A J Betts ZacMia

Spis treści

CZĘŚĆ 1 ZAC 1 ZAC 2 ZAC 3 ZAC 4 ZAC 5 ZAC 6 ZAC 7 ZAC 8 ZAC 9 ZAC 10 ZAC

CZĘŚĆ 2 i 11 ZAC 12 MIA 13 ZAC 14 MIA 15 ZAC 16 MIA 17 ZAC 18 MIA 19 ZAC 20 MIA 21 ZAC 22 MIA 23 ZAC 24 MIA 25 ZAC 26 MIA 27 ZAC 28 MIA 29 ZAC

CZĘŚĆ 3 MIA 30 MIA 31 MIA 32 MIA 33 MIA 34 MIA 35 MIA 36 MIA 37 MIA 38 MIA 39 MIA

EPILOG

Przekład: Dariusz Rossowski Korekta: Maria Zalasa Projekt okładki i stron tytułowych: Joanna Wasilewska Copyright © 2013 by A.J. Betts By arrangement with the author. All rights reserved. First published by The Text Publishing Company, Australia. Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część tej publikacji nie może być powielana ani rozpowszechniana za pomocą urządzeń elektronicznych, mechanicznych, kopiujących, nagrywających i innych bez uprzedniego wyrażenia zgody przez właściciela praw. ISBN 978-83-7229-490-6 Wydanie I, Łódź 2015 Wydawnictwo JK, ul. Krokusowa 1-3 92-101 Łódź tel. 42 676 49 69 fax 42 646 49 69 w. 44 www.wydawnictwofeeria.pl Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer.

CZĘŚĆ 1

ZAC

1

ZAC Do pokoju obok przybywa ktoś nowy. Przez ścianę dochodzi do mnie szuranie nóg, niepewnych, gdzie stanąć. Słyszę, jak Nina recytuje powitalne instrukcje swym dźwięcznym głosem stewardessy, jakby ten „lot” miał przebiec bez zakłóceń, nie będzie potrzeby pociągać za wajchę wyjścia awaryjnego. Można się odprężyć i napawać luksusem dobrej obsługi. Nina ma głos, któremu się wierzy. Mówi pewnie: „To pilot do łóżka. Widzisz? Tym przyciskiem możesz je podnieść, a tym rozłożyć na płasko. Spróbuj”. Dziesięć miesięcy temu wyjaśniała to wszystko mnie. Był wtorek. Wyrwany z drugiej lekcji matmy, znalazłem się w aucie z Mamą i torbą z rzeczami na noc. W trakcie pięciogodzinnej jazdy na północ do Perth Mama mówiła takie słowa jak „wszelki wypadek” i „standardowe badania”. Ale ja już wtedy wiedziałem. Od wieków czułem się zmęczony i było mi niedobrze. Wiedziałem. Wciąż miałem na sobie szkolny mundurek, gdy Nina zaprowadziła mnie do pokoju 6, pokazała, jak działa pilot od łóżka, pilot od telewizora i telefon do pielęgniarek. Zgrabnym ruchem nadgarstka zademonstrowała, jak stawiać ptaszki w kwadracikach na niebieskim jadłospisie, zamawiając śniadanie, drugie śniadanie, obiad, podwieczorek i kolację. Cieszyłem się, że Mama uważnie tego wszystkiego słucha, bo sam mogłem myśleć tylko o tym, jaki ciężki zrobił się mój szkolny plecak i że jutro mam oddać wypracowanie z angielskiego, którego termin został już i tak dla mnie przedłużony. Ale zapamiętałem wsuwkę we włosach Niny. To była biedronka z sześcioma wytłoczonymi kropkami. Śmieszne, że mózg robi takie rzeczy. Gdy cały twój świat zostaje właśnie przemielony i ciśnięty na cztery wiatry, najlepszym, co możesz zrobić, jest zafiksowanie uwagi na czymś małym i niespodziewanym. Biedronka wydawała się nie

pasować do tego miejsca, ale jak belka dryfująca w morzu była przynajmniej czymś, czego można się uchwycić. Dziś potrafię z pamięci wyrecytować powitalny monolog pielęgniarki. „Jeśli będzie ci chłodno, tutaj znajdziesz dodatkowe koce” – powie Nina. Ciekawe, jaką ma dzisiaj wsuwkę. – O! – mówi Mama, możliwie najbardziej beztroskim głosem, na jaki ją stać. – Ktoś nowy. I wiem, że jednocześnie się z tego cieszy i smuci. Cieszy, bo będzie mogła się przywitać i poznać z nową osobą. I smuci, bo nikomu nie powinno się tego życzyć. – Kiedy mieliśmy ostatnio kogoś nowego? – Mama odtwarza w pamięci imiona: – Mario, prostata; Sarah, jelita; Prav, pęcherz; Carl, okrężnica; Annabelle… co ona miała? To wszyscy byli staruszkowie po sześćdziesiątce, zaprawieni w kolejnych cyklach terapii. W żadnym z nich nie było nic nowego ani ekscytującego. Przez okrągłe okienko w drzwiach widzę, jak przemyka pielęgniarka – Nina. W jej włosach błyska coś żółtego. Może kurczaczek. Zastanawia mnie, czy w sklepie musi chodzić po te rzeczy do działu dziecięcego. W prawdziwym świecie noszenie plastikowych zwierząt we włosach przez 28-letnią kobietę nie byłoby normalne, prawda? Ale tutaj jakoś wcale nie kłóci się z rozsądkiem. Mój krągły obraz korytarza wraca do normy: biała ściana i dwie trzecie tabliczki „Osoby z kaszlem lub przeziębieniem prosimy o nieskładanie wizyt”. Mama wycisza pilotem telewizor i przekręca się na swoim krześle. W nadziei pochwycenia istotnych sygnałów dźwiękowych obraca głowę lepszym uchem do ściany. Gdy zatyka za nie kosmyk włosów, widzę na nich więcej siwizny niż kiedyś. – Mamo… – Ciii. – Pochyla się w skupieniu. Na tym etapie typowa sekwencja jest następująca: „bliska osoba” nowego pacjenta robi jakieś pozytywne uwagi na temat widoku z okna, łóżka i przestronnej łazienki. Pacjent przytakuje. Słychać przeskakiwanie po sześciu kanałach telewizyjnych i wyłączenie odbiornika. Często rozlega się nerwowy śmiech na widok basenów i jednorazowych pieluch, wynikający z naiwnego przekonania, że ten pacjent nigdy nie

będzie aż tak słaby ani tak zdesperowany, by z nich korzystać. A potem zalega dłuższa cisza, w miarę jak wzrok wędruje od jednej białej ściany – z pooznaczanymi przełącznikami i wejściami dla sprzętu, którego nie są w stanie sobie jeszcze nawet wyobrazić – do drugiej. Lustrują te ściany, z północy na południe i ze wschodu na zachód, po czym uchodzi z nich w końcu powietrze na myśl, że to jest jednak naprawdę, że jutro rozpocznie się terapia, a to łóżko stanie się przejściowym domem na całe dnie w precyzyjnie rozplanowanych cyklach, ciągnących się przez tyle miesięcy czy lat, ile będzie trzeba, by pokonać to świństwo, i że nie ma w tym samolocie dźwigni wyjścia awaryjnego. Wreszcie „bliska osoba” powie: – W sumie nie jest tu tak źle. Patrz, widać miasto. Spójrz tylko. Nieco później, po rozpakowaniu ubrań i popróbowaniu po raz pierwszy kawy z kawiarenki, nowy pacjent nieuchronnie wśliźnie się do łóżka z dwoma czasopismami oraz świadomością, że to jednak nie jest lot międzykontynentalny, tylko raczej rejs, ten pokój to kabina zanurzona głęboko pod wodą, a o przybiciu do lądu można na razie tylko pomarzyć. Ale ktokolwiek zajął pokój 2, nie stosuje się do standardowej sekwencji zdarzeń. Słychać tylko głośne łupnięcie torby z rzeczami i tyle. Nie ma rozsuwania ekspresów. Nie ma dzwonienia wieszaków w szafie, upychania kosmetyków w górnej szufladzie. Gorzej, nie ma nawet łagodzącej atmosferę wymiany zdań. Mama obraca się do mnie. – Powinnam chyba pójść i się przywitać. – Tylko dlatego, że przegrywasz – mówię, próbując zyskać trochę czasu dla nowego pacjenta. Mama przegrywa zaledwie pięcioma punktami i oboje mamy beznadziejną rundę. Najlepszym moim słowem było BOGAN, które przeszło nie bez pewnych kontrowersji. Jej najlepszym było GLUM – sama żałość. Mama układa BOOT i dodaje sobie sześć punktów do wyniku. – Nina nic nie wspominała, że przyjmują kogoś nowego. Mówi to bez cienia ironii, jakby autentycznie oczekiwała, że będzie powiadamiana o przyjęciach i wypisach pacjentów na Oddziale 7G. Przebywa tu już tak długo, że zapomniała, że należy do innego świata. – Za wcześnie. – Tylko herbatę…

Moja mama – Nieoficjalny Komitet Powitalny na oddziale onkologicznym. Mistrzyni uspokajających herbatek i donatorka drożdżówek z marmoladą ze stołówki. Samozwańcza płyta rezonansowa dla rodzin pacjentów. – Skończ grać – mówię jej. – Ale może jest sam? Tak jak ten… jak on się nazywał? Pamiętasz? – Może chce być sam? – Czy to nie normalne? Chcieć pobyć czasem samemu? – Cicho! Nagle i ja to słyszę. Z początku nie mogę rozróżnić słów – dzieli nas gipsowa ścianka, na oko sześciocentymetrowa – ale słyszę dobiegające głosy. – Dwie kobiety – mówi Mama. Jej orzechowe oczy robią się coraz szersze. Usta wykrzywiają się na te wszystkie „s” i „t”, wypluwane z sykiem. – Jedna starsza od drugiej. – Przestań podsłuchiwać – mówię jej, ale i tak nie możemy nic na to poradzić. Głosy potężnieją, słowa strzelają jak pociski: Nie powinnaś! Przestań! Nie rób! Dość! – Co się tam dzieje? – pyta Mama, a ja podaję jej moją pustą szklankę, żeby przystawiła ją jak szpieg do ściany. – Nie bądź taki dowcipny! – mówi, a potem: – To chyba nie działa, prawda? U mnie w rodzinie też zdarzają się kłótnie. Były takie czasy, lata wstecz, gdy Mama i Bec skakały sobie do oczu jak wściekłe rottweilery. Tata i Evan znikali wtedy z domu, kryjąc się w sadzie oliwnym, dokąd nie docierały zaropiałe głosy, ale ja często zostawałem na werandzie, bo nie miałem pewności, czy można je zostawić same. Gdy Bec skończyła osiemnaście lat, kłótnie straciły na intensywności. Pomogło to, że wyprowadziła się do domku obok, który służył kiedyś dla pracowników sezonowych. Teraz ma dwadzieścia dwa lata, zaszła w ciążę i jest bardzo blisko z Mamą. Obie są wciąż uparte jak diabli, ale nauczyły się śmiać z siebie nawzajem. W pokoju 2 nie ma śmiechu – głosy brzmią groźnie. Sypią się przekleństwa, potem drzwi się zamykają. Nie rozlega się trzaśnięcie, bo wszystkie drzwi mają spowalniacz, przez co domykają się z dyskretnym, niesatysfakcjonującym plaśnięciem. Następnie słychać kroki w korytarzu. W moim okienku miga głowa kobiety. Kobieta jest niska, głowa tylko muska okienko od dołu. Ma okulary w brązowych oprawach i grzebień z masy rogowej, spinający piaskowe włosy. Prawą ręką trzyma się za kark.

Mama obok mnie siedzi jak surykatka. Przeskakuje wzrokiem od drzwi do ściany, potem do mnie. Po dwudziestu dniach w pokoju 1 zapominała, że na zewnątrz, w realnym świecie ludzie się wkurzają, nerwy puszczają jak w szkole, gdy dochodzi do bijatyk, kiedy ktoś wepchnie się w kolejkę do stołówki. Zapomniała o istnieniu ego i złości. Szykuje się, by przystąpić do działania – pójść za tą kobietą i zaoferować jej filiżankę herbaty, babeczki daktylowe i ramię, na którym można się wesprzeć. – Mamo. – Hm? – Zachowaj sobie gadkę na jutro. – Tak myślisz? Myślę raczej, że obie potrzebują czegoś mocniejszego niż konsultacja u Mamy. Być może jakiegoś alkoholu. Ewentualnie pięciu miligramów diazepamu. Układam słowo NOSY (wścibski), głośno pstrykając literami w planszę, ale Mama nie chwyta przynęty. – Jak ktoś może się tak kłócić? Na oddziale nowotworowym? To na pewno tylko… Nagle, jakby wzmocniony megafonem, dudni przez ścianę jakiś głos. – Co… to… jest…? Potem wskakuje rytm, który podrywa nas oboje. Litery mamy rozsypują się po podłodze. Muzyka, jeśli można to tak określić, wdziera się do mojego pokoju z siłą nieznaną uprzednio na Oddziale 7G. Nowa dziewczyna musiała przywieźć ze sobą głośniki i postawiła je na półce nad łóżkiem, obrócone do ściany, a potem włączyła odtwarzacz na maksa. Jakaś piosenkarka zawodzi przez warstwę gipsu. Czy ta nowa nie wie, że to jest nasza ściana? Podczas gdy Mama zeszła na czworaki, nurkując pod łóżko w poszukiwaniu swoich siedmiu liter, pokój pulsuje elektropopowym ass-squeezing i wanting it bad. Słyszałem kiedyś tę piosenkę, jakiś rok czy dwa temu. Mama podnosi się z podłogi, mając w rękach bonusowe T i X, truskawkową pomadkę do ust i miętusa. – Kto to śpiewa? – pyta.

– A skąd mam wiedzieć? – To wyjąca napaść na moje zmysły. – Jak w jakimś klubie nocnym – mówi. – A od kiedy chodzisz do klubów nocnych? Mama unosi brwi, odwijając miętusa. Ale prawdę mówiąc, ja też nigdy nie byłem w klubie nocnym, więc żadne z nas nie ma podstaw do czynienia takich porównań. Natężenie dźwięku przypomina raczej szkolną dyskotekę, ale i tak jest to szok dla osób, które spędziły tyle czasu w wyciszonym, dyskretnym pomieszczeniu otoczonym przez uważnych sąsiadów. – To Cher. Lubiłam Cher… Nie jestem na bieżąco ze śpiewającymi laskami, które podpisują się pojedynczym imieniem. Rihanna? Beyonce? Pink? Bolesne słowa piosenki walą przez ścianę wprost na mnie. I nagle wiem. Nowa jara się Gagą. Dziewczyna nie tylko ma raka, ale jest jeszcze bez gustu? – Czy to może Madonna? – Grasz w końcu czy nie? – mówię, krzyżując KNOB z BOOT. Piosenka grzmi o jeździe na „dysko-patyku”. Poważnie? Mama wreszcie wkłada miętusa do buzi. – Musi być młoda – mówi cicho. Młodzi wzruszają ją bardziej niż starzy. – Co za życie. – Potem obraca się w moją stronę i przypomina sobie, że, tak, ja też jestem młody. Patrzy w dół na swój zestaw niespójnych liter, jakby starając się ułożyć słowo, które wyłuskałoby z tego jakiś sens. Wiem, o czym myśli. Shit, znam już ją za dobrze. – To muszą być porządne głośniki, nie uważasz? – mówi. – Co? – Trzeba było zabrać twoje głośniki z domu. Albo kupić tu nowe. Mogę jutro pójść do sklepu. – Idź jej ukradnij. – Jest rozbita. – Czuję, jak od tej piosenki spada mi liczba leukocytów. Tylko trochę żartuję. Piosenka się kończy, ale nie ma sprawiedliwości, bo zaczyna się od nowa. Ta sama.

Poważnie, Lady pieprzona Gaga? Na takim powerze? – Twój ruch. – Mama układa BOARD na planszy, a potem wyciąga kolejne cztery litery z woreczka, jakby wszystko było najzupełniej normalnie, a my nie padalibyśmy ofiarą nadużycia słuchowego. – Ta piosenka jest nastawiona na repeat – mówię niepotrzebnie. – Możesz poprosić, żeby ją wyłączyła? – Zac, ona dopiero przyszła. – Wszyscy kiedyś dopiero przyszliśmy. To żadne usprawiedliwienie dla… tego. Muszą być jakieś zasady. Kodeks etyki pacjentów. – A mnie to tak bardzo nie przeszkadza. – I na zaświadczenie swych słów Mama kiwa głową. To się chyba nazywa bopping. Patrzę na T F J P Q R S na swoich kolanach. Nie ma nawet jednej samogłoski. Poddaję się. Nie mogę myśleć. Nie chcę. Mam dość tej piosenki, która leci już trzeci raz. Próbuję się udusić poduszką. – Chcesz herbaty? – pyta Mama. Nie chcę herbaty – nigdy nie chcę herbaty – ale przytakuję, żeby pobyć w pojedynkę przez kilkanaście minut, a może godzinkę, jeśli Mama wytropi „bliską osobę” nowej pacjentki i zaaplikuje jej intensywną terapię drożdżówkową w świetlicy dla pacjentów. Słyszę, jak płynie woda, gdy Mama skrupulatnie stosuje się do instrukcji mycia rąk. – Zaraz będę. – Idź! – mówię. – Ratuj się. Kiedy drzwi zamykają się za nią, odkładam poduszkę. Zsuwam swoje litery do pudełka i ustawiam łóżko na płask. Dostałem wreszcie cenne chwile bez Mamy, a są zrujnowane przez to. Piosenka zaczyna się znowu, po raz czwarty. Jak to możliwe, że pokój 1 może zapewniać tak skuteczne schronienie przed zarazkami z zewnętrznego świata, a jednocześnie tak żałośnie sprawdzać się w ochronie przed zagrożeniem ze strony gównianej muzy? Nie słyszę tej dziewczyny – nie słyszę nic oprócz piosenki – ale wyobrażam sobie, że leży teraz na łóżku i bezgłośnie powtarza słowa, które ja z całych sił staram się ignorować.

Pokój 2 jest niemal identyczny jak mój. Wiem, bo czasem w nim leżałem. Jest taka sama szafa, taka sama łazienka, taka sama farba i żaluzje. Wszystko zduplikowane, tyle że w lustrzanym odbiciu. Gdyby spojrzeć z góry, łóżka wydawałyby się ustawione szczytami przy sobie, oddzielone tylko sześcioma centymetrami ścianki. Jeśli leży teraz na swoim łóżku, praktycznie mamy głowy przy sobie. Dalej w korytarzu jest sześć innych jedynek, a potem osiem dwójek. Byłem w każdym z tych pokoi. Od kiedy po raz pierwszy zdiagnozowano mnie w lutym, przez sześć miesięcy byłem częstym pasażerem tych linii lotniczych, przechodząc cykle indukcyjny, konsolidacyjny, intensyfikacyjny i podtrzymujący. Po każdym cyklu chemii Mama zawoziła mnie te 500 kilometrów do domu, gdzie odpoczywałem, nabierałem trochę sił i wpadałem na jeden czy dwa dni do szkoły, mimo że reszta mojej klasy przygotowywała się do egzaminów maturalnych, do których ja w tym roku nie będę podchodził. Potem znów bujaliśmy się do Perth, zajmując pokój, który akurat był wolny, i spinaliśmy się przed kolejnym uderzeniem. Oboje liczyliśmy, że chemia wystarczy. Nie wystarczyła. – Jak nie pałką go, to kijem – stwierdziła dr Aneta, kiedy okazało się, że mam reaktywację. W kalendarzu narysowała fluoroscencyjny żółty prostokąt od 18 listopada do 22 grudnia. Zac Maier – napisała. – Przeszczep szpiku kostnego. Pokój 1. Przez pierwszych osiem, dziewięć dni – wyjaśniła – będą mnie szykować na „dzień zero”, do operacji. Reszta pobytu upłynie w ścisłej izolacji, żeby wszystko się bezpiecznie wygoiło i przeszczep się przyjął. – Pięć tygodni w jednym pokoju? – Cholera, nawet w więzieniach pod specjalnym nadzorem jest więcej swobody. Z głośnym kliknięciem zatkała marker zatyczką. – Przynajmniej zdążysz wyjść na Boże Narodzenie. Przed białaczką trudno mi było usiedzieć dwie godziny w jednym pokoju, nie mówiąc o całym dniu. Wszystko, co ciekawe, było na dworze: piłka, krykiet, plaża, farma. Nawet w szkole zawsze siadałem przy oknie, żeby widzieć, co tracę. – Pokój 1 ma najlepszy widok – powiedziała dr Aneta, jakby to mogło coś osłodzić. Jakbym miał jakiś wybór. Piosenka się kończy i wstrzymuję oddech. Przez chwilę słyszę tylko znajome

dźwięki: sączenie się mojej kroplówki, buczącą pokojową lodówkę. Zastanawiam się, czy nowa po raz pierwszy liczy kwadratowe płytki na suficie u siebie. Są osiemdziesiąt cztery, mógłbym jej powiedzieć. Osiemdziesiąt cztery, jak u mnie. A może przelicza je już ponownie w drugą stronę, dla pewności. * * * Osiemnaście pierdolonych razy? Metotreksat to pryszcz – ta piosenka mnie zabija. Pielęgniarki są wciąż na swojej cotygodniowej odprawie, więc nie ma kto mnie uratować od tego niekończącego się cyklu badziewia. Kto słucha piosenki osiemnaście razy? Poprawka: dziewiętnaście. Czy ta dziewczyna ma coś z głową? Eksperymentuje z nową formą terapii, próbując doprowadzić do spontanicznej autodestrukcji swoich komórek rakowych? Czy istnieje jakaś Cudowna Terapia Rakowa Lady Gagą, o której nie słyszałem? Starzy pacjenci nie robią takich rzeczy. Wiedzą, co to jest poszanowanie innych. Zgoda, Bill potrafi nastawić radio za głośno, gdy są gonitwy psów, ale poziom jest ledwo umiarkowanie wnerwiający, a nie wszystko wsysający. Jest też Martha, której szczebiotliwy śmiech gra na nerwach, jednak rozlega się tylko po nadmiarze herbatki rooibos. A ja nie mogę wstać z tego łóżka, wyjść za drzwi i znaleźć sobie jakiegoś cichego pomieszczenia gospodarczego, żeby się tam ukryć. Zgodnie z postanowieniami Protokołu przeszczepu szpiku kostnego uwięzłem w tym pokoju cztery metry na pięć. Dwadzieścia dni za mną, piętnaście przede mną – to za długo na bycie zakładnikiem obsesyjnych kompulsji dziewczyny z pokoju obok. Mogę jedynie zakryć sobie głowę poduszką i mieć nadzieję, że ma chłoniaka Hodgkina z chemią w jeden dzień w miesiącu. Nie biorę nawet pod uwagę ostrej białaczki limfoblastycznej albo szpikowej. A jeśli ma mieć przeszczep szpiku, to ja się wymeldowuję z tego lokalu. Piosenka zaczyna się ponownie, dochodząc do dwudziestego razu – to jest do liczby, którą wyznaczyłem sobie jako graniczną. Muszę coś zrobić, zanim uszy zaczną mi krwawić. Krzyk nie przebije się przez ten Gaga-ton. Jak inaczej mogę komunikować się przez

sześciocentymetrową ścianę? Podnoszę się z łóżka i zauważam, że dłonie mam zaciśnięte w pięści. Więc jednej używam. Stukam. Grzecznie z początku, jakbym pukał do czyichś drzwi. Pukam z nadzieją, że sygnał jakoś dotrze. Nie dotarł. Pukam znów, seriami po trzy, tym razem z uporem kuriera. Puk, puk, puk. Pauza. Puk, puk, puk. W piosence zaczyna się chórek, który zdążyłem już znienawidzić. Gorzej, znam cały tekst na pamięć. Walę mocniej, jak zostawiony za drzwiami brat. Moja pięść wybija każdy takt, grzmiąc tak głośno, że dziewczyna musi słyszeć te takty w stereo. Ściana chyba drży po drugiej stronie od impetu. Muzyka ustaje – sukces! – ja też, zauważając, jak łatwo skóra zdarła się z zaczerwienionych kostek mojej dłoni. Rozcieram je i czuję, jak uśmiech wpływa mi na twarz. Może dlatego, że to jest pierwszy raz, kiedy nawiązuję z kimkolwiek kontakt, odkąd jestem w tym pokoju. Pielęgniarki, lekarze i mama się nie liczą. Ta nowa jest młoda, to ktoś w moim wieku. Serce wali mi od wysiłku. Kręci mi się w głowie. Cały pokój tętni. Brzdęk. Szszsz. Pik. Buuu. Potem – stuk – ściana odzywa się do mnie. Stuk. Ten stuk nie jest gniewny, jak była muzyka czy wykrzyczane wcześniej przez nową słowa. Stuk jest bliski. Dziewczyna musi być teraz tuż-tuż, zaskoczona, z zaciekawionym uchem przy ścianie, jakby nasłuchiwała kontaktu z obcą cywilizacją. Przykucam. Puk – odpowiadam ścianie, teraz trochę niżej. Stuk. Ściana brzmi jakoś pusto. Czyżby? Puk. Stuk. Puk.

Stuk stuk? – W ciszy stuk rozbrzmiewa surowo. To chyba pytanie. Puk. W przerwach nie ma nic oprócz szumu mojej pompy infuzyjnej i oczekiwania na następny sygnał. Mięśnie nóg zaczynają mnie boleć, gdy tak czekam. Stopy marzną na linoleum. Stuk? Puk. Ewidentnie żadne z nas nie zna alfabetu Morse’a, jednak coś zostaje powiedziane. Zastanawiam się, o co próbuje mnie pytać. Puk. Cisza. Puk. I zastanawiam się, co odpowiadam. A potem koniec. Brzdęk. Szszsz. Pik. Buuu. Trwam bez ruchu na kolanach pod ścianą i jest mi wstyd. Nie powinienem skarżyć się na tę piosenkę w jej pierwszym dniu w szpitalu. Zbyt mało wiem. Ona nie stuka, ja nie pukam. Klęczę tylko, wyobrażając sobie, że ona robi to samo, sześć centymetrów ode mnie.

2

ZAC Wiem, że podwójne przyciski w spłuczce są dobre, bo przyjazne dla środowiska i tak dalej, ale czasami budzą wątpliwości. Mam wcisnąć pół czy cały? Niekiedy potrzebuję przycisku między nimi. Stoję, zastanawiając się nad tym zbyt długo. Znowu. Myję ręce, rozbawiony swoim odbiciem w lustrze. Mam łysą głowę, powybrzuszaną i asymetryczną, a brwi są grubsze niż przedtem. Przepoczwarzam się w jednego z tych podejrzanych gostków z Guess Who. Wychodzę z łazienki i wracam do pokoju, w którym Mama podniosła żaluzje i złożyła różowy fotel rozkładany na dzień. W świetle poranka jej rude włosy przypominają ptasie gniazdo ze sterczącymi gałązkami szarego koloru. – No i jak tam? – pyta. – Z czym? – Wiesz… Ile razy siedemnastolatek może rozmawiać o swojej kupie? Z matką? Wyczerpałem swój limit osiemnaście dni temu. Przynajmniej nie pyta: „Czy było wypróżnienie?” jak pielęgniarki. – A jak u ciebie, Mamo? – Tylko pytam. – Chcesz, żebym następnym razem zrobił zdjęcie? – Przeciskam się obok niej razem ze stojakiem do kroplówki. Uderza mnie lekko poduszką. – Mam prowadzić księgę pamiątkową? – Księgę odchodową – Mama zachwyca się swoją błyskotliwą grą słów. Dokumentowanie moich wypróżnień – to byłby faktycznie znakomity użytek dla tak

zwanego „dziennika”, który wręczył mi Patrick. Uznał, że przydałoby mi się „wyartykułowanie mojej drogi emocjonalnej” czy jakoś tam. Ale mógłbym go spożytkować na wykresy częstotliwości i konsystencji. Każda strona byłaby kodowana kolorami z rysunkami dużych, brązowych wykresów kołowych i adnotacjami. – Co powiesz na to: „Dziewiąty grudnia. Dwanaście dni po przeszczepie. Mierna biegunka. Wybieram połowę spłuczki”. – Chyba nie do tego ma ci służyć dziennik. – Nie do kupek i spłuczek? – Do tego, co czujesz. – Wychowawszy dwóch chłopaków i Bec, Mama dobrze wie, by nie używać słowa na „c” na darmo. – „Dziewiąty grudnia. Czuję… że mi ulżyło.” Uśmiecha się. – Widzisz? Już lepiej. Nie potrzebuję opisywać gówna. Żadnego. Ukończyłem szkolenie toaletowe w wieku trzech lat. Nie jest to rezultat genialny, fakt, ale byłem sumiennym uczniem. Od tamtej pory czynności w ubikacji miały pozostawać sprawą prywatną i odbywać się za zamkniętymi drzwiami, z dala od dociekliwości mamy. Jej zadaniem było zadbanie o inne rzeczy, takie jak przede wszystkim to, co trafia do mnie drugim końcem, przez usta. I przyznaję, że wywiązywała się z tego pierwszorzędnie. Ale potem przyszło to. Gdy byłem w najgorszym stanie, Mama nie tylko dopytywała o moje wypróżnienia, ale była ich świadkiem. Zabraniałem jej dotykać basenów, więc nie dotykała, ale zostawała w pokoju, kiedy salowe podcierały mnie czy myły, nawet jeśli udawała, że rozwiązuje krzyżówkę. Stałem się znów niemowlakiem, tyle że z testosteronem, włosami łonowymi i obmacującymi mnie na zmianę pielęgniarkami. Ale czasami byłem tak nieobecny, że to nie było w stanie mnie nawet zawstydzić. Zanim mogli mi podać nowy szpik w „dniu zero”, musieli mnie doprowadzić prawie na skraj śmierci. Pięć dni po cztery środki chemioterapeutyczne, potem trzy dni naświetlania całego ciała. Czułem się tak, jakby przejechała mnie ciężarówka. Następnie zawróciła, chybotnęła się w bok i przewróciła na mnie. Nie mogłem nic zrobić, tylko leżeć przygnieciony. Z największym trudem łapałem każdy kolejny oddech. Kontrola zwieracza była zupełnie wykluczona.

Teraz panuję już nad tym końcem. Postoperacyjnie, moje objawy ograniczają się do sporadycznych wymiotów, wrzodów na ustach i dziwacznych bobków. Szczerze mówiąc, spędzanie czasu w łazience należy do moich ulubionych rozrywek. Przez jakieś dziesięć minut nikt mnie nie obserwuje, nie bada, nie sonduje. Mogę sobie po prostu usiąść i pomyśleć. Nie równa się to jeszcze rozwiązaniu problemu ubóstwa na świecie, ale to już coś. Jakiś postęp. Mama zamyka swoje czasopismo i przypatruje mi się. – Czy wyciskałeś pryszcz? – Nie dotykałem go. Ma paranoję, że mógłbym przez to uruchomić masywny wypływ ropy i krwi, zbyt gwałtowny jak na możliwości moich mikrych płytek, co skończyłoby się transfuzją w trybie nagłym, która niekoniecznie musiałaby uratować mi życie. Śmierć od pryszcza? Nie, to byłby idiotyczny sposób na śmierć. Nie podejmę takiego ryzyka. Czy to sprawiedliwe, że mam białaczkę i jednocześnie pryszcze? Jeżeli jeszcze włosy odrosną mi rude, naprawdę się wkurzę. Mój brat Evan jest po bardziej rudej stronie spektrum, ale po cichu się farbuje. Myśli, że nikt nie zauważa. – Co chcesz dziś robić? – pyta Mama. – Poskakać ze spadochronem. – Możemy zagrać w CUD. Potrafi mnie rozśmieszyć bez względu na to, czy ma taki zamiar, czy nie. – COD – poprawiam ją. – Jak Call of Duty. I nie, nie bardzo. Rozkłada się tylko obozem, a potem wrzeszczy, kiedy ją zabijam, wygadując wymyślone przekleństwa typu ku…chnia polowa albo chu…steczka. Nie została stworzona do walki zbrojnej. – To co chcesz robić? – Oddychać. Jeść. Spać. Powtórzyć. Szturcha mnie. – Daj spokój, Zac. Nie chcesz się nudzić. Moja mama: Animator Wolnego Czasu, Nieoficjalny Komitet Powitalny, Detektyw Biegunkowy i Policja Szczęścia. Przechodzi z jednej roli do następnej, zatykając szczeliny, żonglując rekwizytami, lustrując, kontrolując, robiąc. Czuję, jak jej radary pracują teraz w poszukiwaniu oznak melancholii. Oboje wiemy,

że w odwodzie czekają bataliony wsparcia: psycholog Patrick, arteterapeuci, counsellorzy ds. młodzieży, prozac, a – w desperacji – klauni ściągnięci ze szpitala dziecięcego. – Czy trzeba użyć słowa na „c”? – Czuję, że nie. Śmieje się. – To pomóż mi w krzyżówce z dzisiejszej gazety. Brakuje nam trzydziestu słów, by dojść do poziomu geniusza. Słowo na „c” niepokoi mnie, ale martwię się o to, co czuje Mama, nie ja. – Mamo, jedź do domu. – Zac… – Nie musisz tu być. Już nie. Jest mi coraz lepiej. To prawda. Dni minus dziewięć do minus jeden to było piekło. Dzień zero rozczarował jako kulminacja. Dni jeden do trzy nie przypominam sobie, cztery do siedem były przechlapane, dziewięć do jedenaście nieciekawe, ale teraz, w dwanaście dni po przeszczepie, znów zaczynam się czuć jak człowiek. Wyjdę z tego. – Wiem – odpowiada, jak można się było spodziewać, przewracając stronę czasopisma. – Ale mnie się tu podoba. Akurat! I oboje to wiemy. Mama nie lubi siedzieć zamknięta w czterech ścianach. Odkąd ją pamiętam, zawsze miała na głowie słomkowy kapelusz i lśniła potem. Ma orzechowe oczy i piegi od słońca. Jest w zieleniach, brązach i pomarańczach. Z sekatorem w rękach. Jest ziemią i dyniami. Wolałaby zbierać gruszki albo nawozić drzewka oliwne niż tkwić w tym pokoju na różowym fotelu rozkładanym. Poza wszystkim jest bratnią duszą mojego taty, ale nie pojedzie do domu, kiedy ją proszę – nawet gdybym błagał. W moim pokoju są dwa okna. Jedno w drzwiach, małe i okrągłe wychodzi na korytarz, a przez drugie, duże i prostokątne widać wejście do szpitala, parking i trochę domów na przedmieściu. To przy tym oknie siedzi przez większość dni jak kwiat spragniony słońca. – Wymień trzy rzeczy, które podobają ci się w szpitalach. Oprócz krzyżówek i plotkowania. – Kiedyś podobało mi się towarzystwo syna… raz.

– Po prostu wracaj do domu. Po pierwszym postawieniu diagnozy cała rodzina przyjeżdżała ze mną do Perth na serie chemii. Mama, Tata, Bec i Evan zatrzymywali się w motelu trzy ulice stąd, przychodzili co rano z grami, pismami i tak ożywionymi rozmowami, że nie byłem w stanie za nimi nadążyć. Tata był większy i głośniejszy niż zwykle. Wygłupiał się z Bec, jakby nagle dobrali się do slapstickowego duetu. Mama potrząsała głową w udawanym oburzeniu, podczas gdy Evan trzymał się w tyle, podejrzliwie lustrując kroplówki i pielęgniarki. – Niedobrze mi się robi w szpitalach – usłyszałem, jak kiedyś mówił. – Ten zapach… – Nie mam mu tego za złe. On też tu nie pasuje. Przynajmniej uczciwie to mówił. Za każdym razem, gdy wieczorem wychodzili, stawałem w prostokątnym oknie i obserwowałem, jak moja mała rodzinka wlecze się z powrotem do motelu. Tata trzymał Mamę za rękę. Siedem pięter niżej każde z nich wyglądało na dużo smutniejsze, szczególnie Tata. Szczerze mówiąc, ich odwiedziny źle na mnie wpływały i tym razem wymusiłem na Mamie przyrzeczenie, że utrzyma ich z dala. Szczęśliwie Protokół przeszczepu szpiku kostnego zabrania przyjmowania więcej niż jednego gościa naraz, więc mama nominowała do tej roli siebie. Jedyny szkopuł w tym, że nie wychodzi. – Nie potrzebują mnie w domu. Bec dba o pełną lodówkę. A oliwki są już przycięte, więc mężczyźni mają lekko. – Ale Tata… – Potrafi sam zatroszczyć się o siebie. – Wiesz, co mam na myśli. – Jestem twoją matką – przypomina mi, jakby składała śluby kochać mnie i pielęgnować, chronić i irytować w chorobie i zdrowiu (ale zwłaszcza w chorobie), jak długo życia nam starczy. Z żołnierską determinacją przystępuje do codziennej krzyżówki z gazety. Podchodzi do niej tak, jakby stawką było coś większego; jakby nasze powodzenie w jej rozwiązaniu miało przełożyć się na powodzenie terapii. Przez cały dzień, w miarę jak Nina, Patrick, Simone, Suzanne i Linda wchodzą i wychodzą z pokoju, przynosząc coś lub wynosząc, dodawane są kolejne wydumane słowa, aż docieramy do trzydziestu. Mama pęcznieje z dumy i wpisuje w kalendarzu pod datą 9 grudnia: Geniusz!

Właśnie dlatego godzę się na krzyżówki, Scrabble, „CUD” i każde inne zajęcie, które proponuje. Robię to, by widzieć pewność jej ręki, gdy pisze: Geniusz. Kolejny sukces. Kolejny dzień zaliczony. Podczas wiadomości o szóstej uświadamiam sobie, że ktoś mnie obserwuje. Ktoś przygląda się przez okrągłe okienko z korytarza. Jest młoda, ma szesnaście, może siedemnaście lat, duże oczy, ciemną kreskę pod nimi i grube brązowe włosy, które zapewne spływają lokami za jej ramiona niżej, niż widać przez szybkę. Nie jest pielęgniarką. Jest kimś takim jak ja i czuję, jak jej oczy przywierają kurczowo do moich. Nie mogę się od nich oderwać. Jest hipnotyzująca. A potem mrugam i już jej nie ma. Dziwne. Nie wyglądała jak fanka dziewczyńskiego popu. Zresztą Lady Gaga nie odezwała się już więcej. Odkąd dziewczyna wyłączyła piosenkę dwa dni temu, słyszałem z pokoju 2 jedynie sporadyczne sprzeczki – matka, jak zgaduję, i córka – po których następowało rytualne plaśnięcie drzwiami. Nie było ani śladu muzyki, telewizji czy czegokolwiek. Czy to przeze mnie? Dlatego, że pukałem? Oglądam z Mamą wiadomości, ale w tej chwili to nie świat na zewnątrz mnie interesuje.

3

ZAC Status: Potrzebne nowe melodie. Jakieś propozycje??

– Przydałyby mi się nowe rzeczy do słuchania – mówię Mamie po czterech rundach Mario Karta i półgodzinnej torturze przy programie kulinarnym Ready, Steady, Cook. Mając schrzanione kubki smakowe po chemii, straciłem wszelkie zainteresowanie jedzeniem, więc programy, w których sławni szefowie kuchni podrygują z karczochami, straciły dla mnie powab. Jednakże dla Mamy jest to obowiązkowy punkt dnia. – Znam już moją listę z iPoda na pamięć. – Chcesz, żebym poszła do sklepu muzycznego? Idealnie: wysłanie Mamy z misją zakupu kompaktów zapewni mi co najmniej godzinę w pojedynkę. – O ile tylko masz czas… Mama odszukuje swoją torebkę i smaruje usta błyszczykiem. Ponownie myje ręce i sprawdza swoje odbicie w lustrze. – Co mam ci kupić? – Poproś o coś w sklepie. Powiedz im, że to dla siedemnastolatka. Chłopaka. Potrząsa głową. – Nie ma mowy. Wypisz mi jakieś tytuły. Dzięki Facebookowi mam po chwili listę sześćdziesięciu siedmiu polecanych albumów. Jedna aktualizacja mojego statusu sprawiła, że posypał się cały grad sugestii, wiele z nich w lukrowej polewie. Skrillex! Zdrowiej, Zac Wyślę ci najnowszych Rubensów, Of Monsters i Men. Jestem z ciebie dumna, Braciszku. Bec Macklemore & Ryan Lewis. Ciężko nam czekać ;) trzym się Helga

Rak to magnes dla przyjaciół na Facebooku. Według statystyki mojego profilu, nigdy jeszcze nie byłem tak popularny. Dawniej ludzie się za siebie modlili, dzisiaj lajkują i komentują, jakby mieli bić światowe rekordy. Nie uskarżam się, ale jak mam wybrać kilka płyt z sześćdziesięciu siedmiu? – Zaskocz mnie czymś – mówię Mamie. – Jeśli okaże się, że to badziewie, zawsze możesz je jutro wymienić. To wprost genialne. Mogę sprawić, by Mama kursowała tam i z powrotem do sklepu muzycznego przez całą resztę mojego pobytu, dając mi cenne godziny wolności, a sobie wielce pożądany ruch na świeżym powietrzu. W końcu mój zachemiony mózg zaczyna trybić. Mam tylko nadzieję, że Mama nigdy nie dowie się o iTunes. Wyciera ręce papierowym ręcznikiem. – Przydałoby się też trochę lodów… I machając ręką, wychodzi. Alle-luja. Brzdęk. Szszsz. Pik. Buuu. Zrzucam kołdrę i staję na linoleum. To czwarty dzień nowej dziewczyny. Z tego, co słyszę – i czego nie słyszę – rozumiem, że jest wciąż sama. Mama odwiedza ją rano, ale nigdy nie jest długo. Nie zostaje na noc jak moja. Dziś rano słyszałem brzęk wieszaków w szafie u niej. Po czterech dniach wreszcie się rozpakowała. Brzmiało to jak kapitulacja. Ma na pewno wkłucie centralne pod obojczykiem. Uniesione i odrętwiałe wokół. Pielęgniarki z pewnością dłubały już przy nim igłami, ale ona nic nie czuła. Nie ma też jeszcze nudności po chemii. Zależnie od tego, jaki lek jej podają, może ich w ogóle nie mieć. Będzie tu jeszcze tylko przez trzy dni i potem jedzie na pięć do domu przed kolejnym cyklem – tak Nina powiedziała Mamie. Dziewczyna ma mięsaka kości. Płeć: K Wiek: 17 Umiejscowienie: Goleń Stadium: Guz zlokalizowany Cholera, na jej miejscu wcale bym nie marudził. Statystyki w jej przypadku są

znakomite. Jeszcze ich nie wygooglała? Nie wie, jakie ma szczęście? Głowa do góry – chcę jej powiedzieć. – Zaraz wrócisz do domu. Słuchać tej swojej gównianej muzy i odliczać dni. Ale piosenka, którą teraz puszcza, jest bardziej hiphopowa niż dziewczyńskopopowa. Przysuwam bliżej swój stojak z kroplówką w nadziei, że rozróżnię słowa. Z uchem przyciśniętym do ściany uważnie obserwuję swoje okrągłe okienko, nie chcąc, żeby ktoś sobie coś pomyślał. Pielęgniarki przechodzą obojętnie, podobnie jak koleś w kapeluszu. Jest młodszy od typowych odwiedzających. Ma balon wypełniony helem i małego białego misia. Słyszę, jak wchodzi do pokoju 2. Wyobrażam sobie, że podchodzi do jej łóżka od strony okna. Nie rozumiem wszystkich jego słów. Jest ich mniej niż słów dziewczyny, której głos brzmi weselej niż zwykle, bąbelkowo, jak napój gazowany. Ciekawe, co on mówi takiego, że ona tak reaguje. – Żenada, ściągaj to – dziewczyna śmieje się, gdy on robi pewnie to, co wszyscy palanci robili przed nim: zakłada sobie kartonowy basen na głowę jak kapelusz. To takie przewidywalne, że trudno mi uwierzyć, że ona się na to łapie. Chłopak odczytuje opcje jutrzejszego jadłospisu z niebieskiej karty i pomaga jej zaznaczyć rubryczki. Słyszę, jak opowiada jej o imprezie, która ją ominęła, i że Shay i Chloe pytały o nią. – Nie mów im… – Nie mówiłem. – Dobrze. Niedługo stąd wychodzę. – Co to takiego? – Jego głos przybliża się do naszej wspólnej ściany. Wyobrażam sobie, że dotyka wybrzuszenia pod jej obojczykiem. – To wenflon. – Czad. Boli? – Nie. Tak. – Zostanie blizna? Mijają wieki, zanim się rozpłakuje. Słyszę każdy przeciągły szloch i każdą długą pauzę między nimi. – Hej… Hej. Mówiłaś, że zaraz cię nareperują, prawda?

– Tak. – Więc nie płacz. Niedługo potem chłopak wychodzi. Gdy przemyka obok moich drzwi, brwi ma zmarszczone w sposób, który przypomina mi mojego brata Evana, kiedy chce być gdzieś indziej. Brzdęk, pik, buuu, mówi mój pokój. Pokój 2 nic nie mówi. Jej milczenie nigdy nie było jeszcze tak smutne i całkiem mnie wsysa. Przykucam i pukam w ścianę. Jak inaczej mogę z nią porozmawiać? Pukam trzy razy. Moje palce mówią: No już, nastaw jakąś muzę. Włącz repeat, jak chcesz. Wytrzymam. Ale nie ma odpowiedzi. – Co ty robisz, Zac? – Stoi przy mnie Nina. – Upadło mi… Q. – I jak brzmi takie Q? – We włosach ma jakiegoś futrzaka. Oposa albo kuokę? On też posyła mi drwiący uśmieszek. Wstając, uderzam głową w pompę infuzyjną. – Przyniosłam lekarstwa. – Potrząsa dozownikiem. – Ale może potrzeba ci czegoś… silniejszego? Kręci mi się w głowie, gdy mówię: – Pójdź i powiedz tej nowej, żeby puściła Lady Gagę. – Dlaczego? – Bo nie znam alfabetu Morse’a i mój sygnał nie został odczytany. Nina mierzy mnie wzrokiem. – Nigdy nie miałam cię za fana Gagi. – Wiem, że to nie jest typowa prośba – mówię, posyłając uśmiech, który z jakiegoś powodu zawsze na nią działa. – Tylko raz. Dla mnie? Wygrzebuję dziennik ze stosu koło łóżka, otwieram go zwinnym ruchem, wyrywam czystą kartkę i piszę: Puść Gagę. NALEGAM! (Naprawdę!)

Nie wiem, czy wielkie litery to nie przesada. I wykrzykniki. Rozważam narysowanie uśmiechniętej buźki, by usunąć potencjalne ślady sarkazmu. – Dlaczego nie ściągniesz sobie Gagi z iTunes? – Ja nie chcę słuchać Gagi – szepczę, wskazując na ścianę. – Chcę, żeby ona posłuchała. Nina składa równiutko kartkę. – Jak sobie życzysz, Zac. I bierz swoje lekarstwa. Nina wkłada kartę do kieszeni, po czym myje ręce przez przepisowe trzydzieści sekund. Wygląda to bardziej na sześćdziesiąt. – Gdzie twoja mama? – W sklepie z płytami. – Po Gagę? Prycham. – Jeszcze czego. – No tak. Więc masz się dobrze? Sam? – Znakomicie. Kiwam głową i ona wychodzi. Oboje się uśmiechamy. * * * Mama potrafi sobie nieźle chrapnąć, jak zwykle o trzeciej w nocy. Któregoś razu powinienem to nagrać jako dowód. Uważa, że nie chrapie – w ogóle ledwie zmruży oko w nocy – ale ja wiem, jak jest. Kiedy jest najgłośniejsza, ja najbardziej nie mogę spać. To nie wina Mamy, tylko przekleństwo trzeciej godziny. Budzę się do ubikacji trzeci raz w ciągu nocy, a potem nie mogę zasnąć. Trzecia to najgorsza godzina. Jest za ciemno, za jasno, za późno, za wcześnie. To wtedy przychodzą pytania, brzęczą jak muchy, obsiadają mnie jedno po drugim, aż mam ich pełną głowę. Jestem górnikiem? Maniakiem telezakupów? Narciarzem biegowym? Muzykiem? Żonglerem? Jest 3.04, a ja zastanawiam się, kim jestem. Szpik jest niemiecki – lekarzom tyle było wolno powiedzieć. Od czternastu dni mam

w sobie niemiecki szpik i chociaż nie ciągnie mnie jeszcze do precli, piwa czy skórzanych bryczesów, nie znaczy to, że na pewno nie zmieniłem się pod innymi względami. Alex i Matt przezwali mnie „Helga” i tak już zostało. Teraz cała ekipa od piłki uważa to za przezabawne, że po części mogę być piekącą precle, żłopiącą piwo i zaplatającą warkocze Fraulein z Bawarii z potężnym die Bruste. Ale czy to prawda? Mogę? Próbuję wyobrazić sobie siebie jako kogoś innego. Wiem, że brzmi to jak kiepski thriller – Inwazja szpiku! – ale jeśli mój własny szpik został wymyty z moich kości i zastąpiony cudzym, czy nie zmienia to tego, kim jestem? Czy to nie w szpiku rodzą się moje komórki, by przeciskać się z krwiobiegiem do każdej cząstki mojego ciała? Więc jeśli miejsce narodzin moich komórek pochodzi teraz od innego człowieka, czy to nie powinno wszystkiego zmienić? Mówią mi, że teraz jestem w 99,9 procentach kimś innym. Mówią mi to jako coś dobrego, ale skąd mam mieć pewność? Nie ma w tym pokoju nic, na czym mógłbym się sprawdzić. A co, jeśli kopię teraz piłkę z wprawą ożłopanej wiedźmy z Niemiec? Co, jeśli zapomniałem, jak kieruje się pickapem albo jeździ na quadzie? Co, jeśli moje ciało nie pamięta, jak się biega? Co, jeśli te rzeczy nie są przechowywane w głowie czy mięśniach, ale dużo głębiej, w szpiku? Co, jeśli… co, jeśli wszystko to jest tylko stratą czasu, i białaczka i tak się reaktywuje? O 3.07 włączam iPada, przyciemniam ekran i błąkam się po ścieżkach w labiryncie blogów i forów, wolny od świdrujących oczu Mamy. Chrapiąc na rozkładanym fotelu obok mnie, nie ma pojęcia o moim niecnym sekrecie. W 0,23 sekundy Google informuje mnie, że są ponad 742 miliony stron o raku. Prawie 8 milionów dotyczy białaczki, z czego 6 milionów ostrej białaczki szpikowej. Jeśli wpiszę frazę „średnia przeżywalność w nowotworach”, pojawia się ponad 18 milionów stron, oferujących mi liczby, prawdopodobieństwa i procenty. Nie muszę ich czytać; znam większość statystyk na pamięć. Na YouTube słowo cancer prowadzi do 4,6 miliona nagrań. Spośród nich 20 tysięcy pochodzi od pacjentów po przeszczepie szpiku takich jak ja, tkwiących w izolatkach. Niektórzy z nich są w tej chwili online. W Perth jest 3.10 w nocy, ale w Auckland 7.10 rano, w Waszyngtonie 15.10, a w Dublinie 20.10. Ziemia się kręci i tysiące ludzi nie

śpią, uaktualniając wpisy na zaznaczonych stronach, które obserwuję. Znam teraz tych ludzi lepiej niż moich kumpli. Potrafię rozumieć ich uczucia lepiej niż własne. Czuję się trochę jak intruz. Jednak ze słuchawkami na uszach oglądam świeżo uploadowane przez nich nagrania. Śledzę przebieg ich terapii, skutki uboczne, sukcesy. I prowadzę rejestr porażek. Nagle słyszę szum wody w toalecie obok. Więc jest jakaś rzecz, która nas łączy – nową i mnie. Przynajmniej jedna.

4

ZAC Czternaście dni po przeszczepie – i to już wiadomość oficjalna. Jestem odrażający. Wiedziałem, że twarz mi napuchła – tak to jest po steroidach – ale nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo. Albo Nina zamieniła mi lustro w łazience na takie z sali z krzywymi zwierciadłami, albo ja zamieniłem się na głowę z ryżową prażynką. Dlaczego nikt mi nie powiedział? Dlaczego cackali się z ewidentnym koszmarem, jakim stała się moja głowa? Jeszcze dwa dni temu dr Aneta nazwała mnie hottie i zakładałem, że nie chodziło jej o gorączkę. Nina też mnie nabrała i zrobiła mi zdjęcie telefonem Mamy. Mama wysłała je do mojej siostry Bec, która umieściła je na Facebooku, wywołując lawinę dwustu komplementów, w tym prywatne wiadomości od Clare Hill i Sienny Chapman. Sienna napisała, że chce „wpaść”, jak już będę w domu, a ona nie rzuca takich słów na wiatr. Czy faktycznie zrobiłem wrażenie, czy tylko oślepiła ją litość? Tak było w Pięknej i bestii, prawda? W mojej ocenie jedyny właściwy komentarz nadszedł od Evana. Fajna fotka, dupa na karku. Pasuje ci. Kutas. Według wskazań lustra łazienkowego nie mam szyi. Czy to możliwe, by moim niemieckim dawcą był Augustus Gloob? Czy wszystkie te lody, które zjadałem, poszły mi tylko w szyję? Lekarze mówią, że to dobrze, gdy przybywa tłuszczu po przeszczepie, bo to pomaga walczyć czy coś tam. Ale na pewno nie robi to dobrze na ego, szczególnie kiedy nowa raz po raz zagląda przez szybkę w moich drzwiach. Co to za sprawiedliwość, że ona może swobodnie kręcić się po oddziale i obnosić z aksamitnymi włosami, idealnymi policzkami i pojedynczą brodą, gdy zagląda do pokojów innych pacjentów i z wyższością osądza ich ciastowate, napęczniałe głowy,

podczas gdy ja tkwię tu, karmiony przymusowo lodami i kłamstwami, robiąc z siebie ostatniego, spasionego głupka? Co wyjaśniałoby, dlaczego nie odpowiedziała na moją odręcznie pisaną karteczkę. Czemu ktoś taki jak ona miałby zniżać się do komunikowania z łysym Jabbą the Huttem takim jak ja? Zwłaszcza kiedy przyłapała mnie na grze w Detektywa z mamą. Wiem, że nie powinienem się przejmować tym, jakim mnie teraz widzi – to w końcu tylko chwilowe – ale jeśli ona myśli, że to ja, prawdziwy ja? – Mamo! – Co? Wskazuję na swoją twarz i unoszę brwi. Przynajmniej myślę, że to robię. – Jakie płatki śniadaniowe ci przypominam? – Przestań się mizdrzyć i wracaj do łóżka. Masz zgadnąć, czy to była świeczka, czy sznur. – Nie. – To była świeczka. – Mama zamyka z trzaskiem planszę i przeciąga się. – Czy już nie pora na podwieczorek? Zauważamy jednocześnie: złożona kartka papieru na podłodze. Patrzę na nią, potem na drzwi, które nie otwierały się od kilku godzin. Mama podchodzi, podnosi kartkę i wącha, jakby miała nos wytrenowany w wychwytywaniu śladów kontaminacji. – Czy to od Niny? Mam nadzieję, że jest czysta? Rozkłada papier i pokazuje mi płytę CD w środku. Rzucam się, żeby wyrwać jej to z rąk. Pośpiech przyprawia mnie o zawrót głowy, zaskoczenie o panikę. Kartka jest pusta. Dlaczego nic nie napisała? Obracam kompakt i czytam: Lady Gaga do Pok 1, wypisane niebieskim markerem. Robi mi się słabo: nowa nie tylko lituje się nade mną, steroidowym balonem, ale jeszcze uważa, że jara mnie dziewczyński pop. Zaraz zacznie mi posyłać nagrania Biebera. Cholera, myśli, że jestem gejem? Nie, żeby nie było wolno, ale… – Wsuń do laptopa. – Mama podważa wieczko na pudełku lodów. – Posłuchamy. Czy moja ciastowata twarz jest zdolna do rumienienia się ze wstydu? Czy mam

dostatecznie wysoką liczbę czerwonych krwinek, żeby pozwolić sobie na taki luksus? Zastanawiam się nad wyłomotaniem w naszą ścianę: Jestem stuprocentowo heteroseksualnym, jeżdżącym na quadzie skrzydłowym! Ale to wymagałoby bardzo dużo łomotania, a nie chcę też narazić się na ryzyko, że pomyli to z: Dzięki! Wielkie dzięki! Kocham Gagę nad życie! Hip hip hurra dla Gagi! Czy naprawdę może uważać, że w ten sposób zaspokaja moje potrzeby akustyczne i emocjonalne? Czy też rysuje się tu cień podejrzenia, że robi sobie ze mnie jaja? Zachwyt Mamy na widok, że biorę do ręki swój dziennik, szybko mija, gdy gwałtownie wyrywam z niego kartkę. Stara się udobruchać mnie łyżeczką różowych lodów. – Weź, to twoje ulubione. Nie, wcale nie moje ulubione. Bazgrzę: Droga pacjentko z pokoju 2. Dziękuję ci za przemyślany prezent. Uwaga: To jest sarkazm! Nie słyszysz mojego tonu, ale wierz mi, jest w nim mnóstwo sarkazmu. Spróbuj przeczytać to głosem Homera Simpsona, a zrozumiesz…

Ale gdy czytam to sobie, wcale nie wydaje się sarkastyczne. Tylko dziecinne. I trochę porąbane. Więc gniotę tę kartkę i próbuję z następną. Droga sąsiadko

Nie. Zbyt oficjalnie. Droga Do Pokoju 2. Dostałem twój kompakt. Dziękuję. Nie jest w moim typie, mimo to dziękuję. Ale ty sobie nie żałuj. Odlatuj. Tylko nie nastawiaj na repeat jak pierwszego dnia. Ani tak głośno, to znaczy, z wyczuciem, rozumiesz. Jesteśmy sąsiadami, ta ściana nie jest zbyt gruba. Sześć, siedem centymetrów, tak oceniam. Może o wybranych godzinach? Moglibyśmy ustalić jakieś zasady… zrobić rozpiskę?



Na tym etapie Mama porządnie zagłębiła się już w pudełko Lodów Neapolitańskich podczas oglądania Ready, Steady, Cook. Stukam w kolejną kartkę długopisem. Nie pamiętam, kiedy ostatnio pisałem prawdziwy list, szczególnie do kogoś obcego. Jak mam przekazać to, co chcę, nie wychodząc przy tym na gestapowca albo czubka. Wpatruję się w pustą kartę i wzdycham. Co próbuję powiedzieć? Cześć. Dzięki za CD. Nie trzeba było. Nie to miałem na myśli… Ale i tak fajnie. Dodam do mojej kolekcji…

Jest jeszcze dużo białego miejsca, które gapi się we mnie. Co mówi się nowej, która tu nic nie kuma? U ciebie na suficie jest płytka ze świecącą w nocy gwiazdką. Zauważyłaś? Moja siostra Bec przykleiła ich całe mnóstwo, kiedy leżałem tam wcześniej w tym roku. Jak wychodziłem, pielęgniarka oddziałowa kazała mi je wszystkie pościągać, ale jedną zostawiłem. Jest tam jeszcze? Masz dobry pokój. Mówią, że mój jest najlepszy, ale ty widzisz od siebie więcej trawnika. Od Chłopaka-Balona z Pokoju 1. PS Drobne użycie sarkazmu wcześniej, na wypadek gdybyś się zastanawiała. PPS Po większości programów w telewizji chemia robi się jeszcze gorsza, szczególnie jeśli jest tam o gotowaniu, śpiewaniu, tańczeniu albo Dwóch i Pół. Najlepszym serialem na nudności są Kroniki Seinfelda. PPPS Nie zamawiaj sznycla kurczęcego we wtorki.

Wkładam skuwkę na długopis i naciskam dzwonek po Ninę, która, po przyjściu i umyciu rąk, kieruje się wprost do mojej, wciąż nieskończonej kroplówki. Następnie patrzy na mnie pytająco, unosząc wysoko brwi, tak że motyl w jej włosach trzepocze skrzydłami. Zanim Mama zdąży zauważyć, podaję jej złożoną kartkę, na której napisałem z wierzchu „Do Pokoju 2”. – Naprawdę? Tylko do tego jestem ci już potrzebna? – Czego nie zrobiłabyś dla najgorętszego faceta na oddziale? – mówię, mając nadzieję, że to chwyci. Nie oburza się, więc wskazuję na swoje pucułowate policzki. – Ale czy jestem taki nadal? Z tym? – Tak, Zac. Jesteś najśliczniejszy ze wszystkich. Coś jeszcze?

– Gdybym był płatkami śniadaniowymi, to jakimi? – Z osobowości czy wyglądu? – odpala bez chwili wahania. – Wszystko jedno. – Ostatnio? Zbliżasz się do miodowych cheeriosów. Nie myli się zanadto. Tkwię w tym pokoju od dwudziestu czterech dni i z coraz większą desperacją potrzebuję towarzystwa. Nie mam na myśli mamy, pielęgniarki, psychologa, fizjoterapeutów czy innych, którym płacą za obecność tutaj. Potrzebny mi kontakt z moimi rówieśnikami i w realu. Nie wystarczy mieć przyjaciół w necie, którzy wpisują się z potokiem wykrzykników, znaczków z uniesionym kciukiem czy uśmiechniętych buzi. Potrzebuję kogoś, kto przypomni mi prawdziwy świat, bez cenzury i ciągłej samokontroli. Potrzebuję przyjaciela. – Płatki śniadaniowe? – Mama pyta kilka godzin później, po rozstawieniu swojego fotela, zgaszeniu świateł i wejściu pod kołdrę. – Dziwaczejesz, Zac. Ma rację. Jeszcze jedenaście dni. * * * Słyszałem, jakie bajeranckie są dziecięce oddziały onkologiczne z wielkimi przestrzeniami, pokojami w kolorach tęczy, klaunami, którzy grają na mandolinach, salami do zabaw z perkusjami i grającymi szafami. A najlepsze, że pacjenci są odwiedzani przez zawodników West Coast Eagles albo gwiazdy z seriali, którzy przynoszą im upominki z autografami. Ale ponieważ zdiagnozowano mnie w wieku siedemnastu lat, ominęły mnie te wszystkie atrakcje i znalazłem się w szpitalu dla dorosłych z białymi ścianami i malutkimi odbiornikami telewizyjnymi. Pierwszego wieczoru leżałem w łóżku i oglądałem program dokumentalny o konstruowaniu przez NASA nowego pojazdu zdalnego, łazika Curiosity. Trudno mi było skupić uwagę w otoczeniu obcych dźwięków i zapachów szpitala, i w obliczu mojego strachu. Do czasu gdy miałem nawrót, Curiosity był już w czołówkach gazet. Na dzień przed transplantacją oglądałem z Mamą relację ze startu Atlasa V, który przebijał chmury,

niosąc swój robotyczny ładunek. Kiedy wyłączyliśmy telewizor, dalej myślałem o tym sprzęcie, który mknie w kosmosie. Były tam przyrządy naukowe, które mają pobierać próbki z powierzchni Marsa, poszukując elementów składowych życia. Skoro naukowcy potrafią posłać robota 560 milionów kilometrów od Ziemi, myślałem wtedy, z pewnością mogą nareperować coś tak malutkiego jak krwinki w moim ciele. Łatwo przychodzą tu takie przeskoki myślowe – niewiele więcej jest do roboty. Wynudziłem się już tak okrutnie, że nawet szukanie charakterystycznych cech u pielęgniarek staje się ciekawe. Na przykład Veronica ma wielkie dłonie, ale niezwykle zwinne, gdy zmienia prześcieradła na moim łóżku. Siedząc na różowym fotelu, podziwiam tę spójną choreografię. Nikt nie potrafi zasłać łóżka tak jak ona. – Jak tam u ciebie dziś rano? – pytam. – Nieźle. A u ciebie? – Standard. Byłaś już w pokoju 2? – Mama bierze akurat prysznic w kabinach dla odwiedzających, które są dalej w korytarzu, więc korzystam z okazji. Veronica przytakuje. – Czy dziewczyna coś mówiła? Veronica wsuwa prześcieradło pod materac i potrząsa głową. Jest przyzwyczajona do kontaktu z pacjentami w jej wieku lub starszymi, którzy z reguły rozmawiają o swojej temperaturze albo jakości szpitalnego wiktu, a nie o dziewczynach z sali obok. To wyjątkowa sytuacja mieć dwoje nastolatków na dorosłym oddziale onkologicznym, do tego w sąsiednich pokojach. – Przekazała ci jakąś wiadomość? – Co masz na myśli przez „wiadomość”? Twarz Mamy pojawia się w okienku moich drzwi. Zaraz zacznie rutynowe mycie rąk, co daje mi jeszcze ze trzydzieści sekund. – Czy dała jakąś karteczkę? O muzyce… albo Kronikach Seinfelda, albo sznyclu? Veronica teatralnie pokazuje mi puste ręce. – Ta dziewczyna mówi tylko takie słowa, których nie będę powtarzać. Oddałeś stolec? – Tak. I mocz. Trzy razy w nocy, raz rano. Długopis Veroniki ostro odhacza kwadraciki na mojej karcie. Czy człowiek nie może już mieć żadnych sekretów? Mierzy mi temperaturę.

– Takie dziewczyny przypominają mi, dlaczego miałam samych chłopaków – mówi, jakby to wynikało z jej przenikliwego wyboru. – Jest taka… humorzasta. Nie je śniadań. Nic nie je. Nie chce wypełniać niebieskiej karty. Nie podnosi żaluzji. I jak ona się odzywa do swojej matki… Moja własna matka przeciska się przez drzwi, niosąc ręcznik kąpielowy i kosmetyczkę. – Witaj, Veroniko. Kupkał. – Dzięki, Mamo. Wie. – Wszyscy wiedzą. – Widzisz, chłopacy umieją się zachować – ciągnie dalej Veronica. – Traktują matki z szacunkiem. Odklejam się od fotela i przysuwam stojak z kroplówką do łóżka, na którym próbuję wsunąć się pomiędzy nieprawdopodobnie sztywną pościel. Tak zaczyna się Dzień 25 – dwudziesty piąty w tym pokoju, piętnasty po przeszczepie. – Chcesz zagrać w COD, Mamo? – Tylko jeśli jesteś gotowy na śmierć! – Połapuje się zbyt późno. Uśmiecham się i potrząsam głową. Nie ma mowy. * * * Pomiędzy odgłosami wystrzałów i chyba już piętnastego odrodzenia się Mamy do nowego życia słyszę coś jeszcze. Coś, co nie należy do śmiercionośnej drużyny Call of Duty. To krzyki żywego człowieka. Dwojga ludzi. Przyciszam głośnik. – Kto teraz podsłuchuje? – mówi Mama. – Ciii. Słyszę matkę. – Dlaczego mi to robisz? To „mi” najbardziej zgrzyta. Oczekuje się, że bliskie osoby będą mówić na przykład: „Na pewno ci się polepszy” albo „Kiedy skończysz tę serię chemii, pojedziemy na bajeczną wycieczkę”, albo „Będziemy się żarliwie modlić i Bóg nam dopomoże”. Nie robią melodramatu ze sobą w roli głównej.

– Powinnaś była słuchać. Trzymać się normalnego trybu… – Czyli to przeze mnie? Przez zmianę zajęć? – Nie musiałaś tego robić. Stać cię na więcej niż ten… ten certyfikat kosmetyczny. – Nic nie wiesz. To jest dyplom szkoły. – To jest żart. – Spadaj z mojego życia. – I ten chłopak… – Odpierdol się! – Krzyczy to tak głośno, że słyszy chyba cały oddział. – Jesteś zazdrosna. Nie wiem, skąd dziewczyna ma siłę wciąż się stawiać, ale ma. Raz po raz. Pielęgniarka oddziałowa prosi, żeby matka wyszła, i widzę, jak odchodzi. Włosy ma spięte spinką z masy rogowej, ociera łzy dłońmi. Ale walka się jeszcze nie skończyła. Słyszę, że nowa stawia się Ninie. – Odejdź. – Muszę podpiąć nowe dozowniki – odpowiada Nina. – Te są już puste. – Nie! – Dziewczyna wrzeszczy z energią, na jaką mnie nie byłoby stać. – Dosyć! Zostawcie mnie w spokoju! Słychać pospieszne kroki pielęgniarek w korytarzu i niedługo potem buty Patricka, który wchodzi do pokoju 2 i zamyka za sobą drzwi. Wyobrażam sobie, jak stoi tam ze złożonymi rękami i dopytuje delikatnie o jej „uczucia”. Jemu także dziewczyna nie odpuszcza. Kończy się to dopiero z nadejściem dr Anety i zapewne podaniem czegoś w rodzaju valium. – Dobra, dawaj to mi! – mówi nowa. – Dawaj mi wszystko. Teraz przez ścianę sączy się cisza. Sześć centymetrów to w końcu nie tak dużo. Ona wciąż tyle jeszcze nie rozumie: że z czasem się polepszy; że to nie wina lekarzy. Nie walcz – chcę powiedzieć. – Nie pociągaj dźwigni wyjścia awaryjnego. Bierz lekarstwa i o ile się da, miej jakąś radochę z tego lotu. Szkoda, że nie mogę jej tego powiedzieć. Szkoda, że nie mogę jej powiedzieć, jakie ma szczęście. * * *

Wracając do łóżka po trzecim siku w nocy, zauważam na podłodze gwiazdkę. Jakby sama tu spadła, przeciskając się pod drzwiami i lądując daleko na linoleum. Wciąż nosi na sobie resztkę poświaty. Podnoszę ją i pozwalam, by zaprowadziła mnie z powrotem do łóżka. Kiedy powiedziałem dziewczynie o gwiazdce na suficie, nie chciałem, żeby mi ją oddawała. Dlaczego ona wciąż przekręca wiadomości ode mnie? Mam nadzieję, że jej nie zasmuciłem? Słyszę wodę spuszczaną w jej toalecie. Trzecia w nocy. Ciekawe, jak to jest leżeć w takim pokoju, z nikim go nie dzieląc. Nie sięgam dziś po iPada. Nie mam nastroju na aktualne dane o zwycięzcach i przegranych. Zamiast tego trzymam w ręku blednącą gwiazdkę. Wpatruję się w nią tak długo, aż całkiem niknie, ale nawet wtedy czuję jej kształt w dłoni. Leżymy, głowa przy głowie. Przynajmniej – myślę – nie stawia się mnie.

5

ZAC Około drugiego śniadania udaje mi się przekonać Mamę, że desperacko pragnę shake’a miętowego z kawiarenki – niezawodny sposób na wywabienie jej z pokoju. Muszę postukać w ścianę i powiedzieć dziewczynie, żeby wzięła gwiazdkę z powrotem. Nie miała mi jej oddawać. Pukam, ale odpowiada męski głos. Dziewczyny już nie ma. Poznałem Cama w świetlicy dawno temu, w kwietniu. Miał zlecone naświetlania i nasze cykle zachodziły na siebie, więc rozgrywaliśmy razem długie partie bilardu, choć podejrzewam, że dawał mi fory. Świeżo po operacji blizna na jego głowie przypominała ostre, zamaszyste „C”. C jak Cam, gdybyś zapomniał. Ale mogło to być też C jak w innym słowie, cancer, którego się tu nie wymawia. Guz Cama był wielkości piłeczki golfowej, dlatego zawsze trzymał taką piłeczkę w kieszeni w celach demonstracyjnych. Początkowo myślał, że bóle głowy są od zbyt częstego obijania się o rafę przy plaży Trigg. – Mam… jak to się mówi? – zawołał przez ścianę – reaktywację. Tak jak było u ciebie. To niesprawiedliwe, że te dwa słowa są tak blisko siebie: reaktywacja i remisja. Powinny być na przeciwnych końcach słownika. Mówi, że odrosły mu już włosy i zaczynają się kręcić. – Ale teraz sukinsyn wrócił i znowu mnie wygolą. Jest elektrykiem, jak mi przypomina, więc jakoś to zniesie. Chwali się, że od zakończenia pierwszej terapii każdego dnia chodził surfować. W zeszłym tygodniu prychnął na dwumetrowego rekina tygrysiego. – Co mógłby mi zrobić? – śmieje się przez ścianę. W jego głosie niemal słychać ryk oceanu.

Ninę ciągnie do jego pokoju częściej niż do mojego. Nie ma między nimi wielkiej różnicy wieku, jak sądzę. Słyszę ich pogaduszki i wibrację w jej głosie. Kiedy wchodzi do mojego pokoju, wciąż ma na ustach uśmiech, inny od tego, który ja zwykle od niej dostaję. Policzki ma w kolorze swojej biedronki we włosach. Patrząc, jak zmienia mi kroplówkę i resetuje monitor, zastanawiam się, jak to możliwe, że pozwala się sobie zabujać, skoro wie to, co ja: dwadzieścia pięć procent szansy skurczyło się do dziesięciu. A nawet tych dziesięć jest na wyrost. Shit, nie chcę tego robić. Nie chcę myśleć o liczbach, tylko zająć uwagę tym, co się dzieje wokół. W szkole prawdopodobieństwo było proste: Jeśli rzuca się kostką, jakie jest prawdopodobieństwo, że wypadnie trójka? 1:6 Jeżeli rzuca się dwiema kostkami, jakie jest prawdopodobieństwo, że wypadnie para trójek? 1:36

Lubiłem matematykę. Lubiłem wiedzieć, na czym stoję. Ale teraz? Jeżeli 32-letni mężczyzna po usunięciu guza mózgu ma w ciągu ośmiu miesięcy reaktywację raka, jakie jest prawdopodobieństwo jego przeżycia? 1:11 Zmieniając to na procenty: 9,09%

Nie da się tutaj uciec od matematyki. Lekarze żonglują liczbami limfocytów i neutrofili. Pielęgniarki sprawdzają moją temperaturę i wagę ciała, obliczając miligramy metotreksatu, prednizonu, cyklofosfamidu. Rysują wykres moich postępów, chwaląc mnie za nie, jakbym był w jakiś sposób odpowiedzialny za tendencję wzrostową. Bardziej niż u staruszków z niemrawymi kiszkami, mój wykres daje podstawę do radości i optymizmu. Jestem ich prymusem. W odróżnieniu od Cama. Pieprzony Google. Na niektórych stronach jego szanse są szacowane na 1:10, na innych na 1:14. Kiedy wali pięścią w moją ścianę i mówi: Zac, chłopie, włącz na kanał czwarty. Lecą „Pyszności”! O, prawdziwe pyszności, mniam,

mniam, zastanawiam się, czy patrzy właśnie na te same strony. Wiem, że trzeba zachowywać te statystyki dla siebie, z dala od Mamy i Patricka, i Facebooka, i każdego, kto jeszcze mógłby się martwić. Muszę odłożyć je na później i skupić się na tym, co przede mną – na Ninie. – Cam chce dać ci lekcję, kiedy wyjdziesz – mówi, myjąc ręce. – Z matematyki? – Z surfingu, matołku. – Mnie? – Człowiekowi prażynce? Przynajmniej będę się utrzymywał na wodzie. – Cam mówi, że zabierze cię na plażę Trigg po Bożym Narodzeniu. Ma dwumetrową deskę, która będzie w sam raz dla ciebie. Prosił o numer twojej komórki. Będzie ze mnie wyżerka dla rekinów, to pewne. A jednak wydzieram kartkę i zapisuję numer. Ten facet chodzi z gigantycznym C na głowie, a obecnie też z plamami na płucach, i mimo wszystko rzuca wyzwanie oceanowi. Takiemu się nie odmawia. Albo znajdź mnie na Facebooku: Zac Meier (wyskakuję drugi na liście, możesz mnie nie poznać!)

Mama zanosi karteczkę do Cama i zostaje tam trochę pogadać. Nie mając „bliskiej osoby” (jego pies i współlokator się nie liczą), Cam znajduje jej namiastkę w mojej mamie, która przynosi herbatę i wielkie paczki ciasteczek Anzac. W realnym świecie nic by ich nie łączyło – mama jest farmerem z południa, a on surfującym elektrykiem, jeżdżącym terenówką – ale tu, na oddziale, zwyczajne reguły nie mają zastosowania. Nina przytyka mi elektroniczny termometr do ucha. Ma dziś we włosach renifera. – Ten koniec oddziału jest lepszy, nie uważasz? Staram się mówić to możliwie beztrosko jak na to, że wystaje mi z głowy termometr. – Tak? – Jest tu jakoś jaśniej czy coś. Lepsze feng shui. To dobre dla pacjentów w… młodszym wieku. Jak Cam. A nawet… młodszych. – Naprawdę? – Byłoby chyba rozsądnie – brnę dalej – żeby młodzi, tacy jak Cam czy… ktokolwiek inny, byli umieszczani na przyszłość z tej strony. To znaczy kiedy jakiś następny hipotetyczny młody pacjent będzie musiał wrócić.

– Tak hipotetycznie młody jak Mia? – Nina zgina nadgarstek i wpisuje cyferki do mojej karty. Mia. To imię do niej pasuje. – Czy z nią wszystko w porządku? Nina wsuwa długopis pod klips notatnika. Bez względu na to, jak wygląda rzeczywistość, wiem, że nie będzie mi wciskać kitu. – Wyjdzie z tego, Zac. Już ty się o nią nie martw. Ale to i ja wiem. Sprawdzałem w Google’u. Dziewczyna ma najlepsze statystyki z nas wszystkich. * * * Dwa dni później przychodzi Patrick, oznajmiając, że ma dobrą nowinę. – Jestem zdrowy? – Hm… no nie. To znaczy będziesz, Zac, za pięć lat… oficjalnie… – Umówiłeś mnie na randkę z Emmą Watson? Jego twarz odpręża się. – Być może. Nie czytałem wszystkiego, co tam jest małym druczkiem, ale nominujemy cię do nagrody Moje Życzenie. Słyszałem o tej akcji obejmującej pacjentów przed osiemnastką, którzy mają zagrażającą życiu chorobę. Widziałem zdjęcia dzieciaków latających helikopterem albo ściskających Mickey Mouse w Disneylandzie. Tylko że one są przed okresem dojrzewania – dzieciaki, nie gigantyczne myszy – więc trudno mi sobie wyobrazić siebie jako następnego modela do takich fotek. – Dlaczego? – Bo jesteś prawdziwym fajterem, Zac. – Jak Anthony Mundine? – No, może. – Siada bokiem na końcu mojego łóżka i pociera dłońmi swoje sztruksowe spodnie. – Nie, nie bardzo. To dlatego, że nigdy się nie skarżysz. Masz zawsze wszystko… pod kontrolą. Widzę, jak dopowiada w myślach: W odróżnieniu od tej dziewczyny… – Kapuję. Bardziej jak Hulk Hogan.

– Zac! – Mama wycelowuje we mnie cukrowym patyczkiem. Prawiła mi już kazania o tym, by nie wykorzystywać dobrego serca Patricka. Podobnie jak reszta personelu tutaj, jest przyzwyczajony do psychologizowania na dorosłe tematy, takie jak upadek firmy, bezpłodność, niesprawiedliwość życia, bla bla bla. – Bardziej jak żołnierz na wojnie – sugeruje Patrick. – Czyli ten pokój to taki Afganistan, a moja białaczka to talibowie? – Jeśli chcesz… – Metafora. Dzięki. Mogę jej użyć na angielskim? – Jasne. Dobra – mówi, podnosząc się. – Zastanów się trochę nad tym, co byś chciał. Emma Watson, hm? Czyli Hermiona z Harry’ego Pottera? Czemu nie? Wszyscy możemy sobie pomarzyć… – Bądź miły – mówi Mama, po tym jak Patrick umył ręce i wyszedł, machając na odchodnym. – Ty bądź miła albo zażyczę sobie udziału w turnusach odchudzających Jenny Craig na twój koszt. Prawda jest taka, że nie chcę jechać do Disneylandu ani prowadzić F1 z Michaelem Schumacherem. Kiedy w końcu opuszczę ten pokój, ostatnią rzeczą, jakiej pragnę, jest jakiekolwiek zamieszanie wokół mojej osoby. Chcę tylko stanąć pod wielkim błękitnym niebem, pokręcić się po farmie z Tatą i Evanem i zagrać w piłkę z chłopakami. Mogę nawet pomóc Bec przy zwierzętach. Chcę po prostu się znaleźć znowu na dworze. Tam, gdzie jest moje miejsce. Poza tym nie zasługuję na żadną nagrodę. Nie jestem żołnierzem i prawdopodobnie nie jestem zbyt odważny. Nie jestem bojownikiem o wolność, nie uratowałem tonącego dziecka ani nie opłynąłem świata jak ta dziewczyna w różowej żaglówce. Granie przez trzy godziny dziennie na Xboxie nie czyni ze mnie bohatera. Przeleżałem w łóżku dwadzieścia siedem dni pod rząd i odniosłem sukces w kontroli wypróżnienia. Udało mi się stracić 100 procent włosów z głowy, która i tak podwoiła swój rozmiar. A po siedemnastu dniach z nowym szpikiem w końcu zacząłem wytwarzać jakieś własne białe krwinki, jak mówią analizy. To nie są przełomowe dokonania. Oglądałem filmy dokumentalne o jeńcach, którzy przeżyli całe lata, żując pył z węgla drzewnego i przykładając sobie do ran robaki, żeby wyjadały infekcje. Takie coś

zasługuje na wycieczkę do Disneylandu. Ja mam tutaj lodówkę, telewizor i Xbox, klimatyzację ustawioną stale na 21 stopni, codziennie przynoszone ciepłe posiłki i trzy przekąski oraz kogoś, kto ścieli mi łóżko. Nie marudzę na moje leczenie, bo po co? Widzę je tak, że to jest mrugnięcie okiem. Średnia długość życia przeciętnego mężczyzny w Australii wynosi obecnie 79 lat, czyli 948 miesięcy. Ten pobyt w szpitalu razem z wcześniejszymi seriami chemii i potem jakimiś wizytami kontrolnymi zsumuje się do jakichś dziesięciu miesięcy. Tylko 1,05 procenta mojego życia jest spędzony z igłami i chemikaliami, co – ujęte w innej perspektywie – daje mniej niż jedną płytkę z osiemdziesięciu czterech na suficie. Więc w ogólniejszym obrazie, to jest nic. A z pewnością nie zasługuje na nagrodę Moje Życzenie. Jeżeli komukolwiek się ona należy, to Camowi, ale w wieku 32 lat jest na nią za stary. Nina też zasługuje na nagrodę. Zna statystyki, a jednak pozwala sobie się w nim podkochiwać. – A więc czemu Emma Watson? – pyta mnie później mama. Nawet ona jest odważniejsza ode mnie. Ona to znosi ze swojego wyboru. Ja jestem najmniej odważny ze wszystkich. Nie poszedłem na tę wojnę na ochotnika. To białaczka powołała mnie, tchórza.

6

ZAC Facebook informuje mnie, że mam dwie nowe prośby o dodanie znajomych. Przy 679 nie potrzebuję już nowych. Przed chorobą mój rejestr wahał się nieco powyżej 400, a i to było naciągane: koledzy szkolni, byli koledzy szkolni, chłopaki, z którymi grywałem w piłkę i krykieta. Ale teraz mam „przyjaciół” wszędzie: najdalszych krewnych, pacjentów ze szpitala z ich rodzinami, członków najróżniejszych rakowych forów dla nastolatków, do wpisania się na które zostałem przymuszony i które zaśmiecają mój profil żartami, pseudoduchowymi cytatami oraz akronimami, których nie zawsze jestem nawet w stanie rozszyfrować. – Komunikacja internetowa odgrywa wielką rolę – oznajmił mi Patrick – w przetrwaniu odosobnienia w izolatce. Ale mam wrażenie, że moi „przyjaciele” czerpią z tego więcej korzyści ode mnie. Najzabawniejszą rzeczą z Facebookiem były moje systematyczne odmowy dodania Mamy do grona znajomych. – Jesteś przy mnie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, Mamo. Dlaczego mielibyśmy się też kontaktować na Facebooku? – Chcę po prostu widzieć, co tam wyprawiasz. – Widzisz, co wyprawiam. Widzisz wszystko. W czasie rzeczywistym. – Ale ja mam tylko czternastu znajomych – mówi, tak jakby można mnie było wziąć na litość. – To powinnaś więcej wychodzić. Pójdź pogadać z prawdziwymi znajomymi albo odwiedź ciocię Trish. Mieszka kilka ulic stąd. A najlepiej wracaj do domu. – Wrócę razem z tobą. Już za siedem dni – przypomina mi, jakbym mógł o tym zapomnieć. Jakbym.

Ponownie odrzucam zaproszenie od niej, po czym otwieram drugie. Oczekiwałem, że będzie od Cama. Prośba o dodanie do znajomych: Mia Phillips 0 wspólnych znajomych

Nie rozpoznaję tego nazwiska, ale wydaje mi się, że widziałem tę twarz. Lepiej przyglądam się, żeby mieć pewność. Ma głęboko wycięty podkoszulek na ramiączkach i srebrny wisiorek z połówką serduszka. Ręce opiera na ramionach jakichś koleżanek. To ona? Patrzę w moje okrągłe okienko. Nie ma jej tam oczywiście. Jest tylko biała ściana i dwie trzecie ostrzeżenia higienicznego, przybranego obecnie czerwono-zielonymi świątecznymi błyskotkami. Ale na ekranie mam twarz tej nowej. To musi być ona. Dziewczyna odstukująca na moje pukanie. Prosi, żebyśmy stali się przyjaciółmi, co złapało mnie w pół oddechu, w pół jęknięcia, w pół wszystkiego. Moje palce zawisły nad „Zaakceptuj”, ale jestem zdezorientowany. Skąd wie, kim jestem? – Mamo, czy Cam wyszedł już do domu? – Nie. Przenieśli go do pokoju 6. – Kiedy? – Jak spałeś. Ściszam głos, który spada o dobrą oktawę. – To kto jest w dwójce? Mama wzrusza ramionami, jakby nagle nic to jej nie obchodziło, a potem częstuje mnie marshmallowem. Znakomicie wie, kto jest w dwójce. Na ekranie mam dwie opcje: Zaakceptuj

Nie teraz

– Miała wrócić dopiero we wtorek. Czy nie tak mówiła Nina? – Myślałem, że ustawili

ją na pięciodniowe cykle co pięć dni. – Nie pamiętam. Jakie jest siedmioliterowe słowo na „mokasyny”? Nie potrzebuję kolejnego znajomego na Facebooku, szczególnie takiego, który wypala mi żałosne kompakty i bez powodu odrywa świecące w nocy gwiazdki. Dziewczyny, która przekręca wszystkie wiadomości ode mnie. Która jest taka nabuzowana. Ale z drugiej strony jest taka sama… Mój palec bierze górę nad rozumem i dotyka ekranu. Zaakceptuj.

Spinam się w sobie, ale nie ma wstrząsów sejsmicznych ani ogłuszających alarmów. To nic nie zmieniło. Po prostu stała się jeszcze jednym udawanym przyjacielem na moim profilu. A potem stuk. Czy to sprzątaczka w pokoju obok? Czy palce dziewczyny? Stuk. Widzę, że mama wpatruje się w ścianę. – To ty? – pyta, a ja potrząsam głową. – Może jest tam mysz. Stuk – ściana nalega. – Stuk, stuk. Do jasnej anielki! W ciągu dwu godzin nowa wprowadziła się obok, zaznajomiła ze mną na Facebooku i jeszcze do mnie stuka? To się dzieje z prędkością warp. Wchodzę na jej profil, by przyjrzeć się jej życiu obnażonemu w komentarzach, fotkach i emotikonach. Impra w ten w’end. Wchodzisz, Mia? Dlaczego nie było cię u Georgies? Super. Noc. EVER!

Widzę jej ostatni post sprzed trzech tygodni: Bujam się z tą głupią kostką.

Komentarze pod nim daleko chybiają celu: Za dużo tańców?? Nie mogłaś wziąć antybiotyków czy coś? Mamma mia połamaniec ;)

Schodzę niżej, chcąc dowiedzieć się więcej. Widzę posty sprzed miesiąca o butach i sukienkach na bal w 11 klasie. Jest fota rozczapierzonych dłoni z dziesięcioma różnymi odcieniami lakieru na paznokciach, pod którą ciągnie się litania odjechanych komentarzy od części z jej 1152 znajomych. Poważnie? Kto zna tylu ludzi? Ale nie ma słowa na „c”. Nie ma nawet „chemii”. Impra? To bez sensu. Czy naprawdę zbajerowała ich, że to tylko stłuczenie kostki? Może i ma świetne statystyki, ale to jednak rak. To nie żarty. Stuk. Znajomi wklejają jej gówniane posty o wakacjach i wyprzedażach przedświątecznych, nie zdając sobie sprawy, że Mia krąży tam i z powrotem między domem i szpitalem i czuje się jak żywy trup. Dlaczego im nie powiedziała? Schodzę coraz niżej, wyświetlając sobie jej życie do tyłu. Przechodzę przez parę jęknięć o bólu kostki, potem powrót do przeszłości, do zwykłego marudzenia na szkołę, zaproszeń na plażę i Karrinyup, do jej zdjęć otagowanych Wielka Wyprawa albo Summadayze. Mam przed sobą jej obnażone życie facebookowe, ale wciąż nie widzę jej. Nagle mój iPad wydaje niespodziewany brzdęk i w prawym dolnym rogu ekranu okienko czatu powiadamia mnie: Pisze Mia. Brzdęk Mia: Czy to TY?

Shit! Potrafi wyczuć, że jestem na jej profilu? Myśli, że ją podglądam? To ona mnie zaprosiła!

Pięć minut temu oglądałem sobie mecz testowy krykieta Australia–Sri Lanka, a teraz jestem napastowany nerwowym stukaniem w ścianę i pytaniami przez dziewczynę z pokoju obok. Mię. Musi trochę dać po hamulcach albo ja muszę przyspieszyć. I dlaczego TY jest wielkimi literami? Stuk. – Zac? – Głos mamy jest poddenerwowany. – Czy to ty? Co, u licha? Na co mam najpierw odpowiedzieć? Na pytania ściany czy Facebooka? Czy mojej mamy? I co w ogóle mam mówić? Kolejny brzdęk. Mia: Hej! Jesteś tam? Zac Meier?

Kursor mruga gniewnie pod tym pytaniem, ale ja jestem zającem w świetle jej reflektorów. Stuk! Zdecydowanie słychać było w tym strzelanie palcami. Jej żądania przychodzą stereo. Cholera. Piszę: Zac: I’m her

Ale palec ześlizguje mi się po ekranie i za wcześnie naciskam Enter. Następuje pauza dość długa, bym zdążył pożałować swego błędu. Mia: Jesteś dziewczyną? Zac: Nie.

Nastawiam się na krótkie wiadomości. Zwięzłość lepsza. Ten dotykowy ekran to pole minowe. Zac: I’m here Facet



Dodałem dla pewności, choć straciłem kilka sekund, rozważając „chłopaka” i „mężczyznę”. Przecież wie, że jestem facetem! Widziała mnie przez okrągłe okienko przynajmniej cztery razy. Czy to możliwe, by moja ciągła styczność z kobietami – matką i w przeważającej mierze żeńskim personelem, a może nawet moim szpikiem – poważnie nadszarpnęła mój chromosom Y? Odpala więcej pytań: Mia: Kim jesteś? To ty w pokoju obok? Zac: Tak, twój sąsiad Zac. Facet.

Piszę ponownie dla podkreślenia. Mia: Ale na twoim zdjęciu profilowym jest dziewczyna

Shit. Ma rację. Zapomniałem o niemieckiej dziewoi z Beerfestu z długimi blond warkoczami i imponującym rozwarciem. Zac: nie ja. to żart

Jak mam w skrócie wyjaśnić przezwisko „Helga” i nieznanego dawcę z Niemiec? Zac: Długa historia… jestem trochę Helgą… może Mia: ? Zac: !

Co więcej mogę powiedzieć? Kursor mruga do mnie z niedowierzaniem. Muszę udowodnić, że jestem sobą, więc wyciągam rękę i pukam w ścianę. Brzmi to jakoś inaczej niż przedtem. Mama obserwuje mnie. Przygląda się mojej pięści. Zapomniałem, że tu jest. Mia: Dlaczego włożyłeś swój numer do mojej szuflady? Zac: Nie twojej. Cama. Pomyłka.

Dlaczego wszystko musi być takie trudne? Cam musiał przypadkowo zostawić tę kartkę. Tyle na temat sprzątania. Zac: Pomyłka. Pomyłka!!!!

Powtórzenie i wykrzykniki wyglądają na wkurzenie, jakbym wyraźnie dawał do zrozumienia, że żałuję zaznajomienia się z nią, co jest prawdą, ale tylko dlatego, że robię z siebie kompletnego palanta. Nic nie odpisuje i myślę, że sama też żałuje. Po co nawiązywać znajomość z kimś, z kim nie można się spotkać? Z kimś, kto wygląda jak ja i bredzi bez składu. Biorę głęboki oddech i zaczynam od nowa. Muszę to wystukać. Zac: Nie podłożyłem kartki do twojego pokoju. Utkwiłem tutaj. Kartka dla kogoś innego – Cama. Jest teraz w szóstce. Ale pomyłka ok. Ok?

Odpowiada na moje pytanie swoim. Mia: utkwiłem?

Kursor mruga ciekawie. Jak mam to napisać? Osłabienie przez całą 11 klasę, myślałem, że to od nadmiaru piłki. Siniaki, zmęczenie i grypy. Potem badania, diagnoza i sześć miesięcy chemii, potem życie – życie! – i nawrót, a po nim poszukiwanie dawcy szpiku do przeszczepu, naświetlanie wszystkich kości, kwarantanna, by niemiecki szpik się przyjął i odbudował u mnie układ odpornościowy, żeby moje neutrofile były gotowe stawić czoło światu. Ale do tej pory muszę tkwić tutaj, tkwić, żeby się przyjmowało, namnażało, goiło, i czekać, i ekscytować się najmniejszą rzeczą, jak choćby stuknięcie w ścianę i kimś, w końcu, w moim wieku, z kim można pogadać. Zac: po prostu utkwiłem. Jeszcze 7 dni. Nie tak źle… :-/

Przez wieki patrzę na pusty ekran. Czy napisałem za dużo? Czy to zabrzmiało, jakbym prosił o litość? Czuję, jak odpływa, jej oczy błądzą gdzie indziej, chce wrócić do swojej facebookowej strony zdrowych, popularnych znajomych z prawdziwego świata, z opalenizną, wielkimi kapeluszami słonecznymi i wisiorkami w kształcie serduszka. Mogliby być modelami w kolorowych magazynach. Chcę jej powiedzieć, że ja też należę do takich ludzi – w jakimś sensie – nawet jeśli aktualnie przypominam ryżową prażynkę. Ale piszę tylko: Zac: Możesz puścić swoją muzę jak chcesz. Nie cierpię gagi ale Mia: Ja też Zac: ? Mia: To był prezent. & dobry odstraszacz na mamę. Zac: ? Mia: skuteczność gwarantowana Zac: nie podziałało na moją Możesz puszczać cokolwiek chcesz. To twój pokój

Nie ma odpowiedzi, więc ciągnę głupio dalej. Zac: nie przejmuj się. Nie smu.

Ten iPad powinien mieć przycisk bezpieczeństwa, który powstrzymywałby mnie przed literówkami. Zac: ć

Dopisuję, ale nie wiem, dlaczego to w ogóle piszę, jakbym był Policją Antysmutkową. Nie jestem. Może być, jaka chce. Najwyraźniej właśnie chce być zostawiona w spokoju. Zielona ikonka jej czatu znika, a ja mam poczucie, jakbym napisał wszystko, czego nie potrzeba i tak jak nie potrzeba.

Nie smuć się? Dlaczego nie ma przy niej „bliskiej osoby” – jej mamy albo tego gościa w kapeluszu, który ją kiedyś odwiedził – żeby pletli takie dyrdymały zamiast mnie? Potrzebuje, by ktoś powiedział jej, że wszystko będzie dobrze, że to nie potrwa już długo; że, zgodnie z aktualnymi statystykami, w wieku siedemnastu lat ma przed sobą sześćdziesiąt siedem dalszych lat, więc to jest tylko mrugnięcie oka, krótka przerwa w jej prawdziwym życiu, mniej niż jedna płytka na suficie. Słyszę, jak jej ciało podnosi się z łóżka, a po jakimś czasie w toalecie jest spuszczana woda. Jeśli poszła rzygać, mam nadzieję, że to z powodu cisplatyny, nie mnie. Błąkam się jeszcze po jej Facebooku dość długo, by zorientować się, że za rok idzie do 12 klasy, maturalnej; że przez jeden dzień w tygodniu przygotowywała się do Dyplomu z Terapii Piękności. Że uwielbia Tima Burtona, Ryana Reynoldsa, Flume i orzeszkowe M&Msy. Nie znosi bananów. I jest w związku (jak to określono) z Rhysem Grangerem. Wyłączam iPada. Możemy być „znajomymi”, ale nie jesteśmy przyjaciółmi i oprócz jednej oczywistej rzeczy nie mamy ze sobą nic wspólnego. Nieswojo byłoby mi dłużej napastować jej ścianę. – Sześcioliterowe słowo na „ostracyzm”? – pyta Mama. Ale słowa mnie zawodzą.

7

ZAC Status: Jeszcze 5 dni. Umieram z nudów. Jakieś propozycje?

Mama zadała sobie pracę domową: nauczyć się robić na drutach z książki Robienie na drutach dla żółtodziobów. W wieku 49 lat i mając zaraz zostać babcią, uznała, że nadeszła pora. W pierwszym podejściu próbuje zrobić szalik dla jeszcze nienarodzonego dziecka Bec. Podzwania drutami, używając higienicznie zapieczętowanej włóczki, by uniknąć wprowadzenia zarazków do naszego kokonu. 32 oczka prawe, 8 prostych, 24 lewe. Brzmi to jak aerobik. Ja też potrzebuję jakiegoś zadania. Czegoś, żeby mój ostatni tydzień tutaj pomknął jak jej robótka na drutach, coraz szybciej w miarę nabierania wprawy. Ale na razie czas przypomina mi grudę plasteliny w moich bezużytecznych, napuchniętych palcach. Pięć wielkich, spasionych dni. Nie żeby Mama nie proponowała, że i mnie nauczy – kupiła nawet dodatkową parę drutów w nadziei, że będziemy dziergać w tandemie – ale zagroziłem, że użyję ich do przebicia sobie oka. Wolałbym już oglądać powtórki Glee, niż zajmować się robieniem na drutach. Poza tym muszę pomyśleć trochę o swoim wyglądzie. – Potrzebne mi coś na głowę – mówię jej. – Najpierw muszę skończyć szalik. A tak w ogóle od kiedy to niemowlęta noszą szaliki? – Nie z włóczki. Ze sklepu. Czapka, kapelusz, coś takiego, co nosiłby Ryan Reynolds. Możesz mi załatwić? – Po co ci kapelusz w pokoju? – To nie ma być ochrona od słońca. Bardziej… ochrona ego. Moja głowa jest za

blada. Mama spogląda na mnie w połowie ściegu. – Kto to jest Ryan Reynolds? I co jest nie tak z twoją głową? – Wyglądam jak żarówa. Chcę mieć kapelusz. Porządny kapelusz. Męski. Prawdziwy. – W porządku, Doktorze Seuss. – Ale nie ze sklepiku szpitalnego. Coś… bardziej bajeranckiego. Możesz to załatwić? – Co, teraz? Po trzydziestu dniach uznajesz nagle, że potrzebny ci w tej chwili kapelusz? – Coś w tym rodzaju. Mama wzdycha teatralnie, kończąc rządek, po czym odkłada druty i włóczkę na kolana. – A to ci dopiero! Czy to przez ten szalik? Bo robię go najpierw dla bobasa? – Czy facetowi nie wolno mieć kapelusza? – Potrzebujesz porozmawiać z Patrickiem? – Potrzebuję – powtarzam wyczerpany – kapelusza. I matki, która nie zadaje tylu pytań. – Rozdrażniony – mruczy pod nosem, zarzucając torebkę na ramię. – Wezmę też po drodze trochę lodów. Narysuj mi ten męski kapelusz. Wyrywam kartę z zapomnianego dziennika i rysuję coś, co przypomina – ale nie za bardzo – kapelusz, jaki miał na głowie chłopak Mii, gdy przyszedł tu tydzień temu. Ma go i dzisiaj, gdy przemyka w moim okrągłym okienku, mijając się na korytarzu z moją Mamą. Zastanawiam się, czy rejestruje tego gościa ze stężałą miną i goździkami w garści. Rozmowa w pokoju obok przebiega za cicho, żebym mógł usłyszeć. Ale przynajmniej Mia się odzywa, a to już więcej, niż robiła przez ostatnie dwa dni. Chciałem jej powiedzieć, że będzie z nią lepiej, że to minie. Mam nadzieję, że Rhys mówi jej te rzeczy. Mam nadzieję, że jest teraz „bliską osobą”, której roli nie udźwignęła jej matka. Mam już 24 komentarze pod swoim ostatnim postem z prośbą o jakieś zajęcie. Są przewidywalne propozycje od ludzi, których ledwie znam: zrób scrapbook swojej

drogi; napisz list do siebie za rok; wyhaftuj monogram na bożonarodzeniowej skarpecie – i pomysły od kumpli: zbuduj wieżę Eiffela ze zużytych igieł (Alex); sprzedaj swój stary szpik na eBayu (Matt); namów pielęgniarki do występu w pornosie (Evan). Najmniej odpychająca propozycja pochodzi od Rickiego, też fana Emmy Watson: zrób sobie maraton Harrych Potterów. Fajne. Mia nie skomentowała. Nie żebym na to liczył. Co trochę odświeżam jej stronę, mając nadzieję, że napisze coś o szpitalu, o głupiej kostce, czy choćby o pogiętym chłoptasiu-Heldze z pokoju obok. Ale jej profil tchnie nienaturalną wesołością, tak że aż oczy bolą od oglądania. Jej ostatni post z zeszłego wieczoru brzmi: Wciąż czilaucik na południu. Ma ktoś bilety na Future Music Festival?

Czytam przytyki jej kumpelek o seryjnym seksie. Nikt nie pyta o jej nogę. Czy nie zdają sobie sprawy, jak bardzo mylą się na temat jej życia? Jak chora i smutna jest Mia? Założę się, że jedyny, który wie, jest teraz właśnie z nią, ale nie zostaje długo. Słyszę, jak drzwi otwierają się i zamykają, potem widzę Rhysa w korytarzu, z pustymi rękami. Minutę później dostrzegam go przez moje prostokątne okno, gdy wyłania się z wejścia głównego siedem pięter niżej. Wskakuje do auta zaparkowanego w zatoczce dla stających na czas do pięciu minut. Potem znika, zostawiając za sobą szpital z jego chorobami i siedemnastoletnią dziewczyną, płaczącą cichutko w pokoju obok. To boleśniejsze niż jakikolwiek tekst dziewczyńskiego popu. Gdybym mógł wstać i wejść do niej, zrobiłbym to. Przynajmniej tak myślę. Wszedłbym tam i usiadł na łóżku. Pogłaskałbym ją po plecach. Otoczyłbym ją ramieniem – myślę – jeśli by chciała, tak jak Mama mnie przytulała. Ale jestem zamknięty w tym pokoju, przygnieciony odgłosami smutku, których nikt inny nie słyszy. * * * Mama wraca z zakupów i wręcza mi kubraczek na dzbanek z nausznikami.

– Co to ma być? – Sprzedawca w sklepie powiedział, że to trendy. I że Burt Reynolds by to założył. – Kto? Przewraca oczami. – Aktor. No wiesz, Mistrz kierownicy ucieka. Czy to się dzieje naprawdę? – Przecież to był twój pomysł – mówi. Mam ochotę zwymiotować do kubraczka, ale Mama naciąga mi go na głowę. Cofa się o krok i patrzy na mnie, jakbym był jakimś graffiti, które stara się odcyfrować. – Czy ten gejowski kowboj nie miał takiego w tym filmie o górach? – To nie całkiem taki wygląd, o jaki mi chodziło, Mamo. – Cóż, musisz popracować nad swoimi umiejętnościami rysunkowymi. – Gniecie kartkę z moim szkicem kapelusza i wrzuca do kosza. – Zresztą dlaczego nie? Przyniosę ci tu trochę owoców… ułożymy z tego martwą naturę. I kupię ci Rysowanie dla żółtodziobów. Mama testuje moją cierpliwość bardziej niż zwykle. Przy chemii nie było tak źle – mogliśmy znieść pięć dni razem, wiedząc, że po powrocie do domu będziemy mieć pięć dni swojego własnego życia. Ale miesiąc we dwójkę na klaustrofobicznej powierzchni? Tylko włos dzieli nas od histerii. – Poznałaś tę nową? – pytam, mając nadzieję, że upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu. – Chyba nie jest już taka nowa – Mama przyczepia się do detalu. – Dziewczynę znaną uprzednio jako nowa. Mię. – Mię? – Jest w pokoju obok. Możesz powiedzieć jej „cześć” od nas. Weź ze sobą Scrabble. Mama prycha na tę myśl. – To chociaż krzyżówkę – mówię. – Nie wygląda mi na… krzyżówkowiczkę. Na sympatyczną, ma na myśli. Herbatolubną, drożdżówkożerną, wesołkowato uśmiechniętą jak większość pacjentów i ich „bliskich osób”. Dziewczyna ma muchy w nosie – tak myśli – dorasta, buntuje się i nie panuje nad sobą, jak Bec, gdy była w jej wieku.

– Może jutro – mówi. – Wiesz co? Dobrze ci w tej czapce. – Podaj mi drut do robótek. Zamiast drutu Mama podaje mi miskę lodów waniliowo-toffiowych. Jem je, mimo że wydają się słodsze niż powinny. Ale zawsze to jakieś zajęcie. Ze słuchawkami wetkniętymi w uszy przesłuchuję swoje nowe płyty, wybierając piosenki, które wypaliłbym dla Mii, gdybym miał odwagę. Jeszcze pięć dni. * * * Wychodzę z toalety, nie spuszczając wody, i podchodzę na palcach do łóżka. Załączam iPada i przebiegam przez listę blogów pacjentów z całego świata. Zawsze zadziwia mnie to, że ludzie wywnętrzają się tak przed globalnym, niewidocznym audytorium. Ładują swoje łyse zdjęcia albo bolesne poezje w rymowanych dwuwierszach. Albo składają obietnice bogom takiej czy innej religii. Są odważni czy tylko znudzeni? Czytam nawet ich modlitwy. Gdy wiem, że nie tylko ja siedzę w zamknięciu, czuję się przez to mniej samotny o trzeciej w nocy. Śledzę rozwój sytuacji u pełnych nadziei i u pozbawionych nadziei, u zwycięzców i u przegranych. A ilekroć czytam o czyjejś śmierci na białaczkę, pojawia się mroczne poczucie ulgi. Nigdy nie przyznałbym się do tego przed nikim – i czuję się jak ostatni skurwiel – ale ich śmierć pomaga mi wierzyć, że jakimś kosmicznym sposobem podnoszą się szanse mojego przeżycia. Ktoś inny skusił na planszy. To znaczy, że ja jestem bezpieczniejszy, prawda? Nie znam tych ludzi i nie chcę, by umierali, ale dzięki nim moje szanse przedstawiają się lepiej. Muszę wierzyć w matematykę. Mama chrapie obok mnie trzydziestą drugą noc z rzędu i choć potrafi mnie zirytować jak nikt inny, nie mogę jej zawieść. Potrzebne jej moje męstwo. Czytam blogi rodziców, których chore dzieci są zbyt małe, by mogły pisać same. Czytam paniczne listy na forach od ludzi, którzy dowiedzieli się zbyt późno, tak że nie ma już szansy na chemię czy przeszczep. Znów czuję, że mi się udało. A zaraz potem wyrzucam sobie to uczucie.

Nagle widzę ją w dole mojego ekranu. Jest tylko małą zieloną kropką, zerkającą na mnie – błyskającą w ciemności planetą. Jakby mnie śledziła. Nie tylko ja nie śpię. Zielona kropka oznacza start. Powinienem zacząć? Ale ona pisze pierwsza. Mia: Helga? Zac: Tu zac Mia: Nie śpisz? Zac: Jak myślisz? Mia: No tak Nie mogę usnąć. Zac: To przekleństwo 3 godziny Mia: Przekleństwo? Jesteś na prochach? Zac: tylko w izolacji. Starczy żeby ześwirować Mia: Helga czuję się gówniano Zac: To normalne. Od chemii. I jestem Zac… tak przy okazji Będzie lepiej.

Dodaję. A potem: Zac: Z tobą będzie lepiej

Mam nadzieję, że to nie brzmi jak pusta obietnica. Mia: jasne Zac: na pewno Mia: A z tobą?

Jej pytanie trafia mnie jak strzała. Ma celną rękę. Zac: Już prawie jest dobrze. Fabrycznie nowy szpik Helgi. Mia: wyglądałeś naprawdę kiepsko

Głowa opada mi głębiej na poduszkę. Ma rację. Przynajmniej uczciwie to mówi.

Zac: Chemia, steroidy. Brak słońca. Mia: Więc nie umrzesz?

Słowo na „u” wyskakuje z ekranu. Wszyscy inni go tu unikają. Zac: Nie Mia: To dobrze.

Co mam napisać w odpowiedzi. Dziękuję? Zac: Nowy szpik się przyjął. Oboje teraz zdrowiejemy. Mia: Co dzieje się z czyimś facebookiem kiedy umiera? Zac: Nie wiem… Mia: Gdzie idą profile zmarłych ludzi? Zac: Musisz spytać Zuckerberga. Mia: Kogo? Zac: Boga facebooka. Mia: Gdzie idą ich inne rzeczy? Telefony komórkowe, muzyka z ipodów?

Wyobrażam sobie góry telefonów. Piosenki zapomniane w chmurach. Zac: Dlaczego? Mia: KUREWSKA NUDA. Jak ty możesz ZNIEŚĆ to miejsce? Zac: nie mam wyboru. Pomaga sen. Seinfeld. Współczesna rodzina. Mia: Włożyli mi rurę przez nos i zatkała się. Zac: nie jesz? Mia: wszystko smakuje jak z wędzarni. czekolada jest jak wosk :( Zac: Zrobili tosty z serem i sosem pomidorowym. Klasyka po chemii. Poczekaj, żeby ser najpierw trochę ostygł Mia: ty się nie nudzisz? Zac: dostaję szału. 32 dni w tym samym pokoju Mia: ?!!! Zac: Tkwię tu od 18 listopada. Ale to już prawie koniec. Dla ciebie też. Zaliczone 2 cykle. Mia: 3 przede mną :-( Zac: tylko 5?? Szczęściara

Mia: Szczęściara???? Zac: wielka. Nie wiesz?

Chyba musi przecież wiedzieć? Pacjentki w jej wieku z mięsakiem kości mają 80procentowe prawdopodobieństwo przeżycia, ale u niej jest 90 ze względu na umiejscowienie. Jeżeli raka się powstrzyma i guz zostanie wycięty, będzie 95 procent. Czy ona nie zdaje sobie sprawy, co to jest 95 procent? Zamiast tego piszę: Zac: Jesteś największą szczęściarą na oddziale Mia: Szczęściara = wygrana w lotto Zac: No to powinnaś kupić los Mia: Dowcipniś z ciebie Zac: tak wszyscy mi mówią Mia: Nie dowcipnić ha ha, tylko dowcipniś hmmm Dobra śpiąco. Dzięki Zac: Zawsze do usług Mia: Dozo Helga Zac: Zac!

Słychać ciche stuknięcie w ścianę, które mogło być przypadkowe. Wyłączam iPada. Pokój pogrąża się w mroku, ale nie ma mowy o spaniu. Nasza rozmowa odtwarza się w mojej głowie raz po raz jak piosenka nastawiona na repeat. Nie jest to idealna piosenka, ale na pewno postęp w stosunku do Lady Gagi. Mia jest dowcipna na sposób ha ha. Leżę w łóżku, myśląc o rzeczach, które napisałem, i o tych, które napiszę jutro o trzeciej w nocy – w godzinie, kiedy zwykłe reguły świata zostają zawieszone.

8

ZAC Jestem teraz strasznie gorący. Ponad 39,5 stopnia. To tyle na temat mojego idealnego wykresu. Sprzątaczki wywalają wszystkie rzeczy Mamy: pudełka lodów, okulary do czytania, krzyżówki. Nawet kalendarz wyląduje w worku z niebezpiecznymi odpadami na jakimś specjalnym wysypisku. Mój pokój został opróżniony, wyszorowany i wysterylizowany. Mama też pojechała. Dr Aneta kazała jej zabrać swoje przeziębienie nieznanego pochodzenia ze sobą do domu. Zadzwonił Tata powiedzieć, że tu przyjedzie, ale go od tego odwiodłem. Ten pokój jest za mały dla niego. Zaoferowała się Bec, ale nie zniósłbym gdyby złapała jakieś świństwo w ciąży. Poza tym po co? Nie zapewniam nikomu rozrywki. Płytki zeszły mi do 12, neutrofile do 0,4, a hemoglobina do 8. Całkowita liczba krwinek białych spadła na łeb, na szyję do 0,8, ale czuję się tak źle, że nic mnie to nie obchodzi. Siedzę bezwładnie na różowym fotelu, podczas gdy Veronica ścieli mi łóżko. Prześcieradła przemokły od nocnych potów. Znowu. To tylko przeziębienie. Zwykłe durne przeziębienie, ale mój organizm jest zbyt żałosny, żeby samemu móc je zwalczyć. Przewód od mojego broviaca prowadzi do pojemników z dwoma antybiotykami. Sikam do worków, które potem wynoszą salowe. Trzymam zaciągnięte żaluzje, nie odróżniając dnia od nocy. Wszystko jedno. Psychodeliczne widzenia nawiedzają mnie we śnie tak samo jak na jawie, supłając się z sobą. Były już tylko cztery dni. Jak dawno temu to było? Zapomniałem już o tej kołdrze zmęczenia; jak ona przygniata. Zapomniałem o potach, o dreszczach i niekończeniu się. Pielęgniarki proponują mi Call of Duty, ale nie mam siły. Nie interesuje mnie telewizja ani internet.

– Dobrze, że tak się stało – przekonuje Nina, trzymając mi rękę na ramieniu. – To lepiej, że twoje białe krwinki dostały łupnia tu, a nie na zewnątrz. No, rusz się, Helga. Pokaż trochę charakteru i walcz. * * * Potem, gdy nie mogę już dłużej spać, przyciągam do siebie iPada i załączam go. Światło ekranu oślepia mnie. Minęła trzecia w nocy. Na mój profil na Facebooku spadł grad dobrych życzeń. To tylko przeziębienie – chcę wszystkich powiadomić. – Nie ma strachu. Ale brak mi energii. Mia: Helga?

Widzę, jak jej imię pojawia się w czacie. Nie wiedziałem, że tu jest. Zac: Zac Mia: OK?

Nie muszę jej okłamywać. Jest jak jest. Ona chce znać prawdę. Zac: tak sobie Mia: Mówiłeś, że wyjdziesz już do tej pory do domu. Zac: Złapałem przeziębienie. Telepie mnie jak nie wiem co Mia::-( Zac: lekarstwa zaczynają działać. Jak twoja 3 runda? Mia: To już 4

Cholera. Jak długo jestem chory? Zac: jesteś w dwójce? Mia: tak Zac: cześć Mia: cześć. Wesołych kurde świąt Zac: To dzisiaj?

Mia: 4 dni temu. Zac: O. Wesołych świąt Mia: czuję się szambiasto Zac: też Mia: jakbym ssała trutkę Zac: normalka Mia: tak? Zac: to minie. wszystko mija

Przypominam nam obojgu. Mia: Nie chcę umrzeć

Kursor mruga, czekając na mnie. Bez mamy śpiącej na fotelu obok nie muszę się spieszyć. Unikam literówek, unikam wyświechtanych słów. Zac: Nie umrzesz Mia: Mam tylko 17 lat Zac: Nie umrzesz Mia: dzisiaj umarła kobieta Zac: Kto? Mia: nie wiem. Z dziewiątki Zac: Jaki nowotwór? Mia: nie wiem. Była stara

Nigdy nie słyszałem, żeby tu ktoś umarł. Do śmierci dochodzi zwykle w przytulnym, domowym środowisku, po tym jak szpital przekazał już pacjenta rodzinie, opiece paliatywnej, Bogu czy komukolwiek innemu, kto chciał słuchać. Umierający mają zatroszczyć się o testament i wybrać pieśni na swój pogrzeb, pożegnać się ze wszystkimi i wejść do własnego łóżka w otoczeniu najbliższych. To musiało być coś niespodziewanego. Mia: Było tam mnóstwo ludzi. Zac: widziałaś? Mia: przez okienko w pokoju Pielęgniarki stały w korytarzu. To musiało być zaraz po…

Była wychudzona. Ludzie płakali

Pozwalam jej mówić dalej. To najwięcej, co kiedykolwiek napisała naraz. Wydaje mi się, że słyszę stukanie jej palców w klawiaturę. Mia: widziałeś kiedyś martwe ciało? Zac: człowieka nie. Ty? Przedtem? Mia: Moją babcię na pogrzebie. Śmiałam się, bo zrobili jej zły makijaż. Na ustach miała różowy błyszczyk i myślałam tylko jak długo on się utrzyma. Dłużej niż jej usta? Ile czasu trzeba, żeby kolczyki z perełkami odpadły jej od uszu? Zac: Śmiałaś się? Mia: Miałam 8 lat.

Wszyscy moi krewni wciąż żyją: czwórka dziadków, dwóch wujków, ciotka, druga ciotka, czterech kuzynów, brat i siostra. Nigdy nie byłem nawet na prawdziwym pogrzebie. Zac: W przedszkolu chłopiec utonął przy zaporze. Przedszkolanka powiedziała, że przeniósł się do lepszego miejsca. Myślałem, że chodziło jej o McDonalda. Mia::-)

Ciekaw jestem, jak wygląda Mia z uśmiechem na twarzy. Nie upozowanym, jak na zdjęciach z Facebooka, tylko prawdziwym, niedbałym, przytulona do poduszki w środku nocy. Mia: podnieś szybko Zac: co

Ostry dźwięk przebija ciszę, dwa, trzy razy, zanim strącam telefon przymocowany do ściany. Nigdy nie słyszałem dzwonka wewnętrznej linii – wszyscy dzwonią do mnie na komórkę. Trzymam w ręku wielką słuchawkę, nie wiedząc, co z nią począć. – Helga? Przełykam ślinę. – Zac.

– Czy możemy… sobie pogadać? – Tak – mówię jej, chociaż gardło mam opuchnięte i obolałe. – Możemy. – Wierzysz w duchy? Jak to możliwe, że zadaje pytania, które wszyscy inni omijają? Czy dlatego, że wciąż jesteśmy, w zasadzie, sobie obcy? A może dlatego, że jest 3.33 i normalne zasady się nie liczą? Oddech mi świszczy. – Hm… nie wiem. – Tak czy nie? – Nie. – W niebo? – Nie. – W Boga? – Nie. – Nie? – Ty tak? Robi przerwę, w której słyszę, że jej oddech też świszczy. – Mogę ci coś powiedzieć? – Mów. – Kiedy ta kobieta umarła w pokoju 9, było jeszcze coś… w korytarzu. – Co? – Coś, czego nie mogłam zobaczyć. – Duch? – Nie wiem. To było tak… było tak, jakby ta staruszka stała obok mnie. Jakby ona też to wszystko oglądała. Przestraszyłam się. Wiem wszystko o śmierci. Wiem, że w Australii co 3 minuty i 40 sekund umiera jeden człowiek. Wiem, że jutro umrze 42 Australijczyków z powodu papierosów, prawie czworo na drogach i prawie sześcioro w samobójstwach. W nadchodzącym tygodniu 846 umrze na raka: 156 na raka płuc, 56 na raka piersi, 30 na czerniaka, 25 na guzy mózgu jak u Cama. A 34 ma białaczkę, tak jak ja. Google mówi mi wszystko, co potrzeba wiedzieć na temat śmierci, oprócz tego, co jest dalej.

Co mogę powiedzieć o duchu w korytarzu? Jak mogę jej przekazać, że to była tylko jej wyobraźnia i nic więcej? Kiedy byłem mały, wierzyłem w Jezusa i Świętego Mikołaja, spontaniczne samospalenie i potwora z Loch Ness. Teraz wierzę w naukę, statystykę i antybiotyki. Ale czy to chce usłyszeć dziewczyna o 3.40 w nocy? – Helga? Tak naprawdę chcę jej powiedzieć, jak dobrze jest słyszeć jej głos. – Jestem. – Myślisz, że zwariowałam? – Zależy. Co ci dają? – Czy to boli, kiedy się umiera? – pyta. – Nie. – W to wierzę. – Ja nawet jeszcze nie żyłam. – Nieprawda. Żyłaś. I jeszcze pożyjesz. Przynajmniej do 84 lat. – Mimo wszystko – mówi – gdybym umarła, co to jest za głupi powód! Wyjmuję pastylkę do ssania na gardło i wkładam do ust. – Jest wiele głupszych. – Głupszych niż guz na kostce? – Takich jak podlewanie wodą choinki z podłączonymi lampkami. – Helga, tego nikt nigdy nie zrobił. – Trzydzieści jeden osób zostało porażonych w taki sposób prądem. I to tylko w samej Australii. – Słyszę przez ścianę jej śmiech i nagle znika cała moja choroba. – Wiedziałaś, że co roku trzech Australijczyków umiera, sprawdzając baterie na języku? – Niemożliwe. – Tak. Dalej jest śmierć od automatów sprzedających. Zapamiętaj sobie na przyszłość, że jeśli paczka chipsów utknie ci w automacie, masz po prostu odejść… – Co ty pierdzielisz. – Najbardziej pierdzącym sposobem na śmierć jest utonięcie w ścieku. – No way. – W zeszłym roku nowojorczyk wpadł do kadzi ze ściekami. – Shit. – Tak, a różne wypadki w kadziach są dość częste. Sześcioro hinduskich robotników wpadło do kadzi z sosem pomidorowym. – Sześcioro?

– Wpadła jedna kobieta, potem pięciu wskoczyło na ratunek. – Wymyślasz to. – Słowo honoru. Dochodziło do śmierci w kadziach z olejem, pulpą papierową, piwem… – Nie miałabym nic przeciwko wpadnięciu do kadzi z czekoladą. – To też już zrobiono. New Jersey, 2009. Dwudziestodziewięcioletni mężczyzna… – Skąd to wszystko wiesz? – Miałem ostatnio dużo czasu. Słyszę jej oddech, czekając na to, co nadejdzie. – Helga, gdybyś mógł wybierać… – Kadź z Emmami Watson. – Myślałeś o tym? – Oczywiście. Ty? – Skoro czekolada jest już zajęta… kadź z gumisiami? Masz świadomość, że jest tylko jedna Emma Watson? – Więc musi wystarczyć w pojedynkę. Mia śmieje się. – Trzymam kciuki! Monitor przy kroplówce brzęczy obok mnie. Zapomniałem, że tu jest. Przez ostatnich pięć minut nie było urządzeń, leków ani białaczki. Była tylko dwójka ludzi i kabel telefoniczny między nimi. Chciałem, żeby polepszyło się Mii – nie wiedziałem, że odbije się to też na mnie. – Mia, na raka zapada co drugi człowiek – mówię. – Po prostu wcześniej usuwamy go sobie z drogi. – Wolałabym z tym zaczekać, aż się zestarzeję. – Mia? – Tak? – Używaj płynu do ust. Jest paskudny, ale pomaga na wrzody. – Tak mówiły pielęgniarki. – Pomaga też ssanie kostek lodu. – Tak? – Zaufaj mi.

Powiedziałem to ot tak, ale ona milknie, jakby zastanawiała się nad tym. – Dobrze.

9

ZAC – Jak się czujesz? – pyta Nina. To mój czterdziesty czwarty dzień, jak mi mówią. – Radzisz sobie bez mamy? – Jestem już dużym chłopcem. Nina uśmiecha się i podaje mi cztery drażetki, dwie pastylki do ssania na gardło, trzy witaminy i żel z papai na usta. Wyjmuje termometr z kieszeni i przytyka mi do ucha. Przez roztargnienie trzyma go zbyt długo, wpatrując się w jakiś punkt między łóżkiem a ścianą. Wydaje się zmęczona. W jej włosach mały miś koala kurczowo chwyta się gałęzi. – Trzydzieści osiem? – zgaduję. – Trzydzieści siedem i pół – mówi. – Nieźle. Dobrze się czujesz? – A ty? – Ja? – Wyglądasz fatalnie, Nina. – Czaruś. Musiało ci się poprawić. – Zapisuje moją temperaturę i posyła mi nieprzekonujący uśmiech. – Nie możesz się już doczekać nowego roku? – Musi być lepszy niż ten. – To prawda. Głowa do góry, Zac. – Tak trzymam. – Ale to jej głowę trzeba by podnieść. Jej ręce poruszają się bardzo wolno w trakcie mycia. Potem wychodzi. Bez Mamy obok mnie nie mam pojęcia, co dzieje się na reszcie oddziału. Nawet Mia zamilkła. Ja wciąż jestem zalogowany, ale ona pozostaje offline. Na jej Facebooku roi się od postów z zaproszeniami na przyjęcia noworoczne. Wciąż nie dostali sygnału, że nie wyjechała na żadne południe, tylko jest tuż obok,

podpięta do chemii i płynów fizjologicznych. Mia najwyraźniej wierzy, że uda się jej utrzymać te dwa światy osobno. Że jeżeli zachowuje raka w tajemnicy, to on nie istnieje. O północy sztuczne ognie biją w moje okno, złote i różowe smugi śmigają i syczą. Słyszę z oddali dźwięki klaksonów. W głębi oddziału eksplozjom otwieranych puszek towarzyszą krzyki. Piszę do Mii. Szczęśliwego Nowego Roku!

Ale nie odpowiada. Nowy rok wtacza się cicho i mrocznie. * * * Status: Grypa 0, Zac 1. FYI: płytki 48, neutrofile 1000. To dobrze. Szczęśliwego NR. Może wyjdę stąd w sobotę.

Proszę nawet Ninę, żeby zrobiła mi zdjęcie, i pozuję z dwoma uniesionymi kciukami. Obrzęk zszedł mi z twarzy. Wyglądam jak nowy – przebudowany od szpiku kości. Ustawiam to zdjęcie jako moje profilowe, zastępując Helgę, i zaczynają napływać komentarze. Poddaję się Potterowemu testowi wytrzymałości. Osiem filmów pod rząd to wyzwanie, któremu mogę sprostać. Prześladują mnie dwie rzeczy: inwolucja zdolności aktorskich Daniela Radcliffe’a i ewolucja bajeczności Emmy Watson. Odkąd zaczyna się u niej dojrzewanie, około Więźnia Azkabanu, następuje wykładniczy wzrost jej czaru. W końcówce Insygniów śmierci jest już po prostu boska. Musiała zadziałać jakaś magia, bo po dwóch dniach palę się do wolności. Lekarze chwalą moje postępy, wyrysowane na karcie schodkami odhaczonych ptaszków. Czuję się jak nowy, dzięki Heldze i częściowo też Emmie Watson. Gdybym wyszedł teraz z tego pokoju i przeszedł się w tej czapce po ulicy, nikt by się na mnie nie gapił. Byłbym po prostu zwykłym chłopakiem w czapce. Co prawda, zadyszanym i ze skórą

jak u wampira, ale dziewczynom to się podoba, podobno. – Co w ciebie wstąpiło? – śmieje się Kate, kiedy kończy się moja sesja fizjoterapii, a ja proszę o dodatkowe hantle. Podoba mi się palenie w mięśniach. Podoba mi się wciąganie tlenu do płuc. Podoba mi się, że powietrze owiewa mi twarz, gdy ćwiczę na rowerku. I podoba mi się stanie na własnych nogach przy oknie, przez które mogę widzieć szeroki świat z taksówkami, karetkami, lekarzami wychodzącymi na papierosa i gośćmi przychodzącymi z balonami z helem. Wkrótce i ja znajdę się w tym pełnym zarazków powietrzu i nie mogę się już tego doczekać. Ten pokój mnie nie mieści. Cam przysłał pocztówkę. Wszystko świetnie u niego, pracuje trzy dni w tygodniu. Pisze, że ma przygotowaną dla mnie deskę. Bec przysyła mi naszą nową pocztówkę The Good Olive! Oliwa z oliwek i farma agroturystyczna. Pisze, że urodziła się czwórka owiec i jedna alpaka, a na ostatnim USG jej własne dziecko jest aktualnie wielkości mango. Lekarze promienieją na widok wyników mojej morfologii. Wyszedłem z tego. Nina nie posiada się z radości. Tylko Mia nic nie mówi. Jej profil na Facebooku pozostaje lśniący i wyszminkowany, jak zwykle. Jej koleżanki wklejają zdjęcia z imprez i przyjęć noworocznych, omawiają już plany na bal maturalny w 12 klasie, z motywem walentynkowym, który ma się odbyć za sześć tygodni. Wciąż traktują Mię jak kogoś z własnego grona. Ja jeden wiem. Słyszę ją w nocy. Czasami wymiotuje. Czasami płacze. Czasami robi to i to, jedno po drugim. Nie była online od trzech dni, ale i tak posyłam jej wiadomość. Heja, sąsiadko Próbowałaś tosta z serem? Mam dużo więcej porad kulinarnych takich jak ta… Czytałem, że wczoraj jakiś Hiszpan utopił się w kadzi z klejem. Lepka sprawa… Pomyślałem, że może zechcesz wiedzieć :-) Wychodzę w sobotę więc nie stukaj potem w ścianę, chyba że chcesz się zaznajomić z jakimś staruszkiem. Powodzenia w 12 klasie. Przynajmniej będziesz ją robić tylko raz. Twój sąsiad

Zac

Zielona kropka Mii wybucha do czatu. Mia: Helga! Zac: już od dawna nie Mia: wszędzie są włosy. Całe kępy. Na poduszce Zac: to normalne Mia: nie, to NIE jest normalne! Kurwa wszędzie

Zaskakuje mnie to, że dopiero teraz. Ponownie patrzę na jej zdjęcie profilowe: ogromny kapelusz przeciwsłoneczny, poza, podkoszulka na ramiączkach, gęste brązowe włosy. Myślę o własnych włosach – dwa milimetry miękkiego puszku. Zac: Odrosną. Mia: mam studniówkę za 6 tyg!! Zac: no to plus jest taki, że masz o jedno zmartwienie mniej. Mia: ?! Zac: Tylko mówię. Mia: Uważasz, że to śmieszne, że mi wypadają włosy?! Zac: hmmmm, nie… ale są różne odjazdowe peruki ;-) Mia: PIERDOL SIĘ

To cios w bebechy, którego nie potrzebuję. Palce odskakują mi od klawiatury. Mia: Nabijasz się ze mnie?

Nie miałem zamiaru. Większość ludzi traci włosy. Powinna się tego spodziewać. Mia: Uważasz, że to JEST śmieszne?!

Potrafi pisać bardzo szybko – szybciej niż ja. Szybko jak szturchnięcia między żebra. Oczywiście, to nie jest śmieszne, ale co można poradzić? Jeśli człowiek nie potrafi się pośmiać z siebie, to wszystko nie ma sensu.

Mia: MYŚLISZ, ŻE CHCĘ TAK WYGLĄDAĆ? Zac: Myślę, że nie masz wyboru Mia: MYŚLISZ, ŻE CHCĘ BYĆ ŁYSA I PASKUDNA? JAK TY?

Co, do cholery? Mia: NIE ŚMIEJ SIĘ ZE MNIE! Zac: Nie śmieję się Mia: NIE PIER

Wylogowuję się. Moja zielona kropka rozpływa się w bezpieczeństwie. Rozlega się łomot w naszą ścianę i nie wiem, czy przeklina czy przeprasza. Nie odpowiadam, nie jestem jej workiem treningowym. Buch! – odzywa się znowu i przewierca mnie na wylot. W moich mailach pojawia się nieproszona wiadomość. Przez jebanego raka straciłam już wakacje, święta i nowy rok. Nie może mi zabrać ostatniej dobrej rzeczy, jaka została Nie założę pierdolonej PERUKI na swoją STUDNIÓWKĘ!!! Helga! Helga? Ja już nie mogę Helga

Ja też. Wyłączam iPada i zwijam się pod kocem. Słyszę, jak rzyga w toalecie, i nic mi do tego. Nie mam siły dla nas obojga. * * * Przez moje prostokątne okno obserwuję strumienie, jakimi rozlewają się ludzie na dole. Jedni płyną do wejścia, niosąc naręcza kwiatów. Inni wymykają się z pustymi rękoma z powrotem na ulicę, wrzucają monety do parkomatu i rozchodzą się w różne strony parkingu, a potem rozjeżdżają się gdzieś dalej. Matka Mii zatacza kręgi, przystając przy niskim murku ogrodu na papierosa. Wygląda zbyt młodo na to, żeby mieć nastoletnią córkę. Jest tak spłoszona, jakby miała

w każdej chwili uciec. Prawdę mówiąc, tęsknię za swoją. Wie, jak być oparciem, kiedy tego potrzeba, jak skłonić mnie do krzyżówek, kiedy mi się nie chce. Matka Mii zaciąga się po raz ostatni papierosem i kieruje do wejścia. Minutę potem przemyka pod moimi drzwiami. Ciągnie za nią całe stado lekarzy – przynajmniej pięcioro – a to nie jest poniedziałkowy obchód. Wyjmuję słuchawki z uszu i przybliżam się do ściany. Słyszę, jak otwierają się drzwi pokoju 2. Buty ustawiają się w jakimś porządku w środku. Potem przebija się przez nie jasny stukot szpilek dr Anety. Ostatnim razem tylu lekarzy było w moim pokoju, kiedy babeczkami i uściskami dłoni świętowaliśmy sukces mojej pierwszej terapii przed wypisaniem mnie do realnego świata. Może chemia u Mii skończyła się wcześniej i nie będzie potrzebować piątej serii. Może jest jeszcze większą szczęściarą, niż myślałem. Po naskoczeniu na mnie dwa dni temu nie wysiliła się, by nawiązać kontakt, więc ja też nie. Niby po co? – Jak tam u ciebie, Zac? – Nie zauważyłem, że weszła Nina. – Rozciągam mięśnie nóg – odpowiadam, odpychając się od ściany. Pod spodniami od dresu moje nogi są blade i cienkie, ale jeszcze pamiętają, co to znaczy biegać. – Miałabym ochotę zagrać w COD. – Nina załącza Xbox. Wracam do łóżka. – Po tygodniach upokorzeń myślisz, że możesz mnie teraz pokonać? – To moja ostatnia szansa. Ale potrząsam głową. – Jutro – mówię. Chcę posłuchać przemowy, która zacznie się za chwilę obok. Wątpię, żeby dla Mii były babeczki. Pewnie cały personel z radością się jej pozbędzie. Nina załącza mój telewizor. – Leci Tupot małych stóp. Lubię to, a ty? Na ekranie pojawia się roztańczony pingwin, ale jego stepowanie nie jest dość głośne, by zagłuszyć to, co dzieje się w pokoju obok. To nie jest przemowa pożegnalna. Nie ma hip hip hurra. – Mia, posłuchaj. – To głos jej matki.

– Słuchaj, Mia. – Dr Aneta. – Nie. – Co się dzieje? – pytam Ninę, która stara się podkręcić głos pilotem. Odpowiada: – Nie działa – i nie wiem, czy ma na myśli pilota, czy terapię Mii. – Nie – powtarza Mia raz po raz. I kroi mi się serce. – Nie. – Mówiliśmy ci, że była taka możliwość. Wiedziałaś o tym – mówi dr Aneta. – Operacja oszczędzająca to standardowy sposób postępowania. Jedyny, który teraz został. – Dajcie mi więcej. – Miałaś już cztery cykle. Więcej chemii nie spowoduje skurczenia guza. Posłuchaj, Mia… – Mia, słuchaj… Przy guzie takim jak jej operacja to dobre rozwiązanie. Kiedy guz zostanie usunięty i nowa kość wszczepiona, statystyki Mii poszybują w górę. Ale gojenie się nogi będzie trwało wieki, dłużej niż sześć tygodni, jakie zostały jej do studniówki. Czekają ją miesiące rehabilitacji i blizna. – Dziesięć do piętnastu centymetrów – mówi dr Aneta. – Góra dwadzieścia. Nie miałbym nic przeciwko dwudziestocentymetrowej szramie na nodze, gdyby to oznaczało wyciągnięcie ze mnie całego raka. Ale nie jestem Mią. – Nie będziesz mogła przez pewien czas dźwigać żadnych ciężarów. Dostaniesz wózek… – Jak kaleka? – Jak ktoś, kto przeszedł operację. – Nie pojadę na studniówkę na pierdolonym wózku. To może trochę zaczekać. Gdyby działo się to w szpitalu dziecięcym, wokół stałby krąg empatycznego personelu, mówiąc takie rzeczy jak: Wiemy, że studniówka jest dla ciebie ważna, i nie chcemy, żebyś zjawiła się tam na wózku, ale na dłuższą metę poczujesz się dużo lepiej. A blizna nie będzie taka straszna. Załatwimy chirurga plastycznego. Po roku nikt nawet nie będzie widział. Ale nie jesteśmy na oddziale dziecięcym, a ci lekarze nie są zainteresowani wyglądem. Dlatego dr Aneta się śmieje – nie z okrucieństwa, tylko z niedowierzania.

– Mia, to nie jest zabawa. Jeśli odłożymy to na później, możesz stracić nogę. Albo gorzej. – Nieważne. – Mia, musisz… – mówi jej matka. Ale dr Aneta wchodzi jej w słowo: – Wpisałam operację na jutro rano. Im szybciej to się odbędzie, tym większą masz szansę na uratowanie nogi. Potem będziesz musiała jeszcze brać chemię… – Jeszcze? – Cztery serie dla bezpieczeństwa. Mogę to tak rozłożyć, żebyś miała przerwę na studniówkę, ale wózek będzie lepszy niż kule. Operacja jest o dziewiątej, więc musisz już od tej pory pościć, zgoda? Czy będziesz chciała tabletki nasenne na dzisiejszą noc? – Chcę innego rozwiązania! – Zostawię tu kilka, na wszelki wypadek. Jeśli będziesz potrzebować czegoś silniejszego, zadzwoń po pielęgniarkę. To powiedziawszy, lekarze opuszczają pokój i przechodzą rządkiem pod moimi drzwiami. Przez ścianę przedziera się jakaś muzyka, której nie rozpoznaję. Piosenka jest tak głośna i ostra, że wygania z pokoju także mamę Mii. Widzę, jak minutę potem wybiega z drzwi szpitala siedem pięter niżej, kierując się prosto na parking. – Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak cienkie są te ściany – mówi Nina, niechętnie wyłączając telewizor. – Mam ją poprosić o przyciszenie muzyki? – Odważyłabyś się? – Chyba nie bardzo. – Dobra – mówię. – Daj jej spokój.

10

ZAC Kiedy go rejestruję, oddech jest słabo wyczuwalny na moim karku. Ręka opiera się na moim ramieniu. Zbyt leciutko, by to było rzeczywiste. Czy to mi się śni? Albo czy przyszedł po mnie jakiś duch mimo wszystko? Z tyłu za mną unosi się i opada jakaś klatka piersiowa. Wydłużam oddech, aby się zsynchronizować. Nie czuję strachu. Jeśli to duch, jest dobry. Duch z małymi dłońmi. Ale czy duchy chodzą w skarpetkach? Tkanina dotyka mi pięt. Kolana wtulają się w moje plecy. Otwieram oczy w ciemności. – Mamo? – Może to moja zaniepokojona mama przyjechała dzień wcześniej. Ale wątpię, żeby wśliznęła się do łóżka koło mnie. Dłoń jest mniejsza niż mamy. Oddech przypomina mi waniliowy milkshake. Czuję puls w mojej stopie. Dlaczego ciało czasem robi coś takiego? Dlaczego jakaś część ciała przypomina, że krew bije pod skórą także w innych miejscach niż serce? Potem uświadamiam sobie, że to jej. Jej puls bije przez skarpetkę i mówi mi, że ona też jest żywa. Jesteśmy okryci kocami. Dwoma kocami. Jak długo już tu jest? – Mia? Śpi głęboko, zbyt daleko, by do niej dotrzeć. Mam świadomość wszystkich części jej ciała, które opierają się o mnie. Wydłużam swój oddech, tak żeby był wolny i głęboki. Tylko to jest. * * *

Przeciągam się koło okna i zerkam na bezchmurne niebo, pod którym niedługo się znajdę. Rozglądam się po horyzoncie ze świadomością, że Mama jest już w drodze i że za pięć godzin będę podążał ku temu odległemu punktowi na południu, zostawiając ceglane ściany za sobą. Wkrótce nie będzie już łóżka, które zgina się w trzech miejscach, dzwonka do pielęgniarek i niebieskich koców. Koce. Są dwa. I długie włosy na mojej poduszce. Przebiega przeze mnie prąd. To się zdarzyło. To była ona. Z mlecznym oddechem i palcami zawiniętymi wokół mojego ramienia. To było naprawdę. Pierwszy raz od czterdziestu siedmiu dni chwytam moją klamkę i przekręcam ją zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Pociągam ją ku sobie i wyglądam na korytarz. Jest tak długi, że dostaję zawrotu głowy. Wysuwam bark, potem całą klatkę piersiową. Dostrzega mnie Nina. – Zac! Wracaj do siebie. Nie miałeś ostatnich badań. – Och, daj spokój, zaraz już wychodzę do domu. – To możesz poczekać. – Próbuje ukryć kartę dla mnie, którą wszyscy podpisywali. Opuszczam gołą stopę na linoleum i przenoszę na nią ciężar ciała. Korytarz jest szerszy i bardziej lśniący, niż go pamiętam. Czuję zapach tostów owocowych. Pod ścianami stoją wózki, a na ścianach wiszą obrazki, których nigdy nie zauważyłem. – Zac. Ale ja przemykam już wzdłuż ściany z zasłoniętymi oknami do drzwi z numerem 2. Puk. – Zac! – Chcę się tylko pożegnać. – Drzwi otwierają się na oścież, gdy je popycham. Pokój 2 może być lustrzanym odbiciem mojego, ale jest zimny i pusty. Nie ma nawet łóżka. Jest tylko stacja dokująca do iPoda i napis „Bez jedzenia” na tabliczce. Głos Niny odzywa się za mną. – Przenieśli ją, Zac. – Przenieśli? – Przewieźliśmy ją na 6A. A teraz wracaj do swojej celi na ostatnie odliczanie. – Próbuje obrócić mnie, ale trzymam się framugi drzwi. – Co to? – pytam.

Nina omiata wzrokiem cały pokój, zanim trafia na przedmiot. Podchodzi, podnosi go i obraca. Plastikowa biedronka odpadła od spinki do włosów. W dłoni Niny jest tylko tanim, głupim owadem z sześcioma wklęsłymi czarnymi kropkami. Widzę, że Nina jest zbyt zmęczona, zbyt dobra, zbyt młoda na to. – Nie słyszałem, jak się przenosiła. Nina wrzuca biedronkę do kosza na śmieci, a potem kładzie mi rękę na plecach. – Chodź, Zac. Zabierzmy cię do domu.

CZĘŚĆ 2

i

11

ZAC –… a w tym roku wędruje do… Zaka Meiera. Przestaję gryźć. Czy to było moje nazwisko? – Idź – mówi Mama. – Wstawaj. Evan kopie mnie pod stołem. – Dostałeś nagrodę, baranie. Nagle dwieście par oczu wlepia się we mnie. Z improwizowanej sceny Macka wywołuje mnie, jakbym był medalowym psiakiem. – Tak jest, Zac. Chodź tutaj. Co, u licha? Patrzę na Bec. Nagroda? Za co? Ale ona, Mama, Tata i Evan klaszczą ze wszystkimi innymi. Przełykam resztkę bułki i sosu. Zawodnicy i rodzice chowają kolana, gdy przeciskam się na przód sali, zachodząc w głowę, co zrobiłem takiego, by zasłużyć na nagrodę na zakończenie sezonu krykieta. Złapałem piłeczkę z krzesełka turystycznego? Jestem poza szpitalem od czternastu tygodni, a zagrałem przez ten czas może cztery razy. Wszyscy widzieli, jakie beznadziejne były moje rzuty. Z fieldingiem było lepiej – jeden raz, gdy piłeczka znalazła się metr ode mnie. A moje odbicia? Nawet nie dopuścili mnie do kija. Prawda jest taka, że nie zasłużyłem na darmową colę, a co dopiero na puchar trzymany w owłosionej ręce Macki. I nagle do mnie dociera: Wielki Duchem. Wyróżnienie przyznawane za morale i „starania” w odróżnieniu od faktycznych umiejętności. Każdy powyżej dziesiątego roku życia zdaje sobie sprawę, że to nagroda pocieszenia. Raz w życiu jestem zadowolony, że nie dzieje się to na oczach moich dawnych kumpli. Macka łapie mnie w ramiona, gdy staję na ostatnim stopniu. Z tej odległości widzę

kropelki potu na jego czole i wilgotne elipsy na koszuli pod pachami. To żenujące, jak się tym tremuje. Obraca mnie przodem do wszystkich, trzymając mnie, jakbym miał umknąć. Pełne współczucia twarze wgapiają się we mnie z entuzjazmem. – Wielu z was może tego nie wiedzieć, ale Zac był sportowcem, który mógł pójść w różnych kierunkach: futbol, koszykówka, piłka nożna, rugby. Kształt i rozmiar piłki nie miały znaczenia. Zac zawsze wiedział, co z nią zrobić. Zawsze miał złote ręce. Oczy zwracają się z poszukiwaniu moich rąk, więc wtykam je głębiej w kieszenie dżinsów. – Jego pasją był futbol, ale kiedy zaczął się czuć… nie tak dobrze… w zeszłym roku… przekonałem go, żeby poświęcał więcej czasu „grze dżentelmenów”. Pamiętasz, Zac? Jak miałbym zapomnieć? Futbol mnie wykańczał, więc musiałem zrobić coś innego z popołudniami. W grę wchodził krykiet albo pływanie. Kto wybrałby pływanie? – Złote ręce, szybkość i serce wielkie jak u Phara Lapa. Nawet gdy Zac dostał… złe wiadomości… mimo to pojawiał się. Kiedy tylko mógł. Macka nie nadaje się do tego. Przejdź już do nagród dla nowych – chcę mu powiedzieć. I zaczynajcie desery; śmietanowe minitorciki powoli się rozpływają. Jeżeli zrzuci jeszcze bombę rakową, to zwiewam stąd. – Ale on się zebrał w sobie, jak zwykle, i zademonstrował prawdziwą siłę charakteru, na boisku i poza nim. Stawił się na treningu nawet w dniu swoich osiemnastych urodzin, z tortem i wszystkim. To prawdziwy gracz zespołowy, nasz Zac. Z rozkoszą wepchnąłbym ten puchar w wielką gębę Macki, ale następne słowa i tak z trudem z siebie wykrztusza. – Jesteśmy wszyscy z ciebie dumni, Zac. Nawet w szpitalu byłeś na Facebooku, sprawdzałeś nasze wyniki i to ty nas zagrzewałeś do walki. Prawdziwy zawodnik. Nikomu ta nagroda nie należy się bardziej niż tobie. Wreszcie jest – ostatni, sztuczny komplement. Robię sarkastyczny gest dwoma uniesionymi kciukami, chwytam puchar i zeskakuję ze sceny. Wychodzę bocznymi drzwiami i idę dalej. Przebiegam przez rzęsiście oświetlone pole do krykieta, półkoliste linie murawy piłkarskiej i obok słupów

futbolowych, kierując się poza obręb boisk, gdzie jupitery mnie nie sięgną. Tam ciskam puchar najdalej jak mogę do ciemnego lasu, gdzie za dnia rowerzyści na góralach wpadają w trawie na głazy i pieńki ściętych drzew. Jutro będą mieli jeszcze jedną przeszkodę do omijania. Pochylam się, żeby złapać oddech. Każdy wydech to szybki, zimny cios wymierzony w ciemność. Oczyściłem się z białaczki, mam nowy szpik, więc czemu to musi się za mną wlec? Wielki, kurwa, duchem? Nie chcę współczucia i nagród z litości. Nie chcę, żeby robiono szum wokół tego, że się gdzieś stawiłem. – Jeżeli tak rzucasz, to dziwię się, że cokolwiek ci dali. Bec. Mogłem się domyśleć, że pójdzie za mną. – Macka… – Macka to ciołek. Wiesz o tym. – Tak, ale jednak… – Pluję i ślina smakuje ketchupem. – Nie powinien był tego mówić. Ja chcę być po prostu… – Normalny? – Tak. – Jesteś normalny. Jeśli nie liczyć rzucania pucharami na ścieżkę rowerową i ględzenia do siebie. – Tak, oprócz tego. – Chcesz wrócić? Jest mus czekoladowy. Kiedyś to był mój ulubiony deser, ale teraz uważa się go za zbyt ryzykowny dla mojego układu odpornościowego, razem z dziesiątkami innych rzeczy, takich jak kogelmogel, twarożek, lody włoskie, wędliny, basen, sauna, kurz, alkohol. Nie wolno mi było wziąć nawet kiełbaski z rożna. – Surowe jajka – przypominam jej. – Nie mogę tego jeść. – To tak jak ja. – Gładzi się po brzuchu z siedmiomiesięcznym dzieciaczkiem. Drugą ręką głaszcze mnie po plecach, podczas gdy biorę ostre hausty powietrza, zadowolony z mroku.

12

MIA Jest ciemno. Bogu dzięki. Nie ma lamp ulicznych. Księżyc jest za chmurami. Nawet oświetlenie w kabinie samochodu jest zepsute. Cieszę się, że Rhys przywiózł nas z powrotem do King’s Park, naprzeciw miejsca, gdzie pierwszy raz to robiliśmy. Wtedy daliśmy sobie spokój z kinem i podjechaliśmy tutaj. Podziwialiśmy rozsiane świecące punkciki, ale nie za długo. Dziś Rhys zaparkował przy drodze od strony lasu, przodem do drzew. To dobrze; jest jeszcze ciemniej. Tej pierwszej nocy jego samochód pachniał świeżą skórą. Zmroziło mi mózg od kończenia slurpee w pośpiechu, bo bałam się coś poplamić. Grało radio i kiedy zaczęła się piosenka Gagi, Rhys uśmiechnął się i zdjął kapelusz. Spojrzał na swoje włosy w lusterku, a potem przenieśliśmy się na tylną kanapę. Był tam koc, już przygotowany. Jego but trafił w lampkę w kabinie, która chrupnęła, na co zaklął, a ja się zaśmiałam. Jego pocałunek był surowy i chłodny, cola i maliny. Jego zarost drapał mnie w szyję, piersi, biodra, pozostawiając czerwona wysypkę, która trzymała się przez całe dnie. Dziś jest tacosami i aftershavem. Ściągam z siebie top i prowadzę jego rękę w stronę mojego nowego biustonosza. Przytrzymuję tam jego dłoń, chcąc, żeby wyczuł kokardkę z koralikiem pośrodku. Przesuwam jego drugą dłoń na swój brzuch, wsuwając jego palce pod moje dżinsy i potem głębiej, do skraju majtek. Chcę, żeby zapamiętał, jaka jestem. Boże, jaka ty jesteś niesamowita – jęczał kiedyś. – Czekaj. – Zatrzymuje się. – Myślę, że nie bardzo… Rhys nie jest od myślenia. Jest od wzdychania, z plecami śliskimi od potu ma

chwytać i stękać na eleganckich skórzanych siedzeniach. – Ochrzciliśmy – oznajmił po pierwszym razie. – Samochód – dopowiedział, uśmiechając się i naciągając kapelusz. Ale teraz opiera ręce z powrotem na kierownicy. Wpatruje się w las, jakby nagle stał się pierdolonym botanikiem. – Co jest? – Zerwaliśmy ze sobą – mówi. – My? – To on pozwalał, żeby wszystkie moje telefony szły na pocztę głosową. To on przestał odpowiadać na esemesy. Myśmy nie zerwali. To on zwiał. – Nie mogę… – Co? Przelecieć mnie? – Nie. Tak. Nie miałam zamiaru iść do końca, tylko tyle, żeby go zainteresować. – Uważasz, że nie jestem już… – Jakiego słowa mi potrzeba? Śliczna? Jebalna? – od tej pory? – Nie rób mi tego. Łapię jego dłoń i pcham ją w dół swoich dżinsów. Chcę, żeby mnie chciał. Moja druga ręka odpina mu rozporek. Mimo że wykręca się, dotykam go tak, jak lubi. Chcę, żeby zrobił się twardy i gorący w mojej dłoni na dowód tego, że jestem wciąż podniecająca, że wciąż potrafię doprowadzić go do jęku. Ale to się nie dzieje. Rhys chwyta mnie za nadgarstek i powstrzymuje, patrząc cały czas w las. – To nie przejdzie – mówi. Śmieję się. Nie łapie ironii. – Dupek. – Podnoszę swój plecak z podłogi i macam po tylnej kanapie, szukając koszulki i lasek. Wkładam top przez głowę. – I tchórz. – Energicznie otwieram drzwiczki i wypadam w zimne powietrze nocy. Kiedy wstaję, moje kule chrzęszczą na żwirze. – Nie bądź niemądra, Mia. Odwiozę cię. – Do domu? – To gdzie? Do Erin? – Nie. – Nie wracam tam. Jej matka szachuje mnie pytaniami, sądząc, że z góry zna

na nie odpowiedzi. – Albo do tej twojej drugiej przyjaciółki – proponuje. – Tej chudej. Nie oferuje swojego mieszkania na tyłach domu rodziców, mimo że przeszmuglowywał mnie tam kiedyś dawniej. Kiedyś dawniej. – Pieprz się – mówię, obracając się i trzaskając drzwiami jego wymuskanego samochodu. – Zresztą i tak jestem za dobra dla ciebie. Uderzam w karoserię twardym końcem kuli. Luzuje się jakiś panel, więc uderzam ponownie. – Za wystrzałowa dla ciebie, Rhys. Wszyscy tak mówią. Mój mózg mnie koryguje. Mówili, nie mówią. Wszyscy tak mówili. – Wciąż jestem wystrzałowa, Rhys. Zajebista. Wycofuje, a ja uderzam w samochód jeszcze raz. Chcę roztrzaskać mu szyby, roztrzaskać jego samego. Ziemia i żwir wystrzeliwują spod kół, gdy wyrywa do przodu, zostawiając mnie z dwiema kulami i plecakiem w ciemnym, bardzo ciemnym lesie. To dobrze, że jest ciemno. Jest tak ciemno, że nie widzę nawet siebie.

13

ZAC Nikt nie wspomina o mojej nagrodzie podczas jazdy samochodem do domu, a do czasu gdy siedzimy przed telewizorem z miseczkami lodów na kolanach, to jest już prehistoria. Podczas programu ogrodniczego Mama, Tata i Evan rozmawiają o oliwkach. Jestem im wdzięczny za to, że zachowują się tak, jakby nic się dziś nie stało; jakby wszystko było normalnie. Jak na zawołanie Bec daje mi sygnały przez drzwi. Jest piątkowy wieczór i trzeba posprzątać gówno. Ma driver zaczepiony o lewe ramię i metalową trójkę na prawym. Naciągam gumiaki i biorę latarki, a potem idziemy w snopach światła obok obu domów i sklepiku i dalej wyłożonym płytkami chodnikiem do kojców, w których owce i kozy zbijają się w wełniane skupiska, szykując się do snu. Bec kieruje światło na samice, sprawdzając, czy któraś nie jest blisko rozwiązania. Przenosi też światło na kojec alpak, w którym piątka zwierzaków śpi ze złożonymi pod siebie przednimi nogami. Pozostałe trzy prychają i odsuwają się na bok. Najstarsza alpaka, Daisy, porykuje. Zawieszamy latarki na słupkach ogrodzeniowych, by oświetlić sobie ścieżkę. Bec przymierza swój kij do kilku kulek i ustawia się w pozycji. Bobki kangurów świetnie nadają się do strzelania, suche i zwarte, nabierają powietrza, nawet kiedy są świeże. Natomiast owce i kozy zostawiają ciężkie, wilgotne kopczyki, które po uderzeniu rozpryskują się na wszystkie strony. Golf owczym gównem nigdy nie kończy się dobrze, dlatego zostawiamy je w kojcach przy ich właścicielach. Odchody dzikich kangurów złoszczą Mamę, bo znajduje się je wszędzie – w kojcach, na progu sklepiku, w toaletach dla klientów, na ścieżkach wyłożonych

kostką, pod ławkami i na głównej alejce, prowadzącej z jednego krańca farmy na drugi. Kangury przeskoczą każdy płot w poszukiwaniu pożywienia, zostawiając tyle amunicji, że co piątek mamy zajęcie z oczyszczeniem terenu przed przyjazdem turystów w weekend. Ciąża wpłynęła trochę na postawę Bec, ale jej swing pozostał płynny i szybki, tak że posyła każdą kulkę nad kojcami daleko w gąszcz drzewek oliwnych poniżej. Podejrzewam, że po cichu marzy o karierze profesjonalnej golfistki. Z miejsca zostałaby ulubienicą mediów, odpowiadając na pytania o swój system treningowy: tysiąc bobków tygodniowo. – Evan będzie miał złamane serce – mówi. – Znowu? Skąd ona jest? – Z Francji. Widziałeś ją? Dwadzieścia jeden lat, miód malina. – Tata zamiast mnie zatrudnia Francuzki do zbiorów? Wiesz, jak to wpływa na moje ego? – Jest jeszcze sześciu młodych z plecakami, Zac. Ona nie jest za ciebie. – Przecież nie odciąłbym sobie ręki. – Zalecenia lekarskie. Wszyscy w mojej rodzinie wykuli na blachę obszerny informator Przeszedłeś przeszczep szpiku kostnego. Co teraz?, nawet Evan, którego lektury ograniczają się zwykle do „Tygodnika zoologicznego”. Za sprawą tego informatora jestem na dwanaście miesięcy odcięty od sportów kontaktowych, biegania, jazdy na quadzie, pracy fizycznej i obsługi urządzeń mechanicznych. Szkolne zadania domowe uznaje się, niestety, za dopuszczalne. – To zbieranie oliwek, Bec, nie motocross. – Zresztą potrzebuję cię przy karmieniu. Tata będzie zajęty ze zbieraczami, a jutro przyjeżdża cała horda turystów. Pierwszy dzień ferii… – dodaje, jakby umknęło mi to z pamięci. Jakby. – Jak mam poznać wystrzałową dziewczynę od oliwek, jeżeli będę się zajmował bachorami? – Roześlę szpiegów – mówi. – Ma być nawet jedna z Niemiec. – Nie. Ze względu na mój szpik, to byłoby jakieś… kazirodcze.

– Może będzie Włoszka. Albo śliczniutka Kiwi. Zorientuję się. – Po drugiej stronie promienia z latarki moja siostra kombinuje. – Przydałby ci się mały numerek. Bec nie ma pojęcia o panującym już w moim życiu urodzaju dziewczyn. W szkole jestem ewenementem – starszy o rok wraca powtarzać ostatnią klasę. Na lekcjach wołają mnie do swoich ławek, żeby pomagać im w tematach, które powinienem już znać. Ale chodzi o coś więcej niż naukę. Dziewczyny potrafią zwąchać bezbronność. Widzę, w jaki sposób patrzą na moje blizny. Obchodzą się ze mną ostrożnie, jakbym był cały pokryty nalepkami ostrzegawczymi. Achtung. Fragile. Ale ja nie szukam delikatności. Ani współczucia. Robię zły swing i bobek leci w bok, brzdękając na dachu kurnika i wzbudzając trzepot skrzydeł. – Mówię tylko: mały numerek – Bec stara się odczytywać moje myśli. – To nie jest na twojej liście rzeczy zabronionych… – Ustawka przez własną siostrę. Bomba. – Ale musisz bardziej popracować nad swoją osobowością, skoro twoje umiejętności sportowe spadły do zera. Uderzam gówno z taką siłą, że śmiga w ciemność jak niewybuchnięty fajerwerk. Wspaniałe uczucie. – Poszczęściło ci się – mówi Bec. Potem opiera się o furtkę i pozwala mi sprzątnąć z radością całą resztę. * * * Hej, Zac Jak leci, chłopie? Spóźnione życzenia na Osiemnastkę. Życie już w normie? Słuchaj, powinieneś zostać elektrykiem. Praca trzy dni w tygodniu to bajer. Walę w ten weekend na Wedge Island na coroczną trasę po poligonie. Klasyka. Moja 2-metrowa deska wciąż czeka. Jak będziesz następnym razem w Perth, musisz popróbować. Prezent urodzinowy. Na razie Cam

Stukam długopisem w jedną z naszych nowych pocztówek The Good Olive! Oliwa

z oliwek i farma agroturystyczna. Chciałbym móc napisać do Cama, że życie upływa mi jak w bajce, ale nie mogę. – To może zmienić różne rzeczy – powiedział Patrick ostatniego dnia w szpitalu. – Byłeś uwięziony w tym pokoju przez czterdzieści siedem dni… – Trzydzieści trzy z moją mamą. – Tak. Co ja mówiłem? – Zmiana. – Właśnie. Mogłeś się zmienić. – Przyjrzyj się tutaj… Czy włosy nie odrastają mi na rudo? – Zmienić się emocjonalnie, Zac – powiedział Patrick. – Nie tylko fizycznie. – Mam bardzo emocjonalny stosunek do tego – zaśmiałem się, gładząc się ręką po głowie. – Dwa razy białaczka, szpik z Niemiec, a teraz nowonarodzony rudzielec. To niesprawiedliwe. Potem pojawiła się Mama, wzięła torbę z moimi rzeczami i ruszyła. Winda wysadziła nas na parterze, gdzie podążyliśmy za zielonymi strzałkami do wyjścia. Na zewnątrz dostałem zawrotu głowy od rozmiaru świata. Żadnych ścian! Zamiast nich wolność. Samochody. Parkometry i pachołki. Światła uliczne. Ruch. Niebieska toń oceanu. Osiemdziesiąt kilometrów na godzinę. Przez całą drogę mieliśmy z Mamą otwarte okna w samochodzie i nie mogłem nawciągać się dość powietrza. Kiedy samochód stanął wreszcie pod domem z nowym, ulepszonym szyldem THE GOOD OLIVE! OLIWA Z OLIWEK I FARMA AGROTURYSTYCZNA, wyczułem zapach kurzego gówna z pięćdziesięciu metrów. Był słodszy od wszystkiego na świecie. Oczywiście pilnowałem się, by tego nie powiedzieć – mój stan umysłowy pozostawał pod baczną obserwacją. Potem mój terrier Jack Russel rozszczekał się i chciał mnie polizać, ale Evan utrzymał go z tyłu, podczas gdy wszyscy po kolei mnie ściskali, a ja czułem się jak najszczęśliwsza, opita piwskiem Niemra, żyjąca kiedykolwiek na Ziemi. I to żyjąca po raz drugi. Wróciłem do szkoły, chociaż przesypiałem piątą i szóstą lekcję. Cieszyłem się nawet z prac domowych, bo rozrysowywanie danych demograficznych i analizowanie planów gospodarczych oznaczało, że jestem normalny, jak każdy inny uczeń 12 klasy, który ma terminy i sprawdziany, a moje życie posuwa się naprzód prostą czarną linią od A do B

do C. Dlatego nie chcę tych kwietniowych ferii. Bez szkolnego porządku czas wcale nie biegnie jak prosta czarna linia. Czas robi różne numery. Może chachmęcić. Kiedy najmniej się tego spodziewasz, może się zasupłać jak wielka guma. Może cię puknąć w ramię. Jeśli tylko zechce, może wskazać na ciebie i rzucić cię w tył wprost do pokoju 1 z igłami, wybielaczem, mdłościami i Mią. Mią. Shit. Gdzie ona jest? Co się z nią dzieje? To pukanie w ścianę. Jej zagniewane, rozpaczliwe pukanie i niecenzurowane pytania. Czy odrosły jej włosy? Czy poszła na studniówkę w wózku? Czy zostawiła to wszystko za sobą, tak jak powinna, śmiejąc się i flirtując w galeriach handlowych w weekendy? Czy pokazuje już swoją bliznę z dumą? Czy zapomniała o mnie, tak jak powinna? Tak jak ja powinienem zapomnieć o niej? Ale nie wiem, bo nie ma jej na Facebooku. Zanim po powrocie do domu odbyła się Kolacja Powitalna Na Cześć Zaka i znalazłem spokojną godzinkę, żeby się zalogować – Śniło mi się czy przyszłaś do mnie w nocy? Lunatykujesz czy to było specjalnie? Jak dziś poszło? – jej profil został skasowany. W pierwszej chwili myślałem, że usunęła mnie z grona znajomych, ale kiedy szukałem jej nazwiska, zrozumiałem, że nigdzie jej nie ma. Wykasowała siebie. Jak można posiąść czyjeś najgłębsze sekrety, przesyłając je sobie nawzajem w ciszy głębokiej nocy, a nie znać podstawowych danych, takich jak gdzie mieszka i jaki ma numer telefonu? Jakże ktoś może zniknąć z twojego życia tak łatwo? Obracam pustą kartkę pocztową w ręku. Co bym napisał, gdybym znał jej adres? Brzmiałoby to niezobowiązująco jak od Cama: Pomyślałem, że machnę parę słów do ciebie…? Czy powiedziałbym jej więcej? Że normalne nie jest już normalne i nie wiem, czy kiedykolwiek będzie. Że wciąż mam częściową kwarantannę. Że boję się ferii w szkole i spędzenia dwóch tygodni samemu. Mama otwiera drzwi do mnie. Od czasu szpitala nie ma już zwyczaju pukać. – Czy chcesz mieć przyjęcie? – Teraz? – W przyszłym tygodniu. Zaprosiłoby się rodzinkę i twoich przyjaciół. – Grzebie

w swojej salaterce powolnymi ruchami łyżeczki i już snuje plany. – Przyszliby Matthew i Alex. I Rick… – Nie ma ich – przypominam jej. Wyjechali do Perth albo na wschód do pracy i na studia. – Czy nie jadłaś już lodów? – A twoi nowi koledzy ze szkoły? Przyszliby, prawda? – Zależy od trunków. Mama celuje łyżeczką w informator o przeszczepie szpiku, przypięty do tablicy korkowej nad moim biurkiem. Alkohol – substancja zabroniona numer dwa. – Dla nich – dodaję. – To może samą rodzinę. Na grilla. Miło byłoby uczcić twój setny dzień, nie uważasz? Przyjęcie to ostatnia rzecz, jakiej chcę. Jeśli mamy obchodzić sto dni „normalności”, czy nie zatracamy trochę sensu tego słowa? Zgadam się, głównie ze względu na Mamę, ale trochę też na siebie. Przyjęcie może oderwać trochę moje myśli. Od niej.

14

MIA Taksówkarz daje mi rabat, ale to nie jest rabat dla „odlotowej dziewczyny, na której chcę zrobić wrażenie”. To rabat dla „inwalidy o kulach”. Rabat dla kogoś, komu mascara rozpłynęła się po twarzy. Litość. Cholera, przyjmę go, skoro oznacza siedem dolców więcej w kieszeni. To dla mnie ważniejsze. Naciskam dzwonek trzy razy i wycieram policzki rękawem swetra. Drzwi otwiera tata Shay. Zakłada na nos okulary, spogląda na zegar na ścianie, potem lustruje twarz w świetle lampki przed domem. – Przepraszam, panie W., czy jest Shay? – Maya? – Mia. Kiwa głową, przypominając sobie. Minęło trochę czasu. – Blondynka. – Tak. Podoba się? – Bardzo ładnie. Co ci się stało? – Patrzy na kule. – Kontuzja na meczu koszykówki. Głupia sprawa, prawda? Shay mówiła, że będę mogła wpaść. Gdybym potrzebowała. – Dzisiaj? – Tak. – Podnoszę wyżej plecak. – Wiem, że jest późno. Przepraszam. Spogląda znowu na zegar, drapiąc się po brzuchu. – Są w domu. – Są? Wzrusza ramionami. – Koniec semestru. Cholera. Z Shay bym sobie poradziła. Większa grupa to co innego. – Myślałem, że zrezygnowałaś ze szkoły.

– Robiłam tylko część przedmiotów do matury. Resztę będę nadrabiać w przyszłym roku… – Mam odpowiedź na wszystko. – Więc wszystko z tobą w porządku? Nie masz jakichś… kłopotów? Prycham, jakby to był jakiś żart. – Ja? Gdybym zaczęła myśleć o kłopotach, w jakich jestem, padłabym trupem. Może powinnam po prostu obrócić się na pięcie i odejść. Pojechać z kolejnym współczującym taksówkarzem. Tylko dokąd? – Dobrze, wchodź – mówi. – Jest późno. Na meblach w bawialni walają się ubrania, koce i dobrze znane mi dziewczyny. Chloe jest na kanapie, a Erin i Fee leżą na materacach. Shay stoi przy telewizorze z płytami DVD w ręce. Zastygają na zbyt długo, gdy wchodzę, szukając u siebie nawzajem potwierdzenia. Jakie niewypowiedziane słowa krążą między nimi? Jak dużo wiedzą? Żałuję, że nie jestem duchem. Po prostu bym stąd wyparowała. Nie nawiedzałabym ich. Shay upuszcza płyty na podłogę i przechodzi po materacach, żeby mnie uściskać. Trzymając się kuli, nie mogę odwzajemnić uścisku. – Mia, pamiętałaś. * * * Maraton filmowy na zakończenie semestru to był pomysł Shay i mój w klasie 8. Wtedy byłyśmy tylko my dwie, opychające się Podsami, Twistami i gorącą czekoladą, i pozwalałyśmy dołączać się innym dziewczynom, tylko jeśli spełniały nasze kryteria. Z upływem lat Tim Tamy zastąpiły Podsy, a do mleka dolewałyśmy likieru Baileys. Te noce przechodziły do legendy, prowokując chłopaków do krążenia w autach po ulicy i wykrzykiwania różnych głupot pod naszym adresem, żeby nas zawstydzić. To była nagroda za dziesięć nudnych tygodni lekcji z nauczycielami, którzy rozsadzali nas z dala od siebie. W łazience Shay podaje mi wilgotną chusteczkę. Moje odbicie w lustrze wprawia mnie w szok. Wciąż zapominam, że jestem kimś innym. Mascara schodzi na chusteczkę.

– Zaprosiłabym cię – mówi, sprawdzając swoje brwi w lustrze – ale myślałam, że cię nie ma. Nie odpowiadałaś na esemesy. – Byłam u Rhysa. Wiesz, jaki on jest. – Wciąż jeździsz do Sydney? – Jutro – mówię. – Ciotka na mnie czeka. Biorę autobus. – Wiesz, że mogłabyś polecieć? Uśmiecham się do niej. – I to ma być przygoda? Poza tym w samolocie musiałabym pokazywać legitymację. Shay przygląda się teraz mojemu odbiciu. – Bez ciebie nie jest już tak samo. Wrócisz? Wzruszam ramionami. – Pan Perlman mówi, że jeżeli zrezygnowałaś ze szkoły, twoja mama powinna przyjść i coś podpisać. – Już to zrobiła. Nie martw się. Z oczyszczoną twarzą kieruję się do pokoju, gdzie przearanżowano już materace i śpiwory. Dziewczyny są w spodniach dresowych i t-shirtach, ale Chloe ma podkoszulkę na ramiączkach i bokserki Petera Alexandra. Nogi ma opalone, wytrenowane i niebotycznie długie. Schyla się po Tim Tam z paczki, potem wkłada go między zęby i posyła mi czekoladowy uśmiech. Kiedyś czuła wobec mnie zazdrość. – Mia, możesz wziąć ten. – Fee wskazuje ręką zakończoną czerwonymi paznokciami na materac najbliżej łazienki. Od kiedy Fee dostaje zaproszenia na maratony filmowe? – Gdybyś musiała wstawać w nocy. Stara się być taktowna. Ostatni raz, gdy ktoś zapytał mnie o moją kostkę, powiedziałam, żeby się odpierdolił, a potem wyszłam. Chloe wsuwa się na materac obok Erin i obie ustalają kolejność seansów. Komedia, horror, komedia, romans, horror. Czujnie wychwytuję każde słowo, nie chcąc uronić nawet szeptu. – No, błagam! – Shay jest wciąż w łazience, pociągając pincetą skórę na policzku. – Pryszcz. Widzisz? – Nie – mówię, pochylając się bliżej. Nic tu nie ma. – Jutro jest impreza u Brandona. Erin! – krzyczy. – Masz to jakieś tri-coś tam?

Śmieję się. To zabawne. – Shay, tu nic nie ma. – Nie pokażę się u Brandona z pokiereszowaną głową. Uciska sobie policzek i zdaję sobie sprawę, że mówi serio. Erin przybiega z żelem, nakładając go i robiąc przy tym tyle zamieszania, jakby to była naprawdę sytuacja ratująca życie. Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Czuję się tak, jakbym patrzyła przez szklaną taflę. Tak wygląda dla nich życie? Takie było dla mnie? Czy to ja jestem rybką, czy one? Przez całą noc cztery dziewczyny zmieniają pozycje na materacach i podają sobie w kółeczku paczki z jedzeniem. Ja jem tylko solony popcorn – od cukierków przewraca mi się żołądek, a czekolada wciąż smakuje mi woskiem. Chloe zauważa. – Odchudzasz się, Mia? Odchudzam się? Zapomniałam to słowo. – Nie powinnaś. Jesteś bardzo szczupła. – Shay mówi to jako komplement. Zjadam woskowaty Tim Tam, żeby uciąć temat, potem biorę drugi. Mogę zjeść każdą rzecz, byle tylko nie zwracać na siebie uwagi. Mam nadzieję, że się zamkną i skupią na filmach, ale nie przestają paplać: Ten Perlman jest okropny; wstawię sobie implanty; nienawidzę tych rozdwojonych końcówek; Joel jest za dobry dla Beth; chcę sobie tu coś wytatuować, ale nie wiem jeszcze, co; czy brat Chloe mnie lubi?; paznokcie wciąż mi się łamią; czy widzisz mój cellulit? muszę zrzucić trzy kilo do studniówki Brandona. Ich rozmowy są przerywane śmiechami, pierdnięciami, prychnięciami. Czuję się tak, jakbym już przeżyła tę noc. Nawet film grozy, gdy w końcu go załączają, jest jakiś przewidywalny. To ma być horror? Nawet się do niego nie zbliża. To one są rybkami – zdaję sobie sprawę. Widzę je w ich nieskazitelnym akwarium, pływające nieustannie w kółko. Kiedyś ceniłam naszą grupkę nad wszystkie inne, strzegąc naszych żarcików przed wścibskimi, którzy przyglądali się nam z zazdrością. Te dziewczyny – oraz kilku chłopaków, z którymi rządziłyśmy na ławce przed budynkiem D – były moim światem. Byłyśmy prawdziwe, głośne i nieustraszone. Nasze historie były ryte na drewnianych deskach tej ławki. A teraz to ja patrzę na to z zewnątrz i nie czuję zazdrości. Jak stracić trzy kilo

w tydzień? Mogłabym im powiedzieć, jak stracić trzy kilo w dzień. Rozdwajające się końcówki – to jakiś żart? I kogo obchodzą jakieś pryszcze? Kiedy skóra na głowie swędzi tak jak moja, noga rwie pulsującym bólem, a po jedzeniu wciąż chce się rzygać, przestajesz rozglądać się za nieistniejącymi pryszczami. Przestajesz się śmiać z nieśmiesznych dowcipów. Przestajesz traktować „szczupłą” jako komplement. Kiedy udaję, że usnęłam, słyszę szepty nieprzeznaczone dla moich uszu: Zaprosiłaś ją? Dlaczego była taką suką? Próbowałaś tylko pomóc. Rhys zasługuje na kogoś lepszego. Na przykład Brooke. Gdy kończy się film, a szepty zmieniają się w oddechy, sprawdzam komórkę. Jest nowy esemes od Mamy. Wiem, że byłaś. Brakuje 130$ ze słoika. Ustatkuj się albo odejdź na dobre. Koniec z podkradaniem. Wydoroślej!

Kasuję go i odkładam telefon. Czas pulsuje: 2.59. Trzecia w nocy. Zastanawiam się, czy on też nie śpi. Zac. Już ponad trzy miesiące. Wystarczająco długo, żeby mógł o mnie zapomnieć. Mam nadzieję, że śpi. Mam nadzieję, że nie leży z otwartymi oczami jak ja, zbyt zrozpaczony, by płakać. Mam nadzieję, że śpi tak głęboko, że nawet sny nie mają do niego przystępu. Kurwa, muszę pomyśleć. Plan A opierał się na założeniu, że moja mama będzie normalnym człowiekiem. Plan B zakładał, że mój chłopak okaże się mężczyzną. Plan C obejmował Shay i pozostałe dziewczyny, które zawsze obiecywały, że zrobią dla mnie wszystko. Teraz potrzebny jest mi plan D. D jak desperacja. D jak do albo die. * * * Przed świtem przeciskam się ostrożnie między nimi. Czubkami kul znajduję miejsca między gładkimi kończynami i pozginanymi dłońmi. Przestępuję nad długimi włosami rozsypanymi na miękkich poduszkach. Śpią jak niemowlęta. Nie jestem na nie zła. To

nie ich wina, że nic nie rozumieją. Przedostaję się nad nimi i kieruję się do kuchni. Przy mikrofalówce jest torebka, a w niej czerwona portmonetka. W środku znajduje się przycięte zdjęcie wesołej młodszej Shay i 200 dolców. – Przepraszam – szepczę. Kolejna ucieczka o poranku. Kolejny kleks na moim imieniu. Tym razem będę musiała pojechać dalej. Naprawdę pojadę na wschód. Ustatkuj się albo odejdź na dobre, jak napisała Mama. Biorę autobus na Dworzec Centralny, potem kupuję bilet najdalej, jak mogę. To musi wystarczyć, na teraz. Jakaś kobieta ustępuje mi siedzenie z przodu. Wisi nad nim tabliczka: MIEJSCE DLA NIEPEŁNOSPRAWNYCH. Zajmuję je. Mocno trzymam się swojego plecaka. W środku mam telefon z ładowarką, iPoda i słuchawki, błyszczyk, mascarę, podkład, dwa t-shirty, spodnie od dresu, pięć par majtek, dezodorant, prawo jazdy, 416,80$, tubkę żelu z papai, tubkę nawilżacza z witaminą E i pół opakowania oxycortinu. Autobus trzęsie, rozgrzewając się powoli i wwożąc nas w zimne, niebieskie miasto. Na każdej ulicy widzę w szybie swojego ducha, który wpatruje się we mnie. Szkoda, że nie zapakowałam jaśka, żeby móc oprzeć się o okno. Szkoda, że nie mam więcej środków przeciwbólowych. Szkoda, że nie mam więcej pieniędzy. A największa szkoda, że nie mam lepszego planu.

15

ZAC – Witaj, słoneczko. Bec podaje mi wiadro i parę długich rękawic. Wiem, że powinienem je nosić podczas pracy przy zwierzętach, ale czy muszą być różowe? Zauważa moją reakcję. – Wolałbyś niebieskie Taty? – O Boże, nie. – Oboje wiemy, gdzie one były. Stosunek Taty do opieki nad zwierzętami jest porażająco bezpośredni. Biorę różowe rękawice, naciągam gumiaki na spodnie dresowe i idę za Bec. Nasze wiadra dźwięczą od butelek ciepłego mleka, gdy mijamy kojce kóz i owiec. Większość zwierząt jest już rozbudzona i skubie dobrodusznie trawę. Głośniejsze powitanie czeka nas w stodole. W jednej klatce tygodniowe jagnięta pobekują i przepychają się między sobą, zachłanne i zdesperowane. W innej trzydniowe koziołki podrygują na tylnych nóżkach. Są głupiutko słodkie, z obwisłymi oczami i zasmarkanymi noskami. Całe trzęsą się w oczekiwaniu jedzenia, na co wybucham śmiechem. Dla czegoś takiego niemal warto wyleźć z łóżka. Bec daje butelki jagniętom, więc niosę swoje koziołkom, które tak mocno ciągną za smoczki, że muszę się zaprzeć. Przez kilka minut słychać tylko chór wilgotnego ssania. Tak, dla tego warto wstać z łóżka. Gdy tylko butelki zostają wydudlone, rozpętuje się szaleństwo meczenia i beczenia. Ale ptactwo jest jeszcze głośniejsze. Odbezpieczam klapę i wypadają koguty, piejąc swoje bluzgi na świat. Syndrom kurdupla – jak nazywa to Bec, gdy kroczą dumne jak pawie. W kurniku kurczaki trzepoczą skrzydłami i pokrzykują, jakby padły ofiarą niepożądanego najścia, a nie uczestniczyły w zwyczajnym porannym rytuale. Wyfruwają z zamknięcia, rozpierzchając się po stodole i trawie na zewnątrz, gdzie

wydziobują resztki ziarna i srają naokoło, jakby były u siebie. Przechodzę od klatki do klatki, napełniając pojemniki świeżą wodą i rzucając garście siana. Nawet fretki, podgryzające niemowlęta, można łatwo ugłaskać jedzeniem i wodą. W nocy były porody. Znajduję dwie nowe świnki morskie i cztery puszyste pisklaczki. Była też śmierć – tygodniowy królik, który pociągnął dłużej, niż ktokolwiek się spodziewał. Wyciągam karzełka, a jego rodzeństwo od razu wypełnia puste miejsce. Przez ten rozgardiasz przebija się warkot silnika. To Tata jedzie półciężarówką, ciągnąc przyczepkę pełną grabi, wiader, drabin i płacht podkładowych. Evan gna na quadzie tuż koło stodoły, wzbijając w powietrze tumany kurzu, odchodów i zbulwersowanego drobiu. – Fajne rękawice – krzyczy, robi piruet quadem i znika w stronę Leccino. Pokazuję mu różowy środkowy palec, ale zdaję sobie sprawę, że zamierzony efekt przepada. Co za fiut. – Ignoruj go – radzi Bec. – Nie musi mi docinać. Ze wszystkich prac na farmie zbieranie oliwek jest najlepsze. Oznacza całe dnie kręcenia się koło Taty i podróżników z przezwiskami typu Dziubek, Słonko, Żyrafa czy Małpiszon. Zbieranie polega na rozpinaniu siatek pod drzewami i czesaniu gałązek grabiami, aż siatka zrobi się czarna od oliwek. Evan będzie popisywał się pneumatycznymi grabiami, wystrzeliwując oliwki jak pociski w twarze nic nie podejrzewających towarzyszy. Potem na czworakach będą wybierać drobne gałązki, liście i zgniłe oliwki, dzieląc się opowieściami z całego świata. Wszystko dałbym za to, żeby tam być, słyszeć pisk pierwszej dziewczyny, która pomyli bobek kangura z oliwką, i krzyk pierwszego chłopaka, którego zaskoczy jaszczurka kołnierzasta. Chcę widzieć, jak przyczepa zapełnia się raz za razem; spojrzeć na oberwany rządek i widzieć, co zrobiliśmy, a potem skończyć dzień z obolałymi mięśniami, nawiązanymi przyjaźniami i dźwiękiem pracy przetwórni Oliomio ciągnącym się długo w noc, gdy Mama i Tata będą siedzieć przy panelu kontrolnym z butelką wina, by uczcić pierwsze tłoczenie w sezonie.

Ale utknąłem tu z puszystymi zwierzakami i różowymi rękawicami. Przepatruję sektory owiec w poszukiwaniu nowonarodzonych albo padłych, ale nie widzę ani jednych, ani drugich. Takie i takie trzeba usuwać: małe przenosić z dala od zębów łasych lisów; martwe ukrywać przed wzrokiem turystów. W zeszłym roku były skargi, gdy rozhisteryzowane dziecko znalazło połówkę jagnięcia. Zwiedzający wolą, by owieczki beczały, nie rozkładały się. Samochód przyjeżdża przed czasem. Drzwi trzaskają i dzieciaki popiskują. – Powodzenia. – Przekazuję pałeczkę Bec. Ferie są trudne dla wszystkich, zwłaszcza zwierząt, ugniatanych jak pluszaki. Ja kieruję się w drugą stronę, wyrzucając zdechłego królika na północny kraniec farmy. PRZEJŚCIE WZBRONIONE – głosi tabliczka oddzielająca farmę od sąsiadujących z nią zdziczałych zarośli. Mieszkający w Sydney właściciele tamtego terenu zostawili go w stanie, w jakim go zakupili dwadzieścia lat temu: gęsta plątanina kuflików, buczyn, marri i żółtaków. Kombinuję, że jeśli dostarczę lisicy trochę padliny, nie będzie jej tak ciągnąć do żywych. Wiem, że mnie obserwuje. Na pewno już wywęszyła ciepłe ciało, które trzymam przez rękawicę. Będzie z napięciem patrzeć – ma własne małe do wykarmienia. Ciekaw jestem, czy potrafi zwęszyć i mnie, tak jak dziewczyny w szkole – nie śmierć we mnie, ale słabość. Rany. Ciekaw jestem, czy czuje, że nie jestem tak silny jak powinienem, zawieszony w próżni między chorobą a zdrowiem. Achtung. Fragile. Kiedy się pojawia, jest cicha i zwinna. Przygląda mi się bacznie, choć wie, że jej nie skrzywdzę. Rozpoznaje mnie, potem cofa się troszkę, robiąc mi sekcję wzrokiem. Wie o mnie wszystko, tak czuję. Rzucam królika wysoko. Ląduje między nami. – No już, bierz go. Ale trzymaj się z dala od kojców. Chwyta padlinę i kica między zarośla. To prosta transakcja, nieobarczona żalem ani poczuciem winy. To tylko łańcuch pokarmowy w realu. Mówiono mi, żebym nie myślał o śmierci, ale to niełatwe. Informator doradza mi recytowanie pozytywnych afirmacji. Pozostawanie w chwili bieżącej. Robienie planów na przyszłość. Dostarczanie sobie zajęcia. Potrząsam ogrodzeniem, żeby

usłyszeć, jak dźwięczy. Jest ze mną dobrze, mówię sobie. Mam wszystko. Tak jak i ona. * * * – A to tam dalej to jeszcze dziecko – w końcu dociera do mnie głos Bec. – Nie powiedziałoby się tego po jego wyglądzie, ale to przyjacielskie stworzenie o łagodnej naturze. Jadłoby wam ciasteczka z ręki. Turyści parskają, ustawieni w ciasnej gromadzie. Dzieci chichoczą z dowcipu. Bec uśmiecha się zadowolona. – Ale zalecałabym zachowanie dystansu. Jego oddech może być rano nieświeży. Teatralnie drapię się po tyłku i zeskakuję z parkanu. Przechodzę obok nich, kierując się do kojca emu, by zebrać trzy zielone jaja, które potoczyły się do płotu. Podaję je Bec, po czym pozwalam jej nadzorować karmienie zwierząt. – Trzymajcie dłonie płasko. – Słyszę jej głos dobiegający ze stodoły. Ściągam różowe rękawice, wrzucam do kosza i idę do domu, mijając sklepik i kojec alpak. W moją stronę idzie Mama z tacą gorących babeczek. – Chciałoby ci się zrobić dwadzieścia kubków herbaty? – Kusząca propozycja – odpowiadam – ale czeka na mnie Duma i uprzedzenie. – Szkolne zadanie z angielskiego może się na coś przydać. – Więc? – Nie mogę z tym gonić. To nie coś takiego jak twoich Pięćdziesiąt twarzy Greya. – Ale mama już nie słyszy, zostawiając tylko za sobą woń babeczek. Czasem samo to – jakiś zapach – wystarczy, by ściągnąć mnie do pokoju 1. Dłoń owinięta wokół mojego ramienia i Mia wtulająca się w moje plecy. Jej waniliowy oddech w środku nocy. Staję jak wryty. Oddychaj, nakazuję sobie. Pozostawaj w chwili bieżącej. Malutki kangurek podchodzi do mnie i węszy moje palce. Pokazuję mu pustą dłoń i drapię go lekko za uchem, chociaż nie powinienem. Po chwili nudzi się mną i odskakuje w stronę starej drewutni, obwąchując ją ciekawie. Drewutnia zapchana od piętnastu lat bezużytecznymi gratami, jest strefą zagrożenia

pełną starego sprzętu rolniczego i wszelakiego rupiecia pozostawionego przez poprzednich właścicieli. Są tam szczury, zardzewiałe gwoździe i inne źródła ryzyka, których powinna unikać osoba z osłabionym układem odpornościowym. Wchodzę do środka i czekam, aż oczy mi się przyzwyczają. Mała drabinka kiwa się, gdy na nią wchodzę. Widzę stamtąd sterty drewna, które przypominają mi zajęcia z prac ręcznych w klasie 10. Z desek takich jak te zbijałem stolik do kawy dla Mamy. Skończenie go zajęło mi półtora semestru, a potem zrobiłem jeszcze jeden na Boże Narodzenie dla Bec. Marnuje się tu dobry materiał, ale ile stolików do kawy może się przydać? W mojej głowie pojawia się inny pomysł: łóżeczko dziecięce. Bec jeszcze go nie kupiła i wiem, że wolałaby ręcznie wykonany mebel. A najważniejsze, że łóżeczko byłoby zadaniem ambitnym i czasochłonnym – to właśnie takie przedsięwzięcie, jakiego mi potrzeba, by pozostawać w teraźniejszości. By nie myśleć o niej.

16

MIA Nie przyjechałam tu dla babeczek. Zwierzęta są słodkie, ale nie przyjechałam tu też z ich powodu. Nie jestem dzieckiem. W sklepiku turyści maczają kostki chleba w płytkich miseczkach, podczas gdy kobieta opowiada o pięciu smakach oliwy. Wygląda jak ona, może troszkę szczuplejsza i z pofarbowanymi włosami. Wygląda na sympatyczniejszą niż w szpitalu, ale oczywiście można oczekiwać, że chce być miła dla klientów. Przytakuje turystom. Rzuca zachęcające komentarze na temat głębi i jasności barwy oliwy. Cholera, nie po to tu przyjechałam. Tak, myślę, że to matka. A Zac? Nie jestem pewna. Przeszedł już obok mnie, koło emu. Nie bardzo mi się spodobały ze swymi paciorkowatymi oczami i mocnymi dziobami. Ale on nie miał żadnych obaw; wszedł pomiędzy nie, a potem wrócił z trzema zielonymi jajami w swoich różowych rękawicach. Wyłożona kostką ścieżka prowadzi do furtki z wymalowanym ręcznie napisem WSTĘP WZBRONIONY – TEREN MIESZKALNY. Zaraz za nią chłopak stoi przy jakiejś szopie. Obok niego mały kangur. Czy to jest Zac? Włosy ma krótkie i ciemne. Nie spodziewałam się tego. Wygląda lepiej, niż myślałam. Muszę podejść bliżej, ale jest ten WSTĘP WZBRONIONY. Mogłabym zawołać go po imieniu. Ale jeśli to nie on? Wyjdę na idiotkę. Ale może to on? Chyba trochę za wysoki. Chociaż w sumie nigdy nie widziałam go na stojąco. Jeśli zawołam go po imieniu i się odwróci, co mam krzyknąć dalej? Pamiętasz mnie? Tę, którą okłamałeś? Nie obchodzi mnie, czy ktoś to usłyszy. Obiecał, że będzie

dobrze, a nie jest. Ale on wchodzi do szopy i znika z oczu. Za mną kierowca zbiera grupę turystów ze sklepiku. Idę z nimi. Kiedy próbuje pomóc mi wejść do busa, odpycham go. Moje kule zostawiają błotne ślady na wyściełanych dywanikiem schodkach. Czeka, aż usadowię się bezpiecznie na przednim siedzeniu, i rusza z parkingu. Nieważne, czy to był Zac, czy nie był. I tak nie należał do Planu D. To był tylko mały skok w bok z trasy, by zrobić przerwę w długim dniu. * * * – Nie możesz na to jechać – mówi kierowca autobusu w mieście. Rzucam biletem z powrotem w niego. – Kupiłam go dziś rano. – Jest na inną trasę – mówi, wydmuchując dym w bok ode mnie. Dlaczego w ogóle pali tak blisko przy autobusie? – To bilet na kurs bezpośredni. Nie pozwala na robienie sobie dowolnych przystanków. Śmieję się z ironii. W tych dniach zaliczam same dowolne przystanki. – Trzeba było kupić odpowiedni bilet, jeżeli chciałaś sobie pozwiedzać. – Nie chcę zwiedzać – mówię. – Nie chciałam. Jadę do Adelajdy. Tak tu jest napisane. Przez Albany. Dzisiaj. Rzuca niedopałek na ziemię i wdeptuje go w chodnik. Nie cierpię, kiedy ludzie tak robią. Co się ma z tym niby stać? Cholernie mnie to wkurza. – Wchodź do środka, jeśli jesteś taka napalona, ale ja jadę do Pemberton. Tędy – pokazuje. – Następny do Albany będzie dopiero jutro. – Jutro? – Powinnaś być w stanie pojechać na ten bilet, ale zadzwoń dowiedzieć się, czy będzie wolne miejsce. Ferie. – Wzrusza ramionami. – Masz pecha. Przynajmniej w jednym ma rację. * * *

– Masz szczęście – oznajmia mi chłopak w hostelu. Robi sobie jaja, czy jak? – Masz szczęście, że mamy łóżko. – Trudno zrozumieć jego okrojony akcent. – O tej porze roku jest wielu zbieraczy owoców. – Zauważa moje kule, potem spogląda na moją twarz. Powinnam była zrobić makijaż. – Też zbierasz? Podaję mu dwadzieścia pięć dolców i mówię, że wrócę za trochę. Nie mam nastroju na spędzenie popołudnia we wspólnej sali. Idę na główną ulicę, kupuję kanapkę i mrożoną kawę, siadam na ławce koło rzeźnika. Kobiety spędzają tam całe wieki. A kiedy już wyjdą, stoją w alejce i plotkują, podczas gdy podgardla i kiełbasy pocą się w plastiku. Głupi pieprzeni ludzie w głupiej pieprzonej pipidówie. Po drugiej stronie ulicy jest posterunek policji. Okna są zaklejone fotografiami zaginionych osób. Podchodzę i przyglądam się im, wszystkim tym mężczyznom i kobietom, którzy są martwi lub takich udają. Niektórych widziano ostatni raz, jeszcze zanim się urodziłam. Zaginiona: Mia Phillips. Lat 17, aktualnie z blond włosami.. Wzrost 164 cm. Porusza się o kulach. Potrzebuje jeszcze dwu serii chemioterapii i natychmiastowej opieki lekarskiej. Podejrzana o kradzieże i oszustwa. Potencjalnie niebezpieczna. Jeśli taki komunikat w ogóle kiedyś tu trafi, mnie dawno już tu nie będzie. Dostałam dziś lekcję – koniec z niezaplanowanymi wypadami. Życie nie premiuje ciekawości. Koniec z dowolnymi przystankami. Koniec z szukaniem szczęścia u kierowców, przyjaciółek, ekschłopaków, matek, doktorów czy obcych, którzy leżeli kiedyś w sąsiednim pokoju w szpitalu i faszerowali mnie stekami kłamstw. Wszyscy kłamią. Więc bierz swój plecak i w drogę, Mia. W drogę. Pieprz ich wszystkich.

17

ZAC Turkot przetwórni Oliomio ustaje i noc rozdyma się ciszą. Słyszę, jak rodzice idą po omacku wzdłuż domu. – Ciiii – szepcze Tata w ciemności. Mama chichocze. Szklanki brzdękają. Rodzice zamykają za sobą drzwi frontowe. W tłoczarni w butelkach jest już sześć tysięcy litrów świeżej, tłoczonej na zimno oliwy. Mieli niezły zbiór dzisiaj, chwalił się Evan. Dwanaście kolejnych rządków będzie załatwionych jutro. Za miesiąc będzie taka sama runda z oliwkami manzanilla. Mam nadzieję, że to tego czasu przekonam ich już, że mogę się włączyć. Śpię z głową pod oknem. Zasłony są szeroko rozsunięte. Nawet czternaście tygodni po szpitalu wydaje mi się to ważne. Zdumiewa mnie to, jak bałagan kosmosu dokładnie wie, co robić; wszystko było ustalone trzynaście miliardów lat temu i od tamtej pory galaktyki stosują się do tych zasad. Wszystkie trzymają się w górze, nie gubiąc nadanego rytmu i układając się w idealne formacje, podczas gdy my, ludzie, zdążamy tyle schrzanić w tym krótkim czasie, jaki jest nam dany. Słyszę kroki na trawie, których nie powinno być; Mama i Tata są w domu, a alpaki powinny już spać o tej porze. Może jakaś zaniepokoiła się nocnymi hałasami. Albo to Sheba, która niedługo będzie rodzić. Nasłuchuję. Są kolejne kroki, trochę dalej, potem ciche odchrząknięcie i splunięcie. Wstaję i wysuwam głowę i pierś przez okno, czując ból w ramionach po wysiłku dźwigania różnych przedmiotów w drewutni. To Daisy, stara alpaka. – Idź spać, głupia. Ale dźwięk, który słyszę, jest bardziej ludzki niż zwierzęcy. W ciemności rozlega się przytłumione pobrzdękiwanie, a potem błyska światło. Widzę je przy stodole.

Niebieskawe. Dwa razy. Owijam się kołdrą i wysuwam przez okno. Mój terrier J.R. jest już przy nodze, trącając mnie ogonem. Podąża krok w krok za mną, gdy idę ścieżką na bosaka, otwierając i zamykając furtkę, ale potem zostawiam go na zewnątrz, kiedy wchodzę do stodoły. Kury. Pod pomarańczowym poblaskiem lamp ogrzewających maluchy śpią w swoich klatkach, zabezpieczone przed lisami. Posapują i śnią słodkie sny. Przemykam koło nich, by wytropić źródło niebieskiego światełka. Na szczycie kupy siana krąg wygląda jak małe UFO, wysyłając promienie we wszystkie strony. Pstryk, błysk, pstryk. Zapomniałem o tym urządzeniu, które Tata wyciąga na każdy sezon miotów. Ma odstraszać lisice, sugerując im, że w pobliżu są ludzie. Zadziałał przynajmniej na mnie. Ciaśniej owijam się kołdrą, starając się utrzymać ją nad brudną ziemią, i wracam wzdłuż kojców, przez furtkę i z powrotem do domu. Ostre punkciki gwiazd naśmiewają się ze mnie. Bose stopy mi zamarzają. Wczołguję się z powrotem przez okno. Na dworze Daisy znowu pochrząkuje. Co za idiota – dać się przestraszyć niebieskiemu światełku. Zamykam okno, by odciąć się od zwierzęcych odgłosów. Ale nie tylko Daisy jest niespokojna. Gdy stoję w pokoju, ściany nagle wydają się zbyt blisko, powietrze zbyt nieruchome. Wciąż trzymam kołdrę wokół siebie, a w uszach dzwoni mi pustka. Nie ma ani jednego szmeru, brzęku ani drgnienia. Ani jednego oddechu. A potem stuk. I twarz w oknie. Dostrzegam ją i przewracam się, chwiejąc się na nogach, podczas gdy przeszłość naciera na mnie dziko, nieprawdopodobnie. * * * Dziewczyna uchyla okno z zewnątrz i wsuwa rękę. Ciii!, ostrzega jej zgięta dłoń. Nie ruszaj się. Zamieram w bezruchu; kolana i łokcie zaplątały mi się w kołdrze. Słyszę jeden

oddech, drugi. Jej sylwetka rysuje się pomiędzy gwiazdami. Czy to w ogóle człowiek? Włosy ma gęste i krótkie. Oczy duże. – Mia? Przykłada sobie palec do ust. Jej oczy lustrują mój zaciemniony pokój, potem jej ręka wędruje w górę i przyzywa mnie gestem. Ma zimną skórę. Chwytam ją za przedramię, żeby pomóc jej przedostać się przez okno, ale ląduje niefortunnie. Oboje przewracamy się i zaplątujemy w kołdrze. Jest nade mną, pachnąc waniliowymi lodami i strachem. – Mia? – pytam ponownie, chociaż już nie muszę. Wygrzebuję się z kołdry, a ona owija ją wokół siebie. A potem, bez żadnych wyjaśnień czy przeprosin, obraca się na bok, w kierunku ściany. Opieram się o ramę łóżka, całkowicie rozbudzony i osłupiały ze zdumienia. * * * Pomagałem ratować najprzeróżniejsze zwierzęta. Jak daleko sięgam pamięcią, Bec i ja naciągaliśmy wysokie buty i kurtki i biegliśmy do półciężarówki za Tatą. Ileż to kóz uwolniliśmy uwięzionych w parkanie? Ile papug zawijaliśmy w stare ręczniki? Pochylaliśmy się nad niezliczonymi tekturowymi pudełkami w trakcie wyboistej drogi do domu. Mnóstwo ich pomagałem ratować, ale na tym się to kończyło. To zawsze Tata doprowadzał je dalej do zdrowia. Mama załamywała ręce w rozpaczy, gdy kolejne jagnię wędrowało do piekarnika nastawionego na lekkie grzanie, z zostawionymi uchylonymi drzwiczkami. Innymi razy Tata zakładał kąpielówki i siedział w gorącej wannie, polewając wodą malutką alpakę, uznaną za martwą przez swoją matkę. Jej łepek opadał i opadał, aż w końcu chwytała powietrze. Tata wierzył, że ciepło może postawić na nogi martwych. Ciekaw jestem, co powiedziałby na to: dziewczynę w moim pokoju, śpiącą jakby w transie. Wydaje się już bardziej rozgrzana, ale może to tylko na powierzchni. Co Tata by teraz zrobił? Światło dnia zakrada się do niej. Obserwuję jej powolny oddech, świadom też

własnego. Mia – to musi być ona. Mimo że ma teraz włosy blond i zbyt prosto ściętą grzywkę. Każdy dźwięk napełnia mnie strachem. Skrzypienie desek podłogowych w pralni. Mama? Tata i Evan jadą do sadu oliwnego. Zwariowane gdakanie kur na dworze. Bec karmi pewnie młode i zastanawia się, gdzie się podziałem. Podchodzę na palcach do okna i wyglądam przez zasłony. Koguty i kury dziobią przy stodole. Nie widać Bec. Pozwalam, by zasłona opadła znowu, a kiedy odwracam się, dziewczyna obserwuje mnie jednym okiem. Włosy zakrywają resztę jej twarzy, ale nie odgarnia ich. – Hej. Nic nie mówi. Wpatruje się we mnie tym jednym okiem. Nie potrafię sprostać jej spojrzeniu, więc kieruję wzrok w dół na swoje dłonie. Nie wiem, co mam z nimi zrobić. Co teraz ma być? – Jak… – zaczynam i urywam. Jak może zaczekać. – Mia? – pytam, potrzebując potwierdzenia. – Zgubiłaś się? Co za głupota. Widać, że się nie zgubiła. Dziewczyna z Perth nie myli skrzyżowania po wyjściu z domu i nie ląduje na południowym wybrzeżu Australii Zachodniej. Szybkie kroki docierają do naszych uszu i oczy Mii rozszerzają się. Siada na łóżku. Klamka moich drzwi porusza się. – Zac, jesteś tam? – Tak – skrzeczę. – Dlaczego drzwi sią zamknięte? Wstajesz? Zmieniam pościel. Ale moja pościel jest ciasno owinięta wokół dziewczyny, która ocenia okno jako drogę ucieczki. – Nie można sobie troszkę pospać? – wołam. – Nawet Bóg odpoczywał w niedzielę. – Bóg? Zac, dobrze się czujesz? – Testuję metodę szybkiego czytania na siódmym rozdziale Dumy i uprzedzenia. – Nowa pościel? – Nie, dziękuję. Nie narobiłem pod siebie już od miesięcy. – Mężczyźni – mruczy mama. – Nie zostawaj w łóżku cały dzień. Bec ma pełne ręce roboty.

Czekamy, aż kroki oddalą się. Plecy Mii są wciśnięte w ścianę. – Przepraszam – mówię, choć nie jestem pewien, za co. Na obie strony jej twarzy sypią się krótkie włosy i widzę, że to nie jest ta sama twarz, która patrzyła przez szybkę w moich drzwiach w szpitalu. To nie jest już ta sama dziewczyna i nie chodzi tylko o włosy. Jej wzrok ślizga się po mojej skórze. Bez koszuli na sobie czuję się nagle bezbronny. Lustruje mnie, jej oczy zatrzymują się na bliznach: jedna na prawym mięśniu piersiowym, stara na szyi i kropki po wewnętrznej stronie ramion. Wie, gdzie ich szukać. To świadectwo ją trochę odpręża. – To ty – mruczy. – Helga, ale ty inaczej wyglądasz! – Zac – mówię. – Tak. Ty też. – Masz szare oczy. – Są raczej niebieskie. – Wyglądają na szare. Odsuwa sobie grzywkę, a ja przebiegam dłońmi po własnych włosach, zatrzymując palce splecione z tyłu głowy jak tata, gdy ocenia sytuację. Od czego zacząć? Oto zmaterializowała się dziewczyna z wymalowanego na biało pokoju, który był czternaście tygodni temu i pięćset kilometrów stąd. – Co tutaj robisz? Mruga i spuszcza wzrok na podłogę. – Czy wszystko w porządku? Zaczyna coś mówić, ale słowa więzną jej w gardle, jakby miały kolce. – Co się stało? – pytam, chociaż nie powinienem. Mojego ostatniego dnia w szpitalu, kiedy poszedłem jeszcze raz podziękować Ninie, widziałem, jak ta obróciła się na pięcie w korytarzu i poszła w inną stronę. Zacząłem wtedy podejrzewać, że operacja Mii nie poszła dobrze, ale co mogłem zrobić? Mama mówiła zbyt dużo podczas drogi do domu, jakby jakoś to wyczuła, potem bez podpowiedzi zatrzymała się przy drive-thru w McDonaldzie, chociaż mój apetyt na hamburgery zniknął. Później tego dnia Mia będzie się wybudzać, ociężała od środków usypiających, przeciwbólowych i różnych uspakajających, które zdecydują się jej zaaplikować. Ale na jakim świecie się obudzi? Jak wielka jest blizna? Nie

wiedziałem. I nie wolno mi pytać. – Przepraszam – mówię. Jej twarz tężeje. Osłona przeciw owadom w drzwiach uderza w futrynę i Mama nawołuje kury. Niedługo będzie niosła kasę do sklepiku. Bec będzie szukać nowonarodzonych i padniętych zwierząt, a ja powinienem pomagać. Na dworze jest hałas, ale tu nie mam pojęcia, co powiedzieć. Mia naciąga sobie kołdrę na głowę, zakrywając się cała. – Czego chcesz? Mia? Pozostaje milcząca, ukryta. Co zrobiłby Tata? Odszedł? Wziął ją na ręce? Nie zmieści się do piekarnika. Zakładam koszulkę i wychodzę z pokoju. W kuchni robię tost z serem i pomidorem. Gdy stygnie, grzeję w mikrofali mleko z kakao Milo i niosę to wszystko do pokoju. Wciąż jest cała pod kołdrą, więc stawiam jedzenie na podłodze. Potem znowu wychodzę, biorąc ze sobą powieść na kanapę, gdzie udaję, że czytam rozdział siódmy. Gdy tak udaję, płyną całe godziny. Kiedy wraca Bec zapytać o mnie, mówię jej, że przepraszam, ale muszę skończyć trzy rozdziały. Wierzy mi, a mnie jest głupio, że ją okłamałem. Nie wiem, jak życie obchodzi się z Mią. Nie za bardzo. Nie wiem, co ją sprowadziło właśnie tutaj, skoro ma taki głośny, pełen uwielbienia fanclub w Perth, na zupełnie innej planecie. Czekam jeszcze dziesięć minut, a potem wracam. Otwieram drzwi i zastaję kłąb kołdry oraz pusty kubek i talerz. Mia jest w głębi mojego schowka, przebierając między zgromadzonymi skarbami: pudełkami Lego, piłką z autografami, dawnym zbiorem znaczków pocztowych, dwoma egzemplarzami „Playboya”. Nie rumienię się – są sprzed wielu lat, gdy ciało było wciąż zagadką. – Pomóc w czymś? Obraca się, trzymając w dłoni pisma. – Helga. – Zac. Co robisz?

Zerka jakby po raz ostatni. – Potrzebuję pieniędzy.

18

MIA Proponuje mi czterdzieści dolców z drugiej szuflady, ale przewracam oczami i wiercę sobie dziurę w głowie palcami przy skroniach. Nie mam nastroju na coś takiego. – Co? Są czyste – śmieje się. – To za mało. Nie mam czasu na żarty. Pod kołdrą opracowałam nowy Plan D: Albany, Adelajda, Sydney. Sprawdziłam godziny autobusów w telefonie. Ten plan wymaga pieniędzy, nie amatorskiego błazna. – Masz więcej? Wskazuje na puszkę po Milo. – Są tam monety z całego roku. Ale będą ciężkie… Albo lepiej, w klaserze może być trochę wartościowych znaczków. – Coś jeszcze? Rozglądam się po pokoju w poszukiwaniu czegoś, co ma wartość. Tyle tu rupieci – plakaty, puchary, piłka z autografami, globus, hantle i stanowisko do podciągania za drzwiami. Pokój śmierdzi płynem Lynx i skarpetkami. Dlaczego pokoje chłopaków zawsze śmierdzą tak samo? – Co to jest? Uciska metalowy przedmiot, by zademonstrować. – Ściskacz. Na nadgarstki. – Co? A jakie silne potrzebujesz nadgarstki? Wzrusza ramionami. – Fizjoterapeuta mówił, że to dobry pomysł. W rogu jest telewizor, PlayStation 3 i stos gier. Do tablicy korkowej przypięty jest informator i lista „zabronionych produktów żywnościowych”. – Też taką dostałam. Chociaż nie taką… długą. Przez dwanaście miesięcy nie wolno ci jeść móżdżku? Helga, jak ty to znosisz?

Na biurku jest laptop, iPod i rozgardiasz z płytami. Na wierzchu leży jedna, z podpisem, który rozpoznaję. Lady Gaga – do Pok 1. Podnoszę ją i wodzę palcem po niebieskich literach. Pamiętam, jak mu to pisałam, chociaż wydaje się, jakby to było ze dwa życia temu. To była dziwna prośba, pomyślałam wtedy. Mogłam dać mu oryginalną płytę, ale postanowiłam się z nią nie rozstawać. Trzymałam wszystko, co dał mi Rhys. Skopiowałam więc album i wsunęłam mu pod drzwi. Nie spodziewałam się, że to zachowa. Pamiętam jego pukanie tego pierwszego dnia, jakby miał mi coś do powiedzenia. Pamiętam podsłuchane rozmowy z jego mamą; jego głos był prawdziwszy i ciekawszy niż kogokolwiek innego w tym szpitalu. I pamiętam, jak blady i smutny był, kiedy nie wiedział, że patrzę. Odkładam kompakt. Nie po to przejechałam taki kawał drogi, żeby sobie powspominać. – Ile masz na koncie? – Chyba żartujesz. – Tak myślisz? – Cholera, Mia, nie możesz… to znaczy, nie uważasz… – Co? Zegar tyka. Opiera się o pomarańczowe zasłony i krzyżuje ręce na piersi. – Nie widziałem cię od trzech miesięcy. Dobra, zasadniczo, nigdy nie widziałem cię inaczej niż przez szybkę. A teraz pojawiasz się znikąd, napędzasz mi śmiertelnego stracha i prosisz o pieniądze? To nie jest… do końca… wiesz… – Jakie? – Normalne. – Nic nie jest już normalne, czy nie tak, Helga? Dla żadnego z nas. Poza tym ja cię nie okradam. To bardziej pożyczka. – Dlaczego ode mnie? – Bo jesteś mi coś winny. – Za co? – Za okłamanie mnie.

– Nie kłamałem… Walę lewą kulą w podłogę i oboje wzdrygamy się na to. – Okłamałeś. Patrzy na gumową końcówkę wciśniętą w podłogę. – Nie kłamałem… – Powiedziałeś mi, że jestem… powiedziałeś mi, że jestem największą szczęściarą na oddziale. Znowu wydaje się blady. To on się kiwa, czy ja? – Tak było. Znowu walę w podłogę. – Tak jest – mówi szybko. – To nie moja wina – mówi mi i ma rację. To nie jego wina, ale i nie moja. – Powiedziałeś, że mogę ci zaufać. Przytakuje, przypominając sobie. Powiedział to i jeszcze więcej. Powiedział mi rzeczy, w które nie powinnam uwierzyć. – Potrzebuję przyjaciela – kłamię. – I jakichś trzystu dolców, żeby dostać się do Sydney. Mieszka tam moja ciotka Maree. Czeka na mnie. Zwrócę ci, kiedy tam dojadę. Zrobię przelew od razu, z procentem, jeśli o to się martwisz. Rozważa to przez jakiś czas z założonymi rękami. Myślę, że stara się mnie przejrzeć, więc robię, co mogę, żeby patrzeć mu prosto w oczy. Jeśli odwrócę wzrok, przepadłam. – Mia, nie martwię się o pieniądze. Nie mogę się jeszcze rozpłakać. Dopiero potem, gdy będę już w autobusie, i potem w następnym i jeszcze następnym, gdzie nikt nie będzie mnie pytał o nogę, dokąd jadę i co zostawiam za sobą. Muszę pojechać tak daleko, żeby zapomnieć, dlaczego płaczę. Wykrzywiam więc usta i parskam śmiechem. – Nie musisz się martwić o mnie, Zac. – Celowo używam jego imienia, na co on też się uśmiecha. Serce wali mi tak mocno, że pewnie nawet on może je usłyszeć. Nie zasługuje na to, ale nie mam wyboru. – Jesteś moim przyjacielem, Zac, dobrym przyjacielem, i ufam ci. Zwrócę ci je, ustaliłam to z ciotką. Ma mieszkanie, z którego widać most nad zatoką. Będzie cacy. Wierz mi. Jego niebiesko-szare oczy wświdrowują się w moje głębiej, niż bym chciała.

Zastanawiam się, co w nich widzi. Potem odpręża się i kiwa głową. Shit, myślę. To będzie bolało nas oboje. * * * – Jazda… quadem to numer… sześć na mojej liście… rzeczy zabronionych – krzyczy, gdy koła wpadają w każde zagłębienie na bocznej drożynie z farmy. Quad przysiada i wyskakuje, i muszę mocno trzymać się uchwytów za kierowcą. Swoje kule dociskam mu do pleców. – Lekarze mówią… że zbyt łatwo… można spaść. – To nie spadaj – wrzeszczę. Quad podskakuje na nierównościach i uderzam się w brodę o jego ramię. Krew smakuje gorzko w ustach. – Więc się nie wierć – mówi. – Nie wiercę się. Wreszcie wyjeżdżamy na szosę i Zac przechodzi na wyższy bieg. Trzymam swoją perukę i pochylam się do przodu. Jego włosy uderzają mnie po wargach. – Dlaczego jedziesz tak wolno? – krzyczę. – Tyle nim można wyciągnąć. Quad jedzie częściowo poboczem, a częściowo szosą, podczas gdy auta wyprzedzają nas z wizgiem. Mijamy rzędy drzew z prawej, potem mleczarnię, browar i sad z gruszami. Szłam tu zeszłej nocy po wyjściu wieczorem z hostelu, ale nie zauważałam szyldów. Skupiałam się na żwirze przed sobą, wlokąc się ostrożnie krok za krokiem. Byłam wykończona jak pies, a to trwało całe wieki. Mijamy boisko do krykieta i szkołę, a potem skręcamy na rozwidleniu w stronę miasteczka. Zac nie jedzie główną ulicą, tylko kluczy tyłami na cichy parking. Wrzuca luz i wyłącza silnik. – W porządku? Odrywam dłonie od uchwytów i potrząsam nimi. – Żyję. – Mama by mnie zabiła… Z plecakiem na ramionach sprawnie poruszam się o kulach. Miałam już dość czasu, żeby się nauczyć. Zac musi podbiegać, żeby dotrzymywać mi kroku.

– Zawsze byłaś taka szybka? – Sportsmenka Roku w Como Primary dwa lata z rzędu. W szkole średniej byłam jeszcze szybsza, grając na pozycji środkowej w kosza, dopóki w końcu nie zaświtało mi w głowie, że wstawanie wczesnym rankiem w soboty to porażka. Wkrótce zorientowałam się, że są ciekawsze sposoby na spędzanie weekendów. – A ty zawsze się tak guzdrałeś? – pytam, ale wiem, że nie. Widziałam na Facebooku jego zdjęcia i stare filmiki załadowane przez kumpli z drużyny piłkarskiej. Widziałam go. Jest szybki. Był szybki. Wciąż muszę sobie przypominać, że oboje przerzuciliśmy się na czas przeszły. – Wleczesz się tak, że moja babcia by cię przegoniła. – Wydawało mi się, że mówiłaś, że twoja babcia nie żyje. – Właśnie. Widok logo banku dodaje mi jeszcze sił. Kule wrzynają mi się w pachy, a noga pulsuje, ale teraz nie mogę zwolnić. Nie chcę trwonić czasu przy pieniądzach albo pożegnaniach, kiedy autobus będzie już zajeżdżał do miasta. Ale drzwi banku nie rozsuwają się przede mną. Przybliżam się do czujnika, potem odsuwam od niego, ale nic nie pomaga. – Co jest? Wyciągam telefon z plecaka, żeby sprawdzić godzinę. 8.50 – za wcześnie na bank. Widzę, że jest esemes od Shay. WTF? Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś.

I drugi od Mamy. Mia, gdzie ty do cholery jesteś?

Usuń. Usuń. Wrzucam telefon z powrotem do plecaka. – To jak się tu dostałaś bez pieniędzy?

Przykładam sobie dłonie wokół oczu i zaglądam przez szybę do środka. Gdzie są wszyscy? – Greyhoundem. Z Perth do Adelajdy. – Masz już kupiony bilet? Wyciągam go z kieszeni i macham mu przed nosem. – Kierowca zatrzymywał się na fajkę w każdej pieprzonej mieścinie, więc wyszłam tu na colę dietetyczną z automatu. Był tam folder twojej farmy agroturystycznej. – W automacie z colą? – Obok automatu, na stojaku z informacjami turystycznymi… Potem nawinął się busik i pomyślałam: a czemu nie? – Przyjechałaś z turystami? Nie widziałem cię. – Nie patrzyłeś. Myślałam, że potem wsiądę po prostu do następnego autobusu do Adelajdy, ale ci kierowcy to sukinsyny. Muszę koniecznie do toalety. Gdzie się wszyscy podziali? – Pewnie w domu. Jest niedziela. Gapię się na niego. Ma rację. Dlaczego nie powiedział tego wcześniej? Pogrywa sobie ze mną? – Jestem trochę przymulony – mówi. – Z jakiegoś powodu niewiele spałem tej nocy… Niedaleko jest bankomat. Cholera, naprawdę muszę siku. Nie jestem w stanie trzeźwo myśleć. – Toalety są tam. – Zac pokazuje kremowy budynek. – Idź, a ja przyniosę kasę i spotkamy się tu za pięć minut, dobra? – O, nie tylko przystojniak. Jego twarz rozpromienia się i dobrze mu z tym, lepiej niż bym sobie wyobrażała. Patrzę na niego przez kilka sekund, mając nadzieję, że ten obraz zapadnie mi w pamięć. – Idź już. – Idę. Trzymaj mój plecak. Pędzę na złamanie karku do toalety. Chyba nawet o kulach mogłabym bić szkolne rekordy.

19

ZAC Patrzę, jak odchodzi, klik klak, klik klak, klik klak. Jej blond peruka faluje z każdym wymachem lasek. Widzę, że lewa nogawka jej dżinsów zwisa pod innym kątem. Potem chowam się za rogiem banku, przyklękam na chodniku i – jaki niby mam wybór? – przeszukuję jej plecak. Kotłowanina ciuchów i rupieci. Bandaże i lekarstwa. Portmonetka z pieniędzmi i tymczasowe prawo jazdy, na którym widać, jak kiedyś wyglądała, z ciemnymi włosami, wiśniowym błyszczykiem na ustach i zabójczym uśmiechem. To rodzaj urody, który bierze ludzi z zaskoczenia. To twarz, dla zadowolenia której wszystko by się zrobiło. Chcę zrobić dla niej wszystko, ale nie w taki sposób. Przeszukuję jej komórkę. Nie ma Maree pod M ani ciotki pod C. Nie dzwoniła do nikogo od dziesięciu dni. Jest za to trochę starszych esemesów od jej mamy, która chce się dowiedzieć, gdzie jest. Ale nie ma odpowiedzi. Nie chcę być najnowszym frajerem w długim sznureczku frajerów, których owija sobie wokół palca wesołymi kłamstewkami. Cokolwiek kombinuje, nie zamierzam tego finansować. Słyszę klik klak, więc zapinam plecak i spotykam ją w pół drogi, przy rzeźniku. – Co za ulga – Mia śmieje się. Posyła mi promienny uśmiech; nawet w tej taniej peruce potrafi strzelić w samo serce. Z taką buzią musiała przez całe życie dostawać to, czego chciała. Niełatwo się oprzeć. – Przepraszam, ale czasem dostaję syndrom mózgu pęcherzowego. Kiedy mam pełny pęcherz, mózg jakoś mi się wyłącza. – Mam tylko trzydzieści dolców – pokazuję jej moją kartę jakby na dowód. Przykro patrzeć, jak odziera to ją z uśmiechu. Jakże to kuszące, żeby dać jej wszystkie swoje

oszczędności w zamian za jedno idealne, ulotne podziękowanie. – Wydałem resztę. Zapomniałem, przepraszam. Nie reaguje na to tak, jak się spodziewałem. Nie tupie ani nie klnie, ani nie krzyczy. Zapada się tylko w siebie i zamyka oczy. – Możesz dziś zostać u mnie w domu na noc… albo tu niedaleko jest hostel. Mia obraca się i opiera czoło o szybę sklepu rzeźnika. – Hostel nie jest najgorszy – mówię. – Nie ma problemu, mogę za niego zapłacić. To tylko dwadzieścia. Kiedy potrząsa głową, peruka przesuwa się trochę. Nie chce się jej tego poprawiać. – Dwadzieścia pięć – mamrocze, tak że ledwie słyszę. Wydaje się, jakby szkło zamieniło się w gąbkę, wchłaniającą jej słowa. – Zanim poszłam do ciebie, byłam właśnie tam. – Było za głośno? Odpowiedź jest tak cicha, że prawie niesłyszalna. – Zapłaciłam, ale mieli miejsca tylko w łóżkach piętrowych na górze. I w końcu jest: niewypowiadalne. Czymkolwiek było to, co stało się Mii, wypruło z niej wszystkie wnętrzności. Zostawiło dziewczynę bez prawdziwych włosów, bez prawdziwych planów i bez żadnego miejsca na świecie, w którym chciałaby być. Ogromnie dużo nie wiem, ale wiem to, że nie jest złym człowiekiem. Nie naprawdę. Co zrobiłby Tata? Co zrobiłaby Mama? Robię to, co ktoś powinien był już zrobić dużo wcześniej. Obejmuję ją ramionami i przyciągam do siebie, mimo że się usztywnia. Czuję, jak walczy, tak jak walczyłoby ranne zwierzę, więc obejmuję ją mocniej. Czuję, jak wykręca się raz po raz, wiercąc się i wyrywając, plując przytłumione słowa w moją koszulkę, aż w końcu coś pęka i wtula się we mnie. Wdycham ją w siebie. Zaufaj mi, myślę. Zaufaj mi. A potem opiera się o mnie, jakbym był ostatnią przyjazną duszą, jaka została jej na ziemi.

* * * W drodze powrotnej jadę jeszcze wolniej. Muszę co jakiś czas patrzeć przez ramię, żeby przekonać się, czy wciąż tam siedzi. Lewą ręką trzyma się uchwytu, prawą trzyma perukę. Ma zamknięte oczy, tak jakby płynęła żaglówką i szykowała się do kolejnej fali. Mijam browar i sady, a potem zjeżdżam do naszej farmy. Jadę obok krańca naszego gaju oliwnego i dalej obok pistacji Petersenów, i jeszcze dalej obok nowego gospodarstwa i winiarni. Gdzieś w okolicy falujących rzędów winnic Mia obejmuje mnie ręką w pasie. Nie mam planu. Chcę tylko jechać tą drogą przez resztę dnia i pewnie noc, ale quad ma inne zdanie. Zatrzymujemy się przy zaroślach. Bak jest całkowicie pusty. Mój brat zdołał nawet to dla mnie schrzanić. – Zepsuło się? – Mia ssie swój paznokieć, czekając na wiadomość. Potrząsam głową, bardziej z niedowierzania niż w odpowiedzi. To takie surrealistyczne widzieć ją tutaj. – Ale było fajnie, prawda? Przez chwilę. Siadam obok niej na siedzeniu i przytakuję. Było fantastycznie. – Co teraz zrobisz? Potrząsam głową i wybucham śmiechem. Wpadłem tak głęboko w szambo, że jest tylko jedna osoba, która może wiedzieć, jak to wszystko posprzątać.

20

MIA Siedzę w dużym pokoju u jego siostry i spodziewają się, że nic nie słyszę. Ale słyszę dostatecznie dużo. – Nie możesz jej zatrzymać. – Wiem… – Ona nie jest bezpańskim pieskiem. – Wiem. To nie na długo. – Co powiedziałaby jej mama? Zac ścisza głos. – Nie układa się między nimi. Mia wyprowadziła się po tym jak… – Uciekła? – Może. Nie wiem. – Co ty, do cholery, robiłeś na quadzie? Mama by cię zabiła. – Nie musi o tym wiedzieć. Możesz to zachować w sekrecie? Wszystko to? Malutki kangurek węszy przy nogawkach moich dżinsów. Za każdym razem, gdy go odpędzam, przychodzi znowu. Jest młodziutki, ale nie ufam jego pazurom przy mojej nodze. – Prawie skończyło mi się drewno na opał… – Przyniosę siekierę. – Boże, Mama zabiłaby nas oboje. Tylko zwędź jakąś z tych starych. Zac zerka do mnie z korytarza. Odpręża się, widząc, że wciąż jestem. – Bec potrzebuje drzewa. To znaczy drewna na opał. – Słyszałam. – Nie zrobi ci krzywdy. Mam na myśli kangura. I Bec. – Nie boję się.

Drzwi zatrzaskują się za nim i znów zostaję sama w tym pokoju, w którym już teraz jest za dużo drewna: deski podłogowe, szafka telewizyjna, stolik do kawy i wielki zegar. W kominku ogień trzaska i strzela. Powietrze cuchnie dymem i wilgotnym futrem. Nigdy nie widziałam wcześniej prawdziwego kominka. Ogień jest podobno odprężający, tak? Ale płomienie rażą mnie w oczy i nie mogę na nie patrzeć. Muszę stąd wyjść. Bec jest ładna na swój ogorzało-rozczochrany sposób. Długie kosmyki pofalowanych blond włosów spadają jej na dżinsową koszulę, opiętą wokół brzucha. Podaje mi niemowlęcą buteleczkę z mlekiem. – Nie jestem głodna, dziękuję. – To dla kangura. Myślałam, że może chciałabyś nakarmić. Potrząsam głową. Bec zagarnia kangurka ramionami i mały ssie swój przysmak. – Co złamałaś? – Złamałam? – Chodzisz o kulach. – Zerwałam sobie ścięgno na koszykówce. Już się goi. W kominku iskry strzelają do góry. Gdyby tylko życie potrafiło tak trzasnąć i ulotnić się łatwiutko. Gdybym tylko mogła zamienić się w dym i rozwiać. – Jest tak: Zac martwi się o ciebie, a ja martwię się o Zaka. To trochę moje zadanie. Mówi, że jesteście starymi przyjaciółmi. To prawda, tak? Kiwam głową, licząc, że to wystarczy. – Mam dwa wolne pokoje, chociaż w jednym są próbki różnych kolorów na ścianach. Będę go malować dla dziecka. – Ja potrzebuję tylko… – Pieniędzy na autobus, wiem, ale nie powinnaś jechać na drugi koniec kontynentu o kulach. Twoja ciotka zrozumie, jeśli spóźnisz się kilka dni. Kurwa. – Nie mogę pozwolić na to, żeby Zac się martwił, bo wtedy ja też będę się martwić i to zaniepokoi Juniora. Zacznie się kręcić, gdzie nie potrzeba, i od razu wszyscy zaczną się niepokoić, a nie chcemy tego, prawda? Więc zostań tu, aż ci się zagoi, okej? – Formułuje to jak pytanie, ale to nie jest pytanie.

Przytakuję i uśmiecham się, ale w myślach przemierzam już Równinę Nullarbor. To nie wina Bec. Ona nie wie, że jest już za późno. – Napijesz się czegoś ciepłego? Nie mam kawy, przepraszam. Wszyscy pijemy tu herbatę. Drzwi frontowe trzaskają i wchodzi Zac z naręczem drewna i uśmiechem od ucha do ucha. – Zwycięstwo! Mama nic nie podejrzewa. Precyzyjnie dokłada szczapy do ognia, jakby wymagało to nadzwyczajnych kwalifikacji. Ufam mu. Póki co, ufam nawet jego siostrze. To siebie nie jestem do końca pewna. * * * Zamykam od środka drzwi do sypialni. Zamykam też okno i zaciągam zasłony. Potem ściągam perukę i wsuwam pod poduszkę. Drapię się po skórze głowy. Włosy zaczynają mi odrastać, ale jest ich mało, nie tak jak u Zaka. Od jego ostatniej chemii minęło pięć miesięcy. Od mojej dopiero dwa. Telefon brzdęka mi dwa razy. Mia, czy to dostajesz? Odpisz mi. Gdzie jesteś?

Mam nadzieję, że Mama niedługo da sobie spokój. Wszystko, co robi, tylko pogarsza sytuację. Nastawiam sobie budzik na czwartą i wyłączam telefon. Zamierzam wyjść jeszcze po ciemku, zanim Zac będzie mógł mnie znaleźć. Dostanę się jakoś do miasta i zadekuję gdzieś w oczekiwaniu na autobus. Skorzystam z biletu i pojadę do Adelajdy, tak jak planowałam. Muszę stąd wiać, zanim uprzejmość zmieni się we wtrącanie. Rozstałam się już z jedną matką; nie potrzebuję następnej. Zażywam dwie ostatnie tabletki przeciwbólowe z pudełka, potem sprawdzam zalecane dawkowanie na wypadek, gdybym pomyliła cyferki. Nie pomyliłam. Jutro będzie bolało. Lepiej byłoby zabrać ten ból do autobusu – myślę. Czuję go

mniej, gdy jestem w drodze. Łóżko w domu Bec jest miękkie, gdy kładę się na nim. Koce pachną naftaliną, przypominając mi Babcię. Sięgam ręką, by trafić w guzik na podstawie lampki nocnej, raz, drugi, trzeci, zanim światło gaśnie. Zapadam się coraz głębiej w materac, czekając, aż leki zmiękczą resztki bólu na obrzeżach świadomości. Cztery świecące w nocy gwiazdki wędrują do mnie z sufitu. Są przecież plastikowe, więc czemu migają i ruszają się jak prawdziwe? Za każdym razem gdy mrugam, wirują i rozpływają się, cieknąc mi z oczu jak łzy, które powinny mieć więcej rozumu.

21

ZAC Zakradam się ścieżką od tyłu do domu Bec, gdy zaskakuje mnie Mama. Od kiedy wychodzi pielić dynie o ósmej rano? – Wcześnie wstałeś, Zac. – Chcę się nacieszyć całym rankiem. – Przeciągam się jak osiemdziesięciolatek. – Jak tam Duma i uprzedzenie? Gorsza niż punkcja lędźwiowa. – Może być. – Chyba już skończyłeś. Nie widziałam cię wczoraj cały dzień. Skoro znalazłem się teraz na radarze Mamy, muszę przełożyć wizytę u Mii na trochę później. – Ósmy rozdział i wciąż nic się nie dzieje. Mama się śmieje. – Powinniśmy pożyczyć film. – My? – Mężczyźni będą zbierać, a Bec chce się zająć malowaniem. Będzie fajnie. Zrobię popcorn. Cholera, jedyne co gorsze od podejrzliwej matki, to matka, która się nudzi. Film też mnie nie nęci. Kogo obchodzi Keira Knightley i facio z Tajniaków? Jak mam udawać zainteresowanie zrzędzącymi babami w XIX-wiecznej Anglii, kiedy Mia jest tylko pięćdziesiąt metrów obok? To jest, o ile nie zwiała. Kiedy idę do łazienki, wybieram numer Bec, ale nie odpowiada. Komórka Mii przekierowuje mnie na pocztę głosową. Do tej pory Mia może być wszędzie. * * *

Główne drzwi u Bec nie otwierają się przede mną. Nie wiedziałem nawet, że jest tu zamek. Idę wzdłuż werandy od frontu domu. Przez okno w dużym pokoju widzę, że Bec siedzi z podwiniętymi nogami na kanapie. Laptop balansuje na szczycie kopuły jej brzucha. Pukam w szybę, a ona spogląda z niepokojem. Dopiero po kilku sekundach mnie dostrzega i wtedy jej reakcja jest słyszalna. – Pogięło cię? – Zsuwa laptop na bok i otwiera okno. – Nie powinieneś straszyć kobiety w trzecim trymestrze. – Dlaczego drzwi frontowe są zamknięte na klucz? – Żeby nie wpuszczać wilkołaków. – Czy ja wyglądam na wilkołaka? – Słyszę pojękiwanie w swoim głosie. – A nie miałeś jakiejś powieści do czytania? Widzę, jak Anton, jej partner, macha mi ręką przez Skype’a. Pochylam się w oknie i odmachuję mu. – Idź do domu. – Co się dzieje? – Przeszkadzasz nam… – Wiesz, o co mi chodzi. Gdzie Mia? – Zajęta. Podobnie jak ja. – Bec! Przekręca ekran laptopa w bok od nas. – Kazałeś mi zachować jej obecność w sekrecie – szepcze. – Nie miałem na myśli sekretu przede mną. – Nie zjadłam jej. Jest zbyt wychudzona. – Zaglądałaś do niej do pokoju? – Nie dzisiaj. – Musisz. Mia ma… takie dwa guziki: Znikam i Czarodziej. Jeśli tylko chce, wystarczy puf… – Dziewczyna z ledwością chodzi, nie ma mowy o żadnym puf.

– Jest szybsza, niż myślisz. Idź sprawdzić. – Daj jej trochę pożyć – mówi. Czy to znaczy, że Mia wciąż tu jest? Żadna z nich nie odpowiada na telefon. Drzwi frontowe pozostają zamknięte przez cały dzień, a ja otrzymuję tę samą odpowiedź, ilekroć pukam: Idź czytaj swoją książkę. Daj jej trochę pożyć. Dopiero wieczorem mam jakiś sygnał. Przez zasłony w wolnym pokoju Bec widać przytłumione światło. Więc jednak została. Jest w porządku. J.R. dotrzymuje mi towarzystwa w dyniowym łożu, delikatnie uderzając mnie ogonem. Siedzimy tam, dopóki nie gaśnie światło, i potem jeszcze trochę. * * * Bec podaje mi różowe rękawice i wiadro. – Dzień dobry, słońce. – Więc? – Więc? Wpycham smoczki w pyski koziołkom. – Zaglądałaś do Mii dziś rano? Wzrusza ramionami, udając niewiniątko. – Powiedziałaś Mamie? Bec uśmiecha się do ssących koziołków. – Nasza Mama nie musi o wszystkim wiedzieć. I najwyraźniej ja także, bo przez cały dzień ignoruje resztę moich pytań. Wokół jej domu zaległo nieprzeniknione pole siłowe. Kiedy pukam w jej okno kuchenne po południu, Bec odgania mnie, mówiąc, że Mia śpi. – O czwartej? – Dużo sypia – szepcze Bec, jakby mówiła o niemowlęciu. – Widocznie potrzebuje. Zakradam się naokoło domu do wolnego pokoju. Nie pukam w szybę. Ale wsuwam kartkę między okno a framugę. Hej sąsiadko Potrzebujesz czegoś? Jeżeli jedzenie u Bec jest parszywe, mogę ci przynieść tost, dobra? Albo kakao. Co chcesz.

Jeżeli Bec trzyma cię jako zakładniczkę i zmusza do pracy niewolniczej, zawołaj, a cię odbiję. Jestem niedaleko. Zac

Minęły dwa dni. Czemu nie odpisuje? * * * Cisza cholernie gra mi na nerwach. Następne dwa dni spędzam w szopie, starając się zająć elementami do łóżeczka. Piłuję i wygładzam papierem ściernym. I powoli odchodzę od zmysłów. Co to za jakieś tajemnice? Piątego dnia tracę zimną krew. Ciskam narzędzia w kąt i biegnę do domu Bec, gotowy wywarzyć drzwi, jeśli będzie trzeba. Ale Bec jest na werandzie i moczy rękę w Dettolu. – Suka uchlała mnie. – Uchlała? – Nie zbliżaj się do niej. Jest szalona. – Co się stało? – Sprawdzałam, czy nie ma kleszczy. – Mia? – Daisy mnie ugryzła, twoja durna alpaka. Gubię wątek. Bec wzdycha z niecierpliwością. – I myślałam, że jesteś przyjacielem Mii… Ta kropla przelewa czarę. – Ja też tak myślałem! Bec, co ty tu pieprzysz? To już pięć dni. – Uspokój się, Zac. – Uspokój się? Zdycham z niepokoju. Prawdopodobnie urwała się już na drugi koniec kraju. – Nie. Jest tutaj. – Skąd wiesz? Nawet tego nie wiesz. Mia! – wrzeszczę. – Cicho, cicho! Bierze kąpiel. – Bec chwyta mnie za rękę, ale wyrywam się i biegnę

wokół domu. Pukam w okienko łazienki, ale dźwięk jest głuchy, więc wołam ją po imieniu. – Mia. Uchylam bardziej skrzydło okienka. – Mia? – Jestem tutaj – odpowiada mi cichy głos. Słychać plusk wody. To ona. Zamykam oczy i opieram się dłońmi o wywietrznik. Szkło jest chropowate i chłodne. – Powiedz mi tylko, że z tobą wszystko dobrze. – Wszystko ze mną dobrze. Czuję się jak idiota, ale teraz wiem. Może się ukrywa, ale przynajmniej nie walczy i nie ucieka. A to więcej, niż mogłem mieć nadzieję.

22

MIA Nigdy nie kąpałam się w prawdziwej wannie. Ta stoi niezabudowana, szeroka, głęboka i trochę podrdzewiała. Emalia jest chłodna i gładka. Ciepła woda sięga niemal do samego brzegu. W tej wannie woda jest hiperśliska. Wypełnia każde miejsce bez wahania. Nic nie boli. Godziny płyną. Nie daje się nawet wyrazić, jak wolno. Pozwoliłam, żeby telefon mi się rozładował, przez paranoję, że ktoś mógłby mnie tu wytropić. Dźwięki prześlizgują się pod drzwiami. W pobliżu gdaczą kury. Trochę dalej różne stęknięcia i pomekiwania zlewają się w ścieżkę dźwiękową, która stała się już dla mnie normalna. Kiedyś nie cierpiałam spędzać czasu sama; teraz tylko tego pragnę. W szpitalu zbyt wielu ludzi się narzucało. Co oni wiedzą? Nie znosiłam ich wszystkich. Ale nie tak bardzo jak mojej matki. Jak to możliwe, że w wieku siedemnastu lat jestem dość dojrzała, by prowadzić samochód, uprawiać seks i wyjść za mąż, ale nie dość, by decydować, co stanie się z moim ciałem? Gdyby dano mi wybór, wolałabym umrzeć, niż pozwolić im na zrobienie tego, co mi zrobili. Ale nie dostałam tego wyboru. Matka podpisała formularz zgody, kiedy ja leżałam na stole operacyjnym i okazało się, że guz wrósł w tętnicę i oplótł ją naokoło. – Musieliśmy działać natychmiast – powiedzieli mi potem chirurdzy. – Wycięcie fragmentu kości i wszczepienie nowej nie wchodziło już w rachubę. Potrzebna była zgoda. Nie wybudzili mnie. Podali pióro mojej mamie. Ona wpisała swoje nazwisko i zrujnowała mi życie. Czy używali piły elektrycznej?

Zsuwam się głębiej i chowam pod wodę, dotykając tyłem głowy aż do dna. Woda przelewa się i buja nade mną. Tu na dole słyszę bicie mego serca przez wodę. Ten dwójkowy rytm w moich uszach jest powolny i uparty. Zaskakuje mnie, jak jest uporczywy, mimo tego wszystkiego, co zaszło. – Mia. Dociera do mnie jak wspomnienie. Wynurzam się i sprawdzam, czy drzwi są zamknięte. Są. Opierają się o nie kule. Głos wpływa przez okno. – Wszystko ze mną dobrze – mówię Zakowi, ale to nieprawda. Jestem zmęczona. I obolała. Nie mam dość energii na Zaka. Nie mam energii na nic. Stać mnie jedynie na codzienne przejście w szlafroku Bec z mojej sypialni do łazienki. Jeszcze nigdy nie byłam tak zmęczona. Jak Zac może wstawać z łóżka i karmić zwierzęta, sypiąc dowcipasami, jakby świat był dokładnie taki, jak powinien? Może dla niego jest. Ma cudzy szpik, ale do tego dwie swoje nogi. Kurwa. Znowu się staczam. Mimo upływu takiego czasu wciąż łapie mnie to z zaskoczenia. Ponownie zanurzam się pod wodę. Jak długo to trwa, zanim mózg załapie? Co rano otwieram oczy i przeżywam taki sam chorobliwy szok. Muszę pamiętać, żeby nie patrzeć w dół. Muszę przypiąć to sobie i szybko się ubrać, chowając tymczasową protezę, która ociera mi się o ranę aż do krwi. Piecze jak cholera, ale muszę ją mieć założoną i ukrytą, odpinając ją tylko do kąpieli i do spania. Przynajmniej w wodzie blizny nie bolą tak bardzo. Takie ładne słówko: blizna. Najgorsze to kikut. Przebudziłam się z kikutem. Chirurdzy gratulowali sobie uratowania mi kolana i części goleni. Chwalili się raz za razem, mówiąc, ile mam szczęścia. Szczęścia? Gdy moje kumpele tańczyły na Summerdayze, ja byłam wciąż na OIOM-ie z morfiną w kroplówce. Wskakiwałam i wyskakiwałam ze świata, nawiedzana przez świrologów, którzy próbowali mówić o zmianie, perspektywie, wizerunku ciała i szczęściu. Potem podpięli mnie do dalszej chemii. Nie mogłam jeść, nie chciałam chodzić, nie patrzyłam, gdy odbandażowywali ranę albo zdejmowali klamry. Starałam

się wymigać jakimś cudem ze swojego ciała, przemykając się pomiędzy kolorowymi snami, aż odstawiono mi morfinę i zostawiono mnie, bym żyła w taki sposób. Wbrew mojej woli wypływam nad powierzchnię. Głowa opada mi na bok wanny. Pod tym kątem widzę każdą belkę sufitu. Jest ich szesnaście. Pod tym kątem nie muszę widzieć siebie. Moje ciało może być idealne. Może być wszystkim, co sobie wyobrażę. Toteż leżę w wannie godzinami, słysząc zwierzęta i skrzypienie desek podłogowych pod ciężarem Bec. W tym domu drewno ugina się i naddaje. Nawet ściany wydają się jakoś dopasowywać do ludzi. Nigdy nie słyszałam o miękkim domu. Bec też jest niespotykanie dobra. Wczoraj poprosiła mnie o radę w sprawie kolorów. – Nowa warstwa farby dla nowej duszy – powiedziała, podważając puszkę z oliwkową zielenią. Nuci w trakcie malowania. W ciągu dnia przynosi mi kanapki i plasterki gruszek i nie oczekuje nic w zamian oprócz zabezpieczenia swego brata. Może odetchnąć – nie przyjechałam tu krzywdzić Zaka. Nie chcę już też od nich pieniędzy. Mam dość, by dojechać przynajmniej do Adelajdy. Dość, by się stąd wydostać. Muszę się znowu ruszyć – teraz albo nigdy.

23

ZAC Buch, pac, pauza. Buch, pac, pauza. Ta sekwencja dobiega z domu Bec. Przypomina Mię chodzącą na kulach. Ale czy ona nie jest jeszcze w wannie? Obchodzę dom od tyłu, mijając pokój dziecięcy z pootwieranymi oknami, by wywietrzył się z zapachu farby. Zatrzymuję się przed wolnym pokojem i nasłuchuję. Buch, pac, pauza. Buch, pac, pauza. Między skrzydłem okna i futryną jest szpara, więc odsuwam zasłonę na bok. Rozpoznaję koniuszek brązowego ogona. Uderza w podłogę, potem znika mi z oczu. – Wyłaź stamtąd – szepczę, otwierając okno trochę szerzej. Pochylam się do pokoju, próbując zwabić kangurka. – Chodź tutaj. Mia nie przychodzi, więc podciągam się przez okno. W środku kucam i pstrykam palcami na kangura, obwąchującego teraz rozsypaną zawartość plecaka: gmatwaninę ubrań, tubkę żelu, telefon. – Chodź… I nagle staję jak wryty. Nie na widok bałaganu w życiu Mii. Nie na widok pustych pudełek po lekach. Ale na widok połowy nogi opartej w kącie pokoju. Zaczyna się kolorowym lejem jak gigantyczna lampka do szampana. Dalej zwęża się w obręcz ze śrubami i uprzężą. Na dole jest skarpetka w paski, która wchodzi w niebieski but, zawiązany w doskonałą kokardę białymi sznurowadłami. Uderza mnie to z nieoczekiwaną mocą. Mia. Pusty lej. Masywne zapięcie. Równiutka, biała kokardka. Dłoń na moich plecach zaskakuje mnie. Bec kładzie sobie drugą rękę na brzuchu, jakby chroniąc swoje dziecko od wszelkiej krzywdy, jakiej kiedykolwiek mogłoby

doznać. Brakuje mi tchu i Bec zacieśnia uścisk naszej trójki, przyciągając nas do siebie. – Wiem – mówi. – Wiem. Zamykamy drzwi do sypialni i wypuszczamy kangura na dwór. Obojętnie odskakuje w dal. Kozy meczą, niebo jest zbyt czyste, zbyt niebieskie na to. – Myślę, że może – zaczyna Bec – może ona potrzebuje swojej mamy. * * * Siedzę w chłodnej stodole, wdzięczny za samotność. Wokół mnie leżą porozkładane drewniane szczebelki i plany łóżeczka. Nie ma pośpiechu z tą robotą; dziecko będzie najwcześniej za sześć tygodni. Dłutem zagłębiam się w korpus wezgłowia. Odrzynają się cienkie spiralki. Nacięcia zmieniają się w winorośla posplatane ze sobą na całej długości deski. Rzeźbię drobne listki. W każdym listku żłobię żyłki. Wchodzę w każdy detal, choć to strata czasu. Nic, co robię, nie jest w stanie jej kiedykolwiek pomóc. Nic, co powiem, nie będzie w stanie tego naprawić. To dłuto, ten młotek, te gwoździe są bezradne. Mia nie jest na to wystarczająco silna. Na to. Na paskudną nogę. Przez cały czas coś podejrzewałem, ale nie byłem pewien. Zerwałam ścięgno na koszykówce, mówi. Tak łatwo się jej wierzy. – Nie widuję ostatnio Bec. Mama stoi w wejściu. Kiedy zdążyło się tak ściemnić na dworze? – A ty? – pyta. – Uważa, że napuchły jej nogi. – To pomóc ci w sprzątaniu odchodów? – Co? – Jest piątek, Zac. Wypuszczam dłuto z ręki i toczy się ono po ławce. – Nie. Pójdę z Bec. Jej drzwi frontowe są zamknięte, jak się spodziewałem, ale nie pukam. Nie chcę już więcej naruszać zaklęcia, jakie spadło na ten dom. Czekam kilka sekund, a potem obracam się do odejścia.

Nagle: – Nie! – krzyczy głos z wnętrza. Zatrzymuję się. Nie? To była Bec? Wołała mnie? – Nie rób tego! To jest Bec. Nigdy nie słyszałem, żeby się bała. Przytykam ucho do drzwi i słyszę: – Kuuuuurwa! – wstrząsające całym domem. – Kuuurewskie piekło! Kurwa! Bec? Mia! Powinienem był wiedzieć. Coś musiało w końcu puścić. Pędzę na tył domu i szarpnięciem otwieram okienko w łazience, jest jednak za małe, żeby przez nie wejść. Głos Bec podnosi się w złości – Ani się waż! Wybieram sypialnię Bec i otwieram okno. Panika narasta, gdy podciągam się i gnam do kuchni, epicentrum krzyków – Kurwa! Fuck! Kurwa! Fuck! – które eskalują na widok mnie wpadającego z kijami golfowymi. Łapię się zlewu, żeby uchronić się przed poślizgiem. Potem trzymam się go jeszcze chwilę, by ogarnąć sytuację. Oczekiwałem zobaczyć bójkę między dziewczynami, nie coś takiego. Przykryta ręcznikiem kąpielowym Bec leży brzuchem do góry na stole kuchennym jak wyrzucony na plażę wieloryb. Mia pochyla się nad nią. Twarz zakrywa sobie dłońmi. – Zac! – dyszy Bec, zupełnie rozhisteryzowana. – O mój Boże, Zac! Co, do cholery? – Czy dziecko wychodzi? – Boże, chyba bym wolała. – Co się dzieje? – Po prostu zrób to. Szybko! – CO? – wrzeszczę. Mia odrywa ręce od twarzy, sięga do kolana Bec i gwałtownym szarpnięciem odrywa pasek. Bec wstrząsa się, jakby dostała 3000 volt z elektrycznego pastucha, i wyrzuca z siebie wszystkie przekleństwa, jakich kiedykolwiek mnie nauczyła, i jeszcze trochę. Dwa kije golfowe dźwięczą, wypuszczone z ręki na podłogę. – Co, do… Bec zmienia się w rozjuszonego bizona, który pędzi na oślep przez gąszcz czteroliterowych wyrażeń. Łzy ciekną jej ciurkiem po wykrzywionej z bólu twarzy. I…

śmieje się? – Powiedziała, że to nie będzie bolało! – To? Stęka jak jaskiniowiec, a potem pozwala, by głowa opadła jej na bok, w moją stronę. – Chciałam zrobić wrażenie na Antonie. A nawet nie doszłyśmy jeszcze do linii majtek. Obok niej Mia wciąga głęboko powietrze przez złożone dłonie – śmiejąc się, rżąc – i to najfantastyczniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem. – Kto robi coś takiego? Proszę, powiedz mi, że poród będzie mniej bolesny. – Nie mazgaj się – mówię, choć nigdy nie byłem bardziej wdzięczny mojej siostrze. – Och, ona jest sadystką. Tam czeka cała wanna wosku. – Bec potrząsa głową do mnie. – O, Zac. O, cholera, to jest okropne. – Nawdychałaś się za dużo farby? – Zac, ty nie masz pojęcia. Jesteśmy teraz po pachy w szambie. Śmieję się. – My? To nie ja jestem oblany gorącym woskiem. – Co wam tam tak wesoło? – głos Mamy dolatuje od drzwi. – Jaki to żart? * * * – Nie możesz jej zatrzymać. – Wiem… – Ona nie jest zwierzęciem… – Mamo, mówisz jak Bec. – Słucham? Dlaczego nikt mi nie powiedział? Spoglądamy po sobie z Bec. – Co z jej wizytami kontrolnymi i badaniami? Ma wszystko na bieżąco? – Nie jest zwierzęciem – przypomina Bec. – Zrobiła mi oczy. Rzęsy i brwi. Dobrze, co? Darowałabym sobie jednak wosk na nogach. Mama wzdycha. – Nie żartuj sobie. Ktoś musi powiadomić jej matkę.

24

MIA Wychodzę w ciemność. Od początku było wiadomo, że to musi się tak skończyć. Kto ma się nią zająć? Kto wykaże się odrobiną rozsądku? Czuję, jak drętwieje mi stopa, chociaż już jej nie mam. Ból fantomowy – najokrutniejszy z pierdolonych żartów. Mówią, że po raku człowiek staje się silniejszy. Nieprawda. Chrzani ci głowę. Daje ci swędzenie, którego nie można podrapać, i serce, które nie przestaje boleć. Muszę się wynieść. Ale dokąd? Nie do przyjaciółek ze złośliwymi minami ani do matki, która mnie zdradziła. Nie do lekarzy z piłami elektrycznymi i kłamstwami. Co jeszcze zechcieliby mi odciąć? Cholera, to nie Plan D mnie tutaj przywiódł. Plan D wyczerpał się tygodnie temu. Przyjazd tutaj to był Plan Z. Zac był moją ostatnią szansą. Chociaż nigdy się nie spotkaliśmy, był dla mnie realniejszy niż ktokolwiek inny w szpitalu. Ten pokręcony, blady, stukający chłopak okazał się jedynym, który umiał mówić to, co trzeba. – Wiesz, jak kury ustalają między sobą porządek dziobania? – Zac kładzie ramiona na płocie przy mnie. – Nie. – Właśnie teraz Mama i Bec to robią. – Przepraszam. Jutro wyjadę. – Do domu? Potrząsam głową. Mama pozwoliła, żeby to zrobili. Koza trąca mnie nosem. Sięgam ręką do pojemnika z karmą i podaję jej na dłoni. Jej język jest suchy i szorstki.

– To dokąd? Wzruszam ramionami. To bez znaczenia. – Wciąż wydaje mi się, że jeżeli wsiądę do autobusu i pojadę dostatecznie daleko, to w końcu spadnę z krańca świata. – Bardzo nie chcę ci tego mówić, ale… – Zac robi kulę ze swoich dłoni. – Nie marudź. Chcę po prostu zniknąć. – Nie przechodziłaś przez chemię po to, żeby teraz znikać. – Pamiętasz, jak się wściekałam, kiedy zaczęłam tracić włosy? Myślałam, że to była tragedia. Ale włosy przynajmniej odrastają… – Walczyłaś jak lwica. – Mówi to tak, jakby to był powód do dumy. – Po prostu chciałam być normalna. – Byłaś… – mówi. – Jesteś. Biedny Zac, wciąż potyka się na gramatyce. Przecież wie o mojej nodze. Powinien zdawać sobie sprawę, że słowo „normalny” należy do czasu przeszłego. – Jeżeli jestem taka normalna, to dlaczego wszyscy dają mi broszurki o jebanej koszykówce na wózkach inwalidzkich? W ogóle nigdy nie lubiłam kosza, a teraz, kiedy jestem kaleką… – Nie jesteś. Wyrzucam resztę karmy. – Jestem małpą w cyrku. – Mia, nawet nie wiesz… – To ty nie wiesz, Zac… – Nie, ty nie wiesz, jaka jesteś piękna. To słowo wybija mnie na chwilę z równowagi. Piękna? Zamykam oczy. Wydaje się, że ziemia otwiera się pode mną. – Jesteś piękna, Mia. Byłaś i jesteś, i zawsze będziesz. – Przestań. – Chwytam się płotu, żeby się wesprzeć. Zaśmieca tę noc kłamstwami. – Gdybyś chodziła do mojej szkoły, nie rozmawiałbym z tobą. Nie miałbym prawa. Spójrz na siebie, jesteś boska. Nawet w tej blond peruce jesteś bardziej wystrzałowa niż jakakolwiek dziewczyna, którą znam. Zgarniasz dziewięć na dziesięć. – Teraz jestem liczbą? – W światowej skali wystrzałowości z łatwością miałabyś dziewięć. A ja byłbym jakieś sześć przecinek pięć.

– Osioł jesteś – mówię mu, otwierając oczy i dostrzegając jego szeroki uśmiech. – Dobra, no to bardziej szóstka. A szóstki nie rozmawiają z dziewiątkami. Takie są reguły. – Nie jesteś szóstką, Zac. A ja na pewno nie jestem dziewiątką. – Wiesz, tylko jedno powstrzymywało mnie przed daniem ci dziesiątki. – Pomyślmy: co to może być? – Że jesteś taką humorzastą krową. Walę go pięścią. Mówi bezgłośne au i masuje sobie ramię. – Będę miał siniaka. – Gdyby twoja głupia skala istniała, Zac, a nie istnieje, ale gdyby, to prawda jest taka, że byłbyś znacznie powyżej mnie. Teraz jesteś już zupełnie normalny. – A założysz się? – Założę. – To konkurencja, w której nie mogę przegrać. Pukam kulą w jego gumiaki. Jeden, dwa. – Tak, ale co z całą resztą? Ugrzęzłem tu, powtarzając 12. klasę, podczas gdy moi kumple poszli dalej w życiu. Codziennie zażywam jedenaście pastylek, co tydzień oznaczają mi poziom płytek. Nie mogę robić niczego, co byłoby choćby trochę fajne. Nie wolno mi nawet zbierać oliwek. To nie jest prawdziwe życie, tylko zawieszenie. – Ale przynajmniej wyglądasz normalnie. Ludzie nie gapią się… – Mam tylko pięćdziesiąt pięć. Pięćdziesiąt pięć? Co to teraz za skala? Nagle zauważam, jak mocno ściska druty płotu. Ścięgna napinają się mu na kostkach. Mięśnie rysują się na przedramionach. – Zac, nie rozumiem. Co to jest pięćdziesiąt pięć? Opiera stopę na szczebelku i podciąga się wyżej na płot. Chłód przebiega mi po ciele i zastanawiam się, czy do niego też dociera. Wstrząsa się. – Zac? – Pięćdziesiąt pięć procent. Moje prawdopodobieństwo przeżycia pięciu lat bez nawrotu. Nigdy nie byłam dobra w liczbach, nigdy nie potrzebowałam. Ale to rozumiem. Pięćdziesiąt pięć wpada z brzdękiem w moją głowę jak moneta do automatu. Liczby to

liczby. Nie daje się z nimi dyskutować. Wszystko inne rozpływa się poza tą zimną liczbą i chłopcem, który patrzy na gwiazdy, tak jakby znał je po imieniu. – Zac, nie możesz tego wiedzieć. – Sprawdź w Google’u. Zakładałam, że po wyjściu ze szpitala odpuścił sobie obsesję na punkcie statystyk. Nie sądziłam, że liczby podążyły za nim krok w krok aż tutaj. Być może torturują go tak samo jak mnie noga. Może oboje żyjemy tylko ułamkowo. Pięćdziesiąt pięć zalicza, myślę. Pięćdziesiąt pięć procent z matmy czy anglika by mnie ucieszyło. Powinnam mu powiedzieć? – Mia, ty masz teraz jakieś dziewięćdziesiąt osiem. Hm, wolałabym mieć pięćdziesiąt pięć i dwie nogi niż dziewięćdziesiąt osiem i jedną, decyduję, jakby to mogło go przebić, ale powiew wiatru zwiewa mi słowa z ust i wyrzuca gdzieś na bok. Cieszę się, że ich nie ma. A on wciąż patrzy do góry, tam gdzie tysiące gwiazd wypełniają kopułę nieba. W tym wszystkim, co tak przypadkowe i niejasne w kosmosie, jak jakiś chłopak może być tak pewny pojedynczej liczby? – Ty, Mia, masz przed sobą całe życie, żeby się wściekać. Ja… nie wiem, co mam. – Widziałeś to? – pokazuję w desperacji, żeby odciągnąć jego myśli od tego tematu. – Spadająca gwiazda. – Palący się meteoryt. – To nie mogę pomyśleć życzenia? Wzrusza ramionami. – Jeżeli chcesz pomyśleć życzenie przy palącym się meteorycie, to myśl. Walę go w udo. – Psuja. Pomóż mi wejść. Zac chwyta mnie, gdy stawiam zdrową nogę na drucie i trzymając się go, przerzucam drugą na drugą stronę płotu. Siadam okrakiem naprzeciw niego, niepewna, czy będę utrzymywać równowagę tak dobrze jak on. Pod dżinsami krew nabiega do blizny i rana zaczyna mi pulsować. Kręci mi się w głowie, ale dobrze jest być na jednej wysokości z nim. Dostrzegam szarość jego oczu. Kształt jego szczęki. – Hej, miałeś mnie pocieszać, pamiętasz?

– Miałem? – Tak jest w opisie twoich obowiązków. Nie możemy jęczeć oboje. To nie działa ot tak. – Pstrykam palcami. – Więc skup się. – Spróbuję. Na czym stanąłem? – Miałeś właśnie życzyć mi szerokiej drogi przed dalszą podróżą. A ja miałam ci obiecać, że przyślę kartkę… – szturcham go na niby. A potem uderzam go dłonią w klatkę naprawdę. – Jedź ze mną! – Co? – Dlaczego nie? Ty, ja i Greyhound. – Ta myśl wzlatuje wysoko. Tchnie wolnością. – Dokąd? – Nie rujnuj tego detalami. Po prostu jedź. – Mówisz serio? Kiwam głową, a on śmieje się i odwraca wzrok. – Mia, nie mogę się tak urwać … – Możesz. – Mam dwunastą klasę. I Mamę. I innych. Po tym wszystkim, przez co przeszli… – Zrozumieją. – Potrzebują mnie tutaj, na farmie. Potrzebują mnie… i już. Ja też cię potrzebuję, myślę, ale trzymam usta mocno zasznurowane, na wszelki wypadek. Zac kładzie dłoń na mojej dłoni, splatając palce z moimi. Nie wyobrażałam sobie, jak ciepła będzie jego skóra ani jak bardzo będę czekać na jego dotyk. Jego dłoń uspokaja mnie. Łagodzi pulsowanie w nodze. Porządkuje gwiazdy. Kiedy odzywa się, ostrożnie dobiera słowa. – Wiem, że mi nie wierzysz, Mia, ale masz szczęście. Zamieniłbym się z tobą na miejsca, gdybym mógł. Wzdrygam się. To niemożliwe. – Nie zamieniłbyś się. – Gdybym mógł przyrzec moim rodzicom dziewięćdziesiąt osiem, zrobiłbym to, – Ja też bym się zamieniła – odpalam, ale ściska mi rękę aż do bólu. Jego mama woła nas, przywołuje do środka, ale żadne z nas się nie rusza. Balansując na płocie, z palcami splecionymi nawzajem, nie możemy robić nic innego, by się utrzymać.

* * * Później, gdy zimno nocy przenika nas aż do kości, rozplatamy dłonie. Tym razem idę za nim do jego domu. Milczę, posuwając się przy nim o kulach. Alpaka postękuje, gdy ją mijamy. Zac pomaga mi wdrapać się przez okno, a potem zasuwa zasłony, odcinając kosmos po drugiej stronie. Kiedy wczołguję się do jego łóżka, nie odpinam protezy. Mam na sobie dżinsy i on także. Jedzie od nas karmą i ziemią i wkrótce pościel tak też cuchnie. Zwijam się w kłębek, a on zwija się za mną, dżins przy dżinsie. Dziś chcę się zapomnieć. Chcę być w czyichś ramionach, wolna od koszmarów; chcę spać bez śnienia. Chcę być więcej niż ułamkiem. W ciemności nasze nogi i ręce splatają się w całość.

25

ZAC Budzę się i czuję Mię w łuku mojego ciała. Jej pierś wznosi się i opada, peruka leży zsunięta na poduszce. Jest trzecia w nocy. Wiem, że na całym świecie 1484 osoby usłyszą w ciągu tej godziny, że mają raka. Prawie 25 na minutę. Ale jakie jest prawdopodobieństwo tego? Zsynchronizowane oddechy, miękkość ciała, porażające uczucie, że życie może być znowu dobre. * * * Światło dryfuje plamkami, szukając skóry, na której mogłoby osiąść. Jest mgiełka ciepłego powietrza i ciężar kołdry. – Z przykrością muszę cię poinformować – mamroczę – że zostałaś zdegradowana do ósemki. – Hm? – Za chrapanie. – Chrzanisz. Za to ty awansowałeś do siódemki. – Siódemki? – Masz przytulne ramiona – mówi mi. Wpływamy i wypływamy ze świadomości, aż rozlega się pukanie do drzwi. Mia sztywnieje. Odzywa się głos Bec: – Zac, nie ma jej. Ale wszystkie rzeczy zostały w pokoju. – No, to wróci. Siedzimy dalej w łóżku, mimo że burczy nam w brzuchach, a światło dnia przebija

się przez zasłony. – Poprawka – mówię. – Wracasz na dziewiątkę. Mia marszczy brew, nieświadoma tego, jak ją teraz widzę – bez peruki blond, z futerkiem krótkich brązowych włosków otaczającym jej drobną twarz. Palcem rysuję esy-floresy przy jej uchu. – Post HarryPotterowa Emma Watson. Dlaczego to przede mną ukrywałaś? Mia zakopuje się pod poduszkę, ale znajduję ją tam. Wzdycha. – Jest za krótka. – Czy ty kiedyś widziałaś Emmę Watson? – Nie tyle razy co ty… – To znaczy boska. – Więc czemu tylko dziewięć? – Wciąż jesteś humorzastą krową. – Zamknij się i opowiedz mi coś. Chcę smacznie usnąć. Pod kołdrą opowiadam jej o łóżeczku dla bobasa, które wciąż jest nieskończone. Opowiadam o młodych podróżnikach pomagających przy zbieraniu oliwek i staraniach Evana o względy Francuzki. Mówię jej, jak w zeszłym roku pracownik z Holandii zjadł całą gotowaną kurę z delikatesów i dostał zatrucia pokarmowego, po czym srał pod co piątą oliwką od jednego końca farmy do drugiego. – Potem Bec zaproponowała Antonowi tabletkę Gastro-Stop i wolny pokój u siebie i z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu się w nim zakochała. – Gdzie on jest teraz? – W Kimberley jeszcze przez dwa tygodnie. Bec kazała mu pozbyć się tego wirusa z organizmu, zanim będzie dziecko. To znaczy wirusa podróżowania. Opierał się, ale ona zwykle stawia na swoim. – Fajny jest? – Tak, chociaż wciąż lejemy z niego… za to sranie. Mówi strasznie dziwnie. Jak na przykład coś jest łatwe, mówi: Jabłuszko, jajeczko. Mia powtarza to na próbę. – Co jeszcze? Kiedy uśmiecha się, zdaję sobie sprawę, że nie potrzebuje jechać na drugi koniec

Australii – potrzebuje tylko uciec na trochę od siebie. Więc mówię jej wszystko, co przychodzi mi do głowy: jak Stary Johnno zapisał każdemu z nas, dzieci, po owcy w testamencie i jak doprowadziło to do kozy i dwóch alpak. – Ludzie przyjeżdżali kupować oliwę, ale zostawali dłużej, żeby pogłaskać zwierzaki. Tacie coś zaskoczyło i tak mniej więcej narodziła się farma agroturystyczna. Przysporzyło mi to popularności w dzieciństwie. To znaczy trochę większej popularności. – Jaki byłeś w podstawówce? – Oczywiście nie wyglądałem jeszcze tak dobrze. Miałem bzika, żeby zostać mistrzem świata w piłce ręcznej. – I zostałeś? Otwieram oczy, żeby sprawdzić, czy ona ma wciąż zamknięte. Ma. Jej usta są lekko rozchylone i zauważam małą szparkę między przednimi zębami. – Oczywiście. Ty nie? – Przez moment byłam mistrzynią gry w klasy. Opowiedz mi więcej. Mówię jej o nietypowych zleceniach na oliwę, jakie dostajemy, na przykład o smaku rakowym albo czekoladowym. Opowiadam jej o Mace, moim trenerze krykieta – jak wpadł w szał, gdy podczas pokazu w Albany na dwie godziny przed oceną przez jurorów jego gigantyczna dynia się zapadła. – Wiedziałaś, że świnie mają taki sam poziom inteligencji co czteroletnie dziecko? Wyrywa nas z tego głos mojej mamy. – Zac, wszystko dobrze u ciebie? – Tak, czytam rozdział dziewiąty. – Dobra, weź go ze sobą. Jesteś umówiony w przychodni za dwadzieścia minut, więc musimy wyjechać za dziesięć. Mia odrzuca kołdrę, a ja orientuję się zbyt późno, żeby ją powstrzymać. – W porządku, pani Meier. Pojadę z nim. Jabłuszko, jajeczko.

26

MIA Recepcjonistka zauważa moje kule i bierze mnie za pacjentkę. – Przyprowadziłam Zaka. – O, a gdzie jest dziś Wendy? Wzruszam ramionami i przeglądam w czasopismach artykuły o celebrytkach w ciąży, ze złamanym sercem, z nadwagą albo z anoreksją. Wystarczającym stresem było dla mnie wejście do tego gmachu, więc nie ma mowy, żebym szła za Zakiem do gabinetu. Nie potrzebuję węszącego lekarza w pobliżu. Świetnie wiem, co mi dolega. Kiedy wychodzi, idę za nim do laboratorium, ale znów czekam na korytarzu, kiedy ma pobieraną krew. Wyciągam z kieszeni komórkę. Powinnam skorzystać z tej okazji, żeby zadzwonić do kas autobusowych i zarezerwować sobie bilet na wschód. Muszę jechać – chcę jechać – więc dlaczego nie mogę się przemóc, by wybrać numer? Nic nie broni mi przecież, by wsiąść do autobusu nawet dzisiaj. Nic oprócz cichutkiego, dziecięcego głosiku, który pyta: A co z ostatnią nocą? To wtulenie w Zaka było najprzyjemniejszym, co mnie spotkało od bardzo, bardzo dawna. Ale skąd mam wiedzieć, czy to było coś więcej, czy może tylko fizyczna wygoda? Ciepło ciała w zimną noc? Wybieram numer i czekam na opcje automatycznej centrali. Wciśnij 1 w sprawie rezerwacji biletu, 2 w sprawie rozkładu przyjazdów, 3 w sprawie rozkładu odjazdów. W innych sprawach czekaj na zgłoszenie się operatora. Czekam na zgłoszenie się operatora, ale gdy odzywa się kobiecy głos, rozłączam się. Co z ostatnią nocą? Co z nią? Potem Zac wypada z laboratorium i prowadzi mnie na drugą stronę ulicy. Nawija bez przerwy. O nieświeżym oddechu pielęgniarki. Jak nie mogła znaleźć dobrej żyły.

– One się wszystkie nazywają. Dzisiaj musieliśmy wywołać Chucka Norrisa. – Niezły odjazd. Jeżeli Zac też myśli o ostatniej nocy, nie daje tego po sobie poznać. Ale szczerze mówiąc, nie wydaje się, żeby za dużo myślał. W aptece, gdy czekamy na realizację jego recept, robi nalot na stand z okularami słonecznymi. Obserwuję go, szukając jakiejś aluzji. Co z ostatnią nocą, Zac? Dlaczego nie mówi nic pożytecznego? – Co o tym myślisz? – Przymierza ogromne czarne okulary. – Są okropne – mówię mu, bo takie są. Wygląda w nich jak mucha. – Te też? – Oprawki są fluoryzująco żółte z wielkimi gwiazdkami. – Tylko dwa dolce. Mogłabyś sobie wziąć różowe, żeby pasowały. – Daj spokój. – Patrz, a jakbym kupił tubkę tego dla Evana? Podrzuciłbym mu do pokoju, gdyby sprowadził do domu jakąś laskę ze zbierania oliwek. Jak są hemoroidy po francusku? – Le hemoroidy? Wybucha śmiechem i zaraz podnosi po kolei wszystkie testery płynów po goleniu. Wtedy przypominam sobie, że to jest po prostu Zac. Nieszkodliwy, naiwny Zac. To tylko chłopiec z przytulnymi ramionami. Cokolwiek działo się ostatniej nocy, nie było naprawdę. Naprawdę jest metalowa noga i zakażenie, które coraz bardziej się paprze. Przechodzę więc do działu makijażu i wybieram numer do kas autobusowych. Czekam cierpliwie, poirytowana przez blondynkę, która odbija się w prostokątnym lustrze. Nic z tego nie jest prawdziwe. Dyktuję kobiecemu głosowi swoje dane. Dzisiaj nic już nie ma, ale rezerwuje dla mnie miejsce na jutro. Potem wsuwam telefon do kieszeni. Kiedyś spędzałam całe godziny w takich drogeriach. W dzieciństwie macałam wszystkie szminki, cienie do oczu i pudry. Oczarowywały mnie nieskończone opcje maseł do ciała, opalaczy i zestawów do pedikiuru. Teraz moje myśli biegną jednotorowo, więc obracam się do jedynej rzeczy, która mnie pociąga: do rządków środków przeciwbólowych na receptę, stojących na półkach za ladą. Zrobiłam przegląd szafek u Bec, ale na podróż będę potrzebować coś mocniejszego. Zanim będzie naprawdę źle.

Kiedy Zac płaci za swoje leki, pochylam się nad ladą i proszę o najsilniejsze tabletki przeciwbólowe dostępne bez recepty. – Na moje zerwane ścięgno – tłumaczę dziewczynie. Kiedy siedzimy z powrotem w półciężarówce, rozrywam opakowanie. Zac zdejmuje żółte okulary. – Czekaj. Musisz do tego coś zjeść. – Nie muszę. – Musisz. Znam tu jedno miejsce… Drażetki robią się lepkie w mojej dłoni, gdy Zac wywozi nas z miasta po wyboistej drodze na jakiś częściowo zapełniony parking. Prowadzi mnie przez drzwi Wesołej Krówki, gdzie przepycha się między turystami, zbroi w wykałaczki i niczym ninja nadziewa na nie rozmaite, przypadkowo wybrane kosteczki sera. – Panadeine Forte i szaszłyk cheddarowy. Czego chcieć więcej? Może jeszcze tylko napój miodowy. – Podaje mi plastikowy kubek i stuka w niego swoim, jak do toastu. – Klasa. – Połykam drażetki. Wiem, że nie usuną bólu, ale trochę pomogą. Zlizuję słodki napój z warg. Jest dobry. – Darmowe sery. Darmowy napój miodowy. Poważnie, wy, miastowi, nawet nie wiecie, ile tracicie. – Poważnie to myślę, że chyba… wyjeżdżam, wiesz? – Dzisiaj? – Jutro. Zarezerwowałam miejsce. – Więc mamy ten dzień. – Patrzy na zegarek. – A ja mam moralny obowiązek, żeby pokazać ci, co aż do tej pory traciłaś. – Nie powiesz mi, że coś przebije Wesołą Krówkę? Wyrzuca wykałaczki i bierze mnie za rękę. – Nie wpadaj w orgazm za szybko. Idziemy. * * * Przez całą resztę popołudnia Zac wozi nas po każdej zapadniętej bocznej drodze, która daje nadzieję na sery, wino, piwo, orzeszki, cydr albo chutney. Kiedy stajemy przy kolejnych kontuarach, wyglądamy jak wszyscy inni turyści, udając upodobanie do

organicznych produktów i wyrafinowane gusta. Osuszam każdą szklaneczkę cydru czy wina, jaką dostaję, a Zac, wytypowany na kierowcę, tylko pluje do szklaneczek. Dowiaduję się więcej, niżbym sądziła, że w ogóle wiadomo, o dukkha (dawniej uważałabym, że to musi być jakieś wymyślone słowo), niebieskim serze i wyrobach z pigwy. Wkrótce mój brzuch burczy od istnego melanżu doznań smakowych. Chwilowo zapominam nawet o bólu. Myśli bąbelkują i posykują jak musujące wino. Dzwoni telefon Zaka, po raz trzeci, ale pozwala mu się wydzwonić. – Wiem, co robisz, Zac. – Jestem perfekcyjnym gospodarzem i przewodnikiem? – Oprócz tego, że mnie upijasz, unikasz powrotu do domu i mamy. – Nawet jeśli. Chcesz trochę toffi? Krzywię się, przyciskając rękę do brzucha. – Boże, nie. – Znam takie miejsce… Zac wiezie nas przez kolejne osiedla na skraju wybrzeża, a potem przez wertepy do punktu widokowego nad skalistą zatoką. Małe ptaszki bujają się nad spienionym oceanem, nasiąkając morską bryzą. Nie ma toffi. Wkoło nie ma nic oprócz nas. Kiedy Zac wyłącza silnik, nagle zdaję sobie sprawę, że całe to popołudnie było po to, żeby mnie przywieźć tutaj. Wybrał idealne miejsce, z dala od tłumów i rodziny. Ta myśl mnie trzeźwi. Przebiegam językiem po zębach i przeczesuję dłońmi perukę. Może jednak ta ostatnia noc coś dla niego znaczyła. Może… Zac bębni palcami w kierownicę i podziwia widok przez swe okulary z gwiazdkami. – Co ty na to? – Pięknie tu… – Dlaczego zaczynam się niepokoić? – Umiesz się posługiwać wędką? Wędką? – Ja mam półtorametrową, ale jest też krótsza, łatwiej się nią obchodzić. Nigdy w życiu nie zaparkowałam w odludnym punkcie widokowym z chłopakiem, który zaproponowałby wędkowanie. Przenigdy. – Chyba nie bardzo… – Zobaczę z tyłu. Powinna być linka.

– Nie. Nie chcę wędkować. Nie cierpię zapachu przynęty, poza tym na te skały trzeba by się nieźle nagramolić. Chcę wracać – natychmiast. Boli mnie noga, a co gorsze, pali mnie twarz i nie chcę, żeby to zobaczył. Nie mogę uwierzyć, jaka byłam głupia. – Są za duże fale – mówię. – Nie dla ryb. W taki dzień moglibyśmy złapać z tuzin śledzi. Chodź, będzie fajnie. – Nie tym rybom. Śmieje się. – Jutro jadę – przypominam mu. Podnosi sobie okulary na czoło. Jego oczy wydają się teraz bardziej niebieskie niż szare. Gdyby mnie teraz pocałował, mogłabym uwierzyć w niektóre z rzeczy, które mówił mi zeszłej nocy: że jestem dziewiątką; że jestem piękna, wciąż. Gdyby przycisnął mnie do fotela i chwycił mnie, i chciał mnie, wiedziałabym na pewno. Ale tego nie robi. Opuszcza tylko te głupie okulary na nos i włącza silnik. Jestem kompletną idiotką. Wszystkie komplementy świata nie znaczą nic, jeśli nie chce się zgodnie z nimi zachować. Zac to tylko miły chłopak, który chciał mi pomóc. A ja jestem ostatnią wariatką, że mu wierzyłam. * * * Napełniam wannę po brzegi tak gorącą wodą, że piecze mnie całe ciało, a nie tylko jedna część. W dużym pokoju Bec jest na Skypie z Antonem. Słyszę, jak śmieją się z podrygów jej brzucha, dostającego niespodziewane kopniaki od środka. Słyszę w jego głosie, jak za nią tęskni. Krew zabarwiła wodę na różowo. W trakcie chemii brałam pigułkę na powtrzymanie okresów; pielęgniarki mówiły, że będzie mi potrzebna cała krew, jaką mam. Okresy nie wróciły mi aż do teraz. Szok ciemnej czerwieni, błędnie uważającej, że organizm jest znowu zdrowy. Gdyby tylko wiedział.

Przesuwam ręką pomiędzy kośćmi biodrowymi, tam gdzie zapada się brzuch. Menstruacja marnuje się we mnie. Nigdy nie zaokrąglę się jak Bec, bo nikt nigdy nie będzie miał ochoty na seks z tym, co ze mnie zostało. Nikt nigdy nie zdoła tego pokochać. Przez całe życie byłam ślicznotką – i tylko tego potrzebowałam. A czym jestem teraz, bez nogi? Bez włosów? Bez odlotowej paczki w szkole? Kto mógłby spojrzeć na mnie, nie czując wstrętu? Zac to najporządniejszy facet, jakiego znam, a nawet jego nie pociągam. Bez mojego wyglądu, co ze mnie pozostało? Nie jestem mądra, dobra, utalentowana, kreatywna, dowcipna ani odważna. Jestem żadna. Kąpiel robi się zimna. Palce mam zgrabiałe, gdy wychodzę z wody. Podpieram się na umywalce, żeby wydostać się z wanny. Pojedynczy mokry odcisk stopy na podłodze. Zarzucam na siebie szlafrok Bec i kradnę kilka tamponów z jej górnej szuflady. Jeden sobie wkładam. Potem stukam kulami w drodze do swojego pokoju, gdzie zamykam za sobą drzwi. Siadam na łóżku, żeby założyć majtki, potem przeskakuję, by dosięgnąć koszulki. Pukanie jest zbyt krótkie. Zbyt szybko wchodzi, bez namysłu czy zaczekania. Jest za późno, żebym mogła się schować, za późno, by on mógł ukryć szok, który wygląda jak odraza, gdy obraca się do ściany, a ja krzyczę, zakrywając piersi, jakby to miało znaczenie; jakby to one go zszokowały. Mówi: przepraszam, przepraszam, przepraszam, dobrze już, ale nie jest dobrze, bo widział mnie, a ja widziałam jego twarz i nie mogę przestać krzyczeć, nawet gdy rzuca mi szlafrok i ja się nim owijam. Podchodzi do mnie z wyciągniętymi przed siebie rękoma i mówi: już dobrze, już dobrze, już dobrze, już dobrze, a ja krzyczę do niego, żeby się nie zbliżał. Chcę wyskoczyć przez okno i biec na złamanie karku, ale nie mogę, więc jestem uwięziona, a on jest blisko, za blisko, więc go uderzam. – Nie robi się tak. Nie wchodzi się… – Przepraszam. – Nie możesz na to patrzeć. Nie możesz patrzeć na mnie…. – Już dobrze. – Nie dobrze! Nienawidzę cię.

Odpycham go tak mocno, że przewraca się na szafę. Wieszaki dźwięczą w środku, a on mówi: – Nie nienawidź mnie. – Nienawidzę ciebie i tego miejsca, i Bec, i twojej mamy, i wszystkich, którzy zachowują się, jakby byli tacy kurewsko dobrzy i normalni, a to jest jedno wielkie kłamstwo. Nienawidzę ciebie, a ty nienawidzisz mnie… – Nie nienawidzę ciebie. – Uważasz, że jestem szkaradna. – Nieprawda. – Powinieneś był siebie zobaczyć. Wydycha boleśnie powietrze. – Jesteś dziewiątką. – To dlaczego nie chcesz mnie przelecieć? – Co? Nie… nie w taki sposób. Wyrywam lampkę z kontaktu i rzucam w niego. Nie cofa się, pozwala, by roztrzaskała się o jego ramię. Pozwala, bym sprawiła mu ból. Potem zbiera wszystkie kawałeczki i wychodzi. W korytarzu Bec załamuje nad nim ręce. – To moja wina – mówi jej. – Wszedłem. Chciałem jej powiedzieć o dziecku Sheby. Nienawidzę go. Bec puka jakiś czas potem, cicho. – Mia. Nie odpowiadam. Drzwi są zamknięte na klucz – odrobiłam lekcję. Siedzę na podłodze, obmyślając, jak mogę się poranić. – Jedna z alpak urodziła dziś wieczorem. To dziewczynka. Chcesz przyjść zobaczyć? Nienawidzę ich wszystkich.

27

ZAC Wychodzę wcześnie rano zobaczyć małą alpakę w kojcu. Jej wełna jest pierzasta jak u kurczaczka. Ma dziesięć godzin, a już staje na chybotliwych nóżkach. Kiedy sprawdzam inne zwierzęta, znajduję martwego koguta. Był stary. Otwieram kurnik i wyciągam go, potem idę ścieżką do płotu i rzucam ciało daleko w zarośla. Nie czekam dziś na lisicę, choć wiem, że musi być w pobliżu. – Trzymaj się z dala – wołam przez ramię, jakby można było zawrzeć pakt z lisem. Bierz koguta, ale trzymaj się z dala od nowonarodzonych. Oszukuję się myślą, że zabójcy mają sumienie. Niektórzy może tak. Ale nie wszyscy. Niektórzy nie dbają o wiek ani przyzwoitość. Niektórzy przychodzą w pełnym słońcu niedzielnego ranka i zabierają dorosłego mężczyznę w drodze z plaży do domu, z piaskiem na stopach, z solą na desce surfingowej leżącej na pace auta. Mężczyznę z blizną w kształcie C na boku głowy. C jak Cam, gdybyś zapomniał. Jestem w szopie, nakładając pędzlem lakier na drewno, gdy Mama mi mówi. Tata i Evan są na podwórzu, ładując przyczepę. – Nina zadzwoniła. Myślała, że chciałbyś wiedzieć. To stało się szybko. Skubię łatkę zaschniętego lakieru na dłoni. Nie jestem pewien, czy dobrze słyszę Mamę. – Wiesz, Cam nie miał… dobrych statystyk. Tak, ale jednak. To nie miało się stać tak szybko. Mogło być odłożone jeszcze na jakieś dwanaście miesięcy, z dodatkowymi naświetleniami i operacją, kolejnymi rezonansami i zawsze jakimiś przyczółkami nadziei. Nie nagły atak serca –

niewydolność głównego narządu – trzy kilometry od domu. Czy zdołał nacisnąć hamulec? Zatrzymać się? Miał świadomość, jaka piosenka leciała w radio? – Przynajmniej wybrał się jeszcze na deskę. Kręci mi się w głowie od oparów. – Zawsze cię lubił. – Mama ściska mi ramię, a ja krzywię się z bólu. – Co to jest? – Znajduje świeży siniak i drży, dotykając go. – Zac! – Nie przejmuj się, to był wypadek. – Co się stało? – Czy będzie pogrzeb? – Nina mówiła, że jutro będzie pożegnanie. – W Perth? – W Scarborough Beach. Na pewno masz się dobrze? – Pojadę. – Dobrze – mówi Mama, snując już plany. – Możesz się zatrzymać u Trish. Zauważam włos z pędzla przywarty do deski. Wyciągam go jak drzazgę. – Zabiorę Mię. – Ale czy ona nie… – Nie. To nie rozorana rana jej nogi mnie prześladuje. Tylko wyraz jej twarzy. Powiedziała, że mnie nienawidzi, ale nie nienawiść zobaczyłem. To było przerażenie. Nie boję się jej. Boję się o nią. Boję się wszystkich tych rzeczy, które może sobie zrobić. Wiem, że będzie uciekać. Ucieknie od każdego, kto będzie się o nią troszczył. Ja się troszczę. Cam zmarł wczoraj i nie było nic, co mogłem na to poradzić. Ale Mia… – Zawiozę ją do domu. * * * Jednak już jej nie ma. W wolnym pokoju Bec ściąga pościel. Wszystkie rzeczy Mii poznikały, oprócz komórki wciąż wpiętej do ściany. Wyciągam ją z gniazdka i załączam. Pika trzy razy, gdy idę do auta Mamy. Czytam nowe esemesy.

Mia, wracaj do domu. Dogadamy się. Wciąż jestem twoją matką.

Nie nienawidź mnie. To nie moja wina.

Kocham cię Mia.

Szukam jej na dworcu, ale ławki są puste. Zostały jeszcze dwie godziny do odjazdu autobusu. Jeżdżę każdą uliczką w mieście. Jasną perukę łatwo zauważyć. Jak na uciekinierkę wybrała dziwne miejsce postoju. Zatrzymuję samochód i patrzę. Opierając się na laskach, czyta komunikaty na szybie posterunku. Tak jakby kogoś szukała. Wtedy do mnie dociera, że wbrew wszystkiemu, co mówi, Mia chce zostać znaleziona. Przecinam ulicę i podchodzę do niej. Stojąc obok, czytam te same ogłoszenia, zastanawiając się, czy ci ludzie chcą pozostawać zaginieni, czy tylko są zbyt dumni albo zalęknieni, by wrócić. – Cam umarł. – Poznałam go – odzywa się po chwili. – Zaprosił mnie na bilard. – Poszłaś? – Nie. Chociaż powinnam. Był… słodki. Przykro mi. Mówimy do swoich odbić w szybie. Moglibyśmy być duchami. Mówię jej, że jadę na pożegnanie. – Dlaczego? – Był przyjacielem. To będzie w Perth. Jest miejsce w samochodzie dla ciebie. Zamyka oczy i głowa jej opada. Nie mogę, mówi bezgłośnie. Jest z nią zbyt źle, żeby mogła podejmować decyzje. Muszę zrobić to za nią. Ostrożnie wysuwam jej kule i opieram o szybę, potem podkładam rękę pod jej kolana i podnoszę ją. Pozwala mi się zanieść do samochodu. Jest cięższa, niż się spodziewałem. Skórę ma rozgrzaną i trochę lepką. Nie zauważyłem, jak bardzo jest chora. Podbiegam z powrotem po kule i wtedy dostrzegam zdjęcie po lewej stronie okna.

Uśmiecha się z niego dziewczyna z błyszczykiem na ustach, doskonałymi zębami i ciemnymi, lśniącymi włosami. Zaginiona: MIA PHILLIPS, lat 17, Po amputacji, wymaga leczenia. Ostatnio widziana u koleżanki w Perth.

Jadę do domu, żeby wziąć ubrania na zmianę. Mia zostaje na przednim siedzeniu. Kiedy znów wychodzę, mama stoi przy drzwiach kierowcy. Obiecuję jej, że będziemy bezpieczni. Będę uważał na kangury. Będę jechał ostrożnie, robił regularne przerwy i zatrzymam się na noc u cioci Trish. Mama ściska mnie przez okno, potem podaje mi pudełko z lekarstwami. Co więcej może zrobić? – Mam nadzieję, że będzie z tobą lepiej – mówi do Mii, podając jej woreczek gruszek. – To dla twojej mamy. I ciebie. Są dobre. – Mama chce powiedzieć coś więcej, ale rezygnuje i daje mi całusa. Jestem z niej dumny. – Do zobaczenia niedługo. * * * Odbywałem taką podróż setki razy, ale zawsze mama wypełniała godziny rozmową. Teraz jadę z Mią obok siebie. Przez większość drogi drzemie. Kiedy nie śpi, milczenie jest zupełnie wygodne, jak koc, którym się wspólnie okrywamy. Na stacji tankuję paliwo i kupuję nam kanapki z bekonem i jajkiem i mrożone kawy. Sączy swoją przez słomkę, rozglądając się po okolicy pokropkowanej krowami. Ilekroć zbliżamy się do miasta, szuka stacji radiowych. Słuchamy, jak leci, aż zasięg znowu się kończy i Mia wyłącza radio. Myślę o Camie. Kiedy w zeszłym roku nasze cykle terapii się zbiegły, próbował „wyedukować” moje gusta muzyczne podczas naszych maratonów bilardowych. Opowiadał mi historie o dziewczynach i surfingu. Zawsze zaczynał od: „Kiedy byłem w twoim wieku…” Miał tylko 32 lata. Dużo wiedział o buddyzmie. Mówił, że pomaga nabrać perspektywy. Precyzyjnie ustawiał swój kij i potem przez wieki trzymał go przy białej kuli. Umiał zachować zimną krew, kiedy było trzeba, nawet wtedy gdy guz pączkował i rozrastał się.

– Nie powinno być tak cicho – mówię niespodziewanie na głos. Mia sięga do radia, źle mnie rozumiejąc. – Chodzi mi o raka. To słowo na „c”, cancer. Rak niesie takie spustoszenie, że powinien wjeżdżać do ciała na syrenie z błyskającymi światłami. Nie powinno się mu pozwolić wśliznąć po cichu i zalęgnąć w mózgu, żeby się krył między wspomnieniami. – Tak. Mimo że Mia nie mówi wiele, cieszę się, że jest tutaj. Mamy proste decyzje do podejmowania. Siku na tym postoju czy na następnym? Doritos czy Chilli Grain Waves? Cola czy mrożona kawa? Mia znowu wybiera kawę. Gdy staję w kolejce do kasy, widzę, jak zagląda do kotłów w bufecie. – Głodna? – pytam – To jest do jedzenia? – Może jakieś pięćdziesiąt procent z tego. Reszty… nie jestem pewien. Nigdy nie jadłaś opiekanych parówek? Potrząsa głową. – Chiko Roll? – Nie. Ty? – Nie taką, która wygląda na bardzo… zeszłowtorkową. – To tchórz? – Co? – Mam na myśli ciebie – mówi to, jakby rzucała wyzwanie. Więc kupuję nam dwie kanapki z kurczakiem Chiko Rolls, mimo że na pewno są na mojej liście produktów zabronionych. Sprzedawca pakuje je i spogląda na kule Mii. – Co się stało? – Rekin – mówi Mia, wyciskając sobie ketchup na kanapkę, zanim zdołałem ją powstrzymać. – Wow! Mruga okiem. – Na twoim miejscu dwa razy zastanowiłabym się przed sikaniem w mokre kąpielówki. Wyraz twarzy gościa, gdy Mia odkuśtykuje na bok: bezcenny.

Nie wiem, co przyniesie jutro. Nie wiem, czy Mia pojedzie do domu, czy z powrotem do szpitala, czy może nawet na dworzec autobusowy, by zacząć swoją ucieczkę na nowo. Ale dziś jemy słone, rozmoczone bułki na słońcu i smakują lepiej niż cokolwiek na świecie. Mia ma talent do utrzymywania mnie w zaskakującej, jaskrawej teraźniejszości. Czyli dokładnie tam, gdzie powinienem być.

28

MIA Nienawidzę Perth. Nienawidzę jego przedmieść, na których każdy znaczący punkt kłuje mnie wspomnieniami. Nienawidzę przyjechania, wyłączenia silnika. Swędzenia skóry pod przepoconą peruką. Nienawidzę myśli o wyjściu z samochodu z jego paczkami chipsów i fotelem, który ułożył się do kształtu mojego ciała. – Nadal ci to odpowiada? Wzruszam ramionami. Co innego mogę zrobić? – Możemy znaleźć motel, jeśli wolisz. Mam dość kasy. – U twojej ciotki będzie dobrze – mówię. Aktualnie przejmuję się tylko zegarem na desce rozdzielczej. Obliczam, że za półtorej godziny będę już mogła wziąć następne pastylki. Do tej pory nie powinnam podejmować pochopnych decyzji. Zaparkowaliśmy na ulicy, która biegnie od King’s Park do rzeki Swan. Po obu stronach stoją wysokie apartamentowce, rywalizujące za sobą o widok. Nigdy nie znałam nikogo, kto mieszkałby w tej okolicy. – Nie wspominałeś, że twoja ciotka to japiszon. – Można z nią wytrzymać. Rzucam w jego stronę lekki uśmieszek, żeby pokazać, że żartuję. To tylko gest, ale jest coś w twarzy Zaka, co przykuwa mój wzrok i zatrzymuje na niej dłużej. Z jakiegoś powodu wygląda dojrzalej. Lepiej. Mrugam zaskoczona. Peszy się przez to. – Co? Może jego twarz jest jak nocne niebo i zmienia się, za każdym razem, gdy odwracasz wzrok. – Co jest?! – Zac kieruje na dół lusterko wsteczne i sprawdza, czy nie ma czegoś

między zębami. – Wyglądasz… inaczej. – Inaczej, bo zmęczony? Inaczej, bo właśnie przejechałem pięćset kilometrów? Czy inaczej, bo mam smarki w nosie? Nie, to ten sam Zac. Przeciera ręką nos i wybucham śmiechem. Nie wiem, jak on to robi. Jak sprawia, że zapominam o zegarze i bólu. Niekiedy, nawet jeśli tylko na kilka sekund, zapominam, jak przesrane mam życie. – Choć, smarku. Muszę do ubikacji. – Znowu? – To te mrożone kawy. Podaje mi pustą butelkę po coli. – Miałam założony cewnik po operacji – mówię mu. – Potrafię wysikać się do torebki, jeśli mam na to ochotę, bez wstawania z łóżka. – Fajnie. – Wiesz, było mi nawet trochę szkoda, kiedy mi go wyjęli. Chodzenie do toalety to straszna strata czasu. – Hm, gdybyś nie piła tylu kaw… – Dzięki. Oddam ci za nie. – Dobrze, wpiszę je na kredyt. Ale Chiko Roll ja stawiałem. * * * Wchodzimy główną bramą i idziemy przez bujny ogród. Pośrodku stoi okrągła fontanna z cementową rybką, która wypluwa wodę. Omijamy pryskające kropelki i kierujemy się do wejścia, przy którym Zac naciska domofon. Odpowiedź dolatuje do nas z balkonu na szóstym piętrze. – Zacchi! – Kobieta wymachuje ręką, wychylając się niebezpiecznie. – Naprawiają windę, więc wchodźcie po schodach. Zac obraca się do mnie. – Nadal może być? – Zobaczymy – mówię, spoglądając w górę.

Bierze mój plecak i idzie pierwszy przez hol w stronę schodów. – Wchodź w swoim tempie – mówi. Tak jakbym miała jakiś wybór. Z każdym krokiem kule wpijają mi się głębiej w pachy. Nawet najmniejsze obciążenie lewej nogi strzela do góry żywym ogniem. Już nie ma mowy o tym, by nie pamiętać o sobie. Po pierwszych dziesięciu stopniach robię przerwę na półpiętrze. Ręce mi drżą, gdy odgarniam kosmyki peruki z ust. – Mia. – Moje imię odbija się echem po klatce schodowej, gdy Zac zeskakuje trzy stopnie. Nie chcę, żeby widział mnie taką. Nie chcę, żeby widział, jak bardzo to boli. Każdy stopień to oślepiający błysk. – Wszystko dobrze. Ale na trzecim piętrze ma już rękę na moich plecach. Na czwartym opieram się na nim. – Poniosę cię. – Proponuje na piątym. – Nie miałbyś dość siły – pokpiwam z niego, zamykając oczy z piekącego bólu. Kikut pod dżinsami pulsuje, dwukrotnie rozdęty. Ból jest taki, że mógłby wzniecać płomienie. Na szóstym piętrze czeka przy otwartych drzwiach kobieta. – Ojej – mówi, zauważając moje kule. – To sobie narobiłaś. Kostka? – Kontuzja na koszykówce. – Paskudna sprawa. Trish jest wysportowana i opalona. Stoi na bosaka w czarnej spódniczce i kremowej bluzce. Na szyi ma cieniutki złoty łańcuszek. Pachnie kwiatami, bardzo delikatnie; takimi kwiatami, do których trzeba się pochylić, by je powąchać. Obejmuje Zaka, potem podaje mi rękę. – Miło cię poznać. Zac mi dużo mówił… – Niedużo… – Trochę mówił o tobie. Byłaś na farmie? – Mia to moja stara znajoma. Oddech mi się uspokaja, ale mdłości pozostają. Ta głupia noga nie powinna aż tak

boleć. – Przykro mi z powodu Cama. To niesprawiedliwe… Zac klepie się po brzuchu. – Umieram z głodu. A ty, Mia? Przytakuję, choć myśl o jedzeniu przyprawia mnie o odruch wymiotny. – Głodna jak wilk. – Zac wie, że nie jestem perfekcyjną panią domu, więc przygotowałam to. – Trish prezentuje nam trzy jadłospisy z jedzeniem na wynos niczym cenne nagrody. – Meksykańskie, wietnamskie czy włoskie? – Mia? – Zac jest przy moim boku. Pot spływa mi po twarzy i myślę, że to zauważa. Pomaga mi dojść do kanapy. Pozwalam mu. – Jezu, coś ci pomóc? Uspokajam Trish gestem. – Meksykańskie? – To dziesięć minut spacerem. – Zaczekam tutaj. Wy idźcie we dwoje. Mają tortille? – Najlepsze. Zac kuca przy mnie, ale nie mogę spojrzeć mu w oczy. – Czego potrzebujesz? – Awokado i dodatkowy ser. – Czego jeszcze potrzebujesz? Biorę głęboki wdech. Walczę ze łzami, które chcą trysnąć. – Czy twoja ciotka ma wannę? Zac potrząsa głową. – To małe mieszkanko. – W takim razie szklankę wody i mój plecak. * * * Apartament jest śliczny, ale największe wrażenie robi na mnie przeszklona ściana. Kuśtykam do niej i rozsuwam drzwi balkonowe. Chłodne podmuchy bryzy owiewają mi twarz. Patrzę z góry, jak Zac i Trish idą ulicą. Spędziłam w Perth całe życie, ale nigdy nie widziałam miasta pod takim kątem. Wzdłuż rzeki rowerzyści jeżdżą dwójkami i trójkami. Samotni joggerzy odbijają się od

chodników. Ptaki rozkładają skrzydła jak ekshibicjoniści. Łódki suną po płaskiej, szerokiej wodzie w stronę światełek domów. Na autostradzie czerwone światła pozycyjne prą na południe. W stronę miasta białe reflektory ciągną sznurkiem po moście na północ. Z góry dostrzegam kształty osiedli. Zgaduję nawet, gdzie jest moje. Mojej mamy. Na południowy zachód stąd, z dala od rzeki, za autostradą, za uniwersytetem i trasą Manning Highway, cztery przecznice prosto, potem dwie w prawo. Mała, spieczona słońcem uliczka bez wylotu z przerośniętymi bluszczami i kwadratowymi pomarańczowymi segmentami dla studentów z zagranicy i samotnych matek. Gdybym miała teleskop, prawdopodobnie mogłabym wypatrzeć stąd ten dom. Zobaczyłabym podwórko z plastikowymi meblami ogrodowymi. Sznurki na pranie z trzema rzędami poprzypinanych uniformów. A gdybym zajrzała do środka, mogłabym nawet dostrzec moją matkę, jak stoi przed otwartymi drzwiami spiżarni i nie znajduje tam nic wartego zjedzenia. Czy pralka teraz by chodziła? Czy dom wyglądałby na jeszcze mniejszy z jednym mieszkańcem? Ludzie i ptaki zmieniają się w zarysy sylwetek. Niebo przemienia się, pulsuje zmierzchem. Dobrze znam te kolory. Pofałdowane róże i ogniste czerwienie, gorące i miękkie w dotyku. Szkarłat rozmazujący się po horyzoncie. Symfonia zakażenia i bólu. Potem powoli, ociężale nachodzi fiolet jak gigantyczny siniak, aż wszystko staje się takie samo. Jest jakiś spokój, który przychodzi z ciemnością. Oddycham z ulgą. Bez gniewu dnia nie zostaje nic do odczuwania. Autostrada odblokowuje się. Światła mrugają. Auta ciągną do miejsc, do których przynależą. Sześć pięter niżej zapalają się lampy w ogrodzie. Wychylam się z balkonu, dociskając klatkę piersiową do aluminiowej poręczy, jak robiła Trish. Wielka szara ryba ciągle wypluwa wodę w swoim stawie. Obserwuję, jak woda wystrzela łukiem do góry i w skos, perląc się, by w końcu runąć do okrągłego zbiornika. Wydaje się chłodna i wyobrażam sobie ulgę, jaką by mi przyniosła. Ugasiłaby pożar. Może nawet więcej. Gdybym stąd spadła, sześć pięter powinno wystarczyć, prawda? Gdybym wpadła do tego chłodnego, betonowego stawu, przestałabym płonąć. Nie byłabym brzydka. Nie

byłabym taka szkaradna i pozbawiona nadziei. Ale to Zac i Trish by mnie znaleźli, a nie mogę im tego zrobić. Nie chcę, żeby Zac też się rozpadł. Nie wiem, jak to się potoczy. Rak mnie nie zabił, choć powinien. Może wróci, w jakimś innym miejscu, tak jak u Cama. Może wykończy mnie infekcja w nodze, sącząc dość trucizny do krwi, by to załatwić. A może autobus zabierze mnie tak daleko, że spadnę z krańca świata, a w pobliżu nie będzie Zaka, który by mnie poskładał z kawałeczków. Widzę, jak idzie w górę wzniesienia ze swoją ciotką, oświetlony ulicznymi lampami. Niesie torbę z tortillami, dodatkowym awokado i serem. Biedny Zac. Wciąż myśli, że może mnie uratować. * * * Leżąc na boku na kanapie, patrzę, jak sporadycznie pojawiające się reflektory aut obrysowują zakola rzeki. Trish zaproponowała mi wolne łóżko, ale nalegałam na kanapę. Zależy mi na chłodnej bryzie, więc zostawiłam przeszklone drzwi otwarte. Leżę teraz w koszulce i majtkach, rozbudzona o pierwszej w nocy. Ostatnie zażyte środki przeciwbólowe straciły już resztki mocy. Nie chcę wyczerpać całego swojego zapasu, więc idę po omacku do łazienki, gdzie zamykam za sobą drzwi i zapalam światło jarzeniowe. Szafka jest pod umywalką. Schylam się do podłogi. Apteczka jest dobrze wyposażona: sześć pudełek pastylek przeciwbólowych, pięć kodeiny, przeciwzapalnych i całe mrowie nasennych. Nie mogę w to uwierzyć. Jest tu dość zapasów, by znieczulić całe pole bitwy. Starczyłoby, żeby się wykończyć. – Mam więcej, jeśli potrzebujesz. Rzucam się na swoją nogę, ale jest już za późno, by ją zakryć. – Zamknij drzwi – wypluwam słowa, chybocząc się. Światło jest zbyt ostre. Potrzebuję mieć dżinsy. I perukę. – Co tu robisz? Odpowiedź Trish jest nieoczekiwana. – Przepraszam, Mia. Skończyły mi się

antybiotyki. Ściągam ręcznik z wieszaka, żeby się okryć. – Nie. Potrzebuję kodeiny. Trish podnosi pudełko z podłogi, otwiera i wyciąga dwie tabletki. – Weź. A jutro idź do lekarza… – Lekarze to dupki – mówię. – Nie jesteś lekarzem, prawda? Potrząsa głową. – Prawnikiem. Ale wielu z nich to też dupki. Pochylając się nade mną, nalewa wodę z kranu do szklanki. Potem kuca przy mnie i podaje mi. Łykam pastylki. – Nie będzie tak bolało wiecznie – mówi. – Poprawi się. Co to za tekst? Przecież nie mówi poważnie. Ostatnią rzeczą, jakiej mi teraz potrzeba, jest kazanie. – Nauczysz się żyć… Gapię się w płytki podłogowe, nie dowierzając własnym uszom. Co ta kobieta wie, mając wypielęgnowane stopy i wyrzeźbione łydki? Kim ona jest, żeby mówić mi o nauczeniu się żyć? Jak śmie wpatrywać się we mnie bez odwrócenia wzroku? Musiała zostać o wszystkim uprzedzona. Mama Zaka zadzwoniła na pewno: Uważaj na tę dziewuchę. Zrobi ci remanent w apteczce, tak jak u Bec. Powiedz jej, żeby poszła na badania kontrolne i wracała do matki. Trzymaj ją z daleka od mojego Zaka. Tracę głos z gniewu. Ze wstydu. Trish siada na płytkach koło mnie, opierając się plecami o kabinę prysznicową. Wyciąga nogi do ściany. Potem wyjmuje jeszcze dwie tabletki z pudełka, kładzie sobie na język i połyka na sucho. Jarzeniowe światło nie robi dobrze także jej, jak widzę. Wygląda w nim płasko, prawie wklęsło. Podkoszulek na ramiączkach wisi na niej, rozprostowany na klatce piersiowej, jak nie powinien. W miejscu, gdzie przedtem był cieniutki złoty łańcuszek, tuż nad jej piersiami, nie ma teraz… nic. – Słyszałaś tę historię o rodzinie, która przeniosła się trzy i pół tysiąca kilometrów z Melbourne do Darwin i potem po sześciu latach pojawił się ich kot, tak jakby nigdy nic?

Potrząsam głowa. W tym świetle jej skóra jest blada i nierówna. Z plamami po wewnętrznej stronie ramion. Pofałdowana na szyi. Jak u Zaka. Jak u mnie. – Mimo upływu sześciu lat wciąż myślę, że jakiś kot zbliża się do moich drzwi. Kodeina przesącza się do mojego krwiobiegu, przynosząc obietnicę ulgi. – Wciąż mam bóle głowy. Bezsenność. Wciąż się boję. Ale już… nie cierpię tak jak kiedyś. Nie cierpię… tak jak ty. Słowa wychodzą ze mnie jak na spowiedzi. – Mnie boli bez przerwy. – Pewnych rzeczy nie możesz zmienić – mówi Trish, przyglądając się swoim ramionom. – A inne możesz. Leki zalewają mnie, odbierając mi nogę z jej bólem. Ale pierś, shit, wciąż pali. – To niesprawiedliwe, złotko – Trish mówi głosem Zaka. Głosem moim. – Niesprawiedliwe. – Tak. – Niesprawiedliwe. – Niesprawiedliwe. Nasze głosy nakładają się i pozwalam, by łzy pociekły mi, gdy w tym brzydkim świetle kołyszę się w jej objęciach jak dziecko. * * * Rano przypinam nogę, naciągam dżinsy, szczotkuję perukę. Gdy podkradam więcej środków przeciwbólowych, w plecaku znajduję dwa podłożone pudełka. Trish przynosi kawę i naleśniki pikelety na balkon, ale nie mogę spojrzeć w oczy tej kobiecie, znów wyglądającej kobieco we włóczkowym topie. Przy stole Trish i Zac podają sobie talerze i syrop klonowy. Rozmawiają o szkole, małej alpace i nowym włoskim młynku do kawy, jakby te rzeczy miały jakieś znaczenie. Obserwuję ich, dwoje krewnych z pechowymi genami przy dyskusji o ziarnach kawy. Jak, do diabła, oni to robią? On ma cudzy szpik, a ona ma posiekane piersi. Jak potrafią się toczyć przez każdy dzień z tą iluzją panowania nad sytuacją? Od swojej operacji bez przerwy odbijam się tylko między litością a buntem. Litością a buntem. Jak mogłabym inaczej? Gdziekolwiek spojrzę, przypomina mi się to, czego nie mam.

Najchętniej naskoczyłabym na tych joggerów na dole. Wyobrażam sobie, jak łamię im nogi i wyrywam włosy. Dlaczego mają być takimi farciarzami? Takimi oczywistymi farciarzami? I ci rowerzyści jeżdżący w symetrycznych grupkach – chcę zrzucić ich z rowerów. Chciałabym przyłożyć każdemu, kto ma śmiałość być szczęśliwy. Patrzę, jak Trish bawi się swoim łańcuszkiem, i zastanawiam się, gdzie chowa swoją złość. Przypatruję się jej twarzy i jej dłoniom, ale nigdzie jej nie widzę. Czy zapomniała już, co to takiego? Czy może stała się ekspertem udawania? Zsuwa jeden naleśnik na mój talerz. – Weź. To jedyne, co umiem zrobić w kuchni. A jeśli to wszystko – haftowany obrus na stole, rytuały śniadania i uprzejme rozmowy – są tylko na niby? Czy Zac też jest wciągnięty w tę grę pozorów, udając normalnego? Jeśli tak, świat powinien zerwać się z miejsc, bić brawo i dać im obojgu Oscary. Próbuję pójść ich śladem. Biorę łyk kawy. Jest za mocna, ale nie skarżę się. Dolewam mleka. Trzymam język za zębami, liczę do dziesięciu. Do dwudziestu. Małpuję sposób, w jaki smarują naleśnik masłem i polewają syropem. Odkrawam sobie kolejny trójkącik. Pochylam się, opierając na łokciach, i tak jak oni pozwalam, by słońce znalazło moją twarz. Udaję, że się uśmiecham. I chyba to kupują. Przed wyjściem nakładam błyszczyk na usta i śmiały wyraz twarzy. Przyciągam kule blisko do siebie jak zbroję. Dziś muszę udawać, bo dziś nie jest dla mnie. Dziś chodzi o Zaka i jego wspomnienia o Camie. Ja jestem tylko na doczepkę.

29

ZAC Pięćdziesiąt metrów stąd mężczyźni i kobiety siedzą na deskach surfingowych, spuszczając nogi do wody. Byliby łatwą karmą, ale rekiny na pewno mają dość oleju w głowie, by nie podpływać dziś w ten rejon. Pożegnanie Cama odbywa się właśnie tam, ale my z Mią jesteśmy na wydmach. Mia co chwila zakopuje się w piasku. Odrzuca laski. – Są do niczego. – Potrzebujesz takich z napędem na cztery koła. Kładzie się na piasek, a ja obok niej. – Nie, Zac. Idź tam, póki się nie skończyło. – I kto to mówi? – Przejechaliśmy taki kawał drogi. Prawdę mówiąc, nie chcę być w jakimś ścisku na morzu. To znajomi Cama z dawnych czasów, na długo przed guzem. Co to był za kumpel, wyobrażam sobie, jak mówią. Jaki charakter. Legenda. Czułbym się jak intruz. – Idź. Chciałby tego. – Kto? – Cam. – Cam? On jest już na Rotto. Mia wybałusza oczy. – Nie wolno tak mówić. – Nie słyszy nas. – Ciii… Słyszy. – Cam! – wydzieram się, strasząc przechodzącego obok gościa. – Szerokiej drogi,

chłopie! Przyślij mi kartkę z Indonezji. Mia daje mi kuksańca. – Hej, Cam, pamiętasz tę foczkę z pokoju 2? Tak, tego transwestytę, który udaje dziewczynę. Mia oplata sobie ręcznik na głowie, stawiając go jak indiański namiot. Szturcham ją. – Cam przesyła pozdrowienia. – Ale nie widzę jej twarzy. Prawda jest taka, że wyrzuciłem dość trupów przez płot, by wiedzieć, że nic po śmierci nie zostaje. Nie ma trąb ani zmartwychwstania duszy. Baranki nie idą do nieba, a kozły do piekła. To tylko ciało, które oziębło i wkrótce stanie się kolejnym ogniwem w łańcuchu pokarmowym, w którym nic się nie marnuje. Nie ma nic tajemniczego w śmierci i tym, co przychodzi po niej. Nic nie przychodzi. Co tam pozostało z Cama, dryfuje na północny zachód z Prądem Leeuwina, podgryzane i potem wydalane przez ryby. – Po tym jak umarła, moja babcia przyszła mnie odwiedzić. – Głos Mii dobiega z wnętrza ręcznika. – Obudziłam się w nocy i ona tam była. – Twoja babcia? – Jej sylwetka. Ale wiedziałam, że to ona. Czułam się tak, jakby przyszła sprawdzić, czy u mnie wszystko w porządku. Powiedziałam: „Babciu?” i wtedy zaczęła się cofać, aż w końcu… się rozpłynęła. Nie wiem, jak to jest, Zac, ale jest tam coś więcej. Ludzie zostają tu jeszcze trochę. Czasem czuje się więcej energii w pokoju. Cam wciąż tu jest… – To pójdź pograć z nim w bilard. Mia tupie zdrową nogą. – Cam jest tutaj i widzi, jakim jesteś przygłupem. Śmieję się. Ma rację przynajmniej co do jednego. Pochylam się do tyłu, opierając się na pięściach i spoglądam w morze. Powinienem być za to wdzięczny: za plażę, użyczenie samochodu i Mię, która stara się być dla mnie miła. – Brak mi go – przyznaję oceanowi. – Żałuję, że nie wybrałem się na to surfowanie. Dwie dziewczyny w bikini obchodzą nas łukiem, szepcząc coś do siebie. Głowa Mii obraca się za nimi, a potem Mia kładzie się na plecach z nienaruszonym ręcznikiem. – Mia? – Nie mów mojego imienia.

– Znasz je? – One mnie znają. Są ze szkoły. Dziewczyny przystają dalej na plaży i siadają. Mia zerka na nie przez szparkę w ręczniku. – Cellulit. – Nie zauważyłem. – Uważasz, że są ładne? – Nic szczególnego. – Podobają ci się? – Nie. Ręcznik spada. Pod blond grzywką brązowe oczy Mii wbijają się we mnie. – Dlaczego mnie lubisz? Powierzchnią dłoni rysuję półksiężyce na piasku. Dlaczego lubię Mię? Lubię to, że jest dla mnie twarda, wiedząc, że potrafię to znieść. Nie chodzi na paluszkach wokół przykrych spraw ani nie ukrywa tego, co pojawia się w jej głowie. Jeśli coś czuje, mówi o tym. Okazuje to. Mówi i robi rzeczy, przed którymi inni się powstrzymują. Nie jest przewidywalna i bezpieczna. Nie plecie bzdur jak inne dziewczyny. Jest pełna życia, wbrew wszystkiemu, kopie, krzyczy i wyzywa. Wciąż walczy. – Zac? – Bo nie masz cellulitu. Puszcza mi oczko. – A co z moim zajebistym poczuciem humoru? Tak, to też. Te ostre jak brzytwa odzywki, które sypią się jak z nunczaka. Jest inteligentniejsza, niż pozwala sobie sądzić. Patrzy na mnie przez chwilę z ukosa. – Lubię cię, Zac, bo traktujesz mnie tak, jakbym była tu na górze. – Jej dłoń zatacza okrąg wokół twarzy, jakby była modelką w Dobrej cenie. – A nie tam na dole. – Nie jesteś swoją nogą, Mia. – A drugi powód, z którego cię lubię, to to, że jesteś dobry dla swoich przyjaciół. Więc przymknij się wreszcie, pójdź dalej tą plażą i pożegnaj się z Camem za nas oboje. Robię, jak mówi, choć zgromadzenie powoli się rozpierzcha. Ludzie kierują swoje

deski dziobami do brzegu, jedni na leżąco, inni na siedząco, aż zagarniają ich płytkie dłonie fal, pchając ślizgiem na piasek, gdzie surferzy podnoszą się i otrząsają ze śmiechem. Nina stoi na brzegu. Wychodzi mi naprzeciw, trzymając buty w ręku. – Przyjechałeś, Zac. – Tak. – To dobrze, że jesteś. Świetnie wyglądasz. – Mascara porobiła jej smugi pod oczami. – Helga w końcu zadziałała. – Patrick mówi, że zdobyłeś Moje Życzenie. O co poprosisz? – Wciąż mam nadzieję, że Emma Watson będzie wolna… – Będę trzymać kciuki. Zuch z ciebie, Zac. Cam byłby dumny. Słowo „dumny” to robi. Z jakiegoś powodu głos więźnie mi w gardle. Próbuję przełknąć ślinę, ale nie mogę. Oczy mnie pieką. – Bardzo cię lubił, Zac. C jak Cam nie zasługuje na śmierć i nie wiem, czy widzi nas, czy nie, gdy pozwalam, by popłynęły łzy, a Nina mnie obejmuje. Wyobrażam sobie, że umierał szybko i mocno, wciąż trzymając kierownicę, gdy serce rozdzierało się w piersi. Czy zdawał sobie sprawę, że to były jego ostatnie, wyswobadzające hausty powietrza? Czy żałował czegoś w tych sekundach, czy też witał je z uśmiechem, idąc nieustraszenie w to miejsce, w którym jest teraz? Boże, jasne, że chcę, żeby Mia miała rację. Chcę wierzyć, że Cam wciąż trwa, że jest w tym uścisku albo jeszcze lepiej płynie z następną falą. Gdziekolwiek, byle nie nigdzie. Nina trzyma mnie mocno. W dali widzę Mię. Stoi podparta na kulach i patrzy na wydmy ze strachem. * * * Czekam przed witrynami sklepów, trzymając dwa kebaby, colę i mrożoną kawę. Mia już całe wieki siedzi w budynku miejskiej toalety. Mam tylko nadzieję, że nie zwiała.

Ale w końcu wyłania się z Niną. Kiedy dochodzi do alejki, pytam ją, czy miałaby ochotę na film. Nie jestem jeszcze gotów odwieźć ją do jej domu czy na dworzec autobusowy, czy w jakieś inne miejsce, które będzie końcem. Mówi, że nie może. Kiedy częstuję ją kebabem i mrożoną kawą, potrząsa głową i patrzy na chodnik. Jest już gdzieś indziej. – Jestem zmęczona, Zac. – Znam tu takie miejsce … Ale ona okręca się i wraca tam, gdzie czeka na nią Nina. Jej laski przypominają mi o pierwszym stuk, stuk jej ręki w szpitalną ścianę. Samotność w alfabecie Morse’a. Nie ma nic, co mogę zrobić w odpowiedzi.

CZĘŚĆ 3

MIA

30

MIA Gdzie jesteś Mia? Z Niną Dokąd jedziecie? Przyjadę Wracaj do domu Zac

W izbie przyjęć lekarz mierzy mi temperaturę i ogląda nogę. Wypełnia jakiś formularz, potem dzwoni po wózek. Nina pcha mnie korytarzem do wind, przy których wisi plan ośmiopiętrowego szpitala z kodowanymi kolorem obszarami. Onkologia jest limonkowa, ale nie jedziemy tam. Wprowadza mnie do kabiny i naciska poziom trzeci. Jedziemy na oddział niebieski z zakażeniami i pękniętymi wyrostkami robaczkowymi. – Nie jesteś już pacjentką onkologiczną – Nina przypomina mi. Rak u mnie zniknął. USG i badania krwi to zaświadczają, choć muszę sama na nie popatrzeć, żeby się upewnić. Podłączają mnie do kroplówki, potem dzwonią do mojej mamy – w końcu mam tylko siedemnaście lat. Pojawia się w ciągu dwudziestu minut i zostaje na noc, śpiąc na rozkładanym fotelu. Nie pyta, gdzie byłam, czy znowu ucieknę ani czy będę się stosować do zaleceń lekarzy. Kupuje nam czasopisma. Czasem stoi w oknie, wyglądając na ulicę. – Możesz pójść i sobie zapalić – proponuję jej. Ale mówi, że próbuje rzucić. Zac dzwoni, ale nie czuję się na siłach odbierać telefonu. Nie chcę, żeby usłyszał, jaka jestem smutna. Po całej mojej gadaninie o wielkiej przygodzie znalazłam się z powrotem w szpitalu, jak głupek. Pracowniczka z protezowni bierze miarę na trwałą protezę i wręcza mi kolejny informator Jak zadbać o swoją nową protezę. Pierwszy wyrzuciłam. Mówi mi, że nowa noga, gdy już ją zrobią, będzie lepsza niż tymczasowa. Przez pierwszy tydzień

mam ją zakładać tylko na godzinę dziennie, a potem co tydzień na coraz dłużej, żeby się oswoić. Ogląda ranę. – Trzeba było to pokazać. Proteza nie była dobrze dopasowana. Pierwsze miejsce w konkursie za niedopowiedzenie roku. Fizjoterapeuta uczy mnie, jak mam się bandażować. Pokazuje, jak nakładać rolowany silikonowy podkład. Jest młody i ładny, i ostrożny, kiedy mnie dotyka. – W porządku – mówię mu. – Już jest lepiej, niż było. Po tygodniu dostaję receptę na antybiotyki, środki przeciwzapalne i antydepresanty. Mama płaci w aptece i zawozi mnie do domu. Jej wiedza o moich ostatnich miesiącach jest bardzo szkicowa. Wie, że dostałam w szpitalu przepustkę na weekend i spędziłam jedną noc w domu, a potem wyrwałam się z garścią leków, banknotów i ciuchów. Byłam u kumpelek, które robiły mi tosty i herbatę, a potem wracały zalane z klubów zwierzać mi się ze swoich brudnych, grzesznych sekretów. Na kacu dzwoniły do mojej mamy, powiedzieć jej, że jestem bezpieczna. Na pewno zgadła, że potem poszłam do Rhysa. Spałam u niego na kanapie, bo noga bolała mnie za bardzo, żebym mogła dzielić z nim łóżko. Jedynie Rhys znał prawdę, ale on zdezerterował. Oddalił się. Nie miał odwagi się z tym zmierzyć. Nie był takim mężczyzną, za jakiego go miałam. Kiedy wchodzę do mojego pokoju, wydaje mi się jakby był cudzy. Srebrne szpilki stoją na stole, tak jak stały od trzynastu tygodni. Suknia na studniówkę pobłyskuje z drążka na zasłony, jej koraliki mrugają, czekając na dawną Mię, by wciągnęła ją na siebie, zapięła ekspres i zaczęła ustawiać się przed lustrem, wybierając najbardziej efektowne pozy. Czy naprawdę podobała mi się ta suknia? Teraz wydaje mi się za krzykliwa. Wciąż ma nieodciętą metkę. Mama robi łapki kurczęce w miodzie. Moje ulubione danie z dzieciństwa. Jemy przy włączonym telewizorze, oglądając wszystko, co leci. Trudno być w domu, ale ucieczka wymaga energii. Nie mam na to siły. Nie potrafię pomyśleć nawet o jutrze. Chcę się tylko położyć i spać. Moje łóżko nie jest jednak wygodne. Ostatni raz, gdy tu spałam, miałam na końcu dwie stopy. Jestem jak Złotowłosa w domku trzech misiów. Wszystko jest za duże, za małe, za twarde, za miękkie.

Pstrykam lampę. Pokój wyłącza się w ciemność, ale zaraz nieśmiałe światełko błyska przy moim łóżku. Przyglądam się, jak gwiazdka nabiera kształtu na ścianie. Musiałam ją tu przylepić tej nocy, kiedy wyszłam ze szpitala. Zac. To jedne, na co mogę liczyć. * * * Nabieram wprawy w spędzaniu czasu. Jedenaście godzin na sen (wliczając popołudniową drzemkę), trzy na oglądanie telewizji, dwie na jedzenie (jedna schodzi na wstawaniu, by sprawdzić, co jest w lodówce, i ponownym zamykaniu jej), dwie godziny online, jedna na czytanie pism i dwie na DVD, które Mama przynosi codziennie do domu. A trzy pozostałe godziny? Nie jestem pewna. Może błądzenie myślami? Wyobrażanie sobie odcisku, jaki moje ciało zostawia na dywanie. Hałasy nadejścia listonosza to jedyna rzecz, która potrafi wywabić mnie z domu. Co dzień po południu nakładam perukę, biorę kule i przedostaję się do skrzynki, która jest zwykle pusta. Czasami widzę ludzi siedzących na pobliskim przystanku. Zauważam, z jaką łatwością wchodzą po czterech stopniach autobusu. Nigdy nie myśli się o swoich nogach, gdy ma się obie. Nie czuję już zawiści do tych ludzi. Nie chcę połamać im nóg. Teraz nie czuję już buntu, ani się nie lituję nad sobą. Jest… zupełnie nic. Tygodnie mijają, jak sądzę. Nie liczę ich. Siedzę na podłodze przy otwartych drzwiach swojej szafy. Półki uginają się od ubrań, butów i stosów zapomnianych rupieci: puzzli, kostiumów na bale przebierańców, listów od dawnych chłopaków, kolekcji obrazków, pokruszonych pudrów i dziwnych upominków od koleżanek. Wrzucam większość z tego do kosza. Robię porządek w szafie i przeglądam to, co zostało. Płaczę. Potem wyciągam wszystko z kosza. Pewnego dnia dostrzegam gumowy basenik dziecięcy na stosie śmieci ogrodowych u sąsiada. Leży tam do nocy, więc proszę Mamę, żeby ściągnęła go dla mnie. Myję go następnego ranka na podwórku, a potem napełniam wodą. Nie jest tak długi ani głęboki jak wanna Bec, ale mogę się w nim położyć i opierając kończyny o brzegi,

obserwować chmury sunące po niebie. Czasem czytam książkę. Innym razem podrzemuję. Nie muszę nic robić. W niektóre dnie siadam na łóżku Mamy i widzę siebie w jej lustrze. Przymierzam jej kolczyki i spryskuję się jej perfumami. Mam już dość włosów, by trzymały się wsuwki. W jej szafie jest więcej ubrań niż w mojej. Lewa strona jest na rzeczy do pracy. Prawa na wyjściowe. Czarne sukienki nie są tak czarne, jak były. Na jej topach są ślady po klipsach do prania. Dlaczego ona nie wywala starych szmatek? Wyciągam dwa albumy z szafki i kładę się z nimi na łóżku. Intrygują mnie młodsze wersje mnie samej: tłusty niemowlak w jednorazowych pieluchach, z różową wstążeczką we włosach. Od czasu do czasu można podejrzeć moją Mamę. Miała tylko szesnaście lat; była młodsza niż ja teraz. Jej oczy unikają obiektywu. Kiedy mnie trzyma, wyraz jej twarzy zdaje się pytać: Skąd ty się wzięłaś? Są stare zdjęcia świąteczne, większość z dziadkami i ich rodzeństwem. Siedmio-, może ośmioletnia stoję przy łódce, którą nazywali blaszanką. Pamiętam, jak wujek z Queensland pokazywał mi, jak dosięgnąć do pustego kartonu po mleku na rzece, a potem ciągnąć linkę na zmianę prawą i lewą ręką, aż wynurzy się z wody ociekająca klateczka na kraby. Często w środku były sękowate kości, umieszczone na przynętę. Ale niekiedy znajdował się też złośliwy krab, brązowy i mroczny jak wodorosty. Wujek – który od lat już nie żyje – cieszył się wtedy jak wariat. Pokazał mi, jak chwycić rozbiegane tylne odnóża i ścisnąć mocno, unieść wściekłego kraba w powietrze i wrzucić do wiadra z pokrywką. Słyszałam potem, jak obija się tam i tańczy przez godziny. Czasami gdy wyciągaliśmy kraba z klatki, jakieś odnóże albo szczypce zostawały w środku, zaplątane w siatkę. Wrzucaliśmy klatkę z powrotem do wody, wabiąc inne zwierzęta oderwanymi częściami ciała. A potem ucztowaliśmy wieczorem. Rozrywaliśmy grube szczypce i wysysaliśmy słodki sok z cienkich nóżek. Nawet jeśli brakło jakichś kończyn, zawsze było czym się obejść. Może dlatego kraby mają aż osiem odnóży i jeszcze parę szczypiec. Przy takiej ilości niektóre muszą się oderwać. Na sąsiedniej ulicy mieszka człowiek, któremu dawno temu maszyna pakująca mięso oderwała rękę. W podstawówce rozmyślaliśmy o nim – Jak wiąże sobie sznurówki?

Jak je obiad? – bardziej z ciekawością niż z przerażeniem. Próbowaliśmy podejrzeć go w ogrodzie, patrząc, jak podczas podlewania trawnika jeden rękaw powiewa mu na wietrze. Pamiętam też dziewczynkę w przedszkolu, która urodziła się z kikutami zamiast palców. A w telewizji w zeszłym roku, po zakończeniu Olimpiady, maszerowała i jechała na wózkach cała armia paraolimpijczyków. Nie zwracałam na nich wtedy wielkiej uwagi. Wszyscy jesteśmy maszerującymi krabami. Tyle różnych rzeczy już się od nas poodrywało. Wyłączam telewizor i zaglądam do lodówki. Sprawdzam ponownie telefon. Nic. Dwadzieścia cztery godziny łatwo mi teraz przelatują, gdy wiem, jak to zrobić.

31

MIA Stawiam pierwszy samodzielny krok, ale nie ma tu nikogo, kto by to zobaczył. Stawiam jeszcze dwa i chwytam się kuchennej ławy. Prawie osiemnaście lat i znowu uczę się chodzić. Będzie ciężej niż za pierwszym razem. Mama jest w pracy, ale to z Zakiem chciałabym się tym podzielić. Patrz, bez trzymanki! Zac od razu wiedziałby, jaka to wielka sprawa. W kilku ostatnich tygodniach było więcej rzeczy, które chciałam mu powiedzieć. Z reguły różne drobiazgi, takie jak piosenka w radio albo program kulinarny, w którym używali akurat dukkha. Dziś rano usmażyłam pikelety, myśląc o nim, i prawie posłałam mu ememesa. Jednak nie zrobiłam tego. Pomyślałam, że to chyba idiotyzm po dwóch miesiącach milczenia wysyłać MMS ze zdjęciem naleśnika. Zac dzwonił i esemesował bez opamiętania, ale w końcu się poddał. Powinnam była odpowiedzieć, ale nie odpowiedziałam. Nie było nic wartego powiedzenia. Pustka. Ciągle pustka. Nikt nie chce słyszeć czegoś takiego. Ale dzisiaj zrobiłam trzy kroki bez lasek i wyrywam się, żeby mu to powiedzieć. Siadam i układam wiadomość na brudno. Piszę co najmniej dziesięć wersji i każdą usuwam. Sto sześćdziesiąt znaków nie odda tego, co bym chciała. Więc pierwszy raz od ponad dwóch miesięcy zamykam frontowe drzwi za sobą. Idę o kulach na pocztę; kilometr drogi bez nich to byłby zdecydowany przerost ambicji. Mam perukę i kapelusz, na wypadek gdyby ktoś mnie rozpoznał. Na poczcie uważnie przeglądam stojaki z widokówkami. Wybieram kartkę z rzeką i czarnym łabędziem.

Hej Zac Jak tam oliwkowa farma? Co z małą alpaką? Czy to już duża alpaka? Jak się mają fretki i zwariowane kurczaki? I co z Bec? Ma chłopca czy dziewczynkę? Za cztery dni będę miała osiemnaście lat, tak jak ty. Wciąż dopiero uczę się tego całego chodzenia, więc nie zaszaleję, tylko zostanę w domu. Rundka po klubach nie byłaby bezpieczna. Przedwczoraj znowu wpisałam się na Facebook. A gdzie ty się podziewałeś? Zgaduję, że przespałeś ten cały czas jak normalni ludzie… Od jakiegoś czasu nie aktualizujesz. Odechciało ci się czy jesteś za bardzo zajęty 12./ klasą? Tak czy tak, wpisz się znowu, dobra? Do kogo innego mogę zagadnąć o głupich porach? Powodzenia na próbnych egzaminach. Mia

Przyklejam znaczek, ale jest zbyt wiele dobrych powodów, żeby nie wrzucać tego do skrzynki. Co, jeśli Mama Zaka przeczyta kartkę i mu jej nie przekaże? Co, jeśli jemu nie brakuje mnie tak, jak mnie brakuje jego? Co, jeśli znienawidził mnie za to, że nie odpowiadałam wcześniej, albo, jeszcze gorzej, całkiem zapomniał o mnie i wyjdę na idiotkę? Wracam do domu, z pocztówką naigrywającą się ze mnie w kieszeni. Dochodzę do wejścia do naszych segmentów w tej samej chwili co listonosz. Siedząc na motorze, wsuwa korespondencję do odpowiednich otworów. Wyjmuję kartkę z kieszeni i zanim zdołam się pohamować, podaję mu. Wrzuca ją do swojej torby, jakby to była najzwyklejsza rzecz, i rusza, silnik motoru budzi się z uśpienia, a kartka podąża wraz z nim. Shit. Może odwaga to jest po prostu to – akty dokonywane pod wpływem chwili, kiedy głowa krzyczy Stop!, ale ciało robi coś innego. Odwaga albo głupota. Trudno powiedzieć. * * * Wolontariuszka w ośrodku onkologicznym uśmiecha się do mnie, jakby mnie rozpoznawała, ale nie może – nigdy mnie tu nie było. To Mama przyszła pożyczyć dla mnie kilka peruk. Wszystkie były okropne, ale wybrałam tę blond, bo najmniej mnie przypominała. Nie miałam jej trzymać aż tak długo. Peruka wygląda dość nieciekawie i kobieta wsuwa ją do woreczka

– Mam nadzieję, że Rhonda się zachowywała. – Rhonda? – To ślicznotka, ale rozrabialska. – Mają imiona? Na pozbawionych twarzy styropianowych głowach wiszą peruki we wszelkich długościach, stylach i kolorach. Widzę, że każda ma swoją etykietkę: Pam, Margueritte, Vikki, Patricia. Kobieta dotyka moich włosów, jak były własnością publiczną. – Piękne. Wyglądasz jak aktorka. – Która? – Wiele. Przed rakiem razem z kumpelami narzekałyśmy na rozdwajanie się końcówek, na koszt odżywek i fryzjera co osiem tygodni. Na szkody po prostownicy. Same włosy uznawałyśmy za oczywistość. Teraz, w pięć miesięcy po chemii, włosy odrosły mi zdrowe. Mam wrażenie, że są trochę jaśniejsze niż przedtem. – Brąz orzecha brazylijskiego – orzekła wczoraj fryzjerka, przeczesując je palcami. – Ładne. Tylko podcinamy? Kiwnęłam głową. Zapomniałam, co się mówi. – O pięć centymetrów? Czy chcesz jeszcze zapuścić? – Chyba jeszcze zapuszczę. – Z tyłu trochę pocieniować? Żeby nie było takiej masy? Zacięłam się. Może nawet prychnęłam. – Nie ma znaczenia. – Nie spodziewałam się, że będę miała wybór. – I trochę pocieniuję wokół twarzy dla lepszej rzeźby? Fryzjerka nie miała pojęcia, dlaczego się śmieję. A potem płaczę. Fachowo przycinała mi włosy, gdy ja ocierałam ręką oczy. Chciałam to wszystko oglądać. Brazylijski orzech spadający na podłogę. A dziś wyglądam jak aktorka, podobno. Mam kosmyki przy kościach policzkowych i lekką falkę przy karku. Włosy są czarne wbrew wszystkiemu, co się stało. Brwi i rzęsy mam jak normalnie. Okres wraca mi raz za razem i zawsze dziwnie mnie to

cieszy. Nawet czekolada smakuje teraz tak, jak powinna. Mała Hinduska, może dziesięcioletnia, wjeżdża na wózku z różowym szalem owiniętym wokół głowy. Idzie za nią matka. Na kolanach dziewczynki leży egzemplarz Kuby i ogromnej brzoskwini. Ma raka już od jakiegoś czasu. Zna wolontariuszkę po imieniu. Mimo szarych cieni pod oczami skóra małej jest lśniąca. – Cześć, Shani. Jak się masz? – Dobrze. – Więc… kim chcesz być w tym tygodniu? Dziewczynka zdejmuje szal, a ja odwracam się, pozwalając im na zabawę w przebieranie. Przechodzę obok folderów o koszykówce na wózkach, o pomocy psychologicznej, rehabilitacji, sesjach arteterapii, nagrodach Moje Życzenie, grupach wsparcia dla pacjentów po amputacji i o uroczystościach wspomnieniowych o zmarłych. Idę do przystanku autobusowego, na którym czekają dwaj starsi mężczyźni. Więc… kim chcesz być w tym tygodniu? Obok mnie kobieta przejeżdża na vespie. Ma lśniąco niebieski kask i szalik w grochy, który rozwiewa się za nią. Do kierowania i hamowania wystarczają jej same ręce; zauważam, że nogi nie muszą nic robić. Chcę być nią, myślę. Chcę znowu się ruszać. * * * Minęły cztery dni i nie ma żadnej odpowiedzi. Może przekręciłam jego adres na kartce. Może jest zbyt zajęty egzaminami. Może listonosz jednak nie nadał pocztówki. Sprawdzam komórkę, ale nie ma nic nowego. Tylko na Facebooku znajduję nieprzeczytaną wiadomość. Ale nie jest od Zaka. Miiiia. Było dziś kilka melanży, ale bez ciebie to nie to samo :-( Jak tam Sydney? Kończysz ten kurs kosmetyczny? Rzuciłam szkołę, wiesz? Pracuję teraz w banku, niedaleko od twojej mamy. Garniturek jest straszny ale przynajmniej płacą :-) cholernie tęsknię. Shay xx

I dociera do mnie, że też za nią tęsknię. * * * Kolejne dwa dni i skrzynka jest nadal pusta. Niepokoi mnie to, więc z nerwów chodzę. Bez kuli robię rundkę po uliczkach wokół domu. Wracam zbyt szybko, więc idę raz jeszcze, aż za pocztę i rząd sklepów. Zatrzymuję się przed bankiem i zaglądam do środka. Shay stoi za kontuarkiem w recepcji. Dobrze wygląda w tym uniformie, z włosami zebranymi do tyłu. Wygląda inaczej niż ta zwariowana przyjaciółka, którą miałam w szkole. Nie rozpoznaje mnie, nawet gdy mówi „Następny, proszę” i staję wprost przed nią. Służbowy uśmiech pozostaje u niej przez bite trzy sekundy. – Cholera, Mia? Naprawdę? – Cześć, Shay. – Co porabiasz? – Przyszłam po kredyt. – Naprawdę? Nie jesteś w Sydney? Zaczekaj, będę niedługo szła na lunch. Pójdziemy razem? Niemalże dotrzymuję jej kroku w szybkim wypadzie do kawiarni, gdzie bierzemy stolik, a chłopak przyjmuje od nas zamówienie. Trudniej jest mi skupić się na monologu o jej pracy, ale staram się robić właściwe miny we właściwych momentach. – Masz fantastyczne włosy. To twój naturalny kolor? Kiwam głową. – Orzech brazylijski. – Bardzo szczególny. Bogu dzięki, że wyszłaś z fazy na blondi. To było zbyt mocne. Za intensywne. A potem znikłaś… Wiesz, wciąż jestem z Brandonem. – Naprawdę? – Kocham go. Nie martw się, wiem, że nie jesteś jego… największą fanką. – Nigdy chyba nic takiego nie powiedziałam. – Widziałam. Nie pamiętam nielubienia Brandona, a przynajmniej okazywania tego. Był całkiem

nieszkodliwy z tymi swoimi wrzutkami co pięć minut. – Tak bardzo starał się zrobić na tobie wrażenie. – Na mnie? – Poruszam się. – Dlaczego? Shay pociera saszetkę cukru między kciukiem i palcami. – Bo byłaś moją najlepszą przyjaciółką i trudno było na tobie zrobić wrażenie. Byłaś Mią Phillips. – Mówi moje imię i nazwisko, jakby to był coś wyjątkowego. – Każdy chciał zrobić na tobie wrażenie. Wiesz przecież. Potrząsam głową. Nie wiem. Nie wiedziałam. Gdyby tylko Shay zdawała sobie sprawę, przez jakie szambo przeczołgałam się od tamtej pory. Teraz większe wrażenie robią na mnie proste sprawy: obudzenie się bez bólu, wyszperanie czegoś w lumpeksie, odkrycie, że wciąż mam przyjaciółkę. – Jestem po prostu Mia. Jestem po prostu… normalna. – W szkole nie cierpiałam tego słowa. Teraz ma dla mnie posmak nagrody. Nie pierwszej, co prawda, ale jednak. – Normalna? Jak moja dupa, Mia. A tak w ogóle po co jechałaś do tego Sydney? W to musi być zamieszany jakiś facet. Wypijam swój milkshake waniliowy. To, co kryje się pod moimi dżinsami i kozaczkami do kolan, może na razie pozostać sekretem. Podobnie jak Zac. Boże, jak ja za nim tęsknię. Ale nie mogę mu jeszcze wysłać wiadomości. To jego kolej. – Więc jak z tym kredytem? – Pogadam w banku. Na co potrzebujesz? Uśmiecham się. – Na kanarkowożółtą vespę. – A nie mówiłam? Normalna. Dupa blada.

32

MIA W sklepie budowlanym jest siedemset odcieni farb matowych. Osiemdziesiąt dwa niebieskie. Raz za razem wracam do Blue Opulence. To błękit wczesnego poranka. Błękit, przy którym pieją koguty. Błękit z okna pokoju Zaka. W osiemnaste urodziny maluję swój pokój na Blue Opulence. Mama oferuje pomoc, więc pokazuję jej, jak zabezpieczyć framugi i parapet taśmą na sposób Bec. Nowa warstwa farby dla nowej duszy, powiedziała, malując pokój dla dziecka na oliwkową zieleń. – Chcę też pomalować sufit. Mama robi to za mnie. Stoi na moim łóżku, które okryłam gazetami. Jest niższa ode mnie, ale lepiej utrzymuje równowagę. Niebieskie kropki plamią jej włosy i zostawiają piegi na twarzy. Kiedy obraca się do mnie, by upewnić się, czy robi wszystko dobrze, mówię jej, że wygląda jak z Avatara. – Z czego? – Powinnyśmy sobie to wziąć dziś na wieczór z wypożyczalni. – To twoje urodziny – mówi, jakbym zapomniała. Zapomniałam. – Więc weź dwa pudełka maltesersów. Na stole w kuchni stoi domowy tort. Mama wypisała Happy Birthday Mia ze smarties, jak co roku. Od kiedy skończyłam osiem lat, ten tort przyprawiał mnie o męki. Widziałam, jak moje koleżanki ze szkoły – nawykłe do tortów z księżniczkami i motylami – wymieniały krytyczne spojrzenia. – Co tu jest napisane? – zapytała jedna. Ostatnie dwie litery były mniejsze niż pozostałe, wciśnięte, jakby mama nie rozplanowała dobrze miejsca. Na ceratowym obrusie stały miseczki z serami i solonymi orzeszkami,

ale dziewczynki chciały jadalnego papieru, lizaków i różowej Fanty. Tego dnia zdałam sobie sprawę, jak malutkie jest nasze mieszkanko. Pierwszy raz zauważyłam plamy na dywanie, nieposprzątane popielniczki i rdzę na zlewozmywaku. Wstydziłam się oślizgłej kostki mydła przy umywalce zamiast mydła w płynie obok puszystych ręczników, jakie miały mamy innych dziewczyn. Moja mama była zbyt młoda. Powinna wychodzić na miasto z przyjaciółkami, wypijać koktajle i flirtować z facetami w barach, a nie użerać się z rozdokazywanymi ośmiolatkami, które domagają się gier. Wyglądała na zagubioną. Wtedy pierwszy raz zrozumiałam, że jestem już od niej starsza. O tej porze rok temu tort pozostał w domu nietknięty, a ja obchodziłam siedemnaste urodziny z dziesiątką kumpli i zbieraniną dowodów osobistych, z których tylko część była prawdziwa. Zalaliśmy się i tańczyliśmy na stołach, póki nas nie wyrzucili. Miałam na sobie czarną sukienkę ze złotym paskiem. Odpowiadały mi spojrzenia, jakie dostawałam od mężczyzn na ulicy. Dobrze prezentowałam się w szpilkach. Podobały mi się krzyki z przejeżdżających aut i zazdrość kobiet po trzydziestce, wychodzących w dżinsach i swetrach z kina. Podobały mi się darmowe wódki, które dostałam od barmana w następnym klubie (Bo to twoje urodziny!) i to, że Rhys zapłacił taksówkarzowi, który wysadził nas przy parku, gdzie pobiegliśmy ze śmiechem i kochaliśmy się niedaleko huśtawek dla dzieci. Bolała mnie wtedy kostka. Myślałam, że to od tańczenia w szpilkach. Ignorowałam to przez następne cztery miesiące. To była tylko irytująca kostka w niemal doskonałym świecie. Shay dzwoni, ale nie jest w stanie mnie wywabić. Nie chcę ryzykować, że natknę się gdzieś na dawnych znajomych po sześciu miesiącach unikania ich. Nie chce mi się zajmować makijażem ani myśleć, w co mam się ubrać. Chcę tylko zalec przed Avatarem, ale i to nie jest łatwe. Mama zaczyna się wiercić w trakcie filmu i to nie dlatego, że zjadła pół tortu i większość malteresów. Zapomniałam, że główny bohater ma niesprawne nogi. Na Ziemi jest sparaliżowany, ale na Pandorze biega wielkimi susami. Zakochuje się w seksownej niebieskiej kosmitce i nie chce wracać. Mama niepokoi się, bo dwa tygodnie temu skończyły mi się antydepresanty i nie poszłam, żeby odnowić receptę. Jej oczy błądzą ciągle w moją stronę. Boi się, że film

sprowokuje mnie znowu do wzięcia nóg za pas – że tak powiem w przenośni. Ale nie. Trzy miesiące spokoju nauczyło mnie, że nie jestem w hollywoodzkim filmie. Że mam tylko tę jedną planetę i że utkwiłam na niej na dobre z niedoskonałą matką i nogą z włókna szklanego. Wiem, że wciąż będę tracić równowagę. Wciąż będę musiała się prostować. Już to wiem. Ucieczka by tego nie zmieniła. Wschodnie wybrzeże Australii nie nachyla cię pod innym kątem. Później loguję się na Facebooka. Szybko przebiegam swój profil, zaskoczona liczbą urodzinowych wiadomości. Ale nie ma żadnej od Zaka. Mogę wytłumaczyć sobie brak pocztówki, ale nie da się wyjaśnić tego. Wie przecież, że mam urodziny – na Facebooku wszyscy wiedzą. Jedyny powód, z którego to pominął, jest oczywisty: zapomniał mnie. Może wystarczają zaledwie trzy miesiące, by to – ciepłe ramiona, śmiechy pod kołdrą, jego wstydliwe pieszczoty – zblakło. Być może czas pożera wszystkie relacje. Może za kilka dalszych miesięcy będziemy już dla siebie zupełnie obcymi ludźmi. Gaszę światło. Zac chce zostawić tamto wszystko za sobą. Chce, żebym dała mu spokój. Tylko ta przeklęta gwiazdka wciąż błyszczy?

33

MIA Od progu bije blask czerwonych róż, ale na kartce jest imię Mamy. Przykłada dłoń do policzka, gdy ją czyta. – Kim on jest? – Taki po prostu… – Ktoś z internetu? Wzrusza ramionami, odwracając się. – Jaki jest? – Zwyczajny. Nic specjalnego. Zanim zachorowałam, Mama chodziła na randki ze wszystkimi, którzy byli gotowi ją zaprosić. Utrzymywała istnienie tych mężczyzn w sekrecie przede mną, albo przynajmniej tak myślała. Dla nich była enigmatyczną potencjalną dziewczyną, ale prywatnie pozostawała przejętą matką, samotnie wychowującą córkę, nad którą nie potrafi zapanować. Od niej nauczyłam się udawać i zmieniać twarze na potrzeby różnych widowni. Wspólne mieszkanie w niewielkim domu nie było łatwe. Jeśli wracałam szczęśliwa, sprowadzała mnie do parteru – z zazdrości czy zawiści. I vice versa. Była ciągła huśtawka emocji, jedna z nas zawsze na skraju. Wiem, że miała mi za złe pokręcenie jej życia, a ja nie cierpiałam jej za bycie pokręconą. Zawstydzała mnie przed ludźmi, więc nauczyłam się trzymać na odległość. W domu zawsze na mnie naskakiwała. Nic nigdy nie robiłam dobrze. W kuchni Mama napawa się wonią róż. Jak to możliwe, że facet tak łatwo może wywołać uśmiech na twarzy mojej mamy? Dlaczego to zawsze było nieosiągalne dla mnie?

Istnieje mężczyzna, który dostrzega coś dobrego w mojej matce: 34-letniej zabieganej kobiecie. Lubi ją wystarczająco, by kupić tuzin czerwonych róż, napisać jej odręcznie bilecik i osobiście dostarczyć je na próg. Do tego trzeba trochę odwagi. Nalewam wody do wazonu i układam kwiaty. Chcę, żeby była szczęśliwa, pomimo mojej samotności. Chcę, żeby moja mama była przez kogoś kochana, mimo że ja nie jestem. Potem mnie obejmuje i myślę, że może jednak jestem. * * * Kiedy wychodzę sprawdzić pocztę po czterech dniach, przejście blokuje mi półciężarówka. Mężczyzna opuszcza rampę, wskakuje na pakę, a potem wyprowadza niski wózek, na którym jest drzewko. Do drzewka przywiązany jest szpadel. Co to takiego? – Gdzie to dać? – Nie tutaj. Dla kogo to? Sprawdza w papierach. – Mia Phillips. To pani? Kiwam głową. Drzewko jest wyższe ode mnie. Ma grube, szeleszczące gałęzie i srebrno-zielone liście. Kierowca pokazuje mi moje nazwisko na liście przewozowym. – Co mam z tym zrobić? – Nie mam pojęcia. Ja tylko przewożę. Kiedy podpisuję formularz, zauważam, że auto jest pełne skrzynek z nadrukami THE GOOD OLIVE! – Czy tam jest oliwa? – Ja tylko przewożę. Proponuje, że wwiezie drzewko do segmentu, i pozwalam mu. Potem z wyciem silnika zawraca na trzy razy, by wyjechać z naszej ślepej uliczki. – Mia! – Mama musi przeciskać się przez drzwi frontowe. – Co to takiego? – Wygląda na leccino. Ale może manzanilla. Trudno powiedzieć na tym etapie. – Co?

– Drzewko oliwkowe. Musimy je posadzić. – Dlaczego? – Bo to się robi z drzewami. Zdejmuje buty i przygląda się śladom ziemi na dywanie. – Ale dlaczego ktoś miałby dawać nam drzewo? Uśmiecham się. Nadal nie wie nic o Zaku; że był albo on, albo nicość. Znajduje pocztówkę w doniczce i podaje mi ją. Z przodu jest obrazek jaskrawopomarańczowego kwiatu. Z tyłu widzę nieznany charakter pisma. Najlepsze, choć spóźnione życzenia urodzinowe, Mia. Mamy nadzieję, że dobrze się bawiłaś. Musieliśmy przesunąć płot i wykopać kilka drzewek. Pomyślałam, że może znajdziesz dom dla tego malucha? Mam nadzieję, że czujesz się dobrze. Wendy i wszyscy. x

Wolałabym dostać kartkę od Zaka, ale to przynajmniej cokolwiek. Patrzę jeszcze raz na drzewko od jego mamy. Jego miękkie gałązki ofiarowuje się na znak pokoju. – Jak się pielęgnuje drzewko oliwkowe, Mia? – Nie przejmuj się. Są wytrzymałe. – Przypominam sobie wykład Zaka spod kołdry. – Nawet jeśli zaniedba się je na tysiąc lat, i tak owocują… – Oliwki to owoce? Wybucham śmiechem. – Możemy poszukać w Google’u, jeśli chcesz. Potrzeba po prostu ziemi, wody i słońca. Może trochę jakiegoś nawozu. – Skąd to wiesz? Wzruszam ramionami. – Jabłuszko, jajeczko. * * * Razem przeciągamy donicę z drzewkiem na dwór, za dom. Mama ma randkę z facetem od róż i mówię jej, żeby szła. Zostaję na podwórzu z najdziwniejszym prezentem, jaki kiedykolwiek dostałam. Wystarcza, bym sięgnęła po telefon i napisała esemes. Hej Zac, przekaż ode mnie podziękowania swojej mamie. Powiedziałeś jej że mam urodziny? To bardzo słodkie z waszej strony. Jakieś porady na temat sadzenia?? :-) Mia

Jeszcze tyle innych rzeczy desperacko chciałabym powiedzieć: że ściany i sufit są u mnie niebieskie. Że włosy dochodzą mi do ramion. Że myślę o nim przez cały czas. Ale postępuję ostrożnie i naciskam „wyślij”. Trzymam telefon w dłoni, oczekując, że może zamrugać i zawibrować w każdej chwili. Minuty płyną. Sprawdzam raz i drugi, ale głupia komórka milczy. Tak długo. Zac był kiedyś pukaniem na moje stukanie, ale teraz jest chłopcem, który pozwala mi umierać po esemesie. Kiedyś uwalniał mój umysł od cierpienia, teraz to on je powoduje. Ta cisza mnie zabija. Supła mnie w węzły zwątpienia w siebie i wszystko, co kiedykolwiek powiedział. Godzina i nie ma odpowiedzi. Jestem chora z tej niewiedzy. Nie powinnam, wiem, ale piszę drugi esemes. Niczego w nim nie cenzuruję. Zac, przepraszam, że cię ignorowałam. Byłam na dnie. Byłam zrozpaczona. Teraz jest lepiej ale za każdym razem jak mnie ignorujesz znowu mnie to dołuje. Nienawidzisz mnie? Straciłam cię? Nie chciałam cię stracić. Nie bądź stracony. Przepraszam. Nie nienawidź mnie.

Naciskam „wyślij” i znika. Odwaga i głupota, naraz. I wciąż nic nie przychodzi. Jedna godzina. Dwie. Trzy. Telefon spoczywa w kieszeni jak cegła. Niezabezpieczona przez antydepresanty nie potrafię powstrzymać się przed ześliźnięciem znów po tym zboczu samoobrzydzenia. Czuję przyciąganie paskudnej i nielubianej, i ty głupia dziewucho, jak mogłaś wierzyć, że on by ciebie chciał? Czuję je naraz: litość i gniew. I ześlizguję się coraz niżej. Cholera, muszę coś zrobić. Zaczynam kopać dołek. Stosuję się do instrukcji na etykietce przy drzewku i kopię wytrwale, mimo że jest już zmrok. Dochodzę do 50 centymetrów i kopię dalej. Mam skurcze w kolanach i biodrach, ale posuwam się coraz głębiej, wyciągając kamyki. Muszę mieć zajęcie, jak zaleca informator o raku. Przyciągam drzewko do siebie i przewracam na bok, podważając je, by wyszło z donicy. Potem klękam na kolanach, wpycham roślinę do dołka i ją prostuję, wypełniając dziurę luźną, żylastą ziemią. Utykam ją i ubijam, poruszając się na przedramionach. Całe ciało mnie boli. Kiedy w końcu wstaję, skórę mam pokrytą warstwą ziemi.

Straciłam rachubę godzin; jest tak późno, że może być jutro. Boli mnie wszystko, ale jestem zadowolona. Zasadziłam to. Zrobiłam coś prawdziwego. Drzewko jest teraz mojego wzrostu. Głęboko pod powierzchnią jego korzenie będą sondować ziemię, szukając, czego można się uchwycić. Ale tu, na poziomie moich oczu, gałęzie są upozowane i spokojne. Oddychaj, Mia, mówię sobie. Bądź spokojna. Kiedy biorę prysznic, przy mojej stopie spływa brązowa woda. Potrzebuję całej siły woli, by nie poczuć do siebie obrzydzenia. Postanawiam usunąć numer Zaka z telefonu. Muszę. Nie mam siły na kolejne odrzucenie. A jutro spotkam się z Shay. Wyślę może nawet maila do Tamary, koleżanki z podstawówki. Kiedy poszła do szkoły średniej dla dziewcząt, nasze drogi się rozeszły, choć pewnie bardziej z mojej winy. Chciałabym ją zobaczyć. Możemy pogadać o dwunastej klasie, chłopakach czy wszystkim innym, co się dla niej liczy. Cokolwiek, byle wyjść z tego domu i oddalić się od rozczarowania Zakiem. Wyczerpana wyłączam światło i wślizguję się do łóżka. Odrywam ze ściany świecącą w ciemności gwiazdkę i upuszczam na podłogę. Wtedy właśnie przy mnie pika telefon. Trzecia w nocy. Nie nienawidzę cię Mia. Nie smuć się. Przepraszam, byłem zajęty. Dużo się działo…



34

MIA Pociąg zwalnia i przesuwam się do środka, trzymając się poręczy, gdy ich mijam. Dzieciak zauważa, że trochę kuleję, i spogląda w górę pytająco. – Noga usnęła – mówię, a on obraca się z powrotem do okna. Na Showground Station drzwi otwierają się na mieszankę rockowych melodii, głosów z megafonów i hałasu generatorów. Nawet z tej odległości widzę, jak wzbijają się i nurkują metalowe klatki, a malutkie kończyny wymachują falami. Obok mnie dzieci piszczą i wyskakują na peron, wyprzedzając rodziców z wózkami. Idę kładką za nimi, zbliżając się do tunelu i dalej do bram na tereny wystawowe. Stonogi kolejek wiją się do wejść. Ustawiam się i ja, jedyna w pojedynkę i jedyna bardziej podenerwowana niż podekscytowana. Co będzie, jeśli wpadnę na kogoś ze szkoły? Kolejka przesuwa się wolno do przodu i jest tylko jeden powód, z którego i ja przesuwam się wraz z nią. Jest w mojej kieszeni. Cześć Mia Pozdro z Los Angeles, ojczyzny „Słonecznego patrolu”, sztucznej opalenizny i facetów na rolkach. Tata i Evan odlatują. FYI, klasa maturalna jest dużo bardziej gorączkowa za drugim razem. Do tego trzeba przycinać drzewka, wrócił Anton, a Bec ma Stu. Musiałem jakoś wcisnąć to całe Moje Życzenie, więc w dzień po próbnej maturze byłem już w samolocie do Stanów: LA, Nowy Jork, potem Disneyland. Zabrała się cała rodzina. Wczoraj mieliśmy wycieczkę wokół płotów sławnych ludzi. Kierowca dostrzegł kogoś, kto się nazywa Jane Fonda, z psem na spacerze. Evan przysięga, że widział Arniego Schwarzeneggera. Mój telefon nie ma roamingu, ale niedługo wyślę drugą kartkę. Mam nadzieję, że u ciebie dobrze.

Zac PS Możesz coś dla nas zrobić? Websterowie zapisali Shebę na pokaz w Perth i Bec chciałaby mieć zdjęcie. Jury zbiera się w niedzielę o godz. 14./ Oddam ci potem za wstęp albo… odejmę od twojego rachunku za mrożone kawy ;) PPS Nasza sąsiadka Miriam zaliczyła rekord ciastkarski – jej ciasto owocowe wygrało dziesiąty rok z rzędu (z naszą oliwą cytrusową, rzecz jasna). PPPS Wspominałem, że moje ulubione to Freddo…?

Czytałam tę pocztówkę ze sto razy. Cudownie jest mieć wiadomość od niego, nawet jeśli on sam znajduje się na drugim końcu świata. A przede wszystkim cieszy mnie, że nie zapomniał o mnie. Płacę dwadzieścia dolarów za wejście i wchodzę przez ruchome barierki w powietrze nabrzmiałe od cynamonowego cukru i hot-dogów Dagwood. Wiszą nad nami kłęby kurzu, wzbijane przez tysiące butów. Jest też odór siana, zwierząt i odchodów. Nie przypominam sobie, żeby tu tak cuchnęło, ale też nigdy nie przychodziłam tu sama. Dwa lata temu była nas dwudziestka, gdy przyjechaliśmy w środę wieczorem. Większość czasu zeszło nam na staniu w kolejkach do przejażdżek, po czym następowały niezapomniane minuty szybowania w powietrzu pod wszelkimi kątami, gdy człowiek stara się naraz nie wypaść i się nie posikać. Błąkaliśmy się po zakurzonych alejkach, próbując czasem szczęścia w jakiejś grze zręcznościowej. Przed zamknięciem był wariacki wyścig po torby z gadżetami wystawowymi – SpongeBob Kanciastoporty, Angry Birds, Freddo Frogs i różne fluoroscencyjne dodatki. Czekając na pociąg, nadmuchiwaliśmy zabawki i przystrajaliśmy się plastikowymi ozdobami, wspominając czasy, gdy w torbach z gadżetami bywały wartościowe produkty i było ich więcej. W podstawówce przyjechałam z Tamarą i jej starszą siostrą. Podpuszczałyśmy się nawzajem, żeby iść na kolejkę górską, a potem godzinami ze śmiechem przeżywałyśmy wrażenia z jazdy, krztusząc się gorącymi frytkami. Siostra Tamary wygrała dla niej wielkiego zielonego pieska w jakiejś grze zręcznościowej i ogromnie mi to zaimponowało. Myślałam, że nikt nigdy nie ma szansy wybierać nagród z najwyższej półki. Też tak chciałam – mieć zielonego pieska i starszą siostrę. Wygrała dla mnie tylko małego pingwinka, z którym sypiałam potem, dopóki nie pękł.

Gdy byłam jeszcze mniejsza, najbardziej lubiłam karuzelę Ferris. Siadałam pomiędzy Babcią i Dziadkiem. Uwielbiałam, jak przewracało mi się w żołądku, gdy krzesełka wirowały w górę i w skos, kpiąc z grawitacji. Tereny targowe stopniowo się kurczyły. – Patrz tam, Mia – wiwatowali dziadkowie na szczycie, gdzie chłodna bryza łaskotała mi twarz i włosy. Potem schodziliśmy coraz niżej, wracając do wyrazistych woni olejów i słodyczy, i wyławiając pojedyncze głosy z magmy gwaru. Pamiętam karuzelę Ferris jako niekończącą się falę wzlotów i zjazdów, perspektyw i zbliżeń. – Czy możemy pojechać jeszcze raz? – pytałam, gdy nastawał rozczarowujący bezruch. I jechaliśmy. Czego dziadkowie by dla mnie nie zrobili? Przeznaczali całe dnie na spełnianie moich zachcianek, a potem wypuszczali mnie z samochodu na naszym podjeździe, całując mnie na dobranoc. – Bądź grzeczna, Mia – mawiała Babcia. Patrzyłam, jak samochód znika i na uliczce zapada cisza. Dopiero wtedy moja matka otwierała drzwi. Myślałam, że to normalne, że dorosła kobieta nienawidzi swoich rodziców – czuje do nich zapiekły żal i zamyka przed nimi swój dom. Nie zaskoczyło mnie więc, gdy odkryłam, że sama nienawidzę swojej matki, ani gdy zrozumiałam, że ona nienawidzi mnie. Każde słowo było przytykiem. Łatwiej było odciąć się od niej, niż dopuścić jej okropny głos do siebie. Laleczki kewpie wpatrują się we mnie pustym wzrokiem ze straganu. Ani trochę się nie zmieniły, choć moi dziadkowie już nie żyją, a ja nie jestem małą dziewczynką. Biorę wdech i wtapiam się w ludzki strumień, nie myśląc, po prostu idąc za innymi. Wpadam do dusznych pawilonów, gdzie oferują mi darmowe poczęstunki, i wychodzę z drugiego końca, witana przez naganiaczy, próbujących mnie do czegoś zwerbować. Każdy wygrywa! Płynę wraz z tłumem między samochodzikami elektrycznymi i domami duchów. Wszyscy obijają się o mnie i wokół mnie, a ja jestem dziwnie zadowolona, że Wystawa Królewska odbywa się tak jak zawsze, że ludzie wyrzucają pieniądze na chwilowe rozrywki i opychanie się smakołykami, których będą potem żałować. Dobrze być w otoczeniu koloru i hałasu wbrew groźbom raka i smutkowi tego, co było. Może ci inni wkoło mnie też coś stracili. Albo, co gorsza, kogoś. Albo dopiero mają stracić. Z tych tysięcy ludzi co drugi będzie miał raka. Jeden na pięciu na niego umrze.

A jednak potrafią zderzać się elektrycznymi samochodzikami i śmiać się z siebie w krzywych lustrach. Tam właśnie go widzę. Rhys stroi miny przed krzywym zwierciadłem. Przy nim jest ładniutka dziewczyna, trzymająca na ramieniu purpurową małpkę. Staję jak wryta. Nie myślałam o nim od tygodni. Chce mi się wymiotować. Oboje, roześmiani, eksperymentują z różnymi pozami. On ma na głowie kapelusz, którego nigdy nie widziałam. Dziewczyna wygląda znajomo; myślę, że jest rok niżej ode mnie w szkole. Potem ją wyprowadza, wciąż popisując się, by ją rozśmieszyć. Udaje mu się. Idę w pewnej odległości za nimi, patrząc, jak wsuwa palec do tylnej kieszeni jej dżinsów, tak jak robił i ze mną. Kupuje bilet na Wipeout, choć wiem, że boi się wysokości. Gdy czekają w kolejce, widzę, że stosuje swoją dawną taktykę: przekrzywia głowę, kiedy jej słucha, sprawiając, że dziewczyna wierzy, że jest dla niego wszystkim. Kapelusz to jedyna nowa rzecz w Rhysie. Dziewczyna uśmiecha się i wdzięczy, śliczna w króciutkich szortach i pomarszczonym topie. Bawi się złotą połową serduszka na wisiorku. Kiedy całuje ją, odwracam się. Połowa serca nie starcza, Rhys. Ona też zda sobie z tego sprawę, w końcu, gdy wyrośnie z tych szortów, tej małpki i ciebie. Idę dalej alejkami, przy których z obu stron rozbawieni klauni potrząsają do mnie głowami. Tylko nie płacz, mówią. Ani się waż płakać. Ale gdyby nie pocztówka od Zaka w mojej kieszeni, pewnie bym się rozpłakała. * * * W Pawilonie Alpak są setki zagród, jednak wreszcie znajduję Shebę. Patrzy na mnie swoimi wielkimi oczami, jakby mówiła: O, to ty. Zabierz mnie stąd, dobra? Jest najbardziej krnąbrną alpaką w trakcie konkursu, wyrywa się, gdy sędzia sprawdza jej zęby i wełnę. Brakuje jej znajomego zapachu Bec, który by ją uspokoił. Przyglądam się temu nerwowo, otoczona przez młodych i starych, którzy przybyli na tę dziwaczną imprezę. Sędzia pochyla się i zgina, kuca i ocenia. Robi zwinny unik, kiedy

Sheba próbuje go kopnąć. Rozlegają się wiwaty widzów. Robię zdjęcie komórką, gdy Sheba jest odprowadzana, bez wstęgi, z powrotem do swojej zagrody. Nie zdawałam sobie sprawy, ile jest u nas hodowli alpak ani ile rodzajów owiec można upakować w Pawilonie Postrzyżyn i Wełny: Poll Dorsets, White Suffolk, Suffolk i White Dorpers. Farmerzy we flanelowych koszulach i dżinsach dyskutują o cenach na rynku. Niektórzy z młodych przypominają mi Zaka – tę pozę, w jakiej opierałby się o płot, jak gdyby postawiono go właśnie po to, by łatwiej mu się przy nim myślało. Boże, jak chciałabym, aby był tutaj, ale wiem, że jest właśnie na wakacjach życia, które trzeba wykorzystać do ostatka. Zdobywam dla niego torbę z gadżetami wystawowymi Freddo Frog. W pociągu do domu czytam jeszcze raz kartkę od niego, żeby usłyszeć jego głos. Śmieszne. Nigdy nie miałam go za fana Disneylandu.

35

MIA Sześć dni potem pojawia się koperta z Ameryki. W środku są dwie rzeczy: pocztówka od Zaka i przepis spisany pętlistymi literami Wendy. Pozdro Mia, Jesteśmy w San Fran, ojczyźnie chińskich ciasteczek z wróżbami, dżinsów, kawy po irlandzku i większej ilości dziwaków niż gdziekolwiek indziej. Przyłapany celebryta nr 3: Robin Williams gryzący bajgla. Słowo! Czy to nie szczęśliwy traf? Jak wypadła Sheba? Czy Miriam zgarnęła nagrody za ciasta? Mama pisze ci przepis, jeśli obiecasz, że będziesz bronić do niego dostępu choćby „za cenę życia”!! Więc też masz szczęście, ha, ha. Jutro Disneyland. Jakieś sugestie upominkowe? Czy mam odgadnąć twoją ulubioną postać… Królewno Śnieżko? Tata ma predyspozycje do grania Myszki Miki: wysokie portki, odstający brzuch i skrzekliwy głos. Evan przez całe życie podkochuje się w Pocahontas, więc lepiej, żeby tu się kontrolował. Mama nie może się już doczekać kawy w Starbucksie. Życz mi szczęścia Zac

Niełatwo jest sobie wyobrazić Zaka w San Francisco. Nie budzą go tam piejące koguty. Nie ma na sobie ciężkich gumiaków ani długich różowych rękawic. Czytam list ponownie w drodze do kliniki, gdzie będą mi dopasowywać nogę. Czytam go raz jeszcze, licząc odwołania do szczęścia. To typowe dla niego, by wtrącać to słowo tak lekko. Nie tylko on tak robi. W trakcie chemii lekarze powtarzali je w kółko mamie – choć pilnowali się, by nie wyrywać się z nim przy mnie. Szczęście, że uchwyciliśmy to w tym stadium. Szczęście, że jest izolowany. A potem po operacji podsłuchałam

pielęgniarki w korytarzu. Ona w ogóle nie zdaje sobie sprawy, jakie ma szczęście. W poczekalni w klinice jest dziewczyna trochę młodsza ode mnie. Jej obandażowany kikut kończy się na wysokości połowy uda. Przyłapuję ją na zawistnym spojrzeniu na mój. Poniżej kolana – widzę, jak myśli z zazdrością. – Szczęściara. Ma na głowie perukę i przypominam sobie, jak moja mnie drażniła. Muszę odwrócić wzrok. Czy naprawdę myśli, że mam szczęście? Przede wszystkim przecież to pech przyniósł mi raka, prawda? Pech skazał mnie na to piekło. Więc jak można nagle mówić o szczęściu, że wyszło się z tego z dłuższym nienaruszonym fragmentem nogi. Jestem szczęściarą, bo mniej kuleję przy chodzeniu? W cholerę z tymi wszystkimi szczęściami. Niech się ode mnie odwalą i pozwolą mi samej podejmować decyzje. Chcę znów przejąć kontrolę nad moim życiem. Chcę upiec ciasto owocowe. A potem? Chcę zrobić coś więcej, na przykład znaleźć pracę albo podróżować. Nie stać mnie na lot do Ameryki, ale mogę pojechać do miast, których nigdy nie widziałam i gdzie ludzie mnie nie znają. Chcę spojrzeć na jakieś miejsce świeżymi oczami, tak jak Zac. W domu leżę w baseniku na podwórzu i podziwiam drzewko oliwkowe. Kiedy Zac wróci, zaproszę go do Perth i wciśniemy się tu oboje. Będziemy mogli jeść ciasto owocowe i pić mrożoną kawę, a on opowie mi wszystko o Disneylandzie. – Ariel – mówię na głos, przypominając sobie swoją ulubioną postać. W dzieciństwie miałam obsesję na punkcie Ariel z Małej syrenki, z jej pięknymi rudymi włosami i połyskującym ogonem. Wciąż mam DVD, więc wchodzę do domu i załączam je. Znam każdą piosenkę na pamięć. Ale film nie jest taki sam, jak był. Dziesięć lat temu uważałam, że Ariel postępuje niezmiernie romantycznie, poświęcając swój ogon w zamian za dwie nogi, by być z człowiekiem, którego pokochała. Zapomniałam o tym, że zła wiedźma ukradła jej przy tym głos, i potem Ariel ogromnie cierpiała, chodząc w milczeniu. Co za beznadziejna transakcja, myślę. Zachowaj ogon – poradziłabym dziś Ariel. Zachowaj ogon i śpiewaj.

* * * Hejka Mia Możesz zacząć to rozgłaszać… Dlaczego Nowy Jork nazywają Wielkim Jabłkiem? Nowojorczycy jedzą same precle, kebaby i czarną „kaafę”. Mama odkryła tak zwane „Beztłuszczowe Babeczki Czekoladowe” i testuje ich niskokaloryczność. Wciąż mam wrażenie, że z jakiegoś baru wyjdą Jerry i Elaine. Jutro mamy zwiedzanie planu Seinfelda, więc wszystko może się zdarzyć. Mama kupiła mi nawet grę „Jak dobrze znasz Seinfelda”, która jest tak głupia, że aż śmieszna. Lepiej zacznij się już kuć, bo jak wrócę, skopię ci tyłek. Muszę lecieć. Zac PS Krążą też plotki, że Emma Watson jest w mieście… Tylko mówię.

Listy od Zaka przychodzą w kojącym rytmie. Uwielbiam jego krótkie komentarze i niespodziewane wyzwania, które stawia przede mną za każdym razem. Wiem, że stara się po prostu dać mi zajęcie. I to działa. Ile razy dzwoni telefon, wciąż mam nadzieję, że to on. Może jest trzecia w nocy i czuje się samotny w mieście, które nigdy nie kładzie się spać. Dziś rano mama wyprzedza mnie do telefonu stacjonarnego. Odpowiada na kilka pytań, zdezorientowana, potem zakrywa mikrofon dłonią. – To ktoś z protezowni. Chcą, żebyś przyszła. – Dlaczego? – Byłam tam dopiero dwa tygodnie temu na poprawkę. – Przymiarka, mówią, twojej nowej nogi. – Mam ją – przypominam jej, pukając w odlew z włókna szklanego. Powinna wystarczyć mi na ładnych kilka lat. – To pewnie chodzi o tej drugą dziewczynę – mówię, przypominając sobie, jak na mnie patrzyła. Mama rozłącza się. – Dziwne. Powiedzieli, że to poliwęglanowa. Dla ciebie. * * * Zauważam je w sklepie z płytami DVD. Dziwne uczucie w piersiach. Z początku przypomina mi motyle, jakich doznawałam na karuzeli Ferris. Ale stoję na stabilnym gruncie, więc do tego nie ma powodu.

Przeglądam seriale telewizyjne, ustawione alfabetycznie na półkach. Akcja wielu jest umiejscowiona w Nowym Jorku. Wysuwam je, oglądając przednią i tylną okładkę. Dzięki tym sitcomom i telenowelom nowojorskie ulice wydają mi się znajome – żółte taksówki, szerokie chodniki, wąskie budynki mieszkalne. Nawet zarys linii miasta jest rozpoznawalny. Pomysły rodzą się w taki sposób: zestawienie dwóch niezwiązanych ze sobą rzeczy. Pierwsza: pudełko Przyjaciół. Druga: błysk pocztówki w pamięci. Dwa obrazy zbliżają się do siebie jak obcy ludzie w przejściu. Wpadają na siebie, przepraszają i ustępują sobie, a jednak… coś się dzieje. Coś trzepocze mi w piersiach. Po powrocie do domu oglądam odcinki Kronik Seinfelda, jakbym szukała w nich Zaka. Dlaczego nagle jest mi tak trudno go tam sobie wyobrazić? Ponownie czytam pocztówki i list. Nie ma wątpliwości, że to jego pismo. To także styl Zaka. Beztroska gadka o celebrytach. Pogodzie. Obsesji jego mamy na punkcie Starbucksa. Ale gdy o tym pomyśleć, to też wydaje się dziwne. Za każdym razem, gdy rozmawiałam z Wendy, zawsze proponowała mi herbatę. Przebiegam palcem po prawym brzegu koperty. Jest nalepka „Air Mail” i niebieski znaczek za 2,20$ z panoramą Nowego Jorku. To stary widok, zawierający Twin Towers. Minęło już ponad dziesięć lat od zawalenia się World Trade Center. Zastanawia mnie to, dlaczego te budynki miałyby wciąż pojawiać się na znaczkach, podczas gdy nawet nowa okładka DVD Przyjaciół ma uaktualnioną wersję linii miasta bez bliźniaczych wież. Dlaczego kraj miałby ryzykować rozdrapywanie starych ran? To, co czuję, to nie jest przerażenie. Przerażenie to kotwica w trzewiach. Przerażenie to stracić włosy, zostać wyrzuconą ze szkoły, obudzić się bez nogi i żałować, że się nie umarło. Przerażenie jest ciężkie i nie daje ci się ruszyć. To, co czuję, jest umiejscowione wyżej, w klatce piersiowej. To coś bardziej jak drganie lęku z zupełnie niewiadomej przyczyny. Przez tyle ostatnio przeszłam. Co jeszcze mogłoby mnie napawać lękiem? Sprawdzam drugą pocztówkę i kopertę od Zaka z napisami „Los Angeles” i „San

Francisco” na znaczkach. Czy to nie dziwne, że na żadnym nie ma datownika? Czy to przypadek, że stemple pocztowe nie dosięgają znaczków? Że rogi odlepiają się tak łatwo, jakby były już raz odklejane? Nie mam najmniejszego powodu wątpić, że Zac jest w Nowym Jorku i robi to wszystko, o czym mi pisze. Ale ogromne skrzydła biją w moim sercu i wiem. Wiem. Wiem, że mnie wrabia.

36

MIA Wykręcam numer ze strony internetowej. – The Good Olive, oliwa z oliwek i farma agroturystyczna. – Bec? – Tak. – Jesteś tam. – Tak… Kto mówi? – Wróciłaś? – Skąd wróciłam? Rozłączam się. Dzwonię na komórkę Zaka, ale nie odpowiada. Czuję, jak na nią patrzy. I pozwala, żeby się wydzwoniła. Czy wie, że wiem? Skrzydła w klatce mojej piersi przeistoczyły się w spanikowanego ptaka. Nic nie pomaga: świeże powietrze na podwórzu, drzewko z pięcioma zielonymi oliwkami. Jego dobre, uspokajające liście. Tyle sprzecznych sygnałów. – The Good Oli… – Bec. – Kto mówi? – Czy jest Zac? Cisza. – Mia? – Jest? W oddali beczy koza. Gdakanie kur. – Jest w domu.

– Ale pisał mi… – Wiem. Głos mi się łamie. – Dlaczego tak pisał? Jak bardzo muszę być odrażająca, by skłonić go do takiego fortelu – fałszywych listów, starych znaczków, wszystkich tych amerykańskich stereotypów – po to, żeby mógł mnie unikać? Cała jego rodzina musi być zaangażowana w ten żart, naśmiewając się z mojej naiwności. Z tego, jaka jestem pokraczna. – Mia – mówi Bec. – Mia, on nie… – Nie musiał kłamać. Jeżeli nie cierpi mnie tak bardzo… – Nie jest tak. Jaka byłam głupia, wierząc, że mogłam się podobać Zakowi, gdy cała jego dobroć była nakierowana na to, żeby skłonić mnie do wyjazdu, do odpierdolenia się od jego życia raz na zawsze. – Mia, mówiłam mu, żeby tego nie robił… – To przez moją nogę? – Nie chodzi o twoją nogę. To nie ma nic… – Nie będę mu więcej przeszkadzać. – Mia, on jest chory. Wszystko ustaje, jest tylko to słowo. Odrywa się w powietrzu. Oddala się od innych słów, wysyłając falki przez całe podwórze, poruszając każdy liść na drzewku. Pięć oliwek zwiesza swoje główki. W normalnym świecie „chory” znaczy przeziębienie. Ból głowy. Czerwone gardło. Skargę: Ten pomysł jest chory. Albo Chory jestem, gdy o niej myślę. Ale w naszym świecie to coś innego. Zakładałam, że ma się dobrze. Myślałam, że wycierpiał już swoje i wkroczył teraz do zwykłego życia ludzi ze zwykłym szpikiem. To on miał przecież dawać mi siłę. Odwodzić od czarnych myśli, przypominać mi, jakie mam szczęście. To niesprawiedliwe. Przez cały czas sprzyjało mi szczęście – 98 procent – a nigdy na nie nie zasłużyłam. Zac? I ptak wyrywa się na wolność, wzlatuje wysoko w górę, frunąc już na południe.

* * * U mnie rak był jak pies, który złapał zębami za nogę i nie chciał puścić. Myślałam, że każdy rak jest taki, wgryza się z furią, dopóki się go nie odetnie i nie wyrzuci. Ale nie każdy. Nie u Zaka. Powinnam była coś podejrzewać. Przestał aktualizować Facebooka, tak jak ja kiedyś. Wycofał się do tego ciemnego miejsca, w którym nie trzeba być silnym ani dowcipnym. Powinnam była domyślić się, że się chowa, bo sama się tam przedtem chowałam. Przechodzę od jednej strony internetowej do drugiej, przeglądając witryny z ofertami pomocy, fora, blogi i dzienniki. Nie miałam pojęcia, że będzie tego aż tyle. Kiedy chorowałam, wydawało mi się, że jestem tylko ja. Kto by pomyślał, że można opróżnić ciało człowieka z całej krwi i szpiku i napełnić na nowo, a nowotwór i tak odnowi się po kilku miesiącach. W odróżnieniu od mojego, rak u Zaka nie ma nic, co można by wyciąć. Białaczka dopada krew i płuca, serce i żołądek. Wszystko, co sprawia, że jest tym, kim jest – tym chłopcem, który odważył się pukać; który wolał już zmyślać kłamstwa niż dobić mnie dodatkowym smutkiem. Nawet teraz troszczy się o mnie. Mama znajduje mnie w moim ciemnym pokoju z iPodem nastawionym na repeat. Nie wiem, co to jest za piosenka. To nie ma znaczenia, o ile tylko jest głośno. Staje w drzwiach. – Boli cię? – pyta, ale potrząsam głową i odwracam się. Czy wszystko musi zawsze dotyczyć mojej nogi? Są gorsze rzeczy. Ma mnie unikać, kiedy jestem w takim stanie. Ta muzyka to sygnał dla niej, żeby odeszła. Ale dziś ją przyciąga. Przypominam sobie coś, co usłyszałam kiedyś od Bec. Kiedy zwierzę najbardziej kopie i krzyczy, właśnie wtedy trzeba je mocniej przytulić. Mama przytula mnie i jestem po prostu przerażonym dzieckiem. Gładzi mnie po włosach, gdy opowiadam jej wszystko o chłopcu z pokoju 1. Pięknym chłopcu, który złożył mnie w całość, gdy rozpadłam się na kawałki.

– Nie powinien kłamać. – Myślał, że tak będzie lepiej. – Powinien mi powiedzieć. – Każdy postępuje najlepiej, jak umie, Mia. – Co mam zrobić? – Prześpij się trochę. Jutro coś zrobimy. Pomaga mi położyć się do łóżka i ściska mnie za ręce. Wychodząc, wyłącza muzykę i światło. Ale nie ma snu. W ciemności czytam internetowe wspomnienia o dzieciach, które już odeszły. Dzieciach, które wciąż wierzyły w Świętego Mikołaja. Oglądam nagrania łysych nastolatków, wynudzonych w izolatce, jak Zac musiał się nudzić. Czytam blogi pacjentów, którzy walczyli za pierwszym razem, walczyli znów przy nawrocie, a potem tracili rozpęd za trzecim czy czwartym podejściem. Ile razy, zanim się poddadzą? Ile razy mogą przez to przechodzić? Ile razy przejdzie Zac? Siłą zmuszam się do ignorowania stron ze statystykami, skupiając się na historiach tych, którzy przeżyli. Mam nadzieję, że on też je czyta. Czytam o pacjentach, którzy cztery razy przechodzili terapię. Są sukcesy nawet wtedy; nawet po piątej. Pewna kobieta miała sześć przeszczepów szpiku w ciągu dziesięciu lat i żyje, krew obcych ludzi rumieni jej policzki. Dwanaście lat w remisji, kwitnie na diecie wegańskiej. Są i inni, którzy walczyli tak długo i wygrali, wdzięczni akupunkturze, spirulinie, trawie pszenicznej, witaminie B, jodze, modlitwie. Mam nadzieję, że nie zrezygnował z walki. Jest trzecia w nocy i umysł rozgrzewa mi się do czerwoności. Sprawdzam Facebooka, pragnąc, by tam był, by jego zielona kropeczka pulsowała jak odległa gwiazda. Oczywiście go nie ma. Mimo to wysyłam wiadomość. Zac, nie możesz więcej kłamać. Wiem że jesteś w domu. Bec mi powiedziała.

Ale te słowa wyglądają oskarżycielsko. Przypominam sobie, ile miał cierpliwości do

mnie w szpitalu. Zaczynam od nowa, powoli. Pozwalam, by potoczyły się łzy. Cześć Zac Jak tam Nowy Jork? Zimno? Ze studzienek naprawdę unosi się para? Czy wydaje się, że to jeden wielki plan filmowy? Nie będę cię zanudzać tym, co u mnie. Twoje życie jest znacznie bardziej ekscytujące. Kiedy wracasz do domu? Skończyły mi się gruszki i chętnie zjadłabym też porządnego tosta z serem. Jakoś samej mi nie wychodzą jak należy. W czym tkwi sekret? Przypomniało mi się, że chyba nigdy nie powiedziałam ci dziękuję. Więc… mówię. Zawsze wiedziałeś, co powiedzieć albo czego nie powiedzieć. Dziękuję, że pozwoliłeś mi pobyć na farmie, mimo że miałeś przez to kłopoty. Dziękuję za troskę o mnie i że mnie nie skreśliłeś. Nie przejmowałeś się moją nogą ani włosami (może trochę bardziej włosami…). Widziałeś we mnie to, co było, a nie to, czego nie ma. Pozwoliłeś mi wyobrażać sobie, że życie może toczyć się dalej. Że tego chcę. Jeśli dostaniesz tę wiadomość (to jest jeżeli nie stchórzę i nie skasuję jej wcześniej), możesz odpowiedzieć? Wiem, że jesteś zajęty w Nowym Jorku napastowaniem Emmy Watson, ale jeśli zajdziesz do kafejki internetowej i dostaniesz tego maila, proszę odpowiedz. Tak chciałabym znowu poczytać twoje literówki :-) Buziaki Mia PS Zawsze nazywałeś mnie szczęściarą i zaczynam podejrzewać, że możesz mieć rację. Nigdy nie myślałam, że będę mieć tyle szczęścia, żeby zyskać takiego przyjaciela jak ty. Jesteś najmilszą osobą, która kiedykolwiek pukała w moją ścianę.

Napisanie tego wyżęło mnie do cna. Jestem wypruta. Wszystko, co przedtem pisałam, było o mnie – zawsze o mnie. Chcę, żeby ten mail był dla niego.

37

MIA Rano Mama znajduje mnie śpiącą na laptopie. Palce wciąż mam na klawiaturze. – Mia. – Dlaczego mi nie powiedział? – Chodź, Mia. Umyj buzię. Jestem w łazience, gdy Mama dzwoni na farmę. Słyszę urywki rozmowy, ale nie mogę uchwycić ich sensu. – Bec mówi, że chętnie nas przyjmą – wyjaśnia mi potem. – Ale nie chce, żebyśmy… traciły czas. – Czego chce Zac? Mama potrząsa głową, nie rozumiejąc. – Bec mówi, że on się nie odzywa. – W ogóle? – Chodzi do szkoły, ale w domu… nie. Nie o chorobie. Chcesz pojechać, Mia? – Nie mogę się tak po prostu zjawić. – Czy chcesz? – Mamo, on nie chce mnie tam. – Nie zgaduj, co jest w jego głowie, Mia. Myśl o tym, co jest w twojej. – Trzyma mnie mocno za ramiona. – Co chcesz zrobić? Ja? To jasne. Całe moje ciało rwie się do niego. * * * Mama dzwoni do pracy. – Przepraszam, Donna, coś mi wypadło… Nie, Mia jest zdrowa. Wszystko z nią

dobrze. – Mama uśmiecha się i widzę, jaką ulgę jej sprawia, że może to powiedzieć. – Świetnie wygląda. Włosy ma już do ramion. Chodzi o coś innego. Potrzebuję kilku dni, okej? Odwołuje swoją randkę z facetem od róż (który, nawiasem mówiąc, ma na imię Ross), zbijając te same, szybkie jak błyskawica pytania. – Nie, ona ma się dobrze. Moja córka jest zdrowa. Nie rozumiem, dlaczego ludzie, których nigdy nie poznałam, od razu mają takie skojarzenia. Z jakich obaw zwierzała się im moja mama, którymi nigdy nie dzieliła się ze mną? Idę za nią do garażu, gdzie uzupełnia wodę, olej i sprawdza koło zapasowe. Nigdy nie była przestraszona. Przynajmniej mnie się tak nie wydawało. Poirytowana, tak. Wścibska i apodyktyczna, zdecydowanie. Ale nigdy nie wyobrażałam sobie, że może się obawiać mnie stracić. A ja tak bardzo starałam się zniknąć. Wyciąga walizkę. Wkładamy do niej jakieś ciuchy, potem idziemy do kuchni po butelki wody i kanapki. Do bagażnika wrzuca ręczniki i koce. Sprawnie radzi sobie z uciekaniem. Dużo lepiej ode mnie. Podnosi bramę garażu i załącza silnik. – Mia? Nie mogę się ruszyć. – Mia, wsiadaj. Zac mnie tam sobie nie życzy. Chce po prostu zniknąć i nie mogę go za to winić. Gdyby chodziło o mnie, chciałabym wyrwać się na Złote Wybrzeże i porządnie zaszaleć: imprezy, dragi, nieznani faceci w pokojach hotelowych. Pieprzyć świat i jego pecha. Pieprzyć lekarzy, igły i ból. Pieprzyć Google’a z jego statystykami, bo one nic nie znaczą, kiedy mowa o twoim życiu. – Jedziesz? – Nie możemy go uzdrowić. – Wiem. – Nie możemy zjawić się ni stąd, ni zowąd i go uzdrowić. – Więc po prostu się zjawimy. Wsiadaj.

Podaje mi stary atlas drogowy. Mam dzięki temu na czym się skupić. Znajduję najlepszą trasę przez kolejne osiedla, prowadząc zygzakiem do wjazdu na szosę do Albany. Na niej samochód zaczyna się męczyć, w miarę jak droga wspina się i oddala. Miasto kurczy się w lusterku wstecznym. – Nie chcę jechać. – Wiem. Odkładam atlas na bok. Nie będziemy miały żadnych zjazdów przez następne cztery godziny. – Więc odnowiła się? Białaczka u niego? Mama kiwa głową. – Kiedy jedzie do szpitala? – To samolubne z mojej strony, ale gdyby Zac przyjechał do Perth na leczenie, mogłabym odwiedzać go, kiedy tylko zechcę. Mama patrzy uważnie na drogę. – Chyba na razie się nie wybiera. Szosa opada i wije się szybko. Przedmieścia ustępują dzikim zaroślom. Zarośla ustępują pastwiskom tak zielonym, że wyglądają, jakby rozłożono dywan dla owiec. Tu i tam pola rzepaku układają się w jaskrawożółte kwadraty. Świat wygląda stąd miodowo słodko; drzewa są blade i delikatne. Ale co jakiś czas widzę wątłe cienie rzucane przez ptaki i wiem, że jest jeszcze tyle rzeczy, które budzą strach. * * * Dojeżdżając do miasta, zwalniamy ze 110 do 90, potem do 60. Mijamy kilka straganów z owocami przy domach, potem biuro obrotu nieruchomościami i bar z kurczakami na wynos. Miejscowość wydaje mi się znajoma, ale przypominam sobie dopiero, gdy wjeżdżamy na stację benzynową. To tutaj powiedziałam sprzedawcy, że padłam ofiarą rekina. Tutaj kupiliśmy z Zakiem Chiko Rolls i jedliśmy je na słońcu. Mama tankuje samochód. – Wiesz, co to jest Chiko Roll? – pytam ją. – Oczywiście. Kiedyś tutaj pracowałam. – Tutaj?

Rozglądam się. Nie ma tu nic oprócz stacji z jej czterema dystrybutorami. Obok stoi jakiś ceglany zakład, a po drugiej stronie drogi jest sad. – Nie było wtedy samoobsługi. Musieliśmy napełniać baki klientom. – Od kiedy pracowałaś na stacji benzynowej? – Od kiedy moi rodzice ją mieli. – Tę? – Wyrosłam tutaj. Nasz dom był z tyłu na zapleczu. – Dlaczego nigdy mi nie mówiłaś? – Mówiłam. Nawet jeśli mówiła, nie zapamiętałabym. Historia i geografia to zawsze były moje najmniej lubiane przedmioty. Pompa rusza i Mama przygląda się, jak kolumny z cyferkami tykają. Ciekawe, ile razy opierała się o samochody, patrząc, jak przeskakują te numerki. – Tutaj poznałam twojego ojca. Wychodzę z samochodu, żeby przyjrzeć się dystrybutorowi w całej jego brudnej, śmierdzącej okazałości. To jest punkt wyjścia mojego życia? Dystrybutor numer dwa z bezołowiową? – Mówię, że poznałam go tutaj – precyzuje Mama. – Ty zostałaś poczęta jakieś dwadzieścia kilometrów w tę stronę. Kilka tygodni później. Na brzegu rzeki. – Okropne. – Sama pytałaś. – Nie, nie pytałam. Kim on był? – Mówiłam ci już. – Powiedz mi jeszcze raz. – Chris. Sprzedawca z Perth. Wlałam za dwudziestaka do jego magny. Miał opuszczoną szybę, z radia leciał Silverchair. Zauważył, że podśpiewuję do melodii podczas przecierania szyb. Dał mi dolara napiwku. – W jakim kolorze było auto? – Czerwone. – Był wysoki? – Dlaczego to ważne?

– Bo jestem wyższa od ciebie. Był wysoki? – Nie za bardzo. Niespecjalnie. – Poprosił cię o numer telefonu? – Nie mieliśmy komórek, Mia. Wrócił za tydzień zatankować tam. – Pokazuje na dystrybutor trzeci. – Słuchał wtedy Powerfinger. – Co było potem? – Co jakiś czas wracał. – Podobał ci się? Mama puszcza dźwignię i tykanie cyferek ustaje. Odwiesza pistolet, mocuje zakrętkę baku i puszcza oko do dystrybutora, jakby to był on, osiemnaście lat temu. – Myślałam, że będzie moją przepustką do innego świata. – Był? – Ty byłaś, Mia. * * * Wyjeżdżamy ze stacji i toczymy się główną ulicą miasta. Mijamy budkę z hamburgerami, sklep spożywczy, rzeźnika, kiosk z prasą i park. Jest znak szkoły i szpitala. Za szosą są rzędy domków. To jest pewnie miejscowość gminna, ale nie chciałabym w niej mieszkać. Próbuję sobie wyobrazić Mamę jako uczennicę, śmiejącą się z koleżankami w parku, opowiadającą im o facecie w magnie, który jest o tyle bardziej wyrafinowany od miejscowych chłopaków. Odmalowuję ją sobie w krótkim kompleciku, popijającą colę przez słomkę i cieszącą się brzmieniem słowa wyrafinowany. Na każdym rogu widzę jej duchy. Mama jedzie powoli, jakby także je widziała. Zwalnia jeszcze bardziej, potem parkuje przed piekarnią. Idę za nią chodnikiem, a potem wchodzimy przez plastikowe paski, które zastępują drzwi. W środku czuć drożdżami. – Zmieniło się – Mama mówi rozczarowana. – Tam stały długie tace z donatami z marmoladą. Donaty na półkach są małe i poprószone kolorową posypką. Nie odmówiłabym, ale

Mama zamawia coś innego. – Siadałyśmy przy stoliku w rogu i codziennie po szkole jadłyśmy pszczele żądła. – I nie tyłyście od tego? – Bonnie była jak szkieletor, a Clare… ponętna… we wszystkich właściwych miejscach. Zanoszę pszczele żądła i mrożone kawy do stolika, po czym strzepuję ręką okruchy z obrusu. – Nie chcesz jeszcze ruszać? Potrząsam głową. Nie ma pośpiechu. Bez względu na to, o której dotrzemy do domu Zaka, skutek będzie taki sam. Prawdę mówiąc, w ogóle nie chcę tam jechać. Mama rozrywa woreczek. – Nie są takie same. – Powiedz o sobie. Jaka ty byłaś? – Ja byłam… normalna. – Normalna? Dupa blada. – Śmieję się, bo wracają do mnie słowa Shay. – Lubiłaś szkołę? – Była lepsza od pracy na stacji. – Ulubiony przedmiot? – Biologia. – Poważnie? Co miałaś na sobie na studniówce? – Z jakiegoś powodu wyobrażam sobie Mamę w niebieskim aksamicie i z wielkim kwiatem we włosach. – Nie poszłam, Mia. Odeszłam ze szkoły, żeby mieć ciebie. Więc nie było aksamitnej sukni, tylko nastolatka z brzuchem, siedząca w aucie z rodzicami, gdy we trójkę zdążali do Perth, gdzie nikt nie będzie świadom hańby Mamy. Tam we trójkę zaczną wszystko od nowa. W naszą czwórkę. – Co się stało z facetem z magny? – Mia, opowiadałam ci już. – Nie, nie opowiadałaś. Powiedz teraz. Dziubie pszczele żądło widelcem. Nie odrywa od niego wzroku. – Powiedział, że zabierze mnie ze sobą, ale nie zabrał. Nigdy się już nie zjawił. Wyobrażam sobie ducha Mamy na stacji benzynowej. Czekającego. Z nabrzmiewającym w brzuchu sekretem. Załamanego i bezradnego. Patrzącego na

szosę. Rozpadającego się. – Gdzie były Bonnie i Clare? – Nie wiedziały. Nie powiedziałam im, nawet po moim wyjeździe. – Dlaczego? – Czułam się upokorzona. – Ze względu na mnie? – Upokorzona przez to, że gadałam o tym wyfantazjowanym życiu z tym wyfantazjowanym mężczyzną, a to nigdy się nie sprawdziło. Widzę moją mamę tak: stos pszczelich żądeł i coli, wyuczone na pamięć słowa piosenek i marzenia o lepszym życiu, gdzieś daleko stąd. Widzę ją jako nastolatkę, która chce być przez kogoś kochana i tak jak ja woli ukryć się, niż pokazać ludziom, jaka jest naprawdę – niedoskonała i pełna wstydu. Nie zwyciężczyni, tylko przegrana. Przelękniona. Uciekająca. Dlaczego uciekamy? – Nie brakuje ci twoich przyjaciółek? – To dawne dzieje. Powinnam była wziąć jeża. – Czy żałujesz, że się urodziłam? – Nie, Mia. Mówiłam ci to już. Nawet jeśli mówiła, nie wiem o tym. Od czasu, gdy w podstawówce zmusiła mnie do noszenia aparatu ortodontycznego, większość tego, co mi mówiła, po mnie spływało. To po to, żebyś nie miała takich krzywych zębów jak moje! Sześć miesięcy kłótni i przegrałam. Od tamtej pory buntowałam się wobec wszystkich jej poleceń. Wyprasuj swoje ubrania. Odrób lekcje. Wyprostuj się. Zostań w szkole. Nie widuj się z tym chłopakiem. Wszystko to po mnie spływało. A potem: Odetnij tę nogę. Ratuj moją dziewczynkę. Nie wiedziałam, że właśnie mówiła, że mnie kocha. – Powiedz mi jeszcze raz. * * * Papierowa torebka z dwoma jeżami trzęsie się na desce rozdzielczej. Miasto jest już

daleko za nami, gdy Mama nagle przeklina. – Czy zapłaciłam za benzynę? Staram sobie przypomnieć, co robiłyśmy na stacji: Mama opiera się o samochód, Mama rozmawia z dystrybutorem. Śmieję się. – Nie. – Cholera. Przygryza wargi i spogląda na mnie, ale nie zawraca. – Zawsze możemy zatrzymać się w drodze powrotnej. Obie wiemy, że to się nie stanie. Żadna z nas nie chce tam wracać. Nagłe wspomnienie powoduje, że brakuje mi powietrza. – Co? – Chiko Roll – mówię. – To ja namówiłam Zaka, żeby zjadł tę kanapkę. Mógł się od tego rozchorować. – Nie, Mia. – Miał całą listę rzeczy, których nie wolno mu jeść. Nie wiedzieliśmy, co naprawdę jest w tej kanapce. Nie powinniśmy… Mama kładzie rękę na mojej nodze. – Mia, on nie rozchorował się od Chiko Roll. Moje łzy moczą jej wierzch dłoni. – A jeśli? – Nie. – Jeśli to przeze mnie? – To nie przez ciebie. – Jest moim przyjacielem – mówię. Najlepszym przyjacielem. – Więc go nie strać.

38

MIA Owce zerkają w naszą stronę, potem spuszczają łby, by dalej skubać trawę. Zmierzch rozcieńcza niebo. Mama gasi silnik. THE GOOD OLIVE! OLIWA Z OLIWEK I FARMA AGROTURYSTYCZNA. Strzałka wskazuje drogę do wejścia. Potem druga wskaże kierunek do sklepiku, owiec i alpak. Dalej będzie tabliczka WSTĘP WZBRONIONY – TEREN MIESZKALNY. A za nią dom. W nim sypialnia z pomarańczowymi zasłonkami. Ale ja się nie ruszam. Jestem śmiertelnie zmęczona. Moje kończyny ani drgną, nawet gdybym chciała. – Mia. – Idź sama. Chciałabym siedzieć w autobusie i zostawiać to wszystko za sobą. Albo w samolocie, wysoko i daleko stąd, ponad tym wszystkim, gdzieś, gdzie życie jest prostsze. Mama załącza radio. Szzzz – mówi odbiornik, szukając częstotliwości. Szzzz. Piosenka, na której się zatrzymuje, jest cicha i grana akustycznie; coś, co Bec nuciłaby przy malowaniu. Coś, co wyciska mi łzy z oczu, bez względu na tekst. Nie mam dość odwagi. Na co mogę się przydać Zakowi, jeżeli rozklejam się przy głupiej piosence? Mama znowu pociera mi plecy. Też płacze. Ona także nie ma dość odwagi. Pierzchną ostatnie promienie dnia. W ziarnistych cieniach widzę chłopaka wchodzącego do kojca. Rozrzuca karmę wokół nóg i kozy tłoczą się przy nim. Jest starszy od Zaka i ma jaśniejsze włosy. Evan? Widziałam go tylko raz. Odsuwa od siebie kozę i wyciera łzy rękawem. O Boże – myślę – on też nie ma dość

odwagi. * * * Wita nas Bec. Jej blond włosy są dłuższe, niż były. Jeden kosmyk jest ściśnięty w rączce niemowlaka. Całuje mnie w policzek i mówi, że dobrze wyglądam. – To jest Stu – tłumaczy, machając jedną z pulchniutkich rączek dziecka. Podaję mu rękę. Ma oczy Zaka, choć bardziej niebieskie niż szare. – Śliczny. – Ślicznego zrobiłam, prawda? Zabiera Mamę do wolnego pokoju, gdzie stawiają walizkę. – Chcesz go potrzymać? Słyszę, jak Mama szczebiocze nad dzieckiem, tak jak należy. Pyta, ile ma miesięcy, jaki ma wzrost, jak sypia, co umie już robić. Podrzuca go na rękach, gdy wchodzą do pokoiku Stu. Ja zostaję w dużym pokoju. Przykuwa mnie ogień z kominka. Strzela i liże, pożerając wszystko, co ma w swoim zasięgu. Pcha się na szybkę, zły, że jest zamknięty. W pokoju dziecięcym Bec ścisza głos, ale nie dość. – Za pierwszym razem był silny… Za drugim jeszcze silniejszy… – Szept Bec nie jest przeznaczony dla mnie. – Ale tym razem… się poddał. – Co masz na myśli? – Mama nie rozumie, jak choroba oplata się wokół człowieka. Jak jest zdolna powalić cię, jeśli jej pozwolisz. – Jest załamany. Gdyby mogły, te płomienie roztrzaskałyby szybę i rozlały się po podłodze, pożerając meble, ściany i mnie. – Ty musisz być Mia. Głos przestrasza mnie. Wstaję, ale nie widzę mężczyzny. Przed oczami migają mi jasne płomienie. – Czyli to wszystko to twoja sprawka… – Co? – Potrząsam głową, starając się odzyskać wzrok. – Bec wciąż jeszcze skarży się na woskowanie nogi. Mówi, że to było gorsze od

porodu. Ale dobrze sprawiłaś się z jej oczami. Widzę sylwetkę Antona, ale nie rozróżniam twarzy. – Przesadziłaś z ogniem? – Możliwe. – Układają malucha do snu. Chcesz szklankę wody? – Nie, dziękuję. – Herbaty? – Nie trzeba. – Jak długo zostajesz? Mrugam, pragnąc, by płomienie skurczyły się pod moimi powiekami. – Nie wiem… W ogóle nie wiem, czy zostaję. – Dobrze, że przyjechałaś – mówi, ale potrząsam głową, nie wierząc mu. – Bec się cieszy. I Wendy. – Opiera się o ścianę. Zauważam, że ma jasne włosy. Opaloną skórę. Dobrą twarz. – Jesteś Mia, prawda? – Tak. – Prawdziwa Mia? Ta, której imieniem Zac nazwał alpakę? Podnoszę na niego wzrok, by sprawdzić, czy mówi poważnie, i on kiwa głową – nie ma powodu kłamać. Znowu zamykam oczy. Polana trzeszczą mi w głowie, gwiazdy eksplodują pod powiekami. * * * W głównym domu mama Zaka obejmuje mnie szybko i prowadzi nas przez korytarz, w którym zdjęcia rodzinne uśmiechają się do nas z ukosa. Podziwia moje włosy i przedstawia się mojej Mamie. – Jestem Wendy. Stoimy bezładnie przy stole nakrytym na pięć osób. Robię rachunki w myślach, ale Wendy uprzedza mnie. – Nie usiądzie z nami. Prowadzi nas dalej do kuchni, mówiąc, że mężczyźni zaraz wrócą. Na ławie walają się noże i kartony. – Nie jadłyście jeszcze? – Spogląda na zegar.

– Nie. – Wiem, że jest już późno, ale… tyle zeszło mi na pakowaniu pudeł. Evan karmi zwierzęta, a Greg jest chyba przy tamie. Zaraz wrócą. – Znowu sprawdza godzinę. – Lubicie jagnięcinę? Czajnik gwiżdże i Wendy rzuca się do niego. Mama pomaga jej przy herbacie. English Breakfast czy Earl Grey? Mleko? Wszystko mi jedno. Wendy przegląda kredens w poszukiwaniu spodeczków do kompletu. Na dworze pod oknem kuchennym Bec stoi w ciemności, rozwieszając pieluszki na sznurze. Widzę Evana przy stodole, ma latarkę i wiadro. Dalej zauważam światła reflektorów kładące się wzdłuż płotu i przybliżające do nas. Oni nie są rodziną, są odłamkami. Grzechocze kubek, który Wendy stawia koło mnie. – Herbaty? Musisz być zmęczona po drodze. Wkrótce jadalnia zapełni się jedzeniem, uprzejmymi rozmowami i pobrzękiwaniem sztućców, podczas gdy wszyscy będą ostrożnie omijać dziurę wielkości Zaka, która zieje między nimi. – Proszę bardzo, Mia. Słodzisz? Ale ja mam dość udawania. Dziury wielkości Zaka nie wypełni nic innego oprócz Zaka. Korytarz jest długi i cichy. Prowadzi do czterech sypialni. Drzwi są zamknięte. Mijam jedne, drugie. Stąpam po miękkim dywanie. Czuję magnetyczne przyciąganie Zaka. Cały świat dla mnie znika. Przyciskam dłoń do ostatnich drzwi. Te drzwi to jedyne, co stoi między nami. Zac? Nie potrafię wydobyć z siebie słowa. Stuk. To jedyne, co mogę zrobić. Opieram się o jego drzwi, za którymi smutek jak zaklęcie pieczętuje go we wnętrzu. Stuk. Myślę, że wie, że to ja. Przyciskam bliżej ucho na wypadek, gdyby miało się pojawić puk. Nie wiem, co się czuje, kiedy raz za razem twoje ciało obraca się przeciw tobie.

Kiedy przez miesiące walczysz ze śmiercią i wygrywasz, a potem przegrywasz, wygrywasz i znów przegrywasz, i znowu trzeba założyć zbroję. Liczyć prawdopodobieństwo. Przeliczać od nowa. Zapomnij matematykę, chcę mu powiedzieć. – Zac – mówię. – Ciii. Jego głos jest bliżej, niż się spodziewałam. – Zac? – Piszę do ciebie kartkę. – Skąd? – Z Bostonu. – Jak tam jest? – Sypie śnieg. – Tak? – Zsuwam się w kucki, by być bliżej tego głosu. – Co jeszcze? – Wiedziałaś, że wieża the Old Hancock świeci na czerwono, gdy mecz Red Soxów zostaje przeniesiony? – Nie wiedziałam. – Nie obchodzi mnie, czy czyta to właśnie z Wikipedii. Czy jest coś złego w tym, że udaje? – Widziałeś kogoś sławnego? – Jeszcze nie. – Mogę przeczytać? – Jak skończę. – Zaczekam – mówię. I czekam, opierając się o drzwi, które oddzielają jego świat od tego. Wyobrażam go sobie w Bostonie, wałęsającego się z rodziną po ulicach miasta. Tropi ciepłe restauracje. Robi z Bec orły w śniegu. Ucieka przed kulkami śnieżnymi rzucanymi przez Evana, śmiejąc się i robiąc sprawne uniki jak skrzydłowy, którym przecież jest. Potem podnoszą mnie męskie ramiona i niosą korytarzem, przez drzwi i na dwór do domu Bec. Kiedy zrobiło się tak zimno? Jestem znowu w tym samym pokoju u Bec. Kładą mnie na miękkim łóżku. Nade mną jest Mama. A także Wendy, Bec i Anton. – Jesteś głodna? – pyta Mama.

– Nie. Podwija mi dżinsy i odpina protezę. Ma trochę problemów z klamrą. Evan kręci się przy drzwiach, obserwując z dystansu. Mama mówi mi, że wszystko dobrze. Że powinnam się przespać. – Przepraszam – mówię do Wendy. – Jest w Bostonie. Nie jestem odpowiedzią, jakiej oczekiwali.

39

MIA Po drugiej stronie okna jest zbyt wiele gwiazd na niebie. Mija chwila, zanim przypominam sobie, gdzie jestem: na farmie Zaka, w wolnym pokoju Bec, moja noga z włókna szklanego stoi pod ścianą. Pierwszy raz cieszę się na jej widok. Mogę po nią sięgnąć, przypiąć ją sobie, wysunąć się przez okno i miękko wylądować na ziemi. Trzecia w nocy. Wilgotna trawa chrzęści pode mną. Skradam się do głównego domu i podchodzę do okna Zaka. Jest na wpół otwarte. Pomarańczowe zasłonki zapraszają mnie gestem do środka. Chcę wczołgać się tam i wsunąć do jego łóżka, na którym posunie się, by zrobić mi miejsce. Światło księżyca wypoleruje mu bladą skórę, łagodnie obchodząc się z purpurową blizną pod obojczykiem. Zac podzieli się poduszką i naciągnie koc na nas oboje. Powie mi, że podciągnęłam się do dziesiątki; że jestem za dobra na szóstkę, taką jak on. Może powiem mu, czym naprawdę jest. Może nie. – Zac? Ale pokój jest pusty. Powiew wiatru łaskocze mi włosy przy karku. * * * Znajduję go tam, gdzie zastałam go pierwszy raz, tego dnia, gdy szłam za Bec z grupą turystów. Był wtedy obrócony do nas plecami, siedząc na dalekiej bramce. Pamiętam, jak moja rana pulsowała bólem i jak chciałam go o to oskarżyć, o okłamanie mnie. Obiecywał, że wszystko będzie dobrze, a nie było. Nawet wtedy był gdzieś indziej. Zobaczyłam, że jest bezbronny. Wtedy zrozumiałam,

że mogę mu zaufać. Teraz jest flanelowym duchem w poświacie księżyca. Siedzi na płocie, bose stopy ma oparte na drucie poniżej. – Stój. – Zac podnosi rękę, a ja zamieram. – Co? – Spłoszysz ją. Ją? Nie ma tu nic oprócz nas, płotu i ciemnego lasu. Zac zawsze miał racjonalny umysł, ale kto wie, co rak może zrobić z człowiekiem. Co może robić z nim w tej chwili? Staram się, żeby mój głos był równy. – Zac, tu nikogo… – Ciii. Czuję ból w piersiach. Nie mogę się teraz rozpłakać. I nagle dwoje bursztynowych oczu wyziera z ciemności. Zac przestrzega: – Nie ruszaj się. – To lisica? – Ciii. Jest piękna i wie o tym. Wyczuwam jej dostojeństwo i pewność siebie. Chyba mnie taksuje. Gałki oczne przesuwają się, obserwując zza gałęzi. Chwytam pojedyncze detale – szpiczaste ucho, futro, łapa – gdy przesuwa się płynnie pomiędzy drzewami. Zazdroszczę jej gracji. Zazdroszczę władzy, jaką ma nad Zakiem, tak wielkiej, by wywabić go z ciepłego łóżka na twardy płot w środku nocy. Zwierzę przystaje, liże sobie łapę i odwzajemnia spojrzenie Zaka. Widzę, że dobrze się znają. Czuję się tu intruzem. Ale przyszłam tutaj nie bez powodu. Robię dwa kroki w przód, mimo że Zac potrząsa ręką w moją stronę. Robię jeszcze trzy, by do niego podejść, mimo że mówi mi, aby stanąć. Owalne oczy obserwują mnie, gdy kładę dłoń na jego nodze, a drugą wokół ramienia, chwytając go mocno. – Jest zimno, Zac. Wracaj do środka. Jego ramię wyrywa się, ale ja wzmacniam uścisk. Gdzieś pod jego flanelową piżamą, pod skórą, mięśniami i kośćmi reprodukuje się zbyt wiele nieprawidłowych

białych krwinek. Namnażają się, starając się przeważyć nad zdrowymi. Nie mogę go za to winić. – Opowiedz mi jeszcze raz, jak wpadniesz do kadzi z Emmami Watson, gdy dożyjesz już setki. Próbuje mnie odepchnąć łokciem, ale przysuwam się bliżej. – To przynajmniej do kadzi z piwem, gdy będziesz miał dziewięćdziesiąt? Zac uwalnia się, więc wdrapuję się na płot koło niego. Trzymam się dłońmi drewnianych belek, by złapać stabilność, nie dowierzając swojej równowadze. Nie wyciąga ręki, żeby mi pomóc. Kiedy patrzę w górę na niebo, mój oddech rysuje się mlecznymi obłoczkami. Suną kawalątek, a potem się rozpływają. – Widziałeś? – Pokazuję. – Płonący meteoryt. – To kłamstwo, ale najlepsze, jakie przychodzi mi na myśl. – Powinniśmy mieć jakieś życzenie. – Ja już miałem. – Nie chodzi o Disneyland. Powiedz jakieś prawdziwe życzenie. – Chciałbym, żebyś zeszła z mojego płotu. Śmieję się. Nawet w złości potrafi być dowcipny. – Podoba mi się twój płot. I twoja farma. – Poprosili, żebyś przyjechała? – Sama chciałam. – Ja ciebie tu nie chciałem. – Jesteś moim przyjacielem, Zac. Krzywi się i nie mam mu tego za złe. Nie chce przyjaciela. Chce, żebym zniknęła; spadła z jednego krańca świata, tak żeby on mógł spaść z drugiego. – Jedź do domu, Mia. – Dopiero przyjechałam. – Odejdź. – Przepraszam, nie mogę. – Możesz, mówiłaś mi. Po prostu wstań… – Nie widziałeś jeszcze, prawda? – Podwijam dżinsy do kolana. – Lej jest z laminatu. Nie jest to mistrzostwo świata, ale lepsze niż proteza tymczasowa.

I rzeczywiście, tak jak mówisz, mogę chodzić. Pewnie mogłabym nawet pobiec, gdybym naprawdę musiała. Gdyby coś mnie goniło. Chwytam się mocniej płotu i podciągam kolano wyżej. – Ale na pewno musiałoby to być coś goniącego mnie dość wolno. Paraolimpijczycy mają specjalne szyny nadające prędkość. Ale ta jest lekka. Zobacz. Ignoruje mnie, więc roluję silikonową wkładkę, odpinam ją i odczepiam protezę. – Dotknij jej, no już. Jak często dziewczyna daje ci nogę do potrzymania? Nabiera powietrza, po czym wymawia moje imię na wydechu: – Mia… – Przepraszam, to było kulawe, zresztą czy ja w ogóle mogę teraz coś takiego mówić? Jego ciało sztywnieje, przygotowując się do zeskoczenia z płotu i odejścia. W desperacji używam jedynej broni, jaką dysponuję: wychylam się w tył i ciskam protezę tak wysoko i daleko, jak tylko mogę. Szybuje gdzieś, przeszywając niewidoczne liście, a potem uderza w jakieś drzewo w zaroślach. Lisica ucieka. Zac gapi się na mnie. – To była najgłupsza rzecz. Najgłupsza rzecz? Wybucham na to śmiechem. To, co robię następnie – czyli ześlizguję się z płotu i podryguję w podskokach naprzód – jest znacznie głupsze. Jedna nogawka dżinsów zwisa bezwładnie, czepiając się kolczastych krzaków. W trawie są na pewno węże. Korzenie drzew, o które można się potknąć, i cała hurma dziur, do których można wpaść. Dla dziewczyny na jednej nodze to pole minowe. – Co robisz? – Szukam swojej nogi. – Przestań. Do kurwy nędzy, przestań. Podskakuję w miejscu, próbując utrzymać równowagę. Gdy widzę go na wprost przed sobą, uśmiech znika mi z ust. To nie jest ten sam Zac. Księżyc oblewa jego bladą twarz i widzę, że jest jeszcze bardziej bezbronny niż wcześniej. Tęsknię do niego. – Zostaw mnie w spokoju. – Nie mogę. – Idź do domu. – Naprawdę nie mogę, teraz. – Tylko tego mi potrzeba!

– Nie jestem tu po to, żeby cię drażnić. – To po co jesteś? Gdy nie ma lisicy, cała jego uwaga skupia się na mnie. To przeraża. – Nie mogłam spać. – Dlaczego przyjechałaś? Kto cię wezwał? – Nikt. Chciałam wannę. I gruszki. – Lis to wyczuwa. – Gruszki? – Śmierć – mówi. – A ty? – Zac… – Ja czuję jej zapach. – Nie możesz. – Powinienem już nie żyć. – Nie, nie powinieneś. – Gdybym był królikiem albo kurą, byłbym już martwy. Gdybym był owcą, zastrzeliliby mnie. – Nie jesteś owcą, Zac. – Gdybym był dzieciakiem w Afryce, nie żyłbym już od dawna. – Nieprawda – mówię, choć może mieć rację. – Powinienem był już umrzeć wiele razy. – Nie jesteś w Afryce – przypominam mu cicho. – Jesteś Zac Meier i mieszkasz w Australii. Masz schrzaniony szpik, ale możesz go naprawić. – Zostałaś ekspertką? Tracę troszkę równowagę, więc doskakuję do gałęzi w pobliżu, żeby się jej złapać. – Nie, ale wiem, że możesz dostać jeszcze chemię albo mieć kolejny przeszczep. Tyle razy, ile będzie trzeba. Albo możesz popróbować terapii komórkami macierzystymi z krwi pępowinowej. Wyniki są obiecujące. – Tak twierdzisz? – I ciągle są próby z lekami. Nowe odkrycia w Europie i Ameryce. Jest dużo opcji… – To nie są opcje, Mia. To wypełniacze czasu.

– Więc wypełnij czas! – Mój głos rozdziera ciemność. Jestem taka wciekła na niego. Jestem taka wściekła za niego. Nagle czuję się tak opętana przez gniew, że mogłabym cisnąć nim w niego i zwalić go z płotu. – Wypełnij czymś czas, póki cię nie wyleczą. – Każdy umiera, Mia. – Ale nie każdy ma wybór. Ta kobieta, która wpadła do kadzi z sosem pomidorowym, nie miała. Pośliznęła się i założę się, że do ostatnich sekund walczyła. – I tak by umarła. – Cam walczyłby, gdyby miał wybór. – Zac krzywi się na to imię, więc idę dalej. – Gdyby ktoś zaoferował mu dwie opcje: mieć atak serca w samochodzie albo kolejną rundę terapii, wybrałby terapię, na wszelki wypadek, bo wiedział, że może akurat by zadziałała i dała mu jeszcze czterdzieści lat surfowania, bilarda i… – Cam miał tylko dziesięć procent. – Cholera, gdybym miała dziesięć procent szansy wygrać w lotto, postawiłabym wszystko, co mam. Ty nie? – Nie jestem hazardzistą. To już wiem. Gdyby był, nie prowadzilibyśmy tej rozmowy. Zac spojrzał w karty, jakie dostał, i rzucił je na stół. Nie mogę z tym dyskutować. Jego decyzje są oparte na logice i matematyce, podczas gdy moje napędzane są emocjami, impulsem i chcę, chcę. Wiem, że za dużo odczuwam. Wiem, że mnie ponosi. Ale chcę, chcę, żeby Zac żył. Żeby chciał żyć. Potrzebuję, by żył, bo nie chcę być na tym świecie bez niego. Emocje zwyciężają i, shit, płaczę. Zamykam oczy i trzymam się mocno gałęzi, gdy morze mojego smutku wydobywa się na wolność. – O, do jasnej cholery! Słyszę moje żałosne zawodzenie. Słyszę jego pogardę. – Czy nie można sobie spokojnie posiedzieć na płocie bez wysłuchiwania kazań? Tu nie chodzi o ciebie, Mia. – Wiem. – Wszyscy prędzej czy później umrzemy. – Więc później, wybierz później! Gdyby Cam miał wybór… – Cam jest już dziś w Indonezji. – Nie jest! Jest…

– Co? W niebie? Gra w bilard z Elvisem? Zamykam oczy i ściskam gałąź, jakby była wszystkim, co mi zostało. Dłonie mi cierpną, ramiona drżą i nagle dociera do mnie, czym jest odwaga. To jest zostanie na miejscu, mimo że chcesz uciekać. To zaparcie się i obrócenie na wprost tego, co cię przeraża, czy chodzi o twoją nogę, koleżanki czy chłopaka, który może znów złamać ci serce. To otwarcie oczu i wpatrywanie się w ten strach tak długo, aż to on nie wytrzyma i odwróci wzrok. Otwieram oczy. Noc nie jest już tak ciemna. – On jest tutaj – mówię. – Cam jest tutaj. Widzę szklistą korę banksji i połyskiwanie korymbii. Widzę ostre błyszczące kropki nad głową Zaka, przypominające mi o świecącej po ciemku gwiazdce, która mnie strzegła. – Jest wszędzie – mówię. I wiem, że to prawda. – Cam zmarł w niedzielę. Wiesz, ilu innych ludzi zmarło tego dnia? Potrząsam głową. – Trzydziestu dziewięciu w Australii Zachodniej. Czterystu trzech w całym kraju. – Skąd to wiesz? – Na całym świecie zmarło tego dnia około stu sześćdziesięciu tysięcy ludzi. Stu jedenastu na minutę. – Nie wiesz… – Na przestrzeni historii świata ilu ludzi, jak myślisz, umarło? – Nie mam pojęcia. – Zgaduj. – Nie! – Ja też nie wiem, ale na pewno było, cała fura pogrzebów, kremacji i spływów w dół Gangesu. Więc jeśli każdy człowiek z historii świata aktualnie unosi się wokół nas, to jak możemy w ogóle oddychać? Niełatwo, myślę, przymuszając się do oddychania. Ale każdy oddech przypomina mi, że nie jestem sama. Cam jest tutaj. Moja babcia i dziadek są tutaj. Duchy wszystkich ważnych dla mnie ludzi są przy mnie i we mnie. Gałąź w moich dłoniach drży nieskończonym ciągiem przeszłych istnień.

– Co by było, gdybyś mógł zamienić się na jeden dzień miejscami z Camem? Gdybyś jutro mógł być prochem, a Cam tobą, osiemnastoletnim chłopakiem ze skiepszczonym szpikiem. Wiem, że to nienaukowe – mówię szybko, żeby go wyprzedzić – i nie jesteśmy w Disneylandzie, ale po prostu zamknij się na chwilę i pozwól mi mówić. Co by było, gdyby Cam mógł się jutro obudzić i miał cały dzień? – Jako ja? – Jako ty, Zac Meier. Co sądzisz, że by zrobił? Zac przekłada stopy na drutach płotu. Nie odpowiada od razu. – Dwadzieścia cztery godziny w twoim ciele. Jak myślisz? Wzrok Zaka wspina się po korze drzewa. Coraz wyżej i wyżej, do najwyższej gałązki i potem w górę. Nie wiem, czy słucha, czy nie, ale mówię dalej. – Nie pieprzyłby się z głupim kalkulatorem, tego jestem pewna. Wziąłby ten twój jeden dzień i zrobił w nim wszystko, co się da. Poszedłby na ryby, surfował, jadł szaszłyki z cheddara. Śmiałby się i stawał na rękach, i może nawet by mnie pocałował. Robiłby wszystko, na co tylko przyszłaby mu ochota, bo mamy tylko jedno życie, Zac. Jedną szansę. I każdy, kto ją odrzuca zbyt łatwo… – Nie jest łatwo… – Poddaje się, a poddanie się to głupi sposób na śmierć. Głupszy niż wpaść do kadzi albo podlewać choinkę z zapalonymi lampkami. – Przymknij się, Mia. – Zac podchodzi do mnie. – A Cam nigdy nie wybrałby głupiej śmierci. Wolałby umrzeć próbując, niż… Zac mnie całuje. Nienawidzę go. Kocham go. Potem zatyka mi usta dłonią. – Przymknij się i pomyśl życzenie. – Hm? – Spadająca gwiazda. Gdybyś tyle nie ględziła, też byś ją widziała. Pomyśl życzenie. Z zatkaną buzią, zalewała się łzami. Jedno życzenie? Chyba żartuje? Przecież to jasne. I to nie ma nic wspólnego z nogą. Wypunktowałam je w głowie, ale myślę, że słyszy, bo zabiera rękę. Z bliska widzę jego strach. Gdybym mogła się z nim zamienić, zrobiłabym to. Mówi: – Nie chcę znów utknąć w tym pokoju.

– Wiem… – Nie mogę znowu rozbudzać nadziei Mamy. – Jest twarda… – A jeśli nie zadziała? Co wtedy? – To spróbujesz jeszcze raz. – Ile razy? Ile tych wypraw? – Nie wiem. – Chcę być po prostu normalny. – Jesteś. Jesteś wciąż Zakiem. Chory czy nie. Jesteś dziewięć na dziesięć. – Dziewięć? – Tak. Dałabym ci dziesięć, ale za bardzo śmierdzisz. Kiedy zmieniałeś tę piżamę? – Nie boję się umrzeć – mówi. Ściskam obie jego ręce. – Wiem. Ale gdybyś się bał, też byłoby okej. – Nie boję się. Jestem raczej… wkurzony. Człowiek powinien coś zrobić na świecie, mieć dzieci, zasadzić las czy coś. Ja nie zrobiłem nic takiego. Jaki jest sens mojego istnienia oprócz tego, że zostawię rozwaloną rodzinę? – Chcą, żebyś jeszcze raz spróbował. – Nie są na to dość twardzi. – Są. – A ty? Złapał mnie. Szybko wycieram twarz, potem pokazuję mu napięty biceps, wzmocniony miesiącami chodzenia o kulach. – Jak myślisz? – Całkiem twardy. Opieram się o barki Zaka. Widzę, jak jest wymęczony. Widzę, jak łatwo byłoby mu się wyśliznąć. Ale mu nie pozwolę, nie po tym wszystkim, co dla mnie zrobił. Może to pragnienie, by był przy mnie, jest samolubne. Ale czy to coś złego? – Jestem jak Hulk – mówię mu. – Zieleniejesz? – Mam dość siły – przyrzekam. – A czy ty masz dość siły, żeby zanieść mnie na barana do domu Bec? – Dlaczego?

– Nie spodziewasz się chyba, że będę skakać całą drogą na jednej nodze? Zac przeklina i kiwa głową. Jego oczy są szare. Jest zmęczony mną, zmęczony wszystkim, ale chwytam go mocno. Mówi: – Czy mam wybór? Potrząsam głową. Zac obraca się plecami i kuca przede mną. Zaplatam mu ręce na szyi i myślę kolejne życzenie.

EPILOG

ZAC Po mojej stronie ściany słyszę, jak przybywa ktoś nowy. Nina recytuje instrukcje swoim wesołym głosem stewardessy, tak jakby lot miał przebiec gładko. Nie przebiegnie gładko. Będą turbulencje. Nieoczekiwane międzylądowania. Parszywe jedzenie. Utrata tlenu i chwile najczystszej paniki. Ale jeśli nowy ma szczęście, nie będzie przez to przechodził sam. Wygląda na mężczyznę po pięćdziesiątce. Słyszę pytania, które zadaje. Potem pojawia się stukotanie przyborów toaletowych w szufladzie szafki przy łóżku. Bierze prysznic. Przebiega przez kanały telewizyjne. Chcę powiedzieć mu, żeby nie zamawiał sznycla kurczęcego we wtorki. I że Kroniki Seinfelda to jedyny serial do oglądania w trakcie nudności. Mama jest przy mnie na różowym fotelu. Trzyma w ręku gazetę. – Kamień szlachetny na sześć liter? – Turkus! – krzyczy Mia, jakby to był wyścig. Którym trochę jest. Zasadniczo mają przychodzić tu na zmiany, one dwie, jak załogi w samolocie. Mama jest jeden tydzień, Mia następny. W ogóle nie muszą – mam osiemnaście lat, do cholery. Ale czasem ich pobyty się zazębiają. Mia przychodzi wcześniej, a Mama nie radzi sobie dobrze z wyjazdami. – Idź przywitaj się z nowym – mówię jej i odkłada długopis. – Teraz? – Tak. – Mogłabym zaproponować herbatę… Kiedy Nina przychodzi sprawdzić moją kroplówkę, zagląda zawsze przez ramię Mii,

czytając rozdział, który właśnie ma otwarty. W czasie, gdy drzemię, Mia robi notatki ze swojego podręcznika Wstęp do pielęgniarstwa. Po dostaniu się na uniwersytet na specjalną pulę miejsc wie, że czeka ją trudny semestr. Nina czasem pomaga jej, całkowicie o mnie zapominając. Jutro będą mnie znowu reperować. Nie wiem, kim będę tym razem – noworodkiem z Bundagergu? Belgii? Brazylii? – ani nawet, czy szpik się przyjmie i ruszy. Na całym świecie urodzi się jutro czterysta tysięcy dzieci. Mniej więcej jedno co pięć sekund. Najprzeróżniejsze niemowlaki będą zaczynać życie od zera i wśród nich będę też ja. Wieczorem oglądamy lądowanie Curiosity. Ze statku NASA wyłania się zdalnie sterowany pojazd wielkości SUV-a i toczy po powierzchni Marsa. Naukowcy w różnych punktach globu wiwatują. Już analizują dane, zapisując parametry cząsteczek, gazów, wilgotności, minerałów. Sondują, skrobią, szukają życia. Daje mi to w jakiś sposób nadzieję. Jeśli robot jest w stanie znaleźć właściwą drogę 560 milionów kilometrów w głąb naszego układu słonecznego, to naukowcy mogą też znaleźć lekarstwo na coś tak nudnego jak moje białe krwinki. Są już coraz bliżej. Nie załączam w nocy iPada, bo jest obok mnie Mia; śpi na różowym fotelu. Ile razy czuję, że spadam ze skraju świata, ona mnie łapie. Ma sprawne ręce. Ma też sprawną nogę, jeszcze lepszą od tej z włókna szklanego, którą pokazywała mi tamtej nocy. Ta nowa ma elastyczną stopę i silikonową powłokę zewnętrzną, która wygląda jak prawdziwe ciało. Mia może teraz pobiec, jeśli trzeba. Skakać i tańczyć, jeśli zechce. Może też prowadzić samochód. Bo dlaczego miałbym zmarnować Moje Życzenie na wycieczkę do Disneylandu? Istnieją pewne pragnienia, które pieniądze mogą spełnić, i oto ono: Mia bez bólu, chodząca symetrycznie na najnowocześniejszej, robionej na miarę nodze. Czego bym nie zrobił, żeby utrzymać uśmiech na jej twarzy? Słyszeć jej śmiech. Widzieć, jak walczy razem ze mną, nie przeciwko mnie. Gdy jesteśmy we dwoje, nie ma upadków, wypadków czy spadków. Wiem, że nikt nie daje gwarancji, ale w tej chwili mam Mię, dziesięć na dziesięć, piękniejszą i jeszcze bardziej pełną niespodzianek niż kiedykolwiek. I to ja jestem największym szczęściarzem.