Alafair S Burke Morderstwo Kopciuszka

Polecamy: MARY HIGGINS CLARK Dwa słodkie aniołki Słyszałem już tę śpiewkę Weź moje serce Dziedziczka Gdzie teraz jesteś Zaginiony rękopis Śladami zbrodni Gdybyś wiedziała

Dla nowożeńców Andrew i Taylor Clarków, z miłością

Drogi Czytelniku! Mój wydawca wpadł na zachwycający pomysł: zaproponował, abyśmy do spółki z drugim pisarzem stworzyli serię powieści z udziałem głównych postaci z Gdybyś wiedziała. Tak oto, we współpracy z Alafair Burke, autorką thrillerów, którą od dawna podziwiałam, powstało Morderstwo Kopciuszka. W powieści tej (podobnie jak w kolejnych z tego cyklu) przyjęłyśmy, że świadkowie i krewni ofiar niewyjaśnionych dotąd zbrodni wystąpią po latach w programie telewizyjnym, którego celem jest wytropienie dodatkowych, pominiętych we wcześniejszym dochodzeniu śladów. Mam nadzieję, że ta historia przypadnie Ci do gustu. Mary Higgins Clark

1 Była godzina druga nad ranem. Rosemary Dempsey otworzyła oczy i przeciągnęła się leniwie. W samą porę, pomyślała niechętnie. Ilekroć czekało ją jakieś ważne wydarzenie, nieuchronnie budziła się w środku nocy z przeczuciem, że coś pójdzie źle. Zawsze tak miała, nawet kiedy była dzieckiem. Także i teraz, po pięćdziesięciu pięciu latach życia i trzydziestu dwóch szczęśliwego małżeństwa, chociaż dochowała się dziewiętnastoletniej, pięknej i utalentowanej córki Susan, nadal się martwiła, niczym żyjąca Kasandra. Coś na pewno pójdzie nie tak... Dziękuję ci, mamo. Rosemary wróciła wspomnieniem do rodzinnego domu. Serdeczne dzięki za wszystkie te dni, kiedy wstrzymywałaś oddech w przekonaniu, że urodzinowe „odwracane” ciasto, które tak lubiłam przygotowywać dla taty, okaże się porażką. Tymczasem nie udało się tylko to pierwsze, upieczone przez ośmiolatkę. Wszystkie następne były już perfekcyjne, a ja pękałam z dumy. Ale gdy miałam osiemnaście lat, koniecznie musiałaś mi wyznać, że za każdym razem

robiłaś w tajemnicy zapasowe ciasto, a wtedy ja, w odruchu buntu, który doskonale pamiętam, cisnęłam gotowy placek do pojemnika na śmieci. Roześmiałaś się, a potem próbowałaś mnie przepraszać: – To dlatego, że masz wprawdzie różne talenty, ale w kuchni jesteś ofermą. I oczywiście na swój sposób wytykałaś mi inne niedoskonałości: – Rosie, przy ścieleniu łóżka zawsze sprawdzaj, czy prześcieradło rozkłada się równo po obu stronach. To ci zajmie zaledwie minutę. – Rosie, uważaj, co robisz. Kiedy skończysz czytać magazyn, nie rzucaj go byle jak na stół, tylko ułóż porządnie na stosie innych. I teraz, chociaż wiem, że potrafię wydać przyjęcie albo upiec ciasto, zawsze jestem pewna, że coś się nie uda, myślała Rosemary. Dziś jednak naprawdę miała powody do obaw. Jack właśnie obchodził sześćdziesiąte urodziny i wieczorem spodziewali się sześćdziesięciu przyjaciół. Koktajle i bufet na patio zapewniała ta sama co zawsze, niezawodna firma cateringowa. Prognoza pogody przedstawiała się idealnie: dwadzieścia jeden stopni i bezchmurne niebo. Był siódmy maja, więc Dolina Krzemowa powinna mienić się kwiatami. Ich wymarzony dom – już trzeci, odkąd trzydzieści dwa lata temu przeprowadzili się

do San Mateo – zbudowano w stylu toskańskiej willi. Za każdym razem, kiedy Rosemary skręcała na podjazd, zakochiwała się w nim na nowo. Wszystko pójdzie jak z płatka, powtarzała sobie gorączkowo. Jak zwykle upiekę Jackowi czekoladowe „odwracane” ciasto, które jak zwykle świetnie się uda, nasi przyjaciele będą się doskonale bawić i zapewniać mnie, jaka jestem cudowna: „Twoje przyjęcia są zawsze idealne”... „Jaka pyszna kolacja... Jaki wytworny dom” i tym podobne, a ja i tak w środku będę kłębkiem nerwów... Ostrożnie, żeby nie obudzić męża, przewróciła się na wznak, tak aby ich ramiona się zetknęły. Równy oddech świadczył, że Jack pogrążony jest w spokojnym śnie. Zasłużył sobie na to, przecież ciężko pracował. Rosemary zaś – jak zawsze, kiedy starała się przezwyciężyć swój nagły atak niepokoju – zaczęła rozpamiętywać wszystkie dobre wydarzenia swego życia, począwszy od dnia, w którym poznała Jacka na kampusie Marquette University. Ona – przed dyplomem, on – student prawa przeżywali wtedy miłość od pierwszego wejrzenia. Pobrali się zaraz po skończeniu przez nią college’u. Jacka fascynował rozwój techniki, miał głowę nabitą robotami, telekomunikacją, mikroprocesorami i czymś, co nazywał „internetem”. W ciągu roku przeprowadzili się do północnej Kalifornii. Zawsze chciałam spędzić życie w Milwaukee, myślała

Rosemary. Nadal mogłabym się tam przenieść w mgnieniu oka... W przeciwieństwie do większości ludzkich istot, kocham zimę. Ale przeprowadzka z pewnością wyszła nam na dobre. Jack jest szefem działu prawa Valley Tech, jednej z głównych spółek badawczych w kraju. Tu urodziła się Susan. Po ponad dziesięciu latach starań i modlitw o powiększenie rodziny wreszcie mogliśmy trzymać ją w ramionach. Rosemary westchnęła. Niestety, Susan, ich jedyne dziecko, była Kalifornijką do szpiku kości. Wzdragała się na samą myśl o zmianie miejsca zamieszkania. Rosemary starała się nie poddawać niepokojowi, który drążył ją od czasu, kiedy córka postanowiła studiować na UCLA, znakomitej uczelni, odległej o całą godzinę jazdy od domu. Została wprawdzie przyjęta także na położony bliżej Stanford University, ale wybrała UCLA, prawdopodobnie dlatego, że studiował tam ten nicpoń, jej chłopak – Keith Ratner. Dobry Boże, myślała Rosemary, nie dopuść, żeby skończyło się to szybkim ślubem.

2 Obudziła się o ósmej, godzinę później niż zwykle. Zła na siebie, wyskoczyła z łóżka, narzuciła szlafrok i zbiegła na dół. Jack był w kuchni; w jednej ręce trzymał przyrumienionego bajgla, a w drugiej filiżankę kawy. Miał na sobie sportową koszulę i bawełniane spodnie. – Wszystkiego najlepszego, kochanie – powitała go. – Nie słyszałam, kiedy wstałeś. Uśmiechnął się, przełknął ostatni kawałek bajgla i odstawił filiżankę. – A dostanę urodzinowego całusa? – Sześćdziesiąt całusów! – obiecała już w jego ramionach. Jack przewyższał ją o głowę, więc jeśli włożyła buty na obcasach, różnica nie wydawała się duża, ale w rannych pantoflach wyraźnie nad nią górował. Zawsze umiał wywołać uśmiech na jej twarzy. Był bardzo przystojny – z gęstą czupryną, teraz bardziej siwą niż blond, z tyczkowatą, lecz muskularną sylwetką i twarzą opaloną na tyle, by podkreślała głęboki błękit

oczu. Susan przypominała go zarówno pod względem aparycji, jak temperamentu. Wysoka i smukła, z długimi blond włosami, miała szafirowe oczy, klasyczne rysy i podobny umysł. Uzdolniona technicznie, była najlepszą uczennicą w laboratorium, ale tak samo świetnie radziła sobie na zajęciach z dramatu. Przy tych dwojgu Rosemary zawsze czuła się jak wtopiona w tło. To także zawdzięczała matce: „Rosie, naprawdę powinnaś pomyśleć o balejażu. Twoje włosy mają kolor błota!”. I chociaż od dawna robiła sobie pasemka, już zawsze kojarzyły się jej z błotem. Jack wypuścił ją z ramion dopiero po długim pocałunku. – Nie zabij mnie, ale zamierzałem przed przyjęciem wykraść się do klubu na osiemnaście dołków. – Domyślałam się tego. Dobrze ci to zrobi. – Nie pogniewasz się, że cię opuszczę? Wiem, że nie mam szans na twoje towarzystwo. Oboje się roześmiali. Jack wiedział, że przez cały dzień żona będzie się czepiać każdego szczegółu. Rosemary sięgnęła po dzbanek z kawą. – Wypij ze mną jeszcze filiżankę. – Jasne. – Wyjrzał przez okno. – Cieszę się, że jest taka ładna pogoda. Nie znoszę, kiedy Susan prowadzi w czasie ulewy, ale prognozy są dobre do końca tygodnia.

– A mnie się nie podoba, że będzie musiała wracać tak wcześnie rano. – Wiem. Ale ona jest bardzo dobrym kierowcą, a w tak młodym wieku podróż tam i z powrotem nie stanowi większego problemu. To mi przypomina, że muszę z nią pogadać o zmianie samochodu. Ma go już dwa lata i stanowczo za często trafia do warsztatu. – Jack dopił ostatnie łyki kawy. – No dobrze, to ja lecę. Powinienem być w domu koło czwartej. – Cmoknął ją w czoło i wyszedł. O trzeciej Rosemary cofnęła się od kuchennego stołu, bardzo z siebie dumna. Urodzinowy placek prezentował się idealnie – ani jeden okruszek nie oderwał się przy odwracaniu na patelni. Czekoladowa polewa według jej własnego przepisu była względnie gładka, a napis „Wszystkiego najlepszego, Jack” i liczba 60 ułożone równo i starannie. Wszystko gotowe... Więc dlaczego nadal jestem taka spięta?

3 Czterdzieści pięć minut później, akurat kiedy lada moment spodziewała się powrotu Jacka, zabrzęczał telefon. Dzwoniła Susan. – Mamo, musiałam zebrać całą odwagę, żeby ci to powiedzieć... Nie przyjadę dziś do domu. – Och, Susan, tata będzie strasznie zawiedziony! Głos Susan, młody i gorączkowy, brzmiał tak, jakby brakowało jej tchu: – Nie dzwoniłam wcześniej, bo nie wiedziałam na pewno, ale... Mamo, Frank Parker chce się ze mną spotkać dzisiaj wieczorem i może zagram w jego nowym filmie... – Dalej mówiła już spokojniej: – Mamuś, pamiętasz, jak tuż przed Bożym Narodzeniem grałam w Zdążyć do domu przed zmrokiem? – Jak mogłabym zapomnieć? – Rosemary i Jack polecieli do Los Angeles, żeby z trzeciego rzędu obejrzeć studenckie przedstawienie. – Byłaś wspaniała! Susan parsknęła śmiechem. – Cała moja mama! Jasne, że tak mówisz. No, ale mniejsza o to. Pamiętasz tego agenta od obsady, Edwina

Langego, który powiedział, że mnie sobie zapisał? – Tak i już więcej się nie odezwał. – No właśnie się odezwał. Powiedział, że Frank Parker obejrzał taśmę z mojego przesłuchania i podobno zwaliło go z nóg. Zastanawia się, czy nie dać mi głównej roli w swoim nowym filmie. Akcja toczy się w kampusie, więc szuka odpowiedniej studentki college’u i chce się ze mną spotkać. Mamuś, czy ty w to wierzysz?! Nie chcę zapeszać, ale czuję się taką szczęściarą! Tylko że to zbyt dobrze brzmi, żeby miało być prawdą. Uwierzyłabyś, że mogę dostać rolę, i to nawet główną? – Uspokój się, bo dostaniesz zawału, a wtedy nici z roli. – Rosemary wyobraziła sobie córkę, jak tryskając energią z każdej cząsteczki ciała, z błyskiem szczęścia w pięknych błękitnych oczach kręci na palcach kosmyki długich włosów. Już prawie koniec semestru, myślała. Jeśli rzeczywiście dostanie rolę w filmie Parkera, będzie to dla niej cenne doświadczenie. – Tata na pewno zrozumie, Susan, tylko pamiętaj, żeby do niego zadzwonić. – Spróbuję, mamuś, ale za pięć minut mam się spotkać z Edwinem, żeby przejrzeć taśmę i przećwiczyć, bo podobno Frank Parker każe mi coś przeczytać. Nie wiem, jak długo nam zejdzie, a wy macie przyjęcie i możecie nie usłyszeć telefonu. Może zadzwonię rano? – Niezły pomysł. Przyjęcie ma trwać od szóstej

do dziesiątej, ale większość gości pewnie się zasiedzi. – Ucałuj go ode mnie urodzinowo. – Dobrze. A ty zwal z nóg tego reżysera. – Spróbuję. – Kocham cię, pysiaczku. – Ja ciebie też. Rosemary nigdy nie mogła przywyknąć do nagłej ciszy, która zapadała w telefonie po skończonej rozmowie. Kiedy rano telefon odezwał się znowu, Jack wyjrzał zza gazety i zauważył: – Oto i nasza dziewczynka, ranny ptaszek jak na studentkę college’u w niedzielę. Ale to nie była Susan, tylko Komenda Policji z Los Angeles. Mieli przykrą wiadomość. Tuż przed świtem w Laurel Canyon Park znaleziono młodą kobietę, prawdopodobnie uduszoną. Nie chcieli niepotrzebnie wszczynać alarmu, ale z torebki znalezionej nieopodal ciała wyjęto prawo jazdy ich córki. Telefon komórkowy też leżał w pobliżu, a ostatni wybrany numer należał do nich.

4 W drodze do biura przy Rockefeller Center 15 Laurie Moran przystanęła, żeby nacieszyć oczy widokiem oceanu żółtych i czerwonych tulipanów w Channel Gardens. Ogrody, które zawdzięczały nazwę kanałowi La Manche, gdyż rozdzielały wieżowce francuski i brytyjski Empire Buildings, zawsze olśniewały bujnością i orgią żywych kolorów. Tulipany nie mogły się wprawdzie równać z bożonarodzeniową choinką na placu, ale wiosną odkrywanie co kilka tygodni nowych roślin ułatwiało Laurie pożegnanie z ulubioną porą roku w mieście. I chociaż inni nowojorczycy uskarżali się wtedy na hordy wakacyjnych turystów, ona z radością witała powiewy rześkiego powietrza i świąteczne dekoracje. Przed sklepem Lego jakiś ojciec fotografował właśnie synka na tle gigantycznego dinozaura z klocków. Timmy, jej syn, ilekroć odwiedzał ją w pracy, koniecznie musiał tam wpaść, żeby obejrzeć najnowsze budowle. – Jak myślisz, tato, ile czasu im to zajmuje? Ile tu

może być klocków? – Chłopiec patrzył na ojca z ufnością, przekonany, że ten ma na podorędziu wszystkie odpowiedzi świata. Laurie poczuła ukłucie żalu na wspomnienie takiego samego wyrazu oczekiwania, a zarazem nabożnego podziwu w oczach Timmy’ego spoglądającego na Grega. Mężczyzna przy sklepie zauważył, że ich obserwuje, więc się odwróciła. – Przepraszam, czy zechciałaby pani zrobić nam zdjęcie? Trzydziestosiedmioletnia Laurie od dawna wiedziała, że uchodzi za osobę życzliwą i przystępną. Szczupła, o włosach w kolorze miodu i orzechowych oczach, była zwykle opisywana jako kobieta przystojna i z „klasą”, a zarazem budząca zaufanie. Włosy nosiła długie do ramion i rzadko zawracała sobie głowę makijażem. Tego typu osoby ludzie często pytają o drogę albo, jak w tym przypadku, proszą o drobną przysługę. – Oczywiście, nie ma sprawy. Mężczyzna wręczył jej telefon i ustawił synka przed sobą. – Te gadżety są super, ale wszystkie nasze rodzinne zdjęcia są robione z odległości ramienia. Miło będzie mieć coś jeszcze prócz tych wszystkich selfies. Laurie cofnęła się tak, żeby mieć na ekranie całego dinozaura. – Uśmiech, proszę! Błysnęli posłusznie pełnym uzębieniem. Ojciec i syn, pomyślała ze smutkiem.

Ojciec podziękował jej, kiedy oddawała telefon. – Nie spodziewaliśmy się, że nowojorczycy są tacy mili. – Ależ zapewniam, że w większości tacy są. Wystarczy spytać o drogę i na dziesięć osób zaraz zgłosi się dziewięciu chętnych do pomocy. Właśnie przypomniało się jej, jak kiedyś przechodziła przez Rockefeller Center z Donną Hanover, poprzednią pierwszą damą miasta Nowy Jork. Jakaś turystka dotknęła wtedy ramienia Donny i zapytała ją o drogę. Ta odwróciła się, pokazała jej i wszystko wyjaśniła: – Jest pani zaledwie kilka przecznic od... Uśmiechając się na to wspomnienie, Laurie przeszła przez ulicę do biur Fisher Blake Studios. Wysiadła z windy na dwudziestym piątym piętrze i skierowała się do swojego gabinetu. Grace Garcia i Jerry Klein pracowali już pilnie w swoich klitkach. Na widok Laurie Grace pierwsza zerwała się na równe nogi. – Cześć, Laurie! Dwudziestosześcioletnia Grace była jej asystentką. Na twarz w kształcie serca nałożyła jak zwykle grubą warstwę makijażu. Wiecznie zmieniającą się grzywę długich, czarnych włosów dziś związała w ciasny koński ogon. Miała na sobie jaskrawoniebieską minisukienkę, czarne rajstopy i botki na wysokich szpilkach, w których Laurie natychmiast poleciałaby na twarz.

Jerry, ubrany w markowy kardigan, ruszył nieśpiesznym krokiem za szefową do jej gabinetu. Mimo niebotycznych szpilek Grace ten chudy dryblas nad nią górował. Zaledwie o rok starszy, pracował w tej spółce jeszcze w college’u, zaliczając kolejne szczeble od stażysty do cenionego asystenta w produkcji, aby niedawno awansować na zastępcę samej kierowniczki. Gdyby nie pełna poświęcenia praca tych dwojga, Laurie nigdy nie udałoby się ruszyć z miejsca ze swoim programem W cieniu podejrzenia. – Co jest grane? – spytała. – Zachowujecie się, jakby czekało na mnie za drzwiami przyjęcie-niespodzianka. – Można to tak ująć – odparł Jerry. – Ale ta niespodzianka jest nie w twoim gabinecie... – ...tylko tutaj – wpadła mu w słowo Grace. Podała Laurie odpieczętowaną kopertę z adresem zwrotnym: ROSEMARY DEMPSEY, OAKLAND, KALIFORNIA. – Przepraszamy, ale zajrzeliśmy do środka. – I? – I się zgodziła! – wykrzyknął z entuzjazmem Jerry. – Mamy jej podpis na kropkowanej linii. Gratulacje, Laurie. Następny odcinek W cieniu podejrzenia będzie o morderstwie Kopciuszka. Grace i Jerry zajęli swoje stałe miejsca na białej skórzanej sofie pod oknem z widokiem na ślizgawkę. Wprawdzie Laurie nigdzie nie czuła się tak bezpiecznie, jak we własnym domu, ale ten gabinet – przestronny, wytworny, nowoczesny – symbolizował całą jej ciężką,

wieloletnią pracę. W tym pokoju powstały jej najlepsze programy. Tutaj czuła się szefem. Zatrzymała się przy biurku, żeby milcząco powitać jedyną ustawioną tam fotografię, ostatnie rodzinne zdjęcie całej ich trójki – jej, Grega i Timmy’ego – przy plażowym domku przyjaciół w East Hampton. Aż do ostatniego roku nie godziła się trzymać w biurze żadnego zdjęcia Grega. Nie chciała, aby każdy, kto tam wejdzie, przypominał sobie, że jej mąż nie żyje, a jego morderstwo nadal nie zostało wyjaśnione. Teraz sama się pilnowała, żeby spojrzeć na tę fotografię przynajmniej raz dziennie. Dopełniwszy porannego rytuału, usadowiła się na szarym obrotowym krześle naprzeciwko sofy i zabrała do przeglądania umowy podpisanej przez panią Dempsey, a dotyczącej jej udziału w programie W cieniu podejrzenia. Na pomysł stworzenia reality show, opartego na materiałach o autentycznych, lecz niewyjaśnionych zbrodniach, wpadła sama Laurie. Zamiast zawodowych aktorów w serialu występowali krewni i znajomi ofiar, dzięki czemu widz otrzymywał relacje z pierwszej ręki. Chociaż stacja odniosła się do jej koncepcji z dużą ostrożnością, a pomysłodawczyni nie uniknęła kilku wpadek podczas nagrywania – pomysł doczekał się ekranizacji. Pierwszy odcinek zyskał nie tylko wysoką ocenę w sondażach, ale także doprowadził do rozwiązania przypadku. Gala dla czterech dziewczyn ukazała się na ekranie

prawie rok temu. Od tego czasu zespół rozważył i odrzucił dziesiątki niewyjaśnionych morderstw; żaden przypadek nie spełniał warunku, aby w programie zgodziła się wystąpić najbliższa rodzina ofiary oraz jej znajomi, z których część znalazła się „w cieniu podejrzenia”. Ze wszystkich zadawnionych przypadków, jakie Laurie wzięła pod uwagę, myśląc o kolejnym odcinku, najbardziej odpowiednie wydało się jej morderstwo dziewiętnastoletniej Susan Dempsey sprzed dwudziestu lat. Ojciec dziewczyny zmarł wprawdzie trzy lata temu, ale Laurie odnalazła jej matkę, Rosemary. Ta, chociaż pozytywnie nastawiona do każdej próby wykrycia mordercy córki, wyznała, że sparzyła się na osobach, które nagabywały ją wcześniej w tej sprawie. Dlatego chciała mieć gwarancję, że Laurie i ekipa telewizyjna z szacunkiem odniesie się do pamięci Susan. Podpis na umowie znaczył, że pani Dempsey zdecydowała się im zaufać. – Musimy bardzo uważać – ostrzegła Laurie swoich współpracowników. – Ksywka „Kopciuszek” wzięła się z mediów, a matce Susan to się nie podoba. W rozmowie z rodziną i przyjaciółmi macie zawsze używać imienia ofiary: Susan. To reporter „Los Angeles Times” nazwał ten przypadek „Morderstwem Kopciuszka”, ponieważ kiedy znaleziono ciało Susan w Laurel Canyon Park, na południe od Mulholland Drive w Hollywood Hills,

dziewczyna miała na sobie tylko jeden pantofel. I chociaż policja szybko odnalazła drugi – ofiara przypuszczalnie zgubiła go podczas próby ucieczki – obraz srebrnego pantofelka wyraźnie podziałał na wyobraźnię czytelników. – To idealny przypadek dla naszego programu – przekonywał Jerry. – Ofiarą jest piękna, a zarazem utalentowana studentka, więc mamy w tle scenerię kampusu UCLA. Widoki z Mulholland Drive koło Laurel Canyon Park są niesamowite. Jeśli uda nam się namierzyć właściciela psa, który znalazł zwłoki, będziemy mogli zacząć kręcić tuż przy psim wybiegu, bo tam właśnie kierował się owego ranka. – Nie mówiąc o tym – dodała Grace – że wśród osób „w cieniu podejrzenia” znalazł się również reżyser Frank Parker. Teraz nazywają go nowym Woodym Allenem. Zanim się ożenił, miał opinię namiętnego podrywacza. Kiedy zamordowano Susan Dempsey, Frank Parker liczył sobie trzydzieści cztery lata. Jako twórca trzech niezależnych filmów odniósł wystarczająco duży sukces, aby zyskać poparcie studia dla następnego projektu. Większość ludzi po raz pierwszy usłyszała i o nim, i o tym filmie, ponieważ był umówiony z Susan w wieczór morderstwa, na przesłuchanie jej do głównej roli. Jedną z większych trudności związanych z realizacją programu W cieniu podejrzenia okazało się uzyskanie

zgody na udział bliskich ofiary. Jedni – jak matka Susan – chcieli ożywić dawno zamknięte śledztwo. Innym mogło zależeć na oczyszczeniu swoich nazwisk, gdyż całymi latami żyli „w cieniu podejrzenia”. Jeszcze inni – Laurie miała nadzieję, że jest wśród nich Frank Parker – mogli się zgodzić na współpracę niezbyt chętnie, tylko po to, żeby przypodobać się opinii publicznej. Ilekroć szepty na temat przypadku Kopciuszka zaczynały się nasilać, agenci Parkera przypominali głośno, że policja oficjalnie oczyściła go z podejrzeń. Niemniej reżyser musiał stale dbać o swoją reputację i raczej nie chciałby utrudniać śledztwa, które mogło doprowadzić do rozwiązania przypadku. Parker z czasem uzyskał nominację do nagrody Akademii. – Dopiero co czytałam recenzję poprzedzającą jego kolejny film – oznajmiła Grace. – Przypuszczają, że będzie faworytem w wyścigu do Oscara. – To może być szansa, żeby go do nas ściągnąć. Na pewno mu nie zaszkodzi, jeśli przy okazji Oscara zdobędzie dodatkowy rozgłos – zauważyła Laurie, pilnie coś notując. – Przede wszystkim musimy się skontaktować z najbliższymi Susan. Zacznijmy od telefonów do osób z naszej listy: jej współlokatorek, agenta, koleżanek, partnera z laboratorium. – Agenta nie – wtrącił Jerry. – Edwin Lange zmarł cztery lata temu. Czyli jedna osoba mniej przed kamerą, ale ta

nieobecność nie powinna wpłynąć na przebieg powtórnego śledztwa. Edwin zamierzał wprawdzie przerobić z Susan tekst do przesłuchania, lecz akurat odebrał telefon z wiadomością, że jego matka miała atak serca. Od razu wskoczył w samochód i przez całą drogę do Phoenix nieustannie kontaktował się z krewnymi przez komórkę. Śmierć Susan bardzo nim wstrząsnęła, natomiast policja nigdy nawet nie brała go pod uwagę jako podejrzanego czy świadka. Laurie nadal wpatrywała się w listę. – Rosemary uważa za szczególnie ważne, żebyśmy dotarli do chłopaka Susan, Keitha Ratnera. Przypuszczalnie brał wtedy udział w jakiejś wolontariackiej imprezie, ale Rosemary go nie cierpi i jest przekonana, że on ma coś wspólnego ze sprawą. Ratner wciąż mieszka w Hollywood i pracuje jako aktor charakterystyczny. Sama do niego zadzwonię i do Parkera także. Teraz, kiedy matka Susan oficjalnie jest na pokładzie, myślę, że wszyscy inni też się dadzą przekonać. Krótko mówiąc, szykujcie się na wyjazd do Kalifornii. Grace klasnęła w ręce. – Już się nie mogę doczekać Hollywood! – Tylko nie przeskakujmy samych siebie – ostrzegła ich Laurie. – Pierwszy przystanek zrobimy nad Zatoką. Żeby opowiedzieć historię Susan, musimy najpierw ją poznać. Ale tak dogłębnie. Zaczniemy od osoby, która ją znała najdłużej.

– To znaczy od jej matki – uściślił Jerry.

5 To Rosemary Dempsey była powodem, dla którego Laurie przesunęła morderstwo Kopciuszka na czoło swojej listy przypadków do nowej edycji programu. Stacja na nią naciskała, aby zajęła się przypadkiem z Midwestu: niewyjaśnionym morderstwem uczestniczki dziecięcego konkursu piękności w jej rodzinnym domu. W ciągu ostatnich dwudziestu lat sprawa zdążyła posłużyć za temat niezliczonych książek i programów telewizyjnych. Laurie wciąż powtarzała swojemu szefowi, Brettowi Youngowi, że W cieniu podejrzenia nie miałoby tu nic nowego do dodania. – A kogo to obchodzi? – argumentował Brett. – Za każdym razem, kiedy pod byle pretekstem pokazujemy ten rozkoszny materiał z konkursu, oglądalność skacze w oczach do nieba. Laurie nie miała zamiaru wykorzystywać śmierci dziecka do podwyższenia wyników stacji. Zaczynając swoje badania od zera, natknęła się na bloga o prawdziwych zbrodniach. W poście dotyczącym morderstwa Kopciuszka autorka stawiała pytanie:

„Gdzie oni są teraz?”. Aby na nie odpowiedzieć, prawdopodobnie wpisała w Google nazwiska różnych osób związanych z przypadkiem. Okazało się, że chłopak Susan jest czynnym aktorem, jej kolega z laboratorium odnosi sukcesy w firmie internetowej, a Frank Parker... jest Frankiem Parkerem. Blogerka zacytowała tylko jedno źródło: Rosemary Dempsey, której numer telefonu wciąż figurował na liście „...na wypadek, gdyby ktoś uznał, że ma mi coś do powiedzenia w sprawie śmierci mojej córki”. Rosemary zapewniała, iż jest gotowa zrobić wszystko, aby wykryć prawdę o morderstwie. Wyraziła też przekonanie, że przyczyną śmiertelnego zawału u jej męża był właśnie stres związany w tym wypadkiem. Ogólnikowy ton postu, pełnego tandetnych insynuacji, przyprawiał Laurie o mdłości. Autorka wysuwała niczym nieuzasadnione aluzje, że Susan tak bardzo chciała zostać gwiazdą, iż zrobiłaby dosłownie wszystko, aby dostać główną rolę u takiego wschodzącego talentu jak Parker. Spekulowała – także bez żadnego dowodu – że ewentualny seks za obopólną zgodą mógł „nie wypalić”. Laurie wprost nie umiała sobie wyobrazić, co czuła Rosemary Dempsey, czytając te słowa. Zwłaszcza że napisała je osoba, którą obdarzyła wystarczającym zaufaniem, by zwierzyć się ze swoich uczuć po stracie zarówno córki, jak męża. Dlatego kiedy zadzwoniła do Rosemary w sprawie

możliwości jej udziału w programie, doskonale wiedziała, co tamta miała na myśli, mówiąc, że się „sparzyła”. Laurie obiecała wtedy solennie, że zrobi, co tylko w jej mocy, zarówno dla Rosemary, jak i dla jej córki. Opowiedziała jej też, dlaczego wie z doświadczenia, co znaczy błądzić w ciemności. W zeszłym roku, kiedy policja zidentyfikowała ostatecznie mordercę Grega, Laurie dowiedziała się, co ludzie rozumieją przez termin „zamknięcie sprawy”. Wprawdzie nadal nie miała męża, a Timmy ojca, ale przynajmniej nie musieli już się bać mężczyzny, którego jej synek nazywał Niebieskookim. To był koniec strachu, ale nie bólu serca. – Ten cholerny pantofel. – Rosemary westchnęła, mając na myśli niefortunną ksywkę. – Paradoksalnie, Susan nigdy nie nosiła nic tak szpanerskiego. Kupiła te buty w sklepie vintage na imprezę w stylu lat siedemdziesiątych. Ale jej agent, Edwin, uznał, że nadają się w sam raz na to przesłuchanie. Gdyby opinia publiczna rzeczywiście chciała się uczepić czegoś w jej wizerunku, to już prędzej naszyjnika. Był ze złota i miał uroczy wisiorek w kształcie podkówki. Znaleziono go przy niej z zerwanym łańcuszkiem. Kupiliśmy jej ten drobiazg na piętnaste urodziny, a następnego dnia dostała rolę Sandy w szkolnej inscenizacji Grease. Odtąd zawsze uważała, że przynosi jej szczęście. Kiedy policja go opisała, wiedzieliśmy, że straciliśmy nasze dziecko.

W tym momencie Laurie zrozumiała, że to przypadek Susan Dempsey zostanie tematem następnego programu. Młoda, utalentowana dziewczyna, której życie zostało brutalnie skrócone... Greg też był młody i utalentowany. Także i jego życie przerwał morderca, który jednak już nie żyje. Morderca Susan nadal jest na wolności.

6 Rosemary Dempsey wysiadła z samochodu, żonglując dwiema wyładowanymi torbami z brązowego papieru. Właśnie próbowała zamknąć łokciem tylne drzwi swojego volvo C30, kiedy po drugiej stronie ulicy zobaczyła Lydię Levitt. Czym prędzej się odwróciła, w nadziei, że zdąży przemknąć niepostrzeżenie z podjazdu do domu. Niestety, nie miała szczęścia. – Rosemary, mój Boże! Tyle jedzenia dla jednej osoby?! Jak tak można! Pozwól, że ci pomogę. A jak można być tak bezczelną? Bezczelną, a zarazem uprzejmą? Uśmiechnęła się miło i ani się obejrzała, a już sąsiadka z naprzeciwka wyrwała jej z ręki jedną torbę. – Wieloziarnisty chleb, hę? O, i organiczne jajka... I jeszcze jagody – same antyutleniacze! Jednym słowem, dobrze się odżywiasz. Tak dużo śmieci ładujemy w nasze ciała! Ja niestety mam słabość do żelkowych fasolek, uwierzyłabyś? Rosemary pokiwała głową, starając się, żeby Lydia

dostrzegła jej uprzejmy uśmiech. – Wielkie dzięki za pomoc, Lydio. A żelkowe fasolki są chyba względnie nieszkodliwe. Wolną ręką przekręciła klucz w zamku. – Ojej, zamykasz drzwi na klucz? U nas nie ma takiego zwyczaju. – Lydia postawiła torbę na kuchennej wyspie w pobliżu wejścia, tuż obok drugiej. – A co do żelkowych fasolek, powiedz to Donowi. On ciągle znajduje różowe i zielone niespodzianki między poduszkami sofy. Mówi, że się czuje jak w Niedzielę Wielkanocną z pięciolatką. I że moje żyły muszą być wypełnione cukrem. Rosemary zobaczyła, że na telefonie mruga światełko wiadomości. Ciekawe, czy to ta, na którą czekała? – No cóż, Lydio, jeszcze raz dziękuję za pomoc. – Powinnaś przychodzić do naszego klubu książki we wtorki wieczorem. Albo w czwartki do filmowego. Mamy różne rodzaje zajęć, do wyboru, do koloru: robótki na drutach, wspólne brunche, joga... Podczas gdy Lydia rozwodziła się na temat sąsiedzkiej aktywności, Rosemary myślała o długiej drodze, która doprowadziła ją do tej rozmowy. Dawniej zakładała, że zawsze będzie siedziała w domu, gdzie wychowała córkę i przeżyła z mężem trzydzieści siedem lat. Ale jak przekonała się wiele lat temu, życie nie zawsze przebiega zgodnie z wytyczonym planem. Czasem zmusza człowieka do reagowania na ciosy. Po śmierci Susan Jack zaproponował, że odejdzie

z pracy i wrócą do Wisconsin. Pakiet akcji spółki, gromadzony od lat, oraz hojna emerytura i odprawa oznaczały, że pieniędzy powinno im wystarczyć do końca życia. Ale Rosemary uświadomiła sobie, że zdążyli już zbudować życie w Kalifornii. Tu miała swój kościół, swoją pracę w wolontariacie i dyżury przy wydawaniu zup ubogim. A także przyjaciół, którym tak bardzo na niej zależało, że przez całe miesiące po śmierci najpierw Susan, a potem Jacka jej zamrażarka pękała od przeróżnych zapiekanek. Tak więc została w Kalifornii, ale kiedy umarł Jack, nie chciała już mieszkać w ich domu. Był dla niej zbyt duży, zbyt pusty. Kupiła inny, w osiedlu na obrzeżach Oakland, i tam właśnie mieszkała. Wiedziała, że albo nauczy się żyć ze swoim bólem, albo popadnie w rozpacz. W jej stałym rozkładzie dnia znalazła się msza, poza tym Rosemary poszerzyła zakres swojej pracy w wolontariacie o konsultacje dla osób w żałobie. Patrząc wstecz, myślała, że być może lepiej by wyszła, decydując się na mieszkanie w San Francisco. W mieście mogłaby się cieszyć większą anonimowością. Mogłaby kupować wieloziarniste pieczywo i organiczne jajka, samodzielnie dźwigać torby i sprawdzać w dowolnej chwili wiadomości w telefonie bez konieczności opędzania się od Lydii Levitt. A ta nie ustawała w próbach wciągnięcia jej do któregoś z sąsiedzkich klubów.

Sąsiadka kuła żelazo póki gorące: – To właśnie jest takie miłe w naszej okolicy. Tutaj, w Castle Crossings, praktycznie stanowimy rodzinę... Och, przepraszam, to tylko niefortunny dobór słów... Rosemary poznała Lydię Levitt szesnaście miesięcy temu, ale dopiero w tym momencie spojrzała na siebie jej oczami. W wieku siedemdziesięciu pięciu lat była od trzech lat wdową, a jedyną córkę pochowała całe dwie dekady wcześniej. Nic dziwnego, że Lydia widziała w niej godną litości staruszkę. W pierwszej chwili Rosemary chciała jej wyjaśnić, że prowadzi aktywne życie i ma mnóstwo znajomych, ale potem zrozumiała, iż Lydia także ma trochę racji. Rodzaj jej zajęć oraz krąg przyjaciół nie zmieniały się od czasu, gdy w San Mateo pędziła życie żony i matki. Niechętnie dopuszczała do swojego świata nowe osoby, tak jakby nie chciała znać nikogo, kto nie znał i nie kochał także Jacka i Susan. Nikogo, kto tak jak Lydia widziałby w niej wdowę naznaczoną tragedią. – Dziękuję, Lydio, naprawdę doceniam twoje dobre chęci. – Tym razem szczerze wyraziła wdzięczność. Może sąsiadka nie była zbyt taktowna, ale miała dobre, współczujące serce. Rosemary przyrzekła sobie w duchu, że gdy tylko znajdzie wolną chwilę, wyciągnie do niej rękę. Ledwie została sama, rzuciła się do odsłuchiwania

poczty głosowej. Po krótkim „biip” odezwał się dźwięczny głos z wyraźną nutką ekscytacji: – Cześć, Rosemary, tu Laurie Moran z Fisher Blake Studios. Bardzo dziękuję za odesłanie umowy. Jak już wyjaśniłam, realizacja programu zależy także od tego, ile osób związanych z tą sprawą uda nam się namówić do udziału. Niestety, agent pani córki nie żyje, ale rozesłaliśmy listy do wszystkich innych: reżysera Franka Parkera, chłopaka Susan Keitha Ratnera oraz jej współlokatorek Madison i Nicole. Ostateczny głos należy do mojego szefa, ale pani udział tak wiele znaczy, że mam szczerą nadzieję uzyskać jego zgodę. Kiedy tylko zapadnie decyzja, natychmiast się do pani odezwę, a tymczasem gdyby pani czegoś potrzebowała... Laurie zaczęła podawać numery kontaktowe, Rosemary nacisnęła guzik „zapisz”. Potem wybrała z pamięci inny numer, a jednocześnie zaczęła wyładowywać zakupy. Numer należał do współlokatorki Susan z college’u, Nicole, którą już wcześniej powiadomiła o swoim udziale w programie. – Nicole, czy wreszcie podjęłaś decyzję? – Nie, jeszcze nie. Rosemary przewróciła oczami, ale zachowała spokój. – Kiedy po raz pierwszy nadali ten program, skończyło się to wykryciem sprawcy. – Nie wiem, czy mam ochotę zwracać na siebie uwagę. – Ale przecież nie ty będziesz w centrum zainteresowania. – Rosemary zastanawiała się, czy

zabrzmiało to dostatecznie ostro. – Program ma się skupić na Susan. Na próbie wyjaśnienia morderstwa. Ty byłaś z nią blisko. Widziałaś, co się działo na Facebooku i Twitterze, gdy tylko ktoś poruszył ten temat. Czytałaś te wszystkie komentarze, gdzie pisano o niej jak o dziwce, która sypiała z połową mężczyzn w kampusie. Mogłabyś teraz pomóc oczyścić jej dobre imię. – A inni? Z nimi także rozmawiałaś? – Na razie nie, ale producenci dokonają wyboru, biorąc pod uwagę chęć współpracy zainteresowanych osób. Ty mieszkałaś z Susan przez całe dwa lata. Dobrze wiesz, że inni nie będą chcieli pomóc. Nie zadała sobie trudu, by wymienić ich nazwiska. Pierwszy to Keith Ratner, któremu Susan nie raz wybaczała „rozbiegany wzrok”. Mimo własnych licznych grzeszków przejawiał wobec niej taką zaborczość i niczym nieuzasadnioną zazdrość, że Rosemary zawsze uważała go za głównego podejrzanego. Następny, Frank Parker, piął się tylko po szczeblach swojej niesamowitej kariery i nigdy nie raczył zadzwonić do Rosemary i Jacka ani nawet przysłać im kartki z kondolencjami. A przecież Susan wybrała się wtedy do Hollywood Hills tylko po to, aby się z nim spotkać. Poza tym Rosemary nigdy nie ufała Madison Meyer, drugiej współlokatorce córki. Nie podobało się jej, że tak skwapliwie przejęła rolę, którą Susan miała próbować w wieczór swojej śmierci.

– Jak znam Madison – zauważyła Nicole – to zjawi się ze świeżo ułożonymi włosami i w pełnym makijażu. Starała się złagodzić napięcie żartami, ale Rosemary trzymała się twardo tego, co usłyszała w wiadomości: – W dużej mierze od ciebie będzie zależała decyzja producenta. Po drugiej stronie słuchawki zapadła przytłaczająca cisza. – Decyzja ma zapaść już niedługo – ponaglała Rosemary. – No dobrze. Muszę tylko sprawdzić to i owo. – Pośpiesz się. Czas jest bardzo ważny. Ty jesteś bardzo ważna. Rosemary zakończyła rozmowę, modląc się w duchu, żeby Nicole się nie rozmyśliła. Im więcej uczestników Laurie pozyska, tym większa nadzieja, że ktoś z nich niechcący się zdradzi. Pomysł przybliżenia okoliczności śmierci Susan wydawał się karkołomny, ale miała wrażenie, że najmilszy, cudowny głos Jacka szepcze jej cały czas do ucha: „Do boju, Rosie!”. Najmilszy, cudowny Jack.

7 Czterdzieści cztery kilometry na północ, po drugiej stronie mostu Golden Gate, Nicole Melling usłyszała kliknięcie, ale nie mogła się zmusić, aby nacisnąć guzik rozłączenia. Ciągle jeszcze wpatrywała się w trzymany w ręku telefon, kiedy ten znów się rozdzwonił. Do kuchni wszedł Gavin. Musiał słyszeć ten uporczywy dźwięk przez całą drogę z gabinetu na piętrze. Na widok telefonu zatrzymał się w pół kroku. – Myślałem, że odezwał się czujnik dymu. – Mam to uznać za krytykę mojej kuchni? – Niech Bóg broni. – Pocałował ją w policzek. – Jesteś najwspanialszą kucharką... a właściwie szefem kuchni – na świecie. Wolę jeść trzy posiłki tutaj, niż iść do jakiejś wielogwiazdkowej restauracji. Poza tym jesteś piękna i masz anielski charakter. – Po chwili dodał: – Czy jeszcze o czymś zapomniałem? Roześmiała się. – Wystarczy. – Doskonale wiedziała, że nie jest żadną pięknością, ale też nie brzydulą. Po prostu niczym się nie wyróżniała, wyglądała całkiem zwyczajnie. Ale

w oczach Gavina zawsze czuła się wyjątkowa. I on także w jej oczach był fantastyczny. Czterdziestoośmioletni, przeciętnego wzrostu, zaczynał już łysieć i ciągle starał się zgubić kilka kilogramów. Miał niesamowity umysł i energię, dzięki którym tak dobierał akcje do swojego funduszu hedgingowego, że na Wall Street uważano go za groźnego przeciwnika. – Naprawdę wszystko jest w porządku? Trochę dziwnie jest zastać żonę gapiącą się na rozłączony telefon. Klnę się na Boga, że wyglądasz, jakby ci przed chwilą ktoś groził. Nicole pokręciła głową, śmiejąc się. Jej mąż nie miał pojęcia, jak bardzo był bliski prawdy. – Nie, to nic złego. Dzwoniła Rosemary Dempsey. – Jak ona się miewa? Wiem, że czułaś się zawiedziona, kiedy nie zgodziła się przyjechać do nas na Święto Dziękczynienia. Opowie mu o tym ewentualnym programie. Ale nie wspomni o swojej sytuacji życiowej w okresie, kiedy mieszkała w jednym pokoju z Susan. Nie chciała niczego przed nim ukrywać. Naprawdę udało się jej przekonać samą siebie, że stała się teraz zupełnie inną osobą niż przed poznaniem Gavina. Gdyby ten program miał dojść do skutku... Gdyby ktoś dokopał się dostatecznie głęboko... czy nie lepiej wyznać mężowi prawdę już teraz? – Słyszałeś o takim programie W cieniu podejrzenia? Spojrzał na nią pustym wzrokiem, ale zaraz sobie

przypomniał. – No jasne, oglądaliśmy go razem. Coś w rodzaju kryminalnego reality show, morderstwo na „Gali dla czterech dziewczyn”. Wzbudził dużo zainteresowania, a na końcu nawet wykryto mordercę. Przytaknęła. – W następnym odcinku zamierzają przedstawić przypadek Susan. Rosemary namawia mnie do udziału. Skubnął kilka winogron z kryształowej miski na kuchennej wyspie. – Powinnaś to zrobić – rzekł z przekonaniem. – Taki program może spowodować wznowienie śledztwa. – Umilkł na chwilę. – Wyobrażam sobie, ile ta ciągła niepewność znaczy dla Rosemary... Słuchaj, kochanie, wiem, że nie lubisz światła reflektorów, ale gdyby to miało doprowadzić do zamknięcia sprawy, powiedziałbym, że jesteś to winna matce Susan. Zawsze mówiłaś, że była twoją najlepszą przyjaciółką. – Pochwycił jeszcze kilka winogron. – Bądź taka dobra i odłóż telefon po następnej rozmowie, okej? Bałem się, że zemdlejesz. Gavin wycofał się z powrotem do gabinetu. Miał ten luksus (czasem go przeklinał), że mógł zarządzać funduszem z każdego miejsca, w którym dysponował dostępem do internetu i telefonem. Teraz, kiedy Nicole poruszyła głośno ten temat, wiedziała, że nie wykręci się już od programu. Jak by to wyglądało, gdyby ona odmówiła Rosemary, proszącej

o pomoc w wyjaśnieniu morderstwa? Jak mogłaby potem spać w nocy? Dwadzieścia lat... Niby tak dawno temu, a upłynęły w mgnieniu oka. Nicole nie bez powodu wyniosła się z południowej Kalifornii. W razie potrzeby wyjechałaby nawet na biegun północny. W rejonie Zatoki zamieszkała z Gavinem, swoim wspaniałym mężem. Po ślubie zmieniła także nazwisko – Nicole Hunter została Nicole Melling. Zaczęła żyć od nowa. I nawet już sobie wybaczyła. Ten program może wszystko zrujnować.

8 – Dzień dobry, Jennifer. Jest u siebie? Sekretarka Bretta Younga podniosła głowę znad biurka. – Jest, właśnie wrócił z lunchu. Laurie pracowała z Brettem dostatecznie długo, by poznać jego plan dnia: rano – telefony, maile i inna korespondencja, między dwunastą a drugą – biznesowy lunch, potem powrót do twórczej pracy przy biurku. Od kilku miesięcy nie musiała już z wyprzedzeniem umawiać się na spotkania z szefem. Odkąd razem z programem W cieniu podejrzenia znowu była na topie, zaliczała się do nielicznej grupy szczęściarzy, którzy mogli wpadać do gabinetu niezapowiedziani. Gdyby miała naprawdę dużo szczęścia, okazałoby się, że Brett pozwolił sobie na jedną lub dwie lampki wina do lunchu, co zawsze dobrze wpływało na jego nastrój. Przepuszczona przez strażniczkę, Laurie zapukała do drzwi i weszła. – Masz chwilę? – Jasne, zwłaszcza jeśli chcesz mi zgłosić gotowość do zajęcia się przypadkiem małej królowej piękności.

Podniósł na nią wzrok. Miał sześćdziesiąt jeden lat i choć według wszelkich standardów uchodził za przystojnego, wyraz jego twarzy naznaczony był stale skrajnym niezadowoleniem. Zajęła miejsce w odchylanym fotelu obok sofy, gdzie Brett czytał właśnie scenariusz. Uważała swój gabinet za przyjemny, ale w porównaniu z tym wyglądał jak klitka. – Brett, przestudiowaliśmy ten przypadek. Nie mamy nic nowego do powiedzenia na temat tego śledztwa. Cały nasz program opiera się na pomyśle, żeby uzyskać bezpośrednie wypowiedzi osób, które w danym przypadku grały pierwszoplanowe role i mogły być w jakikolwiek sposób zamieszane w morderstwo. – I to właśnie zrobicie. Naślijcie na nich Alexa Buckleya i obserwujcie, jak się wiją. Alex Buckley był renomowanym obrońcą sądowym od spraw karnych, który w pierwszym odcinku prezentował przypadek „Gali dla czterech dziewczyn”. Sposób jego przesłuchiwania świadków – oscylujący między łagodną empatią a bezlitosnym krzyżowym ogniem pytań – uznano za perfekcyjny. Od tego czasu Laurie widywała się z nim regularnie. Jesienią zaprosił ją, także ojca i Timmy’ego, na rozgrywki futbolowe Gigantów, a w lecie na baseballowe mecze Jankesów. Wszyscy czworo byli gorącymi fanami obydwóch drużyn. Samej nie zapraszał jej prawie nigdy, być może wyczuwał, że nie dojrzała

jeszcze do zdecydowanego postępu w ich wzajemnych stosunkach. Musiała najpierw zakończyć żałobę, zamknąć rozdział swojego życia z Gregiem. Poza tym zbyt żywo uświadamiała sobie, że Alex często gościł w plotkarskich rubrykach jako towarzysz różnych celebrytek na czerwonym dywanie i jako taki uchodził w mieście za nadzwyczaj pożądaną partię. – Nawet Alex Buckley nie ruszy z miejsca tego przypadku – przekonywała Bretta – ponieważ nie mamy pojęcia, kogo wypytywać. Badania DNA oczyściły z podejrzeń całą rodzinę dziewczynki, a policja nie znalazła żadnych innych podejrzanych. Koniec sprawy. – Kogo to obchodzi? Odnajdźcie stare materiały filmowe z tego konkursu plus jakieś atrakcyjne foty, a sami zobaczycie, jak skoczy wskaźnik oglądalności. – Brett nie po raz pierwszy i raczej nie ostatni pouczał Laurie w kwestii znaczenia rankingów. – Potrzebujesz czegoś nowego? Ściągnij jakiegoś naukowca od symulacji zmian twarzy. Pokażcie widzom, jak ta mała mogłaby dziś wyglądać. – Nie widzę sensu. Ulepszona technicznie fotografia nie opowie historii utraconego życia. Kto wie, jaka przyszłość czekała dziewczynkę? – Posłuchaj, Laurie. Tak się składa, że jestem człowiekiem sukcesu i wiem, o czym mówię. Próbuję pomóc ci utrzymać program na antenie. Niektórzy mogą uważać, że za pierwszym razem po prostu miałaś szczęście i teraz usiłujesz się wozić. – Upłynął prawie

rok od czasu, kiedy nadano pierwszy odcinek „wiadomości specjalnych” pod tytułem W cieniu podejrzenia. Od tej pory Laurie pełniła funkcję kierownika produkcji kilku przeciętnych studyjnych seriali, ale Brett koniecznie chciał na tamtym programie zbudować nowy markowy produkt. – Musisz odtworzyć magię pierwszego odcinka. – Zaufaj mi. Przejrzałam od początku materiały i znalazłam świetny przypadek, idealnie pasujący do naszego programu. Chodzi mi o morderstwo Kopciuszka. Podała mu fotografię Susan Dempsey, profesjonalny portret, który dziewczyna wykorzystywała do castingów. Kiedy Laurie zobaczyła go po raz pierwszy, miała wrażenie, że Susan patrzy przez obiektyw prosto w jej oczy. Natura obdarzyła ją regularnymi, niemal doskonałymi rysami – wysokie kości policzkowe, pełne wargi, błyszczące niebieskie oczy – ale prawdziwe piękno kryło się w energii, jaka promieniowała z jej wzroku. Brett ledwie zerknął na zdjęcie. – Nigdy o tym nie słyszałem. Następny! A mówiąc poważnie, Laurie, czy mam ci przypomnieć o twoich poprzednich wpadkach? Ze wszystkich ludzi ty właśnie powinnaś wiedzieć najlepiej, jak ulotną rzeczą jest sukces. – Wiem, wiem. Ale jednak słyszałeś o tym przypadku. Ofiara studiowała na UCLA, znaleziono ją w Hollywood

Hills. Prawdopodobnie nie stawiła się tego wieczoru na przesłuchanie do roli. Wreszcie raczył przyjrzeć się zdjęciu. – Rany, ale laska! To ta od Franka Parkera? Gdyby Frank Parker nie stał się taki sławny, prawdopodobnie wszyscy zdążyliby dawno zapomnieć o morderstwie Kopciuszka. Ale co pewien czas, zwykle po premierze kolejnego filmu albo po nominacji do jakiejś nagrody, ktoś wspominał o dawnym skandalu z młodych lat reżysera. – Ofiara nazywa się Susan Dempsey i była wybitna pod każdym względem: inteligentna, piękna, utalentowana, a do tego bardzo pracowita... Machnął niecierpliwie ręką. – My nie rozdajemy medali. Dlaczego uważasz, że to się nadaje do telewizji? Wiedziała, że Brett Young nigdy nie pojmie jej determinacji, by pomóc matce Susan. Ale wyrecytowała mu jednym tchem wszystkie plusy tej sprawy, które wcześniej przemówiły do wyobraźni Grace i Jerry’ego: – Przede wszystkim niesamowita sceneria kampusu UCLA. Ten blichtr Hollywood. Ta czerń Mulholland Drive... Było jasne, że teraz Brett nadstawił uważnie uszu. – Wymówiłaś właściwe słowo: „Hollywood”. Celebryci. Sława. To powinno przyciągnąć uwagę widza. Czyż nie znaleziono jej w pobliżu domu Parkera? Laurie przytaknęła.

– W zasięgu krótkiego spaceru, w Laurel Canyon Park. Parker twierdzi, że w ogóle nie pojawiła się na przesłuchaniu. Jej samochód znaleziono na terenie kampusu, a policji nie udało się ustalić, w jaki sposób Susan dostała się stamtąd na wzgórza. – Parker wiedział, że jest studentką – zauważył Brett. – Gdyby zostawiła samochód przy jego domu, a on miałby coś wspólnego z tą sprawą, na pewno postarałby się, żeby wóz wrócił na kampus. Laurie podniosła wzrok. – Brett, gdybym nie wiedziała, mogłabym pomyśleć, że zaczyna cię to interesować. – Parker wziąłby udział? – Jeszcze nie wiem. Ale zwerbowałam już matkę Susan, a to wiele znaczy. Ona ma motywację, z pewnością przekona znajomych córki do wypowiedzi na antenie. – Srutu-tutu. Rodzina i znajomi nie wystarczą, żeby ludzie włączyli nagrywarki. Co innego nominowany do Oscara reżyser... I ściągnij tę aktorkę... tę, która zgarnęła rolę. – Madison Meyer. Ludzie zdążyli zapomnieć, ale ona oprócz tego, że dostała rolę Susan, była także jej współlokatorką. Frank Parker zeznał, że kiedy Susan nie stawiła się na przesłuchaniu, zadzwonił do innej studentki z wydziału teatralnego UCLA i zaprosił ją na próbę „last minute”. Madison potwierdziła jego wersję: w czasie

śmierci Susan była z nim w salonie. – Trochę to dziwne, że zaproponował rolę nowicjuszce bez doświadczenia. Zapewniła mu wygodne alibi. – Brett pocierał podbródek – niechybny znak, że połknął haczyk. – To świetny przypadek dla naszego programu, Brett, czuję to i wiem. – Wiesz, że cię kocham, Laurie, ale twoja intuicja to za mało. Nie przy takich kosztach. Twój program nie jest tani. Bez Franka Parkera morderstwo Kopciuszka to tylko kolejna umorzona sprawa. Zwerbuj go, to dam ci zielone światło, ale inaczej... mam gotowego pewniaka. – Tylko nie mów, że to przypadek małej miss! – Ty to powiedziałaś. Nie naciskaj, upomniała się w duchu.

9 Frank Parker patrzył na Madison Square Park z wysokości pięćdziesięciu dziewięciu pięter. Kochał miasto Nowy Jork. Z wielkich na całą ścianę okien swojego penthouse’u miał widok na cały Central Park. Czuł się jak Batman czuwający nad Gotham. – Przepraszam, Frank, ale sam mi kazałeś przypomnieć przed końcem dnia o kilku sprawach do załatwienia. Odwrócił się i w drzwiach zobaczył swojego asystenta. Clarence, mimo dawno skończonej trzydziestki, miał ciało dwudziestoletniego bywalca siłowni. Doborem ubrań – dziś: obcisły czarny sweter i niemożliwie wąskie spodnie – wyraźnie lubił podkreślać muskuły, z których był bardzo dumny. Kiedy Parker go zatrudnił, Clarence przyznał, że nie znosi swojego imienia, ale każdy, kto je usłyszał, od razu go zapamiętywał z powodu okropnej ksywki. Czyli w sumie wychodziło mu to na dobre. Przez cały lot z Berlina Clarence próbował zwrócić uwagę Franka na prośby o wywiad, wiadomości

w telefonie, a także na konieczność wyboru win na zbliżającą się premierę. Z jednej strony Frank uważał to wszystko za uciążliwe szczegóły, do których nie miał cierpliwości. Z drugiej – jego pracownicy dawno się nauczyli rozróżniać typy decyzji, które mogą go rozzłościć, jeśli ktoś wykona nieodpowiedni telefon. Miał opinię „mikromenedżera”, takiego, który osobiście musi wszystkiego dopilnować. Uważał, że to dlatego jest taki dobry w swoim fachu. Ale kiedy biedny Clarence błagał go w samolocie o chwilę uwagi, Frank ani myślał odrywać wzroku od scenariuszy. W podróżach lotniczych cieszyło go tylko jedno: możliwość poczytania w spokoju. Bo chociaż brzmiało to prowincjonalnie, nie cierpiał opuszczać Stanów Zjednoczonych. Na razie jednak zagraniczne festiwale filmowe były ostatnim krzykiem mody. Nigdy się nie wiedziało, jaka perełka tam czeka, aby ją przerobić na amerykański przebój. – Nie wiesz jeszcze, Clarence, że kiedy proszę, abyś przypomniał mi o czymś później, jest to mój sposób na odłożenie rozmowy? – Jasne, że wiem. Możesz mnie znowu spławić, tylko nie warcz jutro, jeśli świat się zawali, bo nie pozwoliłeś mi zrelacjonować tych wiadomości. W korytarzu zatrzymała się Talia, żona Franka. – Na miłość boską, przestań wyżywać się na biednym Clarensie! Pewnie dawno odcięliby nam prąd, gdyby nie pilnował wszystkiego. Jeśli będziesz to odkładał

do powrotu do Los Angeles, może się okazać, że znów na nic nie masz czasu. Patrz sobie dalej przez to piękne okno, ale daj mu wykonywać obowiązki. Frank nalał kilka centymetrów szkockiej whisky do kryształowej szklanki i zajął miejsce na sofie. Clarence usadowił się w uszaku naprzeciwko. Czołowe miejsce na liście zajmowało żądanie studia, aby Frank udzielił dłuższego wywiadu do artykułu w magazynie na temat letniej premiery swojego filmu Niebezpieczni. – Powiedz im, że się zgadzam, byle nie z tą jędzą Theresą. – Jedna z publicystek magazynu znana była z przedstawiania rozmówców w najgorszym świetle. Następne było przypomnienie, że lada chwila wygaśnie opcja na jedną z najgłośniejszych powieści ostatniego roku. – Ile mamy wybulić? – Jeszcze ćwierć miliona za przedłużenie na dodatkowy rok. Kiwnął głową. To była konieczność. Nic z tego nie wydawało się na tyle pilne, żeby Clarence nękał go przez cały dzień. Asystent patrzył w notatki, ale kiedy otworzył usta, nie wydobyło się z nich ani jedno słowo. Zrobił długi wydech, uśmiechnął się, spróbował jeszcze raz... daremnie. – Co jest? – zaniepokoił się Frank. – Nie wiem, jak to poruszyć...

– Gdybym umiał czytać w myślach, raczej bym cię nie potrzebował, co? – No dobrze. Masz list od producentów programu telewizyjnego. Chcą się z tobą spotkać. – Nie. Będzie czas przed samą premierą, teraz jeszcze za wcześnie. – Ale im nie chodzi o Niebezpiecznych. To ma być o tobie, o twojej przeszłości. – Czy nie na to właśnie się zgodziłem? Udzielę wywiadu. – Nie, Frank. To dotyczy zamierzchłej przeszłości, a program nazywa się W cieniu podejrzenia. – Co to takiego? – Ciągle zapominam, że w sprawach filmu jesteś geniuszem, ale nie chcesz się nauczyć niczego o telewizji. To program kryminalny, oparty na faktach. Koncepcja polega na rekonstrukcji niewyjaśnionych przypadków przy pomocy osób, które były z nimi powiązane. Ty byłeś zamieszany w sprawę Susan Dempsey, dlatego chcą, żebyś wystąpił w ich kolejnym odcinku. Zaskoczony Frank odwrócił głowę i znów zapatrzył się w okno. Kiedy wreszcie przestaną go łączyć z tą okropną sprawą? – Więc chcą ze mną rozmawiać o Susan Dempsey? Clarence przytaknął. – Jakbym mało jeszcze powiedział policji, prawnikom, dyrekcji studia, która nawiasem mówiąc,

o mały włos mnie nie wywaliła... nic innego nie robiłem, tylko gadałem o tym cholernym przypadku. A oni znów swoje... – Frank, specjalnie czekałem na odpowiednią chwilę, żeby powiedzieć ci o tym liście. Ostatnio producentka – nazywa się Laurie Moran – zdobyła w jakiś sposób mój numer. Dzisiaj dzwoniła już dwa razy. Jeśli chcesz, powiemy, że masz huk roboty przy montażu Niebezpiecznych. Możemy nawet przerobić kilka zdjęć lotniczych z Paryża, żeby pokazać, jak bardzo jesteś zajęty. Z kieszeni spodni asystenta rozległa się cichutka melodyjka popularnej piosenki. Clarence wyjął komórkę i zerknął na wyświetlacz. – Znowu ona. Ta producentka. – Odbierz. – Jesteś pewien? – A wyglądam na niezdecydowanego? – Tu Clarence. Frank dotarł tam, gdzie był, dzięki temu, że ufał swojej intuicji. Zawsze. Kiedy usłyszał, że asystent recytuje znaną formułkę: „Przekażę panu Parkerowi wiadomość”, wyciągnął dłoń. Clarence pokręcił głową, ale Frank wychylił się tylko głębiej do przodu. Clarence wyraził swą dezaprobatę głośnym westchnieniem, ale podał szefowi telefon. – Czym mogę służyć, pani Moran? – Przede wszystkim dziękuję, że zgodził się pan

ze mną rozmawiać. Wiem, jak bardzo jest pan zajęty. – Głos kobiety brzmiał przyjaźnie, lecz rzeczowo. Zaczęła od wyjaśnienia zasady swojego programu. Ponieważ Frank przed chwilą usłyszał to samo od Clarence’a, szybko pojął koncepcję odtworzenia śledztwa. – Chciałam mieć pewność, że otrzymał pan mój list z zaproszeniem do podzielenia się z nami pańską wersją tej historii. Możemy dostosować się do pana planów, dojedziemy do Los Angeles czy gdzie tam będzie panu wygodnie. Jeśli z jakiegoś powodu niezręcznie będzie panu dyskutować na temat kontaktu z Susan, możemy w trakcie programu wydać oświadczenie, że nie życzy pan sobie wypytywania. Clarence wprawdzie zarzucał Frankowi, że nie ma pojęcia o telewizji, ale reżyser na tyle dobrze znał się na zasadach obowiązujących w przemyśle rozrywkowym, by rozumieć, że kobieta może blefować. Czy doprawdy ktoś zechce oglądać program o morderstwie Kopciuszka, jeśli on nie weźmie w nim udziału? Jeżeli odłoży teraz telefon, tamci wstrzymają produkcję? Być może. Ale gdyby kontynuowali ją bez niego, to on, Frank, straci kontrolę nad tym, jak go przedstawią. Gotowi umieścić go na czele listy osób „w cieniu podejrzenia”, zgodnie z tytułem programu. Tylko tego mu trzeba do szczęścia, żeby widzowie zbojkotowali jego film. – Obawiam się, że nic nie wiedziałem o tym liście, pani Moran. Inaczej dawno bym się z panią

skontaktował. Ale dobrze, postaram się znaleźć czas na ten program. – Po drugiej stronie stołu Clarence wytrzeszczył oczy. – Czy rozmawiała pani z Madison Meyer? – Mamy nadzieję, że wszyscy kluczowi świadkowie się zjawią. – Producentka wyraźnie trzymała karty przy orderach. – Jeśli Madison nie zmieniła się od czasu naszego ostatniego kontaktu, zalecałbym pojawienie się przed jej progiem z ekipą kamerzystów. Dla bezrobotnej aktorki nie ma nic bardziej przekonywającego niż światło kamer. Clarence wyglądał, jakby chciał się zerwać z fotela. – Szczegóły omówi pani z Clarence’em. On przejrzy mój kalendarz i oddzwoni. Pożegnał się i oddał asystentowi komórkę. – Mam odwlekać sprawę pod pretekstem wypełnionego kalendarza, dopóki nie pojmie aluzji? – spytał tamten. – Nie. Masz dopilnować, żebym znalazł czas. I chcę zrobić to w Los Angeles, jako pełny uczestnik i na takich samych zasadach jak inni. – Frank, to zły... – Już podjąłem decyzję, ale dziękuję ci. Gdy tylko Clarence zostawił go samego, Frank wypił kolejny łyk whisky. Może swoją pozycję rzeczywiście zawdzięczał intuicji, ale także rzadkiemu talentowi do panowania nad przebiegiem fabuły. A instynktownie

czuł, że program o Susan Dempsey to jeszcze jedna fabuła do opanowania. Z głębi korytarza Talia patrzyła, jak asystent wychodzi z pokoju. Była żoną Franka od dziesięciu lat. Nadal pamiętała, jak zadzwoniła do rodziców w Ohio z wiadomością o zaręczynach. Myślała, że się ucieszą, słysząc, iż wreszcie skończy z grywaniem w epizodach i reklamach. Nie będą musieli się już martwić o jej samotne życie w bloku w Glassell Park. Wychodziła za mąż, i to za zamożnego, sławnego reżysera. Ale ojciec zapytał tylko: – Czy on czasem nie miał czegoś wspólnego ze śmiercią tamtej dziewczyny? Talia słyszała, jakim tonem mąż rozmawiał z Clarence’em, a potem z tą panią z telewizji. Wiedziała, że nie namówi go na zmianę zdania. Okręcała bezwiednie obrączkę na palcu, wpatrując się w trzykaratowy brylant. Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że Frank popełnia gruby błąd.

10 Zanim pociąg linii 6 zatrzymał się na jej lokalnej stacji, Laurie czuła się kompletnie wykończona. Jadąc ruchomymi schodami na górę w nowych, jeszcze nierozchodzonych czarnych lakierkach od Stuarta Weitzmana, szybko sobie uświadomiła, że powinna być wdzięczna za możliwość jazdy metrem bez obaw, jak każdy normalny człowiek. Rok wcześniej nigdy by się na to nie odważyła. Nie skanowała już obcych twarzy, wypatrując mężczyzny o niebieskich oczach. To jedyna cecha, jaką był w stanie podać jej syn Timmy, kiedy opisywał człowieka, który tuż przy nim zabił strzałem w czoło jego ojca. Jakaś starsza pani słyszała, że powiedział do dziecka: „Timmy, powiedz matce, że będzie następna. A potem przyjdzie twoja kolej”. Przez pięć lat drżała ze strachu, że Niebieskooki odnajdzie i zabije ją, a następnie Timmy’ego. Teraz minął prawie rok, odkąd morderca zginął z ręki policjanta podczas próby wprowadzenia swego zamiaru w czyn. Wprawdzie lęki Laurie nie całkiem minęły po

jego śmierci, ale powoli zaczynała czuć się normalnie. Do mieszkania przy Dziewięćdziesiątej Czwartej Ulicy miała tylko dwa kwartały. Dotarłszy na miejsce, pomachała przyjaźnie portierowi na wieczornej zmianie w drodze do skrzynek pocztowych i windy. – Hej, Ron. Przy drzwiach mieszkania wsunęła najpierw klucz do pierwszego zamka, potem drugi do zamka od gałki, a po wejściu do środka od razu zablokowała obydwa. Zrzuciła z nóg pantofle, pocztę razem z torebką i aktówką odłożyła na konsolkę w przedpokoju. Potem na to wszystko cisnęła żakiet od kostiumu – porządek zrobi później. Miała za sobą ciężki dzień. Skierowała się prosto do kuchni. Z lodówki wyjęła napoczętą butelkę sauvignon blanc i napełniła kieliszek. – Timmy! Ledwie upiła łyk, poczuła, że opada z niej napięcie całego dnia. W takie dni jak ten nie ma zwykle czasu dosłownie na nic – ani na jedzenie, ani na picie, ani nawet na sprawdzenie maili. Ale przynajmniej zrobiła coś pożytecznego: teraz wszystkie elementy programu W cieniu podejrzenia zaczęły się układać w całość. – Timmy! Nie słyszałeś, że wołam? Czy dziadek pozwolił ci już na gry? Od czasu zabójstwa Grega ojciec Laurie, Leo Farley, pełnił wobec Timmy’ego funkcję drugiego rodzica. Chłopiec miał teraz dziewięć lat. Już ponad połowę

życia spędził pod opieką tylko mamy i dziadka. Nie umiała sobie wyobrazić, jak mogłaby kontynuować pracę w pełnym wymiarze godzin, gdyby nie pomoc ojca. Mieszkał tylko o jedną przecznicę dalej. Codziennie odprowadzał Timmy’ego do szkoły Saint David’s przy Osiemdziesiątej Dziewiątej Ulicy, nieopodal Piątej Alei, a potem opiekował się nim, dopóki Laurie nie wróciła z pracy. Była mu za to tak wdzięczna, że nie narzekała nawet, kiedy dziadek pozwalał Timmy’emu na drobne odstępstwa od zasad w rodzaju lodów przed obiadem czy gry wideo przed odrobieniem lekcji. Nagle uświadomiła sobie, że w mieszkaniu panuje kompletna cisza. Nie słychać głosu ojca tłumaczącego Timmy’emu jakiś matematyczny problem. Ani samego Timmy’ego, by prosił o powtórzenie którejś z ulubionych opowieści dziadka z czasów jego pracy w nowojorskiej policji: „Opowiedz, jak ścigałeś złego faceta na łódce w Central Parku”, „Opowiedz, jak policyjny koń uciekał przez autostradę na West Side”. I żadnych odgłosów gry wideo z iPada. Cisza. – Timmy?! Tato?! – Wypadła z kuchni na korytarz tak gwałtownie, że zapomniała o trzymanym w ręku kieliszku i białe wino chlusnęło na marmurową posadzkę. Biegnąc do salonu, zostawiła za sobą mokre ślady i powtarzała w duchu, że Niebieskooki nie żyje. Nic im teraz nie grozi. Ale gdzie jest jej syn? I ojciec?

Powinni już obaj być tutaj. Kiedy dotarła do pokoju, ojciec siedział w wygodnym fotelu ze stopami na podnóżku. Na jej widok zamrugał oczami. – Cześć, Laurie. Skąd ten pośpiech? – Po prostu potrzebuję ruchu – skłamała, zerkając na sofę, gdzie Timmy spał skulony, z książką w ręku. – Wykończył go trening piłki nożnej – wyjaśnił Leo. – Już w drodze do domu widziałem, że głowa mu opada. Wiedziałem, że zaśnie, gdy tylko się przyłoży. – Zerknął na zegarek. – Do licha, to już dwie godziny! Teraz nie będzie spał w nocy, przepraszam, Laurie. – Nie, nic nie szkodzi. Ja tylko... – Hej, jesteś blada jak płótno! Co się dzieje? – Bo ja... – Przestraszyłaś się czegoś? – Tak. Przez chwilę. – Już dobrze. – Wyprostował się w fotelu i ścisnął ją za rękę. Może i mogła jeździć spokojnie metrem jak wszyscy, ale nadal nie była normalna. Kiedy to się skończy? – Timmy! – zawołał jej ojciec. – Mówił, że chce hinduskie jedzenie na wynos. Czy kto słyszał o dziewięciolatku, który lubi jagnięcinę saagwala? Na dźwięk ich głosów chłopiec się obudził. Zamrugał ogromnymi brązowymi oczami (sama ekspresja i rzęsy), zerwał się na równe nogi i zamknął matkę w niedźwiedzim uścisku. Laurie przygarnęła go mocno; wciąż miał ciepłą, pachnącą snem głowę. Nie

potrzebowała wina, żeby się poczuć jak w domu. Trzy godziny później po jedzeniu na wynos nie został żaden ślad, a Timmy po odrobieniu lekcji i spałaszowaniu tradycyjnej „przekąski przed snem” leżał otulony w łóżku. Laurie wróciła do stołu, gdzie Leo kończył drugą filiżankę kawy. – Dziękuję, tato. – Za co? Że zamówiłem jedzenie? – Nie, za całokształt. Za każdy dzień. – Daj spokój, Laurie. Wiesz, że to najlepsza posada w moim życiu. A teraz czy mi się wydaje, czy Timmy i ja nie byliśmy tu dziś jedynymi trochę zmęczonymi osobnikami? Czasem przysiągłbym, że w tym twoim gadaniu o psychicznej więzi jest coś z prawdy. Po urodzeniu Timmy’ego Laurie uważała, że łączy ją z nim jakaś niewytłumaczalna więź, która nie wymaga ani słów, ani nawet fizycznego kontaktu. Budziła się w środku nocy, pewna, że coś jest nie tak, chociaż wokół panowała głucha cisza. I nieodmiennie po paru sekundach monitor sygnalizował dziecięcy płacz. Nawet dziś... Czyż w metrze nie marzyła o kurczaku tikka masala? – Oczywiście, że mam rację – odrzekła z uśmiechem. – Ja zawsze we wszystkim mam rację. I ty także ją masz, mówiąc o moim zmęczeniu, zresztą wcale nie takim

małym. To był naprawdę ciężki dzień. Opowiedziała mu o warunkowej zgodzie Bretta na relację z morderstwa Kopciuszka w następnym odcinku programu W cieniu podejrzenia, a potem o rozmowie z Frankiem Parkerem. – A sprawiał wrażenie mordercy? – To ty mnie zawsze uczyłeś, że ci najokrutniejsi mordercy z zimną krwią są zwykle uroczymi ludźmi. Umilkł. – Tato, ja wiem, że wciąż się o mnie martwisz. – Jasne, tak samo jak ty martwiłaś się dzisiaj o mnie i o Timmy’ego po powrocie do domu. Wprawdzie Niebieskooki nie żyje, lecz sam charakter twojego programu dowodzi, że w każdej chwili możesz się znaleźć oko w oko z mordercą. – Nie musisz mi o tym przypominać. Ale zawsze mam przy sobie Grace, Jerry’ego, kamerzystów. Przez cały czas. Pewnie w pracy jestem bezpieczniejsza niż na ulicy. – Och, to rzeczywiście pocieszające. – Jestem całkowicie bezpieczna, tato. Frank Parker zrobił wielką karierę, nie jest głupi. Nawet jeśli zabił Susan Dempsey, ostatnią rzeczą, jakiej by chciał, to się zdradzić, próbując mnie zaatakować. – Cóż, poczułbym się lepiej, gdyby wśród tych kręcących się przy tobie ludzi był Alex. Zgodził się wystąpić w programie? – Trzymam za to kciuki, ale on ma swoją praktykę adwokacką. Nie potrzebuje drugiej pełnoetatowej pracy

w charakterze osobistości telewizyjnej. – Gadka szmatka, i dobrze o tym wiesz. Im częściej pokazuje się w telewizji, tym lepiej biznes mu się kręci. – No więc mam nadzieję, że da się ściągnąć na pokład. I nie z powodu, o którym mówisz, tylko po prostu nikt inny lepiej się do tego nie nadaje. – I dlatego, że się lubicie. – Nic nie umknie oku detektywa, co? – Uśmiechnęła się i poklepała go po kolanie, odsuwając chwilowo ten problem na bok. – Frank Parker powiedział dzisiaj coś ciekawego. Zasugerował, że najlepszym sposobem wciągnięcia do programu Madison Meyer będzie zjawić się pod jej domem z ekipą telewizyjną. – To ma sens. Tak jakby pomachać igłą przed nosem ćpuna. Mówiłaś, że jej kariera wygasła, więc kiedy się zorientuje, że jest szansa, by znów się znaleźć w świetle reflektorów, dwa razy pomyśli, zanim odmówi. – I to jest w Los Angeles – głośno myślała Laurie. – Chyba uda mi się upchnąć w budżecie minimalną ekipę kamerzystów. Z Madison, Parkerem i matką Susan na pokładzie Brett po prostu musi dać mi zielone światło. Wzięła ze stolika telefon i wysłała esemesy do Jerry’ego i Grace: „Pakuj torbę na ciepły klimat. Rano lecimy do LA”. Kiedy następnego dnia po południu w Los Angeles

Laurie podjechała wynajętym vanem do krawężnika, musiała aż dwa razy sprawdzić adres z tym, który wprowadziła do GPS-u. Jerry i mała, zatrudniona na miejscu ekipa filmowa – tylko dźwiękowiec i dwóch kamerzystów kręcących z ręki – wyskakiwali już z tylnych drzwi, ale Grace zapytała: – Wszystko w porządku? Coś niepewnie wyglądasz. Czasem ciarki ją przechodziły od tego, jak Grace czytała w jej myślach. Teraz, kiedy się zjawili bez zapowiedzi pod ostatnim znanym adresem Madison Meyer, rzeczywiście zastanawiała się, czy to nie szalony pomysł. Och, no dobrze. Pracując w telewizji, trzeba zaryzykować. – Nie ma sprawy – oznajmiła, wyłączając silnik. – Sprawdzałam tylko, czy jesteśmy we właściwym miejscu. – To raczej nie Beverly Hills, co? – zauważyła Grace. Na małym ranczerskim domku niebieska farba zaczynała już się łuszczyć. Trawnik wyglądał na niekoszony od miesiąca, a w podniszczonych skrzynkach na kwiaty została tylko ziemia. Laurie pierwsza ruszyła do drzwi, Grace i Jerry z ekipą trzymali się z tyłu. Dopiero po kilkakrotnym naciśnięciu dzwonka zauważyła, że w bocznym oknie dłoń o czerwonych paznokciach odsuwa firanki. Dwie minuty później kobieta, w której rozpoznała Madison Meyer, zdecydowała się otworzyć drzwi. Sądząc

ze świeżej szminki, dopasowanej kolorem do paznokci, musiała szybko poprawić wygląd przed spotkaniem z niespodziewanymi gośćmi. – Madison, nazywam się Laurie Moran i jestem producentką w Fisher Blake Studios. Chcę ci zaproponować występ na antenie w programie oglądanym przez ponad dziesięć milionów widzów. Dom był ciasny i panował w nim bałagan. W salonie wszędzie poniewierały się kolorowe magazyny – na kanapie, na stoliku, stos był przy telewizorze. Większość dotyczyła życia celebrytów i roztrząsała poważne problemy w rodzaju Kto wyglądał w tym lepiej? albo Zgadnijcie, która para za chwilę się rozpadnie? Dwa wąskie regały pod ścianami przy wejściu pękały od pamiątek z krótkiego okresu aktorskich sukcesów Madison. Pośrodku stała statuetka Spirit Award, otrzymała ją za pierwszą rolę – tę, którą Frank Parker zaproponował jej w zastępstwie Susan. Wprawdzie nie żaden Oscar, lecz zawsze to oznaka wschodzącej kariery. Ale chodziły słuchy, że po tym jednym sukcesie Madison już tylko staczała się w dół. – Czy dostała pani mój list? – zaczęła Laurie. – Nie sądzę. A może dostałam, tylko chciałam poczekać na dalszy ciąg. – Uśmiechnęła się przymilnie. Laurie odwzajemniła uśmiech. – Cóż, może pani uznać, że właśnie nastąpił. –

Przedstawiła Madison Jerry’ego i Grace, którzy kolejno uścisnęli jej dłoń. – Czy słyszała pani o serialu W cieniu podejrzenia? – O tak. Oglądałam ten zeszłoroczny odcinek. I nawet zażartowałam, że tylko patrzeć, jak ktoś mnie odwiedzi w sprawie mojej współlokatorki ze studiów. Bo chyba po to tutaj jesteście? – Zapewne pani wie – kontynuowała Laurie – że od lat spekulowano, czy kryła pani wtedy Franka Parkera. Zeznała pani, że była z nim w domu, kiedy zamordowano Susan. Madison otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zaraz zacisnęła wargi i pokiwała wolno głową. Z bliska Laurie mogła zauważyć, że Madison zachowała urodę. Miała długie, lśniące blond włosy, twarz w kształcie serca, przenikliwe zielone oczy i wciąż bladą, lecz świetlistą karnację. Laurie dostrzegała jednak w jej twarzy zmiany spowodowane przez czas, a także próby ich powstrzymania. Charakterystyczny pasek myszowatego odrostu zdradzał konieczność odnowienia farby. Czoło wydawało się nienaturalnie gładkie, a policzki i wargi sztucznie wypełnione. Nadal jednak miała przed sobą olśniewającą kobietę, chociaż zastanawiała się, czy bez tych wszystkich interwencji efekt nie byłby lepszy. – To prawda – przyznała Madison. – Znaczy, chodzi mi o te spekulacje. – Nie ma pani nic więcej do powiedzenia?

– A jestem pierwszą osobą, którą pani pyta? Ten list wydał mi się dość ogólnikowy. – Ach, więc jednak pani go pamięta. – Laurie uniosła brwi. – Owszem, innych także pytaliśmy. Staramy się zwerbować jak najwięcej osób, znających ofiarę na tyle... – Kim są ci inni? Kto się zgłosił? Laurie nie widziała powodu, by nie odpowiedzieć. – Matka Susan... Ta druga współlokatorka, Nicole Melling, Frank Parker... Zielone oczy Madison rozbłysły, gdy padło nazwiska reżysera. – Rozumiem, że płacicie uczestnikom? – Oczywiście. Może nie tyle, ile studio filmowe, ale myślę, że uzna pani wynagrodzenie za godziwe. – Wiedziała, że Madison od dziesięciu lat nie miała żadnych filmowych propozycji. – W takim razie, zanim powiem coś do kamery, poproszę mojego agenta, żeby się z panią skontaktował w sprawie warunków. Ach, jeszcze wy... – Spojrzała prosto na kamerzystów. – Jeśli chcecie kręcić, to z lewego profilu, jest lepszy. I żadnego oświetlenia z tyłu, to mnie postarza. W drodze do samochodu Laurie pozwoliła sobie na uśmiech. Madison Meyer ostro walczyła o swoje, ale już przemawiała jak diwa na planie.

11 Niektórzy ludzie mają po prostu swoje przyzwyczajenia. Ale nie Madison. Co tam, ona nawet nie miała na imię Madison. Naprawdę nazywała się Meredith Morris, jakież to staroświeckie! Tego się nawet nie dawało przerobić na jakieś sympatyczne zdrobnienie. Próbowała „Merry”, ale wtedy brano ją za zwykłą Mary. Potem „Red” – dla blondynki całkiem bez sensu, zawsze jednak lubiła aliterację. Kiedy dla zaspokojenia ambicji rodziców zapisała się na UCLA, zmieniła imię i nazwisko na Madison Meyer i twardo postanowiła zostać odkryciem Hollywood. Na różnych etapach życia bywała wegetarianką, konserwatystką, liberałką. Trzykrotnie wychodziła za mąż i tyleż razy się rozwodziła. Umawiała się z aktorami, bankierami, prawnikami, kelnerami, nawet z jednym farmerem. Bez przerwy się zmieniała. Jedyną stałą jej cechą było dążenie do zostania gwiazdą. O ile Madison wiecznie goniła za nowością, Keith Ratner trzymał się starych upodobań. Jeszcze w czasach college’u flirtował, tańczył, czasem pozwalał sobie

na skoki w bok (z Madison też, a jakże), ale zawsze, zawsze wracał do ukochanej Susan. Na swój zwariowany sposób pozostawał jej wierny, podobnie jak bigamista, który upiera się, że jego jedyną winą jest miłość do dwóch żon, bo żadnej z nich nie chce zawieść. Tak samo jak tego, że Keith nigdy nie porzuciłby swojej studenckiej miłości, Madison była pewna, iż odnajdzie go w jego stałej melinie, barze nazwanym przez celebrytów „Teddy’s”, w jednym z zakątków hotelu Roosevelt. Nawet siedział na tej samej kanapce, co pół roku wcześniej. Mogłaby nazywać go Rain Manem, gdyż przywiązywał wielką wagę do stałych rytuałów, a także zidentyfikować przezroczysty płyn w jego szklance. – Niech zgadnę – powiedziała na powitanie – Patrón Silver on the rocks? Twarz Keitha rozjaśniła się w szerokim uśmiechu. Minęło dwadzieścia lat, a jej wciąż ciarki chodziły po plecach na ten widok. – Nic z tych rzeczy. – Potrząsnął szklanką. – Nadal kocham to miejsce, ale od lat należę do fanów wody sodowej. I prosto stąd idę na ostry trening do TwentyFour Hour Fitness. Kilka lat wcześniej, u szczytu telewizyjnej kariery Keitha, Madison czytała wywiad z nim, w którym podkreślał swoje przywiązanie do fizycznej tężyzny, pracy w wolontariacie i kościelnej dobroczynności. Wzięła to za piarowski kit, ale proszę – rzeczywiście

siedzi tu, w swoim ulubionym barze nad szklanką wody sodowej. – Wciąż próbujesz przekonać wszystkich o swojej duchowej przemianie? – W zdrowym ciele zdrowy duch. Przywołała gestem kelnerkę i zamówiła ogórkowe martini. – Według moich standardów wódka jest dostatecznie zdrowa. – Skoro o standardach mowa... Jak twoje upodobania przedostały się za czerwony aksamitny sznur? Madison trafiła na łamy celebryckich magazynów jeszcze przed Keithem, dzięki roli w Krainie piękności, pierwszym ważnym filmie Franka Parkera. Ale kariera Keitha nie wygasła tak jak jej. Wiedział, jak celnie ją ugodził tą uwagą. Rzeczywiście wsunęła bramkarzowi dwudziestaka, żeby się dostać do środka. – Wiedziałam, że cię tutaj znajdę. – Więc to nie jest przypadkowe spotkanie? Keith zdawał sobie sprawę, jaką ma nad nią władzę. Przypomniało się jej ich pierwsze spotkanie. Była wtedy na pierwszym roku UCLA i wybrała się na otwarty casting do jakiegoś koszmarnego musicalu, opartego na życiu Jacksona Pollocka. Keith kandydował do roli Pollocka, ona do roli jego żony Lee Krasner. Oboje podczas recytacji swoich kwestii z trudem wstrzymywali się od śmiechu, rozbawieni okropnym dialogiem. Wreszcie agent oznajmił, że oboje „za dobrze

wyglądają”, a oni zaczęli chichotać. Prosto z przesłuchania udali się do pobliskiego baru, gdzie Keith miał znajomego barmana, który zgodził się ich obsłużyć, nie bacząc na młodociany wiek. I kiedy Keith ją pocałował, po raz pierwszy poczuła smak whisky. Nie wiedziała, że on też studiuje na UCLA, dopóki nie spotkała go na Wilson Plaza za rękę z dziewczyną, którą pamiętała z zajęć z historii teatru. Ładna blondynka, trochę mniej wyfiokowana wersja jej samej. Madison nie omieszkała zaprzyjaźnić się z nią już następnego dnia i od razu się okazało, że dziewczyna przyjechała na UCLA razem ze swoim licealnym chłopakiem. Nie przypadła mu do gustu nowa znajomość jego dziewczyny, ale co on miał do gadania, no nie? Keith i Susan byli parą, więc Madison przeniosła zainteresowania na kogoś innego, ale nadal flirtowali z Keithem. Kiedy zaryzykowała jeszcze bardziej i na drugim roku zamieszkała z Susan w jednym pokoju, ich sekretne spotkania nabrały większej pikanterii. Wszystko zmieniło się po morderstwie. Keith przestał dzwonić, a kiedy ona dzwoniła do niego, po prostu ją zbywał. Ledwie skończyła zdjęcia do Krainy piękności, zrezygnował ze studiów. Powiedział wszystkim, że trafił na ważnego agenta, który ma wobec niego wielkie plany. Ale na wydziale teatru spekulowano, że załamał się po śmierci Susan, ledwie mógł funkcjonować, a cóż dopiero myśleć o nauce czy karierze. Przypuszczalnie odnalazł Jezusa. Inne, nie tak życzliwe głosy

sugerowały, że skoro zrezygnował, na pewno jakoś jest w to morderstwo zamieszany. Po dwudziestu latach – jak to zwykle bywa z mężczyznami – czas okazał się dla niego łaskawszy niż dla Madison. Zmarszczki na jego szczupłej, prostokątnej twarzy sprawiły, że stał się jeszcze przystojniejszy. Ciemne, potargane włosy, dawniej typowe dla rockmana, teraz kojarzyły się z dobrze pojętym luzem i statecznością świadomego swojego uroku mężczyzny. Od czasu do czasu występował gościnnie w sieciowych jednoaktówkach, w zeszłym roku dostał nawet drobną rólkę u niezależnego producenta. Mimo to Madison nie widziała go w regularnym programie od czterech lat, kiedy wycofano jego sitcom z kablówki. Keith potrzebował tego kryminalnego programu prawie tak samo jak ona. – Masz rację, nieprzypadkowe – potwierdziła, gdy tylko kelnerka wróciła z jej drinkiem. – Aha. Trochę czasu minęło, ale znam to spojrzenie. Czegoś chcesz. Uśmiechnęła się szeroko. – Czy kontaktowała się z tobą niejaka Laurie Moran z telewizji? – Och, mam tyle propozycji, że nie zawsze za nimi nadążam. – Teraz on się uśmiechał. Ależ z niego kabotyn, ciągle ten sam, absolutnie czarujący kabotyn. – Chodzi o W cieniu podejrzenia. Biorą na tapetę morderstwo Susan. Musieli do ciebie dzwonić.

Odwrócił wzrok i upił łyk wody. Kiedy się odezwał, w jego głosie nie było już śladu nonszalancji. – Nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Co za sens wałkować od nowa wszystko, co się wtedy wydarzyło? Naprawdę chcą to zrobić? – Tak wygląda. – Wiesz, kto ma wystąpić? – Matka Susan, Rosemary. Nicole, gdziekolwiek się podziewa... Chyba nazywa się teraz Melling. I ktoś, kto na pewno cię zainteresuje: Frank Parker. Kiedy Keith usłyszał, że Madison dostała rolę w Krainie piękności, zjawił się przed jej drzwiami kompletnie pijany. – Jak mogłaś?! – wrzeszczał. – On zabił moją Susan i każdy to wie! Zawsze byłaś jej gorszą, bardziej tandetną wersją! – To jedyny raz, kiedy doprowadził ją do płaczu. – Dziwi mnie, że w ogóle ktoś oprócz Rosemary się zdecydował. – Cóż, ja się dałam namówić. Jeśli dobrze rozegramy nasze karty, oboje zyskamy. Ten program ma ogromną widownię, można się pokazać. – Nie dodała, że spróbuje namówić Franka Parkera, by znalazł dla niej rolę w swoim następnym filmie. – Pomyślę o tym, dobrze? – Tym, na czym naprawdę mi zależy, jest twoje słowo. – Ale jakie to słowo? Jakieś sekretne, magiczne? – Figlarny uśmiech powrócił.

– Mówię poważnie, Keith. Nikt nie może się o nas dowiedzieć. – Madison, minęło dwadzieścia lat! Byliśmy wtedy dziećmi. Naprawdę uważasz, że kogoś obchodzą nasze dawne skoki w bok? Czy tym tylko dla niego byłam? – Oczywiście, że ich to obchodzi. Susan taka perfekcyjna... inteligentna, zdolna, no, cały pakiet zalet, a ja... Jak to określiłeś? Druga piękność, ale w gorszym, tandetnym wydaniu. Wiesz, że w telewizji sportretują Nicole jako dobrą, lojalną przyjaciółkę. Ja będę złą królową, rywalką. – Madison wiedziała, że przyjaźń Susan z Nicole nie była ani trochę tak doskonała, jak media usiłowały to przedstawić po morderstwie. – Niektórzy internauci nadal piszą, że musiałam zabić Susan, a przynajmniej dać Frankowi Parkerowi fałszywe alibi, żeby dostać rolę w Krainie piękności. Jeśli wywęszą, że kręciłam na boku z chłopakiem świętej Susan, tylko utwierdzą się w tym przekonaniu. – Cóż, może rzeczywiście to zrobiłaś. Nie wiedziała, czy on żartuje, czy mówi serio. – Cóż, może ty to zrobiłeś – odcięła się. – Rodzice Susan od początku cię podejrzewali. Nie będzie dobrze wyglądać, jeśli wyjdzie na jaw, że coś cię łączyło ze współlokatorką twojej dziewczyny. – Wzajemna destrukcja – mruknął, obracając w palcach pustą szklankę. – Więc mam twoje słowo?

– Słowo. – Wycelował w nią palcem. – Nic takiego w ogóle się nie wydarzyło. Zapomnij o wszystkich naszych słodkich kiziu-miziu. Ten sekret zejdzie z nami do grobu.

12 Ledwie Madison zniknęła mu z oczu, Keith wyciągnął z kieszeni dżinsów komórkę i przewinął listę kontaktów do pozycji oznaczonej jako AB. Mało kto miał dostęp do tego numeru. Keith otrzymał go zaledwie pięć lat wcześniej, po piętnastu latach wiernej służby. W tym czasie jego kariera była na fali. Wolał wierzyć, że właśnie tych piętnaście lat lojalności, a nie przelotne błyski sławy czy związane z tym nagrody finansowe, miało wpływ na uzyskanie owego przywileju. – Tak? – odezwał się głos po drugiej stronie linii. Chociaż minęło tyle lat, Keithowi wciąż się wydawał najdziwniejszym ze znanych mu głosów: wysoki, piskliwy jak u dziecka, a przy tym stanowczy i opanowany. – Mam kolejne informacje na temat tego programu telewizyjnego, o którym ci wspominałem. – Tak? – Produkcja posuwa się naprzód. Z tego, co mi wiadomo, wszyscy zainteresowani się przyłączają: Frank Parker, matka Susan, Madison Meyer, Nicole.

– Nicole, powiadasz. Jesteś pewien? Czy takie źródło jak Madison może budzić wątpliwości? Ta kobieta gotowa jest kłamać, kraść, oszukiwać... może nawet zabijać – byle tylko osiągnąć swój cel. Czy nie to właśnie przyciągało go do niej w tamtych czasach? Była zła, niebezpieczna... istne przeciwieństwo Susan. Ale chociaż próbowała nim manipulować na wszystkie sposoby – na przykład odszukała go tutaj, u Teddy’ego – nie sądził, żeby kłamała, mówiąc o zaangażowaniu się innych osób w program. – Tak, jestem prawie pewien. – Świadomie dodał słówko „prawie”. Nie dostaje się tego numeru telefonu, jeśli ukrywa się choćby strzęp prawdy. – Dowiedziałeś się czegoś więcej o Nicole? – Nosi teraz nazwisko Melling. Tyle wiem. Głos umilkł, ale tylko na chwilę. – Lepiej się tam zgłoś. Keith obawiał się, że Martin to powie. Pieniądze w kieszeni Keitha oznaczały wyższą dotację dla Kościoła, poza tym swoim występem w telewizji mógł znacząco wesprzeć jego wizerunek. Pamiętał, że ich Kościół koncentruje się na zbiórce funduszy, aby rozwijać swoją misję pomocy biednym, ale on sam naprawdę nie miał ochoty występować. – Matka Susan zawsze podejrzewała mnie o to morderstwo. Już sobie wyobrażam, co będzie wygadywać. A ja wypowiadałem się publicznie na temat

mojej religii. To może postawić Kościół w złym świetle. – Jesteś aktorem. Oczaruj producentów. I pamiętaj, żeby meldować mi szczegółowo o wszystkim, co dotyczy Nicole. – Zniknęła z radaru już dwadzieścia lat temu. Czemu cię tak interesuje? – Pozwól, że sam będę się martwił o swoich wrogów. Kiedy połączenie się przerwało, Keith pomyślał, że wolałby nie mieć przeciwnika w człowieku z drugiej strony linii. I zamierzał utrzymać ten stan rzeczy za wszelką cenę.

13 Pięćset pięćdziesiąt kilometrów dalej, w sercu San Francisco, zadzwoniła komórka Steve’a Romana. Wyświetlacz zidentyfikował właściciela numeru jako AB. Steve poczuł, że się uśmiecha. Przeniesienie w rejon Zatoki to oczywisty dowód zaufania, ale brakowało mu osobistego kontaktu z Martinem Collinsem. Może Kościół poleci mu wrócić do Los Angeles. A może Martin sam wybierze się na północ na kolejne wielkie spotkanie w duchu odnowy. – Steve Roman. – Steve jak Steve McQueen, Roman jak rzymski gladiator. – Dobrze się miewasz? – Martin nigdy nie przedstawiał się przez telefon, nie musiał. Każdy, kto choć raz wysłuchał jego kazania, natychmiast rozpoznawał ten charakterystyczny głos. Steve usłyszał go po raz pierwszy piętnaście lat temu, kiedy przyjaciel przyprowadził go na spotkanie w salonie tatuażu, mieszczącym się w suterenie w Westwood. Od tej pory słuchał kazań Martina godzinami – na żywo, z kaset,

a teraz na płytach CD i przez internet. Od tylu lat przebijał się krok po kroku do ścisłego wewnętrznego kręgu. Adwokaci Boga używali metafory kręgu dla określenia pozycji członka w Kościele. Nie mieli żadnej hierarchii; Martin nie stał na czele, on był centrum, środkiem, z którego rozchodziło się słowo Boże. – Tak – odparł Steve. – I dziękuję, jak zawsze, za tę szansę. Kiedy Martin postanowił rozszerzyć zasięg AB poza granice Kalifornii Południowej, wyznaczył na nową placówkę właśnie Steve’a. Ten zaś – chociaż stawiał wyżej słońce i blichtr Południa nad ponury, wietrzny rejon Zatoki – nigdy nie omieszkał podkreślić swojej wdzięczności. Kościół znalazł mu kawalerkę przed Market Street oraz załatwił pracę w ochroniarskiej firmie Keepsafe. Najbardziej był wdzięczny za nową tożsamość. Nie brał już narkotyków. Nikogo więcej nie krzywdził. Przy pomocy Martina Collinsa i AB wszedł na drogę służby Panu i ubogim. Zmienił się, także fizycznie. Zanim trafił do tamtego salonu tatuażu, był wychudzony, z długimi, opadającymi na plecy włosami, często nawet się nie mył. Teraz robił codziennie setkę przysiadów i pompek, odżywiał się zdrowo, włosy strzygł przy samej skórze, był silny, szczupły i czysty. – Potrzebujesz czegoś? – spytał. Steve uważał się za prywatnego śledczego Adwokatów

Boga. Wślizgiwał się niepostrzeżenie do domów klientów Keepsafe i zbierał haki na byłych członków Kościoła, którzy próbowali szkodzić reputacji AB. Kiedy Martin dostawał cynk, że jakiś prokurator federalny zaczyna wścibiać nos w kościelne finanse, Steve brał go pod lupę, po czym dość szybko znajdywał dowody, iż prawnik zdradza żonę. Nigdy nie wiedział, jak Martin potem zażegnuje kryzys, ale od chwili, kiedy dostarczał mu stosowne zdjęcia, plotki na temat śledztwa się kończyły. Może to, co robił dla AB, nie było do końca legalne, ale Martin – i Steve także – uważał napuszczanie tabloidów na wrogów Kościoła i jego dzieła za zło konieczne. – Tak. Chcę żebyś miał na kogoś oko. I kiedy nadejdzie pora, wysłał wiadomość. Te ostatnie słowa „...wysłał wiadomość” wypowiedział takim tonem, że Steve dostał gęsiej skórki. Akceptował swoje życie w hałaśliwym mieszkanku wychodzącym na ruchliwą ulicę, w mieście, gdzie nikogo nie znał, ponieważ był teraz lepszym człowiekiem niż w czasach, kiedy dokonywał własnych wyborów. Minęły całe lata, odkąd ostatni raz sprawił ból żywej istocie. Co by się stało, gdyby znów spróbował i gdyby za bardzo mu się to spodobało? Ale zaraz upomniał się w duchu, że najwyższemu z Adwokatów Boga nie wolno zadawać pytań. – Jak sobie życzysz.

14 Według GPS-u Nicole Melling droga do Palo Alto od wjazdu na most Golden Gate powinna zająć niecałą godzinę. Najwyraźniej jednak komputer w jej samochodzie nie wziął pod uwagę natężenia ruchu, bo w Daly City utknęła w kolejnym korku. Patrzyła na niekończące się rzędy nijakich domów, wtłoczonych na stoki nad drogą I-280. Co to była za piosenka, którą ktoś – Pete Seeger? – napisał o tym przedmieściu? Pudełka na zboczach wzgórza, wszystkie jednakowe, wszystkie zbudowane z tandetnych materiałów. Nicole przypomniała się nagle ona sama, niespełna siedemnastoletnia. Dzięki przeskoczeniu piątej klasy była o rok młodsza od innych maturzystów, ale nadal o całe lata przewyższała ich poziomem wiedzy. Przyjęły ją wszystkie uczelnie, do których aplikowała: Harvard, Princeton, Stanford, ale jej rodzice znaleźli się w pułapce finansowej: za bogaci na wsparcie, za biedni na samodzielne opłacanie czesnego. Postanowili więc wysłać Nicole na UC Berkeley, tam jednak okazało się,

że zabrakło dla niej miejsca w akademiku. Musiała poszukać sobie mieszkania na własną rękę. Zapamiętała negocjacje z ojcem, list z Berkeley rozłożony jak różowy pasek na kuchennym stole. – Dam radę, tato. I tak cały czas będę spędzać na zajęciach i w bibliotece, więc to tylko kwestia dojścia raz dziennie na kampus i z powrotem, zaledwie kilka przecznic. Tam nawet są kamery bezpieczeństwa, które śledzą cię w drodze do domu po zmierzchu. Unikając jej wzroku, nawijał bez końca spaghetti na widelec. – Jesteś za młoda, Nicky. Jesteś tylko dziewczyną, a to jest Berkeley. – Z jego tonu można by wnioskować, że to rozdarty wojną kraj na drugim końcu świata, a nie miejsce odległe o sześć godzin jazdy od ich rodzinnego Irvine. – Mamo, proszę! Powiedz mu! Przecież nigdy nie wpakowałam się w żadne kłopoty, zapytajcie każdego nauczyciela w szkole! Zawsze robię to, co mi każą, przestrzegam wszystkich zasad. Naprawdę można mi ufać. Matka tłukła naczyniami o zlewozmywak, ale nawet z profilu Nicole widziała jej zaciśnięte wargi. – My to wszystko wiemy, Nicky, ale tam zostaniesz sama. Bez nas, bez twoich nauczycieli. Nie będzie komu ustanawiać dla ciebie zasad. Dopiero kiedy Nicole zaczęła płakać, matka zakręciła wodę, usiadła z nimi przy stole i ujęła jej dłonie.

– Znamy cię, Nicole. Wiem, że jesteś nawet lepsza, niż mi się wydaje, ale my jako rodzice nie możemy dopuścić, żebyś się zagubiła. Nicole spojrzała wtedy na ojca, szukając u niego jakiegoś wyjaśnienia, lecz on tylko skinął głową na potwierdzenie słów matki i nadal nawijał makaron. Nie miała pojęcia, o co im chodziło, ale szybko się okazało, że naprawdę znali swoją jedynaczkę. Tak samo jak oni w pułapkę finansową, Nicole wpadła we własną: wprawdzie jej inteligencja nie budziła wątpliwości, ale osobowość wciąż nie mogła dojrzeć. Rodzice obawiali się, że ich córka zginie w tłumie. Niestety, czekał ją jeszcze gorszy los. Dźwięk klaksonu sprowadził ją do rzeczywistości. Zauważywszy krótki odcinek wolnej drogi, podziękowała gestem trąbiącemu i dodała gazu. Według GPS-u miała do przejechania jeszcze czterdzieści siedem kilometrów. Wprawdzie Dwighta Cooka nie widziała od czasów college’u, ale czytała o nim w gazetach. Jak wszyscy. Całą godzinę później wjechała na zatłoczony parking biurowca. Smukłe szklane budynki otaczała trawa tak intensywnie zielona, że wyglądała jak spryskana farbą. Nad wejściem do głównego gmachu olbrzymie fioletowe litery układały się w nazwę spółki: REACH. W holu za białym biurkiem na wysoki połysk

siedziała młoda kobieta z kolczykami w lewym skrzydełku nosa i prawym łuku brwiowym. Nicole oparła się chęci zapytania, czy nie czuje się oszpecona. – Nicole Hunter do pana Cooka. Jestem umówiona. W rozmowie telefonicznej po raz pierwszy od osiemnastu lat użyła panieńskiego nazwiska. Mimo to nie była pewna, czy Dwight ją pamięta. Znała osoby, które wciąż utrzymywały kontakty z przyjaciółmi ze studiów. Jej sąsiadka Jenny chodziła do szkoły w Nowym Jorku, ale raz w roku organizowała w rejonie Zatoki małe zjazdy koleżeńskie. Inne znajome także dzieliły się na Facebooku zdjęciami i wspominkami. Oczywiście, Nicole nie miała nawet profilu na Facebooku. To mogłoby zaszkodzić jej zamiarowi, aby wraz z nowym nazwiskiem rozpocząć nowe życie w nowym mieście. Ale i bez tego nie miała ochoty pozostawać w kontakcie z ludźmi z college’u. Właściwie z nikim poza Susan nie przyjaźniła się na UCLA. Jak dobrze się złożyło, że zamieszkała właśnie z kimś takim – kimś, kto się o nią troszczył. Naprawdę wygrała los na loterii. Na pierwszym roku mieszkały tylko we dwie. Na drugim Susan ściągnęła Madison – koleżankę z wydziału teatralnego – bo we trzy mogły liczyć na lepszy apartament. I właśnie przez Susan Nicole poznała Dwighta Cooka, który po ukończeniu drugiego roku założył REACH.

– Nicole! Podniosła głowę. Lobby zaprojektowano jak atrium, otwarte od podłogi po szklany sufit nad trzecim piętrem. Dwight patrzył na nią ze szczytu okrągłej klatki schodowej. Gdy zszedł na dół, powitał ją niepewnym uśmiechem. – Wyglądasz tak samo. – Ty także. – Naciągnęła prawdę. Dwight twarz miał inną – bledszą, pełniejszą, linia włosów zaczynała mu się odsuwać w tył. Natomiast swoim ubiorem obudził w niej wspomnienia. Nosił niebieskie dżinsy i workowaty Tshirt Atari, który już w tamtych czasach, na pierwszym roku, uchodził za retro. Jeszcze bardziej zaskakiwały jego stare, dziwne nawyki: rozbiegane spojrzenie i przesadne mruganie zwracały uwagę już u nastolatka, a tym bardziej u dorosłego mężczyzny, w dodatku prawie miliardera. Poprowadził ją koło poprzekłuwanej recepcjonistki przez długi ciąg pokoi biurowych. Większość pracowników oscylowała w pobliżu dwudziestki. Wielu zamiast na tradycyjnych krzesłach siedziało na wielkich sportowych piłkach. W końcu korytarza Dwight otworzył jakieś drzwi i znaleźli się na tylnym dziedzińcu. Na pobliskim boisku cztery osoby strzelały gole do bramek. Nie czekając, aż Nicole usiądzie, zajął miejsce na kanapce z poduszkami. Zrobiła to samo – wiedziała,

iż nie chciał być niegrzeczny. – Mówiłaś, że chcesz rozmawiać o Susan. Też nie poczuła się urażona, kiedy od razu przeszedł do rzeczy. Może uważano go za króla Doliny Krzemowej, ale ona już teraz wiedziała, że jest tym samym skrępowanym chłopakiem, który pracował w jednym laboratorium komputerowym z Susan. Siedział nieporuszony, gdy Nicole opowiadała mu o programie W cieniu podejrzenia, poświęconym tym razem przypadkowi Susan. – Dostałeś list od producentki? Pokręcił głową. – Kiedy morderstwo Susan stało się historią o Hollywood, nikogo nie obchodziło, że była także genialną programistką. Wątpię, czy ta producentka w ogóle wie, żeśmy się znali. Wtedy, w college’u, już po trzech wspólnych wyjściach z Susan i Dwightem Nicole zorientowała się, że jej przyjaciółka zamierza wystąpić w roli Kupida wobec kolegi z laboratorium i współlokatorki. Pod jednym względem miało to nawet sens: zarówno Dwight, jak Nicole bili wszystkich na głowę swoją wybitną inteligencją. Teraz jednak rozumiała, że oboje wtedy byli – spójrzmy prawdzie w oczy – dziwakami. Susan traktowała ich jak obiekty doświadczalne, które za wszelką cenę próbowała wywabić ze skorup. Dwight znalazł pociechę w komputerach, a Nicole... Cóż, o tym okresie swojej przeszłości wolała nie myśleć.

Po zaledwie dwóch randkach pojęła zasadniczą różnicę między Dwightem a sobą. Jej dziwaczność miała krótki żywot. Nicole była młoda, trzymana pod kloszem i tak intensywnie dążyła do sukcesu, że nigdy nie nauczyła się rozwijać samodzielnego myślenia. Musiała tylko znaleźć własną drogę. Problemy Dwighta sięgały głębiej, teraz powiedziano by pewnie, że miał jakiś rodzaj autyzmu. Nicole uważała, iż sukces zapewni jej większe powodzenie. Ale nie nauczyła się – jeszcze nie wtedy – jak niebezpieczna może się okazać dla młodej, wybitnie uzdolnionej kobiety chęć odnalezienia własnej drogi życiowej. – Dlatego tu przyjechałam, Dwight, bo chciałabym opowiedzieć na antenie o twojej przyjaźni z Susan. O tej drugiej stronie jej natury. Patrzył w stronę jej twarzy, świadom, że tego oczekują ludzie od swoich rozmówców, ale w ogóle nie nawiązał z nią kontaktu wzrokowego. – Oczywiście. Susan zawsze była dla mnie bardzo miła. Opiekowała się mną. Miałem szczęście, że pracowaliśmy u tego samego profesora, inaczej nigdy bym jej nie poznał. Krótko mówiąc, podobnie jak ona, uważał, że wygrał los na loterii. – Więc mogę powiedzieć Laurie Moran, że się zgadzasz? Wystąpisz przed kamerą? Znowu przytaknął.

– Zrobię wszystko, żeby pomóc. Dla Susan – wszystko. Czy mam poprosić też Hathawaya? – Kogo? – Richarda Hathawaya, naszego profesora. To dzięki niemu poznaliśmy się z Susan. – Och, nie pomyślałam o nim. Nadal pracuje na UCLA? Jesteście w kontakcie? – Odszedł z uniwersytetu, ale jak najbardziej jesteśmy w kontakcie. Pracuje tutaj, w REACH. – Śmieszne, że zatrudniasz dawnego profesora. – To bardziej wspólnik niż pracownik. Pomaga mi od pierwszego dnia. Na pewno zechce pomóc też przy programie. Nicole zastanawiała się, czy Dwight czerpie pociechę z tego bliskiego kontaktu z dawnym mentorem, kimś, kto znał go, jeszcze zanim został dwudziestojednoletnim milionerem z okładki magazynu „Wired”. – Jasne, byłoby super. Prawie poczuła się winna, że wciąga go w to wszystko. Był głową firmy REACH, spółki technicznej, która w latach dziewięćdziesiątych stała się powszechnie znana dzięki zmianie sposobu wyszukiwania informacji w internecie. Nicole nie miała pojęcia, nad czym obecnie pracują, ale sądząc z tego otoczenia, Dwight musiał być jednym z poważniejszych graczy w tej dziedzinie. I właśnie dlatego zdecydowała się przyjechać do Palo Alto. Frank Parker został sławnym reżyserem, Dwight

jednak był także swego rodzaju celebrytą. Im więcej znanych osobistości weźmie udział w programie, tym mniej czasu antenowego przypadnie współlokatorce, która odpadła po drugim roku, zmieniła nazwisko i nigdy więcej nie wróciła do Los Angeles. Gdy tylko Nicole wsiadła z powrotem do samochodu, wyjęła z torebki list Laurie Moran i wystukała jej numer na komórce. – Pani Moran, tu Nicole Melling. Chciała pani skontaktować się ze mną w sprawie mojej współlokatorki Susan Dempsey? – Tak. – Nicole usłyszała szelest plastikowej torebki; pewnie zaskoczyła producentkę w trakcie lunchu. – Proszę mówić mi „Laurie”. Tak się cieszę, że panią słyszę. Zna pani program W cieniu podejrzenia? – Znam. – Jak pewnie pani wiadomo, ta nazwa znaczy, że wracamy do przeszłości i rozmawiamy z osobami, które mimo umorzenia przypadku pozostają w cieniu podejrzenia. Oczywiście pani to nie dotyczy, ale razem z matką ofiary mogłybyście przypomnieć widzom, że Susan była realną osobą, nie tylko ładną dziewczyną z aspiracjami do aktorstwa i na pewno nie żadnym Kopciuszkiem. Nicole zrozumiała, dlaczego matka Susan tak bardzo liczyła na tę producentkę.

– Jeśli pani uważa, że program przyciągnie na nowo uwagę do przypadku Susan, to z przyjemnością pomogę. – Fantastycznie. – I mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko temu, ale pozwoliłam sobie skontaktować się z jeszcze jednym kolegą Susan. – Krótko opisała laboratoryjną współpracę Susan z Dwightem Cookiem, a następnie przekazała wiadomość o jego gotowości do uczestnictwa w programie. Tak jak przypuszczała, producentka zachwyciła się pomysłem. Wyjeżdżając z parkingu, zerknęła w tylne lusterko i poczuła niesamowitą dumę, uświadamiając sobie, czego dokonał Dwight. Śmierć Susan spowodowała gigantyczną zmianę w życiu wszystkich znanych jej osób. Zarówno ona sama, jak Keith Ratner rzucili college. Rosemary powiedziała jej, że przez rok prawie nie wstawała z łóżka. Dwightowi jednak udało się potem stworzyć coś naprawdę wielkiego. Zastanawiała się, czy to, co zawsze różniło go od innych, umożliwiło mu skierowanie bólu na tory, o których żadne z nich nawet nie śniło. Pogrążona w myślach, nie zauważyła, że tuż za nią wyruszył z parkingu jasny pikap.

15 Dwight Cook zamknął i zablokował drzwi swojego gabinetu, położonego możliwie najdalej od pomieszczeń większości pracowników REACH. Tak właśnie lubił. Stale miał wrażenie, że te wszystkie dzieciaki gapią się na niego, chcąc rozgryźć tego tyczkowatego miliardera, który wciąż ubiera się jak nastoletni maniak komputerowy, a i tak ugania się za nim kilku znanych supermodeli. Podwładni przyjęli, że Dwight wybrał sobie odległy gabinet, gdyż nie chce, aby mu przeszkadzano. Prawda jednak wyglądała inaczej: Dwight nie mógłby prowadzić firmy jak należy, gdyby musiał zbyt często kontaktować się ze swoimi ludźmi. Już w połowie szkoły zrozumiał, że nie jest taki jak inni. I wcale nie chodziło o dziwaczne zachowanie, na które zresztą nie mógł wpływać. Miał problem w kontaktowaniu się z ludźmi. Reagował inaczej niż wszyscy. Głosy zawsze wydawały mu się głośniejsze, ruchy szybsze i przesadne, a każdy uścisk zbyt mocny. Z niektórymi osobami – właściwie z wieloma – po

prostu nie mógł wytrzymać. Na jeden rok – w dziewiątej klasie – szkoła wyznaczyła mu „specjalny” tok nauki, podejrzewając go o jakiś rodzaj zaburzeń typu autystycznego, mimo braku oficjalnej diagnozy. Uczęszczał na regularne zajęcia i nadal dominował w krzywej ocen, ale nauczyciele traktowali go inaczej. Trzymali się od niego nieco dalej, mówili wolniej, słowem – przyczepiono mu etykietkę. Ostatniego dnia szkoły zapowiedział rodzicom, że ucieknie, jeśli nie pozwolą mu zacząć dziesiątej klasy w nowej szkole. Bez żadnego specjalnego traktowania i żadnych etykietek. Bo chociaż różnił się od innych, przeczytał dość książek na temat autyzmu, aspergera, ADD i ADHD, by wiedzieć, że nic z tego się do niego nie stosuje. Każdemu z tych schorzeń powinien towarzyszyć brak emocjonalnych więzi, a z Dwightem – przynajmniej w jego własnych oczach – było wręcz przeciwnie. Potrafił czuć się tak mocno związany z jakąś osobą, że aż go to przytłaczało. Na przykład to dzisiejsze spotkanie z Nicole. Musiał się mocno pilnować, by siedzieć spokojnie naprzeciwko niej i nie próbować jej dotknąć. Z wielkim trudem utrzymywał z nią kontakt wzrokowy, bo bał się, że jeśli zbyt długo będzie patrzył jej w oczy, doprowadzi go to do łez. Była żywym, oddychającym wspomnieniem Susan. Nie mógł na nią patrzeć, by nie pamiętać o tym straszliwym bólu, który czuł, gdy Susan próbowała ich z sobą swatać. Jak mogła być tak ślepa i nie wiedzieć, że

to ją kochał? Nacisnął na klawiaturze spację, żeby ożywić monitor. To błędne postrzeganie go przez pracowników czasem okazywało się przydatne. Choćby teraz, kiedy dzięki fizycznej separacji od nich mógł być pewien, że nikt mu nie przeszkodzi. Otworzył przeglądarkę i wpisał w Google „Morderstwo Kopciuszka Susan Dempsey”. Stłumił złość, że nawet on sam używa głównie Google do wyszukiwania informacji, chociaż to REACH było pionierem zmian w sposobie przeglądania internetu. Niestety, Google od razu się zmobilizował, zrobił kilka kroków do przodu, dodał trochę fajnej grafiki, poza tym miał chwytliwą nazwę. Reszta była historią. Mimo to Dwight nie miał powodu uskarżać się na brak sukcesu. Zarobił dość pieniędzy nawet na dziesięć wygodnych żyć. Zaczął klikać w wyniki. Od ostatniego razu – czyli od prawie roku – nie znalazł nic nowego, żadnego postępu w sprawie niewyjaśnionego morderstwa przyjaciółki. Wspomniał, jak dwadzieścia lat temu siedział przy komputerze, mając świadomość, że jeśli chodzi o manewrowanie po wciąż zmieniającym się świecie online, zajmuje miejsce w pierwszej dwudziestce. W tamtych czasach do przekazywania informacji ludzie nadal używali telefonów lub kontaktów osobistych. Policja produkowała papierowe kopie raportów

i wysyłała je do prokuratorów faksami. Tak bardzo zależało mu na poznaniu prawdy na temat śledztwa – kto i co o tym wiedział? Co wiedziała policja? – ale wtedy nie starczało mu umiejętności, by dotrzeć do tych materiałów. Te informacje po prostu nie były digitalizowane. Teraz każda prywatna myśl trafia do sieci i odciska tam swój ślad, który on potrafiłby wyśledzić. Ale co z tego? Jest założycielem, prezesem i dyrektorem generalnym spółki z listy Fortune 500, a włamywanie się do prywatnych serwerów i poczty elektronicznej to poważne przestępstwo. Zamknął oczy i przywołał obraz Susan. Ileż to razy przesiadywał przed jej akademikiem, żeby choć uchylić rąbka jej życia, tak bardzo odległego od tego, jakie toczyło się w laboratorium? Ten program telewizyjny może być jedyną okazją – wszystkie podejrzane osoby zostaną na nowo odpytane przed kamerą. Frank Parker, on zdawał się bardziej przejmować sukcesem swojego filmu niż śmiercią Susan. Madison Meyer, zawsze tak nieżyczliwie nastawiona do obu współlokatorek. Keith Ratner, który nigdy nie rozumiał, jakim jest szczęściarzem, że ma taką dziewczynę. Konieczność pokazania się w telewizji to niewielka cena. Dowie się przy tej okazji znacznie więcej niż producenci programu. Dwight okręcił się na krześle i pstryknął palcami. Pora brać się do pracy.

16 Laurie ponownie sprawdziła czas na ekranie komputera: druga czterdzieści pięć. Brett Young na pewno wrócił już z lunchu. Wczoraj dzwoniła do niego z Los Angeles i zostawiła wiadomość (później zaktualizowaną) w poczcie głosowej. Dziś rano wysłała mu mejlem szczegółowe omówienie przypadku Susan Dempsey, ale wciąż nie dostała odpowiedzi. Zamknęła drzwi gabinetu, pozwoliła sobie na zrzucenie pantofli i zaległa na białej sofie pod oknem. Lot do Los Angeles tylko po to, aby bez uprzedzenia dopaść Madison Meyer, zrobił swoje. Nocna podróż z jednego wybrzeża na drugie dała się jej mocno we znaki, ale nie tak bardzo, jak każda chwila spędzona niepotrzebnie z dala od Timmy’ego. Teraz dopiero na dobre poczuła brak snu. Zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech. Potrzebowała odrobiny odpoczynku. I nagle, zanim się zorientowała, nie była już w swoim gabinecie nad Rockefeller Center, tylko w zupełnie innym miejscu i w innym czasie. Rozpoznała plac zabaw

przy Piętnastej Ulicy, w okresie, kiedy wciąż jeszcze mieszkali w środku miasta. Timmy, taki drobniutki, ma tylko trzy lata. Siedzi na huśtawce z wyprostowanymi nóżkami i piszczy: – Ziuuu! Wyżej, tato! Wyżej! Laurie dobrze wie, co to za dzień. Wie, co się stanie później, chociaż wcale jej tam nie było i nie widziała tego na własne oczy. Odtwarzała sobie tę scenę w myśli niezliczoną ilość razy. Greg raz jeszcze popycha huśtawkę, sapiąc przy tym z udawanego wysiłku. Uważa jednak, żeby maluch nie fruwał zbyt wysoko. Jako lekarz oddziału ratunkowego widywał zbyt dużo dzieci, które uległy wypadkom podczas niefrasobliwej zabawy. – To już ostatni raz – oznajmia. – Pora wracać do domu, do mamusi. – Doktorze! – odzywa się jakiś głos. W ostatnim z niezliczonych dowodów bezinteresownej miłości do syna Greg odskakuje od Timmy’ego, żeby odwrócić od dziecka uwagę człowieka z bronią. Strzał. – TATOOO!!! Na przeraźliwy krzyk syna Laurie poderwała się z sofy. Od progu, jeszcze z ręką na klamce, patrzyła na nią Grace.

– Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć. Pukałam, ale nie odpowiadałaś. – Nic się nie stało – zapewniła ją Laurie niezupełnie zgodnie z prawdą. Czy te koszmary kiedyś się skończą? – Chyba się zdrzemnęłam. Ten nocny lot to morderca. – Aż ją zakłuło w sercu na dźwięk tego ostatniego słowa. – Naprawdę? Ja spałam całą drogę i świetnie się czuję. Laurie zwalczyła pokusę rzucenia poduszką w niebotyczny kok Grace. – Na tym polega różnica między dwudziestosześciolatką a kobietą w moim wieku. A o co chodzi? – Dzwonił Brett. Masz się do niego zgłosić. Laurie przeczesała palcami włosy. Nie ma to jak prosto z drzemki pędzić na ważne spotkanie z szefem. – Wyglądasz w porzo – stwierdziła Grace. – Powodzenia, wiem, jak ci na tym zależy.

17 Sekretarka Bretta Jennifer pomachała Laurie, kiedy ta przechodziła obok jej posterunku do gabinetu szefa. Ale gdy znalazła się w środku, zobaczyła, że Brett nie jest sam. W jednym z foteli dla gości, tyłem do drzwi siedział jakiś mężczyzna. – W samą porę. – Brett podniósł się zza biurka. – Popatrz, kogo tu mamy. Gość także wstał i obrócił się, aby się przywitać. To był Alex Buckley. Dawny koszykarz z drużyny college’u, przewyższał Bretta o co najmniej dziesięć centymetrów. Laurie nie widziała go od ponad miesiąca, ale pamiętała, jak olśniewająco wygląda. Nic dziwnego, że kochali go zarówno przysięgli, jak i kamery telewizyjne. Podobały się jej ciemne, falujące włosy Alexa, stanowczy podbródek, zielononiebieskie oczy za okularami w czarnych oprawkach. Cała jego postawa emanowała siłą i budziła zaufanie. Dobrze, że stał teraz tyłem do Bretta, dzięki czemu szef nie widział, jak Alex na nią patrzy. A patrzył zawsze tak samo, ilekroć wchodziła do pokoju. Chociaż

wyraźnie uszczęśliwiony jej widokiem, miał wtedy w oczach także cień smutku, może nawet tęsknoty. U Laurie to spojrzenie budziło chęć usprawiedliwiania się – zarówno przed Gregiem, że jakiś inny mężczyzna darzy ją uczuciem, jak przed Alexem, że nie jest w stanie tego uczucia odwzajemnić (przynajmniej na razie). Odwróciła wzrok, nie chcąc, żeby któryś z mężczyzn odczytał jej myśli. – Co za miła niespodzianka! – Wyciągnęła dłoń, ale Alex po prostu pochylił się do uścisku. Podciągnęła wąską spódnicę do kolan i zajęła wolny fotel na wprost biurka. – Wiem, Laurie – zaczął szef – że siedziałaś cały dzień jak na szpilkach. Ale musiałem się upewnić, iż mam wszystkie fakty na temat tego kawałka o morderstwie Kopciuszka. Twoje streszczenie bardzo mi się przydało, ale też uświadomiło, że budżet sięga nieba. – Koszty są niskie w porównaniu z tym, co możemy zyskać... Brett uniósł ostrzegawczo dłoń. – Nie musisz mi tłumaczyć ekonomiki telewizji. Planujesz wywiady z osobami rozsianymi po całej Kalifornii, która nawiasem mówiąc, jest jednym z najkosztowniejszych miejsc do filmowania. Że nie wspomnę o twojej wczorajszej niespodziewanej podróży odbytej tylko po to, aby zwerbować Madison Meyer. Otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, ale znów

uciszył ją gestem. – Rozumiem. Sztuczka się udała, więc wyszło na dobre. Ale to już nie będą rozmowy z żoną nieboszczyka, kochanką i wspólnikiem, którzy wszyscy mieszkają w jednym miejscu, w Westchester. Będziesz musiała przenosić się z UCLA na Hollywood Hills, potem do Doliny Krzemowej i gdzie tam jeszcze. Nie utrzymasz na pokładzie takiego Franka Parkera, jeśli będziesz kręcić materiał w sali konferencyjnej jakiegoś zapyziałego hotelu przy kanapkach z tuńczykiem z miejscowego room service’u. Musisz wybrać przyjemne miejsce, zapełnić je luksusowymi gadżetami, do jakich przyzwyczajeni są ludzie z Hollywood. Wydasz na to bajońskie sumy. – Tym razem podniósł dłoń, zanim zdążyła otworzyć usta. – I dlatego postanowiłem pogadać z Alexem. Wszyscy krytycy, wszystkie grupy dyskusyjne zgadzali się, że to on, jako gospodarz programu, doprowadził do sukcesu pierwszego odcinka. – Ja to rozumiem, Brett, ale on ma swoją praktykę adwokacką i zwyczajnie może nie dysponować czasem. – Ten „on”, o którym mówisz w trzeciej osobie – przerwał niecierpliwie Brett – siedzi obok ciebie i – tadam! – już wyraził zgodę. Alex odchrząknął. – No tak, rzeczywiście. Ale „on” usłyszał wcześniej, że specjalnie o to prosiłaś. Cały Brett. Gotów na wszystko, byle dostać, czego

chce. – Dobrze się złożyło – wyjaśnił Brett. – Akurat mi tłumaczył, że odpadł mu pewien duży proces, który miał trwać cały miesiąc. Powiadasz, że jak do tego doszło? Widziała, iż Alex chce porozmawiać z nią w cztery oczy, ale nie było możliwe wyrwanie się z gabinetu Bretta. – Przekonałem prokuratora, że mój klient ma stuprocentowe alibi. Odnalazłem materiał z kamery, widać go w loży VIP-ów klubu w Chelsea w czasie, kiedy rzekomo zastrzelił członka konkurencyjnego gangu w Brooklynie. Nie wspominając o sygnałach z komórki, które zlokalizowały ich rzekomo naocznego świadka na Lower East Side w czasie popełnienia zbrodni. – No i proszę! – Brett walnął otwartą dłonią w biurko. – Nic dziwnego, że facet zgarnia tyle szmalu. Nie mogę się doczekać, kiedy przyłoży Frankowi Parkerowi. Mam nadzieję, że właśnie on to zrobił. Już widzę te rankingi. Jeszcze dostaniesz Pulitzera! Laurie miała absolutną pewność, że nikt nie przyzna nagrody Pulitzera za telewizyjny reality show. Alex zaczął podnosić się z fotela. – Chyba powinienem was teraz opuścić, abyście mogli sobie to obgadać. Jeśli Laurie wolałaby kogoś innego... – Nie bądź śmieszny! – Brett dał mu znak, że ma usiąść. – Laurie jest w siódmym niebie! – Oczywiście – podchwyciła. – Może nawet w ósmym.

I rzeczywiście. Alex naprawdę umiał zadawać pytania. Ojciec też się ucieszy, chociaż z innych powodów. Zawsze namawiał ją, żeby spędzała z Alexem więcej czasu. – No i bardzo dobrze – podsumował Brett. – Teraz odpocznij sobie do końca dnia i ciesz się dobrą nowiną, a my z Alexem podyskutujemy jeszcze o naszym Marcowym Szaleństwie. Odbyliśmy już ostrą debatę na temat zwycięzcy finału Wielkiej Czwórki. I bez urazy, ale może zechcesz przyczesać się albo coś w tym rodzaju. Ta wyprawa do Los Angeles raczej ci nie posłużyła. No fakt. Bez urazy.

18 Steve Roman wiedział, że Martin woli otrzymywać złe nowiny bez zwłoki; to tak jak z plastrem na ranie, lepiej go zerwać jednym szarpnięciem. Po zaparkowaniu pikapa na opłacanym co miesiąc ze zniżką miejscu wystukał numer AB. – Tak? – Ten piskliwy asertywny głos. – Nie mam nic istotnego do zameldowania – zaczął Steve. Wczorajsza odprawa poszła gładko: obiekt opuścił dom, tylko żeby pojechać do Costco, na targ rybny i do centrum handlowego na coś o nazwie pilates. Za to teraz trzeba uważać, żeby Martin się nie wkurzył. – Ale dziś prosto z domu wyruszyła do Palo Alto, do firmy REACH. Ten budynek wygląda... noo... raczej nowocześnie. – To spółka komputerowa – wyjaśnił Martin. – Dobrze wiedzieć. Obserwuj ją dalej. Steve poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. – Przedtem, kiedy dzwoniłeś, mówiłeś coś o wysłaniu wiadomości? Kiedy nadejdzie pora. Czy powinienem teraz coś zrobić? – Tylko błagam, nie każ mi nikogo

krzywdzić, myślał. Boję się, że nie będę mógł przestać. – Jeszcze nie. Tylko ją obserwuj i tak jak dzisiaj, melduj, dokąd jeździ. Aha, to ważne: dowiedz się, z kim rozmawia. Steve zawsze podziwiał poprawność gramatyczną Martina. Przełknął z wysiłkiem ślinę, wiedząc, jak bardzo Martin nie lubi być wypytywany. Na każdego wiernego wyznawcę zdawało się przypadać dziesięciu krytyków, wątpiących w Adwokatów Boga, których misja polegała na służbie ubogim. Wprawdzie Steve gorąco wierzył w dzieło AB, ale w gromadzeniu kościelnych funduszy różni cynicy dopatrywali się samych najgorszych rzeczy. I to z powodu tego nieustannego nadzoru Martin mógł być taki tajemniczy. Sam w pełni oddany słowu Bożemu, oczekiwał od swych wyznawców pełnego zaufania. – Czy ona... Czy powinienem się spodziewać kłopotów? – wydukał. Nauczył się już odpowiednio dobierać słowa. – Nie – odrzekł stanowczo Martin. – Ale dawno temu, owszem. Tak między nami dwoma... Steve poczuł falę przyjemnego ciepła. Martin wyraźnie zamierzał dopuścić go do kręgu zaufanych. – ...między nami dwoma, byłem wtedy młody. Zbyt szybko zaufałem Nicole i teraz... teraz ta kobieta stanowi przeszkodę w naszym Bożym orędownictwie, żeby nie powiedzieć więcej. – Rozumiem.

Nie wyjaśniało to w pełni, dlaczego musiał przemierzać samochodem cały rejon Zatoki, ale wiedział już więcej niż przedtem. Z nowym zapałem wjechał na drogę I-280.

19 Laurie pakowała właśnie aktówkę, kiedy ktoś trzykrotnie zapukał i zza drzwi wyjrzała głowa Grace. – Masz czas na gościa? – spytała wylęknionym głosem. Tylko gościa jej teraz brakowało. Chociaż mogła obejść się bez uwagi Bretta na temat jej wyglądu, szef trafił w sedno, sugerując, że powinna wcześniej wyjść. Od chwili uzyskania zgody Rosemary na uczestnictwo w programie pracowała niemal non stop. Teraz musi jeszcze zadzwonić do niej z dobrą nowiną, a potem tylko dotrzeć do domu na czas, żeby przywitać Timmy’ego i ojca po powrocie ze szkoły. – Przykro mi, Grace, ale... Czyżbym zapomniała o jakimś umówionym spotkaniu? – Mogę przyjść kiedy indziej – odezwał się męski głos zza drzwi. Alex! – Oczywiście. Proszę, Alex, wejdź! – powiedziała, starając się panować nad głosem. Gdy wyminął bezpiecznie Grace, ta zatrzepotała

rzęsami i udała, że wachluje ręką twarz. Często się jej zdarzało powtarzać przy Alexie ten ruch, który miał znaczyć tyle co: „Ale ciacho!”. Podczas kręcenia pierwszego odcinka W cieniu podejrzenia, kiedy policjant zabił Niebieskookiego, zanim ten zdołał zastrzelić Laurie, Alex natychmiast podbiegł do niej i Timmy’ego i pochwycił ich w ramiona. Grace razem z całą ekipą mogła widzieć w tym odruchową reakcję odważnego mężczyzny na groźną sytuację, ale Laurie już zawsze od tej chwili wyczuwała jego dążenie do kontaktu, zupełnie jak ciepło zapalonej żarówki. Poczekała, aż Grace zamknie za sobą drzwi. – Przysięgam, że w twojej obecności jej IQ spada o piętnaście punktów. – Szkoda, że nie działam tak samo na przysięgłych... Wskazała mu miejsce w szarym obrotowym fotelu twarzą do okna, sama usiadła naprzeciwko na sofie. – Jak minął dzień? – W porządku. Dużo pracy. Dzwoniłem kilka razy. Skinęła głową. – Przepraszam, wciąż gonię czas. Między pracą a Timmym... – Zawiesiła głos. – Nie uwierzyłbyś, jaki on jest zajęty. Chyba będę musiała umawiać się na spotkania z własnym synem. Niedawno zapisał się na karate, do tego trenuje piłkę nożną, a teraz jeszcze chce grać na trąbce, bo dziadek zabrał go na charytatywną imprezę policyjną i Timmy zobaczył orkiestrę dętą w akcji. Na razie mój tata puszcza mu

na YouTube filmy z Louisem Armstrongiem, Milesem Davisem, Wyntonem Marsalisem i Dizzym Gillespiem. Timmy gapi się w ekran, naśladuje ruchy ich rąk, wydyma policzki jak rozdymka... Kto by pomyślał, że można grać na trąbce bez trąbki? Rozgadała się i oboje o tym wiedzieli. – Leo opowiadał mi o tej nowej pasji Timmy’ego. Na meczu Rangersów w zeszłym tygodniu. – No jasne. Ojciec przypominał jej potem, żeby odpowiedziała na wiadomości od Alexa, który próbował umówić się z nią na kolację. – A więc – zauważył Alex – ten Brett Young to taki lisek chytrusek, prawda? Zanim weszłaś do gabinetu, powiedział mi, że to ty mu wmawiałaś, iż przypadek Susan Dempsey wypali tylko wtedy, jeśli zgodzę się na prowadzenie programu. – „Lisek chytrusek” w sam raz do niego pasuje. Ale muszę mu przyznać, że faktycznie jesteś właściwą osobą do tej roli. Nie sądzę, aby Frank Parker ułatwił nam zbytnio zadanie. – Widziałem twoją minę, kiedy zobaczyłaś mnie w gabinecie. On ci narzucił ten pomysł. A ostatnią rzeczą, jakiej bym sobie życzył, jest być przy tobie, jeśli tego nie chcesz. – Nie, ja tylko... – Zmusiła się do zwolnienia tempa i starannego doboru słów. – Przez cały dzień czekałam na telefon od Bretta. I kiedy wreszcie mnie wezwał, po

prostu spodziewałam się zastać go samego. Ale oczywiście bardzo się cieszę, że znalazłeś czas. Zależy mi na tym przypadku. Susan Dempsey w chwili śmierci miała tylko dziewiętnaście lat. A jej matka od dwudziestu lat czeka na jakieś wyjaśnienie. Wyobrażasz sobie, co to dla niej znaczy? Jedyne dziecko i całe dwie dekady niepewności? Przeżyła jeszcze gorsze piekło niż to, przez które przeszła Laurie w ciągu pięciu lat daremnych poszukiwań zabójcy męża. Utrata dziecka po prostu by ją zdruzgotała. – Jak możesz to robić, Laurie? Wyraźnie czujesz pociąg do koszmarnych historii. Nigdy cię nie kusiło, żeby zrobić przyjemny program... ja wiem? O randkach czy modelkach? – Niektóre kobiety znają się na romansach i modzie. Mnie ciągnie do ludzi w rodzaju Rosemary Dempsey. – Uśmiechnęła się smutno. – Szczerze uważam, że ten program może komuś pomóc. Czasem się zastanawiam, co by było... – Powstrzymała się od skończenia zdania. – ...gdyby ktoś zrobił dla ciebie to, co W cieniu podejrzenia zrobiło dla innych. Pokiwała w milczeniu głową. – Naprawdę nie masz nic przeciwko, żebym ci pomagał? – Nie, ja tego chcę. – Dla Rosemary, dodała w duchu. Poprosiła o powierzenie Alexowi prowadzenia pierwszego odcinka W cieniu podejrzenia z powodu

jego niezwykłej zdolności do wyciągania ze świadków w sądzie informacji, które poprzysięgli sobie zachować w sekrecie. Był współczesnym Perrym Masonem, tylko znacznie przystojniejszym. – W takim razie zgoda. Powiedz mi, co powinienem wiedzieć. Laurie mogła dać mu teczki i wracać do domu. Zamiast tego scharakteryzowała szczegółowo każdą z osób, które wyznaczyła do programu, i odpowiedziała najlepiej, jak potrafiła, na wszystkie pytania. Czy policja jest pewna dokładnego czasu śmierci Susan? Czy ktoś oprócz Madison Meyer może potwierdzić zeznania Franka Parkera? Czy Keith Ratner ma naprawdę mocne alibi? Laserowa precyzja jego pytań wywarła na niej wrażenie. Właśnie ten rodzaj wzajemnej komunikacji przyciągnął ich do siebie podczas odświeżania przypadku „Gali dla czterech dziewczyn”. Po zakończeniu współpracy przy programie wpadli w bezpieczną strefę, w której mieścił się okazjonalny wspólny posiłek, a także wyprawa całą rodziną na jakąś imprezę sportową. Teraz jednak Alex miał wrócić do jej życia na co dzień i czekało ich wspólne roztrząsanie takich motywów, jak miłość, zazdrość i wściekłość. Wzięła głęboki oddech, żeby powstrzymać galopadę myśli. – No dobrze, skoro uzgodniliśmy to oficjalnie, pora zacząć fazę przygotowań do produkcji. Chyba nie

uprzedziłam cię, ile z tym jest roboty. Jak Brettowi udało się ponownie skłonić cię do współpracy? – Znasz Bretta. Skupił się na wmawianiu mi, że nie wyobraża sobie nikogo innego w tej roli. Chyba uważa, że najlepsza droga do mojego serca prowadzi przez karmienie ego. – Poprzednim razem odnieśliśmy taki sukces, że studio podwyższyło mi budżet. Możemy liczyć na lepszą estetykę, ale większość pieniędzy włożyłam w zbieranie informacji. Zamiast stawiać każdą z osób przed kamerą, robimy zawczasu więcej rozeznania. Próbujemy przeprowadzić ze wszystkimi wstępne rozmowy przeważnie bez udziału kamer, licząc, że poczują się swobodnie i może nawet ktoś się z czymś zdradzi? – Masz rację. Prawnicy czasem wykorzystują w ten sposób zeznania pod przysięgą. Zarzucaj wędkę poza salą sądową, ale przed ławą idź po trupach. Uśmiechnęła się, zadowolona z pochlebstwa, i zerknęła na zegarek. – Muszę jechać do Timmy’ego. I jak zauważył Brett, nocny lot raczej mi nie posłużył. Jestem wykończona. – Wcale na to nie wyglądasz. Zmusiła się do odwrócenia wzroku, po czym wstała, żeby go odprowadzić do drzwi. W tej chwili jej myśli koncentrowały się na rodzinie i historii Susan Dempsey. Nie było miejsca na nic – ani nikogo – innego. Jeszcze nie.

20 – C o będziesz jadła? – Lydia wertowała menu. – Pewnie coś zdrowego. Wciąż nie mogę ochłonąć po tym ogromie jarzyn, które przywiozłaś wtedy do domu. Rosemary wolałaby, żeby sąsiadka przestała wreszcie komentować zawartość jej toreb na zakupy. Bardzo denerwowało ją wścibstwo Lydii. Opanowała moment irytacji, starając się skupić na tym, dlaczego dzisiaj umówiła się z nią na lunch: ponieważ Lydia jest jej sąsiadką, tamtego dnia szczerze chciała jej pomóc, a od czasu przeprowadzki do Castle Crossing, czyli prawie półtora roku temu, Rosemary nie zawarła żadnych nowych znajomości. Pierwszą próbę rewanżu podjęła wczoraj rano: zaniosła Lydii słoiczek żelkowych fasolek, które ta nazywała swoją ulubioną słabością. Teraz zaś jadły swój pierwszy wspólny lunch w Rustic Tavern. Pogoda była piękna, więc wybrały zaciszny stolik w ogródku na patio. – Potrawy jarskie wcale nie są moim ulubionym jedzeniem. – Rosemary zamknęła menu. – A na dowód

zamówię cheeseburgera z boczkiem i frytki. – Och, to musi być coś pysznego! Wezmę to samo, ale na początek sałatkę, będziemy mogły mówić, że jadłyśmy jarzynę. – Dobry pomysł. Kiedy skończyły sałatkę i poprosiły o dolewkę caberneta, Rosemary zapytała, jak Lydia trafiła na ich wspólne osiedle. – Donowi zależało na dodatkowej ochronie. Mnie się to wydało dziwne, skoro dzieci już się wyprowadziły. Ale raz w miesiącu zabieramy na weekend wnuki, a tyle się słyszy okropnych historii o porwaniach dzieci, gdy tylko spuści się je z oka... Ach, przepraszam, nie chciałam... Rosemary pokręciła głową. – Nie szkodzi, mów dalej. – No więc Don uznał, że dzieciom będzie bezpieczniej na strzeżonym osiedlu. Jak się wyraził: nie może przecież walić każdego po łbie. Rosemary umilkła. Czyżby się przesłyszała? Ale Lydia dostrzegła jej zmieszanie. – No jasne, masz prawo nie rozumieć. Don, znaczy mój mąż, pracował w firmie ochroniarskiej. Zajmował się ochroną bezpośrednią, jak to nazywają, różnych sportowców i muzyków. Tak właśnie się poznaliśmy. – Prowadzisz drugie życie jako zawodowa sportsmenka? – Och, nie, przepraszam. Dzieci wciąż mi wytykają, że

nie umiem składnie opowiadać. Podobno nie przedstawiam faktów linearnie, tylko tak po trochu, „kap-kap”. Poznałam Dona w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym ósmym roku, oboje byliśmy młodziakami, znaczy on był młodziakiem, miał dwadzieścia lat i ochraniał Jimmy’ego O’Hare w czasie jego pierwszej światowej trasy. – Rosemary jak przez mgłę pamiętała nazwisko rockowego piosenkarza z Południa, popularnego w tamtych czasach. – Ja miałam dwadzieścia pięć, ale wszystkim mówiłam, że dwadzieścia jeden. Muzycy nie uznawali starszych dziewczyn. – Więc ty... Śpiewałaś z nim w chórku, tak? – Ale gdzie tam. Ja nigdy w życiu nie zaśpiewam czysto ani jednej nuty. Kilka lat temu mieliśmy na osiedlowej imprezie konkurs karaoke i moi znajomi zagrozili, że wygnają mnie z Castle Crossing, jeśli jeszcze kiedyś spróbuję im coś zaśpiewać. Uwierz mi, na pewno nie chciałabyś mnie słuchać. A co do mojego wieku, to skłamałam wtedy, żeby móc towarzyszyć im w trasie. Dziś na takie dziewczyny mówi się groupies. Rosemary o mało nie opluła się winem. Oto nauczka: nigdy nie sądź książki po okładce. Zwłaszcza jeśli książka jest człowiekiem. Lody – a także oczekiwania Rosemary – zostały całkowicie przełamane i odtąd rozmowa toczyła się na luzie. Każda z nich miała zupełnie inne życie, ale znalazły się też nieoczekiwane paralele między Lydii

życiem w trasie a przygodą młodej Rosemary, po przeprowadzce z Wisconsin do Kalifornii. – A dlaczego przeniosłaś się na drugą stronę ulicy? – spytała Lydia. – Nie wolałaś zostać w swoim dawnym domu? Rosemary dziobała widelcem frytki. – Przepraszam. Znów powiedziałam coś niewłaściwego? – Nie, nie. Tylko... Odpowiedź jest skomplikowana. W tamtym domu wychowałam Susan, opłakiwałam ją, przeżyłam tam z Jackiem więcej lat niż gdzie indziej czy z kimkolwiek innym. Ale po jego śmierci dom nagle stał się za duży i za pusty dla samotnej osoby. Trudno mi było zostawić za sobą wszystkie wspomnienia, ale przyszedł na to czas. – Och, Rosemary, nie chciałam poruszać takich przykrych tematów. – Nic nie szkodzi. Naprawdę. Lydia poklepała ją po ręce. W tym momencie zadzwoniła komórka Rosemary. – Przepraszam. – Zerknęła na wyświetlacz. – Muszę odebrać. – Rosemary, tu Laurie Moran. Mam dobre wieści. – Tak... Rozumiem... Uhm... – bąkała Rosemary, z trudem znosząc zaciekawione spojrzenia Lydii. – Ktokolwiek to był, wyglądasz na zadowoloną – zauważyła tamta po zakończonej rozmowie. – Tak, masz rację. To producentka telewizyjna

z Nowego Jorku. Wybrała przypadek mojej córki do następnego odcinka programu W cieniu podejrzenia. Oczywiście nie może niczego obiecać, ale muszę się modlić, żeby coś nowego z tego wynikło. To już dwadzieścia lat... – Nie umiem sobie wyobrazić. Rosemary uświadomiła sobie, że po raz pierwszy rozmawia o Susan z kimś, kto jej nie znał ani nie uczestniczył w śledztwie. Właśnie oficjalnie zyskała nową przyjaciółkę.

21 Dwight Cook najchętniej wypatroszyłby wnętrze siedziby REACH i urządził wszystko od nowa. Koncepcja projektu wyglądała super, kiedy architekt po raz pierwszy ją przedstawił. Trzypoziomowy budynek z mnóstwem otwartej przestrzeni, z częścią wnętrz o trzynastometrowej wysokości, miał także sporo przytulnych zakątków i jaskrawo pomalowanych nisz z sofami i stolikami, żeby ludzie mogli spotykać się w małych grupkach. Pomysł – według architekta – zakładał stworzenie iluzji ogromnej, ciągnącej się niczym labirynt przestrzeni. No cóż, efekt labiryntu wypalił. Czy tylko on jeden łaknął monochromatycznej symetrii? Odciąwszy się mentalnie od wszystkich koszmarnych szaleństw wizualnych, myślał o pracy, która tętniła w obrębie tych śmiesznie ukształtowanych ścian. REACH istniało niemal dwadzieścia lat i nadal mogli sobie pozwolić na zatrudnienie najzdolniejszych, najbardziej nowatorskich ludzi w kraju.

Doszedł do końca korytarza i skręcił w prawo, do gabinetu Hathawaya. Dawny profesor UCLA od samego początku służył REACH na wszelkie możliwe sposoby. Ale niezależnie od ich wspólnej pracy, Dwight zawsze myślał o nim jako o swoim mentorze, człowieku odpowiedzialnym za zbudowanie imperium REACH. Drzwi gabinetu stały otworem, co w „korpokulturze” REACH było normą. Richard Hathaway, chociaż sporo po pięćdziesiątce, nadal wyglądał tak samo, jak w czasach, kiedy studenci płci obojga uważali go za „megaciacho” grona profesorskiego. Wzrostu przeciętnego, o wysportowanej sylwetce, miał gęste, falujące ciemne włosy i całoroczną opaleniznę. Zawsze był ubrany tak, jakby za chwilę wybierał się na pole golfowe. Podszedłszy bliżej, Dwight zauważył, że Hathaway jest pogrążony w lekturze artykułu „Pracuj mądrzej, nie dłużej”. Usiadł naprzeciwko, niepewny, jak poruszyć sprawę, z którą przyszedł. Postanowił zacząć ostrożnie, tak jak robią inni, kiedy próbują ominąć temat. – Czasem, gdy chodzę wokół tego budynku, przypomina mi się nasze stare laboratorium na UCLA. – Tylko że tam pracowaliśmy na komputerach wielkości małego samochodu. Meble też nie były takie ładne. – Hathaway zawsze miał w zanadrzu dobrą ripostę. Ileż to razy uratował go, idąc z nim

„na przyczepkę” na spotkanie z potencjalnym inwestorem? Dwight przewyższał Hathawaya talentem do programowania, ale bez niego zawsze musiałby pracować dla kogoś innego. – Za to ściany mieliśmy proste – zauważył Dwight, próbując tego samego rodzaju humoru. Hathaway uśmiechnął się, ale Dwight widział, że jego niedoceniony żart spalił na panewce. – Chodziło mi o to – kontynuował – że mieliśmy wokół siebie te wszystkie dzieciaki – inteligentne, idealistycznie nastawione, może trochę nawiedzone. – Teraz Hathaway parsknął śmiechem. – Oni wierzyli, iż wystarczy jeden kod, by zmienić świat. Pamiętam, że w twoim laboratorium to się wyczuwało. – Mówisz jak dumny rodzic. – Tak, chyba jestem dumny. – Dwight tak bardzo starał się nie czuć żadnych emocji, że nigdy nie nauczył się ich opisywać. – Duma to miłe uczucie, ale REACH ma inwestorów, a ci mają oczekiwania. Byłoby miło znów stać się użytecznymi. – Jesteśmy bardziej niż użyteczni, Hathaway. – Dwight zwracał się do niego „doktorze Hathaway” jeszcze długo po ukończeniu UCLA, chociaż profesor nalegał, by go nazywał Richardem. Jakoś nie mogło mu to przejść przez usta, więc kompromisowo stanęło na „Hathawayu”. – Mam na myśli użyteczność według pierwszej strony

„Journala”. Cena naszych akcji jest stabilna, ale inne idą w górę. Nawet jako profesor Hathaway nie chodził w tweedach i praktycznych butach. Wobec studentów stawiał sprawę jasno: postęp techniczny nie tylko pomaga ludziom zmieniać świat, ale także pozwala im się bogacić. Gdy pewien bankier inwestycyjny po raz pierwszy wypisał im czek na siedmiocyfrową sumę, umożliwiając REACH założenie pracowni w Palo Alto, Hathaway pomaszerował prosto do dilera samochodowego po nowe maserati. – Chyba nie przyszedłeś tu, żeby wspominać dawne czasy – zauważył. Dwight ufał Hathawayowi. Istniała między nimi szczególna więź od chwili, gdy profesor w połowie pierwszego roku studiów zaprosił go do pracy w swoim laboratorium. Chłopak zawsze czuł, że jego własny ojciec albo próbuje go zmienić, albo go unika, natomiast Hathaway, który miał te same zainteresowania, nigdy nie namawiał go, by zachowywał się tak jak wszyscy. Kiedy pracowali wspólnie, łącząc zdolności Dwighta do pisania kodów z Hathawayową smykałką do interesów, stanowili idealny tandem. Więc dlaczego nie mógł powiedzieć swojemu wieloletniemu przyjacielowi i mentorowi, że włamywał się na konta pocztowe każdego, kto mógł mieć związek z morderstwem Susan?

Ach, jak gorąco pragnął podzielić się z nim swoją wiedzą! Na przykład tym, że żona Franka Parkera, Talia, napisała do swojej siostry, że „jest gotowa na wszystko, byle Frank już nigdy nie wymówił imienia tej dziewczyny”. Czy Talia oponowała przeciwko programowi, bo podejrzewała, że jej mąż jest zamieszany w morderstwo? Albo mail Madison Meyer do agenta. Przekonywała go, że wystarczy, by znalazła się znów sam na sam z Frankiem Parkerem, a pewne jak w banku, że dostanie „prawdziwą rolę”, która zapewni jej comeback. Wyglądało to tak, jakby Madison miała na reżysera jakiegoś haka. Mimo to Dwight nie potrafił się zmusić do wyznania Hathawayowi, co mu chodzi po głowie. Wiedział, że przyjaciel będzie się martwił o konsekwencje, jakie cała korporacja poniesie, gdyby Dwighta przyłapano na włamywaniu się do prywatnych kont. Nikt już nie powierzyłby REACH żadnych informacji, a ich akcje spadłyby na łeb na szyję. Dlatego ten jeden sekret musi zachować wyłącznie dla siebie. Hathaway jednak patrzył na niego wyczekująco. – Co się dzieje, Dwight? – Chyba już zapomniałem. Od wędrówki po tym labiryncie kręci mi się w głowie. – Ucieszył go uśmiech na twarzy przyjaciela; znaczy, że się udało. – Ja mam tak za każdym razem. Ale skoro już tu jesteś... Dzwoniła do mnie niejaka Laurie Moran

z telewizji. W sprawie programu o Susan Dempsey. Podobno ty podałeś im moje nazwisko. Zdawało mi się, że wszyscy są przekonani o winie Franka Parkera, ale policja nie potrafiła mu nic udowodnić. Dwight miał ochotę wrzasnąć: „Za to ja bym potrafił!”. Ale powiedział tylko: – Po prostu chciałbym, aby ludzie wiedzieli, że Susan była czymś więcej niż tylko celem dla mordercy. Ani jakąś tam kandydatką do roli. Ona była... po prostu fenomenalna. – Sam zauważył, że głos mu się łamie jak uczniakowi. Gdyby stanął przed kamerą, czy wszyscy od razu by odkryli, że bardzo był zafascynowany swoją koleżanką? – I spójrzmy prawdzie w oczy – dodał. – W telewizji wypadniesz znacznie lepiej niż ja. – Jesteś pewien, że to dobry pomysł? Będą mnie wypytywać o naszą pracę w laboratorium. Wiesz, że nie lubię niczego, co przyciąga uwagę do początków tej kompanii. Minęło prawie dwadzieścia lat, odkąd założyli REACH. Dwight nie pamiętał już, jak narodził się pomysł, ale Hathaway nigdy nie zapominał. – To całkiem co innego. Takie programy nie przyciągają widzów roztrząsaniem szczegółów optymalizacji przeglądania sieci. Ich obchodzi tylko Susan. – Doskonale, jeśli w to wchodzisz, ja także. Kiedy Dwight wrócił do kolorowego labiryntu REACH, poczuł się kompletnie osamotniony. Nie

przypominał sobie, żeby kiedykolwiek ukrył przed Hathawayem jakąś informację. Ale zrozumiał też prawdziwy powód swojego postępku: otóż nie chciał, żeby Hathaway się na nim zawiódł. Musiał jednak dowiedzieć się więcej. Chcę wziąć udział w programie, myślał, ponieważ jeśli fizycznie znajdę się blisko innych uczestników, mogę skopiować zawartość ich telefonów i dowieść, kto zabił Susan. Ale nie, nic z tego nie mógłby powiedzieć. Po prostu to zrobi. Dla Susan.

22 Gdyby nie kamera ze wstecznym obrazem na desce rozdzielczej volvo, Rosemary Dempsey mogłaby uszkodzić pojemnik na makulaturę, zostawiony przypadkiem przy krawężniku po cotygodniowym opróżnieniu. Lubiła nową technikę, która otaczała ją codziennie, ale wciąż zadawała sobie pytanie, co sądziliby o tym Susan i Jack. Kiedy przełączyła się ze wstecznego, dostrzegła kątem oka Lydię, która w pomarańczowych kaloszach i dobranych kolorem gumowych rękawiczkach podlewała ogrodowym wężem hortensje. Pomachała jej na powitanie, a Rosemary odwzajemniła się tym samym i jeszcze przyjaźnie zatrąbiła klaksonem. Jechała ostrożnie, nie spuszczając z oka szybkościomierza. Z tego, co wiedziała o Lydii, mogła się domyślić, że przekroczenie przepisów naraziłoby na szwank ich świeżą przyjaźń. Biorąc kolejne zakręty na osiedlowej drodze, uśmiechała się do siebie, bo oczami wyobraźni

zobaczyła Lydię Levitt młodszą o czterdzieści lat. Na pewno zamiast stroju ogrodniczki nosiła dzwony i buty na platformach. Rosemary nadal miała na twarzy uśmiech, kiedy GPS oznajmił, że jej cel znajduje się po prawej stronie. System ocenił czas jazdy do San Anzelmo niemal idealnie: czterdzieści dwie minuty. Mijając podjazdy zapełnione różnymi porsche, mercedesami, a nawet jednym bentleyem, zastanawiała się, czy jej volvo jest najgorszym samochodem w tej okolicy. Dwie posesje od domu Nicole, przed wielkim, nowobogackim budynkiem stał wprawdzie kremowy pikap, ale zapewne należał do ogrodnika. „Dojechałaś do celu” – ogłosił GPS. Rosemary bywała już u Nicole, ale wciąż potrzebowała chwili, żeby przyjrzeć się jej pięknemu domowi. Perfekcyjnie odremontowany „tudor” miał rozległy widok na Ross Valley i wydawał się za duży dla bezdzietnego małżeństwa. Ale z tego, co wiedziała, Gavina, męża Nicole, było na niego stać, a poza tym często wolał pracować w domu, niż dojeżdżać do finansowej dzielnicy San Francisco. Czterdzieści dwie minuty jazdy to mała cena za przyjemność osobistego przekazania wiadomości. Nicole powitała ją w drzwiach, zanim Rosemary zdążyła zadzwonić.

– Wszystko w porządku? – spytała, wymieniając z nią szybki uścisk. – Przez telefon wydałaś mi się spięta. – Jak najbardziej w porządku. Nie chciałam cię przestraszyć. Ona, matka, tak mocno przeżywała swoją stratę, że czasem zapominała, jak śmierć Susan musiała wpłynąć na innych. Kiedy kilkunastoletnia dziewczyna traci jedną z najbliższych przyjaciółek, nie będzie przecież reszty życia spędzać w strachu przed złą wiadomością. – Och, to dzięki Bogu. Wejdź, proszę. W domu panowała cisza. – Gavina nie ma? – spytała Rosemary. – Nie, je dziś obiad z klientem, więc pracuje w biurze. Rosemary miała czworo rodzeństwa i zawsze marzyła o dużej rodzinie. Ale od ślubu minęło dziesięć lat, zanim ku jej radości na świecie pojawiła się Susan. Zawsze była bardzo towarzyska, po domu kręciły się ciągle dzieci sąsiadów, potem szkolne koleżanki. Nawet gdy poszła do college’u, dom zdawał się buzować jej energią – ciągle ktoś do niej dzwonił, tu i ówdzie poniewierały się rzeczy do prania, a kiedy Rosemary włączała odtwarzacz, ryczała muzyka z pozostawionej płyty. Nigdy nie pytała Nicole, czemu ona i Gavin zdecydowali się na taki cichy dom, ale nie mogła oprzeć się współczuciu z powodu ich wyboru. Poszła za Nicole do pokoju, którego całe ściany zastawione były regałami z książkami. Jedną

zdominowały dzieła z zakresu przedsiębiorczości i historii, na innej przeważały wszelkiego rodzaju powieści – romanse, dreszczowce, science fiction oraz te uważane za bardziej „literackie”. Serce jej się ścisnęło na wspomnienie rozmowy z Susan dwa dni po jej przeprowadzce: „Przypadłaby ci do gustu moja współlokatorka. Ma zadziwiające upodobanie do książek”. Pewnie te powieści należały do Nicole. Kiedy usiadły, Nicole spojrzała na nią wyczekująco. – Więc nic jeszcze nie wiesz? – zdziwiła się Rosemary. – Co masz na myśli? Nie trzymaj mnie dłużej w niepewności, bo zaraz dostanę zawału. – Ruszyło się nareszcie. Dzwoniła do mnie Laurie Moran, że kierownictwo studia wyraziło zgodę i następny odcinek W cieniu podejrzenia będzie na temat przypadku Susan. Wystąpią wszyscy, którzy się zgłosili: ja, ty, Madison, Frank Parker i – ku mojemu zaskoczeniu – Keith Ratner. Laurie dotarła nawet do kolegi Susan z laboratorium. – To cudowna nowina. – Nicole wychyliła się i uścisnęła krótko jej dłonie. – Tak, też tak uważam. Mam wrażenie, że cię do tego zmusiłam, więc chciałam ci osobiście podziękować. Rosemary czuła się jak na emocjonalnym diabelskim młynie od chwili, gdy otworzyła list Laurie, ale i tak uznała reakcję Nicole za dość dziwną. – Laurie zapowiedziała, że przeprowadzi ze wszystkimi rozmowy wstępne. Bez kamer. Chce tylko

usłyszeć naszą wersję, żeby ustalić, o co nas zapyta, kiedy krzykną: „Akcja!”. – Jasne, nie ma sprawy. Czy Rosemary tylko się zdawało, czy rzeczywiście wzrok Nicole przesunął się na schody jej pustego domu? – Naprawdę nie masz nic przeciwko temu? Chodzi o to, że ty i Madison byłyście oprócz nas, rodziców, jedynymi osobami, z którymi ona mieszkała. Madison... no cóż, zawsze była jakby na przyczepkę. Czy tego chcesz czy nie, Susan traktowała cię trochę jak siostrę. Wszelki dystans, jaki Rosemary wyczuwała dotąd w Nicole, zniknął w jednej chwili. Oczy młodszej kobiety wezbrały łzami. – Ja także... Była moją przyjaciółką... I naprawdę niesamowitą osobą. Obiecuję, że pomogę w programie. Jeśli jest jakiś sposób, żeby ustalić, co się stało z Susan, razem tego dokonamy. Teraz Rosemary płakała, ale uśmiechała się przez łzy. – Pokażemy Parkerowi i Ratnerowi, jakie twarde z nas baby. Bo to na pewno jeden z nich, prawda? Kiedy uznała, że pora jechać, Nicole przy drzwiach objęła ją ramieniem i sprowadziła stromym zejściem z ganku aż na ulicę. Zanim wsiadła do samochodu, znów przystanęła, zachwycona zapierającym dech widokiem na dolinę, zielone drzewa i dalekie wzgórza za błękitną mgiełką. – Nie wiem, czy ci to kiedyś mówiłam, Nicole, ale

bardzo się o ciebie martwiłam, gdy odeszłaś z uczelni. Zastanawiałam się, gdzie jesteś, czy i jak zmieniło się twoje życie po śmierci Susan. Tak się cieszę, że wszystko ci się dobrze ułożyło. Nicole uściskała ją mocno i poklepała po plecach. – Jedź ostrożnie, dobrze? Mamy do załatwienia ważne sprawy. Rosemary wsiadła do auta, zapięła pas i ruszyła wolno od krawężnika. Żadna z kobiet nie zauważyła, że ktoś je obserwuje. Dwa domy dalej kremowy pikap włączył się do ruchu i podążył za Rosemary na południe.

23 Martin Collins obchodził wolno nawy swojego megakościoła, usytuowanego wygodnie tuż przy autostradzie I-110, w sercu południowego Los Angeles. Po drodze ściskał ręce wiernych, pozdrawiał ich i udzielał błogosławieństw. Wcześniej wygłosił poruszające kazanie do czterotysięcznego tłumu, wszyscy słuchali go na stojąco, z rękoma wzniesionymi do Boga... i do niego. Większość tych ludzi z trudem wyskrobywała pieniądze na czynsz czy jedzenie, ale kiedy podawano koszyki, widział fruwające w powietrzu banknoty. Dawne czasy werbowania i trudnego nawracania nowych członków w salonach tatuażu, warsztatach rowerowych i podrzędnych barach należały do przeszłości. Widok tysięcy wiernych wsłuchanych w każde jego słowo dawał mu wiele radości, ale jeszcze bardziej lubił ten moment, kiedy, już po kazaniu, tłum się kurczył. Martin miał wtedy okazję, by porozmawiać z członkami Kościoła, tak bardzo oddanymi jemu osobiście, że

potrafili czekać godzinami tylko po to, aby uścisnąć mu dłoń. Okrążał wnętrze w drodze do głównych drzwi, zostawiając na koniec kobietę, która czekała w pierwszej ławce. Na imię miała Shelly. Po raz pierwszy trafiła tu półtora roku wcześniej, kiedy przypadkiem znalazła ulotkę Adwokatów Boga na dworcu autobusowym. Obok niej siedziała jej córka Amanda, dwunastolatka o mlecznej karnacji i jasnobrązowych oczach – istny aniołek. Martin wychylił się, żeby uściskać Shelly. Ta podniosła się z ławki i przywarła do niego. – Z serca dziękuję za pobożne słowa – szepnęła. – I za mieszkanie. Nareszcie mamy własny dom. Martin prawie jej nie słuchał. Słodka mała Amanda unosiła ku niemu buzię z wyrazem czci w oczach. Dawno znalazł sposób na zebranie znaczących funduszy dla Adwokatów Boga. Ponieważ zyskali status uznanej przez rząd religii, darowizny na ich rzecz zwolniono od podatków. A dolarowe banknoty rzucane w euforii po kazaniu miały się nijak do naprawdę dużych kwot. Martin po mistrzowsku opanował wywołujący błogostan religijno-miłosierny język, którym w magiczny sposób pozyskiwał pokaźne datki od różnych filantropów. Nawet mieszkańcom Hollywood potrafił ukazać religię jako coś fajnego. Nie wspominając o potężnych grantach federalnych, otrzymywał wsparcie kilku kongresmenów

o podobnych poglądach. Pieniądze umożliwiły grupie wsparcie jej misji poprzez pomoc ubogim, w tym także własnym członkom, którzy potrzebowali zabezpieczenia. Shelly miała powód, by wyrazić wdzięczność. Martin nie mógłby zapewnić dachu nad głową każdemu walczącemu z losem wiernemu, jedynie tym wybranym, jak Shelly i Amanda. – Nadal nie masz kontaktu z siostrą? – Absolutnie żadnego. Dwa miesiące wcześniej Martin przekonał Shelly, że jej siostra – ostatnia z biologicznej rodziny, z którą się kontaktowała, ta, która wyrzucała Shelly, że zbyt dużo czasu spędza w nowym kościele – stanowi przeszkodę w jej osobistym związku z Bogiem. – A co u ciebie? – spytał małą Amandę. – Podobają ci się nowe zabawki? Dziecko przytaknęło z nieśmiałym uśmiechem. Ach, jak on lubił tę minkę – samo zaufanie i radość. – To może mnie uściskasz? Ponowne przytaknięcie, a potem uścisk. Wciąż jeszcze zachowuje się przy nim nerwowo. Nie szkodzi, te sprawy wymagają czasu. Teraz, kiedy mała i jej matka przebywają w opłacanym przez niego mieszkaniu, będzie stopniowo spędzał z nimi coraz więcej czasu. Martin umiał wabić ludzi. W college’u jako główny przedmiot wybrał psychologię. Na jednym kursie cały okres w programie poświęcono syndromowi

maltretowanej kobiety: izolacja, władza i kontrola, przekonanie o wszechmocy i wszechwiedzy prześladowcy. Za tę część kursu otrzymał najwyższą notę. Nie potrzebował podręcznika ani specjalistycznych wyjaśnień. Wszystkie te objawy zaobserwował u własnej matki, zupełnie niezdolnej do powstrzymania ojca od ciągłego krzywdzenia jej samej i małego Martina. Tak dobrze rozumiał związek między strachem i zależnością, że w wieku dziesięciu lat poprzysiągł sobie jedno: kiedy dorośnie, to on będzie kontrolował innych. Nigdy więcej nie będzie kontrolowany. I nagle pewnego dnia, skacząc w środku nocy po kanałach, zobaczył na ekranie pastora megakościoła, a na dolnym pasku liczbę 900, oznaczającą datki. Mówił sugestywnie, jasno, wszystko wydawało się czarnobiałe. Nie słuchasz słowa Bożego – smażysz się w piekle, dasz pieniądze miłemu panu z telewizora – zasłużysz na miejsce u Boga. Tyle na temat władzy. Zaczął oglądać tego kaznodzieję każdej nocy, ćwiczył słownictwo i kadencje. Przestudiował przepisy podatkowe dotyczące instytucji religijnych. Dowiedział się o opartych na wierze grantach, jakie pozwalały kościołom pozyskiwać pieniądze od rządu poprzez zarządzanie programami dobroczynnymi. Wybielił zęby, chodził na solarium, wydrukował błyszczące kolorowe broszurki obiecujące bliskość z Bogiem dzięki pomocy biednym.

Jedynym problemem pozostawała policja. Brakowało im wprawdzie twardych dowodów, ale skłonności Martina zwróciły już uwagę wymiaru sprawiedliwości w Nebrasce. Miał dość ich szykan, tego zwalniania, kiedy przejeżdżali obok jego domu albo widzieli go w pobliżu placu zabaw. Wyjechał do południowej Kalifornii, krainy pełnej słońca, pieniędzy i ludzi szukających sposobu na zapewnienie sobie dobrego samopoczucia. I tak narodzili się Adwokaci Boga. I chociaż stroił się w piórka pobożności, wiedział, że klucze do władzy nauczył się zdobywać w domu rodzinnym, obserwując, jak ojciec podporządkowywał sobie matkę. Czynnik numer jeden: strach. To jeszcze łatwizna. Martin nie musiał nikogo krzywdzić. Bezwyznaniowy, chociaż pełen zapału religijnego Kościół w rodzaju Adwokatów Boga przyciągał ludzi, którzy i tak bali się znanego sobie świata. Chcieli łatwych odpowiedzi, a tych Martin skwapliwie im dostarczał. Numer dwa: władza i kontrola. Martin był „najwyższym” Adwokatem Boga, bezpośrednią tubą głosu Bożego. Tak go postrzegali członkowie Kościoła. Był – krótko mówiąc – ich bogiem. Kiedy przemawiał, słuchali. Pojawiały się też głosy krytyczne, ale Martinowi nie zależało, żeby absolutnie każdy mu wierzył. Miał szesnaście tysięcy członków i ściągał rocznie ponad czterysta dolarów od łebka. Liczby mówiły za siebie.

Numer trzy: izolacja. Zero przyjaciół, krewnych czy znajomych, którzy mogliby osłabić reżim AB. We wczesnym okresie było to największe wyzwanie, a Martin dobrze zapamiętał nauczkę związaną z Nicole. Teraz staranniej dobierał ludzi, członkowie musieli zapracować latami wiernej służby na dopuszczenie do ścisłego kręgu. Dopóki nie wiedzieli za dużo o finansach AB, mógł pozwalać im odejść. W kieszeni zabrzęczała mu komórka. Wyjął ją i spojrzał na wyświetlacz. To Steve meldował się z północy. – Muszę odebrać – wyjaśnił Martin Shelly. – Ale jutro do was zajrzę. – Będzie nam miło. – Kobieta raz jeszcze go uściskała, a Martin poklepał Amandę po głowie. Miała takie miękkie i ciepłe włosy... Jeśli odpowiednio dobierze jutro czas, powinien zastać ją w domu. Zwykle wraca ze szkoły, zanim jej matka skończy pracę na stanowisku portierki w budynku. Sam jej załatwił tę posadę. – Tak? – odezwał się, zmierzając do tylnego wyjścia. – Nicole miała gościa, pierwszego, którego dziś wypatrzyłem. To kobieta, około siedemdziesiątki. Jeździ volvo. Śledziłem ją aż do osiedla Castle Crossing, na obrzeżach Oakland. Wygląda dość miło, może to jej matka? – Nie, jej matka zmarła kilka lat temu w Irvine. – Martin wymknął się przez drzwi pożarowe na schody, żeby mu nikt nie przeszkadzał. – Masz jej nazwisko?

– Jeszcze nie, to zamknięte osiedle. Nie przejmuj się, Keepsafe ma tu mnóstwo alarmów, więc z łatwością się dostanę. Znam samochód i numer rejestracyjny. Jutro odnajdę jej dom i zdobędę dane. Czasem Martin myślał, jak łatwo można by zbierać haki na potencjalnych wrogów, gdyby w ścisłym kręgu miał ze dwóch policjantów. Gliniarz w parę sekund sprawdziłby numer w rejestrze. Ale gliniarze nie dostroiliby się do zasad Martina. Zastanawiał się więc, czyby po prostu któregoś nie przekupić, tak żeby mieć go na swojej liście płac. Szybko jednak doszedł do wniosku, że skorumpowany gliniarz w mgnieniu oka by go sprzedał. Od chwili, gdy zaczęto kręcić W cieniu podejrzenia, Martin liczył, że Keith Ratner wywęszy, co (i czy w ogóle) Nicole zamierzała powiedzieć o Adwokatach Boga. Do tej pory jednak mógł tylko czekać i zbierać strzępki informacji od Steve’a. – Doskonale. Dziękuję, Steve. Kiedy Steve się rozłączył, Martin tak mocno rzucił telefonem, że trzask rozbijanego ekraniku odbił się echem w całej klatce schodowej.

24 Kiedy następnego ranka Laurie otworzyła oczy, dopiero po dłuższej chwili uświadomiła sobie, że jest we własnym łóżku, a nie w samolocie czy na biurowej kanapie. Cyfrowy zegar wskazywał godzinę piątą pięćdziesiąt osiem. Nie pamiętała, kiedy ostatnio obudziła się przed dzwonkiem budzika. Na pewno dlatego, że wczoraj wieczorem padła już o wpół do dziewiątej. Wyłączyła budzik i chwilę później dobiegł ją brzęk naczyń z kuchni. Timmy jak zwykle był już na nogach. Tak bardzo przypominał w tym swego ojca! Rozpoznała zapach tostów; wciąż nie mogła uwierzyć, że jej mały synek sam sobie robi śniadania. Rozległ się trzask wyłącznika i w drzwiach ciemnego pokoju ukazał się oświetlony od tyłu Timmy z tacą. – Mamusiu, nie śpisz już? – Nie. – Zapaliła lampkę przy łóżku. – Zobacz, co ci przyniosłem. – Wolno, ze wzrokiem utkwionym w brzeg szklanki z sokiem pomarańczowym, podszedł bliżej i ostrożnie postawił tacę na łóżku. Tost

był przyrumieniony, w sam raz, jak lubiła, posmarowany już masłem i dżemem truskawkowym. Drewniana tradycyjna taca – jedna z dwóch – to jej prezent dla Grega na piątą rocznicę ślubu. Niestety, nie udało im się użyć ich wspólnie. Poklepała wolne miejsce koło siebie i Timmy natychmiast się tam wdrapał. Przytuliła go mocno. – Czym zasłużyłam sobie na śniadanie w łóżku? – Widziałem, jaka byłaś śpiąca wczoraj. Ledwie trzymałaś się na nogach, kiedy mnie otulałaś kocem. – Niewiele się przed tobą ukryje, hę? – Ugryzła kęs grzanki i ku radości synka, musiała zlizać kroplę ściekającego dżemu. – Mamusiu? – Hmmm? – Dalej będziesz latać do pracy do Kalifornii? Serce jej się ścisnęło. Pierwszy odcinek W cieniu podejrzenia kręcili w okręgu Westchester, więc codziennie wieczorem wracała do domu. Ten jednak wymagał zmiany miejsca. Laurie nawet nie myślała jeszcze o wyjaśnieniu tego synkowi, który wyraźnie już odczuwał skutki jej podróży. Odłożyła grzankę na talerz i przyciągnęła Timmy’ego bliżej. – Wiesz, że mój program próbuje pomóc ludziom, którzy utracili swoich bliskich, tak jak my tatusia? Przytaknął. – Po to, żeby źli ludzie, jak Niebieskooki, mogli być

złapani. Dlatego dziadek został policjantem. – No cóż, ja nie jestem wielką bohaterką, ale staram się, jak mogę. Tym razem pomagamy pewnej pani z Kalifornii. Dwadzieścia lat temu ktoś odebrał jej córkę Susan. I o tej Susan będzie nasz następny program, więc rzeczywiście muszę spędzić trochę czasu w Kalifornii. – Dwadzieścia lat to dawno temu. Przeszło dwa razy więcej, niż ja mam lat. – Patrzył na swoje palce u nóg, poruszające się pod kocem. – Cały czas będzie z tobą dziadek. – Ale on powiedział, że nie mogłaś nawet zadzwonić stamtąd z powodu różnicy czasu. A kiedy już wróciłaś, to byłaś taka śpiąca, że prawie zasnęłaś przy obiedzie. Przez wszystkie lata po śmierci Grega Laurie żyła w poczuciu śmiertelnego niebezpieczeństwa, przekonana, że Niebieskooki spełni swoją groźbę. Niepokoju synka o to, że ona spędza tak dużo czasu poza domem, w ogóle nie brała pod uwagę. Przy swoim trybie życia „wdowy po rycerzu” nie czuła się nigdy winna, że jest pracującą, samotną matką. Teraz napłynęły jej do oczu łzy, ale szybko je powstrzymała, nie chcąc, aby Timmy coś zauważył. – Przecież zawsze się o nas troszczę. – Ty, ja, dziadek. Wszyscy się o siebie troszczymy – odparł rzeczowo chłopiec. – Więc mi zaufaj. Jakoś ten problem rozwiążę. Mogę pracować i jednocześnie być twoją mamą, prawda? I zawsze jesteś u mnie na pierwszym miejscu. Żeby tam

nie wiem co. – Już nie mogła powstrzymać łez. Roześmiała się i pocałowała go w policzek. – Patrz, wystarczy, że ten słodki chłopczyk przyniesie do łóżka śniadanie, i mama całkiem głupieje. Też się roześmiał i podał jej szklankę z sokiem. – Czas umyć zęby – oznajmił. – Nie mogę się spóźnić. Jakby słyszała samą siebie. Wszystkie elementy przypadku Kopciuszka tkwiły na swoich miejscach, a ona nie mogła przestać myśleć o tym, co powiedział jej ojciec na temat przebywania w towarzystwie mordercy. Dreszcz przebiegł jej po plecach. Etykietka pracującej matki to naprawdę najmniejsze z jej zmartwień.

25 Kierownik Le Bernardin przywitał Laurie ciepłym uściskiem dłoni. – Pani Moran! Widziałem pani nazwisko w księdze. Jak miło znów panią gościć! Za dawnych czasów bywali tu z Gregiem regularnie co tydzień, zostawiwszy synka z opiekunką. Teraz, jako jedyna żywicielka rodziny, umawiała się na randki wyłącznie z czwartoklasistą, który zawsze hamburgery i pizzę stawiał wyżej niż frykasy z restauracji z trzema gwiazdkami Michelina. Ale dzisiejszym ekstrawaganckim posiłkiem chciała uczcić oficjalną zgodę Bretta Younga na produkcję odcinka o przypadku Susan Dempsey, a jej honorowymi gośćmi byli Grace i Jerry. – Trzy osoby, tak? – upewnił się kierownik. – Tak, bardzo dziękuję. – Ach, a ja miałam nadzieję, że spotkam tu tego uroczego Alexa Buckleya! – wykrzyknęła Grace. – Jerry mówił, że podobno mecenas zgodził się znów objąć prowadzenie.

– Rzeczywiście, ale niestety na tym lunchu będzie nas tylko troje. Jerry – prosto od fryzjera i w granatowym garniturze – świetnie pasował do eleganckiego lokalu. Kiedy jednak zajmowali miejsca, Laurie zauważyła, że kobieta przy sąsiednim stoliku łypnęła na Grace oskarżycielskim spojrzeniem. Zapewne miała jej za złe zbyt wysoko upięte włosy, grubą warstwę makijażu, kilogram krzykliwej biżuterii, mikrominispódniczkę i kilkunastocentymetrowe szpile. Bez względu na powód, Laurie nie spodobała się ta reakcja. Wbiła w kobietę twardy wzrok i zmusiła ją do odwrócenia oczu. – Zresztą – zwróciła się żartobliwie do Grace – czy nie sądzisz, że Alex jest dla ciebie ciut za stary? Ma dwanaście lat więcej niż ty. – Ja wiem tylko, że z każdym rokiem wygląda coraz lepiej. Jerry uśmiechnął się, przyzwyczajony do jej zwariowanych opinii. – Mamy teraz ważniejsze sprawy na głowie niż twoja fascynacja naszym narratorem. Rozumiem, Laurie, że dyktujesz tu warunki, ale nie mam pojęcia, jak sobie wyobrażasz nasze ciągłe latanie w tę i we w tę do Kalifornii. Przypomniały się jej wielkie oczy synka, kiedy dziś rano pytał, jak często będzie tam latać. Ale skoro udało się jej przekonać Bretta Younga, nie było już wyjścia.

– Masz rację. Jeśli tylko wymyślisz sposób, w jaki moglibyśmy nakręcić cały program w Nowym Jorku, pozostanę ci wdzięczna do końca życia. Grace wyraziła swoją opinię cmoknięciem. – Słońce. Ocean. Hollywood. Mogę się tam zaharowywać, jak długo będzie trzeba. – Zacząłem przygotowywać listę zadań. – Jerry był najlepiej zorganizowaną osobą na świecie. Kluczem do sukcesu, jak mawiał, jest zasada „planuj i trzymaj się planu”. – Możemy zatrudnić aktorkę podobną do Susan, żeby odtworzyć tamten pościg na Hollywood Hills. – Jeśli na to pójdziemy, musimy uważać, żeby nie dodawać żadnych nowych pomysłów ani robić odstępstw od tego, czego jesteśmy absolutnie pewni. – Oczywiście – zgodził się. – Na przykład nie będziemy pokazywać, jak aktorka wybiega z domu Franka Parkera. Ale wiemy, że dziewczynę znaleziono uduszoną w Laurel Canyon Park. A na podstawie zgubionego pantofla, otarć na stopie, ścieżki wydeptanej w trawie i prowadzącej do ciała policja przyjęła, że zabójca gonił ją od jezdni przy wejściu do parku. Ten fragment moglibyśmy odtworzyć: sprint przez park do miejsca znalezienia ciała. Laurie pokiwała z aprobatą głową. – Zasadnicze pytanie brzmi – wtrąciła Grace – jak ona się dostała na jezdnię. Przecież jej samochód znaleziono w kampusie. – To także podkreślimy – obiecał Jerry. – Wystarczą

nam zdjęcia ze śledztwa. I mam już namierzoną lekarkę sądową do rozmowy o fizycznych dowodach. To Janice Lane z wydziału medycznego na Stanfordzie. Często występuje jako biegła i dobrze prezentuje się przed kamerą. – Znakomicie – ucieszyła się Laurie. – Tylko ją uprzedź, że nie wchodzimy w żadne drastyczne detale. Matka Susan Dempsey nie musi wysłuchiwać w telewizji publicznej makabrycznych opisów śmierci swojej córki. Głównym zadaniem doktor Lane powinna być dyskusja na temat czasu śmierci, bo na tym właśnie Frank Parker oparł swoje alibi. Jerry zaczął wyjaśniać: – Biorąc pod uwagę temperaturę, zasinienie, stężenie pośmiertne... – Ktoś ciebie musiał podszkolić z medycyny – zauważyła Grace. – Zaufaj mi, to robota doktor Lane. Ona umie przedstawić to wszystko w jasny i prosty sposób. Tak czy inaczej, medyk sądowy ustalił, że Susan została zabita między siódmą a jedenastą wieczorem, w sobotę. Miała przyjechać do Franka Parkera o wpół do ósmej. Kiedy za kwadrans ósma wciąż jej nie było, on zadzwonił do Madison Meyer, która natychmiast wskoczyła w samochód i pojawiła się na miejscu około ósmej trzydzieści. Oboje zeznali, że przebywała u niego do północy. – Co robili tak długo? – spytała Grace. Sądząc po

uniesionych brwiach, miała wyrobiony pogląd. – Nie nasza sprawa, chyba że miało to coś wspólnego ze śmiercią Susan. – Bardzo śmieszne. Laurie postukała w zegarek. – Kochani, skupmy się na faktach. Według Franka i Madison decyzja w sprawie jej obsadzenia zapadła w ciągu godziny. Frank tak się do tego zapalił, że postanowił pokazać jej krótki film, na którym oparł Krainę piękności, i porozmawiać bardziej szczegółowo na temat projektu. Ponieważ nie zjadł przedtem kolacji, zamówił jedzenie na wynos; rejestr pizzerii potwierdził dostawę o dziewiątej trzydzieści. Grace podziękowała szeptem kelnerowi, który dolał jej wody. – Ale gdyby Susan zginęła w dowolnym czasie między siódmą a jedenastą, a Madison nie dotarła do Franka do ósmej trzydzieści, to nie może mu zapewnić stuprocentowego alibi. Bo gdzie on był między siódmą a ósmą trzydzieści? – Tylko trzeba wziąć pod uwagę cały materiał dowodowy – przypomniał Jerry. – Susan miała przyjechać o siódmej trzydzieści. Frank musiałby ją dogonić, zabić, odprowadzić jej samochód na kampus i wrócić do domu... i zdążyć z tym wszystkim przed przybyciem Madison, co nastąpiło godzinę później. Że nie wspomnę o zostawieniu wiadomości na komórce Susan i telefonie do Madison. Więc jeśli ona mówi

prawdę, Frank jest czysty. – A jednak – powiedziała Laurie – całe to alibi wygląda mi podejrzanie. Trudno uwierzyć, że Frank zadzwonił już po piętnastominutowym spóźnieniu Susan do innej aktorki, a ona tak natychmiast wskoczyła w samochód. – O, to całkiem logiczne – zaprotestował Jerry – gdyż Frank ma fioła na punkcie punktualności. Potrafi wylać kogoś z pracy za pięciominutowe spóźnienie. A znów Madison zrobi dosłownie wszystko dla sławy. Wystarczy, że ktoś pomacha jej przed nosem scenariuszem filmowym i powie: „Skacz!”, to tylko spyta: „Jak wysoko?”. Grace nie wydawała się całkowicie przekonana do tej teorii. – Przecież dało się zauważyć, jak pracowicie się malowała, zanim otworzyła nam drzwi tej rudery. Już sobie wyobrażam, ile czasu robiła się na bóstwo dla Franka Parkera. – Widzicie? – podchwyciła Laurie. – To wszystko musimy ustalić już przy wstępnych rozmowach. Na początku potraktujemy ich łagodnie: niech tylko powtórzą swoją wersję sprzed lat. Zobaczymy, czy uda się ich przyłapać na jakiejś nieścisłości. – A kiedy wprowadzimy Alexa? – spytała Grace z przymilnym uśmiechem. – Ty w kółko tylko o jednym? Brett Young podpisał budżet, który pokryje wywiady na ekranie z każdym

uczestnikiem. Potem nastąpi to, co nazwiemy naszą „sesją na szczycie”: rozmowy z każdym po kolei na tym samym planie. Dopiero kiedy my przygotujemy grunt, Alex wytoczy swoje najcięższe działa. – Na ten etap – zaproponował Jerry – najlepiej będzie wynająć dom w pobliżu kampusu. Powinien być dostatecznie duży, aby pomieściła się tam cała ekipa produkcyjna. Zaoszczędzimy na kosztach zakwaterowania, a poza tym możemy wykorzystać taki dom jako plan do przesłuchań Alexa. Laurie miała mieszane uczucia co do zamieszkania pod jednym dachem ze swoimi współpracownikami, ale ze względu na finanse zgadzała się z rozumowaniem Jerry’ego. – Wygląda, że mamy plan. Już to samo wystarczy, by uznać, że zasłużyliśmy na wspaniały lunch. Kiedy kelner recytował z pamięci skomplikowane opisy dań, Laurie przez cały czas uprzejmie kiwała głową, ale jej myśli krążyły wokół ogromu czekającej ich pracy. Zagwarantowała Brettowi Youngowi najlepszy z możliwych odcinek programu. A nie dalej jak dziś rano dała słowo swojemu dziewięcioletniemu synowi, że zrobi to wszystko, nie przestając być pełnoetatową matką. Czy rzeczywiście dotrzyma obydwóch obietnic?

26 Lydia Levitt siedziała ze skrzyżowanymi nogami na sofie w salonie, trzymając na kolanach laptop. Postawiwszy ostatnią kropkę, przeczytała jeszcze raz uważnie swoją opinię online na temat Rustic Tavern – restauracji, w której poprzedniego dnia jadła z Rosemary lunch. Ostatecznie skreśliła kropkę i zastąpiła ją wykrzyknikiem. Zdecydowanie tu wrócę – pięć gwiazdek! Zadowolona z siebie, nacisnęła „enter”. Na stronie od razu ukazało się podziękowanie. Był to jej siedemdziesiąty ósmy wpis. Wierzyła w sens takich biznesowych opinii – zarówno dobrych, jak złych. Skąd inaczej właściciele mogliby wiedzieć, za co konsumenci ich cenią, a co należałoby ulepszyć? Zresztą dzięki tej pisaninie miała jakieś zajęcie. Uwielbiała być w ruchu. Wczorajszy dzień dał jej mnóstwo radości nie tylko z powodu wyśmienitego posiłku na pięknie ukwieconym patio. Cieszyła się, że znalazła w Rosemary Dempsey przyjaciółkę. Mieszkała w Castle Crossings już dwanaście lat i przez cały ten czas była starsza od wszystkich swoich sąsiadów. Tego rodzaju wspólnoty

zwykły przyciągać młode małżeństwa, którym zależało na bezpieczeństwie i przewidywalnym, jednolitym społecznie miejscu do wychowywania dzieci. Lydia przeważnie znajdowała towarzystwo wśród zamieszkałych w pobliżu członków samozwańczej grupy „Dziadków z Castle Crossings”, czyli rodziców młodych małżeństw, oferujących im pomoc przy dzieciach i inne sąsiedzkie przysługi. Ale nie znała dotąd na osiedlu nikogo takiego jak Rosemary. Osoby tak przedsiębiorczej, interesującej, a także – może wskutek tej strasznej tragedii – lekko nawiedzonej. Dobrze wiedziała, jakie wrażenie zrobiła na Rosemary wzmianka o jej szalonym dzieciństwie pod koniec lat sześćdziesiątych. Gdyby ich wspólnego posiłku nie przerwał telefon od producentki telewizyjnej, Lydia znalazłaby sposób, by wytłumaczyć sąsiadce związek tego etapu swojego życia z obecnym statusem praworządnej obywatelki Castle Crossings. Napatrzyła się wtedy, do czego dochodzi, kiedy wszyscy robią, co chcą. Widziała przyjaciół, którzy przedawkowali narkotyki albo utracili rodziny z powodu alkoholizmu, albo złamano im serce, ponieważ to, co jedni uważają za zasadę „żyj i daj żyć”, dla innych jest definicją zdrady. Po tym wszystkim nauczyła się dostrzegać wartość zasad. Odłożyła laptop na stolik i podeszła do frontowego okna. Rozsunąwszy zasłony z szarego lnu, zobaczyła, że

na podjeździe Rosemary nie ma samochodu. A niech to. Nie mogła się już doczekać następnej wizyty. Już miała opuścić zasłony, kiedy zauważyła kremowego pikapa zaparkowanego przed domem sąsiadującym z Rosemary. Kierowca – ubrany w firmowe spodnie i czarną kurtkę – właśnie wysiadł. Mniej więcej czterdziestoletni, z ogoloną głową, szczupły, wyglądał na silnego i umięśnionego jak bokser. Szedł w stronę podwórka Rosemary. Puściła zasłony luzem, ale zostawiła szparkę, żeby, jak zwykle, mieć podgląd. Och, jak Don się z niej wówczas wyśmiewał! Oboje wiedzieli, że sąsiedzi nazywali ją „wścibską babą”. – A co mam z sobą robić po całych dniach? – spytała go wtedy. – Nic, tylko nudy, nudy na pudy! Podglądanie mieszkańców Castle Crossings, podobnie jak pisanie opinii o restauracjach, trzymało ją przy życiu. Tak wiele przyjemności czerpała z wymyślania historyjek o tym, co się działo w zacisznych ślepych uliczkach. W jej alternatywnej wersji banda nastoletnich kumpli pod wodzą Trevora Wolfa planowała serię napadów na bank, państwo Millerowie w suterenie gotowali metamfetaminę, a nowy pies Ally Simpson, przygarnięty ze schroniska, był w rzeczywistości wyszkolonym agentem narkotykowym K9, który pod przykrywką pracował nad ich zdemaskowaniem. I oczywiście jedna afera goniła drugą.

– Masz tak bogatą wyobraźnię – mawiał Don. – Powinnaś kiedyś napisać powieść kryminalną. Cóż, Don był dziś w swoim klubie gimnastycznym, więc nikt jej nie przyłapie na szpiegowaniu. Wyglądając przez szparę między zasłonami, widziała, jak kierowca pikapa najpierw puka do drzwi Rosemary, a potem zagląda przez okno do jej salonu. Kiedy odwrócił się i ruszył z powrotem przez podwórko, Lydia pomyślała, że mężczyzna idzie do samochodu. Ten jednak obrócił się do niej tyłem i skręcił w lewo, za dom. Ooo, zaczyna się robić ciekawie. Wyobraźnia poszła w ruch i zaczęła podsuwać wyjaśnienia: to włamywacz, jakimś cudem przemknął się przez sito ochrony przy głównej bramie; ktoś związany z programem telewizyjnym, o którym wczoraj wspominała Rosemary; domokrążca, usiłujący nawrócić Rosemary na swoją religię... To jest to! Kościół! Rosemary wspominała coś na temat pchlego targu w Saint Patrick’s. Cieszyła się, że nie musi taszczyć wszystkich swoich darów osobiście. Miał przyjechać wolontariusz i odebrać rzeczy, które chce przekazać. Ten pikap w sam raz się do tego nadaje. Może Rosemary zostawiła swoje dary za domem, na wypadek gdyby wolontariusz jej nie zastał? Lydia zdjęła polar z wieszaka przy drzwiach. Pomoże temu panu załadować rzeczy do samochodu albo przynajmniej powita go w imieniu Rosemary.

Przeszła przez ulicę i ruszyła śladem mężczyzny na tyły domu sąsiadki. Właśnie mocował się ze szklanymi drzwiami, bezskutecznie próbując je odsunąć. Lydia przypomniała sobie, jak w zeszłym tygodniu podczas pomocy w przenoszeniu zakupów zwracała Rosemary uwagę, że niepotrzebnie zamyka drzwi na klucz. – A mówiłam jej, że u nas nie trzeba zamykać drzwi – zawołała z daleka. – Między innymi dlatego ludzie chcą tu mieszkać. Mężczyzna odwrócił się, ukazując twarz bez wyrazu. – Jestem Lydia, sąsiadka z naprzeciwka. Pan z kościoła? Nadal milczenie i ta sama kamienna twarz. Może jest głuchy? Podeszła bliżej. Miał czarne rękawiczki... Nie było aż tak zimno, no, ale ona zawsze ubierała się lżej od innych. – Z kościoła? – odezwał się wreszcie. – Tak, pomyślałam, że pan jest z Saint Patrick’s w sprawie pchlego targu. Powiedziała panu, gdzie zostawiła rzeczy do zabrania? Chyba jest tego cały wór. – Wór czego? Teraz, kiedy stała tuż obok, zauważyła emblemat na jego kurtce. – Ach, jest pan z Keepsafe? – Znała tę nazwę z czasów, kiedy Don pracował w branży ochroniarskiej. Wiedziała, że są najpopularniejszymi dostawcami

domowych alarmów. Na dźwięk nazwy swojej firmy mężczyzna jakby wrócił do rzeczywistości. Mimo to jego uśmiech wydał się Lydii jeszcze dziwniejszy niż poprzedni kamienny wyraz twarzy. – Tak, z Keepsafe. Alarm pani sąsiadki wysłał sygnał do naszego oddziału. Nie wyjaśniła tego ani nie odpowiedziała na nasz telefon. W takich przypadkach automatycznie wysyłamy na miejsce pracownika. Zwykle to jakieś nieporozumienie – pies strącił wazon czy coś w tym rodzaju. – Rosemary nie ma psa. Znów ten dziwny uśmiech. – To tylko taki przykład. Wciąż mamy z tym do czynienia, nie ma powodu do niepokoju. – A nie pomylił pan adresu? Rosemary nie ma systemu alarmowego. – Coś takiego Lydia na pewno od razu by zauważyła już przy pierwszej wizycie. Mężczyzna nie odpowiedział, ale uśmiech nie schodził mu z twarzy. Po raz pierwszy w życiu Lydia uwierzyła, że niebezpieczeństwo, które wyczuła, z całą pewnością nie było wyimaginowane.

27 Po rytualnej rundce gry w detektywa i przekąsce w postaci plasterków jabłka z masłem fistaszkowym Laurie otuliła Timmy’ego kocem przy akompaniamencie szumu wody i brzęku naczyń. W kuchni ojciec ładował właśnie naczynia do zmywarki. – Tato, nie musisz tego robić! I tak mi już dużo pomagasz przy Timmym! – Za dawnych czasów sprzątanie po obiedzie trwało dobrą godzinę. Nic mi się nie stanie, jeśli wyrzucę jednorazówki po jedzeniu i wrzucę do maszyny tych kilka talerzy. Wiem, jak ciężko pracujesz. Wzięła gąbkę ze zlewu i zaczęła wycierać granitowe blaty. – Niestety, jeszcze nie koniec na dziś. – Laurie, jest już dziewiąta! Wypalisz się, jeśli tak dalej pójdzie. – To nic takiego, tato. Jeszcze tylko jeden telefon. – Realizacja programu w Kalifornii zapowiadała się na spore obciążenie, ale przynajmniej dzięki różnicy

czasu Laurie mogła kontaktować się z Zachodnim Wybrzeżem długo po tym, gdy normalni ludzie skończyli pracę. – Wprawdzie to Jerry układa plan rozmów z uczestnikami, ale z matką Susan powinnam skontaktować się osobiście. Rosemary Dempsey odebrała po dwóch sygnałach. – Pani Moran? – Hej, to znowu ja. I proszę, mów mi „Laurie”. Dzwonię, żeby potwierdzić kilka dat. W przyszłym tygodniu chcielibyśmy odbyć z tobą indywidualną rozmowę, a w kolejnym zaprosić wszystkich na sesję z Alexem Buckleyem w południowej Kalifornii. Czy to ci pasuje? – Hm... zapewne. Co tylko sobie życzycie. Głos Rosemary brzmiał jakoś inaczej – ciszej, mniej pewnie. – Czy wszystko w porządku? – spytała Laurie. – Jeśli zmieniłaś zdanie... – Nie, nie. Tylko... Laurie wydało się, że słyszy pociągnięcie nosem. – Mam wrażenie, że zadzwoniłam nie w porę. Możemy z tym poczekać do jutra. Rosemary odchrząknęła. – Nie, w porządku. Przyda mi się trochę oderwania od... Bo wiesz, stało się coś strasznego. Zamordowano moją sąsiadkę. Policja mówi, że to pobicie ze skutkiem śmiertelnym. Laurie nie wiedziała, jak zareagować.

– Och, Rosemary, to okropne. Tak mi przykro! – Zdawała sobie sprawę, że słowa tu nie pomogą. Jej także nie pomogły te, które usłyszała po śmierci Grega. – Miała na imię Lydia, była bardzo miła. Zaprzyjaźniłyśmy się ostatnio i... i znaleziono ją na moim podwórku. – Na twoim... – Tak. Nie wiem, co tam robiła. Uważają, że mogła spłoszyć włamywacza. – Coś strasznego! I to się stało dzisiaj? – Kilka godzin temu. Policja dopiero co pozwoliła mi wejść do domu, ale na podwórko nadal wstęp jest wzbroniony. – W biały dzień! – Zupełnie jak Greg, nie mogła oprzeć się myśli. – Całe osiedle jest w szoku. Takie rzeczy nigdy się tu nie zdarzały. Szczerze mówiąc, wyjazd dobrze mi teraz zrobi. Od słowa do słowa ustaliły, że w rejonie Zatoki potrzebują całego dnia, a na spotkanie z pozostałymi uczestnikami w południowej Kalifornii – trzech dni. Laurie obiecała przekazać Rosemary szczegóły lokalizacji „sesji na szczycie”, gdy tylko Jerry znajdzie odpowiedni dom. – Szczerze ci współczuję – dodała Laurie, zanim się pożegnały. Kiedy zakończyła rozmowę, zobaczyła w progu ojca. – Stało się coś złego?

– O tak. Przyjaciółka i sąsiadka Rosemary została zamordowana na jej podwórku. Policja sądzi, że mogła spłoszyć włamywacza. – A ktoś się włamał do domu Rosemary? Coś zginęło? – Nie wiem. Dopiero co pozwolono jej wejść. Wciąż jeszcze to przeżywa. Ojciec pocierał kciukiem o palec wskazujący, jak zawsze, gdy coś go niepokoiło. – Ktoś próbuje się do niej włamać i zabija sąsiadkę, akurat kiedy ty zajmujesz się morderstwem jej córki? – Tato, nie przesadzaj. Wiesz tak samo jak wszyscy, że dobrzy ludzie cały czas giną z różnych absurdalnych powodów, jasnych tylko dla socjopatów. A ofiarą nie była Rosemary, tylko jej sąsiadka. I nawet nie stało się to w osiedlu, gdzie wychowała się Susan. Nie ma żadnego związku. – Nie lubię zbiegów okoliczności. – Proszę, nie myśl już o tym, dobrze? Odprowadziła go do drzwi. Włożył płaszcz, uściskał ją na pożegnanie, ale kiedy szedł do windy, Laurie widziała, że wciąż pociera palcem o palec.

28 Przez cały krótki spacer z domu Laurie do swojego mieszkania starego policjanta gnębiły różne troski. Najpierw zobaczył w otwartych drzwiach mercedesa kobietę, która pochylała się do środka, tyłem do chodnika. Szukała czegoś na siedzeniu pasażera, gdy tymczasem kluczyki dyndały w stacyjce po stronie kierowcy. Wystarczy jeden szybki cios, na przykład pchnięcie w plecy, i złodziej odjedzie samochodem, zanim kobieta zdąży krzyknąć o pomoc. Kilka kroków dalej przy krawężniku leżał worek ze śmieciami, w którym przez cienką folię prześwitywało pokwitowanie z banku. Złodziej tożsamości zdążyłby do rana wyczyścić całe konto. A tuż przed jego domem jakiś mężczyzna zbierał z chodnika rozsypane pigułki i wkładał je do słoiczka. Miał około dwudziestu pięciu lat i wytatuowany z tyłu wygolonej głowy napis NIEUSTRASZONY. Każdy by pomyślał, że facet jest po prostu niezdarny, ale nie Leo. On założyłby się o zawartość własnego portfela, że pigułki to aspiryna, a pan Tatuaż okantował

przed chwilą jakiegoś biednego przechodnia i szykuje się do kolejnego numeru. To najstarszy z ulicznych trików. Czasem „upuszczonym” przedmiotem bywa stłuczona wcześniej buteleczka, czasem okulary przeciwsłoneczne, a dziś otwarty pojemniczek z aspiryną dla dzieci. Numer polega na tym, żeby wpaść na frajera, „upuścić” przedmiot na chodnik, a potem udać, że to wina tamtego. Nie stać mnie, żeby to sobie odkupić. I hojni ludzie proponują rekompensatę. Tam, gdzie inni widzieliby tylko kobietę przy samochodzie, worek śmieci i faceta zbierającego tabletki, Leo dopatrywał się potencjalnego przestępstwa. Odpowiedź pojawiała się automatycznie, tak samo jak litery na stronie automatycznie układają się w wyrazy. Słyszysz „dwa plus dwa” i myślisz: „cztery”. Leo myślał jak gliniarz na podstawowym komórkowym poziomie. Już w mieszkaniu, w pokoju, który służył mu za gabinet, a zarazem za sypialnię Timmy’ego, odpalił komputer. Nie taki szybki i smukły jak ten u Laurie, ale na jego potrzeby wystarczający. Na początek wygooglował Rosemary Dempsey. Prześlizgnął się po wpisie na blogu, który przyciągnął uwagę jego córki do przypadku zwanego „morderstwem Kopciuszka”. Laurie pokazała mu go, kiedy po raz pierwszy zetknęła się z tą sprawą. Autor wspomniał, że Rosemary wyprowadziła się z domu, w którym mieszkała z Susan i mężem. Mieszkała teraz

na strzeżonym osiedlu w pobliżu Oakland. Bingo. Wpisał w Google: „Oakland morderstwo na strzeżonym osiedlu”, po czym ograniczył wyszukiwanie do ostatniej doby. Znalazł dwie nowe pozycje, umieszczone w ciągu ostatnich dwóch godzin przez lokalne media. Lydia Levitt, lat siedemdziesiąt jeden, zabita na terenie swojego osiedla Castle Crossings. Wyszukał Castle Crossings, wpisał kod pocztowy dla tej okolicy, po czym wszedł na stronę CrimeReports. W ciągu ostatnich trzydziestu dni zgłoszono tylko trzynaście incydentów, wszystkie dotyczące drobnych kradzieży sklepowych. Otworzył mapę i najechał kursorem na teren bezpośrednio przylegający do osiedla ofiary. Zero incydentów. Rozszerzył poszukiwanie do ostatniego roku. Dziesięć incydentów, ale nic brutalnego. Tylko jedno włamanie w ciągu całego roku. A mimo to właśnie dzisiaj, kiedy ekipa telewizyjna szykowała się do programu o morderstwie Susan, przed domem jej matki zabito jakaś starą kobietę. Leo wiedział, że przesadnie martwi się o córkę nie tylko jako ojciec, ale także jako policjant. I brzęczyk alarmowy w jego głowie pochodził właśnie z tej policyjnej części mózgu. Był tak pierwotny, jak ten, który wylegującej się na kamieniu jaszczurce każe uciekać, zanim spadnie na nią cios. Leo nie był paranoidalnym ojcem. Ale miał pewność, że morderstwo Lydii Levitt wiąże się w jakiś sposób

z programem W cieniu podejrzenia. Kiedy ranne słońce wdarło się przez żaluzje do sypialni, Leo uświadomił sobie, że w ogóle nie spał, ale za to podjął pewną decyzję. Sięgnął na nocny stolik po telefon i zadzwonił do Laurie. – Tato? Czy coś się stało? Zawsze najpierw o to pytała, jeśli dzwonił zbyt późno w nocy lub zbyt wcześnie rano. Albo kilka razy z rzędu. – Mówiłaś, że martwisz się, jak Timmy zniesie twoje wyjazdy do Kalifornii. – Oczywiście, ale coś wymyślę. Jak zawsze. Mogę przylatywać do domu na weekendy. Może założę sobie Skype’a, chociaż wiem, że rozmowy przed komputerem to nie to samo, co kontakt osobisty. Teraz już wiedział, że nie on jeden łamał sobie głowę przez całą noc. – To nie będzie potrzebne. Pojedziemy z tobą, Timmy i ja. – Tato... – Bez dyskusji. Jesteśmy rodziną. Załatwię wszystko w szkole, to tylko kilka tygodni. W razie potrzeby zatrudnimy nauczyciela. Timmy musi być blisko matki. – No dobrze. – Ustąpiła po krótkim namyśle. Leo wyraźnie słyszał wdzięczność w jej głosie. – Cudownie, tato, dziękuję. Trochę go uwierało, że nie wspomniał o ukrytym

motywie, jakim się kierował, ale przecież nic nie zyska, dyskutując na temat swoich obaw. Na tym etapie Laurie nie zrezygnuje z realizacji programu. Ale przynajmniej on będzie na miejscu i w razie czego ją ochroni. Modlił się, żeby chociaż tym razem policjant w jego głowie wszczął fałszywy alarm.

29 Laurie i Grace wjechały na parking przed siedzibą REACH w Palo Alto krótko przed dziesiątą. W porównaniu z jazdą od ich hotelu w San Francisco ruch kołowy w Nowym Jorku wydawał się posuwać z prędkością ponaddźwiękową. Zaledwie wczoraj przybyły do Kalifornii, a Laurie już tęskniła za domem. Dzisiejszy wywiad z dawnym kolegą Susan z laboratorium komputerowego na UCLA miał być pierwszą z rozmów przygotowawczych, poprzedzających sesję szczytową w Los Angeles. Sensownie było zacząć od rejonu Zatoki i zebrać tu drugorzędne informacje przed przeniesieniem się bliżej zarówno miejsca zbrodni, jak podejrzanych osób. Podczas spotkania Laurie i Grace z Dwightem Cookiem Jerry wizytował plany w dawnej dzielnicy Susan. Odcinek miał się zacząć od montażu fotografii zamordowanej dziewczyny, na zmianę z przebitkami do jej liceum i domu rodzinnego. Po wyjściu z wynajętego samochodu Laurie zadrżała z zimna; miała na sobie tylko lekki kaszmirowy sweter

i czarne spodnie bez żakietu. – Zawsze zapominam, jak zimno bywa nad Zatoką. – A myślisz, że jak ja się czuję? Grace była w jaspisowozielonej jedwabnej bluzce z dużym dekoltem w serek i czarnej spódnicy, za krótkiej nawet jak na jej zwyczaje. – Kiedy się pakowałam, miałam przed oczami słoneczne Los Angeles i mojito. – Zostaniemy tu tylko trzy dni. Potem będziesz miała swoje Hollywood. Dwight Cook przywitał je w lobby, ubrany w drogi garnitur i porządny czerwony krawat. Sądząc z oglądanych wcześniej fotografii, Laurie spodziewała się „mundurka” złożonego z dżinsów, bluzy z kapturem i tenisówek. Musi poprosić Jerry’ego, żeby na sesję szczytową zaproponował mu swobodniejszy ubiór, taki, w którym Dwightowi będzie najwygodniej. Dziś bowiem zaprezentował im starszą wersję chłopczyka w garniturku odpowiednim na konfirmację. Poprowadził je przez labirynt jaskrawo pomalowanych korytarzy oraz dziwnie ukształtowanych nisz i zakątków. Kiedy wreszcie dotarli do jego gabinetu, wydał im się w porównaniu z tym, co widziały, spokojniejszy – miał chłodne szare ściany, posadzkę z płytek i jasne nowoczesne meble. Jedynym osobistym akcentem była pojedyncza fotografia

właściciela w mokrym kostiumie nurka i płetwach, gotowego skoczyć z jachtu do turkusowej wody. – Nurkujesz? – spytała Laurie. – To chyba jedyne zajęcie, które daje mi więcej radości niż praca. Mogę wam zaproponować coś do picia? Woda? Kawa? Odmówiła, ale Grace poprosiła o wodę. Laurie ze zdziwieniem patrzyła, jak Dwight wyjmuje butelkę z minilodówki, na której stał ekspres do kawy. – Myślałam, że masz do tego zdalnie sterowanego robota! – Nie wiesz, ile razy matka mnie prosiła, żebym wynalazł coś w rodzaju Rosie z serialu The Jetsons. W dzisiejszych czasach cała Dolina Krzemowa żyje z telefonów i tabletów. Mamy programy do kompresji danych, aplikacje do networkingu, technikę ustalania położenia, do wyboru do koloru... jeśli tylko komunikuje się z danym gadżetem, pewnie znajdzie się w tym budynku ktoś, kto nad tym pracuje. Ja co najwyżej mogę załatwić sobie własną wodę i kawę. Nicole mówi, że wasz program miał sukcesy w rozwiązywaniu umorzonych przypadków. Nagła zmiana tematu nieco wytrąciła Laurie z równowagi, ale potrafiła zrozumieć, że ktoś, kto zaszedł tak wysoko jak Dwight Cook, musiał wykorzystywać czas z maksymalną skutecznością. – Niczego nie gwarantujemy – odpowiedziała ostrożnie – ale głównym celem programu W cieniu

podejrzenia jest ożywienie śledztwa, przedstawienie faktów w nowym świetle. – Jesteś zbyt skromna. – Grace odrzuciła na plecy długi, czarny lok. – Nasz pierwszy odcinek doprowadził do rozwiązania przypadku już na etapie filmowania. Laurie postanowiła przerwać tę agresywną reklamę: – Grace chciała powiedzieć, że zrobimy, co w naszej mocy, by wyjaśnić przypadek Susan. – To musi być dla ciebie szczególnie trudne, zważywszy, że twój mąż padł ofiarą brutalnej zbrodni? Laurie zamrugała. Nicole ją ostrzegła, że Dwight miewa „problemy towarzyskie”, ale jak dotąd nikt nie zadawał jej tak obcesowych pytań na temat okoliczności śmierci Grega. – Nie – odpowiedziała po dłuższej chwili. – Ale po tym, co przeżyłam, mam przynajmniej prawo uważać się za właściwą osobę do relacjonowania takich przypadków. Uważam nasz program za głos w imieniu ofiar, w przeciwnym razie zostałyby zapomniane. Nie wytrzymał jej wzroku, musiał odwrócić głowę. – Przepraszam. Ostrzegano mnie, że bywam zbyt bezpośredni. – Skoro stawiamy na szczerość, Dwight, to ja też mogłabym przypomnieć plotki na temat twojej rywalizacji z Susan w laboratorium. Ponoć współzawodniczyliście o aprobatę profesora Hathawaya. – Ktoś sugerował, że mógłbym skrzywdzić Susan? Z powodu Hathawaya?

Nie widziała potrzeby, by opowiadać mu, że Keith Ratner wspomniał jej o tym podczas rozmowy telefonicznej. I potępił matkę Susan za jej ciągłe podejrzenia wobec niego oraz wymienił wszystkich znajomych dziewczyny, z Dwightem Cookiem włącznie, jako podejrzanych. Chociaż teorie Ratnera traktowała raczej jako akt desperacji, wstępne rozmowy dały jej podstawę do snucia przed kamerami każdej możliwej koncepcji. A szczegółowe drążenie tematu przez Alexa Buckleya sprawdziło się w praktyce. – Nie chodziło tylko o względy waszego mentora, ale o bieżące zadania. Pracowaliście razem w uczelnianym laboratorium i nagle – zaledwie dwa miesiące po śmierci Susan – doprowadziłeś do utworzenia REACH. Błyskawicznie zebrałeś miliony dolarów kapitału inwestycyjnego na wsparcie swoich wynalazków, radykalnie zmieniających sposób wyszukiwania informacji w internecie. Takie pieniądze mogłyby stanowić potężny motyw, by usunąć ją z drogi. – Ty w ogóle nic nie rozumiesz – odparł Dwight ze smutkiem. Laurie spodziewała się, że będzie się bronił, że zasypie ją faktami, aby wykazać swoją przewagę nad Susan pod względem zdolności do programowania, a tymczasem robił wrażenie autentycznie zranionego. – Nigdy w życiu nie skrzywdziłbym Susan. Nikogo nie mógłbym skrzywdzić dla pieniędzy czy z innego powodu, ale już na pewno nie Susan. Ona... Ona była moją przyjaciółką.

Laurie słyszała zmianę w głosie Dwighta, ilekroć ten wymawiał imię Susan. – Chyba ją lubiłeś. – Bardzo. – A znałeś jej chłopaka, Keitha Ratnera? – Niestety. Nigdy nie zwracał na mnie szczególnej uwagi, ale wpadał czasem do laboratorium, żeby zobaczyć się z Susan... jeśli tylko się nie spóźnił albo nie wystawił jej do wiatru. Niech zgadnę: on podsunął wam pomysł, że ukradłem Susan koncepcję REACH? – Nie mogę odpowiedzieć. – Nie musisz. To jeszcze jeden dowód, że nigdy nie interesował się jej pracą. Nie miał bladego pojęcia, co ona robi w laboratorium. Susan nigdy nie pracowała nad problemem wyszukiwania, a REACH na samym początku zajmował się wyłącznie tym. Ona rozwijała program przetwarzający mowę na tekst. Laurie dopiero po chwili zrozumiała, o co mu chodzi. – Coś jak automatyczny dyktafon? Używam tego w telefonie do dyktowania maili. – O właśnie. Jeśli masz jakieś wątpliwości, możemy je od ręki wyjaśnić. – Wziął telefon i wystukał jakiś numer. – Mam tu ekipę z programu W cieniu podejrzenia. Możesz wpaść? Minutę później do gabinetu wszedł przystojny mężczyzna mocno po pięćdziesiątce. Miał na sobie swobodny strój – lekką koszulę w kratkę i bawełniane spodnie – pasujący do opalenizny i ciemnych,

pofalowanych włosów. Przedstawił się jako Richard Hathaway. – Rozmawialiśmy właśnie o pracy Susan na UCLA – poinformowała go Laurie. – Takie marnotrawstwo! Wiem, to brzmi bezdusznie. Każda śmierć młodego życia jest marnotrawstwem, ale Susan była wyjątkowo inteligentna. Nie siedziała nad klawiaturą przez okrągłą dobę jak co poniektórzy programiści – rzucił Dwightowi uśmiech – ale miała twórczy umysł. A dzięki zdolnościom do nawiązywania kontaktów towarzyskich – z czym my, informatycy, mamy czasem problemy – potrafiła powiązać technikę z realnym życiem. – Wyjdę na chwilę – odezwał się Dwight. – Pani Moran chce cię o coś zapytać. Zostawszy sam na sam z dawnym profesorem, Laurie zapytała, czy Susan pracowała nad jakimś szczególnym projektem. – Może dla ułatwienia opowiem najpierw, jak prowadziłem moje laboratorium. Praca przy komputerach może odbywać się w pojedynkę, dlatego moi asystenci naukowi pomagali z początku studentom na wstępnych zajęciach. Mogli też wykonywać różne prace pomocnicze przy moich własnych projektach, które w owym czasie dotyczyły oprogramowania pipeliningowego – czyli techniki stosowanej do zachodzących na siebie pętlowych iteracji. Oczywiście nie macie pojęcia, co to znaczy, prawda?

– Nie. – I nie musicie. To jest metoda optymalizacji programu, interesująca tylko dla tych, którzy tworzą kody. No więc wyodrębniłem studentów, których własne, niezależne projekty realizowane na pierwszym roku wydawały się godne uwagi. Susan pracowała nad programem do przekształcania mowy na tekst, co większość nazywa dyktowaniem. W latach dziewięćdziesiątych wszystko to było dość prymitywne, ale Steve Jobs nigdy nie dałby nam Siri bez podstawowej funkcji rozpoznawania mowy. Gdyby Susan wciąż żyła... kto wie? – Czy pracowała z Dwightem nad projektem REACH? – REACH wtedy jeszcze nie istniał. Oboje pracowali blisko siebie, ale praca Dwighta dotyczyła zupełnie czegoś innego. Jak pani wiadomo, REACH zainicjował nowy sposób wyszukiwania informacji w internecie, który w tamtych czasach nosił nazwę World Wide Web. Nie, Susan w ogóle się tą dziedziną nie interesowała. – Profesorze... – Proszę, wystarczy „Richardzie”. Dawno temu odszedłem z akademii na emeryturę, zresztą nawet wtedy nie przywiązywałem wagi do tytułów. – Jesteś za młody na emeryta. – A byłem nim bardzo długo. Odszedłem z UCLA, żeby pomóc Dwightowi zbudować REACH. Wyobraź sobie, że jesteś studentem college’u i różne grube ryby z przemysłu pchają się jeden przez drugiego, aby się

z tobą spotkać. Rozpoznaję geniusza, kiedy go widzę, więc byłem gotów wesprzeć go pełnym etatem, ale on się uparł, żeby skończyć studia ze względu na rodziców – aby mogli być z niego dumni, uwierzyłabyś w to? Myślałem, że jeśli przejdę do sektora prywatnego, będzie to dla mnie tylko krótki przystanek, a jednak siedzę tutaj już od dwudziestu lat. – To miłe, że jesteście z sobą tak blisko. – Może to zabrzmi ckliwie, ale nie mam własnych dzieci, a Dwight... cóż, rzeczywiście jesteśmy sobie bliscy. – Myślę, że Dwight poczułby się pewniej podczas rozmowy z prowadzącym nasz program Alexem Buckleyem, mając przy sobie przyjaciela, ciebie. – Naprawdę chodziło jej o to, że Hathaway lepiej się zaprezentuje w telewizji niż nieokrzesany Dwight Cook. – Czy to możliwe, abyś przyłączył się do nas, kiedy będziemy filmować w Los Angeles? Planujemy znaleźć w tym celu dom gdzieś niedaleko uniwersytetu. – Oczywiście, jestem do dyspozycji. Oskarżenie Keitha Ratnera o rywalizację na tle zawodowym między Susan a Dwightem od pierwszej chwili wydawało się naciągane. Teraz obalili je zarówno Dwight, jak profesor Hathaway. Laurie upewni się jeszcze u Rosemary i Nicole, że Susan nigdy nie miała żadnych utarczek z Dwightem, ponieważ istotne jest, aby sprawdzić każdy możliwy wątek. Ale każdym nerwem czuła, że prawdziwe rozwiązanie

zagadki śmierci Susan można znaleźć tylko w Los Angeles.

30 Hathaway ofiarował się, że przeprowadzi ekipę telewizji z powrotem przez labirynt korytarzy, i Dwight znów został sam w swoim gabinecie. Po spojrzeniu, jakie przyjaciel rzucił mu, wychodząc, poznał, że nie spodobało mu się wypytywanie producentów o REACH, ale przynajmniej nie zapuścili się na żadne pole minowe. Pomysł, że Susan miała coś wspólnego z tą technologią, był kompletnie chybiony. A jednak chętnie cofnąłby zegar i rozpoczął ten ranek od nowa. Temat śmierci męża Laurie poruszył po to, aby nawiązać z nią bardziej osobisty kontakt, a wyszło, że zachował się jak słoń w składzie porcelany. Kiedy razem z Hathawayem zaczynali się spotykać z przedsiębiorcami, przyjaciel ostrzegł go: „Jesteś zbyt obcesowy! Walisz prosto z mostu jak pięciokilogramowym młotem. Mnie to nie przeszkadza, ale tam, gdzie chodzi o pieniądze, trzeba stosować bardziej subtelne metody”. Ich wzajemne stosunki były bezpośrednie z założenia. Dwight powędrował myślą do tej piątkowej nocy

na drugim roku studiów, kiedy Hathaway zaszedł niespodziewanie do laboratorium i przyłapał go na włamywaniu się do bazy danych dziekanatu. Dwight nie próbował żadnych oszustw ani nie zmieniał ocen, chciał tylko udowodnić samemu sobie, że potrafi przeniknąć przez wirtualne ściany własnej uczelni, niemniej było to nielegalne, stanowiło naruszenie regulaminu. W dodatku okazał się na tyle głupi, że posłużył się laboratoryjnym komputerem, często monitorowanym przez władze uniwersytetu. Hathaway uwierzył wprawdzie, że Dwight nie miał złych intencji, obiecał też, że będzie go bronił, ale czuł się w obowiązku zameldować o incydencie w administracji, chcąc chronić swoje laboratorium. Uświadomiwszy sobie, jak bardzo zawiódł swojego mentora, Dwight tak się tym gryzł, że następnej nocy postanowił uprzątnąć swoje stanowisko pracy i zostawić list z rezygnacją. Myślał, że o tak późnej porze nikogo w laboratorium nie będzie, a tymczasem zastał tam studentkę, którą znał z zajęć wprowadzenia do informatyki, gdzie pełnił funkcję asystenta dydaktycznego. Akurat wychodziła z gabinetu Hathawaya i Dwight mimo woli przypomniał sobie kampusowe plotki o najbardziej seksownym wykładowcy. Może udałoby mu się zrealizować swój zamiar rezygnacji i wymknąć niepostrzeżenie z laboratorium, gdyby tylko jego tenisówki nie piszczały przy każdym

kroku na posadzce. Usłyszawszy kroki, Hathaway wychynął z gabinetu i wyjaśnił, że nie widział powodu, by meldować komukolwiek o występku Dwighta. Administracja rozdmuchałaby cały incydent ponad wszelkie proporcje, nie rozumiano by, iż taki wschodzący talent jak Dwight ma prawo do naturalnej ciekawości. Wymógł jednak na nim obietnicę, że skieruje swoje zdolności na legalną działalność, dzięki której dorobi się fortuny w Dolinie Krzemowej. Ta rozmowa szybko doprowadziła do zrodzenia się między nimi dziwnej przyjaźni. Relacja typu student– wykładowca, uczeń–mentor stała się bardziej koleżeńska, oparta na całkowitej wzajemnej szczerości. Hathaway, pierwszy z dorosłych, traktował Dwighta jak normalnego człowieka, a nie ułomne dziecko wymagające leczenia czy izolacji. W zamian Dwight zaakceptował Hathawaya, mimo że wydawał mu się nieco podejrzany. Czy mógłby powstać REACH, gdyby nie ufali sobie bez zastrzeżeń? Gdyby tylko Dwight miał ten dryg Hathawaya do bajerowania! Może wtedy potrafiłby jakoś delikatnie nawiązać w rozmowie do męża Laurie i nie włazić jej zaraz z kaloszami do duszy. Miał nadzieję, że nie obraziła się do tego stopnia, by wyeliminować go z produkcji. Kiedy już uczestnicy programu zjadą się do Los Angeles, wystarczy mu tylko kilka sekund, by uzyskać dostęp do telefonu komórkowego każdego z nich,

a potem esemesy, maile i rozmowy będą się automatycznie ładować na komputer Dwighta. Problem polegał tylko na tym, jak zamierzają ich filmować, wszystkich jednocześnie czy każdego oddzielnie. Myśl o Los Angeles nasunęła mu pewien pomysł. Odnalazł ostatni mail od asystenta Laurie, Jerry’ego, który podobno szukał odpowiedniego miejsca do filmowania w pobliżu kampusu. Otworzył nową wiadomość i zaczął pisać. Kliknąwszy w „wyślij”, wyciągnął się w fotelu i spojrzał na stojącą przy komputerze fotografię. Hathaway zrobił ją trzy lata temu podczas korporacyjnej wycieczki REACH na nurkowanie w pobliżu Anguilli. Kompania fundowała raz do roku każdemu pracownikowi – aż do studenta-stażysty – czterodniowy wypad do luksusowego hotelu Viceroy. Wszyscy entuzjastycznie chwalili sobie pobyt w przepięknej okolicy i miękkie jak puch białe plaże Meads Bay, ale dla Dwighta zawsze liczyło się tylko to, co działo się pod wodą. Zdjęcie na biurku przedstawiało nurkowanie ściankowe przy podwodnych skałach z trzymetrowym uskokiem koło Dog Island. Pływał tam z tuńczykami, żółwiami, żółtoogonowymi lucjanami, nawet z jednym żarłaczem karaibskim i dwiema ogończami amerykańskimi. Dopiero w głębinach morskich jego myśli odnajdywały spokój. Wpatrywał się w wodę na fotografii, żałując, że nie może przeskoczyć ramki. Potrzebował spokoju już

teraz, w tej chwili. Przez ten program telewizyjny wrócił do niego cały ból po stracie Susan. A nawet kiedy nie czuł bólu, siedział jak na szpilkach, bo może wreszcie dowie się, kto zabił jedyną kobietę, którą kochał.

31 Rosemary Dempsey, chodząc po swojej dawnej kuchni, przesuwała palcami po ciemnoszarym granitowym blacie. – Tak dziwnie się czuję, kiedy znowu tutaj jestem. Gotowałam w tej kuchni codziennie przez blisko czterdzieści lat. Zebrała kolekcję fotografii z dzieciństwa swojej córki oraz różne pamiątki – błękitną wstążkę wygraną na targach nauki, transparent, który niosła jako królowa na zjeździe absolwentów swojego liceum. Udostępniła nawet Laurie i jej ekipie księgę gości z nabożeństwa po śmierci Susan. Znajdowali się wewnątrz dawnego domu Dempseyów, gdzie Jerry przygotował plan dla dzisiejszego wywiadu. W tej kuchni Rosemary odebrała wiadomość o odnalezieniu ciała jej córki w Laurel Canyon Park. – Myślałam, że to będzie traumatyczne przeżycie – mówiła Rosemary – ale po tym, co wydarzyło się w zeszłym tygodniu na moim podwórku, z przyjemnością wyrwałam się z nowego osiedla.

– Policja dowiedziała się czegoś nowego w sprawie śmierci twojej przyjaciółki? – Nie. Możecie zająć się tym w następnym odcinku programu – odparła ze smutnym uśmiechem. Laurie widziała, że Rosemary czeka na pytania związane z tamtym koszmarnym porankiem, kiedy dowiedziała się o śmierci córki. Zerknęła na Jerry’ego, który zatrzymał się przy kamerzystach stojących na skraju kuchni, obok przesuwanych szklanych drzwi. Dał jej znak „OK”. Mimo zachowania dystansu udało im się sfilmować wszystko, czego potrzebowali. – Czy ten dom bardzo się zmienił, odkąd się z niego wyprowadziłaś? Rosemary przestała chodzić i rozejrzała się wokoło. – Nie, nic nie rzuca mi się w oczy. Ale atmosfera jest zupełnie inna. Meble... są bardziej nowoczesne. I nie ma naszych obrazów, fotografii... Wszystko, co czyniło ten budynek naszym domem, jest albo u mnie, albo w jakimś nowym miejscu, albo w schowku. – Jeśli to nie będzie dla ciebie zbyt bolesne, może wskazałabyś nam kilka szczegółów, które miały znaczenie dla twojej córki. Może zaczniemy od jej pokoju? Laurie nie potrzebowała materiału filmowego z innych części domu, ale uznała, że taka runda pomoże Rosemary trochę się rozluźnić i zacznie mówić o Susan. Program spełniał swoje zadanie jedynie wtedy, gdy

udało się sportretować ofiarę nie tylko jako element zagadki kryminalnej, ale jako żywą ludzką istotę. Poprowadziła ich schodami na górę, do sypialni w końcu korytarza. Kiedy przekręcała gałkę w drzwiach, drżały jej ręce. Obecni mieszkańcy urządzili tu pokój dziecinny z lawendowymi ścianami w żółte tulipany. Podeszła do okna i dotknęła klamki. – Widzicie? Występ nad frontowym gankiem znajduje się tuż pod tym oknem. Sprawdzałam to zamknięcie codziennie wieczorem, w obawie czy ktoś się nie zakradnie i nie porwie mi dziecka. Potem skierowała się do szafy w ścianie i przesunęła dłonią po framudze. – Tu zaznaczaliśmy, o ile urosła. Co roku w dniu jej urodzin dodawaliśmy nową kreskę. Zamalowali to, ale przysięgam, że nadal można zobaczyć znaki. Widzicie? Takie słabe linijki. Laurie spojrzała zza jej pleców i uśmiechnęła się, chociaż nie widziała tam nic oprócz białej farby. Kiedy wrócili do kuchni i znów znaleźli się przed kamerami, Laurie uznała, że Rosemary jest gotowa. – Opowiedz nam, proszę, jak dowiedziałaś się o śmierci swojej córki. Rosemary wolno pokiwała głową. – To się stało w weekend, kiedy Jack obchodził sześćdziesiąte urodziny. W sobotę mieliśmy wielkie przyjęcie na patio. Był piękny wieczór, wszystko się

świetnie udało i tylko Susan zabrakło. Zadzwoniła po południu, żeby złożyć ojcu życzenia, ale go nie zastała – pojechał do klubu na partię golfa. Zawsze tak ciężko pracował... Była w dobrym humorze, zadowolona ze szkoły i bardzo podekscytowana przesłuchaniem, które ją czekało wieczorem. – Z Frankiem Parkerem? – Tak. Podała mi jego nazwisko, ale ja o nim nie słyszałam. Podobno znakomicie się zapowiadał. Powiedziała... Powiedziała, że czuje się „szczęściarą”, jakby to było zbyt dobre, by miało być prawdziwe. – Głos jej uwiązł w gardle, gdy powtarzała słowa córki. – A potem, rano, zadzwonili z policji. To śmieszne, bo przez cały poprzedni dzień miałam wrażenie, że coś jest nie w porządku, jakieś niejasne, ale przerażające przeczucie. – W związku z Susan? – Nie, z początku nie. Taki ogólny niepokój. Ale wszystko się zmieniło po tym telefonie z policji. Z komendy w Los Angeles. Znaleziono ciało... Znacie resztę: zgubiła jeden pantofelek, prawdopodobnie w czasie ucieczki przez Laurel Canyon Park. Jej telefon też leżał w pobliżu. I zerwano jej z szyi „szczęśliwy” naszyjnik. Pytali, czy wiemy, co mogła robić w tym parku, więc powiedziałam, że miała się spotkać z Frankiem Parkerem. Dopiero później dowiedzieliśmy się, że do jego domu z tamtego miejsca jest zaledwie pół kilometra.

Laurie widziała, jak mimo upływu lat Rosemary nadal cierpi. Miała też pełną świadomość, iż taki ból nigdy nie mija. – Wracając do Franka Parkera, czy nie wydało ci się dziwne, że wyznaczył jej spotkanie na wieczór? – spytała łagodnie. – Nie, bo mi nie powiedziała, że jedzie do jego domu. Poza tym uznałam, że na pewno będzie przy tym jej agent. Wierz mi, gdybym mogła cofnąć czas, powstrzymałabym ją przed tym przesłuchaniem. – Dlaczego? Myślisz, że Frank Parker mógł ją skrzywdzić? Rosemary patrzyła w dół, na swoje dłonie. – Nie. Żałuję, że nie mogłam jej zabronić jazdy na Hollywood Hills w ten wieczór, bo przynajmniej byłaby bliżej kampusu, gdzie zna wszystkie ścieżki. Nie włożyłaby tych srebrnych pantofli, w których nie da się biegać. A jeśli nawet nie mogłaby uciec, nie nazwano by jej Kopciuszkiem, jak gdyby była jakąś ślicznotką polującą na jedną noc z księciem. Ta ksywka razem z hollywoodzką scenerią jeszcze bardziej nas oddaliły od... – Od czego, Rosemary? Zacisnęła wargi, wyraźnie szukając odpowiednich słów. Kiedy wreszcie przemówiła, całe jej skrępowanie wobec kamer zniknęło. Patrzyła prosto w obiektyw jak doświadczona gwiazda telewizyjna. – Oddaliły nas od prawdy. A prawda jest taka, że

największe zagrożenie w życiu Susan znajdowało się znacznie bliżej domu: to ten jej chłopak, Keith Ratner, oszust i kłamca, który świetnie wiedział, że moja Susan podąża tam, gdzie on nigdy w życiu nie trafi. Zejdę do grobu, wierząc, że to on zabił moje dziecko.

33 Jerry zapiął pas i włączył silnik vana. – Przyjrzyj się jeszcze raz niesamowitemu widokowi, bo to chyba jedyna korzyść z naszej dzisiejszej wyprawy. – Wolne żarty. – Grace wychyliła się z tylnego siedzenia. – Totalna porażka. Zero kontaktu. Więc jednak nie tylko Laurie zauważyła, że Nicole niechętnie odnosi się do wspomnień o Susan Dempsey. Mimo braku jakiegokolwiek ruchu z przeciwnej strony Jerry, odbijając od krawężnika, włączył migacz. – Jakby jej tam w ogóle nie było. – Zgadzam się z wami. Rzeczywiście wydawała się nieobecna duchem. – Nie, miałem na myśli, że tak jakby wcale nie była na UCLA. Nie utrzymywała kontaktu z koleżankami. Nie opowiadała żadnych historyjek o Susan, wspomniała tylko, że była dla niej miła. Najchętniej rozmawiałaby o wszystkich innych: jakie to dziwne, że Frank Parker wyznaczył Susan spotkanie u siebie w domu, jak bardzo Madison pragnęła sławy, jak wiele razy Susan

przyłapywała swojego chłopaka na flirtach z innymi dziewczynami. Zupełnie jakby chciała skierować naszą uwagę na każdego, tylko nie na siebie. Laurie próbowała rozwikłać zagadkę tej niezwykłej powściągliwości Nicole, kiedy odezwała się jej komórka. Dzwonił ojciec. – Wszystko w porządku, tato? – Tak, w porządku. Chyba dobrze zorganizowaliśmy Timmy’emu rozkład dnia po locie. Spał do wpół do ósmej, zjadł wielkie śniadanie w hotelowej restauracji, potem pojechaliśmy do Fisherman’s Wharf na lunch, gdzie spałaszował rybę z frytkami, cały talerz... – Wiesz, że nie powinieneś jeść takich rzeczy. – Zaledwie w zeszłym roku ojciec trafił do szpitala Mount Sinai z migotaniem komór. Po wszczepieniu dwóch stentów nakazano mu przestrzegać lekkostrawnej diety. – Spoko, doktorze. Jadłem halibuta z sałatą. I – dla pełnej jasności – cztery frytki. – Chyba możemy ci to odpuścić. Wracamy już do hotelu. Co powiesz na obiad w U Mamy Torini? – Dwadzieścia lat temu, kiedy Laurie zastanawiała się nad studiami na Stanford, odwiedziła San Francisco z rodzicami. Najlepiej z całej wyprawy zapamiętała, jak ojciec zamknął matkę w celi więzienia Alcatraz i jak jedli obiad w restauracji U Mamy Torini, z obrusami w biało-czerwoną kratkę i z ogromnymi porcjami fettuccine, które Alfredo przygotowywał na bocznym

stoliku. – Timmy’emu tam się spodoba. – Wielkie umysły myślą w podobny sposób. Właśnie dlatego dzwonię. Zamówiłem stolik na siódmą. Domyśliłem się, że wolisz jak najpóźniej, bo długo pracujecie, ale musimy się liczyć z Timmym. Nawet mając ojca i Timmy’ego na miejscu, Laurie musiała nieźle się nagimnastykować, żeby znaleźć dla nich trochę czasu. Obiecała, że najdalej za godzinę będzie w hotelu, po czym się rozłączyła. Grace znów się wychyliła z tylnego siedzenia z telefonem w ręku. – Pamiętasz tę stronę Who’s Dated Who? – Whom – sprostował Jerry. – Who’s Dated Whom. Napiszę do nich maila i zażądam, żeby dodali „m”. – No więc przyjrzałam się temu chłopakowi Susan z liceum, Keithowi Ratnerowi. I znalazłam... – Zaczęła recytować długą listę nazwisk kobiet, z którymi ten drugoplanowy aktor spotykał się w ciągu tych wszystkich lat. – Chyba tylko dwa z tych nazwisk coś mi mówią – powiedziała Laurie. – Obie są aktorkami, młodszymi od niego o dobrych dziesięć lat. – Och, on nie ma aż takiej pozycji, żeby ustrzelić którąś z gwiazd – zauważyła Grace. – Niemniej, lista jest długa. Rosemary i Nicole zgodnie mówiły, że facet zdradzał Susan. Gracz zawsze pozostaje graczem. – Ale zdrada to jednak nie to samo, co zabójstwo – wytknął jej Jerry.

– Nie, ale gdyby go przyłapała? Potrafię to sobie wyobrazić. Keith mógł ją podwieźć na przesłuchanie, może sam miał nadzieję na jakąś rolę, a może chciał dopilnować, żeby Frank trzymał łapy z dala od jego dziewczyny. Jeśli Susan zarzuciła mu zdradę, dochodzi do kłótni. Ona się wścieka, wyskakuje z auta... Sama bym tak zrobiła na jej miejscu. On ją goni, dopada, sprawy wymykają się spod kontroli... Całkiem niezła koncepcja. To by tłumaczyło, jak Susan wylądowała w pobliżu Laurel Canyon Park, chociaż jej samochód został na kampusie. Jerry zatrzymał się na czerwonym świetle. – Niestety, Keith ma alibi, a my nie mamy żadnego dowodu. – To jak ta stara gra w detektywa. – Laurie kiedyś grywała w nią z synem wieczorami. – Bierze się pod lupę każdą możliwą teorię i szuka dziur. Wreszcie zostaje tylko jedna i mamy rozwiązanie. – A wtedy pojawia się nasz wspaniały narrator Alex Buckley – podchwyciła Grace. – Skoro już o nim mowa, wpiszmy tu jego nazwisko, zobaczymy, co nam wyjdzie... Ooo, może niezupełnie jest Keithem Ratnerem, ale mnichem także nie... – Zaczęła czytać nazwiska ze strony Who’s Dated Who. Kilka z nich Laurie rozpoznała: aktorka, śpiewaczka operowa, prezenterka porannych wiadomości. Zapaliło się zielone światło i Jerry skręcił w prawo. Paplanina Grace tak rozproszyła Laurie, że nie

zauważyła, jak zaparkowany na ulicy Nicole kremowy pikap wziął ten sam zakręt.

34 Martin Collins wyciągnął się na ratanowej leżance i z tylnego tarasu swojego ogromnego domu na Sunset Strip patrzył, jak poza niekończącym się basenem słońce stacza się ku miastu w dole. Kupił ten dom cztery lata wcześniej za większą sumę, niż kiedykolwiek spodziewał się zarobić. Jakże daleko odbiegł od nędznej nory w Nebrasce, gdzie się wychował! Urodził się po to, żeby tu mieszkać. Ponownie skupił uwagę na folderze z dokumentami, który trzymał na kolanach. Były to makiety najświeższych broszur Adwokatów Boga, w komplecie z fotografiami uśmiechniętych wyznawców, ci rozdawali konserwy na rodzinnych piknikach, a Martin rzucał frisbee żółtemu labradorowi retrieverowi. Badania rynkowe wykazały, że ta rasa bardziej niż inne kojarzy się ludziom z siłą i zaufaniem. Pokiwał z uznaniem głową. Tego rodzaju obrazki nowi członkowie mogliby rozdawać swoim przyjaciołom i krewnym w celu zwiększenia liczby Adwokatów Boga. A więcej członków oznacza więcej wkładów.

Te optymistyczne rozważania skończyły się jak nożem uciął w chwili, kiedy przypomniał sobie, że musi pilnie zadzwonić do Steve’a po najświeższe wieści o Nicole. Odnalazł w telefonie numer i nacisnął „połącz”. – W samą porę! – wykrzyknął Steve zamiast powitania. – Właśnie odjechałem spod domu Nicole. Odwiedziła ją ekipa telewizyjna. – Możesz wyniuchać, co im powiedziała? Poczuł wzbierającą złość, kiedy usłyszał negatywną odpowiedź. W zeszłym tygodniu raporty Steve’a były nienormalnie lakoniczne. Trzeba będzie wymienić go na innego pupila. – Czy jest coś, czego mi nie mówisz? – zapytał. – Oczywiście, że nie. Martin wiedział o przestępczej przeszłości Steve’a, zanim ten odnalazł się w Kościele: napady rabunkowe, bójki w barach, niespodziewane ataki furii. Mimo to nigdy dotąd nie dawał mu powodu do zmartwienia. Steve rzeczywiście się zmienił, bardziej niż wielu innych Adwokatów Boga. I był lojalny. – Siedziałem w samochodzie, a oni weszli do domu – jest bardzo duży. Nieźle na tym wyszła ta cała Nicole, znaczy pod względem kasy. – I to wszystko, co zdobyłeś? – Na razie, ale siedzę na ogonie ekipie telewizyjnej. Właśnie wysadzili dwóch gości z kupą sprzętu przy jakimś magazynie i jadą w stronę centrum San Francisco. Jeśli będę się ich trzymał, może uda mi się

coś podsłuchać. Na co szczególnie mam nadstawiać ucha? – Wiesz, jak mówimy o tych, którzy nie rozumieją Adwokatów Boga? I wygadują najgorsze rzeczy o naszym dziele? No więc Nicole może być największym wrogiem naszego Kościoła. Dopuścić taką przed kamerę publicznej telewizji, a może się pokusić o otwarty atak na naszych wiernych. Oczernić albo AB, albo nawet mnie osobiście. Muszę wiedzieć, co ona knuje. I co mówiła o czasach, kiedy studiowała na UCLA. Martin zwykle nie ujawniał żadnych sekretów, nie mógł jednak polegać na Stevie jak na własnych oczach i uszach, bez udzielenia mu chociaż szczątkowych informacji. Dlatego Steve wiedział, że Nicole należała kiedyś do ich Kościoła, ale rozstała się z nim w złości. Wiedział też, że jej współlokatorka z college’u została zamordowana i że przypadek ten ma być obecnie tematem nowego odcinka programu telewizyjnego, co do którego Martin ma pewne obawy. Martin nie zamierzał mówić mu nic więcej. Nicole to była jego wpadka – niepotrzebnie pokazał się jej od tej strony, której nie powinna jeszcze oglądać. Z początku, kiedy rzuciła uczelnię i wyjechała z miasta, zastanawiał się, czy zrobił wszystko, aby zapewnić sobie jej milczenie. Potem miesiące przeszły w lata, lata zaś szybko zbliżyły się do dwóch dekad. A teraz ten głupi program. Oglądał pierwszy odcinek

i widział, jak starannie się do niego przygotowali. Czy Nicole uda się przebrnąć przez to wszystko, nie ujawniając swoich związków z AB? – Przecież ten program jest o jej koleżance – dziwił się Steve. – Co morderstwo Susan Dempsey ma wspólnego z AB? – Zadajesz za dużo pytań, chłopcze. Martin jak zwykle mówił z tą swoją lodowatą stanowczością. – Najmocniej przepraszam. Będę ich obserwował. Czekaj, właśnie stanęli przed jakimś wypasionym hotelem... Taa, wysiadają. Wiem, kto tam dowodzi, kobieta, która siedziała obok kierowcy. Poznaję, bo wyraźnie wydaje im rozkazy. Zaparkuję wóz i będę ją śledził, zobaczymy, co będzie dalej. – Zrób to.

35 Była zaledwie siódma wieczorem, ale Nicole już zmywała przed lustrem w łazience grubą warstwę makijażu, którą nałożyła ze względu na kamery. Także obcisłą czarną sukienkę zastąpiła codziennym strojem, spodniami do jogi i bluzą z kapturem. Kiedy skończyła oklepywać twarz i otworzyła oczy, zobaczyła w lustrze Gavina. – I to jest moja żona. – Oplótł ją od tyłu ramionami i pocałował w świeżo oczyszczony policzek. – Pięknie dziś wyglądałaś, ale wolę cię taką jak teraz. Podniosła ku niemu twarz i odwzajemniła uścisk. – Nigdy nie byłam piękna. Makijaż na pewno pomaga, ale nie rozumiem, jak ktoś może codziennie zadawać sobie tyle trudu. – Dla mnie zawsze byłaś piękna. – Proszę cię... Kiedy mnie poznałeś, nadal przypominałam głupią nastolatkę. Chyba powinnam się cieszyć, że zawsze wyglądam na młodszą, niż jestem. Gavin uśmiechał się do siebie. – Co cię tak śmieszy? – zapytała.

– Ta opowieść o naszym poznaniu. Dawno o tym nie myślałem. Że zawdzięczamy nasze małżeństwo fałszywemu dowodowi. – Miałam go dzięki Madison. Załatwiła takie dla Susan i dla mnie, żebyśmy mogły chodzić do klubu i podglądać celebrytów na scenie. – Nie umiem nawet wyobrazić sobie ciebie w takiej sytuacji. Bo nigdy mnie nie znałeś w czasach, kiedy byłam gorliwą wyznawczynią, myślała Nicole. Lemingiem. Dziewczyną, której rodzice wiedzieli, że „zagubi się”, żyjąc na własną rękę. Która spędzała więcej czasu z podejrzanymi osobnikami od Adwokatów Boga niż z najlepszą przyjaciółką. – Skończyłeś pracę? – Jeszcze tylko kilka maili i będę twój na całą noc. – To dobrze. Zacznę przygotowywać obiad. Może być lasagne? – Znakomicie. – Znów ją cmoknął w policzek. Oddalił się bezszelestnie do gabinetu, Nicole zeszła na dół, do kuchni. Siekając świeżą bazylię do sosu, odtwarzała w głowie dzisiejszą rozmowę z ekipą telewizyjną. Chyba nieźle sobie poradziła, opowiadając o Madison, Keicie i Franku Parkerze – trojgu najbardziej podejrzanych. Ale jeszcze zanim zaczęli mówić o śledztwie, Laurie wyskoczyła z tymi wszystkimi pytaniami, dlaczego Nicole rzuciła studia i przeniosła się w rejon Zatoki. Objawiła też nieco

przesadną ciekawość faktem, że Nicole przedstawiła się Gavinowi fałszywym nazwiskiem. Czy już wie, że Nicole potrzebowała fałszywego dowodu do czegoś więcej niż zakup alkoholu po ucieczce z Los Angeles? Czy wie coś o Adwokatach Boga? Nie, to niemożliwe. Odkąd wyjechała z Los Angeles, nigdy nie przeszły jej przez usta słowa „Adwokaci Boga” ani nazwisko Martina Collinsa. Za bardzo się ich bała. Może jednak Keith Ratner napomknął producentom o powiązaniach Nicole z AB. Nikt inny, tylko ona wprowadziła go kiedyś w ten szwindel. Oczywiście żaden z Adwokatów nie użyłby takiego określenia, oni nazywali to religią. Uważali się za przeznaczonych do „Bożego dzieła”. Minęło już tyle lat, że Nicole z wielkim trudem przypomniała sobie, kiedy dokładnie Susan nabrała podejrzeń co do tego „Kościoła”. Z początku nawet wspierała Nicole w jej gorliwości. Ona miała swoje zajęcia teatralne i komputery, a Nicole znalazła nową grupę znajomych, tak zwanych wolontariuszy, ludzi skupionych na „służbie ubogim”. Ale kiedy zaczęła angażować się coraz głębiej, a zwłaszcza nagabywać bogatszych studentów o datki, Susan zdecydowała się na sprzeciw. To było na samym początku wiosennego semestru drugiego roku. Nicole wyznała Susan, że w czasie ferii

zaczęła się spotykać z Martinem Collinsem, nie jako uczestniczka grupy, ale jako jego dziewczyna. Spodziewała się, że Susan nie spodoba się różnica wieku – Nicole zdała maturę wcześniej i miała dopiero osiemnaście lat, a Martin dwadzieścia dziewięć. Ale obawy Susan miały głębsze podłoże. Uważała Adwokatów Boga za naciągaczy. Jej zdaniem Martin nabijał sobie kabzę pieniędzmi przeznaczonymi dla biednych. Werbował naiwnych ludzi i kazał siebie traktować jak Boga. Susan czuła, że Nicole osuwa się w „inny świat”, że poddano ją praniu mózgu. Pytała, dlaczego facet koło trzydziestki zainteresował się studentką z drugiego roku. – Jak możesz tak mówić o Martinie, skoro nigdy się z nim nie spotkałaś? – oburzyła się Nicole. – Jakim prawem osądzasz AB, a nie chcesz niczego się o nich dowiedzieć? – To była ich pierwsza kłótnia. Ale prawdziwa awantura wybuchła dopiero wtedy, gdy Nicole zaprosiła Keitha na spotkanie modlitewne z Martinem. Jeszcze nigdy nie widziała Susan tak wściekłej. Zawsze wydawała się jej spokojna, uśmiechała się do siebie, jakby właśnie opowiedziała sobie jakiś sekretny dowcip albo słuchała ulubionej melodii. Tego dnia jednak wydarła się na Nicole z taką złością, że jej blada twarz poczerwieniała, a makijaż spłynął po policzkach. „Keith musi ściągać na siebie uwagę każdej napotkanej dziewczyny. Najpierw wziął się za Madison, teraz za ciebie. Ale ty jesteś od niej

jeszcze gorsza. Z Madison tylko nieszkodliwie flirtował, a ty musiałaś zawlec go na to śmieszne, niby biblijne spotkanie! Co się z tobą dzieje, Nicole?! Po prostu cię nie poznaję!”. Nawet teraz nie do końca pamiętała, jak złapała podręcznik do nauk politycznych i cisnęła nim w głowę Susan. Ta zastygła w miejscu z otwartymi ustami. Nicole próbowała ją potem przeprosić, ale przyjaciółce skrucha nie wystarczyła. „To koniec – wrzasnęła od progu. – Lubię cię, ale stawiam warunek: albo zerwiesz z tą sektą, albo masz się wyprowadzić!”. To była ich ostatnia rozmowa. Nicole też wybiegła z akademika. Poszła prosto do domu Martina i niezapowiedziana, wparowała do jego sypialni. Nie był w niej sam. W tym momencie zrozumiała, co naprawdę go w niej pociągało. Zawsze wyglądała młodziej niż na swój wiek. Ale okazało się, że jak dla Martina Collinsa, jeszcze nie dość młodo.

36 Knajpka U Mamy Torini wyglądała dokładnie tak, jak Leo ją zapamiętał: obrusy w biało-czerwoną kratkę, gzymsy z ciemnego drewna, jaskrawożółte ściany, ledwie widoczne spod dziesiątków plakatów włoskich filmów i podpisanych fotografii celebrytów. Aż nie mógł uwierzyć, że minęły dwadzieścia dwa lata, odkąd jadł tutaj z Laurie i Eileen. Żałował, że żona nie uczestniczy w ich posiłku z wnukiem – zmarła na atak serca już dziesięć lat temu, więc nie miała szansy nawet poznać Timmy’ego. No i brakowało mu także męża Laurie Grega, ale jak mówi piosenka, człowiek nie zawsze dostaje to, czego pragnie. I tak jest szczęściarzem, mając Timmy’ego i Laurie w swoim życiu. Leo zauważył, że przy sąsiednim stoliku dobrze ubrany mężczyzna przygląda się z zachwytem jego córce. Ona zupełnie nie zdawała sobie z tego sprawy, jak zwykle zresztą. Miała uwagę skoncentrowaną na Timmym, pokazywała mu właśnie podpisaną fotografię Wyntona Marsalisa w towarzystwie dwóch

tutejszych kelnerów. – I co porabialiście z dziadkiem przez cały dzień? – spytała, gdy tylko zajęli miejsca. – Chodziliśmy, nic, tylko chodziliśmy. Jeszcze więcej niż w Nowym Jorku. Zrobiliśmy ze sto kilometrów, a tu wszędzie jest pod górkę. Zmęczyłem się jak... – Zaczął sapać niczym zziajany pies. – Powiedziałem dziadkowi w hotelu, że jeszcze jeden krok i nogi mi odpadną. Zajrzała pod stolik. – Przyszliśmy tutaj pieszo, a jednak nadal je masz. Czy może podczas tego chodzenia i sapania widziałeś coś ciekawego? – Było super! Widzieliśmy wszystko! Chinatown, nabrzeże, takie coś, co się nazywa Eksploratorium... strasznie fajne. I dziadziu, co to była ta superstroma i kręta ulica? – Lombard. I ten tu dzieciak pokonał ją całą od dołu do góry jak jakiś czempion. – No, to mieliście naprawdę pracowity dzień – przyznała Laurie. W interpretacji Timmy’ego wyglądało, że zwiedzanie miasta rzeczywiście zajęło im cały dzień. Mimo to Leo znalazł czas na załatwienie kilku własnych spraw. Wprawdzie jego głównym zadaniem było czuwanie nad wnukiem pod nieobecność Laurie, ale jeśli naprawdę miał im obojgu zapewnić bezpieczeństwo, nie mógł sobie pozwolić na wyłączenie policyjnej części swego mózgu, gdyż to ona sprowadziła go do Kalifornii.

Inspektor nowojorskiej komendy policji Leo Farley spędził dwadzieścia minut, podczas których jego wnuk oglądał telewizję, na rozmowie z detektywem Alanem O’Brienem, głównym śledczym w sprawie morderstwa Lydii Levitt. Gdyby ktoś inny zadzwonił do oddziału szeryfa okręgu Alameda, aby wypytywać o niewyjaśnione morderstwo z ubiegłego tygodnia, pewnie by go spławiono, ale w tym przypadku ponad trzydzieści lat pracy (chociaż na przeciwległym wybrzeżu i pomimo emerytury) zrobiło swoje. O’Brien powiedział mu, że policja nie ma jeszcze żadnych podejrzanych o morderstwo Lydii Levitt, nawet nieoficjalnie. Smutna rzeczywistość jest taka, że w przypadkach zabójstw kobiet winę ponosi zwykle przemoc domowa, ale w małżeństwie Levittów nie znaleziono dowodów nawet na zwykłą niezgodę, a cóż dopiero atak fizyczny. Ze wszystkich raportów wynika, że mąż Lydii jest szanowanym obywatelem z żelaznym alibi na czas morderstwa, a to dzięki materiałowi z kamer w jego siłowni. Kolejna koncepcja zakładała istnienie w życiu Lydii jakiegoś sekretu, który mógł ją wystawić na niebezpieczeństwo. Ale skrupulatne przeczesanie zarówno domu zamordowanej, jak jej komputerów, nie dało podstaw do podejrzeń, że Lydia Levitt, lat siedemdziesiąt jeden, mogła być kimś innym niż żoną, matką i babką, lubiącą pracę w ogródku, restauracje i rozmowy z sąsiadkami.

Według detektywa O’Briena, najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie jest takie, że Lydia przeszkodziła we włamaniu do domu Rosemary. Policja przesłuchuje miejscowych złodziei, licząc, że któryś z nich coś wie. – Rosemary mówiła ci, że dwadzieścia lat temu zamordowano jej córkę? – Tak. Bardzo się zmartwiła z powodu sąsiadki, co zrozumiałe, a potem wspomniała, że nasunęło jej to na myśl sprawę Susan. Morderstwo Kopciuszka... Ciekawe, czy kiedykolwiek rozwiążą tę zagadkę. – Właśnie dlatego przyleciałem do Kalifornii. – Leo opowiedział o decyzji Laurie, by przedstawić przypadek Susan Dempsey w programie W cieniu podejrzenia. – Muszę przyznać, iż nie poczułem się komfortowo, kiedy usłyszałem, że w domu jednej z uczestniczek popełniono morderstwo, i to akurat w chwili rozpoczęcia produkcji. – Myślisz, że morderstwo Lydii Levitt ma jakiś związek z tym programem? – Myślę, że istnieje przynajmniej taka możliwość. A jeśli natraficie na coś, co by ją potwierdzało, byłbym wdzięczny za telefon. Leo musiał poprzestać na nadziei, że detektyw O’Brien dotrzyma słowa. W rozmowie telefonicznej wydał mu się godzien zaufania. Dopóki Leo nie udowodni Laurie, że sąsiadkę Rosemary zabito z powodu programu, nie zdoła jej przekonać o niebezpieczeństwie.

Podczas drzemki Timmy’ego odebrał jeszcze jeden telefon – od Alexa Buckleya. Tą informacją mógł podzielić się z córką. – Alex dziś dzwonił. – Do mnie także, ale nie zostawił wiadomości. O co mu chodziło? Leo nie umiał rozpoznać, czy Laurie rzeczywiście interesują najnowsze wieści z życia Alexa czy pyta tylko tak, dla podtrzymania rozmowy. – Nie może się doczekać wyjazdu. – Super. Gdy tylko dojdziemy do „sesji na szczycie”, może zaczynać swój krzyżowy ogień pytań. – Właśnie dlatego dzwonił. Jutro przylatuje do Los Angeles. Laurie wyraźnie się zmieszała. – Chyba coś pokręciłeś, tato. Jesteśmy tu na razie uziemieni, zbieramy wypowiedzi od pierwszoplanowych uczestników. Alex będzie potrzebny dopiero na szczycie. – Wiem, że taki był plan. Ale jak zrozumiałem, Brett uznał, że Alex powinien mieć jak najwięcej kontaktu z podejrzanymi, uczestnikami czy jak tam ich nazywacie. I podobno przekazał ci tę wiadomość wcześniej, więc Alex chciał się tylko upewnić, że wiesz o jego przylocie. Wprawdzie sprawozdanie Timmy’ego z dzisiejszej aktywności zdołało wytrącić Laurie z trybu pracy, ale teraz znów na jej twarzy odmalowało się napięcie. – Nie, o niczym nie wiedziałam. Cały Brett! – Czemu się denerwujesz? Alex jest twoim

przyjacielem. To dobry człowiek. – Chcę, żeby przyleciał. Oczywiście, że chcę. Ale zamierzałam najpierw sama ustawić ludzi, z którymi będzie rozmawiał. – Wygląda, jakbyś miała powody, aby go trzymać z daleka od... – Tato, proszę! Leo zrozumiał, że czas zmienić temat. – No więc widziałaś się dziś z tą współlokatorką Susan, Nicole? Przytaknęła. – Niestety, nie spełniła moich oczekiwań. Odniosłam bardzo dziwne wrażenie, wiem, że to brzmi idiotycznie, ale muszę się zastanowić, czy policja w ogóle brała ją pod uwagę jako podejrzaną. Może mieli pełne ręce roboty z innymi i nawet nie zapytali, gdzie w czasie morderstwa była najlepsza przyjaciółka Susan. – Czasem naprawdę myślę, że odziedziczyłaś mój policyjny mózg. – To jest raczej mój własny, reporterski. W cieniu podejrzenia może być telewizyjnym reality show, ale ja jeszcze nie wyzbyłam się moich dziennikarskich korzeni. Nie chcemy naginać faktów po to, żeby niewinni wydali się winnymi, ale także nie przedstawię Nicole jako anioła, jeśli istnieje druga strona medalu. – Więc co zamierzasz? – Dojść do prawdy. Odkryję, kim naprawdę była Nicole w czasie studiów na UCLA, kiedy jeszcze nosiła

nazwisko Hunter. Tok myśli Steve’a przerwało pojawienie się barmana. Miał ciemne, gładkie włosy ściągnięte w kitkę i opięty czarny T-shirt, podkreślający bicepsy. – Jeszcze jedna woda sodowa? Steve zerknął na kobietę, starszego pana i dziecko. Kobieta sygnalizowała, że prosi o rachunek. – Nie, dziękuję. Starał się zwalczać pokusy alkoholowe, ale dziś absolutnie nie dało się uniknąć posiedzenia w barze U Mamy Torini. Miał dobre miejsce, zaledwie kilka kroków od stolika kobiety z telewizji, mógł z łatwością słuchać rozmowy. Z tego, co zrozumiał, Nicole Melling z domu Hunter trzymała gębę na kłódkę i nie wspomniała nic na temat Adwokatów Boga. Gdyby zameldował jedynie tę wiadomość, Martinowi pewnie by ulżyło. Może nawet zwolniłby Steve’a z tego zadania i pozwoliłby mu wrócić do poprzedniego przydziału. Ale wyniknął nowy problem. Na tym samym barowym stołku Steve wygooglował „W cieniu podejrzenia produkcja”. Od razu wyskoczyła mu fotografia kobiety, którą zidentyfikował jako szefową ekipy telewizyjnej. Nazywała się Laurie Moran i figurowała jako pomysłodawczyni i producentka programu. Okazało się także, iż padła kiedyś ofiarą przestępstwa i że była córką

policjanta. Z kolejnego wpisu do wyszukiwarki dowiedział się, że ów policjant to właśnie starszy pan, który jej towarzyszył. A teraz ta sama kobieta przyznała otwarcie, że jej ciekawość na temat Nicole wzrosła, wobec czego zamierza się jej dokładniej przyjrzeć. „Odkryję, kim naprawdę była Nicole Melling...”. Martina to nie ucieszy.

37 Alex Buckley patrzył na rozłożoną wciąż na łóżku, ale już spakowaną walizkę i specjalną torbę na odzież. Odbywał już wcześniej dalekie podróże, związane z procesami, przywykł też do pokazywania się w telewizji, lecz tym razem wchodziło w grę jedno i drugie. Z trudem, ale udało mu się zmieścić sześć garniturów i spory asortyment ubrań na mniej oficjalne okazje. Kiedy Brett Young zadzwonił po południu z prośbą, aby Alex przyśpieszył swój lot do Los Angeles, ten chciał najpierw uprzedzić o tym Laurie. Widział wcześniej, jak Brett potrafił ją zaskakiwać, dlatego postanowił zyskać na czasie, wmawiając mu, że musi sprawdzić plan swoich wystąpień w sądzie. Zamiast tego jednak zatelefonował do Laurie, a ponieważ nie odebrała, połączył się z Leo, który zapewnił go, że córka nie będzie miała nic przeciwko jego wcześniejszemu przylotowi. Ale teraz, nad spakowanymi bagażami, znów ogarnęły go wątpliwości. Czy przypadkiem Leo nie miał swoich powodów, żeby jak

najszybciej ściągnąć go do Kalifornii? Czy Alex swoją przedwczesną obecnością nie zakłóci Laurie rytmu produkcji? Odkąd zaprzyjaźnili się bliżej na prywatnym gruncie, nie zdarzyło się im jeszcze z sobą pracować. Kiedy zaproszono go do współuczestnictwa w inauguracyjnym odcinku W cieniu podejrzenia, który dotyczył morderstwa podczas „Gali dla czterech dziewczyn”, po prostu nie potrafił się oprzeć. Śledził ten przypadek uważnie, jeszcze jako student drugiego roku na Fordham, i zawsze był przekonany, że zbrodnię popełniła jedna z zaproszonych absolwentek. Jak się okazało, niesłusznie. Trwałą pamiątką po udziale w programie nie było jednak wykrycie mordercy, tylko uwielbienie dla Laurie Moran. – Zamówić panu na rano samochód, panie Alexie? – Ramon, ile razy mam ci powtarzać, żebyś dał sobie spokój z „panem”? Kurczę, możesz nawet mówić mi „Al”! – To nie jest w stylu Ramona. Alex parsknął śmiechem. Od czasu do czasu przyglądał się własnemu życiu i nie mógł w to uwierzyć. Ramon miał sześćdziesiąt lat, urodził się na Filipinach. Rozwiedziony, z jedną dorosłą córką w Syracuse, pełnił u niego funkcję „asystenta”. Alex wolał to określenie od „lokaja”, jak nazywano Ramona w rodzinie poprzednich chlebodawców, którzy przenieśli się na Zachodnie Wybrzeże. Dekoratorka, która dopilnowała, aby mieszkanie Alexa zostało

wykończone z gustem, poleciła mu go, kiedy zorientowała się, że adwokat z braku czasu wciąż kupuje nową bieliznę, bo nie pamięta o praniu. Apartament przy Beekman Place, z widokiem na East River, miał sześć pokoi plus kwatery dla służby, był więc za duży dla kawalera. Na tej przestrzeni mieściła się też obszerna jadalnia, odpowiednia do przyjmowania gości, oraz gabinet, w którym Alex urządził domowe biuro. Poza tym często zatrzymywał się u niego młodszy brat Andrew – adwokat specjalizujący się w prawie korporacyjnym – podczas swoich podróży z Waszyngtonu. Alex uważał, że jego mieszkanie świadczy o przywiązaniu do przyjaciół i rodziny, ale rozumiał też, jak taki luksus wygląda w oczach tych, którzy nie znają naprawdę gospodarza. I miał tu na myśli głównie Laurie. Jeszcze w grudniu wszystko wydawało się łatwe. Kiedy człowiek nazwany przez Timmy’ego Niebieskookim próbował zabić chłopca i jego matkę, Alex w pierwszym odruchu pochwycił ich oboje w ramiona. Przez tę jedną chwilę czuł się tak, jakby miał rodzinę. Ale zaraz zjawił się Leo, który szybko od niego odciągnął córkę i wnuka. Bo to oni tworzyli rodzinę – Leo, Laurie i Timmy, Alex był tylko znajomym, współpracownikiem, kumplem. A co najważniejsze, nie był Gregiem. Uznał, że Laurie po prostu jeszcze nie dojrzała

do następnego związku. Z pewnością potrafił zrozumieć powody. Miała wymagającą pracę, dziecko do wychowania. Straciła męża i jeszcze tego nie przebolała. Może nigdy tak się nie stanie. Teraz jednak, w noc przed planowanym lotem do Los Angeles, gdzie mieli razem pracować, zastanawiał się, czy powściągliwość, jaką w niej wyczuwa, nie dotyczyła przypadkiem tylko jego osoby. Oprócz za dużego apartamentu i lokajopodobnego asystenta obciążał go w pewnym stopniu status osoby publicznej, dzięki czemu stanowił łatwy cel dla tabloidów. Ileż to razy widywał na kolumnach towarzyskich swoje zdjęcia z kobietą uwieszoną u ramienia, co z miejsca interpretowano jako zapowiedź romansu? Ponieważ występował w telewizyjnych programach jako komentator głośnych spraw kryminalnych, widziano w nim swego rodzaju pseudocelebrytę, a takie incydenty rozdmuchiwano ponad miarę. Andrew mówił mu o pewnej stronie internetowej, gdzie można wyczytać nazwisko każdej osoby, z którą Alex rzekomo się umawiał. Większości tych nazwisk adwokat w ogóle nie znał. Czemu elegancka i zorientowana na sukces zawodowy kobieta jak Laurie miałaby zaufać takiemu jak on? Miała swoją pracę i dziecko, nie było w jej życiu miejsca dla jakiegoś wyżelowanego donżuana z wyfiokowaną fryzurą o wzroście metr dziewięćdziesiąt. Czy pozwoliłaby Timmy’emu przywiązać się do mężczyzny,

który – jak się spodziewała – prędzej czy później wypadnie z jego życia? Raz jeszcze przyjrzał się swoim rzeczom w walizce i nagle wymienił fioletowy krawat w tureckie wzory na spokojniejszy, w konserwatywne granatowe prążki. Być może poprawi to nieco jego wizerunek.

38 – R any, mamo, ale megawypas! Prawie taki jak w tamtym hotelu na Arubie! Zimowymi wakacjami na Arubie uczcili sukces pierwszego odcinka W cieniu podejrzenia. Od tego czasu Laurie pracowała bez chwili odpoczynku. Położyła rękę na ramieniu syna, patrząc z podziwem na gigantyczną wyspę kuchenną, zastawioną niezliczonymi daniami do wyboru. Z początku odnosiła się sceptycznie do pomysłu obozowania całej ekipy pod jednym dachem w Los Angeles. Ale Brett i tak narzekał na budżet programu, więc nie wypadało jej podważać koncepcji Jerry’ego, który postanowił wynająć jeden dom i wykorzystać go zarówno na zakwaterowanie uczestników, jak na plan filmowy spotkania na szczycie. Oczywiście nie przewidziała, że dom w Bel Air będzie wyglądał jak magnacka posiadłość. Ani że każdy z nich – Jerry, Grace, Laurie, Timmy, Leo i Alex – będzie miał w nim oddzielny pokój z łazienką i ogromnym łożem, z najgładszymi na świecie prześcieradłami. A teraz

jeszcze, dzięki starannemu planowaniu Jerry’ego, czekało na nich śniadanie, dostarczone w całości przez firmę cateringową. – Mogę bajgla? – Timmy rozpoczął już przegląd tac. – Tylko nie dotykaj każdego, okej? – Dziewięcioletni chłopcy nie mają pojęcia o bakteriach. – Ale oczywiście, możesz wziąć jednego. – A do tego masło, i serek śmietankowy, i łososia, i sałatkę owocową? – Możesz. Tylko uważaj, żeby starczyło dla wszystkich. – Znaczy, mam się nie obżerać? – Tak. – Gdzie on się nauczył takich słów? Patrzyła, jak Timmy smaruje serem bajgla z makiem, kiedy wszedł Jerry w żółtej koszulce polo i granatowych drelichowych spodniach. Włosy miał jeszcze mokre po prysznicu. – O, świetnie. Widzę, że fachowcy się postarali. – Wiesz, że dziś tu nie filmujemy? – zapytała Laurie. – Robimy tylko wstępny wywiad z Keithem Ratnerem. – Wiem. Ale dostawa na miejsce nie wypada dużo drożej niż jedzenie na mieście, poza tym oszczędza się czas. Będą aż do odwołania dowozić posiłki trzy razy dziennie i jeszcze wieczorem wszystko sprzątać. Zresztą doszedłem do wniosku, że czemu sobie nie pofolgować pierwszego dnia? Oszczędzamy na tym domu tyle kasy, że stać nas na dodatkowy catering. Pokazała mu gestem całe otoczenie. Obok otwartej

kuchni znajdował się ogromny salon z kominkiem i trzema kącikami do wypoczynku. Jadalnia mogła z łatwością pomieścić szesnaście osób. Na zewnątrz błyszczał w słońcu basen godny luksusowego hotelu. – Trudno uwierzyć, że ten dom mieści się w budżecie ustanowionym przez Bretta. – A jednak się mieści, bo go mamy za friko. – Słu-cham? – To prawda. Kiedy umawiałem się z Dwightem Cookiem na wywiad, zapowiedziałem mu, że miejsce sesji szczytowej ogłosimy, gdy znajdziemy odpowiedni dom w pobliżu kampusu. Okazało się, że on kupił tę posiadłość dla swoich rodziców dawno temu, po pierwszym sukcesie REACH. Kilka lat temu rodzice uznali, że potrzebują czegoś mniejszego i na jednym poziomie, ale tego domu nie sprzedali, prawdopodobnie ze względów podatkowych, zresztą nie jestem tak bogaty, żebym miał się na tym znać. Administrator wynajmuje go różnym filmowcom na zdjęcia za wysoką opłatą, ale nam Dwight pozwolił tu mieszkać za darmo. Jesteś zła? – Że dom udostępnił nam kolega Susan z laboratorium komputerowego? Skinął głową. – Prawdopodobnie powinienem odesłać go do ciebie, ale domyśliłem się, że masz dość zajęć i nie musisz osobiście pilnować takich szczegółów. Owszem, była zawalona robotą, ale wiadomość, że

Dwight Cook zaproponował im tego rodzaju wsparcie, sprawiłaby jej przyjemność. Zresztą nie on pierwszy spośród uczestników programu wystąpił z propozycją pomocy. Całą Galę dla czterech dziewczyn filmowali w domu męża ofiary, który dodatkowo wypłacił uczestniczkom z własnej kieszeni hojną rekompensatę w zamian za gwarancję obecności. A jednak jej dziennikarska natura nieco się przed tym wzdragała. Jerry pomógł Timmy’emu nalać soku pomarańczowego do szklanki. – Myślałem, że to w porządku, bo Dwight nie jest nawet podejrzany. Był przyjacielem Susan i prawdę rzekłszy, świetnie mu się powodzi, na pewno nie zubożeje po naszym wtargnięciu do jego pustego domu. Poza tym w Gali dla czterech dziewczyn... – Już dobrze, Jerry, nie musisz się tłumaczyć. Podjęłabym taką samą decyzję. Musimy tylko ujawnić ten fakt w trakcie programu. Laurie z pewnością ułatwiłaby sobie pracę, gdyby zaczęła ufać Jerry’emu na tyle, by pozwolić mu na samodzielne decyzje. – Dom jest naprawdę super – zauważył Timmy, odstawiając szklankę z sokiem. – Dzięki, Jerry, że go nam znalazłeś. – Mój Boże! Gdybyś sprzedawał tę słodycz w puszkach, zbiłbyś majątek nie mniejszy niż Dwight Cook! Za plecami Laurie rozległy się kroki i do kuchni

wszedł jej ojciec w towarzystwie Alexa Buckleya. – Co to ma znaczyć? – ryknął Leo. – Jerry nam zrobił śniadanko! – poinformował go wnuk. – Jeszcze lepiej – uściślił Jerry. – Jerry zrobił je cudzymi rękami. Alex cmoknął Laurie w policzek na dzień dobry i ruszył prosto po kawę. Trzymał w ręku iPada, na którym, jak się domyślała, studiował „New York Timesa”. Wczoraj przyjechał tak późno, że ledwie mieli szansę się przywitać. Timmy zerwał się z krzesła, żeby zaprezentować bufet Alexowi i dziadkowi. Patrząc na tę trójkę, uświadomiła sobie, że się uśmiecha; wciąż jeszcze czuła na policzku ciepło ust Alexa. Z premedytacją zwróciła wzrok na puste nakrycie. – A więc jesteśmy już wszyscy, z wyjątkiem Grace. Pewnie wciąż jeszcze pracuje nad fryzurą i makijażem. – Właściwie to powiedziałem jej, że może dłużej pospać – wyznał Jerry. – Mamy się dziś spotkać z Keithem Ratnerem. – Laurie zerknęła na zegarek. Niedługo powinni wyjść. – Strategię możemy omówić po drodze. Rosemary zawsze uważała, że Keith jest jakoś zamieszany w to morderstwo. – Wiem, on jest ważny. Ale jest też łasy na celebrytów prawie tak samo jak Madison Meyer. Dlatego pomyślałem, że lepiej będzie, jeśli zamiast mnie i Grace

pojedzie z tobą Alex. Oczywiście, Alex, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Adwokat spojrzał na niego znad filiżanki z kawą. – Nie uważam się za celebrytę, ale z przyjemnością zrobię wszystko, co Laurie uzna za stosowne. Kolejny punkt dla Jerry’ego. Miał rację. Alex z pewnością zbajeruje Keitha; czemu nie miałaby wykorzystać jego kwalifikacji? – Alex, jeśli Keith przez wszystkie te lata ukrywał informacje na temat morderstwa Susan, nie wyobrażam sobie, żeby ktokolwiek inny potrafił zmusić go do mówienia. – No nie wiem, Jerry – rzucił wesoło Leo. – Mnie to wygląda, jakbyś przy pomocy Alexa i Laurie organizował sobie całodzienne wagary. – Ależ skąd, panie Farley. – Jerry machnął swoją listą. – Grace i ja mamy pełne ręce roboty aż do „sesji na szczycie” w przyszłym tygodniu. Laurie się uśmiechnęła. – Tato, zapewniam cię, że Jerry ani na chwilę nie przestaje pracować. A skoro mowa o pracy... Alex, musimy już iść. Jerry, możesz ze swojej listy skreślić jedną rozmowę telefoniczną. Sami zawiadomimy Keitha, gdzie ma się stawić na wielki finał.

39 Pięćset siedemdziesiąt kilometrów dalej na północ Dwight Cook właśnie budził się w swojej rezydencji w Palo Alto. Chociaż dom miał ponad tysiąc metrów kwadratowych, Dwight większość czasu spędzał w ogromnym apartamencie z zapierającym dech widokiem na pogórze. Tego ranka jednak bardziej interesowała go inna posiadłość. Ledwie otworzył oczy, sięgnął na nocny stolik po laptopa i otworzył podgląd na obraz z kamer w domu w Bel Air. Pierwsza kamera ukazywała wejście. Laurie Moran szła właśnie w stronę frontowych drzwi. W towarzyszącym jej mężczyźnie Dwight rozpoznał Alexa Buckleya, narratora programu. Używając prawej strzałki, przerzucił się na materiał z kamer rozmieszczonych wokół domu. Asystentka Grace wychodzi z sypialni na piętrze, śpiewając starą dyskotekową piosenkę. Wszyscy inni kończą w kuchni śniadanie, dziecko pyta, czy będą mieli czas na wyprawę do Disneylandu. Wbudowany w ścianę sprzęt inwigilacyjny – absolutnie nie do wykrycia –

działa idealnie. Dwight kazał go zainstalować we wszystkich swoich posiadłościach jako dodatkowe zabezpieczenie, ale teraz przyda się do czegoś innego. Wprawdzie nie wybierze się do Los Angeles przed weekendem, ale widać, że ze wszystkich praktycznych względów miał rację, osadzając tam ekipę produkcyjną. A gdy tylko zaczną się sesje szczytowe, będzie mógł widzieć i słyszeć wszystko, co będzie się działo.

40 Laurie zmierzała prosto do czarnego SUV-a. Oprócz landcruisera wynajęli także pełnowymiarowego vana na użytek produkcji i oddzielnie sedana dla Leo i Timmy’ego na wyprawy po okolicy. – Chcesz prowadzić czy wolisz, żebym ja...? – spytała, wymachując kluczykami. – Jak ci wygodnie. – Nigdy nie jeździłam po Los Angeles, chyba powinnam przynajmniej spróbować. Jeśli uznam, że zagrażam naszemu życiu, to się zamienimy. – Niezły plan – zgodził się Alex. – Ale nie chciałbym być w skórze żadnego kierowcy na tyle głupiego, żeby cię zdenerwować. – Przyznaję, że twarda ze mnie zawodniczka – odparła ze śmiechem. – Postaram się unikać scysji na drodze. Zdążyła już wprowadzić trasę do GPS-u. Gdy tylko zapięli pasy, uruchomiła silnik i ruszyli w krótką drogę do Westwood. – Jestem zaskoczony, że nie macie kierowcy. – ...powiedział facet, który ma lokaja. A na serio:

czyżbyś nie zetknął się wcześniej z Brettem Youngiem? Strasznie na mnie najeżdża za budżet tego odcinka. Filmowanie w Kalifornii nie jest tanie, więc myślę, że sobie poradzimy bez kierowcy. – Ten dom nie wygląda na sprzyjający budżetowi. – Śmieszne, że o tym wspominasz. Akurat dziś rano Jerry poinformował mnie, że dom jest własnością Dwighta Cooka, który udostępnił nam go za darmo. – Czyżby cię to zirytowało? – Nie, w porządku. Lecz Jerry miał mnóstwo okazji, by wspomnieć mi wcześniej o tym szczególe. – Ale wtedy mogłabyś się nie zgodzić, a on musiałby znów szukać domu na tyle dużego, by nas wszystkich pomieścił, a poza tym nadawał się do filmowania i nie przekraczał budżetu. Jak powiadają, lepiej prosić o wybaczenie niż o pozwolenie. – Masz rację. Wciąż trudno mi traktować Jerry’ego inaczej niż jako chudego stażystę, który przynosi kawę. – To nie moja sprawa, ale uważam, że jest świetny w pracy. – Wiem. Świadczy o tym choćby pomysł, abyś właśnie ty spotkał się dziś z Keithem. On i Madison są wyjątkowo czuli na punkcie swojego statusu. Żyją w świecie, gdzie wartość człowieka mierzy się tym, jak szybko portier w Ivy przyprowadzi im samochód. Keith może nie jest z kategorii A, ale Jerry’ego i Grace pewnie by zmiażdżył. – Grace nikt nie zmiażdży.

– To prawda. – Gdzie mamy się z nim spotkać? – W małej księgarni w Westwood. Czytałam o niej w internecie, wygląda to na rodzaj placówki alternatywnej – taka kontrkultura. – Dlaczego tam? On chyba mówił, że w noc morderstwa przebywał w jakimś kościele. Powinna wiedzieć, że Alex sprawdza dokładnie wszystkie materiały. – Tak, przynajmniej rzekomo. Ale to wtedy jeszcze nie był Kościół, dopiero powstawał. Raczej z tych peryferyjnych. Keith powiedział policji, że uczestniczył w zebraniu grupy dyskusyjnej w księgarni. W toku dalszego śledztwa ustalono nazwę tej grupy: Adwokaci Boga. Kilkoro jej członków poświadczyło obecność Keitha w czasie morderstwa Susan, ale Laurie zastanawiała się, czy rzeczywiście mogli być tak naiwni, by kryć się nawzajem. – Przeszli długą drogę od czasów spotkań w niezależnych księgarenkach. Czyż nie są teraz megaKościołem Zachodniego Wybrzeża? – A myślisz, że jak to osiągnęli? Kasą! Nazywają się „obrońcami Bożej dobroci” – dodała stosowny gest – a naprawdę chodzi wyłącznie o zbiórki pieniędzy. Mają niby wspomagać ubogich, ale jednak trudno w to uwierzyć. Na razie członkowie ślepo im wierzą. – I dlatego powiedziałaś, że Keith rzekomo ma alibi

na czas morderstwa Susan? – Właśnie. Co prawda, Ratner jako aktor przymierał wtedy głodem, a swoją przygodę z AB dopiero zaczynał. Jeśli był zamieszany w morderstwo, nie widzę powodu, żeby Kościół miał nadstawiać za niego karku. – W prawniczym światku to, co teraz robisz, nazywamy spieraniem się z samym sobą. – Wiem. Mogę przyglądać się każdemu podejrzanemu i uważać go za całkowicie niewinnego, a chwilę później widzę, jak goni biedną Susan przez park. Nawet jej przyjaciółka Nicole zachowywała się dziwacznie podczas rozmowy z nami, zupełnie jakby coś ukrywała. Rozumiem, dlaczego policja nie potrafiła wyjaśnić tego przypadku. – Hej, nie wkurzaj się tak! Przecież dopiero zaczynamy. Małe wnętrze sklepiku było po sufit wypełnione książkami. Na tablicy za kasą wypisano listę imprez. Dziś wieczorem autor Zalegalizować wszystko będzie podpisywać egzemplarze książki. Jedyny pracownik miał tak gęstą brodę, że utrudniało to ocenę jego wieku. – Hej, szukacie kafejki czy czegoś? Więc nie tylko ona uważała, że razem z Alexem tutaj nie pasują. Na szczęście dźwięk dzwonka przy drzwiach wybawił ich z krępującej sytuacji. Wyraz twarzy Keitha

Ratnera świadczył, że aktor natychmiast rozpoznał Alexa z telewizji. – Nie sądziłem, że mamy dziś kręcić. – Przeczesał palcami ciemne, potargane włosy. – Bo nie kręcimy – wyjaśniła Laurie. – Alex najpierw chciał się z tobą spotkać bez udziału kamer. Adwokat wyciągnął rękę. – Hej, Keith, miło cię widzieć. Byłem wielkim fanem filmu Sąd wzywa. – Keith Ratner grał młodego prokuratora w sądowym dramacie, który szybko zniknął z ekranów. – Dziękujemy, że zgodziłeś się z nami spotkać – powiedziała Laurie. – I póki pamiętam: mamy już plan na sesję szczytową w przyszłym tygodniu. To dom położony niedaleko stąd. – Podała mu kartkę z adresem w Bel Air. – Nie ma sprawy. – Keith wsunął kartkę do kieszeni dżinsów. – Rany, ten sklepik w ogóle się nie zmienił! Mówię o wspomnieniach z przeszłości. – Nie byłeś tu od dawna? – Tylko dwa razy na zorganizowanych spotkaniach. – Adwokatów Boga? – Jasne. To ma jakieś znaczenie? – Tylko gdyby członkowie twojego Kościoła zapewnili ci alibi ze względu na wspólną religię. – To tyle, jeśli chodzi o przyjemną pogawędkę. – Obejrzał się na Alexa, wyraźnie licząc na pomoc, ale ten udawał, że ogląda półkę z etykietką HAIKU i TANKA. –

Jedynym powodem, dla którego w ogóle znalazłem się „w cieniu podejrzenia”, był fakt, że Rosemary nigdy mnie nie lubiła. Sześć różnych osób poświadczyło na policji, że spędzałem z nimi tamten wieczór – najpierw w tym sklepiku, potem na kawie. Ale ponieważ należeliśmy do nowego Kościoła, którego ludzie nie rozumieli, naszych zeznań nie potraktowano poważnie. – Przepraszam, Keith, tu wcale nie chodzi o twoją religię. Musisz przyznać, że w rozmowie telefonicznej próbowałeś zwrócić naszą uwagę na wszystkich oprócz siebie. – To kwestia ludzkiej natury. Obrońca sądowy powinien rozumieć takie rzeczy. Ktoś zabił Susan, to nie byłem ja, więc... tak, można powiedzieć, że podejrzewam wszystkich innych. Ludzie zdają się nie pamiętać, że chodzi o moją dziewczynę. Kochałem ją, przez całe cztery lata. – Ale ją zdradzałeś – wytknął mu Alex, nie zamierzając wchodzić w rolę dobrego policjanta. – Nigdy nie uważałem się za ideał. Jak myślicie, czemu zwróciłem się ku poszukiwaniom religii? Bo chciałem w coś wierzyć? Byłem niegrzecznym chłopcem, ale to nie czyni mnie mordercą. Czy w ogóle zajrzeliście do tego, co wam powiedziałem o Dwighcie Cooku? To bardzo wygodnie się złożyło, że kilka miesięcy po śmierci Susan wynalazł nagle coś tak cennego. – Właściwie – odezwała się Laurie – nie wnikałam

w tę koncepcję. Natomiast zrozumiałam, że mało wiedziałeś o swojej dziewczynie, skoro nie miałeś pojęcia, nad czym pracuje. Nawet jej profesor potwierdził, że badania Susan nie miały nic wspólnego z pomysłem na REACH. – Profesorowie też niewiele wiedzą o swoich studentach Dwight łaził za Susan jak piesek. Ilekroć przechodziłem koło jej akademika, zawsze snuł się w pobliżu. Nie obchodzi mnie, ile kasy ma teraz, ale powtarzam: z tym dzieciakiem jest coś nie tak. – To mi wygląda na desperację, Keith. Pokręcił głową. – Sprawdź, skoro mi nie wierzysz. Kiedy ci proponowałem, że sam to zrobię, powiedziałaś, że będziesz bardziej obiektywna, bo masz umysł reportera. Ale to oczywiste, że Rosemary zainfekowała ci mózg w związku ze mną. Wychodzę. – My tylko zadajemy pytania. Poza tym podpisałeś umowę. – To mnie pozwijcie. Dźwięk dzwonka nad drzwiami zabrzmiał jak brzęczyk kończący rundę bokserską. Laurie zrozumiała, że przegrała.

41 Keith czuł, jak telefon drga mu w dłoni. Minęły lata, odkąd stracił kontrolę nad sobą, a z pewnością nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek rozmawiał z Martinem Collinsem tak stanowczym tonem. – Nie mogę tego zrobić. Szkoda, że nie słyszałeś, jak oni wyrażali się o AB. Nie potrafiłem opanować gniewu, musiałem wyjść, żeby nie powiedzieć o jedno słowo za dużo. – A nie sądzisz, że kto jak kto, ale ja wiem najlepiej, co się czuje, kiedy ludzie bez pojęcia deprecjonują naszą wiarę i dzieło? Powinien wiedzieć, że Martin nie przyjmie do wiadomości jego decyzji, ale też nie zrozumie, jak bardzo Keith jest rozgoryczony. Dobrze słyszał rozbawienie w głosie Laurie, kiedy wspomniała o Adwokatach Boga. Nigdy nie zrozumiałaby, że to właśnie oni uratowali go po śmierci Susan. Służba bliźnim i przewodnictwo duchowe Martina, który przekonał Keitha o dobroci Boga, pozwoliło mu przeżyć czas żałoby z dala od alkoholu i panienek. No

i jeszcze te grupowe sesje. Zaczął się zastanawiać nad swoją winą wobec Susan jeszcze za jej życia. Zdążył zrozumieć, że wszystkie jego zdrady były po prostu drobnymi aktami odwetu. Bo chociaż bardzo Susan kochał, zawsze czuł się przy niej gorszy. Pamiętał, jak inne pary w liceum opowiadały, że rodzice drugiej połówki traktują ich jak członków rodziny. Jego przyjaciel Brian dostawał nawet od rodziców Becky prezenty na urodziny i Gwiazdkę. A Keith nigdy nie doczekał się najmniejszego nawet znaku aprobaty, a cóż dopiero uczucia, ze strony Rosemary czy Jacka Dempseyów. Jack ciężko pracował, pewnie nawet nie rozpoznałby Keitha w szeregu, ale Rosemary? Traktowała go jak śmiecia, z tymi ciągłymi wymownymi westchnieniami, a dla jego marzeń o aktorskich sukcesach miała tylko szpile i złośliwe uwagi. Susan zawsze prosiła, by się tym nie przejmował. Mówiła, że matka jest po prostu nadopiekuńcza i pewnie tak samo reagowałaby, gdyby Susan spotykała się z księciem, który byłby także stypendystą Rhodesa. Ale po morderstwie Keith uświadomił sobie, że jednak ten krytycyzm w niego wsiąkł. Krzywdząc Susan, przejmował nad nią władzę – nie dopuszczał do sytuacji, w której ona krzywdziłaby jego. Teraz czuł się tak, jakby Rosemary Dempsey znów dyktowała warunki. Spróbował jeszcze raz wyjaśnić to Martinowi:

– Sposób, w jaki ta producentka ze mną rozmawiała, sprawił, że wszystkie moje dawne obawy wróciły. A to, co mówiła o AB, przypomniało mi, jak Susan użyła słowa „przekręt”, kiedy po raz pierwszy wmieszała się w to Nicole. – Ale nie powiedziałeś im nic, co by wskazywało, że to Nicole wciągnęła cię do naszego Kościoła? – Jasne, że nie. – Pamiętaj, gdyby pytali, to dostałeś ulotkę na kampusie i poszedłeś z ciekawości. Wtedy rozdawałem ich tyle, że jest całkiem prawdopodobne. Nie mów nic, co łączyłoby Nicole z AB. – W ogóle nie będę już z nimi gadał. Nie wezmę udziału w tym programie. – Nie powinieneś się wycofywać. Czasem, Keith, wcale nie chodzi o ciebie. Gdzie najlepiej mógłbyś przysłużyć się Bożemu dziełu? – Jak mam służyć Bogu w domu, gdzie wszyscy wyśmiewają nasz Kościół? – W jakim domu? – Oni wynajęli sobie dom na zdjęcia. Mają także w nim mieszkać. – Wyjął z kieszeni kartkę z adresem i przeczytał go Martinowi. – Posłuchaj mnie uważnie: zadzwonisz do tej producentki i potwierdzisz swój udział. Adwokaci Boga są grupą służącą Bogu, a uczestnictwo Nicole w tym programie bezpośrednio tej grupie zagraża. Mam powód, by wierzyć, że na razie nic jeszcze o nas nie

wspomniała, ale jeśli zaczną rozgrzebywać jej przeszłość... – Powód, by wierzyć...? – Ufam, że będziesz informował mnie na bieżąco i tak pokierujesz śledztwem, żeby nie wypłynęło nic, co mogłoby doprowadzić ich do AB. Rozumiesz? Czasem Keith zastanawiał się, czy nie powinien być bardziej dociekliwy w kwestii poleceń Martina. Ale co by zrobił bez Adwokatów Boga?

42 Zdecydowana trzymać się rodzinnego rytuału, zgodnie z którym po obiedzie grywa się w gry planszowe, Laurie zgromadziła swoją ekipę w salonie przy bananagrams, czyli przyśpieszonej wersji scrabble’a. Timmy najbardziej lubił komendy związane ze słowem banan: „rozłup” (żeby rozpocząć grę) i „obierz”, żeby wyciągnąć nowe płytki. Grace wygrała trzy razy z rzędu. Za każdym razem powtarzała Timmy’emu, iż może nie jest najbystrzejsza w tym towarzystwie, ale za to najambitniejsza, „a to na dłuższą metę bardziej się liczy”. Laurie widziała, że zarówno Timmy, jak Leo zgadzają się z tą opinią. Grali wszyscy oprócz Jerry’ego, który przy kominku opracowywał plany na szczytową sesję w przyszłym tygodniu. – Zrób sobie przerwę – zachęcał go Leo. – Bo ci oczy wysiądą. – Jeśli się mieszka z szefową, nie ma przerw. – Jerry podniósł wzrok znad notatek i mrugnął do Timmy’ego,

który roześmiał się z żartu. Laurie pomyślała, że jeśli ktoś tu powinien pracować po nocach, to raczej ona. Zawaliła dzisiejsze spotkanie z Keithem Ratnerem. Facet okazał się arogancki, ale nie mogła odmówić mu racji. Rosemary była przekonana, że miał coś wspólnego ze śmiercią Susan, czyż jednak nie opierała swoich podejrzeń na fakcie (albo tylko domniemaniu), iż córka nigdy nie wyjechałaby do Los Angeles, gdyby nie jej chłopak? I czy ktokolwiek zakwestionowałby jego alibi, gdyby poświadczyło je sześciu członków klubu książkowego albo innej szacownej grupy, a nie Adwokaci Boga? Miała właśnie odczytać słowa z płytek, ale wciąż słyszała w głowie głos Keitha: „Mówiłaś, że będziesz obiektywna”. Obiektywizm w tym przypadku oznaczał sprawdzenie jego alibi. Przeprosiła pozostałych graczy i poszła zatelefonować. Odnalazła numer Kościoła Adwokatów Boga, ale odezwała się tylko poczta głosowa. – Laurie Moran do wielebnego Collinsa. – Wcześniej wyczytała, że założycielem i pastorem Adwokatów Boga był Martin Collins. Chociaż alibi Ratnera poświadczali na policji sami indywidualni członkowie Kościoła, Collins musiał o wszystkim wiedzieć, zważywszy na małą liczebność grupy i wagę śledztwa. – Chodzi o członka waszego Kościoła nazwiskiem Keith Ratner i policyjne śledztwo z roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego czwartego. Byłabym wdzięczna,

gdyby pastor zechciał oddzwonić. Wracała już do stolika graczy, kiedy Jerry przywołał ją gestem do swojego kąta. – Ty naprawdę powinieneś odpuścić sobie na dzisiaj. Zaczynam czuć się winna. – Bo nie masz pojęcia, jak długo mam zwyczaj pracować w Nowym Jorku. Zresztą to sama frajda. Właśnie przeglądałem stare numery gazety UCLA, które ściągnąłem na komputer. Pomyślałem, że warto zbadać, co się działo na kampusie zaraz po zabójstwie Susan. Czy studenci się bali? Czy uczelnia wzmocniła ochronę i takie tam. – Dobry pomysł. – Dzięki. I nagle zobaczyłem to. Obrócił laptop tak, żeby widziała ekran z nagłówkiem: PROFESOR INFORMATYKI ODCHODZI DO SEKTORA PRYWATNEGO, POSADA U STUDENTA UCLA. Artykuł opublikowano we wrześniu tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego czwartego, czyli w pierwszym numerze nowego roku akademickiego po śmierci Susan. Dotyczył przejścia Richarda Hathawaya, znanego i produktywnego profesora informatyki, do rozwijającej się firmy w sektorze prywatnym. Pewną rolę mógł tu odegrać fakt, że uczelnia uzurpuje sobie prawo własności do wszystkich wyników badań i wynalazków swoich pracowników. Autor napomknął, iż taka polityka komplikuje zatrudnianie

i zatrzymywanie na UCLA profesorów z najbardziej innowacyjnych i dochodowych dziedzin. Donosił też, że profesor Hathaway będzie teraz zatrudniony na stanowisku konsultanta u dawnego studenta UCLA Dwighta Cooka, który obecnie szuka funduszy na sfinansowanie swoich badań nad techniką wyszukiwania informacji w internecie. Podpis pod zdjęciem Hathawaya głosił: Jeden dzień pracy w odnoszącej sukcesy nowej firmie przyniesie profesorowi dochód równy jego rocznej pensji na uniwersytecie. Ale dopiero ostatni akapit Jerry zaznaczył Laurie na ekranie: Nazwisko profesora Hathawaya może być nieobce studentom także spoza wydziału informatyki, gdyż od trzech lat nosi on tytuł największego „ciacha” spośród wykładowców, przyznany przez naszą gazetę. I chociaż jest to tylko jedna z wielu nagród, jakie z przymrużeniem oka rozdaje nasza redakcja, nie wszyscy uważają ją za żartobliwą. W ubiegłym roku jedna z dziewcząt poskarżyła się władzom uczelni na podstawie kampusowych plotek, że profesor Hathaway umawia się ze studentkami i rzekomo okazuje względy tym ładniejszym. Wycofała jednak swoją skargę, gdyż nie zechciała podać nazwisk koleżanek, które miałyby romansować z popularnym wykładowcą, a nikt poza nią

owego zarzutu nie potwierdził. Jerry upewnił się, że Laurie doczytała do końca. – Wiemy, że Susan należała do jego faworytek. No i była atrakcyjna. Laurie spojrzała raz jeszcze na fotografię obok artykułu. Hathaway wyglądał na niej na trochę mniej niż czterdzieści lat. Na spotkaniu u Dwighta zauważyła, że jest przystojny, ale twarz miał pełniejszą, a włosy rzadsze. Kiedy patrzyła na młodszą wersję, zaświtało jej, że z rysów twarzy Hathaway przypomina Keitha Ratnera. Ciemne włosy, mocny zarys kości policzkowych, zabójczy uśmiech. Łatwo sobie wyobrazić, że kobiety lgnęły do nich obu. Susan i jej profesor? Takiej koncepcji policja nigdy nie brała pod uwagę. – Zapytam jej współlokatorki, zobaczymy, czy cokolwiek wskazywało na związek tych dwojga. Jeśli tak, to Dwight Cook z pewnością nic o tym nie wiedział. Od razu przy pierwszej rozmowie zorientowałam się, że sam był pod urokiem Susan, a potem Keith wspomniał, że Dwight miał wręcz obsesję na jej punkcie. Nie ma mowy, żeby trzymał Hathawaya jako swoją prawą rękę w REACH, gdyby profesor pozwolił sobie na romans z Susan. Ale ten artykuł nazywa go „konsultantem”. Wiemy, że Hathaway od samego początku odgrywał istotną rolę w tworzeniu potęgi REACH. To znaczy, że

miał opcję na zakup akcji i duże pieniądze. Owszem, mówiłeś mi, że sam przyznał, iż pomysł na REACH wyszedł od Dwighta, nie od Susan, ale... – Myślisz, że Dwight Cook mógł zamordować Susan? – Nie wiem, Jerry. Ale jeśli czegoś się dotąd nauczyłam, to tego, że często sprawcą jest osoba najmniej podejrzana. Myślała o mordercy swojego męża. Ponieważ Greg pracował na oddziale ratunkowym, policja podejrzewała, że mógł narazić się jakiemuś stukniętemu pacjentowi. Nigdy nikomu nie przyszło do głowy, że winien jest socjopata trawiony nienawiścią nie do Grega, tylko do jej ojca, inspektora policji Leo Farleya. Przypomniała sobie dzisiejszą rozmowę z Alexem. Jerry rzeczywiście zrobił postępy od czasu swojego stażu. Tylko patrzeć, jak zostanie jej partnerem w programie, i powinna tak go traktować. – Zadzwonię do Rosemary, żebyśmy nie polegali tylko na słowie Hathawaya i Dwighta w kwestii pracy Susan w laboratorium. Ona będzie wiedziała, nad czym Susan pracowała. Laurie miała nadzieję zawęzić krąg podejrzanych przed szczytową sesją, a tymczasem ów krąg zdawał się rozszerzać.

43 Zanim Dwight Cook wsunął do zamka klucz do swojego bungalowu w Westwood, była prawie północ. Razem z Hathawayem przylecieli do Los Angeles firmowym odrzutowcem, ale lot się opóźnił z powodu mgły nad Zatoką. Hathaway pokpiwał sobie, że przyjaciel wciąż trzyma się tego małego domku zakupionego pod koniec przedostatniego roku studiów. REACH wtedy okrzepł na tyle, że nawet jako student Dwight mógł sobie pozwolić na niewielki kredyt. W gruncie rzeczy Hathaway kpił z tego, że młody geniusz w ogóle wrócił do college’u. On sam tak mocno wierzył w potencjał finansowy firmy, że zrezygnował ze stałej posady na uczelni. Ale profesor zawsze był silniej zmotywowany finansowo niż Dwight. Może to zabrzmi zbyt naiwnie, ale ten drugi naprawdę lubił swoją uczelnię, i to nie imprezy i wyprawy na quadach, lecz naukę. Dlatego nawet po starcie REACH znalazł sposób na ukończenie studiów. Zresztą miał Hathawaya, który nadzorował

korporację. Gdy tylko zamknął za sobą drzwi, otworzył laptop i zalogował się w podglądzie kamer z domu w Bel Air. Nie mógł sprawdzić najświeższych materiałów, dopóki był z Hathawayem. Przewinął materiał z kilku godzin i włączył przegląd ogólny. Przez większość dnia dom stał pusty. Chłopiec z dziadkiem wrócili pierwsi. Mały oglądał trochę telewizję, starszy pan rozmawiał przez telefon. Potem zjawili się Jerry i Grace, a na końcu Laurie z Alexem Buckleyem. Wyglądało, że zamierzali spędzić resztę wieczoru przy jakiejś grze w salonie. Nacisnął klawisz pauzy. Jerry siedział sam w kącie, wszyscy inni grali. Laurie zrobiła sobie przerwę, żeby pogadać z Jerrym... Przewinął do początku rozmowy i nacisnął „odtwórz”. Zanim Laurie ponownie zajęła swoje miejsce wśród graczy, Dwight o mało nie cisnął laptopem o ścianę. Kiedy ustawiał monitor na aktywność w domu, myślał, że da mu to możliwość jakiejś kontroli, ale tylko się wkurzył. Tak naprawdę chciał tam być razem z nimi. Gdyby zadali mu właściwe pytania, wyprowadziłby ich z błędu i skierował na odpowiedni tor. Susan i Hathaway? Na samą myśl czuł się fizycznie chory. To śmieszne. Susan zbyt zaślepiało uczucie do wstrętnego Keitha, by mogła dostrzegać kogoś innego. A koncepcja, że to ona udoskonaliła REACH? Metodę,

która doprowadziła do założenia firmy, nie ona wynalazła. Dwight także nie, ściśle rzecz biorąc. Tak jak podkreślił Hathaway: oni dwaj stanowili dwie połowy jednej całości. On, Dwight, prawdopodobnie nigdy nie wpadłby w pojedynkę na tak wspaniały pomysł. Ale bez talentu Dwighta do programowania Hathaway mógł ugrzęznąć i wtedy ktoś inny dogoniłby go i przegonił, zanim REACH zdążyłby ruszyć z miejsca. To nie miało nic wspólnego z Susan. Chciał wyjaśnienia tego morderstwa, ale ekipa programu znalazła się na kompletnie złej ścieżce, a on nie mógł wyprowadzić ich z błędu bez ujawnienia faktu, że podsłuchał ich rozmowę. Nie miał ruchu. Mógł tylko obserwować ich, słuchać i mieć nadzieję. Och, Susan... Przełączył ekran na stronę We Dive SoCal. Może ktoś podsunie mu adresy nowych nurkowisk, do spenetrowania podczas pobytu w Los Angeles... Ale nie, wyglądało, że musi się trzymać swoich dotychczasowych miejsc: Farnsworth Bank, na nawietrznej stronie Cataliny i platform wiertniczych koło Long Beach. To chyba dobrze, że zaliczył je już przedtem dziesiątki razy. Największe sukcesy odnosił, kiedy trzymał się stałego rozkładu dnia. Pobudka o ósmej, kawa, pięć kilometrów joggingu, płatki zbożowe z owocami. Potem praca, od czasu do czasu obiad z Hathawayem, lektura, sen. I wszystko od nowa. Niestety, odkąd Nicole zjawiła się w REACH

z wiadomością, że program W cieniu podejrzenia ma badać przypadek Susan, ten rozkład uległ zakłóceniu. Ale kiedy Dwight odkryje, kto zabił Susan, wszystko wróci do normy. Tymczasem potrzebował chwili wytchnienia w wodzie. Jeszcze tylko trzy dni i będzie mógł nurkować.

44 Madison Meyer otworzyła drzwi z numerem 2F. – Własnym oczom nie wierzę! To przecież ten sam pokój... Wprawdzie wtedy był nowy, ale... czyż teraz nie wygląda staroświecko? Budynek z żółtej cegły miał trzy kondygnacje, podzielone na wygodne apartamenty. W każdym amerykańskim kampusie z tej epoki akademiki wyglądały podobnie. Ten trzyosobowy pokój Susan, Nicole i Madison zajmowały na drugim roku studiów. – Hej, ty, w tej czarnej bejsbolówce! – krzyknęła Madison do jednego z kamerzystów. – Specjalnie obróciłam się w tę stronę. Proszę nie filmować mnie z prawej, mówiłam, że to nie jest dla mnie korzystne. – Wszystkie pani życzenia uzgadnialiśmy z agentem – odparła chłodno Grace. Laurie widziała, że Grace na sposób nowojorski chce pokazać „diwie”, gdzie jej miejsce. Jerry miałby więcej cierpliwości, ale został w domu w Bel Air, żeby przygotowywać zbliżającą się sesję szczytową. – Grace chciała powiedzieć, że zatrudnimy kogoś

do zadbania o fryzury i makijaż. Przy wszystkich posiłkach będzie opcja wegetariańska, zapewnimy też wodę butelkowaną wybranej marki. Alex Buckley położył łagodnie dłoń na ramieniu Grace. – A teraz zapewne doda, że pani agent doskonale wywiązał się z obowiązków. Grace i Madison jednocześnie wybuchnęły śmiechem. Laurie nigdy nie mogła się nadziwić, jak przystojny mężczyzna potrafi sprawić, że kobiety zapominają o całym świecie. Chwilowo ułagodzona Madison kontynuowała wędrówkę po dawnej sypialni. Laurie wolałaby mieć tu obie – ją i Nicole – ale ta ostatnia nie miała ochoty przyjeżdżać do Los Angeles przed sesją szczytową. Skądinąd nieobecność Nicole mogła skłonić Madison do wyrażenia szczerej opinii na temat dawnej współlokatorki. Laurie za wszelką cenę chciała się dowiedzieć, co obecna pani Melling przed nią ukrywa. Gdy tylko skończyły zwiedzanie, zapytała Madison, jak doszło do tego, że Susan i Nicole zgodziły się zamieszkać z nią na drugim roku, chociaż na pierwszym miały pokój tylko dla siebie. – Powiedzmy sobie, że na początku studiów dopisało im szczęście w losowaniu pokoi. Dziewczyna, na którą ja wtedy trafiłam, to było niezłe ziółko. Jej własna rodzina nazywała ją Taz, od diabła tasmańskiego. Wpadała do pokoju jak tornado, robiła mnóstwo hałasu,

była złośliwa, korzystała z moich rzeczy bez pytania, koszmar pod każdym względem. Dlatego absolutnie nie mogłyśmy tworzyć takiej pary jak Susan i Nicole, które zawsze trzymały się razem. Więc kiedy na drugim roku znów zaczęło się losowanie, ogłosiłam, że chcę się przyłączyć gdzieś na trzecią. I Susan zapytała, czy nie zechciałabym zamieszkać z nimi. – Jak poznałaś Susan? – Na zajęciach teatralnych. – Słyszałam, że trochę rywalizowałyście z sobą. Biorąc pod uwagę fizyczne podobieństwo, kandydowałyście do tych samych ról. – Wiesz, co się mówi. Czasem potrzebujesz rywalki, żeby dać z siebie to, co najlepsze. – Nie czułaś się dziwnie, żyjąc pod jednym dachem z rywalką? Poza tym zakładam, że tamte dwie były już z sobą zżyte. Nie miałaś wrażenia, że jesteś piątym kołem u wozu? – Wybacz, jeśli to zabrzmi bezczelnie – Madison, mówiąc to, patrzyła prosto na Alexa – ale nigdy nie czułam się zbędna. Po prostu jestem inaczej zaprogramowana. Natomiast jeśli pytasz, czy nie czułam się inna, odrębna, to tak, rzeczywiście zdarzały się takie momenty. Chodziło o drobiazgi, na przykład żarty z moich nadmiernych skłonności do flirtu. Wszystkie mamy w sobie małą złośliwą dziewczynkę, Susan i Nicole nie różniły się od innych i czasem traktowały mnie jak powietrze.

Między wierszami tej dość ostrożnej wypowiedzi Laurie wyraźnie wyczuwała niechęć, ale przecież drobne pretensje między koleżankami nie są powodem do morderstwa. Pora przejść do problemów poruszonych w innych rozmowach. – Czy pamiętasz, nad czym Susan pracowała w laboratorium komputerowym? Odpowiedź padła bez zastanowienia: – Nad programem dyktanda. Wpadła na ten pomysł, ponieważ jej ojciec często w weekendy pracował w domu i posługiwał się dyktafonem przy opracowywaniu wniosków i raportów. I potem musiał czekać do poniedziałku, aż sekretarka mu to przepisze. Oprócz Dwighta i profesora Hathawaya także Nicole i Rosemary potwierdziły charakter pracy Susan. To jasne, że Dwight Cook nie ukradł Susan pomysłu na REACH, jak sugerował Keith Ratner. Ale zostały jeszcze plotki o romansach Hathawaya ze studentkami. Ostatnią noc Laurie spędziła na przeczesywaniu internetu w poszukiwaniu informacji o profesorze. Dowiedziała się tyle, że Hathaway odszedł z UCLA ze względu na możliwości, jakich spodziewał się w prywatnym sektorze, i od tej pory pracował wyłącznie w REACH, gdzie jego zarobki poszybowały do nieba. Natknęła się nawet na kilka branżowych czasopism, które spekulowały, że to właśnie Hathaway był mózgiem całej operacji, a Dwight występował jako ten młody, prężny naukowiec, za którym uganiali się

inwestorzy we wczesnych latach ery internetu. Nie znalazła jednak nic, co potwierdzałoby kampusowe pogłoski. – A jak się układało między Susan a jej chłopakiem? – Ach, tym... jak mu tam było? – Keith Ratner. Laurie wydało się dziwne, że Madison nie pamięta Keitha, zwłaszcza że oboje później odnieśli pewne sukcesy jako aktorzy. – No tak. Oni poznali się jeszcze w liceum. Świata za sobą nie widzieli. – Doprawdy? – zdziwił się Alex. – Bo nam mówiono, że Keith oglądał się za innymi. – Nie zauważyłam. – A może Susan spotykała się z kimś na boku? Tutaj Madison wykazała się większym zdecydowaniem. – Wykluczone. Ona nie była taka. Zresztą niespecjalnie interesowała się randkami. Owszem, miała chłopaka, ale nawet Keith nie był dla niej najważniejszy. Ją przede wszystkim obchodziła uczelnia, praca i teatr, Keith dopiero na czwartym miejscu. Zupełnie jak w jakimś starym małżeństwie. Znów patrzyła wyłącznie na Alexa. Czemu od razu nie powie: „Ja nigdy nie byłabym taką nudziarą. Dla mnie priorytetem zawsze są mężczyźni”? Miała to wypisane na twarzy. – A co z Nicole?

– To znaczy? – Rosemary mi opowiadała, jak bardzo Nicole przyjaźniła się z Susan, ale matki nie zawsze znają wszystkie szczegóły, zwłaszcza gdy córka mieszka z dala od domu. Wspomniałaś o tej „małej dziewczynce” w nas. Czy Nicole i Susan bywały wobec siebie złośliwe? – To śmieszne, ale nie pamiętam, żeby po morderstwie ktokolwiek pytał o Nicole. Wszyscy skupili się na Franku i na mnie. Szczerze mówiąc, nie przepadałam za nią i to chyba z wzajemnością. Ale gdyby już miała kogoś zabić, to raczej mnie niż Susan... żartuję, oczywiście. Ona nikogo by nie zabiła. Zresztą ja także. Ani Frank. – Więc kto nam zostaje jako podejrzany? – spytał Alex. – Zawsze uważałam, że kluczem do zagadki jest sposób, w jaki dostała się do Laurel Canyon. Bo jej samochód cały czas stał na kampusie. – Wyjrzała przez okno i pokazała parking. – O, tam. Alex poszedł za jej wzrokiem, ale już miał w zanadrzu następne pytanie: – Ludzie sugerowali... – Że zrobił to Frank, a ja go kryłam. I że jedno z nas odprowadziło potem jej samochód na kampus. Ale jestem jedną z dwóch osób, które dobrze wiedzą, że tak się nie stało. Susan miała kłopoty z wozem, więc zastanawiałam się, czy dla uniknięcia ryzyka nie

poprosiła kogoś o podwózkę. Laurie nie przypominała sobie, by w raportach policyjnych widziała coś na temat problemów z samochodem. – Jej wóz nie był na chodzie? – Był... zaraz, jakiego to słowa użyła? Jednego z tych rzadkich... O, wiem: „humorzasty”. Uwielbiała to słowo. Po przeanalizowaniu różnych możliwości Laurie doszła do wniosku, że ten szczegół może mieć znaczenie. Rekonstrukcja osi czasu Susan w dniu jej śmierci opierała się na założeniu, że dziewczyna pojechała na spotkanie z Frankiem swoim samochodem. W tej sytuacji najbardziej prawdopodobnym mordercą był albo Frank, albo ktoś, z kim spotkała się przed przesłuchaniem. Ale jeśli podwiózł ją ktoś inny? Alex jakby czytał w jej myślach. – Myślisz, że wsiadła do samochodu kogoś obcego? Madison wzruszyła ramionami. – Nie bardzo to widzę, chyba że groziło jej spóźnienie i nie miała innego wyjścia. Ale obcy wcale nie zawsze musi być naprawdę obcy... rozumiecie? Może to jakiś znajomy z widzenia, ktoś z kampusu? I najpierw nie zdawała sobie sprawy, że ma złe zamiary, a potem było za późno. Albo – pomyślała Laurie – tym kimś okazał się jej chłopak, Keith Ratner. Tak jak od początku podejrzewała Rosemary. Alex już zmierzał do następnego tematu.

– Wspomniałaś, że byłaś jedną z dwóch osób, które wiedziały na pewno, gdzie ty i Frank przebywaliście tej nocy. Jak czułaś się przez te wszystkie lata, kiedy ludzie kwestionowali twoją prawdomówność? – Oczywiście to strasznie wkurzające. A sprawa przedstawiała się całkiem prosto. Odbieram telefon od wybitnego reżysera, który pyta, czy nie zechciałabym jak najszybciej przyjechać na przesłuchanie, bo inna studentka UCLA go wystawiła. Wiedziałam, że tą inną jest Susan, i uznałam, że pewnie strach ją obleciał czy coś. No więc pomyślałam sobie: jej strata, moja wygrana. Wskoczyłam do samochodu, pojechałam prosto do Franka i zostałam tam prawie do północy. Wiecie, że policja sprawdziła rejestry w jego telefonie? Pizzę przywieziono nam około dziewiątej trzydzieści i to także zostało potwierdzone. A jednak ludzie, którzy nigdy nie widzieli mnie na oczy, zarzucili mi kłamstwo, nie mając najmniejszego dowodu. Rzeczywiście policyjne śledztwo potwierdziło dostawę pizzy, ale posłaniec nie miał pojęcia, czy mężczyzna, który płacił mu przy drzwiach, był wtedy sam w mieszkaniu. Zapis w telefonie potwierdził też, że Frank zatelefonował pod numer telefonu pokoju dziewczyn, ale jak zauważyła Madison, tylko oni oboje znali treść rozmowy i jej skutki. – I tak się akurat złożyło, że spędzałaś sobotni wieczór w domu? – wtrąciła Laurie. Od początku uważała, że w sprawozdaniu Madison z tego wieczoru kryje się coś

dziwnego. Nie dalej jak w zeszłym tygodniu kazała im czekać na ganku, aż się umaluje, czy więc rzeczywiście od razu po rozmowie wskoczyła do samochodu? Teraz jednak, kiedy Laurie lepiej poznała charakter Madison, widziała też wyraźniej rysę, która ją niepokoiła. – Mam wrażenie, że prowadziłaś wtedy dość bujne życie towarzyskie. Trudno sobie wyobrazić, że siedziałaś sama w pokoju, kiedy o siódmej czterdzieści pięć zadzwonił telefon. – Nie najlepiej się czułam tego wieczoru. – A mimo to na tyle dobrze, żeby od razu ruszyć na przesłuchanie? Chyba nie pojechałaś do Franka Parkera w dresie i bez makijażu? Mimo że pytanie zadała Laurie, Madison znów uśmiechnęła się tylko do Alexa. – Oczywiście, że nie. I nigdy nie przesiadywałam samotnie w piątkowe i sobotnie wieczory. W tamtą akurat sobotę wybierałam się na imprezę w klubie Sigma Alfa Epsilon, więc tak, już wcześniej zdążyłam się zrobić na bóstwo. Tylko nagle źle się poczułam i jak mówiłam, wolałam zostać w domu. Wtedy jednak zadzwonił Frank i tak się złożyło, że byłam gotowa do wyjścia. Pojechałam i zdobyłam fantastyczną rolę, a potem także Spirit Award... Wszyscy wolą wierzyć, że stało się tak, bo poświadczyłam zeznanie Franka, ale ja sobie na to zapracowałam. – Gdyby Susan żyła, ona dostałaby tę rolę.

– Chyba nie sądzicie, że to przesłania wszystkie moje osiągnięcia? Owszem, rywalizowałyśmy z sobą, ale także byłyśmy przyjaciółkami, o czym wszyscy zdają się zapominać. Ile razy mam to powtarzać? Odebrałam telefon Franka o siódmej czterdzieści pięć, pojechałam stąd prosto do jego domu, przebywałam tam od ósmej trzydzieści, około dziewiątej trzydzieści zjedliśmy pizzę, o północy wyszłam i wróciłam do siebie. Nie miałam nic wspólnego z morderstwem Susan.

45 W drodze powrotnej do Bel Air Laurie pozwoliła Grace prowadzić. W Nowym Jorku nigdy nie dała jej takiej szansy i mimo koszmarnego ruchu w Los Angeles dziewczynie spodobało się nowe doświadczenie. – I co myślicie? – spytała Laurie, kiedy wjechali na właściwą drogę. Alex usiadł z tyłu, zanim zdążyła zaprotestować. Pierwsza z opinią pośpieszyła Grace. – Hm, ja tego nie kupuję. Ta gadka, że niby tak się przyjaźniły z Susan? Może, ale zaraz pochwaliła się, że wygrała Spirit Award i „zapracowała sobie na to”. No sorry, mnie to nie rusza. – Wymachiwała palcem dla podkreślenia, aż samochód zatańczył na jezdni. – Grace, proszę... obie ręce na kierownicy. – Przepraszam, ale ta babka trochę mnie wkurzyła. A zgodność czasu? Kurczę, musiała to wcześniej przećwiczyć: „Siódma czterdzieści pięć, ósma trzydzieści, dziewiąta trzydzieści, północ...”, zupełnie jak nakręcona lalka. Laurie zgadzała się z nią w obu punktach. Madison

stała murem za alibi Franka Parkera, ale za dobrze to wyglądało. Każdy szczegół jej relacji był w stu procentach spójny z wersją, którą podała policji dwadzieścia lat temu. Rzeczywiste wspomnienia nie są aż tak ścisłe, w miarę upływu czasu ewoluują, jedne fragmenty się zacierają, inne krystalizują. Szczegóły ulegają zmianom, tracą wyrazistość. Ale u Madison zgadzało się wszystko co do słowa, jak w wyuczonej roli. – Jedyna niezgodność, jaką wyłapałam – zauważyła Laurie – to, że z początku mówiła o złym samopoczuciu. Potem, kiedy ją zapytałam, jak mogła tak szybko przygotować się do przesłuchania, powiedziała, że wybierała się na imprezę, zdążyła się już wypindrzyć, ale nagle źle się poczuła i akurat wtedy zadzwonił Frank. To jest mocno naciągane. – Impreza w bractwie? – dodała sceptycznie Grace. – No proszę cię... Może nie znałam wtedy Madison Meyer, ale jakoś nie wyobrażam jej sobie w tym elitarnym towarzystwie od greckich liter. Coś tu się nie zgadza. Tok myśli Laurie przerwał brzęczyk telefonu. Podczas nagrywania rozmowy miała wyłączoną komórkę i w poczcie głosowej czekały dwie wiadomości. – Cześć, tu Tammy z Adwokatów Boga. To ty zostawiłaś wieczorem wiadomość dla wielebnego Collinsa na temat starego śledztwa policyjnego? Pastor przeprasza, ma tak napięty harmonogram, że nie może osobiście oddzwonić, ale poprosił, abym zrobiła to

w jego imieniu. Mówił, że policja przesłuchiwała w tamtym czasie naszych członków i jak sobie przypomina, zweryfikowała alibi osobnika, o którym wspomniałaś. Pastor nie ma nic do dodania, ale proponuje, żebyś skontaktowała się z policją w sprawie szczegółów. Laurie przewinęła do drugiej wiadomości. – Pani Moran, tu Keith Ratner. Chciałbym przeprosić panią, że tak się wczoraj zapomniałem. Trudno się nie zdenerwować, że nie użyję mocniejszego słowa, skoro po tych wszystkich latach wciąż jeszcze słyszę takie pytania. Ale jeśli nadal chcecie mnie w tym programie, naprawdę z chęcią pomogę. Proszę do mnie zadzwonić przy okazji. Wcisnęła klawisz „odpowiedz” i Keith natychmiast odebrał. – Dostała pani moją wiadomość? – Tak i też muszę pana przeprosić. Nie powinnam była wczoraj mówić tak ostrym tonem. I zapewniam, że nasz program pozostanie obiektywny. Po naszym spotkaniu w księgarni sprawdziłam pańskie alibi na tamtą noc, zbadaliśmy też skrupulatnie każdą inną koncepcję. Pewnie chciałby pan wiedzieć, że zarówno Rosemary, jak obie współlokatorki przyznały, iż Susan była zbyt zaangażowana uczuciowo, by wiązać się z kimś innym poza panem. Nie widziała powodu, by powtarzać mu dosłowną wypowiedź Rosemary, która brzmiała: „Och, byłabym

w siódmym niebie, gdyby Susan rzuciła tego drania”. Keith przyjął do wiadomości miejsce szczytowej sesji w Bel Air, po czym pożegnał się, akurat kiedy podjeżdżali pod dom. – Przystojniak wraca na pokład? – spytała Grace. – Uważaj – ostrzegł ją Alex. – Zaczynam myśleć, że każdy jest dla ciebie przystojniakiem. Ranisz moje uczucia. – Tak – przyznała Laurie. – Keith Ratner vel przystojniak numer dwa znowu jest z nami. Ale zastanawiam się, czy on czasem nie ma racji, mówiąc, że Rosemary podejrzewa go bez powodu. Ma alibi co najmniej tak mocne, jak Frank. Poświadczyło je mnóstwo osób, a nie tylko jedna, która w dodatku sporo zyskiwała, stojąc murem za znanym reżyserem. Alex odpiął pas, bo SUV już stał przed domem. – Nie wiem, czy można pomijać fakt, że to „mnóstwo” odnosi się do wyznawców podejrzanego Kościoła, który ma opinię pralni mózgów. Laurie po wyjściu z samochodu z przyjemnością poczuła na twarzy słońce. Może jednak przyzwyczaiłaby się do Kalifornii. W okolicy panowała absolutna cisza, poza dalekim warkotem kosiarki do trawy i głosem Grace: – A słyszałaś, co Madison mówiła o samochodzie Susan? Jeśli się bała, że nawali jej w drodze na przesłuchanie, to kogo mogła poprosić o podwózkę? Swojego chłopaka, na bank! Agent akurat jechał

do Arizony, więc zadzwoniła do Keitha. Nadal uważam, że pożarli się w drodze, ona wyskoczyła z auta, a potem sprawy wymknęły się spod kontroli. Laurie znów się wydało, że pływa w mętnej wodzie. Celem tych wstępnych rozmów było takie skrystalizowanie przypadku, żeby Alex w czasie sesji szczytowej mógł zadać ostateczny cios. Ale zdjęcia rozpoczną się za dwa dni, a ona wciąż nie miała wyraźniejszego obrazu mordercy Susan niż w chwili, gdy po raz pierwszy przeczytała o tym w internecie. Brett Young nigdy więcej nie przyzna pieniędzy na taki kosztowny program. I co ważniejsze, ten odcinek nie wniesie do śledztwa nic nowego, a na tym właśnie najbardziej jej zależało. Słowem, klapa na całej linii. Miała zamęt w głowie, wsunęła klucz do zamka, nie sprawdzając przedtem gałki, i w ten sposób niechcący zamknęła go, zamiast otworzyć. Przekręciła klucz w drugą stronę i pchnęła drzwi. Uchyliły się na kilka centymetrów... i w tym momencie zorientowała się, że coś je blokuje od wewnątrz. – Hej! – krzyknęła. Jerry musiał przesunąć jakiś mebel do holu podczas ustawiania planu. – Jerry! Nie możemy wejść! Halo! – Daj, ja spróbuję. – Grace wyskoczyła do przodu, kucnęła i obiema dłońmi naparła na blokadę całą siłą futbolowej zawodniczki. Sapnęła z wysiłku, uzyskując szparę na tyle szeroką, że mogła wsunąć się bokiem do środka.

– Nieee!!! – rozległ się nagle jej krzyk. Laurie zajrzała przez szczelinę i zobaczyła, że asystentka opada na kolana. – Grace! Alex chwycił ją za ramię, ale za późno. Laurie zdążyła wejść i zobaczyć Grace klęczącą przy Jerrym. To on blokował drzwi. Miał twarz zmasakrowaną prawie nie do rozpoznania. Czerwone smugi ciągnęły się za nim z dużego pokoju aż do tego miejsca, w wyciągniętej ręce ściskał telefon komórkowy. Laurie zabrakło tchu, musiała oprzeć się o drzwi. Poczuła, że drewno za jej plecami jest wilgotne i lepkie. Alex łomotał pięścią w drzwi, ale nie mogła się zmusić, by go wpuścić. Jerry był w domu sam. Próbował wzywać pomocy i doczołgał się aż tutaj, ale mimo całego wysiłku nadal był zupełnie sam i cały we krwi.

46 Talia Parker zapukała do pokoju męża. Siedział tam już co najmniej od trzech godzin, prawdopodobnie przeglądał promocyjne kopie filmów kandydujących do nagrody Akademii. Nie doczekawszy się odpowiedzi, ostrożnie otworzyła drzwi. Frank leżał rozciągnięty na sofie ze skrzyżowanymi nogami w samych skarpetkach. Na splecionych na nagim torsie dłoniach spoczywał pilot do szerokoekranowego telewizora z obrazem wybitnej aktorki, zatrzymanym w pół kadru. Jedynym dźwiękiem w pokoju było niskie, miarowe chrapanie. Delikatnie podniosła pilot, wyłączyła telewizor i okryła męża lekkim kocem. Lepiej mu się spało, gdy było mu ciepło. Wróciła do sypialni, żeby jeszcze raz przejrzeć garderobę, wybraną na jutrzejsze spotkanie z ekipą z telewizji: dla niego koszula z otwartym kołnierzykiem, szare spodnie i granatowy sweter, dla niej obcisła biała sukienka i neutralne czółenka. Niby swobodnie, ale jako całość budzi respekt. Frank znany był jako wymagający

i skrupulatny reżyser, ale ona widziała w nim solidnego, dobrego i troskliwego człowieka, którego osobowość najlepiej wyrażał konserwatywny strój. Kiedy podsłuchała, że zgodził się wystąpić w tym programie, zdenerwowała się, przewidując kłopoty. Teraz, w przeddzień rozpoczęcia produkcji, wiedziała już na pewno, że się nie myliła. Od kilku dni Frank zdawał się roztargniony i nerwowy. To nie w jego stylu. Talia przywykła, że jej mąż jest stanowczy i gotów do podejmowania decyzji. Siedział do późnej nocy, a kiedy już zasnął, mamrotał przez sen. I to wcale nie na temat negocjacji z wytwórniami filmowymi i scenarzystami, jak już wcześniej mu się zdarzało. Wśród nieartykułowanych dźwięków rozpoznała kilka razy słowa „policja” i „Madison”. Wreszcie zebrała się na odwagę i rano zapytała go, co to znaczy. Upierał się, że nie pamięta snu, w którym mogłyby paść te słowa, ale w małżeństwie Parkerów to ona była aktorką. W mieście, gdzie botoks zwykł trzymać się dłużej niż przeciętny związek dwojga ludzi, małżeństwo Parkerów trwało już dziesięć lat. Udało się to prawdopodobnie dlatego, że oboje zawsze starali się wyszarpać dla siebie nawzajem wszystko, co najlepsze. I z tego powodu Frank czasem robił coś, z czym Talia nie od razu się godziła. Przez niego straciła pierwszą i jedyną propozycję głównej roli w prestiżowym filmie. Powiedział jej, że

reżyser to człowiek „bez cienia skrupułów, nawet jak na hollywoodzkie standardy”. Tak bardzo kusiło ją wtedy, by odejść... Oskarżyła Franka, że nie chce dzielić się z nią blaskiem sławy. I nagle, gdy film wszedł na ekrany, okazało się, że nie uzyskał nawet dalekiego miejsca w rankingu z powodu niedwuznacznie nagich scen, rzekomo nieautoryzowanych przez główną aktorkę. Frank był na tyle przyzwoity, że nie powiedział: „A nie mówiłem?”, ale Talia dostała cenną nauczkę na temat kompromisów w małżeństwie. Odkąd się poznali – grała wtedy niewielką rólkę w jego siódmym filmie – Frank zawsze dobrze się nią opiekował, nawet jeśli czasem ją to wkurzało. Teraz nadeszła pora, żeby mu się odwdzięczyć.

47 Laurie nie znosiła szpitali, i to wcale nie z oczywistych powodów, takich jak chaos, zapachy, czyhające na każdym kroku przypomnienie własnej kruchości i tykanie zegara. Nienawidziła ich, bo kojarzyły się jej z Gregiem. Nie mogła znieść jarzeniowego oświetlenia, wszechobecnego odoru środków dezynfekujących, bo zaraz nasuwał się jej obraz męża, idącego ku niej przez hol w zielonym jednorazowym ubraniu i ze stetoskopem na szyi. Lekarz, który wszedł do holu oddziału ratowniczego szpitala Cedars-Sinai, w żaden sposób nie przypominał Grega. Była to kobieta, niewiele starsza od Laurie, z blond włosami ściągniętymi w kucyk. – Jerry Klein? Grace tak gwałtownie zerwała się z krzesła, że obudziła Timmy’ego, który leżał z głową na kolanach matki. Przetarł zaspane oczy. – Czy z Jerrym wszystko okej? Gdy tylko pogotowie zabrało Jerry’ego do szpitala, Laurie zadzwoniła do ojca. Leo natychmiast przerwał

wizytę na Rancho La Brea, gdzie oglądali asfaltowe jeziorka, i podrzucił Timmy’ego do szpitala, a sam udał się na policję, żeby dowiedzieć się czegoś więcej o napadzie. Laurie przytuliła mocno synka i poklepała go po głowie. Nie chciała, żeby usłyszał więcej złych wiadomości. Zaraz po lekarce pojawił się Alex z dwoma kubkami świeżej kawy dla Laurie i Grace. Laurie z wielkim podziwem obserwowała, jak świetnie radzi sobie jej asystentka. Chociaż sama pogrążona w rozpaczy z powodu stanu przyjaciela, pomogła jej uspokoić Timmy’ego i nawet zadzwoniła do Dwighta Cooka, żeby zawiadomić go o włamaniu do domu. – Wezmę Timmy’ego – zaproponował Alex, jakby czytając w myślach Laurie. Lekarka przedstawiła się, gdy tylko Timmy znalazł się poza zasięgiem jej głosu: – Nazywam się doktor Shreve. Stan waszego przyjaciela jest stabilny, ale obrażenia są dość poważne, zadano mu liczne ciosy tępym narzędziem. Najważniejsze są urazy głowy, poza tym krwawienie utrudniło mu oddychanie, co doprowadziło do stanu zbliżonego do śpiączki. Pacjent zdradza już pewne oznaki poprawy, a neurologicznie wydaje się w porządku lub prawie w porządku, ale na pewno będziemy wiedzieli, kiedy odzyska przytomność. Grace opanowała łkanie.

– Możemy go zobaczyć? – Jasne – odparła lekarka z pełnym wyrozumiałości uśmiechem – ale nie spodziewajcie się zbyt wiele, dobrze? On raczej was nie usłyszy, a z pewnością nie odpowie. Mimo tego ostrzeżenia Laurie aż zaparło dech na widok Jerry’ego z głową w bandażach, dwa razy większą niż zwykle. Pod maską tlenową twarz miał spuchniętą jak balon i zaczynała już sinieć. Do zgięcia lewego ramienia podłączono mu kroplówkę. W pokoju panowała cisza, zakłócana tylko szumem i rytmicznym tykaniem stojącej przy łóżku maszyny. Grace sięgnęła po rękę Laurie, a potem położyła wolną dłoń na ramieniu Jerry’ego i zaczęła się modlić. Ledwie zdążyły powiedzieć „amen”, kiedy do pokoju wszedł Leo. – Nie chciałem przeszkadzać, ale przyłączyłem się do was w korytarzu. Laurie uściskała go krótko. – Z Timmym wszystko w porządku? – Tak, jest w holu z Alexem. To twardy dzieciak. Morderstwo ojca i awantura przy filmowaniu Gali dla czterech dziewczyn sprawiły, że Timmy widział więcej przemocy niż niejeden dorosły, a cóż dopiero dziecko. – Jakieś wieści z policji? – Przyjechałem prosto z domu. Cały kwartał odcięty. Główny detektyw, Sean Reilly, wydaje się w porządku. Szukają świadków, ale muszę ci wyznać, że nie jestem

dobrej myśli. Parcele w tym rejonie są tak duże, że nawet bliscy sąsiedzi się nie widzą. – Nie rozumiem – prychnęła Grace. – Komu mogło zależeć, by skrzywdzić akurat Jerry’ego? – Mam pewną koncepcję – powiedział Leo. – Dom jest przetrząśnięty. Szuflady powyciągane, bagaże spenetrowane. Laurie, masz swój laptop przy sobie, ale reszta sprzętu komputerowego zniknęła. – Znaczy, rabunek? – zapytała. – Poza tym wszystko zostawili. Nawet bardzo drogie słuchawki, chociaż tak łatwo je zgarnąć. I jeśli nie zabrałaś ze sobą teczek dotyczących przypadku, to także przepadły. Teczki leżały w dwóch wielkich bankierskich skrzyniach. Ostatni raz widziała je we wspólnym pokoju. – Czyli ten napad wiąże się z programem? Leo przytaknął. – Na to wygląda. – Sesja szczytowa! Podaliśmy im adres planu filmowego... – Myślała teraz głośno. – Ktoś się przestraszył tego, co możemy wiedzieć. Zabrali teczki i komputery, żeby sprawdzić, co kto mówił. – Albo chcieli cię tak zastraszyć, żebyś sama zrezygnowała z produkcji. Laurie wiedziała, że ojciec czasem jest nadopiekuńczy, że widzi zagrożenie w każdym kącie. Ale nikt nie włamuje się do tak luksusowego domu, aby zabrać tylko dokumenty i kilka zwykłych laptopów, jeśli nie jest

zainteresowany programem. – Tato, o to samo się martwiłeś, kiedy zamordowano sąsiadkę Rosemary. – I nadal nie zmieniłem zdania. – Masz dojście do tamtejszej policji? Możesz sprawdzić, czy obie komendy wiedzą o ewentualnym powiązaniu między śmiercią Lydii a atakiem na Jerry’ego? – Oczywiście. Pochyliła się nad Jerrym, starannie omijając wszystkie rurki i kable, i pocałowała go lekko w policzek. Tyle czasu spędziła na przekonywaniu ojca, aby się nie martwił o nią z powodu pracy nad programem, że nie pomyślała o niebezpieczeństwie, na jakie naraża także inne osoby. Musi odkryć, czyja to robota.

48 O dziewiątej Leo zgasił światło w pokoju Timmy’ego. Chłopiec zabrał do łóżka kolejny tom przygód Harry’ego Pottera, ale zgodnie z przypuszczeniami dziadka, po tak nerwowym dniu zasnął już przy pierwszej stronie. Leo przeszedł do holu, zostawiając uchylone drzwi, na wypadek gdyby Timmy płakał w nocy. Atak na Jerry’ego miał jednak także dobrą stronę: Laurie wreszcie przyznała, że ktoś mógł wziąć na cel osoby powiązane z programem. Leo zdecydował się na podróż do Kalifornii z powodu morderstwa, do jakiego doszło na podwórku domu Rosemary Dempsey. Ofiara, Lydia Levitt, była jej sąsiadką. Mimo wszystko nie ucieszyła go decyzja Laurie, że ekipa pozostanie w domu w Bel Air. Detektyw Reilly pozwolił im wrócić, kiedy technicy skończyli pracę na miejscu przestępstwa, ale ważniejsze pytanie brzmiało, czy będą tutaj bezpieczni. – To oczywiste, że facet szukał czegoś konkretnego – powiedział Reilly. – Pani komputera i dokumentacji

programu. Mówiła pani, że nie zginęło nic, co go nie dotyczyło, więc raczej znalazł to coś i już nie wróci. Leo nie zgodził się z tym rozumowaniem, ale faktem było, że stanowią liczną grupę, a poza tym policja obiecała przejeżdżać koło domu co dwadzieścia minut. W najgorszym wypadku zawsze miał swoją broń. Policja nie namierzyła jeszcze żadnego świadka w najbliższej okolicy. Niektóre domy mają zainstalowane kamery, ale detektywi nadal brną przez nagrany materiał. Przy wyjątkowym szczęściu mogą zobaczyć przejeżdżające ulicą samochody. Już w swojej sypialni, za zamkniętymi drzwiami, połączył się na komórce z ostatnio wybieranym numerem. Należał do detektywa O’Briena z biura szeryfa okręgu Alameda. – Detektywie, tu Leo Farley. Rozmawialiśmy niedawno o pańskim śledztwie w sprawie morderstwa Lydii Levitt. – Oczywiście, pamiętam. Tak się złożyło, że gadałem wczoraj z kumplem z nowojorskiej policji. Nazywa się J.J. Rogan. – Stare dzieje. Byłem jego szefem w stopniu porucznika, kiedy przeszedł do dochodzeniówki. – To właśnie mi powiedział. Potwierdził, że jest pan z „tych dobrych”, jak się wyraził. W świetle tego, o co Leo zamierzał go zapytać, mógł być wdzięczny za taką rekomendację. – Wspominał pan, że macie jakieś nagrania z kamer monitorujących wjazdy i wyjazdy z Castle Crossings.

– Mamy, ale to główna arteria. Samochody pędzą w obu kierunkach. Trudno stwierdzić, który z nich wjechał na zamknięte osiedle. Kazałem jednemu z policjantów cały czas spisywać numery z tablic rejestracyjnych, dopasowywać każde auto do kierowcy, ale to ogromna liczba osób do prześledzenia. Dałem pierwszeństwo wątkowi rabunkowemu i wziąłem w obroty moje źródła, ale jeśli to sfuszerowane włamanie, sprawca nie piśnie kumplom ani słowa. Leo opowiedział O’Brienowi o napaści na Jerry’ego i swoim przekonaniu, że atak na Lydię Levitt może się wiązać z programem W cieniu podejrzenia. – Z pewnością przyjrzymy się tej koncepcji – obiecał O’Brien. – Bierzemy pod uwagę każdy możliwy wątek. – Zamknięte osiedle nie ma kamery przy samej bramie? – Może to być zastanawiające, ale w tych enklawach na ogół nie zdarzają się poważniejsze przestępstwa. Same mury stanowią rodzaj przeszkody, ochrona przy bramie ma do dyspozycji psa i konia, ale często macha ręką, jeśli gość na oko sprawia wrażenie mieszkańca. Leo miał nadzieję, że od ich ostatniej rozmowy O’Brien posunął się dalej w śledztwie, ale wiedział też, jak wolno sprawy się toczą, jeśli nie podejrzewa się nikogo konkretnego. – Z tego, co pan mówi, wynika, że przeglądanie materiału z kamer to jak szukanie igły w stogu siana. – W rzeczy samej.

– A może przydałaby się wam pomoc emerytowanego gliniarza z Nowego Jorku? Choćby do sprawdzania listy kierowców? – Umowa stoi. Po szybkiej dyskusji, nie do końca zrozumiałej dla Leo, który nie znał się na obróbce cyfrowej, rozmiarach plików i kompresji danych, detektyw O’Brien uznał, że może mu jutro rano dostarczyć wszystkie materiały drogą elektroniczną. – Będę musiał zatrudnić wnuka do pomocy w otwieraniu plików – rzekł, zanim zakończył rozmowę. Przeglądanie zdjęć samochodów na ruchliwej ulicy faktycznie może być szukaniem igły w stogu siana, ale gdyby Leo przypadkiem natrafił na dwie identyczne igły w dwóch różnych stogach na dwóch krańcach stanu, być może dałoby mu to jakiś trop.

49 Siedem kilometrów dalej, w Westwood, Dwight Cook spacerował tam i z powrotem przed swoim łóżkiem. W przebłysku pamięci zobaczył swojego ojca, wydzierającego się na niego, wówczas ucznia ósmej klasy: „Przestań chodzić. Po prostu przestań. Doprowadzasz mnie do szału. To nienormalne. Maggie, powiedz swojemu synowi, że denerwuje ludzi, zachowując się w taki sposób!”. Matka chwytała wtedy ojca za ramię i szeptała: „Nie drzyj się, Davidzie. Wiesz, że on się boi głośnych dźwięków. Chodzi, bo jest rozdrażniony. I nie nazywaj swojego syna nienormalnym”. Dwight starał się w liceum opanować obsesyjne chodzenie za pomocą siadania na dłoniach. Nauczył się, że jeśli wytrwa w bezruchu, skupiony na wyczuwaniu własnego ciężaru na wierzchu dłoni, nie będzie tak wszystkich drażnił, jak nerwowym spacerowaniem. Ale teraz był sam w swoim bungalowie i nie musiał się przejmować cudzymi odczuciami. Zresztą próbował już siedzenia na dłoniach, bardzo się starał wytrzymać,

tylko że chaos myśli w jego głowie, ten ciągły niepokój ani rusz nie ustawał. Przystanął na chwilę, żeby włączyć na laptopie przewijanie wstecz, a potem jeszcze raz „odtwórz”. Przeglądał właśnie materiał z pustego domu na szybkim przewijaniu, kiedy ten człowiek pojawił się po raz pierwszy: wszedł przez niezabezpieczone frontowe drzwi w narciarskiej masce na twarzy. Dwadzieścia trzy minuty. Tyle trwała nieobecność Jerry’ego, który wrócił do domu z torbą z fast foodem na wynos. Gdyby zjadł swój posiłek w kuchni, może zamaskowany intruz przemknąłby do wyjścia niepostrzeżenie. Jerry jednak skierował się prosto do wspólnego pokoju, gdzie człowiek w masce przetrząsał akurat dokumenty, rozrzucone beztrosko na niskim stoliku. Dwight kontynuował chodzenie, zaciskając oczy za każdym razem, kiedy cios napastnika trafił w cel. Za broń posłużyła mu kryształowa grawerowana plakietka, którą Dwight otrzymał z UCLA, kiedy po dyplomie przekazał uczelni pierwsze sto tysięcy dolarów dotacji. Obserwował napastnika aż do chwili, gdy ten wybiegł z pokoju, unosząc z sobą dwa bankierskie pudła. Musiał podjąć jakąś decyzję. Jeśli nie przekaże nagrania, śledczy nie dostaną materiału dowodowego. Jeśli to zrobi, ujawni, że monitoruje działania ekipy telewizyjnej. Będzie

zrujnowany zawodowo, nie wspominając o możliwości oskarżenia o przestępstwo. I co ważniejsze, straci dostęp do producentów programu i zostanie odcięty od informacji. Była to analiza kosztów i korzyści, kwestia statystyki. Co może być bardziej przydatne: taśma z nagraniem napadu czy dalsze monitorowanie domu w Bel Air? Wcisnął klawisz szybkiego przewijania wstecz, a potem pauzę, zatrzymując na najwyraźniejszym obrazie człowieka w masce. Raz jeszcze przyjrzał się uważnie oznaczeniom po lewej stronie białej koszulki polo. Nawet przy jego zdolnościach do manipulowania obrazami z komputera i wyszukiwania informacji w internecie jakość nagrania nie pozwalała rozpoznać logo. Napastnik był szczupły, muskularny, wyraźnie bardzo silny, ale niemożliwy do zidentyfikowania. Taśma okazała się bezużyteczna, lecz jeśli Dwight nie wyłączy monitorowania, nadal będzie miał szansę wykryć zabójcę Susan. Zamknął laptop i przestał spacerować. Podjął już decyzję, teraz pozostaje sprawdzić, czy gra okaże się warta świeczki.

50 Laurie wreszcie postanowiła przyjąć do wiadomości nadejście nocy, ale pod drzwiami sypialni ojca zauważyła światło. Zapukała leciutko, a potem je uchyliła. Leżał przykryty w łóżku i czytał „Sports Illustrated”. – Przepraszam, zobaczyłam światło. Leo odłożył pismo i kiwnął na nią ręką. – Trzymasz się jakoś, dziecinko? Jeśli miała jakąkolwiek wątpliwość, że w ciągu dnia przybyło jej dziesięć lat, po tym pytaniu się jej wyzbyła. Padła na wznak w nogach łóżka z głową opartą o podciągnięte nogi ojca. W tej chwili nie umiała sobie wyobrazić wygodniejszej pozycji. – Dawniej nie lubiłam, kiedy mnie tak nazywałeś. A potem, gdzieś po drodze, stało się to muzyką dla moich uszu. – Czasem tatusiowie wiedzą lepiej. – Nie zawsze. Pamiętasz, jak próbowałeś napuścić na mnie Peteya Vandermona? – Niezupełnie odpowiada mi to słowo, ale przyznaję,

że moje próby wyswatania was Timmy nazwałby żenadą. – Petey był okropny – ciągnęła Laurie ze śmiechem. – Namówiłeś mnie na ten głupi wypad z nim do wesołego miasteczka na Long Island. W labiryncie luster tak się wystraszył, że uciekł z krzykiem, a ja błąkałam się tam przez dwadzieścia minut w poszukiwaniu wyjścia. Ojciec zachichotał. – Wpadłaś do salonu jak burza i przysięgłaś, że już nigdy się do mnie nie odezwiesz, jeśli kiedykolwiek spróbuję bawić się w Kupida. Potem przed snem usłyszałem jeszcze jedno kazanie od twojej matki. – Ale jednak miałeś dobre intencje. – Jeśli dobrze pamiętam, liczyłem, że Petey odwróci twoją uwagę od tego Szkota, kimkolwiek on był. – Przyszłym prezydentem. Stażystą u jakiegoś kongresmena. W liceum nosił aktówkę. – Nie lubiłem go. Był taki... śliski. – Chyba ci tego nie mówiłam. Został prawnikiem i skazano go za zdefraudowanie funduszy klienta. Leo aż odrzucił przykrycie z wrażenia. – Widzisz? Tatuś naprawdę wie, co najlepsze. – Czasem myślę, że nikt tego nie wie. Pamiętasz, jak poznałam Grega? Słowo „poznałam” można uznać za grubą przesadę, zważywszy, że była wtedy nieprzytomna. Wpadła pod taksówkę na Park Avenue, a Greg akurat miał dyżur w pogotowiu. Rodzice, a potem sama Laurie byli mu wdzięczni za troskliwe leczenie, ale trzy miesiące

później skończyło się to zaręczynami. Po roku, kiedy zmarła matka Laurie, Greg okazał się wprost nieoceniony. Ojciec usiadł i pogłaskał ją po włosach. – Wspominasz takie rzeczy, tylko gdy coś cię trapi. Wiem, że martwisz się o Jerry’ego, ale chyba nic mu nie będzie. Laurie wzięła głęboki wdech. Nie mogła już dzisiaj płakać. – W dodatku przed chwilą rozmawiałam z Brettem. Przysięgam, to wampir – on w ogóle nie sypia po nocach. Ja wybłagałam u niego odcinek o morderstwie Kopciuszka, a teraz, kiedy komuś się to nie podoba, Brett za żadne skarby nie chce go wycofać. Z jednej strony czuję ulgę, że nie ja muszę decydować, ale on nie chce słyszeć nawet o opóźnieniu w planie produkcji. Robi wielkie halo, jak to niby Jerry chciałby, żebyśmy normalnie pracowali, ale ja dobrze wiem, że chodzi mu tylko o pasek w dole ekranu. – Zastanawiałem się, czy ten pasek miał coś wspólnego z twoją decyzją pozostania w tym domu. Jeśli tak, uduszę tego faceta. – Jeszcze tylko kilka dni, tato. I teraz wszyscy zwiększyliśmy czujność. Słyszałeś, co mówił detektyw Reilly: policja będzie nas miała na oku. – Rób, co uważasz za słuszne, Laurie. Wiesz, że zawsze jestem przy tobie. – Dziękuję, tato. Wszystko jest w porządku. Ten atak

na Jerry’ego przekonał mnie, że mordercą Susan jest ktoś z uczestników programu. I teraz tym bardziej nie wolno nam rezygnować. – Dzwoniłem na policję okręgu Alameda. Przyślą mi materiał filmowy z kamer monitorujących samochody koło domu Rosemary w dniu morderstwa jej sąsiadki. Przejrzę go sobie, może na coś wpadniemy. – Nie zabrzmiało to optymistycznie. Tylko wzruszył ramionami. Laurie wstała i uściskała go na dobranoc. – Lepiej już pójdę. Jutro mamy spotkanie z Frankiem Parkerem. – Jutro? Czyli nie żartowałaś, mówiąc o wymaganiach Bretta. – Hej, wielki wywiad z celebrytą zostawiliśmy sobie na koniec. Potem już tylko sesja szczytowa i wracamy do domu. – Wiesz, że nie powinnaś narzucać takiego tempa. I nie myśl, że uda ci się doprowadzić do rozwiązania. A przede wszystkim, nie waż się mieć wyrzutów sumienia z powodu Jerry’ego. – Oczywiście, że je mam. Nic na to nie poradzę. – Jeśli to w ogóle czyjaś wina, to tylko moja. Kiedy wyjechaliście na spotkanie z Madison, uświadomiliśmy sobie, że nie mamy dodatkowego kompletu kluczy. Jerry dał mi ostatni, bo sądził, że nic się nie stanie, jeśli na chwilę wyskoczy. – Tato...

– Chodzi o to, że doprowadzisz się do szaleństwa, zastanawiając się, co by było, gdyby nie to czy tamto. Nie musiał mówić nic więcej. Ileż razy zadawali sobie pytanie, czy mogliby zapobiec śmierci Grega! Kiedy zamknęła za sobą drzwi, smuga światła na dole zaraz zgasła, ale Laurie i tak wiedziała, że żadne z nich szybko nie zaśnie.

51 Laurie nie oczekiwała rano najlepszej formy, ale czuła się tak, jakby jeszcze na pół spała. W nocy budziła się co dwadzieścia minut z obrazem Jerry’ego na noszach wiezionego do karetki. Alex też musiał mieć kiepską noc. Na tylnym siedzeniu vana, zaparkowanego przed dawnym domem Franka Parkera, wynajęta charakteryzatorka przywracała jego podkrążonym oczom zdrowszy wygląd. – Trudno uwierzyć, że nie poszedłem w tango – powiedział do Laurie i przyznała mu rację. Dziś mieli być tylko we dwoje plus ekipa kamerzystów. Jerry oczywiście leżał w szpitalu, jego stan lekarze określali jako „zbliżony do śpiączki”. Grace została w domu, żeby zająć czymś Timmy’ego, bo Leo ślęczał nad materiałem z kamer, przysłanym z Alameda. Gdyby udało się powiązać morderstwo Lydii Levitt z włamaniem do domu w Bel Air, można by wytropić bandytę, który zaatakował Jerry’ego. Laurie była przekonana, że ta sama osoba okaże się także mordercą Susan.

Na pierwszy ogień wzięli ustalenie osi czasowej Franka Parkera na wieczór morderstwa Susan. Zarówno on, jak Madison trzymali się swoich wersji, ale informacja o niesprawnym samochodzie dodawała nowy istotny szczegół do sprawy. Laurie obserwowała kamerzystę, który filmował z wózka idących obok siebie Alexa i Franka. Znajdowali się w miejscu, gdzie droga skręcała do Laurel Canyon Park, tuż obok Mulholland Drive. To właśnie tam odnaleziono ciało Susan. Dla Laurie był to bardzo przejmujący moment; mimo woli nasunął się jej przed oczy plac zabaw, gdzie zastrzelono Grega. Żeby opanować łzy, uniosła głowę, skupiając wzrok na gałęziach wielkiej sykomory. Odzyskawszy równowagę, wróciła spojrzeniem do kamerzysty. Alex z Frankiem wyszli już z parku i zmierzali w stronę dawnego domu reżysera. Domniemanym celem przechadzki było sfilmowanie malowniczej scenerii do programu, ale Laurie i Alex mieli na uwadze jeszcze coś innego: chodziło o ustalenie odległości między miejscem znalezienia ciała a domem Franka. Okazało się, że wynosi ona około siedmiuset metrów. Zgodnie z planem, Alex i Frank minęli dom i skierowali się na wewnętrzny dziedziniec, gdzie za zgodą obecnego właściciela ustawiono dla nich dwa krzesła obok frontowego ogródka. Kiedy zajęli miejsca, Alex ukradkiem zerknął na zegarek.

– Nasz spacer z miejsca zbrodni trwał zaledwie dziesięć minut i raczej nie szliśmy zbyt szybko – zauważył. Frank uśmiechnął się ciepło. W krótkim czasie, jaki spędzili razem, Alexowi udało się wytworzyć atmosferę koleżeństwa, widoczną także dla kamery. – Możesz mi nie wierzyć, Alex, ale mógłbym ci podać ten czas nawet bez sprawdzania. Mam swój wewnętrzny zegar, który nigdy nie przestaje tykać i naprawdę potrafię w każdej chwili określić porę dnia z dokładnością do trzech minut. To taka bezużyteczna sztuczka, przydatna na imprezach, ale przypuszczam, że nie dlatego poruszyłeś temat czasu. – Susan Dempsey mieszkała na kampusie UCLA, ponad dwanaście kilometrów od miejsca swojej śmierci. Od twojego domu dzieli je tylko dziesięć minut marszu... może w biegu i w panice pięć. A Susan była z tobą umówiona na ten właśnie wieczór. Chyba rozumiesz, dlaczego stałeś się podejrzany. – Oczywiście, że rozumiem. Gdybym uważał, że policja przesłuchuje mnie bez uzasadnienia, wynająłbym ekipę prawników i odmówił jakiegokolwiek udziału w śledztwie. Ale nie zrobiłem tego, prawda? Zapytajcie detektywów, którzy się zajmowali przypadkiem, każdy potwierdzi, że z nimi współpracowałem. Bo nie miałem powodu odmawiać. Oczywiście doznałem szoku na wieść o znalezieniu ciała Susan i o miejscu, gdzie się to stało. Złożyłem pełne sprawozdanie z moich

poczynań tego wieczoru. Przyjęto je bez zastrzeżeń i to naprawdę powinien być koniec historii. – Ale nie jest. I twoje nazwisko już zawsze będzie kojarzone z morderstwem Kopciuszka. – Słuchaj, może byłoby wam łatwiej uwierzyć, gdybym zdobył jakieś magiczne serum prawdy, ale mam tylko to. Młoda, inteligentna, utalentowana kobieta straciła życie, a jej rodzina nigdy nie dostała należytej satysfakcji. Dlatego wcale się nie spodziewam, by ktoś się nade mną użalał. To ona była ofiarą, nie ja. – Dobrze, przejrzyjmy sprawozdanie, które złożyłeś na policji. – Susan miała być u mnie o siódmej trzydzieści, ale się nie pojawiła. Agent z pewnością ją uprzedził, że absolutnie nie toleruję niepunktualności u nikogo, kto ze mną pracuje lub ma taki zamiar. Przysłowie „Czas to pieniądz” nigdzie nie sprawdza się tak, jak w przemyśle filmowym. Po piętnastu minutach zadzwoniłem do Madison, którą brałem pod uwagę w drugiej kolejności, żeby wiedzieć, czy nadal jest zainteresowana. Musiała przyjechać prosto tutaj, bo była na miejscu o ósmej trzydzieści. Wyszła tuż przed północą, nawet pamiętam, że powiedziała: „Aż trudno uwierzyć, że już prawie północ!”. Wersja Franka zgadzała się z wersją Madison co do minuty. – Zamówiłeś pizzę – przypomniał Alex. – Tak. Zamówienie zarejestrowano o dziewiątej

trzydzieści siedem, dostarczono je o dziewiątej pięćdziesiąt osiem, można sprawdzić. Wiecie, że Tottino nadal ma na frontowej ścianie kopię paragonu, oprawioną w ramki? Dobrze, że chociaż mieli tyle rozumu, żeby zaczernić mój adres. – Jak wyglądała Madison, kiedy już dojechała? – spytał Alex. Zaplanowali to pytanie po tym, gdy wspomniała, że źle się czuła w wieczór morderstwa. – Jak to jak? Oczywiście jak milion dolarów. Ta rola wymagała nieskazitelnej urody i ona ten warunek spełniała. Laurie uśmiechnęła się do siebie, pełna podziwu dla Alexa, który zachował kamienną twarz. – Koroner ocenił, że zgon nastąpił między siódmą a jedenastą wieczorem. Susan miała tu być o siódmej trzydzieści. Wy zeznaliście zgodnie, że Madison przyjechała o ósmej trzydzieści. Wobec tego nie zdążyłbyś zabić Susan, zadzwonić do Madison, odwieźć samochodu Susan na kampus i wrócić do siebie przed przyjazdem Madison. – Nie, nie przebiłbym się przez Los Angeles w tak krótkim czasie, wykluczone. – Ale nasze badania wykazały nową rysę na tej osi czasu. Dowiedzieliśmy się, że Susan miała kłopoty z samochodem, więc przypuszczalnie poprosiła kogoś o podwózkę. To znaczy, że mogłeś pokłócić się z nią zaraz na wstępie i zdążyć wrócić do domu przed przybyciem Madison.

– Gdybym w studiu filmowym wystąpił z historią, w której sprawca umawia się z dziewczyną na siódmą trzydzieści, potem telefonuje do jej pokoju o siódmej czterdzieści pięć, a potem z jakiegoś powodu gania ją po parku i morduje około ósmej trzydzieści, toby mnie wyśmiali i wyrzucili. Alex, przecież jesteś jednym z najlepszych obrońców sądowych w tym kraju. Czy dla ciebie brzmi to wiarygodnie? Laurie obserwowała na ekranie uśmiech Franka. Wiedziała, jak to będzie wyglądało w telewizji. Reżyser się stawiał, ale miało to sens. Jeśli nie podważą jego alibi, wyjdzie czysty. A na razie każdy dowód tylko je potwierdzał: zapisy rozmów telefonicznych, zeznania Madison, rachunek z pizzerii. Laurie czuła jednak, że to wszystko brzmi zbyt pięknie. Co przepuściła?

52 Talia snuła się po obrzeżach dziedzińca w swojej starannie wybranej białej sukience typu „futerał”, zastanawiając się, czemu w ogóle zawracała sobie głowę. Kiedy poznała Franka, lubił po paru drinkach prosić kierowcę, by specjalnie zwalniał przy jego pierwszym domu, i z łezką w oku wspominał dawne czasy, kiedy jeszcze nie cieszył się tyloma przywilejami. Teraz ów dom był przypuszczalnie wart dwa miliony dolarów, ale w porównaniu z ich obecnymi rezydencjami – w sumie pięcioma – mógł uchodzić za ruderę. Czemu przez sekundę myślała, że producenci W cieniu podejrzenia poproszą ją o opinię? Nie miała tam nic do roboty. Kiedy prasa pisała o Franku, w najlepszym razie artykuł wspominał, że tak zatwardziały dawniej kawaler od dziesięciu lat jest żonaty, ale nigdy nie zadali sobie trudu wymienienia nawet nazwiska żony, a cóż dopiero faktu, że kiedyś była prymuską na Indiana University, zdolną pianistką i piosenkarką, która zanim zakochała się we Franku, zapowiadała się na niezłą

aktorkę. Chociaż Talia nigdy nie zatoczyła pełnego łuku swojej kariery, wiedziała o show-biznesie dostatecznie dużo, by rozpoznać, że jej mąż, odpowiadając na pytania Alexa Buckleya, bynajmniej nie wygrał meczu. Owszem, zaliczył punkt, może dwa, wykazując śmieszność teorii Alexa: jak mógłby zdecydować się na zabójstwo, dokonać go, a potem wrócić do domu, by otworzyć gościowi drzwi w ciągu niecałej godziny? A jednak w jego głosie dźwięczało ciut za dużo poczucia winy, zupełnie jak u „złych facetów” z kiepskich filmów, którzy szydzą: „Szkoda, że nie macie żadnych dowodów”. Krótko mówiąc, Frank odnotował brak dowodów swojej winy, ale nie przedstawił alternatywnej teorii na temat własnej niewinności. Podał swoją wersję, ale nie poparł żadnej z tych wysuwanych przez producentów. Talia obserwowała ekipę, która właśnie pakowała kamery do przeładowanego vana. To z pewnością nie była wysokobudżetowa produkcja. Czemuż, ach, czemuż Frank zawraca sobie tym głowę? Przecież z łatwością mógłby się wykręcić, tłumacząc to nadmiarem pracy. Po załadowaniu sprzętu ekipa zbierała się do odjazdu. Alex Buckley i producentka Laurie dziękowali Frankowi raz jeszcze za udział. Zaraz rozejdą się do swoich samochodów. Lada chwila Talia straci okazję. Ale jak do nich

podejść tak, żeby Frank jej nie widział? Alex z Laurie zmierzali właśnie do czarnego landcruisera, zaparkowanego na ulicy, gdy z przyczepy samochodowej wyszedł Clarence, asystent Franka. Jedną ręką zakrywając mikrofon komórki, zawołał: – Frank, mam tu Mitchella Langleya z „Variety”. Od rana próbuje cię złapać. Powiedziałem mu, że nie ma cienia prawdy w plotkach na temat wycofania się Bradleya z projektu, ale on chce to usłyszeć z twoich ust. Frank pożegnał się z tamtymi i ruszył za Clarence’em do przyczepy. Wtedy Talia zrównała się z Laurie i Alexem na końcu podjazdu. – Mój mąż jest ostrożny do przesady. Obrócili się natychmiast z takimi minami, jakby widzieli ją po raz pierwszy. W wieku czterdziestu dwóch lat Talia wiedziała, że wciąż jest piękna ze swoimi wysokimi kośćmi policzkowymi, zielonymi kocimi oczami i falami ciemnych włosów do ramion. – Przepraszam, pani Parker – zaczęła się tłumaczyć Laurie. – Nie miałyśmy jeszcze okazji do rozmowy. Czy chciałaby pani coś dodać do relacji męża z tamtego wieczoru? – Nie bezpośrednio. Nawet nie znałam wtedy Franka. Ale mam dość tej chmury, która nad nim wisi. Jak rozumiem, ciało Susan znaleziono o rzut beretem od tego domu, a zabito ją w czasie, kiedy miała być w tym domu, sama z moim mężem. Ale mimo to Frank nigdy nie mógł pojąć, dlaczego jego alibi na ten

wieczór nie oczyściło go z zarzutów. Pod tym względem może być nieco naiwny. Dopóki ktoś nie wystąpi z lepszą teorią, zawsze będzie podejrzany. Natomiast ja uważam, że jesteście na złym tropie, skoro wiążecie to z filmem. – Rozumiem pani rozgoryczenie, ale... Talia przerwała jej, zanim Laurie stchórzyła: – Kilka godzin przed morderstwem Susan strasznie się pokłóciła ze swoją współlokatorką. – Z Madison? – Nie, z tą drugą, z Nicole. Przynajmniej tak mówi Madison. Wie pani, że Frank, nie mogąc się połączyć z Susan, zadzwonił do jej pokoju, tak? No więc kiedy Madison odebrała, powiedziała mu, że Susan niedawno zrobiła Nicole straszną awanturę i może dlatego się spóźnia. – Pierwszy raz o tym słyszymy – powiedział Alex. – Jest pani pewna? – Nie było mnie tam, ale wiem, że Madison mówiła o tym Frankowi. Podobno Nicole nawet rzuciła czymś w Susan, a wtedy ona nazwała ją wariatką i zagroziła, że jeśli się nie zmieni, będzie musiała wynieść się z pokoju, a może nawet z uczelni. Później Frank, kiedy policja się go uczepiła, wynajął detektywów, żeby zbadali tę sprawę. Okazało się, że Nicole tuż po morderstwie odeszła nagle z UCLA. I wcale nie wzięła sobie wolnego semestru czy roku, wyjechała z Los Angeles na zawsze i zaczęła nowe życie. Odcięła się

od wszystkich. Z początku nawet występowała pod fałszywym nazwiskiem, ale potem i tak je zmieniła, bo wyszła za mąż. Przyjrzyjcie się temu: wygląda, że Nicole Hunter umarła razem z Susan. – Czemu pani mąż nigdy o tym nie wspomniał? – Prawnicy mu odradzili – wyjaśniła Talia, wyraźnie niezadowolona. – Chcieli wykorzystać Nicole jako alternatywną podejrzaną w przypadku, gdyby Frankowi postawiono formalne zarzuty. Talia zauważyła, że Laurie patrzy pytająco na Alexa. – Pewnie też bym mu odradził. Lepiej mówić jak najmniej i zaskoczyć prokuratora na sali sądowej. – Ale do żadnego procesu nie doszło – przypomniała Talia. – I po dwudziestu latach stoimy w tym samym miejscu. Formalne oskarżenie to niejedyny rodzaj kary. Może teraz, kiedy znacie prawdę, zadacie pytanie, którego policja nigdy nie zadała: Co się wydarzyło między Susan a jej współlokatorką? Alex uruchomił silnik SUV-a, Laurie zapięła pas. – Dobrze stoimy z czasem – zauważyła. – Nie ma jeszcze południa, a już skończyliśmy z Frankiem. Odwrócił się do niej z uśmiechem. – To znaczy, że nie musimy się śpieszyć z powrotem. Twój tata siedzi w domu z Grace i Timmym, czyli wszyscy są bezpieczni. Mam propozycję: przejedźmy się wzdłuż wybrzeża i po godzinie znajdźmy nad wodą

jakieś miejsce na lunch. Nie wiem, jak ty, ale ja mam mętlik w głowie. Prawie za każdym razem po rozmowie z kolejnym świadkiem rodzą się nowe podejrzenia. Laurie z początku zaprotestowała, uważając, że powinni wracać, ale Alex miał rację. Rzeczywiście dobrze im zrobi, kiedy przedyskutują spokojnie to, co usłyszeli w ciągu ostatnich paru dni od potencjalnych podejrzanych. A odrobina czasu we dwoje będzie miłym bonusem.

53 Następnego dnia rano Laurie klęczała przy frontowych drzwiach, zapinając Timmy’emu dżinsową kurtkę. – Mamo, czy na pewno nie możecie z Alexem jechać z nami do zoo? Przemknęło jej przez głowę, że od jakiegoś czasu Timmy nazywa ją „mamą”, a nie „mamusią”. Jak on szybko rośnie! – Przykro mi, słonko, ale już rozmawialiśmy o tym. Alex i ja musimy pracować, tak samo jak w Nowym Jorku, tylko mamy bonus w postaci pobytu w Kalifornii. Zobaczymy się wieczorem. Tato! Jesteś gotowy? Zapięła Timmy’emu ostatni guzik i zerknęła na zegarek. Dziś zaczyna się sesja szczytowa i lada chwila będą się zjeżdżać uczestnicy. Na pierwszy ogień szła grupka przyjaciół Susan: Keith Ratner, Nicole Melling i Madison Meyer. Rosemary też miała przyjechać, ale tylko w charakterze obserwatora. Jutro porozmawiają oddzielnie z informatykami – Dwightem Cookiem i profesorem Hathawayem. Na schodach rozległ się tupot.

– Przepraszam, przepraszam, już idę – wołał z daleka ojciec. – Właśnie dostałem oczekiwany mail z policji w Alameda – to lista numerów rejestracyjnych aut, które przejeżdżały koło domu Rosemary w dniu zabójstwa jej sąsiadki. – Tato... – Och, nie przejmuj się Timmym. Dzieciak jest twardy jak skała, prawda? – Zwichrzył mu kędzierzawą czuprynę. – Jak skała z kryptonitu! – dodał chłopiec, miłośnik przygód Supermena. – Kiedy zwiedzimy już zoo, mógłbym zawadzić o tutejszy komisariat i poprosić o sprawdzenie paru rejestrów kryminalnych. Co o tym sądzisz, Timmy? – Może być fajnie. A odwiedzimy Jerry’ego? Chcę mu kupić w zoo pluszaka, żeby miał towarzystwo, dopóki się nie obudzi. Leo z Timmym uzgadniali swoje plany zwiedzania Kalifornii, ale Laurie miała w głowie zupełnie coś innego. – Bawcie się dobrze, chłopaki. A ty, tato, spróbuj wyluzować w pewnych sprawach, dobrze? Alex i Grace wyszli z kuchni w samą porę, by ich pożegnać. Ledwie wynajęty samochód zniknął z podjazdu, pojawił się tam czerwony kabriolet porsche z Keithem Ratnerem. Witali go przy drzwiach, kiedy czarny escalade przywiózł Rosemary, Madison i Nicole z mężem.

Laurie pochyliła się do Grace. – Madison mieszka w hotelu razem z zamiejscowymi? Przecież jej dom jest o dwadzieścia minut stąd. – Komu to mówisz? Ale jej agent się uparł. Keith witał się z Nicole i Madison, wymieniając kurtuazyjne uściski oraz okrzyki typu „Kopę lat” i „Wyglądasz zupełnie tak samo”, gdy tymczasem Laurie prowadziła do domu Rosemary i Gavina, żeby się mogli rozgościć jako obserwatorzy. – Przywieźli nam tony jedzenia, więc częstujcie się do woli, wszystko jest przygotowane w kuchni. Gavinie, nie wiedziałam, że też wybierzesz się do LA. – Nie miałem wyjścia, widząc, że Nicole strasznie się denerwuje. Pewnie jesteście przyzwyczajeni do takich zjawisk jak trema wobec kamery, ale nigdy wcześniej nie widziałem jej w takim stanie. Po bombie wrzuconej przez Talię na temat kłótni przyjaciółek przed morderstwem Laurie też miała wątpliwości, czy kamery to jedyny powód nerwów Nicole. Pod nieobecność Jerry’ego Grace przejęła wszystkie obowiązki asystenta kierownika produkcji. Zaprowadziła całą trójkę uczestników do sypialni, gdzie mogli się uczesać i zrobić makijaż. Kiedy będą gotowi do występu przed kamerą, rozpoczną w salonie grupową rozmowę z Alexem. – Możemy kręcić? – spytała Laurie adwokata. Wczorajsza wyprawa nad morze przyniosła

spodziewane owoce. Ćwiczyli cały plan do znudzenia, ale teraz wolałaby, żeby jej podejrzenia co do Nicole okazały się błędne.

54 Tak jak zaplanowali, Keith siedział na końcu sofy, najdalej od fotela Alexa, a za nim Madison i Nicole. – Zacznijmy od tego – zaproponował adwokat – że opowiecie, gdzie znajdowaliście się w wieczór morderstwa. Keith, może ty pierwszy? Ratner wyjaśnił, że siedział w księgarni z kilkoma osobami, które poświadczyły jego obecność, a potem dobrowolnie przyznał, że było to spotkanie Adwokatów Boga. – Ludzie mogą formułować różne opinie na ich temat, ale ja zawsze otwarcie mówiłem o moich relacjach z AB. Wtedy wciąż jeszcze uczyłem się, na czym polega ich misja, dopiero po śmierci Susan związałem się z nimi na dobre. Odkryłem, że służąc Kościołowi, stałem się szczęśliwszy, mniej egoistyczny... Mniejsza o to, grunt, że tam właśnie byłem. Przez cały wieczór. Alex skinął głową; na razie mu to wystarczyło. – A ty, Madison? – Przypuszczam, że wielu widzów zna już moją wersję, stałam się sławna przede wszystkim dlatego, że

jestem żywym alibi Franka na ten wieczór. – Laurie podziwiała, jak szybko Madison zmienia się w obliczu kamery. Zniknęła diwa, dążąca do ponownego zaistnienia w gronie celebrytów. Poważnym, wyważonym głosem prezenterki wiadomości powtórzyła z pamięci wszystkie wydarzenia ze swojej osi czasu. – Według Franka Parkera – wtrącił Alex – przyjechałaś na przesłuchanie, wyglądając jak „milion dolarów”. – Cóż, chciałabym tak myśleć. Ale to dzięki przesłuchaniu zdobyłam rolę. Alex przytaknął. Na razie w porządku. Następna zabrała głos osoba, na której Laurie najbardziej zależało: Nicole. – Tamten wieczór? Właściwie nigdy się nie zastanawiałam, gdzie go spędziłam. O dniu siódmym maja zawsze myślę jako o dacie śmierci Susan. – Rozumiem. Ale z pewnością, kiedy ginie bliska przyjaciółka, współlokatorka, niewątpliwie zadaje się sobie pytanie: „A gdybym tam była? Czy umiałabym temu zapobiec?”. Nicole kiwała głową na znak zgody. – To oczywiste. Alex prowadzi krzyżowy ogień pytań. Podsuwa świadkowi łatwe do zaakceptowania deklaracje, a potem je wykorzystuje w pożądany dla siebie sposób. – Czyli musisz jednak wiedzieć, gdzie byłaś.

– Tak – przyznała cicho Nicole. – Szczerze mówiąc, bardzo się wstydzę tamtego wieczoru i wciąż serce mi się ściska na samą myśl... Poszłam do O’Malleya, to taki miejscowy bar... i o wiele za dużo wypiłam. – Po czym już z własnej woli dodała: – Okropnie się denerwowałam egzaminem z biologii. Dosłownie w kilka sekund przeszła do defensywy. – A fakt, że pokłóciłaś się z Susan, nie przesłonił ci tych obaw? – spytał surowo Alex. Nawet pod makijażem twarz Nicole zszarzała o trzy tony. – Słucham? – Śledztwo wykazało, że tego samego popołudnia, tuż przed morderstwem, wybuchła między wami poważna awantura. – Susan była moją najlepszą przyjaciółką. Zdarzało nam się poprztykać, ale nie nazwałabym tego „poważną awanturą”. – Naprawdę? Bo według naszego źródła, atmosfera była naprawdę gorąca, rzuciłaś w Susan jakimś przedmiotem, a ona zagroziła ci, że jeśli się nie zmienisz, nie zechce już z tobą mieszkać. Nicole zaczęła szarpać przyczepiony do jedwabnej bluzki mikrofon, próbując go usunąć. Siedząca obok Madison ledwie opanowała uśmieszek satysfakcji. – Madison – zwrócił się do niej Alex – czyżbyś się cieszyła, że koleżance grunt się pali pod nogami? – Nie powiedziałabym, że mnie to cieszy. Ale

rzeczywiście, po tych wszystkich latach „w cieniu podejrzenia”, jak to nazywacie, uważam za pewien paradoks odkrycie, że tak zwana najlepsza przyjaciółka rzucała czymś w Susan. – Ktoś mógłby uznać za paradoks, że właśnie ty podsłuchałaś ową kłótnię. Dlatego, Madison, mam do ciebie pytanie: Czemu nie poinformowałaś policji o tym, co słyszałaś? – Bo nie miałam powodu. Przechodziłam akurat przez hol i usłyszałam, jak na siebie wrzeszczą. Nie chciałam się w to mieszać. Kiedy drzwi się otworzyły, cofnęłam się do łazienki, żeby przeczekać całą scenę. Susan wyszła pierwsza, chwilę potem Nicole. Zbliżała się szósta. Gdy się zorientowałam, że już po dramacie, wróciłam do pokoju. Później zadzwonił Frank i resztę już znacie. – Mówisz, jak źle znosiłaś życie w podejrzeniu, a przecież świadectwo o scysji między Susan a Nicole mogło ci pomóc odeprzeć zarzuty. Ty jednak nie pisnęłaś nikomu ani słowa. – W głosie Alexa dało się słyszeć zdziwienie. W pokoju zapadła cisza. Laurie bezwiednie wychyliła się do przodu w oczekiwaniu na następne słowa. Miała nadzieję, że widzowie zrobili to samo. Madison nie odpowiadała, więc Alex naciskał dalej: – Co powiesz na taką koncepcję, Madison? Ściągnięcie uwagi na Nicole jako podejrzaną oznaczałoby odwrócenie jej od Franka. A wtedy alibi, jakie mu

zapewniłaś, straciłoby na wartości. – Nie powiedziałam nikomu o tej kłótni, bo ani przez chwilę nie sądziłam, że Nicole mogłaby zabić Susan. – A poza tym odpowiadało ci, że jesteś Frankowi potrzebna. Czyż nie mam racji?

55 Laurie wyraźnie wyczuwała wzrost napięcia w pokoju. To właśnie dla takich momentów zapraszali przed kamerę kilku podejrzanych jednocześnie. Każda z tych osób oddziaływała hamująco na innych, utrudniając wykręty i kłamstwa, które ktoś łatwo mógłby zdemaskować. Alex kontynuował przypiekanie Madison: – Niektórych interesowało, dlaczego Frank Parker – po zaledwie piętnastominutowym spóźnieniu Susan – zaprosił na przesłuchanie inną aktorkę, która przypadkiem była jej współlokatorką. Powiedz prawdę: kiedy Frank zadzwonił do waszego pokoju, nie poprosił cię do telefonu, prawda? Chciał tylko ustalić, gdzie jest Susan? – No dobra. – Madison ustąpiła. – Rzeczywiście nie zaprosił mnie na przesłuchanie. Ale uświadomiłam sobie, że Susan się nie pokazała, i po prostu dostrzegłam okazję. Powiedziała mi wcześniej, gdzie Frank mieszka, więc tam pojechałam. Nie miałam wtedy pojęcia, że coś jej grozi. Kiedy Frank powiedział, że nie

przyszła, pomyślałam, że Susan wypłakuje się na ramieniu Keitha z powodu tej kłótni. – I tak samo jak wykorzystałaś okazję do przesłuchania, tak samo później, już po ujawnieniu morderstwa, zrozumiałaś, że możesz zapewnić Frankowi alibi. – Ja naprawdę byłam u niego w tym czasie. – Ale nie o ósmej trzydzieści. O siódmej czterdzieści pięć Frank dzwonił do Susan, a do jego domu z kampusu jest co najmniej pół godziny jazdy. Musiałaś błyskawicznie ulec swojemu pierwszemu instynktowi, żeby ukraść tę rolę. – Niczego nie ukra... – Potrzebowałaś trochę czasu, zanim „dostrzegłaś okazję”, jak to określiłaś. Żeby pojawić się u Franka, wyglądając – cytuję – „jak milion dolarów”, poświęciłaś zapewne dobre kilkanaście minut na fryzurę i makijaż. – Nie, w zasadzie byłam już wyszykowana. – Słusznie. Na wstępnej rozmowie powiedziałaś najpierw, że źle się czułaś i dlatego siedziałaś w pokoju, kiedy zadzwonił telefon. Potem to sprostowałaś: podobno miałaś iść na imprezę do Sigma Alpha Epsilon, ale się rozmyśliłaś z powodu złego samopoczucia. – Tak to wyglądało. – Impreza w tym elitarnym bractwie? Naprawdę? Nicole, Keith, znaliście Madison w college’u. Czy ona pasowała do tego towarzystwa?

Oboje pokręcili głowami. – Absolutnie nie – dodała Nicole z naciskiem. – Ona ich nie cierpiała. – Och, no kurczę. – Madison nie wytrzymała. – Możesz już przestać? A co do szczegółów... Dobrze, skoro musicie wiedzieć, dlaczego siedziałam w pokoju, gotowa do wyjścia, to powiem tyle, że czekałam na... gościa. – Chłopaka? – podchwycił Alex. – Nie, nic poważnego... to tylko ktoś, kim się chwilowo interesowałam. Wysłałam mu liścik, w którym napisałam, że raczej nie pożałuje, jeśli przyjdzie po mnie o wpół do ósmej. Zrobiłam się na bóstwo, spodziewając się, że połknie haczyk. Ale widocznie nie był zainteresowany, bo kiedy Frank zadzwonił za piętnaście ósma, wciąż jeszcze tam siedziałam. Wtedy wolałam nie trąbić o tym wszem wobec, ale w gruncie rzeczy to nic ważnego – bądź co bądź dzięki temu dostałam rolę życia. Istotne jest co innego: byłam w pokoju, telefon zadzwonił, a rejestr potwierdził, że go odebrałam. Dostrzegłam swoją okazję, pojechałam do Franka, ubłagałam go, by mnie przesłuchał, a potem się wyniosłam. I tak jak mówiłam, przebywałam tam od ósmej trzydzieści do północy. – A jednak i ty, i Frank zawsze utrzymywaliście, że on zaprosił cię na przesłuchanie. Dlaczego kłamaliście? – Takie niewinne kłamstewko. – Może, ale po co w ogóle tak naginać prawdę?

– Bo to lepiej brzmi, okej? Susan nie wróciła już do domu w ten wieczór, myślałam, że wciąż jest wściekła na Nicole i gdzieś się włóczy. Rano zadzwoniła Rosemary, cała w panice. Podobno w Laurel Canyon Park znaleziono jakieś ciało i policja uważa, że to Susan. Miała nadzieję, że zaszła pomyłka, że Susan jest w naszym pokoju. – Ale jej nie było. Za to ty powinnaś wiedzieć, jak blisko jest z domu Franka do tego parku. Musiałaś go podejrzewać. Madison kręciła głową i zbierało się jej na płacz. Już nie grała swojej roli. – Nie, absolutnie nie! Byłam w jego domu, tak jak mówiłam. I wiedziałam, że dzwonił do naszego pokoju o siódmej czterdzieści pięć, więc miałam pewność, że to nie on. Ale wiedziałam też, że tylko ja mogę to potwierdzić. – Więc? – Więc pojechałam do Franka. Powiedziałam mu, że nie ma się czym przejmować, bo ja wiem, że nie ma z tym nic wspólnego, i poświadczę to na policji... – Ale postawiłaś warunki, prawda? Groziłaś mu. Powiedziałaś, że tylko wtedy potwierdzisz jego alibi, jeśli obsadzi cię w Krainie piękności. Po dłuższym milczeniu wykrztusiła tylko tyle: – Zapracowałam sobie na tę rolę. Gdyby rzecz się działa na sali sądowej, Alex usiadłby teraz na swoim miejscu przy stole obrony. Jego zadanie,

gdy chodzi o Madison, było skończone. Okazała się na tyle przebiegła, że nawet gdy dowiedziała się o śmierci Susan, myślała tylko o swojej karierze. Ale nie znajdowali się w sądzie, a Madison nie była jedynym świadkiem. Alex po krótkiej pauzie zwrócił się znów do Nicole: – Nicole, chyba rozumiesz teraz, że wasza kłótnia mogła być kluczem do rozwiązania zagadki morderstwa. Susan wybiegła z pokoju o szóstej, zdecydowana za wszelką cenę dotrzeć na przesłuchanie. Ale miała kłopot z samochodem, a my nie wiemy, gdzie przebywała od tej chwili aż do swojej śmierci. O co wam poszło? – Przypominam sobie, że rzeczywiście wybuchła między nami jakaś sprzeczka, po której poszłam do O’Malleya i zaczęłam pić. To było popularne miejsce, a ja czułam się wykończona. Na pewno znajdzie się ktoś, kto mnie zapamiętał. A powód kłótni? Nie mam pojęcia, pewnie coś głupiego. – Keith, jesteś dziś bardzo milczący. Czy Susan nie zwierzyła ci się z kłótni z najbliższą przyjaciółką? Wzruszył ramionami, jakby dopiero teraz usłyszał o jakichś niesnaskach między dziewczynami. Ta wyraźna obojętność wydała się Laurie dziwna. Alex zdobył się na jeszcze jeden wysiłek: – Chciałbym zapytać teraz was wszystkich, ponieważ widać jasno wagę tego problemu. Po raz pierwszy dowiedzieliśmy się, że Susan opuściła pokój w gniewie.

Jest bardzo prawdopodobne, że z powodu kłopotów z samochodem nie pojechała do Franka sama. To znaczy, że mogła spotkać na swej drodze kogoś, kogo policja w ogóle nie przesłuchała. Gdzie powinniśmy szukać? Dokąd mogła się udać? Madison wpadła w popłoch, ale Laurie zauważyła, że Nicole i Keith wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Od chwili, gdy po raz pierwszy spotkała się z Nicole osobiście, uważała, że ta kobieta z rozmysłem unika odpowiedzi na pytanie o powód swojego odejścia z uczelni. Nie rozwiązali jeszcze zagadki, ale jedno stało się jasne: wyjazd Nicole z Los Angeles miał coś wspólnego z tamtą kłótnią, a Keith ją kryje.

56 Leo Farley odchylił się na sofie, żeby dać wypocząć oczom. Detektyw O’Brien, który kierował śledztwem, wysłał mu mailem listę numerów aut zarejestrowanych przez kamerę koło osiedla Castle Crossings, gdzie zamordowano Lydię Levitt. Dzisiaj, po wycieczce z Timmym do zoo, Leo podjechał na komendę w Los Angeles i pobrał stamtąd fotografie większości właścicieli samochodów wraz z raportami na temat ich kryminalnej przeszłości. Zaraz po obiedzie wymówił się od towarzystwa, chcąc jak najszybciej dobrać się do materiałów. Mimo całego luksusu brakowało mu w tym momencie tablic ściennych i laminowanych blatów, jakie miałby na komendzie. Dokumenty i zdjęcia zalegały warstwami na poduszkach sofy, szklanych stolikach i pluszowych wykładzinach. Dwie godziny później zakończył już drugi przegląd każdego świstka papieru. Żywił nadzieję, że natrafi na oczywisty ślad: jakieś nazwisko kojarzące się z przypadkiem Susan Dempsey, cokolwiek, co

wiązałoby morderstwo na podwórku Rosemary z zabójstwem jej córki sprzed dwudziestu lat... Twardo wierzył, że to decyzja Laurie, by przedstawić morderstwo Kopciuszka w odcinku programu W cieniu podejrzenia, doprowadziła do ataku zarówno na sąsiadkę Rosemary, jak na Jerry’ego. Ale nic nie rzucało mu się w oczy. Timmy wybiegł z kuchni w podskokach. – Dziadku, znalazłeś już coś? – Uważaj! – ostrzegł go Leo, kiedy chłopiec potrącił stos wydruków. – Chociaż to wygląda jak jeden wielki bałagan, to ja wiem, jak się w tym poruszać. – Przepraszam, dziadku. – Timmy zaczął wygładzać rozrzucony plik. – Co to jest? – To zdjęcia kierowców, którzy przejeżdżali pewnego dnia koło Castle Crossings, ale wcześniej mieszkali w Los Angeles. – A ciebie interesuje ten dzień, bo wtedy właśnie zginęła sąsiadka pani Dempsey, tak? Leo zerknął na kuchnię, gdzie reszta towarzystwa kończyła jeszcze obiad. Laurie nie lubiła, kiedy tak otwarcie rozmawiał z wnukiem o zbrodniach, ale chłopiec widział przecież morderstwo własnego ojca i przez kilka lat sam żył w zagrożeniu. Zdaniem starego policjanta, dzieciak miał w sobie naturalną ciekawość przestępstw. – Tak, właśnie dlatego. A jeśli zabójca Lydii miał coś wspólnego z przypadkiem, którym interesuje się twoja

mama... – ...to mógł mieszkać tutaj w czasach, kiedy Susan studiowała – dokończył zdanie Timmy. – Masz rację. Coś ci powiem, chłopcze: możesz robić, co zechcesz, jak dorośniesz, ale masz zadatki na lepszego gliniarza niż ja sam. Timmy nagle przestał grzebać w zdjęciach. – O, znam go! – Słuchaj, to nie jest zabawa w policjantów. Muszę wracać do pracy. – Ale ja mówię poważnie! Widziałem go w restauracji w San Francisco, tej z wielkimi mielońcami i zdjęciami celebrytów na ścianach! – U Mamy Torini? – Tak, on tam był. Siedział przy barze, tuż nad naszym stolikiem. Za każdym razem, gdy na niego spojrzałem, czym prędzej odwracał głowę. Leo wziął fotografię od wnuka. Zgodnie z prawem jazdy, facet nazywał się Steve Roman, a jego obecny adres w San Francisco został zmieniony dwa lata wcześniej. Przedtem przez długi czas mieszkał w Los Angeles. – Mówisz, że widziałeś go na własne oczy w San Francisco? – Tak. Miał wielkie muskuły, bladą skórę i ogoloną głowę. Nie jak u tych, co normalnie wyłysieli, tylko z taką jednodniową szczeciną. Pamiętam, bo pomyślałem, że to śmieszne golić specjalnie głowę,

kiedy inni dorośli wciąż narzekają na wypadanie włosów. Poza tym barman miał długie ciemne włosy, związane w kitkę, czyli też jakby je ukrywał. – Timmy, jesteś pewien? – Ale Leo widział, że tak jest. Zawsze podziwiał u Timmy’ego zdolność do radzenia sobie w trudnych sytuacjach i wiedział, że z powodu groźby Niebieskookiego wnuk uważnie przyglądał się mężczyznom w swoim bezpośrednim otoczeniu. Mimo wszystko jednak Leo wolałby mieć coś więcej na potwierdzenie związku tego człowieka z przypadkiem Susan. – Zrób coś dla mnie, dobrze? Przynieś mi z kuchni mojego iPada. Po kilku sekundach Timmy był z powrotem z gadżetem w ręku. – Zagramy w coś? – Nie w tej chwili. – Leo otworzył przeglądarkę, wstukał „Steve Roman” i nacisnął „szukaj”. Wyskoczył mu agent nieruchomości z Bostonu, bankier inwestycyjny z Nowego Jorku, autor książki o lasach deszczowych... Przewinął do następnej strony wyników. Timmy dotknął palcem ekranu. – Dziadku, kliknij w to. Czy nie o tym mama rozmawiała dziś z Alexem? Już po nazwie strony Leo poznał, że trafił na właściwego Steve’a Romana. Nareszcie znalazł poszukiwane powiązanie między morderstwem Lydii

Levitt a programem W cieniu podejrzenia. – Laurie! – zawołał. – Musisz to zobaczyć!

57 – Alex, to było pyszne! – Laurie, nalewając wody z detergentem do żeliwnego rondla, żeby odmókł przez noc, wciąż czuła aromat pieczarek w czerwonym winie. – Przekażę ten komplement Ramonowi. To on nauczył mnie wszystkiego, co wiem na temat coq au vin. To Alex wpadł na pomysł, żeby odesłać wcześniej fachowców i przyrządzić samemu chociaż jeden domowy posiłek w tej wypasionej kuchni. – Pięciogwiazdkowy obiad – podsumowała Laurie. – A rano zjawią się krasnoludki i uprzątną brudne naczynia. Mogłabym się do tego przyzwyczaić. Właśnie wstawiła ostatni talerz do zlewozmywaka, kiedy z salonu dobiegł ją głos ojca: – Laurie! – Czy to jej wyobraźnia czy rzeczywiście zabrzmiała w tym ekscytacja? – Musisz zobaczyć! Zakręciła wodę i pobiegła. Dziadek i wnuk siedzieli obok siebie na sofie. – Znaleźliśmy coś... Prawdę mówiąc, Timmy pierwszy się zorientował. – Tato, mówiłam ci, że nie chcę go w to mieszać.

Ale Timmy, już na nogach, wyciągał do niej wydruk prawa jazdy. – Od razu go rozpoznałem, mamusiu. Nazywa się Steve Roman, jego samochód został sfilmowany koło domu pani Dempsey w dniu morderstwa jej sąsiadki. – Laurie nie mogła uwierzyć, że jej dziewięcioletni syn używa takich jednoznacznych słów. – A ja widziałem go koło nas w restauracji w San Francisco, U Mamy... – Tu spojrzał pytająco na dziadka. – U Mamy Torini – dokończył Leo. – Timmy dostatecznie mu się przyjrzał, skoro rozpoznał go na zdjęciu. Facet nazywa się Steve Roman i mieszka w San Francisco, ale dopiero dwa lata temu przeniósł się tam z Los Angeles. I mam jeszcze to. Ojciec podał jej iPada. Z jednej strony wolałaby nie patrzeć. Nie chciała wierzyć, że Timmy siedział tuż obok kogoś zamieszanego w morderstwo Lydii Levitt. Ani w to, że śmierć tej kobiety miała coś wspólnego z jej decyzją wznowienia śledztwa w sprawie morderstwa Kopciuszka. Zobaczyła nazwisko „Steve Roman” zwielokrotnione na stronie Adwokatów Boga. Ktoś o tym nazwisku udzielał się często na forum wspólnoty. Zgarnęła plik dokumentów z fotela, żeby móc usiąść i pomyśleć. Członek Kościoła Keitha Ratnera śledził ich w San Francisco, a jednocześnie widziano go na miejscu morderstwa sąsiadki Rosemary Dempsey? To nie może

być przypadek. Wróciła myślą do końca dzisiejszego filmowania. Kiedy Alex wypytywał Nicole o jej kłótnię z Susan, Keith sprawiał wrażenie, że wie o tym coś więcej, niż im zdradził. Czy kłótnia nie dotyczyła czasem AB? Laurie wstała i wyprowadziła syna do kuchni. – Grace, możesz mieć go na oku? Muszę jeszcze zadać kilka pytań Nicole.

58 Kiedy Laurie pukała do hotelowego pokoju Nicole, towarzyszył jej Alex. On i Leo uparli się, żeby nie wychodziła sama z domu. Ostatecznie uzgodnili, że Leo zostanie z Timmym, a Grace i Alex pojadą z nią do hotelu. Drzwi uchyliły się i stanął w nich Gavin. – Cześć, Laurie. Byliśmy umówieni po dziewiątej? – Musimy porozmawiać z Nicole. – Mam nadzieję, że to ważne. Moja żona jest już w łóżku. Odsunął się, żeby ich wpuścić. Laurie z zaskoczeniem patrzyła na wielki pokój z oddzielną jadalnią. Wygląda, że Gavin dopłacił z własnej kieszeni do standardowego apartamentu, zapewnionego przez producenta programu. – Nic jej nie grozi, prawda? – zapytał z troską w głosie. – Odkąd Rosemary zadzwoniła w sprawie tego programu, Nicole jest kłębkiem nerwów. Alex chrząknął znacząco. Pewnie chciał przypomnieć Laurie, żeby nie popadła w swój stary zwyczaj i nie zagłaskiwała świadka.

– Szczerze mówiąc, Gavinie, istnieje taka możliwość. – To nie do pojęcia! Nicole, musisz tu przyjść. Wynurzyła się z sypialni, ubrana w piżamę i szlafrok. – Przepraszam, właśnie miałam się położyć... Nie zabrzmiało to przepraszająco. – Oni mówią, że jesteś w niebezpieczeństwie. – Powiedziałam tylko, że istnieje taka możliwość – sprostowała Laurie z naciskiem. – Widziałaś kiedyś tego człowieka? – Podała Nicole wydrukowaną fotografię Steve’a Romana, pilnie śledząc jej reakcję. Odpowiedziało jej puste spojrzenie. – Nie, raczej nie. – Nazywa się Steve Roman. Przypuszczamy, że to on zabił sąsiadkę Rosemary, Lydię Levitt. – Skąd miałabym znać takiego bandytę? – Lydia prawdopodobnie przyłapała go na węszeniu wokół domu Rosemary, ale to nie był zwykły włamywacz. On próbował zdobyć informacje na temat uczestników programu W cieniu podejrzenia. Kilka dni po śmierci Lydii śledził moją rodzinę i mnie w San Francisco. Pewnie obserwuje także ciebie. I być może, zaatakował mojego asystenta Jerry’ego. – Obawiam się, że nie rozumiem... – Steve Roman jest długoletnim członkiem Adwokatów Boga. Laurie była gotowa przedstawić związki AB z Keithem Ratnerem oraz koncepcję, że Keith namówił swojego współwyznawcę do sabotowania programu

i zastopowania produkcji. Ale wyraz twarzy Nicole na wspomnienie Adwokatów Boga uświadomił jej, że przyjaciółka Susan musi wiedzieć o nich coś więcej. – Podczas dzisiejszych zdjęć powiedziałaś, że nie pamiętasz, o co pokłóciłaś się z Susan. A kiedy spotkałyśmy się po raz pierwszy, bardzo mgliście wspomniałaś o powodach, dla których opuściłaś Los Angeles. To miało coś wspólnego z tym Kościołem, prawda? – Ja... Ja nic na ten temat nie wiem. Alex podał jej folder, który przygotowali przed wyjściem z domu. Laurie wysunęła pierwsze zdjęcie – na nim dziewiętnastoletnia Susan uśmiechała się do obiektywu – a potem drugie, Lydii Levitt. – Obie kobiety nie żyją. Tu już nie chodzi o żadną osobistą sprawę, którą pragniesz zachować dla siebie. Ludzie wciąż cierpią, mój przyjaciel Jerry leży w szpitalu. I wszystko ma związek z Adwokatami Boga. Gavin objął żonę opiekuńczym gestem. – Nicole, jeśli coś wiesz... – Gavinie, nigdy nie zamierzałam nic przed tobą ukrywać. Próbowałam tylko chronić siebie... nas oboje. – Ujęła rękę męża w obie dłonie i spojrzała Laurie prosto w oczy. – Powiem ci. Ale tylko, żeby pomóc. Nie do kamery. Laurie skinęła głową. W tym momencie prawda liczyła się bardziej niż program.

59 Dwight zszedł ostrożnie z pokładu na rufę swojego czternastometrowego jachtu, idealnego na krótkie wyprawy. Gdy tylko po raz pierwszy łódź zakołysała się na wodzie, poczuł, że w jego ciało wstępuje spokój. Łagodny chlupot fal o płytę z włókna szklanego działał na niego jak kołysanka. Niech tylko pojawi się jego partner, natychmiast wyruszą do Shaw’s Cove na nocne nurkowanie. Niczego tak nie kochał, jak samotności w głębinie ciemnego morza. Nie mógłby jednak w pełni cieszyć się nurkowaniem z akwalungiem, gdyby nie wykonał najpierw innego zadania. Zszedł na dół, do kabiny, wyjął z torby laptop, otworzył go i kliknął w kamerę monitorującą dom w Bel Air. Dopiero dwa dni minęły, odkąd zdecydował, że nie zaniesie na policję nagrania tego koszmarnego ataku na Jerry’ego. Musiał wierzyć, że dalsza obserwacja doprowadzi go do jakichś odpowiedzi w sprawie śmierci Susan i być może także pozwoli wykryć napastnika. Włączył szybkie przewijanie, zwalniając tylko wtedy,

gdy coś go zainteresowało. Dotarłszy do końca, wrócił do sceny, która zafascynowała go najbardziej: do wspólnego wywiadu z Madison Meyer, Nicole Hunter i Keithem Ratnerem. Alex Buckley przyłapał Madison na kilku rozbieżnościach, ale to drobiazgi, gdyż nadal podtrzymywała alibi Franka Parkera. Prawdziwą rewelację stanowiła wiadomość, że Susan pokłóciła się z Nicole i rozgniewana wybiegła z pokoju. Dwight wiedział, jak Susan przejmowała się tym przesłuchaniem. Nie zrezygnowałaby z niego z własnej woli. Cofnął taśmę raz jeszcze i odtwarzał raz po raz ostatnie pytanie Alexa Buckleya: „Dokąd mogła pójść?”. Zamknął oczy i przywołał obraz Susan w noc, kiedy uświadomił sobie, że naprawdę ją kocha. Pracowali wtedy do późna, ocknęli się ledwie godzinę przed świtem. Postanowili pojechać do Griffith Observatory, skąd podobno najlepiej widać wschód słońca. Kiedy siedzieli po ciemku na trawie, Susan wypełniała ciszę opowieściami o tym, jak małostkowe bywają wobec siebie dziewczyny. Mówiła, że na wydziale teatralnym pełno jest aktorek tak samo utalentowanych jak ona, ale o dwa razy większej ambicji. Że wiele jej koleżanek przedkłada swoich chłopaków nad przyjaciółki. Że nawet będąc z Keithem, zawsze musi podbijać mu bębenka. I że istnieje tylko jedno miejsce, w którym może dać upust tej drugiej stronie swojej osobowości.

Dokąd mogła pójść? Dwight nie miał najmniejszej wątpliwości. Odnalazł w komputerze swój kalendarz online z roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego czwartego. Siódmego maja minęło kilka tygodni, odkąd Hathaway przyłapał go na hakowaniu uczelnianego systemu. Dwight zapamiętał to dobrze, bo liczył dni do końca semestru, żeby móc pojechać do La Jolla na kolejną wyprawę z akwalungiem. Przez cały ten czas odsuwał od siebie myśl o powiązaniu daty śmierci Susan z datą innego wydarzenia, które odmieniło jego życie. Zamknąwszy oczy, zobaczył twarz Susan, półprzytomną z przejęcia z powodu spotkania z Frankiem Parkerem. Zawsze powtarzała, że przed występem lubi się wyciszyć, bo w ten sposób próbuje się skupić na postaci, w którą się wciela. Po kłótni z Nicole wybiegła z pokoju o szóstej, miała więc na to tylko czterdzieści pięć minut. Jeśli potrzebowała jakiegoś spokojnego, bezpiecznego miejsca, to Dwight wiedział, gdzie mogła się udać. I wiedział też, co usłyszała, kiedy tam dotarła. Zrobiło mu się gorąco. Wstał i zaczął chodzić po kabinie, z trudem odzyskując panowanie nad oddechem. On też potrzebował w tej chwili bezpiecznego miejsca. Potrzebował wody. Ale jednocześnie chciał pozbyć się z głowy myśli. Plan się powiódł: Dwight ostatecznie zrozumiał, kto

zabił Susan. Odnalazł w telefonie numer Laurie i nacisnął „połącz”. – Dodzwoniłeś się do Laurie Moran... – Oddzwoń, jak możesz najszybciej – powiedział po sygnale. – Musimy porozmawiać. Tak mocno skoncentrował się na telefonie, że nie usłyszał kroków na pokładzie.

60 Gavin podprowadził żonę do sofy i opiekuńczo wziął ją za rękę. – Jestem przy tobie – szepnął. – Zawsze, bez względu na wszystko. Jeśli się kogoś boisz, pamiętaj, że cię ochronię. Nicole mówiła szybko, patrząc na jakiś przypadkowy punkt w przestrzeni. – Kłótnia z Susan dotyczyła Adwokatów Boga. Należałam do tego Kościoła od kilku miesięcy, a Susan to się nie podobało. Mówiła, że zadaję się z przestępcami, że wykorzystują religię do wyłudzania od ludzi pieniędzy, a mnie zrobili pranie mózgu. Potem się dowiedziała, że jestem w związku z Martinem Collinsem... Ja go uważałam za najwspanialszego, najbardziej charyzmatycznego człowieka na świecie, wydawało mi się, że jestem w nim zakochana, ale byłam wtedy bardzo młoda i podatna na wpływy... W tym momencie zabrzęczał telefon Laurie. Odnalazła go w torebce i zerknęła na wyświetlacz. Dzwonił Dwight, ale Laurie nie chciała przerywać Nicole, więc

nacisnęła „odrzuć”. – Skoro należałaś do tego Kościoła od miesięcy, dlaczego pokłóciłyście się akurat tamtego dnia? – Chodziło o jej chłopaka, Keitha. Zabrałam go na spotkanie nowych członków. Susan się wściekła, oskarżyła mnie, że chcę go skaptować. I rzeczywiście wybuchła potężna awantura, tak jak opisywał to Alex... albo i gorzej. Czułam się zaatakowana, rzuciłam w nią książką. Nie mogę uwierzyć, że widziałam ją wtedy po raz ostatni. – Ukryła twarz w dłoniach. – Rozumiesz chyba, Nicole, że nie wszyscy w to uwierzą. Jeśli Susan zagroziła ci wyrzuceniem z pokoju... – Nie, tego nigdy by nie zrobiła. To była straszna kłótnia, ale szczerze mówiąc, Susan puściły nerwy, bo wszystko się na nią zwaliło jednocześnie: przesłuchanie, nagły wyjazd agenta do Arizony z powodu choroby matki... Weszłam do pokoju, kiedy ona przewracała szuflady w poszukiwaniu swojego „szczęśliwego” naszyjnika, i od razu na mnie wsiadła, że zabrałam Keitha na spotkanie AB. To musiała być ta ostatnia kropla. Na pewno byśmy się później pogodziły, a ja z pewnością nigdy bym jej nie skrzywdziła. Coś jednak w wersji Nicole nie dawało Laurie spokoju. – Mówiłaś, że poszłaś do baru i za dużo wypiłaś. Jeśli to nie było nic poważnego, czemu tak się przejęłaś? – Susan wybiegła z pokoju, a ja poszłam nie do baru,

tylko do Martina, żeby mu się wyżalić. On zawsze potrafił mnie pocieszyć i przekonać, że wszystko jest w porządku. – Szepnęła do męża: – Proszę, wybacz mi, że ci o tym wcześniej nie powiedziałam. No więc kiedy dotarłam do domu Martina, zobaczyłam, że palą się wszystkie światła, a na podjeździe stoi jego samochód. Nie otworzył mi, więc pomyślałam, że nie usłyszał pukania, i weszłam do środka, a potem do sypialni... Głos uwiązł jej w gardle, drżała. Gavin przygarnął ją i szeptał, że wszystko będzie dobrze. – Te sekrety są dla ciebie torturą, Nicole. – W sypialni oprócz niego była mała dziewczynka. Mój Boże, mogła mieć najwyżej dziesięć lat. Leżeli w łóżku. Wybiegłam stamtąd natychmiast, ale Martin dogonił mnie na podjeździe. Powiedział, że jeśli pisnę choć słowo, to mnie zabije. I nie tylko mnie, także tę dziewczynkę. Groził, że zabije wszystkich, których kocham, rodziców, przyjaciół... Że mnie znajdzie choćby po czterdziestu latach i pozabija moje dzieci i wnuki. Wiedziałam, że mówi serio. Myślę, że zabiłby mnie na miejscu, gdyby nie ta dziewczynka. – I rzeczywiście nigdy nikomu nie powiedziałaś ani słowa? Nicole pokręciła głową i rozszlochała się, zakrywając twarz rękami. – Nie macie pojęcia, jak wielką winę w sobie noszę. Za każdym razem, kiedy widzę go w telewizji, czuję mdłości. Zastanawiam się, ile jeszcze ofiar zostawił

za sobą. Tyle razy kusiło mnie, żeby ci powiedzieć, Gavinie, ale się wstydziłam. I bałam się o nas oboje. Nie wiedziałam, kim było to dziecko, nie miałam też żadnego dowodu. Martin to potęga, zresztą wmówiłby wszystkim członkom AB, że jestem wariatką... Nie mam cienia wątpliwości, że spełniłby swoje groźby. Dlatego zawsze bałam się mieć dzieci, Gavinie. Nie chciałam żyć w strachu i drżeć, że Martin je odnajdzie. O tak, kto jak kto, ale Laurie dobrze znała strach o własne dziecko. – Myślisz, że Martin ma coś wspólnego ze śmiercią Susan? – Na pewno jest zdolny do morderstwa. Ale nie miał powodu jej krzywdzić, poza tym widziałam go tego wieczoru w jego własnym domu. – Ale gdyby się dowiedział, że bierzesz udział w naszym programie, mógłby się zaniepokoić, że powiesz o przeszłości. Nicole otarła łzy. – Tak, to do niego podobne. Jest ograniczony i głęboko paranoiczny. Dlatego trzymałam się w cieniu przez te wszystkie lata. Dostałby szału na samą myśl o moim występie w telewizji, o tym, że mówiłabym o tamtych czasach na UCLA. Człowiek na zdjęciu to pewnie jeden z jego żołnierzy wysłanych, żeby powstrzymać wasz program. Laurie z najwyższym trudem przyswajała sobie te informacje. Dotąd była święcie przekonana, że kiedy

odnajdą osobę, która zaatakowała Lydię i Jerry’ego, odnajdą też zabójcę Susan. A jednak w opisie kłótni nadal coś jej się nie zgadzało. Alex się nie odzywał, pozwalając Nicole odpowiedzieć na wszystkie pytania Laurie. Teraz zabrał głos. – Pomówmy o Keicie Ratnerze. Nadal jest aktywnym członkiem Kościoła AB. Wie, kto oprócz niego ma uczestniczyć w programie. Przypuszczalnie poinformował Martina, że Nicole zgodziła się wystąpić, a on wtedy kazał Steve’owi Romanowi mieć na nią oko. I to właśnie doprowadziło Steve’a do domu Rosemary... bo przecież widywałyście się, prawda? – No tak! – wykrzyknęła Nicole. – Rosemary odwiedziła mnie dzień przed śmiercią Lydii. Ten człowiek musiał ją śledzić od mojego domu. – A więc jeśli chcemy znaleźć coś na Martina, musimy ściągnąć tu Keitha Ratnera – podsumowała Laurie. Dwight Cook i Richard Hathaway przyjadą na rozmowy rano, ale ich sceny będą krótkie. Laurie wyjęła telefon z torebki. Nie zważając na komunikat o nieodebranym połączeniu Dwighta, ułożyła esemesa do Keitha, odczytując głośno tekst w miarę pisania: „Dzięki za całą dzisiejszą pomoc. Przykro mi to pisać, ale z powodu usterki technicznej utraciliśmy część materiału. Zechciałbyś powtórzyć jutro tę część na temat spotkania w księgarni, które zapewniło ci alibi? Przyrzekam, że nie potrwa to długo – Laurie”. Wcisnęła „wyślij” i odetchnęła z ulgą, kiedy nadeszła

błyskawiczna odpowiedź: „Nie ma sprawy. Podaj tylko czas”. „Super, dzięki. Tylko włóż tę samą koszulę” – odpisała natychmiast. – Dodaj jeszcze uśmiechniętą buźkę dla lepszego efektu – doradził Alex, zaglądając jej przez ramię. – Mamy go! – Leo powinien zameldować o tym wszystkim w tutejszej komendzie – zasugerował adwokat. – Nicole, możemy zachować w sekrecie to, co nam powiedziałaś, przynajmniej na razie. Jeśli policja się zgodzi, mogą obserwować przesłuchanie Keitha, udając kamerzystów. – Może Rosemary miała rację co do Keitha – zastanawiała się Laurie. – Mógł wysłać swojego kościelnego kumpla, żeby powstrzymał produkcję programu. – To wy jesteście ekspertami – przyznała Nicole. – Ale jeśli coś tutaj wiąże się z Adwokatami Boga, raczej nie zawracałabym sobie głowy Keithem. Naprawdę niebezpieczny jest Martin Collins. Ten Steve, jeśli dla niego pracuje, może być gotowy na wszystko. Zaufajcie mi, ja to wiem. W drodze do samochodu Laurie odtwarzała sobie w głowie scenę, kiedy Susan w popłochu szukała naszyjnika. Zdenerwowana, że spóźni się na przesłuchanie, wściekała się na Nicole za wciąganie Keitha do podejrzanego Kościoła. Coś w tym wszystkim nadal ją niepokoiło.

Nagle w tok myśli wdarł się sygnał poczty głosowej. Telefonował Dwight. „Oddzwoń, jak możesz najszybciej. Musimy porozmawiać”. Będzie musiał poczekać do rana. Teraz trzeba odnaleźć detektywa z tutejszej policji i namówić go na pomoc w przygwożdżeniu Keitha Ratnera.

61 Rano Laurie stała na podjeździe domu w Bel Air, czekając na samochody. Sprawdziła godzinę: dziewiąta pięćdziesiąt osiem. Dwight Cook i Richard Hathaway byli spodziewani o dziesiątej, więc Keitha Ratnera zaprosiła na jedenastą trzydzieści. Pomyślała, że będzie mniej podejrzliwy, jeśli zastanie w domu więcej świadków. Zerknęła przez otwarte drzwi do salonu. Sean Reilly, detektyw z policji Los Angeles, wmieszał się już między kamerzystów, ubrany w niebieskie dżinsy, bejsbolówkę i czarny programowy T-shirt z napisem W cieniu podejrzenia, który mu dostarczyła. To on prowadził śledztwo w sprawie napadu na Jerry’ego. Był młody, prawdopodobnie tuż po trzydziestce. Jedyne zmarszczki na jego twarzy wyglądały na takie, które świadczą o poważnym podejściu do zawodu. Trzeba było długiej nocnej rozmowy telefonicznej, aby Reilly zrozumiał, co łączy Lydię Levitt ze Steve’em Romanem, Adwokatami Boga oraz programem W cieniu podejrzenia, ale w rezultacie zgodził się

przyjechać na plan i wysłuchać, co Keith ma do powiedzenia o roli swojego Kościoła w omawianej sprawie. Nicole Melling czekała już w domu. Laurie nie pozostało nic innego, jak wierzyć, że w swoim czasie wszystkie elementy planu wskoczą na właściwe miejsca. Biały lexus SUV zajechał pod dom o dziesiątej zero dwie. Za kierownicą siedział Hathaway. Nikogo więcej w aucie nie było. – Myślałam, że ty i Dwight przyjedziecie razem – powiedziała Laurie, kiedy otworzył drzwi. – Mieszkam w Toluca Lake. – Hathaway musiał zauważyć jej zdumione spojrzenie, bo dodał: – To jest w Burbank. Supermiejsce. Prywatne jezioro, jeden z najlepszych klubów golfowych w stanie. A Dwight wciąż ma tę swoją studencką chatkę w Westwood. Miałbym zjechać ze swojej drogi i pchać się przez całe Los Angeles? Są granice poświęcenia, nawet dla przyjaciół. – Raz-dwa będzie po wszystkim. Chodzi nam tylko o trochę tła do technicznych zainteresowań Susan. Jej ojciec odnosił sukcesy jako prawnik do spraw własności intelektualnej i podzielał entuzjazm córki światem techniki. Tylko wy możecie opowiedzieć o tej stronie jej osobowości. Hathaway miał już przypięty mikrofon i upudrowaną twarz, a Dwight nadal nie nadjeżdżał. Była dziesiąta dwadzieścia. Laurie słuchała, jak Hathaway po raz

kolejny nagrywa się w poczcie głosowej przyjaciela: – Hej, człowieku, co z tobą? Wydzwanialiśmy do ciebie z Laurie, mam nadzieję, że jesteś w drodze. – Nie rozumiem. – Schował telefon do kieszeni kurtki. – Zwykle jest punktualny... Laurie miała ochotę kopnąć się w kostkę za to, że nie oddzwoniła do Dwighta w nocy. Może zamierzał odwołać przyjazd? – Zastanawiam się, czy na dzień przed występem przed kamerami nie opadła go trema. Hathaway wzruszył ramionami. – Możliwe. Ale z drugiej strony, tak bardzo mu zależało, by pomóc... Laurie planowała wcześniej, że zaraz po przybyciu Keitha pozbędzie się z planu Dwighta i Hathawaya. Inaczej Ratner mógłby stracić cierpliwość i odjechać. Podjęła szybką decyzję, że porozmawia z samym Hathawayem. Dobrze prezentował się w telewizji, miał prestiż, tuż po trzydziestce otrzymał stały etat na uczelni, a potem pomógł przyjacielowi założyć od podstaw wielką kompanię. Jeśli uda się jej ściągnąć Dwighta później, Alex przesłucha go oddzielnie. Ważniejsze jest, żeby nie popsuć planu dotyczącego Keitha Ratnera. Tak jak się spodziewali, Richard Hathaway wypadł przed kamerą bardzo naturalnie. – Miałem na UCLA wielu utalentowanych studentów,

ale Susan była jedną z najlepszych. Kiedy zginęła, mówiło się dużo o jej obiecującej karierze aktorskiej, ale ja zawsze wierzyłem, że zostanie gwiazdą w świecie techniki. Mogła zostać drugim Dwightem Coookiem... Co za tragedia. Na jego przystojnej twarzy pojawiła się zmarszczka namysłu, w głosie wyraźnie dźwięczał autorytet dawnego profesora, kiedy tak krok po kroku prowadził swój wywód na temat Susan, a potem, w odpowiedzi na pytania Alexa, na temat wieczoru jej śmierci. – Pamiętam ten straszny szok, kiedy usłyszałem w niedzielę rano, że znaleziono jej ciało. Dwight miał wtedy zaledwie dziewiętnaście lat... Umysł magika, ale wciąż jeszcze bardzo niedojrzały, gdy chodzi o związki z dziewczynami. Trudno było nie zauważyć, co czuje do Susan. Kiedy siedzieli razem w laboratorium, oczy mu błyszczały i cały czas się uśmiechał. Po tej wstrząsającej wiadomości odnalazł mnie w domu i płakał w moich ramionach. – Wiesz może, gdzie przebywał Dwight w wieczór morderstwa? – spytał spokojnie Alex. – Właściwie to ze mną. Był w trakcie pisania kodu do swojego programu i wiedziałem, że chce ze mną o tym porozmawiać. Nie miałem żadnych planów na wieczór, więc zadzwoniłem do niego i zaproponowałem, żebyśmy razem skoczyli na burgera. – Która to była godzina? – Dzwoniłem koło siódmej. Spotkaliśmy się niedługo

potem w Hamburger Haven. – Jeszcze jedno. Nie byłbym adwokatem, gdybym nie wspomniał o twojej wielkiej popularności wśród studentek... oraz o reputacji donżuana. Hathaway parsknął śmiechem. – A tak. „Największe ciacho wśród profesorów”, według kampusowej gazetki. Plotki i insynuacje, zapewniam was. To chyba nieuniknione, jeśli się jest młodym, nieżonatym akademikiem. – Więc gdyby ktoś sugerował, że Susan interesowała cię nie tylko ze względów zawodowych... – Bardzo by się pomylił. Nie wspominając, że była mocno zaangażowana w związek ze swoim chłopcem. Serce mi się ściskało, kiedy patrzyłem na biednego Dwighta... Hathaway w perfekcyjny sposób wprowadził do rozmowy osobisty akcent, na którym tak Laurie zależało. Dwight Cook był twarzą REACH, ale Hathaway sto razy lepiej wypadał przed kamerą. – Cięcie! – krzyknęła i w tej samej chwili usłyszała na zewnątrz pomruk sportowego samochodu. Trzasnęły drzwi – znak, że Keith Ratner jest już na miejscu. W samą porę, teraz może odesłać Hathawaya do domu.

32 Następnego dnia rano Laurie wysiadła z vana przed domem Nicole Melling. Po tej stronie mostu Golden Gate było o dziesięć stopni cieplej niż w centrum San Francisco, skąd pół godziny wcześniej wyruszyli z hotelu. Jerry gwizdnął przeciągle. – Mając taki widok, mógłbym nigdy nie wracać do Nowego Jorku. Dom był usytuowany na szczycie grzbietu nad miastem, tuż obok Sorich Ranch Park. Rozciągał się stąd rozległy widok na całą Ross Valley aż do dwóch zalesionych gór w oddali. Na tle zieleni drzew odznaczały się kwitnące wcześnie derenie. Tylne drzwi vana odsunęły się ze zgrzytem i ze środka wygramoliła się Grace w swoich obcisłych legginsach i botkach za kolano na wysokich szpilkach. – Oooch! – Westchnęła, idąc za ich wzrokiem. – To mi wystarczy, żeby docenić uroki przyrody! – I pomyśleć, że jesteśmy zaledwie trzydzieści kilometrów od miasta – dodała Laurie.

Jerry trącił łokciem Grace, która grzebała w swoim iPhonie. – Coś szybko ci przeszła ta miłość do przyrody – zażartował. – Nieprawda. Przeprowadzałam rozeznanie – odparła z oburzeniem i pokazała ekran ze zbliżeniem widoku, który mieli przed oczami. – To jest Bald Hill i Mount Tamal...pais – wyjaśniła, sylabizując nazwę. – A gdyby was to interesowało, według agencji Zillowa ten dom wart jest... Jerry pogroził jej palcem. – Nie! Wystarczy, że sama zbierasz w sieci informacje o każdym, kogo spotkasz, ja nie chcę w tym uczestniczyć. Wiesz, Laurie, ona wczoraj znalazła stronę www o nazwie Who’s Dated Who. Przede wszystkim to błąd gramatyczny, powinno być Who’s Dated Whom1. I dzięki takim głupotom przez cały czas oczekiwania na odbiór bagażu musiałem wysłuchiwać opowieści o różnych aktoreczkach, z którymi spotykał się Frank Parker, zanim się wreszcie ożenił. – Ach, Jerry, gdybyś tylko wiedział! Ta lista jest taka długa, że mielibyśmy co czytać aż do zameldowania się w hotelu! Jerry nie skończył jeszcze marudzić. – Skoro mowa o bagażu, Grace, czy na pewno zabrałaś dość ciuchów? Ja się spakowałem tylko w podręczną walizeczkę. – Tylko nie zwalaj całej winy na mnie! –

zaprotestowała. – Laurie, to przez twojego ojca. Uparł się, że spakuje cały arsenał, a transport broni z Nowego Jorku do Kalifornii oznacza kontrolę bagażu. Więc owszem, Jerry, skoro i tak nas to czekało, czemu nie miałabym zabrać wszystkich moich ulubionych butów? Laurie parsknęła śmiechem. Jerry i Grace tworzyli niewiarygodnie zgrany zespół, ale czasem miała wrażenie, że odgrywają swój własny reality show, oparty na kontrastowych osobowościach w rodzaju Mutta i Jeffa z popularnego komiksu. – Grace, mój ojciec nie spakował „całego arsenału”. Ale gliniarz zawsze pozostaje gliniarzem: nie umie spać bez ukochanej spluwy przy łóżku. Teraz jednak skupmy się na dawnej współlokatorce Susan. Oraz nad tym, co przed nami ukrywa. Wnętrze domu Nicole Melling okazało się tak samo spektakularne jak jego otoczenie. Przywitała ich w wypełnionym światłem foyer z kolorowymi obrazami współczesnych twórców na ścianach. Laurie przeszukała wcześniej sieć, ale nie znalazła ani jednej fotografii samej Nicole. Dysponowali jedynie dwoma zdjęciami ze szkolnego rocznika, które Jerry zdobył w jej rodzinnym mieście Irvine, i jednym z pierwszego roku na UCLA. Nawet na fotografii z college’u Nicole wyglądała najwyżej na czternaście lat. Natomiast kobieta, która dziś stała przed Laurie,

sprawiła jej prawdziwą niespodziankę. I wcale nie dlatego, że się źle zestarzała. Dorosła wersja Nicole była atrakcyjniejsza od pospolitej piegowatej dziewczynki z tamtych zdjęć, ponieważ drastycznie zmieniła swój wygląd. Ryżoblond włosy, opadające do połowy pleców, ufarbowała na ciemny brąz i obcięła do wysokości podbródka. Dziś także – być może tylko do kamery – zrobiła sobie wyjątkowo mocny makijaż i podkreśliła oczy czarną kreską. Ale bardziej niż jakiekolwiek zmiany fizyczne zwracały uwagę jej zdecydowane ruchy i pewność siebie, czego zdawało się brakować na zdjęciach. – Nicole – odezwała się Laurie – jestem ci ogromnie wdzięczna, że zgodziłaś się uczestniczyć w naszym programie. Wiemy od Rosemary, że przyjaźniłaś się z Susan w college’u. – Była wobec mnie bardzo opiekuńcza – powiedziała cicho Nicole, wprowadzając ich do dużego salonu z widokiem na dolinę. Po chwili w drzwiach ukazał się mężczyzna w luźnej koszuli i bawełnianych spodniach. Miał lekko wystający brzuch i zaczynał łysieć, ale powitał ich ciepłym uśmiechem. Laurie poczuła słaby zapach mydła. – Cześć. Pomyślałem, że powinienem chociaż tu zajrzeć. Jestem Gavin, jej mąż. Laurie podniosła się, żeby uścisnąć mu dłoń. – Nie musiał pan brać wolnego dnia z naszego powodu.

– Ależ wcale go nie wziąłem. Pracuję tam, na górze. – Wskazał palcem schody. – Gavin działa w branży finansowej – wyjaśniła Nicole. – Ma w mieście firmę, ale bywa tam tylko wtedy, gdy jest z kimś umówiony. – Szczęściarz z pana! Też studiował pan na UCLA? Poznaliście się na uczelni? – O nie. Po skończeniu Harvardu zająłem się w San Francisco tworzeniem własnej firmy – jednej z pierwszych, które umożliwiają stałym klientom zakup i sprzedaż akcji online, bez udziału brokera. A żonę poznałem w barze. Nicole przewróciła oczami. – Nie znoszę, kiedy o tym opowiadasz. Zupełnie jakbym była jakąś tanią... – Co gorsza, padła ofiarą mojego oklepanego sposobu na podryw. Zapytałem, czy nie ma plastra, bo otarłem sobie kolano, kiedy padłem na jej widok. Laurie jęknęła teatralnie. – Och, to naprawdę wstrętne! – Owszem, ale takie właśnie miało być. To duża różnica. – Postawmy sprawę jasno – wtrąciła się Nicole. – Rzeczywiście tak się poznaliśmy. Zrobiło mi się go na tyle żal, że dałam mu swój numer telefonu, ale dopiero później zaczęliśmy z sobą chodzić na poważnie. – A co cię sprowadziło do San Francisco po skończeniu UCLA?

Laurie wiedziała, że Nicole rzuciła studia po drugim roku, ale uznała, iż stało się to z powodu wypadku Susan. Zawsze ją dziwiło, jak śmierć jednej osoby odbija się na zmianie drogi życia tak wielu innych. – Z początku chciałam iść na Stanford albo Berkeley, więc chyba coś mnie ciągnęło do północnej Kalifornii. Zresztą spójrz na ten widok. Historyjka wyglądała na zgrabną, ale sztuczną. – Czyli kontynuowałaś naukę tutaj? – Nie – odparła Nicole i umilkła. – Po prostu trudno nie zauważyć, jak dużo najbliższych Susan osób rzuciło studia po jej śmierci: ty, Madison Meyer, Keith Ratner... – Będziesz musiała ich o to zapytać. Zresztą nie jest czymś niezwykłym u aktorek, że rzucają studia, kiedy zaczynają stałą pracę. I oczywiście Madison dostała rolę w Krainie piękności. Co do mnie, to śmierć Susan uświadomiła mi, jak krótkie jest życie. – Kontaktujesz się jeszcze z Madison albo Keithem? Nicole zaprzeczyła ruchem głowy. Laurie odniosła wrażenie, że temat wprawia Nicole w zakłopotanie, i postanowiła spróbować z innej strony: – Więc kiedy obecny tu pan Podrywacz zastawił na ciebie swoje sprytne sidła, byłaś w tej okolicy zupełnie nowa? Tylko Gavin się roześmiał. – Nowa, nowa, jak prosto z pociągu. I strasznie podejrzliwa. Wprawdzie zgodziła się dać mi swój

numer telefonu, ale przedstawiła się fałszywym nazwiskiem. – Nie, poważnie? A czemuż to? Nicole zmieniła pozycję. – Och, nie sądziłam, że będziemy o tym rozmawiać. Miałam przy sobie fałszywy dowód i nie chciałam, by barman usłyszał, że przedstawiam się innym nazwiskiem niż tym w dokumencie, jaki dopiero co mu pokazałam. Poza tym nie jestem jedyną kobietą, która wymyśla sobie nowe nazwisko, kiedy ktoś obcy zaczepia ją w barze. – Oczywiście, że nie. Ale fałszywe nazwisko idzie zwykle w parze z fałszywym numerem telefonu. Ileż to razy młoda Laurie, pożyczając tekst starej piosenki, wypisywała „Jenny 867‒5309” wewnątrz folderku z zapałkami jakiegoś pijanego playboya? – Zresztą – dodał Gavin – to była miłość prawie od pierwszego wejrzenia. Pobraliśmy się dokładnie pół roku później. Nicole uśmiechnęła się i poklepała męża po ręce. – Jak już mówiłam, życie jest krótkie. – Nigdy nie zdawałem sobie sprawy, że to z powodu Susan poddałaś się tak szybko. Faktycznie, Nicole nie opowiadała mi nawet, że mieszkała z nią w jednym pokoju, dopiero kiedy wpadliśmy niespodziewanie na Rosemary w jednej z tych wielkich kantońskich jadłodajni w Chinatown, pamiętasz, kotku?

Nicole uniosła brwi, ale się nie odezwała. – Na pewno pamiętasz – ciągnął. – Przez cały ten jazgot i turkot wózków z jedzeniem przebił się nagle donośny głos: „Nicole? Nicole Hunter?”. To jej panieńskie nazwisko. I nagle podbiega Rosemary i chwyta moją żonę w ramiona, więc oczywiście zapytałem, kto to. I wtedy się dowiedziałem, że Nicole mieszkała razem z tym Kopciuszkiem. – Nie lubię o tym rozmawiać. – Nicole się najeżyła. – Nawet teraz. – W każdym razie to ja podszedłem wtedy do stolika Rosemary i uparłem się, by do nas zadzwoniła. Laurie po rozmowie z Rosemary zrozumiała, że Susan i Nicole były najlepszymi przyjaciółkami. Tymczasem okazało się, że ta ostatnia z początku nawet nie wspomniała mężowi o morderstwie i nie utrzymywała kontaktu z matką Susan, dopóki Gavin jej do tego nie namówił. Rosemary ją uprzedziła, że Nicole może się wydać nieśmiała, wręcz nieprzystępna. Ale patrząc teraz na jej sztuczny uśmiech, nabrała przekonania, że ta rzekomo najlepsza przyjaciółka Susan po prostu kłamie. 1* Kto się z kim umawia [na randki].

62 Laurie usadowiła Keitha w tym samym co poprzednio miejscu, na sofie. Zgodnie z jej prośbą, miał na sobie tę samą koszulę. – Jeszcze raz przepraszam, utraciliśmy materiał, w którym opowiadałeś nam, gdzie przebywałeś w wieczór morderstwa. Jeśli nam powtórzysz, nakręcimy to w zbliżeniu i będzie wyglądało, jakbyś siedział obok Madison i Nicole. – Jasne, nie ma sprawy. Ponownie sprawdziła, czy detektyw Reilly nadal jest wśród kamerzystów, po czym dała sygnał do akcji. Alex zaczął od tego samego zdania, którego użył poprzedniego dnia: – Zacznijmy od tego, że opowiecie, gdzie znajdowaliście się w wieczór morderstwa. Keith, może ty pierwszy? Ratner powtórzył tę samą wersję, którą podawał od lat: był w księgarni razem ze współwyznawcami AB. – Skoro już o nich mowa – podchwycił Alex, kładąc na stoliku zdjęcie Steve’a Romana – czy znasz tego

człowieka? Keith rzucił mu, a potem także Laurie zmieszane spojrzenie. Wziął zdjęcie, żeby mu się lepiej przyjrzeć. – Nigdy go nie widziałem. – Należy do waszego Kościoła, a my przypuszczamy, że chce przeszkodzić w produkcji tego programu... nawet przy użyciu przemocy, jeśli zajdzie taka potrzeba. Keith sięgnął do mikrofonu przypiętego do kołnierzyka. Zakładali, że spróbuje wyjść natychmiast, gdy się zorientuje, że odeszli od wczorajszego skryptu, ale na razie go tu mieli. I policja z Los Angeles była na miejscu. Musieli go tylko sprowokować do powiedzenia czegoś, co da detektywowi Reilly’emu pretekst do aresztowania. – Keith, to ważne – naciskała Laurie. – W tym Kościele dzieją się rzeczy, o których nie masz pojęcia. Uciekł spojrzeniem w bok. Laurie obróciła się i zobaczyła, że z kuchni wychodzi Nicole. Wczorajszej nocy zdołali ją wspólnie przekonać, aby mimo strachu przed zemstą Martina słuchała tej sceny z drugiego pokoju i ewentualnie zgodziła się na konfrontację z Keithem. – Powiedziałam im o mojej kłótni z Susan. I o tym, że to ja wprowadziłam cię do AB i przedstawiłam Martinowi. Wiesz, że odeszłam z AB i wyjechałam z Los Angeles, ale nigdy nie wyjaśniłam ci powodu. – Wyjechałaś, bo zamordowano Susan. Twoją najlepszą przyjaciółkę.

Nicole usiadła na sofie obok Keitha i w tej samej chwili detektyw Reilly zrobił krok do przodu. Nie spuszczał ich z oka. – Nie, Keith, wcale nie dlatego. A wielebny Collins nie jest człowiekiem, za jakiego go uważasz.

63 Keith Ratner nie mógł uwierzyć w słowa, które padły z ust Nicole. Najpierw mówiła, że miała z nim potajemny romans, a teraz oskarża go o molestowanie dziewczynki? – Nicole, to jakieś absurdalne zarzuty. Nic dziwnego, że Martin obawiał się twojego udziału w programie. – Widziałam go na własne oczy, Keith. I nie uważałbyś go za dobrego człowieka, gdybyś słyszał, czym mi groził. Ale jakąś cząstką siebie musiałeś dostrzegać prawdę. Spójrz na jego styl życia. Przecież wszystkie pieniądze ze zbiórek wcale nie idą na biednych, tylko do jego kieszeni. Przypomnij sobie rodziny, którym decyduje się pomóc... zawsze są tam małe dziewczynki i bezwolni rodzice. Zresztą aż do tamtego wieczoru ja też tego nie widziałam. I nie mam żadnych dowodów. Kto wie, ile było tych ofiar? Ale ty możesz pomóc. Należysz do jego ścisłego kręgu. Keith zakrył twarz rękami. To jakieś absolutne szaleństwo... – Nicole, nie widziałem cię od dwudziestu lat. Czemu

miałbym ci wierzyć? – Zapytaj samego siebie: Jak zareagował Martin na twoją decyzję udziału w programie? Czy nie namawiał cię, żebyś mówił o AB? – Tak, rzeczywiście. Właściwie tego nie chciałem, Martin zmusił mnie do przyjęcia propozycji. Ledwie dokończył to zdanie, szarpnęły nim wątpliwości. Przypomniał sobie moment, kiedy wspomniał Martinowi o programie. Nie chciał w nim uczestniczyć, nie życzył sobie, aby znów obrzucano błotem jego nazwisko. Martin go w to wmanewrował, żeby się dowiedzieć, co zamierza Nicole. „Pozwól, że sam będę się martwił o swoich wrogów” – to jego słowa. Ale molestowanie dzieci? Czy możliwe, aby on, Keith, poświęcił całe życie Kościołowi prowadzonemu przez człowieka, który dopuszcza się takiej ohydy? To wykracza poza wszelką wyobraźnię. Odchrząknął, jakby mógł w ten sposób oczyścić nie tylko gardło, ale i umysł. – Czego wy ode mnie chcecie? Kamerzysta w bejsbolówce wystąpił naprzód z odznaką policyjną w ręku. Kiedy nastąpi koniec tych niespodzianek? – Panie Ratner, jestem detektywem, Sean Reilly z komendy policji w Los Angeles. Pozwolę sobie na szczerość. Mam tu wspomnienie pani Melling dotyczące niepotwierdzonej obserwacji sprzed

dwudziestu lat. Nie mam nazwiska ani innych danych dziecka widzianego z waszym pastorem. Brakuje twardego dowodu uzasadniającego postawienie zarzutów. Ale sam pan przyzna, że nikt, kto ma sumienie, nie powinien przejść obojętnie wobec takiego czynu. Pyta pan, czego chcemy? Zgodnie z kalifornijskim prawem, policja może założyć podsłuch w telefonie na podstawie zgody jednej ze stron. – Prosi mnie pan, żebym wrobił Martina. – Nikogo pan nie wrabia. Powie mu pan tylko dwie rzeczy. – Policjant odliczył na palcach: – Po pierwsze, że policja wypytywała pana o Steve’a Romana. Po drugie, że wspomnieli o podejrzeniu molestowania dziecka w waszym Kościele. Jeśli jest niewinny, dowiemy się tego. Ale jeśli nie? Keith pomyślał o tych wszystkich godzinach, jakie spędził u boku Martina, dostarczając żywność biednym. Bez jego Kościoła pozostałby nadal tym samym płytkim, podatnym na zagrożenia chłopakiem, co dawniej. Nagle stanęły mu przed oczami wszystkie dziewczynki z rodzin, którym pomagali. Wprawdzie nie widział Nicole od dwudziestu lat, ale miała rację co do typu preferowanego przez Martina. I nie wyobrażał sobie, żeby kłamała na temat czegoś tak obrzydliwego. – W porządku, zgadzam się. – Zmówił w duchu krótką modlitwę, aby to wszystko okazało się nieporozumieniem.

Podczas gdy detektyw Reilly przygotowywał Keitha do rozmowy telefonicznej z Martinem Collinsem, Laurie odprowadziła Nicole na podjazd, uściskała ją i przekazała pod opiekę męża. Kiedy dwa tygodnie wcześniej zobaczyła to małżeństwo po raz pierwszy w ich luksusowej kuchni, Nicole wydała się jej zimna i zdystansowana. Wówczas wciąż jeszcze próbowała zatrzymać przy sobie sekrety sprzed dwudziestu lat. Teraz nie mogła przestać płakać, a Laurie się zastanawiała, czy ta kobieta odzyska jeszcze kiedyś kontrolę nad swoimi emocjami. W tej chwili jednak Laurie musiała się skoncentrować na twardych faktach. Nawet dwadzieścia lat temu Nicole była już na tyle dojrzała, by zgodzić się na romans z dorosłym mężczyzną. Zlekceważyła ostrzeżenia Susan na temat Martina i jego tak zwanego Kościoła. A kiedy złapała Collinsa na najgorszym uczynku, jaki można sobie wyobrazić, ugięła się pod jego groźbami i uciekła, zostawiając skrzywdzone dziecko. Tak, potrafiła zrozumieć zachowanie Nicole, ale nie umiała jej współczuć.

64 Laurie zaskoczyła łatwość, z jaką detektyw Reilly nagrał rozmowę Keitha z Martinem Collinsem. Wystarczyło, że połączył kablem komórkę z mikrofonowym portem w laptopie. Po dłuższych negocjacjach Reilly zgodził się, aby Leo i Laurie wysłuchali rozmowy, ale bez udziału kamer ani nagrywania. Gdyby treść spełniła jej oczekiwania, Laurie znajdzie inny sposób, aby przedstawić fakty w programie, w tej chwili chciała tylko usłyszeć, co Martin Collins ma do powiedzenia. Dzięki audiosplitterowi Leo, Laurie i Reilly słuchali rozmowy, każdy przez swoje słuchawki. W momencie gdy Keith nacisnął klawisz połączenia, Laurie pokazała mu podniesione kciuki. Facet był wprawdzie daleki od doskonałości, ale dziś robił coś naprawdę słusznego. – Hej, Martin, tu Keith. Masz chwilę? Miałem dziś dziwną wizytę z policji. – Z policji? – Tak, pytali mnie o jakiegoś Steve’a Romana. Łysy mięśniak koło czterdziestki. Podobno należy do AB, ale powiedziałem, że go nie znam. Tobie to nazwisko coś

mówi? – Jasne – odparł nonszalancko Martin. Laurie uniosła brwi i rzuciła ojcu znaczące spojrzenie. Właśnie udało się im powiązać mózg AB z mężczyzną widzianym na miejscu morderstwa Lydii. Tym samym, który śledził ich zaledwie kilka dni przed atakiem na Jerry’ego. Czyżby to miało być aż tak łatwe? Ze słuchawek dalej dobiegał głos Martina: – Tłumaczyłem ci, że muszę wiedzieć, co Nicole powie ludziom z telewizji? No więc poprosiłem Steve’a, aby mi to ułatwił. Potrafi być bardzo pomocny. – Pomocny? Policja uważa, że kiedy węszył koło jednej z uczestniczek programu, zabił jakąś kobietę w rejonie Zatoki. A trzy dni temu ktoś włamał się do domu, gdzie kręcono program, ukradł kupę sprzętu i o mało nie ukatrupił kogoś z ekipy. Po drugiej stronie linii zapadła dłuższa cisza. – Steve rzeczywiście bywał dawniej gwałtowny. Ale to już przeszłość. Nic nie wiem o żadnej kobiecie z rejonu Zatoki, ale owszem, wspominał mi o niefortunnym zajściu w domu w Bel Air. Laurie wzniosła pięść w triumfalnym geście. Wreszcie zidentyfikowali napastnika! – O... niefortunnym zajściu? – Tak, posunął się za daleko. Zastał otwarte drzwi, więc wszedł. Nagle ktoś wrócił i go zaskoczył. Steve powiedział mi tylko, że wpadł w panikę, o tym, co się stało, przeczytałem w gazecie. Chociaż palnąłem mu

kazanie, może jednak czas już zawiadomić policję, żeby nie skrzywdził kogoś jeszcze. Jak wyjaśnił im Keith, Adwokaci Boga namawiali swoich członków do szczerych wypowiedzi przed zgromadzeniem, ale nie przestrzegali tradycyjnej relacji ksiądz–penitent. Kościół decydował, czy ujawnienie posiadanych informacji jest konieczne dla dobra ich misji. Wyglądało, że Martin szykuje się do wykorzystania swojej wiedzy na temat Steve’a Romana, aby zdystansować się wobec jego przestępstw, i chce go przedstawić jako samotnego wilka, który urwał się ze stada. – Martin, jest jeszcze gorzej. Policja pytała mnie także, czy... głupio mi nawet o tym mówić. Pytali, czy widziałem kiedyś, żebyś się zachowywał niewłaściwie wobec dzieci. Cisza. – Martin? Jesteś tam? – Tak. To musiało wyjść od Nicole. Ona ma świra. Sfabrykowała coś podobnego jeszcze w college’u, dlatego chciałem mieć ją na oku podczas tego programu. Oczywiście, że gada bzdury, więc nie powtarzaj nikomu. No, idę poszukać Steve’a. On wyraźnie staje się problemem. Ledwie się rozłączył, w kuchni wybuchła istna kakofonia. Wszyscy mówili jednocześnie, powtarzając ostatnie słowa rozmowy. Detektyw Reilly próbował ich uciszyć.

– Dobra robota, Keith. Zdobyliśmy, co trzeba, żeby wydać nakaz aresztowania Steve’a Romana. Przycisnę Martina Collinsa w sprawie szczegółów, co jeszcze powiedział mu Roman o napadzie na Jerry’ego. – Zaraz – wtrąciła się Laurie. – Nie aresztujecie Collinsa? – Nie mam uzasadnienia. Prośba, żeby ktoś miał oko na coś, nie jest sprzeczna z prawem. Inaczej nie mielibyśmy prywatnych detektywów. – Steve Roman nie jest prywatnym detektywem. On krzywdzi ludzi. I prawdopodobnie zabił Lydię. – Dlatego go zatrzymamy. Dopóki nie udowodnimy Martinowi Collinsowi, że namawiał Steve’a Romana do popełnienia tych czynów, jest dla nas niewinny. Laurie próbowała argumentować, ale Leo jej przerwał: – On ma rację, Laurie, takie jest prawo. Ale to dopiero początek biegu, co, Reilly? – Absolutnie! – Czoło detektywa natychmiast się wygładziło. – Gdy tylko dorwiemy Romana, może się okazać, że ma nam coś zupełnie innego do powiedzenia. Takie rzeczy ciągle się dzieją. Zbierzemy nagrania z telefonu, przeszukamy mieszkanie, miejsce pracy. Nakaz aresztowania zdobędę od razu, możemy to załatwić przez telefon. Zaufajcie mi, dotrzemy do dna tego wszystkiego. Laurie starała się nie okazywać rozczarowania. Co prawda wyjaśnili sprawę morderstwa Lydii i napaści

na Jerry’ego, ale nadal nie mieli pojęcia, jak to powiązać z morderstwem Susan. Reilly właśnie kończył pakować swój sprzęt do nagrywania, kiedy do kuchni wbiegła Grace. – Włączcie telewizor! – krzyknęła, sięgając na blat po pilota. Laurie położyła jej dłoń na ramieniu. – Poczekaj chwilę, Grace, tylko odprowadzę detektywa Reilly’ego do wyjścia. – Nie, to nie może czekać! – Zaczęła szybko zmieniać kanały. – Patrzcie! Na ekranie, na tle błękitnego nieba przesuwał się obraz z helikoptera. Głos prezentera mówił coś o „trzydziestodziewięcioletnim geniuszu, który zrewolucjonizował internet”. Ale dopiero po przeczytaniu tekstu z paska w dole Laurie zrozumiała, co ma przed oczami: „Jak podają nasze źródła, z morza wyłowiono zwłoki Dwighta Cooka, założyciela i dyrektora REACH. Mężczyzna uległ wypadkowi podczas nurkowania z akwalungiem”. Nie, tylko nie Dwight. Boże, nie pozwól, żeby to był on!

65 Laurie nie mogła uwierzyć, że Dwight nie żyje. Trzy godziny po odjeździe detektywa Reilly’ego wciąż miała nadzieję, że to pomyłka. Kiedy Dwight dzwonił ostatniej nocy, tak ją pochłaniało namierzanie Steve’a Romana i jego powiązań z AB, że nie znalazła czasu, by odpowiedzieć. A teraz ten kochany człowiek, ten dobry, wyrośnięty chłopiec nie żył, ona zaś była pewna, że i ta śmierć wiąże się jakoś z jej dochodzeniem do prawdy w sprawie morderstwa Susan. Czy jednak może teraz się wycofać? Timmy na górze grał w gry wideo, ale dorośli stłoczyli się w salonie przed telewizorem. Pomiędzy telefonem Keitha do Martina a wiadomością o śmierci Dwighta wszyscy siedzieli jak na szpilkach. Policja z Los Angeles uzyskała nakaz aresztowania Steve’a Romana, lecz bandzior wciąż był na wolności. Nadal przebywał w Los Angeles czy zmierzał do San Francisco, a może już do granicy z Meksykiem? Czy wróci, żeby znów wziąć na cel ich ekipę? Na dźwięk dzwonka Grace krzyknęła, ale zaraz

przyłożyła dłoń do piersi. – O mój Boże, zachowuję się jak dziewczynka w środku horroru... Leo poszedł otworzyć z bronią w ręku. – To detektyw Reilly – obwieścił, wyglądając przez wizjer. Laurie niemal namacalnie wyczuła, że wszyscy odetchnęli z ulgą. – Przepraszam, że przeszkadzam. – Detektyw z laptopem w ręku wszedł do pokoju. – Po pierwsze, mam złą wiadomość. Ciało Dwighta Cooka zostało zidentyfikowane. Oszczędzę wam fizycznych szczegółów, ale nie ma wątpliwości, że to on. Laurie zamrugała, próbując powstrzymać łzy. Alex pochylił się do niej i szepnął: – Dobrze się czujesz? Możemy zrobić przerwę. – Nie, nie. Proszę mówić dalej, panie detektywie. – Czy ten dom rzeczywiście do niego należał? – Tak – odparła Laurie. – Użyczył nam go na potrzeby programu. – Na potrzeby programu, hę? Tak się składa, że jeden z moich kolegów przeglądał w ramach śledztwa zawartość komputerów pana Cooka. Najwyraźniej nie tylko wielebny Collins miał oko na waszą produkcję. Cook okablował każdy centymetr kwadratowy powierzchni tego domu i cały czas was monitorował. – Znaczy, szpiegował? – uściśliła Grace. – Nie chcę mówić źle o zmarłych, ale to na milę pachnie perwersją.

– Nie pod prysznicem ani w żadnych takich sytuacjach – wyjaśnił Reilly. – Ale nagrywał na wideo wszystko, co działo się w tym domu od waszego przyjazdu. – Dom zwykle stoi pusty – zauważyła Laurie. – Nic dziwnego, że chciał mieć supernowoczesny system alarmowy w tak luksusowej posiadłości. – To nie jest tylko kwestia wyposażenia. Na podstawie ustawień plików wideo możemy stwierdzić, że Dwight je odtwarzał. Możemy też ustalić, kiedy i jaki materiał oglądał. I wychodzi, że przerwał odtwarzanie wczoraj wieczorem o dziewiątej dwadzieścia trzy. Laurie sprawdziła pocztę głosową w swoim telefonie. – Nagrał mi się kilka minut później. Prosił, żebym jak najszybciej oddzwoniła. – I...? – Akurat byliśmy w trakcie dyskusji nad powiązaniem Steve’a Romana z naszym przypadkiem. Nie miałam czasu zatelefonować. Oczywiście, gdybym wiedziała... Poczuła skurcz w żołądku, widząc, że Reilly przewraca oczami. – No więc pies pogrzebany jest tutaj. – Otworzył na stoliku laptop i obrócił go ekranem do zebranych. – Dwa klipy Dwight oglądał po kilka razy. – Laurie zrobiło się niedobrze na widok brutalnej napaści na Jerry’ego. Reilly wcisnął pauzę w momencie, kiedy napastnik wyprostował się nad zakrwawionym ciałem. – Widzicie znak na jego koszuli? Poprosiliśmy technika, żeby wyostrzył obraz, ale przynajmniej typ sylwetki się

zgadza ze Steve’em Romanem. – Czyli Dwight dzwonił do mnie, bo zobaczył napastnika na nagraniu. Reilly kręcił głową, przewijając materiał na zwiększonej szybkości. – Wątpię. Widział go po raz pierwszy trzy dni wcześniej i od tamtego czasu odtwarzał tę scenę wielokrotnie. Zadzwoniłby do pani wcześniej. Ale tutaj... – Zwolnił przewijanie. – Ten odcinek oglądał tuż przed tym ostatnim telefonem. Laurie natychmiast rozpoznała wczorajszą scenę: Keith, Madison i Nicole, ramię w ramię na sofie, dyskutują o dniu śmierci Susan. Reilly odtworzył nagranie do samego końca. – Czy jest jakiś powód, żeby zainteresowała go ta właśnie rozmowa? – Nie mam pojęcia – odparła Laurie. – Nie przyjaźnił się bliżej z żadną z tych osób. Muszę pana o coś zapytać: Czy pańscy koledzy, którzy sprawdzali zawartość komputerów Dwighta, są pewni, że jego śmierć nastąpiła wskutek wypadku? – Nie. To wygląda raczej na upozorowanie wypadku. W całym wnętrzu łodzi znaleźli ślady wybielacza, a według medyka sądowego, poziom azotu w jego tkankach świadczy, że nie nurkował tej nocy. Najnowsza koncepcja jest taka, że Dwight stracił przytomność, jeszcze zanim jego ciało wpadło do wody. – Czyżby kolejna zbrodnia Steve’a Romana? –

zastanawiała się głośno Laurie. Czy Roman miał motyw, by nastawać na życie Dwighta? – Istnieje możliwość, że Cook wiedział coś o którymś z podejrzanych. – Tak też przypuszczamy – powiedział Reilly. – Zwłaszcza jeśli uświadomił to sobie, oglądając końcówkę nagrania. I nagle dotarło do niego znaczenie tego, co zobaczył. Laurie nie była przekonana. Coś nam umknęło, myślała. Koncentrację zakłócił jej brzęczyk telefonu. Miała chęć rzucić komórką o ścianę, ale zobaczyła na wyświetlaczu nazwisko Rosemary Dempsey. – Cześć, Rosemary! Oddzwonię do ciebie za chwi... – Oglądacie wiadomości? Podobno Dwight Cook nie żyje. A teraz pokazują list gończy za jakimś Steve’em Romanem, który ma coś wspólnego z napadem na Jerry’ego! Co tam się u was dzieje?!

66 Steve Roman siedział na motelowym łóżku, był bez koszuli i kołysał się w przód i w tył. We wszystkich wydaniach wiadomości w kółko powtarzano jego nazwisko. Teraz policja na pewno zacznie śledzić jego karty kredytowe. Gdy tylko usłyszał w radiu samochodowym o nakazie aresztowania, czym prędzej zrobił szybkie zakupy za gotówkę na ulicach LA, po czym znalazł motelik, w którym przyjmowano gotówkę, nie pytając o dokumenty. Policzył pozostałe banknoty w portfelu: dwadzieścia trzy dolce. Niewiele z tym zwojuje. W kiepskim telewizorze na komodzie ryczała reklama używanego samochodu. Steve przeskoczył na inny kanał w poszukiwaniu wiadomości o liście gończym i nagle uderzył go widok znajomej twarzy Martina Collinsa – stał na swoim frontowym podwórku w otoczeniu chmary reporterów i przemawiał: – Doszło do mojej wiadomości, że komenda policji z Los Angeles poszukuje niejakiego Steve’a Romana. Niektórzy z was zdążyli już sprawdzić w internecie, że

człowiek ten jest członkiem Adwokatów Boga. Założyłem Kościół ćwierć wieku temu. Od tego czasu Adwokaci Boga z garstki ludzi dobrej woli, gotowych pomagać pokrzywdzonym przez los, rozrośli się do tysięcy wyznawców, którzy każdego dnia poświęcają się dla bliźnich. Owszem, znam Steve’a Romana i szczerze wierzyłem, że dzięki uzdrawiającej mocy Boga odmienił swoje życie. Niestety, po rozmowie z policją zrozumiałem z przykrością, że w nasze szeregi udało się przeniknąć zaburzonemu osobnikowi. Nie powinno to jednak odbić się na naszej grupie jako całości. Kościół robi wszystko, co w jego mocy, aby doprowadzić do pojmania tego kryminalisty. – Pastorze Collins! – zawołał jakiś reporter. – Według naszych źródeł, list gończy za Steve’em Romanem ma związek z niedawnym atakiem na asystenta programu W cieniu podejrzenia. Podobno kręcą w mieście odcinek o morderstwie Kopciuszka. Co łączy pański Kościół z niewyjaśnionym morderstwem Susan Dempsey? Martin ujął się pod boki z miną, jakby naprawdę po raz pierwszy rozważał takie pytanie. – Nie do mnie należą spekulacje na temat motywów chorego umysłu. Ale naszym zdaniem, ten osobnik – wyraźnie zaburzony pod jakimś względem – podjął chybioną próbę chronienia Keitha Ratnera, także członka AB, który od lat jest niesłusznie podejrzewany o zabójstwo swojej dawnej przyjaciółki. To tyle na razie, chłopaki.

Steve włożył biały podkoszulek, żeby się ogrzać, bo klimatyzator pod oknem klekotał pełną parą. Zaburzony osobnik? Kryminalista? Chory? Chybiona próba? Zawsze spełniał każdą prośbę Martina. Teraz jednak pastor AB go sprzedawał, dla własnego dobra pakował w najgorsze stereotypy, przypisywane ich Kościołowi. Zacisnął pięści. Czuł, że stare, znajome impulsy podnoszą mu ciśnienie tak samo jak wtedy, gdy sąsiadka Rosemary Dempsey zaskoczyła go na jej podwórku. Albo gdy asystent programu niespodziewanie wrócił do domu w Bel Air. Musiał znaleźć jakiś worek treningowy. I musiał uciekać. Wyszedł z pokoju i rozejrzał się, czy nikt nie patrzy. Przemknął przez parking do pikapa i otworzył schowek na rękawiczki. Wyciągnął swój świeżo nabyty dziewięciomilimetrowiec i wetknął go za pasek. Trochę za mały do jego wielkiej łapy, ale za to niedrogi. W ciągu ostatnich tygodni popełnił kilka błędów, ale dlatego, że Martin Collins traktował go jak chłopca na posyłki. Teraz Steve otrzeźwiał i to on był panem sytuacji.

67 Laurie w pierwszym odruchu po telefonie przerażonej Rosemary chciała natychmiast jechać do jej hotelu. Kobieta, która po długich namowach powierzyła jej sprawę swojej córki, o śmierci Dwighta i liście gończym za sprawcą napadu na Jerry’ego dowiedziała się z telewizji. Laurie była jej winna osobiste wyjaśnienie. Leo został w domu z Timmym i z Grace, Alex jednak uparł się jej towarzyszyć. – Alex, dziękuję ci, że masz na mnie oko – powiedziała mu już w hotelowym lobby – ale uważam, że powinnam porozmawiać z Rosemary w cztery oczy. – Nie ma sprawy. Ja w tym czasie sprawdzę, czy tutejsza ochrona wie już o Romanie. Z pokoju Rosemary dobiegały stłumione dźwięki z telewizora. Laurie wzięła głęboki oddech i zapukała. Drzwi otworzyły się natychmiast. – Laurie! Dzięki, że przyjechałaś. Tak się boję... Nie rozumiem, co się dzieje. Wczoraj kręciliście tę całą scenę z przyjaciółmi Susan. Nie mogę uwierzyć, że

Nicole przez tyle lat nawet się nie zająknęła na temat tej kłótni. A teraz jeszcze Dwight Cook nie żyje? I policja uważa, że bandzior, który zaatakował Jerry’ego i wciąż jest na wolności, należy do Adwokatów Boga? Teraz zaczynam myśleć, czy jednak nie miałam racji i czy za tymi wszystkimi wypadkami nie stoi Keith Ratner. Na ekranie telewizora za plecami Rosemary Laurie wypatrzyła Martina Collinsa w trakcie zaimprowizowanej konferencji prasowej przed własnym domem. – Chwileczkę. Możesz podkręcić głośność? – Nie do mnie należą spekulacje na temat motywów chorego umysłu. Ale naszym zdaniem, ten osobnik – wyraźnie zaburzony pod jakimś względem – podjął chybioną próbę chronienia Keitha Ratnera, także członka AB, który od lat jest niesłusznie podejrzewany o zabójstwo swojej dawnej przyjaciółki. To tyle na razie, chłopaki. Martin Collins był ujmujący i charyzmatyczny. Ogłupił tysiące ludzi na tyle, że rok w rok przekazywali mu ciężko zarobione przez siebie pieniądze. Teraz wykorzystywał swoje zdolności do czarowania widzów oglądających go w telewizji. Laurie wyciszyła dźwięk i zaprowadziła Rosemary bladą jak duch do fotela-uszaka w głębi apartamentu. Sama usiadła naprzeciwko niej na sofie. – Chciałabym znać wszystkie odpowiedzi. Niestety, nie wiemy więcej niż ty, a nowe informacje napływają

w szybkim tempie. Doniesienia na temat Dwighta są prawdziwe, ale policja podejrzewa, że nie był to wypadek. Uważamy, że Steve Roman usiłował zatrzymać produkcję programu, tylko kto miał na tym skorzystać? Jeszcze nie wiemy. – To z powodu Susan? On ją zabił? Laurie wzięła ją za rękę. – Naprawdę nie wiemy. Ale policja z Los Angeles trzyma rękę na pulsie. Jeszcze dziś przeszukają mieszkanie Romana w San Francisco i już rozesłali za nim priorytetowy list gończy w całym stanie. Alex jest teraz na dole i rozmawia z ochroną. Dołożymy wszelkich starań, żeby nie spuszczali cię z oka przez całą dobę. Na pewno wszyscy odetchniemy z ulgą – i dowiemy się więcej – gdy tylko złapią Romana. W drodze do windy Laurie sprawdziła telefon. Przyszedł esemes od Alexa: Z ochroną wszystko ustalone. Czekam w lobby. O mały włos umknęłaby jej znajoma twarz. Z pokoju w końcu korytarza wychodził właśnie Richard Hathaway. Instynktownie odwróciła się plecami, nadal wpatrując się w telefon, dopóki nie usłyszała dzwonka zatrzymującej się windy. Co Hathaway tutaj robi? Przecież odrzucił propozycję pokoju w hotelu na koszt telewizji. Laurie podeszła cicho do końca korytarza i ostrożnie przyłożyła ucho do drzwi. Z wnętrza dobiegały dźwięki

muzyki. Zanim zdążyła pomyśleć, co robi, zapukała. W progu stanęła Madison Meyer w białym płaszczu kąpielowym.

68 Madison związała ciaśniej pasek. – Laurie! Cześć, co tu robisz? – Hm... Byłam u Rosemary, ale... Czyżby to Richard Hathaway wychodził stąd przed chwilą? Twarz Madison rozjaśnił szeroki uśmiech. – No dobra... – Zachichotała figlarnie. – Przecież nic się nie stanie, jeśli się przyznam. Oboje jesteśmy dorośli. – Ty i Hathaway...? – Tak. To znaczy... niecały czas, rzecz jasna. Ale powiedzmy, że plotki na temat przystojnego profesora informatyki były prawdziwe. Usłyszałam, że ma tu przyjechać w związku z programem, więc pomyślałam, że się przywitam... i zobaczę, jak się trzyma moje dawne ciacho. Samą mnie to zaskoczyło, ale... zaiskrzyło od nowa. Laurie zabrakło słów. Zbyt wiele działo się ostatnio, żeby jeszcze miała się zajmować Madison i jej romansami. Ta jednak chciała wiedzieć, czy pościg za Steve’em Romanem nie zakłóci planu produkcji.

– Bo muszę zawiadomić mojego agenta – wyjaśniła. Laurie powstrzymała westchnienie. – Wkrótce dowiemy się czegoś więcej. Moje gratulacje z powodu Hathawaya. Naciskając guzik windy, uświadomiła sobie, że coś tu nie gra. Hathaway w pokoju Madison... Nie, nie chodzi o sam fakt, profesor miał reputację babiarza, a flirciara Madison z pewnością była warta grzechu. A jednak gnębiło ją takie samo uczucie jak poprzedniej nocy, kiedy rozmawiała z Nicole o kłótni. Może ten przypadek zmusza ją do dopatrywania się drugiego dna w każdym wywiadzie. Po wejściu do windy zauważyła w lewym rogu oko kamery. Okazuje się, że we współczesnym świecie podglądanie stało się normalną praktyką. Nie ma co się oburzać na Dwighta, że ich potajemnie monitorował we własnym domu. Potajemnie. Te kamery... W przeciwieństwie do hotelowych, sprzęt Dwighta ukryty był w ścianach. Zjechawszy na dół, odnalazła numer detektywa Reilly’ego i nacisnęła „połącz”. No odbierz, ponaglała go w myślach. Odbierz, proszę! – Reilly. – Detektywie, tu Laurie Moran. Mam coś dla pana i... – Mówiłem już, pani Moran. Sprawdzamy każdy aspekt, to musi trwać. Proszę zapytać ojca. – Dwight Cook miał w domu w Bel Air aparaturę monitorującą...

– Wiem. Sam to pani powiedziałem, nie pamięta pani? – Ale kazał tę aparaturę wmurować w ściany, a dom wynajął nam na tydzień. Nie rozwalałby ścian, żeby tylko nas podglądać. To musiał być jego stały zwyczaj. – Jacht! – wykrzyknął, bo nagle dotarło do niego jej rozumowanie. – Tak. Trzeba zbadać, czy i tam nie ma ukrytych kamer. Jeśli śmierć Dwighta nie nastąpiła wskutek wypadku, jeśli rzeczywiście został zamordowany, wszystko mogło się nagrać. – Zaraz ściągnę techników i każę sprawdzić. Dobra robota, Laurie. Dziękuję. Ledwie rozłączyła się z Reillym, telefon znów się odezwał. Tym razem dzwonił Alex. – Gdzie jesteś? – spytała, nie dając mu dojść do słowa. – Czekam w lobby, ale cię nie widzę. Nie uwierzysz, z kim przyłapałam Madison... Alex jej przerwał. – Zaparkowałem SUV-a przed frontem. Chcesz usłyszeć dobrą wiadomość? – Po ostatnich dwóch dniach? Jasne! – Chodzi o Jerry’ego. Odzyskał przytomność i domaga się odwiedzin.

69 Steve Roman siedział za kierownicą pikapa, zaparkowanego przed garkuchnią dla ubogich. Wiedział, że Martin Collins może być w środku. Co tydzień ściągał fotografów i pilnował, żeby uchwycili go w trakcie wydawania posiłków. Steve wiedział też, że miliony dolarów, które Martin zebrał na założenie tego ośrodka, znacznie przewyższały wydatki AB na potrzeby służby bezdomnym. Przez całe lata przyglądał się, jak Martin wykorzystywał owe nadwyżki. Z początku zwykł tłumaczyć swoje drobne słabości – luksusowy posiłek przedstawiał jako najwyższą przyjemność, uszyty na miarę garnitur miał podnosić jego prestiż w oczach sponsorów i tak dalej. W miarę upływu czasu słabości przybywało – rezydencja, podróże do Europy, wakacyjne domy – a on przestał się usprawiedliwiać. Mimo to Steve szczerze wierzył, iż charyzma Martina, a także pomoc duchowa okazana jemu osobiście, czyni z tego człowieka autentycznego przywódcę. Dlatego zawsze ochoczo spełniał wszystko, czego Kościół

od niego zażądał. Na wspomnienie tamtej wypowiedzi Martina do mediów ręce same zaciskały mu się mocniej na kierownicy. Opisał Steve’a jako „zaburzonego osobnika”, któremu „udało się przeniknąć” do Adwokatów Boga. Zapewnił prasę, że AB robią wszystko, co w ich mocy, aby „doprowadzić do pojmania tego kryminalisty”. Steve wiedział, że ma totalnie przechlapane. Człowieka, który przeszkodził mu we włamaniu, pobił mocniej i dotkliwiej, niż powinien. I jeszcze sąsiadka tamtej z Oakland... co za parszywa wpadka. Ale skoro jest „zaburzonym”, „chorym umysłowo” kryminalistą, to czy przypadkiem Martin nie powinien wziąć na siebie części odpowiedzialności za jego zachowanie? Dobrze wiedział, że Steve walczy ze swoim temperamentem. A mimo to do kogo się zwrócił, kiedy chciał wyniuchać, co Nicole Melling mówi o nim w programie W cieniu podejrzenia? Jasne, że do Steve’a. I z tego, co mu wiadomo, kroki, które wtedy podjął – złe czy dobre – obciążają tak samo Martina, jak i jego. Pewną pociechę stanowił ów dziewięciomilimetrowiec za paskiem, zwłaszcza że w drzwiach schroniska właśnie ukazał się Martin. Zawsze należał do gorących zwolenników tego, co nazywał „wzmacniającą siłą ustalonego porządku”, dlatego teraz na pewno pojedzie do domu, ale przedtem kilka minut poświęci

na ściskanie rąk i pozowanie fotografom. W ten sposób Steve zyska sporo czasu. Uruchomił silnik i ruszył w stronę wzgórz. Na wszelki wypadek zaparkował o jedną przecznicę dalej, mimo że niebieski pikap, którym teraz jeździł, i tak pochodził z kradzieży. Idąc chodnikiem, rozglądał się czujnie na boki. Gdyby w zasięgu wzroku ukazał się policjant czy ochroniarz, Steve zawsze mógł przykucnąć w pobliskim ogrodzie i udawać projektanta zieleni. Dobrze wiedział, jak łatwo się ukryć na widoku, przybierając wygląd kogoś, kto pasuje do scenerii. Ale wszędzie panował spokój, więc żaden kamuflaż nie był potrzebny. W parę sekund wślizgnął się do środka przez frontowe drzwi za pomocą tych samych narzędzi, którymi tak często posługiwał się na rozkaz Martina. Przez wszystkie te lata zawsze oglądał się na niego, to on mu pokazywał, co jest słuszne, a co nie. A teraz ten sam Martin wywrócił mu cały świat do góry nogami. Już czas, aby obaj zdali się na sąd jedynego głosu, który naprawdę się liczył. Usadowił się wygodnie w salonie na sofie, broń położył przed sobą na niskim stoliku. Nie pamiętał, żeby kiedyś czuł się w domu Martina tak pewnie. Gdy usłyszał hurgot bramy do garażu, wstał i wziął broń do ręki. Pora na występ.

Piętnaście minut później reporterka Jenny Hughes uprawiała jogging na hollywoodzkich wzgórzach, podziwiając po drodze różne rezydencje. Wynajmowała mieszkanie w przebudowanym magazynie w centrum Los Angeles i w związku z tym cierpiała na poważny przypadek „kompleksu nieruchomości”, ale przynajmniej podczas codziennych przebieżek mogła podejrzeć, jak żyje ta lepsza połowa. Kolejne wzgórze potraktowała jako okazję do przejścia w ostry sprint. Zanim dotarła na szczyt, z trudem łapała oddech, a puls podskoczył jej do maksimum. Zwolniła, biegła swobodnym krokiem, czując, że z każdym głębokim oddechem wzbierają w niej endorfiny. Nie bez powodu miała w stanie spoczynku tętno pięćdziesiąt jeden. Zwolniła jeszcze bardziej, kiedy zbliżyła się do następnego domu, białego, nowoczesnego z panoramicznymi oknami od sufitu do podłogi. Zainteresowała się nim szczególnie, wiedząc, że mieszka tu samotnie wielebny Martin Collins, założyciel mega-Kościoła Adwokatów Boga. Zanim Jenny wyszła na jogging, w newsroomie aż huczało, ponieważ właśnie nadano wiadomość, że jeden z wyznawców jest seryjnym mordercą. Obejrzała zaimprowizowaną konferencję prasową pastora. Według Collinsa, mężczyzna poszukiwany przez policję z Los Angeles działał na własną rękę – to bandzior, który postradał zmysły. Ale niektórzy

dziennikarze spekulowali, że kiedy już policja go dorwie, nie omieszka przy okazji zajrzeć za starannie pielęgnowaną fasadę jego Kościoła. Od lat plotkowano, że AB i ich działalność charytatywna to tylko przykrywka dla finansowych przekrętów. Co ten Steve Roman będzie miał do powiedzenia teraz, kiedy Collins rzucił go na pożarcie telewizji na żywo? Jenny poczuła, że puls jej spada poniżej poziomu kardio. Pora ruszać dalej. Obrzuciła po raz ostatni spojrzeniem dom Collinsa i podjęła marsz. Oprócz eleganckiego domu miała jeszcze jedno niedościgłe marzenie: opublikować na pierwszej stronie artykuł na temat korupcji w megaKościele. Mimo szumnego tytułu reporterki, Jenny do tej pory zlecano jedynie lekkie historyjki „z życia wzięte”, personalia i tym podobne. Gdyby Collins miał psa, który jeździłby na deskorolce, o, wtedy wydawca na pewno uznałby, że to w sam raz dla niej temat. Tok jej myśli przerwał odgłos dwóch krótkich, następujących po sobie wybuchów. Instynktownie przeskoczyła pas trawy, szukając schronienia za zaparkowanym na ulicy kombi. Czyżby to były strzały? Dźwięki ustały, a daleki szum kosiarki do trawy przypomniał jej, że nie znajduje się we wschodniej części LA. Ubawiona swoją bujną wyobraźnią, już się podnosiła, kiedy nagle usłyszała kolejny huk. Teraz wiedziała na pewno: to wystrzał. I jeśli słuch jej

nie mylił, strzelano w domu Martina Collinsa. Wystukała na komórce 911, ale zaraz skasowała ten numer, żeby najpierw zadzwonić do wydawcy. Wreszcie miała szansę na prawdziwą bombę.

70 Madison Meyer wślizgnęła się ostrożnie do boksu w jednej z ulubionych przez nią włoskich restauracji o nazwie Scarpetta, mając na względzie swoją ekstrakrótką spódniczkę. – Stęskniłeś się, profesorku? – zaszczebiotała słodko. Właśnie wróciła z toalety, gdzie zaaplikowała sobie świeżą warstwę szminki. Mężczyźni lubią pogapić się na umalowane na wiśniowo usta. Richard Hathaway uśmiechnął się do niej z naprzeciwka. – Okropnie! A ty rozminęłaś się z tacą deserów. Kelner już od minuty wygłaszał swoje kuszące opisy, kiedy wreszcie zwróciłem mu uwagę na twoją nieobecność. Myślę, że istnieje odwrotna korelacja pomiędzy zwykłym zdrowym rozsądkiem a zdolnością do rozwodzenia się na temat tacy z jedzeniem. Ale mimo wszystko poprosiłem, żeby pofatygował się znowu po twoim powrocie. – Uwielbiam, kiedy używasz na co dzień takich słów jak „odwrotna korelacja”.

Kiedy dostała pierwsze zawiadomienie o programie W cieniu podejrzenia, rozbłysła w niej nadzieja na odnowienie znajomości z Keithem Ratnerem. Pasowali do siebie. Oboje aktorzy. Oboje z determinacją dążący do celu. I oboje nieco przebiegli. Może wreszcie udałoby się sprawić, żeby Keith pokochał ją tak, jak kiedyś ona kochała jego. Teraz jednak Keith nie interesował jej ani odrobinę. Zawsze uważała, że jego związki z AB to chwyt reklamowy, jakby wizerunek zafascynowanego Biblią dobroczyńcy ubogich mógł zatrzeć piętno podejrzenia o morderstwo swojej dziewczyny. Ale nie, rzeczywiście stał się innym człowiekiem. No to krzyżyk na drogę. Potem okazało się, że Keith nie był jedynym dawnym kochankiem na tym małym zjeździe. Dla Richarda Hathawaya czas okazał się łaskawy. Jeśli to w ogóle możliwe, z wiekiem jeszcze bardziej wyprzystojniał. Oczywiście trzy miliony dolarów, które zgarniał, nie bolą. Hathaway miał takie pieniądze, przy których czołowi aktorzy mogli czuć się spłukani, do tego ta inteligencja... Nie bez powodu wszystkie studentki tak się za nim uganiały. Próbowała nie robić sobie zbyt wielkich nadziei, ale nic na to nie mogła poradzić. Hathaway za kilka dni planował powrót do Doliny Krzemowej. Madison musiała tylko napomknąć, że jeśli zechce, jest gotowa mu towarzyszyć. – Miałam ci powiedzieć – zaczęła z werwą – że mój

agent namawia mnie na udział w przesłuchaniu do sztuki w San Francisco. Mała produkcja, ale kilka gwiazd zainteresowało się główną rolą, więc będzie spory rozgłos. – Oczywiście to lipa, nie było żadnej sztuki, ale zawsze może mu później powiedzieć, że zabrakło funduszy. – Wygląda, że trafia się dobra okazja. – Hathaway błądził spojrzeniem po restauracji. – Kelner chyba o nas zapomniał. A desery naprawdę fantastyczne, robiły wrażenie. – Wyjeżdżam w przyszłym tygodniu – kontynuowała z determinacją Madison. – Wiesz, gdybyś chciał się spiknąć... – Jasna sprawa. Daj mi znać, w którym będziesz hotelu, a ja znajdę w pobliżu jakąś knajpę. Cóż, lepszy obiad niż nic. Ostatecznie mogłaby wysupłać kasę na dwie noce w hotelu, jeśli oznaczałoby to szansę na zdobycie takiego mężczyzny. – Ach, skoro mówimy o hotelu. O mało nie zapomniałam ci powiedzieć: Laurie Moran widziała, jak wychodziłeś dziś z mojego pokoju. Przypuszczam, że mleko już się rozlało. – Jakie mleko? Jesteśmy dorośli i robimy to z własnej woli. – Racja, ale i tak jest w tym coś pikantnego. – Upiła łyk czerwonego wina, które Hathaway zamówił, nie zaglądając nawet do listy. Smakowało kosztownie. – Nawiasem mówiąc, nie uwierzysz, jak ta produkcja

wymyka się spod kontroli. Słyszałeś o nakazie aresztowania tego faceta z Kościoła Keitha? I ktoś tu w hotelu mówił, że Dwight naszpikował dom w Bel Air ukrytymi kamerami. Totalna załamka, nie? – Monitorował wnętrze? – Tak, i nie tylko zwykłymi kamerami, jakie stosuje ochrona. Miał je pochowane w każdym pokoju, i mikrofony także. Wiem, żeście się przyjaźnili i w ogóle, ale to mi zajeżdża stalkingiem. Pamiętam, jak on wodził za Susan dziwnym, rozmarzonym wzrokiem. Powiedziałbyś, że to taki typ, który szpieguje ludzi bez uprzedzenia? Może w ten sposób chciał ich kontrolować... O, jest! Kelner wrócił i zgodnie z zapowiedzią Richarda, wybór prezentował się imponująco. Madison nigdy nie jadała deserów – cukier to pewna droga do wzdęcia, co kamera pokazuje w dziesięciokrotnym powiększeniu. Ale może pozwoli sobie na kawałeczek niesamowitego tortu czekoladowego. Kelner ze swoją tacą był już w połowie trasy, kiedy nagle Richard rzucił na stół trzy studolarowe banknoty. – Strasznie cię przepraszam, ale chyba mam kłopoty z żołądkiem... – Czy wszystko w porządku, proszę pana? – zainteresował się kelner. – Mogę wezwać pomoc medyczną, jeśli to coś poważnego. Richard już wstawał. – Nie, po prostu... Po prostu muszę wyjść. – Wsunął

kelnerowi do ręki kilka pięćdziesiątek. – Proszę jej potem wezwać taksówkę, dobrze? Przepraszam, Maddie, zadzwonię jutro. Aha, i jeśli to nie za wcześnie, chciałbym, żebyś się zatrzymała u mnie, kiedy przyjedziesz na przesłuchanie. Co prawda kawał drogi od San Francisco, ale znajdziemy ci kierowcę. Przesłał jej pocałunek i zniknął. Kelner spojrzał na nią ze współczuciem. – To co? Mam wzywać taksówkę? – Jasne. Ale najpierw zjem tort. I poproszę kieliszek najlepszego szampana. – Słucham panią. Dwadzieścia lat temu Richard wystawił ją do wiatru – i patrzcie, co się dzieje! To prawie jak Spirit Award. Nieważne, że wyszedł dziś wcześniej z kolacji, ale zaprosił ją do domu. I nazwał „Maddie”. Ani się obejrzy, jak Madison owinie go sobie wokół małego palca. Madison Meyer Hathaway... Jak to ładnie brzmi.

71 W szpitalnym pokoju Jerry’ego panował nastrój radosnego święta, żywo kontrastujący z przygnębieniem i trwogą, jakie towarzyszyły poprzedniej wizycie. Pacjent wciąż wyglądał na słabego i głowę miał całą w bandażach, ale już bez maski tlenowej. Ciemnofioletowe zasinienia stopniowo zmieniały kolor. Laurie i Alex przyjechali prosto z hotelu, po czym zaparkowali w szpitalnym garażu zaraz za samochodem Leo, Grace i Timmy’ego. Wystarczyło zaledwie paru minut ich hałaśliwej obecności, by pielęgniarka aż dwa razy poczuła się w obowiązku zwrócić im uwagę: pacjent nie powinien się zbytnio ekscytować. Jerry przyłożył palec do ust. – Przestańcie, bo siostra Ratched każe mi iść spać bez martini. – Zerknął na malutkiego misia pandę, leżącego na pobliskiej tacy. – Timmy? Laurie potwierdziła. – Tak myślałem. Salowa powiedziała, że przyniósł go „najsłodszy chłopaczek na świecie”. – Czeka na zewnątrz. – Laurie wysłała esemesa

do Grace, że mogą wejść. – Bałaś się, że dziewięciolatek przestraszy się moich siniaków i poobijanej michy? – Nadal miał słaby głos, ale z każdą minutą silniejszy. – Może i tak. U paska Leo zadzwoniła komórka. Wyciszył ją i usiadł w kącie. – Wciąż jej powtarzam, że ten dzieciak jest prawdopodobnie twardszy od niej. – A ja ci wciąż powtarzam, że on ma tylko dziewięć lat. – O wilku mowa... – zauważył Jerry, bo Grace z Timmym właśnie wkroczyli do pokoju. Mimo kabli udało mu się podnieść zaciśniętą pięść, którą chłopiec przybił z szerokim uśmiechem. – Mam tu większy tłumek niż na niejednej imprezie. – Taa, jasne. – Grace pochyliła się, żeby go delikatnie uściskać. – Już ja widziałam te twoje imprezy, kotku. Trzeba ci większego parkietu do tańca. – Chyba upłynie trochę czasu, zanim będę mógł tańczyć. – Po chwili dodał poważniejszym tonem: – Nie mogę uwierzyć, że odleciałem na całe trzy dni. – A co zapamiętałeś z całego wydarzenia? – spytał Alex. – Wyszedłem z domu, żeby kupić coś na lunch. Kiedy wróciłem, w pokoju był facet w narciarskiej masce. Przez sekundę myślałem, że zacznie się tłumaczyć, bo na koszuli miał napis „Keepsafe”, ale zaraz pojawiła się

druga myśl: Czemu gość z firmy ochroniarskiej nosi maskę? Pamiętam, że zacząłem uciekać, potem już tylko ciemność. A wiecie, co jest najgorsze? Że wszystko się wydało: kiedy nikt nie widzi, jadam tłuste fast foody. Laurie ucieszyła się, że przynajmniej nie stracił poczucia humoru. Komórka Leo rozdzwoniła się znowu. Spojrzał na ekranik i wysunął się z pokoju, żeby odebrać. Laurie i Alex nadal opowiadali Jerry’emu o wszystkim, czego się dowiedzieli od Nicole na temat Steve’a Romana i Martina Collinsa, kiedy wrócił Leo i poprosił Grace, żeby zabrała Timmy’ego na mrożony jogurt do szpitalnej kafeterii. Laurie się przestraszyła. Jeśli ojciec nie chce mówić przy Timmym, musiało się wydarzyć coś złego. – Jestem twardy jak skała – zaprotestował Timmy. – Dlaczego nie mogę słuchać? – Bo tak powiedział twój dziadek – odparła rzeczowo Grace. – A ja się z nim zgadzam – dodał Alex. – Pacjent też głosuje „za” – poparł ich Jerry. – To niesprawiedliwe. – Timmy westchnął i powlókł się za zdeterminowaną Grace. – O co chodzi, tato? – odezwała się Laurie, gdy synek znalazł się poza zasięgiem jej głosu. – Dzwonił detektyw Reilly. Przy domu Martina Collinsa była strzelanina. Steve Roman nie żyje... zginął od własnego strzału. Zostawił list, w którym przyznał

się do ataku na Jerry’ego i zamordowania Lydii Levitt. Przypuszczamy, że najpierw na polecenie Collinsa szpiegował Nicole, a potem przeniósł się tutaj, żeby sprawdzić, co opowiedziała innym. – A Collins tam był? – spytała. – Ma dwie rany postrzałowe. Steve Roman próbował go zabić, ale podobno przeżyje. W jego sypialni policja znalazła kolekcję taśm wideo. Wygląda, że dziewczynka, z którą zastała go Nicole dwadzieścia lat temu, nie była jedyną ofiarą. Przeżyć, przeżyje, ale nigdy nie wyjdzie z więzienia. A skoro mówimy o wideo, to Reilly prosił, żeby ci podziękować za cynk o łodzi Dwighta Cooka. Okazało się, że naszpikował ją aparaturą monitorującą tak samo, jak ten dom. Raz jeszcze program W cieniu podejrzenia doprowadza do wymierzenia w pełni zasłużonej sprawiedliwości. – Więc wiadomo już, co wydarzyło się w noc śmierci Dwighta? – Jeszcze nie. To jest zdigitalizowane, ale technicy komputerowi już próbują się dowiedzieć, gdzie można odczytać pliki wideo. Jeśli zabierzecie się wszyscy SUVem, wynajętym autem pojadę do Reilly’ego. Chcę się potrójnie upewnić, że nie musimy żyć w strachu przed kolejnym szaleńcem z AB. Laurie zapewniła, że pomieszczą się wszyscy w jednym samochodzie. Leo uściskał ją na pożegnanie i szepnął: – Jestem z ciebie dumny, dziecinko.

Kiedy odwróciła się do Jerry’ego, miał zamknięte oczy. Pora się zbierać. Pocałowała go leciutko w czoło i ruszyła za Alexem do drzwi. W windzie milczała przez całą drogę w dół. Cieszyła się, że zdemaskowali Collinsa – oszusta, a co gorsza – pedofila. Ale przecież gdy zabierała się do produkcji programu, obiecała Rosemary, że zrobi wszystko, by wykryć mordercę Susan. Laurie nie umiała sobie wyobrazić utraty dziecka. Po dwudziestu latach Rosemary wciąż kładła się spać, mając pod powiekami obraz jedynaczki biegnącej przez park bez pantofla i naszyjnika, który zerwano jej podczas walki o życie. Rozwiązanie spłynęło na nią w momencie, gdy usłyszała „ding” i drzwi windy się rozsunęły. – Naszyjnik! – wykrzyknęła.

72 – C o: „naszyjnik”? – spytał Alex już po wyjściu z windy. – Nie wiem... Przynajmniej na razie. – Daj spokój, Laurie, przecież cię znam. Rozpoznaję, kiedy coś ci chodzi po głowie. To ten rodzaj przeczucia, który Leo nazywa „instynktem gliniarza”. Chodzi o naszyjnik Susan? Znaleziony w pobliżu zwłok? – Poczekaj dwie minuty, okej? Muszę to sobie poukładać. – Ledwie dostrzegała końce różnych nici, które zaczęły się jej splatać w całość. Nie chciała stracić wątku, próbując zbyt wcześnie je nazwać. – Możesz dołączyć do Grace i Timmy’ego w kafeterii? Ja wyprowadzę samochód z garażu i podjadę przed wejście. – Tak jest, kapitanie. Ale wydobędę z ciebie to przeczucie, gdy tylko wyjedziemy na drogę. Znasz moje śledcze zdolności. Idąc do garażu, odnalazła w telefonie numer Nicole i wystukała go, wstrzymując oddech. Oby odebrała... – Laurie, słyszałaś? Postrzelili Martina Collinsa! – Wiem, ale muszę z tobą porozmawiać o czymś

innym. Mówiłaś, że podczas waszej kłótni o Keitha i Kościół Susan przetrząsała pokój w poszukiwaniu swojego „szczęśliwego” naszyjnika. Czy go znalazła? Po drugiej stronie zaległa krótka cisza. – Naprawdę nie pamiętam. Tyle jeszcze się wydarzyło tamtego dnia... – Pomyśl, Nicole, to ważne. – Hm... Miotała się po pokoju, otwierała szuflady, szukała w prześcieradłach i za poduszkami na sofie... Tak, grzebała w kanapie, kiedy ja się wściekłam i rzuciłam w nią książką. A potem wybiegła z pokoju, więc prawie na pewno go nie znalazła. – Dziękuję, Nicole. Bardzo mi pomogłaś. Susan wyleciała z pokoju bez naszyjnika, ale w czasie zabójstwa miała go jednak na sobie. Dokąd mogła pobiec? Tym pytaniem Alex męczył Keitha, Nicole i Madison. I to właśnie Dwight tak uparcie odtwarzał sobie przed śmiercią. Laurie przypomniała sobie, że sama ma zwyczaj zdejmować biżuterię podczas intensywnej pracy przy biurku. Chyba już wiedziała, gdzie Susan znalazła swój „szczęśliwy” naszyjnik. Wyszukała w telefonie kolejny numer i wcisnęła klawisz połączenia. Alex odebrał po dwóch sygnałach. – Hej, właśnie dotarłem do Grace i Timmy’ego. Spotkajmy się przed głównym wejściem. – Dobrze. Już wchodzę do garażu i zaraz stracę zasięg.

Mógłbyś wyświadczyć mi przysługę i zadzwonić do Madison? Pamiętasz, mówiła, że wysłała do jakiegoś faceta liścik z propozycją schadzki w pokoju, ale on się nie pokazał. Zapytaj ją, kto to był. – To w związku z twoją koncepcją, tak? Tylko tyle chcę wiedzieć. – Najpierw zadzwoń do Madison. To już ostatni kawałeczek puzzle’a, przysięgam. Do zobaczenia za chwilę. Kiedy otwierała pilotem drzwi samochodu, czuła już w środku, jakie nazwisko Madison poda Alexowi. Richard Hathaway.

73 Richard Hathaway wysiadł ze swojego SUV-a. Nie wierzył własnemu szczęściu. Kiedy Madison wspomniała o ukrytych kamerach w domu w Bel Air, wypadł z restauracji jak oparzony. Dwa lata wcześniej Dwight zainstalował taką samą aparaturę w biurach REACH i swoim domku w Palo Alto, teraz okazało się, że naszpikował nią także rezydencję rodziców. Czyżby posunął się tak daleko, żeby uzbroić też łodzie? Tak, to byłoby zupełnie w jego stylu: na pewno kazał zainstalować system we wszystkich swoich nieruchomościach naraz, a o łodzie zawsze dbał nie mniej niż o pusty dom w Bel Air. Jeśli na jachcie, którego używał ostatniej nocy, miał ukryte kamery, to czy zdążył je włączyć, zanim Hathaway wszedł na pokład, by zgodnie z planem wyruszyć z Dwightem na podwodną wyprawę? Czy zarejestrowały awanturę, podczas której Dwight oskarżył Hathawaya o zabicie Susan i dowodził, że zrozumiał to po obejrzeniu „wideo”? Czy nagrały

Hathawaya, kiedy udusił Dwighta kamizelką ratunkową, a potem upozował ciało, żeby wyglądało to na wypadek podczas nurkowania? Czy policja znalazła już ten materiał? Pytania kłębiły mu się w głowie, kiedy po ucieczce z restauracji krążył bez celu samochodem po Hollywood, zbyt spanikowany, by wrócić do domu albo nawet do odrzutowca firmowego, gdzie mogłaby czekać na niego policja. Pojechał do magazynu – wynajmował go od dwóch dekad – żeby zabrać „ucieczkową” torbę, zawierającą fałszywy dokument tożsamości, pięćdziesiąt tysięcy dolarów i broń. Podobne torby trzymał też w innych miejscach, w pięciu różnych miastach Kalifornii, gdzie czekały na swój czas. Teraz jednak, kiedy moment, którego tak się obawiał, nadszedł, Hathaway uświadomił sobie, że wcale nie chce uciekać. Cieszył się sukcesem, jaki osiągnął w ciągu tych dwudziestu lat, a przecież czekał go jeszcze większy, gdyż zamierzał zostać nowym dyrektorem REACH. Dlatego jeśli istniał choćby cień szansy na pozostanie w dotychczasowym życiu, tak łatwo nie wypuści jej z rąk. Przynajmniej teraz wiedział, o co Dwightowi chodziło z tym „wideo”. Coś, co się nagrało podczas produkcji tego głupiego programu, nasunęło mu myśl o roli Hathawaya w zabójstwie Susan. Musi wyśledzić, co wie Laurie Moran, a potem uciszyć

ją – i kogo jeszcze będzie trzeba – na zawsze. Siedząc w SUV-ie nieopodal domu w Bel Air, zobaczył, jak starszy pan, chłopczyk i kobieta imieniem Grace wsiadają do samochodu. Ruszył ich tropem. Ze szpitalnego garażu obserwował czarny landcruiser, z którego kilka minut później wysiedli Laurie i Alex. Teraz pozostało już tylko czekać i obmyślać kolejny ruch. Potem nastąpiły dwa szczęśliwe przypadki. Pierwszy, kiedy ojciec Laurie, ekspolicjant (prawdopodobnie uzbrojony), odjechał samotnie sprzed szpitala. Na ten widok Hathaway doznał tak wielkiej ulgi, jak w chwili, gdy Susan zapięła pas w wieczór swojej śmierci. Był siódmy maja, sobota. Hathaway poprosił Dwighta o spotkanie w laboratorium, ponieważ nie sądził, aby ktoś jeszcze tam przebywał. Chciał z nim porozmawiać sam na sam o REACH. Wymyślił bowiem metodę, której potencjał mógł zrewolucjonizować sposób wyszukiwania informacji w internecie. Było to warte trzydzieści razy więcej, niż profesor mógł wyciągnąć na uczelni w ciągu całego życia. Ale formalnie, chociaż to Hathaway wynalazł REACH, projekt nie należał do niego, tylko do UCLA, podobnie jak wszystkie, które stworzył w okresie stałego zatrudnienia. Co innego studenci. W przeciwieństwie

do pracowników pobierających wynagrodzenie mieli prawo do własności intelektualnej. A wziąwszy pod uwagę nieocenioną pomoc Dwighta Cooka przy kodowaniu, kto by zaprzeczył, iż REACH nie jest produktem umysłu młodego geniusza? Hathaway tak żarliwie przekonywał Dwighta, że szkoda oddawać w łapy UCLA tak rewelacyjny wynalazek, iż o mały włos przegapiłby obserwującą ich z boku Susan. Sterczała przy biurku koło drzwi, odstawiona jak nigdy dotąd – perfekcyjna fryzura, makijaż, żółta sukienka bez pleców. Kiedy rzuciła się do ucieczki, od razu zrozumiał, że słyszała całą rozmowę. Co ona tu robiła w sobotę? Czemu musiała przyjść akurat w tym momencie? Wiedział, że musi ją powstrzymać. Musi jej przedstawić to wszystko w odpowiednim kontekście. – Dwight, masz tu ciszę i spokój, więc zostań i spokojnie sobie to przemyśl. Zadzwonię do ciebie później. I wybiegł za Susan, którą dogonił w drodze do Bruin Plaza. – Mogę cię prosić na słówko? Kiedy się obróciła, trzymała w ręku naszyjnik. – Mam przesłuchanie. Bardzo się śpieszę. – Proszę, chcę ci wyjaśnić... Ty nic nie rozumiesz. – Oczywiście, że rozumiem. Wszyscy mnie dziś zawodzą, zupełnie jakbym nikogo naprawdę nie znała.

Nie mogę teraz o tym myśleć, za godzinę muszę być na Hollywood Hills. A ten mój gruchot stoi pod domem i pewnie w ogóle nie zechce ruszyć. – Pozwól, że cię odwiozę. Proszę, po drodze porozmawiamy. Lub nie. Co tylko zechcesz. – A jak się potem dostanę do domu? – Poczekam. Albo zadzwonisz po taksówkę, jak ci wygodniej. Cofnął się myślą do dwusekundowej pauzy, podczas której rozważała jego ofertę. Musiał tylko zwabić ją do samochodu, potem na pewno dałaby się przekonać. – W porządku, możemy porozmawiać. I szczerze mówiąc, naprawdę potrzebuję podwózki. Kiedy zapięła pas i zaczęła wkładać naszyjnik, wiedział, że udało mu się uniknąć potencjalnego kryzysu. Ale chwila ulgi okazała się ulotna. Gdy tylko uruchomił silnik, przedłożył jej ten sam argument, co Dwightowi. Biurokraci w UCLA nigdy nie pojmą potencjału tej metody. Produkt jego umysłu ugrzęźnie na lata, w oczekiwaniu na akceptację, a tymczasem konkurencja z prywatnego sektora pracuje z szybkością karabinu maszynowego. Poza tym przypisanie Dwightowi wynalazku będzie tylko nieznacznym naciągnięciem prawdy, zważywszy na jego wkład pracy w zakresie programowania. Był przekonany, że Susan się z nim zgodzi, jeśli nie ze względu na zamiłowanie do rozwoju techniki, to

ze względu na Dwighta. W ostateczności zaproponowałby jej udział w przedsięwzięciu. Ale ona okazała się zbyt zasadnicza, a co ważniejsze, zbyt inteligentna. Jej ojciec zajmował się zawodowo chronieniem własności intelektualnej. Wiedziała od niego, jak ważny jest twórca dla rozwoju swojego dzieła. W jej oczach plan Hathawaya oznaczał kradzież własności nie tylko uniwersytetu, ale także potencjalnych inwestorów. – W firmie internetowej twarz kompanii to połowa produktu – argumentowała. – Chcesz zasugerować ludziom, że zalążkiem tego wszystkiego jest jakiś kreatywny geniusz w rodzaju Dwighta. Facet, któremu w ogóle nie zależy na kasie, który widzi świat z jak najlepszej strony. I że właśnie on przyciągnie grube ryby. To byłaby diametralnie inna kompania od tej zarządzanej przez ciebie. To szwindel. Zaczął zwalniać na zakrętach, zyskiwać na czasie, jednocześnie układając plan. – Ale gdybym ja zarządzał kompanią, byłaby więcej warta. Liczy się doświadczenie, jestem etatowym profesorem. I nie mam takich zaburzeń osobowości jak Dwight. – Rynek techniki kocha dziwaków. Zresztą nie chodzi tylko o wartość w dolarach. To zwykła nieuczciwość... Chyba już niedaleko. Dlaczego zwalniasz? Niecały kilometr od celu zjechał na pobocze. – Susan, nie możesz nikomu pisnąć ani słowa o tym,

co usłyszałaś. Zrujnowałabyś mi całą karierę. – Więc tego nie rób. Zaproponowałeś mi podwózkę, a ja cię wysłuchałam. Teraz śpieszę się na spotkanie. – Najpierw musisz zrozumieć... Ale ona zdążyła już wysiąść, zdecydowana iść dalej pieszo. Musiał ją dogonić. Biegła na obcasach szybciej, niż wydało mu się to możliwe. Zanim się z nią zrównał, zgubiła jeden pantofel. Najpierw chwycił ją za ramię. – Jesteś naiwna. – Wciąż miał nadzieję, że ją urobi. Dlaczego nie jest tak łatwowierna, jak Dwight? I zanim się zorientował, co robi, była na ziemi. Tłukła go, wierzgała nogami... Z czasem przekonał sam siebie, że nie pamięta, co się wydarzyło później. Ale przecież pamiętał. Już po wszystkim podjął szybką decyzję, że najlepiej zostawić ciało na miejscu. Wszyscy jej przyjaciele wiedzieli, że śpieszyła się na przesłuchanie, więc powinno to odwrócić uwagę śledczych. Natychmiast – zaraz po siódmej – zadzwonił do Dwighta i zaprosił go do Hamburger Haven, żeby omówić dalsze szczegóły swojej propozycji. Gdyby ktoś pytał, Dwight poświadczy, gdzie Hathaway był przez cały czas z wyjątkiem tej krótkiej przerwy. Tak jak przypuszczał, śledztwo skupiło się na Franku Parkerze i chłopaku Susan jako drugim podejrzanym. Przez dwadzieścia lat był pewien, że się wywinął, aż do wczorajszego spotkania z Dwightem na łodzi. A teraz

siedział tutaj, zastanawiając się, co wie Laurie Moran. I nagle przyszedł mu z pomocą ten drugi szczęśliwy traf. Tuż po odjeździe eksgliniarza zjawiła się Laurie Moran we własnej osobie, z kluczykami w ręku.

74 Idąc przez garaż w stronę samochodu, uświadomiła sobie, że ślady przez cały czas prowadziły do Hathawaya. Susan uciekła z pokoju po kłótni z Nicole, żeby zdążyć przed przesłuchaniem odszukać naszyjnik. Dokąd pobiegła? Do swojego biurka w laboratorium. I co tam zobaczyła? Tego Laurie nie wiedziała na pewno, ale jeśli to była sobota, Susan mogła natknąć się na profesora, który liczył na chwilę samotności. Może przyłapała go na gorącym uczynku z jedną ze studentek? Hathaway mógł zaprosić ją potem do samochodu, żeby się wytłumaczyć, zwłaszcza że swój miała uszkodzony, a przecież śpieszyła się na spotkanie z Parkerem. Profesor utrzymywał, że wieczór morderstwa spędził z Dwightem, ale dokładnych widełek czasowych nie ustalono, a teraz Dwight nie żył... Pozostaje jednak telefon, który odebrała Madison. Laurie uświadomiła sobie, co jej przez cały czas nie dawało spokoju po tym, gdy zobaczyła Hathawaya

wychodzącego z pokoju aktorki. Madison powiedziała, że nie ma już nic do ukrycia teraz, kiedy oboje są dorośli. I że zaiskrzyło od nowa. Czyli związek nie był dla nich nowy. Jeśli Alex zadzwoni do Madison, ona z pewnością potwierdzi, że to właśnie Hathaway wystawił ją do wiatru w wieczór śmierci Susan. A nie przyszedł na randkę, bo w tym czasie gonił Susan po Laurel Canyon Park. Otworzyła samochód i przystanęła, żeby zerknąć na telefon. Tak jak podejrzewała, zero sygnału. No dobrze, myślała, kiedy podjadę do wejścia, Alex mi powie, czy dodzwonił się do Madison. Ledwie wsunęła telefon do kieszeni na drzwiach, poczuła na plecach ucisk jakiegoś twardego przedmiotu. W bocznym lusterku ukazała się twarz Hathawaya. – Wsiadaj. – Wepchnął ją za kierownicę. Sam z wycelowaną w Laurie lufą usiadł z tyłu. – A teraz jedź!

75 Alex wiedział, że jeśli Laurie nastawi się na coś, nie ma takiej siły, która by ją mogła powstrzymać. Dlatego kiedy poprosiła, aby zadzwonił do Madison i zapytał, kto zlekceważył jej zaproszenie na randkę w wieczór morderstwa, spełnił życzenie, chociaż nie rozumiał, czemu to takie ważne. – Madison, podobno napisałaś do kogoś liścik z zaproszeniem na schadzkę w wieczór, kiedy zamordowano Susan. Chcielibyśmy dowiedzieć się, kto to był, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Odpowiedź go zszokowała. – Profesor Hathaway. Flirtowaliśmy z sobą już wcześniej, więc pomyślałam, że moglibyśmy spędzić sobotnią noc razem. Ale on w ogóle się nie pokazał, nie zadzwonił ani nic. Tego rodzaju afronty traktuję bardzo serio, więc odstawiłam go potem totalnie i więcej się do niego nie odezwałam. Aż do spotkania dwa dni temu. – Dziękuję, Madison, bardzo nam pomogłaś. Teraz Alex pojął, jaką koncepcję rozważała Laurie. Z tego, co słyszeli o Hathawayu, nie był to typ, który

zlekceważyłby awanse pięknej dziewczyny. Potem uświadomił sobie, dlaczego Laurie wspomniała o naszyjniku. Susan szukała go podczas kłótni z Nicole... I nie znalazłszy, mogła dojść do wniosku, że zostawiła go w laboratorium. Przebierał nerwowo palcami, czekając, aż Laurie podjedzie i połączą wszystkie kropki w całość. – Mama pojechała w złą stronę – zauważył Timmy. Stali przed podwójnymi drzwiami do szpitala. – Widziałeś ją? – spytała Grace. – Tam jedzie. – Timmy pokazał palcem SUVa zmierzającego do bramy. – Dziadek z nią jest? Alex odnalazł w telefonie numer Leo. – Tu Alex. Laurie jest z tobą? – Nie, właśnie dojeżdżam do komendy policji, chcę złapać Reilly’ego. Wszystko w porządku? – Chyba stało się coś bardzo złego. Laurie domyśliła się, kto zabił Susan. I on przed chwilą ją porwał... Richard Hathaway ma naszą Laurie!

76 Laurie, ku swemu zaskoczeniu, poczuła ulgę, kiedy Hathaway kazał jej skręcić z garażu w lewo, czyli w stronę przeciwną do szpitala. Cokolwiek się wydarzy, przynajmniej Timmy, Alex i Grace będą bezpieczni. – Tędy! Przy następnych światłach w lewo – komenderował. To już nie był ten sympatyczny, budzący zaufanie człowiek, z którym spotkała się w ubiegłym tygodniu. Klął cicho pod nosem i niemal czuła zapach jego desperacji. – Na pewno masz gdzieś gotówkę i samolot. Po prostu mnie wypuść, samochód możesz zatrzymać. – I rzucić wszystko, nad czym pracowałem całe życie? Dziękuję, nie. Za Bulwarem Santa Monica skręć w prawo. Posłuchała. – Opowiedz mi o tym nagraniu wideo, Laurie. Co Dwight tam zobaczył? Tylko bez głupich gierek, bo wyjdziesz na tym gorzej, niż to konieczne. Mów, co Dwight wiedział.

– Do końca nie miałam pewności. Zostawił wiadomość, ale zginął, zanim zdążyłam z nim porozmawiać. – Po chwili dodała: – Ale myślę, że dzwonił w związku z tobą. Chciał powiedzieć, że Susan przed przesłuchaniem była w laboratorium. – A łódź? – Co z łodzią? – Czy miał tam także kamery! – ryknął Hathaway. – I nie zapominaj, że zawsze mogę wrócić po twojego syna, na wypadek gdybyś potrzebowała zachęty do gadania. Nie, tylko nie Timmy... – Tak – wyznała. – Miał na jachcie ukryte kamery. – I co pokazały? – Nie mam pojęcia. Policja jeszcze nie znalazła materiału. – Teraz w lewo. Kiedy włączyła migacz, wyczuła, że jej pasażer się uspokaja. Mamrotał coś, że potrafi znaleźć pliki z nagraniem, zanim przyjedzie policja. Wsunęła rękę do kieszeni w drzwiach i chyłkiem włączyła komórkę. Zaryzykowała zerknięcie na ekranik i dostrzegła listę ostatnich połączeń. Biorąc zakręt, jeszcze raz – niby przypadkiem – pozwoliła ręce opaść do kieszeni. Stuknęła w wyświetlacz, żeby połączyć się z ostatnim numerem. Boże, proszę... Proszę, niech to zadziała!

77 Alex jeszcze nigdy nie słyszał w głosie Leo takiej paniki. – Co to znaczy, że Hathaway ma Laurie? – Ona myśli, że profesor zabił Susan Dempsey, a Timmy widział przed chwilą, jak wyjeżdżała z garażu i kogoś wiozła. Była sama dosłownie przez minutę i... – Usłyszał sygnał nowego połączenia. Na ekraniku wyświetliło się imię: Laurie. – Poczekaj, to ona... Zadzwonię do ciebie później. Laurie, gdzie jesteś? Ale nie usłyszał j odpowiedzi, tylko ciszę... a po chwili męski głos – Hathawaya – z oddali: – Zwolnij... I przestań tak kręcić. Wiem, co chcesz zrobić. Gdyby jakiś gliniarz nas zatrzymał, zastrzelę was oboje, przysięgam. – Dokąd mnie zabierasz? – Teraz mówiła Laurie. – Do swojego domu? To czemu jedziemy na Hollywood Hills? Alex nacisnął klawisz wyciszenia, żeby zablokować swój koniec linii, i kiwnął na Grace. – Zadzwoń do Leo i poproś, żeby dał do telefonu

Reilly’ego. Laurie zostawia nam tropy. Po paru sekundach Grace podała mu swoją komórkę. – Reilly, teraz wiem już na pewno: Hathaway uprowadził Laurie i jadą na Hollywood Hills. Jeśli coś jej się stanie, nigdy sobie nie wybaczy.

78 Laurie nie odważyła się spojrzeć po raz drugi na telefon. Miała tylko nadzieję, że połączenie trwa i że Alex ją słyszy. – Rób, co ci każę, to nikt więcej nie ucierpi – ani twój syn, ani ojciec. Ale ja tak, myślała. Dla mnie masz inne plany. Może jeśli podtrzyma rozmowę, zyska chociaż na czasie. – Czemu to zrobiłeś? Co takiego Susan zobaczyła w twoim laboratorium, że stała się dla ciebie groźna? – Nie musieliśmy stawiać sprawy na ostrzu noża. Dwight już odwalił większość pracy przy kodowaniu, więc czy REACH był jego pomysłem, czy moim, to tylko kwestia semantyki. Susan nas podsłuchała i zupełnie jej odbiło, a rzecz była warta miliony. Jak mogła przypuszczać, że przekażę to bandzie akademickich ignorantów? Hathaway mówił w zasadzie do siebie, ale Laurie potrafiła poskładać to wszystko w całość. Przypomniała sobie artykuł, który ukazał się w kampusowej gazecie

po rezygnacji Hathawaya. Jako pracownik uczelni profesor nie miał prawa własności do wyników swoich badań. Wyobraziła sobie Susan wchodzącą do laboratorium, kiedy Hathaway namawiał swojego ulubionego studenta, aby wziął na siebie jego wynalazek, a wtedy obaj na tym skorzystają. Nagle przestał mamrotać i kazał jej wziąć następny zakręt. Był spokojny i zdeterminowany. – Nie rób tego, Hathaway. – Z premedytacją wypowiedziała jego nazwisko. W razie czego Alex przynajmniej będzie wiedział, kto to jest. – Nigdy nie ujdzie ci to na sucho. – Mogę żyć do śmierci w cieniu podejrzenia, jak to nazywasz, ale nikt mnie nie skaże. Nie ma wiarygodnego dowodu, że zabiłem Susan. A co do Dwighta, to dotrę do plików z kamer szybciej niż jakikolwiek policyjny technik niższego szczebla. Skończę z tobą, a moim następnym celem będzie Keith Ratner. Popełni samobójstwo, zostawiając rzewny list, w którym wyzna, że zabił ciebie i Susan. Cała sprawa przejdzie do podręczników historii jako skutek przekrętów Adwokatów Boga. Laurie przypomniała sobie, że tą samą drogą jechała do miejsca, gdzie znaleziono ciało. – Chcesz mnie zabrać do Laurel Canyon Park? Tam, gdzie zabiłeś Susan? – Oczywiście. Tak właśnie postąpiłby Keith Ratner, załamany po upadku swojego ukochanego pasterza.

Upadku spowodowanym przez ciebie. Laurie myślała o grozie, jaką musiała czuć Susan, kiedy zorientowała się w zamiarze Hathawaya. Teraz i ją czekało to samo. Musiała znaleźć sposób, żeby się uratować.

79 Alex słuchał tego w poczuciu własnej bezradności. Hathaway zmuszał Laurie do jazdy na miejsce zbrodni. – Dobrze, dobrze – szeptał. – Nie przestawaj mówić. Dzięki umiejętnie prowadzonej rozmowie Hathaway już się przyznał do zabójstwa Susan Dempsey, a teraz głośno snuje plany zamordowania Laurie i obciążenia Keitha Ratnera własnymi zbrodniami. – Każe jej jechać do Laurel Canyon Park – poinformował Reilly’ego, który usiłował podsłuchiwać z telefonu Grace. – Musicie natychmiast wysłać tam radiowozy. Musicie odnaleźć Laurie. Laurie widziała już wejście do parku. Tylko sekundy dzieliły ją od tego, co Hathaway zaplanował jako jej ostatnie miejsce na ziemi. Tak jak się spodziewała, nadal wygłaszał instrukcje: – Tutaj skręć w lewo. Wjedź do parku. Weszła powoli w zakręt, mając nadzieję, że zobaczy rząd wozów policyjnych, ale park był pusty i ciemny choć oko wykol.

I bardzo dobrze – to jej jedyna szansa. Przypomniała sobie dokładną lokalizację sykomory, którą zauważyła, kiedy kręcili tu scenę z Frankiem Parkerem. Pamiętała, żeby przed uderzeniem zapiąć pas, ale nie chciała ryzykować – Hathaway mógł się zorientować, co planuje. Jeśli się jej nie uda, musi chociaż mieć w kluczowym momencie obie ręce na kierownicy. W miarę zbliżania się do sykomory wcisnęła gaz do dechy. – Co ro... – wrzasnął Hathaway. Odbiła gwałtownie w lewo i skierowała SUVa bokiem prosto na drzewo. Aż się skurczyła od strasznego huku. W pierwszej chwili pomyślała, że Hathaway do niej strzelił, ale nie, to tylko wypaliła poduszka powietrzna. Rzuciła ją na oparcie z taką siłą, że każdą częścią ciała odczuła wstrząs. Przez moment nie pamiętała nawet, gdzie jest. Kiedy rozjaśniło się jej w głowie, obejrzała się na Hathawaya. Też go zaskoczył wybuch, ale już zaczynał się ruszać. Szukała wzrokiem pistoletu – nie miał go w ręku, nie leżał też nigdzie na podłodze. Może powinna się teraz na niego rzucić? Nie, gdyby Hathaway szybko wstał, wciąż miałby przewagę. Jest tylko jedno wyjście: uciekać! – Wysłaliśmy wszystkie lokalne jednostki do Laurel Canyon Park – mówił szybko Reilly, podczas gdy Alex

przyciskał do ucha telefon. – Jedna ekipa jest już w samym parku. Śledziłem trasę Laurie według logowania jej komórki. Minutę temu przestała się przemieszczać. Albo telefonu nie ma już w samochodzie, albo pojazd się zatrzymał. Mimo protestów całego ciała Laurie udało się otworzyć drzwi. Wysunęła się z podniesionego fotela i na chwilę straciła równowagę na piaszczystym gruncie. Usłyszała jęk i zobaczyła, że Hathaway rozciera sobie czoło. Szybko sięgnęła do kieszeni w drzwiach i po omacku próbowała odnaleźć telefon. Bezskutecznie. Kilkoma susami dopadła utwardzonego chodnika. Zdezorientowana, rozglądała się po drodze, słabo widocznej w księżycowym świetle. Nie pamiętała, w którą stronę idzie się do dawnego domu Franka Parkera, a w którą w głąb parku. Czas na decyzję się skończył, kiedy od strony samochodu usłyszała zgrzyt metalu. Drzwi od strony pasażera zaczęły się otwierać. Ruszyła biegiem tak szybko, jak tylko pozwoliły jej posiniaczone nogi. Ileż to razy zastanawiała się, o czym jej ukochany Greg myślał w ostatnich chwilach życia? Próbując zrozumieć Susan Dempsey, wyobrażała sobie jej przerażenie, kiedy biegła przez park w desperackim wyścigu z mordercą... ich wspólnym mordercą – Richardem Hathawayem. Laurie myślała o Timmym. Nie dopuści, żeby po ojcu stracił także matkę. Obiecała

synkowi, że nigdy go nie opuści. I w tym momencie usłyszała za sobą coraz głośniejsze kroki Hathawaya. Carl Simoni, funkcjonariusz z patrolu drogowego, tropił w Laurel Canyon Park nielegalnych obozowiczów, kiedy odebrał pilną wiadomość o uprowadzeniu samochodu wraz z kierowcą. W ciągu kilku minut dotarł z kempingu na wzniesieniu do policyjnego wozu i teraz, dociskając gaz, gnał na złamanie karku przez kręte alejki w stronę wejścia do parku. Laurie nie była pewna, czy piekący ból w klatce piersiowej to skutek uderzenia poduszki, czy też jej płuca nie są już w stanie przyjąć więcej powietrza. Teraz nie tylko ona zakłócała ciszę w kanionie. Pomiędzy jednym a drugim krokiem słyszała wyraźnie słaby jęk syreny. Funkcjonariusz Simoni brał właśnie kolejny zakręt, kiedy znów rozgdakało się radio, przekazując najświeższe dyspozycje. Sygnał telefonu uprowadzonej kobiety namierzono na terenie samego parku, o niecałą minutę dalej. Simoni kątem oka dostrzegł jakąś sylwetkę w alejce. Nie przestając biec, wciąż oglądała się przez ramię.

Potężna sylwetka Hathawaya rosła w oczach. W pewnym momencie Laurie bezwiednie przekroczyła granicę chodnika i na nieoczekiwanie miękkim gruncie przewróciła się jak długa. Kiedy próbowała wstać, Hathaway zatrzymał się o niecały metr dalej. Zobaczyła, że wyciąga rękę w jej stronę. W świetle księżyca błysnęła stal. – Laurie, wolisz, żebym cię zastrzelił czy zabił w taki sam sposób jak Susan? Tak czy inaczej, znajdą twoje ciało w tym samym miejscu. Zanim zdążyła odpowiedzieć, od tyłu na krótko zalało ją jasne światło, po czym przesunęło się na Hathawaya, a ten osłonił sobie dłonią oczy. Głos z megafonu, który nakazał mu rzucić broń i uklęknąć, odbił się echem w całym kanionie. Hathaway nie posłuchał. Celował prosto w jej głowę, śmiejąc się maniakalnym, sardonicznym śmiechem. Laurie resztkami sił zamachnęła się nogą i kopnęła go w rękę. Broń wypadła, a kula eksplodowała tuż obok, w piachu. Wóz patrolowy gnał już pełnym gazem i po chwili zbił Hathawaya z nóg, zanim ten zdążył ponownie wycelować. Laurie z trudem trzymała się na nogach, ale z drogi dobiegał już ryk wozów policyjnych. Kopnęła Hathawaya z taką siłą, że spadł jej z nogi pantofel. Kiedy go podnosiła, nie mogła się powstrzymać od myśli o tym innym pantoflu, który zgubiła Susan, uciekając przed mordercą.

80 Laurie postanowiła wcześniej, że następnym razem odwiedzi szpital Cedars-Sinai po to, aby odebrać Jerry’ego z oddziału intensywnej terapii. Tymczasem jednak znów siedziała w lobby z Alexem u boku. Gdy tylko lekarze uznali, że nie ucierpiała od kolizji, wysłała Timmy’ego z Grace do domu, teraz zaś czekała na wiadomość o obrażeniach, jakich doznał Richard Hathaway. – Tak się bałem – mówił Alex. – To było nie do zniesienia, kiedy twoja komórka przestała się przemieszczać. – Nie sądziłam, że się z tego wywinę. Liczyłam tylko, że odbierzesz telefon. – Zaśmiała się z przymusem. – Dzięki Bogu, że nie przełączyłeś na pauzę. Leo wrócił z oddziału intensywnej terapii z zagadkową miną. – Hathaway ma obie nogi połamane, ale się wyliże. – Słyszę zawód w twoim głosie, tato. – Zabił z zimną krwią dwoje ludzi, a dziś wyciągnął łapy po moją jedyną córkę. Nie powiem, że nie

mógłbym zasnąć, gdyby połamał sobie wszystkie gnaty. – On ma tylko pięćdziesiąt siedem lat. Mnóstwo czasu, żeby dopadła go karma. – Są naprawdę mocne podstawy, by go wsadzić – rzekł Alex. – Uprowadzenie i usiłowanie morderstwa – to na dziś. Plus przyznanie się do zabójstwa Susan Dempsey i Dwighta Cooka. – Poza tym – dodał Leo – Reilly mówi, że jego technicy odtworzyli materiał z kamer na łodzi Dwighta. Kiedy Hathaway przyjechał nurkować, Dwight zarzucił mu morderstwo Susan. Domyślił się, że po kłótni z Nicole dziewczyna przyszła do laboratorium i podsłuchała ich rozmowę na temat REACH. Hathaway przyznał, że ją dogonił i odwiózł na wzgórza, ale próbował przedstawić jej śmierć jako wypadek. Dwight jednak mu nie uwierzył i wtedy Hathaway zadał mu cios, później zaś upozorował wypadek przy nurkowaniu. – A policja ma to wszystko na filmie? – I to w żywych kolorach.

Epilog Dwa miesiące później Alex Buckley patrzył z ekranu telewizyjnego w salonie Laurie. – Powszechnie znano ją pod imieniem Kopciuszka – mówił z powagą – ale dla matki na zawsze pozostała Susan. A dzisiaj, siódmego maja, dokładnie dwadzieścia lat po jej śmierci, prosimy, żebyście także zapamiętali ją pod prawdziwym imieniem: Susan. Sprawa jej morderstwa jest definitywnie zamknięta. Po zakończeniu programu zerwała się burza oklasków. Zgromadzili się tu wszyscy: Laurie, jej ojciec, Timmy, Alex, Grace i Jerry. Nawet Brett Young dołączył do towarzystwa. Był tak zadowolony, że ściągnął też do Nowego Jorku na przyjęcie połączone z emisją Rosemary, Nicole i Gavina. – Moje gratulacje – odezwał się Leo, wznosząc butelkę z piwem jako toast. – Za wasz program! Stuknęli się szklankami (Timmy dostał sok jabłkowy) i zaraz ktoś krzyknął: – Mowa! Laurie, wygłoś mowę! – Mo-wa! Mo-wa! – podchwycili wszyscy.

Laurie wstała z sofy. – To się nazywa „głos ludu” – zażartowała. – Po pierwsze, program W cieniu podejrzenia to owoc zbiorowego wysiłku. Nie powstałby w tej formie bez Alexa, a prawdopodobnie nie powstałby w ogóle, gdyby nie Jerry i Grace. Chyba można powiedzieć, że Jerry wziął cios na klatę, żeby interes dalej się kręcił. Aż jęknęli na te słowa. Dwa miesiące temu Laurie nawet przez myśl by nie przeszło, żeby robić sobie żarty z tak potwornego wypadku. Ale teraz Jerry w pełni odzyskał formę, a Steve Roman nie żył. Sam Jerry, gdy wspominał napad, żartował, że traktuje go jako nauczkę, aby nie wymykać się chyłkiem po śmieciowe jedzenie. – A co do Timmy’ego i mojego taty – kontynuowała Laurie – to uważam, że powinni domagać się od studia, aby wymieniono ich w czołówce programu. – O, fajnie by było! – ucieszył się Timmy. – Hej, nie zapomnijcie pokrzyczeć na cześć faceta, który podpisuje czeki – upomniał się żartobliwie Brett Young. – I który dopilnował, żeby program wystartował siódmego maja. – Dziękuję ci, Brett, za łagodne napomnienie. To z pewnością czysty przypadek, że siódmy maja wypadł akurat podczas badań oglądalności... Ale przede wszystkim pragnę podziękować Rosemary. Tu nastąpił kolejny wybuch oklasków. – Byłaś naszym natchnieniem przez cały czas produkcji, począwszy od zbierania materiałów,

a skończywszy na podsumowaniu Alexa. Nieczęsto rozmawiam o stracie, którą poniosła moja rodzina. – Laurie uśmiechnęła się smutno do ojca i synka. – Już sama śmierć kogoś bliskiego jest dostatecznie ciężkim przeżyciem, ale kiedy się nie wie, kto jest jej winien, to już istna tortura. W każdym razie moje życie stało się odrobinę łatwiejsze po uzyskaniu odpowiedzi i mam nadzieję, że tak samo będzie z tobą. Rosemary otarła łzę. – Bardzo ci dziękuję – powiedziała cicho. Laurie zauważyła, że Nicole poklepała ją czule po plecach. Rosemary zaklinała się wprawdzie, że już nie gniewa się na przyjaciółkę Susan za długie ukrywanie istotnych dla śledztwa informacji, ale jednak prawdziwe wybaczenie wymaga sporo czasu. Grace, zawsze gotowa do rozweselania towarzystwa, zerwała się z miejsca i zaczęła dopełniać szklanki. – Więc tylko ja jedna złapałam dziś Keitha Ratnera w Morning Joe? Zdaje się, że prowadził tam zupełnie innego rodzaju rozmowę. Niewątpliwie kolidującą w czasie z programem W cieniu podejrzenia trasę Keitha zapowiedziano jako „opinię naocznego świadka” o Adwokatach Boga. Martina Collinsa już wtedy czekały liczne zarzuty o molestowanie seksualne nieletnich na podstawie wykrytych w jego domu materiałów filmowych. Według detektywa Reilly’ego, prokuratorzy federalni wystąpili przeciwko niemu z oskarżeniem o wymuszanie,

utrzymując, że wykorzystywał Kościół jako przedsiębiorstwo korupcyjne, służące za przykrywkę dla działalności przestępczej, której zasięg obejmował zarówno pospolitą kradzież, przekupstwo i wyłudzenia, jak i wykorzystywanie seksualne dzieci przez samego Collinsa. Keith nie tylko nawiązał z policją ścisłą współpracę, ale swoje rozczarowanie Adwokatami Boga potraktował jako okazję do ponownego ściągnięcia na siebie uwagi mediów. – Cóż, jego PR-trasa spełnia swoje zadanie – zauważyła Laurie. – Znajomy wydawca mówił mi, że trwa walka o prawa do wspomnień, które Keith już pisze. Madison i Frank Parker także wykorzystują ten przypadek dla osobistej reklamy. Wczorajsza „Variety” doniosła, że Frank dał Madison małą, lecz odpowiednią na comeback rolę w swoim następnym filmie. Ma zagrać bezwzględną businesswoman, gotową na wszystko dla sukcesu. – To się nazywa dobór naturalny – prychnął Leo. Rosemary przed wyjściem uściskała mocno Laurie. – Myślę, że ty i Susan mogłybyście się zaprzyjaźnić. Proszę, nie traćmy kontaktu, to dla mnie bardzo ważne! – Oczywiście – zapewniła ją Laurie. Akceptacja Rosemary znaczyła dla niej więcej niż wszystkie rankingi czy nagrody, jakie mógł zgarnąć jej program. Alex wychodził ostatni. – Moje gratulacje – powiedział na pożegnanie. – Program był naprawdę imponujący. – Chciał pocałować

ją w policzek, ale odruchowo wyciągnął ramiona, a ona pozwoliła się w nich zamknąć. I kiedy także ich usta się odnalazły, długo nie mogli się od siebie oderwać. – Laurie, postawmy sprawę jasno. Nie szukam przygód. Jestem facetem, który kocha cię do utraty tchu i będę czekać. – Nie zasługuję na to. – Owszem, zasługujesz. I będziesz wiedziała, kiedy nadejdzie odpowiednia pora. – To już nie potrwa długo – szepnęła z uśmiechem. – Obiecuję. Nagle oboje zorientowali się, że z korytarza wiodącego do sypialni obserwuje ich drobna postać. – Supeeer! – wrzasnął Timmy, uśmiechając się od ucha do ucha.

Podziękowania To wielka satysfakcja móc opowiedzieć kolejną historię, wybrać się w kolejną podróż z postaciami, które stworzyliśmy i z czasem zaczęliśmy przejmować się (lub nie) ich losem. A tym razem postępować tą drogą krok w krok z cudowną pisarką Alafair Burke. Marysue Rucci, naczelna redaktor w wydawnictwie Simon & Schuster, okazała się wspaniałą przyjaciółką i mentorką. Alafair i ja z wielką radością pracowałyśmy z nią nad książką – pierwszą z nowej serii. Listę „ekipy domowej” otwiera moja prawa ręka Nadine Petry, moja córka Patty i syn Dave. Oraz oczywiście John Conheeney, mój nadzwyczajny małżonek. Nieustające podziękowania dla Jackie Seow, odpowiedzialnej za stronę graficzną. Na jej okładkach zawsze dobrze wyglądam. A także dla moich wiernych czytelników, których zachęta i wsparcie przyczyniły się do powstania jeszcze jednej powieści.

Spis treści Drogi Czytelniku! 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22

23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47

48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72

73 74 75 76 77 78 79 80 Epilog Podziękowania