8.Sparks Kerrelyn - Moje wielkie wampirze wesele 08

Wampir i dziewica

-1-

Wampir i dziewica

Kerrelyn Sparks 08

Moje wielkie wampirze wesele

-2-

Wampir i dziewica

Spis tre?ci Streszczenie ............................................................................................- 5 Rozdział 1 ..............................................................................................- 6 Rozdział 2 ............................................................................................ - 17 Rozdział 3 ............................................................................................ - 30 Rozdział 4 ............................................................................................ - 41 Rozdział 5 ............................................................................................ - 54 Rozdział 6 ............................................................................................ - 63 Rozdział 7 ............................................................................................ - 78 Rozdział 8 ............................................................................................ - 86 Rozdział 9 ............................................................................................ - 95 Rozdział 10 ........................................................................................ - 107 Rozdział 11 ........................................................................................ - 114 Rozdział 12 ........................................................................................ - 122 Rozdział 13 ........................................................................................ - 130 Rozdział 14 ........................................................................................ - 137 Rozdział 15 ........................................................................................ - 144 Rozdział 16 ........................................................................................ - 151 Rozdział 17 ........................................................................................ - 162 Rozdział 18 ........................................................................................ - 171 Rozdział 19 ........................................................................................ - 179 Rozdział 20 ........................................................................................ - 186 Rozdział 21 ........................................................................................ - 195 Rozdział 22 ........................................................................................ - 205 Rozdział 23 ........................................................................................ - 216 -3-

Wampir i dziewica Rozdział 24 ........................................................................................ - 228 Rozdział 25 ........................................................................................ - 237 Rozdział 26 ........................................................................................ - 248 Rozdział 27 ........................................................................................ - 255 Epilog ................................................................................................. - 266 -

-4-

Wampir i dziewica

Streszczenie Różnice kulturowe? To nic wobec uczucia. Zakochanych nie poróżni nawet to, że jedno pije do kolacji greckie wino a drugie syntetyczną krew… Psycholożka FBI Olivia Sotiris szukała chłodnej morskiej bryzy, piasku pod stopami i przerwy od wariackiego i czasami aż nazbyt niebezpiecznego życia. Ale kiedy uciekła na małą grecką wyspę, znalazła tylko wścibskie babcie, które usiłują wydać ją za mąż. Czy nie widzą, że nie interesuje jej żaden facet – z wyjątkiem Robby’ego MacKaya? Robby też potrzebuje ochłonąć, bo może myśleć tylko o jednym: o zemście na tych, którzy trzymali go w niewoli. Ale poznaje Olivię, piękność z burzą czarnych włosów i kuszącym uśmiechem. Nie wie jeszcze, że będzie musiał ratować jej życie – i dać jej ten pierwszy raz, którego ona nigdy nie zapomni…

-5-

Wampir i dziewica

Rozdzia?1 Robby MacKay miał na myśli morderstwo, gdy zbliżył się do miejsca spotkania w Central Parku. Spokojna sceneria niewiele zrobiła, aby odwieść jego gwałtowne myśli. Światło księżyca mieniło się na nieruchomym jeziorze i odbijało od aluminiowych kadłubów przewróconych łodzi wzdłuż brzegu. Hangar na łodzie spoczywał w pobliżu, pusty i cichy. Robby ledwie go zauważył, ponieważ sprawdzał znaki zasadzki. On i jego towarzysze zatrzymali się przed szeregiem stopni, które schodziły do ciemnego wąwozu. Na dole był tunel z Malkontentami czekającymi w środku. Czekającymi na jego śmierć, gdyby Robby pokonał swoją drogę. Zaczął schodzić po stopniach z Zoltanem i Phineasem. Angus MacKay i jego żona Emma szarżowali ponad wzgórzem z szybkością wampira, więc mogli zbadać drugą stronę tunelu. - Mówiłem ci… przyjdź sam - głos z rosyjskim akcentem szepnął z czarnego wnętrza tunelu. Phineas zatrzymał się lądując w połowie schodów, z ręką owiniętą wokół rękojeści miecza. - Próbowałeś mnie zabić miesiącami, Stan. Oczywiście, że przyprowadziłem ze sobą kilku wrednych i nieprzyjemnych kolesi. Jeden zły ruch, a przerobią cię na beef strogonoff 1. Po przeżyciu wyłącznie na krwi prawie trzystu lat, Robby nie był pewien jak wygląda beef stroganoff, ale odniósł ponurą przyjemność z bycia nazwanym wrednym i nieprzyjemnym kolesiem. Niestety teraz, był bardziej niezgrabnym słabeuszem. Z każdym krokiem miał wrażenie, że zatapia się w mokrym ruchomym piasku. Gipsy i bandaże zostały zdjęte poprzedniej nocy z jego stóp i rąk, więc dzisiaj wieczorem twierdził, że jest gotów do działania. To był blef, który mógł zadziałać, jeśli tylko nie spadnie ze schodów.

1

smażone paski wołowiny i pieczarek w sosie śmietanowym z makaronem.

-6-

Wampir i dziewica Tymczasem inny wredny i nieprzyjemny gość, Zoltan Czakvar, śmignął w dół po stopniach z wampirzą prędkością i ustawił się naprzeciw ceglanej ściany, po prawej stronie wejścia do tunelu. Rosjanin upierał się wcześniej przez telefon, że przyjdzie sam na spotkanie z Phineasem. Robby i jego wampirzy towarzysze podejrzewali pułapkę, ale pytanie brzmiało, gdzie? Bez wątpienia Malkontenci zdawali sobie sprawę, że grupa wampirów będzie towarzyszyć Phineasowi do Central Parku. Malkontenci zaplanowali atak w parku czy mieli nadzieję, że wampiry opuszczą swoją bazę w Romatech Industries, cierpiącą na niedobór personelu i bezbronną? Tak czy inaczej, wampiry wiedziały, że nie mają wyboru, jak tylko podzielić się i chronić zarówno Phineasa i Romatech. Robby poprosił, aby pójść z grupą do Central Parku, wyobrażając sobie, jakie daje mu to najlepsze możliwości na zabicie Malkontenta. Jeden nie wystarczy, ale to dobry początek. Dostał się na dół schodów i ustawił się na lewo od wejścia. - Yo, Stan - Phineas zawołał do Rosjanina. - Płacisz wynajem za ten tunel, czy co? - Wyciągnął swój miecz i udał głos gangstera. - Wyjdź na zewnątrz i przywitaj się z moim małym przyjacielem. Rosyjski wampir, ubrany w czarne bojówki i czarną kurtkę z kapturem, spokojnie i powoli wyszedł z tunelu. Kaptur został naciągnięty na jego głowę, rzucając cień na jego twarz, chociaż lodowaty błękit jego oczu zabłyszczał, gdy rzucił wokół nerwowe spojrzenie. Wzdrygnął się, kiedy Zoltan chwycił jego miecz, klinga zalśniła w świetle księżyca zaledwie cal od ramienia Rosjanina. Robby poszedł za przykładem, sięgając ponad głową, żeby wyciągnąć claymore z pochwy na jego plecach. Kiedy jego chwyt osłabł, złapał rękojeść obiema rękami, aby nie upuścić broni i nie zrobić wgniecenia w swojej grubej czaszce. Gnojek. Powinien przynieść lżejszy miecz. Opuścił miecz i oparł czubek o ziemię. Rosjanin podniósł ręce w kapitulacji. - Nie przyszedłem walczyć. Nie mam broni. - I jest sam. - Emma wyszła z tunelu i wbiegła na górę po schodach, aby zatrzymać na podeście obok Phineas. - Tunel jest czysty. Angus wyszedł z tunelu, wkładając jego claymore do pochwy na plecach. Oklepał Rosjanina w dół z tyłu, następnie przeniósł się na jego przód i oklepał go ponownie. Szarpnął kaptur z głowy Rosjanina, potem cofnął się patrząc na niego groźnie. - Stanislav Serpukhov. Co chcesz zrobić? -7-

Wampir i dziewica Robby zesztywniał na widok najeżonych kolcami jasnoblond włosów Rosjanina. Widział te włosy wcześniej. Jego świeżo uleczone palce zgięły się nierówno wokół rękojeści miecza. - Byłeś tam. W jaskini. Stanislav odwrócił się do niego, a jego oczy rozszerzyły się. - Ty? - Cofnął się, potykając się o pierwszy stopień schodów. - Ty żyjesz? Wspomnienia wystrzeliły przez umysł Robbiego. Obrazy oprawców z ich wykrzywionymi, radosnymi twarzami. Smród jego palonego ciała. Trzask jego łamanych kości. - Ty cholerny draniu. Byłeś tam. - Użył obu rąk, aby podnieść swój miecz. - Robby, zatrzymaj się! - rozkazał Angus. - On tam był! - Robby zatoczył się w kierunku Rosjanina, który pomknął, lądując na górze schodów. - Powiedziałem zatrzymaj się. - Angus umieścił jedną rękę przy klatce piersiowej Robbiego, a jego drugą rękę na Robbiego ramieniu, zmuszając do opuszczenia miecza. Robby spiorunował wzrokiem swojego prapradziadka, który wyglądał na tylko o kilka lat starszego od niego. - Żądam zemsty. Nie możesz mnie powstrzymać. Angus również go spiorunował. - Oczekuję, że postąpisz zgodnie z rozkazem. Robby wyrwał się z uścisku Angusa i skupił na Rosjaninie. - Wiem teraz, kim jesteś i gdzie cię znaleźć. - Nie chcę kłopotów. - Stanislav przysunął się bliżej Phineasa. Młody czarny wampir popatrzył na niego z niedowierzaniem. - Co ty do diabła robisz, człowieku? Myślisz, że będę cię chronił? Próbowałeś mnie zabić. - Nie chcę tego - narzekał Stan. - Jędrek powiedział, że muszę cię zabić… albo on zabije mnie. Ale on już nie żyje. Każdy, kto słyszał rozkaz nie żyje. Więc nie czuję, że muszę cię teraz zabijać. Phineas zadrwił. - To bardzo szlachetne z twojej strony. Stan spojrzał ostrożnie na Robbiego. - Nie podobało mi się to, co ci zrobił Casimir… - Ale stałeś tam i patrzyłeś - warknął Robby. - Pomogłeś przywiązać mnie do krzesła srebrnymi łańcuchami. Czy cieszył cię zapach mojego palącego się ciała? -8-

Wampir i dziewica Szczęka Stana przesunęła się. - Niet. Ale mówię ci to. Jeśli złapią mnie tutaj, rozmawiającego z wrogiem, zrobią mi takie rzeczy, które sprawiają, że twoje tortury będą wyglądać jak… spacer w parku. Zamiast trzydziestu srebrników, oni wezmą trzydzieści kawałków mojego ciała, a pierwszym kawałkiem będzie mój język. - Więc pozwól mi zabić cię teraz i zaoszczędzić ci niedoli! - Robby rzucił się w kierunku schodów, ale wpadł na wyciągnięte ramię Angusa. - Wystarczy, chłopcze - syknął cicho Angus. Odwrócił się w kierunku Rosjanina. - Myślisz o zdradzeniu swojego mistrza? - Jeżeli masz na myśli Casimira, nigdy go nie spotkałem, dopóki nie przybył tu, do Ameryki i powiedział, że jest naszym przywódcą. Nie jestem zabójcą. Nigdy nie byłem. Byłem… rolnikiem. Zostałem z Rosyjskimi wampirami, ponieważ jestem Rosjaninem, a oni pomogli mi nauczyć się, jak tu żyć. - I nauczyłeś się, jak zabijać śmiertelników - zrzędził Robby. - Nigdy nie zabiłem - podkreślił Stan. - Pożywiam się na śmiertelnikach, to prawda. Ale nigdy nie zabijałem śmiertelników. Zoltan prychnął. - On oczekuje, że mu uwierzymy? Stan zesztywniał. - I ty to mówisz. Zabiłeś mojego najlepszego przyjaciela w bitwie w DVN. Straciłem kolejnego przyjaciela w Południowej Dakocie. Wasze wampiry działają tak, jak ty… bardziej moralne, ale jeśli chodzi o wojnę, to ty najwięcej zabijasz. Phineas przekrzywił głowę z grymasem. - Ma tu punkt. Skopaliśmy im tyłki. Angus wzruszył ramionami. - Są cholernymi bestiami. Oni zasługują na śmierć. - Wobec tego mogę go teraz zabić? - wymamrotał Robby. Angus go zignorował. - Masz dwie minuty, Stan. Mów. - A potem mogę go zabić? - Robby zapytał nieco głośniej. Angus rzucił mu zirytowane spojrzenie. - Przybyłem do Ameryki siedem lat temu - zaczął Stanislav. - Ja i trzech wampirzych przyjaciół z Moskwy. Chcieliśmy… nowego życia, bez tyranii i bez terroru. Poszliśmy do sabatu w Brooklynie, więc mogliśmy uczyć się angielskiego. Mieliśmy nadzieję któregoś dnia dostać pracę i nasze własne miejsce. -9-

Wampir i dziewica - Amerykański sen - Phineas udawał, że ociera łzy. - Dławię się. Stan popatrzył na niego spode łba. - Ale wszystko, co znaleźliśmy okazało się większą tyranią. Ivan Petrovsky lubił pojmać śmiertelne kobiety dla pożywienia i seksu. Jeśli nie postąpilibyśmy zgodnie z rozkazami, zabiłby je. Zabił tak wiele i wykorzystywał wampirze kobiety. Cieszyłem się, gdy Katya i Galina go zamordowały. - Więc tak po prostu wpadłeś w zły tłum. - Phineas przewrócił oczami. Gdzie ja słyszałem to już wcześniej? - Moi przyjaciele i ja znienawidziliśmy wykonywać rozkazy od tych, których nazywacie Malkontentami, ale wiedzieliśmy, że jeśli spróbujemy uciec, zabiją nas. Straciłem dwóch przyjaciół w walce. A ostatniej nocy… - Stan odwrócił wzrok, jego oczy łzawiły. - Mój ostatni przyjaciel umarł. Nadia zabiła go, bo był blondynem. Phineas skrzywił się. - Bezwzględne zabicie. - Czy ona nie jest tą, która dźgnęła Toni? - Emma spytała Zoltana, a on przytaknął. - Nadia jest szalona suką - warknął Stan. - A Casimir uczynił ją odpowiedzialną za sabat. - Pech. Więc czego od nas chcesz? - Phineas skinął na jasnoblond włosy Stana. - Jakiegoś koloru włosów od L'Oréal? Nie jestem pewien czy jesteś tego wart. - Chcę azylu. Jeżeli możecie ukryć mnie przed Malkontentami, powiem wam wszystko, co wiem. Wampiry zamilkły, gdy dotarła do nich prośba Rosjanina. - Donna mu ufa - szepnął Robby. - Nie zrobił nic, podczas gdy oni mnie torturowali. - Robby ma punkt - powiedział Angus, odnosił się do Rosjanina ostro. Nigdy nie dałeś nam powodu, aby ci zaufać. Stan nerwowo rozejrzał się dookoła. - Sprawdziliście okolicę? Jest czysto? - Tak - opowiedziała Emma. - Co możesz nam powiedzieć? Czy wiesz, gdzie jest kryjówka Casimira? Stan oblizał usta. - Bardzo go wystraszyliście. Myślał, że miejsce Apolla było tajne, ale wiedzieliście o nim. I myślał, że jego obóz w Południowej Dakocie był

- 10 -

Wampir i dziewica bezpieczny, ale zaatakowaliście bez ostrzeżenia. Nie rozumiem, jak dowiedzieliście się o jego obozie. - On łowi. Nadal pracuje dla nich. Pozwólcie mi go teraz zabić. - Nie! - Stan podniósł ręce. - Proszę. Widzę, jak to będzie. Ivan, Katya, Galina, Jędrek - oni wszyscy są martwi. Zabiliście ponad sześćdziesięciu Malkontentów w Południowej Dakocie. Casimir przegra. Musi przegrać. On jest zły. - Ładna przemowa - powiedział Zoltan. - Gdzie jest Casimir? - Bał się, że znajdziecie go jeśli zostanie w Ameryce, więc wrócił do Rosji. Jest bardzo rozgniewany i woła o zemstę. Wróci. - Kiedy? - zapytał Angus. Stan potrząsnął głową. - Nie wiem. Stracił zbyt wielu ludzi w Południowej Dakocie. A potem sam zabił więcej, bo myśli, że jeden z jego ludzi zdradził go i ujawnił wam nasze położenie. On jest teraz… paranoikiem. Nikomu nie ufa, a wielu zwolenników uciekło do kryjówek. On jest w bardzo złej formie, będzie dopóki nie znajdzie sposobu na odbudowę armii. Robby pochylił się bliżej Angusa. - Powinniśmy iść za nim, skończyć z nim, póki jest słaby. Angus potaknął, a następnie zwrócił się do Rosjanina. - Doceniamy informacje. Musimy je najpierw sprawdzić, oczywiście… - I wtedy mnie zabierzecie? - zapytał Stan. - Ostatecznie, być może. - Angus skrzyżował ramiona. - Na razie, chcę żebyś wrócił do sabatu w Brooklynie i nadal przynosił nam informacje. Stan pobladł. - Chcesz żebym dla ciebie szpiegował. - Przebiegł ręką przez swoje jasnoblond włosy. - Wiesz, jakie to jest niebezpieczne? Jeżeli odkryją… - Nie prosimy cię, żebyś umarł - przerwał Angus. - Mów za siebie - mruknął Robby. - Gdybyś miał nieznaczne przeczycie niebezpieczeństwa - kontynuował Angus - musisz się natychmiast stamtąd teleportować. Następnie zadzwoń do nas, a my zabierzemy cię w bezpieczne miejsce. Phineas poda ci numer swojego telefonu komórkowego. Zapamiętaj go. Co ty na to? Stan wziął głęboki oddech. - Dobrze. Zrobię to. - Świetnie. - Angus zwrócił się do Phineasa. - Będzie raportował do Ciebie. Zabierzcie go stąd i zróbcie plany. - 11 -

Wampir i dziewica - Tak, sir. - Phineas chwycił ramię Stana. - Chodźmy. - Teleportował się, biorąc ze sobą Rosjanina. Robby potrząsnął głową. - Powinienem był go zabił. - Nay - powiedział Angus. - Jest o wiele bardziej wartościowy, jako szpieg. - Nie możemy mu zaufać - przekonywał Robby. - Casimir mógł go wysłać, jako podwójnego agenta. Powinienem był go zabić. - Robby. - Emma zeszła po schodach, marszcząc brwi. - Wszystkie te gadki o zabijaniu - to do ciebie nie podobne. Wiem, że zrobili ci straszne rzeczy i łamie mi to serce, ale… - Nie chcę twojej litości - warknął Robby. - I nie przepraszam za to, co się stało. To cholernie dobrze otworzyło mi oczy. Powinniśmy byli zabić wszystkich Malkontentów lata temu. Mówię, teleportujmy się natychmiast do Moskwy i zapolujmy na Casimira. - Zrobimy to. - Angus skinął na Zoltana. - Zadzwoń do Mikhaiła z Moskwy. Dowiedz się, czy nie ma żadnych wiadomości o Casimirze. - Załatwione. - Zoltan skierował się w górę po schodach, wysuwając telefon komórkowy z kieszeni jego czarnej skórzanej kurtki. - Jeśli nadal jest ciemno w Moskwie, teleportujemy się tam od razu Angus powiedział swojej żonie. - Jeśli nie, udamy się aż do naszego zamku w Szkocji. Emma skinęła głową. - Mam nadzieję, że Stanislav mówił prawdę. - Znalezienie Casimira w Rosji, może być cholernie niemożliwe - narzekał Robby. - To miejsce jest ogromne i zna je dużo lepiej niż my. Myślę, że powinniśmy się podzielić… - Robby - przerwał Angus. - Chłopcze ty nie jedziesz. Zesztywniał. - Oczywiście, że jadę. Moje ręce i nogi są uzdrowione… - Nay - powiedział cicho Angus. - Mogę powiedzieć, że walczysz, chłopcze. Jesteś powolny i słaby. Błysk gniewu zaskwierczał w nim. - Psiakrew, Angus. Będę się szybko leczyć, wiesz to. Do czasu, aż zlokalizujemy Casimira, będę gotowy… - Powiedziałem, że nie jedziesz. Robby ścisnął rękojeść miecza tak mocno, że aż zabolały go jego świeżo uleczone palce. - 12 -

Wampir i dziewica - Nie możesz mi tego zrobić. Mam prawo się zemścić. - To wszystko, co planujesz, chłopcze. Jesteś opętany. - I zbyt zły - dodała Emma. - Oczywiście, że jestem zły! - krzyknął Robby. - Cholerne dranie torturowały mnie przez dwie noce. - Musisz pozbyć się swojego gniewu - powiedziała łagodnie Emma. Robby zaszydził. - Uwierz mi, mój gniew będzie cudownie wyleczony, jak tylko zabiję tych drani. Angus westchnął. - Chłopcze, jesteś pleciugą 2. Rozkazuję ci wziąć trochę wolnego. Robby popatrzał spode łba na swojego prapradziadka. Jako prezes MacKay Security & Investigation, Angus był jego szefem. I jego ojcem. Angus przemienił go, gdy umierał na polu bitwy w Culloden, więc Robby odczuwał niezwykle bliskie więzi. Jego zażarte poczucie lojalności trzymało go silnym, podczas niewoli i tortur. Poradził sobie ze znoszeniem bólu, nie zdradzając swojej rodziny i przyjaciół. Ale miał również odłożone mnóstwo pieniędzy. Nie potrzebował pracy w MacKay S&I. Mógł szukać Casimira na własną rękę. - Domyślam się, co myślisz, chłopcze - powiedział cicho Angus. - Spróbuj to rozważyć. Jesteś zbyt pełen wściekłości, aby zająć się tym na własną rękę. I jesteś za słaby. Czyni to śmiertelną kombinację. Poprowadzisz się na śmierć. - Twoje zaufanie do mnie jest wzruszające. - Robby. - Emma dotknęła jego ramienia. - Wierzymy w Ciebie. Po prostu potrzebujesz trochę czasu, żeby wyzdrowieć. To wszystko, o co prosimy. Jęknął w duchu. Nienawidził się do tego przyznawać, ale mieli rację. Może tydzień wolnego nie byłoby taki zły. Mógł podnosić ciężary, odzyskać z powrotem swoją siłę, a następnie pójść po Casimira i zabić go. - No dobrze. Ja… pomyślę o tym. - Doskonale. - Emma uśmiechnęła się. - Znam idealne miejsce dla ciebie. West Coast Coven Master zaprosił cię do siebie na pobyt w ich wakacyjnym punkcie w Palm Springs. Jest to luksusowy hotel i Spa tylko dla wampirów. Robby zamrugał. - Yy… Spa?

2

W oryginale: loose cannon czyli osoba, która ma do wykonania określone zadanie, ale która jest niebezpieczna i poza kontrolą.

- 13 -

Wampir i dziewica - Tak. Oni mają całe ostatnie, najnowocześniejsze wyposażenie. Jacuzzi, które będą cudowne dla twoich dłoni i stóp. W pełni wyszkolonych fizjoterapeutów. Olimpijski basen z podgrzewaną wodą. Ogromną siłownię… - Mają szermierkę i sztuki walk? - zapytał Robby. Mógł korzystać z niektórych ćwiczeń z jego mieczem. - Cóż, właściwie, oni są bardziej od Pilatesu3 i jogi. Kiedy Robby parsknął, podniosła rękę, aby zatrzymać jego sprzeciw. - Teraz słuchaj. Są to doskonałe ćwiczenia na uzyskanie elastyczności i równowagi. Tego ci teraz trzeba. - I ty oczekujesz ode mnie, że zabiję Casimira utrzymując pozycję jogi przez trzydzieści sekund? Emma zmarszczyła brwi. - Znowu wracasz do zabijania. Ta obsesja jest niezdrowa, Robby. Masz szczęście, że przeżyłeś. Ponownie musisz się nauczyć, jak pachną róże. Joga pomoże ci się zrelaksować i znaleźć twój środek. - Nie sądziłem, że kiedykolwiek go straciłem. - Dotknął swojego płaskiego brzucha. - Jeśli nie chcesz ćwiczyć jogi, dobrze - pękła Emma. - Przejrzałam ich ulotki i mają wiele sposobów, które pomogą ci osiągnąć wewnętrzny spokój. Są tam hydrotermalne masaże w Grocie Tropikalny Spokój lub odmładzające owijanie ciała z aromatycznymi olejkami. Kiedy ostatni raz złuszczałeś naskórek? Robby spojrzał na Angusa. - Czy ona nadal mówi po angielsku? Angus parsknął. - Okaż szacunek starszym, chłopcze. - Żartujesz? Jestem od niej starszy o kilka stuleci. - Prawda. - Usta Emmy drgnęły. - Ale kiedy wyszłam za Angusa, stałem się twoją praprababcią. - Drugą żoną dziadka - poprawił ją Robby, a potem wygiął w łuk brew. Czyniącą zło drugą żoną dziadka. Roześmiała się. - Tak może być, bo oczekuję, że zostaniesz w uzdrowisku przez co najmniej trzy miesiące.

3

metoda gimnastyki opracowana przez J. H. Pilatesa.

- 14 -

Wampir i dziewica - Co? - Robby podarował jej i Angusowi niedowierzające spojrzenie. - Nie możesz mówić poważnie. Jeśli będę ćwiczył z moim mieczem przez trzy miesiące, będę zdolny do wykonywania obowiązków. - Mają też doskonałych wampirzych psychologów… - Nay! - przerwał je Robby. Teraz już wiedział, dlaczego wpychają mu to przeklęte Spa. - Nie mam zamiaru iść do psychologa. - Chłopcze - zaczął Angus. - Cierpisz na pourazowe… - Piekielnie dobrze wiem, co wycierpiałem. Nie potrzebuję iść skomleć o tym do terapeuty. Jest to kompletna strata czasu. - Nie było sposobu, aby porozmawiać o tym, co mu się przydarzyło. Po co u licha miałby opisać każdy bolesny, upokarzający szczegół? To byłyby ponownie te same tortury. Nie, o wiele lepiej było po prostu zostawić to całe paskudne doświadczenie za sobą. I zabić drani. Emma wzięła głęboki oddech. - Jeśli wydamy ci rozkaz… - Wtedy odejdę - Robby przerwał ponownie. Mógł upolować Casimira na własną rękę. Angus posłał żonie współczujące spojrzenie. - Wiedziałem, że nie zgodzi się na twoje fantazyjne Spa, ale dobrze było spróbować. - Spojrzał na Robbiego. - Nie chcemy cię opuścić, chłopcze. Chcemy tylko, żebyś poczuł się lepiej, zarówno na ciele i umyśle. - Nie jestem szalony - warknął Robby. - Nay, ale jesteś zły jak diabli, a to sprawia, że jesteś zbyt niestabilny do pracy. Nie tylko ryzykujesz swoje własne życie, ale życie każdego, kto z tobą pracuje. Gnojek. Robby oparł czubek miecza naprzeciwko ceglanej ścieżki. Angus wiedział dokładnie, jak do niego dotrzeć. Nigdy nie mógłby narazić życia swoich przyjaciół na niebezpieczeństwo. - Mogę zgodzić się na krótkie wakacje. To wszystko. - Dobrze. - Angus skinął głową. - Możesz skorzystać z naszego zamku w Szkocji albo Jean-Luc zaoferował swój dom w Paryżu. - Zrobię to, będąc tam - mruknął Robby. Był szefem ochrony Jean-Luc a w Paryżu od dziesięciu lat. - Jack powiedział, że możesz skorzystać z jego palazzo w Wenecji kontynuował Angus. - Czy wszyscy chcą się mnie pozbyć? - narzekał Robby.

- 15 -

Wampir i dziewica - Wszyscy chcemy, żebyś poczuł się lepiej - podkreśliła Emma. - Roman zaoferował swoją willę w Toskanii lub jego nowy nabytek na Patmos. - Patmos? - Nigdy wcześniej tam nie był. - To Grecka wyspa - wyjaśnił Angus. - Verra urocza, słyszałem. - To miejsce, gdzie Saint John przewidział Objawienie i koniec świata dodała Emma. - Cóż, to pocieszające. - Robby wzruszył jednym ramieniem. - W porządku. Cokolwiek. Pójdę na tydzień lub dwa. - Cztery miesiące - powiedział Angus. Robby zagapił się. - Co? Uzdrowisko było tylko na trzy miesiące. - Spa miało terapeutę - przypomniała mu Angus. - Oceniamy to tak, że jeśli będziesz tam na własną rękę, to będziesz potrzebował więcej czasu. Oczywiście, możesz zmienić zdanie, co do terapii… - Nie. Do diabła, nie. - Więc będą cztery miesiące - powiedział Angus. - Wszystkie koszty pokryte. Plus twoje zwykle wynagrodzenie. Możesz to pokonać, chłopcze. Emma uśmiechnęła się. - Zobaczymy się w Boże Narodzenie i będziesz czuł się o wiele lepiej. Lepiej, jego dupa. To nie były wakacje. To była cholerna emigracja. Uwięziony na wyspie, jak Napoleon. Ale później Napoleon uciekł z jego pierwszej wyspy. Robby zorientował się, że może zrobić to samo. Dla wampira z możliwością teleportacji, to będzie łatwe. I nikt się nigdy nie dowie.

- 16 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?2 Wyspa Patmos, trzy miesiące później… Olivia Sotiris łagodnie zamknęła tylne drzwi. Musiało być około 1:30 rano, odgadła, ale jej wewnętrzny zegar nadal był ustawiony na urzędowy czas środkowoamerykański. Jej prom przybył do portu w Skala tego popołudnia, a jej babcia była tam, czekając z młodym taksówkarzem, który właśnie został singlem. Po przejechaniu krótkiej odległość do domu Sotiris w Grikos, młody Grek umieścił jej bagaż w pokoju gościnnym, a następnie zabrał je do lokalnej tawerny. Zebrała się tam cała wieś, żeby pogapić się na amerykańską wnuczkę Eleni Sotiris. I zgodnie z Eleni, był obecny każdy kawaler do wzięcia na wyspie. Olivia zniosła kilka godzin łagodnego besztania w łamanym angielskim od starszych mieszkańców. Jej przestępstwo: nie odwiedzała Yia Yia, jej biednej babci, przez sześć długich lat. Nie miało znaczenia, że widzi ją w każde Boże Narodzenie w Houston, gdzie mieszka jej rodzina, a gdzie jej babcia migruje na kilka miesięcy każdej zimy. Olivia nadal była winna złamania serca jej biednej, owdowiałej babci. W tym czasie, jej babcia podskakiwała na parkiecie z szeregiem młodych mężczyzn, radośnie krzycząc „Opa!” i tłukąc talerze, więc Olivia zdecydowała, że tą jedną komplikację wycieczki może odrzucić. Wypiła więcej wina niż zwykle, mając nadzieję, że to pomoże jej usnąć, ale była tu, dwie godziny później, czuwając. I po raz kolejny, kwestionowała powód swojego przyjazdu. Jej kierownik nalegał, żeby wzięła wolne, ale część jej była przekonana, że to ucieka od nigdy nierozwiązanego problemu. Powinna ponownie stanąć twarzą w twarz przed potworem. Powinna mu powiedzieć, że gra skończona. Żadnej więcej chorej manipulacji. Ale co, jeśli ucieczka tylko udowadnia, że on nadal pociąga za sznurki?

- 17 -

Wampir i dziewica Chłodna bryza z nad morza i skalistego urwiska omiotła dziedziniec domu babci. Olivia przytuliła swój biały koc mocniej wokół jej zielonej, bawełnianej piżamy. Nie chciała więcej o nim myśleć. Nie mógł jej tutaj znaleźć. Wdychała rześkie, słone powietrze. Było cudownie cicho, słychać było tylko szum fal rozbijających się na plaży i wiatr marszczący drzewko tamaryszku4. Tak spokojnie. Z wyjątkiem stóp, które zamarzały na wyłożonej kafelkami podłodze. Przeszła przez podwórze. Wszystko wyglądało tak samo, jak zapamiętała. Podczas jej ostatniej wizyty, latem po ukończeniu liceum, jej ojciec zbudował altankę, która osłaniała niewielką część po lewej stronie. Rosły winorośle, ich gałązki owijały się jak węże wokół drewnianej ramy. W mrocznym cieniu altany, ledwo mogła zobaczyć znany drewniany stół i cztery krzesła. Reszta zamkniętego podwórza, pozostała otwarta na niebo i święcący nisko półksiężyc, odbijający się od bielonych ścian domu Yia Yia’s i pasa wysokich murów, otaczających patio. Trzy duże gliniane garnki, z których każdy trzymał małe drzewo cytrynowe, zostały ustawione wzdłuż prawej ściany. Wokół podstawy każdego drzewa rosły zielone kępki pietruszki i mięty. W odległym kącie, doniczka z czerwonym geranium pełniła wartę przy kamiennych schodach, które prowadziły na plażę poniżej. Obok geranium, rozpoznała teleskop, który jej ojciec dał Yia Yia na Święta Bożego Narodzenia w zeszłym roku. Doskonały prezent, pomyślała, gdy spojrzała w nocne niebo. Tak wiele gwiazd. Nigdy nie były tak jasne w domu, w mieście. Dotarła do odległej ściany, oparła łokcie na szczycie i spojrzała w dół na plażę. Księżyc błyszczał na ciemnym morzu i lśnił na białym piasku. - Nie możesz spać, dziecko? Olivia odwróciła się. - Yia Yia, nie chciałam cię obudzić. - Mam bardzo lekki sen… - Jej babcia zmrużyła oczy. - Jesteś na boso? Zanim Olivia mogła wyjaśnić, że zapomniała spakować kapcie, jej babcia wróciła z powrotem do środka, mrucząc o skorpionach. Minutę później, pojawiła się z pewnymi jasno - czerwonymi pantoflami. - To jest uniwersalny rozmiar, co oznacza, że są dla mnie zbyt duże. Rzuciła je na podłogę, obok Olivii. - Twój brat, Nicolas, dał mi je na Gwiazdkę. Co on sobie myślał? Kobieta w moim wieku w czerwonych pantoflach? 4

rodzaj krzewów lub małych drzew z rodziny tamaryszkowatych. Liczy około 50 gatunków z pustyń, półpustyń i stepów południowej Europy, północnej Afryki, Azji Mniejszej, środkowej Azji.

- 18 -

Wampir i dziewica Olivia uśmiechnęła się, gdy odłożyła koc na ścianę dziedzińca, a potem oparła się o nią, aby wciągnąć kapcie w kształcie butów. Jej brat prawdopodobnie myślał to samo, co myśleli wszyscy w jej rodzinie. Eleni Sotiris nigdy nie zachowywała się na swój wiek, chyba że ma jej to dać coś, co chciała. Jej włosy mogą być szare, ale nadal są długie i grube. Teraz wisiały w długim warkoczu na jej ramieniu. Była nadal aktywna, jej oczy wciąż były bystre, a jej mózgu nawet bystrzejszy. Eleni mocniej zacisnęła pasek swojego niebieskiego szlafroka frotte. - Powiedz mi, dlaczego się martwisz, dziecko. - Nic mi nie jest. To tylko zmiana strefy czasowej i… - Olivia zatrzymała się, gdy poczuła błysk gniewu pochodzący od swojej babci. - Przepraszam. Jestem przyzwyczajona do mówienie ludziom, że nic mi nie jest, gdy… jest inaczej. Eleni westchnęła. - Rozumiem, ale powinnaś wiedzieć lepiej, aniżeli mnie okłamywać. Olivia skinęła głową, ulżyło jej, że gniew babci szybko się rozpuścił. Wiedziała wszystko o dziwnym darze swojej babci, była jedynym wnukiem, który go odziedziczył. Mogą powiedzieć zarówno, kiedy osoba kłamie. I mogą wyczuć ludzkie emocje. - Znam cię przez całe twoje życie, ale nigdy nie widziałam cię w takich… strzępach - kontynuowała Eleni. - Byłaś szczęśliwa i ożywiona, kiedy przyjechałaś, później drażniłaś się ze mną podczas przyjęcia. Olivia skrzywiła się. - Przepraszam. Eleni machnęła ręką, zbywając. - Nieważne. Taka jest rodzina. Ale jest coś jeszcze, co cię martwi. Coś… mrocznego. I ukrytego. Olivia jęknęła w duchu. Było ukryte. Tłumiła to od miesięcy. - Jest problem, ale ja… ja nie chcę o tym rozmawiać. - Wzięła koc ze ściany i owinęła go wokół swoich ramion. - To cię przeraża - szepnęła Eleni. Oczy Olivii wypełniły się łzami. On ją przerażał. Babcia owinęła ją ramieniem i przyciągnęła bliżej. - Nie obawiaj się, dziecko. Jesteś już bezpieczna. Przytuliła się do babci i zacisnęła zamknięte oczy, chcąc pozbyć się łez. Yia Yia zawsze była jedyną, na której mogła polegać, jedyną, której powierzyła

- 19 -

Wampir i dziewica swój sekret. Kiedy była młoda i borykała się z dostosowaniem do jej empatycznych zdolności, tylko babcia ją rozumiała. Eleni poklepała ją po plecach. - Kto cię przestraszył? Czy to mężczyzna? Olivia potaknęła. - Czy ten drań cię maltretował? Możesz wysłać do niego swoich braci, żeby dali mu nauczkę. Olivia roześmiała się. Jej chudzi młodsi bracia, mieliby kłopoty z zastraszeniem Chihuahua. Jak zwykle, jej babcia przegoniła łzy. - Po prostu zostaw to mnie. Znajdę dla ciebie dobrego mężczyznę. - Eleni cofnęła się i przechyliła głowę. - Czy spodobał ci się któryś ze spotkanych dziś wieczorem? Olivia jęknęła. - Nie szukam męża. - Oczywiście, że tak. Ile ty masz lat, dwadzieścia cztery? Miałam troje dzieci w czasie, gdy byłam w twoim wieku. Olivia skrzywiła się. - Mam karierę. Magistra. - I jestem z ciebie dumna. Ale nie ma nic ważniejszego od rodziny. Co sądzisz o Spiro? - Który to był? - Ten bardzo przystojny. Tańczył po mojej prawej. Olivia cofnęła się myślami, ale nie mogła sobie przypomnieć mężczyzny, który by się wyróżniał. Wszyscy zastygli w rozmazanej plamie testosteronu. - Nie mogę sobie przypomnieć. - On jest dobrym chłopcem. Co tydzień chodzi z matką do kościoła. Bardzo ładne ciało. Codziennie rano robi pompki w bieliźnie. Nie jest zbyt owłosiony. Olivia podniosła głowę. - A skąd to wiesz? Eleni skinęła w kierunku teleskopu. Z sapnięciem, Olivia zauważyła, że teleskop nie był skierowany ku niebu. Podbiegła do niego i spojrzała przez okular. W pobielonej ścianie ukazało się ogromne okno. - Yia Yia, co ty wyprawiasz? Wzruszyła ramionami. - Jestem stara, ale nie jestem martwa. Spiro jest pięknym młodzieńcem. I dobrze opiekuje się swoją kozą. Powinnaś z nim wyjść. - 20 -

Wampir i dziewica Olivia zmarszczyła nos. - Co u licha miałabym robić z pasterzem kóz? - Robić małe dzieci? Olivia parsknęła. - Nie mogę wyjść za mąż. Nie mogę iść nawet na cholerną wartościową randkę. To zawsze kończy się źle. Mogę powiedzieć, kiedy faceci kłamią i niestety, dzieje się tak przez większość czasu. - Musimy tylko znaleźć ci uczciwego mężczyznę. - Obawiam się, że tacy poszli w ślad za dinozaurami. - Olivia wskazała na teleskop z dala od domu Spiro. - Jak odnalazłaś dziadka? - Nie zrobiłam tego. Moi rodzice zaaranżowali małżeństwo. Olivia skrzywiła się. - Ile miałaś lat? - Szesnaście. Pochodziłam z Kos. - Eleni wskazała na południe, gdzie znajduje się wyspa Kos. - Spotkałam twojego dziadka tu, na Patmos, na naszym przyjęciu zaręczynowym. Natychmiast powiedziałem Hectorowi, że nigdy nie może mnie okłamać, ponieważ będę o tym wiedzieć. I uczyniłabym jego życie nieszczęśliwym. Olivia zamrugała. - To go nie odstraszyło? - Dowiedzenie się, że była ludzkim wykrywaczem kłamstw, z pewnością sprawiłoby, że jej chłopak z liceum uciekłby ku wzgórzom. - Hector był zaskoczony, ale potem powiedział, że oboje powinniśmy być uczciwi, bo gdybym skłamała, również mógłby mnie unieszczęśliwić. - Eleni zachichotała. - I później powiedział, że byłam najodważniejszą, najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał. I wiedziałam, że mówił prawdę. - Oh. - Serce Olivii ścisnęło się. - To słodkie. - Sześć miesięcy po ślubie, powiedział mi, że mnie kocha i to również była prawda. - Oczy Eleni błyszczały od niewylanych łez. - I nigdy nie skłamał? - szepnęła Olivia. - Raz. Kiedy twój ojciec był młody, spadł z drzewa i złamał rękę. Hector powiedział, żebym się nie martwiła, bo był pewien, że z naszym chłopcem wszystko będzie dobrze. Ale kłamał. Był mocno wystraszony. Tak jak ja. - To nie takie duże kłamstwo. Starał się ciebie pocieszyć. Eleni skinęła głową. - Nie wszystkie kłamstwa są złe. Jeśli zamiarem jest oszustwo, wtedy są złe. Twój dziadek był dobrym człowiekiem, niech jego dusza spoczywa w - 21 -

Wampir i dziewica spokoju. - Przeżegnała się w sposób prawosławny, dotykając w pierwszej kolejności swojego prawego ramienia. Olivia również się przeżegnała, automatyczna odpowiedź, która była zakorzeniona w niej od dzieciństwa. Eleni zamrugała, aby odgonić łzy i wyprostowała cienkie ramiona. - Zrobię ci filiżankę rumiankowej herbaty. To pomoże Ci zasnąć. Pośpieszyła z powrotem do domu. Olivia oparła łokcie na ścianie dziedzińca i spojrzała na plażę poniżej. Wiatr zarzucił kosmyk włosów na jej twarz, a ona odsunęła go na bok. Większość jej długich włosów była zabezpieczona z tyłu głowy dużą spinką, ale jak zwykle, zawsze było kilka niesfornych pasm, którym udało się uciec. Wzięła głęboki oddech, delektując się swoją samotnością. Były chwile, jak podczas tej wieczornej imprezy, kiedy stałe bombardowanie emocjami wszystkich, stawało się trudne do zniesienia. To było uczucie, jakby tonęła, jej własne emocje zatapiały się w powodzi otaczających ją emocji, do tego stopnia, że bała się całkowicie zatracić. Przez lata nauczyła się nimi manipulować, ale i tak, co jakiś czas, musiała uciec od nieznośnego tłumu. Bycie empatą zdecydowanie pomagało w jej pracy. Niestety, jej niepowtarzalne zdolności, był również przyczyną obsesji potwora na jej punkcie. Nie myśl o nim. Jesteś tu bezpieczna. Ruch daleko po lewo zwrócił jej uwagę. Odwróciła się w stronę gaju tamaryszkowatych drzew, ale widziała tylko, jak kołysały się na wietrze. Nie było tam nic dziwnego. Wtedy go zobaczyła. Samotna postać wynurzała się z mrocznego cienia drzew. Biegł wzdłuż plaży. O tej porze nocy? Dotarł do jasnych, piaszczystych przestrzeni, gdzie księżyc świecił jasno i Olivia zapomniała oddychać. Jego ciało było piękne, a ona podejrzewała, że jego twarz również taka była, ale trudno było powiedzieć z tej odległości. Ubrany w ciemne spodnie do biegania i zwykły biały podkoszulek, poruszał się szybko i lekko wzdłuż plaży. Jego skóra wydawała się blada, ale mogło to spowodować światło księżyca. Zassała głęboki wdech, gdy podbiegł bliżej. Był dużym mężczyzną. Jego T-shirt był rozciągnięty w poprzek cudownie szerokich ramion, krótkie rękawy ciasno wokół jego bicepsów. Gdyby tylko mogła lepiej zobaczyć jego twarz. Jej spojrzenie podryfowało do teleskopu. Dlaczego nie? Podbiegła, wycelowała w kierunku mężczyzny i spojrzała przez okular. - 22 -

Wampir i dziewica Oh, tak, nie rozczarował jej. Jego oczy wyglądały bystro i inteligentnie. Blade, choć nie mogła określić koloru. Zielone, miała nadzieję, ponieważ takie lubiła najbardziej. Miał prosty, mocny nos, szerokie usta i silne szczęki z seksownym cieniem ciemnych baczków. Miał ponury wyraz twarzy, ale to nie czyniło go mniej atrakcyjnym. Wręcz przeciwnie. Dodawało mu to aury męskiej potęgi. Minął dom, a ona podziwiała jego ostry profil przez kilka sekund, potem jego ciało opuściło obszar widzenia. Jego klatka piersiowa rozszerzała się z każdym głębokim oddechem, a ona uświadomiła sobie, że dopasowuje do niego swój oddech. Jeszcze niżej, zauważyła mięśnie jego ud i łydek. Jego białe buty do biegania wbijały się w piasek, zostawiając regularny szlak. Kierował się w dół, w stronę skalistej plaży, znanej jako Petra, dając jej wspaniały widok na jego plecy. - Opa - wymamrotała, gdy kontynuowała szpiegowanie go przez teleskop. Widziała mnóstwo wysportowanych ludzi, podczas jej treningowych dni dla Biura, ale ten koleś narobił im wstydu. Podczas gdy ich mięśnie wydawały się przeforsowane i grudkowate, ten facet wyglądał zupełnie naturalne, przemieszczając się ze swobodą, pełną gracji kontrolą. Wciąż była skoncentrowana na jego zadku, kiedy zauważyła, że przyłączone nogi nie były już w ruchu. Opadł z sił? Nie wydawał się zmęczony. Jego spodnie do biegania powoli odwróciły się, dając jej długie spojrzenie na jego krocze. Przełknęła. Zwiększyła zasięg na jego pierś. O rety. Ta ogromna przestrzeń jego klatki piersiowej obecnie była zwrócona w jej kierunku. Na pewno, nie mógł… Zwiększyła zasięg na jego twarz i sapnęła. Patrzył prosto na nią!. Odskoczyła, naciągając koc mocno wokół siebie. Jak on mógł ją zobaczyć? Dziedziniec był ciemny, a ściany dosięgały jej talii. A poza tym, ściany były bielone i ona była w kokonie z białego koca, a księżyc i gwiazdy były jasne. Może mógł widzieć tak daleko. Z pewnością nie był w stanie jej usłyszeć? Ledwie mówiła szeptem. Stąpał w jej kierunku, spoglądając na nią intensywnym wzrokiem. O Boże, przyłapał ją na podglądaniu go przez teleskop! Przycisnęła rękę do ust, żeby powstrzymać jęknięcie. Najwyraźniej najmniejszy dźwięk niósł się po plaży. Zrobił kolejny krok w jej kierunku, a księżyc błysnął w jego włosach. Rude? Nie spotkała żadnego rudowłosego mężczyzny na imprezie. Kim był ten człowiek? - 23 -

Wampir i dziewica - Olivia - zawołała Eleni przez otwarte drzwi. - Twoja herbata się parzy. Wkroczyła do kuchni i czekała niecierpliwie na kubek herbaty. - Tam jest mężczyzna, na plaży. - Jesteś pewna? Jest prawie druga w nocy. - Chodź i zobacz. Może go znasz. - Olivia powędrowała z powrotem na dziedziniec i spojrzała ponad murem. Zniknął. - On… On tam był. - Olivia wskazała na południe w kierunku Petry. Nigdzie nie było po nim śladu. Eleni posłała jej współczujące spojrzenie. - Jesteś wyczerpana i zobaczyłaś cienie. Wypij swoją herbatę, dziecko i idź spać. - On był prawdziwy - szepnęła. I był najpiękniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała. Dobry Boże, proszę niech będzie prawdziwy. Cholera jasna, lepiej żeby była prawdziwa. Robby pobiegł sprintem w górę po kamiennych schodach do willi Romana. Nienawidził myśleć, że trzy miesiące przymusowej nudy, spowodowało, że widział różne rzeczy. Urocze rzeczy, jak anioł ubrany w biel, patrzący na niego z wieży z kości słoniowej. Okrążył basen i jacuzzi, aby dostać się do bielonego domu. Był to stary dom, ale starannie odnowiony, ze wszystkimi nowoczesnymi udogodnieniami. Carlos był w pokoju dziennym, wylegując się na kanapie, oglądając filmy na DVN i chrupiąc popcorn. Robby machnął do niego, gdy przeszedł do kuchni. Wydobył z lodówki butelkę syntetycznej krwi i cicho przeklął swojego prapradziadka. Angus musiał się domyślić, że zamierza uciec z tych przymusowych wakacji, bo przez dziwny zbieg okoliczności, ten dom, stał się nagle dla wszystkich ulubionym miejscem wypoczynku. Roman Draganesti i jego rodzina, byli z wizytą w ostatnim tygodniu sierpnia i w pierwszej połowie września, w towarzystwie swoich ochroniarzy, Connora i Howarda. Odkąd Connor i Howard pracowali dla MacKay Security & Investigation, raportowali bezpośrednio do Angusa. I Robby nie był w stanie uciec. Następnie Jean-Luc Echarpe i jego rodzina, zostali w drugiej połowie września, w towarzystwie swoich ochroniarzy, którzy również pracowali dla Angusa. Później Jack i Lara wpadli na kilka tygodni. Potem Ian i Toni, a teraz Carlos. I oczywiście, wszyscy pracowali dla MacKay S&I. - 24 -

Wampir i dziewica Strażnicy. Ten przeklęty Angus, użył swoich pracowników, jako strażników, aby trzymać go w jego więzieniu na wyspie. Wetknął butelkę do kuchenki mikrofalowej i uderzył w guzik. - Co słychać? - Carlos przywędrował do kuchni z pustą miską popcornu. - Nic. - Robby oparł się o ladę i skrzyżował ręce na piersi. - Coś tam słychać. Jestem tu od dwóch tygodni i co noc wychodzisz biegać. Następnie wracasz, posyłasz mi paskudne spojrzenie i warczysz, że powinienem zadzwonić do Angus i powiedzieć mu, że jesteś w świetnej formie i nie zwariowałeś. - Dzwoniłeś do Angusa? - Nie. Oni nie mają pojęcia, gdzie ukrywa się Casimir. Równie dobrze możesz tu zostać i dobrze się bawić. Robby westchnął. Angus mógłby robić lepsze postępy szukając Casimira, gdyby nie wysyłał niektórych z jego najlepszych pracowników, jako opiekunki. - Coś się zmieniło - kontynuował Carlos. - Tej nocy nie wszedłeś patrząc spode łba lub warcząc. Skąd ta zmiana? Robby wzruszył jednym ramieniem. - Staram się ciebie przekonać, że nie jestem szalony. Jeśli robiłbym to samo w czasie pracy, czy wtedy byłoby to szalone? - Dobry punkt. - Carlos wypłukał miskę i umieścił ją w zmywarce. - Więc próbujesz dzisiaj nowej strategii. Robby wyciągnął butelkowaną krew z kuchenki mikrofalowej i napełnił szklankę. - Dziś w nocy ujrzałem anioła. Oczy Carlosa rozszerzyły się. - A ty wciąż starasz się przekonać mnie, że nie jesteś szalony? Robby parsknął. - Nie prawdziwego anioła. Nie, chyba że wzięli się do oglądania śmiertelników przez teleskop. - Ach. - Carlos uśmiechnął się. - Złapałeś laseczkę, która się na ciebie gapiła. Była gorąca? Była boginią, piękną Grecką boginią, ale Robbiemu nie podobało się dzielenie tą informacją, z Brazylijskim zmiennokształtnym, który może spotykać ludzi w ciągu dnia, podczas gdy on był martwy dla świata. - Była w porządku. - Tylko w porządku? Myślałem, że była aniołem.

- 25 -

Wampir i dziewica Robby zignorował komentarz i wziął długi łyk ze szklanki z syntetyczną krwią. - Zagadałeś do niej? - zapytał Carlos. - Wziąłeś jej numer? Robby zmarszczył brwi na swoją w połowie pustą szklankę. - Nie. - Usłyszał jej szept po grecku, więc nie był pewien, czy rozumie po angielsku. - Dążenie do niej nie ma sensu. Mój pobyt w więzieniu skończy się za trzy tygodnie. Carlos przewrócił oczami. - Nie jesteś w więzieniu, muchacho. Poza tym, wiele może się wydarzyć w ciągu trzech tygodni. Robby dokończył swoją szklankę. Nie był typem mężczyzny, który mógłby pozwolić sobie na przypadkowy romans. Kiedy był zainteresowany kobietą, nie było w tym nic niezobowiązującego. I zdecydowanie, był zainteresowany tą kobietą. W minucie, w której jego oczy spoczęły na niej, świat wokół niego zatrzymał się z piskiem. Zapomniał, że był na wakacjach i że wkrótce należało wracać. Zapomniał, że to były bardzo wczesne godziny poranne i nieodpowiedni czas, aby podejść do samotnej kobiety. Zapomniał, że był nieznajomym, ubranym w spocone sportowe ubranie i może ją przestraszyć. Cholera, nawet zapomniał, że jest wampirem i nie ma interesu w angażowaniu się ze śmiertelnikiem. Po prostu przyciągnęło go do niej. A potem, nagle, zniknęła. Biegł sprintem całą drogę do domu, zastanawiając się, czy on po prostu jej sobie nie wyobraził. Poza tym, biegał w dół tej plaży co noc, w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Jeśli mieszkała w tym domu, dlaczego nie widział jej wcześniej? - Jeśli zobaczysz ją ponownie, powinieneś z nią porozmawiać - powiedział Carlos, kiedy wychodził z kuchni. - Piękna kobieta może być wyłącznie terapią, której potrzebujesz. - Nie potrzebuję terapii - narzekał Robby. On tylko potrzebował zemsty. Trzy bite miesiące ćwiczeń wróciły mu formę i był gotowy do pracy. Gotowy do opuszczenia tej nędznej wyspy i upolowania Casimira. Anioł o uroczej twarzy wypłynął z powrotem w jego umyśle, wymazując obraz jego wroga. Musiała być prawdziwa. Mara senna nie mogła przyciągnąć go tak bardzo. Musi zobaczyć ją ponownie. Nawet, jeśli był tuzin powodów, dlaczego powinien jej uniknąć, nadal będzie próbował zobaczyć ją ponownie. Może potrzebował terapii po tym wszystkim.

- 26 -

Wampir i dziewica Było już po trzeciej nad ranem, kiedy Olivia wreszcie zasnęła. Niestety, był to niedzielny poranek i jej babcia obudziła ją o świcie, aby mogły pójść do kościoła. Najwidoczniej, gdyby nie poszła, każdy w Grikos będzie mówił o niej złe rzeczy. Później, Olivię oddano do pracy w kuchni, pomagała babci gotować ogromne ilości jedzenia, a potem, niespodzianka! Dwie najlepsze przyjaciółki Yia Yia’s, pokazały się na obiedzie z ich synami do wzięcia. Olivia była serdeczna, ale rozczarowana, że żaden z nich, nie miał rudych włosów. Na szczęście, ich angielski był ograniczony, tak, jak jej grecki, więc nie musiała mówić zbyt dużo. Jej myśli wracały z powrotem do mężczyzny na plaży. Kim był? Czy wróci dziś wieczorem? Po dziewiątej wieczorem złapało ją zmęczenie oraz niedostatek snu i zatoczyła się do łóżka. Kiedy podciągała koc pod podbródek, mówiła sobie, że to będzie tylko krótka drzemka. Że musi być o 01:00 na dziedzińcu, czekając, aż będzie ją mijał tajemniczy biegacz. Zamrugała budząc się, gdy światło słoneczne wlało się przez jej okno. - O nie!. Usiadła i spojrzała na zegar przy łóżku. Ósma trzydzieści rano? Cholera. Wsunęła czerwone pantofle na nogi i poczłapała do kuchni. - Tu jesteś, śpiochu. - Jej babcia mieszała coś na kuchence. - Byłam już w piekarni. Świeży chleb jest na stole obok słoika z miodem. Przyniosę ci herbatę. - Dziękuję. - Olivia usiadła i ukroiła grubą kromkę chleba. Gdy sięgnęła po słoik z miodem, zauważyła wąski wazon na środku stołu, z jednym pąkiem czerwonej róży. - Nie wiedziałam, że uprawiasz róże. - Nie uprawiam. Nie można ich jeść. - Eleni postawiła filiżankę herbaty na stole i przyjrzała się jej z błyskiem w oku. - Myślę, że masz tajemniczego wielbiciela. Olivia zamrugała. - Ja? - Jak myślisz, kim on jest? Giorgios lub Dimitrios? - Eleni odnosiła się do mężczyzn, którzy przyjechali w ciągu poprzedniego dnia. - Nie wiem. - Umysł Olivii natychmiast zerwał się do tajemniczego biegacza z rudymi włosami i intensywnymi oczami. Czy to mógł być on? Sięgnęła, aby dotknąć miękkie czerwone płatki. - Nie widziałaś, kto ją dostarczył? - Nie - Eleni położyła ręce na biodrach i zmarszczyła brwi na kwiat. - Nie było z nią notatki. Zamiatałam wcześnie rano dziedziniec i kiedy zamiatałam - 27 -

Wampir i dziewica schody, znalazłam ją w połowie drogi na plażę. Leżała tam, przygnieciona przez skałę. Serce Olivii gnało. - Ktokolwiek ją zostawił, przyszedł od plaży. - Musiała być od niego. Eleni sapnęła. - Oczywiście! To od Spiro! Mieszka tuż poniżej plaży. - Klasnęła w ręce, uśmiechając się. - Mój piękny Spiro i Olivia razem, właśnie tu, na Patmos. Och, będziesz miała piękne dzieci. - Poczekaj chwilę. Nie jestem taka pewna, że przyniósł ją Spiro. I nie chcę, żebyś robiła sobie nadzieję, że będę tu żyć. Specjalizuję się w przestępcach, a naprawdę wątpię, czy Patmos ma ich wystarczającą ilość, aby utrzymać mnie w biznesie. Eleni usiadła przy stole z irytacją. - Mamy przestępców. W ubiegłym roku był chłopak z Hora którego rower został skradziony. Tuż sprzed klasztoru. To było szokujące. Olivia potrząsnęła głową, gdy skrapiała chleb miodem. - Nie wystarczająco złe. - Hm. Dlaczego potrzebujesz przestępców? Nie możesz pomagać normalnym szaleńcom? Patmos ma wiele takich osób. Jest pasterz kóz w Kambos, który rozmawia ze swoimi kozami. Olivia popijała swoją herbatę. - Mówienie do swoich zwierząt nie jest niczym dziwnym. - No tak, ale w tym przypadku jego kozy odpowiadają. A masywna czarna koza mówi po turecku. Olivia zdusiła uśmiech. - On jest najgorszym przypadkiem, jaki masz do zaoferowania? Eleni pochyliła głowę, rozmyślając. - Cóż, jest stary wdowiec w Skala, który został złapany, jak podglądał przez okno Marię Stephanopoulos. Jego syn zaczął zabierać go na plażę nudystów w Plaki raz w tygodniu, więc teraz mu znacznie lepiej. Olivia skinęła głową. - Obawiam się, że podglądactwo jest zaraźliwe. Słyszałam, że jest wdowa w Grikos, która wykorzystuje teleskop do szpiegowania pobliskiego pasterza kóz. Eleni zadrwiła.

- 28 -

Wampir i dziewica - Nie jestem podglądaczem! Ja po prostu podziwiam Spiro. On jest dziełem sztuki. To tak, jakbym poszła do muzeum. I nigdy nie widziałam go nago. To nie byłoby w porządku, nie, kiedy chcę poślubić go z moją wnuczką. Olivia skrzywiła się, a następnie wzięła kęs chleba. Może jej babcia miała rację. Nie ze Spiro, ale o jej pracy z przestępcami. Jej życie mogłoby być zupełnie inne, gdyby działała bezpiecznie i mieszkała tutaj. Kogo ona oszukuje? Nie wytrwałaby dwóch miesięcy, zanim znudzenie nie doprowadziłoby jej do całkowitego zwariowania. Rozkwitała z podniecenia, które nadeszło razem z jej pracą w FBI. Przynajmniej, dopóki jej praca nie przyniosła jej kontaktu z jednym kryminalistą w szczególności. Potwór, Otis Crump. Nie musiała się martwić, że to on wysłał róże. Ten chory zboczeniec wolał jabłka. Wielkie czerwone jabłka. - Hmm. - Eleni bębniła palcami w stół, gdy spojrzała na różę. - Nie lubię tajemnic. Chcę wiedzieć, kto jest tym wielbicielem. Olivia westchnęła. Jeśli marzenia mogą być prawdziwe, jej sekretnym wielbicielem nie był Spiro, Giorgios lub Dimitrios. Był nim tajemniczy mężczyzna, który biegał wzdłuż plaży w środku nocy. Czy on mógł zostawić różę? Jej serce gnało na tę myśl. Tak czy inaczej, dowie się tego dzisiejszej nocy.

- 29 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?3 - To nie jest to, co zazwyczaj zakładasz do biegania - skomentował Carlos, gdy Robby kroczył przez pokój dzienny. Robby chrząknął i skierował się do kuchni. Zaspokoił pragnienie, gdy się obudził, więc nie był naprawdę głodny. To tylko środki ostrożności na wypadek, gdyby rzeczywiście spotkał się z Grecką boginią. Czasami stare, dobre pożądanie, potrafiło wywołać jego żądzę krwi, a nie chciał, żeby jego kły wystrzeliły i ją przeraziły. Nalał pół szklanki i podgrzał ją w kuchence mikrofalowej. Carlos wszedł do kuchni. - Masz wilgotne włosy. Wziąłeś prysznic przed bieganiem? Nie idzie dzisiaj biegać. Nie chciał dotrzeć do jej domu spocony, zwłaszcza, że wampirzy pot ma skłonności do odrobiny różowego koloru, tak jak ich łzy. Przyszło to ze stałą dietą krwi, tak przypuszczał. - Idę się przejść. - Ach. Spacer o północy. Brzmi wspaniale. - Carlos przyjrzał mu się z uśmieszkiem. - Myślę, że dołączę do ciebie. - Nay!. - Lubię spacerować po plaży. - Odwal się. Carlos roześmiał się. - Wiem, że masz nadzieję ją zobaczyć. - Wiem, że wiesz. - Robby wyjął pół szklanki krwi z kuchenki mikrofalowej i ja obalił. - Wiem też, że brakuje w ogrodzie czerwonej róży. Robby uniósł brwi. - Prowadzisz spis wszystkich kwiatów? Carlos zachichotał. - Miałem na oku tę różę. Planowałem dać ją komuś, a ty mnie wyprzedziłeś. Robby zastanawiał się pokrótce, co słychać u Carlosa, ale powstrzymał się od pytania. Toni twierdziła, że jest gejem, ale Ian się z tym nie zgadzał. Kiedy - 30 -

Wampir i dziewica byli tu na wyspie, Robby słyszał ich sprzeczkę o tą sprawę przez dziesięć minut, a potem pośpieszyli do ich sypialni, żeby się pogodzić. Poszedł biegać na dwie godziny, a gdy wrócił, nadal się godzili. Jęknął w duchu. Jego wampirzy przyjaciele, Ian, Jean-Luc i Jack, byli szaleńczo szczęśliwi z ich śmiertelnymi kobietami, ale wątpił, czy kiedykolwiek mógłby przeżyć takie szczęście. Po pierwsze, był problem ze znalezieniem kobiety, która naprawdę mogłaby pokochać stworzenie nocy. Potem była kwestia zaufania. Skąd będzie wiedział, co robi w ciągu dnia? Nie mógł znieść kolejnej zdrady przez kobietę, którą kochał. Co, jeśli się nim zmęczy i postanowi przebić go kołkiem, gdy był w swoim śmiertelnym śnie? I był jeszcze ostatni problem, który przeszkadzał mu najbardziej. Miłość wampira była wyrokiem śmierci. Nie wiedział, jak jego przyjaciele mogą spokojnie znieść myśl, że pewnego dnia, będą musieli dosłownie zabić swoje żony, aby je przemienić. Co to był za rodzaj miłości? Więc co on robił, do cholery? Odstawił pustą szklankę do zlewu. - To był zły pomysł. - Stary, nie tchórz teraz. Rzucił Carlosowi zirytowane spojrzenie. - To nie strach mnie powstrzymuje. Ona jest niewinną śmiertelniczką. Zasługuje na coś lepszego, niż ja. - Racja, ponieważ jesteś obrzydliwą, śliniącą się bestią, która rozerwie jej gardło i wrzuci jej martwe ciało do morza. Robby zesztywniał. - Czy ty prosisz się o krwawiący nos? Nie chcę jej skrzywdzić. - Dokładnie. Idź ją zobaczyć, muchacho. Robby spojrzał w dół na swoje ubranie. Decyzja, w co się ubrać, zajęła mu piętnaście minut. W końcu wybrał wytarte dżinsy, ciemnozielony T-shirt, bluzę z kapturem w zielony i niebieski tartan MacKay. Jego włosy były związane z tyłu skórzanym paskiem. - Nie wyglądam zbyt swobodnie? - Wyglądasz dobrze. Idź ją zdobyć, tygrysie. Robby parsknął. Dziwne słowa jak na panterołaka. Wyszedł z domu, zanim mógł zmienić zdanie. Zamiast zejść po kamiennych schodach, po prostu zeskoczył ze skraju skalnego klifu i wylądował zgrabnie na kamienistej plaży poniżej. Nawet w słabym świetle księżyca w trzeciej kwadrze, mógł dostrzec skalistą Petrę, około pół mili na północ. Teleportował się tam, a następnie spacerował wokół plaży w Grikos. - 31 -

Wampir i dziewica Co miał zamiar powiedzieć? Wątpił, że będzie chciała słuchać o jego ulubionym temacie - które miecze najlepiej nadają się do różnych sytuacji. Cholerstwo. Miał żałosną wprawę, jeżeli chodzi o rozmowy z kobietami. Olivia zastanawiała się, co założyć przez piętnaście minut, chociaż jej możliwości dotkliwie ograniczały się do kilku rzeczy, które spakowała. W końcu zdecydowała się na parę dżinsów i miękki sweter. Potem spięła swoje niesforne włosy dużą spinką z tyłu głowy. Jej babcia była pogrążona w głębokim śnie, kiedy starała się spokojnie dostać na dziedziniec. Zapaliła trio świec na stole pod altanką z winogron. Na krześle, położyła stary kij do krykieta, który Yia Yia używała do trzepania dywaników. Miała nadzieję, że nie będzie potrzebowała go do obrony, ale jej praca w Biurze nauczyła ją, że wygląd może być mylący. Została zaskoczona, gdy po raz pierwszy poznała Otisa Crump, kiedy ukazał się jako nieszkodliwy i zwyczajny. Pod przyjemną powierzchownością czaił się potwór, który zgwałcił, torturował i zamordował trzynaście kobiet. Wypchnęła go z myśli. To był jej czas na ochłonięcie i wyleczenie. Był zadaniem, niczym więcej i skończyła z tym. Skończyła z nim. Mogła się tylko modlić, że on skończył z nią. Wróciła do domu, żeby zrobić kubek gorącej herbaty. Gdy wyszła z kuchni, chwyciła różę i wzięła ją ze sobą. Powróciła na dziedziniec, czekała. I czekała. Skończyła herbatę i zostawiła kubek na stole. Wróciła do muru, wygładziła palcami aksamitne płatki róży. Kolce był ściągnięte z łodygi, więc jej tajemniczy wielbiciel wydawał się być taktowny. Miała nadzieję, że to tajemniczy biegacz. Ale gdzie on był? Może była zbyt wcześnie. A może opuścił wyspę i ta róża była jego sposobem na pożegnanie. Poza tym, ostatni tydzień listopada był końcem sezonu turystycznego. A może go sobie wyobraziła. Po zajmowaniu się ostatnimi odmętami ludzkości w osobie Otisa Crump, jej podświadomość może próbować wynagrodzić ją przystojnym, honorowym bohaterem. Westchnęła. Zbyt wiele lat lekcji psychologii zostawiło ją z tendencją do analizowania wszystkiego. Po prostu potrzebowała relaksu i zapachu róż. Albo jednej róży, w szczególności. Podniosła ją do nosa i uśmiechnęła się. Jej uwagę przyciągnęła postać nadchodząca z południa. Spojrzała przez teleskop, a jej serce szarpnęło się w piersi. To on! Był prawdziwy.

- 32 -

Wampir i dziewica Dziś w nocy nie biegał. Zamiast tego, szedł ku niej szybkim, zdeterminowanym krokiem. Podniósł rękę na powitanie, a jej serce znowu zatrzepotało. Patrząc przez teleskop, mogła stwierdzić, że był całkowicie na niej skupiony. Z pewnością miał dobry wzrok. Podeszła do ściany i machnęła ręką, aby uznać jego powitanie. Od razu zerwał się do biegu, a jej serce waliło z każdym krokiem, który przynosił go bliżej. Jego oczy wydawały się nigdy jej nie opuszczać. Sprawdzał ją i to przyniosło ciepło do jej policzków. Czy był podekscytowany i wabiony? Czy już żałował swoich czynów? Otworzyła swoje zmysły, aby wykryć jego uczucia. Nic. Przez jej wszystkie dwadzieścia cztery lata, nigdy nie spotkała osoby, której nie mogła czytać. Zamknęła oczy i zmarszczyła brwi z koncentracją. Nic. Otworzyła oczy, aby upewnić się, że był prawdziwy. Ta, był niemal przed nią. Dlaczego nie może go wyczuć? Zawsze wiedziała, jak czują się ludzie. Zawsze wiedziała, kiedy kłamali. Dobry Boże, to było straszne. Jak się dowie, na czym stoi z tym mężczyzną? Jak mogłaby zaufać czemuś, co powiedział? Zryw paniki przemknął przez nią i rozważyła ucieczkę do domu. Ale wtedy, zobaczyła jego twarz. Zatrzymał się na plaży poniżej niej i patrzył na nią intensywnym, badawczym spojrzeniem, jakby nie wiedział, co myśleć. No więc było ich dwoje. Napotkała jego spojrzenie i przepłynęła przez nią natychmiastowa fala pożądania. Chwyciło ją to z zaskoczenia, niemal splątując jej kolana. Prr. Chwyciła krawędź ściany, aby odzyskać równowagę. Zwykle tak nie reagowała. Właściwie nie była pewna, jak zazwyczaj reagowała. Zawsze koncentrowała się na uczucia innych ludzi, więc wiedziała, jak sobie z nimi radzić. Była to dla niej nowość. Była w towarzystwie innej osoby, ale sam na sam z własnymi uczuciami. I nigdy nie zdawała sobie sprawy, że jej uczucia mogą być tak… silne. Być może tylko wydawały się takie, ponieważ był izolowane. Albo dlatego, że ta sytuacja była dla niej nowa. Lub może on był przyczyną. Ciężko przełknęła ślinę. Musi być ostrożna. Nie miała pojęcia, co czuł. Albo czy może mu zaufać. Jak normalne kobiety mogą w ten sposób przetrwać? To było przerażające. I niesamowicie ekscytujące. Podniósł rękę. - 33 -

Wampir i dziewica - Dobry wieczór. Jego niski głos wzniósł się do niej z lekkim poruszeniem wiatru, który połaskotał jej szyję. Poczuła oszołomienie z podniecenia. Niemal rozchichotanie. - Mówisz po angielsku, dziewczyno? Przygryzła wargi, żeby nie śmiać się głośno. Jego akcent był uroczy. - Jesteś Szkotem? - Aye. Jesteś… Amerykanką? Skinęła głową z rosnącym uśmiechem. Odwzajemnił uśmiech, a uczucie trzepotania rozlało się w jej brzuchu. Ostrożnie. Nie wiesz czy można mu zaufać. - Jestem Robert Alexander MacKay. - Skłonił głowę, pochylając do przodu. Kłaniał się? Stłumiła chichot i zastanowiła się, co wspaniały Szkot zrobi dalej. Przyglądał się jej wyczekująco. Zielone, zauważyła z wielką satysfakcją. Jego oczy były zielone, takie jak miała nadzieję. I chociaż jego włosy były nasycone, ciemno czerwone, brwi i baczki wyglądały na bardziej brązowawe. - A ty? - zapytał. - Tak? Jego usta wykrzywiły się w półuśmiechu. - Wybacz śmiałe założenie, ale pomyślałem, że gdybym znał twoje imię, mógłbym do ciebie zadzwonić? Roześmiała się. Kilka propozycji przemknęło przez jej myśli. Kochanie, miłość mojego życia, centrum mojego wszechświata. Była tak zajęta podziwianiem go, że zapomniała się przedstawić. - Jestem Olivia. Olivia Sotiris. - Ach. W takim razie pomyliłem się co do ciebie. - Jak? - Myślałem, że byłaś Grecką boginią. Parsknęła. Co za wymuskany mówca. I co za szkoda, że nie może powiedzieć czy kłamie. Podniosła różę. - Czy ty ją zostawiłeś? - Aye. - Gdzie? Podniósł brwi. - 34 -

Wampir i dziewica - Zostawiłem ją na schodach, przygniecioną przez kamień. Dlaczego pytasz? Bo musiała wiedzieć, czy jest uczciwym mężczyzną. Uwielbiała sposób, w jaki wymawiał niskie słowa, jak wydma, ale musiałaby być głupia, żeby upaść dla mężczyzny tylko dlatego, że jego głos był jak muzyka, a jego twarz i ciało, jak piękna rzeźba. Powąchała różę. - Jest piękna. Dziękuję. - Czy masz ochotę przejść się ze mną mały kawałek? Jej tętno przyspieszyło. - Ja… Ja raczej wolałabym tu zostać. Możesz dołączyć do mnie, jeśli chcesz. Jego spojrzenie pomknęło ponad skalistym urwiskiem rozdzielającym ich, a następnie jego usta drgnęły. - Pójdę schodami. - Bądź ostrożny. Schody są strome. I ciemne. - Jej serce pędziło, gdy zniknął w wąskiej klatce schodowej. Zbliżał się!. Spojrzała w stronę tylnych drzwi. Jej babcia była sama i spała. Co jeśli zaprosiła tutaj mordercę z siekierą? Zostawiła różę na stole i chwyciła kij do krykieta. Nie tylko jej praca w FBI sprawiła, że stała się podejrzliwa. Nauczyła się być ostrożną, jako małe dziecko, kiedy odkryła, jak często ludzie kłamali. Dotarł na górę po schodach i zatrzymał się, wskazał na kij do krykieta w jej rękach. - Zamierzasz mnie teraz walnąć? Był wyższy niż jej się zdawało. A jego ramiona były szersze. Napięła ręce wokół kija. - Zwykle nie rozmawiam z nieznajomymi. Powinnam cię ostrzec, że mam czarny pas w Taekwondo. Jego szczęka przesunęła się. - Nie zamierzam cię skrzywdzić, dziewczyno. - Wiem. I nie pozwolę ci. Studiował ją przez chwilę, potem jego usta zrelaksowały się z cieniem uśmiechu. - Jesteś tak odważna, jak piękna. To rzadkie połączenie. Jej serce uspokoiło się na chwilę. Odważna i piękna. To właśnie dziadek powiedział Yia Yia w dniu ich spotkania. - Nie chciałam być niegrzeczna, panie MacKay. Kobieta musi być ostrożna w tych czasach.

- 35 -

Wampir i dziewica - Aye, masz rację. - Jego wzrok przesuwał się powoli w dół jej ciała do jej stóp. Jego usta uniosły się w półuśmiechu, gdy jego spojrzenie powędrowało z powrotem do jej twarzy. Cholera. Nie wiedziała czy go walnąć czy roztopić się w kałużę. Części jej schlebił i oszołomił. Jej skóra mrowiła, gdy badał ją tymi cudnymi zielonymi oczami. Ale inna jej część była zdenerwowana. Zacisnęła uścisk na kiju na wypadek, gdyby się na nią rzucił. To było takie trudne, nie móc odczytać jego emocji. Przez sekundę myślała, że jego oczy ściemniały, ale odwrócił się w kierunku teleskopu i zajrzał przez okular. - Więc, Olivia, co sprowadziło cię na Patmos? Lubiła sposób w jaki brzmiało jej imię z jego akcentem. - Jestem w odwiedzinach u moich… krewnych. Czterech wujków. Oni są… duzi. Profesjonalni zapaśnicy. - Kiedy jego usta drgnęły, zorientowała się, że nie kupił jej bajeczki. - A ty? - Wakacje. I regeneracja sił. Byłem… ranny, więc starałem się wrócić do formy. Spojrzała na jego muskularne ciało. - Powiedziałbym, że zdecydowanie ci się udało. - Dziękuję za spostrzeżenie. Jej twarz ogrzała się rumieńcem. - Jak zostałeś ranny? Zamilkł, marszcząc brwi na płytki podłogowe. - Przepraszam. - Oparła kij na drewnianej kolumnie altanki z winogron. Nie musisz o tym mówić… - To po prostu się stało. Moja praca może być niebezpieczna. - Czym się zajmujesz? - Kiedy zmarszczenie jego brwi pogłębiło się, poczuła nagłą potrzebę, aby go pocieszyć, aby sprawić, żeby znowu się uśmiechnął. - Wiem! Jesteś torreadorem. Posłał jej powątpiewające spojrzenie. - Szkocki torreador? - Tak, z czerwoną peleryną w szkocką kratkę. I odrobiną cekinów na kilcie. Ujeżdżacz szalonych Szkockich byków. Zaśmiał się. - Nay. Jej serce urosło w piersi. Tak dobrze było przeganiać jego nachmurzenie. Powędrowała do bielonej ściany, żeby stanąć obok niego.

- 36 -

Wampir i dziewica - W takim razie, jesteś pogromcą lwów? - Kiedy potrząsnął głową, kontynuowała. - Klaunem rodeo? Zaklinaczem wężów? - Nay. - Uśmiechnął się, jego zielone oczy błyszczały. - Ok. Myślę, że jesteś Navy SEAL5. - Myślę, że foki są czarne. Parsknęła. - Wiesz co mam na myśli. Możesz być członkiem specjalnych, macho, elitarnych sił, chroniąc ludzkość od zła we wszystkich postaciach, łącznie z trójpoziomowym bekonowym cheeseburgerem. - Mogę śmiało powiedzieć, że nigdy nie walczyłem z cheeseburgerem. - Jasne, ale walczysz ze złem? Zesztywniał i spojrzał w kierunku morza, ponownie marszcząc brwi. Skóra na jej karku ścierpła. - Ty jesteś jakimś typem żołnierza. Jego klatka piersiowa poruszyła się, gdy zaciągnął się głęboko. - Aye. - Ściśle tajne? - szepnęła. - Walczysz z terrorystami? Zawahał się chwilę przed odpowiedzią. - Można tak powiedzieć. Skinęła głową. Niechęć do wypowiadania się na ten temat, dała jej całkowitą pewność, że mówił prawdę. - Jesteś teraz na urlopie? - Aye. - Posadził ręce na górnej części ściany, potem bębnił długimi palcami o tynk, zanim kontynuował. - Mój szef nalegał, żebym wziął trochę wolnego. Zamrugała. - Żartujesz. To dlatego tu jestem. Mój szef też chciał, żebym wzięła trochę wolnego. Odwrócił się w jej kierunku, obserwując ją z ciekawością. - Dlaczego? Czym się zajmujesz? Nie chciała dyskutować o jej pracy z przestępcami. Była tu, aby uciec od tego wszystkiego. A poza tym, lubiła sprawiać, żeby ten zachwycający mężczyzna uśmiechał się. - Od początku miałeś rację. Jestem Grecką boginią. Zeus kazał mi wziąć wolne na tysiąclecie lub dwa. 5

żołnierz elitarnych oddziałów Sił Operacji Specjalnych Marynarki USA, którym powierzono zadania takie jak: zagraniczna obrona wewnętrzna, działania bezpośrednie, kontr - terroryzm, zwiać specjalny.

- 37 -

Wampir i dziewica Jego usta rozchyliły się, a oczy błyszczały. - Wiedziałem. Jedno spojrzenie w twoje oczy i mógłbym paść ci do stóp. Jej policzki zalało ciepło. Zazwyczaj tak nie flirtowała. Normalnie, była zbyt zajęta analizą uczuć innych osób. Ze wstrząsem, zdała sobie sprawę, że zawsze była obserwatorem, a nie uczestnikiem. To było nowe i straszne, ale tak bardzo zabawne. Uniosła podbródek. - Płaszczenie się jest niedozwolone. Boginie uważają to za bardzo denerwujące. Uśmiechnął się powoli. - Jeśli padnę na kolana, znajdę do roboty coś lepszego, niż płaszczenie się. Jej twarz płonęła. To robiło się zbyt gorące, niż mogła sobie poradzić. - Pracuję dla FBI - wyrwało jej się. Jego brwi wystrzeliły w górę. - Naprawdę? - Tak. Pracujemy w tym samym sektorze działalności, Panie MacKay. Chwytamy złych facetów. Przekrzywił głowę, studiując ją. - Gdzie stacjonujesz? - Kansas. A ty? - Wszędzie tam, gdzie mnie potrzebują. Więc ty naprawdę masz czarny pas w Taekwondo? Wątpił w nią? Położyła rękę na biodrze. - Byłam dokładnie przeszkolona w samoobronie, Panie MacKay. W kąciku jego ust zrobił się dołeczek. - Przyjaciele nazywają mnie Robby. Jej serce waliło. - Nazywasz mnie przyjacielem? - Aye. - Wyciągnął rękę i dotknął kosmyka jej włosów, które uciekły ze spinki z tyłu jej głowy. - Czy twoje włosy kręcą się tak naturalnie? - Obawiam się, że tak. Nie da się z tym nic zrobić. - Podoba mi się. - Ciągnął za kosmyk, aż się naprężył, a potem go puścił i wrócił do swojego normalnego kręconego kształtu. Uśmiechnął się. Mężczyzna mógłby bawić się twoim włosami godzinami. - Dotknął jej skroni. Przełykając, cofnęła się. - Ja… ja powinnam sprawdzić, co u moich wujów. Chcesz coś do picia? Może gorącej herbaty? - 38 -

Wampir i dziewica Opuścił rękę. - Jest dobrze, dziękuję. - Zaraz wracam. - Wpadła do domu i szybko ustawiła wodę do gotowania na kuchence. Tchórz, zbeształ się. Powinna pozwolić mu, żeby ją dotknął, może nawet żeby ją pocałował. Ale jak mogła mu zaufać? Tak bardzo ją do niego przyciągało, ale o ile wiedziała, szukał małego romansu, aby uatrakcyjnić swoje wakacje. Nigdy nie była osobą ulegającą romansom. Dorastanie ze zdolnością do wykrywania kłamstw spowodowało, że unikała wszystkiego, co trąciło nieszczerością. Poza tym, ona będzie na wyspie tylko dwa tygodnie. Czy to wystarczająco dużo czasu na wykucie uczciwego, znaczącego związku? Czy ośmieli się choćby spróbować z mężczyzną, którego nie mogła odczytać? Nieznane może być przerażające, ale również ekscytujące. Spojrzała przez szybę w tylnych drzwiach. Był nadal na dziedzińcu, zabawiając się patrzeniem przez teleskop. Robby MacKay, żołnierz na urlopie. Zastanawiała się, jak bardzo był ranny. Przygotowała swoją filiżankę herbaty i zaniosła ją z powrotem na dziedziniec. Kiedy uśmiechnął się do niej, jej serce zająknęło się. Poważnie wpadała szybko. Usiadła przy stole i skinęła na niego, żeby do niej dołączył. - Jesteś pewien, że nie mogę przynieść ci czegoś do picia lub jedzenia? - Zjadłem zanim przyszedłem. - Usiadł obok niej. Lubiła sposób, w jaki jego czerwone włosy błyszczały w blasku świec. Wydawały się dość długie jak na żołnierza, ale były starannie związane z tyłu. - Jak długo będziesz na Patmos? - Jeszcze jakieś trzy tygodnie. - Zawahał się na chwilę, po czym kontynuował. - Jestem gotowy, aby wrócić teraz, ale mój szef się nie zgadza. On myśli, że jestem w szoku lub jakiś inny absurd. - Zespół stresu pourazowego. - Olivia popijała gorącą herbatę. - To bardzo powszechne wśród żołnierzy. Wzruszył jednym ramieniem. - Tyle hałasu o nic. Wiem, że życie jest nie fair. Nie ma sensu na nie narzekać. Posłała mu zmartwione spojrzenie. - Czasami zdrowiej jest porozmawiać o tych rzeczach. Represje mogą po drodze prowadzić do poważnych skutków ubocznych i nie mam na myśli emocjonalnych wybuchów. Może to mieć wpływ na zdrowie fizyczne. - 39 -

Wampir i dziewica Przeszył ją zirytowanym spojrzeniem. - Jestem całkowicie w porządku. A piekło szybciej zamarznie, niż porozmawiam z cholernym psychologiem. Zassała szybką dawkę powietrza. Jej kubek chwiał się w jej ręce, więc postawiła go na stole. Skrzywił się do niej. - Co się stało? Wszystko było nie tak. Jej serce gwałtownie spadło do jej brzucha. Powinna wiedzieć, że to nie może trwać. Jego oczy zwęziły się z podejrzeniem. Zerwał się na nogi i przeszedł dziedziniec. - Cholera jasna - szepnął. Odwrócił się do niej, przyjrzał się jej z wyrazem przerażenia. - Jesteś psychologiem? Powoli skinęła głową. - Myślę, że piekło właśnie zamarzło. - Dla nich obojga.

- 40 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?4 Robby kroczył przez dziedziniec. - Niech to szlag. Jasna cholera. Spojrzał na Olivię, a mieszanina złości i daremności falowała przez niego. Niech to piekło. Po prostu, kiedy miał nadzieje, wszystko się zawaliło. Przez kilka minut rzeczywiście wierzył, że jego przyszłość może zawierać więcej niż zemstę i przemoc, i czuł się dobrze. Znalazł kobietę, która była piękna, mądra i urocza. Sprawiła, że się śmiał. Otworzyła świat nowych możliwości, a ku jego zaskoczeniu, chciał tego. Nawet bardziej zaskakujące było to, że wydawała się go lubić. Był zdecydowanie pod jej wrażeniem. Miała łagodne brązowe oczy, gęste czarne rzęsy, doskonałą owalną twarz, mały prosty nos, kuszące różowe usta, wszystko obramowane w orgię czarnych loków, które sprawiały, że chciał się w nich zanurzyć. I była dużo więcej, niż klasycznie piękna. Była odważna, dowcipna i miła. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy tyle się śmiał lub uśmiechał. Po raz pierwszy od wielu lat, czuł się… błogosławiony. Ale to ostatnie zaskoczyło go. Nie był błogosławiony. Był przeklęty. Stanął pod ścianą i patrzył na ciemne morze, jego jelita kotłowały się jak fale. - Myślisz, że nie chcę tego zrozumieć? Możesz zadzwonić do Angusa i powiedzieć mu, żeby spieprzał. - Nie znam, Angusa. Smagał okolicę piorunując ją wzrokiem. - Oczywiście, że znasz. On cię tu przysłał. Wstała na nogi ze sceptycznym spojrzeniem. - Jedyny Angus, jakiego kiedykolwiek widziałam, to krowy i nigdy mi nie mówiły, gdzie mam się udać. Robby parsknął. - Albo Angus albo Emma wysłali cię tutaj. Prawdopodobnie nawet nie jesteś Greczynką. Naprawdę masz na imię Olivia? - 41 -

Wampir i dziewica - Tak, mam. I nigdy nie twierdziłam, że jestem Greczynką. Jestem Amerykanką. - Położyła ręce na biodrach, piorunując go wzrokiem. - I ja nie kłamię. - Jesteś pewna? Czy nie zatroszczyłaś się żeby mnie poznać, a następnie, ze swoimi czterema wujkami, którzy zostali profesjonalnymi zapaśnikami? - Powinni. Zasługujesz żeby dali ci łomot. Zmarszczył brwi. - Doprowadź do tego. Skrzyżowała ramiona na piersi, patrząc na niego wilkiem. - Ok. To było nieznaczne upiększenie, ale tylko dla własnej ochrony. A teraz bądźmy całkowicie szczerzy, myślę, że powinieneś wyjść. Zesztywniał. Odrzucała go? Dlaczego była zdenerwowana? Był jednym, kto nie dał się nabrać, rozpoznając terapeutkę. - Angus nie zapłaci ci, chyba że odbędziesz swoją cholerną terapię. - Nie znam Angusa! - krzyknęła, a potem skrzywił się i spojrzał na dom. Musimy się powstrzymać. Nie chcę obudzić mojej… - Czterech wujków na sterydach? - warknął. Posłała mu łagodne spojrzenie. - Wierz mi lub nie, nie mam interesu w tym, by być twoją terapeutką. Jesteś oczywiście zbyt uparty i paranoidalny, aby słuchać rozumu. - Nie jestem paranoikiem! - Nie był pewien, czy może zaprzeczyć części, że jest uparty. - Myślisz, że jest wielki spisek, który doprowadził mnie na tą wyspę, tylko po to, żebym była twoją terapeutką. To jest paranoja, nie mówiąc już o całkowitym pochłonięciu sobą. - Cholera jasna. Wysłali cię tu, żeby mnie obrażać? - Paranoik - mruknęła pod nosem. - Kim są „oni”? Obcy z innej galaktyki? Gadające krowy Angus, żądające, żebyśmy jedli więcej kurczaka? - Nie drwij ze mnie, kobieto. Angus jest moim dziadkiem. - Kobieto? Skrzywił się do niej. - Zauważyłem. Szalony człowiek by tego nie zauważył. A ja nie jestem szalony. Posłała mu wątpliwe spojrzenie. - Myślisz, że własna rodzina chce cię dopaść.

- 42 -

Wampir i dziewica Niech to szlag. Brzmiał paranoicznie. Ale był to zbyt duży przypadek, że Angus i Emma chcieli, aby zobaczył się z psychologiem, a następnie jeden magicznie się pojawia. - Przysięgasz, że Angus cię tu nie przysłał? - Przysięgam. Mówiłam ci, że pracuję dla FBI. Specjalizuję się w kryminalnej psychologii, więc nie jesteś dla mnie interesujący. - Obdarowała go krzywym spojrzeniem. - Chyba że jesteś przestępcą. Zmarszczył na nią czoło. - Czy wysłał cię Sean Whelan? - Nie znam go. - On pracuje dla CIA. - Więc CIA też chce cię dopaść? Zacisnął zęby. - Nie jestem paranoikiem!. - Może powinieneś sprawdzić drzewka cytrynowe - szepnęła, wskazując w ich kierunku. - Mogą być na podsłuchu. - Kobieto… - urwał, gdy jej brązowe oczy zabłyszczały. Boże Wszechmogący, była piękna. - Może powinienem cię rozebrać, aby sprawdzić pluskwy? Jej policzki pokryły się rumieńcem. - Może powinieneś wyjść? Przełknął ślinę. Co on do cholery robił? - Ja… ja przepraszam. Nie rozebrałbym cię. - Dzisiejszej nocy. Odmówiła spojrzenia na niego i skinęła na schody. Powlekł się w ich kierunku. Jakim on był głupcem. Oskarżając ją o pracę dla Angusa, obrażając ją. Klatka schodowa rysowała się przed nim ciemna i złowroga. Zawahał się, nagle czując, jakby po schodach schodził do jamy piekła. Czy mógł powrócić do życia przepełnionego niczym innym, tylko gniewem i zemstą? Bez śmiechu. Bez flirtowania. Bez Olivii. Jego serce zatonęło w ciężkim poczuciu straty. - Naprawdę mi przykro, dziewczyno. Nie chciałem cię obrazić. Spojrzał na nią i zauważył łzy w jej oczach. - Nie bądź smutna. To moja wina, że tak źle zareagowałem na twoją pracę. Jestem pewien, że jesteś verra dobrym psychologiem. Po prostu nie chcę rozmawiać o pewnych… rzeczach. Nie widzę sensu w otwieraniu starych ran. Westchnęła. - 43 -

Wampir i dziewica - Rozumiem. Ale to niczego… nie zmienia. Równie dobrze możesz iść. Wyglądała na taką pokonaną i nie miał pojęcia, dlaczego. Nienawidził widzieć jej w takim stanie. - Dlaczego jesteś taka smutna? Potarła czoło, jakby bolała ją głowa. - Sprawy nigdy ze mną nie współpracują. Wszyscy odchodzą. - Kto? - Mężczyźni. Randki. Wzbudzam w sobie nadzieję, potem oni dowiadują się o mnie prawdy i pryskają tak szybko, jak mogą. Studiował ją z ciekawością. Myślał, że jest jedyny z mrocznym sekretem. Zaciągnął się głęboko jej zapachem. Nie zmiennokształtnego. Delikatny, słodki, taki, jak może mieć tylko śmiertelny. Grupa krwi A minus. - Jesteś verra mądra i piękna. Nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego jakikolwiek mężczyzna miałby cię zostawić. - Miłe, to co mówisz, ale… - Wciągnęła głęboki oddech i wypuściła go ze świstem. - Jestem empatą. Mogę wyczuwać ludzkie emocje. I nawet zobaczyć je w kolorze, jeśli emocje są naprawdę silne. Skrzywił się. - Wiesz, co czuję? - Walczył z poważnym stanem pożądania cały wieczór. - Jest jeszcze gorzej - mówiła dalej. - Mogę powiedzieć, kiedy ludzie kłamią, jak ludzki wykrywacz kłamstw. Zdarza się, że jest to rzeczywiście przydatne w mojej pracy, ale jest to pułapka w relacjach osobistych. Jak tylko facet mnie okłamuje, mówię mu, żeby ruszył w drogę. Tak jak robiła z nim. Robby wrócił myślami do ich rozmowy. Mógł wykręcać się kilka razy, ale w rzeczywistości powiedział jej o sobie więcej, niż pierwotnie zamierzał. Tak łatwo się z nią rozmawiało. - Nie okłamałem cię, dziewczyno. Przygryzła wargi, marszcząc brwi. - Skoro nie jestem kłamcą, każesz mi wyjść dlatego, bo myślisz, że jestem szalony? Nie jestem szalony. Twoje wykrywające kłamstwa umiejętności powinny powiedzieć ci, że mówię prawdę. Poruszyła wargami. - Nie uważam, że jesteś szalony. Masz pewien bagaż, oczywiście, zajmujesz się nim, ale to tak, jak my wszyscy. - Więc… powinniśmy być w porządku. Posłała mu niedowierzające spojrzenie.

- 44 -

Wampir i dziewica - Czy mój dar ci nie przeszkadza? Faceci zazwyczaj znikają zaraz po tym, jak im powiem. Niektórzy mogą być teraz w połowie drogi na inną wyspę. Wzruszył jednym ramieniem. - To dziwne zdolności, przyznaję, ale ja… ja nie jestem w stanie rzucać kamieniami w kogoś, kto jest inny. Wciąż patrzyła oszołomiona. - Nie masz z tym problemu? - Aye. Chciałbym cię znów zobaczyć. - Ja… ja nie mogę. Przykro mi. Zabolało to bardziej, niż się spodziewał. Cholera, dlaczego go odrzuciła? Nie wiedziała, że był nieumarły. Nie uważała, że był szalony. Był szczery, więc nie mogła złapać go na kłamstwie. Jeśli jednak utrzymałby jej wzrok, nie musiałby kłamać w pewnych kwestiach? A wtedy by wiedziała. Chyba że… Uporczywe podejrzenie skradało się do jego myśli. - Co ja teraz czuję? Jej oczy rozszerzyły się. - Powiedziałabym, że jesteś… zirytowany. Ani trochę blisko. Jego serce bolało na myśl, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Podszedł do niej. - Nie możesz mnie wyczuć, prawda? Jej twarz zbladła. - Wolałabym nie mówić o… - Skoro cenisz uczciwość tak bardzo, powinnaś powiedzieć mi prawdę. Spojrzała w dal z grymasem. - Ok. Wcale nie mogę ci wyczuć. I nie wiem dlaczego. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. Oczywiście, nigdy wcześniej nie spotkała nieumarłego. - Nie możesz powiedzieć czy kłamię? - Nie. - Jej ramiona opadły. - To straszne. Nigdy nie czułam się taka… ślepa. - Dziewczyno, to nie takie złe. Płyniemy w tej samej łodzi. Również nie mogę powiedzieć czy kłamiesz. Parsknęła. - Wiedziałeś, że czterech wujków było kłamstwem. - Uśmiechnął się. - Nie mam ci tego za złe. Pomyślałem, że to zrozumiałe i… urocze. Jej usta opadły otwarte i zapaliło go to, jak zaproszenie. Boże Wszechmogący, chciał ją pocałować. Zrobił kolejny krok w jej kierunku. - 45 -

Wampir i dziewica Cofnęła się, jej policzku uroczo pokryły się różem. - Przykro mi, ale nie mogę angażować się z kimś, kogo nie mogę czytać. Zryw gniewu przemknął przez niego. Zaakceptował ją, chociaż była terapeutką. Dlaczego, do cholery, nie chciała zaakceptować jego? - Dziewczyno, świetnie się bawiliśmy, żartując i śmiejąc się. Nie potrzebujesz specjalnych umiejętności, aby rozpoznać, jacy byliśmy szczęśliwi. Jej oczy błyszczały od łez. - Mnie też się podobało. Ale nie mogę stworzyć związku z kimś, komu nie mogę ufać. Spośród wszystkich zarzutów skierowanych przeciwko niemu, ten musiał być absolutnie najgorszy. - Ty… ty myślisz, że nie można mi ufać? - Jego głos podniósł się do krzyku. Jej oczy rozszerzyły się. Przysunęła się bliżej do altany winogron. - Jasna cholera. - Chodził daleko, walczą o utrzymanie kontroli nad gniewem, ale było oczywiste, że był wkurzony. Chwyciła kij do krykieta. - Dziewczyno, nie skrzywdzę cię. - Cholerne piekło. Najpierw ją obraził, a teraz ją przestraszył. Nie było na to rady. Będzie musiał jej wyjaśnić. W przeciwnym razie nigdy nie zrozumie. - Nie chciałem ci tego mówić, ale… Pewnej nocy brałem udział w walce z nieprzyjacielem. Dostałem się do niewoli. Wciągnęła szybki oddech. Odwrócił wzrok, wstyd przyznać, że został ofiarą. - Chcieli informacji o moich towarzyszach. Kiedy odmówiłem rozmowy, oni… torturowali mnie. Przez dwie noce. Kij, który trzymała upadł na posadzkę z trzaskiem. Odwrócił się do niej. - Nic im nie powiedziałem. Nie chciałem zdradzać moich przyjaciół. Podpalali mnie, cieli mnie, łamali mi palce, roztrzaskali moje stopy… Zakryła usta drżącą ręką, ale wymknęło jej się zduszone łkanie. Podszedł do niej. - Nie mogłem zdradzić moich przyjaciół. Modliłam się o śmierć, żeby nie móc ich zdradzić. - Tak bardzo mi przykro - szepnęła. - Nie chcę twojego współczucia, dziewczyno. - Ale jest mi przykro.

- 46 -

Wampir i dziewica - Cholera jasna, nie chciałem ci tego mówić. - Przechadzał się dalej. - Teraz patrzysz na mnie, jak na jakieś biedne chuchro, które było na tyle głupie, żeby dać się złapać… - Nie. - Podeszła do niego. - Nie waż się siebie obwiniać. To nie była twoja wina. Jęknął. Oto zaczęła terapię. - Olivia, powiedziałem ci to tylko po to, żebyś zrozumiała, jak bardzo cenię lojalność. Wolałbym raczej umrzeć, niż zdradzić moich przyjaciół i rodzinę. Ciężko by ci było znaleźć jakiegokolwiek mężczyznę na świecie, tak godnego zaufania, jak ja. Jej usta się zwinęły. - Albo tak skromnego. Uśmiechnął się. - A więc widzisz. Czytasz mnie całkiem dobrze, więc uważam, że nie potrzebujesz w stosunku do mnie swoich specjalnych mocy. Założyła kręcone pasmo za ucho. - Być może. Nie wiem. To jest takie… dziwne. - Możesz mi zaufać, dziewczyno. Czy mogę cię zobaczyć jutro w nocy? Jej oczy napotkały jego szukające spojrzenie. Żądza, z którą walczył przez cały wieczór, powróciła z pełną mocą. Wepchnął pięści w kieszenie swojej bluzy z kapturem, żeby jej nie złapać. Boże Wszechmogący, chciał pocałunkami oddalić jej wątpliwości. Jego wzrok opadł na jej różowe usta. Tak miękkie i słodkie. Wszystko powoli zabarwiał róż, co mogło tylko oznaczać, że jego oczy stawały się czerwone. Pewny znak, że rozpaczliwie jej chciał. Oblizała swoje wargi, a on zamknął oczy, modląc się o kontrolę. - Dobrze - szepnęła. Dzięki Bogu. Otworzył oczy i zauważył, że jej spojrzenie dryfuje po całym jego ciele. Chciała go. Nie potrzebował żadnych empatycznych mocy, żeby poczuć pochodzące od niej ciepło. Mógł usłyszeć jej walące serce. Może mógłby ukraść pocałunek po tym wszystkim. Podszedł do niej, opuszczając wzrok na jej stopy, więc jego świecące, czerwone oczy nie mogły jej przestraszyć. - Zobaczymy się jutro. - Odwróciła się i popędziła do domu. Wziął głęboki oddech, aby uspokoić swoje szalejące pożądanie. - Olivia - szepnął, tylko dlatego, że lubił to słyszeć. Lubił sposób, w jaki jego język się zwijał. Była taka piękna. Unikalna. Warta walki na każdym kroku. - 47 -

Wampir i dziewica Jego oczy powoli powracały do normalności, a on skierował się w stronę schodów z rosnącym uczuciem triumfu. Próbowała go odrzucić, ale wytrwał i wyszedł zwycięsko. Po wszystkim, los był po jego stronie. Do czasu, gdy dotarł na plażę, Robby był uśmiechnięty. Zobaczy ją ponownie. Będzie flirtował ponownie. Śmiał się ponownie. Życie było dobre. Znalazł Olivię. - Myślałam, że nigdy nie wstaniesz. - Eleni Sotiris zmarszczyła brwi, kiedy jej wnuczka powędrowała do kuchni na krótko przed jedenastą następnego ranka. - Nadal nie możesz dobrze spać? - Nie, obawiam się, że nie. - Olivia ziewnęła. Spędziła większość nocy rzucając się i kręcąc, odtwarzając w głowie na okrągło jej spotkanie z Robbym MacKay. I po wiernym odtworzeniu sceny dziesiątki razy, zaczęła fantazjować o alternatywnych zakończeniach. Co jeśli dałaby mu się pocałować? Przygotowała filiżankę gorącej herbaty, podczas gdy jej babcia siedziała przy stole krojąc cebulę na drobne kawałki. Eleni zgarnęła cebulę do miski z mielonym mięsem. - Nadal się martwisz tym złym mężczyzną? Nigdy mi o nim nie mówiłaś. - To nie on. - Była jedna dobra rzecz w Robbym MacKay. Całkowicie oderwał jej myśli od Otisa Crump. Olivia wpatrywał się w zawartość miski. Czy to hamburgery? - Trochę wołowiny, trochę jagnięciny. Trochę tabouli6. - Eleni obrała kilka ząbków czosnku. - Nie poznajesz farszu na dolmades7? Olivia usiadła naprzeciwko babci i popijała herbatę. Mogła skłamać, ale jej babcia wiedziałaby o tym. - Chyba nie. Eleni posłała jej zmartwione spojrzenie. - Pamiętasz, jak zrobić dolmades, prawda? - Nie bardzo. - Minęły lata od czasu, gdy próbowała nadziewać liście winogron. Jej próby zawsze okazywały się niechlujne i koślawe. Jej babcia mlasnęła językiem z dezaprobatą, gdy posiekała czosnek. - Jak chciałabyś zostać odpowiednią grecką żoną, jeśli nie wiesz, jak gotować? Co ze sobą robiłaś?

6 7

Grecka sałatka z kuskusem, pomidorami, ogórkiem zielonym, cebulą. Danie wegetariańskie. Rodzaj jagnięcych gołąbków zawijanych w liście winogron.

- 48 -

Wampir i dziewica - Poszłam na studia. Mam tytuł magistra. Poszłam do Quantico na szkolenia. Żeby ścigać złych facetów. - Posłała babci krzywe spojrzenie. Wiesz, zwykle babskie rzeczy. Usta Eleni drgnęły. - Będzie potrzeba wyjątkowego męża, żeby za tobą nadążył. Myśli Olivii natychmiast chwyciły się Robbiego MacKay. Był zdecydowanie wyjątkowy. Próbowała go odstraszyć, ale on odmówił zrezygnowania z niej. Eleni zeskrobała posiekany czosnek do miski. - Potrzebuję trochę świeżej pietruszki. - Chwyciła nożyczki i udała się przez tylne drzwi na taras. Olivia popijała herbatę i zwrócić uwagę, że otworzył się czerwony pąk róży. Po wyjściu Robbiego, odłożyła ją do wazonu na stole w kuchni. Jej słodki zapach konkurował z cebulą i czosnkiem gotowanym przez Yia Yia's. Zastanawiała się, jak długo róża może przetrwać. I jak długo może przetrwać związek z Robbym. Za dwa tygodnie miała towarzyszyć babci do Houston na święta Bożego Narodzenia. A potem wraca do swojej pracy w Kansas. Wydawało się wysoce wątpliwe, że kiedykolwiek jeszcze zobaczy Robbiego, kiedy opuści Patmos. Westchnęła. Dlaczego powinna pozwolić, żeby ją to niepokoiło? W każdym razie związek został skazany. Nigdy nie będzie mogła zaangażować się z mężczyzną, którego nie mogła czytać. Nigdy nie będzie wiedzieć, czy był całkowicie prawdomówny. Jednak, wciąż było kilka faktów, w które nie mogła uwierzyć. Raz, był bardzo przystojny. Dwa, rozpaczliwie ją do niego ciągnęło. Była całkiem pewna, że jego historia była szczera. Był żołnierzem, który został schwytany i torturowany przez dwa dni. Dreszcz przeszył ją w dół kręgosłupa. Czy mógł wymyślić tą historię, żeby zdobyć jej sympatię? Tak. Ale jego niechęć do opowiedzenia jej, wydawała się prawdziwa. I ból w jego oczach wydawał się prawdziwy. Szkoda, że nie było komputera i Internetu w domu Yia Yia's, bo mogłaby go sprawdzić. Miała ochotę mu wierzyć. Chciała mu wierzyć. Jeśli naprawdę przetrwał tortury, to wyjaśniało wiele: jego niechęć do przyznania, że doznał szoku. Jego skłonność do podejrzliwości i paranoi. Nic dziwnego, że jego rodzina chciała, aby spotkał się z terapeutą. I nie było zaskoczeniem, że będzie co do tego przeciwny. Kto chciałby przeżyć takie

- 49 -

Wampir i dziewica doświadczenie? Bez wątpienia duży, silny facet, jak Robby, uznał za upokarzające przyznać, że został zgnębiony i całkowicie bezradny. Z łykiem, Olivia zdała sobie sprawę, że jego fizyczne rany mogą być uzdrowione, ale rana na jego dumie wciąż była otwarta. Uderzyła dotkliwie w jego dumę, kiedy zasugerowała, że nie można mu zaufać. Eleni przymaszerowała z powrotem do kuchni z bukietem pietruszki, który trzymała w ręku. - Będziemy mieć dolmades, spanakopita 8, jagnięcinę i sałatkę na kolację. Będę potrzebowała twojej pomocy. - Opłukała pietruszkę w kuchennym zlewie. Olivia skrzywiła się. Miała złe przeczucie. - To wydaje się dużo jedzenia tylko dla nas dwóch. Eleni usiadła naprzeciwko niej i posiekała natkę pietruszki. - Zaprosiłam Spiro na kolację. Dolmades są jego ulubione. Olivia jęknęła. - Czy on mówi po angielsku? - Kilka słów. - Eleni dodała posiekaną natkę pietruszki do miski. - Mogę powiedzieć, że jesteś na mnie zła, ale nie martw się. Język miłości nie potrzebuje słów. Olivia parsknęła, potem napiła się trochę herbaty. Wątpiła, aby było cokolwiek dobrego do narzekania. Eleni zagrzebała ręce w misce, aby połączyć wszystkie składniki. - Będziemy zajęte przez kilka godzin. Dlaczego nie opowiesz mi o złym mężczyźnie, którym się tak martwisz? Olivia westchnęła. - On nie może mnie tu niepokoić. - Miała taką nadzieję. - Jest w więzieniu. - W więzieniu? Co zrobił? - Zgwałcił i zamordował trzynaście kobiet. Eleni wydała dźwięk obrzydzenia. - Nie wiem, jak możesz sobie radzić z tak strasznymi ludźmi. Otis Crump był bardziej, niż straszny. Olivia przeprowadzała wywiady z mnóstwem przestępców, ale nigdy nie czuła, że ma stanąć twarzą w twarz ze złem wcielonym, dopóki nie spotkała Otisa. - Wolałabym o nim nie mówić. - Nie chciała, żeby jej babcia odkryła wszystkie makabryczne szczegóły. Eleni potrząsnęła głową, wydając tykający dźwięk, gdy przygotowywała liście winogron. 8

Greckie danie serowo - szpinakowe z ciasta phyllo. Można je podawać w formie placka lub ciasteczka.

- 50 -

Wampir i dziewica - No dobrze. Teraz patrz, żebyś wiedziała, jak to zrobić. - Nałożyła łyżką masę z mieszaniny mięsa na winogronowy liść, zagięła łodygę, następnie boki i zwinęła go. Olivia chciała wypchnąć ze swojego umysłu wszystkie myśli o Otisie, więc wzięła różę z wazonu i przytrzymała ją przy nosie. Zapach wypełnił jej głowę, przypominając jej o Robbym. - Nie obserwujesz mnie - upomniała ją Eleni. Jej oczy zwęziły się. - Twoje emocje nagle zmieniły się na lepsze. Olivia uśmiechnęła się, gdy pogłaskała aksamitne płatki róży. - Ostatniej nocy spotkałam faceta, który to zostawił. - Twojego tajemniczego wielbiciela? Kim on jest? - Nazywa się Robert Alexander MacKay. Robby w skrócie. Eleni wyglądał na zdezorientowaną. - Nie brzmi na Greka. - Jest Szkotem. - Kiedy babcia posłała jej zmieszane spojrzenie, rozwinęła. - Wiesz, Szkocja? Kilty w kratę, dudy? Eleni zacisnęła wargi. - On jest z wyspy? - Tak. - Hmm. Więc nie może być taki zły. - Zwinęła kolejny winogronowy liść. Czy on tu przyszedł? Dlaczego go nie poznałam? - To było po północy. Spałaś. - Dlaczego tak późno? Czy jest jakimś przemytnikiem? - Nie. On biega w nocy. Widziałam go mojej pierwszej nocy tutaj. A on widział mnie. Z daleka. Nie rozmawialiśmy. Z kolei następnej nocy zostawił różę. - Hmm. - Eleni zmarszczyła brwi, gdy faszerowała kolejny winogronowy liść. - I rozmawiałaś z nim ostatniej nocy? - Tak. Na dziedzińcu. - Nie próbował żadnych bzdur, prawda? - Nie. Wydawał się… naprawdę miły. - Olivia zwróciła wzrok na wazon. Powiedział mi, że jestem odważna i piękna, tak jak powiedział ci dziadek. - To dobrze. - Eleni pochyliła głowę. - Teraz wyczuwam zmartwienie i strach. Co się stało? Olivia wzięła filiżankę po herbacie do zlewu i opłukała ją. Wiedziała, że jej emocje były laniem wody w tył i z powrotem. W jednej minucie pławiła się w ciepłym blasku swojego przyciągania do Robbiego, w kolejnej, cofała się z zimnego strachu. - Powiedziałam mu o moich zdolnościach. - 51 -

Wampir i dziewica - Jak to przyjął? - On… wydawał się nie mieć z tym problemu. - Wydawał się? Nie mogłaś powiedzieć, jak się czuł? - Nie, nie mogłam. - Olivia podeszła do stołu. - Czy to ci się kiedykolwiek zdarzyło? Czy kiedykolwiek spotkałaś kogokolwiek, kogo nie mogłaś czytać? Eleni potrząsnęła powoli głową. - Nie. Nigdy. Dreszcz połaskotał kark Olivii. - Nie uderza cię, że to naprawdę dziwne? - Tak sądzę. To… sprawia, że się go obawiasz? Z jękiem, Olivia usiadła i oparła łokcie na stole. - Trochę, tak. Myślałam, że jeśli mu powiem, iż mogę wykrywać kłamstwa, zabierze się do ucieczki. Ale nie zrobił tego. - Miałaś na celu go odstraszyć? - Tak. Eleni przyglądała jej się zwężonymi oczami. - Dziecko, nie ma w tym żadnego sensu. Nie mówiłaś mi, że masz trudności z umawianiem się, ponieważ zawsze wiesz, kiedy mężczyzna kłamie? - Tak. - Więc nie chcesz randki z mężczyzną, którego możesz czytać, a teraz nie chcesz randki z mężczyzną, którego nie możesz czytać. Masz dwie możliwości i odrzucasz obie. Olivia skrzywiła się. Nienawidziła się do tego przyznać, ale Yia Yia miała rację. - Nie wiedziałam, że kiedykolwiek miałam wybór. Robby zbił mnie całkowicie z tropu. Ja po prostu zareagowałam emocjonalnie. - Ze strachu. - Tak, ze strachu. To było przerażające, jak diabli!. - Uważaj na swój język, młoda damo. Olivia jęknęła i wytarła czoło. - Muszę przeanalizować sytuację i wyliczyć plusy i minusy, więc mogę dojść do logicznego sposobu… - Dziecko - przerwała jej Eleni. - Czasami nie potrzeba myśleć. - Ja zawsze dobrze obmyślam sprawy. Spędziłam lata na wyostrzeniu moich zdolności do analizy i dawania… - Lubisz go? - zapytała Eleni. - Tak, ale… - 52 -

Wampir i dziewica - Uważasz go za atrakcyjnego? - Tak, ale… - W takim razie, to już rozstrzygnięte. - Eleni machnęła ręką zbywająco. Nie ma żadnych ale. - Ależ są! Nie wiem, czy mogę mu zaufać. Nie wiem, co on czuje. Eleni wzruszyła ramionami i zaczęła zwijać kolejny winogronowy liść. - Przyszedł cię zobaczyć, bo chciał cię poznać. Oznacza to, że go do ciebie ciągnie. Pytał czy może cię jeszcze raz zobaczyć? - Tak. Dziś w nocy. - Więc wciąż go do ciebie przyciąga. To nie jest operacja mózgu, wiesz. Olivia osunęła się na krześle. Czy w kółko wszystko analizowała? - Nie wiedziałabym, gdyby mnie okłamał. Eleni ułożyła swoje skończone winogronowe liście na dnie garnka. - Szczerze kochałam twojego dziadka, a on kochał mnie. Ale bywały dni, złe dni, kiedy mogłam wyczuć więcej gniewu lub urazy w nim, niż miłość i to bolało, jak coś strasznego. - Tak mi przykro. Nie wiedziałam. Eleni westchnęła. - Nigdy o tym nie mówiłam, bo przez lata zawsze pozostawał wierny. Zawsze znajdował sposób, aby utrzymać miłość do mnie. Ale to było trudne. Były czasy, kiedy chciałam nie móc powiedzieć, co czuje. Więc uważam, że to może być dla ciebie błogosławieństwem. Olivia przełknęła ślinę. - Nie wiem. Nadal uważam, że to jest straszne. - Oczywiście. - Eleni wróciła do faszerowania winogronowych liści. Wszystko, co warte zachodu jest przerażające. - Myślisz, że powinnam nadal się z nim spotykać? Eleni fuknęła. - Myślę, że powinnaś pomóc mi z gotowaniem. Ciągle mam nadzieję na Spiro. A moja przyjaciółka, Alexia - ma nadzieję, że upadniesz dla jej syna, Giorgiosa. Olivia uśmiechnęła się i sięgnęła po winogronowy liść. Nie dbała o to, jacy przystojni byli Greccy mężczyźni. Nie mogli się równać z Robbym MacKay. Robby powiedział, że była odważna i piękna. Nie było całego mnóstwa, które mogła zrobić ze swoim wyglądem, ale mogła pracować nad byciem dzielną. Dziś w nocy jeszcze raz się z nim zobaczy. A jeśli spróbuje ją pocałować, nie stchórzy. - 53 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?5 Tuż po zachodzie słońca, Robby spotkał Carlosa w ogrodzie willi Romana na ich cotygodniowym sparingowym spotkaniu. Boso, z nagimi torsami i ubrani w spodnie do sztuk walki, pokłonili się sobie na trawniku w kształcie prostokąta. Księżyc niemal w pełni świecił na nich, rzucając cień Carlosa przez zielony trawę, ale nie na Robbiego. W głębi ogrodu, rząd białych kamiennych kolumn połyskiwał w świetle księżyca, które stały na straży na czele basenu. Zapach róż i gardenii wypełniał powietrze i Robby spojrzał szybko na grządki, zastanawiając się, czy powinien zerwać bukiet dla Olivii. Jego uwaga powróciła na Carlosa, gdy panterołak zaczął przesuwać swój ciężar ciała w przód i w tył. Robby nauczył się, by go nie lekceważyć. - Mógłbym cię łatwo pokonać, gdybym się przemienił - chwalił się Brazylijczyk, gdy tańczył wokół obrzeży ogrodu. - Mógłbym cię łatwo pokonać we śnie. Gdybym spał. - Jaka szkoda, że nie możesz śnić o swoim aniele - powiedział Carlos, jego bursztynowe oczy zamigotały. - Znam jej imię. Robby zmarszczył brwi, kiedy obracał się, aby nie tracić Carlosa z pola widzenia. Nie przypominał sobie, żeby wspominał Olivię z imienia. Po spotkaniu z nią poprzedniej nocy, wrócił do willi, aby sprawdzić ją na komputerze Romana. Była zatrudniona przez FBI, jako profesjonalny konsultant i stacjonowała w Kansas. Zdobyła tytuł magistra na Uniwersytecie w Teksasie. Miała dwadzieścia cztery lata i była najstarsza z trójki dzieci. Jej rodzina mieszkała w Houston, w Teksasie, gdzie jej ojciec pracował jako geolog dla przedsiębiorstwa naftowego. Właśnie kiedy słońce zbliżyło się do horyzontu, Robby skończył zbierać wszystkie informacje do jednego raportu. Kliknął na „Drukuj”, potem potknął się daleko do sypialni, na jego śmiertelny sen. Teraz, zmrużył oczy. - Przeglądałeś moje prywatne papiery. - Oczekujesz ode mnie, że co będę robił przez cały dzień, kiedy udajesz martwego? - Carlos udał atak, potem odskoczył, uśmiechając się. - Również - 54 -

Wampir i dziewica jestem dobrym detektywem, wiesz. Tak więc z dobroci serca, postanowiłem ci pomóc. - Do diabła, nie. Trzymaj się z dala od moich spraw. Carlos wzruszył ramionami z nonszalancją. - Dobrze. Przypuszczam, że nie chcesz usłyszeć, czego się dzisiaj dowiedziałem. Łajdak. Robby rozważał, jak skłonić Carlosa do mówienia, kiedy podstępny panterołak niespodziewanie rzucił się do przodu z kopnięciem z wyskoku. Uchylił się w samą porę. Carlos zachichotał, gdy skakał w tył w odwrocie. - Och, muchacho. Było blisko. - Mów. - Tak jest. Mieliśmy śliczną pogodę. - O Olivii, ty cholerny piekielniku. Carlos roześmiał się. - No dobrze, skoro nalegasz. - Przyczaił się nisko, gdy okrążał Robbiego. Poszedłem na zakupy około południa i każdy w Grikos rozmawiał o pięknej Amerykańskiej dziewczynie, która przyjechała z wizytą do jej starej, owdowiałej babci. Więc czterech krzepkich wujków, było właściwie jedną słabą staruszką. Robby obrócił się, dotrzymując kroku Carlosowi. - Mów dalej. - Babcia, to Eleni Sotiris i podobno ma jakieś dziwne empatyczne zdolności. Mówi się, że Olivia dzieli ten sam dar. Robby wzruszył jednym ramieniem. - Już o tym wiem. - Och. - Carlos obdarował go chytrym spojrzeniem. - Więc, jak przypuszczam wiesz również, że babcia szuka miłego Greckiego chłopaka do małżeństwa z Olivią. Robby zesztywniał. Myślo ślubie Olivii z innym mężczyzną była… zła. Więcej niż zła. Doprowadzała do szału. Zbyt późno zdał sobie sprawę, że Carlos wykonał swój ruch i skoczył w bok. Kopniak, który uderzył go w klatkę piersiową, posłał go na jego ramię. Niech to szlag. To zabolało, ale Robby nigdy by się do tego nie przyznał. Zasłużył na ból za pozwalanie Carlosowi, żeby go rozproszył. - Jeden punkt dla mnie - ogłosił Carlos. - 55 -

Wampir i dziewica - Aye, choć musiałeś uciekać się do oszustwa i kłamstw. - Mówię prawdę, muchacho. Jeśli pójdziesz do tawerny w Grikos, znajdziesz tam postawione zakłady na to, który facet zdobędzie serce Olivii. Do tej pory, czołowymi rywalami są Giorgios, Dimitrios i Spiro. Robby przełknął. On konkurował z trzema mężczyznami? Mężczyznami, którzy mogą ją widywać w ciągu dnia, którzy mogą zalecać się do niej, podczas gdy on leży bezużyteczny w jego śmiertelnym śnie. Chwycił go gwałtowny przypływ zaborczości. Psiakrew, chciał ją dla siebie. Ale co u licha miał jej do zaoferowania? Czy mógłby z czystym sumieniem zabiegać o względy Olivii, wiedząc, że to ostatecznie będzie dla niej wyrok śmierci? piersiową. Z wampirzą prędkością złapał nogę Carlosa i rzucił nim przez powietrze. Carlos upadł na tyłek. - Uch. - Robby uniósł brwi. - Myślałem, że koty zawsze lądują na nogi. Carlos parsknął, przetoczył się na plecy i skoczył w przód do pozycji stojącej. - Jeden punkt dla ciebie, Big Red. - Co wiesz o tych trzech mężczyznach? - Robby ruszył do przodu, zmuszając panterołaka do wycofania się w kierunku basenu. Carlos uśmiechnął się. - Jak bardzo chcesz wiedzieć? - Wystarczająco, żeby rozerwać ci ramiona, jeśli będziesz nadal bawił się ze mną w kotka i myszkę. - Nie możesz obwiniać mnie za działanie, jak kot. - Carlos zamarkował ruch w prawo, potem zapląsał w lewo. - Słyszałem, że babcia faworyzuje Spiro. Jest pasterzem kóz. - Pasterzem kóz? - Bardzo przystojnym. Widziałem go. Robby nie mógł sobie wyobrazić, że Olivia zadowoli się życiem na wyspie do końca swych dni, z pasterzem kóz. Nawet jeśli był nieumarłym, mógł pokazać jej świat. Mógł pomóc jej w pracy w FBI. Dzięki naukowemu przełomowi Romana, mógł nawet spłodzić dzieci. Naprawdę, pasował do niej lepiej, niż pasterz kóz.

- 56 -

Wampir i dziewica Ale pasterz kóz mógłby być z nią w ciągu dnia. A może nie. Czy on nie musi być ze swoimi kozami? Im bardziej to rozważał, tym bardziej decydował, że ma szansę walczyć. - Ją też widziałem. - Carlos podkradał się za Robbym. Obrócił się. - Widziałeś Olivię? - O, tak. Teraz już wiem, czemu się tak na nią napalasz. - Carlos wydał skwierczący dźwięk, podczas gdy wycierał ręce o biodra. Ręce Robbiego zwinęły się w pięści. - Widziałem ją i jej babcię, jak wychodziły od rzeźnika. Człowieku, co za sztuka!. Z rykiem, Robby rzucił się do przodu z wampirzą prędkością i złapał Carlosa za szyję. - Sztuka jagnięciny - zapiszczał Carlos. - To, co kupiły. Robby złagodził swój chwyt. - Lepiej, żebyś miał dziewięć żyć, ty parszywy kocie, bo nie pozwolę ci obrażać… Olivii. - Ze wstrząsem uświadomił sobie, że był cholernie blisko od powiedzenia „mojej kobiety”. W jakiś sposób, w zaledwie kilka nocy, dostał na jej punkcie obsesji. Niemniej, wciąż realnie dawał sobie radę. Było tak dużo rzeczy, których o niej nie wiedział. Co, jeśli nie można jej zaufać? Pracownik FBI może być bardziej skłonny, żeby zabić wampira, niż iść z nim na randkę. Nie chciał się tylko zakochać, żeby jego serce zostało zmiażdżone przez zdradę. Carlos nastroszył brwi. - Ile masz żyć, muchacho? Robby poczuł lekkie ukłucie w swoim żołądku i spojrzał w dół, żeby odkryć nóż skierowany w jego brzuch. - Przyniosłeś broń? To nieuczciwe. - Myślisz, że Malkontenci będą walczyć uczciwie? - Carlos uśmiechnął się z wyższością. - Ja wygrałem. - Nay. - Robby ścisnął lekko gardło panterołaka. - Mógłbym ścisnąć twoją głowę. Ja wygrałem. - Mógłbym cię dźgnąć pierwszy. - Carlos dał mu małego kuksańca. - Ja wygrałem. Z wampirzą prędkością, Robby chwycił nóż i go odrzucił. Zanim Carlos mógł zaprotestować, Robby podniósł go i wrzucił z pluskiem do basenu. - Merda - warknął Carlos.

- 57 -

Wampir i dziewica - Ja wygrałem. - Z uśmiechem, Robby chwycił spadający nóż i krążąc po ogrodzie, ciął kwiaty. - Potężny wojownik zbiera kwiaty. - Carlos wypełzł z basenu, jego białe spodnie ociekały. - Jesteś taki dziecinny. - Podszedł do Robbiego, potem potrząsnął energicznie głową powodując, że woda leciała z jego długich, czarnych włosów, robiąc Robbiemu prysznic. - Weź to. Robby wciąż się uśmiechał. I tak miał wziąć prysznic przed randką z Olivią. - Widziałaś go? - zapytała Eleni, gdy przygotowała sobie herbaty. - Idzie? - Jeszcze nie. - Olivia zamknęła za sobą tylne drzwi. Właśnie sprawdzała plażę, ale nie było żadnych oznak Robbiego. Eleni ziewnęła. - Jest już po jedenastej. Dlaczego on trzyma się takich późnych godzin? - Nie wiem. - Olivia miała mieszane uczucia, co do nalegania jej babci na spotkanie z Robbym. Nie ulega wątpliwości, że zamierza go przesłuchać. Wiesz, nie musisz czuwać. - Oczywiście, że tak. Muszę się upewnić, że ten młody mężczyzna jest przyzwoitego pokroju. - Eleni postawiła z brzękiem swój kubek na kuchennym stole. - Powinien zalecać się o stosownej porze. - On się do mnie nie zaleca. - Eleni parsknęła. - Nie mógł lepiej trafić. Jeśli nie widzi jaką jesteś nagrodą, to… - Jej oczy się rozszerzyły. - Czy to on? Olivia obróciła się i spojrzała przez szybę w tylnych drzwiach. Na dziedzińcu był mężczyzna, stojący do nich tyłem. Światło księżyca błysnęło w jego rudych włosach. Robby. Jej serce zaczęło walić. Jakże ekscytująco… i zagmatwanie. Dopiero co sprawdziła plażę, która była pusta. Jak tak szybko się tu dostał? Eleni pomknęła do kuchennego okna i wyjrzała na zewnątrz. - Agios Kyrios. Wygląda bardzo krzepko. - Tak. - Olivia zawahała się z ręką na klamce. Pewnie czeka na nią, aż do niego dołączy. - Możesz wyczuć jego emocje? Eleni przechyliła głowę, koncentrując się. - Nie, nie mogę. - Pochyliła się do wnuczki z chytrym uśmieszkiem. Nigdy wcześniej nie spotkałam tak tajemniczego mężczyzny. Jak ekscytująco. Olivia westchnęła, gdy wyjrzała przez okno. On był ekscytujący. I taki wspaniały. Ale wciąż trochę przerażający. - 58 -

Wampir i dziewica - Podobają mi się jego włosy - szepnęła Eleni. - Przypominają mi ognisty zachód słońca nad morzem. - Tak - odszepnęła Olivia. - On jest najpiękniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Nagle odwrócił się w ich kierunku. Eleni sapnęła. - Przyniósł kwiaty! Olivia, on zaleca się do ciebie. - Myślę, że nie. - Poczuła ciepło na policzkach. - Nie stój tak. - Eleni wygładziła swoje siwe włosy upięte w kok u podstawy szyi. - Zaproś go. Otworzyła drzwi. - Cześć Robby. - Olivia. - Uśmiechnął się powoli. Również się uśmiechnęła, całkowicie zahipnotyzowana przez jego zielone oczy, koncentrujące się na niej tak uważnie. - Wpuść go - syknęła Eleni, sprowadzając Olivię do rzeczywistości. - Proszę, wejdź. - Olivia cofnęła się. - Uważaj na głowę. Robby pochylił się lekko, uważając, żeby nie uderzyć w górną cześć starej, pomalowanej na niebiesko futryny. - To dla ciebie. - Ofiarował jej bukiet róż i gardenii, gdy wszedł do kuchni. - Dziękuję. - Kiedy zdała sobie sprawę, że kwiaty były luzem, złapała je obiema rękami, żeby żadnej nie zgubić. Jej palce otarły się o jego rękę, a świst podniecenia pognał po jej ramionach. To był pierwszy raz, kiedy go dotknęła. Jej policzki zapłonęły gorącem, spojrzała na niego, nagle ogarnięta uczuciem nietypowej nieśmiałości. - Jesteś taka piękna - szepnął. Jej serce stopniało i przytrzymała bukiet przy swojej piersi. Po raz kolejny, jego spojrzenie ją pojmało. Ciarki zamigotały w dół jej ramion i nóg. O Boże, chciała tego mężczyzny. Faktycznie upadała dla mężczyzny, którego nie mogła czytać. Eleni odchrząknęła. - Och. - Olivia cofnęła się. - To jest moja babcia, Eleni Sotiris. - Pani Sotiris, to przyjemność. - Robby skłonił się do niej. - Jestem Robert Alexander MacKay. - Proszę usiąść. - Eleni skinęła na kuchenny stół i krzesła. - Czy chciałbyś coś do picia? Trochę wina? Gorącą herbatę? Robby usiadł przy stole. - 59 -

Wampir i dziewica - Trochę… herbaty było by dobrze. - Świetnie. - Eleni wyciągnęła kubek z szafki. - Więc, dlaczego przestrzegasz takich późnych godzin, Panie MacKay? Olivia spojrzała na niego, gdy ułożyła kwiaty w starym słoiku po piklach. Miała nadzieję, że nie ma nic przeciwko byciu przesłuchiwanym. Uśmiechnął się do niej. - Jestem zajęty w ciągu dnia zapewnianiem ochrony willi po drugiej stronie Petry. - Myślałam, że byłeś żołnierzem. - Olivia postawiła słoik z kwiatami na stole. - Byłem, ale teraz pracuję w prywatnej firmie. MacKay Security and Investigation. - MacKay? - Olivia usiadła obok niego. - Czy to jest rodzinny biznes? - Aye. Mój dziadek jest jej właścicielem. Siedziby są w Londynie i Edynburgu, ale klientów mamy na całym świecie. - Czy twój dziadek jest żonaty? - zapytała Eleni, gdy postawiła przed nim kubek herbaty. - Yia Yia - szepnęła Olivia z ostrzegawczym spojrzeniem. Wzruszyła ramionami. - Jestem samotną kobietą. A jeśli dziadek wygląda choć trochę, jak ten tu… - Obdarowała Robbiego wdzięcznym spojrzeniem. Usta Robbiego drgnęły. - Obawiam się, że mój dziadek niedawno ponownie się ożenił. - Hm. Cóż, jego strata. - Eleni wciągnęła kuchenną rękawice, a następnie zaczęła zdejmować patelnie z piekarnika. - Jesteś singlem, Panie MacKay? - Proszę, mów mi Robby. - Przekręcił rozbawione spojrzenie na Olivię. Zdecydowanie singlem. - Trafiłeś na specjalną ucztę. - Eleni przygotował talerz z resztkami. - Moja wnuczka jest świetnym kucharzem. Olivia potrząsnęła głową i zmarszczyła nos. Robby podniósł brwi z pytającym spojrzeniem. - Gotowała przez cały dzień. - Eleni cisnęła talerz na stół. - Spróbuj tego. Pokochasz je. Robby obdarował dolmadoes niepewnym spojrzeniem, podczas gdy Eleni wróciła do lady, aby przygotować inny talerz. - Co to jest? - wyszeptał do Olivii.

- 60 -

Wampir i dziewica - Faszerowane winogronowe liście - odszepnęła, potem wskazała na jeden niechlujny i koślawy. - Ten jeden ja zrobiłam. Uśmiechnął się i podniósł go. - Co jest w środku? - Mięso mielone, cebula, kasza z ziarna pszennego i przyprawy - wyjaśniła Olivia. - Przypuszczam, że brzmi to dziwnie. - Nay. Moja matka używała do faszerowania owczego brzucha mięsa mielonego i owsa, żeby zrobić haggis. - Blee. - Olivia skrzywiła się, potem ściszyła głos. - Nie musisz tego jeść, jeśli nie chcesz. - Moja wnuczka zrobiła całe to jedzenie - chwaliła Eleni, gdy nakładała ryż na talerz. - Jeden z jej zalotników przyszedł na kolację. Spiro. Ręka Robbiego wzdrygnęła się, zaciskając tak mocno, że liść winogronowy zgniótł się, a farsz wyskoczył. Odbił się o słoik po piklach i plasnął na stół. - Przepraszam. - Upuścił zniekształcony winogronowy liść na talerz. Olivia stłumiła śmiech. Był zazdrosny!. - Tutaj. - Złapała materiałową serwetkę i sięgnęła do jego ręki, żeby zetrzeć bałagan. - Dziękuję. - Jego palce owinęły się wokół niej. Jej serce biło gwałtownie i spojrzała w jego oczy. Duży błąd. Ilekroć patrzyła w jego oczy, miała wrażenie że tonie. I faktycznie, lubiła to. - Więc, co o tym sądzisz? - Eleni postawiła inny talerz na stole, tym razem wypełniony jagnięciną, ryżem i spanakopitą. - Wygląda pysznie, prawda? Nie odrywał wcale wzroku od Olivii. - Tak. Nie mogę się doczekać, żeby spróbować. - Nadal trzymał jej rękę. Kciukiem gładził jej kłykcie. Jej skóra mrowiła od gęsiej skórki, która pomknęła w górę jej ramion. - Nie znajdziesz lepszego kucharza, niż Olivia - ogłosiła Eleni. - Używa dużo świeżego czosnku. Jego wzrok przesunął się na talerz z jedzeniem. - Czosnku? - Tak. - Eleni uśmiechnęła się z dumą. - Spróbuj. Pokochasz to. - Ja… właściwie zjadłem zaraz przed przyjściem tutaj. - Robby obdarował ją przepraszającym spojrzeniem. - Ale wygląda i pachnie tak wspaniale, że zastanawiam się, co myślisz o tym, żebym zabrał to ze sobą do domu i zjadł później? Eleni zacisnęła wargi. - 61 -

Wampir i dziewica Przypuszczam, że mogłabym to owinąć. - Byłoby wspaniale. - Robby uśmiechnął się do niej. - Dziękuję. - Hm. - Eleni przechyliła głowę, studiując go. - Dlaczego jesteś zainteresowany moją wnuczką? Jego ręka zacisnęła się na niej. - Nigdy wcześniej nie spotkałem kogoś takiego, jak Olivia. - Spojrzał na nią i się uśmiechnął. - Jest piękna, odważna i mądra. Czuję się… przy niej, jak w domu, ale w tym samym czasie, całkowicie zagubiony. Olivia topniała w środku. Mężczyzna był praktycznie nieznajomy, ale wydawała się o to nie dbać. Głębokie poczucie tęsknoty, wypełniło jej wnętrze. Chciała go dotknąć. Chciała być dotykana. Chciała, żeby ją kochał. Musiała tracić głowę. Zawsze wcześniej była taka rozsądna. Zawsze ostrożnie analizowała wszystkie dostępne informacje i opcje, zanim przystąpiła do działania. Teraz, po prostu chciała rzucić się na tego faceta. - Dlaczego wy dwoje nie pójdziecie na krótki spacer? - zasugerowała Eleni. - Księżyc jest piękny dzisiejszej nocy. - To świetny pomysł. - Wstał, wypuszczając rękę Olivii. - Przejdziesz się ze mną, dziewczyno? - Tak. - Chwyciła swój sweter, wciągnęła go przez głowę, potem zapięła spinkę, która przytrzymywała w miejscu jej włosy z tyłu głowy. - Żadnych dziwnych bzdur - ostrzegła Eleni. - Będę obserwować przez teleskop.

- 62 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?6 To był jeden z tych momentów, pomyślał Robby, gdy spacerował z Olivią wzdłuż plaży. Jeden z tych rzadkich i doskonałych momentów, który pamiętałby przez sto lat od teraz. Jeśliby żył tak długo. W minucie, w której opuści wyspę, wskoczy z powrotem do trwającej walki z Malkontentami. Pragnął tego od tygodni, ale po raz pierwszy od wielu miesięcy był szczęśliwy, że jest dokładnie tam, gdzie był. Księżyc niemal w pełni świecił nad morzem, powodując iskrzenie mrocznych fal. Księżyc rzucał także cień Olivii, więc szedł blisko linii tamaryszkowych drzew zakłócających jej cień i miejmy nadzieję, zakłócających fakt, że jego tam nie było. Powietrze było ostre i chłodne, a wiatr pieścił jego twarz zapachem soli i Olivii. Odetchnął głęboko, ciesząc się jej aromatem. Grupa A minus zmieszana z zapachem różanego mydła. Zapach wełny z jej grubego zrobionego na drutach swetra. Nuta cytrynowa z jej rąk. Z jego rąk także, po tym, jak zgniótł faszerowany winogronowy liść. Trafił się niezręczny moment, kiedy babcia Olivii chciała, żeby zjadł prawdziwe jedzenie, ale pomyślał, że udało mu się tego uniknąć, nie wyglądając podejrzanie. W sumie, całkowicie mu się podobały jawne próby swatania zadziornej babci. I cieszył się widząc bliskie, opiekuńcze więzi pomiędzy obiema kobietami. Nawet teraz, gdy spojrzał w tył, mógł zobaczyć, jak Pani Sotiris obserwuje ich przez teleskop. Wiatr męczył Olivię, rozdmuchując kręcone kosmyki jej włosów po jej twarzy. Opowiadała mu o swoim dzieciństwie i o rodzinnych wycieczkach tutaj w każde lato, ale wić jej włosów unosiła się w jej ustach. Zahaczyła je za ucho, ale następny podmuch wiatru wyciągnął je ponownie. - Pozwól mi. - Przygładził je za jej uchem, potem pozwolił zostać tam swoim palcom, odrysowującym kształt jej ucha. - Masz szczęście, że masz blisko kochającą rodzinę. - Bez wątpienia mieliby coś przeciwko zaangażowaniu się w związek z wampirem. - A co z twoją rodziną? - Przechyliła lekko głowę, gdy jego palce przesunęły się na jej szyję. - 63 -

Wampir i dziewica Położył palce na jej tętnicy szyjnej. Pulsowała pod opuszkami jego palców, erotyczne doznanie, które spowodowało, że jego dziąsła mrowiły, a jego krocze naprężało się. Podniósł palce i cofnął się. Kontroluj się. Nie potrzeba wiele, aby wywołać atak pożądania na Olivię i nie mógł ryzykować świecącymi czerwonymi oczyma. - Moja rodzina odeszła, z wyjątkiem mojego dziadka. - Tak mi przykro. Musisz być… samotny. Jego klatka piersiowa napięła się w nagłym uświadomieniu. Był samotny. I chociaż miał dobrych przyjaciół, były pewne rzeczy, o których mężczyzna nie dyskutował z innym mężczyzną. Na przykład, jak potrzeba by czuć się kochanym. Inny facet śmiałby się i nazwałby to słabością. Psiakrew, sam uważał to za słabość. Był dumny z bycia samowystarczalnym. Grał rolę dumnego, nieustępliwego wojownika tak długo, że było to wszystkim, co znał. A potem, znalazł się całkowicie bezradny i upokorzony, gdy torturowali go Malkontenci. Jego samowystarczalność była niczym innym, jak iluzją. Jego duma tylko ukryła głęboką, przepastną samotność w środku. Spojrzał na Olivię. Obserwowała go z ciekawością, ale nawet nie próbowała przeprowadzić z nim terapii. Mimo wszystko, to się dzieje. Widział rzeczy, których nie widział nigdy wcześniej. Ciepłe, łagodne uczucie rosło w jego klatce piersiowej, łagodziło silną żądzę, która chwyciła go wcześniej. Boże Wszechmogący, on naprawdę interesował się tą kobietą. Ciężko przełknął. Jak powinien się do tego zabrać? Kiedy powinien powiedzieć jej o sobie prawdę? - Słyszałem, że jest sztywna konkurencja, odnośnie tego, kto zdobędzie twoje serce. - Sztywna? Zły dobór słów. Uciekł spojrzeniem w dół. Machnęła ręką, zbywając. - Moja babcia to robi. Naprawdę nie jestem zainteresowana żadnym z tutejszych mężczyzn. - W takim razie mam szansę? Jej oczy się rozszerzyły. - Stajesz do… rywalizacji? - Aye. Jesteś… zainteresowana? Jej policzki pokryły się rumieńcem.

- 64 -

Wampir i dziewica - Być może. Ale musisz zrozumieć, że ciężko pracowałam, aby dotrzeć tam, gdzie jestem. Nie porzucę mojej kariery. - Nie chciałbym, żebyś to zrobiła. - Podjął na nowo spacer, składając ręce za plecami, żeby jej nie dotknąć, kiedy szła obok niego. - Czym się zajmujesz w biurze? - Przestępcze przesłuchania i analizy, przeważnie. Kiedy pracowałam nad moim magistrem, przeprowadzałam wywiać z kilkoma więźniami w Huntsville State Penitentiary w Teksasie. Przekonałam faceta w celi śmierci, żeby przyznał się do niektórych niewyjaśnionych morderstw i zostało to opisane we wszystkich lokalnych gazetach. Kiedy FBI zaproponowało mi pracę, skakałam z radości. Zawsze chciałam wykorzystać mój dar do czegoś ważnego. - Więc nie powinnaś przestawać. Uśmiechnęła się krzywo. - Powiedz to moim rodzicom. Chcą, żebym założyła mały, przytulny, prywatny gabinet na miłych przedmieściach i widywała tylko odpowiedni rodzaj osób z zaburzeniami psychicznymi. Uśmiechnął się. - Jest odpowiedni rodzaj? - Bez przemocy, a raczej, ludzi, którzy mogą skrzywdzić tylko sobie. Zaburzenia odżywiania lub… - Posłała mu ostre spojrzenie. - Miłych facetów, cierpiących z powodu stresu pourazowego. Jego uśmiech szybko zgasł. - Nie jestem cierpiący. - Robby, byłeś torturowany. To nie jest coś, po czym łatwo wrócisz do zdrowia. - Nic mi nie jest. - Jak dawno temu to się stało? Wzruszył jednym ramieniem. - W ostatnie lato. Zatrzymała się z cichym, gwałtownym sapnięciem. - To nie wystarczająco dużo czas na wszystko. Mówiłeś, że… łamali ci kości? Poruszył palcami. - Wszystkie uzdrowione. - Jego spojrzenie podryfowało w dół jej ciała. - I gotowe do działania. - Nie traktuj tego tak lekko. Ledwo starczyło ci czasu, żeby uzdrawiać się fizycznie. A psychicznie…

- 65 -

Wampir i dziewica - Olivia - przerwał, po czym złagodził ton. - Kochanie, nie chcę o tym dyskutować. Wszyscy mięliśmy do czynienia ze złymi rzeczami. Jestem pewien, że widziałaś kilka verra nieprzyjemnych rzeczy w swojej pracy. Skrzywiła się, potem spojrzał w dół, gdy kopała piasek czubkami sportowych butów. - Czasami to trudne, zobaczyć przerażające rzeczy, które człowiek może wyrządzić drugiemu człowiekowi. Ale podejrzewam, że wiesz o tym z pierwszej ręki. - Aye. Odwróciła głowę i popatrzyła w przestrzeń. Jej brwi zmarszczyły się, a udręczone spojrzenie osiadło w jej oczach. Dotknął jej ramienia, ale była tak daleko, że zdawała się być go nieświadoma. - Wszystko w porządku, dziewczyno? - Tak myślę - szepnęła. - On nie może mnie tu znaleźć. - Kto? Drgnęła, a następnie obdarowała Robbiego przepraszającym spojrzeniem. - To nic. Wolę o tym nie mówić. - Ach. - Przypomniał sobie jej słowa z poprzedniej nocy. - Ostatnio usłyszałem od eksperta, że represje 9 mogą prowadzić po drodze do poważnych skutków ubocznych. Mogą także wpłynąć na twoje zdrowie fizyczne. Jej oczy zwęziły się z ostrzeżeniem. Jego usta drgały. - Być może, powinnaś zobaczyć się z terapeutą. Uderzyła go lekko w ramię. - Och. - Potarł ramię. - Byłem w szoku. Zaszydziła. - Powiem ci coś. Zrobię terapię dla nas obojga. - Wolałbym raczej, żebyś uderzyła mnie ponownie. Szturchnęła go figlarnie. - To nie będzie bolało. To tylko kilka pytań, a ty nie musisz odpowiadać na głos. - Więc nie będziesz wiedzieć czy odpowiedziałem. - Nie musisz odpowiadać. Po prostu o tym pomyśl. - Skrzyżowała ramiona na swetrze w kolorze kremowym. - Kiedy przeprowadzałam wywiady z 9

Represja - mechanizm obronny osobowości polegający na usuwaniu ze świadomości myśli, uczuć, pragnień wywołujących lęk lub poczucie winy.

- 66 -

Wampir i dziewica przestępcami do mojej pracy magisterskiej, wpadłam na listę pytań, pozwalającą zrozumieć, co nimi kieruje. - Nie chcesz przesłuchiwać mnie jak przestępcę? Spojrzała zirytowana. - Pozwól mi skończyć. Odkryłam, że przeciętny kryminalista nie ma cierpliwości do udzielenia odpowiedzi na długą listę pytań, zwłaszcza, jeśli nie ma w niej nic o nim. Więc zredukowałam ją do trzech pytań. Tylko trzech. - Niech zgadnę. - Podszedł bliżej. - Jaki jest twój ulubiony kolor? Potrząsnęła głową, uśmiechając się. - Zielony. Jak twoje oczy. Jego serce powiększyło się. - Twoje oczy też mi się podobają. Zarumieniła się. - Wiem, co robisz. Próbujesz mnie rozproszyć. - Będę musiał postarać się bardziej. - Dotknął jej policzka. Cofnęła się. - Pytanie numer jeden: czego chcesz najbardziej na świecie? To było łatwe. Zemsty. - Następne pytanie? Uniosła brwi. - Jesteś już gotowy? - Aye. Wiem, czego chcę. Podniosła głowę, badając go. - To musi być dla ciebie bardzo ważne. - Jest. Jak odpowiedziałaś na pytanie? Cień uśmiechu zagrał na jej ustach. - Jeśli ty nie powiesz, to ja też nie. - Zuchwała dziewucha - mruknął. Jej uśmiech się poszerzył. - Pytanie numer dwa: co przeraża cię najbardziej na świecie? Niepowodzenie w dokonaniu zemsty. - Zrobione. - To było szybkie. - Aye. - Chciał zemścić się na tych draniach, którzy go torturowali. Zapłacą za każdy cios, każde oparzenie, każde złamanie jego kości.

- 67 -

Wampir i dziewica - No dobrze - mówiła dalej. - Ostatnie pytanie odwołuje się do pierwszego, tego, czego chcesz najbardziej na świecie. Jeśli osiągniesz cel, zrobi to z ciebie lepszą osobę? Zesztywniał z szybkim zassaniem powietrza. Jasna cholera. Odwrócił się i popatrzył na morze. Nie chciał o tym myśleć. Wiedział, że jego plany to nie oko za oko. Nie zabili go, jednak on w pełni zamierzał ich zabić. I co więcej zamierzał się tym cieszyć. Czy to uczyni go lepszą osobą? Zamknął na chwilę oczy. To nie miało znaczenia. Oni zasłużyli na śmierć. Byli źli, a świat byłby bez nich lepszy. Zacisnął dłonie w pięści. Potrzebował zemsty. Dało mu to cel. Pobudzało do fizycznego uzdrowienia. Z każdym krokiem, kiedy biegał, z każdym ciężarem, który podnosił, wyobrażał sobie, że wymierza zemstę. Zabija Casimira. Zabija wszystkich Malkontentów, którzy go torturowali, który patrzył na jego ból i upokorzenie. Wszyscy mieli umrzeć. Czy to uczyni go lepszą osobą? Z jękiem, rozluźnił ręce. Nie. - Robby? - Dotknęła jego ramienia. - Czy wszystko w porządku? Zwrócił na nią spojrzenie, badając ją, zapamiętując każdy uroczy cal jej twarzy. Jak mogła sięgnąć tak głęboko do jego wnętrza? Sprawiła, że zobaczył rzeczy, których nie chciał widzieć. Sprawia, że chciał być jej godzien. - Olivia. - Tak? Mógł usłyszeć jej głośno bijące serce, jej gnający puls i zapragnął jej dotknąć. - Jak możesz być taka młoda i taka mądra? - Nie czuję się mądra. - Jej twarz zarumieniła się od napływającej krwi. Ja… Ja z trudem myślę o tym wszystkim. Położył palce na jej szyi i poczuł pulsującą tętnicę. - Nie powinienem tego robić. - Masz na myśli… dotykać mnie? - Brzmiała na zdyszaną. - Jest dobrze. - Dziewczyno. - Położył swoją dłoń wokół podstawy jej szyi. - Dopiero zaczynam. - Przyciągnął ją stanowczo do piersi, pochylając się nad nią, domagał się jej ust. Zesztywniała z zaskoczenia, a on zatrzymał się zaledwie kawałek od jej ust. Jej szybkie oddechy drażniły jego skórę, sprawiając, że desperacko chciał jej spróbować. - Olivia - wyszeptał. Był tak cholernie blisko.

- 68 -

Wampir i dziewica Poczuł chwilę, w której uległa. Jej ciało topniało przy nim. Jej oczy zatrzepotały przymknięte. Przycisnął do niej usta, formując jej wargi, rozkoszując się ich miękką pełnością. Owinął wokół niej ramię, żeby przyciągnąć ją bliżej. Nawet przez jej gruby wełniany sweter, mógł poczuć jej piersi, okrągłe i jędrne. Przekrzywił usta, pogłębiając pocałunek, nakłaniając jej wargi do otwarcia. Ze słodkim kobiecym jękiem, jej usta się rozchyliły, a on drażnił mały otwór swoim językiem. Dyszała, jakby chciała złapać swój oddech, jej piersi napierały na jego klatkę piersiową. Z każdym pchnięciem, jego krocze naprężało się, a jego namiętność zagrażała, że pozbawi go ostatnich pozostałości jego kontroli. - Robby - szepnęła. Owinęła ramiona wokół jego szyi i potarła policzkiem o jego wąsatą szczękę. Wycałował szlak z powrotem do jej ust i tym razem odwzajemniła pocałunek, dorównując desperacją do jego pragnienia. Jego serce szybowało. Najechał jej usta, smakując ją swoim językiem. Pogłaskała jego język własnym, a potem go zassała. Jego krocze stwardniało i naciskało boleśnie na jego dżinsy. Przesunął ręce w dół jej kręgosłupa na pyszne krzywizny jej krzyża, a następnie na jej słodki, okrągły tyłek. Rozsunął ręce i przyciągnął ją mocno do swojej erekcji. Dyszała przy jego ustach, przerywając pocałunek. - Olivia. - W jego wzroku, jej twarz zmieniła się z różowej na ciemnoczerwoną. Schował jej twarz przy swojej klatce piersiowej, aby ukryć czerwony blask swoich oczu. Przytuliła się do niego, oddychając płytko i szybko. Wyplątał dziwne ustrojstwo z jej włosów i długie kręcone pukle opadły wolne. Chwycił garść i ukrył w nich twarz. Były takie miękkie, takie jedwabiste przy jego skórze. Zmusił się siłą woli do odzyskania kontroli, beznadziejna sprawa, gdy wyobraził sobie jak grube, czarne i jedwabiste mogły być jej włosy pomiędzy jej nogami. Cierpliwości. Musi zalecać się do niej powoli i ostrożnie. Dobre wyczucie czasu może być niezbędne albo mógł ją stracić. Z oddali usłyszał brzęczący dźwięk. Odwrócił się i zauważył babcię Olivii stojącą przy teleskopie i uderzającą dużą metalową łyżką o garnek. - Co to jest? - Olivia spojrzała w stronę domu i skrzywiła się. - O Boże, przepraszam. Zapomniałam, że patrzyła. Robby cofnął się, uwalniając Olivię, a brzęczenie ustąpiło. - Najwyraźniej, pierwsza runda dobiegła końca. - 69 -

Wampir i dziewica Olivia odwróciła się do niego z nieśmiałym uśmiechem, ale natychmiast przekształcił się w zmarszczenie brwi. - Czy wszystko w porządku? Twoje oczy wydają się nieco czerwone. Ze skrytym grymasem, odwrócił wzrok. - Myślę, że nawiało do nich trochę piasku. - Nienawidził kłamać, więc szybko zmienił temat. - Chcesz mnie zabrać do swojego domu? Spojrzała na swoją babcię, a potem potrząsnęła głową. - Zniosłeś dość przesłuchań na jeden wieczór. I powinieneś pośpieszyć się do domu, żeby przemyć oczy. - Wiatr zagarnął włosy wzdłuż jej twarzy, a ona odsunęła je z powrotem. - Trzymaj. - Podał jej szylkretowy10 przyrząd, który wyciągnął z jej włosów i skrzywił się, kiedy otworzyła pazury. - Kurde, spójrz na zęby tej rzeczy. Nie robi ci to dziur w głowie? Ze śmiechem, skręciła włosy z tyłu głowy. - Nie. Przysunął się, żeby zaobserwować jak mocowała pazury. Przekręciła go z rozbawionym spojrzeniem. - Martwisz się o moje bezpieczeństwo? Uśmiechnął się. - Nie pozwolę niczemu skrzywdzić włosów na twojej głowie. Czy mogę cię zobaczyć jutro w nocy? Jej policzki zakwitły różem. - Tak. - To dobrze. - Wycisnął lekki pocałunek na jej czole. - Będę czekać tutaj, żeby się upewnić, że dotarłaś bezpiecznie do domu. - Dobranoc. - Poszła z powrotem w dół plaży. Obserwował jej pełen wdzięku chód, jej włosy spięte z tyłu głowy i jej smukłą, elegancką szyję. Jego spojrzenie obniżyło się na jej pełne biodra, które kołysały się z każdym krokiem. Napiął ręce, przypominając sobie, jak czuł jej tyłek. Dzięki Bogu, że kości w palcach uzdrowiły się, jak należy. Bywały chwile, kiedy człowiek potrzebował zwinnych palców. Olivia obudziła się w środę rano myśląc o Robbym. Przytuliła się pod kocami, zamknęła oczy i przypomniał sobie każdy pyszny szczegół 10

Szylkret - masa rogowa, którą otrzymuje się z pancerzy (karapaksów) żółwi szylkretowych. Jest przejrzysta, lekko żółtawa, z ciemnobrązowymi plamami. Stosowana w rzemiośle artystycznym (np. do wyrobu oprawek okularów ).

- 70 -

Wampir i dziewica najgorętszego pocałunku, jakiemu kiedykolwiek się oddała. Najpierw przyciągnął ją do siebie, jak mężczyzna tracący kontrolę, a potem zawahał się ponad jej ustami, jak mężczyzna wysilający się, by odzyskać kontrolę. Jego walka podniecała ją, sprawiając, że chciała popchnąć go poza krawędź. Nie potrzebowała czytać jego emocji. Jego pożądanie i namiętność były jasne z każdym ruchem jego warg i z każdym dotykiem jego rąk. Okazał się być śmiały i wymagający w sposobie, w jaki przyciągnął ją mocno do swojej erekcji. Szokujące, ale takie ekscytujące. Uśmiechnęła się do siebie. Było też w Robbym coś słodkiego. Coś wiarygodnego, co sprawiało, że czuła się bezpieczna, chociaż jej wykrywające kłamstwa umiejętności na niego nie działały. Zaczynała lubić fakt, że nie może odczytać jego emocji. Po raz pierwszy w jej życiu, była zdolna całować mężczyznę odczuwając tylko własne emocje. Zamiast zwykłej powodzi żądzy wylewającej się z faceta, zatapiając swoje pragnienia w jego potrzebach, czuła tylko siebie. Nagle, wszystko było o niej. Każdy dreszcz, każde mrowienie, każde kołatające uderzenie serca - to wszystko pochodziło od niej. Lubiła to. Chciała więcej. Chciała Robbiego. Usiadła z westchnieniem. Nie mogła nazwać tego miłością. Znała mężczyznę tylko kilka dni. Nie mogła zakochać się tak szybko, prawda? Dlaczego nie? Zbeształ ją wewnętrzny głos. Robby MacKay był wspaniałym, seksownym, fascynującym mężczyzną. I chce cię. Musiałaby być stworzona z kamienia, aby na to nie zareagować. Ale co, jeśli ona po prostu reaguje na jego pragnienie? Albo może była nim zafascynowana, ponieważ nie potrafiła go odczytać. Z jękiem, udała się do łazienki. Znowu wszystko analizowała. Miała nadzieję, że jej babcia nie była dłużej na nią zła. Ostatniej nocy, po tym jak wspięła się po schodach na dziedziniec, Eleni posłała jej surowe spojrzenie. - Przyzwoici ludzie powinni leżeć już w łóżku - fuknęła. Potem powędrowała do wnętrza domu do swojej sypialni. Olivia zaryzykowała wejście do kuchni. Jej babcia siedziała przy stole, skubiąc chleb z oliwkami i serem feta. Była tam aura troski i niepokoju, ale nie było złości, którą mogła wykryć Olivia. Eleni wstała z uśmiechem. - Siadaj i jedz, dziecko. Zrobię ci filiżankę herbaty.

- 71 -

Wampir i dziewica - Dziękuję. - Olivia ukroiła kawałek chleba, a następnie sięgnęła po słoik z miodem. - Poszłam do piekarni wcześnie rano i zapytałam, czy ktoś wie o domu należącym do cudzoziemca po drugiej stronie Petry. Olivia zmarszczyła brwi, gdy polała chleb miodem. - Sprawdzałaś Robbiego? - Oczywiście. - Eleni cisnęła przed nią filiżankę herbaty. - Nie uważasz, że powinnaś coś wiedzieć o mężczyźnie, którego całujesz? - Wiem o nim dużo. - Znasz jego adres? Olivia odgryzła kęs chleba, żeby nie musieć odpowiadać. - Biorę to za nie. - Eleni usiadła naprzeciwko niej. - Wiem o nim ważne rzeczy. - Na przykład, jak dużo ma na swoim koncie bankowym? - Jej babcia wrzuciła do ust kawałek sera feta. Olivia parsknęła. - On pracuje. I jest słodkim, troskliwym mężczyzną. - Obmacywał cię, jak… kałamarnica z przyssawkami, która przyssała się do twojego tyłka. Olivia roześmiała się. Eleni fuknęła. - Ja nie żartowałam, młoda damo. Ledwo znasz tego mężczyznę, ale ty byłaś… Mam nadzieję, że takie zachowanie nie wchodzi ci w nawyk. - Nie. Uwierz mi. Ja… ja nie wiem, jak to się stało. Nigdy wcześniej do czegoś takiego nie dopuściłam. Oczy Eleni złagodniały. Oczywiście, mogła powiedzieć, że jej wnuczka mówi prawdę. - Jesteś w nim zakochana? Olivia wzięła głęboki wdech i wolno go wypuściła. - Nie wiem. Czuję się bardzo stanowczo przez niego, ale jako psycholog mam poważne wątpliwości, czy człowiek rzeczywiście może zakochać się tak szybko. Eleni machnęła ręką zbywająco. - To nie jest nauka. To miłość. - Jest w to zaangażowana pewna ilość nauki - zaprotestowała Olivia. Chemia, hormony, feromony… - I jak reagują twoje hormony? - 72 -

Wampir i dziewica Olivia skrzywiła się. - Poza schematem. - A chemia? - Wysoce wybuchowa. Możemy dostarczyć elektryczności połowie Stanów Zjednoczonych. Eleni kiwnęła porozumiewawczo. - Zakochujesz się. - To zbyt szybko. - Wobec tego zwolnij. - Wyjeżdżamy do Houston za dwa tygodnie. - Olivia napiła się gorącej herbaty. - To mnóstwo czasu. Poza tym, również może przyjechać do Houston. Będzie musiał, jeśli zamierza prosić o pozwolenie na ślub z tobą. Olivia wypluła herbatę na stół. - Kto mówił cokolwiek o małżeństwie? - Złapała serwetkę, żeby wytrzeć bałagan. Jej babcia zmrużyła oczy. - Z pewnością nie zamierzasz żyć w cielesnym grzechu? - Dopiero poznałam mężczyznę. - Ostatniej nocy wyglądałaś na dobrze z nim zaznajomioną. Olivia zjadła trochę więcej chleba. - Jestem… niezwykle do niego przyciągana. Ale nadal nie mogę czytać jego emocji, więc nie wiem, co o mnie myśli. - Dziecko, obłapywał cię jak niedźwiedź. Możemy śmiało założyć, że przyciąga go do ciebie. - To nie oznacza, że chce się ze mną ożenić. - Jeśli chce się wspiąć na miodne drzewo, będzie musiał. Olivia potrząsnęła głową, uśmiechając się. - Robisz z niego Kubusia Puchatka. - Hmm. Mam nadzieję, że jest od niego bardziej inteligentny. - Eleni wskazała w kierunku lodówki. - Zapomniał swojego talerza z jedzeniem. - Dam mu to dziś wieczorem... - Możemy zabrać to do niego teraz. - Eleni wstała i zaczęła sprzątać ze stołu. - Dowiedziałam się w piekarni, w którym domu przebywa. - Czego jeszcze się dowiedziałaś? Eleni odłożyła ser i oliwki do lodówki.

- 73 -

Wampir i dziewica - Dom jest własnością bogatej Amerykańskiej rodziny, Draganestich i mają wielu przyjaciół, którzy przyjeżdżają i odjeżdżają. Nikt zbyt dużo nie widział twojego Robbiego, ale wszyscy znają mężczyznę imieniem Carlos, który również tam mieszka. Teraz idź i się ubierz, żebyśmy mogły pójść. Trzydzieści minut później Olivia była ubrana w dżinsy i jej najładniejszy kaszmirowy sweter i pukała do drzwi eleganckiej willi. Doniczki z geranium otaczały surowe, zabytkowe drewniane drzwi. Dom był olśniewający w porannym słońcu ze świeżą warstwą wapna. Pokryty dachówką dach wyglądał na nowy, jak również wybrukowany kamieniem podjazd. Eleni nalegała na przyjście, jako przyzwoitka. Ubrana była w jedną z lepszych sukienek i kurczowo trzymała płócienną torbę na zakupy, wypełnioną owiniętym w folię jedzeniem. Drzwi uchyliły się, a młody mężczyzna spojrzał na nie. Błysnął uśmiechem, jakby je rozpoznał, następnie otworzył drzwi szerzej i oparł swoje długie, szczupłe ciało o futrynę. - Dzień dobry. - Olivia podejrzewała, że to był Carlos. - Jesteśmy tutaj, żeby zobaczyć się z Robbym MacKay. Pokiwał głową. - Wy musicie być Olivia i Eleni Sotiris. Olivia dostrzegła lekki akcent. - Tak, to my. Robby mówił ci o nas? Jego uśmiech poszerzył się, pokazując bardzo białe zęby. - Menina, każdy na wyspie wie o tobie. Menina. Nie całkiem hiszpański, ale blisko. - Jesteś… Portugalczykiem? - Brazylijczykiem. Z Rio. - Mrugnął. - Jeśli kiedykolwiek zapragniesz samby, jestem twoim mężczyzną. - Ach. Będę o tym pamiętać. Pociągnął nosem, a jego wzrok przesunął się na dźwiganą przez Eleni torbę. - Czy to jest jagnięcina? Pachnie pysznie. - To jest pyszne - ogłosiła Eleni. - Moja wnuczka jest świetnym kucharzem. - Doskonałe wyczucie czasu. Umieram z głodu. - Mężczyzna cofnął się i skinął, żeby weszły. - Proszę, wejdźcie.

- 74 -

Wampir i dziewica - Dziękuję. - Olivia weszła do wąskiego holu, podążając za babcią. Na ścianie zauważyła dużą ikonę Jana Apostoła, patrona Patmos. - Jesteś na wakacjach, panie…? - Panterra. Ale mów mi Carlos. I nie. - Zaprowadził je do dużego dziennego pokoju. - Pracuję tu, tak, jak Robby. Olivia rozejrzała się po pustym pokoju. - Gdzie jest Robby? - W tej chwili jest niedostępny. On… musiał wyjechać w interesach do Horos. To było kłamstwo. Olivia zesztywniała i rzuciła okiem na babcię. Spojrzenie na Yia Yia’s twarz zdarzało, że też to wyłapała. - Kiedy spodziewasz się go z powrotem? - Dziś wieczorem. Jakiś czas po zachodzie słońca. To była prawda. Olivia zastanawiała się, co robi Robby przez cały dzień. Pokój dzienny był urządzony ze smakiem, ale nie był wypełniony drogimi dziełami sztuki lub czymkolwiek innym, co uzasadniało dodatkową ochronę. - Pracujesz w tej samej firmie, co Robby? MacKay Security and Investigation? - Tak. Sprawdzasz nas, Olivio? - Obejrzał się, jego złocistożółte oczy migotały. - Miałam tylko nadzieję zobaczyć Robbiego. - Uwierz mi, menina. Będzie mu bardzo przykro, że się minęliście. - Carlos poprowadził je do przestronnej wiejskiej kuchni, udekorowanej na niebiesko i żółto. Eleni cisnęła torbę na kuchenny stół, potem zaczęła wyciągać owinięte folią paczki. - To powinno iść do lodówki, a kiedy będziesz gotowy, żeby jeść, powinieneś podgrzać odpowiednio w piecyku. - Tak, proszę pani. - Carlos pochylił głowę, a jego długie, czarne włosy opadły do przodu, przesłaniając jego twarz. - Będziemy dokładnie stosować się do instrukcji. - Hmm. - Eleni oparła się blisko swojej wnuczki i mruknęła. - Nigdy nie widziałam tak wielu ochroniarzy, którzy potrzebują porządnego fryzjera. Olivia skrzywiła się, ale Carlos po prostu zachichotał i wziął jego czarne, długie do ramion włosy za uszy. Złoty ćwiek błyszczał w każdym płatku ucha. Podniósł paczki z jedzeniem i zaczął chować je do lodówki. - Czy jest jakaś wiadomość, którą chciałabyś mi zostawić dla Robbiego? - 75 -

Wampir i dziewica - Niespecjalnie. - Olivia chwyciła pustą torbę. - Wrócę dziś wieczorem. - Dobrze. - Carlos uśmiechnął się, gdy zamknął drzwi lodówki. Olivia mogła wyczuć dużo rozbawienia pochodzącego od niego, ale było tam coś więcej. Ekscytacja. Oczekiwanie. Oraz leżący u podstawy tego wszystkiego, cień oszustwa. Ona i jej babcia wyszły i skierowały się z powrotem do domu. Eleni była niezwykle cicho, gdy szły, a Olivia czuła promieniującą od niej aurę niepokoju. - Jesteś zmęczona, Yia Yia? Mogę zadzwonić po taksówkę. Potrząsnęła głową. - Chodzę tak codziennie. To jest dla mnie dobre. - Znowu zamilkła, marszcząc po drodze brwi. - Szkoda, że minęłyśmy się z Robbym - mruknęła Olivia. - Czy to nie wydaje ci się dziwne, że jest dwóch ochroniarzy w takim domu. Nie widziałam niczego, co potrzebowałoby ochrony. - Carlos kłamał na temat Robbiego - powiedziała Eleni. - Wiem. - Co takiego robił Robby, że trzeba było trzymać to w tajemnicy? - Jest coś dziwnego w tym Carlosie - szepnęła Eleni. - Ale nie mogę zrozumieć, co to jest. - Wrócę dziś wieczorem i zdobędę kilka odpowiedzi. Eleni rzuciła jej zmartwione spojrzenie. - Jesteś pewna, że to bezpieczne? Olivia poklepała ją po plecach. - Jestem w pełni przeszkolona w zakresie samoobrony. Potrafię o siebie zadbać. Tego wieczoru po zachodzie słońca, Olivia spacerowała w dół plaży Grikos, zmierzając do domu Robbiego. Księżyc w pełni zawisł ciężko na niebie, rzucając błyski na morze. Wiatr był chłodny i była zadowolona, że założyła na sweter kurtkę. Przeszła około Petry - albo Kallikatsou, jak ją nazywali tutejsi - i dostrzegła dom, który odwiedziła rano. Z tyłu, mogła zobaczyć rozległy ogród i kamienne kolumny. Przyjrzała się skalistemu urwisku, szukając schodów, które doprowadziłyby do domu. Jej oko uchwyciło nagły ruch, czarna plama, która zdawała się zlatywać z urwistego cyplu i lądować z miękkim łoskotem na piasku. Jej serce szarpnęło się. Zamrugała oczami, żeby upewnić się, że dobrze widzi. Kot. Olbrzymi, ciężki czarny kot. Jaguar? Na Patmos? To wyszczerzyło kły i warknęło na nią.

- 76 -

Wampir i dziewica Chłód osiadł na niej, drażniąc jej skórę. Mogła umrzeć. Nie mogła prześcignąć jaguara. Nie miała żadnej broni i wątpiła, że jej sztuki walki mogą uratować ją od tych bezwzględnych pazurów i lśniących białych zębów. Ogromny kot patrzył na nią złotymi oczami; a następnie z powolnym, pełnym gracji ruchem jego dużej łapy, podjęło to cichy, śmiertelny krok w jej kierunku. Mogła myśleć tylko o tym, że lepiej nie zachowywać się jak zdobycz. Spiorunowała kota wzrokiem, a następnie krzyknęła tak głośno, jak mogła. Kot warknął i zrobił kolejny krok w jej kierunku. Nie mogła wycofać się, nie dając się złapać. Nie mogła wspiąć się na cypel szybciej, niż kot. Z pewnością nie chciała posuwać się w jego kierunku. Więc zostało morze. Zimne i zdradliwe, z silnymi prądami spowodowanymi przez pełnię księżyca. Mogła mieć tylko nadzieję, że jaguar nie lubi zimnej wody.

- 77 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?7 Robby właśnie wyszedł z pod prysznica, gdy usłyszał krzyk. Kobiecy krzyk. Upuścił ręcznik, wciągnął parę bokserek i poszedł do pokoju dziennego. - Carlos, słyszałeś coś? Zmiennokształtny wyszedł. Robby stanął na patio. Zimny wiatr uderzył w nagą skórę i smagał mokrymi włosami przez jego twarz. Odsunął włosy i zwrócił uwagę na parę wydobywającą się z jacuzzi. Carlos musiał je włączyć, ale gdzie on jest? Robby podszedł do krawędzi cypla i spojrzał w dół. Niech to cholera. Znalazł Carlosa. I Olivię. Coś musiało uderzyć panterołaka w głowę, bo z jakiegoś szalonego powodu terroryzował Olivię. Podkradał się wzdłuż brzegu, wielka bestia z czarną sierścią i parą długich kłów, co sprawiało, że w porównaniu z nimi, kły Robbiego wyglądają wręcz na mięczakowate. Carlos celowo spychał ją do zimnego morza. Niech go szlag. Robby mógł usłyszeć jej szczękanie zębami. - Olivia! - krzyknął do niej. - Trzymaj się! Zaraz tam będę. - Pobiegł sprintem na schody. Zeskoczenie z cypla albo teleportacja na dół były kuszące, ale nie chciał wywołać jej dalszego niepokoju. Nie sądził, żeby Carlos mógł ją faktycznie zranić. Nie, jeśli drań chciał przeżyć noc. - Robby nie - krzyknęła Olivia. - Nie schodź tu!. Starała się go chronić? Jego piękna, słodka Olivia, była taka odważna. - Zaraz tam będę!. - Po prostu zadzwoń na policję - krzyczała. - Proszę! Nie chcę, żeby coś ci się stało. - Przesunęła się w kierunku plaży, ale Carlos rzucił się ku niej, rozchlapując wodę przednimi pazurami. Szarpnęła się w tył, teraz zanurzona do talii w zimnej kipieli. Robby zatrzymał się na dole schodów z nagłym uświadomieniem. Olivia była lojalna. Mógł jej ufać. Po tych wszystkich latach, w końcu znalazł godną zaufania kobietę. Nie mógł pozwolić jej odejść. Poszedł na plażę. - 78 -

Wampir i dziewica - Robby, nie. - Jej głos trzeszczał od emocji i mógł zobaczyć łzy na jej twarzy. - Odejdź zanim cię zauważy. Boże Wszechmogący, mógł kochać tę kobietę wiecznie. Podszedł bliżej, a Carlos owinął się wokół, sycząc na niego. Robby spróbował wampirzej kontroli umysłu, skupiając swoje wszystkie mentalne moce na panterołaku. Uderzył w solidną barierę. Szlag by to trafił. Zmiennokształtny ma dobre mechanizmy ochronne. Normalnie byłoby to dobrą rzeczą, ponieważ oznacza to, że Carlos będzie odporny na jakąkolwiek kontrolę przez Malkontentów. Ale w tej sytuacji to nie pomaga. - Ty szalony kocie - wyszeptał Robby. - Co ty do cholery robisz? Panterołak warknął, pokazując swe lśniące, białe, ostre zęby. - Zaatakuj mnie, Big Red. Spraw, żeby to dobrze wyglądało. Robby zesztywniał. Nie zdawał sobie sprawy, że Carlos był zdolny do telepatycznej komunikacji, podczas gdy był pod postacią kota. - Co ty tu robisz? - Czekam na ciebie, żebyś mnie przegonił. Chodź, stary. Ocal piękną pannę. Bądź bohaterem. To był plan swatania? Robby zacisnął dłonie w pięści. - Ty cholerny draniu. Śmiertelnie ją przerażasz. Carlos warknął. - To jest podziękowanie, które dostaję. Słuchaj, jeśli dobrze rozegrasz karty, będziesz miał szczęście. Gorące jacuzzi jest już gotowe… - Wynoś się stąd! - Robby zaszarżował w jego kierunku. - Och, dobre aktorskie umiejętności. - Carlos cofnął się. - Wyglądasz na naprawdę wkurzonego. - Jestem wkurzony! - Robby zagarnął jajowaty kamień z plaży. - Merda. Nie trzeba być gwałtownym. - Carlos pobiegł w dół plaży. Robby rzucił kamień. Carlos zaskomlał, kiedy przyciął jego tylne nogi. - Ty wielki głupku! Zobaczysz, że nigdy więcej ci nie pomogę!. - Nie potrzebuję twojej pomocy, ty parszywy piekielniku! - Robby pobiegł do wody, żeby przynieść Olivię. Silna fala zalała ją od tyłu i straciła równowagę. Przez kilka przerażających sekund, widział, jak idzie na dno. - Olivia! - Sięgnął po nią, gdy tylko wynurzyła się na powierzchnię, bulgocząc. Wciągnął ją w swoje ramiona i rzucił się z powrotem do brzegu. Jej ubrania były całkowicie przemoczone. Jej mokre włosy ociekały. A jej ciało

- 79 -

Wampir i dziewica silnie drżało. - Niech cię szlag, Carlos. - Patrzył, jak panterołak gramoli się na cypel. - Gdzie ty do cholery idziesz? - To nie twój interes. - Panterołak zatrzymał się na górze cypla i spojrzał na nich w dół. - Wrócę o wschodzie słońca. Miłej zabawy, Big Red. Czy to prawda, co mówią, że dobry wampir może wytrzymać nawet całą noc? - Odwal się. - Robby usłyszał dziwny fukający dźwięk, który brzmiał, jak koci chichot, potem panterołak czmychnął. Olivia owinęła drżące, zimne ręce wokół jego szyi. - Jak t - t - tu się ć - ć - dostał jaguar? - Chodźmy cię rozgrzać. - Szedł w kierunku schodów. - Robby. - Dotknęła jego twarzy lodowatymi palcami. - Dz - dziękuję. Zaczęła robić się sina. Powinien teleportować się prosto na patio. Był to najszybszy sposób na dostarczenie jej do gorącej kąpieli. I niezawodna droga, aby sprowokować pewne niepożądane pytania. - Wybacz mi. Przytulił ją mocno do swojej klatki piersiowej i najechał jej umysł z falą wampirzej kontroli umysłu. Normalnie, śmiertelnicy czują podmuch zimnego powietrza, gdy wampir przejmuje ich myśli, ale w przypadku Olivii, była już zamarznięta na śmierć. - Śpij - rozkazał. Opadła bezwładnie, a on teleportował ich na patio. Olivia czuła rozkoszne ciepło i wygodę, gdy powoli się budziła. Ktoś głaskał ją po policzku i sczesywał włosy z jej czoła. Delikatne palce. Głęboki, seksowny głos. - Obudź się, kochanie. Robby. Wywołało to jej uśmiech. Jej oczy się otworzyły, a on tam był, jego piękna twarz spowita mgłą. Niestety, jej umysł był akurat zamglony. Czy ona była zanurzona po szyję w gorącej bulgoczącej wodzie? - Gdzie jestem? - Jesteś w jacuzzi w willi, gdzie przebywam. Potrzebowałaś ogrzania tak szybko, jak to możliwe. Jej zaspany mózg szperał o wyjaśnienie, a potem przypomniała sobie i usiadła ze wstrząsem. - Tam był jaguar! Na Patmos! Jak u licha on się tu dostał? - Ja… Więc…

- 80 -

Wampir i dziewica - Myślałam, że już po mnie. - Przycisnęła rękę do klatki piersiowej, potem sapnęła, gdy poczuła gołą skórę. Dobry Boże, miała na sobie tylko stanik i bieliznę. - Gdzie się podziały moje ubrania? - Tam. - Skinął głową i dostrzegła stertę mokrych ubrań na kamiennej posadzce obok szezlongu. - Nie przypominam sobie, żebym je zdejmowała. - I co do cholery robiła na jego kolanach? Przetoczyła się na drugą stronę jacuzzi i spojrzała na niego. - Co ty mi zrobiłeś? Jego szczęka przesunęła się. - Zdjąłem twoje mokre ubrania. - Czy wyraziłam zgodę? - Nay, byłaś nieprzytomna. I robiłaś się sina. Próbowałem cię uratować. Gorąco ogarnęło jej policzki. Nie była przyzwyczajona do mężczyzn oglądających ją bez ubrania. A tu była w jej nudnym staniku z białej bawełny i majtkach. Cholera, gdyby tylko miała na sobie jej czarną koronkową bieliznę. Skrzywiła się w duchu. Była blisko rozszarpania przez jaguara, a wszystko o czym mogła myśleć, to seksowność elementów jej bielizny? Musi być w szoku. Albo cierpi z powodu hipotermii. Albo zmętniało jej w głowie od bycia nieprzytomnym. Przetarła czoło. Znowu wszystko analizowała. - Przepraszam. Zrobiłeś to, co trzeba. Kącik jego ust się uniósł. - To była ciężka praca, ale ktoś musiał to zrobić. Mógłbym powiedzieć, że powstrzymałem się od spoglądania albo ślinienia się, ale to byłoby kłamstwo. Jej rumieniec stał się gorętszy. - Cóż, dziękuję za szczerość. I twoją odwagę. Nie mogę uwierzyć, że przegoniłeś wielkiego jaguara. Byłeś niesamowity. Wzruszył jednym ramieniem. - Nie mogłem pozwolić, żeby cię skrzywdził. Jej spojrzenie opadło na jego szerokie ramiona, a następnie na jego nagą klatkę piersiową. Pobiegł w dół na plażę w bieliźnie, żeby ją ocalić. - Uratowałeś mnie. - Próbowałaś mnie zatrzymać - szepnął. Jej spojrzenie podniosło się do jego oczu, a serce zatrzepotało jej w piersi. - Cóż, nie było sensu, żebyśmy oboje dali się rozszarpać na śmierć. - Chciałaś mnie chronić. Spojrzenie jego oczu było tak intensywne, że całe ciało zaczęło ją mrowić. Teraz czuła się niesamowicie wystrojona. - 81 -

Wampir i dziewica Jego oczy spochmurniały. - Chciałaś sama stawić czoła niebezpieczeństwu, żebym był bezpieczny. Wiła się na uformowanym siedzeniu. Nie powinna opuszczać jego kolan. Mogłaby go teraz dotykać. On mógłby dotykać jej. - Ja… - zakładam, że zadzwoniłeś na policję w sprawie jaguara? Zawahał się. Usiadła. - Nie zadzwoniłeś? - Byłaś nieprzytomna. Nie mogłem cię zostawić. Stanęła. - Musimy zadzwonić. Natychmiast. - Ja… - Jego spojrzenie przesunęło się w dół. Spojrzała w dół. Jej mokry bawełniany stanik przylepił się do niej jak druga skóra, wyraźnie pokazując jej sutki, które teraz reagowały na zimne powietrze. Schowała się pod wodę po brodę. - Czy możesz wykonać telefon, proszę? Cień czerwieni zamigotał w jego oczach, a on je potarł. - Zaraz wracam. - Gwałtownie wyszedł z jacuzzi, woda kapała z jego ciała i czarnych bokserek. Patrzyła, jak kroczył do domu. Było coś dziwnego w jego oczach. Wydawały się łatwo podrażniać. Jej spojrzenie powędrowało na jego szerokie ramiona i silne plecy, a następnie skoncentrowała się na jego tyłku. Czarna mokra bawełna przykleiła się do jego pośladków, wyraźnie pokazując pracujące mięśnie przy każdym kroku, który robił. Oblizała wargi. - Czy możesz przynieść mi szklankę wody? Spojrzał przez ramię, otwierając drzwi. - Aye. Chwileczkę. Przesunęła się wzdłuż wanny, więc mogła zobaczyć go przez szerokie szklane okno. Jego plecy nadal były zwrócone w jej stronę, gdy rozmawiał przez telefon. Zostawił otwarte tylne drzwi, więc była w stanie wyłapać większość jego rozmowy. - Czy jest tam ktoś, kto mówi po angielsku? - zapytał po połączeniu się z policją. - Dobrze. Muszę zgłosić zajście. To trochę dziwne i może być wam trudno uwierzyć - aye, mówię po angielsku. Olivia zachichotała. Potem Robby obrócił się nieznacznie i opadała jej szczęka. Dobry Boże. Przód jego bokserek był wypukły. - 82 -

Wampir i dziewica - Na plaży przy Petrze był jaguar. Ja - gu - ar - powtórzył powoli. - Nie, nie samochód. Kot. Czarna pantera. Nay, to nie był duży domowy kot. To była pantera. Robby przeczesał ręką przez swoje długie włosy, niechcący dając Olivii doskonały zarys jego umięśnionego, jak tara brzucha. Przełknęła. Jego płaski brzuch powodował, że wypukłość w jego bieliźnie wygląda na jeszcze większą. - Nie, nie jestem na haju po żadnych narkotykach - warknął Robby. - I dostrzegam różnicę między cholerną kozą, a panterą. Halo? Halo? - Odłożył słuchawkę i wyszedł z pola jej widzenia. Z grymasem, Olivia usiada z powrotem w jacuzzi. Policja myślała, że to telefoniczny żart. Kto może ich winić? Jak do licha jaguar dostał się na Grecką wyspę? I gdzie teraz był? Rozejrzała się dookoła nerwowo. Widziała kota gnającego w górę po skalistym urwisku, niedaleko stąd. Co, jeśli jacuzzi było jego ulubionym wodopojem? Wyglądała, jak pyszne kąsek, pływający w środku. Musiała się szybko przenieść. Robby podgrzał butelkę syntetycznej krwi w kuchence mikrofalowej. Musiał zaspokoić swój apetyt przed powrotem do Olivii. Uśmiechnął się do siebie, gdy przygotował dla niej szklankę zimnej wody. Carlos miał rację. Jeśli dobrze rozegra swoje karty, mógł mieć szczęście. Cholera, miał szczęście, od kiedy poznał Olivię. Była najlepszą rzeczą, która mu się przydarzyła odkąd… wrócił myślami wstecz. Boże Wszechmogący, odkąd został przemieniony w 1746 roku. Musiał być ostrożny, żeby jej nie stracić. Albo nie odstraszyć jej. Spojrzał na nabrzmiałe krocze i skrzywił się. Wyglądał jakby grał na starych dudach. Kuchenka mikrofalowa zabrzęczała i wypił połowę butelki ciepłej syntetycznej krwi. Dobrze, że akurat policja w Skala nie wierzyła w jego historię o panterze. Z pewnością nie chciał, żeby włóczyli się po wyspie z karabinami, poszukując Carlosa. Może zbyt mocno był zmiennokształtnym. Dziś w nocy była pełnia, więc Carlos mógł być zmuszony do zmiany. Mimo wszystko, nie powinien terroryzować Olivii, tylko po to, żeby pomóc Robbiemu w gorącej randce. Przypomniał sobie, jak dobrze czuła się w jego ramionach, jak udało jej się wyglądać jednocześnie seksownie i niewinne w białym biustonoszu i majtkach. I czekała na niego w gorącym jacuzzi. Jego krocze zesztywniało na samą myśl o niej całej gorącej i mokrej. Niech to szlag. Nie mógł wrócić do niej tak wyglądając. Chwycił szklankę zimnej wody i wylał połowę na siebie. - 83 -

Wampir i dziewica - Oy! Jasna cholera. - Czy wszystko w porządku? Odwrócił się i odkrył Olivię stojącą w kuchennych drzwiach. Zamarł na kilka sekund, gdy na nią patrzył. Trzymała swoje mokre ubrania przy piersi, skutecznie ukrywając części, które bardzo chciał zobaczyć. Nadal cieszył się widząc jej nagie ramiona i piękne długie nogi. Jego wzrok wędrował po jej twarzy i zdał sobie sprawę, że ona poddaje go podobnym badaniom. Jej oczy rozszerzyły się na widok jego krocza. Woda sączyła się z jego mokrych bokserek, kropelki pluskały mu na nogi. Szlag. Musi wyglądać jakby właśnie na siebie nasikał. Krew, którą ostatnio spożył uderzyła mu do twarzy, dając mu rzadki rumieniec. - To tylko woda, wiesz. - Skrzywił się. Jego zakłopotanie spowodowało, że jego akcent się pogrubił. Podniósł szklankę, więc mogła zobaczyć, że była w połowie pełna. - Użyłem trochę twojej zimnej wody do… zminimalizowania rosnącego niepokoju. Wydała dziwny zduszony dźwięk, który podejrzliwie zabrzmiał, jak stłumiony chichot. Z różowymi policzkami, skupiła się na ladzie za nim. - Pomyślałam, że będę bezpieczniejsza w domu, odkąd tam jest jaguar. - Rozumiem. - To tyle, jeśli chodzi o kochanie się z nią w gorącym jacuzzi. - Czy chcesz tą wodę? Mogę ją napełnić dla ciebie. - Tak jest dobrze. - Spojrzała na butelkę w jego drugiej ręce. - Może być cokolwiek, co masz. - Nay! To… to ci nie posmakuje. - Szybko wylał resztę syntetycznej krwi do zlewu. - To jest mdłe. Patrzyła na niego z zaciekawieniem. - To było wino, prawda? - Czy chcesz trochę wina? Mogę nalać ci lampkę. - Byłoby świetnie, dziękuję. Postawił szklankę wody na ladzie i wydobył kieliszek do wina z szafki nad głową. Potem zlokalizował butelkę merlota w lodówce, którą Carlos otworzył wcześniej, kiedy jadł resztki, które zostawiła Olivia i jej babcia. Napełnił szkło, a potem jej podał. - Dziękuję. - Przełożyła swoje ubrania do jednego z ramion, więc mogła wziąć kieliszek. Mokre dżinsy wysunęły się z jej uścisku i spadły jej na nogi. Ups. - Podniosę je. - Pochylił się, żeby chwycić jej dżinsy, potem zauważył, jak blisko był jej gołych nóg. Wyprostował się bardzo powoli, podziwiając widoki. - 84 -

Wampir i dziewica Do czasu, gdy jego oczy osiągnęły jej twarz, jej policzki ponownie się zaróżowiły. Odchrząknęła. - Muszę zdjąć moje mokre ubranie. - Byłoby miło. Chcesz to zrobić teraz? - Potrzebuję ręcznika do wysuszenia. - Oczywiście. - Chwycił czystą ściereczkę i podał jej. Rzuciła mu wątpliwe spojrzenie. - To za dużo nie zakryje. - Pracuje dla nie. - Rzucił go z powrotem na ladę. - Przyniosę ci ręcznik kąpielowy. - Mógłbyś mi znaleźć coś do ubrania? - Aye. - Może chusteczkę. - Czy w domu jest suszarka? Muszę wypłukać i wysuszyć moje ubrania. - Aye, dokładnie tam. - Skinął na drzwi lodówki. - Świetnie. Dziękuję. - Udała się do pomieszczenia gospodarczego. Czekał, aż przejdzie, aby mógł zobaczyć ją od tyłu. Jej mokre majtki przyległy do jej tyłka, wciśnięte w przedziałek i przylepione do każdego krągłego pośladka. Boże Wszechmogący, chciał jej dotknąć. Pocałować ją. Sprawić żeby drżała i krzyczała. Odchrząknęła. Spojrzał w górę. - Tak? Zatrzymała się dokładnie w pomieszczeniu gospodarczym piorunując go wzrokiem. - Potrzebuję tych dżinsów. - Oczywiście. - Podszedł do drzwi i rzucił jej mokre dżinsy do zlewu znajdującego się obok pralki. - Wrócę z jakimiś ubraniami i ręcznikiem. - Dziękuję. - Zamknęła drzwi po tym, jak wyszedł. Popędził do swojej sypialni zmienić ubranie. Spojrzał na swoje łóżko i się uśmiechnął. Noc była jeszcze młoda i tak jak powiedział Carlos, dobry wampir może wytrwać nawet całą noc.

- 85 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?8 Olivia z ulgą znalazła stos czystych ręczników na suszarce. Przepłukała sweter i położyła go na ręcznikach. Po wypłukaniu reszty ubrań położyła wszystkie na suszarce. Spojrzała na zamknięte drzwi. Miała nadzieje, że Robby najpierw zapuka. Szybko zdjęła swoją mokrą bieliznę, wypłukała i rzuciła na suszarkę. Rozległo się pukanie do drzwi. - Jeszcze minutka - Złapała ręcznik i z pośpiechem owinęła wokół siebie. Okey. Drzwi otworzyły się, do środka zajrzał Robby. - Och, znalazłaś ręcznik. - Przepraszam, że cię rozczarowałam. Uśmiechnął się. - Dziewczyno, nigdy nie rozczarowujesz. - Rozwiesił ubrania i ręczniki na ladzie obok swetra. Był półnagi i nie miał butów, ale mokre, białe bokserki zamienił na spodnie do sztuk walki. - Przyjdź, kiedy będziesz gotowa. Zamknął drzwi. Gotowa na co? Spokojnie. Nie musisz robić niczego, czego nie chcesz robić. Ale to właśnie problem. Kiedy chodziło o Robby’ego, ona chciała tego wszystkiego. A zna go tylko kilka dni. Odwróciła się do suszarki i zbadała ubrania leżące na niej. Były zdecydowanie kobiece, więc założyła, że należą do żony właściciela willi. Była to letnia piżama: niebieski podkoszulek i bawełniane szorty z białymi, puchatymi chmurkami. Szorty na nią pasowały, chociaż wydawały się za luźne wokoło ud. Góra podkoszulka była mocno dopasowana i pozostawiała wiele do myślenia. Z grymasem na twarzy owinęła ręcznik wokół ramion. Gdy jej ubrania będą suche, weźmie je i szybko wróci do domu. Albo może nie? Nie odważy się iść do domu, gdy jaguar jest wciąż na wolności. Może Robby ma samochód. A może będzie musiała spędzić z nim noc. Parsknęła. Jej babcia nigdy nie uwierzy w historie o jaguarze. - 86 -

Wampir i dziewica Wzięła kolejny łyk wina na zachętę i opuściła pomieszczenie. Światło w kuchni było słabe, ale wystarczało dla rodziny, która umiała się po niej poruszać. Doszła do progu salonu i zatrzymała się. Ogień zapłonął jej w sercu. Część poduszek i koc z kanapy były rozłożone na dywanie obok kominka. Przełknęła ślinę. Intencje Robby’ego były jasne. Chciał ją uwieść. Zgasił mecz i zapalił świeczkę na niskim stoliku. - Może więcej wina? - Jest dobrze. - Jestem w poważnych tarapatach. Usiadła na kanapie i odłożyła kieliszek z winem na stolik. - Czy jest ci wystarczająco ciepło? Tylko te ubrania udało mi się znaleźć, Shanna musiała je zostawić któregoś lata. - Kim jest Shanna? - Shanna Draganesti. Jest żoną właściciela tego domu. Właściwie kilku domów. - Usiadł obok niej na kanapie i obrócił się tak aby siedzieć do niej twarzą. Zauważyła, jak pracują jego mięśnie gdy się poruszał i że włosy na jego klatce piersiowej są bardziej brązowe niż czerwone. Swoje wilgotne, kasztanowe włosy miał związane w kooski ogon. - Gdzie jest twój dom? - Szkocja. Kilka kilometrów na południe od Inverness. Mam około 20 hektarów obok ziemi mojego dziadka. Mam własny dom, ale on i tak oczekuje, że zostanę w jego zamku. Zamrugała. - Prawdziwy zamek? - Aye. Jest odrobinę za duży jak na mój gust. Mój dom jest mniejszy, ale jestem tam rzadko. Jestem zwykle na zleceniach. - Co to za zlecenia? Oparł łokcie na oparciu kanapy. - Bezpieczeństwo i dochodzenie. Skinęła głową. Nawet jeśli jej niezwykłe umiejętności wykrywania kłamstw nie działały na Robby’ego, to wierzyła, że jest szczery. Objawy były prawidłowe. Siedział naprzeciwko niej i utrzymywał z nią kontakt wzrokowy. Co więcej, miała przeczucie, że chciał by miała do niego zaufanie. Od początku twierdził, że jest godny zaufania. Znosił tortury nie zdradzając swoich kolegów. Więc dlaczego nie powinna mu zaufać. Uratował ją przed jaguarem, narażając swoje życie. - 87 -

Wampir i dziewica - Byłeś w pracy, ubiegłego lata, gdy cię porwali? - Zapytała. - Jakiego rodzaju zadanie to było? Otarł szczękę. - Czasem MacKay angażuje się w niektóre wrażliwe kwestie bezpieczeństwa. - Masz na myśli bezpieczeństwo narodowe? Stąd znasz ludzi z CIA? Kiwnął głową. - Próbowaliśmy namierzyć lokalną grupę terrorystów. - Gdzie? Jak to się stało, że nigdy o tym nie słyszałam ? Wzruszył ramionami. - To tajemnica. Wzięła głęboki oddech. - A ci terroryści, to osoby, które cię torturowały. - Aye, ale wolałbym o tym nie mówić. Mam już to za sobą. - Naprawdę? - Obróciła się twarzą do niego, opierając zgięte nogi przed sobą na kanapie. - Możesz przyrzec, że nigdy o tym nie myślisz? Jego szczęka zadrżała. - Myślę o tym każdego dnia. - Kiedy zadałam ci pierwsze pytanie czego pragniesz najbardziej, jaka była twoja odpowiedź? Jego spojrzenie obniżyło się na jej nogi. - Chcesz się zemścić Robby. To by było zrozumiałe. Pochylił się do przodu i delikatnie szarpnął jej duży palec u nogi. - Jeśli powiem ci moje odpowiedzi, ty powiesz swoje. Przygryzła wargę. - Ok. Więc mamy umowę. Zawinął swoją rękę wokół jej kostki i ścisnął. A jego zielone oczy błyszczały z emocji. - Chcę zemsty. Najbardziej boję się tego, że dostane zemstę, ale nie zrobi ona ze mnie lepszej osoby. Przełknęła ślinę. - Więc nadal chcesz to zrobić? Powoli kiwnął głową. - Myślisz, że czyni mnie to złą osobą? - Podążył palcami w górę jej łydki. Patrzyła na jego rękę, która zbliżała się do jej kolana. Oh, z pewnością mógł być zły. I ona to lubiła. - Myślę, że to oznacza, że jesteś ludzki. Cierpiałeś nie tylko na ciele. - 88 -

Wampir i dziewica - To było upokarzające - szepnął. Pogłaskał czule zagięcie jej kolana. Miała trudności z koncentrowaniem się. - Jest sławne powiedzenie Eleny Roosevelt, nie pamiętam go dokładnie ale to chyba jakoś tak „Nikt nie może sprawiać, że czujesz się gorszy, bez twojego pozwolenia”. Usiadł z powrotem, zdejmując rękę z jej nogi. - Podoba mi się. Dziękuje. - Nie ma za co. Posłał jej ciekawskie spojrzenie. - Jak na kogoś, kto nie chce być moim terapeutą, robisz świetną robotę. Uśmiechnęła się. To był najlepszy komplement jaki mogłaby kiedykolwiek usłyszeć. - Dobrze, że nie jestem twoją terapeutką. W innym wypadku było by to nie etyczne związać się z tobą. Z uśmiechem dotknął jej włosów. - Więc chcesz się związać ze mną ? Zarumieniła się. - Myślę, że już to zrobiłam. Jego uśmiech poszerzył się, zawinął sobie jeden z jej loków wkoło palca. - Teraz twoja kolej. Czego chcesz najbardziej na świecie? - Długiego szczęśliwego życia. Chociaż nie wiem co by się z tym wiązało. - Długie życie. - Mruknął i puścił jej włosy. - A czego boisz się najbardziej? To była ta część o której nie chciała rozmawiać. Obróciła się twarzą do kominka. - Jabłek. - Owoców? - Tak. - Wyciągnęła nogi przed siebie ściskając kolana. - Posyłał mi jabłka. Wielkie czerwone w skrzyni. Najpierw do biura a potem do mieszkania. Przeprowadziłam się, ale mnie znalazł. - Kto? Zadrżała. - Otis Crump. Przeprowadziłam się do bezpieczniejszego domu, ale jabłka wciąż przychodziły. Przysunął się do niej. - Musi za tobą podążać. - On nie może. Jest w federalnym więzieniu. W izolatce. - 89 -

Wampir i dziewica - Zamawia jabłka z więzienia? - Nie ma zapisu lub dowodu. - To jak możesz być pewna, że to on je wysyła? Zamknęła oczy na moment. - Nie każ mi tego wyjaśniać. To zbyt bolesne. Uwierz mi to on. Robby dotknął jej ramienia. - Wierze ci. Musi mieć wspólnika. Potarła czoło. - Też tak uważam, ale mój przełożony myśli że ja… przesadzam, dlatego wysłał mnie tutaj. Abym odzyskała jakieś perspektywy. - Uważali że masz z tym mały problem? - Więcej niż mały. Uważali, że mam paranoje. Robby uśmiechnął się. - Och, mamy tyle wspólnego. Parsknęła. - Dzięki. - Nadal uważam, że ten więzień ma wspólnika. - Zgadzam się, ale nie wiem jak to możliwe. Jest już w izolatce dwa lata. Monitorują wszystkie jego maile. Nie mogę powiedzieć kiedy kłamie. Rozprasza wokół siebie tyle półprawdy i prawdy na wszystko co mówi, więc nie wiem jak jest. On lubi bawić się ze mną. - Czy on wie o twoich prezentach? - Znalazłam jej po kilku pierwszych razach kiedy złapałam go że kłamie. On… on uważa mnie za fascynującą. - Gnojek. - Robby mamrotają wstał i podszedł do kominka. - Powinnaś zobaczyć go jeszcze raz. - Jeśli będę miała rozkaz. - Jakie przestępstwo popełnił? - Przerwał Robby. - Zgwałcił i zabił 13 kobiet. Robby się skrzywił. - To krwawe monstrum. Dlaczego w ogóle się z nim spotkałaś? - Został skazany za trzy morderstwa, ale podejrzewali, że popełnij ich więcej w innych stanach. Moim zadaniem było go zmusić do zeznań. Siedział w izolatce tak długo, aż zechciał się ze mną zobaczyć. Dał mi do zrozumienia, że powie mi coś więcej jeśli będę się z nim dalej spotykać. - Manipulował tobą. Olivia westchnęła. - 90 -

Wampir i dziewica - Wiem. Wszyscy wiedzieli, ale mój przełożony kazał mi grać. Otis jest bardzo dumny z tego co zrobił. - Pokręciła głową, próbując zatrzymać napływające obrazy. - Wiedzieliśmy, że będzie chciał się w końcu pochwalić. Robby usiadł obok niej na kanapie. - Co się stało? Skupiła się na ogniu. - Obiecał mi powiedzieć wszystko, jak tylko przyniosę jabłko na nasze kolejne spotkanie. Duże czerwone jabłko i nóż do obierania. Patrzył jak obierałam jabłko za szyby. I on… - Jak mogła przyznać, że ten potwór miał wytrysk w jej obecności? Albo, że opisał jej szczegółowo jak torturował dziewczyny, właśnie za pomocą takiego noża jaki miała. Zakryła twarz, ale makabryczne obrazy wciąż powracały. Łzy paliły jej oczy. - Tak wiem, że to on wysyłał jabłka. Chce, żebym do niego wróciła. On… on ma obsesje na moim punkcie. - Olivia. - Robby podciągnął ją sobie na kolana i otoczył ramionami. Jesteś tu bezpieczna. Nie pozwolę cię skrzywdzić. Ukryła twarz w jego ramieniu i płakała. Starała się nigdy nie płakać, w pracy zawsze była twarda. Płakała dla dziewcząt, które zginęły. Płakała za zboczenie, które musiała znieść. I płakała dla Robby’ego, który był torturowany. Kontynuował mruczenie słodkich rzeczy do ucha, kiedy jego ręce pocierały jej plecy. Położyła swoją głowę na jego klatce piersiowej i wsłuchiwała się w równy rytm jego serca. - Po tej spowiedzi czuje się winna. Wziął ją za ramiona. - Jesteś aniołem, nie możesz czuć się winna, tylko dlatego że ten człowiek jest zły. Uśmiechnęła się i dotknęła policzka Robbego. Jego zarost był kłujący i seksowny, ale skóra nad nim była tak miękka i delikatna jak skóra niemowlaka. Był najsłodszym człowiekiem jakiego kiedykolwiek spotkała i niech jej Bóg pomoże, pragnęła go. - Myślę że powinniśmy zmienić nasz cytat. „Nikt nie może robić nic by inny czuł się winny bez twojego pozwolenia”. Łzy wróciły do jej oczu. - Dziękuje. Uśmiechnął się.

- 91 -

Wampir i dziewica - Jesteśmy dobrzy dla siebie. - Otarł jej wilgotne policzki palcami. - Dość łez. - Pocałował ją w policzek. - Powinniśmy być szczęśliwi. Pogładziła ręką jego włosy. - Sprawiasz, że czuje się szczęśliwa. - Dziewczyno, wypełniasz każdy mój sen i każdą ochotę w głębi serca. Zakochuje się w tobie. Oniemiała. Zgubiła się. Otworzyła usta, aby coś powiedzieć, ale tylko spojrzała się na niego. Przycisnął swoje usta do jej warg i usiadł z powrotem. - Robby. - Jej serce otworzyło się i wiedziała, że to on. Na niego czekała całe swoje życie. Rzuciła mu się na szyję i przytuliła mocno. - Chce być z tobą na zawsze. - Da się zrobić. - Wstał trzymając ją wciąż w ramionach, okrążył stolik. Ukląkł na dywanie i starannie ułożył ją na kocu i poduszkach. Pociągnęła go do pocałunku. Całował ją z głodem, który przyprawił ją o dreszczyk emocji. Wyciągnął się nad nią. Gładziła jego plecy, wygięła się w łuk w jego kierunku. Nigdy nie czuła się tak zrozpaczona. Lub śmiała. Cichy głos w jej głowie przypomniał jej, że zna Robby’ego tylko kilka dni. To wszystko dzieje się zbyt szybko. Nie znała go na tyle dobrze. Ale wiedziała że to on, ten jedyny. Czy to nie o to chodziło? Owinęła ręce wokół jego szyi i ucałowała go. Jęknął i przewrócił się na plecy, ciągnąc ją ze sobą tak że znalazła się nad nim. Obdarzyła jego policzki i zamknięte powieki pocałunkami. Jego ręce wślizgnęły się pod jej podkoszulek. Zanim zdążyła zareagować posadził ją i zdjął go. Krzyknęła, ale zanim zdążyła cokolwiek zrobić pchnął ją na plecy. - Robby. - Walczyła, żeby złapać oddech. Miała bolesną świadomość, że każdy jej oddech sprawiał, że jej piersi falowały. A on patrzył, jego oczy były spuszczone. - Jesteś taka piękna. - Powoli położył dłoń na jej piersi. Jej sutki stwardniały. Zamknęła oczy czując się nagle nieśmiało. Zadrżała kiedy Robby trącił jej szyję nosem i skubał jej ucho. - Twoje sutki są coraz ciemniejsze - wyszeptał. - Miały piękny odcień różu, ale teraz są czerwone. Myślisz, że są wrażliwsze? Zatrzęsła się, jej oczy były szeroko otwarte, kiedy on szarpnął jej sutek. - Och, miałem rację.

- 92 -

Wampir i dziewica Widziała jak spuścił głowę i zaczął kreślić językiem kółka wokół jej sutka. Wolną ręką drażnił jej drugą brodawkę. Jęknęła. Nigdy wcześniej nie czuła się tak dobrze. Wziął jej sutek w usta. Jęknęła w odpowiedzi. Och, to jest nawet lepsze. Nigdy nie czuła niczego tak wspaniałego. Wbiła palce w jego plecy. Palce u nóg zacisnęły się. Robił coś niewiarygodnego ze swoim językiem. I to wprawiało ją w zakłopotanie. Sprawiało, że czuła się mokra. Puścił jej sutek. A ona wstrząśnięta patrzyła na niego. Czy coś może być tak czerwone i nabrzmiałe. Przeszedł na jej drugą pierś i zaczął mocować się z sutkiem. Wszystko zaczęło się od początku. Drażnił jej skórę a wszystkie przypływy gorąca były kierowane do jej pochwy. Z jękiem wiła się i zaciskała uda. Jego ręka wślizgnęła się pod jej szorty. Jej serce szarpnęło się. Tak. Podniosła swoje biodra tak aby jego ręka przykryła ją. Sapnęła. Spuściła swoje biodra do podłogi i wstrzymała oddech. Nigdy nie poszła dalej. Raz była blisko, ale złapała jak facet okłamuje ją i zatrzymała go. Ale teraz to wszystko co czuła, było jej własnymi doznaniami i Robby robił to tak dobrze. Karmił się jej piersią i zaczął delikatnie masować jej rdzeń okrężnymi ruchami. Jej niepokój rozpłynął się i mogła oddychać. Jej oddech dopasował się z ruchem jego ręki. To było tak jakby całe jej ciało było synchronizowane z jego ręką. Jęknęła i zaczęła kołysać biodrami w rytm jego ręki. To była zdecydowania najwspanialsza rzecz jaką kiedykolwiek doświadczyła. Całe jej ciało mrowiło i napinało się. Puścił jej piersi i dmuchnął na sutki. Zadrżała. Wtedy nagle ospałe, powolne koła nie wystarczyły. Jej palce wbiły się w jego plecy. - Robby. - Tak, kochanie? - Wsunął palce do wnętrza workowatych spodni od piżamy i pogładził wilgotne włosy. Pisnęła. Coś niezwykle intensywnego zaczęło budować się w jej wnętrzu. Zacisnął palce wokół spodenek i pociągnął je w dół. Nigdy wcześniej nie była zupełnie naga z człowiekiem, jednak zamiast czuć się niezręcznie była zdesperowana. - Robby, proszę. Zdawał się ją zrozumieć. Wsunął palec w jej wnętrze, a kciukiem naciskał łechtaczkę. - 93 -

Wampir i dziewica Krzyknęła kiedy orgazm ją przeszył. Zacisnęła nogi. Jej pochwa zaciskała się na jego palcu. Jej oddech powoli wracał do normy. Zauważyła, że jego oczy znów były czerwone. Dziwne, może to odbicie ognia. Uśmiechał się był zdecydowanie zadowolony z siebie. Uśmiechnęła się. Miał powody do dumy. - Byłeś niesamowity nigdy nie czułam czego takiego wcześniej. Jego usta zadrżały. - Na pewno? - Tak. Przeniósł się między jej nogi i pocałował brzuch. - Czy aby na pewno? Otworzyła usta. Ponieważ podążył od jej brzucha do jej włosów łonowych a następnie między jej nogi. Trzęsła się gdy jego język drażnił jej łechtaczkę. Dobry Boże, miał rację. To było lepsze. Rozszerzyła nogi. Skrzywiła się gdy jej napięcie między nogami rosło. - Och, Robby. Włożył w nią palec jednocześnie poruszając językiem. Ogarnął ją orgazm. Krzyknęła i zacisnęła go między swoimi nogami. - O mój Boże, Robby. - Walczyła by złapać oddech. Poluzował sznurek u swoich spodni. - Olivia nie mogę się doczekać, by być w tobie. Przełknęła ślinę. Powinna mu teraz powiedzieć o swoim dziewictwie, czy poczekać by sam to odkrył? - Chce żebyś wiedziała, że traktuje to poważnie. Gdy raz cię już wziąłem nie chcę cię stracić. Nigdy. Usiadła i dotknęła jego policzka. - I mnie tu nie było, gdybym cię nie kochała. - Och, Olivia. - Otulił jej twarz w dłoniach. - Czekałem na ciebie tak długo. Rozległo się głośne pukanie do drzwi.

- 94 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?9 Robby jęknął. Cholera, nie teraz. - Po prostu zignoruj to. Olivia spojrzała w kierunku drzwi. - Czy to może być ten drugi facet, który tu mieszka? - szepnęła. - Carlos? - Nay. Nie pukałby. - Ach prawda. Miałby klucze. - Sięgnęła w kierunku poduszek, gdzie znajdowało się jej ubranie. - Najdroższa jeszcze nie skończyliśmy. - Jego erekcja osiągnęła bolesne proporcję. Olivia założyła krótkie spodenki od piżamy. - Kto mógłby… - Policja. Wysapała. - O nie. - Założyła podkoszulek. - Gnojek. - Robby mamrotał. - Co oni tu robią? - wyszeptała. - Musi chodzić o jaguara. - Myślałam, że ci nie wierzą. Robby stanął i wzdrygnął się na wybrzuszenie w jego spodniach. Tak ma witać się z miejscową policją? - Zadbam o to. Poczekaj tutaj. - Ruszył przez pokój. - Mogą chcieć zobaczyć teren. A jeśli spojrzą przez okna może być… Źle. Odwrócił się i zobaczył ją rzucającą poduszki z powrotem na łóżko. - Powinnaś być speszona. - Albo zawstydzona. Nie mógł przechodzić przez to po raz kolejny. - Muszę się ubrać. - Ruszyła w stronę kuchni. - Jeśli zobaczą mnie tak ubraną, cała wyspa usłyszy o tym, a moja babcia zostanie upokorzona. Chcesz być upokorzona? Już miał zapytać, lecz ona już otwierała drzwi do kuchni. Usłyszał, że drzwi do pomieszczenia gospodarczego się zamknęły, a następnie rozległo się głośniejsze dudnienie w drzwi. - 95 -

Wampir i dziewica - Gnojek. - Szedł noga za nogą do holu. Otworzył drzwi wejściowe i wyjrzał na zewnątrz. Upewniony, że jego spuchnięta pachwina została zakryta przez futrynę drzwi. - Policja. - Powiedział zachrypniętym głosem średniego wieku mężczyzna. Na jego koszuli wisiała odznaka. - To pan dzwonił w sprawie pantery? - Tak. Znaleźliście ją? - Miał nadzieję, że z Carlosem wszystko w porządku. - Myśleliśmy, że był pan pijany. Więc nie szukaliśmy. Lecz potem dostaliśmy telefon od Spiro. Jego kozy były strasznie głośno. A gdy wyszedł zobaczyć co się stało, zauważył wielkiego, czarnego kota. Próbował strzelać do pantery, ale ona uciekła. Więc Carlos miał kozy na obiad. Wpłynął psychicznie na umysł funkcjonariusza. - Nie ma pantery. Spiro był w błędzie. Tak było. Za dużo wypiliśmy. Jeśli coś wygląda jak pantera, nie strzelacie. Nie próbujecie jej zranić. Rozumiecie? Policjant skinął głową. - Rozumiem. - Wyjedziesz i nie wrócisz tutaj. Dziękuje za poświęcenia mi czasu - dodał Robby głośno. Oficer spojrzał na niego i kontrola umysłu zniknęła. - Och, ok. - Cofnął się. - Pójdę już. - Dobranoc oficerze. - Robby zamknął drzwi. Policjant będzie wykonywał jego rozkazy podświadomie, więc miejmy nadzieje, że Carlos będzie bezpieczny. Robby wrócił do salonu, spojrzał na dywan, gdzie zaledwie kilka minut temu doprowadził Olivie do orgazmu. Dwa razy. Była namiętna i czuła, taka słodka i kochająca. Dziś powinien potwierdzić ich wspólną przyszłość. Ale wątpliwość wkradła się do jego serca. A co jeśli nie mogłaby zaakceptować prawdy o nim? A co jeśli uznawała to za złe albo obrzydliwe? Nie, odrzucił tą myśl. Ona nie jest taka jak jego żona. Ona go nie zdradzi. Jego żona kładła interesy na pierwszym miejscu, Olivia była inna. Ona chciała zmierzyć się z panterą sama, żeby nie narażać go na niebezpieczeństwo. - Pozbyłeś się policji? - szepnęła z kuchni. - Aye, odeszli. - Poszedł do kuchni i przerażeniem stwierdził, że jest ubrana. Unikała patrzenia na niego.

- 96 -

Wampir i dziewica - Ja… ja zostawiłam sweter. Jest wciąż mokry. I moje buty są na patio. Na pewno też są mokre. - Wszystko w porządku. Możemy zaczekać, aż wyschną. Nikt nie wie, że tu jesteś. - Moja babcia wie. Jeśli zaraz nie wrócę, będzie w stanie przysłać tu policje. - Spoglądała na niego, swoimi smutnymi oczyma. - Przepraszam, wiem że… oczekiwałeś więcej. - Kochanie. - Dotknął jej policzka. - Jesteś daleko od tego co oczekiwałem. Nigdy nie myślałam, że dziewczynie tak mądrej i pięknej będzie na mnie zależeć. - Robby. - Jej oczy były pełne łez. - Nie wiem jak to może się dziać. Jak można zakochać się tak szybko? - Nie ma potrzeby tego kwestionować. - Ale to jest to co robię. Analizuje sytuacje i uczucia. Gdy ludzie zakochują się tak szybko jak można ufać, że to… - Przerwała kiedy położył jej palce na ustach. - Wierzysz w miłość? Kiwnęła głową. - Wierzysz w wierność i lojalność? - Tak. - Objęła jego rękę i uśmiechnęła się. - I wierze, że dobrzy zawsze pokonują złych i wierze w rodzinę, przyjaźń, dobroć i szacunek. Tylko nie proś mnie, bym wierzyła w jednorożce i zębową wróżkę. Zachichotał. - Nay. Chcę żebyś uwierzyła we mnie. - Chcę. Naprawdę chcę. - Więc zrób to. - Pocałował ją w czoło. - Chcę żebyś została ze mną. Forever. - Muszę już iść. - Położyła rękę na jego klatce piersiowej. - Ale mogę wrócić jutrzejszej nocy. - Jutro? - Tak. - Przeciągnęła ręką po jego włosach na klacie. - Możesz poczekać do jutra? - Mógłbym czekać na ciebie wiecznie. - Trzepnął siebie mentalnie. - Ale ja nie chce czekać na ciebie tak długo. Jestem gotowy teraz. Rzuciła okiem w dół i skrzywiła się. - Zauważyłam. Pomogło by gdybym wylała na ciebie więcej wody z lodem? - Okrutna dziewka - warknął, uśmiechnął się, gdy usłyszał jej chichot. - 97 -

Wampir i dziewica - Możesz podwieziesz mnie do domu? Nie chce chodzić, gdy pantera jest na wolności. - Aye. Mogę to zrobić. Robby zabrał kluczyki od samochodu. Wieczór nie poszedł dokładnie po jego myśli, ale nie mógł narzekać, dał Olivii przyjemność. Przyznał się do swojej miłości, a ona dała mu swoje serce. Zakochiwała się w nim. Wiedział to. Jutro w nocy wysunie pełne roszczenia do niej. A następnie nic ich już nie rozdzieli. Było już południe, gdy Olivia obudziła się. Rzucała się i kręciła w nocy, ględząc między niepokojem a radością. Radość ponieważ zakochiwała się w najsłodszym najbardziej wytwornym, najbardziej bohaterskim człowieku jakiego spotkała. A niepokój bo znała go zaledwie tydzień. I poważnie zastanawiała się nad możliwością stracenia dziewictwa z nim dziś wieczorem. Po raz pierwszy w jej życiu powiedzenie „szaleńczo zakochany” miało sens. Zdecydowany przypływ namiętności skłaniał ją do robienia szalonych rzeczy. Ale było tak dobrze. To co robił swoimi ustami i palcami było niesamowite. Czuła jego miłość. Była w każdym jego dotyku, spojrzeniu i w słodkich słowach. Ubrała się i powędrowała do kuchni. - Dzień dobry Yia Yia. - Rano? - Eleni zaśmiała się i wrzuciła oliwki i ser feta do sałatki. - Jest czas na obiad, dziecko. - Przepraszam. - Sprawdziła czajnik stojący na kuchence, woda w środku była jeszcze gorąca. - Nie spałam dobrze. - Nikt nie będzie spać dobrze, dopóki nie znajdą tej strasznej pantery. Eleni mruknęła. - Przegapiłaś śniadanie. Nie poszłam do piekarni po świeży chleb. - Są jakieś nowości? - Opowiedziała babci o panterze, po tym jak Robby odwiózł ją do domu. Oczywiście nie wspomniała jak bliskie spotkanie miała z owym kotem. - Alexia dzwoniła dziś rano. Usłyszała, że jakaś koza została zabita w pobliżu Horos. Pasterz widział jak zabijał ją wielki czarny kot. Jednak policja powiedziała, że pantery nie ma. Nikt nie widział już tego zwierzęcia w ciągu dnia. - Olivia skinęła głową i postawiła kubek z herbatą na ladzie. - To może być nocne zwierze. - Uważam, że nie powinnaś dziś nigdzie wychodzić. - Będzie dobrze. Robby mnie ochroni. - 98 -

Wampir i dziewica Eleni westchnęła. - Kładłam nadzieję w Spiro. Jednak Robby to miły chłopak. Wysłał mi dziś pudełko owoców. Olivia przestała oddychać. Ręka jej drżała. - Owoców? - Odwróciła się przodem do babci. - Jakich owoców? - Jabłka. Są obok… Dziecko co się dzieje? - Eleni podbiegła do niej. Olivia opadła na ladę. Nie, to nie może być od niego. - Co jest? - Eleni dotknęła jej ramienia. - Wyczuwam złą aurę. Strach cię otacza. - Gdzie? - Szepnęła. - Gdzie są te jabłka? - Na ladzie przed lodówką. Olivia zmusiła się do chodzenia. Podeszła do lodówki. Hałas dudnił jej w uszach, to było jej serce. Dźwięk dobiegał jakby z daleka. Dostrzegła to. Znajome brązowe pudło z zielonym logo. Zawsze wysyłał jabłka. A między jabłkami zawsze była zielona trawa. A w środku notatka. Poprzednie wiadomości przemknęły jej w umyśle. Najdroższa Olivio, nigdy nie pozwolę ci odejść. Najdroższa Olivio, jesteś jedyną, która jest mnie godna. Jej ręka zadrżała, przed otwarciem wieka. Sześć jabłek. A między nimi zielona trawa. Cofnęła się szloch wypłynął z jej ust. Dlaczego to robił? Ma zamiar terroryzować ją do końca swojego życia? - Spokojnie, dziecko. - Eleni poklepała ją po plecach. - Jak on mnie tu znalazł? Cholera z nim! - Olivia złapała notatkę i otworzyła kopertę. Słowa były napisane starannie. Najdroższa Olivio, zawszę cię znajdę. - Cholera. - Zgniotła kartkę i rzuciła nią. - Uspokój się. - Powiedziała Eleni z spokojem w głosie. - Nie może być tak źle. - Jest źle. Wie, że tu jestem. To powinno być bezpieczne miejsce. Mój azyl. - Jej oczy napełniły się łzami. - I powinnam być bezpieczna z tobą! - Cichutko dziecinko. Będzie dobrze. - Wraz z masowym mordercą wysyłającym nam dary i pantery? - Olivia przebiegła przez pokój. - Muszę wyjechać. Musimy wyjechać. Nie zostawię cię tutaj samej. - Wyjedziemy. Za jedenaście dni od teraz. - Jedziemy dziś. - Ogłosiła Olivia. Kiedy babcia zaczęła zbliżać się do pudła, ona podniosła rękę. - Ty nie rozumiesz jak bardzo poważana jest nasza - 99 -

Wampir i dziewica sytuacja. Otis Crump stoi za tym, ale od dwóch lat siedzi w izolatce, więc musi mieć kogoś, kto mu pomaga. - Przyjaciel, może, ale to nie powód, aby uciekać. - Nie sądzę by to był przyjaciel. - Olivia wyjaśniła. - Dawał mi do zrozumienia, że miał pomocnika przy zabójstwach, ale nigdy nie zdradził jego imienia. Jeśli ten pomocnik istnieje, wie gdzie jesteśmy. Tu nie jest bezpiecznie. Będę czuć się lepiej jeśli będziesz z tatą w Houston. Eleni westchnęła. - No dobrze. Pójdę z tobą, ale tylko dlatego, gdyż nie lubię patrzeć jak się zamartwiasz. - Dobrze. Zorganizuje nam podróż, a ty zacznij się pakować. - Najpierw zadzwonię do Alexi. Pomoże nam przygotować dom. Trzeba zacząć znosić krzesła i stoły z dziedzińca. Trzy godziny później, wszystkie meble zostały przykryte prześcieradłami, a niebieskie okiennice zostały zamknięte. Jedzenie, w tym jabłka zostały podarowane Alexi. Taksówka zabrała Olivie i jej babcię do portu. Jak wsiedli już na prom, serce Olivii zatonęło na myśl zostawieniu Robby’ego. Zostawiła notatkę dla niego u Alexi. Miała nadzieję, że zrozumie. Stanęła na pokładzie, chłodny wiatr dmuchał jej w twarz. Wyspa Patmos stawała się coraz mniejsza na horyzoncie. Łzy spływały jej po policzkach. Cholerny Otis. Potwór zhańbił jej azyl. Babcia była w niebezpieczeństwie. I spowodował, że opuściła faceta swoich marzeń. Miała tylko nadzieje, że pewnego dnia spotka znowu Robby’ego MacKaya. - Och to dobrze, że wciąż żyjesz - powiedział Robby kiedy przechodził przez salon do kuchni. Carlos nie wrócił przed świtem, więc zapadł w śmiertelny sen nie wiedząc czy pantera przeżyła. Teraz słońce zaszło i Robby obudził się głodny. Wszedł do kuchni i chwycił butelkę z lodówki. Krew Rh minus przypominała mu o Olivii. Po śniadaniu musiał wziąć prysznic i zmienić ubrania. Miał odebrać Olivię o dziewiątej. Usłyszał kroki za sobą. Wepchnął butelkę do mikrofalówki i obrócił się twarzą do Carlosa. Miał zmarszczone brwi i współczujący wyraz twarzy. - Obawiam się, że mam złe wieści, bracie. - Oparł się o dale a kręcę splótł na czarnym T-shirtcie. Robby wyjął kieliszek z szafki. - Niech zgadnę. Masz bóle brzucha po pożarciu kozy. - 100 -

Wampir i dziewica - Nie. Wziąłem tylko kilka gryzów przed tym jak pasterze zaczęli do mnie strzelać. Nigdy nie widziałem tak oddanych pasterzy. Bardzo trudno o dobry posiłek na tej wyspie. - Jakie to smutne. - Robby wylał ciepłą krew do kieliszka. - Przypomnij mi później, to popłaczemy razem. - Jakbyś się nie mylił, Big Red. Poszedłem do tawerny kilka godzin temu by posłuchać plotek o tajemniczej panterze. - Carlos zachichotał. - Policja powiedziała, że nie istnieje, ale Spiro mówi wszystkim co robię. I nitk nie może się dowiedzieć skąd pochodzę. - Piekło będzie właściwym słowem. - Robby upił kilka łyków swojego śniadania. - Bardzo zabawne. Ale były dwa tematy dzisiejszych plotek. Pantera, która tajemniczo zniknęła i twoja dziewczyna, która w tajemniczy sposób uciekła. Robby przełknął ostatni łyk krwi. - Co? - Żona właściciela karczmy, Alexia, powiedziała mi o wszystkim. Pomogła Olivii i Eleni zabezpieczyć dom przed zimnem. Ona jest najlepszą przyjaciółką Eleni, więc będzie pilnowała domu, podlewała rośliny i tak dalej. - Poczekaj. - Robby postawił kieliszek. - Mówisz, że Olivia opuściła wyspę? - Trochę powoli kumasz, bracie. Tak, ona odeszła. Jej babcia też. - Ona nie mogła wyjechać. Jesteśmy umówieni na dziewiątą. - Dom jest zamknięty. Poszedłem tam w drodze do domu, by się upewnić. Robby oniemiały wpatrywał się w Carlosa. Już jej nie było? Dlaczego odeszła? Może naciskał ją zbyt mocno? Gnojek. Oświadczyła mu przecież, że wszystko działo się zbyt szybko. Mógł zwolnić. - Dlaczego zdecydowała się wyjechać? Carlos wzruszył ramionami. - Może kiepsko całujesz. - Może chce dwie ciemne śliwy pod oczami. Carlos uśmiechną się. - Spokojnie, Big Red. Zadałem Alexie to samo pytanie. Powiedziała, że Olivia strasznie się czegoś boi. Człowieka. Robby przełknął ślinę. Przestraszył ją? Nie wydawało mu się, że ostatniej nocy bała się go. - Alexia była zdenerwowana, że ją zostawiły - kontynuował. - Chciała, by Olivia została i poślubiła jej syna Giorgios’a. - 101 -

Wampir i dziewica - Coś jeszcze? - warknął Robby. Teraz, kiedy dostosował się do szoku, ogarnęła go złość. Olivia nie powinna uciec. Przyznała, że się w nim zakochuje. Nie można uciekać od człowieka, którego się kocha. Nie, jeśli jest się lojalnym i godnym zaufania. - Zapytałem się jeszcze Alexie, czy nie wie gdzie pojechały. - Powiedział Carlos. - Babcia zawsze wyjeżdża do Houston, by spędzić ferie z synem. Więc prawdopodobnie udały się do Houston. Robby skinął głową i wyszedł z pokoju. Cholera, nie miał nawet numeru Olivii. Nie oczekiwał, że ucieknie. Poszedł do swojego pokoju i szybko ubrał się w dżinsy, podkoszulek i bluzę z kapturem. I udał się do tylnych drzwi, prowadzących na patio. - Poczekaj - zawołał Carlos. Robby nie czekał. Zeskoczył z urwiska i z hukiem wylądował na piasku. Powstrzymał się przed skruszeniem wielkiej skały w rękach. - Poczekaj. Robby obejrzał się i usłyszał łomot. Carlos także zeskoczył, trzymając kurtkę w ręku. - Chcę ci towarzyszyć. Carlos podszedł do niego zakładając swoją skurzaną kurtkę. - Dokąd idziesz? - Pobiegać. - Robby biegł sprintem. Carlos biegł obok niego. - Czy idziemy do jej domu? Robby zignorował go i biegł dalej. Może powinien iść do jej domu. To było lepsze niż pozostanie w domu samemu. Zwolnił. - Przykro mi, że tak się wszystko ułożyło, muchach. Robby chrząknął. Wskazał na księżyc, który był prawie pełny. - Dlaczego się nie przemienisz i nie odejdziesz? Kozi bufet czeka na ciebie. - Właściwie, myślałem o przemianie tej nocy i zabawie z kozami Spiro. Carlos uśmiechnął się. - Próbuję wyeliminować twoją konkurencję, bracie. Ale już nie ma sensu, w końcu odeszła. Robby zazgrzytał zębami. Jak ona mogła go zostawić. To nie ma sensu. To co powiedział Carlos też nie miało sensu. - Miałeś zamiar się przemienić, ale zmieniłeś zdanie? - To właśnie powiedziałem. Coś wolno dzisiaj kumasz, bracie. - Macie kontrole nad zmianą? Carlos zawahał się. - 102 -

Wampir i dziewica - Tak. - Jak alfa wilk? Nie potrzebujecie pełni księżyca? Carlos skrzywił się. Proszę. Nie porównuj mnie do tych śliniących się psów. Koty są naturalnymi, nadrzędnymi istotami. Robby prychnął. - Jesteście oboje zwierzętami. - Nasze kultury są zupełnie inne. Wilki żyją w stadach i postępują zgodnie z rozkazami alfy jak dobrze wyszkolone szczenięcia. Pantery nie słuchają się nikogo. - Myślę, że Phil nie zgodziłby się z twoją oceną wilkołaków. - Phil jest w porządku. - Carlos uśmiechnął się. - Jak na psa. Phil znalazł swoją prawdziwą miłość. Ostatnio wielu jego przyjaciół ją odnalazło. Myślał, że i on ją zalazł. Przemierzał teren, w którym Olivia poprosiła go o odpowiedź na trzy pytania. Czego chcesz najbardziej na świecie? Bez wahania odpowiedział, że zemsty. Co cię przeraża najbardziej na świecie? Robby zatrzymał się. Utrata Olivii. Ostry ból przebił mu serce. Jak mógł ją stracić? W jakiś sposób, w zaledwie kilka dni, całkowicie zmienił swoje myśli i uczucia. Czego chciał najbardziej na świecie? Olivia. Nadal pragnął zemsty, ale nie było to już jego priorytetem. Chciał Olivii. Gdy słońce zaszło, a jego serce budziło się do życia i pompowało krew do mózgu, pierwsza jego myśl dotyczyła Olivii. O wschodzie słońca, kiedy jego serce przestaje pracować, ostatnim obrazem w jego mózgu był Olivią. Gdy pragnął zemsty, otaczała go nienawiść. Teraz chciał tylko miłości. Bardziej niż czegokolwiek innego, chciał miłości. I tak, uczyni go to lepszym człowiekiem. Ścisnęło mu się serce. Nie mógł jej stracić. Była częścią jego serca i duszy. - Nie poddawaj się, bracie - powiedział Carlos szeptem. - Mówię to sobie codziennie. Nigdy się nie poddawaj. Robby skinął głową. - Więc jesteśmy już na miejscu? - wymamrotał Carlos. Robby wskazał na dom w oddali. - To jest to. - Będę pierwszy. - Carlos wystartował w szybkim tempie. - 103 -

Wampir i dziewica Robby skoncentrował się na dziedzińcu i teleportował się. - Nie sprawiedliwe - krzyknął Carlos od plaży. Robby badał dziedziniec. Teleskop, stół i krzesła zniknęły, prawdopodobnie zostały zamknięte wewnątrz domu. Zbadał dom. Niebieskie okiennice zostały zabite deskami. Tylne drzwi były zamknięte. Za jego plecami rozległy się kroki. Carlos wbiegał po schodach. Zatrzymał się przy jednym z drzew. Urwał listek mięty, która rosła przy korzeniach drzewa. - To miejsce jest zamknięte, bracie. - Żuł liść mięty. - Teleportuje się do środka. - Jesteś pewien, że to mądre? Mógłbyś skończyć w górnej części kanapy. Robby położył dłoń na drzwiach i skoncentrował się na tym, by znaleźć się w środku. Zmaterializował się za drzwiami, odblokował je i otworzył. - Zapraszam do środka. - Czego szukamy? - Nie jestem pewien. Coś jest nie tak. Carlos rozejrzał się po kuchni. - Wszystko jest nie tak. Blaty wymagają wymiany. Piec wygląda tak jakby pochodził ze starożytności. To miejsce potrzebuje metamorfozy. - Idę sprawdzić resztę domu - warknął Robby. Zbadał kuchnie. Dla niego wyglądało to dobrze, ale on wychowywał się w jednopokojowej chacie z kamienia. Lodówka była pusta, spiżarnia prawie także. Kwiaty, które podarował Olivii leżały w koszu. To nie był dobry znak. Odważył się wejść do salonu. Mimo, że było ciemno, widział wszystko doskonale. Wszystkie meble zostały przykryte prześcieradłami. - Mam coś! - Carlos wszedł do salonu z korytarza. - Znalazłem w sypiali Olivii coś co ma zasadnicze znaczenie. - Co? Carlos z uśmiechem wymachiwał bielizną Olivii. - Coś dla ciebie, bracie. Robby wyrwał mu jej bieliznę. - Nie tego mieliśmy szukać. - O. - Usta Carlosa drgnęły. - W takim razie, wezmę je z powrotem. - Odwal się. - Robby wsadził bieliznę do kieszeni spodni i poszedł z powrotem do kuchni. Coś białego przykuło jego uwagę. Zwitek papieru pod stołem kuchennym. Pochylił się aby go podnieść. - Czego się dowiedziałeś? - Zapytał Carlos. - 104 -

Wampir i dziewica - Nie jestem pewien. - Wygładził papier. Była to kartka z wiadomością napisaną na jej temat. Najdroższa Olivio zawszę cię znajdę. - To jest to. - Powiedział Robby szeptem. - To ją wystraszyło. - Notatka? - Carlos pochylił się, aby przeczytać. - Kto ją wysłał? - Łajdak śledzący ją z więzienia. - Robby wsadził notatkę do kieszeni bluzy. Część w nim czuła ulgę, nie był tym którego bała się Olivia. Ale inna część nadal była zła. Był zły, że Otis Crump terroryzował ją. I zły, że Olivia uciekła. Powinna być pewna, że on jej pomoże. Powinna była mu zaufać. - Czy ta kobieta w tawernie mówiła coś o jabłkach? - Nie. Ale ona nie wspominała o niczym do jedzenia. - Muszę z nią porozmawiać. - Nie ma problemu. - Carlos udał się w kierunku tylnych drzwi. - Zabiorę cię. Zamknął dom, a dziesięć minut później wchodził do tawerny w Grikos. Robby był zaskoczony, gdy miejscowi przywitali Carlosa, tak jakby tu należał. - To jest Alexia. - Carlos pocałował siwą kobietę w oba policzki. - Jeśli już nie kocha męża, chcę ją ukraść. Alexia zaśmiała się i walnęła Carlosa po ramieniu. - Ty głupi chłopaku. Wystarczy przyjechać na moussake. Carlos wyglądał na prawidłowo ukaranego. - Co mogę powiedzieć jesteś najlepszą kucharką na wyspie. Alexia uśmiechnęła się. - A kim jest twój przyjaciel? Robby pochylił głowę. - Miło cię poznać. Jestem Robby MacKay. Jej uśmiech zniknął a w oczy mignęły. - Coś do picia, chłopcy? - Chciałbym ci zadać kilka pytań jeśli byś zechciała na nie odpowiedzieć. Powiedział Robby. - O Olivii Sotiris. Alexia uniosła podbródek. - Olivia byłaby idealna dla mojego syna, Giorgios’a. Szkoda, że musiała opuścić wyspę tak szybko. - Zostawiła może kilka jabłek? - Tak, pudełko ładnych, czerwonych jabłek. Robby skinął głową. Było tak jak myślał. - 105 -

Wampir i dziewica - I nie wspomniała o mnie w ogóle? - Dlaczego miałaby? - zapytała Alexia. Robby skoncentrował się na umyśle starej kobiety i użył kontroli umysłu. Jej twarz stała się pusta. Carlos chwycił ją za ramiona. - Co robisz, bracie? - Uzyskuje odpowiedzi. Czy Olivia mówiła coś o mnie przed wyjazdem? Zapytał mentalnie. - Tak. - Kobieta wyciągnęła małą kopertę. - Zostawiła ci list. - Dziękuję. - Wsadził kopertę do kieszeni, a następnie uwolnił kobietę spod swojego wpływu. Alexia miała zdezorientowany wyraz twarzy. - Co… uh to co w końcu do picia? - Piwo dla mnie. - Carlos sprawdził kieszenie. - Ups, zapomniałem portfela. Wygląda na to, że dziś ty płacisz bracie. - Okey. - Robby sięgnął do kieszeni spodni i wyjął kilka monet. Kiedy wyciągał rękę, bielizna Olivii znalazła się na podłodze. Alexia dyszła. Carlos roześmiał się, a potem posłał Alexi tęskne spojrzenie. - Nie mogę go zabierać wszędzie. - Olivii byłoby dużo lepiej z Giorigios’em. Wsadził bieliznę z powrotem do kieszeni i wręczył monety starej kobiecie. - Pójdę już. Wyszedł na zewnątrz i otworzył kopertę. Drogi Robby, przykro mi, że musiałam opuścić cię tak nagle. Możesz skontaktować się ze mną w biurze FBI w Kansas City. Będę tęsknić i zapamiętam cię na zawsze. Mam nadzieję, że kiedyś cię jeszcze zobaczę. Kocham, Olivia. Ona nadal go kocha. Jego serce rosło z ulgi. Ja ciebie też, kochana. Zobaczysz mnie znowu.

- 106 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?10 Tydzień później. Olivia wysiadła z windy na drugim piętrze budynku FBI w Kansas City i ruszyła w kierunku swojego gabinetu. Mijała puste biurka, większość agentów pracowała w terenie. Tylko kilku zostało i nadrabiało zaległości w dokumentacji. Spoglądali w górę i uśmiechali się do niej. Machała i szła dalej zanim ktoś zdążyłby ją powstrzymać. Większość z nich nienawidziła papierkowej roboty, więc z chęcią zrobiliby sobie przerwę na małą pogawędkę, jednak ona nie miała nastroju na rozmowy. Jak było na wakacjach?, pytali. Były zniszczone przez seryjne zabójcę. Miała tylko nadzieję, że jej związek z Robby nie został też zniszczony. To bolało bardziej, niż oczekiwała. Nie często odczuwała taki ból, to było tak jakby straciła najlepszego przyjaciela, wręcz obawa, że nie zobaczy go nigdy więcej. Spotkanie rodzinne w Houston nie poszło dobrze, więc wyjechała wcześniej. Jej rodzina miała do niej pretensje, że przez nią w ich życiu pojawił się morderca. Zapewniła ich, że Otis Crump siedzi za kratkami, ale łatwo powiedzieć, że nawet stamtąd odnosi sukcesy w prześladowaniu jej. Jej rodzice chcieli, by zrezygnowała z pracy. Ale jak ona mogła? Kochała tą pracę. Pracowała bardzo ciężko, by zostać zaakceptowaną przez innych agentów. Początkowo cierpiała na kompleks niższości, nie zostawała przydzielana do zadań „specjalnych”. Oficjalnie była oznaczona jako psycholog karny. FBI nigdy nie przyznawało, że zatrudnili ją za jej zdolności paranormalne. Doszła do swojego biurka. Schowała torebkę do dolnej szuflady i spojrzała pod ścianę, aby sprawdzić czy L.J. siedziała przy swoim biurku. Nie, nie było go. Nie miała z kim pogadać. Był jej najlepszym przyjacielem. W odróżnieniu od innych agentów, którzy wcześniej tu pracowali J.L. Wang, został zatrudniony za swoje umiejętności językowe. Oboje byli inni, więc od razu się zaprzyjaźnili. Uśmiechnęła się do płyty wiszącej obok jej monitora. J.L. dał jej ją na jej 24 urodziny. Z jego miłości do inicjałów, napisał na płycie wiadomość: OLIVIA - 107 -

Wampir i dziewica SORTIS, APA, FBI, HLD, WACC. Dwa ostatnie skróty przetłumaczył każdemu: Human Lie Detector11 i Weird Assed Crap Consultant12. Po tym, wszyscy w budynku uznali, że mogą pytać ją o wszystkie pierdoły dotyczące ich zadań. Cholera, nie chciała odchodzić. - Olivia. - Yasmine Hernandez ruszyła w jej kierunku. - Co tu robisz? - Gee, też się cieszę, że cię widzę. - Olivia uśmiechnęła się. Yasmine machnęła lekceważąco ręką. - Chodziło mi o to, że powinnaś być dopiero po świętach Bożego Narodzenia. Olivia wzruszyła ramionami i specjalnie dała niejasną odpowiedź. - Zdarza się. Yasmine była wspaniale sprawdzała się w biurze, lecz zawsze wtrącała się w życie osobiste każdego. - Byłaś w Grecji? - Zapytała Yasmine. - Tak. - Kiedy Yasmine otworzyła usta by zadać kolejne pytanie, Olivia szybko dodała. - Musze porozmawiać z Baker’em. Czy jest w swoim gabinecie? Spojrzała na przeszklone ściany biura przełożonego, rolety były zaciągnięte, ale w środku paliło się światło. - Jest teraz na spotkaniu. - Usta Yasiminy drgnęły. - Z agentem specjalnym Harisson’em. Olivia skinęła głową. Poczuła krótki zryw gniewu Yasmine, bez wątpienia spowodowany przez Harrison’a. Emocje Yasmin były zazwyczaj stałe i wesołe. Olivia zawsze wyczuwała, że jej wścibstwo nie było spowodowane przez złośliwość, ale raczej z ciekawości i szczerego pragnienia, by pomóc. - Dlaczego chcesz zobaczyć Baker’a? - Zapytała Yasmin. - Stało się coś złego? - Po prostu muszę coś przedyskutować. - Na przykład, jak do cholery Otis znalazł ją na Patmos? To prześladowanie trzeba zakończyć. To było złe, gdy prześladowania były skupione tylko na niej, ale Olivia martwiła się, że Otis poszerzy swoje horyzonty. A one mogą obejmować jej rodzinę, szczególnie jej babcię, która mieszkała samotnie. Otis jest zamknięty, ale co jeśli naprawdę miał wspólnika, który mógł skrzywdzić jej rodzinę? - Nie myślisz o odejściu, prawda? Mamy tutaj za mało kobiet. Nie możesz odejść. 11 12

Ludzki Wykrywacz Kłamstw Konsultant ds. Tajemniczego Cholerstwa.

- 108 -

Wampir i dziewica - Nie chce odejść. - Olivia wpatrywała się w drzwi jej szefa, ciekawe jak długo potrwa to spotkanie. - Wiem jak cię rozweselić! Dziś rano przyszła do ciebie paczka. Olivia zesztywniała. - Nie jabłka. - Nie, nie. Oczywiście, że nie. - Yasmine zniżyła dramatycznie głos. Wiesz, że nie przyjmujemy żadnych przesyłek od sama wiesz kogo. - Czy on nadal przesyła paczki? - zapytała Olivia. Yasmine potrząsnęła głową. - Nie przez ostatnie kilka miesięcy. Zrezygnował, kiedy wszystko do niego wracało. - Pamiętasz adres zwrotny tej paczki? - Olivia zawsze to sprawdzała. Ostatnio okazywało się, że otrzymywała jabłka, a adres zwrotny był fałszywy. Ysamine zmarszczyła brwi. - Myślę, że to jego adres w Leavenworth. Ale mieszkał tam miesiące temu. - Zalała ją fala ciekawości. - Ciągle dostajesz rzeczy od niego? Olivia nie chciała o tym dyskutować. - Powiedziałaś, że była dla mnie przesyłka? - Oh, prawda. Przyniosę ci. - Yasmine pobiegła. Jej niskie obcasy stukały po drewnianej podłodze. Olivia uruchomiła swój komputer, aby sprawdzić skrzynkę pocztową. Po raz setny żałowała, że nie pozostawiła w liście do Robby’ego swojego maila lub numeru jej telefonu. Wyspa wydawała się taka odległa. A wspomnienia czasu spędzonego z Robby’m były magiczne. Nie całkiem realne. Podejrzewała, że jakaś jej część nie chciało uczynić to łatwym dla niego. Miała wątpliwości, że dwoje ludzi może zakochać się w sobie w mniej niż tydzień, więc może chciała dowodu. Chciała wiedzieć czy podejmie wysiłek i skontaktuje się z nią. Spojrzała w stronę drzwi, a te otworzyły się, a jej przełożony wyszedł z Harrisonem wyszedł z biura. Mruknął coś, a następnie uderzył w ramię swojego pracownika. Hariison zaśmiał się i skierował w stronę miejsca jego pracy. Olivia podeszła do przełożonego. - Przepraszam panie Baker. Ma pan chwilę? - Sortis, nie wiedziałem, że wróciłaś. - Baker zmrużył oczy. - Kiedy miałaś wrócić? - Dopiero po świętach Bożego Narodzenia, ale musiałam pogadać o czymś z panem osobiście. - 109 -

Wampir i dziewica - Dobrze. - Skinął na nią aby weszła. - Proszę, usiądź. Usiadła na czarnym, skórzanym fotelu. Baker podchodził powoli do biurka, studiując ją. - Wysłałem cię, abyś się zrelaksowała, a ty nadal jesteś spięta. - Ja… - Uniosła podbródek. - Chce przejrzeć pliki dotyczące Otisa Crump’a. Baker zamknął oczy, wyglądał na zmęczonego. - Olivia, rozmawialiśmy o tym. Był sądzony i skazany za trzy morderstwa. Dostał trzy dożywocia. Dzięki tobie wyznał, że zabił jeszcze 10 kobiet, ale w tym momencie ściganie go to marnowanie pieniędzy podatników. On nie będzie na wolności. Nigdy. - Wierze, że może mieć wspólnika. - Nie do morderstw. Przejrzeliśmy wszystkie dowody. Pracował sam. - Robił mi aluzje, kilkakrotnie. - Grał. - Baker położył ręce na biurku i pochylił się do przodu. - Jest zdesperowany, by utrzymać cię na smyczy. Powie, że pomagały mu małe zielone ludziki, by cię tylko zatrzymać. Sprawa jest zamknięta. Ale szczerze mówiąc martwię się o ciebie. Masz obsesję na jego punkcie. - Przeszłam bym przez to, gdyby ten łajdak przestał mnie śledzić! - Wzięła kilka szybkich oddechów by się uspokoić. Baker się wyprostował. - Dostajesz wciąż jabłka? - Tak. - Zerwała się na równe nogi podeszła do okna. - Posłał je do domu mojej babci na Patmos. Moja babcia! Musiała w pośpiechu opuścić swój dom i wyjechać do mojego taty, do Houston, aby była bezpieczna. Baker skrzywił się. - Widzę, dlaczego jesteś zdenerwowana. Olivia wróciła na krzesło. - Musi być ktoś, kto mu pomaga. Ktoś, kto wysyła jabłka za niego. Baker był ubrany w szary prążkowany garnitur, który zakrywał jego szerokie ramiona. - Teraz zgadzam się, że ma wspólnika. - To może być ktoś jemu bliski. - Zasugerowała Olivia. - Jeśli ponownie zajęlibyśmy się dochodzeniem, moglibyśmy przeprowadzić wywiad z jego rodziną i przyjaciółmi. - Może to grupa. Seryjni mordercy lubią działać w kilku. - Baker potarł podbródek. - Czy twoja rodzina rozumie, że musi utrzymać to w tajemnicy? Nie

- 110 -

Wampir i dziewica chcemy, aby media przyczepiły się do tej sprawy. Bo później, każdy więzień w kraju będzie prześladował swojego ulubionego stróża w kraju. - A Otis chce reklamy - mruknęła Olivia. - Nie martw się. Moja rodzina uważa, że to jest już wystarczająco straszne. Nie chcą by było gorzej. Baker zmarszczył brwi i zamyślił się, przemierzył biuro. - Chcę wrócić na kilka dni Bożego Narodzenia do domu - szepnęła. Chciałabym móc powiedzieć rodzinie, że znajdziecie wspólnika i to wszystko się skończy. Baker skinął głową. - Ten człowiek śledził cię, aż na Grecką wyspę. Nie ma innego wyjaśnienia. - Jak co? - Może nie mieć wspólnika, tylko pracownika. Może Crumpowi udało się kogoś wynająć. - Baker znów pochylił się nad biurkiem. - Pomyśl Olivia. Widziałaś kogoś na wyspie, kto mógł być prywatnym detektywem? Zastygła. MacKay Security & Investigation. Pokój zaczął wirować, chwyciła krzesło. Ale nie było innego detektywa na wyspie. - To najprawdopodobniej mężczyzna, który zamieszkał na wyspie kontynuował Baker. Dreszcz przeszedł przez jej ciało Nie, Robby. Każdy, ale nie Robby. Carlos? Pracował dla tej samej firmy. Byli prawdopodobnie na tym samym zadaniu. Co jeśli ona była tym zadaniem? - Hej, wszystko w porządku. - Bakert obszedł biurko. - Ja… muszę iść. - Ale my... - Muszę iść! - Otworzyła drzwi i wybiegła na zewnątrz. Nie mogła już myśleć na ten temat. To było zbyt straszne. Nie może rozpłakać się w tym miejscu. Wpadła do toalety dla kobiet. Nie, Robby. On nie mógł jej tego zrobić, nie jej. Pchnęła drzwi do kabiny. Pusta. Ujrzała siebie w lustrze. Na jej twarzy malował się niepokój. Jak mogła się nabrać? Zakochała się w wrogu? Ze szlochem zamknęła drzwi. Usta zasłoniła dłonią, nikt nie mógł usłyszeć jej płaczu. Jej kolana ugięły się, zjechała z opartymi plecami po drzwiach kabiny i z pluśnięciem upadła na podłogę z linoleum. Powinna wiedzieć. Nie mógł zakochać się w niej tak szybko. Łzy płynęły jej po twarzy. Ale z niej idiotka. Pierwszy raz w życiu nie mogła wykrywać kłamstw i od razu trafiła na tak wielkie oszustwo. - 111 -

Wampir i dziewica Nie! Pokręciła głową. Wciąż chce wierzyć. Chciała by miłość była prawdziwa. - Robby. - Płakała. Nie chciała go stracić, nie chciała stracić marzenia, magii i jego miłości. Oparła głowę na kolanach i płakała. Boże, ostatni raz tak płakała w ramionach Robby’ego. Trzymał ją i pocieszał. Ukłuło ją w żołądku. Oddychała głęboko by się uspokoić. Była w pracy, do cholery. Może płakać w domu, gdy będzie sama. Podeszła do zlewu i opłukała twarz zimną wodą. Pochyliła się niżej nad umywalką. Nie chciała na siebie patrzeć. Nie chciała, zobaczyć, że jest żywym dowodem na to, jak jej serce było złamane. Drzwi się zatrzęsły. A potem usłyszała pukanie. - Olivia? - Yasmine zapytała cicho. - Wszystko w porządku? Wzięła głęboki oddech. - Czuję się dobrze. Spojrzała w lustro i skrzywiła się. Jej oczy były czerwone i podpuchnięte, jej nos był różowy i miała katar. - Chcesz porozmawiać? - Zapytała Yasmine. Nie. Olivia podeszła do drzwi i otworzyła je. Yasmine wślizgnęła się do środka i przytuliła ją do piersi. Rzuciła jedno spojrzenie na Olivię. - Nie czuje się dobrze. - Olivia wyjęła chusteczkę z dozownika i wytarła nos. - Kłopoty z mężczyzną? - zapytała Yasmine szeptem. - Nie martw się, nie powiem nikomu. Powiem, że złapałaś coś na wakacjach. To dzieje się cały czas. - Dzięki. Yasmine westchnęła. - Tak trudno znaleźć dobrego faceta w tych czasach. Wiem to. Szukałam. Olivia powstrzymała z trudem łzy. - Powinnam iść do domu. - Oczywiście. - Yasmine poklepała ją po plecach. - Masz jeszcze kilka dni urlopu, więc idź do domu i wykorzystaj je. Olivia spojrzała w lustro i skrzywiła się. - Będę musiała iść do biura po torebkę. - Może, ja ci ją przyniosę. - Yasmine ruszyła w kierunku drzwi, po czym zatrzymała się. - Och, zapomniałam. Twoja paczka. - Podała jej przesyłkę.

- 112 -

Wampir i dziewica Serce Olivii zabiło mocniej kiedy przeczytała adres zwrotny. Paczka była z Grikos. Jej palce drżały, kiedy rozrywała opakowanie. Wewnątrz dostrzegła swój kremowy sweter. Zostawiła go w domu Robby’ego. Rzuciła opakowaniem. Wspomnienia tamtej nocy zalały jej umysł. Leżała naga obok niego. On dotykał ją i całował wszędzie. Czuła tak dużo miłości i pożądania do niego, że była gotowa do utraty dziewictwa. Jej serce zabiło boleśnie w piersi. Jak mogła zakochać się tak szybko, w kimś zupełnie obcym? Powinna zaufać swoim instynktom i trzymać się od tego człowieka daleko. Przecież nie umiała w nim czytać. Yasmine weszła z powrotem do kabiny. - O mój Boże, wszystko w porządku? Rzuciła torebkę Olivii na podłogę i podbiegła do niej. Olivia wzięła głęboki oddech i skinęła na opakowanie. - Wewnątrz jest sweter. Podoba ci się? Ona i Yasmine były podobnych rozmiarów. - Czy na pewno? - Yasmin wysunęła sweter z opakowania. - To bardzo miłe. - Weź go, proszę. Yasmine zmarszczyła brwi. - To od niego? Ma dobry gust. - Był mój. Ale nie chce już na niego patrzeć. - Dobrze, dobrze. - Yasmine spojrzała wewnątrz opakowania. - Jest tu coś jeszcze. Uwaga. - Wyjęła małą kopertę. - Tu jest twoje imię. Oliva przełknęła ślinę. Jej ręce drżały kiedy brała kopertę. Ujrzała śmiały, męski charakter pisma Robby’ego. Nagły przypływ miłości, ogarnął ją. Jednak wiedział, że jest fałszywy. Zanim mogła się zastanowić, rozerwała kopertę na dwa, wrzuciła do muszli i spłukała. - Whoa. - Yasmine rozszerzyła oczy. - Jest źle, nie. Nie widziała dobrze przez łzy. - Jest bardzo źle. Nigdy nie było gorzej. Yasmine zmarszczyła nos. - Zasługujesz na kogoś lepszego niż on. Olivia westchnęła. Nie wie, czy jest ktoś lepszy od niego. Żadne człowiek nie mógł dotknąć jej serca, tak jak on. Nic dziwnego, że to tak cholernie boli.

- 113 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?11 Dwa tygodnie później Robby stał przed otwartymi drzwiami. Bał się tego wieczoru, ale wszyscy spodziewali się, że na nim będzie. Nigdy nie opuścił Świątecznego Balu na Romatech Industries. Osiem mniejszych sal konferencyjnych zostały połączone w jedną wielką salę balową. Zespół High Valtage Vamps, stały na scenie grając walca. Normalnie, lubił taką muzykę, lecz dziś wydawała mu się tylko hałasem. W tym roku Shanna Draganesti prześcignęła sama siebie. Zamiast zwykłej 5 metrowej choinki, były 4 choinki w każdym rogu Sali. Lodowe rzeźby w kształcie reniferów ozdabiały stoły. Bo wyglądzie ich malejącego poroża, stwierdził, że musiały tu stać od kilku dobrych godzin. Impreza zazwyczaj zaczynała się o 4 po południu, były na niej tony śmiertelnego jedzenia i nic nie podejrzewający ludzcy pracownicy Romatechu. Jednak o 6:30 w Sali balowej zachodziły zmiany. Wszystkie stoły były oczyszczane z śmiertelnej żywności. Były wyciągane ogromne półmiski z lodem, a każdy zawierał butelki krwi z linii Fusion Vampire. Roman użył swojego geniuszu i zmieszał syntetyczną krew z piwem, whisky, czekoladą i szampanem, w wyniku czego powstało Bleer, Blissky, Chocolood i Bubbly. Dla tych, którzy bali się o swoją linię, była Blood Lite, syntetyczna krew z niską zawartością cholesterolu i cukru. Robby obserwował szczęśliwe pary wirujące na parkiecie, postanowił, że spędzi ten wieczór pijąc Blissky. To był najlepszy sposób na przetrwanie tej nocy. Do diabła, to był jedyny sposób. Kiedy szedł do stoły, na którym stało Blissky, zauważył, że na tronie siedział Howard Barr przebrany za Mikołaja. Na kolanach Howarda siedziała dziewczynka z kręconymi włosami. To musiała być Sofia, najmłodsze dziecko Dragnestich. Jej starszy brat, Constantine, był przebrany za elfa i skakał wokół tronu starając się, by jego dzwoneczki na butach dzwoniły. - 114 -

Wampir i dziewica Shanna dobrze wiedziała kogo wybrać na opiekunkę do dzieci. Howard byłby okrutny, gdyby ktoś zagroził jego podopiecznym. Dwie małe dziewczynki podbiegły i przyłączyły się do Constantina. Robby stwierdził, że jedna z nich to pasierbica Jean-Luc a, a druga to Lucy, pasierbica Maggie. To może oznaczać, że Jean-Luc i jego żona Heather byli obecni, a także nie zabrakło Maggie i jej męża Pierca. Robby jęknął w duchu. Tylko tego mu brakowało, spędzić wieczór w towarzystwie szczęśliwych małżeństw. Szarpnął butelkę Blissky z półmiska. Na stole stały kieliszki, ale nie przejmował się nimi. Wsadził butelkę do mikrofalówki. Dlaczego nie zadzwoniła? Olivia powinna już otrzymać jego paczkę. Dokładnie sprawdził, jej kurier przywiózł już paczkę do biura FBI. Pamięta, że napisał na notatce, że się za nią bardzo stęsknił i chce ją zobaczyć. Na dole kartki zapisał swój numer telefonu, tak by mogła do niego zadzwonić. Nigdy nie zadzwoniła. Jak mógł to zinterpretować? Oprócz tego, że nie czuła się tak jak on. Wrócił do Nowego Jorku dwie noce temu, jego pobyt w więzieniu się skończył. Jeśli Angus i Emma spodziewali się, że wróci wesoły i pełen energii, byli w wielkim błędzie. Jeśli już, czuł się gorzej. Przynajmniej wcześniej, gdy żył złością, miał cel. Jego celem była zemsta. Teraz po prostu czuł się jak pusta skorupa, cicho wykonując swoje obowiązki każdej nocy i sprawdzając swój telefon co 5 minut. Otworzył mikrofalówkę i oparzył się w palce. - Gnojek. - Podgrzewał butelkę zbyt długo. Chichot rozległ się za nim, obejrzał się i zauważył, że Constantin, Betanii i Lucy mu się przyglądają. Bethany uniosła podbródek. - Powiedziałeś brzydkie słowo. - Tak powiedziałem. - Robby pochylił głowę. - Przepraszam. - Masz na sobie kilt. - Ogłosił Constantine. - Jesteś bardzo spostrzegawczy. - Robby połknął trochę gorącej Blissky. Skwierczało mu w gardle, ale lubił to. - Idź przodem. - Constantine szturchnął Bethany łokciem. - Wyzywam cie. - Eew. - Bethany skrzywiła się i podbiegła do Howarda, a Lucy zaczęła chichotać. - Tino. - Robby uniósł brwi. - Co robisz chłopcze? Constantin przyjął anielskie spojrzenie, co było łatwe z jego blond lokami i dużymi niebieskim oczami. - 115 -

Wampir i dziewica - Ja tylko zastanawiałem się, czy robisz tak jak wujek Angus. Słyszałem, że nie nosi bielizny. Więc wyzwałem Bethany, by zajrzała pod twój kilt. Robby wziął kolejny łyk z butelki. - Po pierwsze nie powinieneś przerażać młodych dziewcząt. Mógłbyś skończyć stary i samotny. - Podobnie jak ja. Przełknął kolejny łyk Blissky. - A po drugie, nie powinieneś spędzać swojego czasu na myśleniu o intymnych częściach ciała człowieka. Tino otworzył szeroko usta. - Ja… ja nie. Ja tylko dokuczałem Bethany. Naprawdę. Robby skinął głową. - Jesteś dobrym chłopcem. I wiem co dostaniesz na Boże Narodzenie. Tino uśmiechnął się i zaczął skakać, powodując, że jego buty dzwoniły. - Co? Co? Co dostanę? - Kilt. Przerażenie mignęło na twarzy chłopca, zaraz jednak jego szkolenie w zakresie etyki wzięło górę. Uśmiechnął się niepewnie. - Dzięki, Robby. - Uciekł, jego buty dzwoniły. - Mamo, mamo! - Biegał szukając swojej matki. Robby wziął ostatni łyk Blissky. Ciepło rozlało się po jego klatce piersiowej, a potem dotarło do mózgu. Wsadził kolejną butelkę do mikrofalówki. Ze swoim nadnaturalnym słuchem Robby wyłapał rozmowę. - Tino, co się stało? - Jeśli Robby kupi mi kilt muszę go nosić? Shanna uśmiechnęła się. - Myślę, że będziesz w nim świetnie wyglądać. - Agh. - Tino poszedł powrotem do Howarda, przekazać mu tą straszną wiadomość. Robby westchnął, wyjął butelkę z mikrofalówki. Pozdrowił topniejącego renifera i wziął koktajl. - Czy to prawda, Robby? - Kobiecy głos zapytał za nim. Odwrócił się i widział podwójnie. Dwie Shanny miały na sobie dopasowane, czerwone suknie. - Och, Shanna. Cudowna impreza, jak zwykle. - Ukłonił się i patrzył na jej cztery stopy, które powoli zamieniały się w dwie. - Słyszałam niepokojące wieści. - Shanna machnęła ręką. - Mam nadzieję, że mogę zmienić twoje zdanie. Wyprostował się, ale sala zawirowała wokół niego. - 116 -

Wampir i dziewica - Jeśli nie chcesz, mogę nie kupować mu kiltu. - Nie o tym. - Shanna ponownie machnęła ręką. - Słyszałam, że usunąłeś swoje nazwisko z lisy Secret Santa. Nie masz zamiaru dostarczać prezentów w tym roku? - Nie czuję się bardzo uroczyście tego roku. - Właśnie dlatego powinieneś to zrobić - nalegała. - Poczułbyś się lepiej. Jęknął. Dlaczego każda kobieta chce go naprawiać? Poprawka, każda kobieta z wyjątkiem tej której pragnął. Wypił więcej Blissky. Shanna osadziła ręce na biodrach. - Jeśli się upijesz, nie rozwiążesz swoich problemów. - No i co z tego? To jest cholernie skomplikowane. Wypił jeszcze kilka łyków i skończył butelkę. - Robby, musisz zobaczyć się z terapeutą. Emma i ja rozmawiałyśmy o tym ostatnio… - Nie żadnego terapeuty. Ostatni prawie mnie zabił. Shanna otworzyła szeroko oczy. - Widziałeś terapeutę? Kiedy? Gdzie? - Na Patmos. Ale uciekła. - Wziął kolejną butelkę z półmiska. - Ona? - Tak. Shanna dyszała. - Więc to prawda. Zesztywniał. - Nie jestem szalony. Nigdy nie byłem. - Nie, to znaczy Carlos miał rację. Powiedział nam, że jesteś chory z miłości, ale nie sądziliśmy, że spotkasz kogokolwiek… - Przeklęty Carlos. - Mruknął Robby. - Powiedziałem mu, żeby trzymał swoją jadaczkę zamkniętą. - Cóż, więc kim ona jest? - Grecką Boginią. - Wykonywał teatralne ruchy butelką. - Kto ją zna, czci ją. Miłość do niej jest jak zła poezja. Usta Shanny drgnęły. - To brzmi obiecująco. - Nie! - Przycisnął butelkę krwi do swojej klatki piersiowej. - Ona mnie nie interesuje. - Och. - Shanna mruknęła. - Och krwawe, pierdolone piekło. - Poprawił ją. - 117 -

Wampir i dziewica Skrzywiła się. - Spróbuj nie zemdleć pod stołem. To może przestraszyć dzieci. - Jak sobie życzysz, pani. - Och, spójrz. - Twarz Shanny się rozjaśniła. - Darcy i Austin przyjechali. Słyszałeś ich dobrą nowinę? - Nie, ale mam straszne przeczucie, że… - Darcy jest w ciąży! - Nie wygląda jakby była w ciąży. - Shanna uderzyła go w bok. Pokręciła głową z dezaprobatą. - Wiesz chociaż o Jean-Luc u i Heather? - Nie. Byłem na bezludnej wyspie przez 4 miesiące. Myślę, że to coś o keksach świątecznych. - Wszyscy przyjechali by cię odwiedzić - zaprotestowała Shanna. - W każdym razie Jean-Luc i Heather wrócili z Patmos i powiedzieli Romanowi, że chcą mieć dzieci. Więc od razu się za to wziął, i podziałało ! - Och, to dobrze. - Robby naprawdę cieszył się ze szczęścia Jean-Luc a. Roman znalazł sposób wykorzystania żywych, ludzkich plemników, usuwał DNA dawcy i umieszczał DNA wampira. Dzięki tej procedurze Jean-Luc mógł być naprawdę ojcem. Podobnie jak Constantine i Sofia naprawdę były dziećmi Romana. Choć, nie były one do końca ludźmi. Może dobrze, że Olivia nie zadzwoniła. Wątpił, że chciała poślubić wampira i mieć pół-wampirze dzieci. - A wiesz co jeszcze? - Podniecony głos Shanny, przerwał mu przemyślenia. - Będą mieć bliźniaki! Czy to nie ekscytujące! Robby skinął głową. - Aye, ledwo mogę się powstrzymać. Krzywo na niego spojrzała. - Należy cieszyć się ze szczęścia przyjaciół. - Cieszę się. Cieszę się, że wszyscy tutaj oprócz mnie są szczęśliwie żonaci i mnożą się jak króliki. - Nie każdy jest tutaj żonaty. Lady Pamela i Cora Lee są tam. Przy stole z Chocolood. Czekają, aż ktoś zaprosi ich do tańca. - Nie, dziękuję. - One nie były Olivią. - A co ze słynnymi modelkami, Simon i Ingą? - Shanna wskazała na stół z krwią Lite. - Nie znasz ich z Paryżu? - Aye. W tym jest problem. Znam je. Jeśli byłyby tak cnotliwe, jak są próżne i chciwe, bez wahania każdy nazwałby je świętymi. - 118 -

Wampir i dziewica Shanna uśmiechnęła się i rozejrzała po pokoju. - Nie musisz grać swatki - powiedział Robby. - Nic mi nie będzie. - Na pewno? - Shanna spojrzała na niego wątpliwie. - Aye. Idź. Ciesz się przyjęciem. Shanna poklepała go po ramieniu. - Wesołych Świąt, Robby. - Zmierzała w kierunku swoich dzieci. Z tego co usłyszał, Tino miał już wykład z Angusem na temat korzyści wynikających z noszeniu kiltu. Roman z rozbawieniem słuchał tej wypowiedzi. Shanna wzięła Emmę na bok i zaczęła jej coś szeptać. Gnojek. Może Blissky nie było takim dobrym pomysłem. Za dużo powiedział. Teraz już każdy wiedział o jego nieszczęśliwej miłości. Spojrzał na parkiet. Zespół grał wolny kawałek. Cholera. Czy ta noc nigdy się nie skończy? Wziął duży łyk Blissky. - Robby, mój chłopcze. - Angus podszedł do niego i klepnął go w plecy. Potknął się i złapał się stołu by nie upaść. Spojrzał w lewo i zauważył, że Emma patrzy na niego z dezaprobatą. Spojrzał w prawo i znalazł Angusa krzywiącego się. Spojrzał jeszcze raz w lewo ale pokój wirował. Oparł się o stół, by nie upaść. Westchnął. - Och, czemu zawdzięczam sobie wasze wesołe towarzystwo? Emma wyszarpnęła z jego ręki butelkę. - Shanna powiedziała, że się upijasz. - Myli się. - Powiedział Robby. - Już jestem pijany. Czuję się tutaj bardzo dobrze. Nie jestem dziś na służbie, więc nie wiem dlaczego jesteś na mnie zły. Spojrzenia Angusa złagodniało. - Nie jestem na ciebie zły. Martwię się o ciebie. Emma dotknęła jego ramienia. - Chcesz o tym porozmawiać? - Nie! - Jak ma na imię? - Naciskała Emma. - Są jakieś nowości o Casimirze? - zapytał Robby, próbując zmienić temat. Angus złapał przynętę. - Mamy podejrzenia, że ukrywa się w Bułgarii. Zoltan i Mikhail sprawdzają to. - Dlaczego tak długo? - zapytał Robby. - Casimir i jego zwolennicy zazwyczaj zabijają po pożywieniu się. Dlaczego nie pójdą szlakiem ciał? - 119 -

Wampir i dziewica - Oczywiści, że tak pracują - powiedział Angus. - Ale widocznie ukrywa się sam. Nie ufa już nikomu. Wierzymy, że zrezygnował z zabijania by pozostać w ukryciu. - Jest twardy jak na łajdaka - mruknął Robby. - Teraz bardziej martwimy się o ciebie, mój chłopcze - powiedział Angus. - Czy możemy coś dla ciebie zrobić? - zapytała Emma. - Możecie oddać mi butelkę. - Robby sięgnął po nią. Emma położyła butelkę na stole. - Jak się nazywa? - Olivia. - Robby chwycił butelkę. Zaczął pić, ale odłożył butelkę. Wszystkie jego emocje odeszły, ale ból pozostał. - Nic mi nie będzie. Idźcie tańczyć, bawić się. - Boże Narodzenie spędzimy w Nowym Jorku, gdybyś nas potrzebował powiedział Angus. Emma poklepała go po ramieniu. - Wesołych Świąt, Angus. Oby spełniły się wszystkie twoje marzenia. - Wesołych Świąt - powiedział i patrzył jak zmierzali na parkiet. Oby spełniły się wszystkie twoje marzenia. Jego marzeniem było by Olivia do niego zadzwoniła. Nie, Olivia leżąca w jego łóżku. Jej włosy rozrzucone na jego poduszce, luźne, czarne loki. Jej ręce obejmujące go, jej nogi owijające się wokół niego, a on zanurza się głęboko… - Co cię tak śmieszy, bracie? Robby siłą został ściągnięty do rzeczywistości. - Śmieszy? - Spojrzał na Phineasa. - Tak, stałeś z szerokim uśmiechem na twarzy. - Phineas wyjął butelkę z półmiska. - Nie mów mi. Myślałeś o kobiecie. Robby jęknął. - Czy to takie oczywiste? - Tylko dla mnie, bracie. Jestem specjalistą od wszystkich spraw związanych z miłością i płcią żeńską. - Phineas wsunął butelkę do mikrofalówki. - A po za tym Carlos wspomniał, że chorujesz z miłości do jakieś gorącej laski. - Przeklęty kot. - Wyluzuj, bracie. To twoja szczęśliwa noc. Doktor Miłości jest tu i jest do twojej dyspozycji. Zapraszam do zadawania pytań. Robby prychnął, a potem pomyślał, dlaczego nie? - Ona nie dzwoni. - 120 -

Wampir i dziewica - Poprosiłeś by do ciebie zadzwoniła? - Kiedy Robby skinął głową, Phineas kontynuował. - Ile razy? - Raz. Napisałem jej wiadomość. Phineas zaśmiał się. - Raz? Koleś to dopiero początek. Po 20 razach można zacząć się martwić. - 20 razy? To jest odrobinę prześladowanie? Phineas wzruszył ramionami. - Weźmy moją sytuację. Jestem szaleńczo zakochany w La Toye. Wiem, że jest dla mnie idealna. - Ale ona nie wie. Czy to nie ta, która próbowała otruć cię ostrym sosem? - Niewielkie potknięcie na drodze do miłości. - Phines wyjął butelkę z mikrofalówki. - Nie można spodziewać się, że prawdziwa miłość będzie łatwa. Potem powiedziała, że jej przykro i że nie chciała mnie tak zranić. Widzisz zależy jej na mnie. - Więc ona jest z tobą? - Zapytał Robby. - Tak właściwie to nie. Dopiero co wróciła do Nowego Orleanu. - To zdecydowanie brzmi jak nie. - Koleś, to brzmi jak wyzwanie. Tylko mięczaki rezygnują. - Phineas wypił kilka łyków Blissky. - Więc gdzie spędzę Boże Narodzenie? - W Nowym Orleanie? - Tak. Zaskoczę La Toye. - Phineas wziął kolejny łyk napoju. - Cholera. To będzie dobre! Robby miał wątpliwości, że La Toya, kiedykolwiek zaakceptuje Phineasa. Mimo to, Doktor Miłości miał rację. O prawdziwą miłość trzeba walczyć. Jedna wiadomość nie wystarczyła. Robby wysłał paczkę do jej biura, a ona może być wciąż w Houston u rodziny. - Ona może nie otrzymała wiadomości. - Prawda. Mogła skończyć w Timbuktu. - Phineas podniósł butelkę Blissky. - Widzisz, bracie. Musisz powiedzieć, że butelka jest do połowy pełna. Musisz wierzyć, że jest nadzieja. Robby skinął głową. Musiał zaufać Olivii, musiał wiedzieć, że do niego dotrze. - Masz rację. Mam zamiar napisać do niej ponownie. Kocham ją. Nie poddam się nigdy. - To jest to. - Phineas uśmiechnął się. - A to wszystko w jeden dzień pracy Miłosnego Doktora.

- 121 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?12 Olivia była szczęśliwa, że święta już się skończyły. Dodatkowy stres wydawał się być punktem zwrotnym dla wielu ludzi. Ona i jej koledzy w biurze non stop zajmowali się morderstwami i uprowadzeniami popełnianymi przez najbliższe osoby. Przynajmniej jej rodzina nie była już na nią zła. Spędziła gwiazdkę w Houston, ale żadne jabłka nie przyszły. Był zimny wtorkowy ranek, pod koniec stycznia, kiedy wreszcie wróciła do pracy. Rzuciła na oparcie krzesła swój płaszcz i szalik, a następnie otworzyła dolną szufladę by wrzucić tam swoją torebkę. Listy były tam ciągle, przypominały jej o bólu i zmieszaniu, które czuła do Robby’ego. Przysyłał listy co tydzień, a ona nie wiedziała co o tym myśleć. Usiadła przy biurku, przed nią leżały trzy koperty. Każda miała ten sam adres zwrotny, miejsce zwane Romatech Industries w White Plains, Nowy Jork. Powinna odpisać? Ale co miałaby napisać? Proszę zostawić mnie w spokoju. Proszę nie zostawiaj mnie. Przygładziła palcem swoje imię na kopercie, on je napisał. Ciągle brakowało jej w nim czegoś okropnego. Ciągle bolała ją jego zdrada, więc gdy otrzymała drugi list wyrzuciła go. Jednak kiedy przyszedł trzeci list, zdziwiła się. Czy jakby był winny, ciągle by pisał? Być może. Otis był winny, jak diabli, a kochał się z nią kontaktować. Jakaś część, głęboko w niej zbuntowała się, że Robby nigdy nie będzie jak Otis. Robby był szlachetny i odważny. Ryzykował życie, by ocalić ją przed panterą. Jednak bała zaufać się instynktowi. Ślepa wiara sprawiła, że tamte dziewczyny umarły. Wszystkie ofiary Otisa ufały mu. Wrzuciła trzeci list do szuflady i zamknęła ją. Od pierwszego listu minęły dwa tygodnie i przyszły kolejne dwa listy. Tchórz, zbeształa się. Dlaczego ich nie otworzyć? Bo mogą być pełne kłamstw. Mogły być pełne zarzutów. Jeśli by je otworzyła, pozwoliłaby na ponowne zranienie się. Już była emocjonalnym wrakiem. - 122 -

Wampir i dziewica Jej serce ścisnęło się dla niego, ale jej umysł ostrzegał ją, by była ostrożna. Znała go mniej niż tydzień i nie była w stanie odczytać jego uczuć lub ocenić jego szczerość. Ona po prostu nie może mu zaufać. Jej umysł analizował wszystko, a to doprowadzało ją to do szaleństwa. Ale faktom można zaufać. Trzy tygodnie wcześniej zanim przyszedł trzeci list, wszczęła dochodzenie w sprawie osoby Robby’ego MacKaya. Strona internetowa MacKay Security&Inviestigation była zaskakująco pusta. Oferowała nie więcej niż adres w Londynie i Edynburgu, oraz przycisk KONTAKT, który odsyłał do adresu e-maila. Właściwie to nie miała e-mailu, ponieważ nie chciała informować firmy, że ją sprawdza. Trzy tygodnie śledztwa a ona nie miała nic. Były setki Robby MacKay’ów porozrzucanych po całej planecie. Zaczęła od trzech Robby Alexanrów MacKay’ów, których znalazła w Szkocji. Byli wśród nich 64-letni lekarz z Aberdeen, 35-letni rybak na wyspie Mull i 8-letni chłopiec z Glasgow. Ślepy zaułek. Przypomniała sobie, że wspominał o posiadaniu nieruchomości w Szkocji, lecz znowu znalazła się w ślepym zaułku. Prostsze imię Robert MacKay przynosiło dużo większą listę nazwisk, jednak żadna osoba nie była nim. Rozszerzyła swoje poszukiwania aż na całe Wyspy Brytyjskie, ale nadal nie miała szczęścia. Odkryła ciekawy artykuł o badaczu Robercie MacKay’u, który powstrzymał seryjnego zabójcę w Londynie, ale to się stało w 1921 roku. Kolejny ślepy zaułek. Myślała, że znajdzie odniesienie do dziadka Robby’ego. Dostał on medal za waleczność i rycerstwo pod koniec II wojny światowej. Znowu żadnych informacji o nim. Uruchomiła komputer i przeczytała swoje uwagi w notatniku. Było dużo Robby’ch w Australii, Nowej Zelandii, kilku w Ameryce Południowej, Afryce i o wiele więcej w Kanadzie. Ponieważ, adres zwrotny wskazywał, ż Robby przebywa w Nowym Jorku, badała wszystkie możliwości związane z tamtym rejonem. - Jak idzie Wielkie Poszukiwanie Robyy’ego? Spojrzała w górę, by zobaczyć J.L. Wang opierającego się przedramionami o ścianę jej pokoju. Powiedziała mu kilka tygodni temu, że podejrzewa, iż facet którego poznała na Patmos współpracuje z Otisem. Od tamtemu czasu J.L towarzyszył jej w poszukiwaniach i nazywał je Wielkimi Poszukiwaniami Robby’ego. - 123 -

Wampir i dziewica Westchnęła. - Sto dwadzieścia czterech sprawdzonych na około 3 milionów do sprawdzenia. - Mogło być gorzej. - J.L mruknął jego ulubiony zwrot. - Mógł nazywać się John Smith. Zajęczała z frustracji. - Siedzę nad tym trzy tygodnie. Nigdy nie widziałam kogoś tak trudnego do śledzenia. - Szkoda, że twój facet nie nazywa się bardziej charakterystyczniej, coś jak... Gallsplat Willoughby. Olivia prychnęła. - Wczoraj znalazłam 27-letniego Roberta Alexandra MacKay’a w Kentucky. Otrzymał Purpurowe Serce. - Brzmi nieźle. - Tak, to brzmi jak wspaniały facet. Jest gwiazdą lokalnej drużyny koszykówki dla niepełnosprawnych, jeżdżących na wózkach. - Ups. Rozumiem, że twój Robby ma nogi? - Tak. - Wspaniałą pierś. Szerokie ramiona. Przystojną twarz. Miękkie kasztanowe włosy. Piękne zielone oczy. - Czy ma w pełni funkcjonujący mózg? Posłała L.J groźne spojrzenie. - Tak. - Mówię tylko, że trzeba być durniem by pozwalać ci tak uciekać. - Cóż to miło z twojej strony, ale coraz bardziej martwią mnie te ślepe zaułki. To nie jest normalne. Zmarszczyła brwi. Co jeśli kłamał o swoim imieniu? Co jeśli kłamał o wszystkim? - Tak to jest dziwne. - J.L bębnił palcami w biurko. - Ze wszystkimi informacjami jakie posiadamy powinniśmy go namierzyć. Osoba z taką pracą musi celowo unikać rozgłosu. Przełknęła ślinę. Jakiego rodzaju osoby nie miały przeszłości? W dzisiejszych czasach, to praktycznie niemożliwe by usunąć wszystkie ślady po sobie. - Myślisz o tajnych operacjach? - Być może. A może podał ci fałszywe nazwisko. - J.L podniósł rękę. Cofam to. Wiedziałabyś, gdyby cię okłamał. Skrzywiła się. - 124 -

Wampir i dziewica - To właśnie jest problem. Nie mogę w nim czytać. Moja babcia też nie może, to nigdy wcześniej się nie zdarzyło. - Nigdy? - Cholera. Mógł kłamać w wielu sprawach. Może przeszedł jakieś specjalne szkolenia. Coś ścisnęło ją w piersi. - Myślisz, że on pomaga Otisowi nękać mnie? J. L spojrzał na nią smutno. - Myślę, że musimy dotrzeć do sedna tej pracy. Nie mogę odczytywać emocji tak jak ty, ale widzę, że odczuwasz wiele bólu. Oddychała głęboko by się uspokoić. - Muszę poznać prawdę. Musiała wiedzieć, czy Robby jest szczery. Powiedział, że się w niej zakochał. Miał się z nią kochać tak słodko. To musiało być prawdziwe. Nie mogła myśleć inaczej, to byłoby straszne. - Chcesz by był niewinny, nie? - zapytał J.L szeptem. Skinęła głową. Łzy zebrały jej się w oczach, zamrugała. - Ok, załóżmy, że jest niewinny. Gdyby on nie wysłał jabłek... - Zrobiłby to kto inny. - Olivia dokończyła zdanie. - Kto wiedział, że będziesz na Patmos? - zapytał J.L. - Moja rodzina. Ty. Przybrał zszokowany wyraz twarzy. - Jestem niewinny przysięgam. Byłem dobrym chłopcem przez całe życie. Wyśmiała go. - Jestem wykrywaczem kłamstw. - Cholera, wiedziałem, że nie powinienem okradać tego banku. Uśmiechnęła się. Uwielbiała kiedy J.L dopingował ją w ten sposób. - I nie powinienem kopać Myszki Mikki w Disney World. Usiadła z powrotem. - Teraz mówisz prawdę. - Cholera, dobra jesteś. - Dlaczego kopnąłeś Myszkę Mikki? J.L wzruszył ramionami. - Miałem trzy lata. Wyobraź sobie grozę tego spotkania. Uśmiechnięty gryzoń, większy niż ty. Poza tym, myślałem, że chce mi zabrać lody. Roześmiała się. - Kto jeszcze wiedział o Patmos? - zapytał J.L.

- 125 -

Wampir i dziewica - Kilka osób stąd. - Jej uśmiech zniknął, wymieniła z nim przestraszone spojrzenia. J.L spojrzał przez ramię, zniżył głos. - Co powiedział Baker? - Zgodził się, że Otis może mieć wspólnika, ale kazał zostawić mi to w spokoju. Powiedział Harrisonowi by go poszukał. - Wstała. - Pójdę zobaczyć co już zrobił. Podeszli do miejsca pracy Harrisona. Frank Harrison wydawał się być normalny: był średniego wzrostu, średniej wagi, miał brązowe włosy i piwne oczy. J.L zgadzał się z opinią Olivii, czasem zachowywał się jak kretyn, ale zawsze pozostawał z tyłu tłumu. - Masz chwilę, Harrison? - zapytała. Posłał jej wściekłe spojrzenie, a potem znów odwrócił twarz do monitora. - Jestem zajęty. Jak gdybyś nie wiedziała sprawa Morehausa jest wciąż otwarta. Olivia skinęła głową. Tyson Morehouse był pracownikiem poczty podejrzanym o kradzież. Twierdził, że nie wie nic o brakujących pieniądzach, ale Olivia dzień wcześniej przeprowadziła z nim wywiać. I już wiedziała lepiej. - Kłamał - powiedziała. - To było w moim raporcie. Harrison prychnął. - Tak jakbyśmy potrzebowali twojego wkładu w tą sprawę. Wiedzieliśmy, że ten gość jest winny. Saunders podąża jego tropem a ja śledzę jego wszystkie konta bankowe. - Spojrzał na Olivie. - Dlaczego nie zaoszczędzisz nam trochę czasu, nie użyjesz swoich mocy i nie znajdziesz brakujących pieniędzy? - Nie jestem psychiczna, Harrison. - Och, szkoda. - Wrócił do studiowania monitora. - Myślałem, że wszystkie te paranormalne bzdury to jedno i to samo. Olivia wyczuła gniew otaczający J.L, więc dała mu ostrzegające spojrzenie. Zacisnął zęby. - Słuchaj, Harrison, zastanawialiśmy się, czy sprawdziłeś sytuację Otisa Crumpa. - Kolejna strata mojego czasu. - Harrison wymruczał i nabazgrał kilka uwag. - Poszedłem do więzienia w piątek i rozmawiałem z naczelnikiem. Sprawdził dziennik wizyt. Na liście odwiedzających byłem ja i ty, Sortis. - A jego mail? - zapytała.

- 126 -

Wampir i dziewica - Wszystko jest sprawdzane. Nic o jabłkach. - Harrison spojrzał na nią, czuła jego rosnące rozdrażnienie. - Nie o tego faceta chodzi. Ktoś inny bawi się tobą. Zmarszczyła brwi. Jabłka miały znaczenie tylko dla Otisa. Albo kogoś kto znał wszystkie szczegóły dotyczące jego sprawy. Może wielbiciel? Niektóre osoby chore, które studiowały z Otisem i z poczucia lojalności prześladowały ją? - Muszę mieć listę wszystkich, którzy się z nim kontaktowali. Harrison ze złością spojrzał na nią. - Zapomnij o tym, Sortis. Sprawa jest zamknięta. - Nie jest zamknięta, póki Otis wysyła mi jabłka. - Więc dostajesz jakieś owoce - warknął Harrison. - Więc weź je i idź do kuchni. - Hej. - Zaprotestował J.L. - Nie mów do niej tak. - To nie twoja sprawa, Jail - odpowiedział Harrison, używając pseudonimu J.L. - Uspokójcie się, obydwaj. - Olivia podniosła ręce do góry i spojrzała na Harrisona. - Nie nazywam ta sprawę zamkniętą, ponieważ nie wykonujesz swojej pracy. Żebyś się już nie niepokoił, zrobię to sama. Harrison wydał dźwięk obrzydzenia. - Masz obsesję na punkcie tego faceta. Obydwoje jesteście siebie warci. J.L mruknął coś po chińsku, brzmiało to jak przekleństwo. Olivia uciszyła go lekko potrząsając głową. Skupiła się na Harrisonie. - Ile razy widziałeś Crumpa? Harrison wrócił do swojego monitora. - Tylko kilka razy. Nienawidzę patrzeć na dupków. - Kiedy widziałeś go po raz ostatni? - Nie pamiętam. Zesztywniała. - Teraz uciekaj stąd i pozwól mi wrócić do pracy. Olivia już otworzyła usta, ale J.L pociągnął ją za ramię. - Chodź, Sortis. Słyszałaś człowieka. - J.L wyciągnął ją z jego gabinetu. Niech pracuje. - Nie skończyłam - szepnęła. - On... - Sza... - J.L rzucił jej ostrzegające spojrzenie. - Musimy włączyć stożek ciszy. - Nie mamy stożka ciszy. - 127 -

Wampir i dziewica - Będziemy improwizować. - Rozejrzał się. - Idź do biura Yasmine, nie ma jej dziś. Spotkamy się tam za 5 minut. - Dobra. - Olivia poszła w prawo, a J.L w lewo. Weszła do biura Yasmine i zapaliła światło. Jakby ktoś zapytał co tu robi, powiedziałaby, że przyszła po zszywki lub spinacze. Chodziła w kółko po całym biurze, a jej serce biło szybko. Dlaczego Harrison kłamał o spotkaniu z Otisem? Co on ukrywa? Wydawało się to zbyt naciągane, zbyt straszne by agent specjalny do spraw karnych, pomagał kryminaliście nękać ją. Ale nie było żadnych wątpliwości. Wiedziała, że Harrison kłamie. I próbował ją przekonać, że to nie Otis wysyła jabłka. Wiedziała, że to nie była prawda. Kontynuowała tempo myślenia, a jej myśli ją przerażały. Zauważyła, że sweter, który dała Yasmine leżał starannie złożony na półce. Dzięki Bogu, Yasmine nigdy nie powiedziała nikomu o jej załamaniu w toalecie. Zastanawiała się gdzie ona była, podeszła do jej biurka i zajrzała w jej kalendarz, miała wizytę u lekarza. Drzwi się otworzyły i do środka wkroczył J.L z paczką chipsów. Zamknął drzwi. - Okey, porozmawiajmy. - Harrison kłamał - szepnęła. - Wiem. Gdy usłyszysz kłamstwo, nagle sztywniejesz i masz martwe spojrzenie. Zesztywniała. - Naprawdę? - Tak, tak po prostu. - Otworzył chipsy i ich zapach wypełnił pokój. - Więc myślisz to co ja? Harrison przesyłał ci jabłka? Skrzywiła się. - To straszne tak kogoś oskarżać. Nie możemy go tak po prostu winić tylko dlatego, że go nie lubimy. - Okey, emocje na bok, spójrzmy na fakty. - Wyjął chipsa z paczki. Okłamał cię. Wiedział gdzie byłaś na wakacjach. Miał szanse na kontakt z Otisem i ma motyw. Włożył chipsa do ust. - Motyw? Wiem, że mnie nie lubi... - To może być coś więcej. Jesteś tą, która wzięła najnowsze zeznania Otisa. Oni mogą spróbować sprawić byś była niepoczytalna, więc nikt by ci nie wierzył. - J.L zaproponował jej chipsa. - 128 -

Wampir i dziewica Pokręciła głową. - Był już skazany zanim mnie poznał. Nie sądzę by sprawienie, że oszaleje sprawi, że stwierdzą, iż jest niewinny. J.L wziął kolejnego chipsa. - Co może go uniewinnić? - Musiałby być niewinny. - Zatrzymała się wpół kroku. - Chyba, że przekona sąd, iż jego wspólnik popełnił te morderstwa. J.L skrzywił się. - A ty twierdzisz, że ma wspólnika. - Ze względu na jabłka. A jeśli przekona wszystkich, że był tylko wspólnikiem w trakcie morderstw... - Olivia jęknęła. - On gra. Używa mnie. - Tak to wygląda. - J.L nadal jadł chipsy. - Musimy na to uważać. - Musimy mieć dowód. - Przycisnęła rękę do brzucha. Wystarczy myśl, że agent federalny jest sojusznikiem seryjnego mordercy, a ona dostaje mdłości. - Będę sprawdzać Harrisona. - Zaoferował J.L. - Nie martw się, będę dyskretny. Olivia skinęła głową. - Będę dalej prowadziła śledztwo w sprawie Robby’ego. Skontaktuje się z MacKay S&I. Jeśli Robby potajemnie wysyła jabłka, dowie się. Dowiedzie jego niewinności. A wtedy będzie mogła go kochać.

- 129 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?13 - Nie wiem dlaczego mnie zabierasz - mruknął Constantine. Robby też nie wiedział. Zazwyczaj, Roman zabierał swojego syna, ale z jakiegoś powodu nie był dzisiaj dostępny. Connor też. Shanna wezwała Robby’ego do poczekalni swojego gabinetu i poinformowała go, że Tino potrzebuje pomocy w dostaniu się do szkoły. Potem pobiegła do Sali egzaminacyjnej, zostawiając go sam na sam z Tino. To musiał być jakiś spisek. Robby uśmiechnął się, gdy przypomniał sobie jak Olivia nazwała go paranoikiem. Constantine wydął swoją klatkę piersiową. - Mógłbym się sam teleportował. - Szkoła jest bardzo daleko. - Robby nie był pewny co do lokalizacji, ponieważ był to silnie strzeżony sekret, ale wiedział, że musiało to być co najmniej kilkaset kilometrów od Romantech. - To mogłoby być bardzo niebezpieczne. Tino wydął dolną wargę. - Możecie wszyscy przestać traktować mnie jak dziecko. Sofia jest dzieckiem. Ja nie. - Och. To cud, że nie musisz się już golić. - Robby wyjął telefon i zaczął wykręcać numer, który podała mu Shanna. - Dragon Nest Academy - odpowiedział damski głos. Jej głos brzmiał dziwnie znajomy, ale Robby odrzucił tą myśl, ponieważ nigdy wcześniej tam nie był. - Chwileczkę. - Przykrył telefon ręką i posłał Tino pytające spojrzenie. Dragon Nest? To jest właściwe miejsce? Tino skinął głową. - Mama nazwała tak to miejsce, gdyż mamy na nazwisko Dragnesti. Zwiesił głowę i kopnął krzesło. - Ale nie ma tam żadnych smoków. - Co za wstyd. - Robby odkrył telefon. - Może pani mówić dalej. Muszę skupić się na pani głosie, by się. tam teleportować. - Oczywiście. Czy będzie pan z studentem? - Aye. Constantine. - Robby wziął chłopca na rękę. - Proszę mówić. - 130 -

Wampir i dziewica Miał użyć kobiecego głosu jak latarni by dostać się na właściwe miejsce. Potem lokalizacja szkoły będzie wbudowana w jego pamięć, ale nie będzie mu do niczego potrzebna. - Dobrze - powiedziała kobieta. - Jestem nauczycielką Constantina. Wiem, że jest trochę za młody do przedszkola, ale radzi sobie świetnie. Mam tylko trzech uczniów w klasie, więc poświęcam każdemu wiele uwagi. Robby zmaterializował się w klasie z dwoma okrągłymi stołami. Dziewczynka z długimi czarnymi włosami usiadła przy jednym ze stołów. Szybkim pociągnięciem nosa Robby mógł powiedzieć, ze jest zmienna. Lub będzie po okresie dojrzewania. Doszedł, że jest jedną z sierot Carlosa uratowanych z Brazylii. Pantery. Tino wyskoczył z jego rąk i podbiegł do stołu, aby zająć miejsce. - Cześć, CoCo. Dziewczynka uśmiechnęła się do niego. - Cześć Tino. Robby zamknął swój telefon i wrzucił go do sporranu. - Dziękuje za przyprowadzenie Tino. - Piękna młoda kobieta, z czerwonoblond włosami zbliżyła się do niego z nieśmiałym uśmiechem. Gnojek. Jego teoria spisku była prawidłowa. Shanna bawiła się w swatkę. Jego oczy zwęziły się. Kiedyś spotkał już tą kobietę. Powrócił myślami. - Wolf Ridge? Jej uśmiech poszerzył się. - Pamiętasz! Jestem Sarah. Sarah Anderson. - Wyciągnęła rękę. - Robby MacKay. - Uścisnął jej rękę. - Jak się masz? - Ostatnio gdy spotkał tą kobietę, pomógł jej odzyskać bolesne wspomnienia. Była jedną z dziewczyn uwięzionych przez Apollo. - Dobrze. - Skinęła powoli głową. - Kocham moja pracę tutaj. Kocham dzieci. - To dobrze. - Robby przeniósł ciężar na drugą nogę. - Będę szczęśliwa, gdy pokonacie ostatecznie Casimira - dodała Sarah. Robby wiedział, że ta dziewczyna miała dobry powód by nienawidzić Casimira. Drań użył kontroli umysły by podporządkować ją sobie, a potem zgwałcić. Sarah podeszła bliżej i zniżyła głos. - Shanna powiedziała mi co on ci zrobił. Tak mi przykro. Kiwnął głową. Shanna pomyślała pewnie, że przez to co zrobił im Casimir zbliżą się do siebie. Mieli by żałośnie smutną podstawę związku. A tortury, to - 131 -

Wampir i dziewica nie było coś co chciał pamiętać. Olivia pokazała mu coś więcej. Ona była tą, która wniosła radość i śmiech z powrotem do jego życia. - Hej, Sarah! Wszystko w porządku? - Młody mężczyzna wpadł do Sali. Z niepokojem na twarzy. Robby domyślił się, że młoda kobieta miała już swojego wielbiciela. - Cześć, Teddy. - Sarah posłała mu uspakajający uśmiech. - Wszystko w porządku. To Robby MacKay. Przyniósł Tino do szkoły. - Mógłbym sam siebie przynieść - mruknął Tino. - Jestem Teddy Brockman. - Młody mężczyzna uścisnął dłoń Robby’ego. Dyrektor Dragon Nest Academy. - Teddy jest bardzo pomocny. - Wyjaśniła Sarah. - Przychodzi każdej nocy, aby upewnić się, że mam wszystko czego potrzebuje. Robby skinął głową. - Nie wątpię. Powodzenia. Oczy Teddy’ego przesunęły się po Sarah, a potem wróciły do Robby’ego. - Dzięki. Nagle Jean-Luc teleportował się do szkoły z pasierbicą na rękach. Ucałował ją, a potem puścił by mogła pobiec do swoich przyjaciół. - Muszę zacząć już zajęcia - ogłosiła Sarah. Spojrzała na Robby’ego z uśmiechem. - Miło było cię zobaczyć ponownie. - Do zobaczenia później. - Teddy pomachał Robby’emu i Jean-Luc’owi i ruszył do drzwi. Jean-Luc powitał Robby’ego uderzeniem w ramię. - Mon ami, zostań chwilę, za 30 minut prowadzę lekcję szermierki, pomożesz mi się rozgrzać. - Dobrze. - Robby wyszedł z Francuzem na korytarz. - Mógłbym trochę poćwiczyć. Robby był ochroniarzem Jean-Luca wiele lat, najpierw w Paryżu, a potem w Teksasie. Kilka lat temu pomógł mu pokonać jego największego wroga Lui’ego. Od tamtego czasu jego praca stała się nudna i rutynowa, więc poprosił o przeniesienie. Jean-Luc był mistrzem szermierki i mógł o siebie zadbać, więc zamiast niego przydzielili mu Dougala. Dougal stracił swoja prawą rękę w bitwie pod Nowym Orleanem. - Jak tam Dougal? - Dobrze. Uczy się szermierki dla leworęcznych.

- 132 -

Wampir i dziewica Jean-Luc prowadził Robby’ego na szerokie schody z bogato rzeźbionymi balustradami. Wszystko co Robby mógł powiedzieć, to to, że szkoła mieści się w starej rezydencji. Drewniane schody skrzypiały pod jego ciężarem. - Słyszałem, że ty i Heather będziecie mieli bliźniaki. Jean-Luc roześmiał się. - Nie do wiary, nie? Ja ojcem? Robby wzruszył ramionami. - Myślę, że będziesz świetnym ojcem. Z pewnością bardzo dobrze radzisz sobie z Betanii. - Merci, mon ami. - Jean-Luc nie odzywał się dłuższą chwilę. - Więc kiedy ślub Jacka? - Kwiecień. - Skrzywił się Robby. Jean-Luc zmrużył oczy. - Nie wyglądasz na zadowolonego. Robby wydał zduszony jęk. - Po prostu nie jest łatwo, gdy wszyscy biorą śluby. Wszyscy oprócz mnie. Jean-Luc skinął głową i zaczął schodzić po schodach. - Jest plotka, że jesteś nieszczęśliwie zakochany. - Gnojek. Ludzie powinni zajmować się swoimi sprawami. Jean-Luc roześmiał się. - Nie jesteśmy ludźmi, mon ami. Jesteśmy rodziną. Dotarli do podnóża schodów. Foyer był wieli, czarno-białe płytki były ułożone na kształt szachownicy. Ogromny kuty z żelaza żyrandol zwisał z sufitu. Drzwi były z stylu gotyckiego. - To bardzo piękne - mruknął Robby. - Oui. - Jean-Luc gestem wskazał drzwi na prawo. - Gimnazjum jest na zewnątrz. Był to stary dom trenera. Kierowali się korytarzem. Drzwi się otworzyły i wyszły dwie kobiety. Pierwsza miała rozpoznawalne fioletowe włosy. Vanda Barkowski. Robby zatrzymał się gwałtownie, gdy zobaczył drugą kobietę. Zimny chłód przeszedł przez jego skórę. Sięgnął po swój clymore, ale nie wyciągnął go. Zatrzymała się, jej oczy rozszerzyły się. - Robby. - szepnęła. - Wszystko w porządku? Nie, dzięki wam. Złość wybuchła w nim. - Co ona do cholery tu robi? - 133 -

Wampir i dziewica Kobieta wzdrygnęła się. Vanda była wyprostowana. - Co sobie myślisz, rozmawiając tak z moją siostrą? Robby zacisnął pięści. Nigdy wcześniej nie uderzył kobiety, nawet gdy jego żona go zdradziła, ale Marta Barkowski na to zasłużyła. - Co ona tu robi? - Żyjemy tu. - Pękła Vanda. - Jestem nauczycielką sztuki, a Marta jest sekretarką Teddy’ego. - Angus musi być niespełna rozumu - krzyknął Robby. Grzebał w swoim spor ranie szukając telefonu. Jean-Luc dotknął jego ramienia. - Spokojnie, mon ami. - To jest poważne naruszenie bezpieczeństwa - warknął Robby. - Ta kobieta nie jest godna zaufania. - Nie jestem już zła - Marta krzyknęła z silnym akcentem. W jej oczach błyszczały łzy. - Nie obrażaj jej. - Vanda spojrzała na Robby’ego. On spojrzał z powrotem. - Mówiła ci kiedykolwiek, jak wspierała moje tortury? - Proszę! - Łzy płynęły po twarzy Marty. - Tak mi przykro, Robby. Nie chciałam tego robić. - Uśmiechałaś się! - krzyknął Robby unosząc pięści. Jego ręce się trzęsły walczył o władzę. - Była podawana praniu mózgu, kontrolowali ją - wyjaśniła Vanda. - Ona jest ofiarą jak większość. Jean-Luc przyciągnął Robby’ego z powrotem. - Idźcie dalej. Vanda i Marta ruszyły w stronę schodów, Vanda przytuliła siostrę, gdy ta płakała. Robby spojrzał na nie, pięści miał nadal zaciśnięte, oddychał przez zaciśnięte zęby. - Prawdopodobnie Marta za kilka miesięcy wyzdrowieje - mruknął JeanLuc. - Myślisz, że mnie to obchodzi? Ta kobieta jest Malkontentem. Ona nie jest godna zaufania. Jean-Luc westchnął. - Chce zacząć wszystko od nowa. - 134 -

Wampir i dziewica - Ona na to nie zasługuje - mruknął Robby. - Każdy zasługuje na drugą szansę. Robby szedł dalej korytarzem. Próbował zapomnieć o torturach, ale widok Marty przywrócił wspomnienia. Casimir zostawił ją z nim sam na sam by torturowała go psychicznie. To było upokarzające. - Nie powinna tutaj być. Nie z dziećmi. Ona nie jest godna zaufania. - Robby. - Jean-Luc chwycił jego ramię by go zatrzymać. - Wiem, że cierpiałeś. Ale daj jej szanse. - Nie - syknął. - Ona nas zdradziła. - Nie wszystkie kobiety są jak twoja żona - powiedział Jean-Luc szeptem. Robby zesztywniał. Kilka ostatnich lat spędził ochraniając go. Stali się dobrymi przyjaciółmi. Robby kilkakrotnie zwierzał się ze swojej przeszłości. Mówił o swojej żonie. Próbował wrócić do niej po przemianie, ale Mavis odrzuciła go z przerażeniem. Przebywał w pobliżu, dnie spędzał ukryty w jaskini, a nocami przychodził doglądać gospodarstwa. Niestety nie wiedział, co robiła jego żona, póki nie było już za późno. Spotykała się z wrogiem, miała angielskiego kochanka, takiego samego, jak ci którzy zabijali jego przyjaciół. Robby był zmuszony do opuszczenia tamtych okolic, po tym jak Anglik zagroził, że znajdzie go w ciągu dnia i zabije. Próbował utrzymywać kontakt ze swoją córką, ale ta w wieku piętnastu lat uciekła z kraju, ze swoim mężem. Więcej jej już nie widział. Robby wziął głęboki oddech. - Tak trudno zaufać kobietom. Mogą rozerwać twoje serce na pół. - Wiem. - Jean-Luc otworzył drzwi na końcu korytarza, a lodowaty wiatr uderzył go w twarz. - Chodź, wyładujesz swój gniew. Robby wyszedł na bruk, jego oddech zamieniał się w białą chmurkę. Nie czuł się już źle. Po prostu czuł się zmęczony i znużony. I tak samotnie. Olivia dlaczego nie dzwonisz? Gdyby były kobiety lojalnie i szczere, należałby do tej kobiety. Chciał do niej należeć. Telefon w jego sporranie zadzwonił. Czy to ona? Sięgnął do sporranu i wyjął telefon. - Halo? - Robby, dzwonie z Londynu. - Emma miała dziwnie ożywiony głos. - Jest coś, co uznałam za ciekawe dla ciebie. - Znaleźliście Casimira? - zapytał Robby. - 135 -

Wampir i dziewica - Nie przyszedł e-meil od FBI. Pytają o ciebie. Jego pierś się ścisnęła. - Kto? - Podpisał się O. Sortis. Jego serce przyśpieszyło. - To Olivia. - Kobieta, którą spotkałeś na Patmos? - zapytała Emma. - Tak. - Robby uśmiechnął się. Jeśli go badała, oznaczało to, że jej na nim zależało. - Mam jej wysłać jakieś informacje? - zapytała Emma. - Mogę cię opisać bardzo dobrze. - Sam o to zadbam. Przekaż wniosek na Romantech. Emma zachichotała. - W porządku. Powodzenia. - Rozłączyła się. Robby zamknął telefon uśmiechając się. - Niech zgadnę. - Jean-Luc uśmiechnął się. - Musisz pilnie wrócić do Romantechu? - Tak, muszę. Jean-Luc klepnął go po ramieniu. - Idź po nią, mon ami.

- 136 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?14 Robby siedział przy biurku w biurze bezpieczeństwa Romatech, marszcząc brwi nad jego plikami na ekranie komputera. Jakie informacje powinien wysłać Olivii? Mógł ujawnić kilka z jego niedawnych działalności, jednak nie wszystkie. Data urodzenia: 21 października 1719 roku w Szkocji. Data śmierci: 16 kwietnia 1746 roku, Culloden w Szkocji. Transformacja: Angus MacKay. Nie było wyjścia. Musiał wysłać Olivii kłamstwa. Phineas McKinney usiadł na krześle, patrząc na monitory bezpieczeństwa. - Nudzę się. - Oparł nogi na sąsiednim krześle. - Przynajmniej mam co dzisiaj robić. Mam się spotkać z Stanem za dwadzieścia minut. Przyłączysz się? - Nie, jestem zajęty. - Robby zaczął pisanie swojej odpowiedzi dla Olivii, korzystając z ogólnego adresu e-mailowego firmy. - Żartujesz? - zapytał Phineas. - Myślałem, że nienawidzisz Stana. Mógłbyś pogrozić mu uszkodzeniem ciała. Będzie fajnie, bracie. Robby wzruszył ramionami. - To Casimira chce zabić. Stan jest bardzo pożyteczny jako informator. Spojrzał w górę. - Dowiedzieliśmy się czegoś nowego od niego? - Nie. Rosjanie na Brooklynie nic nie wiedzą. Stan i ja zazwyczaj wypijemy kilka Bleers, zanim on zacznie narzekać, jak jego przywódczyni Nadia jest szalona. - Phineas ziewnął. - On jest nawet spoko, gdy się go lepiej pozna. Drzwi się otworzyły i Connor wszedł do środka. - Co tam? - Nuda - mruknął Phineas. - Casimir musi zebrać swoją armię ponownie, więc będziemy mieli okazję skopać kilka tyłków. Connor zmarszczył brwi. - Kiedy ostatni raz ćwiczyłeś szermierkę? Jeśli chcesz skopać jakąś dupę, musisz być przygotowany. - Chcesz walki, Scotty? - zapytał Phineas. - Przyjmuję wyzwanie. Wyznacz czas i miejsce swojej upokarzającej porażki. Usta Connora drgnęły. - 137 -

Wampir i dziewica - O 3, ogród za domem, szkockie miecze. Oczywiście tylko ćwiczenia, nie chcę zrobić ci krzywdy. Phineas uśmiechnął się. - Chciałbyś, koleś. Ćwiczyłem z Jackiem. Connor wzruszył ramionami. - Mogę pokonać Jacka z jedną ręką związaną za plecami. - Ha! - Phineas zaśmiał się. - Słyszałem, że Jack obciął ci kucyk swoim mieczem. Connor uśmiechnął się, a następnie zwrócił do Robby’ego. - A ty? Chcesz walczyć ze zwycięzcą? Oczywiście mówię o sobie. Phineas prychnął. - Jestem zajęty. - Robby zmarszczył brwi. - On romansuje z gorącą laską - szepnął głośno Phineas. - Odwal się - warknął Robby. Connor zmarszczył oczy. - Na poważnie? Chyba nie jesteś związany ze śmiertelnikiem, jesteś? - Nie twoja sprawa. - Robby wpisał kilka słów, a potem je skasował. - To jest nasz sprawa, jeśli chcesz jej powiedzieć nasz sekret - mruknął Connor. Robby spojrzał na niego. - Może ty jesteś szczęśliwy żyjąc samotnie, ale ja chciałbym znaleźć kogoś do dzielenia się moim życiem. Connor jęknął. - Beznadziejny romantyk. Oraz dla twojej informacji: Jestem bardzo szczęśliwy. Phineas prychnął. - Zagłosujmy. Kto myśli, że Connor to stary, nieszczęśliwy zrzęda, niech podniesie rękę. Machnął ręką w powietrzu, dając znak Robby’emu by też tak zrobił. Robby uśmiechnął się i podniósł rękę. Connor przewrócił oczami. - Mógłbym też was obrazić, jak wy mnie teraz, ale poczekam, aż przyciśnięty do ziemi będziesz błagał mnie o miłosierdzie. - Zobaczymy, kto będzie prosił - powiedział Phineas. Robby bębnił palcami w biurko. Nie wiedział jaki wiek ma podać Olivii. - Jak myślicie na ile lat wyglądam? - Powiedział bym, że na... trzydzieści trzy. - Robby się skrzywił. - Miałem na myśli trzydzieści. Nie, na pewno ponad trzydzieści. - 138 -

Wampir i dziewica - Ile lat miałeś, gdy Angus cię zmienił? - zapytał Connor. - Miałem wtedy dwadzieścia siedem lat. - Robby posłał Phineasowi zmartwiony wygląd. - Życie było wtedy trudniejsze, wszyscy dorastali szybciej. - To tylko liczba, bracie. Kiedy ona pozna prawdę? Robby jęknął w duchu. Prędzej czy później będzie musiał powiedzieć jej prawdę. - Powiem, że mam dwadzieścia dziewięć. To brzmiało lepiej niż trzydzieści i nie wydawało się więcej, niż ma Olivia. Phineas podniósł się z krzesła i przeciągnął. - Cóż, wezmę kilka Bleers i idę na spotkanie ze Stanem. - Pójdę z tobą. - Zaoferował się Connor. Dwa wampiry wyszły z biura. Wreszcie. Robby wrócił do pracy, kończąc swoją wiadomość dla Olivii. Olivia przyszła do pracy godzinę wcześniej, więc mogła kontynuować swoje poszukiwania. Przeszukiwała Internet, szukając jakiegokolwiek śladu Roberta Alexandra MacKaya. Dzień wcześniej wysłała e-maila do MacKay S&I. Przez cały dzień sprawdzała pocztę, lecz nie dostała odpowiedzi. Nic. Dzwoniła do strażnika więzienia, a on zgodził się wysłać jej listę osób kontaktujących się z Otisem. Faks dotarł po południu. Ona i L.J sprawdzili listę. Otisa odwiedziła tylko ona i Harrison. Wiele osób wysyłało do niego wiadomości: jego matka, brat i kilka wielbicielek. Jego matka żyła ponad sto mil stąd, w stanie Missouri. J.L zaoferował się, że pojedzie z nią tam w najbliższy weekend na rozmowę z kobietą. Wszystko co Olivia musiała zrobić, to zapytać czy kobieta wysyłała jej jabłka. Od razu, będzie wiedzieć, czy kłamie. Olivia otworzyła swoją skrzynkę pocztową, gdy wrzucała torebkę do szuflady. Sapnęła, kiedy zobaczyła odpowiedź od MacKay S&I. Kliknęła na nią. Droga O. Sortis. Dziękujemy za skontaktowanie się z nami. Firam MacKay I&S jest cenioną firmą śledczą i ochroniarską na całym świecie, pracujemy dla wybranych klientów. Założona została w 1927 roku, mamy siedzibę w Londynie i Edynburgu. Robert Alexander MacKay jest jednym z naszych najbardziej cenionych pracowników. Jest ekspertem od broni palnej, sztuk walki i szermierki. Niedawno pracował jako szef ochrony dla Jean-Luc Echarpe, a obecnie

- 139 -

Wampir i dziewica zapewnia bezpieczeństwo na Romantech Industries w White Plains, Nowy Jork. Wiek:29 lat. Wzrost:188cm. Waga:99kg. Trudno znaleźć kogoś tak godnego zaufania jak Robby MacKay. Olivia usiadła i przeczytała ostatni wiersz ponownie. Wydawało jej się, że Robby powiedział jej to na Patmos. Sprawdziła adres e-mail: info@MacKays&i.com. Przeczytała całą wiadomość ponownie. To był raport, który działał na korzyść Robby’ego, ale nie mogła pozbyć się wrażenia, że ostatnią linijkę napisał sam. W rzeczywistości, mógł napisać całą tą wiadomość. Jego dziadek był właścicielem tej organizacji. Mógł on od razu przekazać tą wiadomość Robby’emu. Zacisnęła zęby. Cholera. Czuła się jak głupiec. Czy on naprawdę myślał, że ona tego nie sprawdzi? Kliknęła na „Odpowiedz”, a następnie wpisała wiadomość. Z ponurym uśmiechem, wcisnęła „Wyślij”. Połknij haczyk, Robby. Cały dzień czekała na odpowiedź. Nic. Gdy wychodziła z pracy tego wieczoru, zaczęła wątpić w swoje początkowe założenie. Gdyby Robby to napisał, odpowiedź dawno już by była. Robby obudził się tego wieczoru w swoim małym pokoju w piwnicy Romatechu. Całe skrzydło kompleksu zostało niedawno przekształcone na pokoje dla nieumarłych. Szybko ubrał się, chwycił butelkę krwi ze swojej mini lodówki i rzucił się do biura bezpieczeństwa. Podczas gdy jego skrzynka pobierała maile, pił krew. Uśmiechnął się, gdy zauważył mail od O. Sortis. Kliknął na niego, a jego uśmiech znikł. Z przykrością informujemy, że może marnujemy wasz czas. Robert MacKay, którego szukamy nie pasuje do opisanego przez was. Wierzymy, że jest starszy i trochę potężniejszy niż ten, którego wspomnieliście. - Co? - On nie wygląda na więcej, niż dwadzieścia lat. I na pewno nie ma tłuszczu. Kliknął w „Odpowiedź”. Robert MacKay jest w szczytowej kondycji fizycznej! - 140 -

Wampir i dziewica

Kliknął „Wyślij”, a następnie skrzywił się. Co, jeśli Olivia zorientuje się, że to on wysłał tą wiadomość? Mogła zastawić pułapkę, a on jak ten głupi wskoczył jak w ogień. Skończył butelkę, wpatrując się w ekran. Ona była prawdopodobniej cały dzień w pracy. Musiał czekać, więc do jutrzejszego wieczoru. - Cholerne piekło. - Czasami bycie wampirem było strasznie uciążliwe. Następnego wieczoru, wbiegł na górę Rzeczywiście, odpisała na jego wiadomość rano.

sprawdzić

swoją

pocztę.

My jako FBI, wiemy, że Robert MacKay jest w doskonalej kondycji fizycznej. Mamy jednak obawy co do jego sprawności umysłowej. Nie jest najbystrzejszą żarówką w paczce. - Co? - Robby uderzył butelką syntetycznej krwi w biurko. Kliknął w „Odpowiedź”. Jestem wystarczająco inteligentny, aby wiedzieć, kiedy się mną bawisz, pyskata dziewucho. Uderzył „Wyślij”. - Przeczytaj to, Olivia. Następnego wieczoru, popędził do komputera. Odpowiedziała na jego ostatni mail z innego adresu, który wyglądał na jej własny. To był dobry znak. Był piątek, więc może nie będzie musiał tak długo czekać na odpowiedź. Kliknął wiadomość. I jestem wystarczająco inteligentna, by wiedzieć kiedy jestem okłamywana! Przyznaj się kim jesteś, Robby. Ta dziewucha jest dla ciebie zbyt pyskata. Prychnął. Wiedziała od samego początku, że to on. Uśmiech pojawił się na jego ustach. Jaką ona była mądrą dziewczyną. Dobrze, że porzuciła swój firmowy adres e-mail i zaczęła posługiwać się własnym. Jego uśmiech powiększył się. Ich korespondencja miała stać się bardzo osobista.

- 141 -

Wampir i dziewica W swoim maleńkim mieszkaniu w Kansas, Olivia wylegiwała się na dwuosobowej kanapie, w swojej piżamie. Do połowy dojedzony talerz zupy, leżał przed nią na stole, obok paczki krakersów, jej notatek i jej laptopów. Telewizor był ustawiony na program z wiadomościami, ale był tak przyciszony, że wydawał z siebie tylko cichy warkot. Trzy listy od Robby’ego leżały na poduszce obok niej. Przywiozła je do domu, by mogła je obejrzeć w samotności. Rozrzuciła listy i zrugała siebie za czekanie tak długo by je otworzyć. Nie było nic złowieszczego w środku. Robby pisał, że za nią tęskni i dał jej swój numer telefonu. Proste wiadomości. Żadna ukwiecona proza z twierdzeniami wiecznej miłości. Żadne pogróżki, które wskazywałyby na przymierze z Otisem. Wszystkie jej instynkty podpowiadały jej, że Robby jest niewinny i godny zaufania. Poczułaby się dużo lepiej gdyby znalazła osobę, która pomaga Otisowi. Przy odrobinie szczęścia byłoby to już jutro. Przyciągnęła komputer na kolana i kliknęła w plik o nazwie „Plany”. Sprawdziła swoje notatki w poszukiwaniu adresu matki Otisa. J.L zaproponował, że to on będzie prowadził. Jego samochód był wyposażony w GPS, najnowocześniejszy gadżet nawigacyjny znany ludzkości, więc podróż powinna pójść gładko. Po za tym dzięki swoim umiejętnością, mogła od razu stwierdzić czy jego matka kłamie. Olivia weszła na swoją pocztę, a jej serce drgnęło gdy dostrzegła nową wiadomość od MacKay S&I. Dlaczego Robby pisał tylko wieczorem? Dobrze się uśmiała, gdy nazwał ją pyskatą dziewką. To brzmiało tak staromodnie, może tak mówili Szkoci. Z szybko bijącym sercem otworzyła maila. Aye, tu Robby. Gdy smakowałem cię, nie byłaś zbyt pyskata. Myślałem, że jesteś idealna. Krzyknęła To...to... Kliknęła na odpowiedź. Napisała tylko jedno słowo: Świnia! Wcisnęła „Wyślij”. Jak on mógł żartować z jej najbardziej intymnych przeżyć? Jej policzki płonęły z ciepła. Zalały ją wspomnienia Robby’ego całującego ją i dającego jej - 142 -

Wampir i dziewica największy orgazm jaki kiedykolwiek miała. Dzięki Bogu, że podjęła decyzje, że będzie pisać ze swojego prywatnego adresu. Wyskoczył nowy komunikat. Tak szybko. Jej serce waliło. Złapała szklankę z wodą i lodem i wypiła kilka łyków. Potem otworzyła wiadomość. Dobry wieczór, kochanie. Tęsknie za tobą. - Och, Robby. - Tym roztopił jej serce. Wysłała odpowiedź: Ja za tobą też. W ciągu kilku sekund pojawiła się nowa wiadomość. Mogę prosić o twój numer telefonu? Jej umysł pędził. Był gotowa zaangażować się w związek z nim? Nie znalazła wspólnika Otisa, więc nie miała stu procentowej pewności, że Robby jest niewinny. I dziwne było to, że nie znalazła żadnych informacji na jego temat w Internecie. Co ona naprawdę o nim wiedziała? Że wysyłał wiadomości na swój temat z MacKay S&I. Mógł ją okłamywać, a ona nie miała możliwości by sprawdzić jego wiarygodność. Ale jak miała poznać go lepiej skoro nie chciała z nim rozmawiać? Drżącymi palcami wpisała swój numer telefonu i wysłała. Podskoczyła gdy jej telefon zadzwonił. Nie bądź głupia, zbeształa się. Co on może zrobić z jej numerem? Odstawiła laptopa na bok i podeszła do torebki, gdzie miała telefon. Telefon znów zadzwonił. Wyjęła go z zewnętrznej kieszeni i odebrała. - Halo? - Och tak dobrze jest usłyszeć twój głos ponownie. Zacisnęła wargi, by nie zacząć jęczeć. Jego akcent i głęboka barwa jego głosu była śmiertelną kombinacją. Jej kolana ugięły się i z powrotem usiadła na łóżku. - Olivia? Jesteś tam? Opadła na łóżko. - Tak, jestem. Jej serce rosło z tęsknoty do niego. Niech Bóg jej pomoże, ale nadal kocha tego człowieka.

- 143 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?15 Robby zasłonił telefon dłonią i spojrzał na Phineasa spode łba. - Idź stąd. Przed zadzwonieniem do Olivii poprosił młodego wampira, by sprawdził okolice, ale Phineas doszedł do drzwi i szczerzył zęby do niego. - Może potrzebujesz pomocy Doktora Miłości? - Phineas wskazał na siebie. - Mogę ci podpowiadać słowa. - Dam radę - powiedział Robby szeptem. - Idź. - Powiedz jej, że jest gorąca. I seksowna. - Odwal się! - Słucham? - zapytała Olivia przez telefon. - To nie było do ciebie. - Robby skrzywił się i patrzył jak wampir opuszcza biuro ze śmiechem. - Przepraszam. Musiałem pozbyć się kogoś z biura, abyśmy mieli trochę prywatności. - Jesteś w pracy? - Aye. Pracuje w nocy. - To dlatego piszesz do mnie tylko w nocy? - Aye. - Pracujesz w Romatech, to tam produkują syntetyczną krew? - Pracuje w MacKay S&I. Moje zadanie znajduje się w Romatechu. Zmarszczył brwi. Dlaczego ona go przesłuchuje? - Czytałam, że Romatech został zbombardowany dwa razy, zeszłego lata. Wydaje się, że odpowiedzialni za to wydają się miejscowi terroryści. - Tak. Olivia dostałaś te listy i paczkę, którą ci wysłałem? - Masz... masz na myśli sweter? - Aye. Zawahała się i wymamrotała. - Tak. Dziękuję. Coś było nie tak. Zazwyczaj była wesoła, a teraz wydawała się ostrożna i podejrzliwa. - Wyjechałaś z Patmos bez pożegnania. Martwiłem się o ciebie. - 144 -

Wampir i dziewica - Musiałam jak najszybciej zawieść babcię do taty. Martwiłam się o jej bezpieczeństwo. - Ze względu na jabłka? Sapnęła. - Skąd o nich wiedziałeś? Nie wspomniałam o nich w liście, który ci zostawiłam. - Przeprowadziłem śledztwo. Opowiedziałaś mi o tym draniu. Zapytałem się kobiety w tawernie dlaczego tak szybko wyjechałaś, powiedziała, że się czegoś wystraszyłaś. Zapytałem ją, czy otrzymałaś jabłka, potwierdziła. - O. - Chciałem, byś została. Jestem ekspertem w dziedzinie śledztwa i bezpieczeństwa. Mógłbym ci pomóc. - Ja… ja umiem o siebie zadbać. Musiałam wrócić tu by sprawdzić kilka rzeczy. Zacisnął zęby. Nie wiedziała, że chce jej pomóc? Czy ona nie rozumie, jak się o nią troszczy? - Więc już wiesz kto przesłał jabłka? - Nie. Ale może dowiem się już jutro. Jadę razem z J.L do Missouri, zrobić wywiać z matką Otisa. Robby mocniej złapał telefon. - Kto to jest J.L? - J.L Wang. Agent specjalny. O pomaga mi. - On? - Tak. Jest moim przyjacielem. - Zatrzymała się. - Czy ty jesteś... zazdrosny? - Nie! - Robby skrzywił się. - Tak, do cholery. Powinienem ci pomagać. Chciał się do niej teleportować, ale to sprawiło by tylko więcej problemów. Myślałem, że rozumiesz jak bardzo mi na tobie zależy. - Chcę w to wierzyć. Nie wierzyła mu? Cholera, to bolało. Złapał długopis i notatnik. - Pomogę ci Olivia, powiedz wszystko co wiesz o tym Otisie. - Nie martw się tym. Poradzę sobie. - Nie chcesz mojej pomocy? - Doceniam twoja ofertę, ale sam się tym zajmę. Zacisnął zęby. Dlaczego ona go odrzuca? Nie przeszkadzało jej przyjąć pomoc od J.L. - Co się stało Olivia? Dlaczego mi nie ufasz? - 145 -

Wampir i dziewica - Chcę. Naprawdę. Ale jest mi trudno, gdy nie mogę w tobie czytać. Wstał. Nienawidził, gdy ktoś uznawał go za niegodnego zaufania. - Byliśmy szczęśliwi na Patmos, ufałaś mi. Co się zmieniło? Zawahała się, jęknęła. - Przyszły jabłka, ktoś kto je wysłał wiedział gdzie jestem. Rzucił pióro na biurko. - Dobra, kto wiedział, gdzie byłaś? - Moja rodzina i kilka osób w biurze. - Jeśli twoja rodzina jest lojalna i chroni twoją babcię, to nie zajmujmy się nimi. Jest ktoś podejrzany w biurze? - Jest ktoś, kto mnie okłamał. J.L go sprawdza. Znowu ten J.L. Robby jęknął w duchu. - A co z tym J.L? Czy to może być on? - O nie. Zawsze był ze mną szczery. Łatwo w nim czytam. Ale nie mogła czytać w nim, bo był nieumarłym. Robby próbował powstrzymać narastające rozdrażnienie. - Tak więc, chcesz sprawdzić matkę Otisa. Skąd wiedziała, że byłaś na Patmos? Olivia westchnęła. - Nie wiem. Próbuje każdej możliwości. - Musi być inne wyjaśnienie. - Kiedy nie odpowiedziała, wiedział, że oddala się od niego. - Powiedz mi. - Nie mogę. Będzie ci to przeszkadzać. To coś strasznego. - Powiedz mi! Jęknęła. - Mój szef myśli, że Otis wynajął profesjonalistę, by mnie śledził. - Jeśli byś poćwiczyła, wiedziałabyś, czy ktoś cię śledzi. - Może - szepnęła. - Jeżeli mogłabym w nim czytać. Drżenie jej głosu przebiegło po szyi Robby’ego. Poznała kogoś na Patmos, w kim nie mogła czytać? Poczuł jakby ktoś uderzał go w klatkę piersiową. Cholera. - Myślisz, że to ja? - Robby, pomyśl o tym - powiedziała szybko. - Jesteś profesjonalistą, Znaliśmy się niecały tydzień. - Obnażyliśmy swoje dusze przed sobą! Jak mogłaś... - krzyczał w swojej głowie. Jego serce bolało. Ona myślała, że ją zdradził? On? Nie zdradził nikogo w swoim życiu. Rzucił telefon na biurko i zacisnął pięści. - 146 -

Wampir i dziewica - Niech to diabli! - Walnął pięścią w ścianę stojącą za nim. Ciężko dysząc, rzucił okiem na dziurę w ścianie. Zazwyczaj nie tracił kontroli, ale do cholery, jak ona mogła go podejrzewać? Czy zawsze tak będzie? Czy żadna kobieta nigdy mu nie zaufa? Albo będzie mu wierna? - Cholera. - Złapał serwetkę leżącą na kredensie i przycisnął do krwawiącej rany. - Robby? Robby, jesteś tam? - zapytała Olivia z telefonu. Nie ulegało wątpliwości, że inni pracownicy zauważą dziurę. Będą nabijać się z niego do końca życia. - Robby! Usiadł na krześle i podniósł słuchawkę. - Jestem tutaj. - Wszystko w porządku? - Jej głos drżał, zastanawiał się czy płakała. Usłyszałam straszny hałas. - Robiłem... remont. - Spojrzał na dziurę. - Wierze, że można nazwać to sztuką. - Słyszałam przekleństwo. Wszystko w porządku? - Nie. Krwawię i jestem zły. Nie wierze, że mnie podejrzewałaś. Nigdy bym cię nie zranił. - Tego się bałam. Dlatego nie chciałam ci tego powiedzieć. Wiem, jak to boli. To prawie mnie zabiło, gdy pierwszy raz o tym pomyślałam. Wyrzucił chusteczkę do kosza. - Dlaczego w ogóle o tym pomyślałaś? - Mój przełożony zapytał mnie czy na Patmos spotkałam kogoś, kto wyglądał na specjalistę. Wszystko miało sens. - Wcale nie! Olivia, nigdy bym cię nie zdradził. Musisz wiedzieć, jak bardzo nienawidzę zdrady. - Nie chciałam w to wierzyć. Płakałam. Moje serce było złamane. - Jeśli tak to bolało, to dlaczego tak myślałaś? Co ja takiego zrobiłem? - To nie ty. To ja. Byłam przerażona, bo nie mogłam w tobie czytać. Nigdy wcześniej nie polegałam tylko na instynkcie. I jeszcze nie wierzyłam, że ktoś taki jak ty mógłby zakochać się we mnie w mniej niż tydzień. - Żartujesz? Nie wiem, dlaczego każdy człowiek na świecie, nie jest w tobie zakochany. Jesteś piękna, mądra, odważna... jesteś wszystkim czego kiedykolwiek chciałem. Wydała zduszony jęk, który brzmiał trochę jak szloch. - Och, Robby. - 147 -

Wampir i dziewica - Olivia. - Zajęło mu chwilę opanowanie się, by się tam nie teleportować i wciągnąć ją w ramiona. Wydmuchiwała nos. - Dlatego nie odpowiadałam na twoje listy. Dwa pierwsze wyrzuciłam. Za bardzo mnie bolało, bym je otwierała. - Dlatego nie dzwoniłaś. - Wziął głęboki oddech. - Jak się czujesz? - Wierzę ci. - Jej głos trząsł się z emocji. - Słyszałam twoją reakcje. To brzmiało jak ból, który ja też przeżyłam. Tak mi przykro, Robby. - Wszystko w porządku kochanie. Poradzimy sobie. - Aż do następnej katastrofy. Prędzej czy później będzie musiał powiedzieć jej prawdę o sobie. Nie teraz. Ich związek był za kruchy. Musi jej udowodnić, że może mu zaufać i jak bardzo ją kocha. Ich romans rozwijał się tak szybko, Olivia nie miała okazji dobrze go poznać. Wiedział, że musi postępować powoli. Potrzebowała czasu by go poznać i zaufać mu. Pociąg fizyczny był silny, ale nie wystarczał. Nie ujawni jej tajemnicy, do póki całkowicie mu nie zaufa. - Nie chcę cię stracić, Robby - szepnęła. - Nigdy nie czułam czegoś takiego, do nikogo. - Nie stracisz mnie, kochanie. - Zabrał papier i pióro. - A teraz powiedz mi wszystko co wiesz o Otisie. Przez następne 30 minut robił notatki i zadawał pytania. Obiecała zadzwonić następnego wieczoru i opowiedzieć co się stało. Ziewnęła. - Lepiej pójdę spać. J.L ma mnie odebrać wcześnie. Robby zacisnął zęby i zapamiętał by sprawdzić tego J.L Wang. - W porządku, kochanie. Uważaj na siebie. - Ty też. Dziękuje za zrozumienie. - Przerwała. - Chciałaby cię dotknąć. Zamknął oczy. - A ja cię pocałować. Westchnęła. - Zadzwonię do ciebie jutro. Dobranoc. - Rozłączyła się. Robby zamknął telefon. Był tak bliski utracenia jej. Jak ona zniesie wieść o tym, że jest wampirem? Opuścił głowę w ręce. Mogłaby oskarżyć go o kłamstwo. Miałaby rację. Jeśli powiedział by jej teraz, straciłby ją. Jeśli by czekał, też mógłby ją stracić. Może nie być w stanie wybaczyć mu jego oszustwa. Przeklęty, jeśli powie. Przeklęty, jeśli nie powie. - 148 -

Wampir i dziewica

Robby poczuł ulgę, gdy Oliva zadzwoniła do niego w sobotę. Powiedziała, że matka Otisa przeszła test. Pani Crump nie wiedziała nic o jabłkach, ale cieszyła się, że spotkała Olivie. Otis powiedział jej, że kocha Olivie i są dla siebie stworzeni. - Powiedziałaś jej prawdę? - zapytał Robby. - Starałam się, ale ona jej nie przyjmowała. Była przekonana, że Otis jest niewinny i że niedługo wyjdzie na wolność. - Cóż, może to jedyny sposób, by sobie z tym poradzić - zasugerował Robby. - Kto chce się przyznać, że wychował seryjnego zabójcę? - Dokładnie - mruknęła Olivia. - W każdym razie, gdy dowiedzieliśmy się, że to nie matka, zajęliśmy się bratem. Mieszka w Indianapolis. - Pojechaliście tam? - Tak, widzieliśmy go godzinę temu. Był pełen wściekłości, jego aura była czerwona. Był zły na nas, na matkę, na cały świat. Zadzwoniłam do lokalnej policji, by na niego używali. Facet nie długo wybuchnie. I to będzie gwałtowne. - Wie o jabłkach? - Nie. Powiedział, że nie, i to była prawda. Był bardzo łatwy do odczytania. - Jesteście nadal w Indianapolis? - Tak, robiło się późno, więc zatrzymaliśmy się w hotelu. Wrócimy jutro. Zacisnął zęby. - Jesteście w pokoju? Roześmiała się. - Mamy oddzielne pokoje. Zrobiłeś jakiś postęp? - Mam kilka pomysłów. Po pierwsze musimy założyć, że wszyscy w biurze wiedzieli. Musisz ich wszystkich sprawdzić od agentów, po woźnego. - Ok. - Mam zamiar sprawdzić prawnika Otisa - kontynuował Robby. - Może otrzymał jakieś instrukcje od Otisa. I musimy wiedzieć czy ma kontakt z światem zewnętrznym. Mógłby być psychiczny? - Myślisz, że komunikuje się mentalnie? - Myślę, że musimy rozważyć każdą możliwość, nieważne jak dziwną. Robby rozmawiał z nią przez kolejne dziesięć minut, a następnie pożegnał się, bo chciała wziąć prysznic i iść spać. Uznał, że skoro jest daleko od domu, to jest odpowiedni czas by zwiedzić jej mieszkanie. Znał jej domowy numer, więc kiedy odezwała się sekretarka, użył jej głosu jak latarni. Kilka sekund później był w ciemnym pokoju. Jego oczy szybko - 149 -

Wampir i dziewica dostosowały się. Był w małym pokoju. Była w nim kanapa, stolik i telewizor. Sprawdził żaluzje, zanim włączył światło. Wątpił by Otis, lub jego współpracownik włamali się do jej domu, ale być ostrożnym nigdy nie zaszkodzi. Nie mógł patrzeć na łóżko królewskich wielkości i nie wyobrazić sobie jak Olivia leży na nim nago. Teraz kiedy już się tutaj teleportował, to miejsce zaryło mu się w pamięć. Było strasznie kuszące teleportować się tutaj i położyć koło niej. Jednak na pewno by się wystraszyła. Jej sypialnia, łazienka i szafy były czyste. Nic. Zgasił światło i wyjrzał przez okno. Był na drugim piętrze, z widokiem na parking. Zauważył zaciemnione miejsce i teleportował się, teraz mógł odwiedzić Olivie i nie wystraszyć jej. Wyjął telefon i zadzwonił do jej biura FBI. Zanim strażnicy zorientowali się, że tam był, on już dawno siedział przy biurku w gabinecie w Romatechu. Teraz czuł się spokojniej. Gdyby Olivii coś groziło mógł się tam znaleźć w ciągu kilku sekund. Rozpoczął dochodzenie zeszłej nocy i wiedział wystarczająco, by się martwić. Otis Crump był niebezpiecznym, naprawdę złym człowiekiem. I mimo, że najwyraźniej siedział zamknięty dla świata, Robby wiedział, że zła nie można lekceważyć.

- 150 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?16 Przez cały luty, Robby pozostawał w kontakcie z Olivią. Rozmawiali przez telefon lub e-mail. Opowiadała mu o swojej pracy. Byli zajęci badaniem spraw łapówek, więc spędzała w pracy dużo czasu. Następnie w marcu mieli serie związaną z narkotykami i morderstwami. Jej badania nad Otisem zostały wstrzymane, ale twierdziła, że to nie miało znaczenia, gdyż od listopada nie dostała żadnych jabłek. Może Otis zrezygnował, gdy zaczęła go ignorować. Przyznała, że jej praca męczy ją. Jest bombardowana negatywnymi emocjami ofiar i ich rodzin. Mogła także wyczuwać stres i frustracje swoich kolegów. Ponieważ nie mogła czytać w Robbym, rozmowa z nim była tak przyjemna. Oczekiwała jej każdego dnia. Do połowy lutego, obydwoje zainstalowali kamery w laptopach, więc gdy rozmawiali, mogli się widzieć. Robby wiedział, że jest zmęczona po pracy, więc próbował ją rozweselać. Opowiadał jej o swoich przyjaciołach. O tym jak Jack miał być aresztowany na za głośnym wieczorze kawalerski, a potem ożenił się z tą policjantką. O tym jak ukochana Phineasa wlała mu do picia ostrego sosu. Olivia i jej śmiech był najlepszym momentem jego wieczoru. Oczywiście pomijał fakt, że niektórzy z jego przyjaciół byli nieumarłymi. Czasami ich nocne rozmowy były przepełnione erotyzmem, jednak Robby próbował unikać takich sytuacji. Zawsze brał swojego laptopa i szedł do pobliskiej sali konferencyjnej. Mimo to, ludzie lubili wchodzić do pokoju, by go drażnić. Nie mógł, także pozwolić sobie by być zbyt podnieconym, gdyż nie mógł wykonywać swojej pracy z wybrzuszeniem na spodniach. Mimo to trudno było to zrobić. Olivia była tak cholernie piękna. Więcej niż jeden raz zaglądała w kamerę i pytała się dlaczego jego oczy są czerwone. - To przez kamerę - mówił jej. - Moje oczy zawsze są czerwone na fotografiach. Miał szczęście, że mu wierzyła. To był kolejny powód by ich związek zachować na odległość. Jeśli poszedł by ją odwiedzić, jego oczy w trzy minuty byłyby czerwone. - 151 -

Wampir i dziewica Sprawdził tego J.L Wang, był godny zaufania i nie znalazł też nic złego na prawnika Otisa. Kiedy powiedział, że będzie drużbą na ślubie Jacka i Lary w kwietniu, Olivia nalegała by opowiedział jej o wszystkim. - Jaka jest suknia? - zapytała. Robby pomyślał. Lara pokazywała mu zdjęcie. - Jest... biała. Olivia prychnęła. - Cóż za charakterystyka szczegółowa. Ma odcień śmietany, czy jest jasna? Jak długa jest? Jest gładka, czy ma koronki? Ma welon? Robby zmarszczył brwi próbując przypomnieć sobie obraz. - Jest biała. - Kiedy Olivia jęknęła dodał: - Wyślę ci zdjęcia po ślubie. Skończył pisać e-mail, Olivia była ciekawa różnych rzeczy, nawet menu. Ponieważ była tak zafascynowana tym ślubem, przez moment zastanawiała się, czy jej nie zaprosić, ale odrzucił tą myśl. Jak mógłby wyjaśnić Bubbly, zmieszaną krew z szampanem, którą będą pili jego przyjaciele? Pewnie będzie chciała zwiedzić miasto, a on nie będzie mógł jej towarzyszyć, bo jest niedostępny w trakcie dnia. Musiał szybko powiedzieć jej prawdę o sobie, ale musi to zrobić na osobności. Ślub to złe miejsce, by ogłosić jej tą nowinę. Ślub odbył się w połowie kwietnia, w małej kaplicy w Romatechu. Podczas gdy zakochani recytowali słowa przysięgi, Robby wrócił myślami do Olivii. Mogła wyjść za mąż za wampira? Wystarczająco trudne będzie zaakceptowanie go jako nieumarłego. Jeśli chciałaby być na zawsze, też musiałaby zostać wampirem. Sale konferencyjne zostały otwarte. Panna młoda i inni śmiertelnicy cieszyli się posiłkiem, a wampiry piły Bubbly blood. The High Voltage Vamps zaczął grać walca, więc Jack wraz z Larą ruszyli na parkiet, zostawiając Robby’ego sam na sam z LaToyą. LaToya przyjechała dwa dni wcześniej. Kiedy walc się skończył, inne pary dołączyły do Jacka i Lary na parkiecie. LaToya zerwała się nagle i złapała Robby’ego za ramię. - Chodź zatańcz ze mną. - Jak chcesz. - Stał, a później zobaczył Phineasa pędzącego do ich stolika. - LaToya zatańczysz ze mną? - zapytał. - Sorry, ale Robby zapytał mnie pierwszy. - LaToya ścisnęła ramię Robby’ego. - Chodź. Rzucił Phineasowi przepraszające spojrzenie, a następnie zaprowadził LaToye na parkiet. To był powolny taniec, więc dobrze się rozmawiało. - 152 -

Wampir i dziewica - Nie możesz unikać go przez cały wieczór. LaToya zmarszczyła brwi i położyła lekko ręce na ramionach Robby’ego. - Dlaczego on nie rezygnuje? - Szaleje za tobą. Spojrzała w bok, gdzie Phineas obserwował ich uważnie. - Co do szaleństwa masz rację. Nie przestraszył się faceta z hotelu. Praktycznie zabiłam go ostrym sosem. Przyszedł do mnie w Nowym Orleanie, a ja zagroziłam mu, że strzelę mu w dupę. Uznał, że to romantyczne. Robby wzruszył ramionami. - Wierzy w miłość. Ma wielkie serce. - Ma martwe serce. Robby skrzywił się. - Żyje teraz. - Właśnie, co to za gówno? Chodzi mi o to, że żyjesz w nocy, a nie żyjesz w ciągu dnia? Być żywym lub nie żywym. Jak można być nimi jednocześnie? To jest po prostu złe. - Więc denerwujesz się, że przebywasz z nami, z wampirami? Westchnęła. - Obiecałam, że będę miała buzię zamkniętą na kłódkę, jeśli o to się martwisz. Nie chcę, by ci straszni faceci kasowali mi pamięć, nie chce stracić żadnego wspomnienia związanego z Larą. - Ma szczęście, że ma taką przyjaciółkę jak ty. LaToya spojrzała na pannę młodą, która promieniowała radością w objęciach Jacka. - Chcę by była szczęśliwa. Myślę, że jest, ale nie widzę, w jaki sposób może to przetrwać. - Nigdy nie ma gwarancji. - Robby powrócił myślami do swojego nieudanego małżeństwa. Jego żona Mavis, odrzuciła go za to, że był wampirem. Tylko dlatego, że Shanna, Heather, Toni i Lara były w stanie pokochać wampirzych mężczyzn, to nie oznaczało, że każda kobieta może. Czy Olivia mogłaby? - Moja matka miała trzech mężów - mruknęła LaToya. - Jej małżeństwo nigdy nie trwało dłużej niż 5 lat. I wy, wampiry, myślicie, że wasze małżeństwa przetrwają wieki? Wasz umysł jest w połowie martwy. Robby uśmiechnął się. - Może i tak. LaToya przygryzła dolną wargę. - 153 -

Wampir i dziewica - Chociaż muszę przyznać, myśl, że żyje się kilka stuleci jest pociągająca. Albo, że na zawsze zostajesz młoda. - Tak, istnieją pewne korzyści. - Może uczyła się ich zaakceptować. - Nie jesteśmy tak źli, za jakich nas uważasz. Kiedy zostałem porwany latem ubiegłego roku, wiele wampirów w tej sali ryzykowało życiem, by mnie ocalić. Skinęła głową. - Tak, Lara opowiadała mi o tym. - Phineas był jednym z nich. Znam go tylko kilka lat, ale wiem, że jest lojalny i godny zaufania. LaToya wyśmiała go. - On był dilerem narkotyków. Sprawdziłam go. Jest nakaz, by go aresztować. - On przeszedł długą drogę od tamtego czasu. - To nie znaczy, że nie powinien zapłacić za swoje przestępstwo. - On już zapłacił - nalegał Robby. - Zapłacił życiem. Zasługuje na drugą szansę. LaToya prychnęła. - Nie jestem pewna, czy mogę mu przebaczyć. Robby spojrzał na Martę Barkowski, która siedziała przy stole z Vandą i Philem. - Myślę, że mogłabyś być bardziej wyrozumiała, nie ma sensu przedłużać czyjegoś cierpienia. Robby zdał sobie sprawę, że się zmienia. Czas spędzony z Olivią leczy jego serce i rany. Nadal chciał zabić Casimira, ale nie było to już dla niego tak ważne. Zrozumiał, że wampiry takie jak Marta lub Stan, też były ofiarami. - Mogę odbić? - zapytał Phineas. Robby spojrzał na LaToye i odsunął się. - To zależy od pani. Phineas wyciągnął rękę do LaToye. - Kochanie, zatańczysz ze mną? Posłała mu ostrzegawcze spojrzenie. - Myślę, że mogłabym dokończyć z tobą ten taniec. - Świetnie! - Z uśmiechem Phineas owinął ramiona wokół LaToye. Muzyka się skończyła. - Ups. Taniec się skończył. - LaToya odsunęła się. - Nie, to się nie liczy. - Phineas przyciągnął ją z powrotem. - Tak, liczy się! - Nadepnęła mu obcasem na nogę. - 154 -

Wampir i dziewica Phineas krzyknął. - Na razie, frajerze. - Odeszła, odrzucając swoje długie loki przez ramię. Phineas próbował stanąć na obolałej nodze. - Ała. - Przepraszam - mruknął Robby. Phineas mruknął. - Tak, to boli, ale przynajmniej nie zrobiłem dziury w ścianie. - Naprawiłem to - mruknął Robby. I to ile się nad tym napracował. Phineas znów skupił swoją uwagę na LaToye, która kupowała drink w barze. Uśmiechnął się powoli. - To się dzieje bracie. Jest pod wpływem mojego zaklęcia. - Jak możesz tak mówić? Zaatakowała cię, znowu. - Tak, ale tym razem nie groziła, że mnie zabije. - Phineas pogładził dłonią po swoich czarnych włosach. - Och tak, kochanie. Doktorowi Miłości trudno się oprzeć. Był koniec kwietnia, gdy tempo w jej pracy zwolniło. Olivia kończyła papierkową robotę. - Gotowa na obiad? - zawołał J.L. - Prawie - odpowiedziała. - Daj mi pięć minut. Była doskonała okazja, by sprawdzić swoją skrzynką. Uśmiechnęła się, gdy zobaczyła wiadomość od Robby’ego. Dzień dobry, kochanie. Gdy rozmawialiśmy w nocy, dostałem wiadomość od Jacka i Lary z Wenecji. Wysłali kilka zdjęć z wesela. Dodałem je w załączniku. Olivia kliknęła na zdjęcia, wreszcie mogła zobaczyć twarze o których słyszała od dwóch miesięcy. Jej serce zamarło, gdy zobaczyła zdjęcie na którym był Robby. Spojrzała na jego czarną marynarkę, białą koszulę i czarny krawat, które odpowiadały z jego biało-czarnym kiltem w kratę. W jego oczach był błysk, jego usta były zabawnie rozchylone. Mogła patrzeć na niego kilka godzin, ale chciała zobaczyć resztę zdjęć. Kliknęła na inne. - Hej, Liv. To raport, który chciałaś. - Yasmine położyła dokument na biurku. - Czy to zdjęcia ślubne? Uwielbiam zdjęcia ślubne! - Pokaże ci narzeczoną. - Olivia kliknęła na zdjęcie Lary. - Okey. - J.L oparł się o biurko. - Jestem gotowy na lunch. - 155 -

Wampir i dziewica - Wow, ona jest piękna - powiedziała Yasmine szeptem. - Wiem - powiedziała Olivia. - Uwierzysz, że była policjantką w Nowym Jorku? - Heloł? - J.L machnął na nich. - Lunch? Yasmine zignorowała go. - Nie wiedziałam, że byłaś na ślubie. Jesteś przyjaciółką panny młodej? - Nie byłam - odpowiedziała Olivia. - Jestem przyjaciółką drużby. - Przyjaciółką? - zaśmiał się J.L. - Ciągle o nim mówisz. Nie mogę zjeść obiadu bez „ploteczek” o Robby’m. Olivia skrzywiła się. - Kim jest Robby? - Yasmine zapytała. - Był drużbą. Pokaże ci. - Olivia kliknęła na zdjęcie grupowe. Yasmine prychnęła. - Kim jest ten wielki facet w spódnicy? A co to jest? Torebka? Olivia zesztywniała. - To jest Robby. - Ma na sobie spódnicę? Muszę to zobaczyć. - J.L spojrzał na monitor, nad głową Yasmine i parsknął śmiechem. Olivia spojrzała na niego. - Robby jest z Szkocji. Dlatego ma kilt i sporran. - Gdzie można spotkać takiego Szkota? - zapytała Yasmine. - Patrzcie - J.L przerwał im. - Jestem głodny. Jeśli nadal chcecie ślinić się na to zdjęcie, przyniosę obiad tutaj. Olivia uśmiechnęła się. - Byłoby świetnie. Poproszę kanapkę z indykiem. - Ja też - powiedziała Yasmine. J.L odszedł mamrocząc coś o żeńskiej fascynacji ślubami i o tym jak można chcieć być związanym z kimś do końca życia. - No i co? - zapytała Yasmine. - Gdzie można spotkać tak przystojnego Szkota? - Na Patmos, w listopadzie ubiegłego roku. - Szkot na greckiej wyspie? - Yasmine roześmiała się, ale zaraz spoważniała. - O mój Boże, czy to przez niego płakałaś? Olivia zarumieniła się. - To było nieporozumienie. Jest już dobrze. - Umawiasz się z nim?

- 156 -

Wampir i dziewica - Tak jakby. Rozmawiamy i e-mailujemy codziennie. Chciałabym go odwiedzić, ale wykorzystałam już swój urlop. Yasmine potrząsnęła powoli głową. - Nie wiedziałam, że jesteś z kimś związana. Jak poważne to jest? Olivia przygryzła wargę, Yasmine była irytująca gdy wtrącała się w sprawy osobiste, ale Olivia chciała podzielić się z kimś tą nowiną. - Ostatniej nocy, gdy rozmawialiśmy, Robby powiedział, że będzie miał wakacje w czerwcu i przyjedzie mnie odwiedzić. Powiedział, że ma coś ważnego do omówienia i musi zrobić to ze mną osobiście. Yasmine dyszała. - Myślisz, że chce ci się oświadczyć? Olivia uśmiechnęła się, była tak podekscytowana, że nie mogła spać w nocy. - Tak to brzmi, prawda? Aura niepokoju zawirowała wokół Yasmine. - Naprawdę to rozważasz? Nie znasz go zbyt dobrze. - Rozmawialiśmy bardzo często. Mogę mu wszystko powiedzieć, a on to rozumie. Rozśmiesza mnie. Ja go rozśmieszam. - Dziewczyno, płakałaś przez niego w grudniu. Bolało cię tak bardzo. Powinnaś to przemyśleć. Lub co najmniej trochę zwolnić. Olivia wzruszyła ramionami. Ostatnią rzeczą, jaką chciałaby usłyszeć, to coś złego o Robby’m. Był najsłodszym, najbardziej delikatnym mężczyzną jakiego kiedykolwiek spotkała. - Chodź. Pokaże ci resztę zdjęć. - Klikała na kolejne zdjęcia, a jej oczy zawsze skupiały się na Robby’m gdy pojawiał się na zdjęciu. Czy on naprawdę chce się oświadczyć? Nie mogła wymyśleć, niczego innego, co chciał jej powiedzieć. Niestety było coś ważnego, co ona musi powiedzieć jemu. Miała zamiar powiedzieć mu wcześniej, ale nigdy nie był odpowiedni czas. Jak tam ci minął dzień?, pytał kamery. Świetnie. Aresztowałam porywacza, a tak przy okazji jestem dziewicą. To by było zbyt dziwne. Ale na pewno nie miałoby znaczenia, gdyby Robby wiedział. Dlaczego to było takie ważne? Dwa tygodnie później, w sobotnie popołudnie, Olivia wróciła do mieszkania po zakupach. Rzuciła torebkę i klucze na stolik, następnie zaniosła - 157 -

Wampir i dziewica zakupy do kuchni. Minęła talerze po śniadaniu, zauważyła coś na stoliku kuchennym. Brązowy karton. Logo na górze było nie do pomylenia. Jabłka. Serce podskoczyło jej do gardła. Pudełko było w domu. Nie na werandzie, zostawione przez dostawce. Było w jej domu. Postawiła torbę z zakupami na podłodze i cicho przeszła do swojej sypialni. Wszystkie jej zmysły czekały w pogotowiu. Nie może być sama w domu. Była niezła w sztukach walki, ale lepiej czuła się z pistoletem w ręce. Sięgnęła swój pistolet z górnej szuflady. W mgnieniu oka sprawdziła, czy pistolet jest załadowany. Porzuciła swoje bezpieczeństwo i poszła sprawdzić łazienkę i garderobę. Dokładniej sprawdziła sypialnię, patrząc pod łóżko i zasłonki. Potem sprawdziła salon i kuchnie. Pusto. Pudło na stole nie cykało, jak bomba, ale nie wolała ryzykować. Obejrzała drzwi. Nie było oznak włamania. Zadzwoniła do kierownika mieszkania i zapytała czy nikt nie pukał do jej mieszkania. Nie. Ktoś miał klucz. Serce biło jej w uszach. Zadzwoniła do J.L. - Pudełko było w moim mieszkaniu. Drań był wewnątrz mojego domu! - Uspokój się! - powiedział. - Zaraz tam będę. Odłożyła słuchawkę. Uspokój się? Ktoś może wejść do jej mieszkania, kiedy chce. Nie była bezpieczna we własnym domu. Cholerny Otis! Jak długo powinna tolerować tą jego cholerną grę? Jej kierownik, Baker, powiedział jej, że ma trzymać się z daleka od więzienia. By Otis zdał sobie sprawę, że ona nie będzie grała w jego głupia grę. Miał ją zostawić w spokoju. Ale to nie działa. Otis się nie poddaje. Chciała do niego pójść i raz na zawsze uciec. Oczywiście, to było to, co chciał. Chciał by ją odwiedzić. Chciał zachować połączenie między nimi. Jęczała z frustracji. Musi być sposób by go powstrzymać. Była gotować rwać sobie włosy z głowy. Zamiast tego, zadzwoniła do Robby’ego. Pracował na nocnej zmianie, więc jego telefon był wyłączony w ciągu dnia, kiedy spał, ale zostawiła wiadomość. - Robby, przyszło pudełko z jabłkami. Wyszłam, by zrobić zakupy, a kiedy wróciłam, było w moim mieszkaniu! Stała na kuchennym stole. Jego wspólnik może dostać się do mojego domu, kiedy tylko mu się podoba. I wiesz co? Nie ucieknę tym razem. Mam to! Jeśli ten drań wróci, to... Beep. Czas na nagranie wiadomości się skończył.

- 158 -

Wampir i dziewica Warknęła i zamknęła telefon. Wystarczyło by powiedziała swoje myśli na głos, a jej uczucia stawały się silniejsze i intensywniejsze. Nie mogła już tego znieść. Ktoś zapukał do drzwi, natychmiast złapała broń. Weź się w garść. Zły facet nie będzie pukać. Miał klucz lub potrafił otworzyć drzwi wytrychem. - Olivia. - J.L krzyknął przez drzwi. - Jesteś tam? - Tak. - Otworzyła drzwi. Wszedł do środka i spojrzał na nią. - Planujesz mnie zabić? - Nie. - Odstawiła broń na stolik. - Przepraszam. - Nie, przepraszaj mnie. Rozumiem cię. Zamknęła drzwi, po czym jęknęła. - Po co to robić? Drań może wejść kiedy tylko chce. - Będziemy musieli, umieścić dzisiaj nowy zamek. - J.L podszedł do stołu kuchennego. - Więc, to jest to. Niesławne pudełko jabłek. Brak nadawcy lub oznaczenia wysyłki. Sprawdziłaś resztę mieszkania? - Tak, wszystko jest normalnie. - Obejrzyj swoje szafy lub komody, mógł wziąć pamiątkę. Olivia wzdrygnęła się na tą myśl. - OK. Wszystko w jej szafach było normalnie. Przejrzała jeszcze szufladę, brakowało jednej rzeczy - pary czerwonych, koronkowych majtek. Cholera, teraz naprawdę się bała. - Ta kanalia, ukradła mi... - Zesztywniała. J.L trzymał na długość ramienia pudełko, gdy używał swojej łopatki by je otworzyć. - Zostań tam. - Ostrzegł ją. Opuściła pokój, gdy on otwierał pudełko. To było bohaterskie z jego strony. Ale niezbyt mądre, jeżeli podejrzewał, że pudełko wybuchnie. - Nigdy nie było niczego niebezpiecznego w jabłkach - uspokoiła go. Wstrzymała oddech, gdy gwałtownie otworzył pudełko. Nic. Wybrał jabłko i upuścił na podłogę. - Poddałaś te jabłka, kiedykolwiek badaniom na obecność narkotyków? - Pierwszym razem. Były normalne. - Patrzyła jak po kolei jabłka spadają na podłogę. - Są tylko zagrożeniem dla mojego zdrowia psychicznego. To jest psychologiczna gra. - Yeah. - Wyrzucił wszystkie jabłka z pudełka. - Ale ta gra, może przerodzić się w coś niebezpiecznego. - 159 -

Wampir i dziewica - Do tej pory, nie chciał mnie zranić. - Olivia zbliżyła się do stołu kuchennego. - On po prostu chce mną manipulować. Chce zachować połączenie między nami. - Ponieważ, cię kocha i jesteście sobie przeznaczeni. - J.L powtórzył to co Otis powiedział swojej matce. - Jeśli zda sobie sprawę z tego, że nie rusza cię ten plan, wymyśli inny. - Wiem. Za pomocą swojej szpachelki J.L zaczął grzebać w trawie, z tworzywa sztucznego, która amortyzowała jabłka. - Wydaje się w porządku, ale trzeba wziąć ją do Forensics i zobaczyć czy mogą wyróżnić jakieś odciski palców. Oczywiście chciał przestraszyć cię, dostarczając jabłka samemu, ale to był z jego strony wielki błąd. - Myślę, że obserwował mieszkanie. Wiedział kiedy mnie nie będzie. - Masz racje. - J.L położył szpachelkę. - Zobaczymy, czy przyjdzie z powrotem. Olivia i J.L na pokaz wyszli z domu i weszli do samochodu. Następnie kilka przecznic dalej Olivia wysiadła z samochodu a J.L poszedł kupić nowy zamek do drzwi. Przybiegła z powrotem i oglądała budynek. Nikt się nie zbliżył. Westchnęła. Wspólnik wykonał robotę, więc sobie poszedł. J.L wrócił i zainstalował nowy zamek, a ona w końcu rozpakowała zakupy. Włożyła lateksowe rękawice, powrzucała jabłka z powrotem do skrzyni i zapakowała w worek na śmieci. Zabrali go do laboratorium, a potem kupili pizze w drodze powrotnej. Nawet po wymienieniu zamku, J.L odmówił zostawienia jej samej. Usiedli na kanapie, jedli pizze i rozmawiali. Gdy zaszło słońce Olivia zdecydowała się na misję, ale J.L nie zgodził się, gdyż wymagało to odwiedzin w więzieniu. W końcu ustąpił, gdy zgodziła się by jej towarzyszył. - Zdajesz sobie sprawę, że robisz to, co on chce byś robiła. - Ostrzegł ją, kiedy wpychał sobie ostatniego kęsa pizzy w usta. - Właśnie po to wysyłał jabłka. - Nie mogę mu zagrozić, nie spotykając się z nim - powiedziała Olivia. Zerwała się, gdy rozległo się pukanie do drzwi. - Spodziewasz się kogoś? - J.L podszedł do drzwi, łapiąc za futerał zawierający jego pistolet. - Nie. - Olivia chwyciła serwetkę i wytarła sobie palce po pizzy, a następnie podbiegła do stolika gdzie leżała jej broń. J.L zajrzał przez judasza. - 160 -

Wampir i dziewica - Będę potępiony. - Co? Kto tam jest? - Spodziewała się człowieka ze skrzynią jabłek, lub brata Otisa z dubeltówką, wycelował bronią w drzwi. J.L krzywo na nią spojrzał. - Czy tak należy traktować swojego chłopaka? Zamrugała. - Mojego co? Uśmiechnął się. - Robby MacKay jest na werandzie.

- 161 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?17 Zaraz po wysłuchaniu wiadomości od Olivii, którą nagrała na jego telefonie, przekazał opiekę nad Romatechem Phineasowi i Connorowi. Potem teleportował się, do ciemnego miejsca na parkingu przed jej domem. Teraz, gdy na stał werandzie, słyszał ją i jakiegoś mężczyznę. Jego serce przyśpieszyło na dźwięk jej głosu. Drzwi otworzyły się i wysoki mężczyzna powitał go z ostrożnym wyrazem twarzy. - Ty musisz być Robby. Robby uścisnął mu rękę. - A ty musisz być J.L. - Robby. - Olivia uśmiechnęła się do niego. - Olivia. - Wszedł do mieszkania i przyciągnął ją w ramiona. Jego serce urosło z radości, kiedy oplotła ręce wokół jego szyi i przyciągnęła bliżej. Położył swoją głowę w jej włosach, wdychając jej słodki zapach. Czuł się tak dobrze w jej ramionach. W jej życiu. Jaki był z niego dureń, że trzymał się od niej z daleka, w ciągu tych miesięcy. Teraz, gdy miał ją w ramionach, nie chciał, już jej wypuścić. - Wow! Czy to jest miecz na twoich plecach? Robby podniósł twarz z loków Olivii. - Aye. Przywiozłem go do ochrony. Olivia odsunęła się. - Myślę, że dostałeś wiadomość, którą ci zostawiłam? Musiałeś złapać najszybszy lot. Robby wiedział, że będzie zakładała, że przyleciał tutaj. - Przyjechałem tak szybko jak mogłem. Jak się ma to wszystko? - Przyleciałeś z mieczem? - J.L zapytał wciąż patrząc na plecy Robby’ego. - Co to za miecz? - Claymore. - Robby zsunął pochwę z mieczem, którą miał na plecach. Był ubrany w czarny T-shirt i czarne dżinsy, by być mniej widocznym w czasie teleportacji. - Chcesz go zobaczyć? - Wow! Jest ciężki. - J.L wyjął miecz. - Matko! On jest ogromny! - 162 -

Wampir i dziewica - Wszystko w porządku? - Robby odwrócił się do Olivii i dotknął jej twarzy. - Martwiłem się o ciebie. - Czuję się dobrze. J.L zmienił zamki. - Wskazała na drzwi. - Powinnam być teraz bezpieczna. Robby potrząsnął głową. - Istnieją sposoby, by ominąć zamknięte drzwi. Gdzie są jabłka? Rozejrzał się po pokoju. Stoły w kuchni były puste, a puste pudełko leżało na stoliku w salonie. - Wzięliśmy pudełko do laboratorium. - Olivia skrzywiła się, gdy J.L zamachnął mieczem w powietrzu. - Uważaj z tym! Jesteś blisko wentylatora. - Jest niesamowity! - J.L wykonał pchnięcie w wyimaginowanego przeciwnika. - Mam chiński miecz samuraja w domu, ale nie jest tak duży jak ten. - Potrafisz go używać? - zapytał Robby. - Oczywiście. - J.L przesunął ręką po mieczu. - Brałem lekcje w szkole, ale nie przydaje mi się to w biurze. Olivia prychnęła. - Nie wiadomo czemu uważają, że broń palna może być bardziej efektowna. J.L przewrócił oczami. - Miecz jest jak dzieło sztuki. - Schował miecz do pochwy. - Będę szczęśliwy, jeśli będę mógł odbyć z tobą mały sparing - powiedział Robby. - Mógłbym pożyczyć ci Claymore. - Zgoda. - Skinął głową, by Robby dołączył do niego przy stole. - Ale, koleś, jeśli zranisz Oliwię, dostaniesz coś więcej niż sparing. Prychnęła. - Słyszałam to. Nie potrzebuje męskich strażników udających Conana Barbarzyńcę. Robby uśmiechnął się do niej. - Pomimo to, masz dwóch. - Oparł dłoń na ramieniu J.L. - Doceniam wszystko co robisz dla Olivii. Jesteś lojalnym przyjacielem. J.L zarumienił się. - Cóż, mówiłem szczerze. Ty ją zranisz, a ja przyjdę do ciebie. Jęknęła. - Mogę sama o siebie zadbać. - Nigdy bym jej nie skrzywdził - powiedział Robby cicho, spojrzał na nią. Kocham ją. - 163 -

Wampir i dziewica Cofnęła się i sapnęła, łzy zasłoniły jej widoczność. - Och, Robby - szepnęła. - Okey. - J.L chwycił kurtkę z krzesła z kuchni. - Wiem, kiedy trzy osoby to tłum. Olivia uścisnęła go. - Dziękuje za wszystko. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. - Jeśli tylko mnie potrzebujesz, dzwoń. - Spojrzał na Robby’ego. - Nie chce, byś zostawiał jej samej, tej nocy. - Zostanę - powiedział Robby. - Ale muszę wyjść przed świtem. - Wracasz do Nowego Jorku? - zapytała Olivia. Kiwnął głową. - Czekają na mnie. - Założyła pewnie, że złapie poranny lot. Nienawidził wprowadzać ją w błąd, ale to nie był dobry czas, by zdradzić jego tajemnice. Przeżyła już wystarczająco dużo stresu tego dnia. - Liv, sprawdzę co u ciebie jutro rano. - J.L wyłowił swoje kluczyki z kieszeni kurtki, gdy wychodził. - Miło było cię poznać, Robby. Olivia jeszcze raz go uścisnęła, zanim zamknął drzwi. Odwróciła się do Robby’ego. - Więc? Nareszcie sami. Jego palce miały nagłą potrzebę, by ją złapać. Jej spojrzenie błądziło ponad nim, mógł usłyszeć, jak przyśpiesza jej tętno. Mieszkanie wydawało się nagle mniejsze i cieplejsze, jakby gorąca chmura pożądania, zwaliła się na nich. Jego własne tętno przyspieszyło, chociaż próbował być spokojny. Nie chciał by jego oczy zaczęły świecić. Pomyśl o czym innym, nie o seksie. - Zapomniałem, jaka piękna jesteś. Nie, to nie pomogło. Uśmiechnęła się. - Pomyślałam to samo, gdy widziałam cię na zdjęciach ślubnych. Zarumieniła się. - Do twarzy ci w kilcie. Zaczynała mieć różowy odcień, i nie sądził, że to ze względu na jej rumieniec. Spojrzał w dół i przetarł oczy. - Jesteś zmęczony po locie? Nie mogę uwierzyć, że przyjechałeś w ten sposób. To takie słodkie. - Podeszła do stolika i składała puste pudełka po pizzy. - Przepraszam za bałagan. - Wszystko w porządku. Myszkowała w kuchni. - 164 -

Wampir i dziewica - Chcesz coś do picia lub do jedzenia? - Czuję się dobrze dziękuje. Wyszła z kuchni z dwiema szklankami wody z lodem. - Pizza wzmaga u mnie pragnienie. - Postawiła szklanki na stoliku. - Na pewno nie jesteś głodny? Mam chipsy, lody i... - Czuję się dobrze. Ale jeśli jesteś głodna, to się nie krępuj. - Jestem pełna. - Chwyciła się za ręce. - Jestem po prostu... zdenerwowana. Tak dawno nie byliśmy w jednym pokoju. - Nie powinniśmy trzymać się z daleka od siebie tak długo. - Wszystko w porządku. - Usiadła na kanapie. - Jestem bardzo zadowolona z naszych rozmów. Czuje, że znam cię już dużo lepiej, a to dobrze. Gdybyśmy spotkali się osobiście, może nie... mówił byś tak dużo. Nie, kochałbym się tobą. - Prawda. Jej policzki były jeszcze bardziej czerwone. - Zapomniałam, jak silna jest... chemia, między nami. Chemia? - To jest ładne słowo na to, że chce cię rzucić na łóżko i zedrzeć z ciebie ubrania. Sapnęła. - Tak przypuszczam. Siedział obok niej. - Pamiętasz naszą ostatnią wspólną noc? - Tak! - Zerwała się na równe nogi i podeszła do drzwi, by sprawdzić blokady. - To było słodkie, że przyszedłeś dziś wieczorem. - Nie czułem się słodko, gdy usłyszałem twoją wiadomość. Byłaś taka zdenerwowana. - Pudełko było w moim domu. Bałam się. I wziął moją bieliznę na pamiątkę. Uwierzysz? Niestety wierzył. Miał jeszcze parę jej majtek, ukrytą pod poduszką w Romatechu. - Bękart - mruknął. - Chcesz bym porozmawiał z Otisem? Mógłbym przekonać Otisa, by zostawił cię w spokoju. - Jak? Wampirzą kontrolą umysłu. - Mogę być bardzo przekonujący.

- 165 -

Wampir i dziewica Choć ta misja wymagała dużo planowania, musiałby usunąć nagrania i pamięć strażników. - Doceniam to, ale mam własny plan. - Przeszła przez pokój. - Idę do niego w poniedziałek. Robby skrzywił się. - Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. Badałem tego człowieka, jest bardzo niebezpieczny. Mógłbym, jeśli byś chciała, wziąć cię tam gdzie nigdy cię nie znajdzie. - Już nie uciekam. Robiłam to wcześniej, kiedy mój przełożony nalegał, ale to nie działa. Nie zamierzam spędzić reszty mojego życia w ukryciu. Spotkam się z nim w poniedziałek. - Jak planujesz go powstrzymać? Wyjaśniła mu swój plan. - Nie martw się, J.L jest ze mną. Robby zmarszczył brwi. - Cieszę się, że masz tak lojalnego przyjaciela, ale nie podoba mi się, że on tam jest a ja nie. - Jesteś tu i teraz. - Usiadła obok niego. - Wiele to dla mnie znaczy. Dotknęła jego policzka. Wziął ją za rękę i ucałował każdy palec. - Zmieniłaś mnie, Olivio. Widziałem ludzi, którzy pomagali mnie torturować. Przedtem chciałem ich zabić. - A teraz? Pocałował jej dłoń. - Teraz wiem, że też byli ofiarami. Chcę drugiej szansy w swoim życiu i źle byłoby im też jej nie dać. - Co chcesz robić w swoim drugim życiu? Uśmiechnął się. - Jak zwykle terapeuta. Chce by było pełne radości i śmiechu. - Przejechał dłonią po jej policzku. - Chcę by było z tobą. - Tak. - Zamknęła swoje oczy, ponieważ przybliżył się. Lekko ją pocałował. - Tak - szepnęła jeszcze raz. Jej oczy otworzyły się gwałtownie, gdy podniósł ją i umieścił na swoich kolanach. Przesunął się na środek kanapy. - Co ty... to może byś bardzo nie wygodne dla ciebie. - Wiła się próbując wstać, a z każdym ruchem torturowała jego pachwinę. Jęknął. - Wiedziałam. Jestem za ciężka. - 166 -

Wampir i dziewica Uciszył ją pocałunkiem. Nie było to łagodne dziobnięcie, ale mocny, wymagający pocałunek. Najpierw zesztywniała, jednak za chwile już topniała w jego ramionach. Smakował jej usta. Jego pierwsza pizza. Była pikantniejsza i pełna smaku, niż jego stała dieta, którą stosował od 1764 roku. Odsunęła się, z trudem łapała powietrze, wtedy pocałowała go jeszcze raz. Była teraz bardziej agresywna, złapała jego włosy, by przyciągnąć go bliżej. Rozchylił usta by ułatwić jej penetrację językiem. Jej śmiałość sprawiła, że jego pachwina zaczęła puchnąć. Czekał na to zbyt długo. Wsunął ręce pod jej koszulkę. Jej skóra była ciepła i gładka. Głaskał jej plecy. Znalazł zapięcie od stanika i odpiął je. Kontynuowała całowanie go, gdy wsunął ręce pod jej luźno wiszący stanik. Jej piersi były tak miękkie i pełne. Gdy złapał dłonią jedną z piersi, sapnęła, przerywając pocałunek. Jej oddech lekko drażnił jego policzek, gdy rysował kółka wokół jej sutka. Jej sutek stwardniał, potarł go między kciukiem a palcem wskazującym. Dyszała, przechylając głowę. Obnażyła szyje, czuł jej przyśpieszone tętno. Trącił nosem jej szyje, wdychając jej słodki zapach. Dzięki Bogu, że wypił dwie butelki syntetycznej krwi, zanim przyszedł. Nie musiał z niej pić, ale jej zapach, powiększał jego seksualny głód. Polizał jej szyje, wzdłuż tętnicy, wiedząc, że jego szyja zwiększy jej wrażliwość. Wzdrygnęła się. - Proszę - szepnęła. - To ja cię proszę - szepnął jej do ucha, kiedy połaskotał ją językiem. Przez całą noc. - Tak. - Złapała rąbek swojej koszulki. - Pozwól, że ci pomogę. - Zdjął jej koszulkę przez głowę i rzucił na stół. Zsunęła swój stanik i rzuciła na podłogę. Zatrzymał się na chwilę by podziwiać jej piersi. Jej sutki twardniały pod jego wzrokiem. - Mój Boże - wyszeptał. - Jesteś taka piękna. W jej oczach błysnęły łzy. - Robby, jestem w tobie zakochana. - Olivia. - Pocałował ją krótko. - Kochanie, ja też cię kocham. - Chcesz się ze mną kochać? - Myślałem, że to robię. - Potarł kciukiem jej sutek. Jęknęła.

- 167 -

Wampir i dziewica - Nie mogę myśleć, gdy robisz.... - Jęknęła ponownie, gdy wziął jej sutek w usta. - Robby. - Wzięła głęboki oddech. - My... powinniśmy porozmawiać przed... Zadrżała gdy poruszył językiem. Ssał i drażnił ją. Nie chciał rozmawiać, do cholery. Wiedział, że powinien powiedzieć jej, że jest wampirem przed kochaniem się z nią, ale wtedy nie było by żadnej miłości. Puścił jej sutek i przyjrzał mu się. Czerwony. - Robby, poczekaj. - Dyszała, gdy wziął drugi sutek do ust. - Powinieneś. wiedzieć, że biorę pigułki. - Hmmm. - Nadal karmił się jej piersią. - Pomyślałam, że chcesz wiedzieć, że jest 2% szans, że zajdę w ciąże. Mniej niż zero procent, ze względu na jego martwe plemniki. - Rozumiem. Dmuchnął na jej mokry sutek. Zadrżała. - Ale chce mieć dzieci w przyszłości. - Ja też. - Rozpiął guzik jej niebieskich spodni. - Czekaj. Muszę wiedzieć, czy masz jakieś choroby. Zatrzymał się. - Choroby? - Choroby przenoszone drogą płciową. Nie mogę kontynuować chyba, że będę miała pewność, że jesteś... zdrowy. - Jestem bardzo zdrowy. - Pominął część o tym, że w ciągu dnia jest martwy. Przygryzła wargę. - Lepiej zastosować prezerwatywę. Myślała, że miał HIV? Zesztywniał z oburzenia. - Nie sypiam z prostytutkami. - Można dostać to wszędzie. By być bezpiecznym, należy zrobić badania. Zamrugał. Od kiedy kochanie stało się transakcją handlową? - Mogę wysłać ci jutro e-maila z zaświadczeniem. - Och. Okey. - Zmarszczyła brwi. - Myślę, że mogę ci zaufać. - Dziękuje. To bardzo dobrze. I gdy już zniszczyliśmy całkowicie romantyczny nastrój. Skąd mogę wiedzieć, że ty jesteś zdrowa? Może trzymasz gdzieś w nocnej szafce zaświadczenie od lekarza, by wyciągnąć je w odpowiednim czasie? - Nie, oczywiście, że nie. Wygiął brwi w łuk. - 168 -

Wampir i dziewica - Myślę, że będę musiał ci zaufać. - Możesz. Ja... ja nigdy nie miałam okazji złapać HIV. Wzruszył ramionami. - Ja też. Sapnęła. - Jesteś prawiczkiem? Zadrwił. - Czy ja wyglądam jak niedoświadczony szczeniak? Zarumieniła się. - Nie. Uśmiechnął się i pocałował ją w nos. - Czy możemy dać już sobie z tym spokój? Umieram, by wejść w ciebie głęboko i poczuć twoje dreszcze... - Jestem dziewicą - wypaliła. Zamrugał. Chyba nie usłyszał. - Ty... co? - Jestem dziewicą. - Nay. Siedzisz półnaga na moich kolanach. Byłaś naga i krzyczałaś na Patmos. - Mam pewne doświadczenie. Większość z tobą. - Zeszła mu z kolan i usiadła obok niego. - Ale nigdy z nikim nie współżyłam. - Ty nigdy... co jest nie tak z nowoczesnymi ludźmi? - Skrzywił się. Też miał być nowoczesny. - Muszą być ślepi! Powinni ustawiać się w kolejce pod twoimi drzwiami. - Cudowna myśl - mruknęła. - Powinnam dawać im numerki. - Chodziło mi o to, że muszą być niewiarygodnie głupi, jeśli nie widzą jakim skarbem jesteś. Jak to mogło się stać? Posłała mu zdenerwowane spojrzenie. - Zrobiłam magistra w wieku 23 lat, więc nie miałam czasu. A potem wykrywałam kłamstwa. Kilku chłopaków chciało zaciągnąć mnie do łóżka, ale okłamywali mnie, więc pokazywałam im drzwi. Ona jest dziewicą. Robby wstał i chodził po pokoju. Nie podejrzewał tego. Jego żona była dziewicą w trakcie ich nocy poślubnej, ale ona była tak nieśmiała i bojaźliwa, że nawet nie rozebrała się całkowicie. Kochał śmiałość Olivii. Kochał to, jak reaguje na jego dotyk, wijąc się i krzycząc. Boże Wszechmogący, jak mógł zabrać jej dziewictwo? Była tak młoda a on żył ponad trzysta lat. A połowę tego czasu był martwy. - 169 -

Wampir i dziewica Żadna kobieta nie powinna stracić dziewictwa z wampirem. Musi powiedzieć jej prawdę o sobie, bo kiedy chociaż raz będzie się z nią kochać, nie odpuści sobie jej. Nigdy. Zasłużyła by poznać prawdę. Skrzywił się. - Świetnie - mruknęła. Chwyciła swoją koszulkę, i włożyła ją przez głowę. - Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że to będzie problem. - Olivia... - Pomyśleć, że miałam nadzieję, że będziesz zaszczycony. - Wstała, jej twarz była blada. - Nie mogę w to uwierzyć. - Nie jestem pewien czy powinienem zaakceptować taki zaszczyt. - Zaszczyt? - Wyśmiała go. - Tak, czuje się „zaszczycona”, że mnie odrzuciłeś. - Nie chcę cię odrzucić. - Ale nie chcesz borykać się z moim dziewictwem! - Ruszyła w kierunku drzwi, jej piersi skakały pod bluzką. - Nie martw się tym, ok? Po prostu pójdę do lokalnego baru. Bo przecież wszyscy faceci będą ustawiać się w kolejce? Skrzywił się. - To nie jest zabawne. - Co jest zabawne? Jestem śmiertelnie poważna. - Podeszła do stolika i chwyciła szklankę wody. - Właśnie upewniam się, że przyciągnę ich uwagę. Wylała wodę na swoją klatkę piersiową, mokry podkoszulek przykleił się do jej nabrzmiałych sutków. - Teraz jestem gotowa. I przy odrobinie szczęścia, skorzystam z usługi za darmo. Zacisnął dłonie w pięści. - Nie możesz tego zrobić. - To patrz. - Podeszła do drzwi biorąc po drodze klucze i torebkę. - Będę z powrotem za 15 minut, bez błony dziewiczej. Podbiegł do drzwi, wyrwał jej torebkę i rzucił na podłogę. - Piekielna kobieto. Myślisz, że pozwolę komukolwiek cię dotknąć? Pchnęła go w pierś. - Odejdź! Nienawidzę myśli, że moje dziewictwo jest dla ciebie problemem. Chwycił ją za nadgarstki i przycisnął do drzwi. Kiedy wiła się, przycisnął jej ciało swoim, pozwalając jej poczuć swoją erekcje. - Kochasz mnie, kochanie i nie martw się swoim dziewictwem. Już długo nie będzie naszym problemem.

- 170 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?18 Olivia spojrzała na niego. - Nie pójdę z tobą do łóżka. Jestem na ciebie zła. - Przejdzie ci. Szarpnęła nadgarstki, ale złapał ją mocniej. Kiedy chciał ją pocałować, odwróciła głowę tak, że jego usta wylądowały na jej policzku. To go nie powstrzymało. Podążał ścieżka wzdłuż jej szyi, drażniąc ją językiem. Jej skóra piekła. Powstrzymywała się by nie jęczeć. - Błagałaś mnie - szepnął jej do ucha. - Mówiłaś: „Proszę kochaj mnie”. Śledził językiem kontur jej ucha. Jej kolana prawie się ugięły. - To było zanim zdałam sobie sprawę, jak wielkim... Szukała dobrej zniewagi, ale trudno było myśleć, gdy lizał jej szyje. - Aye. Wielki. - Otarł o nią swoją erekcje. Walczyła by nie przycisnąć się do niego, owinąć nogi wokół niego i pociągnąć go do jej rdzenia. Bolała ją pustka, chciała krzyczeć, by ją wypełnił. Ale do cholery, była na niego zła. Nie było mowy, by go błagała. - Może nie chcesz przyjąć mojego dziewictwa, bo nie dasz rady temu podołać. Podniósł głowę nad jej szyi. - Próbujesz mnie obrazić? Uśmiechnęła się. - Przejdzie ci. - Rozepnij moje spodnie i sprawdź czy dam radę. - Puścił jej nadgarstki. Teraz, gdy była wolna, próbowała odejść, ale chwycił ją za ramiona i przycisnął do drzwi. - Śmiało, dziewczyno. Wyzywam cię. Jej policzki zapłonęły ciepłem. - Dobrze. Zobaczymy, na co cię stać. Najprawdopodobniej, stop czystego tytanu. Niech go cholera. Sięgnęła do jego paska. - 171 -

Wampir i dziewica - Powinnam ci przypomnieć, że jestem dokładnie przeszkolona w sztukach walki. - Szarpnęła za jego ekspres od spodni. - Moje ręce są śmiercionośną bronią. Zaśmiał się. - Muszę przypomnieć, że cokolwiek mi zrobisz, to ja zrobię tobie. - Cholera. Szlak trafił mój plan z nożem kuchennym. Zawarczał, to uczucie doszło do jej brzucha. Gdy podniosła rękę by chwycić pasek jego bielizny, przypadkowo otarła się o olbrzymią wypukłość. Zamknął oczy i jęknął. Położyła palec na jego bawełnianych majtkach. - Nie mogę go znaleźć. Musi być bardzo mały. Prychnął i naprowadził jej rękę na wybrzuszenie. Jej ręka wpadła na kamień, ciągłą kolumnę... czysty tytanowy stop. Sapnęła. Był tak duży i spuchnięty. Szarpnął swoją bieliznę w dół i jego penis uderzył ją w dłoń. Przełknęła. Był zdecydowanie w zwodzie. I to dużym. Zbyt dużym. O mój Boże, to był taran. - To będzie bolało. Jego usta zadrżały. - Przejdzie ci. - Naprawdę? - Owinęła swoją dłoń wokół niego i ścisnęła. - Spokojnie z tym. - Próbował zdjąć jej dłoń, ale trzymała mocno. Jej ruch, wywołał u niego westchnienie. - Panie Wszechmogący, kobieto, chcesz bym się wstydził? - Przejdzie ci. Podniosła brwi i sapnęła, uwalniając go. - Twoje oczy są czerwone! Mruknął przekleństwo. - Po prostu już tak mam. - Wziął ją w ramiona i przeniósł do sypialni. Studiowała go, marszcząc brwi. - Nigdy nie słyszałam o czymś takim. - Nie wolno mnie irytować. - Irytować? - Tak. - Skrzywił się, gdy wszedł do sypialni. - Gnojek. - Co? Czy bolą cię oczy? - Nay. Za to nie mogę tego powiedzieć o moim kroczu. Roześmiała się. - 172 -

Wampir i dziewica Zatrzymał się na brzegu łóżka i uśmiechnął do niej. - Czy to oznacza, że już się nie gniewasz? Posłała mu przebiegłe spojrzenie. - Mój ostateczny werdykt, będzie oparty na wydajności twojej pracy. Parsknął. - Jesteś dziewicą. Jak odróżnisz dobrą pracę od złej? - Jeśli zrobisz to w pięć minut, a potem obrócisz się i zaczniesz chrapać, będę bardzo zła. Jego oczy mrugnęły. - Przejdzie ci. Uderzyła go w ramię. Zaśmiał się i upuścił ją na łóżko. Oparła się na łokciach, otwierając usta, by zacząć się skarżyć, ale zauważyła, że jego spodnie spadły do kostek i nadal był w pełnym wzwodzie. Jej szczęka opadła niżej, gdy zdjął czarną koszulkę i odsłonił idealny sześciopak, szerokie ramiona i muskularną pierś. Brązowe, kręcone włosy zmniejszały się w cienką linię, która kończyła się przy jego... taranie. - Gdybyś otworzyła usta jeszcze szerzej, mógłbym się dopasować. - Jej szczęka zatrzasnęła się. - Ała. Spojrzała w dół, zaskoczona swoją reakcją. On zdejmował swoje buty. Dobry pomysł. Zdjęła buty i rzuciła je na podłogę. Jej wzrok wylądował na jego ciele, krzyknęła. Miał nóż, przywiązany do nogi. Jego dżinsy i bielizna leżała z boku, więc stał nagi przy łóżku, z wyjątkiem noża. - Jesteś z pewnością dobrze wyposażony. - Dziękuje. Pragnąłem cię tak długo. Jej wzrok przemknął po nim. - Nie miałam na myśli tego... to jest raczej... Przerwała, gdy wyjął miecz z pochwy. - Co ty. - Sapnęła gdy przyłożył jej nóż do gardła. - Nie irytuj mnie. - Przeciął jej koszulkę pod szyją, rzucił miecz na podłogę. Chwycił krawędzie jej koszulki i rozerwał ją na dwie połówki. Opadła jej szczęka. - Co ty... Popchnął ją z powrotem na łóżko. - Mówiłem, że chcę rzucić cię na łóżko i zerwać z ciebie ubrania. Nazwałaś to chemią. Spojrzała w dół na porwaną koszulkę. - Podobała mi się. - 173 -

Wampir i dziewica - Przejdzie ci. - Z błyskiem w czerwonych oczach, zdjął z niej dżinsy i majtki i rzucił je na podłogę. Wyciągnął się na łóżku obok niej, więc przesunęła się, by miał więcej miejsca. Jej serce wybijało rytm w jej uszach. To było to. Może powinni wejść pod kołdrę. Może powinna iść do łazienki, by się odświeżyć. Może powinna ogolić sobie nogi. Może powinna wyłączyć światło w salonie. To sączyło się do sypialni. Może powinna przestać to wszystko analizować. Rzuciła na niego okiem. Leżał podparty na jednym ramieniu, przyglądał jej się. - Czy coś nie tak? Uśmiechnął się. - To wydaje się właściwe. Miał rację. Człowiek, którego kochała zamierzał się z nią kochać. - Jestem szczęśliwa, że cię znalazłam. - Jestem szczęśliwy. Straciłem drogę do ciebie, ale ty odnalazłaś mnie. Dotknęła jego twarzy. Był ogolony, jego policzki były gładkie. - Kocham cię, Robby MacKay. Pocałował ją w czoło. - Zawsze będę cię kochał. Łzy zebrały się w jej oczach. Uwierzyła mu. Nawet bez jej umiejętności wykrywania kłamstw, wierzyła mu. Kiedy jego usta dotknęły jej, rozchyliła je dla niego. Zawinęła ramiona wokół jego szyi, zatopiła się w słodkim uczuciu. Kochała delikatny gest jego warg, łagodne głaskanie jego języka, i drogę, którą pokonywały jego palce, wzdłuż jej twarzy i szyi. Przeciągnęła swoimi rękoma po jego plecach, lubiła czuć jego skórę i mięśnie. Ich pocałunek trwał dalej do czasu, do czasu, aż poczuła się wspaniale zrelaksowana. Jej strach zniknął. Wiedziała, że weźmie ją powoli. Był takim dżentelmenem. Pocałował jej szyje. Zadrżała, gdy połaskotał ją językiem. Poczuła to między nogami. Sapnęła, gdy nadal pieścił jej szyje językiem, a te uczucia płynęły wprost do jej pochwy. - Robby? Liznął ją ponownie, a ona doznała wstrząsu. Jej palce wbiły się w jego plecy. Jej uda ścisnęły się. Nagle nie chciała już dżentelmena. - Robby? Warknął, ten dźwięk powodował dreszcze na jej ramionach, uczucie delikatnego skubania na jej skórze. Bez ostrzeżenia, to uczucie pojawiło się między jej nogami. - 174 -

Wampir i dziewica Krzyknęła. Ale on nie przestawał, lizał ją po szyi. Jęknęła. Odsunął się. - Jesteś już mokra. Pisnęła. Nie wiedziała, jak to zrobił, że czuła się tak zdesperowana. Przeniósł się do jej stóp. - Rozłóż nogi. Pozwoliła swoim kolanom rozszerzyć się. Sapnęła, gdy rozłożył jej stopy szeroko. - Co ty robisz? Przygryzła wargę. Nigdy wcześniej nie była tak odsłonięta. Ułożył się między jej nogami, studiując ją. Była speszona jak nigdy dotąd. Jej skóra swędziała, pragnęła by ją dotknął. - Jesteś lśniąca - szepnął. - Jesteś jak różowa róża przykryta rosą. Poczuła jak więcej wilgoci wypłynęło z jej rdzenia. - Robby, jeśli mnie nie dotkniesz będę krzyczeć. Uśmiechnął się. - I tak będziesz krzyczeć. - Przejdzie mi. - Drgnęła, gdy jego ręka odnalazły jej mokre fałdy. Wolno włożył w nią palec. - Jesteś bardzo ciasna. Spróbuję cię odrobinkę poluzować. - O mój... - Chwyciła się kołdry. Długo nie wytrwa. To było zbyt dobre. Wsunął dwa palce i poruszył nimi. - Jesteś jeszcze bardziej mokra. Coraz bardziej czerwona i spuchnięta. Wyczuwam twój zapach, to sprawia, że mam ochotę cię spróbować. - Więc zrób to! Umieram tutaj, ja… - Pisnęła gdy uszczypnął jej łechtaczkę. Pogładził wewnętrzną ścianę pochwy, gdy ją pieścił. Był gotowa dojść. Nagle jego palce zaczęły poruszać się niezwykle szybko. Całe jej ciało zaczęło się trząść. Krzyczała. Jej pochwa zaciskała się na jego palcach, potężnymi skurczami. Chwilę później, gdy nadal próbowała złapać oddech zauważyła, że zmienił pozycje. Teraz był nad nią. Opuścił się na łokciach. - Wszystko w porządku?

- 175 -

Wampir i dziewica Skinęła głową, bez tchu. Jego oczy były czerwieńsze, niż kiedykolwiek, praktycznie świeciły. To nie było w porządku. - Owiń nogi wokół mnie. Zrobiła jak kazał. Zadrżała, gdy poczuła, że jego gruby trzonek trącał jej wejście. - Spróbuje. By było to tak bezbolesne, jak to możliwe. - Trącił nosem jej szyje. Gdy pocałował ją i połaskotał językiem, poczuła mrowienie w pochwie. - Jak ty to robisz? - szepnęła. Chociaż była niedoświadczona, wiedziała, że to nie jest normalne. Nie odpowiedział, tylko karmił się jej szyją. Pchnął, rozciągając ją mocno, aż natknął się na błonę dziewiczą. Poczuła ukłucie dyskomfortu, ale on liznął ją ponownie, wysyłając to uczucie wprost do jej rdzenia. - Gotowa? - Podniósł głowę. Krople potu były widoczne na jego czole. Skrzywił się, jakby ktoś sprawiał mu ból. - Wszystko w porządku? - Próbuję się... kontrolować - powiedział przez zęby. Chwycił jedną z poduszek i położył na jej szyi. - Co… aaa. - Zesztywniała z bólu, gdy przebił się przez jej barierę. On również krzyknął i schował głowę w poduszce obok jej szyi. Zamarła. Był w jej wnętrzu. Nie była już dziewicą. Odczuwała lekki ból, ale i wspaniałe uczucie bycia wypełnioną. Zachichotała. Robby warknął. A ona zachichotała ponownie. Ziarno radości rosło w jej piersi. Miała łzy w oczach. Była zadowolona, że czekała, że Robby był jej pierwszym. Poklepała go po plecach. - Dziękuję. Zawsze będę o tym pamiętać. To było idealne. - Wybierasz się gdzieś? - Wymamrotał w poduszkę. - Nie. Ja tu mieszkam. - Dobrze. - Podniósł głowę z poduszki. Jego twarz wydawała się blada i napięta. - Ponieważ, dopiero zaczęliśmy. - Naprawdę? - Zassała powietrze, gdy wysunął się z jej wnętrza. - Naprawdę. - Wsunął się z powrotem. - Boli cię to? - Nie, to... - Jęknęła, gdy potarł jej łechtaczkę. - Jesteś tak piękna. - Wycofał się i pchnął ponownie. - I jesteś moja. - Tak. - Owinęła go ramionami i pocałowała. Przyśpieszył tempo. Po raz kolejny czuła jak nadchodzi punkt kulminacyjny. Podniosła biodra, chciała go mieć głębiej. Złapał ją za biodra i podniósł wyżej. Zachłysnęła się w odpowiedzi na siłę jego pchnięć. Stoczyła się, krzyknęła. - 176 -

Wampir i dziewica Pchnął jeszcze raz i z zachrypniętym krzykiem zwalił się na łóżko obok niej. Przycisnęła dłoń do piersi, jej oddech w końcu zwolnił. - O Boże, było tak dobrze. Jęknął. Odwróciła się na bok, by na niego popatrzeć. - Wszystko dobrze? Jęknął. - Nie zamierzasz się odwrócić i chrapać, prawda? Otworzył oczy. - Ja nie chrapię. Uśmiechnęła się. - Twoje oczy wyglądają o wiele lepiej. Zaczerwienienie znika. Parsknął. - Nie na długo. - To powtarzający się problem? - Kiedy jestem z tobą, tak. Olivia zmarszczyła brwi. Była przyczyną jego problemów z oczami? Wiedziała, że oczy mogą być zaczerwienione i podrażnione, ale nie robili nic co mogło by im zaszkodzić. - Jesteś na mnie uczulony? - Jestem w tobie zakochany. - Usiadł. - Wszystko w porządku, kochanie? Boli cię? Poruszyła nogami. - Trochę. Myślę, że wezmę gorącą kąpiel. Chcesz się dołączyć? - Może później. - Wstał z łóżka i włożył ubranie. - Zamierzam sprawdzić okolice. - Pocałował ją w czoło i uśmiechnął się. - Ale nigdzie nie idź, mamy jeszcze drugą rundę. Druga runda? Skrzywiła się, gdy przeszył ją ból jak siadała. - Nie jestem pewna czy dam radę. Śmiał się gdy wychodził z pokoju. - Przejdzie ci. Parsknęła. - Jeśli wybierasz się na zewnątrz, zabierz ze sobą klucze. - Zamknę cię. Zaraz będę z powrotem. - OK. - Usłyszała jak drzwi otwierają się i zamykają, a także dźwięk klucza w nowym zamku. - 177 -

Wampir i dziewica Spojrzała na mokre miejsce na kołdrze. Była tam krew. Dowód na to, że straciła swoje dziewictwo. Jej wzrok wylądował na poduszce, którą Robby przycisnął do jej szyi. To było dziwne. Podniosła ją. Były na niej dwie małe dziurki. Rzuciła poduszkę z powrotem na łóżko. Nie powinna ich prać. Weszła do łazienki i odkręciła wodę, Nie zamierzała pozwolić, by coś zniszczyło najwspanialszą noc jej życia. Żadne myśli o czerwonych oczach, jabłkach, czy poduszkach. Właśnie spędziła noc ze wspaniałym kochankiem. Robby MacKay kochał ją. W życiu nie miała niczego lepszego, niż to.

- 178 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?19 W życiu nie doświadczył czegoś tak trudnego. Robby zszedł ze schodów, i skierował się na parking w krzaki, gdzie miał ukrytą małą lodówkę. Wyjął butelkę syntetycznej krwi i odkręcił ją. Wypił dwie butelki przed przyjazdem do Olivii, więc nie powinien być głodny, ale nie wiedział, że spędzi tak dużo czasu na jej szyi, obok jej tętnicy szyjnej, która znajdowała się tylko kilka milimetrów od jego kłów. Wypił kilka łyków. Dzięki Bogu, że ją przyniósł. Nie spodziewał się, że będzie dziewicą. Przed laty, kiedy musiał gryźć by przeżyć, nauczył się jak uśmierzyć ból w czasie gryzienia i uczynić całe doświadczenie przyjemnym dla dawcy. Wykorzystał tą sztuczkę dziś wieczorem na Olivii, ale koszt był wysoki. Niemal nie umarł, walcząc z chęcią ugryzienia jej. I to nie był koniec. Musiał być pewny, że seks będzie dobry. Przeszedł się po granicy parkingu, szukając czegoś podejrzliwego. Zaparkowane samochody były puste. Przestudiował budynek, kończąc butelkę krwi. Gdyby śmiertelnik ukrywał się w cieniu, usłyszał by bicie jego serca. Ale nie słyszał. Podszedł do kosza na śmieci i wrzucił pustą butelkę. Wciąż miał jeszcze jedną w lodówce. Może jej potrzebować, zanim noc dobiegnie końca. Przejechał ręką po włosach, odsuwając kosmyki, które wypadły podczas kochania się. Dziewica. Nie spodziewał się tego. I zabrał jej to. Nie powinien był tego robić. Będzie mu trudniej, wyznać jej prawdę o sobie. Żadna kobieta nie chciałaby się dowiedzieć, że straciła dziewictwo ze stworzeniem nocy. Bez wątpienia chciała normalnego życia. Chciałaby mieć normalnego męża, który normalnie funkcjonuje w czasie dnia i normalnych dzieci. Nie mógł jej tego dać. Powinien jej powiedzieć, zanim zabrał ją do łóżka. Ale do cholery, pozwoliła mu wybrać? Musiał powstrzymać ją przed rzuceniem się na nieznajomego. I próbował sprawić, by było to dla niej jak najmniej bolesne. Przestań się okłamywać. Chciał tego. Pragnął Olivii od pierwszej nocy, gdy zobaczył ją na Patmos. Mógł udawać, że robił coś niewłaściwego, ale prawda była taka, że robił to co chciał. Kochał ją i zamierzał o nią walczyć. - 179 -

Wampir i dziewica Wspinał się schodami do jej mieszkania. Runda druga miała się zacząć. Dzwoniący telefon wyrwał Olivie z głębokiego snu. Przewrócił się na drugi bok i skrzywiła. Jeszcze nigdy nie czuła takiego bólu mięśni. Zamrugała, promienie słońca wdzierały się przez przymknięte żaluzje. Zerknęła na radio z budzikiem, 10:16. Dobry Boże, spała zbyt długo. Ale zasnęła późno. Wspomnienia z seksu przemknęły jej w umyśle. Spojrzała na poduszkę obok niej. Robby’ego nie było. Przemknęło jej przez umysł rozmazane wspomnienie Robby’ego całującego ją na pożegnanie. Telefon zadzwonił ponownie, wiec sięgnęła po niego. - Hallo? - Olivia - powiedział J.L. - Dzięki Bogu. Próbowałem dodzwonić się na twoją komórkę, ale mi się nie udawało. - Nie słyszałam. Myślę, że leży w salonie. - Obudziłem cię? - No... tak. Ale musiałam wstać. - Próbowała usiąść i wtedy zsunęło się z niej prześcieradło. Była wciąż naga. Zapamiętała, że założył seksowną koszulę nocną koło 02:00. Robby podziwiał ją przez chwilę, po czym natychmiast zdjął ją i nazwał to rundą trzecią. - Wszystko dobrze? - zapytał J.L. - Tak. - Jakie było odpowiednie słowo? Dokładnie mnie zerżnął? - Będę za godzinę. - J.L odłożył słuchawkę. Zeszła z łóżka i poszła w kierunku łazienki. Wzdrygnęła się na swój widok w lustrze. Jej włosy były w dzikim nie ładzie, jej kredka do oczy była rozmazana i co to za czerwone plamy na jej szyi? Przyjrzała się uważniej. Dobry Boże, były ogromne. Miała duży zbiór. Wprawiało ją to w zakłopotanie. Będzie musiała nosić szal. Uśmiechnęła się. Robby na pewno podołał roli jej kochanka. Wzięła długi prysznic. Jej myśli wróciły do drugiej rundy. Właśnie kończyła swój prysznic, gdy przyszedł Robby. Wyrwał jej ręcznik i nagą pchnął na łóżko. Całował jej mokre i śliskie ciało, rozsunęła nogi, on zanurkował i pieścił ją językiem. Jeden punkt kulminacyjny nie wystarczył. Złapał ją za biodra i podniósł tak, by mógł się w niej zagłębić. Nie myślała, że będzie miała kolejny orgazm. Udowodnił jej, że się myli. Kilkakrotnie.

- 180 -

Wampir i dziewica Co nienasycony człowiek, pomyślała z uśmiechem. Wyszła z pod prysznica, wytarła się i założyła czystą parę dżinsów i koszulkę. Rzuciła okiem na poplamioną narzutę i prześcieradła. Musiała dziś zrobić pranie. Weszła do pokoju dziennego i zauważyła, że wszystko zostało posprzątane. Jej torebka i klucze leżały na stoliku. Jej laptop i podkładka pod myszkę, zostały wyrównane. Leżała obok nich żółta notatka z jej imieniem. Usiadła na kanapie i otworzyła notatkę. Dzień dobry, Olivio. Przykro mi, że musiałem zostawić cię tak wcześnie. Tak pięknie wyglądałaś jak spałaś, że nie miałem serca cię budzić. Wiem, ze masz pytania. Proszę, zapamiętaj, bez względu na to się dzieje, kocham cię. Zawsze będę cię kochał. Chcę spędzić z tobą moje życie. Robert MacKay. Z uśmiechem oparła się plecami o kanapę. Kochał ją. Chciał spędzić swoje życie z nią. To było świetne, ponieważ czuła dokładnie to samo. Przeczytała list ponownie i jej uśmiech znikł. Tym razem słowa „musimy porozmawiać” rzuciły jej się w oczy. O czym tu było mówić? „Wiem, że masz pytania”. Jej ręce drżały gdy składała notatkę. Cholera. Nie chciała o tym myśleć. Zaprzeczenie było dużo lepsze. Ostatnia noc była wspaniała. Idealna. Ale był ranek. Nie mogła już zaprzeczać. Za każdym razem, gdy się kochali, jego oczy świeciły na czerwono. „Tak już mam”, powiedział. Wiedziała, że nie było czegoś takiego. Łzy zebrały jej się w oczach. Okłamał ją. Wiedząc, jak bardzo tego nienawidziła, kłamał. Co ukrywał? A potem była jego miłość. Wiedziała, ze jest niedoświadczona, lecz domyślała się, że to było coś niesamowitego. Wyjątkowe. Byłaby szalona, gdyby narzekała. Mogła skarżyć się na niebieską poduszkę, która miała teraz dwie dziury. Położyła notatkę na stolik. Jej serce zabiło szybciej z nagłą myślą. Wziął jej teczkę, z dokumentami dotyczącymi Wielkich poszukiwań Robby’ego. Chwyciła ją i przekartkowała. Zobaczył, jak ciężko pracowała, aby znaleźć informacje o nim. Wiedział, że nic nie znalazła. „Wiem, że masz pytania”. Cholera. Rzuciła teczkę na stół i skierowała się do kuchni. Musiała napić się herbaty. Zatrzymała się przy wejściu do kuchni. Wszystkie zużyte ubrania i - 181 -

Wampir i dziewica ręczniki z sypialni były starannie złożone i leżały przed suszarką. Zlew był pusty. Sprawdził zmywarkę i znalazła szklanki z wczoraj. Nawet śmieci i pudełka od pizzy zostały wyrzucone. Czy Robby w ogóle spał? Musiał zrobić to kiedy spała. Człowiek, który dobrowolnie sprzątał? Co z tego, że miała kilka pytań? Ten człowiek był na wagę złota. I ją kocha. A ona kocha jego. Bez względu na problemy, udało im się dogadać. Z pewnością rozwiązali problem jej dziewictwa. Włączyła zmywarkę, i wstawiła wodę na herbatę. Jej herbata była gotowa, gdy usłyszała pukanie do drzwi. - Olivia, to ja! - J.L krzyknął. Spojrzał przez dziurkę, by się upewnić. Zamarła. Drzwi zostały zamknięte na klucz. Robby musiał je zamknąć, kiedy wychodził. Rzuciła okiem na stół, gdzie jej nowy klucz, był doczepiony do jej breloczka. To było... dziwne. J.L wszedł do środka, uśmiechając się. - Przyniosłem śniadanie. - Pokazał jej białą torbę, z pączkami. - Do zamka, były dołączone dwa klucze prawda? - zapytała Olivia. - Tak. - Ruszył do kuchennego stołu, by położyć tam torbę. - Gdzie jest drugi klucz? Posłał jej niewinne spojrzenie. - Wziąłem go. Tak na wszelki wypadek. W przypadku, gdyby została zaatakowana przez kumpla Otisa Crumpa. Świetnie. Zmarszczyła brwi. Więc jak Robby’emu udało się zablokować drzwi? „Wiem, że masz pytania”. Tego wieczoru, jak zwykle odpaliła swojego laptopa i kamerkę, by porozmawiać z Robby’m. Pojawił się na ekranie i uśmiechnął. - Jak się masz kochanie? Uśmiechnęła się i dotknęła monitora. - Chciałabym, abyś tu był. Dziękuje, że posprzątałeś. Musiałeś w ogóle nie spać. Wzruszył ramionami. - Jestem przyzwyczajony do pracy przez całą noc. - Jego uśmiech się poszerzył. - Mimo, że ostatnia noc, była dużo przyjemniejsza, niż praca. Zarumieniła się. - 182 -

Wampir i dziewica - Musiałeś być zmęczony po podróży do Nowego Jorku. - Tak. - Jego usta drgnęły. - Spałem jak martwy. - Zapewniasz bezpieczeństwo, dziś w Romatechu? Kiwnął głową. - Niebezpieczeństwo zawsze jest większe w nocy. Terroryści, którzy atakowali Romatech, zawsze atakowali w nocy. - Co mogą mieć przeciwko temu? - zapytała. - Syntetyczna krew ratuje tysiące ludzi. - Tak, ale... Ludzie nie lubią kopiowania krwi. - Spojrzał w bok. - Odwal się, Phineas. Nie potrzebuje twoich rad. Olivia usłyszała śmiech w tle. Robby wrócił do niej z irytującym spojrzeniem. - Przepraszam za to. Chłopaki robią mi piekło dziś wieczorem. Olivia westchnęła. Znała to uczucie. J.L udawał ślepego, gdy niosła pościel do prania. - Czy to nie Phineas nazywa siebie Miłosnym Doktorem? - Aye. Zaproponował mi, że pożyczy mi książkę do celów edukacyjnych. Pokazuje trzydzieści różnych pozycji seksualnych. Roześmiała się. - Myślę, że połowę już wypróbowaliśmy. Uśmiechnął się. - Obawiam się, że druga połowa będzie wymagała od nas świetnej kondycji. - Ach. Więc jaką rade daje nam Miłosny Doktor? Uśmiech Robby’ego wyblakł. - Muszę się upewnić, że wiesz jak bardzo cię kocham. Dotknęła ekranu. - Wiem to. Zmarszczył brwi. - I chcę powiedzieć ci... wszystko. Wzięła głęboki oddech. - Miałeś rację w notatce. Mam pytania. Pokiwał głową, ale nic nie powiedział. Przełknęła ślinę. - Okłamywałeś mnie? Skrzywił się.

- 183 -

Wampir i dziewica - Zawsze starałem być uczciwy. Wiem, że to dla ciebie ważne. Ale są chwile... - Opuścił wzrok. - Czasem nie mogę wyjaśnić pewnych rzeczy. - Na przykład twoje czerwone oczy? Skrzywił się z bólu. - Wyjaśnię ci to. Ale muszę to zrobić osobiście. - Dlaczego nie zrobiłeś tego wczorajszej nocy? - Ja… - Przesunął ręką po włosach. - Myślałem, że masz dość urazów jak na jeden dzień. Poruszyła się na krześle. Prawda o nim będzie traumatyczna? - A następnie... byłem nieco zdeterminowany - ciągnął. - Chciałem by utrata dziewictwa, była dla ciebie miła. - Taa. - Posłała mu kpiarski uśmiech. - Upewniłeś się około dziesięciokrotnie. Wzruszył ramionami. - Dałem się ponieść emocją. Masz czas w następny weekend? - Tak. - To był pierwszy weekend czerwca. - Wracasz? Kiwnął głową. - Musimy porozmawiać. Chłód przelał jej się po ramionach. - Jak wydostałeś się rano z mieszkania i zamknąłeś drzwi? Odwrócił wzrok, marszcząc brwi. - Wytłumaczę ci to w następny weekend. - Nie ma na to prostego wyjaśnienia. Jak takie, że wziąłeś mój klucz i dorobiłeś kopię kiedy spalam? - To byłoby łatwe wyjaśnienie - skrzywił się. - Ale byłoby kłamstwem. - O Boże. - Oparła się oparcie kanapy. - Olivia, planujesz spotkać się jutro z Otisem ? - Tak. - Wyprostowała się tak, by była w zasięgu kamery. - Czy są już informacje o jabłkach? Pokręciła głową. - Nie w niedziele. Myślę, że wyników, możemy spodziewać się jutro. - Daj mi znać, co się dzieje. Chętnie sam bym się z nim rozprawił, ale to wymagałoby planowania. Jakiego planowania? - Zadzwonię jutro. Kiwnął głową.

- 184 -

Wampir i dziewica - I zobaczymy się w piątek wieczorem, będziemy mogli pogadać. - Spojrzał na nią. - Pamiętaj, kocham cię. - Ja też cię kocham. Dlaczego jesteś taki zmartwiony? Będziesz mógł spędzić tutaj cały weekend? - Być może. To zależy... - Zależy od czego? - zapytała. Dotknął ekranu. - Od ciebie. Otworzyła usta, by zapytać, co miała na myśli, ale ekran zrobił się czarny. Zniknął.

- 185 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?20 - Przyszliśmy zobaczyć Otisa Crumpa. - Olivia pokazała odznakę FBI. Naczelnik zezwolił. Strażnik przestudiował jej odznakę. - Proszę się wpisać. Olivia wpisała się na listę, była na kartce. - Kiedy ostatni raz tu byłam wpisywałam się do księgi. Strażnik kiwnął głową. - Zmiana w procedurze. Dodajemy te strony codziennie, chroni to prywatność więźnia. Nikt nie wie, kto wcześniej go odwiedzał. - Widzę. - Mówił prawdę. Olivia podała podkładkę z pisakiem do J.L. Strażnik cofnął się i krzyknął do równoległego pokoju. - Hej Joe, musisz zaprowadzić Crumpa do pokoju odwiedzin. Jacyś agenci FBI chcą go zobaczyć. - To znowu ten Harrison? - odkrzyknął Joe. Olivia spojrzała na J.L. Powiedział jej, że miesiące temu, jego śledztwo w tej sprawie zostało zawieszone. - Nie - odpowiedział strażnik. Spojrzał na kartkę. - J.L Wang i Olivia Sortis. Drugi strażnik, Joe wyjrzał z sąsiedniego pokoju. Choć twarz miał pustą, Olivie przeszedł dreszcz. - Jest jakiś problem? - zapytała. - Nie - powiedział szybko Joe. - Pójdę przygotować Crumpa. Wsunął się z powrotem do drugiego pokoju, usłyszeli trzask metalowych drzwi. - To zajmie kilka minut. - Przekazał im strażnik. - Zdajemy sobie z tego sprawę. - J.L przyciągnął Olivie. - Zesztywniałaś. - Ten drugi strażnik kłamał - szepnęła. - Przerażała, go nasza obecność tutaj. - To… ciekawe. - J.L zmrużył oczy. Olivia wyczuła jego rosnące obawy. - Jesteś pewien, że Harrison zrezygnował? - 186 -

Wampir i dziewica - Tak, przyjechałem tu kilka miesięcy temu i poprosiłem o kasety z wywiadami Otisa. Na ostatnim groził mu, że zrobi mu kilka nieprzyjemnych rzeczy, jeśli nie zostawi cię w spokoju. - To wszystko? - Kiedy J.L skinął głową kontynuowała. - To dlaczego kłamał? J.L wzruszył ramionami. - Jego prośby nie były odpowiednie dla agenta. I nie sądzę, by chciał abyś wiedziała, że to robił. Olivia westchnęła. - Dlaczego strażnik był tak zdenerwowany, że tu jesteśmy? Byłam już tu wcześniej, więc to dziwne. - Ale to było dawno. - J.L wypchnął podbródek. - Nie powinienem prosić tylko o filmy Harrisona. Powinienem poprosić, też o twoje. - Moje? Uwierz, nie chcesz ich oglądać. Podszedł do lady. - Muszę zobaczyć wszystkie filmy z Olivią Sortis i Otisem Crumpem. - Chwileczkę. - Strażnik wyciągnął księgę i pokręcił głową. - Pani Sortis, ograniczyła dostęp do jej ostatniego wywiadu. - Co? - Olivia podeszła do lady. Zawsze nagrywała swoje wywiady, ale mogła powiedzieć, że strażnik mówił prawdę. - Jaka była data wejścia? - Ostatni poniedziałek. Zamarła. - Muszę to zobaczyć. - Obróciła książkę w swoją stronę i znalazła swoje nazwisko. Podpis przypominał jej własny. - To nie ja. Zaskoczenie i zmieszanie strażnika było prawdziwe. - Zawsze sprawdzamy odznakę, przed wpisaniem. - Pracowałeś wtedy? - zapytał J.L. Strażnik chwycił i zaczął studiować księgę. - To było po jedenastej. Byłem na lunchu. Był tu Joe. Serce Olivii przyśpieszyło. - Musimy z nim porozmawiać. Strażnik skinął głową i przycisnął przycisk na walki-talki. - Joe Kitchner proszony jest do frontowego biura.

- 187 -

Wampir i dziewica - Spójrz na to. - J.L przewrócił kilka kartek. Cztery tygodnie temu, ktoś odwiedził Otisa. Znów przewrócił kilka kartek. Olivia, rzekomo, odwiedzała Otisa co 4 tygodnie. - Sprawdź listopad - powiedziała. J.L znalazł kartkę dotyczącą 18 listopada. - Nie byłam nawet w kraju. Harrison powinien to sprawdzić. Kretyn spędził więcej czasu na grożeniu mu, niż śledztwem nad Otisem. Olivia wskazała gestem kamery w rogu. - Kto się pode mnie podszył, został nagrany. Strażnik jęknął. - Dużo czasu zajmie znalezienie odpowiedniej taśmy. - Mamy cały dzień - mruknął J.L. Walkie-talkie strażnika odezwało się. - Crump jest gotowy. - Oświadczył głos. - Jest w sali numer 3. - Czy to ty, Chip? - zapytał się strażnik. - Gdzie jest Joe? - Nie wiem - odpowiedział Chip. - Powiedział mi i Bobowi, że mamy przygotować Otisa na odwiedziny, gdy wyjdzie. Potrzebujesz mnie bym zaprowadził gościa? - Znam drogę - powiedziała Olivia. J.L spojrzał na nią. - Chcesz, bym poszedł z tobą? - Dam radę - powiedziała. - Spróbuj dowiedzieć się kto się pode mnie podszywa. - Myślę, że już wiem. - Skrzywił się. - Mam nadzieję, że się mylę. Olivia też miała nadzieję, że się myli. Bez wątpienia podejrzewali tą samą osobę. Była tylko jedna kobieta w biurze, która miała dostęp do jej ID i podpisu. Podeszła do drzwi, poczekała na brzęczący dźwięk i otworzyła drzwi. Weszła na korytarz, jej buty dudniły z każdym jej krokiem na lśniącej podłodze. Zatrzymała się przed drzwiami, oznaczonymi numerem 3, wzięła głęboki oddech. Otis Crump był mistrzem w wykrywaniu jej słabości i wykorzystywaniu jej dla własnej, chorej przyjemności. Musiała zachować spokój i pełną kontrolę. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, nigdy więcej nie zobaczy tego drania ponownie. Stał w małym pokoju, dzieliła ich mocna szyba. Metalowe drzwi były za jego plecami i po jego prawej stronie, jego krzesło zostało przykręcone do podłogi.

- 188 -

Wampir i dziewica Strażnicy uruchomili taśmę video i zgodzili się czekać na zewnątrz. Mogli patrzeć co działo się w pokoju. Otis musiał używać siłowni w więzieniu, by zbudować takie mięśnie. Jego kombinezon był czysty, jego włosy zaczesane, jego twarz ogolona. Zawsze, w jakiś swój narcystyczny sposób, uważał, że jest przystojny. Olivia uważała, że wyglądał za łagodnie. Bez wątpienia, to jego miękkie spojrzenie, sprawiało, że jego ofiary mu ufały. Brązowe włosy, brązowe oczy, łagodne kości policzkowe. Ale to nie było istotne. Nie było w nim nic męskiego. Wynagradzał to swoją osobowością. Uśmiechnął się, gdy weszła do podwójnego pokoju. Mogła wyczuć, że jego przyjemność była autentyczna. - Wejdź Olivio. Siadaj. - Rozłożył się w metalowym krześle. - Czekałem na ciebie. Przewidywalne. Zaczął od wydawania jej poleceń, próbował dominacji. - Uczynię to wkrótce. - Przeszła na środek pokoju i zatrzymała się obok metalowego krzesła. - Mam kilka pytań. - A ja znam na nie odpowiedzi. - Przerwał jej z uśmieszkiem. - Oczekuje, że będziesz współpracować. - Naprawdę? - Potarł ręką po swoim udzie. - Co możesz mi dać, by uczynić tą prośbę interesującą? - Mogę się upewnić, że przeżyjesz. Uśmiechnął się. - Och, grozisz mi. Lubię to. Silne kobiety są znaczni fajniejsze. Walczą, zanim wydadzą ostatnie tchnienie. - Uniósł rękę. - Nie martw się, kochanie. Nie zrobię ci krzywdy. Jesteśmy sobie przeznaczeni. Mogła mu powiedzieć, że nigdy nie wyjdzie z więzienia. Ale po co? - Skoro mnie tak lubisz, oczekuje, że odpowiesz na moje pytania szczerze. - Oczekuje czegoś w zamian. Symbol twojej sympatii do mnie. - Spuścił rękę do krocza. - Chcę byś patrzyła jak się masturbuje, patrząc na ciebie jak obierasz jabłka. - Tylko marnujesz mój czas. - Podeszła do drzwi. - Poczekaj. - Podskoczył i podszedł do szyny. - Nie idź Olivia. Tak dawno cię nie widziałem. Zatrzymała się przy drzwiach, wyczuwając jego desperację. Jego emocje zawsze powodowały u niej skurcze żołądka. - Jesteś gotów odpowiedzieć na moje pytania? Uśmiechnął się powoli. - 189 -

Wampir i dziewica - Nauczyłaś się grać w tą grę. Jestem dobrym nauczycielem. Nie uważasz? Był takim narcyzem. Nawet kiedy przejęła kontrolę, brał to jako kredyt. Zbliżyła się z powrotem do centrum pokoju, aby zmusić go by zrobił to samo. Zrobił. - Podobały ci się wakacje na Patmos? - Ja tu zadaje pytania. - Oparła ręce na tylnym oparciu krzesła. - Kto jest twoim wspólnikiem? Kto wysyła jabłka? Oparł się na krześle. - Nie lubisz jabłek? Miałaś taką frajdę, kiedy obierałaś je dla mnie. Mogłabyś obierać jabłka jedną długą spiralą. - Obrócił palcem w powietrzu. Musiałem poznać wiele kobiet, zanim opanowałem tą technikę. Próbowała nie okazywać żadnych emocji, ale mogła powiedzieć, że jest pobudzony. - Kim jest twój wspólnik? Uśmiechnął się. - Quić pro quo, Clarice. - To nie jest film. - A powinien być. - Wstał i podszedł do szyby. - Jak myślisz kto powinien mnie grać? Może Brać Pitt? - Kto jest twoim wspólnikiem? Zacisnął dłonie na szybie. - Nikt. Ona dla mnie nic nie znaczy. Ona jest po prostu, po to by za tobą nadążyć. Jesteś jedyną, którą kocham. - Kim ona jest? Cofnął się. - Odpowiedziałem. Teraz qui pro quo. Moja kolej na pytanie. Jego wzrok wędrował po niej, zatrzymał się na jej wełnianych spodniach. - Gdy pierwszy raz tu przyszłaś, miałaś na sobie obcisłą, czarną spódnice, a twoje nogi były nagie. Mogłabyś usiąść na krześle i skrzyżować nogi, byłbym w niebie. Uczucie w jej brzuchu rosło. Wyczuwała od początku, że jej pożądał, a ona użyła tego, by zdobyć jego zaufanie. Kiedy powiedział, że wyzna prawdę, gdy obierze dla niego jabłka, zgodziła się. I wtedy przyznał się do torturowania i zamordowania dziesięciu kobiet. Otis położył ręce na szybie i pochylił się w jej kierunku. - To prawie mnie zabiło, gdy przestałaś zakładać spódnice. Wiesz jak kocham twoje nogi. - 190 -

Wampir i dziewica Zaczęła nosić spodnie, gdy powiedział jej co lubi robić z nogami swoich ofiar. - Kiedy obierałaś dla mnie jabłko - kontynuował. - Wiedziałem, że jesteś tą jedyną. Nikt nie rozumie mnie jak ty. Możesz powiedzieć, kiedy kłamię lub zły, ale wracasz do mnie. Przyznaj się, Olivio. Uważasz mnie za fascynującego. A kiedy pieprzysz się z innymi facetami, myślisz o mnie. Przełknęła. - Nie zadałeś pytania. Zaśmiał się. - Dobrze. Powiedz obrałaś jabłka, które ci wysłałem? Wsunęłaś nóż pod skórę i słyszałaś ten odgłos, kiedy pęka skóra? I... - Nie. Wyrzuciłam je. - Podeszła do szyby. - Teraz moja kolej. Imię wspólnika. - Obawiam się, że to nie pytanie. - Kto jest twoim wspólnikiem? Wzruszył ramionami. - Myślę, że wiesz. Teraz, musisz tylko przyznać, że należymy do siebie, bym nie musiał korzystać z tych dziwek, które chcą mi pomóc w potrzebie. - Koniec gry, Otis. Nie będziesz już nikogo manipulował. Dostanę zaświadczenie z Teksasu o ściganiu cię, za popełnione tam morderstwa. - Grasz w nią, kochanie. Chciałbym pojechać do Teksasu. Moglibyśmy uciec, by być razem. - Będziesz tam skazany, a ja przyjdę do ciebie. Uśmiechnął się. - Moja dziewczynka. - Będę świadkiem, jak wbijają ci igły. Jego uśmiech znikł. - Kara śmierci, Otis. I jak teraz podobają ci się jabłka? Spojrzał na nią. - Podczas gdy ty tu stoisz, mój wspólnik ucieka. - Znajdziemy ją. - Ruszyła w kierunku drzwi. Jak zwykle miała ochotę iść prosto pod prysznic. - Olivia - zawołał za nią Otis. Kiedy obejrzała się, wyjmował coś z kieszeni. To były jej czerwone, koronkowe majtki. Przytulił je do policzka. - Do widzenia, kochanie. Jej brzuch się buntował, szybko opuściła pokój i wpadła do biura. - 191 -

Wampir i dziewica J.L stał za biurkiem. - Mamy ją, Olivia. - Odwrócił monitor, tak by widziała. Kobieta wydawała się być tego samego wzrostu i wagi co Olivia. Miała na sobie ciemne okulary i czapkę na głowie. Joe był strażnikiem. Pokazała mu identyfikator i wpisała się. Yasmine. Serce Olivii stanęło. To w ogóle nie miało sensu. - Zrobiła kopię mojego ID. J.L skinął głową. - Wiedziała, gdzie chowasz torebkę. Pewnie dorobiła klucz, by dostać się do twojego mieszkania. To tylko kilka sekund. Olivia przycisnęła rękę do brzucha. Nie dość, że musiała spotkać się z Otisem, to jeszcze Yasmine ich zdradziła. Czuła się źle. - Dzwoniłeś do Bakera? - Tak. Szuka jej. - Nie ma jej w biurze? - Olivia zapytała się i wtedy uświadomiła sobie co się stało. - Joe musiał ją ostrzec. - Na to wygląda. On też zniknął. - J.L wyszedł za biurka. - Jak poszło twoje spotkanie z Otisem? - Nie ujawnił imienia. Ale przyznał się, że wykorzystywał ją. - Olivia skrzywiła się. - Dlaczego Yasmine nam to zrobiła? Nie wiedziała jaki z niego potwór? - Nigdy cię nie okłamywała? - zapytał J.L. - Nie! Nigdy nie kłamała. Zawsze była wścibska, ale jej przyjaźń była prawdziwa. - Wiedziała o darze, więc była ostrożna. Olivia jęknęła. Jak mogła nie wiedzieć? Wykrywanie kłamstw było jej specjalnością. J.L odprowadził ją do drzwi. Obrócił się i spojrzał na strażnika. - Możecie spodziewać się agentów specjalnych, przyjdą by przeprowadzić wywiad ze wszystkimi strażnikami. Jeśli w międzyczasie usłyszysz coś o Joe, zadzwoń do mnie. Zostawiłem ci numer. - Tak zrobię. - Strażnik wyglądał na zmartwionego. J.L przeprowadził ją przez parking do swojego samochodu. - Wszystko w porządku? Jesteś strasznie blada. - Ufałam jej - powiedziała Olivia szeptem. Jej myśli zawędrowały do Robby’ego i jego czerwonych oczu. Została oszukana przez Yasmine, więc mogła być oszukiwana przez Robby’ego. - 192 -

Wampir i dziewica - Źle się czuję. - Odwiozę cię do domu. - Zaoferował J.L. - Nie. Chcę popracować. - Gdyby siedziała w domu przez resztę dnia, oszalałaby. Zbyt wiele czasu na myślenie. Zbyt wiele czasu na pielęgnowaniu podejrzeń o Robby’m. A co jeśli źle zrobiła zakochując się w nim? Tego wieczoru, podobnie jak poprzednich Robby wziął swojego laptopa i kamerę do sali konferencyjnej po drugiej stronie biura bezpieczeństwa. Jak tylko twarz Olivii pojawiła się na ekranie, wiedział, że coś jest nie tak. Był smutek w jej oczach, wydawała się zmęczona. - Kochanie, co się stało? Opowiedziała mu o swojej podróży, i o tym jak J.L odkrył, że ich kierownik biura, Yasmine Hernandez, pomagała Otisowi. Działa w spółce ze strażnikiem więziennym. - Aresztowali ich? - zapytał Robby. Olivia potrząsnęła głową. - Szukaliśmy ich, ale znikli. - Przynajmniej wiecie kto wysyłał jabłka - powiedział Robby. - Powinnaś czuć się lepiej. Ból był widoczny na jej twarzy. - Myślałam, że Yasmine była moją przyjaciółką. Ufałam jej. Wstąpiłam do FBI, bym mogła wykorzystywać swoje umiejętności. By łapać złych ludzi. A ona kłamała mi przed nosem, nie zauważyłam tego. Robby pochylił się do przodu. - Nie powinnaś w siebie wątpić. Zawsze wierzyłaś, że był wspólnik. Miałaś rację. I czy to nie ty użyłaś swoich możliwości, by Otis przyznał się do kolejnych zabójstw? Wilgoć zalśniła jej w oczach. - Powinnam wiedzieć. Powinnam wyczuć jej oszustwo. - Nie możesz się winić. To normalne, że teraz czujesz się źle. Ktoś bliski cię zdradził. Spojrzała na niego uważnie. - Przyjedziesz w piątek? - Aye. Będę krótko przed dziewiątą. Zamrugała, starając się nie płakać. - Szkoda, że nie zostaliśmy na Patmos. Tam było tak... magicznie. - 193 -

Wampir i dziewica - Wrócimy tam kiedyś. Tylko ty i ja. - Jeśli zaakceptuje go jako wampira... Zamknęła na moment oczy. - Bądź ze mną szczery. Oszukiwałeś mnie? Sapnął. Udawanie normalnego człowieka było oszustwem. - Olivia... - Zapomnij o tym. - Podniosła rękę by go uciszyć, a potem pokręciła głową z ironicznym wyrazem. - Jeśli już mnie okłamywałeś, to dlaczego teraz masz mówić prawdę? Nawet nie chcę tego słuchać. Jedna zdrada na dzień jest wystarczająca. Znów miała do niego wątpliwości? Cholera. Ale jak mógł ją winić? Przecież już przyznał, że były rzeczy o których jej nie powiedział. - Olivia, posłuchaj mnie. Kiedy mówię, ze cię kocham, taka jest prawda. Kiedy mówię, że myślę o tobie w każdej minucie, to jest prawda. Gdy mówię, że mnie zmieniłaś, że wcześniej moje serce było zapełnione nienawiścią, a teraz jest zapełnione miłością, to jest cholerna prawda. Łzy spływały jej po policzku. - Kocham cię tak bardzo, Robby. Twoja zdrada by mnie zabiła. Przełknął ciężko. Mógł się tylko modlić, że nie zinterpretuje ukrywania prawdy o sobie, jako akt zdrady. - Yo, Robby! - Phineas wtargnął do sali konferencyjnej. - To nie jest odpowiedni czas - powiedział Robby. - Tak, jest źle. - Odpowiedział Phineas. - Po prostu mamy czerwony alarm. Robby odwrócił się do monitora. - Olivia, muszę iść. Pogadamy jutro. Zmarszczyła brwi. - Co się stało? - Powiem ci później. Kocham cię, najdroższa. - Wyłączył komputer i wstał. - Co jest? Phineas poprowadził go głównym korytarzem do biura bezpieczeństwa. - Angus i Emma właśnie się teleportowali. Dostałam alarmującą wiadomość od Stanislava 5 minut temu. Casimir i jego mały zespół krwiopijców przenoszą się. - Wiesz gdzie są teraz? - zapytał Robby wchodząc do biura. Angus, Emma i Connor już tam byli. Angus posłał mu zmartwione spojrzenie. - Według Stanislava są gdzieś w Ameryce Północnej.

- 194 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?21 W ciągu kilku minut biuro bezpieczeństwa w Romatech było przepełnione pracownikami MacKay S&I. Śmiertelnicy i zmiennokształtni byli przeniesieni przez wampiry. - Musimy jak najszybciej znaleźć Casimira i jego zwolenników powiedział Angus. - To nie powinno być trudne, pójdziemy szlakiem martwych ciał - mruknął Connor. Emma skrzywiła się. - Mam nadzieję, że znajdziemy ich zanim jacyś ludzie zginą. Connor z grymasem na twarzy, skrzyżował ręce na piersi. - Jeśli, już tu są, zabijanie rozpoczęło się. - Musimy sprawdzić każde miejsce w jakim przebywał kiedykolwiek Casimir - powiedział Robby. - Jedno z tych miejsc, może być jego celem. - Zgadzam się. - Angus skinął głową. - Wiemy, że lubił przebywać w ośrodku Apollo w Maine. - Zwrócił się do Jacka. - Sprawdzisz to miejsce. Teleportuj się tam. Zabierz ze sobą Larę, Zoltana, Mikhaila, Austina i Darcy. - Tak jest, sir. - Jack poprowadził swój zespół do zbrojowni, by mogli wybrać broń. Zniknął, zabierając Larę ze sobą. Kilka sekund później odezwał się telefon. Connor włączył na głośno mówiący. - Już jesteśmy - powiedziała Lara. - Wydaje się być cicho... - Mówiła nadal, gdy Zoltan i Mikhail używali jej głosu jako drogowskazu. Teleportowali się biorąc ze sobą Austina i Darcy. - Casimir mógł również zatrzymać się w domu klanu, w Nowym Orleanie powiedział Angus. - Powinni być ostrzeżeni. - Ja pójdę - zaoferował się Phineas. Robby prychnął. Wiedział dlaczego Phineas był tak chętny na podróż do Nowego Orleanu. - Idź - powiedział Angus. - Zadzwoń do nas, jeśli będziecie potrzebować pomocy. Pozostań w kontakcie ze Stanislavem. Phineas zabrał trochę broni i teleportował się. - 195 -

Wampir i dziewica - Ian i Toni. - Angus odwrócił się do nich. - Chcę, byście zabrali Shanne i dzieci do Dragon Nest. Zatrzymajcie się w internacie. Dzieci mają być bezpieczne. Ian posłał mu zirytowane spojrzenie. - Jeśli będzie jakaś walka, zadzwoń do mnie. - Zadzwonię - zapewnił go Angus. - Będziemy potrzebowali wszystkich dostępnych wojowników. W rzeczywistości potrzebujemy nawet młodych podopiecznych Phila. - Zwrócił się do wilkołaka. - Jak idzie szkolenie? - Dwóch najstarszych osiągnęło status Alf - odpowiedział Phil. Mieszkał z Vandą w Dragon Nest. Podczas, gdy ona uczyła sztuki, on był trenerem młodych wilkołaków. - Są gotowi do walki. - Dobrze. - Angus spojrzał na Dougala, który przeniósł się z Teksasu. Zastawiam ciebie i Howarda tutaj. To może być główny cel Casimira. - Pozostaje jeszcze południowa Dakota - powiedział Robby. To tam Casimir przeniósł się z małą armią ostatniego lata. Porwał Robby’ego, by go tam torturować. - Emma i ja, przenosimy się tam - odpowiedział Angus. - Connor i Carlos, wy z nami. - Posłał Robby’emu spekulacyjne spojrzenie. - Ty też możesz, jeśli chcesz. - Chce. - Serce Robby’ego przyśpieszyło. W końcu po wielu miesiącach oczekiwania, mógł się zemścić. Dziesięć minut później Robby i jego towarzysze zmaterializowali się na campingu na południe od Mount Rushmore. To tu armia wampirów zaatakowała Malkontentów z zaskoczenia. Wiele Malkontentów umarło. Ale jeszcze więcej uciekło. Sean Whelan i jego zespół CIA pomagał to wszystko sprzątać. Malkontenci zaatakowali niewinnych obozowiczów, więzili ich i karmili na nich, aż umierali. Whelan sprzedał prasie kłamstwo, że ta zbrodnia to sprawka grupy neonazistowskiej grupy fanatyków. Obóz ten był przeklęty dla śmiertelników, pomyślał Robby. On i jego towarzysze przeszukiwali małe domki. Nie było tam ludzi, ale ubrania i kosmetyki wskazywały, że domki były w użyciu. - To zły znak - wymamrotał Robby. Carlos zatrzymał się nagle z grymasem na twarzy. - Czuje zapach śmierci. Wyciągnęli broń. Za późno. Osiem ciał leżało na podłodze, były całkowicie opróżnione z krwi i miały podcięte gardła w celu ukryciu śladów po kłach. - 196 -

Wampir i dziewica - O nie. - Emma przycisnęła rękę do ust. Connor ukląkł, by obejrzeć ciało człowieka. - Umarł niedawno. - Casimir wciąż może być w pobliżu - powiedziała Emma. Angus już wyjmował swój telefon by zadzwonić. - Jack, ty i twój zespół jest nam potrzebny. Robby zadzwonił do Phineasa. W ciągu kilku minut, ich liczba wzrosła dwukrotnie. - Rozdzielmy się - powiedział Angus. - Jeśli znajdzie ich, uciekajcie i zadzwońcie do nas. Będziemy walczyć razem. Robby z prędkością wampira pobiegł w kierunku jaskini. Jaka byłaby poetycka sprawiedliwość, gdyby mógł zabić Casimira w miejscu w którym go torturowali. Zatrzymał się przed wejściem i wyciągnął latarkę, która była ukryta w jego sporranie. Nawet ze swoim nadludzkim wzrokiem, mógł przecież korzystać z dodatkowej pomocy. Emma i Angus podeszli do niego i zatrzymali się. - Mieliśmy przeczucie, że tu przyjdziesz - powiedziała Emma. Angus skrzywił się. - Nie pokonasz go samemu. Robby wzruszył ramionami. - Nawet go jeszcze nie znalazłem. Angus wyjął latarkę ze swojego sporranu i włączył ją. - Prowadź. Ruszyli w dół do głównego wału. Palniki wykonane z trzciny leżały na podłodze. Kiedy ścieżka się rozdzielała, Robby poszedł w lewo, a Angus i Emma w prawo. Jaskinie wydawały się puste. Nie była oświetlana pochodniami. Nie słyszał nic w oddali. Robby kierował się do pomieszczenia gdzie Malkontenci trzymali go w niewoli. Krąg światła z jego latarki poruszał się wzdłuż murów. Zapach krwi, wciąż wisiał w powietrzu. Promień światła wylądował na krześle. Drewniana rama była koślawa, po jego walce by się oswobodzić. Obrączki z srebrnych łańcuszków walały się po podłodze. Te łańcuchy trzymały go przywiązanego do krzesła, paląc jego ciało i uniemożliwiając mu teleportacje. Krew - jego krew barwiła podłogę na bordowo. Mroczne wspomnienia błysnęły mu w umyśle. Cały ból, upokorzenie i rozpacz, powróciła, wydawało mu się, jakby stało się to wczoraj. Promień latarki poruszał się, bo jego ręka drżała z gniewu. - Myślałem, że tu będziesz - powiedział ktoś cicho za nim. - 197 -

Wampir i dziewica Odwrócił się, by zobaczyć Connora. - Jaskinia jest pusta - ogłosił Connor. - Camping też. Casimir i jego sługusi przenieśli sie gdzie indziej. - Mam zamiar go zabić - powiedział Robby szeptem. - Jeśli odnajdziesz go, muszę być tym, który wbije miecz w jego czarne serce. - Potrzebujesz zemsty. Rozumiem. - Oczy Connora przyjęły smutne spojrzenie, wydawał się starszy. - Bądź ostrożny, chłopcze. Zemsta może doprowadzić człowieka do strasznych rzeczy. Nie poczujesz się lepiej, gdy stracisz życie w tym pojedynku. - Nie zamierzam... - Robby przestał mówić, gdy Connor opuścił pokój. Spojrzał z powrotem na krzesło. - Będę miał swoją zemstę. Olivia szykowała się do wyjścia z pracy w czwartkowy wieczór, gdy Baker otworzył drzwi do jej biura i krzyknął: - Harrison, Wang, Sortis. Do mojego biura. Natychmiast! Wymieniła pytające spojrzenie z J.L i pośpieszyli do biura dyrektora. - Co jest? - zapytał Harrison. - Dostałem wiadomość od szeryfa hrabstwa w stanie Nebraska. Niektórzy ludzie skarżyli się, że nikt w pobliżu nie odpowiadał na telefony, więc sprawdziłem to. - Baker westchnął i pokręcił głową. - Każdy jest martwy. Olivia sapnęła. - Jak wielu ludzi? - Około dziesięciu, tak myślę. Nie ma lotniska w pobliżu, więc jedziemy autem. Może zająć nam to kilka dni, więc pakujcie co jest wam potrzebne i w drogę. - Ja mam torbę w samochodzie - powiedział Harrison. - A ja mam tutaj - powiedział mu Baker. - Spotkajmy się na parkingu za 5 minut. Możesz prowadzić. - Dobra. - Harrison wybiegł z biura. Olivia skrzywiła się. Nie miała ratunkowej torby, bo nigdy nie jeździła na takie zadania. - Muszę pojechać do swojego mieszkania i zabrać kilka rzeczy. - Zabiorę cię - zaoferował J.L. - Potem pojedziemy razem. Mam torbę w bagażniku. - Tu masz adres. - Baker podał J.L kartkę z informacjami. - Olivia, jestem pewien, że zastanawiasz się, dlaczego cię potrzebuje. Faktem jest to, że dzieję się tam coś dziwnego. Wszyscy ludzie są martwi, ale nie ma śladów walki. - 198 -

Wampir i dziewica - Dziwne - mruknął J.L. - Możesz powiedzieć to ponownie. - Baker posłał Olivii krzywe spojrzenie. - A jeśli chodzi o dziwne sprawy, jesteś ekspertem. Uśmiechnęła się ponuro. - Dzięki. Czterdzieści pięć minut później rzuciła torbę do bagażnika samochodu J.L. A drugą postawiła na tylnym siedzeniu, zawierała jej laptop i kamerkę. Nie chciała przegapić jej zwykłych rozmów z Robby’m o dziewiątej. Jednak on przegapił dwie ostatnie. - Chodźmy. - J.L usiadł na siedzeniu dla kierowcy. Usiadła na siedzeniu dla pasażera i przypięła się pasem, gdy J.L wystartował. Rozmawiała krótko z Robby’m dwie noce temu. Mówił jej, że coś ważnego dzieje się w pracy, ale nie wyjaśnił co. Przyznał, że istnieje możliwość, że nie będzie mógł zobaczyć się z nią w piątek. Wyglądało na to, że jadą na tym samym wózku. - Myślisz, że wrócimy do jutra w nocy? J.L potrząsnął głową i wjechał na autostradę. - Wątpię. Westchnęła i zadzwoniła do Robby’ego. Jak zwykle nie podniósł, więc zostawiła wiadomość. - Robby, zostałam wysłana na misję. Wygląda na to, że nie wrócę do miasta do jutra. Zadzwoń do mnie, to może coś wymyślimy. Kocham Cię. Beep. Schowała telefon. J.L spojrzał na nią. - Miałaś wielkie plany, związane z tym dniem? - Tak. Robby chciał powiedzieć mi coś ważnego o sobie. - O sobie? - Chyba. - Miała swój pistolet w torebce. Dziwnie się czuła, nosząc go w samochodzie. Ucieszyła się, że nie nosi damskich garniturów. Spodnie i kurtka były granatowe, a jej koszulka z małymi czerwonymi gwiazdkami nadawała jej patriotycznego wyglądu. W mieszkaniu wymieniła swoje baleriny na czarne Nike. - Tak więc Robby ma mroczny sekret. - J.L przyśpieszył. - To ciekawe. Wyśmiała go. - Co sprawia, że myślisz, że jego sekret jest mroczny? Robby jest słodkim facetem. - 199 -

Wampir i dziewica - Nosi miecz na plecach, Liv. I jest zbudowany jak spychacz. - Dzięki. J.L wzruszył ramionami. - Mogłoby być gorzej. Mógłby ukrywać coś gorszego, jak na przykład kleptomania. - Myślę, że nie. - Seksomaniak? Parsknęła. Chodź J.L może mieć rację. - Mam! Uciekł z zakładu psychiatrycznego. Pokręciła głową. - Z zoo? Uderzyła J.L w ramię. - Hej uważaj. Prowadzę. - Jedziesz za szybko. - Jeszcze daleka droga przed nami. - J.L wyprzedził inny samochód. - Chcę dojechać tam przed zmrokiem. - Co jakieś nowości dotyczące strażnika i Yasmine? - zapytała Olivia. - Nie ma żadnych wiadomości. Zrobili dobrą robotę. - J.L spojrzał na nią. A ty dowiedziałaś się czegoś pożytecznego? - Nie. - Spędziła dwa ostatnie dni na rozmowach z pozostałymi strażnikami. Wszyscy utrzymywali, że nie mają pojęcia gdzie jest Joe. Wszyscy mówili prawdę. Ziewnęła. Ostatnio nie spała dobrze, była zdenerwowana na Yasmine i martwiła się o Robby’ego. - Chcesz się przespać? - zapytał J.L. Ziewnęła znowu. - Nie chcesz bym cię nawigowała ? - Mam pod ręką GPS. Śmiało odpoczywaj. Mam wrażenie, że będziemy tam późnym wieczorem. Zdjęła spinkę z włosów i przechyliła się do tyłu, zamknęła oczy. Jakiś czas później J.L potrząsnął jej ramieniem. - Hej, chcesz Hamburgera, Fishburgera lub Chickenburgera? Wybieraj. Zamrugała by się obudzić i zdała sobie sprawę, że jest u okienka jakiś Fast foodów. - Uh, kurczak. - Spojrzała na zegar. Była 07:38. - Jesteśmy w Nebraska? - Yep. Nie jesteśmy już w Kansas, Toto. - J.L opuścił okno samochodu i umieścił się w kolejce. Sięgnął do portfela. - 200 -

Wampir i dziewica - Ja to zrobię. - Olivia pogrzebała w torebce i dała L.J 20 dolarów. - Jak daleko jeszcze? - Powinniśmy być tam za 30 minut. - J.L zapłacił za jedzenie, dał papierowe torby Olivii i ustawił picie w uchwytach na kubki. - Minąłem Harrisona i Bakera na autostradzie około 15 minut temu, więc mieliśmy trochę wolnego czasu. Opuścili parking, a kilka minut później, byli już za miastem. Pola kukurydzy rozciągały się za oknem. Skończyła kanapkę z tuńczykiem, a widok za oknem się nie zmieniał. Podzieliła się z J.L frytkami, co jakiś czas piła. Pola uprawne ciągnęły się w nieskończoność. - Mnóstwo zboża - mruknęła. - Tak. - J.L napił się coli. - Przysypiałem. Potrzebowałem kofeiny. Niedługo po ósmej, dotarli do miasteczka, w który Baker miał zarezerwowane pokoje. Olivia i J.L zatrzymali się w tym samym motelu co Harrison i Baker. Olivia użyła łazienki i przemyła sobie twarz zimną wodą. Po pięciu minutach byli na drodze prowadzącej do gospodarstwa, gdzie zostały odkryte martwe ciała. Baker zadzwonił do szeryfa, doszli do wniosku, że spotkają się na miejscu. Zakręcili na polnej drodze. Olivia zauważyła, że słońce zbliża się do horyzontu. Będą niedługo musieli używać latarek. - Jest samochód szeryfa. - Olivia wskazała, ponieważ J.L przemknął obok. Wjechał na podjazd, który prowadził do starego, drewnianego, wiejskiego domu. Wyszli z samochodu. Olivia przypięła swój pistolet do pasa, obok latarki. Spięła włosy spinką. Ponieważ, szli na piechotę do szeryfa, zauważyła, że są tu cztery wiejskie domy, dwa na każdym końcu drogi. Dalej w dole drogi zauważyła dwie czerwone stodoły. Każdy dom był pomalowany na biało. Każdy miał szeroki ganek. Jedyną różnicą był kolor okiennic. Jeden miał czarne okiennica, jeden ciemno zielone, był też dom z niebieskimi okiennicami i z bordowymi. Otaczające domy, zielone pola ciągnęły się milami. Słońce unosiło się na horyzoncie, niebo było w odcieniach różu i złota. Harrison zaparkował swój samochód, a Baker już rozmawiał z szeryfem J.L i Olivia przedstawili się. - Mówię ci, to dziwne - powiedział szeryf. - To nie ma żadnego sensu. Byli dobrymi ludźmi. Kto chciałby zabić ich wszystkich? - Niech rzucę okiem - powiedział Baker. - Chodź. - Szeryf zaprowadził ich do pierwszego domu po prawej, do tego z niebieskimi okiennicami. Wiatr rozwiewał pole kukurydzy. Kiedy usłyszała

- 201 -

Wampir i dziewica szelest, zdała sobie sprawę, jak cicho było. Nie pracowały maszyny. Matki nie wolały dzieci na kolację. Brak dźwięków włączonego telewizora. Wewnątrz domu szeryf pokazał im ciała. Mężczyzna i kobieta leżeli na drewnianej podłodze w salonie. Mieli podcięte gardła, ale nie było pod nimi kałuży krwi. Olivia przełknęła ślinę. Nie była przyzwyczajona do pracy przy rzeczywistej zbrodni. Zwykle przebywała w biurze, robiła tylko wywiady z przestępcami, by dowiedzieć się czy kłamią. - Musiały wykrwawić się gdzie indziej - powiedział Harrison. - Wtedy zabójca przeniósł je tutaj. J.L chodził wokół ciał. - Nie ma oznak przemieszczania. Nie ma śladów krwi. Brak śladów obuwia. I mogę się założyć, że jest więcej niż jeden zabójca. Olivia przycisnęła rękę do brzucha. Nie powinna jeść, tej kanapki z kurczakiem. Baker pochylił się bliżej. - Nie ma ran obronnych. Nie walczyli. Odwróciła się od makabrycznego widoku i zauważyła zabawki w plastikowych pudłach. O Boże. - Czy jest tu więcej ciał? - Nie to wszystkie - odpowiedział szeryf. - Chcesz zobaczyć inne domy? Na zewnątrz postanowili się rozdzielić. Szeryf i Harrison przeszli do kolejnego domu. A Baker, J.L i Olivia weszli do drugiego domu po prawej stronie ulicy. Podobnie jak w pierwszym domu, znaleźli martwą parę leżącą na podłodze, mieli podcięte gardła, ale nie było ani śladu krwi. Znaleźli jeszcze starszą kobietę w kuchni, ta sama historia. Poszli na górę sprawdzić sypialnie. - Przyjdź i to zobacz - zawołała Olivia z sypialni. - Następne ciało? - zapytał Baker wchodząc z J.L do pokoju. - Nie. - Skinęła na miejsce gdzie były porozrzucane zabawki. - W pierwszy domu też były zabawki. - Cholera - skrzywił się J.L. - Gdzie są dzieci? - Nie wiem. - Odsunęła zasłony i wyjrzała przez okno. Ostatnie promiennie słońca oświetlały podwórko. A za nim były niekończące się pola kukurydzy. Nie czuję żadnych emocji, oprócz waszych i chłopaków po drugiej stronie ulicy. - Być może uciekli - zasugerował J.L. - Jeśli mordercy przyszliby do mojego domu, uciekł bym i ukrył w polach kukurydzy. - 202 -

Wampir i dziewica Olivia wzdrygnęła się. Zabójcy mogli porwać dzieci. - Zobaczę, czy mógłby wyśledzić któreś z nich. - Baker chwycił koszulkę leżącą na podłodze. - Wy tu zostańcie. Opuścił pokój i zszedł po schodach. Olivia i J.L wymienili pytające spojrzenia. Usłyszeli huk zamykanych drzwi. - Tu jest. - Olivia wyjrzała przez okno. Baker trzymał koszulkę przy twarz, gdy podchodził do granicy pola. - Co on robi? Mógłby zgubić się w kukurydzy. Jest jak ocean. - Dziwne - mruknął J.L. Olivia patrzyła jak Baker zniknął i jak ostatnie promienie słoneczne zgasły. Ogarnęła ich ciemność. Sięgnęła po latarkę, ale wtedy zapaliły się światła na podwórku. - Dziwne. - J.L spojrzał na nią z ulgą. - Mają automatyczne oświetlenie zewnętrzne. Jeśli Baker się zgubi, może pójść za światłem. Skinęła głową. - Zobaczymy, co robi Harrison. Weszli do sypialni z przodu domu i wyjrzeli przez okno. Oświetlenie świeciło przed każdym gospodarstwem, ale ciemna otchłań dzieliła każdy dom. - Przyprawia o gęsią skórkę - powiedział J.L szeptem. Olivia zadrżała. Nawet nie chciała myśleć, o strachu którzy musieli odczuwać ci ludzie przed śmiercią. A co jeśli mordercy byli jeszcze w pobliżu? Mogą czyhać w polach lub stodołach. - Powiedziałeś mi kiedyś, że jeśli będziemy w niebezpieczeństwie, powiesz mi co oznaczają te inicjały. - Nie jesteśmy w niebezpieczeństwie. - Żartujesz? Tutaj gdzieś są mordercy. Może kilku morderców. - Myślę, że odeszli - powiedział J.L. - Zrobili swoją robotę i ruszyli dalej. Westchnęła. - Mam nadzieję, że dzieciom nic nie jest. - Spójrz. - J.L skinął na światła wychodzące z domu po drugiej stronie ulicy. - To musi być Harrison i szeryf. - Tak. - Ich emocje były silne, Olivia mogła je wyczuć na odległość. Szeryf był smutny. Harrison wkurzony. Obaj mężczyźni szli w kierunku drogi, oświetlali sobie drogę latarkami. - Chodźmy się z nimi zobaczyć. - J.L skierował się do drzwi sypialni. - Poczekaj. - W oddali widziała dwa światła. - Ktoś tu jest.

- 203 -

Wampir i dziewica Dwie lampki podeszły bliżej, przechodząc przed pierwszym domem, a dzięki światłu, mogła zobaczyć kształty dwóch mężczyzn. Krzyknęła. - Co do cholery? - powiedział J.L szeptem. Obaj mężczyźni mieli na sobie kilty. Zatrzymali się na środku drogi. Harrison i szeryf doszli do nich i się zatrzymali. - Mówią coś? - zapytał J.L. - Myślę, że nie. Ich usta się nie poruszają. - Olivia zdała sobie sprawę, że nie czuje już emocji Harrisona i szeryfa. Byli całkowicie puści. I nie mogła też czytać emocji dwóch mężczyzn. Szeryf i Harrison wsiedli do aut i odjechali. - Co do cholery? Mężczyźni odwrócili się w ich stronę. Olivia i J.L szybko oparli się o ścianę. Wiązka światła wpadła przez okno. Olivia wstrzymała oddech. Jej serce waliło. Kim byli ci ludzie? Przypomniała sobie zdjęcie, na którym Robby był w kilcie. Nie on nie może mieć z tym związku. Był w Nowym Jorku. Ale z drugiej strony nie mogła w nim czytać. Był pusty jak ci dwaj mężczyźni na podwórku. J.L otworzył telefon i wykręcił numer. Szepnął: - Harrison zostawił telefon, do cholery. Ale dlaczego odjechał? Wracaj tutaj. - Schował telefon do kieszeni. - Dlaczego Harrison wyłączył telefon? - zapytała Olivia. Dlaczego to zrobił? Dlaczego ich porzucił? Odważyła się wyjrzeć przez okno. Mężczyzna w kilcie szedł w ich kierunku. J.L wyciągnął broń. - Nie martw się, Liv. Wszystko będzie dobrze. Ja to wiem. Olivia przełknęła ślinę. J.L właśnie skłamał.

- 204 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?22 Olivia wzięła głęboki oddech i zdjęła pistolet z pasa. - Dwa na dwa - powiedział szeptem J.L. - Spróbujmy dowiedzieć się, kim są ci faceci. Schodził spokojnie po schodach. Było ciemno, lecz nie odważyli się zapalić latarek. Wkradli się do salonu i spoglądali przez okno. J.L wskazała i położył palec na ustach. Nie potrzebowała ostrzeżenia by być cicho. Dwóch mężczyzn stało teraz na podwórku. Mogła ich zobaczyć i żaden nie był Robby’m. Człowiek w czerwono zielonym kilcie miał jaśniejsze włosy. A facet w niebiesko zielonym kilcie był podobny do Robby’ego, z tym samym kolorem włosów. J.L dotknął pleców, a następnie łydki, sygnalizując, że obaj mężczyźni mieli miecze na plecach i w skarpetach. Zły znak, jeśli dwa ciała w pokoju obok miały poderżnięte gardła. Chciała by Baker wrócił. Czuła by się lepiej, gdyby było ich troje na dwóch. Mężczyźni wyjęli telefony ze swoich sporranów i gdzieś dzwonili. Nagle obok nich zmaterializował się człowiek. Olivia zakryła usta, aby stłumić krzyk. Zamrugała, nie wierząc własnym oczom. I jeszcze inny. Starała się oddychać. Więcej ludzi pojawiało się, wszyscy byli uzbrojeni w miecze i pistolety. Było kilka kobiet i mężczyźni w kiltach. J.L złapał ją za ramię i skinął głową na tylne drzwi. Poruszała się spokojnie, przechodząc przez salon i kuchnie. Serce waliło jej w uszach. Wymknęli się tylnymi drzwiami, usłyszeli skrzypienie drzwi. Natychmiast ruszyli biegiem w pole kukurydzy. Była spowita w zieleni. Zrobiło się tak ciemno, że ledwie mogła rozpoznać sylwetkę J.L. Wpadła na niego, gdy ten nagle się zatrzymał. Chwycił ją za przedramiona i obniżył by przykucała obok niego. Słyszała jego szybki oddech. - Oni teleportowali się tutaj jak postacie z filmów sci-fi - wyszeptał. - Kim oni są? Kosmitami? - Nie sądzę by obcy nosili kilty. - Masz rację i powinni mieć lasery zamiast mieczy. Pokręciła głową. - 205 -

Wampir i dziewica - Nie mogę uwierzyć, że teraz o ty dyskutujemy. - Czymkolwiek są, mają przewagę liczebną. - Mają noże, miecze i pistolety - wymamrotała. - Mogłoby być gorzej. Mogli mieć karabiny i granaty. - Dzięki. Od razu czuję się lepiej. - Przepraszam - powiedział cicho. Spojrzała na dom. Mogła zobaczyć tylko ich górę, ale światła migotała w oknach. Co oni robią? Szukają czegoś? Otworzyła się by czytać w ich zmysłach. Nie czuła nic. Jak od Robby’ego. - Mam na imię Jin - powiedział J.L szeptem. Skrzywiła się. Więc bał się? - To ładne imię. - Nie, jeśli koledzy przezywają cię Jennifer. - Och. Przykro mi. - L oznacza Long. - Jin Long... Wang. - Uśmiechnęła się. - Brzmi męsko. Parsknął. - Teraz już wiesz, dlaczego używał inicjałów. Ale mogło być gorzej. Mój brat nazywał się L.H. - Lo Hung Wang. Zakryła usta by powstrzymać się od śmiechu. Jego zęby błysnęły bielą, gdy się uśmiechał. - Skłamałem. Nie mam brata. Ale prawdopodobnie to już wiesz. Wiedziała. Wiedziała, też że chciał ją rozweselić. - Więc taki jest plan - powiedział J.L. - Przechodzimy przez pole kukurydzy i zbliżamy się do samochodu najbliżej jak to możliwe. Jedziemy szybko do miasta odszukać Harrisona i szeryfa. I wzywamy posiłki. Skinęła głową. - A co z Bakerem? - Znajdziemy go. Chodź. Poruszali się jak najciszej. Byli przy pierwszym domu, gdy nagle J.L zatrzymał się. Przycisnął palec do ust, by była cicho, jakby o tym nie wiedziała. Potem usłyszała. Szelest w kukurydzy. Nie są sami. Obracała się szukając źródła hałasu. Zauważyła, że rośliny się kołyszą, Ktokolwiek to był, kierował się wprost na nich. J.L podniósł pistolet. Kukurydza zaszumiała, a następnie wybiegł pies. J.L opuścił pistolet. - Dobry chłopiec. - 206 -

Wampir i dziewica Był ogromnym psem. Wilczur irlandzki z długimi chudymi nogami i długim pyszczkiem. Usiadł na biodrach i przyglądał im się ciekawie. Podniosła powoli rękę, by pies ją powąchał, a potem poklepała go po głowie. - Jesteś dużym chłopcem. Wydawało się, że pies się śmiał. Uśmiechnęła się. Czuła się bezpieczniej obok niego. - Chodźmy. - J.L prowadził Olivię i wilczura przez pola kukurydzy. Ominęli dom i ruszyli polem, które ciągnęło się wzdłuż drogi. Zatrzymali się, kiedy zauważyli samochód na podjeździe, około 30 metrów od nich. - Poczekaj tutaj. - J.L wręczył Olivii kluczyki do samochodu. - Znajdę Bakera.Jeśli nie wrócę za 15 minut, odjedź. - Nie zostawię cię. - Liv, mają przewagę liczebną. Przywieź tutaj szeryfa i Harrisona i zawiadom policję. Okey? Niechętnie skinęła głową. - Ok. J.L pobiegł z wilczurem przy boku. Była wdzięczna, że nie był samy. Usiadła między rzędami kukurydzy i włączyła odliczanie na zegarku. To będzie długie, samotne piętnaście minut. Wzięła głęboki oddech by uspokoić serce. Uznała, że zadzwoni do Harrisona, ale miał wyłączony telefon. Dlaczego odjechał po rozmowie ze Szkotami? Kazali mu wyłączyć telefon? Mogłaby zadzwonić do Robby’ego, ale był daleko w Nowym Jorku. Zajęłoby mu kilka godzin dotarcie tutaj. Po kilku minutach podkradła się na brzeg pola. Zauważyła facetów, którzy zmaterializowali się wcześniej. Podzielili się na mniejsze grupy i wydawało się, że czegoś szukali. Większość z nich weszła do piwnic. To dobry moment na zakradnięcie się do samochodu. Spojrzała na zegarek. Czternaście minut minęło. Mimo to, niechętnie opuszczała to miejsce bez J.L i Bakera. Z drugiej strony, bardziej im pomoże, wysyłając wsparcie. Jęknęła w duchu. Znowu wszystko analizowała. Silnik samochody ryknął w oddali. Ktoś się zbliżał. Może Harrison albo szeryf wrócili? Podbiegła do drogi. Czarny sedan zaparkował. Wyglądał jak samochód rządowy. Trzy osoby wyszły z niego. Dwoje mężczyzn, jeden w średnim wieku, drugi młodszy i jedna kobieta. Mężczyźni byli spięci i podekscytowani, a kobieta się bała. Mężczyzna w średnim wieku powiedział: - 207 -

Wampir i dziewica - Garrnet, sprawdź domy po lewej, Ja sprawdzę te na prawo. Alyssa, obejrzyj teren. Garrnet kliknął na latarkę i zapaliło się światło. - Nigdzie nie widzę Connora. - Jest tutaj - warknął starszy facet. - I nie będzie sam. Alyssa wzdrygnęła się. - Nie rozumiem, po co ich angażowaliśmy. - Są lepsi w zabijaniu Malkontentów, niż my - narzekał starszy mężczyzna. - Jeśli zobaczysz jakiegoś, zachowaj dystans. I pilnuj umysłu. Szczególnie ty Alyssa. Wolą młode kobiety. - Wiem - powiedziała cicho. Olivii było żal młodej kobiety, była wyraźnie przerażona. Młody człowiek, Garrnet, był podekscytowany. Podbiegł do domów po lewej stronie. Starszy mężczyzna poszedł do tych domów na prawo. Powiedział Malkontentów. Czy to gang? Czy byli tymi, co popełnili te morderstwa? I co to była psychiczna ochrona? Alyssa zbliżyła się do samochodu, wyjęła swoją latarkę. - Świetnie - mruknęła. - Po prostu zostań tutaj, sama, gdy tam czyhają Malkontenci. Olivia chciała wiedzieć, kim byli ci ludzie, więc wyszła z pola kukurydzy i skierowała się w kierunku kobiety. - Alyssa? Kobieta pisnęła i puściła latarkę. - Przepraszam. - Olivia trzymała swoje ręce z przodu, by kobieta wiedziała, ze są puste. - Nie chciałam cię przestraszyć. Alyssa wyciągnęła broń. - Skąd znasz moje imię? Jesteś jedną z nich? Umiesz czytać w myślach? Olivia uniosła ręce wyżej. - Słyszałam twoją rozmowę, z tymi dwoma mężczyznami, a oni użyli twojego imienia. Jestem z FBI. Chcesz zobaczyć moją odznakę? - Jesteś z FBI? Nie jesteś jedną z nich? - Kim oni są? - Zakładała, że kobieta odnosi się do mężczyzn, którzy się materializowali. - Czy oni są Malkontentami? - Alyssa? - Mężczyzna w średnim wieku przybiegł. - Słyszałem, że krzyczałaś. Zauważył Olivie i dobył broni. - Kim jesteś do cholery? - 208 -

Wampir i dziewica Przeklęła cicho. Powinna siedzieć ukryta w kukurydzy. - Jestem Olivia Sortis, FBI. A ty? - CIA. - Przysunął się bliżej. - Pokaż odznakę. Pokazała, zmrużył oczy i zaświecił jej latarką w twarz. - Co pani tu robi? Co miał na myśli? Była na pikniku? - Badam zabójstwa. Czy mogę zobaczyć wasze odznaki? - Nie mam na to czasu. - Schował broń. - Przejmujemy dochodzenie. Może już pani wyjechać, panno Sortis. Jego postawa ją irytowała. - To jest sprawa FBI. Miejscowy szeryf poprosił nas o pomoc. - Nie obchodzi mnie to. - Warknął agent CIA. - Wynoś się stąd. - Nie będę pana słuchać, panie...? - Whelan. - Podszedł do niej bliżej. - Rób jak mówię. Prezydent przydzielił nas do tego zadania, więc lepiej zmykaj. Uniosła podbródek. - Proponuje przemyśleć sytuację. Może pan nas potrzebować. Jest was tylko troje, a ich jest kilkanaścioro... Nie wiem, gdzie dokładnie są. Alyssa sapnęła. - Widziałaś ich? - Jeśli masz na myśli facetów, którzy w magiczny sposób teleportowali się na środku podwórka, to tak. Są uzbrojeni, mają karabiny i miecze. - Widzieli cię? - zapytał agent CIA. Whelan, tak miał na nazwisko. Brzmiało znajomo. - Nie - odpowiedziała Olivia. - Kim oni są? Czy to oni zamordowali tych ludzi? Whelan prychnął. - Nie. To polowanie na morderców, Ale nie popełniaj błędu i nie myśl, że są niewinni. Zrób sobie przysługę i uciekaj stąd, zanim cię zobaczą. - Mogę pomóc... - Niech pani o tym zapomni. Nie umie się pani przed nimi bronić. Mogą sprawić, że będą mieli władzę nad twoim umysłem i sprawią z tobą co będą chcieli. Przełknęła. To zrobili z szeryfem i Harrisonem? - To niebezpieczne - powiedziała szeptem Alyssa. - Straciliśmy dwóch członków naszej grupy przez nich. Olivia skrzywiła się. Nic dziwnego, że ta kobieta tak się boi. - 209 -

Wampir i dziewica - Przykro mi z powodu waszej straty. - Och, nie zostali zabici - powiedziała Alyssa. - Po prostu... odeszli. Dreszcz przebiegł po plecach Olivii. - Weź się w garść, Alyssa - warknął Whelan. - A pani, pani Sortis, zmarnowała dużo mojego czasu. Olivia potknęła się gdy ciepłe powietrze uderzyło ją w głowę. Jej umysł się rozmył. - Muszę odejść. Poszła w stronę podjazdu. Co ona robi? Obejrzała się za siebie i widziała Alysse i Whelana. - Idź dalej. Wyjedź stąć. Pokręciła głową. To nie była jej decyzja. - Idź do samochodu i odjedź. Teraz. Odwróciła się w stronę podjazdu. Cholera co się z nią działo? Szła w kierunku samochodu J.L. Spojrzała się na pola, chcąc by Baker i J.L stamtąd wyszli. Spojrzała w innym kierunku i zauważył mężczyznę, który się tu teleportował. Wychodzili ze stodoły. Szli w jej kierunku. Chciała iść w kierunku pola, by jej nie zobaczyli. - Nie. Idź do samochodu. Odjedź. Jej kroki zmierzały do samochodu. Cholera! Co ona robi? Wyciągnęła kluczyki do samochodu i nacisnęła przycisk otwierania. Reflektory samochodu rozbłysły. Skrzywiła się. Faceci na pewno ją zauważyli. - Olivia? - Ktoś krzyknął. Zamarła. Robby? Odwróciła się i zobaczyła mężczyznę oddzielającego się od grupy. Pobiegł ku niej, wchodząc w strumień światła, jednego z domów. - Robby - szepnęła. To był on. Miał na sobie kilt, do kolan, biegł w jej kierunku. - Pani Sortis, niech pani odjedzie! Widziała agenta CIA i Alysse, idących na podjazd. To Whelan kazał jej odjechać. W jakiś sposób wysyłał polecenia do jej głowy. Gorący podmuch uderzył ją w czoło. Wzdrygnęła się. - Wsiadaj do samochodu i odjeżdżaj. - Olivia. - zawołał Robby. Zatrzymała się, nagle pojawił się obok niej. - Olivia. - Dotknął jej ramienia. - Co tu robisz? - Muszę wyjechać. Spojrzał na nią uważnie. - 210 -

Wampir i dziewica - Wszystko w porządku? Pokręciła głową. - Muszę odejść. - Z daleka od niej, MacKay! - krzyknął Whelan. Robby spojrzał na agenta CIA. - Uwolnij ją. Nie masz prawa jej kontrolować. Whelan prychnął. - Większe niż ty. Znasz tą kobietę? - Aye. Uwolnij ją, albo ja to zrobię. - Dobra - warknął Whelan. - Ale zostaw ją w spokoju. - Nie zaszkodzę jej - powiedział Robby przez zaciśnięte zęby. - Oczywiście - powiedział Whelan. - Tak jak nikt nie zaszkodził Shannie i Emmie. Gorący podmuch ponownie uderzył Olivie w głowę, zakołysała się. Kluczyki wypadły na ziemię. Robby złapał ją za przedramiona. - Wszystko już w porządku? - Robby. - Owinęła ręce wokół jego szyi. - Dzięki Bogu, że tu jesteś. Posłała groźne spojrzenia agentowi CIA. - Próbował mnie kontrolować. - Ty idiotko! - krzyknął Whelan. - Próbowałem cię chronić. Robby przytulił ją mocno. - Już wszystko w porządku, kochanie. - Cholera - mruknął Whelan. - Kolejna kobieta jest zagrożona. - Wydaje się, że naprawdę mu na niej zależy - powiedziała Alyssa. Whelan spojrzał na nią. - Idź do samochodu i czekaj tam na nas. Jak Alyssa odeszła Whelan skrzyżował ręce na piersi i skrzywił się na Robby’ego. - Dlaczego nie możecie wybierać kobiet ze swojego rodzaju? Robby przetarł ręką w górę i dół po plecach Olivii. - Zajmij się sobą, Whelan. Zostaw nas w spokoju. Whelan. Teraz Olivia sobie przypomniała. Robby wspomniał o nim na Patmos. Gdy kontrola umysły Whelana zniknęła całkowicie, zdała sobie sprawę, że Robby był jednym z tych facetów, którzy się tu teleportowali. Wyrwała się z jego ramion. - Co się dzieje, Robby? Co ty tu robisz? - 211 -

Wampir i dziewica - Świetnie - mruknął Whelan. - Teraz zaczęła myśleć. Trochę za późno. Robby posłał agentowi krzywe spojrzenie. - Wiesz, że pracuje dla firmy zajmującej się dochodzeniem. Współpracujemy z CIA. Whelan prychnął. - To skrócona wersja. Robby spojrzał na niego. - Zadzwoniłeś do Connora godzinę temu. Chciałeś, byśmy byli tutaj pierwsi. - Myśleliśmy, że Malkontenci wciąż tu będą - powiedział Whelan. - Są? Robby pokręcił głową. - Odeszli. - Kim są Malkontenci? - zapytała Olivia. - I w jaki magiczny sposób zmaterializowałeś się na podwórku? Robby zesztywniał. Whelan zachichotał. - Tak, teraz to wyjaśnij swojej dziewczynie. Szczęka Robby’ego zazgrzytała. - Mówiłem ci już, że Malkontenci to terroryści. - Ci którzy cię torturowali? - Spytała. - Aye. Wierzymy, że zamordowali tych ludzi. - Stop. Dosyć ukrywania prawdy - warknął Whelan. - Odsączyli krew z tych ludzi, a potem podcięli im gardła, by ukryć znaki ukąszeń. Olivia cofnęła się i wpadła na samochód. - Ślady ukąszeń? - Znaleźliście jakąś krew? - zapytał Whelan. Pokręciła głową. - Whelan, wystarczy. - Robby spojrzał na niego. - Muszę z nią porozmawiać na osobności. - Nie powiedziałeś jej? - zaśmiał się Whelan. - Typowe. Nigdy o sobie nie mówią. Olivia przełknęła ślinę. Robby materializował się z powietrza i jeszcze jego czerwone oczy. I przecież wydostał się z jej mieszkania z zamkniętymi drzwiami. Po prostu mógł zniknąć. - Czym… czym jesteś? Robby spojrzał na nią smutno. - Chciałem ci powiedzieć. Jutro. - 212 -

Wampir i dziewica - Wampir - wypalił Whelan. Robby skrzywił się. Olivia mrugnęła. - Co? - Wampir - powtórzył Whelan. Zielone oczy Robby’ego błyszczały, gdy spojrzał na Whelana. - Na Boga, człowieku odejdź i pozwól mi sobie z tym poradzić. Zimny chłód ukłuł Olivie w kark. - Nie ma czegoś takiego jak wampiry. - Niech pani o tym pomyśli - powiedział Whelan. - Ofiary były pozbawione krwi. Były pod wpływem wampirzej kontroli umysłu. Dlatego nie mają ran obronnych. Nie walczyli. Wampirza kontrola umysłu? Nie chciała uwierzyć, że wampiry istnieją, ale wszystko się zgadzało. Dlaczego ktoś chciałby osuszyć ofiary z krwi? Chyba, że było mu to potrzebne do przeżycia. - Skąd wiesz jak wygląda miejsce zbrodni? Nie wszedłeś nawet do środka. Whelan wzruszył ramionami. - Widziałem to wcześniej. Zawsze wygląda tak samo. Spojrzała na Robby’ego. Nie zaprzeczał niczemu. Po prostu na nią patrzył. - Czy to prawda? Wampiry istnieją? Kiwnął głową. - Niektóre są złe, ale niektóre dobre. Potarła czoło. To szaleństwo. Musi uwierzyć w krasnale i wróżki. Wampiry. Krwiopijców. Poderznęli tym ludziom gardła by ukryć ślady ugryzień. Oznaczało to, że mają kły. Dreszcz przeszedł jej po plecach. Wampirza kontrola umysłów. Wzdrygnęła się i spojrzała na Whelana. - Kontrolowałeś mnie. - Przysunęła się do Robby’ego i przytuliła go. Whelan przewrócił oczami. - No co ty. Nie jestem wampirem. Ja jestem tym, który ci o nich powiedział o nich. - Zostaw nas - powiedział Robby szeptem. - Pozwól mi jej powiedzieć. Whelan prychnął. - Będziesz ją kontrolował tak samo, jak Roman moją córkę. Wspomnienia błysły w umyśle Olivii. Świecące oczy. Znaki na jej poduszce. Robby nigdy nie odbierał jej telefonów w ciągu dnia. Nigdy go nie

- 213 -

Wampir i dziewica widywała w ciągu dnia. Nigdy nie jadł ani nie pił. I nie mogła czytać jego emocji. Odsunęła się od niego. - Nie - szepnęła. - Nie. - Olivia, mogę to wyjaśnić. - Możesz zaprzeczyć? Możesz powiedzieć, że... - Nie mogła nawet tego powiedzieć. Podszedł do niej. - Wiesz, że cię kocham. Odeszła dalej. Potrząsnęła głową. Nie zaprzeczył. Nie mogła uwierzyć. Nie zaprzeczył. Spojrzała w bok. Ludzie, którzy zmaterializowali się wcześniej stali przy drodze. Trzymali stałą odległość i udawali, że nie patrzą na nich. Wampiry. Wszyscy byli wampirami. Mordercy byli wampirami. I Robby. - Nie! - Odwróciła się i wbiegła na pole kukurydzy. Zielone liście szumiały za nią. Wampiry? Nie, to było śmieszne. To było szalone. To miało sens. Wyjaśniało wszystko. Biegła. Musiała znaleźć J.L i Bakera. Musiała znaleźć jakiś ludzi. - Olivia? - J.L pojawił się. - Co się stało? - J.L! - Olivia podbiegła do niego. Zauważyła Bakera. - Och Dzięki Bogu. Nic wam nie jest. - Przytuliła J.L. - Wracaliśmy do ciebie - powiedział J.L. - Wszystko w porządku? - Nie. - Ciężko dyszała. - Nie uwierzycie. To… to jest niewiarygodne. - Wiedziałaś? - zapytał J.L. - Tak. - Przycisnęła dłoń do piersi. - Wow - mruknął J.L. - Nie miałem o tym pojęcia, póki Baker nie poprowadził mnie do swojego ubrania. - Co? - Więc nie wiesz? - J.L spojrzał na swojego przełożonego. - Może powinieneś jej powiedzieć. - Co? - Powtórzyła Olivia. Baker westchnął. - Jestem zmiennokształtny. - Co? - Byłem tym psem. Przemieniłem się by wyśledzić dzieci, ale nie mogłem znaleźć ich zapachu. - 214 -

Wampir i dziewica Patrzyła na niego. - Nie. - Tak - powiedział Baker. Cofnęła się. - Nie. - Jej chłopak miał kły, a szef był psem? Jej świat przewrócił się do góry nogami. Gdzie są wszyscy normalni ludzie? Zadrżała. Byli, nie żywi, w domach niedaleko. Spojrzała podejrzliwie na J.L. - A ty? Też przemieniasz się w zwierzę? - Chciałbym. Myślę, że byłbym smokiem. To byłoby fajne. - Nie. - Cofnęła się o kolejny krok. - Nie fajne. - Olivia? - zawołał Robby. Odwróciła się. Boże nie. Przyszedł po nią. - Czy to Robby? - zapytał J.L. - Co on tu robi? - Wampir - szepnęła. - Oni wszyscy są wampirami. - Święta krowo - mruknął Baker. Pies, który mówi, pomyślała. Zielona kukurydza wirowała wokół niej, widziała gwiazdki. - Olivia. - Robby przedzierał się do niej. Potknęła się, Baker ją złapał. Przechyliła się w drugą stronę, Robby ją złapał. Boże, nie. Utknęła między wampirem a człowiekiem-psem. Kukurydza zafalowała i wszędzie pociemniało.

- 215 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?23 Olivia opadła w ramiona Robby’ego. Wina przepłynęła przez niego. Powinien powiedzieć jej prawdę miesiące temu. Ale czy kiedykolwiek był dobry czas, by powiedzieć komuś, że jest się krwiopijcą? Biedna dziewczyna uciekła z przerażeniem, a teraz zemdlała w jego ramionach. - Poczekaj minutę - powiedział podejrzliwie J.L. - Dlaczego ona mówiła coś o wampirach? - Po prostu spotkała jednego. - Robby złapał zapach wysokiego mężczyzny stojącego obok. - Jesteś zmiennym? Człowiek zesztywniał. - Wiesz o zmiennych? - Aye. Jesteś wilkiem? - Psem. Jestem Patrick O’Shea Baker. - Och, jesteś szefem Olivii. Mówiła o tobie. Mamy kilku zmiennych w naszej firmie. - Naprawdę? To ciekawe. - Stop! - J.L uniósł ręce. - Zwolnijcie. Nie wszystko zrozumiałem. Wampiry są prawdziwe? - Tak. - Robby złapał bliżej Olivie i ruszył w kierunku gospodarstwa. - Gdzie z nią idziesz? - zapytał J.L. Robby westchnął. Pewnie nie będzie chciała go widzieć, gdy się obudzi. - Macie jakieś bezpieczne miejsce? - Mamy pokoje w mieście - powiedział Baker. - Dobrze. - Robby doszedł do podwórka. Dwaj mężczyźni z FBI uważnie mu się przyglądali. - Jesteś jednym z tych facetów, którzy się tu teleportowali? - zapytał J.L. Jak do cholery to robisz? Robby skrzywił się. Nie zdawał sobie sprawy, ze miał publiczność. Szedł ścieżką między dwoma domami. - Czy samochód na podjeździe należy do was? - Jest mój - powiedział J.L. - Harrison i szeryf odjechali. - 216 -

Wampir i dziewica - Co? - Baker spojrzał na J.L z niedowierzaniem. - Harrison odjechał? Dlaczego? - Nie pytaj mnie. - J.L spojrzał na Robby’ego. - Spotkali facetów w kiltach, a następnie odjechali. Robby westchnął w duchu. To był Connor i Angus. Pierwsi przyjechali. Namówili operatora na wezwanie szeryfa do radia samochodowego, a następnie posłużyli się jego głosem i teleportowali. - Waszym towarzyszom kazano odjechać - przyznał Robby. - Dlaczego Harrison zrobił coś, co kazał jakiś obcy? - zapytał Baker. Jestem jego szefem, a i tak mnie nie słucha. - Wampirza kontrola umysłu. - Robby zauważył, że jego koledzy zebrali się przy drodze. Ich liczba zmniejszyła się. Niektórzy musieli się teleportować. Baker wskazał gestem w ich kierunku. - Ci ludzie to wampiry? - Aye, ale nie martwcie się. Nie zrobią wam nic. - Whoa. - J.L zatrzymał się. - Ty też jesteś wampirem? Robby jęknął w duchu. - Aye. - Olivia poruszyła się w jego ramionach, więc podbiegł do samochodu. Baker spojrzał na niego. - Gryziesz ludzi? - Nie. Pije syntetyczną krew. - I zmaterializowałeś się tutaj? - zapytał J.L. - Teleportowałem. - Jakie masz jeszcze moce? - zapytał Baker. - Super siła i prędkość, super słuch i wzrok, dłużej żyjemy, lewitujemy, kontrolujemy umysł. - Cool - powiedział J.L szeptem. - Nay. - Robby zatrzymał się obok samochodu. - To nie jest fajne, gdy używa się tego do zła. Malkontenci używali kontroli umysłu na swoich ofiarach. Ginęli w strachu, nie mogąc się bronić. - Kim są Malkontenci? - zapytał Baker. Robby wytłumaczył szybko o Malkontentach, wampirach i agentach CIA. Przestał, gdy Olivia jęknęła. - Pośpiesz się, otwórz drzwi. Kluczyki leżą na ziemi. J.L podniósł kluczyki, gdy Baker otwierał tylne drzwi. Robby położył Olivie na tylnym siedzeniu. - 217 -

Wampir i dziewica - Więc jesteś dobrym wampirem, a Malkontenci są złymi? - zapytał Baker. - Tak. - Robby zamknął tylne drzwi. - O co chodzi z tymi spódnicami? - zapytał J.L. - Myślałem, ze wampiry chodzą w pelerynach. Robby posłał mu srogie spojrzenie. Zauważył, że Olivia się przebudza. - Musicie utrzymać to w tajemnicy. To konieczne, by śmiertelnicy nic nie wiedzieli. J.L prychnął. - Jakby ktoś mógłby nam w to uwierzyć. - Wszedł na miejsce kierowcy. - Możesz nam zaufać. - Baker okrążył samochód. - Też nie chcę, by mój sekret też wyszedł na jaw. - Usiadł na fotelu z przodu. J.L uruchomił silnik i Robby cofnął się. Olivia usiadła na tylnim siedzeniu i rozejrzała się w oszołomieniu. Zauważyła go, jej oczy rozszerzyły się w przerażeniu. Jego serce skręciło się. Podniósł rękę. Czy to pożegnanie? Zgodzi się, by zobaczyć go jeszcze raz? Musiała. Nie pozwoliłby jej odejść bez walki. Samochód odjechał, zostawiając za sobą tuman kurzu. - Wszystko w porządku, chłopcze? - Angus podszedł do niego. Przełknął ciężko. - Może ją straciłem. - Może jeszcze wrócić. - Angus poklepał go po plecach. - Daj jej trochę czasu. - Co mnie omineło? - Robby zmienił temat. To bolało za bardzo. Nie chciał pamiętać, przerażonego wyrazu twarzy Olivii. Wiedział, że brakowało go na spotkaniu. - Casimir wyraźnie mieszka na południe, ale nie znamy miejsca do którego zmierza. Phineas przeniósł się do Nowego Orleanu, gdyby tam kierował się Casimir. Dougal teleportował się do domu Jean-Luca w Teksasie, by go ostrzec. Robby skinął głową. - Maggie i Pierce też żyją w Teksasie. Trzeba ich ostrzec. I powinniśmy zwiększyć poziom zabezpieczeń w Romatech w Teksasie. - Casimir napadł go zeszłego lata, lecz produkcja już rozpoczęła się ponownie. - Mamy zamiar spędzić wszystkie piwnice w okolicy. - Angus westchnął. To najprawdopodobniej strata czasu. Mogą już być daleko. Robby spojrzał na domy. - A co z ludźmi? Czy Whelan zajmie się ich historią? - Tak. - Angus zachichotał. - Istnieje zagrożenie że zaaresztuje cię za napaść. - 218 -

Wampir i dziewica - Niech tylko spróbują. - Gdy Olivia uciekła na pole, podszedł do Whelana i uderzył go w twarz. - Będzie miał kiedyś swój dzień - powiedział Angus. - Może to być dzień, kiedy dowie się, że jego dzieci są w połowie wampirami. Robby uśmiechnął się. Nie wiedział jak Roman mógł znieść Sean Whelana jako teścia. Jego uśmiech wyblakł. Mógł nawet nie mieć szansy, jeśli Olivia za niego nie wyjdzie. Olivia wzięła prysznic, ale nie zmyła szoku. Wzięła dwie aspiryny, ale ból nie zelżał. Walnęła się na łóżko w piżamie i wpatrywała się w sufit. Przyciszyła telewizor. Stary, znajomy serial pozwolił jej uwierzyć, że świat był normalny. Nawet jeśli nie był. Wampiry. Słowo to było wciąż w jej głowie. Wampiry były prawdziwe. Robby był jednym z nich. Przypomniała sobie i ile uwagi poświęcał szyi, gdy się kochali. Miała dwie olbrzymie malinki obok ucha. Ale nie przebił skóry. Zamiast tego, ugryzł jej poduszkę. Zadrżała, przypominając sobie dwie dziury na poszewce. Robby miał kły. Nigdy nie był dostępny w ciągu dnia. Robby był martwy. Albo nieumarły. To wszystko było mylące. Złapała go jak pił coś na Patmos. Myślała, że to wino, ale teraz wiedziała lepiej. To musiała być krew. Jęknęła. Nie chciała już myśleć o wampirach. Złapała pilot by zmienić program. Program na dziś... film o wampirach. Świetnie. Przełączyła na HBO, wampiry. Historia Channel - film dokumentalny o... Wampirach. - Cholera. - Wyłączyła telewizor i leżała na łóżku. To był spisek. Pukanie do drzwi, usiadła. Proszę tylko nie Robby. Nie mogła jeszcze sobie z tym poradzić. - Liv, to ja! - Krzyknął J.L. - Mam pizze. Naprawdę to nie była głodna. Ale nie chciała być sama. - Chwileczkę. - Sprawdziła czy wygląda przyzwoicie i otworzyła drzwi. - Jak leci? - J.L wszedł do środka, ręce miał obładowane pizzą. Postawił wszystko na stole. - No chodź, zróbmy imprezę. Zamknęła drzwi i zablokowała je. - Dlaczego mamy świętować? Chwycił do wnętrza torby i wyjął dla niej dietetyczną cole. - Nadal żyjemy. To coś. Odkręciła butelkę. - 219 -

Wampir i dziewica - Tak przypuszczam. - Tak. Mogło być gorzej. - Otworzył colę i wypił kilka łyków. - Mogliśmy być martwi. - Albo nieumarli. - Wymamrotała i usiadła w jednym z dwóch krzeseł. - I wiesz co? - J.L otworzył pudełko z pizzą. - Harrison pojechał z powrotem do Kansas, więc nie musimy dzielić się z nim jedzeniem. Czy to nie cudowne? - Co on robi w Kansas? J.L wybrał kawałek pizzy, po czym usiadł w drugim fotelu. - Baker dzwonił do jego domu, a on w ogóle nie pamiętał tego zadania. Czy to nie dziwne? Olivia popijała z butelki. - Jak to się stało? - Wampirza kontrola umysłu. - J.L odgryzł wielki kawał pizzy. Zmarszczyła brwi, przypominając sobie jak dziwnie się czuła, gdy Whelan kontrolował jej umysł. - A co z facetem z CIA? Próbował kontrolować mój umysł bym wyjechała. - Robby opowiedział nam o nich. Są psychiczni, mogą się opierać wampirzej kontroli umysłu. - Kiedy Robby ci to powiedział? - Gdy szliśmy do samochodu. - J.L wziął kolejny kęs. - Byłaś nieprzytomna w tym czasie. Robby cię niósł. Skrzywiła się. Nie mogła uwierzyć, że zemdlała. Nigdy nie mdlała. Ale zazwyczaj nie spędzała wieczorów z martwymi ciałami, dowiadując się, że jej chłopak jest wampirem, a szef psem. Wzięła kolejnego łyka. - Gdzie jest Baker? - Jest w swoim pokoju. Myślał, że lepiej by było gdybyś go jeszcze nie zobaczyła. Westchnęła. - To takie dziwne. Nie miałam pojęcia. Jego imię jest jakąś wskazówką, ale… - Tak. - J.L włożył więcej pizzy w usta. - Ale to wyjaśnia kilka rzeczy. - Jak co? Jak szczególne zamiłowanie do hydrantów? J.L parsknął. - Nie. Nigdy nie kwestionował twoich umiejętności. Kiedy inni uważali cię za szaloną, on w ciebie wierzył. A tak naprawdę, popierał cię. - 220 -

Wampir i dziewica - Naprawdę? Nie wiedziałam. - Skubała oliwki z pizzy. - Ty wierzyłeś we mnie od początku. - Cóż, oczywiście, ale jestem naprawdę inteligentnym człowiekiem. Uśmiechnęła się. - Tak jesteś. Jej telefon komórkowy zadzwonił. Czy to Robby? Wpatrywała się w telefon. Zostawiła go na łóżku. J.L wstał. - Chcesz bym to odebrał? - Nie bardzo. - Telefon znów zadzwonił. - Co jeśli to Robby? - J.L podszedł do jej telefonu. - Nie chcę z nim rozmawiać. - Bo jest wampirem? - Tak. - Daj spokój, Liv. Nikt nie jest idealny. - Nie spodziewałem się ideału. Myślę, że bicie serca by wystarczyło. Telefon znów zadzwonił. J.L skrzywił się na nią. - Zawsze mogło być gorzej. Mógł być... zombie, który je twój mózg. Skrzywiła się. - To nie pomaga. J.L otworzył telefon. - Hallo? Cześć, Robby. - Posłał Olivii wymowne spojrzenie. - Więc o co chodzi? Gryziesz ludzi? Nastąpiła przerwa, a następnie J.L zmienił rękę, którą trzymał telefon. - Mówi, że pije syntetyczną krew, którą produkują w Romatech. Romatech. Parsknęła. To było ulubione miejsce wampirów. - Dobrze. - J.L powiedział do telefonu po czym spojrzał się na nią. - Mówi, że chcę z tobą rozmawiać. Pokręciła głową. - Nie chcę z nim rozmawiać. Jeszcze nie. Może za kilka dni lub miesięcy. J.L westchnął. - Przykro mi stary. Ona nie chce z tobą jeszcze gadać. Robby nagle pojawił się w pokoju. - Przejdzie jej. Olivia podskoczyła i rozlała colę na swojej bluzce. - Cholera! - 221 -

Wampir i dziewica - Wow! - J.L wyłączył telefon. - Stary, co za wejście. Olivia odstawiła butelkę na stół. - Nie jestem gotowa by z tobą rozmawiać. Myślę, że możesz zniknąć w ten sam sposób w jaki się pojawiłeś. Robby się skrzywił. - Musimy porozmawiać. J.L umieścił jej telefon na stoliku. - Myślę, że powinienem zostawić was samych. - Nie! - Olivia zerwała się. - Nie zostawiaj mnie! Robby zesztywniał. - Myślisz, że mogę cię skrzywdzić, dziewczyno? Zapomniałaś jak bardzo cię kocham? - Pamiętam. - Przejechała palcami po mokrych plamach na koszulce. Pamiętam również, że rozmawialiśmy miesiącami, ale nigdy nie powiedziałeś mi prawdy o sobie. - Chciałem powiedzieć ci jutro. - To trochę za późno nie uważasz? Trzeba było mi powiedzieć przed zaciągnięciem mnie do łóżka! Podszedł do niej. - Wahałem się pamiętasz? Myślałaś, że się wahałem, ale ja chciałem najpierw powiedzieć ci prawdę. Ale nie chciałaś czekać! Zmusiłaś mnie! Parsknęła. - Zmusiłam cię do seksu ze mną? - Poważnie wychodzę stąd. - J.L chwycił pudełka od pizzy. - Nie masz nic przeciwko temu, że to zabieram? Baker chciał kilka kawałków, a ty pewnie i tak nic nie zjesz. - Możesz wziąć - mruknął Robby. J.L spojrzał na Olivie. - Jeśli będziesz mnie potrzebować to dzwoń. - Dobra. - Usiadła na krześle. Drzwi zamknęły się, a ona była sam na sam z Robby’m. Złość dusiła się w jej wnętrzu, razem z bólem. Usiadł na łóżku naprzeciw jej. - Wiem, że możesz być w szoku. - Myślę, że jestem na etapie szoku i odmowy. - To dobrze. Spojrzała się na niego. - 222 -

Wampir i dziewica - Nie długo będzie etap złości. Skrzywił się. - Jak długo on trwa? - Tak długo jak chcę. - Wstała i zaczęła chodzić po pokoju. - Trzeba było mi powiedzieć, kim jesteś. Wiesz jak bardzo cenie szczerość. Mogłeś być ze mną szczery od początku. Odwrócił się. - Bądź ze sobą szczera Olivia. Gdybym powiedział ci prawdę, nigdy byś się ze mną nie chciała zobaczyć. - Rozmawialiśmy przez kilka miesięcy. Nigdy nie powiedziałeś mi prawdy. Celowo mnie zwodziłeś. - Zakochałem się w tobie. To nie było kłamstwo. Nie chciała mówić o miłości. To się stało tak szybko, na Patmos było tak magicznie. Myślała, że spotkała człowieka idealnego, ale teraz zdała sobie sprawę, że prawie wcale go nie znała. - Kim… czym jesteś? Jesteś martwy, żywy czy coś pomiędzy? - Teraz żyję. Moje serce pompuje krew. Mój umysł myśli o tym jak jesteś piękna. Moje oczy zauważyły, że nie masz biustonosza. Skrzyżowała ramiona na piersiach, poczuła lepkie plamy. - W ciągu dnia śpisz lub jesteś nieprzytomny? - Jestem martwy. Posłała mu wątpliwe spojrzenie. - Poważnie... nie żyjesz? - Tak. - Skinął powoli. - To poważna wada. - Muszę przyznać ci racje. - Kiedy nie odpowiadam na twoje wiadomości w ciągu dnia, to nie dlatego, że jestem niegrzeczny czy cię zaniedbuję. - Prawda. Jesteś emocjonalnie niedostępny. Jesteś martwy. - Potarła czoło. - Czy jest coś dzięki czemu poczuję się lepiej? Skrzywił się. - Bycie wampirem nie jest złe. Są i plusy. Żyjemy długo... - Ile masz lat? - Przerwała. - Urodziłem się w 1719. Ugięły się pod nią kolana, usiadła na drugim łóżku. Miał prawie trzysta lat. Nie starzał się. A ona tak. To straszne. - Jakie są inne przywileje?

- 223 -

Wampir i dziewica - Jestem supersilny, wytrzymały i szybki. Mam wyostrzone zmysły. Mogę się teleportować, lewitować i używać kontroli umysłu. Zesztywniała, kiedy znów poczuła gniew. - Twoi znajomi użyli kontroli umysłu, aby Harrison i szeryf odeszli. - Tak. - Harrison prowadził całą drogę do domu, a nie pamięta by gdziekolwiek wyjeżdżał. Robby skinął głową. - Możemy wymazywać wspomnienia, kiedy musimy. Wrzała. - Więc manipulujecie zwykłymi śmiertelnikami, kiedy wam się podoba? - Nie robimy tego, chyba, że mamy dobry powód. Jak na przykład upewnienie się, że kobita się zakocha i to szybko? Zerwała się na równe nogi. - Czy kiedykolwiek używałeś tego na mnie? - Tak. Krzyknęła ze złości. - Ty draniu! Stanął. - Pozwól mi wyjaśnić. - Nie! Wiedziałam, że zakochałam się w tobie za szybko. Ty... - Wcale nie! Kontrolowałem cię tylko raz. Byłaś w morzu i mogłaś zamarznąć na śmierć. Powiedziałem ci byś zasnęła, bym mógł nas teleportować do ogródka... - Teleportowałeś mnie? - Aye. Umieściłem cię w jacuzzi. Próbowałem cię ocalić. A ona była mu tak wdzięczna, zachwycona. A co jeśli manipulował tym wszystkim? - Zorganizowałeś to? Wiedziałeś o panterze? - Nie wiedziałem, że Carlos chciał cię wystraszyć. - Carlos? Robby skrzywił się. - Carlos Panterra. Jest zmiennym. Potknęła się. - Carlos był…? - Panterą, aye.

- 224 -

Wampir i dziewica - On jest kotem? - A jej szef był psem. Pokręciła głową. Jej sąsiadem była złota rybka? - Wystraszył mnie. Dlaczego? - Grał swatkę. Myślał, że jeśli cię uratuje... - Co? - Jej gniew wybuchł ponownie. - Nigdy nie byłam w żadnym niebezpieczeństwie? Myślałam, że uratowałeś mi życie. Oszukałeś mnie! - Udało mi się cię uratować. Mogłaś zamarznąć na śmierć. Chodziła w kółko, ręce miała zaciśnięte w pięści. Odwróciła się do niego twarzą. - Czy cokolwiek było prawdziwe? Możesz przysiąc, że nigdy nie kontrolowałeś moich uczuć? - Nigdy. Pragnąłem twojej miłości, ale to nie byłoby prawdziwe. Uczucia były twoimi własnymi. I zawsze były prawdziwe. Łzy zebrały się w jej oczach. - Co możesz wiedzieć o moich uczuciach? Poszłam do piekła i z powrotem, przez moje uczucia do ciebie. Jego oczy błyszczały z bólu. - Ja też. Kocham cię, Olivia. Zawsze cię kochałem. Zakryła usta. Cholera. Skierowała się do łazienki. Zauważyła siebie w lustrze, jej oczy lśniły od łez, a usta skręcone były z bólu. Zamarła. Robby’ego nie było. Odwróciła się. Był. Spojrzała w lustro. Nie miał odbicia. Nie był prawdziwą istotą. Ból podwoił się. Zakochała się w iluzji. Nigdy nie będzie miała realnego życia z Robby’m. Wszystkie marzenia o wspólnej przyszłości, znikły. - Olivia, kochanie. - Chwycił ją za ramiona. - Nie. - Odepchnęła go. - Chciałam by to prawdziwe. Chciałam kochać cię na zawsze. - Możesz, kochanie. Będziemy nad tym pracować. Upadła na łóżko i ukryła twarz. Usiadł obok niej. - Wszystko będzie dobrze. Olivia. Pociągnęła nosem. - Nie jestem już zła. - Zaakceptowałaś mnie? Pokręciła głową. - Nie jestem... w żałobie. Straciliśmy naszą wspólną przyszłość. Westchnął. - Gdybym mógł być normalnym człowiekiem, byłbym dla ciebie. Usiadła i spojrzała na bluzkę. - 225 -

Wampir i dziewica - Nie mogę w tym spać. Potrzebuje innej piżamy. - Nie ma problemu. - Zniknął. - Cholera. - Rozejrzała się po pokoju. Naprawdę odszedł. I była naprawdę zakochana w wampirze. Czy to może wyjść? Kilka minut później pojawił się z czymś w ręku. - Poszedłeś do mojego mieszkania? - Aye. Przyniosłem ci coś do noszenia. - Podał jej. Była to koszula nocna, którą zdjął jej w nocy, w której utraciła dziewictwo. Jej oczy zamgliły się łzami. Co miała robić? To bolało zbyt bardzo. Musiała dowiedzieć się o nim więcej. Wzięła głęboki oddech. - Opowiedz mi wszystko. Opowiedział jej o swojej pracy, o tym jak on i jego przyjaciele walczyli z Malkontentami. Wampir Casimir był ich przywódcą i to on torturował Robby’ego. - Casimir zamordował tamtych ludzi? - zapytała. - Aye. On i jego sługusi. - Ile… ma tych sługusów? - Tylko kilku, naszym zdaniem. Musi uzupełnić swoją armię. Albo znaleźć do niej więcej wampirów. Skrzywiła się. - Dlaczego nie przemienił tamtych ludzi? - Byli prawdopodobnie dobrymi ludźmi. Dobrzy ludzie zamieniają się w dobre wampiry. - Tak jak… ty? Robby skinął głową. - Śmierć nie zmienia charakteru. Myślała o tym przez chwilę, a później sapnęła. - Dzieci! O mój Boże, z tego wszystkiego zapomniałam. - Jakie dzieci? - Dzieci żyły w tamtych domach, ale znikły. - Są lżejsze i łatwiejsze do teleportowania. Są łatwym źródłem pokarmu. Olivia dyszała. - Będą przekąskami? Robby wstał. - Muszę iść. Też wstała. - 226 -

Wampir i dziewica - Znajdziesz je? - Postaram się. - Dotknął jej policzka. - Nie. Proszę nie. Nie wiem, czy sobie z tym poradzę. Krzywo na nią spojrzał. - Przejdzie ci. - Jak możesz być tego pewien? - Jej serce było tak ciężkie, tak obarczone bólem. - Bo mnie kochasz. - Zniknął.

- 227 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?24 Następnego wieczoru, Olivia była zajęta sprzątaniem i praniem. Nawet ugotowała moussake. Tego wieczoru Robby miał jej coś zaproponować. Ale teraz wiedziała lepiej. Chciał powiedzieć jej, że jest wampirem. Nie chciała już o tym słyszeć. W drodze powrotnej do Kansas, J.L i Baker mówili tylko o wampirach. J.L uważał ich za fascynujących. Baker był zadowolony, że były dobre wampiry do zwalczania tych złych. Spędzili trzydzieści minut na dyskutowaniu o tym, co zrobią dalej Malkontenci, a następne trzydzieści zastanawiając się jak CIA to ukryje. Olivia była gotować krzyczeć, zanim przyjechali do biura. Przynajmniej popołudnie spędziła na czymś innym. Ona i J.L robili wywiać z krewnymi Yasmine. Jedna z sióstr Yasmine, powiedziała, że widziała ją dwa dni wcześniej. Twierdziła, że nie wie gdzie jest jej siostra, ale pożyczyła jej swoje karty kredytowe. Dzięki tej wiadomości ustalili, że nadal jest w Kansas. Pojechali do tamtej dzielnicy, jednak jej nie znaleźli. Olivia wróciła wyczerpana do domu, a ręce miała jeszcze pełne roboty. Jej myśli znów powróciły do Robby’ego, ból wrócił. Jak mogła związać się z wampirem? Nigdy nie będzie mógł spędzić z nią dnia. Lub zjeść z nią obiadu. Nigdy się nie zestarzeje. Co to dla niej oznaczało? Kiedy się zestarzeje straci go? Nigdy nie będzie miała dzieci? Da się zwabić w ich ciemny świat i zostać jedną z nich? Zadrżała. Miłość powinna przynosić radość, a nie śmierć i ciemność. Oglądała wiadomości, gdy jadła sałatkę na kolację. Jej widelec zatrzymał się w połowie drogi do jej ust, kiedy pokazali zdjęcia w telewizji. Helikopter leciał nad gospodarstwami rolnymi w stanie Nebraska. Reporter stwierdził, że dziesięć osób zginęła na nowo odkrytą grypę. Obszar został zabezpieczony. Wierzono, że ten sam szczep grypy, zabił niedawno osiem osób w Południowej Dakocie. Olivia postawiła swój widelec na stole. Malkontenci zostawiali za sobą martwe ciała. Modliła się by dzieci przeżyły. - 228 -

Wampir i dziewica Kiedy słońce zaszło, przymknęła wszystkie żaluzje, zastanawiała się co robił Robby. Czy już się obudził? Spędzi noc na polowaniu na Malkontentów i Casimira? Myła naczynia, gdy zadzwonił telefon. Szybko otarła ręce. Część jej chciała by był to robi. A druga część bała się tego. - Hallo? - Liv, włącz wiadomości - powiedział J.L. - Szybko. Podeszła do telewizji. - Jeśli chodzi ci o zabójstwa, to już je… Sapnęła na ekranie było zdjęcie więzienia federalnego. Nagłówek głosił: OSIEM WIĘŹNIÓW UCIEKŁO. - Widzisz to? - zapytał J.L. - Tak. - Pogłośniła. Donosili o dziwnym incydencie. Osiem najgorszych przestępców, po prostu zniknęło. Strażnicy nie mieli pojęcia jak to się stało. - Myślisz to co ja? - zapytał J.L. - Co jeśli to teleportacja? Olivia opadła na kanapę. - Masz na myśli, że Malkontenci porwali ich i przenieśli. Zamknęła oczy. Robby powiedział, że Casimir potrzebuje wampirów do swojej armii. A jeśli nie mógł znaleźć złych wampirów, znalazł ich. Jakie było lepsze miejsce by znaleźć złych ludzi? Reporter kontynuował: - Już teraz możemy zidentyfikować ośmiu więźniów. Jeśli zauważysz tych ludzi, masz obowiązek powiadomić władze. Nie zbliżaj się do nich. Są niebezpieczni. - Spiker recytował nazwiska, podczas gdy ich zdjęcia pojawiały się na ekranie. - I ostatni więzień. Otis Crump. Jej serce zatrzymało się. - Cholera! - krzyknął J.L. - Olivia wyjdź z mieszkania teraz. Idź prosto do pracy. Spotkamy się tam. Zamarła wpatrując się w zdjęcie Otisa. Był wolny. Nie tylko wolny, ale uwolnił go Casimir, więc może być już wampirem. Otis twierdził, że są sobie przeznaczeni. Teraz to stwierdzenia nabrało nowego, złowrogiego znaczenia. Mógł po nią przyjść. A jeśli mu się uda może skończyć martwa… lub nieumarła. - Liv - krzyczał J.L. - Jesteś tam? Wyszła z transu. - Jestem. Wyjeżdżam. Do zobaczenia. - 229 -

Wampir i dziewica Pobiegła do sypialni spakować kilka rzeczy. Przypięła futerał z bronią do dżinsów. Jej serce waliło. Otis mógł być już w drodze do jej mieszkania. Jeśli był śmiertelnikiem pewnie jechał samochodem, a jeśli był już wampirem, mógłby teleportować się do jej pokoju w każdym momencie. Podbiegła do kurtki, wsadziła kilka dodatkowych kul do kieszeni. Jak szybko zostaje się wampirem? Nie miała pojęcia. Czy jej kule zabiłyby wampira? Miała nadzieje, ale wolałaby się tego nie dowiedzieć. Biegła do salonu, gdy postać pojawiła się nagle przed nią. Jej serce zabiło mocniej. - O mój Boże, Robby. - Przycisnęła dłoń do piersi. - Przestraszyłeś mnie na śmierć. - Jesteś w poważnym niebezpieczeństwie. - Tak, wiem. - Podbiegła do drzwi i wyjrzała przez okienko. - Otis Crump może być w drodze tutaj. - Przyszedłem tutaj cię ochronić. - Nie, dziękuję. - Zabrała torebkę i klucze. Robby ruszył w jej kierunku. - Musisz dać mi się chronić. - Wcale tak nie myślę. - Otworzyła drzwi i wyszła na werandę. - Co ty robisz? - Jego oczy raziły prądem. - Nie możesz wyjść sama. - To patrz. - Zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Zbiegała po schodach tłumiąc śmiech. Czuła się zaskakująco dobrze. Kiedy podchodziła do swojego samochodu, zmaterializował się tuż obok niej. Nie miał na sobie kiltu. Jego czarne spodnie i koszulka obciskały jego umięśnione ciało. Miał pasek poprzek swojej klatki piersiowej, najprawdopodobniej od claymore. Jego czoło było zmarszczone z determinacją. Cholera, był przystojny. Niechętnie musiała przyznać, że jego męska uroda roztapiała jej kości. Zmusiła się by odwrócić wzrok i skierować się do samochodu. Poszedł za nią. - Może nie rozumiesz powagi sytuacji. Wiemy, że Casimir i jego słudzy pomogli uciec więźniom. - Domyśliłam się. - Nacisnęła na przycisk na kluczykach by otworzyć samochód. - Powinnaś wiedzieć, że Malkontenci przekształcą tych ludzi w wampiry, razem z tym draniem, który cię prześladuje. - Wiem. - Sięgnęła po klamkę. Oparł się o drzwi blokując je. - 230 -

Wampir i dziewica - Mogę zabrać cię w bezpieczne miejsce, żaden wampir nie dostanie się tam. - Łącznie z tobą? Jego szczęka poruszyła się. - Nie masz powodu by się mnie obawiać. Nigdy cię nie zranię. - Powiedz to mojemu złamanemu sercu - mruknęła. Jego oczy błyszczały intensywnym zielonym. - Nie ma powodu byś cierpiała. Możemy być razem. Musisz mnie tylko zaakceptować. - Nie mogę zrobić tego teraz. Proszę odsuń się bym mogła odjechać. - Idiota - mruknął i cofnął się. - Cholera, kobieto. Jeśli mnie kochasz, bądź mi lojalna. Nie powinnaś mi wbijać miecza w plecy. Wzdrygnęła się. Oskarża ją o nielojalność? Jak śmiał? - Jeśli byś mnie kochał, powiedziałbyś prawdę o sobie! Jego twarz zbladła, ból migotał w jego oczach. Jej serce ścisnęło się w piersi. Cholera, nie zdawała sobie sprawy, że cierpi tak jak ona. Zwykle wiedziała co odczuwają inni. Drżącą ręką otworzyła drzwi do samochodu. - Dokąd jedziesz? - zapytał Robby, gdy wsiadała. - Do pracy. - Zamknęła drzwi i uruchomiła silnik. Wyjechała z parkingu, a następnie ostro zahamowała, gdy Robby zmaterializował się na siedzeniu pasażera. - Możesz przestać mnie straszyć? Co ty tu robisz? Wyjął miecz z pochwy na plecach. - Mam cię chronić. - Nie potrzebuję ochrony. - Nikt nie może chronić cię przed wampirem, chyba że inny wampir. Zapiął pas. - Więc gdzie dokładnie jedziemy? - Do budynku FBI, ale ja cię tam nie zapraszałam. - Och, mogę się tam teleportować w sekundę. Mogłabyś zaoszczędzić czas i gaz. Zignorowała go i nacisnęła pedał gazu. Ruch o tej porze był dobry, więc mogła tam szybko dojechać. - Whelan i jego zespół są w więzieniu - powiedział Robby, gdy wyprzedzała jakiś samochód. - Angus i Connor też tam są. Jeśli są jakieś wskazówki, oni je znajdą. Przyśpieszyła, by złapać żółte światło. - 231 -

Wampir i dziewica - Najbezpieczniejszym miejscem dla ciebie będzie srebrny pokój w Romatech - kontynuował Robby. - Jest całkowicie pokryty srebrem, żaden wampir nie może się tam teleportować. - Nie możesz się teleportować przez srebro? - Gdy tylko pytanie opuściło jej usta, żałowała, że to zrobiło. Miała go ignorować. Nie jest słabeuszem. Potrafi o siebie zadbać. - W ten sposób byli wstanie utrzymać mnie w niewoli zeszłego lata wyjaśnił Robby. - Zawiązali mnie w srebrne łańcuchy. Nie mogłem się przez nie teleportować. A jeśli dotknie gołej skóry pali ją. Skrzywiła się. Biedny Robby. Nie był w stanie się uratować. Cholera. - Mógłbym teleportować cię do Romantechu w sekundę - kontynuował. Byłabyś tam bezpieczna. - Ja nie uciekam. Ani się nie ukrywam. - Rzuciła mu wściekłe spojrzenie. I nie chcę byś podejmował za mnie decyzje. Skrzyżował ręce. - Próbuje utrzymać cię przy życiu. Parsknęła. - Jesteś tego pewien? Nie będziesz musiał mnie zabić by przemienić? Milczał przez chwilę, po czym odwrócił się do niej. - Czy to znaczy, że zamierzasz ze mną zostać? Skrzywiła się. - To było hipotetyczne pytanie. Nie podjęłam jeszcze decyzji. - Och, dobrze, decyzja o zostaniu wampirem będzie całkowicie twoja. Mam nadzieję, że najpierw będziemy mogli mieć dzieci, a musisz być do tego śmiertelna. Oniemiała. - Nie musisz być do tego śmiertelny? Szybko wyjaśnił wynalazek Romana. Olivia była zszokowana. Mogła mieć dzieci z Robby’m. On chciał mieć z nią dzieci. Dzieci Romana były normalne. Spały w ciągu dnia i jadły normalne jedzenie. Po prostu posiadały kilka niezwykłych umiejętności. To jej nie przeszkadzało. Też miała taką zdolność i najprawdopodobniej jej dzieci odziedziczyły by ją. Mimo to nie odzywała się już. Kiedy weszli do środka, ostrzegła go. - Nie pozwolą wejść ci do środka z ogromnym mieczem. - Zobaczymy. - Zdjął claymore z pleców i położył na biurku przed strażnikiem. - 232 -

Wampir i dziewica - Co do cholery? - Oficer spojrzał na niego podejrzliwie. Po czy jego twarz stała się bez wyrazu. - Niech pan przejdzie przez metalowe drzwi podam panu miecz po drugiej stronie. - Dziękuję. - Robby był zadowolony z siebie. Obróciła się i podała swój pistolet oficerowi. Przeszła przez wykrywacz metalu, a on wręczył jej pistolet. Kiedy wrzucała pistolet powrotem do kabury, Robby przeszedł przez detektor. Ten się włączył. Oficer spokojnie wyłączył brzęczyk i wręczył miecz Robby’emu. - Miłego dnia. - Dziękuję. - Robby włożył claymore do pochwy na plecach. - Myślałam, że używasz kontroli umysłu tylko kiedy masz dobry powód szepnęła. - Miałem jeden. Nie zostawiłbym cię. - Szedł w stronę windy. - Pracujesz na drugim piętrze, aye? Uderzyła w przycisk. - Skąd wiesz? - Byłem już tu. - Drzwi windy się otworzyły, skinął głową, by weszła pierwsza. Wcisnęła przycisk drugiego piętra. - Co miałeś przy sobie, że wykrywacz metalu się włączył? Wzruszył ramionami. - To może być sztylet przywiązany do nogi lub srebrny miecz w kieszeni. Albo srebrny łańcuch w drugiej kieszeni. - Nie poparzyłeś się? - Mam parę rękawiczek w drugiej kieszeni. Jeśli będę miał szanse złapać Casimira, nie mogę pozwolić mu się teleportować. - Nadal pragniesz zemsty. - Tak. Westchnęła. - Dlaczego nie pójdziesz polować na Casimira? Czy to nie lepsze niż opiekowanie się mną? Jestem tu bezpieczna. Jego oczy błyszczały. - Nie zostawię cię. Czy on rezygnuje z zemsty, w celu bronienia jej? On naprawdę cię kocha. Spojrzała na niego i słodko-gorzki ból tęsknoty napełnił jej serce. O Boże, ona nadal go kocha. Zawsze go kochała. Nuta czerwonego błysnęła w jego oczach. - 233 -

Wampir i dziewica - Dlaczego tak się dzieje? - Szepnęła. - Dlaczego twoje oczy zmieniają kolor na czerwony? Drzwi windy otworzyły się, obrócił się zamykając na chwile oczy. Wyszła i zauważyła, że jego oczy mają już normalny kolor. Biuro tętniło życiem. Każdy agent został wezwany. J.L ruszył w jej kierunku z ulgą i uśmiechem na twarzy. - Dzięki Bogu, że tu jesteś. - Podał rękę Robby’emu. - Dzięki za chronienie jej. Chodź, Baker będzie chciał cię zobaczyć. - Prowadził ich do biura przełożonego. Olivia irytowała się, że zarówno Baker jak i J.L byli zaszczyceni obecnością Robby’ego. Mieli mnóstwo pytań i Robby wyjaśnił, że wampiry i CIA, bada sprawę w Leavenworth. Malkontenci nie zadali sobie trudu i nie usunęli wszystkich nagrań z kamer, więc wiedzą, że Casimir i jego podwładni są odpowiedzialni za ich ucieczkę. Angus i Connor przesłuchiwali strażników. Czasem wampirza kontrola umysłów, może pomóc odzyskać utracone wspomnienia. Mieli nadzieję uzyskać coś pożytecznego. - Jeśli Casimir ma zamiar przemienić więźniów ile to potrwa? - zapytał Baker. - Będą w śpiączce pierwszej nocy - powiedział Robby. - Następnej budzą się wampirami. - Nie wiadomo kiedy ich przemieni - powiedziała Olivia. - Mogą spędzić pierwszą noc na szukaniu odpowiedniego miejsca. - Jakiś pomysł gdzie to może być - zapytał J.L. - Jeśli tak to powinniśmy być gotowi do ataku - powiedział Robby cierpko. - Dzięki teleportacji mogą być wszędzie. Naszym zadaniem jest sprawdzić wszystkich śmiertelników jakim ufają więźniowie. Wampiry potrzebują schronienia w trakcie dnia, wolą mieć jakiś śmiertelników blisko siebie, by ich chronili. Baker wskazał duży pokój za swoim biurem, gdzie pracowali agenci specjalni. - Mam dwóch agentów, przypisanych do każdego zbiegłego więźnia. - Otis może poprosić o pomoc Yasmine - powiedziała Olivia. - Albo strażnika Joe Kitchera. - Śledzę kartę debetową którą używa - powiedział J.L. - Jeśli wypłaci pieniądze będę o tym wiedział.

- 234 -

Wampir i dziewica - Kiedyś Otis przyjdzie po Olivię. - Baker spojrzał na nią. - Nie masz nic przeciwko, by J.L spędził noc w twoim apartamencie? Pokręciła głową. - Co chcesz bym robiła? - Masz być bezpieczna. - Baker skupił się na swoim laptopie. - Zostań z panem MacKay. - Tak zrobi - powiedział Robby. Zmarszczyła brwi, Baker i J.L opuścili biuro. - Nie będę tu siedzieć i nic nie robić. Robby spojrzał na kanapę z tyłu biura Bakera. - Mogę wymyśleć inne zajęcia w tym czasie. Parsknęła. - Idę do pracy. Podeszła do swojego stanowiska pracy, Robby za nią. Inni agenci specjalni spojrzało ostrożnie na niego, gdy przechodził obok. Chwycił krzesło J.L i przysunął do niej. Najpierw rozpraszała ją jego obecność, lecz później gdy szła po notatki o Yasmine i Joe, coraz bardziej przyzwyczajała się do niego. W pewnym momencie założył jej jeden z niesfornych loków za ucho. Zesztywniała, a on uśmiechnął się i powiedział, że zasłaniał mu widok. J.L zadzwonił z raportem, w jej domu nic się nie działo. Znalazł moussaka w jej lodówce i zjadł ją. Po godzinie ślepych zaułków w sprawie Yasmine, Olivia i Robby zajęli się sprawą Joe’go. Zgodnie z zeznaniami kilku sąsiadów, którzy mieszkali w pobliżu brata Joe, był on tam widziany kilka razy. Sąsiedzi nie za bardzo lubili jego brata, bo zawsze wyprawiał głośne imprezy wieczorami. - Mógł wyrządzić imprezę z okazji ucieczki z więzienia - powiedział Robby i zadzwonił. Sygnał pojawił się sześciokrotnie po czym odezwała się automatyczna sekretarka. - Możemy tam pojechać - zasugerowała Olivia. - Teleportacja jest szybsza. Posłała mu krzywe spojrzenie. - Nigdy nie opanowałam tej umiejętności. - Ja mam wszystkie umiejętności jakie są nam potrzebne. - Kącik jego ust drgnął. - Mogę cię zabrać do innego świata. Na jej policzki wpłynęło ciepło. - 235 -

Wampir i dziewica - Wezmę samochód. - Chodź ze mną. Wyzywam cię. Po raz ostatni kiedy ją wyzwał, miała noc cudownego seksu. Pochylił się do przodu. - Nie możemy tego zrobić tutaj, gdzie ludzie mogą nas zauważyć. Musimy być sami. Jej twarz była jeszcze gorętsza. Cholera go. Znów ją uwodzi. - Biuro Bakera. - Dobra. - Chwycił arkusz z numerem brata Joe i poprowadził ją z powrotem do biura Bakera. Wystukał numer w swoim telefonie. - Okey, dzwoni. - Skinął na nią. Podeszła do niego. Owinął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Krzyknęła gdy zderzyła się z jego twardym ciałem. Jej serce waliło. Opuścił głowę i nosem potarł jej nos. - Owiń ramiona wokół mnie. - Muszę? - Chcesz się zgubić po drodze? Zarzuciła mu ręce na szyję. - Czy to na pewno bezpieczne? Jego usta zadrżały. - Bezpieczniejsze niż jazda samochodem, kiedy prowadzisz. - Co? Ja… - Przestała kiedy zauważyła czerwony błysk w jego oczach. Dlaczego twoje oczy zmieniają kolor na czerwony? - To… - Spojrzał na telefon komórkowy. - Automatyczna sekretarka się odezwała. Trzymaj się mocno. Tak zrobiła, gdy wszystko pociemniało.

- 236 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?25 Robby wiedział, że coś jest nie tak od razu, gdy się zmaterializował w ciemnym pokoju. Mógł wyczuć zapach krwi. Jedną ręką trzymał Olivię, a drugą wyjął swój telefon i zadzwonił do Angusa. - Angus - wyszeptał, wiedząc, że jego pradziadek go słucha. Niestety, jeśli Casimir tu był też go słyszał. - Teleportuj tu się teraz. Pośpiesz się. - Dał telefon Olivii. - Mów. - Co? - szepnęła. - Co się dzieje. Nic nie widzę. - Nie ruszaj się. - Robby dobył miecza. Jego oczy szybko dostosowały się do ciemności. Stali w małym przedpokoju. Niewielka ilość światła księżycowego wlewała się do pokoju między żaluzjami. Ale nie było wystarczająco jasno by zobaczył ciała leżące w salonie. Szedł powoli w kierunku lampy, stojącej na stoliku obok kanapy. - Hallo? Angus? - Olivia mówiła do telefonu. - Robby, tam nikogo nie ma. - Tu jestem - powiedział Angus obok niej. Krzyknęła. - Ja również - dodał Connor. Robby usłyszał, że jego towarzysze wyjmują miecze. Zapalił lampę. Olivia krzyknęła ponownie. Robby szacował, że było tam dwanaście martwych ciał. - Do diabła - mruknął Angus. - Sprawdźmy dom i podwórko. - On i Connor pobiegli z szybkością wampira. Olivia przetarła oczy. - Szybcy są. - Wyciągnęła pistolet. - Myślisz, że Malkontenci nadal tu są? - Wątpię. Już by nas zaatakowali. - Robby skinął na martwe ciała. Mieliśmy racje, to była impreza z okazji wyjścia z więzienia. Skrzywiła się. - To nie był mój pomysł. Wyjął swój telefon i wcisnął kolejny kontakt. - Whelan, tu MacKay, mamy więcej ciał. - Wyrecytował adres a następnie się rozłączył. Zauważył, że Olivia wyglądała nieco zielonkowato. - Mogę teleportować cię z powrotem do biura, jeśli chcesz. - 237 -

Wampir i dziewica Oplotła się ramionami. - Nic mi nie będzie. Wszedł do salonu, by przyjrzeć się ofiarom. - Jest to praca wampirów i śmiertelników. Niektóre z martwych ciał zostały całkowicie osuszone z krwi. Podcina im się gardła by zamaskować ślady ugryzień, ale wtedy nie zostawiają śladów krwi. - Zwrócił uwagę na jedno ciało. - Ten został zabity przez wampira. - To Joe Kitcher - powiedziała Olivia szeptem. - Inni zostali zamordowani przez więźniów, nie mam wątpliwości. Wskazał na blond kobietę z nożem w piersi. - Tak wiele przelanej krwi. Wampir nigdy nie zostawiłby takich śladów. Olivia zakryła usta i odwróciła wzrok. Robby nie mógł wykryć bicia serca. Dwanaście ofiar nie żyło. Pokręcił głową. Żył prawie trzysta lat, ale wciąż nie mógł pojąć, jak człowiek może zrobić coś takiego. Nie byli mężczyznami. Byli potworami. Zauważył kobietę w krótkiej spódnice, miała wiele ran kłutych w brzuchu. Jej nogi były krwawą masakrą. - Kto ją zabił miał obsesje na punkcie noży. Olivia spojrzała na ciało, była śmiertelnie blada. - To dzieło Otisa. On lubi zachowywać pamiątki. Robby podszedł do niej. - Nie pozwolę mu zbliżyć się do ciebie. Jej oczy błyszczały od łez. - Nienawidzę tych skurwysynów. - Złapiemy ich. - Byli już obrzydliwi jako śmiertelnicy, ale jak sobie pomyśle, że staną się wampirami i będą mieli specjalne możliwości… - Zadrżała. Przyciągnął ją w ramiona, z ulgą stwierdził, że się nie odsunęła. - Odeszli. - Ogłosił Angus wchodząc do pomieszczenia. - Tak. - Connor był tuż za nim. - Prawdopodobnie przeniósł się gdzieś, gdzie na spokojnie będzie mógł przemienić więźniów. Angus posłał Olivii ciekawskie spojrzenie. - Więc to ty skradłaś Robby’emu serce. - To jest Olivia Sortis - powiedział Robby trzymając ją. Angus klepnął go po plecach. - Ona jest naprawdę piękna, chłopcze. - Ona cię słyszy - mruknął Robby. - 238 -

Wampir i dziewica - Jesteś dziadkiem Robby’ego? - zapytała. - Prapradziadkiem, tak w rzeczywistości. Jestem verra dumny z Robby’ego. Jest porządnym, młodym człowiekiem. - Wystawiasz mnie na sprzedaż? - mruknął Robby. - To wszystko jest takie romantyczne - powiedział Connor z ironicznym wyrazem twarzy. - Zwłaszcza martwe ciała w pokoju obok. Dzwoniłeś do Sean’a? - Aye - powiedział Robby. - Jest już w drodze. Connor skrzywił się na ciała. - Więcej ofiar. Ten idiota myśli, że jest mądry powodując strach wśród śmiertelnych. - Jeśli możecie tu zostać - powiedział Robby. - Zabieram Olivię z powrotem. - Będziemy w kontakcie. - Angus poklepał go po plecach. - I życzę wam dobrej pracy. Robby owinął ręce wokół Olivii i zmaterializował się w biurze Bakera. Potknęła się, więc ją złapał i ustabilizował. - Wszystko w porządku? Jesteś śmiertelnie blada. Jesteś głodna? - Boże, nie. Kto mógłby jeść po czymś takim? - Osunęła się na krzesło Bakera i zadzwoniła do niego by powiadomić go o ostatnich wydarzeniach. Potem odstawiła telefon i zamknęła na moment oczy. Robby zdjął swoje claymore z pleców i położył je na biurku Bakera. - Jesteś zmęczona. - To było ciężkie kilka dni. Nie spałam dobrze. - Idź się położyć. Będę czuwać nad tobą. Jesteś całkowicie bezpieczna. - Z wampirem? - Uśmiechnęła się. - Może odpocznę kilka minut. Zmierzała w stronę kanapy. Robby przyciemnił światła. W ciągu kilku minut zasnęła. Usiadł przy biurku i patrzył na nią. Był pewny, że wciąż go kocha. Gdyby tylko mógł zapewnić jej bezpieczeństwo, z czasem by go zaakceptowała. Nagła myśl go usztywniła. Jeśli nie przemienią Otisa tej nocy w ciągu dnia może po nią przyjść. Może planować porwać ją, by przemienili i ją. A Robby będzie martwy w ciągu dnia. Nie mógł jej chronić. A może mógł. Olivia powoli budziła się z głębokiego snu i rozciągnęła się na dużym, wygodnym łóżku.

- 239 -

Wampir i dziewica Łóżku? Alarm rozległ się w jej głowie. Usiada i rozejrzała się po słabo oświetlonym pokoju. Światło pochodziło z łazienki. Zauważyła swój pistolet i kurtkę na stole. Była ubrana, nie miała tylko butów. - Robby. - Odetchnęła z ulgą, gdy zobaczyła go leżącego po drugiej stronie łóżka. - Gdzie jesteśmy? Gdzie mnie zabrałeś? Po prostu leżał ze spokojem na twarzy. Był ubrany w kraciaste spodnie od piżamy i białą koszulkę. Zmienił ubrania, więc musieli być w jego sypialni, gdziekolwiek to było. - Robby? - Trąciła go w ramię. Brak odpowiedzi. - Chodź Robby, obudź się. Znów go szturchnęła. Jego pierś się nie ruszała. Nie oddychał. - O mój Boże. - Wyskoczyła z łóżka. Spała z trupem. - Pani Sortis - powiedział donośny głos, aż podskoczyła. - Słucham? - Obróciła się, rozglądając się, a następnie zauważyła kamerę w rogu pod sufitem. - Niech pani się nie przejmuję. Jestem Howard Barr. Robby poprosił nas, abyśmy mieli na panią oko. Zauważyła włącznik światła przy drzwiach, więc podbiegła tam, by go włączyć. Pokój był typową sypialnią. Komoda z szufladami, fotel, stół i lampa, podwójne łóżko z martwym ciałem. Skrzywiła się. Biedny Robby. Przynajmniej nie przeszkadza mu włączone światło. - Pani Sortis, wysyłam tam do pani Carlosa - ogłosił Howard Barr. Zdała sobie sprawę, że jego głos dochodził z interkomu przy drzwiach. Nacisnęła przycisk rozmowy. - Gdzie jest tam dokładnie? - W piwnicy Romantech Industries - powiedział Howard. Sapnęła. - W Nowym Jorku? - White Plains. Spojrzała na zegarek. Była prawie jedenasta. Przypomniała sobie, że zasnęła w biurze Bakera o 3 w nocy. Robby musiał ją teleportować kiedy spała. Jeśli Otis nadal żyje, szuka jej, ale nigdy jej tu jej nie znajdzie. Ale Robby nie powinien robić tego bez jej zgody. Miała być w pracy. Rozległo się głośne pukanie do drzwi, więc je otworzyła. - Menina. - Carlos uśmiechnął się do niej. - Dobrze znów cię widzieć.

- 240 -

Wampir i dziewica - Cześć, Carlos. - Weszła do Sali a potem odwróciła się znowu do niego. Wiem, że to ty byłeś panterą, który zagonił mnie do morza. Nigdy nie terroryzuj mnie ponownie. Jego bursztynowe oczy zamigotały. - Myślę, że kot wraca do worka. Parsknęła. Zaprowadził ją na górę do biura bezpieczeństwa MacKay i zaprowadził ją do Howarda Barr’a. - To tutaj pracuje Robby? - zapytała. Spojrzała na ścianę z mnóstwem monitorów i zauważyła kamerę w pokoju Robby’ego. - Zazwyczaj nie oglądamy jak śpi - powiedział Howard z krzesła przy biurku. - To na pewno. - Uzgodnił Carlos. - To nie tak by miał zrobić cokolwiek. - Powiedział, że mamy mieć oko na tą kamerę, żeby wiedzieć, kiedy się obudzisz. - Howard pchnął w jej kierunku pudełko z pączkami. - Musisz być głodna. Żuła go kiedy dzwoniła do Bakera. Nie był zaskoczony. Robby zostawił mu notatkę z informacją gdzie będzie. - Teleportuje mnie z powrotem. Kiedy się tylko obudzi - powiedziała do szefa. Spędziła resztę dnia na zwiedzanie Romatechu i biura bezpieczeństwa. W czasie lunchu spotkała Shanne Dragnesti z dziećmi. Zaprosili ją do jedzenia z nimi w kawiarni w Romatechu. Byli cudowną rodziną, ale miała świadomość, że ojciec nie był z nimi, był martwy jak Robby. Godzinę później zadzwonił do niej J.L. - Mam dobrą wiadomość! Yasmine użyła karty kredytowej, wczoraj o wpół do czwartej. Wynajęła dwa klimatyzowane magazyny. Olivia podzieliła się tą wiadomością z Howardem i Carlosem. - To dobre miejsce na ukrycie wampirów w ciągu dnia - powiedział Carlos. - Będą zamknięci i bezpieczni bez okien. - Baker i ja sprawdzimy to - powiedział J.L. - Bądź ostrożny. - Olivia jęknęła w duchu. Powinna być z nimi, ale utknęła tutaj, aż do pobudki Robby’ego. - Dlaczego nie zabieracie Harrisona i Saundersa ze sobą? - Myśleliśmy o tym - powiedział J.L. - Ale jeśli znajdziemy wampiry, nie chcemy by ktoś z biura to zobaczył. Nie martw się, Liv. Jest jeszcze widno. Wampiry będą martwe.

- 241 -

Wampir i dziewica - Ok. - Wszystko ma być w porządku, do czasy jak słońce będzie świecić. Słońce zbliża się do horyzontu tutaj, ale w Kansas jeszcze długo będzie świecić. Wiedziała, kiedy zaszło słońce. Widziała jak na monitorze ciało Robby’ego przechodzi dreszcz i bierze głęboki oddech. - Muszę iść się z nim zobaczyć. - Daj mu kilka minut - powiedział Howard. - Wampiry są zawsze bardzo głodne, kiedy się budzą. Myśleli, że może ją ugryźć? Patrzyła jak na monitorze Robby usiadł i spojrzał na miejsce gdzie spała. Zszedł z łóżka i podbiegł do lodówki. Wyjął butelkę krwi i wsadził ją do mikrofali. - Ile muszą pić butelek każdej nocy? - zapytała Olivia. - Minimalnie dwie - powiedział Howarć. - Ale wolą więcej. - Czasami piją dla zabawy - dodał Carlos. - Widziałem je jak piły duże ilości Blissky i Bleera. Howard uśmiechnął się na zdezorientowany wyraz twarzy Olivii. - To syntetyczna krew wymieszana z whisky i piwem. - O. - Patrzyła jak Robby wypił całą butelkę. Następnie chwycił ubrania i poszedł do łazienki. - Pójdę teraz do jego pokoju. - Zaprowadzę cię. - Carlos prowadził ją w dół. - Jest tu około dziesięciu sypialni. Nie chcesz wejść do złej. Connor, Angus i Emma zostali tutaj na dzień. To zaskoczyło Olivie. - Czy nie było sensowniej zostać bliżej rozgrywanej akcji? - Masz na myśli Kansas City? - Carlos wzruszył ramionami. - Teleportacja zajmuje tylko kilka sekund. Poza tym, mają tutaj przewagę strategiczną. Już żyją. Będą najedzeni i uzbrojeni i gotowi do pracy zanim tamci się obudzą. Carlos otworzył drzwi i zajrzał do środka. - To tu. - Mrugnął. - Baw się. - Będziemy rozmawiać. Carlos zaśmiał się, kiedy odeszła. Olivia weszła do środka i cicho zamknęła drzwi. Słyszała prysznic w łazience. Siedziała w fotelu, kiedy wyszedł. Jego włosy były mokre i wisiały luzem. Miał na sobie dżinsy, rozpięte w pasie i suszył swoją wilgotną klatkę ręcznikiem. Wszystkie wspomnienia z nocy, kiedy straciła dziewictwo wróciły. Przewyższał wszystkie fantazje o kochankach. Był subtelny i mocny za razem, dawał jak i wymagał. Zamarł, gdy ją zobaczył. - 242 -

Wampir i dziewica - Dobry wieczór. - Dobry wieczór - szepnęła. - Dobrze spałaś? - Rzucił ręcznik i powoli zamknął dżinsy. W jego oczach zabłyszczał czerwony odcień. - Dlaczego twoje oczy zmieniają kolor na czerwony? Spojrzał na kamerę nadzoru i wykonał krótki ruch przez gardło. Światełko zniknęło. Usiadł na krawędzi łóżka. - Wampiry mają czerwony odcień oczy, kiedy chcą się kochać. Otworzyła usta. - Żartujesz? Twoje oczy prawie zawsze są czerwone. Jego usta drgnęły. - Prawda. Na jej twarz wlał się rumieniec. - Więc wszystkie te rzeczy o kamerach, piasku lub odbiciu ognia w kominku to kłamstwo? Skrzywił się. - Olivia, nigdy nie chciałem cię okłamać. Po prostu nie umiałbym tego inaczej wyjaśnić bez wystraszenia cię. Im bliżej byłem ciebie, tym wiedziałem, że muszę powiedzieć ci prawdę, ale coraz bardziej się w tobie zakochiwałem i nie chciałem cię stracić. Powoli skinęła głową. - To dla mnie ważna decyzja. Nie jest łatwa. - Rozumiem. Studiowała swoje ręce na kolanach, nie wiedząc co powiedzieć dalej. Kiedy spojrzała na niego, jego oczy były czerwone. Jej tętno przyśpieszyło. Chciał się z nią kochać. To było kuszące, bardzo kuszące. Jej telefon zadzwonił. Wstała, by wyjąć go z kieszeni dżinsów. - Hallo? - Olivia - powiedział Baker szybko. - Miałaś wieści od J.L? - Nie myślałam, że jest z tobą. - Skinęła na Robby’ego by podszedł i słuchał. - Cholera - mruknął Baker. - Musiał wrócić. - Co się stało? - zapytała Olivia. - Poszliśmy przeszukać jeden z magazynów Yasmine, usłyszeliśmy płacz, więc go otworzyliśmy. Znaleźliśmy dzieci. - Oh, dzięki Bogu! - Płakała Olivia. - Wszystko z nimi dobrze?

- 243 -

Wampir i dziewica - Są bardzo słabe. Wezwaliśmy pogotowie i zabrali je do szpitala. Było ich jedenaście. Przepytałem sześcioro. Nic nie pamiętają, wampiry kontrolowały ich umysły, więc niewiele pamiętają. - Może to i dobrze. - Olivie bolało serce. Będą musieli im powiedzieć, że ich rodzice są martwi. - J.L miał porozmawiać z resztą dzieci - kontynuował Baker. - Poszedłem zobaczyć, jak to robi, ale jego tam nie było. Zostawił dzieci z pielęgniarką. Próbowałam do niego dzwonić, ale nie odpowiada. - Musiał sprawdzić pozostałe magazyny - powiedziała Olivia. - Czy jeszcze świeci słońce? - Tak, ale już prawie zachodzi. Wracam tam. - Baker westchnął. - Ale są godziny szczytu. To trochę potrwa. - Daj mi znać jak przyjedziesz. - Olivia odłożyła słuchawkę i spojrzała na Robby’ego. - Mam nadzieję, że J.L nie zrobił nic głupiego. - Prawdopodobnie chciał zabić kilka wampirów. Nie będzie miał żadnych kłopotów póki są martwi. - Robby wciągnął koszulkę. - Ale nie powinien być blisko nich jak się obudzą. Wciągnął skarpetki i buty. Olivia przymocowała pistolet i założyła kurtkę. Pięć minut później stała w biurze bezpieczeństwa. Tym razem byli tam też Robby, Connor, Angus i Emma wraz z Carlosem i Howardem. - To może być to - powiedział Robby. - Casimir i jego zwolennicy mogą być w drugim magazynie. - Wraz ze zbiegłymi więźniami - dodała Olivia. - Jeśli teleportujemy się tam zaraz po zachodzie słońca możemy ich zaskoczyć - powiedział Connor. Mają plany. Howard miał pilnować Romatech. Robby wpisał jej do telefonu kilka numerów wampirów, by mogła się z nimi skontaktować w razie niebezpieczeństwa. Uzbroili się. Robby schował kilka kołków do kieszeni jej kurtki i sztylet pod jej pas. Zadzwonili do Bakera z zestawu głośnomówiącego, by wszystkie wampiry mogli użyć jego głosu jak latarni. - Zjeżdżam z autostrady - powiedział im Baker. - Cholera. Słońce zachodzi. - Daj mi znać kiedy dotrzesz do obiektu - powiedział Angus. Wszyscy czekali napięci z podniecania. - Jest już ciemno - zgłosił Baker. - Jestem jeszcze mile od obiektu. Olivia modliła się by z J.L było wszystko w porządku. Minuta wydawała się długa jak godzina. - 244 -

Wampir i dziewica - Okey! Wjeżdżam na parking - powiedział Baker. - Widzę samochód J.L. Olivia złapała się Robby’ego i wszystko pociemniało. Byli na ciemnym parkingu. Connor przyniósł Carlosa. Angus i Emma przybyli razem. Baker zaparkował swój samochód i do nich przyłączył. - Chodźmy - powiedział Angus z przodu. Olivia znalazła się między dwoma zmiennokształtnymi, biegła by nadążyć za wampirami. Wewnątrz obiektu usłyszała krzyki przerażenia. Wampiry wyciągnęły swoje miecze i pobiegły w kierunku hałasu. Usłyszała zderzenia mieczy w oddali. Bitwa się zaczęła. Załadowała telefon. Był to ogromny pokój, był tak wypełniony ruchem, że wszystko było rozmazane. Poznała kilka twarzy zbiegłych więźniów. Niektóre z nich były z długimi kłami, gdy niezdarnie władały mieczem. Wampiry krótko z nimi walczyli, przeszywając ich serce. Zamieniali się w pył. Kilka zbiegłych więźniów krzyczało, kiedy dźgali ich mieczami. Padali na ziemię, wijąc się z bólu. Zauważyła ślady po ugryzieniach na nich. Byli przechowywani jako pożywienie dla wampirów. - Olivia, pomóż! Zauważyła Yasmine z tyłu magazynu. Biedna kobieta wyglądała na przerażoną. Krew spływała z dwóch bliźniaczych ranek na jej szyi. - Trzymaj się! - Olivia wyjęła sztylet i wpadła do pokoju. Wampir chwycił ją, ale dźgnęła go sztyletem. Syknął i krzyknął, po czym obrócił się w kurz, kiedy Robby przebił jego serce. Podbiegła do Yasmine, ale wampir chwycił kobietę od tyły i teleportował. - Olivia, kochanie. Odwróciła się, by zobaczyć Otisa zbliżającego się do niej. Uśmiechnął się a na jego kłach była krew. - Nie! - Robby wciągnął Olivię za siebie. - No witam, Robby. - Wampir o czarnych oczach, zmaterializował się obok Otisa. - Tak dobrze cię widzieć. - Casimir. - Robby podniósł miecz na niego. - To czas by umrzeć. - Jeśli zaatakujesz mnie, mój nowy przyjaciel zajmie się twoją kobietą. - Ona jest wyjątkowa, mówiłem ci. - Otis szepnął do Casimira. - Ona będzie moja na całą wieczność. Robby przeniósł swój miecz na Otisa. - Nigdy nie będziesz jej mieć.

- 245 -

Wampir i dziewica - Będziesz, mój przyjacielu. - Casimir chwycił Otisa za ramię. - Ale nie dzisiaj. Zniknął biorąc Otisa ze sobą. Robby rzucił się do przodu, ale było już za późno. - Cholera. Niech to diabli! Olivia rozejrzała się. Stosy kurzu leżały na betonowej podłodze, były też wijące się ciała śmiertelników. Inne wampiry nadal walczyły, ale Malkontenci zaczęli się teleportować. Zauważyła Bakera i Carlosa, więc ruszyła w ich kierunku. Jej serce stanęło, kiedy zorientowała się, że znaleźli J.L. Leżał nieprzytomny na ziemi, był związany. Carlos użył noża, by je przeciąć. Upadła na kolana przy J.L by sprawdzić jego puls w nadgarstku. Zazwyczaj sprawdzała puls przy szyi, ale jego szyja miały ślady po ugryzieniach. Więcej zakrzepłej krwi było przy jego czole, więc domyślała, że musiał dostać w głowę. - Myślał, że są tu tylko wampiry - powiedział Baker szeptem. - Uważał, że jest bezpieczny, tak długo jak słońce jest w górze. - Musieli zaatakować go śmiertelnicy - dodał Carlos. - Związali go, więc wampiry mogły się na nim pożywić kiedy się obudziły. - On nadal żyje. - Olivia płakała. - Wezwijcie karetkę. Robby ukląkł obok niej. - Przykro mi. Wzdrygnęła się. - On nie jest jeszcze martwy! Connor przykucnął po drugiej stronie J.L. - Prawie nie ma już krwi. Nie przeżyje drogi do szpitala. - Musimy coś zrobić. - Olivii drżały ręce gdy brała zimną rękę J.L. Gorące łzy napłynęły jej do oczu. - Nie możemy pozwolić mu umrzeć. - Możemy go przemienić - zaproponował Angus, kiedy podchodził. - Nie! - Robby potrząsnął głową. - Nie możemy tak radykalnie zmieniać jego życia, bez jego pozwolenia. - Będzie mu dobrze - nalegała Olivia. - Uważa, że twoje moce są niesamowite. - Z łapała rękę Robby’ego, łzy spływały jej po twarzy. - Proszę musisz mu pomóc. Robby’ego twarz zbladła. - Ja… ja nigdy tego nie robiłam.

- 246 -

Wampir i dziewica - Gdybyś nie umiał tego zrobić, jestem z tobą - powiedział Angus. Potrzebujemy wszystkich dobrych ludzi. - Pośpieszcie się - powiedział Connor. - Szybko go tracimy. Olivia ścisnęła rękę Robby’ego. - Proszę. Ocal go. Jego oczy błyszczały od łez. - Dobrze.

- 247 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?26 Robby obawiał się, że straci Olivie na zawsze. Nie może zagwarantować, że J.L przetrwa transformacje. Czasami ludzkie ciało odrzucało transformacje, a gdyby tak stało się teraz, zamordował by jej przyjaciela. I bez względu na wynik, czy Olivia była gotowa na tak makabryczny widok? - Dajcie mu spokój. - Connor wskazał by wszyscy się cofnęli. - Najlepiej by było, jakbyście wszyscy wyszli na korytarz - powiedział Robby Olivii. - Nie chcesz tego widzieć. Pokręciła głową, a łzy spłynęły jej po policzku. - Nie wyjdę. Robby mógł się z nią kłócić, ale nie było czasu. Pochylił się nad jej przyjacielem, zamknął oczy i oddychał głęboko zapachem krwi. Zazwyczaj kontrolował ten prymitywny impuls, ale tym razem oddał się tej rządzy krwi. Jego dziąsła swędziały. Kły wyskoczyły z sykiem. Był ledwie świadomy obecności Olivii. Zatopił zęby w szyi J.L. Wysączył jego krew do ostatniej kropli, a następnie zatrzymał się by jego ślina przedostała się do krwiobiegu J.L. Angus opisał ten proces wcześniej, ale Robby nigdy nie miał okazji go użyć. Miał tylko nadzieję, że robi to dobrze. Gdyby ciało J.L sprzeciwiło się śmierci zapadł by w wampirze śpiączkę. - Udało ci się, chłopcze. - Angus dotknął jego ramienia. - Jest w śpiączce. Robby usiadł z westchnieniem i ulgą. Spojrzał na Olivie, a jej oczy rozszerzyły się z alarmem. Idiota. Miał jeszcze wysunięte kły. Odrażał ją. Otarł krew z ust i skoncentrował się, by schować kły. - Co teraz? - zapytała. - Albo wyjdzie ze śpiączki, albo umrze. - Angus powiedział wprost, po czym spojrzał na Robby’ego. - Daj mu kilka chwil, potem kontynuuj proces. W pokoju zapadła cisza, było słychać tylko jęki pozostałych więźniów. - Muszę wezwać karetkę - powiedział Baker. - Jeszcze nie - powiedział Angus. - Pozwól Whelan’owi się tym zająć. - Lepiej wymazać im wspomnienia zanim wrócą do więzienia - powiedział Connor. Baker kopnął stertę kurzu. - 248 -

Wampir i dziewica - Niektóre z tych martwych wampirów było zbiegłymi więźniami. Dlaczego nie teleportowali się jak Malkontenci? - Byli niedawno przemienieni - wyjaśniła Emma. - Nie nauczyli się jeszcze teleportować. Wątpię, że wiedzieli, że mogą. Robby wziął głęboki oddech. Czas by przejść do następnego kroku. Wyjął sztylet z pochwy przy swojej łydce. - Co robisz? - zapytała Olivia. - Muszę go nakarmić. - Oczy Robby’ego były zamglone od łez. - Jeśli on odrzuci moją krew, umrze. Zabiłbym go. Dotknęła jego ramienia. - Cokolwiek się zdarzy, to nie będzie twoja wina. Zrobiłeś co mogłeś. Posłał jej wymuszony uśmiech. - Nadal próbujesz na mnie swojej terapii? Przytknął sobie sztylet do nadgarstka i przycisnął, syknął z bólu. Krew sączyła się z rany. Przycisnął ranę do ust J.L. Nic się nie stało. Krople krwi spływały po jego policzku. - No dalej, chłopcze. - Robby pomachał nadgarstkiem przed nosem J.L i upewnił się, że złapał trop. Nozdrza J.L poruszyły się. - To jest to. - Robby trzymał rękę przy jego ustach. Krople krwi wylądowały na zamkniętych ustach. - Napij się, chłopcze. Olivia pochyliła się ze łzami w oczach. - J.L jeśli mnie słyszysz, pij. Więcej krwi było na ustach J.L, zabarwiła jego blade usta na czerwono. Jego usta otworzyły się. - To jest to. - Robby przycisnął rękę do ust J.L. Dreszcz przeszedł przez ciało J.L. Nagle chwycił ramię Robby’ego i przycisnął mocniej. - To działa. - Robby odpędził łzy. Nie stracił J.L. Teraz gdyby tylko mógł zatrzymać przy sobie Olivie. Olivia siedziała na brzegu łóżka, gdzie odpoczywał J.L. Robby teleportował ją z powrotem do Romantech, podczas gdy Angus przyniósł J.L i umieścił go w jednej z sypialni w piwnicy. Oczyściła szyję J.L z krwi. Ku jej zdziwieniu, rany faktycznie były uzdrowione. Robby wyjaśnił, że ciało wampira regeneruje się podczas śmiertelnego snu. - 249 -

Wampir i dziewica Robby i Angus teleportowali się z powrotem do Kansas, by polować na Casimira i upewnić się, że Whelan posprząta ten bałagan. Sam na sam z J.L, Olivia przypomniała sobie, jak trudna była transformacja dla Robby’ego. Cierpiał fizycznie i emocjonalnie. W jego oczach błyszczały łzy. Czy kiedyś będzie musiał zrobić to jej? Wsunęła się do pokoju Robby’ego, który był obok by wziąć prysznic. Potem pogrzebała w jego komodzie w poszukiwaniu czegoś co z niej nie spadnie. Skończyła z flanelowymi spodniami z gumką do ściągania i koszulką sięgającą do uda. Wróciła do pokoju J.L, aby mu towarzyszyć. Był nadal w śpiączce, więc nie był świadomy jej obecności, ale chciała tam być. Godzinę później Robby wszedł do pokoju. - Przyniosłem ci ubrania z twojego pokoju. - Jego usta drgnęły, kiedy zauważył, że już zmieniła. - Przepraszam. - Szarpnęła luźną koszulkę. - Pomogłam sobie. - Wyglądasz w nich lepiej niż ja. - Podszedł do małej lodówki i wyjął butelkę krwi. - Jutro wieczorem o zachodzie słońca musisz być tu z szklanką ciepłej krwi dla J.L - powiedział Robby wstawiając butelkę do mikrofalówki. W rzeczywistości kilka butelek. Obudzi się strasznie głodny, i może chcieć skoczyć na ciebie. Olivia skrzywiła się. Biedny J.L będzie w szoku kiedy się obudzi. - Będę tutaj jak się tylko przebudzę. - Robby wyjął butelkę z mikrofalówki. - Przyjdę tu od razu. Skinęła głową. - Dziękuję, za uratowanie go. Robby westchnął. - Będzie nieumarłym. - To lepsze niż martwy. - Usiadła obok J.L. Robby zaczął pić. - Jest proces zamiany wampira w człowieka, ale jest bardzo niebezpieczny. - Ty… ty możesz być znów śmiertelny? - Nay. - Osiadł w wygodnym fotelu. - To wymaga próbki DNA, kiedy było się człowiekiem. - Skinął na ubrania J.L poplamione jego krwią. - Mamy J.L’a, ale jestem za stary, dla mnie to niemożliwe. - O. - Starała się ukryć swoje rozczarowanie. Posłał jej tęskne spojrzenie. - Obawiam się, że jesteś skazana na mnie takim jakim jestem. - 250 -

Wampir i dziewica Wzięła głęboki oddech. To wszystko się do tego sprowadzało. Mogła przyjąć to kim jest? Mogła zaakceptować konsekwencje jej akceptacji, gdy oznaczało to, że zostanie kiedyś wampirem? - Jak było z tobą? - zapytała. Robby wziął kolejny łyk z butelki. - Byłem żołnierzem w 1746. Dougal i ja udaliśmy się na walkę o Bonnie Prince Charlie. Umieraliśmy na polu pod Culloden. Patrzyłem na zachodzące słońce. I dryfowałem. Myślałem, że śnie, kiedy głos zapytał mnie, czy chce żyć, by dalej walczyć ze złem. - Odpowiedziałeś, że tak. - Aye. - Robby wypił trochę więcej. - To Angus zadał to pytanie. Nie zdawałem sobie sprawy na co się zgadzam, po prostu nie chciałem umrzeć. - Oczywiście, że nie - powiedziała Olivia szeptem. - Angus zmienił mnie, a Connor Dougala. - Robby skończył butelkę krwi i odstawił ją na stolik. Zmarszczyła brwi. Robby był macho, jakby całkowicie zapomniał o bólu i strachu. - Myślę, że musiałeś gryźć ludzi? - Aye, ale byłem ostrożny, aby nikomu nigdy nie zaszkodzić. Próbowałem wrócić do mojego gospodarstwa, ale mogłem tam być tylko w nocy, a moja żona… - Twoja co? - Olivia zesztywniała. Jego usta drgnęły. - Miałem żonę i córkę. Odepchnęli mnie przez to kim jestem. Mavis i moja córka bały się, że ugryzę je. - Tak mi przykro. - Olivia nie potrzebowała swoich zdolności, by wiedzieć, że to sprawiło Robby’emu dużo bólu. - Wtedy dowiedziałem się, że w ciągu dnia kiedy śpię, Mavis chciała mnie zabić i wyszła ponownie za mąż. Za angielskiego żołnierza. Olivia skrzywiła się. - To dlatego tak cenisz lojalność. Robby podniósł brwi. - Znowu bawisz się w terapeutkę? - Ja po prostu staram się zrozumieć. - Teraz wiedziała dlaczego nienawidzi zdrady. Spojrzał w dół na swoją zakrwawioną koszulkę. Muszę się umyć. Zaraz wrócę. - 251 -

Wampir i dziewica Wyszedł z pokoju. Poznała jego historie. Nie chciał być wampirem. Chciał tylko żyć. I większość życia spędził na walce z nim. Nie było wątpliwości, że Robby MacKay był dobrym, honorowym człowiekiem. I kochała go. Nie mogła znieść bólu jego odrzucenia. Nie mogła mu pozwolić poczuć się zdradzonym. Wstała powoli. Miała zamiar go przyjąć. I kochać, bez względu na koszty. Weszła do jego sypialni i zamknęła drzwi. Słyszała prysznic włączony w łazience. Spojrzała na kamerę, by upewnić się, że jest wyłączona. Weszła do łazienki. Namydlał się, stał tyłem do niej. Strumyki wody spływały mu po plecach, aż do pośladków. Westchnęła. Odwrócił się, jego oczy błyszczały. Otworzył drzwi. - Podglądasz mnie, czy czegoś potrzebujesz? Z uśmiechem zdjęła jego koszulkę przez głowę i upuściła na podłogę. - Potrzeba mi czegoś. - Szarpnęła za sznurek przy flanelowych spodniach. Potrzebuje ciebie. Odwrócił się i zakręcił kran. Patrzył na nią a jego oczy błyszczały czerwienią. - Olivia, nie możesz ze mną pogrywać. Jeśli już cię wezmę, nigdy nie wypuszczę. - Dobrze. - Zdjęła do końca flanelowe spodnie. - Bo nie pozwolę ci odejść. Roześmiał się i podszedł do niej. Roześmiała się. - Jesteś cały mokry. - Ty też będziesz. - Rzucił ją na łóżko i wylądował obok niej. - Wiesz jak bardzo cię kocham? - Pocałował ją w czoło, policzki. - Jakoś tak jak ja ciebie. - Pobiegła swoimi palcami po jego długich, mokrych włosach. Z ryknięciem wziął w niewole jej wargi. Otworzyła je i ochoczo powitała jego język, głaszcząc go. Najechała swoim językiem na jego kieł i przetestowała jego ostrość. Odsunął się. - Ostrożnie z tym. Uśmiechnęła się. - Nie zamierzam żyć w strachu. I nie musisz więcej przekuwać moich poduszek. Jego oczy rozszerzyły się. - 252 -

Wampir i dziewica - Więc nie masz nic przeciwko maleńkiego uszczypnięcia tu i tam? Zaśmiała się. - Zależy gdzie. - Och, aye. - Przykrył jej pierś. - To jest z pewnością miejsce, które nigdy nie chciałbym przekuć. - Przejechał swoim kciukiem po sutku. Zadrżała, jej sutek stwardniał. - Och, jak to teraz wygląda? Czy to nie jest najpiękniejszy widok na świecie? Pochylił się i zaczął ssać jej sutek. Ruchy jego języka powodowały drżenia rozchodzące się w dół jej ramion, aż do nóg. Gorącą zebrało się między jej nogami. Jej pochwa była pusta, boląca z potrzeby. - Robby. - Wbiła palce w jego plecy. - Czy ty mnie popędzasz, dziewczyno? - Podążył pocałunkami w dół jej brzucha. - Tak, to właśnie robię. - Zawinęła nogę wkoło niego. Jego ręka ześlizgnęła się pomiędzy jej nogi. - A wiesz co się dzieję, kiedy pośpieszasz wampira? - Ja… nie. - Zamknęła oczy lubiąc, wolne i delikatne ruchy jego palców. - Ten może skończyć poruszając się z prędkością wampira. - Nagle jego palce zaczęły się poruszać niewiarygodnie szybko. Tak szybko, że ledwie czuła ich dotyk. Zapiszczała. - O mój Boże… O mój… To… Przyjemność wzrastała bardzo szybko, jej kontrola roztrzaskała się z orgazmem. - O mój… - Przycisnęła rękę do swojej klatki piersiowej walcząc o każdy oddech. Jego usta drgnęły. - Może powinniśmy trochę zwolnić? - Jego ręka wróciła między jej nogi, ale tym razem poruszała się w bardziej nieśpiesznym tempie. - Ty łobuziaku. - Wysapała. - Jesteś dobry przy każdej prędkości. Z uśmiechem schował głowę między jej nogi i kontynuował swoje badania językiem. Jęknęła i wiła się pod dotykiem jego języka. Tym razem punkt kulminacyjny uderzył w nią bez ostrzeżenia. To było nagłe, głębokie i dokładne, pulsowało jej całe ciało, ta chwila trwała wiecznie. - 253 -

Wampir i dziewica Była tak delikatna, że kiedy zagłębił się w niej znów doszła. I chciała więcej. Nigdy nie miała dość Robby’ego. Owinęła nogi wokół niego i wysuwała biodra na spotkanie jego głębokich pchnięć. Tępo nasiliło się było szalone, ona była szalona. Lizał jej szyję, i wywoływał skurczę przyjemności. Z okrzykiem i jej punktem kulminacyjnym doszedł w niej. Poczuła małe uszczypnięcie na szyi, jej rdzeń zaciskał się rytmicznie na Robbym. Kiedy jej serce i oddech wróciły do normy, zdała sobie sprawę co się stało. - Ugryzłeś mnie? - Tylko trochę. - Oblizał rany, a ona zadrżała. - Nie mogłem się oprzeć oznakowaniem cię. Jesteś teraz moja. Objęła go mocno. - Zawsze będę twoja.

- 254 -

Wampir i dziewica

Rozdzia?27 Następnego dnia o zmierzchu Olivia nerwowo chodziła wokoło łóżka J.L. Carlos czekał w nogach łóżka, gdyby musiał powstrzymać go przed gryzieniem. Miała trzy szklanki ciepłej krwi, stojącej na stoliku. Emma poleciła także by miała kilka słomek w pogotowiu. Olivia spędziła pół nocy na kochaniu się z Robby’m, zanim uległa snu. Obudziła się koło południa. Już jej nie przerażał fakt, że leżał obok i nie oddychał. Wzięła prysznic i ubrała się w czyste ubrania, które Robby przyniósł z jej mieszkania. Carlos spojrzał na zegarek. - Jeszcze chwila. - Lubisz pracę w MacKay S&I? - zapytała. - Tak. - Carlos uśmiechnął się. - Masz zamiar ubiegać o pracę tutaj? - Może. - Angus jest dobrym szefem. Był bardzo pomocny i podtrzymywał mnie kiedy miałem… Problemy. - Z kłaczkami? Carlos prychnął. - Chciałbym, żeby to było takie proste. Jestem rodzajem zagrożonym. Wieś w której dorastałem została zniszczona, a większość panter zginęło. - Tak mi przykro. To straszne. - Wyruszyłem na kilka wycieczek, by polować na mój rodzaj. Angus nie tylko dał mi wolne na ten czas, ale i potrzebne fundusze. - Gdzie… - Przerwała gdy ciało J.L się poruszyło. Jego pierś rozszerzyła się od głębokiego oddechu. Jego otworzyły się. Pochyliła się nad nim. - J.L? Warknął i obrócił głowę w jej kierunku. Jego brązowe oczy posiadały teraz dziwny bursztynowy blask. - Co… gdzie... Aaargh! Skulił się i złapał za brzuch. - To ból głodu - powiedział Carlos szeptem. - 255 -

Wampir i dziewica Olivia chciała wyjaśnić całą sytuację zanim poda J.L szklanki z krwią. - J.L zostałeś zaatakowany przez wampiry. Prawie cię zabiły. Jedynym sposobem by cię uratować było… Krzyknął i zakrył usta ręką. Jęknął z bólu. Skrzywiła się. - Tak mi przykro. Musieliśmy cię zmienić to był jedyny sposób na uratowanie cię. - Zmienić mnie? - krzyknął kiedy kły wyszły z dziąseł. Dotknął palcami kłów a jego oczy rozszerzyły się. - Jestem.? - Jesteś wampirem, stary - powiedział Carlos. Olivia nie widziała wyraźnie z powodu łez. Biedny J.L wyglądał na takiego zszokowanego. W przeszłości dokładnie wiedziała jak się czuł, a teraz był taki pusty. To było tak jakby straciła jakąś jego część na zawsze, ale żył. - Przykro mi, J.L byłeś umierający. To był jedyny sposób by cię ocalić. Spojrzał na rękę, która dotknęła nowych kłów. Palce były umazane krwią z jego dziąseł. Jego nozdrza zadrżały. - Jestem głodny. - Jego wzrok przesunął się po Olivii, a jego bursztynowe oczy błyszczały. - Tutaj. - Podała mu ciepłą szklankę krwi. Nie mógł schować kłów, więc pił przez słomkę. - Pij. Zrobił niepewny łyk, a następne chwycił mocniej szkło i wypił wszystko. - Wciąż głodny. Podała mu kolejną szklankę, szybko ją wypił. Jego kły się schowały i nabrał koloru na policzkach. - Mam jeszcze jedną szklankę, jeśli chcesz. - Skinęła na nocną szafkę. Spojrzał na nią niepewnie. - To takie dziwne. To faktycznie mi smakuję. - Jego spojrzenie dryfowało po pokoju. - Wszystko jest takie wyraźne i ostre. Gdzie ja jestem? - Romantech Industries - powiedział Carlos. - Tu produkuję się syntetyczną krew. J.L popatrzył na niego zdezorientowany. - My się znamy? - Jestem Carlos Panterra, dzienny strażnik MacKay S&I. I jestem panterą. - Wow. - Spojrzał na Olivię. - To nie jest jakiś dziwny sen? Naprawdę jestem wampirem?

- 256 -

Wampir i dziewica - Tego się obawiałam. - Ścisnęła jego rękę. - Poprosiłam Robby’ego by to zrobił. Ale jeśli jesteś naprawdę nieszczęśliwy, słyszałam, że jest sposób, by znów stać się śmiertelnym. - Rozważę to, ale myślę, że wszystko jest w porządku, tak jak jest. Odetchnęła z ulgą. - Bałam się, że mnie znienawidzisz. - Nie. - J.L potrząsnął głową marszcząc brwi. - To moja wina. Nie powinienem wracać. - Co się stało? - Olivia usiadła obok niego. - Pamiętasz? - Byłem w szpitalu, kiedy zadzwoniła Yasmine. Powiedziała, że została uwięziona w magazynie, zamknięta z kilkoma wampirami, a jeśli jej nie uratuję, to wampiry zabiją ją. Więc wróciłem się, aby ją uratować. Myślałem, że to bezpieczne, no wiesz, słońce jeszcze nie zaszło, więc wampiry nie żyły. Przeczesał ręką swoje grube, czarne włosy. - To była pułapka. Kilka więźniów było tam zamkniętych z nią. Myślę, że Malkontenci trzymali ich na śniadanie. Napadli mnie i powalili. Pewnie uważali, że jeśli zaoferują mnie jako przekąskę, uratują siebie. - To musiało być straszne - powiedziała Olivia cicho. Kiwnął głową. - Myślałem, że to koniec. - Uśmiechnął się nagle. - Ale mogło być gorzej. Uśmiechnęła się. - Mogłeś być zombie? - Dokładnie. Więc kiedy mogę dostać kilka tyłków Malkontentów do skopania? Carlos zachichotał. - Spokojnie, bracie. Musisz najpierw odbyć kilka szkoleń i nauczyć się korzystać ze swoich mocy. - Supermoce! - J.L uśmiechnął się. - Słodko. Robby był w biurze bezpieczeństwa i omawiał taktykę, kiedy zauważył Olivię na monitorze. Zbliżała się do biura z Carlosem i J.L. Sprawdził nowego wampira i Olivię wcześniej, zastając ich w dobrym humorze. Robby otworzył drzwi, a potem przedstawił wszystkim J.L. - Bylibyśmy szczęśliwi jeśli zechciałbyś pracować z nami w MacKay S&I powiedział Angus. J.L uścisnął jego dłoń. - Byłoby wspaniale. Dziękuję. - 257 -

Wampir i dziewica - Wszystko jest w porządku. - Olivia szepnęła do Robby’ego. - On jest naprawdę zadowolony z tej przemiany. - Wow, słyszałem to. - J.L powiedział, kiedy przechodził przez pokój. Studiował broń. - Chłopaki macie niesamowite miecze. - Zdecydowaliśmy się teleportować z powrotem do Kansas City powiedział Robby. - Wierzymy, że Casimir nadal tam będzie, gdyż jego nowy przyjaciel Otis, będzie tam szukać Olivii. Olivia zmarszczyła brwi. - Przypuszczam, że musimy użyć mnie jako przynęty. - Nie - powiedział szybko Robby. - Wolę skorzystać z innej opcji. - Wziął ją za rękę. - Teraz powinniśmy teleportować się do biura Bakera. - Pójdę z tobą - nalegał J.L. - Jeszcze nie umiem się teleportować, ale mogę się przydać. Byli uzbrojeni. Robby zadbał, by Olivia zamiast pistoletu miała jeszcze sztylet. Wsunął rękawiczki, by mógł załadować pistolet Olivii srebrnymi kulami. - Nie zabijesz tym wampira, ale będzie boleć jak cholera i spowolnisz go. - Dziękuję. - Wrzuciła pistolet do kabury. Wsadził srebrny łańcuszek do jednej z kieszeni jego czarnych dżinsów. Dowiedział się miesiąc temu, że może teleportować się z łańcucha, jeśli nie dotyka jego gołej skóry lub nie jest wokół niego obwinięty. - To może być ta noc. Jeśli owinę ten łańcuch wokół Casimira, nie będzie mógł uciec. - I będziesz miał wreszcie swoją zemstę, na którą czekałeś tak długo. Olivia dotknęła jego twarzy. - Bądź ostrożny nie chcę cię stracić. Pocałował ją w czoło. - Kobieto, będziemy skazani na siebie przez długi, długi czas. Zadzwoniła do swojego przełożonego i włączyła głośnomówiący. Robby teleportował ją do biura Bakera, Connor przyniósł J.L, a Angus i Emma przybyli z Carlosem. Baker uśmiechnął się widząc J.L i uderzył go w plecy. - Wyglądasz dobrze. - Dzięki. - J.L wyjrzał z gabinetu. - Wszyscy sobie poszli. - tak. - Baker zaprowadził ich wszystkich do większego biura zewnętrznego. - Myślą, że wszyscy więźniowie zostali pojmani. Oczywiście Otis, nadal gdzieś tam jest. Mamy jakieś pomysły by go znaleźć?

- 258 -

Wampir i dziewica - Może Yasmine użyła ponownie swojej karty kredytowej. - J.L udał się do swojego miejsca pracy. - Sprawdzę. - Pomogę. - Olivia poszła za nim. - Wiemy ile wampirów jest przeciwko nam? - zapytał Baker. Robby westchnął. Porównywali notatki po walce w magazynie. Trzem Malkontentom udało się teleportować z Casimirem i Otisem. - Wierzymy, ze jest ich w sumie pięć, ale Casimir mógł wezwać posiłki. Oni mieli pięć wampirów, w tym J.L, plus dwóch zmiennokształtnych i Olivię. - Możemy wezwać posiłki - zasugerowała Emma. - Jack, Ian, Dougal i Jean-Luc są chętni do pomocy. - Zróbmy to - powiedział Angus, a Emma wyciągnęła telefon by dzwonić do przyjaciół. Robby spojrzał na Olivię. Pracowała przy swoim stanowisku, po włączeniu swojego komputera. - Nie mogę pozwolić, by użyć Olivii jako przynęty. Otis może nauczyć się teleportować. Jeżeli dostanie ją w swoje ręce, nigdy nie będzie wiadomo gdzie ją zabierze. Nigdy jej byśmy nie znaleźli. Jack i inni pojawili się. Robby przedstawił im Bakera, a Angus informował ich o bieżących wydarzeniach. - Robby! - zawołała Olivia zza biurka. - Właśnie otrzymałam e-mail od Yasmine. Podbiegł do niej, a potem dołączyli do niego inni. - Wysłała to za pośrednictwem BlackBerry - wyjaśniła Olivia. - Pisała: Pomóż mi Olivia. Zabiją mnie. Piszę by mnie nikt nie usłyszał. Przyjdź do starego magazynu na Pier 6 przy rzece. - To pułapka - mruknął Connor. - Aye. Otis czeka tam na ciebie - powiedział Robby do Olivii. - Nie możemy cię zabrać. Zmarszczyła brwi. - Nie jestem bezradna, wiesz. - Nie dasz rady wampirom - argumentował Robby. - Nie pozwolili Yasmine zadzwonić, byśmy nie teleportowali się za jej głosem. - Znalazłem biuro znajdujące się na Pier 6 - powiedział J.L pisząc coś na klawiaturze. - Możemy tam zadzwonić i się teleportować. Angus poklepał go po plecach. - Chłopcze, doskonale odnajdziesz się w MacKay S&I. - 259 -

Wampir i dziewica J.L uśmiechnął się. - Tylko pozwól mi się zabrać z którymś z was. Olivia westchnęła. - A co ja mam robić? - Zostanę tutaj z tobą - powiedział Baker. - Verra dobrze. - Robby cofnął się i wyciągnął miecz. - Zadzwoń pod ten numer i włącz głośnik. Wszystkie wampiry wyciągnęły swoje miecze i czekały na głos by się teleportować. Telefon zaczął dzwonić. - Bądź ostrożny - powiedziała Olivia do Robby’ego. Uśmiechnął się. - Nie martw się. Będę miał swoją zemstę. - Kansas City Eksport - powiedział kobiecy głos. - Jak mogę pomóc? Robby i jego ośmiu towarzyszy teleportowało się do małego biura. Kobieta krzyknęła. Angus wyczyścił jej pamięć, a oni wszyscy wyszli z biura. Kierowali się w stronę starego magazynu. Angus podzielił ich na trzy grupy, a potem rozdzielili się. Angus wziął swoją grupę i poszedł na prawo, Jack ze swoją grupą poszli w lewo, a Robby z Connorem i J.L dół drogi do centrum. Światła latarni świeciły nad ich głowami, cząsteczki kurzu tańczyły w złotym blasku. Powietrze było stęchłe. Robby przeszedł obok ułożonych w rzędy pudełek i drewnianych skrzynek, a następnie wszedł w otwartą przestrzeń magazynu. Po drugiej stronie, Yasmine była przywiązana do krzesła. Zdecydowanie pułapka. Nie mogła wysłać wiadomości do Olivii z związanymi rękoma. Zderzenie mieczy zabrzmiało po prawej stronie, a potem po lewej. Grupy Angusa i Jacka walczyły. Robby powoli się rozejrzał po otwartym terenie. Yasmine zauważyła ich. - Pomocy! Oni mnie zabiją! - To samo mówiłaś ostatnim razem! - odkrzyknął J.L. - Przykro mi. - Zajęczała. - Więźniowie powiedzieli mi, że mnie zabiją jeśli nie znajdę kogoś na kim mogłyby pożywić się wampiry. - Więc wybrałaś mnie? - J.L spojrzał na nią. - Proszę! - Yasmine płakała. - Tak się boję. Nie wiedziałam, że Otis zostanie wampirem! - Nie zbliżaj się do niej, chłopcze - powiedział Connor. - 260 -

Wampir i dziewica - Nie martw się - mruknął J.L. - Nigdy jej już nie zaufam. Rozpaczliwe spojrzenie Yasmine znikło, spojrzała na nich chłodno. - Gdzie jest Olivia? Obiecałam mu Olivie. - Nigdy nie będzie jej miał - powiedział Robby. Yasmine podniosła podbródek. - Dobrze dla mnie. Nigdy nie będzie miała miłości Otisa. Mogę uczynić go szczęśliwym… - Ty głupia suko! - Otis wyskoczył zza skrzyni i uderzył Yasmine w twarz. - Zawiodłaś mnie ponownie. - Otis. - Płakała. - Zrobię dla ciebie wszystko. J.L skoczył w kierunku Otisa, ale ten teleportował się zanim J.L zdążył podnieść broń. - Cholera! Yasmine roześmiała się. - Nigdy go nie złapiesz. Jest dla ciebie za mądry. Connor sprawdził czy za skrzyniami nie kryje się inny wampir. J.L spojrzał na Yasmine z niedowierzaniem. - Jaki jest twój problem? Jak możesz pomagać temu potworowi? - Otis mnie potrzebuję. Powiedział, że jestem inna niż pozostałe. Powiedział, że jestem wyjątkowa. Nienawidzi innych kobiet, ale mnie kocha. J.L wyśmiał ją. - On kocha Olivie. - Nie! - Yasmine walczyła z liną. - Powiedział, że będę mogła być z nim, jeśli pomogę mu doprowadzić Olivie do szaleństwa. - Ty jesteś szalona! - Krzyknął J.L. - Dość. - Robby podniósł rękę. Zderzenia mieczy w oddali ucichły. Obraca się oglądając magazyn, a następnie koncentruję się na Yasmine. - Casimir jest tu? Spojrzała na niego wściekle. - Dlaczego mam ci cokolwiek mówić? Otis cię nienawidzi. Powiedziałam mu, że Olivia się z tobą spotyka, miałam ukarać ją podrzucając jej jabłka do domu. Jestem jedyną, którą naprawdę kocha. Kiedy skończy to zamieni mnie w wampira. Nie Olivię. A potem będziemy na zawsze razem. - On cię po prostu wykorzystuje, Yasmine - mruknął J.L. Connor wyszedł zza skrzyni. - Czysto. - On mnie kocha! - krzyknęła Yasmine. - Otis mnie kocha.

- 261 -

Wampir i dziewica - Wystarczy, kobieto! - Connor użył na niej kontroli umysłu, więc osunęła się nieprzytomna na krześle. - Wow - powiedział J.L szeptem. - Muszę nauczyć się tak robić. Connor wzruszył ramionami. - To nie sprawi, że panie cię polubią. Inne wampiry wbiegły na otwartą przestrzeń. - Zabiliśmy dwa - zgłosił Angus. - Zabiliśmy jednego - powiedział Jack. - Brawo. - Odezwał się głos z góry. Casimir płynął w dół, na szczyt skrzyń. Trzymał miecz w prawej ręce. Jego długi płaszcz nie ukrywał, że jego lewe ramię było zgięte pod nienaturalnym kątem. Jego lewa ręka była w rękawiczce, zwinęła się w kłębek na jego piersi. - Wystarczyło dziewięciu, by zabić trzech moich ludzi. Jestem z was dumny. Robby sięgnął ręką w rękawiczce do kieszeni, by wyjąć łańcuszek. Mógłby się tam teleportować i owinąć go wokół jego szyi. Casimir podniósł miecz na niego. - Chcesz się zemścić? Żart jest o tobie, MacKay. Znalazłem nowy sposób by cię torturować, a rany będą głębokie i bolesne. Widzisz Otis ukradł telefon temu Azjacie, kiedy na nim żerowałem. J.L przeszukał swoje kieszenie. - On ma racje. Nie mam go. Casimir zachichotał. - Zastanawiam się, czy piękna Olivia odbierze telefon od swojego przyjaciela. Jeśli tak to Otis już się tam teleportował. Krew Robby’ego zamarzła. - Co zrobisz Robby? - Casimir uśmiechnął się ironicznie. - Możesz próbować mnie zabić, albo popędzić do swojej kobiety by odkryć, że jest już za późno by ją ocalić. Olivia krążyła po biurze Bakera, była ze złoszczona ale i zdenerwowana. Martwiła się o Robby’ego i J.L, ale była na nich zła, że nie pozwolili jej iść ze sobą. - Zrelaksuj się - powiedział Baker zza biurka. - Będzie dobrze. - J.L nie jest przyzwyczajony do bycia wampirem. Nie powinien jeszcze walczyć. - Jej telefon zadzwonił, więc sprawdziła rozmówcę. - O mój Boże. To J.L. - Otworzyła telefon. - Hallo? - Posłała Bakerowi zmartwione spojrzenia. - J.L jesteś tam? - 262 -

Wampir i dziewica - Jestem tutaj, kochanie. Krzyknęła i odwróciła się. Otis był w biurze trzymając telefon Otisa. - Wstydź się, kochanie. - Otis przybrał zraniony wygląd. - Miałaś przyjść do magazynu, ale masz szczęście, że znalazłem inny sposób na odnalezienie cię. Rzuciła telefon i wyciągnęła broń. Baker zerwał się na nogi łapiąc swój pistolet. Otis rzucił pistolet na ziemię i podszedł do niej. - Teraz w końcu możemy być razem. Baker strzelił do niego, ale Otis zniknął. Olivia obróciła się spoglądając na niego. Usłyszała jęknięcie Bakera. Jego twarz wykrzywiła się w bólu, a następnie osunął się na podłogę. Otis stał za nim z zakrwawionym nożem w ręku. - Zostawili cię słabo chronioną, prawda? - Wcisnął nóż do swojego pasa. Podchodził do Olivii. Strzeliła. Chybiła. Otis poruszył się z prędkością wampira, a jego ciało rozmyło się. Wyrwał jej pistolet z ręki. Zerwała się i wyjęła sztylet. Otis uśmiechnął się. - Ty też lubisz noże? Wiedziałem, że pasujemy do siebie idealnie. Rzuciła się do przodu, celując w jego klatkę piersiową, ale znowu zniknął. Nagle pojawił się za nią, szarpiąc ją do tyłu i wyrywając sztylet z ręki. Uderzyła go łokciem w klatkę piersiową i nadepnęła nogą, kiedy poluzował uścisk, rzuciła się w stronę noża. Pchnął ją od tyłu, tak by upadła na dywan. Zanim zdążyła złapać oddech, on znalazł się nad nią. Chciała uderzyć go w twarz, ale złapał jej nadgarstki i pociągnął do podłogi. - Nareszcie - sapał. - Uczynię cię moją na wieki. Odrzucił głowę do tyłu, a jego kły wyskoczyły. Kopnęła go w jaja. Syknął, ale nie puścił jej. Ból przeszył jej czaszkę. Zastanawiała się ile czasu zostało zanim jego kły dotkną jej szyi. Walczyła, ale był cholernie silny. Wzdrygnął się i odsunął. - Co? - Patrzył na nią z przerażeniem. - Jesteś oznakowana. Pozwoliłaś komu innemu się ugryźć? - Nidy nie będę twoja! Nigdy! - syknęła. - Ty suko! - Wyciągnął nóż za pasa. Nagle srebrny łańcuch owinął się wokół szyi Otisa. Krzyknął z bólu i wypuścił nóż. Robby szarpnął mocniej za łańcuch, a skóra Otisa skwierczała.

- 263 -

Wampir i dziewica Odciągnął Otisa od niej. Otis machał rękami, próbując sięgnąć Robby’ego, który stał za nim. - Jego nóż - warknął Robby. Postawił Otisa na jego nogach, wciąż trzymając łańcuch wokół jego szyi. Zauważyła nóż Otisa leżący obok niej, chwyciła go i podbiegła do Otisa. - To za wszystkie kobiety, które zabiłeś i torturowałeś! - Włożyła nóż do jego piersi. Obrócił się w pył. Rzuciła nóż na podłogę. Robby opuścił łańcuch i pociągnął ją w ramiona. Trzymała go mocno. Mimo to zaczęła się trząść. - Już po wszystkim, kochanie. - Objął ją mocniej. - Już nigdy nie będzie ci groził. - Czy to naprawdę koniec? Zabiłeś Casimira? - Nay. Musiałem go oszczędzić. - Robby pocałował ją w czubek głowy. Nie mogłem cię stracić. Jęk zabrzmiał za biurkiem. - O mój Boże, Baker! - Olivia okrążyła biurko i znalazła go na podłodze. Krew sączyła się z rany. Spojrzał na nią. - Wszystko z tobą w porządku? - Tak. - Sięgnęła po telefon na biurku. - Zadzwonię po karetkę. Robby zatrzymał się. - Może lepiej nie. Baker uleczysz się, jeśli się zmienisz? - Myślę, że tak. Ale straciłem dużo krwi. - Skrzywił się. - Przykro mi, Olivia. Nie mogłem ci pomóc. Straciłem przytomność. Ścisnęła jego ramię. - Nie przepraszaj. Inne wampiry pojawiły się w pokoju. J.L podbiegł do Olivii i Bakera. - Wszystko w porządku? - Otis pchnął Bakera nożem w plecy - powiedziała Olivia. Connor zrobił krok do przodu. - Mogę teleportować cię do wampirzego lekarza w Houston, by upewnił się, że wszystko leczy się prawidłowo. - Dziękuję - powiedziała Olivia. Connor zabrał Bakera i zniknął. Olivia przytuliła J.L. - Martwiłam się o ciebie. Znalazłeś Yasmine? - 264 -

Wampir i dziewica - O tak. - Skrzywił się. - Ta kobieta jest szalona. Wezwaliśmy policję by po nią przyszła. - Co się stało z Casimirem? - zapytał Robby. Angus westchnął. - Teleportował się zaraz po tobie. - Skinął na stos kurzu na podłodze. - To Otis? - Aye. Olivia go zabiła. - Robby uśmiechnął się do niej. - Zrobiliśmy to razem. - Weszła w jego ramiona. Objął ją mocno. - Tworzymy przerażającą parę. Angus zachichotał i trącił żonę. - Myślę, że niedługo w naszej rodzince pojawią się niedługo dzieci. Emma uśmiechnęła się. - Mam nadzieję. Robby zakpił z nich. - Możemy najpierw wziąć ślub? Olivia dotknęła jego policzka. - Czy ty mi się oświadczasz? - Nie tu. - Pocałował ją w czoło. - Ale znam doskonałe miejsce. Uśmiechnęła się. - To randka.

- 265 -

Wampir i dziewica

Epilog Patmos, tydzień później. Olivia siedziała przy stole w kuchni w domu swojej babci, nerwowo czekając na reakcję Yia Yia. Eleni Sortis patrzyła w przestrzeń zaskoczona jej wypowiedzią. Nie słyszało się na co dzień, że twoja wnuczka zakochała się w wampirze. Eleni była zachwycona, gdy Olivia przyjechała do niej na początku czerwca. Była jeszcze bardziej zadowolona, gdy usłyszała, że Olivia odchodzi z FBI. Ale najnowsze wiadomości tak zszokowały Eleni, że była jakby pusta przez kilka minut. - Jesteś pewna? - zapytała Olivia. - Niektórzy ludzie mają po prostu ostre zęby. - Jestem pewna. Wiem, że to dla ciebie szok, ale to prawda. Eleni westchnęła. - Czuję, że mówisz prawdę. - Jej emocje z kolei miały ciemne barwy, zdradzając niedowierzanie i podejrzliwość. - Czy on cię nie rani? - Nie, jest słodkim i delikatnym mężczyzną. - Jak to możliwe? Nie jest jakiś tam demonem? - Nie. Robby umierał na polu bitwy, kiedy jego dziadek go przemienił. Był dobrym, honorowym człowiekiem. Nadal jest. Śmierć nie zmienia człowieka. Eleni zacisnęła usta. - Myślałam, że wampiry są złe. - Niektóre są. Zły człowiek staje się złym wampirem. Właściwie staje się jeszcze gorszy. Extra moce uderzają mu do głowy. - Jest czcicielem szatana? Olivia prychnęła. - Nie. Wychował się w rodzinie Rzymsko-katolickiej. Ale mówi, że chce zostać Grecko-katolikiem. - O. - Aura Eleni została oczyszczona. - To dobra wiadomość. - I wciąż możemy mieć dzieci. - 266 -

Wampir i dziewica - Co? - Radość emanowała od Eleni. - Dlaczego nie mówiłaś tak od razu? Chętnie powitam tego młodego mężczyznę w rodzinie. Olivia odetchnęła z ulgą. - Dziękuję. To wiele będzie znaczyło dla Robby’ego. Eleni machnęła ręką. - Zawsze wiedziałam, że jest odpowiednim facetem dla ciebie. - Myślałam, że swoje nadzieje pokładasz w Spiro. Eleni wzruszyła ramionami. - Spiro wyjechał w zeszłym miesiącu, by się ożenić. - Skrzywiła się. - Tak samo Dimitrios. Olivia roześmiała się. - Idę spotkać się z Robby’m na plaży po zachodzie słońca. Mogę go tu przyprowadzić. - Oczywiście! - Eleni krzątała się wokół lodówki. - Co chciałby zjeść? - On nie je Yia Yia. Piję syntetyczną krew co noc. - To znaczy, że nie musisz dla niego gotować? - Eleni zamknęła drzwi lodówki uśmiechając się. - Jest dla ciebie idealny, dziecko. Obawiam się, że nikt nie zniósłby dłużej twojego gotowania. Olivia objęła babcie. - Bardzo dziękuję za zrozumienie. Wiedziałam, że muszę powiedzieć ci prawdę o Robby’m. - Oczywiście. - Eleni kiwnęła na nią palcem. - Ja i tak bym wiedziała, kiedy mnie okłamałaś. - To jest coś co musisz zachować w tajemnicy. Wiem, że lubisz plotkować z… - Ja nie plotkuję. - Eleni prychnęła. - I umiem zachować tajemnicę. A teraz idź spotkać się ze swoim facetem. I powiedz mu, że spodziewam się, że weźmiecie ślub w kościele na wyspie. - Tak. - Olivia otworzyła drzwi od kuchni i wyszła na dziedziniec. Wspomnienia błysnęły jej w umyślę. To tutaj pierwszy raz rozmawiała z Robby’m, tutaj zaczęła się w nim zakochiwać. Zbiegła w dół po schodach i skierowała się w kierunku plaży Petra. Słońce było nisko nad horyzontem. Willa Dragnestich ukazała się. Robby zostawił jej wiadomość na telefonie, którą nagrał krótko przed świtem. Czekała cały dzień, aż się obudzi ze swojego śmiertelnego snu. Została na plaży, by obejrzeć zachód słońca. To było piękne zakończenie dnia, i piękny początek nowego życia. - Jesteś pewna, że nie jesteś grecką boginią? - Robby zawołał do niej. - 267 -

Wampir i dziewica Odwróciła się i uśmiechnęła do niego. Stał na cyplu, wyglądając wspaniale, jak zwykle. - Nie będę się sprzeciwiać, jeśli chcesz mnie wielbić. Zeskoczył z urwiska i gładko wylądował. - Tęskniłem za tobą. - Tylko dwa dni mnie nie widziałeś. - Owinęła ręce wokół jego szyi i ucałowała go. - Powiedziałam mojej babci o tobie. Skrzywił się. - Jak to przyjęła? - O ile wiem, mógłbyś być obcym z innej galaktyki i to i tak nie miało by znaczenia, tak długo jak mógłbyś mieć dzieci. Zaśmiał się. - Podoba mi się twoja babcia. - Cofnął się. - Pamiętasz trzy pytania, które zadałaś mi na początku, gdy się poznaliśmy? - Tak. - Zadaj je ponownie. - Wziął jej dłonie w swoje. - Zapytaj jeszcze raz, a ja na nie odpowiem. Uśmiechnęła się. - Czego chcesz najbardziej na świecie? Ścisnął jej ręce. - Chcę ciebie. Jej serce rozszerzyło się z radości. - Czego boisz się najbardziej na świecie? - Straty ciebie. - A czy to uczyni cię lepszym człowiekiem? - Aye. - Ukląkł na jedno kolano. - Wyjdziesz za mnie Olivia? - Tak! - Upadła na kolana i owinęła ręce wokół niego. - Tak. Objął ją mocno. - Kocham cię Olivia. Łzy wypełniły jej oczy. - Ja też cię kocham. - Spojrzałem w słowniku, że twoje nazwisko oznacza zbawienie. To mi uczyniłaś dziewczyno. Ocaliłaś moje życie przed nienawiścią i zemstą. Jestem teraz wolny. Położyła dłonie na jego twarzy i spojrzała w jego błyszczące, zielone oczy. - Razem jesteśmy wolni.

- 268 -