone na badania naukowe, złożyłam żądania na pokrycie kosztów dostaw i podróży. Ale inna rekompensata? Nie zobaczę więcej niż ty. Chociaż... może to być warte rozważenia. Jeśli rada naprawdę chce, aby to dzieło poszło do przodu, powinna zapewnić jak najlepsze przystosowanie swojego czasu i zasobów jakie posiadają. Sonia brzmiała na szczerą a ja znów poczułem się jak idiota. Przyszedłem tutaj, domagając się pieniędzy jakby była jakimś panem skarbonki, podczas gdy prawda była taka, że wykonywała ona jeszcze więcej pracy niż my- także za nic. Nawet w alkoholowym ferworze, mogłem rozpoznać w jakiej dupie byłem. -Sonia, przepraszam.- powiedziałem Ivaszkov nigdy nie przeprasza, warknęła ciocia Tatiana. -Nie.- powiedziała Sonia- To nie jest nierozsądna prośba. -Byłem nierozsądny w sposobie w jaki cię o to zapytałem.- powiedziałem szorstko. Przestaniesz to robić?!, zażądała ciocia Tatiana. Nina, choć nadal speszona uwagą jaką jej poświęcano, nieświadomie wzięła stronę mojej wyimaginowanej cioci i położyła delikatnie dłoń na moim ramieniu. -Nie wiedziałeś. I zrobiłeś do dla mnie. -Naprawdę spytam.- dodała Sonia, zerkając pomiędzy nami.- Kto wie? Może "drużyna ducha" sprawi, że rzeczy w końcu ruszą? Głównie czekałam za zakończenie roku w Amberwood, tak, żeby Neil mógł wrócić razem z Jill. Miałam nadzieję, że mając go osobiście, pomoże oświetlić sytuację. -Może gdy Neil wróci, Olivia także to zrobi. - powiedziała Nina. Całe to spotkanie z Sonią wyraźnie ją zdenerwowało ale myśl o Olivii ucieszyła ją trochę. -Byc może.- powiedziałem, nie czując się tak pewny w oparciu o wszystko co nie tak dawno usłyszałem od Niny.- Wygląda na to, że kładziesz duży los na faceta, którego ona ledwo zna. -Myślę, że zakochała się w nim bardzo mocno.- Nina przez moment bawiła się krawędziami jej ręcznika po czym jej oczy spotkały moje- Zakochanie się w kimś może dokonać czegoś, czego nie jest w stanie miłość do krewnego. Zmarszczyłem brwi, przyglądając się jej dokładniej i uświadomiłem sobie, że ma dreszcze. - Dobry Boże.- powiedziałem, wstydząc się własnej nieświadomości.- Musisz być przemarznięta.- temperatura na zewnątrz, chociaż przyjemna, nie była tak upalna jak wcześniej w tym tygodniu, co sprawiało, że długi spacer w mokrej imprezowej sukience nie mógł być przyjemny. Spojrzałem na Sonię.- Czy masz coś co mogłaby założyć? Nina oblała się szkarłatem.

- Czuję się dobrze. Nie rób sobie żadnego kłopotu... -Oczywiście.- wtrąciła Sonia, wstając. Skinęła również na Ninę.- Mam kilka rzeczy, które możesz spróbować przymierzyć. Nina niechętnie wyszła za nią z pokoju. Sonia wróciła minutę później i dołączyła do mnie przy stole. -Przebiera się teraz. Skinąłem głową, mój umysł był nadal przy naszej wcześniejszej rozmowie. -Mam nadzieję, że nie podupadnie za bardzo jeśli Olivia nie wróci do Dworu. Myślę, że Olivia ma dużo do przemyślenia, wiesz, rozumiesz to. -Rozumem.- powiedziała Sonia uroczyście.- Ale szczerze mówiąc nie martwię się, że Nina podupadnie z powodu Olivii. Wytrzeźwiałem trochę, mna tyle aby mieć ból głowy ale najwyraźniej nie wystarczająco żeby oczyścić umysł.-Co masz na myśli? Sonia westchnęła. -To, czego się obawiałam. Nie masz bladego pojęcia, że ta dziewczyna za tobą szaleje prawda? -Kto... masz na myśli Ninę?- potrząsnąłem głową- Nie, nie prawda. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. -Spędzacie dużo czasu razem. A kiedy spotykam się z nią w pracy, mówi wciąż o tobie. -Nie mam w stosunku do niej żadnego interesu.- powiedziałem stanowczo -Bynajmniej nie w ten sposób. Sonia posłała mi jedno z tych spojrzeń, które wyróżniają się chytrością.Nigdy nie powiedziałam, że tak. W rzeczywistości jest dla mnie całkowicie jasne, że nie. I okrutnym jest jej dalsze zwodzenie. -Nie robię tego!- zaprzeczyłem-My po prostu spędzamy razem czas. -Powiedziała, że kupiłeś jej ubrania. -To pożyczka.- powiedziałem stanowczo.-Bo nie zarabia wystarczająco na życie. -Radziła sobie dobrze zanim zacząłeś wprowadzać ją w wir społeczny arystokratycznego życia.- Sonia spojrzała mi prosto w oczy.- Słuchaj, chcesz mojej rady? Jeśli o nią dbasz, odpuść. Nie rozumiejąc, wysyłasz jej mieszane wiadomości, co zmierza to tego, że w końcu nie dostanie tego na co ma nadzieję. To jest trudne dla każdego ale ty ze wszystkich ludzi wiesz najlepiej jak krusi- my użytkownicy ducha -jesteśmy. -Cóż tak naprawdę nie chcę twojej rady i nie wycofam się z niczego, ponieważ nie robię niczego złego. Nina jest inteligentną dziewczyną. Ona wie, że jesteśmy tylko przyjaciółmi i podoba jej się to, co mamy. Mówienie mi, żebym odpuścił ją sobie jest trochę przedwczesne. -Odpuścił ją sobie?- Sonia zachichotała- To jest termin nałogowca. Do czego ty właściwie jej używasz? Lub, co ważniejsze, powinnam zapytać, co- lub kogo- ona zastępuje? -Nic. Nikogo. Przestań dawać mi trzeci stopień! Co złego jest w tym, że mam przyjaciółkę? Nina wróciła, mając na sobie pożyczone od Soni spodnie i T-shirt, i zakończyła rozmowę. Weszła, nieświadoma napięcia, wylewnie dziękując Soni i poczyniła kilka

pytań o jej szczepionkę. Podczas gdy mówiły, mój umysł wędrował i zastanawiałem się czy właśnie przypadkiem nie okłamałem Soni. Nie chodziło o to, że z Niną łączyło mnie coś romantycznego. Nie było nikogo, kogo mogłem sobie wyobrazić poza Sydney. Ale kiedy wyszliśmy od Soni i szedłem z Niną z powrotem na miejsce, zastanawiałem się nad drugą częścią komentarza Soni. Co- lub kogo- ona zastępowała? Nie była zamienniczką Sydney, to oczywiste. Nie było nikogo takiego jak ona na świecie, nikogo, kto zajmuje takie miejsce w moim sercu jak ona. Jednak kiedy Sonia zaproponowała, żeby odpuścił sobie Ninę, pierwszą paniczną myślą, która przebiegła przez mój umysł, to to, że znowu zostałbym sam. Ponieważ zaś smutek i strach i gniew zdominowały moje emocje w związku ze zniknięciem Sydney, nie mogłem zaprzeczyć, że samotność także tam była. Moje relacje z Sydney uzdrowiły tę utraconą część mnie, kawałek mojej duszy, co sprawiło, że nie czułem się zagubiony w świecie. Kiedy zniknęła, zgubiłem tą linę i ponownie luźno dryfowałem. Nina, choć nie zastępowała Sydney w sposób romantyczny, z pewnością zrobiła dla mnie dużo. Nie żebym w tych dniach był dokładnie popisowym modelem zachowania. Ale Nina dała mi kogoś do rozmowy- kogoś , kto nie żyje w mojej głowie- i zapewniła jakąś regularność w moim imprezowym stylu życia. Zabieranie jej i odprowadzanie każdej nocy do jej domu zapewniało, ze nie odlecę całkowicie. A oprócz potajemnej przyjemności ukarania ojca wydawaniem na nią jego pieniędzy, miałem również satysfakcje z dbania o kogoś. To sprawiało, że czułem się trochę mniej bezużyteczny. Nie mogłem znaleźć Sydney ale na Boga, mogłem upewnić się, że Nina była odpowiednio ubrana na arystokratyczne nocne życie. Ale czy Sonia miała rację i czerpałem korzyść z Niny w tym procesie? Zastanawiałem się, podczas gdy dotarliśmy na próg drzwi Niny, powyżej w innej części mieszkania, które było tylko nieco mniej gołościenne (barebones) niż te Soni. Nina otworzyła swoje drzwi a potem odwróciła się do mnie. Słońce zdecydowanie wschodziło, oświetlając jej twarz kolorami świtu. -Cóż, dziękuję za, jak zawsze, interesujący czas.- powiedziała z małym uśmiechemI dziękuję za to, czego próbowałeś dokonać z Sonią. Naprawdę nie musiałeś. Ale dziękuję.- załamywała dłonie, nerwowy nawyk, który zauważyłem już wcześniej. Wzruszyłem ramionami. -Słyszałaś co powiedziała. Może, mimo tego, coś jednak z tego wyniknie. -Być może.- chwila ciszy zawisła między nami, zanim zapytała- Cóż, jutro o tej samej porze? Zawahałem się, zastanawiając się, czy czasem nie tworzyłem niezdrowej dla mnie sytuacji. Zastanawiałem się, czy tworzyłem taką dla niej. Czy zamierzać pozwolić Soni dyktować sobie życie? zażądała ciocia Tatiana. Co ona może wiedzieć? Poczułem w sobie błysk gniewu. Sonia przesadzała. Co było nie tak w tym, że posiadałem przyjaciółkę? Co było złego w tym, że miałem z kim porozmawiać? Czy miałem żyć w izolacji tylko dlatego, że Sydney odeszła? Ponadto, Nina była zbyt intuicyjna , żeby ukrywać do mnie jakieś uczucia. Miała swoje własne problemy i nie tworzyła o nas żadnych szalonych pomysłów. -O tej samej porze.- zapewniłem ją.

Rozdział 9 Sydney

Jak Adrian mógł po mnie nie przyjść? Czy to wystarczająco możliwe, że gaz wdarł się po tym wszystkim w mój układ? Wiedziałam, że nie było mowy, żeby się poddał. On musiał mnie szukać. Skoro nie przyszedł do mnie tej nocy, musiał mieć dobry powód. Problem w tym, że nie przyszedł następnej nocy. I jeszcze kolejnej. To stało się gorsze, kiedy Emma wymuszała na mnie zeznania rankiem po tym jak wyłączyłam gaz, chcąc wiedzieć czy miałam szczęście w otrzymaniu pomocy z zewnątrz tak jak obiecałam. Przyłączyła się do Amelii, która, jak się dowiedziałam, była moim rozproszeniem. Nasze pokoje były najwyraźniej monitorowane z centrum sterowania z mnóstwem ekranów. Na polecenie Emmy, Amelia miała zapoczątkować kłótnię ze swoją współlokatorką, mówiąc obciążające rzeczy, co zostało odebrane przez zespół nadzoru. Amelia była szczególnie niezdyscyplinowana, i powiedziały mi, że zajęła całą uwagę monitorujących pokoje kamer tak, że zabrakło jej na mój mały występ. -Potrzebowałam dużej partii snu, żeby mój plan zadziałał.- powiedziałam im po wyjaśnieniu, że mi się nie udało- Zajęło mi dużo czasu zanim zasnęłam ostatniej nocy, więc może spałam za krótko. Dzisiaj zadziała lepiej. Zarówno Amelia jak i Emma wyglądały na rozczarowane ale też i pełne nadziei. Wierzyły we mnie. Ledwo mnie znały ale obie były przekonane, że znalazłam sposób aby im pomóc. To było pięć dni temu. Teraz ich nadzieja zniknęła- zastąpiona przez wrogość. Nie wiedziałam co się stało. Nie wiedziałam dlaczego Adrian do mnie nie przyszedł. Panika wzrosła, kiedy pomyślałam, że może coś mu się stało i już nie był w stanie podróżować w snach. Może nadal był na lekach... ale nie, byłam pewna, że uczynił jak największy wysiłek żeby mnie znaleźć. Czy to możliwe, że tabletki spowodowały trwałe uszkodzenie na jego zdolnościach do używania ducha? Nie mogłam się nad tym za długo zastanawiać, ponieważ moje życie w reedukacji przybrało najgorszy obrót. Emma a szczególnie Amelia, która za swoją niesubordynację została wysłana na oczyszczanie, poczuły się oszukane. Nie powiedziały nikomu więcej co się stało ale robily subtelne sygnały, które sprawiły, że zostałam wyrzucona z grupy. Zignorowały moje apele, że pomoc nadejdzie i wkrótce jadałam sama w stołówce. Inni, którzy zaczęli ożywiać swoje zachowanie w stosunku do mnie, wrócili z furią do swoich starych nawyków i wszystko co robiłam było analizowane i raportowane do naszych przełożonych- którzy wysłali mnie na oczyszczanie dwa razy w tygodniu. Tylko Duncan pozostał moim przyjacielem, w swój własny sposób, ale nawet to zostało trochę skażone.- Ostrzegałem cię.- powiedział na zajęciach sztuki jednego

dnia- Ostrzegałem, żebyś nie zrobiła bałaganu. Nie wiem co zrobiłaś ale zdecydowanie cofnęłaś wszystkie swoje postępy. -Musiałam.- powiedziałam- Musiałam coś zaryzykować, coś co wiem, że się opłaci. -Naprawdę?- zapytał ze smutkiem w głosie, który powiedział, że widział takie próby wiele, wiele razy. -Tak.- powiedziałam ostro- Opłaci się. Posłał mi sympatyczny uśmiech i wrócił do swojego obrazu ale mogłam stwierdzić, iż wierzył w to, że kłamałam. Straszną rzeczą było, że nie wiedziałam czy czasem nie miał racji. Cały czas trzymałam się nadziei, że połączę się z Adrianem w świecie snów. Nie rozumiałam dlaczego jeszcze się to nie stało ale nawet przez chwilę nigdy nie wątpiłam, że on wciąż mnie kocha i że mnie szuka. Jeśli coś naprawdę zakłócało nasze sny, byłam pewna, że znajdzie inny sposób aby się do mnie dostać. Tydzień po wyłączeniu gazu, status w reedukacji zmienił się po dołączeniu nowego członka. -To dla ciebie dobra wiadomość.- powiedział Duncan w holu- Uwaga na chwilę przejdzie na nią, więc nie bądź zbyt miła. Rada była trudna do naśladowania, szczególnie kiedy zobaczyłam ją siedzącą samotnie przy stoliku na śniadaniu w stołówce. Ale ostrzegawcze spojrzenie od Duncana niechętnie odesłało mnie z powrotem do mojego stołu, gdzie czułam się głupia i tchórzliwa za pozwolenie mnie i tej dziewczynie cierpieć z ostracyzmu (wyalienowania). Nazywała się Renee i wydawała się być w moim wieku, jeśli nie rok lub więcej młodsza. Ona również zdawała się być kimś, kogo dość łatwo mogłabym polubić, gdyż, tak jak ja, została na pierwszej lekcji odesłana na czyszczenie za odzywki do nauczyciela. W przeciwieństwie do mnie, Renee wróciła wyglądając na słabą i bladą- ale nie na zastraszoną. W pewien sposób to podziwiałam. Wciąż była zniszczona po czasie w izolatce ale nosiła w swoich oczach buntowniczą iskrę, która zapowiadała siłę i odwagę. Oto ktoś z kim mogę się sprzymierzyć, pomyślałam. Kiedy wspomniałam o tym Duncanowi na zajęciach ze sztuki, bardzo szybko mnie upomniał. -Jeszcze nie.- mruknął- Ona jest zbyt nowa, zbyt widoczna. A to nie jest dla niej zbyt łatwe. Miał rację. Chociaż podobno nauczyła się już wystarczająco, żeby więcej nie odpowiadać tak rażąco, nie poczyniła żadnej próby, żeby wyglądać na skruszoną lub działać tak jakby miała kupić to, co sprzedawali Alchemicy. Wydawała się wywyższać byciem wykluczoną przez innych, ignorując mnie kiedy odważnie posłałam jej przyjazny uśmiech w holu. Siedziała ponuro na naszych zajęciach, promieniując gniewem i wyzwaniem zarówno dla studentów jak i dla instruktorów. -Jestem trochę zaskoczony, że wróciła już z czasu reflesji.- dodał Duncan - Ktoś zawiódł. -Dlatego właśnie potrzebuje przyjaciela bardziej niż zwykle.- nalegałam- Potrzebuje kogoś, kto jej powie: słuchaj, to w porządku, że tak się czujesz ale musisz spuścić na chwilę głowę. W przeciwnym razie wyślą cię z powrotem. Potrząsnął głową ostrzegawczo.

-Nie rób tego. Nie mieszaj się w to, zwłaszcza, że jej przybycie oznacza, że ruszysz szybko do przodu. Poza tym, oni nie zamierzają wysłać jej z powrotem do izolatki. Była złowieszcza nuta w jego głosie, której nie wyjaśnił, dlatego też wbrew mojemu lepszemu osądzeniu, trzymałam dystans przez resztę dnia. Kiedy nastał poranek- nadal bez kontaktu z Adrianem postanowiłam usiąść z Renee i nie poddawać się presji. Plan został odroczony, gdy jeden z regularnych stołówkowych przyjaciół Duncana zaprosił mnie, abym do nich dołączyła. Stałam niepewnie, trzymając swoją tacę, patrząc pomiędzy Renee a stołem Duncana. Pójście do niej wydawało się być dobrą rzeczą ale jak mogłam odrzucić swoją pierwszą szansę na przyłączenie się do innych tak w jednej chwili? Wbrew moim lepszym instynktom udałam się w stronę stołu Duncana, zaklinając się, że naprawię sprawy z Renee później. Później nigdy nie nadeszło. Widocznie, po dniu wrzenia w niej urazy, Renee nie mogła już tego znieść i wpadła podczas trzeciego czasu, dając jeszcze dłuższą tyradę niż wczoraj o wąskomyślowej propagandzie instruktora. Wyciągnęła ją ochrona i poczułam falę współczucia, że musiała znosić czyszczenie dwa dni z rzędu tak szybko po wyjściu z samotni. Duncan spotkał moje oczy, kiedy wyprowadzali ją z pomieszczenia, z mówiłem ci wypisanym na jego twarzy. Kiedy nadszedł czas lunchu, spodziewałam się zmiany w menu, odzwierciedlającej jedną z ulubionych potraw Renee jako dodatek ranienia i zniewagi do jej kary. Menu jednak pokazywało to samo, co rano i zastanawiałam się czy uwolniła się z haka czy po prostu miała to niefortunne szczęście, że kurczak był jej ulubionym daniem. Ale kiedy Renee weszła do stołówki, długo po tym jak reszta z nas usiadła i zaczęła jeść, zapomniałam o menu. Zniknął niepokorny błysk w jej oczach. Nie było w nich w ogóle blasku, kiedy patrzyła na panujące wokół zamieszanie, patrząc jakby nigdy wcześniej nie widziała tego pomieszczenia, nie mówiąc już o jakiejkolwiek stołówce. Jej wyraz twarzy był jednakowo uprzejmy jak i ospały. Zatrzymała się w drzwiach, nie czyniąc żadnej próby żeby zgłosić się po jedzenie i nikt nie chciał jej pomóc. Obok mnie, dziewczyna o imieniu Emma złapała oddech. -Myślałam, że to może się zdarzyć. -Co?- zapytałam całkowicie zagubiona.- Czy to było złe czyszczenie? -Gorzej.- powiedziała Emma- Poprawianie tatuażu. Wróciłam myślami do moich własnych doświadczeń, zastanawiając się jak może być jeszcze gorzej, ponieważ wszyscy w pewnym momencie przechodziliśmy przez poprawianie tatuażu. -Czy nie miała już poprawianego tatuażu zanim wyszła z izolatki? -Standardowe poprawianie.- powiedział inny z obecnych przy stole, chłopak imieniem Jonasz.- Oczywiście jeśli to nie wystarczy, stosują super rozmiarowe- może trochę za dużo. Zdarza się. To staje się dla nich przesłaniem ale pozostawia ich trochę oszołomionymi, więc zapominają na trochę o zwykłym życiu. Poczucie grozy wkradło się do mnie. To było to, czego się obawiałam, powód dla którego pracowałam nad magicznym tuszem, który będzie zwalczał efekty kompulsji Alchemików. Widziałam już wcześniej to spojrzenie bez życia- u Keitha. Kiedy był świeżo po reedukacji, robił wszystko jak zombie, nie był w stanie zrobić nic

oprócz papugowania na powrót retoryki Alchemików, którą mu wwiercili. Jednak, przynajmniej w tym momencie, Keith był w stanie wykonywać codzienne funkcje życiowe. Gdyby okazało się, że początkowo też był taki przetarty? To byłoby straszne. Jeszcze straszniejsze było to, że nikt nie wykazał żadnej oznaki, aby jej pomóc. Wstałam w mgnieniu oka z mojego miejsca, ignorując gwałtowny wdech Duncuna za mną. Pośpieszyłam do Renee i chwyciłam jej ramię, wprowadzając ją do środka pokoju. -Chodź.- powiedziałam, skupiając się na niej tak, abym nie musiała widzieć uwagi każdego człowieka w tym pomieszczeniu.- Nie chcesz dostać czegoś do jedzenia? Renee patrzyła przez kilka sekund tępo przed siebie, a następnie powoli obróciła się do mnie. - Ja nie wiem. Myślisz, że powinnam? -Czy jesteś głodna?- zapytałam Mała zmarszczka pojawiła się między jej brwiami. -Czy myślisz, ze jestem? Jeśli nie... Poprowadziłam ją w stronę Baxtera. - Myślę, że powinnaś być, jeśli tylko byś tego chciała.- powiedziałam stanowczo. Nie odezwała się do szefa kuchni kiedy do niego dotarłyśmy i jak zwykle on także tego nie zrobił, więc spadło to na mnie.- Renee potrzebuje jakiegoś obiadu. Baxter nie odpowiedział od razu a ja prawie zaczęłam się zastanawiać czy może nie zacznie działać, chyba że ona specjalnie poprosi o jedzenie. Jeśli tak to mogłyśmy postać tam chwilę. Ale po kilku chwilach niezdecydowania, odwrócił się i zaczął przygotowywać tacę z kurczakiem. Zaniosłam ją dla nej do pustego stołu i wysunęłam krzesło, wskazując aby usiadła. Wydawało się, że reaguje bardzo dobrze na polecenia takie jak te, nawet niewypowiedziane ale nie zrobiła niczego sama zanim nie usiadłam na przeciwko niej. -Możesz jeść jeśli chcesz.- powiedziałam. Kiedy to niczego nie wywołało, zmieniłam treść.- Zjedz twojego kurczaka, Renee. Posłusznie podniosła swojego kurczaka i zaczęła torować sobie drogę przez tacę, podczas gdy ja wpatrywałam się z rosnącym poczuciem strachu. Strachu i gniewu. Czy Alchemicy naprawdę myśleli, że było to lepsze rozwiązanie niż ktoś kwestionujący rozkazy? Nawet jeśli najpoważniejsze skutki przeminą z czasem, nadal obrzydliwym było to, że potrafią to zrobić innemu człowiekowi. Kiedy odkryłam, że byłam chroniona przed poprawianiem tatuażu, myślałam, że byłam wolna w tym zakresie. I to prawda- byłam. Ale wszyscy wokół mnie, przyjaciel czy wróg, byli zagrożeni jeśli Alchemicy wyślą ich na poprawienie tatuażu. Nie miało znaczenia, ze było to ekstremalną rzadkością. Nawet jeśli zdarzyło by się to tylko raz, to byłby to jeden raz za dużo. -Pij mleko.- rozkazałam, kiedy zdałam sobie sprawę, że skończyła swojego kurczaka i po prostu patrzyła ponownie w swój talerz. Była w połowie kartonika, kiedy zadzwonił dzwonek.- Czas na nas, Renee. Ten dźwięk oznacza, że musimy iść gdzieś indziej. Wstała gdy ja to zrobiłam, spojrzałam w górę po to, żeby zobaczyć dwóch zbliżających się popleczników Sheridan. -Musisz iść z nami.- powiedział mi jeden z nich.

Zaczęłam się dostosowywać, kiedy zobaczyłam bezradny wyraz twarzy Renee. Ignorując wezwanie mojej eskorty, zwróciłam się do niej i powiedziałam. - Podążaj za nimi i rób to, co robią inni. Widzisz jak teraz oddają tace? Zrób to a następnie idź za nimi do klasy.- jeden ze strażników pociągnął mnie za ramię, żeby mnie ruszyć ale opierałam się dopóki nie zobaczyłam jak Renee kiwa głową i dołącza do innych z jej tacą. Dopiero wtedy pozwoliłam duetowi się poprowadzić a nie wyglądali oni na zadowolonych z mojego małego aktu nieposłuszeństwa. Zaprowadzili mnie do windy a potem jeden poziom w dół, na piętro, gdzie odbywało się oczyszczanie. Zastanawiałam się, czy niedokończenie mojego obiadu sprawi, że doświadczenie będzie mniej lub bardziej nieprzyjemne. Ku mojemu zdumieniu przeszliśmy obok zwykłych drzwi i ruszyliśmy na koniec korytarza, gdzie nigdy nie byłam. Minęliśmy pokoiki oznakowane odpowiednio jako kuchnia i biuro, i kontynuowaliśmy do drzwi, które były złowieszczo nie oznakowane. To były te, do których mnie prowadzili. Nowy pokój wyglądał jak ten od czyszczeń, z wyjątkiem tego, że krzesło, które tam stało miało dziwne podramienniki. Były większe niż te, które używałam ale nadal miały te same ograniczenia, co było jedynym, które się liczyło. Być może było to nowy zaktualizowany model z miejsca, z którego otrzymywali swoje narzędzia tortur. Sheridan czekała na nas w pokoju, trzymając mały pilot. Strażnicy przywiązali mnie do krzesła a następnie, kiwając do niej, zostawili nas same. -No, cześć Sydney.- powiedziała- Muszę powiedzieć, że jestem rozczarowana, widząc cię w kłopotach. -Tak, proszę pani? Byłam na oczyszczaniu kilka razy w tygodniu.- odpowiedziałam, myśląc o tym jak pozostali obciążali mnie ostatnio. Sheridan lekceważąco machnęła ręką. -To? Daj spokój, przecież obie dobrze wiemy, że to inni bawili się w swoje rozgrywki. Tak naprawdę zachowywałaś się bardzo dobrze- aż do teraz. Moja wcześniejsza iskra gniewu powróciła. Sheridan i inni byli bardzo dobrze świadomi tego, czy ktoś umyślnie wyszedł za linię czy to inni się na niego zmówili. Ale jej to nie obchodziło. Przełknęłam swój gniew, przyjmując miły wyraz twarzy. -Co dokładnie zrobiłam, proszę pani? -Czy rozumiesz przez co przeszła dzisiaj Renee, Sydney? -Słyszałam, że miała poprawiany tatuaż.- powiedziałam ostrożnie. -Inni ci powiedzieli. -Tak. -Powiedzieli ci również, że masz jej nie pomagać kiedy wróciła? Zawahałam się. -Nie wprost. Ale dali jasno do zrozumienia swoim zachowaniem, że tego nie zrobią. -Czy nie uważasz, że powinnaś dać im się prowadzić?- naciskała. -Proszę o wybaczenie, proszę pani.- powiedziałam- Ale myślałam, że moim obowiązkiem było naśladowanie instruktorów a nie żadnego z moich współmieszkańców. Ponieważ ani ty ani żaden z instruktorów nie powiedzieliście mi, że mam nie pomagać Renee, nie pomyślałam, że to może być coś złego. W istocie, myślałam, że działając współczuciem wobec innego człowieka, robię coś dobrego.

Przepraszam, jeśli się myliłam. Sondowała mnie przez długi czas a ja patrzyłam się prosto w jej oczy bez mrugnięcia. -Mówisz wszystko dobrze ale zastanawiam się tylko czy to rozumiesz. Cóż, to potem. Zaczynajmy. Po naciśnięciu przycisku pojawił się obraz, pokazujący typowo szczęśliwych Morojów. -Co widzisz, Sydney? Zmarszczyłam brwi, zdając sobie sprawę, że zapomniała wstrzyknąć mi lek wywołujący nudności. Ja na pewno nie zamierzałam zwrócić jej na to uwagi. -Morojów, proszę pani. -Źle. Widzisz istotę zła. Nie wiedziałam jak na to zareagować, więc nic nie powiedziałam. -Widzisz istotę zła.- powtórzyła. Nowy zwrot wydarzeń sprawił, że nie wiedziałam jak postępować. -Nie wiem. Być może tak. Musiałabym wiedzieć coś więcej o tych konkretnych Morojach. -Nie musisz wiedzieć nic więcej, prócz tego, co ci powiedziałam. Oni są istotami zła. -Jeśli tak mówisz, proszę pani.- powiedziałam ostrożnie. Jej twarz pozostała spokojna. -Potrzebuję żebyś to powiedziała. Powtarzaj za mną: Widzę istoty zła. Popatrzyłam na Morojów na zdjęciu. Przedstawiało dwie dziewczyny, w przybliżeniu w moim wieku, które wyglądały jakby mogły być siostrami. Uśmiechały się i trzymały lody w rożku. Nic w nich nie wyglądało na złe, chyba że wmusiły te lody w dzieci chore na cukrzycę. Podczas gdy nad tym myślałam, podłokietnik na moim prawym ramieniu nagle kliknął. Jego szczyt wślizgnął się z powrotem, odsłaniając wydrążone poniżej komory, wypełnione jakimś jasnym płynem. - Co to jest?- zapytałam -Czy widzisz istoty zła?- Sheridan odmówiła mi odpowiedzi. Musiałam zastanawiać się zbyt dlugo nad odpowiedzią, bo Sheridan wcisnęła guzik na pilocie zdalnego sterowania. Ograniczenia moich ramion nagle zaczęły się poruszać, obniżając moje prawe ramię w dół. Zatrzymało się w chwili, kiedy dolna część mojej ręki musnęła płyn a następnie zaczęły z powrotem podnosić moje ramię. Muśnięcie było wszystkim, co było konieczne. Krzyknęłam z bólu i zaskoczenia, kiedy palące uczucie pochłonęło mnie całkowicie w miejscu, w którym skóra dotknęła powierzchni cieczy. Jakikolwiek był to związek chemiczny, sprawił on, że poczułam się jakbym właśnie dotknęła garnka z wrzącą wodą, piekąc moją nagą skórę. Kiedy moja ręka nagle znalazła się z dala od cieczy, ból powoli zaczął odpływać. -A teraz.- powiedziała Sheridan, zbyt słodko po tym, co właśnie zrobiła. - Powiedz: widzę istoty zła. Nie dała mi szansy na odpowiedź, tylko powtórzyła tę samą procedurę, pozwalając moim ramionom zatrzymać się na dłużej niż wcześniej. Mimo, że byłam bardziej przygotowana, przegryzłam sobie wargę aby powstrzymać się od krzyku. Ból był ten sam i odetchnęłam z ulgą, gdy po kilku chwilach podniosła do góry moje ramiona i pozwoliła mi na małą ulgę. Była krótka i wkrótce powiedziała

-A teraz powiedz... Nie dałam jej szansy na dokończenie - Widzę istoty zła.- odpowiedziałam szybko. Triumf rozjaśnił jej rysy. - Świetnie. Teraz spróbujmy inny.- pokazała mi inne zdjęcie, przedstawiające grupę Morojskich dzieci w wieku szkolnym.-Co widzisz? Szybko się uczyłam. -Widzę istoty zła.- powiedziałam prędko. To było śmieszne, oczywiście. Nie było nic złego w tych Morojach ani w innych, których zdjęcia mi pokazywała. Poprzysięgłam sobie w izolatce, że będę grać niezależnie od gry, aby się tylko stąd wydostać, a jeśli potrzebowała tego, żebym papugowała z powrotem ich kłamstwa aby nadrobić pomoc Renee, chętnie to zrobiłam. Morojska para, więcej dzieci, staruszek... i tak dalej. Sheridan przerzucała twarz po twarzy a ja odpowiednio reagowałam.- Widzę istoty zła, widzę istoty zła, widzę... Moje słowa zawiodły, kiedy wpatrzyłam się w kolejną dwójkę Moroi, dwójkę Moroi, których znałam. Adriana i Jill. Nie miałam pojęcia, gdzie zdobyła to zdjęcie i mnie to nie obchodziło. Moje serce podskoczyło, gdy spojrzałam na ich uśmiechnięte twarze, twarze które kochałam i za którymi strasznie tęskniłam. Wyobrażałam sobie ich twarze niezliczoną ilość razy ale nie odzwierciedlało to rzeczywistego obrazu. Pochwyciłam każdy detali: to jak światło grało we włosach Adriana, sposób w jaki usta Jill zakrzywiały się w nieśmiałym uśmiechu. Musiałam przełknąć emocje, które we mnie wezbrały. Może Sheridan zamierzała mnie ukarać, pokazując je ale faktycznie wypadło to jak nagrodadopóki znowu się nie odezwała. -Co widzisz, Sydney? Otworzyłam usta, gotowa do wyrecytowania tej bezmyślnej litanii ale nie mogłam tego zrobić. Patrząc w te ukochane twarze, ich oczy błyszczały szczęściem... nie mogłam tego zrobić. Nawet mówienie sobie, że to było kłamstwem, nie mogło mnie zmusić do potępienia Adriana i Jill. Sheridan nie marnowała czasu w działaniu. Urządzenie w fotelu opuściło moje ramię do cieczy, głębiej niż wcześniej, tak że moja ręka była zanurzona do połowy. Wywołany tym szok zbił mnie z tropu i sprawił, że gorszym było zostawienie przez nią mojej ręki na dłużej niż wcześniej. Jakikolwiek kwas był w tej miksturze, spalał on moją skórę, pozostawiając każdy nerw w ogniu. Krzyknęłam z bólu ale nawet kiedy podniosła moją rękę, płakałam nadal, podczas gdy skutki mijały. -Co widzisz Sydney? Zamrugałam, cofając łzy bólu i skoncentrowałam się na Adrianie i Jill. Po prostu to powiedz.- mówiłam sobie. Musisz się stąd wydostać. Musisz do nich wrócić. W tym samym czasie, nagle zaczęłam się zastanawiać czy właśnie tak to się zaczyna? Czy stanę się taka jak Keith? Jeśli zacznę od mówienia sobie, że to co mówię jest okej, jak długo będę wiedziała, że to co mówię jest kłamstwem wykorzystywanym do uniknięcia bólu? Czy to kłamstwo w końcu stanie się prawdą? Na moje milczenie Sheridan ponownie opuściła moje ramię, zanurzając je jeszcze bardziej niż wcześniej. -Powiedz to.- powiedziała, jej głos był pozbawiony wszelkich ludzkich emocji.

-Powiedz mi, co widzisz. Niski jęk bólu uciekł z moich ust ale to było to. Wewnętrznie, próbowałam udzielić sobie zachęcającej gadki: nie powiem tego. Nie zdradzę Adriana i Jill, nawet pustymi słowami. Pomyślałam, że jeśli po prostu wytrzymam ból trochę dłużej, da mi chwilę wytchnienia tak jak wcześniej ale zamiast tego opuściła moją rękę jeszcze dalej, tak że była całkowicie zanurzona w cieczy. Krzyczałam, gdy czułam jak przypala moją skórę. Spoglądając w dół, spodziewałam się zobaczyć złuszczające się ciało ale moje ramię i ręka wyglądały tylko na lekko różowe, niezależnie jaki to był związek, został zaprojektowany aby czuć się tak, jakoby powodował więcej uszkodzeń niż w rzeczywistości. -Powiedz mi, co widzisz Sydney. Powiedz mi, co widzisz a to zakończę. Próbowałam walczyć z bólem ale było to niemożliwe, gdy czułam się tak, jakby spalano mnie żywcem. -Powiedz mi, co widzisz Sydney. Ból rósł i rósł im dłużej moja ręka pozostawała zanurzona, aż w końcu czując się jak zdrajca, wobec tych których kochałam, wyrzuciłam z siebie.- Widzę istoty zła. -Nie usłyszałam.- powiedziała spokojnie- Powiedz to głośniej. -Widzę istoty zła.- krzyknęłam Dotknęła pilota a moja ręka została podniesiona i uwolniona od ciekłej tortury. Odetchnęłam z ulgą, a następnie nagle bez żadnego słowa ostrzeżenia ponownie zanurzyła moje ramię. Krzyczałam z bólu, co trwało jakieś więcej niż dziesięć sekund aż ona znowu podniosła moją rękę. -Co robisz?- zawołałam- Myślałam, że powiedziałaś... -To jest problem.- powiedziała. Na jakieś jej ciche polecenie jej poplecznicy wrócili i zaczęli odpinać moje ograniczenia.- Myślałaś. Tak jak myślałaś, że to w porządku pomóc Renee. Jedyne, czego potrzebujesz to robić to, co ci każą. Rozumiesz? Spojrzałam w dół na moje ramię, które było ciemno, wściekle różowe ale w żaden sposób nie ukazywało prawdziwego zakresu tego, co właśnie przeszłam. Potem spojrzałam z powrotem na Adriana i Jill, czując się winna własnej słabości. - Tak, proszę pani. -Wspaniale.- powiedziała Sheridan, ustawiając krzesło zdalnie w dół.- Więc możesz wrócić na swoją następną lekcję, prawda?

Rozdział 10 Adrian

-

Adrian?

Otworzyłem oczy i zerknąłem na twarz dziewczyny, której nie znałem. Była całkowicie ubrana, ja także byłem, co przynajmniej było obiecującym znakiem. Widząc zmieszanie na mojej twarzy, posłała mi wymuszony uśmiech. -Jestem Ada. Rozbiłeś się tutaj zeszłej nocy ale teraz musisz iść zanim moi rodzice wrócą do domu. Udało mi się usiąść i zobaczyłem, że leżałem na drewnianej podłodze, co wyjaśniało ból pleców i głowy. Rozglądając się, ujrzałem kilkoro innych imprezowiczów w podobnej formie, potrząsającymi sobą i zmierzającymi do drzwi. Zadowolony ruszyłem w drogę, Ada podniosła się ze swojej klęczącej pozycji i podeszła aby kopnąć następnego niepożądanego nocnego gościa. -Dzięki za pozwolenie mi zostać.- zawołałem za nią- Świetna impreza. Przynajmniej, założyłem, że tak było, skoro rozbiłem się o podłogę. Pusta butelka wermutu leżała w pobliżu, gdzie spałem ale nie wiedziałem czy była moja, czy nie. Miałem nadzieję, że nie. Upijanie się wermutem, było po prostu smutne. Ostatnie dwa tygodnie były zamglone przez dekadencję i rozpustę ale to był pierwszy raz, kiedy kiedykolwiek gdzieś zostałem. Zazwyczaj Ninie udawało się to dostrzec i wracałem do siebie. Przez chwilę czułem się zraniony, że nie było jej tutaj, żeby mogła o mnie zadbać. Potem niejasno sobie przypomniałem, że był poniedziałek i nie chciała zostawać do późna przed rozpoczęciem tygodnia pracy. Wyglądało na to, że było gdzieś koło szóstej nad ranem, kiedy wyszedłem na zewnątrz a wschodzące słońce było bezlitosne dla mojego kaca. Kilkoro osób także było na zewnątrz. Według wampirzego czasu, była to dość późna noc. Ludzie pójdą do łóżka na następne kilka godzin. Nawet strażnicy o tej porze dnia mieli lekkie patrole i minąłem tylko jedną parę kiedy z trudem wróciłem do swojego mieszkania dla gości. Jeden z nich spojrzał na mnie dwa razy, kiedy mnie zobaczył. -Adrian? Pomyślałem, że moja reputacja mnie wyprzedzała i wtedy zobaczyłem, że to był Dimitr. -O, cześć.- powiedziałem- Dzień dobry, czy coś takiego. -Wygląda na to, że miałeś lepszy.- zauważył- Właśnie skończyłem zmianę. Chcesz jakieś śniadanie? Rozważałem, niepewny mojego ostatniego solidnego posiłku. -Mam całkiem pusty żołądek. Nie wiem jak on na to zareaguje. -Fakt, że nie wiesz prawdopodobnie oznacza, że potrzebujesz o wiele więcej jedzenia.- powiedział, co brzmiało jak najdziwniejsza logika, jaką kiedykolwiek słyszałem.- Przynajmniej z mojego doświadczenia. Zastanawiałem się jak wiele "doświadczenia" miał w tych sprawach. I

naprawdę nie wiedziałem, co robił w swoim wolnym czasie. Może było więcej konsumpcji rosyjskiej wódki, niż miałem o tym pojęcia. Zawsze wyobrażałem sobie, że kiedy nie był w pracy, on i Rose zmagali się na treningowych matach, czy cokolwiek uchodziło między nimi za grę wstępną. -Jesteś pewien, że nie chcesz wrócić do domu i przytulić się do Rose?- zapytałemPoczekaj... Czy ona wróciła w ogóle z powrotem? Czy nie były w Lehigh? -Wróciły na tydzień.- powiedział Dimitr cierpliwie.- No chodź, ja stawiam. Poszedłem dalej, ponieważ naprawdę trudno było powiedzieć nie Dimitrowi Bielikovi w czymkolwiek. Do tego, wciąż przetwarzałem wiadomość, że straciłem wystarczająco dużo czasu z powrotu Rose i Lissy na tak długo. -Mogę zapłacić. Albo, no dobrze- dodałem z goryczą- mój ojciec może, ponieważ jest on jedynym sposobem, dzięki którym ja i moja matka najwyraźniej możemy przeżyć. Ekspresja Dimitra pozostała neutralna, kiedy wchodziliśmy do budynku , zawierającego szereg restauracji, z których większość nie została jeszcze otwarta. -Czy do dlatego żyjesz w takiej studni rozpaczy odkąd tutaj wróciłeś? -Lubię o tym myśleć, jako o wybranym stylu życia.- powiedziałem mu -A skąd wiesz co robię? -Słowo się rozchodzi.- powiedział tajemniczo. Restauracja, do której nas zabrał była przepełniona strażnikami, którzy musieli właśnie skończyć swoje zmiany. Było to prawdopodobnie najbezpieczniejsze miejsce na Dworze, sądząc po ich liczbie. -To, co robię jest moim własnym biznesem-powiedziałem gorąco. -Oczywiście, że jest.- zgodził się- To po prostu nie jest twój rodzaj biznesu na ten moment. Jestem zaskoczony, że to wróciło. W restauracji serwowano bufet śniadaniowy i chociaż moja matka zemdlałaby na myśl o obsługiwaniu siebie samemu, ja posłusznie wziąłem talerz i podążyłem za Dimitrem. Kiedy je zapełniliśmy, zdecydowaliśmy się na stolik w rogu. Nie tknął swojego jedzenia i zamiast tego pochylił się ku mnie ze spojrzeniem, które określało cały ten biznes. -Jesteś lepszy niż to, Adrian.- powiedział- Niezależnie od powodu, jesteś od tego lepszy. Nie oszukuj siebie myśleniem, że jesteś słabszy niż jesteś. To było tak podobne do tego, co Sydney powiedziała mi w przeszłości, że na chwilę zbiło mnie z tropu. Wtedy mój gniew powrócił. -Czy to dlatego mnie tutaj zaprosiłeś? Na wykład? Nie zachowuj się tak jakbyś cokolwiek o mnie wiedział! Nie jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Wydawało się, że ten komentarz go zakończył. -To źle. Miałem nadzieję, że jesteśmy. Miałem nadzieję, że znam prawdziwego ciebie. -Nie.- powiedziałem, odstawiając tacę na bok.- Nikt mnie nie zna.- Tylko Sydney, pomyślałem. I będzie się za mnie wstydziła. -Jest wielu ludzi, którzy o ciebie dbają. - Dimitr nadal był obrazem spokoju.- Nie odwracaj się od nich. -Nawet kiedy oni się ode mnie odwrócili?- dopytywałem się, myśląc o odmowie pomocy od Lissy.- Próbowałem prosić o pomoc i zostałem odprawiony! Nikt nie może mi pomóc.- wstałem nagle- Nie jestem już głodny. Dzięki za "zachęcającą gadkę".

Zostawiłem nietkniętą tacę i wybiegłem z dala od niego. Nie poszedł za mną, z czego byłem zadowolony, bo prawdopodobnie mógłby mnie bez wysiłku wciągnąć z powrotem. Wyszedłem z powodu gniewu ale także i upokorzenia. Jego słowa bolały i to nie tylko dlatego, że mnie osądzał- osądzanie sam sobie zapewniałem- ale dlatego, że znowu przypomniał mi o Sydney. Sydney, która zawsze mówiła, że stać mnie na więcej. Więc, odwaliłem cholernie dobrą robotę w udowadnianiu, że tak nie jest. Zawiodłem ją. Słowa Dimitra popędziły nie do domu, nawet jeśli nie zdawałem sobie z tego sprawy. Wróciłem do swojego pokoju i wychyliłem kilka strzałów wódki zanim padłem na łóżko i niemal natychmiast zapadłem w sen. Śniłem o Sydney, nie w magiczny sposób na jaki miałem nadzieję ale w normalny sposób. Śniłem o jej śmiechu i rozdrażnionym- ale nadal rozbawionym- sposobie, w który mówiła: "Och Adrian" kiedy zrobiłem coś zabawnego. Śniłem o słońcu zmieniającym jej włosy w stopione złoto i wydobywającym bursztynowy blask z jej oczu. Najprzyjemniejszym ze wszystkiego było śnienie o jej ramionach wokół mnie, jej ustach na moich i o sposobie w jaki napełniała moje ciało pragnieniem a moje serce większą ilością miłości niż kiedykolwiek myślałem, że mógłbym posiadać. Mój świat snów i świat rzeczywisty przybliżyły się i nagle jakieś ręce owinęły się wokół mojej talii i pocałowały mnie miękkie usta. Odpowiedziałem, zwiększając żarliwość pocałunku. Byłem samotny tak długo, taki zagubiony i dryfujący nie tylko w świecie ale także w swojej własnej głowie. Posiadanie Sydney tutaj, w łóżku, ugruntowało mnie i przyniosło z powrotem na ziemię w sposób, w jaki nie wiedziałem, że jest to możliwe. Mogłem przetrwać burze w moim świecie, szaleństwo w mojej rodzinie... to wszystko mogło się teraz wydarzyć, skoro Sydney tu była. Z tym wyjątkiem, że jej tutaj nie było. Sydney zaginęła, trzymana daleko, daleko ode mnie... co znaczyło, że to nie jej ramiona mnie obejmowały i to nie jej usta smakowałem. Walcząc z senną mgłą, otworzyłem oczy i próbowałem odgadnąć sens otoczenia. Żaluzje odfiltrowywały większość porannego słońca ale byłem w stanie zobaczyć wystarczająco aby uświadomić sobie, że dziewczyna w moim łóżku ma czarne włosy, nie złote. Jej oczy były szare a nie brązowe. -Nina? Odepchnąłem ją delikatnie od siebie i przesunąłem się tak daleko od niej, jak mogłem, nadal zostając w łóżku. Wesołość iskrzyła w jej oczach i zaśmiała się na moje zaskoczenie. - Spodziewałeś się kogoś jeszcze? Czekaj, nie odpowiadaj. -Nie... ale co ty tutaj robisz?- zamrugałem, rozglądając się po mrocznym pokoju.- W jaki sposób nawet się tu dostałaś? -Dałeś mi klucz na nagłe przypadki, nie pamiętasz?- nie pamiętałem ale to także mnie nie zdziwiło. Wyglądała na lekko rozczarowaną, że było to coś, co zrobiłem jako pijacki impuls.- Zaniepokoiłam się kiedy nie odezwałeś się dziś rano, więc przyszłam tutaj, żeby sprawdzić co u ciebie, kiedy udałam się na przerwę na lunch. Mam dziwne, późne zmiany. -Napaść nie jest naprawdę tym samym, co sprawdzanie co u mnie.- powiedziałem. -"Napaść" to trochę przesada.-skarciła mnie- Zwłaszcza, że to ty byłeś, tym który po mnie sięgnął, kiedy usiadłam obok ciebie na łóżku.

-Zrobiłem to?- ponownie, mogłabym powiedzieć, że nie byłem zaskoczony -Cóż... przykro mi. Byłem pół przytomny i nie wiedziałem co robię. Ja... śniłem. -Wydawało się, że wiesz co ze mną robisz.- powiedziała Nina ochryple. Sięgnęła po mnie.- Czy śniłeś o niej? -O kim? -Wiesz o kim. O niej. O dziewczynie, która cię dręczy. Nie zaprzeczaj temu. - rozkazała, widząc, że chcę zaprotestować.- Myślisz, że co mogę powiedzieć? Och, Adrian.- był pewien zgrzyt, słysząc jak to mówi, po tym jak śniłem o Sydney wypowiadającej te same słowa. Nina delikatnie pogłaskała mnie po policzku. - Wiedziałam od samego początku odkąd wróciłeś na Dwór, że ktoś złamał ci serce. Nienawidziłem oglądania cię na tej drodze. To mnie zjadało. Potrząsnąłem głową ale nie odsunąłem jej ręki. - Nie rozumiesz. Chodzi o coś więcej niż to, co wiesz. -Wiem, że jej tu nie ma. I że jesteś nieszczęśliwy. Proszę...- przesunęła się z powrotem na łóżku i nachyliła nade mną, jej włosy stworzyły wokół nas kurtynę ciemnych loków.- Ciągnęło mnie do ciebie odkąd cię spotkałam. Pozwól mi sprawić, że poczujesz się lepiej. Pochyliła się, żeby mnie pocałować ale uniosłem dłoń, by ją zatrzymać. -Nie... nie mogę. -Dlaczego? Czy ona wraca? Głos Niny nie był okrutny ale było w nim pewne wyzwanie a ja odkryłem, że się odwracam. -Ja... ja nie wiem... -To dlaczego z tym walczysz?- zapytała błagalnie.- Wiem, że mnie lubisz. Co więcej, wiem, że mnie rozumiesz. Nikt inny nie wie jak to jest, być rozrzucanym przez fale ducha i znosić to, co my. Czy to nie jest nic warte? Mieć po prostu kogoś blisko, żeby nie być samotnym? Próbowała znów mnie pocałować a ja jej nie powstrzymałem, w dużej mierze dlatego, że trudno było kłócić się z jej argumentem. Nie kochałem jej w taki sposób jak Sydney ale mieliśmy coś, czego inni nie mieli. Ona nie oceniała mnie za to, co robiłem oraz nie starała się znaleźć dla mnie lepszych rozwiązań, żebym mógł poradzić sobie z moją rozpaczą. I tak, miała rację. Miło było nie być samemu. Tak, słowa mojej matki nagle uderzyły mnie jak policzek: Przestań gonić za marzeniami i skup się na kimś, z kim możesz zbudować stabilne życie. Takie jakie twojego ojca i moje. Czy to było to, co robiłem z Niną? Budowałem trwałe relacje z kimś, kto dzielił moje wady i potrzebę ucieczki- ale z kimś, kogo ostatecznie nie kochałem? To byłoby z pewnością łatwe. Nina była tego pewna. Moglibyśmy spędzić razem życie, współodczuwając to, jak trudno było być użytkownikiem ducha, chodzić na imprezy w nadziei, że odgoni się ciemność choć na trochę dłużej. To byłoby przyjemne życie. Nigdy nie osiągnąłbym ten wspaniałości, jaką Sydney sprawiała, że czułem. I nigdy, przenigdy tej euforii, że miałem wszystko, czasochłonną miłość owiniętą w każdej chwili wokół mnie kiedy byłem z Sydney, to uczucie miłości, które stale sprawiało, że myślałem: Tak, to znaczy żyć. To byłoby łatwe, szepnęła ciocia Tatiana, zmienna jak zwykle. Ona tu jest.

Użyj jej. Spraw, że ból zniknie. Twoja druga dziewczyna jest daleko stąd ale ta jest zaraz obok ciebie. Poddaj się. Po prostu powiedz tak. Tak, tak, tak... -Nie.- powiedziałem. Przerwałem pocałunek z Niną i nagle wstałem, upewniając się, że ona była poza zasięgiem. Byłem głupcem. Słabym, leniwym głupcem. Pozwoliłem depresji, spowodowanej przez moich rodziców i przez brak postępów z Sydney, zabrać najlepszą część mnie. Nie zrezygnowałem z Sydney. Zrezygnowałem z siebie, gubiąc się w tym dekadenckim życiu na Dworze imprez i przyjemności, ponieważ było to znacznie łatwiejsze niż staranie się znaleźć Sydney i pozostanie silnym, kiedy opcje wydawały się być beznadziejne. -Nina, przykro mi ale nie mogę tego zrobić.- powiedziałem, wkładając tyle siły ile mogłem w moje słowa.- Przykro mi, jeśli cię zwiodłem ale to się nigdy nie zdarzy. Lubię się z tobą spotykać ale nigdy nie będę czuł do ciebie więcej niż teraz. A jeśli nie to stanie się nie do przyjęcia dla żadnego z nas. Przykro mi ale nigdy nie będzie dla nas przyszłości. To było trochę zbyt ostre, w dużej mierze dlatego, że wykładałem siebie w taki sam sposób jak i ją. Drgnęła i zbyt późno zdałem sobie sprawę, że może powinienem łagodniej wyrazić swoje uczucia, zwłaszcza wiedząc, jak wrażliwi są użytkownicy ducha. Jej wcześniejszy uśmiech zniknął a ona się cofnęła, jakbym rzeczywiście ją uderzył. Mrugając przez łzy, wstała z lóżka z taką godnością, jaką mogła z siebie wykrzesać. -Widzę.- powiedziała. W jej głosie było drżenie i robiła z rękami tą rzecz do tego stopnia, że jej własne paznokcie zatopiły się w jej skórze.- No cóż, przepraszam za tracenie twojego czasu w ostatnich tygodniach. Powinnam wiedzieć, że duchowa pomoc nie jest wystarczająco dobra dla Lorda Adiana Ivaszkova. Teraz się skrzywiłem. -Nina, to w ogóle nie tak. A ja bardzo lubię mieć cię jako przyjaciela. Gdybyś pozwoliła mi wyjaśnić... -Nie przejmuj się.- odwróciła się do mnie plecami i skierowała do drzwi sypialni. - Nie chcę marnować więcej twojego czasu, a poza tym, muszę znaleźć coś do jedzenia zanim skończy się moja przerwa obiadowa. Przepraszam, że cię obudziłam. Cieszę się, że wszystko jest z tobą ok. -Nina...- próbowałem. Ale wyszła zanim mogłem powiedzieć coś więcej, jej wyjście zostało przytwierdzone głośnym trzaskiem frontowych drzwi. Opadłem na łóżko, czując się jak gówno, zarówno fizycznie jak i psychicznie. Nie miałem zamiaru tak z nią tego zakończyć. Nie wiedziałem, że to się tak wydarzy. I podczas gdy przytłaczający stan mojego życia groził połknięciem mnie, ja musiałem walczyć z pragnieniem aby pójść i się napić. -Nie.- powiedziałem- Skończyłem z tym. Wtedy i tam zatrzymałem się. Łudziłem się (jeszcze bardziej niż zwykle), myśląc, że mogę pić sporadycznie w ciągu dnia jeśli będę sprawdzał Sydney raz na jakiś czas. Skoro o tym mowa... kiedy ostatni raz rzeczywiście sprawdzałem ją w nocy- ludzkiej nocy? Kiedy tylko została zabrana, szukałem jej non-stop. Ale ostatnio... była to jakaś połowiczna próba, kiedy obudziłem się w hungoverze (na kacu xD). Przez ciemność wzrastającą dookoła- przez większość czasu, kiedy spala, jeśli nadal naprawdę była w Stanach- ja byłem zazwyczaj po kilku drinkach z pierwszej imprezy.

Stałem się nieudolny, zniechęcony przez moje wcześniejsze niepowodzenia i zakłócenia w moim życiu. Nie popełnię tego błędu ponownie, pomyślałem. Musiałem utrzymać się trzeźwym i pełnym ducha, abym mógł regularnie sprawdzać to w ciągu dnia. Nie miało znaczenia jak wiele razy zawiodłem. Pewnego razu, jednego razu, złapię ją. Pomimo walenia w mojej głowie, przeniosłem się w trans potrzebny do przyjęcia ducha i dotarcia do niej. Nic. W porządku, pomyślałem. Wróciłem z powrotem do siebie, obiecując sobie, aby spróbować ponownie później. Wskoczyłem pod prysznic i przemyłem się po wczorajszej imprezie. Kiedy wyszedłem, musiałem znaleźć jakieś lepsze niż ostatnio jedzenie dla mojego żołądka i zjadłem resztki pączka, którego przyniosłem do domu poprzedniego dnia. A może dzień wcześniej. Był już przestarzały ale załatwił sprawę. Podczas gdy żułem, zrobiłem mentalną listę rzeczy, która nie zawierała pójścia dziś wieczorem na imprezę. Przeprosiny były na mojej pierwszej liście. Po Ninie, musiałem naprawić sprawy z Dimitrem, po tym jak źle się z nim obszedłem. Musiałem także porozmawiać z moją mamą. To, że się poddała nie było dla mnie żadnym powodem. Chciałem od niej zacząć, widząc, że nie rozmawiałem z nią od dłuższego czasu. Zanim to zrobię, pomyślałem, że chyba powinienem zatrzymać się na karmienie, ponieważ nie mogłem sobie przypomnieć swojej ostatniej krwi. To pomogłoby oczyścić mój umysł. Byłem niemal przy drzwiach, kiedy postanowiłem poszukać Sydney. Być może cogodzinne poszukiwania były nadmierne, ale utrzymywałyby mnie w stanie trzeźwości. Ważnym było, żebym wziął za zwyczaj te nowe wzory, jeśli chciałem zmienić swoje życie. Zamknąłem oczy i wziąłem głęboki oddech. Macki ducha otoczyły mnie poprzez świat snów, sięgając po Sydney tak bardzo jak mogły... ...I tym razem się połączyły. Byłem zdumiony. Tyle czasu minęło odkąd utworzyłem pomyślne połączenie snu, że prawie nie wiedziałem, co robić. Nie weszłam nawet w uprzednio planowane ustawienia, ponieważ byłem po prostu na autopilocie, nie oczekując żadnych rezultatów. Podczas gdy cały świat migotał wokół nas i czułem ją materializującą się we śnie, szybko przywołałem nasze stare miejsce spotkań: Getty Villa w Malibu. Kolumny i ogrody pojawiły się wokół nas, otaczając centralny punkt muzeum: ogromny basen i fontannę. Sydney pojawiła się po drugiej stronie. Przez kilka chwil, mogłem tylko patrzeć na nią przez wodę pewien, że tylko to sobie wyobraziłem. Czy mogłem mieć halucynacje we śnie, który stworzyłem? Z pewnością było zbyt wcześnie na jakiekolwiek szalone objawy odstawienia alkoholu. -Adrian? Jej głos był cienki, prawie ginął w kapaniu wody w fontannie. Ale władza, którą niósł- i jej wpływ na mnie- były monumentalne. Słyszałem wcześniej wyrażenie "o chwiejnych nogach" ale nigdy go nie doświadczyłem, aż do teraz. Moje mięśnie nie czuły się tak, jakby były w stanie mnie utrzymać i był jakiś wielki obrzęk w mojej klatce piersiowej, wynik plątaniny emocji, których nawet nie mogłem zacząć opisywać. Miłość, radość, ulga, niedowierzanie. Zmieszane z wszystkimi innymi emocjami, które znosiłem przez te ostatnie kilka miesięcy: rozpacz, strach, smutek. Rozprzestrzeniały się z serca i czułem łzy tworzące się w moich oczach.

Niemożliwym było, żeby jedna osoba mogła doświadczyć tyle emocji naraz, ta osoba mogłaby zapoczątkować wszechświat uczuć po prostu dźwiękiem swojego mienia. Wiedziałem również, że się mylili- oni wszyscy. Moja mama. Mój tata. Nina. Każdy, kto myślał, że miłość może się opierać po prostu na wspólnym celu, nigdy, kiedykolwiek nie doświadczył tego czegoś, co miałem z Sydney. Nie mogłem uwierzyć, że prawie to straciłem przez swoją własną ignorancję. Dopóki nie spojrzałem jej teraz w oczy, tak naprawdę nie uświadamiałem sobie, co oznacza puste życie jakie wiodłem. -Sydney... Zbyt długo trwałoby obejście fontanny. Wskoczyłem na jej krawędź a następnie do basenu, brodząc w wodzie ku niej. Zrobiłbym to nawet, gdybym nie miał na sobie wyśnionego ubrania. Fizyczny dyskomfort nie miał znaczenia. Tylko dotarcie do niej. Mój cały świat, moje całe istnienie, skoncentrowało się wokół niej. Podróż trwała kilka sekund ale czułem się jakbym podróżował do niej od lat. Dostałem się na drugą stronę i wyszedłem, ociekając wodą na nasłonecznione kamienie. Wahałem się tylko chwilę a następnie owinąłem ramiona wokół niej w połowie oczekując, że rozpłynie się jak powietrze. Ale była realna. Prawdziwa i stała (w znaczeniu snu) i całe jej ciało wstrząsnęło się od stłumionego płaczu, kiedy ukryła swoją twarz w mojej piersi. -Och, Adrian. Gdzie byłeś? Nie było to oskarżenie, tylko po prostu wyraz jej tęsknoty i strachu. Nie mogła wiedzieć o demonach jakie napotkałem w ciągu ostatnich tygodni i jak bardzo blisko byłem utracenia tej okazji. Ująłem jej twarz w dłonie i spojrzałem w te brązowe oczy, które tak bardzo kochałem i które teraz lśniły z powodu niewylanych łez. -Przepraszam.- wyszeptałem- Tak mi przykro. Szukałem cię tak długo... ale nie mogłem cię dosięgnąć. A potem... odpuściłem. Wiem, że nie powinienem był. Nie możesz. Boże, Sydney, tak mi przykro. Gdybym spróbował bardziej i wcześniej... -Nie, nie.- powiedziała cicho, przebiegając ręką przez moje włosy.- Nie mogłeś nic zrobić- dopiero do niedawna. Regulują nasz sen pewnym rodzajem gazu. Byłam zbyt odurzona na to, żeby duch mógł do mnie dotrzeć.- zaczęła drżeć.- Tak się bałam, ze nigdy do ciebie nie trafię, więc obawiałam się, że nigdy się stąd nie wydostanę. -Ciii. Znalazłaś mnie teraz. Wszystko będzie dobrze. Gdzie jesteś? Miała miejsce niezwykła transformacja. Wyglądała jakby nie chciała nic więcej jak tylko trzymać się mnie i wypłakać cały strach i frustrację, której doświadczyła w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Wiedziałem, bo czułem się tak samo. Ale nieważne czego pragnęła, nieważne co do diabła przeżyła, wciąż pozostawała najsilniejszą, najbardziej niesamowitą kobietą jaką znałem. Na moich oczach, odsunęła na bok te wszystkie obawy i niepewności, ignorując tą część siebie, która chciała znaleźć komfort w moich ramionach. Stała się Sydney Sage, którą pierwszy raz spotkałem: skuteczną, silną, kompetentną. Gotową, aby dokonywać trudnych wyborów i osiągnąć to, co należało zrobić. -Racja.- powiedziała. Przerwała, aby wytrzeć łzy z oczu.- Możemy nie mieć dużo czasu na rozmowę. Nie jestem pewna jak długo będę spała. I... nie wiem, gdzie jestem. Nie widziałam okna odkąd mnie zabrano. Jesteśmy przetrzymywani pod ziemią. -Kto to my?- zapytałem

-Jest dwanaścioro pozostałych- trzynaścioro teraz, właśnie doszedł ktoś nowywszyscy są Alchemistami, którzy znaleźli się w kłopotach. Byli przeprogramowywani w różnym stopniu. Niektórzy z nich po prostu udają zgadzanie się, jestem tego pewna ale trudno powiedzieć. Mamy duże kłopoty za wychylanie się za linię. -Jakie kłopoty?- zapytałem. Spijałem wszystkie jej rysy odkąd się pojawiła ale dopiero teraz naprawdę zacząłem ją studiować. Była w jakimś okropnym stroju khaki, jej złote włosy wyglądały na dłuższe niż wcześniej. Zarówno jej twarz i ciało wyglądały teraz na cieńsze ale nie byłem pewien jak dokładnie. Chyba że użytkownik ducha specjalnie ukazywał wygląd innej osoby, która zwykle ukazywała się w snach, jako mieszankę tego, jak on lub ona wygląda w rzeczywistości i jak ta osoba postrzega samą siebie. Często nie są one takie same. Zrobiłem mentalną notkę, aby zapytać ją później o jej stan fizyczny. -To nie ma znaczenia.- powiedziała szorstko- Mam się dobrze i jestem pewna, że są inni tacy jak ja ale są po prostu zbyt przerażeni by działać. Reszta została całkowicie przeprogramowana. Oni są jak Keith. Oni- jej oczy się rozszerzyły.- Keith. To jest to. -Keith?- powtórzyłem tępo. Nadal wisiałem na jej wymijającej odpowiedzi o "byciu w dużych kłopotach" i nie dostrzegałem gdzie jej były dupkowaty kolega do tego pasuje. -On tam był. Na długo przede mną. W tej samej placówce.- chwyciła mnie w podekscytowaniu za rękaw.- Mają oni ścianę, gdzie ludzie piszą swoje wyznania a on napisał jedne- w rzeczywistości przeprosiny dla mojej siostry Carly. Sednem jest to, że tam był i wiemy, że wyjechał. Może wie, gdzie jesteśmy. Musiał wyjść na zewnątrz, kiedy go wypuszczali, prawda? -Nie można powiedzieć, że on naprawdę stamtąd wyszedł, co nie?- zapytałem- Czy on w ogóle będzie miał świadomość, że z nami rozmawia? Jej ekspresja przygasła. -Tak... wyszedł już trochę z tego. To się dzieje kiedy jesteś świeżo po poprawianiu tatuażu. Jednak w większości przypadków najgorsze słabnie z upływem czasu i nawet jeśli ludzie nadal są ugodowi, powinni w końcu stracić część z tej mózgowej martwoty. Może nam udzielić kilku odpowiedzi, jeśli go znajdziemy. -Znaleźć go łatwiej powiedzieć niż zrobić.- mruknąłem, myśląc o trudnościach jakie miałem w znalezieniu ojca Sydney i Zoe.- Alchemicy nie są za bardzo otwarci w mówieniu o zadaniach przydzielonym ich agentom. -Marcus może pomóc.- powiedziała zdecydowanie- I nie patrz tak. Może. Ma zasoby. Wiem, że potraficie odłożyć na bok swoje różnice i pracować razem. Skrzywiłem się na jego imię a ona nie zrozumiała, nie zdając sobie sprawy, że Marcus i ja byliśmy w intensywnym kontakcie od czasu jej zniknięcia. Głównie, przypomniałem sobie, że on był jedną z tych osób z którymi nie rozstałem się zbyt życzliwie ale to nie był jej problem. -Będziemy razem pracować.- zapewniłem ją- Plus, on ma listę... Jej obraz zaczął zanikać przed moimi oczyma, podczas gdy prawdziwy świat wzywał ją z powrotem. -Czas na pobudkę.- powiedziała ze smutkiem. Chwyciłem ją ale traciła swoją cielesność. Chwyciła mnie panika. Było tak wiele rzeczy, o które nadal chciałem ją zapytać ale miałem tylko kilka sekund do użycia. - Porozmawiam z Marcusem i znajdę cię ponownie. Czy to jest twój zwykły czas snu?

-Tak. Kocham cię. -Ja też cię kocham. Nie wiem czy mnie usłyszała, bo nagle stałem samotnie w ogrodzie, z fontanna pluskającą za mną i słońcem Malibu świecącym dookoła. Wpatrywałem się kilka długich chwil w miejsce, gdzie stała a potem pozwoliłem snu się rozwiać, wracając do mojego apartamentu dla gości. Nadal byłem przy drzwiach, gdzie miałem zamiar iść zobaczyć mamę. Ale teraz wszystko się zmieniło. Nawiązałem kontakt z Sydney! Widziałem jej twarz i było z nią okej... relatywnie rzecz biorąc, oczywiście. Myśląc o mojej mamie poczułem ukłucie w sercu ale nie mogłem do niej iść. Nie chciałem zostawiać źle spraw z nią albo z Niną, Dimitrem, Rose czy Lissą. Ale żadne z nich nie mogło mi teraz pomóc. Musieli poczekać. To był czas, żebym powrócił do ludzi, którzy mogli mi pomóc znaleźć Sydney. Wyjąłem telefon komórkowy i zacząłem szukać biletów na lot do Palm Springs.

Rozdział 11 Sydney

Bycie odseparowaną od Adriana było bolesne ale obudziłam się z żywym poczuciem nadziei, czując się jeszcze bardziej optymistycznie niż kiedy wyłączyłam gaz. Widziałam jak Emma posłała mi podwójne spojrzenie, kiedy rozpoczynałyśmy nasz dzień, więc moje wewnętrzne myśli musiały ujawniać się na twarzy. Szybko postarałam się to naprawić i przybrać opanowany wygląd. Ona nie ośmieliła się cokolwiek do mnie powiedzieć, kiedy byłyśmy pod nadzorem w naszym pokoju ale mogłam zobaczyć płonącą ciekawość w jej oczach. Kiedy byłyśmy z innymi w zatłoczonej sali, w drodze na śniadanie, wpadłam na krok obok niej. -Zrobiłam to.- szepnęłam- Wysłałam wiadomość na zewnątrz. Znakiem rzeczy nadprzyrodzonych było to, że nie zapytała się o szczegóły. Pochwyciła mnie w pół słowa i skupiła się na bardziej palących problemach. -Więc, pomoc jest w drodze? Jakiś rycerz w lśniącej zbroi zamierza nas wszystkich wyzwolić? -Nie do końca.- przyznałam- Zwłaszcza, że nie wiem, gdzie jesteśmy... a ty? Wydała sfrustrowane westchnienie i przewróciła oczami. -A jak myślisz? Dzielimy pokój. Czy mam swoje własne, prywatne okno?- po tym pobiegła dołączyć się do Amelii i kilku innych. Nie byłam całkowicie zaskoczona, że Emma nie wiedziała, gdzie znajduje się ośrodek. Duncan także nie. To był sekret, którego żaden więzień nie wydawał się być w stanie złamać, dlatego to było coś, czego musiałam się dowiedzieć, jeśli mam zamiar skontaktować się z Adrianem- nie, kiedy nawiążę kontakt z Adrianem. Szorstka postawa Emmy nie ubodła mnie za mocno, ponieważ uwaga została ze mnie zciągnięta, dzięki zasłużonym wpadkom więźniów. Chłopak imieniem Jonah, gdzieś w wieku Duncana, "potknął się" na naszej lekcji historii i ostatnio wyraził zbyt głośno swoje opinie- bardziej niż ja swojego pierwszego dnia. To zarobiło mu podróż na czyszczenie i oczywistą dezaprobatę od naszych zwierzchników. Kilkoro innych zatrzymanych zaczęło go unikać ale Duncan i ci przy jego stole nadal go do siebie wliczali. Pozwolono mi ostatnio przysiąść się do nich i wysłuchać całej historii. -Zrujnowałem to.- wymruczał Jonah, bo jeden z nadzorców kafeterii podsłuchiwał - Zachowywałem się tak dobrze. Mogłem się stąd wydostać! Ale Harrison sprawił, że byłem taki wściekły, kiedy zaczął te swoje tak zwane historyczne fakty o dampirach i... -Cicho.- powiedział Duncan. Miał na twarzy spokojny uśmiech, bez wątpienia na pożytek tych, którzy nas obserwowali.- Nie skupiaj się na tym. Wtedy możesz mówić. Pogarszasz sprawę. Uśmiechnij się. -Jak mogę się uśmiechać?- domagał się Jonah- Wiesz co nadchodzi. Będę jak Renee. Zrobią mi poprawkę tatuażu z silniejszą kompulsją! Będą próbowali w ten sposób zmusić mnie do zmiany zdania! -Nie wiesz tego.- powiedział Duncan. Zdradziła go jednak jego ekspresja.

-I to nie zawsze się dzieje.- dodała Elsa. Była pierwszą osobą, która odsunęła ode mnie krzesło pierwszego dnia ale dowiedziałam się, że nie była taka zła- po prostu przestraszona, tak jak my wszyscy.- Nie byłoby tu nikogo z nas jeśli by tak było. Możesz się to przezwyciężyć. Jonah wyglądał sceptycznie. -Zależy jak ciężką dawkę mi zaaplikują. Pomyślałam o Keithu i jego automatycznych reakcjach, kiedy po raz ostatni go widziałam. Z tego co zrozumiałam, mogło to być osiągnięte przez jakieś duże, poważne uwarunkowanie, jak również przez wymuszający tusz jak u Renee. Przy stole zapadła cisza a ja walczyłam z decyzją. Duncan powiedział mi, że moja akceptacja w grupie musiała odbywać się dzeciecymi krokami i chociaż w porządku było siedzieć teraz z nimi, byłoby lepiej gdybym zachowała przez chwilę ciszę i nie robiła czegoś jak wydawanie zbyt wielu opinii na temat własnych poglądów. Prawdopodobnie zabrzmiało to jak rada ale w każdym razie nagle odkryłam, że mówię: -Może byłabym w stanie ci pomóc.- powiedziałam. Jonah ulokował na mnie spojrzenie. -Jak?- zapytał -Ona żartuje.- powiedział Duncan z ostrzeżeniem w glosie.- Prawda, Sydney? Doceniłam jego pomoc ale lęk na twarzy Jonaha był zbyt silny. Gdybym mogła powstrzymać go przez staniem się kolejnym Keithem, zrobiłabym to. Czy jesteś pewna?, zapytał mnie wewnętrzny głos. Właśnie zrobiłaś postęp w dostaniu się do Adriana. Potrzebujesz teraz się nie wychylać aż on porozmawia z Marcusem. Dlaczego wszystko ryzykujesz, pomagając komuś jeszcze? To było ważne pytanie ale odpowiedziałam od razu: ponieważ to dobra rzecz. -Nie żartuję.- powiedziałam stanowczo. Duncan westchnął z przerażeniem ale pozwolił mi kontynuować.- Mogę wytworzyć związek, który będzie w stanie zwalczyć skutki kompulsji. Twarz Jonaha nieco zmarniała. -Prawie ci wierzę. To, w co nie wierzę, nawet przez chwilę, to to, że dadzą ci dostęp do standardowego banku alchemickich substancji chemicznych. -Nie potrzebuję ich. Potrzebuję tylko- moje spojrzenie pada na centrum stołusolniczki. A ściśle- soli. Myślisz, że mogłabym przemycić to stąd bez ich uwagi? Pozostali patrzyli z niedowierzaniem ale Elsa współdziałała -Tak... ale myślę, że zauważą jej brak i przyjdą z pytaniami. Prawdopodobnie miała rację. Z efektywnością Alchemików prawdopodobnie liczą każdy kawałek srebra po naszym wyjściu. Brakująca solniczka może sprawić, że zaczną myśleć, iż robimy broń z plastiku czy czegoś tam. Swobodnie przesunęłam swoją serwetkę na środek stołu i trafiłam na solniczkę. Kiedy podniosłam ją nad moją tacę, aby posolić jajecznicę, zdołałam odkręcić wieczko jedną ręką. Kiedy zwracałam ją na miejsce, wstrząs wysunął ją z mojej ręki i spadła na stół, rozsypując sól na moją serwetkę. -Ups.- powiedziałam, szybko zakręcając solniczkę.- Wieczko było poluzowane.poruszałam serwetką, jakbym czyściła stolik ale w rzeczywistości składałam ją aż do otrzymania zgrabnej, małej torebki soli. Wtedy z powrotem wsunęłam ją obok mojej tacy. Będzie dość łatwo schować serwetkę, gdy już będziemy wychodzić. Zwykle były one wyrzucane z tac. Nikt by ich nie liczył.

-Zręcznie zrobione.- powiedział Duncan, który nadal wyglądał jakby tego nie aprobował.- Czy to wszystko czego potrzebujesz? -W większości.- odpowiedziałam. Nie byłam wystarczająco blisko z kimkolwiek z nich, aby ujawnić, że użyję magii do reszty kluczowych składników.- Byłoby lepiej, jeśli miałabym trochę mieszanin, wchodzących w skład tuszu ale wstrzyknięcie roztworu solanki- do czego użyję tej soli- powinno zadziałać tak samo dobrze.- jak tylko słowa wyszły z moich ust, zauważyłam inny problem i jęknęłam. - Nie mam niczego, z czego mogłabym to wstrzyknąć.- sól może być powszechnym towarem ale igieł przeważnie nie pozostawiano w naszym zasięgu. -Czy potrzebujesz pistoletu do tatuażu?- zapytał Jonah. Rozmyślałam, bazując na tym, co wiedziałam o procesie tatuowania Alchemików i moich własnych eksperymentach. - Idealnie, to byłoby świetne. Pełnoprawny tatuaż ze stałym tuszem dostarczyłby trwałej ochrony. Ale powinniśmy być zdolni do otrzymania dobrej, krótkoterminowej ochrony z podstawową strzykawką lekarską, tak jak oni to robią podczas przeciętnego poprawiania tatuażu. Duncan uniósł brew. -Krótkoterminowa? -Będzie negować cokolwiek zrobią w niedalekiej przyszłości.- powiedziałam, czując się pewnie nawet z tym prowizorycznym rozwiązaniem.- Przynajmniej kilka miesięcy. Ale na ochronę na całe życie potrzebowałbyś wytatuować się na poważnie. -Wezmę kilka miesięcy.- powiedział Jonah. Trudno było utrzymać konsternację na mojej twarzy. -Tak ale nie mogę ci tego zrobić bez odpowiedniej igły. To jest jedyna rzecz, z którą nie mogę tutaj improwizować. Ja... ja przepraszam. Pośpieszyłam się z tym planem. -Piekielnie.- odparował- Jest tutaj duża ilość igieł, na przykład w pokoju do czyszczeń. Są w szafce przy zlewie. Po prostu wyślę się tam i machnę jedną. Obok niego, Lacey zadrwiła. - Jeśli znowu tak zrobisz, oni nie wyślą cię na czyszczenie. Pójdziesz na poprawienie tatuażu albo gorzej.- groźba ciężko wisiała nad nami przez chwilę.- Ja to zrobię. - oznajmiła- Zrobię coś na naszej następnej lekcji. -Nie.- powiedziałam szybko- Ja to zrobię. Zdobędę igłę bezpośrednio w ten sposób. Zaoszczędzi to czas w dostaniu się jej z powrotem do mnie, w sytuacji jeśli wyślą Jonaha na poprawienie tauażu raczej wcześniej niż później.- była to prawda co do mojej kwestii ale duża część mojej motywacji była taka, że nie zamierzałam pozwolić nikomu więcej zostać wysłanym na czyszczenie dla jednego z moich planów. Amelia nadal rzucała mi złe spojrzenie, ilekroć tylko łapałyśmy kontakt wzrokowy. Nie zaryzykowałabym sobie większej ilości wrogów. Płukanie było nieprzyjemne ale w końcu się kończy i dotychczas nie wywołało żadnego pożądanego skutku, biorąc pod uwagę, że moim pierwszym impulsem po ujrzeniu Adriana ostatniej nocy było pocałowanie go a nie zwymiotowanie. Reszta moich kolegów myślała, że to heroiczny akt, w szczególności Jonah. Inni, jak Duncan, myśleli, że jestem na krawędzi zrobienia ogromnej pomyłki ale żadne z nich nie interweniowałoby. -Dziękuję.- powiedział Jonah- Mam na myśli, że jestem ci wdzięczny.

-Jesteśmy w tym razem.- powiedziałam po prostu. Ten sentyment wprawił kilkoro z nich w osłupienie ale dzwonek zasygnalizował koniec śniadania, zapobiegając dalszej rozmowie. Z powodzeniem przeszmuglowałam moją sól i wsunęłam ją do buta, gdy dotarłam do następnej klasy, pod pretekstem poprawienia swojej skarpetki. Kiedy inni siadali na swoje miejsca, uznałam, że najlepiej będzie realizować plan najszybciej jak to możliwe. Nie pozwoliłam Lacey wykonać za mnie mojego zadania ale teraz użyłam jej jako wspólniczki, kiedy usiadła przy pobliskim biurku. -Spójrz Lacey.- powiedziałam, jak gdybyśmy kontynuowały jakąś rozmowę z kafeterii-Nie mówię, że się mylisz... tylko wprowadzasz w błąd. Dopóki strzygi są likwidowane, nie ma niczego niewłaściwego w byciu uprzejmym dla Moroi. Trzeba przyznać, że szybko załapała i współdziałała. -Nie mówiłaś o byciu uprzejmym. Mówiłaś o byciu przyjacielskim. A wszyscy wiemy, że to niebezpieczny teren z tobą i twoją historią. Udałam obrażone spojrzenie. -Więc mówisz, że to nie jest nawet w porządku, żeby zjeść swobodny posiłek z jednym z nich? -Jeśli nie dla biznesu to nie. -Jesteś całkowicie nierozsądna!- zawołałam Kennedy, nasza instruktorka, spojrzała w górę ponad swoim biurkiem na nasze podniesione głosy. -Panie, czy jest jakiś problem? Lacey wskazała oskarżycielsko. -Sydney próbuje mnie przekonać, że to w porządku, aby spędzać czas z Morojami w osobisty sposób poza pracą. -Nigdy nie powiedziałam, że w osobisty! Po prostu mówiłam, że jeśli jesteś na misji i masz kontakt, to co zaszkodzi w obejrzeniu filmu czy w zjedzeniu obiadu? -To prowadzi do kłopotów, ot co. Musisz narysować linię i trzymać rzeczy czarno na białym. -Tylko jeśli jesteś na tyle głupia, żeby myśleć, iż są oni tak niebezpieczni jak strzygi. Wiem, jak poruszać się w tej szarej strefie.- odcięłam się. To był szczególnie ważny punkt, który Lacey starannie umieściła, ponieważ dokładnie wczoraj Kennedy używała czarno-białej i szarej metafory obszarów. Próbowała się wtrącić ale jej nie pozwoliłam i nadal złorzeczyłam na Lacey. Dziesięć minut później wprowadzano mnie do pokoju czyszczeń. Sheridan, widząc mnie, wyglądała na lekko zaskoczoną. -Trochę za wcześnie, nieprawdaż?- spytała- A zachowywałaś się tak dobrze w tym tygodniu. -Oni zawsze się staczają.- zauważył jeden z jej asystentów. Pokiwała głową na zgodę i wskazała mi krzesło. -Znasz zasady. Znałam. Było tak strasznie jak zawsze- może trochę bardziej jako, że śniadanie było wciąż świeże w moim żołądku. Kiedy już byłam w stanie dać sobie radę po pokazie slajdów, wysłali mnie do umywali, abym umyła zęby. Jednorazowe szczoteczki do zębów znajdowały się obok szafki, w której trzymano strzykawki. Odkręciłam wodę i

udawałam, że ponownie spluwam po płukaniu. Pozostali nie obserwowali mnie dokładnie, przypuszczalnie dlatego, że nie myśleli bym mogła dużo zdziałać w tym małym pokoju. Zaczęłam sięgać po szczoteczkę do zębów, planując otwarcie szafki tym samym ruchem. Był tylko jeden problem a ja miałam jedynie ułamek sekundy, aby go rozwiązać. Jak miałam wynieść stamtąd strzykawkę? Moje ubranie nie miało kieszeni. Strzykawka była z tworzywa sztucznego i miała pokrywkę nad igłą, więc teoretycznie mogłam wsunąć ją w moją skarpetkę lub nawet za biustonosz bez żadnego zranienia. Jednak za dużo ruchu mogłoby przyciągnąć uwagę. Poruszenie przy drzwiach zaskoczyło mnie i pozostałych, i wszyscy obróciliśmy się, by zobaczyć dwóch innych ochroniarzy, eskortujących kogoś: Duncana. Złapał ze mną krótki kontakt wzrokowy i wtedy zaczął się szarpać. -Dajcie spokój, ja tylko żartowałem! To był żart, na litość boską.- próbowali zaciągnąć go do krępującego krzesła a on kopał swoimi stopami.- Przepraszam, nigdy nie zrobię tego ponownie! Proszę nie róbcie tego. To było tak dawno. Uświadomiłam sobie, że to nie był żaden zbieg okoliczności, że był tam wtedy, kiedy ja kończyłam. Duncan ustawił ten "żart", jakikolwiek by on był, żeby zostać przetransportowanym i móc wywołać poruszenie- poruszenie, które marnowałam przez głupie wpatrywanie się. Szybko sięgnęłam i wzięłam obie, szczoteczkę i strzykawkę, wsuwając tą drugą pod moją skarpetkę, podczas gdy inni byli zajęci Duncanem. Wtedy przeszłam do szczotkowania zębów i nie zachowywałam się jakby mój przyjaciel musiał znosić coś okropnego, żeby mi pomóc. Duncan został przywiązany do krzesła, kiedy mnie eskortowano. Sheridan potrząsnęła w rozdrażnieniu głową. -Co za poranek. Kiedy dołączyłam do reszty więźniów na naszej kolejnej lekcji, zobaczyłam jak Jonah i kilkoro innych z naszego śniadaniowego stołu, rzuca mi ukradkowe, zaciekawione spojrzenia. Wykonałam lakoniczne skinięcie głową, sygnalizując sukces a następnie porozmawiałam z nim później, kiedy opuszczaliśmy klasę. -To nie jest jeszcze gotowe ale mam wszystko, czego potrzebuję. -Nie chce cię poganiać.- odszepnął, utrzymując spojrzenie wbite prosto przed siebie -Ale podsłuchałem jak Addison mówiła Harrisonowi, że jeśli wszystko będzie się rozgrywać tak jak ostatnio, to być może wkrótce powinni rozważyć zastosowanie "drastycznych działań". -Odnotowane.- powiedziałam Duncan pojawił się na naszej następnej lekcji, świadomie i moralnie żyjący, nosząc charakterystyczne znaki niedawnego czyszczenia. Wyglądał na odpowiednio skruszonego ale wyciągnęłam z niego pełną historię w późniejszej drodze na lunch. -Co się stało z nie robieniem niczego głupiego?- zapytałam -Hej, nie zrobiłem niczego głupiego. Powstrzymałem ciebie od zrobienia czegoś głupiego. Nie było mowy żebyś ukradła strzykawkę bez zauważenia. Uratowałem cię. Teraz słyszę, że serwują manicotti na lunch- moje ulubione.- wydał pogrążone w smutku westchnienie- Nie ma za co. -Co powiedziałeś do Lacey, że wciągnęło cię to w kłopoty? Prawie się uśmiechnął, zanim przypomniał sobie o oczach zawsze znajdujących się dookoła nas.- Dobrze, ty miałaś swoją małą sprzeczkę, więc kontynuowałem ją i

powiedziałem, że może nie powinna być tak zawzięta na pomysł bycia osobiście z Morojem. Może trochę "czasu osobistego", sprawiłoby że byłaby mniej spięta. Musiałam powstrzymać się od śmiechu.- Ona wiedziała co robiłeś, prawda? -Nawet lepiej. Ty i ja zachowaliśmy ją dzisiaj od czyszczenia. Hej, dokąd idziesz? Prawie dotarliśmy do kafeterii ale musiałam zawrócić. - Do jedynego miejsca, gdzie dziewczyna może mieć jakąś prywatność. Dołączę wkrótce. Weszłam do pobliskiej sali, która zawierała toalety. Byłam uprawniona, by odwiedzić je w czasie przerwy na lunch, tak długo dopóki nie zwlekałam i nie przyciągałam niczyjej uwagi. Podczas gdy w głównym obszarze łazienki znajdowały się kamery (myślę, że bali się, że ktoś mógłby rozbić lustro i użyć go jako broni), indywidualne przegrody oferowały udogodnienie prywatności. Zamknęłam drzwi jednej z nich i pracowałam szybko, wiedząc, że mam ograniczony czas. Minęły miesiące odkąd używałam magii ale byłam zaskoczona jak naturalnie i szybko do mnie wróciła. Wyciągnęłam mój cenny pakiet soli i ostrożnie wsypałam do głównej komory strzykawki, dając mi dużo lepszy zbiornik, kiedy czarowałam proces. Pierwsza była ziemia. Celowo dotknęłam doniczkowej rośliny naszego nauczyciela w czasie ostatniej lekcji, wysyłając brud na moje palce. Dzięki temu, byłam zdolna wezwać istotę ziemi, szepcząc słowa, które wyciągnęły z niej moc i wysłały ją do soli. Pochwycił mnie przypływ ożywienia, kiedy magia podchwyciła i prawie wstrzymałam oddech. Nie uświadamiałam sobie jak bardzo za tym tęskniłam i jak pełna życia się czułam, używając jej. Było to szczególne widocznie po życiu w takim piekielnym miejscu jak to. Wezwanie powietrza było następne, co było proste, pojmując że było wszędzie. Woda była także prosta, kiedy miałam przed sobą toaletę, a nie miałam żadnych obaw sanitarnych, ponieważ wzywałam tylko magiczne własności a nie używałam faktycznej mieszaniny wody jeszcze nie. Ogień okazał się najtrudniejszy, wiedząc że Alchemicy nie zostawiali zapałek w naszym zasięgu. To nie było żadnym zaskoczeniem, ponieważ, o ile mogłam powiedzieć, to miejsce było jednym, wielkim zagrożeniem pożarowym. Nie było żadnego łatwo dostępnego źródła dla pierwiastkowego ognia, więc musiałam utworzyć swój własny. Pani Terwilliger wymuszała na mnie rzucanie ognistych zaklęć i miałam nad nimi doskonałą kontrolę. Z kilkoma wyszeptanymi słowami, wywołałam teraz to zaklęcie, wzywając tylko iskrę płomienia na mojej dłoni, zaledwie wystarczającą do ujrzenia. Jednak jej istota była wystarczająco silna, abym mogła wydobyć jej pierwiastkową moc do reszty solnej mieszaniny. Kiedy to się stało, sprawiłam, że mini kula ognia znikła. Ostrożnie ukrywając strzykawkę w jednej ręce, spłukałam toaletę i wyszłam zza przegrody. Kiedy myłam ręce, byłam zaskoczona tym, że czuję się trochę oszołomiona. Praktykowanie miało swoją cenę, szczególnie wezwanie ognia zamiast wzięcie go ze środowiska. Jednak zmęczenie zostało zestawione z wcześniejszym podniecającym uczuciem błogości, które przyniosło użycie magii. Było to wzmagane przez wiedzę, że nie byłam bezsilna, że miałam zdolność, aby komuś pomóc i udaremnić program Alchemików. To było mocne samo w sobie.

Gdy dotarłam do kafeterii i podeszłam do stolika Duncana z moją tacą, każdy wydawał się prowadzić jasną, luźną rozmowę. Kiedy usiadłam, mogłam wyczuć między nimi niewypowiedziane napięcie. Kontynuowali rozmowę na jakiś wcześniejszy temat o historii, chociaż mogłam powiedzieć, że żadne z nich tak naprawdę w niej nie nie uczestniczyło. W końcu, uśmiechając się tak, jakbyśmy byli tylko dziećmi w stałej, wysoko poziomowej szkole ze zwykłymi zainteresowaniami, Jonah powiedział: -Addison odezwała się do mnie, kiedy szłem tutaj z sali od sztuki. Powiedziała, że Sheridan zamierza spotkać się ze mną na zewnątrz pomieszczenia. Chmura spadła na nas przez ten podtekst. -Nie tracą czasu.- wymamrotała Lacey. Jej oczy śmignęły do mnie.- Czy ta błazenada dziś rano się opłaciła? -Tak jakby.- powiedziałam, obniżając nisko głos, kiedy poruszyłam moje manicotti. Mój żołądek nie był tak słaby jak Duncana ale jednak zdecydowałam się trzymać łagodniejszych dań.- Zdobyłam strzykawkę. Jest w niej sól, gotowa do pracy. Nie mam po prostu klarownej wody, aby zamieszać miksturę. Byłoby najlepiej gdybym już miała również gotowaną solankę.- dodałam- Ale mocne potrząśnięcie powinno wystarczyć, jeśli zdobędziemy wodę. Nauczyciele zawsze mają wodę w butelkach. Może uda nam się jakąś ukraść. -Nie ma czasu.- powiedział Jonah- Daj mi strzykawkę. Wypełnienie ją z kranu w łazience, jeśli ktoś zablokuje mnie od strony kamery. Skrzywiłam się. -Musisz wprowadzić ją pod swoją skórę. Nie chcesz wody z kranu. -Jest pitna.- sprzeciwił się- I nie może być gorsza niż to, co zamierzają mi wstrzyknąć. Wezmę swoje szanse. Moja wrażliwość sanitarna wciąż oporowała.- Szkoda, że nie mięliśmy więcej czasu. -Nie mamy.- powiedział bez ogródek- Wiele zrobiłaś a ja jestem ci wdzięczny. Teraz moja kolej na podjęcie ryzyka. Wsuń mi strzykawkę, kiedy będziemy wychodzić. Czy jest coś specjalnego, co muszę z nią zrobić? Pomijając oczywiste? Potrząsnęłam głową, nadal sfrustrowana ale wiedziałam, że miał rację. -Wstrzyknij niewielką ilość w swój tatuaż, tak jak oni to robią podczas jego poprawiania. Nie musisz być precyzyjny. Będzie go wystarczająco, żeby twój organizm zanegował to, co jest w przymuszonym tuszu. -Co jest w roztworze?- zapytała Elsa -Nie odpowiadaj.- ostrzegł Duncan- Im mniej wiemy, tym lepiej dla wszystkich, zwłaszcza dla Sydney. Gdy skończył się posiłek, nasi stolikowi koledzy otoczyli mnie i Jonaha, kiedy czekaliśmy na zwrot naszych tac, pozwalając mi na przekazanie strzykawki. Po tym, to dosłownie znalazło się poza moimi rękami. Wierzyłam, że Jonah znajdzie sposób, aby samodzielnie zmieszać roztwór z wodą i go sobie wprowadzić zanim po niego przyjdą. Reszta dnia się wlekła, szczególnie lekcja sztuki. On się nie pojawił i wypełnił mnie niepokój, gdy zastanawiałam się czy znosił pranie mózgu. Duncan potraktował to jako żart i opowiedział mi jak wiele razy byłam głupia, co przyczyniło się do tego napięcia.

-Jonah jest dobrym facetem.- powiedział- Naprawdę mam nadzieję, że plan zadziała. Widziałem co oni robią z ludźmi. Niektórzy wracają w bardzo złym stanie. Wspominając długi pobyt Keitha, uderzylo mnie wstrząsające odkrycie. -Widziałeś tutaj kiedykolwiek faceta, który nazywał się Keith? Z jednym okiem? Ekspresja Duncana zbledła. -Tak, znam go. Nie byliśmy zbyt blisko, kiedy tu był. Był jednym z tych, którzy... wrócili w bardzo złym stanie. Nadszedł czas refleksji a Jonah wrócił. Wyglądał na otępiałego i nic nie mówił, kiedy trwała nasza zwykła sesja. Sheridan zostawiła go samego i wciągnął w to resztę z nas, którzy wyglądaliśmy prawie na tak samo pokonanych, nasze nastroje zachmurzyły się przez wiedzę, co się z nim stało. Prawie miałam nadzieję, że ona zmusi go do mówienia, tak abym mogła uzyskać poczucie, gdzie on się znajduje ale musiała zdecydować, że zrobił więcej niż konieczne na ten dzień. On po prostu siedział i słuchał z przeszkolonymi oczami a jego ekspresja prawie się nie zmieniała. Moje serce zamarło. Kiedy sesja się skończyła i zostaliśmy odprawieni na obiad, jego nastawienie się nie zmieniło. Duncan kazał mu usiąść przy naszym stole, tak jak ja, kiedy wróciła Renee. Jonah nic nie mówił, kiedy reszta z nas rozmawiała o rzeczach, które nas nie obchodziły, wszyscy byliśmy zbyt zdenerwowani, by zapytać co tak naprawdę zajmowało nasze umysły. Takie zachowanie było zgodne z tym, co przytrafia się po mocnej dawce kompulsji. Pytanie brzmiało, czy Jonah udwał czy nie? Jeżeli tak, wzajemnie oddzialywania między nami mogły zwrócić na niego uwagę. Jeżeli nie, on mógłby prawdopodobnie na nas donieść. Kolacja dobiegała końca przy naszym stole a Duncan kończył swój deser, wiśniową kruszonkę, która wyglądała jakby była zrobiona w mikrofalówce. -Smakowało lepiej niż oczekiwałem.- spostrzegł, bardziej do siebie niż do nas. -Wiesz, co jeszcze jest lepsze niż w oczekiwaniach? Wszyscy z nas spojrzeli w górę zaskoczeni, słysząc Jonaha po raz pierwszy od jego poprawiania tatuażu. Zabrzmiały dzwonki, sygnalizując koniec obiadu, pobudzając każdego w pomieszczeniu do masowego podnoszenia się z miejsc. Jonah również wstał, z tacą w ręku. -Ja.- powiedział cichym głosem- Czuję się świetnie. Ani trochę nie inaczej.- posłał mi uśmiech, który zniknął tak szybko, jak się pojawił.- Uratowałaś mi życie, Sydney. Dziękuję.- dumnie przekroczył obok mnie, żeby przystąpić do koszy na śmieci, zostawiając mnie z otwartą buzią. Podążyłam za nim kilka chwil później, wciąż oszołomiona. Nie powiedział do mnie niczego więcej przez resztę wieczoru ale widziałam błysk w jego oczach, kiedy się uśmiechał. Nadal tam był. Jego osobowość i umysł były nienaruszone. Oni się do niego nie dostali- moja formuła pomogła mu się obronić. Ta świadomość pozostała ze mną przez resztę nocy, inspirując mnie. Przez miesiące moi oprawcy zdobywali nade mną zwycięstwo nad zwycięstwem, sprawiając, że czułam się tak, jak gdybym nigdy nie walczył. Dziś wieczorem mi się udało. To było małe zwycięstwo ale prawdziwe i ja je zdobyłam. Byłam tak bardzo dumna z własnej przebiegłości, że nie zwracałam uwagi na nic innego, kiedy kładłam się później do łóżka. Byłam w dziewczęcej łazience z garstką

innych, wciąż poklepujących mnie po plecach. Byłam zbyt nieświadoma, aby zauważyć wejście Emmy albo jakoś się obronić, kiedy zatrzasnęła mnie w kącie ściany. Przez moment nie mogłam uwierzyć, że ośmieliła się to zrobić pod nadzorem. Wtedy zrozumiałam, że umieściła mnie pod kamerą z widokiem na Amelię i kilka ich przyjaciółek, które zaczeły głośno rozmawiać, zagłuszając niski i groźny głos Emmy, trzymającej mnie przypiętą w kącie i pochylonej do przodu. -Jonah był dzisiaj na poprawieniu tatuażu.- powiedziała- Na jednym z tego rodzaju, który może sprawić, ze ludzie zapomną jak się nazywają. A jednak ludzie mówią, że to na niego nie podziałało. Mówią, że to dlatego, że coś z nim zrobiłaś. -Nie wiem o czym mówisz.- prychnęłam- Mnie się wydawało, jakby to na niego podziałało. Pchnęła mnie mocnej, niż spodziewałam się, że jest w stanie, ponieważ była mniejsza niż ja. -Zrobiłaś coś z nim czy nie? Spiorunowałam ją wzrokiem. -Dlaczego? Żebyś mogła na mnie donieść i wyjść wcześniej za dobre zachwanie? -Nie.- odpowiedziała- Ponieważ chcę, żebyś zrobiła to samo dla mnie.

Rozdział 12 Adrian

To było tylko kilka tygodni, ale czułem, że przebywałem poza Palm Springs przez miesiące. Nie miałem pojęcia, czego oczekiwać, kiedy wszedłem do mojego mieszkania, ale zastanawiałem się, czy znajdę Angeline bawiącą się w dom z Treyem. Powinienem wiedzieć lepiej. Przez swoją zuchwałość, kiedy przyszło co do czego Trey był rozbity, a teraz znalazłem go siedzącego w salonie z książkami rozrzuconymi wokoło. To było takie w stylu Sydney, co sprawiło, że przez chwilę emocje groziły przejęciem kontroli nade mną. Ale wytrwałem przy moim nowym postanowieniu i odepchnąłem wszystkie rozpraszające uczucia. Trey spojrzał w górę, obrzucając spojrzeniem mnie i moją walizkę. - Wróciłeś, co? Jak było na wakacjach? - Pouczająco – powiedziałem. – Trafiłem na trop Sydney. Reszta jest już w drodze. Jego oczy rozszerzyły się. - Ty co? Nie miałem szansy odpowiedzieć, ponieważ byłem już w połowie drogi do holu, zmierzając do mojej starej sypialni. Kiedy wszedłem do środka, zobaczyłem, że Trey przejął ją, co wydawało mi się słuszne, biorąc pod uwagę mój nagły wyjazd. Wzruszając ramionami, zaniosłem moją walizkę z powrotem do salonu i postawiłem ją w rogu. Byłem szczęśliwy mogąc zając miejsce na kanapie – nawet jeżeli miałem tutaj zostać na dłużej. Nie wiedziałem gdzie dokładnie zaprowadzi mnie szukanie Sydney ani jak dużo czasu tutaj zabawię. Dziesięć minut później, pukanie do drzwi zapowiedziało przybycie Jill, Eddie’go, Angeline i Neil’a. Skoczyli na mnie z uściskami – nawet stoicki Neil – a Jill trzymała mnie najdłużej. - Tak bardzo się o ciebie martwiłam – powiedziała, patrząc w górę na mnie ze lśniącymi oczami – Wszystko na dworze było takie szalone – mogłam śledzić tylko połowę z tego… - Ale teraz z tym koniec – powiedziałem definitywnie. – I złapaliśmy trop Sydney. - Już to mówiłeś – zaznaczył Trey – ale nie rozwinąłeś tego. - To dlatego, że…. – Zanim mogłem powiedzieć coś więcej, usłyszałem kolejne pukanie. Otworzyłem drzwi i wpuściłem Marcusa do środka. Byłem taki szczęśliwy widząc go, że zaskoczyłem go uściskiem. – W samą porę. On był najtrudniejszy do złapania. Dzwoniłem do niego jak tylko zarezerwowałem bilet powrotny tutaj i było dla mnie dużą ulgą dowiedzieć się, że nadal był w Kalifornii, w jego stałym miejscu w Santa Barbara. Kiedy powiedziałem mu, czego się dowiedziałem, obiecał przyjechać i spotkać się ze mną zaraz po moim przylocie. Był wczesny wieczór, a za sobą miałem długą podróż spowodowaną jazdą taksówkami, ale byłem pełen energii. To było to. Wszyscy byliśmy razem, ludzie kochający Sydney, i zamierzaliśmy sprawić, żeby nam się udało.

- Czy możesz teraz wprowadzić resztę z nas w sytuację? – zażądał Trey, kiedy wszyscy usiedliśmy w kręgu w salonie. – Gdzie jest Sydney? Czy wszystko z nią w porządku? - Nie wiem i nie wiem – przyznałem. – Mam na myśli, było na tyle w porządku, że mogła rozmawiać ze mną we śnie, ale nie było okazji mówić o tym, co się dzieje w tym miejscu. Wydawała się być sobą. Marcus skinął w potwierdzeniu. - Ona ma silną wolę. To może jej pomóc przetrwać wiele rzeczy. Problem w tym, że jeżeli to będzie zbyt widoczne, oni znajdą inne sposoby, aby do niej dotrzeć. Stąpa po cienkiej linii. - Robi to już od dłuższego czasu. – powiedziałem, myśląc o czasie spędzonym w Palm Springs, kiedy zmagała się z przyjaźnią z nami, podczas gdy inni próbowali się do niej dobrać. W końcu wybrała stronę, po której się opowie – i teraz za to płaciła. – Ona też nie ma pojęcia gdzie się znajduje, ale wie, że Keith był w tym samym miejscu, więc teraz to jest naszą najlepszą poszlaką. - Bardzo trudną do znalezienia – powiedział Marcus. Oparł się o kanapę i westchnął. – Przyznaję, byłem w stanie wykonać tylko kilka telefonów, ale jest nawet lepiej ukryty niż normalni Alchemicy. Obserwują swoich „zreformowanych” agentów bardzo dokładnie i nie chcą ich za bardzo narażać. Prawdopodobnie jest trzymany za biurkiem. Czarne chmury przerażenia zaczęły rozciągać się wokół mnie, więc je odepchnąłem. - Ale możesz szukać dalej? Marcus przytaknął. - Jasne. Pytałem także kilku moich innych kontaktów, którzy przeszli reedukację, czy pamiętają, kiedy dokładnie stamtąd wyszli, ale jak dotąd, żadnych wskazówek. Większość z nich było tam dawno temu. Keith jest chyba jednym z ostatnich, o których wiemy, więc miejmy nadzieję, że jego pamięć jest lepsza. Pytałem moje źródła aby się za nim rozglądali. Coś może się rozstrzygnąć w ciągu najbliższych dni. Ale… w międzyczasie, mam trochę naciągany trop, który może dać jakieś wyniki wcześniej. Wiem gdzie możemy znaleźć Carly Sage. Eddie zmarszczył brwi. - Myślisz, że wie gdzie może być Sydney? Znaczy, nie wiem o niej zbyt wiele, ale wydawało mi się, że jest całkiem odsunięta od spraw Alchemików. - Bo jest – powiedziałem, zgadując dokąd zmierza Marcus. – Ale Keith ma pewne stosunki z nią. – powiedziałem Marcusowi o napisie na ścianie, który zobaczyła Sydney, o Keith’cie przepraszającym Carly. Nie musiałem wchodzić w brudne szczegóły o ich przeszłości, wystarczyło mu, że zrobił jej coś okropnego. – Myślisz, że może być z nią w kontakcie? - Szczerze mówiąc, nie wiem. – powiedział Marcus. – Nigdy nie poznałem żadnego z nich. Ale wiem, że tamto miejsce gra na poczuciu winy i własnej wartości. Jeśli Keith czuje, że ją skrzywdził, może chciał się z nią skontaktować, gdy wyszedł na wolność. - To byłby pierwszy przyzwoita rzecz, którą kiedykolwiek zrobił – wymamrotała mrocznie Jill. Przez naszą więź, wiedziała, co zrobił on Carly.

- Pomyślałem, że nie zaszkodzi sprawdzić – powiedział Marcus. – Zwłaszcza, odkąd musimy czekać, na lepsze tropy Keith’a. Ona jest całkiem blisko. Studiuje na Państwowym Uniwersytecie Arizona*– posłał mi skrzywiony uśmiech. – Gotowy do drogi? - Absolutnie. Możemy iść od razu. – Miałem zamiar wyjść tu i teraz, ale mnie zatrzymał.

* w oryginale nazwa brzmi Arizona State Univesity (ASU)

- Byłoby lepiej gdybyśmy wyruszyli rano – zważywszy, że będzie jasno, a ty znów możesz porozmawiać z Sydney. Zobacz, czy możesz wyciągnąć z niej coś, co mogłoby pomóc zdobyć zaufanie Carly. Mogę sobie wyobrazić, że gdy para obcych facetów pojawia się w twoich drzwiach, pytając o twoją siostrę i rodzinną organizację, której tajemnic przysięgłeś dotrzymać, możesz nie być zbyt dostępny. Trochę się odprężyłem. - To dobry plan. I jak długo nie ma już gazu odurzającego ją, powinniśmy być z nią w kontakcie. Bazując na tym, kiedy jest obudzona, myślę, że jest w tej strefie czasowej. Mogę się jednak mylić. Kto wie, według jakiego planu dnia te świry każą jej funkcjonować? - Prawdopodobnie jest to ten typowo ludzki, nawet jeżeli pod ziemią. – Marcus przewrócił oczami. – Niebo zabrania im czegokolwiek, co mogłoby mieć związek z wampirami. Neil pochylił się do przodu. - Cofnij. Czy ty powiedziałeś gaz? Teraz, kiedy był już wstępny plan, gdzie możemy znaleźć Carly Sage, byłem w stanie trochę ochłonąć i przekazać reszcie wszystko, co wiem. Mój sen z Sydney był krótki, ale podałem im każdy detal, jaki byłem w stanie, włączając w to jej odurzanie i niejasne odniesienia o jej karze. Angeline położyła swoją głowę na ramieniu Treya. - Lepiej, żeby jej nie skrzywdzili. W innym przypadku, mam zamiar zrobić krzywdę im, kiedy tam wejdziemy i ją wyciągniemy. - My? – zapytał Marcus z rozbawieniem. Eddie przybrał zażarty wyraz twarzy, a’la Dimitr. - Chyba nie myślicie, że pozwolimy waszej dwójce zrobić to samemu? Spróbowałem się nie uśmiechnąć. - Wydaje mi się, że dalej jesteś w trakcie szkoły, a twoim głównym priorytetem jest Ślicznotka*. - Jeszcze tylko tydzień, czy coś koło tego – powiedziała Jill. – Powinniście wziąć ze sobą jednego z dampirów. Właściwie, to dwóch. Angeline może ze mną zostać. - Hej – zawołała Angeline. – Jak to, nie mogę skopać kilku tyłków Alchemików? - Ponieważ jesteś jedyną z nas, która jeszcze nie ukończyła szkoły średniej – powiedział jej Eddie. * Jailbait – przezwisko jakie Adrian nadał Jill

- Ale wszyscy jesteście przydzieleni do chronienia Jill – ostrzegłem. – I zostajecie z nią, przynajmniej na razie. Marcus i ja nie potrzebujemy ochroniarzy do odwiedzenia kilku imprezujących dzieciaków na ASU. Na twarzy Eddie’go odbiła się wewnętrzna walka, jaką prowadził. - Ale co potem? Co zrobimy, kiedy dowiecie się gdzie jest Sydney? – mogłem się domyślić, że jest zmartwiony. Był rozdarty. Jego obowiązek – i jego serce – wiązały go do Jill. Ale Sydney była jego przyjaciółką, a on dalej czuł się winny, że nie zdołał jej obronić. - Nie wiemy, kiedy to się stanie. Szkoła może się skończyć i wszyscy wrócimy z powrotem na Dwór. – Poklepałem go w ramię. – Pozwólcie nam załatwić sprawę z Carly, a nawet Keith’em. Gdy dojdziemy do następnej fazy…cóż, coś wymyślimy. Eddie nie wyglądał na zadowolonego, ale nie było żadnego innego wyjścia, które mógłby go uszczęśliwić. Gdyby jutro poszedł z nami, dręczyłyby go wyrzuty sumienia z powodu opuszczenia Jill. Nic w tej sytuacji nie było łatwe dla niego. Marcus wyszedł wcześnie, gdy tylko ustaliliśmy szczegóły naszej wycieczki do Tempe. Reszta zwlekała, chcąc nadrobić zaległości i dowiedzieć się, co wydarzyło się podczas tych kilku ostatnich tygodni. Pominąłem szczegóły o moim zejściu w dekadencje* na Dworze, zbyt zawstydzony, aby pozwolić im dowiedzieć się, jak bliski byłem stracenia Sydney. Jedynie Jill znała prawdę i nigdy ze mnie nie zrezygnowała. Zrezygnowała jednak z czegoś innego. - Hej, Trey- powiedziała, z psotnym błyskiem w oczach. – Może powinieneś dać Adrianowi to coś, co dla niego masz. Podobny uśmiech rozjaśnił twarz Treya, kiedy skoczył na nogi i pospieszył do kuchni. Gdy wrócił, trzymał w ręku dużą kopertę, która już była otwarta. To był list z Carlton zaadresowany do mnie. - Otwarłeś moją pocztę? – krzyknąłem. - Powiedziałam mu, żeby to zrobił. – powiedziała Jill, tak jakby miała prawo dać mu pozwolenie. – Obyczaj to. Zaskoczony, podniosłem kartkę i znalazłem tam mój pierwszy studencki raport. Coś nawet lepszego niż to - zobaczyłem, że zaliczyłem wszystkie zajęcia. C, C- i B-. To ostatnie sprawiło, że uniosłem brew. - Jak do cholery zdobyłem B- z malarstwa olejnego? Co oddaliście jako mój projekt końcowy? – spytałem ich z niedowierzaniem. - Ja to zrobiłem. – odparł Trey z dumą. – To było to płótno, które leżało w kącie, to z dziwną żółto-fioletową chmurą, czy czymś tam. Gula pojawiła się w moim gardle. - Aura Sydney. – wymamrotałem. Odłożyłem raport i uściskałem Jill i Treya. – Uratowaliście mnie. Nie zdałbym, gdyby nie wy. - To ty mnie uratowałeś.- Jill wyszeptała mi do ucha. – A teraz zamierzasz uratować ją. Ona i reszta wyszli niedługo po tym, kiedy zbliżała się ich godzina policyjna. Neil zwlekał, kiedy pozostali udali się do drzwi i odwrócił się do mnie. - Adrian – odezwał się, nie chcąc spojrzeć mi w oczy. – Przypuszczam, że Olive nie było na dworze, czyż nie? Byłem pełen sympatii dla każdego, kto był zakochany i całkowicie go rozumiałem.

- Nie, ale Nina była. Olive przestała się kontaktować także z nią, ale Nina sprawdzała ją we śnie i z Olive było wszystko w porządku. Ona chce mieć tylko trochę czasu dla siebie, aby wszystko przemyśleć. Przemiana ze Strzygi nie może być łatwa. Ulga rozlała się na kanciastej twarzy Neila. - Naprawdę? To świetnie. Znaczy… nie dlatego, że ma problemy, ale myślałem, że to ma coś wspólnego ze mną. Tak dobrze się dogadywaliśmy, pozostawaliśmy w kontakcie… a później nic. - Nie – zapewniłem go. – Nina powiedziała, że Olive odcięła się od wszystkich. Daj jej trochę czasu. Ona w końcu wróci. Z tego, co widziałem, mogę powiedzieć, że ona szaleje na twoim punkcie. Neil zarumienił się, a ja ze śmiechem odesłałem go, aby dołączył do reszty. Trey wrócił do swojego zadania domowego, a ja zacząłem regularnie sprawdzać czy uda mi się złapać śpiącą Sydney. W pewnym momencie, Trey zaproponował, że odda mi moją sypialnie, ale powiedziałem mu, że nie wiadomo jak długo tu zabawię. Lepiej, żeby był wypoczęty na swoje egzaminy i obronę swojego stypendium. To sprawiło, że leżałem sam w salonie i około północy, w końcu udało mi się nawiązać kontakt z Sydney. Spotkaliśmy się w Willi Getty i zgarnąłem ją w moje ramiona, nie zdając sobie sprawy, że do tej pory bałem się, że zeszło-nocny sen był jedynym szczęśliwym trafem. - Zanim zacznę cię całować i zapomnę o byciu odpowiedzialnym, powiedz mi jak długo śpisz. Sydney ułożyła głowę na mojej piersi. - Nie mam pojęcia. Mniej niż godzinę. - Hmm. – odgarnąłem jej włosy, odliczając w głowie. – Myślałem, że żyłaś według czasu pacyficznego, bazując na tym, kiedy się obudziłaś. Wtedy u nas byłoby koło piątej. Ale to nie oznacza zbyt dużej ilości snu. Sześć godzin. Może siedem. - Właściwie, dla nich to jest idealne. – powiedziała. – To jedna z rzeczy, które nam robią, mających trzymać nas na krawędzi. Mamy wystarczająco dużo snu, aby funkcjonować, ale nigdy nie jesteśmy wystarczająco wypoczęci. To powoduje, że jesteśmy skołowani, bardziej podatni na to, co nam robią i mówią. Prawie pozwoliłem temu komentarzowi się prześlizgnąć, ale jej dobór słów mnie zaskoczył. - Co masz na myśli „jedna z rzeczy”? - spytałem ją. – Co jeszcze ci robią? - To bez znaczenia. – odparła. – Mamy inne sprawy na… - To ma znaczenie. – nalegałem, zbliżając się do niej. Próbowałem wyciągnąć to wcześniej, a ona ciągle starała się unikać tego tematu. – Sama mówiłaś, że to miejsce popchnęło Keitha do szaleństwa i widziałem, w jaki sposób Marcus się zachowuje opowiadając o reedukacji. - Mała ilość snu to nic takiego. – powiedziała, ciągle nie odpowiadając na moje pytanie. - Co jeszcze ci robią? – zażądałem. W jej oczach krótko zapłonął ogień. - Co zrobisz, jeśli ci to powiem? Czy to sprawi, że bardziej postarasz się mnie znaleźć? - Przecież już….

- Dokładnie – przerwała mi. – Więc nie dodawaj sobie zmartwień – zwłaszcza, że już i tak mamy mało czasu. Staliśmy blisko przez intensywność tej chwili. Rzadko walczyliśmy ze sobą, zanim została porwana, więc to wydawało się naprawdę dziwne robić to teraz, w świetle tego, co się stało. Nie zgadzałem się, że to, czego doświadczyła na reedukacji „nie ma znaczenia”, ale nienawidziłem widzieć jej zmartwionej. Miała także rację co do tego, że nasz czas był ograniczony, więc niechętnie potaknąłem i zmieniłem temat, opowiadając jej o planie odwiedzenia Carly razem z Marcusem. - To nie jest zły pomysł. Nawet, jeśli Keith się z nią nie kontaktował, Carly jest z rodziny Alchemików i może być w stanie jakoś ci pomóc. – Sydney dalej się mnie trzymała mówiąc i choć nie miałem z tym żadnego problemu, nie mogłem pozbyć się niepokoju, który ją otaczał, tak jakby dosłownie bała się mnie puścić. Przybrała dzielny wyraz twarzy, ale ci dranie coś jej zrobili i nienawidziłem ich za to. Zacieśniłem mój uścisk. - Masz jakiś pomysł, co możemy jej powiedzieć, żeby udowodnić, że z tobą rozmawialiśmy? Sydney zastanowiła się przez chwilę i uśmiechnęła. - Zapytaj ją, czy collage nadal sprawia, że chce przyjąć filozofię Cicero, jako styl życia. - Okey – powiedziałem. To nie miało dla mnie sensu, ale o to chodziło. - I zapytaj… - uśmiech Sydney przygasł. – Zapytaj, czy wie jak ma się Zoe. Czy wszystko z nią w porządku. - Tak zrobię. – obiecałem, zachwycony tym, że Sydney dalej tak się martwi o swoją siostrę, pomimo jej zdrady. – Ale teraz, co z tobą? Czy jest coś, co możesz mi powiedzieć o swoim życiu w tamtym miejscu? Martwię się o ciebie. Jej niepokój wzrósł, a ja bałem się, że znów będzie zdenerwowana, ale ona najwyraźniej zdecydowała się coś mi dać. - Mam się… dobrze. I możliwe, że mogę nawet komuś pomóc. Tak jakby, przemyciłam trochę magicznej soli do tatuażu i użyłam go, aby ochronić kilku z nich przed kontrolą umysłu. Odsunąłem się trochę, aby móc spotkać jej spojrzenie. - Użyłaś magii na reedukacji? Czy nie mówiłaś czasem, że wpadłaś w kłopoty za wystąpienie przed szereg? - Nie dałam się złapać – powiedziała zawzięcie. – A to naprawdę komuś pomogło. Znów ją do siebie przyciągnąłem. - Lepiej martw się o siebie. - Brzmisz jak Duncan. - Duncan? – spytałem z zazdrością. Sydney uśmiechnęła się. - Nie masz się, o co martwic. To tylko przyjaciel, ale zawsze ostrzega mnie, abym trzymała się z dala od kłopotów. Ale ja nie jestem w stanie tego zrobić. Jeśli jestem w stanie pomóc tym ludziom, wiesz, że to zrobię. Byłem o włos od przypomnienia jej o wielu naszych rozmowach o mnie i używaniu ducha, jak zawsze upierałem się, że ryzyko, które podejmuje jest tego warte, zwłaszcza, że mogę zrobić coś dobrego dla innych. Sydney nieustannie się kłóciła,

bym bardziej na siebie uważał, ponieważ jeśli nie będę ostrożny, nie będę w stanie pomóc komukolwiek. Ale nie miałem szansy robić jej wykładów, ponieważ niespodziewanie przyciągnęła mnie bliżej, zacieśniła swój ucisk i położyła swe usta na moich. Zalało mnie ciepło, wraz z pożądaniem tak prawdziwym i tak silnym, jakby było prawdziwe. Przesunęła swoje usta na mój policzek, a później na szyję, dając mi krótki moment na mówienie. - Rozpraszanie mnie nie jest fair – wymamrotałem. - Chcesz, żebym przestała? – spytała. - Jasne, że nie. - Tak jakbym w ogóle mógł tak pomyśleć. Nasze usta spotkały się ponownie w kolejnym wygłodniałym pocałunku, a ja ledwie miałem wystarczającą jasność umysłu, aby zmienić nasze otoczenie ze słonecznego dziedzińca na sypialnię w górskim zajeździe. Sydney zatrzymała się na chwilę, śmiejąc się miękko, gdy rozpoznała to miejsce. - Przywołuje wspomnienia – drażniła się. – To przypomina nasz pierwszy raz. Sprawiłeś nawet, że na zewnątrz pada śnieg. Położyłem ją na luksusowym łóżku. - Adrian Iwaszkow oferuje pełen serwis. - I gwarantuje zwrot pieniędzy? - Nie mam pojęcia – powiedziałem jej. – Nikt nigdy nie był rozczarowany. Jej śmiech rozpłynął się w kolejnych pocałunkach i za pomocą zmiany snu, zmieniłem jej brzydkie jasnobrązowe ubranie na obcisłą czarno-bordową sukienkę, w której raz ją widziałem. Jej piękno mnie zdumiało, tak samo teraz jak i wtedy i przebiegłem rękami po jej talii, aby zatrzymać się na krzywiźnie jej bioder. Jej ręce, które były wcześniej oplecione wokół mojej szyi, teraz zsuwały się w dół i ściągnęły mój T-shirt ze śmiałością, której nie mógłbym sobie wyobrazić, gdy ją poznałem. Dotyk jej palców na mojej klatce piersiowej był delikatny, lecz zdołał pokazać moc i nagłą potrzebę, która przesłała dreszcz przez moje ciało. Coś mi podpowiedziało, że pożądanie, które płonęło w niej teraz było czymś więcej niż naszym zwyczajnym przyciąganiem – była w niej potrzeba, która narodziła się przez miesiące desperacji i izolacji. Wydała cichy jęk przyjemności i zaskoczenia, kiedy musnąłem jej skórę moimi zębami, uważając, żeby nie zrobić nic więcej niż tylko lekko ją drażnić. Powoli, szyderczo, zsunąłem dłoń na jej biodro , uwielbiając sposób w jaki reagowała na mój dotyk. W końcu, znalazłem drogę do zamka na jej plecach i próbowałem go rozpiąć – co było o wiele trudniejsze do zrobienia jedną ręką, niż się spodziewałem. Sydney otworzyła swoje oczy, aby spojrzeć na mnie z rozbawieniem i pożądaniem. - Mógłbyś po prostu wymarzyć mnie bez tej sukienki. - A gdzie w tym zabawa? – odparłem, odczuwając triumf kiedy udało mi się trafić na zamek. Pociągnąłem go na dół i zacząłem ściągać sukienkę. - Oh, Adrian – Sydney westchnęła. – Nie masz pojęcia jak bardzo…. Nie musiałem pytać, co jej przerwało. Mogłem wyczuć to w sposobie, w jaki traciła swoją trwałość pomiędzy moimi rękami. Była właśnie budzona.

- Nie idź – powiedziałem szybko. Nie chodziło o fizyczne spełnienie, ale o głęboko zakorzeniony strach, któremu nie mogłem dać wyrazu: Boję się, że jeżeli odejdziesz, nigdy więcej cię nie zobaczę. Mogłem wyczytać z jej twarzy, że znała mój lęk. - Niedługo będziemy razem. W prawdziwym życiu. Centrum wytrzyma. – Sydney zaczęła znikać na moich oczach. – Prześpij się trochę. Znajdź Carly i Keitha. - Tak zrobię. A wtedy cię znajdę, obiecuję ci. Prawie zniknęła i ledwo mogłem utrzymać łzy przed napłynięciem mi do oczu. - Wiem, że ci się uda. Wierzę w ciebie. Zawsze będę. - Kocham cię. - Ja ciebie też. Sydney zniknęła. Obudziłem się na kanapie, czując pustkę i brak satysfakcji, które wychodziły poza fizyczną tęsknotę. Potrzebowałem jej serca i umysłu tak mocno jak jej ciała. Potrzebowałem jej, a jej brak wywoływał ból w mojej piersi, kiedy odpływałem w sen. Gdy w końcu zasnąłem, objąłem się ciasno ramionami, udając, że to Sydney w nich trzymam. Marcus pojawił się promienny i wczesny następnego ranka, zaczynając naszą podróż dość obiecująco – z jednym wyjątkiem. Mieliśmy małą kłótnię czyim autem jechać. - Twój jest prawdopodobnie kradziony. – powiedziałem. Marcus przewrócił oczami. - Nie jest kradziony. W dodatku to Prius. - Nawet więcej powodów, dlaczego go nie brać. - Dotrzemy do Tempe bez zatrzymywania się, by uzupełnić gaz, w przeciwieństwie do twojego. - To jest warte zatrzymywania się, żeby zachować swój styl – odparłem. - Czy dodatkowe opóźnienia w uzyskaniu odpowiedzi, które mogą pomóc Sydney, są tego warte?- to była jego asem w rękawie i on o tym wiedział. - Dobrze – burknąłem. – Weźmiemy twój kiepski, ale wysoce efektowny samochód. Pomijając naszą burzliwą przeszłość – kiedy próbowałem uderzyć go podczas naszego pierwszego spotkania – Marcus i ja mieliśmy całkiem spokojną podróż do ASU. Nie oczekiwał ode mnie zbyt wiele konwersacji, co dla mnie było w porządku. Większość moich myśli krążyło wokół Sydney. Raz na jakiś czas, Marcus dostawał telefon od jednego ze swoich kontaktów, sprawdzających jakiś trop, który był częścią tajnych spraw. Niektóre dotyczyły Sydney i Keitha; reszta dotyczyła innych ludzi i misji, które brzmiały poważnie, kiedy przysłuchiwałem się tylko połowie konwersacji. - Masz wiele spraw na głowie. – zauważyłem, kiedy przekroczyliśmy granicę Arizony. – To wiele dla mnie znaczy, że masz czas, żeby pomóc Sydney. Wygląda na to, że ona nie jest jedyną, która na ciebie liczy. Marcus uśmiechnął się. - Sydney jest wyjątkowa. Nie wydaje mi się, że wie ilu ludziom pomogła tatuażem, który zrobiła. To niezwykłe dla nich wiedzieć, że Alchemicy nie mogą wpłynąć na ich umysły – przynajmniej nie przez ponowne tatuowanie. Jestem jej winien pomoc za to i… - I co? – spytałem, widząc jego mroczną minę.

- Kiedy ktokolwiek robi coś niesamowitego i zostaje złapany, jak ona, zawsze myślę, że to mógłbym być ja. Dla mnie, widzę ich jako oferujących mi czas, na który prawdopodobnie zasługuję. - Sydney nie widzi tego w ten sposób – powiedziałem mu, przypominając jej głupi plan ratowania jej współwięźniów. – Jest szczęśliwa robiąc to – myśli, że to jej własne ryzyko. - Wiem – powiedział. – I to sprawia, że jestem jeszcze szczęśliwszy, że mogę pomóc. Dotarliśmy na uniwersytet przed południem. To był środek akademickiego dnia, ale trwał semestr letni, więc tłum na campusie był mniejszy niż normalnie. Inteligencja Marcusa mówiła mu, że Carly uczestniczyła na całoroczne studia i znajdowała się w koedukacyjnym akademiku. Nikt nas nie zatrzymywał podczas dziennych godzin, więc mogliśmy iść prosto do jej drzwi, które były pokryte plakatami różnych zespołów i zlotów. Po spotkaniu Zoe, nie byłem w stanie powiedzieć, jaka jest trzecia siostra Sage, ale stworzyłem wizerunek kogoś cichego i potulnego, wiedząc, że Carly nie doniosła na Keitha albo nie pozwoliła zrobić tego Sydney. Dziewczyna, która otwarła nie była tym, czego się spodziewałem. Była wysoka i wysportowana, z krótką, elfią fryzurą i małym kółkiem w nosie. Ale miała włosy Sydney i jej kolor oczu, także jej rodzinne podobieństwo dało mi pewność, że znaleźliśmy właściwą osobę. Przybrała uprzejmy uśmiech, który zbladł, gdy mi się przyjrzała. Może nie była częścią rodzinnego biznesu, ale wiedziała kim jest Moroi, kiedy go zobaczyła. - Cokolwiek to jest, nie chce być w to wmieszana – powiedziała. - Chodzi o Sydney – powiedział Marcus. - I powiedziała, że mam zapytać cię, czy collage nadal sprawia, że chcesz wprowadzić filozofie Cicero w życie –dodałem z nadzieją. Brwi Carly uniosły się i po chwili skinęła głową i otworzyła drzwi, aby nas wpuścić. Dwie inne dziewczyny wyglądające na pierwszaki, siedziały na podłodze, a ona posłała im przepraszające spojrzenie. - Hej, musze się szybko czymś zająć. Możemy dokończyć planowanie wieczorem? Kiedy dziewczyny wstały i pożegnały się, Marcus przysunął się do mnie i wyszeptał: - Jesteś pewny, że dobrze zapamiętałeś hasło od Sydney? Cicero był bardziej politykiem niż filozofem. Nie, że nie miał żadnych dobrych momentów. Wzruszyłem ramionami. - To dokładnie powiedziała. I Carly nas wpuściła, czyż nie? Gdy młodsze dziewczyny wyszły, Carly usiadła na krawędzi swojego łóżka i skinęła, abyśmy znaleźli sobie miejsce na podłodze. - Okey. Więc czemuż mam tę przyjemność gościć Moroja i faceta, który nie jest Alchemikiem, ale ma bardzo podejrzanie usytuowany tatuaż? - Potrzebujemy twojej pomocy w znalezieniu Sydney – powiedziałem, uznając, że nie ma czasu do stracenia. Carly przechyliła głowę z zaskoczenia. - Czy ona zaginęła? Wymieniliśmy z Marcusem spojrzenia. - Miałaś od niej ostatnio jakieś wieści? – zapytał.

- Nie… właściwie, nie od dłuższego czasu. Ale to nic niespotykanego. Tata często znikał na jakiś czas. To część jego pracy. Powiedział nam, że jest pochłonięta jakąś tajną misją – Kiedy ani ja ani Marcus nie odpowiedzieliśmy, przeniosła spojrzenie po nas – Czy to nieprawda? Czy wszystko z nią w porządku? - Będzie dobrze. – powiedział Marcus powoli i mogłem stwierdzić, że ostrożnie stara się dobrać słowa – Ale nie ma żadnego przydziału. Wpadła w kłopoty i próbujemy się do niej dostać, zanim to się pogorszy. Carly posłała mu ostre spojrzenie. - Nie próbuj mi tego osłodzić. Wiem, co wpadnięcie w kłopoty oznacza dla Alchemików. Zamknęli ją gdzieś, prawda? Tak jak Keitha? - Rozmawiałaś z nim? – wykrzyknąłem. – Osobiście? Jej twarz pokryła się obrzydzeniem. - Osobiście i przez emalia. Przyszedł tu nie wiadomo skąd, tak jak wy dwaj, jakoś w Marcu, z wielką łzawą historią, jak jest mu przykro i potrzebuje mojego wybaczenia, aby ruszyć dalej i jak powinnam wydać go władzą. - Wróć – powiedziałem. – Keith powiedział, że masz go wydać? Zrobiłaś to? - Nie – skrzyżowała swoje ramiona i przybrała zadowolony z siebie wyraz twarzy, który wydawał się być sprzeczny z poruszanym tematem. – I nie tyle mi to powiedział, ile o to błagał. Był przerażony, że pewnego dnia zostanie odesłany z powrotem do aresztu Alchemików i musiał myśleć, że będzie bezpieczniejszy w zwykłym więzieniu. Więc powiedziałam nie. Teraz może żyć w nieustannym strachu, tak jak ja musiałam. To była dziwacznie pokręcona logika, nie wiedziałem, co na to odpowiedzieć. Marcus wyglądał na zakłopotanego i przypomniałem sobie, że nie znał on całej historii. - Ona i Keith mieli, uh, pewną wpadkę*. Carly spojrzała prosto w oczy Marcusa. - Keith zgwałcił mnie podczas naszej randki i sprawił, że myślałam, że to ja go uwiodłam, a jeśli komukolwiek powiem, pomyślą, że to była moja wina. Przekonałam samą siebie, że to prawda i pozwoliłam temu zjadać mnie żywcem. Jedyną osobą, której powiedziałam była Sydney i tylko pod obietnicą milczenia. Zajęło mi lata zrozumienie, jaką byłam idiotką. Teraz upewniam się, że nie spotka to innych dziewczyn. – Wskazała na plakaty na ścianach i dopiero teraz zauważyłem, że były one propagandą przeciw gwałtom. – Jeśli mogę ocalić, choć jedną osobę przed doświadczeniem tego typu wstydu i zwątpienia w siebie… cóż, wtedy czuję, że moje życie ma sens. Marcus, którego trudno było zaskoczyć, wyglądał na kompletnie zdziwionego, kiedy na nią patrzył. Widziałem jak wiele dziewcząt pada mu do stóp, ale to był pierwszy raz, gdy widziałem go śliniącego się do którejś. - To niezwykłe, że byłaś w stanie to zrobić. – powiedział. – I bardzo odważne. Tak jak zabawne było widzenie go zamroczonego miłością, musieliśmy trzymać się planu. Pomachałem mu ręką przed twarzą. - Skup się. – obróciłem się z powrotem do Carly. – Ale nigdy nie wydałaś Keitha? Potrząsnęła głową. - Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale w ten sposób cierpiał bardziej. Chciał, żebym to zrobiła. Prawie płakał, kiedy odmówiłam. Nie dbam o niego. Ale dbam o Sydney. Powiedzcie, co mogę zrobić, aby jej pomóc i powstrzymać cokolwiek ci dranie jej robią. * nie wiem jak inaczej to przetłumaczyć. W oryginale jest had a falling out

- Czy znasz jakiś sposób, aby pomóc nam znaleźć Keitha? – spytałem. - Mogę zrobić coś więcej niż to. – powiedziała. Wyjęła swój telefon z kieszeni, przesunęła listę i wyciągnęła go w naszą stronę. – Czy to pomoże? Wziąłem go i zobaczyłem imię Keitha, wraz z numerem telefonu oraz adresem w Boise, Idaho, ze wszystkich miejsc. - Boise? – zapytałem. – Czy nie wycierpiał wystarczająco? Marcus spojrzał przez moje ramię i się uśmiechnął. - Tam znajduje się centrum badawcze Alchemików. Dokładnie w takim miejscu spodziewałem się go znaleźć – robota przy biurku, żadnej pracy w terenie czy innych niebezpiecznych sytuacji. Jesteś pewna, że nadal tam jest? Carly wywróciła oczami. - Na pewno. Pisze do mnie co miesiąc, prosząc o moje wybaczenie i mówiąc, że mam się z nim skontaktować jeśli zmienię zdanie. Gdyby się przeniósł, jestem pewna, że z tysiąc razy by mi o tym powiedział. Marcus przepisał informacje na swój telefon i oddał jej. - Nie sądzę, że powinniśmy go zawiadamiać o naszej wizycie. Gotowy na kolejną wyprawę? Moja znajomość geografii nie była najlepsza, ale nawet ja wiedziałem, że to będzie o wiele większe przedsięwzięcie od tych, które zrobiliśmy do tej pory. - Tak długo jak możemy zatrzymać się na jakąś przekąskę przed tym. - Czy znalezienie go naprawdę może pomóc Sydney? – spytała Carly, z poważną miną. Wyraz twarzy Marcusa stał się łagodniejszy, kiedy jej odpowiadał, ale nie wiedziałem, czy to z powodu jego zaślepienia, czy dlatego, że miał złe wieści. - Nie wiemy tego na pewno, ale miejmy nadzieje, że tak. Myślimy, że Keith był trzymany w tej samej placówce, co Sydney. Jeśli dowiemy się gdzie to jest, będziemy mogli ją odbić. Carly zbladła. - To samo miejsce…macie na myśli, to miejsce, którego Keith tak bardzo się obawiał, że wolał pójść do więzienia niż ryzykować, że tam wróci? - Wydostaniemy ją stamtąd. – powiedział Marcus szarmancko. – Przyrzekam ci. - Chciałabym pomóc – nalegała. - Już to zrobiłaś. – Uniósł swój telefon. – Ten adres może to zrobić. Nie musisz się narażać. Carly skoczyła na równe nogi, zaciskając pięści po bokach w wyrazie buntu. Podobieństwo między nią i Sydney było teraz wprost niezwykłe. - Ona jest moją siostrą! Oczywiście, że chce zaryzykować. Myślisz, że ona zrobiłaby mniej niż to, gdyby chodziło o mnie? Poczułem gulę w moim gardle. - Masz rację. Nie zrobiłaby. Ale jak na razie, tylko zbieramy informacje. Kiedy trafimy na czysty ślad, a ty będziesz w stanie nam pomóc, to damy ci znać. - Lepiej tak zróbcie. – warknęła. – Trzymaj, daje wam mój numer telefonu. - Ja go wezmę – powiedział szybko Marcus. Kiedy on dostał informacje, powiedziałem jej: - W międzyczasie, największą rzeczą, jaką możesz zrobić jest nie mówienie nikomu – zwłaszcza swoim krewnym – że tu byliśmy.

Carly parsknęła. - Zakładam, że masz na myśli mojego tatę i Zoe? Nie ma problemu. Oni prawie w ogóle nie sprawdzają, co u mnie, zwłaszcza od czasu rozwodu. - Więc już się zakończył? – spytałem. Zastanawiałem się, ale Sydney ja nie mieliśmy szansy na pogaduszki w naszym śnie. - Tak, to koniec – twarz Carly stała się ponura. – Zrobiłam, co mogłam, aby pomóc w przyznaniu opieki mamie, ale ostatecznie, „dowody” mojego taty były zbyt znaczące. Zastanawiałam się, dlaczego Sydney nie zeznawała po żadnej ze stron… teraz już wiem. Jeśli miała kłopoty z tymi ludźmi, prawdopodobnie nawet tata nie mógł jej pomóc. Najwyraźniej, Carly nie była świadoma jak znaczący był udział jej ojca w pojmaniu Sydney, a ja nie chciałem dokładać więcej niepokoju mówiąc jej prawdę. - Sydney by tam była, gdyby mogła. – zapewniłem ją. – Wiem, że bardzo chciała wesprzeć waszą mamę. Carly przytaknęła. - Chciałabym, żeby mogła. Znaczy, rozumiem, czemu Alchemicy robią to, co robią, ale czasami…. nie wiem. To tak jakby przesadzali i stracili możliwość zobaczenia szerszego obrazu. Teraz, kiedy Zoe jest z tatą przez cały czas, martwię się, że to będzie dla niej gorsze. Sydney przynajmniej – kilka ostatnich razy jak z nią rozmawiałam tak było – wydawała się myśleć bardziej perspektywicznie o życiu. Nie wiem, o co chodziło, ale była bardziej zrównoważona. Szczęśliwsza. Miałam nadzieje, że może zrobić to dla Zoe, ale wątpię, żeby to się stało w najbliższym czasie. Nie wiem, o co chodziło, ale była bardziej zrównoważona. Szczęśliwsza. Słowa Carly wywołały mieszane uczucia i nie potrafiłem sformułować odpowiedzi. To ja spowodowałem zmianę, którą zaobserwowała. Carly myślała, że była ona dobra i ja też często tak myślałem – ale nie da się ukryć, że była ona także powodem przez który Sydney miała kłopoty. Kiedy zmierzaliśmy do drzwi, gotowi na następny krok naszej podróży, Marcus przystanął i spojrzał na nią. Myślałem, że zaprosi ją na randkę, ale zamiast tego spytał: - O co chodzi z tym zdaniem o Cicero? Studiowałem historię rzymską i nigdy nie słyszałem nic na temat jego filozofii dotyczącego życia. Carly się uśmiechnęła. - Cicero jest naszym kotem. Sydney i ja czasami żartowałyśmy, że domyślił się, o co naprawdę chodzi w życiu: jedzenie, spanie i kąpanie się. Była tak smutna, że nie poszła na studia, a ja starałam się to zbagatelizować, mówiąc, że prawdopodobnie nie nauczę się niczego lepszego, niż nauczył mnie Cicero. Kiedy o tym wspomniałeś, widziałam, że jesteście tymi za kogo się podajecie. Może to było rodzinne podobieństwo ujawniające się w uśmiechu Carly albo po prostu wspomnienie tęsknoty Sydney do collagu, ale poczułem, że ból powracał, silniej niż czułem go wcześniej. Odejdź, powiedziałem mu. Będziesz opłakiwał Sydney później. Teraz skup się na odzyskaniu jej. Marcus uścisnął dłoń Carly, trzymając ją trochę dłużej niż powinien. - Jeszcze raz dziękujemy za twoją pomoc. – powiedział. – Nie zawiedziemy cię. - Zapomnijcie o mnie – powiedziała. – Nie zawiedźcie Sydney.

Rozdział 13 Sydney

Zaczarowanie soli podczas reedukacji było na pewno bardziej zagmatwane, niż gdybym robiła to jako wolna kobieta, ale nie było niemożliwe. To był po prostu powolny i nieporęczny proces, przeszmuglowanie małej ilości soli a następnie zyskanie prywatnego czasu w łazience, żeby zespolić ze sobą ogniwa. Tym, co okazało się być znacznie trudniejsze, było zdobycie strzykawek. -Ktoś przebywa w pokoju oczyszczeń prawie codziennie albo dlatego, że to rutyna, albo dlatego, że coś zrobił.-stwierdziła powiedziała Emma, kiedy powiedziałam jej, że będzie to najtrudniejsza rzecz do zdobycia.- Po prostu zamienimy słówko z kimś, kto tam będzie i przemyci strzykawkę, i dostarczy ją tobie. -Nawet jeśli to im się uda, nadzorcy w końcu zauważą, że brakuje wielu strzykawek. - zwróciłam uwagę- I nie jestem pewna czy chcę "zamieniać słówka" ze wszystkimi. Pokręciła głową. -Nie jestem głupia. Po prostu dopuszczę tylko tych ludzi, którym wiem, że możemy zaufać, tych, którzy cenią swoje umysły bardziej niż oddanie się. Wszyscy wiedzą, że coś poszło nie tak z Jonahem. Zatrzymają twój sekret dla szansy uzyskania tej samej ochrony dla siebie samych. -To naprawdę nie sprawia, że czuję się lepiej.- mruknęłam. Moje ostatnie spotkanie z Adrianem zostawiło mnie z uczuciem optymizmu na przyszłość ale to nie oznaczało, że teraźniejszość nie była obarczona komplikacjami.- I to nie rozwiązuje problemu strzykawki.- byłyśmy prawie w naszej następnej klasie, co oznaczało, że rozmowa właśnie się urywała. -Szkoda, że nie możemy ich ponownie użyć.- rozważała Skrzywiłam się. -Fuj. To, że nie mamy dostępu do oczyszczonej wody, jest już wystarczająco niehigieniczne. -To, czego potrzebujemy, to swobodny dostęp do szafek na poziomie oczyszczania. Wiesz, gdzie one są. -Tak.- powiedziałam zgodnie.- Jest tylko mały problem, że nie będę w stanie się do nich dostać ponownie z ich masywną ochroną. Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. -Nie powiedziałam, że to doskonały plan. -To nie jest żaden rodzaj planu. Ale ta sugestia mieszała mi w głowie, kiedy powtarzałam alchemicki program nauczania na ten dzień. Rozmowa z Adrianem podniosła mnie na duchu, wiedząc, że niedługo porozmawia on z Carlie. Desperacko miałam nadzieję, że Keith da im jakąś wskazówkę co do tego, gdzie byłam. Ze swego miejsca, nie wiedziałam właściwie, jak zamierzali mnie stąd wydostać ale już wyobrażałam sobie uwolnienie innych razem ze mną. Gdybym mogła odesłać ich do świata

wolnego od kontroli umysłu, byłaby to dobrze wykonana robota. Przewróciłam słowa Emmy w swojej głowie, starając się rozwiązać mieszaninę problemów przed sobą. Tego, czego naprawdę potrzebowałam, to nieskrępowany dostęp do piętra z szafkami z zapasami, jednego z tych, które Sheridan kazała mi uporządkować. Aby się do nich dostać, musiałam poruszać się niewidocznie, co nie było łatwe, ale w rzeczywistości łatwiejsze niż wyjście z mojego pokoju. To nocne zamki były ogromnym problemem. Choć Emma- i kilkoro innych- obserwowało mnie z niecierpliwością przez cały dzień i to oni najbardziej pożądali rezultatów, to Duncan w końcu poruszył ten temat na zajęciach ze sztuki. On nigdy nie mówił dużo o swojej przeszłości ale wywnioskowałam kilka rzeczy, które były dla niego ważne. Tajemnicza Chantal była oczywiście jedną z nich, i od czasu do czasu, wyjaśnienia na temat jego artystycznych ciągotek przed przyjazdem tutaj. Jedna rzecz, o której nie mówił zbyt często, a którą wychwyciłam, to jego talent do urządzeń mechanicznych. Ktoś codziennie miał problemy ze sztalugą, a Duncan zawsze szedł do tej osoby, aby pomóc jej ją dostosować. Obserwowałam nawet jak pomaga naszym instruktorom, jak wtedy, kiedy projektor Harissona przestał działać. -Czy wiesz, jak działają zamki w drzwiach w naszych pokojach?- zapytałam tego dnia. Martwa natura była na razie skończona, choć Duncan zapewniał mnie, że było to popularne zadanie, i że wróci z powrotem. Teraz mieliśmy żmudne zadanie formowania ręcznie glinianych mis. -Zamykają.- powiedział bez ogródek- Powstrzymują drzwi przed otwieraniem. Powstrzymałam się od przewrócenia oczami. -Wiem to. Znaczy się, czy wiesz jak... -Tak, tak. Wiem co masz na myśli.- przerwał- I to nie jest coś, czym powinnaś się martwić. Grasz już w wystarczająco niebezpieczną grę. Rozejrzałam się ale nikt nas nie słuchał, podczas gdy pracowaliśmy przy naszym stole. -To nie jest gra.- syknęłam- To poważna sprawa. Mogę powstrzymać innych przed praniem mózgu. Tak, jak zrobiłam to dla Jonaha. -I w konsekwencji, zostać wysłana z powrotem na czas refleksji.- mała zmarszczka między jego brwiami była jedyną zewnętrzną oznaką jego niepokoju.- Nie zniosę zniknięcia kolejnego przyjaciela, Sydney. Musiałam przez chwilę mrugać przez łzy, kiedy przypomniałam sobie, że był tutaj moim pierwszym sojusznikiem, oferującym mi przyjaźń dlatego, że mnie lubił, a nie z powodu tego, co potencjalnie mogłam dla niego zrobić. -Nie zniknę.- powiedziałam, używając łagodniejszego tonu.- Ale muszę wyjść ze swojego pokoju którejś nocy. Dziś w nocy, najlepiej. To ważne. Mogę pomóc wielu ludziom. Jego miska, podobnie jak jego malarstwo, była prawie doskonała. Zaczęłam się zastanawiać, czy to wrodzona umiejętność, czy po prostu wynik długiego pobytu tutaj.- Zamki są włączane przez centralny system każdej nocy.- powiedział w końcu. To właściwie prosty rygiel wsuwający drzwi w ścianę. Jest wrażliwy. Jeżeli jest jakaś przeszkoda, to nie będzie działał. -Czy to zaalarmuje centralny system o problemie?- zapytałam.

-Nie, chyba, że zmienili go w ciągu ostatniego roku. Gdzieś tak osiem miesięcy temu, ktoś uszkodził drzwi, z siłą, jakiej nigdy nie widziałem. Dowiedzieli się, gdy jeden z kolesi w pokoju zwiał i próbował znaleźć wyjście. To było przydatne ale też niebezpieczne. -Czy naprawili to? -Te konkretne drzwi? Tak. Ale o ile wiem, rygiel wciąż jest wrażliwy. To nie ma dużego znaczenia, ponieważ, nawet jeśli nadzór nie złapałby tego, kto go zablokował, kamery by to wykryły...- Duncan nagle strzelił we mnie pełnym bólu spojrzeniem.Proszę, powiedz mi, że nie będziesz próbowała naprawdę uciec. -Zostaję tu... na razie.- spojrzałam w dół i lekko dotknęłam odznaki ID, przypiętej do mojej koszuli. Była trochę cieńsza niż karta kredytowa.- Coś jak to dobrze zablokuje rygiel. -Bardzo dobrze.- zgodził się- Ale pamiętaj, że jest mała szczelina między ścianą a drzwiami, nawet wtedy, gdy są zamknięte. Nie możesz tak po prostu wetknąć tam karty. -Potrzebuję jakiegoś kleju, który ją tam utrzyma.- zadręczałam swój mózg, próbując sobie przypomnieć, kiedy ostatnio widziałam gdzieś klej. Nie pamiętałam. Ale kiedy moje oczy spoczęły na biurku Addison, znalazłam coś jeszcze lepszego.- Guma zadziała. I nawet nie trzeba będzie korzystać z karty... Mogę po prostu wetknął bryłkę w spust rygla, tak? Duncan roześmiał się wbrew sobie. -Dziecinne, ale tak, możesz. -Idź zapytać ją o jakąś pomoc.- powiedziałam, zainspirowana- Zwędzę gumę, kiedy będziesz z nią rozmawiał. -Sydney.- wskazał na moją misę a następnie na swoją- Jak myślisz, która z nich, tak naprawdę, potrzebuje prośby o pomoc? Spojrzałam między nie, zauważając, że jego mogłaby pójść prosto do pieca a moja zapadała się pod sobą.- Nie pochwalasz mojego planu. Nie mogę prosić cię o kradzież gumy. -Nie pochwalam nielogicznych planów.- powiedział. I to jest o wiele bardziej logiczne, jeśli ty zapytasz o pomoc. Poza tym, potrzebuję innego dłuta garncarskiego. To jest tępe. -One wszystkie są tępe.- przypomniałam mu. Nawet dla celów sztuki terapeutycznej, Alchemicy nie zostawiali wkoło czegoś, co mogło być potraktowane jako broń.- Ale pójdę spytać. Addison zawsze stawała się zirytowana, kiedy zadawano jej pytania, ale w tym samym czasie, mogłam powiedzieć, że śledziła, kto przychodzi i pyta o pomoc. Byłam jedną z nielicznych, którzy, na ogół, wycierpią wiele trudów, zanim zgłoszą się o pomoc do naszych zwierzchników, i wiedziałam, że niektórzy z nich, dostrzegają w poddających się i polegającym na nich, znak naszego rozbijającego się oporu. Tak więc, chociaż nadal nosiła na sobie wiecznie nieprzyjemny wyraz, kiedy żuła swoją gumę, nie wahała się doradzać mi, dlaczego moja misa zapadała się i miałam wrażenie, że robi nowe notatki, które później doda do moich akt. Kiedy z nią rozmawiałam, kątem oka widziałam jak Duncan porusza się w stronę jej biurka. Przerażona, że się odwróci i go zauważy, prawie przestałam oddychać. Ale nie zrobiła tego i pięć minut później, kiedy on i ja ponownie znaleźliśmy się przy naszym stole, on ukradkiem wsunął mi dwa paski gum.- Użyj jej mądrze.

-ostrzegł- Albo przynajmniej, nie rób dzisiaj nic zupełnie głupiego. Proszę, powiedz mi, że masz plan, dzięki któremu cię nie złapią, kiedy wyjdziesz ze swojego pokoju. Wiesz, że na korytarzach są kamery. -Mam plan.- powiedziałam niepewnie- Ale nie mogę ci powiedzieć. -Hej, to mi wystarczy. Pomimo niepokoju nad trudnym zadaniem, wciąż czułam triumf po sowim małym zwycięstwie. Jechałam na haju i byłam całkowicie nieprzygotowana do bycia zaskoczoną, kiedy Sheridan zwróciła się do mnie na czasie wspólnym i powiedziała: -Sydney, nie masz czegoś, co chciałabyś nam powiedzieć? Zamarłam, i mogłam przysiąc, że moje serce pominęło kilka taktów. Moje oczy biegały dookoła kręgu, obserwując twarze i zastanawiałam się które z nich mnie zdradziło.- Przepraszam, proszę pani? -Jesteś już z nami przez pewien czas.- wyjaśniła- Ale mówisz bardzo mało o swojej przeszłości. Inni otwierają się każdego dnia ale ty zachowujesz to dla siebie. To nie jest sprawiedliwe, prawda? Chciałam jej powiedzieć, że nie była to sprawa żadnego z nich ale wiedziałam, że powinnam być wdzięczna, że nie było tam haka za większe zbrodnie. -Co chciałaby pani wiedzieć? -Dlaczego nie chcesz nam powiedzieć czemu tutaj jesteś? -Ja...- moja wcześniejsza pewność siebie wyparowała. Przygotowywanie planów ucieczki z pokoju, dzięki sabotażowi zamka, mogących utworzyć magiczną ochronę dla zaprzyjaźnionych więźniów nie speszyło mnie tak bardzo, jak analiza tych wszystkich oczu. Nie miało znaczenia ile przyjaźni zyskałam od niektórych z nich. Nie chciałam dzielić się moją historią. Ale musisz grać w grę, Sydney.- przypomniałam sobie.- Nie ma znaczenia to, co robisz, dopóki masz pewność, że na końcu zwyciężysz. Skupiłam się z powrotem na Sheridan. -Złamałam niektóre z kardynalnych zasad Alchemików. Sprzeciwiłam się naszym podstawowym przekonaniom. -Jak?- zachęcała. Wzięłam głęboki oddech.- Ponieważ miałam romans z Morojem. Mój wzrok pozostał na Sheridan. Bałam się spojrzeć na innych, mimo tego, że wszyscy byliśmy swego rodzaju buntownikami, były rożne stopnie grzechu- a mój był naprawdę ekstremalny. -Dlaczego?- zapytała Sheridan. Zmarszczyłam brwi.-Proszę pani? -Dlaczego wdałaś się w romans z tak podłą kreaturą? To nie jest tylko sprzeciwienie się przekonaniom Alchemików. To jest sprzeczne z zasadami natury. Dlaczego to zrobiłaś? Moje serce miało gotową odpowiedź ale nie pozwoliłam jej przekroczyć moich ust. Ponieważ jest wspaniały i czuły, i zabawny. Ponieważ wydobywa z nas obojga to, co najlepsze i dzięki naszej miłości jesteśmy lepszymi ludźmi. Bo, kiedy jesteśmy razem, czuję się, jakbym miała swoje miejsce na świecie. -Nie wiem dokładnie.-powiedziałam, starając się znaleźć wiarygodną odpowiedź, którą ona chciała usłyszeć.- Ponieważ myślałam, że się zakochałam.

-W jednym z nich?- zapytała. Ton jej głosu, kiedy to powiedziała, sprawił, że chciałam ją spoliczkować. -Nie wydawał się być jak jeden z nich.- powiedziałam zamiast tego- Wydawał się bardzo miły i bardzo uroczy. Był... bardzo dobry w kompulsji. Nie wiem, czy było to częścią tego, co się ze mną stało. Może byłam po prostu słaba. -Nie jest ci wstyd?- drażniła.- Nie czujesz się brudna i zużyta? Nawet jeśli stąd wyjdziesz, myślisz, że ktoś z twojego rodzaju będzie chciał cię dotknąć po tym, jak pozwoliłaś się wykorzystać w taki sposób? To zbiło mnie trochę z tropu, ponieważ brzmiało dokładnie jak obawy Carly, kiedy usprawiedliwiała, dlaczego nie mogła nikomu powiedzieć, co zrobił jej Keith. Powinnam dać jakąś skruszoną odpowiedź ale zamiast tego odpowiedziałam Sheridan wariacją tego, co powiedziała Carly. -Chciałabym mieć nadzieję, że komukolwiek jestem, osoba stojąca obok zobaczy i doceni mnie taką, jaką jestem wewnątrz. Nikt inny nie będzie miał znaczenia. Ekspresja Sheridan przeszło w rodzaj litości. -Nie sądzę, żebyś kiedykolwiek znalazła kogoś takiego. Już mam, pomyślałam. I on się zbliża, aby mnie stąd wyciągnąć, z dala od ciebie. Na głos powiedziałam po prostu.-Nie wiem, proszę pani.- przyznanie się do swojej własnej ignorancji było tutaj zawsze bezpiecznym zakładem. -Dobrze.-powiedziała- Miejmy nadzieję, że masz miej urojeń o wampirach, niż o tym, jak skalałaś siebie. Co czujesz do niego teraz? Wiedziałam, że w tym nie mogę nawet oddychać prawdą. - Zdradził mnie.- powiedziałam po prostu.- Miał się ze mną spotkać w noc, kiedy mnie tu przywieziono ale nigdy się nie pokazał. Zostałam oszukana. To było kłamstwo, którego żadne z nich nie mogło obalić. Tak naprawdę, żaden Alchemik nie wiedział do końca, co takiego robiłam w noc, kiedy mnie zabrano. Niech myślą, że pokrzyżowali mi jakieś spotkanie z Adrianem, pomagając w ten sposób zawrócić mnie przeciwko niemu. -To jest to, co robią Sydney.- powiedziała Sheridan, wyglądając na bardzo zadowoloną.- Oszukują. Kiedy się rozeszliśmy, zauważyłam, że kilku z moich zatrzymanych kolegów- ci, z którymi myślałam, że poczyniłam wielkie postępy- unikali mnie fizycznie jak podczas moich pierwszych dni. -O co chodzi?- mruknęłam do Emmy, która szła obok mnie. -Sheridan pomogła im sobie przypomnieć, jak skażona jesteś.- wyjaśniła. Moje serce zamarło na trochę, kiedy na nich spojrzałam. -Czy oni naprawdę w to wierzą? Myślałam, że niektórzy z nich... Nie dokończyłam ale Emma wiedziała, co miałam na myśli. -Tylko grają, aby przetrwać? Niektórzy z nich, ale nawet jeśli nie zostali przeprogramowani, nauczyli się na tyle, aby tutaj przetrwać. I częścią przetrwania jest trzymanie się z dala od ludzi, którzy wpakują cię w kłopoty. Przekroczyłaś linię- nie, ty ją zdeptałaś- i nawet jeśli myślą, że to, co zrobiłaś jest okej, to wiedzą, że nie mogą pozwolić Sheridan i pozostałym się o tym dowiedzieć. -A ty co myślisz?- zapytałam Posłała mi mocny uśmiech.

-Myślę, że ty i twój tusz jesteście dobrym środkiem ostrożności w przypadku, gdyby spróbowali namieszać w moim umyśle. Ale mam zamiar zachować dystans. Do zobaczenia później. Popędziła a ja spędziłam resztę dnia na formowaniu planu, chcąc sprawić, aby był bardziej solidny. Kiedy tego wieczoru byłam w łazience, rozerwałam z hukiem jedną z gum Addison w moich ustach, przeżuwając, aż do uzyskania, miałam nadzieję, wystarczająco klejącego rezultatu. Trzymałam ją w mojej ręce, kiedy wyszłam za drzwi umyć ręce, i kiedy weszłam do mojego pokoju na prawo od miejsca, gdzie zauważyłam rygiel. Miałam nadzieję, że system był tak drażliwy, jak twierdził to Duncan, i że jeden kawałek będzie wystarczał. Prawie zużyłam obie ale pomyślałam, że może się przydać na przyszłość. Wsunęłam ją do skarpetki. Później, gdy zgasły światła, usłyszałam kliknięcie drzwi ale nie wiedziałam, czy było zwycięskie. Wylazłam z łóżka i ostrożnie zbliżyłam się do szczeliny światła, oczekując i nasłuchując, upewniając się, że nikt nie był na zewnątrz. Nie był. Ostrożnie spróbowałam otworzyć zatrzaśnięte drzwi... i udało się. Rygiel nie działał. Odetchnęłam głęboko i spięłam się na następną część zadania: niewidoczne wyjście. Używałam już w przeszłości zaklęć niewidoczności, nawet kiedy włamywałam się do placówki Alchemików, co wydawało się ironiczne w mojej obecnej sytuacji. Nie były łatwe, jednak- jak zauważyła to pani Terwilliger- każdy mógł ich użyć. Najlepsze ukrycie wymagało dużo składników a najlepiej- amuletu. Nawet wtedy, zaklęcie często się rozwiązywało, jeśli ktoś wiedział, gdzie cię szukać. Nie miałam tu niczego do pomocy, tylko znajomość zaklęcia i moją własną wiedzę, jak je wykonać. To trwałoby w najlepszym razie trzydzieści minut i byłoby podatne na kogoś, kto by mnie szukał lub spojrzał mi prosto w oczy. Chroniłoby mnie przed kamerami, jednak moim wielkim ryzykiem było to, że sale będą opuszczone w czasie nocy, kiedy nasi instruktorzy myśleli, że jesteśmy zamknięci i pod wpływem narkotyków. Nie wiedziałam jaki rodzaj zmian stosowali Alchemicy ale musiałam założyć, że personel później się rozrzedza. Więc usiadłam z powrotem na moim łóżku na jakieś pół godziny, mając nadzieję, że do tego czasu każdy uda się na ciszę nocną. Przed powrotem do drzwi wepchałam moją poduszkę pod kołdrę. Pomiędzy tym a prawie że ciemnością, spodziewałam się, iż dla kogoś patrzącego w ekran nadzorczy nie będzie oczywistym, że łóżko jest puste. Przy drzwiach, wymruczałam inkantację tak cicho, jak tylko mogłam, nie chcąc dać Emmie cynku, co do mojej prawdziwej natury. Sens i skupienie były ważniejsze niż głośność, a ja poczułam kolejny napływ siły przepływającej przeze mnie, kiedy skończyłam mówić. Zaklęcie, jakiekolwiek by ono było, działało i teraz zegar tykał. Gdy ponownie upewniłam się, że nikogo nie ma na korytarzu, przesunęłam powoli drzwi, wystarczająco, aby się przez nie prześlizgnąć, a następnie je zamknęłam. To była jedna z trudniejszych części czaru-niewidki: to, że byłaś niewidoczna nie oznaczało, że twoje działania także są. Zobaczenie przez kogoś, jak drzwi same się otwierają, ujawniłoby mnie w takim samym stopniu, jak wpadnięcie na kogoś, więc musiałam się upewnić, że wszystkie moje ruchy były drobne i ostrożne, przyciągające tak mało uwagi, jak to tylko możliwe. Hol sypialniany był pusty, wyłącznie z kamerami wartowniczymi, i pobiegłam w stronę sieci, gdzie przecinają się inne korytarze. Tam spotkałam mojego pierwszego alchemika na służbie, mężczyznę ze sztywnym wyrazem twarzy, którego nie widziałam nigdy wcześniej, a który pisał na swoim telefonie, podczas gdy stacjonował

w miejscu, które pozwalało mu nadzorować wszystkie korytarze. Nawet nie spojrzał, kiedy cicho i spokojnie go mijałam, schodząc w dół korytarza prowadzącego do windy. Nadal było dla mnie zadziwiające to, że żadne wyjście z piętra nie wychodziło na zewnątrz, w razie nagłych wypadków, ale przypuszczałam, że Alchemicy woleli zaryzykować swoje życie, niż dać nam więcej punktów ucieczki. Kiedy dotarłam do windy, zdałam sobie sprawę, że tu także podjęli środki ostrożności, które kompletnie wymknęły mi się z pamięci. Nie można było nawet nacisnąć guzika windy bez wcześniejszego przeskanowania karty ID. Widziałam wiele razy jak robili to nasi Alchemiccy strażnicy ale nie uwzględniłam tego w moim planie. Winda była dla mnie niedostępna, podobnie jak klatka schodowa z kontrolą dostępu. Inaczej, my, zatrzymani, niezmiennie próbowalibyśmy jej użyć. Kiedy tak stałam, gapiąc się i starając się jak to obejść, zadzwonił dzwonek wskazujący nadejście windy i drzwi zaczęły się otwierać. Pośpiesznie zeszłam na bok i z bezpośredniego widoku. Chwilę później, winda się otworzyła i wyszła Sheridan. Bez wahania wślizgnęłam się za nią, kiedy drzwi były jeszcze otwarte, modląc się o to, żeby winda nadal działała po jej ostatnim machnięciu kartą ID. Jeśli nie, mogłam tkwić w niej przez bardzo długi czas. Szczęście było ze mną i przycisk działania na poziom czyszczenia zapalił się, kiedy go wcisnęłam. Przeniosłam się na piętro w dół a drzwi otworzyły się na pusty korytarz. Wybiegłam, starając się nie myśleć o tym, jak miałam zamiar ponownie skorzystać z windy. Przypomniałam sobie, gdzie znajdowały się szafy z zapasami, ale gdy do nich dotarłam, odkryłam coś, czego wcześniej nie zauważyłam. One także wymagały karty do ich otworzenia. Sheridan musiała je wcześniej odblokować przed naszym spotkaniem a ja miałam teraz pecha. Czas wymykał się z zaklęcia, a nie nigdzie nie dostawałam się wystarczająco szybko. Ze smutkiem przyjęłam, że prawdopodobnie muszę wrócić do pokoju i zrobić to jutro z lepszym planem. Przynajmniej miałam jeszcze drugą gumę. Śmiech odwrócił moją uwagę od szafek z zapasami i zobaczyłam za rogiem dwóch Alchemików, idących korytarzem w moim kierunku. Spanikowana, rozpłaszczyłam się na ścianie. W pobliżu nie było rogów ani żadnych zakamarków, w których mogłabym zanurkować. Jeśli szczęście było po mojej stronie, te dwie osoby w ogóle nie przeszłyby obok mnie. Jeśli tak, to miałam nadzieję, że patrzenie w dół uchroni mnie przed złapaniem kontaktu wzrokowego i odkryciem. Z tego, co wiedziałam, to mogło nie wystarczyć. Tych dwoje zatrzymało się przed pokojem operacyjnym i zaczęłam wzdychać z ulgi, dopóki nie przyszedł do mnie pewien pomysł i zdałam sobie sprawę, że może tracę złotą okazję. Pobiegłam sprintem w stronę pokoju, do którego weszli i akurat znalazłam się w środku zanim drzwi - te z automatycznych- się zamknęły. Zamarłam i wstrzymałam oddech, przerażona tym, że ktoś mógł mnie zauważyć ale dwójka Alchemików, za którymi podążałam, nawet się nie obejrzała. Jedyną, inną osobą w pomieszczeniu, był wyglądający na znudzonego facet w słuchawkach, który jadł jogurt w pobliżu ściany monitorów. Większość z nich była ciemna i zrozumiałam, że wyświetlały nasze pokoje. Pozostałe monitory pokazywały sale lekcyjne i korytarze, większość z nich była pusta. Pokój wypełniały biurka i komputery, a ja krążyłam wokół, ponownie uderzona przez deja vu, z czasu, kiedy to przeprowadzałam podobne działania w obiekcie

Alchemików. Jednak wtedy miałam dużo bardziej niezawodne zaklęcie niewidzialności, żeby móc się wycofać. Wciąż czując determinację, szukałam wokół aż znalazłam to, na co miałam nadzieję. Facet, jedzący jogurt, zdjął marynarkę i ułożył ją na krześle. Do kieszeni płaszcza była przypięta jego odznaka ID. Nie miałam pojęcia, czy jakieś plakietki miały więcej dostępu niż inne ale przynajmniej mogłam wrócić do windy, zanim osłabnie moje zaklęcie. Ukradłam ID z płaszcza, kiedy znajdował się do mnie plecami i wsunęłam ją za pasek moich spodni. Na początku, kiedy zobaczyłam jego słuchawki, myślałam, że monitorował dźwięk, ale gdy byłam blisko niego, zdałam sobie sprawę, że właściwie słuchał jakiegoś rodzaju zespołu metalowego. Zastanawiałam się, jak to działa na jego przełożonych. Pomimo tego, że była to dla mnie dobra wiadomość, pozostawał fakt, że dwie osoby, za którymi tutaj przyszłam, skupiły się na niektórych komputerach i głośno rozmawiały. Byłam prawie pewna, że mogłam wymknąć się na zewnątrz i nikt tak naprawdę nie zauważyłby otworzenia się drzwi. Jednak, zanim zaczęłam wycofywać się z powrotem, zobaczyłam coś nowego, co sprawiło, że się zawahałam, a następnie poszłam w przeciwnym kierunku. Był to panel dotykowy na ścianie, oznakowany jako kontrola. Obecne odczyty wykazywały, że system był na nocnych ustawieniach a każdy region kwater mieszkalnych więźniów był skatalogowany: sypialnie, korytarze, stołówka i sale lekcyjne. Wszystkie sypialnie były oznakowane 27%, z resztą pomieszczeń jako 0%. Stężenie gazu, zdałam sobie sprawę. Kiedy byłam w izolatce, miałam wrażenie, że kontrolowali ręcznie moją celę, co miało sens, ponieważ nokautowali mnie natychmiast, jeżeli rozmowa nie szła po ich myśli. Jednak, z tego wyświetlacza, było jasne, że więźniowie są modulowani przez centralny, automatyczny system, doprowadzany przez rury na właściwy poziom tak, abyśmy ciężko zasypiali każdej nocy. Trzy opcje na dole dotykowego ekranu sugerowały, że tylko okazjonalnie potrzebował ręcznej interwencji: ZIGNORUJ-ZATRZYMAJ WSZYSTKIE SYSTEMY, RESET i AWARYJNY PROTOKÓŁ- WSZYSTKIE REGIONY 42%. Przez chwilę była to po prostu liczba, która oszałamiała. Jeśli normalne 27% środka uspokajającego zsyłało nas w ciężki sen, to co zrobiłoby 42%? Wiedziałam prawie natychmiast. Tak dużo środka uspokajającego powaliłoby nas w mgnieniu oka. Nie byłoby dryfowania w ciężkim śnie. Powywracalibyśmy się na tam, gdzie staliśmy i praktycznie zapadlibyśmy w śpiączkę, co byłoby bardzo użyteczne podczas jakiejś masowej ucieczki. Nie wiedziałam dokładnie, jak Adrian i Marcus zamierzają się tu dostać, kiedy mnie znajdą ale wiedziałam, że może to spowodować niektóre załamania w planie. Wyłączenie gazu w moim pokoju nie będzie wystarczająco dobre. Trzeba by go odciąć na całym poziomie a to byłby nie lada wyczyn. Wyłączenie go tutaj było bezcelowe, kiedy wyłącznie dotknięcie palcem przywróciłby go z powrotem. Gdzieś musiał być bardziej mechaniczny system, w który mogłabym się wtrącić. Jednak to nie był problem, na którym mogłam się dzisiaj skupić. Z ostatnim uporczywym spojrzeniem na panel, przyśpieszyłam i wysunęłam się za drzwi, niepostrzeżenie, tak jak się spodziewałam. Stamtąd to już była pośpieszna podróż do szafek z zapasami. Jak w przypadku wszystkich innych drzwi, które spotkałam, otworzyłam je tak tak wąsko, jak to tylko możliwe, abym mogła wysunąć z każdej to, czego potrzebowałam, beż żadnej inwigilacji. Wkrótce miałam dwie butelki

oczyszczonej wody schowane w talii i kilkanaście opakowanych i zakapsowanych strzykawek ukrytych w moich skarpetkach i staniku. Nie było to do końca wygodne ale potrzebowałam, żeby wszystko znalazło się pod moim ubraniem, pod osłoną zaklęcia. Niespodziewanym znaleziskiem tej nocy były dodatkowo przyprawy trzymane w aprowizacyjnej szafie: keczup, musztarda - i sól. Planowałam przemycać małe ilości przez cały tydzień ale wykradzenie jej z szafki rozwiązywało problem. Obładowana moimi skradzionymi towarami, dostałam się z powrotem do windy. Zobaczywszy, jak zrelaksowani byli nocni nadzorcy w kontrolnym pokoju, nie martwiłam się już, że zauważą drobne uchylenie się drzwi- na ekranie, na którym znajdowałam się ja. Jednak kiedy dotarłam na poziom mieszkalny więźniów, strażnik wysyłający esemesy spacerował właśnie korytarzem, gdy usłyszał windę i zobaczył, że nikt z niej nie wychodzi. Zamrożona, docisnęłam się ponownie do ściany, patrząc w dół, gdy mnie mijał. Zatrzymał się kilka metrów ode mnie i marszcząc brwi, wpatrywał się w windę, a ja wstrzymałam oddech. Nawet jeśli nie nawiązałby kontaktu wzrokowego, moje zaklęcie i tak znajdowało się na swoim ostatnim etapie. Po kilku bolesnych sekundach, w końcu wzruszył ramionami i wrócił na swoje stanowisko. Minęłam go, na szczęście niezauważona, i nareszcie wróciłam do swojego pokoju, gdzie prawie zemdlałam z ulgi. Tam, ostrożnie ukryłam wszystkie moje przeszmuglowane rzeczy w luzie pomiędzy materacem a jego płachtą. Kazali nam zmieniać pościel co tydzień, a zrobiliśmy to dwa dni temu. To oznaczało, że miałam pięć dni na wykorzystanie wszystkich moich materiałów przed uruchomieniem ryzyka, że ktoś w czasie prania zauważy strzykawki wypadające z prześcieradła z mojego materacu. Osłabiona z ulgi, w końcu wczołgałam się pod przykrycie. Pomimo uczucia zmęczenia ciała, mój umysł pracował i roztrząsał moje wieczorne podchody. Zajęło mi trochę czasu, aby zasnąć, i wiedziałam, że Adrian się martwi. Rzeczywiście, kiedy zmaterializowałam się na dziedzińcu Getty Villa, ujrzałam go maszerującego tam i z powrotem. Odwrócił się do mnie gwałtownie, gdy wypowiedziałam jego imię. -Dzięki Bogu, Sydney.- podbiegł i zgarnął mnie w ramiona.- Nie masz pojęcia jak się martwiłem, kiedy nie zastałem cię tutaj o zwykłej porze. -Przepraszam.- powiedziałam, trzymając go mocno.- Musiałam załatwić pewne sprawy. Odsunął się i posłał mi znaczące spojrzenie. - Jakie sprawy? -Och, wiesz, tego rodzaju, które obejmują wtargnięcie z włamaniem i użycie magii. -Sydney.- jęknął- Jesteśmy coraz bliżej znalezienia ciebie. Musisz po prostu przystopować. Czy zdajesz sobie sprawę, jak niebezpieczne to jest, kiedy idziesz "załatwiać" swoje sprawy? -Wiem.- powiedziałam, wracając myślami do panelu sterowania gazem.- I nie będziesz szczęśliwy, kiedy ci powiem, że zamierzam wkrótce zrobić to ponownie.

Rozdział 14 Adrian

Chciałem wierzyć Sydney, kiedy powiedziała mi, że ma wszystko pod kontrolą, ale to było trudne, zwłaszcza kiedy tylko ogólnikowo mówiła jak dokładnie radziła sobie na reedukacji. Bardziej niż martwic się, próbowałem skupić się na pozytywach, jak to, że byłem w stanie z nią rozmawiać i jak pozornie, pomimo jej tajemniczości na temat reedukacji, wydawała się zdrowa. Ciocia Tatiana, czasem mój zbawca, czasem mój adwokat diabła, nie ułatwiała mi tego. Kto wie, co oni jej robią? powiedziała w moich myślach. Ona może teraz cierpieć, krzyczeć, abyś jej pomógł, a ty jesteś tutaj. Z Sydney wszystko w porządku, odparłem stanowczo. Oczywiście, nie jest w idealnym stanie, ale ona jest silna. Ciocia Tatiana była nieustępliwa. Ona chce żebyś tak myślał, ale w sekrecie pragnie, abyś po nią przyszedł. Zapłonął we mnie gniew – i poczucie winy. Staram się! Byłbym tam, gdybym mógł. Nie sprawiaj, że czuje się gorzej niż już się czuje. - Adrian? To był Marcus, mówiący głośno. Bacznie mi się przyglądał z drugiej strony stołu, odciągając mnie od wyimaginowanej rozmowy. - Gdzie jesteś? – spytał. – Wymówiłem twoje imię trzy razy. - Wybacz, jestem zmęczony – skłamałem. Pokiwał głową, biorąc mnie za słowo. - Gotowy do drogi? Zgarnęliśmy szybki obiad po rozmowie z Carly i teraz byliśmy gotowi wznowić naszą podróż do Boise. To była dłuższa wyprawa niż mogliśmy przebyc w jeden dzień, więc skończyliśmy spędzając noc na peryferiach Las Vegas, w zwyczajnym motelu daleko od ekscytujących barów ze striptizem, do których czasami uczęszczałem, kiedy byłem w pobliżu. Mało mnie to obchodziło. Moim zmartwieniem było spędzenie dobrze czasu i znalezienie przyzwoitego miejsca do spania, gdzie mógłbym nawiązać kontakt z Sydney. Następnego ranka, gdy te cele zostały osiągnięte, Marcus i ja wyruszyliśmy w drogę w stronę Stanu Ziemniaków. - Stanu klejnotów – Marcus poprawił mnie, gdy podczas jazdy usłyszał jak go nazwałem. - Co? - Idaho jest Stanem Klejnotów, a nie Stanem Ziemniaków. - Pewny jesteś? – spytałem, nie próbując nawet ukryć mojego sceptyzmu. – Wiele razy słyszałem o ziemniakach z Idaho. Nigdy niczego w stylu: „Wow, mój pierścionek zaręczynowy jest z rzadkim diamentem z Idaho” Uśmiech zagrał na jego wargach, kiedy trzymał swój wzrok na drodze. - Całkiem pewny. – powiedział.

Nie byłem aż takim masochistą, żeby kłócić się o przypadkowe drobiazgi z byłym Alchemikiem, ale kiedy przekroczyliśmy granicę stanu Idaho i zaczęliśmy widzieć tablice głoszące POPULARNE ZIEMNIAKI, byłem całkiem pewny, kto miał rację w tym temacie. Mówienie o klejnotach przypomniało mi, że nadal mam ze sobą spinki do mankietów Cioci Tatiany – w kieszeni moich jeansów. Na początku włożyłem je tam, żeby nie zgubiły się w samolocie, ale teraz kusiłem los, nosząc ze sobą fortunę, która może łatwo wypaść, jeśli będę nieostrożny. Wyjąłem jedną z nich, podziwiając sposób w jaki światło odbijało się od diamentów i rubinów. Głupie czy nie, trzymanie ich przy sobie sprawiło, że poczułem się szczęśliwy, tak jakby Ciocia Tatiana osobiście mi pomagała – ta prawdziwa Ciocia Tatiana. Nie mój duchowy dręczyciel. Marcus i ja dotarliśmy do Boise koło pory obiadowej, zmierzając pod adres, który podała nam Carly. Był to kompleks skromnych apartamentów, a Keith zajmował jeden na pierwszym piętrze, z małą werandą, z której skorzystaliśmy, gdy nikt nie otwierał drzwi. Ciemność i brak ruchu w środku sugerował, że właściwie wyszedł – a nie tylko się przed nami ukrywał. To był miły, letni wieczór, przyjemny dla Moroi i ludzi, ale obawiałem się jak długo tutaj będziemy. - Skąd mamy wiedzieć, że nie jest w pracy na nocnej zmianie? – spytałem Marcusa. Marcus oparł swoje stopy o balustradę werandy. - Bo jest Alchemikiem, który wpadł w kłopoty przez łamanie zasad lub występowanie przed szereg. Gdyby był Alchemikiem, który był tak zafascynowany wampirami, że istniało ryzyko współpracy ze Strzygami, musieliby dać mu nocną zmianę, aby mieć na niego oko. Ale za ogólną niesubordynację? Prawdopodobnie jest na rozkładzie od 8 do 5, aby przypomnieć mu jak wygląda ludzkie życie – i zachować nocne zmiany dla tych najbardziej narażonych. Marcus udowodnił, że ma rację, gdy dziesięć minut później KIA Sorrento zatrzymała się na parkingu, a Keith zaczął iść w stronę apartamentu. Kiedy nas zobaczył – zwłaszcza mnie – wrósł w ziemię i zrobił się przeźroczyście blady. - Nie. Nie. – powiedział. – Nie możecie tu być. O mój Boże. Co jeśli jest już za późno? Co jeśli ktoś was widział? – rozejrzał się gorączkowo, jakby oczekiwał, że zespół SWAT Alchemików miał wyskoczyć zza niego. - Wyluzuj, Keith. – powiedziałem, stając na nogi . – Chcemy tylko pogadać. Stanowczo potrząsnął głową. - Nie mogę. Nie mogę rozmawiać z waszym rodzajem, chyba, że w sprawach biznesowych. A nie jestem upoważniony do pracowania z wami, dopóki… - Chodzi o Carly Sage – wtrąciłem. To zwróciło jego uwagę. Przez kilka chwil przyglądał się nam, rozwaga była wypisana na jego twarzy. - Dobrze. – powiedział w końcu. – Możecie wejść do środka. Keith nerwowo wystąpił na przód i otworzył drzwi, kontynuując obrzucanie zaniepokojonym spojrzeniem nas i resztę parkingu. Kiedy byliśmy w środku, zaciągnął wszystkie zasłony i wycofał się tak daleko od nas jak to możliwe, krzyżując ramiona na klatce piersiowej w obronnym geście. - O co chodzi? – zażądał. – Kim jest ten gość? Czy z Carly wszystko w porządku? - To mój znajomy, Jonh – powiedziałem wiedząc, że prawdopodobnie nie powinienem wymieniać jego imienia jednego z najbardziej poszukiwanych

rebeliantów. Chociaż nałożył on make-up ukrywający jego tatuaż indygo. – A Carly ma się całkowicie dobrze. Widzieliśmy się z nią wczoraj. Postawa Keitha lekko zmiękła. - Czy… widzieliście się z nią? Wszystko u niej dobrze? - Bardzo dobrze. – powiedział Marcus. – To ona dała nam twój adres. Chciała, żebyśmy z tobą pogadali. - Na - naprawdę? – Oczy Keitha rozszerzyły się w zdumieniu, co było właściwie trochę straszne, zważywszy, że jedno oko było ze szkła. - Sydney zaginęła – powiedziałem mu. – Carly chce, żebyś pomógł nam ją znaleźć. Keith wyglądał na zaskoczonego słysząc to, a potem wyraz jego twarzy zmienił się na obawę. - Jak to zaginęła? - Jest na reedukacji – powiedziałem dosadnie. - Nie – jęknął. – Nie. Wiedziałem, że nie powinienem był was wpuszczać. Nie mogę mieć z tym nic wspólnego. Nie mogę mieć nic wspólnego z nią, jeśli tam jest. – Zamknął oczy i osunął się na ziemie. – O Boże. Oni dowiedzą się, że tu byliście i odeślą mnie z powrotem. - Nikt się nie dowie – powiedziałem, mając nadzieję, że to była prawda. Do tego momentu, nigdy nie myślałem, że będę współczuł Keith’owi. – Chcemy tylko wiedzieć, gdzie ona jest. Jest w tym samym miejscu, gdzie byłeś ty. Gdzie to jest? Keith otworzył oczy i wydał z siebie zdławiony śmiech. - Myślicie, że nam to powiedzieli? Nie pozwolili nam nawet wyjść na słońce! Mieliśmy szczęście, że dostarczali nam jakiekolwiek światło. - Co masz na myśli? – Zmarszczyłem brwi. Nawiedzony wyraz przeciął twarz Keitha. - To jest to, co się dzieje, kiedy jesteśmy izolowani. - Sydney nie jest odizolowana. – powiedziałem nie nadążając. – Jest z innymi ludźmi. - To ich własna metoda tortur – odparł zgryźliwie. – Szybko się uczysz, co robić a czego nie, aby ułatwić sobie życie. Aż mnie świerzbiło, aby poznać więcej szczegółów, ale Marcus sprowadził nas z powrotem na właściwe tory. - Okey, rozumiem, że nie powiedzieli wam gdzie byliście, ale w końcu stamtąd wyszedłeś. Musiałeś wyjść na zewnątrz, żeby tu dotrzeć. - Tak. Z zawiązanymi oczami. – odpowiedział Keith. – Nie pozwolono mi zobaczyć czegokolwiek dopóki nie byłem daleko od tego miejsca. I nie pytajcie mnie o szacowany dystans, ponieważ nie mam pojęcia. Byłem w różnych samochodach i samolotach… po jakimś czasie straciłem rachubę. Szczerze, powrót do tego miejsca był ostatnią rzeczą, o jakiej myślałem, więc nie przykładałem do tego zbyt dużej uwagi. - Ale byłeś przytomny. – przypomniał mu Marcus. – Nie mogłeś widzieć, ale miałeś inne działające zmysły. Pamiętasz cokolwiek? Dźwięki? Zapachy? Keith zaczął potrząsać głową, ale potem zobaczyłem w jego oczach błysk wspomnienia. Trzymał usta zamknięte, wcześniejszy niepokój powrócił. - Nie wiem czy Carly kiedykolwiek ci wybaczy, nawet, jeśli nam pomożesz – powiedziałem cicho. – ale wiem, że tego nie zrobi, jeśli przemilczysz informacje, które mogą pomóc jej siostrze.

Keith wyglądał jakbym go uderzył. - Próbowałem wszystkiego – wymamrotał. – Błagałem. Prosiłem. Nawet upadłem przed nią na kolana. Domyśliłem się, że mówił teraz o Carly, a nie reedukacji. - Dlaczego? – spytałem wbrew sobie. – Dlaczego teraz ci zależy na jej przebaczeniu? Gdzie było twoje sumienie lata temu? Albo przez te wszystkie lata od tamtego czasu? - Reedukacja to sprawiła. – powiedział, patrząc w dół na swoje stopy. – Nigdy, w całym moim życiu nie czułem się tak beznadziejnie- tak beznadziejnie – jak tam. Być całkowicie pod czyjąś kontrolą, z nikim chcącym ci pomóc, sprawia, że czujesz, że są winni krzywdzenia ciebie… Zrozumiałem, że to było dokładnie to, co zrobiłem Carly. To ciągnęło się za mną każdego dnia. Ponownie, współczułem mu, nawet, jeśli nie podobało mi się to, co jej zrobił. Nawet ja byłem odrzucany przez dziewczyny, a kiedy to się działo, otrzepałem moje ego i ruszyłem dalej. Nigdy nie zastanawiałem się nad robieniem tego, co on. Powinien wiedzieć, że postąpił źle, już zanim Alchemicy poddali go kontroli umysłu. Teraz to była sprawa między nim a Carly i jeśli nawet udowodni, że naprawdę jest mu przykro, będzie miała święte prawo, aby pozwolić mu cierpieć do końca jego życia. Podkreślanie tego przed nim nie było w stanie pomóc mi z moim problemem, więc powiedziałem uprzejmiej: - To zależy od niej. Ale wiem, że byłaby wdzięczna, gdybyś zdołał pomóc Sydney. Jakieś szczegóły, które pamiętasz z czasu po opuszczeniu reedukacji? Zapadła długa chwila ciszy i to zdawało się ciążyć na Keith’cie tak samo jak nasze przymilanie się. W końcu, wziął głęboki oddech. - Było ciepło. – powiedział. – Cieplej niż przypuszczałem. Nawet w ciągu dnia. Wydostałem się późnym listopadem i myślałem, że będzie zimno. Ale nie było. Było prawie tak jakbym wciąż był w Palm Springs. Zatkało mnie i Marcus rzucił mi ostre spojrzenie, zanim mogłem wyciągnąć jakieś okropne wnioski. - Nie ma jej tam. Palm Springs nie jest na liście. – Odwrócił się do Keitha. – Ale kiedy powiedziałeś, że było tam podobnie, miałeś na myśli suchy upał? Coś jak pustynia? Nie tropikalny czy wilgotny? Keith zmarszczył brwi. - Suchy. Na pewno. - Jak ciepło jest dla ciebie ciepło? – naciskał Marcus. – Jaka była temperatura? - Nie miałem termometru, żeby to sprawdzić! – krzyknął Keith z rosnącą frustracją. Marcus był równie zniecierpliwiony. - Więc zgaduj. Może 100 stopni? - Nie… nie aż tak. Ale ciepło jak na listopad – przynajmniej dla mnie. Wychowałem się w Bostonie. Bardziej jak… nie wiem. Osiemnaście, tak myślę. Skupiłem się na Martusie. Miałem nadzieję, że nagle powie „Aha!” i będzie miał wszystkie odpowiedzi. Nie zrobił tego, ale wyglądał jakby to była użyteczna informacja. - Pamiętasz coś jeszcze? – spytał. - To wszystko – odparł posępnie Keith. – Czy możecie iść, proszę? Staram się zapomnieć o tamtym miejscu. Nie chce tam wracać przez pomoc w znalezieniu go. Znalazłem wzrok Marcusa i on przytaknął.

- Mam nadzieje, że to wystarczy. – powiedział. Podziękowaliśmy Keith’owi i ruszyliśmy do drzwi. Zważywszy na jego naleganie na nasze wyjście, byłem zaskoczony, kiedy nagle się odezwał: - Zaczekajcie. Jeszcze jedna sprawa. - Taa? – spytałem, mając nadzieję, że ma więcej przydatnych informacji o reedukacji, którymi chce się podzielić. - Jeśli spotkacie jeszcze Carly… powiedzcie jej, że naprawdę mi przykro. - Czy nadal chcesz, żeby wydała cię policji? – spytałem. Keith spojrzał w dal. - To może być lepsze. O wiele lepsze niż powrót tam. Może nawet lepsze niż to. – Gestem wskazał na otoczenie. – Technicznie, jestem wolny, ale oni ciągle obserwują, czekając na mój błąd. To nie tak wyobrażałem sobie moje życie. Kiedy Marcus i ja znaleźliśmy się w samochodzie, nie mogłem się powstrzymać przed spostrzeżeniem. - Dwa miesiące. Był tam tylko przez dwa miesiące. I spójrz na niego. - To właśnie to miejsce z tobą robi. – odpowiedział Marcus posępnie. - Taa, a Sydney jest tam dwa razy dłużej. Te słowa zawisły ciężko pomiędzy nami na parę chwil i miałem przeczucie, że Marcus stara się mnie nie zranić. - Czy wydawała się pokonana? – spytał. - Nie. - Jest silniejsza niż Keith. Moje serce zamarło na chwilę. - I to pewnie także powód, dla którego wciąż tam jest. – Kiedy nie odpowiedział, spróbowałem znaleźć bardziej optymistyczny temat do rozmowy. – Czy cokolwiek z tego jest dla ciebie użyteczne? Ten cały suchy upał? - Myślę, że tak. Chodź, zamieńmy się. – Otworzył drzwi od strony kierowcy. – Ty prowadź, żebyśmy mieli więcej czasu. Ja musze wykonać kilka telefonów. Zmieniłem się z nim miejscem, ale nie mogłem nic na to poradzić i spytałem: - Jesteś pewien, że to dobry pomysł? Może powinniśmy tu zostać, dopóki nie dowiemy się gdzie ona jest. Możemy jechać w złym kierunku. - Nie, jeśli Keith mówił prawdę. Może nie być w Palm Springs, ale na pewno jest na południe od nas. – Wyciągnął swój telefon, kiedy jechałem w kierunku I-84. – Przestudiowałem listę możliwych lokalizacji ośrodka reedukacji tak dokładnie, że praktycznie ją zapamiętałem. Nie ma wielu miejsc w Stanach Zjednoczonych, gdzie może być 18 stopni w listopadzie. - Jest ich pełno. – kłóciłem się, czując się jakbyśmy znów przeprowadzali dyskusję o Ziemniaczanym Stanie. – Hawaje, Kalifornia, Floryda, Teksas. Dopiero byliśmy w Las Vegas, a tam było jak w piekarniku. Marcus potrząsnął głową. - Większość z nich nie ma suchych upałów. Mają wysokie temperatury i deszcz w zimie. I większość ciepłych suchych miejsc o pustynnym klimacie – takich jak Las Vegas – nie jest tak ciepła w listopadzie. Z tego, co mogę powiedzieć, z listy, informacji Keitha i twojej pewności, że jest w tej strefie czasowej…cóż, myślę, że są tylko dwa pasujące. Jedno to Death Valley. Inne gdzieś w Tucson. Prawie zjechałem z drogi z zaskoczenia.

- Kalifornia i Arizona? Dwa stany, w których byliśmy niecałe dwadzieścia cztery godziny temu? - To są duże stany – odpowiedział cierpko. – Ale tak, te dwa. Mój umysł się zachwiał. Każde z tych miejsc było oddalone od Palm Springs o mniej niż dzień. Nie było możliwe, żeby przez cały czas była tak blisko, że cierpiałem tęskniąc za nią, a dzieliły nas tylko dwie godziny drogi! Marcus zaczął już wybierać numer, ale zauważył mój dotknięty wyraz twarzy. - Hej, jest w porządku. – powiedział. – Nie mogłeś wiedzieć. Czy na pewno? naciskała Ciocia Tatiana w moich myślach. Cały ten czas. Mogłeś praktycznie sięgnąć i jej dotknąć. Nie potrzebowałem jej wyrzutów. Miałem dość własnych. Chore, ciążące poczucie winy i rozpaczy osiedliło się we mnie. Tak blisko! Sydney była tak blisko, a ja ją zawiodłem…tak jak zawodzę we wszystkim… - Powinienem był wiedzieć – wyszeptałem. – Jakoś powinienem to poczuć tutaj – klepnąłem się w pierś. – Powinienem wiedzieć, że jest niedaleko. Marcus skinął głową. - Po pierwsze, połóż obie ręce z powrotem na kierownicy. Po drugie, przyznaje, że jesteś zadumanym wampirem ze zjawiskowymi magicznymi mocami, ale nawet ty nie masz szóstego zmysłu. Jego słowa nie wywołały żadnego efektu na chmurze rozpaczy, która mnie otaczała. - Tu nie chodzi o magię. Tu chodzi o nią i o mnie. Jeśli Alchemicy byli pokręceni wystarczająco, żeby trzymać ją blisko, jako dodatkową torturę, powinienem to wyczuć. Nie potrafisz tego pojąc.– Marcus, jak Jackie Terwilliger, był jednym z tych ludzi, którzy nigdy jednoznacznie nie dowiedzieli się co jest między mną a Sydney, ale całkiem dużo się domyślali. - To nie miała być dodatkowa tortura. - upierał się. – To smutny, ironiczny zbieg okoliczności. Alchemicy mają jeden ośrodek reedukacji w tym kraju i tak się zdarzyło, że jest on oddalony o kilka godzin od miejsca, z którego ją zabrali. Z tego, co mówił Keith i inni, to mogło równie dobrze być lata świetlne od tego miejsca. Będziemy mieli naszą pracę od nas odciętą*, nawet, jeśli zawężyliśmy miejsca lokalizacji. Teraz, czy możesz skupić się na drodze, czy muszę cię zastąpić? - Rób, co tam masz do zrobienia. – powiedziałem ponuro. Byłem cicho, kiedy on wykonywał połączenia do swoich tajnych agentów, prosząc, aby porzucili cokolwiek, nad czym pracowali na rzecz ustalenia czy placówka znajduje się w Tucson czy Death Valley. Marcus także wypuścił czujki, aby dowiedzieć się wszystkiego, co możliwe o tym ośrodku, aby pomóc nam w naszej misji ratunkowej, wysunął on także niepokojącą prośbę o pistolety z środkiem usypiającym oraz „inny tego typu sprzęt”. W międzyczasie, ta ciemna wyniszczająca depresja kłębiła się we mnie, dokładnie tak jak krytyka Cioci Tatiany. Kiedy Marcus w końcu skończył ostatni telefon, wyjaśnił mi, że większość cynków o tym miejscu nie przyjdzie dopóki nie poszczęści mu się ze znalezieniem lokalizacji.

*Sorry nie mam pojęcia jak to przetłumaczyć

- Kiedy tylko będziemy mieli dokładne położenie, możemy pogrzebać w starych dokumentacjach. Nawet Alchemicy nie mogą budować niepostrzeżenie. Zamaskowali to, oczywiście, ale powinno być jakiś urzędowe pismo, jeśli będziemy wiedzieli, czego szukać. Mam też kilku ludzi od wewnątrz, którzy mogą być w stanie pomóc, gdy tylko zdobędziemy lepsze parametry poszukiwania. Skinąłem zgodnie i mogłem w końcu otrząsnąć się z rozpaczy, zastępując ją czymś innym: gniewem. Nie tylko gniewem. Wściekłością. Furią na tych, którzy zrobili to Sydney. Przeszpiegi były rzeczą Marcusa. Moją będzie wybuchowe wejście i wyciągniecie Sydney z tej piekielnej dziury. Tak mogłem to naprawić. Tak, syknęła Ciocia Tatiana. Sprawimy, że zapłacą za to, co uczynili. - Ile zajmie im dowiedzenie się, które to miejsce? – spytałem. – Wcześniej mówiłeś, że to może zając tydzień lub dwa. - To było, kiedy zgadywaliśmy na ślepo. Wiedza, że to na pewno jedno z tych dwóch miejsc jest bardzo pomocna. Jeśli to Death Valley, możemy to sprawdzić bardzo szybko. Nie ma tam zbyt wielu miejsc. Tucson może zająć trochę więcej czasu, odkąd jest to metropolia - i odległa pustynia – gdzie można coś ukryć. Mam ludzi, którzy pracują w obu miejscach. Może będziemy mieli szczęście. Zatrzymaliśmy się na noc na północy Nevady, biorąc pokój w hotelu przylegającym do jednego z wielu kasyn, wszechobecnych w tym stanie. To było ledwie luksusowe miejsce, ale okazało się wystarczająco przyzwoite, zważywszy na to, że znajdowało się w bezimiennym mieście. Mieliśmy kablówkę i Internet, a także minibar, który z utęsknieniem chciałem najechać. Odcinanie się, tak jak zrobiłem to po powrocie z Dworu, było brutalne, ale moja determinacja, aby mieć kontrolę nad moim rozumiem, jak i mocą dla Sydney była silna. Kiedy tylko się zadomowiliśmy, napisałem do Jill i niedługo później przeprowadzaliśmy video rozmowę z naszą paczką z Palm Springs na laptopie Marcusa. - Znalazłeś Sydney? – od razu spytał Eddie. Jill znała wszystkie detale z tego dnia przez więź, ale nie miała szansy wprowadzić w nie resztę. - Jesteśmy już blisko znalezienia jej lokalizacji – powiedział Marcus. – I to nie będzie daleko od was. Death Valley albo Tucson. Czekamy na potwierdzenie. Nasi przyjaciele podzielili moje zaskoczenie, uświadamiając sobie, że Sydney przez cały ten czas była tak blisko. - Dajcie nam znać jak tylko się tego dowiecie, a my zaraz tam będziemy – wykrzyczała Angeline. Przez chwilę, nie chciałem niczego bardziej, niż mieć ich wszystkich przy sobie. Ale kilka rzeczy uderzyło we mnie – jak wiedza, że Sydney nigdy mi nie wybaczy, jeśli jej pierwotna misja nie wypali. Na ekranie laptopa, Jill skrzywiła się jakby słysząc moje myśli. - Nie- powiedziałem. – Nadal macie tydzień egzaminów. A Jill nie pójdzie na żadną szaloną akcje. Jej życie nadal jest zagrożone. - Jeszcze tylko dwa dni egzaminów – zaprotestowała. – I praktycznie jestem poza niebezpieczeństwem. Nie słyszałeś, kiedy byłeś na Dworze? Lissa spodziewa się głosowania w sprawie zmienienia prawa o tym, że władca potrzebuje żywego członka

rodziny za około miesiąc. Kiedy tylko to się zmieni, a ja przestanę się liczyć, ona sprowadzi mnie z powrotem. Zostaję na letnim kursie w Amberwood, dopóki to się nie rozwiąże. Nie słyszałem o tym, pewnie dlatego, że mój czas na Dworze spędziłem w pijackiej mgle. - Ty zawsze się liczysz, Podlotku. I sama to powiedziałaś – prawo jeszcze się nie zmieniło. Nadal jesteś kluczem do tronu i nie opuścisz bezpiecznej przystani, którą wszyscy tak bardzo starali się stworzyć. I nie proś, aby dampiry mogły tu przyjechać – dodałem, przypominając sobie, że użyła tego argumentu przy naszej ostatniej rozmowie. - Potrzebujesz ich ochrony. - Ja nie jestem dampirem. – powiedział Trey. – I nie podlegam żadnym rozkazom. Powiedz, gdzie jesteście, a ja tam będę. Zawahałem się, ale w końcu skinąłem głową. Miał rację. Nie miał tych samych zobowiązań, co reszta i był dobry w walce. Angeline uderzyła go w ramię, co wyglądało boleśnie, ale prawdopodobnie bardziej ją do niego przywiązało. - Nie fair – powiedziała. – Chce pomóc. - Wszyscy chcemy. - Możesz wziąć jednego dampira – powiedziała Jill spokojnie. – Wystarczy mi dwóch, zwłaszcza, jeśli zostanę w kampusie przez cały ten czas. Weź Eddie’go. Eddie odwrócił się do niej zaskoczony. - Nie chcesz,… żebym cię strzegł? Uśmiech, który mu posłała był bardzo królewski, prawie jak odbicie czegoś, co widywałem u Lissy. - Oczywiście, że chcę. Nie ma nikogo, komu ufam bardziej niż tobie. Ale musisz to zrobić. I wiesz, że on jest jednym z najlepszych, Adrian. Wątpię, że którykolwiek z nich, nawet Eddie, zdaje sobie sprawę z wielkości oferty Jill. Nie mogłem czytać jej w myślach, ale znałem ją wystarczająco, żeby zrozumieć jak bardzo chciała być częścią misji uwolnienia Sydney. Wiedziałem także, że ona rozumiała, że nikt do tego nie dopuści. Zamiast walki wolała włożyć energię w przekonanie mnie, żebym zgodził się wziąć Eddiego… nie tylko dlatego, że był cennym nabytkiem, ale ponieważ miała całkowitą rację: On musiał to zrobić. Obserwowałem go od czasu pojmania Sydney i widziałem jak to zżera go od środka, w sposób całkowicie odmienny od tego, co ja doświadczałem. Moje uczucia związane z jej brakiem krążyły wokół samotności i poczucia bezsilności w znalezieniu jej. On miał poczucie winy – nadal czuł się odpowiedzialny za jej porwanie. Ona go oszukała, poświęcając siebie, aby go ratować, a on nie umiał się z tym pogodzić. Jill, jak zawsze mądrzejsza niż wszyscy myśleli, rozumiała to – i pojmowała, że ratowanie Sydney może być jedyną rzeczą, która pozwoli Eddiemu zaznać odkupienia. Jill rozumiała to, ponieważ była spostrzegawcza i rozważna. A także, ponieważ go kochała. Eddie nie zdawał sobie z tego sprawy i przeważnie czuł się rozdarty. - Złamię moje rozkazy… moją obietnicę chronienia ciebie. - Zwalniam cię z niej – powiedziała. – Mam do tego prawo, zarówno przez tę obietnicę jak i dlatego, że jestem członkiem rodziny królewskiej. Jako koronowana księżniczka, proszę, żebyś pojechał i uratował Sydney. A później wrócił do mnie.

Nigdy nie słyszałem Jill powołującej się na swój królewski status, nie mówiąc już o jej tytule koronowanej księżniczki. O to chodziło w prawie rodzinnym. Jeśli coś stanie się władcy i wystąpiłyby jakieś okoliczności, z którymi Konsul Morojów nie mógł sobie poradzić, jeden z członków rodziny dawnego monarchy mógł zostać tymczasowym przywódcą, do czasu nowych wyborów. To prawo nie było przywołane, kiedy Ciocia Tatiana zmarła. Konsul miał wszystko pod kontrolą, ale aby rząd mógł pracować gładko, stare prawo wciąż wymaga jednego żyjącego członka rodziny, na wszelki wypadek. Eddie przyglądał się jej z uwielbieniem, kiedy mówiła, nie całkiem łapiąc, że mówiła do niego jako ktoś, kto go kocha, a właściwie nie jako rozkazująca księżniczka. Ale to podziałało. - Tak zrobię – powiedział jej. – Sprowadzę ją z powrotem. A wtedy wrócę, żeby cię chronić, przyrzekam. Marcus, nie bardzo nadążając za rozgrywającym się dramatem, potaknął. - Mnie to pasuje. Nigdy nie odrzuciłbym dampira lub dwóch chcących walczyć wraz ze mną. To „lub dwóch” sprawiło, że Angeline i Neil wyglądali na pełnych nadziei, więc szybko przerwałem ich marzenia. - Wy dwoje zostajecie z Jill. Nie opuszczajcie gardy i nie wpadajcie na szalone pomysły ze wzięciem jej z wami, abyście wszyscy mogli pomóc. Fakt, że to prawo może się skończyć oznacza także, że jej wrogowie podwoją swoje wysiłki dorwania jej, kiedy jeszcze ono obowiązuje. To ich otrzeźwiło, a Neil i Angeline przytaknęli w ponurej akceptacji. Telefon Marcusa zadzwonił, więc odszedł, żeby go odebrać. W czasie, kiedy on rozmawiał z jednym ze swoich kontaktów, Trey powiedział: - Oh, hej. Miałem ci powiedzieć. Jakaś dziewczyna wpadła tu wczoraj szukając ciebie i Sydney. - Nas obojga? – spytałem zaskoczony. Nie było wielu ludzi, którzy traktowali nas jako parę. - Wydawała się być bardziej zainteresowana Sydney, ale ty też byś pasował. Była człowiekiem. – dodał, zgadując moje kolejne pytanie. – Blondynka. Okulary. Nikt, kogo bym wcześniej widział. Ja też nie kojarzyłem, kto to. Jedyny człowiek, który mógł być zainteresowany mną i Sydney była Rowena, ale miała turkusowe włosy (przynajmniej ostatnio, gdy ją widziałem), nie wspominając, że miała mój numer, jeśli naprawdę musiała się ze mną skontaktować. - Nic więcej nie powiedziała? – spytałem. – Dlaczego nas potrzebuje? Kim jest? - Nie. Powiedziała, że jest starą przyjaciółką, która chce nadrobić zaległości. Kiedy powiedziałem jej, że nie wiem gdzie jesteś, wyglądała na rozczarowaną, więc zaoferowałem, że przekaże wiadomość, gdy się odezwiesz. Powiedziała, że nie, skorzystała z łazienki i wyszła bez słowa. - Żadnego tatuażu z lilią? – spytałem dosadnie. Trey zadrwił. - Myślisz, że nie patrzyłem? Na pewno bym to zauważył. Jeśli go miała, to był zamaskowany.

Nie miałem żadnych odpowiedzi na temat tajemniczego gościa, a powrót Marcusa skierował moje myśli gdzie indziej. Podekscytowanie wręcz z niego promieniowało. - Pamiętasz, gdy mówiłem, że możemy mieć szczęście? – spytał. – Mieliśmy. Death Valley. Mam potwierdzenie. Znaczy się, dokładna lokalizacja, co do okolicy musi być jeszcze zweryfikowana, ale wygląda na to, że wiemy gdzie jutro zmierzamy. - Trey i ja spotkamy się tam z wami – powiedział szybko Eddie. - Możecie skończyć wasze egzaminy. – Marcus mu powiedział. – To zajmie kilka dni, żeby zaplanować i zdobyć wszystkie informacje. Jak mówiłem, musimy znaleźć miejsce, nie mówiąc już o wykombinowaniu jak dostać się do środka. Death Valley. Mniej niż pięć godzin od Palm Springs. Wiedziałem, że Marcus miał rację – że naprawdę nie było żadnego sposobu, abym wiedział, że Sydney tam jest – ale to nadal była trudna rzecz do zaakceptowania. Tak blisko, pomyślałem. Cały ten czas tak blisko. Równie szalone było to, że choć był to duży krok naprzód dla nas, nadal byliśmy bezsilni, aby już działać. Najlepsze co mogliśmy zrobić, to skończyć omawianie planu z Eddiem i Trey’em przed ciszą nocną w Amberwood rozdzielającą chłopców i dziewczyny na noc. Kiedy w końcu wylogowaliśmy się, Marcus wykonał jeszcze kilka telefonów i stłumił ziewnięcie. - Muszę trochę odpocząć. – powiedział, zmierzając do jednego z dwóch łóżek w pokoju. – Możesz zostawić telewizor włączony, jeśli chcesz. Mogę przespać wszystko. Nauczyłem się czerpać jak najwięcej z solidnych warunków do spania, kiedy już je mam. Nie wątpiłem w to, po latach uciekania, ale i tak wyłączyłem głos i jedynie oglądałem obrazy, kiedy rozwaliłem się na moim łóżku i spróbowałem skontaktować się z Sydney. Było już po czasie, w którym normalnie chodziła spać, ale nie próbowałem jej dosięgnąć, przypuszczalnie, dlatego, że była zajęta jakimkolwiek sekretnym zadaniem, którym chciała się dzisiaj zając. Telewizor bez głosu okazał się całkiem nudny i dwa razy prawie odleciałem zanim znalazłem kanał z dostępnymi napisami, z których mogłem czytać. Oglądałem to przez większą części nocy, walcząc ze snem, gdy kontynuowałem cykliczne sprawdzanie Sydney. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętam był talk show około czwartej nad ranem… … a potem obudziłem się w strumieniach słońca, w pokoju, gdy Marcus wyszedł z łazienki. - Dzień dobry – powiedział. – Gotowy do drogi? - Ja… - Rozglądałem się głupio wokoło, próbując poukładać sobie, co się stało. – Zasnąłem. - Zanim porozmawiałeś z Sydney? – Uniósł brew. - Taa, to znaczy, nie obyło się bez próbowania… próbowałem z tuzin razy się z nią skontaktować. To nie zadziałało. - Może poszła spać później? – spytał. - Po czwartej? – Nawet, z tajnym zadaniem poprzedniej nocy, udało mi się z nią skontaktować. – Obawiam się, że w ogóle nie poszła spać. - Czy to problem? - Właściwie to nie.- odpowiedziałem. – Przynajmniej, jeśli to był jej wybór, ponieważ robiła swoje rzeczy. Co byłoby problemem, to to, że jeśli nie spała… znów była zablokowana.

Rozdział 15 Sydney

Czas nie pozwolił mi zauroczyć wszystkich strzykawek na raz, wiedząc, że mogłam robić to wyłącznie w rzadkich chwilach prywatności. Udało mi się z pięcioma za pierwszym razem i podzieliłam je między Emmą, a kilkoma wybranymi przez nią osobami, którym mogłyśmy zaufać. Czułam się ośmielona po tym, jak Adrian powiedział mi, że zdobyli adres Keitha od Carly i nie mogłam się doczekać, aby porozmawiać z nim dziś wieczorem o jego dalszych postępach. Wiedząc, że on i Marcus robili postępy w swoich działaniach, podczas powrotu do domu, waga sprawy "awaryjnego protokołu" musiała zostać załatwiona jak najszybciej. Jednocześnie nacisk sprawiał, że chciałam poczynić jak najszybsze postępy, jeśli moja ukradziona karta ID nadal działała. Z tego, co wiedziałam, facet zgłosił to, że ją zgubił, więc Alchemicy mogli ją wyłączyć, przez co sabotowanie całego systemu mogłoby stać się trudne, jeśli nie mogłabym nawet skorzystać z windy. Musiałam działać szybko. Emma była pod wrażeniem, słysząc, że byłam w pokoju operacyjnym ale miała do zaoferowania trochę pomocy z większym problemem. -Nie było tam kontroli gazu? -Były.- powiedziałam- Zawierając moc, zdolną do tego, aby uczynić nas wszystkich nieprzytomnych w jednej chwili, zawsze i wszędzie. Ale potrzebuję dostępu do innych podstawowych elementów, takich, gdzie gaz dostaje się w pierwszym miejscu. Jak dostaje się do tych rur w systemie wentylacyjnym. Potrząsnęła głową, wyglądając jakby przepraszała, że nie jest w stanie pomóc. -Nie mam pojęcia. Nie znam nikogo, kto mógłby mieć. Ja miałam, i poruszyłam tę kwestię później z Duncanem na zajęciach sztuki. Podczas, gdy Emmę moje pytania wprawiły w zakłopotanie, Duncan był w szoku. -Nie, Sydney, zatrzymaj się. To jest szalone. Wystarczająco źle, że wyłączyłaś go w swoim pokoju! Całe piętro? To szaleństwo. Nadal pracowaliśmy nad glinianymi miskami, nasze zadanie polegało teraz na zrobieniu identycznych kompletów, jak te, które zgadzały się z Alchemicką ideologią konformizmu. -Co szalonego jest w naciśnięciu przycisku, mogącego znokautować nas wszystkich w przeciągu kilku sekund. -A więc?- zapytał- Oni zrobią to tylko w przypadku buntu czy coś. Nikt nie jest taki głupi. - kiedy nie odpowiedziałam, jego oczy rozszerzyły się- Sydney! -Więc mówisz, że chcesz tu zostać na zawsze?- zapytałam Potrząsnął głową.

-Wystarczy grać w tą grę, a możesz się stąd wydostać. Jest to o wiele łatwiejsze i dużo mniej kłopotliwe, niż odstawianie jakiegoś nieszczęsnego wybryku. -Wydostać się, tak jak ty to zrobiłeś?- moja riposta sprawiła, że się wzdrygnął ale poczułam się tylko trochę źle. -Zrobiłbym to, jeślibym mógł.- mruknął. -Nie wierzę w to.- powiedziałam- Jesteś tutaj od tak dawna, że powinieneś znać tą grę lepiej, niż ktokolwiek inny. Powinieneś być w stanie powiedzieć i zrobić dokładnie to, co trzeba, aby uzyskać papiery na wyjście ale zamiast tego, robisz dokładnie to, co trzeba, aby tutaj zostać. Boisz się działać! Pierwszy błysk gniewu, jaki kiedykolwiek u niego widziałam, zabłysnął się w jego oczach. - Aby działać według czego? Czym jest dokładnie to, czego ode mnie oczekujesz, Sydney? Co znajduje się tam dla mnie? Tam nie byłoby bezpieczeństwa. Oni tropią reedukowanych Alchemików już na zawsze. Żeby nie zostać wysłanym z powrotem, musiałbym albo zepchnąć na bok całą moją moralność w stosunku do Morojów, albo stale oglądać się za plecy, ukrywając swoje prawdziwe uczucia. Nie ma dla nas zwycięstwa. Mamy przerąbane. Urodziliśmy się w systemie, z którym się nie zgadzamy i zostaliśmy złapani. Tu, tam, to nie ma żadnego znaczenia. Nie ma dla nas żadnej ucieczki. -A co z Chantal?- zapytałam cicho- Nie ma jej tam na zewnątrz? Jego ręce, które tak zręcznie pracowały z gliną, zachwiały się i opadły po jego bokach. -Ja nie wiem, gdzie ona jest. Może wysłali ją na reedukację w jakimś innym kraju. Może się zabiła, woląc to, niż życie w kłamstwie. Może została wysłana na jakąś gorszą karę. Myślisz, że izolatka i monotonne projekty ze sztuki, są jedyną bronią, jaką mają? Są gorsze rzeczy, które mogą nam zrobić. Gorsze rzeczy, niż czyszczenie i publiczne wyśmiewanie. Bycie śmiałym brzmi świetnie w teorii ale ma swoją cenę. -Chantal była śmiała, nieprawdaż? I to właśnie dlatego się boisz.- smutek na jego twarzy był tak intensywny, że chciałam go przytulić... ale w tym samym czasie, chciałam potrząsnąć nim za tchórzostwo.- Jesteś zbyt przerażony, by działać! By nie skończyć tak, jak ona! Przełykając, wrócił do pracy nad swoją miską. -Nie rozumiesz. -Więc mi pomóż. Milczał. -Dobrze.- rzucił- Własnoręcznie ogarnę system kontroli gazu i nigdy więcej ci nie przeszkodzę. Przypuszczam, że równie dobrze możesz wyjść naprzód i to zmarnować. Uklękłam, jakbym coś upuściła i przemieściłam do niego, ukrytą w skarpecie strzykawkę, starannie przykrywając ją jego nogawką, zanim ktokolwiek mógł ją zauważyć. -Co to?- syknął -Ostatnia z mojego aktualnego towaru strzykawek z tuszem, negującym działanie ich tuszu. Zostawiłam jedną dla ciebie ale prawdopodobnie będziesz szczęśliwszy, nie używając jej. W istocie, powinieneś po prostu do nich pójść i poprosić o superekstramocną dawkę tuszu, tak, żebyś nie musiał już nigdy więcej samodzielnie myśleć.

Dzwonek zasygnalizował koniec lekcji, a ja odwróciłam się, pozostawiając go z szeroko otwartymi ustami. Tego wieczoru, kiedy przygotowywałam się do łóżka, będąc w łazience, byłam w stanie zaczarować jeszcze więcej strzykawek, które przemyciłam z powrotem do swojego pokoju. Zrobiłam też ponownie sztuczkę z gumą, wtykając ją w miejsce w drzwiach, aby zablokować blokadę po wyłączeniu świateł. Nie wiedziałam dokładnie, gdzie były główne kontrole gazu ale opierając się na badaniach, które zrobiłam, mogłam wysnuć kilka wykształconych przypuszczeń. Emma spostrzegła, kiedy wciskałam gumę w drzwi i powiedziała ledwie słyszalnym głosem. - Jesteś co do tego pewna? Posłałam jej ostre skinięcie i usadowiłam się na swoim łóżku z książką w wyznaczonym czasie czytania. Kiedy później zgasły światła, ponownie poczekałam wystarczająco długo, aby Alchemicy na straży zmęczyli się na swojej zmianie, zanim zabrałam się do działania. Poprawiłam łóżko i poduszkę, wymamrotałam zaklęcie niewidzialności, a następnie wsunęłam moje ukradzione ID pod koszulkę, zanim cicho wyślizgnęłam się przez otwarte drzwi. Na zewnątrz, na korytarzu, miałam do czynienia ze scenariuszem podobnym do wczorajszego: niewielka aktywność i ten sam strażnik stacjonujący na połączeniu się korytarzy. Prześlizgnęłam się w dół do windy, na schody, wczytując moje ID w drzwiach. Panel bezpieczeństwa zaświecił się na zielono i westchnęłam z ulgi, że nadal miałam dostęp. Chociaż drzwi do klatki schodowej nie były idealnie ciche, byłam w stanie ostrożnie je otworzyć i prześlizgnąć się przez nie znacznie bardziej spokojnie, niż gdybym użyła windy z tej jej dzwonkiem. Po prostu musiałam być ostrożna w otwieraniu ich na minimalną szerokość, potrzebną do przeciśnięcia się. Raz, na klatce schodowej, zauważyłam coś, co zaobserwowałam też w windzie. Nie było żadnej drogi w górę. Jedyną drogą była ta w dół. Jak mamy się stąd wydostać? Zastanawiałam się po raz setny. To było pytanie, nad którym zastanawiałam się podczas drogi tutaj. Musieliśmy dostać się tu w jakiś sposób, my, oraz oczywiście, Alchemicy, którzy tu pracowali, przecież musieli dostawać się tu i na zewnątrz. Duncan wyjaśnił mi, że mieli własne kwatery gdzieś indziej i mieszkali tam przez długie na wiele miesięcy zmiany, zanim zostawali zastąpieni. Jak to się odbywało? To była zagadka na później, a teraz koncentrowałam się na pozycji operacyjnej i poziomie czyszczeń. Sprawdziłam każde drzwi, gdzie sensownie, nie znalazłam nic w rodzaju mechanicznego pokoju, na który miałam nadzieję. Świadoma czasu, wróciłam do klatki schodowej i wzmocniłam zaklęcie niewidzialności, kupując dodatkowe pół godziny. Nie byłabym w stanie robić tego przez całą noc, nie bez wymaganej do tego energii ale pozwoliło mi to co najmniej na sprawdzenie następnego piętra poniżej. Nie byłam na tym piętrze niemal trzy tygodnie i przez chwilę zamarłam, po wyjściu na korytarz. Było to piętro, gdzie znajdowała się moja cela, gdzie trzymali mnie w ciemnościach przez okres trzech miesięcy. Nie myślałam o tym dużo, od czasu dołączenia do pozostałych ale teraz, kiedy stałam i patrzyłam na identyczne drzwi, to wszystko do mnie wróciło. Wzdrygnęłam się na wspomnienie jak zimno mi było, jak zbite były moje mięśnie od spania na szorstkiej podłodze. Pamięć o tej ciemności

mroziła krew w żyłach i byłam trochę zaskoczona różnicą bladego światła prześwietlającego przez drzwi w moim obecnym pokoju. Potrzebowałam siły woli, aby otrząsnąć się ze starych wspomnień i pójść korytarzem, pamiętając o swoim celu. Nie zauważyłam tego po wypuszczeniu, ale każde drzwi zostały oznakowane literą R i numerem. Czy to R od refleksji? Było ich w sumie dwadzieścia ale nie miałam żadnej wskazówki, czy były zajęte. Nie odważyłam się zeskanować mojej karty ID i próbować je otworzyć. Jakiś instynkt podpowiedział mi, że tylko ktoś z wysokim dostępem mógłby je otworzyć, a poza tym, jeśli byli oni monitorowani, szpara światła natychmiast ukazałaby się na ekranie nadzorczym. Więc, tak po prostu, przeszłam obok nich wszystkich, pomimo, że czułam się wewnętrznie chora, wiedząc, że inni mogą znajdować się zaledwie kilka metrów ode mnie, cierpiąc tak jak ja cierpiałam. Kiedy już zostawiłam te pokoje, stanęłam przed podwójnymi drzwiami oznakowanymi KONTROLA REFLEKSJI. Wiele administracyjnych i operacyjnych drzwi miało szklane okna ale te nie nasuwały żadnego skojarzenia, co może się za nimi znajdować. Wahałam się, czy mam zeskanować swoją kartę i się wślizgnąć, kiedy drzwi nagle się otworzyły, a dwójka Alchemików wyszła z wewnątrz. Szybko odsunęłam się z ich linii wzroku, i na szczęście, udali się szybkim tempem, w przeciwnym niż ja, kierunku. Ciężkie drzwi zamknęły się zbyt szybko, abym mogła się za nie dostać ale udało mi się zajrzeć do środka, zanim zatrzasnęły się z brzękiem. Kilku Alchemików siedziało w małych kabinach, tyłem do mnie, kierując się w stronę ciemnych monitorów i nosząc słuchawki. Duże mikrofony było osadzone w ich biurkach wraz z panelem kontrolnym, którego nie mogłam odczytać. To tam, zdałam sobie sprawę, monitorowani byli samotni więźniowie. Każdy więzień musiał mieć zawsze obserwatora, z mikrofonem maskującym głos i panelem umożliwiającym sterowanie gazem i światłem. Podejrzewałam, że zmieniali personel i tutaj miałam dowód. Nie miałam czasu, aby uzyskać pełny rachunek, zwłaszcza w części zablokowanej dla mojego wzroku, ale widziałam co najmniej pięciu obserwatorów. To, co zobaczyłam, z absolutną jasnością, było znakiem wyjścia. Znajdowało się to po drugiej stronie pokoju, obok obserwatorów i monitorów, ale nie było żadnych wątpliwości, z tymi świecącymi na czerwono literami. Moje tętno przyśpieszyło. To było to, sposób na wydostanie się! Przez kilka sekund zastanawiałam się, jak łatwo byłoby się prześlizgnąć i przejść prosto w to miejsce. Nie tak łatwo, szybko przyznałam. Po pierwsze nie było to łatwe pomieszczenie do infiltracji. Drzwi nie brały pod uwagę rzucenia się tam i na zewnątrz, i robiły tyle hałasu, gdy się otwierały, że ktoś mógłby zauważyć ich samoistne otwarcie się. Nawet bez Alchemika, który by je bezpośrednio monitorował, niektórzy pracownicy siedzieli o wiele za blisko dla mojego komfortu. Całkiem prawdopodobnym faktem było także to, że nikt nie mógł tak po prostu stąd "wyjść". Nie byłabym zaskoczona, gdyby mieli tam prawdziwych strażników, więcej czytników kart, a także możliwe, że i numeryczne kody na wejście i wyjście. Alchemicy musieli mieć już skonfigurowane w znacznym stopniu zagrożenie

pożarowe, mając tak mało wyjść, którymi można by było się stąd wydostać. Jeśli silnie poczuwaliby się co do bezpieczeństwa więźnia, tak, że byliby skłonni podjąć ryzyko, z pewnością nie zostawiliby wyjścia odsłoniętego. Mimo to, było mi trudno odejść od drzwi, wiedząc, co się za nimi znajduje. Wkrótce, powiedziałam sobie. Wkrótce. Dalsze skanowanie holu, nie ujawniło nic więcej do zanotowania, więc udałam się w stronę klatki schodowej. Kiedy tam dotarłam, drzwi się otworzyły i wyszła Sheridan. Natychmiast rozpłaszczyłam się na ścianie, zsuwając moje oczy w dół. Z mojego skraju, mogłam zobaczyć jak zatrzymała się, jakby czegoś szukała, a potem ruszyła ponownie. Kiedy była obok mnie, podniosłam głowę i patrzyłam, jak nadal idzie korytarzem, prawie w pośpiechu. W końcu, dotarła do końca, ustała na kilka chwil, a następnie zawróciła do drzwi pokoju kontroli, za którymi wkrótce zniknęła. Pobiegłam do klatki schodowej, zanim wróciła, wybierając ostatnią opcję po lewej stronie: na ostatni poziom. Windy nie jeździły dalej niż na ten poziom, schody także się tam kończyły. To był jedyny poziom, na którym nigdy nie byłam i nie mogłam sobie wyobrazić, co się tam działo. Co jeszcze mogli tam robić? Drzwi, które znalazłam, nie zaoferowały mi żadnej odpowiedzi. Wyglądały identyczne jak te z czasu refleksji, i prawie się zastanawiałam, czy po prostu nie znalazłam innego zestawu cel odosobnienia. Były oznaczone literą P i numerami, jednak, nie znalazłam nic odpowiadającego pokojowi kontroli, aby wyjaśnić, co oznaczają litery. Tym, co znalazłam, było troje drzwi, oznaczonych: MECHANICZNY 1, MECHANICZNY 2 i MECHANICZNY 3. Za nimi, słyszałam szum generatorów i innych urządzeń. Nie miały czytników kart ale wymagały staromodnych, mechanicznych kluczów. Zamęczając swój mózg, Przypomniałam sobie zaklęcie klucza, które raz skopiowałam od pani Terwilliger, jedyne, które było w stanie otworzyć zwykły zamek. Wymamrotałam łacińskie słowa, wzywając magię wewnątrz mnie, mając nadzieję, że nie było to nic niezwykłego w tym zamku. Moc wzrosła we mnie, a chwilę później, usłyszałam kliknięcie. Na moment, ogarnęły mnie zawroty głowy ale je zignorowałam, kiedy zaczęłam swoją eksploatację, odblokowując, w razie potrzeby, inne drzwi. Pierwsze drzwi ukazały pokój z piecem i innych urządzeń HVAC ale nic, czego się spodziewałam, z kontrolą gazu. Drugi pokój był tym, gdzie trafiłam na złoto. Wzdłuż generatorów i innych systemów instalacyjnych, odkryłam ogromny zbiornik, oznaczony chemiczną formułką, która wyglądała mi na środek uspokajający. Cztery rury były tym dokarmiane, każda oznaczona numerem poziomu. Każda miała również ręczny zawór, który mógł być regulowany. Wszystkie znajdowały się na pozycji "ON". Nie widziałam jakiegoś znaku, ostrzegającego przed manipulacją na tym poziomie. Dostrzegając okazję, przestawiłam zawór na więziennym piętrze na "OFF". Żadnych alarmów i żadnego gaśnięcia świateł. Ośmielona, prawie rozważałam wyłączenie pozostałych ale uświadomiłam sobie, że

się narażę, jeśli to zrobię. Może i nie było tutaj żadnych czujników ale Alchemicy natychmiast zauważyliby, jeśli gaz zostałby wyłączony na poziomie izolatek. Kontrolowali gaz ręcznie i byliby w stanie zaobserwować natychmiastowe rezultaty. Wyłączenie gazu na poziomie więźniów wpłynie na ich uśpienie, co nie będzie tak oczywiste dla Alchemików. Możliwe, że nie zauważą tego sami zatrzymani. I tak nie pozwalali nam spać więcej niż osiem godzin, było mało prawdopodobne, żeby ktoś miał problemy z zaśnięciem w nocy. Było to dla mnie trudne do zrobienia, porzucenie więźniów w czasie refleksji ale nie było nic, co mogłabym teraz dla nich zrobić. Status quo musiał dla nich trwać dalej, a ja potrzebowałam wyłączonego gazu na moim poziomie na tyle długo, jak było można. Sądząc po wielkości zbiornika, zajmowało to chwilę, zanim się napełniał, ale w końcu ktoś przyjdzie, żeby go obsłużyć i odkryje zawór. To był układ, o który musiałam się martwić. W tym samym pokoju, odkryłam kolejny zbiornik z formuła chemiczną, co do której nie byłam do końca pewna ale zakładałam, że zawiera inną substancję, jedną z tych, które czasami miałam okazję poczuć w izolatce, która sprawiała, że stawałam się pobudzona i paranoidalna. Oni nie stosowali tego z ta samą prawidłowością jako środek uspokajający, ale także wyłączyłam go na moim poziomie, wyłącznie jako zabezpieczenie. Nie potrzebowałam żadnego innego bodźca, który by na mnie wskazywał. Kiedy skończyłam, przyśpieszyłam i zignorowałam moją ciekawość w stosunku do trzeciego mechanicznego pokoju i oznaczonych literą P drzwi. Dzisiejszej nocy osiągnęłam swój cel i chciałam wrócić do swojego pokoju, zanim mój czar opadnie. To, a także wiedza, że Adrian martwiłby się, jeślibym się mocno spóźniła. Wróciłam schodami z powrotem na poziom więźniów i wyjrzałam przez okno w drzwiach, zanim je otworzyłam. Nie było nikogo w zasięgu wzroku. Uchyliłam je, żeby nie przyciągać uwagi kamer i zaczęłam się przeciskać... ... i wbiegłam prosto na Sheridan. Zdecydowanie ukrywała się we wgłębieniu w ścianie, za drzwiami windy, poza zasięgiem wzroku, kiedy wyglądałam przez okno. Szukałam ludzi, znajdujących się na swoich zmianach, a nie kogoś, kto szukał mnie. A ona wyraźnie szukała mnie- lub kogoś takiego, jak ja. Złapałyśmy kontakt wzrokowy i nie było żadnych wątpliwości, że mnie rozpoznała. Zaklęcie się skończyło. -Sydney.- zawołała. To było ostatnią rzeczą, jaką usłyszałam, zanim zobaczyłam w jej ręku coś, co wyglądało jak taser. Wtedy poczułam szarpnięcie bólu i wszystko stało się czarne. Kiedy się obudziłam, wszystko nadal było czarne. W mgnieniu oka, pomyślałam sobie, że wróciłam z powrotem do swojej izolatki. Ale nie, to było coś innego. Nie było tutaj szorstkiej, kamiennej podłogi, a ja wciąż miałam na sobie swoje ubrania. Zamiast tego, leżałam na chłodnym, metalowym stole, ze związanymi rękoma, nogami i dłońmi. -Cóż, Sydney.- powiedział znajomy głos.- Jest mi smutno, że cię tu widzę.

-Wiem, że to ty Sheridan.- powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Wykonałam ograniczone, doświadczalne szarpnięcie. Bez powodzenia.- Nie musisz ukrywać się w ciemności. Mała puszka światła na suficie została włączona, świecąc wystarczająco mocno, aby oświetlić jej piękną ale okrutną twarz. -To nie jest to, co jest ciemnością. Jesteś w ciemności, ponieważ twoja dusza jest okryta całunem ciemności. Ty nie zasługujesz na światło. -Dlaczego jestem tutaj, a nie z powrotem w mojej celi? -Cela jest po to, aby zastanowić się nad swoimi grzechami i ujrzeć swoje błędy.powiedziała- Odstawiłaś niezłe show ale najwyraźniej niczego się nie nauczyłaś. Twoja szansa na refleksję i odkupienie to przeszłość. To, a także, potrzebujemy jakiś odpowiedzi na temat twoich ostatnich działalności. - Trzymała moją skradzioną kartę ID.- Kiedy i jak ją zdobyłaś? -Znalazłam ją na ziemi.- powiedziałam szybko.- Powinniście być bardziej ostrożni. Sheridan wydała dramatyczne westchnienie. -Nie okłamuj mnie, Sydney. Nie lubię tego. Teraz spróbuj ponownie. Skąd wzięłaś tę kartę? -Właśnie ci powiedziałam. Nagle, ból wystrzelił z każdej komórki mojego ciała. Była to dziwna mieszanina, rozprzestrzeniając się po całej mojej skórze i sprawiająca, że każdy mój nerw stawał w ogniu. Jeśli można by w jakiś sposób połączyć ze sobą dyskomfort wstrząsów elektrycznych, użądlenie pszczół oraz cięcia papierem, poczułoby się wtedy to, czego ja doświadczyłam. Trwało to tylko kilka sekund ale i tak krzyczałam z bólu. Światło nad Sheridan zostało wyłączone, pogrążając nas w ciemności ale kiedy znów się odezwała, było jasne, że się nie poruszyła. -To była najniższa wartość i tylko przedsmak. Proszę, nie każ mi robić tego ponownie. Chcę wiedzieć, skąd masz kartę ID i czego szukałaś. Tym razem, nie okłamałam jej. Po prostu zachowałam ciszę. Ból powrócił z tą samą intensywnością ale, tym razem, trwał znacznie dłużej. Nie mogłam złożyć spójnej myśli, gdy to się działo. Każdy szczegół mojej istoty był zbyt sfiksowany okropną, nieznośną agonią. Jedna z rzeczy, które kochałam w intymnym kontakcie z Adrianem- pomijając oczywiście, że był szalenie seksowny i dobry w tym, co robił- było to, iż często udowadniał, że były to rzadkie chwile w moim życiu, kiedy mój zawsze-myślający mózg załamywał się, pozwalając mi skupić się tylko i wyłącznie przy fizycznym doznaniu. To był rodzaj tego, co działo się teraz, z wyjątkiem fizycznych doznań, których z Adrianem miałam tak dużo, jak tylko można mieć. Mój mózg nie mógł myśleć o niczym. Wszystko, co było, to moje ciało i jego ból. Miałam łzy w oczach, gdy ból się zakończył i ledwo słyszałam, jak Sheridan ponownie wylicza swoje pytania. Dodała do nich o kilka więcej, jak "Jak uniknęłaś wykrycia?" i "Jak wydostałaś się z pokoju?". Ledwie miałabym czas na odpowiedź, jeśli

chciałabym to zrobić, przed tym, jak ból zostawał wznawiany. Kiedy skończył się całą wieczność później, wróciła do mnie z pytaniami. Następnie cykl się powtarzał. Podczas jednej z krótkich chwil wytchnienia, udało mi się pozbierać wystarczająco myśli, aby zrozumieć jej procedurę. Rzucała we mnie różnymi pytaniami w nadziei, że będę tak pochłonięta bólem, że wygadam odpowiedzi lub coś innego- cokolwiek. Prawdopodobnie, na początku, nie miało to dla nich żadnej różnicy. Sprawienie, żebym zaczęła mówić, było ich celem, i miałam wrażenie, że więźniowie w mojej sytuacji nie przestawali mówić, kiedy upusty zostały otwarte. Byłoby ciężko zwalczyć chęć powiedzenia wszystkiego, aby ból mógł odejść. W tej chwili, prawie czułam tą chęć i musiałam zagryźć wargę, żeby nie powiedzieć jej tego, czego chciała. Próbowałam też umysłowo, koncentrowałam się na twarzach tych, których kochałam, na Adrianie i moich przyjaciołach. To działało trochę w czasie cisz, ale gdy tortura zaczynała się znowu, żadna myśl ani obraz nie pozostawały w mojej głowie. -Staję się chora.- powiedziałam w pewnym momencie. Nie wiem, jak długo to trwało. Sekundy, godziny, dni. Sheridan nie wydawała się mi wierzyć, dopóki nie zaczął się kaszel i odruchy wymiotne. To był inny rodzaj choroby niż ta od czyszczenia, która była wywoływana medycznie. Była to odpowiedź mojego organizmu na więcej, niż mógł fizycznie znieść. Ktoś podszedł do mnie z przeciwnej niż jej strony pokoju i rozpiął dość moich ograniczeń, abym mogła obrócić się na bok, gdzie wykrztusiłam wszystko, co miałam w żołądku. Nie wiedziałam, czy byli na tyle szybcy, by złapać to w pojemnik i naprawdę mnie to nie obchodziło. To był ich problem. Kiedy najgorsze wymioty ustąpiły, ledwo spostrzegłam, że Sheridan rozmawia z kimś cicho po drugiej stronie pokoju. Pójdź po "asystenta", który nam pomoże.- powiedziała. Męski głos był sceptyczny. -Nie ma miłości między żadnym z nich. -Znam jej typ. Z czego nie zrezygnuje dla siebie, może zrobić to dla kogoś innego. Dźwięk drzwi wskazał na to, że jej kolega wyszedł, a ja zostałam ponownie skrępowana i wyczyszczona; jej słowa wywołały we mnie okropne zrozumienie. Ktoś mnie zdradził! Sheridan patrzyła na mnie w szczególny sposób, w taki, który sprawił, że zaklęcie zostało złamane. Byłam głupia, myśląc, że tusz z soli spowoduje między mną, a pozostałymi, pewny rodzaj więzi. Jedynym plusem tego wszystkiego było to, że wyłączyłam gaz, zgodnie z planem, ale co miało być tego kosztem? To by było na tyle, ile mogłam spekulować, ponieważ tortury zaczęły się na nowo- i niewiarygodne, ale były jeszcze gorsze. Nie stałam się chora, może dlatego, że moje ciało nie mogło zdobyć się na taki wysiłek, ale nie mogłam powstrzymać swoich krzyków, wypełniających pokój. Nienawidziłam siebie za pokazanie im swojej słabości, za przyznanie się, że są coraz bliżej dostania się do mnie... ale to było wszystko, co mogłam zrobić, aby nie wygadać im każdego sekretu, podczas tych przerw, które miałam.

Nie będę mówić, obiecałam. Jeśli przez to przejdę, dam im do zrozumienia, że nie są tak potężni, jak myślą. -Dlaczego pozwalasz nam to dalej robić, Sydney?- zapytała Sheridan tym swoim kpiącym, smutnym tonem.- Nie lubię tego jeszcze bardziej, niż ty. -Szczerzę w to wątpię.- wydyszałam -A myślałam, że zrobiliśmy takie postępy. Byłam prawie gotowa, wynagrodzić cię za twoje dobre zachowanie. Może wizytą twojej rodziny. Może tym. Małe światło reflektorów ukazało się na niej ponownie, i coś zamigotało w jej ręce. Był to mój drewniany krzyżyk, który zrobił dla mnie Adrian, zamalowując na nim powoje (takie kwiatki). Próbowali mnie nim przekupić, kiedy tutaj przybyłam, jako, że był to jeden z materialnych przedmiotów, które mogły mnie złamać. Ujrzenie go teraz, spowodowało ból w mojej piersi, choć możliwe, że było to efektem tortur- i moje oczy zaczęły zamazywać się łzami smutku, nie bólu. -Możesz go teraz dostać.- powiedziała jowialnie.- Możesz go mieć, a my możemy zatrzymać ból. Wszystko, co musisz zrobić, to powiedzieć nam to, co chcemy wiedzieć. To jest naprawdę coś pięknego.- Trzymała go z podziwem, a następnie, ku mojemu kompletnemu i zupełnemu przerażeniu, założyła go na swoją własną szyję.Jeśli go nie chcesz, ja mogę go wziąć. Prawie jej powiedziałam, że został wykonany przez wampira, ale obawiałam się, że może go zniszczyć. Więc milczałam, pozwalając mojemu gniewowi gotować się we mnie- przynajmniej dopóki tortury nie zaczęły się ponownie, a wtedy wrzała we mnie tylko agonia. Ponownie straciłam poczucie czasu, aż jej kolega powrócił. To przyniosło mi wytchnienie od bólu i kilka nowych, włączonych reflektorów, z których jeden świecił niewygodnie wprost na moją twarz. Światło ujawniło także mężczyznę, który nie wrócił sam. -Popatrz Sydney.- powiedziała Sheridan.- Przyprowadziliśmy ci przyjaciela. Mężczyzna przyciągnął kogoś do mojego stolika. Emma. Prawie oskarżyłam ją o zdradę, wtedy i tam. W końcu, była idealną kandydatką. Musiała zrekompensować zdradę swojej siostry. Dostała ode mnie tusz z soli, więc już nie miała nic do stracenia w wydaniu mnie, zwłaszcza, jeśli mogła tym przekonać ich o swojej niewinności. Była też jedyną osobą, która wiedziała na pewno, że włóczyłam się poza pokojem poprzedniej nocy. A jednak... miała przerażenie w oczach, które powstrzymało mnie od jakichkolwiek oskarżeń. Może była prawdopodobnym zdrajcą ale była szansa, że nim nie była, nie mogłam insynuować, że była wtajemniczona w jakikolwiek z moich planów. -Kto powiedział, że ona jest moją przyjaciółką?- zapytałam, zamiast tego. -Więc, jest tutaj, aby podzielić się z tobą przeżyciami.- powiedziała Sheridan.- Jeśli to

nie jest podstawą przyjaźni, to nie wiem, co nią jest.- wykonała lakoniczne skinięcie głową i Emma została odciągnięta z poza mojego wzroku. Kolejny pomocnik podszedł do przodu, pomagając mi usiąść, żebym miała lepszy widok na to, co się dzieje: krępowali Emmę na stole, takim jak mój. -Proszę.- wyjąkała, walcząc bezradnie, tak jak ja to robiłam.- Nic nie wiem. Nie wiem o co chodzi. -Ona ma rację.- powiedziałam- Ona nic nie wie. Tracisz czas. -Nie obchodzi mnie to, co ona wie.- powiedziała Sheridan radośnie- Nadal chcemy wiedzieć, co TY wiesz. I jeśli metody perswazji, których na ciebie użyliśmy nie podziałały, być może będziesz bardziej otwarta, widząc je na innych. -Perswazji.- powiedziałam z obrzydzeniem- Właśnie to oznacza litera P na drzwiach. Jesteśmy na najniższym poziomie. -Rzeczywiście.- powiedziała Sheridan- Zeszłej nocy udałaś się na całkiem niemałą wycieczkę, sądząc po tych wszystkich drzwiach, na których użyłaś karty. Powiedz nam dlaczego to zrobiłaś i dlaczego nie było widać cię na żadnej z kamer, albo... Wykonała kolejne skinięcie, i kiedy w ułamku sekundy Emma zaczęła krzyczeć, zrozumiałam, co się stało. Ona mnie nie zdradziła. Wkręciłam się na własną rękę. Martwiłam się, że facet, którego kartę miałam, mógł zgłosić jej brak i że mogli ją wyłączyć. Nie ulegało wątpliwości, że ich poinformował ale zamiast ją wyłączyć, czekali na to, żeby zobaczyć czy ktoś jej użyje. Ich system rejestrował każdy raz, kiedy była skanowana. Byłam idiotką, zostawiając im idealny trop, za którym mogli podążać, tylko zaklęcie niewidzialności uchroniło mnie od natychmiastowego wykrycia. Miałam nadzieję, że sprawdziłam wystarczająco dużo miejsc, żeby ukryć swoje intencje, zwłaszcza, że mechaniczne pokoje nie wymagały dostępu kart. Szanse były dobre, dopóki nikt nie wiedział, co zrobiłam. Ale to nie uchroniło Emmy od bycia poddaną tym samym torturom, co ja. Moja skóra pełzła, obserwując, jak ból niszczy jej ciało, a ja czułam się chora w zupełnie nowy sposób. -Ona jest niewinna!- zawołałam, kiedy zrobili jej przerwę.- Jak chora musisz być, żeby to robić? Sheridan zachichotała. -Nikt nie jest tak naprawdę niewinny. Przynajmniej nie tutaj. Ale jeśli wierzysz, że ona jest, staje się to znacznie smutniejsze, że pozwalasz jej cierpieć w ten sposób. Patrzyłam na Emmę i czułam się rozdarta z niezdecydowania. Jak mogłam porzucić wszystkie swoje plany? Ale jednak, jak mogłam pozwolić temu trwać? Moje obrady zostały odczytane jako bunt, więc wznowili swoją procedurę. Nie mogłam nic poradzić, patrząc na to, a gdy nadeszła kolejna przerwa, wyrzuciłam z siebie. -Co sądzisz, że mogłam robić? Szukałam wyjścia! Sheridan uniosła rękę, aby zatrzymać jakiegoś niewidzialnego oprawcę, sprawującego kontrolę. -Udało ci się?

-Czy myślisz, że byłabym tutaj, gdyby mi się to udało?- warknęłam- Jedyną rzeczą jaką zobaczyłam, był twój pokój do kontroli refleksji i to, że masz bardzo dobrą ochronę. -Jak poruszałaś się bez wykrycia?- zapytała -Unikałam kamer.- powiedziałam. Na znak Sheridan, Emmę podanno większej ilości bólu, jej ciało miotało się jak szmaciana lalka, kiedy próbowała poradzić sobie z falami agonii, które przez nią przepływały. -Odpowiedziałam!- zawołałam -Skłamałaś.- odpowiedziała chłodno Sheridan.- Nie mogłaś uniknąć ich wszystkich. Nikt nie zauważył niczego na kamerach, ale po dogłębnej analizie, znaleźliśmy małe ujęcie, które pokazuje coś, co wygląda, jakby drzwi od klatki schodowej otwierały siętylko trochę- same z siebie. Mało brakowało, żebym nie zauważyła tego na późniejszej powtórce. Wyjaśnij. Milczałam, myśląc, że jestem w stanie wytrzymać, jak ponownie torturują Emmę. Ale nie byłam. Nie, kiedy działo się to z mojego powodu. Jej krzyki zdawały się wypełniać każdą część pokoju, kiedy opierała się ograniczeniom w desperackiej próbie złagodzenia bólu. Podczas tych wrzasków, próbowałam przekonać siebie, że Emma wiedziała, na co się pisze, kiedy zaczynała mi pomagać. Przecież warto poświęcić jedną osobę dla większego dobra? Ta zimna logika prawie mnie przekonała, dopóki nie ujrzałam łez spływających z jej oczu. I pękłam. -Magia!- krzyknęłam, próbując przekrzyczeć jej wrzaski.- Zrobiłam to za pomocą magii.- Sheridan zasygnalizowała koniec tortur i spojrzała na mnie wyczekująco.Przemieszczałam się z pomocą magii. Ludzkiej magii. I jeśli myślisz, że torturując ją wyciągniesz ze mnie coś jeszcze, to się mylisz. Możesz torturować ją i wszystkich innych w tym miejscu, a i tak nie powiem ci ani słowa. Mówię o związanych z tym ludziach z zewnątrz, i w porównaniu do nich, ludzie tutaj nic nie znaczą. To był rodzaj blefu. Nie wiem, czy naprawdę byłam w stanie stanąć naprzeciw masowym torturom innych więźniów, a Sheridan albo mi uwierzyła, abo miała inne obawy. -Nie sądziłam, że to się powtórzy.- mruknęła -To się zawsze dzieje. Ostatecznie.- powiedział jej kolega. Wskazał na jednego z asystentów, naprzeciwko Emmy.- Zabierz ją z powrotem na jej piętro. Nie wiadomo jaki rodzaj szkodliwej propagandy został rozprzestrzeniony. Będziemy musieli zrobić masowe poprawianie tatuażu. Moje serce zamarło. Dostałam się tylko do połowy zatrzymanych! Reszta tuszu była wciąż ukryta w moim łóżku. -Nikogo nie nawróciłam, jeśli właśnie o to się martwisz.-powiedziałam -Powiedziałam ci, że tutaj nie ma żadnych niewiniątek.- powiedziała Sheridan -Zabierz Emmę z powrotem na jej poziom i połóż Sydney z powrotem na stole. -Powiedziałam ci wszystko, co zamierzałam powiedzieć.- protestowałam, kiedy

asystent podszedł. Emma została odciągnięta.- Twoje tortury nie zadziałały na mnie wcześniej. Sheridan wydała gardłowy, niski śmiech, a wszystkie światła ponownie zgasły. -Och, Sydney. Teraz, kiedy wiem, kim jesteś, nie czuję się wcale źle, podkręcając intensywność. Wciąż nie wiemy wszystkiego o ludzkich użytkownikach magii ale jest jedna rzecz, której nauczyliśmy się przez lata: oni są bardzo wytrzymali. Więc niech się zacznie.

Rozdział 16 Adrian

Kiedy w drugą noc nadal nie mogłem nawiązać kontaktu z Sydney, wiedziałem, że coś poszło bardzo nie tak. Z tego co mogłem powiedzieć, Marcus także był tym zmartwiony, ale robił wszystko, żeby utrzymać mnie spokojnego. - Spójrz, mówiła, że w jej pokoju jest jakiś gaz, który obezwładnia, prawda? Może Alchemicy odkryli, że był wyłączony i po prostu to naprawili. Żyła w ten sposób przez trzy miesiące i nie była w tarapatach – mam na myśli, większych niż normalnie na reedukacji. - Może – przyznałem. – Ale nawet jeśli to prawda, nie uważasz, że domyślili się jak to się w ogóle zepsuło? Sydney może zostać ukarana za nieposłuszeństwo. Telefon Marcusa zadzwonił, zanim mógł mi odpowiedzieć, więc machnąłem dłonią, żeby odebrał. Wisiał na telefonie prawie przez cały czas, odkąd dowiedzieliśmy się o Death Valley, uzgadniając coś z innymi agentami. Przyjechaliśmy w te okolice wczoraj, odkrywając, że nie było żadnego miejsca w samym Death Valley, gdzie można by się zatrzymać, co poniekąd miało sens. Naszą bazą operacyjną stał się motel w wyniszczonym mieście piętnaście mil od parku narodowego. Nie było tam żadnych restauracji, więc całe jedzenie zdobyliśmy w poręcznym sklepie po drugiej stronie ulicy, który był prowadzony przez miłą kobietę imieniem Mavis, która nieprzerwanie martwiła się o mnie, z powodu mojej karnacji. - Potrzebujesz więcej słońca, skarbie. – powtarzała ciągle. To czego potrzebujesz, to krew, Ciocia Tatiana przypominała mi wtedy. Nie od niej, oczywiście. Mamy swoje standardy. Miała rację w tym pierwszym. Minęło kilka dni odkąd piłem krew na Dworze, i chociaż mogłem wytrzymać jeszcze trochę bez odczuwania poważnego fizycznego dyskomfortu, był to problem, któremu ostatecznie musiałem zaradzić. Podczas gdy Marcus rozmawiał przez telefon, podszedłem do okna naszego pokoju, z widokiem na Main Street i sklep spożywczy, a także stację benzynową. Jak na standardy motelu, był to najlepszy widok. Ku memu zaskoczeniu, znajome auto nagle zatrzymało się na motelowym parkingu, jego słoneczny kolor był jasnym kontrastem do odmiennego ponurego miasta. Bez słowa, wyszedłem z naszego pokoju i ruszyłem w dół schodów. Eddie i Trey wychodzili z mojego Mustanga kiedy wyszedłem na zewnątrz. Nawet tak wcześnie rano, gorąco znacząco wzrosło, tworząc lśniącą fatamorganę nad asfaltem. - Przetrwaliście egzaminy? – spytałem. - Po raz drugi w moim życiu, owszem. – odparł Eddie. - Właściwie one jeszcze trwają – dodał Trey. – Ale pani T. pociągnęła za kilka

sznurków u innych nauczycieli, więc mogliśmy skończyć już wczoraj. Dała nam to – przyda się kiedy wyciągniemy Sydney. Przyjąłem małą, materiałową torbę wypełnioną różnego rodzaju czarodziejskimi akcesoriami – ziołami, amuletami i książkami, które dla mnie nic nie znaczyły, ale prawdopodobnie mogły ekscytować Sydney. Kiedy wyciągniemy Sydney. Trey powiedział to z taką pewnością siebie, i miałem nadzieje, ze będzie to gwarantowane. Te ostatnie dwie noce ciszy były dla mnie ciężkie. - Przyniosłem też to. – powiedział Eddie, ze skrzywionym uśmiechem. Trzymał w ręku Skoczka, którego zostawiłem w apartamencie, ciągle zmienionego w złoto. Dotknąłem drobno rzeźbionych łusek a następnie wsunąłem małego smoczka do materiałowej torby razem z innymi magicznymi rzeczami. – Jakieś wieści o Sydney? Skinąłem im, aby szli przodem. - Chodźcie do kwatery głównej, z dala od tego gorąca. Marcus skończył już telefonować, kiedy wróciliśmy do pokoju i powitał nowo przybyłych przyjacielskim skinieniem. - Właśnie potwierdziłem, że mamy trzech gości – cóż, właściwie jedna to dziewczyna –przyjdzie nam jutro pomóc. Dwoje z nich było kiedyś na reedukacji. Nie mieli pojęcia, że to było to miejsce, oczywiście, ale jak możecie sobie wyobrazić, tak jakby trzymają urazę. Mają wewnątrz jakąś wtyczkę, choć nie taką, jaką chciałbym. Tymczasem, w końcu dostaliśmy jakieś mocne dane na zewnątrz. Jeśli jesteście w stanie w to uwierzyć, aktualnie maskują się jako pustynny ośrodek badawczy. Właściwie znajdują się poza parkiem, prawdopodobnie około dwustu mil stąd. To jest najbliżej miasta. Nie zdziwiłbym się, gdyby Alchemicy zatrzymywali się w nim po gaz w drodze do swojej pracy. To były dobre dane ale wydawały się niewystarczające, kiedy Eddie zapytał. -Słyszałeś to od Sydney? Twarz Marcusa, która jeszcze przed chwilą wydawała się optymistyczna, ponownie opadła. - Nie. Byliśmy poza kontaktem przez dwie noce. -Nie potrzebujemy kontaktu, żeby najechać na to miejsce, prawda?- zapytał Trey - Możemy po prostu się tam zjawić i ją zabrać. -Oczywiście- zgodził się Marcus- Ale byłoby miło mieć kontakt wewnątrz, kiedy zejdziemy na dół. Opadłem na jedno z wąskich pokojowych łóżek, które zaskrzypiało pod moim ciężarem. - I miło byłoby po prostu wiedzieć, czy wszystko jest w porządku. -Szkoda, że nie ma nikogo innego z kim moglibyśmy się skontaktować - powiedział Eddie- Nie mamy żadnych wtyczek wśród więźniów? Marcus potrząsnął głową i wyjaśnił, co wiedzieliśmy, a stara, znajoma rozpacz zaczęła się we mnie osiedlać. Pogrążanie się w trzeźwości i codzienne korzystanie z ducha było zabójczą kombinacją dla moich wahań nastroju, z którymi stale walczyłem. Ostatnie zniknięcie Sydney roztrzaskało jakąkolwiek dobrą kontrolę, którą miałem do tego punktu. To byłby cud, gdyby mój rozsądek dotrwał do tego, aż odzyskamy ją z powrotem.

Rozsądek jest przereklamowany, kochanie- usłyszałem jak mówi ciocia Tatiana. Zacisnąłem powieki. Odejdź- powiedziałem jej cicho- Muszę ich słuchać. Co to da?- zapytała Muszę się slupić. Muszę się skontaktować z Sydney, żeby upewnić się, że wszystko jest w porządku i uzyskać informacje, co się dzieje wewnątrz. Twoja ludzka dziewczyna dostarczyła ci już odpowiednich informacji, powiedział fantom cioci Tatiany- Nie musisz tego słuchać. Otworzyłem nagle oczy. -Duncan- powiedziałem. Moi trzej przyjaciele spojrzeli na mnie w zdumieniu. -Czy wszystko w porządku?- zapytał Eddie, który od czasu do czasu widywał niektóre z moich gorszych stron. -Duncan- powtórzyłem- Jednego razu, gdy rozmawiałem z Sydney, wspominała o znajomym, którego tam poznała o imieniu Duncan, kogoś, kto był tam już jakiś czas. Jeśli uda nam się poznać jego nazwisko, zdobyć jakieś zdjęcie... to będzie wystarczyło, żebym mógł stworzyć senną więź. Przy założeniu, że gaz też na niego nie działa. - Co logicznie nie było jasne, skoro Sydney była poza zasięgiem.- Bez względu na to, czy to jest tylko pseudonim. Mógłbyś coś wyciągnąć? Marcus zmarszczył brwi. - Może... w zależności, jak długo ten 'jakiś czas' już trwa, jeden z byłych więźniów, którzy jutro do nas dołączą, może będzie mógł go znać. -Więc zadzwoń do nich- powiedziałem stanowczo- Teraz. -Jeśli Sydney jest poza kontaktem z powodu, że znowu włączyli gaz, nie będziesz się mógł dostać także do niego- ostrzegł Marcus. Podniosłem ręce w irytacji. - A co innego mamy? Mógłbym powiedzieć, że on myślał, że to ślepy strzał, ale kilka telefonów później szybko dostaliśmy wyniki od jednego z więźniów- tej dziewczyny.Powiedziała, że kiedy była przetrzymywana w zeszłym roku, był tam chłopak o imieniu Duncan Mortimer- powiedział nam Marcus chwilę później. Był już na swoim laptopie, wpisując, kiedy mówił. - Nie ma gwarancji, że to ten sam facet ale szanse wydają się duże. Mortimer to dobrze znane nazwisko. Zastanawiam się... Nie rozwinął tego, nad czym się zastanawiał i wkrótce znalazł plik o Duncanie, w tym zdjęcia i kilka krótkich statystyk. Większość użytkowników ducha nie była wstanie stworzyć sennej więzi z kimś, kogo nigdy nie spotkała, a ja znów poczułem okazjonalny przypływ dumy z tego, że jestem w stanie zrobić coś wartościowego. Kiedy byłem usatysfakcjonowany i miałem już wszystkie jego dane, zmieniliśmy biegi i spędziliśmy resztę dnia ślęcząc nad intelem Marcusa o samym obiekcie. Nie miałem taktycznego umysłu, jak pozostali ale miałem sporą moc ducha po swojej stronie i byłem w stanie doradzić coś, co myślałem, że będzie użyteczne. Gdy nadeszła noc- i coś, co nazywałem "reedukacyjnym czasem snu"- najpierw próbowałem dotrzeć do Sydney i znów nie miałem szczęścia. To stawiało nas w planie B i wciągnąłem Marcusa do snu. Poszedł spać wcześniej, właśnie z tego powodu. Jako twórca naszego włamania, koniecznie musiał porozmawiać z Duncanem. Marcus zmaterializował się przy fontannie Getty Villa, badając swoje

ramiona i ręce, jakby nigdy wcześniej ich nie widział. -To się nigdy nie zestarzeje- zauważył- Jesteś pewien, że możesz wciągnąć tego gościa? -Jest jeden sposób, żeby się dowiedzieć. Spędziłem dzień na zapamiętywaniu zdjęcia Duncana i teraz wezwałem ten obraz w mojej głowie (wraz z tymi skąpymi informacjami, które o nim posiadałem), kiedy używałem ducha aby sięgnąć do niego przez świat snów. Duncan Mortimer, lat 26, pochodzący z Akron, śpiący dwanaście mil stąd. W kółko i w kółko, powtarzałem sobie tą improwizowaną mantrę i skupiałem się na jego twarzy. Nic nie stało się od razu i początkowo, zwątpiłem we własne możliwości, zanim zaakceptowałem, że musi być zablokowany, tak jak Sydney. Następnie, chwilę później, zmaterializowała się przed nami trzecia osoba. Wysoki i chudy, jego twarz zdecydowanie pasowała do zdjęcia, które widziałem. To i miał na sobie ten sam przerażający strój, co Sydney, kiedy się pojawiła. Rozejrzał się z dziwacznym wyrazem twarzy, jaki miała większość ludzi, kiedy po raz pierwszy ich wezwałem, gdy nie rozumieli w pełni, że nie jest to zwykłe śnienie. -Huh- powiedział- Dawno nie śniłem. -To nie jest sen- powiedziałem, podchodząc do niego.- Przynajmniej nie taki, jak myślisz. Stworzyłem go z użyciem ducha. Adrian Ivashkov.- wyciągnąłem do niego rękę.- Jestem tutaj, aby porozmawiać o Sydney Sage. Ekspresja Duncana nadal wyglądała na lekko rozbawioną, jakby mógł być to jakiś trik jego podświadomości, kiedy moje słowa w końcu do niego dotarły. - Och, koleś. Jesteś nim. Słodkim i zadumanym wampirzym chłopakiem. -Powiedziała, że jestem słodki i zadumany?- zapytałem- Nieważne. Dlaczego nie mogę się z nią skontaktować? Gdzie jest? -W miejscu, z którego nigdy nie słyszałem, żeby ktoś wrócił- powiedział ponuro -To miejsce, o którym istnieniu nawet nie wiedziałem, zanim nie zobaczyła go Emma. -Kto to jest Emma?- zapytał Marcus, dołączając do nas. Duncan wyglądał na nieco zaskoczonego, widząc inną osobę ale potem wydawał się dopisać to do nowego, dziwnego doświadczenia. -Współlokatorką Sydney. Eks-wspóllokatorką odkąd Sydney ma nowe lokum. Byłem o krok od zadania miliona nowych pytań ale zdecydowałem udać się prosto do źródła. -Czy możesz ją sobie wyobrazić? Tą Emmę? Wizualizować ją sobie w głowie i pomyśleć o wszystkim, co o niej wiesz? -Okeeej...- powiedział, a mała zmarszczka pojawiła się między jego brwiami. Jeśli ktoś, kogo wprowadziłem do snów, mógł sobie zobrazować kogoś, kogo nigdy nie spotkałem, mogłem sięgnąć duchem i wykorzystać tę wizualizację, aby zakotwiczyć i sprowadzić nową osobę. Nie było to trudniejsze, niż wciągnięcie kogoś, kogo nigdy nie spotkałem, tak długo jak mój mentalny obiekt był skupiony. Duncan musiał taki być, bo kilka chwil później, obok niego, pojawiła się szczupła dziewczyna w tych samych spodniach khaki. Szybko złapałem ją, wyjaśniając w jakim śnie była, co wydawało się wytrącić ją z równowagi bardziej niż jego. Nawet liberalni Alchemicy mieli problemy z wampirzą magią. Ale wkrótce, jej ciekawość zwyciężyła.

-To właśnie tak Sydney to zrobiła- powiedziała Emma.- Była z tobą w kontakcie dzięki magii ducha. Dlatego potrzebowała wyłączonego gazu. -Musi być wyłączony dla nas wszystkich, skoro tu jestem- powiedział Duncan.Nie sądziłem, że jest w stanie to zrobić. Emma skinęła ponuro. - To właśnie robiła, kiedy została złapana. To znaczy, nie wiedziałam, że tam była. Kiedy ją zobaczyłam, nie wydawało się, żeby wiedzieli, co ona zrobiła. -Dobra dzieciaki- powiedziałem.- Musicie się teraz cofnąć i wypełnić więcej szczegółów. Razem, połączyli w całość historię o tym, jak Sydney zrobiła po kryjomu anty-alchemcki tusz, a następnie rozszerzyła swoje działania do wyłączenia systemu alarmowego, co spowodowało, że całe miejsce było nieświadome. Mogłem stwierdzić, że Marcus zaaprobował tą strategię ale nawet on wyglądał na przerażonego, kiedy Emma powiedziała nam, jakie były koszty schwytania Sydney. -To było straszne- powiedziała Emma z drżeniem, blednąc.- Nie wiem, jak oni to zrobili. Musieli to jakoś wbudować w stół. Nie wiem też, jak Sydney była w stanie nie wyznać im wszystkiego, kiedy jej to robili. Ja ujawniłabym wszystko ale ona milczała... przynajmniej dopóki nie zobaczyła, jak robią to mnie. Powiedziała im, że użyła magii. Uratowała mnie... i dostała się w gorsze kłopoty. Moje serce zamarło. - Ponieważ taka właśnie jest. Nie wiesz, gdzie jest teraz? -Nadal na czwartym poziomie, tak sądzę- powiedziała Emma.- Chyba że przenieśli ją z powrotem do samotni. Marcus westchnął. - Cóż, to przynajmniej odpowiada na pytanie, do czego służą te poziomy.- Przyjrzał się obojgu, oceniając ich, zanim oznajmił im sensację.- Zamierzamy wkrótce ją odbić. Tak naprawdę, was wszystkich. Różnica w odpowiedzi była niezwykła. Emma rozjaśniła się. Duncan wyrzucił ręce w górę z odrazą i odszedł. -Duncan!- wykrzyknęła.- Wróć! Zatrzymał się i odwrócił. - Dlaczego? Nie chcę tego słuchać. To daremne. -Nawet nie usłyszałeś planu- powiedział Marcus, brzmiąc na zranionego. -To nie ma znaczenia- powiedział Duncan.- Nie potraficie się tam dostać. Nie potraficie nas wydostać. A nawet jeśli potraficie, co dalej? Dokąd pójdziemy? Myślisz, że nie będą nas szukać? -Wiem, że będą- odwzajemnił się Marcus spokojnie.- A ja się upewnię, że będziecie ukryci. Duncan nadal wyglądał sceptycznie, ale Emma wyraźnie była na pokładzie. -Czego od nas potrzebujesz? -Tak wiele szczegółów o wnętrzu ile możecie nam podać- powiedział Marcus. -Najlepiej, gdzie znajdują się główne drzwi. Nikt, kto tam był, nigdy nie widział wyjścia. -Sydney widziała- powiedziała Emma.- Usłyszałam. Jest na poziomie, gdzie są izolatki, w pokoju kontrolnym. Powiedziała to tak, jakby w środku było wiele osób. -Wyobrażam to sobie- powiedział Marcus.- Jeśli jest to ich jedyne wyjście na

zewnątrz. To miejsce wygląda, jakby tylko czekało na zagrożenie pożarowe. -Tak jest- zgodził się Duncan, prawie niechętnie.- Dlatego jest tak wiele alarmów przeciwpożarowych i zraszaczy. -Czy kiedykolwiek się tam paliło?- zapytałem. Chciałem uczestniczyć w planie ale to był ciężki czas, wiedząc, że Sydney była tam gdzieś zamknięta i torturowana.- Żadnego powodu do waszej ewakuacji? Emma spojrzała na Duncana w oczekiwaniu na odpowiedź. Potrząsnął głową. -Nie. Myślę, że raz był pożar w kuchni, kilka lat temu, ale dość szybko go zgasili. To musiało by być coś naprawdę poważnego, żeby nas stamtąd wyprowadzili. Mogłem zobaczyć, jak zębatki obracają się w głowie Marcusa. - Jest jakiś sposób, żeby rozpalić ogień? Uzyskać dostęp do czegoś łatwopalnego? - zapytał. -Sydney mogłaby podpalić całe to miejsce, gdyby była wolna- mruknąłem. -Mają swój sposób, żeby zminimalizować ekspozycję łatwopalnych rzeczy - powiedziała Emma. Coś małego przemknęło w ekspresji Duncana i ona to zauważyła. -Co? Wiesz coś, czego ja nie wiem? Wzruszył ramionami. - To nie ma znaczenia. -Tak, ma!- Podeszła do niego i wbiła mu pieści w klatkę piersiową.- Jeśli wiesz coś, co może nam pomóc, powiedz to nam! Przestań być tchórzem. Odważ się mieć nadzieję, że możemy się stąd wydostać! Jeśli nie bałbyś się tak bardzo pomóc Sydney znaleźć te kontrolery gazu, może ona nie zostałaby złapana! Duncan wzdrygnął się, jakby został uderzony w twarz. - Nie było nic, co mogłem zrobić! Oni już ją mieli. -Więc zrób coś, żeby to nie poszło na marne- zawołała Emma.- Czy naprawdę chcesz żyć w ten sposób do końca życia? Bo ja nie. Chcę się wydostać! Nie obchodzi mnie, że będę musiała uciekać. To lepsze, niż życie w tej egzystencjalnej pułapce. Powinieneś czuć się tak samo. -Myślisz, że się tak nie czuję?- zapytał ze złością. Odrzuciła ręce. - Szczerze? Nie. Wszystko, co widzę, to to że nie masz silnego charakteru, nawet względem naszych oprawców. Zaśmiał się ostro. - Myślisz, że to dlatego tutaj jestem? -Nigdy nie wyszedłeś za linię. Dlaczego trzymają cię tu tak długo?- zapytała. Nie odpowiedział ale zrobił to Marcus. - Ponieważ jest synem Gordona i Sheili Mortimer. Oczy Emmy lekko się rozszerzyły. - Naprawdę? -Czyim?- zapytałem, czując się zagubiony. -Zrozumiałem to, kiedy zdobyłem twoje pełne imię i nazwisko.- kontynuował Marcus.- Są bardzo wpływowymi liderami Alchemików, Adrian. -Ci, którzy nie mogą ryzykować, że reszta świata dowie się, że ich syn złamał zasady, pomagając trochę Morojom, kiedy wypełniał zadanie- dodał Duncan gorzko. Zwrócił się do Emmy.- To dlatego trzymali mnie tu tak długo- i dlaczego

nadal trzymają. Nawet jeśli jestem najbardziej grzecznym więźniem, moi rodzice nie mogą zaryzykować zamartwianiem się, czy przeszłość ich syna ich nie dopadnie. -Więc nie pozwól im wygrać!- wykrzyknęła Emma.- Walcz! Nie pozwól im odrzucić się na bok! Pomóż nam z tym. Dla siebie. Dla Chantal, kiedy ją znajdziesz. Imię nic dla mnie nie znaczyło, ale ciężko uderzyło w Duncana. - Nie ma sposobu, żeby ją znaleźć- opowiedział ponuro. -Ja mogę ją znaleźć- wtrącił się Marcus.- Gdziekolwiek jest, mam kontakty na całym świecie- wiele z nich związanych z Alchemikami. To może trochę potrwać ale ją znajdziemy. Znaleźliśmy Sydney, nieprawdaż? Duncan nadal wyglądał niepewnie i Emma chwyciła go za rękę. - Proszę, Duncan. Zrób to. Daj temu szansę. Zacznij żyć. Nie pozwól zabrać im wszystkiego z dala od siebie. Duncan zamknął oczy i wziął kilka uspokajających oddechów. Pomimo niepokoju jaki odczuwałem, chcąc uratować Sydney, nie mogłem pomóc, że było mi go trochę szkoda. Alchemicy, nawet taki dupek jak Keith, byli na ogół zdolnymi i kompetentnymi ludźmi. Duncan bez wątpienia był kiedyś równie zdolny najprawdopodobniej nadal taki był. To było straszne, że ludzie tacy jak on, mogli być zniszczeni w taki sposób i modliłem się, abyśmy mogli wydostać Sydney, zanim będzie za późno. -Tak- powiedział w końcu, otwierając oczy.- Tak, wiem, jak rozpalić ogień. Spędziliśmy resztę nocy na robieniu z nimi planów. Marcus i więźniowie przez cały czas spali ale ja byłem wyczeprany, zanim sen się skończył przed wschodem słońca. Moje ciało czuwało przez całą noc, a moje oczy, gdy zobaczyłem je w lustrze, były wystarczająco przekrwione, abym mógł być Strzygą. Eddie i Trey spali ale zależało nam, żeby dowiedzieli się, co się stało tej nocy. -Prześpij się- powiedział Marcus.- Przyniosę im kawę i uzgodnię to z nimi. To stanie się dzisiaj. Leżałem na tanim łóżku, z nimi trzema po lewej, pewien, że nigdy nie zdołam zasnąć będąc tak blisko uwolnienia Sydney. To było wszystko, o czym mógł myśleć mój umysł. Moje ciało wiedziało jednak lepiej i wydawało się, że minęło tylko kilka minut, kiedy okazało się, że Marcus mnie budzi. - Podnieś się - powiedział.- Kawaleria jest tutaj. Zmrużyłem oczy przed popołudniowym światłem i skinąłem głową w stronę zabezpieczeń Marcusa, trójką z nich byli Sheila, Grif i Wayne. Wszyscy poczynili znaczne plany, kiedy spałem, pozwalając mi odpocząć tak długo, jak byłem w stanie. Marcus wprowadził mnie na bieżąco do nowo przybyłych, pozwalając mi lepiej wyjaśnić im swoją rolę, kiedy ja dowiadywałem się o małych zmianach, które zostały wprowadzone w ciągu dnia. Nie było ich wiele, choć z pewnością zostało sformalizowane dużo szczegółów i zespół Marcusa zrobił spory rekonesans wokół obiektu. Kiedy wszystko zostało rozstrzygnięte, znaleźliśmy się w drodze, a ja musiałem zaakceptować niemożliwą rzeczywistość, że w końcu jadę po Sydney. Między moimi przyjaciółmi i rekrutami Marcusa, mieliśmy prawdziwą karawanę. Jeden z jego chłopaków przyprowadził vana, którym mieliśmy zabrać większość zatrzymanych. Po zobaczeniu powściągliwości Duncana, wątpiłem, czy jesteśmy

w stanie zabrać ich z nami ale Emma zapewniła nas, że mogliśmy. Kiedy Sydney została zabrana, Emma znalazła resztę tuszu z solanki w ich pokoju i użyła go, aby kupić lojalność niektórych z pozostałych więźniów. -Zrobią to, co mówimy- powiedziała mi z uśmieszkiem.- I upewnią się, że wszyscy inni też to zrobią. Milę od obiektu, nasza karawana podzieliła się na dwie części. Marcus w moim zapakowanym samochodzie i jego współpracownicy w vanie, udali się na miejsce, gdzie mogli zaparkować na obrzeżach tejże placówki, a następnie mieli dostać się tam pieszo. Eddie, Trey i ja jechaliśmy prosto do drzwi frontowych Alchemików, ze złotymi liliami na naszych policzkach, które Sheila tak starannie namalowała, że nie dało rady odróżnić ich od prawdziwych. Ta część planu była nieco kontrowersyjna, gdyż to Marcus byłby idealnym wyborem do grania Alchemika. Jednak jego twarz była tak powszechnie znana, że nie mogliśmy ryzykować, a ja nie miałem magicznych zdolności, żeby móc zmienić zarówno jego, jak i mój wygląd. Może gdybym mógł tylko wyglądać jak Moroj, który nie przypomina Adriana Ivashkova, może mógłbym zasłonić nas obu, ale musiałem całkowicie zmienić swoją rasę. W żadnych normalnych warunkach, żaden Moroj nie mógł wejść do reedukacyjnego ośrodka. Byliśmy w priusie Marcusa ("To jest całkowicie to, czym jeżdżą Alchemicy", zapewnił nas) i pojechaliśmy prosto na podjazd kontroli, obsługiwany przez faceta w kabinie. Sprawdził fałszywe karty ID, które zrobił dla nas Marcus, a potem nam pomachał. To wszystko było zgodne z planem. Marcus zapewnił nas, że strażnik przy bramie nie dopasuje elektrycznie naszych identyfikatorów do niczego w swojej bazie danych. To nadejdzie, kiedy rzeczywiście wejdziemy do budynku. -Ty na poważnie nie potrafisz sobie wyobrazić deja vu, jakie teraz czuję -zauważył Eddie, gdy parkowaliśmy na parkingu. Zawierał kilka innych rozsądnych i oszczędnych pojazdów.- To jest dziwnie podobne do tego, kiedy Rose, Lisa i ja wydostawaliśmy Victora Dashkova. To trochę niepokojące. -Z wyjątkiem, że on był zatwardziałym przestępcą, który zasłużył na swój los - powiedziałem.- To, co robimy teraz, leży po stronie sprawiedliwości, ratowanie tych, którzy tego potrzebują. -Och, wiem- powiedział.- Tylko po prostu myślę, że tamta eskapada nie obyła się bez problemów, a wydostawaliśmy tylko jedną osobę- nie kilkanaście. -To prawie sprawia, że to jest łatwiejsze- powiedział Trey wesoło.- Chodzi mi o to, że wszystko albo nic. Nie musisz polegać na samej subtelności, jak wtedy, kiedy wydostajesz tylko jedną osobę. My rozbijemy to miejsce na wejściu. -Właśnie to mnie martwi- powiedział Eddie. Z przodu, lobby domniemanego ośrodka badawczego na pustyni, z pewnością wyglądało imponująco i naukowo. Cała architektura była ze szkła i metalu, ze zdjęciami malowniczych plaż, które były podobno kluczem do funkcji, jakie miał spełniać budynek. Jedne szklane drzwi prowadziły na lewo, do skrzydła, którego intel Marcusa powiedział nam, że używają go Alchemicy, którzy pracują na miejscu zamieszkania. Młoda kobieta siedziała w recepcji, z bardziej złowieszczymi i nieoznakowanymi drzwiami za sobą, które powinny być jedynym wejściem do ukrytej reedukacji. Spojrzała zaskoczona na nasze

wejście. -Mój Boże- powiedziała- Nawet nie zauważyłam, jak wchodzicie na kamerach bezpieczeństwa. -Przepraszam za to- powiedziałem, sącząc ducha w charyzmę.- Mam nadzieję, że cię nie wystraszyliśmy. Jeden z wesołych mężczyzn Marcusa był wcześniej na tym obszarze i znalazł sposób, żeby spleść kamery ze sobą tak, aby nie zauważały niczyjego nadejścia. To było dobre dla mnie, odkąd moje duchowe przebranie nie utrzymałoby się na kamerach i dobre dla Marcusa, którego grupa nawet nie spróbowałaby podejścia. -Nie, wcale nie- powiedziała dziewczyna, uśmiechając się do nas, pokazując, że moja iluzja nadal się utrzymywała.- Co mogę dla was zrobić? -Jesteśmy tutaj, żeby się spotkać z Grace Sheridian- powiedziałem, migając identyfikatorem. Eddie i Trey zrobili to samo. Posiadanie imienia Sheridian było innym klejnotem otrzymanym od Duncana. Brwi recepcjonistki złączyły się, kiedy wzięła do zeskanowania nasze identyfikatory. -Nie wiedziałam o żadnym spotkaniu. Pozwólcie mi do niej zadzwonić. Jej mamrotana rozmowa telefoniczna była tym, czego się spodziewaliśmy, tak jak jej zdziwienia, kiedy po zeskanowaniu naszych identyfikatorów, jej komputer powiedział jej, że my nie istniejemy. -Nasz departament jest trochę, jakby to powiedzieć, konspiracyjny- wyjaśnił Trey.- Nie ma o nas żadnego zapisu, bo na ogół nie lubimy reklamować tego, nad czym pracujemy. Słyszeliśmy jednak, że było tutaj pewne nadużycie i że panna Sheridian była w centrum wypadków. Recepcjonistka przekazała tę enigmatyczną wiadomość przez telefon i rozłączyła się kilka chwil później.- Ona chce was zobaczyć. Prosto przez te drzwi, proszę. Weszłam przez nie niewiedzą czego się spodziewać. Z tego, co słyszałem, drut kolczasty i łańcuchy na ścianach, nie byłyby dużym zaskoczeniem. Alchemicy wciąż utrzymywali swoją "dorywczą działalność" na parterze i pokój do którego weszliśmy z lobby, wyglądał do niego bardzo podobnie, jednak z jednym wyjątkiem. Sześciu mężczyzn stało na straży w pokoju, rozstawionych w strategicznych miejscach wokół dwojga drzwi: windy i klatki schodowej. Mężczyźni nosili garnitury i mieli złote lilie na policzkach, i byli oni najwięksi i najbardziej nieporęczni, jakich kiedykolwiek widziałem wśród Alchemików. Ich departament HR musiał szukać dość obszernie, żeby znaleźć takie okazy w ich puli genowej. Większość z nich onieśmielała samym sobą, jednak każdy z mężczyzn miał widocznie pistolet- prawdziwy pistolet, który może zabić, nie gładki, trochę paraliżujący w rodzaju, w które Marcus potajemnie uzbroił Eddiego i Trey'a. Marcus powiedział, że wynik będzie wystarczająco duży bez nas, pozostawiających za sobą śmiertelne ofiary, a także martwił się o niewinnych, którzy mogliby zostać zranieni w walce. (Nie wspominając nawet, że nikt nie zaproponował, aby dać mi broń.) Ciągle z super uśmiechem na twarzy, jakby zobaczenie bandy uzbrojonych facetów, gotowych powstrzymać grupę zniszczonych więźniów przed ucieczką albo wolną wolą, było dla mnie zupełnie normalne. Winda zadzwoniła i wyszła elegancko ubrana młoda kobieta. Była ładna w ten sposób, który mówił że

wprowadzi sztylet w twoje serce i przez ten cały czas będzie się uśmiechać. Utrzymywała ten uśmiech, kiedy byliśmy wprowadzani. -Obawiam się, że zbiliście mnie trochę z tropu- powiedziała. Pochyliła się trochę, żeby przeczytać moje ID.- Nie spodziewałam się ciebie. Nie byłam nawet świadoma, że powołano Departament Okultystki i Tajemnych Naruszeń. -OTN nie ma wiele naruszeń- zwłaszcza tych publicznych- powiedziałem- Ale kiedy klęska tego stopnia dotrze do mojego biurka, nie mamy innego wyboru, jak tylko interweniować. -Klęska?- zapytała Sheridian.- To trochę przesada. Mamy wszystko pod kontrolą. -Mówisz, że jeden z twoich zatrzymanych nie korzystał z zakazanych środków magicznych, aby uciec spod twojej kontroli i zrobił coś, o czym do końca nie wiesz?- zapytałem.- Ciężko nazwać to ''pod kontrolą". Zarumieniła się. Poważnie, zasłużyłem za to na Oscara. -Skąd o tym wiesz? -Mamy oczy i uszy o jakich ty nie możesz nawet marzyć- powiedziałem.- Teraz, czy masz zamiar współpracować z naszym śledztwem, czy potrzeba zadzwonić do obu naszych przełożonych? Sheridan zadrżała a następnie rzuciła świadome spojrzenie na stoickich strażników. - Porozmawiamy tutaj- powiedziała, wskazując na coś, co wyglądało jak biuro przylegające do pokoju. Poszliśmy a ona zamknęła drzwi tak szybko, jak się za nimi znaleźliśmy.- Słuchaj, nie wiem, kto naopowiadał ci takich historii ale mamy naprawdę wszystko doskonale... Przerwał jej wrzask alarmu przeciwpożarowego w rogu pokoju. Za nimi podążyły trzaski i nagle odezwał się głos z krótkofalówki przyłączonej do jej pasa. -Sheridan? Tu Kendall. Mamy sytuację. Sheridan wyjęła krótkofalówkę. -Tak, słyszę alarmy. Gdzie to jest? -Wiele lokalizacji na poziomie drugim. Sheridan skrzywiła się na słowo 'wiele'. - Jak duże są?- odkrzyknęła.-Zraszacze powinny być w stanie je zdławić.- Sheridan spojrzała na sufit i wyglądała na zaskoczoną.- Czy twoje też się włączyły? Powinny same zmienić się na system wielokrotnych podpaleń. Całe to miejsce powinno być pod wodą. -Nie, nic się jeszcze nie dzieje- odpowiedział głos.- Mamy czekać? A może chcesz nas ewakuować? Sheridan patrzyła na jej krótkofalówkę z niedowierzaniem, a potem z powrotem na nieczynne zraszacze na suficie. Duncan powiedział, że było faktycznie kilka sytuacji, które mogły sprawić ewakuację całego obiektu, tak więc je stworzyliśmy. Najwyraźniej, ich nauczycielka sztuki walczyła z nałogiem palenia, a razem z masowym zapasem gum, trzymała papierosy i zapałki w biurku. Między tym, a zapasem zmywacza do farby, on przygotował się razem z innymi więźniami, aby rozpocząć pożar jednocześnie na ich piętrze. To było wystarczająco niebezpieczne w takich warunkach ale jeden z towarzyszy Marcusa znalazł na zewnątrz kontrolę instalacji wodnej i w ramach sabotażu, opóźnił włączenie zraszaczy.

Krótkofalówka zatrzeszczała ponownie. - Sheridan, słyszysz mnie? Chcesz nas ewakuować? Było jasne z twarzy Sheridan, że ona nigdy, przenigdy nie planowała podejmowania takiej decyzji, jak ta. Po kilku sekundach, w końcu odpowiedziała. -Tak, masz moje pozwolenie na ewakuację.- Posłała nam krótkie spojrzenie, kiedy rzucała się do drzwi.- Przepraszam, mamy nagły wypadek. W drugim pokoju, strażnicy byli w pełnej gotowości przez krzyki alarmów przeciwpożarowych. -Mamy kod Pomarańczowy.- krzyczała do nich.- Bądźcie gotowi. Wy dwaj, wyprowadźcie zatrzymanych. Reszta, utrzymać wyciągniętą broń i pilnować... Krótkofalówka odezwała się ponownie, tym razem męskim głosem. - Sheridan, jesteś tam? Zmarszczyła brwi. - Kendall? -Nie, tu Baxter. Coś jest nie tak. Zatrzymani stawiają opór naszym rozkazom. Sheridan zbladła. - Reguluj centrum kontroli inicjacji gazu. Odblokuj wszystkie. Rozdamy maski i wyślemy ludzi na dół, żeby wyciągnęli was i... -Właśnie próbowaliśmy. System wydaje się być wyłączony. -Wyłączony?- zawołała Sheridian.- To... Drzwi prowadzące do holu nagle się roztrzaskały i wpadli przez nie Marcus wraz z towarzyszami, dzierżąc małe, obezwładniające pistolety. Nie mogły być równie zabójcze jak prawdziwe karabiny, ale nadal były skuteczne, zwłaszcza w połączeniu z elementem zaskoczenia. Eddie i Trey mieli je w mgnieniu oka, a w ciagu kilku sekund liczba Alchemików gwałtownie zmalała. Tylko dwóch zdołało wywinąć się serii strzałów, które posłaliśmy- zanim padli pod wpływem środków uspokajających. Marcus wepchnął do pokoju przerażoną recepcjonistkę i ocenił sytuację. Rozkazał Grifowi i Wayne'owi zgromadzić nieprzytomne ciała w biurze, podczas gdy Sheila pilnowała Sheridan i recepcjonistki. Pozwoliłem mojemu duchowi opaść i obie kobiety westchnęły głęboko, zdając sobie sprawę, że zachowywały się towarzysko względem Moroja. Szok wzrósł, gdy Sheridan przyjrzała się Marcusowi i zdała sobie sprawę kim był. -Ty!- wypluła. Nie dostała szansy na rozwinięcie wątku. Chwilę później drzwi od klatki schodowej otworzyły się i nastąpił prawdziwy chaos. Mieszanka odzianych w khaki zatrzymanych wylał się obok bardziej normalnie ubranego personelu Alchemików. Niektórzy z zatrzymanych wyglądali na przestraszonych i jakby nie chcieli tam być, i byli dosłownie wleczeni przez swoich kolegów, przypominając mi, jak Emma zapewniła mnie, że upewni się, że wszyscy się wydostaną. Marcus szybko zainicjował system, który był przeciwieństwem tego, co Sheridan zamierzała wprowadzić w czasie ewakuacji. Zatrzymani i Alchemicy zostali podzieleni, zaraz po tym jak się wyłonili, z tym że bardzo zszokowana grupa została umieszczona pod ciężką strażą. Patrzyłem na to z niepokojem, moja szczęka była zaciśnięta tak mocno, że zaczynała boleć. Nikt, kogo znałem nie pojawił się w początkowej grupie ale to było do przewidzenia. Kiedy zaczęli się przerzedzać, moja nerwowość wzrosła.

To jest to, pomyślałem. Jeszcze minuta i przyjdzie Sydney z Emma i Duncanem. A potem, Emma i Duncan wyszli, bez Sydney. -Co jest?- zawołałem.- Gdzie ona jest? Powiedzieliście, że ją wydostaniecie! -Próbowaliśmy!- płakała Emma. Rzuciła cztery legitymacje na ziemię.- Żaden z nich nie otwiera drzwi na czwartym piętrze. One nie ruszą bez dostępu... chociaż widziałam kilka z nich działających na tym piętrze. Naskoczyłem na Sheridan w szale. - Dlaczego drzwi na czwartym piętrze nie są otwarte?- krzyknąłem.- Kto ma dostęp? Sheridan cofnęła się o krok ode mnie. - Tam są nasi najbardziej niebezpieczni więźniowie- powiedziała, zbierając tyle godności ile zdołała.- System automatycznie blokuje je na zdarzenia takie, jak to. Normalny dostęp karty jest wyłączony. Oni są zbyt niebezpieczni, aby uciec. Pełna implikacja jej słów uderzyła mnie. - Tak po prostu zostawisz ich tam na śmierć? Jakim chorym draniem musisz być? Jej oczy były szeroko otwarte ze strachu ale czy to z mojego oburzenia, czy z własnego sumienia, nie mogłem powiedzieć. -To ryzyko, jakie podejmujemy- jakie podejmują moi ludzie. Dwójka z nich jest również zablokowana tam na dole, jeden z każdym z więźniów. -Jesteś bardziej popieprzona, niż to sobie wyobrażałem!- warknął Marcus.- Któraś z kart musi działać. To twoja?- kiedy niechętnie skinęła głową, wyrwał ją z jej żakietu. - Zraszacze powinny się włączyć. Kiedy to się stanie, zejdziemy na dół i ich zabierzemy. Mało prawdopodobne, że ogień rozprzestrzeni się do tego poziomu ale schody będą... -Uch, Marcus- powiedział Grif niespokojnie.- Zraszacze powinny włączyć się teraz. Nie opóźniłem ich na tak długo. Marcus zagapił się. - Co ty do cholery mówisz? Nie zsabotowałeś ich na stałe? -Nie celowo! Po prostu na wystarczająco długi czas, aby wprowadzić śledztwo. -Więc wyjdź i sprawdź je jeszcze raz!- zawołał Marcus.- I przyprowadź z powrotem ze sobą strażnika bramy.- Grif popędził. Usłyszałem wystarczająco. Aż nadto za dużo. Sydney była tam, uwięziona w pokoju, gdy pożar szalał trzy piętra nad nią i może był w drodze. Podszedłem do Marcusa i więzłem ID Sheridan, zanim odwróciłem się do niej. - Jak wielu jest ich tam na dole? Powiedziałaś, że dwoje więźniów i dwoje strażników. Ktoś jeszcze? Zrobiła szybką rachubę skulonych Alchemików. - Wszyscy moi ludzie są tutaj.- wyjąkała. -Wszyscy jesteśmy tutaj- powiedziała Emma.- Plus sześciu, których zabraliśmy z piętra odosobnienia. Sprawdziliśmy wszystkie cele. -Dobrze- powiedziałem. Podbiegłem do drzwi klatki schodowej i otworzyłem je. Mimo że, nie było tam dokładnie dymu, było słabe zamglenie w powietrzu, co nie wróżyło za dobrze co do postępu ognia. - Zajmę się ostatnią czwórką. Ktoś idzie ze mną? Od razu wyczułem obok mnie Eddiego. - Czy ty w ogóle musisz o to pytać?

Rozdział 17 Sydney Zajęło mi trochę czasu, żeby uświadomić sobie, że włączył się alarm pożarowy. Na początku myślałam, że to jakiś nowy rodzaj wirującej tortury. W przeciwieństwie do czasu refleksji, kiedy Alchemicy obnosili się ze swoją władzą, wprowadzając nas do snu, to to coś, nazywane podłogą perswazji, wywoływało duży nacisk w utrzymaniu nas na jawie. Uczony we mnie, który niejasno przypominał sobie czytanie artykułów na temat technik przesłuchań i tortur, rozumiał to. Im większej ilości snu cię pozbawiono, tym bardziej prawdopodobnym było, że się poślizgniesz i powiesz to, czego nie zamierzałeś. W czasie refleksji, a nawet, gdy mieszkałam z innymi więźniami, nigdy nie czułam się w pełni wypoczęta ale to, czego doświadczałam teraz, to był zupełnie inny poziom. Kiedy nie byłam torturowana i pytana w kółko o te same pytania, byłam poddawana oślepiającemu światłu i irytującym dźwiękom, żeby być pewnym, że nie pogrążę się w jakimś rodzaju odpoczynku. Tutaj nie potrzebowali gazu, żeby powstrzymać się od śnienia; nigdy nie dostałam się wystarczająco blisko fazy REM i w tym tkwił problem. Wkrótce ponownie straciłam poczucie czasu i nawet chaotyczne posiłki (bardziej ciepławy kleik) i przerwa na łazienkę mi w tym nie pomagały. Właściwie pozostałam wybitnie elastyczna, mimo tego, jak nieznośne było to doświadczenie. Tkwiłam przy mojej historii, kiedy szukałam drogi w noc, gdy zostałam schwytana i odmawiałam zdradzenia im jakichkolwiek szczegółów na temat, jak długo praktykowałam magię i kto mnie jej nauczył. Nie wydawało się prawdopodobnym, żeby mogli zrobić coś pani Terwilliger ale nie było mowy, żeby dała im taką szansę. Prędzej pozwoliłabym im się rozerwać, zanim wypowiedziałabym przy nich jej imię. Kiedy wrzeszczał alarm, a stroboskopowe światło w rogu pomieszczenia rozjarzyło się, wyszarpnęło mnie to z kruchego stanu drzemki, z którego się cieszyłam. Te chwile były rzadkością i żałowałam, że dobiegły końca, zwłaszcza, że wiedziałam, co prawdopodobnie nadchodzi. Oprócz świetlnego alarmu, pomieszczenie było pogrążane w ciemnościach, więc nie miałam pojęcia, jak wiele osób w nim było, aż usłyszałam mężczyznę mówiącego do radia lub telefonu. Nazywał się Grayson i był nieodłącznym towarzyszem w przeprowadzaniu sesji moich tortur i przesłuchań- kiedy Sheridan nie robiła tego osobiście. -Halo?- powiedział- Tu Grayson z P2. Czy jest tam ktoś? Czy to ćwiczenia szkolne? Jeśli była jakaś odpowiedź, nie słyszałam jej. Po kilku następnych próbach, usłyszałam go przy drzwiach, jakby starał się je otworzyć. -Coś nie idzie zgodnie z planem Alchemików?- zapytałam. Nie byłam pewna, czy usłyszał mnie przez hałas, zwłaszcza, że nie mogłam włożyć w swój głos dużo

siły. Ale kiedy znów przemówił, był tuż obok mnie. -Cicho.- rozkazał- I módl się, żebyśmy stąd wyszli. To nie tak, że oczekuję od ciebie pracy. Napięcie w jego głosie powiedziało mi więcej, niż jego słowa i zmagałam się, aby otrząsnąć mój otumaniony mózg i zmusić go do skupienia, żeby oszacować, co się działo. Cokolwiek się wydarzyło, zdecydowanie nie było częścią jakiegoś planu, a Alchemicy nienawidzili, kiedy coś szło źle. Pytanie brzmiało: czy to było dla mnie korzystne czy nie? Rzeczy podczas reedukacji były tak zorganizowane, że potrzeba by czegoś nadzwyczajnego, żeby naprawdę wybić ich z rytmu... a Adrian był najbardziej nadzwyczajną osobą, jaką znałam. Podczas gdy Grayson zawiódł z kilkakrotnie z zewnętrzną komunikacją, odważyłam się zapytać. -Czy to naprawdę ogień? Włączyło się kilka z tych denerwujących reflektorów, jeden z nich oświetlił go, reszta świeciła prosto w moje oczy. - Bardzo prawdopodobne. Ale jeśli tak, to również bardzo prawdopodobne jest to, że w nim umrzesz.- powiedział. Mogłam zobaczyć pot na jego czole i skraj zaniepokojenia w jego głosie, mimo zimnej postawy. Widząc moją kontrolę i to, że spostrzegłam jego słabość, skrzywił się.- Kto wie? Może w ogniu, twoja dusza zostanie w końcu oczyszczona z... Kliknięcie poprzedziło otwarcie się drzwi i Grayson obrócił się z zaskoczenia, na szczęście kończąc swoją tyradę. Nie widziałam jego twarzy a trochę szkoda, że nie, gdyż usłyszałam znajomy głos. - Sydney? Moje serce podskoczyło i wypełniła mnie nadzieja, której nie czułam od wieków. -Adrian? Zaraz potem, moja nadzieja osłabła. Ciężar tygodni mieszkania tutaj wciągnął mnie w paranoję. To był podstęp! To musiała być jakaś sztuczka. Straciłam kontakt z Adrianem. Nie mógł mnie znaleźć. To była prawdopodobnie ostatnia z długiego szeregu sztuczka Alchemików, próbujących zrobić papkę z mojego umysłu, a jednak, gdy znów usłyszałam jego głos, byłam pewna, że to on. -Co, do cholery, jej zrobiłeś? Chciałam go zobaczyć ale nie pozwoliły mi na to ograniczenia. To, co widziałam, był Grayson wyciągający coś, co wyglądało jak pistolet i mierzący. To było tyle, co zrobił, zanim pistolet dosłownie wyleciał mu z ręki i wylądował po drugiej stronie pokoju. On wpatrywał się z niedowierzaniem. - Co, do diabła... Ktoś, wyglądający bardzo podobnie do Eddiego, wyszedł z ciemnej części pokoju, przewracając Graysona z nóg. Wypadli z mojej linii wzroku i nagle moja wizja była pełna najpiękniejszego obrazu, jakiego oczekiwałam: Adrian. Przez kilka sekund ponownie targały mną wątpliwości, że było to jedno z oszustw Alchemików. Ale nie, on tam był, tuż przede mną. Adrian. Mój Adrian, patrzący tymi swoimi przenikliwymi zielonymi oczami. Poczułam ból w klatce piersiowej, kiedy emocje chwilowo mnie pokonały. Adrian. Adrian był tutaj i próbowałam znaleźć coś do powiedzenia, w jakiś sposób przekazać całą miłość i nadzieję, i strach, jakie się we mnie nabudowały w ciągu ostatnich kilku miesięcy.

-Jesteś w garniturze?- udało mi się w końcu, mój głos był zdławiony. -Nie musiałeś się tak dla mnie ubierać. -Zamknij się, Sage.- powiedział- Zrobię jeden krótki dowcip podczas tego śmiałego ratunku.- jego oczy, ciepłe i pełne miłości, schwytały mnie na moment i pomyślałam, że się roztopię. Potem zważyły się z determinacją, kiedy skoncentrował mnie na trzymających mnie ograniczeniach. -Co, na Boga, to jest? Coś ze średniowiecza? Czy to potrzebuje klucza?- tymczasem, Eddie i Grayson kontynuowali rzucanie w sobą nawzajem. -Nigdy nie widziałam, żeby jakiegoś używali.- powiedziałam Adrianowi. Zajęło mu to kilka prób ale w końcu zorientował się, jak je otworzyć. Głównie dlatego, że miał talent, reszta odbyła się szybko i byłam wolna. Adrian ostrożnie pomógł mi usiąść i w tym samym czasie zobaczyłam, jak Eddie przyszpila Greysona do podłogiw świetle jednego z reflektorów. Eddie wycelował pistolet w tył jego głowy, co w pierwszej chwili mnie zaskoczyło ale nawet w słabym oświetleniu mogłam powiedzieć, że było coś niezwykłego z tym pistoletem. -Wstawaj.- powiedział Eddie, podnosząc swoją ofiarę.-Powoli. Połóż ręce na głowę. -Wolę umrzeć śmiercią w ogniu, niż być więźniem jakiejś szatańskiej istoty z piekła!- odparł Greyson, choć zrobił to, co kazał. -Nie martw się, nie bierzemy cię jako więźnia.-powiedział Adrian.- Ocalimy twój głupi tyłek, żebyś mógł dołączyć do reszty swoich kulawych kolegów. Eddie się rozejrzał. - Myślisz, że są tu jakieś ograniczenia dobre dla niego? -Jestem pewna.- powiedziałam. Zaczęłam wstawać ze stołu ale uderzyła we mnie fala zawrotów głowy. Zwróciłam się do Adriana.- Sprawdź po bokach pokoju. To tam dostarczają nowe dostawy. Adrian poszedł czegoś poszukać ale najpierw znalazł coś, co wydawało się być czymś równie użytecznym: główny przełącznik sterujący, który włączył światła w całym pomieszczeniu. To przyprawiło mnie o zeza po tak długim okresie w ciemnościach ale wkrótce dostarczona widoczność pozwoliła mu na znalezienie półek pełnych dostaw, zawierających kilka zamków, których używał Greyson. Na półkach były także różne chemikalia i kontrolery, wraz z krzesłami i noktowizorami, tak aby pozostali Alchemicy mogli oglądać pokaz tortur, gdy światła były zgaszone. To mnie oburzyło i musiałam odwrócić wzrok. -Możesz chodzić?- zapytał mnie Adrian. -W końcu.- powiedziałam. Objął ł mnie ręką, a moje nogi wydawały się grozić poddaniem się. Jego siła, zarówno fizyczna jak i psychiczna, wzmocniła mnie i byłam w stanie robić powolne kroki przez pokój z jego pomocą. Eddie przedostał się przed nas, prowadząc Greysona żwawym tempem. Gdy dotarliśmy do holu, w którym również rozbrzmiewały alarmy bez żadnych oznak ognia. Eddie odwrócił się do swojego więźnia. - Są jakieś inne zajęte pokoje? Kiedy Greyson nie odpowiedział, Eddie spojrzał na niego i zdzielił go prosto w twarz. - No dawaj! Próbujemy uratować twoich kolegów.

-Wolę umrzeć, niż porzucić swoje obowiązki lub poprosić o pomoc ciebie.- warknął Greyson. Eddie westchnął i podał Adrianowi broń. -Trzymaj go na nim, kiedy będę sprawdzał pokoje. Byłam prawie pewna, że Adrian nie używał w życiu żadnego rodzaju pistoletu ale udało mu się wyglądać dość przekonująco, kiedy trzymał ten jeden wycelowany w Greysona. Oparłam się o ścianę i patrzyłam, jak Eddie skanuje kartę ID na każdych drzwiach, otwiera je i zagląda do środka. Przy trzeciej próbie, zobaczyłam jak rzuca się do pokoju. Nie wiedziałam, co się stało ale było słychać odgłosy kłótni. Adrian spojrzał na mnie, marszcząc czoło, kiedy oceniał bliżej mój zniszczony wygląd. Jakiekolwiek kroki poczyniłam po opuszczeniu odosobnienia, prawdopodobnie zmalały, podczas mojego ostatniego zniewolenia. -Nie mówiłaś mi prawdy. Te wszystkie razy, kiedy pytałem, co jeszcze z tobą robią... -Nie kłamałam.- powiedziałam, odwracając wzrok. -Po prostu mi nie powiedziałaś.- powiedział- Kiedy ostatnio jadłaś? Oszczędzono mi odpowiedzi, kiedy Eddie wyszedł z innym Alchemikiem na muszce. Tym razem Eddie na pewno miał prawdziwy pistolet, więc musiał rozbroić faceta z pokoju. -Zapnij tego faceta.- powiedział Eddie Adrianowi.- I idź uwolnić tą dziewczynę, skoro jesteś mistrzem w tych ich stołach. Nie mogłem dać sobie z tym rady. Posłałam Adrianowi zachęcające skinięcie, który wyglądał na niechętnego, żeby mnie zostawić. Po związaniu drugiego Alchemika, Adrian zniknął w pokoju. Spojrzałam na Eddiego. - Jesteś pewien, że się nie pali? Alarmy wciąż się nie wyłączają. -Och, tak.- powiedział Eddie.-To na pewno ogień. Liczymy po prostu na to, że nas nie dosięgnie, dopóki jest kilka pięter wyżej. Przynajmniej był. Obróciłam jego słowa w swojej głowie, upewniając się, że naprawdę je zrozumiałam i po prostu nie przeinaczyłam rzeczy, będąc w tym opłakanym stanie. Rzeczywiście mogłam poczuć zapach dymu ale nie byłam przekonana, czy to nie tylko moja wyobraźnia. Kilka minut później, Adrian wyszedł z pokoju, wspierając dziewczynę tylko trochę ode mnie starszą, ubraną w to samo brązowe ubranie. Moją pierwszą myślą, kiedy ją zobaczyłam było: czy ja też wyglądam aż tak źle? Nie, zdecydowałam, nie było mowy. Wiedziałam, że wyglądałam naprawdę źle ale coś w niej powiedziała mi, że była tam o wiele dłużej niż ja. Jej twarz była wychudzona i blada pod czymś, co normalnie było śniadą skórą. Jej ubrania były za duże, co sugerowało, że straciła znaczną ilość wagi od czasu, gdy się tu znalazła, a jej czarne włosy, pozlepiane i w złym stanie, potrzebowały porządnego szczotkowania i przycięcia. Przypominała mnie, kiedy wychodziłam z osamotnienia, tylko dziesięć razy gorzej. Nie byłam na tym poziomie zbyt wiele czasu i w ciągu ostatnich tygodni czerpałam korzyści z jedzenia i snu. Współczucie błysnęło na twarzy Eddiego, zanim jego twarda natura ponownie przejęła władzę. -Chodźmy. Czy możesz pomóc im obu? Odbiłam się od ściany i odmachałam Adrianowi. -Pomóż jej. Mogę chodzić, tylko powoli. Adrian wyglądał niepewnie ale było jasne, że tamta dziewczyna potrzebuje go

bardziej, niż ja. Szłam obok niej, kiedy nasza dziwna grupa poruszała się korytarzem i próbowałam zorientować się w sytuacji, o której nie miałam bladego pojęcia. -Już dobrze.-powiedziałam- Wszystko będzie dobrze. Mamy zamiar cię stąd wydostać. Jak masz na imię?- jej ciemne oczy wpatrywały się tępo przed siebie, a ja zastanawiałam się, czy ona w ogóle mnie usłyszała. Może przeżywała tortury tak długo, że nie była nastrojona do ludzkiego głosu. -Ch...Chantal.- powiedziała. Jej głos był zaledwie szeptem i nie byłabym w stanie usłyszeć go ponad alarmem, gdybym nie znajdowała się blisko niej. -Chantal.- wydyszałam- Myślę, że cię znam. To znaczy wiem o tobie. Znam Duncana. Jest moim przyjacielem.- mała, ledwie zauważalna iskra życia pojawiła się w jej oczach. -Duncan? Duncan jest tutaj? -Tak, czeka na nas.- spojrzałam pytająco na Ariana, kiedy mówiłam a on skinął głową, potwierdzając.-Spotkasz się z nim wkrótce. Będzie szczęśliwy, mogąc cię zobaczysz. Strasznie za tobą tęsknił. Nie miał pojęcia, że byłaś tu przez ten cały czas.- dreszcz przebiegł przeze mnie na brzmienie własnych słów. Cały ten czas. Duncan powiedział, że Alchemicy zabrali ją rok temu. Czy była na ''perswazyjnym'' obszarze tak długo? To było przerażające. Nic dziwnego, że tak wyglądała. A jednak fakt, że przeżyła i była najwyraźniej na tyle zagrożeniem, żeby pozostawiono ją w zamknięciu, mówił wiele o jej charakterze. Może ona i ja powinniśmy należeć do jakiegoś ekskluzywnego klubu. Eddie doprowadził nas do klatki schodowej i wszystko wydawało się być oczywiste, dopóki nie otworzył drzwi i nie wyszedł na piętro odosobnienia. Uderzyła w nas ściana dymu, grubego i szkodliwego, blokując drogę pomiędzy nami a centrum sterowania, w którym było wyjście. Skrzywił się. - Nie spodziewałem się, że rozprzestrzeni się tak szybko, zwłaszcza jeśli nie ma go na klatce schodowej. Nikt z nas nie mówił od razu, niepewny co robić. To było zaskakujące, że pierwsza odezwała się Chantal. -To dlatego, że otwory są otworzone.- mruknęła- Gdzie się pali? -Na mieszkalnym piętrze.- powiedział Adrian. Zmarszczyła brwi w zamyśleniu i wydawało się, że powraca do życia z każdą mijającą sekundą. -Więc to jest chyba tylko dym. Oczywiście... nie powinnam mówić ''tylko''. Ludzie często błędnie myślą, że tylko sam ogień jest niebezpieczny, podczas gdy okazuje się, że to dym jest śmiertelny. -Naprawdę jesteś Alchemiczką.- powiedział Adrian z krzywym uśmiechem. Przerwał, gdy dym przydryfował bliżej i zaczął kaszleć. Zrobiłam krok do przodu, wciąż niepewnie na swoich nogach ale nie chciałam zrobić mniej, niż moi przyjaciele zrobili dzisiaj dla mnie. Nie tak dawno pracowałam nad niewidzialnością i elementarnym zauroczeniem magii... ale to było po kilku tygodniach odpoczynku i umiarkowanej diety. Czy mogłam zrobić to, co chciałam teraz zrobić, w takim fizycznie uszkodzonym stanie? Po raz kolejny, nie miałam żadnych składników, które mogłyby mi pomóc z magią. Tylko moją wolę i słowa. Wróciłam myślami do swojej pracy, gdy wzywałam powietrze

do tuszu z soli, przywołując teraz ten element i podniosłam powoli rękę. Przybył bardzo, bardzo słaby wiatr i zaczął odsuwać dym z dala od nas. To był żmudny proces, ponieważ nie miałam odwagi przywołać nic silniejszego, by nie karmić niewidzialnego ognia na tym piętrze. Było to znacznie bardziej męczące, niż się spodziewałam. Jeszcze zanim byłam w połowie drogi, nogi zaczęły mi się trząść i musiałam użyć ręki do wspierania się o ścianę. Dwójka Alchemików obserwowała mnie z obrzydzeniem i prawdopodobnie uczyniliby znak przed złem, gdyby ich ręce nie były związane. W końcu, dym przesunął się ukazując drogę do pokoju kontroli. Adrian zignorował moje zarzuty, że mam się dobrze i chwycił mnie jedną ręką, kontynuując wspieranie Chantal drugą. Eddie wyglądał jakby chciał pomóc ale nie miał odwagi spuścić z widoku dwóch związanych Alchemików. Poprowadził ich do pokoju, a następnie do tajemniczych drzwi, do których dotarłam podczas mojego nocnego szpiegowania. Kolejna klatka schodowa zabrała nas w górę... i zobaczyłam światło słoneczne po raz pierwszy od czterech miesięcy. Byłam tak zaskoczona, że zatrzymałam się, powodując że Adrian lekko się potknął. Po jego drugiej stronie, oczy Chantal było równie wielkie, kiedy również patrzyła, jak światło słoneczne wpada do pokoju przez małe okno. Złote i pomarańczowe barwy sugerowały, że zbliżał się zachód słońca. -Piękne.- mruknęłam. -Zgadzam się.- powiedział Adrian i zobaczyłam, że jego oczy były skierowane na mnie. Posłałam mu uśmiech, żałując, że nie mogę powiedzieć mu więcej ale pokój był zbyt pełen od innych problemów. Jak ten cały alchemicki personel reedukacyjny skulony w kącie razem z Marcusem, Treyem i jakiś innym chłopakiem. -Gdzie są wszyscy?- zapytał Eddie. -Gdzie jest Duncan?- zapytała Chantal. -Wysłałem Sheilę, żeby zabrała ich do bezpiecznego domu.- powiedział Marcus. -Pomyślałem, że najlepiej będzie ich stąd zabrać.- posłał mi uśmiech gwiazdy filmowej.- Miło cię widzieć w prawdziwym życiu, Sydney.- mimo słonecznego uśmiechu, złapałam przelotny błysk gniewu w jego oczach. Podobnie jak w Adriana, kiedy on też zauważył mój opłakany stan. -Bezpieczny dom?- syknęła Sheridan. Nie zauważyłam jej od razu.- Czy naprawdę sądzisz, że istnieje jakieś bezpieczne miejsce, gdzie nie możemy... Jej groźby zostały przerwane, gdy Chantal odsunęła się nagle od Adriana z krzykiem i próbowała zaatakować Sheridan. - Ty!- wrzasnęła Chantal.- Ty mi to zrobiłaś! To byłaś zawsze ty, bez względu na to, kto to robił. Wykonywali twoje rozkazy!- to była zdesperowana, zwierzęca część niej i poczułam ukłucie w piersi, kiedy zastanawiałam się, czy mogłabym stać się taka sama, jeśli byłabym zamknięta na tak długo. Jej atak nie zaszedł za daleko, kiedy inni Alchemicy zwarli szyki wokół Sheridan. Podbiegłam do przodu, wciąż słaba, i starałam się wyciągnąć Chantal z powrotem tak delikatnie, jak tylko mogłam. -To już koniec.- powiedziałam.- Odpuść sobie. -Wiesz co zrobiła!- nienawiść i ból na twarzy Chantal były odbiciem niektórych moich mrocznych emocji, które zamknęłam wewnątrz mnie ale które mogły się

uwolnić.-Wiesz, jakim jest potworem! -To nie my jesteśmy potworami na tym świecie!- syknęła Sheridan.- Walczymy z nimi a ty zdradziłaś swój własny gatunek. Chantal rzuciła się ponownie i tym razem pomógł mi Adrian. -To skończone.- nalegałam.- Ona nie może cię już skrzywdzić. -Czy tak właśnie myślisz Sydney?- szyderstwo wykrzywiło piękne rysy Sheridan. -Czy naprawdę myślisz, że możesz odejść od tego wszystkiego? Nie ma miejsca, gdzie mogłabyś się udać. Nie ma miejsca, gdzie żadne z was może się udać, ale przede wszystkim ty, Sydney. To twoja wina i Alchemicy nie spoczną, dopóki cię nie schwytają...- po raz kolejny, jej dramatyczny moment został przerwany, tym razem przez uciszenie się jednego z alarmów przeciwpożarowych i nadchodzący głos systemowego spikera. -Dobrze, dobrze.- powiedział Marcus, kiedy nas wszystkich zalała woda.-Myślę, że Grif zabrał się do roboty. -Powinniśmy się stąd wydostać.- powiedział ex-Alchemik, którego nie znałam. -Nawet jeśli ich siły są o mile stąd, jest szansa, że skontaktują się z kimś za pomocą komórki. Marcus przytaknął. -Po prostu się upewnij. -Tutaj.- powiedział Adrian. Ogołocił kieszeń kurtki z kilkunastu zamków. -Pomyślałem, że jakieś dodatki mogłyby się przydać. Trey i współpracownik Marcusa związali wszystkich Alchemików, a sam Marcus zebrał całą broń, jaką mógł znaleźć. -Nie ma mowy, żebym to tutaj zostawił. Weźmiemy je i zniszczymy.- przyjrzał się dziełu swojego zespołu i pokiwał głową z zadowoleniem.- Ruszajmy w drogę.obróciłam się, żeby za nim pójść ale zatrzymał mnie głos Sheridan. -Nie masz gdzie iść!.- zawołała- Nie możesz tak po prostu się z tego wydostać!spojrzałam z powrotem ale zanim mogłam odpowiedzieć, coś małego wpadło mi w oko. W szamotaninie z Chantal, oderwały się dwa górne guziki w koszuli Sheridan. Podeszłam i sięgnęłam ku niej ręką, a ona odskoczyła. Nie ulegało wątpliwości, że myślała, iż zamierzam rzucić na nią zaklęcie. Zamiast tego, zerwałam z jej szyi naszyjnik od Adriana. -To- powiedziałam- jest moje. -Nie zasługujesz na to.- syknęła.- Nie myśl, że to koniec. Właśnie zastąpiłaś Marcusa Fincha jako osobę, którą Alchemicy najbardziej chcą schwytać. Pozostawiłam to bez odpowiedzi i po prostu przymocowałam naszyjnik na swojej szyi. Po tym, odwróciłam się i podążyłam za moimi przyjaciółmi bez oglądania się. Zachód słońca, czy też nie, na zewnątrz było upalnie i nasze mokre ubrania nagle stały się błogosławieństwem. -Gdzie jesteśmy?- zapytałam. -Dolina Śmierci.- powiedział Marcus.- Nie możesz powiedzieć, że Alchemicy nie mają talentu do dramaturgii. -To, albo ziemia była tania.- powiedziałam. Trey zadziwił mnie, zgarniając mnie nagle w wielkim uścisku. -Nie masz pojęcia, jak bardzo za tobą tęskniłem, Melbourne. Czułam, jak moje oczy zachodzą łzami.

- Też za tobą tęskniłam. Dziękuję ci... dziękuję ci za to. Nie wiem, jak mam się odwdzięczyć. -Nie potrzebuję odpłaty.- mała zmarszczka przecięła jego oblicze, kiedy mnie obejrzał.- Z wyjątkiem tego, że możesz odpocząć i coś zjeść. Pochłonął mnie inny uścisk, kiedy nadeszła kolej na Marcusa. - Przebiłaś mnie.- powiedział, uśmiechając się do mnie. -Zastąpili cię mną na ich liście.- uśmiechnęłam się w odpowiedzi, ukrywając jak bardzo słowa Sheridan we mnie trafiły.- Dziękuję ci Marcus. Przepraszam za to, że powiedziałam, że ty tylko mówisz, a nic nie działasz.- wskazałam dookoła nas.- To... było naprawdę duże działanie. -Taaa, no, byłaś czymś więcej, niż małą onspiracją dla mnie i innych.- powiedział. - I prawdopodobnie też dla tej grupy, którą wyciągnęliśmy z tego miejsca. Eddie był ostatni i kiedy spojrzeliśmy na siebie nawzajem, łzy unoszące się w moich oczach w końcu się rozlały. - Eddie, tak mi przykro, że cię okłamałam tamtej nocy.- on potrząsnął głową i przyciągnął mnie do siebie. Słyszałam łzy dławiące jego głos. -Przepraszam, że nie mogłem ich powstrzymać. Przepraszam, że nie byłem wystarczającą ochroną. -Och, Eddie.- powiedziałam, pociągając nosem.- Jesteś najlepszą ochroną. Nikt nie może być lepszym obrońcą od ciebie. Albo lepszym przyjacielem.- nawet Marcus wyglądał na poruszonego. -Ej, wy, nienawidzę tego psuć ale musimy się stąd wydostać. Możemy śmiać się i płakać w umówionym miejscu. Otarłam oczy i dałam Eddiemu ostatni, szybki uścisk. - Zrób mi przysługę.- powiedziałam mu.- Wróć do Jill. -Oczywiście.- powiedział.- Zrobię to tak szybko, jak wszyscy będą bezpieczni. Ona jest moim obowiązkiem. -Nie mam na myśli powrotu do niej, jako do zadania. Wróć do niej, ponieważ ją kochasz. Jego szczęka prawie opadła. Nie sądzę, żeby ktoś kiedykolwiek do niego podszedł i powiedział do niego w ten sposób, ale po tym, co przeszłam, subtelności i obskakiwanie dookoła nagle wydawały się być stratą czasu. Cofnęłam się i przyłączyłam do Adriana i kolesia o imieniu Grif, który przyniósł nam zestaw kluczy. -Przyprowadziłem mustanga, kiedy byłem na zewnątrz. Kto prowadzi? -My.- powiedziałam, zaskakując wszystkich. Wzięłam od niego klucze.- To znaczy... masz inny samochód? -Priusa.- powiedział Adrian ponuro. Zrobiłam mentalne podsumowanie, weryfikując czy wszystko pasuje, a następnie umieściłam na twarzy to, co miałam nadzieję, że było chorym z miłości uśmiechem. - Czy to w porządku, jeśli Adrian i ja pojedziemy sami i spotkamy się z wami na miejscu? Chciałabym spędzić z nim trochę czasu sam na sam. -Nie będzie żadnych postojów po drodze- zawołał Trey ale wtedy popatrzył na mnie i zmiękł.-ale jest mi daleko do stania na drodze prawdziwej miłości. Poniosę konsekwencje twojego szczęścia, Melbourne. Jak zawsze.- Adrian wyciągnął

torbę z Priusa i podał kluczyki Marcusowi. W zamian, Marcus obdarzył mnie czymś nieoczekiwanym. -Zrobiłem je dla ciebie jakiś czas temu.- wyjaśnił.- Weź je teraz, na wszelki wypadek. Zamierzam je też zrobić dla pozostałych zatrzymanych.- podał mi dwa prawa jazdy. Jednym z nich było moje oryginalne z Utah, którego rzadko używałam w Palm Springs jako Sydney Melrose. Byłam zdumiona, że udało mu się zdobyć kopię z odpisu DMV. Ale to nie było aż tak zaskakujące, jak druga, fałszywa licencja z Marylandu na najbardziej nieoczekiwany pseudonim. -Serio?- zapytałam.- Misty Steele? Marcus wzruszył ramionami. - To była sugestia Adriana. -To jest hardkorowe.- upierał się Adrian. Dałam Marcusowi szybki, uścisk podziękowania. Jedną rzeczą, którą poznaliśmy wśród Alchemików, że jeśli chcesz się wtopić w nowoczesny świat, identyfikacja była krytyczna. Dobre, fałszywe identyfikatory były trudne do zdobycia ale praca wykonana nad Misty Steele była bez zarzutu. On i reszta zwalili się na kupę do samochodu, i Eddie strzelił do mnie ostatnim, pożegnalnym uśmiechem, który prawie ponownie mnie zdławił. -Nigdy nie pomyślałem, że zobaczę Castile'a doprowadzonego do łez.- powiedział Adrian, kiedy odpalił Mustanga.- To naprawdę bardzo mocno w niego uderzyło. Cholera, to uderzyło mocno w nas wszystkich ale on naprawdę sam się za to zbił. Nigdy sobie nie przebaczy, że dałaś mu się wymknąć. -Miejmy nadzieję, że potrafi.- powiedziałam, zapinając swój pas.- Bo to wydarzy się ponownie. Nie spotkamy się z nimi w bezpiecznym domu

Rozdział 18 Adrian

Przez chwilę, była część mnie, która kochała ją bardziej niż kiedykolwiek. Musisz podziwiać kobietę, która dopiero co wyszła z niewiarygodnego, przerażającego otoczenia i bezbłędnie dzierżyła magię, nie wspominając pozostanie silną w obliczu jej oprawców. Ktoś inny mógłby się załamać albo natychmiast zacząć opowiadać o swoich okropnych doświadczeniach. Ale nie. Sydney była nie tylko gotowa do akcji, ona była także gotowa przeciwstawić się starannie wykonanemu, bardzo rozsądnemu i bezpiecznemu planowi. To było zachwycające. Jak również, nie wchodziło w rachubę. - Sydney, nie. Marcus ma wszystko pod kontrolą. To, co tam zrobiliśmy? Całe to planowanie, na którym się opieraliśmy? Cholera, Eddie i ja byliśmy świetnym wsparciem, ale większość tej pracy…to był Marcus, ta jego przezorność. Sprawdził miejsce, w którym mamy się spotkać. Jest bezpieczne do czasu, aż nie znajdzie jakiegoś sposobu, aby ukryć nas wszystkich z dala od świata. – Kiedy nadal wyglądała na nieustępliwą, dodałem. – To jest to, czym on się zajmuje. Ukrywa innych. Ukrywa samego siebie! Wie, co robi. - Ukrywa kilkoro ludzi na raz, Adrian. – powiedziała spokojnie. – Nigdy więcej niż tuzin. To nie będzie łatwe i trochę zajmie zanim będą mogli się rozdzielić. Ci ludzie, dopiero, co uwolnieni, nie mogą zostać pozostawieni samym sobie! Potrzebują opieki, nie tylko miejsca do ukrycia. Ma z nimi pełne ręce roboty, a ja jestem za to odpowiedzialna. Po drugiej stronie parkingu, zobaczyłem, że Prius się oddala. Wiedziałem, gdzie jest nasze miejsce spotkań, ale musieliśmy niebawem wyruszać. - Sydney, nie jesteś za to odpowiedzialna. Jesteś głównym powodem, dla którego Marcus przeprowadził tę całą operację i uwolnił ich. - A teraz ja im zagrażam. – Spojrzała na mnie, jej brązowe oczy tak żarliwe, jakby podświetlało przez nie słońce. – Adrian, słyszałeś Sheridan. Teraz ja jestem ich celem. Jeśli będą mieć choćby ślad, gdzie mnie znaleźć, Alchemicy zrzucą na mnie wszystko, co mają – a to stawia wszystkich w pobliżu mnie w niebezpieczeństwie. Bezpieczniej dla nich będzie, jeśli ty i ja wyjedziemy z miasta. Będziemy mogli szybciej zniknąć, jeśli to będziemy tylko my. Teraz to był przekonywujący argument, o wiele bardziej niż bezpieczeństwo innych. Nie chodzi o to, że jestem nieczułym draniem, który nie dba o nikogo – ponieważ to robię. Nienawidzę tego, co sobie pomyślą. Ale moim pierwszym i najważniejszym priorytetem zawsze była Sydney i coś było w tym, co powiedziała, że dwóm osobą będzie łatwiej zniknąć niż dwudziestu. Pytanie brzmiało, czy wydźwięk tego planu wynagradzał liczby? Ponieważ właśnie teraz, plan był jedyną rzeczą, której nam brakowało. - Gdzie proponujesz, żebyśmy pojechali? – spytałem w końcu. - Nie mam pojęcia. – przyznała. – Najpierw musimy stworzyć dystans między nami a tą piekielną dziurą. Muszę pomyśleć, jakie byłoby najbezpieczniejsze miejsce – w

lub poza Stanami Zjednoczonymi. I nie mówię, że nie będziemy nigdy więcej potrzebować pomocy od Marcusa. Możemy nawet bardzo jej potrzebować. Ale rozdzielenie się może oznaczać, że Alchemicy zaczną ścigać nas, zamiast nich. - Chcesz tego? – spytałem z niedowierzaniem. - Nie, oczywiście, że nie. Ale jeśli to zrobią, wierzę, że ty i ja możemy ich zgubić łatwiej niż inni. – Zamyśliła się. – Okey, zabierz nas w drogę i pokaż mi swój telefon. – Wyciągnąłem go i wyjechałem na drogę, bardziej niż szczęśliwy mogąc odjechać z tego miejsca. – Gdzie on ich zabiera? – spytała. - Na południe. W kierunku Meksyku, chociaż planowaliśmy spotkać się jakoś godzinę od Death Valley. Nie wiedział czy przekroczy granicę, czy nie, ale to było miejsce gdzieś niedaleko, gdzie zamierzał ich ukryć. Skinęła głową i przeszukała kilku rzeczy na telefonie, zanim go wyłączyła. - Okey, więc pojedziemy na północ. Północny- wschód, właściwie. – Nie mogłem jej zobaczyć, skupiając wzrok na drodze, ale mogłem usłyszeć uśmiech w jej głosie. – Ciągle jesteś dobry w pokera? - Dlaczego? Czy nareszcie masz zamiar zagrać ze mną w rozbieranego pokera? Pytałem cię o to tylko z tysiąc razy. - Nie ma mowy. Na razie. Ale będziemy potrzebować trochę pieniędzy, a Nevada jest zaraz za rogiem. Zakładam, że znajdziemy jakieś kasyno, jak tylko przekroczymy granice. - Wiem, że tam są. - powiedziałem jej. – Przejeżdżałem przez nią dwa razy w tym tygodniu. Nie mam zbyt dużo do zaoferowania na zakład, więc jeśli masz nadzieję na zdobycie fortuny w jedną noc, to nie mogę pomóc. - Zostanę przy pokoju hotelowym, obiedzie i ubraniach na zmianę. - To mogę załatwić. Chociaż… - Spojrzałem na nią z ukosa. – Myślałem, że nie lubisz, gdy używam ducha w grze w karty? – Właściwie, nie mogłem czytać ludziom w myślach, oczywiście, ale widzenie aur było równie skuteczne. Zawsze mogłem powiedzieć, kto blefuje a kto mówi prawdę. Sydney westchnęła i oparła się na fotelu. - Nie lubię. Czy ogólnie, ciebie używającego ducha. Ale jest to rodzaj niezwykłych okoliczności, z którymi musimy się mierzyć. Może, gdy to wszystko się skończy i już się osiedlimy, możesz znów zacząć brać tabletki. - Nie byłoby cię ze mną teraz, gdybym został na tabletkach. – powiedziałem cicho. - Wiem… i wiesz, że jestem wdzięczna. Problem z duchem jest czymś, z czym będziemy musieli kiedyś się zmierzyć, ale… - Jak na razie mamy większe problemy? – dokończyłem. - Nie ma niczego ważniejszego dla mnie, niż ty. – powiedziała stanowczo. – Jak się czujesz? W jednym z naszych snów powiedziałeś, że przestałeś przyjmować tabletki, jak tylko zniknęłam. Jak to było? Wydajesz się sobie radzić, jakbyś miał swoje wahania nastrojów pod kontrolą. W jej głosie była nuta nadziei i nie mogłem się przemóc, żeby powiedzieć jej, że powodem, dla którego miałem pod kontrolą moje wahania nastroju, było zastąpienie ich wyobrażaniem mojej martwej ciotki. - Żyje i mam się dobrze, czyż nie? – powiedziałem wymijająco. – Nie próbuj zmieniać tematu. Ty przeszłaś o wiele więcej niż ja. - Nie musimy o tym teraz rozmawiać. – powiedziała.

Między nami zaległa cisza, oboje mieliśmy własne sekrety o tym, co wycierpieliśmy w czasie naszej rozłąki. Zastanawiałem się czy próbowaliśmy chronić siebie nawzajem albo po prostu nie chcieliśmy przyznać się do naszych lęków i słabości. Nie, że myślałem, że Sydney w ogóle była słaba. Ale widziałem jej aurę, kiedy wróciliśmy do ośrodka reedukacji, otoczeni przez innych Alchemików i na pewno była krawędź strachu otaczającego ją i resztę więźniów. Wiedziałem, że ona prawdopodobnie myślała, że to było porażką. - Więc – powiedziałem, starając się ją pocieszyć. – przynajmniej otwórz swój prezent. - Masz dla mnie prezent z okazji „opuszczenia reedukacji”? - Nie do końca. Po prostu sprawdź torbę, która tam leży. Zrobiła to, krzycząc z zaskoczenia, gdy ją otworzyła. - Mój Boże! Gdybym miała te amulety na reedukacji, to mogłoby cholernie wszystko – Skoczek! Kątem oka, zobaczyłem jak podnosi małego złotego smoczka. Kiedy przemówiła ponownie, pomyślałem, że może zaczęła płakać. - Och, Skoczek. Myślałam o nim, wiesz? Zastanawiałam się, co się z nim stało i przez co on musi przechodzić… - Zaczęła wymawiać słowa zaklęcia, a potem przestała. – Będzie głodny. Zaczekajmy, do czasu aż nie zdobędziemy czegoś do jedzenia. Sama nie mam nic przeciwko normalnemu posiłkowi. - To mogę załatwić nawet bez uderzania do pokerowych stołów. – powiedziałem jej. – Na co masz ochotę? Stek? Sushi? Nazwij to i jest twoje. Zaśmiała się. - Dla mnie niczego tak wyszukanego. Nie wydaje mnie się, że mój żołądek by to wytrzymał, po… - Jej uśmiech zbladł. - Po czym? – spytałem cicho. - Później. – odparła. – Pogadamy o tym później. Skinąłem głową. - Cały czas to powtarzamy. Kiedy będzie to „później”? - Kiedy będziemy bardziej, niż o kilka minut oddaleni od Alchemików siedzących nam na ogonie. – odpowiedziała. – Musimy skupić się na ucieczce. Miała rację, ale to nie znaczyło, że to mi się podobało. W zasadzie, to mnie dręczyło coraz bardziej, kiedy kontynuowaliśmy jazdę, nie znając skali tego, przez co przeszła. Szybko powiedziała mi, że mnie kocha i tęskniła za mną i nic nie mogło jej bardziej uszczęśliwić, niż bycie ze mną ponownie. Wierzyłem w to, ale to nie znaczyło, że mogłem tak łatwo odpuścić przeszłości. Ciocia Tatiana wyszeptała: Jesteś pewien, że to prawda? Może tak właściwie nie chcesz wiedzieć, przez co przeszła. Mogłeś przelotnie zobaczyć jak tam było. Potrzebujesz potwierdzenia o okrucieństwie, które wycierpiała? Jeśli Sydney była w stanie się z tym zmierzyć, to mogę przynajmniej znieść usłyszenie o tym, odparowałem cicho. Ale wciąż… zastanawiałem się, czy duch mojej ciotki nie ma racji. Wjechaliśmy do Nevady jakieś półtorej godziny później, bez żadnego śladu pogoni. Właściwie dostaliśmy telefon od Marcusa, jak tylko dojechaliśmy do małego hotelu z przyległym kasynem.

- Zgubiliście się? – spytał Marcus. Właściwie nie brzmiał na złego, ale coś w jego głosie powiedziało mi, że wie doskonale, że my się, właściwie, nie zgubiliśmy. - Bardziej, pojechaliśmy objazdem. – powiedziałem radośnie. Marcus jęknął. - Adrian, ustaliliśmy to! Wszystko przebiegało idealnie, aż do teraz. Dlaczego w ogóle pomyślałeś o odejściu od planu? - Um, ponieważ tak to robimy? Sydney przejęła ode mnie telefon zanim mogłem zaoferować jakieś bardziej przekonywujące wyjaśnienia. Użyła tych samych argumentów, które przekonały mnie, choć Marcus nie był rozproszony przez jej przepiękne oczy, tak jak ja. Było jasne, że nie mógł ostatecznie wygrać tej rozmowy, więc Sydney w końcu zakończyła niejasno: - Będziemy w kontakcie. Zaproponowałem jej, że zabiorę ją na miłą kolację, ale nie chciała pójść do hotelowej recepcji w jej ubraniach w kolorze khaki, a co dopiero na publiczny posiłek. Zameldowałem nas i odkryłem, że miałem wystarczająco pieniędzy na mały apartament. To nie było nic czarującego – z pewnością nic tak szykownego jak miejsce, w którym zatrzymaliśmy się podczas zamieci śnieżnej w Pensylwanii – ale miało oddzielną sypialnię i większą łazienkę, niż normalny hotelowy pokój. Może nie znałem wszystkich szczegółów, tego, przez co przeszła, ale wiedziałem wystarczająco, żeby wiedzieć, że na to zasługuje. Spojrzenie na jej twarz, kiedy usiadła na łóżku całkowicie to potwierdziło. Dla mnie było całkiem przeciętne, ale z jej delikatnego westchnienia, można by pomyśleć, że było zrobione z anielskich piór. Położyła się na nim i zamknęła oczy. - To. Jest. Wspaniałe. – zaczęła. Położyłem się przy niej i poczułem, że moja klatka piersiowa wypełnia się radością. Kiedyś myślałem, że będąc z nią w łóżku, mogło być tylko jedno zajęcie, którego bym pragnął, ale szczerze, właśnie teraz? Byłem całkiem pewny, że nie było nic bardziej zadawalającego niż widzenie jej bezpiecznej i szczęśliwej w moich ramionach. Po tak długim czasie, sama jej obecność była cudem. - Naprzeciwko ulicy jest centrum handlowe. – powiedziałem. – Zgarnę kilka rzeczy dla nas… chyba, że chcesz pójść ze mną? Martwi mnie zostawienie cię samej… Potrząsnęła swoją głową. - Wszystko będzie ze mną w porządku. Poza tym, jest tu amulet w torbie od Pani Terwilliger, który może stworzyć dziurę w ścianie. Tylko się pośpiesz. Miałem taki zamiar. Przebiegłem przez ulicę, częściowo uświadamiając sobie, że łamię każdą zasadę bezpieczeństwa Moroi, poprzez samotne wychodzenie na dwór nocą, w nieciekawej okolicy. Cholera, od dzieciństwa byliśmy uczeni, że wychodzenie samemu w nocy na nieznany obszar jest niebezpieczne. Nigdy sobie nie wyobrażałem, że osiągnę taki moment w moim życiu, kiedy Strzygi nie będą już moim głównym priorytetem, gdy chodziło o własne bezpieczeństwo. Rozbierałem Sydney wystarczająco wiele razy, że znałem jej rozmiar i kupiłem jej trochę podstawowych ubrań i przyborów toaletowych. W sąsiadujących delikatesach wybrałem kanapkę z indykiem oraz paczkę małych przekąsek, mając nadzieję, że będą wystarczająco delikatne, po czymkolwiek jej żołądek musiał przejść. Zaprzestałem na tym, skoro nadal potrzebowałem pieniędzy na pokera. Podróż w obie strony zajęła mi około dwudziestu minut, ale kiedy dotarłem do hotelu, Sydney nie było w apartamentowym salonie czy w sypialni. Moje serce się zatrzymało. Czułem

się jak ktoś w bajce, kto dopiero co się obudził, uświadamiając sobie, że wszystko, o czym myślał, że zdobył, było tylko snem, rozpadając się w pył przed jego oczami. Zauważyłem, że drzwi do łazienki nie były całkowicie domknięte, a światło było włączone. Zawahałem się przed wejściem. - Sydney? - Wejdź – powiedziała. Otworzyłem drzwi i dosłownie zostałem uderzony ckliwym zapachem jaśminu. Sydney była w wannie, prawie po kark w bąbelkach, a pomieszczenie było jak sauna. - Jak gorąca jest ta kąpiel? – spytałem, widząc parę unoszącą się w powietrzu. Roześmiała się. - Tak gorąca, jaką mogłam przygotować. Nie wiesz ile czasu minęło, odkąd było mi całkowicie, prawdziwie ciepło. – Smukłe ramię wynurzyło się i podniosło małą plastikową buteleczkę z logiem hotelu. – Czy choćby poczułam coś…ładnego. Wszystko było tak sterylne na reedukacji, miało prawie medyczny zapach. Tak jakby zwariowałam przez to i zużyłam całą butelkę. - Poprosimy ich, żeby przysłali więcej, jeśli tak bardzo ci się podoba. – Podniosłem buteleczkę i przeczytałem plakietkę. To był tylko tani żel do kąpieli. – Albo załatwię ci jakieś prawdziwe lawendowe perfumy, kiedy dostanę w swoje ręce moje pokerowe wygrane. - Nie rozumiesz. – powiedziała, zanurzając się trochę głębiej w mydliny. – Po tym, co przeszłam…te rzeczy są największym luksusem. Nie potrzebuje niczego bardziej wyszukanego. - Może możemy pogadać o tym, przez co przeszłaś. – zasugerowałem. – Możesz pomóc mi zrozumieć. - Innym razem. – powiedziała wymijająco. – Jeśli przyniosłeś jedzenie, z chęcią bym się tym teraz zajęła. - I zostawiła gotujący się kocioł? - Będzie jeszcze wiele kąpieli – powiedziała prosto. – I już zdołałam ogolić nogi, co jest już połową sukcesu. Cztery miesiące. Ugh. Wtedy, bez uprzedzenia, wstała, dręcząc mnie widokiem jej ciała, nagiego, z wyjątkiem kilku przylegających mydlin i kilku kłębów pary. To ogrzało moje serce – i moją krew – to, że została taka sama na tyle, że nie czuła się już zakłopotana w pobliżu mnie. Musiałem się starać, aby nie pokazać szoku na mojej twarzy. Zauważyłem, że straciła na wadze, kiedy wydostaliśmy ją z więzienia, ale nie zdawałem sobie sprawy jak bardzo, aż do teraz. Mogłem praktycznie policzyć jej żebra i nawet z jej historią obsesyjnego kontrolowania wagi, wiedziałem, że bardzo przekroczyła zdrowy limit. - Nie tego się spodziewałeś, co? – spytała smutnym głosem. Otoczyłem ją ręcznikiem i przyciągnąłem ją do siebie. - Spodziewałem się zobaczyć najpiękniejszą kobietę na świecie, poczuć jak moje serce przyspiesza w jej obecności i poczuć chęć zaniesienia jej do łóżka na noc, której żadne z nas nie zapomni. Więc odpowiadając na twoje pytanie, dostałem dokładnie to, co oczekiwałem. Uśmiech przeszył jej twarz i przylgnęła do mnie. - Oh, Adrian.

W drugim pokoju, pokazałem jej moje zakupy, a ona śmiała się grzebiąc w nich, zatrzymując się, aby podnieść fuksjowy T-shirt. - Czy kiedykolwiek widziałeś mnie noszącą taki kolor? - Nie – odpowiedziałem. – I to najwyższy czas, zwłaszcza po tych. – Wskazałem na stos khaki na podłodze. – Które zamierzamy spalić. Zaśmiała się ponownie i to był najbardziej doskonały dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałem. Wyszła niosąc fuksjowy T-shirt i parę białych szortów. - Jesteś najlepszy – powiedziała do mnie. Niedługo odkryłem, że jednak nie byłem jedynym w jej sercu, gdy usiedliśmy, aby zjeść nasz obiad. Wezwała Skoczka z jego bezwolnego stanu, a łzy popłynęły z jej oczu, gdy zmienił się z twardej, błyszczącej statuetki w matową, słabą małą istotę, która była prawie tak chuda jak ona sama. Przytuliła go do swojej klatki piersiowej i potrząsnęła nim, mówiąc mu takie same nonsensowne rzeczy, jakie ludzie mówią zwierzętom oraz małym dzieciom, aby je uspokoić. Powtarzała mu w kółko, że wszystko będzie teraz dobrze i prawie zastanawiałem się, czy nie próbowała uspokoić siebie, w równym stopniu, co jego. Ciągle ułamywała małe kawałeczki kanapki z indykiem dla niego i była już w jej połowie, gdy w końcu zrozumiałem, co robi. - Hej, hej – powiedziałem. – Zostaw trochę dla siebie. - On jest taki głodny – powiedziała. – Nie może nawet wydać tego małego przejmującego miauczenia, które zwykle wydaje, kiedy chce jeść. - A ten super mały T-shirt nadal jest na ciebie za duży. Skończ swoją kanapkę, a on może zjeść moje resztki. Niechętnie odłożyła go i mógłbym przysiąc, że Skoczek spiorunował mnie wzrokiem za pozbawienie go uwagi. Ja także uwielbiałem tego malca, ale nie było mowy, że będzie ważniejszy od Sydney. Zjadła resztę jej kanapki, pod moim czujnym wzrokiem, ale nie tknęła żadnych mieszanych batoników, które kupiłem, bez względu na moje zachęty. Szczerze chciałbym zobaczyć jak zjada je wszystkie, ale wiedziałem lepiej, więc nie wytknąć jej jak bardzo potrzebuje cukru i tłuszczy. Skoczek zasnął zaraz po tym i myślałem, że Sydney także by chciała. Zamiast tego, zaprosiła mnie do sypialni i wciągnęła mnie do łóżka razem z nią. - Jesteś pewna, że nie potrzebujesz odpoczynku? – spytałem. Otoczyła swoje ramiona wokół mojej szyi. - Potrzebuje ciebie. Nasze usta spotkały się w pierwszym prawdziwym pocałunku, odkąd została porwana. To mnie rozpaliło, przypominając mi jak rozpaczliwie mocno za nią tęskniłem. Miałem na myśli, to, co jej powiedziałem: Nie miało znaczenia jak szczupła się stała. Dla mnie nadal była najpiękniejszą kobietą na świecie i nie było nikogo, kogo pragnąłbym bardziej. Nie tylko to, nie było osoby, której obecność wydawała się bardziej właściwa. Nawet podczas naszej ucieczki z Death Valley i znajdując się w tych niepewnych warunkach, była przyjemna pewność samego bycia z nią, nie było niczego, co nie mogłoby zostać rozwiązane. Podążyłem szlakiem pocałunków w dół jej szyi i w myślach cofnąłem to, co mówiłem o żelu do kąpieli, będącym tanim. Jaśmin zmieszany z jej własnym naturalnym zapachem był odurzający, o wiele lepszy od perfum, które jej podarowałem. Jej nogi wydawały się być jedwabiste pod moim dotykiem i byłem zdumiony jak szybko moje pożądanie wzrosło – nawet bardziej zaskoczony tym, jak

jej własne to zrobiło. Martwiłem się, że to mogło być za dużo, za szybko, ale kiedy próbowałem odwieść ją od tego ponownie, ona tylko przyciągnęła mnie bliżej. - Nie rozumiesz. – wymamrotała, przesuwając jedną rękę na moje włosy. – Nie rozumiesz, jak bardzo tego potrzebuje, jak bardzo potrzebuje ciebie, abyś przypomniał mi, że żyję i jestem kochana. Oni starają się tam to tobie odebrać, ale ja nigdy nie zapomniałam. Nigdy nie zapomniałam o tobie, Adrian, a teraz, kiedy tu jesteś, ja… Nie potrafiła dokończyć i nie musiała. Wiedziałem dokładnie, co miała na myśli. Pocałowaliśmy się znów, o wiele bardziej niż tylko fizycznie. Próbowałem ściągnąć jej koszulkę, kiedy nagle zatrzymała się pytając zdyszana: - Kupiłeś to w sklepie, prawda? Mój mózg był zbyt oblężony pożądaniem i myślami o niej, żeby całkowicie przetworzyć, o czym mówiła. - Coo? Kupiłem wiele rzeczy. - Zabezpieczenie? – powiedziała znacząco. – Czy nie było czasem apteki po drugiej stronie ulicy? Większy wybór niż w innych miejscach. - Ja- Oh. To. Uh, nie, nie kupiłem. Myślę, że zapomniałem. Zanim Sydney została uprowadzona, brała tabletki, więc nigdy nie musiałem martwic się o zabezpieczenie przed ciążą. Myślę, że ona tak wolała, nie ufając za bardzo nikomu, jak sobie, aby zając się takimi ważnymi kwestiami. Westchnąłem. - Czy nie dostanę punktów za bycie bardziej zmartwionym nakarmieniem i ubraniem ciebie w jasne kolory niż wskoczeniem z tobą do łóżka? Umieściła delikatny pocałunek na moich ustach i uśmiechnęła się. - Dostajesz dużo punktów. Ale, niestety, tego nie dostaniesz. [czyli z seksu nici] Przylgnąłem do niej i odsunąłem złote pasmo włosów z jej twarzy. - Wiesz jak rozdarty jestem w tej chwili? Znaczy, jestem zawiedziony, oczywiście…. ale w tym samym czasie, jestem jakby jeszcze bardziej w tobie zakochany, za to, że nadal jesteś skrupulatnie ostrożną sobą, nawet w obliczy wszystkiego co się wydarzyło. - Naprawdę? – Przesunęła się, tak, że mogłem oprzeć moją głowę o jej klatkę piersiową. – Moja skrupulatna i ostrożna natura jest tym, co kochasz? - Jest wiele rzeczy, które w tobie kocham, Sage. Kto mógłby liczyć? Tak frustrujące, jakie było to niespodziewane przerwanie fizycznego zbliżenia, wciąż pławiłem się we wcześniejszym poczuciu błogości, którą odczuwałem w jej pobliżu. Czy chciałem seksu? Jasne, ale jej pragnąłem bardziej – jej obecności, jej śmiechu, jej ducha. Mieszanina hormonów w moim ciele szybko ucichła i znalazłem więcej zachwytu po prostu leżąc w jej objęciach. A kiedy odleciała niedługo potem, pod moim nadzorem, miałem przeczucie, że nie pójście do apteki było dobrym pomysłem, niezależnie od tego, co mówiła. Odzyskanie jej w pełnym zdrowiu było teraz najważniejsze i byłem całkiem pewny, że odpoczynek i batoniki były najlepszym sposobem, aby temu pomóc. Jeśli chodzi o mnie, byłem zbyt niespokojny. Po części przez to, jaki był to ekscytujący dzień i przez bycie z nią. Z innej strony, było jeszcze za wcześnie jak dla mnie, żeby pójść spać. Uwielbiałem być spleciony z nią, ale po jakimś czasie, ostrożnie zsunąłem się z łóżka i przykryłem ją kołdrą. Obserwowałem ją czulę przez chwilę, zanim wyłączyłem światło i poczłapałem do salonu, ostrożnie zamykając za sobą drzwi, aby jej nie przeszkadzać.

Usiadłem na kanapie z czekoladowym batonikiem i oglądałem telewizję z wyciszonym dźwiękiem, potrzebując uspokoić mój pędzący umysł. Wiedziałem, że Sydney niezawodnie miałaby całą masę planów i wniosków, które byłyby lepsze od moich, ale trudno było nie myśleć o przyszłości. Gdzie możemy pójść? Czy było gdzieś bezpieczne miejsce? I niezależnie od tego, czy byłoby to z Marcusem, czy bez niego, co dokładnie mieliśmy zrobić z naszym życiem? Tak wiele energii poświęciliśmy na samo bycie razem- samo w sobie było to trudnym zadaniem – że rzadko się zatrzymywaliśmy aby przedyskutować, co właściwie zrobimy. Jeden z naszych zwariowanych planów ucieczki? College dla niej? Niesprecyzowane życie na pustkowiu? Walcząc o wolność dla Moroi i ex-Alchemików? Nie będzie dla ciebie spokoju, wyszeptała Ciocia Tatiana, w jednym ze swoich wrogich nastrojów. Żadnego spokoju dla ciebie i twojej ludzkiej dziewczyny. To był błąd. Nie, powiedziałem jej. Rozpracujemy to jakoś. Musimy. Niby jak? zażądała odpowiedzi. Nie znalazłem na to odpowiedzi, gapiąc się w telewizor przez ponad godzinę, więc rozważyłem pójście do łóżka, kiedy usłyszałem krzyk dochodzący z sypialni. W mgnieniu oka, wstałem z kanapy, zmierzając do sypialni. Szarpnąłem drzwi, otwierając je i włączyłem światło, przywołując moc ducha, aby zaatakować bandę wściekłych Alchemików, których spodziewałem się zobaczyć wchodzących przez okno. Ale nie było nikogo – tylko Sydney, siedząca na łóżku, jej krzyki przeszywające noc. Wypuściłem ducha i pośpieszyłem do łóżka, przyciągając ją do siebie. Ku mojemu zdumieniu, ona mnie uderzyła. - Nie! Nie! Nie dotykaj mnie! - Sydney, to ja. – powiedziałem, próbując złapać jej ręce, zanim mogła wyrządzić poważniejsze szkody. Nawet na wpół śpiąca, najwyraźniej przypomniała sobie lekcje naszego starego instruktora samoobrony, Malachi’ego Wolf’a. – Jest dobrze. Z tobą jest w porządku. Wszystko jest w porządku. Jeszcze przez chwilę ze mną walczyła i przez moment, mogłem zobaczyć szalone, przerażone spojrzenie w jej oczach. W końcu, zaciemnienie osłabło i rozpoznanie rozświetliło jej twarz. Zakopała swoją twarz w mojej piersi i zaczęła płakać – nie były to tęskne łzy miłości spowodowane ponownym połączeniem z Eddiem czy smutne nad przygnębiającym stanem Skoczka. To był potężny szloch, który wstrząsał jej ciałem i świadczyły o jej niespójności, bez znaczenia jak bardzo próbowałem jej ulżyć albo spytać, co jest nie tak. Nie mogłem nic zrobić, jak tylko trzymać ją i gładzic jej włosy, czekając aż się uspokoi. Kiedy to zrobiła, przerywany szloch nadal sporadycznie przerywał jej mowę. - Ja…. myślałam, że znów tam byłam, Adrian. Na reedukacji. Kiedy się obudziłam. Było tam tak ciemno – znaczy, do czasu aż nie dołączyłam do reszty. Ale kiedy byłam w tej celi, nie było żadnego światła. Oni dosłownie trzymali nas w ciemności. To bolało, kiedy stamtąd wyszłam – patrzenie na światło. Trzy miesiące, Adrian. Trzy miesiące byłam w tamtej celi, mniejszej niż nasza łazienka, w ciemności. Myślałam, że mogę to znieść… myślałam, że byłam silniejsza niż to… ale kiedy się obudziłam i ciebie nie było, a nie mogłam niczego zobaczyć… Ponownie się załamała płacząc i to była jedyna rzecz, jaka mogła utrzymać moje emocje na wodzy. Byłem zasmucony dla niej, oczywiście. Smutny i zraniony, przez to,

że musiała tyle wycierpieć. Ale równocześnie, byłem zły, tak bardzo wściekły, że gdybym wiedział o tym wszystkim wcześniej w ośrodku reedukacyjnym, byłbym po stronie Chantal – pomagając jej, zamiast ją odciągać. Nigdy nie poddawałem się przemocy czy choćby gniewowi tak mocno, ale wściekłość paliła mnie, że Alchemicy mogli to zrobić komuś tak jasnemu i olśniewającemu, kto służył im tak wiernie i mógłby kontynuować tą służbę, gdyby pozwolili jej robić to, co było zgodne z jej sercem. Próbowali ją złamać – nie tylko jej myśli, ale też ją samą. Równie przerażające było uświadomienie sobie, że to może jeszcze nie być koniec, że wyciągnięcie jej stamtąd było niewystarczające. Jaki rodzaj psychicznego uszkodzenia spowodowali? Czy to będzie dręcząc nas do końca naszego życia, nawet, jeśli była wolna? Implikacje tego były oszołamiające i w tym momencie, nienawidziłem Alchemików tak jak nikogo innego. Zniszcz ich! powiedziała Ciocia Tatiana. Znajdziemy ich i rozerwiemy ich jednego po drugim. - Już tam nie jesteś – powiedziałem Sydney, ściskając ją mocno. – Jesteś ze mną i nie pozwolę im zrobić tobie cokolwiek, ponownie. Przylgnęła do mnie i wybełkotała. - Nie chce spać przy zgaszonym świetle. - Już nigdy nie musisz spać w ciemności. – przyrzekłem jej. Zostałem z nią w łóżku, ze światłem włączonym, tak jak obiecałem. To zajęło jej trochę dłużej niż poprzednio, aby się uspokoić i zasnąć, ale kiedy w końcu to zrobiła, mogłem powiedzieć, że był to głęboki i bardzo potrzebny sen. Mój własny sen nie był taki solidny, zarówno przez światło, jak i dlatego, że budziłem się, chcąc sprawdzić, co z nią. To było warte mojego dyskomfortu, zwłaszcza, że wiedziałem, że jest bezpieczna i chroniona. Obudziła się promienna i odświeżona, nie pokazując po sobie żadnych oznak, że jej zeszło nocne załamanie w ogóle miało miejsce. Co jeszcze lepsze, dzisiaj miała apetyt. - Nie wiem, co mam zamówić. – powiedziała, przeglądając menu serwisu pokojowego ze Skoczkiem na kolanach. – Oczywiście, wezmę kawę – nie masz pojęcia, jak bardzo jej pragnę – ale jestem rozdarta między omletem farmerskim a naleśnikami z jagodami. Pochyliłem się i pocałowałem ją w czubek głowy. - Weź oba. - A co z naszym budżetem? – spytała cierpko. - Niedługo się polepszy. Zamierzam dzisiaj pójść na dół do kasyna. Chciałabyś pójść ze mną i być moim talizmanem na szczęście? Potrząsnęła głową. - Wolałabym zostać tutaj i zjeść. Nie masz na nic ochoty? - Podadzą mi kawę na dole. To wszystko, czego teraz potrzebuje. Tego oraz mógłbym skorzystać z odrobiny krwi, będącą kolejnym problemem, który nie został przemyślany, kiedy zaczynaliśmy to planować. Jak wiele rzeczy, to zostało odłożone na później. Na razie, nie było to nic bardzo pilnego, ale musiało zostać załatwione. Po ostatniej nocy, myślałem, że Sydney miała problem z moim wyjściem, ale była nieustraszona w świetle słońca i z torbą od Jackie ze sztuczkami w pobliżu.

Wzięła ze mną prysznic – co było równocześnie rozkoszne jak i męczące – i odesłała mnie, kiedy jej gigantyczne śniadanie się pojawiło. - Nie oddawaj wszystkiego Skoczkowi. – ostrzegłem. Uśmiechnęła się i pomachała mi na pożegnanie. Na dole w kasynie, sytuacja była cichsza niż byłaby nocą, ale nadal całkiem ruchliwa. Takie było piękno Nevady. Bez względu na porę dnia, ludzie zawsze chcieli spróbować swojego szczęścia. Znalazłem stół z czterema innymi graczami o łatwiej do odczytania aurze i przeszedłem do interesów. Chociaż byłem na znaczącej krawędzi, nie mogłem się z tym afiszować, aby nie przyciągnąć uwagi właścicieli kasyna. Więc, kiedy przez większość czasu wygrywałem, upewniłem się, żeby czasami także przegrywać, aby uniknąć podejrzeń. Zaoferowałem także, że postawię rundkę porannych Krwawych Mary, dzięki czemu mogłem uzyskać dobrą wolę i pogorszyć grę innych graczy. Byłem daleko od przejścia na emeryturę, ale po kilku godzinach, zdobyłem skromną, ale wystarczającą sumę, aby wrócić do Sydney. Planowałem zrobić jeszcze kilka ruchów i szybko sprawdziłem aury, kiedy stawiano zakłady, coś przekuło moją uwagę. To zwróciło moją uwagę już wcześniej, ale nie poświęciłem temu zbyt wiele myśli. Kiedy użyłem ducha, aby spojrzeć na aury moich przeciwników, niechcący wyczuwałem znaki każdego w pobliżu mnie. Co było niezwykłe, to to, że dzisiaj było wiele ludzi o żółtej aurze. Żółta – i czasami pomarańczowa, którą widywałam wiele razy – była aurą ludzi myślących, akademicką aurą. Aura Sydney miała wiele żółtego. To nie było coś, co zwykle mogłeś zobaczyć u wielu takich graczy, a na pewno nie w tym samym dniu. Ci, którzy ryzykują dla sporadycznej zabawy, nowatorsko przychodzą w nocy, nie wczesnymi porankami. To było bardzo hardcorowe, desperackie… a ich aury powinny pokazać wystarczająco. Rozważyłem to, kiedy obstawiałem i wyłożyłem karty. Skończyłem dzieląc się pulą z gościem obok mnie, ku jego uciesze. Kiedy następne rozdanie zostało rozpatrywane, ponownie sprawdziłem aury ludzi wokół mnie i ponownie uderzyło mnie nadmiar żółtych. Zauważyłem także coś jeszcze. Nikt z żółtą aurą nie patrzył prosto na mnie, ale byli rozmieszczeni po pokoju w pobliżu mnie, całkiem symetrycznie. Tylko mnie. Kiedy patrzyłem za nimi, kolory innych patronów zmieniały się z powrotem, jak mogłem się spodziewać w kasynie. Żółty. Kolor osób myślących. Kolor Alchemików. Kiedy zaczęło się następne rozdanie, odpuściłem i wziąłem telefon, żałując, że nie pomyślałem aby zdobyć opłacony dla Sydney. To musiał być nasz następny priorytet, na pewno. Próbując nie wyglądać na spanikowanego, napisałem wiadomość do Marcusa. Zadzwoń do Silver Springs Hotel w West Side, NV, i zapytaj o pokój 301. Powiedz Sydney, aby się natychmiast spakowała i spotkała ze mną w samochodzie. Już miałem wcisnąć „wyślij” kiedy eksplozja skądś na zewnątrz wstrząsnęła kasynem. Ludzie sapali, a szklanki drżały. - Nie ważne. – wymamrotałem, usuwając wiadomość i zmierzając do drzwi.

Rozdział 19 Sydney

Jadłam i jadłam, i to było cudowne. Nie myślałam, że będę do tego zdolna tak szybko, ale po prawdziwej nocy wypoczynku, moje ciało wydawało się być gotowe, do zaakceptowania, czego potrzebuje. Skoczek oczywiście dzielił ze mną moje gigantyczne śniadanie i było miło wiedzieć, że on także wygląda o wiele lepiej. Włożyłam kolejną kolorową koszulkę od Adriana (tym razem turkusowy) i przemyślałam zejście na dół do kasyna, aby go wspierać. Wiedziałam, że wolał widzieć mnie na zewnątrz, ale za każdym razem kiedy myślałam o stawieniu czoła tłumom na dole, coś się we mnie spięło. Tęskniłam za powrotem do normalnego świata, ale nie byłam do końca gotowa na niektóre rzeczy. To było wystarczająco przytłaczające, żeby włączyć wiadomości i wysłuchać relacji z wielkiego świata, które wydarzyły się podczas mojego pobytu na reedukacji. Dziennikarze mówili o nich, jakby były powszechnie znane – i prawdopodobnie były, jeśli nie miałeś czterech miesięcy wyjętych z życia. Uczyniłam nadrabianie spraw nowoczesnego świata moim celem i po spakowaniu wszystkiego rozsiadłam się na kanapie ze Skoczkiem, podczas gdy rozważyłam nasz kolejny krok. Potem, będziemy musieli ciągle się przenosić i tak bardzo, jak nienawidziłam tego przyznawać, naszym następnym zadaniem będzie wymiana Mustanga na coś mniej rzucającego się w oczy. W tym punkcie, musieliśmy podjąć te same decyzje, jakie Moroje zawsze podejmują planując jak najlepiej trzymać się z dala od Strzyg: udać się w miejsce wysoce zaludnione albo całkowicie opuszczone? Każda z tych opcji miała swoje plusy i minusy. Pukanie do drzwi sprawiło, że podskoczyłam. Natychmiast, moje oczy spoczęły na klamce, upewniając się, że nie było zawieszki „Nie przeszkadzać”. Zawiesiliśmy ją na zewnątrz zeszłej nocy. Pozostałam nieruchomo i czekałam, aby zobaczyć, czy osoba pukająca zauważy swój błąd i odejdzie. Kilka chwil później, nadeszło kolejne pukanie, tym razem ze słowami „Sprzątanie”. To przeważyło szalę. Obsługa hotelowa pukałaby, pomimo znaku, jeśli złożyłeś zamówienie, ale sprzątaczka prawie nigdy tego nie robi. Nerwowo podkradłam się do drzwi i odważyłam się zerknąć przez wizjer. Stała tam młoda kobieta, uśmiechając się uprzejmie i nosząc hotelowy strój. Wyglądała całkiem nieszkodliwie i zastanawiałam się, czy może nasza zawieszka nie spadała. Ale nagle, coś na obrzeżach mojego widzenia przykuło moją uwagę. Cień po drugiej stronie – który nie należał do niej. Płynnie się przemieszczał i uświadomiłam sobie, że w pobliżu kobiety stoi jeszcze jedna osoba, poza widokiem wizjera. Możliwe, że więcej niż jedna osoba. Wycofałam się cicho i wymamrotałam zaklęcie, które zmieniło Skoczka w figurkę, zanim umieściłam go w torbie z zakupami, w której znajdowały się nasze ubrania. Zwinęłam ją oraz torbę od pani Terwilliger i przewiesiłam je przez ramię i zaczęłam oceniać moje drogi ucieczki. Okno w łazience

nie było wystarczająco duże, aby nim uciec. W dużym pokoju znajdowały się przesuwane szklane drzwi prowadzące na balkon…na trzecim piętrze. Wyszłam na zewnątrz i zbadałam moje opcje. Nie było ich wiele. Nasz pokój miał widok na parking i nie było niczego na ziemi, co złagodziłoby mój upadek. Dokładnie pod moim balkonem znajdował się inny i zastanawiałam się, czy byłam wystarczająco silna fizycznie, aby się tam wspiąć. Sześć miesięcy temu powiedziałabym, że tak. Teraz, nie byłam tego taka pewna. Zanim mogłam podjąć decyzję, duży czarny SUV wjechał i wysiadło z niego dwóch mężczyzn w okularach przeciwsłonecznych rozglądając się, tak aby mnie zobaczyć. Ledwie dostrzegłam słuchawki jednego z nich, który wyglądał jakby mówił coś płynnie. Musiał mówić coś do grupy przed moimi drzwiami, bo nagle pukanie przybrało na sile. Zrezygnowali także z ich przykrywki jako sprzątaczki. - Sydney, wiemy, że tam jesteś. Nie utrudniaj tego. – Słowom towarzyszył dźwięk karty przejeżdżającej przez czytnik, ale kiedy próbowali otworzyć drzwi, łańcuch ich zatrzymał. Wkroczyłam z powrotem do środka i zobaczyłam oko w luce między drzwiami. – Wiesz, że nie masz jak uciec, Sydney. - Powiedz, tym gościom na dole, że szybko będą chcieli ulotnić się daleko od auta! – krzyknęłam do niej. Wróciłam na balkon i wyjęłam jeden z amuletów od pani Terwilliger. Skoro większość pracy nad stworzeniem amuletu została wykonana, musiałam tylko wykonać małe zaklęcie, aby go uaktywnić. Wypowiedziałam słowa i cisnęłam go w stronę SUV-a, dodając jeszcze zaklęcie powietrzne, aby przenieść amulet dalej niż mogłabym zrobić to samodzielnie. Czy zorientowali się z czyhającego niebezpieczeństwa, czy zostali ostrzeżeni przez swoich kolegów, mężczyźni w okularach przeciwsłonecznych odbiegli, padając na ziemię, gdy SUV eksplodował. Także się schyliłam, krzywiąc się z gorąca i byłam zadowolona, że nie było tam nikogo innego, kto mógłby ucierpieć. Kiedy tylko eksplozja się skończyła, nie marnowałam czasu, podniosłam się i wspięłam na krawędź balkonu. Pręty i zdobienia zapewniały wiele uchwytów na ręce i nogi, więc nie miałam problemu ze wspięciem się na zewnątrz. Podczas schodzenia na dół i wślizgnięcia się na balkon moich sąsiadów, dał o sobie znać mój czteromiesięczny brak aktywności fizycznej. Siła górnej części mojego ciała była daleka od tej, co wcześniej i nagle stało się całkiem wyczerpujące wiszenie tam, a tym samym wślizgnięcie się na ten balkon. Zdołałam zejść na dół najdalej jak mogłam, dopóki moje ręce nie chwyciły dolnej części balkonu a moje nogi zawisły tylko kilka cali nad balustradą drugiego balkonu. Dotknięcie jej byłoby łatwe, gdybym się puściła. Wpadnięcie do wewnątrz – zamiast na zewnątrz – już nie tak bardzo. Mięśnie moich ramion krzyczały, a mój chwyt zaczął się zsuwać. - Sydney! Rozpoznałam głos Adriana, ale nie mogłam go zobaczyć. Mogłam powiedzieć jedynie, że był gdzieś za mną, prawdopodobnie niedaleko SUV-a. - Puść się! – krzyknął. - Spadnę – odkrzyknęłam. - Nie, nie spadniesz! Poluzowałam mój uchwyt i jedno uderzenie serca później, nie było niczego, co powstrzymałoby mnie przed spadnięciem na ziemię. Nagle, niewidzialna siła

pociągnęłam mnie w tył i koziołkując, przeleciałam nad krawędzią balkonu, lądując niezgrabnie – choć bezpiecznie – na nim. Byłam zdezorientowana, jak zostałam uratowana, dopóki nie obróciłam się w stronę Adriana, który stał na parkingu, w bezpiecznej odległości od SUV-a. Alchemicy w ciemnych okularach zmierzali w jego stronę, a on skierował spojrzenie na nich, powalając ich za pomocą niewidzialnej siły, tej samej, której użył na mnie. Skrzywiłam się na ten rodzaj telekinetycznej mocy, wiedząc, że wymagało to niesamowicie dużej ilości ducha, a także, że nie mógł robić tego cały dzień. - Czy drzwi są otwarte? – zawołał. Spróbowałam i pokiwałam głową. - Spotkajmy się w miejscu, do którego zapomniałem pójść zeszłej nocy. Idź! Alchemicy zaczęli wracać na nogi, więc uciekł z parkingu, biegnąc między płonącymi samochodami. Syreny zabrzmiały w pewnej odległości i zaczęli gromadzić się gapie. Pospieszyłam do hotelowego pokoju, przed którym wylądowałam, z ulgą zauważając, że był niezamieszkały. Przemknęłam przez niego i rozejrzałam się po korytarzu, rozważając kolejny ruch. Spotkajmy się w miejscu, do którego zapomniałem pójść zeszłej nocy. To miało sens, że nie poszliśmy do samochodu. Alchemicy bez wątpienia już go obstawili. Ale co on miał na myśli? Chwilę później, wiedziałam. Z jednej strony hol prowadził do wyjścia awaryjnego. Z drugiej były schody i winda prowadząca na dół do lobby i kasyna. Próbowałam myśleć jak Alchemik i ruszyłam schodami do lobby. Niewidzialne tylnie wyjście na pewno było obserwowane. Na dole, na parterze znalazłam chaos, który był właśnie tym, czego potrzebowałam. Wszyscy słyszeli auta na zewnątrz, ale nikt nie wiedział co się dokładnie stało. Niektórzy próbowali się ewakuować, podczas gdy inni, słysząc, że na zewnątrz się pali, chcieli zostać w środku. Ochrona hotelowa wydawała się ględzić o tym, co teraz zrobić, gdy jeden z ochroniarzy w końcu zadecydował, że byłoby bezpiecznie wypuścić ludzi na zewnątrz wyjściem prowadzącym na przeciwną stronę niż SUV. Szybko dołączyłam do zebranych tam ludzi i próbowałam ustalić, czy są wśród nich jacyś Alchemicy, na których trzeba uważać. Nie miałam pojęcia, kim byli, jeśli nosili hotelowe stroje lub nawet normalne ubrania. Moją największą wskazówką, że ktoś był nieszkodliwy, było kiedy przepychał się przede mnie, bardziej zmartwiony sobą niż mną. Prawie dotarłam do drzwi, kiedy zawarłam kontakt wzrokowy z mężczyzną w tropikalnej koszuli, który definitywnie był mną zainteresowany. Zaczął torować sobie drogę do mnie, ale szczęśliwym trafem, jeden z ochroniarzy stał niedaleko, nadzorując ewakuację. - Mój pokój wychodzi na SUV-a, który eksplodował. – powiedziałam ochroniarzowi. – I widziałam tego mężczyznę, chwilę przed tym, kiedy to się stało. Takie wyznanie normalnie mogłoby być pominięte, pomijając fakt, że szczegóły tego co się stało, były jeszcze świeże, więc szczególne wspomnienie o SUV-wie sprawiło, że dano mi kredyt zaufania. Dodatkowo, strażnik był młody i miał gorliwe spojrzenie człowieka, który chciałby się wyróżnić. Stanął za mną, blokując mężczyznę w hawajskiej koszuli, którego teraz dzieliło tylko kilkoro ludzi. - Proszę pana – powiedział ochroniarz. – czy mogę z panem porozmawiać?

Mężczyzna, niecierpliwy i ześwirowany na moim punkcie, zrobił błąd próbując przejść przez ochroniarza, który obrócił się do niego plecami i zadzwonił po wsparcie. - Przepuść mnie! – krzyknął Alchemik. – Muszę przejść! - Proszę pana, padnij na ziemię! Nie stałam tam dłużej, żeby zobaczy, co się stanie. Pozwoliłam im walczyć i w końcu prześlizgnęłam się przez drzwi. A tam kolejny strażnik próbował zabrać wszystkich ewakuujących się ludzi w uporządkowaną grupę. Zignorowałam go i natychmiast oderwałam się od reszty, próbując ustalić moje położenie. Wyszliśmy właściwie niedaleko wejścia do hotelu i przez ruchliwą aleję, mogłam zobaczyć centrum handlowe, w którym Adrian był zeszłej nocy. Zaczęłam biec w tamtą stronę, marząc, że nie byliśmy w bardziej ruchliwym mieście – jak Las Vegas – gdzie mogłabym ukryć się w tłumie. Tak jak teraz, rzucałam się w oczy i szybko usłyszałam krzyki. Oglądając się w tył, zobaczyłam kolejnych dwóch ludzi w czarnych okularach zmierzających w moim kierunku. Byłam bardziej wyczerpana moją wcześniejszą wspinaczką, niż się spodziewałam, a tego typu fizyczne wyczerpanie skutkowało trudnościami w używaniu magii. Byłam niedaleko przejścia dla pieszych, które zaprowadziłoby mnie prosto do centrum handlowego, więc zaczęłam zwalniać. Gorączkowo zastanawiałam się, co do diabła zamierzali zrobić. Byliśmy w miejscu publicznym, w świetle dziennym. Czy oni myśleli, że mogą mnie ściągnąć mnie z ulicy? Tak, uświadomiłam sobie, dokładnie to by zrobili, a później próbowaliby to jakoś usprawiedliwić i przekonać o nim wszystkich świadków. Cały czas to robili z nadprzyrodzonymi zjawiskami. O ile trudniejsze miałoby być porwanie człowieka? Światło się zmieniło, więc sprintem przebiegłam ulicę, ruszając się tak szybko jak tylko moje niebędące w formie muskuły mi pozwoliły. Niestety, to nie było wystarczające. Alchemicy mnie doganiali. Dotarłam do parkingu przed centrum handlowym i ruszyłam prosto do sklepu, z którego pochodziły moje ubrania. Bez oglądania się za siebie, aby zobaczyć jak blisko byli moi prześladowcy, rzuciłam się w jedną z alejek i wymamrotałam słabe zaklęcie niewidzialności. Poczułam magię gromadzącą się wokół mnie, a wtedy pośpieszyłam do innej alejki na wypadek gdyby zobaczyli mój pierwotny punkt docelowy. Nikt nie przyszedł po mnie, więc poszłam okrężną drogą przez kolejną alejkę, aby okrążyć ją i wykorzystać moją przewagę, idąc do wyjścia. Jeden z Alchemików stał przy drzwiach i założyłam, że drugi przeszukiwał sklep. Z nimi dwoma aktywnie przeszukującymi i spodziewającymi się mnie zobaczyć, zaklęcie nie zadziałałoby, gdybyśmy weszli sobie w drogę. Było jedno silniejsze zaklęcie niewidzialności, do którego amulet znajdował się w mojej torbie, ale nienawidziłam marnować go, kiedy byłam tak blisko spotkania Adriana. Mogłam znaleźć inne wyjście – bez wpadnięcia na Alchemików – lub rozproszyć tego przy drzwiach. Kontynuując pochylanie się i rozglądanie wokół mnie, zygzakiem ruszyłam w kierunku wystawy ze strojami kąpielowymi, wyglądającymi na zrobione z łatwopalnego materiału. Rozpalenie ognia nie było dla mnie problemem. Mogłam przywołać ognistą kulę nawet przez sen. Problemem było to, że nie chciałam przyciągać uwagi. Tak szybko jak mój ogień zostałby zauważony, cała uwaga – w tym Alchemików – skupiła by się tutaj, co było tym czego pragnęłam. Ale musiałam być daleko od tego miejsca, kiedy to się stanie.

Zamknęłam oczy i wywołałam małe iskry w mojej dłoni. Trudno było powstrzymać ich przed urośnięciem, ponieważ moja praca z panią Terwilliger skupiała się na zrobieniu jej największą, najstraszniejszą kulą ognia, jaką można sobie wyobrazić. Ta, miała być jedynie podpałką, tak jak ta, którą zrobiłam na reedukacji. Gdy tylko ustabilizowałam ją, podłożyłam ją na rogu pary kąpielówek khaki – wbrew zasadom – a następnie zmyłam się tak szybko jak to możliwe, przyczajając się niedaleko wózków. Chociaż mogłam zobaczyć wąsy dymu, stroje nie zapaliły się tak szybko jak tego oczekiwałam, a długie, dręczące momenty mijały, gdy czekałam aż ludzie to zauważą. Alchemik w drzwiach trzymał swoją pozycję, a później, ku mojemu przerażeniu, zobaczyłam kolejnego zbliżającego się, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy, że zmierza prosto na mnie. Próbowałam wymyślić jak mam uciec z pola jego widzenia, kiedy ktoś na wystawie krzyknął i w końcu, prawdziwe płomienie wybuchły z taniego materiału. Alchemik zmierzający ku mnie zatrzymał się i gapił na ogień, podczas gdy ten przy drzwiach także się zagapił. Wraz z przekierowaniem ich uwagi, byłam w stanie prześlizgnąć się za nimi i pobiec trzy piętra na dół do apteki. Przed nią, autobus wycieczkowy na jałowym biegu oznaczony Las Vegas ładował starszych mieszkańców, więc w pośpiechu podbiegłam do jednego z nich. Ten mrugnął z zaskoczenia, kiedy zawarliśmy kontakt wzrokowy. Musiałam pojawić się z nikąd tuż przed nim, ale tak jak się to często zdarza, gdy ludzie napotykają coś niewyjaśnionego, potrząsnął głową i obrócił się w stronę busa. Skierowałam się prosto na tyły sklepu, w kierunku apteki i znalazłam Adriana w alejce z antykoncepcją, tak jak się domyślałam. - Mam nadzieję, że wybrałeś coś dobrego – powiedziałam. - Dzięki Bogu – westchnął, wciągając mnie w swoje objęcia. – Nienawidzę cię zostawiać, ale myślałem, że będziemy mieli większe szanse, gdy się rozdzielimy. Wiedziałem, że jesteś wystarczająco sprytna, żeby tu dotrzeć. - Miejsce, do którego zapomniałeś pójść zeszłej nocy? – spytałam z uśmiechem. – Taa, domyśliłam się tego, ale napotkałam kilka przeszkód. Są na dole tego centrum handlowego…które przy okazji będzie też odwiedzone przez straż pożarną, tak sądzę. Szkoda, że nie znalazłam czegoś mniej rzucającego się w oczy. - Nie może być gorsze ode mnie – powiedział. – Kiedy usłyszałem eksplozję w kasynie, użyłem ducha, aby odrzucić całą bandę Alchemików, żeby się stamtąd wydostać. Nie wydaje mi się, że to było oczywiste, że to ja byłem za to odpowiedzialny, ale tamto miejsce było wypełnione kamerami, które mają teraz kilka bardzo niejasne kwestie. - Właściwie, - odparłam. – Alchemicy prawdopodobnie wyłączyli kamery, bądź odłączyli z obiegu zanim zaczęli infiltrować to miejsce. Nie chcieliby, żeby ich działania zostały zarejestrowane, bardziej niż nasze. Adrian wyglądał jakby mu ulżyło. - Cóż, to jest coś. Ale jaki teraz jest plan? Powinniśmy zadzwonić do Marcusa po pomoc? - Nie – odparłam. – Nie chce, żeby tutaj przyjechał i ryzykował, gdy to miasto jest zajęte przez Alchemików. - Jak myślisz, jak nas wyśledzili? Przez samochód? Potaknęłam, czując się głupio z powodu czegoś, co przyszło do mnie wcześniej.

- Szczerze, zgaduję, że mają oczy i uszy we wszystkich pobliskich miastach wokół centrum reedukacji, na wypadek gdyby coś takiego jak to się zdarzyło. Prawdopodobnie rozesłali nasz opis i ktoś to zgłosił. Może pracownik hotelu. Powinnam była to przemyśleć i planować dalej, zanim zatrzymaliśmy się na noc. To moja wina. - To wina tych świrów, którzy zamykają ludzi w ciemnych celach w Death Valley. – powiedział Adrian. – Więc przestań się obwiniać, Sage i użyj tego swojego pięknego umysłu, który znam i kocham. Przełknęłam i skinęłam głową, uspokajając się. - Dobrze. Szybko musimy wynieść się z tego miasta i chyba wiem jak. - Czy to oznacza odpalanie auta na krótko? – spytał z nadzieją. – Potępiam to na polu moralnym, ale Rose i Dimitri robili wiele takich rzeczy i to było bardzo hardcorowe. Złapałam jego rękę i wyprowadziłam go ze sklepu. - Mój plan jest trochę mniej hardcorowy. Wyszliśmy na zewnątrz i przekonałam się, że stał tam wóz strażacki, a rosnący tłum rozchodził się przed wejściem do centrum. Nie czekając, żeby zobaczyć czy w tym tłumie byli Alchemicy, pośpieszyłam naprzód i weszłam do wycieczkowego busa, który właśnie skończył się zapełniać. Kierowca spojrzał na nas przezornie. - Wy dwoje nie jesteście częścią tej grupy. – powiedział. Adrian spojrzał w tył, na siedzenia busa, widząc jedynie białe i siwe włosy. - Bardzo spostrzegawcze – wymamrotał. Trąciłam go łokciem. - Miałeś wcześniej szczęście w kasynie? Adrian złapał wskazówkę i wyciągnął swój portfel. - Chcielibyśmy dołączyć do tej grupy – oświadczył. Kierowca potrząsnął głową. - To tak nie działa. To jest zorganizowane przez biuro podróży, które później kontaktuje się z moim szefem, aby… - Jego oczy skupiły się, gdy Adrian wyciągnął kilka studolarowych banknotów. Po chwili zastanowienia, kierowca chwycił je i włożył pod swój płaszcz. - Wsiadajcie. Myślę, że jest jeszcze kilka wolnych miejsc z tyłu. Normalni klienci busa gapili się na nas w zdumieniu, kiedy ruszyliśmy między nimi i usadowiliśmy się na ostatnich siedzeniach. Chwilę później, drzwi się zamknęły, a kierowca wyjechał z parkingu. Adrian owinął ramię wokół mnie i westchnął szczęśliwy. - Ah, nie mogę się doczekać, aby powiedzieć naszym dzieciom o tym. „Hej, kochanie, pamiętasz czasy, kiedy przekupiliśmy naszą podróż za granicę w busie pełnym starszych mieszkańców, zmierzając do Las Vegas? Zaśmiałam się wbrew sobie. - To brzmi jak wielki romans. Jestem pewna, że byliby pod wrażeniem. Rozbawienie pozostało na jego twarzy, ale było przeplatane smutkiem. - Właściwie, po tym co zaobserwowałem ostatnio w małżeństwie, to jest wielki romans. - O czym ty mówisz? Resztki jego uśmiechu zniknęły.

- Nic wartego uwagi. Powiedzmy jedynie, że dowiedziałem się, że małżeństwo moich rodziców jest udawane, a moja matka nie ma nic przeciwko życiu z mężczyzną, który ma o niej niskie mniemanie, tak długo jak ciągle płaci jej rachunki. - Adrian – wykrzyknęłam, kładąc moją dłoń na jego. – Czemu mi o tym nie powiedziałeś? Obrócił się i pocałował mnie w czoło, ale jego słowa przywołały coś, co trzymałam na krawędzi moich myśli: moich własnych rodziców. - Widziałeś Carly – zaczęłam. – Czy wiesz, co się stało z moją rodziną? Droga do Las Vegas trwała kolejne półtorej godziny, a Adrian powtórzył mi, czego dowiedział się o mojej rodzinie i o rozwodzie. Moje serce zamarło. Nie byłam całkowicie zaskoczona wieściom, że ojciec wygrał opiekę nad Zoe, chociaż wciąż miałam nadzieję, że moja mama zdobędzie przewagę. - To nie oznacza, że ona jest przegraną sprawą. – powiedziałam Adrianowi, próbując przekonać samą siebie w takim samym stopniu jak jego. – Zoe nadal może się wyrwać z dala od tego wszystkiego. - Tak, może. – zgodził się, ale mogłam powiedzieć, że w to nie wierzy. Kiedy dotarliśmy do Las Vegas, dowiedzieliśmy się, że bus jest przypisany do Tropicana. Zostaliśmy podrzuceni pod wejście do hotelu, gdzie przewodnik wycieczki czekał, aby ją odebrać i poprowadzić do następnej części wyprawy. Wyglądała na zaskoczoną, gdy wyszliśmy z autokaru, a Adrian spojrzał na nią słusznie, kiedy przechodziliśmy obok niej, jakby to było całkowicie normalne, że tu byliśmy. Była zbyt oszołomiona, aby zrobić cokolwiek, by ją zatrzymać. Niestety, wtedy odkryliśmy, że ktoś jeszcze na nas czekał. - Adrian – powiedziałam ostrzegawczo. Podążył za moim wzrokiem do miejsca, gdzie mężczyzna i kobieta stali przy hotelowych drzwiach i patrzyli prosto na nas. - Skurwysyn* - powiedział Adrian, Prawie spodziewałam się powtórzyć to, co zostawiliśmy za sobą, z tymi Alchemikami czatującymi przed nami. Zamiast tego, kobieta dotknęła ramienia innego mężczyzny obróconego do nas plecami. Odwrócił się, ujawniając nam, że jest on ochroniarzem. Powiedziała coś do niego i wskazała na nas. Natychmiast ruszył w naszym kierunku z Alchemikami po bokach. Rozejrzałam się, próbując zobaczyć, czy mogliśmy uciec lub chociaż złapać taksówkę. - To oni. – powiedziała kobieta. – Mówiłam ci. - Przepraszam. – powiedział strażnik. – Muszę zabrać was do środka i zadać kilka pytań. Rozumiem, że możecie być wplątani w coś, co może być ważne dla władzy. - Adrian – wysyczałam przez zaciśnięte zęby. – Nie możemy z nimi pójść. – Wiedziałam jak to działa. Gdybyśmy skończyli na policji lub nawet pod obserwacją hotelu, Alchemicy mieliby ułatwioną robotę, wykonując trochę papierkowej roboty, aby nas przejąć. Adrian spojrzał mężczyźnie w oczy. - To jakaś pomyłka. – powiedział uprzejmie. Była tam ciepła, przesłodzona nuta w jego głosie, która nawet mnie poruszyła. – Jesteśmy tu tylko, aby spędzić miło czas, wydać masę pieniędzy w kasynie. To ta dwójka sprawia problemy. Próbują was odciągnąć od tego co naprawdę zamierzają.

* wybaczcie, musiałam przeklnąc, aby oddać rozdrażnieni moje jak i Adriana :P Ochroniarz zmarszczył czoło, gdy kompulsja na niego zadziałała. Zadrżałam, zarówno pod wrażeniem, jak i z lekkiego niepokoju, jak silny był Adrian. Alchemicy także zdali sobie sprawę, co się działo. - Skuj ich i zaprowadź do środka. Pomożemy ci ich powstrzymać. - Skuj ich? Serio? – spytał Adrian. – Wiedziałem, że wy ludzie jesteście ze średniowiecza. Nie zdawałem sobie tylko sprawy, że nadal staracie się w nim żyć. – Skupił swoją moc z powrotem na strażniku. – Puść nas. Nasza taksówka właśnie przyjechała. I nie pozwól im nas powstrzymać. - Oczywiście – odparł strażnik. Adrian popchnął mnie w stronę taksówki, która w rzeczy samej, właśnie podjechała. Dwóch Alchemików próbowała przyjść po nas, ale ochroniarz, nadal pod wpływem Adriana, blokował im drogę. Mężczyzna właśnie posunął się do uderzenia ochroniarza, pozwalając swojej kobiecej współpracowniczce pośpieszyć do taksówki. Do czasu, gdy Adrian i ja dostaliśmy się do środka i zatrzasnęliśmy drzwi, kobieta uderzyła w okno. - Jedź – powiedział do kierowcy. – Teraz. Kierowca wyglądał na trochę bardziej niż zaalarmowanego kobietą walącą w jego taksówkę, zwłaszcza, że mężczyzna Alchemik do niej dołączył. - Już! – nalegałam. Kierowca uderzył w gaz. - Dokąd? Przez chwilę, żadne z nas się nie odezwało. Wtedy powiedziałam: - Witching Hour. Adrian posłał mi ostre spojrzenie. - Jesteś pewna, że to dobry pomysł? – spytał niskim głosem, gdy zatrzymaliśmy się na światłach. – Moroje współpracują z Alchemikami. - Idę za przeczuciem – widząc jego zaskoczone spojrzenie, wyjaśniłam. – Cóż, to Las Vegas. Taksówka zabrała nas wzdłuż ulicy na pasmówkę, a kiedy wyjechaliśmy ostrzegłam Adriana: - Pewnie będzie tam na nas czekało kilkoro Alchemików. Nie rozglądaj się i nie pokazuje, że ich zauważyłeś, gdybyś ich zobaczył. Idź prosto do środka i kieruj się do pokoju wypoczynkowego. Ja zrobię tak samo. Kiedy wyjdziesz, nie czekaj na mnie. Idź pograć w karty czy coś. Znajdę cię. Moje słowa sprawiły, że zmarszczył czoło, ale nie kłócił się, kiedy płaciliśmy i wysiedliśmy z taksówki. Witching Hour nie było miejscem, w którym kiedykolwiek byłam, ale było dobrze znane w kręgach Alchemików. Było to prowadzone przez Moroi kasyno i hotel, i chociaż wielu ludzi było jego stałymi klientami, jego właściciele upewnili się, że będzie ono spełniać wszystkie zachcianki Morojów. Weszliśmy do środka, a morojski portier uprzejmie otworzył nam drzwi. Wnętrze było takie jak wszystkie inne placówki w Las Vegas: szereg świateł, hałas oraz bardzo silne emocje. Adrian podążał dokładnie według moich instrukcji, idąc prosto do części wypoczynkowej w jednej stronie lobby. Wślizgnęłam się do damskiej toalety, a następnie do kabiny.

Tam wyjęłam amulet niewidzialności od pani Terwilliger i zawiesiłam go na szyję, wykonując zaklęcie, które go aktywowało. Nawet z amuletem do pomocy, to wciąż wymagało wiele siły, ale efekty były równie potężne. Będzie trwało dłużej niż to, które wykonałam na reedukacji i tym razem będę mogła spojrzeć ludziom w oczy. Tylko ci, którzy wiedzą o niewidzialnej Sydney Sage stojącej tam, tuż przed nimi, byliby w stanie zobaczyc przez zaklęcie. Z moim kamuflażem na miejscu, wyszłam z łazienki, czekając na kolejną osobę, która otworzyłaby mi drzwi. Na zewnątrz, Adrian W odpowiedzi właśnie wychodził z męskiej łazienki. Podążałam za nim, kiedy zamawiał drinka w barze, a następnie do stolika pokerowego. Drink był bezalkoholowy, ale zawierał krew, co było dodatkowym bonusem tego miejsca, odkąd wiedziałam, że nie miał okazji jej przyjąć w ostatnim czasie. Kiedy tylko usiadł i włączył się do gry, stanęłam za nim i wyszeptałam mu do ucha. - Nie obracaj się. Jestem tu z tobą, niewidzialna. Jeśli na mnie spojrzysz, zaklęcie prawdopodobnie się złamie. Przytaknij, jeśli rozumiesz. Adrian skinął głową. Przeszukałam pomieszczenie i obróciłam się z powrotem do niego. - Jak na razie chyba zauważyłam jednego Alchemika, obserwującego cię. Rozegraj jeszcze kilka rund. Nikt cię na razie nie zgarnie. Nie byłabym zaskoczona, gdyby pojawił się jeszcze jeden czy dwóch. Zrobiłam krótki spacer dookoła, zauważając, że główni ochroniarze i menadżerowie byli na pierwszym piętrze, a wtedy wróciłam do Adriana. Kontynuowałam rozglądanie się po pokoju, przerywając co jakiś czas, aby podziwiac jego grę. Był w tym bardzo dobry i ucieszyło mnie, że nigdy nie zgodziłam się na jego propozycję gry w rozbieranego pokera. Też byłam w tym całkiem niezła, ale moje powodzenie pochodziło ze statystycznej analizy. To nie mogło się równać z jego możliwością wykrywania prawdy innych graczy. Szybko pojawił się drugi Alchemik. - Okey – wymamrotałam do Adriana. – Skończ to rozdanie, a później idź wziąć pokój. Zamelduj się na swoje nazwisko, to będzie w porządku, i upewnij się, że powtórzysz numer pokoju na głos. Następnie tam idź. Oni pójdą za tobą. Kiedy to zrobią, Nie wahaj się wdać z nimi w bójkę – ale upewnij się, że oni zaatakują pierwsi. Ja zadbam o całą resztę. A kiedy będziesz rozmawiał z administracją, spraw, żeby to wyglądało na jakąś wielką rzecz, kim jesteś i jak skrzywdzony jesteś. Podążał za moimi instrukcjami bez mrugnięcia, a ja ostrożnie ruszyłam za nim do lady, pozostając z dala z jego pola widzenia. Alchemicy także za nami przyszli, pozostając w zasięgu słuchu. Kiedy dostał klucz do pokoju, powiedział: - Pokój 707, co? Brzmi jak szczęśliwy numer. – Dwóch Alchemików wymieniło spojrzenia i udało się do windy. Adrian złapał następną. Co do mnie, ja ruszyłam na korytarz i podniosłam telefon, upewniając się, że nikogo nie ma w pobliżu aby zobaczyć telefon unoszący się w powietrzu. Wybrałam numer ochrony. - Proszę pomóżcie! – wykrzyknęłam. – Na siódmym piętrze jest mężczyzna, który został zaatakowany! Po tym, miałam nadzieję, że moje wysiłki się opłacą. Wróciłam tam, gdzie widziałam biuro ochrony i wślizgnęłam się za nimi, uważając, aby pozostać poza zasięgiem wzroku Adriana. Wkrótce dołączył do nas menadżer. - Co się dzieje? – zażądał.

Ochroniarz zaczął mówić, ale Adrian mu przerwał. - Ja ci powiem, co się dzieje! Właśnie zajmowałem się swoimi sprawami, kiedy ci dwaj – wskazał na każdego z Alchemików. – skoczyli na mnie bez wyraźnego powodu. Czy ty masz pojęcie, kim ja jestem? Jestem Adrian Iwaszkow. Może słyszałeś o mojej ciotce, jej wysokości, Królowej Tatianie Iwaszkow? Albo może znasz jedną z moich najlepszych przyjaciół, obecną Królową? To przyciągnęło uwagę menadżera i spojrzał na Alchemików. Było jasne, że wiedział, kim byli. - Nie widujemy tutaj wielu waszych ludzi. - Ten mężczyzna jest kryminalistą – zaprotestował jeden z Alchemików. – On i ludzka dziewczyna zniszczyli jedną z naszych placówek. Mamy bramo się z nimi rozprawić. - Nimi? – spytał menadżer. – Widzę tylko jego. - Ona musi gdzieś tu być. – nalegał drugi Alchemik. Jeden z ochroniarzy wskazał na dużą kamerę monitoringu. - Mamy pogląd na kasyno, proszę pana. Pan Iwaszkow był sam. – Zwrócił na niego uwagę, kiedy Adrian siedział przy pokerowym stole, a ja modliłam się, aby nikt nie sprawdził podglądu z przed wejścia, na których widać nas dwoje wchodzących do środka. – A tutaj jest atak. Nowy obraz pokazał dwóch Alchemików przyczajonych na ziemi na siódmym piętrze, do czasu aż Adrian wyszedł z windy. To oczywiste, że zrobili pierwszy ruch, próbując złapać go i obezwładnić za pomocą paralizatora. Adrian bronił się z gracją, nie tylko za pomocą ducha – czego oczekiwałam – ale wymierzając cios jednemu z nich. Wolfe byłby taki dumny. Inni goście wyszli z pokoi i wkrótce przyszła ochrona, przerywając całe zajście. - To nie do przyjęcia – powiedział wściekle menadżer. – Nie możecie wchodzić do mojego hotelu i atakować Moroi! Nie obchodzi mnie, kim jesteście. Nie macie do tego prawa. - On jest winny wielu zbrodnią – powiedział pierwszy Alchemik. – Nie masz prawa powstrzymywać nas przed zabraniem go na przesłuchanie. - A gdzie dowody? – spytał menadżer. – I gdzie ta tajemnicza dziewczyna? Najwyraźniej musieliście popełnić błąd. – Obrócił się do ochroniarzy. – Wyprowadź ich na zewnątrz. - Śledzili mnie cały dzień – powiedział Adrian. – Skąd mam wiedzieć, że oni nie wrócą? - Nikt nie będzie nachodził naszych obywateli – zagroził menadżer. – Zawiadom pozostały personel. Przeszukajcie to miejsce w celu jakiegokolwiek znaku Alchemików, zarówno ogrody jak i tunele. Pozbądź się ich z naszego terytorium i zadzwoń na Dwór. Będziesz bezpieczny, tak długo jak tu zostaniesz Lordzie Iwaszkow. - Dziękuje – powiedział uroczyście Adrian, wstając. – Jeśli skończyliśmy, zamierzam pójść do mojego pokoju i samemu wykonać kilka telefonów do Dworu. Protestujący Alchemicy zostali wyprowadzeni, a menadżer odprowadził Adriana do wyjścia, oferując przeprosiny i rekompensatę za to co się stało. Kiedy Adrian w końcu został sam w windzie, przesunęłam się za niego i powiedziałam: - Nie obracaj się jeszcze. Nie mogę zostać uwieczniona przez kamerę.

- Czy wszystko poszło zgodnie z planem? – spytał. - Nawet lepiej. Przytrzymał drzwi trochę dłużej, tak abym mogła przez nie przemknąć. Kiedy tylko się zamknęły, stanęłam przed nim i powiedziałam: - Oto ja. – Zaklęcie zniknęło, a on przytulił mnie tak mocno, że uniósł mnie nad ziemią. - To – powiedział – było genialne. Skąd wiedziałaś co się wydarzy? - Nie wiedziałam – odparłam. – Nie na pewno. – Postawił mnie na ziemi i posadził na kanapie. – Ale byłam prawie pewna, że Morojski menadżer nie odpuści ataku na jednego ze swoich bez żadnego powodu – którego nie mogli mieć. Marcus musiał wyłączyć kamery w Death Valley. Alchemicy mogli oskarżyć cię wyłącznie na podstawie naocznych świadków i wiedziałam, że to się tutaj nie sprawdzi. Alchemicy musieliby złożyć oficjalną skargę do królowej. Ja… cóż, to już inna sprawa. Mogliby dostać mnie w swoje ręce. Moroje nie mają żadnego powodu, aby mnie chronić – stąd zaklęcie niewidzialności. Adrian usiadł obok mnie i pocałował w policzek. - Powiedziałem to wcześniej i powtórzę to jeszcze raz: jesteś geniuszem, Sage. Ciągle znajduje nowe powody do kochania cię, choć nie myślałem, że to możliwe. - Nie jestem geniuszem. – powiedziałam, zakopując się w siedzeniu. Łzy zaczęły formować się w moich oczach i nienawidziłam ich. Nienawidziłam tego, co Alchemicy mi zrobili. Nigdy wcześniej nie byłam taka przewrażliwiona! W razie problemów, zawsze zachowywałam się logicznie, nie płacząc, a teraz chciałam tylko zwinąć się w kulkę i szlochać. Stres związany z reedukacją i teraz te ataki na mnie. – Powinniśmy pojechać z Marcusem. Nie wiedziałam, że to miejsce może być przepełnione Alchemikami! Myślisz, że jestem sprytna, ale myślisz, że gdzie się tego nauczyłam? Oni mieli agentów czatujących w miastach otaczających Death Valley. Później musieli widzieć nas wsiadających do tego busa wycieczkowego, dowiedzieć się gdzie jedziemy i spotkać nas w Tropican’ie. Alchemicy albo przeczytali numer rejestracyjny naszej taksówki albo już tutaj na nas czekali, odkąd to bardzo prawdopodobne miejsce do przyjścia. – Stanowczo spojrzałam Adrianowi w oczy. – Jak się stąd wydostaniemy? Jak mamy uciec komuś, kto widzi i słyszy wszystko? Kto nas ochroni? Nie możemy używać niewidzialności i kompulsji do końca naszego życia! Nie możemy ukrywać się tutaj na zawsze! Widziałam, że brzmiałam histerycznie, a spokój Adriana wcale nie pomagał. - Myślę, że mam pewien pomysł – powiedział. – Pomysł, który może załatwić nam hardkorową ochronę… ale nie wiem, jak się będziesz z tym czuła. - Jestem otwarta na propozycję – zapewniłam go. Zawahał się na chwilę, po czym przytaknął, podejmując decyzję. Potem, ku mojemu kompletnemu zaskoczeniu, uklęknął przede mną i złapał mnie za ręce. - Sydney Katherine Sage – powiedział, jego zielone oczy były przepełnione miłością i szczerością. – Czy uczynisz zadumanemu, leniwemu Morojowi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? *

*po angielsku brzmi to lepiej, ale i tak to było słodkie <3

Rozdział 20 Adrian

Spodziewałem się wielu różnych reakcji na moją propozycję. Płacz nie był jedną z nich. – Okey - powiedziałem ostrożnie – prawdopodobnie będzie lepiej z pierścionkiem, tak? Pokręciła głową, wściekle ocierając łzy z oczu. – Nie, nie… jest wspaniale, to znaczy, ja po prostu nie wiem. Nie wiem dlaczego płacze. Nie wiem co jest ze mną nie tak. Ja wiedziałem. Była zamknięta przez cztery miesiące, przez większość tego czasu była w ciemności, była poddawana torturom psychicznym i fizycznym, mówiono jej, że wszystko w co wierzy jest złe i pokręcone – że ona jest zła i pokręcona. Dodając do tego stres ucieczki – wielokrotnej ucieczki – przez który właśnie przechodziliśmy, nie było niczego dziwnego w tym, że była załamana. Nawet najsilniejsza osoba potrzebowałaby czasu na wyzdrowienie. Ona potrzebuje przerwy, czasu na leczenie fizyczne i psychiczne, a ci cholerni Alchemicy jej go nie dają. – Okej, śmiało – powiedziała kilka chwil później. Widziałem jej wzmacnianie się, ciężko pracowała, aby umieścić wszystkie te emocje z dala, ponieważ ona wie co to znaczy być silnym. Chciałem jej powiedzieć, że siła nie jest ukrywaniem swoich uczuć, że jest w porządku czuć się w ten sposób po tym co przeszła. – Wyjaśnij mi jak bycie dziewiętnastoletnią panną młodą rozwiąże nasze problemy. – Pozostałem na kolanach. – Wiem, że to nie było częścią twojego planu – powiedziałem – Przynajmniej jeszcze nie. Wiem doskonale, że teraz chcesz iść do college’u, małżeństwo jest na dalszej drodze. Skinęła głową. – Masz rację. To nie z braku miłości do ciebie, wierz mi. Nie mogę sobie wyobrazić poślubienia kogoś innego. Ale jesteśmy jeszcze tacy młodzi… – Wiem. – Ścisnąłem mocniej jej dłonie. – Oto moje myślenie. Doszło to do mnie kiedy powiedziałaś, że Moroje chronią mnie jako jednego z nich. Jeśli weźmiemy ślub, jeśli będziesz moją żoną, Moroje będą musieli chronić także ciebie. Wcześniejsze słowa Sydney przypomniały mi o czymś, co Lissa powiedziała mi kiedy zapytałem o pomoc dla Sydney: „Jeśli jeden z moich ludzi będzie w niebezpieczeństwie przez nich, wtedy tak, miałabym pełne prawo zacząć narzucać Alchemikom swoją wolę.” Nie miałem wątpliwości, że będę bezpieczny, gdy powrócę na Dwór. Lissa chroniłaby mnie nawet gdybym nie był jej dobrym przyjacielem. Sydney ma rację, nie mogłaby spodziewać się takich gwarancji, i nawet kierownik hotelu może insynuować tak dużo. Ale jeśli byłaby panią Ivashkov… Sydney zmarszczyła brwi.

– Myślisz tak jak osoba dostająca obywatelstwo, kiedy poślubi kogoś z innego kraju. Nie sądzę, że ten sposób działa u Moroi i ludzi. Poślubiając ciebie nie stanę się automatycznie Morojem. Twoi ludzie nie zaakceptują mnie jako jednej z nich, będą się denerwować. – Prawda – przyznałem – ale to nie znaczy, że mogą ukarać moją żonę. Udamy się na Dwór. – Nie odpowiedziała od razu, to milczenie mnie denerwowało. Zacząłem się martwić i szukać innych problemów, które nie miałyby nic wspólnego z moimi planami, wątpliwych logicznie. – Jeśli nie jesteś pewna odnoście nas… – Skupiła się powrotem na mnie. – Och Adrian, nie. To nie to. Miałam na myśli to, co mówiłam. Nigdy nie spodziewałam się wziąć ślubu tak młodo, ale nie wyobrażam sobie spędzić życia z kimś innym niż ty. Zrozumiałam, że to stanie się w przyszłości. To jest po prostu swego rodzaju szok. I pomyśleć też o tym jakie będzie nasze życie. Jeśli dostaniemy schronienie wśród Moroi, to znaczy, że zostaniemy na Dworze już na zawsze? Czy kiedykolwiek ponownie zobaczę moją rodzinę? To zbiło mnie z tropu. Największe komplikacje przewidywałem w relacjach mojej rodziny – i innych, takich jak Nina. Tam będą problemy, tak, ale to przez co ja i Sydney teraz przechodziliśmy, było zbyt ważne. Byłem przygotowany do radzenia sobie z problemami, jakie mogą sprawiać moi pobratymcy , ale nie wybiegałem myślą tak daleko, aby spojrzeć na to ze strony Sydney. Nie miałem łatwych odpowiedzi na to, ale odpowiedziałem z przekonaniem: – To będzie krótkotrwałe. To znaczy, ja nie wiem jak długo będzie to trwało, ale w końcu minie i będziemy mogli swobodnie iść tam, dokąd zechcemy. Będziemy mogli widzieć kogokolwiek chcemy. – Jej krzywy wyraz twarzy powiedział mi, że jest sceptyczna. – Skąd to wiesz? – Ponieważ po prostu to wiem. I wierzę, że nieważne w jakich warunkach jesteśmy, będzie dobrze tak długo, jak będziemy razem. – Okej – powiedziała po trochę większych rozważaniach. – Jeszcze jedno. Pozostawiając na boku całą kwestię dostania schronienia wśród Morojów, myślisz, że jesteśmy wystarczająco silni? Małżeństwo nie jest tylko kawałkiem papieru. Wstałem i usiadłem obok niej. – Wiem, że nie jest – powiedziałem. – Wiem także, że z wielu przyczyn będzie ciężko. Ale ja myślę, że możemy obejść wszystko, co stanie nam na drodze, tak długo jak będziemy kochać się nawzajem. – Myślałem o moich rodzicach i ich pozorowanym małżeństwie. To wydawało się większym żartem, niż cokolwiek pochopnego co Sydney i ja możemy zrobić. – Jak proponujesz to zrobić? – zapytała. - Jestem pewna, że ten hotel ma kaplicę ślubną, ale nic z tego, nie zrobimy tego tutaj. – Nie – zgodziłem się. Żaden Morojski Minister nie pobłogosławiłby tego związku. –Ale teraz, nie ma Alchemików w pobliżu tego miejsca, więc mamy małe okienko, aby się wydostać. Możemy iść po prostu do sądu i… coś nie tak? – Znów zaczęła się rozklejać. – Nic, nic – powiedziała. – Po prostu… nie. Nieważne.

– Powiedz mi – namawiałem. – To po prostu… – westchnęła. – Każdy inny plan, który miałam, właśnie wypadł przez okno. College, moja rodzina… i teraz przesuwanie ślubu o kilka lat wcześniej. I co za tym idzie - nawet ślub się zmienił. Zawsze myślałam, że kiedy to się stanie, będziemy mieć tam przyjaciół, będzie sukienka, pełna uroczystość. Wiem, że nic z tego, i mam na myśli, że… z chęcią wyjdę za ciebie w tej koszulce. Po prostu wszystko jest inne. Potrzebuję chwili, żeby przystosować się do tych wszystkich zmian. – Pogłaskałem ją po boku twarzy. – Nie, tak nie będzie. Daj mi chwilkę. Wstałem i wziąłem moją komórkę, sprawdzałem kilka rzeczy, kiedy ona obserwowała mnie z zaciekawieniem. W ciągu kilku minut miałem plan. Miałem nadzieję, że nie będziemy mieć więcej kłopotów niż ich rozwiązań. – Okej, my wyjdziemy teraz, skoro Alchemicy nie mogą przebywać w tym hotelu. Oni wreszcie znajdą drogę powrotną – jeśli ukryją makijażem tatuaże. Masz jeszcze jakieś amulety niewidzialności? Pokręciła głową. – Mogę rzucić niewielkie zaklęcie niewidzialności… ale nie będzie działać dobrze w tak zatłoczonym miejscu. Zbyt wielu ludzi do ominięcia. – Osłonie nas. Chodź. – Wyciągnąłem rękę. – Musimy się teraz stąd wydostać. Udaliśmy się na dół, i rzuciłem falę ducha wokół nas, żeby zasłonić nasze cechy każdemu, kto dotrze zbyt blisko. Wiedziałem, że to działa kiedy przeszliśmy obok jednego ze strażników, a on na nas nie spojrzał. Aczkolwiek to nie będzie działać na każdego widzącego nas z daleka. Nie mogłem wpłynąć na umysły tak daleko, dlatego udawanie teraz przed Alchemikami, którzy mieli szpiegów na zewnątrz było istotne. Kierowałem Sydney dołem przez podziemne tunele, które istniały pod Witching Hour i przeciągały się do pewnych ważnych punktów na Strip. Było wiele wyjść, ale nie wątpię, że Alchemicy wkrótce będą je wszystkie monitorować. Miałem tylko nadzieję, że byliśmy przed nimi i wybrałem jedno, które nie było jeszcze obserwowane. Pojawiliśmy się w głównym hotelu na Strip. Żadne z nas nie widziało żadnych oznak śledzenia, więc zwolniłem magię ducha, gdy szliśmy po placówce. Nie spędziliśmy tam dużo czasu, tylko poszliśmy do stanowiska taksówek na zewnątrz. Złapaliśmy taksówkę i byliśmy wkrótce w drodze do biura, które dałoby nam zezwolenie na zawarcie małżeństwa. Pierwsze szczęście było po naszej stronie, przybyliśmy do znalezionego miejsca prawdopodobnie dzięki temu, że było popołudnie w dzień powszedni. Daliśmy dowody, kiedy nadeszła nasza kolej i uśmiechnąłem się do Sydney, kiedy urzędnik przetwarzał nasze dokumenty. – Bierzesz ślub jako ty, huh? Nie Misty Steele? – To byłoby absolutnie bardziej bezpieczne. – Powiedziała z krzywym uśmiechem. – Ale jeśli mamy zamiar starać się o schronienie wśród Morojów musimy zrobić to tak legalnie, jak możliwe. Ty poślubisz Sydney Sage, czy tego chcesz czy nie. Pocałowałem ją w czoło.

- To jedyna rzecz, której pragnę. Żaden Alchemik nie zaatakował nas, gdy załatwialiśmy formalności, co wziąłem za dobry znak. Gdy już mieliśmy nasze pozwolenia, wzięliśmy taksówkę i wróciliśmy z powrotem na Strip, do innego hotelu, przylegającego do ogromnego podziemnego kompleksu handlowego. Dwukrotnie sprawdziłem adres na moim telefonie i wtedy zaprowadziłem Sydney do miejsca, które wyszukałem wcześniej: firmy, której jedynym celem było przygotowanie ludzi do szybkich ślubów w Vegas. Część, do której weszliśmy, była wypełniona sukniami ślubnymi, za nimi widziałem teren salonu. Konsultantka wyszła do nas, gdy tylko przekroczyliśmy próg. - Wyglądacie na szczęśliwą parę – powiedziała. Zastanawiałem się, czy to była prawda, skoro obydwoje byliśmy spięci z powodu bycia śledzonymi. – Jak mogę wam pomóc? - Pobieramy się. – Oświadczyłem. – A ty masz dwie godziny, żeby dać jej wszystko, cokolwiek będzie potrzebować do przygotowania się. Nawet Sydney wyglądała na zaskoczoną tym. - Adrian… - zaczęła nerwowo. - Robicie tutaj fryzury i makijaż? – zapytałem, rozglądając się po salonie. – Zabierz ją tam i pomóż znaleźć sukienkę. Dobrą sukienkę – nie jedną z tych – dodałem, kiwając w stronę wystawy przy której staliśmy, oznaczonej „OKAZYJNE SUKIENKI”. - Adrian… - powtórzyła Sydney. - Ja potrzebuję smokingu – powiedziałem. Wyciągnąłem kartkę papieru z kieszeni i pożyczyłem pióro, które konsultantka trzymała w ręce. – Tutaj są moje pomiary. Wybierz jakiś, który będzie pasował do jej stroju. Ufam twojemu osądowi. A potem daj jej cokolwiek jeszcze, czego sobie zażyczy. - Wychodzisz? – uświadomiła sobie nagle Sydney. - Mam kilka spraw do załatwienia. Ale wrócę w ciągu dwóch godzin. – Zarówno ona, jak i konsultantka wyglądały nadal na oniemiałe. – Ach – powiedziałem. – Przypuszczam, że musimy porozmawiać o pieniądzach. Głupi ja. – Wziąłem pióro ponownie i napisałem kwotę – bardzo dużą kwotę – obok moich pomiarów. – Czy to pokryje wszystko? Sydney jęknęła, gdy to zobaczyła. Konsultantka tylko uniosła brew. - Tak, proszę pana. Znacznie. Ale podejrzewam, że nie ma pan przy sobie jakiejś części tej kwoty do zapłaty z góry? - Nie – powiedziałem. – Ale nie potrzebuję tego. Mam szczerą twarz i ufasz mi, że przyjdę zapłacić ten rachunek. Włączyłem kompulsję i po jednym chwiejnym momencie konsultantka skinęła głową w akceptacji. Ironią było to, że mogłem zmusić ją do tego, by dała nam wszystko za darmo. Ale wiedziałem, że Sydney nigdy nie wybaczyłaby mi, gdybym zaczął nasze małżeństwo od tego rodzaju oszustwa, nie wspominając nawet o tym, że biedna kobieta mogłaby zostać zwolniona przez to. Pocałowałem Sydney w policzek.

- Baw się dobrze. Wrócę niedługo. Sydney złapała mnie pospiesznie za ramię. - Adrian, co zamierzamy zrobić? Nawet ty nie zdobędziesz takich pieniędzy w dwie godziny. Pocałowałem ją ponownie. - Zamierzam sprawić, że jedno z twoich marzeń się spełni, Sage. Miej trochę wiary. A jeśli Alchemicy się pojawią… - To było mało prawdopodobne, ale musieliśmy przygotować się na wszystko. – Zrób cokolwiek będziesz musiała, by uciec. Spotkamy się we śnie lub poprzez Marcusa. - Bądź ostrożny – powiedziała, nadal wyglądając na zrozumiale zaniepokojoną. - Zawsze – skłamałem. Udałem się z powrotem do kompleksu handlowego, próbując się ukryć, jak niepewnie się czułem. Mądrym i bezpiecznym pomysłem byłoby uciec z Vegas i pobrać się w innym miejscu. Ale pomijając fakt, że to miasto było zbudowane wokół szybkich ślubów, naprawdę chciałem spełnić jej marzenie. Mój telefon zadzwonił z wiadomością i spojrzałem w dół, spodziewając się złowieszczego ostrzeżenia od Marcusa. Zamiast tego, patrzyłem na wiadomość od Jill. „To jest najbardziej romantyczna rzecz na świecie. Czuję się, jakbym oglądała film w telewizji”. „Dzięki” – odpisałem. „Jakieś wskazówki?” „Nie, robisz wszystko dobrze. Eddie wariuje z powodu tego, że się odłączyliście. Może to poprawi mu humor”. To była ulga, dowiedzieć się, że wrócił do niej i nie stała mu się żadna krzywda przez to, że udzielił nam pomocy przy ratowaniu reszty. Napisałem: „Zatrzymaj to na razie w sekrecie. Później bądź gotowa na przykre skutki. Pod warunkiem, że będę w stanie nas stąd wydostać”. „Mogę pomóc w tej części” – odpowiedziała. Nie miałem pojęcia, jak miałaby pomóc, ale nie wysłała więcej żadnych wiadomości, a ja szybko zaplątałem się w innych zadaniach. Nie zajęło mi długo znalezienie mojego celu: sklepu z biżuterią, który zarówno ją skupował, jak i sprzedawał. To nie był dokładnie tak podejrzany lokal jak zwyczajny lombard, ale zasada jego działania była podobna. W końcu to było Las Vegas. Starszy, siwowłosy mężczyzna powitał mnie, gdy wszedłem i spytał, jak mógłby pomóc. Odetchnąłem głęboko i przestałem już dłużej rozmyślać – wyjąłem spinki do mankietów od cioci Tatiany. - Co dasz mi za to? Złapał oddech i spojrzał na nie przez szkło jubilerskie. Jak możesz mi to robić? – zapłakała ciocia Tatiana. – Jak możesz wyrzucić moje klejnoty? Nie wyrzucam ich, powiedziałem jej. To jest ważne. To jest moja przyszłość. Przyszłość z człowiekiem! Przyszłość z kobietą, którą kocham, odparłem. Kocham cię ciociu Tatiano, ale ty odeszłaś. Sydney jest tutaj i moje miejsce jest przy niej. Te spinki nie robią nikomu niczego dobrego, tylko leżą.

Duch ciotki Tatiany nadal był oburzony. Zdradzasz mnie! Czułem się trochę chory wewnątrz, ale wciąż zdecydowany. Gdy raz wyjąłem rubin z tych spinek i zabrałem do lombardu, miałem odkupić je z powrotem. Odzyskałem je – ledwo – i to doświadczenie było bardziej niż trochę traumatyczne. Teraz nie było odwrotu. Nie tylko oddawałem całą spinkę, oddawałem ją na dobre. Z naszymi ograniczeniami czasu nie miałem szans, by wygrać wystarczając pieniędzy i wrócić tutaj, żeby wykupić je z powrotem. To była moja ofiara za marzenie Sydney. Kwota, którą wymienił była niska, oczywiście, i targowaliśmy się pomiędzy różnymi cyframi. Prawie już ustaliliśmy cenę (choć wciąż niższą, niż warte były spinki), kiedy zrobiłem następny ruch i wyjąłem drugą spinkę. - Daj mi te pieniądze – powiedziałem. – I mamy umowę. Ale chcę, żeby te klejnoty znalazły się w pierścionku zaręczynowym – białe złoto będzie dobre. Później będę potrzebował dwie zwykłe obrączki. Zatrzymaj platynę jako zapłatę. Jest warta w cholerę więcej niż to, co dostanę w zamian. Och i potrzebuję, by było to zrobione w godzinę. Ustalaliśmy trochę więcej szczegółów, ale sprzedawca wiedział, że robi dobry interes i ostatecznie tego chciał. W końcu się zgodziliśmy i pokazał mi rozmaite pierścienie. Nie miałem dużo czasu i wybrałem te w prostym zaręczynowym stylu, które mogły pomieścić prostokątny diament z mniejszych prostokątnych rubinów z każdej strony. Planowałem wybrać zwykłe wzory, ale pokazał mi różne zestawy, dopasowując pierścienie z białego złota z drobnymi rubinami rozrzuconymi na nich, które do mnie przemówiły. Wyglądały jak hołd dla spinek, które zostały poświęcone na rzecz tego szalonego planu. Podpisałem się na wszystkich papierach i wziąłem pieniądze. Przypomniałem sobie, że mam godzinę. Stamtąd powędrowałem do najbliższego kasyna z pokerem o wysokie stawki – i odbyłem po drodze bardzo ważną rozmowę. Granie z takimi pieniędzmi było nieco trudne, zwłaszcza wiedząc, że miałem tak mało czasu. Pozostałem jednak spokojny i nie pozwoliłem sobie na panikę, traktując to jako zwyczajną grę i polegając na moich zwykłych trikach z czytaniem aur. Gracze tutaj nie różnili się od tych, z którymi już grywałem, powtarzałem sobie. Po prostu wyrzucali znacznie większe zakłady. Godzinę później opuściłem stół z kwotą wystarczającą do pokrycia wszystkich ślubnych wydatków, które miałem pokryć, tak samo jak na drogę wyjścia z Las Vegas. Wróciłem z powrotem do jubilera, który wywiązał się z obietnicy. Schowałem pierścienie i wykonałem kolejny telefon, gdy robiłem dwa przystanki: jeden w Aptece, drugi w winiarni. Z westchnieniem ulgi zdałem sobie sprawę, że wykonałem wszystkie zadania z krótkiej ślubnej listy. Udałem się z powrotem do sklepu ślubnego, dziwiąc się, że miałem rację co do swojego harmonogramu. Dwie ostatnie godziny były tak szalone, tak niepokojące, że czułem jak mój świat był popychany do przodu przez wszystko, co musiało być zrobione teraz, teraz, teraz. I tak, to było bardziej niż surrealistyczne, gdy wszedłem do sklepu i zobaczyłem Sydney…

… wtedy czas, jaki znałem, nagle zamarł. Miałem na myśli wszystko, co powiedziałem, gdy kazałem wziąć jej cokolwiek, co będzie chciała – nie obchodziło mnie, czy rzeczywiście pokaże się przy ołtarzy w koszulce, i tak bym ją poślubił z sercem pełnym miłości. Powiedziałbym, że miałem kilka pomysłów na to, jaką sukienkę wybierze. Coś skromnego, powiedzmy z długimi rękawami z koronki – to było moje największe przypuszczenie. Albo może jedna z tym prostych z krótkim rękawem, która nie miała żadnych dodatkowych ozdób. Mimo wszystko była Sydney, spodziewałem się po niej pragmatyzmu. To, czego nie spodziewałem się, był stary hollywoodzki splendor. Sukienka owijała się wokół niej przytulnie, ukazując jej ciało, które w żaden sposób nie wyglądało na zbyt chude, z fałdami organzy i ozdobami z koralików. Tuż poniżej bioder suknia była rozkloszowana na syreni styl w przypływie tiulu, który został również udekorowany rozproszonymi ozdobami. Tylko jeden delikatny pasek koronki i kryształków spoczął na jej ramieniu, drugie ramię było nagie. Jej włosy, z nową dodatkową długością, zostały zebrane w proste updo1 z kryształowymi grzebieniami podtrzymującymi je w miejscu z tyłu jej głowy, z długim, spływającym z niego welonem. Lśniące, wiszące kolczyki były jej jedyną biżuterią i jakiś mistrzowski makijaży sta zakrył wszystkie oznaki jej zmęczenia – i jej złotą lilię – bez sprawiania, by wyglądało to przesadnie. To było doskonałe. Ona była doskonała. Promienna. Wspaniała. Jak marzenie. - Czuję, że powinienem być znów na kolanach – powiedziałem cicho. Posłała mi nerwowy uśmiech i przesunęła dłonią po błyszczącej sukni. - Powiedz mi tylko, że możesz pozwolić sobie na to wszystko, ponieważ mogę wrócić do tego, co powiedziałam o pójściu w zwykłej koszulce. - Mogę sobie na to pozwolić – powiedziałam, nadal pochłonięty jej urodą. Dała mi małego kuksańca. - Więc lepiej się przebierz. Konsultantka była bardzo szczęśliwa, mogąc pokazać mi przymierzalnię, jeszcze bardziej ucieszyła się, gdy zobaczyła moje pieniądze. Smoking, który wybrała, był klasyczny i elegancki, czarny. Ekspedientka upewniła się, że chcę go kupić, a nie tylko wynająć, a ja zapewniłem ją, że tak. Wynajem mógłby wymagać karty kredytowej, a ja chciałem korzystać z mojej jak najmniej, ponieważ to mogło dawać poszlaki. Im więcej mogłem zapłacić gotówką, tym lepiej. Oczy Sydney błyszczały, gdy wyszedłem z przymierzalni. Czułem się marnie, spoglądając na jej błyszczącą postać, ale zapewniła mnie, że wyglądam niesamowicie. Ekspedientka pomogła mi przypiąć białą piwonie do marynarki i zauważyłem, że Sydney trzyma mały bukiet różowych w ręce. W drugiej ręce miała dwie torby, które nosiliśmy odkąd przyjechaliśmy do Nevady i teraz miałem więcej do dodania do kolekcji. Udało nam się wpakować je wszystkie do jednej torby przed wyjściem ze sklepu, a Sydney rzuciła zdziwione spojrzenie na torbę z winiarni. - A to na co? - Na miesiąc miodowy – powiedziałem. - Myślałam, że na to jest torba z apteki – zauważyła. - Ona również – obiecałem. 1 http://www.missysue.com/wp-content/uploads/2014/12/fishtail-braid-updo.png coś takiego :)

Zapłaciliśmy już wszystko i później wyszliśmy trzymając się za ręce, przebywając ostatni kawałek naszej podróży na piechotę. Naszym celem było Firenze, nowy hotel we włoskim klimacie, z którym kompleks handlowy był połączony. Mogłem powiedzieć, że Sydney była trochę skrępowana idąc przez tłum w swojej ślubnej oprawie, ale to wcale nie był niecodzienny widok w Las Vegas. Ludzie uśmiechali się, gdy ich mijaliśmy i wielu z nich gratulowało nam. To, być może, przyciągało więcej uwagi, niż chcieliśmy, ale polubiłem udawanie, że wszyscy, których mijaliśmy, byli gośćmi uczestniczącymi w naszym ślubie. To, no i byłem trochę dumny, mogąc pokazać się z moją wspaniałą narzeczoną u boku. Gdy tylko dotarliśmy do wejścia do Firenze, przyszła nowa wiadomość od Jill. Przeczytałem ją i duży uśmiech rozprzestrzenił się na mojej twarzy. - Co jest? – spytała Sydney. - Poczekaj i zobaczysz – powiedziałem. – Właśnie dostaliśmy główny prezent ślubny. Firenze, jak większość dużych hoteli w Las Vegas, miało sekcję kaplic ślubnych, a ja zaprowadziłem Sydney do nich przez kasyno. Wyglądający na zdenerwowanego mężczyzna w hotelowym uniformie przeszedł przez skrzydło i zatrzymał się, gdy nas zobaczył. - Jesteś Adrian? – spytał. - Oczywiście, że jestem. Odetchnął z ulgą. - Okej, masz dziesięć minut, by wejść i wyjść zanim będę w dużych kłopotach. Jest duże przyjęcie, na które zarezerwowano to miejsce i niedługo ludzie zaczną się pojawiać. - To wszystko, czego potrzebujemy – powiedziałem mu, przekazując stos gotówki. - Tędy – powiedział, kiwając na drzwi oznaczone napisem „KAPLICA TOSKAŃSKA”. Otworzył je dla nas. Sydney posłała mi zdumione spojrzenie. - Kupiłeś naszą drogę do ślubu? - Dobre miejsca trzeba rezerwować z wyprzedzeniem, nawet w Las Vegas. – Zaprosiłem ją do środka. – To był jedyny sposób, bym mógł zabrać cię do Włoch. Weszła do środka i roześmiała się, rozglądając dokoła z zachwytem. Kaplica była mała, zaprojektowana by pomieścić pięćdziesiąt ludzi i była pomalowana z amerykańskim pomysłem włoskiej świetności. Malowidła na ścianach przedstawiały pola winogron, a kopuła sufitu była pokryta aniołami. Obfitość złotych wykończeń całego pokoju kwestionowała dobry smak, ale mogłem powiedzieć, widząc jej błyszczące oczy, że to nie miało znaczenia. Z przodu sali było podium ozdobione kwiatami. Urzędnik stał za nim z jednym z hotelowych fotografów kręcącym się w pobliżu. Im też wisiałem pieniądze. Facet, który wpuścił nas, pracował w biurze rezerwacji ślubów, a ja musiałem jeszcze wykonać kilka szybkich telefonów wcześniej, obiecując, że sprawa będzie warta tego, nawet jeśli była nielegalna, jeśli uda mu się znaleźć dla nas salę i odpowiedni personel. Postawiliśmy nasze torby na pustej ławce i zaczęliśmy zbliżać się do urzędnika, gdy przypomniałem sobie coś. - Och, poczekaj. Potrzebujesz tego najpierw.

Złapałem ją za rękę i wsunąłem nowo zrobiony zaręczynowy pierścionek. Sydney złapała oddech, gdy ujrzała błyszczące klejnoty, a później spojrzała na mnie z przerażeniem, ostatecznie zdając sobie sprawę skąd pochodziły pieniądze wydane na tę przygodę. - Adrian, one należą do twojej ciotki. Zaprowadziłem ją do przodu. - Teraz są twoje. Urzędnik wiedział o ograniczonym czasie, więc przeprowadził ceremonię naprawdę prosto, najczęściej trzymając się jedynie tego, co było wymagane w stanie Nevada. Dodał jedną część, która była jego własnym projektem, słowa, które wypaliły się we mnie i przetwarzały się w moim mózgu później, gdy wsuwałem lśniącą obrączkę z rubinami na palec Sydney. - Dotychczas całe życie przeżywałeś na własną rękę. Każdą decyzję, którą podjąłeś, podjąłeś za siebie samego. Od teraz i przez resztę twoich dni, twoje życie będzie związane z drugą osobą. Każda decyzja, którą podejmiesz, będzie dla was. Co zrobi jedno, wpłynie na drugie. Jesteście rodziną, zespołem… nierozłączni i niezłomni2. To były potężne słowa do usłyszenia dla kogoś takiego jak ja, kogoś, kto rzeczywiście wiódł dość egoistyczne życie. Ale gdy napotkałem błyszczące oczy Sydney i zobaczyłem nadzieję i radość promieniującą od niej, poczułem siłę. Byłem gotowy, by zrobić ten bezinteresowny krok z nią, aby wiedzieć, że wszystko, co robiliśmy od teraz było dla nas dwóch, ostatecznie dla naszej rodziny. To była największa decyzja, jaką podjąłem w życiu… i ta najbardziej szczęśliwa. Kiedy śluby zostały złożone i obrączki założone, urzędnik ogłosił nas mężem i żoną. Przyciągnąłem Sydney i pocałowałem ją, pełen miłości i życia, szczęśliwy z tego, co mieliśmy teraz w zapasie. Gdy w końcu oderwaliśmy się od siebie, urzędnik dodał: - Jest mi bardzo miło przedstawić światu Adrian i Sydney Ivashkov. Uśmiech Sydney okazał się trochę krzywy i nie mogłem zapobiec jęknięciu. - O nie, co się stało? Roześmiała się. - Nic, nic. Po prostu zawsze myślałam, że zatrzymam moje nazwisko. Ostatecznie z dwa łączone. - Naprawdę, kobieto? – powiedziałem. – Mówisz to teraz? Wisisz mi za to kolejny pocałunek. Przyciągnąłem ją z powrotem do siebie i właściwie dostałem dla pocałunki. Podpisaliśmy papiery z urzędnikiem i później zapłaciłem jemu i fotografowi ich premie. Kupiłem też kartę pamięci od fotografa, mimo protestów o tym, że zwykle poprawia zdjęcia i przesyła je do oglądania online. - Brak czasu – powiedziałam, machając magicznym zwitkiem banknotów dokoła. To było prawie tak dobre, jak kompulsja. Gdy wszystko było załatwione, zebraliśmy nasze rzeczy i pożegnaliśmy się z naszym maleńkim kawałkiem Włoch. - Co teraz? – spytała Sydney, gdy przeszliśmy do drzwi, trzymając się za ręce. - Teraz możemy się stąd wydostać i wierz mi, zrobimy to w dobrym stylu. Mężczyzna od rezerwacji otworzył nam drzwi, był bardziej niż zadowolony, że jego mała eskapada się skończyła. Podziękowałem mu ponownie i wyszliśmy na korytarz główny… … gdzie grupa Alchemików czekała na nas. 2 Sądzę, że chyba tak to najlepiej brzmi, niż „nie do złamania” lub „niezniszczalni” :D btw. *,*

Rozdział 21 Sydney

Nagle niewidzialna siła posłała Alchemików na ścianę. Nie musiałam pytać, by wiedzieć, że była to robota Adriana. Poczułam jego rękę na plecach, popychającą mnie naprzód. - Chodź. Zbiegliśmy w dół korytarza, nie oglądając się za siebie. Obydwoje wiedzieliśmy, że Alchemicy nie zostaną w tyle na długo. - Musimy tylko dotrzeć do Blue Lagoon – powiedział do mnie. - To jest basen czy coś takiego? – spytałam. Przez moją sukienkę i buty ciężej było mi za nim nadążyć. Chwycił mnie za rękę, pociągając za sobą. - To nowy hotel. Na południowym krańcu Las Vegas Strip1. - Południowy kraniec… - Wyciągnęłam swoją mentalną mapę Las Vegas Boulevard. – To co najmniej mila2 lub dalej! - Przepraszam – powiedział. - Mówi się trudno. Mieliśmy kilka specyficznych parametrów i oni byli jednymi z niewielu, które je spełniały. Nie poprosiłam o szczegóły, ponieważ znaleźliśmy się na piętrze z grami. Normalnie przywitałabym z zadowoleniem zatłoczone miejsce, w którym moglibyśmy wtopić się w tłum, ale Adrian i ja nie mogliśmy zbytnio się w nim zgubić, nosząc nasze ślubne stroje. Fakt, że przedzieraliśmy się przez tłum i wpadaliśmy na ludzi, wyróżniał nas jeszcze bardziej. - Przepraszam – powiedziałam, gdy Adrian przypadkowo wpadł na kelnerkę niosącą tacę z drinkami, które rozlały się na kilku bardzo zaskoczonych ludzi przy stole do blackjacka. Niestety nie mieliśmy czasu na dalsze przeprosiny i zadośćuczynienia. Nie widziałam Alchemików, rzucając szybkie spojrzenie wstecz, ale mogłam dostrzec znaki poruszenia w tłumie, które przekonały mnie, że nasi prześladowcy byli ciągle na naszym tropie. Piętro kasyna wydawało mi się labiryntem, ale Adrian wyglądał, jakby wiedział, gdzie znajduje się nasz cel. Wkrótce wyszliśmy przez frontowe drzwi na okrągły podjazd przed Firenze, który był przepełniony zupełnie innym rodzajem chaosu. Zapadł wieczór i liczba osób poruszających się i otaczających nas znacznie wzrosła, gdy poszukiwacze przyjemności wyszli na zewnątrz do gier hazardowych, pokazów i innych rozrywek. Alchemicy nie podążali za nami jeszcze, więc rozejrzeliśmy się uważanie, chcąc zaplanować następny ruch. - Gdzie są taksówki? – zawołał Adrian. Ogromna grupa młodych kobiet, ubrana na imprezę, stała blisko nas. Jedna z nich nosiła szarfę przyszłej panny młodej3 i tiarę z kryształu górskiego. Atmosfera wokół nich sugerowała, że wypiły już więcej niż jednego drinka na jej cześć tego wieczoru. Gdy nas zobaczyły, zaczęły „ochać” i „achać”. - My też czekamy na taksówkę – powiedziała dziewczyna najbliżej mnie. Zachichotała. – A właściwie kilka z nas. 1 W oryginale „South end of the Strip”. Wujek Google podpowiedział, że chodzi o Las Vegas Strip – odcinek Las Vegas Boulevard o długości około 6,8 km, formalnie podległy Las Vegas. Ogólnie jest to bulwar, ale zostawiam oryginalną nazwę :) 2 Mila - 1,609344 kilometra

3 http://www.thehouseofbachelorette.com/v/vspfiles/photos/SASH0SATINBRDWHT-2.jpg Chodzi o coś w tym stylu :)

- Jesteście w jakichś tarapatach? – spytała inna. - Tak – odparłam, myśląc szybko. – Uciekliśmy, mój tata nie aprobuje naszego związku. On i kilkoro innych członków mojej rodziny jest zaraz za nami, próbując zmusić nas do anulowania małżeństwa. To była tylko część prawdy, ale one westchnęły i krzyknęły z przerażeniem. Adrian przebiegł wzrokiem po wszystkich z nich i powiedział głosem podobnym do miodu: - Byłoby naprawdę wspaniale, jeśli pozwoliłybyście nam wziąć tę następną taksówkę. Spojrzałam w górę i zobaczyłam żółtą taxi, zbliżającą się do miejsca, w którym wszyscy staliśmy. Masowa kompulsja była trudna, ale picie sprawiło, że grupa miała słabą wolę. I szczerze, mogłyby nam pomóc tak czy inaczej w imię miłości. Zaczęły gadać o prawdziwej miłości, a przyszła panna młoda machnęła do nas. - Weźcie ją, weźcie! Podczas gdy Adrian i ja wsiadaliśmy do środka, Alchemicy zjawili się przed szklanymi drzwiami i otworzyli je. - Hej – zawołałam do dziewczyn, machając moim bukietem. –Trochę wcześniejszej praktyki! I rzuciłam go w ich stronę, celując nad i kawałek za nie – prosto na Alchemików wychodzących przez drzwi. Dziewczyny krzyknęły z zachwytu, który zmienił się we wściekłość, gdy tylko ruszyły po bukiet i zderzyły się z naszymi zaskoczonymi prześladowcami. Nie wiedziałam jak się to zakończyło, ponieważ byłam już w samochodzie i Adrian zlecał ruszenie do Blue Lagoon. Taksówka wjechała na drogę. - Miejmy nadzieję, że jest to tak proste, jak przejażdżka w dół ulicy – powiedział ponuro Adrian. – Jak nas znaleźli? - Trudno powiedzieć. Najprościej – ich oczy i uszy mogły gdzieś nas spostrzec – westchnęłam z przerażeniem. – To moja wina. Gdybym nie czuła się tak głupio brakiem „prawdziwego” ślubu, bylibyśmy z dala od miasta dawno temu. Owinął ramię wokół mnie. - Nie ma mowy – powiedział. – Jestem szczęśliwy, że to zrobiliśmy. Zabrali nam już tak dużo. Nie mogą odebrać nam też tego dnia. - Przynajmniej – powiedziałam z przekąsem – powinnam przewidzieć, że coś takiego może się zdarzyć i wziąć sukienkę, w której byłoby się łatwiej poruszać. Ten syreni styl nie zapewnia dobrej możliwości poruszania nogami , ale ta kobieta zapewniła mnie, że jeśli splecie go z tyłu poprawnie, mogłaby sprawić, żeby wyglądało jakbym miała lepszą figurę niż mam. - Twoja figura wygląda bardzo dobrze stąd, gdzie siedzę – powiedział, przebiegając palcami wzdłuż koralików na pasku na moim ramieniu. Uśmiechnęłam się do niego. Później rozejrzałam się dokoła i coś zauważyłam. - Dlaczego się nie poruszamy? Kierowca wskazał z irytacją na przednią szybę. - Typowe o tej porze w nocy. Wszyscy się gdzieś wybierają. Wy, dzieciaki, nie próbujecie się dostać na wizytę do kaplicy, co? - Jesteśmy po – odparł Adrian. - Dobrze – powiedział kierowca, gdy posuwaliśmy się wolno do przodu. Widziałam, że spojrzał we wsteczne lusterka. – Ponieważ możecie tu trochę poczekać. Jedynym sposobem, by to wszystko ominąć jest mieć motocykl, jak tamci wariaci.

Adrian i ja spojrzeliśmy za siebie. Wszystko, co mogłam zobaczyć na początku, było morzem świateł na zatłoczonej drodze, ale wtedy, na drodze powrotnej, dostrzegłam cztery pojedyncze reflektory poruszające się, wślizgujące się pomiędzy i okrążające zatrzymane na jałowym biegu samochody. Adrian, mając lepszy wzrok ode mnie w nocy, skrzywił się. - Sydney, mam złe przeczucia co do tego. - Musimy się stąd wydostać – powiedziałam stanowczo. – Teraz. Adrian nie kwestionował mojej decyzji i po prostu przekazał pieniądze mające pokryć koszty naszego przejazdu zdziwionemu kierowcy. - Zwariowaliście? Jesteście w środku, pomiędzy milionem aut! To stało się oczywiste, gdy wydostaliśmy się na zewnątrz i próbowaliśmy przejść do najbliższej strony drogi. Klaksony trąbiły na nas, gdy rzuciliśmy się w poprzek Las Vegas Boulevard, ale ostatecznie większość z nich zatrzymała się, więc nie stanowiliśmy dużego ryzyka. W rzeczywistości, jedynymi pojazdami, które wydawały się posuwać naprzód, były cztery motocykle. Zachowywali swoją wcześniejszą trajektorię, po prostu próbując dostać się dalej w dół drogi, więc pomyślałam, że może zdołamy się im wymknąć. Ale wtedy, jak tylko dotarliśmy do krawężnika i zaczęliśmy iść chodnikiem, zauważyłam jak jeden z motocykli skręca ostro w naszym kierunku. Pozostali szybko poszli za jego przykładem. Chodnik był wypełniony ludźmi i jak na drodze, nie wyglądało na to, że ktokolwiek się porusza. - Nie zabiją kilku pieszych z rowerami, prawda? – zapytał Adrian, gdy szliśmy przez tłum tak szybko, jak tylko mogliśmy. - Raczej nie – powiedziałam. – Ale prawdopodobnie dostaną się do nas bardzo szybko na piechotę. I nie będą mieli skrupułów, gdy po prostu porzucą swoje motocykle. Zatrzymaliśmy się, gdy grupa pstrykających fotki turystów odmówiła przepuszczenia nas, zmuszając do zrobienia szerokiego koła wokół nich. - Dlaczego wszyscy tu po prostu stoją? - Ponieważ jesteśmy przed Bellagio - powiedział Adrian, wpatrując się w rozległy hotel. – Ich fontanny mają prawdopodobnie zacząć. Jestem całkiem pewien, że jest tu tramwaj albo kolej jednoszynowa, którym możemy pojechać na Las Vegas Strip, jeśli uda nam się do niego dostać. - Biegnijmy – powiedziałam. Byłam w pełni świadoma, że nie tylko moja sukienka, ale także moje buty spowalniały nasze tempo. Teraz przynajmniej moja decyzja o odrzuceniu butów na pięciocalowym obcasie, dla których „warto umrzeć”4 , a które ekspedientka początkowo zalecała, miała sens, ale nawet te niewysokie, które miałam, zaczęły mnie uciskać i zbierać swoje żniwo. Adrian i ja uznaliśmy główne drzwi Bellagio za nasz cel, podróż jednak skomplikowała się przez podekscytowany tłum, który powiększał się coraz bardziej, gdy zbliżaliśmy się do fontann. Musieliśmy znacząco je ominąć, aby zrobić jakikolwiek postęp, co także zabrało nas z dala od najbardziej bezpośredniej drogi do drzwi. Chcieliśmy dotrzeć do najdalszej części fontanny od drogi, gdy spojrzałam za siebie i zobaczyłam czwórkę biegnącą w naszym kierunku, znacznie bardziej obojętną na tych, których spychali na bok, niż my. - Nie wiedziałem, że Alchemicy mają takich umięśnionych rekrutów – stwierdził Adrian. - Czasami wynajmują dodatkowe siły bezpieczeństwa dla… Moje słowa zostały przerwane przez okrzyki radości, gdy fontanny nagle ożyły. Strumienie wody wystrzeliły na setki stóp

w powietrze, i zabrzmiały pierwsze takty „Viva, Las Vegas”. Adrian zaczął biec ponownie, ale zatrzymałam go. - Czekaj – powiedziałam. Alchemicy torowali sobie drogę tak blisko fontann jak to było możliwe, ku oburzeniu tych, którzy czekali tam jakiś czas. Cała czwórka skanowała teren, używając swojej korzystnej pozycji do znalezienia nas. Nawiązałam kontakt wzrokowy z jednym z nich, a on wskazał kolegom na mnie. Zebrałam swoją magię, opierając się na długich 4 „To die for” = wspaniałe, można aż za nie umrzed. Nie mam pojęcia jak to inaczej przekształcid, żeby miało jako taki sens, ale każda dziewczyna wie, o co chodzi ;)

godzinach praktykowania w kierowaniu żywiołami, by wezwać istotę wody znajdującej się w pobliżu nas. Alchemicy zdołali zrobić tylko kilka kroków w naszym kierunku, gdy zmusiłam jeden ze strumieni fontanny do zgięcia się, niemal jak ramię, w ich kierunku. Moja obszerna praktyka z żywiołami sprawiła, że dotarcie do czystego żywiołu było znacznie łatwiejsze niż kiedyś, ale nie byłam jak władający wodą Moroj. Moja kontrola strumienia była niewystarczająco mocna, większość ludzi w odległości dwudziestu stóp od Alchemików została nieumyślnie spryskana. Zacisnęłam zęby i wylałam całą moją magię i energię, dając strumieniowi tyle solidności, ile mogłam, gdy pomknął w kierunku Alchemików. Owinął się wokół czwórki i uniósł ich w powietrze, wywołując okrzyki zdumienia i wiele błysków aparatów. W tym momencie ten wyczyn był już zbyt duży dla mojej mocy, ale osiągnęłam taki cel, jakiego potrzebowałam. Miałam Alchemików nad fontanną w tej chwili, więc wypuściłam magię – która z kolei uwolniła ich z zawieszenia. Wpadli do wody z pluskiem. - Wow – powiedział ktoś stojący niedaleko. – Nie mieli tego w programie ostatnim razem, gdy tu byłem! Podczas gdy ja i Adrian kontynuowaliśmy nasz bieg do hotelu, była Alchemiczka we mnie nie mogła pomóc, tylko wzdrygnąć się na ten publiczny, nadnaturalny pokaz, który właśnie zrobiłam – zwłaszcza z tak wieloma urządzeniami nagrywającymi w rękach ludzi dokoła. To było coś, co przeczyło wszelkim zasadom, których uczono mnie o ukrywaniu paranormalnego świata przed zwykłymi ludźmi i starałam się pocieszyć wiedzą, że ostatecznie nikt nie będzie w stanie dokładnie określić jak właściwie z fontanną stało się to, co się stało. I jeśli Alchemicy byli naprawdę zainteresowani publiczną reakcją, nie miałam wątpliwości, że znajdą sposób, by przekręcić to w wiadomościach. Dotarliśmy do Bellagio niezatrzymani i miałam tylko moment, by podziwiać piękne szklane kwiaty w lobby, gdy Adrian spytał pracownika o drogę do przystanku tramwajowego. Droga była prosta, ale wymagała opuszczenia hotelu ponownie. Nie śmieliśmy zwolnić i kontynuowaliśmy podróż w pół biegu, która rzucała się w oczy. Wszystko, co Alchemicy musieliby zrobić, gdy w końcu wyjdą z wody, było zapytać kogokolwiek, czy widział pannę i pana młodego biegnących gdzieś. Miałam tylko nadzieję, że ochrona zatrzyma ich i że tramwaj będzie już na stacji, gdy tam dotrzemy. Nie było go, ale musieliśmy poczekać tylko pięć minut i nikt nie pokazał się w tym czasie. Weszliśmy do środka i opadliśmy na kilka siedzeń, obydwoje wyczerpani. - Złap oddech – powiedział Adrian. – Jedziemy do końca linii. Skinęłam głową, zmęczona zarówno od sprintu jak i intensywnego używania magii. Skrzyżowałam nogi i ściągnęłam jeden z moich butów, by móc wymasować obolałe stopy. Kobieta siedząca naprzeciwko mnie, w elektrycznych niebieskich Sketchersach5, studiowała moje buty z podziwem. - Są świetne – powiedziała. - Jaki rozmiar nosisz? – spytałam. - Siódemkę. - Ja też. Chcesz się zamienić? Otworzyła

szeroko oczy. - Mówisz poważnie? - Potrzebuję czegoś niebieskiego, żeby dopełnić efekt. Podniosłam jeden biały but, błyszczący z krystaliczną ozdobą. - Są od Kate Spade. Jej przyjaciółka szturchnęła ją. - Zrób to! – powiedziała teatralnym szeptem. 5 Wygląda na to, że to buty tym stylu http://honeykids-lb-2043887980.ap-southeast-1.elb.amazonaws.com/wp-

content/uploads/2014/03/ElectricRun1.jpg, ale głowy nie dam :D

Chwilę później miałam ubrane nowe buty. Nie mogły uratować mnie przed pęcherzami, które już miałam, ale kiedy dotarliśmy do naszego przystanku i wstałam, moje stopy z pewnością podziękowały mi za zmianę oparcia. Tiul na dole sukni ułożył się nad nim i nikt nie był na tyle mądry, by wiedzieć, co jest pod nim. Żaden z prześladowców nie czekał na nas, gdy wysiedliśmy z tramwaju i szliśmy prawie spokojnym tempem przez jedną przecznicę do Blue Lagoon. Fantazjowałam przez pięć minut, że jesteśmy tutaj na naszej podróży poślubnej, korzystając z atrakcji, jak każda inna normalna para. To przyjemne marzenie zostało rozbite, gdy weszliśmy do holu Blue Lagoon i zauważyłam ubraną w garnitur kobietę, opierającą się o ścianę. Gdy nas zobaczyła, natychmiast się wyprostowała i przemówiła do słuchawki. - Sprowadza wsparcie – powiedziałam, zauważając, że tylko nas obserwuje, ale nie wykonuje żadnego ruchu. – Mieli całe popołudnie, żeby wysłać szpiegów do każdego większego hotelu, gdy byłam na zakupach. Adrian pozostał niezrażony. - Zignoruj ją. Pokonaliśmy trudności. Nigdy nie sprowadzą wystarczającej ilości ludzi tutaj, by nas zatrzymać. Poszedł prosto do recepcji i spytał: - Przepraszam, mógłbyś skierować nas do lądowiska dla helikopterów? Byłam prawie tak zaskoczona, słysząc te słowa, jak recepcjonista. - Czy ma pan upoważnienie na dostęp do niego? To bardzo chronione miejsce, nie jest otwarte dla wszystkich gości hotelowych. – Spojrzał na nas podejrzliwie. – Jesteście w ogóle gośćmi? - Nie – powiedział Adrian. – Ale mamy zamiar, uh, wylecieć stąd. Helikopter z Akademii Olgi Dobrovej powinien być tu lada chwila. To była kolejna niespodzianka. Olga Dobrova była małą, nową morojską szkołą w pobliżu granicy Kalifornii i północnej Nevady. Pracownik wpisał coś do swojego komputera. - Jakie są Wasze imiona? Powiedzieliśmy mu, a on pokręcił głową. - Niestety. Nie są na liście upoważnionych do wstępu. - Możesz nam chociaż powiedzieć, czy już przybyli? – zawołał Adrian. – Jesteśmy jedynym powodem, dla którego tu są! Mężczyzna pokręcił głową. - Przykro mi, nie mogę pomóc, chyba że zdobędzie pan pozwolenie. Następny, proszę. Adrian wbił w niego spojrzenie. - Nie, masz… - Powiedział, że nie może pomóc.

Niecierpliwy mężczyzna w koszulce z Elvisem przepchnął się przed Adrianem, za nim podążały ubrane podobnie kobiety i grupa dzieci. Natychmiast zaczęły mówić na raz, zaczynając opowieść o swojej niedoli, ponieważ ich klimatyzacja nie działała. Wyszliśmy z kolejki skonsternowani. Zauważyłam, że obserwująca nas Alchemiczka zniknęła. - Co się dzieje? – spytałam. - Najlepiej ułożone plany wychodzą na opak – mruknął Adrian. – To był prezent ślubny od Jill: nasz plan ucieczki w Vegas. Przekonała Lissę, że jestem w poważnym niebezpieczeństwie, więc wysłały helikopter, by zabrać nas do Dobrovy i stamtąd złapalibyśmy prywatny samolot z powrotem na Dwór. Długa podróż z tankowaniem paliwa, ale uniknęlibyśmy publicznych miejsc i nie byłoby więcej szans na złapanie nas przez Alchemików. Jill powiedziała, że helikopter został wysłany tutaj, ale zgaduję, że nikt nie zdał sobie sprawy, że abyśmy mogli się do niego dostać, będą potrzebne jakieś dokumenty z tej strony. Choć cały czas mówił „nas”, zastanawiałam się, czy Lissa wiedziała, że jestem z nim czy Jill po prostu przekonała ją do użycia królewskich środków bazując na historii – aczkolwiek prawdziwej – o bezpieczeństwie Adriana. Adrian szybko doszedł do siebie. - Okej, żaden problem. Mamy pieniądze i kompulsję. Gdy tylko rodzina Elvisa odejdzie, po prostu wrócimy do tego gościa i… Jego oczy przeszukały hol, podążając za różnymi pracownikami, którzy zabrali się do swoich obowiązków. - Odwołuję to. Nie potrzebujemy go. Ktoś stąd pęknie i powie nam jaką drogą dostać się na to lądowisko. Nie ma znaczenia że hotel sądzi, że powinniśmy tu być. Jeśli będziemy tam i helikopter nas zabierze, tylko to będzie się liczyć. Dwóch pracowników nie miało bladego pojęcia o co pytaliśmy, ale portier po służbie zawahał się na tyle długo, by Adrian wkroczył do akcji i wykorzystał nadarzającą się okazję. - Nie musisz nic robić – zapewnił go. – Tylko powiedz nam gdzie to jest, a dostaniesz sto dolarów dla siebie. Mężczyzna wahał się, a później pokręcił głową. - Nigdy nie dostaniecie się na lądowisko. Winda nie dojeżdża nawet na to piętro na Starilight Tower bez karty dostępu, a mało kto ją posiada. Ale… - Tak? – nakłaniał Adrian. Nie używał dokładnie kompulsji, ale z pewnością wyglądał bardzo przekonująco. Albo po prostu byłam stronnicza. - Klucz zwykłego gościa zabierze was na szczyt Aurora Tower. Stamtąd pójdziecie w dół zachodnim korytarzem i znajdziecie się przed drzwiami na dach. W tamtym punkcie można teoretycznie przejść przez most konserwacji6 i wspiąć się po drabinie na lądowisko. – Spojrzał sceptycznie na moją sukienkę. – Teoretycznie. - Teoretycznie brzmi wystarczająco dobrze dla nas – powiedział Adrian. – Ale nie jesteśmy gośćmi. Dam ci drugą stówę, jeśli zdobędziesz dla nas magnetyczną kartę gościnną. - Proste – powiedział mężczyzna. – Ale nie mogę dać ci takiej, która odblokuje drzwi na dach. Poradzimy sobie z tym – powiedziałam, mając nadzieję, że to była prawda. 6 Ang.

maintenance bridge – nie jestem pewna jak to inaczej przetłumaczyc

Konsjerż dotrzymał słowa i kilka minut później dostarczył nam magnetyczną kartę dla gości. Adrian dał mu pieniądze i skierowaliśmy się do windy Aurora Tower. - Jak dużo gotówki nam zostało? - Nie dużo – przyznał Adrian. – Kilkaset. Ale gdy tylko będziemy lecieć z powrotem na Dwór, to nie będzie miało znaczenia. Wskazówki i karta były dobre i wkrótce znaleźliśmy się przy drzwiach prowadzących na dach. To były ciężkie, szklane drzwi, podzielone pionowo na dwie szyby, i miały znak ostrzegawczy, który mówił, że alarm włączy się, jeśli zostaną otwarte. - Jeśli zostaną otwarte – mruknęłam. – Zastanawiam się, co by się stało, gdybyśmy usunęli szybę? Bylibyśmy w stanie przejść przez to. - Myślisz o zbiciu tego? – spytał Adrian. – Skoczek jest w formie pomnika, prawda? Może moglibyśmy rozbić nim to szkło. Mam na myśli bardziej eleganckie rozwiązanie. Wśród zapasów od pani Terwilliger znalazłam mały woreczek gorzkich ziół pachnących. Wysypałam je na większą, dolną szybę i dwukrotnie sprawdziłam zaklęcie z książki, którą mi dostarczono. Po byciu zmuszoną do użycia tak dużej ilości improwizowanej magii, posiadanie standardowego zaklęcia i składników wydawało się niemal luksusowe. Machnęłam rękami nad szkłem i skandowałam greckie słowa. Chwilę później w okienku szkło zaczęło się topić jak lód, kapiąc dopóki nie utworzyło kałuży na podłodze. Kałuża po chwili się zestaliła, ale dolna część drzwi była teraz szeroko otwarta i wystawiona na działanie powietrza z zewnątrz. Najlepsze ze wszystkiego było to, że żaden alarm się nie włączył. - Nie mam pytań – powiedział Adrian. – Zdecydowanie się ożeniłem. Schyliliśmy się do otworu i wkroczyliśmy na dach, który był pełen przewodów wentylacyjnych i różnych znaków konserwacji. Chodnik łączący tę więżę z wyższym Starlight był solidny i stabilny, na szczęście, ale drabinka z boku budynku była znacznie gorszą sprawą. To wymagało wspinania się przez trzy piętra, co nie było ogromną odległością w hotelu, który miał już dwadzieścia pięter, ale będąc w sukni z pewnością mogłam mieć jakieś komplikacje, nie ważne jak dobre były moje buty. Wszelkie obawy, które mogłam mieć, zostały rozwiane, gdy rozpoznałam odgłos, wskazujący na to, że w pobliżu był helikopter. Wymieniliśmy podekscytowane spojrzenia. - Idziesz pierwsza – powiedział Adrian, stojąc na dole przy drabinie. Wziął ode mnie torbę. – Jeśli coś się stanie, użyję ducha, żeby się utrzymać. Pokręciłam głową. - Nie, ty pierwszy. W helikopterze są Strażnicy. Lepiej będzie, jeśli zobaczą pierwszego Moroja. Powinnam być w stanie przywołać wystarczającą magię powietrza, żeby sobie pomóc, gdybyś się poślizgnęła. - Powinnam? – zapytał z naciskiem. - Nie planuję poślizgnięcia. Adrian pocałował mnie i zaczął się wspinać. Wiatr wiał wokół mnie, a ja oglądałam z zapartym tchem, naprężając każdą część ciała, gdy odbywał swoją żmudną podróż krok po kroku. Ale nigdy nie poślizgnął się ani nie wyglądał, jakby się wahał nawet przez chwilę. W okamgnieniu dotarł na szczyt i stanął mocno na dachu. Skinął na mnie, a później zrobił kilka kroków w tył i zniknął mi z pola widzenia. Helikopter stawał się coraz głośniejszy i miałam nadzieję, że wyjaśniał tam tylko rzeczy ze Strażnikami z Dobrovy. Potem przyszła kolej na mnie. Moje nowe buty miały dobrą przyczepność i ograniczenia sukni nie miały znaczenia tak bardzo, gdy szczeble drabiny były tak

blisko siebie i było łatwo na nich stanąć. Ta drabina nie była odstraszająca. Była tutaj dla pracowników obsługi technicznej, zaprojektowana tak, by być tak łatwa do pokonania, jak to możliwe. Moje problemy pochodziły z innych rzeczy, jak sposób w jaki moja sukienka i welon były rzucane przez wiatr – i przez dezorientację, kiedy popełniłam błąd i zerknęłam w bok. Przede mną rozciągało się Las Vegas, w błyszczącej nocnej wystawie świateł, które były zarówno zapierające dech w piersi i przerażające, gdy zdałam sobie sprawę jak daleko pode mną były. Ale nie ześlizgnęłam się i później, wydawało się że po trzech godzinach, zrobiłam swoją drogę na dach i rzuciłam pierwsze spojrzenie w kierunku helikoptera i lądowiska.

I to właśnie wtedy coś poszło źle. Był tam helikopter, tak, ale nie mógł wylądować ponieważ dwóch Alchemików – albo ich podwykonawców – stało blokując lądowisko. Dwóch więcej Alchemików stało blisko mojej pozycji, z bronią wycelowaną we mnie. Właściwie to nie dlatego zmroziło mi krew w żyłach. Tym, co sprawiło, że moje serce chciało wyskoczyć z piersi był widok Adriana, po przeciwnej stronie dachu obok mierzących do mnie z pistoletu Alchemików, na jego kolanach. Broń była wycelowana również w niego, tak blisko, że dotykała jego głowy… … i Sheridan była tą, która ją dzierżyła. - Jestem zawiedziona – powiedziała. Musiała krzyczeć, żeby przekrzyczeć ryk wiszącego helikoptera. Jego kręcące się śmigła sprowadzały na nas wszystkich zamęt. – Gdybym była tobą, już dawno znalazłabym się dziesięć stanów stąd. Zamiast tego znalazłam cię tylko kilka godzin od miejsca, w którym widziałam cię ostatnim razem. Nie mogłam sformułować odpowiedzi ani żadnej spójnej myśli od razu. Wszystkim, na czym mogłam się skupić, był widok Adriana z tym pistoletem obok jego głowy. Żadna tortura, którą przeżyłam w ciągu tych ostatnich kilku miesięcy nie była bliska dopasowania się do tego przerażenia, jakie czułam na myśl o utracie go. Wszystko, o co walczyłam, każde wyzwanie, każde zwycięstwo… wszystko to było nic nie warte, gdyby coś mu się stało. Bez niego nie miałabym odwagi, by stać się osobą, jaką byłam teraz. Bez niego nie zrozumiałabym czym naprawdę było życie i miłość. Centrum permanebit. Był moim centrum i nie było niczego, czego bym nie zrobiła, niczego z czego bym nie zrezygnowała, by był bezpieczny. Spotkałam jego oczy i wiedziałam, że czuł dokładnie to samo. Milczałam, a Sheridan kontynuowała swoje szyderstwa. - Przyznaję, że cały ten ślub w Vegas zbiera kilka romantycznych punktów. Zebrałaś także punkty za głupotę, obawiam się, że przede wszystkim przez ubieganie się o akt ślubu dla swoich prawdziwych imion. Monitorujemy lokalne urzędy państwowe jako środek ostrożności, ale nie myślałam naprawdę, że wydasz się w ten sposób. Rezerwacja kaplicy nieoficjalnie była dość inteligentna. Musieliśmy dzwonić do prawie każdego urzędu w mieście, twierdząc że mamy „ślubny prezent niespodziankę” dla ciebie. Prawie powiedzieli, że nic nie wiedzą przy Firenze, ale wtedy jeden z ich koordynatorów przypomniał sobie współpracownika rozmawiającego z twoim „mężem” tam. - Pozwól mu odejść – powiedziałam. – Przyszłaś tu po mnie, nie po niego. - Oczywiście – odpowiedziała. Jej twarz wyglądała bardziej upiornie niż ładnie w tej dość dziwnej grze światła i cienia tutaj, wywołanej przez mieszankę świateł

helikoptera i mniejszych lamp wbudowanych na dachu. – Podejdź i poddaj się przed jednym z moich agentów, a pozwolę mu odejść. - Jej aura jest pełna kłamstw, Sydney – krzyknął Adrian. Sheridan przycisnęła broń bliżej niego i kazała mu milczeć. Wiedziałam, że kłamanie jest częścią jej natury, ale było ciężko powiedzieć, czy kłamała o zranieniu go. Byłyby konsekwencje za zabicie Moroja jak on, pochodzącego z królewskiej rodziny – zwłaszcza, gdy miała świadków. W drzwiach helikoptera unoszącego się nad nami widziałam ciemną, umięśnioną postać, niewątpliwie jakiegoś Strażnika z Akademii Olgi Dobrovej. To musiało być ciężkie dla niego wiedzieć, co dzieje się na dole, ale nie miałam wątpliwości, że jeśli wiedział, stanąłby po mojej stronie by ratować Adriana. Nie miałabym nic przeciwko posiadaniu takiego atutu, ale Strażnik nie był w pozycji pozwalającej mu pomóc w sposób, w który byłabym pewna, że nie skończy się zranieniem Adriana, jeśli Sheridan impulsywnie pociągnie za spust. Było zbyt wiele niewiadomych w tej chwili, a ja potrzebowałam szybko przejąć kontrolę nad sytuacją. Więcej żywiołowej magii rozgorzało we mnie i zmieszałam to, co wiedziałam o zaklęciach kul ognistych z odrobiną własnej improwizacji. Ściana ognia wybuchła z ziemi, rozprzestrzeniając się dopóki nie stworzyłam ogromnej, podłużnej obudowy wokół dwóch Alchemików najbliżej mnie i dwóch blokujących lądowisko. Ilość magii potrzebnej do wezwania tego, a co dopiero utrzymania, była oszałamiająca i musiałam walczyć , by utrzymać moją twarz zimną i ukrytą przed stresem. - Co robisz? – wykrzyknęła Sheridan. - Oferuję ci układ – powiedziałam. – Daj mi Adriana i możesz wziąć swoich czterech agentów z powrotem. Żywych. Sheridan się nie poruszyła – tak samo jak jej broń – ale na jej twarzy zdecydowanie zagościł strach, gdy jej oczy spoglądały w stronę Alchemików uwięzionych w ogniu. Oni byli nawet bardziej przerażeni i nie trzymali już dłużej swoich broni. Właściwie, wycofali się bliżej siebie, próbując trzymać się z daleka od ognia. Ci na lądowisku właściwie zeszli z niego w strachu, ruszając się dopóki nie stykali się niemal plecami ze swoimi kolegami. To pozwoliło mi ograniczyć ogrodzenie i zwolnić lądowisko, choć helikopter nie próbował jeszcze lądować, z płomieniami stosunkowo blisko. - Znają ryzyko – odpowiedziała Sheridan. – Woleliby umrzeć, niż pozwolić ciemności triumfować na tym świecie. Są przygotowani. - A ty? – zażądałam odpowiedzi. – Czy ty jesteś przygotowana na oglądanie tego? Szybkim ruchem ręki sprawiłam, że krąg stawał się mniejszy i mniejszy, zmuszając Alchemików do stłoczenia się razem. Ciaśniejsze koło pomogło mi, ale to nadal było piekielnie trudne, by utrzymać ogień na obecnym poziomie, utrzymując go na tyle blisko, by Alchemicy czuli jego ciepło, ale w rzeczywistości nie zostali zranieni. Słuchanie ich krzyków przerażenia sprawiało, że mój żołądek się skręcał. To sprowadziło zbyt wiele wspomnień z tego, co zniosłam na reedukacji. Przez cztery miesiące moje życie było wypełnione lękiem i zastraszeniem. Byłam tak bardzo, bardzo zmęczona tym. Chciałam to zakończyć. Chciałam, żebyśmy mieli pokój. Nie chciałam nawet ich wystraszyć. Sheridan popchnęła mnie do tego i nienawidziłam jej za to, nienawidziłam jej za zmuszanie mnie do postępowania jak pełna przemocy osoba. I prawdopodobnie sprawiała, że stawałam się tą osobą.

- Zabijesz ich, a ja zabiję jego – powiedziała mi. - I nie będzie już nic, co mogłoby mnie powstrzymać przed zwróceniem ognia przeciwko tobie – odparłam. – W każdym scenariuszu, odchodzę wolna. Chcesz wybrać ten, w którym ty i twoi koledzy płoniecie żywcem? - Nie zrobisz tego – powiedziała, ale nawet pośród całego tego hałasu i chaosu wokół, mogłam wyczuć jej niepewność. - Nie zrobię? Nie mogłam przenieść płomieni bliżej uwięzionych Alchemików, nie powodując ich obrażeń, ale byłam w stanie sprawić, by ogniste ściany rozciągnęły się wyżej. Sheridan wytrzeszczyła oczy , a mi zabrało mnóstwo determinacji udawanie, że nie słyszałam żałosnych krzyków uwięzionych w pułapce. - Sprawdź mnie, Sheridan! Sprawdź i zobacz do czego jestem zdolna! Zobacz, czy jest coś, czego dla niego nie zrobię! Z kolejnym machnięciem ręki ściana ognia wzrosła wyżej po raz kolejny, wywołując nowe krzyki. Wysiłek tego rodzaju magii sprawiał, że prawie chwiałam się na nogach, ale utrzymywałam mój wzrok skupiony i kamienny , gdy wpatrywałam się w Sheridan. Wierzyła, że byłam złoczyńcą z czarnym sercem, który odwrócił się plecami od rodzaju ludzkiego. Wierzyła także, że byłam głęboko, szaleńczo zakochana w wampirze, dla którego zrobiłabym wszystko. Tylko jeden z tych profili był prawdziwy, ale musiałam przekonać ją o obydwóch. - Sprawdź mnie! – krzyknęłam ponownie. - Okej, uspokój się Sydney. – Sheridan spoglądała pomiędzy mnie i innych Alchemików, którzy mogli widzieć tylko swoje płonące więzienie. – Co chcesz, żebym zrobiła? – krzyknęła w końcu. - Daj broń Adrianowi – powiedziałam. Napięcie rosło niemożliwie gęsto wokół nas, gdy rozważała to. Prawie straciłam kontrolę nad magią i bałam się, że jej niezdecydowanie odkryje mój blef. Ale wtedy, nareszcie, opuściła broń od jego głowy i oddała mu ją. Wziął ją i nie marnował więcej czasu, by do mnie przybiec, z twarzą bladą i zmartwioną. - Trzymaj to skierowane na nią – powiedziałam mu. Zwróciłam się do niej: - Kiedy spadnie ogień, każesz im położyć broń na ziemi i trzymać ręce na głowie. Z ulgą, która niemal sprawiła, że upadłam na kolana, wypuściłam magię. Ściany ognia zniknęły, a Sheridan natychmiast krzyknęła rozkazy, które dostała ode mnie. Alchemicy spełnili je i gdy byli już nieuzbrojeni, kazałam im przejść na drugą stronę dachu, gdzie stała Sheridan. Za nami wszystkimi, helikopter podjął ostateczną próbę wylądowania, teraz gdy ogień zniknął. - Każdy z was niech położy się na ziemi – powiedziałam Sheridan i innym Alchemikom. – I niech żadne z was nie myśli o ruszeniu się, dopóki ten helikopter nie odleci. Chodźmy, Adrian. On i ja powoli ruszyliśmy po dachu do helikoptera, ustawiając się pod takim kątem, który pozwolił nam obserwować Alchemików. Adrian znakomicie trzymał broń wycelowaną w ich kierunku, mimo tego że byłam całkiem pewna, że nie było szans na to, że mógłby naprawdę zastrzelić jednego z jakąkolwiek dokładnością, nawet jeśliby chciał. Strażnik, którego nie znałam, stanął obok drzwi helikoptera, wyglądając na zrozumiale skołowanego. - Cieszę się, że cię widzę – powiedział mu Adrian.

- Cieszę się, że mogę pomóc – powiedział niespokojnie inny. Spoglądał na Alchemików na dachu. – Chociaż czuję, że mogłem zrobić więcej. Co się stało? - Nie ważne, zrobiłeś dużo – powiedział Adrian. – Możemy lecieć? Strażnik wskazał na helikopter. - Za tobą, Lordzie Ivashkov. – Zawahał się. – Jest pan Adrianem Ivashkovem, prawda? - Oczywiście, że jestem – powiedział Adrian. Puścił mnie przodem. – A to jest moja żona.

Rozdział 22 Adrian Nie myślę, że Sydney czy ja naprawdę zrelaksowaliśmy się, aż byliśmy w prywatnym odrzutowiec akademii Olga Dobrava godziny później, w powietrzu i w drodze na Dwór w drugim końcu kraju. Zostaliśmy ostrzeżeni, że będziemy musieli zatrzymać się, aby zatankować, ale nie przejmowałem się tym. Robili to w dyskretnych miejscach, a poza tym, Alchemicy nie odważyliby się zaatakować samolotu należącego do Moroi, który był na królewskie rozkazy. Dwóch strażników leciało z tyłu z nami, ale poza tym, mieliśmy odrzutowiec dla siebie. Strażnicy usadowili się niedaleko przodu, podczas gdy ja okupowałem wygodny fotel z tyłu, ze stopami opartymi o duży stół. Sydney zniknęła w łazience krótko po tym jak wystartowaliśmy, pragnąc poprawić swoje włosy, zniszczone przez helikopter i wiatr. - To dzień mojego ślubu – wyjaśniła wcześniej. – Muszę wyglądać dostojnie. Kiedy się pojawiła, zobaczyłem, że zdołała je naprawić, w dużym przybliżeniu do tego co styliści zrobili wcześniej, nie, że się przejmowałem. Uważałem, że jest piękna z tymi dzikimi i rozwianymi przez wiatr. Strażnicy skinęli jej uprzejmie, kiedy szła na tył, zarówno napięci jak i niepewni w jej obecności. Nikt ich nie zawiadomił, że przyprowadzę ze sobą ludzką pannę młodą i było jasne, że choć ich trening przygotował ich do wielu nieprzewidywalnych sytuacji, ten scenariusz był czymś, czego nigdy nie doświadczyli. Poklepałem moje kolana, kiedy do mnie podeszła. - Chodź tu, Pani Iwaszkow. Wywróciła oczami. - Wiesz, jak się z tym czuje. – ostrzegła. Ale ku mojej uciesze, jednak usiadła na moich kolanach, prawdopodobnie, dlatego, że niedawno zbudzony Skoczek skulił się i zasnął na fotelu po przeciwnej stronie stołu. Otoczyłem ramieniem jej szczupłą talię i podniosłem reklamówkę ze sklepu z winami w drugiej ręce. - Spójrz, co dla nas otworzyłem, aby to uczcić. – powiedziałem. – Szampan. Sydney zerknęła na etykietkę. - Tu jest napisane, że to wino musujące Riesling z Kalifornii. - Prawie to samo. – powiedziałem. – Wystrzeliło, kiedy je odkorkowałem, a facet w sklepie dał mi te plastikowe kieliszki do szampana za darmo. Mówił coś o cytrusowym bukiecie i późnych zbiorach. Nie nadążałem za tym, ale wydawało mi się to bardzo uroczyste. - Alkohol otępia ludzi i magię Moroi. – ostrzegła. - Ale to wciąż dzień naszego ślubu. – kontynuowałem. – Nie wspominając, że to prawdopodobnie jedyna okazja, kiedy możemy to zrobić. Kiedy dotrzemy na Dwór, będziemy chcieli myśleć trzeźwo…. chociaż, nie wydaje mi się, że będzie to choć w najmniejszym stopniu podobne do tego przez co dotychczas przeszliśmy. W porównaniu do tego, życie na Dworze to pestka.

Oczekiwałem kolejnego protestu, ale ku mojemu zaskoczeniu, zaakceptowała to i pozwoliła mi napełnić nasze kieliszki, co też zręcznie uczyniłem, nie wypuszczając ją z objęć. Zaproponowałem trochę strażnikom, ale to tylko sprawiło, że wyglądali na jeszcze bardziej zakłopotanych, niż już byli. - Wiesz – powiedziała Sydney, po upiciu łyka. – Wyczuwam w tym jakieś cytrusy. Ledwie. Coś jak posmak pomarańczy. I jest słodszy niż myślałam, ale to ma sens, jeśli facet wspominał o długich zbiorach. Winogrona zachowują więcej cukru, im dłużej pozostają w winie. - Widziałem – powiedziałem triumfalnie. – Wiedziałem, że dokładnie to się stanie, gdy dam ci drinka. Przechyliła swoją głowę, zdezorientowana. - Co? - Nieważne. – wycisnąłem pocałunek na jej ustach i przyjrzałem się jej twarzy, w końcu ośmielając się uwierzyć, że ta piękna, odważna kobieta była moją żoną. Jej twarzy była prześliczna okalana blaskiem z wnętrza odrzutowca, i miałem nadzieje, że zapamiętam dokładnie jak w tej chwili wyglądała, do końca mojego życia. – Huh. Spójrz na to. - Spójrz na co? – spytała. Dotknąłem jej policzka. Większość jej makijażu była bez zarzutu, ale cześć maskująca jej tatuaż przetarła się w niektórych miejscach, odsłaniając część lilii. - Zmienia się w srebrną. – powiedziałem. - Naprawdę? – Spojrzała zaskoczona. – Marcusa to zrobiła, ale to zajęło lata od jego wyłamania się. - Nie zmieniła się całkowicie – powiedziałem. – Wciąż jest głównie złota. Ale na pewno gdzie nie gdzie zaczyna pojawiać się srebro. Cienie na krawędziach złota. – Przejechałem palcami w dół po jej szyi, idealne, odkryte ramiona. – Jest piękna. Nie przejmuj się tym. - Nie przejmuje się, jestem po prostu zaskoczona. - Może wszystko, co ostatnio osiągnęłaś przyspieszyło ten proces. - Może. – zgodziła się. Pociągnęła kolejny łyk i oparła się o mnie z zadowolonym westchnieniem – Nie spodziewam się, że kiedy dotrzemy na Dwór, zostawią nas samych i pozwolą nam mieć naszą noc poślubną w jakimś przytulnym apartamencie. Wzruszyłem ramionami, nie chcąc jej martwic. - Prawdopodobnie będziemy musieli odpowiedzieć na kilka nudnych pytań, to wszystko. Tylko więcej powodów, aby cieszyć się życiem. - Nie przeszkadza mi nuda. – powiedziała, jej brązowe oczy opadły. – Chciałabym przez jakiś czas mieć spokój. Żadnych dramatów. Żadnych sytuacji zagrażających życiu. Jestem tak bardzo zmęczona tym wszystkim, Adrian. Może oni mnie nie złamali, ale Alchemicy na pewno mnie dobiło na reedukacji. Mam dość bólu i przemocy. Chciałabym pomóc doprowadzi to do końca, dla innych… ale najpierw, potrzebuje przerwy dla samej siebie. - Będziemy ją mieli. – Moje serce bolało dla niej, kiedy wracałem myślami do tych paskudnych momentów na dachu, kiedy spojrzała Sheridan w oczy, stojąc w tej błyszczącej sukni, dzierżąc płomienie, jak jakaś mściwa bogini. Była przepiękna i wyglądała przerażająco, dokładnie taka musiała być, aby zastraszyć Sheridan. Tylko ja

wiedziałem, ile musiało kosztować Sydney postawienie w takiej pozycji i gdybym mógł temu zapobiec, nigdy nie musiałaby przechodzić przez to wszystko. - Jestem z ciebie dumna – dodała niespodziewanie. – Użyłeś tyle ducha przez to wszystko i nadal zachowałeś kontrolę nad sobą. To nie znaczy, że popieram zrobienie z tego czegoś normalnego, ale naprawdę pokazałeś, że możesz opanować to, bez żadnych skutków ubocznych. Tak, zgodziła się ciocia Tatiana. Całkowicie to zrobiliśmy. Niezdecydowanie zapłonęło we mnie. Bardzo chciałem powiedzieć Sydney o wszystkim – przecież była moją żoną – ale przyznanie się, że byłem dręczony przez wytwór mojej wyobraźni było dla mnie zbyt wiele. Poza tym, gdy tylko będzie po wszystkim, znajdę sposób na pozbycie się cioci Tatiany i dłużej to nie będzie miało znaczenia. Powodzenia z tym, wyszeptała w moim umyśle. Do Sydney powiedziałem: - To tylko część naszego nowego życia. Jak powiedziałem, wszystko teraz pójdzie gładko jak spładka. Dokończyłem nasze kieliszki, ale raczej nie z powodu dzikiej uroczystości, a żeby dołożyć nam obojgu do zmęczenia. Wykończyliśmy się dzisiaj mentalnie, fizycznie i magicznie, i w końcu zasnęliśmy, z nią nadal skuloną w moich objęciach i z głową spoczywającą na moim ramieniu. Jej ostatnie słowa przed zaśnięciem brzmiały: - Mam nadzieję zatrzymać mój bukiet. - Urządzisz sobie babski wieczór – powiedziałem jej, zduszając ziewnięcie. – I będę kupował ci peonie na każdą rocznicę, do końca naszego życia. Następną rzeczą, której jestem świadomy jest zakłopotany strażnik budzący nas ze snu oraz to, że odrzutowiec jest już na ziemi. Zerkając przez okno zobaczyłem, że właściwie wylądowaliśmy na Dworze, przywilej dany tylko niektórym. Większość gości ląduje na najbliższym regionalnym lotnisku lub wypożycza samochód z głównego lotniska, takiego jak Filadelfia. Zgaduję, że opłaciło się załatwiać sprawy dla królowej. Zauważyłem także, że na dworze musiało być koło południa, czyli czasu, kiedy większość Moroi na wampirzym rozkładzie już dawno spała. Miałem nadzieję, że to znaczy, że naprawdę powinniśmy na jakiś czas zmyć się, do jakiego pokoju, dopóki wszyscy nie wstaną i nie będą gotowi. Niestety, nie mieliśmy szczęścia. Zostaliśmy natychmiastowo odeskortowani z samolotu, prosto do pałacu, gdzie powiedziano nam, że Lissa i „inni” chcą z nami niezwłocznie porozmawiać. Nie dostaliśmy nawet szansy się przebrać i chociaż nigdy nie mógłbym znudzić się widokiem Sydney w przepięknej sukience, wiedziałem, że oboje byliśmy w punkcie, gdzie jeansy i T-shirt byłyby mile widziane. Skoro nie mieliśmy innych opcji, zdecydowałem się grac tym, co mam. Poprawiłem moją muszkę i ponownie włożyłem marynarkę. - Do dzieła. – powiedziałem do czekających strażników. Zostaliśmy zabrani do pokoju, do którego nie trafiałem zbyt często, odkąd większość moich spotkań z Lissą – jak i w przeszłości, z moją ciotką – odbywały się bardziej spontanicznie. Pokój, do którego właśnie weszliśmy używany był przy bardziej formalnych okazjach, gdy Lissa musiała odbywać jakieś polityczne spotkania

i podejmować królewskie decyzję. Był tam nawet tron, przeznaczony dla niej – aczkolwiek wykonany był z skromnego i gustownego dębowego drewna, bez żadnych zdobień. Jej ubrania były ładne, ale nie specjalnie szykowne, a jedynym znakiem, wskazującym na jej tytuł była mała tiara na czubku jej rozpuszczonych włosów. Cisi strażnicy stali pod ścianami pokoju, ale nie poświęcałem im więcej uwagi niż meblom. Byłem bardziej zainteresowany osobami, z którymi rozmawiała Lissa: mieszaniną siedzących i stojących ludzi, wyglądających na zdenerwowanych, tak jakby na coś czekali. Uświadomiłem sobie, że na nas. Rose, Dimitri i Christian tutaj byli, co nie było niczym zaskakującym. Lissa nie byłaby bez swoich powierników, zwłaszcza, gdy chodziło o mnie. Marie Conta, starsza Morojka, która była oficjalny, doradcą także stała niedaleko. Stała przy Lissie i pomagała z jej kontrowersjonalnymi zasadami, więc było logiczne, że Marie była tu obecna. Nawet zobaczenie tutaj moich rodziców nie było tak zaskakujące. Co sprawiło, że się cofnąłem – Sydney także, zważywszy na jej zesztywniałą rękę spoczywającą w mojej – było to, że byli tam Alchemicy. Nie tylko to, byli to bardzo znaczący Alchemicy: ojciec Sydney, jej siostra Zoe i koleś, którego trudno mi było rozpoznać. Ian, to był on. Facet, który był kiedyś bardzo zauroczony w Sydney. To był bałagan, w który wdepnęliśmy, ubrani w nasze ślubne kreacje. Byłem odpowiedzialny za wiele nieporozumień w moim życiu, ale to był pierwszy raz, kiedy sprawiłem, że cały pokój zaniemówił. Oczy się rozszerzyły. Szczęki opadły. Nawet niektóre z kamiennych twarzy strażników stojących wzdłuż ściany wydawało się zaskoczonych. - Nie mówcie wszyscy na raz – powiedziałem. Ojciec Sydney wstał na nogi, jego twarz rozjaśnił ogień. - Co to do cholery jest? Lissa, trochę bardziej taktowna, spytała: - Adrian, czy to jest jakiś żart? - Co jest żartem, to to, że wszyscy wstali z tego powodu – odparłem bez zająknięcia. – Znaczy, wiem, że wszyscy są podekscytowani, że mnie widzą, ale nie trzeba było… - Żądam, żebyś natychmiast przekazała ją pod naszą jurysdykcję – krzyknął ojciec Sydney. – Tak, abyśmy mogli zatrzymać tę farsę, zanim zabrnie dalej. My się tym zajmiemy. - Pan Sage powiedział, że Sydney popełniła ogromną zbrodnię przeciw Alchemikom. – powiedziała Lissa. – Oni twierdzą, że ty także Adrian, ale są gotowi przymknąć na to oko, jeśli im ją przekażemy, skoro jesteś moim poddanym. Wyprostowałem się. - Jedyną zbrodnią, którą popełniliśmy było wydostanie jej i bandy innych biednych, doprowadzonych do szaleństwa wariatów z centrum rehabilitacyjnego – tych, których byli gotowi porzucić na pastwę ognia. A wiesz, jakie zbrodnię popełniła Sydney i inni więźniowie? Traktowali dampiry i Morojów jak normalnych ludzi. Wyobraź sobie. - Według nich – Lissa odpowiedziała spokojnie. – Sydney zeszłej nocy próbowała podpalić kilkoro ich ludzi. - To był blef – zacząłem. – Oni nadal żyją, czyż nie? - To nieistotne. – warknął Ian. Nadal siedział, a sądząc po jego bliskości do Zoe, wygląda na to, że zmienił jedną siostrę Sage na drugą. – To nie do ciebie należy prawo osądzania ludzi. My się tym zajmiemy.

To było to, moment, gdy zrzuciłem na nich prawdziwą bombę. - Cóż, w tym rzecz, wasza wysokość. Sydney jest jednym z twoich poddanych, teraz gdy jest moją żoną. Powiedziałaś, że nie oddasz mnie im, ponieważ jestem pod twoją opieką, prawda? Czy mówisz, że nie zrobisz tego dla mojej żony? To ponownie wywołało ciszę w pomieszczeniu, do czasu Lissa zdołała wydobyć głos. - Adrian…czy o to w tym wszystkim chodzi? – wskazała na mnie i Sydney Sydney naszych uroczystych strojach, kiedy mówiła to, ale nie mogła wymówić niczego bardziej precyzyjnego. – Czemu to, um, zrobiłeś? Myślisz, że możesz dla nie zdobyć Morojskie obywatelstwo czy coś? To tak nie działa. W ogóle. Wiem, że ci na niej zależy… - Zależy mi na niej? – wykrzyknąłem. Zdałem sobie sprawę, że żaden z nich naprawdę tego nie łapał. Wszystkie te razy, kiedy nękałem Lissę, aby pomogła Sydney w ciągu ostatnich kilku miesięcy, Lissa założyła, że to z powodu mojej przyjaźni z Sydney. A teraz, ona i inni członkowie Dworu uważali, że to był tylko jakiś szalony wyczyn, który wywinąłem, żeby zdobyć to, czego chciałem. Tylko Alchemicy przypuszczali, co mogę tak naprawdę czuć, ale w ich oczach, te uczucia były pokręcone i złe. – Lissa, ja ją kocham. Nie ożeniłem się z powodu jakiegoś żartu! Ożeniłem się z nią, ponieważ kocham ją i chcę spędzić z nią resztę życia. I mam nadzieję, że jako moja władczyni, będziesz chronić mnie i tych, których kocham – zwłaszcza, że zgaduję, że nie macie więcej mocnych dowodów zbrodni, o którą zostaliśmy oskarżeni. W zeszłym miesiącu powiedziałaś mi, że nie możesz podejmować ryzyka dla kogokolwiek innego, niż twoich poddanych. Cóż, wiem, że ona nie jest do końca twoim poddanym, czy Morojem, ale ja jestem i jeśli obietnice, które mi złożyłaś, jako jednemu z twoich ludzi, naprawdę coś znaczą, to zrobisz to także dla niej. Wzięliśmy ślub. Ona jest teraz moją rodziną. Związaliśmy się ze sobą do końca naszego życia, a jeśli pozwolisz im ją stąd wywlec, możesz równie dobrze mnie także wypędzić. Lissa wydawała się zdumiona, ale Jared Sage – mój teść, z czego zdałem sobie nagle sprawę – okazał jedynie pogardę. - To jest niedorzeczne. Ludzie i Moroje nie mogą brać ślubu. Mamy tę samą opinię jak i wy. To nie jest prawdziwe małżeństwo. - Nie według stanu Nevada. – odparłem radośnie. – Mamy papiery, żeby to udowodnić. Dajcie nam laptopa, a wszyscy będziemy mogli obejrzeć razem zdjęcia z naszego ślubu. Wyraz twarzy Rose był trudny do odczytania. Byłem przekonany, że była w szoku przez to nowe odkrycie, dokładnie tak jak wszyscy, ale coś mówiło mi, że jej nastawienie do nas będzie podobne, do tego, jakie mają nasi przyjaciele w Palm Springs: akceptacja i wsparcie. - Liss – powiedziała. – Pozwól im zostać. Nie oddawaj im Sydney. Marie Conta, stojąca niedaleko tronu Lissy podeszła bliżej i wyszeptała coś swojej królowej do ucha. Sądząc po jej wyrazie twarzy, było to całkowicie odmienne od tego, co właśnie powiedziała Rose. Tym razem, Ian stanął na nogi. - To nie jest decyzja, którą możesz podjąć! – powiedział z niedowierzaniem. – Los Sydney Sage nie jest w twoich rękach. Nie masz prawa…

- Ivaszkov – wtrąciła Sydney. To był pierwszy raz, kiedy się odezwała, odkąd weszliśmy do pomieszczenia. Ian zwrócił swoją oburzoną twarz z tronu na nią. - Co proszę? - Ivaszkov – powtórzyła, jej twarz wyrażała spokój. Tylko ja mogłem powiedzieć po poceniu się jej dłoni, jak duży był jej nie pokój. Alchemicy zadali jej cios poniżej pasa wysyłając tą trójkę. – Od teraz moje imię to Sydney Ivaszkov, Ian. - Jak cholera jest!- wykrzyknął jej ojciec, jego twarz przepełniała furia. – Mam dość tych bredni. Wyciągnę cię stąd samodzielnie, jeśli będzie trzeba, aby uratować twoją duszę z nieczystości. Sięgnął w stronę Sydney i mnie, a wtedy, w mgnieniu oka, Dimitri pojawił się pomiędzy nami. - Panie Sage – powiedział spokojnie. – Nikt nie będzie nikogo stąd wyciągał – chyba, że królowa tego zażąda. Wszystkie oczy przesunęły się do Lissy. Jej twarz była wyniosła i opanowana, ale jej aura ją zdradzała. Postawiliśmy ją w pozycji, w której nie był jeszcze chyba żaden Morojski władca. Czułem się trochę źle z tego powodu, zważywszy, że byliśmy przyjaciółmi, ale obstawałem przy mojej decyzji. Miałem na myśli każde słowo mojej przysięgi małżeńskiej i miałem zamiar zrobi cokolwiek będzie trzeb, aby utzymać Sydney bezpieczną. - Adrian Ivaszkov jest moim poddanym. – Lissa przyznała w końcu. – I jako mój poddany ma prawa i przywileje związane z tym tytułem. Jego żona przyszła tu szukając schronienia – i jestem skłonna je jej ofiarować. Oboje są teraz pod moją opieką, i tak długo jak znajdują się na Dworze, nie macie nad nimi władzy. Nie oddam pod wasz nadzór, zwłaszcza, że tak naprawdę, nie przedstawiliście żadnych dowodów potwierdzających ich tak zwaną zbrodnię. - Ich zbrodnią jest to, że stoją tutaj teraz przed wami, bez żadnego wstydu! – wykrzyknął Ian. Ojciec Sydney całkowicie się z nim zgodził. - To jest odrażające! Jeśli to zrobisz, staniesz przeciwko całej organizacji Alchemików! Myślisz, że ujdzie ci na sucho, choć połowa z tych rzeczy? To my was kryjemy! Bez nas, jesteś nikim. Jak myślisz, jak będziecie żyć w społeczeństwie bez naszej pomocy? Jeśli nas nie będzie… - Wtedy cały świat dowie się, że wampiry istnieją – Sydney powiedziała chłodno. – Pozwolisz na to, tato? Nie boisz się, że inni słabi ludzie mogą ulec przyciągania do nich, jeśli Alchemicy nie pomogą ich ukryć? Twarz jej ojca stała się jeszcze mroczniejsza i wyglądał jakby chciał powiedzieć jej wiele rzeczy. Zamiast tego, wziął głęboki wdech i zwrócił się w stronę Lissy. - Alchemicy są dla ciebie bardzo potężnymi sojusznikami. Nie chcesz wiedzieć, jakimi wrogami byśmy byli. - Dziękuje za radę. – Lissa wyglądała na nieposkromioną, choć widziałem, że jej aura się łamała. – Glen? – spytała, kierując swoją uwagę na jednego ze strażników przy drzwiach. - Czy ty i twoi ludzie moglibyście upewnić się, że pan Sage i inni zostaną bezpiecznie odeskortowani z Dworu?

Strażnik ukłonił się jej i wystąpił na przód, kiwając na pięciu strażników, aby do niego dołączyli. - Oczywiście, wasza wysokość. Strażnicy wyprowadzili protestujących Alchemików z pokoju, mogliśmy jednak słyszeć ich wygrażających się, dopóki nie znaleźli się na dole w hollu. Przynajmniej dwójka z nich. Zoe przez cały ten czas nie wypowiedziała ani słowa i po prostu obserwowała jej siostrę szerokimi, zakłopotanymi oczami. Nie mogłem powiedzieć czy to, dlatego, że czuła się winna z powodu wycieczki Sydney na reedukację, czy może była zwyczajnie zszokowana takim rozwojem wydarzeń. Za mną, Sydney zaczęła się trząść. To nie mogło być łatwe, widzieć jej rodzinę wyciąganą w taki sposób. Ciągle trzymając jej dłoń, wystąpiłem na przód, gdy niezręczna cisza zaczęła opadać. - Dziękuje Lissa. Nie masz pojęcia… Lissa podniosła rękę przerywając mi, rękę, której następnie użyła, aby potrzeć czoło, tak jakby miała ból głowy. - Nie, Adrian. Nie masz pojęcia, jakie kłopoty może to na mnie sprowadzić. Jestem szczęśliwa dla ciebie, naprawdę jestem. Ale na dzisiaj, mam dość gadania. Potrzebuje przespać się z tym i z prawdopodobnymi represjami. Zapewnimy wam miejsce, gdzie będziecie się mogli zatrzymać i… - Zaczekaj chwilę. – Mój własny ojciec wystąpił do przodu, a sądząc po jego wyrazie twarzy, pewne było, że nie był tam, żeby kłócić się z Jaredem Sage. – Mówisz, że pozwalasz temu… temu… małżeństwu się prześlizgnąć? Że uważasz to za…prawdziwe? Lissa, która naprawdę wyglądała na wykończoną, westchnęła. - Dla nich wydaje się to prawdziwe, Lordzie Ivaszkov, a mnie to wystarczy. - Myślałem, że tylko udajesz przed Alchemikami! Nie ma mowy, żebyś zachowywała się jakby to było legalne małżeństwo. Żaden cywilizowany Moroi nie upadł tak nisko… - Mój ojciec jednoznacznie potwierdził swoje słowa spojrzeniem, które posłał mnie i Sydney. Podszedł do nas z prędkością, którą strażnicy mogliby docenić i miał czelność złapać Sydney za lewą rękę. – Poznaje to! To twojej ciotki! Jak śmiesz! Masz tupet – prawdziwa bezczelność- aby umieścić królewskie klejnoty w biżuterii na dłoni tej… tej karmicielki! Odciągnąłem Sydney z dala od niego. - Tato – powiedziałem cicho. – Zawsze trzymałem się zasad, żeby nie wszczynać walk z dziećmi, słodkimi zwierzakami czy ignoranckimi starymi dziadami. Zrobię jednakże wyjątek dla ciebie, jeśli kiedykolwiek ponownie dotkniesz lub obrazisz moją żonę. - Nathan – ostrzegła moja mama, stając przy jego boku. – Ona jest teraz twoją synową. Okaż choć pozory szacunku. Teraz mój ojciec zwrócił swój gniew na nią. - Nie mam zamiaru tego robić! To jest jakiś absurd, nie wspominając, że obraźliwy. To jest... - To, czego pragnie twój syn. – stwierdziła moja mama. – I ja stoję po jego stronie. Spotkałem jej wzrok i poczułem obrzęk w mojej piersi. Nigdy się z nią nie pogodziłem po naszym złym rozstaniu. Nigdy nie wykonałem żadnego ruchu, aby odpowiedzieć na jej liczne połączenia czy wiadomości. To nie był brak miłości, tylko

próby odzyskania Sydney, ale gdy teraz spojrzałem na moją mamę, byłem zaskoczony widząc w niej coś, czego wcześniej nie było: przekorę. - Na Boga, Daniella – warknął mój ojciec. – Nie dodawaj kolejnego błędu do listy tych, które już popełniłaś. Teraz, jeśli chcesz wrócić dziś ze mną do domu, bądź cicho i… - Nie. – odparła, ponownie mu przerywając. – Właściwie to nie chcę wracać z tobą, dzisiaj bądź kiedykolwiek indziej. - Nie masz pojęcia, co mówisz. – syknął w odpowiedzi ojciec. – Albo poniesiesz konsekwencję. - Właściwie Nathan, rozumiem to doskonale. Spojrzałem w górę na Lissę, która wyglądała bardziej niż trochę zaskoczoną nowym obrotem sytuacji. - Wasza wysokość – powiedziałem. – Wspominałaś o znalezieniu miejsca dla mojej żony i mnie. Czy moglibyśmy także dostać jedno dla mojej matki? Lissa może i martwiła się co wyniknie z jej działań w stosunku do Alchemików, ale nie obawiała się postawić mojemu ojcu. - Oczywiście – odparła. –Jestem pewna, że to może zostać zorganizowane. Gdy w końcu wyszliśmy na noc, mały tłum zgromadził się przed pałacem. Plotki zaczęły się rozprzestrzeniać w krótkim czasie, kiedy tam byliśmy i ciekawscy widzowie pokazali się, pomimo późnej godziny. Stroje weselne mówiły wszystko i mogłem zobaczyć szok i niedowierzanie na ich twarzach – włączając w to Ninę. Nie spodziewałem się ją tutaj zobaczyć. Jak z moją matka, nie rozmawiałem z nią odkąd opuściłem Dwór i to było oczywiste, że nic nie mogło ją przygotować na widok mnie wraz z ludzką panną młodą. Wyglądała na tak dotkniętą, że myślałem, że zaraz zemdleje. Jej ręce były ciasno ściśnięte razem, a kiedy przechodziliśmy obok, wydawało mi się, że dostrzegłem na nich krew, gdzie musiała się zadrapnąć. Niedaleko od niej stał Wesley Drozdov i on, w przeciwieństwie do wszystkich innych, nie wyglądał na zaskoczonego. Wyglądał na radosnego – złośliwie wesołego. Nie łatwo, przypomniałem sobie co powiedziałem Sydney w samolocie, o tym, że wszystko pójdzie gładko jak spładka. Życie na dworze będzie banalne, powiedziałem wtedy. Z bólem uświadomiłem sobie, że mogłem przypadkowo skłamać i byłem wdzięczny, gdy Sydney, moja matka i ja pośpieszyliśmy przez tłum gapiów. Rose i Dimitri odeskortowali naszą trójkę do domku gościnnego i byli wystarczająco taktowni, żeby nie zasypywać nas pytaniami – choć mogłem powiedzieć, że to wręcz zjadało Rose. Podtrzymywała swoją kontrolę bardzo dobrze dopóki Sydney usiadła w lobby, w czasie, gdy ja nas meldowałem. Czubek jednego z niebieskich butów wyłonił się spod jej sukni, co sprawiło, że Rose ni mogła się już dłużej powstrzymać. - Te buty są hardcorowe – oznajmiła. – Czy kryje się za nimi jakaś historia? Sydney uśmiechnęła się do niej. - Jest wiele do opowiadania. - Jutro, Rose. – powiedziałem. – Daj nam dzisiaj trochę odpocząć, a jutro podamy ci wszystkie szczegóły. Dodatkowo, to da ci szansę znaleźć dla nas jakiś prezent ślubny. Nigdzie się nie rozgaszczamy, ale przydałaby się nam jakaś porcelana czy blender. - Lordzie Ivaszkov? – spytał recepcjonista, wyglądając na zawstydzonego tym, że nam przerywa. – Obawiam się, że mamy za mało pokoi z powodu renowacji i grupy

turystów z Bułgarii. Nie mamy dwóch pojedynczych pokoi, ale mamy rodzinny apartament, który pomieściłby was wszystkich. Zerknąłem między Sydney a moją mamę, obie wydawały się starać utrzymać neutralny wyraz twarzy. Wzruszyłem ramionami. - Cóż, teraz wszyscy jesteśmy rodziną. Rose i Dimitri pożegnali się, gdy wszystko było ustalone, a nasza trójka znalazła drogę do mieszkania, które dostaliśmy. Otwarłem drzwi i, kierowany impulsem, wziąłem Sydney w ramiona i wniosłem ją do środka. - Wiem, że to nie jest jeszcze nasz prawdziwy dom – powiedziałem. – Ale zważywszy na wiele nieprawidłowości w naszym ślubie, czuje, że musimy trzymacz się tradycji. - Za wszelką ceną – odparła ze śmiechem. Ostrożnie postawiłem ją na ziemi, a moja matka uśmiechnęła się uprzejmie. Może i stanęła po mojej stronie i wiele włożyła w nasz związek, ale znałem ją wystarczająco, żeby rozumieć, że zajmie jej trochę czasu, aby ocieplić swój stosunek do swojej synowej. - Dziękuje, mamo. - Powiedziałem, biorąc ją w objęcia. - Myślałam, że dostałam już nauczkę w więzieniu. – Powiedziała. – Ale tak nie było, dopóki nie odszedłeś, a to wszystko naprawdę do mnie dotarło. Nie mogę powiedzieć, że dla mnie to jest idealną sytuacją, ale wolę wieźć takie życie z tobą, niż w ogóle bez ciebie – czy szacunku do siebie. Wypuściłem ją z objęć. - Jestem z ciebie dumny. Sprawimy, że to się uda. Zobaczysz. To będzie świetne. Będziemy jedną, wielką rodziną. Dwie najważniejsze kobiety w moim życiu wydawały się, co do tego trochę niepewne, ale obie wydawały się pewne swoje miłości do mnie, a na razie, to było wystarczająco dobre. Moja matka szybko uświadomiła sobie, że może ukryć swój dyskomfort znajdując sobie zajęcie, krytykując nasze miejsce zamieszkania, co było równe luksusowe, jak moje poprzednie, tylko większe. Zostawiłem ją i byłem bardziej niż szczęśliwy, żeby mieć trochę prywatności z Sydney. Usiadła na naszym łóżku i zrzuciła swoje niebieskie buty. - Nie wiem, która część tego dnia była najbardziej nierealistyczna. Usiadłem obok niej. - W tym problem. To wszystko było realne, szczególnie najważniejsza cześć: ty i ja, na zawsze razem, nasze małżeństwo uznane w oczach ludzi i Moroi. - Ale nie z radością. – Jej uśmiech zblaknął. – Połowa mojej rodziny nigdy nie będzie chciała mnie więcej widzieć. A druga połowa, która chce się ze mną zobaczyć…cóż, możliwe, że nie będę w stanie się z nimi zobaczy. - Zobaczysz się z nimi. – Powiedziałem. – Dopilnuje, żeby to się stało. – Udawałem bardziej pewnego siebie, niż naprawdę byłem i wiedziałem, że ona o tym wiedziała. Całkowicie odcięła się od swojej rodziny – od swojej rasy – dla mnie, i pomimo, że nie mogłem do końca wiedzieć, przez co przechodzi, ale ślubowałem sobie, że pomogę jej w tym, jak to tylko możliwie. - Miałeś rację. – Przyciągnęła mnie bliżej. – O nas uzyskujących ochronę. Pomimo wszystkich komplikacji, sprawiłeś, że się udało.

- My sprawiliśmy, że się udało, a te komplikacje nie będą trwały wiecznie. Na razie, możemy usiąść z tyłu i cieszyć się wygraną. – Powiedziałem szarmancko, nie dopuszczając do głosu obaw, które odczuwałem. Po zobaczeniu reakcji jej ojca, mojego ojca, a nawet Wesley’a, miałem niejasne wrażenie nie zaznamy spokoju, którego od tak dawna potrzebowała. Odmawiałem jednak pokazania jej tego. Przynajmniej nie dzisiaj. – I mam na myśli wiele nagród. Chyba, że chcesz się trochę przespać. Otoczyła mnie ramionami za szyję i przycisnęła swoje usta do moich. - To zależy. Czy zatrzymałeś się w aptece, podczas swojej wycieczki do winiarni? - Zatrzymałem się tam? Cholera, ja wykupiłem to miejsce, Sydney. Nie mam zamiaru doświadczyć powtórki, po ostatnim. Zaśmiała się i pozwoliła mi położyć ją na łóżku, gdzie rozpocząłem ekscytujący, jednakże trochę frustrujący proces dojścia do tego, jak zdjąć z niej tą sukienkę. Okazało się to być warte wysiłku, a kiedy później zasnęliśmy w swoich ramionach, nadzy, poza naszymi obrączkami, wiedziałem, że było warto. Wszystkie próby i przejścia, których doświadczyliśmy prowadziły do tego momentu, tego doskonałego momentu. Byliśmy dokładnie tam, gdzie powinniśmy być. Nie spałem już od godziny, gdy usłyszałem pukanie do drzwi i uprzejmy głos mojej mamy: - Adrian? Masz gości. Sydney poruszyła się w moich ramionach, wyglądając przepięknie i na zadowoloną w późnopopołudniowym świetle, które przeświecało przez rolety, oświetlając jej twarz. Była tak piękna i seksowna, że byłem gotowy udawać, że nie słyszałem mojej mamy, kiedy ponownie rozległo się pukanie, tym razem głośniejsze. - Adrian? Sydney? To Rose. Musimy pogadać. To sprawiło, że Sydney się obróciła i zniszczyło jakikolwiek romantyczny poranek miałem w planach. Ubraliśmy się i w końcu udało nam się wyjść do salonu. Tam, moja matka usiadła wraz z Rose i Dimitrim. Prawie zbeształem Rose, że nie mogła poczekać z usłyszeniem o wszystkich naszych przygodach… ale później zauważyłem wyraz jej twarzy. - Co się dzieje? – Spytałem. Ona i Dimitri wymienili spojrzenia. - Jill zaginęła. - Co masz na myśli, mówiąc, że Jill zaginęła? – Drążyłem. – Nadal jest w szkole. Wczoraj dostałem od niej wiadomość. Ona zorganizowała naszą podróż. - I ma wszystkich swoich strażników – dodała Sydney. – Eddie wrócił, prawda? Rose przytaknęła. - Wszystkie dampiry były na terenie kampusu. Angeline była nawet w jej pokoju, kiedy została porwana. - Czekaj… czy Angeline widziała, co się stało? – Spytałem. - Nie – odparł Dimitri. – To właśnie jest dziwne. Angeline poszła do łóżka, gdy Lissa była w pokoju…a gdy się obudziła, już jej nie było. - Niczego nie widziała, czy słyszała. Jill po prostu zniknęła, jak za sprawą magii. – Rose pstryknęła palcami, dla lepszego efektu. – Angeline czuję się z tym okropnie.

Poczułem ciężar w mojej piersi, a pokój się zachwiał. Jill… zaginęła? To było niemożliwe. Nie, po tym, co dla niej zrobiłem. Przywróciłem ją do życia! To nie mogło się zdarzyć. Musiała zajść jakaś pomyłka. Eddie nie powinien do tego dopuścić. Widzisz? spytała ciotka Tatiana. Mówiłam ci, że nie będzie dla ciebie spokoju. Jednym sposobem bądź innym, zawsze coś będzie cię dręczyć. Dobrze, że masz mnie do pomocy. Sydney opadła na krzesło, ręce złożyła na kolanach. - Angeline czuje się z tym źle? Ja czuje się z tym źle! Jill była moją odpowiedzialnością, powodem, dla którego zostałam tam wysłana. Gdybym nie odeszła… - Nawet nie zaczynaj. – Ostrzegłem, otaczając ją ramionami. To miało uspokoić zarówno ją, jak i mnie. – Ponieważ ty nie odeszłaś. Zostałaś porwana. Nie ma mowy, żeby to było twoją winą. – Obróciłem się do reszty, próbując desperacko znaleźć w tym jakiś sens. Gdybym mógł myśleć logicznie, nie wpadłbym w panikę. - Musimy ją znaleźć. Macie jakiś trop? - Jeszcze nie, ale mamy ludzi doszczętnie przeszukujący każdy kawałek tego miejsca, szukając wskazówek. – Rose westchnęła z konsternacją. – Za miesiąc miała tu wrócić. - Cóż, pomożemy wam. – powiedziałem. – Załatw nam lot. – Sydney gorliwie przytaknęła. - Czy wyście oszaleli? – Spytała Rose. – Nie odpowiadajcie. Spójrzcie, wy nigdzie nie idziecie. Nie możecie nam pomóc. - Dodatkowo, ochrona, o którą walczyliście tak zaciekle zeszłej nocy nie obowiązuje poza Dworem. – Dimitri przypomniał nam. – Musicie zostać tutaj – dla waszego bezpieczeństwa – dopóki mamy ważniejsze rzeczy na głowie. To, i nie potrzebujemy niepotrzebnej uwagi w kierunku Jill. – Spojrzał na moją mamę. – To oznacza, Lady Ivaszkov, że to, co pani usłyszała, nie może opuścić tego pokoju. Nikt nie może wiedzieć, że Jill zaginęła, ponieważ tak długo jak jest zaginiona, nie możemy udowodnić, że nie jest martwa. A jeśli nie możemy tego udowodnić… - To nie możecie udowodnić, że królowa ma, choć jednego żyjącego krewnego. – dokończyła Sydney. Nie byłem wystarczająco szybki, aby myśleć z takim wyprzedzeniem. Zatrzymałem się na Jill – Jill, moja słodka, współczująca Jill – zaginęła bez śladu. Teraz, nagle dostrzegłem inne konsekwencje. - Głosowanie jeszcze się nie odbyło – wymamrotałem. – Głosowanie, w sprawie zmiany prawa. - Dokładnie – odparła Rose, jej twarz była ponura. – A jeśli wieść o zniknięciu Jill się rozejdzie, Lissa może strącić koronę.

The end!!!

Mamy nadzieje, że wam się podobało i zapraszamy do przeczytania kolejnej części, za którą już się bierzemy :D