6 Castle Jayne (Krentz Jayne Ann) Harmonia 02 Czarny bursztyn

Jayne Castle

Czarny bursztyn Tytuł oryginału: Harmony World #7: Obsidian Prey

0

Parę słów od Jayne Witaj na Harmonii, w moim drugim świecie. Pod koniec XXI wieku w pobliżu Ziemi otworzyła się ogromna energetyczna Kurtyna, po raz pierwszy w historii umożliwiając w praktyce podróże międzygwiezdne. Tysiące pełnych zapału kolonistów, jak to ludzie, spakowało swoje rzeczy i, nie tracąc czasu, wyruszyło budować nowe domy i nowe społeczeństwa w niezbadanych dotąd światach. Jednym z tych światów była Harmonia. Koloniści zabrali ze sobą z macierzystej planety zaawansowaną

R

technologię, dorobek całych stuleci sztuki i literatury oraz najnowszą modę. Handel przez Kurtynę kwitł i pozwalał im utrzymywać kontakt z rodzinami, które pozostały na Ziemi. Pozwalał również na to, żeby komputery i

L T

nowoczesne gadżety kolonistów nie wyszły z użycia. Przez jakiś czas wszystko świetnie się układało.

A potem, pewnego dnia, bez żadnego ostrzeżenia Kurtyna się zamknęła, zniknęła równie tajemniczo, jak się pojawiła. Koloniści, odcięci od Ziemi, stracili dostęp do sprzętu i zasobów potrzebnych do zachowania ich stylu życia i zostali nagle skazani na o wiele prymitywniejszą egzystencję. Mogli zapomnieć

o

najnowszych

trendach

mody

na

Ziemi; błyskawicznie

najważniejszym problemem stało się przetrwanie. Na Harmonii wszakże ludzie zrobili to, w czym są najlepsi: przeżyli. Nie było łatwo, ale dwieście lat po zamknięciu Kurtyny potomkom Pierwszego Pokolenia kolonistów udało się powrócić z ekstremalnych warunków na poziom cywilizacyjny, który odpowiadał mniej więcej temu na Ziemi na początku XXI wieku.

1

Tutaj jednak, na Harmonii, wszystko jest trochę inne – zwłaszcza po zmroku. Są tu niesamowite ruiny pozostawione przez dawno zaginioną cywilizację Obcych, tajemnicza podziemna dżungla i najniezwyklejsze zwierzątko towarzyszące człowiekowi. Co więcej, w populacji ujawnia się coraz więcej zdolności psi. Wygląda na to, że coś w środowisku Harmonii budzi w ludziach uśpione paranormalne zdolności. Oczywiście niektórzy nie potrzebują żadnej pomocy z zewnątrz. Oni już posiadają paranormalne zdolności. Okazuje się, że w Pierwszym Pokoleniu kolonistów znalazło się kilku członków Arcane Society.

R

Jeśli tak jak ja lubisz czasami romantyczne napięcie z domieszką paranormalnego kolorytu, Harmonia to idealne miejsce dla ciebie. Twoja Jayne

L T 2

Rozdział 1 Niektórzy mężczyźni wyłaniali się prosto ze snów kobiety, czasem był to absolutny koszmar. Co do Lyry Dore, Cruz Sweetwater wtargnął ze swoimi buciorami w oba jej światy. Gdy przeszył ją znajomy dreszcz, niemal upuściła kieliszek. – Nie mogę w to uwierzyć – powiedziała, krztusząc się łykiem szampana. – Ten sukinsyn tu jest. Jednak tak naprawdę wcale nie była bardzo wstrząśnięta i zaskoczona. W głębi serca zawsze wiedziała, że wcześniej czy później on wróci do jej życia.

R

Mówiło to jakieś niepokojące, nieubłagane poczucie tego, co nieuniknione. Zupełnie jak oglądanie katastrofy kolejowej w zwolnionym tempie, pomyślała.

L T

Jakaś jej część ośmieliła się nawet mieć nadzieję, że gdy już wreszcie powróci, to na kolanach. Lecz biorąc pod uwagę jej szczęście – niesławne szczęście Dore'ów, na którym zawsze można było polegać – wydawało się to bardzo mało prawdopodobne.

Tak właśnie działo się ze snami. Te dobre miały na tyle przyzwoitości, by zniknąć na zawsze wraz z nastaniem świtu. Natomiast koszmary paskudnym zwyczajem ciągle wracały i dręczyły.

– Żartujesz? – Nancy Halifax rozejrzała się po zatłoczonej galerii, zaróżowiona z podekscytowania. Nie musiała pytać, kto to taki ten sukinsyn. – Jesteś pewna? – Absolutnie – mruknęła Lyra do kieliszka. Przez jej zmysły przebiegł kolejny intensywny szept świadomości. Wiedziała, że Cruz znajduje się w pobliżu; tak samo wyczułaby każdego innego drapieżnika z samego szczytu łańcucha pokarmowego. 3

– To tylko skromna impreza w galerii, a nie jakaś ekskluzywna aukcja czy wystawa w muzeum, na którą przyszedłby Sweetwater – zauważyła Nancy. – Tylko z jednego powodu twój facet mógłby pojawić się tutaj dziś wieczorem: wie, że tu jesteś. Chce z tobą porozmawiać. – Nie jest moim facetem! A jeśli ci się wydaje, że przyszedł tu spotkać się ze mną, to mam piękną kopalnię bursztynu, którą mogę ci sprzedać – parsknęła Lyra, lecz poczuła przypływ nadziei. – Założę się, że chce błagać cię o przebaczenie i prosić, żebyś przyjęła go z powrotem. Ale nie widzę go. Jesteś pewna, że tu jest?

R

Nancy rzucała się w oczy, była wysoka – mierzyła metr osiemdziesiąt, i to bez butów. Dziś wieczorem włożyła pantofle na bardzo wysokich obcasach, odpowiednie do jej obcisłej czarnej sukienki. Bez wątpienia miała doskonały widok na całą galerię.

L T

– Całkiem pewna – odparła Lyra. – Jeśli go nie widzisz, to dlatego że nie chce, żebyś go widziała. W każdym razie jeszcze nie teraz. Poluje. – Och, daj spokój, Lyro. Mówisz, jakby był jakimś widmokotem tropiącym zdobycz. – Złe porównanie.

– No, mam nadzieję.

– Myśl o nim jak o zawodowym zabójcy – poradziła Lyra. – Wygląda jak naprawdę świetnie ubrany zabójca.

– Czy ty przypadkiem trochę nie przesadzasz? – Hm. Nie, chyba nie. Lyra nie zadała sobie trudu, żeby przeszukać wzrokiem tłum. To nie miało żadnego sensu. Była sporo niższa od Nancy i nawet na wysokich obcasach nie udałoby się jej spojrzeć ponad głowami stojących wokół ludzi. 4

Poza tym nie musiała szukać Cruza. Już wiedziała, że tu jest. Wyczuwała jego obecność każdą komórką swojego ciała. Spróbowała skupić uwagę na artefakcie z zielonego kwarcu leżącym niedaleko w szklanej gablocie. Zbiory artefaktów Obcych ze Swan Gallery z pewnością budziły podziw, ale Nancy miała rację – nie była to ekskluzywna galeria, taka jak Galeria Fairsteada dla najzamożniejszych i najznamienitszych kolekcjonerów. Gdyby Swan Gallery miała taki prestiż, pomyślała Lyra, ona i Nancy nigdy nie dostałyby zaproszenia na aukcję, która miała się rozpocząć za godzinę. Żadna z nich nie bywała w wyższych sferach świata sztuki. Żadna też

R

nie zalicytowałaby choćby jednego z reliktów, które dziś wieczorem miały pójść pod młotek. Znalazły się tutaj wyłącznie dlatego, że były przyjaciółkami właścicielki, Harriet Swan, a Harriet bardzo zależało na tym, żeby w galerii pojawił się spory tłum.

L T

– Wciąż go nie widzę – powtórzyła Nancy.

– Bo jeszcze nie chce zostać zauważony. – Lyra pospiesznie przełknęła kolejny łyk szampana w desperackiej próbie ukojenia roztrzęsionych zmysłów. – To właśnie robią wszystkie szanujące się drapieżniki. Czają się poza zasięgiem wzroku, póki nie są gotowe wykonać jakiś ruch. Nim je dostrzeżesz, jest za późno. Ich zęby już zaciskają się na twoim gardle. Nancy uśmiechnęła się szeroko. – Brzmi interesująco. Lyra spojrzała na nią i nic nie powiedziała. – Przepraszam. – Nancy miała na tyle taktu, by wyglądać na zakłopotaną. – Wiem, że nie bez powodu jesteś maksymalnie wkurzona po tym, co ci zrobił Sweetwater. Ale musisz przyznać, ci z nas, których w tej walce nie wspierał 5

kurzak, mają prawo być ciekawi, jaki on jest. Bądź co bądź to przecież Sweetwater. – W tej walce nie wspierał cię kurzak? – powtórzyła oburzona Lyra. – Na wypadek jakbyś nie zauważyła, twoja najlepsza przyjaciółka została rozszarpana na strzępy przez Cruza Sweetwatera i bandę jego przepłacanych prawników z Amber Inc. – To tylko taka przenośnia – szybko powiedziała Nancy. – Nie martw się, popieram cię w stu procentach. Przyjaciółki na zawsze, przecież wiesz. – Dzięki – odparła sztywno Lyra. Elektryzujące mrowienie, które sprawiało, że unosiły się delikatne włoski na jej karku, nie słabło, przeciwnie,

R

stawało się coraz silniejsze. – Nie zapominaj, że w sytuacjach takich jak ta przyjaciółki powinny trzymać się razem.

– Jasne. Jestem całkowicie po twojej stronie. Tyle tylko, że... No cóż...

L T

Cruz Sweetwater jest z Amber Inc. Kiedy zjawia się któryś ze Sweetwaterów, wszyscy go dostrzegają. To tak, jakby do pokoju wszedł szef Gildii. Tak naprawdę to wielu ludzi sądzi, że teraz, kiedy Cruz przejął prywatną firmę ochroniarską swojej rodziny, ma większą władzę tutaj we Frekwencji niż szef miejscowej Gildii.

– To nie takie trudne – odparła sucho Lyra – jeśli weźmiesz pod uwagę, że tutejsza Gildia nie ma szefa. – Wiesz, o co mi chodzi. Lyra westchnęła. – Wiem. Przepraszam. Jestem po prostu trochę rozdrażniona. Harold Taylor, szef Gildii z Frekwencji, niedawno zmarł, a Rada wciąż jeszcze nie wybrała jego następcy. Lyra musiała jednak przyznać, że to tylko techniczny szczegół. Nancy miała rację. Jako nowy dyrektor wykonawczy 6

Amber Inc. Security, Cruz Sweetwater miał większą władzę niż szef Gildii, przynajmniej na powierzchni. A co do świata podziemi, w przeszłości Amber Inc. zawsze bardzo ściśle współpracowała z Gildią. W opinii Lyry związek ten przypominał nieco sojusz dwóch organizacji przestępczych, które zgodziły się respektować

swoje

terytoria.

Zdolność

paranormalnego

rezonansu

z

bursztynem zaczęła pojawiać się u kolonistów wkrótce po przybyciu z Ziemi. Z początku była uważana za dziwną adaptację do środowiska, bez żadnego praktycznego znaczenia. Lecz kiedy energetyczna Kurtyna umożliwiająca podróże pomiędzy planetą macierzystą a nowymi światami zamknęła się bez

R

ostrzeżenia, tylko bursztyn chronił kolonistów od całkowitej katastrofy. Gdy ich zaawansowane technologicznie maszyny, co nieuniknione, przestawały działać, koloniści z Pierwszego Pokolenia – zjednoczeni w

L T

determinacji, by nie być ostatnim pokoleniem na Harmonii – sięgnęli po bursztyn jako źródło energii. Dobrze służył ich potomkom w ciągu kolejnych dwustu lat po zamknięciu Kurtyny. Dziś był siłą napędową wszystkiego, od pralek aż po komputery.

Biorąc pod uwagę, że niezmienne prawa ekonomi są takie, jakie są, ten, kto kontrolował wydobycie standardowego bursztynu rezonacyjnego – SBR – kontrolował wiele rzeczy na Harmonii. A w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat tajemniczej, trzymającej się na uboczu rodzinie Sweetwaterów udało się opanować znaczną część rynku. Jedyną poważną konkurencją dla Amber Inc. była korporacja RezStone, mająca równie duże udziały w rynku. Rywalizacja między tymi dwoma firmami przeszła wręcz do legendy. – Nie możesz mieć mi za złe, że jestem trochę ciekawa Cruza Sweetwatera. Nie miałam nawet szansy go poznać trzy miesiące temu, kiedy się z nim spotykałaś – oznajmiła Nancy. 7

– Możesz mi wierzyć na słowo, jeśli chodzi o pana Sweetwatera, ciekawość jest niebezpieczna – odparła Lyra. Teraz był bardzo blisko. Iskrzące uczucie ogarniające jej zmysły stało się tak silne, że z trudem oddychała. Wypełniony w połowie kieliszek szampana drżał lekko w jej palcach. Dosłownie wyczuwała, jak Cruz się do niej zbliża. Ogarnęło ją przemożne pragnienie, by biec. Niestety, biec ku niemu, a nie od niego. To jakieś szaleństwo, pomyślała. Gdyby miała choć odrobinę zdrowego rozsądku, wymknęłaby się tylnym wyjściem. Czegokolwiek chciał od niej Cruz, mogła być pewna, że to dla niej nic dobrego.

R

Ale zdrowy rozsądek utonął we wspomnieniu fioletowych orchidei stojących w czarnym wazonie na jej stoliku. Ostatni bukiet tych niesamowicie pięknych i nieprzyzwoicie drogich kwiatów został dostarczony tego

L T

popołudnia. Dołączona karteczka była taka jak wszystkie poprzednie: „Jesteśmy sobie przeznaczeni". Bez podpisu. Jak zwykle.

Przez tych ostatnich kilka tygodni pozwoliła sobie na marzenia, ale musiała przyznać, że jej słodka mała fantazja o powrocie Cruza Sweetwatera miała ciemną stronę. Jakaś część niej bała się, że ten romantyczny scenariusz, który sobie wymyśliła, nie jest niczym innym, jak tylko nowym, pociągającym wariantem koszmarów na jawie, jakie ją ostatnio dręczyły. Jeśli faktycznie tak, to przynajmniej były to o wiele przyjemniejsze halucynacje niż te, których rzeczywiście doświadczała.

Te epizody stawały się coraz bardziej niepokojące. Nie zwierzyła się jeszcze nikomu, nawet Nancy, z obawy, że sama choćby rozmowa o tych dziwnych wizjach mogłaby w jakiś sposób sprawić, że te straszne koszmary jeszcze bardziej by się urealniły.

8

– Tam jest – powiedziała Nancy lekko zachrypniętym głosem. – Właśnie wszedł do sali. Poznaję go ze zdjęć w gazetach. Rany! Teraz rozumiem, o co ci chodzi. – Mówiłam przecież. Świetnie się ubiera. – Ten garnitur jest niesamowity – stwierdziła Nancy. – Nic tak dobrze nie wydobywa tego, co najlepsze w facetach, jak czarny garnitur i czarna koszula. Zawsze tak twierdziłam. Ale nie w tym rzecz. On ma w sobie coś z chłodnego, wyrafinowanego zabójcy. Przyznaję ci rację. Nie chciałabym wpaść na niego w ciemnej uliczce. Ale z drugiej strony, w ciemnej sypialni... – Wzdrygnęła się zmysłowo, teatralnie. – Nawet o tym nie myśl – ostrzegła Lyra.

R

– Mówisz to tylko dlatego, że sama tam nigdy nie dotarłaś. Już tyle razy

L T

cię o to pytałam przez ostatnie trzy miesiące, ale zapytam jeszcze raz: o czym ty myślałaś, kobieto?

– Czy ja wiem? Może o przetrwaniu? Co miałam zrobić, kiedy odkryłam, że chce mnie wypieprzyć z mojego odkrycia dziesięciolecia, a może nawet stulecia? Dać mu się wypieprzyć w dosłownym sensie? Raczej nie. A poza tym, wtedy czytałam poradnik małżeński, w którym bardzo wyraźnie radzili, żeby za wcześnie nie iść z facetem do łóżka.

Kupiła sobie Dziesięć kroków do Małżeństwa Przymierza: sekrety profesjonalnej swatki, kiedy tylko poznała Cruza. Była pewna, że to ten właściwy mężczyzna. Nie chciała pozostawić nic przypadkowi. Szczęście Dore'ów potrafi się od ciebie odwrócić, kiedy go najbardziej potrzebujesz. Ale koniec końców nigdy nie miała okazji ulec pokusie. I to nie Dziesięć kroków do Małżeństwa Przymierza ją ocaliło. Prawda, do której nigdy by się

9

nikomu nie przyznała, nawet swojej najlepszej przyjaciółce, wyglądała tak: to Cruz wytyczył tę niewidzialną granicę w ich krótkotrwałym związku. Nigdy nawet nie próbował zwabić jej do łóżka. Trzy miesiące temu było mnóstwo płomiennych pocałunków i ciężkich przyspieszonych oddechów, ale tylko tak daleko sprawy zaszły. O ile gorzej by się czuła po tym, jak spadł na nią ciężki, miażdżący but Amber Inc., gdyby popełniła ten błąd i przespała się z Cruzem? – Posłuchaj mojej rady, kochana – powiedziała Nancy. – Następnym razem, kiedy poznasz naprawdę interesującego faceta, najpierw zabaw się z

R

nim trochę, zanim wytoczysz sprawę jemu i jego firmie. Faceci zwykle się denerwują, kiedy się ich pozywa do sądu.

– I tak nic mi to nie dało. – Amber Inc. bez najmniejszego wysiłku rozszarpała na strzępy jej żałosny pozew i jeszcze żałośniejszego prawnika.

L T

– A tak w ogóle, to jak to zrobiłaś? – spytała Nancy, której uwagę wciąż przykuwało coś, co się działo za plecami Lyry.

– Jak wniosłam pozew? – Lyra wzruszyła ramionami. – To nie takie trudne. Wystarczy mieć pieniądze. Dużo pieniędzy. Więcej niż miałam, jak się okazało.

– Nie chodzi mi o proces – zniecierpliwiła się Nancy. – Jak ci się udało odgadnąć parę minut temu, że Cruz Sweetwater pojawi się na tym przyjęciu? Wiedziałaś, że tu jest, jeszcze zanim wszedł do sali. W czym rzecz? – To pewnie jakiś pierwotny instynkt przetrwania. Szkoda, że nie zadziałał trzy miesiące temu. Prawda była jednak taka, że jej paranormalne zmysły natychmiast trwale dostroiły się do Cruza Sweetwatera już w chwili, gdy się poznali. Choć nigdy

10

nie stworzyła sobie wizerunku wymarzonego faceta, od razu rozpoznała go w Cruzie. To jest ten, na którego czekałaś. Ta pewność do szpiku kości umacniała się z każdą godziną, którą razem spędzali, i z każdym płomiennym pocałunkiem. Po trzech miesiącach i zawalonej sprawie w sądzie ta więź psi ani trochę nie osłabła. Lyra była przekonana, że mogłyby minąć trzy lata, trzy dziesięciolecia, a może nawet reszta jej życia, a ten znajomy dreszcz wciąż by ją ostrzegał, gdyby Cruz pojawił się nagle gdzieś w pobliżu. Powinieneś być mój. – Nie oglądaj się teraz, ale chyba cię wypatrzył – powiedziała Nancy. – Idzie tutaj.

R

Przez Lyrę przetoczyła się fala mieszanych emocji. Złość, pełne frustracji seksualne pragnienie, żądza zemsty i krucha nadzieja – wszystkie zacisnęły się

L T

razem w chaotyczny węzeł.

– Wygląda, jakby spodziewał się, że uciekniesz do łazienki – dodała Nancy. – Zatacza kręgi przez tłum i odcina ci drogę w tamtą stronę. I to podziałało. Adrenalina, gorąca i otrzeźwiająca, wezbrała w Lyrze. Jeśli było coś, dzięki czemu da sobie radę dziś wieczorem, to wiedza, że Cruz myśli, iż spróbuje zwiać. A ona nazywa się Dore, do cholery. Jako ostatnia ze swojego rodu musiała podtrzymać rodzinną tradycję. Dore'owie nie uciekali przed niczym. A już na pewno nie przed Sweetwaterem. Nie musiała widzieć, jak szeroko otwierają się oczy Nancy, by domyślić się, że Cruz naruszył jej osobistą przestrzeń. Czuła go tuż za swoimi plecami. – Witaj, Lyro – powiedział. Jego głos był niski, mroczny, władczy i bardzo męski.

11

Odwróciła się spokojnie, by spojrzeć na niego, zdumiona, że wciąż zdołała zachować odrobinę panowania nad sobą. Udało jej się nawet przywołać lodowaty, szeroki uśmiech. Nic się nie zmieniło, a zwłaszcza nie jego oczy łowcy. Każdej nocy widziała je w swoich snach. Jak czarny kamień w ciężkim sygnecie, który nosił, były obsydianowo ciemne, z zielonym płomieniem żarzącym się gdzieś w głębi. Jego włosy były tak czarne, jak je zapamiętała, wciąż krótko obcięte. Ostre płaszczyzny i kanty jego twardej twarzy pozostały dziko niezwykłe. Ogarnęło ją podniecenie. Uspokój się, dziewczyno.

R

– Dobry wieczór, panie Sweetwater – odparła, pragnąc go zaskoczyć tak bardzo, jak tylko mogła. – Nie zdawałam sobie sprawy, że interesuje pana

L T

kupowanie antyków na aukcjach. Miałam wrażenie, że to, czego pan chce, woli pan dostawać, stosując bardziej bezpośrednie metody.

– Jakie na przykład? – Cruz z uprzejmym zainteresowaniem uniósł czarną brew.

– Och, powiedzmy: miażdżenie konkurencji – odparła słodko Lyra. Nancy gwałtownie wciągnęła powietrze i zakrztusiła się szampanem. – Na litość boską, Lyro! Cruz spojrzał na nią.

– Chyba się nie znamy. Jestem Cruz Sweetwater. – Tak, oczywiście, panie Sweetwater – powiedziała Nancy. Kilka razy zakaszlała, ale kaszel szybko ustąpił. –Jestem Nancy Halifax. Galeria Halifax w Starej Dzielnicy, coś to panu mówi? Na pewno nigdy pan o niej nie słyszał. Specjalizuję się w sztuce modernistycznej. 12

– Miło mi panią poznać, Nancy. Lyra parę razy o pani wspominała. – To znaczy, kiedy ze sobą byliście? – spytała Nancy. Cruz spojrzał na Lyrę. – Tak. – Wtedy, kiedy jeszcze wierzyłam, że pan Sweetwater jest uczciwym klientem, który pragnie korzystać z moich usług – stwierdziła spokojnie Lyra. – Wtedy kiedy używał fałszywego nazwiska. Na twarzy Nancy pojawiło się przerażenie. Oczywiście Cruz nie chwycił tej przynęty. Właśnie to jest to coś w nim: nigdy nie traci zimnej krwi. Pewnie jest równie opanowany w łóżku, pomyślała Lyra. Nie żeby miała się kiedyś o tym przekonać.

R

Cruz rzeczywiście doskonale panował nad sobą. Nie była parapsychiatrą, ale podejrzewała, że to potężne opanowanie wynika z paranormalnej strony

L T

jego natury. Nigdy by jej nie zdradził prawdy o swoim talencie psi –jednym z wielu sekretów, które zataił przed nią trzy miesiące temu – ale musiałaby być niewiarygodnie głupia, by nie zdawać sobie sprawy, że on posiada ogromną moc.

Każdy obdarzony silnym talentem potrzebował równie silnej władzy nad sobą. Ci, którzy posiadali to pierwsze, ale nie mieli drugiego, przeważnie spędzali

większość

życia

na

miłych,

spokojnych

oddziałach

parapsychiatrycznych – robili szaliki na drutach i brali małe kolorowe pigułki. – Nie było mnie wówczas w mieście – powiedziała Nancy, próbując jakoś zagadać niezręczność Lyry. – Zawsze na początku lata na parę tygodni zamykam galerię. Mamy wtedy obowiązkowy zjazd rodzinny w domu nad jeziorem. – Skrzywiła się. – Wie pan, jak to jest z rodziną. – Tak. – Cruz wydawał się rozbawiony. – Wiem, jak to jest z rodziną. 13

Wymienili porozumiewawczy uśmiech. Jeśli istnieje choć jedna rzecz, która zawsze ludzi do siebie zbliża, jest to temat rodziny. Gdy Kurtyna się zamknęła, odcinając kolonistów, osadnicy z Pierwszego Pokolenia zrozumieli, że ich przetrwanie zależy od siły rodziny, podstawowej komórki każdego społeczeństwa. Postanowili wzmocnić rodzinne więzi w każdy prawny, moralny sposób, jakim tylko dysponowali. Założyciele osiągnęli swój cel. Rodzina była na Harmonii wszystkim, chyba że się jej nie miało. Lyra upiła szampana i nie skomentowała tej wymiany zdań. Zawsze tak

R

reagowała, kiedy pojawiała się kwestia rodzinnych więzi. Dziadek, który ją wychował po tym, jak jej rodzice zginęli w wypadku w kopalni, zmarł przed czterema laty, zostawiając ją samą na świecie.

– Potem postanowiłam, że pojadę na zakupy do Rezonansu i Kadencji –

L T

ciągnęła Nancy, najwyraźniej czując presję, by podtrzymać rozmowę. – Tak mi minął kolejny tydzień. Zanim tu wróciłam... eee... – urwała, zaczerwieniła się i spojrzała na Lyrę skrępowana.

– Zanim tu wróciłaś, było już po wszystkim – dokończyła Lyra zdumiona własnym spokojem. Znów uprzejmie uśmiechnęła się do Cruza i ręką wskazała wystawiane artefakty. – Która z tych pięknych rzeczy sprowadza pana tutaj dziś wieczorem, panie Sweetwater? – Ty – powiedział.

Poczuła się tak, jakby podłoga galerii zapadła się pod jej stopami. Naprawdę wrócił, żeby ją przeprosić i wszystko naprawić. Ametystowe orchidee przysyłane przez wiele tygodni były próbą utorowania sobie drogi, tak jak miała nadzieję.

14

Musisz być silna, nakazała sobie stanowczo, a on musi o ciebie zabiegać. Jeśli zbyt szybko wpuścisz go z powrotem do swojego życia, stworzysz bardzo niedobry precedens. Teraz to ty masz przewagę w tym związku. Należy ją utrzymać. Cruz Sweetwater ma zły zwyczaj dostawania wszystkiego, czego chce. To się powinno skończyć. Trzeba wytyczyć granice. – Nie rozumiem – odparła, odpowiednio zdziwiona. – Chciałby mnie pan wynająć, żebym dostroiła panu jakiś bursztyn albo doradziła w sprawie ametystowego artefaktu? – Nie. Chciałbym z tobą porozmawiać.

R

– Oczywiście. – Spojrzała na niego wyczekująco. – Na osobności – dodał.

– Och! Właśnie! – zawołała Nancy, nim Lyra zdążyła odpowiedzieć. –

L T

Tam jest pan Fitzburn. – Uśmiechnęła się do Cruza. – Proszę mi wybaczyć. Muszę z nim porozmawiać. Pan Fitzburn jest moim potencjalnym klientem. Przegapił trzy pierwsze obrazy Chimery, które miałam w galerii, i teraz boi się, że nie dam mu szansy kupić kolejnego. – Rozumiem – powiedział Cruz.

– Interesuje się pan sztuką modernistyczną, panie Sweetwater? – spytała Nancy.

– Nie za bardzo. Ten Chimera jest pewnie popularny? – To gorący, nowy talent. Najnowsze odkrycie świata sztuki, jak napisał krytyk z „Frequency Herald". Ale straszny z niego samotnik. Nie udziela wywiadów i nie uczestniczy w żadnych promocjach. Wystawia tylko obrazy w mojej galerii. – Ach tak.

15

– Zapraszam pana do niej. – Nancy z małej czarnej torebki wyciągnęła wizytówkę. – To byłby dla mnie zaszczyt. – Dziękuję. – Cruz wziął wizytówkę i wsunął ją do kieszeni swojej czarnej marynarki. Lyra spojrzała na Nancy i zmarszczyła brwi. – Wydaje mi się, że pan Fitzburn na ciebie czeka. – Racja – mruknęła Nancy. – Na razie. Ruszyła szybko, ale zatrzymała się na chwilę za plecami Cruza, by mrugnąć do Lyry znad jego ramienia i zrobić zachęcający gest rękoma. Lyra udała, że tego nie widzi.

R

– O czym chcesz ze mną rozmawiać, Cruz? – zagadnęła. – Wolałbym nie tutaj. Mieszkasz niedaleko. Miałabyś coś przeciwko temu, żebyśmy porozmawiali u ciebie?

L T

Poczuła niepokój. Natychmiast pomyślała, że iść z nim do jej mieszkania to raczej nie jest dobry pomysł. W każdym razie jeszcze nie teraz. Tuż po tym przebłysku zdrowego rozsądku pojawiło się wspomnienie naczyń po śniadaniu, zostawiła je w kuchennym zlewie. No i był jeszcze ten jedwabny czekoladowy stanik, który wyprała ręcznie, nim wyszła dziś rano z domu, i rozłożyła na ręczniku, na parapecie.

Jej małe mieszkanie znajdowało się na poddaszu. Zarówno kuchnia, jak i parapet były dobrze widoczne od drzwi wejściowych i z miejsca, gdzie przyjmowała gości. Nie uda jej się ukryć przed Cruzem naczyń i stanika. Typowe szczęście Dore'ów, pomyślała. Mężczyzna jej marzeń powraca do jej życia, okazując w każdy możliwy sposób, że pragnie wynagrodzić jej swoją zdradę, a ona musi się martwić o brudne gary i trochę ręcznego prania. Odkaszlnęła. 16

– Cóż, chodzi o to, że... – Jeśli denerwujesz się na myśl, że masz być ze mną sama, możemy znaleźć jakąś spokojną restaurację gdzieś w pobliżu – zaproponował. – Nie – wypowiedziała to słowo, zanim ugryzła się w język. Wzięła głęboki oddech. Da sobie radę. Cruz też ma swoją dumę. Może mu zapewnić trochę prywatności, kiedy będzie się płaszczył, i jeśli z jednego wyniknie drugie, co wydawało się coraz bardziej możliwe, czeka ją dużo pocałunków, przeprosin i zadośćuczynienia. To również wymaga prywatności. – Nie. W porządku, możemy iść do mnie.

R

– Dziękuję. – Wziął ją pod ramię i ruszył w stronę drzwi. – Przepraszam, że tak cię zaskoczyłem. Zastanawiałem się, czy nie zadzwonić, ale uznałem, że lepiej porozmawiać o tym osobiście. Niektórych rzeczy nie da się powiedzieć przez telefon.

L T

– Zwłaszcza jeśli się weźmie pod uwagę, że ostatnio porozumiewaliśmy się wyłącznie przez adwokatów –przypomniała. Kąciki jego ust lekko się uniosły. – To raczej ogranicza rozmowę.

– Tak właściwie to ta rozmowa okazała się dość jednostronna. – Bo miałaś kiepskiego prawnika.

Głowy odwracały się za nimi, gdy Cruz prowadził ją przez salę do szklanych drzwi. Jak większość członków znanego z upodobania do samotności klanu Sweetwaterów próbował jak najmniej rzucać się w oczy. Jeszcze do niedawna pracował jako agent w różnych biurach terenowych Al Security. To właśnie ta anonimowość pozwoliła mu ją zwieść trzy miesiące temu. Ale jego niedawny awans na stanowisko dyrektora zwrócił na niego

17

uwagę mediów. Wytoczona mu przez Lyrę sprawa dolała jedynie oliwy do ognia. Teraz, w miejscach takich jak to, musiał zostać rozpoznany. Dziwna cisza wśród tłumu niemal natychmiast zmieniła się w gwar rozmów, które brzmiały w nienaturalnie wymuszony sposób. Szmer najświeższych plotek. Nie da się go pomylić z niczym innym, pomyślała Lyra. Jutro będzie się o tym mówić na ulicach Starej Dzielnicy, gdzie znajdują się galerie i sklepy z antykami, a być może pojawi się też wzmianka w dziale artystycznym „Frequency Herald". Z całą pewnością Harriet Swan zakręci się w głowie. Nic tak bardzo nie rozsławi jej skromnej galerii, jak pogłoska, że dziś wieczorem był tu Cruz Sweetwater.

R

Trzy miesiące temu nie mogło być mowy o tego rodzaju zainteresowaniu. Podając się za tajemniczego kolekcjonera z podziemia, Cruz wolał ustronne,

L T

spowite w półmroku restauracje i romantyczne kolacje u niej na poddaszu. Ale dziś wieczorem wszystko ułożyło się inaczej. Napięcie ściskało jej żołądek. Nie podobało jej się to uczucie. To było tak, jakby stała na scenie. – Nie zwracaj na to uwagi – powiedział Cruz.

Tak jakby czytał mi w myślach. To spodobało jej się jeszcze mniej. Eksperci uważali, że telepatia nie istnieje, ale oni nigdy nie spotkali Cruza Sweetwatera. Może i nie potrafił tak naprawdę czytać w myślach, ale nikt inny lepiej nie przewidywałby następnego ruchu przeciwnika. Zawsze był już o krok dalej. Nie wolno jej o tym zapominać.

Nancy stojąca po drugiej stronie galerii podchwyciła jej spojrzenie i ułożyła palce w subtelny gest wysokiego rezonansu: zamknięta dłoń, kciuk i mały palec uniesione do góry. Lyra głęboko wciągnęła powietrze. Przynajmniej jedno wiedziała na pewno: to nie kolejny straszny koszmar na jawie. Cruz nie był iluzją. Czuła 18

jego moc i rezonującą między nimi energię. Cokolwiek się zdarzy dzisiejszego wieczoru, zdarzy się przynajmniej rzeczywiście. Wyszła razem z nim w rozświetloną poświatą księżyca noc.

L T 19

R

Rozdział 2 W Starej Dzielnicy Frekwencji noc nigdy nie była tak naprawdę ciemna. Łagodne szmaragdowe światło rozświetlające ulice i szczyty dachów płynęło z masywnych murów z zielonego kwarcu, otaczających ruiny Wymarłego Miasta. Stolice czterech głównych państw–miast, Frekwencję, Rezonans, Kadencję i Kryształ, założono w cieniu największych, otoczonych murami miast, opuszczonych przez dawno zaginioną rasę Obcych. Jednak darmowe

R

oświetlenie ulic nie było jedynym powodem, dla którego Pierwsze Pokolenie kolonistów wzniosło swoje najwcześniejsze osady w bezpośrednim sąsiedztwie naziemnych ruin. W tych początkowych latach nie sposób było przewidzieć,

L T

jakie niebezpieczeństwa czyhają na rozległych pustkowiach nowego świata. Cztery Wymarłe Miasta, których piętrzące się kwarcowe barykady były nie do sforsowania dla nawet najbardziej doskonałych maszyn i broni z Ziemi, obiecywały im ochronę.

Tak się złożyło, że ani koloniści, ani ich potomkowie nigdy nie mieli potrzeby szukać schronienia w ruinach. Na Harmonii żyły rozmaite dzikie zwierzęta, lecz wkrótce stało się oczywiste, że nie mieszka tu nikt, kto sprzeciwiłby się nowym przybyszom z Ziemi.

W ciągu dwustu lat, jakie minęły od zamknięcia Kurtyny, które odcięło kolonistów od Ziemi, Frekwencja, podobnie jak inne największe miasta, pozostawiła daleko za sobą swoje skromne początki. Lśniące wieżowce skupione były jednak w centrum, a nie tutaj, w Starej Dzielnicy. Rozległe dzielnice i przedmieścia ciągnęły się daleko i szeroko. Najdroższe posiadłości

20

znajdowały się teraz na zboczach wzgórz i wzdłuż rzeki, z dala od kolonialnego serca miasta. Lecz nie tylko niższe czynsze w Starej Dzielnicy przyciągnęły tu Lyrę, choć z całą pewnością i ten czynnik miał spore znaczenie. To subtelny wpływ energii psi sączącej się z ruin i dziwnych katakumb pod ziemią sprawiał, że ta okolica była dla niej atrakcyjna. Spacer nocą lśniącymi ulicami zawsze dawał jej solidnego kopa. Kiedy szła nimi z Cruzem u boku, czuła się jeszcze lepiej. – Mój samochód stoi tam – powiedział Cruz. Spojrzała na eleganckiego czarnego slidera zaparkowanego przy

R

krawężniku. Tym samym wozem jeździł trzy miesiące temu.

– Widzę, że gdy zmieniałeś nazwisko, nie zmieniłeś samochodu – zauważyła.

L T

– Nie używałem fałszywego nazwiska. Marlowe to drugi człon mojego nazwiska. – Otworzył jej drzwi. – Ze strony matki. Będziesz mnie atakować przez cały wieczór czy możemy rozsądnie porozmawiać?

– To chyba zależy od tego, co rozumiesz przez rozsądną rozmowę. – Mam ci do powiedzenia coś ważnego, Lyro. Zawahała się. W jej głowie zabrzmiały słowa dziadka, powtarzając niczym echo ostrzeżenie, które słyszała od dzieciństwa: „Nigdy nie ufaj Sweetwaterowi".

Ale pełna absurdalnej nadziei część jej natury przejęła nad nią władzę. – W porządku – powiedziała. Wsunęła się w wygodne objęcia skórzanego fotela i spojrzała na Cruza. – Będę miła. Przynajmniej dopóki się nie dowiem, o co w tym wszystkim chodzi. – Dzięki. Doceniam to. Ta rozmowa i tak będzie dość trudna.

21

I to przeważyło szalę. Nagle poczuła, że jest jej go żal. Tak poważne przeprosiny nie są łatwe dla nikogo, a co dopiero dla mężczyzny takiego jak Cruz. Zawsze był taki pewny siebie, tak przekonany, że robi to, co słuszne, tak pełen determinacji, by przeprowadzić wszystko, za co czuł się odpowiedzialny. Trzy miesiące temu on wykonywał swoją pracę. Musiała pamiętać, że to, co się wydarzyło między nimi, w połączeniu z jego sztywnym kodeksem honorowym, stawiało go w pozycji kompletnie nie do obrony. Świetnie. Teraz nie tylko jest mi go żal, zaczęłam go nawet usprawiedliwiać. Trzeba wziąć się w garść, pomyślała.

R

Cruz zatrzasnął drzwi, nim zdążyła zadać mu jakieś pytania. Parę sekund później usiadł obok niej i zarezonował silnik. Błyskolit się roztopił i slider zjechał z krawężnika. Cruz skręcił za rogiem, zagłębiając się w Starą

L T

Dzielnicę. Poruszanie się w labiryncie krętych uliczek w okolicach z czasu kolonizacji nie było łatwe dla ludzi o słabych nerwach lub dla tych, którzy musieli polegać na mapach. Jednak Cruz prowadził slidera z bezbłędną precyzją. Ani razu nie musiała mu podpowiadać,gdzie jechać. Nie zaskoczyło jej to. Cruz zawsze dokładnie wiedział, dokąd zmierza. Nie odezwał się aż do chwili, gdy zaparkował slidera przed jej apartamentowcem. Przez chwilę siedział w milczeniu, z dłońmi na kierownicy. Czarny kamień w jego ciężkim, złotym sygnecie połyskiwał lekko w zielonkawych cieniach.

– Kupiłaś sobie nową sofę? – zapytał. Spojrzała na niego zaskoczona. – Co? – Trzy miesiące temu zamierzałaś kupić nową sofę. Zastanawiałem się, czy to zrobiłaś. – No właśnie, racja. Sofa. Nie, nie kupiłam. 22

– Dlaczego? – Okazuje się, że pozywanie do sądu Amber Inc. to wyjątkowo kosztowne hobby. Ostatnio musiałam oszczędzać. – Miałaś naprawdę kiepskiego prawnika – stwierdził ponuro Cruz. – Powtarzasz się. – Rozpięła pasy. – Okazuje się, że naprawdę dobrzy prawnicy są jeszcze drożsi niż sofy. Wydawało mi się, że mieliśmy nie skakać sobie do gardeł. – Przepraszam. Po prostu przypomniała mi się ta sofa. Uderzyło ją to, że pytanie o sofę jest kolejnym pozytywnym znakiem.

R

Najwyraźniej dużo o niej myślał i to w dość osobisty sposób, skoro zastanawiał się nad takimi rzeczami, jak jej plany zakupu nowego mebla.

Wyskoczył z samochodu. Otworzyła swoje drzwi, zanim zdążył obejść

L T

slidera z przodu, by zrobić to za nią. W holu apartamentowca wyjęła klucz z małej zielonej torebki i zarezonowała zamek.

Wsiedli do rozklekotanej windy i, stojąc blisko siebie, czekali, aż drzwi otworzą się na czwartym piętrze. Bez słowa ruszyli korytarzem. Lyra otworzyła mieszkanie, weszła i zapaliła światło. Potoczył się ku niej kłębek kłaczków o jasnoniebieskich oczach i zagruchał radośnie na powitanie. Sześć łapek przemknęło po podłodze z twardego drewna. Na łebku miał mały, zawadiacki czerwony beret przyczepiony do zmierzwionego futerka.

Lyra podniosła kurzaka i posadziła go sobie na ramieniu. – Wróciłam do domu, Vincencie – oznajmiła. Gdy rytuał powitalny dobiegł końca, Vincent zagulgotał wesoło i przeskoczył na znacznie szersze ramię Cruza.

23

– Przynajmniej kurzak cieszy się na mój widok – powiedział Cruz. – Cześć, kolego. Jak tam rezonans? Vincent znów zagruchał. Kurzaki nieszczególnie przejmują się takimi drobnostkami jak prawa własności do spektakularnych bursztynowych odkryć w dżungli, pomyślała Lyra. Ani nie boją się, że zakochają się w niewłaściwym facecie. Pohamowała jednak impuls, by wyrazić tę opinię na głos. Musiała się skupić. Parapet był w najdalszym końcu pokoju, wciąż pogrążony w cieniu, ale dostrzegła zarysy leżącego tam stanika.

R

– Wy sobie tutaj powspominajcie, a ja uwolnię się od tych obcasów – rzuciła.

Szybko ruszyła w stronę parapetu. Plan był prosty. Powinna się znaleźć

L T

między Cruzem a stanikiem.

Dotarła do celu, złapała za brzeg ręcznika i kilkoma szybkimi ruchami zwinęła go, ukrywając w nim stanik.

Wciąż poruszając się najszybciej, jak mogła, przemknęła za przesuwany parawan, który zasłaniał sypialnię, i rzuciła ręcznik na toaletkę. W gościnnej części pokoju Cruz zarezonował światło. Przeniknęło do sypialni przez prześwitujący parawan.

– Widzę, że Vincent wciąż maluje – odezwał się zza parawanu. O cholera, obraz. Tak bardzo skupiła się na staniku, że zapomniała o dziele sztuki. Cóż, teraz nie pozostawało jej już nic innego, jak iść na całość. Szanse, by Cruz kiedykolwiek odkrył prawdę, były wyjątkowo nikłe. Wróciła do gościnnego pokoju, zręcznie zasuwając za sobą parawan, by ukryć łóżko. Jest coś niepokojącego w widoku łóżka, jeśli znajdziesz się sam

24

na sam z mężczyzną, który jednym spojrzeniem potrafi poruszyć wszystkie twoje zmysły i sprawić, by krew zawrzała ci w żyłach. To niebezpieczne. Cruz pochylał się nad ostatnim dziełem Vincenta. Płótno leżało na podłodze, na ochronnej warstwie gazet. Jedyna próba ustawienia sztalugi zakończyła się klęską, gdy Vincent spróbował się na nią wspiąć, by móc malować wyżej. Trzymał wtedy w jednej łapce niebieski rezopędzel. Sztaluga się przewróciła. Vincent jak zwykle zwinnie wylądował, ale rezopędzel pękł przy uderzeniu o podłogę. Mała tubka farby przyczepiona do pędzla odpadła, plamiąc na niebiesko wszystko, co znalazło się w jej zasięgu, w tym również

R

samego artystę. Potrzeba było mnóstwo rozpuszczalnika i wielokrotnych kąpieli, by przywrócić futerku Vincenta jego zwyczajny odcień nieokreślonej szarości.

L T

– Malowanie to dla niego tylko zabawa – powiedziała. – Wciąż uważam, że mu się to znudzi. Ale jeszcze mu się nie znudziło. Nadal muszę zamykać rezopędzle na klucz, kiedy nie ma mnie w domu i nie mogę go pilnować. Trzy tygodnie temu zeszłam na dół wynieść śmieci, kiedy bawił się farbami. Nie było mnie najwyżej pięć minut, a gdy wróciłam, cały dół lodówki był zielony. Cruz przyglądał się jasnym, chaotycznym pociągnięciom pędzla i plamom pokrywającym jedną trzecią płótna.

– Wygląda na to, że teraz fascynuje go magenta. Kiedy odszedłem, wciąż był w okresie błękitu.

Pomyślała o tym, co się stało z trzema niebieskimi obrazami, i odchrząknęła. – Odkąd ostatni raz się z tobą widzieliśmy, wykorzystał kilka różnych kolorów.

25

Cruz spojrzał na nią z drugiego końca pokoju. Zdążył już zdjąć marynarkę, a teraz rzucił ją na fotel, tak jak to często robił wtedy, gdy się spotykali. Jego czarny krawat był rozwiązany, rozpiął też cztery górne guziki koszuli. Czuje się jak u siebie, pomyślała smutno. Zupełnie jakby nic się nie wydarzyło. Między nimi stał niski stolik z wazonem ametystowych orchidei i niewielkim stosem bilecików. Cruz musiał wiedzieć, że zrozumiała przesłanie niepodpisanych karteczek. Kobieta nie trzymałaby kwiatów od mężczyzny, któremu nie byłaby gotowa przebaczyć. Oczekiwanie stało się niemal nie do zniesienia.

R

– Trzy miesiące temu wszystko strasznie się skomplikowało – stwierdził. – Owszem, skomplikowało. – Obeszła kuchenny blat. – Chcesz się

L T

czegoś napić? Wciąż mam bursztynową rosę, którą kupiłeś, zanim zaczęły się te komplikacje.

– Brzmi nieźle. – Usiadł na jednym ze stołków przy blacie i oparł stopę o dolny szczebel. – Dziwię się, że nie wyrzuciłaś tej butelki.

– Zastanawiałam się nad tym parę razy, ale doszłam do wniosku, że nie będę marnować dobrego alkoholu.

– Bardzo mądrze. – Obserwował, jak wyjmuje z kredensu opróżnioną w dwóch trzecich butelkę. – Wygląda na to, że od niej nie stroniłaś. Wypiliśmy z niej tylko po jednym kieliszku.

– Cóż, to było trzy miesiące temu, i muszę przyznać, że miło jest podać gościom tak doskonały alkohol jak bursztynowa rosa. – Gościom? – powtórzył z namysłem. – Mhm. Zawsze są pod wrażeniem.

26

Uśmiechnęła się do niego ciepło i postawiła przed nim pełny kieliszek. Niech sobie myśli, że odkąd zrujnował jej życie, umawiała się na randki jak szalona. Nie zamierzała mu mówić, że jedyną osobą, którą w ciągu ostatnich trzech miesięcy zaprosiła na kolację, była Nancy i że za każdym razem, gdy piły bajecznie drogą bursztynową rosę, wznosiły toast: „Za tego sukinsyna. Oby wykitował". Uniósł kieliszek. – Dzięki, że zaufałaś mi na tyle, żeby wpuścić mnie tutaj dziś wieczorem. Wiem, że musiało ci być ciężko. Pociągnęła łyczek mocnego trunku i postawiła kieliszek.

R

– W ciągu ostatnich trzech miesięcy nie brakowało mi czasu na myślenie, Cruz – powiedziała.

– I w końcu zdałaś sobie sprawę, że nie miałem wyboru i musiałem zrobić to, co zrobiłem?

L T

– Nie bądź śmieszny. Nadal uważam, że Amber Inc. bezprawnie skonfiskowała moje znaleziska. Ale rozumiem, że jesteś szczerze przekonany, że postąpiłeś tak, jak musiałeś. Potrafię to uszanować. –

Ruiny,

które

odkryłaś

w

dżungli,

stwarzały

potencjalne

niebezpieczeństwo, Lyro. Według prawa powinnaś była natychmiast zgłosić to władzom. – O rany! Wykład. Zacisnął usta. – Wiesz równie dobrze jak ja, że na mocy ustawy o zabytkach Obcych każde znalezisko stanowiące potencjalne zagrożenie lub generujące nieznaną moc jakiegokolwiek rodzaju musi zostać zbadane i sklasyfikowane przez odpowiednie władze. 27

– Które je wtedy konfiskują. A jeśli tak się składa, że dane znalezisko jest z bursztynu, a zwłaszcza z wyjątkowo rzadkiej jego odmiany, odpowiednie władze przekazują je naturalnie Amber Inc., która ma kontrakt z rządem federalnym. – Otworzyła szerzej oczy, udając zdziwienie. – Rany! Nie potrafię pojąć, dlaczego tak wielu drobnych, niezależnych poszukiwaczy, takich jak ja, przeważnie nie informuje odpowiednich władz o swoich niewielkich odkryciach. – Ametystowe ruiny to nie niewielkie odkrycie. Wiedziałaś o tym lepiej niż ktokolwiek inny. I nie zostały ci ukradzione. Amber Inc. zaproponowała hojną rekompensatę.

R

– Ha! Nie istniał taki sposób, żeby twoja firma mogła zrekompensować mi to, co mi zabrałeś. Te ruiny były bezcenne.

L T

– Nie chodzi o formalności prawne, prawda? – spytał cicho. – Chodzi o nas. O ciebie i o mnie.

Kolejna cecha Cruza Sweetwatera. Zawsze zmierza prosto do sedna. Powoli wypuściła powietrze, oparła się o blat z kieliszkiem w dłoni i spojrzała na wazon egzotycznych kwiatów na stoliku.

– Tak – odparta. – Chodzi o nas i o to, że mnie okłamałeś. – Nie miałem wyboru.

– Teraz to rozumiem. Nie musi mi się to podobać, ale mogę z tym żyć. Nie zatrzymałam się w miejscu.

– To dlatego zrezygnowałaś z procesu? – Cóż, tak. I dlatego że wreszcie oprzytomniałam i zdałam sobie sprawę, że nie stać mnie na procesowanie się z Amber Inc. choćby tydzień dłużej.

28

Umilkli. Popijali kwarcowozielony alkohol. Szampan nie podziałał na nią ani trochę, ale rosa odnosiła sukcesy tam, gdzie lżejsze napoje zawodziły. Jej nerwy miło się uspokajały. – Dostałam orchidee – odezwała się po chwili. Przyjrzał się kwiatom, lekko mrużąc oczy. – Zauważyłem je, kiedy weszliśmy. – Są bardzo piękne. Wciąż patrzyła na orchidee. – I drogie.

R

– Mhm. – Przesunęła opuszką palca po krawędzi kieliszka. – Za ametystowe orchidee trzeba wyjątkowo dużo płacić. Zwłaszcza kiedy przysyła się ich tak dużo, dwa razy w tygodniu przez sześć tygodni.

L T

– Ktoś ci przysyłał orchidee dwa razy w tygodniu przez sześć tygodni? Zamarła. W porządku, to nie kolejny koszmar na jawie, ale pod pewnymi względami o wiele gorszy niż jej halucynacje.

Z sercem ściśniętym lękiem zmusiła się, żeby spojrzeć na Cruza. Jego twarz wydawała się twarda i nieprzejednana. Nie odezwała się ani słowem, ale słowa nie były potrzebne. Zobaczyła nagły błysk zrozumienia w jego oczach. – Myślałaś, że to ja przysyłałem ci kwiaty – powiedział cicho. Stwierdził to, nie pytał.

Poczuła, że jej policzki stają się purpurowe jak magenta na ostatnim płótnie kurzaka. Bardzo ostrożnie odstawiła na blat wypitą do połowy bursztynową rosę i odchrząknęła. – Cóż, to z całą pewnością krępująca sytuacja. Może teraz, kiedy już wyjaśniliśmy sobie to drobne nieporozumienie, zechciałbyś mi powiedzieć, po co właściwie postanowiłeś zjawić się znów w moim życiu? 29

Rozdział 3 Natychmiast się zorientował, że się przeliczył. I to poważnie. Ale te cholerne orchidee irytowały go bardziej, niż chciałby przyznać. Powinienem był trzymać gębę na kłódkę, pomyślał. Ale z drugiej strony miał niewielki wybór. Byłoby trochę niezręcznie przywłaszczyć sobie wdzięczność za te kwiaty, gdyby później pojawił się facet, który je faktycznie przysyłał. Sukinsyn pewnie jeszcze wyciągnąłby rachunki. Vincent, najwyraźniej wyczuwając zmianę nastroju, wskoczył na stołek,

R

a stamtąd na blat i pomknął do Lyry. Wdrapał się jej na ramię i zaczął cicho, kojąco popiskiwać do ucha. Poklepała go delikatnie, pocieszona jego obecnością.

L T

Dziś wieczorem wygląda jeszcze ładniej niż w moich bardzo intymnych, gorących fantazjach, które nie pozwalały mi zasnąć przez ostatnie trzy miesiące, pomyślał Cruz. Obcisła czarna sukienka, którą miała na sobie, nie była ostatnim krzykiem mody, ale zalotny dekolt, obcisłe rękawy i wąska spódnica dyskretnie podkreślały łagodne krągłości Lyry. Ciemnobrązowe włosy upięła z tyłu głowy w elegancki węzeł; fryzura podkreślała jej niesamowite orzechowe oczy.

Jej uszy ozdabiały proste bursztynowe koła. Trzy miesiące temu nosiła je kilkakrotnie. Nadgarstek otaczała bransoletka z talizmanami. Ją też pamiętał. W snach słyszał jej lekkie melodyjne pobrzękiwanie. Składała się z zachodzących na siebie złocistych ogniw. Z każdego ogniwa zwisały dziesiątki małych talizmanów, a w każdym z nich osadzona była drobina ametystowego bursztynu. Lyra powiedziała mu kiedyś, że dostała bransoletkę od dziadka.

30

Podobnie jak suknia, kolczyki i bransoletka były oryginalne, ale niedrogie. Lyra zarabiała na życie jako dostrajaczka bursztynu i czasami, na boku, prowadziła niezależne poszukiwania. Dostrajanie bursztynu należało do wyjątkowo niskopłatnych zajęć ze względu na dużą konkurencję. Zdolność dostrajania standardowego bursztynu rezonacyjnego była powszechnym talentem. Warsztat dostrajacza znajdował się na rogu każdej ulicy i w każdej galerii handlowej w mieście. Co do niezależnych poszukiwań znalezisk były to bezsensowne wysiłki. Niewielu poszukiwaczom udawało się odkryć dobry bursztyn czy naprawdę

R

wartościowe ruiny. A kiedy już szczęście się do nich uśmiechnęło, wielkie firmy zawsze wkraczały na scenę i przejmowały ich odkrycia, tak jak Amber Inc. od Lyry trzy miesiące temu. Najlepsze, co mógł zrobić poszukiwacz w

L T

takiej sytuacji, to iść na układ. Ale Lyra nie chciała się targować. Cała Dore, pomyślał Cruz. Jego dziadek miał rację; Dore'owie byli zbyt dumni i uparci, żeby im to wychodziło na dobre.

Powrócił myślami do gorących nocnych fantazji, jakie go nawiedzały, odkąd jego związek z Lyrą rozpadł się jak domek z kart. Wszystkie sny zaczynały się w ten sam sposób: w chwili gdy Lyra go zauważała, rzucała się biegiem przez zatłoczoną salę prosto w jego ramiona. Potem fantazje rozwijały się w najróżniejsze ciekawe i wyjątkowo podniecające scenariusze. Jednak gdy wszedł do Galerii Swan dziś wieczorem, to on pragnął rzucić się do niej biegiem, chwycić ją w ramiona i unieść w noc. Zdawał sobie sprawę, że teraz nie ma sensu próbować jej tego tłumaczyć. Gdyby spróbował, i tak by mu nie uwierzyła. Zmusił się do skupienia na swoim celu. Obowiązki przede wszystkim. Musi być odpowiedzialny.

31

– Mamy problem z tymi ruinami – powiedział, starając się, by jego głos zabrzmiał tak rzeczowo i łagodnie, jak to tylko możliwe. – My? To znaczy rodzina królewska? – zagadnęła uprzejmie. – To znaczy grupa badawcza z laboratorium. – Och! Chodzi ci o tych kretynów z działu badań i rozwoju Amber Inc.? – Słyszałem, że członkowie zespołu badawczego wolą, by nazywać ich naukowcami, archeologami i technikami. Kiwnęła głową. – Takie tytuły prawdopodobnie dają więcej pieniędzy niż tytuł kretyna. No dobrze. Więc co się stało z tymi ruinami? – Drzwi do komnaty się zamknęły.

R

Mrugnęła wyraźnie zdziwiona, po czym na jej ustach powoli pojawił się

L T

przewrotny uśmiech, w oczach błysnęło rozbawienie. Na chwilę pozwolił sobie wrócić do czasu sprzed trzech miesięcy. Zobaczył uśmiech Lyry, gdy demonstrowała mu pełen potencjał niesamowitego artefaktu z ametystowego bursztynu, który dostroiła specjalnie dla niego. Przez wszystkie te miesiące nosił go przy sobie. Stracił już rachubę, ile razy wyciągał go ze skórzanego futerału i trzymał w dłoni, rozkoszując się dziwnym pięknem dzieła sztuki Obcych.

– Zdefiniuj „zamknęły się" – poleciła Lyra. – Otwór wejściowy zamknęła niewielka burza energetyczna. Nikt nie może wejść do środka ani się stamtąd wydostać. – Interesujące – stwierdziła. – Domyślasz się, w jaki sposób mogła zostać zamknięta? – spytał. Wzruszyła lekko ramionami.

32

– Jest kilka możliwości. Mogły to spowodować zbłąkane prądy jakiejś rzeki duchów, a nawet burza w pobliżu. – Nie wykryto ani jednego, ani drugiego. – W takim razie prawdopodobnie zamknięcie bramy dokonało się przypadkiem, sprawił to ktoś, kto potrafi posługiwać się którąś z egzotycznych odmian bursztynu, na przykład srebrną czy diamentową. – Albo ametystową? – spytał cicho. Zamarła. – Albo ktoś, kto potrafi posługiwać się ametystem –przyznała obojętnym tonem.

R

– Kiedy zespół laboratoryjny Al rozpoczynał pracę, ruiny były otwarte – zauważył Cruz. Uniosła palec.

L T

– Wyjaśnijmy sobie pewną kwestię semantyczną. Ruiny były otwarte, kiedy zostały mi ukradzione wskutek wrogiego przejęcia o wątpliwej zgodności z prawem.

– Myślę, że na razie powinniśmy odłożyć na bok kwestie semantyczne. Szeroko otworzyła oczy, patrząc na niego z udawaną niewinnością. – A dlaczegóż to?

– Bo gra toczy się o zbyt wysoką stawkę. – Nie dla mnie. – Uśmiechnęła się. – Cytując Nancy, nie mam w tej walce swojego kurzaka.

Puścił to mimo uszu. – Kiedy odkryłaś ametystową komnatę, ruiny były zamknięte, prawda? Na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech. – Owszem. – Otworzyłaś je. 33

– No pewnie. Zakładam, że teraz, kiedy znów się zamknęły, żaden z twoich kretynów nie potrafi sobie z tym poradzić. – Nie – przyznał. – Ekipa z laboratorium próbowała wszystkiego. Ja zresztą też, skoro już o tym mowa, a przecież nieźle posługuję się dostrojonym bursztynem. Energia tego ametystu jest niepodobna do niczego, z czym nasi naukowcy kiedykolwiek mieli do czynienia. Nie udało nam się nawet zarezonować ani uaktywnić żadnego z odzyskanych do tej pory artefaktów. Wszystkie okazy leżą sobie po prostu w skarbcu laboratorium jak zwykłe fioletowe kamienie.

R

– Właśnie tak mi się wydawało – odparła lekko. –Kilka razy dzwonił do mnie twój naczelny kretyn, domagając się mojej pomocy. Jakiś gość o nazwisku Webber.

L T

– Doktor Felix Webber. Szef laboratorium. – Oczywiście ani razu nie oddzwoniłam.

– Wspominał, że nie byłaś zbyt chętna do współpracy – powiedział sucho Cruz.

– Możesz sobie uważać, że jestem małostkowa, ale odmawianie pomocy Amber Inc. w każdy możliwy sposób i w każdej możliwej formie sprawia mi niesamowitą przyjemność. – Przekrzywiła głowę. – A więc dlatego tu jesteś. Chcesz, żebym otworzyła dla ciebie te ruiny.

To nie idzie w dobrym kierunku, pomyślał. – Tak – przyznał. – Jak zakładam, zamierzasz zaproponować mi całą górę pieniędzy? – Podaj tylko cenę. – Zapomnij – oznajmiła cicho. Odstawiła kieliszek i oparła się na łokciach. – Nie stać cię na mnie, Sweetwater. 34

– Jest coś jeszcze, co powinnaś wiedzieć. – Mhm? – Kiedy ruiny się zamknęły, w komnacie było pięć osób: dwóch techników laboratoryjnych, szef grupy bezpieczeństwa laboratorium i dwóch łowców z Gildii. Nie udaje nam się nawiązać z nimi kontaktu. Nie wiemy nawet, czy żyją. Westchnęła. Przymknęła oczy i ukryła twarz w dłoniach. – Powinnam porozmawiać z moim instruktorem medytacji harmonijnej. Muszę mieć naprawdę popieprzoną karmę. Nie mogę się nawet nacieszyć

R

drobną, niewinną zemstą. Zamiast tego muszę iść na ratunek trzem kretynom z Amber Inc. i dwóm bandziorom z Gildii.

Wiedział, że zgodzi się pomóc. Choć byli ze sobą krótko, wystarczyło, by

L T

mógł być paru rzeczy pewien. Intuicja Sweetwaterów go nie zawiodła. Mimo całego wrogiego nastawienia do niego osobiście i do jego firmy w ogóle nigdy nie pozostawiłaby własnemu losowi pięciu uwięzionych bezradnych ludzi. – Lyro – powiedział łagodnie.

Wyciągnął rękę nad blatem, by dotknąć jej nagiego ramienia. Wyprostowała się gwałtownie, cofnęła i szybkim krokiem obeszła blat. – Nikt nie został uwięziony w samej bramie, gdy się zamykała? – Nie.

– Dobrze. Daj mi kilka minut na przebranie się. Nie zamierzam dla Amber Inc. zniszczyć sobie tej sukienki w dżungli. Obserwował ją, gdy ruszyła w stronę przesuwnego parawanu zasłaniającego sypialnię. – Jeśli chodzi o te orchidee... – zaczął. Znikła za parawanem. 35

– Co z nimi? Parawan był matowy, ale prześwitywał. Dostrzegał jej fascynujący cień, gdy rozpinała obcisłą czarną sukienkę i zsuwała ją z siebie. Poczuł, jak wszystko w nim się napina. – Zastanawiam się, kto je przysyłał, skoro nie ja. – Nie mam pojęcia. Nigdy się nie podpisuje. Spojrzał na stos bilecików. – To musi być ktoś, kogo dobrze znasz, skoro uznał, że nie musi się podpisywać. – Mhm.

R

Podziwiał wdzięczny zarys jej nogi i krągłość biodra, gdy wkładała spodnie. Ma bardzo piękną pupę, pomyślał. Naprawdę fantastyczną. Przysyłanie kwiatów świadczyło o tym, że jakiś inny mężczyzna również podziwiał te walory.

L T

– A co jest napisane na bilecikach? – wymknęło mu się.

Wyszła zza parawanu ubrana w dżinsy, wytartą dżinsową koszulę i skórzane buty na płaskich obcasach. Na ramię zarzuciła plecak. – Sam zobacz – odparła.

Zorientował się po jej uśmiechu, że nie spodoba mu się napis na bilecikach. Ale musiał wiedzieć. Podniósł się ze stołka, podszedł do stolika i wziął do ręki karteczkę leżącą na samej górze. Przeszył go dziwny lodowaty dreszcz.

– „Jesteśmy sobie przeznaczeni" – przeczytał na głos. – Romantyczne, nie sądzisz? Kosztowało go to sporo siły woli, ale udało mu się pohamować impuls, by podrzeć bilecik na strzępy.

36

– To cholernie osobista wiadomość, jeśli wziąć pod uwagę, że nie potrafisz zgadnąć, od kogo pochodzi. – Cóż, zgadza się – przyznała. – Chyba udało mi się zdobyć tajemniczego adoratora. Nigdy takiego nie miałam. Wiesz, moje życie nagle stało się o wiele ciekawsze. – Spojrzała na Vincenta. – Gotów na wyprawę do dżungli, mały? Kurzak entuzjastycznie zagruchał i pędem przebiegł przez pokój. Lyra podniosła go z podłogi, posadziła sobie na ramieniu i ruszyła w stronę drzwi. – Chodźmy – rzuciła do Cruza. – Im szybciej wydostanę twoich kretynów z tej komnaty, tym wcześniej będę mogła pójść do łóżka. To był bardzo długi dzień.

L T 37

R

Rozdział 4 Weszli do katakumb przez jedną z oficjalnych bram położonych w Wymarłym Mieście. Już samo to uświadomiło Lyrze, jak poważnie wszyscy traktują sytuację. – O rany! – zawołała, gdy Cruz zatrzymał się przy wejściu do jednej z wież z eterycznego zielonego kwarcu. – Będę mogła przejść prawdziwą autoryzowaną bramą? Wydawało mi się, że wolno to tylko ludziom z zespołów badawczo–rozwojowych sponsorowanych przez korporacje i uczelnie, które

R

płacą za ten przywilej mnóstwo kasy. Jestem tylko skromną niezależną poszukiwaczką, pamiętasz? Szefowie Gildii na pewno o tym wiedzą? – Zdaję sobie sprawę, że nie przepadasz za Gildią, chyba jeszcze bardziej

L T

niż za Amber Inc. – stwierdził Cruz.

– Głównie dlatego, że jej członkowie zawsze działali ramię w ramię z Al, żeby zmonopolizować eksplorację podziemi i dżungli. Nie wspominając już o tym, że lubią miażdżyć małych niezależnych poszukiwaczy, takich jak Dore Tuning & Consulting. Poza tym nie mam absolutnie nic przeciwko Al ani Gildii.

– Mogłabyś się powstrzymać od sarkazmu, dopóki nie wydostaniemy tych pięciu facetów z komnaty?

– Przepraszam. Czasami po prostu nie potrafię ugryźć się w język. – Zauważyłem. Znów uśmiechnęła się do niego promiennie, czując, że zaczyna być nieostrożna. W porządku, nie wrócił do niej, czołgając się na czworakach, żeby błagać o przebaczenie. Ale wrócił, i czy mu się to podoba, czy nie, potrzebuje

38

jej, przynajmniej na ten krótki czas. Jak na zemstę, to żałośnie mało, ale to zawsze lepsze niż nic. Stanowimy dziwaczną parę, pomyślała. Była ubrana w dżinsy i roboczą koszulę, które zwykle wkładała, gdy schodziła pod ziemię. Cruz zdjął marynarkę i krawat, ale wciąż miał na sobie czarne spodnie i czarną koszulę z przyjęcia w galerii. Nie chciał marnować czasu na powrót do domu w mieście, w ekskluzywnej części Starej Dzielnicy, tylko po to, żeby się przebrać. Zmienił jednak swoje eleganckie buty na czarne skórzane trekkingi, a przez ramię przewiesił plecak. Jedno i drugie wyjął z bagażnika slidera, gdzie najwyraźniej

R

trzymał je na wszelki wypadek. Zabójca w nieoficjalnym stroju, przemknęło Lyrze przez głowę.

W tym pomieszczeniu wieży nie było okien, jednak podłoga, ściany i sufit z zielonego kwarcu lśniły łagodną poświatą, podobnie jak mury

L T

zewnętrzne. Obcy nie używali żadnych otworów w swoich nadziemnych budowlach prócz absolutnie niezbędnych bram i drzwi. Wyglądało to tak, jakby robili wszystko, co tylko w ich mocy, by nie wpuścić światła słonecznego i świeżego powietrza do swoich dziwnie sympatycznych budynków. Na tyle, na ile potrafili ustalić eksperci, bujna i kwitnąca powierzchnia Harmonii z jej żyznymi dolinami, porośniętymi gęstą puszczą górami, szerokimi rzekami i tętniącymi życiem oceanami była toksyczna dla tej dawno zaginionej cywilizacji. Obcy spędzali większość życia pod ziemią. Wejścia do tunelu pilnowało dwóch łowców duchów. Byli ubrani tradycyjnie, w khaki i skóry szeregowych członków Gildii. Z tym typowym dla macho strojem współgrała dumna zawadiacka postawa. Gdy Lyra i Cruz weszli do komnaty, stali oparci niedbale o zieloną ścianę. Na ich widok natychmiast się wyprostowali. 39

– Panie Sweetwater. – Jeden z szacunkiem pochylił głowę. – Powiedziano nam, że powinniśmy pana oczekiwać. Ślizgacz czeka już na dole. Ma w wyposażeniu dodatkowy lokalizator. Potrzebuje pan czegoś jeszcze? – Na razie nie – odparł Cruz. – To jest pani Dore. Pojedzie ze mną. – Tak, proszę pana – odezwał się drugi łowca. Obrzucił Lyrę oceniającym spojrzeniem. – Mówili, że będzie pan z kimś, kto potrafi otworzyć te cholerne ruiny. – Pewnie chodziło o mnie – stwierdziła chłodno Lyra. – Tak, proszę pani. – Pierwszy łowca przyglądał się uważnie Vincentowi. – To kurzak?

R

– Owszem – odparła Lyra. – Na imię mu Vincent. Drugi łowca zmarszczył czoło.

L T

– Nie jestem pewien, czy wolno nam wpuszczać szkodniki do tuneli. Lyra zmrużyła oczy.

– Kurzak jest ze mną. Idzie tam, gdzie ja idę. Mijając łowców, Cruz wyjął lokalizator z kieszeni

i sprawdził swój bursztyn. – Oboje są ze mną.

– Tak jest, proszę pana – odpowiedzieli równocześnie łowcy. Szybko zeszli Lyrze z drogi. Ruszyła za Cruzem, mocno trzymając Vincenta pod pachą.

Jeden z mężczyzn odezwał się za jej plecami. – Pani Dore? Zatrzymała się. – Tak?

40

– Naprawdę pani sądzi, że otworzy pani te ametystowe ruiny? – spytał. – Dwóch naszych utknęło tam z zespołem badawczym. – Morgan i Estrada – dodał drugi. – Morgan to mój przyjaciel. A Estrada jest moim szwagrem. Moja siostra bardzo się o nich boi. Autentycznie się niepokoją, pomyślała Lyra. Uśmiechnęła się szczerze. – Nie martwcie się. Otworzę je. – Myśli pani, że nic im nie będzie? – spytał pierwszy łowca. – Podobno w tych ruinach jest dziwna energia. – Powiedziano mi, że nikt nie utknął w bramie, gdy się zamykała, więc

R

jeśli nie zrobili nic naprawdę głupiego, nie spróbowali na przykład przedostać się przez pole energetyczne, nic im się nie powinno stać – odparła. –Spędziłam mnóstwo czasu w tej komnacie, nim Amber Inc. i Gildia zmusiły mnie do jej

L T

opuszczenia. W tych ruinach nie ma nic, co mogłoby zaszkodzić waszym bliskim.

Obaj mężczyźni sprawiali wrażenie, jakby im ulżyło.

– Dziękuję – powiedział pierwszy. – Wyznam, że wszyscy się cholernie martwimy.

Drugi ciężko wypuścił powietrze z płuc. – Doceniamy, co pani dla nas robi.

– Wiem. – Lyra odwróciła się, zanim którykolwiek z mężczyzn zdążył przypomnieć jej stare powiedzenie: „Gildia zawsze odpłaca przysługą za przysługę". – Gildia zawsze odpłaca przysługą za przysługę, pani Dore! – zawołał za nią pierwszy łowca. Skrzywiła się.

41

– Wielkie dzięki, ale jeśli chodzi o przysługi Gildii, to chyba je sobie daruję. Szybko ruszyła w stronę schodów. Cruz czekał na nią u szczytu połyskujących zielonych stopni. Wydawał się rozbawiony. – Amber Inc. ma taką samą politykę – stwierdził. – Doskonale. Jeśli chcesz mi się zrewanżować, możesz mi zwrócić ruiny. – Zaczęła schodzić po schodach. Zignorował tę uwagę i poszedł za nią. – Byłaś miła dla tych dwóch strażników – powiedział. – Chyba mówiłaś, że wszyscy z Gildii to zbiry. Podobnie jak wszyscy, którzy pracują dla Amber Inc.

R

– Amber Inc. to rodzinna firma, której bardzo zależy, żeby taką pozostać.

L T

Nie prowadzi aktywnej rekrutacji. Gildie owszem. Co więcej, skupiają swoje wysiłki na pozyskiwaniu łatwowiernych młodych chłopaków, próbując ich zwieść obietnicami pełnego przygód życia w podziemiach. Ale prawda wygląda tak, że większość łowców duchów nie jest niczym więcej, jak tylko ochroniarzami zespołów badawczych i archeologicznych, które schodzą do tuneli i do dżungli. – A Amber Inc.?

– To władza ukryta za tronem. W ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat od czasu, kiedy twój dziadek oszukał mojego i odebrał mu prawa do Promiennych Źródeł, twoja rodzina przejęła kontrolę nad połową produkcji Standardowego Bursztynu Rezonacyjnego w czterech państwach–miastach. – Mój dziadek opowiada tę historię trochę inaczej. – O tak, na pewno. W rzeczywistości Al toleruje nas, drobnych odkrywców i niezależnych poszukiwaczy, tylko tak długo, jak długo nie 42

wejdziemy

wam

w

drogę

lub

nie

znajdziemy

czegoś

naprawdę

spektakularnego. A jeśli już się nam poszczęści, wkraczacie na scenę i to przejmujecie. Poza tym macie wszelkie możliwe koneksje z Gildiami, archeologami i rządem, żeby móc to przeprowadzać legalnie. Co więcej, trzymacie wszystko w rodzinie. Nigdy nie wypuściliście akcji do publicznego obrotu, więc nie musicie wyjaśniać różnych rzeczy akcjonariuszom ani przestrzegać reguł, które obowiązują zwykłe korporacje. – Nie podoba nam się pomysł, żeby ludzie z zewnątrz mówili nam, co mamy robić – odparł łagodnie Cruz.

R

– Możesz mi wierzyć, znam to uczucie. Chodźmy już. Jest późno, a ja muszę jutro wcześnie wstać. – Spotkanie z klientem?

L T

– Nie. Mój kurs medytacji harmonijnej. – Kiedy się na niego zapisałaś?

– Wkrótce po tym, jak powiedziałeś mi, jak się naprawdę nazywasz, i zniknąłeś za drzwiami. Pomyślałam sobie, że ten kurs mógłby mi pomóc poradzić sobie ze stresem i wrogim nastawieniem. – I co, udało się?

– W pewnym sensie: jeśli zwróciłbyś się do mnie o pomoc dwa miesiące temu, oświadczyłabym ci, że ten twój zespół badawczy i dwóch facetów z Gildii mogą sobie tkwić w komnacie, póki zielone piekło nie zamarznie. – Nie. Nie pozwoliłabyś, żeby pięciu ludzi cierpiało z powodu tego, co zrobiłem. Wydawał się taki pewny swoich wniosków. Jak mogła na to zareagować? Nie mylił się. Udała, że go nie dosłyszała, i skupiła się na zachowaniu równowagi na przyprawiających o zawrót głowy schodach. 43

Stopnie były dość szerokie, lecz opadały w dół, w zielony świat, w przedziwnych zakrętach, z architektonicznego punktu widzenia bez sensu. Tak jak w przypadku wszystkiego, co skonstruowali Obcy, proporcje wydawały się ludziom nieco zaburzone. Poczuła jednak znajome lekkie podniecenie, rejestrując potężną dawkę psi sączącą się z tuneli. Wiedziała, że Cruz też to rejestruje. Vincent zaczął się wiercić i wysunął się spod jej ramienia. Postawiła go na stopniu. Popędził przed nią, w dół schodów, a jego mały czerwony berecik podskakiwał zawadiacko.

R

– Wygląda, jakby wiedział, dokąd idzie – zauważył Cruz. – Z tego, co wiem, kurzaki czują się tutaj jak u siebie w domu. Chyba nie mają żadnych problemów z orientacją w tunelach czy w dżungli.

L T

– Zupełnie inaczej niż my, ludzie.

Nikt nie wiedział, dlaczego Obcy skonstruowali rozległą sieć katakumb ciągnących się pod powierzchnią planety. W ciągu dwustu lat prac wykopaliskowych i wydobywczych potomkom kolonistów udało się nanieść na mapy zaledwie niewielki fragment pozornie nieskończonego labiryntu tuneli. W ostatnim czasie odkrycie jeszcze większej zagadki – potężnej podziemnej puszczy deszczowej – przykuło uwagę badaczy, archeologów i łowców skarbów w tak znaczącym stopniu, że dla większości korporacji zaangażowanych w ten podziemny biznes nanoszenie tuneli na mapy zeszło na dalszy plan. Z naukowego i finansowego punktu widzenia dziwna dżungla wydawała się obiecywać o wiele cenniejsze znaleziska. Tak jak zapowiadali łowcy z Gildii, u stóp schodów czekał na nich mały funkcjonalny ślizgacz. Cruz wsiadł za kierownicę. Lyra wśliznęła się na

44

ławeczkę za nim. Vincent wskoczył na deskę rozdzielczą, skąd miał świetny widok. Wyglądał jak puszysta ozdoba na masce. Cruz sprawdził przyrządy nawigacyjne ślizgacza, a Lyra automatycznie wysłała drobny impuls psi przez swoją bransoletkę i standardowy bursztyn rezonacyjny, które zawsze ze sobą nosiła. W katakumbach nietrudno było się zgubić, a jeśli nie nosiło się ze sobą dostrojonego bursztynu, skutki okazywały się zabójcze. Niezależni poszukiwacze mieli wręcz obsesję na punkcie bursztynu. Poza tym samotnicy, tacy jak ona, zawsze byli narażeni na ryzyko, że padną ofiarą złodziei i gangów polujących pod ziemią na antyki. Jedni i

R

drudzy paskudnym zwyczajem pozbywali się ludzi – pozostawiali ich w dżungli lub w katakumbach bez bursztynu. Zawsze nosiła ze sobą mnóstwo zapasowych bursztynów, wiele z nich dobrze ukrytych.

L T

– Brama do dżungli, z której skorzystamy, jest o jakieś dziesięć minut drogi stąd.

Cruz zarezonował prosty, niewielki silnik ślizgacza. Bardziej złożone silniki

oraz

zaawansowane

technologicznie

narzędzia

i

sprzęty

nie

funkcjonowały zbyt dobrze – o ile w ogóle – w środowisku silnego oddziaływania energii psi. Mały pojazd pomknął korytarzem z maksymalną prędkością, zaledwie odrobinę szybszą niż przeciętne tempo biegnącego człowieka. Vincent wychylił się tak, by owiewał go lekki wiatr, i pogruchiwał cicho z radości.

– Lubi szybką jazdę – skomentowała Lyra. – Wiem. Minęli oszałamiający labirynt komnat i pomieszczeń o wysokich sklepieniach. Wszystkie wykonane były z błyszczącego zielonego kwarcu i wszystkie świeciły pustkami. Na skrzyżowaniu w okrągłej sali, od której od45

gałęziało się siedem korytarzy, Cruz zatrzymał się, żeby ponownie sprawdzić przyrządy. Następnie skręcił ślizgaczem w lewo. Wykonali jeszcze kilka dezorientujących zakrętów, nim Lyra dostrzegła bramę do puszczy deszczowej. Przy bramie kręcili się ludzie: prócz paru łowców z Gildii, sporo wyglądających na zmartwionych techników w uniformach do prac w dżungli z logo Amber Inc. Było też kilka osób z kamerami i notesami. Wszyscy sprawiali wrażenie znudzonych, jednak wyraz ich twarzy natychmiast się zmienił, gdy dostrzegli ślizgacz. – Cholera – mruknął Cruz. – Obawiałem się, że prasa zwietrzy te kłopoty. Lyra po raz kolejny zdała sobie sprawę, że choć wcale nie chce, trochę mu współczuje.

R

– Musisz się z tym pogodzić – powiedziała. – Są rzeczy, których nawet

L T

Amber Inc. nie może kontrolować.

– Tak, przekonałem się o tym w niezbyt przyjemny sposób trzy miesiące temu, kiedy w mediach zaczęłaś obrzucać firmę błotem.

– Daj spokój. Nie udało mi się nawet zrobić małej rysy na wizerunku Amber Inc.

– Tego bym nie powiedział. Ludzie z działu public relations musieli pracować po godzinach przez wiele tygodni, żeby poradzić sobie ze wszystkimi pytaniami, które zadawał im każdy reporter w mieście. Dzwonili nawet z brukowców i pytali, czy Amber Inc. brała udział w próbie zatuszowania kolejnego skandalu w Gildii, takiego jak ten parę miesięcy temu w Krysztale. Uśmiechnęła się z satysfakcją. – Cóż, spiskowaliście z Gildią, żeby odkrycie ametystowych ruin nie wyszło na jaw. 46

– Tylko dlatego, że obawialiśmy się o bezpieczeństwo. Nie chcieliśmy być zmuszeni radzić sobie z każdym szczurem tunelowym, poszukiwaczem pamiątek i drobnym złodziejem antyków z czterech państw–miast. A właśnie do tego doszło, kiedy upubliczniłaś tę historię. – Miło wiedzieć, że twoi ludzie od PR–u przynajmniej zapamiętali, jak się nazywam. Zatrzymał ślizgacza i spojrzał na nią. W jego ciemnych oczach błysnęły iskry rozbawienia. – Możesz mi wierzyć, że w siedzibie firmy jesteś legendą.

R

– Postaram się znaleźć w tym trochę pocieszenia.

Zanim ludzie z Gildii zdołali ich powstrzymać, reporterzy dobiegli już do ślizgacza. Lyra rozpoznała w tłumie kilka znajomych twarzy. Cruz miał rację;

L T

trzy miesiące temu, kiedy wniosła pozew, udzieliła wielu wywiadów. Tina Tazewell z „Frequency Herald" zarezonowała prosty aparat, zaprojektowany do pracy w podziemiach, i wykonała parę ujęć. – Pani Dore, czy to prawda, że Amber Inc. musiała panią wezwać na ratunek zespołowi uwięzionemu w tych ruinach? – spytała. – Tak to rozumiem, Tino. – Lyra zdjęła Vincenta z deski rozdzielczej i wysiadła ze ślizgacza. – Najwyraźniej nie mają u siebie nikogo, kto poradziłby sobie z tą robotą.

Podekscytowany zamieszaniem Vincent wspiął się na jej ramię. Usłyszała dźwięki rezonowania kolejnych aparatów fotograficznych. – Czy możemy założyć, że zgodziła się pani pomóc w uratowaniu zespołu ze względu na osobisty związek, jaki łączy panią z Cruzem Sweetwaterem? – dociekała Tina.

47

– Wielkie nieba! W żadnym wypadku – obruszyła się Lyra. – To wyłącznie sprawa biznesowa. Kątem oka dostrzegła, że Brett Bolton z „Current" zastąpił drogę Cruzowi. W ręce trzymał notatnik. – Czy to oznacza, że wojna między Amber Inc. a Dore'ami się skończyła, panie Sweetwater? – Jaka wojna? – spytał Cruz. Minął Boltona i uparcie przebijał się przez grupkę reporterów, aż stanął tuż przy Lyrze.

R

– Proszę nam wybaczyć – powiedział – ale pani Dore jest w tej chwili trochę zajęta. Musi ratować zespół. A nawiasem mówiąc, Amber Inc. jest jej bardzo wdzięczna za pomoc podczas tego kryzysu.

L T

– Jak bardzo wdzięczna? – drążyła Tina Tazewell.

Cruz ją zignorował. Wziął Lyrę pod ramię i poprowadził w stronę bramy do dżungli, gdzie czekali łowcy i ludzie w uniformach AI.

Do puszczy deszczowej wiódł duży, prostokątny otwór w murze z zielonego kwarcu. Buchało z niego na korytarz gorące, wilgotne powietrze, które jednak ulatniało się niemal natychmiast, zneutralizowane zawsze stałą temperaturą katakumb. Lyra zauważyła odrobinę ziemi i kilka zwiędłych liści na podłodze tunelu i domyśliła się, że ktoś naniósł je tu na podeszwach butów. Wskutek działania niezidentyfikowanego jeszcze do tej pory mechanizmu utrzymującego czystość w tunelach wszystko to wkrótce rozpadnie się i całkowicie zniknie. Nic nie wydostawało się z dżungli, jeśli nie zostało z niej wyniesione. W ciągu ostatnich paru miesięcy otwarto wiele bram i przy każdej z nich tajemnicza – I niewykrywalna dla ludzkich zmysłów – siła bezpiecznie 48

zatrzymywała florę i faunę w granicach puszczy stworzonej przez Obcych. Badacze i naukowcy szybko się przekonali, że żywe okazy nie przeżywały zbyt długo na powierzchni. Rośliny i zwierzęta ze sztucznie stworzonej dżungli potrzebowały do przetrwania w przesyconej silną energią psi atmosferze swojego wytworzonego przy użyciu bioinżynierii świata. Podobnie jak dla samych Obcych, powierzchnia Harmonii okazała się niegościnnym dla nich, zabójczym miejscem. Wyraźnie widać było zieloną poświatę sztucznego światła słonecznego. Na powierzchni panowała noc, ale dżungla rządziła się własnym rytmem.

R

Z Cruzem u boku Lyra przeszła przez bramę. Natychmiast otoczyła ją bogata, bujna energia dżungli. Łowcy z Gildii utrzymywali przecinkę bezpośrednio naprzeciwko wyjścia do tuneli, ale wiedziała, że wymaga to

L T

codziennej pracy. Dżungla odzyskiwała swoje terytorium z niepokojącą szybkością. Ścieżki wycięte jednego dnia, na ogół znikały, nim nastało następne popołudnie.

Na skraju polany piętrzyła się zbita masa roślinności. Z powodu gęstych, połyskujących najróżniejszymi odcieniami świetlistej zieleni liści widoczność ograniczała się do kilku metrów. Drzewa pięły się w górę, tworząc liściastą kopułę przesłaniającą niemal całe kwarcowe niebo. Drobne zwierzęta przemykały w podszyciu. W oddali krzyczały ptaki. – Dziękujemy, że zechciała pani przyjechać, pani Dore – powiedział jeden z łowców. Uśmiechnęła się do niego. – Cóż, dziś wieczorem i tak nie miałam nic lepszego do roboty.

49

Jej słowa powitał pełen ulgi śmiech. Można było odnieść wrażenie, że napięcie w małej grupce łowców duchów i pracowników Amber Inc. trochę opadło. – Jak daleko stąd do ruin? – zapytała Lyra. – Kiedy je odkryłam, weszłam inną bramą. Wiecie, jak to jest: odległości pod ziemią są mylące. Jej dość wyraźne roszczenie sobie pretensji do ruin nie umknęło ich uwagi. Cruz uśmiechnął się lekko. Ludzie z AI wymienili spojrzenia. Natomiast łowcy z Gildii skupili się na swoim zadaniu. W dżungli uwięziony został zespół. To oni odpowiadali za jego uratowanie.

R

– Ametystowa komnata znajduje się jakieś trzydzieści minut marszem stąd – odezwał się główny łowca. Zawahał się. – To znaczy, jeśli jest pani przyzwyczajona do marszu przez dżunglę. Jeśli nie...

L T

– Robiłam to już wcześniej – zapewniła Lyra. – To profesjonalistka – dodał Cruz.

Obejrzała się przez ramię i zobaczyła reporterów stłoczonych przy wejściu; wciąż robili zdjęcia. – Oni idą z nami?

– Nie – odparł Cruz. – Nie idą. Ci z nas, którzy prowadzą ten projekt, próbują udawać, że ruiny są nadal bezpiecznym miejscem i że tylko autoryzowany personel jest dopuszczany w ich pobliże. Lyra pomyślała o wszystkich tych niechcianych relacjach prasowych o odkryciu ametystowej komnaty, które zafundowała mu w ciągu ostatnich trzech miesięcy, kiedy to wniosła pozew przeciwko Amber Inc. Roześmiała się. – Powodzenia – powiedziała.

50

– No właśnie. Musimy płacić ludziom z Gildii za nadgodziny, żeby zapewnić bezpieczeństwo na tym terenie przez siedem dni w tygodniu, dwadzieścia cztery godziny na dobę, nie mówiąc już o pokryciu kosztów kilku operacji poszukiwawczo –ratunkowych. Niesamowite, ilu łowcom skarbów i poszukiwaczom sensacji udało się zakraść do puszczy deszczowej w poszukiwaniu tych ruin i ilu zaginęło. – Widzisz, my, niezależni poszukiwacze, nie mamy takich problemów logistycznych – odparła gładko. – Bo kiedy dokonamy znaczących odkryć, trzymamy buzie na kłódkę. – A potem wszystko bierze w łeb, bo próbujecie sprzedać swoje znaleziska na czarnym rynku kolekcjonerskim. – No cóż, to też – przyznała. Spojrzał na nią.

L T

R

– Chyba ustaliliśmy, że zostawimy sobie te docinki na jakąś dogodniejszą okazję.

– Racja. Ruszajmy. Chciałabym się jeszcze trochę przespać dziś w nocy. Zagłębili się w dżunglę. Tam, gdzie roślinność była najgęstsza, dwóch łowców idących z przodu musiało wycinać ścieżkę maczetami. Po deklaracji Lyry narzucili trudne tempo.

Torowali sobie drogę przez masy bujnie zielonych roślin i kwiatów oraz przeskakiwali przez pnącza i powalone drzewa. Ponieważ w dżungli nie dało się utrzymywać dróg czy choćby szlaku dla ślizgaczy, należało poruszać się pieszo. Na ile udało się to ustalić badaczom i eksploratorom, ze strony flory i fauny groziło niewielkie niebezpieczeństwo. Obcy nie byli tak głupi, by wypełnić swoją sztucznie stworzoną dżunglę złymi zwierzętami i trującymi ro51

ślinami. Ale Obcy zniknęli już dawno temu, a wszyscy doskonale wiedzieli, że życie potrafi ewoluować samo, nawet w kontrolowanym środowisku, które wytworzyła bioinżynieria. Eksperci nieustannie ostrzegali przed zagrożeniami i nikt nie chciał podejmować niepotrzebnego ryzyka. Co do dwóch innych największych niebezpieczeństw w podziemnym świecie nie było żadnych wątpliwości. Pierwsze: można się było zgubić. Drugie: potężne prądy niebezpiecznej energii psi płynęły rzekami i od czasu do czasu przybierały postać gwałtownych burz. Wejście w to intensywne psi mogło skończyć się śmiercią. Ludzie, którym udało się przeżyć takie

R

doświadczenie, zazwyczaj trwale tracili swoje paranormalne zmysły. Jednak na swój sposób puszcza deszczowa była niewiarygodnie piękna. Lyra jak zawsze rozkoszowała się jej urodą. Zielone światło słońca przeświecało

przez

L T

kopułę

liści.

Wszędzie

rozkwitały

wspaniałe

oliwinowozielone kwiaty. Z drzew zwieszały się gęste zasłony pnączy, naszpikowane zielonymi orchideami najróżniejszych rozmiarów i kształtów. Tu i ówdzie małe zielone jaszczurki i inne stworzenia czmychały w podszycie, by nie zdeptała ich ludzka stopa. Szmaragdowozielone motyle, o niewiarygodnie wielkich, opalizujących skrzydłach, fruwały z kwiatu na kwiat. – Podoba ci się tu na dole, prawda? – spytał Cruz. – A komu by się nie podobało? To niesamowite przeżycie. Tak się cieszę, że Gildia zaczęła godzić się na odrobinę turystyki. Każdy powinien mieć szansę zobaczyć to miejsce. To jeden z cudów naszego świata, tak jak góry, oceany i puszcze na powierzchni. Nikt nie ma prawa zmonopolizować puszczy deszczowej. – W zasadzie się z tobą zgadzam – odparł Cruz. – Tyle że problemy jak zwykle tkwią w szczegółach. Ludzie tutaj giną. Dżungla jest niebezpieczna. 52

– Tak jak góry, oceany i lasy. A mimo to na powierzchni ludzie cały czas chodzą na wędrówki, pływają i obozują na odludziu. I niekiedy giną. – W porządku, przyznaję, że istnieją pewne podobieństwa. – Jedyna prawdziwa różnica polega na tym, że wstęp tu na dół mają tylko ci, którzy posiadają talent psi pozwalający im otworzyć bramę. Ponieważ większość ludzi nie potrafi tego zrobić, Gildiom udało się w pewnym stopniu zachować kontrolę. Ale bronią straconych pozycji. – Wiem – przytaknął Cruz. – Przy tym tempie, w jakim talenty pojawiają się wśród ludzi, prawdopodobnie trzeba niewiele czasu, by tylko garstka

R

potrafiła otworzyć bramę do dżungli. Pewnie jeszcze tylko parę pokoleń. – Nie martw się. Jestem przekonana, że Amber Inc. nie będzie miała żadnych problemów z utrzymaniem monopolu na wydobycie tu na dole, tak jak

L T

nie miała problemów z utrzymaniem go na powierzchni. – Staramy się, jak możemy – oświadczył Cruz.

Wiedziała, że gdyby obejrzała się przez ramię, dojrzałaby tę charakterystyczną iskrę czarnego humoru w jego oczach, więc skupiła się na przedzieraniu przez zasłonę wiszących orchidei. Coś małego i zielonego śmignęło po konarze drzewa. Małe łapki Vincenta zacisnęły się mocno na ramieniu Lyry. Jego druga para oczu – ta, której używał do polowania – nagle się otworzyła. Z ogromnym zainteresowaniem przyglądał się drobnemu gryzoniowi. – Oho – mruknęła Lyra. – Cóż, jak się zadajesz z drapieżnikami, czasem musisz zobaczyć trochę krwi – stwierdził Cruz. Przypomniała sobie słowa, które wypowiedziała do Nancy wcześniej tego wieczoru: „Wygląda jak naprawdę świetnie ubrany zabójca". 53

– Tak – odparła. – Zauważyłam krew. Za jej plecami zapadło krótkie milczenie. – Mówiłem o kurzakach– odezwał się w końcu Cruz. – Och, doprawdy? Na szczęście drobne stworzonko na konarze drzewa znikło w plątaninie liści i Vincent przestał się nim interesować. Dwadzieścia minut później wyczuła słabą aurę energii emanującej od komnaty, jeszcze zanim jej oczom ukazały się ruiny. Vincent wychwycił jej oczekiwanie i zaczął entuzjastycznie gruchać. Oddychała z trudem, jej koszula

R

przesiąkła od potu, lecz nastrój poprawił się natychmiast.

Zawsze miała do czynienia z wszelkiego rodzaju bursztynami, lecz fioletowa odmiana, zwana ametystem, była jej specjalnością. Śpiewała do jej zmysłów w sposób, w jaki nie robił tego żaden inny gatunek kamienia.

L T

Ametystowy bursztyn należał do rzadkości. Jednak aż do odkrycia ruin nie uważano go za cenny, chyba że za taki uznali go kolekcjonerzy i ludzie, którzy lubili ametystową biżuterię.

Jednak artefakty, które znalazła w ruinach, sprawiły, że eksperci musieli zmienić zdanie. Nie ulegało wątpliwości, że kryło się w nich mnóstwo uśpionej energii. Problem dla ekspertów z laboratorium Amber Inc. stanowiło uzyskanie do niej dostępu. Desperacko potrzebowali kogoś, kto potrafiłby się posługiwać ametystowym bursztynem, by pomógł im przy testach i eksperymentach. Okazało się, że takich ludzi jest bardzo mało. Do tej pory jedyną znalezioną przez nich osobą, która umiała rezonować z energią tych artefaktów, była pewna uparta, niskopłatna dostrajaczka, zawzięcie odmawiająca współpracy. – Już prawie dotarliśmy! – zawołał przez ramię jeden z łowców.

54

Kilka minut później wyszli na niewielką polanę, którą ludzie z Gildii wycięli wokół ametystowej komnaty. Kręciło się tu pół tuzina kobiet i mężczyzn w uniformach AI. Inni siedzieli ponuro na karimatach; popijali wodę mineralną i jedli wysokoenergetyczne batoniki. Gdy zobaczyli ekipę ratunkową, równocześnie zerwali się na nogi. – Sprowadził ją pan! – wykrzyknął ktoś. – Chwała Bogu! – Nie przypuszczałam, że się zjawi – powiedziała jakaś kobieta. Uśmiechnęła się do Lyry z wdzięcznością. –Dziękujemy, pani Dore. – Zawsze do usług Amber Inc. – odparła lekko Lyra. To bezczelne kłamstwo wywołało falę nerwowego śmiechu.

R

Ametystowa komnata znajdowała się w centrum polany. Była pozbawioną okien budowlą, wykutą w czymś, co wydawało się jednolitą

L T

potężną bryłą fioletowego bursztynu. Ruiny wznosiły się na planie koła, sięgały niemal dziesięć metrów w górę i miały trochę ponad pięć metrów szerokości. Lyra znała te liczby, ponieważ niemal od razu po znalezieniu komnaty zmierzyła jej wnętrze. Zewnętrzny mur otaczała kolumnada z ametystowych filarów, co nadawało budowli dziwny urokliwy wygląd. Kolumny podtrzymywały dach w kształcie kopuły. Wejście do komnaty stanowiła imponująca, sklepiona brama, sięgająca ponad połowy wysokości całej budowli. W tej chwili zamykała ją hucząca, pulsująca kaskada intensywnej rozbłyskującej energii. Nie sposób było patrzeć bezpośrednio na gorące, jasne wybuchy rozszalałego fioletowego psi dłużej niż przez jedną, dwie sekundy. Lyra zauważyła, że nikt nie siedzi w pobliżu wejścia. Takie ilości pulsującej, wzburzonej energii niepokojąco wpływały na ludzkie zmysły.

55

Jeden z mężczyzn, dobrze po czterdziestce lub tuż po pięćdziesiątce, wysoki, chudy, o ostrych rysach, wyszedł naprzód. Nosił grube okulary w ciemnych oprawkach. Jego ściągnięte wąskie wargi okalały wąsy i hiszpańska bródka. Lyra stwierdziła, że pewnie brakuje mu poczucia humoru. – Doktor Felix Webber, szef naszego laboratorium –wyjaśnił Cruz. – Doktorze, to jest Lyra Dore. Była tak miła i zgodziła się nam pomóc. Webber niezbyt uprzejmie skinął głową i w jakiś sposób udało mu sprawić wrażenie poirytowanego. – Pani Dore. W ciągu ostatnich tygodni kilka razy próbowałem się z panią skontaktować – powiedział.

R

– Byłam zajęta. – Ruszyła w stronę bramy wypełnionej fioletowymi błyskawicami. – Do dzieła, dobrze?

– Jest pani pewna, że sobie pani z tym poradzi, pani Dore? – spytał Webber.

L T

– Bułka z masłem. – Zatrzymała się przed bramą i odwróciła oczy od zasłony palącej energii w wejściu. –Co takiego zrobiliście, że się zamknęła? Twarz Webbera wykrzywiła się z wściekłości. – A czemu uważa pani, że spowodował to członek zespołu? – Powiedzmy po prostu, że jestem trochę podejrzliwa, bo wiem, jak działa ta brama. Ktoś to musiał wyzwolić. Wie pan, naprawdę powinniście być ostrożni, kiedy majstrujecie przy ruinach Obcych. Komuś może się stać krzywda. – A kim pani jest, żeby wygłaszać mi wykłady, jak się obchodzić z obcą technologią?! – warknął Webber. – Tylko oportunistką, drobną dostrajaczką, której się poszczęściło i znalazła te ruiny. Nie ma pani jednak kwalifikacji, talentu ani wykształcenia, żeby docenić ich prawdziwą wartość. Dla pani to 56

miejsce jest tylko źródłem kosztownych artefaktów, które może pani sprzedawać na czarnym rynku antyków. Cruz wysunął się naprzód. – Wystarczy, doktorze Webber. Gdyby nie pani Dore, może nigdy nie znaleźlibyśmy tej komnaty. Webber zacisnął zęby. – Nie ufam jej, panie Sweetwater. Bardzo wyraźnie zademonstrowała swoją wrogość wobec firmy i laboratorium. – A ja ufam – odparł Cruz. – Twierdzi, że może wydostać naszych ludzi. Pozwólmy jej na to. Webber odwrócił się i spojrzał na niego.

R

– Skąd wiemy, że nie zrobi tak, żeby to wszystko wybuchło? A jeśli zastawi tu pułapkę, tak że następnym razem brama zamknie się, odcinając jednego z nas?

L T

Lyra zmarszczyła nos.

– Bez obrazy, doktorze, ale ma pan poważną paranoję. Mógłby pan spróbować paru sesji medytacji harmonijnej. Chętnie podam panu nazwisko mojego instruktora.

Usłyszała zduszony śmiech innych pracowników AI. W oczach Webbera błysnęła wściekłość, ale udało mu się zachować kamienną twarz. – Chyba już wystarczy, Lyro – przerwał Cruz. – Mogłabyś otworzyć tę komnatę? – Jasne. Zsunęła plecak z ramienia i z bocznej kieszeni wyjęła ciemne okulary. Wkładając je, podeszła prosto do wypełnionego błyskawicami wejścia.

57

Okulary przyciemniły jasne światło energii do tego stopnia, że mogła na nie patrzeć. Położyła dłoń na ametystowej ścianie, tuż przy wejściu, i dostroiła swoje zmysły. Kamień pod jej dłonią się rozgrzał. Vincent zagruchał z podekscytowania i zaczął podskakiwać, rozkoszując się tą zabawą. Przez Lyrę przepłynęła energia, przeszywając ją podnieceniem aż po czubki palców. Włosy stanęły jej dęba, tworząc niezwykłą aureolę wokół twarzy. Koszula uniosła się lekko, jakby dmuchnął w nią porywisty wiatr. Lyra nagle zapragnęła latać. Moc przepełniała ją, odurzała. Dla dostrajaczki nie istniało na świecie nic wspanialszego niż naprawdę dobry bursztyn.

R

Ale była również profesjonalistką. Wielu ludzi nie szanowało dostrajaczy, lecz ona szczyciła się tym, że jest prawdziwą ekspertką. Co do

L T

ametystu, nikt nie potrafił posługiwać się nim lepiej niż ona.

Skupiła się i zaczęła szukać wzorca wśród dziko oscylujących prądów. Znalazła go niemal natychmiast. Vincent wibrował z podniecenia. Przepadał za takimi dreszczykami psi. Jego oczy do polowania znów się otworzyły. Ustaliła częstotliwości, których potrzebowała, by przejąć kontrolę nad błyskawicami zamykającymi bramę, i zaczęła wysyłać kontrfale własnej energii przez bursztynowe talizmany w bransoletce. Fioletowe błyskawice na chwilę rozbłysły jeszcze jaśniej, a potem przygasły. Z kilkoma iskrami, trzaskami i syknięciami rozpłynęły się zupełnie. Włosy Lyry opadły wokół twarzy, a koszula przylgnęła do ciała. Oszałamiające doznanie mocy znikło. Przez kilka sekund za jej plecami panowało milczenie. Wszyscy, oszołomieni, stłoczyli się w ciasną grupkę, próbując zajrzeć przez wejście do komnaty. Z wnętrza ruin wydobywało się

58

fioletowe światło. W zderezonowanej bramie pojawiło się pięciu ludzi. Ich twarze wyrażały zdziwienie i ulgę. Powitał ich radosny okrzyk. – Nic im nie jest! – zawołał ktoś. Jeden

z

łowców

duchów

wyszedł

z

bramy

jako

pierwszy,

prawdopodobnie po to, by sprawdzić, czy innych nie czekają żadne niespodzianki. Spojrzał na Lyrę. – Doceniamy to, proszę pani – zapewnił. – Gildia jest pani winna przysługę.

R

– Nie – zaprzeczył Cruz. – To Amber Inc. jest jej winna przysługę. Z komnaty wyłonił się kolejny mężczyzna – po trzydziestce, wysoki i mocno zbudowany, o ostrych rysach, sylwetce macho i krótko obciętych

L T

włosach, które wydawały się wręcz krzyczeć: gliniarz albo prywatny ochroniarz. Popatrzył na Cruza.

– Panie Sweetwater – powiedział – przykro mi z powodu tego, co się stało.

– To nie twoja wina, Garrett – odparł Cruz. – Do diabła, to ruiny Obcych. Zawsze są jakieś niespodzianki. To obecna tu pani Dore otworzyła komnatę. Lyro, przedstawiam ci Garretta Flagga, szefa bezpieczeństwa laboratorium. – Panie Flagg. – Lyra uprzejmie skinęła głową. – Pani Dore. – Flagg ukłonił się poważnie, w skupieniu. – Nie przypuszczałem, że przybędzie nam pani na ratunek. Nie po tym, co zaszło między panią a firmą. Proszę przyjąć wyrazy wdzięczności. Jestem pani dłużnikiem. Jeśli kiedykolwiek będzie pani czegoś potrzebować, wystarczy, że sięgnie pani po telefon. 59

– Dziękuję. – Lyra spojrzała na Cruza. – Jest coś, co chciałabym zrobić, zanim stąd dziś odejdę. – Powiedz tylko co – zachęcił Cruz. – Chciałabym jeszcze raz się rozejrzeć po tej komnacie. Flagg zmarszczył brwi zaniepokojony. – Przykro mi, pani Dore, ale do środka wejść może tylko autoryzowany personel. Dostęp do wnętrza komnaty podlega ścisłej kontroli. – Którą sprawuje Amber Inc. – wpadł mu w słowo Cruz. – Jako dyrektor wykonawczy działu bezpieczeństwa odpowiadam za działania prowadzone tu,

R

na dole. Pani Dore może wejść do komnaty. Będę jej osobiście towarzyszył. – Nie martwcie się – powiedziała Lyra, obdarzając olśniewającym uśmiechem obu mężczyzn. Odczuwała skutki obcowania z energią ametystu o bardzo wysokim ładunku, która przepływała przez nią zaledwie parę chwil

L T

temu i wciąż dodawała jej pewności siebie. – Nie zamierzam niczego ukraść. Cruz popatrzył na nią spokojnie. – Wiem.

Odczekali, aż ostatni członek uwięzionego zespołu wyjdzie z komnaty i podziękuje Lyrze. Potem Cruz gestem ręki zaprosił ją do środka. Ruszyła przodem, a on za nią, obserwując ją z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Gdy weszła do komnaty, znów przeszył ją dreszcz, tym razem o wiele słabszy. Wewnętrzne ściany, podłoga i sklepienie płonęły stłumionym fioletowym światłem, tak jak to zapamiętała. Jednak wszystkie drobne artefakty wyrzeźbione z ametystowego bursztynu, które wcześniej stały pod ścianami, zniknęły. Odwróciła się powoli i rozejrzała dookoła. – Co zrobiliście z artefaktami? 60

– Wszystkie zostały przeniesione do laboratorium –odparł Cruz – gdzie, jak z pewnością wiesz, nie potrafiliśmy zarezonować ani jednego cholernego kamienia. – To stąd te wszystkie paskudne telefony od Webbera. – Wiedziałem, że próbował się z tobą skontaktować, ale nie zdawałem sobie sprawy, że jest nieuprzejmy. Dopilnuję, żeby to się już nigdy nie zdarzyło. – Cóż, ja też nie byłam dla niego zbyt miła – przyznała. – Mówiłam ci, nigdy do niego nie oddzwoniłam. Cruz przyglądał jej się z powagą.

R

– Twoja zdolność posługiwania się niezwykłymi odmianami bursztynu jest bardzo rzadka – powiedział w końcu. – Twój talent bardzo by nam się

L T

przydał w laboratorium. Dobrze byśmy ci płacili. – Przykro mi, ale nic z tego. Pokręcił głową rozbawiony. – Ale z ciebie uparciuch. – Kwestia zasad.

– To ma raczej więcej wspólnego z tym, że jesteś z Dore'ów, a ja ze Sweetwaterów.

– To też – przyznała.

– Wiesz, że nie musimy ciągnąć wojny naszych dziadków. – Przecież jej nie ciągniemy. – Ruszyła w stronę wyjścia. – Twój dziadek wygrał, pamiętasz? – Do diabła, Lyro... – A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym już wrócić do domu. To była bardzo długa noc. 61

– Jeszcze jedno. Zatrzymała się i odwróciła do niego. – Tak? – To nie tylko staromodny upór Dore'ów sprawia, że odmawiasz pomocy przy tych eksperymentach, prawda? – Cruz podszedł do niej. – Wiesz albo przypuszczasz coś bardzo istotnego, co dotyczy tych ruin i artefaktów, które stąd wynieśliśmy. Co ukrywasz, Lyro? – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. – Owszem, masz. I prędzej czy później powiesz mi o tym. Ale to może poczekać. Zdobyła się na uśmiech.

R

– Racja. To może poczekać. Nawet całą wieczność.

L T 62

Rozdział 5 Nim Cruz zatrzymał slidera przed apartamentowcem Lyry, zieloną poświatę płynącą od murów Wymarłego Miasta zaczęły zastępować pierwsze promienie świtu. Widział, jak bardzo jest wyczerpana. Położyła głowę na oparciu fotela. Przymknęła oczy. Uniesienie wywołane energią psi w podziemiach ustąpiło. Podobnie zresztą jak radość wywołana biologicznym koktajlem, który eksplodował w jej żyłach, gdy pracowała z egzotycznym bursztynem. Doskonale znał to uczucie. Energia to energia, niezależnie czy w

R

normalnej, czy w paranormalnej formie. Zużywanie jej w ogromnych ilościach daje oszołomienie, ale później trzeba za to zapłacić. – Powinnaś się przespać – zauważył.

L T

– Tak. – Otworzyła oczy i zerknęła na zegarek. – Jeśli pójdę prosto do łóżka, załapię się na parę godzin snu przed moim kursem medytacji harmonijnej.

Vincent siedział na fotelu, nad jej ramieniem. Wciąż w berecie malarza na głowie. Z nich trojga on jedyny nie wykazywał żadnych oznak zmęczenia. Cruz poklepał czerwony berecik.

– A ty co, kolego? Żwawy jak zawsze? Vincent zamruczał radośnie.

Cruz otworzył drzwi i wysiadł. Zanim obszedł przód samochodu, Lyra zdążyła już otworzyć swoje drzwi i z Vincentem pod pachą zmierzała w stronę recepcji. Uparta Dore. Wygrzebała z kieszeni klucze. – W porządku. – Stłumiła ziewanie. – Nie musisz odprowadzać mnie na górę. – Owszem – odparł Cruz. – Muszę. 63

Wzruszyła ramionami. – Nieważne. Możesz mi wierzyć albo nie, ale jestem zbyt zmęczona, żeby się z tobą spierać. – Będę się rozkoszował tą chwilą. Wsiedli do windy. Gdy drzwi rozsunęły się na czwartym piętrze, ruszył za nią korytarzem do jej mieszkania. Tam zaczekał, kiedy otwierała drzwi i włączała światło. Vincent zamruczał radośnie i potoczył się na podłogę. Pognał prosto do kuchni. Lyra odwróciła się do Cruza i uśmiechnęła ze znużeniem.

R

– Dzięki za interesujący wieczór – powiedziała.

Zaczęła się cofać. Postawił but na progu, uniemożliwiając jej zamknięcie drzwi. Z miejsca, gdzie stał, widział wazon z fioletowymi orchideami. – Chcę, żebyś mi dała jeszcze jedną szansę, Lyro. Pokręciła głową.

L T

– Przyznaję, w ciągu ostatnich trzech miesięcy parę razy marzyłam o zemście, ale dziś wieczorem zderzyłam się z rzeczywistością. Rozumiem, że potrzebujesz kogoś, kto potrafi zarezonować te ametysty, nie pozwolę jednak, żebyś mnie uwiódł po to, abym to dla ciebie zrobiła. Nie martw się, na pewno inni ludzie też potrafią posługiwać się fioletowym bursztynem. Spróbuj dać ogłoszenie w gazetach.

– Nie mówię o tych cholernych kamieniach w laboratorium. Mówię o nas. O tobie i o mnie. Założyła ręce i oparła się o framugę. – Gdybyś naprawdę poważnie myślał o związku, nie czekałbyś tak długo, żeby poprosić o jeszcze jedną szansę. A konkretnie, nie czekałbyś do chwili, aż potrzebowałbyś mnie do ponownego otwarcia tej komnaty. 64

– To ty wyrzuciłaś mnie ze swojego życia, a potem wytoczyłaś mi sprawę. Co, u diabła, miałem robić? –przerwał, szukając właściwych słów. – Doszedłem do wniosku, że potrzebujesz czasu. – Ach tak? – Uniosła brwi. – Powiedz mi, gdyby nie ten kryzys w ruinach, to kiedy dokładnie zamierzałeś wrócić? – Pewnie mi nie uwierzysz, ale wkrótce bym do ciebie zadzwonił. – Nie mylisz się. Nie wierzę ci. – Naprawdę myślisz, że cię okłamuję? – Bo ja wiem... Ostatnim razem udało ci się mnie nabrać. –

Trzy

miesiące

temu

śledztwo

R

prowadziłem

związane

z

bezpieczeństwem. To była tajna operacja. Znalazłaś się w niebezpieczeństwie, bo próbowałaś ukryć te ruiny. Gdyby któryś z gangów handlujących antykami

L T

wcześniej odkrył tę komnatę, skończyłabyś jako kompost w dżungli. I doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. Powoli wypuściła powietrze.

– Już ci mówiłam, rozumiem, że wykonywałeś po prostu swoją pracę. Robiłeś to, za co byłeś odpowiedzialny wobec swojej firmy i swojej rodziny. Ale proszę, nie wmawiaj mi, że robiłeś to dla mojego dobra. Kiedy to słyszę, krew mnie zalewa.

– A jednak to prawda. Słuchaj, wtedy oboje mieliśmy przed sobą tajemnice. Oboje mieliśmy własne plany. Ty próbowałaś obejść prawo, chronić swoje znalezisko. Możesz mi wierzyć lub nie, lecz ja próbowałem chronić ciebie. – Cóż, koniec końców zaczęliśmy to wszystko nie tak jak trzeba, a teraz jest już za późno. Oparł dłoń o ścianę przy drzwiach. 65

– Nie musi być za późno. Wiesz, przeoczyłaś pewien niezwykle istotny szczegół. – Co takiego? – Między nami dzieje się coś bardzo ważnego, jest mnóstwo dobrej energii. Nie możesz temu zaprzeczyć. – To się nazywa fizyczny pociąg. Słyszałam, że tak się czasami zdarza między mężczyzną i kobietą. Nie przejmuj się, to minie. – Nie. To coś więcej niż fizyczny pociąg, przynajmniej z mojej strony – odparł bardzo pewny siebie.

R

– A jakże, są przecież jeszcze te wszystkie piękne ametystowe artefakty, które leżą sobie w twoim laboratorium i czekają, aż ktoś je zarezonuje. – Zapomnij o tych kamieniach. Nie dbam o to, czy kiedykolwiek

L T

uaktywnisz choćby jeden z nich. Chodzi o ciebie i o mnie. Co, do cholery, muszę zrobić, żeby ci udowodnić, że interesujesz mnie tylko ty, nie twój talent?

Coś w jego głosie ją zaskoczyło. Nie była na to przygotowana. Zmarszczyła brwi.

– Dobre pytanie – mruknęła. – Niech mnie diabli, jeśli wiem. Widzisz, o to właśnie chodzi, że wszystko w tym związku zaczęliśmy nie tak jak trzeba. Nie jestem pewna, czy w ogóle istnieje jakiś sposób, żeby go znów pokierować na właściwe tory. – Przekonajmy się. Przekroczył próg drzwi. Nie cofnęła się. Uznał to za dobry znak. Czekała na pocałunek, z lekko zmarszczonymi brwiami, jak na wynik jakiegoś naukowego eksperymentu, pełna wątpliwości co do efektów, ale nie stawiając oporu. Była skłonna przeprowadzić test, ale jeśli on go nie zda, już po nim. 66

Nie zawiedzie. To w ogóle nie wchodzi w grę. Nie dla Sweetwatera. Nie, gdy chodzi o coś tak ważnego. Pocałował ją powoli, z namysłem; jak na pierwszej randce. Odpowiedziała ostrożnie, lecz odpowiedziała. Ulga, a potem przebłysk uniesienia zagotowały w nim krew i zmysły. Jej usta zmiękły pod jego ustami. Położyła mu dłonie na ramionach. Przez kilka pełnych niepokoju sekund myślał, że go odepchnie. Czuł jednak narastający płomień jej pożądania. Świadomość, że wciąż reaguje na niego fizycznie, dała mu przewagę, którą postanowił w pełni wykorzystać. Bądź co bądź pochodzi z długiego rodu łowców, choć jego talent znacznie się różni od

R

umiejętności pararezonansu ludzi zwanych łowcami duchów, którzy dołączali do Gildii.

L T

Przesunął dłonią po niezwykle wrażliwej, niewiarygodnie delikatnej skórze na karku Lyry i przeciągnął kciukiem po łagodnej linii jej szczęki. Zadrżała.

W przeciwieństwie do większości ludzi na Harmonii, których uśpione talenty psi zrodziły się w efekcie błyskawicznej ewolucji związanej z czymś w środowisku planety, zdolności mężczyzn z rodu Sweetwaterów brały się już od ich ziemskich przodków. Urodził się, by polować na ludzką zdobycz, nie na energetyczne duchy Obcych. Ale to nie wszystko, na co pozwalał mu jego talent. Mężczyźni z rodu Sweetwaterów rozpoznawali swoje prawdziwe partnerki z tą samą nieomylną pewnością, z jaką rozpoznawali prawdziwą zdobycz. Rozpoznał Lyrę już w chwili, gdy ją spotkał – na tę kobietę czekał całe życie. Był Sweetwaterem. Wiedział, że zrobi wszystko, żeby ją zdobyć. W tej chwili jego zmysły podpowiadały mu wyraźniej niż słowa, że ona wciąż go pragnie, przynajmniej fizycznie. Potrafił na to odpowiednio 67

zareagować. Sztuczka polegała na tym, by zachować pełną kontrolę nad sobą i swoją namiętnością. Jej palce wbiły się w jego koszulę i zacisnęły. Nagle przeszył go wstrząsający dreszcz i powróciły wspomnienia wszystkich tych długich nocy, które spędził, pracując do późna lub niespokojnie przemierzając puste ulice Starej Dzielnicy, kiedy to próbował oderwać myśli od Lyry. Znów była w jego ramionach. I tylko to w tej chwili miało znaczenie. Przez całą noc był na wpół pobudzony, a teraz pochłonęło go poczucie wzbierającej żądzy. Pocałunek z pełną mocą wyzwolił w nim namiętność. Teraz stać go było wyłącznie na to, żeby nie wcisnąć się przez drzwi i nie zaciągnąć Lyry do sypialni.

R

A powstrzymywał go tkwiący w nim łowca. Liczyła się zwłaszcza strategia.

L T

Poczuł gorące, rozedrgane dreszcze, które przebiegły jej ciało, i znów zaryzykował. Pocałował ją jeszcze mocniej, w milczeniu, pragnąc, by przypomniała sobie, co było między nimi wcześniej. Energia w powietrzu rozbłysła i się zagęściła. Ich niewidzialne aury iskrzyły wokół nich, badały się, droczyły, podniecały, rzucały wyzwanie. On i Lyra tańczyli w ciepłym opalizującym deszczu psi.

Usłyszał niski, pełen pożądania jęk i niejasno zdał sobie sprawę, że wydobywa się z jego gardła. Najwyższy czas to przerwać. Nie może sobie pozwolić na przegraną, nie tym razem. Wypuszczenie jej z objęć było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił. Wszystkie jego instynkty nakazywały mu, by wykorzystał szansę i raz na zawsze pozostawił w niej swój niezatarty ślad.

68

Jednak jakoś udało mu się ją puścić. Cofnął się o krok na korytarz. Przez chwilę po prostu na niego patrzyła, jej oczy były lśniące i trochę rozbiegane z pożądania. Usta miała nabrzmiałe, lekko rozchylone. Parę razy mrugnęła, a potem znów zapanowała nad sobą i nad sytuacją. – Zawsze świetnie całowałeś – powiedziała cicho. Nie wiedział, jaki z tego wyciągnąć wniosek, ale w tej chwili nie mógł sobie pozwolić na wybredność. Jeśli pragnęła go w jakikolwiek sposób, było to lepsze niż całkowite odrzucenie. – Pozwolisz się zabrać jutro na kolację? – spytał. – Moglibyśmy się

R

spotkać wczesnym wieczorem, bo dziś się już za bardzo nie wyśpisz. – Zastanowię się. Teraz jestem zbyt zmęczona, żeby podejmować jakieś decyzje. Zadzwoń do mnie po południu.

L T

Zamknęła mu drzwi przed nosem, bardzo delikatnie, lecz stanowczo. Przez parę sekund stał, wpatrując się w nie i dociekając, czy już sobie zaplanowała, że później mu odmówi. Gdy stwierdził, że nie jest tego pewien, zbiegł po schodach i pojechał do domu.

69

Rozdział 6 Cztery godziny później przebrała się na kurs medytacji harmonijnej w strój mający oznaczać jej status początkującej. Workowate szare spodnie i luźną szarą koszulę o szerokich rękawach przewiązała prostą szarą szarfą. Wciąż była trochę zaspana, mimo dwóch potężnych kubków mocnej kawy. Gdy otworzyła drzwi mieszkania, obudziła się natychmiast. Z pierwszej strony „Heralda" patrzyła na nią jej własna twarz. Nie była sama na zdjęciu. Na jej ramieniu siedział Vincent w czerwonym berecie, wyglądający jak śliczna kuleczka źle nawiniętej przędzy. Cruz także był na zdjęciu. Wyglądał tak jak zawsze, jak herszt zabójców.

R

– Wygląda na to, że znów jesteśmy sławni, Vincencie. Zupełnie jak

L T

wtedy, kiedy pozwaliśmy Amber Inc.

Vincent zagruchał beztrosko i wyjrzał z częściowo rozpiętej torby, w której zazwyczaj nosiła matę i poduszkę do medytacji. Nie okazał najmniejszego zainteresowania gazetą. Przejrzała nagłówek i cały artykuł z narastającym uczuciem niepokoju.

„Kryzys sprowadza na miejsce dyrektora wykonawczego AI Security Wypadek w niedawno odkrytych ruinach Obcych w podziemnej puszczy deszczowej sprowadził na miejsce zdarzeń nowego dyrektora wykonawczego działu bezpieczeństwa Amber Inc. Cruzowi Sweetwaterowi towarzyszyła Lyra Dore, która niedawno wycofała się z procesu przeciwko Amber Inc. Rzecznik AI poinformował, że pani Dore jest konsultantką do spraw antyków, świadczącą usługi ekskluzywnej klienteli. Oświadczył, że posiada ona rzadkie umiejętności potrzebne do uratowania pięciu członków zespołu badawczego, uwięzionych w ruinach zwanych Ametystową Komnatą. 70

Dokładną naturę problemu określono jako „usterkę techniczną". Zespół wyszedł z ruin bez szwanku. Pan Sweetwater i pani Dore opuścili razem miejsce zdarzeń, nie udzielając obserwatorom odpowiedzi na pytanie, czy pozew pani Dore został wycofany ze względu na związek tej pary". – Cóż, przypuszczam, że takie spekulacje były nieuniknione – powiedziała Lyra do Vincenta. – A jeśli pójdę dzisiaj z Cruzem na kolację, dopiero dostanę się na języki. Ale słuchaj, nazwali mnie „konsultantką do spraw antyków, świadczącą usługi ekskluzywnej klienteli". To spory krok

R

naprzód w porównaniu z tym, co działo się trzy miesiące temu. Wtedy prasa sugerowała, że jestem drobną dostrajaczką zamieszaną w nielegalny handel artefaktami.

L T

Rzuciła gazetę na stolik w holu i ruszyła w dół po schodach. Szybko zerknęła na zegarek i natychmiast się zorientowała, że jeśli się nie pospieszy, może spóźnić się na poranne zajęcia. Na szczęście studio Mistrza Quinna było tylko kilka przecznic dalej.

Koszmar na jawie uderzył w nią już w połowie drogi do pierwszego skrzyżowania. Między jednym krokiem a drugim znalazła się nagle w wypaczonej, straszliwie zniekształconej wersji rzeczywistości. Znajoma ulica wiła się przed nią jak nieskończenie długi wąż, którego głowa niknęła w ciemnej nieskończoności. Po obu stronach ulicy stare budynki z ery kolonialnej majaczyły w górze, niesamowicie wysokie i dziwnie zwężone. Okna połyskiwały jak oczy ogromnych insektów. – O cholera – wyszeptała. – Tylko nie to, nie znowu. Zatrzymała się, obawiając się zrobić kolejny krok, bo niemal straciła poczucie równowagi. Świat wokół niej wirował i się chwiał. Dostał mdłości. 71

A potem z uliczek zaczęły się wyłaniać potwory. Usłyszała, że Vincent wydaje zaniepokojone dźwięki. Spojrzała w dół i spostrzegła, że jej sportowa torba przeobraziła się w paszczę dziwnej bestii. Paszczę z krwią. Nie. To nie krew. Patrzyła na czerwony berecik Vincenta. Vincent warknął. Zdała sobie sprawę, że nie warczy na nią. Próbował zwrócić na siebie jej uwagę. Jednak w tej samej chwili z bocznej uliczki ruszył ku niej jeden z potworów. Była to dziwna, powłócząca nogami, niejasno przypominająca człowieka istota; wyglądała tak, jakby właśnie wstała z grobu.

R

Miała puste oczodoły, w kilku miejscach brakowało skóry i widać było nagą kość.

Znów mam halucynacje, pomyślała. Wiedziała z doświadczenia, że musi

L T

się trzymać tej jednej, konkretnej myśli. Nic z tego nie jest rzeczywiste. Vincent wydawał z siebie dźwięki coraz większego niepokoju. Czerwony berecik podskakiwał w górę, w dół i na boki, od czego jeszcze bardziej kręciło jej się w głowie. Ścisnęła mocniej uchwyt sportowej torby, ale Vincente nie było już środku. Ogarnęła ją panika. – Vincent, gdzie jesteś?

Gdy zdała sobie sprawę, że wdrapuje się po jej rękawie, krzyknęła z ulgą. Wspiął się na jej ramię, mrucząc alarmująco, i przytulił się do niej. Ten fizyczny kontakt trochę ją uspokoił. Postawiła torbę i wyciągnęła rękę, by go dotknąć. Koszmar rozpłynął się równie szybko, jak się pojawił. Tak po prostu, nie była już w mrocznym świecie Alicji w Krainie Bursztynu, tylko z powrotem na normalnej ulicy. Jej puls walił jak szalony, czuła mrowienie w dłoniach. Oddychała gwałtownie i wciąż ją mdliło, ale halucynacje ustąpiły. 72

Emerytowany łowca, którego często widywała w tej okolicy, patrzył na nią z troską. O tej porze dnia Harvey Wilkens zawsze wychodził na poranny spacer. Nie wyglądał już tak, jakby przed chwilą wstał z grobu. – Wszystko w porządku, pani Dore? – spytał. – Tak. Tak, w porządku. Dzięki, Harvey. Krótko spałam ubiegłej nocy i chyba jestem trochę roztrzęsiona. Harvey kiwnął głową. – Podobno była pani na dole, w dżungli, żeby uratować ten zespół z AI. – Widziałeś poranne gazety?

R

– Eee... Nie. Nigdy nie czytam gazet. Gazety kłamią. Słyszałem plotki na ulicy. – Tak szybko?

– W tych ruinach było uwięzionych dwóch łowców –powiedział Harvey.

L T

– W Gildii wieści błyskawicznie się rozchodzą. Słyszałem też, że pani i nowy dyrektor wykonawczy Amber Inc. Security wszystkich uratowaliście. Cieszę się. Sweetwater to Gildia, no wie pani. Zrobiło jej się zimno.

– Nie, nie wiedziałam. Wiedziałam, że Sweetwaterowie utrzymują bliskie stosunki z Gildiami, ale nie zdawałam sobie sprawy, że to rodzina z Gildii. – To trochę zależy od tego, co się rozumie przez Gildię. – Ja ją definiuję na podstawie tego, czy niektórzy lub wszyscy mężczyźni w rodzinie są łowcami duchów – odparła bardzo ostrożnie. – Tak, no cóż. Jeśli chodzi o Sweetwaterów, jest to trochę bardziej skomplikowane. Ale jedno mogę pani powiedzieć. Sweetwaterowie walczyli ramię w ramię z Gildiami jeszcze podczas Czasu Niezgody.

73

– A zauważyłeś kiedyś, Harvey, że im więcej czasu upływa od Czasu Niezgody, tym więcej ludzi twierdzi, że ich przodkowie brali udział w różnych bitwach? – To nie jest jakaś tam wymyślona rodzinna legenda. Sweetwaterowie tam naprawdę byli. – Dore'owie też – oświadczyła nie bez dumy. – No tak. Próbuję pani tylko powiedzieć, że związek Sweetwaterów z Gildiami sięga czasów, kiedy je założono. Ale ta rodzina nie lubi rzucać się w oczy. Mówi się, że posiadają niezwykły talent.

R

To się staje interesujące, pomyślała. Sweetwaterowie nie próbowali ukryć, że w ich rodzinie było wiele potężnych talentów. Ale wszystkie zdolności miały być podobno związane z bursztynem, tak jak u niej. Talentu

L T

związanego z bursztynem nie uważano za nic dziwnego czy niebezpiecznego. Oznaczał po prostu właśnie taki bliski związek. Ta zdolność przydawała się do odkrywania i dostrajania bursztynu, ale niewiele ponadto. Jednak jeśli Cruz i jego krewniacy posiadali paranormalne zdolności innego rodzaju – a zwłaszcza, jeśli te zdolności były potężne – wyjaśniałoby to, dlaczego rodzina zasłynęła ze skłonności do tajemnic.

W populacji pojawiały się coraz częściej różne talenty, ale społeczne nastawienie do tego, co paranormalne, zmieniało się wolniej. Posiadanie często występującego i społecznie akceptowanego talentu, takiego jak zdolność przetwarzania standardowego

energii

duchów,

bursztynu

to

pułapek

jedno,

iluzji

jednak

czy

też

posiadanie

dostrajania

rzadkiej

czy

niebezpiecznej zdolności to już coś zupełnie innego. Takie talenty budziły lęk. Dziadek wyjaśnił jej dokładnie, jak to wszystko wygląda, ponieważ oboje zaliczali się do tych, którzy mieli niezwykłe talenty. Po jego krótkim 74

wykładzie usłyszała jeszcze krótszą radę: „Jesteś jedną z nich, dziewczyno. Nie wychylaj się. Niech myślą, że potrafisz tylko dostrajać bursztyn". Rada ta okazała się mało przydatna. Być może miała bardzo silny talent, ale jedynym jego praktycznym zastosowaniem było dostrajanie bursztynu i poszukiwanie artefaktów. A przynajmniej jedynym, dopóki nie odkryła Ametystowej Komnaty. – Doprawdy? – spytała uprzejmie. – Owszem, proszę pani. Krąży mnóstwo historii o Sweetwaterach – odparł Harvey z miną człowieka, który doskonale wie, o czym mówi. – Tak? Wydawało mi się, że jedynym talentem Sweetwaterów jest

R

posługiwanie się bursztynem. To wcale nie takie niezwykłe. Harvey mrugnął do niej porozumiewawczo.

L T

– Ma pani całkowitą rację, pani Dore. Tylko posługiwanie się bursztynem. Nie ma nic niezwykłego w Cruzie Sweetwaterze ani w kimkolwiek z tej rodziny. Nie, nie, w żadnym razie. Absolutnie nie. Niech się pani nie martwi, wiem, jak zachować sekret. Bądź co bądź jestem przecież z Gildii.

– To chyba jakieś nieporozumienie.

– Powtarzam: niech się pani nie martwi. Potrafię zrozumieć aluzję. Nikomu prócz pani nie pisnę ani słówka o Sweetwaterach. Wspomniałem o ich talentach tylko dlatego, że pani chyba już o nich wie, skoro pani i Cruz Sweetwater jesteście ze sobą tak blisko, no i w ogóle. –Harvey zachichotał i po przyjacielsku poklepał Vincenta. – Życzę pani i temu małemu szkodnikowi miłego dnia. Do zobaczenia. – Na razie, Harvey.

75

Harvey oddalił się żwawym krokiem. Obserwowała go, póki nie skręcił za róg na skrzyżowaniu. Gdy straciła go już z oczu, ruszyła ostrożnie dalej. Wszystkie jej mięśnie i nerwy były napięte z obawy, że chodnik znów zacznie się wyginać i uciekać spod jej stóp. Do tej pory nigdy nie miała więcej niż jednego koszmaru z halucynacjami na dobę, ale nie sposób było przewidzieć, kiedy ten wzorzec może się zmienić. Proces tak bardzo uszczuplił jej oszczędności, że nie mogła już sobie nawet pozwolić na dostrajanie błyskolitu i rutynowe przeglądy samochodu. Ale nawet gdyby mogła prowadzić, nie ośmieliłaby się wsiąść za

R

kierownicę, bo a nuż przytrafi jej się taki koszmar.

– One wpływają na jakość mojego życia, Vincencie – powiedziała. – Wydaje mi się, że właśnie w takim momencie należałoby poszukać pomocy.

L T

Ale jak wytłumaczę te koszmary parapsychiatrze? Każdy przyzwoity lekarz uzna, że mam ataki psychozy, i zrzuci to na karb jakiejś traumy psi. Wtedy będę musiała wyjaśniać, że moje zmysły w ogóle nigdy nie były całkiem normalne, a będzie już tylko coraz gorzej. Vincent zamruczał twierdząco.

– Dzięki, przyjacielu, wiedziałam, że mnie zrozumiesz. Dwie przecznice dalej zatrzymała się przed Dziurą w Murze, małą restauracją na parterze budynku, w którym mieścił się Instytut Medytacji Harmonijnej. Otworzyła drzwi. Powitał ją zapach ciepłych mufinek i mocnej kawy. – Dzień dobry wszystkim – rzuciła. Rozległy się okrzyki stałych klientów: „O cześć! Trafiłaś do porannych gazet", „O co chodzi z tobą i Sweetwaterem?" i „To wy dwoje znów jesteście razem?" 76

Gośćmi siedzącymi o tak wczesnej porze w Dziurze byli drobni, niezależni poszukiwacze skarbów badający tunele i dżunglę oraz właściciele miejscowych sklepów, zajmujący się poślednim handlem artefaktami. Powitali Lyrę w swoim gronie trzy lata wcześniej, kiedy przeprowadziła się w tę okolicę i założyła Dore Tuning & Consulting. – Skoro już o tym mowa, to mnie i Cruza Sweetwatera nie łączy nic prócz drobnego interesu – oznajmiła stanowczo Lyra. – Wczoraj wieczorem jeden z jego zespołów wpakował się w kłopoty w moich ruinach i musiał zwrócić się do mnie o pomoc, żebym ich wyciągnęła z pułapki. Ktoś prychnął.

R

– Mam nadzieję, że Amber Inc. zapłaci ci za to grubą kasę. – Zamierzam o to zadbać – zapewniła.

– W gazetach sugerowali, że ty i Cruz Sweetwater znów jesteście parą –

L T

powiedziała Josie Taylor, właścicielka Taylor's Relics.

– Nie wierz we wszystko, co wyczytasz w gazetach. –Lyra zerknęła na zegarek, a potem uśmiechnęła się do siwowłosej kelnerki.

– Idę na górę, na zajęcia. Mogę tak jak zwykle zostawić u ciebie Vincenta, Adele?

– No pewnie. – Adele machnęła łyżką. – Mam tutaj mufinkę z jego imieniem.

Vincent zagruchał z entuzjazmem. Po trzech latach wiedział już, czego się spodziewać. Zbiegł z ramienia Lyry, przeturlał się po podłodze i wdrapał na jeden z wolnych stołków. Ben Symmington, właściciel Symmington's Colonial Collectibles, siedział na stołku obok. Uśmiechnął się szeroko. – Cześć, mały. – Poklepał Vincenta po bereciku i spojrzał na Lyrę. – Dziś rano się spóźniliście. 77

– Kiedy wracaliśmy z podziemi, dochodziła czwarta – wyjaśniła Lyra. Ziewnęła, zasłaniając usta dłonią. –Adele, zapisz mufinkę Vincenta na mój rachunek. Do zobaczenia za godzinę. – Twoja kawa będzie na ciebie czekać – obiecała Adele. Lyra się uśmiechnęła. – Wiesz co, Addy? Nie powinnam pić kawy po zajęciach z medytacji. Mistrz Quinn mówi, że kofeina źle wpływa na zmysły. Adele się skrzywiła. – Moje dzięki niej jeszcze działają. – Moje też – przyznała Lyra. – Na razie.

R

Wyszła frontowymi drzwiami, skręciła w prawo i znalazła się w głównym holu budynku. Na piętro, gdzie znajdowała się siedziba Instytutu,

L T

prowadziły schody. Gdy weszła do studia chwilę później, natychmiast zorientowała się, że zjawiła się ostatnia. Pozostałych czternastu uczniów siedziało już na matach, a teraz odwracało głowy, by spojrzeć na nią z wyrzutem.

– Przepraszam za spóźnienie – wybąkała zakłopotana. Uczniowie powinni przybywać na zajęcia punktualnie. Spóźnienie się świadczyło o braku równowagi harmonijnej.

Mistrz Quinn, siedzący na macie z przodu sali, poważnie skinął głową. Ogolił ją, co podkreślało jego ascetyczne rysy i głęboko osadzone przenikliwe oczy. Nosił długie, luźne szaty koloru bursztynu i kilka sznurów bursztynowych korali. Lyra przypuszczała, że ma on około czterdziestu lat. – Witaj, Lyro – powiedział swoim spokojnym, pogodnym tonem. – Dzień dobry, mistrzu Quinn – odparła.

78

Złożyła mu formalny, choć nieco zdawkowy ukłon, a potem szybko wyjęła ze swojej torby matę i usiadła. – Zacznijmy więc. Oddychajcie głęboko – zachęcił Quinn. – Otwórzcie swoje wewnętrzne okno i wsłuchajcie się w swoje zmysły. Odnajdźcie równowagę harmonijną w swoim wnętrzu... Lyra zamknęła oczy i skupiła się na podążaniu za instrukcjami. Niestety nie potrafiła medytować. Im bardziej starała się pogrążyć w spokojnym stanie umysłu, który inni uczniowie osiągali z taką łatwością, tym trudniejsze się to stawało. Podczas zajęć ogarniał ją nieprzyjemny niepokój i sprawiał, że zamiast

R

się uspakajać, była coraz bardziej spięta. Odkryła, że próbuje świadomie stłumić to uczucie. Mistrz Quinn napominał ją, żeby przestała walczyć z pobudzeniem, wyjaśniał, że kluczem do osiągnięcia równowagi harmonijnej

L T

jest pozbycie się złudzenia, że ma się nad wszystkim kontrolę. Przekonała się jednak, że łatwiej to powiedzieć, niż zrobić.

– Słuchajcie uważnie szeptu swoich zmysłów – zaintonował mistrz. – Odpowiedzi są już w was...

79

Rozdział 7 Cruz obudził się, czując energię, która w ostatnich tygodniach stała się mu aż nazbyt dobrze znana. Jego zmysły natychmiast przestawiały się na najwyższe obroty, pozostawiając mu nieprzyjemne uczucie nadmiernego pobudzenia; był jak łowca gotów rzucić się komuś do gardła, choć w zasięgu wzroku nie widać żadnego celu. Te nagłe wybuchy energii zdarzały się coraz częściej i nie umiał ich przewidzieć. Towarzyszyły im fragmenty jakichś obrazów, których dokładnie

R

nie rozumiał. Miał tylko niejasne wrażenie piętrzących się kanionów, powstałych z dziwnie wypaczonych struktur i budynków. Z tymi przebłyskom koszmarnego miejskiego krajobrazu łączyło się przeczucie, że Lyra znalazła

L T

się w niebezpieczeństwie. Jednak odłamki tych wizji znikały w równie niewyjaśniony sposób, jak się pojawiały.

Kiedy przeżył to doświadczenie po raz pierwszy, polecił swojemu młodszemu kuzynowi, Jeffowi, agentowi AI Security, żeby bardzo dyskretnie sprawdził, co się dzieje z Lyrą. Wiedział, że byłaby wściekła, gdyby zorientowała się, że ją szpiegował w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Ale musiał być pewien, że wszystko jest w porządku. Jeff doniósł mu, że nic jej nie jest i jej życie to czy się tak jak zwykle. Nie znalazł nic, co świadczyłoby o tym, że coś jej grozi. Nawet się z nikim nie umawiała. Wydawała się całkowicie pochłonięta swoją pracą dostrajaczki i procesem przeciwko Amber Inc. Cruz czerpał trochę pocieszenia z wiedzy, że nie spotykała się z innym mężczyzną. Po paru kolejnych niepokojących epizodach przez jakiś czas zastanawiał się nad własnym stanem psychicznym. Sprawdził kilka rzeczy. On i jego 80

dwóch braci byli ostatnimi z długiego rodu niezwykłych talentów. Od pokoleń zdolności paranormalne przynosiły ich rodzinie znaczne bogactwo. Jednak to dziedzictwo miało bardzo mroczną stronę. Rodzinne talenty były silne, lecz jego pragmatyczni przodkowie doszli do wniosku, że mają one tylko jedno naprawdę dochodowe zastosowanie. W efekcie od kilkuset lat zarabiali na życie w sposób, który nie zawsze wyglądał dobrze w świetle dnia. Nie dało się nie zauważyć faktu, że w jego drzewie genealogicznym roiło się od zawodowych zabójców i najemników. Co prawda Sweetwaterowie zawsze szczycili się tym, że przyjmowali

R

zlecenia wyłącznie od strony, którą uważali za uprawnioną. Mieli się za tych dobrych. Jednak gdy polowałeś i zabijałeś dla pieniędzy, czym cię to czyniło? I jaki to wywierało wpływ na psychikę członków rodziny, którzy od kilkuset lat

L T

zajmowali się tego typu sprawami, a konkretniej od lat osiemdziesiątych XIX wieku, według starego ziemskiego czasu?

Ale te dni już minęły, przypomniał sobie. Niemal całkiem. Pięćdziesiąt lat temu jego dziadek położył kres temu, co od pokoleń było rodzinnym biznesem. Wielki Jake Sweetwater wytyczył nowy kurs dla klanu. Mniej więcej.

Oczywiście pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. Jednak koniec końców doszedł do wniosku, że te niepokojące sny to po prostu efekt więzi psi, która łączy go z Lyrą. Tkwiący w nim łowca krążył w jego podświadomości, sfrustrowany, bo nie posiadł swojej partnerki. Już wkrótce, pomyślał. Już niedługo. Zadzwonił telefon. Cruz usiadł na brzegu łóżka i spojrzał na numer na niewielkim wyświetlaczu. O wilku mowa. Telefon od dziadka nigdy nie był świetnym sposobem na rozpoczęcie dnia. Odebrał. 81

– Dzień dobry, sir. – Musiałeś się posłużyć Lyrą Dore, żeby wydostać ten zespół wczoraj w nocy? – warknął Jake Sweetwater. Żadnego „dzień dobry" czy „chyba cię nie obudziłem?" Klasyczny styl Wielkiego Jake'a Sweetwatera. Irytowały go zwyczajowe uprzejmości, chyba że akurat pasowało mu wykorzystać je z jakiegoś jemu tylko znanego powodu. Wtedy, gdy decydował się na uprzejmość czy dyplomację, inteligentni ludzie ruszali do drzwi, gdyż życzliwość oznaczała, że Jake nie ma zbyt dobrych zamiarów. Jedyną osobą, która miała nad nim jakąkolwiek kontrolę, była jego żona Madeline.

R

– Nikt z naszego personelu nie potrafił zderezonować wejścia do komnaty – wyjaśnił spokojnie Cruz.

L T

– Tak. Cholerne gazety nie omieszkały o tym wspomnieć. Ta sprawa to święto dla dziennikarzy. W ciągu ostatnich trzech miesięcy Lyra Dore próbowała sprawić, by firma wypadła w mediach jak najgorzej. Przedstawiła AI jak jakiegoś wielkiego, złego widmokota, który na lunch lubi pożerać niewinnych, niezależnych poszukiwaczy. A teraz wychodzimy przez nią na kompletnych idiotów, bo musieliśmy ją wzywać, żeby otworzyła bramę do komnaty.

– To jedna z możliwych interpretacji.

– Do diabła, to interpretacja we wszystkich wiadomościach. A o co chodzi z tym, że oboje jesteście niby–parą? Skąd reporterzy to wytrzasnęli? – Znasz ich. Zawsze próbują się czegoś doszukać. – A tak w ogóle, ile zapłaciłeś Lyrze Dore za zderezonowanie tej bramy?

82

– Jeszcze nie rozmawialiśmy o jej honorarium. Wczoraj w nocy nie było na to czasu. Zgodziła się pomóc, gdy tylko jej powiedziałem, że w komnacie uwięzionych jest pięciu ludzi. A potem zwaliło się mnóstwo roboty. – Ha! Ona jest z Dore'ów. Znajdzie sposób, żeby to wykorzystać do własnych celów. Pewnie zechce wyciągnąć od nas fortunę, a my będziemy musieli zapłacić, bo jeśli nie, AI zostanie uznana za jakieś z gruntu złe imperium korporacyjne. Zresztą już nas tak przedstawiają. – Kiedy poznam cenę, dam panu znać. A tak przy okazji, jest coś, co być może chciałby pan wziąć pod uwagę, sir. – Co takiego? – zapytał Jake.

R

– Wciąż potrzebujemy jej umiejętności w laboratorium. Od wczorajszej nocy nic się nie zmieniło. Webber nie znalazł nikogo, kto potrafiłby dostroić

L T

ametyst, nie mówiąc już nawet o zarezonowaniu tych artefaktów. – Cholera. – Jake milczał przez chwilę. – Do diabła, może te kamienie to mimo wszystko tylko ładne rzeźby Obcych, tak jak twierdziła Lyra Dore. – Mam przeczucie, że te, które znaleźliśmy w ruinach, mogą być tylko atrakcyjnymi dziełami sztuki –zgodził się Cruz. Zapadła cisza. Jake zastanawiał się nad tym, co usłyszał. – Myślisz, że wystrychnęła nas na dudka? Że schowała niektóre kamienie?

– A co byś zrobił, dziadku, na jej miejscu? Gdyby jakaś wielka firma miała przejąć twoje znalezisko? Jake prychnął. – Do cholery, wybrałbym najcenniejsze okazy, a potem ukrył je w jakimś bezpiecznym miejscu, gdzie na pewno nikt by ich nigdy nie znalazł. Później

83

odczekałbym trochę, aż sprawa przycichnie, i sprzedałbym je na podziemnym rynku kolekcjonerów. – Mnie też to przyszło do głowy. – Na zielone piekło! Powinienem się był domyślić, że zrobi coś takiego. Ona jest z Dore'ów. To odłamek bursztynu ze starej bryły. Gdyby miała choć trochę zdrowego rozsądku, przyjęłaby tę gotówkę, którą jej proponowaliśmy. Tak by postąpił każdy rozsądny człowiek. – Nie sądzę, żeby Lyra uważała siebie za rozsądną trzy miesiące temu, kiedy przejęliśmy te ruiny.

R

– Dlaczego wejście do komnaty się zamknęło? – spytał Jake. – Nie wiemy. Lyra twierdziła, że spowodowały to pewnie jakieś zbłąkane prądy z pobliskiej rzeki albo burza psi. Według niej jedyna inna możliwość jest taka, że ktoś umyślnie zamknął bramę, posługując się srebrnym, diamentowym

L T

lub ametystowym bursztynem.

– Mówiłeś, że nic nie wskazywało na to, by w pobliżu były jakieś rzeki czy burze. – Zgadza się.

– Cóż, nie mamy wśród naszego personelu nikogo, kto potrafiłby posługiwać się ametystem. Gdybyśmy mieli kogoś takiego, nie musiałbyś ściągać Lyry Dore. – Jake przerwał na chwilę. – Był w tym zespole ktoś, kto umiałby się posługiwać srebrnym albo diamentowym bursztynem? – Nie. Kiedy wróciłem na powierzchnię, sprawdziłem profile parapsychologiczne wszystkich zamieszanych w ten incydent. Przejrzałem też akta tych dwóch łowców z Gildii. Żaden z tych ludzi nie potrafi rezonować z którąkolwiek z owych trzech odmian bursztynu. I nawet gdyby się okazało, że

84

ktoś z nich zataił swój talent, brakuje oczywistego motywu dla próby zamordowania pięciu osób. – Do diabła, na pewno znamy choć jedną osobę, która mogła zamknąć tę bramę. Zgadza się? I ona miała motyw. Zemstę. Gdzie była Lyra Dore, kiedy ta komnata się zamknęła? – Nie wiem – przyznał Cruz. – Ale to bez znaczenia. Ona nie dokonała sabotażu w ruinach. – Może wymyśliła, jak zastawić pułapkę z opóźnionym zapłonem, nim przekazała kontrolę nad komnatą Amber Inc.? – zastanawiał się Jake.

R

– Nie – odparł Cruz. – Lyra jest wkurzona na AI, ale nigdy nie naraziłaby życia pięciu osób dla jakiejś taniej zemsty. – Skąd ta pewność? – Wiesz skąd.

L T

Jake ciężko wypuścił powietrze z płuc.

– Słuchaj, musisz się z tym pogodzić. Myliłeś się co do niej. Ona nie jest właściwą kobietą dla ciebie.

– Przeciwnie – powiedział cicho Cruz. – Jest. – Do cholery, gdyby była właściwą kobietą, w ogóle byś się nie znalazł w tej sytuacji. Ona tobą manipuluje.

– Trzy miesiące temu wszystko się skomplikowało. Z mojej winy. Teraz mi nie ufa. Muszę to zmienić.

– Musisz wykonywać swoją pracę. Dowiedzieć się, co przed nami ukrywa. Jake się rozłączył. Cruz spojrzał na głuchy telefon w swojej dłoni. – Przykro mi, Wielki Jake'u, ale mam inne priorytety. 85

Rozdział 8 Wybacz, że poruszam kwestię spraw osobistych, Lyro. –Mistrz Quinti uśmiechnął się do niej łagodnie. – Zauważyłem, i nic nie mogę na to poradzić, że ostatnio wydajesz się coraz mniej skupiona. Wyczuwam, że coś utrudnia ci odnalezienie równowagi harmonijnej w twoim wnętrzu. Ostatni uczniowie kursu medytacyjnego opuszczali już salę. Lyra skończyła zwijać swoją matę i wepchnęła ją do sportowej torby. – Wiem, że nie jestem dobrą uczennicą – powiedziała. – Nie potrafię się porządnie skoncentrować. Ostatnio wszystko w moim życiu stoi trochę na głowie. Quinn przytaknął z powagą.

L T

R

– Widziałem poranne gazety. Szef Amber Inc. Security poprosił cię o pomoc w misji ratunkowej w ruinach, które odkryłaś kilka miesięcy temu. Zaskoczyło mnie, że się zgodziłaś.

– Nie miałam wielkiego wyboru. – Kucnęła, żeby zapiąć zamek torby. – W środku było uwięzionych kilku ludzi. W Amber Inc. nikt nie potrafi zderezonować bramy.

– Rozumiem. Zrobiłaś dobry uczynek. Ale podejrzewam, że teraz, kiedy w AI już wiedzą, że jesteś jedyną osobą, którą mogą wezwać do pracy z tym ametystowym bursztynem, będą coraz częściej zwracać się do ciebie o pomoc. – Mogą sobie prosić, a ja odpowiem „nie". – Mam nadzieję, przez wzgląd na ciebie, że znajdziesz siły, żeby im odmówić. Troska w jego cichym głosie zaniepokoiła ją. Powoli się wyprostowała. – Dlaczego pan tak mówi? 86

Nie odpowiedział od razu. Obserwował ją przez chwilę. Poczuła się nieswojo. Zastanawiała się, co widział. – Waham się, czy powiedzieć coś więcej – oświadczył wreszcie. – To nie moje zadanie. Do mnie należy prowadzenie cię w twoich poszukiwaniach równowagi i harmonii w życiu. Ale jesteś moją uczennicą i odpowiadam za ciebie. Czuję, że muszę cię ostrzec. Przeszył ją dreszcz, który przypominał doznania, jakich doświadczała, gdy uderzały w nią fale koszmarów. Mocno chwyciła torbę. – Jeśli zamierza mnie pan ostrzec, żebym nie angażowała się już w sprawy Amber Inc., to proszę się nie martwić. Zdaję sobie sprawę, że to byłoby proszenie się o kłopoty.

R

– Nie tylko twój odnowiony związek z Cruzem Sweetwaterem i jego

L T

rodzinną firmą mnie niepokoi. – Quinn podszedł do wysokich okien w jednej ze ścian sali. Splótł dłonie za plecami i zapatrzył się na mury Wymarłego Miasta. – Najbardziej martwi mnie nasilająca się energia dysharmonii, którą dostrzegam w twojej aurze. Jeszcze raz przepraszam za to, że się wtrącam, ale czy dobrze się czujesz, Lyro?

Bała się oddychać. Skoro Quinn potrafił wyczuć, że coś się z nią dzieje, coś, co wpływa na jej umysł i percepcję rzeczywistości, to być może miała jeszcze większy problem, niż sądziła. Ale niech ją diabli, jeśli przyzna się do tego komukolwiek, również Quinnowi. Na pewno jeszcze nie teraz. Niewykluczone że to po prostu efekt stresu. Ale bardzo możliwe jest też, że kompletnie to wypieram, pomyślała. Nie umiała jednak w żaden sposób wytłumaczyć sobie faktu, że prócz tych wstrząsających chwil, gdy pogrążała się w koszmarach, czuła się normalnie. Cóż, przynajmniej na tyle normalnie, na ile normalnie kiedykolwiek 87

się czuła. Oczywiście szaleńcy także na ogół myślą, że są normalni. Na przykład dziadek, westchnęła ze smutkiem. W ostatnich latach swego życia Arthur Dore uległ obsesji poszukiwania różnych legendarnych bursztynowych znalezisk. Wydawał wszystkie swoje pieniądze na mapy rzekomo prowadzące do skarbów i kłamliwe dzienniki mające zawierać wzmianki o nieznanym położeniu bajecznych kopalni rzadkich i egzotycznych odmian bursztynu. Koniec końców zmarł bez grosza. Tylko ona stała przy jego łóżku. Musiała znacznie uszczuplić własne oszczędności, żeby zapłacić za pogrzeb.

R

Jej dziadek był szorstkim, zgorzkniałym i nieszczęśliwym człowiekiem, ale na swój sposób ją kochał. I nauczył ją paru rzeczy, choćby tego, jak ważne jest trzymanie pewnych spraw w tajemnicy.

L T

– Nic mi nie dolega, mistrzu Quinn – odparła uprzejmie. – Doceniam pańską troskę, ale jestem całkowicie zdrowa. Naprawdę.

– Nie mówiłem o twoim zdrowiu fizycznym. – Quinn nie odrywał wzroku od szmaragdowych wież. – To twój stan psychiczny mnie niepokoi. Widzę, że nie chcesz o tym rozmawiać, i oczywiście masz do tego prawo. Wyczuwam jednak, że cokolwiek się z tobą dzieje, wiąże się z twoim talentem. Rozchwianie równowagi harmonijnej w twojej aurze jest dziś rano jeszcze silniejsze niż zwykle.

– Niech się pan o mnie nie martwi, mistrzu. – Czy brałaś pod uwagę możliwość, że praca z ametystowym bursztynem ubiegłej nocy mogła nasilić twoje problemy? – Nie mam żadnych problemów – odparła stanowczo. – Jestem tylko trochę zmęczona i zestresowana. Późno wróciłam do domu. Nie wyspałam się. Nie miałam czasu zjeść śniadania. Jeśli się to wszystko podsumuje, to pewnie 88

jestem dziś rano trochę wytrącona z równowagi, z harmonijnego punktu widzenia. Ale to nic, na co nie pomogłaby jeszcze jedna filiżanka mocnej kawy. Odwrócił się, by na nią spojrzeć, pogodny jak zawsze. Znów uśmiechnął się swoim pełnym mądrości uśmiechem. – Nie jesteś mi winna żadnych wyjaśnień ani przeprosin. Dość już powiedziałem. Masz prawo do prywatności. Dodam tylko, że jeśli kiedykolwiek dojdziesz do wniosku, że potrzebujesz przewodnictwa bardziej osobistej natury, niż mogę ci zaproponować podczas grupowych zajęć, ufam, że wiesz, że możesz zwrócić się do mnie. Włoski uniosły się na jej karku. – Uch! Dziękuję.

L T

R

O rany! Czy mistrz Quinn sugerował to, co jej się wydawało? Próbował ją podrywać?

Nie, oczywiście że nie. To tylko jej wybujała wyobraźnia. Przecież on jest guru medytacji harmonijnej.

W tym właśnie tkwił problem. Kiedy raz się człowiek sparzył na Sweetwaterze, zaczynał patrzeć na każdego mężczyznę jak na potencjalne zagrożenie.

Kurczowo ściskając torbę, szybko ruszyła do drzwi i zbiegła po schodach.

89

Rozdział 9 Godzinę później, przebrana do pracy i z Vincentem na ramieniu, Lyra stanęła przed tylnymi drzwiami Galerii Halifax. Kopnęła w nie trzy razy swoim czarnym biznesowym czółenkiem. Pukać nie mogła, bo paczkę, którą przyniosła, musiała trzymać w obu rękach. Nancy otworzyła natychmiast. Wychyliła się i rozejrzała, sprawdzając, czy uliczka jest pusta. Usatysfakcjonowana uśmiechnęła się do Lyry, ściskającej kurczowo jakiś przedmiot owinięty kocem. – O, jak dobrze. Widzę, że tym razem masz duży –ucieszyła się.

R

– Mówiłaś mi, że chcesz, żeby były większe.

– Dla moich klientów wielkość ma znaczenie.

L T

– Pomóż mi – powiedziała Lyra. – To jest ciężkie.

– Racja. Wezmę z tej strony. – Nancy zeszła na najniższy stopień i chwyciła paczkę. – Uch! Waży chyba z tonę. Nie wierzę, że taszczyłaś to przez sześć przecznic.

– Owszem, i to bocznymi uliczkami.

– Czemu po prostu nie wsadziłaś tego do samochodu i nie przywiozłaś tutaj?

– Wiesz, że ostatnio wolę chodzić pieszo. – Tak, ale to jakiś absurd. – Nancy obróciła paczkę tak, żeby zmieściła się w drzwiach. – Nawiasem mówiąc, zakładam, że wiesz, że jesteś dziś na pierwszej stronie „Heralda" i „Current". I pokazywali cię w porannych wiadomościach w rezowizji. – Tak jak za starych czasów. Przynajmniej Vincent ślicznie wyglądał.

90

Wtaszczyły paczkę na zaplecze. Vincent zeskoczył z ramienia Lyry i wdrapał się na małą lodówkę, gdzie Nancy trzymała dla niego talerz z ciasteczkami. – A więc w rzeczywistości to dlatego Cruz zjawił się wczoraj wieczorem na przyjęciu? – Nancy przyglądała się uważnie Lyrze. – Potrzebował cię, żebyś uratowała ten zespół? – Tak, ale twierdził, że to się po prostu niefortunnie zbiegło w czasie. Mówił, że i tak chciał do mnie zadzwonić, abym dała mu jeszcze jedną szansę. – Lyra się skrzywiła. – Co o tym myślisz? –

Wiedziałam!

–

Nancy

R

natychmiast

rozpromieniła

się

z

podekscytowania. – Mówiłam ci, że niedługo do ciebie wróci. Sama twierdziłaś, że z jego punktu widzenia trzy miesiące temu wykonywał po prostu swoją pracę. Musisz przyznać, że znalazłaś się w niebezpieczeństwie. Te

L T

gangi handlujące antykami są naprawdę bezwzględne. Gdyby któryś z nich dowiedział się o tych ruinach, już dawno byłabyś nawozem dla jakiejś rośliny w dżungli.

– Dzięki za obrazowe określenie.

– Muszę ci się przyznać, że przez cały ten czas, kiedy próbowałaś sprzedać te artefakty na czarnym rynku, śmiertelnie się bałam. W pewnym sensie ulżyło mi, kiedy twój pierwszy klient okazał się tajnym agentem z Amber Inc. Security. I co teraz?

– Zaprosił mnie na kolację dziś wieczorem. – Mam nadzieję, że się zgodziłaś? – Zastanawiam się – odparła Lyra. – Och, co za konkretna odpowiedź! Nie bądź idiotką. Co ci może zaszkodzić mała randka i kolacja? Jeśli nawet nic z tego nie wyjdzie, to zjesz 91

sobie za darmo i pewnie będzie to bardzo, ale to bardzo drogie jedzenie. Niewielka to pociecha, ale lepsze to niż nic. – Niby tak. Ale okazuje się, że laboratorium AI wciąż nie znalazło nikogo, kto potrafiłby rezonować ametystowy bursztyn. Entuzjazm Nancy przygasł. – Jednym słowem sądzisz, że Cruz Sweetwater może mieć inne powody, żeby zapraszać cię na kolację? – Owszem. Powiedziałabym, że to nawet bardzo możliwe. – Cholera! – Nancy zmarszczyła nos. – A ja myślałam, że wszystko szczęśliwie się skończy. – Możesz nie wzdychać.

R

Położyły paczkę na drewnianej powierzchni szerokiego blatu. – I tak uważam, że powinnaś pójść z nim na kolację – stwierdziła Nancy.

L T

– Daj mu szansę. W najgorszym wypadku, jeśli ktoś cię z nim zobaczy, zrobi to dobrze twojej karierze.

– Hm. Nie patrzyłam na to z tej strony.

– Żartujesz? – Nancy uśmiechnęła się szeroko. – Od dzisiejszego ranka jesteś już sławna, i to dzięki Cruzowi. Nie czytałaś żadnego artykułu? – Wskazała głową egzemplarz „Heralda" na stoliku obok. – Nazwali cię konsultantką do spraw antyków świadczącą usługi ekskluzywnej klienteli. – Zauważyłam. Trzy miesiące temu według prasy byłam zaledwie jakąś podejrzaną dostrajaczką bursztynu. – Awansowałaś. Oczywiście sugerowali także, że zrezygnowałaś z procesu, bo masz sekretny romans ze Sweetwaterem. – Te plotki tylko się nasilą, jeśli pójdę z nim na kolację.

92

– No i co z tego? To chyba lepsze niż siedzenie każdego wieczora w domu, jak ostatnio. – Może i tak. Lyra rozwiązała sznurki zabezpieczające opakowanie i ściągnęła stary koc. Nancy przyglądała się obrazowi z rękoma opartymi na biodrach. Powoli na jej twarzy pojawiał się uśmiech. – I co myślisz? – spytała Lyra. – Myślę, że to kolejne oryginalne dzieło Chimery i że sprzeda się na pniu. Pan Anonimowy natychmiast się na nie rzuci, tak jak na pozostałe. Wystarczy, że dam mu szansę. Ale wiesz, zaczynam się zastanawiać, czy nie najwyższy już czas, żeby zorganizować aukcję.

R

– Mam wątpliwości – odparła Lyra. – Aukcja przyciągnie prasę. – W świecie sztuki i tak już krążą plotki o tajemniczym Chimerze. To będzie świetna reklama.

L T

– Tak, ale jeśli za bardzo zwrócimy na siebie uwagę, to źle się dla nas skończy. Mówiłaś mi, że ten krytyk z „Heralda" zadręczał cię ostatnio, żebyś podała mu jakieś szczegóły o tym artyście, którego wystawiasz w swojej galerii. Co będzie, jeśli postanowi przeprowadzić małe śledztwo? – Poradzę sobie z nim – zapewniła Nancy. – Hm.

Vincent wskoczył na drugi koniec blatu, trzymając w jednej łapce ciasteczko. Zaczął je z zapałem ogryzać, nie wykazując zainteresowania obrazem. Obie spojrzały na niego. Lyra zauważyła, że zawadiacki czerwony berecik niebezpiecznie się zsunął. Pochyliła się, żeby poprawić klips, który utrzymywał go na miejscu.

93

– Daj spokój. Co nam może zaszkodzić jeszcze jedna skromna aukcja w małej galerii sztuki? Od tego nie zrobią się nawet zmarszczki na wodzie – przekonywała Nancy. – Wiesz równie dobrze jak ja, że jeśli tylko się rozejdzie, że tak naprawdę Chimera jest kurzakiem, moda na jego dzieła załamie się z dnia na dzień – stwierdziła Lyra. – Pan Anonimowy zażąda zwrotu wszystkich swoich pieniędzy. A co gorsza, prawdopodobnie pozwie nas obie do sądu. Nie tylko będziemy kompletnie zrujnowane, ale także stracimy reputację. – Dobrze już, dobrze. To będzie bardzo prywatna aukcja. Zaproszeni

R

zostaną tylko najwytrawniejsi i najbardziej ekskluzywni koneserzy sztuki modernizmu. No i oczywiście Pan Anonimowy. Zrobimy wszystko po cichu. A zachwyceni kolekcjonerzy będą licytować jak szaleni. Zarobimy mnóstwo forsy. – No cóż...

L T

– To nasza szansa, żeby się naprawdę wzbogacić, Lyro. Już czas sięgnąć po ten bursztynowy pierścień, moja droga. Skąd to wahanie? To do ciebie niepodobne. Gdzie się podział ten przebojowy duch Dore'ów? Gdzie ta kobieta, która próbowała pozwać Amber Inc.?

– Ta kobieta tkwi po uszy w długach właśnie dlatego, że próbowała pozwać Amber Inc. – odparła sucho Lyra. – Ale masz rację. To dla nas wspaniała szansa. Zróbmy to. – Przerwała na chwilę, zerkając na „Heralda". – Nie mogę uwierzyć, że nazwali mnie konsultantką do spraw antyków, a nie dostrajaczką. – Konsultantką do spraw antyków świadczącą usługi ekskluzywnej klienteli! To brzmi tak, jakby jednym z twoich klientów był sam Cruz Sweetwater. 94

– Hm, ciekawe, skąd przyszło to dziennikarzom do głowy? – Coś mi mówi, że to wyszło prosto z działu public relations Amber Inc. – stwierdziła Nancy. – A to znaczy, że usłyszeli to od Cruza Sweetwatera. Założę się, że próbuje w ten sposób jakoś ci to wszystko wynagrodzić. W świecie sztuki i handlu antykami takiej reklamy nie da się kupić. Wyświadczył ci ogromną przysługę. I jeśli pytasz mnie o zdanie, to uważam, że to było bardzo romantyczne. Lyra powoli wypuściła powietrze z płuc i się zamyśliła. – Wiesz co? Masz rację. Kolacja z Cruzem Sweetwaterem faktycznie może okazać się dobra dla mojej kariery.

R

– Właśnie. Powiedz sobie, że umawiasz się z nim, bo to świetna reklama dla twojej firmy.

L T 95

Rozdział 10 Dokładnie w chwili, gdy otworzyła zaplecze swojego warsztatu, zadzwonił telefon. – Dore Tuning & Consulting – powiedziała, zapalając światło. Spojrzała na Vincenta, który przebiegł przez pokój do miejsca, gdzie trzymała zamknięte pudełka z rezopędzlami i płótno. Dzięki nim miał jakąś rozrywkę podczas długich dni pracy Lyry. – Poproszę z panią Dore.

R

Głos był męski, gładki, mocny, z dokładnie takim poczuciem władzy i przynależności do wyższych sfer, jak trzeba. To nie dzwonił jej stały klient. – Przy telefonie – powiedziała.

L T

– Mówi Wilson Revere. Jak rozumiem, jest pani specjalistką w dziedzinie rzadkich odmian bursztynu?

Zamarła, czując ogarniającą ją ekscytację. Oczywiście, istniała możliwość, że we Frekwencji mieszkało więcej Wilsonów Revere'ów. Ale jak wielu z nich byłoby zainteresowanych usługami dostrajaczki, która potrafi posługiwać się rzadkimi odmianami bursztynu? Odkaszlnęła, próbując przybrać pewny siebie ton. – Czy to pan Wilson Revere z korporacji RezStone? Roześmiał się.

– W rzeczy samej. Przepraszam, powinienem był się bardziej postarać i porządniej się przedstawić. Proszę mówić mi Wilson. – Co mogę dla ciebie zrobić, uch, Wilsonie? – Jutro po południu odbywa się aukcja w Galerii Fairsteada. W ofercie będzie parę interesujących nieobrobionych okazów rzadkiego bursztynu. 96

Jednym z tych okazów jest ametyst. Konsultant, którego z reguły zatrudniam w takich sytuacjach, nie ma doświadczenia z tą odmianą. Chciałbym, żeby wybrała się pani ze mną na prezentację i przedstawiła mi swoją opinię, zanim zalicytuję. Znajdzie pani czas? Mocniej ścisnęła w ręce słuchawkę. Tylko tyle mogła zrobić, by zachować opanowany ton profesjonalistki. – Chwileczkę, muszę zajrzeć do kalendarza. – Oczywiście. Odczekała parę sekund, nim znów się odezwała. – Tak, panie Revere, wygląda na to, że jutro po południu jestem wolna. Spotkam się z panem w Galerii Fairsteada.

R

– Doskonale – rzekł. – I proszę pamiętać, mam na imię Wilson. – Tak, Wilsonie.

L T

– Dziękuję pani, pani Dore. Nie mogę się doczekać, żeby poznać panią osobiście. Do zobaczenia jutro na aukcji. Rozłączył się.

Lyra spojrzała na Vincenta; siedział na wieczku pudła z rezopędzlami, czekając, by mu je otworzyła.

– Coś mi się wydaje, że nie powinniśmy wspominać Cruzowi, jak się nazywa mój nowy klient – mruknęła. – Mam wrażenie, że stosunki między Revere'ami a Sweetwaterami nie są najlepsze. Pamiętajmy o motcie dostrajacza: to, co się dzieje w warsztacie dostrajacza, zostaje w warsztacie dostrajacza.

97

Rozdział 11 Poszłam dzisiaj z tobą na kolację, bo uznałyśmy z Nancy, że jeśli będę widziana w twoim towarzystwie, może to okazać się dobre dla mojej firmy – oświadczyła Lyra. –Zwłaszcza biorąc pod uwagę artykuły w dzisiejszych gazetach. Cruz spojrzał na nią z drugiej strony małego, wydzielonego boksu. – Doceniam twoją szczerość. – Drobiazg. Zawsze do usług. Zakładam, że poinformowanie mediów, że jestem ekskluzywną konsultantką do spraw antyków, świadczącą usługi ekskluzywnej klienteli, to był twój pomysł? – Pomyślałem, że chociaż tyle mogę zrobić. – Cóż, dzięki.

L T

W oczach Cruza błysnęło rozbawienie. – Czy to znaczy, że jesteśmy kwita? – Nie.

R

Niewielka restauracja należała nie tylko do najdroższych we Frekwencji, była też uważana za jedną z najlepszych przez ludzi lubujących się w wykwintnej kuchni. Lyra starała się nie okazywać, jakie robiło to na niej wrażenie, ale trudno udawać zblazowaną, kiedy siedzisz w jednym z najsłynniejszych lokali w mieście, a twoim partnerem przy stole jest jeden z najpotężniejszych w nim ludzi. Szmaragdowe Bistro znajdowało się w samym sercu Starej Dzielnicy, której status ostatnio bardzo się poprawił. Była to elegancka, dyskretnie oświetlona enklawa, gdzie bogaci i wpływowi mogli zjeść w miłej, spokojnej atmosferze – i w towarzystwie sobie podobnych. Obsługa była wyśmienita, 98

egzotyczne potrawy podawano w maleńkich porcjach, a ceny win na karcie oprawionej w skórę zaczynały się od cen znacznie przekraczających cały jej tygodniowy budżet na jedzenie. Kiedy Lyra i Cruz wchodzili do restauracji, poczuli na sobie wiele ukradkowych spojrzeń. Obsługa i goście próbowali jednak sprawiać wrażenie, że jej obecność tutaj z jednym z najważniejszych ludzi w Amber Inc. nie jest niczym szczególnym. Cruz uniósł kieliszek. – Dziś wieczorem wyglądasz niesamowicie. – Dziękuję.

R

Zdecydowała się na swój standardowy strój na imprezy w galerii: obcisłą czarną sukienkę, wieczorowe sandałki na wysokich obcasach, bursztynowe

L T

kolczyki i bransoletkę z talizmanami.

Cruz znów był w swojej zabójczej czerni, jednak tym razem wybrał swobodniejszą wersję – luźną lnianą marynarkę, czarne spodnie i czarny pulower z wycięciem pod szyją.

– O czym będziemy rozmawiać? – spytała. – O mojej drugiej szansie?

– Nie podjęłam jeszcze decyzji. W tej chwili nie wybiegam myślami poza tę kolację.

Cruz się uśmiechnął.

– Chyba powinienem mieć nadzieję, że kolacja się uda. Lekkie dreszcze przebiegły jej po kręgosłupie. Znów czuła się podenerwowana, ogarniał ją niepokój. Wiedziała, że to nie ma nic wspólnego z psi w otoczeniu. Chodzi o Cruza, pomyślała. – Będziemy chyba musieli znaleźć jakiś neutralny temat – stwierdziła. 99

– Ty i ja nie potrafimy być neutralni. Opowiedz mi o swoim dziadku. Zdziwiona zmrużyła oczy. – A dlaczego on cię interesuje? – Słyszałem tę historię od drugiej strony, z ust mojego dziadka. Zastanawiam się, jaką wersję wydarzeń mają Dore'owie. – Tę właściwą, oczywiście. Wydawał się rozbawiony. – Doprawdy? – Podczas nieuczciwej gry w pokera twój dziadek ukradł mojemu prawa do kopalni. – Mój dziadek przysięga, że nie oszukiwał. Wygrał prawa do

R

Promiennych Źródeł w całkowicie uczciwy sposób.

– Ha! Domyślam się, że tak twierdzi. Niewielu ludzi by się przyznało, że

L T

zdobyło coś tak wartościowego, jak te złoża bursztynu, w nieuczciwy sposób. – Mój dziadek mówi również, że w sprawę zamieszana była pewna kobieta – dodał Cruz.

Lyra odchyliła się na krześle.

– Nigdy o tym nie słyszałam. Kto taki?

– Moja babcia. Według wersji Sweetwaterów obaj nasi dziadkowie próbowali ją zdobyć. Wybrała Jake'a Sweetwatera. Arthur Dore nie przyjął tego dobrze. Wtedy się upił i wyzwał mojego dziadka na pojedynek w postaci gry w pokera. W pokera trudno przyzwoicie grać nawet na trzeźwo, a co dopiero, kiedy się człowiek porządnie zaleje. – Ale świadomość, że jego przeciwnik jest pijany, jakoś nie powstrzymała Wielkiego Jake'a Sweetwatera od przyjęcia wyzwania, prawda?

100

– Nie zamierzam go usprawiedliwiać. Wielki Jake potrafi sam o siebie zadbać. Wiem jednak, że pięćdziesiąt lat temu życie na pograniczu było surowe. Nie wolno było nawalić, a to właśnie zrobił twój dziadek. Skrzywiła się. – Wygląda na to, że idę w jego ślady. – A to co ma znaczyć, u diabła? – Najpierw straciłam coś, co jest pewnie najważniejszym odkryciem w całej mojej karierze, na rzecz Sweetwatera, a potem wydałam o wiele za dużo pieniędzy, procesując się z twoją firmą, żeby choć trochę się zemścić. I to też mi nie wyszło. Cruz upił łyk wina i postawił kieliszek.

R

– Czasami trzeba wiedzieć, kiedy odejść od stołu.

L T

– Najwyraźniej wy, Sweetwaterowie, macie szczęście w hazardzie. – Powinnaś pamiętać o czymś jeszcze. – O czym?

– Mamy też szczęście w miłości. Zamarła.

– Jak to się miło dla ciebie składa.

– Tak naprawdę, to w przypadku Sweetwaterów nie jest to kwestia szczęścia. To raczej instynkt.

Otworzyła szerzej oczy.

– O rany! Instynkt do seksu! Że też matka natura wymyśliła coś tak mądrego. Kto by pomyślał! – Nie chodziło mi o seks. Seks to inna sprawa. – Ach tak? Członkowie twojej rodziny nie interesują się seksem? W jego oczach pojawiły się wesołe iskierki. 101

– Bawi cię ta rozmowa, prawda? – Cóż, przypuszczam, że to wyjaśnia, dlaczego nigdy nie wylądowaliśmy w łóżku. Rozbawienie w jego oczach zastąpiło pożądanie. – Martwiło cię to? Wzruszyła ramionami. – Muszę przyznać, że wtedy mnie to trochę ciekawiło. Ale potem zdałam sobie sprawę, że w stosunkach między nami dla ciebie liczyła się tylko pracą. – Tak uważasz?

R

– Dostałeś to, czego chciałeś, dzięki paru pocałunkom i słodkim słówkom. Nie musiałeś wykorzystywać sytuacji. Na swój sposób jesteś etycznym człowiekiem, Cruzie Sweetwaterze. Masz swój kodeks. Potrafię to uszanować. – Uśmiechnęła się do niego chłodno. – Tyle że mój kodeks jest zupełnie inny.

L T

– Najpierw liczyła się praca, ale potem wszystko się zmieniło. Koniec końców doszedłem do wniosku, że wybaczysz mi parę pocałunków. Czy umiałabyś mi wybaczyć, gdybyśmy się ze sobą przespali, a potem przejąłbym ruiny?

Obróciła kieliszek w dłoni.

– Tak ci zależało na moim przebaczeniu? – Oczywiście. – Dlaczego? – Mówiłem ci. Mężczyźni w mojej rodzinie mają instynkt rozpoznawania właściwej dla nich kobiety, gdy tylko się pojawi. Dla mnie to ty jesteś tą właściwą kobietą. Uniosła brwi. 102

– I dopisuje ci szczęście, kiedy podrywasz na taką gadkę? Nie odwzajemnił jej uśmiechu. – Wydawało mi się, że ci to wyjaśniałem. To nie kwestia szczęścia. To jeden z aspektów naszego talentu. – A więc masz też talent do uwodzenia? Ależ się dobrze składa. – Wiesz, że nie mówię o uwodzeniu. Mówię o zdolności wyczuwania więzi, takiej jak ta, która łączy ciebie i mnie. – Próbujesz mi wcisnąć, że masz taką zdolność psi? O rany! To coś nowego. Powoli wypuścił powietrze z płuc.

R

– Może powinniśmy porozmawiać o czymś innym.

– Dlaczego, to taki ciekawy temat. Dopiero go zaczęliśmy. – To prawda, ale teraz widzę, że on kryje w sobie pułapki.

L T

Zdała sobie sprawę, że ogarnia go zniecierpliwienie. Może nawet był trochę poirytowany. Widziała, że Cruz źle się czuje z przeświadczeniem, że nie ma całkowitej kontroli nad sytuacją. Biedak nie był pewnie przyzwyczajony, by ktoś się z nim drażnił tak jak ona.

Wielu ludzi z pewnością by uznało, że dźganie Sweetwatera ostrym kijkiem jest niezbyt mądre, jednak świadomość, że rezonuje dziś wieczorem z niektórymi czułymi punktami Cruza, dawała jej trochę satysfakcji. Poza tym Dore'owie nigdy nie byli znani ze zdrowego rozsądku, tak samo zresztą jak ze szczęścia. Musiała podtrzymywać rodzinne tradycje. – Wszystkim wiadomo, że mężczyźni z Amber Inc. mają różne talenty związane z bursztynem. Chcesz mi powiedzieć, że ta moc psi dziedziczona w twojej rodzinie wiąże się z bursztynem? – spytała. – Bądźmy realistami,

103

dobrze? Ja też mam talent związany z bursztynem, pamiętasz? Tak jak mój dziadek. I wiesz co? Nam jakoś nie dopisywało szczęście. – To nie ma nic wspólnego ze zdolnością rezonowania bursztynu. W naszych rodzinnych kronikach można znaleźć zapiski, że nasi przodkowie na Ziemi posiadali podobne umiejętności. – A jaki jest ten pański talent, panie Sweetwater? – Myślę, że znów powinniśmy zmienić temat. Wzruszyła ramionami. – Proszę bardzo. O czym chciałbyś porozmawiać? O pogodzie?

R

– Zamierzasz wszystko jak najbardziej utrudnić, prawda? Uśmiechnęła się pięknie. – Na pewno zamierzam spróbować.

L T 104

Rozdział 12 Gdy byli w restauracji, zaczęło padać i kiedy znaleźli się na ulicy, Stara Dzielnica lśniła bardziej niż zwykle. Połysk mokrych od deszczu ulic odbijał zieloną poświatę psi płynącą z Wymarłego Miasta. Lekka mgła, przesycona głębokim oliwinowym światłem wielkich murów, szybko gęstniała. Wokół nich pulsowały i rezonowały poruszające zmysły, odurzające prądy energii. Lyra wiedziała, że znaczną część tego gorącego psi wytwarzają ona i Cruz. Ostrożnie, pomyślała. Tak samo było wcześniej, kiedy się spotykaliśmy, i nie skończyło się to dobrze.

R

Cruz posadził ją na przednim siedzeniu slidera. W tym, jak to zrobił, było coś opiekuńczego i zaborczego, tak jakby była jego niezwykle cenną

L T

własnością. Nie ufała mu, ale musiała przyznać, że gdzieś w głębi siebie reagowała na ten troskliwy, pełen uwagi sposób, w jaki ją traktował. Otworzył drzwi od strony kierowcy i usiadł obok niej. Znalazła się z nim w ciemnej, zapewniającej intymność kabinie samochodu i bardzo to przeżywała.

Zarezonował silnik. Slider zsunął się lekko z krawężnika. Cruz wjechał w labirynt krętych uliczek przy murze, jak zwykle pewnie wybierając drogę na każdym skrzyżowaniu.

– Jak to robisz? – spytała pod wpływem impulsu. – Jak co robię? – Bezbłędnie odnajdujesz drogę w tej części miasta, ani razu nie skręcasz tam, gdzie nie trzeba. – Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Tak po prostu się dzieje. Uśmiechnęła się. 105

– A więc teraz masz też paranormalne wyczucie kierunku? – To nie jest jakaś odrębna zdolność – odparł z powagą. – Jest częścią talentu Sweetwaterów. – Możesz mi opisać ten talent? – Pewnego dnia opowiem ci o tym. – Ale nie dziś wieczorem? – Nie. Nie dziś wieczorem. – Głęboko skrywany, mroczny rodzinny sekret? –spytała rozbawiona. – Tak.

R

Powaga w jego głosie zmroziła ją. Podsyciła też jej ciekawość. – A więc kiedy mi opowiesz o tym swoim dziwacznym talencie? – Kiedy już będziesz pewna, że ty i ja jesteśmy sobie przeznaczeni.

L T

– A jeśli nigdy nie będę tego pewna?

– Będziesz. – Skręcił na kolejnym skrzyżowaniu. –Ale dosyć już o mnie. Porozmawiajmy o tobie.

– A co chcesz wiedzieć?

– Coś, czego nigdy mi nie powiedziałaś.

– O wielu rzeczach nigdy ci nie mówiłam. – Nie wątpię. Ale tym, co mnie interesuje dzisiaj, jest to, jak w ogóle znalazłaś te ametystowe ruiny.

– Ach tak. Ruiny. Tak właśnie myślałam, że prędzej czy później do tego wrócimy. W ciemności nie mogła być pewna, ale wydawało jej się, że widzi, jak jego silne ręce zaciskają się mocniej na kierownicy. Zielone światło psi błysnęło złowróżbnie w czarnym kamieniu jego sygnetu. Mogłaby przysiąc, że

106

czuje gęstniejącą w powietrzu energię. Jednak gdy Cruz się odezwał, całkowicie panował nad sobą. – Moja rodzina zajmuje się bursztynowym biznesem od pięćdziesięciu lat. Mamy w naszym prywatnym skarbcu wspaniałe zbiory surowych okazów i bursztynowych

artefaktów

z

czterech

państw–miast.

Dokonaliśmy

przełomowych badań. Jednak zanim odkryłaś te ruiny i kamienie w nich, wszyscy uważali, że ametyst to właściwie tylko fioletowa skała, bez żadnych praktycznych zastosowań, może prócz jubilerskich. – Najwyraźniej Obcy uważali go za cenny – odparła lekko. – Tak. I ten fakt zmienia wszystko. A to oznacza, że trzeba na nowo

R

ocenić potencjał uśpionej w ametyście energii. A więc jak znalazłaś te ruiny? – Nie możesz oczekiwać od Dore'a, że zwierzy się ze wszystkich swoich

L T

sekretów Sweetwaterowi.

– Podziemna dżungla została otwarta dla eksploracji i poszukiwań artefaktów zaledwie przed rokiem. Tego, co się w niej znajduje, nie naniesiono nawet na mapy. A jednak pewnego dnia weszłaś tam sama i dokonałaś niesamowitego odkrycia.

– Czasami nawet Dore'owi się poszczęści. – Coś mi się wydaje, że to nie była wyłącznie kwestia szczęścia. Zabębniła palcami w siedzenie samochodu. – Naprawdę chcesz wiedzieć, jak znalazłam te ruiny? Powiem ci. Vincent mnie do nich zaprowadził. Rzucił jej szybkie badawcze spojrzenie. – Mówisz poważnie? – Śmiertelnie poważnie. Chyba jakoś wyczuł, że potrafię się posługiwać ametystowym bursztynem. Pewnie w swoim małym kurzakowym móżdżku 107

doszedł do wniosku, że te ruiny i kamienie byłyby fajnymi zabawkami. Kurzaki przepadają za zabawkami i grami. – Otworzyłaś bramę. Jak ci się to udało? Lekko poruszyła dłońmi. – Okazuje się, że ci z nas, którzy potrafią posługiwać się ametystem, są też dobrzy w otwieraniu bram do dżungli. – Przerwała na chwilę, a potem dodała: – Można by stwierdzić, że to jeden z aspektów naszego talentu. Nie jest co prawda tak interesujący jak instynkt Sweetwaterów do seksu, niemniej... – Kiedy się dowiedziałaś, że potrafisz rezonować z ametystem? – Kiedy miałam czternaście lat. Dziadek miał małą próbkę ametystowego bursztynu. Uważał, że to tylko ładny okaz. Ale pewnego dnia dał mi go

R

potrzymać i oboje zdaliśmy sobie sprawę, że potrafię się nim posługiwać tak, jak inni ludzie posługują się standardowym bursztynem. Problem polegał na tym, że wydawało się to nie mieć żadnych praktycznych zastosowań.

L T

– Dopóki nie znalazłaś tej komnaty i artefaktów w środku. – Tak.

– Co myślisz o tych artefaktach?

– Możesz mi wierzyć lub nie, ale powiedziałam ci prawdę. Naprawdę sądzę, że te kamienie to tylko dzieła sztuki Obcych. Kiedy je dostroję do konkretnego człowieka, tak jak dostroiłam tamten do ciebie, taka osoba może dzięki swoim paranormalnym zmysłom poczuć tę sztukę. Ale to wszystko. Nie odkryjesz w swoim laboratorium jakiegoś wielkiego sekretu. Przez chwilę milczał. – W porządku – odparł. Tym razem jego głos zabrzmiał trochę zbyt neutralnie. Zamarła. – W porządku? 108

– Nie jesteś jeszcze gotowa mi zaufać. Nie mam nic przeciwko temu. Na razie. O cholera. On wie. Nie, bardziej prawdopodobne, że po prostu zgaduje. Tak czy inaczej podejrzewa, że o czymś mu nie mówię. – Posłuchaj, Cruz, zapewniam... – Pora znów zmienić temat. – Wygląda na to, że dziś wieczorem często to robimy. – Owszem. Zatrzymał samochód przed jej apartamentowcem. Tym razem zaczekała,

R

aż podszedł, by otworzyć jej drzwi. Potrzebowała paru sekund w samotności, żeby zastanowić się nad tym, co właśnie między nimi zaszło. Nie miała już żadnych wątpliwości. Cruz nie tylko chciał, żeby pomogła mu w laboratorium, był też pewien, że ukryła niektóre z artefaktów znalezionych w ruinach. I to by

L T

było na tyle co do romantycznych wyobrażeń Nancy i całej tej gadki o instynkcie Sweetwaterów do odnajdywania prawdziwej miłości. I co teraz?

Zanim zdążyła wymyślić jakąś odpowiedź, Cruz otworzył drzwi. Wysiadła i ruszyła razem z nim do wejścia. Szperała w swojej małej torebce, szukając klucza, gdy na chodniku eksplodowały gwałtownie dwie kule zielonej energii, zamykając ją i Cruza w pułapce, przypartych do ściany budynku. W energii duchów nie było nic ponadnaturalnego. Przecież duchy energetyczne nazywano NiMED–ami –niestabilnymi manifestacjami energii dysonansu. W swojej istocie były drobnymi burzami chaotycznego psi Obcych. Nawet muśnięcie rozbłyskującego zielonego ognia mogło przypalić paranormalne zmysły ofiary, czasami nieodwracalnie. Dłuższy kontakt z duchem mógł nawet zabić. 109

Dzikie

duchy

energetyczne

stanowiły

powszechny

problem

w

katakumbach, ale nie istniały na powierzchni, chyba że zostały wygenerowane przez kogoś, kto potrafi się posługiwać ich energią – przez łowcę duchów. Dwa duchy oznaczają, że gdzieś w pobliżu jest dwóch członków Gildii. To żadna tajemnica, że łowcy–renegaci używają swojego talentu, by popełniać pospolite uliczne przestępstwa. Kiedy przywołano do kogoś ducha, była to groźba

równie

skuteczna,

jak

wycelowanie

w

niego

broni

magnetorezonansowej. – O rany! Zaraz nas obrabują! – krzyknęła Lyra. – Cóż za wspaniałe zakończenie wieczoru.

R

Cruz milczał. Obserwował dwóch mężczyzn wyłaniających się z mgły skrywającej zakamarki uliczki. Wściekła poświata rozszalałych zielonych

L T

duchów połyskiwała na nielegalnych pistoletach magnetorezonansowych w ich dłoniach. Celowali w niego.

– Usuń go – polecił jeden z mężczyzn. – Ale nie zrób krzywdy kobiecie. Lyra miała tylko moment na to, by zrozumieć, że to nie zwykły uliczny rabunek, że bandyci zamierzają zamordować Cruza. I wtedy zgasło całe światło nocy.

Między jednym rozpaczliwym uderzeniem serca a drugim zapadła w koszmar absolutnej ciemności i przerażającej ciszy. Powinnam usłyszeć strzały, pomyślała. Czemu ich nie słyszę? Podobno nigdy nie słyszysz strzału, który trafia w ciebie. Może ten stan całkowitego zapomnienia był śmiercią?

110

Rozdział 13 Cruz zobaczył, jak Lyra osuwa się obok niego na chodnik, ale w tej chwili nie mógł nic dla niej zrobić. Później będzie czas na wyjaśnienia, pomyślał. Najpierw trzeba załatwić to, co najważniejsze. Priorytety. Nadal skupiał energię przez obsydianowy bursztyn w swoim sygnecie, wtrącając wroga w dezorientującą pułapkę bezkształtnej mgły psi – w ziemię niczyją. Nie mógł osłonić Lyry. Jego talent nie działał w ten sposób. Był

R

związany z jego aurą. Kiedy generował tak wiele mocy, wszyscy w promieniu czterech, pięciu metrów wokół niego znajdowali się w zasięgu mgły. Oprócz niego samego. W

tym

L T

dziwnym

stanie

był

najpotężniejszym

ze

wszystkich

drapieżników, ponieważ tylko on mógł używać swoich zmysłów. Inni stawali się absolutnie ślepi. Wszystkie ich zwykłe zmysły zamierały.

Paskudne duchy wytworzone przez dwóch bandytów zamigotały i zgasły jak świece w strumieniach deszczu, gdy tylko napastnicy stracili zdolność koncentracji. Wrzasnęli w panice i zachwiali się na nogach. Ich broń z brzękiem upadła na chodnik.

Cruza przeszył mroczny dreszcz na myśl o bliskiej przemocy. Szybko ruszył w stronę pierwszego mężczyzny. Nic

nie

miało

sensu.

Doznawała

uczucia

wszechogarniającej

dezorientacji. Świat, który znała, przestał istnieć. To było tak, jakby porwano ją z ulicy i wtrącono w najgłębszą otchłań oceanu. Nawet wieczna poświata płynąca z murów Wymarłego Miasta znikła. Ogniste kule duchów też przestały istnieć. Na ulicy nie świeciły światła samochodów. Nicość. 111

Straciła wszystkie swoje normalne zmysły. Oprócz tego, że niczego nie widziała ani nie słyszała, zatraciła jakąkolwiek fizyczną orientację. Słowa „góra" i „dół" nie miały znaczenia. O tym, że upadła na chodnik, wiedziała tylko dlatego, że przeszył ją ból. Szok przy upadku w dziwny sposób dodał jej otuchy. Skoro odczuwała normalny ból, pewnie nie umarła. Pierwszą spójną myślą, która przyszła jej do głowy, było to, że tych dwóch mężczyzn chce zastrzelić Cruza, a ona nie może nic zrobić, żeby mu pomóc, bo ogarnął ją jeden z jej koszmarów na jawie. Wpadła w panikę i zalała

R

ją fala wściekłości. Nie teraz, do cholery. On nie może umrzeć. Dopiero do niej wrócił. Nie pozwoli mu znowu odejść, nawet jeśli próbował nią manipulować. Jej fizyczne zmysły były jak ogłuszone. Ale może te paranormalne nie

L T

ucierpiały aż tak bardzo? Desperacko skupiła się na wysłaniu impulsu energii przez ametystowe talizmany, pragnąc, by świat znów pojawił się wokół niej. Uliczna sceneria powróciła, ale ponieważ Lyra patrzyła na nią tylko za pomocą swoich zmysłów psi, sceneria ta miała w sobie coś dziwnego, surrealistycznego. Wszystkie kolory tonęły w paranormalnym widmie. Znak uliczny świecił ultrafioletem. Mokry chodnik lśnił ultrazielenią. Światła w oknach na piętrze po drugiej stronie ulicy wyglądały jak zorza ultrażółci. Nigdy

dotychczas

nie

musiała

polegać

wyłącznie

na

swoich

paranormalnych zmysłach. Zazwyczaj współpracowały one w naturalny sposób ze zwykłymi zmysłami. Ale w tym dziwnym stanie wszystkie bodźce docierały do niej tylko z paranormalnego końca spektrum.

112

Słyszała dźwięki, ale odbierała je inaczej niż zwykle. Jednak nie mogła pomylić z niczym innym uderzeń, jęków i – co najbardziej wytrąciło ją z równowagi – wrzasku mężczyzny, w którym brzmiały szok i ból. Odwróciła głowę i zobaczyła dwie ciemne sylwetki. Nie potrafił dojrzeć ich fizycznych zarysów, bo każdą z nich otaczała gęstniejąca aura. Jeden z mężczyzn zataczał się w kółko i machał rękoma. Drugi podążał ku niemu, sunąc naprzód w przerażająco pełnym wdzięku tańcu, który musiała zakończyć przemoc. Trzeci leżał bez ruchu na ziemi.

R

Nie miała wątpliwości, kim był mężczyzna, który zbliżał się do tego pierwszego i wyglądał tak, jakby chciał go zabić. Rozpoznałaby go wszędzie. – Cruz – szepnęła.

L T

W tym niezwykłym parawymiarze jej szept odbił się dziwacznym echem. Nie słyszała własnego głosu tak jak wtedy, gdy używała swoich zwyczajnych zmysłów. Brak normalnego wpływu otoczenia pogłębił jeszcze wrażenie halucynacji.

Jakieś małe stworzenie z jasno lśniącą aurą wypadło z ciemności i zaatakowało mężczyznę, którego zamierzał unieszkodliwić Cruz. – Vincent! – zawołała Lyra. – Nie. Zaczekaj. Chodź tutaj. Vincent, z gładko przylegającym do ciała futerkiem, nie zwrócił na nią uwagi. Zaczął zaciekle gryźć pięty przeciwnika. Bandyta wrzasnął. – Zostaw mnie. Zostaw. Cruz też się do niego zbliżał, szybki jak błyskawica. Wykonał gwałtowny ruch jedną ręką. Łowca duchów upadł i zwinął się na chodniku tuż przy swoim partnerze. 113

Świat znowu wszedł na swoje miejsce. Lyra nagle odzyskała normalne zmysły. Vincent wskoczył jej na ramię, gruchając z przejęcia. Przytuliła go mocno do siebie i patrzyła, jak Cruz zbiera z chodnika pistolety magneto– rezonansowe. – Nic ci nie jest? – spytała. Jej głos zdradzał napięcie, ale znów brzmiał normalnie. Podszedł

do

niej,

wciąż

poruszając

się

z

tym

niepokojąco

śmiercionośnym wdziękiem. Wyczuła, że zdumiało go to, że nie osunęła się na ziemię.

R

– Wszystko w porządku – zapewnił. – A co z tobą?

– Nic mi się nie stało. Jestem... Jestem trochę oszołomiona. – Przepraszam.

L T

– No cóż, to chyba nie twoja wina.

– Porozmawiamy o tym później. Teraz muszę sobie poradzić z tymi dwoma. – Jasne.

Futerko Vincenta znów było napuszone, a jego oczy do polowania – zamknięte. Gruchał wesoło po swojemu wprost do ucha Lyry, tak jakby nic nadzwyczajnego się nie wydarzyło. Cruz wyjął z kieszeni telefon.

– Zadzwonię po kogoś, żeby zabrał tych gości. – Po kogoś? – Zmarszczyła brwi. – Chodzi ci o policję, tak? Proszę, powiedz mi, że dzwonisz na policję. – Tak jakby. – Tak jakby? – Dzwonię po ochroniarzy z Gildii. 114

– Cholera, Cruz! Takimi rzeczami powinna się zajmować policja. – Ci dwaj są łowcami duchów, a wiadomo, że Gildia trzyma w ryzach swoich ludzi. Poza tym potrzebuję kilku odpowiedzi i na pewno uzyskam je o wiele szybciej od moich przyjaciół z ochrony Gildii niż z wydziału policji we Frekwencji. Nie było sensu się z nim spierać. Ustąpiła, gotując się ze złości. Ot, kolejny przykład arogancji Amber Inc. i miejscowej Gildii. Ale wiedziała, że Cruz miał rację. Jeśli chodziło o łowców–renegatów, policjanci z Frekwencji traktowali te sprawy schematycznie. Oni też woleli, żeby Gildia sama rozwiązywała swoje problemy.

R

Cruz krótko z kimś rozmawiał, a potem się rozłączył. Znów spojrzał na Lyrę.

L T

– Weź Vincenta na górę – powiedział. – Poczekam tutaj, aż ochrona Gildii zabierze tych dwóch, a potem do ciebie przyjdę. Musimy porozmawiać. – O czym? – spytała.

– O tym, co się tu przed chwilą stało. Przyjrzała mu się badawczo.

– To była próba napadu. Uliczny rabunek. – Może. – Wsunął telefon do kieszeni i podszedł do nieprzytomnego mężczyzny, który leżał bliżej nich.

Znowu zalała ją fala niepokoju. – To znaczy?

Przykucnął i szybko, dokładnie przeszukał kieszenie łowcy. – Nie sądzę, żeby ci dwaj byli po prostu parą przypadkowych przestępców. Czekali na nas. – Skąd to wiesz? 115

– Mam talent do tego typu rzeczy.

L T 116

R

Rozdział 14 Piętnaście minut później wsiadł do windy i wjechał na czwarte piętro. Bandytów wrzucono już na tył samochodu z przyciemnionymi szybami – należącego do Gildii –i wywieziono, ale Cruz wciąż odczuwał intensywne skutki zużycia dużych ilości psi. Panował nad sytuacją – zawsze panował. Kiedy ktoś posiada taki talent jak on, to niezbędne. Wiedział jednak z wcześniejszych doświadczeń, że sama siła woli nie ochroni go przed efektem wypalenia. W jakiejś pierwotnej części mózgu był łowcą, powracał na miejsce po zabiciu zdobyczy. A dziś w nocy

R

czuł się nim tysiąc razy intensywniej niż zwykle, bo czekała na niego jego partnerka.

L T

Tyle tylko, że Lyra tego wszystkiego nie rozumie, pomyślał. Musiała go usłyszeć, jak szedł korytarzem, bo gdy dotarł do jej drzwi, otworzyły się. Stała w wejściu, z oczami pociemniałymi z niepokoju. Strój wieczorowy zmieniła na biały szlafrok i pantofle. Włosy miała rozpuszczone i lekko rozczochrane. Vincent siedział na jej ramieniu, radosny jak zwykle. Z całej ich trójki tylko on niczym się nie przejmuje, pomyślał Cruz. Kurzaki żyją chwilą.

– Nie ma ich? – spytała Lyra, wyglądając na korytarz, tak jakby obawiała się, że bandyci przyszli za nim.

– Zabrali ich. – Stał na progu, patrzył na nią i uświadamiał sobie, że wszystko w nim napina się jeszcze bardziej. Nie powinien wchodzić do środka, nie w jego obecnym stanie. Ale musiał z nią porozmawiać. Najpierw jednak trochę się rozluźni. – Napiłbym się czegoś – powiedział. 117

– Nie ty jeden. – Cofnęła się w głąb mieszkania. –Wyciągnęłam butelkę bursztynowej rosy. – Jak dla mnie, może być. Gdy się odwróciła, by przejść do kuchni, omal nie wyciągnął ręki, by ją złapać. Wszystko w nim domagało się, by znalazła się w jego ramionach. Udało mu się jej nie dotknąć, ale wiele go to kosztowało. Naprawdę nie powinien był wchodzić na górę. Popełnił błąd. I to poważny. Z poczuciem ponurej ostateczności zamknął drzwi i ruszył za Lyrą. Gdzieś w połowie salonu rzucił marynarkę na oparcie fotela.

R

Pozornie nie dostrzegając jego nastroju, Lyra wsunęła się za kuchenny blat i nalała porządną porcję do każdego z dwóch kieliszków. Tracąc zainteresowanie tym, co robiła, Vincent zeskoczył z jej ramienia i podreptał

L T

wybadać, co się dzieje ze słoiczkiem z ciastkami. Lyra zdjęła wieczko ze słoika.

– Wybieraj, kolego. Zasłużyłeś sobie na to.

Vincent aż wibrował z niecierpliwości. Wskoczył na brzeg słoika i zaczął oglądać ciasteczka, niczym pirat rozkoszujący się swoim łupem. Po chwili wahania chwycił jedno i zeskoczył z powrotem na blat. Lyra zamknęła słoik i wzięła swój kieliszek. Wypiła spory łyk i natychmiast zaczęła kaszleć.

– Na pewno nic ci nie jest? – spytał Cruz. – Na pewno. Wszystko w jak najlepszym porządku –sapnęła i z brzękiem odstawiła kieliszek. – Nigdy nie czułam się lepiej. A ty? Uwielbiał to w niej, prawdziwą wojowniczość. Była twarda i miała w sobie tyle ducha i determinacji, że wystarczyłoby dla całej armii. Nic długo nie mogło zwalić jej z nóg. Nieważne, co się jej zrobiło – okłamało, ukradło jej 118

bursztynowe znalezisko, zmiażdżyło jej beznadziejnego prawnika najlepszymi adwokatami czy przeraziło, wtrącając w otchłań psi – zawsze się otrząsała. Z całą pewnością była jego właściwą partnerką. – Też nigdy nie czułem się lepiej. – Wypił trochę bursztynowej rosy. Pochyliła się do przodu i oparła łokcie na blacie. – No i? Dowiedzieliście się czegoś od tych dwóch? – Moi ludzie, którzy ich zgarnęli, już ich zidentyfikowali. – Usiadł na jednym ze stołków. – To dwóch szeregowych łowców z Gildii. Jakiś czas temu zostali z niej wyrzuceni. Przyłapano ich, jak kradli artefakty zespołowi

R

archeologów, do którego ochrony zostali wynajęci. Lyra skrzywiła się, nie odebrała tego dobrze. – I to wszystko, czego się dowiedziałeś?

L T

– Obaj są nadal nieprzytomni. Kiedy się ockną, zostaną przesłuchani, ale wątpię, byśmy wydusili z nich wiele więcej. Ktokolwiek ich wynajął, na pewno powiedział im tylko to, co absolutnie niezbędne. Przekrzywiła głowę, zastanawiając się nad tym.

– Wciąż zakładasz, że ktoś ich wynajął i nie są po prostu parą ulicznych złodziei?

– Nie zakładam, ja to wiem. – A niby skąd?

– Nie przechodzili, ot tak, dziś w nocy pod drzwiami twojego apartamentowca i nie zauważyli przypadkiem, że wysiadamy z samochodu. Czekali na nas, Lyro. – Skąd takie przekonanie? Nabrał powietrza i powoli je wypuścił.

119

– Każdy inny scenariusz byłby po prostu zbyt dużym zbiegiem okoliczności. – Co takiego? Gdzie tu jakiś zbieg okoliczności? W Starej Dzielnicy wciąż popełniane są uliczne przestępstwa. Podchwycił jej spojrzenie. – Ale nikt nie atakował mnie. I nic takiego się nie wydarzyło, dopóki parę tygodni temu nie odkryłem, że z laboratorium ukradziono jeden z ametystowych artefaktów, które wynieśliśmy z ruin. – Co takiego?

R

– I dopóki dwa tygodnie temu nie znaleźliśmy zwłok zamordowanego technika laboratoryjnego. A poza tym niecałe dwadzieścia cztery godziny temu trzech moich ludzi i dwóch łowców z Gildii zostało uwięzionych w ruinach. – Chwileczkę. – Uniosła dłoń, żeby powstrzymać potok jego słów. –

L T

Trochę to dla mnie za szybko. Popełniono morderstwo? Ktoś ukradł jeden z ametystowych artefaktów? A czemu wcześniej nie zadałeś sobie trudu, by mi o tym wspomnieć?

– To skomplikowane.

– Ciągle to powtarzasz.

Upił kolejny łyk i odstawił kieliszek. – Pewnie dlatego, że to prawda.

– Nic nie słyszałam o morderstwie w laboratorium AI, a możesz mi wierzyć, że zwracam szczególną uwagę na wszystkie wiadomości o Amber Inc. – Udało mi się zapobiec temu, żeby sprawa nabrała rozgłosu. Miałem nadzieję, że da mi to trochę czasu. Pokręciła głową, cmokając z niezadowolenia. 120

– A więc już straciłeś jeden z kamieni? No ładnie, Sweetwater. To by było na tyle, jeśli chodzi o tę niezmiernie skuteczną ochronę, którą AI miała niby zapewnić tym bezcennym archeologicznym artefaktom. – Nie wypadamy za dobrze, co? Sądzimy, że morderca uciekł do dżungli. Otworzył własne przejście. Wiesz, jak tam jest na dole. W puszczy deszczowej nie da się nikogo wyśledzić, chyba że zna się częstotliwość jego lokalizatora. – Przyznaję, że wyciszenie sprawy tego morderstwa i kradzieży to sukces. Imponujący sukces. – Dziękuję. Zmarszczyła brwi. – A teraz próbujesz mi powiedzieć, że twoim zdaniem tych pięć osób nie zostało uwięzionych w ruinach przypadkowo? – Tak sądzę.

L T

R

– Ale po co? Dlaczego ktoś miałby umyślnie zamykać komnatę, kiedy w środku było pięciu ludzi? Na litość boską, przecież oni mogli tam zginąć. – Właśnie w tym miejscu sprawa zaczyna się komplikować. – Zamieniam się w słuch.

– Problem w tym, że ktokolwiek za tym stoi, stara się, jak może, żeby za to morderstwo, kradzież i wypadek w ruinach odpowiedzialny wydawał się tylko jeden, oczywisty podejrzany. – Kto? Cruz czekał.

Wreszcie to do niej dotarło. Wyprostowała się gwałtownie, a jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia. – Ja? – pisnęła. – Spójrz na to z punktu widzenia mordercy. Wszyscy wiedzą, że w laboratorium nie udało nam się zarezonować tych kamieni. Wszyscy uważają, że jesteś jedyną osobą, która potrafi uzyskać dostęp do energii artefaktów, i 121

wszyscy

wiedzą,

że

odmówiłaś

współpracy

przy

badaniach,

które

próbowaliśmy przeprowadzić. I co najważniejsze, że prowadziłaś swoją wendetę przeciwko mnie i Amber Inc. A to wszystko razem daje naprawdę mocny motyw. Wyglądała tak, jakby właśnie ktoś ją kopnął w brzuch. – To dlatego wróciłeś – wyszeptała. – Uważasz, że to ja ukradłam ten artefakt i zamordowałam technika? – Do diabła, doskonale wiesz, że nie. – Poczuł, jak ogarnia go wściekłość. Wstał ze stołka i obszedł blat.

R

Nagły wzrost napięcia w pokoju musiał zaalarmować Vincenta. Położył futerko gładko po sobie. Jego druga para oczu się otworzyła.

– No świetnie – powiedział Cruz. – Teraz będę musiał sobie poradzić z

L T

rozwścieczonym kurzakiem. I tak wygląda szczęście Sweetwaterów. – I myślisz, że wynajęłam też tych dwóch przygłupów, żeby cię zamordowali dzisiaj w nocy? – spytała ostro Lyra.

– Nie. – Podszedł się do niej. – Wróciłem, żeby cię chronić. – No tak. Jesteś z Amber Inc. i jesteś tu, żeby mi pomóc. A jeśli w to uwierzę, to masz naprawdę świetną kopalnię bursztynu, którą chcesz mi sprzedać.

– Próbowałem uniknąć wciągnięcia cię w to wszystko, ale wczoraj, kiedy ten zespół został uwięziony w ruinach, zdałem sobie sprawę, że to niemożliwe. Ktokolwiek próbuje cię w to wrobić, będzie dalej to robił,dopóki się nie przekona, że go przejrzałem. I teraz muszę zachowywać się tak, jakbym doszedł do wniosku, że to ty jesteś najbardziej prawdopodobną podejrzaną.

122

– I w związku z tym zapraszasz mnie na kolację?! – podniosła głos rozwścieczona. –I próbujesz mnie uwieść? To ma niby przekonać mordercę, że uważasz, że jestem winna? – Czemu nie? – wycedził przez zęby. – To właśnie zrobiłem za pierwszym razem, kiedy chciałem wyciągnąć od ciebie informację o lokalizacji tych ruin, pamiętasz? – A jak niby mogłabym zapomnieć? Jesteś obłudnym, bezwzględnym, wyrachowanym sukinsynem, Cruzie Sweetwaterze. – Czasami. Ale nie dziś. Wszystko, co ci dziś mówię, jest prawdą. I to też.

R

Przyciągnął ją do siebie i namiętnie pocałował, pragnąc, żeby poczuła pełną moc tej szalejącej w nim gorącej burzy, by uznała łączącą ich więź psi, by mu zaufała. Musiała mu teraz zaufać, bo zależało od tego jej życie.

L T

Po raz pierwszy w ich związku niczego nie zataił. Nie istniał już żaden powód, by tłumił płomień swojego pożądania. Wyzwolił dręczący go głód i tęsknotę, trawiącą go żądzę, którą przez ostatnie trzy miesiące trzymał na magnetostalowej uwięzi.

Energia pożądania rozbłysła wokół nich, gdy ich aury przesyciły się namiętnością. Lyra wbiła dłonie w jego ramiona i lekko się odsunęła. – Do diabła – wydyszała. – Ufam ci. Jestem na ciebie wkurzona jak diabli, lecz ci ufam. Ale ze mnie idiotka. – Nie – odparł. – Ty też to czujesz. – Co czuję? – Więź psi, która nas łączy. Ona nie zniknie, Lyro. Możesz mi wierzyć. I ja też nie zniknę. Nie tym razem.

123

Przyparł ją do blatu i znów pocałował. Zadrżała i ożyła w jego ramionach, gorętsza niż ogień duchów. Odwzajemniła jego pocałunek z kobiecą dzikością, która zaparła mu dech w piersiach. Walczyli ze sobą, obejmując się. Wreszcie udało mu się przyprzeć ją do blatu. Ciężko oddychając, jednym szarpnięciem rozchylił jej szlafrok. Miała na sobie czarne jedwabne majtki i czarny stanik, nic poza tym. Zapach jej ciała go odurzył. Chwycił jej uda i opasał się nimi. Przylgnęła do niego, całując go w szyję. Delikatne talizmany jej bransoletki zadźwięczały słodko, uwodzicielsko, tak jak w jego snach.

R

– To przez to, co się stało wcześniej – wysapała.

– Co takiego? – mruknął z twarzą przy jej piersiach.

– Czytałam o tym. To skutki uboczne adrenaliny, przemocy i zużycia

L T

dużych ilości psi. Ludzie pragną potem seksu. To ma coś wspólnego z hormonami i tego typu rzeczami. Instynkt przetrwania. – Bądź tak miła i się zamknij – syknął. – Dobrze.

Uniósł ją i obszedł kuchenny blat, zmierzając do sypialni. Zerknął na Vincenta. Kurzak znów był cały napuszony i zadowolony gryzł swoje ciasteczko.

Szczęśliwy, że nie będzie musiał odganiać Vincenta, przystanął na chwilę, żeby zderezonować światło. Poddasze pogrążyło się w cieniach, przesyconych świetlistą szmaragdową poświatą pradawnych kwarcowych murów. Przeniósł Lyrę przez rozsunięty parawan w sypialni i opuścił ją lekko na łóżko. Leżała tam, owinięta nieskazitelnie białym szlafrokiem. Jej twarz otaczały ciemne splątane włosy. Spojrzała na niego spod wpółprzymkniętych 124

powiek. Miała zarumienione policzki, usta miękkie i nabrzmiałe od jego pocałunków. Kilkoma szybkimi, niecierpliwymi ruchami zrzucił z siebie koszulę i usiadł na skraju łóżka, żeby zdjąć buty. Błyskawicznie pozbył się pochwy i noża na kostce i kopnął je pod łóżko, poza zasięg wzroku, nim Lyra zdążyła zauważyć broń. Dość już doznała przemocy jak na jedną noc. A on na pewno nie chciał teraz popsuć nastroju. Chwilę później był tam, gdzie w swoich snach każdej nocy od czasu, kiedy ją poznał: na łóżku i na Lyrze. Wiła się zręcznie pod nim, ciepła i pełna życia. Objęła ramionami jego szyję. Otworzył swoje zmysły, odurzając się jej zapachem i energią.

R

– Nie wyobrażasz sobie, ile razy myślałem o tym, jak by to było być tu z

L T

tobą tak jak teraz – wymruczał w jej szyję. Przeczesała palcami jego włosy.

– Naprawdę za mną tęskniłeś, Sweetwater?

– Nie. – Objął jej twarz dłońmi. – Miałem obsesję na twoim punkcie. Uśmiechnęła się.

– Już wiem, jaki wpływ może wywierać na facetów wytoczenie im procesu.

– Płacę adwokatom, żeby załatwiali takie sprawy. Możesz mi wierzyć, te prawne bzdury nie mają z tym nic wspólnego. Przez cały czas chodziło tylko o ciebie. Pocałował ją mocno, nie pozwalając jej dalej się z nim droczyć. Uniosła kolano. Szlafrok opadł, odsłaniając wewnętrzną stronę jej uda. Zrzuciła jedwabne majtki i przesunęła jego dłoń po swojej nagiej skórze, aż poczuł wilgoć jej podniecenia. Trzy miesiące temu nigdy by się nie odważył 125

tak intymnie jej dotykać. Wiedział wtedy, że gdyby posunął się tak daleko, nie potrafiłby oprzeć się pokusie, by nie posiąść jej do końca. Wcześniej powiedział jej prawdę. Wyczuł, że może przebaczyć mu pocałunki, ale gdyby kochał się z nią z wyrachowania, musiałby potem zapłacić za to piekielnie wysoką cenę. Gdy poczuła na sobie jego rękę, ze świstem wciągnęła powietrze. Była już wilgotna i nabrzmiała. On też; pocił się z wysiłku, próbując powstrzymać się, nim ona choć raz nie dozna orgazmu. Odnalazł napięty pączek zakończeń nerwowych i delikatnie pieścił go kciukiem, naciskając, aż Lyra uniosła się na łóżku.

R

– Cruz. – Kurczowo wbiła palce w jego ramiona.

Wsunął w nią dwa palce i znów nacisnął, szukając wrażliwego,

L T

nabrzmiałego miejsca wewnątrz niej.

– Jesteś taka gorąca, taka ciasna – wyszeptał. – Niesamowite. Zatopiła w nim paznokcie. – Teraz. Zrób to teraz.

Udem szerzej rozsunął jej nogi. – Najpierw dojdź. Dla mnie. – Cholera, Cruz. Cruz!

Przeszył ją dreszcz orgazmu. Zadrżała w jego ramionach, oplatając jedną nogą jego biodra. Krzyknęła, na wpół ze zdumienia, na wpół z euforii. Energia jej doznania poszybowała po jego zmysłach, niemal niszcząc resztki panowania nad sobą. Ale wytrzymał. Musiał to zrobić tak jak trzeba, to było zbyt ważne.

126

Gdy jej ciało pod nim zaczęło się rozluźniać, ułożył się wygodniej między jej nogami i, opierając się na łokciach, ostrożnie w nią wszedł. Zadrżała, a on wiedział, że teraz jest bardzo pobudzona. – Poczekaj – szepnęła. Położyła dłoń na jego piersi. –Potrzebuję na to trochę więcej czasu. – Nie martw się. Zrobimy to powoli. Mamy całą noc. – Nie rozumiesz – sapnęła. – To się jeszcze nigdy przedtem nie stało. Chyba że używałam pewnej niewielkiej zabawki. Ale, o rany, to było coś zupełnie innego. Zupełnie, zupełnie innego. Uśmiechnął się. – W pozytywnym sensie?

R

– W bardzo pozytywnym. – Wzięła kilka głębokich oddechów. – A to

L T

było trochę zbyt ekstremalne.

– Jestem Sweetwaterem. Ze mną musi być ekstremalnie. Śmiała się, kiedy delikatnie pchnął, lekko się w nią zagłębiając. Przestała się śmiać. Wycofał się powoli. Czuł, że jest spięta, że spodziewa się nieprzyjemnych doznań. A on chciał dać jej tylko przyjemność. Powoli się rozluźniła, ufając, że jej nie skrzywdzi. Po chwili znów zacisnęła się wokół niego. – Cruz?

Tym razem nie wykrzyczała namiętnie jego imienia. W jej głosie brzmiało zdenerwowanie. Niepokój. – Nie martw się – powtórzył. Gdy po raz drugi jej ciało napięło się pod nim desperacko i zaczęło drżeć w kolejnym orgazmie, wreszcie uwolnił więzy kontroli, które krępowały go, jak mu się wydawało całą wieczność. 127

Wystrzelił w nią, twardy i ogarnięty uniesieniem. Jego zmysły wciąż były maksymalnie pobudzone i wiedział, że jej też. Przycisnęła go mocno do siebie, zaborczo objęła ramionami i nogami. Usłyszał ametystowe talizmany pobrzękujące melodyjnie w ciemności nocy. W cieniach płonął ogień psi o tysiącach odcieni.

L T 128

R

Rozdział 15 Bezkształtna, bezdźwięczna pustka sennego krajobrazu budziła w niej przerażenie. Musiała się z niej wydostać. Instynktownie pchnęła impuls energii przez talizmany w swojej bransoletce... Koszmar rozpadł się na kawałki. Obudziła się drżąca i wilgotna od potu, pobudzona falą adrenaliny. Usiadła szybko, brakowało jej tchu, serce waliło w piersi jak szalone. Natychmiast zorientowała się, że jest w łóżku sama. Cruz zniknął. Zalała ją fala zimna.

R

Vincent śmignął ku niej po kołdrze. Przytulił się do niej, gruchając cicho, z niepokojem. Wzięła go na ręce i objęła, pocieszając się bliskością jego

L T

futrzanego, drobnego ciałka.

– Nie jestem sama, prawda? – szepnęła. – Mam ciebie, przyjacielu. – Wszystko w porządku? – zapytał Cruz gdzieś od strony okna. Zaskoczona odwróciła głowę i zobaczyła jego sylwetkę na tle bladozielonego światła nocy sączącego się przez okno. Widziała wyraźnie szlachetne linie jego potężnych ramion i pleców, ale jego twarz tonęła w mroku. Nagle znów zrobiło jej się ciepło.

Oczywiście, że tu jest, pomyślała. Poczułaby, gdyby wyszedł w środku nocy. Była tak zdezorientowana, tak ogarnięta paniką sennego koszmaru, że nie zwróciła uwagi na to, co podpowiadały jej zmysły. – Zły sen – wyjaśniła. – Ostatnio często je miewam. –Zawahała się. – Ale zazwyczaj nie w nocy. Ten był inny. – Śnisz na jawie? – spytał. Gwałtownie wciągnęła powietrze i powoli je wypuściła. 129

– Obawiam się, że przypomina to raczej halucynacje. Wiem, pewnie powinnam pójść do parapsychiatry. Myślałam nawet o tym. Tyle tylko, że przeważnie czuję się normalnie, do diabła. Nie potrafię jakoś uwierzyć, że wpadam w obłęd. – Nie jesteś szalona, Lyro. – Coś się ze mną dzieje, to pewne. Wmawiam sobie, że to tylko stres. Ale po tym, co się stało dziś wieczorem, muszę się pogodzić z faktem, że moje koszmary na jawie coraz bardziej się nasilają. – Opowiedz mi o nich. – Nie żartuj. – Przerzuciła nogi za krawędź łóżka i wstała. – Nie ma nic nudniejszego niż słuchanie o czyichś snach.

R

Obszedł łóżko i stanął dokładnie w chwili, gdy zarzucała szlafrok. Zobaczyła, że włożył spodnie.

L T

– Zamierzasz wyjść? – spytała. Jakimś cudem udało jej się ukryć w głosie ból. – Nie musisz się tak skradać. Tym razem nie pozwę cię do sądu. – Nigdzie się nie wybierałem. Myślałem. – Uniósł palcem jej podbródek. – Odkryłem, że przy tobie znacznie lepiej mi się myśli, jeśli mam na sobie spodnie.

Od samego początku w jakiś sposób sprawiał, że czuła się jak najseksowniejsza kobieta świata. Odprężyła się trochę. – Ciekawe spostrzeżenie – mruknęła. – Opowiedz mi o tych snach. Spróbowała lepiej dostrzec wyraz jego twarzy, ale w ciemnościach pokoju widziała jedynie jej twarde linie i płaszczyzny. – Mówisz poważnie? Naprawdę chcesz wysłuchiwać tych bzdur o moich dziwacznych snach? 130

Musnął kciukiem jej dolną wargę. Jego oczy były jeziorami niezgłębionej ciemności. – Tak – odparł. – Zacznij od tego, który cię właśnie obudził. Przełknęła ślinę, czując się nieswojo. – Ten był inny niż pozostałe. To była mniej więcej powtórka tych halucynacji, które miałam dzisiaj, kiedy zaatakowali nas ci dwaj. Moje zmysły jakby zostały przytępione. Nic nie widziałam ani nie słyszałam. Byłam zdezorientowana, spowita tylko niekończącą się gęstą mgłą. Ujął jej twarz w dłonie. – Ja ci to zrobiłem, Lyro. – Co takiego?

R

– Pytałaś mnie wcześniej o mój talent. Cóż, to jest jego częścią. Ułatwia polowanie. – Nie rozumiem.

L T

– Od pokoleń w rodzie Sweetwaterów dziedziczone są różne talenty psi i tak się składa, że większość z nich jest związana ze zmysłami, które bardzo się przydają podczas polowania. – O rany.

– Tu na Harmonii nasze talenty zmieniały się rozmaicie. Odkryliśmy, że możemy posługiwać się różnymi odmianami bursztynu, żeby wzmacniać nasze naturalne zdolności. Ja akurat mam bardzo silny związek z obsydianowym bursztynem. Zerknęła na jego sygnet. W głębi obsydianu zatańczyły zielone płomienie. – Czarny bursztyn – szepnęła. – Większość dostrajaczy wierzy, że istnieje tylko w legendzie. 131

– Jest rzadki, ale istnieje naprawdę. Moi krewni posługują się innymi odmianami bursztynu, ale ja najlepiej rezonuję z obsydianem. Próbuję ci powiedzieć, że kiedy zaatakowali nas dzisiaj ci dwaj łowcy, użyłem mojego talentu, żeby zagłuszyć ich normalne zmysły: wzrok, słuch, węch, dotyk i poczucie równowagi. Wytłumiłem je wszystkie. Niestety, ty też złapałaś się w tę sieć, bo znalazłaś się bardzo blisko. – No dobra. To było dziwne. – Nie potrafię pokierować tej energii na wybrany cel. Ona wytwarzana jest przez moją aurę i wymiata wszystko wokół mnie w promieniu około pięciu metrów.

R

– Sugerujesz, że to nie był jeden z moich koszmarów na jawie? – Nie jestem pewien, co masz na myśli przez koszmar na jawie, ale mogę cię zapewnić, że dziś w nocy nie miałaś halucynacji.

L T

Poczuła wielką ulgę, tak intensywnie, że w głębi siebie zadrżała. Powoli opadła na krawędź łóżka, przytulając mocno Vincenta.

– A więc to tak? – spytała z niedowierzaniem. – To jest ten tajemniczy talent w twojej rodzinie?

– Cóż, to moja jego wersja. Jak ci mówiłem, mężczyźni z mojego rodu są łowcami, tego czy innego rodzaju, nie istnieje jednak coś takiego jak dwa identyczne talenty.

– Ale potrzebujecie bursztynu, żeby móc skupić swoje psi, prawda? – Nie. Nasz talent jest w rodzinie od wielu pokoleń. Sweetwaterowie byli łowcami jeszcze w Starym Świecie,na długo przed otwarciem Kurtyny. Lecz tu na Harmonii okazało się, że możemy wykorzystywać niektóre rzadkie odmiany bursztynu, żeby wzmacniać nasze naturalne zdolności. – Mówisz, że jesteście łowcami, ale nie łowcami duchów? – spytała. 132

– W dawnych czasach nazywali nas parałowcami. Teraz nie używamy już tego określenia. Uważamy samych siebie za talenty związane z bursztynem. Brzmi to trochę nowocześniej, co? Spojrzała na niego. – To znaczy trochę mniej przerażająco? Odrobinę poprawniej politycznie? – Tak. To też. – Usiadł obok niej. – Kto nazywał was na Ziemi parałowcami? Wzruszył ramionami.

R

– Ten termin był używany na określenie ludzi takich jak ja w dawnych zapiskach Arcane Society. – A cóż to takiego Arcane Society?

L T

– Organizacja założona przez pewnego alchemika kilka stuleci temu, w czasach dawnej Ziemi. Wszyscy jej członkowie posiadali talenty psi. Organizacja

zajmowała

się

badaniem

zjawisk

paranormalnych.

Na

macierzystej planecie stowarzyszenie działało bardzo dyskretnie. – Dlaczego?

– Na Ziemi zjawiska paranormalne tak naprawdę nigdy nie zostały zaakceptowane jako coś normalnego. Otuliła się szlafrokiem.

– W pewnym sensie nadal nie są tak traktowane. Ludzie wciąż robią się nerwowi, gdy znajdują się wśród tych z nas, którzy posiadają silne lub niezwykłe talenty. –Splótł palce z jej palcami. – I właśnie dlatego to stowarzyszenie nadal działa w ukryciu. – Chcesz powiedzieć, że Arcane Society istnieje tutaj, na Harmonii?

133

– Wielu zarejestrowanych członków przeszło przez Kurtynę. Gdy stało się oczywiste, że coś w środowisku Harmonii wzmaga rozwój uśpionych talentów psi wszelkiego rodzaju, członkowie stowarzyszenia uznali, że tu będzie im lepiej. Okazuje się jednak, że bycie innym to nadal nic dobrego. – Definicja tego, co normalne, może się zmieniać, ale nie presja, by mieścić się w ramach tej definicji. Uśmiechnął się smutno. – Tym bardziej kiedy tak się składa, że twój rodzaj talentu okazuje się rzeczywiście przydatny w ściganiu i zabijaniu pewnego konkretnego rodzaju zdobyczy. – A jaki to rodzaj? – spytała nieufnie. – Ludzie. Z trudem przełknęła ślinę.

L T

R

– Rozumiem. Czułam, że coś takiego właśnie powiesz. Widziałam, jak sobie poradziłeś z tymi dwoma dziś w nocy.

– Na Ziemi przez wiele pokoleń moi krewni zarabiali na życie, i to całkiem nieźle, pracując dla Arcane Society, a czasami dla tajnych agencji rządowych.

– Namierzali przestępców?

– Nie wszystkich. Na Ziemi Sweetwaterowie polowali na socjopatów posiadających zdolności psi, złych facetów, z którymi zwykłe służby sobie nie radziły. Odkaszlnęła. – A więc wy byliście tymi dobrymi? – Lubimy tak myśleć. Ale nie każdy widział to w ten sposób. Chodzi o to, że robiliśmy to dla pieniędzy. Dla dużych pieniędzy. 134

– Aha. – Kiedy ktoś wzywał Sweetwatera, oznaczało to, że wyczerpał wszystkie inne możliwości. Nikt nie decydował się na wynajęcie jednego z nas, jeśli nie był przekonany, że pozostaje mu tylko eliminacja. Zaschło jej w ustach. – Twoi przodkowie byli płatnymi zabójcami? – Wiem, źle to brzmi, prawda? Próbowaliśmy bardzo ostrożnie dobierać pracodawców, ale tak, Sweetwaterowie wykonywali brudną robotę dla tych, którzy nie chcieli albo nie mogli pobrudzić sobie rąk. – Przerwał, a potem dodał: – I byliśmy w tym dobrzy. Znowu odkaszlnęła.

R

– Proszę, powiedz mi, że twoja rodzina już się tym nie zajmuje.

L T

Przez chwilę milczał.

– Dziś zajmujemy się głównie bursztynem – oświadczył w końcu. – Wybacz, ale jesteś dyrektorem wykonawczym Amber Inc. Security. Akurat w swojej pracy raczej nie masz do czynienia z bursztynem, Cruz. – AI Security to legalna, prywatna firma ochroniarska – odparł beznamiętnym tonem. – To część Amber Inc. Nie jesteśmy już zabójcami. Mój dziadek zadbał o to pięćdziesiąt lat temu. Zmienił dla naszej rodziny wszystko. I widzisz, o to w tym chodziło. – Co masz na myśli?

– Prawa do kopalni w Promiennych Źródłach, które wygrał w pokera od Arthura Dore'a. Nowa firma wydobywcza Wielkiego Jake'a toczyła walkę na śmierć i życie z RezStone Erasmusa Revere'a. Wielki Jake potrzebował kopalni w Promiennych Źródłach, żeby nie pójść na dno. – A więc ukradł ją mojemu dziadkowi? 135

– Wygrał ją w karty. – Tak, jasne. – Wciągnęła powietrze. – Więc mówisz mi, że aż do tamtej chwili twoja rodzina wciąż zajmowała się starym biznesem? Sapnął, bardzo się kontrolując. – Jak na dziś już dość o tym rozmawialiśmy. – Rozmowa skończona? – Na razie. – Mam przeczucie, że nie opowiadasz swojej rodzinnej historii każdej kobiecie, z którą się umawiasz. – Nie. – Mocniej ścisnął jej dłoń. – Jesteś pierwszą, której to wyznałem.

R

– O rany! Ciekawe, dlaczego puszczają mi od tego nerwy? – Odpręż się. Już niedługo będziesz należeć do rodziny.

L T 136

Rozdział 16 Wyczuł rozbłysk paniki w jej aurze. „Odpręż się, już niedługo będziesz należeć do rodziny" – te słowa prawdopodobnie nie były najmądrzejsze w takich okolicznościach. – Przepraszam – odezwał się. – Nie chciałem cię przestraszyć. Trochę to wszystko za szybko, prawda? – To nie twój pośpiech mnie martwi, tylko kierunek, w którym zmierzasz – odparła spiętym głosem Lyra. – O czym ty w ogóle mówisz, Cruz? – Przepraszam – powtórzył. – Pomyślałem tylko, że po tym, co między

R

nami zaszło, możemy rozmawiać o naszej przyszłości.

– Uprawialiśmy ze sobą seks. – Uwolniła dłoń i zerwała się na nogi, tak

L T

że Vincent potoczył się na podłogę. – Świetny seks. Najlepszy w moim życiu. Ale to był tylko seks.

Zabrzmiało to niemal rozpaczliwie. Powoli wstał, obserwując ją. – Wciąż mi nie ufasz, prawda? – spytał cicho. – Mimo tego, co się wydarzyło między nami dziś w nocy?

– Może właśnie dlatego. Wszyscy wiedzą, jak łatwo pomylić namiętność z ... z... Uch, z tym drugim.

– To się nazywa miłość. U nas w rodzinie nie mamy problemów z wypowiadaniem tego słowa.

– Cóż, w mojej mamy. Dore'owie nigdy nie mieli szczęścia w miłości. – Może dlatego, że wiązaliście się z niewłaściwymi ludźmi. – Tak. Pewnie tak – powiedziała ponuro. – Posłuchaj, nie tak dawno temu wmawiałam sobie, że może uda mi się przerwać tę złą passę z tobą. Nie

137

zamierzam znowu popełniać tego błędu. Wciąż masz konkretne plany co do mnie. Oboje o tym wiemy. – Nazywasz „planami" to, że staram się ciebie chronić przed kimś, kto próbuje cię wrobić w morderstwo i kradzież cennego artefaktu? Wyprostowała się, a że była boso, wciąż musiała zadzierać głowę, by spojrzeć mu w oczy. – Niektórzy mogą na to patrzeć w ten sposób. Jestem zachwycona, że nie podejrzewasz mnie o morderstwo, ale w gruncie rzeczy nadal szukasz mordercy, prawda? – Owszem.

R

– Coś mi się wydaje, że uznałeś, że najlepszym sposobem, aby go zwabić, będzie zadawanie się ze mną. Jeśli będzie myślał, że uważasz mnie za podejrzaną, są większe szanse na to, że popełni błąd.

L T

– Jesteś strasznie cyniczna, Lyro Dore. Bystra i seksowna jak diabli, ale cyniczna.

– Wolę określenie „realistka" – powiedziała, unosząc podbródek. –I musisz przyznać, że mam rację.

– Przyznaję. Ale przysięgam na mój honor Sweetwatera, że chcę cię chronić, a nie używać jako przynęty. Do diabła, gdybym chciał cię wystawić jak uwiązaną kozę, przyszedłbym po ciebie dwa tygodnie temu, zaraz po zamordowaniu tego technika. To wtedy zacząłem podejrzewać, że ktoś próbuje cię wrobić. Możesz mi wierzyć lub nie, lecz robiłem wszystko, co mogłem, żeby odwrócić od ciebie uwagę. – Wierzę ci, że nie chciałeś, abym została zamieszana w tę sprawę. Ale próbujesz złapać mordercę, i tak się akurat wygodnie składa, że mogłabym ci w tym pomóc. Możliwe że ci się na coś przydam. Oboje o tym wiemy. 138

Patrzył przez okno na coraz jaśniejsze światło świtu, próbując zapanować nad sobą i znaleźć jakieś wyjście z tej pułapki. Kiedy nic mu nie przyszło do głowy, ruszył do łazienki. – Ta rozmowa nie zmierza w dobrym kierunku. Idę wziąć prysznic – oświadczył. Błyskawicznie skoczyła w stronę łazienki i zagrodziła mu przejście, zapierając się dłońmi o framugę drzwi. – Jeszcze jedno, Sweetwater. Zatrzymał się przed nią. – O co chodzi?

R

– Powiedziałeś, że to ty wywołałeś tę mgłę psi, która odebrała mi zmysły. – Mówiłem ci już, nie potrafię celować z mojego talentu z pistoletu. Jeszcze raz przepraszam, ale bądź łaskawa pamiętać, że w pobliżu było dwóch

L T

facetów z bronią magnetorezonansową.

– Wiem. I nie wątpię, że uratowałeś nas przed nimi.

– Rany! Wielkie dzięki. Nic tak nie kręci mężczyzny, jak świadomość, że jego kobieta wierzy, że jest rycerzem na białym koniu. – Chcę wiedzieć – powiedziała, przyglądając mu się bardzo uważnie – czy to ty wywołałeś inne halucynacje, jakie miałam przez ostatnich sześć tygodni.

Wstrząsnęły nim wściekłość i przykre uczucie bezradności. Potrzebował wielkiej siły woli, żeby zapanować nad wzburzonymi emocjami. Pochylił się nad nią, z całych sił ściskając framugę tuż obok jej dłoni. Kostki na jego rękach zbielały. – Wyjaśnijmy coś sobie – wycedził. – Naprawdę wierzysz, że przez ostatnich sześć tygodni cię śledziłem i sprowadzałem na ciebie koszmary? 139

Coś w bardzo cichym, bardzo neutralnym tonie jego głosu musiało ją poruszyć. Odniósł wrażenie, że skuliła się w sobie. – Nie – odparła, nagle spokojna. – Nie. Oczywiście że nie. – To dlaczego zachowujesz się tak, jakbyś chciała, żebym to potwierdził? – Bo wtedy miałabym przynajmniej jakieś rozsądne wyjaśnienie tych koszmarów na jawie. – Wyszła z drzwi, przemykając się pod jego wyciągniętym ramieniem. –Weź prysznic, Cruz. Resztki jego frustracji i złości zniknęły. Była śmiertelnie przerażona i walczyła z tym lękiem z typowym dla Dore'ów zaangażowaniem i determinacją. Złapał ją w talii.

R

– Poczekaj chwilę – powiedział. – Jeśli chodzi o te koszmary na jawie, o których mówiłaś... Jak myślisz, co się dzieje? Spojrzała na niego.

L T

– Cóż, niewykluczone że są efektem stresu, w jakim ostatnio żyłam. – Czy w przeszłości kiedykolwiek miałaś halucynacje, kiedy byłaś zestresowana? – Nie.

– Cholera. Naprawdę się martwisz, że możesz wpadać w obłęd? – Cóż, wydaje mi się, że trzeba wziąć pod uwagę taką możliwość. Jej drwiącemu tonowi przeczyły udręczone oczy. – Zapomnij o tym. Nie wpadasz w obłęd – powiedział z przekonaniem. – A skąd pan to może wiedzieć, doktorze Sweetwater? – Wierz mi, po ostatniej nocy wiedziałbym. – Seks jako narzędzie diagnostyczne w dziedzinie parapsychologii? Hej, założę się, że mógłbyś o tym napisać bestseller.

140

– Nie potrzebuję dyplomu z parapsychologii, żeby wiedzieć, że jesteś równie zdrowa na umyśle jak ja – odparł spokojnie. – Od chwili, kiedy się poznaliśmy, istnieje między nami więź. Ostatnia noc wzmocniła ją tak bardzo, że nawet sobie tego nie wyobrażasz. Gdyby był w tobie choćby cień szaleństwa, wyczułbym to. W jej oczach błysnęła ostrożna nadzieja. – Jesteś pewien? – Całkowicie pewien. A teraz idę wziąć ten prysznic. Kiedy się umyję, też będziesz mogła się wykąpać, a ja zrobię w tym czasie śniadanie. Pocałował ją lekko i wszedł do łazienki.

L T 141

R

Rozdział 17 Gdy wyszła spod prysznica, powitał ją zapach kawy, tostów i jajecznicy. Świadomość, że Cruz nie wierzy, by mogła być szalona, przyniosła jej tak ogromną ulgę, że wciąż trochę kręciło jej się w głowie. Wysuszyła włosy i związała z tyłu w kucyk. Wyjęła z szafy dżinsy i świeżą białą koszulę, szybko się ubrała i boso przeszła do salonu. Vincent usadowił się w swoim ulubionym punkcie obserwacyjnym na lodówce

i

nadzorował

wszystko

z

góry,

w

czerwonym

bereciku

przekrzywionym pod zawadiackim kątem. W jednej łapce trzymał kawałek tosta

posmarowanego

masłem

R

orzechowym.

Jeszcze

więcej

masła

orzechowego było na jego futerku. Kiedy ją zobaczył, zagruchał na powitanie i podskoczył.

L T

Skrzywiła się na widok masła orzechowego.

– Wygląda na to, że po śniadaniu czeka mnie ręczne pranie. Masz pojęcie, jak trudno zmyć masło orzechowe z futra kurzaka? Prawie tak trudno jak farbę.

– Przepraszam, nie pomyślałem o tym. – Cruz nałożył jajecznicę na dwa talerze stojące na blacie. – Kiedy pozmywam naczynia, potrzymam go trochę pod kranem.

– Uwielbia to. Z góry cię ostrzegam, że zanim skończysz, zachlapie wodą całą podłogę. Cruz odstawił patelnię i położył na talerzach po kilka tostów. – W takim razie wsadzę go pod prysznic. – To się sprawdza. Postawił przed nią talerz. 142

– Musimy porozmawiać. – O czym? – O twoim harmonogramie. Usiadła przy blacie. – A co z nim? – Biorąc pod uwagę, co się stało ubiegłej nocy, będziesz musiała ograniczyć swoje codzienne zajęcia, dopóki się nie dowiem, kto próbuje cię wrobić. – Usiadł obok niej. – Chodzi ci o to, że mam zamknąć swój warsztat? Nie mogę tego zrobić.

R

Muszę prowadzić moją firmę. Może nie jest to Amber Inc., ale dzięki niej płacę rachunki. Zresztą z trudem. A poza tym dzisiaj mam klienta, prawdziwego VIP–a. Najpoważniejszego, jakiego kiedykolwiek miałam, odkąd... cóż, odkąd okazało się, że nie byłeś klientem.

L T

– Nie martw się finansami. AI zajmie się wszystkimi straconymi dochodami.

– Dzięki, doceniam to, ale rzecz nie w straconych dochodach. Rzecz w tym, żeby rozkręcić konsultacyjną część mojego biznesu. Absolutnie nie mogę odwołać spotkania z tym nowym klientem. To dla mnie ogromna szansa. – Próbuję ci zapewnić bezpieczeństwo, Lyro. – Rozumiem. Ale zastanówmy się nad tym przez chwilę. Ktokolwiek za tym stoi, nie chce mojej śmierci ani tego, bym zniknęła. To by zniweczyło jego plany, żeby mnie wrobić, zgadza się? Ostatniej nocy ci dwaj faceci chcieli dostać ciebie, nie mnie. Jeden z nich krzyknął, żeby nie robić krzywdy kobiecie. To ciebie próbowali zabić. To ty potrzebujesz ochrony. – Potrafię sam o siebie zadbać. – Tak. Zauważyłam to wczoraj. 143

– Ja pracuję. Nie mogę być z tobą przez cały czas. – Oczywiście, że nie możesz. I wcale nie jest konieczne. Świetnie poradzę sobie sama. – Skoro zamierzasz być taka uparta, przydzielę ci kogoś, kto będzie miał na ciebie oko. Zrezygnowana, wypuściła powietrze z płuc. – Wiedziałam, że nie pójdzie mi z tobą łatwo. I co ja mam zrobić z ochroniarzem? To będzie wyglądało dziwnie w oczach moich klientów. – Powiesz, że to twój asystent. – Zjadł trochę jajecznicy. – A co do twojego spotkania dziś po południu... Nieufnie spojrzała na niego z ukosa. – Tak?

R

– Mówiłaś, że ten twój klient jest kimś ważnym. To ktoś, kogo znam?

L T

– Na pewno go znasz – odparła spokojnie. – Ty i Wilson Revere dorastaliście w bursztynowym biznesie. Cruz znieruchomiał.

– Wilson Revere, szef RezStone?

– Mhm. – Zjadła trochę jajecznicy, próbując udawać, że nie wyczuła nowego, niebezpiecznego napięcia tlącego się w jego aurze. – Skontaktował się ze mną wczoraj. Szukał kogoś, kto wyceniłby dla niego okaz ametystowego bursztynu, który zamierza zalicytować dziś podczas aukcji w Galerii Fairsteada. Wynajął mnie. Pójdę tam z nim. – Zdajesz sobie sprawę, że firma Revere'a to największy konkurent AI? – Oczywiście – odparła obojętnym tonem. – Wszyscy o tym wiedzą. – Biorąc pod uwagę ten fakt i to, jak się wszystko zbiegło w czasie, pewnie przyszło ci do głowy, że mógł usłyszeć jakieś plotki o zaginionym 144

artefakcie i chce się dowiedzieć, co się dzieje. Chce wyciągnąć z ciebie informacje. – Tak. Przyszło mi to do głowy – przyznała. – Ale niewykluczone też, że naprawdę

potrzebuje

mojej

pomocy

przy

wycenie

ametystu.

Jak

prawdopodobnie ostatnio słyszałeś, niewielu dostrajaczy potrafi pracować z fioletowym bursztynem. Galeria Fairsteada słynie z jakości wystawianych tam okazów, a obiło mi się o uszy, że Wilson jest zapalonym kolekcjonerem. – Wilson? – powtórzył Cruz złowróżbnym tonem. – Nalegał, abym mówiła do niego po imieniu. Był bardzo swobodny i

R

zrelaksowany jak na takiego zamożnego, wpływowego człowieka. – Wilson Revere zrobiłby wszystko, żeby wyeliminować Amber Inc. – Tak, zdaję sobie z tego sprawę – odparła lekko. – Ale nie interesuje mnie

szczególnie

L T

korporacyjna

wojna

między

dwoma

głównymi

monopolistami rynku bursztynu. Próbuję tylko rozkręcić moją karierę konsultantki. A poza tym przypuszczalnie to twoja wina, że do mnie zadzwonił. – Moja wina?

– To ty poleciłeś działowi PR Amber Inc. zaprezentować mnie mediom jako konsultantkę do spraw artefaktów obsługującą ekskluzywną klientelę. – Bądź ostrożna, Lyro. Nie wolno ci ufać Revere'owi. To tak, jakbyś chciała wędrować po katakumbach czy dżungli bez dobrego bursztynu. On cię wykorzystuje. – Oczywiście, że tak – przyznała. – Wykorzystuje mnie do wyceny kawałka ametystu do jego kolekcji. – Znam tego gościa. Wierz mi, że ma inne plany. – Bez obrazy, Cruz, ale zaczynasz brzmieć trochę jak paranoik. 145

– Znasz to stare powiedzenie: Nawet paranoicy mają wrogów. – A tak w ogóle, to co jest pomiędzy RezStone a Amber Inc.? Wiem, że konkurujecie ze sobą, ale dyrektorów większości rywalizujących firm przeważnie stać na cywilizowane zachowania. Przynajmniej publicznie. Cruz uśmiechnął się swoim uśmiechem zabójcy. – Publicznie jesteśmy uprzejmi. Lecz my, Sweetwaterowie, kierujemy się zaleceniem: nigdy nie odwracaj się plecami do kogoś z RezStone. – Tak? – To twardy gracz. Nie dociera się na sam szczyt, jeśli nie jest się

R

gotowym przekroczyć paru granic. Rodzina Revere'ów od pięćdziesięciu lat słynie z bezwzględności. Ludzie, którzy staną im na drodze, zazwyczaj znikają. Minęło parę sekund, nim zamknęła usta.

– Naprawdę próbujesz mi powiedzieć, że RezStone zabija ludzi, którzy stają im na drodze?

L T

– Słyszałem takie plotki. Uśmiechnęła się.

– Pewnie rozgłaszane przez Amber Inc.? Puścił to mimo uszu.

– Revere nie waha się też maczać palców w polityce Gildii. W tej chwili nie jest żadną tajemnicą, że zależy mu na tym, by jeden z jego kolegów z rady Frekwencji został wybrany na nowego szefa miejscowej Gildii. – Rany. A Sweetwaterowie zupełnie nie dbają o to, czy nowy szef Gildii będzie dobrym przyjacielem Amber Inc.? – Znów ten twój cynizm. Możesz mi wierzyć na słowo. Nie chciałabyś zadawać się z Wilsonem Revere'em. Odłożyła widelec i odwróciła się na stołku, żeby spojrzeć mu w twarz. 146

– Cruz, musisz coś zrozumieć. Ja już się zadaję z Wilsonem Revere'em. Natychmiast się zorientowała, że niewłaściwie dobrała słowa. Cruz ani drgnął, ale jego oczy stały się obsydianowo ciemne i twarde. W ich głębi zapłonął zielony ogień. Poczuła pulsującą w powietrzu energię. Włoski na jej karku się uniosły. – Znaczy, zawodowo – dodała pospiesznie. Cruz kiwnął głową i trochę się rozluźnił. – To i tak za dużo. Złościło ją, że czuje potrzebę tłumaczenia się ze swoich relacji z Wilsonem Revere'em. Nie mogła pozwolić, żeby Cruz Sweetwater znów

R

wszedł z buciorami w jej życie. Tym razem albo będą robić wszystko na jej zasadach, albo wcale.

L T

– A poza tym – powiedziała, starając się, by jej głos brzmiał spokojnie i pewnie, jak głos kobiety, która żyje według własnych zasad – zamierzam dalej zawodowo się zadawać z Wilsonem Revere'em, dopóki będzie chciał mnie wynajmować w charakterze konsultantki. – Do diabła, Lyro...

– Nie oceniaj mnie aż tak źle. Nie jestem idiotką. Wiem, na co się porywam. Być może Revere zwrócił się do mnie, żeby zobaczyć, czy uda mu się mnie wykorzystać przeciwko tobie. Ale robię już z nim interes dziś po południu i zamierzam postarać się zrobić to jak najlepiej, żeby zaimponować mu moją wiedzą i bliskim związkiem z bursztynem. Nie owijając w bawełnę, potrzebuję mojej firmy. Omal nie zbankrutowałam, próbując pozwać Amber Inc. Konsultacje dla Wilsona Revere'a bardzo mi pomogą znów stanąć na nogi. – Powinnaś była przyjąć odszkodowanie, które AI oferowała ci za te ruiny. 147

– Nie mogłam. – Dlaczego? – Bo to by oznaczało przyznanie, że AI miała prawo postąpić tak, jak postąpiła. Nie przyjmę odszkodowania. Nigdy. – Cholerny uparciuch z ciebie, Lyro. – Jestem Dore. My jesteśmy uparci. – Tak, słyszałem o tym. – Kto ci to powiedział? – Mój dziadek.

L T 148

R

Rozdział 18 Vincent wykonywał właśnie na płótnie szerokie, zamaszyste pociągnięcia jasną radosną magentą, kiedy do warsztatu weszła Gloria Ray. Na jej widok zostawił rezopędzel i skoczył na blat, żeby ją przywitać. – Cześć, przystojniaku. – Gloria pochyliła się nad blatem, żeby z podziwem zerknąć na płótno. – Ładny obraz. Czerwony to mój ulubiony kolor. Vincent zagruchał i z nadzieją uderzył łapką w błyszczące ozdoby na torebce Glorii.

R

– Nie martw się – powiedziała Gloria. – Nie zapomniałam o tobie. Nigdy nie zapominam o przystojnym facecie.

Wyciągnęła ze swojej modnej torebki mały, biały woreczek, wyjęła z

L T

niego ciastko i podała Vincentowi. Podziękował jej na swój kurzakowy sposób i łapczywie zaczął je obgryzać.

Gloria uśmiechnęła się promiennie do młodego mężczyzny opartego o drugi koniec blatu.

– Jesteś nowy. I przystojny – mruknęła. – Chcesz ciasteczko? W tym uśmiechu i mruczeniu nie było nic osobistego. Gloria zawsze promieniała pogodą i mruczała jak kotka,kiedy rozmawiała z przedstawicielem płci przeciwnej. Lyra uważała, że tak przejawia się talent psi. Mężczyźni oczywiście odpowiednio na to reagowali.

– Tymczasowy pomocnik – wtrąciła szybko Lyra. – Byłam ostatnio trochę zajęta. To jest Jeff. Jeff, to panna Ray. Jedna z moich najlepszych klientek. – Witaj, Jeff – powiedziała Gloria swym zmysłowym głosem. Jeff się zaczerwienił. 149

– Dzień dobry, pani Ray. Faktycznie jest przystojny, pomyślała Lyra. Wysoki, szczupły i obdarzony wdziękiem drapieżnika, cechą rozpoznawczą wszystkich mężczyzn z rodu Cruza. Jest też młody – najwyżej dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy lata. Przywodził jej na myśl młodszego brata, którego nigdy nie miała. – Masz talent dostrajacza? – spytała Gloria, taksując go wzrokiem od stóp do głów. Jeff poczerwieniał jeszcze bardziej. – Nie, proszę pani. Pani Dore zatrudniła mnie do papierkowej roboty. I do pakowania, i wysyłania zamówień. Gloria się uśmiechnęła.

R

– Cieszę się, że tak świetnie wybiera pracowników.

L T

Może i Jeff był twardym, doskonale wyszkolonym ochroniarzem, ale nikt go nie przygotował na coś takiego. Wyglądał, jakby chciał się zapaść pod podłogę, aż do tuneli pod ziemią. Lyra zlitowała się nad nim.

– Co mogę dla ciebie zrobić, Glorio? – spytała. Gloria popatrzyła na nią porozumiewawczo.

– Mam nowy okaz, który chciałabym dostroić. A tak przy okazji, widziałam twoje zdjęcia w gazetach. Z Cruzem Sweetwaterem. To dobre wieści czy złe, kochana?

– To w ogóle nie są wieści – odparła stanowczo Lyra. – Wyłącznie interesy. – No jasne. – Gloria uśmiechnęła się, a pod jej mocno umalowanymi powiekami błysnęły chłodno inteligentne oczy. Wielu ludzi, w tym bez wątpienia jej obecny kochanek, ważny członek rady Gildii we Frekwencji, 150

oceniało ją po wyglądzie. Zakładali, że jest po prostu głupiutką blond lalunią o wielkich piersiach i napuszonych włosach, bo takie sprawiała wrażenie. Być może piersi i włosy poddane zostały poważnym zabiegom kosmetycznym, lecz Lyra przebywała z Glorią na tyle często, by wiedzieć, że jej iloraz inteligencji jest o wiele wyższy, niż przypuszczała większość ludzi, i z całą pewnością wyższy niż jej kochanka z rady Gildii. Posiadała również niezwykłe umiejętności, choć starała się udawać, najlepiej jak mogła, że jest inaczej. Wśród zawodowych dostrajaczy bursztynu krążyło powiedzenie: tylko twój dostrajacz wie na pewno, że dostrojony bursztyn, tak jak precyzyjnie

R

dostrojony instrument muzyczny, nie pozostaje przejrzysty bez końca. W miarę upływu czasu i zużycia stopniowo mętnieje i traci swoją zdolność

L T

koncentrowania energii. W efekcie wymaga powtórnego dostrojenia, by odzyskać swoje właściwości. Ogólnie mówiąc, odpowiednio dostrojony kamień wystarczał przeciętnemu użytkownikowi na kilka miesięcy, czasami nawet na rok. Jednak ci, którzy generowali dużo energii, przepalali swoje bursztyny o wiele szybciej. Gloria często odwiedzała Lyrę i co parę tygodni przynosiła jeden lub kilka rozstrojonych bursztynów do ponownego strojenia. A to oznaczało, że była o wiele silniejsza, niż przypuszczała większość ludzi. Jak często w przypadku wielu osób o ponadprzeciętnym talencie Gloria wołała zachować dla siebie swoje paranormalne zdolności. Jak wszyscy bystrzy zawodowi dostrajacze Lyra nigdy się o nic nie dopytywała. Nie było szybszego sposobu na utratę klienta niż plotkowanie o jego mocach psi. Ci, którzy generowali najmniej mocy, zawsze próbowali sprawiać wrażenie, że są silniejsi. I na odwrót, silni zazwyczaj chcieli ukryć swoją prawdziwą moc i naturę swoich zdolności. 151

– Co mi przyniosłaś? – spytała Lyra. – Popatrz tylko. – Gloria położyła na blacie zielone aksamitne pudełeczko na biżuterię. Lyra wzięła je i otworzyła. Zagwizdała z podziwem na widok leżącego w środku naszyjnika. Oprawiony w złoto, lśniący, szlifowany kamień ze standardowego bursztynu rezonacyjnego świecił blaskiem niezawodnie świadczącym o doskonałej jakości i mocy rezonansu. – Niezły, Glorio. — Lyra wyjęła naszyjnik z pudełka. – Naprawdę niezły. Gratuluję.

R

– Dziękuję. – Gloria roześmiała się z wyraźną satysfakcją. – Mój drogi Hubert miał ostatnio dobry humor i postanowił być hojny.

– Myślałam, że ta bransoletka, którą ci dał w ubiegłym miesiącu, była

L T

najcenniejszą rzeczą, jaką od niego dostałaś. Ale to przebija wszystko. A co wprawiło dobrego starego Huberta w taki wspaniały nastrój? Gloria podała Vincentowi kolejne ciasteczko.

– Uważa, że teraz, kiedy Benson Landry zniknął ze sceny, rada wybierze Douglasa Drake'a na nowego szefa Gildii.

– I to dla Huberta takie ważne? Gloria zamrugała. – Bardzo ważne. On i Drake są przyjaciółmi jeszcze z czasów, gdy mieszkali w okolicy Południowych Murów. Razem dołączyli do Gildii i ochraniali się nawzajem, odkąd po raz pierwszy jako łowcy zeszli do katakumb. Wspinali się na szczyt kariery po kolejnych szczeblach i zawsze sobie pomagali. Córka Huberta jest zaręczona z synem Drake'a. Jeśli Drake zostanie szefem Gildii, możesz być pewna, że zadba o swojego kumpla Huberta. Lyra przewróciła oczami.

152

– Po prostu uwielbiam politykę Gildii. Prawdziwy przykład demokracji w działaniu. – Ale to jeszcze nie wszystko. Wilson Revere próbuje sprawiać wrażenie, jakby mieszanie się w politykę Gildii go nie obchodziło, w rzeczywistości chce, żeby Drake dostał najwyższą funkcję. Wydaje mu się, że da mu to przewagę nad Amber Inc. – Gloria znacząco spojrzała jej prosto w oczy. – Mówi się, że Amber Inc. wolałaby widzieć na stanowisku szefa Gildii każdego innego, byle nie Drake'a. Lyra kiwnęła głową. – Dzięki za wieści, Glorio.

R

– Dla ciebie wszystko. A teraz wróćmy do mojego ślicznego, nowego naszyjnika. Poproszę o pełną usługę.

L T

– Zaraz się tym zajmę – odparła Lyra.

Wzięła wisiorek do ręki i przez ametystowy bursztyn w swojej bransoletce z talizmanami wysłała delikatny impuls. Większość dostrajaczy używała do tego standardowego bursztynu rezonacyjnego, ponieważ wyłącznie tę odmianę potrafili uaktywnić. Gloria i Jeff naturalnie zakładali, że Lyra posługuje się bursztynem, który nosi w kolczykach. Ona nauczyła się jednak na wczesnym etapie swojej kariery, że może osiągnąć dodatkową przejrzystość i moc skupiania energii w każdym okazie bursztynu, posługując się ametystem. Delikatnie skierowała strumień psi, wczuwając się w subtelne wzorce energetyczne kamienia. Bursztyn nawet surowy, nieobrobiony kamień prosto z kopalni –posiada zdolność skupiania energii, jeśli ktoś ma wystarczająco silny talent, by go zarezonować, i jeśli wie, co robi. Jednak rezultaty są kompletnie nieprzewidywalne, jeżeli bursztyn nie został wcześniej dostrojony.

153

Nie ma znaczenia, jak pięknie dany okaz jest cięty czy szlifowany. Jeśli chcesz go używać do skupiania psi, wszystko zależy od dostrojenia. A najlepszymi dostrajaczami są ci, którzy potrafili wczuć się w prądy energii uśpionej w konkretnym kamieniu, a potem ułożyć je i ustabilizować, nie powodując przy tym utraty mocy czy przejrzystości. Drobne zakłócenie czy brak pełnej koncentracji u dostrajacza w najważniejszym momencie, czy też niewystarczające umiejętności mogą zniszczyć nawet najlepszy bursztyn. Niewiele było trzeba, by zniszczyć doskonałą zdolność rezonansu dobrego kamienia, takiego jak w tym naszyjniku. Jednak wydobyć z takiego

R

okazu pełen potencjał potrafił tylko prawdziwy talent.

Użyła delikatnych impulsów psi, aby wzbudzić prądy w klejnocie. Gdy pchnęła w niego moc, kamień stał się ciepły w dotyku. Kiedy prądy zostaną już

L T

uaktywnione, trzeba je ostrożnie ustabilizować w stanie zawieszenia. Gdy ten proces dobiega końca, każdy posiadający nawet minimum psi będzie umiał używać kamienia do skupiania swoich zdolności bez względu na rodzaj swojego talentu.

Jednak Gloria nie przyszła tutaj wyłącznie po to, żeby dostroić swój bursztyn. Gdyby chciała tylko tego, mogła się z tym zwrócić do któregokolwiek z wielu dostrajaczy w mieście. To ciche, przekazywane od klienta do klienta plotki o bardzo szczególnych usługach oferowanych przez Dore Tuning & Consulting sprowadziły kochankę jednego z najważniejszych ludzi w mieście do warsztatu Lyry. Potrafiła robić to, co umiało niewielu dostrajaczy. Wymagało to niestandardowego bursztynu, takiego jak ametystowy, a także rzadkiego talentu.

154

– Dobrze – powiedziała i wyciągnęła dłoń z kamieniem. – Dotknij naszyjnika. Gloria posłusznie położyła na bursztynie ozdobiony pierścionkiem i wypielęgnowany palec. – Gotowa? – spytała Lyra. – Powiedz kiedy. – Skup się – cicho poleciła Lyra. Otworzyła swoje zmysły, delikatnie posyłając więcej psi przez swój ametyst, i skoncentrowała się na klejnocie. Praktycznie każdy posiada pewien poziom uśpionych talentów psi, nawet

R

jeśli sobie tego nie uświadamia. Jednak te paranormalne prądy są unikalne dla każdego człowieka, podobnie jak odciski palców czy DNA. Posługując się swoim talentem, Lyra wychwyciła niuanse długości fal oraz intensywności

L T

wzorców energetycznych Glorii i precyzyjnie dostroiła naszyjnik tak, aby z nimi rezonował.

Chwilę później zwróciła naszyjnik Glorii. – Zrobione.

– Świetnie. – Gloria z powrotem schowała naszyjnik do pudełeczka i otworzyła torebkę. – Tyle co zwykle? – Tak. Dziękuję.

Gloria wyjęła portfel. Jednak zamiast karty kredytowej wyciągnęła z niego kilka studolarowych banknotów i położyła je na blacie. Lyra szybko wzięła pieniądze i schowała do kasy. Doskonale zdawała sobie sprawę, że Jeff obserwuje to wszystko, zafascynowany i wyraźnie poruszony. Wiedziała, co on myśli: że nikt tyle nie płaci tylko za dostrojenie bursztynu. Miał jednak na tyle rozsądku, żeby się nie odzywać. 155

Gloria dała Vincentowi ostatnie ciasteczko i zamknęła torebkę. – Do zobaczenia następnym razem. Na swoich sięgających nieba obcasach tanecznym krokiem ruszyła do drzwi i po chwili znikła. Jeff odruchowo poklepał Vincenta i spojrzał na Lyrę. – Proszę mi wybaczyć, pani Dore, wiem, że jestem tylko ochroniarzem, ale czy zechciałaby pani mi wyjaśnić, o co w tym wszystkim chodziło? Uśmiechnęła się. – Wyjaśnię ci, ale musisz mi obiecać, że będziesz honorował kodeks. – Tak, proszę pani. A jaki kodeks?

R

– „Wszystko, co się dzieje w warsztacie dostrajacza bursztynów, pozostaje w warsztacie dostrajacza bursztynów". Mina mu zrzedła.

L T

– Uch! No cóż... Szef pewnie każe mi zdać pełen raport. I choć strasznie chciałbym się dowiedzieć, co pani zrobiła dla pani Ray.

– Aż tak się boisz reakcji Cruza Sweetwatera, jeśli nie powiesz mu prawdy, całej prawdy i tylko prawdy, tak? Jeff się skrzywił.

– Można by powiedzieć, że szef w niektórych sprawach jest raczej mało elastyczny.

– Wiem. On też ma swój kodeks. Jeff ciężko wypuścił powietrze z płuc. – Tak, proszę pani. Uśmiechnęła się. – Ty również? – Chyba o to właśnie chodzi, kiedy jest się członkiem tej rodziny.

156

– Mówisz tak, jakby przynależność do klanu Sweetwaterów była czymś takim jak członkostwo w Gildii albo w mafii. Mnóstwo sekretów i prywatny kodeks. Jeff się zaczerwienił. – Tak, proszę pani. Są pewne podobieństwa. – No nie! A nie wydaje ci się czasem, że przynależność do takiego klanu sprawia, że ciężko jest normalnie oddychać? – Tak, proszę pani. – Jeff wzruszył ramionami. – Ale przecież sama pani wie, jak to jest z rodziną. – Niezupełnie.

R

Teraz Jeff spurpurowiał, bardzo zażenowany.

– Przepraszam. Wiem, że ma pani trochę... uch... inną sytuację.

L T

Zlitowała się nad nim.

– Nie przejmuj się tak. Przyzwyczaiłam się do tego, że jestem sama. A poza tym mam Vincenta.

Na dźwięk swojego imienia kurzak mruknął i zbiegł z blatu na podłogę. Wdrapał się na swój obraz, wziął pędzel i powrócił do ulubionej zabawy. – Tak, proszę pani – powiedział Jeff. Przyglądał się z zainteresowaniem, jak Vincent rozchlapuje farbę na płótnie.

Nie musiała umieć czytać w myślach, żeby wiedzieć, co chodziło mu po głowie. Brak jakichkolwiek bliskich krewnych był już i tak wystarczająco dziwny. Stwierdzenie, że kurzak jest dla niej najbliższą istotą, musiało mu się wydać szczytem ekscentryzmu. – I mam przyjaciół – dodała szybko. – Zwłaszcza jedną, bardzo bliską przyjaciółkę. Ale nieważne. Wytłumaczę ci, co parę minut temu zrobiłam dla Glorii Ray, a ty możesz spokojnie opowiedzieć o tym Cruzowi. Cholera, to 157

może nawet okazać się dobre dla mojego biznesu. Widzisz, liczę na to, że klienci zareklamują moje specjalne usługi innym. Nie za bardzo mogę ogłaszać się w gazetach. Jeff uśmiechnął się szeroko. Najwyraźniej mu ulżyło. – Dziękuję. A więc co pani zrobiła z bursztynem pani Ray? – Ogólnie mówiąc, dostroiłam częstotliwości do jej osobistej długości fal. Inni też będą mogli używać tego naszyjnika, ale nie będą umieć zrobić tego, co ona. Zmarszczył brwi.

R

– Nie rozumiem. A co ona może zrobić z tym klejnotem, czego nikt inny nie będzie umiał?

– Ponieważ bursztyn jest dostrojony do jej osobistego psi, znacznie wzrosła jego przejrzystość i siła skupiania energii. Ten proces nie sprawia, że

L T

dany człowiek staje się potężniejszy, sprawia natomiast, że może używać swojego talentu z o wiele większą precyzją. A to czasami bywa jeszcze pożyteczniejsze niż nawet największa moc surowego psi, jakie daje ci twój talent.

Twarz Jeffa się rozjaśniła. – Rozumiem.

– To dodatkowe precyzyjne strojenie jest oczywiście szczególnie ważne dla ludzi posiadających silny talent. Nie tylko uzyskują dzięki temu lepszą kontrolę nad procesem; zużywają też mniej energii, żeby posługiwać się bursztynem. A to z kolei oznacza, że są narażeni na mniejsze ryzyko stopienia bursztynu, kiedy skupią za pośrednictwem kamienia pełną moc swojego psi. Jeff był pod wrażeniem. – Sugeruje pani, że pani Ray posiada silny talent? 158

– Powiedzmy tylko, że dla pani Ray często muszę ponownie dostrajać kamienie. Gloria Ray posiadała niesamowicie silnie rozwiniętą intuicję. Zwierzyła się kiedyś Lyrze, że to niezwykle przydatne w jej karierze kochanki bogatego, wpływowego człowieka. Uważała, że kobiety w sytuacji takiej jak ona muszą mieć nad innymi jakąś przewagę, aby utrzymać się na szczycie. Muszą wiedzieć, kiedy grozi im porzucenie, i co jeszcze ważniejsze, kiedy wisi nad nimi realne, fizyczne niebezpieczeństwo. Kobiety, które zadawały się z mężczyznami takimi jak jej drogi Hubert, często poznawały sekrety swoich

R

kochanków. A mężczyźni, którzy mieli sekrety, czasami dochodzili do wniosku, że kobiety, z którymi sypiają, wiedzą zbyt dużo.

Gloria przyszła do Dore Tuning & Consulting w dzień po tym, jak odkryła, że poprzednia kochanka Huberta zaginęła w tajemniczych

L T

okolicznościach. Lyra miała przeczucie, że Gloria zamierza w niedalekiej przyszłości „zniknąć na własną rękę".

Jeff zerknął w stronę drzwi.

– No proszę. A ja sobie myślałem, że to tylko lalunia jakiegoś członka rady.

– Nigdy nie powinieneś nie doceniać kobiet, Jeff. Z powagą kiwnął głową.

– Wiem. Szef często to powtarzał przez ostatnie trzy miesiące. – Zmarszczył brwi. – Zapłaciła pani w gotówce. Nie chciała żadnych papierkowych śladów, prawda? – To bardzo celne spostrzeżenie. Wyrazy uznania. Tak się składa, że wielu klientów, którzy korzystają z moich specjalnych usług, woli zachować pewien stopień anonimowości i dyskrecji. 159

– Bo nie chcą, żeby inni dowiedzieli się o ich talencie? – Zgadza się. – Ale czemu nie chce pani promować swoich specjalnych usług w zwyczajny sposób? Wtedy byłaby pani konkurencyjna wobec innych. Jest przecież mnóstwo dostrajaczy. – Chodzi o to, że gdybym się reklamowała, musiałabym oferować tę usługę każdemu, kto tylko przejdzie przez te drzwi i o to poprosi. Uniósł brwi. – Rozumiem. Uważa pani, że nie każdy zasługuje na tę dodatkową moc.

R

– Nie brakuje dziwnych i niebezpiecznych ludzi, Jeff. Na pewno nie chciałabym dostroić precyzyjnie bursztynu dla któregoś z takich złych facetów i później się dowiedzieć, że wykorzystał go, aby popełnić przestępstwo, albo że zrobił komuś krzywdę.

L T

Z powagą kiwnął głową.

– Podoba mi się pani podejście.

– W ten sposób mogę sprawdzić moich klientów, zanim zaproponuję im tę usługę. Jeśli ktoś przychodzi i o nią pyta, a ja nie czuję od niego szczególnie dobrych wibracji, zawsze mogę powiedzieć, że te pogłoski o mnie są nieprawdziwe.

Przyjrzał jej się z namysłem.

– Potrafi pani odróżniać dobrych ludzi od złych? – Potrafię, kiedy dostrajam dla nich bursztyn. W moim fachu funkcjonuje jeszcze inne stare powiedzenie: „to jest w psi". – Coś takiego, jak „mieć coś we krwi"? – Właśnie. Za każdym razem, kiedy jakiś człowiek używa bursztynu, pozostawia w kamieniu swoje ślady psi. Nietrudno wyczuć złe psi. 160

– Istnieje jakaś szansa, żebym panią namówił na to precyzyjne strojenie mojego bursztynu? – Jaki masz talent? Wzruszył ramionami. – Oficjalnie mam talent związany z bursztynem, tak jak pozostali mężczyźni z mojej rodziny. I to prawda. Używam niestandardowego bursztynu. Zerknęła na niebieskozielony kamień w sygnecie na jego ręce. – Turmalin.

R

– Zgadza się. Używam turmalinu do skupiania mojego prawdziwego talentu. To pewna odmiana talentu parałowcy. – Cruz mi to wyjaśniał. – Domyśliłem się, że pewnie już to zrobił. Zmarszczyła brwi.

L T

– Co chcesz przez, to powiedzieć? Jeff wydawał się zakłopotany.

– Przepraszam, nie chciałem poruszać tak osobistych tematów. Tyle tylko, że wszyscy w rodzinie wiedzą, że to pani jest kobietą, która złamała szefowi serce, a to znaczy, że musicie być ze sobą dość blisko. Była tak oszołomiona, że ledwie wydobyła z siebie głos. – Co powiedziałeś? – wydusiła wreszcie. – Że zakładam, że szef wyjaśnił pani, na czym polega nasz rodzinny talent. Zamachała rękami. – Nie, nie to! To coś o złamanym sercu. Wzruszył ramionami. 161

– W naszej rodzinie to żadna tajemnica. – To absurdalne. Jakiś głupi dowcip. – W naszej rodzinie nie żartujemy z takich spraw. – Nie wiem, co Cruz ci nagadał, ale zapewniam, że nie złamałam mu serca. Jeff przyglądał jej się w milczeniu. Westchnęła. – Uf! Zapomnij o tym. Opowiedz mi lepiej o twojej wersji rodzinnego talentu. – No tak. – Jeff z przyjemnością zmienił temat. –Jestem parałowcą, więc

R

dobrze widzę w ciemnościach, szybko reaguję i tak dalej. Ale zwłaszcza jestem dobry w odczytywaniu śladów na miejscu zbrodni. Potrafię prześledzić po kolei serię wydarzeń, do jakich tam doszło. To wiąże się z tym, że przemoc pozostawia szczególne ślady psi.

L T

– Naprawdę? Brzmi ciekawie.

W oczach Jeffa błysnęła iskierka podniecenia.

– Niech się pani nie śmieje, ale chciałbym się zgłosić do Akademii FBŚP i zostać agentem.

– Do Federalnego Biura Śledczego do spraw Psi? Czemu miałabym się śmiać? Wydaje mi się, że to piękny i szlachetny zawód. Jeff się skrzywił.

– Nie dla mojego taty, dla szefa, Wielkiego Jake'a, no i dla innych w mojej rodzinie. Zawsze łączyły nas dość dziwne stosunki z oficjalnym wymiarem sprawiedliwości. Prawdę mówiąc, to tak w pełni tego nie rozumiem. Owszem, AI Security czasami wyświadcza przysługi FBŚP, tak jak Gildii i Arcane Society. – Przysługi? 162

– No cóż, jasne. Te agencje zwracają się do nas tylko wtedy, kiedy wiedzą, że same nie poradzą sobie z problemem, płacą nam za wykonaną robotę. Więc tak naprawdę raczej nie można tego nazwać przysługami. Ale rozumie pani, o co mi chodzi? – Uf... Tak. Chyba tak. – AI Security jest firmą. A to znaczy, że pracujemy dla ludzi, których na nas stać. Chciałbym należeć do prawdziwej policji, takiej, która próbuje zapewnić bezpieczeństwo każdemu, nawet tym, których nie stać na kosztowne agencje. Chciałbym się do tego przyczynić. – Rozumiem.

R

– Coraz bardziej czuję, że to jest właśnie to, co powinienem robić. – Powołanie. Zastanowił się.

L T

– Może. W pewnym sensie.

– Cóż, to czemu nie odejdziesz z rodzinnej firmy i nie zaczniesz robić tego, co chcesz? Zgłoś się do akademii FBŚP.

Gapił się na nią, jakby właśnie zasugerowała, żeby zaczął latać. – Odejść z Amber Inc.? Szeroko rozłożyła ręce.

– Świat jest duży. Daje mnóstwo możliwości młodemu zmotywowanemu człowiekowi. Kto powiedział, że musisz pozostać w rodzinnej firmie przez całą zawodową karierę?

– Cóż, w Amber Inc. już tak jest. Wszyscy z rodziny pracują dla rodzinnej firmy. W taki czy inny sposób. – Na pewno paru twoich krewnych działa na własną rękę. Jeff zastanowił się nad tym przez chwilę. – Cóż, mój cioteczny dziadek, Ned, założył biuro podróży. 163

– No proszę. – Ale jego firma obsługuje głównie podróże służbowe członków Amber Inc. – Och! Jeff znów się zamyślił. – Ojciec szefa jest prawnikiem. I jego matka też. – Naprawdę? Nie wiedziałam. No cóż, raczej nie poszli w rodzinne ślady. Jeff westchnął. – Ich kancelaria ma tylko jednego klienta. – Niech zgadnę. Amber Inc.?

R

– Tak. – Jeff przez chwilę milczał i nagle się rozpromienił. – Ciotka Brenda. – Co z nią?

L T

– Jest lekarzem, pediatrą w Centrum Medycznym.

– Centrum Medyczne we Frekwencji zostało zbudowane przez Amber Inc. No tak. Cóż, Jeff, wygląda na to, że masz problem. Dostroję dla ciebie bursztyn, ale jeśli naprawdę chcesz zostać agentem FBŚP, będziesz musiał się postawić i oprzeć presji rodziny. Spojrzał na nią ponuro.

– Nie zna pani mojej rodziny.

– Żartujesz? Po tym, co przeszłam, odkąd poznałam twojego szefa? Wierz mi, znam twoją rodzinę. Skrzywił się. – Tak. Chyba tak. Nie jest pani taka, jak się spodziewałem, pani Dore.

164

Zmrużyła oczy. Wielu mężczyzn lubiło niewybredne dowcipy o dostrajaczkach bursztynu. Wyrażenie „dać sobie dostroić bursztyn" miało w pewnych miejscach, do których uczęszczali mężczyźni, bardzo wiele znaczeń. – A czego konkretnie się spodziewałeś? – spytała chłodno. – Nie wiem – przyznał. – Ale powinienem był wiedzieć, że będzie pani trochę inna. – A niby dlaczego? – Bo przecież jest pani tą kobietą, która złamała szefowi serce.

L T 165

R

Rozdział 19 Jeff odwiózł ją do domu tuż przed drugą, żeby zdążyła jeszcze się przebrać przed spotkaniem z Wilsonem Revere'em. Jechali małym fletem przydzielonym im przez Amber Inc. Security. Niewielki samochód w żaden sposób nie zwracał na siebie uwagi. Gdyby Jeff nie wyjaśnił Lyrze, że pod nijaką,

szarą

farbą

skrywał

dyskretne

opancerzenie

z

wytrzymałej

magnetostali, nigdy by się tego nie domyśliła. – Ma mały przebieg przez tę całą stal – powiedział Jeff. – I trochę

R

obciach nim jeździć. Ale ma jedną wielką zaletę. Nikogo nie interesuje. – Czy Amber Inc. Security dysponuje całą flotą opancerzonych pojazdów? – spytała Lyra.

L T

– W firmowym garażu zawsze ich kilka stoi.

– Do ochrony dyrektorów wykonawczych? Wybacz, ale jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, żeby Cruz Sweetwater jeździł fletem. Jeff się roześmiał.

– Jeśli ktoś zostaje dyrektorem wykonawczym w AI, to znaczy, że sam potrafi o siebie zadbać. Jeździ, czym chce. Samochodów opancerzonych używamy głównie do wożenia klientów.

– A więc teraz jestem klientką AI? – Zmarszczyła nos. – Mam nadzieję, że nie zamierzacie mi przysłać rachunku, bo dzięki niedawnemu procesowi z pewną firmą, której nazwy nie wymienię, nie stać mnie na prywatnego ochroniarza. – Niech się pani nie martwi. Nie będzie żadnego rachunku. – Jeff zaparkował auto przy krawężniku. – W tej sprawie szef osobiście pokrywa

166

wszystkie koszty. – Zerknął w lusterko wsteczne i włączył silnik. – A skoro już mowa o szefie, wygląda na to, że jest gotów przejąć swoją zmianę. – Co takiego? – Lyra z niepokojem odwróciła się na przednim siedzeniu dokładnie w chwili, gdy znajomy czarny slider zgrabnie wsunął się na miejsce obok zaparkowanego fleta. – Och! Nie, nie! To naprawdę bardzo zły pomysł. Ogarnęło ją uczucie zbliżającej się katastrofy, nadciągała jak ciemna chmura. Vincent siedzący na oparciu fotela zaczął niecierpliwie się kręcić i gruchać. Jego czerwony berecik szybko podskakiwał.

R

Lyra patrzyła, jak Cruz wysiada ze slidera i rusza w stronę fleta. Miał na sobie elegancką czarną marynarkę, czarne spodnie i czarne bolo z połyskującym bursztynem. Dobrze ubrany zabójca wybierający się na eksklu-

L T

zywną aukcję, pomyślała.

Złapała Vincenta i swoją torebkę, otworzyła drzwi i wyskoczyła z samochodu.

– Nie – zaczęła. – Absolutnie nie, Cruz! Nie możesz iść ze mną na prezentację przed aukcją.

Zatrzymał się przed nią.

– Oczywiście, że mogę. – Parę razy poklepał łapkę Vincenta na powitanie i pocałował Lyrę, z wręcz oburzającym poczuciem własności. Nim zdążyła zaprotestować, oparł rękę na dachu fleta i pochylił się, żeby porozmawiać przez otwarte okno z Jeffem. – Teraz ja przejmuję sprawę. Zadzwonię do ciebie, kiedy znów będziemy cię potrzebować. – Tak, sir. Do widzenia, pani Dore – pożegnał się Jeff i odjechał. Lyra posłała Cruzowi druzgocące spojrzenie. 167

– Wilson Revere jest dla mnie ważnym klientem. Jakimś cudem Cruzowi udało

się

wyglądać

na

uprzejmie

niewinnego,

a

nawet

odrobinę

zdezorientowanego. – No i? – spytał. – Słuchaj, przecież to jasne, że ty i Revere macie ze sobą porachunki. Jeśli wejdę na tę aukcję z tobą, może uznać, że jednak nie potrzebuje moich usług jako konsultantki. – Revere też czyta gazety, jak każdy. Wie, że ty i ja znów się spotykamy. Gdyby to był dla niego problem, nie wynająłby ciebie. Mówiłem ci, według

R

mnie to właśnie jest powód, dla którego cię zatrudnił. Spróbuje cię jakoś wykorzystać.

Zignorowała ostatnie zdanie i skupiła się czymś bardzo dla niej istotnym. – Jedna wspólna noc wcale nie znaczy, że jesteśmy ze sobą – powiedziała z naciskiem.

L T

– Dla mediów znaczy.

– Ale to by wyglądało nieprofesjonalnie, gdybym przyjechała na tę aukcję z tobą.

Cruz się uśmiechnął.

– Myśl o mnie jak o jeszcze jednym kliencie. Godzinę później, gdy z Cruzem u boku weszła do eleganckiej cichej Galerii Fairsteada, wciąż jeszcze kipiała z wściekłości. Pocieszała się myślą, że w swoim kostiumie i czółenkach przynajmniej prezentuje się tak, jak przystało na profesjonalistkę. Włosy upięła w kok, na nadgarstku miała bransoletkę z talizmanami. W jej uszach jak zwykle połyskiwały niewielkie bursztynowe kolczyki.

168

Vincent został w domu. W ekskluzywnych galeriach kurzaki ani żaden inny gatunek, który posiadał więcej niż dwie nogi, nie były mile widziane. Galerie przebierały także w typach dwunożnych. Niskopłatna dostrajaczka bursztynu, a od niedawna konsultantka do spraw antyków, pracująca w niepełnym wymiarze godzin, mogła przekroczyć próg Galerii Fairsteada tylko dlatego, że zaprosił ją jeden z jej najlepszych klientów. Pomiędzy gablotami krążyli świetnie ubrani ludzie, zapisując informacje o różnych okazach, które wkrótce miały pójść pod młotek. Wejścia pilnowało kilku strażników w uniformach. Lyra dostrzegła dwie inne konsultantki

R

zajmujące się bursztynami. Dla obu z nich poruszanie się w tych ekskluzywnych kręgach było już rutyną. Wiedziała, że one też ją zauważyły. Posłały jej bezczelne spojrzenia, wyrażające pytanie: „Co tu, u diabła, ty robisz?" Dopiero po chwili dotarło do nich, że mężczyzna u boku Lyry to Cruz.

L T

Odwzajemniła ich pogardliwe spojrzenia olśniewającym uśmiechem, który miał im powiedzieć: „Pieprzcie się".

Wyostrzyła swoje zmysły i poczuła znajomy dreszcz świadczący o tym, że w pomieszczeniu znajduje się mnóstwo świetnego bursztynu. Zerknęła na Cruza i widziała, że on też to czuje. Bliski związek z bursztynem był z pewnością jedną z rzeczy, które ich łączyły.

Pełen ogłady, wytworny mężczyzna o dyskretnie retuszowanych chirurgicznie,

szlachetnych

rysach

i

bujnych,

nienaturalnie

jasnych

srebrzystych włosach pojawił się nagle przed nimi, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Zignorował Lyrę i rozpromienił się na widok Cruza, ukazując idealnie białe i równe zęby. – Panie Sweetwater! Cóż za nieoczekiwana przyjemność! Jestem Valentine Fairstead. Nie przypominam sobie, bym widział pańskie nazwisko 169

na liście gości, ale naturalnie bardzo się cieszę, że postanowił pan przybyć na naszą aukcję. – Pomyślałem, że wpadnę i się rozejrzę – odparł Cruz, niedbale rzucając okiem na gabloty. – Ale nie zamierzam licytować, chyba że pani Dore wypatrzy jakiś szczególnie interesujący okaz. Zazwyczaj polegam na jej ocenie kamieni. W oczach Fairsteada błysnęło przerażenie. Spojrzał na Lyrę, jakby należała do któregoś z wielonożnych gatunków źle widzianych w Galerii. – Pani Dore? – powtórzył trochę sztywno.

R

– Nawet nie biorę pod uwagę możliwości kupowania bursztynowych artefaktów bez niej – dodał Cruz.

Fairstead błyskawicznie zmienił swój stosunek do Lyry. Zaszczycił ją promiennym uśmiechem.

L T

– Ach tak! Oczywiście. Pani Dore, witamy w Galerii Fairsteada. – Dziękuję. – Kosztowało ją sporo wysiłku, aby jej głos zabrzmiał spokojnie i uprzejmie, ale jakoś jej się udało. – Tak naprawdę pan Sweetwater jest tu dziś tylko dlatego, że był tak miły i zaproponował, że będzie mi towarzyszyć. Po południu jeden z innych pańskich gości zamierza skorzystać z moich usług.

– Rozumiem. – Fairstead wyglądał, jakby poraził go piorun. – Czy to nie trochę, hm, niezwykłe?

– Podobno wystawiacie dzisiaj państwo na aukcję pewne wyjątkowo rzadkie okazy bursztynu – odparła gładko. – Rzadki bursztyn to moja specjalność. – Tak, oczywiście – odpowiedział słabym głosem Fairstead.

170

Ruszył ku nim inny mężczyzna, w eleganckim, szytym na miarę garniturze i czarnobursztynowym krawacie. Był wysoki i dobrze zbudowany, a jego regularne, męskie rysy przywodziły Lyrze na myśl prezenterów z rezowizji. Jednak w jego błękitnych, zimnych jak lodowiec oczach nie było nic łagodnego ani szlachetnego. Spojrzał z namysłem na Cruza, a potem uśmiechnął się krzywo do Lyry. Natychmiast go rozpoznała. Wilsona Revere'a często widywała w wiadomościach. – Pani Dore. Mam nadzieję, że nie powie mi pani, że zdążyłem już stracić moją nową konsultantkę na rzecz konkurencji – powiedział. – Byłbym zdruzgotany.

R

– Nie, oczywiście że nie – zapewniła szybko. – Jestem tu, by panu doradzać, tak jak ustaliliśmy, panie Revere. To znaczy, Wilsonie. Pan Sweetwater zaproponował, że mnie podwiezie, to wszystko.

L T

Cruz wydawał się rozbawiony tym, że zdegradowała go do roli szofera. – Tak się składa, że dziś po południu nie miałem nic lepszego do roboty – oznajmił i skinął głową z chłodną uprzejmością. – Chodzi ci o coś szczególnego, Revere?

– Cóż, tak. Rzeczywiście. – Revere się uśmiechnął. –Jednak zanim zalicytuję ten okaz, chciałbym usłyszeć opinię pani Dore, aby ustrzec się błędu. – A jakże, aby ustrzec się błędu – przytaknął Cruz. Mówił tonem, który kojarzył się Lyrze z głosem zawodowego zabójcy – zimnym i groźnym. Rozwścieczona odwróciła się na pięcie i spojrzała mu w twarz. Powinna była włożyć buty na wysokich obcasach. W swoich czółenkach sięgała mu zaledwie trochę ponad ramię. Niski wzrost to niezbyt dobry atut, kiedy próbuje się onieśmielić mężczyznę takiego jak Cruz, pomyślała.

171

– Proszę mi wybaczyć, panie Sweetwater, ale będę teraz zajęta – wypowiedziała te słowa tak pewnie, jak tylko potrafiła. Do diabła, była profesjonalistką i nie zamierzała pozwolić, żeby wszystko zepsuł. Ku jej ogromnej uldze Cruz zareagował uprzejmie na tę niezbyt grzeczną sugestię. – Nie spiesz się. Rozejrzę się trochę sam – uspokoił ją. – Właśnie. Zrób tak. – Lyra uśmiechnęła się ciepło do Revere'a. – Wilsonie, może zechciałbyś mi pokazać ten okaz, który tak cię interesuje? – Oczywiście. – Posłał Cruzowi przebiegły, rozbawiony uśmiech i wziął Lyrę pod ramię.

R

Razem ruszyli w stronę odległej gabloty. Lyra wiedziała, że Cruz wpatruje się w ich plecy. Potrafiła wyczuć jego spojrzenie przez całą długość sali.

L T

Galeria Fairsteada specjalizowała się w ekskluzywnej biżuterii z rzadkich odmian bursztynu wszelkich możliwych rodzajów. Pierścienie, zegarki, spinki do mankietów, naszyjniki i kolczyki lśniły i połyskiwały w zabezpieczonych szklanych gablotach.

Galeria słynęła też z jubilerskiej jakości swoich surowych, nieciętych i niedostrajanych bursztynów, a najcenniejszymi były okazy rzadkich i egzotycznych odmian.

– Jak zakładam, tym razem media się nie myliły? –spytał Revere lekkim tonem. – Pani i Sweetwater rozwiązaliście swoje problemy prawne? – Nie było nic do rozwiązywania. Amber Inc. zmiażdżyła mnie. – Mam nadzieję, że Sweetwater zadbał o to, by opłaciło się pani ratować ten zespół uwięziony w ruinach?

172

– Wciąż jeszcze negocjujemy wysokość mojego honorarium – odparła swobodnie. – Zechciałbyś może pokazać mi teraz ten bursztyn, który wpadł ci w oko? – Jest tam. Poprowadził ją w stronę szeregu gablot przy tylnej ścianie sali. Poczuła potężny dreszcz, gdy zbliżyli się do okazów. Wszystkie jej zmysły weszły w najwyższy rezonans za sprawą niezwykłej, uśpionej energii wystawionych kamieni.

Kolekcja

była

rzeczywiście

imponująca.

Bryły

rzadkiego

szmaragdowego, rubinowego i szafirowego bursztynu leżały na czarnym

R

aksamicie, artystycznie oświetlone. Dostrzegła również piękne okazy kryształowego,

jadeitowego

i

chalcedonowego

wyśmienitej jakości.

L T

bursztynu,

wszystkie

– Interesuje mnie ten ametyst w ostatniej gablocie –powiedział Revere. – Co pani o nim sądzi?

Podeszła do gabloty i ogarnęła wszystkimi swoimi zmysłami surowy, niecięty kamień w środku. Ametystowy bursztyn posiadał dobrą barwę i przejrzystość, jednak gdy spróbowała wybadać uśpioną w nim energię, chwytając niedostrojone prądy, poczuła rozczarowanie. – To ładny okaz. Byłaby z niego piękna biżuteria, ale moc jego rezonansu jest słaba – stwierdziła. – Tego oczywiście większość ludzi nawet by nie zauważyła.

Obserwował ją, zamyślony. – Tylko komuś, kto potrafi rezonować z ametystem, mogłoby zależeć na tym kamieniu. – Aha. Revere przyglądał się bursztynowi w gablocie. 173

– Jest pani pewna co do jego uśpionej energii? – Jak najbardziej. – Cóż, to by było na tyle. – Nie wyglądał jednak na zawiedzionego. Wydawał się nawet usatysfakcjonowany, tak jakby zdała jakiś test. – Nie interesuje mnie robienie kolczyków z tego kawałka ametystu. – Przykro mi, ale wiesz przecież, jak jest z bursztynem. Nie każdy ma moc. – Odchrząknęła. – A czy mogłabym cię spytać, jak zamierzałeś go wykorzystać? – Szukam kamieni szczególnej jakości. Odkrycie przez panią tych ruin i

R

artefaktów wzbudziło ogromne zainteresowanie ametystem. – Rozumiem.

Revere zerknął szybko w stronę frotowych drzwi, gdzie Cruz przyglądał

L T

się zawartości jakiejś gabloty.

– Nie mogę dopuścić, by konkurencja zyskała nad nami zbyt dużą przewagę. Moi ludzie są przekonani, że istnienie tych ruin stanowi dowód, że w ametyście kryje się o wiele więcej mocy, niż do tej pory sądzili eksperci. Ponieważ nie udaje nam się uzyskać dostępu do artefaktów odebranych pani przez Amber Inc., poszukuję surowych kamieni, które moglibyśmy wykorzystać do celów badawczych w laboratorium RezStone. – Brzmi to jak wyścig zbrojeń.

– Bursztyn to władza – powiedział Wilson. – W szerokim rozumieniu. – Nie spuszczał oczu z Cruza. – Skoro już tu pani jest, chciałbym zasięgnąć pani opinii o jeszcze jednym kamieniu. – Naturalnie. – Przyjrzała się surowym kamieniom. –Ten szmaragd to niezły okaz.

174

– Mam w laboratorium parę cennych szmaragdów. Kamień, o który mi chodzi, znajduje się w prywatnym pomieszczeniu pana Fairsteada. – Nie tu, w Galerii? – spytała, rozglądając się wokół. – Nie – odparł bardzo cicho Wilson. Valentine Fairstead znów nagle się pojawił, połyskując białymi zębami. – Pozwoli pan ze mną, panie Revere – wymruczał. Minęli wartownika, a wówczas Fairstead zarezonował zamek przy drzwiach, których Lyra w słabym świetle do tej pory nawet nie zauważyła. Revere wprowadził ją do małego pomieszczenia bez okien. Fairstead wszedł za nimi i zamknął za sobą drzwi.

R

– Ten szczególny okaz przechowuję w skarbcu – wyjaśnił. Przemierzył salkę i odsunął na bok granatową, aksamitną zasłonę. Ich

L T

oczom ukazały się lśniące, magnetostalowe drzwi, takie jak te, które prowadzą do skarbców w bankach. Odwrócony plecami do Lyry i Revere'a, zarezonował zamek.

Ciężkie drzwi otworzyły się powoli. W pogrążonym w ciemności wnętrzu połyskiwała stal.

Ze skarbca pulsowała energia, sprawiając, że włoski na karku Lyry się uniosły, a jej zmysły przeszył chłodny dreszcz. Wzdrygnęła się, czując nagłą falę strachu. Znała te prądy.

Kątem oka obserwowała Wilsona. Była pewna, że on czuje energię wokół niego, ale jego przystojna twarz nie zdradzała żadnej reakcji. Lyra przypomniała sobie, że mężczyźni o takiej pozycji społecznej są przeważnie wytrawnymi aktorami. Fairstead wszedł do skarbca.

175

– Przyniosę państwu ten okaz – powiedział. Drzwi otworzyły się znowu i cała trójka aż się wzdrygnęła. Do pomieszczenia wkroczył Cruz. Fairstead wybiegł ze skarbca z pustymi rękoma, wyraźnie zdenerwowany i zaniepokojony. – Przepraszam, panie Sweetwater – rzucił niepewne spojrzenie Revere'owi – ale to prywatna prezentacja. – Proszę, nie zwracajcie na mnie uwagi. – Cruz uśmiechnął się złowieszczo do Revere'a. – Jestem ze starej szkoły, a to znaczy, że Lyra wyjdzie z tym, z kim tu przyszła. Czyli ze mną.

R

– Jak rozumiem, pani Dore jest tutaj zawodowo –powiedział Revere – a nie jako pańska przyjaciółka.

– Przestań – wycedziła spiętym głosem Lyra. – Natychmiast przestań.

L T

Wszyscy trzej mężczyźni spojrzeli na nią.

– Jak śmiesz, Cruzie Sweetwaterze?! – Rozwścieczona ruszyła ku niemu. – Prosiłeś, żebym dała ci jeszcze jedną szansę, i zobacz, co mi zrobiłeś! Zmarszczył brwi.

– Przecież nic nie zrobiłem.

– Przeciwnie, zrobiłeś! Upokorzyłeś mnie przed moim najważniejszym klientem i właścicielem najbardziej cenionej galerii bursztynu w całym mieście. Przez ciebie wyglądam jak jakaś twoja lalunia, a nie profesjonalna konsultantka. Jak mogłeś, po tym wszystkim, co mi obiecałeś? Uderzyła go mocno w twarz, o wiele mocniej niż zamierzała. Ostry odgłos uderzenia odbił się echem w niewielkiej przestrzeni. Na chwilę zamarła, zszokowana. Chodziło jej o teatralny występ, a nie o prawdziwy cios. Nigdy, odkąd przestała być dzieckiem, nikogo umyślnie nie uderzyła.

176

Cruz się nie poruszył. Po prostu stał, a na jego szczęce pojawiła się czerwona plama. Zmrużył lekko oczy. Wybuchła płaczem i biegiem rzuciła się do drzwi. – Nigdy ci tego nie wybaczę! – łkała. – To miała być moja wielka szansa na wydobycie się z tej góry długów, w jakie wpadłam przez ten przegrany proces z Amber Inc. Miałam być konsultantką Wilsona Revere'a! Wszystko zniszczyłeś. Tak jak ostatnio. Nie wiem, dlaczego uległam i znowu ci zaufałam. Szarpnięciem otworzyła drzwi i wypadła z salki, szlochając. Klienci, pracownicy

galerii

i

wartownicy

zamarli,

R

sparaliżowani

widokiem

rozhisteryzowanej kobiety pędzącej przez elegancką aulę.

Gdy dotarła do frontowej jej części, ktoś pospiesznie otworzył przed nią

L T

grube szklane drzwi. Ocierając oczy grzbietem dłoni, wybiegła na chodnik. Zaczęła iść szybkim krokiem. Gdy tylko oddaliła się trochę od galerii, przestała płakać i rozejrzała się za taksówką. Nie było żadnej w zasięgu wzroku. To takie typowe dla mojego szczęścia, pomyślała. Zauważyła przystanek autobusowy na rogu i prędko ruszyła w jego stronę. Cruz pojawił się, zanim nadjechał autobus. I nic dziwnego, pomyślała. Obserwowała, jak zatrzymuje slidera przy krawężniku. Pochylił się nad siedzeniem i otworzył drzwi. – Wsiadaj – powiedział.

Zastanawiała się parę sekund, ale naprawdę nie było sensu udawać, że go tu nie ma. Cruz nie zniknie jak halucynacja. Wsunęła się na przednie siedzenie, zamknęła drzwi i zapięła pas. Cruz zerknął we wsteczne lusterko i zjechał z krawężnika. – O co, u diabła, w tym wszystkim chodziło? – zapytał. 177

– Uderzyłam cię w twarz. – Wciąż była oszołomiona wściekłością, która kilka minut temu sprawiła, że świat poczerwieniał. – Tak. Zauważyłem. – Zdjął jedną dłoń z kierownicy i delikatnie dotknął swojej szczęki. – Przesadziłaś trochę, nie sądzisz? – Myślałam, że wygląda to bardzo realistycznie. – Pewnie dlatego, że było realistyczne. Wierz mi, poczułem to. – Nie chciałam cię uderzyć aż tak mocno. Przepraszam. Poniosło mnie. – Zapomnij o tym. A co z tymi udawanymi łzami i histerią? – Uznałam, że to będzie dobrze wyglądać – powiedziała nie bez satysfakcji. – Przekonująco.

R

– Bo było przekonujące. Założę się, że wszyscy to kupili, w tym Fairstead, Revere i połowa najbogatszych kolekcjonerów bursztynu w mieście,

L T

nie mówiąc już o twoich konkurentach z branży konsultingowej. Wbrew sobie uśmiechnęła się krzywo. – Wszyscy oprócz ciebie?

– Znam cię lepiej niż oni. Ty nie wpadasz w histerię w krytycznej sytuacji. Wytaczasz proces.

– Może wcale nie znasz mnie tak dobrze, jak ci się wydaje. – A może i ona dobrze siebie nie znała. Tak wyglądało przepracowanie całej złości dzięki medytacji harmonijnej. – W każdym razie wątpię, żeby był czas na proces. Prawdopodobnie i tak nie wyszłoby mi to na dobre, tak jak ostatnim razem. – Powiedz mi, o co chodzi. – W skarbcu Fairsteada jest ametystowy artefakt. Sądzę, że pochodzi z ruin. – Sukinsyn. – Zerknął na nią. – Znalazłaś artefakt, który zniknął z laboratorium AI? 178

– Niewykluczone. – A co to ma, u diabła, znaczyć? Nie jesteś pewna? – Wyczułam tylko jakiś ametystowy artefakt. Pozostaje pytanie czyj. – Prawo własności jest niekwestionowane – stwierdził chłodno. – Kamień należy do Amber Inc. – Nie wiemy jeszcze na pewno, czy ten bursztyn w skarbcu Fairsteada pochodzi z twojego laboratorium. –Odchrząknęła. – Istnieje inna możliwość. Powoli wypuścił powietrze z płuc. – Dlaczego mam przeczucie, że mi się to nie spodoba? – Prawdopodobnie dlatego, że tak dobrze mnie znasz.

R

– Jeśli chodzi o tę inną możliwość, ile artefaktów wyniosłaś z tej komnaty, zanim przejęła ją Amber Inc.?

– Trzy. Uznałam, że nie będzie wam ich brakować. I nie brakowało. Na

L T

szczęście Obcy nie pozostawili szczegółowego spisu artefaktów, które przechowywali w komnacie.

– Proszę, nie mów mi, że ukryłaś te trzy kamienie gdzieś w swoim mieszkaniu.

– A wyglądam na aż tak głupią? Schowałam je w tunelach, oczywiście. Gdy tylko wrócimy do mnie, przebiorę się i zejdę pod ziemię, żeby sprawdzić, czy któregoś brakuje. Jeśli wszystkie trzy nadal tam są, będziemy mogli bezpiecznie stwierdzić, że artefakt w skarbcu Fairsteada pochodzi z laboratorium Amber Inc. – Zdajesz sobie sprawę, że nie zamierzam pozwolić, żebyś poszła do tej twojej tajemnej kryjówki sama, prawda? – Jeśli pójdziesz ze mną, to już nie będzie żadna tajemnica. – Nie. Nie będzie. Wygląda na to, że musisz mi zaufać. 179

Rozdział 20 Cruz przyglądał się wąskiemu, poszarpanemu otworowi w murze, prowadzącemu do lśniących katakumb. Nie wiedział, czy się wściekać, czy czuć podziw. Ot, typowe to dla jego związku z Lyrą. Znajdowali się na drugim poziomie podziemi jakiegoś starego, opuszczonego magazynu. Zatęchłe betonowe pomieszczenie cuchnęło wilgocią i pleśnią. Kompletną ciemność rozświetlały tylko ich latarki i przebłyski zielonego psi, sączące się przez wąski otwór prowadzący do tuneli. Gdzieś w ciemnościach złowróżbnie kapała woda.

R

Spojrzał na Lyrę. Znów włożyła swój strój poszukiwaczki – spodnie, ciężkie buty i dżinsową koszulę. Na jej ramieniu siedział Vincent, jak zwykle

L T

podekscytowany czekającą go przygodą.

– To tak wchodziłaś i wychodziłaś z tuneli, odkąd ostatni raz się widzieliśmy? – spytał.

Teoretycznie jedyną oficjalnie akceptowaną drogą do podziemnego świata były główne bramy strzeżone przez Gildie, zazwyczaj zlokalizowane w wielkich murach otaczających Wymarłe Miasta. Jednak w Starych Dzielnicach wszystkich miast istniały niezliczone ukryte przejścia – dziury w murach – prowadzące do katakumb.

Otworów tych nie wydrążył człowiek. Zielony kwarc był niesamowicie twardy. Żadne stworzone przez ludzi narzędzia nawet by go nie wyszczerbiły. Jednak kiedyś w odległej przeszłości w murach katakumb powstały szczeliny i pęknięcia. Według jednej z teorii wskutek trzęsień ziemi. Niektórzy eksperci byli przekonani, że wykonali je sami Obcy, posługując się tą samą technologią, jakiej użyli przy budowie tuneli. 180

Na

przestrzeni

lat

te

nieoficjalne

wejścia

były odkrywane

i

wykorzystywane przez barwną zbieraninę niezależnych poszukiwaczy i łowców skarbów – tak zwanych szczurów ruin – którzy zarabiali na życie, działając w szarej strefie handlu artefaktami. Przez takie szczeliny wchodzili również do środka dilerzy narkotyków, przestępcy uciekający przed prawem, dzieciaki żądne wrażeń, gangsterzy, a od czasu do czasu seryjni mordercy. Tajemne przejście Lyry znajdowało się pod ulicami jednej z najobskurniejszych części Starej Dzielnicy. Dokładnie takie miejsce, gdzie seryjny morderca mógłby zaciągać swoje ofiary, pomyślał Cruz.

R

– Musiałam znaleźć nowe wejście po tym, jak popełniłam błąd i pokazałam ci poprzednie – wyjaśniła, derezonując swoją latarkę. – Doszłam do wniosku, że każesz je obserwować.

L T

To zabolało. Przecież bądź co bądź jej obiecał.

– Nie – odparł, zdecydowany nie dać się wytrącić z równowagi. – Nie kazałem obserwować twojego starego wejścia. Nigdy nikomu o nim nie wspomniałem. Dałem ci słowo, że tego nie zrobię.

– No cóż, to świetnie, ale biorąc pod uwagę, co się wtedy działo, nie mogłam mieć pewności, że dotrzymasz słowa. – Naprawdę mi nie ufasz, co?

– Jak ci już mówiłam, wierzę, że postępujesz tak, jak według ciebie powinieneś. Ale to nie znaczy, że mogę ci ufać i że będziesz robić to, czego od ciebie oczekuję. Nancy zaproponowała mi, żebym używała wejścia pod jej galerią, ale pomyślałam, że je też możesz kazać obserwować. Ogromnym wysiłkiem woli się opanował. Pora wziąć się w garść. Ma przecież priorytety. Musi się na nich skupić. Zderezonował latarkę i ruszył w stronę pęknięcia w kwarcu. 181

– Chodźmy – powiedział. Musiała wyczuć jego wzburzenie, bo spojrzała na niego z niepokojem. Jednak razem z Vincentem podążyła za nim w spowity zieloną poświatą świat. Zatrzymali się tuż za wejściem, żeby rutynowo sprawdzić lokalizatory bursztynorezonansowe i upewnić się, że cały bursztyn, jaki przy sobie mieli, działa jak należy. Środki ostrożności były przesadne, ale tylko idioci je ignorowali. Tylko dzięki bursztynowi odnajdywano kierunek pod ziemią. Gdy ktoś zgubił się w tunelach, błądził w nich aż do śmierci z głodu lub pragnienia albo do chwili, gdy wpadł na ducha łub w pułapkę iluzji.

R

– Pierwszy w lewo na skrzyżowaniu – energicznie oświadczyła Lyra. Skrzyżowanie to okazało się dezorientującą rotundą, od której odchodziło trzynaście korytarzy. Każdy wydawał się niknąć gdzieś w nieskończoności. Cruz wiedział, że wrażenie to po części wynika ze złudzenia optycznego

L T

wytwarzanego przez labirynt oraz z faktu, że wszystko pod ziemią jest tak nieubłaganie zielone. Ponadto potężne prądy energii przemieszczające się przez tunel prócz tego, że wywoływały przyjemne uczucie oszołomienia, wpływały też na zmysły, subtelnie zmieniając percepcję. Lyra oczywiście wiedziała, dokąd idzie. Może i miała problem ze swoją nieufnością i niezależnością, ale pod ziemią była profesjonalistką. Pracowała w tunelach niemal od dzieciństwa, a niedawno przeprowadziła kilka bardzo udanych wypadów do puszczy deszczowej. Podobnie jak on, miała nie tylko bliski związek z bursztynem, ale także ze stworzonym przez Obcych podziemnym światem. – Czy twoi ochroniarze dowiedzieli się czegoś od tych dwóch, którzy nas zaatakowali? – spytała, wyraźnie próbując zmienić temat. Ostatnio często musimy zmieniać temat, pomyślał. 182

– Nic przydatnego – odparł. – To tylko para ulicznych głupoli, których ktoś wynajął ze względu na ich siłę, a nie inteligencję. Spotkali swojego pracodawcę tylko raz, w uliczce za jakimś barem w Starej Dzielnicy. Twierdzą, że nie widzieli dobrze jego twarzy. – Raczej nie kłamią – stwierdziła Lyra. – Gdybym postanowiła wynająć paru bandziorów, też bym się postarała, żeby nie przyjrzeli się mojej twarzy. – Racja. Ale w ich historii było coś niezwykłego. Zamierzałem o tym z tobą porozmawiać, gdy już skończysz z Wilsonem Revere'em. – Można chyba bezpiecznie założyć, że ta współpraca została trwale

R

zerwana – odparła ponuro. – Szkoda. Mogłam być mistrzem. Mogłam być kimś. – Kimś? Kim?

– Nie mam pojęcia. Mój dziadek często to powtarzał. Twierdził, że to

L T

cytat z jakiegoś filmu ze Starego Świata. Nieważne. Opowiedz mi o tych dwóch.

– Jak ci mówiłem, spotkali się z tym gościem w nocy w jakiejś uliczce. Twierdzą, że nie mogli mu się dobrze przyjrzeć, bo było za ciemno. Ale kiedy ich przycisnęliśmy, powiedzieli ludziom, którzy ich przesłuchiwali, że było w nim coś dziwnego. Zmarszczyła brwi.

– To znaczy, fizycznie?

– Według nich nosił jakąś maskę, która zamazywała i zniekształcała jego rysy. – Widziałam w rezowizji filmy, w których czarny charakter nosił na twarzy pończochę. Zmienia to twarz w naprawdę dziwny sposób.

183

– Pytaliśmy ich o taką możliwość. Ich zdaniem wyglądało to bardziej tak, jakby jego ciało i twarz były zniekształcone. I wszystko cały czas się zmieniało. – Co takiego? – Mówili, że czasami głowa i ciało tego faceta wydawały się wydłużone, a chwilę potem za szerokie i zdeformowane. – Ci dwaj naprawdę użyli takiego długiego słowa jak „zdeformowane"? – Nie, ale wiesz, o co mi chodzi. Opisywali mężczyznę, któremu udało się ukryć własne rysy dzięki temu, że je wypaczał. Zastanowiła się nad tym.

R

– Myślisz, że projektował jakiś rezowizyjny obraz samego siebie na murach budynku? Obraz, który wyglądał na tyle realistycznie, żeby nabrać tych dwóch?

L T

– Biorę to pod uwagę. Obaj wyszli z baru, żeby spotkać się z tym facetem. Bez wątpienia pili. Pewnie byli też na haju po jakimś narkotyku. Ale im szczegółowiej ich przepytywaliśmy, tym bardziej ich opis spotkania z tym człowiekiem świadczył o doświadczeniu ze snu... – przerwał wymownie. – Właściwie to można by to nazwać koszmarem na jawie. Lyra zatrzymała się gwałtownie i odwróciła do niego tak szybko, że Vincent niemal nie spadł jej z ramienia.

– Chcesz powiedzieć, że człowiek, który wynajął tych dwóch, może wywoływać moje halucynacje? – spytała ostro. Na jej inteligentnej twarzy pojawiły się nadzieja, szok i nagłe zrozumienie. Również się zatrzymał. – Tak, myślę, że to możliwe. – Ale jak? Dlaczego? 184

– Może ten sukinsyn znalazł jakiś odjazdowy gadżet Obcych i nauczył się go rezonować, żeby wytwarzać halucynacje? Nie da się tego wykluczyć. Niemal każdego dnia wynosi się z dżungli mnóstwo artefaktów. Inna możliwość jest taka, że ma do tego talent. W archiwach Arcane Society są zapiski dotyczące podobnych zdolności. – Chodzi ci o taki talent jak twój? Projektowanie tej mgły psi? Nie podobało mu się, że porównuje go do tego sukinsyna, kimkolwiek był. – Przez Kurtynę przeszło wiele talentów. – Ale czemu miałby się uwziąć na mnie?

R

– Jeszcze nie jestem pewien, ale chyba możemy założyć, że ma to coś wspólnego z ametystowymi ruinami.

L T

– O rany. – Zmarszczyła brwi. – Te koszmary zawsze dopadały mnie na jednej z ulic w mojej okolicy. Przeważnie jest tam zawsze parę samochodów i kręci się trochę ludzi, ale nigdy nie zwróciłam uwagi na jakiś konkretny wóz czy człowieka.

– Jeśli ten facet używa jakiegoś gadżetu wytwarzającego halucynacje, niewykluczone że się nim posługuje tak, żebyś nie mogła mu się dobrze przyjrzeć.

– Ale w jakim celu?

– Nie wiem. Na przykład przeprowadza jakiś eksperyment. – Ale to nie ma sensu. – Ma więcej sensu niż twoja teoria. – Że wpadam w obłęd? Cóż, muszę przyznać, że z tych dwóch teorii wolę twoją. Nie wiem, Cruz. Chyba posuwasz się w tym za daleko.

185

– Nie pierwszy raz. Słuchaj, dokończymy tę rozmowę później. Teraz musimy się skupić na naszym zadaniu. – Dobra. – Jeszcze raz sprawdziła swój lokalizator, a potem ruszyła naprzód. – To pomieszczenie jest tuż za rogiem. Gdy zbliżyli się do wejścia do niewielkiego przedsionka, Vincenta ogarnęło podniecenie. Zagruchał głośno. – Myśli, że przyszliśmy tutaj, żeby pobawić się bursztynem – wyjaśniła Lyra. – Mówiłam ci, według niego te kamienie to moje ulubione zabawki. – Do diabła!

R

– Panuj nad sobą, Sweetwater. Nie spodoba ci się to, co tam zobaczysz. Przeszła pierwsza przez sklepioną bramę. Cruz zatrzymał się na chwilę na progu, czując łaskoczący dreszcz, świadczący o tym, że w pobliżu znajduje

L T

się mnóstwo potężnego bursztynu.

Na tanim, składanym stoliczku leżały trzy ametystowe piramidy. Każdy z artefaktów miał mniej więcej trzydzieści centymetrów wysokości i lśnił łagodnie uśpioną energią uwięzioną wewnątrz. Cruz zagwizdał cicho.

– Sukinduchy! – Z niechęcią musiał przyznać, że imponowała mu jej odwaga. – Nie przypominają żadnych z tych, jakie wydobyliśmy z ruin. – Znalazłam te piramidy, kiedy po raz pierwszy byłam w ruinach. Nie ulegało dla mnie wątpliwości, że są naprawdę potężne. Pomyślałam, że mogą też być niebezpieczne, więc natychmiast je ukryłam. Wiedziałam, że kiedy zacznę sprzedawać inne artefakty na czarnym rynku, pojawi się ryzyko, że jeden z gangów handlujących antykami, Gildia albo AI domyślą się istnienia tej komnaty i zaczną jej szukać. Nie chciałam, żeby znaleźli te trzy artefakty. – Dlaczego są niebezpieczne? 186

– Szczerze mówiąc, nie jestem pewna. – Powoli obeszła stolik i spojrzała na Cruza znad szczytu świecących piramid. – Ale wyczuwam tkwiącą w nich moc. Dopóki się nie dowiem, jak je zderezonować, nie chcę ryzykować, że wpadną w niewłaściwe ręce. – Czyli ręce Gildii albo laboratorium AI? – Albo jednego z podziemnych gangów. Moc bardzo pociąga, Cruz. A jeśli się okaże, że te piramidy są jakimś rodzajem broni? Wszyscy będą chcieli je przejąć: Gildie, rząd, przestępcy, szefowie wielkich korporacji, takich jak AI i RezStone. – W porządku. Rozumiem.

R

– W ciągu ostatnich trzech miesięcy kilka razy schodziłam na dół i próbowałam znaleźć jakiś sposób, żeby bezpiecznie zneutralizować te

L T

kamienie, ale jak do tej pory mi się nie udało.

– Zapewne nigdy nie przyszło ci do głowy, że gdybyś współpracowała z Amber Inc., moglibyśmy znaleźć sposób, by je unieszkodliwić? – Nawet gdybyś zgadzał się ze mną, że te kamienie powinny zostać zniszczone, to wiesz równie dobrze jak ja, że władze, Gildie i inni dyrektorzy z AI by się na to nie zgodzili.

Nie spierał się z nią. Miała rację. Moc bardzo pociąga, podobnie zresztą jak zwykła ludzka ciekawość. Potrafił sobie wyobrazić, co by powiedział Wielki Jake i jego bracia, gdyby zasugerował, że trzeba zniszczyć te kamienie, nie odkrywając przedtem ich tajemnic. Ostrożnie dotknął jednej z piramid. Fioletowy płomień skoczył pod jego palcami, sprawiając, że jego zmysły rozbłysły. Bliski związek z bursztynem pozwolił mu wyczuć wijące się prądy energii zamknięte w kamieniu, natychmiast jednak uświadomił sobie, że nie umiałby z nimi rezonować, nie 187

mówiąc już o jakiejkolwiek nad nimi kontroli. Cofnął dłoń. Fale energii się uspokoiły. – Mówiłaś mi, że artefakty z ruin nie były niczym więcej jak tylko dziełami sztuki Obcych. – Bo myślę, że tak właśnie jest. Ale te trzy piramidy są inne. – Do diabła, widzę. – Spojrzał na nią. – Mówiłaś o nich jeszcze komuś? – Nancy o nich wie. Opisałam je jej, ale nie powiedziałam, jaką mają moc ani gdzie je schowałam. Całkowicie jej ufam, doszłam jednak do wniosku, że będzie najbezpieczniej, jeśli nikt nie pozna ich kryjówki.

R

– Biorąc pod uwagę twoją opinię o Amber Inc., nie mogę cię winić o to, że trzymałaś to w tajemnicy. Ale musimy się dowiedzieć, jakie zdolności te piramidy w sobie kryją. Może nie są bronią. Może są komponentami jakiegoś zaawansowanego silnika. A może się okaże, że patrzymy na źródło zasilania

L T

jednej z maszyn wydobywczych, których używali Obcy, żeby zbudować katakumby i stworzyć puszczę deszczową.

– Nie – odparła z powagą. – Myślę, że są dziełami sztuki, tak jak pozostałe artefakty. Ale kto wie, co Obcy uważali za sztukę? Pewna jestem tylko jednego: energia tych kamieni może być bardzo potężna i bardzo niebezpieczna.

– Mówiłaś, że próbowałaś przeprowadzić na nich parę eksperymentów. – Tak. – I co się stało? – Niewiele – przyznała. – Potrafiłam poruszyć energię, lecz za każdym razem, kiedy byłam bliska odpowiedniego ułożenia prądów, miałam naprawdę złe przeczucie i szybko się wycofywałam. Nie kwestionował tej decyzji. 188

– Jesteś jedynym prawdziwym ekspertem od ametystu, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Skoro uważasz, że te kamienie są niebezpieczne, będziemy się tego trzymać. Dobrze, że wszystkie wciąż tutaj są. – Tak. A to znaczy, że energia, którą wyczułam w skarbcu Fairsteada, pochodziła od któregoś z pozostałych reliktów. – Który został ukradziony z laboratorium. – I co teraz? – spytała. – Uzyskasz nakaz z policji, żeby zmusić Fairsteada do otwarcia skarbca? – Nie chciałbym zniszczyć twoich złudzeń co do Amber Inc., ale nasza

R

firma nie ma aż takich wpływów w policji, jak ci się wydaje. Wzruszyła ramionami.

– No to wyślesz tam swoich ludzi z ochrony albo poprosisz Gildię, żeby wykonała tę robotę za ciebie. Nie mów mi, że nie możesz się dostać do tego skarbca.

L T

– Mógłbym – przyznał. – Ale mam przeczucie, że o wiele pożyteczniej będzie poobserwować przez jakiś czas Fairsteada i jego galerię, zanim się zdecydujemy na jakiś drastyczny ruch. Kiedy tylko wyjdziemy na powierzchnię, zadzwonię do Flagga i każę mu to zorganizować. – Do Garretta Flagga? Był jednym z uwięzionych w komnacie. – Flagg jest szefem bezpieczeństwa laboratorium. Kradzieży i morderstwa dokonano podczas jego zmiany. Można powiedzieć, że traktuje to bardzo osobiście. Czuje się za to odpowiedzialny. – Chcesz znaleźć powiązania między galerią Fairsteada a twoim laboratorium? – spytała zaintrygowana. – Jeśli mi się to uda, będę o wiele bliższy odkrycia, kto zabił tego technika i ukradł artefakt. 189

– I tylko tyle zamierzasz zrobić? Każesz swoim ochroniarzom obserwować galerię Fairsteada? – Cóż, w moich planach mam w tej chwili jeszcze jedną palącą kwestię. – Jaką? – Pod koniec tygodnia odbędzie się wielkie spotkanie rodzinne. Przyjęcie urodzinowe mojego dziadka. Przydałby mi się ktoś do towarzystwa. Gapiła się na niego oniemiała. –Ja? – Oddałabyś mi ogromną przysługę. – Wielkie nieba! Dlaczego?

R

– Bo wszyscy w rodzinie mi współczują i, prawdę mówiąc, to trochę żenujące. Uważają, że cierpię na depresję.

L T

– Dlaczego? – powtórzyła, tym razem już pełna podejrzeń. – Bo trzy miesiące temu złamałaś mi serce.

– Rany, Cruz! Chyba nie oczekujesz, że w to uwierzę? – wypaliła. – Wierz sobie, w co chcesz. W naszej rodzinie traktujemy poważnie złamane serca.

– Hm. A co z tego będę miała?

190

Rozdział 21 Godzinę później weszli do mieszkania Lyry. Vincent popędził do kuchni, wspiął się na blat i z uwielbieniem zaczął wpatrywać się w słoik z ciasteczkami. – A więc zawarliśmy umowę? – spytała Lyra. Weszła do kuchni i uniosła wieczko słoika. – Jeśli pójdę z tobą na przyjęcie urodzinowe twojego dziadka, obiecujesz, że pozwolisz mi zachować piramidy, dopóki się nie dowiem, jak je zderezonować? Odkąd opuścili pomieszczenie w katakumbach, nie mieli okazji, żeby

R

przedyskutować warunki tej umowy. Gdy tylko dotarli na powierzchnię, Cruz rozmawiał już przez telefon: wydawał lakoniczne rozkazy Garrettowi Flaggowi

L T

i organizował obserwację galerii Fairsteada przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Gdy kończył, byli już pod apartamentowcem Lyry.

– Masz moje słowo, że pozwolę ci zdecydować, co się z nimi stanie. – Obszedł kuchenny blat i wyjął butelkę bursztynowej rosy. – A tymczasem nikomu nie powiem o tych kamieniach. – No dobrze – mruknęła.

– Twój entuzjazm jest naprawdę powalający – zakpił. Vincent wybrał ciasteczko, zachowując się jak koneser przy wyborze najlepszego wina. Gdy trzymał już w łapce to idealne, wskoczył na lodówkę, żeby tam je zjeść. Lyra zakręciła wieczko. – Nadal tego nie rozumiem. Czemu nagle jesteś taki skłonny zgodzić się, żebym zachowała te piramidy? Nalał alkoholu do dwóch dużych kieliszków. 191

– Zastanów się. Po chwili ją oświeciło. – Oczywiście. Uznałeś, że przynajmniej na razie te kamienie są bezpieczniejsze w podziemiach, w moim osobistym sejfie niż w laboratorium twojej firmy. – Zginął człowiek, a jeden z artefaktów został skradziony. Najwyraźniej zabezpieczenie laboratorium nie jest tak dobre, jak twojej kryjówki. – Inaczej mówiąc i tak zamierzałeś zostawić tam piramidy, niezależnie od tego, czy zgodziłabym się pójść z tobą na przyjęcie Wielkiego Jake'a jutro wieczorem. –Skrzywiła się. – Powinnam wiedzieć, że nie ma sensu zawierać umowy ze Sweetwaterem.

R

– A jakże. Szczęście Sweetwaterów i tak dalej... Ale to nie zmienia jednego faktu.

L T

Wzięła od niego kieliszek bursztynowej rosy. – Tak? A jaki to fakt?

– Naprawdę złamałaś mi serce i wszyscy w mojej rodzinie o tym wiedzą. – Upił łyk swojego drinka. Jego oczy były ciemne jak północ w Starej Dzielnicy, w obsydianowej głębi płonął zielony ogień, tak jak ogień w jego pierścieniu.

Jej puls przyspieszył, a zmysły się otworzyły. Prawie była gotowa mu uwierzyć. Desperacko tego pragnęła. Pociągnęła łyk mocnego alkoholu i odstawiła kieliszek, próbując sprawiać wrażenie opanowanej i trochę rozbawionej. – Niezły jesteś – powiedziała. – Naprawdę niezły.

192

– To prawda. – Odwrócił się i przeszedł do salonu. –Już samo złamane serce boli, a świadomość, że cała rodzina się o ciebie martwi i się nad tobą lituje, też nie pomaga. – Ach! Duma. – To jedyne, co mi zostawiłaś. Uśmiechnęła się szeroko i uniosła dłoń. – Przestań. Teraz to ty przesadzasz. – Wydawało mi się, że już ci mówiłem: w mojej rodzinie nie mamy problemów z przesadą. Nie, jeśli chodzi o miłość. – Zatrzymał się przy stoliku

R

i spojrzał na wazon fioletowych orchidei. – Nowe? Nie wyglądają jak te, które widziałem tutaj wczoraj. – Dostarczono je dziś rano.

L T

– I taki sam cholerny liścik?

– Taki sam liścik – przyznała. – Ale nie użyłabym raczej słowa „cholerny", żeby go opisać.

– Mogę rzucić okiem? – Już trzymał kopertę w ręce i wyciągał z niej kartkę.

– Nie krępuj się – odparła sucho.

Vincent skończył jeść ciasteczko. Stoczył się z lodówki i przemknął przez pokój w kąt, w którym na stercie gazet leżało jego najnowsze płótno. Wskoczył na drewniany kuferek, w którym Lyra trzymała jego farby, i zaczął wydawać z siebie entuzjastyczne dźwięki. – Dobrze. Możesz się trochę pobawić farbami – zgodziła się Lyra. Vincent zeskoczył z kuferka i, podniecony, kręcił się dookoła, kiedy wyjmowała pędzle. Cruz z ponurą miną przyglądał się karteczce. 193

– „Jesteśmy sobie przeznaczeni" – odczytał na głos. Wsunął karteczkę z powrotem do koperty i rzucił ją na stos. – Taka sama wiadomość jak na wszystkich poprzednich. – Mhm. Przez chwilę stał i patrzył na kwiaty. – Nie wydaje ci się trochę dziwne, że te orchidee zawsze są fioletowe? Uniosła wieko kuferka. – Na początku, kiedy zakładałam, że są od ciebie, myślałam, że ten kolor miał być sentymentalnym nawiązaniem do ametystowego bursztynu.

R

– Może jest nawiązaniem do bursztynu – powiedział cicho w zamyśleniu Cruz.

Vincent wskoczył na krawędź kufra i przyglądał się leżącym w środku

L T

tubkom. Po chwili zastanowienia wybrał magentę i zeskoczył z powrotem na podłogę. Dwoma łapkami zdjął zakrętkę z tubki z farbą i chwycił pędzel. – Pamiętaj, malujemy tylko po płótnie – przypomniała Lyra. – Nie po ścianach, po podłodze ani po lodówce.

Vincent zagruchał i zaczął rozmazywać farbę na płótnie. Zamknęła wieko kuferka i spojrzała na Cruza.

– Nie sądzę, żeby można było zbyt wiele wyczytać z koloru orchidei – oświadczyła. – Nie po całej tej burzy w mediach, jaka się rozpętała podczas procesu. Nie kojarzyłabym się z ametystem chyba tylko komuś, kto mieszkałby w jaskini. – Może to jakiś prześladowca, który dostał obsesji na twoim punkcie po tym całym szaleństwie w mediach. Przeszył ją dreszcz. Skrzywiła się. – Dzięki. Odbierz mi cały romantyzm. Czemu nie? 194

– Kim on, u diabła, jest, Lyro? Westchnęła. – Nie mam pojęcia. Odkąd odkryłam, że to nie ty je przysyłasz, zrobiłam sobie listę mężczyzn mojego życia. Jest tak jakby trochę krótka. Upił odrobinę bursztynowej rosy. – Dobrze wiedzieć. – Zaczęłam od doręczyciela. Od czasu do czasu ze mną flirtował. Ale jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, żeby Dave przysyłał takie drogie kwiaty. Brałam też pod uwagę pana Martinsona. – A to kto, ten Martinson?

R

– Prowadzi księgarnię obok mojego warsztatu. Ale jemu stuknęła już osiemdziesiątka.

L T

– Wiek nie ma z tym nic wspólnego – stwierdził Cruz. – Możesz mi wierzyć.

– Pewnie tak. Ale znów wracamy do ceny takich kwiatów. Wątpię, żeby pana Martinsona było stać na wysyłanie rzadkich orchidei dwa razy w tygodniu... – przerwała na chwilę. – Można by też wziąć pod uwagę paru moich klientów. Wiesz, jakie nastawienie do dostrajaczek mają niektórzy faceci.

– Będę potrzebował tej listy.

– Zapomnij o niej – roześmiała się. – Nie zamierzam poszczuć cię na któregoś z moich klientów. Nie przysłużyłoby się to mojej firmie. – Do diabła, Lyro... Uniosła dłoń. – Prawdę mówiąc, zaczynam się zastanawiać nad tym hydraulikiem. – Jakim hydraulikiem? 195

– Tym, którego przysłał w zeszłym miesiącu właściciel budynku, żeby sprawdził umywalkę w mojej łazience. Był jakiś problem z przeciekiem w pustym mieszkaniu pode mną. Według niego uszkodzenie jest tutaj. – A dlaczego uważasz, że to mógł być on? – Nie spodobał się Vincentowi i muszę przyznać, że mi też nie przypadł do gustu. – Podrywał cię? – Nie. Zachowywał się normalnie, ale długo grzebał przy zlewie w łazience, a potem w kuchni. Siedział tu sporo czasu, nim doszedł do wniosku, że wszystko w porządku. I jest coś jeszcze. – Co?

R

– Przez ostatnich parę tygodni czasem mam to paskudne uczucie, które ma się zwykle, gdy wiesz, że ktoś cię obserwuje.

L T

– Jutro sprawdzę tego hydraulika – oświadczył Cruz.

– Jak? Nie wiem, jak się nazywał ani z jakiej był firmy. Uśmiechnął się lekko.

– Prowadzę firmę ochroniarską, pamiętasz? Umiemy znajdować ludzi. Jutro zadzwonię do właściciela twojego domu. Ogarnął ją niepokój.

– Obiecaj mi, że go nie wystraszysz. Nie chcę dawać panu Ashwellowi żadnego pretekstu, żeby mnie wyrzucił. Trochę zalegam z czynszem. – Mówisz tak, jakbym umyślnie straszył ludzi. Uśmiechnęła się krzywo. – Chyba nie zdajesz sobie sprawy, jak przerażający potrafisz czasami być. Spojrzał na nią, a jego rysy stwardniały. 196

– Przerażam cię? Zmarszczyła nos. – Nie. Oczywiście że nie. Gdybym się ciebie bała, to za pierwszym razem, kiedy się poznaliśmy, nie wpuściłabym cię za próg. A już na pewno nie wpuściłabym cię do mojego mieszkania po raz drugi. – Nigdy bym cię nie skrzywdził, Lyro. – Wiem. – Przynajmniej tyle. – Odstawił swój niedopity drink na stolik, podszedł do ściany i zderezonował światła.

R

Jej zmysły ogarnął dreszcz zmysłowej energii, poruszając ją do głębi. – Cruz? – szepnęła, nagle czując się niepewnie.

Nie odpowiedział. Ruszył ku niej, sunąc lekko przez szmaragdowe cienie

L T

pokoju. W powietrzu rozbłysło psi namiętności. Jej palce drżały. Obawiając się, że upuści kieliszek, odstawiła go na stolik i wzięła głęboki oddech. – To coś między nami to może nic więcej niż pociąg seksualny – przypomniała mu.

– Seks jest tego częścią. – Zatrzymał się tuż przed nią. –I to dobry seks. W każdym razie mi odpowiada. Ale jeśli chodzi o tego rodzaju energię, mówisz o czymś o wiele potężniejszym niż seks. Sweetwaterowie to rozumieją.

– Bo lubicie przesadzać? – Właśnie.

Był teraz tak blisko, że czuła jego zapach i żądzę. Mówiło jej o tym nie tylko jego ciało, lecz również aura. Zalała ją fala wspomnień wszystkich tych bezsennych nocy, które przeżyła w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Cena, jaką będzie musiała zapłacić, jeśli znów od niej odejdzie, tym razem będzie jeszcze 197

wyższa. Ponieważ tym razem będzie musiała żyć z tą gorzką wiedzą, że znała ryzyko. Nie znajdzie żadnych usprawiedliwień. – A w jaki to sposób ludzie z twojej rodziny stali się takimi ekspertami w tym temacie? – spytała. – Mówiłem ci. To część talentu. To jest w psi, pomyślała. Chwycił ją w ramiona i całował powoli, zdecydowanie, póki nie wypaliło się całe jej wahanie i niepewność. Mogę to zrobić, pomyślała. Jestem przecież z Dore'ów. Umiem podejmować ryzyko.

R

Wierzyła Cruzowi, przynajmniej w kwestii namiętności. Miał swoje priorytety i własne plany, ale gdy trzymał ją tak jak teraz, wiedziała, że ta oszałamiająca radość i niesamowite poczucie bliskości jest także jego udziałem. Było to wyraźnie widoczne w sposobie, w jaki niewidzialne prądy ich aur

L T

rezonowały ze sobą w całym spektrum. Nigdy nie doświadczyła tego rodzaju podniecenia z żadnym innym mężczyzną i wiedziała, że nigdy go nie doświadczy, nieważne, jak długo będzie żyła.

Objęła go rękoma i rozluźniła się w jego objęciach. Pocałował ją mocniej, a ona rozchyliła usta. Zaczął całować jej szyję. Odrzuciła głowę do tyłu. Zacisnęła powieki, czując oszałamiającą euforię ich wspólnej żądzy. – Sprawiasz, że tracę dech w piersi – szepnął. – Och, Cruz.

Podniósł ją i zaniósł do sypialni. Usłyszała szmer za parawanem. Vincent, pomyślała. Przemknęło jej przez myśl, że zapomniała zamknąć kuferek z farbami. Ale w następnej chwili kompletnie zapomniała o farbach i pędzlach. Cruz ją rozbierał, a ona też z zapamiętaniem ściągała z niego koszulę. 198

W ciągu paru chwil ich ubrania tworzyły już miękką stertę na podłodze. Wydawało jej się, że kopnął coś pod łóżko, tak żeby tego nie widziała, ale nie było czasu, by go o to pytać. Cruz opadł na kołdrę, pociągając ją za sobą. Osunęła się na niego, siadając na nim okrakiem. Wzbierająca fala jej własnej kobiecej mocy sprawiła, że stała się dzika i zuchwała. Cruz był podniecony, twardy i sztywny. Przygotowała się na pierwsze pchnięcie. Jednak zamiast tego zaczął ją pieścić ręką, głaszcząc, póki nie zwilgotniała i nie straciła tchu z pożądania i oczekiwania. Ponieważ nie kończył tego, co zaczął, zniecierpliwiła się. Chwyciła go za nadgarstki i przycisnęła je na łóżku po obu stronach jego

R

głowy. Błysnął zębami w szelmowskim uśmiechu. – Nie musimy się spieszyć – szepnął.

L T

– Aha, więc powinnam zwolnić.

Opuściła się bardzo, bardzo powoli na jego sztywnego penisa. Cruz z początku się śmiał, ale wkrótce zaczął jęczeć. Uniosła się jeszcze wolniej. Wkrótce jego ciało zwilgotniało od potu, a oddech stał się chrapliwy. Czuła, jak walczy ze sobą, by zachować kontrolę.

– Ale czasami pośpiech wcale nie jest taki zły –zmienił zdanie, a jego głos był niskim zmysłowym pomrukiem.

Przetoczył ją na plecy i ułożył się pomiędzy jej nogami. Roześmiała się, a wtedy znów był w niej, wchodząc w nią głęboko, a jej śmiech zdusiła gorąca, niecierpliwa żądza. Poczuła ogarniający ją żar. Kurczowo wbiła palce w jego wilgotne ramiona. Napięcie w niej rozładowało się wstrząsającymi dreszczami, które przebiegły przez nią i jej aurę. Podążył za nią z gardłowym okrzykiem uniesienia. 199

Rozdział 22 Jakiś czas później poczuł, że poruszyła się obok niego. – Dokąd idziesz? – spytał, nie otwierając oczu. – Zapomniałam zamknąć farby Vincenta. Otworzył jedno oko i patrzył, jak wkłada szlafrok. – Boisz się, że Vincenta może ponieść? – Malowanie to dla niego tylko zabawa. Wszystko jest potencjalnym płótnem. To dlatego zamykam kuferek z jego pędzlami na kłódkę, gdy nie ma

R

mnie w pobliżu i nie mogę go pilnować. Ale pewnego dnia domyśli się, jak zderezonować zamek, tak samo jak nauczył się zdejmować nakrętki z tubek z farbami.

L T

Zniknęła za parawanem. Chwilę później w kuchni zapaliło się światło. Usłyszał przerażony jęk.

– Vincent! Coś ty narobił? Masz pojęcie, jak trudno będzie zmyć całą tę farbę z podłogi? Jeśli pan Ashwell to zobaczy, wyrzuci nas z domu. Otworzyły się drzwiczki kuchennej szafki. – Mam tylko nadzieję, że jeszcze kompletnie nie zaschła. Może uda mi się wywabić ją wodą. Jeśli będę musiała użyć rozpuszczalnika, to czeka mnie ponowne malowanie podłogi. Wiesz, ile to będzie kosztować? W kuchennym zlewie popłynęła woda.

Cruz wstał i naciągnął spodnie. Siła nawyku sprawiła, że zatrzymał się na chwilę, by podnieść spod łóżka pochwę z nożem i przypiąć ją przy kostce. Mężczyźni z rodu Sweetwaterów, nieuzbrojeni, zawsze czuli się nadzy. W rodzinie krążyło stare powiedzenie: „Talent to świetna rzecz, ale nigdy nie zapominaj o broni". 200

Lyra stała przy zlewie, przemawiając z powagą do Vincenta, który siedział na kuchennym blacie. – Już to przerabialiśmy – tłumaczyła. – Nie możesz tak po prostu malować po wszystkim, co ci się nawinie. Vincent podskakiwał i radośnie gruchał, najwyraźniej niezbyt przejęty. Lyra westchnęła. – Wiem, wiem. To moja wina. Powinnam była zamknąć te pędzle. Cruz uśmiechnął się szeroko. – Pomóc ci w sprzątaniu tego nowego arcydzieła?

R

Był w połowie pokoju, gdy nagle poczuł szept mrocznej energii. Wyczulił zmysły. W tej samej chwili Vincent położył po sobie futerko. Jego oczy do polowania się otworzyły. – Zgaś światło – szepnął Cruz. Lyra to zrobiła.

L T

Z balkonu sąsiedniego poddasza dobiegły ich słabe odgłosy. Cruz dwoma długimi krokami znalazł się w kuchni. Przytknął usta do ucha Lyry.

– Mówiłaś, że mieszkanie obok jest puste. – Tak.

– Ktoś jest na tamtym balkonie. Zostań tu i się nie ruszaj. Przykucnęła schowana za blatem, a on pokonał niewielką odległość do szklanego parawanu. Tam przywarł płasko do ściany i cicho otworzył przesuwane drzwi. Vincent zniknął z blatu i po chwili pojawił się na podłodze przy lewej stopie Cruza. Przysiadł na tylnych łapkach, z uwagą całkowicie skupioną na balkonie. 201

Obaj czekali. Rozległ się cichy, głuchy odgłos, gdy jakaś ciemna postać przeskoczyła z balkonu obok na balkon Lyry. Parę sekund później wylądował na nim drugi mężczyzna. Cruz przesunął szybę i wyszedł na zewnątrz. Vincent przemknął obok niego i zaatakował kostkę jednego z intruzów. Mężczyzna wrzasnął z bólu. Zaczął wściekle kopać. Vincent śmignął w powietrzu i zwinnie wylądował na balustradzie. – Co, u diabła? – syknął jeden z mężczyzn. – Co to było? Drugi zauważył już Cruza.

R

– Kurwa – warknął. Uniósł pistolet magnetorezonansowy. Równocześnie na balkonie rozbłysnął zielony płomień. Pierwszy z mężczyzn stworzył ducha energetycznego.

L T

Cruz otoczył się gęstą zasłoną mgły psi, która aż nadto wystarczała, by zagłuszyć zmysły intruzów. Duch zgasł natychmiast. Przynajmniej tym razem Lyra była poza zasięgiem.

Obaj napastnicy wrzasnęli w panice. Machali dziko rękoma. Vincent, którego zmysłów mgła najwyraźniej nie przytępiła, zeskoczył z barierki na ramię najbliższego mężczyzny, kierując się do gardła. – Vincent! Nie! – krzyknął Cruz. – Potrzebuję ich żywych. Lyra pojawiła się w drzwiach. – O mój Boże! Cruz.

Jest za blisko, pomyślał Cruz. Powinna ją dosięgnąć mgła psi. Ale wciąż trzymała się na nogach. Pozbawieni zmysłów dwaj mężczyźni nadal się zataczali. Jeden potknął się i upadł. Drugi próbował po omacku znaleźć balustradę i omal nie spadł z balkonu. Cruz złapał go w ostatniej chwili. 202

– Potrzebuję czegoś, żeby ich związać – powiedział. – Przynieść swój plecak na wyprawy do dżungli. Miałaś tam jakąś linę. – Racja. – Lyra odwróciła się i szybko ruszyła do sypialni. Powinna była się zataczać i machać rękoma. – Jak to robisz? – zapytał ostro. – Wygląda na to, że ametyst przydaje się do paru innych rzeczy oprócz biżuterii. Musiałam kilka razy popróbować, ale nauczyłam się, jak go używać do przeciwstawiania się wpływowi twojego talentu na moją aurę. Zniknęła w mieszkaniu.

R

Chciał zażądać dalszych wyjaśnień. Bądź co bądź była jedyną osobą, która potrafiła oprzeć się wpływowi odbierającej zmysły mgły psi. Ale miał teraz ważniejsze rzeczy do roboty.

L T

Podszedł do pierwszego mężczyzny, lecz zanim zdążył zadać cios, by go ogłuszyć, uderzył w niego koszmar.

Świat wokół niego nagle się odkształcił. Cruz zapadł się w dziwaczny krajobraz ze snu.

Budynki i dachy Starej Dzielnicy ożyły, wyginając się i przybierając dziwne, nienaturalne kształty, które stapiały się i zachodziły na siebie. Jedne wystrzeliwały bardzo wysoko, inne kurczyły się i ginęły. Znajoma poświata murów Wymarłego Miasta stała się intensywniejsza, zalewając świat barwami z ultraspektrum, pulsującymi według dziwacznego wzorca. Eteryczne wieże na murach przybierały jeszcze fantastyczniejsze, wypaczone kształty. Balkon falował jak wzburzony ocean. Cruz zatoczył się i sięgnął ręką w stronę balustrady. Chybił i opadł twardo na jedno kolano. Jego dłoń otarła się o pistolet magnetorezonansowy. Instynktownie się zamachnął. W jego obecnym stanie nie potrafiłby go użyć, ale musiał 203

pozbawić go napastników. Usłyszał dźwięk broni sunącej po kafelkach, ale nie wiedział, czy spadła z balkonu, tak jak chciał. W następnej chwili patrzył w gwiazdy i postrzegał je tak, jak nigdy dotąd. Oba księżyce były zbyt jasne, zbyt bliskie i wydawało mu się, że wypalą mu zmysły. Odwrócił głowę od intensywnego światła i zorientował się, że patrzy przez słupki balustrady balkonu Lyry prosto na balkon sąsiedniego mieszkania. A tam coś się poruszyło. Stworzenie niepodobne do niczego, co kiedykolwiek widział. Czymkolwiek było, roztapiało się, formowało na nowo, a potem znów roztapiało.

R

Obcy, pomyślał. W końcu wrócili. A może byli tu przez cały czas? – Sukinduch – szepnął z podziwem i przerażeniem jeden z napastników. – Zdjął go.

L T

Dziwaczna istota na drugim balkonie przemówiła, a jej głos odbijał się mrocznym echem, tak jakby dobiegał z głębi krypty.

– Skończyć z nim! – rozkazała. – Dorwać kobietę!

Dwie wypaczone postaci zamajaczyły nad Cruzem, zasłaniając mu obcego na drugim balkonie.

– Załatw go – polecił jeden z mężczyzn. – Ja złapię kobietę. – Cholera! Znowu ten szczur. Już raz mnie ugryzł. Pewnie będę musiał brać zastrzyki.

– Zastrzel go. Zastrzel go. – Nie mogę. Nie mam broni. Ten sukinsyn zrzucił ją z balkonu. – Cruz? – głos Lyry wzniósł się do krzyku wściekłości i przerażenia. – Coście mu zrobili, dranie?!

204

– Daj sobie spokój z tym szczurem – zawołał jeden z mężczyzn. – Zrzuć sukinsyna za barierkę. Ja ją dorwę. Druga postać ruszyła w stronę Cruza. Zatrzymała się nagle. – Uważaj. Ona trzyma coś w rękach. Jakąś lampę. Rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Zapomnij o tym Obcym, nakazał sobie Cruz. Ci dwaj próbowali złapać Lyrę. Musiał się skupić. Najpierw to, co najważniejsze. Ignorując koszmarne kształty i obrazy wokół, zarezonował całe psi, jakie umiał przywołać, i pchnął je przez czarny bursztyn swojego sygnetu. Dzięki swej intuicji łowcy wiedział, że jego jedyną nadzieją na to, by ochronić Lyrę,

R

było odepchnięcie dziwnej energii, która go paraliżowała i więziła w tych dziwnych halucynacjach.

L T

– Puść mnie! – wrzasnęła Lyra.

– Znowu ten szczur! – krzyknął pierwszy mężczyzna. – Ugryzł mnie. – Do diabła ze szczurem. Ta baba mnie ugryzła!

Cruz przywołał więcej energii, sięgając aż do granic swoich możliwości i możliwości obsydianu.

Koszmarny krajobraz zafalował i nagle się rozpłynął. Świat wrócił na swoje miejsce. Stworzenie na sąsiednim balkonie rzuciło się w stronę mieszkania i znikło.

Cruz dokładnie wyczuł chwilę, gdy obsydian strzaskał się na miliony odłamków. Zamknął swoje zmysły, jak najszybciej odcinając falę ciężkiej energii, ale zrobił to o ułamek sekundy za późno i wiedział o tym. Odłamki obsydianu zdążyły już zadziałać jak osobne zwierciadła psi, odbijając jego własną energię z powrotem w stronę jego aury w chaotycznych falach, które już zaczynały zalewać mu zmysły. Ostrzegano go przed 205

niebezpieczeństwem, jakie wiązało się z przeciążeniem obsydianu. Teraz miał się o tym w nieprzyjemny sposób przekonać na własnej skórze. Najpierw jednak musiał uratować Lyrę. Chwiejnie wstał i zobaczył dwóch mężczyzn – próbowali doprowadzić walczącą z nimi Lyrę do frontowych drzwi. Jeden z nich zaciskał dłoń na jej ustach. Obaj wierzgali, próbując obronić się przed Vincentem. Cruz jeszcze raz użył swoich wyczerpanych zmysłów z nadzieją, że ostatnia fala adrenaliny pomoże mu pchnąć resztki energii przez zapasowy bursztyn w zegarku. Nic się nie wydarzyło. Wiedział, że ma pięć, może dziesięć minut, nim straci przytomność.

R

Wyszarpnął nóż z pochwy przy kostce i ruszył naprzód.

– Nie wierzę – warknął jeden z napastników. – Ten sukinsyn wstał. Coś

L T

poszło nie tak. Nie miał prawa się podnieść. – Cholera! On ma...

Cruz dosięgnął pierwszego napastnika, zanim ten zdążył skończyć zdanie. Wbił nóż głęboko, uświadamiając sobie, że nie trafił tam, gdzie chciał. Efekt wypalenia psi już go dosięgał, siejąc spustoszenie w koordynacji jego ruchów i odbierając mu siły.

Mimo to rozległ się jęk bólu i przerażenia. Wyszarpnął nóż. Jego ręce zalała krew. Mężczyzna osunął się na ziemię.

Drugi puścił Lyrę i rzucił się do drzwi; Vincent deptał mu po piętach. – Vincent, wracaj! – krzyknęła Lyra. – Zostaw go. Cruz zorientował się, że ktoś gwałtownie otwiera frontowe drzwi. Usłyszał odgłos ciężkich butów na schodach. Drugi napastnik uciekł. Powoli opadł na kolana, wciąż ściskając w ręce zakrwawiony nóż. Zielonkawe cienie na poddaszu zaczęły szarzeć. 206

– Cruz? – Lyra kucnęła przy nim. – O mój Boże, jesteś ranny! Co się stało? Postrzelili cię? Nie słyszałam strzału. Cruz, zostań ze mną! Dzwonię po karetkę. W jego uchu rozległo się znajome gruchanie. Vincent wydawał się zaniepokojony. Cruz zmusił się do koncentracji. Musiał zrobić jeszcze jedną rzecz, coś ważnego; najważniejszego jak dotąd w jego życiu. – Żadnej karetki – szepnął. – Dzwoń do Jeffa. – Ale Cruz, ty krwawisz! – To nie moja krew... Tego drugiego. Dzwoń do Jeffa. Powiedz mu, że strzaskałem obsydian. Powiedz, żeby cię zabrał na Bursztynową Wyspę.

R

– Nie mogę jechać do posiadłości twojej rodziny.

– Możesz. I pojedziesz. Muszę wiedzieć, że jesteś bezpieczna, a to jedyne

L T

pewne miejsce. Weź telefon.

Usłyszał cichy, melodyjny brzęk talizmanów jej bransoletki, gdy szybko przeszła przez pokój. Chwilę później wróciła. Chwyciła go za rękę. – Rozumiem – powiedziała. – Ale wyjaśnijmy coś sobie. Zostaję z tobą. Jeśli gdzieś mamy się wybrać, to razem. Słyszysz mnie, Cruzie Sweetwaterze? Wydawało mu się, że poczuł łagodną falę energii płynącą od jej dłoni. To była jej energia, nie jego. Ciemność ustąpiła na kilka cennych sekund. Pewnie znów miał halucynacje.

– Dzwoń do Jeffa – powtórzył.

– Dzwonię. – Wolną ręką z trudem wystukiwała numer. – Ale cokolwiek zrobisz, nie poddawaj się. Słyszysz mnie, Sweetwater? – Słyszę. – Zamknął oczy. – Ble, ble, ble. Przestań już zrzędzić. – Mam do tego talent.

207

Ogarnęła go noc. Pełne niepokoju pogruchiwanie kurzaka i brzęk talizmanów Lyry były ostatnimi dźwiękami, jakie dobiegły do niego w ciemności.

L T 208

R

Rozdział 23 Parę chwil po tym, jak Lyra zadzwoniła do Jeffa, miała doskonałą okazję, by obserwować w akcji oszałamiająco skuteczną i niesamowicie potężną machinę Sweetwaterów. Dziesięć minut po jej telefonie Jeff wpadł przez otwarte drzwi mieszkania. Nie był sam. Miał ze sobą całą falangę agentów Amber Inc. Security. – Szybko! – krzyknęła Lyra. Wciąż kucała przy Cruzie, trzymając jego dłoń.

R

– Tu leży drugi! – zawołał ktoś. – Jeszcze żyje.

– To jeden z napastników – poinformowała Lyra. –Drugi uciekł. To Cruz potrzebuje pomocy.

L T

Ktoś zapalił światło. Lyra zobaczyła mnóstwo krwi na deskach podłogi. Zastanawiała się, czy będzie ją trudniej wywabić niż farby Vincenta. Tęga kobieta o krótkich, nastroszonych blond włosach przyklękła obok Cruza i wyjęła stetoskop. Skądś pojawiły się nosze. W ciągu paru sekund na małym poddaszu Lyry znalazło się tylu ludzi, że zaczęła się martwić, czy Vincent nie zostanie zmiażdżony butami Amber Inc. Security. Wolną ręką sięgnęła po niego i posadziła sobie na ramieniu. Czerwony berecik zsunął mu się podczas walki z intruzami. Teraz ściskał go mocno w jednej łapce. – Jak tam? – spytał Jeff z ponurą twarzą. – Żyje? Lyra uświadomiła sobie, że mówił do kobiety przyciskającej stetoskop do klatki piersiowej Cruza. Przeraziła się. – Oczywiście, że żyje – wyrzuciła z siebie, zanim zdążyła odpowiedzieć ratowniczka. – Czemu miałby nie żyć? Ma jakiegoś rodzaju syndrom 209

postopienny, tak jak łowcy duchów, kiedy stopią bursztyn. Potrzebuje trochę czasu, żeby dojść do siebie, i tyle. – Szef nie stopił zwykłego bursztynu – odparł Jeff nienaturalnie obojętnym tonem. – Kiedy do mnie dzwoniłaś, mówiłaś, że strzaskał obsydian. – Tak kazał ci powiedzieć, ale zakładałam, że chodziło mu o to, że stopił swój obsydianowy bursztyn. – Mówił ci, że używa czarnego bursztynu? – spytał Jeff z niepokojem w głosie. – Jestem z Dore'ów. Znam się na bursztynie. – Jasne. Tyle tylko, że czarny bursztyn jest tak rzadki, że większość ludzi

R

go nie rozpoznaje. Kiedy go widzą, myślą, że to jakiś inny kamień. – W czym problem? – odezwała się spiętym głosem.

L T

– Może nie wiesz o obsydianie tyle, ile ci się wydaje – powiedział Jeff. – Kiedy się go przeciąży, nie topi się. Zostaje strzaskany.

– Co masz na myśli? – Spojrzała na czarny kamień w sygnecie Cruza. – Nie widzę żadnych pęknięć.

– Nieważne. Później ci wyjaśnię. Musimy go zabrać do kliniki. – To znaczy, na izbę przyjęć? – upewniła się Lyra. Ratowniczka podniosła wzrok.

– Nie, w zwykłej izbie przyjęć nie wiedzieliby, co w takiej sytuacji zrobić. Arcane Society ma prywatną klinikę. Lekarze stamtąd to jego największa szansa. Lyra ścisnęła mocniej dłoń Cruza i posłała mu przez palce trochę więcej energii. – No dobra. Zaczynacie mnie przerażać – szepnęła. – Ta klinika to chyba niezły pomysł. Ale ostrzegam cię, Jeff. Cruz strasznie się upierał, że oboje 210

mamy jechać do waszej rodzinnej posiadłości na Bursztynowej Wyspie. Kiedy się obudzi i zorientuje, że jest gdzie indziej, może bardzo się wkurzyć. – Do diabła. – Jeff wahał się tylko przez ułamek sekundy. – Musiał się naprawdę bardzo o ciebie martwić. – Cóż, tak. Ci dwaj faceci próbowali mnie porwać –odparła cicho. – W takim razie zdecydowanie jedziesz na Bursztynową Wyspę. Szefa zabieramy do kliniki. – Przykro mi. Jadę tam, gdzie on. Wybieraj, Bursztynowa Wyspa albo klinika, ale tak czy inaczej będziemy trzymać się razem, przynajmniej dopóki się nie obudzi.

R

Ratowniczka przysiadła na piętach. Lyra zobaczyła plakietkę z jej nazwiskiem. Benson.

L T

– To dobry pomysł – powiedziała Benson. – Nie wiem, o co tu chodzi, ale stan pana Sweetwatera wydaje się stabilny. Jestem za tym, żebyśmy go nie zaburzali. Jeśli zabierzecie ich oboje na Bursztynową Wyspę, klinika może wam tam przysłać swój zespół.

– Racja – zgodził się Jeff. – W takim razie Bursztynowa Wyspa. Ratownik, który kucał przy powalonym napastniku, teraz się odezwał: – A co zrobimy z tym gościem? Żyje. Powstrzymałem krwawienie. Jeśli trafi na izbę przyjęć, pewnie z tego wyjdzie.

– Pojedzie do kliniki Gildii – zdecydował Jeff. – Tam sobie z tym poradzą bez zawiadamiania glin. Nadal wydawał polecenia, z szybkością i precyzją godną zawodowego agenta Federalnego Biura Śledczego do spraw Psi. Chwilę później, gdy Lyra z Vincentem na ramieniu wsiadła do nieoznakowanej karetki, doszło do jeszcze jednego starcia. 211

– Przykro mi, proszę pani. Nie mogę pozwolić, by jakieś zwierzęta jechały tu razem z pacjentem – oświadczył jeden z ratowników. – Kurzak jest ze mną, a ja jestem ze Sweetwaterem –powiedziała Lyra. Ratownik otworzył usta, jakby zamierzał się spierać, ale Benson pokręciła głową. – Wszystko w porządku – zapewniła. – Tak, proszę pani. – Ratownik się wycofał. Benson wsiadła do karetki i zaczęła włączać monitory nad Cruzem. Jeff wskoczył na tył pojazdu i usiadł przy Lyrze. Drzwi się zatrzasnęły i ambulans zjechał z pobocza.

R

– Co się tam stało? – spytał Jeff. Szybko opisała mu przebieg wydarzeń. – Dwóch mężczyzn? Jesteś pewna? – Tak.

L T

– Coś tu nie gra. Jak, u diabła, jakimś dwóm facetom udało się unieszkodliwić szefa?

– Nie wiem. Niemal natychmiast miał obu pod kontrolą. Potem posłał mnie do mieszkania, żebym przyniosła coś, czym mógłby ich związać. To wtedy coś musiało pójść nie tak. Zanim się spostrzegłam, tych dwóch intruzów próbowało wywlec mnie przez drzwi. Cruz leżał na balkonie. Nie ruszał się. Najpierw pomyślałam, że go postrzelili, ale nie słyszałam wystrzału. A później, ni stąd, ni zowąd, Cruz znów był na nogach i z nożem zbliżał się do jednego z tych facetów. – Jeśli musiał sięgnąć po nóż, to dlatego że nie mógł już używać swojego talentu – stwierdził ponuro Jeff. –Z jakiegoś powodu musiał przywołać tyle psi, że roztrzaskał swój czarny obsydian. Ale po to, żeby załatwić jakichś dwóch ulicznych bandziorów? To po prostu kupy się nie trzyma. 212

– Tylko tyle mogę ci powiedzieć. Wszystko działo się tak szybko. Jeff wyjął z kieszeni telefon. – Jesteś pewna, że nie było ich więcej? – Tak. Jeff mówił szybko przez telefon; wydawał kolejne polecenia. – Natychmiast sprowadzić ZPK na poddasze pani Dore. Mają szukać śladów psi dwóch mężczyzn, prawdopodobnie łowców duchów. Przynajmniej jeden z nich wygenerował ducha. Jeden uciekł. Drugiego mamy. Wtargnięcia dokonano przez balkon. Ucieczka przez główne drzwi budynku. Zbadajcie

R

wszystkie te punkty. Jak tylko się czegoś dowiecie, oczekuję pełnego raportu. Lyra dotknęła jego ramienia, aby zwrócić na siebie uwagę. Spojrzał na nią, pytająco unosząc brew.

– Myślę, że ten, który uciekł, mógł zostawić ślady krwi – powiedziała. –

L T

Wydaje mi się, że Vincent obu ich pogryzł.

Jeff zerknął na Vincenta wtulonego w ramię Lyry. – Dobra robota, mały – pochwalił. Benson się uśmiechnęła.

– Mówią o kurzakach, że kiedy widzi się ich zęby, jest już za późno. – Tak to już jest z drapieżnikami – stwierdził Jeff. Powrócił do rozmowy telefonicznej i przez kolejną minutę wydawał lakoniczne rozkazy, a potem się rozłączył.

– Co to takiego ZPK? – spytała Lyra. – Skrót od Zespół Parakryminologiczny. – Dobry Boże! To znaczy, że AI Security ma własne laboratorium kryminologiczne?

213

– To wszystko upraszcza. I pozwala uniknąć rozgłosu – wyjaśnił Jeff. – Pamiętasz, co mówiłaś o tym, jak ważna jest dyskrecja w fachu dostrajaczy bursztynu? – Tak. – Amber Inc. Security ma podobną filozofię. – Spojrzał na Benson. – Co z nim? – Może pan wierzyć lub nie, ale chyba wszystko w porządku. – Benson sprawdziła odczyty na monitorach. – Wygląda to na naprawdę poważny zespół postopienny, ale nic gorszego.

R

– Mówiłam wam – powiedziała Lyra. Poczuła większą ulgę, niż miała ochotę przyznać. – A na czym polega problem z obsydianowym bursztynem? Wiem, że bardzo niewielu ludzi umie z nim rezonować i że podobno potrafi

L T

przetwarzać bardzo dużo mocy. To prawda?

– Tak. Może przyjąć bardzo dużo psi. – Jeff przyglądał się uważnie Cruzowi. – Problem w tym, że kiedy zostanie przeładowany, nie zamyka się po prostu tak jak zwyczajny bursztyn. Zamiast tego wzorce fal rozłamują się w naprawdę dziwny i nieprzewidywalny sposób. – To właśnie nazywacie strzaskaniem obsydianu? – Aha. To tak, jakby nagle przesyłało się energię przez miliony małych zwierciadeł psi. Psi zostaje odbite z powrotem na twoją aurę. Ustala się niestabilny wzorzec rezonansu, który wypala zmysły tego, kto generuje prądy przez kamień... – przerwał. – Teoretycznie ten efekt jest prawdopodobnie trwały. – Teoretycznie? – spytała, znów ogarnięta niepokojem. – Chcesz przez to powiedzieć, że nie wiecie?

214

– Mamy zbyt mało doświadczeń z czarnym bursztynem, żeby umieć przewidzieć efekty w sytuacji takiej jak ta – wyjaśniła Benson, nie odrywając wzroku od monitora. – Bardzo niewielu ludzi potrafi go zarezonować, nie mówiąc nawet o wygenerowaniu takich ilości mocy, by go strzaskać. Więc cóż, tak. Właściwie to znamy tylko teorię. – Teorię? – wyszeptała Lyra. – W drodze do pani domu dziś w nocy sprawdziłam dane Arcane Society – ciągnęła Benson. – Znalazłam w nich tylko dwa inne przypadki. W obu ofiara zapadała w śpiączkę po strzaskaniu obsydianu. Jeden z tych ludzi zmarł.

R

Drugi przeżył, ale jego paranormalne zmysły uległy zniszczeniu. No i popełnił samobójstwo. – Zamilkła na chwilę. – Obaj byli z rodu Sweetwaterów. Lyra mocniej ścisnęła dłoń Cruza i wysłała jeszcze więcej psi. – On nie jest w śpiączce.

L T

– Nie – potwierdziła Benson.

– I w nią nie zapadnie. Musi dojść do siebie po wypaleniu ogromnych ilości psi. Kiedy się obudzi, wszystko będzie w porządku – stwierdziła Lyra. Benson przyglądała jej się przez parę sekund. Potem utkwiła wzrok w Jeffie.

– Domyślam się, że to ona – powiedziała. Jeff uśmiechnął się lekko. – Tak.

– Niezupełnie taka, jak się spodziewałam – mruknęła Benson. Lyra spojrzała na nich z gniewem. – Jaka „ona"? – Kobieta, która złamała serce Cruzowi Sweetwaterowi.

215

Rozdział 24 Stracił największą transakcję w swojej karierze. Ten ametystowy artefakt był wart fortunę. Dłoń Valentine'a Fairsteada drżała, gdy otwierał drzwi na tyłach swojej galerii. Czuł ogarniające go frustrację, wściekłość i niepokój. A tak niewiele brakowało. Wilson Revere we własnej osobie był już tutaj, w jego skarbcu. Co do najbardziej ekskluzywnych klientów, bogatsi nie istnieli. Cóż, oczywiście z wyjątkiem Sweetwaterów.

R

Ale nigdy nawet nie próbował zabiegać o względy Sweetwaterów. Plotka głosiła, że ich prywatny skarbiec jest już przepełniony bezcennym bursztynem każdego rodzaju i odmiany, i to zarówno artefaktami archeologicznymi, jak i

L T

okazami przydatnymi w laboratorium. Nigdy nie natknął się na kamień, który jego zdaniem zainteresowałby kogokolwiek z tej rodziny.

I prawdę mówiąc, ta wiedza zawsze przynosiła mu ulgę. Z jakiegoś powodu nigdy tak naprawdę nie chciał zadawać się ze Sweetwaterami. Coś w tym klanie go niepokoiło.

Wilson Revere to coś zupełnie innego. Wyrafinowany, wykształcony człowiek z ogładą i wyśmienitym gustem, czyli dokładnie taki klient, jaki dla Galerii Fairsteada jest najcenniejszy.

Otworzył drzwi i wszedł na zaplecze. Odwrócił się i szybko otworzył kolejne drzwi. Odetchnął z ulgą. Zawsze czuł się nieswojo w ciemnej uliczce za galerią. Tam nigdy nie można było być pewnym, co się może skrywać za pojemnikiem

na

śmieci.

Nocą

Stara

najbezpieczniejszych części miasta.

216

Dzielnica

nie

należała

do

Jednak człowiek, z którym się tutaj umówił, nalegał, aby przybył o północy i wszedł tylnymi drzwiami. Udzielił mu też innych instrukcji. Fairstead miał nie włączać żadnych świateł, dopóki obaj nie znajdą się w skarbcu bez okien. Po omacku dotarł do głównej sali. Tam odnalazł drogę między szeregami gablot wystawowych i wreszcie stanął przed drzwiami skarbca. Zderezonował zamek i wszedł do niewielkiego pomieszczenia. Tu już mógł włączyć światło. Chwilę później drzwi się otworzyły i stanął w nich mężczyzna. – No, nareszcie jesteś – warknął Fairstead. – Nadal uważam, że to wszystko było niepotrzebne.

R

– To ty spieprzyłeś transakcję – powiedział tamten. –Teraz muszę sprzątać po tobie twój bałagan. Otwórz skarbiec.

L T

– Sweetwater nawet nie widział tego artefaktu –upierał się Fairstead. Zabrał się do pracy nad zamkiem. –Nie mógł się dowiedzieć, że to tu jest. – Musiał coś podejrzewać. Z jakiego innego powodu miałby się pojawić dziś w twojej galerii? Nie jest twoim stałym klientem.

– Chodziło o tę kobietę, mówię ci. Przyszedł z nią, a ona z kolei była tutaj, bo Revere chciał poznać opinię niezależnego eksperta. To, że Sweetwater się tutaj pojawił, nie miało nic wspólnego z artefaktem. – Nie podoba mi się cała ta sprawa. Za duży zbieg okoliczności. Musimy zminimalizować nasze straty, i to szybko.

Fairstead pociągnął ciężkie drzwi skarbca i wszedł do środka. – Co zamierzasz w związku z tym ametystem? – Upewnić się, że zostanie znaleziony, żeby Sweetwater przestał go szukać. Musi zgubić nasz trop. W tempie, w którym do tej pory się posuwa, wkrótce może odkryć nasz interes. Nie możemy sobie na to pozwolić. 217

Fairstead wziął do rąk ametystowy artefakt. Kamień był ciepły i promieniował słabą poświatą. Na chwilę górę wziął w nim koneser. Delektował

się

dziwnymi,

eleganckimi

nacięciami

pokrywającymi

powierzchnię fioletowego bursztynu. – Fantastyczny – wyszeptał. – Gdybyśmy tylko wiedzieli, jak uaktywnić uwięzioną w nim energię. Czy to prawda, że Lyra Dore potrafi rezonować z obrazami w tych kamieniach? – Podobno. Daj mi go. Fairstead westchnął i położył mu na dłoni artefakt.

R

– Szkoda. To mogła być nasza największa transakcja.

– Czasem ryzyko jest tak duże, że nie warto go podejmować. – Masz rację.

Fairstead wyszedł ze skarbca. Odwrócił się, żeby zamknąć drzwi.

L T

Nie zauważył pistoletu magnetorezonansowego w ręce mężczyzny. Pierwszy strzał trafił w plecy i odrzucił go z powrotem do skarbca. Drugi trafił w głowę.

218

Rozdział 25 Cruza obudziły ciepła aksamitna bryza, niosąca ze sobą znajomy zapach oceanu, i dotyk palców Lyry splecionych z jego palcami. Poczuł radość. Otworzył oczy i zobaczył ją. Siedziała na krześle, tuż przy łóżku; trzymała jego dłoń i patrzyła przez otwarte szklane drzwi sypialni na skąpane w słońcu morze. Miała na sobie dżinsy i obcisły czarny T–shirt. Wyglądała niesamowicie seksownie. Koszulka opinała się na jej piersiach i podkreślała łagodne krągłości ramion. Ale przecież zawsze wyglądała niesamowicie seksownie.

R

Przez chwilę nie odzywał się ani nie poruszał. Po prostu na nią patrzył zafascynowany. Tak było od pierwszej chwili, kiedy ją zobaczyłem, pomyślał.

L T

I tak będzie za każdym razem, kiedy na nią spojrzę, do końca mojego życia. Łączący ich związek psi był realny i potężny, dokładnie taki, jak obiecywali wszyscy w jego rodzinie, gdy wreszcie odnajdzie właściwą kobietę. Vincent zagruchał radośnie i wskoczył na łóżko. Jego berecik był jak zwykle zawadiacko przekrzywiony. Szybko przebiegł po kołdrze i usadowił się na poduszce.

Wyrwana z zamyślenia Lyra odwróciła się na krześle. Gruzowi wydawało się, że wszystko w niej promienieje. – Hej! Najwyższa pora, żebyś się obudził – powiedziała z uśmiechem. – Jak długo byłem nieprzytomny? – Jest trochę po dziewiątej rano. Byłeś w krainie lulu przez całą noc. Znów spojrzał przez otwarte drzwi, napawając się bujną zielenią ogrodów i widokiem morza. Znał ten widok na pamięć. Byli w jego domku na wyspie, tuż nad zatoką. 219

– Doprowadziłaś nas na Bursztynową Wyspę. To dobrze – pochwalił. – Jeff się wszystkim zajął. Co pamiętasz? Zastanowił się przez chwilę. – Dwóch facetów na balkonie. Halucynacje... Zamrugała. – Jakie halucynacje? – Właśnie – odezwał się Jeff od drzwi. – Jakie halucynacje? – To bardzo ciekawe. – Cruz szybko ścisnął dłoń Lyry, a potem zsunął kołdrę i przerzucił nogi za krawędź łóżka. Spojrzał w dół i zobaczył, że wciąż

R

ma na sobie spodnie, które włożył tuż przed pojawieniem się intruzów. Były poplamione zaschniętą krwią. Kolejne wspomnienia wskoczyły na swoje miejsce, powracając jak fala. – Wczoraj w nocy ktoś wykorzystał przeciwko

L T

mnie jakiś talent psi. Stworzył krajobraz ze snu, który przypominał te koszmary na jawie, jakie opisywałaś, Lyro.

– Żartujesz? – powiedziała. Jej oczy się rozszerzyły. – Uważasz, że to jeden z tych napastników wytwarzał te halucynacje?

– Ktoś musi je wywoływać. Nie domyślam się jeszcze kto. Ale jedno wiem na sto procent. Możesz być pewna, że nie jesteś bliska obłędu. I ja też nie. Życie jest piękne.

Wstała, wzięła Vincenta i przytuliła mocno do siebie. Jej oczy przesłaniał cień, ale dostrzegł błyszczące w nich uczucie ulgi. – Nie wiem, co powiedzieć – wyszeptała. – Po wszystkich tych tygodniach zastanawiania się nad tym. – Wciąż mamy problem. Musimy się dowiedzieć, dlaczego tych dwóch próbowało cię porwać. – Spojrzał na Jeffa. – Jakie wiadomości?

220

– Ten facet, którego dźgnął pan nożem, prawdopodobnie przeżyje, ale wciąż jest oszołomiony lekami, które podali mu przed operacją. Drugiego złapaliśmy wczoraj w nocy, ale niestety chyba niewiele wie. – Kolejne głupie mięśniaki z łapanki na ulicy. – Cruz potarł szczękę. – Tak jak tych pierwszych dwóch, których ktoś nasłał, żeby mnie zlikwidowali. – Na to wygląda. Ten sam niejasny opis tego, który ich wynajął. Facet nosił jakąś maskę zniekształcającą jego rysy twarzy. – To nie żadna maska. Wytwarzał halucynacje, które ukrywały jego twarz... – Cruz nagle urwał, gdy kolejne wspomnienie wskoczyło na właściwe

R

miejsce. – Do diabła. On tam był wczoraj w nocy. Widziałem go. – O czym pan mówi? – spytał Jeff.

– Był tam trzeci mężczyzna. Wczoraj w nocy myślałem, że jest po prostu częścią tego snu, ale musiał być rzeczywisty. Dopilnuj, żeby ZPK sprawdził

L T

sąsiednie poddasze. On był na drugim balkonie.

– Mam tam teraz ludzi. – Jeff wyjął telefon. – Ale szukają tylko śladów psi tych dwóch facetów w mieszkaniu Lyry. Powiem im, żeby przeszli do mieszkania obok i poszukali tego trzeciego.

Cruz ruszył w stronę drzwi do łazienki.

– Muszę wziąć prysznic. A potem coś zjeść. Jeff spojrzał na Lyrę.

– Widzisz? To dlatego zrobili z niego szefa AI Security. Umie ustalać priorytety. Lyra uśmiechnęła się ze znużeniem. – Mnie też by się przydał prysznic. Do zobaczenia, panowie. Z Vincentem pod pachą wyszła z sypialni. Jeff odprowadzał ją wzrokiem, a potem odwrócił się do Cruza. 221

– Całą noc siedziała przy panu i trzymała pana za rękę. Z początku nie chciała pana puścić nawet na chwilę. Benson, ta ratowniczka, w końcu ją przekonała, że nic panu nie jest. Ale prócz tego, że przebrała się w ciuchy, które wybraliśmy dla niej wczoraj w jej mieszkaniu, i parę razy wyszła przypudrować nosek, nie odstępowała pana ani na chwilę. – Ocaliła mi życie – stwierdził Cruz. Podszedł do umywalki. – A przynajmniej moje zmysły. Jeff nic nie powiedział. Nie musiał. Obaj wiedzieli, że dla każdego z rodziny oznaczało to mniej więcej to samo. Sama myśl o trwałej utracie

R

zmysłów psi była absolutnym koszmarem. Niejeden silny talent z klanu Sweetwaterów zdecydował się odebrać sobie życie, gdy jakaś dziwna katastrofa pozbawiła go paranormalnej strony jego natury.

Cruz przypomniał sobie, że zniszczył doskonały obsydian. Spojrzał na

L T

swoją dłoń i zobaczył, że wciąż ma na palcu sygnet. Czarny kamień błysnął w świetle.

– Potrzebuję świeżego bursztynu – oświadczył. Zerknął na Jeffa przez otwarte drzwi. – Mój wczoraj zniszczyłem. Jeff uśmiechnął się szeroko.

– Żaden problem. Kiedy pan spał, Lyra dostroiła pański sygnet. Cruz zmarszczył brwi. – Dostroiła obsydian?

– Ona chyba potrafi dostroić każdy rodzaj bursztynu. Cruz zastanawiał się nad tym przez chwilę. – Posługuje się ametystem. W Arcane Society zawsze krążyły plotki o ludziach, którzy potrafią używać tej odmiany bursztynu.

222

– Wiem – powiedział Jeff. – Podobno wywodzą się z kowali kryształu ze Starego Świata. Oficjalnie w Arcane Society wszystkie rodzaje zdolności psi były uważane za równe, ale natura ludzka jest taka, a nie inna, więc pewne rodzaje talentu bardziej szanowano i niektóre budziły większy lęk niż pozostałe. W przeszłości ci, którzy umieli posługiwać się kryształem, zawsze zajmowali jeden z dolnych szczebli społecznej hierarchii Stowarzyszenia, poniżej odczytywaczy aury i słabych talentów intuicyjnych. Byli traktowani podobnie jak iluzjoniści – kolejna grupka, która zarabiała na życie w niezbyt

R

legalny sposób. Zdolności psi związane z wytwarzaniem iluzji zazwyczaj wskazywały na zawód drobnego kieszonkowca lub karcianego szulera. Ci, których zdolności pozwalały czytać z kryształów, często kończyli jako festynowi wróże, wykorzystujący ludzką łatwowierność.

L T

Rodzinny talent Sweetwaterów też nie zawsze uważano za godny szacunku, przypomniał sobie Cruz. A na Harmonii, gdzie pojawiły się pewne interesujące modyfikacje różnych zdolności klanu, musiało też dojść do nieprzewidywalnych przemian u ludzi takich jak Lyra. – Wie pan, jeśli będzie pan dla niej naprawdę miły, może dostroi dla pana bursztyn. Mój dostroiła, i rany, co za różnica!

Cruz odwrócił się gwałtownie i ruszył w jego stronę. – A co to ma, u diabła, znaczyć? – spytał cicho. – Eee, niech pan tak na mnie nie patrzy. – Jeff cofnął się w stronę otwartych drzwi. – Nie miałem na myśli tego, co pan sądzi. Naprawdę. – Tak? A co ja sądzę? – Nie mam pojęcia – bronił się Jeff. – Niech pan posłucha. Próbuję tylko panu powiedzieć, że Lyra potrafi dokonać czegoś wyjątkowego, kiedy dostraja 223

bursztyn. Widziałem, jak to robiła dla jednej ze swoich klientek. Zapytałem ją o to i zrobiła to też dla mnie. Cruz doskoczył do niego. – A cóż to wyjątkowego potrafi dokonać? Jeff znów się cofnął. – Utrwala częstotliwości na długości fali specyficznej dla danego człowieka. Dzięki temu koncentracja mocy jest znacznie precyzyjniejsza. Kiedy używa się bursztynu, nie trzeba generować aż tyle surowego psi, żeby uzyskać ten sam efekt. Niech pan tylko pomyśli, co by to mogło oznaczać

R

wczoraj w nocy. Nie musiałby pan przesyłać tak wielkiej energii przez swój sygnet. Może by się nie strzaskał. Cruz lekko marszczył brwi.

– Zakładając, że potrafi przeprowadzić to specjalne strojenie również z obsydianem.

L T

– Zgadza się, zakładając, że tak jest. Ale ja używam turmalinu i zrobiła to dla

mnie.

Wie

pan,

jaki

skomplikowany

jest

turmalin.

Wczoraj

przeprowadziłem parę eksperymentów. Działa jak zaczarowany. Nie tylko wydobywam z niego więcej mocy, ale uzyskuję przy tym niesamowitą precyzję. To mniej więcej taka różnica, jak jazda traktorem a sliderem. Oba dojadą z punktu A do punktu B, ale traktor potrzebuje więcej paliwa i zgniata mnóstwo rzeczy po drodze.

– Ta kobieta nigdy nie przestanie mnie zdumiewać. –Cruz pokręcił głową. Ruszył do łazienki i przyjrzał się swojemu odbiciu w lustrze. Patrzący na niego gość wyglądał tak, jakby dopiero doszedł do siebie po trwającej cały tydzień imprezie. Jego oczy były jak ciemne dziury bez dna. I naprawdę powinien się

224

ogolić. Ale najważniejsze to znaleźć tego sukinsyna, który próbował porwać Lyrę. Wszystko po kolei. Trzeba ustalić priorytety. Zawsze te cholerne priorytety, choć marzył tylko o tym, żeby uwić sobie gniazdko z Lyrą i spłodzić nowe pokolenie Sweetwaterów. Otworzył szafkę z lustrem i wyjął maszynkę do golenia. – Jakieś wiadomości od ludzi obserwujących galerię Fairsteada? – Parę minut temu rozmawiałem z Flaggiem. Mamy nowy problem. Cruz zarezonował trochę pianki. – Jaki?

R

– Widziano Fairsteada, jak wracał do swojej galerii wczoraj około północy. Wszedł od strony uliczki na tyłach. I już nie wyszedł. Pracownicy

L T

galerii znaleźli jego ciało dziś rano w małym pomieszczeniu za główną salą wystawową.

– Hm. – Cruz zastanawiał się nad tym, przesuwając maszynką po twarzy. – Ludzie Flagga nie widzieli nikogo innego, kto wczoraj w nocy wchodził albo wychodził z galerii?

– Nie. I nie bez przyczyny. Policja znalazła w biurze Fairsteada dziurę w murze prowadzącą do tuneli.

– Morderca wyszedł z podziemi i w nich zniknął. –Cruz ustawił maszynkę pod innym kątem. – Zakładam, że skarbiec był otwarty? – Tak. Ale to jest właśnie najdziwniejsze. Mój przyjaciel z policji mówi, że pracownicy galerii przeprowadzili inwentaryzację i poinformowali go, że nic nie zniknęło. – Morderca zabrał artefakt. Nie było go w inwentarzu.

225

Pół godziny później Cruz wyszedł z sypialni w świeżej koszuli i spodniach, które wybrał spośród tych, które trzymał w swoim domku. Ruszył w stronę kuchni, myśląc o Lyrze i kawie. W tej właśnie kolejności. I wtedy pojawił się Jeff. – Złe wieści. Mamy problem. – Jaki? – Wielki Jake przypłynął łodzią, kiedy brał pan prysznic. – Powinienem był się domyślić, że dowie się, co się stało wczoraj w nocy. Teraz, kiedy niby jest już na emeryturze, ma mnóstwo czasu i lubi się wtrącać.

R

– I to właśnie robi, kiedy my tutaj rozmawiamy. Porwał Lyrę. – Porwał ją?

L T

– No, może trochę przesadziłem. Było tak. Kiedy Lyra się wykąpała, postanowiła przespacerować się ścieżką wzdłuż zatoki. Wielki Jake przyszedł tu zaraz po zejściu z łodzi. Wypytywał, gdzie ona jest. Ktoś mu powiedział i poszedł jej szukać.

– Masz rację. Mamy problem.

226

Rozdział 26 Vincent był zauroczony zatoką. Śmigał w tę i z powrotem, a czerwony berecik podskakiwał mu na głowie. Lyra uśmiechała się, widząc, jak goni fale, bada wyrzucone na brzeg wodorosty i bawi się muszelkami. Kurzaki potrafią ludzi wiele nauczyć o sztuce cieszenia się życiem. Niemal wszystko je bawi. Obserwowała, jak Vincent moczy łapkę w kałuży wody po odpływie, próbując schwytać małego kraba, gdy przez jej zmysły przebiegł dreszcz. Nie była już sama. Odwróciła się i zobaczyła zmierzającego w jej stronę mężczyznę.

R

Był znacznie starszy niż Cruz, o siwych, przerzedzonych włosach. Nie widziała jego oczu za ciemnymi okularami, ale wiedziała kto to. Rodzinne

L T

pokrewieństwo było wyraźnie widoczne w twardym profilu i skradającym się widmokocim sposobie, w jaki się poruszał, choć używał laski. Wszędzie poznałaby tę sylwetkę dobrze ubranego zabójcy. Wielki Jake Sweetwater.

Dotarł do końca ścieżki i podszedł do niej. Cieszyła się, że też włożyła okulary przeciwsłoneczne. Nie widział jej oczu lepiej niż ona jego. Vincent znieruchomiał i zerknął na przybysza, ale natychmiast stracił zainteresowanie nim i wrócił do swojego polowania na kraba. Jake zatrzymał się przed nią.

– A więc to ty jesteś Lyra Dore? – Dzień dobry, panie Sweetwater. Kto by pomyślał, że tu pana spotkam. – To moja wyspa – zauważył szorstko. – Och, racja. Zapomniałam. Przyszedł pan tutaj powiedzieć mi, żebym się wyniosła? Nie chciałabym zostać aresztowana za wtargnięcie na prywatny 227

teren. Wciąż próbuję spłacić prawnika, którego zatrudniłam, żeby pozwać pańską firmę. Nie stać mnie na kolejnego. Zacisnął szczęki, ale nie dał się sprowokować. Lyra była pod wrażeniem. – Słyszałem, że wczoraj w nocy uratowałaś życie mojego wnuka – warknął. – Między nami mówiąc, myślę, że poradziłby sobie sam. Posiada bardzo silny talent, jak pan zresztą zapewne świetnie wie, i jest niesamowicie uparty. Nie mam pojęcia, po kim to odziedziczył, ale taki właśnie jest. Te cechy bardzo się przydają, kiedy człowiek musi sobie poradzić z trauma psi. – Tak uważasz?

R

– Tak. Ale będę trzymać się tej historii o ocaleniu jego życia, bo podoba mi się świadomość, że ktoś ze Sweetwaterów jest mi coś winny. – Rozmawiałem z ratowniczką, która przy tym była. Mówiła, że Cruz

L T

prawdopodobnie i tak by przeżył, ale na pewno jego zmysły nie przetrwałyby nienaruszone bez interwencji z zewnątrz. Według niej ta energia, którą generowałaś podczas kontaktu fizycznego, go uchroniła.

Ustabilizowała jego aurę aż do czasu, gdy doszedł do siebie po wstrząsie. – Chyba nigdy nie dowiemy się tego na pewno, prawda? – Ja jestem pewien. Tak samo jak ta ratowniczka i wszyscy, którzy wiedzą, co się stało. Tak jak mówiłem, ocaliłaś mu życie. – Jego zmysły, być może.

– Dla Sweetwaterów na jedno wychodzi. – Mniejsza z tym. Miło wiedzieć, że Sweetwaterowie są mi coś winni. Jake odchrząknął. – Jeśli zależy ci na Cruzie na tyle, żeby uratować mu życie, to dlaczego, u diabła, złamałaś mu serce? 228

Omal nie udławiła się z wściekłości. – Wyjaśnijmy coś sobie. To, co zrobiłam wczoraj w nocy dla Cruza, zrobiłabym dla każdego, gdyby mi się wydawało, że trzymanie go za rękę może mu ocalić życie. A jeśli chodzi o to złamane serce... Rany! Niech pan nawet nie próbuje mi wmawiać, że naprawdę pan kupił te głupoty. – A co w tym głupiego? – Na litość boską, jest pan Wielkim Jakiem Sweetwaterem! Potrafię zrozumieć, że młodsi mężczyźni z pana rodziny, tacy jak Jeff, na których łatwiej zrobić wrażenie, kupują te romantyczne brednie. Ale pan? Nigdy bym w to nie uwierzyła!

R

– A ty tego nie kupujesz? – spytał tak cicho, że ledwie słyszała jego słowa w szumie łamiących się fal.

– Oczywiście, że nie. Niech pan posłucha. Nie mam pojęcia, kto

L T

wymyślił tę historię o złamanym sercu Cruza, ale jestem pewna, że to miał być dowcip.

– W tej rodzinie nie żartujemy sobie z prawdziwej miłości. Traktujemy ją poważnie. Złamałaś serce mojego wnuka i to mnie naprawdę wkurza. – No cóż, a on ukradł moją ametystową komnatę. Gdyby nie on i Amber Inc., byłabym w tej chwili bogata.

– Byłabyś bardzo bogata, gdyby tylko przyjęła pani tę cholerną ugodę, którą proponowali nasi prawnicy.

– Z tymi pieniędzmi wiązało się zbyt wiele ukrytych haczyków. – Jakich haczyków, do diabła?! – ryknął Jake. Vincent nagle zareagował na narastające w powietrzu napięcie. Nie położył futerka jak drapieżnik, ale przestał polować na kraba i podbiegł po

229

skałach do Lyry. Podniosła go i wsunęła pod pachę, jak zwykle wdzięczna mu za podnoszący na duchu dotyk jego futrzastego ciałka. – Gdybym przyjęła te pieniądze, musiałabym zrezygnować z roszczeń do tej komnaty – powiedziała. Jake uderzył laską w kamień. – Przecież o to właśnie chodziło. – Nigdy tego nie zrobię. To ja odkryłam te ruiny, więc należą do mnie. Oprócz rezygnacji z roszczeń pańscy prawnicy żądali dodatkowo, żebym podpisała klauzulę poufności i przestała udzielać wywiadów w mediach. Na to

R

też nie miałam zamiaru się zgodzić. Prasa była jedyną bronią, jakiej mogłam przeciwko wam użyć.

– A czemu, u diabła, tak ci zależy na tych ruinach?

L T

– Proszę spytać Cruza.

– Sprzedał mi jakieś gówno o tym, że pewnie się pani martwi, że te ametystowe artefakty w komnacie mogą się okazać bronią. Mówił, że nie ufasz Amber Inc. ani Gildiom i że nie chcesz, aby dostały się w ich ręce. Kiwnęła głową.

– Zgadza się. A teraz wasze laboratorium straciło jeden z artefaktów. Co tylko potwierdza, że moje obawy były słuszne. – I twierdzisz, że nie jesteś romantyczką? Tylko romantyczny głupiec odrzuciłby takie pieniądze, jakie proponowaliśmy, wyłącznie dlatego żeby te artefakty nie wpadły w niewłaściwe, jego zdaniem, ręce. – Nie było w tym nic romantycznego – odpaliła. –Postąpiłam tak, bo doskonale wiem, jakie zasady działania stosuje Amber Inc. – Zaraz pewnie mi powiesz, że tę niby–wiedzę przekazał ci twój dziadek. Uniosła podbródek. 230

– Owszem. Jake przez chwilę przyglądał jej się w milczeniu. Potem ze świstem wypuścił powietrze z płuc. – Arthur Dore wychował cię, sącząc truciznę. To on namówił mnie do tej gry w pokera. Obaj mieliśmy prawa do kopalń. Wrzuciliśmy do puli oba akty własności. Zwycięzca brał wszystko. – Dziadek był pijany. Wykorzystał go pan. – Tak, golnął sobie, ale wiedział, co robi. – Głos Jake'a odrobinę złagodniał. – Gotów jestem jednak przyznać, że niezbyt przejrzyście zapamiętał te wydarzenia.

R

– Cruz mówił mi, że zamieszana była w to jakaś kobieta. – Tak. Madeline. Moja żona. Dore rzucił mi to wyzwanie, bo wpadł na szaleńczy pomysł, że gdyby wygrał i stał się właścicielem obu kopalni,

L T

Madeline wyszłaby za niego, a nie za mnie. A tak nigdy by się nie stało. – A skąd niby pan to wie? Och, chwileczkę! – Uniosła dłoń. – Cruz mi mówił, że jeśli chodzi o miłość, wy Sweetwaterowie macie jakąś specjalną intuicję.

– To część naszego talentu. Gdy po raz pierwszy zobaczyłem Madeline, wiedziałem, że to ona jest tą jedyną. Spotykała się z twoim dziadkiem przez jakiś czas, ale to nie było nic poważnego dla żadnego z nich. Przynajmniej dopóki Dore nie zdał sobie sprawy, że Madeline umawia się ze mną. Wściekł się, ale głównie dlatego że mu ją odebrałem, a nie że miał złamane serce. – Jest pan o tym przekonany, prawda? – Absolutnie przekonany. Znałem twojego dziadka lepiej niż ty, przynajmniej w tamtych czasach. Do diabła, ciebie nie było wtedy nawet na świecie. Strasznie mi przykro, że straciłaś rodziców, i cieszę się, że Arthur 231

Dore cię przygarnął, ale wygląda na to, że przedstawił ci dość stronniczą wersję tej historii. Uśmiechnęła się do niego szeroko. – Cóż, jedno jest pewne. Teraz już nie da się sprawdzić jego wersji, prawda? Historię piszą zwycięzcy, a to pan wygrał. – A czego, u diabła, byś ode mnie oczekiwała? Żebym mu oddał tę kopalnię? – Tak. To by było słuszne. Twarde rysy Wielkiego Jake'a ściągnęły się z wściekłości.

R

– Jasne, do cholery! Uczciwie wygrałem tę kopalnię od Dore'a. Wiedział to i on, i ja. Gdybym próbował mu ją oddać, odmówiłby. – A niby dlaczego?

L T

– Z tego samego powodu, dla którego ty nie przyjęłaś ugody, jaką oferował Cruz tytułem rekompensaty za te ametystowe ruiny. To kwestia dumy. Arthur Dore uznałby jakąkolwiek próbę zwrotu tej kopalni za przejaw litości.

Poczuła znajomy dreszcz i odwróciła się, by spojrzeć na ścieżkę prowadzącą na urwisko. Cruz schodził w dół do zatoki, poruszając się, jak to on, zwinnie. Ciemne okulary zasłaniały mu oczy, ale nawet stąd widziała jego ponuro zaciśniętą szczękę.

Znów skupiła uwagę na Jake'u.

– Wie pan, nigdy się nad tym nie zastanawiałam, bo nie było żadnego sensu wyobrażać sobie, jak to wszystko mogło się potoczyć inaczej. Ale ma pan rację, dziadek faktycznie odrzuciłby pańską ofertę.

232

– Nie odebrałem mu tej kopalni oszustwem – powiedział cicho Jake. – A nawet gdyby, i tak nie dawałoby ci to prawa łamać serca mojego wnuka. Jeśli miałaś pretensje do mnie, to do mnie powinnaś się była z tym zwrócić. – Ach! Ale ja nie miałam z panem żadnego problemu. Radziłam sobie świetnie bez Sweetwaterów w moim życiu. Mam natomiast problem z Cruzem. I przysięgam, że jeśli jeszcze choć raz ktoś powie, że złamałam mu serce, popłynę z tej wyspy wpław na ląd. Kącik jego ust lekko się uniósł. – To długi dystans do przepłynięcia – stwierdził. – No to ukradnę jedną z pańskich łodzi. A teraz, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, wracam do domku na śniadanie. – Ja też zgłodniałem. Pójdę z tobą.

L T

– Pańska wyspa. Jak pan uważa.

R

– Dziękuję. Właśnie tak zrobię. – Ruszył obok niej, przy każdym kroku wbijając swoją laskę w piasek. Spojrzał w stronę ścieżki. – Wygląda na to, że misja ratunkowa już przybyła.

– Nikt nie musi mnie przed panem ratować. – Nie, do diabła. Sama potrafisz o siebie zadbać. A o co chodzi z tym kurzakiem?

– Ma na imię Vincent.

– Słyszałem, że gryzie. – Gryzie. Jake się roześmiał. – Tak jak ty.

To nie było pytanie, więc Lyra uznała, że nie musi odpowiadać.

233

Cruz zatrzymał się przed nimi. Jego ciemne okulary połyskiwały w słońcu. Spojrzał na Lyrę, a potem na swojego dziadka. – Jakiś problem? – spytał swoim groźnie neutralnym tonem. – Tak – odparł Jake. – Ale dowiedziałem się, że dotyczy ciebie, a nie mnie, więc idziemy zjeść śniadanie. Jeśli chcesz, możesz do nas dołączyć. Cruz uśmiechnął się do Lyry. – Dzięki. Tak właśnie zamierzam zrobić.

L T 234

R

Rozdział 27 Zjedli śniadanie na dworze, na werandzie, z której rozciągał się piękny widok na zatokę. Kucharz przybył z miejsca, które wszyscy na wyspie nazywali Wielkim Domem. Była to ogromna, przestronna rezydencja położona mniej więcej kilometr od domku Cruza. Podano półmiski soczystych owoców, puszyste omlety z serem i warzywami, a także mnóstwo tostów i kilka dzbanków kawy. Vincent uspokoił się; wyglądał ślicznie i tak oczarował kucharza, że

R

dostał własny talerz, na którym piętrzyła się sterta wszystkiego, co tylko było na stole. Przysiadł na szerokiej balustradzie i jak wszystkie samce w okolicy z ogromnym apetytem zabrał się do jedzenia.

L T

– Wczoraj w nocy Valentine Fairstead został zamordowany – zaczął Cruz, nabijając na widelec kawałek omlet. – Prawdopodobnie morderstwo ma związek z zaginionym artefaktem, o którym wiadomo, że jeszcze wczoraj po południu był w jego skarbcu.

– Skąd wiemy, że tam był? – domagał się wyjaśnień Jake. – Ponieważ Lyra była w skarbcu z klientem, który chciał poznać jej opinię o pewnym szczególnym okazie ametystu – odparł Cruz. – Fairstead zaprowadził ich do prywatnego pomieszczenia i otworzył skarbiec. Lyra nie zobaczyła tego artefaktu, bo wtedy ja tam wszedłem i Fairstead natychmiast zamknął skarbiec. Ale miała czas go wyczuć. Jake przyjrzał się uważnie Lyrze. – Jesteś pewna, że ten artefakt był w skarbcu Fairsteada? – spytał. – Tak. Jeśli chodzi o ametyst, jestem dobra. – Uniosła do ust filiżankę kawy. – Poza tym znam te artefakty. Spędziłam wśród nich dużo czasu, zanim 235

AI ukradła mi ruiny. Rezonują na bardzo niezwykłych, charakterystycznych częstotliwościach. Jake zmrużył oczy. – Nie ukradliśmy tych cholernych ruin. – Do rzeczy – gładko wtrącił Cruz. – Ponieważ ze skarbca nic więcej nie skradziono, to jasne, że zabójcy Fairsteada chodziło o ten artefakt. A to znaczy, że przede wszystkim musiał wiedzieć, że tam właśnie jest. Założę się, że lista podejrzanych jest krótka. – I klient Lyry zajmuje na niej pierwsze miejsce? –zapytał Jake.

R

– Istnieje taka możliwość – przyznał Cruz – ale raczej w to wątpię. – A tak w ogóle, to kim, u diabła, jest ten klient?

Zapadła cisza. Jeff skupił się na swoim toście. Cruz przeżuwał omlet.

L T

Lyra uśmiechnęła się, upiła trochę kawy i odstawiła filiżankę. – To Wilson Revere. Jake osłupiał.

– Co takiego?! Doradzasz Revere'owi? – zaatakował ją wściekle. – Obawiam się, że należałoby użyć czasu przeszłego – westchnęła. – Cruz urządził mi scenę. Zostałam upokorzona. Wybuchłam płaczem i udało mi się zrobić z siebie widowisko przed bardzo wieloma najważniejszymi kolekcjonerami bursztynu we Frekwencji. Można chyba założyć, że przez jakiś czas nie będę już miała takich ekskluzywnych klientów jak Revere. – Revere to nasz największy rywal! – ryknął Jake. –Jest prawdziwym, skończonym sukinsynem. Zaufać mu, to jak poruszać się w tunelach bez bursztynu. – Naprawdę? Nigdy nie miałam z nim najmniejszego problemu. Wyczuwając, że z Lyrą raczej daleko nie zajdzie, Jake zaatakował szefa. 236

– Wiedziałeś, że pracuje dla Revere'a? – spytał ostro. – Tak – odparł spokojnie Cruz. – To dlatego z nią poszedłem. Ale jak już wspomniała Lyra, sytuacja zrobiła się trochę nie do zniesienia, więc się stamtąd wynieśliśmy. Udało nam się jednak ustalić, że ten artefakt jest w skarbcu Fairsteada. Z tego powodu zarządziłem obserwację galerii. Jeff odchylił się do tyłu na krześle. – Sądzimy, że morderca wszedł i wyszedł przez katakumby. Nic więcej nie wiemy. Jake odchrząknął, najwyraźniej niezadowolony, i wziął do ręki filiżankę. – Zamierzacie się temu przyjrzeć?

R

– Samolot już czeka. Jeff i ja ruszamy zaraz po śniadaniu – oświadczył Cruz.

L T

– A co ze mną? – spytała Lyra.

Cruz popatrzył na nią zza stołu. – Ty zostaniesz tutaj.

Udała, że nie usłyszała tego rozkazu.

– A czemu tak dokładnie zamierzacie się przyjrzeć? – dociekała. Odpowiedział jej Jeff:

– Policja z Frekwencji nie dopuszcza nas do miejsca zbrodni. Wciąż je rozpracowują i czasami potrafią się zachowywać dość obcesowo. Ale nikt nie może nas powstrzymać przed wejściem do katakumb pod galerią. Szef i ja schodzimy na dół, żeby sprawdzić, czy uda nam się wychwycić jakieś ślady mordercy. – No tak. – Lyra zgniotła serwetkę i wstała. – W takim razie będziecie mnie potrzebować. Cruz rzucił jej twarde spojrzenie. 237

– A to dlaczego? – Nawet jeśli uda się wam odnaleźć w katakumbach ślady mordercy, to wcale nie znaczy, że odnajdziecie artefakt. Ale jeśli będzie gdzieś w pobliżu, na pewno go wyczuję. – Ha! – sapnął Jake i popatrzył na Cruza. – Cała Dore. Wie, co robi, jeśli chodzi o bursztyn.

L T 238

R

Rozdział 28 Cruz otworzył swoje zmysły i badał poszarpaną wyrwę w błyszczącej zielonej kwarcowej ścianie. Szepty przemocy – gorące, wygłodniałe, uporczywe i w jakiś mroczny sposób podniecające – natychmiast sprawiły, że uniosły się włosy na jego karku i zalała go fala adrenaliny. Brudnym małym sekretem każdego mężczyzny z jego rodu było to, że czuł się wtedy świetnie. Naprawdę świetnie. Zanim Cruz poznał Lyrę, doświadczenia wiążące się z łowami zawsze wydawały mu się najbardziej fascynującym i podniecającym doznaniem w jego życiu. Teraz już nie.

R

Vincent siedzący na jego ramieniu wydał z siebie niski, gardłowy pomruk. Wciąż był napuszony, czuł chyba jednak, że bawią się w jakąś grę w

L T

polowanie. On też dobrze się bawił.

– Morderca przybył tędy. Bez dwóch zdań – stwierdził Cruz. –I wyszedł tą samą drogą.

Przemknął przez poszarpaną szczelinę w kwarcu w gęstą ciemność podziemnej groty, a Jeff za nim. Obaj używali latarek. – Kiedy przyszedł do galerii, był nagrzany – powiedział Jeff. – Planował to morderstwo. A wychodził nagrzany jeszcze bardziej. Jeff starał się najlepiej jak mógł ukryć wpływ, jaki wywierały na nim ślady przemocy. Jego głos był do tego stopnia nienaturalnie obojętny i neutralny, że brzmiał tak, jakby mówił o pogodzie. Obaj byli w pełnym rezonansie i toczyli wewnętrzną bitwę, by utrzymać pozory chłodnej kontroli. Starali się nie tylko dlatego, że w rodzie Sweetwaterów kontrolę nad talentem uważano za najwyższy priorytet, ale też ze względu na Lyrę. Była silna i twarda, ale nawet silne, twarde kobiety 239

uciekały z krzykiem, gdy znalazły się w obecności mężczyzn, których talent predysponował do fascynacji i głębokiego podniecenia przemocą. Trudno je o to winić, pomyślał ponuro Cruz. Po prostu włącza się u nich prastary instynkt przetrwania. Istniał tylko jeden sposób, żeby kobieta mogła absolutnie zaufać takiemu mężczyźnie, a mianowicie działo się tak, gdy akceptowała łączącą ją z nim paranormalną więź. Tylko wtedy mogła naprawdę zrozumieć, że taki mężczyzna nigdy nie stałby się dla niej zagrożeniem i że byłby gotów zginąć, żeby ją chronić.

R

– Pierwsze pytanie, jakie się nasuwa – odezwał się Jeff – to skąd morderca wiedział o tym wejściu do galerii Fairsteada.

– Nie odkryłby go przypadkiem – stwierdził Cruz. –Fairstead musiał mu je pokazać.

L T

Lyra przeszła przez poszarpaną szczelinę w kwarcu i zarezonowała swoją latarkę.

– Może morderca od dawna prowadził interesy z Fairsteadem i tędy regularnie przychodził do galerii i z niej wychodził? Cruz i Jeff popatrzyli na nią. Chyba tego nie zauważyła, skupiona na grocie. Jeff odchrząknął.

– Gdyby był wspólnikiem Fairsteada w interesach, to czemu miałby przychodzić i wychodzić przez tunele?

– Prawdopodobnie dostarczał Fairsteadowi artefakty, o których można by powiedzieć, że miały dość szemrane pochodzenie – ciągnęła. – Fairstead musiał dbać o swój wizerunek na ekskluzywnym rynku artefaktów. Na pewno by nie chciał, żeby jego klienci czy konkurenci widzieli, jak kupuje antyki czy

240

cenne okazy od jakiegoś szczura tunelowego czy drobnego, niezależnego poszukiwacza, powiedzmy, takiego jak ja. Jeff na moment po raz pierwszy stracił kontrolę nad sobą. Nie wiedział, czy się dziwić, czy śmiać. – Bez obrazy, ale wygląda na to, że sporo pani wie o podziemnym rynku bursztynu, pani Dore. – Owszem, wiem – przyznała. – Zapytaj swojego szefa. Jeff spojrzał na Cruza. Czas objąć dowództwo, pomyślał Cruz.

R

– Nie będziemy w to teraz wnikać – oświadczył. – I trzymajmy się tego. Do rzeczy: morderca mógł być regularnym dostawcą nielegalnego bursztynu do galerii Fairsteada albo nie, tak czy inaczej, myślę, że możemy założyć, że Fairstead go znał.

L T

– Policja też już tyle wie – mruknął Jeff. – Stawiają na scenariusz kłótni między złodziejami.

Cruz zerknął na niego.

– To informacja od twojego kumpla z wydziału policji we Frekwencji? – Uhm.

Cruz pokiwał krótko głową pod wrażeniem tego, co usłyszał. – Niezła robota. Zawsze dobrze jest mieć takie kontakty w normalnym wymiarze sprawiedliwości.

– Rozmawiają z drobnymi handlarzami z całej Starej Dzielnicy i próbują się dowiedzieć, kto mógł sprzedawać artefakty Fairsteadowi – ciągnął Jeff, najwyraźniej zachęcony pochwałą. – Nie potrafią natomiast rozgryźć, dlaczego nic nie znikło ze skarbca. – Innymi słowy, wciąż nic nie wiedzą o artefakcie –stwierdził Cruz. 241

Jeff pokręcił głową. – Nie. – Cóż. To przynajmniej coś. Zobaczmy, czy wyczujemy coś jeszcze. Grota była naturalną jaskinią, ale kiedyś w ciągu ostatnich dwustu lat ktoś zbudował tu kamienne schody niknące w ciemności i zapewne prowadzące do piwnicy galerii Fairsteada. Cruz podszedł do nich i dotknął balustrady. Pozostałości niedawnej przemocy znów zalały go jak fala. Tym razem wysłał impuls energii przez swój nowo dostrojony sygnet, sprawdzając, czy uda mu się wychwycić więcej szczegółów.

R

Oczekiwał większej intensywności śladów psi. Kompletnie zaskoczyło go to, w jaki sposób energia nabrała nagle wyrazistych, ostrych kształtów.

L T

– Co u diabła? – spytał.

Odruchowo zerknął na swój sygnet. Jeff uśmiechnął się szeroko.

– Mówiłem ci, szefie. To sprawa tego specjalnego, precyzyjnego strojenia, którego dokonuje Lyra. Niezła różnica, prawda? Cruz popatrzył na Lyrę.

– O tak. Uśmiechnęła się.

– Zwykle liczę sobie za to ekstra.

– Czemu mi nigdy nie powiedziałaś, że potrafisz robić coś takiego z bursztynem? – spytał Cruz. – Nigdy o to nie pytałeś. – Dużo masz jeszcze tych sekretów dostrajacza? – Oczywiście. Ale dostrajacz nigdy wszystkich nie zdradza. Co jeszcze wyczuwasz na tych schodach? 242

– Jeden mężczyzna – powiedział. Spojrzał na Jeffa. –Zgadzasz się z tym? Jeff przez chwilę wydawał się zbity z tropu tym, że zapytano go o opinię. Szybko jednak się otrząsnął. – Tak. Jeden wchodził po tych schodach i jeden tędy wracał. To według mnie ten sam facet. Cruz dotknął w innym miejscu balustrady. Przywołał trochę więcej energii i znów zdumiała go wyrazistość doznań. – Był podniecony, ale równocześnie trochę zdenerwowany. – Wiedział, że zabijając Fairsteada, podejmuje ogromne ryzyko – zasugerował Jeff. – Musiał mieć świadomość, że doprowadzi to do szeroko zakrojonego śledztwa.

R

– Czegoś tutaj nie rozumiem – wtrąciła się Lyra. –Zakładamy, że ten sam facet, który sprzedał artefakt Fairsteadowi, wrócił później, żeby go

L T

zamordować i odzyskać kamień. Ale czemu to robił? On i Fairstead ubili przecież interes.

Cruz spojrzał w stronę szczytu schodów.

– Biorąc pod uwagę moment śmierci Fairsteada, myślę, że morderca mógł usłyszeć o tej twojej scence w jego galerii wczoraj po południu. Spanikował na wieść o tym, że znalazłem się w tym samym pomieszczeniu, co artefakt. Nie wierzy w zbiegi okoliczności.

– To brzmi sensownie – przyznał Jeff. – Gdy się dowiedział, że nie tylko byłeś w galerii, ale wszedłeś do skarbca, gdzie ukryty był ametyst, mógł wpaść w panikę. Uznał, że jesteś za blisko. – A więc przyszedł tu wczoraj w nocy i zabił jedynego człowieka, który mógłby go zidentyfikować – stwierdziła Lyra. – Valentine'a Fairsteada.

243

– A przy okazji zabrał artefakt – podsumował Cruz usatysfakcjonowany tą logiką. – Chodźmy. – Dokąd? – spytała Lyra. – Teraz, gdy wpadliśmy na ślad psi, może uda nam się prześledzić drogę mordercy przez katakumby. Ciężkie psi w tunelach zwykle utrudnia śledzenie kogoś pod ziemią, ale z tym nowo dostrojonym bursztynem może nie aż tak bardzo. Jeff uśmiechnął się szeroko. – Chyba ma pan rację, szefie.

R

– Mówisz poważnie? – spytała Lyra. – Naprawdę potraficie wyśledzić człowieka, idąc po jego śladach psi?

– Tylko jeśli wciąż niesie go fala energii, która towarzyszyła aktowi przemocy – wyjaśnił Jeff. – Gdy się już uspokoi, ślady staną się nie do

L T

odróżnienia od innych śladów psi.

– Nie tylko dostrajacze mają swoje tajemnice –mruknął Cruz. – Sweetwaterowie też.

– Muszę ci powiedzieć, że jakoś wcale mnie to nie zaskakuje – rzuciła Lyra.

Cruz skupił energię przez swój bursztyn. Natychmiast pojawiły się wyraziste prądy wzburzonej przemocą energii psi. – Mam go – szepnął cicho do Jeffa. – Ja też – odparł Jeff. Vincent zawarczał podekscytowany i tak mocno pochylił się do przodu, że Cruzowi wydało się, że kurzak zaraz spadnie z jego ramienia. Vincent chyba wcale się tym nie martwił. Patrzył uparcie prosto przed siebie obiema parami oczu. 244

– Wygląda, jakby wiedział, że polujemy – zauważył Jeff. – Jakby polował razem z nami. – Dobrze mieć takiego kurzaka u boku podczas walki. Możesz mi wierzyć – zapewnił Cruz. – Wczoraj w nocy widziałem go w akcji. – Och, cudownie. Wyczuwam tu tworzenie się męskiej więzi i pojawiającą się mentalność stada – zakpiła Lyra. Cruza ogarnął niepokój. Może żartowała. A może nie. Tak czy inaczej, nie chciał, żeby uznała go za jakąś drapieżną bestię. Jej opinia o nim i tak nie była najlepsza.

R

– Myśl o naszej trójce jak o zespole – powiedział. –Nie jak o stadzie. – Mniejsza z tym – odparła.

Ślad mordercy prowadził przez trzy przyprawiające o zawrót głowy

L T

skrzyżowania, od których rozchodziło się wiele korytarzy, a także przez niezliczone sklepione komnaty i przedsionki. Urywał się przed litą ścianą z kwarcu.

Gdy wszyscy się zatrzymali, Vincent zagruchał niecierpliwie i zeskoczył na ziemię. Podniecony podbiegł do ściany. W kwarcu otworzyła się dziura wielkości kurzaka. Vincent przeszedł przez nią i natychmiast znikł. Otwór się zamknął.

– Oto odpowiedź na nasze pytanie. – Lyra przyjrzała się uważnie ścianie. – Morderca uciekł do dżungli. Już go nie znajdziemy. – Cholera – mruknął Jeff. – Nigdy go nie wyśledzimy w puszczy deszczowej, nawet z tym naszym nowym, lepszym, precyzyjnie dostrojonym bursztynem. W dżungli nie da się wyśledzić nikogo, chyba że zna się częstotliwość jego lokalizatora. Psi jest tam po prostu za ciężkie i zbyt pomieszane. 245

Cruz przyglądał się gładkiej ścianie z kwarcu. – Znikł. Tak, nigdy go nie namierzymy. Ale mam ochotę rozejrzeć się po drugiej stronie tej ściany. – Dlaczego? – chciała wiedzieć Lyra. – Wczoraj w nocy, po morderstwie, bardzo mu się spieszyło. Może był nieuważny i coś zgubił? Vincent znów się pojawił. Zagruchał zachęcająco i się ulotnił. Jeff wbił wzrok w ścianę. – Będziemy musieli sprowadzić tu kogoś, kto potrafi otwierać bramy do dżungli wielkości człowieka. – Na przykład mnie? – spytała Lyra.

L T 246

R

Rozdział 29 Stanęła tuż przy gładkiej ścianie. Czuła badawcze, zaciekawione spojrzenie Jeffa. – Szef nigdy nie wspominał, że potrafi pani otwierać takie bramy – powiedział. Lyra obejrzała się przez ramię na Cruza. – Próbował mnie chronić. Jeff zmarszczył brwi. – Przed czym?

R

– Ktokolwiek zabił tego technika laboratoryjnego i ukradł artefakt, musiał zniknąć w dżungli przez bramę, którą sam sobie otworzył – wyjaśniła

L T

Lyra. – Ten człowiek bardzo się starał mnie wrobić. Gdyby się wydało, że potrafię otwierać bramy do dżungli, byłby to kolejny dowód przeciwko mnie. – Racja – zgodził się Jeff, najwyraźniej usatysfakcjonowany. Posłała mu szybkie, ukradkowe spojrzenie. Nie wydawał się ani trochę zaniepokojony, a już na pewno nie przerażony tym, że Cruz umyślnie zatajał dowody, które mogłyby zostać użyte przeciwko niej. Wręcz przeciwnie. Jeff zachowywał się tak, jakby to było coś absolutnie normalnego; jakby właśnie tego w tych okolicznościach oczekiwał od Cruza. Już samo to wystarczyło, żeby zaczęła się zastanawiać, czy w tych wszystkich bredniach o głęboko romantycznej naturze mężczyzn z rodu Sweetwaterów nie kryje się ziarno prawdy. Nagle oczy Jeffa zapłonęły z podniecenia. – Hej! To znaczy, że morderca prawdopodobnie wie, że potrafi pani otwierać bramy do dżungli. Zgadza się? Ilu ludzi o tym wie? 247

– Niewielu – zapewniła. – Cóż, to by mogło ograniczyć listę podejrzanych. –Spojrzał na Cruza, jakby oczekiwał od niego wsparcia. Cruz zrobił krok naprzód i stanął przy Lyrze. – Może tak, a może nie. To mógł być zwykły zbieg okoliczności. Lyra i Jeff popatrzyli na niego. Żadne z nich się nie odezwało. – W porządku – powiedział. – Pewnie to nie jest zbieg okoliczności. Ale tak czy inaczej, jedno wiemy o nim teraz na pewno. – On je potrafi otwierać – dokończył Jeff.

R

Vincent znów się pojawił i zaczął podskakiwać u stóp Lyry. Niecierpliwił się, by dalej grać w swoją grę. Jego czerwony berecik podrygiwał. Lyra skoncentrowała się, rezonując energię, dopóki nie wychwyciła uśpionych w kwarcowej ścianie wzorców. Niemal natychmiast ujrzała je

L T

przejrzyście jak kryształ. Zabrała się do pracy, dostrajając częstotliwości za pomocą swoich ametystowych talizmanów, póki nie zaczęły rezonować w taki sposób, że mogła je kontrolować.

Znaczny fragment ściany rozpuścił się, odsłaniając świetlistą, niemal nieprzeniknioną masę zieleni. Powitały ich ciepłe, wilgotne powietrze oraz dźwięki i zapachy bujnego świata po drugiej stronie. Vincent rzucił się naprzód i wdrapał na obaloną kłodę. Obie pary jego oczu były otwarte. Cruz i Jeff ostrożnie ruszyli za nim.

– Nie zapominajcie, że morderca ma broń magnetorezonansową – przypomniała Lyra. – Pistolety są jak wszystkie inne gadżety – odparł lekko roztargniony Cruz. – Nie działają w puszczy deszczowej, tak samo jak w katakumbach. Za dużo tu ciężkiego psi. 248

Rozluźniła się odrobinę. – Racja. Zapomniałam o tym. Vincent zamruczał i zeskoczył z kłody. Znikł w labiryncie zielonych pnączy. – Coś wyczuł – stwierdziła Lyra. – Na to wygląda – przyznał Cruz. Wyciągnął maczetę z pochwy przymocowanej do jego plecaka i ruszył w stronę gęstwiny. – Ale trudno będzie za nim nadążyć. Jeff wyjął nóż i podążył za Cruzem. Lyra weszła na prowizoryczną ścieżkę wyciętą przez mężczyzn. Nie

R

widziała Vincenta, ale słyszała jego podniecone pogruchiwanie. Kilka minut później Cruz i Jeff się zatrzymali. Lyra usłyszała plusk

L T

wody. Odsunęła na bok zasłonę zielonych orchidei.

– Ostrożnie – ostrzegł Cruz. Wyciągnął rękę, by ją zatrzymać. – Tu na górze jest ślisko.

Stali u szczytu wodospadu. Vincent siedział na pobliskiej skale, z czworgiem oczu utkwionych w rozlewisku poniżej. Cruz i Jeff również czujnie obserwowali teren u stóp wodospadu. Łowcy, pomyślała Lyra. Cała trójka. Ostrożnie zrobiła krok w stronę krawędzi i spojrzała w dół. W rozlewisku, przy kaskadach wody, pływało ciało. Zamarła. Standardowego uniformu do dżungli,używanego w Amber Inc., nie dało się pomylić z niczym innym. – Dobry Boże – szepnęła. – Kto to? – Dowiedzmy się – odparł Cruz. On i Jeff schodzili już skalistym urwiskiem do rozlewiska. Brodząc po kolana w wodzie, chwycili ciało, wyciągnęli je na brzeg i odwrócili twarzą do 249

góry. Szyja była wykrzywiona pod nienaturalnym kątem. Kilka godzin w wodzie odcisnęło swoje piętno. Na czole widniała duża rana, ale rysy twarzy nadal były rozpoznawalne. Podobnie jak charakterystyczna hiszpańska bródka. – To doktor Webber – wydusiła Lyra. – Szef laboratorium AI. To on do mnie wydzwaniał, żądając, żebym pomogła mu w eksperymentach. Cruz przykucnął przy zwłokach i szybko przeszukał kieszenie. Po chwili wyciągnął mokry pistolet magneto–rezonansowy. – O co się założysz, że to z tej broni zabito Fairsteada? – To by był frajerski zakład – odparł Jeff.

R

Lyra wzięła na ręce Vincenta i ostrożnie zeszła z urwiska. – Co mu się stało?

– Chyba tak mu się spieszyło, że gdy zauważył urwisko, było już za

L T

późno – stwierdził Jeff. – Spadł, uderzył głową o skałę i się utopił. – Tak to przynajmniej wygląda – powiedział Cruz i się wyprostował. Zmysły Lyry wychwyciły znajome mrowienie. – Jest tutaj – szepnęła. – Co? – spytał Jeff.

– Ametystowy artefakt zabrany ze skarbca Fairsteada. Jest gdzieś w pobliżu.

Podekscytowany Vincent wydał cichy dźwięk i uwolnił się z jej rąk. Zeskoczył na brzeg rozlewiska, wskoczył do wody i niemal natychmiast zanurkował. Chwilę później wynurzył się, trzymając artefakt w dwóch przednich łapkach. Przebierając pozostałymi czterema, dopłynął do brzegu. Cruz pochylił się nad nim i wziął od niego bursztyn.

250

– Dzięki, Vincent. – Cruz przyglądał się promieniującemu delikatną poświatą, rzeźbionemu ametystowi. –To ten. Nie ma żadnych wątpliwości. Ten z laboratorium. – Zagadka wyjaśniona – oświadczył Jeff. – Webber ukradł artefakt. Nie miał niezbędnych kontaktów, żeby sprzedać coś tak cennego, więc zwrócił się z tym do Fairsteada. Fairstead spróbował to wczoraj sprzedać Wilsonowi Revere'owi, ale wkroczył pan na scenę i wszyscy zrobili się nerwowi. Lyra, zamyślona, zmarszczyła brwi. – Doktor Webber się przestraszył, bo uznał, że Cruz depcze Fairsteadowi

R

po piętach, a Fairstead doprowadziłby go prosto do niego. Odzyskał więc artefakt i zabił Fairsteada, jedyną osobę, która mogłaby go zidentyfikować. Uciekł, otwierając sobie bramę do dżungli. Ale bardzo się spieszył i za późno

L T

zauważył wodospad. Skręcił sobie kark.

– Jak dla mnie, to ma sens – powiedział Jeff. Cruz przyglądał się artefaktowi. – Jak dla mnie, nie.

– Czemu nie? – spytała Lyra. Cruz spojrzał na nią.

– To wszystko aż za bardzo do siebie pasuje. – Ma pan inną teorię tego przestępstwa? – zainteresował się Jeff. Cruz uniósł brwi.

– „Teorię przestępstwa"? Znów oglądałeś Zagadki Kryminalne Psi? Jeff poczerwieniał. Lyra zmiażdżyła Cruza wzrokiem. – Uwielbiam ten program. Cała ta kryminalistyka śladów psi jest fascynująca. 251

– Podobno jest bardzo precyzyjna – dodał z powagą Jeff. – To naprawdę przełomowe techniki śledcze w badaniu psi miejsca zbrodni. – Nie mogę uwierzyć, że mówimy o jakimś programie w rezowizji. – Cruz zsunął plecak z ramienia, rozpiął zamek błyskawiczny i włożył artefakt do środka. – Zapomnij, że w ogóle o nim wspomniałem, i zacznij szukać jakichś śladów wskazujących, że był tu ktoś jeszcze. Jeff rozejrzał się po najbliższym otoczeniu – same liście. – To będzie trochę trudne. Wie pan, że to miejsce zżera dowody. Jeśli rzuci się coś na ziemię, następnego dnia już tego nie ma.

R

– Ciało Webbera zachowało się w niezłym stanie – zauważył Cruz. – Dżungla nie zmieniła go jeszcze w kompost. A to znaczy, że doktor musiał umrzeć niedawno. Jeśli morderca był nieostrożny i coś upuścił, to coś wciąż tu będzie.

L T

– Zakładając, że jest jakiś morderca – mruknęła Lyra.

Cruz spojrzał na nią oczyma, w których płonął zimny szmaragdowy ogień. Energia w powietrzu wokół niego wydawała się drgać.

– To nie był wypadek – powiedział cicho. – Ślad mordercy wciąż jest na ciele. Energii morderstwa nie da się zmyć wodą. Po jej zmysłach przebiegł znajomy dreszcz. Cruz jest w pełnym rezonansie, pomyślała. Posługuje się swoim talentem. Jeff przyglądał się Vincentowi.

– Może kurzak znajdzie dla nas jakieś dowody, tak jak znalazł ciało? Wszyscy spojrzeli na Vincenta. Wciąż siedział na skraju rozlewiska, zajęty straszeniem swojego mokrego futerka. Czerwony berecik ociekał wodą.

252

– Nie sądzę – powiedziała Lyra. Pochyliła się, by zdjąć mokry berecik. – Jestem prawie pewna, że myślał, że to zabawa w „przynieś artefakt". Jeśli o niego chodzi, to już koniec. Wycisnęła wodę z berecika i przypięła go do wilgotnego futerka Vincenta. – Wygląda na to, że będziemy musieli zrobić to w znany od wieków sposób – stwierdził Cruz. – Przeczeszemy teren, idąc obok siebie. Niech nikt nie wychodzi poza zasięg wzroku pozostałych, zrozumiano? Jeff uśmiechnął się szeroko do Lyry. – To znaczy, żeby pani nigdzie sama nie powędrowała.

R

– Dzięki. Już prawie ruszyłam. Cały ten techniczny żargon... No wiesz, dziewczynie wszystko się miesza.

L T

Cruz zignorował tę uwagę i zaczął wspinać się na strome urwisko. – Zaczniemy od szczytu wodospadu. – Dlaczego? – spytał Jeff.

– Bo niezależnie od tego, gdzie zabił Webbera, musiał stamtąd zrzucić jego ciało, żeby to wyglądało na wypadek.

– Racja – przyznał Jeff. – I może przedtem walczyli. To by było dobrze. – Owszem, byłoby – zgodził się Cruz.

Lyra chwyciła zwisające pnącze i, podciągając się na nim, wdrapała się za mężczyznami na urwisko. – Dlaczego? – Tam, gdzie dochodzi do walki, często znajduje się dowody – wyjaśnił Jeff. – No tak.

253

– Chyba że akurat jest tam mnóstwo wody i gęsta dżungla – dodał ponuro. – Trudno o lepsze miejsce, żeby ukryć dowody i zwłoki. – Znaleźliśmy ciało Webbera – przypomniała. Cruz obejrzał się przez ramię. – Bo ktoś chciał, żebyśmy je znaleźli. – Skąd morderca mógł wiedzieć, że otworzymy sobie bramę do dżungli w katakumbach? – spytała. – A już tym bardziej, że przeprowadzimy poszukiwania? – Musiał zakładać, że sprawdzę miejsce zbrodni z zespołem PK i wykryję ślad psi – powiedział Cruz. –Wiedział, że ten ślad urwie się przy bramie i

R

poradzę sobie z resztą. Kiedy już wejdzie się do puszczy, trudno przeoczyć ten wodospad. Bez obrazy, ale tak naprawdę nie potrzebowaliśmy Vincenta.

L T

– Nie mów tak. – Spojrzała na Vincenta, który u szczytu wodospadu bawił się palmowym liściem zwisającym nad wodą. – On myśli, że wygrał tę grę.

Cruz zatrzymał się na skraju urwiska i znów, zamyślony, spojrzał na kurzaka.

– Jesteś pewna, że nie uda ci się go przekonać do nowej zabawy? – Właśnie – zawtórował mu Jeff; wdrapał się na górę i stanął obok Cruza. – Takiej, która polega na znajdowaniu jakichś dowodów? – Nie mam pojęcia, jak się do tego zabrać – przyznała. Obserwowała, jak Vincent uderza przednią łapką w palmowy liść. – To nie telepatia ani coś w tym stylu. To tylko kurzak. – Zapomnij o tym – powiedział Cruz. – Zacznijmy przeczesywać teren wokół wodospadu.

254

Ruszyli obok siebie, oddaleni na odległość wyciągniętego ramienia. Vincent poturlał się za nimi, lecz nie okazał zainteresowania tą nową zabawą, póki nie minęli niewielkiej jaskini w skałach. W tym momencie zagruchał i zniknął w zacienionym otworze. Zatrzymali się. – I co teraz? – Jeff się rozejrzał. – Nie wiem – odparła Lyra. – Może zauważył jakieś małe zwierzątko, na które polują kurzaki. Vincent wynurzył się z otworu; trzymał w łapce kawałek folii. Wyglądał na dość zadowolonego z siebie. – Lubi błyskotki – wyjaśniła Lyra. – Odda ci to? – spytał Cruz.

L T

R

– Pewnie. – Podniosła Vincenta. – Mogę to zobaczyć?

Vincent pozwolił jej zabrać skrawek folii. Podała go Cruzowi. – W taką folię pakuje się cukierki i batoniki – stwierdził Cruz. Jeff cicho zagwizdał.

– Ktoś to upuścił. Morderca?

– Tak. – Cruz uśmiechnął się zimno, z satysfakcją. Potarł folię między kciukiem a palcem wskazującym. –Wszędzie na tym jest jego psi. – To może być kawałek folii po czymś, co jadł Webber – zauważył Jeff. – Jeśli doszło do walki, psi mordercy mogło znaleźć się na opakowaniu batonika czy na czymkolwiek innym w pobliżu. Cruz podszedł do skalistego otworu i wczołgał się do środka, żeby zbadać wnętrze. Sięgnął głębiej i wyciągnął coś, co wyglądało na plastikowy worek ze znajomym logo.

255

– To po opakowaniu na pelerynę przeciwdeszczową używaną w Amber Inc. – oświadczył Jeff. – Strój przeciwdeszczowy to standardowe wyposażenie w każdym plecaku AI. – Te same ślady psi – powiedział Cruz. – Peleryna mogła należeć do Webbera. Może złapała go ulewa, włożył pelerynę i przeczekał deszcz w tej jaskini. Wie pan, jak to jest, kiedy leje w dżungli. Nie można się nigdzie ruszyć. Może miał na sobie tę pelerynę, gdy zaatakował go morderca? – snuł przypuszczenia Jeff. – W Zagadkach Kryminalnych Psi twierdzą wyraźnie, że choć sądy

R

zaczynają uznawać zeznania oparte na talencie, muszą być one poparte twardymi dowodami –wtrąciła Lyra.

Cruz zmrużył oczy, spoglądając na nią i na Jeffa.

L T

– Wystarczy. Oboje nie powinniście już oglądać tego serialu. Chcecie dowodu, że ta peleryna i papierek po batoniku nie należały do Webbera? Świetnie. Zaraz go dostaniecie.

Jeff zmarszczył brwi zaintrygowany.

– Patrz i ucz się, panie przemądrzały specjalisto od zagadek psi – rzucił Cruz.

Zszedł urwiskiem z powrotem do ciała, zdjął z Webbera plecak i rozpiął suwak. Parę sekund później wyciągnął nieużywaną pelerynę, nadal porządnie zapakowaną w plastikowy worek. Następnie szybko przeszukał pozostałą zawartość plecaka. Po chwili się wyprostował. – Batoników energetycznych również nie brakuje –ogłosił. – No tak. Powinienem był pomyśleć o tym, żeby sprawdzić plecak – mruknął Jeff. – W porządku. To dość oczywiste, że to morderca zostawił ten worek i folię. Teraz wiemy o nim coś jeszcze. 256

– Miał wyposażenie AI, więc pewnie pracuje dla AI – wydedukował Lyra. – Wiemy coś więcej. – Cruz znów ruszył na szczyt urwiska. – Próbuje ograniczyć straty i pozbyć się swoich partnerów. Sprząta po sobie.

L T 257

R

Rozdział 30 Zastanawiam się nad czymś – powiedział Cruz. – Nad czymś konkretnie? – Lyra usadowiła się na leżaku i pociągnęła łyk wina. – Zabawne, miałam wrażenie, że ostatnio zastanawiałeś się nad wieloma rzeczami. No wiesz, odszukanie artefaktu, znalezienie mordercy... Siedzieli na jej balkonie, a między nimi, na małym stoliku, stały butelka wina oraz talerz z serem i krakersami. Vincent siedział na barierce, chrupiąc krakersa. Noc była przyjemnie ciepła, a wielkie mury rzucały na Starą Dzielnicę dziwną zieloną poświatę.

R

– Konkretnie zastanawiam się nad tym, w jaki sposób zamknęła się brama tej ametystowej komnaty, odcinając pięciu ludzi – odparł.

L T

– Znów zadajesz sobie pytanie, czy to nie był wypadek?

– Tak. – Zjadł krakersa. – Mówiłaś, że bramę mogły zamknąć jakieś zbłąkane fale rzeki albo burzy psi. Mówiłaś też, że mógł to zrobić umyślnie ktoś, kto potrafi się posługiwać pewnymi niestandardowymi odmianami bursztynu.

– Zgadza się. Jestem pewna, że prócz ametystu można by to też zrobić za pomocą diamentowego lub srebrnego bursztynu. Wiem od dziadka, że posiadają niezwykłe właściwości, że potrafią zaburzyć prądy generowane przez większość pozostałych odmian. Ale oba są niezwykle rzadkie. W mojej pracy nigdy nie natknęłam się na choćby jeden okaz. Więc nawet gdyby morderca potrafił się posługiwać którąś z tych odmian, to jak zdołałby zdobyć kamień, żeby użyć go przy tej bramie? – Przychodzi mi do głowy jedno miejsce. Skarbiec w laboratorium.

258

– Rany! – Uniosła brwi. – Naprawdę macie u siebie diamentowy i srebrny bursztyn? – Sweetwaterowie i ich pracownicy od kilkudziesięciu lat zbierali okazy i artefakty z rzadkiego bursztynu. Wszystko trafia do skarbca, ale prawie nic go nie opuszcza. To tak jak z piwnicą wielkiego muzeum. Magazynuje się różne rzeczy i zapomina o nich. – Dostęp do skarbca jest pewnie ograniczony? – Jasne. – Masz listę? – spytała.

R

– Jest krótka. – Cruz upił trochę wina. – Otwiera ją Felix Webber. – Cóż, to by pasowało. Był w ruinach, kiedy brama się zamknęła – przerwała. – Zakładając, że potrafił się posługiwać diamentowym albo srebrnym bursztynem.

L T

– Jeśli tak, to zachował to dla siebie. W jego aktach nie ma nic na ten temat.

– To nie byłby pierwszy raz, kiedy ktoś o niezwykłym talencie nie ujawnił tego w swoich aktach dla pracodawcy. – Racja.

Zastanawiała się przez chwilę.

– Na początku myślałeś, że ten, kto zamknął bramę, zamknął ją po to, żeby mnie wrobić.

– Ta teoria dalej pasuje. Ale teraz zadaję sobie pytanie, czy nie miał jakiegoś dodatkowego celu. – Jakiego? – Kolejnego morderstwa. Prawdziwym celem była najprawdopodobniej jedna z tych pięciu osób uwięzionych w środku. 259

– Ty chyba nawet jesteś tego całkiem pewien. – Owszem. – Ale skąd możesz wiedzieć coś takiego na pewno? – Stąd, skąd wiem, że jesteśmy sobie przeznaczeni. – Podpowiada ci to twój talent? – Mhm. – Zjadł kolejnego krakersa. Wydęła wargi. – Mogę kupić to, że masz talent do polowania na złych facetów. Ale że mężczyźni w twojej rodzinie wiedzą, kiedy pojawia się ta właściwa kobieta, już nie za bardzo.

R

– Po jakimś czasie przyzwyczaisz się do tego.

– Co do mnie, to zamierzam się zapisać do profesjonalnej swatki.

L T

– Po co się fatygować? – prychnął. – To byłoby wyrzucanie pieniędzy. – Może – odparła. – Ale teraz, kiedy mam dostać ten czek na mnóstwo kasy od Amber Inc., jako honorarium za otwarcie ruin, stać mnie na to, żeby poeksperymentować z naprawdę świetną swatką.

– Mówisz to wszystko tylko po to, żebym się martwił? – żachnął się. – Nie. Tyle że za drugim razem zamierzam być naprawdę bardzo, ale to bardzo ostrożna. – W porządku.

260

Rozdział 31 Następnego dnia wczesnym rankiem Cruz siedział za biurkiem, gdy do jego gabinetu wpadł Jeff. – Sprawdziłem profil parapsychologiczny Webbera! –zawołał. – W jego dokumentach nie ma nic o tym, że doktor potrafił otwierać bramy w dżungli, ani nic o jego zdolnościach posługiwania się niezwykłym bursztynem. – Jakoś mnie to nie zaskakuje. – Cruz zamknął akta, które czytał, i wziął teczkę od Jeffa. Jeff opadł na krzesło i wyciągnął nogi.

R

– Nie rozumiem. Skoro Webber zabierał sobie artefakty ze skarbca naszego laboratorium, dlaczego nic nie zauważyliśmy?

L T

– Tak jak mówiłem Lyrze, w tym skarbcu są zbiory bursztynu gromadzone od pięćdziesięciu lat. Każda szuflada niemal pęka w szwach od artefaktów i próbek. Nikt by nie zauważył, gdyby od czasu do czasu zaginęło parę okazów, zwłaszcza gdyby człowiek, który je wziął, wiedział, jak obejść nasze systemy alarmowe.

– Webber wiedziałby, jak to zrobić – stwierdził Jeff. Cruz odchylił się w fotelu i splótł ręce za głową. Zamyślony przyglądał się trzem obrazom wiszącym na ścianie jego gabinetu. – Myślę, że było tak: Webber znalazł sobie milutkie dodatkowe zajęcie. Prawdopodobnie parę lat temu zmówił się z Fairsteadem i z tym trzecim. Pilnowali, żeby były to drobne kradzieże, i brali okazy, których braku nikt nie zauważał. Ale ametystowe artefakty z ruin były inne, każdy wart fortunę na czarnym rynku antyków. Wydaje mi się, że nigdy wcześniej nie podjęli ryzyka, by ukraść ze skarbca coś aż tak cennego. 261

– Te artefakty były też o wiele lepiej strzeżone – zauważył Jeff. – I w przeciwieństwie do innych rzeczy ze skarbca brak każdego z nich natychmiast zostałby zauważony. Musieli to zrobić tak, żeby wyglądało, że artefakt ukradł ktoś inny. Wybrali oczywistą podejrzaną. – Lyrę. Ale tej nocy, kiedy dokonano kradzieży, coś musiało pójść nie tak. Przyłapał ich jeden z techników laboratoryjnych. Musieli go zabić, żeby ich nie wsypał. – Oni? – spytał Jeff. – Webber i ten trzeci. Jeff przyjrzał się aktom na biurku. – Ma pan już nazwisko tego trzeciego?

R

– Tak, chyba tak. – Cruz wziął do ręki jedną z teczek i mu podał.

L T

Jeff zerknął na nazwisko i cicho gwizdnął.

– No cóż, to trochę żenujące. Jak pan do tego doszedł?

– Metodą wykluczania. Tej nocy, kiedy zamknęła się brama, w ametystowej komnacie uwięzionych zostało pięć osób. Jestem prawie pewien, że Webber próbował zabić jedną z nich.

– A więc policja z Frekwencji się nie myliła? Okazuje się, że to jednak scenariusz kłótni między złodziejami?

– Na to wygląda. Problem policji polega na tym, że nie ma pojęcia, gdzie szukać pozostałych dwóch złodziei. Ale my znaleźliśmy zwłoki jednego w dżungli. Jeff, zamyślony, postukał teczką w krawędź biurka. – A to jest ten trzeci. Pasuje do profilu.

262

– Pasuje do profilu? – powtórzył Cruz. Westchnął. –Naprawdę powinieneś przestać oglądać Zagadki Kryminalne Psi. Psuje ci się od tego słownictwo. Jeff wstał, a na jego twarzy pojawił się wyraz niezwykłej determinacji. – Zaczynam się wprawiać. – W czym? Jeff ruszył w stronę drzwi. – Chyba do tej pory panu nie wspominałem, ale wkrótce zamierzam złożyć moją rezygnację. Odchodzę z AI Security. – To jakiś dowcip?

R

– Żaden dowcip. – Jeff otworzył drzwi i lekko się odwrócił. – Złożyłem papiery w Federalnym Biurze Śledczym do spraw Psi. – Akurat!

L T

– Bardzo dziękuję za pańskie wsparcie. Naprawdę to doceniam. Cruz powoli wypuścił powietrze z płuc, próbując zapanować nad nerwami.

– Wracaj tutaj. Usiądź. Musimy porozmawiać. – Może innym razem.

– Do diabła, Jeff. Wielki Jake się wścieknie, nie mówiąc już nawet o twoim ojcu, moich braciach i reszcie klanu. W naszej rodzinie nie wybieramy pracy w normalnym wymiarze sprawiedliwości. – Nie. Pracujemy tylko dla ludzi, których stać na płacenie za ochronę. I czasami robimy rzeczy, których normalna policja nie chce albo nie potrafi zrobić. – Między innymi wyświadczamy przysługi FBŚP –przypomniał mu zimno Cruz. 263

– Wie pan, co to z nas robi? Najemników. – Gówno prawda! Jesteśmy prywatną agencją bezpieczeństwa, ale nie najemnikami, do diabla! Nie bierzemy pieniędzy za taką robotę. Już nie. Sweetwaterowie mają swoje zasady. Zawsze mieliśmy. A co więcej, nigdy nie pracowaliśmy dla złych ludzi, nawet kiedy pieniądze leżały na stole. – Dobrze. Muszę to przyznać. Tyle że ja chcę pracować dla zwyczajnych ludzi. No wie pan, takich, których nie stać na najlepsze prywatne firmy ochroniarskie. – Właśnie dla nich pracujemy, kiedy przyjmujemy zlecenia z FBŚP.

R

– To nie to samo – upierał się Jeff. Cruz długo mu się przyglądał. – Od jak dawna zastanawiasz się nad wstąpieniem do FBŚP? – spytał. Jeff wzruszył ramionami.

L T

– Odkąd tylko pamiętam. Od dzieciństwa. – Ale podejmujesz tę decyzję teraz?

– W tej rodzinie dość trudno podejmuje się decyzje o zawodzie, chyba że chodzi o pracę w którejś z firm podległych Amber Inc. – Ale dlaczego teraz? – A czemu nie?

– Musisz się nad tym trochę głębiej zastanowić, Jeff. – A po co mam się wysilać? Nie przekonam nikogo w rodzinie, że to dobry pomysł. I tak zmarnowałem już dość czasu. Zmęczyło mnie bycie ochroniarzem. – O to ci chodzi? Chcesz dostać awans? Do diabła! Dla nas ambicja nie jest problemem i doskonale o tym wiesz. Tak naprawdę to już najwyższa pora, żebyś się nią wykazał. Masz mnóstwo możliwości tu, w AI Security.

264

– Podjąłem decyzję. Nie zamierzam zmieniać zdania. I przynajmniej jedna osoba jest po mojej stronie. – Tak? A kto? – Lyra. Jeff wyszedł na korytarz i z absolutnym spokojem zamknął za sobą drzwi. Cruz długo się w nie wpatrywał. Potem wstał i poszedł do działu księgowości.

L T 265

R

Rozdział 32 Jakiś czas później Cruz czekał na swoją ofiarę w zacienionym gabinecie. Siedział z butami opartymi o krawędź biurka i zastanawiał się nad konsekwencjami nieoczekiwanego buntu Jeffa. Nie mógł o to winić wyłącznie Lyry, istniało jednak spore prawdopodobieństwo, że to ona okazała się katalizatorem, kiedy go poparła. Pewnie to dopiero początek. Nie wątpił, że kiedy ona już wejdzie do rodziny, wstrząśnie barykadami z magnetostali, które zawsze otaczały zwarty klan Sweetwaterów.

R

Z zamyślenia wyrwały go kroki na korytarzu. Zalała go znajoma fala podniecenia przed zbliżającym się polowaniem.

L T

Otworzyły się drzwi z tabliczką: „Ochrona Laboratorium AI". Do gabinetu wszedł Garrett Flagg. Zarezonował światła. Zatrzymał się gwałtownie, gdy dostrzegł siedzącego za biurkiem Cruza. Jego twarz nie przestała wyrażać uprzejmego zdziwienia, ale nie udało mu się ukryć nagłego błysku paniki, który przeszył aurę wokół niego. – Sekretarka nie wspominała mi, że pan tu jest, panie Sweetwater – powiedział.

– Bo nie wie, że tu jestem. Wszedłem, kiedy wyszła do toalety. Zamknij drzwi i siadaj.

Flagg się zawahał. Cruz niemal czuł smak prądów energii walki i ucieczki, pulsujących w aurze Garretta. Flagg jednak zamknął drzwi i usiadł po drugiej stronie biurka. – Chce mnie pan zwolnić? – spytał z lekko ironicznym rozbawieniem.

266

– Nie. – Cruz zdjął nogi z biurka. – Zostaniesz aresztowany. Ale najpierw chcę usłyszeć parę wyjaśnień. – Aresztowany? – Flagg był zszokowany. Na chwilę panika stała się jeszcze większa. Kilka sekund później zmieniła się w doskonale kontrolowaną wściekłość. – O co, u diabła, chodzi? – O trzy morderstwa i skradziony artefakt. – Oskarża mnie pan o morderstwo? Oszalał pan. Cruz uśmiechnął się lekko.

R

– Nawet nie zapytasz, czemu wspomniałem o trzech morderstwach, a nie o dwóch? – Nie wiem, o czym pan, do cholery, mówi.

L T

– Wiesz, wiesz. Ale i tak opowiem ci wszystko po kolei. Jakiś czas temu, do czorta, może nawet parę lat temu, ty i Webber wymyśliliście sobie mały projekcik. Skarbiec AI jest pełen rzadkich i egzotycznych odmian bursztynu. Doszliście do wniosku, że gdyby od czasu do czasu zaginął jakiś artefakt czy okaz, nikt tego nie zauważy. Kradzież reliktów nie była problemem, ale ty i Webber potrzebowaliście kogoś, kto by je sprzedawał. Więc wciągnęliście w to wszystko Valentine'a Fairsteada. – To jakiś obłęd.

– Dość długo wszystko szło jak z płatka. Kto wie jak długo byście prowadzili ten swój mały proceder, gdybyście nie zrobili się zachłanni i nie postanowili ukraść czegoś naprawdę wyjątkowego. Jednego z ametystowych artefaktów z tych nowych ruin w dżungli. – Nie wiem, do czego zmierzają te wszystkie brednie. Chcę porozmawiać z moim adwokatem. 267

– Widok rzeźbionych ametystów leżących sobie w skarbcu był po prostu zbyt wielką pokusą. Ale wiedzieliście, że w przeciwieństwie do wszystkich innych błyskotek, które zwędziliście, brak ametystów zostanie natychmiast zauważony. Potrzebowaliście kozła ofiarnego. Lyra Dore doskonale się do tej roli nadawała. – Myśli pan, że ją wrobiłem? Cholera, rzeczywiście zarezonowała panu bursztyn? Zawsze mi się wydawało, że jest pan o wiele za bystry, żeby wyrolowała pana kobieta. Do diabła, ona nawet nie ma ładnych cycków. Naprawdę nie wiem, co pan widzi...

R

Cruz pochylił się nad biurkiem, poderwał go z krzesła i walnął nim o ścianę.

– Jeszcze jedna taka uwaga o Lyrze i nie będziesz potrzebował prawnika, bo nie wyjdziesz stąd żywy – syknął. – Rozumiesz mnie, Flagg?

L T

– Tak, oczywiście. Spokojnie, człowieku. Mówię tylko, że nie miałem nic wspólnego z tym skradzionym artefaktem. Cruz go puścił.

– Wróćmy do naszej historii. Fairstead nagrał coś wielkiego. Wilson Revere zainteresował się artefaktem. Układało się świetnie. Ale gdzieś po drodze Webberowi zaczęły puszczać nerwy. To była po prostu za poważna sprawa. O wiele poważniejsza niż to, co we trzech do tej pory zrobiliście. Bał się pewnie, że kiedy będzie po wszystkim, pozbędziecie się go i weźmiecie jego działkę. Rozsądnie kombinował. Postanowił więc, że najpierw pozbędzie się ciebie. – To jakieś szaleństwo. – Ale się ciebie bał. Wiedział, że jeśli mu się nie uda, a ty się domyślisz, co się stało, zabijesz go. Spróbował więc sfabrykować wypadek w 268

ametystowych ruinach. Potrafił się posługiwać diamentowym lub srebrnym bursztynem i wiedział, dzięki swoim badaniom, że te odmiany mogą interferować z prądami ametystu. Podjął więc ryzyko i zamknął bramę w ruinach, gdy ty i pozostali byliście w środku. Flagg wyglądał na przestraszonego. – Webber zamknął tę bramę? Mały sukinsyn. Powinienem był się domyślić. Nie sądziłem, że stać go na taki numer. – Jego wielki plan spalił na panewce, gdy sprowadziłem do dżungli Lyrę, żeby otworzyła bramę. Nie mógł wiedzieć, że zwrócę się do niej o pomoc, a już tym bardziej, że ona zgodzi się ratować kogoś z Amber Inc. – Webber był głupcem.

R

– Wszyscy trzej wiedzieliście, że depczę wam po piętach. Do diabła, musieliście być naprawdę zdesperowani, żeby wynająć, i to nie raz, tylko dwa

L T

razy, jakichś mięśniaków z ulicy, żeby mnie sprzątnęli. Dwie beznadziejne próby. Dwie porażki. Za drugim razem znalazł się tam jeszcze jeden; posłużył się swoim talentem, żeby mnie zabić. Zakładam, że to znów był Webber, posługujący się diamentowym bursztynem. Ten kamień ma parę bardzo dziwacznych właściwości.

– Wymyśla to pan sobie na poczekaniu – warknął Flagg. – Koniec końców, gdy odkryłeś, że byłem w skarbcu Fairsteada, zdałeś sobie sprawę, że zrobiło się po prostu za gorąco. Postanowiłeś działać. Zabiłeś Fairsteada i Webbera i spróbowałeś tak to ukartować, żeby wyglądało na to, jakby tylko tych dwóch było zamieszanych w kradzież. Wyrzuciłeś nawet ten ametystowy artefakt, żeby tylko dobrze to wyglądało. Całkiem niezłe, wrzucić go do rozlewiska. Ale niewiele ryzykowałeś. Byłeś pewien, że zostanie odnaleziony, gdy przeprowadzimy tam poszukiwania. 269

– Nie może pan udowodnić, że zabiłem Webbera, Fairsteada czy kogokolwiek innego. Cruz przeszedł za biurko i podniósł plecak, który schował za nim wcześniej. – Twój? – spytał. Postawił plecak na blacie. – Znalazłem go wczoraj po południu w twojej szafce. – I co z tego? – W środku jest peleryna. Wciąż jeszcze wilgotna. Nie ma pokrowca, bo byłeś nieuważny i zostawiłeś go w jaskini nad wodospadem w dżungli. Nie ma

R

też jednego batonika. Zjadłeś go, gdy czekałeś, aż przestanie lać. Znalazłem opakowanie. Wciąż byłeś nagrzany po morderstwie, kiedy wkładałeś pelerynę i jadłeś batonik. Na obu znalazłem mnóstwo twoich śladów psi.

L T

– Nic pan nie udowodni pustym plastikowym pokrowcem i papierkiem po batoniku. Dowody psi nie utrzymają się w żadnym sądzie, jeśli nie potwierdzą ich dowody fizyczne.

– Do diabła, chyba wszyscy oglądają Kryminalne Zagadki Psi. Dobra, chcesz dowodu? Pogadajmy o pieniądzach. – Jakich pieniądzach?

– Wszyscy trzej, Webber, Fairstead i ty, zostawialiście piękne, wyraźne ślady za każdym razem, kiedy sprzedawaliście jakiś artefakt. Jeden z naszych ludzi z księgowości godzinę temu przejrzał wyciągi bankowe twoje i Webbera. Policja szybko znajdzie je też u Fairsteada. Zobaczmy: mam motyw, środki i mogę cię powiązać z miejscem zbrodni. – Zastanowił się nad tym, co właśnie powiedział. – Wiesz, to nawet zabawne. Chyba już rozumiem, co Jeff widzi w tej całej karierze w policji.

270

– Ty sukinsynu! – Flagg wyszarpnął pistolet z kieszeni swojej skórzanej kurtki. – Pieprzeni Sweetwaterowie! Zawsze wam się wydaje, że jesteście najbystrzejsi. Powiem ci coś. Prowadziłem tę bursztynową operację przez ponad trzy lata i nikt nic nie podejrzewał. – Racja. Co więcej, pewnie o wiele dłużej uchodziłoby ci to na sucho, gdybyś nie spróbował tknąć tego ametystowego reliktu. To było głupie, Flagg. Nie ma na to innego słowa. Po prostu głupie. – Zamknij się. – Flagg, z pistoletem wycelowanym w brzuch Cruza, podszedł do biurka i podniósł plecak. –Wydaje ci się, że nie przygotowałem sobie planu na najgorszy scenariusz, taki jak ten?

R

Szybko przeszedł przez pokój i nacisnął ukrytą w ścianie dźwignię. Fragment boazerii przesunął się na bok. W otworze zaszemrały delikatne prądy psi Obcych.

L T

– Zamierzasz zniknąć w tunelach? – spytał Cruz. –To jest ten twój wielki plan ucieczki? No to powodzenia.

– Idę do dżungli. Wszyscy wiedzą, że w dżungli nie da się namierzyć człowieka, który nie chce zostać znaleziony. Kiedy wyjdę na powierzchnię, to w innym państwie–mieście i z nową tożsamością. Ale ty nie będziesz się musiał martwić, bo będziesz trupem.

– A więc to ty otwierałeś bramy – powiedział Cruz. –Zakładałem, że Webber. W porządku, to by odpowiadało na pytanie kto. Mam ich jeszcze kilka, zanim znikniesz w podziemiach. Gdzie jest ten bursztyn, którego używał Webber, żeby zamknąć wejście do ruin i generować halucynacje? – Jak jesteś taki bystry, sukinsynu, to sam się domyśl.

271

– I po co w ogóle Webber śledził Lyrę? A może to ty wpadłeś na ten pomysł? Może wydawało ci się, że gdyby wszyscy, w tym sama Lyra, myśleli, że wpada w obłęd, łatwiej byłoby zrzucić na nią winę? – Twoja mała słodka dostrajaczka nie mogłaby mnie mniej obchodzić. Ale jedno ci powiem. Webber był na nią wściekły, bo nie chciała mu pomóc w jego eksperymentach. Miał obsesję na punkcie tych artefaktów. Poradziłbym ci, żebyś zapytał jego, ale chyba nic z tego, bo już jest trupem. Ty zresztą też. Cruz wyczuł drobny skok energii, któremu towarzyszyło niemal niewidoczne zaciśnięcie palca Flagga na spuście. Wysłał falę ogłuszającej

R

mgły psi; otoczyła go oszałamiającą zmysły chmurą.

Flagg wrzasnął. Zaczął się dziko rzucać we mgle psi, stracił równowagę i runął na podłogę. Rozległ się strzał. Kula wbiła się w sufit. Spróbował strzelić

L T

jeszcze raz, ale Cruz kopniakiem wytrącił mu broń z ręki.

Z hukiem otworzyły się drzwi. Do gabinetu wpadli Jeff i paru ludzi z odznakami wydziału policji z Frekwencji.

Cruz natychmiast odciął gorącą energię, którą generował, w obawie, że mgła może ich sparaliżować, choć korzystał z ulepszonej mocy skupiania obsydianu i skierował prądy tylko na Flagga. Ta zapobiegliwość miała też inne powody. Nie chciał, żeby policja zaczęła kwestionować naturę jego talentu. Dla

świata

był

tylko

silnym

talentem

związanym

z

bursztynem.

Sweetwaterowie dbali o to, żeby tak pozostało. Jednak żaden z mężczyzn nie zauważył nic niezwykłego. Policjanci otoczyli Flagga. Jeden z nich wyciągnął kajdanki. Jeff podszedł do Cruza. – Wszystko w porządku, szefie?

272

– Jasne. – Cruz zerknął na swój sygnet. – Poczułeś coś, kiedy wchodziłeś? Jeff zniżył głos. – Chodzi panu o pańską mgłę psi? Nie. – Wiesz co, to specjalne strojenie Lyry naprawdę działa. – Przecież panu mówiłem. Ma pan wszystko? Cruz sięgnął pod koszulę i wyjął sprzęt do nagrywania. – Każde słowo. Policjanci postawili Flagga na nogi. Cruz spojrzał na niego. – Myliłeś się. – Co do czego? – warknął Flagg.

R

– Nikt nigdy nie twierdził, że Sweetwaterowie zawsze są najbystrzejsi.

L T

Ale z reguły mamy szczęście.

– Chcę rozmawiać z adwokatem – zażądał Flagg.

273

Rozdział 33 Lyra, z papierową torbą pełną kawy i herbaty w jednej ręce, drugą otworzyła tylne drzwi galerii. Najpierw zauważyła, że światła są zgaszone. Zaraz potem pomyślała, że sala wystawowa też jest nieoświetlona. Nancy mówiła jej, że ma zamiar zamknąć wcześniej, żeby przygotować wszystko do prywatnej aukcji. Było późne popołudnie i słońce schowało się już za zielonym murem. Starą Dzielnicę błyskawicznie ogarniał zmierzch. Światła powinny się palić.

R

– Nancy? – Lyra zatrzymała się w drzwiach. Przeszyło ją zimne, niepokojące przeczucie. Ciemność na zapleczu wydawała się nienaturalnie ciężka. – Przyniosłam kawę i śmietankę. Dokupiłam też kilka ciastek.

L T

W drzwiach oddzielających zaplecze od sali wystawowej galerii stanął mistrz Quinn, ubrany jak zwykle w swoje długie bursztynowe szaty; na szyi miał kilka łańcuchów bursztynowych paciorków.

– Twoja przyjaciółka nie potrzebuje ciastek – powiedział swoim pogodnym głosem guru. – Zamknij tylne drzwi, postaw torbę na stole i chodź ze mną.

Przeszedł przez pomieszczenie i otworzył drzwi czegoś, co wyglądało jak zwykła szafka. W ciemnościach zamajaczył szczyt schodów prowadzących w podziemia. Do środka wtargnęły prądy psi.

Lyra miała wrażenie, że sztywnieje jej kark; zdrętwiała z przerażenia. Znała aż za dobrze to uczucie. Włączał się instynkt walki lub ucieczki. Coś było potwornie nie tak. I nie chodziło tylko o obecność Quinna w galerii czy o zgaszone światła. Nie chodziło nawet o to, że nigdzie nie dostrzegła Lancy, ale o dziwne impulsy energii, które odbierała. Wysyłał je Quinn. 274

Instynktownie przygotowała się do ucieczki. Tak się niefortunnie składało, że włożyła na aukcję obcisłą, wąską czarną suknię i buty na wysokich obcasach. Nie za dobry strój, kiedy trzeba uciekać, żeby ratować życie, pomyślała. Ot, szczęście Dore'ów. – Gdzie Nancy? – spytała, walcząc ze sobą, aby jej głos brzmiał spokojnie. – Niedługo się z nią zobaczysz. – Quinn teatralnym gestem wskazał schody. – Proszę przodem, Lyro. – Nie.

R

Upuściła torbę i odwróciła się, zamierzając z krzykiem wybiec na uliczkę. Parę chwil temu, kiedy wracała ze sklepu, nikt się tam nie kręcił, ale może usłyszy ją ktoś w pomieszczeniach nad sklepami?

Jednak zanim zdołała zrobić choćby krok, świat wykrzywił się i owinął

L T

wokół niej. Tylne drzwi galerii zwęziły się i wydłużyły. Sufit nagle zawisł niewiarygodnie wysoko. Trzy niskie stopnie prowadzące na ulicę utworzyły koszmarną, nieskończoną wstęgę Mobiusa. Chodnik poniżej był krętą rzeką wzburzonych fal.

Podłoga uciekła spod jej stóp. Lyra upadła twardo między rzeczy, które posypały się z jej torby. Spojrzała w górę i zobaczyła pochylone nad nią widmo.

– Byłem cierpliwy – powiedział Quinn. Jego głos wydawał się dobiegać z głębokiej studni. – Ale nie będę już dłużej czekać. – Oszalałeś. – Wciąż nie rozumiesz, ale wkrótce pojmiesz. Chodź ze mną.

275

Pokój z powrotem wskoczył na swoje miejsce z przyprawiającą o zawrót głowy szybkością. Lyra ostrożnie usiadła; oddychała głęboko, żeby zapanować nad zmysłami. – To ty wywoływałeś te halucynacje. To byłeś ty. Przez cały czas. Robiłeś coś ze mną, żebym uwierzyła, że wpadam w obłęd. – Mój talent do wywoływania halucynacji jest niezrównany. To niezwykły dar przekazywany w mojej rodzinie. – Sięgnął do kieszeni swojej szaty i wyciągnął łańcuszek. Blady kamień błysnął w świetle. – Udało mi się go wzmocnić i zapanować nad nim dzięki kryształowemu bursztynowi.

R

– Czemu używasz swojego talentu przeciwko mnie?

– Obserwowałem cię na zajęciach. Wiedziałem, że spróbujesz mi się oprzeć. Masz silną wolę. Musiałem ci pokazać moją nad tobą władzę. Wiedziałem, że zanim się poddasz, będziesz musiała zrozumieć, że sprawuję

L T

nad tobą całkowitą kontrolę.

– No nie! Zanim czemu się poddam?

– Mnie. Mogę ci dać to, czego nie da ci żaden mężczyzna, nawet Sweetwater. – Co takiego?

– Władzę. – Uśmiechnął się dziwnie, przerażająco. –Można by powiedzieć, że jesteśmy sobie przeznaczeni, Lyro Dore. Przypadł nam w udziale doskonały harmonijny związek.

– Cholernie romantyczne! Ale posłuchaj, Quinn. Wybrałeś niewłaściwą kobietę. Ja nie jestem romantycznym typem. – Nie pomyliłem się. Rozpoznałem w tobie tę właściwą już pierwszego dnia, kiedy przyszłaś na moje zajęcia. – Jak? – wykrztusiła. 276

– To było bardzo proste, naprawdę. Na ciebie jedyną spośród moich uczniów nie działały niskie dawki energii, jakiej używałem wobec pozostałych. – Cholera. Nic dziwnego, że wszyscy inni wynosili o wiele więcej niż ja z tych zajęć medytacyjnych. Hipnotyzowałeś ich swoim bursztynem. – Wprowadzałem ich w stan równowagi harmonijnej. Przynajmniej na czas, kiedy byli w moim studiu. Ale ciebie nie. Z tobą nigdy się nie udało. Ogarnęła ją wściekłość. – No proszę. A ja sobie myślałam, że tak wolno się uczę, że takie ze mnie medytacyjne zero. Jesteś oszustem. Oszustem!

R

– Nie! – Po raz pierwszy w oczach Quinna zapłonęły silne emocje. – Nie jestem oszustem. Naprawdę potrafię kontrolować umysły innych. – Być może. Na krótko. Ale na wysokim poziomie mocy, potrzebnym, żeby wywoływać halucynacje, wątpię, czy potrafisz utrzymać koncentrację

L T

dłużej niż kilka minut. Później cię to wyczerpuje. Niezłe wypalenie psi. Quinn znów się uśmiechnął.

– Przekonałem się, że dwie do trzech minut koszmaru wystarczy, bym mógł kontrolować, kogo tylko zechcę. Nikt długo nie wytrzymuje takich wizji. – Co z Nancy? Gdzie ona jest?

– Mówiłem ci. Czeka na nas. – Wyciągnął rękę, zamaszystym gestem wskazując drogę do podziemi. – I mogę ci obiecać, że będzie czekać w katakumbach przez całą wieczność, jeśli nie pójdziesz ze mną. Podjąłem wszelkie środki ostrożności i odebrałem jej bursztyn. – Nie wierzę, że zostawiłbyś ją tam na dole bez bursztynu. To wyrok śmierci. – I tylko ty możesz go zmienić. – Rzucił jej latarkę. –Wstawaj!

277

Wzięła latarkę i chwiejnie się podniosła. Nudności ustąpiły, ale wciąż się trzęsła. To nie tylko skutek tych halucynacji, pomyślała. To zwykły, czysty strach. Nienawidzę się bać. Ale wściekłość dała jej siłę. Zarezonowała latarkę i ruszyła w stronę ciemnych schodów. – Czego tak właściwie ode mnie chcesz, Quinn? – Chcę poznać twój sekret, Lyro – powiedział, a jego głos znów brzmiał pogodnie i pewnie, podążał za nią. –Znam twoją prawdziwą moc. Jesteś kimś o wiele więcej niż zwykłą dostrajaczką. Ze mną zbadasz i poznasz swój prawdziwy i pełny potencjał. Znów wszystko w niej się ścisnęło. – O czym ty mówisz? – szepnęła.

L T

R

– Gdy przyszłaś na moje zajęcia wkrótce po odkryciu ametystowych ruin, bez cienia wątpliwości wiedziałem, że to ty jesteś kobietą, której potrzebuję. – Potrafię stroić ametyst. To żadna tajemnica. I co z tego? – Nie próbuj mnie oszukać. Wiem to, czego nie wiedzą naukowcy i badacze z laboratorium AI. Odnalazłaś trzy kamienie–piramidy. Osłupiała.

– Nie wiem, o czym mówisz.

– Oczywiście, że wiesz. I co więcej, potrafisz się nimi posługiwać. Jedynym powodem, dla którego zabrałaś te kamienie, by nie wpadły w ręce Amber Inc., jest to, że rozpoznałaś ich moc. Gdy tylko zbadałem twoje dane genealogiczne, moje przypuszczenia się potwierdziły. – Badałeś moje pochodzenie?

278

– Wszystko jest w aktach Arcane Society, moja droga. Podobnie zresztą jak informacja, że tylko ktoś, kto wywodzi się z długiej linii Kowali Kryształu, potrafi rezonować pełną uśpioną energię kamienia. Ty to potrafisz. Zatrzymała się w połowie schodów i odwróciła, by na niego spojrzeć. – Należysz do Arcane Society? – Tak. – Zaraz, zaraz. Chcesz mi powiedzieć, że Stowarzyszenie ma moje dane genealogiczne? – Jeden z twoich przodków, który przeszedł przez Kurtynę, był z Arcane. Nie wiedziałaś o tym? – Nie, do diabła. Nie miałam pojęcia. –

To

była

kobieta.

Najwyraźniej

L T

R

utraciła

swój

związek

ze

Stowarzyszeniem w Erze Kolonialnej. Nie ona jedna. W tych wczesnych latach życie było ciężkie i pełne chaosu. Ludzie skupili się na przetrwaniu. Ze Stowarzyszenia odpłynęło wielu członków. Ich potomkowie zapomnieli o swoich korzeniach.

– Nie do wiary. Stowarzyszenie pozwala każdemu przeszukiwać dane, by mógł zbadać drzewo genealogiczne innego człowieka? – W drzewie genealogicznym nie ma nic prywatnego, czy to w Stowarzyszeniu, czy to poza nim.

– A powinno być, do diabła.

– Złość to destrukcyjna emocja. – Nie chrzań. Zeszła na ostatni stopień. Po drugiej stronie piwnicy przez poszarpaną szczelinę w zielonym kwarcu sączyła się poświata psi. Lyra wyłączyła latarkę i ruszyła w jej stronę. Quinn podążył za nią. 279

– No dobra, jestem z tobą w tunelach – powiedziała, przechodząc przez otwór. – Gdzie Nancy? – Cierpliwości, Lyro. Podczas medytacji zawsze miałaś z tym problem. Nigdy nie osiągałaś odpowiedniego stanu równowagi harmonijnej. – Quinn sprawdził lokalizator. – Na pierwszym skrzyżowaniu skręć w prawo. Posłusznie ruszyła w stronę pierwszego skrzyżowania. Jej obcasy stukały lekko na kwarcowej podłodze tunelu. – A tak w ogóle, to o co ci chodzi? Ametyst to tylko ładny kamień szlachetny. W porządku, potrafię generować obrazy w artefaktach z tych ruin.

R

Ale tak naprawdę te kawałki bursztynu to po prostu rzeźby Obcych. – Surowy bursztyn to może i nic specjalnego, ale niektóre bursztynowe artefakty stworzone przez Obcych nasycone są ogromną mocą.

L T

– Mówię ci, to tylko parę rzeźbionych kawałków skały.

– Nie wszystkie. Nie piramidy. – Jego głos nagle stwardniał. – Idź dalej, kobieto.

Gdy nie spełniła dość szybko jego polecenia, znów poczuła posmak wywoływanych talentem koszmarów. Tym razem i tak już dziwne katakumby zniekształciły się i znalazła się w potwornym, budzącym lęk świecie. Zamarła przerażona, że w tym stanie dezorientacji wpadnie w pułapkę iluzji albo stanie się duchem energetycznym.

– Pamiętaj, życie twojej przyjaciółki zależy od ciebie – przypomniał ostrym tonem Quinn. Uwolnił ją od halucynacji. Wciągnęła głęboko powietrze i zagłębiła się w korytarzu. – Czego tak właściwie ode mnie chcesz? – spytała. – To znaczy, oprócz tego najwyższego harmonijnego związku? 280

– Nie udawaj naiwnej, Lyro. To do ciebie nie pasuje. Dostroisz dla mnie te trzy bardzo szczególne ametystowe artefakty. – A niby dlaczego jesteś taki pewien, że je mam? Mówię ci, AI skonfiskowała wszystko w tych ruinach. – Twoja przyjaciółka Nancy twierdzi co innego. Powiedziała, że ukryłaś piramidy gdzieś pod ziemią. Niestety, nie znała ich dokładnej lokalizacji. Zalała ją kolejna fala wściekłości. – Nigdy by ci tego nie powiedziała z własnej woli. Co jej zrobiłeś? – Uspokój się. Nie zrobiłem jej krzywdy. Nie musiałem. Wprowadziłem

R

ją po prostu w trans i zadałem jej parę pytań dotyczących ciebie. – Jakich pytań?

– Wkrótce po tym, jak rozpoznałem twój prawdziwy potencjał,

L T

zapragnąłem dowiedzieć się o tobie czegoś więcej. Jedyną bliską ci osobą jest panna Halifax, więc to ją należało przesłuchać. Oczywiście nie pamięta nic z tej sesji. Zadbałem o to. – Podły drań!

– Informacja, że ukryłaś trzy ametystowe piramidy, wyszła na jaw przypadkiem, wierz mi. Ale gdy się już tego dowiedziałem, zyskałem pewność, że jesteś tą właściwą kobietą.

Przeszył ją zimny dreszcz.

– Co dokładnie wiesz o piramidach? Dlaczego tak cię interesują? – Te twoje trzy nie są pierwszymi ametystowymi piramidami, jakie znaleziono. Moja babka też odkryta jedną. Ona również miała potężny związek z ametystem. Rozumiała, że w tym kamieniu tkwi ogromna moc. – Co się stało z jej piramidą?

281

– Zniszczyła ją. – W głosie Quinna znów zabrzmiała wściekłość. – Była słabą kobietą. Napisała w swoim dzienniku, że uważa ten kamień za bardzo niebezpieczny. Uważała, że gdy dostroi się go do konkretnego człowieka, on będzie mógł używać go do generowania i skupiania ogromnej mocy, niezależnie od tego, czy potrafi się posługiwać ametystem. – Aha. Wydaje ci się, że będziesz mógł posługiwać się piramidami, ale dopiero wtedy, gdy zostaną dostrojone do twojej częstotliwości. – Moja babka odmówiła dostrojenia piramidy dla mnie, bo stwierdziła, że jestem niestabilny psychicznie.

R

– Rany! Ciekawe skąd jej to przyszło do głowy?

Quinn wciągnął głęboko powietrze, ale zapanował nad sobą. Znów przybrał pogodny ton guru.

– Gdy się dowiedziałem, że unieszkodliwiła kamień, oczywiście nie

L T

miałem wyboru. Musiałem ją zabić.

– Zamordowałeś własną babkę?

– Cóż innego mogłem zrobić? Umyślnie próbowała stanąć na drodze mojemu przeznaczeniu. Zamierzała nawet powiadomić władze Arcane Society, że jestem niestabilny psychicznie. Ci ludzie spróbowaliby stłumić mój talent lekami. A gdyby to nie zadziałało, postaraliby się, żebym zniknął. Nie mogłem pozwolić, żeby ci głupcy przeszkodzili wypełnić się mojemu przeznaczeniu. – A co to za wielka moc, którą chcesz posiąść? – Moja babka wierzyła, że ten, kto zapanuje nad jedną z piramid, posiądzie pradawną moc Obcych. – Uhm. – Pomyśl, co to oznacza. – Quinn przyłożył dłoń do lśniącej ściany tunelu. – Posiądę moc tych, którzy zbudowali te katakumby i stworzyli 282

podziemną puszczę deszczową. Kto wie, co osiągnę, gdy mój talent wzniesie się na taki poziom? – Nie chcę cię pozbawiać złudzeń, Quinn, ale Obcych już nie ma. Nie przetrwali tu, na Harmonii. Może ich moc wcale nie była taka ogromna. – Nie potrafisz jej sobie wyobrazić. Od lat szukałem piramid i wreszcie je odnalazłem. – Wiesz, myślę, że twoja babka myliła się co do nich... – Milcz! – To takie typowe dla szczęścia Dore'ów. Zapisuję się na kurs medytacji, żeby obniżyć swój poziom stresu, i co się dzieje? Spotykam stukniętego guru.

R

– Dość! Nie pozwolę ci się sprowokować. Zapamiętaj sobie, że pozostaniesz przy życiu tylko tak długo, jak długo będziesz mi służyć. – Służyć ci?

L T

– Cóż, zamierzałem zaproponować ci małżeństwo –wyznał. – Ale kiedy wrócił Sweetwater, rzuciłaś mu się w ramiona, mimo że cię zdradził. Zrozumiałem, że nie potrafisz docenić tego, co mógłbym ci dać. Więc zamiast dzielić moją moc, będziesz mi służyć.

– Skąd przyszło ci do głowy, że może być więcej piramid? – Moja babka była przekonana o istnieniu innych. Nie wierzyła, że ta, którą znalazła, to jedyny tego rodzaju kamień. A ja wiem, że tylko człowiek posiadający związek z ametystem może odnaleźć kolejne. Zdajesz sobie sprawę, jak rzadki jest twój talent? – Często to ostatnio słyszę – mruknęła. – Przez ostatnich sześć tygodni próbowałem sprawić, byś się do mnie zbliżyła. Zabiegałem o twoje względy. Dwa razy w tygodniu przesyłałem ci najwspanialsze ametystowe orchidee. 283

– A więc to ty. Cóż, to nawet pasuje. Kiedy wreszcie mam jakiegoś tajemniczego wielbiciela, okazuje się, że jest świrem. No proszę, a ja podejrzewałam hydraulika. Wyjaśnij mi coś. Skoro chciałeś, żebym cię polubiła, to czemu próbowałeś wystraszyć mnie na śmierć tymi cholernymi halucynacjami? – Chciałem, żebyś zwróciła się do mnie o pomoc. Chciałem ci pokazać, że tylko ja mogę cię wybawić od koszmarów. Ale wciąż się opierałaś. Przez jakiś czas postrzegałem to jako dowód twojego silnego ducha. Podziwiałem nawet twoją siłę woli. Lubiłem udowadniać, że to ja jestem twoim panem. A potem Cruz Sweetwater wrócił do twojego życia. Spróbowałem się go pozbyć.

R

– To ty wynająłeś tych bandytów, którzy usiłowali go zabić. I to nie raz, a dwa razy. Za drugim razem nawet tam byłeś, na balkonie, i generowałeś te

L T

swoje durne halucynacje. Ale to też nie zadziałało, prawda? Jesteś beznadziejny, Quinn!

Zazwyczaj pogodne rysy Quinna wykrzywiły się w demoniczną maskę. – A ty jesteś skończoną suką!

– To znaczy, że koniec z najwyższym harmonijnym związkiem? – Skręć w lewo. – Jasne.

Minęła kolejny zakręt i ujrzała sklepione wejście do niewielkiego przedsionka. Stała tam Nancy, przerażona; obejmowała się mocno ramionami, ale panowała nad sobą. Quinn nawet się nie wysilał, żeby ją związać. Odebrał jej bursztyn. To aż nadto wystarczało, by unieruchomić kogoś w podziemiach. – Lyra! – Na twarzy Nancy pojawiła się ulga pomieszana z paniką. W jej oczach błyszczały łzy. – Tak mi przykro.

284

– To moja wina, nie twoja. – Lyra podbiegła do niej i mocno przytuliła ją do siebie. – Wszystko będzie dobrze, obiecuję ci. – Dość – warknął Quinn. Spojrzał na Lyrę. – Widziałaś ją. Żyje, i tak pozostanie, dopóki będziesz robić dokładnie to, co ci mówię. Zabierz mnie do trzech kamieni. Lyra wypuściła Nancy z objęć, cofnęła się o krok i zrzuciła ze stóp swoje buty na obcasach. – To kawał drogi stąd. W tych butach nie zajdę daleko. – Szybciej – syknął Quinn. Lyra obejrzała się na Nancy.

R

– Zostań tu, gdzie jesteś, dobrze? Nic mi się nie stanie, obiecuję. – Nigdzie się nie wybieram bez bursztynu – zapewniła Nancy. – Dalej – rozkazał Quinn i wysłał kolejną, dezorientującą falę energii. – Jeśli nie przestaniesz tego robić, zwymiotuję na te twoje śliczne szatki.

L T

Quinn zamrugał przestraszony. Odskoczył od niej z grymasem obrzydzenia na twarzy. – Ruszajmy.

– Potrzebuję lokalizatora – oznajmiła.

– Podaj mi koordynaty częstotliwości. Wprowadzę je do mojego lokalizatora.

Szybko wykonała polecenie i odczekała, aż wprowadzi liczby. – A teraz – powiedział z gorączkowym podnieceniem błyszczącym w oczach – zaprowadź mnie do kamieni. – Tak, jasne. Czemu nie.

285

Rozdział 34 Cruz spojrzał na billingi telefoniczne, które właśnie podsunął mu Jeff. Vincent upuścił czerwoną kredkę, którą się bawił, i potoczył się po biurku, żeby zobaczyć, co się dzieje. – Jak to się stało, że został pan z Vincentem? – spytał Jeff. – Dotrzymuje mi towarzystwa, kiedy Lyra pomaga Nancy przygotować aukcję; ma się odbyć dziś wieczorem. Bały się, że dobierze się do przystawek. – Cruz przeglądał billingi. – Co znalazłeś?

R

– To rozmowy Valentine'a Fairsteada z ostatnich trzech lat. – Jeff usiadł na krześle. – Podkreśliłem te do Flagga i Webbera, i te, kiedy to oni dzwonili do niego. Pojawiają się seriami.

L T

– Prawdopodobnie odpowiadającymi czasowi, w którym organizowali kradzieże lub sprzedaż artefaktów ze skarbca.

– Na to wygląda. – Jeff pochylił się do przodu. – A jeśli tak, to dokonali dwudziestu ośmiu kradzieży w ciągu ostatnich trzech lat. Fairstead rozmawiał też przez telefon z różnymi ekskluzywnymi klientami. Pewnie powiadamiał ich, że ma dla nich coś specjalnego. Dotarłem do nazwisk i zapisałem je na marginesie. W większości to zwykli kolekcjonerzy. Cruz przesunął palcem po billingu.

– W ubiegłym tygodniu dzwonił do Wilsona Revere'a. – Pojawiają się tu też inne znajome nazwiska. Tak jak mówiłem, większość to kolekcjonerzy, o których wiadomo, że nie stronią od transakcji na czarnym rynku antyków. – Jedna rzecz mi się nie zgadza – powiedział Cruz. – Co? 286

– Ci mięśniacy z ulicy; jak przypuszczaliśmy, wynajął ich Flagg, żeby mnie załatwili. Jeff uniósł brwi. – Myślałem, że to coś więcej niż przypuszczenia. – Kiedy go o to spytałem, zaprzeczył. – A jakże. Przecież nie przyzna się, że dwa razy próbował pana zabić. – Wszystko inne w tym przekręcie było przez ponad trzy lata świetnie zorganizowane. Ale wynajęcie tych dwóch bandytów to niechlujna, niezbyt wyrafinowana robota.

R

– Nie zgadzam się z tym. Gdyby im się udało, byłby pan martwy, a proceder z artefaktami mógłby nadal kwitnąć. – To po prostu nie pasuje do Flagga.

L T

– Może to Webber wynajął tych gości, którzy próbowali pana sprzątnąć? – Niewykluczone. Ale niezależnie od tego pozostaje jeszcze jedno pytanie. Kto używał bursztynu, by generować te halucynacje, które zmusiły mnie do strzaskania obsydianu? Poza tym ten człowiek od jakichś sześciu tygodni śledził Lyrę. Flagg powiedział mi, że Webber był na nią wściekły, bo nie chciała z nim współpracować podczas eksperymentów z ametystami, ale nie potrafię sobie wyobrazić Webbera, jak prześladuje Lyrę. – Byłby pan zaskoczony, gdyby zobaczył pan profile mężczyzn, którzy robią takie rzeczy.

– Kimkolwiek ten facet jest, myślę, że to on dwa razy w tygodniu przesyłał Lyrze fioletowe orchidee. – W porządku. Wygrał pan. To zdecydowanie nie pasuje do doktora Feliksa Webbera. Cruz pochylił się do przodu i oparł łokcie na biurku. 287

– A w takim przypadku szukamy czwartego mężczyzny. Kogoś, kto nie miał nic wspólnego z tym przekrętem z artefaktami. – Kogoś, kto potrafi generować halucynacje? – Tak. – Cruza przeszył znajomy, lodowaty dreszcz. –Lyra! – Co z nią? – Coś jest nie tak. – Cruz sięgnął po telefon i wystukał jej numer. Nikt nie odbierał. Próbował dodzwonić się do galerii Halifax, kiedy Jeff spojrzał na Vincenta. – Hej, co się dzieje z tym kurzakiem? – spytał Jeff.

R

Vincent położył futerko gładko po sobie, wchodząc w tryb drapieżnika. Cała czwórka oczu była otwarta. Zeskoczył na podłogę i rzucił się w stronę drzwi.

L T

– Vincent! – zawołał Cruz.

Futrzak zatrzymał się i obejrzał. Jego drobne ciało wibrowało ze zniecierpliwienia.

– Zaczekaj na nas – dodał Cruz.

288

Rozdział 35 Lyra weszła do komnaty przed Quinnem. Trzy ametystowe piramidy lśniły łagodnie na stoliku, gdzie je zostawiła. Quinn przystanął. Na jego twarzy pojawiły się podziw, zachwyt i niezdrowe podniecenie. – To prawda – wyszeptał. – Odnalazłaś piramidy. I są to kamienie o niezwykłej mocy, tak jak ten, który odkryła moja babka. Wyczuwam ich energię.

R

Lyra zatrzymała się przy jednej z piramid i położyła na niej dłoń. Kamień zalśnił intensywniej pod wpływem jej dotyku. – I co teraz? – spytała cicho.

L T

– Teraz dostroisz wszystkie trzy piramidy do moich długości fal, tak żebym miał dostęp do ich mocy. – Quinn podszedł do stolika i z nabożną czcią dotknął jednej z piramid palcami. – Będę panem tych kamieni. – Zgadzam się z twoją babką. One są naprawdę niebezpieczne. Na twarzy Quinna znów pojawiła się wściekłość. – Dostroisz te ametysty albo umrzesz w tej komnacie. – Wiesz, zwykle płacą mi ekstra za moje specjalne usługi. – Zamknij się i dostrój te kamienie!

Quinn niemal zapluł się ze złości. Temperatura w tunelach była zawsze umiarkowana, ale na jego ogolonej czaszce połyskiwał pot. – Dobrze, już dobrze. Spokojnie. Dostroję ci te kamienie. Pamiętaj jednak, że jeśli nie będziesz zadowolony z usługi, nikt ci nie zwróci kosztów. Ustaw piramidy tak, żeby się wszystkie stykały. Muszą mieć ze sobą fizyczny kontakt. 289

Improwizowała teraz, ale wyglądało na to, że Quinn tego nie zauważa. Ustawił kamienie tak, jak mu kazała. – I co teraz? – spytał szybko. – Połóż ręce na tych ametystach i skup się tak jak wtedy, kiedy używasz swojego talentu. Posłusznie rozczapierzył palce na ściankach piramid. Dotknęła jednego z kamieni palcem wskazującym. Poczuła pulsowanie energii. – Skup się – poleciła cicho. Prądy w piramidach ożyły, tak jakby ktoś zakłócił spokój jakiejś od

R

dawna uśpionej mocy. Bursztyny jasno zalśniły. Niemal natychmiast rozpoznała wzorce Quinna. Stuknięty, nie ma co. Chwilę później wyczuła częstotliwość w sercu każdego z kamieni.

Uśpiona moc sprawiła, że przeszył ją lodowaty dreszcz. Energetyczny

L T

prąd poruszył się, zawinął, po czym znów rozprostował. Działo się teraz coś, czego ludzki umysł nie ogarniał.

– Skup się bardziej – wyszeptała. – Daj z siebie wszystko. – Tak. – Quinn jak urzeczony utkwił wzrok w rozjarzonych piramidach. – Widzę różne rzeczy. Niesamowite rzeczy. To muzyka. Kto by pomyślał, że można dosłownie widzieć muzykę? Energia płynie przeze mnie, czyni mnie coraz silniejszym. To niewiarygodne.

Odkształciła odrobinę wzorce, tak że energia w kamieniach zaczęła pulsować według tego samego wzoru, co naturalne prądy psi Quinna. Jednak prądy piramid były o wiele potężniejsze niż jego. Kipiały, burzyły się i płonęły, szukając ujścia.

290

– Teraz widzę kolory muzyki. Nie. Czuję kolory. Nie ma nazwy dla tych odcieni fioletu, zieleni i błękitu. Ta muzyka jest wszędzie. Nie słyszysz jej? – spytał. – Nie – odparła. – Tylko ty ją słyszysz, widzisz i czujesz, bo dostroiłam kamienie do twojej indywidualnej częstotliwości. Moc piramid należy teraz do ciebie, wyłącznie do ciebie. – Panuję nad nimi – sapnął w ekstatycznym uniesieniu. – Jeśli potrafisz – dodała bardzo cicho. Quinn jej nie słyszał. Był zafascynowany, a na jego twarzy odbijały się fale dziko pulsującego fioletowego światła.

R

– Dość – powiedział wreszcie, jakby wyczerpany. –Nie przyswoję tego w jednej sesji. Muszę to zrobić w paru etapach.

L T

Odsunęła palec od kamienia i cofnęła się o krok. Ale piramidy wciąż jarzyły się, i to coraz mocniej. Cała komnata pulsowała ametystowym światłem.

– Zatrzymaj to – rozkazał Quinn.

Ale nie dało się zatrzymać tego, co wyzwoliła. Nie mogła już patrzeć bezpośrednio na piramidy. Fioletowe płomienie stały się zbyt intensywne. Każdy instynkt w niej krzyczał, że powinna uciekać. Odwróciła się szybko i skierowała w stronę wyjścia.

W tej samej chwili pojawili się Cruz, Vincent, Jeff i Nancy. Cruz i Vincent podbiegli do niej. Pochyliła się i złapała na ręce kurzaka, który położył sierść po sobie. – Zmywajmy się stąd. Myślę, że przedstawienie już się kończy i zaraz opadnie kurtyna! – zawołała. Cruz złapał ją za rękę. 291

– Ruszaj – powiedział do Jeffa. – Co się dzieje?! – krzyknął Quinn. – Nie mogę puścić tych kamieni. Jestem uwięziony w ich prądach. Zatrzymaj je! Zatrzymaj! Jeff chwycił Nancy za nadgarstek. Pobiegli kwarcowym korytarzem. Cruz zatrzymał ich przed jakimś sklepionym wejściem. – Do środka! – rozkazał. Przykucnęli skuleni w przedsionku. Gdy rozległa się eksplozja, towarzyszył jej straszny krzyk – wrzask przerażenia wydawał się brzmieć przez całą wieczność, zanim wreszcie ucichł.

R

A potem w katakumbach znów zapanowała cisza.

L T 292

Rozdział 36 Dotarliśmy do galerii dokładnie w chwili, gdy Nancy przeszła przez szczelinę w murze w swojej piwnicy i wchodziła po schodach na górę. Powiedziała nam, co się stało – odezwał się Cruz. – Wydostałam się na powierzchnię, żeby sprowadzić pomoc – wyjaśniła Nancy. – Ten bursztyn, który masz w obcasach, wystarczył, żebym odnalazła drogę, Lyro. Ale wiedziałam, że żeby odnaleźć ciebie i unieszkodliwić Quinna, będę potrzebować lokalizatora i pomocy mężczyzny.

R

– Ten bursztyn w moich obcasach nie jest najlepszy. – Lyra spojrzała na zegar: siódma. Aukcja zacznie się za godzinę. – Używałam go wyłącznie w kryzysowych sytuacjach. Jeff spojrzał na nią.

L T

– Masz dostrojony bursztyn w obcasach?

– W każdej parze butów – odparła. – Jestem dostrajaczką i niezależną poszukiwaczką. Możesz mi wierzyć na słowo, że przez to połączenie dostałam na punkcie bursztynu prawdziwej obsesji.

Byli w głównej sali wystawowej galerii Halifax. Lyra i Nancy zajmowały się ostatnimi przygotowaniami do aukcji, rozstawiały przystawki i serwetki. Vincent siedział na stole i jadł ciasteczka przeznaczone dla gości. Cruz i Jeff stali oparci o stół po obu stronach futrzaka. Odnaleźli ciało Quinna i wydobyli je na powierzchnię, a potem zadzwonili do Amber Inc. Security, żeby załatwiła formalności. Według Cruza śmierć Quinna miała zostać przypisana udarowi. Lyra w to nie wątpiła. – Wszystko zaczęło się od tych cholernych ametystowych ruin – utyskiwała, ustawiając na stole w równych rzędach wysokie kieliszki do 293

szampana. – Przysięgam, po tym jak je odkryłam, wszystko zaczęło iść nie tak. Znów dało o sobie znać szczęście Dore'ów. Zaległo krępujące milczenie. Odwróciła się i zdała sobie sprawę, że wszyscy na nią patrzą. – Co? – spytała. Cruz odchrząknął. – Cóż, ty i ja spotkaliśmy się dzięki tym ruinom i wolę myśleć, że to wcale nie był pech. Posłała mu groźne spojrzenie. – Wiesz, o co mi chodzi. Gdybym nie odkryła tych ruin, nigdy bym nie

R

wylądowała na kursie medytacji harmonijnej Quinna. Nie zacząłby mnie prześladować i przysyłać tych fioletowych orchidei. Nancy układała w wachlarz serwetki.

– Ale musisz przyznać, że kwiaty były piękne. Takie ametystowe

L T

orchidee są strasznie drogie. Lyra się wzdrygnęła.

– Do końca życia nie chcę już widzieć ani jednej.

– Problem polegał na tym, że dwie sprawy nałożyły się na siebie – stwierdził Cruz. – Skradziono artefakt, a Quinn próbował przekonać Lyrę, że wpada w obłęd, by zwróciła się do niego jako do swojego wybawcy. – Ale nigdy tego nie zrobiła – powiedziała Nancy. – Ma bardzo silną wolę. To ja mam słaby umysł. Po prostu nie mogę uwierzyć, że ten sukinsyn wprowadził mnie w trans i wypytywał o artefakty, a ja nawet sobie tego nie uświadamiałam. Wciąż nie potrafię sobie tego przypomnieć. – To nie twoja wina. Przejrzałem dane genealogiczne Quinna w Stowarzyszeniu. Wywodzi się z długiej linii potężnych i bardzo niestabilnych hipnotyzerów psi i iluzjonistów – pocieszał ją Jeff. – O tym, że Lyra potrafiła 294

się oprzeć jego próbom wprowadzenia jej w głęboki trans, zdecydował jej silny związek z ametystem. Dawał jej ograniczoną odporność na jego talent. Ale nawet ona nie mogła uciec przed halucynacjami, które wywoływał. – Ja też nie – dodał Cruz. – Więc nie rób sobie wyrzutów. Nancy zmarszczyła brwi. – Cóż, chyba mi to trochę poprawia samopoczucie. To znaczy, jeśli nawet Sweetwater miał problem, żeby poradzić sobie z Quinnem, to i ja mogę pogodzić się z faktem, że dałam się zahipnotyzować i zdradziłam tajemnicę mojej najlepszej przyjaciółki. – Spojrzała na Lyrę. – Dobrze, że nigdy mi nie

R

podałaś koordynatów tej komnaty, gdzie ukryłaś piramidy. To też bym wypaplała.

– To bez znaczenia. – Lyra cofnęła się o krok, by popatrzeć na równy rząd kieliszków. – Tak czy inaczej, potrzebował mnie, żebym dostroiła kamienie.

L T

Cruz spojrzał na nią.

– Jak myślisz, co tam się w końcu stało?

– Myślę, że przez cały czas miałam rację – odparła, przesuwając talerz z kanapkami. – Kamienie–piramidy były jakąś formą paranormalnej sztuki, tak samo zresztą jak pozostałe artefakty wydobyte z tych ruin, tyle że większą i potężniejszą.

Nancy podniosła tacę z przekąskami.

– Cała orkiestra symfoniczna dla zmysłów psi zamiast solowych skrzypiec? – Właśnie – odparła Lyra. – Ogromna moc piramid mogła nie być niczym niezwykłym dla Obcych. Można ją porównać z czymś takim jak uczestnictwo w koncercie rockowym. Najwyraźniej byli lepiej przystosowani do

295

paranormalnej strony swojej natury niż my. A człowieka taka sztuka dosłownie przytłaczała. – A skąd ta eksplozja energii psi na sam koniec? –spytał Cruz. – Czemu prądy piramid nie spaliły po prostu zmysłów Quinna? Wszystkie trzy piramidy uległy uszkodzeniu. Spojrzała na niego sponad szeregu butelek szampana. – Chciał mojej specjalnej usługi. Upierał się, żebym dostroiła piramidy do jego osobistej częstotliwości, więc to zrobiłam. Ale nie mógł przyswoić takiej ilości energii. Żaden człowiek nie byłby do tego zdolny. Częstotliwości

R

uległy odbiciu z powrotem do kamieni i przeciążyły je.

Cruz uśmiechnął się drapieżnie; ten uśmiech mówił więcej, niż wyraziłyby słowa.

– Zastawiłaś pułapkę, a on w nią wpadł. Z trudem przełknęła ślinę.

L T

– Próbowałam go ostrzec, że te kamienie są niebezpieczne, ale nie chciał mi wierzyć.

Jeff zmarszczył brwi.

– Ale skąd wiedziałaś, co się stanie, kiedy dostroisz dla niego piramidy? – Nie mogłam być całkowicie pewna, do czego to doprowadzi – przyznała i wpatrzyła się w talerz z kanapkami, który postawiła na stole. – Nigdy przedtem nie stroiłam piramid. Ale trochę z nimi eksperymentowałam i przeczuwałam, jak się mogą zachować prądy w kamieniach, gdy pokieruje je się do ludzkiego umysłu. – Cóż, to rozwiązuje trudną kwestię, co zrobić z trzema piramidami – oświadczył Cruz. – Teraz to po prostu ładne ametysty. Przydadzą się tylko do pięknej biżuterii.

296

– Ale mogą istnieć inne – powiedziała Lyra. – Quinn wciąż gadał o dzienniku swojej babki. Najwyraźniej wierzyła, że może być wiele piramid. – Poradzimy sobie z tym problemem, kiedy się pojawi. O ile w ogóle do tego dojdzie. Teraz ty i Nancy musicie zająć się aukcją – zauważył Cruz. Jeff spojrzał na trzy obrazy wiszące na ścianie. – To te obrazy idą pod młotek dziś wieczorem? – Tak – odparła Nancy. – Namalował je bardzo modny nowy artysta o pseudonimie Chimera. Oczekuję, że wszystkie trzy sprzedadzą się za mnóstwo pieniędzy.

R

– Hm – mruknął Jeff. – Jeśli o mnie chodzi, to Vincent maluje równie dobrze, jak ten cały Chimera. Cruz przyjrzał się obrazom.

L T

– Wiesz co? Chyba masz rację.

Lyra wymieniła szybkie zaniepokojone spojrzenia z Nancy. Niektóre rzeczy są trochę zbyt skomplikowane, żeby je szybko wyjaśnić, zwłaszcza dwóm facetom z branży ochroniarskiej. A poza tym nie dało się przewidzieć, jak Cruz i Jeff będą się zapatrywać na sytuację, biorąc pod uwagę raczej sztywny kodeks Sweetwaterów.

– To tylko pokazuje, ile wy dwaj wiecie o nowoczesnej sztuce. Nie zapominajcie, że wszystko jest w oku obserwatora. – Uśmiechnęła się wesoło.

297

Rozdział 37 Sto tysięcy dolarów! – Lyra wzięła Vincenta pod pachę i wyciągnęła klucz z czarnej torebki. – Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Sto kawałków za te trzy obrazy, i to dzięki Panu Anonimowemu. Kochany człowiek. To niesamowite, jak przez cały czas podbijał cenę przez telefon. Cruz wziął od niej klucz i otworzył drzwi. – Nic tak dobrze nie podbija ceny jak gorączka licytacji. – Wiem, ale sto tysięcy, kurczę blade – ekscytowała się. – Nancy nawet nie przyszło do głowy, że dostanie aż tyle za te obrazy. Zdajesz sobie sprawę, co to oznacza?

R

Nancy po aukcji kręciło się w głowie. Jeff zaprosił ją do pobliskiego

L T

baru, żeby to uczcić. Nie dała się długo prosić.

– Na aukcjach dzieł sztuki podział zysków jest standardowy – powiedział Cruz. – Określony procent trafia do sprzedającego, w tym przypadku do artysty. Galeria nalicza sobie potężną prowizję.

– No właśnie. Do artysty. – Lyra ucałowała futrzasty pyszczek Vincenta i posadziła go sobie na ramieniu. –Dostanie swoją działkę, oczywiście. – Tyle ciasteczek, ile tylko zapragnie. Do końca życia! – pomyślała. Energicznie weszła do mieszkania. – Ale Nancy i ja dzielimy się prowizją, bo to ja przedstawiłam jej tego artystę. Moja działka aż nadto wystarczy, żeby spłacić tego głupkowatego prawnika. I nawet jeszcze mi zostanie na naprawę samochodu, spłatę długów i jakieś nowe meble. Cruz podążył za nią. – Niech dobre czasy wiecznie trwają.

298

Wydawał się rozbawiony. Zarezonowała światło i odwróciła się, by na niego spojrzeć. Na aukcję włożył oficjalną czerń. Znów dobrze ubrany zabójca. Jego obecność szybko zauważyli inni goście. – To bardzo miło z twojej strony, że zalicytowałeś jako pierwszy – powiedziała Lyra. – To dodało prestiżu całej imprezie. Gdy kolekcjonerzy się zorientowali, że Sweetwater jest zainteresowany, nie mogli się doczekać, aby też zalicytować – zauważyła. – Cieszę się, że mogłem to trochę rozkręcić. – Wzruszył ramionami. Zdjął czarną marynarkę i położył na fotelu, tak jak zawsze to robił. Czuł się jak

R

u siebie w domu. – Zostało coś jeszcze z mojej bursztynowej rosy? – spytał, rozwiązując krawat.

Jej zmysły ogarnęło dawne uczucie bliskości. Znów zachowywali się jak zżyta para po wieczornej imprezie. Tyle tylko, że ten wieczór zaczął się od

L T

porwania przez szalonego guru.

Biorąc pod uwagę to, co się stało, powinna się była spodziewać, że Cruz uprze się, by zostać na aukcji. Jego obecność z początku wprawiła ją i Nancy w zdenerwowanie mimo korzystnego wpływu na licytację. Po chwili jednak zorientowały się, że nie rozpoznał tych trzech obrazów jako prac Vincenta. Dla ciebie to sztuka modernistyczna, pomyślała zadowolona. Nikt nie potrafił dostrzec różnicy między obrazem namalowanym przez człowieka a takim, który namalował kurzak.

– Myślę o niej jak o mojej bursztynowej rosie, ale odpowiedź brzmi tak – odparła lekko. Posadziła Vincenta na blacie, zdjęła wieczko kwarcowego słoika i wyjęła ciasteczko. Podała przysmak futrzakowi, a potem ruszyła do sypialni, żeby zdjąć buty. – Ciekawe, kim on jest? –powiedziała zza matowego parawanu. 299

– Kto taki? – spytał Cruz. – Ten anonimowy kupiec. – Wyszła boso z sypialni. –Ten, który kupił te trzy obrazy. Cruz obszedł blat i podał jej kieliszek. – Najwyraźniej to ktoś, kto ma kosztowne upodobanie do nowoczesnej sztuki. Uniosła kieliszek. – Za Pana Anonimowego. Oby zbierał dzieła sztuki nowoczesnej przez wiele, wiele lat. Cruz trącił się z nią kieliszkiem. – Za Chimerę. Omal nie zerknęła na Vincenta.

L T

R

– Za Chimerę – powtórzyła gładko i uniosła kieliszek do ust. – I za nas – dodał Cruz, zanim zdążyła upić łyk. Zawahała się, węsząc podstęp. Ale co to szkodzi, jeśli uzna ich związek? – Dobrze.

– Nie ma to jak odrobina kobiecego entuzjazmu –mruknął Cruz. Uśmiechnęła się. – Za nas.

Oboje upili łyk. Cruz dotknął palcem jej ust. – Jesteś jednym z najodważniejszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałem – powiedział cicho. – Dlaczego tak się boisz tego, co jest między nami? – Nie boję się – odparła. – Ups! Prawie zapomniałam, że coś chciałam zrobić, odkąd wyszliśmy z tuneli dziś po południu.

300

Odstawiła kieliszek z bursztynową rosą na blat, przeszła przez pokój do stolika i wzięła wazon z fioletowymi orchideami. – Co z nimi? – spytał Cruz. – Wywalę je do śmieci. – Weszła do kuchni i nacisnęła pedał, żeby unieść pokrywę kosza. Wcisnęła orchidee do środka i z hukiem opuściła wieko. – To by było na tyle, jeśli chodzi o romantykę we współczesnym świecie. – Quinn naprawdę nazwał cię swoją idealną wybranką? – Tak. Powiedział, że jest nam pisane razem rządzić światem dzięki mocy

R

piramid czy coś w tym stylu. – Wzięła kieliszek, znów przeszła przez pokój i usiadła na sofie. Oparła bose stopy o stolik. – Ale ty wróciłeś i wszystko zepsułeś. I spróbuj się tylko roześmiać.

– Nie do śmiechu mi. Mam przeczucie, że ten sukinsyn zamierzał cię

L T

zabić, kiedy już dostroisz dla niego kamienie. Zrozumiałem to, kiedy zobaczyłem go z tobą w tej komnacie.

– Niestety okazało się, że nie całkiem byłam taką partnerką, jakiej by sobie życzył.

Cruz przeszedł przez pokój i usiadł obok niej. – Jesteś wszystkim tym, czego ja sobie życzę. Przeszył ją dreszcz. – Cruz...

– Przyznaj, boisz się dać nam drugą szansę. Upiła kolejny łyk alkoholu. – No wiesz, szczęście Dore'ów. Nie można na nim polegać. Zacisnął szczęki. – Wygląda na to, że w tej chwili szczęście Sweetwaterów też się nie za bardzo sprawdza. 301

Przestała się uśmiechać. – Naprawdę myślałeś, że będzie aż tak łatwo, Cruz? – Nie. Wiedziałem, że trzeba zapłacić za to pewną cenę. Nie przyszedłbym tutaj, gdybym nie był gotów jej zapłacić. – Przyglądał się alkoholowi w swoim kieliszku. – Co przypomina mi o tym, że chyba nadszedł już czas, żeby powiedzieć ci trochę więcej o mojej rodzinie. Zachichotała. – No dobra, teraz naprawdę zaczynam się denerwować. Nic nie powiedział. Zdjął tylko buty i oparł stopy o stolik, obok jej stóp.

R

Spojrzała w dół i zauważyła krawędź skórzanej pochwy wysuwającej się z nogawki jego spodni. Zaschło jej w ustach.

– A tak właściwie, to dlaczego uważasz, że musimy o tym rozmawiać? – spytała.

L T

– Traktuję poważnie nasz związek. Ciebie i mnie. Mam nadzieję, że czeka nas wspólna przyszłość, a to znaczy, że masz prawo wiedzieć o wszystkim.

– Chodzi o jakieś inne mroczne rodzinne sekrety? –zaniepokoiła się. – Tak – odparł i odstawił kieliszek. – Mówiłem ci, że moja rodzina ma długą tradycję w branży ochrony.

Ona też odstawiła swój kieliszek.

– Wspominałeś mi o starym rodzinnym biznesie. A tak z czystej ciekawości, dlaczego Wielki Jake tak bardzo pragnął, żebyście przestali się tym zajmować? Wygląda na to, że Sweetwaterowie odnosili sukcesy na tym polu od dobrych kilkuset lat. – Zgadza się. – Spojrzał na nią. – Ale taka robota zżera ci duszę, nawet jeśli ci się wydaje, że kierują tobą najsłuszniejsze powody. 302

– Tak. Zdaję sobie sprawę, że psychicznie trzeba za to zapłacić ogromną cenę. Nikomu, prócz jakiegoś socjopaty, nie uchodzi na sucho zabicie drugiego człowieka. Zawsze są jakieś skutki uboczne, nawet jeśli takie zabójstwo jest usprawiedliwione. – Wzdrygnęła się. – Sama się o tym przekonałam dziś po południu. Wydaje mi się, że przez jakiś czas nie będę najlepiej sypiać. – Nie będziesz. – Cruz położył dłoń na jej dłoni. –Ale nie będziesz sama. W pełnych wydarzeń i napięcia godzinach po tym, co się wydarzyło pod ziemią, nie było czasu, żeby to wszystko przepracować, żeby dotarły do niej wszystkie implikacje. Teraz uderzyły w nią z całą siłą. Westchnęła.

R

– Nie wiedziałam na pewno, czy te piramidy go zabiją. Cruz kiwnął głową. Zacisnął dłoń na jej dłoni.

– Aż do ostatnich sekund myślałam, że może energia tych kamieni

L T

zniszczy tylko jego zmysły, prawdopodobnie na zawsze. Cokolwiek by się stało, wiedziałam, że już nigdy nie będzie sobą, ale nie wiedziałam na pewno, że umrze.

– W porządku – powiedział Cruz. – Znam to. Rozumiem. Zamarła. – Jak to znasz?

Zakręcił resztą bursztynowej rosy w kieliszku i wypił do dna. Odwrócił głowę, żeby spojrzeć na Lyrę.

– Decyzja Sweetwaterów, żeby zająć się czymś normalnym, nie zmieniła wszystkiego. Naprawdę źli ludzie, socjopaci z talentem psi, wciąż chodzą po świecie. I czasami samo znalezienie na nich twardych dowodów nie wystarcza. Bywa, że Arcane Society jest bezsilna. Czasem tylko naprawdę potężny talent potrafi namierzyć i wyeliminować inny potężny talent. 303

Powoli wypuściła powietrze z płuc. – Chcesz powiedzieć, że od czasu do czasu wciąż powracacie do dawnego rodzinnego zajęcia? – Od czasu do czasu. – Obserwował ją. – Ale przysięgam ci, że nie bierzemy już za to pieniędzy. Wiem, że to subtelna różnica, ale w rodzinie uważamy ją za ważną. – Rozumiem. – Nie wyglądasz na bardzo tym wstrząśniętą. – Zapominasz, że mam pewne doświadczenia z rodziną Sweetwaterów, a

R

konkretnie z tobą i z Jeffem. Dostrajałam bursztyn dla was obu. Jesteście aroganccy, uparci i bywacie irytująco dyktatorscy, ale to oczywiste, że urodziliście się z paranormalną predyspozycją, żeby służyć i chronić. Jesteście

L T

dobrymi ludźmi. Jak mawiamy między nami dostrajaczami, to jest w psi. – Nie to mi mówiłaś trzy miesiące temu.

– Już ci to tłumaczyłam. Rozumiem, że trzy miesiące temu zrobiłeś to, co uważałeś za konieczne.

– I wróciłem, bo jest coś jeszcze, co muszę teraz zrobić. – Co takiego?

– Kochać się z tobą.

Pochylił się nad nią i ją pocałował. To był długi, głęboki, gorący pocałunek. Namiętność, żądza i energia zawirowały w powietrzu. Dreszcz przeszył wszystkie jej zmysły, całe ciało. Owładnęło nią poczucie, że tak właśnie powinno być. Może i nie mogła ufać szczęściu Dore'ów w sprawach miłości, lecz energia pożądania między nią a Gruzem była realna. Łącząca ich więź była rzeczywista. Możliwe, że to nie potrwa wiecznie, ale czuła aż do szpiku kości, 304

że już nigdy nie znajdzie drugiego takiego mężczyzny jak Cruz Sweetwater. Dore'owie zapewne nie byli największymi szczęściarzami na tej planecie, ale nie byli głupi. Jak to powiedziała Nancy? „Już czas sięgnąć po ten bursztynowy pierścień". Objęła Cruza i odwzajemniła jego pocałunek. Przycisnął ją lekko do poduszek i położył się na niej. Zamarła z palcami zatopionymi w jego włosach, gdy usłyszała jakiś szmer od strony kuchni. – Co? – spytał z ustami przy jej szyi. – Vincent. Nie możemy tego przy nim robić. Będzie zakłopotany.

R

– On jest kurzakiem. Wątpię, czy w ogóle wie, co znaczy to słowo. – W porządku. Ja będę zakłopotana.

Parę sekund leżeli nieruchomo, a potem Cruz drgnął.

L T

– Racja – powiedział.

Wstał, wziął ją na ręce i zaniósł do osłoniętej parawanem sypialni. W ciemności powoli ją rozebrał, zsuwając czarną suknię z jej bioder. Ciemna tkanina opadła na podłogę wokół jej bosych stóp. Potem rozpiął koronkowy stanik i rzucił go na toaletkę.

Gdy położył swoje silne dłonie na jej piersiach, przeszył ją dreszcz absolutnej rozkoszy. Drżącymi palcami rozpięła jego koszulę i wsunęła pod nią dłonie. Jego skóra była ciepła, mięśnie klatki piersiowej twarde i gładkie. Opadł przed nią na jedno kolano i pocałował ją w brzuch. Poczuła, jak wsuwa kciuki pod jej czarne majtki i ściąga je w dół, aż do kostek. A potem jego dłoń znalazła się między jej nogami, niecierpliwie rozsuwając jej uda. Poczuła swoją gorącą wilgoć i wiedziała, że jego palce są już od niej mokre. Ogarnęło ją niecierpliwe napięcie; wbiła paznokcie w jego ramiona.

305

– Cruz. – Przymknęła oczy, czując wzbierającą falę energii. Ledwie mogła to znieść. Wstał, podniósł ją i położył na łóżku. Otworzyła oczy i przyglądała się zafascynowana, jak rozpinał swój pasek; błyskawicznie zrzucił ubranie i odpiął pochwę z nożem. To, jak szybko to robił, najlepiej świadczyło, jak sam był podniecony. A potem ułożył się na niej. Czuła jego sztywny członek przyciśnięty do jej biodra, jego usta całowały jej piersi. – Uwierz mi – wyszeptał w jej szyję. – Jesteśmy sobie przeznaczeni. Przynajmniej dziś w nocy, pomyślała. A może i jutro w nocy. Może przez

R

tydzień, miesiąc, kto wie? Nie chciała patrzeć dalej w przyszłość. Przesunęła dłoń po jego twardym, szczupłym ciele, delektując się dotykiem napiętych mięśni i skóry. Zadrżał, gdy objęła palcami jego członek i

L T

delikatnie go pogłaskała. Jego aura rozbłysła, gorąca i mroczna z pożądania. Dla mnie, pomyślała. Tego jednego mogła być pewna. Dziś w nocy Cruz pragnął jej tak mocno, jak ona jego.

Tak bardzo siebie pożądali, że pot pokrył ich ciała i pościel stała się od niego wilgotna. Gdy Cruz przywarł do niej, wszystkie jej zmysły były już rozedrgane. A potem wszedł w nią powoli, zdecydowanie, rozciągając ją i wypełniając, łącząc się z nią nie tylko fizycznie. To było coś znacznie więcej niż tylko seks. Wstrząsająco intensywne poczucie bliskości sprawiło, że zaparło jej dech w piersiach. Nic się nie zmieniło od czasu,gdy odszedł trzy miesiące temu. Kochała tego mężczyznę. Wiedziała, że będzie go kochać przez całe życie, bez względu na to, co wydarzy się między nimi jutro czy w przyszłym tygodniu. – Powiedz mi, że wiesz, że to jest rzeczywiste – wyszeptał w jej szyję. – Daj mi choć tyle dziś w nocy. 306

– Jest rzeczywiste. Mówiła prawdę. Wiedziała, że musiał to wyczuć w jej aurze. Kątem oka dostrzegła błysk jego sygnetu. W głębi czarnego bursztynu płonął zielony ogień. Parę chwil później przeszył ją orgazm, drobnymi, spazmatycznymi falami. Cruz podążył za nią w cudowną zorzę.

L T 307

R

Rozdział 38 Lyrę obudził dźwięk dzwonka. Minęła chwila, nim zorientowała się, skąd dochodzi. – Chyba ktoś jest pod drzwiami – mruknęła z twarzą w poduszce. – Na to wygląda – przytaknął Cruz. Jego głos dobiegał z drugiego końca sypialni, a nie z poduszki obok. Otworzyła oczy i zobaczyła, że stoi u stóp łóżka, już w spodniach; właśnie zapinał pasek. Spojrzała na zegar na stoliku.

R

– Nie ma nawet siódmej – powiedziała. – Któż to może być o tej porze? Dzwonek zadzwonił jeszcze raz i jeszcze raz.

– Ktokolwiek to jest, nie pójdzie sobie tak po prostu – stwierdził Cruz.

L T

Wzruszył ramionami i włożył koszulę. – Ja się tym zajmę.

Wyszedł za parawan. Ogarnął ją niepokój. Wyskoczyła z łóżka, szybko narzuciła szlafrok i pobiegła za nim.

– Zaczekaj – syknęła. – To może być ten facet od czynszu. Wspominałam ci, że trochę zalegam z czynszem i z paroma innymi rzeczami? – Zajmę się tym – powtórzył.

Vincent był już przy progu; tańczył z radości i gruchał na powitanie. Lyra się odprężyła. Ktokolwiek stał na korytarzu, był przyjacielem. Cruz otworzył drzwi. Minęło parę sekund, nim Lyra rozpoznała kobietę na klatce schodowej. Oczy Nancy schowane były za ogromnymi, ciemnymi okularami. Dzień zapowiadał się ciepły, ale ona miała na sobie ciężki zimowy płaszcz. Naciągnęła kaptur tak, że zasłaniał jej twarz. W dłoni kurczowo ściskała gazetę.

308

– No! Wreszcie – mruknęła. Obejrzała się nerwowo i wpadła na poddasze. – Zamknij drzwi. Szybko. Zaparkowałam w uliczce na tyłach. Chyba nikt mnie nie widział, ale prędzej czy później odnajdą to miejsce. – Co się dzieje? – zaniepokoiła się Lyra. – Coś nie w porządku? – Właśnie. Nie w porządku. Jestem tak przerażona, że odchodzę od zmysłów. I ty też powinnaś. Musimy się wynosić z miasta. Wrzuć parę rzeczy do walizki, złap Vincenta i jedźmy. Możemy się ukryć w domu moich rodziców nad jeziorem. – Nie napijesz się najpierw kawy? – spytał Cruz. Ze stoickim spokojem zamknął drzwi i ruszył w stronę kuchni.

R

– Nie mamy czasu na kawę. – Nancy gwałtownie zdjęła ciemne okulary i odrzuciła z głowy kaptur. – Nie widzieliście porannych gazet?

L T

– Jeszcze nie – odparła Lyra. – A co się stało?

– To się stało. – Nancy podniosła „Heralda", pokazując pierwszą stronę. Lyra patrzyła z rosnącym przerażeniem na zdjęcia tuż pod nagłówkiem. Pierwszym była fotografia Vincenta, wyraźnie rozpoznawalnego dzięki czerwonemu beretowi. Siedział na kuchennym blacie, z ciasteczkiem w jednej łapce, a pędzlem w drugiej. Drugie zdjęcie przedstawiało jeden z trzech obrazów sprzedanych na aukcji ubiegłej nocy.

Przeczytała nagłówek: „Artystyczny przekręt w miejscowej galerii?" – O mój Boże – szepnęła. Wyszarpnęła gazetę z rąk Nancy. – Hydraulik! Wiedziałam, że coś z nim było nie tak. Ten sukinsyn mnie szpiegował. Ten krytyk z „Heralda" musiał go wynająć, żeby obserwował twoją galerię. Pewnie zobaczył, jak wnoszę obrazy Vincenta tylnymi drzwiami. Wynajął kogoś, kto podawał się za hydraulika, żeby dostać się do mnie do mieszkania.

309

– Wiedziałam, że ten krytyk bardzo chciał dowiedzieć się, kim jest Chimera – powiedziała Nancy. – Kto by pomyślał, że zniży się do czegoś takiego? Ale jak się dowiedział, że to Vincent był malarzem, a nie ty? Lyra westchnęła. – Kiedy przyszedł hydraulik, Vincent akurat bawił się farbami. Właściwie to pracował nad jednym z obrazów, które sprzedałyśmy wczoraj wieczorem. – Już po nas – ponuro oświadczyła Nancy. – Zbieraj swoje rzeczy. – Plecak mam spakowany. Daj mi parę minut, żebym wzięła prysznic i się ubrała.

R

– Zdecydowanie sugeruję śniadanie i kawę, zanim znikniecie z miasta – odezwał się z kuchni Cruz. – Musicie być silne.

L T

Nancy zmiażdżyła go wzrokiem.

– Nic nie rozumiesz. Kiedy Pan Anonimowy weźmie do rąk poranną gazetę i dowie się, że kupił sześć obrazów namalowanych przez kurzaka, rozpęta prawdziwe piekło. Nie możemy mu nawet zwrócić pieniędzy. Już wydałyśmy to, co dostałyśmy za pierwsze trzy. Cokolwiek się stanie, reputacja galerii Halifax legnie w gruzach. Lyra zatrzymała się w drzwiach do łazienki. – Reputacja Dore Tuning & Consulting też. Wiesz, co mówią ludzie o takich drobnych dostrajaczach jak ja? Wielu uważa, że nawet w najlepszym wydaniu jesteśmy tylko oszustami. Kiedy się wyda, że byłam zamieszana w tę sprawę, będę mogła zlikwidować firmę. Cruz postawił na palniku ogromną patelnię. – Poczekajcie, aż spróbujecie mojej jajecznicy. Niewiele potrafię w kuchni, ale w robieniu jajecznicy jestem naprawdę dobry. 310

Lyra zmrużyła oczy. – Chyba nie rozumiesz powagi sytuacji, Cruz. – Pewnie dlatego, że sytuacja nie jest poważna. – Cruz otworzył drzwi lodówki. – Pan Anonimowy cieszy się, że ma te obrazy. Nie zamierza podawać do sądu Galerii Halifax ani kogokolwiek innego. – A skąd możesz to wiedzieć? – spytała ostro Nancy. Lyra, zszokowana, patrzyła, jak Cruz wyjmuje z lodówki karton jajek. – O rany – wyszeptała. – To ty jesteś Panem Anonimowym, prawda? Pierwsze trzy obrazy też ty kupiłeś. Uśmiechnął się.

R

– Wszystkie wiszą w moim gabinecie. Ale nie wydaje mi się, żeby te trzy, które kupiłem wczoraj wieczorem, jeszcze się tam zmieściły. Pewnie powieszę je u siebie w domu. Na strasznie puste ściany przydałoby się trochę koloru...

L T

– Zaraz, zaraz – przerwała mu Lyra. – Przecież wczoraj wieczorem byłeś na aukcji. Wcześnie przestałeś podbijać cenę. Najwyższa oferta padła przez telefon.

– Złożył ją ten sam człowiek, który kupił pierwsze trzy obrazy – dodała Nancy. – Rozpoznałam jego głos.

– Bo wynająłem tego samego człowieka. – Kogo? – spytała Lyra.

– Mojego przyjaciela; ma galerię w Starej Dzielnicy. Był mi winny przysługę. – Na rany kurzaka – sapnęła Nancy. – Daj mi chwilę. Potrzebuję trochę czasu, żeby to pojąć.

311

– Wielkie nieba. – Lyra gapiła się na Cruza. – Jak się zorientowałeś, że sprzedajemy obrazy Vincenta? – Wiedziałem, że Nancy jest twoją najlepszą przyjaciółką, więc zaprenumerowałem biuletyn Galerii Halifax. Dostawałem go mejlem. Gdy wystawiłyście na sprzedaż pierwsze obrazy, natychmiast rozpoznałem prace Vincenta. Wszystkie pochodziły z jego okresu błękitu. Pamiętasz? Kiedy ze mną zerwałaś, dopiero zaczynał bawić się tym kolorem. Pomyślałem sobie: hej, a może to jego obrazy? – I kupiłeś wszystkie trzy? Chociaż wiedziałeś, że namalował je kurzak? – spytała Nancy, wciąż oszołomiona. Cruz wbił jajko na patelnię.

R

– Sztuka albo cię angażuje osobiście, albo nie. Obrazy Vincenta były jak kawałeczki życia Lyry. Zawsze, kiedy na nie patrzyłem, myślałem o tym, jak

L T

byłem z nią tutaj na tym poddaszu. Trudno, żeby mogły mnie angażować jeszcze bardziej osobiście. Dzięki tym obrazom miałem coś, czego się mogłem trzymać, kiedy czekałem, aż mi przebaczy.

– Jakie to romantyczne – westchnęła Nancy. Cruz rozbił kolejne jajko.

– Sweetwaterowie są romantykami.

Lyra posłała mu ostrzegawcze spojrzenie. – Nawet nie zaczynaj.

– Dobra, wy dwoje możecie rozwiązywać swoje osobiste problemy kiedy indziej – stanowczo przerwała im Nancy. – Ale jest coś jeszcze. Najwyraźniej Pan Anonimowy, czyli Cruz Sweetwater, nie zamierza oskarżać Galerii Halifax o oszustwo. O tę jedną sprawę nie musimy się już martwić. Ja i Lyra

312

wciąż jednak mamy pewien problem. Ten krytyk z „Heralda" obsmarował nas na pierwszej stronie gazety. – Nie wspominając już nawet o Vincencie – powiedziała z oburzeniem Lyra. – Ten facet z „Heralda" jako pierwszy wychwalał jego obrazy, kiedy wystawiłaś je u siebie w galerii. A teraz wkurza się, bo odkrył, że namalował je jakiś kurzak. Przez nas wyszedł na głupka. – Więc teraz musicie sprawić, żeby wyglądał na bystrego i przenikliwego – oznajmił Gruz i wbił na patelnię kolejne jajko. Lyra i Nancy spojrzały na niego.

R

– A jak niby mamy to zrobić? – spytała Lyra.

– Nancy i ty udzielicie wywiadu temu krytykowi; pogratulujcie mu, że dostrzegł artystyczny dowcip, jaki spłatała Galeria Halifax. A potem zaprosicie jego i wszystkich ze świata sztuki i z branży antyków na pierwszą publiczną

L T

wystawę rzadkich bursztynowych artefaktów ze skarbca Amber Inc. Ta wystawa odbędzie się w Galerii Halifax.

– O rany. – Lyra nie wierzyła własnym uszom. – Genialny pomysł. – Mówisz poważnie? – Oczy Nancy się rozszerzyły. – Naprawdę pozwoliłbyś mi zorganizować wystawę artefaktów z prywatnej kolekcji Sweetwaterów?

– Więcej, zapłaciłbym ci za opróżnienie tego skarbca. – Cruz otworzył szufladę i wyciągnął trzepaczkę. –Najwyższy czas, żebyśmy pozbyli się tych śmieci i przeprowadzili porządną inwentaryzację. Lyra się roześmiała. – W świecie handlu artefaktami to, co dla jednego jest śmieciem, dla drugiego jest bezcennym reliktem. Cruz zaczął ubijać jajka. 313

– Ale w zamian, Nancy, chciałbym cię prosić o pewną drobną przysługę. Lyra przestała się śmiać. – Wyszło szydło z worka. Mówiłam ci, Nancy, robić interesy ze Sweetwaterem to jak jeść obiad z diabłem. Musisz wybrać odpowiednią łyżkę. – Żartujesz sobie? – Nancy energicznie potarła dłonie. – Za szansę wysprzątania skarbca Sweetwaterów chętnie zasiądę do obiadu z samym Lucyferem. – Spojrzała na Cruza. – Więc co to za przysługa? – Powinnaś przyjść na przyjęcie urodzinowe mojego dziadka w sobotę wieczorem. Jako partnerka Jeffa, bo ja już sobie swoją znalazłem. Nancy osłupiała i gapiła się na niego.

R

– Cóż, jasne. Nie ma problemu. Ale... Eee... Dlaczego?

– Bo wieść o tym, że zostałaś zaproszona na tę imprezę, przecieknie do mediów, a to z kolei rozejdzie się w świecie sztuki i rozkręci zainteresowanie wystawą –wyjaśnił Cruz. Lyra zamrugała.

L T

– No proszę. Strategiczne myślenie.

– Dzięki. – Cruz odłożył trzepaczkę. – Inaczej nie potrafię. To część talentu.

Nancy spojrzała na Lyrę.

– Musimy iść na zakupy. Potrzebujemy sukien. Najbardziej bajecznych sukien, jakie tylko znajdziemy.

– I już się nie boisz, że ktoś cię rozpozna na ulicy? –zażartowała Lyra. Nancy zbyła to machnięciem ręki. – Cruz zrobi tak, żeby ten problem zniknął. Prawda, Cruz? – A jakże. – Cruz otworzył opakowanie z kawą. –Tym się właśnie zajmuję: sprawiam, że problemy znikają. 314

– Widzisz? Teraz broni nas Sweetwater. Możemy bezpiecznie iść na zakupy! – zawołała Nancy. Cruz nasypał łyżeczką zmieloną kawę do dzbanka. – Ale macie chyba czas najpierw zjeść śniadanie?

L T 315

R

Rozdział 39 Był sobotni wieczór. Lyra stała na tarasie przy basenie w Wielkim Domu na Bursztynowej Wyspie i spoglądała na oświetlone księżycem morze. Jedna z dwóch łodzi, które kursowały jak promy, przywożąc gości Sweetwaterów, właśnie opuściła przystań i zmierzała z powrotem w stronę lądu. Jej światła zakołysały się, gdy wypłynęła na fale. Wzburzony kilwater fosforyzował jasną bielą. Cruz stał obok niej, ze stopą na niskiej barierce i z łokciem wspartym na

R

udzie, Nancy i Jeff z drugiej strony. Obie z Nancy trzymały w dłoniach kieliszki z szampanem. Mężczyźni pili piwo.

Noc była ciepła. Woń ogrodu przesycała powietrze. Muzyka grającego na

L T

żywo zespołu sączyła się na zacieniony taras z sali Wielkiego Domu. Głosy i śmiech niemal dwustu gości pobrzmiewały w powietrzu. To był cudowny wieczór.

Lyra gotowała się z wściekłości.

– Przysięgam – mruknęła pod nosem. – Jeśli jeszcze raz ktoś do mnie podejdzie i powie: „Ach, więc to pani jest tą kobietą, która złamała serce Cruza Sweetwatera", to nie odpowiadam za siebie.

Została przedstawiona niezliczonym zamożnym, wpływowym ludziom, w tym szefom Gildii z Kryształu i Aurora Springs oraz ich żonom. Poznała również paru „przyjaciół rodziny", którzy nie byli szczególnie bogaci czy wpływowi, lecz coś ich łączyło ze Sweetwaterami, jak choćby prywatnego detektywa Davisa Oakesa. Jego żona, Celinda, okazała się autorką poradnika Dziesięć kroków do Małżeństwa Przymierza: sekrety profesjonalnej swatki.

316

Lyra wspaniałomyślnie nie poinformowała jej, że wyrzuciła jej książkę z balkonu, gdy Cruz odszedł. Lyra poznała również inną interesującą parę, Emmetta i Lydię Londonowie – tajemniczo powiązani z szefem Gildii z Kadencji – oraz ludzi władających miastem, w tym panią burmistrz Frekwencji i jej męża oraz gubernatora państwa–miasta. Ale to członkowie rodu Sweetwaterów sprawiali, że coraz bardziej wpadała w szał. Kiedy tylko się przedstawili, pierwsze ich słowa brzmiały: „A więc to pani jest tą kobietą, która złamała Cruzowi serce". Dwaj bracia Cruza wydawali się co prawda rozbawieni, kiedy to mówili, ale wiedziała, że mówili poważnie. Nancy zachichotała.

R

– Cóż, musisz przyznać, że to nawet zabawne. Najpierw jego matka,

L T

potem babka, paru bratanków, obaj jego bracia...

– Nie widzę w tym nic zabawnego. – Lyra upiła szampana i posłała Cruzowi groźne spojrzenie. – A ty ani trochę nie pomagasz. Wzruszył ramionami.

– A co mam powiedzieć? To prawda. Jeff uśmiechnął się szeroko. – I wszyscy w rodzinie o tym wiedzą. Szef nie mógłby temu zaprzeczyć, nawet gdyby próbował.

– Cóż, uważam, że to bardzo romantyczne – oświadczyła Nancy. – Bo to nie ty jesteś ofiarą tego dowcipu – burknęła Lyra. – To nie dowcip – stwierdził Jeff. – My, Sweetwaterowie, traktujemy takie rzeczy poważnie. Lyra zgrzytnęła zębami.

317

– Wiedziałam, że przychodząc tu dzisiaj wieczorem, popełniłam błąd. Nigdy nie powinnam była dać ci się namówić, Cruz. – Nie namawiałem cię. Zawarliśmy układ. Zgodziłaś się przyjść tu ze mną w zamian za to, że nikomu nie powiem o tych trzech piramidach, które ukryłaś – przypomniał łagodnie Cruz. Lyra uśmiechnęła się promiennie do Nancy. – Widzisz? Żaden romantyzm. Czysty biznes. – Przyszłaś też dlatego, że mamy bardzo gorący romans – dodał Cruz. – Lubię myśleć, że zgodziłaś się również z tego powodu. Poczuła się zażenowana.

R

– Wielkie nieba – mruknęła. – Nie mów takich rzeczy przy ludziach. Nancy się roześmiała.

L T

– Daj spokój, Lyro. Uśmiechnij się. Obie będziemy pamiętać tę noc bardzo, ale to bardzo długo. Pomyśl tylko, zostałyśmy zaproszone na jedną z najbardziej ekskluzywnych imprez w roku. Rany! Jesteśmy na prywatnej wyspie Sweetwaterów. Już bardziej ekskluzywnie się nie da.

– Hej – odezwał się Jeff, udając głęboko zranionego. – Mogłabyś przynajmniej pozwolić mi cieszyć się złudzeniem, że chciałaś być moją partnerką na dzisiejszy wieczór.

– Ależ oczywiście. – Nancy poklepała go po ramieniu. – To też. Wiesz, co czuję do agentów FBŚP. Są tak niesamowicie sexy. – Rany. Dzięki. – Jeff potarł czoło grzbietem dłoni. –Obawiałem się, że chodzi tylko o Cruza. Lyra spojrzała na niego. – A jak tam twoje nowe plany zawodowe? – Nieźle. W poniedziałek składam podanie do Akademii. 318

– Jak to przyjął Wielki Jake? – spytała Lyra. – Cóż, Cruz ciągle podkreślał, jakie to przydatne mieć w FBŚP kogoś z rodziny. To go trochę uspokoiło. Ale muszę cię ostrzec, że obwinia cię o to, że wywierasz na mnie zły wpływ. – Jestem z Dore'ów. My wywieramy zły wpływ. Jeff uśmiechnął się szeroko. – Tą rodziną trzeba porządnie wstrząsnąć. Nim ktoś zdążył odpowiedzieć, od grupki gości zgromadzonych na tarasie odłączyła się jakaś kobieta, zadbana, mocno po pięćdziesiątce, w

R

eleganckiej, długiej niebieskiej sukni. Jej blond włosy miały dyskretny srebrzysty odcień. Szyję ozdabiał naszyjnik z bursztynami i diamentami. Z uszu zwisały również bursztyny i diamenty.

L T

Okrążyła basen i energicznym krokiem podeszła do Lyry. – No proszę. Znów się zaczyna – mruknęła Lyra. –Pamiętajcie, że was ostrzegałam.

– Ach, tu jesteś, Cruz – ucieszyła się kobieta. – Witaj, Jeff, mój drogi. Przepraszam za spóźnienie. Mój lot z Kadencji się opóźnił. – Lepiej późno niż wcale, ciociu Tereso. – Cruz zdjął stopę z balustrady i czule pocałował ciotkę w policzek.

– Cześć, ciociu Tereso. Zastanawiałem się, gdzie jesteś. Pomyślałem sobie, że może wreszcie zebrałaś się na odwagę i wykręciłaś od tej imprezy – zażartował Jeff. Teresa roześmiała się ciepło, gardłowo. – Nie ma szans. Od tej imprezy nikt się nie wykręci. Wiesz o tym. A tak przy okazji, słyszałam od Wielkiego Jake'a, że postanowiłeś się ubiegać o przyjęcie do Akademii FBŚP. 319

Jeff się uśmiechnął. – Właściwie trzeba przyznać, że Wielki Jake całkiem nieźle to znosi. – Bo doszedł wniosku, że przyda mu się jakiś Sweetwater w normalnych organach wymiaru sprawiedliwości. Nie mam pojęcia, skąd mu to przyszło do głowy. –Teresa mrugnęła do Cruza. – Chciałbym, żebyś poznała Lyrę Dore i Nancy Halifax. Lyro, Nancy, to jest Teresa Sweetwater, żona jednego z moich wujów ze strony ojca – przedstawił ją Cruz. – Bardzo mi miło, pani Sweetwater – powiedziała uprzejmie Nancy. – Mówcie mi Teresa.

R

– Miło cię poznać, Tereso – powitała ją Lyra. Upiła kolejny łyk szampana, przygotowując się na najgorsze.

L T

– To wielka przyjemność móc cię poznać. – Teresa uśmiechnęła się do niej. – Tak wiele o tobie słyszałam. Jak rozumiem, to ty jesteś tą kobietą... – Proszę, nie mów tego – wyszeptała Lyra.

– ...która złamała serce Cruza – dokończyła Teresa.

Noc nagle zrobiła się czerwona. Przynajmniej w paranormalnym wymiarze. W Lyrze wezbrała gorąca, wściekła energia. – Koniec! – zawołała. – Mam już dość. To zaszło za daleko. Uświadomiła sobie, jakby z oddali, nagłą ciszę, która zaległa w tłumie gości przy basenie. Zdała sobie sprawę, że ludzie odwracają głowy w jej stronę. Wiedziała, że podniosła głos. Niedobrze. Gdzieś głęboko w niej odezwało się ciche ostrzeżenie – nakazywało jej, żeby się natychmiast zamknęła i nie mówiła ani słowa więcej. Nancy odchrząknęła. – Uch! Lyro? 320

– Ostrzegałam, że nie pozwolę już nikomu oskarżać mnie, że złamałam serce Cruza Sweetwatera – wybuchnęła Lyra, czując, że ściska jej się gardło. – Już dobrze – powiedziała Nancy. – Naprawdę. Może się przejdziemy przypudrować noski? Trochę się uspokoisz. Lyra nie zwróciła na nią uwagi. Odwróciła się w stronę ludzi zgromadzonych na tarasie i szeroko rozłożyła ręce. – Zapamiętajcie sobie raz na zawsze: nie złamałam mu serca! – krzyknęła. – To Cruz złamał moje. I nigdy nawet za to nie przeprosił. Nigdy nie powiedział, że mu przykro. Po prostu dał wszystkim do zrozumienia, że to ja go zraniłam.

R

– Lyro? – szepnęła niespokojnie Nancy. – Nie chcesz tego robić. – To ja nie przespałam wiele nocy, kiedy się zorientowałam, że mnie

L T

oszukał! – wrzeszczała Lyra. – To ja omal nie zbankrutowałam, próbując pozwać Amber Inc., żeby choć trochę się zemścić. A potem on zjawia się z powrotem w moim życiu, tak jakby nic się nie stało. Tak jakbyśmy po prostu zaczynali od początku, w którym przerwaliśmy, a tak przy okazji z pytaniem, czy nie mogłabym mu wyświadczyć małej przysługi i uratować pięciu ludzi z ruin, które mi ukradł.

– Och, Lyro – jęknęła Nancy.

– Cholerni, aroganccy Sweetwaterowie! – Lyra szła już teraz na całego. Jej aura tak się rozgrzała, że sama była zdumiona, jakim cudem się nie zapaliła. – Co wy myślicie, że kim jesteście?! Na tarasie zapanowało zszokowane, pełne fascynacji milczenie. Wszyscy się na nią gapili. Nagle łzy napłynęły jej do oczu. W jednej chwili wściekłość przerodziła się w rozpacz.

321

Poczuła, że szlocha, tak jak tylko dwa razy wcześniej w życiu: tego dnia, gdy zmarł jej dziadek, i tamtej nocy, gdy odkryła, że Cruz ją oszukał. Łzy płynęły jak rzeka, na oczach Sweetwaterów i ich gości. To było nie do zniesienia, nie do wytrzymania. Odwróciła się na pięcie i zbiegła po schodach tarasu. Gdy dotarła do plaży, jej cienkie obcasy wbiły się w piasek i tam już zostały. Potknęła się, pochyliła do przodu, straciła równowagę i wyskoczyła z butów. W tej strasznej chwili wiedziała, że zaraz upadnie, upokarzając się jeszcze bardziej przed całą rodziną Sweetwaterów i ich bogatymi wpływowymi przyjaciółmi.

R

Cholerne szczęście Dore'ów, pomyślała. Zawsze można na nie liczyć, nie zawiedzie cię, kiedy najbardziej go potrzebujesz.

Jednak zanim żałośnie runęła na piasek, czyjeś mocne ramię złapało ją w

L T

pasie i podtrzymało. Stała teraz na plaży bosa.

– Boże, tak bardzo cię kocham – powiedział Cruz. –Jesteś wspaniała. Wziął ją w ramiona i zaniósł przez plażę nad brzeg morza. Usłyszała radosne okrzyki na tarasie. Chwilę później dobiegły ją głośne brawa. Zacisnęła palce na swojej torebce. – To było takie żenujące.

– Nie. Po prostu trochę przesadzone – uspokajał ją Cruz. – Ale w porządku. Już ci mówiłem, w miłości my, Sweetwaterowie, lubimy przesadzać. – Nie wiem, co powiedzieć. Coś mnie napadło. Po prostu nie wytrzymałam. – Byłaś cudowna. Gdy dotarł do mokrego od fal piasku, odwrócił się i niósł ją brzegiem plaży, aż za skalistym występem zniknęli z oczu ludzi na tarasie. Wtedy postawił ją na piasku i mocno przytulił. 322

– Naprawdę złamałem ci serce? – spytał łagodnie. Otarła twarz grzbietem dłoni. – Tak, złamałeś. – Przepraszam. Nie chciałem tego zrobić. – Mhm. – Złamane serca to w mojej rodzinie poważna sprawa. – Mam dla ciebie nowinę, Sweetwater. Twoja rodzina nie jest jedyną, w której takie sprawy traktuje się poważnie. Nas, Dore'ów, też obchodzą złamane serca. Dotknął palcem jej wilgotnego policzka, ocierając łzę.

R

– Naprawdę się we mnie zakochałaś trzy miesiące temu? – Oczywiście, że się zakochałam. Myślisz, że gdybyś mi nie złamał serca,

L T

zmarnowałabym tyle pieniędzy, próbując pozwać ciebie i twoją firmę? – Wmawiałem sobie, że to dobry znak – przyznał. –Ale to trochę skomplikowało sytuację.

– Musiałam coś zrobić. Nie mogłam tego tak zostawić. – Wiem. Zemsta przyniosłaby ci ulgę.

– Ale już dochodziłam do siebie. Z powrotem składałam swoje życie. A później zaczęłam dostawać te orchidee i myślałam, że są od ciebie. Potem znów pojawiłeś się w moim życiu i poinformowałeś mnie, że wróciłeś tylko dlatego, że potrzebujesz mojej pomocy przy otwarciu tej cholernej bramy. – Schrzaniłem to. Zdaję sobie z tego sprawę. Ale musisz mi uwierzyć, kiedy ci mówię, że zakochałem się w tobie od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłem. I nigdy nie przestałem cię kochać. Udało jej się niepewnie uśmiechnąć. – Wierzę ci. 323

– Naprawdę? – Tak. Ja też cię kochałam. Ale ja jestem Dore'em, a ty Sweetwaterem, i odebrałeś mi moje ruiny, a potem jacyś ludzie próbowali cię zabić, a Quinn mnie śledził i... – I wszystko znów się skomplikowało – dokończył Cruz. – Ale od teraz poradzimy sobie z wszelkimi komplikacjami, bo wiemy, że się kochamy. Zarzuciła mu ręce na szyję. – Tak cię kocham, Cruz. Zawsze cię będę kochać. Pocałował ją w świetle księżyca i poczuła, jak energia ich więzi

R

rozświetla noc. Kiedy wreszcie podniósł głowę, uśmiechała się. – Co? – spytał.

– Chyba moje szczęście się właśnie odwróciło.

L T

– Oczywiście. Niedługo będziesz się przecież nazywać Sweetwater. Czego się spodziewałaś?

Roześmiała się radośnie. A później znów ją całował i noc lśniła niewidzialnie wokół nich mocą ich miłości. Lyra wiedziała, że ta promienna energia pozostanie z nimi przez całe życie.

Talizmany jej bransoletki pobrzękiwały melodyjnie w ciemności. W sercu obsydianowego bursztynu płonął zielony ogień. Na drugim piętrze Wielkiego Domu Vincent zeskoczył z parapetu, z którego obserwował Lyrę i Cruza. Teraz energia nocy wydawała się odpowiednia. Czas się zabawić. Przebiegł przez ogromną bibliotekę i dołączył do grupki zgromadzonych tam kurzaków. One również tak jak on towarzyszyły na wyspie swoim właścicielom. Wszystkie miały ludzkie imiona – Rose, Max, Araminta, Elvis – lecz rozpoznawały się nawzajem w zupełnie inny sposób. 324

Wskoczył na wielki stół na drugim końcu pokoju, gdzie ktoś bardzo domyślnie zostawił wielkie pudło z rezopędzlami. Przy stole stała sztaluga z na wpół ukończonym płótnem, ale nie zwrócił na nie uwagi. Używając dwóch przednich łapek, zepchnął pudło za krawędź stołu. Z łoskotem wylądowało na podłodze. Wieko odskoczyło i pędzle – każdy z tubką przymocowanej farby – rozsypały się na dywanie. Vincent zsunął się na podłogę, złapał pędzel z psi–zieloną farbą i pędem wypadł na korytarz, gruchając do pozostałych, żeby pobiegły za nim. Zachwycone perspektywą nowej zabawy, wszystkie kurzaki wybrały sobie jakiś pędzel i podążyły za nim.

R

Na korytarzu Vincent zdjął zakrętkę ze swojej tubki. Futrzaki obserwowały go i natychmiast domyśliły się, jak otworzyć swoje.

L T

Vincent spojrzał w długi, pusty korytarz. Na podłodze rozpościerała się szeroka przestrzeń białych kamiennych płyt. Ściany były obite jasną boazerią. Idealne płótno.

325

Podziękowania Chciałabym podziękować Nancy Halifax, właścicielce Galerii Halifax (ul. Kwarcowa 17, Stara Dzielnica, Frekwencja) za jej rady i profesjonalną wiedzę, jej śmiałe wysiłki, aby przesunąć akceptowane przez krytyków granice sztuki modernistycznej, zmieniły definicję znaczenia i istoty wizji artystycznej. Dziękuję też Chimerze, odważnemu artyście, który to wszystko zaczął. Wielkie nieba! Bez was dwojga nie mogłabym napisać tej książki. Błędy należy oczywiście w całości przypisać pani Halifax i Chimerze.

L T 326

R