Andreas Eschbach - Time Out - PDF Free Download

ANDREAS ESCHBACH TIME*OUT Przekład: Maciej Nowak-Kreyer Tytuł oryginału: Time*Out Redakcja: Urszula Przasnek Korekta: Ewa Holewińska Skład i łamanie: ...

7 downloads 30 Views 2MB Size

Download PDF

ANDREAS ESCHBACH

TIME*OUT

Przekład: Maciej Nowak-Kreyer

Tytuł oryginału: Time*Out Redakcja: Urszula Przasnek Korekta: Ewa Holewińska Skład i łamanie: EKART Copyright ©Arena Verlag GmbH, Wuerzburg 2010. Projekt okładki: Frauke Schneider © Arena Verlag, Wuerzburg Copyright for the Polish edition © 2014 by Wydawnictwo Jaguar Sp. Jawna

ISBN 978-83-7686-348-1

Wydanie pierwsze, Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2014

Adres do korespondencji: Wydawnictwo Jaguar Sp. Jawna ul. Kazimierzowska 52 lok. 104 02-546 Warszawa

www.wydawnictwo-jaguar.pl Wydanie pierwsze w wersji e-book Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2014 Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści UWOLNIENIE 1 2 3 4 5 6 7 MOBILIZACJA 8 9 10 11 12 13 14

15 16 17 PROPAGANDA 18 19 20 21 22 23 ROZPOZNANIE 24 25 26 27 28 29

30 31 32 DEMORALIZACJA 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 MANEWR ODWRACAJĄCY UWAGĘ 44

45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 SENS WALKI 57 58 59 60

61 62 63 64 STREFA BUFOROWA 65 66 67 68 69 70 71 72 73 KRYZYS 74 75

76 77 78 79 80 DEKAPITACJA 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 TIMEOUT

91 Przypisy

UWOLNIENIE 1 | Dzień dłużył się niemiłosiernie. Christopher miał wrażenie, jakby mieli tak czekać całą wieczność, siedząc w tym rozgrzanym do czerwoności aucie, gdzieś na niczyjej ziemi Nevady, na peryferiach miejscowości… jak się nazywała? Wells? Czy to po angielsku nie znaczy „Źródła”? Ale ktoś wymyślił! Nic się nie poruszało, wyjąwszy jakiegoś wychudzonego, żałośnie wyglądającego psa, który przemykał się z jednego cienia w drugi i obwąchiwał kosze na śmieci. Od czasu do czasu zwracał się także w ich stronę − jak gdyby wyczuwał, że z tej szarej furgonetki, zaparkowanej na skraju ulicy, okolicę obserwuje czterech dorosłych mężczyzn i siedemnastoletni chłopak. Nadstawił uszu, po czym umknął cichaczem. Wszyscy milczeli. Wystarczająco dużo wysiłku kosztowało ich już samo oddychanie, pocenie się, w ogóle utrzymywanie przy życiu. Christopher sięgnął po butelkę z wodą, ale okazało się, że jest ciepła, odstała i nie przynosi orzeźwienia. − To nie był dobry pomysł – powiedział cicho. Właściwie mówił tylko do siebie, go Kyle usłyszał. Poklepał go od tyłu po ramieniu i stwierdził: − Tylko bez scen zazdrości, koleś. Trudno, wyjątkowo nie ty wpadłeś na ten pomysł.

− Bzdura − ze złością odparł Christopher. Jednak rzeczywiście, zastanawiał się, dlaczego sam na to nie wpadł. A w każdym razie, dlaczego nie tak szybko jak Kyle, na komputerach i telefonii komórkowej znający się przecież tyle, co nic. Z drugiej strony, powiedział sobie, miał wtedy w głowie zupełnie co innego. Dosłownie. Zacisnął powieki, otworzył. Pot zapiekł go w oczy. Czuł się tak, jak gdyby oglądany widok stopniowo wypalał mu się na siatkówce. Wyblakła, asfaltowa trasa, z jednej strony rząd identycznych domów, po drugiej ziemia niczyja, ciągnąca się aż po horyzont. Jałowy step, szara wyblakła trawa, a na końcu, jak na ironię, okryte śniegiem góry, których zarysy drżały w skwarze. Na wprost nich stała odrapana tablica reklamowa. Pusta. Nic dziwnego − kto wykupywałby powierzchnię reklamową tutaj, przy opustoszałej, leżącej na uboczu drodze? Christopher przyglądał się domom. Nie wyglądały zupełnie identycznie. Jeden był większy, z bardziej zadbanym ogródkiem. W odróżnieniu od pozostałych, nie miał zwykłego wjazdu do garażu, lecz wiatę. Okazały szyld oznajmiał: „Albert Burns. Nieruchomości”. Swoje auto zaparkowali na ukos pod tym właśnie domem, tak by dobrze wszystko widzieć, kryjąc się za na wpół odblaskową folią, chroniącą przed słońcem. Ten budynek stanowił przecież powód, dla którego w ogóle się tutaj

zjawili. Za Christopherem niecierpliwie zaszumiało radio. − Skręca tu jakiś samochód – oznajmił niewyraźny głos. − Według opisu, to może być właśnie on. Mężczyźni siedzący wokół Christophera drgnęli, wysunęli głowy do przodu. Ktoś poklepał chłopca po ramieniu, rozgrzaną, wilgotną dłonią. − Niesamowite, że zapamiętałeś numer rejestracyjny tamtego motocykla. W takiej sytuacji! Niezły wyczyn. Christopher nie odpowiedział. Już od jakiegoś czasu żałował, że wspomniał, iż pamięta rejestrację tamtego motocykla. Jaki znowu niezły wyczyn? Po prostu miał dobrą pamięć do liczb, kodów, programów, haseł i tym podobnych. Zapamiętanie czegoś takiego przychodziło mu bez trudu, ot tak. Jedyny wysiłek, na który musiał się zdobyć, to przypomnienie sobie okoliczności, w których zwrócił uwagę na jakiś szczegół. W tym wypadku nie miał z tym żadnego problemu, bo wtedy wszystko miało dramatyczny przebieg. Najpierw ujrzał rejestrację, potem motocykl, aż wreszcie całą scenerię. Do zdarzenia doszło około dwustu pięćdziesięciu kilometrów stąd, w samym środku Nevady, na jednej z nielicznych dróg przecinających pustynię. Chudy, starszy mężczyzna w motocyklowej kurtce zatrzymał ich, twierdząc, że jego żona źle się poczuła. W rzeczywistości była to pułapka Koherencji. Mężczyzna groził bronią. Serenity

uderzyła go od tyłu kawałkiem drewna, który jej brat Kyle woził jako podpórkę do lewarka. Zrobiła to z determinacją i zaciekłością, których wspomnienie wciąż jeszcze imponowało Christopherowi. Wątpił, aby sam zdobył się na coś podobnego. Na podstawie rejestracji ustalili właściciela motocykla. Jeśli chodziło o takie sprawy, stali mieszkańcy Hideout dysponowali wręcz imponującą siatką kontaktów. Potem ruszyli za tropem, a ten poprowadził ich do pośrednika w handlu nieruchomościami, niejakiego Albert Burnsa. Wraz z upływem czasu, Christopher nabierał coraz mocniejszego przekonania że wtedy Koherencja wszystko zainscenizowała jedynie po to, aby nakłonić go do wejścia w Pole. Tutaj, w Nevadzie, było ono nadzwyczaj silne. Przynajmniej takim się wydawało, dopóki nie uświadomiło się sobie, że w Kalifornii, a przede wszystkim w słynnej Krzemowej Dolinie, mieszka przecież więcej Upgraderów, niż gdziekolwiek indziej w całych Stanach Zjednoczonych. A skoro Upgraderzy musieli dużo podróżować, sieć telefonii komórkowej rozbudowano w znacznym stopniu także w sąsiednich, pustynnych stanach. − Nadjeżdża − w głosie Kyle’a brzmiało napięcie. To był prawdziwy krążownik szos, o grubych zderzakach, mający o wiele za dużo reflektorów i przyciemnianych szyb. Śmignął przed nimi, zakręcił z rozmachem, wjeżdżając pod wiatę i zatrzymał się z impetem. Z auta wysiadł jakiś

mężczyzna. − Dobra − Russell, dowodzący akcją, wręczył Kyle’owi lornetkę. − Twoje zadanie. Kyle uniósł lornetkę do oczu. – To on – oznajmił bez wahania i podał szkła Christopherowi. Christopher również rozpoznał tę twarz. Mężczyzna zamiast skórzanej kurtki miał na sobie cienką, białą marynarkę z lnu, jednak chłopak aż za dobrze pamiętał oczy o przenikliwym spojrzeniu oraz skórę, wyglądającą niczym wygarbowana. − Tak − potwierdził. − To ten mężczyzna. − Dobra − oznajmił Russell. − Do dzieła.

2 | Matthew i Patrick wysiedli. Christopher skulił się, chociaż wiedział, że folia umieszczona po wewnętrznej stronie przedniej szyby nie pozwala zajrzeć do wnętrza auta. Jednak tamten człowiek w żadnym wypadku nie mógł zobaczyć żadnej twarzy znanej Koherencji − a zwłaszcza jego twarzy. Nikt się nie odzywał. Wszyscy jak urzeczeni przyglądali się, jak dwóch mężczyzn przechodzi przez ulicę i zbliża się do pośrednika nieruchomości, unosząc dłonie w niewinnym geście pozdrowienia. − Pan Burns? − rozległ się głos Matthew. Dźwięk przekazywał maleńki mikrofon, przymocowany do jego kołnierzyka. Nie dosłyszeli, co odpowiedział mężczyzna, stał pewnie za daleko albo mówił zbyt cicho. Jednak nie wydawało się, aby zaczął coś podejrzewać. − Miło mi pana poznać, nazywam się Tom Miller junior, a to mój kuzyn, Peter Hecker. – Uścisnęli Burnsowi dłoń. − Widzieliśmy na pańskiej stronie internetowej, że ma pan w ofercie sprzedaży także farmy – kontynuował Patrick alias Peter. – A że byliśmy akurat w okolicy, przyszło nam do głowy, że może po prostu zajrzymy do pana. − …Mają panowie na myśli coś konkretnego? – rozległ się bardzo cichy głos tego chudego, starszego mężczyzny. Christopher rozpoznał i ten głos. To on powiedział kiedyś: „Nie ruszać się”. A potem jeszcze: „Bierzemy tylko chłopca,

Christophera Kidda”. Na wspomnienie tamtej chwili wciąż jeszcze przechodził go dreszcz. − Myśleliśmy o czymś nadającym się do hodowli drobiu. Czymś dużym. Zawsze powtarzam: „sięgaj wysoko”. Burns, trzymając w ręku aktówkę, przyjrzał się obu nonszalancko ubranym mężczyznom. Christopher wstrzymał oddech. Robią wrażenie niegroźnych. Patrick miał na ramieniu nieporęczną, sporą torbę. Musiał ją zabrać, ale przykuwała uwagę. Usłyszeli, że Burns mówi coś o „napiętym grafiku” i „umówieniu się”. Czyżby jednak obudziły się w nim jakieś podejrzenia? − Tak, oczywiście. Możemy tak zrobić − oświadczył Patrick. Christopher stwierdził, że zazdrości mu tego luzu. − Ale chętnie bym się dowiedział, czy ma pan akurat w ofercie coś, co mniej więcej by nam odpowiadało. Inaczej, szczerze mówiąc, cała ta droga byłaby na próżno. − …A pan przyjechał z…? − Z Richmond w Utah. Ale pan jest pierwszym, który ma coś, co nie leży zbyt daleko − roześmiał się Patrick. Wcześniej starannie opracowali szczegóły. W Utah rzeczywiście istniało miasto o nazwie Richmond. Aby to sprawdzić, Koherencja potrzebowała tylko ułamka sekundy. Christopher słyszał jak obok Kyle odetchnął z ulgą. − Udało się − wymamrotał, gdy zobaczyli, że Burns

zaprasza tamtych dwóch gestem ręki. − Nie podoba mi się, że jest ich tylko dwóch − wymamrotał Russell. − We trzech byłoby lepiej. − To byłoby już podejrzane − odparł Kyle. − Ojciec miał rację. Russell nie odpowiedział. Kiedyś służył w marines, walczył gdzieś za morzami, aż wreszcie przestał wierzyć, że w ten sposób naprawi świat. Jednak bez wątpienia spośród nich to on najlepiej znał się na wojaczce. Burns ruszył do przodu, ku drzwiom domu. Patrick i Matthew podążyli za nim. Patrick trzymał dłoń na torbie, w gotowości. Obaj przećwiczyli całą akcję w Hideout niezliczoną ilość razy. − Teraz możemy już tylko się modlić, by ta miedziana siatka zadziałała − dodał Kyle, głosem pełnym napięcia. W tej właśnie chwili przez radio ponownie zameldował się Finn. − Uwaga, zbliża się do was biała, nieoznakowana furgonetka. Jedzie dosyć szybko. − Cholera − warknął Russell. Pośrednik właśnie otwierał drzwi, coś mówił. − Tak, właśnie − usłyszeli odpowiedź Patricka. − A teraz? − zapytał Kyle. − Teraz musimy pozwolić toczyć się wypadkom − odparł Russell. Jednak wyjął pistolet ze schowka przy drzwiach kierowcy i odbezpieczył.

Patrick, Matthew i Burns weszli do budynku. Zamknęły się za nimi drzwi. Chwilę potem z głośnika buchnęły głosy. − Co to ma znaczyć? − usłyszeli krzyczącego Burnsa, a zaraz potem trzech mężczyzn zaczęło wołać jeden przez drugiego: − Trzymaj go! − Teraz! − Wysoko! − Ratunku! − Szybko, do cholery! Potem nagle zapadła cisza. − Dobra − usłyszeli po chwili głos Patricka. Oddychał ciężko. − Wszystko w porządku. Russell ponownie zabezpieczył broń. − Udało się − wydawało się, że Patrick sam ledwie w to wierzy. − Zarąbiście, ale… tak, szybko, spieszy się nam. W tej samej chwili przyjechała biała furgonetka. Zatrzymała się na poboczu, tuż przed nimi.

3 | − Czekamy − postanowił Russell. − Najpierw zobaczmy, co się stanie. Z furgonetki wysiadł mężczyzna w białym kombinezonie, obszedł auto i z rozmachem otworzył boczne drzwiczki. Wyjął plastykowe wiadro i szeroki pędzel na trzonku, następnie zaczął przyklejać plakat. − Przylepia jakiś plakat − stwierdził Kyle, zaskoczony. − Dobra − Russell naciągnął na przednią szybę ochronną folię. − Ten typ jest niegroźny. Działamy dalej. Uruchomił silnik, minął furgonetkę plakaciarza i gwałtownie zawrócił. Gdy auto zatrzymało się tuż przed budynkiem, Kyle skoczył, aby otworzyć tylne drzwi. Chwilę później z domu wyszli Patrick i Matthew. Dźwigali jakiś ciężar, połyskujący metaliczną czerwienią. − Ciężki jest? − Kyle usłyszał pytanie Christophera. − Co ty? Starszy mężczyzna? − od razu rozległ się głos Patricka. − Pospieszcie się! − zawołał Russell, który nie spuszczał oczu z człowieka przy tablicy reklamowej. Ten jednak nie interesował się niczym innym poza naklejaniem pierwszej części plakatu. Widniał na nim napis ZACZYNA SIĘ 8 CZERWCA. Patrick i Kyle dźwignęli swój ciężar i położyli na jednym z piętrowych łóżek w tylnej części przerobionej na kampera furgonetki. Mężczyzna był owinięty w mocną, gęsto tkaną siatkę z miedzianego drutu. Nie poruszał się.

− Czekajcie. Podłóżcie mu jakąś poduszkę − polecił Kyle półgłosem. − Musimy go jeszcze porządnie związać − stwierdził Patrick. − Mogę jechać? − zawołał Russell do tyłu. − Tak! − odkrzyknął Matthew i ze zgrzytem zamknął drzwi furgonetki od środka. − Dodaj gazu! Russell wypełnił polecenie co do joty. Wyjechał z podjazdu, skręcając w prawo, po czym wdusił pedał gazu. Tuż przed zakrętem Christopher po raz ostatni zerknął na plakaciarza. Pochłaniało go dopasowywanie drugiej części plakatu do pierwszej i nie poświęcił im nawet spojrzenia. Russell nacisnął w krótkofalówce przycisk nadawania. − Finn, słyszysz? Już wracamy. − Tutaj Finn − wśród zgrzytów rozległo się z głośnika krótkofalówki. − Udało się? − Na to wygląda − odparł Russell. Nie dało się nie dostrzec sceptycyzmu w jego głosie. − Co było z tą białą furgonetką? − To tylko jakiś plakaciarz. Tamci z tyłu wiązali owiniętego w siatkę mężczyznę dodatkowymi sznurami, na nogach i tułowiu. Patrick, robiąc to, z rozbawieniem opowiadał o zajściach w budynku. − To była chwila. Rzeczywiście, wszystko przebiegło tak, jak zapowiadał Christopher. Wchodzimy do środka, jestem za nim, wyciągam siatkę z torby i zarzucam mu na głowę,

dokładnie pośrodku. Tak jak ćwiczyliśmy. Jasne, broni się, ale Matthew już go podnosi w górę. Facet krzyczy. Ja biorę od dołu. Myślę sobie, cholera, nie dam rady, łapię za krańce sieci, tyle ile zdołam chwycić. Facet wierzga nogami, ale wiążę wszystko do kupy… i bach, jest nieprzytomny! − Zaciągnął mocno ostatnie supły, przeszedł do przodu. – Tak naprawdę wciąż nie do końca to rozumiem. − Siatka jest taką osłoną − wyjaśnił Christopher. − Odcina od sieci telefonii komórkowej. Albo, dokładniej mówiąc, odcina chip. A kiedy jakiś Upgrader traci połączenie z Koherencją, od razu traci przytomność. − To dlatego, że Koherencja nie może już nim zdalnie sterować? Ale dlaczego w takiej chwili ktoś w ogóle miałby tracić przytomność? Przecież powinien wtedy… no, bo ja wiem, odzyskać wolność? Christopher potarł nasadę nosa od strony, po której miał swój chip. Właściwie, to już dwa chipy. Różnica polegała na tym, że je kontrolował. Mógł je dowolnie włączać i wyłączać. − To nie takie proste − odparł. Oczywiście, już to tłumaczył dokładnie stałym mieszkańcom Hideout, jednak zawsze trochę trwało, nim inni pojęli istotę sprawy. − Upgrader nie jest zdalnie sterowany, on jest częścią Koherencji. Chipy bezpośrednio łączą ze sobą mózgi różnych Upgraderów. To znaczy, że myśli bez ograniczeń wędrują z jednego mózgu do wszystkich innych. W ten sposób, własna jaźń stapia się z innymi jaźniami i tworzy się

taka nadjaźń. − Wskazał na związanego mężczyznę. − To już nie jest Albert Burns. Jego mózg był częścią supermózgu, który stanowi Koherencja. Przebudował się, aby móc być częścią Koherencji. A teraz musi się na nowo skonfigurować, tak aby znowu funkcjonować jako samodzielny byt. To potrwa dłuższy czas. Przez ten czas będzie nieprzytomny. − Zawahał się, jednak potem dodał: − W każdym razie, tak było z moim ojcem. Matthew odchrząknął. − Można powiedzieć, że w pewnym sensie każdy z nas jest wyposażony w procesor, a ta Koherencja to rodzaj systemu złożonego z wielu procesorów? − Można tak powiedzieć − potwierdził Christopher. − A po co ta siatka z miedzianego drutu? − do przodu przeszedł także Matthew, przeciskając się obok Patricka. − No jasne, do odcięcia łączności radiowej. Ale szczerze mówiąc, w pierwszej chwili myślałem, że wszystko wzięło w łeb. Kiedy go opakowałem i uniosłem wysoko, tak żeby Patrick mógł zamknąć pod nim siatkę, to jeszcze był całkiem żwawy, bronił się dosyć sprawnie, jak gdyby znał sztuki walki. − Do Koherencji należą też ludzie znający sztuki walki. Ich wiedza jest do dyspozycji wszystkich pozostałych Upgraderów − wyjaśnił Christopher. − Ale jego ciało nie jest wytrenowane, inaczej nie mielibyście z nim żadnych szans. Matthew sceptycznie zmarszczył czoło. Widać było po

nim, że to uważa już za przesadę. Jednak Christopher wiedział, że się myli. − W każdym razie − kontynuował barczysty mężczyzna. − Patrick zamknął siatkę… i bach, typek zemdlał. Nagle. Aż trudno uwierzyć. Wszyscy pytającym wzrokiem spojrzeli na Christophera. A więc znowu musi tłumaczyć, o co chodzi. Jak już często to wyjaśniał? Nieważne. − Chipy łączą się ze sobą poprzez sieć telefonii komórkowej − powiedział tak cierpliwym tonem, na jaki tylko potrafił się zdobyć. − A łączność przy pomocy telefonii komórkowej ma miejsce w takim obszarze częstotliwości, gdzie fale przechodzą nawet przez najmniejsze szczeliny w osłonach. Gdyby tak nie było, nie dałoby się telefonować z wnętrza samochodu. Bo rzeczywiście, karoseria samochodu to osłona: powstrzymuje uderzające błyskawice… − Klatka Faradaya − rzucił Kyle. − Właśnie tak. Jednak telefonowi komórkowemu do uzyskania połączenia wystarczają otwory okienne. Dlatego siatka, którą owija się człowieka, musi być wykonana z miedzi, bo miedź jest dobrym przewodnikiem. Oczka muszą być małe, a przede wszystkim trzeba owinąć całe ciało. Nie wolno zostawić żadnej szczeliny. − Rany − powiedział po krótkim namyśle Matthew. Obrócił głowę i rzucił spojrzenie na mężczyznę, w dalszym ciągu nieruchomo leżącego na łóżku.

Tymczasem w zasięgu wzroku pojawiły się już ostatnie domy Wells. Russell zjechał na skraj drogi. − Tablice rejestracyjne − polecił. Patrick wyskoczył z auta, żeby podmienić rejestrację, czego dokonał z wprawą, zdumiewającą Christophera. Stali mieszkańcy Hideout rzeczywiście byli przygotowani do wykonywania najbardziej niewiarygodnych zadań. − Wszystko gra − zakrzyknął Patrick, kiedy już wrócił. Fałszywe rejestracje poleciały w kąt i ruszyli dalej. Jechali i jechali. Jedyne przerwy robili, aby zatankować. Jeśli tego nie liczyć, Russell, Matthew i Kyle, bez przerwy siedzieli za kierownicą, zmieniając się co jakiś czas. Zaczynało się ściemniać, co było całkiem przyjemne, bo wreszcie zrobiło się chłodniej. Typowe amerykańskie auta miały klimatyzację, jednak nie pojazdy używane przez Jeremiaha Jonesa. Stałoby to w sprzeczności z głoszonym przez niego odrzucaniem zbyt daleko idących ingerencji techniki. Tolerował ją tylko wtedy, gdy była naprawdę konieczna. A o tym, co można rozumieć pod pojęciem „konieczna”, potrafił dyskutować z przyjaciółmi całymi wieczorami, ani przez chwilę się nie nużąc. Jones i jego przyjaciele żyli kiedyś spokojnie na farmie w Maine, gdzie zajmowali się ekologicznym rolnictwem. Potem obwiniono ich o ataki bombowe na centra komputerowe, zamachy będące w rzeczywistości dziełem Koherencji. Musieli uciekać. Najpierw w lasy Montany

i Idaho, gdzie przyłączyli się do nich Christopher, Kyle oraz Serenity, a potem do Arizony, do kryjówki o nazwie Hideout. Hideout było pewnego rodzaju schronem, który grupa ludzi zbudowała w dawnej kopalni srebra, chcąc tam przetrwać wojnę jądrową. Do wojny nie doszło, ale spodobało im się bycie panami samych siebie, więc nadal tam mieszkali, zapomniani przez cały świat. To, że akurat owemu światu zagroziło teraz znacznie bardziej podstępne niebezpieczeństwo pod postacią mikrochipa, który wystarczyło komuś wszczepić, aby obrabować go z indywidualności, tak bardzo zaniepokoiło mieszkańców Hideout, że ochotniczo zaczęli brać udział w akcjach obmyślanych przez Jeremiaha Jonesa. Jones ciągle miał nadzieję, że zdoła sobie poradzić z Koherencją. Chciał ją pokonać, wyłączyć, a Christopher już zaprzestał prób tłumaczenia mu, jak bardzo jest to bezcelowe. Koherencja objęła swoim zasięgiem ponad sto tysięcy osób, z których wiele zajmowało wpływowe stanowiska w bankach, policji oraz tajnych służbach. Rzadko jednak do Koherencji należeli ludzie z samych szczytów władzy – trudno było, nie wzbudzając podejrzeń, zmienić w Upgraderów członków zarządów, szefów państw i tym podobne osoby bez ich zgodny. To jednak wcale jej nie osłabiało. Wszyscy Upgraderzy funkcjonowali w absolutnej harmonii, jako jedna dusza, wskutek zjednoczenia superinteligentna − co sprawiało, że była znacznie bardziej

skuteczna od jakiegokolwiek spisku. Spisek bowiem musiał uważać na zdrajców albo szpiegów w swoich szeregach, a tymczasem w ramach Koherencji coś takiego było absolutnie niemożliwe. Stanowiła jedną duszę w wielu ciałach. Możliwość obrócenia się którejś z jej części przeciwko pozostałym była równie prawdopodobna, jak bunt małego palca przeciwko reszcie dłoni. Zrobiło się ciemno. Droga zaczęła niknąć przed oczyma Christophera, rozpływając się w strumienie świateł i wypłowiałego asfaltu. Kilka razy przysnął. Wreszcie ktoś poklepał go po ramieniu, mówiąc: − Chłopcze, idź i połóż się z tyłu. Christopher uznał, że to całkiem dobry pomysł i wspiął się na wyższe z dwóch łóżek. Mocno trzęsło, przez chwilę bał się, że dostanie choroby morskiej… ale potem wszystko minęło. Dopóki ze snu nie wyrwał go przeraźliwy krzyk. − Co się dzieje? Co się dzieje? − usłyszał. I jeszcze: − Kim wy jesteście? Christopher potrzebował dłuższej chwili, aby pojąć, że słyszy głos Alberta Burnsa, leżącego na łóżku pod nim. − Proszę się uspokoić – zabrzmiał głęboki bas Russella. − Później panu wyjaśnimy, kim jesteśmy. Jest pan teraz w bezpiecznym miejscu i nie musi się niczego obawiać. Zabieramy pana tam, gdzie zostanie panu usunięty chip. − Och − wyrwało się starszemu mężczyźnie. Przez chwilę

oddychał gwałtownie, potem powiedział: − To dobrze. Tak, to dobrze. Chwilę potem zaczął chrapać. − Hmm – stwierdził Russell, zdziwiony. − To już wszystko? Nawet nie chciał się dowiedzieć, dlaczego jest owinięty siatką i związany. − To dobry znak − stwierdził Christopher. − U mojego ojca minęły całe dni, zanim wreszcie porządnie się obudził. − Uniósł ramię, spróbował zerknąć na zegarek, ale było za ciemno, żeby dostrzec wskazówki. − Która godzina? − zapytał. − Minęło pół do trzeciej − powiedział Patrick, siedzący teraz za kierownicą. − Do Arizony mamy dobrych dwadzieścia mil. − Śpij dalej − zawołał Matthew. − Jeszcze trochę potrwa, zanim będziemy w domu. Christopher opadł na materac. „W domu”. Jak to pięknie zabrzmiało. Potem znowu zasnął.

4 | Serenity obudziła się, mając wrażenie, że się dusi. Podniosła się, uniosła rękę do kratki wentylatora… Nie, wszystko w porządku. Do pomieszczenia napływało świeże powietrze. System wentylacyjny działał. Oczywiście, w Hideout wszystko było jak najlepszego gatunku. Tyle że po prostu od dzieciństwa przyzwyczaiła się do spania przy otwartym oknie, do tego, że budzą ją świergot ptaków albo odgłosy ulicy. A tego wszystkiego pod ziemią brakowało. Co mogła na to poradzić? Musiała się przyzwyczaić. Wygramoliła się z łóżka, zebrała rzeczy i ruszyła w stronę łazienki. Przy wejściu do damskiej umywalni, jak prawie co rano, potknęła się o kawałek kamienia wystający ze zgrubnie ociosanej podłogi. Że też jeszcze nikt tego nie wyrównał! Nie było tutaj ani jednej prostej ściany. Mieszkali wśród ociosanych skał albo zlepionych betonem otoczaków. Wokół stało mnóstwo drewnianych słupów, podtrzymujących stropy. Wszędzie kable prowadzące do neonówek, świecących noc i dzień. Prądu nie brakowało: głęboko pod Hideout płynął wartki, podziemny strumień, napędzający generator. Około stu lat temu wydobywano stąd srebro, jednak zrezygnowano, bo co prawda okoliczne skały zawierały kruszec, ale tak rozdrobniony, że eksploatacja się nie opłacała. Dzisiaj metal służył jako osłona, utrudniająca wytropienie przez satelity

szpiegowskie. − Dzień dobry, Serenity − powiedziały kobiety należące do grona stałych mieszkańców kryjówki. − I jak się spało? − Tak sobie − mruknęła dziewczyna. Położyła swój worek z brudną bielizną na brzegu umywalki. Zapomniała imienia tej kobiety. Josephine czy jakoś tak. − Potrzeba trochę czasu, żeby się do tego przyzwyczaić − stwierdziła kobieta o włosach zaplecionych w krótkie warkoczyki. Spokojnie, z dużą precyzją, nacierała twarz jakąś pastą. − Ze mną też tak jest, to przez srebro w podłożu. Człowiek to wyczuwa. − Rozumiem. − Serenity nie miała ochoty na dłuższą pogawędkę. Nie zaraz po przebudzeniu. I nie na takie tematy. Mieszkańcy Hideout mieli jakieś zamiłowanie do prowadzenia dziwacznych dyskusji. − Chcesz trochę? − kobieta podsunęła jej gliniany tygielek. − Peeling własnej roboty. Czysta natura. − Dzięki. Lepiej nie. − Serenity przyjrzała się w lustrze swojej piegowatej twarzy. Peeling? Przy tak delikatnej cerze zadziałałby jak papier ścierny. − Wiesz może, czy Christopher i pozostali już wrócili? − zapytała. Kobieta – Jacqueline, teraz Serenity już sobie przypomniała – wzruszyła ramionami. – Dopiero wstałam. Dziewczyna westchnęła, wzięła grzebień i zajęła się

potarganymi przez noc włosami, które jak zwykle, pomimo wszelkich starań, dzielnie broniły się przed ułożeniem w jakiś cywilizowany kształt. Straszne. Rano zawsze wyglądała, jak gdyby dopiero co wyszła z dżungli. A i później niewiele lepiej. Jednak ostatnimi czasy jakoś mniej się tym przejmowała. Może dlatego, że już nie chodziła do szkoły i nie miało znaczenia, co o niej pomyślą chłopcy z klasy? Nie. Po prostu podejrzewała, że jest ktoś, kto dostrzega w niej coś więcej niż tylko wygląd zewnętrzny. Serenity ochlapała się pobieżnie, szybko wskoczyła w ubranie i wreszcie pospiesznie ruszyła na górę, do „holu”, jak nazywano wielką naturalną jaskinię zaraz za żelazną bramą wjazdową. Ktoś tłumaczył, że przed milionami lat grotę wypłukał ten sam strumień, który teraz płynął głęboko pod spodem. Wskutek jakiegoś osunięcia się ziemi kawałek dalej, na północ, woda wydostała się pod powierzchnię gruntu. A znacznie, znacznie później znaleziono tutaj srebro i zbudowano kopalnię. Opowiadano o tym każdemu. Miliony lat… Serenity nie potrafiła sobie tego wyobrazić. W każdym razie jaskinia za bramą służyła jako parking dla wszystkich pojazdów, którymi dysponowano w Hideout. I odpowiednio do tego cuchnęła spalinami, benzyną oraz kurzem. Właśnie − szara dostawcza furgonetka Briana Dombrowa, starego przyjaciela jej ojca, stała znowu na swoim miejscu!

A więc wrócili! Serenity, czując ulgę, pobiegła w górę kręconymi schodami, prowadzącymi do głównej sztolni, gdzie mieściły się wspólne pomieszczenia kryjówki. Kuchnia stanowiła w Hideout nie tylko prawdziwe centrum towarzyskie, ale także najprzytulniejsze pomieszczenie całego kompleksu. Gdy się do niej wchodziło, w pierwszej chwili można było pomyśleć, że wkracza się na jakiś taras. Złudzenie to powstawało dzięki ukrytemu oświetleniu, kierującemu swój blask na zioła rosnące wzdłuż ścian. Miejsca do siedzenia obwiedziono balustradą z ciemnego drewna. Wyglądało to jak gdyby otaczał je rozległy ogród. Przy paleniskach krzątało się kilkoro mężczyzn i kobiet, przypuszczalnie zajętych przygotowywaniem obiadu. Mama stała przy ekspresie do kawy. Serenity przywitała ją pospiesznym buziakiem, po czym chwyciła kubek i nalewając sobie kawy, zapytała, jak poszło grupie i kiedy wróciła. − A co cię to tak obchodzi? − odparła matka. − Dlaczego nie pytasz, kiedy wrócili twój brat i pozostali? Serenity osłupiała. − O co chodzi? Przecież właśnie o to zapytałam. − Nie. Zapytałaś kiedy wrócili Christopher i pozostali. Ojej! Serenity miała wrażenie, że oblewa się rumieńcem. Szybko upiła łyk kawy, potem przesadnie zakasłała. − Brr! Jaka gorzka, bez mleka − jęknęła.

Matka nie pozwoliła na zmianę tematu. Serenity aż za dobrze znała to jej spojrzenie. Dziewczyna odchrząknęła. − Przecież właśnie o to mi chodziło. No, więc kiedy wrócili? − Dzisiaj rano, o wpół do szóstej. W każdym razie tak mówił twój ojciec. Jeszcze wtedy spałam − powiedziała mama. Nagle wydała się zmęczona. − Wszystko się udało. Przywieźli tego faceta, a doktor Connery i Barbara właśnie go operują. Serenity musiała się przez chwilę zastanowić, by przypomnieć sobie, o jakim facecie mowa. Barbara Fowler przez całe lata pełniła w Hideout funkcję lekarza − chociaż nigdy nie skończyła medycyny. Wszystkiego nauczyła się sama. Serenity znowu siorbnęła kawy. − Ciągle nie ma mleka? − zapytała. Matka wzruszyła ramionami. − Wczoraj przez cały dzień nie było ślepej fazy, ale myślę, że już dzisiaj ktoś wyjedzie. Otworzyły się drzwi. Pojawił się w nich Christopher, jeszcze trochę zaspany. − Dzień dobry − wymamrotał. Zrobił taki grymas, jak gdyby chciał powstrzymać powieki przed samoistnym opadaniem. Kiedy spojrzał na Serenity, dziewczyna pomyślała, że jego twarz na chwilę się rozjaśniła.

Uniosła do ust kubek kawy, wydawało się, że chce się za nim schować. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Może najlepiej nic. − Dzień dobry, Christopherze − zadudnił znad paleniska jeden ze stałych mieszkańców Hideout. − Sądziłem, że po takiej wyprawie wszyscy jeszcze śpicie! − Spałem po drodze, teraz nie mogłem już dłużej wytrzymać w łóżku. − Chłopak potarł ręką kark, obrzucił spojrzeniem sufit. – Wyjątkowo źle tutaj sypiam. − To przez srebro – stwierdziła Serenity. − Trzeba się dopiero przyzwyczaić. Spojrzał na nią, szeroko otwierając oczy. Zdawało się, że zastanawia się nad jej słowami w ten swój dziwny sposób, którego nie potrafiła zrozumieć. Przypuszczalnie dojdzie w końcu do wniosku, że to wszystko jakaś bzdura. Że powszechne kłopoty ze snem mają inny, znacznie prostszy powód − wentylację albo coś w tym rodzaju. Serenity poczuła złość, że w ogóle otworzyła usta. − Chcesz kawy? − Mama podała Christopherowi pustą filiżankę. Ten wzdrygnął się. − Nie, dziękuję. Nie przepadam za kawą. − Ale wyglądasz tak, jak gdybyś jedną zdołał wytrzymać. Chłopak spojrzał pod nogi. − Szczerze mówiąc, to już sam zapach przywołuje złe wspomnienia.

Serenity wiedziała, o co mu chodzi. Pewnego wieczora podczas ucieczki z ostatniego leśnego obozu, aby nie zasnąć, Christopher wlał w siebie tyle kawy, ile tylko zdołał. Tamta noc okazała się niezwykle długa, wręcz dziwnie długa. Coś się tamtej nocy wydarzyło. Z nim. I z nią też. Tylko nie wiedziała dokładnie co.

5 | Znowu trzasnęły drzwi. Tym razem zjawił się tata. Wszedł sprężystym krokiem, pozdrowił wszystkich i nalał sobie kawy. Jak zwykle pił czarną, dlatego nie przeszkadzał mu brak mleka. − Czy Christopher już wam o wszystkim opowiedział? − zapytał, chuchając na kubek w sposób tak charakterystyczny, że Serenity poznałaby go choćby tylko po tym. Nie czekał na odpowiedź. To również było dla niego typowe. − Pełny sukces. Zrobiliśmy wielki krok naprzód. Naprawdę, wielki krok. − Ale po co? Dlaczego ten… Albert Burns jest taki ważny? − zapytała mama. Tata machnął ręką. − Tu akurat nie chodzi o samego Burnsa. To tylko całkiem typowa ofiara Koherencji. Wszczepiono mu chip, bo z jakiegoś powodu był potrzebny i to wszystko. Nie, chodzi mi tutaj o metodę! Wystarczy tylko owinąć kogoś w sieć o drobnych oczkach, wykonaną z materiału przewodzącego, aby odciąć go od Koherencji. To przełomowe odkrycie. W ten sposób możemy szybko sprawdzić, czy ktoś jest Upgraderem. Normalny człowiek nie straci przytomności tylko dlatego, że zostanie owinięty siatką. A Upgrader wręcz przeciwnie. − Potarł ogoloną na łyso głowę. − To nam niesamowicie pomoże. Znowu trzasnęły drzwi. Tym razem wszedł doktor Connery, który ruszył prosto do automatu z kawą. Wyglądał

na wyczerpanego, a za uszami, tam gdzie zawiązuje się maseczkę chirurgiczną, miał czerwone odciski. − Poszło dobrze − rzucił, nalewając sobie kawę. − Przede wszystkim lepiej, niż wtedy z Jamesem. Znacznie lepiej. James Kidd był ojcem Christophera, pierwszym człowiekiem, którego odebrali Koherencji. Napracowali się wtedy co niemiara, przeżywając śmiertelnie niebezpieczną przygodę. Doktor Connery pociągnął spory łyk kawy, bez cukru i mleka, a potem otarł wąsy i brodę. − Gdyby tylko mieć do dyspozycji instrumenty do chirurgii mikroinwazyjnej… − spojrzał na tatę. − Jestem prawie pewien, te iniektory, których używa Koherencja, można tak przerobić, żeby usuwały chipy. Wtedy trwałoby to kilka chwil. Potem środek w spreju tamujący krwawienie i gotowe. Dobra, nie jestem inżynierem, ale tak mi się wydaje. − Porozmawiam z ludźmi z Hideout − odparł tata. − To przecież nieźli majsterkowicze. Może któryś na coś wpadnie Serenity poczuła, jak przechodzi ją dreszcz na myśl o zdobycznych iniektorach. Urządzenia wyglądały jak złocone pistolety, tyle że o bardzo długich i wąskich lufach. Taką lufę wsuwało się w nos ofiary, aby wszczepić chip w pobliże nerwu węchowego. Ważne było przy tym, aby przewiercić się przez kość między jamą nosową a mózgiem… O tym, co działo się później, Serenity wolała

już nie myśleć. − Barbara była naprawdę wspaniała. − Doktor Connery uniósł kubek z kawą jak do toastu. − Czapki z głów. Naprawdę, zna się na wszystkim. Trudno uwierzyć, że nauczyła się tego tylko z książek. W każdym razie, nie martwię się już, co się stanie, jeśli trzeba mi będzie wyciąć wyrostek robaczkowy. − Dopił kawę. − Przekazałem jej dyżur, aż Burns nie wybudzi się z narkozy. − Czyli kiedy? − dopytywał się tata. − Jak oceniasz? Kiedy będziemy mogli z nim porozmawiać? Doktor Connery spojrzał na zegarek. − Trudno powiedzieć. Narkoza przestanie działać między drugą a trzecią, ale kiedy on dojdzie do siebie… Wiesz, jak było z Jamesem. To może potrwać całe dnie. − Ekhm, doktorze Connery − odezwał się nagle Christopher, obejmując się ramionami. − Skoro operacja przebiegła tak dobrze… to może pan wydobędzie i moje chipy? Doktor Connery spojrzał na niego, szeroko otwierając oczy ze zdumienia. − Twoje chipy? A po co? Przecież masz je cały czas pod kontrolą, prawda? I żadnych dolegliwości? Myślę o fizycznych. – Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł – od razu wtrącił się tata. – Teraz, dzięki temu drugiemu chipowi i wirusowi w pierwszym, możesz wchodzić do Pola tak, aby nikt cię nie

zauważył. To znowu może zdecydować o wszystkim. – Ale Koherencja wciąż będzie próbowała mnie dopaść – odparł Christopher. – A my nie wiemy, co znowu wymyśli. Po prostu nie jesteśmy w stanie na to wpaść. Serenity przyglądała się ojcu, wstrzymując oddech. Tata był zazwyczaj pokojowo nastawionym człowiekiem, gotowym do dyskusji. Istniał jednak też inny Jeremiah Jones, którego mało kto znał. Widywała również, jak płonął ze wściekłości, niemal eksplodował gniewem, nie biorąc pod uwagę niczyjego zdania. Zwłaszcza jedno takie wspomnienie było szczególnie wyraźne. Kiedyś wybrała się z rodzicami do lasu. Zdjęła buty i brodziła strumieniem, co w dzieciństwie robiła często i chętnie. Nagle poczuła ból, w wodzie pojawiła się krew. Rozcięła sobie stopę o kawałek szkła, który jak się okazało, wystawał z całego stosu śmieci, bezmyślnie wysypanego do strumyka. Tata cały poczerwieniał, złapał jakiś gruby konar i walnął nim w najbliższe drzewo, dosłownie roztrzaskując w drzazgi. Wrzeszczał przy tym: – Niektórych ludzi trzeba by uczyć pałką do bejsbola! A ostatnimi czasy – gdy coraz bardziej zaostrzała się walka z Koherencją, zdawałoby się beznadziejna wojna z przeważającą potęgą – ciągle widywała u ojca przypływy tej nieprzejednanej wściekłości. Czasem myślała, że gotowość taty do zawierania kompromisów należy do przeszłości.

Oczy taty rozbłysły tylko na chwilę, a potem znowu był tym Jeremiahem Jonesem, jakiego większość znała: elokwentnie argumentującym, broniącym swojego zdaniem uparcie i z humorem, dążącym jednak do porozumienia. – Potrafię zrozumieć, że chcesz się pozbyć tych chipów – powiedział Christopherowi. – Na twoim miejscu pewnie niczego bardziej bym nie pragnął. Ale wciąż jesteś naszą największą nadzieją w tej walce. Nikt nie potrafi obchodzić się z tymi chipami tak jak ty, najlepszy hacker na świecie. I tak mamy niewielkie szanse w walce przeciwko Koherencji. Nie możemy więc sobie pozwolić na to, aby zrezygnować z twojej pomocy. – Trzy tygodnie temu mało brakowało, a z szansy zmieniłbym się w niebezpieczeństwo – ponuro stwierdził Christopher. – Ale tak się nie stało. Okazałeś się wystarczająco silny, okazałeś się też wystarczająco odważny. I ostatecznie, czego wcale nie należy lekceważyć, przeznaczenie było po twojej stronie. Gdyby było inaczej – kontynuował tata, obejmując Serenity – moja córka i mój syn padliby ofiarą Koherencji. Nikt poza tobą nie mógł ich uratować. Christopher spojrzał na Jonesa, a potem na Serenity. Blask jego oczu zelżał. – Dobra – powiedział w końcu głosem, w którym mieszały się duma i rezygnacja.

6 | Kiedy Christopher przebudził się w niedzielny poranek, czuł się, jak gdyby cały był z ołowiu. Wciąż jeszcze czuł w kościach przygodę w Wells. Było ciemno. Co prawda tutaj zawsze panowała ciemność, niezależnie od pory dnia. Słyszał równomierny oddech ojca, leżącego na łóżku pod przeciwległą ścianą. Choć Hideout zajmowało ogromny obszar, jednak niewiele miało pomieszczeń mieszkalnych. Większość przestrzeni zajmowały korytarze. Głęboko pod nimi znajdowały się sztolnie, w których stały piętrowe łóżka, całe setki – „na wszelki wypadek”, jak ktoś wyjaśnił. Swego czasu przewidywano, że w razie wybuchu trzeciej wojny światowej zjawią się tutaj uciekinierzy. Jednak tego, że wojna światowa będzie wyglądała zupełnie inaczej, już nikt się nie spodziewał. A przecież działania Koherencji były właśnie czymś takim – prowadziła ona tajną wojnę, aby opanować świat. I uda się jej. Tylko cud mógł to powstrzymać. Christopher cicho jęknął. Teraz sobie przypomniał. Śnił o tym, co było kiedyś. O czasach, kiedy mieszkał we Frankfurcie, a dziadkowie jeszcze żyli. W tym śnie siedział w pracowni babci, z kubkiem kakao w ręku, i przyglądał się, jak maluje. Trudziła się nad wielkim obrazem, takim paskudnym malowidłem, które zdawało się przedstawiać jakąś niekończącą się siatkę. „No i jak?” zapytała. „Podoba ci się?” I wtedy Christopher ujrzał, że na każdym ze

skrzyżowań linii widnieje mózg! Obudził się. Serce wciąż łomotało mu jak szalone. Wypuścił powietrze, które bezwiednie zatrzymywał dotąd w płucach. Czy ojciec też się zbudził? A może już dawno leżał przytomny? W każdym razie chłopak usłyszał, że tata się wyprostowuje. Nad jego łóżkiem zapaliła się lampka. – Christopher? Nie śpisz? – Mhm. – Nie mogę przestać o tym myśleć – powiedział tata – Udało się wydostać tamtego mężczyznę z Koherencji, prawda? – Tym razem się udało – odpowiedział. Zagadkę stanowiło, to czy uda się po raz drugi. Przecież w ciągu owych sekund, kiedy wszystko się działo, Burns stanowił część Koherencji. Uzyskała więc informacje. Z pewnością obmyślała już jakieś środki zaradcze. – Jak myślisz, czy dałoby się tak samo wydostać matkę? Christopher na moment zamknął oczy. Takie pytanie musiało wreszcie paść. Jakoś uspokoiło go, że zadał je właśnie tata. Bo do tej pory wydawało się, że mimo usunięcia chipa, całkiem zapomniał o żonie. A jednak najwyraźniej tata wciąż o niej myślał. W jego głosie kryło się tyle bólu, tyle tęsknoty, że Christopherowi aż trudno było odpowiedzieć. Zwłaszcza że sam obmyślił i odrzucił dziesiątki planów oswobodzenia matki.

– Tato – odezwał się – a jakby to miało wyglądać? – No, tak samo. Zarzucić sieć, przetransportować, wyjąć ten cholerny chip. – Ale mama jest w Londynie. – Tak, w banku Silverstone. – Właśnie. A Londyn leży dziesiątki tysięcy kilometrów stąd. – To dobry znak, że ojciec przypominał sobie szczegóły. Do tej pory pamiętał jedynie, że jego żona pracuje w jakimś banku w londyńskim City. – Nie zdołamy tam dotrzeć. Złapią nas, zanim wsiądziemy do samolotu. Tata milczał. To milczenie było gorsze od wszelkich kontrargumentów. – Brakuje mi jej, wiesz? – wyksztusił w końcu. Christopher poczuł ucisk w gardle. Mnie też, pomyślał. Mnie też. – Może zdołamy jakoś ją tutaj zwabić? – zaproponował ojciec. – Przynajmniej do Stanów? – Wątpię. Koherencja nie zapomniała, że właśnie w ten sposób cię straciła. Na pewno nie pozwolą mamie zbliżyć się do nas. − Ale możemy sprawić, żeby to wyglądało zupełnie inaczej niż wtedy, w Krzemowej Dolinie. − Tato, jeśli będziemy grali z Koherencją w „Ona wie, że ja wiem, że ona wie, że ja wiem”, to przegramy. Nie mamy szans. Na tym polu jest nie do pobicia. Tata przez chwilę wpatrywał się gdzieś w pustkę.

− Racja. Przypominam sobie. To było zawsze rozpatrywanie za i przeciw… Teraz często się zastanawiam, jak w ten sposób można w ogóle dojść do jakichkolwiek rozstrzygających wniosków. Christopher wzdrygnął się. Upiorna była świadomość, że jeszcze nie tak dawno ojciec sam stanowił część Koherencji – i to w dodatku tę prawdziwą, nie jak on, który przez cały spędzony tam czas potajemnie zachowywał duchową odrębność. Mózg ojca pracował w jednym rytmie ze wszystkimi innymi. Potem znowu przypomniał sobie tamten sen. Obraz malowany przez babcię. Mawia się „Sen mara, Bóg wiara”. Powtarza, że sny to śmieci mózgu, efekt czegoś w rodzaju conocnego oczyszczania i porządkowania dysku. Ale Christophera nie opuszczało wrażenie, że sen krył w sobie jakiś przekaz dla niego. Nie miał tylko zielonego pojęcia jaki.

7 | O tej sobocie Serenity najchętniej by zapomniała. Christopher zajęty był dyskusjami o akcji w Nevadzie: czego można się z niej nauczyć, co następnym razem trzeba poprawić – i tak bez końca. A kiedy już nie siedział razem z Jeremiahem i pozostałymi, to ona akurat dostała dyżur w kuchni. Żadnych szans, aby zamienić chociaż kilka słów. Te ciągłe obowiązki już zaczynały ciążyć. W porównaniu z pobytem w leśnym obozowisku, życie w Hideout okazało się bardzo wyczerpujące. Stale było coś do zrobienia, każdy musiał się spieszyć, zawsze brakowało czasu. W lasach Serenity także musiała pracować, jednak tam miała czyste powietrze, blask słońca, wokół pełno drzew. Tutaj otaczały ją skały oraz światło neonówek. Wszystko stawało się przez to bardziej męczące. No i nigdzie nie wychodziła. Ani razu nie wyjechała na zakupy. Kilka godzin wędrówki po opustoszałych drogach, żeby w jakimś supermarkecie kupić mleko i warzywa, tata uznał za zbyt ryzykowne. Policja szukała Serenity jako osoby zaginionej. Mama obiecywała tylko, że podczas ślepej fazy dziewczyna będzie mogła wyjść na spacer. Super – przedzierać się przez żwir i kurz, jedynie by złapać kilka promieni słońca! Również w niedzielny poranek nie dało się pobyć z Christopherem sam na sam. Kiedy Serenity zjawiła się na śniadaniu, jeszcze prawie nikogo nie było. Zobaczyła tatę przy stoliku z tyłu, gdzie rozmawiał z Johnem Two Eagles.

Nie wyglądali na zadowolonych z jej towarzystwa. Poza nimi dostrzegła jeszcze tylko kilku stałych mieszkańców Hideout, pałaszujących musli z kiełkami. Serenity nalała sobie kawę. Kiedy niezdecydowana przyglądała się bufetowi, nagle usłyszała głosy dochodzące od strony drzwi. Do jadalni weszła matka, pogrążona w rozmowie z Barbarą Fowler, razem z nimi szedł Christopher! Jednak znowu nie miała okazji z nim porozmawiać, bo pulchna lekarka zbliżyła do stołu taty, oznajmiając spokojnym głosem: − Pan Burns się obudził. I może mówić. Tata wstał. − Już? To wspaniale! − Rozejrzał się, dostrzegł Serenity oraz Christophera. − Wy dwoje, chodźcie ze mną! – zawołał. − Zobaczę, czy was rozpozna. Serenity wzdrygnęła się. Czy to na pewno konieczne? Wzrokiem szukającym pomocy spojrzała na Christophera, ten jednak tylko wzruszył ramionami. Po raz pierwszy odwiedzała izbę chorych Hideout. Znalazła się w małym pomieszczeniu z dwoma łóżkami, gdzie tak mocno pachniało chemikaliami, że miała wrażenie, iż zaraz pocieknie jej z nosa. − Doktor Connery przewrócił butelkę ze środkiem dezynfekującym − wyjaśniła Barbara Fowler, uśmiechając się szeroko. Na jednym z łóżek leżał ten mężczyzna, którego kiedyś

znokautowała, wydało się, że setki lat temu. Odruchowo się skuliła. No dobra, wtedy trzymał pistolet i nim groził, a ona zrobiła to w obronie koniecznej… Ale i tak. − Albert Burns? – zapytał tata i podszedł do łóżka, na którym leżał mężczyzna, podłączony do jakichś rurek, z białym opatrunkiem na nosie. − Dzień dobry. Nazywam się Jeremiah Jones. Mówi panu coś to nazwisko? Burns przyjrzał się tacie, a potem przytaknął beznamiętnie. − To pan jest tym człowiekiem głoszącym powrót do natury, prawda? Któregoś dnia podali w wiadomościach, że wysadził pan jakieś budynki w powietrze. A potem ja… potem ja… – Bezradnie uniósł rękę. − Nie wiem, jak to wyjaśnić. − Zjawili się jacyś ludzie i wszczepili panu chip. Burns słabo pokiwał głową. − Takim złotym… czymś. A potem tak jakoś… już nie byłem sobą. − Tylko? Wydawało się, że mężczyzna szuka słów. − Gdyby pan mi powiedział, że umarłem i że mnie teraz ożywiliście, to prawie bym uwierzył − oznajmił w końcu. − Widziałem cały świat, wszystko jednocześnie, tysiącami oczu. I to wcale nie było takie pogmatwane, jak by się mogło wydawać. Tyle że już nie byłem sobą, jeśli pan rozumie, co mam na myśli. Byłem kimś innym. Byłem… to głupio

zabrzmi, ale jak powracam do tego myślami, wydaje mi się, że wszystko było snem. Snem, w którym władałem światem. – Burns odetchnął ciężko. – Właśnie tak. I szukałam pana, panie Jones. Pana i… – jego spojrzenie spoczęło na Christopherze. – I jego. Jego przede wszystkim. − Dlaczego jego? – szybko zapytał tata. − Bo jest niebezpieczny. Miałem go ściągnąć z powrotem… albo zabić. – Zamknął oczy, dyszał. − Przepraszam. To nie są moje myśli. To tylko wspomnienia myśli, które miałem, bo musiałem je mieć. Byłem… byłem jak gdyby częścią jakiejś ogromnej duszy, w której nie zostało nic ze mnie samego. Serenity przyglądała się Christopherowi, na którym słowa leżącego w łóżku mężczyzny zdawały się nie wywierać żadnego wrażenia. Kiedyś, gdy go jeszcze tak dobrze nie znała, podobny bezruch bardzo by ją denerwował. Teraz wiedziała, że w taki sposób się broni. To był jego sposób na trzymanie zagrożeń z dala od siebie. − Panie Burns − powiedział tata z naciskiem – wszczepiono panu chip. Ten chip połączył pański mózg z wirtualnym bytem złożonym z około stu tysięcy innych mózgów. Nazywamy ten byt Koherencją. Czy mówi coś panu to pojęcie? − Tak − rzucił Burns. − Wiem, że tak nas nazywacie. Mnie. To całkiem niezła nazwa – owszem, Koherencja, mózgi działające w jednym rytmie. Największa potęga

świata. Przyszłość ludzkości. − Czy może nam pan powiedzieć, z jakiego powodu Koherencja przyłączyła pana do siebie? Albert Burns zawahał się. − Chodziło o tamtą parcelę − wymamrotał niewyraźnie. − Pod anteny telefonii komórkowej. Byłem w radzie wspólnoty, liczono się z moim zdaniem. O parcele ubiegały się dwie firmy, jedna oferowała więcej, ale chcieliśmy zawrzeć umowę z drugą… Pewnego wieczora zjawiło się trzech mężczyzn, trzech mężczyzn z iniektorem i chipem… – umilkł. Do jego łóżka podeszła lekarka, zbadała mu puls. − Spokojnie, panie Burns − powiedziała. − Pan już nie ma tego chipa, jest pan tego świadom? − Tak − stwierdził i uśmiechnął się krzywo. − To miło, że jeszcze przez kilka miesięcy znowu będę sam w swojej głowie… „Jeszcze przez kilka miesięcy”? Serenity miała wrażenie, że na dźwięk tych słów zjeżyły jej się włosy na karku. Zdawało się, że ojciec poczuł się podobnie. − Co ma pan na myśli, panie Burns, mówiąc „jeszcze przez kilka miesięcy”? Burns szybko pogładził się po czole. − Tyle zapomniałem… mam tyle luk w pamięci, straszne… − westchnął. − Koherencja, jak ją państwo nazywacie, będzie się rozszerzać. Przejmie całą ludzkość. Jeden świat, jedna

dusza, oto jej cel. A to pójdzie szybko. Niewiarygodnie szybko. Kilka miesięcy to założenie optymistyczne. Serenity poczuła się tak, jak gdyby temperatura w pokoju spadła o kilka stopni. Tata głośno odchrząknął. − Wiemy, co planuje Koherencja. Ale zapewniam pana, że w tej sprawie nie powiedzieliśmy jeszcze ostatniego słowa. Pan Burns spojrzał na niego ze smutkiem. − Obawiam się, że nie jesteście państwo w stanie nic na to poradzić. − Och, myślę, że jednak jesteśmy − tata zaśmiał się z optymizmem. − Zauważyliśmy, że Koherencja niesłychaną wagę przykłada do pozostawania w ukryciu. I właśnie w związku z tym się spotkaliśmy. Krótko mówiąc, dokładnie pierwszego lipca w pięciuset różnych gazetach, czasopismach oraz innych mediach ukaże się artykuł, ujawniający istnienie Koherencji. W owym artykule zostaną podane nazwy firm, które zgodnie z tym, co wiemy, należą do Koherencji. Ujawnimy źródła finansowania Koherencji. Objaśnimy, jak zidentyfikować Upgraderów, czyli ludzi noszących chipy. Do tej pory potrzebne było do tego zdjęcie rentgenowskie, jednak teraz wiemy, jak zrobić to znacznie prościej, przy pomocy zwykłej siatki miedzianej. Jednocześnie prawie dwieście rozgłośni radiowych poinformuje o tym artykule, do tego jeszcze przeprowadzimy kampanię mailową o światowym zasięgu.

Wyślemy wiadomość do każdego posiadacza adresu mailowego. Cokolwiek się potem wydarzy, Koherencja już nigdy więcej nie będzie mogła działać w tajemnicy. Serenity poczuła bicie swojego serca i to, jak udziela się jej optymizm ojca. Tak, jeszcze nie wszystko stracone. Choćby niebezpieczeństwo było wielkie, wciąż jeszcze mają szansę. I wykorzystają ją, o tak! Poszukała spojrzenia Christophera. Gdyby tylko zdołał podzielać ten optymizm! Jednak zobaczyła, że nie mógł. Walczył przeciwko Koherencji, ale nie liczył na jej ostateczne pokonanie. Nie widział żadnej przyszłości, dostrzegał tylko ponury świt. W głębi duszy nosił rozpacz. Chętnie uwolniłaby go od rozpaczy. Gdyby tylko wiedziała jak. Odwróciła się, słysząc suchy kaszel. Kasłał Burns. Potrząsnął głową. − Koherencja od dawna o tym wie − stwierdził. − Wie, co państwo planują. Proszę o tym zapomnieć. Już podjęła środki zaradcze.

M OBILIZACJA 8 | Słowa Burnsa były dla Jeremiaha prawdziwym szokiem. Lilian Jones to wyczuwała. Pozostali przypuszczalnie niczego nie zauważyli – jej mąż osiągnął mistrzostwo w ukrywaniu własnych wątpliwości. Jednak nikt nie znał go tak długo jak właśnie ona. I niczego nie zmieniły lata spędzone osobno. Lilian wiedziała, że Jeremiah wiązał z tym projektem wszystkie swoje nadzieje. Ujawnienie opinii publicznej istnienia Koherencji stanowiło jedyną szansę, jaka jeszcze mu pozostała. Zrobił wszystko, aby utrzymać to w tajemnicy… A jednak druga strona już wiedziała. Jak to możliwe? A przede wszystkim, co Koherencja będzie chciała zrobić? − Musimy to sprawdzić − oznajmił Jeremiah, kiedy wyszli z izby chorych. − Kiedy zaczyna się najbliższa ślepa faza? Nie skierował tego pytania do nikogo konkretnego. Zdawało się, że nie liczy też na odpowiedź. Zamiast na nią czekać, szybkim krokiem ruszył w stronę kuchni, gdzie stał jeden z monitorów, na których wyświetlały się informacje, ślepe fazy. Od 10.22 do 10.49 − oznajmił Jeremiah. − Krótko. A potem dopiero jutro rano. Hmm, to znaczy, że trzeba się spieszyć. − Uniósł głowę. − Na szczęście musimy się spakować tylko na jeden nocleg. Kto ze mną ruszy? Rus, może Finn…

Lilian już zrozumiała, co planuje. − Chcesz pojechać osobiście? − Jasne – odparł. − Ludzie z redakcji do tej pory rozmawiali tylko ze mną. Teraz, w obliczu sytuacji kryzysowej, nie mogę wysłać kogoś innego. Znowu był sobą, nieugiętym rycerzem walczącym w dobrej sprawie. Człowiekiem, który nigdy nie uznawał kompromisów, nawet jeśli chodziło o własną rodzinę. Nagle Lilian zrozumiała, dlaczego nie potrafiła dłużej wytrzymać z Jeremiahem Jonesem − Przepraszam bardzo − nagle, za ich plecami rozległ się młody głos – ale to nie jest dobry pomysł. – Ach, to Christopher. − Pan nie może jechać. Nie teraz. Jeremiah przyjrzał się chłopakowi. Lilian pomyślała, że przypuszczalnie jest jedyną osobą, która dostrzega, jak Jones teraz dławi złość, wywołaną tym wtrąceniem. – Ach tak? − odparł. − Skąd taki wniosek? − Koherencja jest pewna, że pan Burns zdradził nam, o czym wie. I będzie się liczyła właśnie z taką reakcją z pana strony. Jeremiah zmarszczył brwi. − Możliwe, ale co można na to poradzić? Przecież nie wie, gdzie jesteśmy. Gdzie ja jestem. − Wzmoże poszukiwania prowadzone za pośrednictwem FBI i policji. − Nie wiem, co tu jeszcze można wzmóc.

– Ja wiem – odparł Christopher. Lilian prawie się uśmiechnęła, widząc, że taka odpowiedź odbiera Jeremiahowi mowę. Potrafiła sobie przypomnieć tylko kilka podobnych chwil. Wciąż nie wiedziała, z czym jeszcze może wyskoczyć ten wątły, ciemnowłosy chłopak. Uznawano go za najlepszego hackera komputerowego na świecie i nazywano „Computer Kid”. Jednak kiedy się na niego spojrzało, trudno było uwierzyć, że właśnie ta niepozorna osoba w wieku trzynastu lat wpędziła świat w największy kryzys finansowy wszech czasów – tylko dlatego, że włamała się do systemu bankowego i każdemu posiadaczowi konta przelała wzięty z powietrza miliard dolarów. Po dziś dzień tylko kilku specjalistów wiedziało, jak dokładnie Christopher zdołał to zrobić, a ci specjaliści z wiadomych względów milczeli. Potem spojrzała na córkę i śmiech uwiązł jej w gardle. To, jak Serenity patrzyła na Christophera… Lilian nie miała wątpliwości, że zakochała się w tym chudym chłopaku, dało się to zauważyć. Ale dlaczego? Co, do licha, widziała w komputerowym maniaku, względem którego określenie „dziwak” stanowiło wręcz komplement? Jeremiah się otrząsnął. − A co proponujesz w zamian? – zapytał Christophera, rozgniewany. − Żeby pojechał ktoś inny. − A jaką to zrobi różnicę? Większość osób wchodzących

w rachubę też jest poszukiwanych. − Tak, ale w pana przypadku chodzi o to, że znają pana miliony ludzi, z wystąpień w telewizji, z plakatów reklamujących książki, z wywiadów i tak dalej. − To jest dla mnie jasne. Właśnie dlatego zgoliłem krzaczastą brodę, którą do tej pory nosiłem, a do tego jeszcze ściąłem włosy – odparł Jeremiah i pogładził się po skąpo owłosionej głowie. − Ludzi można łatwo rozpoznać po sposobie poruszania. Tego nie potrafi pan zmienić. Jones zaśmiał się kpiąco. − Doceniam twoją troskę, ale sądzę, że za bardzo się martwisz. Będę na siebie uważał. Nie pierwszy raz ruszam w teren. − Tego nie można z niczym porównywać − upierał się Christopher. Lilian miała wrażenie, że chłopak w ogóle nie zauważył, jak bardzo rozwścieczył Jonesa. − Tak jak mówiłem, Koherencja liczy się z taką reakcją. Będzie pilnowała telefonów, śledziła połączenia… A inaczej niż do tej pory, nie ma już obozu, który można przenosić co kilka dni. Jeśli teraz Koherencja pana dopadnie, to wszczepi panu chip, a potem będzie wiedziała o Hideout wszystko, co pan wie. I co wtedy? Jeremiah przez chwilę się wahał. Jedną króciutką chwilę, której przypuszczalnie nie dostrzegł nikt oprócz Lilian. A następnie potrząsnął głową.

− Nie ma innego wyjścia. Muszę rozmawiać z ludźmi, słyszeć dźwięk ich głosów, nawet jeśli tylko przez telefon. Muszę wiedzieć, co dzieje się tam, na zewnątrz. Nie mogę wysłać nikogo innego. Po prostu będziemy uważać. − Klasnął. − Koniec dyskusji, pora się pakować.

9 | Godzina 10.37. Selenity patrzyła za oddalającą się terenówką. Samochód ledwie było jeszcze widać między skałami i wyschniętymi krzakami. Ostatni błysk szyby albo wstecznego lusterka w jaskrawym blasku dnia, jak gdyby ktoś pomachał na do widzenia, a potem auto już zniknęło. Gdyby ojcu rzeczywiście coś się teraz przytrafiło, byłby to również ostatni raz, kiedy go widziała. Podobna myśl bardzo bolała, chociaż jednocześnie Serenity wydawało się, że w ten sposób jakoś zaklina los. Jak gdyby to, czy tata wróci cały i zdrowy, zależało tylko od tego, czy ona zdoła swój ból utrzymać w sobie i jakoś go znieść. − To niepotrzebne ryzyko − cicho powiedział stojący obok Christopher. − Nie sądzę, żeby cokolwiek znaleźli. − Dlaczego nie? – zapytała Serenity. W tym momencie zawróciło auto zacierające ślady, do tej pory towarzyszące tacie i pozostałym. Jechało z opuszczonymi drucianymi szczotkami, a za nim ciągnęła się jasnobrunatna chmura kurzu, przykrywająca wszystkie ślady. − Jeśli Koherencja podjęła już jakieś środki zaradcze, to takie, na które nie możemy kompletnie nic poradzić. Przyglądała mu się z boku. Znowu wróciła tamta rozpacz, ten brak nadziei. A jednak się nie poddawał, bo przecież inaczej nie byłoby go tutaj. Ale jak w ogóle jest w stanie prowadzić tę walkę, skoro od dawna uważa ją za przegraną? Serenity wydawało się, że Christopher ma taką odwagę

prawdziwego bohatera potrzebną, by walczyć o jakąś sprawę nie dlatego, że istnieją szanse na zwycięstwo, ale dlatego, że jest słuszna. Cichy, elektroniczny gong z głośnika. Ostatnia minuta ślepej fazy. Samochód ze szczotkami szybko wjechał do środka, wzbijając przy tym tyle kurzu, że Serenity odruchowo zasłoniła nos koszulką. − Serenity! − to mama. Podeszła do niej, gdy metalowa brama zaczęła zamykać się z warkotem. − Myślałam, że masz dyżur w kuchni. Irene potrzebuje pomocy przy pieczeniu chleba. Dyżur w kuchni. Tak, jasne. Jak mogła o tym zapomnieć? − Już idę − powiedziała markotnie. Mama odwróciła się w stronę Christophera. − A ty powinieneś pomóc Matthew Ingelmanowi. Chodzi o dane z satelitów. Sądzi, że się na tym znasz. Christopher pokiwał głową. − Dobrze. Dziwne, ale kiedy Serenity, ruszała do kuchni, nie mogła oprzeć się wrażeniu, że mamie chodziło przede wszystkim, by rozdzielić ją i Christophera. Christopher zastał Matthew w pomieszczeniu obok dużego warsztatu, tam gdzie stały dwa komputery i serwer, sterujące urządzeniami Hideout. − Dobrze, że przyszedłeś − oznajmił Matthew. − Musimy się pospieszyć.

Przed jednym z komputerów siedział ojciec Christophera. Monitor zapełniały liczby. − Pięć nowych satelitów. Co najmniej. Hideout borykało się z problemem ochrony kryjówki przed wykryciem z orbity. Bunkier otaczała półpustynia. Pojazdy zbliżające się do wjazdu prędzej czy później na pewno zostałyby dostrzeżone przez satelity obserwacyjne. A jeśli nawet nie same pojazdy, to pozostawione na piasku odciski opon. Mieszkańcy Hideout znaleźli na to receptę. Tajnymi ścieżkami uzyskali dane torów lotów wszystkich satelitów wojskowych, a potem jeden ze stałych mieszkańców kryjówki napisał program, który co do minuty określał, kiedy z nieba widać okolice dawnej kopalni srebra. Okresy, w których nad horyzontem nie unosił się żaden satelita, nosiły nazwę ślepych faz i korzystano z nich, aby wyjechać z bunkra albo wjechać do niego. Obierano przy tym trasę prowadzącą po gołej skale, tak aby prawie nie zostawiać śladów opon. Oprócz tego, na wszelki wypadek, używano „auta-szczotki”, które dopiero co zamiotło odciski kół samochodu Jeremiaha Jonesa. Naturalnie, ślepe fazy następowały szalenie nieregularnie. A najbliższy supermarket leżał w odległości ponad stu mil, w dodatku nie mogli w nim zwracać na siebie uwagi jakimiś ogromnymi zakupami. Od kiedy znaleźli tutaj schronienie, zaopatrywanie się w świeże produkty spożywcze stało się

trudniejsze. − Ale bez obaw, z pewnością nie umrzemy z głodu − zapewnił Clive Tucker, będący kimś w rodzaju rzecznika stałych mieszkańców Hideout. Rzucał się w oczy, bowiem stale chodził w kombinezonie roboczym, zazwyczaj w takim kolorze, jak cukierkowy róż albo ohydna zieleń. Nosił wielką brodę zaplecioną w dwa warkoczyki związane na szyi. Pokazał kiedyś magazyny żywnościowe Hideout: prawie niekończące się sztolnie pełne regałów, na których piętrzyły się puszki, worki i plastykowe pudełka, pełne jedzenia o długim terminie ważności, tak by w razie potrzeby przetrwać kilka lat bez kontaktu z światem zewnętrznym. Teraz pojawiły się nowe dane odnośnie do satelitów. Jednak sam twórca programu do ustalania ślepych faz wrócił ostatecznie do swoich rodziców, bo jego ojciec, prowadzący małą firmę komputerową, doznał wylewu i nie mógł dłużej pracować. Mieszkańcy Hideout ucieszyli się więc z pomocy Christophera. Nie wystarczało bowiem samo wgranie danych pochodzących, jak przebąkiwano, od jakiejś wtyczki w Pentagonie. Należało jeszcze sprawdzić, czy program dokonuje prawidłowych obliczeń i czy nie zjawi się jakiś nowy satelita, zamykający dotychczasowe luki. Było więc co robić. A Christopher ucieszył się, że w całym rozgardiaszu, jakim stało się jego życie, znowu może zajmować się tym, na czym zna się najlepiej: programowaniem.

Najprzyjemniejsze stało się to, że znowu współpracował z tatą. Prawie tak samo jak kiedyś, gdy siadali przy komputerach i rozmawiali o wywoływaniu podprogramów, przypisaniach oraz problemach z czasem trwania. Kiedy dzień mijał jak szalony. Samo pieczenie chleba nie stanowiło problemu. Serenity nauczyła się tego jeszcze jako dziecko dawno temu, kiedy razem z rodzicami i Kyle’em mieszkała w domu na skraju lasu, a cały świat wyglądał tak, jak powinien. Wciąż pamiętała słowa mamy o prawidłowym ugniataniu ciasta. „Tak długo, aż już nie będziesz dawała rady, a potem jeszcze trochę„. Jednak pieczenie chleba dla tak wielu osób było już czymś zupełnie innym. Serenity miała wrażenie, że stoi w tej ogromnej, gorącej kuchni całą wieczność, wysypując pszenicę z gigantycznych worków do młyna, ugniatając ciasto oraz formując kolejne bochenki, które jakiś chudy facet o krótko ostrzyżonych włosach, Bernie albo Bunny, wkłada do rozgrzanego pieca. Czasu na zmartwienia pozostawało niewiele, co stanowiło zaletę takiej pracy. Poza tym na pełny regulator grało radio. Zawsze gdy zaczynała się jakaś nowa piosenka, Serenity miała nadzieję, że usłyszy śpiewającą Madonnę Two Eagles. Jak dawno temu jej przyjaciółka wyjechała? Tydzień? Serenity wydawało się, że minął cały miesiąc. Płyta prawie na pewno nie była jeszcze gotowa. Niewątpliwie Madonnę

bardzo jeszcze absorbowało odnajdywanie się w nowym życiu. Serenity westchnęła. Tak bardzo chciałaby być przy Madonnie, gdy ta po raz pierwszy zaśpiewa swoje piosenki w prawdziwym studiu nagraniowym. Zamiast tego stała tutaj i użerała się z młynem. Irene tłumaczyła, że w Hideout nie przechowywano mąki dlatego, że szybko się psuła, z kolei samo ziarno można było magazynować prawie w nieskończoność. W grobowcach starożytnych faraonów odnajdowano pszenicę liczącą sobie cztery tysiące lat i wciąż nadającą się do spożycia. Młyn zaczął okropnie hałasować, zagłuszając radio. Nie było to zresztą aż takie złe, bo Serenity właśnie zaczynała działać na nerwy reklama, nadawana prawie po każdej piosence: Internet to dzień wczorajszy. Zrób krok w przyszłość. Ósmy czerwca, godzina ósma. Sieć FriendWeb. Kolejna porcja ziarna wsypana do młyna, kolejna porcja mąki w misce, czekająca teraz, by zagnieść z niej ciasto. A w radiu ten walnięty, podekscytowany głos, który oznajmiał po raz kolejny: „Internet to wczoraj”. Co oni chcieli przez to osiągnąć? W klasie Serenity nikt już nie słuchał radia. Chyba że nie mógł sobie pozwolić na zamontowanie w aucie odtwarzacza płyt CD. Jej stara szkoła. Czy jeszcze tam ktoś o niej pamięta? Przypuszczalnie nikt. Pewnie wszyscy myślą już tylko o końcowych egzaminach, które…

O, rety! Już za dwa tygodnie! Serenity aż zaparło dech w piersiach. Przez tyle lat gorączkowała się końcem szkoły, martwiła, co założy na bal maturalny… Zerknęła na swoje uwalane ciastem dłonie, nagle czując się straszliwie samotna i opuszczona. Najlepsza przyjaciółka, jaką miała, pojechała do Nashville i wkrótce stanie się znaną na cały świat gwiazdą muzyki pop. Bal maturalny odbędzie się bez niej. A ona sama? Tkwiła teraz w jakiejś dziurze w Arizonie, od stóp do głów uwalana mąką, zabujana w jakimś dziwaku, który w głowie miał jedynie komputery. I to jak dosłownie.

10 | Christopher odetchnął z ulgą, gdy w poniedziałkowy ranek Jeremiah Jones wrócił razem z pozostałymi. Chłopak nie spał tej nocy, zastanawiając się, co musieliby zrobić, gdyby ojciec Serenity wraz z pozostałymi dostał się w ręce Koherencji. Jednak potem, niedługo przed jedenastą, wszyscy wysiedli z zakurzonej terenówki. Najwyraźniej nic im się nie stało. Jones natychmiast zwołał spotkanie w kuchni. Przyszli wszyscy, poza Burnsem, który został w izbie chorych. Tak jak wcześniej ojciec Christophera, po usunięciu chipa mężczyzna większość czasu przesypiał. − Nie znaleźliśmy żadnych przesłanek, przemawiających za tym, że ktokolwiek próbował wywrzeć nacisk na ludzi z Independent Network − z powagą oznajmił Jeremiah. − Rozmawiałem przez telefon z Zackiem van Hornem oraz z niektórymi z tych wydawców, z którymi kontaktowaliśmy się osobiście. I nic. Żadnych gróźb, żadnych manewrów, żadnego nacisku, anulowanych nagle zleceń, niczego w tym rodzaju. A przecież dla Koherencji byłaby to dziecinna igraszka, w końcu nie stanowi żadnej tajemnicy, kto jest członkiem tej sieci. Istnieją strony internetowe, spis członków z podanymi adresami… Mówiąc krótko, cokolwiek przedsięwzięła Koherencja, to niczego w tym kierunku. Nie mam pojęcia, co o tym sądzić. − A jeśli Burns najzwyczajniej w świecie się myli? − odezwał się Russell. − Jeśli tylko to sobie wymyślił? Kiedy

leżał w samochodzie w drodze z Wells, my rozmawialiśmy. I chyba również o artykule. Co, jeśli do Burnsa coś z tego dotarło, chociaż był nieprzytomny, i naprowadziło go na złe tory? − To możliwe − przyznał doktor Connery. − Stan po odcięciu od Koherencji to, jak dotąd, całkowicie niezbadany obszar działalności ludzkiego mózgu. Człowiek jest wtedy nieprzytomny, owszem, ale to nie oznacza, że możemy mówić o śpiączce albo o głębokim śnie. Właściwie nic nie wiemy o tym, jak człowiek będący w takim stanie odbiera bodźce. Christopher spojrzał na Serenity, siedzącą przy stole obok swojej matki i wpatrującą się w ojca. Dzisiaj wyglądała jakoś lepiej. Może po prostu czuła ulgę, że Jeremiahowi nic się nie stało. Odwróciła głowę, jak gdyby wyczuła, że ją obserwuje. Pospiesznie przeniósł wzrok na Jonesa. − Wątpię, żeby to było takie proste − stwierdził Jeremiah. − Mam co do tego niedobre przeczucia. A te przeczucia tak po prostu same nie znikną. − Ale jeżeli Koherencja chce przeszkodzić w ukazaniu się tego artykułu − odezwał się Russell − to czemu niczego nie przedsięwzięła? − Może sądzi, że artykuł wcale jej nie zaszkodzi − stwierdził któryś ze stałych mieszkańców Hideout. Teraz wtrącił się ojciec Christophera.

− Koherencja nie myśli w taki sposób − wyjaśnił. − Jest raczej zbyt ostrożna niż zbyt lekkomyślna. Jeremiah Jones z przekonaniem pokiwał głową. − Ja też uważam, że to mało prawdopodobne. Jak dotąd Koherencja przy wszystkim, czym się zajmowała, zachowywała ostrożność graniczącą z paranoją. Nie, jestem przekonany, że rzeczywiście coś przedsięwzięła, tylko jeszcze nie wiemy co. − Dlaczego po prostu nie przyspieszymy publikacji tego artykułu? Nie wydrukujemy go już w przyszłym tygodniu? Jeremiah potrząsnął głową. − Wtedy stracilibyśmy większość czasopism. I tak już niektóre trochę nagięły swój cykl wydawniczy, odwlekając albo przyspieszając termin druku, tak aby ukazać się pierwszego lipca. Mielibyśmy tylko kilka lokalnych gazet. Wtedy akcja by nie wypaliła – przysunął sobie jeden z leżących na stole segregatorów. Na grzbiecie widniał tytuł Hideout: zabezpieczenia. – Obawiam się, że musimy pogodzić się z myślą, że Koherencja nie wystąpi przeciwko wydawcom, lecz bezpośrednio przeciwko nam. − Co to oznacza? − zapytała matka Serenity. − Obawiam się, że skoncentruje się na tym, aby nas wytropić − oznajmił Jeremiah. − Dlatego musimy raz jeszcze przeanalizować wszystkie środki bezpieczeństwa. Skontrolować urządzenia Hideout, sprawdzając, czy są w pełni sprawne. – Jeremiah otworzył segregator, położył

dłoń na stronach. – Musimy to wszystko omówić na nowo. Tyle że teraz nie mamy do czynienia z możliwością wojny atomowej, tylko z Koherencją, która chce nas odnaleźć. Zgromadzeni wymienili się sceptycznymi spojrzeniami. Christopher nie miał im tego za złe. Hideout istniało już przecież ponad czterdzieści lat i wciąż nie zostało odkryte. Insynuowanie jego stałym mieszkańcom, że podjęte środki bezpieczeństwa mogą okazać się niewystarczające, graniczyło więc ze zniewagą. − A dla ciebie, Computer Kid − kontynuował Jeremiah, spoglądając na Christophera − mam specjalne zadanie. Takie, którego nie zdoła wykonać nikt poza tobą − uśmiechnął się, na poły ironicznie, na poły usprawiedliwiająco. − Przykro mi, ale jak ci mówiłem, będziemy potrzebowali twoich chipów. − Mam wejść w Pole − stwierdził Christopher. − Właśnie tak. Dowiedz się, co planuje Koherencja.

11 | − Nie rozumiem, dlaczego musisz jechać w tym celu aż do Los Angeles! − wybuchnęła Serenity. Christopher stał właśnie przed swoją szafką i pakował się. Miał straszny bałagan, ale wydawało się, że znajduje wszystko, czego szuka. − Nie jedziemy do samego Los Angeles. Jedziemy tylko na jego najdalsze peryferie. To nam zaoszczędzi ze czterech godzin stania w korku. − To nie jest odpowiedź na moje pytanie. Trzymał w rękach dwa czarne podkoszulki wyglądające dokładnie tak samo. − Odpowiedź jest przecież prosta: jeśli Koherencja mnie zauważy, będzie mogła się dowiedzieć i dowie się, przez które węzły sieci dostałem się do Pola. − Wybrał jeden z podkoszulków, kierując się jakimiś nieodgadnionymi kryteriami, po czym wepchnął do swojego podróżnego worka, zawieszanego na ramieniu. − Dlatego będzie lepiej, jeśli znajdę się w takim miejscu Pola, w którym jest wiele węzłów sieci. Gdzie wokół mieszka dużo ludzi. I możliwie jak najbardziej oddalonym od Hideout. − Ale Los Angeles to… − To sześć godzin jazdy. Wyjeżdżamy około drugiej, kiedy zaczyna się ślepa faza, jesteśmy tam około ósmej i możemy być z powrotem tak około drugiej w nocy. – Wepchnął jeszcze bieliznę i piżamę. − Akurat wtedy będziemy znowu mieli ślepą fazę.

− To po co pakujesz te rzeczy? − Na wszelki wypadek − oznajmił krótko Cristopher i wyszedł z pokoju. Serenity ruszyła za nim. Wszedł do męskiej łazienki. Została pod drzwiami. − A uważasz, że to dobrze, że za kierownicą będzie siedział ktoś taki jak Clive Tucker? Myślę, że jest miły, ale.. − Tak, wiem − powiedział Christopher i wyłowił ze szklanki szczoteczkę do zębów oraz tubkę pasty. − Clive, hm… trochę rzuca się w oczy. Serenity nie mogła powstrzymać uśmiechu. − Delikatnie mówiąc. − Zgłosił się na ochotnika. − Chłopak złapał grzebień i najwyraźniej po chwili był już gotów do drogi. Typowy facet. − A co Kylem? On mógłby prowadzić. − Kyle’a szuka FBI. A Clive’a nie. Twój brat zresztą też raczej rzuca się w oczy. Serenity musiała przyznać, że to prawda. Kyle był wysoki, barczysty, a włosy, równie niesforne jak u siostry, ściągał w monstrualny koński ogon. Łatwo też dawało się dostrzec bliznę, którą miał na głowie. Dziewczyny nieustannie się za nim oglądały. Christopher był już w połowie drogi do dzielonego z ojcem pokoju. Serenity pobiegła za nim. − Przecież nie wiesz, co się stanie, kiedy znowu

nawiążesz kontakt z Koherencją! − Zgadza się. Nie wiem. − Christopher wepchnął do swojego worka laptopa, poza nim jeszcze różne kable i dodatkowe urządzenia, których Serenity nie potrafiła rozpoznać. − A jeśli coś ci się stanie? Cokolwiek. Wtedy nie będziesz miał nikogo oprócz Clive’a! − Nic mi się nie stanie. − A jeśli jednak? Christopher się zawahał. − Za nami będzie jechało drugie auto z Finnem i Matthew. Uzbrojonymi. − Uniósł dłoń, chcąc coś jeszcze powiedzieć, po czym oznajmił: − Twój ojciec pod jednym względem ma rację: byłoby dobrze, gdybyśmy wiedzieli, co planuje Koherencja. A jeśli nie podejmiemy żadnego ryzyka, aby się tego dowiedzieć, to równie dobrze możemy się tu zaszyć i czekać na koniec. Serenity westchnęła. − Po prostu chcę, żebyś wrócił cały i zdrowy, wierz mi. Zarzucił worek na ramię, spojrzał na nią jeszcze raz. Czyżby w kąciku jego ust zagościł nieznaczny uśmiech? − Zrobię wszystko, co w mojej mocy. Oczywiście podróż okazała się nudna. Godzinami jechali wiodącymi gdzieś w dal pustymi drogami wśród jałowych krajobrazów. Początkowo rozmawiali o problemach związanych z integracją nowych danych związanych

z satelitami, ale nie było tego aż tyle, by wystarczyło na sześć godzin. Clive zaczął więc opowiadać o Hideout i jego historii. O tym, że kryjówka była kiedyś kopalnią srebra, Christopher już wiedział. O tym, że jej wszyscy kolejni właściciele plajtowali – już nie. W połowie 1922 roku wejścia do sztolni zamknięto i cała kopalnia popadła w zapomnienie. − Później na terenach wokół kopalni tylko wypasano owce. Zapewne cudownie się odwdzięczyły, biedne zwierzaki. Później ten teren zmieniał właściciela tyle razy, że aż ciężko zliczyć. Sprzedawano go, dziedziczono, przegrywano w pokera – wszystkie możliwości. W połowie lat sześćdziesiątych należał do przyjaciela mojego ojca. Obaj byli wtedy niewiele starsi od ciebie. − I bali się, że wybuchnie wojna atomowa − zauważył Christopher. Clive Tucker uśmiechnął się. − No tak. To właśnie opowiadali tym, których chcieli tutaj ściągnąć. A tak naprawdę to nie mieli ochoty iść do wojska i jechać do Wietnamu. Christopher zdziwił się, coś policzył. − No racja. Wojna w Wietnamie. − Właśnie tak. Ubierali w mundury niemal dzieciaki, wciskali im karabiny do rąk i wysyłali do dżungli, gdzie wielu nie przeżyło nawet pierwszego tygodnia. − To też dobry powód, żeby budować coś w rodzaju

takiego Hideout − stwierdził Christopher. Kiedy Koherencja już zwycięży, przynajmniej nie będzie wojen. Wtedy żaden człowiek nie uniesie ręki na drugiego człowieka. Zapanuje pokój, po wieczne czasy. Może powinien, od czasu do czasu, brać pod uwagę również takie kwestie. Może wtedy to, co nieuniknione, stanie się łatwiejsze do zaakceptowania. − Pomysł, aby rozbudować Hideout w prawdziwy schron, pochodzi z początku lat osiemdziesiątych, kiedy USA i ZSRR zaczęły się zbroić gwałtowniej niż do tej pory. Wtedy zainstalowano filtry powietrza, ochronne drzwi i jeszcze parę rzeczy. Wszystko dosyć prymitywne, bo po prostu brakowało pieniędzy. Rozbudowę Hideout do takiego kształtu, jaki ma teraz, zaczęliśmy dopiero przed czterema laty. Christopher zdziwił się. Dlaczego dotąd jeszcze się nad tym nie zastanowił? Przecież wszystkie instalacje techniczne w systemie bunkra musiały kosztować miliony. Same tylko stalowe wrota, zamykające wielką jaskinię… gigantyczne zapasy jedzenia… − A skąd mieliście na to pieniądze? Clive Tucker uśmiechnął się. Zamyślony, spojrzał gdzieś w noc, na samotny pas drogi oświetlony reflektorami. − To długa historia – oznajmił. − I nie będzie ci łatwo w nią uwierzyć.

12 | − Ach, tutaj się schowałaś. Serenity podniosła wzrok. Czyżby aż tak bardzo zagłębiła się w cykl rozmnażania ukwiałów, że nie zauważyła, jak wchodzi jej własny ojciec? Najwyraźniej tak. – Zapomniałem ci to dać – powiedział tata i położył na stole wydruk e-maila. − Wczoraj przyszedł. Myślę, że od twojej przyjaciółki. Nie czytałem go, tylko wydrukowałem. − Dziękuję − odparła Serenity. Ktoś zabrzęczał naczyniami. Specjalnie usiadła w kuchni, żeby matka widziała, jak ślęczy nad materiałami do nauki. Tyle że dotąd mama się tu nie pokazała. Tata uniósł brwi na widok zeszytów ćwiczeń. − Nie chciałem odciągać twojej uwagi. − Nie ma sprawy − powiedziała Serenity. Materiały do nauki wyciągnęła właśnie w tym celu: aby odciągnąć swoją uwagę. W końcu to lepsze od zastanawiania się przez cały czas, gdzie teraz jest Christopher i co robi. Wsunęła złożoną kartkę pod książkę, a gdy tylko tata wyszedł, wyjęła ją z powrotem. Temat: Mail do Serenity Jones! Proszę przekazać dalej! Wiadomość wysłała [email protected]. Adres odbiorcy niczego jej nie mówił – najwyraźniej należał do kogoś ze stałych mieszkańców Hideout. Cześć, Serenity. Mam nadzieję, że ten mail do Ciebie dotrze. No Longer Lonely już nagrane! Mogę Ci tylko powiedzieć, że jakoś mi ulżyło… Czasem myślałam, że już nigdy tego nie zrobię. Nie

uwierzysz, jaki Zack jest surowy. A najgorsze, że prawie zawsze ma rację. Usłyszy nawet najmniejszy błąd, a kiedy mówi, że coś brzmi słabo, to na początku myślisz, że chyba żartuje, ale kiedy tego znowu wysłuchasz, musisz przyznać, że ma rację. No i w ten sposób zaśpiewałam tę piosenkę chyba z milion razy, zanim Zack wreszcie był zadowolony. Serenity nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. Nawet życie gwiazdy muzyki pop wiązało się z ciężką pracą. Ciekawe, czy Madonna tak je sobie wyobrażała. Pewnie tak. Inaczej w tym mailu nie byłoby tyle… szczęścia. I tak się właśnie sprawy mają! Od wczoraj piosenka jest już na wszystkich portalach, gotowa do ściągnięcia. A w przeciągu tygodni pojawi się też w sklepach jako singiel. Taaaka jestem podekscytowana! To, że piosenka osiągnie sukces, było dla Serenity czymś oczywistym. Przecież hitem okazał się nawet teledysk samodzielnie nagrany przez Madonnę. Tak przy okazji, dołączyłam do maila plik MP3 z nagraniem tej piosenki. Mam nadzieję, że Ci się spodoba! Do licha. Tych danych tata oczywiście już nie ściągnął. Czemu zabronił jej opuszczać Hideout. Gdyby odebrała maila w jakiejś kafejce internetowej, mogłaby wysłuchać piosenki. A teraz miała tylko nadzieję, że niedługo usłyszy ją w radiu. Zack bardzo się spieszył z tym utworem. Chodziło o to, żebyśmy weszli na rynek, zanim swoją wersję zaprezentuje Cloud. Jego

zdaniem to na pewno stanie się wkrótce. A wiesz co, jestem w studiu znacznie wytrwalsza niż Cloud! Nieźle, co? Zack Van Horn był producentem piosenkarki Cloud, której kariera, po wielu latach bez sukcesów, ostatnimi czasy zaczęła się rozwijać we wręcz oszałamiającym tempie. Jednak ku rozczarowaniu Van Horna niedawno Cloud za sporą sumę przeszła do jednego z prawdziwych gigantów rynku płytowego. Serenity uznała, że to dobrze, bo dzięki temu Zack mógł się w pełni skupić na Madonnie Two Eagles. Teraz pora na album. Jeszcze jestem wykończona nagrywaniem jednej piosenki, ale i tak nie mogę się doczekać dalszej pracy. Muzycy, z którymi mam do czynienia, są wspaniali. To oczywiście sami zawodowcy, ale nie mam wrażenia, aby którykolwiek patrzył na mnie z góry. Wręcz przeciwnie, ciągle mówią, że uważają moje piosenki za fajne i mam nadzieję, że również tak myślą. Przecież wcale nie muszą mi tego mówić, nie dostają za to nawet centa więcej. W pewnym sensie, jeśli chodzi o muzykę, codziennie uczę się więcej niż przez całe dotychczasowe życie. Ach, chciałabym, żebyś tu była, Ty, a nie mój wiecznie rozeźlony brat. George straszliwie się nudzi. Podejrzewam, że się wkurza, bo nie jest tutaj żadnym unikatem. Może sobie do woli pokazywać, jaki z niego super Indianin, a i tak nikt nie zwróci na to uwagi, bo tutaj są ludzie wszystkich kolorów skóry, religii, ze wszystkich kontynentów i tak dalej. I wszystkich łączy muzyka. Wszystkich, poza George’em. Chodzi więc wściekły, ta wredna żmija. Sformułowanie to stanowiło przytyk do indiańskiego

imienia George’a, Angry Snake – Wściekły Wąż. Madonna była mniej przywiązana do tej tradycji. Kiedy album będzie już gotowy, musimy się jak najszybciej spotkać. Albo ja do ciebie przyjadę, albo ty do nas. Wtedy będziesz też mogła zobaczyć, w jakim odjazdowym miejscu teraz mieszkamy. To jeden wielki ośrodek wypoczynkowy, gdzie mogłoby zatrzymać się z siedemset rodzin. Jednak nie ma tu nikogo, bo obiekt należy do dwóch totalnie skłóconych braci, którzy w niczym się nie mogą zgodzić, nawet co do tego, jakie opłaty mieliby pobierać. Dlatego wolą, żeby było tutaj pusto! Ludzie, którzy zajmują się kuchnią i tak dalej, to podobno przyjaciele Zacka, ale myślę, że tak naprawdę to są jakieś typy chowające się przed urzędem skarbowym. Wszyscy dosyć dziwni. Gdybym chciała, codziennie mogłabym się wprowadzać do innego pokoju, a i tak przez dwa lata wszystkich bym nie odwiedziła! Czego, oczywiście, nie zrobię, bo przecież w końcu bym zabłądziła i wtedy to George by mnie znalazł. Serenity nie zdołała powstrzymać śmiechu. A co u Ciebie? Napisz mi coś, masz tutaj mój nowy adres mailowy. Bardzo bym chciała się dowiedzieć, czy w końcu coś zaszło między Tobą i tym królem hackerów. Czy może mam Ci wysłać jakiś poradnik dla dziewczyn. Uściski! Twoja przyjaciółka. Madonna Two Eagles Serenity opuściła kartkę. Ostatnie słowa ją dotknęły. I nawet nie do końca wiedziała dlaczego. Czy się zezłościła,

że Madonna miesza się do spraw, które jej w ogóle nie dotyczą? Przecież sama nie miała chłopaka, dlaczego więc próbuje kogoś swatać? A tak poza tym, przecież między Serenity a Christopherem do niczego nie doszło. Przypuszczalnie właśnie tak było dobrze. Zdecydowanym ruchem złożyła więc kartkę i wsunęła do swojego zeszytu od ćwiczeń. A może poczuła rozczarowanie? Czy nie wolałaby, żeby Christopher jakoś bardziej się nią zainteresował? Sama nie wiedziała. Wciąż jeszcze nie wiedziała, chociaż zastanawiała się nad tym już tyle razy, od kiedy tylko Christopher pojawił się na jej drodze. W zasadzie wszystko stało się już wiadome. Christopher najbardziej na świecie kochał komputer, bity, bajty oraz systemy operacyjne, prawie nie zwracała uwagi na to, że wokół niego istnieją jacyś ludzie. Jeśli chodziło programowanie, był cholernie mądry, a jednocześnie w kwestii uczuć okazywał się kompletnym matołem. Raz potrafił być przystępny i rozmowny, a zaraz potem zamknięty w sobie oraz niemy jak ryba. Stanowił więc dokładne przeciwieństwo chłopaka, z którym można by się związać. Jednak z drugiej strony Serenity podejrzewała, że właśnie dlatego się nim zainteresowała. Do licha, jakie to wszystko pogmatwane! A potem, kiedy znowu starała się skupić na cyklu

rozwojowym ukwiałów (ciekawe, czy też mają ze sobą nawzajem takie problemy), przyszła jej do głowy pewna myśl, sprawiając, że aż zamarło w niej serce. A co, jeśli Christopher w stosunku do niej zachowuje się tak oficjalnie z zupełnie innego powodu? Jeżeli to nie ma nic wspólnego z komputerami, tylko z czymś zupełnie innym? Co, jeśli Christopher tak naprawdę wciąż kocha się w Madonnie Two Eagles?

13 | − Tak jak mówiłem, to długa historia – powiedział Clive. – Chcesz tego słuchać? − No jasne. − Dobra. − Mężczyzna z zaplecioną brodą sapnął, jak gdyby miał brać się za ciężką robotę. − Musisz wiedzieć, że kiedy byłem młody, mieszkałem w Hideout, ale potem odszedłem, tak jak Brian i wielu innych. Christopher przytaknął. Brian był starym przyjacielem oraz towarzyszem Jeremiaha Jonesa. Właśnie on zaprowadził grupę do Hideout. − To taka nasza siatka, rozumiesz? Wszyscy ludzie, którzy kiedyś mieszkali w Hideout. Bez niej byłoby nam ciężko, dlatego zorganizowaliśmy wszystko tak, żeby w razie potrzeby dało się ich przyjąć na nowo. Gdyby sytuacja na świecie rozwinęła się jednak w złym kierunku. − Rozumiem − odparł Christopher. A więc tak to wyglądało. − U mnie chodziło o miłość – mówił dalej Clive. − Pewnego dnia poznałem kogoś. Nie wydawała się nawet kimś specjalnym, aż tu trach, bum, rety! − okazała się tą, z którą chciałoby się spędzić życie, bo inaczej wszystko straciłoby sens. No i tak się to potoczyło. Miała na imię Mary i była cudowna. Jednak nie czuła się szczęśliwa w Hideout. Więc odszedłem razem z nią. Christopher pomyślał o Serenity i zastanowił się, dlaczego w ogóle tak bardzo nim owładnęła. Mieć dziewczynę, ze

wszystkim, co się z tym wiążę – trzymaniem za ręce, całowaniem i tak dalej… zawsze uważał, że coś takiego zdarza się jedynie innym ludziom, nie jemu. Po prostu się nie nadawał. Lubił to, czego dziewczyny nie lubiły, zachowywał w sposób, który im nie odpowiadał… Nie żeby czegoś podobnego w ogóle nie chciał. Czasami, chociaż tak naprawdę dosyć rzadko. Jakoś nauczył się nie pozwalać podobnym życzeniom dochodzić do głosu. Przecież lepiej trzymać się z dala od gry, do której nie ma się talentu. A już robienie sobie nadziei na taką dziewczynę jak Serenity… Nazwać to megalomanią to mało! Raz, przypadkiem, ujrzał ją półnagą. Tamten obraz, jak z odsłoniętymi biustem siedzi na brzegu jeziora, jaśniał mu w pamięci niczym podświetlony plakat reklamowy. Serenity zawsze nosiła luźne, nie wyróżniające się ubrania, ale pod nimi była, o rany, tak niesamowicie ładną dziewczyną, z tą dziką, lwią grzywą, z tymi wszystkimi cudownymi piegami… Nie, lepiej się nie rozmarzyć. To prowadzi jedynie do straszliwych rozczarowań. Clive opowiadał dalej: − Pobraliśmy się i przeprowadziliśmy do Kansas, bo Mary dostała tam posadę nauczycielki w szkole podstawowej. Złapałem robotę w warsztacie samochodowym, mieliśmy domek z ogródkiem, było cudowanie. Brakowało tylko dzieci, ale myśleliśmy, że to jedynie kwestia czasu – jego głos nabrał

ponurego brzmienia. – Ale stało się inaczej, Mary zachorowała. − Och. − Christopher poczuł się nieswojo. Clive wpatrywał się w drogę przed sobą. Wyglądało na to, że zatonął we wspomnieniach, tych pięknych i tych smutnych. Kiedy Christopher przestał już liczyć na ciąg dalszy, Tucker odezwał się łamiącym się głosem: − Półtora roku później umarła. Próbowaliśmy wszystkiego, każdej terapii, bez względu na koszty. Zaciągnąłem kredyty, tyle ile tylko mogłem. W rezultacie zostało mi tylko tyle pieniędzy, by godnie pochować moją Mary. Tydzień później przyszło pismo z banku. Nazwali to „zaproszeniem na rozmowę o mojej sytuacji finansowej”, ale było jasne, o co chodzi. Miałem stracić wszystko, co posiadam, i przez resztę życia spłacać długi. Christopher przełknął ślinę. Po sposobie, w jaki Clive o wszystkim opowiadał, można było się domyśleć, że bardzo kochał żonę. Nagle, chłopiec pojął, że właśnie o to chodzi w miłości. O to, że dla kogoś innego bierze się na barki wszystko, co tylko konieczne. Że dla kochającego ktoś inny staje się ważniejszy niż on sam. Opowieść Clive’a sprawiła również, że Christopher pomyślał o swojej matce, kiedyś, w innych okolicznościach, znajdującej się w podobnej sytuacji. Ostatecznie doprowadziło to do wyczynu, który przyniósł chłopcu sławę najlepszego hackera świata. Wyczynu kończącego

szczęśliwy okres jego życia. Wyczynu, od którego w gruncie rzeczy wszystko się zaczęło, nawet Koherencja. − Oczywiście poszedłem – opowiadał dalej Clive. − Co innego mogłem zrobić? Termin wyznaczyli na wieczór, po oficjalnym zamknięciu kas. Zawsze tak robili, gdy sprawa była poważna. Inni klienci nie powinni być świadkami tego, że ktoś zaczyna krzyczeć albo wybucha płaczem. To była duża placówka, główny oddział w Kansas. I nie było tam nikogo, tylko ja, ochrona oraz mój doradca finansowy. Nie wiem, który z nas dwóch zrobił się bardziej blady. Znał moją historię, ale nic nie mógł zrobić. Chodziło właśnie o te długi. Miałem wszystko czarno na białym. Powiedział: „Tak, panie Clive, zaraz zobaczymy”, i na swoim komputerze wszedł na moje konto. − Clive uśmiechnął się nieznacznie. − Wciąż jeszcze mam go przed oczyma. Miał na imię Tim. Tim Briggs. Wciąż jeszcze widzę, jak wpatruje się w ekran i jak oczy robią mu się coraz większe i większe. A potem wyszeptał: „Ktoś przelał na pańskie konto miliard dolarów”. Christopher gwałtownie nabrał powietrza. − To chyba nie… − A i owszem. Oczywiście, wtedy o tym w ogóle nie wiedziałem, nikt nie wiedział, ale to właśnie był ten dzień, kiedy pewien Computer Kid, w dalekich Niemczech, nabrał banki tak, jak jeszcze nie nabrał ich nikt. Dzień, w którym pewien trzynastoletni hacker uczynił miliarderem każdego

człowieka na świecie i w ten sposób spowodował najbardziej obłędny kryzys finansowy wszech czasów. − Ale jak to możliwe…? – Christopher urwał w pół zdania, coś przeliczył. Wirusa, który w bankowym systemie komputerowym wyczarował z niczego całe tryliony, wysłał dokładnie o 23.51 czasu środkowoeuropejskiego. Kansas leży na środkowym zachodzie USA, czyli że musiała tam być wtedy 16.51. Trzeba by jeszcze dodać godzinę, zanim w systemie wszystko zaksięgowano, skontrolowano, etc… − Która była wtedy godzina? − Zaraz po szóstej. Jak mówiłem, w banku byłem tylko ja i Tim. Oczywiście, nie licząc ochroniarzy. Do Christophera ledwie to docierało. − Zgadza się. Mój miliard. − Jasne, że tak. − Teraz Clive uśmiechnął się szeroko. − To znaczy, że pan był jedną z pierwszych osób, u których go zaksięgowano! Specjalnie tak to wtedy ustawił. Zbyt wiele jednoczesnych zaksięgowań wielkiej sumy zauważono by dzięki procedurom wyszukującym błędy. Dlatego zaprogramował wirusa, by wysyłał pakiety danych z cyklicznym opóźnieniem. − Na pewno. W każdym razie siedziałem tam i miałem w głowie tylko jedną myśl. Że to Mary. Interweniowała z tamtego świata i dokonała cudu. Teraz nie wolno mi było tego schrzanić. Dlatego zachowałem absolutny spokój

i oznajmiłem: „To jest spadek. Zjawił się w samą porę, prawda”? A potem poprosiłem go, żeby uregulował moje długi i wypłacił mi dwadzieścia milionów. W gotówce. Christopher roześmiał się. − Serio? − Tak. Oczywiście się wykręcał. Chciał się dowiedzieć, kto mi zostawił tyle pieniędzy i tak dalej, bo przelew najwyraźniej przyszedł jakimiś niejasnymi kanałami… Christopher skinął głową. Niejasnymi kanałami, owszem, można tak było powiedzieć. Wykorzystał wtedy słabe punkty systemu, o których fachowcy z centrów komputerowych banków później opowiadali, że w ogóle nie mieli o nich pojęcia. A jemu przecież wystarczyło, że tylko raz przeczytał ich własne podręczniki. Zakurzone instrukcje leżały w piwnicy, bo ojciec pracował w dziale informatycznym banku. Wcale nie było tego wiele, zaledwie kilka segregatorów. Tak z pięć tysięcy stron. Przeczytał wszystko, dokładnie przemyślał – i tyle. − A później? − zapytał Christopher, pełen napięcia. − Kazał mi poczekać do następnego dnia. Wszystko przecież dobrze wyglądało, nie było więc pośpiechu, a tak późno wieczorem nie mógł już niczego zrobić… „Niech pan posłucha”, odparłem. „Gdyby pieniądze nie zjawiły się w samą porę, to miałby pan dzisiaj ze mną jeszcze mnóstwo roboty, prawda? Niech więc pan się postara. Jeśli będę musiał przyjść jutro, to wtedy przeniosę pieniądze do innego

banku i koniec”. Nie, oczywiście tego nie chciał. Miał wypuścić miliardera? Szef urwałby mu głowę. Poszedł więc, zwrócił mi wszystkie dokumenty, listy hipoteczne i co tam jeszcze ode mnie miał. Wyjaśnił oraz uregulował moje długi, zresztą, zgodnie z listem z banku to właśnie miało stanowić cel spotkania. – Clive uśmiechnął się złośliwie. − A potem rzeczywiście poszedł do skarbca i przyniósł gotówkę. Było mu strasznie przykro, że może mi dać tylko jedenaście i pół miliona. Więcej tam nie mieli. „W porządku”, odparłem. „Na początek wystarczy”. I dziesięć minut później spacerkiem wyszedłem z banku, z walizką pełną dolarów. − Obłęd – wyrwało się Christopherowi. Clive mruknął z rozbawieniem. − Kompletny obłęd. Przyszedłem do domu, w mgnieniu oka zapakowałem samochód po brzegi i popędziłem tak szybko, jak się tylko dało. Było dla mnie jasne jak słońce, że musiała zajść jakaś pomyłka. Ani w moje rodzinie, ani w rodzinie Mary nie było nikogo bogatego, nie wspominając już o miliarderze. Wiedziałem, że bank, gdy tylko zauważy błąd, będzie żądał zwrotu pieniędzy i unieważni spłatę długów. I dlatego nie chciałem tutaj być. Jeżeli o mnie chodzi, mogli sobie brać mój dom, ale jedenastu i pół miliona już nie. − W spojrzeniu Clive’a zagościła melancholia. − Wtedy wciąż jeszcze myślałem, że to dar od Mary. Nie wiedziałem przecież, co naprawdę się za tym kryje.

Christopher pokiwał głową. To niesamowite wysłuchać takiej historii. Aż za dobrze sam pamiętał, jak tamtego wieczora wśliznął się do biura matki. Potrzebował jej komputera, żeby wpuścić wirusa do systemu bankowego. W pokoju było całkiem ciemno, nie licząc monitora i lampki na stole, miał stamtąd wspaniały widok na Frankfurt. A potem nacisnął klawisz, wprowadzając dane, i wepchnął świat w chaos. Oczywiście, szybko go złapali. Tyle że nie zdołali niczego zrobić, bo miał tylko trzynaście lat, nie mógł jeszcze stanąć przed sądem. Całymi dniami Christophera przepytywali specjaliści od informatyki, aż wreszcie bankom nie pozostało nic innego, jak przywrócić wszystkie dane do stanu z dnia poprzedzającego zdarzenie. Właśnie tak, jak zaplanował. W ten sposób anulowano opcje zakupów wybrane przez jego matkę, te które sprowadziłyby nieszczęście na rodzinę. − Najpierw pojechałem na zachód, przenocowałem w jakimś motelu w Kolorado – opowiadał Clive. − Kiedy nazajutrz siedziałem przy śniadaniu, w telewizji sprawa była już tematem dnia. Wszystkie banki pozamykano, wszystkie bankomaty wyłączono, sklepy nie przyjmowały czeków i kart kredytowych. Fachowcy nie mieli pojęcia, co dalej zrobić ze światem, w którym każdy został miliarderem. Ktoś mówił o apokalipsie systemu finansowego. I wtedy przypomniałem sobie Hideout. Wróciłem tam bez namysłu, a kiedy świat, jak wiadomo, jednak się nie zawalił, wykorzystaliśmy

pieniądze, żeby stopniowo odnawiać schronienie. Christopher poczuł, że ciarki przechodzą mu po plecach. − Rety – mruknął z podziwem. − To po prostu niewiarygodne. − Prawda? – Clive łypnął na niego z boku. − W każdym razie − oznajmił − mam wobec ciebie dług. Jasne? − Jasne − odparł Christopher, nie mając pojęcia, co te słowa mogą oznaczać.

14 | Tuż przed granicami Los Angeles Clive zjechał z autostrady i zatrzymał się pod centrum handlowym, wyglądającym jak wszystkie centra handlowe, które Christopher widział w tym kraju. Odsunął szyby. Wydało mu się, że czuje zapach oceanu, co przypuszczalnie było jedynie złudzeniem, bo do wybrzeża z pewnością mieli jeszcze co najmniej trzydzieści kilometrów. Los Angeles było ogromnym miastem, przypominającym nowotwór, który rozrósł się po wzgórzach i dolinach, pod postacią ulic oraz domów. Zapadła noc. W centrum handlowym otwarto dyskotekę i kręgielnię, wokół stało mnóstwo ludzi. Wielu telefonowało. Nikt nie zwracał uwagi na przybyszy. − Powiedz, jeśli to nie jest dobre miejsce − oznajmił Clive. − Możemy jechać gdzieś indziej. Tuż przed nimi stały bilbordy. Na wszystkich, bez wyjątku, przyklejono plakaty identycznymi z tym, którego część Christopher oglądał kilka dni temu w Wells. INTERNET TO WCZORAJ oznajmiał, a pod spodem widniał napis PRZYSZŁOŚĆ ZACZYNA SIĘ 8 CZERWCA. Obok znajdowała się twarz Johna Salzmana, założyciela sieci FriendWeb. Christopher przez chwilę zastanawiał się, o co w tym wszystkim chodzi. FriendWeb niedawno weszło na giełdę. Czyżby zarobili tyle pieniędzy, że teraz już nie wiedzieli, co z nimi robić? − Nie – odparł. − Miejsce jest w porządku.

− W porządku czy prawie w porządku? − To miejsce jest równie dobre, jak każde inne. Dobrze, że telefonowało tutaj aż tyle osób. To oznaczało zajęte węzły sieci i nieprzejrzyste dane. Przy czym… Dla Koherencji i tak to nie mało znaczenia. − Ty tu rządzisz − oznajmił Clive. − Nie mam pojęcia, na czym to wszystko polega, no z tym Polem. Musisz mi powiedzieć, co mam robić. − Masz mnie sprowadzić z powrotem − wyjaśnił Christopher. − Ale wcześniej muszę jeszcze coś załatwić. Odwrócił się w stronę swojego podróżnego worka, leżącego na tylnym siedzeniu i wyciągnął z niego laptopa. Kiedy komputer się uruchomił, Christopher włączył program, napisany zaraz po przybyciu do Hideout. Możliwe, że Koherencja liczyła się z użyciem właśnie takiego programu, ale trzeba było spróbować. − Coś sprawdzasz − zauważył Clive, kiedy przez ekran zaczęły przelatywać kolumny cyfr. − Rejestr danych moich chipów − wyjaśnił Christopher. − Łączę się z nimi przez bluetooth, odczytuję zawartość pamięci i porównuję z danymi, które wcześniej zapisałem. − Z chipami w twojej głowie? − dopytywał się Clive. − Łączysz się ze swojego laptopa z… własną czaszką? − Tak. − Niewiarygodne − powiedział człowiek, który sam przeżył tyle niewiarygodnych rzeczy.

Słupki wzrosły do stu procent. − Muszę to robić przed i po, aby mieć pewność, że chipy pozostały niezmienione − wyjaśnił Christopher. − Może się zdarzyć coś takiego? Że coś ulegnie zmianie? − Już raz się zdarzyło − stwierdził Christopher ponuro. − I wystarczy mi na całe życie. Wyglądało na to, że chipy są w porządku. Zawartość rejestru była niezmieniona, co oznaczało, że maskowanie pozostało aktywne. Zgodnie z tym, co wiedział, Koherencja nie zdoła go zidentyfikować. Odłożył laptop na tylne siedzenie. − Dobra – powiedział. − Ma pan może zegarek z sekundnikiem? − Tak – odparł Clive Tucker i podciągnął prawy rękaw kombinezonu. Dzisiaj założył granatowy, przez co wyglądał nieomal zwyczajnie. − Proszę nie spuszczać wskazówek z oczu. Od chwili, w której powiem „teraz”, niech pan odczeka dokładnie trzy minuty. Jeśli do tej pory sam nie wrócę, musi mnie pan ściągnąć z powrotem. Clive przyjrzał mu się, marszcząc czoło. − A jak mam to zrobić? − Niech pan mną potrząsa, szarpie, jak będzie trzeba, niech mnie pan spoliczkuje. Byle pan mnie obudził. − Dobra. Sam mówiłeś o policzkowaniu. − Ważne jest − powiedział Christopher z naciskiem −

żeby pan zwracał uwagę na czas. Trzy minuty. Ani sekundy dłużej. − Zrozumiałem. − To dobrze. Chłopak kilka razy odetchnął głęboko, wygodnie rozparł się w fotelu. Jak gdyby to miało jakieś znaczenie! Jasne, że żadnego nie miało. Jeśli wszystko przebiegnie według planu, nie będzie potrzebował trzech minut. W Polu wszystko działo się znacznie, znacznie szybciej. Zdołałby okrążyć świat, zanim wskazówka sekundnika przesunęłaby się chociaż o jedną kreskę podziałki. Tyle że do tej pory jeszcze ani razu nie działo się tak, jak sobie zaplanował. Poczuł, że się boi. Zawsze, kiedy wchodził w kontakt z Koherencją, spotykała go jakaś niemiła niespodzianka. Nic dziwnego, że teraz się zastanawiał, co wydarzy się tym razem. Jednak Christopher nie chciał, aby można było to po nim poznać. Zresztą, i tak już za późno na zastanawianie się. − Dobra − oznajmił, zamykając oczy. − Teraz. W tej samej chwili aktywował oba chipy w swojej głowie. Wystarczała jedna myśl, by poczuł, że zaczynają działać. Jak dotąd wchodzenie w Pole zawsze stanowiło wyprawę do krainy wymykającej się wszelkim próbom opisu. Krainy o krajobrazach składających się z danych, w której nie było

żadnych dróg, gdzie dawało przenosić się z miejsca na miejsce z prędkością myśli i bez wysiłku, gdzie w ogóle nie było sensu mówić o jakimkolwiek miejscu pobytu. Gdzie przechodziło się przez światło złożone z informacji, pokonywało niewidzialne mury, gdzie należało omijać pułapki znajdujące się jednocześnie wszędzie i nigdzie. Słyszało się głosy, których nie powinno się było słyszeć. a jednak się je rozumiało, głosy, których było wiele, a zarazem stanowiły jeden głos… A na koniec i tak te wszystkie opisy okazywały się zbędne, bo po prostu nie istniały żadne słowa opisujące Pole. Jednak tym razem nic się nie stało. Chociaż Christopher aktywował chipy, Pole go nie wpuściło.

15 | − To było tak, jak gdybym wbiegł prosto na ścianę − opowiadał Christopher następnego dnia, już po powrocie. Siedzieli razem w warsztacie, z tyłu, tam, gdzie Jeremiah Jones urządził sobie coś w rodzaju biura. Na ścianie wisiała wielka mapa Stanów, pokryta kolorowymi pinezkami i samoprzylepnymi kartkami. Obok piętrzyły się wydruki jego artykułu, który dopracowywał aż do ostatniej chwili. − Jesteś pewien, że to nie była wina jakiegoś wadliwego masztu telefonii komórkowej czy czegoś w tym rodzaju? − dopytywał się Jones. To Christopher sprawdził oczywiście jako pierwsze. − Próbowaliśmy w kilkunastu miejscach. Zajęło to z połowę nocy. Wszędzie tak samo. − Właśnie dlatego spóźniliśmy się na ślepą fazę o drugiej rano − rzucił Clive Tucker. Christopher czuł się śmiertelnie zmęczony. Kiedy wreszcie mogli wjechać do Hideout, zapadł już zmierzch. Przespał trzy godziny, ale czuł się tak, jak gdyby minęły ledwie trzy minuty. Jones potarł podbródek. − Hmm. Co to więc oznacza? Christopher wzruszył ramionami. − Nie mam pojęcia. − Dobra, dobra. Computer Kid, tylko mi teraz nie mów, że nie masz przynajmniej jednej teorii na ten temat. Jasne że miał teorię. Problem polegał na tym, jak ją

sformułować, żeby zrozumiał go ktoś inny. − Twierdziłeś − kontynuował Jeremiah Jones − że ten drugi chip uniemożliwia Koherencji rozpoznanie ciebie. − I na pewno wciąż tak jest − oznajmił Christopher. − Istnieje połączenie sprzęgające te dwa chipy. Wirus w jednym z nich powstrzymuje identyfikację drugiego. A ten drugi powstrzymuje wirus. − Jednak Koherencja musiała zauważyć, że to jesteś ty. Przecież inaczej by cię nie blokowała. Christopher pomasował skronie i zatęsknił za gorącym prysznicem oraz swoim łóżkiem. − Kiedy ostatnim razem byłem w Polu, owszem, Koherencja się o mnie dowiedziała. Jednak zauważyła mnie dlatego, że objąłem swoją kontrolą grupę Upgraderów. Kiedy mnie zaatakowała… − Wspominając tamtą chwilę, aż przełknął ślinę. Pamiętał, jak upiorna, duchowa siła Koherencji powaliła go na kolana. − Nie rozpoznała mnie. Myślała, że jestem jakąś inną Koherencją. − Z powodu dwóch chipów? − zapytał Jones. − Prawdopodobnie. − To w ogóle możliwe? − dopytywał się jeden ze stałych mieszkańców Hideout. − To, żeby istniała jeszcze inna Koherencja? − Zasadniczo tak − powiedział Christopher. − Początkowo na pewno istniało mnóstwo mniejszych Koherencji. To zjawisko pojawiło się jednocześnie w wielu miejscach świata.

Ludzie po prostu sprawdzali, co się stanie, jeśli połączy się mózgi ze sobą. Po tym, jak doktor Connery opublikował wyniki swoich badań, wiadomo już było, jak łączyć komórki nerwowe z obwodami elektrycznymi. − Rety jak strasznie bolała go głowa! Miał nadzieję, że tylko ze zmęczenia. − Za każdym razem, kiedy wchodziły ze sobą w kontakt jakieś dwie Koherencje, następowało ich scalenie. Silniejsza podporządkowywała sobie słabszą, można powiedzieć, że ją wsysała. Ostatecznie została tylko jedna, ta, z którą teraz mamy do czynienia. − Ale teoretycznie może istnieć jeszcze jakaś inna? − dopytywał się Jones. − Jasne. Wystarczy tylko, że gdzieś kilka osób wpadnie na pomysł, żeby wszczepić sobie do mózgów łącza internetowe, a dalej wszystko już potoczy się samo − Christopher pochylił się, oparł dłonie na kolanach. – Chodzi tylko o to, że przejęcie innej Koherencji wymaga ogromnego wysiłku. Nawet jeżeli chodzi o znacznie mniejszą grupę. To jest proces, który wymaga zaangażowania wszystkich sił − westchnął. − Sądzę, że właśnie to dzieje się w tej chwili. Wczoraj wieczorem Koherencja wcale mnie nie zauważyła. W ogóle o mnie nie chodziło. Najzwyczajniej w świecie się odizolowała, bo planuje coś, do czego potrzebuje całej energii. − Ale co to jest, tego wciąż nie wiemy − stwierdził Jones. Zerwał się z krzesła i zaczął łazić tam i z powrotem. − Ta bariera… Jak myślisz, czy jest techniczne możliwe przebicie

się przez nią? Christopher nagle poczuł, że wzbiera w nim wściekłość, niczym woda zaczynająca wrzeć w czajniku. − Nie gramy w żadnym serialu telewizyjnym, gdzie bohater w każdym odcinku robi tę samą sztuczkę − odburknął. Chwilę później cała złość zniknęła. Christopherowi zrobiło się głupio, że tak gwałtownie zareagował. − Sam pan wie. − Machnął ręką. − McGyver i takie tam. Serial Six Milion Dollar Man 1 . Zawsze ten sam schemat. Napięcie rośnie aż do chwili, gdy bohater używa swojej supermocy i ratuje sytuację. Ale w rzeczywistości to wcale tak nie wygląda. Jones zdawał się w ogóle nie rozumieć, o czym mówi chłopak. − Obawiam się, że za wcześnie przestałem oglądać telewizję, aby mieć w tej kwestii cokolwiek do powiedzenia. Christopher westchnął. Dobra, przypuszczalnie on z kolei naoglądał się za dużo telewizji. − Chcę przez to powiedzieć − wyjaśnił − że w tej chwili nie mam bladego pojęcia, jak można pokonać taką barierę. − Ale może coś znajdziesz? − Może − odparł chłopak, nie chcąc wprost odpowiedzieć „nie”. Anthony Finnley zaproponował, żeby skontaktować się z jakimś George’em, a potem rozmawiano o ludziach,

których nazwiska Christopherowi nic nie mówiły. Przechylił głowę, błądząc spojrzeniem po przedniej części warsztatu, pogrążonej w półmroku. Przyglądał się tym wszystkim urządzeniom, tokarkom, frezarkom i wiertarkom, z których większość wciąż jeszcze błyszczała nowością. Nie mógł przy tym powstrzymać się od wspominania opowieści Clive’a Tuckera. Cała ta historia jakoś nie chciała wyjść mu z głowy. Z głowy też nie chciało mu wyjść coś innego… Zastanawiał się, czy rozsądnie było o tym wspominać, ale jakoś też nie odpowiadało mu przemilczanie sprawy, więc oznajmił: − Znalazłem coś, co może się okazać interesujące. Cisza. Jak gdyby wszyscy tylko czekali na jego słowa. − Opowiadaj − zachęcił Jeremiah Jones. Christopher spojrzał na Clive’a Tuckera. − W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na takim postoju dla ciężarówek, już nie pamiętam, gdzie to było… − Niedaleko przed Needles − powiedział Clive. − Żeby coś zjeść i żeby nie wrócić za wcześnie. Ślepa faza zaczynała się dopiero około piątej dziesięć. − Naprowadziła mnie na to podstawka pod talerz, którą widziałem tam na stole − opowiadał dalej Christopher. − Był na niej taki sam motyw, co na plakacie, który kilka dni temu przylepiał tamten facet w Wells, akurat kiedy czekaliśmy. Wczoraj, nieważne gdzie się pojawiliśmy, wszystkie bilbordy były oblepione reklamami FriendWebu. Trwa właśnie jakaś gigantyczna kampania.

− Są wszędzie − oznajmił Patrick, który ostatnio organizował wyprawy na zakupy. − Można odnieść wrażenie, że wynajęli całą powierzchnię reklamową, jaką tylko się dało. Christopher przytaknął − Jak mówiłem, przyjrzałem się tej podstawce. Na dolnej krawędzi, bardzo małymi literami podano nazwę drukarni. A na postoju ciężarówek był darmowy Internet, więc od razu tam się włamałem. − Spojrzał na Clive’a przepraszająco. Nie wyjaśnił mu wtedy, co robi. − Odkryłem, że tekst na podstawkę został zmieniony dwudziestego drugiego maja. Agencja reklamowa organizująca całą kampanię wysłała maila z informacją, że telewizyjna prezentacja FriendWebu ma zostać przełożona z ósmego sierpnia na ósmego czerwca. Przysłali nową datę druku i zażądali, aby to zlecenie miało najwyższy priorytet. − A co to dla nas oznacza? − spytał Jeremiah Jones. Christopher wzruszył ramionami. − Może nic. Ale może dobrze byłoby się temu przyjrzeć. − Rzucił okiem na ścienny kalendarz. − Ósmy czerwca wypada jutro.

16 | W środę Christopher nie zjawił się na obiedzie, a gdy Serenity zapytała o niego, okazało się, że jeszcze śpi. Wrócił z Clive’em dopiero wczesnym rankiem, a potem pewnie jeszcze rozmawiał z jej ojcem i pozostałymi. Dopiero po południu spotkała go w holu. Siedział na kamieniach, wpatrując się w zaparkowane auta, jak gdyby nie mogąc zdecydować, do którego wsiąść. − Cześć − powiedziała. Uniósł wzrok, uśmiechnął się z roztargnieniem. − Cześć. Oczywiście, wcale nie spotkała Christophera przypadkiem. Szukała go, w miarę możliwości starając się nie rzucać w oczy. Jeżeli to wyglądało na przypadek, tym lepiej. − Nie przeszkadzam w niczym? Potrząsnął głową. − Nie. − Madonna przysłała maila. Pomyślałam, że może chciałbyś go przeczytać. − Tak − odparł. Czy to było pospieszne „tak”? Niecierpliwe „tak”? A może powiedział to jedynie przez grzeczność? Nie potrafiła ocenić. Wręczyła mu kartkę. − Brakuje kawałka − zauważył od razu. − To było przeznaczone tylko dla mnie − odparła Serenity. − Babskie sprawy.

Chodziło przede wszystkim o część, w której Madonna dopytywała się, czy doszło do czegoś między nią a Christopherem. Dlatego Serenity starannie oddarła fragment wydruku. − Rozumiem. Przeczytał. Przyglądając się czytającemu Christopherowi, nie miało się wrażenia, aby był zaangażowany w lekturę. Zawsze wyglądał tak, jak gdyby rzucał na tekst zaledwie dwa, trzy przelotne spojrzenia. Jednak, najwyraźniej, tyle mu wystarczało. − Chyba dobrze się jej powodzi − oznajmił po mniej więcej pięciu sekundach i oddał wydruk. − Prawda? − To miłe − stwierdził. Czy przypadkiem oczy mu przy tym nie zajaśniały? Nie sposób było poznać, o czym tak naprawdę myśli. Coś go zajmowało, tylko co? W każdym razie o piosenkę nie zapytał. − Szkoda, że tata nie ściągnął też tych danych − podjęła znów Serenity. − Chętnie bym posłuchała, jak teraz brzmi ta piosenka, z prawdziwym zespołem. − Mm – mruknął Christopher. Serenity przygryzła wargi, zawahała się, a potem zapytała wprost: − Myślami jesteś zupełnie gdzie indziej, prawda? Christopher spojrzał na nią zaskoczony, zamrugał.

− Tak − przyznał. − W pewnymi sensie. – Jego spojrzenie gdzieś pobiegło. − Właśnie się zastanawiam, czy to na pewno zależy od przypadku, kto kogo spotyka w swoim życiu. Kogo spotyka się spośród tych milionów ludzi, których mogłoby się spotkać. Czy to tylko zbieg okoliczności, czy może istnieje coś takiego jak przeznaczenie? Serenity spojrzała na niego skonsternowana. Jeszcze nigdy nie słyszała, aby Christopher mówił w taki sposób. Przeznaczenie? Spotkanie? Do tej pory raczej nie odnosiła wrażenia, by poświęcał szczególną uwagę spotkaniom z innymi ludźmi, czy też temu, co owe zdarzenia mogą znaczyć. Nagle poczuła ciężar na sercu. Z doświadczenia wiedziała, że chłopcy mówią o przeznaczeniu i tym podobnych sprawach, kiedy za bardzo się boją, aby powiedzieć wprost, o co im chodzi. A jak było wtedy, gdy Madonna i jej brat opuszczali Hideout? Wtedy wydawało jej się oczywiste, że Christopher wcale nie kocha się w Madonnie Two Eagles. Jasne, nie wyraził tego wprost. Jednak dał do zrozumienia. Albo przynajmniej takie odniosła wrażenie. A jeżeli się myliła? Potrafiłaby aż za dobrze zrozumieć, że Christopher mógł się zakochać w jej przyjaciółce – bo Madonna była po prostu… no, była Madonną, a ona była tylko Serenity, dziewczyną o dziwacznych włosach, okropnych piegach i mającą strasznych rodziców.

Zresztą, co tam. To nawet stanowiłoby ulgę. Musiała po prostu się z tym pogodzić. − Teraz − odezwała się z trudem − muszę już lecieć. – Zerknęła na zegarek. − Mam dyżur w kuchni. − Kłamała, ale nie miało to znaczenia. − Dobrze – odparł Christopher. − Rozumiem. To do zobaczenia. − Tak – powiedziała Serenity z wysiłkiem. − Właśnie. A potem ruszyła tam, skąd przyszła.

17 | W środowy wieczór, ósmego czerwca, wszyscy zgromadzili się w kuchni. Nikogo nie brakowało. Usiedli w półkolu przed ekranem, na którym wcześniej wyświetlano filmy z bogatej wideoteki Hideout. Teraz jednak oglądali program telewizyjny, odebrany przez dobrze zamaskowaną antenę, umieszczoną na górze wznoszącej się ponad kopalnią. − Za chwilę rozpocznie się program, który nadadzą wszystkie główne kanały telewizyjne, a także będzie transmitowany przez telewizję satelitarną oraz Livestream – oznajmił subtelny, kobiecy głos, zaś na ekranie pojawiło się logo FriendWebu. − Nadajemy na żywo z Audytorium Huxleya w Krzemowej Dolinie, w San Francisco. Logo zniknęło, a kamera przesunęła się po sali pełnej ludzi szaleńczo bijących brawo. Klaskali na cześć młodego dryblasa, który właśnie w tej chwili wchodził na szeroką, skromnie udekorowaną scenę. Był to właśnie John B. Salzman, którego podobizna widniała na plakatach, reklamowych naklejkach oraz banerach, głoszących, że „Internet to wczoraj”. Właśnie takie hasło można było przeczytać na wielkiej płaszczyźnie projektora za sceną – i nic poza nim. John Salzman miał na sobie dżinsy, niebieski podkoszulek oraz sportowe buty. Mimo że skończył dwadzieścia sześć lat i jest miliarderem, wyglądał jak całkiem niegroźny student. − Cześć − oznajmił zwyczajnie, gdy oklaski już ucichły.

Miał przy uchu dyskretnie zamontowaną słuchawkę z mikrofonem, nie wykonywał żadnych przesadnych gestów. − We FriendWebie, tak jak w Internecie, chodzi przede wszystkim o jedno, o komunikację. Komunikację, która staje się coraz szybsza, prostsza i którą coraz mniej ogranicza. Podszedł do stołu, na którym ustawiono różne przedmioty. Teraz, na zbliżeniu, wyświetlanym na ogromnym ekranie umieszczonym za Salzmanem, widać było dokładnie, co to za rzeczy. Pierwszym przedmiotem, który uniósł do kamer, okazała się stara koperta z kolorowymi, ostemplowanymi znaczkami. − Oto list. W ten sposób komunikowali się nasi pradziadkowie. List szedł wolno, z zasady trafiał tylko do jednego adresata. Obok stała klatka, w której niespokojnie wiercił się gołąb. − Gołąb pocztowy jest nieco szybszy, ale jeśli chodzi o „interfejs”, jeszcze bardziej uciążliwy. Telegraf Morse’a. − Samuel Morse przyspieszył komunikowanie się, ale mimo to wcale nie stało się ono prostsze. Ciężki, stary telefon z czarnego bakelitu. − Dopiero to było proste. Salzman wyciągnął z kieszeni nowoczesny telefon komórkowy i położył obok. − A to jeszcze prostsze. Rozległy się śmiechy.

Wreszcie stanął pod ekranem, na którym pojawiła się strona startowa sieci FriendWeb. − I w końcu Internet oraz FriendWeb. Jedna, jedyna wiadomość, docierająca do wszystkich waszych przyjaciół jednocześnie, wszędzie, o każdej porze. Czy jest coś szybszego? Czy jest coś prostszego? Czy jest coś o mniejszych ograniczeniach? Zrobił kilka kroków i wyszedł na środek sceny. Kamera odsunęła się, aby widać było, że za jego plecami pojawia się wielki znak zapytania. − Odpowiedź − zaczął, a gdy mówił, znak zapytania zmienił się w wykrzyknik − brzmi: tak. Tak, da się to robić jeszcze szybciej, jeszcze prościej, przy jeszcze mniejszych ograniczeniach. A dzisiaj wieczorem pokażę, w jaki sposób. Ruszył dalej. Po przeciwległej stronie sceny stał regał pełen kolorowych pudełek. − Jakiś czas temu − opowiadał John Salzman gawędziarskim tonem − Samantha wysłała mnie do drogerii, jak zwykle z listą zakupów. – Wśród publiczności rozległy się chichoty. − Tak, państwo się śmieją. Ale Samantha dobrze wie, że mężczyźni nie znają sie na takich rzeczach. − Zbliżywszy się do ustawionego na estradzie regału, ku ogólnemu rozbawieniu, rzeczywiście wyjął z kieszeni jakąś listę i pochylił się, aby przyjrzeć się rzędom opakowań. Poczekał, aż upłynie trochę czasu. Publiczność wciąż chichotała. − Hmmm! − mruknął. − Gdzie jest…?

Śmiechy na sali stawały się coraz głośniejsze. Wreszcie Salman westchnąwszy wyprostował się, wyciągnął z kieszeni telefon komórkowy, po czym wybrał jakiś numer. Gdzieś na widowni rozległ się dzwonek telefonu. Kamera odsunęła się od Salzmana, przejechała ponad głowami widzów i w końcu, podążając za dźwiękiem dzwonka, ukazała jasnowłosą, wysoką kobietę, która w tej właśnie chwili wstała. Wyjęła telefon z torebki, odebrała połączenie. − Słucham, kochanie? Rozległy się szalone brawa, które długo nie milkły. Widać było, jak kobieta rozgląda się wokół z promiennym uśmiechem. Przyjaciółka Salzmana, Samantha Robinson cieszyła się popularnością nie mniejszą niż on. − Cześć to. To ja − powiedział Salzman do swojego telefonu, a urządzenie nagłaśniające poniosło jego słowa po sali. − Właśnie jestem w drogerii. Nie ma już Kremu do Rąk Doktora Leroya. Wziąć coś innego? Za nim, na ekranie, pojawiła się szczupła, charakterystyczna twarz jego przyjaciółki. Wyglądała niczym spoglądająca z góry olbrzymka. − Może jest krem z aloesem? − zapytała. Salzman przyjrzał się regałowi, wziął w dłoń jakieś pudełko. − Mają tutaj krem do rąk Honey Doll… Samantha zdecydowanie potrząsnęła głową. − Nie. Na pewno nie. Odstawił opakowanie, chwycił jakieś inne.

− Krem w piance ActiDerm-Y15…? − odczytał etykietę. − Coś innego − odparła. − Nie ma czegoś z Eu-Care? − Hmm, tak, jest tutaj − wyjął jakąś smukła butelkę. − EuCare Lotion z aloesem. Ale to mi nie wygląda na krem do rąk. Samantha uśmiechnięta się wyrozumiale. − A jednak. Weź go. − Dobra − powiedział. − To na razie, skarbie. − Na razie. Zakończyli udawaną rozmowę telefoniczną. John Salzman wyciągnął rękę w stronę swojej partnerki, niczym prowadzący show, gdy zapowiada jakąś gwiazdę. Rozległy się szaleńcze brawa, a Samantha, po bocznych schodkach, weszła na scenę. Jednak zatrzymała się na jej skraju. Pokaz jeszcze się nie skończył. − Wszystko działo się szybko − oznajmił Salzman − jeśli porównać z tym, jak odbywało się to w czasach naszych rodziców. Jednak, mimo wszystko, zajęło − spojrzał na zegarek − ponad trzy minuty. A ja zadałem sobie pytanie: czy to konieczne? Czy nie da się jeszcze szybciej i prościej? – Powoli podszedł do przedniej krawędzi sceny. − Dyskutowałem z najlepszymi fachowcami na tej planecie. Chciałem się dowiedzieć: czy zdołamy uczynić komunikację jeszcze prostszą? Jeszcze szybszą? Jeszcze bardziej kompletną? − zrobił pauzę, aby wzmóc napięcie. − Pozwolę sobie coś zaprezentować. Z kieszeni dżinsów wyjął paczkę kart do gry. Wskazał na

pierwsze rzędy widowni. − Potrzebuję ochotnika spośród publiczności. Bez obaw, nie będzie żadnego przepiłowywania kobiety w skrzyni, nikt nie ucierpi… Może pan? Pan w szarej marynarce? − uśmiechnął się ujmująco, wskazał na bok estrady – Tak, proszę tutaj, po schodkach. Dan, podaj panu mikrofon, dobrze? Po krótkiej krzątaninie, mężczyzna stanął obok Salzmana i nerwowo mrugał, wpatrując się w kamerę. Szef FriendWebu zapytał go o nazwisko i zawód, a ten przedstawił się jako Gary Wilson, pracownik towarzystwa ubezpieczeniowego. − Jednak, szczerze mówiąc, niezbyt znam się na komputerach − dodał pospiesznie. Salzman uśmiechnął się. − Wcale pan nie musi. Gdy mówimy, że Internet to wczoraj, oczywiście odnosi się to również do komputerów. − Dobrze − z ulgą stwierdził mężczyzna, nerwowo majstrując przy swoim zestawie z mikrofonem. W głośniku coś trzasnęło. Można było odnieść wrażenie, że wszystko dzieje się spontanicznie. − Panie Wilson, nie musi pan tego robić − pospiesznie powiedział Salzman. − Proszę podejść, zajmiemy pańskie ręce czymś zupełnie innym. Proszę, niech pan weźmie te karty, potasuje je i trzyma przede mną tak, żebym mógł wyciągnąć tylko jedną.

Gary Wilson zrobił, co mu kazano. Gryzł przy tym dolną wargę. Na sali rozległy się śmiechy. Wreszcie podsunął Johnowi Salzmanowi wachlarz kart. Ten wyciągnął jedną z nich i rzucił na nią okiem. − Czwórka pik − w tej samej chwili zawołała z drugiego końca sceny Samantha. Stała odwrócona plecami do przyjaciela. Salzman wyciągnął kartę w stronę kamery. Na ekranie za jego plecami pojawił się wielki obraz wydrukowanych symboli. Rzeczywiście, czwórka pik. Rozległy się oklaski. − Jeszcze jedna − powiedział Salzman, wyciągnął nową kartę i przyjrzał się jej, trzymając rękę z tyłu. − Dama kier! − zawołała Samantha i się obejrzała. − Lepiej już nie będzie. Szef FriendWebu, śmiejąc się, uniósł kartę do kamery. Dama kier. − Panie i panowie, to nie była żadna czarodziejska sztuczka − wyjaśnił, niedbale wsuwając kartę do kieszeni spodni − lecz najbardziej zaawansowana na świecie technologia komunikacji. Nie było w tym magii, ani telepatii, lecz to. − Wyjął z kieszeni małe plastykowe etui, uniósł do kamery. Wydawało się, że jest puste, jeśli nie liczyć małego czarnego punkcika. − Uczynił to ten chip, który państwo ledwie są w stanie zobaczyć. Teraz chip pojawił się na ekranie za jego plecami, powiększony do ogromnych rozmiarów.

− Oto, panie i panowie, komunikacja w czystej postaci. Ten chip na nowo ją definiuje. Nazywamy go Lifehookiem, a za jego sprawą zbliżamy się do magii tak blisko, jak to tylko możliwe przy użyciu techniki. Obraz chipa wyblakł, a zamiast niego na ekranie pojawił się stylizowany rysunek ukazujący przekrój ludzkiej głowy. − Aby Samantha widziała, jaką kartę mam przed sobą, trzeba było tylko wysłać ku niej moje myśli. We wnętrzu stylizowanej głowy pojawił się wizerunek karty do gry – asa trefl, następnie popłynął do drugiej głowy, na drugim planie obrazka, gdzie rozbłysnął. − I oczywiście można tak robić z każdą myślą. Znowu to samo, tyle że teraz nie rozbłysnęła i nie popłynęła karta do gry, lecz wielkie serce. Samantha przesłała mu całusa. Rozległy się entuzjastyczne okrzyki publiczności. − Jest to całkiem proste − oznajmił John Salzman. − Lifehook poszerzy państwa możliwości do tego stopnia, że uznacie, iż do tej pory byliście ślepi i głusi. W każdym razie tak mi się wydaje, od kiedy go noszę. Jak gdybym wyważył bramy i otworzył okna. To magia! Ba! Więcej niż magia! Ba! Bo żadna magia nigdy nie była aż tak skuteczna. Głowa na ekranie stała się jeszcze większa. Widać było mały złoty punkt, który powoli, przez dziurkę w nosie przemieszczał się w stronę jamy nosowej. − Aplikacja tej magii jest całkiem prosta. Oczywiście,

Lifehook musi wejść w kontakt z układem nerwowym. Idealne jest do tego pewne miejsce w górnej części jamy nosowej. Aplikacja jest bezbolesna, bezkrwawa i w każdej chwili odwracalna. Widać było, że złoty punkt trafia w miejsce przeznaczenia. Obraz został powiększony, tak by dało się zobaczyć, jak w stronę mózgu pną się niewielkie, złote zygzaki. Wyglądało to całkiem ładnie. − Lifehook łączy się z systemem nerwowym poprzez tak zwane pseudogangliony. W ten sposób może odbierać myśli i zmieniać je w impulsy cyfrowe, które poprzez sieć telefonii komórkowej wysyła do Lifehooka tej osoby, której chce przekazać swoją wiadomość. Wszystko dzieje się w ciągu ułamków sekund, bez zakłóceń i bez żadnego wysiłku. Salzman odwrócił się w stronę ekranu, na którym pojawił się teraz wielki napis „Lifehook”. − I to jest właśnie to, co państwu obiecałem. W ten sposób komunikacja staje się jeszcze prostsza, jeszcze szybsza, jeszcze skuteczniejsza. To mamy na myśli, twierdząc, że Internet to wczoraj − podsumował. − Przyszłość należy do Lifehooka. Rozległy się wręcz niesamowite oklaski.

PROPAGANDA 18 | − Stop! – ten okrzyk wydał Jeremiah Jones. Christopher wyłączył transmisję. I tak zapisywała się na twardym dysku. Bez wątpienia będą ją oglądać jeszcze wiele razy. Chłopak nigdy dotąd nie widział, aby ten mężczyzna, który wypowiedział wojnę największemu zagrożeniu dla ludzkości, był taki blady. − A więc to właśnie są te środki zaradcze, o których mówił Albert Burns − powiedział Jones. − Koherencja nie stara się już ukryć istnienia chipów. Zamiast tego je sprzedaje! − Jeszcze zobaczymy − burknął Brian. − To nie zadziała − orzekła Lilian Jones, matka Serenity. − Kto dobrowolnie da sobie wszczepić coś podobnego? Wpatrywali się w zastygły obraz. John Salzman, uchwycony w pół ruchu, za nim wielki ekran, na którym jaśniała cena Lifehooka: 49 dolarów. A przez pierwsze cztery tygodnie, w ramach promocji, tylko 19 dolarów. Dziewiętnaście dolarów. − Kto wszczepi sobie coś takiego? Może jednak więcej osób, niż można by się spodziewać – ponuro stwierdziła Melanie Williams. Christopher spojrzał na nią zdumiony. Dotychczasowa przyjaciółka Jeremiaha Jonesa po raz pierwszy zareagowała na słowa wypowiedziane przez jego byłą żonę.

− Ale po co to wszytko? Do czego zmierza Koherencja? − To przecież jasne − wytłumaczył Christopher. − To jest ta wielka ofensywa. Rozejrzał się wokół. Patrzył w szeroko otwarte oczy, na twarze osób, które zdawały się domagać, by oznajmił coś oczywistego. Ale skoro już zaczął, to dlaczego nie? − Zaczęło się − dodał więc. − I skończy się dopiero wtedy, gdy Koherencja obejmie całą ludzkość. Spotkała Christophera na korytarzu, tam, gdzie ściany były ozdobione okazałymi malowidłami, przedstawiającymi cuda świata. Wieża Eiffla stała obok Golden Gate Bridge, Koloseum obok wodospadu Niagara – i tak dalej. Gdy program telewizyjny już się skończył, tata poszedł naradzić się z Johnem Two Eagles, doktorem Connerym, Russellem, Brianem oraz kilkoma stałymi mieszkańcami Hideout. Co dziwne, nie chcieli, aby towarzyszył im Christopher. Wyjaśnili tylko, że obecnie nie jest to konieczne. Siedział więc sobie w kucki na podłodze pod wizerunkiem Tadż Mahal. Pod tym, jak mówiono, pomnikiem wielkiej miłości. Serenity usiadła obok niego. − I co teraz będzie? − zapytała. Christopher tylko wzruszył ramionami. Wyglądało na to, że nie ma ochoty odpowiadać. Serenity westchnęła. − Dobra. A jak sądzisz, ile jeszcze zostało nam czasu?

− Nie mam pojęcia. Teraz może pójść już całkiem szybko. Serenity poczuła, jak coś zaczyna ją cisnąć w dołku. − Ja nie chcę − wyszeptała. W tej chwili dałaby wszystko, aby po prostu wziął ją w ramiona, nawet jeśli ze sto razy mocniej kochał Madonnę, wszystko jej było jedno. Jednak oczywiście nawet o tym nie pomyślał. − Ja też tego nie chcę − powiedział cicho. − Chociaż teraz nie wiem, co jeszcze można by zrobić. Muszę się dopiero nad tym zastanowić. Zastanowić. Serenity już, wiedziała, jak to jest, gdy Christopher się nad czymś zastanawia. Robiło wrażenie. Jak gdyby znikał z tego świata. Właśnie tego teraz nie chciała. Nie chciała, aby znikał, a pozostawał obecny tylko ciałem, podczas gdy jego umysł wędrował po miejscach, których ona nigdy nie pojmie. Chciała… ach, po prostu chciała być teraz sama. Jednak zobaczyła, że jego spojrzenie staje się mętne, czuła już, jak zapomina o jej obecności… Tym razem nie mogła tego znieść. Poszła do pokoju, rzuciła się na łóżko i objęła poduszkę. Czekała, aż nadejdą łzy, by wreszcie móc opłakiwać wszystko, co utraciła – swój dom, dawne życie, swoją przyszłość. W zasadzie wszystko. I jak szybko to się stało! Jeszcze kilka tygodni temu nie miała pojęcia o żadnej Koherencji. Jej zmartwieniem były końcowe egzaminy. No, łamała sobie głowę jeszcze tym co

zrobić, by Brad Wheeler wreszcie zauważył jej istnienie. Zresztą coś podobnego zdawało się całkowicie pozbawione perspektyw, bo niestety Brad Wheeler stanowił obiekt westchnień wszystkich dziewczyn z liceum Santa Cruz Highschool i przywykł do uwielbienia ze strony płci przeciwnej. Brad Wheeler! Pomimo łez Serenity nie zdołała powstrzymać się od uśmiechu. Miała wrażenie, że wszystko zdarzyło się setki lat temu, jakiejś innej Serenity, niedojrzałej, beztroskiej nastolatce, z którą nie ma już nic wspólnego. Brad Wheeler… Mogła się założyć, że w ogóle nie zauważył jej zniknięcia.

19 | W tej knajpie puszczali jakąś dziwną muzykę. Dopiero co leciało Tell Me The Truth, pierwszy wielki szlagier Cloud, wciąż jeszcze hit – Brad Wheeler lubił piosenkarkę Seattle. Ale teraz, o rany, grali jakieś stare smuty Beatlesów! No, ale w końcu do Jefferson’s Diner nie przychodziło się dla muzyki, tylko dla drinków. Przede wszystkim dlatego, że nie przestrzegano tutaj zbyt dokładnie ograniczeń związanych ze sprzedażą alkoholu nieletnim. Brad potrząsnął swoją whiskey sour i z jakiegoś powodu postanowił zapytać: − Słuchaj, a w twojej klasie była taka jedna z piegami i lwią grzywą… Tamara zamknęła oczy. − Serenity Jones? − Możliwe – stwierdził Brad. − I co? Co z nią? − Właśnie o to pytam. Wydaje mi się, że nie widziałem jej już całą wieczność. Tamara przesunęła dłońmi po długich, jasnych i lekko falujących włosach. Robiła to dosyć często. − Choruje − wyjaśniła. − Przynajmniej tak mówią. Ale mówi się też, że zwiała. I jej matka też. − Wokół ust dziewczyny pojawiło się kilka ostrych bruzd. − Po co w ogóle o nią pytasz? Hej, tutaj jestem! Tak, pomyślał sobie Brad − i na tym właśnie polega problem. Umówienie się z Tamarą okazało się głupim

pomysłem. Wyglądała świetnie, to prawda − jednak w głowie miała niemal całkiem pusto. Nie, żeby Brad był pod tym względem jakoś szczególnie wymagający, ale Tamara okazała się przypadkiem beznadziejnym. Wydawało się, że w ogóle nie ma innych tematów do rozmowy, jak plotki i ciuchy. A o tym potrafiła trajkotać bez przerwy. − Tak mi się akurat przypomniało − wyjaśnił, postanawiając już dłużej się nie męczyć. Wyłowił kluczyki od swojego auta, po czym oznajmił: − Chodźmy już. Odwiozę cię do domu. − Co takiego? – obruszyła się. − Nawet nie ma jeszcze dziesiątej! − Wiem, ale muszę się jeszcze pouczyć. Tamara obdarzyła go wymownym, zalotnym spojrzeniem. Leniwie oblizała wargi. − Och! Pouczyć się… Tak to się teraz nazywa? Brad stłumił jęk. Ale sobie nawarzył piwa. − Chodź – rzucił krótko i wstał. W drodze do samochodu sprawdził telefon. Pete przysłał mu wiadomość: Moje modlitwy zostały wysłuchane. Widziałeś wystąpienie Salzmana? Brad zmarszczył czoło. Nie miał pojęcia, o co chodzi Pete’owi. Prawdę mówiąc, zdarzało się to tak dość często, więc nie miał czym się martwić. Schował aparat. Nie udało mu się odwieźć Tamary. Ledwie zatrzymali się pod domem jej rodziców, rzuciła się na niego. W sumie nic

złego, mógł przynajmniej sprawdzić, czy dziewczyna wszystko ma na miejscu. Jednak zaraz miał już dość, a kiedy wreszcie zrozumiała, o co chodzi, prędko było po wszystkim. Wysiadła, trzasnęła drzwiami i ruszyła do domu, nie oglądając się ani razu. Brad, czując ulgę, że już jej się pozbył, ponownie uruchomił samochód. W domu włączył komputer i poszukał w Internecie wystąpienia Salzmana, tego, które przeoczył dziś wieczorem. Udało się bez żadnego problemu. Nagranie można było znaleźć w wielu miejscach sieci. Obejrzał je. I zrozumiał, o co chodziło Pete’owi.

20 | − Teraz to już całkiem im odbiło − wymamrotał Richard „Dick” Poldo po zakończeniu prezentacji Lifehooka. Wyłączył telewizor, wziął laptop, uruchomił go i zaczął pospiesznie stukać w klawisze. „Łapanie pierwszych myśli” − tak nazywał fazę tworzenia, kiedy po prostu łapał pomysły, fragmenty zdań i hasła, z których później, już na zimno redagował tekst swojego felietonu. Krytyka rozmaitych dziwactw przemysłu komputerowego stała się dla Dicka Poldo całkiem dochodowym zajęciem. Ciętym komentarzom zawdzięczał mieszkanie w Nowym Jorku, ze wspaniałym widokiem na Central Park oraz to, że już od lat nie musiał kupować żadnego urządzenia elektronicznego, bo wszyscy producenci od razu wciskali mu najnowsze modele własnych produktów – a potem z drżeniem serca czekali, aż wyrazi swoją opinię. Bez dwóch zdań, musiał się wypowiedzieć na temat Lifehooka, i to niezwłocznie. Tego właśnie chcieli czytelnicy. Naprawdę FriendWeb zachował się nieuprzejmie, nie informując go wcześniej o tym całym projekcie. Już za samo to powinien ich zjechać Pierwsze pytanie, jakie należało zadać, brzmiało: jaki to w ogóle, do diabła, był model biznesowy? Nie wspominając już o całej ofercie promocyjnej. Tych czterdzieści dziewięć dolarów, docelowa cena Lifehooka, miało stanowić dożywotni abonament telefoniczny? Dla użytkownika, piękna sprawa, ale jak to w ogóle miało się opłacać? W jaki

sposób FriendWeb będzie przynosił zyski za rok albo dwa, kiedy już każdy, kto chce, dostanie Lifehooka? Dobra, mogli dołączać jakieś płatne usługi dodatkowe, ale po pierwsze jakie, a po drugie, czy ktoś będzie gotów wydać na to dużo pieniędzy? Bądź co bądź, Lifehook stanowił ofertę skierowaną przede wszystkim do młodzieży, która, jak wiadomo, cierpi na chroniczny brak pieniędzy. A może w tej całej akcji chodzi o to, aby szybko opróżnić kasę FriendWebu? Krążyły plotki, że bilans tej ogromnej sieci społecznościowej, do której można było się przyłączyć, w ogóle się nie zgadzał. Przypuszczalnie umieszczane w Internecie reklamy nie przynosiły aż takich zysków, jakich spodziewał się Salzman, co by znaczyło, że jego firma tak naprawdę jedynie marnotrawi pieniądze nieznanych inwestorów. Tak czy siak, ta cała sprawa nie pozostanie bez wpływu na resztę rynku. Bo jak inne firmy telefoniczne miały konkurować z ofertą FriendWebu? Lifehook wywróciłby do góry nogami cały rynek telekomunikacyjny… Zabuczał telefon, wyświetlając nazwisko dzwoniącego: Jill Withers, Advanced Investor Magazine. Dick Poldo odebrał. − Jill? − Oglądałeś wystąpienie Salzmana? − usłyszał dźwięczny i jak zwykle podekscytowany głos jego ulubionej redaktorki. − O Lifehooku?

− Jasne − odparł. − Mógłbyś coś o tym napisać? − Skarbie, już się tym zajmuję. Odetchnęła z ulgą. Urzekające, że po tylu latach wciąż to wyglądało tak, jak gdyby Jill sądziła, że jakby musiała go zachęcać do pisania artykułów. − Jak myślisz? − zapytała − dałbyś radę skończyć do północy? Wtedy mogłabym to umieścić w porannym wydaniu. − Żartujesz? − odparł. − Myślę, że o północy to już dawno będę smacznie spał. Będziesz miała artykuł w swojej skrzynce mailowej najpóźniej o jedenastej. − Kochany jesteś − zaszczebiotała. Szkoda, że miała na myśli wyłącznie sprawy zawodowe. Odłożył telefon i wrócił do notatek. Czyżby zarysowywał się jakiś nowy trend? Długoletnia indoktrynacja przez programy telewizyjne doprowadziła do tego, że młodzież obecnie uważała operacje plastyczne za coś zupełnie normalnego. Ostatnio sensację wzbudził proces, podczas którego miano zadecydować, czy jakaś dziewczyna ma prawo żądać, by rodzice opłacili jej operację powiększenia biustu. Czy teraz powstanie rynek funkcjonalnych udoskonaleń ciała? Można było jedynie czekać w napięciu. I wreszcie: chipy Lifehook miały umożliwiać niewidoczne z zewnątrz telefonowanie przy użyciu myśli. Jeśli zastanowić się nad tym, jaka jest młodzież, było to przecież zaproszenie

do ściągania na egzaminach. Uczniowie pozbawieni Lifehooka znajdą się w sytuacji i również poczują potrzebę wszczepienia sobie chipa. To, że FriendWeb wprowadził Lifehooka niedługo przed tegorocznymi egzaminami końcowymi, stanowiło wyraźną wskazówkę, że liczono właśnie na taki efekt. Dick Poldo przyjrzał się notatkom i pokręcił głową z zakłopotaniem. Im dłużej rozmyślał o tej całej sprawie, tym większym zdawała się wariactwem. Z drugiej strony, właśnie coś takiego mu odpowiadało. Znów mógł coś poddać złośliwej i druzgocącej krytyce. Kilka lat temu doprowadził Johna Salzmana do takiego stanu, że aż do niego zadzwonił, by się żalić. Postanowił, że i tym razem mu się uda. Zaczął pisać.

21 | Nazajutrz Peter zjawił się w szkole dopiero na długiej przerwie, a gdy z błyszczącymi oczyma oznajmił, że „już go ma”, Brad ani trochę się nie zdziwił. Peter należał do tych osób, które od razu musiały zaopatrzyć się w każdą nowinkę. Kiedy reklamowano jakiś nowy model telefonu, Pete już w noc poprzedzającą pierwszy dzień sprzedaży jako pierwszy stał w kolejce. Zjawił się też jako pierwszy, gdy sprzedawano trójwymiarowe telewizory. Kupił nawet takie dziwaczne buty do biegania, których podeszwy jaśniały różnych kolorami, przy czym barwa zależała od rozwijanej prędkości. Od razu zaczął się ich wstydzić, co jednak nie przekonało go do tego, aby w przyszłość bardziej przemyślał zakupy. − To było totalnie łatwe − wyszeptał konspiracyjnym tonem. − Wchodzisz na tę stronę i podajesz adres. Potem pokazują ci najbliższe centrum Lifehooka, z godzinami pracy i tak dalej. Pamiętasz to miejsce obok sklepu z telefonami, takie z niebieskimi i fioletowymi szybami, które w zeszłym tygodniu pospiesznie przebudowywali? Zastanawialiśmy się, co tam będzie. Brad przytaknął. − Tak. Wcześniej był tam sklep z herbatą. − Właśnie. Teraz jest tam centrum Lifehooka dla Santa Cruz. Możesz umówić się na jakiś termin, albo po prostu tam przyjść, jak wolisz. Oczywiście, ja po prostu przyszedłem, dzisiaj rano. Nie było tłoku. Zjawiłem się pięć

minut przed otwarciem i byłem trzeci w kolejce. Idzie raz dwa i tak szczerze mówiąc, nic nie boli. Przekłuwanie ucha jest sto razy bardziej nieprzyjemne. Brad przyjrzał mu się sceptycznie. − Nie wiem… A co to daje? − Co daje? – Pete szeroko otworzył oczy. − No co ty, serio muszę ci tłumaczyć? W przyszłym tygodniu mamy egzaminy. Nie wiem, jak tam u ciebie, ale przyda się kilka telefonów do przyjaciela. − Do tego potrzebujesz kogoś, do kogo mógłbyś zadzwonić − Mam go − Pete wyciągnął z torby jakąś książkę i wręczył Bradowi. − Proszę. Zapytaj mnie o coś. O cokolwiek. Brad wziął książkę. To był podręcznik do biologii. W miejscu, w którym go otworzył, pisano o mrówkach. − Jak brzmi łacińska nazwa mrówki rudnicy? − Chwileczkę − powiedział Peter i wsłuchał się w siebie. Początkowo nic się nie działo. − Hmm − stwierdził Brad − Raczej nie robi wrażenia. − No, czekaj − wyszeptał Pete. W tej właśnie chwili Brad zobaczył, jak Jake, brat Pete’a, dwa lata od niego młodszy, siada na ławce obok głównego wejścia i gorączkowo wertuje tę samą książkę do biologii. − Formica rufa − oznajmił Peter triumfalnie. − Wciągnąłeś w to własnego brata? − zapytał zdumiony Brad. Peter uśmiechnął się szeroko.

− Pomoże przy moim egzaminie, a potem pomogę mu przy jego. Pozostawało jeszcze pytanie, czy Jake w ogóle potrzebuje jakiejś pomocy. Uczył się z tysiąc razy lepiej od Pete’a, tyle że zawsze robił wszystko, co kazał mu starszy brat. − To oszustwo − powiedział Brad. Pete zmarszczył czoło. − Człowieku, rozczarowujesz mnie. Brad Wheleer zacisnął wargi. Tak, rzeczywiście lepiej nie wgłębiać się w to. Nie, gdy samemu tak często korzystało się ze ściąg. − Moi rodzice nigdy na to nie pozwolą − stwierdził tylko. Pete puścił oko. − No i co? W centrum Lifehooka po prostu wpinają zgodę rodziców do segregatora. Niczego nie sprawdzają. Myślę, że im to zupełnie obojętne. A dziewiętnaście dolarów: − tak sobie myślę, co to jest, dziewiętnaście dolarów za dobrze zdany egzamin? Zabrzmiał dzwonek kończący przerwę, co ku dużej uldze Brada oznaczało, że teraz ich drogi się rozejdą, bo szli na różne zajęcia – i nie będą mogli kontynuować całej tej rozmowy. Brad Wheeler za nic by nie chciał podawać prawdziwego powodu tego, że nigdy nie wszczepi sobie żadnego Lifehooka, niezależnie od tego, jak bardzo zaważyłby na jego ocenach.

Bo nikt nie podejrzewał, że Brad Wheeler panicznie boi się wszelkich zabiegów medycznych. Prawie mdlał na sam widok strzykawki, a gdy sobie jeszcze wyobrażał, że coś mu wszczepiają, aż mu się słabo robiło. Nigdy w życiu, powiedział sobie. A zresztą, to jakaś bzdura. Moda, która za cztery tygodnie przeminie. Przecież to jasne.

22 | Dick Poldo był zaskoczony, ilu jego stałych czytelników to dzieciaki w wieku szkolnym. Do tej pory sądził, że felietony czytają głównie studenci informatyki oraz komputerowi maniacy. Jednak kiedy rankiem jego artykuł ukazał się w Internecie, zasypały go tysiące maili, głównie od zgadzających się z nim zmartwionych rodziców. Związek nauczycieli poprosił o wsparcie inicjatywy domagającej się obowiązkowej instalacji w szkole aparatury do zagłuszania sygnałów telefonii komórkowej. Paru ludzi dziękowało za wskazówki i pisało, że niezwłocznie sprzedało wszystkie swoje akcje firm telekomunikacyjnych. Zgłosiło się też kilku chirurgów plastycznych, protestując przeciwko insynuacjom oraz grożąc podjęciem kroków prawnych. Dla Dicka Poldo pozostawało zagadką, przeciwko czemu konkretnie protestowali. Na zewnątrz zapadał już zmierzch. Horyzont Nowego Jorku powoli rozpływał się w ciemności. Miasto nigdy nie wyglądało tak urokliwie, jak właśnie w półmroku tych minut. Dick usłyszał dzwonek do drzwi. Dziwne. Nikogo się nie spodziewał. W każdym razie gdyby zjawił się jakiś niezapowiedziany gość, najpierw zadzwoniłby do niego portier. A więc że to na pewno jakiś inny lokator. Co prawda, do tej pory jeszcze nikt go nie odwiedzał, jednak trudno było coś takiego wykluczyć. Przecież w gmachu mieszkało z kilkanaście innych osób. Przy czym Dick Poldo nigdy

dotąd nie zamienił chociażby słowa z którymś z sąsiadów. Wyjrzał przez wizjer. Przed drzwiami stała jakaś kobieta w towarzystwie dwóch przysadzistych mężczyzn w szarych kombinezonach. To wyglądało na wizytę kogoś z administracji, więc otworzył. − Dobry wieczór, panie Poldo − powiedziała kobieta. − Nazywam się Jennifer Brown, jestem z administracji budynku. Przepraszam za najście. W mieszkaniu pod panem wydarzył się mały wypadek z gazem, chcielibyśmy sprawdzić, czy jakaś część tego gazu nie przedostała się do pana. Tak dla bezpieczeństwa. − Gaz? − powtórzył Dick Poldo, wystraszony. − Gaz – potwierdzili obaj mężczyźni jednocześnie, jak gdyby używali jednych ust. − Dobrze. Proszę wejść − powiedział dziennikarz i usłużnie otworzył drzwi. Widział już w telewizji budynki po eksplozji gazu, same ruiny. Nie miał ochoty też tak skończyć. Kobieta i mężczyzna niosący jakąś małą walizkę weszli, wymijając go. Drugi mężczyzna uprzejmie przepuścił Dicka przodem. Kiedy Poldo wszedł do salonu, pierwszy z mężczyzn zdążył już położyć walizeczkę na blacie kuchennym i otworzyć ją. Zachowywał się z jakąś taką nieprzyjemnie zaborczą pewnością siebie.

Dickowi coś się przypomniało. − Proszę mi powiedzieć − odezwał się − a czy przypadkiem mieszkanie pode mną nie jest puste? Obaj mężczyźni i kobieta odwrócili się niezwykłym, jednoczesnym ruchem i spojrzeli na niego. Dopiero teraz Poldo spostrzegł, że został otoczony. − Proszę nie krzyczeć − odezwała się cała trójka, przerażająco zgodnym chórem. − I niech pan się nie broni. Musimy poddać pana drobnemu zabiegowi, ale wkrótce pan się przekona, że to dla pana dobra. Pięć dni później ukazał się nowy felieton Richarda „Dicka” Poldo, poświęcony Lifehookowi. Zaczynał się tak: Dziennikarze też potrafią się uczyć. Krytycy są w stanie przemyśleć swoje poglądy i zmienić je. Bywa, że kiedy ma się do czynienia z naprawdę przełomową innowacją, potrzeba czasu, aby zorientować się, że jest się świadkiem ni mniej, ni więcej, tylko nadejścia nowej epoki. A Lifehook, Drogi Czytelniku, zasługuje na miano wynalazku epokowego, bardziej niż jakiekolwiek inne odkrycie ostatniej dekady…

23 | W ciągu kilku dni po prezentacji Lifehooka z Hideout stale ktoś wyjeżdżał, a ktoś inny przyjeżdżał. Kryjówka zmieniła się w gwarny ul. W trakcie każdej ślepej fazy opuszczał ją rój samochodów, a jednocześnie powracał drugi rój. Serenity jednak nie miała pojęcia, co się naprawdę dzieje. − Sądzę, że zbierają informacje − odparł Christopher, kiedy go o to zapytała. − Badają, jak na tę nowość reaguje prasa, opinia publiczna i tak dalej. − Zmarszczył brwi. − Mnie też niczego nie mówią. − Szczerze mówiąc, czasem nie rozumiem swojego taty. − Serenity potrząsnęła głową. − Z jednej strony, ciągle powtarza, że jesteś ostatnią nadzieją ludzkości. A teraz w ogóle nie pyta cię o zdanie? Christopher tylko wzruszył ramionami. Przez chwilę patrzył gdzieś w pustkę, a potem spytał cichym głosem: − A kogokolwiek pyta o zdanie? Nie. Tego Serenity zdecydowanie nie była pewna. Postanowiła dowiedzieć się czegoś od Kyle’a. Dopadła brata akurat wtedy, gdy wrócił z jednego z takich wyjazdów. Przymusiła, aby wyjaśnił, co się dzieje. − Ach, nic ciekawego − stwierdził Kyle. − Nie mam pojęcia, dlaczego tata robi z tego taką tajemnicę. Zbieramy doniesienia z gazet, artykuły, słuchamy o czym mówią ludzie, serfujemy po Internecie… To wszystko. Mama codziennie denerwowała się tym, jak córce idzie

domowa nauka, na ile jest zaawansowana w przygotowaniach do egzaminów i tak dalej. Co zresztą, zdaniem Serenity, zupełnie nie miało sensu, bo po co w ogóle się wysilać? Egzaminy końcowe odbędą się za kilka dni, a ona do nich nie przystąpi. Chociaż i tak wzdragała się za każdym razem, gdy widziała w kalendarzu daty piętnastego i szesnastego czerwca. Tak długo nimi żyła, że mocno wryły się jej w umysł. Podobnie jak siedemnasty czerwca – data balu maturalnego. A teraz przynajmniej nie musiała już sobie łamać głowy, z jakim chłopakiem na niego się wybierze. A potem, dwa dni później, matka oznajmiła: − Słyszałaś? Dzisiaj będziesz miała gościa. − Gościa? A kto mnie odwiedzi? – zapytała, wiedząc jednak, że może chodzić wyłącznie o Madonnę Two Eagles. Serenity zjawiła się w samą porę, aby być świadkiem przybycia przyjaciółki. Madonna miała na sobie ogromne okulary przeciwsłoneczne, jej długie czarne włosy błyszczały jeszcze bardziej niesamowicie niż zwykle, okalając twarz z jeszcze większym urokiem, niż pamiętała Serenity. Kiedy Indianka wysiadała z auta, w każdy calu wyglądała jak gwiazda muzyki pop. Jej brat, George, wysiadający z drugiej strony i patrzący posępnie, przypominał ochroniarza. I rzeczywiście był nim, jeśli dokładniej się nad tym zastanowić.

Serenity mimowolnie przystanęła u podnóża schodów. Jakoś zabolał ją widok przyjaciółki tak niedostępnej, że ledwie stawało śmiałości, by się do niej zbliżyć. I jak gdyby tego jeszcze nie było dosyć, był tu również Christopher. Wpatrywał się w Madonnę… Twarz miał niewzruszoną, jak zawsze. Nie potrafiła niczego z niej wyczytać. Czy w jego spojrzeniu była tęsknota, miłość, nadzieja? Nie miała pojęcia. Jako pierwszy przywitał się z Madonną jej ojciec. John Two Eagles stał nieruchomo, niczym własny posąg. Gdy ten wielki mężczyzna objął swoje dzieci, dosłownie zniknęły w jego ramionach. I w tej krótkiej chwili musiał zadziałać jakiś czar, bo kiedy wypuścił je z objęć, Madonna znowu wyglądała jak normalna siedemnastolatka. Gwiazda muzyki pop gdzieś zniknęła, rozwiała się, a powróciła Madonna, przyjaciółka Serenity. − Serenity! − zawołała Indianka. Podbiegły do siebie i zawisnęły sobie na szyjach. Madonna używała nowych perfum i aż drżała z ekscytacji. Jednak, poza tym, wciąż była taka jak kiedyś. − Co tutaj robisz? − dopytywała się Serenity. − Myślałam, że pracujesz nad płytą? − Tak, rzeczywiście − odparła Madonna. − Ale Zack stwierdził, że przyda mi się przerwa. Zaczynałam już drętwieć. − Machnęła ręką. − Szczerze mówiąc, to przede wszystkim sam potrzebował przerwy. Sądząc po tym, jak się

gimnastykuje za pulpitem mikserskim, musi być naprawdę wykończony. − Spojrzała na Serenity z ciekawością. − A co u ciebie? Nie odpisałaś na maila… Serenity przytaknęła niespokojnie. − Chętnie bym to zrobiła − odparła i znowu poczuła, jak bardzo jej ciąży zamknięcie w Hideout. − Ale wiesz przecież, jak to wygląda: sto mil do najbliższego Internetu. A mnie stąd nie wypuszczają. − Naprawdę nie? − Ani razu nie mogłam pojechać na zakupy. Tata twierdzi, że to zbyt niebezpieczne. − To wcale nie brzmi dobrze − stwierdziła Madonna i przyjrzała się jej zatroskana. − Prawie tak, jak gdybyś tkwiła w jakiejś jamie. Może po prostu powinnaś z nami pojechać, kiedy już ruszymy z powrotem do Nashville? Serenity zapadła się w sobie. Rodzice nigdy jej na to nie pozwolą, nawet nie miała po co ich pytać. − Hej, wciąż jeszcze nie słyszałam twojej piosenki! − zmieniła temat i wyjaśniła Madonnie, w jakiej formie doszedł mail. − Zawsze włączałam radio, jak miałam robotę w kuchni, ale nie leciała. Albo jej nie rozpoznałam. Twarz Madonny spochmurniała. − Poznałabyś ją. Po prostu jej nie grają, na tym polega problem. Jednak zanim zdołała wyjaśnić cokolwiek więcej, przestały już być ze sobą sam na sam. Podeszli inni mieszkańcy

kryjówki, do tej pory zajęci George’em i powstało całkiem spore zbiegowisko. Później wszyscy przenieśli się do kuchni, gdzie Madonna puściła studyjne nagranie swojej piosenki. Miała ją na odtwarzaczu MP3, który podłączyła do głośnika w jadalni. Serenity ledwie wierzyła własnym uszom. No dobrze, może wszystko odbierało się inaczej, gdy było się świadkiem rozwoju jakiegoś utworu, właśnie tak, jak w przypadku No Longer Lonely. W każdym razie wydawało jej się, że to najlepsza piosenka, jaką w życiu słyszała. Nawet gdy Madonna śpiewała ją, akompaniując sobie tylko na gitarze, a teraz, kiedy perkusja oraz klawisze uzupełniały śpiew, akcentowały rytm… I jeszcze ten sposób, w jaki na nagraniu prawie niezauważalnie śpiewała na głosy… Tego się nie dało opisać. Serenity, słuchając piosenki, miała wrażenie, że staje się coraz mniejsza. Bo co ona miała do zaoferowania? Wszyscy zgodzili się, że piosenka jest wspaniała. − To będzie na pewno numer jeden na listach przebojów − stwierdził ktoś. Madonna spojrzała ponuro. − Ale niestety, nie w moim wykonaniu − powiedziała. − Na miejscu pierwszym jest już Cloud − z moją piosenką! Zamieszanie, oburzenie. Kilku stałym mieszkańcom Hideout trzeba było wyjaśnić, kim jest Cloud. − Jej wersja pojawiła się prawie jednocześnie z moją, ale

od razu poszła w górę − wyjaśniła Madonna. − Cloud już jest znana. A wygląda na to, że przez tę całą historię z Internetem bardziej utrwaliła się piosenka, niż moje nazwisko. − Ale jak ona może coś takiego zrobić? − ktoś się zdziwił. − Przecież to twoja piosenka! Ty ją napisałaś! Madonna wzruszyła ramionami. − Każdemu wolno nagrać cover jakiejś piosenki. To prawo artystów. Jasne, teraz zarabiam pieniądze na tym, że Cloud jest na szczycie listy, ale oczywiście wolałaby żeby było inaczej. − Westchnęła. − Poza tym, jej wersja jest okropna. Czekajcie, zaraz ją puszczę. Madonna pomajstrowała przy swoim odtwarzaczu i po chwili, z głośników popłynęła inna wersja tego samego utworu. Serenity nigdy nie była wielką fanką Cloud, ale oczywiście rozpoznała charakterystyczny, nosowy głos. Jednak nie miała pojęcia, co takiego okropnego jest w owym wykonaniu. W jej uszach wcale nie brzmiało źle. − Posłuchajcie! − zawołała Madonna. − Gdyby nie głos, w ogóle by się nie dało poznać, że to Cloud, prawda? − Dlaczego? − zapytał Kyle. − Przecież wyraźnie słychać. − W przeciwieństwie do większości zgromadzonych, miał okazję usłyszeć Cloud na koncercie, nawet spotkał ją osobiście, kiedy dyżurował na zapleczu sceny jako sanitariusz. − Jasne, że to ona − odparła w końcu Madonna. − Chodzi

o to, że to nie jest muzyka w jej stylu. Na przykład posłuchajcie tego, z jej ostatniego albumu. − Puściła inną piosenkę, zeszłoroczny przebój. Nazywała się My Own Mind i wyróżniała tym, że jakiś instrument perkusyjny o dźwięcznym brzemieniu wygrywał w refrenie charakterystyczny kontrrytm. − To jest właśnie Cloud − oznajmiła Madonna. − Zawsze wnosi coś nowego, niezwykłego, nie idzie z prądem. Zadziwia słuchaczy. Ten utwór pulsuje życiem! A dla odmiany ten – puściła nagraną przez Cloud wersję No Longer Lonely – jest martwy. Plastikowy. Technicznie doskonały, ale zupełnie bez życia. Serenity starała się wsłuchać w muzykę tak bez żadnych uprzedzeń. Nie miała pewności, czy dostrzega to, o czym opowiada Madonna, czy może przyjaciółka zwyczajnie jej tego nie wmówiła. Jednak teraz, przy powtórnym słuchaniu, wydało jej się, że nagranie jest wyraźnie uboższe od wersji Madonny. − Może to ma coś wspólnego z nową wytwórnią płytową? − zastanawiał się ktoś. − Może − raczej nie wydawało się, aby Madonna w to uwierzyła. − Ale szczerze mówiąc, nawet jeśli to nie byłoby technicznie niemożliwe, sądziłabym, że Cloud została przejęta przez Koherencję. Bo tak właśnie brzmi jej muzyka. Ku zaskoczeniu Serenity teraz odezwał się Christopher. − Dlaczego uważasz, że to nie byłoby technicznie

możliwe? Madonna spojrzała na Christophera w taki sposób, jak gdyby dopiero teraz zdała sobie sprawę z jego obecności. Przynajmniej, pomyślała Serenity, w ogóle nie sprawiała wrażenia, jak gdyby przyglądała się Christopherowi. Ale przecież nie o to chodziło. Chodziło o to, czy Christopher zwraca na nią uwagę. A zwrócił. I to jak. − Przecież mi mówiłeś − odparła Madonna − że w Koherencji nie ma muzyki. Christopher pokręcił głową. Znała ten jego gest. Zawsze tak robił, kiedy chciał podkreślić, że rozmówca właśnie powiedział coś nieopisanie głupiego. − Zgadza się − odparł − ale w gruncie rzeczy, chodzi jedynie o to, że Koherencja nie układa żadnej muzyki dla siebie, bo muzyka nie ma dla niej znaczenia. To wcale nie znaczy, że nie mogłaby jakiejś muzyki wyprodukować, gdyby chciała. Koherencja potrafi wszystko, co potrafi każdy jej pojedynczy członek, nie wolno o tym zapominać. Koherencja może sięgnąć do fachowej wiedzy każdego ze swoich członków, do ich inteligencji, umie również imitować treści artystyczne. To znaczy, że może wytworzyć coś, co większość ludzi uzna za sztukę, ponieważ wysyła odpowiednie sygnały i w odpowiedni sposób spełnia oczekiwania. Nie ma w tym jedynie rysu indywidualizmu, bo cała indywidualność rozpływa się w Koherencji.

Madonna pokiwała głową. − Więc w pewnym sensie byłaby to imitacja sztuki? − Tak. Technicznie doskonała, ale jedynie taki produkt stworzony na miarę. − Właśnie − Madonna zdawała się oczarowana tym, że Christopher przyznał jej rację i nie zauważyła, że w zasadzie wcale czegoś takiego nie zrobił. Skorygował tylko jej błąd. Kyle odchrząknął. − Ale ludzie, zastanówcie się, po co Koherencja miałaby przejmować piosenkarkę? Madonna spojrzała na niego bezradnie. − Nie mam pojęcia − stwierdziła. − To tylko takie wrażenie. − Odłączyła swój odtwarzacz MP3. − Może to się tylko wiąże z jej nowymi producentami. − Potem dodała jeszcze z uśmiechem: − Wygląda na to, że nie tak łatwo zastąpić Zacka. A teraz to ja go mam! Wszyscy się roześmiali, nawet stali mieszkańcy Hideout. Przez kilka chwil wydawało się, że zgromadzeni stali się fanami Madonny Two Eagles. Później, kiedy Madonnę pochłonęły rozmowy, a Christopher z zadziwiającym ożywieniem gawędził z George’em Angry Snakiem, Kyle odciągnął siostrę na bok. − A może to nie ma nic wspólnego ani z Koherencją, ani z nowym producentem? − wyszeptał. − Nie zauważyłaś? Wspomniała, że Cloud jest na pierwszym miejscu listy przebojów. Ale wczoraj przy stojaku z gazetami

przeglądałem notowania „Billboarda”. O tym, że jej własna wersja jest na miejscu trzydziestym dziewiątym, wolała już nie mówić. Serenity zacisnęła powieki. − Twierdzisz, że Madonna jest po prostu zazdrosna? Kyle nie odpowiedział, tylko uśmiechnął się znacząco.

ROZPOZNANIE 24 | Dzień po odjeździe Madonny i jej brata oraz tydzień po wprowadzeniu Lifehooka na rynek, Jeremiah Jones zaprosił wszystkich mieszkańców Hideout do warsztatu. Tylna część pomieszczenia, pusta, kiedy się zjawili w kryjówce, stała się teraz czymś w centrum dowodzenia. Jej ściany całe były obwieszone wycinkami z gazet, wydrukami stron internetowych, rysunkami oraz ręcznie wykonanymi notatkami. − Oto, jak się mają sprawy − zagaił Jones, kiedy wszyscy już się zgromadzili. − Tylko w samych Stanach przez pierwszy tydzień wszczepiono ponad milion Lifehooków. Akcja trwa także w wielu innych krajach, przede wszystkim w tych o rozbudowanej sieci telefonii komórkowej, ale stamtąd nie mamy jeszcze żadnych danych liczbowych. Musimy założyć, że Lifehook wszędzie sprzedaje się równie dobrze. Co do Anglii, wiemy o tym na pewno. Są zdjęcia z czwartkowego poranka, pokazujące długie kolejki przed sklepami. Podchodził do ścian, wskazując to na jakąś listę, to na jakieś zdjęcie. Christopher nagle całkiem dobrze zrozumiał, jak ojciec Serenity musiał się zachowywać, kiedy jeszcze był profesorem na uniwersytecie. − Lifehook działa jako osobna firma, jednak w stu procentach należy do FriendWebu. W wielu miastach

otwarto tak zwane Centra Lifehooka. W pomniejszych ośrodkach implantację przeprowadzają prywatne gabinety lekarskie, czasem nawet salony tatuażu. Kilka kroków w bok. Ruch ręką ponad zbiorem dokumentów. − Reakcje w prasie są najczęściej pozytywne. Jedynie w pierwszych dniach pojawiły się doniesienia o tym, że nauczyciele domagają się zakazu korzystania z Lifehooka przez nieletnich, albo możliwości wyłączania go w trakcie lekcji oraz egzaminów. Jakaś grupa rodziców zaskarżyła FriendWeb, bo nie weryfikował zgody rodziców na implantację. Pozew oddalono ze względów formalnych, bo to nie firma FriendWeb odpowiada za wszczepy, ale Lifehook Corporation. Później – dodał, pukając w zanotowaną grubym flamastrem datę – sprawa ucichła. Przeszedł pod drugą ścianę. − Na temat Lifehooka dyskutowano również na blogach i w magazynach ekonomicznych. Wiele osób jest zdania, że Lifehook może się przydać ludziom biznesu. Niektórzy już go sobie wszczepili i opisują swoje doświadczenia. Następna ściana. − Gdy użytkownicy Lifehooków pojawiają się na internetowych forach lub sieciach, wyrażają się o nim niemal wyłącznie z entuzjazmem. Tutaj mamy wydrukowanych kilka przykładowych opinii. Większość osób stara się mniej lub bardziej bezpośrednio przekonać innych,

aby także wszczepili sobie chip. Wrócił do ściany z tyłu, wskazał na przypiętą tam stronę z gazety, gdzie widniał wydrukowany wielkimi literami tytuł: W Vermont zmarła kobieta (89). Czy Lifehook by ją uratował? − Wszystko wydarzyło się dziewiątego czerwca na północy Vermont, niedaleko granicy z Kanadą. Znaleziono martwą kobietę, która tydzień wcześniej zniknęła z domu starców. Chorowała na Alzheimera, przypuszczalnie zabłądziła. – Jones położył dłoń na tekście prasowego doniesienia. – Tu możemy przeczytać dyskusję o tym, czy starszym ludziom, cierpiącym na demencję, nie powinno się z założenia wszczepiać Lifehooka, żeby w razie potrzeby dało się ich natychmiast zlokalizować. Christopher rozejrzał się ukradkiem. Na twarzach zgromadzonych dojrzał przygnębienie. Głos Jeremiaha Jonesa nie brzmiał zresztą, jakby obwieszczał budujące wieści, lecz jak u osoby widzącej własną przegraną. − Dobrze. W takim razie zastanawiam się, po co w ogóle się jeszcze męczymy − odezwała się Melanie Williams, przyjaciółka Jeremiaha. W każdym razie była nią, zanim do grupy nie przyłączyła się żona Jonesa. Od tamtej pory tych dwoje rzadko widywano razem. − Co chcesz przez to powiedzieć? − odpowiedział pytaniem Jones. − Po co walczyć z Koherencją, skoro najwyraźniej ludzkość

jej chce? − Nie chce jej − odparł Jones. − Ależ chce! Wszczepienie Lifehooka kosztuje dziewiętnaście dolarów. Niedużo, ale zawsze coś. I trzeba po to specjalnie przyjść, trzeba poczekać. Trzeba coś w tym celu zrobić. − Odgarnęła długie włosy, podobne do płynnego srebra. – Gdyby nikt tego nie robił… gdyby musieli sobie siedzieć na tych swoich chipach i czekać… to byłoby po sprawie. A jednak walą do nich całe tłumy! − Dlatego że zostali oszukani − odparł Jeremiah Jones. − Obiecuje im się korzyści. To właśnie tych korzyści chcą. Ale nikt nie chce utraty osobowości. − Podszedł do tablicy, na której narysowano szerokie kolumny, z poprzyczepianymi karteczkami z datami: dziewiąty czerwca, dziesiąty czerwca i tak dalej. W samych kolumnach umieszczono artykuły z gazet, połączone ze sobą napiętymi nitkami wełny: − Kiedy się przyjrzy krytyce Lifehooka, widać, że wszyscy wpływowi opiniotwórcy, renomowani recenzenci, tacy jak Dick Poldo, Peter Carrington, Larry Hayes i tak dalej, mniej więcej cztery, pięć dni po opublikowaniu tekstu gromiącego wszczep nagle zmieniali zdanie. Od tamtej pory już wszyscy piali peany na cześć Lifehooka. − Cztery, pięć dni − oznajmił Russell. − dokładnie tyle czasu, ile trwa przejęcie przez Koherencję. − Ty to powiedziałeś − Jones przytaknął. − Najwyraźniej Koherencja odszukała tych ludzi i wszczepiła im stare, dobre

chipy. Pytanie brzmi − dlaczego? Dlaczego Koherencja obawia się tego rodzaju krytyki? Ku zdumieniu Christophera, odezwał się jego ojciec. − W takich sprawach Koherencja zachowuje się paranoicznie − wyjaśnił powoli. − Nigdy nie chce ryzykować. Jones w zamyśleniu pokiwał głową i przez chwilę milczał. − Szkoda, że mój artykuł poszedł już do druku − powiedział. − Przydałoby się wskazać na związek Koherencji z Lifehookiem. Nic się już nie da zrobić. Ale będziemy mieli okazję zająć się tym aspektem całej sprawy przy okazji akcji mailowej. Rozejrzał się wokół, złożył dłonie, prawie jak do modlitwy. − Musimy się dowiedzieć, czym dokładnie jest Lifehook. Czym się różni od klasycznych chipów, do tej pory wykorzystywanych przez Koherencję. Innymi słowy, musimy zdobyć jakiegoś Lifehooka i go przeanalizować. − Spojrzał na Christophera. − Wtedy oczywiście ty wkroczysz do akcji. − A jaki to ma w ogóle sens? − rzuciła Lilian Jones, matka Serenity. − Melanie ma rację: ludzie tego chcą. Dobrze, może nie do końca chcą Koherencji, ale na pewno chcą czegoś w tym rodzaju. Jeżeli o mnie chodzi, widzę to wyraźnie. Kim my w ogóle jesteśmy, żeby rościć sobie prawo do przeciwstawiania się temu? Na jedno uderzenie serca zrobiło się zupełnie cicho, a jednak Christopherowi wydawało się, że słyszy jakiś odgłos.

Odgłos tego, jak wszystkim w pomieszczeniu włosy stają dęba. − Nie wiem − szepnął wreszcie Jeremiah Jones. − Wiem tylko, że nie wolno nam dawać za wygraną. Koherencja ogłosiła nas terrorystami. Tropią nas przy użyciu wszelkich dostępnych środków. Ujawnienie prawdy to nasza jedyna szansa. W uszach Christophera te słowa zabrzmiały przerażająco bezradnie, a jednocześnie przepełniała je determinacja. Słychać w nich było zapowiedź nieszczęścia.

25 | Jak zwykle największym trendsetterem w całej paczce okazał się Pete. Jako następna wszczepiła sobie Lifehook Roxanne. Liczba osób z tym urządzeniem rosła dzień po dniu. Ci, którzy już mieli chipy, opowiadali, że taka błyskawiczna wymiana myśli naprawdę jest łatwa. Pomagała w nauce, nie tylko przy egzaminach, bo po prostu można było wspólnie odrabiać lekcje, tworząc taką niewidzialną grupę. − Po raz pierwszy nauka sprawia mi przyjemność − oznajmiła ostatniego dnia lekcji Whitney, dziewczyna z równoległej klasy. − Prawie szkoda, że zaraz egzaminy końcowe. Rzeczywiście ciężko było znaleźć jakieś argumenty przeciw. Brad odkrył w końcu, że najlepiej twierdzić, że wcale nie trzeba podążać za wszystkimi modami i po prostu uparcie się tego trzymać. Dobrze także brzmiało łączenie podobnej postawy ze stawaniem się dorosłym. Sam chciał decydować, z jakich ofert skorzysta, a z jakich nie. Gdy kiedyś Pete go wyśmiał, Brad odparował: „Dobra, a jeśli jutro John Salzman oznajmi, że modne jest noszenie czerwonego kółka w nosie? Też je sobie sprawisz?” Nie, bronił się Pete, oczywiście, że nie, ale teraz to co innego. Chociaż i tak sam fakt, że musiał się bronić, oznaczał jego przegraną w dyskusji. Więcej nie wracał do tematu. Zresztą, trudno było stwierdzić, jak sprzedaje się ten

Lifehook. Mimo to stał się tematem wszystkich telewizyjnych dyskusji, jego reklamy emitowano na wszystkich kanałach. Lifehook pozajmował wszystkie strony z ogłoszeniami, bilbordy, cały czas reklamowy. Wydawało się, że tak intensywnie nie reklamowano jeszcze żadnego hamburgera, samochodu ani napoju. Potem zapowiedziano tournée Cloud, zatytułowane Cloud live’n’hooked, złożone z koncertów tylko dla osób z Lifehookiem – i to koncertów darmowych! Nowa piosenka Cloud, No longer lonely, stała się oficjalnym utworem promującym chip. Najwyraźniej to cholerne urządzenie potrzebowało ogromnej reklamy. Ale do licha… koncert Cloud! I to nie na stadionie, jak do tej pory, ale w jednym z tych lanserskich klubów San Francisco, gdzie można zobaczyć piosenkarkę z bliska! Przez chwilę Brad zastanawiał się nawet, czy nie jest to warte wizyty w Centrum Lifehooka. Ale naprawdę tylko przez chwilę. Kiedy już się pogodził z tym, że nie zobaczy Cloud na żywo i powiedział o tym Pete’owi, ten stwierdził tylko: − Stary, to przecież żaden problem. Po prostu dam ci swoją kartę Lifehooka. Chwila… − Przez chwilę zerkał ukosem w górę, a potem powiedział: − Wszystko w porządku. Zarezerwowałem sobie wejście na koncert. Nikt nie zauważy, jak wejdziesz zamiast mnie.

Nie żebym chciał słuchać tego zawodzenia starej ciotki. − Pete lubił metal, im mocniejszy, tym lepszy. Wyciągnął plastykową kartę z logo Lifehooka i podał Bradowi. − Dobrej zabawy. Brad wziął kartę, zupełnie zbaraniały przez tę nagłą odmianę losu. Tak, to się mogło udać. Na karcie widniało tylko nazwisko Petera, data wszczepienia chipa i jego numer seryjny. Żadnego zdjęcia, odcisków palców, nic z tych rzeczy. − Dzięki − rzucił. − Prawdziwy z ciebie przyjaciel. Pete drwiąco uniósł brwi. − Dzięki Lifehookowi wystarczyła jedna myśl. Tylko tyle ci powiem.

26 | Lakeview było małym miasteczkiem w południowej Kalifornii, przy autostradzie numer 243, mniej więcej w połowie drogi między San Bernardino i Palm Springs. Gdy sprzedawcy nieruchomości opisywali to miejsce, podkreślali bliskość natury, wiele możliwości spędzania wolnego czasu – przy czym wspominano o pobliskim Parku Narodowym San Bernardino – zachwalano także atmosferę przyjazną rodzinie i wyróżniający się poziom opieki lekarskiej. O tym, że wbrew nazwie Lakeview wcale nie leżało nad żadnym jeziorem ani też nie rozciągał się stamtąd widok na takowe, zwykle już nie wspominano. Doktor Phil Garner był w Lakeview jednym z mniej poważanych lekarzy. Podobno miał problemy z alkoholem i chociaż powszechnie wiedziano, że hojnie szafuje zaświadczeniami lekarskimi, radzono, by podczas poważniejszej choroby szukać porady u kogoś innego. Doktor Garner śpiewał też w miejscowym chórze, a dzięki głębokiemu barytonowi wychodziło mu to znacznie lepiej niż wykonywanie zawodu lekarza. Należał również do osób, które rzucały się na każdą techniczną nowinkę. Telefony komórkowe, wymieniane na coraz nowsze modele, wypełniały mu już dwie duże szuflady. Gabinet doktora Garnera mieścił się w centrum handlowym na obrzeżach miasta. Nocą terenu pilnowała ochrona, ale Lakeview było tak spokojne, że nie przykładano się zbytnio do patroli.

I to właśnie odpowiadało trzem mężczyznom, którzy tuż przed godziną trzecią rano wjechali samochodem na rozległy parking. Od kiedy skręcili z głównej trasy, poruszali się z wyłączonymi światłami. Tablice rejestracyjne mieli sfałszowane. Samochód podjechał pod supermarket, minął sklep z towarami za dolara, sklep ze zdrową żywnością oraz oddział banku, a następnie zatrzymał pod gabinetem doktora Garnera. Mężczyźni, którzy wysiedli z auta, nosili rękawiczki oraz ciemne ubrania. Nie zatrzasnęli drzwiczek, tylko cicho przymknęli. Porozumiewali się szeptem. Każdy, kto by się temu przyglądał, od razu zauważyłby, że coś knują. Tyle że nikt się nimi nie zainteresował. Podszedłszy do gabinetu zaczęli majstrować przy szklanych drzwiach. Od czasu do czasu błysnęła latarka, dało się usłyszeć zgrzyt metalu o metal. Wreszcie rozległ się ostry trzask, a drzwi otworzyły do wewnątrz. Mężczyźni weszli, nie zwlekając ani chwili. Patrolujący strażnik na pewno zwróciłby uwagę na zaparkowany samochód. Dostrzegłby także blady snop światła latarki za szybami gabinetu. Nikt nie patrolował. Ochroniarz pełniący właśnie dyżur pracował tu od dwudziestu lat i przez cały ten czas nic się nie wydarzyło. Doszedł więc do wniosku, że zupełnie wystarczy, jeśli wszystkich planowych obchodów dokona jedynie raz w tygodniu. Ostatnio zrobił to cztery dni temu, a w telewizji nadawano właśnie ciekawy film, więc miał jeszcze czas.

Dwadzieścia minut później mężczyźni wyszli na zewnątrz. Nieśli jakieś urządzenie złożone z pałąków i uchwytów, które owinęli wełnianym kocem i troskliwie ułożyli w bagażniku. Dźwigali także wypchaną torbę. Teraz, ruszając w drogę powrotną, już nie starali się zachowywać ciszy. Trzasnęły drzwiczki, zaryczał silnik. Kiedy auto się cofało, światło reflektorów przesunęło się po szyldzie, od tygodnia wiszącym nad drzwiami gabinetu. Widniał na nim napis: „Centrum Lifehooka”. Matthew wręcz promieniał. − Poszło całkiem łatwo − oznajmił. − Nie mieli żadnego prawdziwego alarmu, w drzwiach tylko tani zamek, a poza tym wszystko tak jak wcześniej. Wydawało się, że cała akcja sprawiła mu czystą przyjemność. Christopher, wraz z pozostałymi osobami, słuchającymi opowieści trzech mężczyzn, którzy wrócili z dalekiej wyprawy do Kalifornii, chcąc nie chcąc, zastanawiał się, przed czym właściwie Matthew chowa się w Hideout. Na stole stało zdobyczne urządzenie. Kojarzyło się z gabinetem okulistycznym: – wyściełane poduszki do oparcia podbródka i przyciśnięcia czoła, różne paski unieruchamiające głowę – i tak dalej. Tyle że instrumenty znajdujące się przed twarzą nie przywodziły już na myśl gabinetu okulistycznego. − To są te chipy − wyjaśnił Russel, puszczając w obieg

pudełka z przezroczystego plastyku. W każdym znajdowało się w plastykowych uchwytach szesnaście urządzeń. Lifehooki wyglądały inaczej niż czarne, prostokątne i płaskie chipy, znane Christopherowi. Miały niebieski kolor, logo FriendWebu oraz kształt półkuli. Na pierwszy rzut oka przypominały niebieskie biedronki. − Moim zdaniem to jest bardzo ciekawe − oznajmił Anthony Finney, wyjmując z czarnego worka kilka segregatorów pełnych akt. − Lifehook kosztuje dziewiętnaście dolarów, prawda? − To cena promocyjna − odparł ktoś. Finn otworzył jeden z segregatorów i przesunął na środek stołu. − Oto rachunki naszego miłego doktora. Lifehook jest w ogromnym stopniu dofinansowywany. Za każdy wszczepiony chip dostawał od Lifehook Corporation sto trzydzieści jeden dolarów. Chipy i wszystkie dodatkowe przyrządy nie kosztowały go ani centa. – Przewertował kilka stron. − Proszę, tutaj jest umowa z Lifehookiem. Ściśle tajna. Opisano to jako „ochronę sfery prywatnej”, bardzo sprytnie. Warunki płatności, zakres ochrony… wszystko starannie uregulowane. − Sto pięćdziesiąt dolarów za chip − podsumował Jeremiah Jones. − Jeśli implantacja rzeczywiście jest taka łatwa i szybka, jak się mówi, daje to całkiem niezłą stawkę godzinową.

Doktor Connery potrząsnął głową, skonsternowany. − Innymi słowy, wyłożyli na rozpowszechnienie chipów co najmniej sto pięćdziesiąt milionów dolarów. Te rzeczy trzeba przecież wyprodukować, spakować, przetransportować… − To nie jest też aż tak dużo − rzucił ojciec Christophera. − Proszę nie zapominać, z kim ma pan do czynienia. Mnóstwo współpracowników Koherencji – w tym choćby moja żona – siedzi na kluczowych stanowiskach w różnych bankach i podbiera tam pieniądze. − W każdym razie – orzekł Jones − to oznacza, że Koherencja strasznie spieszy się z całym projektem. Dlatego nie wolno nam tracić czasu. – Uniósł do góry pudełka chipów. − Musimy to jak najszybciej przeanalizować. Clive Tucker pogładził się po zaplecionym zaroście. − Już to zorganizowaliśmy.

27 | Ci z paczki, którzy wybierali się na koncert Cloud do San Francisco, postanowili zorganizować sobie wspólny transport. Jason skończył już osiemnaście lat i mógł prowadzić auto bez ograniczeń, jakie mieli nieletni, usiadł więc za kierownicą. Rebecca, córka właścicieli firmy wynajmującej samochody, zapewniła odpowiednio duży pojazd. I tak oto, dzięki owej dwójce, w dzień koncertu dotarli na miejsce dziesięcioosobowym pojazdem, wyglądającym jak coś pośredniego między busem a samochodem osobowym. Tamara jechała razem z nimi, ale traktowała Brada jak powietrze. W gruncie rzeczy wydawało mu się, że wszyscy tak robią, bo po drodze niewiele rozmawiali. Rzucali sobie tylko spojrzenia i chichotali od czasu do czasu. Jasne, rozmawiali przez swoje Lifehooki, co oczywiście Brada wykluczało z ich grona. Paskudne uczucie. Wreszcie sam zaczepił Tamarę. − W ogóle nie wiedziałem, że masz Lifehooka. Łaskawie zwróciła na niego uwagę. − A po czym byś miał poznać? − zapytała kąśliwie. − Przecież sam żadnego nie masz. − Skąd wiesz? Wydawało się, że pytanie aż odebrało jej mowę. − Bo widzę. Nie reagujesz. W tej właśnie chwili Brad zaczął przeczuwać, że chyba nie wszystko pójdzie tak, jak zapowiadał Pete.

I rzeczywiście. Kiedy stanęli w kolejce pod Unity Club, Brad zobaczył, że ochroniarze przy wejściu w ogóle nie przejmują się kartami. Przepuszczali jednego człowieka za drugim, także Jasona i pozostałych. Tylko nie Brada. Jego zatrzymano. − Przepraszam − odezwał się strażnik, barczysty napakowany mięśniami mężczyzna, z wąsikiem nad górną wargą, wyglądającym jak namalowany. − Wstęp tylko dla użytkowników Lifehooka. Brad miał już pod ręką kartę od Pete’a. Podsunął typowi pod nos. − Ale ja… − Chłopcze − przerwał mu i odsunął go na bok − nie opowiadaj mi tu bajek. Cholera. Na szczęście Bradowi udało się jeszcze dodzwonić do Jasona na komórkę. Ten wyszedł na zewnątrz. − No tak, głupio wyszło − stwierdził bez jakiegoś wyraźnego żalu. − Co teraz zrobisz? − Nie mam pojęcia − odparł Brad. − Chyba muszę na was poczekać. − Możesz przecież pójść do kina albo coś w tym rodzaju − zaproponował Jason. − W każdym razie zadzwonię do ciebie, kiedy koncert się skończy. I Brad tak właśnie zrobił. Film okazał się jednak tak słaby, że wyszedł jeszcze przed końcem seansu. A może po prostu był zbyt wściekły, żeby skupić się na oglądaniu.

Rzeczywiście, jak sobie o tym wszystkim pomyślał, po prostu rzygać mu się chciało. Resztę czasu Brad spędził w barze z przekąskami, naprzeciwko Unity Club. Słuchał basów z koncertu i popijał koktajle mleczne, aż zrobiło mu się niedobrze.

28 | Podróż trwała cały dzień i ciągnęła się jak guma do żucia. Christopherowi wydawało się, że od kiedy przybył do USA, wciąż tylko wędruje po niekończących się drogach. Na tym właśnie polegał dylemat związany z kryjówką w rodzaju Hideout. Można się było ukryć przed światem, ale jeśli z jakiegoś powodu do tego świata powrócić, to za każdym razem pokonywało sie gigantyczną trasę. Wreszcie zapadła dodająca otuchy noc. Niestety, drogami jechało zbyt wiele aut, aby dało się podziwiać gwiazdy. Raził blask reflektorów, a oglądanie nieba uniemożliwiało też oświetlenie ulic w różnych miejscowościach oraz wszechobecne, podświetlone reklamy. Szkoda. Christopher chętnie popatrzyłby na gwiazdy. Dwie godziny później jechali już międzystanową. Finn siedział za kierownicą, Clive Tucker wskazywał mu drogę. Dotarli w okolice przemysłowe, wokół ciągnęły się rzędy ogromnych blaszanych pudeł, wszystkie oświetlone reflektorami, pilnowane przez psy, które zza wysokich ogrodzeń z drutu kolczastego szczekały ile sił w płucach. Clive wyciągnął z kieszeni kupiony po drodze telefon i wybrał jakiś numer. − Jesteśmy − powiedział półgłosem − hmm... prawie na miejscu. Wyłączył aparat, otworzył go, wyjął kartę SIM oraz baterie i porozdzielane części schował z powrotem do kieszeni. Była to standardowa procedura, pozwalająca uniknąć namierzenia. Wskazał w kierunku jazdy.

− Na następnym skrzyżowaniu po tym w prawo, a potem tam gdzie jest bramka numer 16. Mamy wjechać na dziedziniec i zatrzymać się pod zielonymi stalowymi drzwiami. − Zielone stalowe drzwi − powtórzył Anthony Finney. − Wszystko jasne. Kiedy się zjawili na miejscu, zielone stalowe drzwi były już otwarte. Czekał przy nich jakiś mężczyzna w białym kitlu. Nosił masywne okulary w czarnych oprawkach i o grubych szkłach, a wyglądał, jak gdyby w ogóle nie miał czasu na jedzenie. Gdy Clive wysiadł, nieznajomy mężczyzna przywitał go entuzjastycznie. Został jednak przedstawiony przez Tuckera dopiero w środku, w niewielkim pomieszczeniu z kilkoma metalowymi szafkami i rzędem haków na ubrania. O ile Christopher niczego nie przeoczył, nie było tam żadnych kamer monitoringu. − A zatem – oznajmił Clive − to Wayne Koleski, stary... można powiedzieć... przyjaciel rodziny. – Ruchem głowy wskazał mężczyznę. – Wayne, zanim przedstawię ci pozostałych, muszę poprosić cię o wzięcie udziału w pewnym magicznym rytuale. Wayne szeroko otworzył oczy, co za sprawą grubych szkieł jego okularów wyglądało tak, że aż się można było wzdrygnąć. − Magicznym rytuale? Ehm, szczerze mówiąc, to my się

specjalizujemy w naukach przyrodniczych i zwyczajnej technice... − To nic trudnego – rzekł Clive. − Wyjaśnię ci. − Z zawieszonej na ramieniu torby wyjął miedzianą siatkę użytą przy porwaniu Alberta Burnsa. − Zawieszę ci tę siatkę na głowie, tak żeby cię osłoniła. Będziesz musiał kilka razy podnieść stopy, tak by omotała cię całego. Wayne zmrużył oczy. − A co potem? Do jakiego bractwa zostanę wtedy przyjęty? − Pomacał sieć. − Do bractwa rybaków dalekomorskich? A może raczej elektrotechników oraz inżynierów zajmujących się wysokimi częstotliwościami? Clive zaśmiał się cicho. − Do żadnego bractwa. Ale możesz coś wygrać. − Wygrać? Och. A co takiego? − Nasze zaufanie. Wayne gwizdnął. − Ach tak? No to już. Clive zarzucił mu siatkę na głowę, a Matthew pomógł naciągnąć ją na całe ciało. Razem ułożyli ją tak, że mężczyzna w białym kitlu został całkowicie opatulony. Nic się nie stało. Nie stracił przytomności, w ogóle nie zareagował, jeśli pominąć pełne zdziwienia rozbawienie. − Dobra – powiedział Clive. − Możesz to zdjąć. Kiedy Matthew składał sieć, Clive przedstawiał swoich towarzyszy:

− Oto Anthony Finn, Rob Connery, Matthew już znasz... a to Christopher Kidd, lepiej znany jako Computer Kid. Wayne znowu zagwizdał, ale tym razem głośniej. − Rety! − wykrzyknął i przyjrzał się Christopherowi niczym jakiemuś niezwykłemu zjawisku. − Cóż za zaszczyt dla naszych skromnych progów. Clive, jednak teraz musisz mi w końcu wyjaśnić, o co chodzi. Skoro już zdobyłem wasze zaufanie. − No jasne − odparł Tucker. I opowiedział o wszystkim. O Koherencji, o bezpośrednim łączeniu się mózgów poprzez chipy, o Lifehooku i podejrzeniu, że to nic innego, jak uproszczona wersja podstawowego chipa Koherencji. Wayne słuchał niczym zaczarowany, prawie się nie poruszając. Jego sowie oczy, i tak już powiększone okularami, zdawały się robić jeszcze większe. Christopher musiał odwrócić wzrok. Kiedy wreszcie skończyli wszystko wyjaśniać, Wayne znowu złożył wargi w dzióbek, chociaż tym razem nie po to, aby gwizdać. − Rety, rety, rety − mruknął za to. − Rety, rety, rety. I na pewno to wszystko prawda? − Na pewno − potwierdził Clive. − To brzmi jak najbardziej zwariowana teoria spiskowa, jaką do tej pory słyszałem. − Też mi się tak wydawało − stwierdził Tucker. − Niestety,

to nie jest żadna teoria. Wreszcie, Wayne zmrużył oczy. − I pewnie teraz chcecie zbadać taki chip? − Ten tutaj − Clive wyciągnął plastykowe pudelku. − Lifehook. − Dobra. − Wayne wziął od niego pojemnik, z fascynacją przyjrzał się jasnoniebieskim, półkulistym chipom. – Obawiam się jednak, że aby przeanalizować budowę, nie wystarczy jedna noc. − Spojrzenie mężczyzny spoczęło na Christopherze − Chociaż...? Christopher uniósł rulon pomiętego papieru, którego nie wypuszczał z ręki przez całą podróż. − Już kiedyś przeanalizowałem jeden z ich chipów. Lifehook nie będzie się znacząco od niego różnił. − To schemat połączeń? − Tak. − Dobra. Wchodźcie. Otworzył znajdujące się naprzeciwko drzwi, po czym weszli do rzęsiście oświetlonej hali, o wysokim dachu, pełnej maszyn. Christopher był pod wrażeniem. Hideout, dzięki swojej siatce byłych mieszkańców, dysponowało zupełnie innymi możliwościami niż Jeremiah i jego grupa, koczujący w lasach Idaho oraz Montany. Wayne zmierzał prosto ku maszynie o rozmiarach mniej więcej samochodu, przypominającej ogromnego robota, skurczonego na niewielkiej przestrzeni. Stanowisko pracy,

umieszczone z przodu, pełne było pokręteł, cienkich rurek, przycisków oraz podświetlonych oznaczeń. − To frezarka precyzyjna − wyjaśnił Wayne.− Zazwyczaj używamy jej do pracy nad procesorami i chipami graficznymi konkurencji. Otworzył wieko plastykowego pudełka, wyjął jeden z Lifehooków i umieścił na powierzchni roboczej maszyny mającej, zaledwie wielkość dłoni i wyposażonej w tuziny mikroskopijnych uchwytów, którymi dawało się manipulować, używając kołków oraz pokręteł. Obchodził się z chipem tak delikatnie, jak gdyby chodziło o maleńkiego insekta. − Nie − stwierdził po chwili. − Tak nie da rady. Jest za mały. I kształt ma zupełnie nietypowy. − Ponownie ujął chip w palce, przyjrzał mu się. − Jak oni sobie w ogóle radzą z chłodzeniem? − Nie potrzebują go − stwierdził Christopher. − Koherencja zasila swoje chipy elektrycznością ciała. To minimalny prąd. − Hmm. − Wayne obracał chip w jedną i drugą stronę. − A to są też minimalne przyłącza. Jak to się w ogóle łączy z układem nerwowym? − Przy pomocy tak zwanej substancji bioaktywnej − wyjaśnił Christopher. − To tak naprawdę środek do leczenia uszkodzeń nerwów. Używa się go podczas przyszywania odciętych kończyn. W trakcie implantacji ta substancja

opatula chip i tworzy samodzielnie pseudogangliony, wychodzące od kontaktów chipa. − Wyjął Wayne'owi Lifehook z dłoni i odwrócił go tak, aby było widać płaski spód z ledwie widocznymi srebrzystymi trzpieniami, skierowanymi w górę. − Tak właśnie zostaje umieszczony w jamie nosowej. Urządzenie do implantacji wierci kilka maleńkich otworów w blaszce sitowej kości oddzielającej jamę nosową od puszki mózgowej. U góry biegnie tam nerw węchowy, a z nim łączą się pseudogangliony. Wayne zmarszczył brwi. − Naprawdę? Interesujące. Zobaczę, jak działa takie urządzenie. − Ponownie wziął od Christophera chip i zaniósł na stół laboratoryjny. Wyjął z szuflady szalkę Petriego, wsadził do niej Lifehook. − Daj mi jeszcze kilka tych chipów − zwrócił się do Clive'a, trzymającego w ręku plastykowe pudełko z pozostałymi piętnastoma urządzeniami. − Ze względów bezpieczeństwa wykonam jednocześnie kilka testów. Daj tak powiedzmy cztery do pierwszego z nich. Kiedy miał już przed sobą cztery identyczne szalki z chipami Lifehook, wymieszał jakieś dwa chemikalia, z których jedno połyskiwało na niebiesko, a drugie głęboką czerwienią i ostro pachniało. Razem dały klarowny niczym woda, gęsty płyn. Wayne w skupieniu wlał go do szalek. Potem wstawił je do małego piecyka, ustawił go na jedynkę oraz na pięć minut.

− Piecyk? − zapytał Clive. − Czy to nie zaszkodzi chipom? − Rozgrzeję je do góra pięćdziesięciu stopni. Normalne procesory, pracując, robią się jeszcze gorętsze. − Te nie − rzucił Christopher. Wayne wzruszył ramionami. − Zaryzykujemy. Przy normalnej temperaturze krzepnięcie próbek trwałoby z godzinę. Czekając na wynik, Clive i Wayne z ożywieniem rozmawiali o „budowli”, jak Wayne nazywał Hideout. Najwyraźniej upajał się wspomnieniami starych, dobrych czasów. Wreszcie rozległo się dźwięczne „ping” zegarka w piecyku. Wayne wydobył próbki, chwytakiem. Po kilku minutach schłodziły się na tyle, że mógł wyjąć jedną z nich. Udało się to bez problemu. − Jak widzicie, wsadziłem próbkę tak, aby spodnia część chipa było odwrócona do góry. – wyjaśniał Wayne. Trochę to wyglądało tak, jak gdyby był profesorem, a oni studentami i wszystko miało zakończyć się jakimś egzaminem. − Teraz musimy ustawić obiekt jak najbardziej pionowo. To najbardziej ryzykowna części całej procedury. I decydująca. Nad próbką obrócił się instrument o półkulistym zakończeniu. Z jego krańca pomknął czerwony, wachlarzowaty promień lasera, który nie pozostawiając śladów, przeniknął plastyk i wyczarował cieniuteńką siatkę na kolistym spodzie chipa.

− Aby się udało, frezy muszą pracować dokładnie równolegle do powierzchni przyłączy − wyjaśnił Wayne, po czym nacisnął kilka klawiszy. Dopiero teraz Christopher zauważył, że cała maszyna otaczająca platformę roboczą o wielkości dłoni jest obrotowa. Wraz z każdym naciśnięciem klawisza zmieniał się jeden z trzech długich rzędów cyfr na ekranie. Jednocześnie kolosalna aparatura podlegała szarpnięciom, tak drobnym, że nie było ich widać, chociaż dawało się je wyczuć. Podłoga drżała przy tym, jak gdyby od drobnych krótkich trzęsień ziemi. − Dobra − oznajmił Wayne, kiedy wszystkie trzy rzędy wskazywały już tylko wartość 00 000 000. − Do dzieła! Kolejny przycisk, ostatnia kontrola bezpieczeństwa, a potem półokrągłe urządzenie przekręciło się w bok, zaś reszta maszyny poszła w ruch. Sycząc nieomal jak wąż, kolosalne ramię przesunęło się nad próbką. Ostrze na jego szczycie zeskrobało maleńką cząstkę materiału, tak niewielką, że prawie niewidoczną. Kiedy ramię się odsunęło, ku próbce zniżył się jakiś inny instrument, cylindryczne urządzenie z obiektywem kamery na spodzie. Rozbłysnął flesz, a potem zajaśniał ekran umieszczony obok maszyny. Jednak nic się na nim nie pojawiło. − Trochę potrwa, zanim przez to przejdziemy − stwierdził Wayne. Trochę? Christopher miał wrażenie, że przy takim tempie dotarcie do wnętrza chipa zajmie z tydzień. Ogromne ramię

frezujące stopniowo skrobało tworzywo sztuczne. Podłoże drżało przy tym, ale wcale nie odnosiło się wrażenia, aby próbka malała. Od czasu do czasu uruchamiał się nawiew, by ją schłodzić i może też usunąć drobiny z krawędzi cięcia. Widać było tylko unoszące się maleńkie cząsteczki pyłu. − Czy to, że pracujemy o tak późnej porze, nie wzbudzi niczyich podejrzeń? − dopytywał się Finn. Wayne potrząsnął głową. − To tutaj normalne. Finn uniósł brwi. − Normalne? Czy to znaczy, że teraz ktoś może nagle stanąć w drzwiach? Wayne zaśmiał się łagodnie. − Bez obaw. Wystarczająco długo mieszkałem w Hideout. Coś tam jeszcze pamiętam z zasad ukrywania się. Maszyna zdejmowała tymczasem z chipa powłokę za powłoką, pokazując jego wewnętrzne życie, wyświetlające się na monitorze w formie trójwymiarowego obrazu łączy, który już dawało się analizować. − Aha − powiedział Wayne tonem fachowca, kiedy pojawiła się druga warstwa. − Konstrukcja kompaktowa. Christopher dostrzegł, że można z łatwością rozpoznać poszczególne części. − To jest moduł związany z telefonią komórkową − wyjaśnił Wayne’owi i najechał na odpowiedni obszar monitora. − Tu jest odbiornik, a tutaj nadajnik.

Wayne zmarszczył brwi. − A gdzie antena? − Anteną jest ciało. − Ach. Dobra. Dalej, nie krępuj się. Christopher wskazywał kolejne moduły. Podobieństwo do chipa Koherencji było uderzające. − To zasilacz. Wyłapuje piroelektryczność ciała. A to właściwy procesor. Tutaj jest połączenie z drogami nerwowymi… Wayne przypatrywał mu się ze zdumieniem. − Skąd to wszystko wiesz? − Już kiedyś analizowałem taki schemat połączeń − wyjaśnił Christopher. − A co tego łącza, to uczestniczyłem w pracach właśnie nad tą technologią. − Serio? − zdumiał się Wayne, − Jak to? Christopher się zawahał. − To długa historia. Wayne więcej nie pytał. Christopher, chcąc zmienić temat, zagadnął: − Czy to się w ogóle da wydrukować? To znaczy, jasne, że to jest trójwymiarowe, ale w sumie to przecież tylko dwie płaszczyzny z obwodami… − Tak, jasne. − Wayne wskazał kąt pomieszczenia.. − Tam stoi plotter drukujący w formacie A0. Musisz tylko ustalić, którą płaszczyznę chcesz wydrukować, a potem… Umilkł. Kiedy dyskutowali, maszyna w dalszym ciągu

pracowała, niestrudzenie zdejmując warstwę po warstwie i fotografując nowe powierzchnie odsłonięte wskutek cięcia. Na monitorze pojawiały się dalsze struktury, które jak się okazało, znajdowały się pod samym wierzchołkiem półkuli. − Rety! – szepnął Wayne. − Trzecia płaszczyzna. A to co takiego? Christopher przyglądał się plątaninie dróg przewodzenia i tranzystorów. Próbował przypomnieć sobie podobne układy połączeń. − Nie mam pojęcia − przyznał wreszcie. − Ta trzecia płaszczyzna stanowi jedyną zasadniczą różnicę między Lifehookiem a chipem Upgraderów − wyjaśnił Christopher następnego dnia, kiedy znaleźli się z powrotem w Hideout. Jeremiah Jones oczyścił ściany warsztatu, a Christopher powiesił przywiezione wydruki: czyste schematy trzech płaszczyzn Lifehooka oraz pomięty, poplamiony i pobazgrany schemat chipu Ayulin, który przeanalizował, uciekając przez Montanę. Wtedy właśnie myślał, że to już koniec. − Przy porównaniu widać to całkiem wyraźnie − kontynuował Christopher, wskazując plany. Kolorowymi markerami obwiódł na nich odpowiednie obszary połączeń. Każdy laik mógł w ten sposób dostrzec, że oba chipy są identyczne, chociaż mają inaczej rozplanowane wnętrza. − To moduły klasycznego chipa, a tutaj te same złącza

tylko rozdzielone na dwie płaszczyzny. Innymi słowy, Lifehook jest niemal identyczny jak chip Upgraderów. − Jednak ludzie, którzy go dostają, reagują inaczej − stwierdził Jones. − Implantacja chipa nie wyłącza ich z życia na cztery, pięć dni. Większość opuszcza centra Lifehook już po kilku godzinach najwyraźniej w pełni sił. − To jest związane z elementem z trzeciej płaszczyzny − wyjaśnił Christopher, wskazując na odpowiedni rysunek. − To właśnie coś nowego. Oczy piekły go już od tych linii i symboli. Przez całą drogę nie robił nic innego, tylko wpatrywał się w schemat. − To rodzaj zdalnie sterowanego zaworu dławiącego. Na początku, po wszczepieniu, Lifehook jest rzeczywiście tylko telefonem komórkowym w głowie. Przekazuje myśli, formułowane w ośrodku mowy i wysyłane do odbiorcy pod postacią pseudoakustycznego sygnału. Jednak z biegiem czasu, stopniowo zwiększa się przepływ bezpośrednich impulsów nerwowych. W rezultacie użytkownik Lifehooka tworzy swoistą subkoherencję z ludźmi, z którymi najczęściej się komunikuje. On tego nie zauważa, ale to postępuje coraz bardziej. Christopher zmrużył zmęczone powieki. Może oczy piekły go po prostu dlatego, że nie spał całą noc? Pozostali zmieniali się przy kierownicy, on zaś siedział z tyłu z latarką i wydrukiem na kolanach, starając się wyobrazić sobie jak najwięcej połączeń.

− Taka miniaturowa Koherencja − kontynuował Christopher − gładko stopi się potem z wielką Koherencją. Lifehook to chip Upgraderów w uproszczonej wersji, ale i tak wszystko prowadzi do jednego. Niespokojne ruchy, niespokojne szepty. Naprawdę musiał się już położyć spać. − Co to znaczy? − zapytał ktoś głębokim głosem. Russell Stoker, zarośnięty olbrzym. Jak można przy podobnym wyglądzie zadawać pytanie z tak żałosną skargą? − To znaczy, że już tego nie da się powstrzymać − odparł Christopher ze znużeniem. − A ludzie jeszcze za to płacą. Dobrowolnie wstępują do Koherencji! − Właśnie to nie mieściło mu się w głowie. − Dobrowolnie − powtórzył. − Tylko dlatego, że nie znają prawdy − wtrącił się Jeremiah Jones. − Tylko dlatego. Nikt by tego nie zrobił, wiedząc, co to znaczy i do czego prowadzi. − Jesteś tego pewien? − rzuciła matka Serenity. Jeremiah Jones, jak gdyby w ogóle nie usłyszał tej uwagi. − Sami to zobaczymy, jestem przekonany. Kiedy pierwszego lipca ukaże się nasz artykuł. − Zacisnął pięść. − On coś zdziała. Nawet jeśli tekstu przeznaczonego do druku w gazetach nie mogę już zmienić, to mail poszerzę o to, czego dowiedzieliśmy się ostatnio. Zaraz się tym zajmę. To będzie najważniejszy tekst, jaki do tej pory napisałem. − O, tak! – zawołał ktoś głośno. Rozległo się mnóstwo oklasków, jak gdyby wiwatowano na cześć stojącego na

podium sportowca. Christopher się rozejrzał. Nikt nie protestował. Poza matką Serenity nikt nie wyraził najmniejszych nawet wątpliwości. A on sam? Już wystarczająco często powtarzał, że nie mają żadnych szans, by powstrzymać Koherencję. Jednak najwyraźniej nikt nie chciał go słuchać. Zresztą, przecież to i tak by niczego nie dało. Christopher więc się nie odzywał, tylko w milczeniu zdejmował schematy z tablic i zwijał w rulony.

29 | To było paskudne uczucie: nie wiedzieć, co się wokół dzieje. A Brad ostatnio doświadczał go coraz częściej. Inni coraz częściej porozumiewali się przez Lifehooka, przez co czuł się niczym outsider, jak gdyby obgadywano go za plecami. Nawet jeśli w rzeczywistości tego nie robiono, znalazł się na uboczu. Nic dziwnego, że już nie bawił się ze swoją paczką tak dobrze, jak kiedyś. I wszystkiemu winien był ten cholerny chip. Kolejny powód, by znienawidzić Lifehooka. A przecież zbliżało się lato, najważniejsze lato w życiu! Normalnie, teraz nastałby czas niekończących się imprez, leniwych popołudni na basenie, długich przejażdżek z odsuniętym dachem, szalonych nocy, alkoholu i seksu do woli. Wszystko odwołane. Dzięki panu Salzmanowi i jego głupiemu wynalazkowi. Brad postanowił, że się jednak nie da. On, Brad Wheeler, nie będzie prosił, by jakieś Lifehookowe ćpuny łaskawie ścierpiały jego towarzystwo. W życiu nie dałby sobie wetknąć czegoś takiego do głowy. Już na samą myśl przechodził go dreszcz. O nie, wcale ich nie potrzebował. Skorzystał więc z okazji, aby skupić się na innych ważnych dla siebie sprawach. Brad nikomu o tym nie mówił, bo wydawało się obciachem i przeciwieństwem tego, co modne, ale z powodów niejasnych nawet dla siebie samego czuł ogromną słabość do prac artysty o nazwisku Antonio Solitar,

od kiedy zobaczył je po raz pierwszy. Prawie nikt nie znał tego grafika, jego nazwiska nie umieszczono w żadnym leksykonie, a jego dzieła nie wzbudzały wielkiego poruszenia. Brad wiedział o nim tylko tyle, że pochodzi z Hiszpanii, że jako dziecko przyjechał do Kanady i że mieszka gdzieś w okolicach Toronto. Z zasady rysuje ołówkiem, wyłącznie widoki miast oraz rejonów przemysłowych. Jednak w taki sposób, że oczarował Brada. Brad miał dwanaście lat, kiedy w jakiejś gazecie zobaczył pewien obrazek, który po prostu musiał sobie wyciąć i zachować, bo wciąż nie potrafił nasycić się jego widokiem. Nazwisko artysty już kiedyś obiło mu się o uczy, ale tak naprawdę zapamiętał je dopiero kilka lat później. Wtedy w księgarni natknął się na cienki album z rysunkami Antonia Solitara, okropnie drogi, który jednak natychmiast kupił. Brad już jako szesnastolatek w zupełnie wariacki we własnym mniemaniu sposób nabył oryginał dzieła Solitara przez Internet, prosto ze strony prowadzonej przez galerię w Toronto. Prosty rysunek, od tamtej pory wiszący w ramkach na ścianie ponad łóżkiem chłopaka. Przedstawiał tylko drogę i pojedyncze drzewo na jej skraju, ale ukazane tak mistrzowsko, że Bradowi wręcz odbierało mowę. Droga była pusta, drzewo skarłowaciałe, całą scenerię przysłaniała mgła. Z rysunku emanowała tak ogromna samotność, tęsknota za wspólnotą, że naprawdę aż bolało, zwłaszcza w sytuacji, w której się obecnie znalazł.

Obciachowe, powiedziałby niejeden jego rówieśnik. Ale dla Brada przejmujące. Jednak największą, osobistą tajemnicę Brada stanowiło to, że kilka lat temu sam zaczął rysować. Jasne, nie było łatwo, ale rysowanie niesamowicie wciągało. A on bardzo chciał umieć tak rysować, by swoimi dziełami, wzbudzające u oglądających równie silne uczucia. Nie kosztowało to przecież wiele. Blok papieru, zestaw ołówków różnej grubości oraz twardości i już można zaczynać. Od kiedy Brad sam wziął się za rysowanie, jego podziw dla sztuki Antonia Solitara jeszcze bardziej wzrósł. Z biegiem czasu zdołał nawet opanować perspektywę. Ale szczegóły! Już samo ich dostrzeganie stanowiło sztukę. A to, by kiedy już się je zauważy, oddać je chociaż w najmniejszym stopniu, bardzo długo zdawało się Bradowi po prostu niemożliwe. Nieraz ciskał blok rysunkowy i ołówek w najdalszy kąt szafy, obiecując sobie, że już ich nie tknie. Teraz, kiedy niewiele spraw odciągało jego uwagę, samotnie jeździł po okolicy, wyszukiwał interesuje widoki, a potem rysował całymi godzinami. Wydało mu się, że stopniowo robi pewne postępy. Nie, żeby jego obrazki wyglądały dobrze. Ale i tak wyglądały lepiej od tych wcześniejszych. Podczas owych wyjazdów przychodziło Bradowi na myśl, że może rzeczywiście odmawianie robienia tego, co robią

inni, ma coś wspólnego ze stawaniem się dorosłym. Okazało się, że jednak nie całkiem o nim zapomniano. Pewnego dnia zadzwonił do niego Pete, z zaproszeniem na grilla, urządzanego czwartego lipca. − Kiedy, jak wiadomo, obchodzę urodziny − dodał, dumny, że tego samego dnia przypada także święto narodowe. − W Dzień Niepodległości! Przyjdziesz, prawda? Brad się wahał. − Nie wiem, czy to dobry pomysł. Ostatnio czuję się od wszystkiego odsunięty, zupełnie na marginesie, bo macie te swoje Lifehooki. − Serio? – Peter zdawał się szczerze zdumiony. − Przepraszam − powiedział Brad. − Ale wiesz, to wcale nie jest zabawne, kiedy wszyscy świetnie bawią się czymś, czego w ogóle nie łapię. − Hmm. Rozumiem. W każdym razie, naprawdę będę żałował, jeśli nie przyjdziesz. Zwłaszcza że specjalnie dla ciebie zaprosiłem Tiffany. Brad omal nie upuścił telefonu. − Tiffany Van Doren? − A ile Tiffany znasz? − odpowiedział Pete pytaniem. Oczywiście Brad znał tylko tę jedną Tiffany. I przypadkowo niezwykle mu się podobała. Tiffany nie tylko wyglądała świetnie, ale i miała coś w głowie. Konkretna, serdeczna, potrafiła się szczerze śmiać… ściśle rzecz ujmując, Tiffany Van Doren była jedyną dziewczyną, z którą

Brad Wheeler zdecydowałby się na poważniejszy związek. I jedyną, która do tej pory nie okazywała mu żadnego zainteresowania. − Teraz nie muszę ci odpowiadać, prawda? − Jasne, że nie − odparł Peter z uśmiechem − Chciałem tylko, żebyś wiedział.

30 | I znowu niekończąca się podróż przez pustynię. Znowu opustoszałe drogi między polami, a przy nich zakurzone motele oraz stacje benzynowe, wyglądające, jak gdyby je porzucono, zapomniano tylko powyłączać neony. Ziemia niczyja. A jednak Pole było tutaj silne. Masztów telefonii komórkowej nie brakowało. Tym razem prowadził Patrick. Zdaniem Christophera tak było lepiej, bo Clive zbyt wyróżniał się wyglądem. − Użyjemy peceta z biblioteki w Phoenix − wyjaśniał Patrick. − Mają wielką salę komputerową, co prawda ciągle tam ktoś siedzi, ale jest też taki zaciszny kącik na górnej kondygnacji, gdzie stoi kilka komputerów, przy których prawie nikt nie pracuje. − I można sobie tak po prostu przy nich usiąść? − zapytał Christopher. − Potrzeba tylko legitymacji studenckiej. − A skąd ją weźmiemy? − Stąd − oznajmił Patrick, potem wyjął z kieszeni koszuli kartę z chipem. − Nawet prawdziwa. Specjalnie zapisałem się na uniwersytet. Chociaż adres, na który ją wydano, się nie zgadza. Należał do jednego z członków siatki, który i tak już się wyprowadzał. Mówię ci, trudno byłoby mnie po tym wytropić. Christopher zastanowił się. „Trudne” wcale nie równało się „niemożliwemu”. Jednak zgodził się, ryzyko było znikome.

− No dobra − oznajmił i chyba po raz dwudziesty wymacał pendrive’a schowanego w kieszeni spodni. Były na nim dwa pliki: artykuł, który chciał rozesłać Jeremiah Jones oraz tekst maila. Christopher był przekonany, że to nic nie da. Nic a nic. Akcja z Lifehookiem genialnie zmniejszyła zagrożenie, jakim dla Koherencji byłoby ujawnienie jej istnienia i działalności. Ale nic też nie dałoby wzbranianie się przed rozesłaniem tych maili. Dlatego właśnie jechali teraz przez spalone słońcem pustkowia Arizony. Biblioteka uniwersytecka była nowiutkim, bardzo nowoczesnym budynkiem ze szkła i betonu. Z wielkimi schodami łączącymi porozrzucane kondygnacje i dziedzińcem, na którym rosły okazałe palmy. Przy tym wszystkim książki wydawały się tylko jakimś drobnym dodatkiem. W środku w porównaniu ze słonecznym żarem na zewnątrz panował przyjemny chłód. Nieliczni pracujący tu ludzie zniknęli gdzieś między regałami. Panowała taka cisza, jak gdyby to nie była biblioteka, lecz kościół. Kiedy Patrick i Christopher zasiedli przed trzema samotnymi pecetami na piętrze, w zasięgu wzroku mieli jedynie grubą dziewczynę w grubych okularach, przeglądającą grube książki i notującą coś skwapliwie. Zdawała się całkowicie skupiona na pracy, w ogóle na nich nie spojrzała.

Patrick uruchomił komputer. Wsunął legitymację do czytnika, uzyskując dostęp do urządzenia. − Proszę bardzo, panie Computer Kid. Christopherowi wydało się, że dziewczyna drgnęła na dźwięk tego pseudonimu. Ale może tylko mu się wydawało. Może. Zasiadł do komputera. Sprawdził trwające procesy, również te ukryte. Tak jak przypuszczał, zainstalowano program strażniczy, zamykający dostęp do określonych stron i protokołujący wszystkie interwencje. Wyłączył ten program i zmienił jego protokół tak, by wyglądało, jak gdyby uległ właśnie jakiejś awarii. Następnie uruchomił komunikator. Computer*Kid wzywa Pentabyte-Mana. Czekanie. Christopher wstrzymał oddech. Niechętnie wspomniał to, jak kiedyś wzywał Pentabyte-Mana, a ten, ku bezgranicznemu zdumieniu chłopca, po raz pierwszy okazał się być offline. Potem wydarzyły się złe rzeczy, co do których mógł mieć jedynie nadzieję, że już więcej się nie powtórzą. − Trochę trwa, prawda? − zauważył Patrick. Christopher spojrzał na zegarek. Minęła już minuta. Cała wieczność. Wtedy, nagle, pojawiła się odpowiedź. Cześć. Przepraszam, akurat jadłem. Co się dzieje? Chcesz jeszcze raz skorzystać z MMN, prawda? − Co to jest MMN? − dopytywał się Patrick.

− To skrót od „Masowa Maszyna Napastująca”, nazwa systemu do rozsyłania spamu − wyjaśnił Christopher, wystukując odpowiedź na klawiaturze. Tak. Co u ciebie? Wszystko w porządku. Miałem właśnie lekki stres przez ten mój wielki projekt, ale już spokój. Zniknięcie najwyraźniej dało rezultaty. − Co to za projekt? Christophera zaczynało już powoli denerwować to, że Patrick patrzy mu przez ramię i wszystko komentuje. − Nosi okulary z wbudowaną kamerą. Od dwudziestu lat nagrywa swoje życie. − No nie, serio? − Każdą minutę. − Szaleństwo − wyszczerzył się Patrick − Jeszcze większy wariat od nas! Jakie to były problemy? – wystukał Christopher. Splajtował Cybershelter, ta firma, w której miałem kopie zapasowe. To się stało już jakiś czas temu, ale nie uzyskałem od nich nic, tylko mnie zbywali i chowali się po kątach. Czy to znaczy, że teraz nie masz już żadnych kopii? Tylko robocze i moje własne dyski. W ogóle mi się to nie podoba, ale boję się gdzieś indziej zgrywać terabajtowe dane. Christopher przytaknął. Tak, też bym wolał sobie dać spokój. Coś wymyślę, odpisał Pentabyte-Man. Był dla Christophera kimś w rodzaju starszego brata,

chociaż chłopak nie wiedział, jak jego wirtualny pomocnik naprawdę się nazywa, gdzie mieszka ani jak wygląda. Wróćmy do ciebie. Co dokładnie planujesz? Jeszcze raz wysłać mail na wszystkie mailowe adresy, jakie istnieją – odpisał Christopher. – Ma przyjść pierwszego lipca. Tym razem muszę wysłać plik PDF. Jak duży? 300 KB. W rzeczywistości tylko 287 kilobajtów, ale to nie miało znaczenia, chodziło tylko o rząd wielkości. Im obszerniejszy mail, tym dłuższy czas realizacji. Krótka przerwa. Pentabyte-Man z pewnością dokonywał obliczeń. Dobra, odparł. Powinno się udać. Ale później to już chyba nie mogłeś przyjść. Wcześniej nie dało rady. To najlepiej zacznij od razu. Zaraz pojawią się adresy IP i aktualne kody dostępu. Dane przybyły wraz z kolejną wiadomością, a po nich informacja: Muszę być znowu offline, ze względów bezpieczeństwa. Powodzenia. Nawzajem, dzięki! − napisał jeszcze Christopher, a potem zjawił się komunikat: Pentabyte wylogował się. Wsunął pendrive w port USB z tyłu komputera i zaczął przygotowywać mail. A Patrick zastanawiał się na głos. − Mówisz, że wszytko nagrywa na wideo… każdy dzień… każdą godzinę…

− Właśnie tak robi − powiedział Christopher. − Pewnie oglądanie tego jest dosyć nudne. − Tak. Chyba że się szuka czegoś konkretnego… Jak można by to znaleźć? − Myślę, że spędza wiele czasu przy katalogowaniu nagrań. − I przy tym też się nagrywa? − Jasne. Każdą minutę, w dzień i w nocy. − To muszą być ogromne ilości danych. − Racja. Wyliczył, że kiedyś dojdzie do ponad tysiąca terabajtów. − Wprowadził adresy IP oraz kody dostępu. − Wtedy byłby tego pentabajt. Myślę, że właśnie dlatego tak się nazwał. − Petabajt – powiedział Patrick. − Słucham? − To się nazywa petabajt. Gigabajt, terabajt, petabajt, eksabajt. Przypadkiem to wiem. Christopher umilkł, z irytacją przyjrzał się temu barczystemu mężczyźnie o krótkich włosach. − Myślę, że pentabajt. − Penta jest od greckiego słowa pénte, oznaczającego „pięć”. Pomyśl o Pentagonie, pieciokątnym budynku. O pentagramie, pięcioramiennej gwieździe. – Patrick wskazał komputer. − Sprawdź w Wikipedii, jeżeli mi nie wierzysz. Christopher zrobił tak. Mail do całego świata i tak był już

gotowy. Wysłał go, otrzymując raport zwrotny „MMN rozpoczęła wysyłanie twojego e-maila”, jednak kiedy ten nadszedł, Christopher wgłębiał się już w Wikipedię. Patrick miał rację. Oczywiście, teraz kiedy mu to wytłumaczył, stało się to zrozumiałe samo przez się. − Znam go, od kiedy skończyłem osiem lat − stwierdził Christopher, zupełnie zbity z tropu. − Zawsze sądziłem, że to się nazywa pentabajt… − Jasne – stwierdził Patrick, uśmiechając się. − Jak człowiek raz źle zapamięta jakieś słowo, to później je źle czyta, nawet jak jest zapisane prawidłowo. Christopher wpatrywał się w ekran, w artykuł o rzędach wielkości danych. Umykał mu taki głupi błąd! I to już od lat! Przypomniał sobie, jak tonem znawcy tłumaczył Madonnie, czym jest pentabajt. Teraz jeszcze mocniej się zaczerwienił. Co za głupi błąd. Niby taki drobny, ale idiotyczny. Nie mógł sobie pozwalać na żadne błędy. A tu nagle coś takiego. Uniósł wzrok i zobaczył, że tej grubej dziewczyny w grubych okularach już nie ma. W ogóle nie zauważył, kiedy wyszła. Jasne, Patrick miał rację. Jednak pozostawało pytanie, dlaczego Pentabyte-Man w ogóle wybrał sobie takie imię. Christopher wyciągnął pendrive, pośpiesznie usunął wszelkie ślady swojej działalności. − Wracajmy − poprosił.

31 | Ten dziwny mail przyszedł pierwszego lipca. Brad, jak co rano, włączył komputer, aby sprawdzić skrzynkę pocztową oraz wiadomości z FriendWebu, których ostatnio dostawał coraz mniej, i wtedy właśnie natknął się na to coś. Z tekstu wynikało, że otrzymał mail od kogoś, kogo znał, ale nie miał pojęcia, kto to mógł być. W każdym razie adres mailowy nadawcy nic mu nie mówił. Do wiadomości dołączono artykuł w formie pliku PDF. Brad chciał go tylko przejrzeć, ale potem czytał uważnie, z coraz większym zainteresowaniem, chociaż tekst wzbudzał w nim autentyczne przerażenie. Opisano w nim grupę, czy też organizację, nazwaną przez autora Koherencją, pod względem technicznym funkcjonującą podobnie do użytkowników Lifehooków: jej członkowie mieli w głowach chipy, które bezpośrednio łączyły ich mózgi. Autor tekstu twierdził, że członkowie Koherencji pod względem duchowym tworzą jedność, co Brad już niezupełnie potrafił sobie wyobrazić. Ta grupa sięgała właśnie po władzę nad światem i była o krok od wcielenia w swoje szeregi całej ludzkości. Co za dziwny pomysł. Ale jednocześnie wydawało się to przerażające. Czy właśnie coś takiego kryło się za kampanią reklamową Lifehooka? Brad nie wiedział, jednak uznał, że nie zaszkodzi, by z artykułem zapoznał się też Pete. Kliknął na „przekaż dalej”. Kilka minut później, przyjaciel zadzwonił.

− Stary − zahuczało w słuchawce. − Co z tobą? Wierzysz w teorie spiskowe? − Znalazłem tam naprawdę ciekawe spostrzeżenia − bronił się Brad. − Wcale nie musiałeś tego przesyłać dalej − powiedział Pete. − To jakiś spam. Prawie każdy to dzisiaj dostał. Drzemy z tego łacha już cały ranek. Brad skrzywił się. − Dobra − stwierdził. − Fajnie, że tak to was bawi. Ale jeśli interesuje cię zdanie drugiej strony, to ta Koherencja wydaje mi się takim Lifehookiem dla zaawansowanych. − Jasne − stwierdził Pete z nonszalancją. − A przypadkiem wiesz, kto napisał ten artykuł? − Nie ma podanego autora. − No, to jeszcze raz posłuchaj uważnie wujka Pete’a. Pamiętasz, że mój ojciec jest maniakiem rybek? − Wiadomo mi o tym – przyznał Brad. Przy czym „maniak” to było łagodnie powiedziane. W domu rodziców Petera stało więcej akwariów niż w zoo w Santa Cruz. − No właśnie. Wśród tych pięćdziesięciu tysięcy fachowych czasopism, które prenumeruje, jest magazyn o krewetkach i raczkach. Dzisiaj leżał w skrzynce na listy. I przypadkiem wydrukowano tam ten sam artykuł. Brad się zdumiał. − W czasopiśmie o krewetkach? − Dziwne, co? Redaktor wyjaśnia to we wstępniaku. To

przysługa dla pewnego starego przyjaciela, który musi podzielić się ze światem czymś nad wyraz ważnym. − I? − I teraz trzymaj się mocno. Artykuł napisał nie kto inny jak Jeremiah Jones. Brad westchnął. − Ten terrorysta? − No – twierdził Pete. Zanim zaczął wysadzać w powietrze przyzakładowe przedszkola, pisał książki. A wiesz, o czym? Brad coś tam sobie mgliście przypominał. − Nasz anglista wspominał. Coś przeciwko postępowi, prawda? − Halo, proszę pana! Nazywał telefon komórkowy diabelskim urządzeniem, był przeciwko telewizji, przeciwko jeżdżeniu samochodem i tak dalej. Nie podobała mu się żadna z tych dobrych rzeczy, który czynią dwudziesty pierwszy wiek takim pięknym. To jeden z tych, którzy chcieliby powrotu do średniowiecza, a nas najlepiej zmienili w jakichś amiszów − Pete zabulgotał śmiechem. − No, tak szczerze, to całkiem logiczne, że jest przeciwko Lifehookowi. − Jasne – stwierdził Brad. − Super. Mam już tutaj ze dwa steki, na których wypisane jest twoje imię. Słowo, że zachowamy się bardzo grzecznie i w obecności tych biedaków, co nie mają Lifehooka, będziemy ustnie opowiadać wszystkie dowcipy. − Już nie przesadzaj – stwierdził Brad.

32 | Na urodzinowej imprezie Petera wszystko było tak jak zawsze: taras pełen stołów i krzeseł, na obłożonym lodem bufecie wszelkie możliwe sałatki i sosy, do tego mnóstwo rusztów. Kiedy zjawił się Brad, pachniało palącym się węglem drzewnym, a Jake stał przy jednym z grilli, z suszarką i rozgniewaną miną. I oczywiście była fantastyczna pogoda. Zresztą w takie święto nie sposób było spodziewać się czegoś innego. Oczywiście, tak jak należało, wszędzie powiewały gwiaździste sztandary. Pete najwyraźniej szczerze się ucieszył z przybycia Brada. Specjalnie zdjął kucharski fartuch, z zachwytem poklepał kolegę po ramieniu, a potem zaciągnął do kilku innych gości, którzy stali już w kącie ogrodu. Większość jeszcze popijała colę na dobry początek. − Zachowujcie się jak normalni ludzie − kilkakrotnie napomniał ich Pete, z przesadą poruszając ustami, co wzbudziło ogólną wesołość. Brad wręczył prezent od siebie, który Pete natychmiast rozpakował. Była to najnowsza część jego ulubionej gry komputerowej. Pete, zgodnie z oczekiwaniami, był zachwycony. − Endangered Freedom II? Oszaleję! Skąd to w ogóle masz? Przecież do sprzedaży wchodzi dopiero za cztery tygodnie! − Mój ojciec współpracował z tą firmą − wyjaśnił Brad. − Zadzwoniłem do ich szefa marketingu. − Postukał

w plastykowe pudełko, które Pete ściskał tak mocno, jak gdyby już nigdy nie miał wypuścić. − To późna wersja Beta. Dobrze byłoby, gdybyś nie dawał tego dalej. − Nawet mi to nie przyszło do głowy − zapewnił Pete. − Będę tego strzegł jak… O, zobacz kto przyszedł! To była Tiffany, która zjawiła się razem z siostrą. Peter złapał Brada za ramię. Pociągnął go za sobą i poprowadził wprost ku dziewczynom. − Cześć, Tiffany! − zawołał już z daleka. − Fajnie, że przyszłaś. Mogę ci przedstawić Brada Wheelera, jednego z moich najlepszych przyjaciół? Tiffany spojrzała na Pete’a z rozbawieniem. − Ehm… halo? – odezwała się. − Tak się przypadkiem składa, że chodziłam z Bradem przez cztery lata do tej samej szkoły. Raczej wątpię, żeby w liceum Santa Cruz High byli jacyś ludzie, którzy się nie znają. − Tak, możliwe − przyznał Pete. − A wiesz, że jest twoim wielkim fanem? Szeroko otworzyła oczy, przyjrzała się Bradowi. − Serio? To właśnie była odpowiednia chwila, aby powiedzieć coś błyskotliwego − jednak Bradowi nic nie przychodziło do głowy. W dodatku poczuł, że się rumieni, co całe wieki mu się nie zdarzało. Wydukał coś w stylu „tak, to prawda”, wydając się sobie bezdennie głupim. Tiffany zapytała Pete’a o drogę do łazienki, a potem obie

dziewczyny odeszły, chichocząc. − No dzięki − powiedział Brad z przekąsem. − Bardziej wprost to już się nie dało? − Racja – przyznał Pete tonem niewiniątka. − Przecież mógłbym powiedzieć: „Brad chce pójść z tobą do łóżka i się z tobą ożenić, tylko nie wiem, w jakiej kolejności” ale to byłoby już zbyt dosłowne… − Dupek! Pete klepnął go w ramię tak, że huknęło. − Bezczelność popłaca. Stary, to od ciebie się tego nauczyłem. − Wyszczerzył się w uśmiechu. − Zaraz tu przyjdą, zobaczysz. Brad wziął sobie coś do picia i przez chwilę stał, nie wiedząc, co ma ze sobą począć. No tak, jeśli chodziło o dziewczyny, bezczelność popłacała. Jednak zdecydowanie łatwiej zachowywać się bezczelnie względem jakiejś dziewczyny, gdy człowiekowi tak naprawdę na niej nie zależy. Dopóki mówił sobie, że jak się uda to dobrze, a jak nie, spróbuje z jakąś inną, to z dziewczynami wychodziło. Z Tiffany było jakoś inaczej. I na tym właśnie polegał problem. Peter miał jednak rację: wróciła. Brad właśnie był zajęty pierwszym stekiem, kiedy Tiffany przysiadła się ze swoim talerzem, mówiąc: − Cześć, mój fanie. − Pete to straszny palant − stwierdził Brad. − Nigdy mu

nie powierzaj żadnej tajemnicy. Zaśmiała się. Śmiejąc się, wyglądała oszałamiająco. Śmiała się na całe gardło. − Masz ochotę na mały spacer? − zaproponował Brad. Miała. A na terenie ogromnej posiadłości rodziców Petera przechadzka nie stanowiła żadnego problemu. Mieli tu własny basen i pole golfowe, a poza tym jeszcze tyle miejsca, że można by biegać. Brad i Tiffany spacerowali, aż wreszcie dotarli do dużego stawu z rybami, za kortem tenisowym. Ojciec Pete’a założył kiedyś firmę, a potem, za duże pieniądze, sprzedał swojej największej konkurencji. Od tamtej pory niemal nie pracował, zajmując się tylko swoją hodowlą ryb. Tiffany patrzyła na opasłe, ciemne cielska ryb, pobłyskujące poprzez głęboką wodę. − One naprawdę są do jedzenia? − zapytała. − I to jak − powiedział Brad. − Jeśli odpowiednio szybko nie zwiejesz, to ojciec Petera złapie kilka w sieć i przyrządzi je na twoich oczach. − Jakieś to… barbarzyńskie, nie sądzisz? − zapytała Tiffany. − Racja − odparł Brad. Poszli dalej, rozmawiając o innych sprawach. Na przykład o muzyce. Tiffany, jak się okazało, była fanką Cloud, chociaż jej najnowszy album trochę ją rozczarował. − Może chodzi o to, że zmieniła wytwórnię? − stwierdziła.

− Czegoś brakuje. Do tej pory jej każda nowa płyta miał coś szczególnego, coś nowego, coś zaskakującego. Brad zgodził się z nią. Odniósł takie samo wrażenie. Oczywiście od razu kupił nowy album Cloud, jednak przesłuchał go dopiero raz. Raczej nie odczuł zachwytu. Rozmawiali również o tym, co planują robić po liceum. Oboje na pewno chcą pozostać w Kalifornii. Tiffany zamierzała studiować coś związanego z ochroną środowiska albo alternatywnymi źródłami energii. − A ty? – zapytała. Brad wzruszył ramionami. − Mój tata jest prawnikiem. Wcześniej myślałem, że to straszne nudy, ale od kiedy pomagam w jego kancelarii, wiesz, praca wakacyjna i tak dalej, mam wrażenie, że to mi się nawet podoba. Myślę, że będę studiował prawo. Tiffany rzuciła mu sceptyczne spojrzenie. − Serio? Tak ci się to podoba? Bronienie morderców albo gwałcicieli? − Nie, nie − odparł Brad. − Mój tata zajmuje się prawem handlowym. Uczestniczy w negocjacjach, kiedy jakaś firma coś kupuje albo chce coś sprzedać. Opracowuje umowy i tak dalej, tak że widzi, co tak naprawdę dzieje się za kulisami. Nie wspominając już o tym, że zarabia się na tym znacznie lepiej, niż zajmując prawem karnym. Brad dostrzegł, że Tiffany nagle ucichła i zatopiła się w myślach. Umilkł. Czyżby powiedział coś nie tak?

Przeanalizował w myślach całą rozmowę, ale nic takiego nie potrafił znaleźć. − Brad? − zapytała Tiffany. − Tak? − odpowiedział i znowu poczuł ucisk w dołku. − Mam problem. − Problem? Jaki problem? Wzięła głęboki oddech, dokładnie tak jak się robi, gdy ma się powiedzieć coś nieprzyjemnego. Brad zebrał się w sobie. Przypuszczalnie miała już chłopaka. Albo zdecydowanie nie lubiła prawników. − Chodzi to − zaczęła niepewnym tonem. − Uważam, że jesteś naprawdę miły, serio… ale widzę, że po prostu nie jestem w stanie chodzić z kimś, kto nie ma Lifehooka. To byłoby tak, jak gdybym była z kimś, kto jest zupełnie niemy czy coś w tym rodzaju. Nie! − dodała pospiesznie, machając rękoma. − Nie chodzi mi o to, że mam coś przeciwko niemowom. Chodzi raczej o to, że… jak ktoś jest niemy, chociaż wcale nie musi i tego samego wymaga od ludzi w swoim otoczeniu… Rozumiesz? Brad patrzył na nią i ledwie wierzył w to, co słyszy. − To dla ciebie aż tak ważne? − Właśnie to sobie uświadomiłam. Tak. − Ale… ale ten Lifehook… To przecież w zasadzie nic innego jak telefon! Spojrzała na niego ze współczuciem. − Brad – powiedziała. Nie masz o niczym pojęcia. Wierz

mi.

DEM OR ALIZACJA 33 | Nazajutrz Brad stał pod centrum Lifehooka już w godzinie otwarcia. Zjawił się jako pierwszy. Tak, jak opowiadał Pete, nie sprawdzono zgody od rodziców, tylko od razu ją wpięto do akt. Dobrze, bo inaczej byłoby krucho. Oczywiście sfałszował podpisy. Kobieta za ladą obojętnie zainkasowała dziewiętnaście dolarów, wydała mu kartkę z numerem i wysłała do poczekalni. Siedział tam z bijącym sercem i spoconymi dłońmi. Czekał. Pachniało środkami do dezynfekcji, a ta woń zawsze wprawiała Brada w stan poddenerwowania. To był głupi pomysł, że zjawił się jako pierwszy. Uspokoiłby go widok innych osób wchodzących do gabinetu zabiegowego i wyłaniających się z niego całych i zdrowych. Weź się w garść, powiedział sobie. Bradzie Wheelerze, przecież nie jesteś małym chłopcem! Zjawiali się kolejni klienci. Jakaś otyła kobieta ze zbyt mocnym makijażem. Starszy pan, który ukrył się za gazetą, parka trzymająca się za ręce, ćwierkająca, jak gdyby to był urząd stanu cywilnego. Przyszła jakaś kobieta w białym kitlu, trzymająca puszkę spraju. − To do znieczulenia miejscowego − wyjaśniła i wcisnęła w puszkę świeżą, plastykową rurkę odprowadzającą, przez

którą wtrysnęła Bradowi znieczulenie do nosa. Chwilę później poczuł, że głowa zaczyna drętwieć od środka. Miał wrażenie, że w ogóle nie ma nic wewnątrz. Jak u dentysty, pomyślał sobie i zrobiło mu się słabo. W co się pakował? Pięć minut później wezwano go do gabinetu zabiegowego. Pomieszczenie za drzwiami było niewielkie, zajmowało je głównie krzesełko przed jakąś machiną tortur, złożoną z rzemieni, uchwytów, chromowanych pałąków. − Nie będzie tak źle − powiedział mężczyzna, zapraszający do wejścia. Również miał na sobie biały kitel. Nie pasowały do tego kolczyki w brwiach. − To służy tylko do tego, aby unieruchomić głowę, żeby nie można było się niechcący poruszyć. Najpierw laserem zmierzymy ci głowę. Potem, sterowany komputerowo wysięgnik umieści Lifehooka w odpowiednim miejscu, z dokładnością co do milimetra. Nic nie może się nie udać. Brad ciągle walczył z impulsem, nakazującym mu odwrócić się i rzucić do ucieczki. − A co, jeżeli kiedyś się rozmyślę? − Wtedy przejdziesz tę samą procedurę, tyle że wysięgnik wyjmie ci chip − powiedział mężczyzna w białym kitlu. − Przy ponad dwóch milionach implantacji do tej pory zdarzyło się to jeden jedyny raz i chodziło o reakcję alergiczną. Nic poważnego, tylko ze względów bezpieczeństwa należało usunąć Lifehooka. Tamten człowiek

jest niepocieszony, ale musi poczekać, aż nasze centrum badawcze znajdzie inne rozwiązanie. No, dobra. Brad pomyślał o Tiffany i usiadł przed urządzeniem. Oparł podbródek o wyściełane ramy, przycisnął czoło do oprawy i nie ruszał się, kiedy biały kitel stabilizował mu głowę paskami oraz dwiema poduszkami, przyciskając nimi kości policzkowe po lewej i prawej stronie. Kiedy już w ogóle nie mógł się poruszyć, rozstawiono przed nim jakąś skomplikowaną aparaturę. Do prawej dziurki nosa wsunięto cienką i dość giętką rurkę, na której krańcu migotało czerwienią laserowe światełko. Coś zapiszczało, następnie rurka wysunęła się z jego nozdrzy. − Możesz spokojnie oddychać – usłyszał słowa mężczyzny. No tak, racja. Brad zorientował się, że przez to całe napięcie cały czas wstrzymywał oddech. Aparat odstawiono na bok, jego miejsce zajęło jakieś inne urządzenie. Brad dostrzegł kątem oka, że mężczyzna w białym kitlu przy czymś manipuluje. − Teraz już tylko przygotowuję chip − wyjaśnił, podsuwając mu coś pod oczy. − Tak właśnie wygląda. Brad zamrugał. I to miał być ten osławiony Lifehook? Przypominał jasnoniebieską biedronkę, małego chrabąszcza o błękitnych skrzydłach. Znowu jakiś poruszenie maszynerii, cichy szum. Brad poczuł ucisk wewnątrz głowy, zaraz pod oczami. Wkrótce ucisk ten zmienił się w mrowienie, jak gdyby jakiś insekt

chciał tam wykluć się z jaja. − Gotowe. − Mężczyzna odpiął paski z głowy Brada. Więc tak to wyglądało? Brad pomacał się po twarzy. Miał takie dziwne wrażenie, jak gdyby głowa była pusta w środku, ale nic poza tym. − A teraz? − zapytał. − Jak się z tym obchodzić? − To zaraz wyjaśni moja koleżanka − powiedział mężczyzna w białym kitlu. Podał Bradowi jakąś karteczkę z długaśnym numerem i pokierował do drzwi mieszczących się naprzeciwko tych, którymi wszedł. Niedługo później Brad siedział przed tą samą kobietą, która trysnęła mu do nosa środek znieczulający. Wzięła od niego kartkę z numerem. − To numer identyfikacyjny twojego Lifehooka − wyjaśniła i wpisała liczby komputera. Ze specjalnej drukarki wyjechała karta, taka sama, jaką Pete dał mu kiedyś przed koncertem Cloud. − A teraz − powiedziała − możesz wybrać sobie do dwudziestu osób, z którymi w pierwszym rzędzie chcesz się komunikować. Brad patrzył oszołomiony na trzymaną w dłoniach kartę ze swoim nazwiskiem, niewątpliwie potwierdzającą, że naprawdę to wszystko zrobił. − Co to znaczy? − zapytał. − Myślałem, że można rozmawiać ze wszystkimi, którzy mają Lifehooka… Tak czy inaczej.

− Zasadniczo tak − cierpliwe odparła kobieta. Widać było po niej, że wyjaśniała to już tysiące razy. − Tyle że oczywiście nie potrzeba do tego czasochłonnego wybierania numeru i oczekiwania na połączenie. Jednak, jeżeli chodzi o ludzi z twojego otoczenia, z którymi pragniesz utrzymywać stały kontakt, powinno wystarczyć tylko, że pomyślisz ich imię i od razu będziesz mógł wysłać do nich wiadomość. − I to działa tylko z dwudziestoma osobami? − Na początku. Później możesz dowolnie powiększać ten krąg, podobnie jak krąg znajomych na FriendWebie. Ale najpierw musisz się zapoznać z podstawowymi funkcjami, a tak będzie najłatwiej. − Dobra. − Brad zastanowił się, próbując uspokoić szalejące myśli. − Dobrze, to byłaby Tiffany Van Doren. − Mhm − kobieta wstukała nazwisko na klawiaturze i najwyraźniej je odnalazła. Coś kliknęła, poczekała. − Oczywiście musimy uzyskać zgodę wskazanej osoby − wyjaśniła. − Aha. Wszystko w porządku. Dobrze, następne nazwisko? Rety. Zgodziła się! Serce Brada zabiło tak gwałtownie, że z trudem przypomniał sobie kolejne nazwisko. − Peter Miller. Kobieta wydęła policzki. − Osób o takim nazwisku mamy, rzecz jasna, setki… pamiętasz może datę jego urodzin?

− Czwarty lipca − oznajmił Brad i spróbował obliczyć rok. Skoro wczoraj Peter skończył osiemnaście lat, to… − W porządku, jest tylko jeden taki − oznajmiła kobieta i ponownie kliknęła. Jak się okazało, na początek wystarczyło czternaście kontaktów. Kiedy już załatwili tę procedurę, kobieta zaprowadziła Brada do pomieszczenia pełnego wygodnych foteli. Przed każdym z nich stał monitor. Poleciła mu usiąść i wsunąć swoją kartę Lifehooka w szczelinę pod monitorem. Ekran rozjaśnił się. Pojawił się wizerunek staroświeckich drzwi z grubych bali. − Twój Lifehook właśnie wrasta i nawiązuje kontakt z siecią − wyjaśniła. − W większości przypadków trwa to około godziny, jednak może też potrwać szybciej lub wolniej. Przyspieszasz cały proces, kiedy patrzysz na ekran i możliwie jak najintensywniej pragniesz, aby te drzwi się otworzyły. Kiedy to zrobią, znaczy, że nawiązałeś już kontakt z siecią Lifehooka. − Po prostu się otworzą? − Tak. − Dobra − powiedział Brad. − Wszystko jasne. A potem siedział, wpatrywał się w ponure drzwi, myślał o Tiffany i pragnął, aby drzwi się otworzyły, a ta cała tortura wreszcie się skończyła. Im dłużej wpatrywał się w monitor, tym silniejsze odnosił wrażenie, że znajduje się teraz w jakimś lochu, cuchnącym nieczystościami i rojącym się od

robactwa, więzieniu, z którego jedyne wyjście prowadzi właśnie przez te drzwi. Nadszedł taki moment, że był przekonany, iż nigdy się już nie otworzą. Z tym chipem, który mu wszczepili, coś się działo nie tak. Czy można spróbować po raz drugi? Zapomniał spytać. Jeśli nie, to między nim a Tiffany nigdy nie zaiskrzy. Jednak właśnie wtedy, gdy miał się już zdenerwować, drzwi na ekranie otworzyły się gwałtownie, a za nimi ukazał się słoneczny, wspaniały krajobraz, z ćwierkającymi ptakami i pasącymi się stadami. I w tej samej chwili jego głowę wypełniły głosy. Pete, Jake, Kenneth. Cała paczka, która teraz pozdrawiała go wesoło. No, nareszcie, usłyszał Pete’a, chociaż naprawdę to przecież wcale go nie usłyszał. – Wreszcie jesteś jednym z nas! Tak, pomyślał Brad i poczuł bezgraniczną ulgę.

34 | Lifehook był super. Nie sposób było określić tego inaczej. Brad po raz pierwszy doświadczył tego, czym jest noszenie Lifehooka, kiedy wyszedł z gabinetu i zapytał, która godzina. Siedem po jedenastej, usłyszał natychmiast, szybciej, niż zdołałby spojrzeć na zegarek. Nie, tak naprawdę nie usłyszał. To było coś podobnego, jednak nie do pomylenia z prawdziwym głosem. Raczej coś takiego, jak gdyby w głowie siedział mały usłużny skrzat, gotów szeptać mu wszystko, o czym tylko chciał się dowiedzieć. I tak było. Kiedy Brad stwierdził, że ma ochotę na hamburgera – nic dziwnego, dzisiaj od rana prawie niczego nie jadł – niesłyszalny głos wyszeptał mu nazwy trzech pobliskich barów z przekąskami. I nawet dowiedział się od razu, jak tam trafić. Wystarczyło tylko, aby pomyślał Pete?, aby chwilę potem usłyszeć w głowie głos przyjaciela: Cześć, Brad! To jest super, pomyślał Brad, nie mówiąc niczego. Śmiech. A nie mówiłem? I koniec. Żadnego długiego „cześć”, żadnego długiego „na razie”. Jedno i drugie było niepotrzebne, bo dzięki Lifehookowi byli ze sobą bez przerwy w kontakcie. Genialne. Brad wsiadł do swojego auta. Uruchamiając silnik, od razu wiedział, że na drodze, którą chce ruszyć, jest

korek spowodowany jakimś wypadkiem. Wkrótce poznał alternatywną trasę. Naprawdę genialne. A jednocześnie w jakiś sposób budziło grozę. Pete? Tak? A właściwie można to jakoś wyłączyć? Po co? Racja, po co? Bez wątpienia, urządzenie było praktyczne. Jednak Brad nagle stracił pewność co do tego, czy postąpił właściwie. Pomyślałem sobie, że po prostu czułbym się lepiej, gdybym wiedział, że to mogę wyłączyć, jak będę miał już dosyć. Delikatne, życzliwe rozbawienie. To tylko dlatego, że jeszcze się nie przyzwyczaiłeś. Poczekaj. No dobra. Jego Lifehook przecież działał dopiero od godziny, więc tak naprawdę nie sposób było wszystkiego ocenić. No i można to coś usunąć, w dodatku za darmo. Miał to na piśmie. Zjadł hamburgera z frytkami, a potem zebrał się na odwagę, aby pomyśleć właśnie o niej. Tiffany? Brad! Niewiarygodne, że ta jedna odpowiedź tyle w sobie zawierała! Podobnie jak w trakcie zwykłej rozmowy, gdy ważne jest nie tyle, co ktoś mówi, ale też, jak mówi, gdy po

brzmieniu głosu da się rozpoznać, czy jest dobrze, czy źle, czy koś się wścieka, cieszy, nudzi albo wątpi… Poprzez Lifehooka było to znacznie intensywniejsze, o wiele barwniejsze, niewiarygodnie bogatsze. Brad wyczuł u Tiffany ulgę, radość, sympatię… i nadzieję. Spotkamy się? – zapytał Brad. Tak, chętnie! Jestem właśnie w… Wiem, przerwała mu Tiffany z pełnym wyrozumiałości rozbawieniem. Za pół godziny pod lodziarnią? W tej samej chwili, gdy to mówiła, Brad już wiedział, którą lodziarnię ma na myśli. Dobra, odparł. Istna magia. Teraz wszystko zaczęło się tak szybko dziać! Dzisiejszy ranek, kiedy Brad zdenerwowany pojawił się w Centrum Lifehooka, wydawał się odległy o całą wieczność, jakby wydarzył się w jakimś innym, na wpół już zapomnianym życiu. Czuł się tak, jak gdyby rozpoczynał właśnie całkowicie nowe życie, toczące się w oszałamiającym tempie. Jak gdyby do tej pory chodził piechotą, a teraz wsiadł do wozu Formuły 1. Przy czym zostało jeszcze pytanie, kto właściwie siedzi za kierownicą? Kiedy Brad zjawił się pod lodziarnią, punktualnie co do minuty, Tiffany czekała już przed jednym z rzędu wolnych

miejsc parkingowych. Zatrzymał się tuż przed nią. Wysiadł i musiał odchrząknąć, zanim zdołał powiedzieć: − Cześć, Tiffany. Musiał teraz uważać, żeby nie oduczyć się mówienia. Spojrzała na niego. Jej oczy rozbłysły. − Zrobiłeś to − stwierdziła. − Dla mnie. − Tak − powiedział Brad. Bez uprzedzenia rzuciła mu się na szyję i pocałowała go. To był najbardziej oszałamiający pocałunek w jego życiu. Brad poczuł na sobie jej ramiona. Poczuł bicie jej serca, jej skórę, zapach włosów, perfum, jej oddech. Przede wszystkim nie tylko czuł wargi Tiffany na swoich, ale czuł również, jak ona go odczuwa, poczuł, jak się czuła, kiedy on ją poczuł i tak ciągle, w niekończącej się spirali, która rozwijała się i rozwijała, aż prawie nie potrafił ustać na nogach. Wcale nie byłoby przesadą stwierdzenie, że Brad nigdy jeszcze nie doświadczył seksu równie wspaniałego, jak ten jeden pocałunek. Tiffany odsunęła się od niego, trzymając go na odległość wyciągniętych ramion. − Teraz rozumiesz? − zapytała, prawie tracąc dech. − Teraz już rozumiesz, dlaczego tego chciałam? Brad przytaknął, jeszcze nie będąc w stanie jasno sformułować myśli. − Tak − powiedział tylko. – Całkowicie.

35 | Kolejny dzień dobiegł końca. Serenity nie wiedziała nawet, którego dzisiaj mieli. W Hideout łatwo traciło się poczucie czasu. Wszystkie dni wydawały się podobne do siebie. Było dużo pracy, a kiedy akurat jej brakowało, Serenity nie wiedziała, co ma ze sobą począć. Bo i co miała robić? Nie mogła nigdzie wyjść. Przywykła więc do szwendania się po kuchni i jadalni. Najpierw uczyła się czegoś przez kilka godzin, chcąc w ten sposób uporać się z nudą. Przez kilka godzin pomagała też w kuchni, starając się zrobić coś pożytecznego, pobyć wśród ludzi. I tak właśnie mijały kolejne dni. Wieczorem wszyscy się spotykali. O godzinie siódmej, wspólnie oglądali wiadomości na wielkim telewizorze, a potem rozmawiali o nich przy jedzeniu. I tak w kółko. Dzisiaj była pizza. W piekarni trzasnęły drzwiczki pieca, dźwięcznie zabrzęczały blachy przesuwane na podgrzewaczu. Zapachniało świeżo wypieczonym ciastem i serem. Serenity pomagała przy robieniu sałatki, rozmawiając z Dylanem Farrellem, który również niedawno trafił do Hideout. Przyłapała się na tym, że z dużym zaciekawieniem słucha jego opowieści, o tym jak bez pieniędzy uciekał przez całe Stany przed FBI. Wszyscy zebrali się punktualnie w porze rozpoczęcia telewizyjnych wiadomości. Informowano w nich o tym, co zwykle: o kryzysie na Bliskim Wschodzie, wzrastającym

bezrobociu, kłótni w Kongresie. Serenity prawie tego nie słuchała. Była głodna i cieszyła się na pizzę. Potem podano wiadomość, że niejaki Chuck Brakeman został powołany na nowego szefa sztabu Białego Domu. Wtedy tata, Russell, Kyle oraz jeszcze kilka osób zakrzyknęło chórem: − Brakeman! Serenity obejrzała się, zirytowana. Finn machał rękami. − Już gdzieś słyszałem to nazwisko… − Kiedy byliśmy w San Francisco! − zawołał Nick Giordano. − Właśnie wtedy mówili o nim w wiadomościach. − Psst − syknął tata. Ucichli. Wpatrywał się w ekran, gdzie na podium wchodzi mniej więcej czterdziestoletni blady mężczyzna o szczupłej twarzy. Za nim wisiał gwieździsty sztandar. Napis, wyświetlany na pasku u dołu, głosił, że to Chuck Brakeman, nowy szef sztabu Białego Domu. − Dzień dobry, panie i panowie − pozdrowił zgromadzonych dziennikarzy. − Muszę powiadomić państwa o sprawie, do której, jak mam nadzieję, podejdziecie rzeczowo i z odpowiednim spokojem. − W ogóle nie wyglądał na kogoś biorącego udział w swojej pierwszej konferencji prasowej. Wręcz przeciwnie, sprawiał wrażenie człowieka, dla którego takie wystąpienia miały wręcz rutynowy charakter. − Prezydent postanowił poddać

się operacji serca, już od jakiegoś czasu doradzanej mu przez lekarzy. Konkretnie chodzi o wszczepienie nowej zastawki serca. Prezydent uda się na tydzień do Baltimore, do nowego centrum kardiologicznego przy Johns Hopkins Hospital. Na ten czas jego obowiązki przejmie wiceprezydent. Za chwilę połączy się z państwem, aby powiedzieć kilka słów. Na ekranie pojawiła się charakterystyczna twarz wiceprezydenta. Wyjaśnił, że administracja będzie działała nieprzerwanie pod jego kierownictwem, a kraj zachowa pełne zdolności obronne. − Zrobimy wszystko co w naszej mocy, aby prezydent w pełni powrócił do zdrowia i odzyskał siły – oświadczył. − W nadchodzących miesiącach czekają nas poważne wyzwania. Teraz już nie będę musiał martwić się o jego zdrowie. Następnie głos zabrał sam prezydent. Odbywał właśnie podróż zagraniczną, wystąpił przed kamerami pod zachmurzonym niebem jakiegoś południowoamerykańskiego kraju. Wyglądał zdrowo, zachowywał się swobodnie, miał dobry humor i ani trochę nie sprawiał wrażenia osoby dotkniętej jakimiś problemami. − Ach − zaczął, bez zastanawiania się, gdy tylko usłyszał pytanie jakiejś reporterki o czekający go zabieg. − Sądzę, że gdyby Jim po zakończeniu kadencji chciał sam startować w wyborach prezydenckich, nie zaszkodzi, jeżeli teraz pozna

przedsmak tego, na co się decyduje. Zgromadzeni roześmiali się. Potem nadano wiadomości sportowe. Tata ściszył dźwięk. − Chuck Brakeman… – rozejrzał się wokół. − Już raz słyszeliśmy to nazwisko, kiedy byliśmy w San Francisco pod koniec kwietnia. To był właśnie ten wieczór, kiedy po raz pierwszy czynnie sprzeciwiliśmy się Koherencji. Podano wtedy w wiadomościach, że Brakeman, doradca prezydenta, zniknął na tydzień w tajemniczych okolicznościach. Twierdził, że przeszedł załamanie nerwowe. − Równie dobrze mógł wtedy zostać przejęty przez Koherencję − rzucił Russell. − Właśnie – przytaknął tata. − A teraz jest szefem gabinetu. Szefem gabinetu Białego Domu! Osobą, od której zależy, kto uzyska dostęp do prezydenta, która ustala prezydencki terminarz. Szef sztabu − to brzmi może niewinnie, jednak w rzeczywistości to niezwykle ważne stanowisko. I właśnie gdy on je obejmuje, prezydent ma zostać odizolowany na cały tydzień. Przypadkiem właśnie na taki okres, jakiego potrzeba, żeby chip Upragdera przyjął się i zmusił nosiciela do swojego rytmu działania. − Rozejrzał się, wyszukał wzrokiem Christophera i zapytał: − To wygląda tak, jak gdyby Koherencja planowała przejęcie prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki, prawda? Christopher powiedział tylko:

− Tak. Serenity poczuła, że przechodzi ją dreszcz. Prezydent. Człowiek, który kontroluje bomby atomowe. Tata zaczął przechadzać się tam i z powrotem. − Rozumiem – powiedział. − Tak, to ma sens. Załóżmy, że Koherencja obejmie teraz swoją całkowitą kontrolą prezydenta, a wraz z nim całą amerykańską administrację. Jaki będzie jej następny krok? We wrześniu, w USA odbędzie się szczyt G20, największy, jaki do tej pory zorganizowano. Szefowie rządów dwudziestu najważniejszych państw świata, razem ze swoimi świtami zamkną się w odciętym od świata centrum konferencyjnym w Bergen, w Wirginii – i to akurat na pięć dni! To dość czasu, by Koherencja opanowała te wszystkie rządy. – Co za okazja! − Zatrzymał się. − O to właśnie chodzi. To ostateczna próba uzyskania przez Koherencję władzy nad światem. Cisza, która zapadła w jadalni, była prawie namacalna. Wszyscy wstrzymali oddech. A potem, z jakiegoś powodu, wszystkie oczy zwróciły się na Christophera. Ten zaś potrząsnął głową. − Nie. Sądzę, że Koherencja na pewno chce przejąć szefów rządów, jednak w ostatecznym rozrachunku to niewiele będzie znaczyć. Właściwe przejęcie władzy stanowi już ta akcja z Lifehookami. − Sądzę − ostrym tonem powiedział tata − że źle oceniasz znaczenie urzędu prezydenckiego. − Odwrócił się, przetarł

czoło. − Stoimy w obliczu zamachu stanu. Koherencja sięga po mózg najpotężniejszego człowieka świata. Przyjaciele, musimy się temu jakoś przeciwstawić. Wszystkimi środkami, jakie mamy do dyspozycji. − To bez sensu − odparł Christopher. − Jak my zamierzamy… Serenity wzdrygnęła się, widząc, jak ojciec podchodzi do Christophera i łaja go. − Przede wszystkim absurdem jest ciągłe powtarzanie, że nic nie ma sensu! Nie chcę już więcej słyszeć, że nie mamy żadnych szans i że Koherencja i tak wygra. To nam wcale nie pomaga, rozumiesz? Zapadła cisza, niczym po jakimś wybuchu. Zresztą reakcja taty była nim. Christopher nie odzywał się już. Wzruszył ramionami, zamknął się w sobie i znowu przybrał beznamiętny wyraz twarzy. Serenity ze zdumieniem przyglądała się ojcu. Po raz pierwszy w życiu wydał jej się naprawdę nieprzyjemny.

36 | Jeszcze tego samego wieczora wszyscy zabrali się do działania. Jeremiah Jones postanowił, że ruszy z kilkoma osobami „aby coś zrobić”, a wkrótce potem korytarze rozbrzmiały pospiesznymi krokami, uporczywymi nawoływaniami oraz szybkimi wymianami zdań. Niesiono bagaże do holu, rozmawiano na temat zapasów benzyny, a we wszystkim panował pośpiech, bo Jones chciał ruszyć w trakcie najbliższej ślepej fazy. Nie mówił, co dokładnie planuje, w każdym razie nie tak, by Christopher czegoś się domyślił. Wiedział tylko, że Jones spróbuje ostrzec prezydenta. Powodzenia. Christopher trzymał się z dala od zamieszania i gorączkowej krzątaniny w bocznych sztolniach Hideuot. Otworzyły się wrota w holu, rozległ warkot silników. Interesujące, że kiedy brama była otwarta, powietrze pachniało pustynią. Zazwyczaj klimatyzatory zatrzymywały tę woń. Chłopiec wsłuchał się w siebie. Świetnie znał uczucie, które ogarnęło go po kłótni z Jeremiahem Jonesem. Było bardziej swojskie niż jakiekolwiek inne. Uczucie bycia sam na sam z problemem. Brak kogokolwiek, do kogo można by się zwrócić. Zdanie na własne siły. Aż za dobrze znał to pospieszne brzęczenie myśli, krążących wokół zagadek pozbawionych odpowiedzi. Odchylił głowę, oparł ją o ścianę. Znowu silniki. Brama

ponownie się zamknęła. Jones i jego towarzysze ruszyli w drogę. Pozostali weszli po schodach do jadalni. Słyszał przez drzwi, jak rozmawiają. Przytłumiona, pełna ekscytacji mamrotanina, brzmiąca, jak gdyby dyskutowało trzy razy więcej osób, niż mieszkało w Hideout. Wreszcie wstał i ruszył szukać swojego ojca. Znalazł go w warsztacie – samotnego majsterkowicza na wysepce światła w ciemnym pomieszczeniu. W półmroku tokarki, wiertarki i szlifierki wyglądały niczym stado śpiących zwierząt. Tata lutował płytkę obwodu drukowanego. Tylko przelotnie zerknął na zbliżającego się Christophera. − Co to jest? – zapytał chłopak. − A jak myślisz, co to może być? − odparł ojciec, zajęty przylutowywaniem drugiej nóżki kondensatora. − Czy ktoś, kto analizuje chipy Upgraderów, może mieć jakikolwiek problem z rozpoznaniem tego? Christopher przyjrzał się płytce; diodom, tranzystorom i opornikom. Studiował przebieg dróg przewodzenia, próbując wyobrazić sobie wszystko jako schemat połączeń. − To układ sterowania − stwierdził. − Mógłby pochodzić z jakiejś pralki. Tata uniósł wzrok. − Nieźle. Tak, z dużej pralki do prania pościeli. Starej jak świat, ale wciąż na chodzie. W zasadzie nie działał tylko

kondensator. Wypuścił kilka kropel cyny lutowniczej, uniósł płytkę i przyjrzał się jej z wyraźnym zadowoleniem. − Dlaczego nie jesteś z pozostałymi? − zapytał Christopher. − Liz mówiła, że to pilna sprawa. Piętrzą się całe stosy prania. − Odłożył płytkę na bok, na bloku metalicznej pianki i nieco się przygarbił. – A co innego mam tam robić? Nie mam ochoty dyskutować o Koherencji. Wiem, jak to jest być w Koherencji. Wystarczy, że czeka mnie to ponownie. Na razie wolę robić coś innego, niż o tym myśleć. Christopher wpatrywał się w półmrok. Były takie chwile, kiedy tęsknił za Koherencją, za rozwiązaniem wszystkich problemów, z którymi borykał się jako samodzielna istota. − Chciałbym cię zapytać o coś, co się z tym wiąże. Tata zaczął czyścić lutownicę. − Jeśli nie da się tego uniknąć… − Tamte ataki bombowe. Winą za nie obciążono Jeremiaha Jonesa oraz jego ludzi. − Tak? − O co chodziło wtedy Koherencji? Co to były za dane, że koniecznie chciała je usunąć z powierzchni ziemi? Tata odłożył pakuły, zamyślił się. − Nie wiem – stwierdził. − A czy pamiętasz, czy kiedyś to wiedziałeś? − Nie.

Spojrzenie ojca stało się trochę nieobecne. Christopher milczał, przyglądając mu się i czekając. – To było coś ważnego, ogromnie ważnego − kontynuował tata po krótkiej chwili, która zdawała się trwać wieki, wędrował wśród wspomnień. – Tyle wiem. Chodziło o jakieś konkretne dane, którymi martwiła się Koherencja. Ogromne ilości danych, tyle, że trzeba je było przechowywać rozdzielone pomiędzy trzy firmy w New Jersey. Należało to wszystko zniszczyć jednocześnie. Wszystko musiało przebiec szybko i nic nie mogło pójść nie tak. − Zerknął na Christophera. − Więcej nie wiem. − Ogromne ilości danych? Ile w przybliżeniu.? − Gigantyczne. Pół miliona gigabajtów, może więcej. I nic z tego nie mogło pozostać, nawet jeden bajt. − I nie masz pojęcia, czego dotyczyły te dane? − Najmniejszego. Dziwne. Jakie zagrożenie Koherencja mogła widzieć w tych danych? Kto w ogóle gromadził podobne dane? No, jasne, Google. Ale przecież im się nic nie stało. Mieli własne parki serwerów. I jakie dane zajmowałyby aż tyle miejsca? Raczej nie teksty i liczby. Może dane graficzne? Obrazy, mapy, wartości pomiarów z eksperymentów naukowych. Hmm. Nic mu nie świtało. Im dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej cała sprawa wydawała się tajemnicza.

Mógł o to zapytać jeszcze kogoś: Alberta Burnsa. Christopher znalazł go w kuchni dopiero wieczorem, gdy większość mieszkańców kryjówki już poszła spać. Sprzedawca nieruchomości siedział przy kuchennym blacie, przekomarzał się z Ireną i wydawało się, że absolutnie nie chce, aby ktoś mu przeszkadzał. − Mam tylko jedno, krótkie pytanie – oznajmił chłopak. − O to, czy pamięta pan pewną rzecz z czasów, kiedy był pan w Koherencji. − No dobrze − westchnął szpakowaty mężczyzna, okryty siecią zmarszczek. − Nie uciekaj. – Puścił oko do Irene, po czym odszedł kilka kroków na bok, aby porozmawiać z Christopherem. Jednak i on nie potrafił odpowiedzieć. − Ataki? Nie mam pojęcia, o co w tym chodziło. Nie miałem z tym nic wspólnego. No jasne, coś tam do mnie dotarło, tak jak do wszystkich, ale tylko takie słabe echo. Coś jak swędzenie palca, kiedy jest się akurat skupionym na oglądaniu Super Bowl. Nie zwracasz na to większej uwagi, drapiesz się i po sprawie. − A jeśli teraz wrócić do tego myślami? − zagadnął Christopher bez większej nadziei. Burns potrząsnął głową. − Przykro mi, chłopcze. Przypominam sobie tylko uczucie. Że to było coś pilnego. Ale wtedy było wiele pilnych spraw.

− Jasne − powiedział Christopher Dziękuję. Kiedy wieczorem kładł się spać, wciąż męczyło go uczucie, że pytanie o to, jakie dane Koherencja chciała zetrzeć z powierzchni Ziemi, jest bardzo ważne.

37 | Już po dwóch dniach z Lifehookiem Brad ledwie potrafił sobie wyobrazić, jak wcześniej żył bez niego. Obojętnie, czy musiał policzyć coś w pamięci, czy chciał przypomnieć sobie datę urodzin jakiegoś aktora, czy też chciał sprawdzić, jaka będzie pogoda, albo co leci w telewizji – zawsze miał przy sobie tego małego, przyjaznego chochlika, który wszystko podszeptywał. To było więcej niż praktyczne. Brad zaczął zupełnie inaczej żyć. Rozumiał teraz Pete’a i jego namowy. Rodzice Brada wciąż jednak kategorycznie sprzeciwiali się Lifehookowi, tym mocniej, im częściej w telewizji pokazywano programy czy dyskusje związane z tematem implantów. Kiedy Dick Poldo, słynny publicysta zajmujący się tematyką komputerów, początkowo krytycznie nastawiony do Lifehooka, w późnowieczornym talk show nie mógł się go nachwalić, ojciec tak się zdenerwował, że prawie zabrakło mu tchu. − A co z twoimi kolegami? − zapytał syna. − Też mają to coś w głowach? − Kilku – ostrożnie przyznał Brad. − Ludzkie pojęcie przechodzi − parsknął tata. − Świat się robi coraz bardziej szalony. Na ekranie telewizora Poldo wyjaśniał właśnie, że nie pozwoli, aby cokolwiek przeszkodziło mu w tym, żeby codziennie uczyć się czegoś nowego. „Nawet ja sam”, oznajmił, wzbudzając wesołość publiczności.

Następnego dnia pojawiła się nowość – za pośrednictwem Lifehooka nadano reklamę! Chochlik w uchu szeptał, że już niedługo będzie można nabyć koszulki z logo Lifehooka, we wszystkich kolorach i rozmiarach. Aha, pomyślał Brad. Teraz coś takiego. Tak właśnie chcą zarabiać na Lifehooku – reklamami. Chociaż, z drugiej strony… dlaczego nie? Przecież w Googlu nikomu to jakoś bardzo nie przeszkadzało. Rozpoczęcie akcji reklamowej od koszulek Lifehooka stanowiło zaś ruch wręcz wyrafinowany, iście szachowy. Tak oto miliony ludzi staną się niedługo chodzącą reklamą sieci. Brad miał wielką ochotę chociaż przyjrzeć się tym koszulkom. Oczywiście, żadnej sobie nie kupi. Bo i gdzie miałby ją nosić? Rodzice, przy swoim sprzeciwie wobec Lifehooka, bardzo by się wkurzyli. Pewnie to tylko kwestia czasu, jak się wreszcie przekonają. W mediach można było znaleźć mnóstwo pochlebnych opinii, a sami przecież zawsze szli z duchem czasu, nawet jeśli czasem opornie. Zresztą nie zaszkodziłoby trochę im w tym pomóc. Brad znalazł w gazecie wywiad z jakimś prawnikiem, opowiadającym o własnych doświadczeniach z Lifehookiem. Twierdził wprost, że urządzenie nadaje się nie tylko dla młodzieży. Po prostu młodzi ludzie stanowili grupę docelową najbardziej otwartą na nowe technologie.

Szczegółowo opisywał, jak bardzo Lifehook przydaje mu się w codziennej pracy. Chłopak zostawił gazetę w takim miejscu, aby wieczorem ojciec na pewno się na nią natknął. Później odezwała się do niego Tiffany, proponując spotkanie w hipermarkecie. Jasne, odparł Brad, uznając, że to fajnie, że zamiast z koleżankami chce się wybrać na zakupy właśnie z nim. Wciąż jeszcze nie wyszli poza etap pocałunków. Tiffany chciała, by wszystko działo się powoli, a gdy przekazała mu to przez Lifehook, doskonale ją zrozumiał. A nawet – inaczej niż zwykle – podzielał jej zdanie. Po pierwsze dlatego, że związek z Tiffany uważał za coś poważnego, więc kilka tygodni albo miesięcy nie miało dużego znaczenia. A po drugie, musiał się jeszcze przyzwyczaić do nowej intensywności, jaką wszystkiemu dawał Lifehook. Nawet bez seksu wydawało mu się, że jest świecą płonącą na obu końcach i jeszcze pośrodku. Wybrali się więc wspólnie do centrum handlowego. Jak się okazało, nie tylko oni. Na miejscu ujrzeli tłumy ludzi, wychodzących ze sklepów z całymi stosami koszulek. Okazało się, że parking jest zapełniony, i Brad nieźle musiał się naszukać jakiegoś wolnego miejsca.. − Hej, co za bezczelność − stwierdziła Tiffany, gdy zobaczyli cenę. − Trzydzieści dziewięć dolarów za jedną koszulkę? To przecież drożej niż za Lifehook! Brad przyznał jej rację, jednak dziewczyna i tak wzięła

trzy koszulki, jedną białą, jedną niebieską i jedną czerwoną. − Jakoś muszę – wyjaśniła. − Nie ma sensu, żebym sobie kupował − stwierdził Brad. − Rodziców szlag by trafił, gdybym to założył. Są kategorycznie przeciwni. − Nie wiedzą, co tracą. − Racja − odparł Brad, uniósł przed siebie słomkowożółtą koszulkę i obejrzał się w lustrze. Wyglądała dobrze, wręcz ba, cholernie dobrze. Aż nie chciało się z nią rozstawać. − Nie − powiedział. − Nie mogę tego kupić. − Odłożył koszulkę, − Chodźmy już. Wszystkie kasy działały, a chociaż większość klientów płaciła po prostu odciskiem palca i tak tworzyły się długie kolejki. Im dłużej czekali, tym bardziej nieprzyjemna stawała się dla Brada myśl o tym, że wyjdzie stąd, nie kupując T-shirt. Wreszcie stanie z pustymi rękoma stało się już nie do zniesienia, wręcz sprawiało mu ból. Pospieszył do stołu z żółtymi koszulkami, chwycił jedną i ponownie stanął obok Tiffany. − Nie będę jej zakładał przy rodzicach − oznajmił. − To chyba przez Lifehooka tak nami manipulują, żebyśmy musieli to kupować – odezwała się Tiffany. Oboje się zaśmiali z tego pomysłu, ale kiedy Brad wrócił do domu, nie opuszczało go uczucie, że w słowach Tiffany kryło się ziarno prawdy. Bo przecież, co to za głupi pomysł, aby kupować koszulkę i nosić ją po kryjomu! Aby już nigdy

coś podobnego nie przyszło mu do głowy, zebrał się w sobie i schował torebkę z koszulką na samym dnie szafy.

38 | Wrócili nazajutrz po południu, tuż po trzeciej. Serenity czekała na nich w holu, jeszcze zanim rozpoczęła się ślepa faza. Przyglądała się otwierającym wrotom oraz szykującemu się do wyjazdu autu ze szczotkami. Czuła się jak wyrodna córka, bo wczoraj wieczorem tak źle myślała o swoim ojcu. Teraz chciała jakoś temu zadośćuczynić. Była z nią też pełna napięcia mama. Dziesięć minut po rozpoczęciu się ślepej fazy w polu widzenia pojawiła się terenówka. Gramoliła się powoli przez skaliste przestrzenie - pewnie niczego nie udało się osiągnąć. Samochód wjechał na wolne miejsce parkingu. Zgasł silnik, a gdy wyjechało auto zacierające ślady, wszyscy wysiedli. Mieli zaczerwienione, podkrążone oczy, plamy potu pod pachami, wyglądali na wycieńczonych. − Najpierw wezmę prysznic – mruknął Russell. Tylko przelotnie kiwnął głową ku mamie i Serenity, po czym ruszył w stronę schodów. Finn grzebał we wnętrzu samochodu. Podszedł tata, szybko objął je obie, był jednak nieobecny myślami. − Nic się nie dało zrobić − oznajmił cicho. − A czego się spodziewałeś? − zapytała mama, trzymając mu dłoń na ramieniu, tak jak gdyby nie chciał go wypuścić. − Myślałeś, że wystarczy zadzwonić do Białego Domu, żeby cię zaprowadzili do prezydenta?

Tata pogładził się po łysej głowie. − Nie, oczywiście, że nie. Chociaż dosyć interesujące było, jak do takich spraw podchodzi tamtejsza centrala telefoniczna. Musi tam codziennie dzwonić mnóstwo wariatów, chcących rozmawiać z prezydentem. Mama gorzko się zaśmiała. − I teraz ty również do nich należysz. Wydawało się, że tata jej nie słyszy. − Mam od metra waszyngtońskich numerów telefonów, myślałem, że coś zdołam osiągnąć. Znam siostrę ministra obrony, spotkaliśmy się podczas mojego cyklu spotkań autorskich, na bankiecie urządzanym przez wydawnictwo. Cholera, przed laty prowadziłem długą, mailową dyskusję z bratem obecnego prezydenta! Dał mi swój numer telefonu i napisał, że mam zadzwonić, jeżeli będę potrzebował pomocy. − Westchnął. – Wszystko na nic. Słysząc nazwisko „Jeremiah Jones”, połowa ludzi myślała, że sobie z nich żartuję, a druga połowa od razu odkładała słuchawkę. − Och, Jerry! − Mama nieśmiało rozpostarła ramiona, a tata pozwolił raz jeszcze się objąć. − Myślałem, że chociaż jedna osoba… – dodał, po czym umilkł. − Zadzwoniłeś pod wszystkie numery, prawda? − Wszystkie. Przez chwilę oboje stali w milczeniu. Przerwało je czyjeś chrząknięcie. To był Finn, z plecakiem na ramieniu,

umordowany do nieprzytomności. − Idę – oznajmił. − Spotkanie w kuchni czy w warsztacie? − W kuchni − odparł tata. – Szybko opowiem o wszystkim. Zaraz przyjdę. Wydobył się z objęć Mamy, spojrzał na Serenity. − Wiesz, gdzie jest Christopher? Znaleźli go w jednym z bocznych korytarzy ozdobionych malowidłami, tym ze zwierzętami ze wszystkich stron świata. Siedział na podłodze, pod wizerunkiem orłów bielików, szybujących ponad okrytymi śniegiem szczytami gór. − Co tutaj robisz? − zapytał tata. − Rozmyślam − odparł Christopher. Serenity zauważyła, że ojciec musiał zebrać się w sobie, aby oznajmić: − Nie udało mi się dotrzeć do prezydenta. Mam mnóstwo znajomości, ale… obawiam się, że teraz nie cieszę się najlepszą opinią. Christopher milczał. Nie poruszył się nawet o milimetr. Tata odchrząknął. − Mówię ci o tym dlatego, że… no, mam pomysł… dokładnie mówiąc, chciałbym prosić o zhakowanie smartfona prezydenta. Christopher odetchnął gwałtownie. − Uch. − Słuchaj − mówił tata. − Włamałeś się przecież do

światowego sytemu bankowego. A wtedy miałeś tylko trzynaście lat. − Tak. Ale wtedy miałem odpowiednie materiały. A banki były przekonane, że nie może się im nic stać. Nie miałem do czynienia z ludźmi z NSA. Prawdziwymi specami. Najlepszymi na świecie fachowcami od komputerów na świecie. Serenity przyjrzała się ojcu. W tej części sztolni panował półmrok, bo świeciła się tylko co trzecia lampa, ale dostrzegła zniecierpliwienie, które przemknęło po jego twarzy. − Christopher − powiedział jednak nieomal dobrotliwym tonem. − To tylko telefon. Powinno wystarczyć znalezienie numeru, prawda? − Raczej wątpię − odparł chłopak. Zawahał się przez chwilę − Ale mogę spróbować. Serenity miała wrażenie, że powiedział tak tylko po to, aby znowu nie odmawiać wprost. I potrafiła to zrozumieć.

39 | Christopher ruszył już wieczorem. Skorzystał ze ślepej fazy, zaczynającej się niedługo przed ósmą. − Mam wrażenie, że ojca ogarnęła jakaś obsesja – stwierdził zmartwiony Kyle, kiedy jechali przed siebie pustą drogą pod rozgwieżdżonym niebem. − To naprawdę mądry człowiek, ale czasem… − nie dokończył. Christopher milczał. Po pierwsze, nie wiedział, co mógłby powiedzieć, a po drugie miał wrażenie, że Kyle tak naprawdę mówi sam do siebie. − W dzieciństwie nie pojmowałem, dlaczego matka go zostawiła. Przecież się kochają, nawet ślepy by to zauważył! Teraz potrafię ją zrozumieć. Jakoś dziwnie było znowu jechać starą, rozklekotaną terenówką Kyle’a, samochodem, od którego w pewnym sensie wszystko się zaczęło. W powietrzu cuchnęło prastarym kocem, spoczywającym z tyłu w bagażniku. Christopher myślał o tym, jak kiedyś ukrywał się pod nim całą noc, a nawet spał przykryty nim. Przyjrzał się też pokrywie silnika, zastanawiając się, gdzie i kiedy Kyle ją wymienił, bo nie zauważył śladów po kulach. Prawie nie spotykali innych pojazdów. Christopher nie wiedział dokładnie, dokąd jadą, zresztą było mu wszystko jedno. Miał wrażenie, że zmierzają na południe. − Spróbujemy tutaj − oznajmił Kyle, dopiero po kilku godzinach jazdy. Skręcili w stronę jakiegoś śpiącego osiedla. Oczywiście, nocą wszystkie biblioteki były zamknięte,

podobnie jak niemal wszystkie kafejki internetowe. Dlatego Christopher zabrał laptop, a Kyle mapę, na której zaznaczono wszystkie pozbawione zabezpieczeń lokalne sieci bezprzewodowe, odkryte przez stałych mieszkańców Hideout podczas rozmaitych wyjazdów. Niestety takie informacje bardzo szybko się dezaktualizowały, potrzebowali więc odrobiny szczęścia. Przy wjeździe stała jaskrawo pomalowana tablica z napisem Witamy w Lankton Height! Minęli wille w stylu meksykańskim, tak do siebie podobne, że łatwo byłoby o pomyłkę. Każdą parcelę otaczał biały, zwieńczony dachówkami murek, za którym na nocnym wietrze kołysały się palmy. Poprzez kraty bram widać było drogie limuzyny. Samochód Kyle’a, z silnikiem terkoczącym tak, jak gdyby zaraz miało coś mu odpaść, na przykład rura wydechowa, zdecydowanie nie pasował do tego miejsca. Jednak w domach nie paliły się światła, nikogo nie było na ulicy. Kiedy tak toczyli się z wolna, Christopher uruchomił laptop. − Dobra, mamy sieć − oznajmił, gdy na monitorze pojawił się symbol niezabezpieczonego dostępu do Internetu. Kyle zatrzymał się na poboczu, wyłączył silnik. − No to zaczynaj. − Już działam. Silnik cicho trzeszczał. Kyle szeleścił mapą, wpisując datę

i godzinę. Christopher miał wrażenie, że brat Serenity chciałby jak najszybciej wrócić do Hideout. Po prostu świetne warunki do skomplikowanego, komputerowego włamania! Christopher zatonął w czasie i przestrzeni, zanurzył się w świat danych, przestając zauważać wszystko inne. Zaczął od zorientowania się, co właściwie wiadomo o smartfonie prezydenta. Znalazł przede wszystkim mnóstwo bzdur, ale odkrył też kilka artykułów rzetelnie zgłębiających zagadnienie. Głowę państwa zasadniczo należało chronić przed rozmaitymi zagrożeniami. Przede wszystkim nikt nie mógł podsłuchiwać rozmów telefonicznych prezydenta ani włamać się do jego telefonu, przekształcając w aparat podsłuchowy; należało zapobiec nieautoryzowanemu dostępowi do połączonej ze smartfonem skrzynki mailowej, co już stanowiło pod względem technicznym nie lada wyzwanie. Sprawę dodatkowo utrudniał przepis, nakazujący przechowywanie oraz archiwizację całej korespondencji prezydenta, do której oczywiście zaliczały się także e-maile. Kolejne zagrożenie stanowiła możliwość ustalenia za pomocą telefonu miejsca pobytu prezydenta. Lokalizować aparat można było dwojako. Przez GPS, czego jednak dawało się uniknąć, po prostu wyłączając odpowiedni moduł, bo przecież prezydent raczej nie musiał korzystać z telefonu, aby się dowiedzieć, gdzie jest najbliższa pizzeria. Nie

sposób było jednak wyłączyć zwyczajnej lokalizacji komórki radiowej, bo wtedy urządzenie przestałoby być telefonem komórkowym. Po czwarte, mogło też się zdarzyć, że prezydent zwyczajnie zgubi telefon. Należało więc utrudnić przedostanie się zawartych w nim tajnych informacji w czyjeś niepowołane ręce. Aby uniknąć powyższych zagrożeń, wszyscy prezydenci, od George’a W. Busha włącznie, rezygnowali z telefonów komórkowych oraz wysyłania e-maili. Dopiero prezydent Obama polecił znaleźć odpowiednie rozwiązania techniczne, bo nie chciał przestać korzystania ze smartfona. Otrzymał specjalne urządzenie, którego skonstruowanie pochłonęło osiemnaście milionów dolarów. Takie same aparaty, kosztujące ponad trzy tysiące dolarów za sztukę, dostali także pracownicy tajnych służb oraz ministerstwa obrony. Christophera czekało tu niemałe zaskoczenie. Smartfona prezydenta nie przeznaczono do komunikowania się z całym światem. Urządzenie umożliwiało jedynie kontakt ze stosunkowo wąskim kręgiem osób: rodziną, członkami gabinetu, a także niektórymi przyjaciółmi oraz doradcami. Innymi słowy – telefon prezydenta nie miał zwykłego numeru, który trzeba by tylko odnaleźć. Dawało się do niego zadzwonić jedynie z aparatu wchodzącego w skład tej samej, szczególnie chronionej sieci. Christopher znalazł więc tylko jeden punkt zaczepienia:

aparat, z którego można było dodzwonić się do prezydenta. Czy takie urządzenie pozwalało na łączenie się też ze zwyczajną siecią telefoniczną? Z pewnością. Na przykład córka prezydenta mogła chcieć telefonować do koleżanek ze szkoły. Ściągać sobie piosenki, robić zdjęcia, wysyłać je. Najprościej byłoby ukraść jej telefon. Tyle że w tym celu należało się znaleźć w Waszyngtonie i przechytrzyć bezustannie czuwających pracowników Secret Service. Z pewnością nie leżało to w zasięgu jego możliwości. Istniała też inna szansa, działanie bardziej skomplikowane i niedające gwarancji skuteczności. Miało jednak tę zaletę, że wszystko dałoby się przeprowadzić na odległość. Christopher musiał tylko wpuścić do tego uprzywilejowanego telefonu jakiegoś trojana. Potem wystarczyłoby tak połączyć się z zawirusowanym urządzeniem, aby aktywować szpiegowski program, żeby ten niepostrzeżenie dotarł do smartfona prezydenta. Gdyby się udało, efekt na pewno byłby olśniewający. Dobra, pomyślał Christopher. Co prawda to jeszcze nie rozwiązanie problemu, ale już coś, czego warto spróbować. Potrzebował więc nie tylko numeru jednego z takich uprzywilejowanych telefonów komórkowych, lecz również informacji, jaki to dokładnie model i jaki system operacyjny go obsługuje. Z kolei te dane może znajdzie w komputerach Białego Domu.

Wiedział już zatem, jaki jest następny krok. Musi włamać się do sieci biurowej Białego Domu. W gruncie rzeczy nawet przyjemne zadanie. Kiedyś często robił coś podobne tylko dla zabawy. Emocjonującym wyzwaniem było na przykład włamanie się do komputera na Kremlu. Niestety, z tego, co tam znalazł, niewiele potrafił odczytać, bo nie znał rosyjskiego. Za to do woli wchodził sobie do rządowych komputerów w Wielkiej Brytanii. Naturalnie, sieć biurowa Białego Domu była doskonale zabezpieczona. Nie aż tak, jak sieci wojskowe, lecz wystarczająco dobrze, by potrzebował kilku specjalistycznych narzędzi. Na szczęście dało się je znaleźć w pewnych zaufanych zakamarkach Internetu. W tym samym momencie, gdy Christopher zaczął ściągać pierwszy pakiet danych, Kyle spytał: − I jak, masz coś? Zabrzmiało to, jak gdyby pytał: „Kiedy wreszcie będziemy mogli wracać?” Christopher przyjrzał się słupkowi. Trzydzieści procent… Trzydzieści dwa… − Dopiero zaczynam – odparł, bez owijania w bawełnę. − Aha – powiedział Kyle. − Tak tylko chciałem się dowiedzieć. Christopher stłumił westchnienie. To mogło potrwać do co najmniej wczesnego ranka. Kyle uschnie z nudów. Potem kiedy słupek ładowania dotarł już do

dziewięćdziesięciu dziewięciu procent, niepodziewanie wyskoczyło okienko komunikatora. Widniała w nim informacja: Wysłane przez: Pentabyte-Man, a otrzymana wiadomość brzmiała: ComputerKid2, jesteś tam? Christopher poczuł się tak, jak gdyby jego serce na jakiś czas przestało bić. Starannie zadbał o anonimowość komputera. Nie trzymał na nim żadnych identyfikujących go danych, także hasła komunikatora. Sieć miała widzieć laptop jako świeżo zakupioną maszynę, pierwszy raz łączącą się z Internetem. Jak to możliwe, że Pentabyte-Man go znalazł? Należało zachować ostrożność. Christopher zastanowił się, a potem wpisał ciąg liczb szesnastkowych, łącznie szesnaście par, następnie wysłał jako odpowiedź. Początkowo nic się nie działo. − Jak szybko możemy stąd zniknąć, gdyby to było konieczne? − zapytał półgłosem. Kyle głośno wciągnął powietrze. − Hmm. Silnik uruchomię w try miga. A co masz na myśli? − Ta droga, którą tutaj przyjechaliśmy. Jak stąd daleko do najbliższego skrzyżowania? Gdzie można by jeszcze skręcić? − Ach, tak – zastanowił się Kyle. − Będzie z kilka mil. Ping. Pojawiła się odpowiedź. Kolejnych szesnaście liczb szesnastkowych, a pod spodem: To było trudne! Dobrze, że nigdy nie kasuję danych.

− Dobra − oznajmił Christopher. − Już po wszystkim. Kyle nachylił się do niego. − Co to miało znaczyć? Z kim ty w ogóle czatujesz? − Najwyraźniej rzeczywiście z Pentabyte-Manem. To „penta” naprawdę utkwiło mu jak kość w gardle. Ciągle się denerwował, że przez tyle lat nie wykrył pomyłki. − Wysłałem mu pierwszych szesnaście bajtów wirusa, z powodu którego zwrócił na mnie kiedyś uwagę. Można powiedzieć, że było to takie wezwanie do podania hasła. A on odpowiedział, przesyłając kolejnych szesnaście bajtów. Kyle chrząknął. − I oczywiście znałeś wszystko na pamięć. Kod szesnastkowy wirusa, który wysłałeś… Ile lat temu? Osiem? − Dziewięć − odparł Christopher. Dziwne pytanie. Przecież nad kodem tamtego wirusa siedział tygodniami. Jasne, że znał go na pamięć. Wystukał: Jak zdołałeś mnie zidentyfikować? Pentabyte-Man nadesłał odpowiedź: Nie ma aż tylu osób, które by wiedziały, jak ściągnąć mój program do łamania haseł. Christopher, zdumiony, spojrzał na słupek pokazujący ładowanie danych. Dziewięćdziesiąt osiem procent. To twoje? Cieszę się, że tak ci się podoba – padła odpowiedź. – Nie pytam, do czego ci to potrzebne. Po pierwsze i tak byś nie powiedział, a po

drugie, nie chcę dać się wciągnąć w coś jeszcze. To niezdrowe. Kyle rozsiadł się na swoim fotelu, ziewnął tak, aż szczęka mu zatrzeszczała. − Tak sobie myślę, że wybiorę się na mały wieczorny spacer, jeśli nie masz nic przeciwko temu. − Dobra − odparł Christopher i wystukał: Jak to? Co się dzieje? Kyle wysiadł i ruszył przed siebie, rozluźniony, z rękoma w kieszeniach. Obawiam się, że Koherencja się na mnie mści, bo twój wyjawiający prawdę mail do całego świat poszedł przez mój system – napisał Pentabyte-Man. – I dlatego, że nie mogła dosięgnąć MMN, wysadziła mi dom w powietrze. Christopher przełknął ślinę. Twój dom? Miałem niebywałe szczęście – aż trudno uwierzyć. Czuwał nade mną co najmniej tuzin Aniołów Stróży. Niestety, nad starą matką mojej sąsiadki nie czuwał ani jeden. Ukatrupiły ją spadające belki. Eksplozja tak zdewastowała dwa sąsiednie domy, że nadają się tylko do rozbiórki. A teraz? Co teraz robisz? Uciekam. I niesamowicie uważam. Już nie zadaję sobie pytania, czy aby nie jestem paranoikiem. Zastanawiam się już tylko, czy nie w ZBYT MAŁYM stopniu? Dlatego zaraz muszę kończyć i zmienić miejsce pobytu. Christopher pisał tak szybko, jak tylko potrafił.

Przepraszam. Nie chciałem tego. Już ok. Jeśli przy użyciu mojego hackerskiego oprogramowania możesz im jakoś dokopać, zrób to także w moim imieniu. Christopher przypomniał sobie jeszcze o jednym. A co z twoimi danymi? Twoim projektem wideo? Zła karma. Najpierw Cybershelter zamknął interes, a teraz to… Nie mam już żadnych kopii, tylko oryginalne dane. Teraz już nic się nie może zdarzyć. Życz mi powodzenia! Christopher wystukał: Życzę powodzenia, jednak zanim zdążył to wysłać, pojawił się komunikat: Pentabyte-Man wylogował się. Christopher wymazał oba słowa, a potem przez chwilę patrzył przez przednią szybę, gdzieś w milczącą noc. Te wieści nim wstrząsnęły. Nigdy nie spotkał Pentabyte-Mana, nie słyszał jego głosu, nawet nie wiedział, gdzie on mieszka… ale przez te wszystkie lata hacker był dla niego jak starszy brat, mentor, ktoś, z kim zawsze mógł porozmawiać. A on zniszczył mu życie… W oddali coś zajaśniało, reflektory powoli zbliżającego się auta. Na ścianach i dachach zatańczyły cienie. Christopher zamknął laptop, skulił się na przednim fotelu i poczekał, aż samochód go minie. Siedzenie cuchnęło. Zapach przywołał wspomnienia, przede wszystkim tamtej nocy, kiedy tak długo jechali i jechali, że wydawało się, iż dzień nie nadejdzie. We wspomnieniach trwała chyba tysiąc godzin. Od tamtej

chwili jego wspomnienia stały się już niewyraźne. Selenity wtedy nie spała, wyciągała głowę do przodu, a Christopher mógł podziwiać te jej wszystkie wspaniałe piegi, które tak bardzo mu się podobały, że potrafił dostrzec w nich jakiś wzór… To właśnie była chwila, kiedy ostatecznie się w niej zakochał. Christopher głośno westchnął. Owa myśl wręcz nim wstrząsnęła. Przed wszystkim dlatego, że pojawiła się tak nagle, wręcz sama z siebie. Do tej pory nie czuł tego tak wyraźnie, ale… ale już wiedział, że to prawda, zakochał się w Serenity. Tłumił w sobie to uczucie, bo nie miał pojęcia, co z nim zrobić. A teraz miał jeszcze mniejsze pojęcie, niż do tej pory. Przesunął dłońmi po twarzy. Poczuł impuls nakazujący wyskoczyć z auta i biec, ile sił. Gdzieś w noc. I mieć gdzieś, co inni o nim pomyślą. To przecież było wariactwo. Coś całkiem porąbanego. Serenity była ładną dziewczyną, a on jakimś śmiesznym dziwakiem – zestawienie zupełnie niepasujące do hollywoodzkiego filmu. Byłoby wręcz śmieszne, gdyby żywił jakiekolwiek nadzieje. Christopher znowu położył palce na klawiaturze, spróbował skupić się na zadaniu. Biały Dom. Po to tutaj jest. Trzeba znaleźć w tamtejszej sieci jakiś komputer, który o tej godzinie jeszcze działa i nie jest tak dobrze zabezpieczony, jak powinien.

Czuł w palcach coś dziwnego. Drżały mu. To naprawdę nie było miłe. I nie wiedział, co z tym zrobić. Siedział sam w atucie, sam na tej ulicy, w jakimś nieznanym miejscu, w najbardziej odludnej okolicy Ameryki. Nigdzie nie było widać Kyle’a. Wydawało się, że zniknął bez śladu i już nigdy nie powróci. I znowu to samo. Był sam, a nie chciał tego. Pragnienie czyjejś obecności wręcz go przytłaczało i sprawiało, że oczy piekły, a to wcale nie pomagało. Koherencja. Może wcale nie stanowiła problemu? Może stanowiła rozwiązanie? Jeżeli jej się podda, wejdzie do niej, ten ból się skończy. Christopher Kidd po prostu zniknie, razem ze wszystkimi niemożliwymi do zrealizowania pragnieniami. Myślami obmacał przyłącza obu chipów. A jeżeli aktywuje tylko jeden z nich? Czy wtedy Koherencja nadal nie będzie go wpuszczać?

40 | Wystraszyły go jakieś odgłosy. To był Kyle, który nagle otworzył tylne drzwiczki od strony kierowcy i zaczął grzebać w pudle z prowiantem. − I jak? Idzie jakoś? − zapytał, nie podnosząc wzroku. Chłopak odchrząknął. − Przestraszyłeś mnie. − Przepraszam. Trafiłem w jakiś ślepy zaułek. − Kyle wyprostował się. − Masz ochotę na kanapkę? Może colę? − Tak – powiedział Christopher. Dobry pomysł. Właśnie zauważył, jaki jest głodny. Kyle wręczył mu puszkę oraz dwie kanapki, zawinięte w folię. − U ciebie wszystko w porządku? − dopytywał się. − Wyglądasz bladziej niż zwykle. A może to przez światło latarni? − To przez to, że od tygodni mieszkam w jaskini − odparł Christopher i odwinął pierwszą kanapkę. − Możliwe − stwierdził Kyle ugodowym tonem i zakołysał się na siedzeniu. − Obszedłem osiedle. Poza mną ani żywej duszy, ale gdzieniegdzie pali się jeszcze światło. − Spojrzał na zegarek. − No tak − wpół do dwunastej. To by się zgadzało. Tak naprawdę to bym tego nie zrobił, uznał Christopher. Nie aktywowałbym chipa. To była tylko taka myśl. Chwilę przeżuwali w milczeniu. Kyle pił wodę, nie colę. − Utnę sobie małą drzemkę − oznajmił. − To pewnie

jeszcze trochę potrwa, prawda? − Na pewno − odparł Christopher. Tak naprawdę nawet jeszcze nie zaczął właściwej pracy. Jedząc, zainstalował program crackujący, by usiąść do komputera zaraz po posiłku. − Super są te sandwicze, prawda? − stwierdził Kyle, wyraźnie zadowolony. Christopher ze zdumieniem przyjrzał się trzymanej kanapce. Tak, racja. Do tej pory po prostu gryzł i żuł, myślami będąc gdzieś w sieci. Jednak kanapka faktycznie stanowiła doskonałe połączenie chrupkiej sałaty, soczystej szynki, pikantnego sera i świeżego, kwaskowatego majonezu. Jedzenie jej rzeczywiście dawało przyjemność. Czy to było bardzo głupie? Takie jedzenie bez odczuwania smaku? Wtedy się nie zauważało, czy wpycha się w siebie jakieś ohydne żarcie, czy też je coś naprawdę smacznego. Idiotyczne. Często jednak tak robił, kiedy błądził gdzieś myślami. Bo przecież właśnie dlatego był takim dziwadłem. Że ciągle musiał myśleć. Nie potrafił tego zatrzymać, działo się samo z siebie. Gdy ugryzł kanapkę, gdy skupił się tylko na smaku, ustawicznie szalejące myśli na chwilę zrobiły sobie przerwę. Zastanowił się, kto robił te kanapki. Może Serenity? Znowu powrócił tamten ból.

− Dobra − obwieścił Kyle z tyłu. Szeleszcząc, uprzątnął resztki posiłku. − Padam na twarz. Obudź mnie, jeżeli coś się będzie działo. − Jasne − powiedział Christopher. Auto chybotało się wyraźnie, dopóki Kyle nie wyjął schowanego z tyłu koca, nie owinął się nim, a z kurtki nie zrobił sobie odpowiedniej poduszki. Nie minęło nawet pięć minut, a z miejsca, gdzie leżał, dochodził już tylko regularny oddech, a nawet delikatne pochrapywanie. Christopher spostrzegł, że ból minął. Nawet drżenie palców. Uruchomił program crackujący, przyglądał się jego wskazaniom, ciągom cyfr, kombinacjom liter oraz słupków postępu. Pomyślał sobie, że już tyle razy z niego korzystał, nawet nie przypuszczając, że to dzieło Pentabyte-Mana. Powróciło poczucie winy. To nie w porządku, że wykorzystał tamten system rozsyłania spamu, nie wyjaśniając Pentabyte-Manowi, z jakim przeciwnikiem mają do czynienia. Przecież powinno być dla niego jasne, że Koherencja zareaguje na te maile. Jednak wtedy nie wybiegł myślami aż tak daleko. Paskudna sprawa. Czasem myśli za dużo i bezustannie, a kiedy indziej za mało. Albo nie o tym, o czym powinien. George Angry Snake naprawdę miał rację: myślenie w ogóle niczego nie daje. Przez większość czasu myśli jedynie kręcą się w kółko, tylko się tego nie zauważa.

Co robi Pentabyte-Man? Christopher próbował sobie wyobrazić, jak w praktyce wygląda jego ucieczka, teraz gdy pozostał mu ostatni zestaw danych. To było dobrych dwieście terabajtów, jeśli nie więcej. Nawet w dzisiejszych czasach nie da się tego ot tak schować do kieszeni. Program crackujący nadal pracował. Christopher uruchomił przeglądarkę internetową i poszukał jakichś świeżych informacji o wybuchach w budynkach mieszkalnych. Wreszcie znalazł taką, w której wszystko się zgadzało. W nocy z soboty na niedzielę w jednym z domów w Genewie doszło do eksplozji, która uszkodziła również pobliskie gmachy. Sąsiadka, w wieku osiemdziesięciu jeden lat, został uderzona „spadającymi elementami konstrukcyjnymi” i zmarła w szpitalu z powodu obrażeń. Lokator zniszczonego domu, czterdziestodwuletni mężczyzna, zniknął bez śladu. Jakiś świadek widział, jak opuszczał budynek niedługo przed eksplozją. Mężczyzny szukała policja, podejrzewając, że sam doprowadził do detonacji – chociaż motywy pozostawały niejasne. Znalazł zdjęcie zniszczonego domu. Rzeczywiście, wyglądał jak po trafieniu bombą lotniczą. Nie było jednak zdjęcia zaginionego lokatora. Genewa. A zatem Europa, Szwajcaria. Christopher westchnął, gdy pomyślał sobie, jak bardzo niedostępny stał się dla niego tamten kontynent. Program crackujący zamigotał w tle. Christopher

przesunął go na pierwszy plan. Dotarł do jakiegoś komputera, którego hasło zdołał ustalić. Brzmiało: hungrygirl01. Przypuszczalnie, myślał Christopher, zamykając przeglądarkę i logując się na tamtym komputerze, maszyna należała do jakiejś świeżo zatrudnionej pracownicy Białego Domu. Pewnie zaczęła pracować na początku lipca. Już wkrótce zostanie pouczona, aby nie używać haseł, złożonych z normalnych słów lub ze złożeń wyrazów. Podobne hasła można było łatwo złamać poprzez „atak słownikowy”. To właśnie program crackujący zrobił w pierwszej kolejności. Pospieszne spojrzenie na dysk twardy komputera utwierdziło Christophera w tych przypuszczeniach. Wszytko wyglądało tam bardzo schludnie, pozostawało jeszcze mnóstwo wolnego miejsca. Dane, do których dotarł Christopher, dotyczyły rachunków z kuchni, zamówień artykułów spożywczych i tak dalej. Hungrygirl na pewno pracowała w kuchni Białego Domu. Jednak Christophera interesował nie tyle jej komputer, co połączenie z serwerem Białego Domu. Obecnie wszystkie komputery były jakoś ze sobą połączone. Przez jakiś czas obserwował zachodzące procesy, aby upewnić się co do ich funkcji oraz zorientować się, które służą do obserwacji sieci. Potem zajął się pisaniem skryptów szukających oraz ich szmuglowaniem na serwer, aby tam właśnie zaczęły działać. Po przesłaniu wyników poszukiwań miały się same

skasować. To było skomplikowane, jednak konieczne, bo oczywiście nie mógł przeglądać danych Białego Domu bezpośrednio ze swojego laptopa. Inaczej musiałby przesyłać Internetem mnóstwo danych. Nie dość, że trwałoby to długo, to jeszcze na pewno by go zauważono. Znalazł mnóstwo interesujących dokumentów, ale nie dostrzegł wśród nich tych informacji, których szukał. Cholera! Przecież ktoś musiał administrować numerami uprzywilejowanych telefonów! Gdyby rano prezydent oznajmił swojej asystence: „ Tak przy okazji, to w trakcie podróży będę często dzwonił do tego doradcy, proszę więc zadbać, żebym mógł połączyć się z nim ze swojego telefonu komórkowego” – to przecież musiał ktoś tym wszystkim zarządzać. Należało więc szukać dalej. Christopher zatonął w listach, nazwach plików, poleceniach dotyczącej powłoki systemowej, tak już często robił, i zapomniał o wszystkim dookoła. Świat stanął w miejscu, czas utracił znaczenie, otoczenie zniknęło… Nagle zielona dotąd ikona przy dolnej krawędzi ekranu poczerwieniała! Co prawda, w rzeczywistości nie rozległo się przy tym „zong”, ale tak mu się zdawało. Christopher uniósł palce znad klawiszy, odchylił się, przyjrzał uważnie czerwonej ikonce. To się przecież nie mogło naprawdę stać, prawda? Czekał. Czerwień pozostawała czerwienią. Spojrzał na

zegarek. Wpół do drugiej. Niech to szlag trafi! Wreszcie odwrócił się, szarpnął smacznie śpiącego Kyle’a za ramię. − Tak? O co chodzi? − Ktoś wyłączył router − oznajmił. Kyle zamrugał, jak gdyby musiał wytrząsnąć z oczu kilogram piachu. − Router? Chodzi dostęp do Internetu? Ten, z którego korzystałeś? − Właśnie. − Cholera. Po co ktoś miałby wyłączać router? Christopher wzruszył ramionami. − A dlaczego ktoś nie zabezpieczył routera hasłem? Kyle przesunął się bardziej do przodu. − I znowu masz rację. − Wyciągnął mapę. − W każdym razie potrzebujemy jakiegoś innego dojścia do sieci. − Właśnie. Kyle włączył światło wewnątrz auta, zaczął przyglądać się mapie. − Miałem nadzieję, że już skończyłeś i dlatego mnie budzisz. − Naprawdę bym wolał. − Znalazłeś już coś? Christopher zastanawiał się przez chwilę. − To, że w rzeczywistości operacja prezydenta nie odbędzie się w Johns Hopkins Hospital. To tylko taki

manewr, aby odciągnąć uwagę mediów. Kyle spojrzał zaskoczony. − Ach tak? − Naprawdę przeprowadzą ją w klinice w Cleveland – Christopher wskazał swojego laptopa. − Ściągnąłem plan całego przedsięwzięcia. W Baltimore sobowtór prezydenta od czasu do czasu pomacha z okna. W Cleveland całkowicie odizolowano jedno piętro, oficjalnie z powodu remontu. W rzeczywistości tam właśnie zoperują prezydenta. − Sprytne − stwierdził Kyle. − Chociaż może być wstyd, jeśli wyjdzie na jaw. − W planie jest jasno napisane, kto jest we wszystko wtajemniczony. Paru lekarzy, kilka pielęgniarek, w sumie, w obu szpitalach, mniej niż dwadzieścioro osób. Każdy podpisał zobowiązanie do zachowania tajemnicy. Resztą zajmują się ludzie z Secret Service. − Mhm − Kyle wskazał na mapę. − Tutaj. W centrum miasta jest kawiarnia z wolnym dostępem do sieci. Chociaż nie wiadomo, czy działa o tej porze. Musimy sprawdzić. Jak się okazało, właściciele lokalu nie wyłączyli na noc ani wewnętrznego oświetlenia, ani dostępu do sieci. Kyle zaparkował na skraju ulicy, zaraz pod kawiarnią, gdzie sygnał był znakomity, znacznie lepszy niż poprzednio. − Dobra − stwierdził i znowu wrócił na tylne siedzenie. − Zobaczę, czy uda mi się odnaleźć tamten piękny sen. Z pewnością nie miał problemu z odnalezieniem snu jako

takiego. Położył się, aż po brodę nakrył swoim podejrzanym kocem i zaraz zasnął. Tymczasem Christopher czuł, że ma trudność z takim skupieniem, jakie było niezbędne przy komputerowym włamaniu. Z jednej strony dlatego, że był już zmęczony, a przerwa potrwała wystarczająco długo, żeby zdołał to odczuć. Z drugiej, bo… Taak, siedział tutaj, gapił się w ekran, zastanawiał nad doskonale urządzoną siecią komputerów Białego Domu i w ogóle nie miał na to wszystko ochoty. Poszukiwania nagle wydały mu się całkowicie bezcelowe, pozbawione perspektyw i sensu. Była też jeszcze jedna myśl. Ważna myśl. Myśl, której dotąd nie uchwycił, bo pałętała się gdzieś pod powierzchnią świadomości. Położył palce na klawiaturze, wsłuchał się w siebie. To miało coś wspólnego z Pentabyte-Manem. Tylko co? Próbował wyobrazić sobie, jak wygląda wybuch domu w takim mieście jak Genewa. Detonacja, chmura dymu, przerażenie na ulicy. Poranieni ludzie, straż pożarna gasząca płomienie, policja, która wszystko odgradza, fotografowie, błyski fleszy. Specjaliści przeszukujący zgliszcza. Pierwsze podejrzenia – nieszczelność instalacji gazowej. Potem zostają odnalezione ślady materiału wybuchowego i najpóźniej wtedy sprawą zajmuje się policja kryminalna… Genewa. Nie sposób było myśleć o Genewie, nie

pamiętając o CERN, europejskim centrum badań jądra atomu, leżącym całkiem niedaleko. Tam przecież wynaleziono Internet w jego dzisiejszej postaci. Tamtejsze urządzenia do rozpędzania cząsteczek wytwarzały ogromne ilości danych – przy każdej próbie około trzydziestu gigabajtów wartości pomiarowych na sekundę. Czy to właśnie dlatego Pentabyte-Man zamieszkał w Genewie? Dlatego że strumień danych z CERN, zalewający Internet, stanowił użyteczny kamuflaż jego własnej działalności? Aby korzystać z bardzo szybkich łączy zainstalowanych ze względu na CERN? Christopher nie mógł oprzeć się rozmyślaniom o zbiorach danych, zgromadzonych przez Pentabyte-Mana. Dwieście terabajtów materiału wideo. Z pewnością nawet więcej. Minęło trochę czasu, od kiedy ostatnim razem dyskutowali na temat owego projektu. Wtedy miał jeszcze dwie kopie zapasowe… Hmm. Jak nazywał się ten jego host? Cybershelter. Christopher poszukał czegoś na jego temat. Strona internetowa firmy jeszcze istniała. Przeczytał FAQ i zrozumiał dlaczego Pentabyte-Man wybrał właśnie tego dostawcę usług. Cybershelter oferował program szyfrujący dane na komputerze użytkownika, zanim jeszcze zostały całkowicie załadowane. Klucz potrzebny do zaszyfrowania ustalało się samemu: w ten sposób nigdy nie docierał na

serwer dostawcy usługi. W związku z tym nie mógłby on do nich zajrzeć, gdyby naszła go taka ochota lub przymuszałyby go tajne służby. Oferta Cybershelter była skierowana do prawdziwych profesjonalistów: niezbyt tania, niezbyt łatwa w obsłudze, jednak przemyślana i bardzo solidna. Dlaczego ta firma splajtowała? Christopher poszukał odpowiednich doniesień prasowych, poczynając od najświeższych. Pisano o jakichś odszkodowaniach, w sądzie przeprowadzono postępowanie mające ustalić, czy przedsiębiorstwo odpowiada za utracone dane. Sędzia zadecydował, że tak. Wtedy Cybershelter musiał ogłosić upadłość. Interesująca była data tych doniesień. Zdecydowanie ciekawa. Palce Christophera poruszały się jak gdyby same z siebie, szukając informacji związanych z firmą Cybershelter Inc, z siedzibą w Wirginii. Czy istniał jeszcze jakiś serwer? Dane protokołów? Logi? Tak, coś jeszcze było. Według ostatnich danych nadzór nad firmą przejął syndyk masy upadłościowej. Jednak Christophera nie ciekawiły szacunki dotyczące jej majątku. Poszukiwał baz danych służących do administracji backupami. I znalazł je. Im dłużej porównywał ze sobą te dane, analizował, ustalał zależności między nimi, tym silniejsze miał wrażenie, że trafił na jakiś trop. Przyłapał się na tym, że

aż wstrzymuje oddech. Gdyby jego podejrzenia sprawdziły się chociażby w połowie, to oznaczałoby, że znalazł coś… Tak, coś, co wszystko zmieniało. Po prostu wszystko. Gdyby podejrzenia się sprawdziły. Do jakiego stopnia mógł być tego pewien? Spróbował dotrzeć do Pentabyte-Mana, ten jednak pozostawał offline. Z tej strony nie uzyska więc żadnej pomocy. Znowu pozostawał zdany jedynie na siebie. Tylko spokojnie. Trzeba zatrzymać się, gruntownie zastanowić, nie pozwolić sobie na żaden błąd… Elektroniczny pisk poderwał go z miejsca. Wyjrzał na zewnątrz. Już świtało. Dlaczego tak nagle? Przecież dopiero było ciemno, choć oko wykol… Christopher zrozumiał, że zasnął w fotelu, z laptopem na kolanach. Piip-piip-piip, piip-piip-piip… Kyle wreszcie się ocknął. Wyłączył budzik, przeciągnął się. − I co? − zapytał, a potem ziewnął szeroko. − Jak się sprawy mają? − Gdybym ja to wiedział – wymamrotał Christopher. Odwrócił się. − Po co nastawiłeś budzik? − Żebyśmy zdążyli na ślepą fazę, dzisiaj przed południem − odparł Kyle. − Ale, jeśli chcesz dalej pracować, możemy też… − Nie – powiedział Christopher. − W porządku.

Wracajmy. Czuł się wykończony. Piekły go oczy, coś świdrowało pod czołem. − Domyślam się, że nie zdobyłeś numeru telefonu prezydenta? Christopher potrząsnął głową. − To nie takie proste. − No dobra, tak tylko pytałem. Szczerze mówiąc, wyglądasz na tak wymiętego, że nie miałbym sumienia, gdybym pozwolił ci dalej pracować. − Kyle otworzył tylne drzwiczki, wpuścił świeże, chłodne powietrze. − Chodź, połóż się. Zajmę się resztą. Christopher przytaknął. Dobry pomysł, sam na to nie wpadł. Wyłączył laptopa, schował, przeniósł się na tylne siedzenie i wpełzł pod koc. Usłyszał jeszcze, jak Kyle uruchamia silnik, a potem już film mu się urwał.

41 | Christopher obudził się wśród całkowitej ciemności. Dopiero po chwili uświadomił sobie, gdzie jest: w swoim pokoju w Hideout. Niczym przez mgłę pamiętał, jak tutaj trafił, jak pomagano mu dotrzeć do samochodu… Tata. To był tata. Pytał zatroskany: „Wszystko z tobą w porządku?”. „Jestem tylko zmęczony” – odparł Christopher. Potem pojawiły się wspomnienia korytarzy, łóżka… a potem już nic. Obrócił głowę, by dojrzeć ciemnozielone cyfry budzika na biurku. Godzina 2:07 p.m. Druga po południu! Nagle się rozbudził. Przespał pół dnia! I to po dokonaniu takiego przerażającego odkrycia! Najwyższa pora działać. Łazienkę miał o tej porze całą dla siebie. Wziął prysznic, na koniec polewając się lodowato zimnym strumieniem, aż stracił od tego oddech. Chodziło o uzyskanie jasności myśli. Kiedy przyszedł do kuchni, miał nadzieję, że spotka Serenity, ale jej nie zastał. Oczywiście, było już dawno po obiedzie. Wszystkie naczynia posprzątano, słyszał szum zmywarki. Irene, która właśnie układała na bufecie stos filiżanek, zapytała, czy nie napiłby się kawy. Christopher odmówił i zastanowił się, kiedy wreszcie wszyscy się nauczą, że nie pije kawy. Nalał sobie resztkę herbaty ziołowej z termosu, zaś Irene zaproponowała mu świeżo upieczone bułeczki z rodzynkami, jeszcze ciepłe. I tak było to więcej, niż się spodziewał po takim spóźnionym śniadaniu.

− Jeremiah chce z tobą jak najszybciej porozmawiać − odezwała się Irene. − To się dobrze składa − stwierdził Christopher. − Bo ja z nimi też. − Jest w warsztacie. − Tego właśnie się spodziewałem. W warsztacie panowało wielkie ożywienie. Wszystkie maszyny wierciły, cięły, frezowały. Cuchnęło olejem, rozgrzanym metalem, klejem, rozpuszczalnikiem, wiórami. Hałas był wręcz ogłuszający. Christopher przedzierał się przez ten zamęt z coraz większym niedowierzaniem. Co się tutaj działo? Co tak niezwykle ważnego się zepsuło, że trzeba to było natychmiast naprawić? Prawie nikt nie zwracał na niego uwagi. Na tyłach warsztatu, w centrum dowodzenia, Jeremiah Jones i Russell Stoker pochylali się nad dużym stołem. Zaściełały go mapy, na których stał otwarty laptop. I nie byle jaki laptop. To był właśnie ten komputer, którego Christopher używał dzisiejszej nocy. − Cześć, Christopher − przywitał go Jones. − To jest naprawdę wspaniałe! − Ach tak − chłopak spojrzał na niego osłupiały. − A co takiego? − No, twoje odkrycie, że ten sam Johns Hopkins Hospital to tylko manewr odwracający uwagę – oznajmił Jones,

wskazując laptopa. − Kyle mi powiedział zaraz po waszym powrocie. Mogliśmy więc od razu zacząć przygotowania. Christopher przyglądał się im obu zdumiony. Najwyraźniej jego mózg jeszcze spał, bo nie pojmował ani słowa. − Przygotowania? Jakie przygotowania? Jones uniósł wzrok ze zdziwieniem. − Rzekoma operacja serca prezydenta ma się odbyć za tydzień, licząc od dzisiaj. Jeżeli chcemy zapobiec jego przejęciu, musimy się pospieszyć. − Jeżeli my… co? − Teraz Christopher miał wrażenie, że nagle wylądował nie w tym filmie, co trzeba. − Piętnasty lipca, godzina jedenasta: biała limuzyna bez numerów rejestracyjnych przywozi prezydenta do kliniki w Cleveland − odczytał Jones z ekranu komputera. Uniósł wzrok. − Zostało jeszcze sześć dni i dwadzieścia godzin. Christopher odwrócił się, oszołomiony. Spojrzał na ludzi pracujących wraz z nim przy maszynach. Co oni tam konstruowali? Bomby? − Co pan planuje? − zapytał. − Wtargnąć do szpitala i zapobiec operacji? Pan chyba nie mówi poważnie, prawda? Hałas wiertarki przez jakiś czas uniemożliwiał rozmowę. Gdy już ucichł, Jones stwierdził: − Wtargnięcie do szpitala, chronionego przez Secret Service, byłoby, rzecz jasna, szaleństwem. Nie przeszlibyśmy nawet przez pierwsze drzwi. Jednak na

szczęście – kontynuował z uśmiechem – wcale nie jest nam to potrzebne do osiągnięcia naszego celu. Aby zapobiec przejęciu prezydenta w Cleveland przez Koherencję, wystarczy unieruchomić sieć telefonii komórkowej wokół kliniki − Sieć telefonii komórkowej? − powtórzył Christopher, całkiem osłupiały. − Siatka Hideout coraz bardziej mnie zadziwia – kontynuował Jones. − Nick i Clive już wyruszyli. Od swojego informatora dostaniemy dokładne umiejscowienie okolicznych masztów telefonii komórkowej, lokalizację wszystkich węzłowych komputerów, listę używanych częstotliwości i tak dalej. Po prostu wszystko. − Ojciec Serenity rozpostarł ręce. − Unieruchomimy system dokładnie wtedy, gdy prezydent znajdzie się w klinice. A co się wówczas stanie? Upgraderzy padną nieprzytomni. Sądzę, że nasz prezydent jest wystarczająco inteligentny, aby wyciągnąć z tego odpowiednie wnioski. Nie ten film. Zdecydowanie. Chyba że Christopher wciąż spał i śnił jakiś koszmar. − To nie zadziała − wyjaśnił. − Koherencja od dawna liczyła się z taką możliwością i jest na nią przygotowana. To dla niej bardzo ważna operacja. A to znaczy, że nie może sobie pozwolić nawet na najmniejszy błąd! Na twarzy Jonesa zamarł uśmiech. Mężczyzna gniewnie zmarszczył brwi.

− Jestem w stanie zrozumieć, że tak możesz uważać, po tym wszystkim, co przeszedłeś − odezwał się w końcu ojciec Serenity. − Ale sądzę, że teraz demonizujesz Koherencję. A to nic nam nie da. Koherencja jest może potężna, ale nie jest wszechmogąca. Może wiedzieć wiele, ale nie jest wszystkowiedząca. – Uniósł kciuk. − Po pierwsze, to był przypadek, że dowiedzieliśmy się o zniknięciu Brakemana i doszliśmy do wiadomych wniosków. Ona nie jest w stanie wiedzieć, że przeczuwamy, co planuje. − Dodał jeszcze palec wskazujący. − Po drugie, nie ma jak się dowiedzieć, że wiemy o manewrze zamiany, a nawet, że wiemy, do jakiego szpitala rzeczywiście będzie zabrany prezydent. Christopher nie wierzył własnym uszom. Jak można tak nielogicznie myśleć? − Panie Jones − wyrzucił z siebie. − Koherencja wcale nie musi się nad nami zastanawiać! Po prostu sięgnie po wszystkie możliwe środki, aby zapobiec niepowodzeniu tego projektu. Zadba o systemy awaryjne. Będzie pilnować wszystkich kluczowych miejsc. Będzie… − Dosyć! − przerwał mu Jones, teraz wyraźnie rozzłoszczony. − Christopherze, bardzo nam pomogłeś. Ale przypisujesz Koherencji nieomylność, której nie posiada. Kiedyś jeszcze możemy sobie na ten temat podyskutować, ale w tej chwili muszę cię przeprosić, bo mamy pilną pracę do zrobienia. Potem pochylił się i demonstracyjnie skierował wzrok na

leżącą przed sobą mapę. Gest ten oznaczał „audiencja skończona”. Christopher miał wrażenie, że stoi przed drzwiami, które właśnie nieodwołalnie się zamknęły. − A tak w ogóle, to przyszedłem powiedzieć, że… − …że co? Znalazłeś numer telefonu prezydenta? − krótko stwierdził Jones. − Nie, ja… − Do jego żony? To byłoby nawet lepiej. − Nie! − Christopher wziął oddech. − Chodzi o ataki bombowe. Myślę, że wiem, dlaczego Koherencja ich dokonała. Jones spojrzał na niego z niechęcią. − Pięknie, ale to już musztarda po obiedzie. Teraz nie będę sobie tym zaprzątał głowy. Bo już nie poradzę na to ani ja, ani prezydent, ani cała reszta świata. − Nie, pan nie rozumie. Chodziło o to, że… − Christopher − przerwał mu Russell, a teraz to już nie był łagodny Russell w sfilcowanym, szarym swetrze, tylko eksmarine i weteran wojenny. − Słyszałeś, co powiedział Jeremiah. Przygotowujemy się do wykonania zadania. Każda chwila jest cenna. Dyskusje na inne tematy muszą poczekać. Dobra? Jeśli oni zrobią, to co planują, nie będzie już więcej żadnych dyskusji na żaden temat. Po prostu. Jednak nie było też sensu o tym wspominać. Nagle zrozumiał, dlaczego

kiedyś tyle osób nazywało Jeremiaha Jonesa „Prorokiem”. Potrafił namówić innych, aby ślepo za nim podążali. − Dobra − powiedział Christopher. − Rozumiem. I odszedł.

42 | Byli w pralni w piątkę, trzech mężczyzn i dwie kobiety. Więcej osób już się nie mieściło. Mieszali drewnianymi kijami w blaszanych kotłach, gdzie w smolistej bryi pływały ubrania. Cuchnęło chemią, było gorąco, parno i głośno. Pralka, gdzie wszystkie ubrania, które nabrały już odpowiedniej barwy, dla utrwalenia koloru traktowano jeszcze innymi chemikaliami, ryczała i terkotała tak głośno, że nie słyszeli nawet własnych słów. Nikt nie uznał za stosowne wytłumaczyć, do czego będą potrzebne te wszystkie czarne stroje. Jeśli ktoś drążył temat, padała odpowiedź: „Lepiej, żebyś nie wiedział za dużo”. Super. Następną osobę, która jej tak powie, zwyczajnie palnie w twarz! − Serenity! Przez ten cały hałas w pierwszej chwili nie wiedziała, kto ją woła i skąd dobiega głos. Potem dostrzegła, że w drzwiach stoi Christopher. Machał do niej energicznie i odniosła wrażenie, że mu się spieszy. Wszystkim się spieszyło. I nikt nie chciał powiedzieć dlaczego. Wkurzało ją to. − Później! – Machnęła w odpowiedzi, wskazując na otaczające ją zamieszanie. − Mam co robić! Wtedy obok niej pojawiła się Jacqueline i wyjęła kij z jej dłoni. − No, idź. Na razie ja się tym zajmę. No i co teraz? Serenity wyszła za Christopherem na

korytarz, po drodze wycierając ręce. Na ręczniku pozostały paskudne czarne plamy. Zresztą, co tam! Przynajmniej poczuła ulgę, zamykając drzwi od zewnątrz i słysząc już tylko przytłumiony hałas. − O co chodzi? − zapytała opryskliwie. − Musisz porozmawiać z ojcem − powiedział Christopher. − Możliwie jak najszybciej. Ach tak? Musiała? − Dlaczego ja? Myślę, że ciebie wysłucha chętniej, niż mnie. − Raczej nie. Właśnie kazał mi się wynosić. Wynosić? Trudno było w to uwierzyć. − O co chodzi? − Myślę, że Koherencja chce dotrzeć do danych, będących w posiadaniu Pentabyte-Mana. − Christopher mówił pospiesznie, jak gdyby bał się, że nie zdąży opowiedzieć o wszystkim, co powinien. − Do tej pory sądził, że ściga go w związku z jego spamowymi mailami. Ale dlaczego Koherencja miałaby się czymś takim przejmować? To przecież nielogiczne. Teraz ktoś wysadził mu dom w powietrze. W ostatni weekend, w Genewie. Przypuszczalnie również ma to coś wspólnego z tymi atakami, którymi obciąża się twojego ojca! − Co? − Serenity uniosła brwi. − Co takiego? Christopher machnął ręką, zniecierpliwiony. − Za bardzo skomplikowane, żeby teraz to wyjaśniać.

W każdym razie dane, które ma Pentabyte-Man, muszą być dla Koherencji niesamowicie ważne, bo inaczej nie poświęcałaby temu aż tyle energii. A „niesamowicie ważne” może tylko oznaczać, że owe dane w jakiś sposób mogą poważnie jej zagrozić. Jeżeli coś takiego w nich jest, to koniecznie musimy się dowiedzieć co. Rozumiesz? Serenity zastanowiła się. − Tak, ale naprawdę lepiej ty sam mu… − Twój ojciec już mnie nie słucha − przerwał Christopher. − Już nie jestem wybranym przez los zbawcą ludzkości. Teraz sam nim jest. Ja jestem już tylko czarnowidzem. Tylko kraczę. Wszystko widzę tylko w czarnych barwach, ciągle kraczę i demoralizuję pozostałych. Serenity spojrzała na niego ze złością. Owszem, sama irytowała się na ojca. Jednak była jego córką, a córce wolno. Denerwowało ją, że Christopher przyznał sobie prawo mówienia takich rzeczy. − Jestem pewna, że jakoś źle go zrozumiałeś − oznajmiła. − Gdyby tak było. − Christopher rozejrzał się po korytarzu, wziął głęboki oddech i popatrzył na dziewczynę. − Czy ty w ogóle wiesz, co planuje twój ojciec? Pytanie boleśnie ukłuło Serenity. Nie wiedziała. O to właśnie chodziło. − Zamierza ochronić prezydenta przed Koherencją. – Wzruszyła ramionami. − Więcej nie wiem. − Chce wyłączyć sieć telefonii komórkowej w Cleveland,

dokładnie wtedy, kiedy prezydent trafi do szpitala. Po to, żeby powyłączać tam wszystkich Upgraderów. Nie ma Upgraderów, nie ma chipa dla prezydenta. Serenity wzruszyła ramionami. − Brzmi jak niezły plan. − Brzmi jak czyste samobójstwo. To się nie uda. Po prostu Koherencja nie da powalić się na łopatki. Nie w tym wypadku. Serenity nie rozumiała, o co mu chodzi. Ale skoro denerwowała się na ojca, że jej nie słucha, teraz nie mogła popełniać tego samego błędu. − Wyjaśnij mi więc dlaczego − zażądała. Christopher przetarł czoło. − Bo zasadniczo to wszystko jedno, czy Koherencja przejmie teraz prezydenta, czy nie. Do najbliższych wyborów i tak ponad połowa Amerykanów będzie już miała Lifehooki. Wtedy Koherencja może sobie obsadzić urząd prezydencki, kim tylko zechce. W sposób pozornie zupełnie demokratyczny, o ile jeszcze będzie chciała robić taki cyrk. – Spojrzał na Serenity przenikliwe. Dziewczyna wpatrywała się w brudny ręcznik trzymany w dłoniach. Obracała sobie to wszystko w myślach. Jak dotąd Christopher zawsze miał rację, w każdym przypadku. Pokiwała głową. − Dobra. Co mam powiedzieć ojcu?

43 | Tata nie pojawił się, kiedy nadawano wiadomości, nie było go także na kolacji. − Myślę, że cały czas pracuje − stwierdziła Melanie. − Nick i Finn wrócili tak około wpół do siódmej, a teraz zamknęli się z twoim ojcem i kilkoma stałymi mieszkańcami Hideout, można odnieść wrażenie, że stamtąd aż dymi. Serenity poczuła ciarki na plecach. Po tym, co powiedział Christopher, takie wiadomości wzbudzały niepokój. Wydawało jej się, że w powietrzu wisi jakieś nieszczęście. I że misja otrzymana od Christophera była jeszcze pilniejsza, niż by się wydawało. Dlatego też po kolacji i sprzątaniu postanowiła czekać na tatę pod drzwiami jego pokoju. Wstał tego dnia wcześnie, więc musiał w końcu położyć się spać. Jednak pierwsza zasnęła Serenity – przycupnięta na progu, w półmroku, raczej w niewygodnej pozycji. Obudziła się dopiero słysząc w sztolni zbliżające się kroki. To był tata. Wreszcie. − Co ty tutaj robisz? − zapytał. Miał pod oczyma głębokie cienie, pachniał potem i smarem. − Muszę z tobą porozmawiać − odparła Serenity i wzdrygnęła się. Przyjrzał się jej dziwnym wzrokiem. − Dlaczego nie czekałaś w środku? − Sięgnął ponad córką i otworzył niezamknięte drzwi. Bo tak nie wypadało, pomyślała Serenity, ale nie chciała

teraz o tym dyskutować. Musiała skupić się na celu wizyty. Pokój taty był urządzony bardzo skromnie: łóżko, stół, krzesło. Kilka haków, na których wisiały jego rzeczy. W zasadzie niezbyt się różnił od wnętrza namiotu, w którym mieszkał w lesie. Serenity rozejrzała się dookoła i dopiero robiąc to, uświadomiła sobie, że szuka śladów kobiecej ręki. Nie ujrzała żadnych. Chyba rzeczywiście zerwał z Melanie. − Proszę – powiedział tata i podsunął jej krzesło. Sam usiadł na łóżku. − O co chodzi? Dziewczyna rozsiadła się na krześle, wzięła głęboki oddech i powiedziała: − Dowiedziałam się od Christophera, co planujesz. I martwię się tym. Ojciec się roześmiał. To był taki śmiech, jaki Serenity pamiętała z dawnych czasów, śmiech taty gotowego do dyskusji, który zawsze chciał, aby zrozumiano, dlaczego coś robi. − Dobrze – stwierdził. – Porozmawiajmy. Co usłyszałaś i czym się martwisz? Serenity powtórzyła, co mówił Christopher, wyjaśniła, czego oboje się obawiają. Tata omówił każdą z przedstawionych przez nią spraw, cierpliwie i szczegółowo, a na wszystkie argumenty córki miał raczej mocne kontrargumenty – z jednym wyjątkiem. − Jeśli złapią któregoś z was – stwierdziła Serenity −

Koherencja wszczepi mu chip. − A kilka dni później dowie się wszystkiego, co wiecie o Hideout. Kryjówka przestanie być tajna. Równie dobrze wszyscy moglibyście jechać do Cleveland. Takiego argumentu tata nie mógł obalić. I wiedział o tym. − Oczywiście, nie wolno do tego dopuścić − spojrzał na nią przenikliwie. − I nie dopuścimy. Warunki do przeprowadzenia takiego przedsięwzięcia są jednak doskonałe. Mamy wszelkie potrzebne wsparcie. I mamy dobry plan. − Plany zawsze w jakimś momencie biorą w łeb − odparła Serenity. − Tłumaczyłeś nam to, jak byliśmy jeszcze dziećmi. „Żaden plan nie wytrzymuje konfrontacji z rzeczywistością”. Twoje własne słowa. Nie wiem, w której twojej książce jest tak napisane, ale mogłabym to odnaleźć, jestem pewna. − To jest z posłowia Niszczenie naszej przyszłości. Wyrwane z kontekstu. − Pochylił się. − Serenity, nie zdołamy wygrać, jeśli nie będziemy ryzykować. I ostatecznie musimy uwierzyć w to, że odważnym szczęście sprzyja! − Tato − odparła Serenity ze zdecydowaniem. − To nie jest argument, tylko przysłowie. Na chwilę stracił rezon. Spojrzał na podłogę, zastanowił się chwilę i ponownie uniósł wzrok. − Spójrz. Sprawy nabrały tempa. Możemy albo spróbować wytrzymać, albo się poddać. Nie chcę się poddawać. A co do

tego, co odkrył Christopher… − zawahał się. − Jak dotąd, to jedynie przypuszczenia. I nie wiem, jak moglibyśmy na to cokolwiek poradzić. Chociażby dlatego, że Pentabyte-Man mieszka w Genewie, czyli w Szwajcarii. W Europie. Jak niby mamy tam pojechać i nie dać się złapać? Co tak naprawdę możemy? − Nie mam pojęcia − przyznała Serenity. − Właśnie. Może się zdarzyć, że Christopher dowie się jeszcze czegoś więcej, może nawet tego, w jaki sposób moglibyśmy uderzyć. Jednak nie zmienia to faktu, że Koherencja za mniej więcej czterdzieści osiem godzin, jeśli chcemy być dokładni, spróbuje przejąć kontrolę nad prezydentem Stanów Zjednoczonych. Jeżeli chcemy temu przeszkodzić, musimy działać. I to już. Serenity poczuła, jak jej opór słabnie. Może ojciec miał rację. Był przecież doświadczonym człowiekiem, który w życiu podejmował się wielu rzeczy i odniósł wiele sukcesów… − Wiesz – ciągnął tata − po prostu wierzę, że los nam sprzyja. Że Koherencja jednak ostatecznie nie wygra. − Uśmiechnął się gorzko. − Nawet jeśli to też tylko takie powiedzenie. Serenity przygryzła dolną wargę. Nagle zrozumiała, dlaczego tylu ludzi słucha jej ojca, szanuje go, idzie za nim. Ale wtedy przyszedł jej do głowy argument, o którym nie pomyślał nawet Christopher.

− Tato − powiedziała, mając przy tym wrażenie, że jej głos staje się coraz cichszy − ale mimo to nie do ciebie należy decyzja. Nie zostałeś przecież wybrany na prezydenta Hideout. Tata zdumiał się. Widział, jak się nad tym zastanawia i szuka kontrargumentów. Jednak żadnych nie znalazł. − Masz rację − przyznał w końcu. Wstrzymał oddech. − Masz całkowitą rację. Nie do mnie należy decyzja i nie podejmę jej. Wszyscy wspólnie zadecydujemy. − Odchrząknął. − Jutro wieczorem zwołam zebranie, przedstawimy plan i przedyskutujemy go, a potem przegłosujemy. Kiedy wreszcie Serenity wróciła do swojego pokoju, w jej uczuciach panował istny chaos. Już nie wiedziała, co powinna myśleć. Tylko jednego była w stu procentach pewna: przed ich rozmową ojciec nie planował żadnego głosowania.

M ANEWR ODWR ACAJĄCY UWAGĘ 44 | Tiffany wyjechała na parę dni. Nie było jej przez cały weekend. Jej babcia obchodziła siedemdziesiąte urodziny i zaprosiła na nie całą rodzinę. Mieszkała w Nowym Jorku, a więc nie tuż za rogiem. W tej sytuacji znakomicie sprawdził się Lifehook. Brad i Tiffany byli ze sobą w ciągłym kontakcie, jak gdyby ona wcale nie wyjechała. Obudziła go w sobotni ranek wołaniem, brzmiącym niczym czuły szept do ucha. I przez cały czas byli w kontakcie. Ale nudy – zameldowała w pewnym momencie. Wyobraź sobie, właśnie wszyscy siedzą i zachwycają się Elvisem Presleyem! Wieczorem dnia właściwego przyjęcia urodzinowego odezwała się z restauracji. Jest tu całkiem nieźle. Przystawki to istne dzieła sztuki. Aż trudno się odważyć, by brać się do nich nożem i widelcem. Szkoda, że nie mogę wysłać ci żadnego zdjęcia. Na pewno się uda – odparł Brad. Lifehookiem 2. Roześmiała się. Tak, a wersja 3 pozwoli także ich spróbować. Naprawdę, pyszne! Brad miał nawet wrażenie, że odczuwa ten smak, co ona. A przynajmniej wyczuwał jej zadowolenie. Tego samego dnia matka wręczyła mu jakąś kopertę. − Popatrz. Czy to nie jest ten rysownik, którego tak lubisz? − Co? − Brad był zaskoczony. W kopercie znajdowało się zaproszenie na wernisaż prac Antonio Solitara. I to w słynnej

galerii Hainesa, sponsorowanej przez kalifornijskie zrzeszenie prawników. − Twój ojciec na pewno tam nie pójdzie − stwierdziła Mama. − Nie będzie problemu, jeśli wejdziesz z tym zaproszeniem. Brad obracał je w dłoniach, studiując rysunek na wierzchu koperty. Znał ten obrazek: pochodził z pierwszego cyklu Solitara, związanego z Toronto. Jednak kiedy teraz mu się przyglądał, widział tylko kreski i szare powierzchnie, nic poza tym. Miał jeszcze mnóstwo czasu, żeby odwiedzić tę wystawę. Przypomniał sobie, że kiedyś zrobiłby wszystko, aby skorzystać z podobnej okazji i ruszać do San Francisco. Teraz jednak zastanawiał się, co właściwie widział w rysunkach Solitera. Uczucia, które kiedyś w nim wywoływały jego prace, minęły.

45 | Napięcie panujące w sobotni wieczór w jadalni Hideout dawało się niemal dotknąć gołymi rękoma. Zjawili się wszyscy. Chrząkali, szeptali ze sobą, przestępowali z nogi na nogę. Christopher skulił ramiona, zerknął na ojca Serenity. Ten spokojnie rozkładał dokumenty i zdawał się nie denerwować nawet w najmniejszym stopniu. − Dobrze − oznajmił w końcu Jeremiah Jones i wstał. Rozejrzał się wokół. − Chodzi o następującą sprawę. My, to znaczy Matthew, Rus, Finn, Nick i ja, opracowaliśmy pewien plan, mający uchronić naszego prezydenta przed przejęciem przez Koherencję. Dzisiejszego wieczora przedstawię ten plan, abyśmy mogli go przedyskutować i ostatecznie zagłosować, czy wprowadzamy go w życie. Ma to stanowić demokratyczną legitymizację naszych działań. Demokracja należy przecież do wielkich amerykańskich wartości, których bronimy. Christopher poczuł, że od patosu zawartego w słowach Jonesa aż jeżą mu się włosy na karku. Jednak wypowiedź najwyraźniej została dobrze przyjęta. Większość zgromadzonych klaskała, urzeczona. Dobra. Może jako Europejczyk po prostu nie umiał tego zrozumieć. − Ale wcześniej − kontynuował Jeremiah Jones. − Christopher przedstawi nam to, na co natknął się podczas swoich badań. Chistopherze, proszę. Teraz się okaże. Christopher wstał, wziął głęboki oddech.

Nie lubił przemawiania przed wieloma ludźmi. Chcąc nie chcąc, przypomniał sobie tamten wieczór, kiedy przyłączał się do grupy Jeremiaha Jonesa. Kiedyś, wiele tygodni temu. − W piątek w nocy próbowałem znaleźć w komputerach Białego Domu jakąś wskazówkę co do tego, jak można telefonicznie połączyć się z prezydentem − zaczął. − Jak większość z was wie, nie udało mi się. Jednak przy tej okazji przeprowadziłem rozmowę z pewnym hackerem, którego znam tylko pod nickiem Pentabyte-Man. Wyjaśnił pokrótce, co wiadomo o Pentabyte-Manie. Tak jak się spodziewał, jego projekt wideo niezwykle zdumiał wiele osób. Nagrywać całe swoje życie? A w ogóle po co? − Tego nie wyjaśnił – tylko tyle mógł odpowiedzieć Christopher. − Po prostu tak robi. Kręcono głowami. Szczerzono zęby w uśmiechu. Marszczyli czoła ci, którzy zastanawiali się, jaki to ma w ogóle związek ze sprawą, przez którą zebrali się dzisiaj wieczorem. − Jak się można domyślać, w ten sposób z biegiem czasu Pentabyte-Man zgromadził mnóstwo danych – mówił dalej Christopher. − Kiedy ostatnim razem rozmawiałem z nim na ten temat, było tego ponad dwieście terabajtów. A minęło już trochę czasu. Oczywiście, trzeba mieć kopie zapasowe takich danych, i to nie tylko na swoich nośnikach, ale także, jak to się mówi, off-site, korzystając z jakiegoś hostingu. Wyczuł, że słuchacze stają się zniecierpliwieni. Czas, by

przeszedł do sedna sprawy. Opowiedział o kopiach zapasowych z Cybershelter i o tym, że firma ogłosiła upadłość. Kiedy mówił, jak ścigano Pentabyte-Mana i że podłożono bombę w jego domu, wszyscy znowu słuchali uważnie. Miał szansę przeciągnąć ich na swoją stronę. − Przyjrzałem się bliżej firmie Cybershelter. Przypuszczam, że Pentabyte-Man wybrał ją dlatego, że pozwalała tak zabezpieczyć dane, że nawet ona sama nie miała do nich dostępu. Cybershelter dawał swoim klientom do dyspozycji program do ładowania danych z szyfrowaniem AES-256, jednym z najnowocześniejszych systemów szyfrujących. Jednak najciekawsze jest to – wyjaśniał Christopher – że znalazłem datę ogłoszenia przez firmę upadłości. Jedenasty kwietnia. Nieco ponad półtora tygodnia po atakach bombowym na Taylorsville Data Center w Karolinie Północnej na park serwerów Parasync w Wirginii Zachodniej, na firmy Brown&Caper Back-up Services, SkySpace i MerlinDataSafe w New Jersey. − Po atakach, których rzekomo my mieliśmy dokonać?! − zawołał któryś z ludzi Jeremiaha. Christopher przytaknął. − To mógł być czysty przypadek − powiedział. − Ale to skłoniło mnie do przyjrzenia się, co jeszcze pozostało z Cybershelter. Znalazłem jakiś aktywny serwer. Więcej najwyraźniej nie ma, Cybershelter nie utrzymywał własnych serwerów, tylko wynajmował przestrzeń w firmach

zajmujących się przechowywaniem danych. Między innymi w wyżej wymienionych pięciu. − Oho! − zawołał ktoś. Jeremiah Jones zmarszczył czoło. − A jaka kryje się w tym zależność? − Wszystko funkcjonowało w następującej kolejności: Cybershelter otrzymywał zaszyfrowane dane w pakietach i przekazywał dalej, na wynajęte serwery. Na swoim własnym komputerze zarządzał tylko swoistą listą magazynową, aby móc, na żądanie klienta ponownie zestawić dane. Przebiegało to automatycznie. Jednak wskutek ataków Cybershelter stracił wszystkie dane przechowywane w tych pięciu firmach, co doprowadziło do tego, że klienci masowo wypowiedzieli umowy i zażądali od firmy odszkodowania. Pozostała więc tylko upadłość. Zerknął na słuchaczy. − Jak dotąd, wszystko jest zrozumiałe i nie wydaje się podejrzane. Jednak dokładniej przyjrzałem się bazie danych, przy pomocy której administrowano miejscami przechowywania poszczególnych pakietów backupowych. − I co? − zapytał Russe. − Istnieje tylko jeden klient, którego pakiety danych przechowywano we wszystkich pięciu zaatakowanych firmach. Tylko jeden, jedyny klient, który stracił wszystkie dane. Były to dane wielkości dwa razy po dwieście pięćdziesiąt terabajtów. A nazwa konta tego klienta brzmiała

„Pentabyte-Man”. − I co to oznacza? − To całkiem proste. Jeżeli za tymi atakami kryje się Koherencja, wybór celów nie był przypadkowy – tłumaczył Christopher. − Koherencja uwzięła się na dane PentabyteMana. To dlatego go ściga. Wśród jego danych musi być coś, co uważa za niebezpieczne. Czego się boi. Na chwilę w sali zrobiło się tak cicho, że można by usłyszeć dźwięk upadającej igły. Potem, gdzieś w pobliżu załomotała zmywarka. Czar prysł. − Interesujące – powiedział Jeremiah Jones. − Spróbuj dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat. Będziemy mieć na to oko. − To nie wszystko − odparł Christopher. − Obecna sytuacja wygląda tak, że Pentabyte-Man ucieka, wraz z ostatnim zestawem danych, jaki mu został, Koherencja depcze mu po piętach. Jest mistrzem kamuflażu, a jednak już kilka razy go wytropiono. To tylko kwestia czasu, kiedy go dosięgną i bezpowrotnie zniszczy jego dane. Musimy spróbować mu pomóc, tak szybko, jak się da. Najlepiej byłoby, gdybyśmy mogli ściągnąć go tutaj, do Hideout, razem z danymi. Jeremiah Jones zmarszczył czoło. − Łatwo powiedzieć. Ale przecież nie wiemy, gdzie jest. Jeśli dobrze zrozumiałem, to gdzieś w Europie. Na innym kontynencie. Nie mamy możliwości, aby tam dotrzeć. − No tak – rzucił Clive Tucker. − Ruszyć mogłaby jedna,

może dwie osoby, nie więcej. Jeremiah Jones rozłożył ręce. − Nie mamy czasu i nie mamy możliwości. Musimy skupić nasze siły na tym, co będzie najbardziej skuteczne. − Rozejrzał się wokół błagalnym wzrokiem. − Niech wszyscy zrozumieją, o co toczy się gra. Koherencja szykuje się do przejęcia kontroli nad prezydentem, a w ten sposób dostatecznego sięgnięcia po władzę. To się stanie za kilka dni, chyba że coś zrobimy. A możemy zrobić. Christopher przyjrzał się twarzom kilkunastu osób zgromadzonych w pomieszczeniu. Dziwne, wydawało się, że słowo „prezydent” to jakieś magiczne zaklęcie, sprawiające, że oczy błyszczą, a głowy kiwają się, przytakując. − Nie – odparł. − Przejęcie władzy to Lifehook. Prezydent się nie liczy. − Obawiam się, że się mylisz − stwierdził Jeremiah Jones i wystąpił naprzód, jak gdyby sygnalizując, że już minął czas przeznaczony na wypowiedź Christophera. − Jest dokładnie na odwrót. Jeżeli Koherencja przejmie prezydenta, będzie można, na przykład, wydać urzędowy nakaz wszczepienia Lifehooka i zmusić do tego wszystkich obywateli. A potem? Było to pytanie retoryczne. Cokolwiek Christopher by powiedział, i tak nie zdołałby nakłonić ojca Serenity do zmiany zdania. Usiadł więc i słuchał, jak Jeremiah Jones przedstawia szczegóły swojego planu. − Jak sami widzicie − mówił − mamy do czynienia

z stosunkowo łatwym przedsięwzięciem. Posiadamy plany urządzeń telefonii komórkowej i możemy zbudować bomby wyglądające jak oryginalne części konstrukcyjne. Mamy kody i klucze, uzyskamy więc bez problemu dostęp do miejsc, w których należy je podłożyć. Zainstalujemy zapalniki, które zostaną uruchomione sygnałem z telefonu komórkowego poprzez wybranie odpowiedniego numeru, co powinno udać się bez problemu. Potem będziemy już tylko musieli oczekiwać na przyjazd prezydenta. Wiemy, gdzie dokładnie i kiedy się zjawi, bo posiadamy plany całej akcji, według których będzie działało Secret Service. I nikt nie ma pojęcia o tym, że je mamy. Warunki optymalne. Christopher stracił dotychczasową pewność siebie. Wszystko, o czym mówił ojciec Serenity, zdawało się dobrze przemyślane. W zasadzie nawet perfekcyjne. Zbyt perfekcyjne. − A teraz zastanówcie się razem ze mną, co się wydarzy − kontynuował Jeremiah Jones. − Możemy wyjść z założenia, że w ten dzień w Cleveland będzie przebywać mnóstwo Upgraderów. Co się stanie, jeśli nagle padnie tam cała sieć komórkowa? − zrobił krótką pauzę, kolejno przyglądając się zgromadzonym. − No, właśnie. Wszyscy stracą przytomność. Upadną tam, gdziekolwiek będą stać albo iść. To wzbudzi sensację. Nasz e-mail dotarł do dwóch miliardów ludzi. Jeżeli przeczytała go chociaż jedna dziesiąta z nich, to dwieście milionów ludzi wie już o Koherencji, Upgraderach,

Polu i tak dalej. Teraz to wszystko wygląda jeszcze na jakąś teorię spiskową, ale jeżeli setki osób straci przytomność dokładnie wtedy, gdy padnie sieć komórkowa, zacznie się o tym myśleć inaczej. Mnóstwo ludzi zacznie się zastanawiać, że może coś w tym jest. Jeden czy dugi zaopatrzy się w miedzianą siatkę i zacznie sprawdzać swoje otoczenie tak, jak opisałem w artykule. A przede wszystkim, prezydent odjedzie stamtąd bez chipa. Udaremnimy plan Koherencji. Christopher uchwycił spojrzenie swojego ojca. Ten zmarszczył brwi, wzruszył bezradnie ramionami. Zdawał się nie podzielać powszechnej wiary w sukces przedsięwzięcia. Christopher odruchowo zerknął na Alberta Burnsa. Trzymał ramiona skrzyżowane na piersi i zdawał się podchodzić do sprawy równie sceptycznie. − Mówiąc wprost − Jeremiah Jones podsumowywał swoją prezentację − oczekuję, że ta akcja przyniesie nam decydujące zwycięstwo nad Koherencją. Nie wierzę, by natychmiast się załamała, co to, to nie. Jednak uderzymy ją w bardzo czułe miejsce. Przede wszystkim dlatego, że wstrząśniemy opinią publiczną. Gdy potem rozpoczęła się dyskusja, jej prowadzanie przekazał Russellowi. Żaden z uczestników rozmowy nie kwestionował jednak akcji jako takiej. Chciano tylko omówić szczegóły, przy czym Jeremiah Jones odpowiadał na wszystkie pytania z taką swobodą, że zrobił wrażenie nawet

na Christopherze. Wreszcie i on poprosił o głos. Musiał przynajmniej wyrazić swoją opinię. − A co, jeżeli tymczasem zmieni się plan całej akcji? − spytał. − Co, jeśli ktoś przeprowadzi inspekcję sieci komórkowej w Cleveland? Co, jeśli ze względów bezpieczeństwa kody dostępu zostaną zmienione? Co, jeśli istnieją rezerwowe agregaty? Co, jeśli…? − Co, jeśli jutro skończy się świat? − przerwał mu Jeremiah Jones. – Wybacz, Christopherze, ale to, że podobna akcja wiąże się z ryzykiem, jest dla nas jasne, możesz nam wierzyć. Możemy tylko starać się zmniejszyć to ryzyko tak bardzo, jak tylko się da. Co teraz oznacza, że należy wziąć się w garść i iść do przodu. I wierzyć, że Opatrzność jest po naszej stronie. Jeszcze ostatnia szansa. − Uważam, że Pentabyte-Man kiedyś, gdzieś zobaczył rzecz, której zapewne sobie nie przypomina, a która ma decydujące znaczenie − oznajmił Christopher. − Jednak musi to być gdzieś na jego nagraniach. I z jakiegoś powodu Koherencja o tym wie i go ściga. Uważam, że naszą ostatnią szansą jest udzielenie mu pomocy w ucieczce. Ojciec Serenity spojrzał na chłopca. − Christopherze – oznajmił z powagą. − Przysięgam na wszystko, co dla mnie święte: kiedy tylko uratujemy prezydenta, zajmiemy się twoją prośbą. Na pewno. – Skinął

głową, a potem się odwrócił. − Dobra, ludzie! − zawołał do zgromadzonych. Myślę, że już wysłuchaliśmy wszystkich argumentów. Proponuję, aby teraz przeprowadzić głosowanie. Christopher, jego ojciec oraz Albert Burns byli przeciw. Serenity i jej matka wstrzymały się od głosu. Wszyscy pozostali głosowali za realizacją planu Jeremiaha Jonesa.

46 | Że też akurat Dylan Farrell! Ten piękny chłoptaś, do którego słodkie oczy robiły wszystkie kobiety z Hideout! Christopher był bardzo niezadowolony. Nie znalazł jednak nikogo innego, kto mógłby go podwieźć rano w niedzielę, zaś Dylan okazał się tak chętny do pomocy, wręcz oczarowany możliwością jej udzielenia, że aż głupio było odmówić. Na domiar wszystkiego, Farrell okazał się bardzo sympatyczny. Christopher naprawę bardzo starał się go nie lubić, ale jakoś mu się nie udawało. Wprawdzie muzyka, której słuchał – ckliwe, amerykańskie ballady, z bogatą orkiestracją – była niewątpliwie okropna, jednak Dylan puszczał ją tak, że stanowiła jedynie ciche tło, więc nie za bardzo wypadało protestować. Dylanowi jakoś udawało się zrobić na wszystkich wrażenie osoby towarzyskiej, miłej w obyciu, sympatycznego kolegi oraz ciekawego partnera do rozmowy. Christopher nie miał pojęcia, jak to się stało, ale nie minęło pół godziny, a już rozmawiali ze sobą tak, jak gdyby przyjaźnili się od lat. A na podstawie opowieści Dylana o jego ucieczce przed FBI przez całą Amerykę i wielokrotnych próbach nawiązania kontaktu z Jeremiahem Jonesem oraz jego przyjaciółmi, dałoby się nakręcić całą serię filmów. Nasunęło to Christopherowi pewien pomysł. − Powiedzmy − zagadnął Dylana – że wszyscy musielibyśmy opuścić Hideout i poszukać nowej kryjówki. Jak sądzisz, gdzie najlepiej byłoby się udać?

Dylan się roześmiał. − Martwisz się? Ja nie. Zobaczysz, w Cleveland się uda. Wiesz co, kiedy węszyłem w FBI, to nauczyłem się jednego: nie należy przeceniać policji. Większość przestępców zostaje złapanych dlatego, że robi jakieś głupoty. Miałem kiedyś w rękach akta takiego rabusia banków. Kiedy już zabrał pieniądze, przesunął swoją kartę w czytniku i kazał kasjerowi przelać je na swoje konto… − …tylko tak teoretycznie zakładając − upierał się Christopher. To było ważne. Jednak jeszcze nie mógł Dylanowi o niczym powiedzieć. Farrell przestał przynajmniej opowiadać zabawne anegdoty, a zaczął się zastanawiać. − Trzeba by oczywiście wiedzieć dokąd jechać − stwierdził wreszcie. Christopher skinął głową i wystawił łokieć przez otwarte okno. Niesamowite, jak gorąco! Już spływał potem, a dopiero była… która godzina? Jakoś tak przed dziewiątą? − Tak, jasne. Jednak zakładając, że byłoby gdzie. Do jakiejś innej kryjówki. Tyle że dosyć odległej. Powiedzmy, o trzy tysiące kilometrów. − Ile to jest w milach? − Około tysiąca ośmiuset − błyskawicznie przeliczył Christopher. − Sądzisz, że dałoby się nas tam wszystkich przetransportować, nie dając się przy tym wykryć? − Żaden problem – odparł Dylan beztrosko.

− A jakbyś to zrobił? Farrell zastanawiał się przez chwilę. − Szukaliby naszych samochodów − wyjaśnił w końcu. − Mają trochę ważnych danych, co mogłoby stworzyć ryzyko. Dlatego zrezygnowałbym z nich w pierwszej kolejności. Następnie wynająłbym dla nas wszystkich autokar, duży, szeroki, możliwie jak najbardziej rzucający się w oczy. Całą przeprowadzkę zakamuflowałbym jako wycieczkę edukacyjną. Z czymś takim nie liczą się przynajmniej ci z FBI. I właśnie na tym polegałby podstęp. Christopher poruszył kilkoma pokrętłami klimatyzacji. − To nic nie da − stwierdził Dylan. − Naprawdę jest zepsute. Już go z takim kupiłem. − Szkoda. − Chłopak czuł się, jak gdyby piasek tkwił mu między zębami. − A jeżeli jadąc autokarem natrafimy na blokadę? − Przepuszczą nas, bo nie szukają autokaru. − A jeśli mimo wszystko nas skontrolują? Na przykład z nudów? Dylan uśmiechnął się szeroko. − Wtedy będziemy wszyscy, na całe gardło, śpiewać pieśni religijne. Kobiety dostaną sukienki w kwiaty, a mężczyźni szare garnitury z poliestru… − Pytałem poważnie. − Jasne. I poważnie zakładam, że coś takiego może się zdarzyć. Podczas mojej podróży tutaj z Waszyngtonu

przydarzyło mi się to chyba z pięćset razy. − Dylan rzucił mu szybkie spojrzenie. − Wiesz, chodzi o to, żeby od razu przekazywać jakąś „historię”. Kiedyś ktoś cię widzi, natychmiast coś sobie myśli: kim jesteś, skąd pochodzisz, dokąd zmierzasz, co tam planujesz zrobić. Jeżeli chodzi o ucieczkę, cały dowcip polega na tym, aby ścigający na twój widok nie pomyśleli: „to na pewno on”. Christopher wyjrzał przez okno. Mijali cały rząd szarych, plastykowych kaktusów, wykonanych do jakiejś reklamy, tylko nie wiadomo do jakiej. − Rozumiem − powiedział. Chciałby wiedzieć, czy Dylan, w trakcie swojej ucieczki miał tylko szczęście, czy też rzeczywiście posiadał talent do podobnych spraw. Może jednak chodziło o to drugie. Oby. Zatrzymali się pod barem szybkiej obsługi, nierzucającym się zbytnio w oczy, obok sklepu meblowego, najwyraźniej odwiedzanego przez niewielu klientów. Jednak pomiędzy reklamami różnych gatunków piwa błyszczał jaskrawą zielenią szyld z napisem DARMOWE WI-FI. I o to właśnie chodziło. Obaj wzięli sobie po burgerze, frytkach i coli, a potem poszukali jakiegoś stolika na uboczu, gdzie Christopher mógłby uruchomić laptop. Wstrzymał oddech, wysyłając wiadomość do PentabyteMana. Czy uciekający hacker zdoła być online? W Europie musiało być właśnie między szesnastą a siedemnastą;

w sumie dobra pora… Był online. Właśnie znalazłem dobrą kryjówkę, oznajmił. Zostanę tu kilka dni, potem przeniosę się dalej. Christopherowi kamień spadł z serca. Mam dla ciebie informacje, wystukał na klawiaturze. Ale muszę je wysłać zaszyfrowane. Wyślij mi jakiś klucz publiczny. O.K. To zabrało nieco czasu, co pozwalało dostrzec, że nic już nie jest tak, jak kiedyś. Pentabyte-Man zazwyczaj miał wszystkie potrzebne narzędzia pod ręką. Teraz wyglądało na to, że musi najpierw poszukać kluczy publicznych, czyli programu umożliwiającego zaszyfrowanie wiadomości. Procedurę, którą musieli wykonać, stanowiło tak zwane szyfrowanie asymetryczne. Swoją wiadomość szyfrowało się, korzystając hasła, które powinno być powszechnie znane – stąd nazwa „klucz publiczny”. Cały dowcip polegał bowiem na tym, że to nie działało w drugą stronę. Do odczytania zakodowanej wiadomości potrzebne było przeciwieństwo klucza publicznego, tajne hasło. − Przyniosę nam coś do picia − zaproponował Dylan i wstał. − Dobra − stwierdził Christopher, zatopiony w myślach. Właśnie otrzymał następną wiadomość od Pentabyte-Mana. Brzmiała: FA23M7b01Xx9. Był to właśnie klucz publiczny, którym Christopher zaszyfrował dane, zawierające jego teorie oraz plany.

Bezpieczeństwo całej operacji opierało się na tym, że klucz prywatny nie wynikał z klucza publicznego, co wiązało się z ogromną złożonością obliczeń. Nawet jeśli NSA albo jakaś inna tajna służba podsłuchiwała teraz ich rozmowę, minęłyby całe dni, zanim zdołałaby odczytać dane, wysyłane teraz przez sieć przez Christophera. A jeżeli plan się powiedzie, za kilka dni nie będzie to już miało żadnego znaczenia. Możesz mieć rację, odpisał Pentabyte-Man. Też wyślij mi jakiś klucz. I zdobądź się na odrobinę cierpliwości. Christopher przygotował już własny klucz publiczny, musiał go tylko skopiować z danych zawartych w wiadomości. Odpowiedni klucz prywatny znajdował się wśród innych danych, które otworzy dopiero wtedy, gdy znajdzie się znowu offline. Tak na wszelki wypadek. Wysłał wiadomość. Potem zaczął czekać. Dojadł burgera, który zdążył już wystygnąć i smakował raczej nieszczególnie. Dylan nadal stał przy ladzie, rozmawiał z młodą jasnowłosą kasjereczką, najwyraźniej mającą niewiele pracy. Jeśli w ogóle można było to nazwać rozmową. Czy Dylan naprawdę musiał flirtować ze wszystkimi ładnymi dziewczętami, jakie spotykali po drodze? Na to wyglądało. Christopher znowu zaczął wpatrywać się w monitor. Ciągle nic. Wyjrzał przez okno, na parking, a potem zerknął znowu na komputer. Trudno mu było o cierpliwość, chociaż tak naprawdę wcale nie musiał się spieszyć. Dzisiaj

przypadał jeden z nielicznych dni z wieloma ślepymi fazami. Prawie mogli wybierać, kiedy chcą wracać. Wreszcie przyszła wiadomość. W porządku, gotowe. Cała reszta w załączniku. Nara! Zaraz potem program zameldował o wylogowaniu się Pentabyte-Mana. Potem zrobił to również Christopher. Wylogował się, wyszedł z Internetu i odszyfrował dane, przysłane przez Pentabyte-Mana. Przeczytał je. Przełknął ślinę. Przeczytał jeszcze raz. Bardzo dobrze, że Dylan wciąż jeszcze flirtował z dziewczyną przy kasie. Inaczej na pewno by zapytał, co się stało. A na takie pytanie Christopher nie miał ochoty odpowiadać. Ostatni raz przeczytał dane, chcąc się upewnić, że utrwaliło mu się w pamięci, po czym je wykasował – oczywiście, w taki sposób, by nie dało się ich odnaleźć, nie wspominając już o odzyskaniu. Wyłączył komputer. Dylan wciąż flirtował. Dziewczyna śmiała się tak, że aż było ją słychać w całym lokalu. Najwyraźniej dobrze się bawiła. Niech ma, na zdrowie. Ale czy Dylan przy tym nie zapomniał, że kasjerka na pewno zapamięta i jego, i Christophera? Dylan wyłapał jego spojrzenie. Chyba od razu zrozumiał, że Christopher już skończył pracę. Pożegnał się i razem ze

swoim kubkiem powrócił do stolika. − No i co? − zapytał wesoło. − Wszystko jasne? Christopher spojrzał na niego ze złością. − Nie dało się jeszcze bardziej zwrócić na nas uwagi? Jak sądzę, teraz już o tobie nie zapomni. Dylan ze spokojem wsunął się na swoje miejsce przy stoliku. − Stary, nie bój nic. Nikt jej nie będzie pytał. A jeśli nawet, to przypomni sobie jedynie dwóch studentów, jadących do Los Angeles. Aleca i Steve’a. – Uśmiechnął się szeroko. − Steve to ty. Opowiadałem jej, że studiujesz informatykę, ale musisz ostro zakuwać, żeby cię nie wylali, dlatego całe dnie siedzisz nad tą cholerną pracą domową. Christopher spojrzał na niego i ku swojemu zdumieniu pojął, że sam od razu by w coś takiego uwierzył. Rzeczywiście, ten facet zdołałby zaprowadzić grupę w bezpieczne miejsce, nieważne, gdzie by się znajdowało. − Dobra − oznajmił, zamykając laptop. − Ruszajmy. Chciałbym znaleźć jakiś urząd pocztowy. Muszę jeszcze wysłać list. − List? − w głosie Dylana prawie zabrzmiało oburzenie. Christopher wymacał kopertę w kieszeni koszuli. Schowany w niej tekst szlifował przez pół nocy. − Właśnie tak – powiedział. – Stary, dobry list.

47 | Kiedy wrócili, Clive Tucker stał w otwartych przesuwanych drzwiach. Palił papierosa, a gdy wjeżdżali, pomachał im na powitanie. Dla odmiany nie miał teraz na sobie któregoś ze swoich obrzydliwych kombinezonów, ale koszulę w okropny, kwiecisty wzór i krótkie spodenki, z których wystawały blade, bocianie nóżki. Zarost, spleciony w kunsztowne warkocze, wisiał mu do pasa. Christopher odruchowo wziął głęboki oddech. Właśnie się zastanawiał, gdzie mógłby znaleźć Clive’a, a ten pojawił się jak na zamówienie! Chłopak chętnie by jeszcze nieco odsunął od siebie to, co planował zrobić. Jednak teraz nie miał już innego wyjścia. Teraz musiał udowodnić, że naprawdę jest zdecydowany na to wszystko. Dylan zatrzymał auto. − No, udało się nam doskonale − stwierdził, zadowolony. − Wróciliśmy punktualnie na obiad. Bardzo jestem ciekawy, co będzie. Christopher tylko pokiwał głową, zamyślony. − Ja… ekhm… muszę jeszcze porozmawiać z Clive’em – wyksztusił. − Dzięki za podwiezienie… Alec – dodał jeszcze. Dylan uśmiechnął się szeroko, po czym wysiadł. Zgodnie ze zwyczajem Hideout, kluczyk zostawił w stacyjce. − Cała przyjemność po mojej stronie… Steve − odparł. − Do zobaczenia! Potem rozkołysanym krokiem ruszył w stronę schodów, pogwizdując melodię ostatniego kawałka, jaki słyszeli

w radiu. Christopher zawiesił sobie na ramieniu torbę z laptopem. Tutaj, na dole w kopalni, panował przyjemny chłód. Z całej siły pragnął zaraz po tej podróży w palącym słońcu spłukać z siebie cały pot pod prysznicem. Jednak zamiast tego poszedł do Clive’a, który właśnie zgniatał niedopałek papierosa w blaszanej puszce, służącej mu za popielniczkę. Przez otwartą bramę do środka wdzierał się skwar. Ciepły wiatr niósł kurz i piach, osadzające się w prowadnicach bramy. − No i co? − zapytał Clive. − Wszystko się udało? − Tak − odparł Christopher – jak najbardziej. − Straszny dzisiaj upał, prawda? Taki dzień, że człowiek położyłby się na plaży. − Możliwe. − Do tej pory nie zrozumiał, co też ludzie takiego widzą w leżeniu na plaży i prażeniu się w słońcu. Clive chwycił szczotkę, aby wyczyścić prowadnice. Zegar na monitorze pokazywał, że niedługo zakończy się ślepa faza, a do tego czasu brama powinna zostać zamknięta. − Panie Tucker? − zapytał Christopher. − Tak? − Mówił mi pan kiedyś, że ma pan u mnie dług.

48 | Niedługo przed kolacją Christopher wreszcie się pojawił. Serenity nie widziała go przez cały dzień, słyszała tylko, że gdzieś pojechał. − Mogę z tobą porozmawiać? − zapytał półgłosem. Dziewczyna przyjrzała mu się uważnie. Zachowywał się jakoś inaczej niż zwykle − Co się stało? − Nie tutaj. Chodźmy gdzieś, gdzie każdego słowa nie słychać z odległości stu kroków. To wcale nie było takie łatwe. Rzeczywiście, kiedy szło się labiryntem korytarzy, ciągle się słyszało, jak ktoś mamrocze, chichocze albo coś mówi, skądś dobiegały odgłosy kroków albo urywki słów. Jednak Christopher już odpowiednio wcześniej znalazł stosowne miejsce. Serenity ruszyła za nim na dół, na najniższy poziom, gdzie zaciągnął ją w miejsce stanowiące całkowite przeciwieństwo romantycznej scenerii: małego, ciasnego i pełnego maszyn, które szumiały, trzeszczały i pachniały elektrycznością. W przyćmionym świetle jarzeniówek widać było tablice ostrzegające przed wysokim napięciem, umieszczone na skrzynkach rozdzielczych i kable grube na kciuk, ciągnące się we wszystkie strony po zgrubnie ociosanych ścianach. Wszystko najwyraźniej stanowiło część systemu zaopatrywania Hideout w prąd elektryczny. Serenity miała nawet wrażenie, że słyszy szum podziemnego strumienia, dobiegający spod metalowej klapy.

Tu jednak nikt nie usłyszy, o czym będą rozmawiać. − Dobra – powiedziała i westchnęła. − O co chodzi? − Opuszczam Hideout − oznajmił Christopher. − Muszę odszukać Pentabyte-Mana i dowiedzieć się, co takiego jest w jego danych, czego tak bardzo boi się Koherencja. Serenity miała wrażenie, że od elektryczności aż jeżą jej się włosy na ciele. − Co? − I chciałbym – ciągnął − żebyś wyruszyła ze mną. Poczuła, że włosy rzeczywiście stają jej dęba. A może tak jej się tylko wydawało. O czym on w ogóle mówi? Najchętniej by gdzieś usiadła, ale wolała tutaj niczego nie dotykać. − Christopherze − powiedziała − jeśli chcesz szukać Pentabyte-Mana, musisz jechać do Europy. Jak chcesz to zrobić? Zbył ją machnięciem ręki. − To akurat jest najmniejszy problem. W głowie Serenity aż kotłowało się od myśli. On chce tak po prostu zwiać? Przecież nie może tak po prostu zwiać! A potem z opóźnieniem dotarło do niej, co jeszcze powiedział. − Ja? Ja mam z tobą jechać? Mówisz poważnie? − Tak. − Ale dokąd. − Chętnie by nim potrząsnęła za to, że tak odpowiada pojedynczymi słowami. – I jak miałabym ci pomóc?

− Nie chodzi o to, żebyś mi pomogła, ale o twoje bezpieczeństwo. − Tu przecież jestem bezpieczna. Christopher spojrzał na nią z powagą. − Serenity, to, co planuje twój ojciec, się nie uda. Wszystko, co przemyślał, Koherencja przemyślała już dawno temu i podjęła odpowiednie środki zaradcze. Gwarantuję. A kiedy on albo ktokolwiek inny zostanie schwytany, Hideout przestanie być bezpieczne. − A ty chcesz odejść i pozostawić innych własnemu losowi? − zapytała Serenity ze zdumieniem. Christopher potrząsnął głową. − Ruszam, bo chcę się dowiedzieć… muszę się dowiedzieć, czego boi się Koherencja − powiedział. – I muszę to zrobić teraz. Każdy kolejny dzień może być tym jednym dniem za dużo. Nagle poczuła, że nie jest w stanie złapać oddechu. − Ale moi rodzice… Kyle… wszyscy ludzie tutaj… Przecież nie możesz tak po prostu odejść, wiedząc, że w najgorszym wypadku… − Przygotowałem kilka rzeczy na najgorszy wypadek − oznajmił, w sposób dający jasno do zrozumienia, że już nic więcej nie może powiedzieć. − Obiecałem jednak bronić cię przed Koherencją tak dobrze, jak tylko będę potrafił. Dlatego proszę cię, żebyś ze mną ruszyła. Serenity wydało się, że w jej głowie przekrzykują się

tysiące głosów. Nie rób tego, mówił rozum, mówiła logika, mówił zdrowy rozsądek. Bezpieczniejsza jesteś w grupie, a nie wędrując po świecie z siedemnastoletnim dziwakiem. Christopher patrzył na nią, czekał na decyzję. A wśród tych wszystkich głosów był też taki jeden, całkowicie pewny, że pójdzie z Christopherem, że w ogóle nie ma co się zastanawiać, bo decyzja dawno już zapadła. − Kiedy chcesz jechać? − zapytała z wyschniętymi ustami. − Dzisiaj, godzinę po północy. Poczuła drżenie w piersi, zaraz pod szyją. − Tak na łapu-capu? − Tak to już bywa z ucieczkami. − Mogę się jeszcze pożegnać? − Nie − odpowiedział. − Ani słowa nikomu. Możesz napisać list i zostawić w swoim pokoju. Nic poza tym. To było straszne. Co za okropna chwila. Miała wrażenie, że wszystkich zdradza, przede wszystkim ojca. Kryła się w tym szczególna gorycz, bo przecież już raz go zdradziła. Jako dziecko, kiedy rodzice się rozstawali i postanowiła zostać przy matce, całą winą obarczając tatę. A teraz porzucała również matkę. I Kyle’a. Zostawiała ludzi, z którymi tutaj żyła, z którymi zaczynała się przyjaźnić… Jednak nie mogła pozwolić Christopherowi odejść, a sama tutaj pozostać. Nie wybaczyłaby sobie tego przez resztę życia. Nagle, w jednej chwili olśniło ją, że gdyby ktoś pozwolił jej

cofnąć czas, sprawić, by nie stało się to wszystko, co wydarzyło się do tej pory i umożliwił powrót do starego życia – nie chciała by tego. Nawet gdyby Brad Wheeler miał zostać jej chłopakiem. Ze złością zmarszczyła czoło. Brad Wheeler? Dlaczego akurat teraz o nim pomyślała? − Dobra – stwierdziła. − Godzinę po północy. − Czyli, że ze mną pojedziesz? − upewnił się Christopher. − Tak − powiedziała Serenity. „Tam gdzie ty, tam i ja”. Kolejne stare powiedzenie.

49 | Jak zawsze, gdy ojciec Brada znajdował pod tak wielką presją, że pracował nawet w niedzielę, kolacja była późno. Właśnie toczyły się jakieś superważne pertraktacje, w których brały udział liczne firmy z branży IT. Chodziło o miliardy dolarów – i odpowiednio wysokie prowizje, dlatego kancelaria ojca postawiła na nogi kogo tylko się dało. Wreszcie, już po zmroku, słychać było, jak jego jaguar skręca na podjazd, a zaraz potem rozległy się znajome dźwięki z cyklu „powrót taty do domu”. Trzask – otworzyły się drzwi. Klik – telefon trafił do ładowarki. Szelest – tata zdjął marynarkę i zawiesił na zarezerwowanym na nią, wypolerowanym wieszaku. I wreszcie dzyń dzyń – kluczyki od auta wpadły do miedzianej miseczki. Brad dobrze znał te dźwięki. „Jedno miejsce dla każdej rzeczy i jedna rzecz na każdym miejscu” – tak brzmiało jedno z licznych powiedzonek ojca. Zwłaszcza na ten temat Brad wysłuchiwał przez lata niemało kazań. − Znowu spędzasz wieczór w domu? − zdziwił się ojciec, kiedy wszedł do jadalni i zobaczył Brada. − Twoja nowa dziewczyna wciąż jeszcze nie wróciła? Brad zniósł zawartą w tym kpinę. − Wraca jutro. − Czy naprawdę jest taka brzydka? − matka roześmiała się jak podlotek. − Czy może ukrywasz ją przed nami z innego powodu?

− Mamo! − Już dobrze, dobrze. − Matka uniosła dłonie. − Przecież mogłoby to być coś poważniejszego! Czy było? Brad się zastanowił. Zazwyczaj unikał przyprowadzania dziewczyn do domu, ale w przypadku Tiffany taki pomysł nawet mu się podobał. Zapyta ją o to zaraz po jej powrocie z Nowego Jorku. Rodzice już nie ciągnęli tego tematu. Przy kolacji tata opowiadał o pertraktacjach, jak zwykle nie podając żadnych konkretnych nazw. − Czają się tak wokół siebie, to się robi nie do wytrzymania. Teraz ustaliliśmy termin spotkania na następną środę, do tego czasu muszą już zostać wydane odpowiednie polecenia i podpisane klauzule tajności. Na koniec uzyskają wgląd w plany i wtedy musiałaby już chyba wydarzyć się jakaś katastrofa, żeby nie doszło do zawarcia umowy. − Miejmy nadzieję, że wszystko się uda − powiedziała matka Brada. − Kilka spokojnych tygodni dobrze nam zrobi. Potem tata przekazał biurowe ploteczki. Wspólnik z kancelarii cierpiał na postępujący artretyzm. Znowu musieli zwolnić nową praktykantkę, bo okazała się niesolidna. Przy tej okazji ojciec powtórzył swoje ulubione powiedzonko: „Nie każdy może być uzdolniony, nie każdy inteligentny, ale każdy może być solidny. Wszystko, czego

trzeba, to postanowienie, że będzie się robić to, co się obiecało. Innymi słowy, wystarczy chcieć”. Bacznie przyjrzał się Bradowi. − Właśnie to czyni mężczyznę. To, czego chce. Chłopak cierpliwie wysłuchał pouczenia. Akurat w tej chwili nie chciał niczego, czuł jakieś dziwne zobojętnienie. Matka opowiadała o swoim kółku czytelniczym. Kierowniczka biblioteki w Live Oaks zniknęła i nikt nie miał pojęcia, co się z nią stało. Aha, jeszcze klub golfowy napisał, że będzie musiał zwiększyć roczną składkę. − Co za bzdura – mruknął tata. − Skoro nie potrafią dobrze gospodarować, to już ich problem! Brad poczuł nagły impuls, nakazujący wyjść z domu i wybrać się na nocny spacer. Tak, naprawdę miał na to ochotę! Odłożył serwetkę i wstał. − Pójdę się przejść − oznajmił. − Chodzisz na spacery? − zdziwiła się matka − Od kiedy? − I o tej godzinie? − dodał ojciec. − Chcę tylko trochę odetchnąć świeżym powietrzem − spokojnie wyjaśnił Brad. Kiedy już był na korytarzu i zakładał buty, usłyszał, jak matka szepcze ojcu: − Pewnie chce zadzwonić do tej swojej dziewczyny. − Przecież może dzwonić ze swojego pokoju − odparł ojciec, wcale nie aż tak cicho.

− Ależ Bill! Pod rozgwieżdżonym niebem jest znacznie romantyczniej! Brad pomacał się po kieszeni. Tak jak wcześniej, nosił przy sobie telefon, chociaż już rzadko z niego korzystał. Skończył wiązanie sznurówek, wstał i złapał za przednią, prawą kieszeń marynarki ojca, gdzie tkwiły klucze do kancelarii. Jedno miejsce na każdą rzecz… Brad nie potrafiłby wyjaśnić, dlaczego w ogóle zabrał te klucze. Zadziałał impulsywnie, prawie odruchowo, nie zastanowił się ani przez chwilę. − To na razie! − zawołał jeszcze, a potem wyszedł z domu. Owionęło go chłodne powietrze. Dobrze mu to zrobiło po upalnym dniu. Szedł wzdłuż alejki, teraz całkiem cichej. To była ślepa uliczka, wjeżdżali w nią jedynie mieszkańcy. Kiedy dotarł do drogi przelotowej, podjechało do niego jakieś auto, biały chrysler. Zatrzymało się obok Brada. Od strony kierowcy z cichym szumem opuściła się szyba. Najwyraźniej ktoś zabłądził i chciał spytać o drogę. Brad pochylił się, chętny do pomocy. Jednak widząc mężczyznę siedzącego za kierownicą, wpadł na lepszy pomysł. Chwycił się za kieszeń, wyjął klucze do kancelarii ojca i podał przybyszowi. Ten wziął je bez słowa, szyba się zasunęła, a auto odjechało. Przez chwilę Brad dziwił się temu, co się zdarzyło i dziwił się sobie samemu – po co w ogóle to zrobił? Jednak potem

przestał się nad tym zastanawiać. Pokręcił się jeszcze po okolicy i wrócił do domu. Wspólnie z rodzicami obejrzał jakiś film, następnie położył się spać. W środku nocy obudził się nagle, przepełniony niepokojem. Co się stało? Nasłuchiwał. Nic. Odsunął kołdrę na bok, podniósł się i zbliżył do okna. Na dole, na ulicy, na wprost bramy ogrodu stał tamten mężczyzna. Stanowił po prostu ciemną sylwetkę wśród nocy, ale to na pewno był on, kierowca chryslera. W chwili, kiedy Brad go zobaczył, mężczyzna odwrócił się i powoli odszedł, by wkrótce ponownie zniknąć wśród mroku. Brad nie wiedział dlaczego, lecz nagle poczuł ogromną ulgę. Z tej czystej ulgi nie mógł się oprzeć temu, aby nie zejść po schodach, oczywiście po cichu, tak żeby nie zbudzić rodziców. Otworzył drzwi od domu – cicho, całkiem cicho – i boso przekradł się do bramki ogródka. Tam, na słupku, leżały klucze kancelarii. Brad wziął je, zawrócił do domu, wetknął je z powrotem do ojcowskiej marynarki, po czym wszedł do łóżka i od razu zasnął.

50 | Oczywiście nie było nawet mowy o śnie. Przez pozostałe godziny Serenity całkowicie pochłaniało pakowanie i jednocześnie zastanawiała się, czy przypadkiem nie postradała rozumu. Albo Christopher. Albo po prostu oboje. Przecież to wariactwo! Po pierwsze: jak oni, para nastolatków poszukiwanych przez amerykańską policję, których zdjęcia i dane znajdowały się w komputerach na wszystkich lotniskach i przejściach granicznych, mieli w ogóle dotrzeć do Europy? Po drugie: nawet jeśli jakoś im się uda, to jak Christopher chciał odnaleźć tego PentabyteMana, skoro nawet Koherencja nie potrafiła? A jeżeli po drodze dostaną się w ręce Koherencji? Wtedy Hideout również będzie stracone. Doprowadzało ją to wręcz do szaleństwa. Tak naprawdę nie potrzebowała nawet dziesięciu minut, aby się spakować. Nie miała przecież aż tylu rzeczy i często już przygotowywała się do podróży, nawet w krótszym czasie. Teraz jednak czuła przymus, aby raz za razem upewniać się, czy na pewno wszystko wzięła. Przede wszystkim duży grzebień, bez którego jej włosy czekałaby katastrofa. Tak, był na miejscu. Dokładnie tam, gdzie wsadziła go pięć minut temu. A może jeszcze raz porozmawia z Christopherem? Bzdura, powiedziała sobie. Nie odwiedzie go od powziętego zamiaru.

A gdyby zwróciła się do swoich rodziców? Nie, matka przypuszczalnie by się wściekła, gdzieś by ją zamknęła. A tata… nie, z nim już nie potrafiła rozmawiać. Wciągnąłby ją w niekończącą się dyskusję, domagałby się uzasadnień, których sama nie znała. Zresztą, obiecała, że tak nie zrobi. Przezwyciężyła więc impuls nakazujący iść do nich i dalej pisała list, w którym próbowała wyjaśnić wszystko, a zarazem niczego nie zdradzić. Wreszcie wszystko było już gotowe, pozostało jedynie czekanie. Zdrzemnęła się – i o mało nie zaspała. Kiedy z plecakiem przemykała cichymi korytarzami Hideout, zegar pokazywał pięćdziesiąt minut po północy. Na dole, w holu, paliła się tylko jedna, jedyna lampa, przez co pieczara tonęła w półmroku. Christopher już tam czekał, a wraz z nim Clive Tucker – to właśnie był ten pomocnik, o którym wspominał! Obaj już odsunęli rękoma bramę, przynajmniej nieco. Musieli tak zrobić, bo odgłos elektrycznego napędu, wbudowanego w skałę, rozniósłby się po całym Hideout. − Cześć – powiedział Christopher, kiedy przy nich stanęła. Z zewnątrz płynęło zimne, nocne powietrze, przyprawiając ją o dreszcze. Clive pozdrowił Serenity zdawkowym skinieniem głowy. − Daj bagaże − powiedział − zaraz będziesz mogła wsiąść do auta.

Zaskoczyło ją, że pojadą samochodem ze szczotkami. Nie pozwoliła sobie zabrać torby i sama wcisnęła ją do bagażnika. Był już tam skórzany worek, z którym podróżował Christopher, do tego jeszcze materiałowa torba z prowiantem na drogę. W ogóle o tym nie pomyślała! Usadowiła się na tylnym siedzeniu, a Christopher zajął miejsce obok kierowcy. Teraz wyglądał na nieco spiętego. − Wszystko w porządku? − dopytywał. Serenity wypuściła powietrze, które, jak właśnie sobie uświadomiła, dotąd wstrzymywała oddech płucach. − Myślę, że to zupełne szaleństwo, ale… Tak. Wszystko w porządku. Clive wyłączył lampę, usadowił się za kierownicą, porządnie udrapował na ramionach warkocze splecione z zarostu i uruchomił silnik. Serenity wzdrygnęła się. Co za hałas! Nikt jednak nie podniósł alarmu. Powoli wytoczyli się poprzez szczelinę bramy i po chwili znaleźli się już na drodze. Serenity oparła się o tylne siedzenie. Zatem stało się, podróż się rozpoczęła. Teraz nie ma odwrotu. Zresztą wcześniej też go nie było. A przede wszystkim poczuła, że dobrze jej robi, iż znowu jest na zewnątrz. Jechali w milczeniu, w magiczną noc. Na niebie żarzyły się gwiazdy, a nie do końca jeszcze pełny księżyc sprawiał, że pustynia połyskiwała szarym blaskiem, zaś wyschnięte

krzaki na skraju drogi jaśniały srebrem. Serenity uznała, że piękno tej chwili stanowi dobry omen na początek podróży. Nie jechali długo. Po mniej więcej trzydziestu minutach Clive skręcił na jakiś parking, gdzie czekała już samotna ciężarówka. W świetle reflektorów ukazało się logo umieszczone na boku auta. Upex, wielka, międzynarodowa firma kurierska. Pod spodem widniał firmowy slogan, dobrze znany z nieliczonych reklam telewizyjnych: Don’t worry – „nie martw się”. Teraz wydał się Serenity wręcz dodawać otuchy. Kiedy zatrzymali się obok ciężarówki, wysiadł z niej jakiś mężczyzna. Clive przywitał się z nim krótkim uściskiem ramion, najwyraźniej znali się od dawna. − Dzieciaki, to jest Frank − Clive przedstawił kierowcę. − Frank Ray. Powiezie was dalej. Frank był barczystym, jowialnym mężczyzną. Miał pokaźny piwny brzuch, a z nosa sterczały mu niesforne włoski. Uścisnęli sobie ręce. Serenity miała wrażenie, że zniknie w jego wielkim łapsku. − Cześć − powiedział Frank. − Wsiadajcie. Pożegnali się z Clive’em. − Mam nadzieję, że odnajdziesz to, czego szukasz − Powiedział Christopherowi na do widzenia Tucker. − Już raz dokonałeś cudu, pamiętaj o tym. Chłopak nie odpowiedział, tylko uśmiechnął się pod nosem.

Patrzyli, jak Clive odjeżdża w kierunku, z którego przyjechali. − O co mu chodziło? − zapytała Serenity. − Jaki cud? − Ach, takie tam − odparł Christopher zdawkowo. − Jedyna osoba, która dokonała ostatnio jakiegoś cudu, to sam Clive. Wspięli się do kabiny kierowcy. Wewnątrz pachniało tanią wodą po goleniu i jak gdyby resztkami zepsutego hamburgera. Na desce rozdzielczej stała chybocząca się figurka Dartha Vadera, przymocowana do szyby przyssawką. Siedzenia wyłożono akrylową imitacją tygrysiej skóry, która – sądząc po stopniu zużycia, musiała mieć co najmniej dziesięć lat. − Przytulnie – stwierdziła Serenity. Frank, który właśnie wsiadł z drugiej strony, nie dosłyszał zawartej w tych słowach kpiny. Promieniował dumą właściciela tego cuda. − Oto mój dom − oświadczył i uruchomił silnik. Podróż upływała w milczeniu. Serenity chętnie by się dowiedziała, dokąd właściwie jadą albo jaką w tym wszystkim rolę odgrywa Frank, jednak on nie zadawał im żadnych pytań, zapewne dlatego, że właśnie tak kazał mu Clive. Raz tylko rozmawiał z kimś przez telefon powiedział wtedy. − Dzisiaj nie da rady. Mam inną trasę. Jednak tę trasę wydawał się znać jak własną kieszeń.

Urządzenie do nawigacji było wyłączone. Co jakiś czas zjeżdżał z drogi międzystanowej, zatrzymywał się na jakichś ciemnych podwórkach albo pod samotnymi halami, by zapakować kolejne kontenery na kółkach, pełne jakichś paczek. Wszystkim zajmował się sam. Nawet gdy na stacji benzynowej jednocześnie tankował oraz ładował kontener, który czekał już na niego w szopce z blachy falistej, nie było widać nikogo innego. Wszystkie potrzebne klucze Frank trzymał przy sobie. Czy już odkryto ich ucieczkę? Raczej nie stanie się to przed rankiem. A jak Clive wyjaśni swoje postępowanie? „O tym później” – odpowiedział Christopher, kiedy zapytała, na czym dokładnie polega jego plan. Pewnie oznaczało to „nie, dopóki Frank słyszy”. Jednak kiedy Frank był czymś zajęty na zewnątrz, Christopher również milczał. Zdawał się nie rozumieć, jakie to okropne tak brnąć w coś w ciemno. − Sam jeszcze dokładnie nie wiem − oznajmił, kiedy raz jeszcze go przycisnęła. − Nawet Clive nie zna szczegółów. Wie tylko, do kogo ma zadzwonić. Resztę załatwia siatka Hideout. − No to super − westchnęła tylko i opadła na siedzenie. Potrzebowała dobrych kilku mil, aby jakoś przyjąć to do wiadomości. Później postanowiła po prostu się z tym pogodzić. Bo co innego jej pozostało? Wiedziała przecież, że decyduje się na niebezpieczną przygodę. Najważniejsze, że

była teraz w drodze, że nie siedziała już w tamtej dziurze. Radio grało bez przerwy. Stara, głośna i szybka muzyka rockowa świetnie nadawała się do tego, aby nocą nie dać zasnąć kierowcy. Między utworami prezenter miłym, mamrotliwym głosem opowiadał różne historie, rozmawiał przez telefon z ludźmi pracującymi na nocnych zmianach i podawał warunki panujące na drodze. Kiedy wyjechali z zasięgu rozgłośni, Frank ustawił jakąś inną stację, gdzie nadawano wiele najnowszych utworów muzyki pop oraz sporo reklam. Nagle rozległa się piosenka Madonny No Longer Lonely, ale, w cieszącej się większym powodzeniem wersji Cloud. Niesamowite, że teraz, kiedy Serenity słuchała tego nagrania po raz trzeci, w ogóle jej się nie podobało. Madonna miała rację. Muzyka perfekcyjna pod względem technicznym, jednak pozbawiona duszy. Plastik. I oczywiście zaraz potem nadano reklamę Lifehooka. W pewnej chwili Serenity nagle się ocknęła i stwierdziła, że jest już jasny dzień, a dookoła wznoszą się druciane płoty oraz białe, pudełkowate budynki. Spała! − Gdzie jesteśmy? − Na lotnisku towarowym Upexu, USA-West – oznajmił Christopher. Na lotnisku? Rzeczywiście, teraz Serenity rozpoznała tę dziwaczną rzecz, która wystawała ponad płaski dach: kadłub samolotu, także pomalowany w barwy Upexu i noszący jego

logo. − USA-West? – powtórzyła Serenity. − Czyli że jest też jakieś lotnisko na wschodzie? − Tak – odpowiedział Frank. − W Kentucky. Wyprostowała się, odgarnęła z twarzy włosy, które przez noc zmieniły się w jedną wielką plątaninę. − Co to ma znaczyć? Polecimy do Europy jako paczki? − Coś w tym stylu − powiedział Christopher. Rety! Serenity wyobraziła sobie, jak ładują ich do kartonowych pudeł. Czy przed zaklejeniem pokrywy dostaną butelkę wody i ze dwie kanapki? Ktoś podszedł od strony kierowcy, wręczył Frankowi torbę i powiedział coś, czego nie zrozumiała, bo na zewnątrz panował hałas. Buczały silniki samolotów, rozbrzmiewały głośniki, huczały motory aut. − Proszę – rzekł Frank, podając im torbę. − Zanim wysiądziecie, załóżcie to na swoje ubrania. W torbie były dwa kombinezony Upexu. Musiała się nieźle powyginać i nagimnastykować, by je włożyć, jednak wreszcie się udało. Nawet pasowały. Frank wskazał mężczyznę, stojącego pod oknem od strony kierowcy. − Tak przy okazji, to mój brat Mike − oznajmił. − Zatroszczy się o całą resztę. Wyjaśnienie okazało się zbyteczne, rodzinne podobieństwo było ewidentne. Mike Ray stanowił

szczuplejszą, młodszą wersję brata, tyle że jak się okazało, nieco rozmowniejszą. Ale i jemu sterczały z nosa takie same kępki gęstych włosów. Pożegnali się, zabrali swoje plecaki i wysiedli. Frank raz jeszcze im pomachał, a potem odjechał w stronę hali rozładunkowej. − Cześć − powiedział Mike i uścisnął im dłonie. − Chodźcie ze mną i zachowujcie się tak, jak gdybyście byli u siebie. − To się nie wyda, skoro nikt nas tutaj nie zna? − zapytała zdenerwowana Serenity. − Nie. Ja też nie znam tutaj większości osób. Zapakowali bagaże do auta, także pomalowanego w barwy Upexu: białą, niebieską i złotą. Wokół jeździło mnóstwo samochodów, wózków elektrycznych, ciężarówek i innych pojazdów o takim samym wyglądzie, a we wszystkich siedzieli ludzie w kombinezonach Upexu. Wielu z nich młodych. Rzeczywiście, Serenity i Christopher się nie wyróżniali. − Udało się z listem? − zapytał Christopher przy wsiadaniu. − Ach tak, racja − stwierdził Mike. − List. − Z podręcznego schowka wyjął kopertę z mocnego kartonu i wręczył chłopakowi. Serenity zerknęła mu przez ramię. Koperta zaadresowana była „Michael Ray, do rąk

własnych, Upex Hub USA-W”. Potem następowała nazwa działu i numer skrytki. Wzdłuż krawędzi nalepiono czarnożółtą, plastykową taśmę z napisem BARDZO PILNE. List wciąż pozostawał zamknięty. − Nie do wiary − w głosie Christophera zabrzmiał szczery podziw. Rozerwał kopertę. − O co chodzi? − dopytywała się Serenity. − Siatka mieszkańców Hideout naprawdę jest imponująca − oznajmił Christopher, bardzo zajęty odrywaniem taśm i otwieraniem kartonu. – Dwa zeskanowane zdjęcia, jeden email do kogoś, gdzieś, na ziemi niczyjej. A mniej niż dwadzieścia cztery godziny później… to! Wyjął dwa ciemnoczerwone paszporty. Dziewczynie wystarczyło tylko krótkie spojrzenie. Na okładce jednego z nich widniał napis: UNIA EUROPEJSKA. ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO. − Proszę bardzo – powiedział Christopher. − Od dzisiaj nazywasz się Sarah Miller. I jesteś pełnoletnia.

51 | Na Christopherze największe wrażenie zrobiły właśnie te paszporty. Po pierwsze, dlatego że Clive w ogóle o czymś takim pomyślał – no, ale jasne, skoro przemycał ich do Europy, musieli się przecież na miejscu wylegitymować. Po drugie, że się udało. Trzeba było to sobie wyobrazić. Wczoraj rano raz jeszcze pojechał z Clive’em. Niezbyt daleko, tylko do pobliskiej miejscowości, gdzie Tucker zadzwonił do drzwi całkiem zwyczajnego domu. − To jest nasz adres na wypadek sytuacji podbramkowych − oznajmił. Drzwi otworzyła im jakaś starsza kobieta, uśmiechnęła się i pozwoliła wejść na strych, gdzie stał komputer. Kiedy Clive pisał mail, Christopher dziwił się, skąd wziął zdjęcia paszportowe, jego i Serenity. Potem przypomniał sobie, że kiedy zjawili się w Hideout, ktoś uwijał się przy nich z aparatem fotograficznym. − To do naszej księgi pamiątkowej − wyjaśniono im wtedy ze śmiechem, jak gdyby to był dowcip. Jednak, jak się okazało, wcale nie chodziło o kawał. − Zgadza się − stwierdził Clive, kiedy skanował zdjęcia. − W każdej chwili jesteśmy gotowi zniknąć. To nasza podstawowa zasada. Fałszerz paszportów miał na imię Nathan. Clive opowiadał, że to siedemdziesięcioletni geniusz, zatrudniony niegdyś w rządowej wytwórni papierów wartościowych.

Wiedział wszystko, co należało wiedzieć na temat dokumentów tożsamości, a ich własnoręczna produkcja stanowiła jego najbardziej ulubione zajęcie. W szafie zawsze trzymał w zapasie paszporty najważniejszych krajów świata. Christopher wyjął swój paszport – niemiecki, wystawiony na nazwisko Christian Stoll, by zorientować się, dokąd właściwie Mike ich wiezie. Jechali zygzakiem wzdłuż kolejnych drucianych ogrodzeń oraz kolejnych budynków, które prawie nie różniły się wyglądem. Niewiele dało się dowiedzieć z drogowskazów, opisanych jedynie skrótami. Wreszcie zatrzymali się pod jakąś dwukondygnacyjną budowlą. − Chodźcie − powiedział Mike, wysiadając. − I weźcie swoje rzeczy. Nikogo nie było w pobliżu, kiedy przechodzili przez dwie pary obrotowych drzwi, a następnie schodami w dół, do podziemnej kondygnacji pełnej ciasnych korytarzy o gołych ścianach. Skręcili kilka razy, potem Mike otworzył jakieś drzwi, za którymi znajdowały się urządzenia kotłowni. Z kolei za kotłem, w murze był właz, który Ray otworzył specjalnym kluczem. Dalej ciągnął się wąski, ciemny tunel, gdzie na ścianach rozpięto wiązki kabli o grubości ramienia, i gdzie cuchnęło tak, jak gdyby w kątach gniło coś obrzydliwego. − Mamy tam wejść? − spytała Serenity, z przerażeniem. − Nie ma innej drogi − oznajmił Mike. − Muszę was tutaj

zamknąć, na górze przejść przez kontrolę graniczną i potem wypuścić was po drugiej stronie. To potrwa kwadrans. Serenity się skrzywiła. − Chyba pan nie mówi poważnie, prawda? Christopher westchnął. Miał ten dziwny zwyczaj, by w pełni ujawniać swoje plany tak późno, jak tylko się dało. − Tutaj kursują jedynie samoloty towarowe. Nie wolno im zabierać żadnych pasażerów, dlatego musi nas przemycić − wyjaśnił. − A paszporty nic nie dadzą, bo górą przechodzić mogą tylko pracownicy Upexu. Moglibyśmy dostać odpowiednie dokumenty, ale ich wyrobienie zajęłoby za dużo czasu. Serenity wyglądała tak, jak gdyby chciała jeszcze coś powiedzieć, a może raczej krzyknąć – ale potem zebrała się w sobie i jako pierwsza przeszła przez wąski otwór. Christopher wkroczył jako następny, a Mike zamknął za nimi drzwi. Potem znaleźli się w zakurzonym, nieprzyjemnym pomieszczeniu, oświetlanym tylko lampą awaryjną. − Czy ty w ogóle niczym się nie martwisz? − zabrzmiało to jak wyrzut. Twarz Serenity, w tym oświetleniu, wydawała się całkiem zielona. Czy się martwił? Tak, ale nie tym, o czym myślała dziewczyna. − Ufam Clive’owi − wyjaśnił. − Ufam więc ludziom, którym ufa Clive. Serenity głęboko westchnęła, tak z głębi serca.

− Dobra… − Po jakiejś dłuższej chwili zapytała jeszcze – Ale o tym, że polecimy z Upexem, to wiedziałeś przecież już wcześniej? − Nietrudno było się domyślić − odparł Christopher. Minęło czternaście długich i męczących minut, zanim wreszcie rozległy się odgłosy jakiegoś drapania i kilka kroków dalej w murze otworzył się drugi właz. Do środka wetknął głowę Mike, pytając: − Wszystko w porządku? A ku zaskoczeniu Christophera, Serenity natychmiast odparła: − Tak! − Na pewno odczuła ulgę, że już ruszają dalej. Po drugiej stronie również znajdowało się pomieszczenie z instalacjami wewnętrznymi budynku: tym razem były to rury rozmaitej wielkości, biegnące we wszystkich kierunkach; wciąż w nich coś syczało i chlupotało. Dotarli do szerokiego korytarza z prążkowaną, plastykową podłogą i śladami przeciągania czegoś na ścianach. Chwilę potem musieli uskoczyć, bo obok przemknął jakiś wózek elektryczny z dwoma załadowanymi wysoko przyczepami. Kierowca tylko skinął ku nim głową, krótko i obojętnie, a potem wyminął ich z łoskotem, by zniknąć za zakrętem. Christopher potrafił sobie świetnie wyobrazić, od czego powstały te ślady na ścianach. − Dobra, słuchajcie − powiedział Mike cicho, kiedy szli. Poruszał się szybko, ledwie za nim nadążali. − Wsadzę was

na pokład samolotu, który o dwunastej odlatuje do Lyonu. Drugi pilot wie o co chodzi, to jeden z naszych ludzi. Ale pierwszy pilot nie wie. Lot trwa nieco ponad osiem godzin. Kiedy znajdziecie się w Lyonie, będzie tuż po trzeciej rano. Stanął przed parą drzwi, na których widniał napis TOALETA. Po lewej damska, po prawej męska. − Dzięki, ale nie muszę − powiedział Christopher. − Jednak wejdźcie. Podczas lotu będziecie musieli siedzieć w swojej kryjówce. − O, rany − wymamrotała Serenity. Potem zarzuciła na ramię torbę podróżną i zniknęła za drzwiami z lewej. Ponad osiem godzin. Tak, to może być dobry pomysł. Christopher wszedł drzwiami z prawej. Potem znowu wsiedli do elektrycznego wózka. W pobliżu widać było kilku pracowników, ale nikt nie zwracał na nich uwagi. Mike wjechał z nimi po rampie na górę, na obszar pasa startowego. Jak niewidzialna mgła otoczył ich smród spalin oraz ryk silników. Właśnie startował jakiś samolot. Z trudem oderwał się od ziemi, a potem z wysiłkiem wznosił się coraz wyżej. − Leci do Japonii! − krzyknął do nich Mike. Christopher skinął głową i starał się nie dać po sobie poznać zdenerwowania. W napięciu czekał, co teraz będzie. „Mike zabierze was do Europy” – więcej Clive nie mógł mu powiedzieć. Podjechali do jakiegoś samolotu, który właśnie zamykał

klapę rampy wjazdowej. W przeciwną stronę pędziła długa kolejka z pustymi wagonikami, a za nią ruchomy podnośnik do kontenerów. Z przyłączy w powierzchni lotniska ciągnęły się grube przewody, biegnące do najwyraźniej wciąż jeszcze tankującego samolotu. Mike zatrzymał się pod schodkami. − Najlepiej zachowujcie się tak, jakby to wszystko było całkiem zwyczajne. Na górze, w samolocie, Mike przedstawił im drugiego pilota. Miał na imię Jean-Pierre i był ciemnoskórym mężczyzną, mówiącym z wyraźnym francuskim akcentem. Uścisnął im dłonie, oznajmił „Witamy na pokładzie”, a potem przyjrzał się im w taki sposób, że niemal dało się słyszeć, jak myśli „Po co w ogóle tych dwoje chce się dostać do Francji? O co w tym wszystkim chodzi?” Jednak niczego takiego nie powiedział na głos. Stwierdził tylko: − Bien. Musimy się pospieszyć. Kenneth zjawi się za jakieś dziesięć minut. − Kenneth był najwyraźniej tym pilotem, który nie mógł się dowiedzieć o ich obecności na pokładzie. – Za mną. Weszli do ładowni, pełnej solidnie przymocowanych kontenerów oraz palet z frachtem różnego rodzaju. Przede wszystkim paki i paczki. Ale także worki, blaszane skrzynie oraz inne rzeczy tego rodzaju. W jakimś szczególnie dziwnym przedmiocie Christopher rozpoznał motocykl,

szczodrze opakowany w folię bąbelkową. Między tym wszystkim pozostawiono wąskie przejścia, którymi mogli poruszać się jedynie gęsiego. Z rzędu jaskrawożółtych, plastykowych klatek ujadały psy. Szczekanie zdawało się nieco ospałe i kiedy Christopher mijał kraty z przodu klatek, zobaczył, że większość zwierząt śpi. Psy miały czarne i białe łaty, były szczupłe i wydawały się bardzo cenne. Przypuszczalnie przed transportem podano im środki uspokajające. Dotarli do palety, na której, wśród rozmaitych kartonów, przymocowano dużą drewnianą skrzynię, z przodu mającą napis TĄ STRONĄ DO GÓRY i odpowiednią strzałkę, a obok jeszcze UWAGA! SZKŁO oraz kontur kieliszka. Papiery przewozowe schowano do przezroczystej koperty, przypiętej z przodu skrzynki. Jean-Pierre otworzył dwa rygle, po czym przód skrzyni otworzył się jak drzwi. Była pusta, jeśli nie liczyć cienkiego materaca, koców oraz latarki. Najwyraźniej tu mieli się ukryć. Christopher jakoś inaczej to sobie wyobrażał. − Tam jest wygodniej, niż się wydaje − zapewnił drugi pilot. Pokazał, jak można kręcić ryglem od środka. − Gdybyście podczas podróży musieli iść do toalety… − zaczął, a Serenity ochoczo pokiwała głową. − Dobra, możecie korzystać z toalety dla załogi. Tam z przodu, zaraz przy wejściu, którym się tutaj dostaliście. Używa się jej tylko

wtedy, kiedy zabieramy jakiś personel. My piloci, mamy swoją za kokpitem. Ale pamiętajcie o jednym – kiedy korzystacie z toalety, nie zapalajcie światła i nie spuszczajcie wody. Obie rzeczy widać będzie w kokpicie, a mój kolega to zauważy. − Ale… − zaczęła Serenity. − W czasie lotu muszę dokonać paru obchodów kontrolnych − pospiesznie kontynuował Jean-Pierre. − Ze względu na psy. Żywy ładunek. Takie są przepisy. Przy okazji zajrzę tam, gdzie trzeba. Serenity przytaknęła. − W porządku. Wydawało się jednak, że pomysł wcale jej się nie podoba. Christopher doskonale to rozumiał. Też czuł się dosyć nieswojo. − Po wylądowaniu zostańcie w skrzyni, dopóki was nie wyciągnę. Jasne? To może trochę potrwać. Czasem na lotnisku jest duży ruch. Najpierw wyładowane zostaną pilne przesyłki, a dopiero potem wszystko inne. − Wszystko jasne − powiedział Christopher, starając się ze wszystkich sił, aby jego głos zabrzmiał tak, jak gdyby wszystko było w jak najlepszym porządku. − Dobra, to do środka. Miłego lotu.

52 | W skrzyni było ciemno jak w kominie. Niczego nie widzieli, nawet jakichkolwiek konturów. Serenity słyszała oddech Christophera, czuła, że tutaj jest. Jednak nic poza tym. Pomacała powierzchnię, na której siedzieli. Z zewnątrz wyglądała jak materac, ale w dotyku wydawała się twardsza od siedzenia w autobusie. − Masz pewność, że wszystko w porządku? − wyszeptała. Christopher chrząknął. − Jak dotąd wszystko przebiega mniej więcej tak, jak mówił Clive. Uniosła rękę, dotknęła sufitu skrzyni. Gdyby Serenity była wyższa o szerokość dłoni, musiałaby się zwinąć w kłębek. Pachniało tu potem i dymem papierosowym. Najwyraźniej nie podróżowali w tej skrzyni jako pierwsi. − Martwię się, czy będziemy mieli dość dużo powietrza. − Tam, z drugiej strony, jest otwór wpuszczający powietrze, nawet dwa. − Sprawdź, czy da się otworzyć tę skrzynię od środka. − Dobra. Usłyszała, jak Christopher pospiesznie czegoś szuka. Potem rozległ się metaliczny zgrzyt, następnie zapaliła się latarka. Baterie nie grzeszyły nowością, światło było mdłożółte. Christopher gmerał przy zamknięciu skrzyni, a zaraz potem przód pudła się otworzył. − Widzisz – oznajmił chłopak. − Bez problemu. − To dobrze − powiedziała Serenity. Zawahała się. −

Wszystko idzie tak bez problemu. To jakoś… Sama nie wiem. − Jak w filmach – stwierdził Christopher. − Kiedy wszystko idzie gładko, to zaraz potem zaczyna się chrzanić. − No, właśnie. − Na szczęście, to nie jest film − odchrząknął. − Odniosłem wrażenie, że Clive i ludzie z Hideout mają spore doświadczenie w organizowaniu czegoś podobnego. − Tak myślisz? − To już brzmiało dobrze. Przecież zasłużyli na to, aby chociaż raz wszystko zadziałało jak należy, prawda? − Tak − odpowiedział Christopher i wyłączył latarkę. − W każdym razie postanowiłem, że nie będę martwił się podróżą. − Dobry pomysł. Serenity wpatrywała się w ciemność, rozmyślając o tym, jak twarz Christophera wygląda w blasku latarki. Wydawał się starszy, mniej więcej o dziesięć lat. Ku swojemu zdumieniu stwierdziła, że ten widok jej się podoba. Psy zaszczekały sennie. Słychać było, jak te, jeszcze przytomne, niespokojnie kręcą się po klatkach. − Myślisz, że musimy być cicho? − zapytała. − Też się nad tym zastanawiałem − odparł Christopher. − Myślę, że w trakcie lotu w samolocie jest tak głośno, że z tej skrzynki nikt nas nie usłyszy. A wcześniej i tak sami usłyszymy, że ktoś się zbliża. Dziwne. Dopiero teraz sobie uświadomiła, że po raz

pierwszy od opuszczenia Hideout mają okazję, by dłuższy czas pobyć ze sobą tylko we dwoje. Dotąd zawsze ktoś im towarzyszył. Najpierw Clive, potem, Frank, później jego brat… A teraz siedzieli razem w jakiejś skrzyni w całkowitej ciemności! Przedziwne. Nagle wyobraziła sobie, że po wielu latach, już jako staruszka, opowiada wnukom o tej przygodzie… Potem dotarło do niej, dlaczego ruszyli w drogę i że nie zanosi się na tak różową przyszłość. Otaczająca Serenity ciemność jak gdyby ją przygniotła. Cieszyła się, że obok ma Christophera. − To mój pierwszy lot przez Atlantyk – przyznała. Usłyszała, że chłopak wciąga powietrze. − Serio? − Tak. Tylko raz w życiu leciałam samolotem. Z Bostonu do San Francisco. Z matką, kiedy rozstała się z ojcem. Musieliśmy się gdzieś przesiąść, nie pamiętam już gdzie. − Hmm – mruknął Christopher. − Szczerze mówiąc, nie rozumiem, dlaczego twoi rodzice się rozstali. Kiedy się na nich patrzy, ma się wrażenie, że bardzo do siebie pasują. Dziwnie było słyszeć coś takiego od Christophera, który wydawał się stale przebywać duchem w zupełnie innych rejonach. Teraz wszechogarniająca ciemność jak gdyby ośmielała go do mówienia. − To mama chciała opuścić tatę − opowiadała Serenity. − Tłumaczyła mi to. Nie chciała żyć z kimś, kto odrzucił

przyszłość. − Nie rozumiem. Co miała na myśli? Dziewczyna westchnęła. − Przecież sam widziałeś, jaki on potrafi być. Kiedy uczepi się jakiejś myśli, to już nie ma dla niego odwrotu. Wtedy nic do niego nie dociera, tak jak teraz, z tym całym ratowaniem prezydenta. Myślę, że kiedyś musiało być podobnie. − Zauważyła, że sama stała się bardziej chętna do rozmowy. Dlaczego by nie? Dobrze było opowiadać o tym wszystkim. − Byłam jeszcze mała, nie pamiętam tego dobrze. Tylko jako okres, kiedy wszystko stało się bardziej ponure. Dom przepełniała taka atmosfera, że najchętniej siedziałabym poza nim, w lesie, i tam spała. Słyszałam jeszcze, jak w kuchni mama trzaska garnkami i krzyczy, a tata siedział w fotelu, w ogóle nie reagował, tylko patrzył przed siebie. Pamiętam, jak mówił, że to wszystko zdaje się nie mieć przyszłości… − Tak jak ja − zauważył Christopher sucho. − Jeśli chodzi o Koherencję. Czy to dawało się jakoś porównać? Nie miała pojęcia. Zalewały ją wspomnienia, wydawało się, że chcą wypełnić obrazami otaczającą ciemność. Przypomniała sobie, jak nagle z domu zniknęły wszystkie gazety, jak pewnego ranka radia nie było już na swoim miejscu, na kuchennym oknie… − Myślę, że tatę wtedy bardziej zajmowały sprawy takie jak zanieczyszczenie środowiska i powszechne zbrojenia.

A jeżeli wtedy wziął się za odrzucanie nowoczesności z równym uporem, co za tę próbę ratowania prezydenta… to rozumiem mamę. Jakiś huk sprawił, że oboje drgnęli. Psy zaczęły szczekać jak szalone. Odległe buczenie stawało się coraz głośniejsze. − Silniki – wyjaśnił Christopher. − Uruchomili je. − Już startujemy? − Przynajmniej wkrótce. Kroki, gdzieś daleko. Coś, co brzmiało niczym zamykana z brzękiem krata. Syki. I wciąż te psy. Zdawało się jednak, że środek nasenny zaczynał działać. Buczenie przeszło w ryk, podłoga zaczęła drżeć. − To co planuje mój tata… − zapytała szybko, by zdążyć, nim zrobi się tak głośno, że nie da się już rozmawiać. – Naprawdę myślisz, że to się nie uda? Christopher wydał swój charakterystyczny pomruk. − Co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Pytanie brzmi, czy twój tata i pozostali zostaną aresztowani.

53 | Christopherowi wydało się, że minęła cała wieczność, zanim samolot wreszcie ruszył. Można było wyczuć, jak toczy się z wolna, zmienia kierunek, przystaje, potem znowu rusza… Wydawało się to nie mieć końca. Jak w ogóle duże było to lotnisko? Wreszcie jednak silniki zaryczały, uzyskując pełny ciąg. Przez chwilę reszta samolotu wydawała się tym zaskoczona, potem jednak poddała się działającym na nią siłom, tocząc się jeszcze szybciej, niż do tej pory. Znacznie szybciej, wręcz zawrotnie szybko, tak że wszystko wokół aż dygotało i trzęsło się. Nagle samolot przechylił się, turkot pod nimi ucichł, poczuli, jak wznoszą się. Znaleźli się w powietrzu. Zaraz potem z głośnym szumem i klekotem schowało się podwozie. Poczuli uderzenie zamykających się na nim klap i to, jak pozbawionej owej przeszkody maszynie łatwiej wznosić się w powietrze. Podczas startu Serenity przysunęła się bliżej Christophera. Czuł obok siebie ciepło jej ciała. W takiej sytuacji czymś naturalnym byłoby ją objąć, ale może źle by to odebrała? Zrezygnował. Tego właśnie aspektu przedsięwzięcia w ogóle nie przemyślał i nie przygotował na jego wypadek żadnego planu. Zabierając ze sobą Serenity, sprawił, że po raz pierwszy w życiu przez dłuższy czas był sam na sam z dziewczyną! W dodatku z taką, która mu się podobała, co wcale nie upraszczało sprawy. Nie miał bladego pojęcia, jak

zachowywać się w podobnej sytuacji. Czego Serenity mogłaby oczekiwać z jego strony, a czego nie. A może całkiem dobrze się stało, że wcześniej się nad tym nie zastanawiał? Może wtedy oboje wcale by tutaj nie siedzieli? A jednak lecieli razem, co okazało się zarazem straszne i wspaniałe. Tak pół na pół. Nie. To było nawet trochę bardziej wspaniałe niż straszne. − Tak już zostanie?! − usłyszał krzyk Serenity. − Co?! − zapytał. − Ten hałas! Racja. W zasadzie sam nie wiedział. − Może zrobi się lepiej, kiedy osiągniemy pułap lotu. Kiedy pilot zmniejszy ciąg. Odpowiedziała coś, z czego zrozumiał jedynie „osiem godzin”. Zanim zdołał odpowiedzieć, samolot gwałtownie się obniżył, jak samochód, gdy wpada w dziurę na drodze. Jeden z psów zaskomlał żałośnie, co ledwie było słychać wśród ogłuszającego hałasu. Serenity wzdrygnęła się. − To normalne?! − Dziura powietrzna − wrzasnął w odpowiedzi Christopher. I jeszcze jedna. Czy to na pewno normalne? Dziury powietrzne w fazie startu? Sam nie wiedział. Serenity przysunęła się jeszcze bliżej. − Kiepsko się czuję w tej skrzyni! − zawołała. − Tak bez

pasów! − zdawało się, że jej głos nieco drży. Ach, do licha. Teraz mógłby ją objąć. To wydawało się jakieś takie na miejscu. A gdyby nie chciała, to przecież wystarczyłoby, aby odsunęła jego ramię. Wysunął więc rękę do tyłu, aż dotknął ściany skrzyni, potem objął Serenity i oparł ramię o jej bark. W ogóle nie zaprotestowała, wręcz przeciwnie, przysunęła się trochę bliżej. I potem do przodu. Siedzieli, a samolot wznosił się i wznosił. Czuł jej ciepło, jej drugie ramię oparło mu się na piersi, jej włosy były wszędzie, łaskotały, czuł ich zapach. I ładnie pachniały. Jeśli chodziło o niego, samolot mógł się wznosić nawet na orbitę, byle tylko mogli tak siedzieć. Jednak oczywiście tak się nie stało. Zamiast tego maszyna zmieniła położenie, silniki nagle zabrzmiały jakoś inaczej, może nawet stały się cichsze, czego nie umiał ocenić, bo i tak miał wrażenie, że ogłuchł. W każdym razie maszyna drżała i podskakiwała, jak gdyby wcale nie lecieli, lecz toczyli się po jakiś zardzewiałych torach, pełnych wybojów. Serenity odwróciła się w jego stronę. Czy dotychczasowa pozycja stała się dla niej niewygodna? Puścił ją, chcąc o to zapytać i nagle poczuł twarz dziewczyny tuż przed swoją… … a potem jej usta na swoich wargach, tak nieco z boku, bo nie trafiła dokładnie, jednak wystarczająco blisko, by zdołał pojąć, że go całuje – czule, stanowczo, delikatnie. Co sprawiało, że przez jego ciało jak gdyby przeszedł

elektryczny impuls. Niestety, to się skończyło. − Muszę się położyć! − usłyszał wołanie Serenity. − Zrobiło mi się trochę niedobrze od tego chybotania! Christopher dobrze ją rozumiał i chętnie by jej o tym powiedział, ale akurat teraz nie był w stanie wydobyć z siebie chociażby jednego dźwięku, nie wspominając już o jakimś sensownym zdaniu. Czuł, jak Serenity zmienia pozycję, próbując tak się usadowić, aby o niego nie zawadzić. Po kilku próbach ułożył się za nią, na poduszce. Nogami uderzył o ściany skrzyni, ale w sumie nie było tak źle. − Robi się coraz chłodniej! − zawołała Serenity. − Tak − odpowiedział Christopher i poczuł, jak dziewczyna sięga po koc i wśród zamieszania naciąga na nich oboje. No jasne, mogli jednak przecież na chwilę zapalić światło. Latarka leżała u stóp Christophera. Nie chciał tego. W tym, że ani trochę się nie widzieli, była jakaś magia. − Nieźle śmierdzi! − stwierdziła Serenity. − Nie tak koszmarnie, jak u twojego brata! − odparł Christopher, a Serenity się roześmiała, co przy huku silników zabrzmiało srebrzyście. Christopher znowu ją objął i znowu nie miała nic przeciwko. Chwyciła go za dłoń, a on poczuł bicie serca, i nie był w stanie powiedzieć, czy to swojego, czy też jej.

Zresztą to nie grało żadnej roli. Marzył tylko, żeby tak leżeć aż po kres wszystkich dni. Przemknęło mu przez głowę, że to jak dotąd najszczęśliwsza chwila jego życia.

54 | Serenity obudziło lądowanie samolotu. W pierwszej chwili w ogóle nie wiedziała, co się dzieje, słyszała jedynie metaliczny zgrzyt i psy ujadające jak szalone, gdy nimi samymi okropnie trzęsło. Na szczęście wszystko odbyło się tak szybko, że nie zdążyła wpaść w panikę. Zgrzyt pochodził od hamulców. Dało się również zauważyć, że samolot zwalnia. Obawa, że puszczą pasy mocujące ładunek i ich skrzynia zostanie pogrzebana pod górą paczek oraz paczuszek, nie znalazła potwierdzenia w rzeczywistości. Spała pomimo ogłuszającego hałasu. Niewiarygodne. W nocy tylko kilka razy zdrzemnęła się w szoferce ciężarówki, a to się przecież prawie nie liczyło. − Szkoda – dotarł do niej na wpół zaspany głos Christophera. − Jesteśmy już na miejscu. − Szkoda? Dlaczego szkoda? Chłopak zakasłał. − No tak. Teraz jakoś szkoda mi każdej przemijającej chwili. Wsłuchiwała się w ton jego słów, ale nie potrafiła stwierdzić, co właściwie chciał przez to powiedzieć. Może jeszcze nie całkiem się obudził. − Teraz musimy czekać, aż nas zabiorą? − upewniła się. − Owszem. Samolot zwalniał, aż wreszcie stanął. Gdzieś daleko coś kliknęło, potem maszyna przesunęła się w tył. Rozległ się

brzęk, kiedy zatrzasnęły się metalowe rygle mocujące. Potem powietrze wypełnił świdrujący szum, jaki wydaje dentystyczne wiertło. − Klapa ładowni − wyszeptał Christopher. − Zaczynają rozładunek. To dobrze czy źle? Tak czy inaczej, najwyraźniej na zewnątrz pojawiło się światło. Nagle przecisnęło się otworami oddechowymi skrzyni słabym, żółtym poblaskiem, dzięki któremu, po raz pierwszy od kilku godzin, zobaczyła jakiekolwiek kontury. Usłyszała kroki i głosy. To chyba kilku mężczyzn zjawiło się po skamlące ze złością psy. Najwyraźniej stanowiły tutaj najdelikatniejszy ładunek. Kiedy szczekanie i ujadanie ucichły gdzieś w oddali, zrobiło się cicho. W każdym razie ciszej. Silniki nadal grzmiały, jednak ich dźwięk ledwie dawało się odróżnić od szumu w uszach po tym hałasie towarzyszącym lotowi. − Dokąd teraz? − zapytała Serenity. − Kiedy znajdziemy się na zewnątrz, wsiądziemy w pierwszy pociąg do Paryża. − A tam? – Tam muszę wejść do Internetu. Pentabyte-Man miał do dzisiaj zostawić mi wiadomość, dokąd mamy dalej ruszać. To zabrzmiało zdumiewająco mgliście. − I myślisz, że już to zrobił? − Jeśli nie − odparł Christopher − to znaczy, że go złapali. Dobra. W takim wypadku i tak zjawiliby się za późno.

− A pieniądze? − zapytała. − Pieniądze to nie problem. Musimy je tylko wymienić. Clive dał mi dolary. − Tak po prostu? − Miał u mnie dług − wyjaśnił Christopher, Serenity jednak nadal nic nie rozumiała. Usłyszeli zbliżające się odgłosy. Na rampie ładunkowej zadudnił jakiś ciężki pojazd, a chwilę potem paletę, na której stała ich skrzynka, gwałtownie uniesiono w górę. Serenity wciągnęła powietrze, zdołała jednak powstrzymać okrzyk zaskoczenia. Rozpaczliwie starał się zachować równowagę. − Czy ten Jean-Pierre nie mówił przypadkiem, że nas odbierze? Christopher przytaknął. − Też tak to zrozumiałem. Czy w jego głosie zabrzmiał niepokój? Trudno było stwierdzić, jak to zwykle u Christophera. Z głuchym łoskotem postawiono ich na jakimś chybotliwym podłożu. Co to było? Ciężarówka? Dawało się odczuć panującą wokół pośpieszną krzątaninę. Jacyś mężczyźni, przekrzykiwali się w obcych, niezrozumiałych językach. Obok z trzaskiem wylądowała druga paleta, kilka chwil później trzecia. Potem ruszyli. Więc jednak znaleźli się na ciężarówce. Ktokolwiek prowadził, pędził jak szalony. Przypuszczalnie

spieszyło mu się, a przecież sądził, że wiezie tylko paczki. Serenity musiała mocno trzymać się Christophera, a on, jak się wydawało, nie miał nic przeciwko. Ona zresztą też nie. Dobrze było trzymać go w ramionach. Kościstego, szczupłego i przyjemnie ciepłego. Pocałunek, którym obdarzyła go po starcie samolotu, wydał się jej krótki i impulsywny, trochę przypadkowy. Jednak nie żałowała. Wciąż czuła, że był czymś dobrym. Cieszyła się, że ma przy sobie Christophera. Na chwilę udało się jej zapomnieć o troskach i strachach, spojrzeć na wszystko jak na szaloną przygodę. Ciężarówka zatrzymała się. Znowu uchwycił ich jakiś wózek widłowy i zdjął z paki. Odgłos ogumionych kół brzmiał jakoś dziwnie, jak gdyby przemierzali wielką pustą halę. I w tej hali ich odstawiono, dosyć gwałtownie, tym razem na stabilne podłoże. Aż trudno uwierzyć, przemknęło Serenity przez głowę, że niektórzy wysyłają takim transporterem butelki wina, szkło albo porcelanę. Słyszeli szum oddalającego się wózka. Zaraz potem wrócił z kolejnym ładunkiem, który gruchnął na betonową podłogę zaraz obok. Po trzeciej palecie nastała cisza. Christopher się pochylił. − Wyjrzę i zobaczę, gdzie jesteśmy − oznajmił, po czym zaczął mocować się z ryglem. Klapa dała się otworzyć, ale zaraz potem natrafiła na przeszkodę – chyba ścianę hali. Szpara była za wąska, aby

dało się wysunąć chociażby dłoń, nie wspominając już o głowie. Znaleźli się w potrzasku.

55 | Serenity poczuła… no tak, może nie prawdziwą panikę, jednak coś, co mogło się jeszcze w nią rozwinąć. − I co teraz robimy? − zapytała. − Hmm − Christopher zamknął klapę. − Coś poszło nie tak, prawda? − Na to wygląda. − Włączył latarkę i sięgnął po torbę z prowiantem, dotąd nic nie jedli, wyjąwszy krótką przerwę w trakcie jazdy na lotnisko. − Tymczasem możemy coś przekąsić. Masz ochotę na kanapkę? Serenity potrząsnęła głową. Pozostawało dla niej zagadką, jak w takiej sytuacji w ogóle można myśleć o jedzeniu! − A jeśli zabiorą nas stąd na jakieś następne lotnisko? − zapytała. − Na przykład do Nowej Zelandii? Christopher całkiem spokojnie ugryzł kęs kanapki. − Najpierw poczekajmy. No dobra. Czekali więc. Tak żeby nikt nie mógł później powiedzieć, że Serenity Jones nie potrafi zachować cierpliwości. − A jeśli nikt nie przyjdzie? − Dobra, już się wykazała cierpliwością. No, ale za to ma inne zalety. − Co wtedy zrobimy? − Wtedy coś wymyślimy − stwierdził Christopher, przeżuwając. − Ale na razie stoimy tutaj dopiero pięć minut. Jeszcze wszystko się wyjaśni. Rzeczywiście, wyjaśniło się. W końcu. Serenity wydawało się, że minęły całe tysiąclecia, a poza tym zachciało jej się do

toalety, co bynajmniej nie ułatwiało oczekiwania. Usłyszeli szum zbliżającego się wózka widłowego. Podniósł ich paletę, cofnął się nieco i ją odstawił. Jakiś głos powiedział Merci, co jak przypomniała sobie Serenity, po francusku oznaczało „dziękuję”, a później wózek odjechał. Zaraz potem ktoś zaczął manipulować przy ich skrzynce, jej przód się otworzył i pojawiła się ciemnoskóra twarz. − Przepraszam − powiedział Jean-Pierre. − Poszło inaczej, niż planowaliśmy. − Nic wam nie jest? − Wszystko w porządku − odparł Christopher i zamknął torbę z prowiantem. − Jesteśmy w Lyonie? − Tak. W jednym z przejściowych magazynów. Zobaczymy, jak się stąd wydostać. Pomógł Serenity wyjść ze skrzynki, a Christopherowi pozostawił wyjęcie jej plecaka oraz jego własnej, wypchanej torby na ramię. − Zaletą tego, że tak wyszło − oznajmił Jean-Pierre − jest to, że w ten sposób macie już za sobą odprawę celną. − Uśmiechnął się szeroko i spojrzał na zegarek. − Jak się domyślam, chcecie się dostać do miasta? − W każdym razie na najbliższy dworzec kolejowy − powiedział Christopher. − Dobra. O czwartej trzydzieści odjeżdża pierwszy autobus. Zabiorę was na przystanek. Na prośbę Serenity wcześniej poszukali jeszcze toalety. Przy okazji zdjęli również kombinezony Upexu. Przeszli

z jakąś dobrą milę przez korytarze i hale. Noc była ciepła, wypełniona żółtym światłem. Wszędzie trwała hałaśliwa krzątanina, bramy zamykały się i otwierały, ciężarówki wiozły kontenery o dziwacznych kształtach, wykonane z błyszczącego aluminium. A potem znaleźli się na zewnątrz. Autobus już czekał. Jean-Piere wsunął im w ręce dwa bilety. − Przystanek końcowy nazywa się dworzec Lyon PartDieu. Stamtąd można wszędzie dojechać. Pasuje wam? Christopher skinął głową. − Wielkie dzięki za wszystko. − Nie ma za co. Uważajcie na siebie. Potem odszedł. Patrzyli za nim, jednak się nie odwrócił. Chwilę potem jechali wśród nocy na wpół pustym autobusem. Nieliczni pasażerowie drzemali na swoich fotelach – sami mężczyźni. Kobieta była tylko jedna – kierowca. Serenity, zafascynowana, wyglądała przez okno. A więc Francja! Zbyt wiele nie zobaczyła, jednak to, co dostrzegła, wyglądało zupełnie inaczej, niż znane jej okolice. Wszystko było mniejsze, ciaśniejsze – nawet drzewa wydawały się niższe i rosły bliżej siebie. Po jakimś czasie dotarli na skraj miasta. Tereny przemysłowe przeplatały się z ponurymi blokowiskami. Wreszcie autobus zaczął kluczyć wśród wąskich uliczek, przy których stały bardzo stare, malutkie domy. Serenity przypomniały się oglądane kiedyś francuskie

filmy. Ich sceneria wyglądała bardzo podobnie. Christopher nie odzywał się. Zresztą nie było potrzeby. Tylko co jakiś czas wymieniali się spojrzeniami. Nie mogli wówczas powstrzymać się od szerokich uśmiechów. Dotarli do dworca dużej, nowoczesnej budowli z czerwonawego kamienia, przypominającej raczej jakieś centrum handlowe. Tutaj również już o tak wczesnej porze panował ożywiony ruch. Nie wyróżniali się z tłumu. Christopher od razu szybkim krokiem podszedł do rozkładu jazdy. − Piąta trzydzieści sześć − wymamrotał. − Nie, ten jeździ tylko w poniedziałki… Szósta cztery. Zaraz po ósmej jest w Paryżu. Tym pojedziemy! Wkrótce potem odnalazł rząd jaskrawożółtych automatów biletowych. − Popatrz − rzekł zdumiony − mają nawet napisy po niemiecku! Przez chwilę przy nich majstrował, potem się odwrócił. − Można płacić tylko kartą. Serenity zauważyła, że ledwo dotrzymuje mu kroku. Dziwnie się czuła. Jak gdyby teraz trwał wieczór albo miała za sobą cały dzień wyczerpującego, sportowego treningu. Niesamowicie było w takim stanie widzieć, że dopiero świta. A właśnie wstawało słońce. Za szybami wysokich okien robiło się coraz jaśniej. Budynek otaczała żółtawa poświata. Rzeczywiście, był dopiero wczesny ranek.

Christopher przemierzył halę, znalazł kantor wymiany walut. − Cholera. Otwierają dopiero o ósmej. − Wyjął z kieszeni zwitek banknotów. − Spróbujemy z tym w kasie biletowej. Słuchaj, mówisz po francusku? Serenity otworzyła szeroko oczy. − To znaczy, że ty nie? − Nie znam nawet dwóch słów − powiedział Christopher. − Hej, chodziłem do szkoły w Anglii. Tam się nikt nie uczy. No, to zrobiło się wesoło. Serenity rzeczywiście przez dwa lata uczęszczała na nadobowiązkowe zajęcia z francuskiego. Jednak w pewnym momencie przestała, postawiła sobie pytanie: „ a na co mi się to przyda?” Ależ się człowiek może pomylić! Kiedy czekali pod kasą w o wiele za krótkiej kolejce, nerwowo obmyślała, co ma powiedzieć. Je voudrais deux billets pour Paris. A potem? „Na pociąg o szóstej”. Pour le train ∫ six heures. Nieskomplikowana podróż. Łamała sobie głowę, jednak niczego więcej nie potrafiła sobie przypomnieć. W dodatku tylko na jednej lekcji, ćwiczyli słownictwo i zwroty związane z dworcami oraz podróżowaniem koleją. Okazało się jednak, że nie ma powodu do zmartwień. W kasie siedziała jakaś młoda kobieta, która gdy, jak tylko Serenity z trudem wydusiła z siebie pierwsze zdanie, odpowiedziała całkiem znośną angielszczyzną. Nie była zachwycona, że chcą płacić dolarami, jednak po krótkiej

naradzie na zapleczu z jakimś starszym mężczyzną podobnym do foki obliczyła im koszt przejazdu. Christopher zapłacił. Trzeba było się spieszyć. Dostali miejscówki, musieli więc dotrzeć na odpowiedni peron i wsiąść do właściwego wagonu. Wszystkim zajął się Christopher, wystarczyło tylko, że za nim szła. A już to okazywało się wystarczająco trudne. Wagony były piętrowe, miejsca mieli na górnym poziomie. Pociąg ruszył, gdy tylko się usadowili. Potoczył się przez miasto, tunelami i wzdłuż jakiejś rzeki, a następnie szybko jak strzała pomknął prościutką trasą przez okolicę, która Serenity wydała się wręcz nierzeczywista. Te czarodziejskie, stare kamienice, te podwórza pełne zakamarków, te baśniowo wąskie uliczki! Jak gdyby jechali przez krainę czarów. Christopher, który ustąpił jej miejsca pod oknem, spał. Nic dziwnego, siedzenia były przecież takie miękkie…

56 | Serenity ocknęła się nagle. Co się stało? Już nie jechali wśród pięknych krajobrazów, ale przez tereny przemysłowe i obrzydliwe przedmieścia, takie, które otaczają każde wielkie miasto. Zerknęła na zegarek, potrząsaniem zbudziła Christophera. − Za dziesięć minut będziemy na miejscu! Ten popatrzył leniwie, rozejrzał się wokół i powiedział: − To obudź mnie jeszcze raz, za dziesięć minut. − I bach, znowu zamknął oczy. Miejsce naprzeciwko, w Lyonie jeszcze wolne, zajmował teraz jakiś mężczyzna w garniturze, który pilnie pracował na swoim tablecie. Serenity nie miała pojęcia, gdzie i kiedy się dosiadł. Mężczyzna uśmiechnął się do dziewczyny i zapytał: − Pierwszy raz w Paryżu? Mówił po angielsku, z tym miękkim francuskim akcentem, który słysząc w filmach, zawsze uważała za przesadny. Ledwie powstrzymała się od śmiechu. − A nawet pierwszy raz we Francji − oznajmiła. − Skąd pani pochodzi? − dopytywał się mężczyzna. Z… ekhm, z Anglii − odpowiedziała Serenity. W samą porę przypomniała sobie swój kamuflaż. – Mam na imię Sarah. Sebastian – odparł, po krótkim wahaniu. Zdawał się zaskoczony, jak gdyby takie szybkie przedstawienie się

nawzajem po imieniu nie należało do miejscowych zwyczajów. − Co tydzień muszę jeździć do Paryża, niestety zawsze tylko w interesach… − Zdziwił się, spojrzał na trzymany w dłoniach komputer i nagle wyraźnie się zaniepokoił. – Och, a teraz co? Przepraszam panią… – potrząsnął tabletem, w geście pełnym bezradności. − Zaczął działać sam z siebie! − Czy to źle? − zapytała Serenity uprzejmie. − Mam nadzieję, że nie. Przygotowywałem właśnie prezentację, której będę potrzebował… Te urządzenia po prostu są jeszcze niedopracowane. − Mój przyjaciel zna się na komputerach − powiedziała Serenity. − Może zdoła panu jakoś pomóc? − Potrząsnęła Christophera za ramię i spróbowała sobie przypomnieć imię, które miał wpisane do fałszywego paszportu. Cholera, nie pamiętała. No, niezła byłaby z niej tajna agentka! Christopher obudził się, w kilku słowach zrozumiał, o co chodzi i wziął od Sebastiana jego tablet. Przez chwilę przyglądał mu się w zamyśleniu. Serenity dostrzegła, że w jednym z okienek, które wyskoczyły na ekranie, pojawił się jakiś dłuższy tekst, który Christopher przeczytał uważnie, a następnie wymazał. Wydawało się, że starczył mu jeden ruch ręki, aby wszystko naprawić. − Kiedy jest pan w podróży, powinien pan wyłączać bluetootha, jeżeli nie potrzebuje pan go do jakiejś

zewnętrznej klawiatury czy czegoś w tym rodzaju – wyjaśnił oddając komputer. − To było właśnie zakłócenie częstotliwości bluetootha. − Ach, oui. – Sebastian pospiesznie sprawdził swoje dane. − Prezentacja jest na swoim miejscu, Uff. Wielkie dzięki! − Spakował się do aktówki, wstał. − Niestety, spieszy mi się. Życzę państwu miłej podróży i przyjemnego pobytu w Paryżu. Potem, jako jedna z pierwszych osób, ruszył w stronę wyjścia. − Tak przy okazji, to ja spowodowałem zakłócenie częstotliwości bluetootha − wyszeptał Christopher i okolice nosa. No jasne, jego chipy. Już nie pierwszy raz robił taką sztuczkę. − Tak właśnie myślałam. − Dostałem wiadomość od Pentabyte-Mana − oznajmił. − Musimy jechać dalej, do miasta o nazwie Rennes. Gdziekolwiek ono leży. − Myślałam, że twoje chipy już nie działają? − Działają, jestem tylko odizolowany od Pola. Łącza bluetooth funkcjonują tak, jak dotychczas. − I Koherencja tego nie zauważyła? Wtedy, w Santa Cruz, mówiłeś… − Wiem. Ale wtedy nie miałem jeszcze drugiego chipa. Ten mnie maskuje. − Wzruszył ramionami. − Miejmy

nadzieję, że nadal tak jest. Pociąg jechał coraz wolniej, aż wreszcie dotarł na dworzec, ogromną halę z fantazyjnie ułożonych stalowych żeber, która Serenity przypominała zdjęcia starych cieplarni. Dostrzec można było afrykańskie stroje oraz falujące arabskie szaty, a słychać wszystkie możliwe języki. Najpierw znaleźli kantor wymiany walut. Kobieta po drugiej stronie szyby wysoko uniosła brwi ze zdziwienia na widok grubego pliku banknotów, jaki Christopher wyciągnął ze swojej torby. Potem jednak bez mrugnięcia okiem wymieniła je na euro. Daj zobaczyć − poprosiła Serenity, kiedy ruszyli dalej. Banknoty były kolorowe, każdy nominał innej barwy: czerwonej, niebieskiej, zielonej… Przedstawiono na nich rozmaite budynki, jednak ich nie poznawała. Pod kasami biletowymi stały długie kolejki, przesuwające się powoli. Przyglądała się pełnym światła oknom, odnosząc irytujące wrażenie, że w Paryżu nocą świeci słońce. Przecież musiał być już wieczór! Na tym chyba polegał właśnie jetlag 3. Z drugiej strony nie czuła się teraz szczególnie zmęczona. Dobrze zrobiła jej godzina snu w pociągu. Dotarli do kasy. Siedzący w niej mężczyzna słabo mówił po angielsku i zanim cokolwiek zrozumiał, trzeba mu było powtarzać znowu. Wydawało się, że niełatwo stąd dostać się do miejsca o nazwie Rennes.

Christopher pierwszy zrozumiał, o co chodzi. − W Paryżu jest wiele dworców kolejowych, jak w Londynie − wyjaśnił. − I pociągi do Rennes stąd nie odjeżdżają. − Złapał swój wypakowany wór podróżny. − Najpierw jedźmy na właściwy dworzec, tam kupimy bilety. − Ale tam znowu będziemy musieli stać w kolejce! − Nieważne. Tutaj sprzedają tylko bilety z rezerwacją, a my nie wiemy, ile czasu nam zajmie dotarcie na dworzec. To przekonało Serenity. Widać było, że z ich dwojga to Christopher jest wytrawnym podróżnikiem. Ruszyła więc za nim, gdy szedł na ukos przez halę, w stronę planu miasta z naniesionymi połączeniami metra. Oczywiście, komuś takiemu jak on wystarczyło tylko jedno spojrzenie, by zorientować się w całym systemie połączeń. Jeszcze zanim Serenity w ogóle zorientowała się, gdzie są, Christopher już dotarł palcem w jakieś miejsce, po czym oświadczył: − Tutaj musimy się dostać. Gare de Montparnasse. − Przesunął palcem po barwnych liniach, co trwało mniej więcej trzy sekundy. − Dobra, wszystko jasne. Chodź. I znowu ruszyli. Najpierw schodami w dół. Wyciągnęli bilety z automatu, potem były kolejne schody, prowadzące jeszcze niżej. Ku rozczarowaniu Serenity, z Paryża zobaczyła niewiele więcej poza metrem, miejscami wydawało się tak stare, jak gdyby miało ze sto lat. Kilka razy dość długo jechali na powierzchni, a wtedy dostrzegła ulice

pełne malowniczych, starych kamienic, stojących ciasno, jedna przy drugiej. Wydawały się na poły przykurzone, a na poły urocze. Zaraz potem pociąg znowu wtoczył się do tunelu. Cóż za rozczarowanie! Serenity obiecała sobie, że jeszcze kiedyś wróci i zwiedzi Paryż. Jeśli wszystko dobrze się skończy. Przynajmniej coś robią, pomyślała. Jak dobrze było nie siedzieć już w zamknięciu w Hideout, gdzie można było jedynie oczekiwać na cios. Nawet jeśli szanse powodzenia mieli niewielkie, wciąż przecież istniała jakaś szansa. Myślała o liście, który zostawiła. O tym, czy sformułowała go tak, by rodzice ją zrozumieli. Na pewno będą się martwić. Bardzo martwić. Wpadną w złość. Ale może chociaż trochę ją zrozumieją. Miała nadzieję. Dworzec Montparnasse okazał się wielkim paskudnym klocem betonu z podziemnymi peronami. Christopher zachowywał się tak pewnie, jak gdyby bywał tu tysiące razy. Spóźnili się kilka minut na pociąg do Rennes, jednak niedługo wyruszył tam jeszcze jeden. I tak oto, zaledwie trzy godziny po przybyciu do Paryża, już opuszczali miasto, teraz zmierzając w kierunku zachodnim. Wagony nie były już piętrowe, jednak pociąg również pędził z oszałamiającą prędkością. Jechał przez okolice płaskie jak stół, które wydały jej się wręcz niewymownie nudne. Niewiele rozmawiali. Serenity nie mogła pozbyć się

wrażenia, że dźwięk angielskich słów zwraca uwagę znajdujących się w okolicy ludzi i że wciąż ktoś ich podsłuchuje. Christopher chyba myślał podobnie. Po pierwszej stacji pociąg jechał już wolniej. Do Rennes dotarli mniej więcej po upływie dwóch i pół godzin. Według zegarów na stacji, było właśnie popołudnie, jednak czuła się tak, jak gdyby była piąta rano. Christopher już przestał być taki żwawy. Zaspani, wędrowali wokół dworca, szukając hotelu, w którym mieli czekać na Pentabyte-Mana – i wciąż obok niego przechodzili, w ogóle nie zauważając. Serenity miała wrażenie, że gdy tylko się zatrzymują, od razu zasypia na stojąco. Tak, mieli szczęście, akurat został jeszcze wolny pokój – co oznajmiła im kobieta w recepcji. Z dwoma łóżkami. Musieli zapłacić z góry. Christopher zajął się wszystkim. Zapłacił, wypełnił formularze. Potem musieli jeszcze wspiąć się na drugie piętro. Korytarze okazały się dziwacznie wąskie i kręte – grubi ludzie nabawiliby się tam klaustrofobii – a pokój maleńki i skromnie urządzony. Pomalowane ściany, pluszowa wykładzina na podłodze, starsza niż oni oboje razem wzięci. Owszem, dwa łóżka – pod każdą ścianą jedno. Czy tak właśnie wyglądała Francja? Jednak, szczerze mówiąc, odpowiedź na to pytanie, teraz prawie w ogóle jej nie interesowała. Postawili bagaże, każde

padło na swoje łóżko i zaraz potem zasnęli.

SENS WALKI 57 | Christopher obudził się, zaczął wpatrywać się w sufit i rozmyślać o swoim wyjątkowo realistycznym śnie. Potem zobaczył okno, a za nim fronty domów, usłyszał też zgiełk dobiegający z ulicy: melodyjne, brzmiące obco głosy. Pojął, że to wcale mu się nie śni. Naprawdę znalazł się we Francji! Odwrócił głowę w stronę drugiego łóżka. Serenity jeszcze spała. We śnie jej twarz zdawała się taka delikatna i piękna, niemal anielska. Ta niemal lwia grzywa, całkiem zmierzwiona, niczym aureola połyskiwała w ciepłym świetle, ukośnie padającym przez okno na ścianę, za dziewczyną. Christopher poczuł, że na ten widok coś drgnęło mu w piersi. Jak gdyby coś się w jego wnętrzu otwierało. Bolało, ale jednocześnie czyniło… no tak, prawie szczęśliwym. A więc tak czuje się zakochany człowiek. Nagle pojął wiele spraw, które dotąd znał tylko z drugiej ręki. Przypomniał sobie opowieści ojca, o tym jak poznał matkę. Zobaczył ją i już od razu wiedział „To było tak, jak gdyby zaskoczyły jakieś tryby” – mówił. „A zaraz potem pomyślałem: Rany, będzie ciężko – inny kraj, obcy język, kobieta zajmująca się czymś, na czym się nie znam… Tak się właśnie myśli, ale jednocześnie wie się też, że to nic nie szkodzi. Nie można wtedy tak po prostu sobie odejść, by dalej wieść takie życie, jak do tej pory. Kiedy się spotyka

takiego człowieka, to już się nie jest w stanie tego zrobić”. Christopher pomyślał, że zgodnie z tymi kryteriami, rzeczywiście jest zakochany w Serenity, w dodatku od dawna. Od pierwszego spotkania. Tylko wtedy jeszcze sobie tego nie uświadamiał – bo i jak? Oczywiście, to stanowiło pewien problem. Mieli przecież zadanie do wykonania, misję, na której musieli się skoncentrować. Nie wybrali się przecież na wakacje, lecz toczyli bój o wszystko. Westchnął. Będzie ciężko, a mówienie sobie tego niczego nie ułatwi. Westchnienie Christophera najwyraźniej obudziło Serenity. Otworzyła oczy, spojrzała na niego i uśmiechnęła się. − Naprawdę nam się udało, prawda? − zapytała zaspana. − Tak − powiedział Christopher. Zauważył jednak, że to wszystko wcale nie oznacza samo przez się, że i Serenity jest w nim zakochana. Z tego co słyszał, coś podobnego zdarzało się często. Nieodwzajemnione uczucie. Myślenie o nim wywoływało pewnego rodzaju strach, taki, którego Christopher dotąd jeszcze nie doświadczył. Serenity uniosła się na łokciach, rozejrzała wokół. − Właściwie to która godzina? W ogóle straciłam poczucie czasu. Christopher również. Gdyby ktoś mu powiedział, że jest

właśnie późne popołudnie, uwierzyłby w to tak samo jak w każdą inną porę dnia. Przewrócił się na drugi bok. Zegarek na stoliku nocnym wskazywał godzinę 19.12. − Ile spaliśmy? Pięć godzin? − Tak mniej więcej − odparł. Raczej mniej, bo przecież nie od razu znaleźli hotel. − Śpiąc w samolocie raczej nie wypoczęliśmy. Serenity podniosła się z trudem. − Jestem już gotowa − oznajmiła. − Przesunęła po włosach rozcapierzonymi palcami. − Dobra, to co teraz robimy? − Czekamy, aż skontaktuje się z nami Pentabyte-Man. − A kiedy to będzie? − Zakładam, że jutro, w ciągu dnia. Napisał, że sprawdzi, czy nikt nas nie śledzi, albo czy nie jesteśmy obserwowani. Zamelduje się od razu, kiedy będzie wiedział, że jest czysto. Serenity pokiwała głową. − A ty jak myślisz? Ktoś nas śledzi? − Nikogo nie zauważyłem − stwierdził Christopher. − Ale to jeszcze nic nie znaczy. Mam wrażenie, że podróż przez Francję odbyłem jak lunatyk. − Ja tak samo − przyznała. Popatrzyła uważnie na pokój. − Czy to znaczy, że cały czas musimy siedzieć w hotelu? − Nie, wręcz przeciwnie. Powiedział, że powinniśmy wychodzić tyle ile się da i spacerować, tak żeby było można zorientować się, czy ktoś nas śledzi. Mamy zachowywać się tak, jak gdybyśmy byli na wakacjach.

− Dobrze − powiedziała Serenity. − Właśnie mi się przypomniało, że tam z przodu, przy tym dużym placu, widziałam jakąś pizzerię. Już same słowa sprawiły, że Christopherowi aż zaburczało w brzuchu. − Genialny pomysł. − Ale najpierw musimy wziąć prysznic − oznajmiła dziewczyna − Czuję się taka brudna, jak gdyby wycierano mną podłogę. Christopher pozwolił Serenity wykąpać się jako pierwszej. Wzięła swoje przybory toaletowe, zamknęła za sobą drzwi. Potem zaszumiała woda. Więcej już nie słyszał. Sam zaś wyłowił z podróżnego worka czyste ubrania. Kiedy już wszystko, co trzeba, położył na łóżku, wyjrzał przez okno. Przypatrywał się ulicy, przejeżdżającym autom, przechodniom. Który z tych ludzi mógł być PentabyteManem? Christopher wyobrażał sobie hackera jako kogoś otyłego i z długimi włosami, jednak wszyscy byli tutaj szczupli, szli sprężystym krokiem. Szum wody ustał, zaraz potem usłyszał suszarkę. Wreszcie Serenity ukazała się ponownie, wyszorowana do czysta i w świeżym ubraniu. Ogromnym grzebieniem mocowała się z lśniącymi, mokrymi włosami. Wewnątrz łazienki unosiły się gęste kłęby pary. − Przepraszam, te moje okropne włosy… To naprawdę kłopot – stwierdziła. − Ale teraz prysznic jest już wolny.

Christopher miał ochotę powiedzieć, że według niego jej włosy są wspaniałe, ale jak gdyby coś go zakneblowało. Miał problem ze znalezieniem odpowiednich słów. A potem pomyślał sobie, że w ich sytuacji podobne rozmowy i tak nie mają sensu. Nie o to przecież chodzi. Ale jakoś… Chwycił czyste rzeczy, chrząknął i oznajmił. − Idę się kąpać. − Tylko pospiesz się. Umieram z głodu. W łazience wszytko było wilgotne, z wyjątkiem ręcznika do rąk. Christopher zamknął za sobą drzwi, złapał za rygielek i zatrzymał się. Czy na pewno musi się aż tak zamykać? Przecież Serenity tak po prostu tutaj nie wejdzie. Odsunął dłoń. Zresztą, w pewnym sensie byłoby nawet ekscytujące, gdyby weszła. Niemal sobie tego życzył. Pół godziny później siedzieli już pod niebieską markizą na skraju dużego placu i studiowali oprawioną w plastik kartę dań. Od ulicznego ruchu oddzielało ich kilka donic z przywiędłymi roślinami, ciepły wiatr łopotał tkaniną ponad nimi. Serenity była oczarowana. − To wszystko jest takie… prawdziwe! − oznajmiła. Christopher nie do końca wiedział, co miała na myśli. W każdym razie ta knajpa bez wątpienia była stara. Stoliki maleńkie i odrapane, krzesła trzeszczące przy każdym ruchu, a ogromny kontuar, widoczny przez otwarte okiennice, z powodzeniem mógł mieć ze sto lat.

Istotnie wszystko tutaj było naprawdę stare. Nie tak jak w USA, gdzie restauracje jedynie dekorowano, aby wyglądały na wiekowe. Serenity zamówiła jedzenie dla nich obojga. Musiała szukać odpowiednich słów, ale kelner słuchał cierpliwie, chociaż wydawało się, że obserwuje jej wysiłki z życzliwym rozbawieniem. Karta dań wydrukowana była tylko po włosku i francusku, co na szczęście w niczym nie przeszkadzało. Pizzy Napoli nie dało się z niczym pomylić. A i cola, jak stwierdził Christopher, nazywała się tutaj „cola”. Kiedy czekali, wyjął prospekt, otrzymany w recepcji hotelu. Widniał na nim tytuł Co warto obejrzeć w Rennes. Wydanie anglojęzyczne. − Nasz program zajęć na najbliższy dzień − oznajmił i rozłożył prospekt między nimi na stole. Po jednej stronie wydrukowano plan miasta z zaznaczonymi atrakcjami. Parlament, ratusz, hale targowe przy Place des Lices. Rzeźbione fasady na Rue du Chapitre. Muzeum sztuki, otwarte codzienne oprócz piątków. Parki. Kościoły. − Hmm − stwierdziła Serenity. − W porządku. Jeśli trzeba. − Raczej nie wydajesz się zachwycona − zauważył Christopher. − Widać to?

− Tak będzie lepiej, niż się szwendać bez celu. Tak sądzę. Złożył plan, bo właśnie przyniesiono pizzę. Pachniała niesamowicie. Brzegi placków były brązowe i chrupiące, ser się roztopił. Chwycili noże i widelce, po czym od razu wzięli się do jedzenia. Christopher z każdym kęsem coraz bardziej czuł, że uspokaja się i znowu staje się sobą. Mógł rozkoszować się faktem, że po prostu tutaj siedzi i obserwuje krzątaninę tych wszystkich ludzi, zajętych codziennymi sprawami. Nie rozumiał żadnego słowa z ich rozmów, lecz ani trochę mu to nie przeszkadzało. Kto mógł wiedzieć, jak długo jeszcze będzie im dane czegoś takiego doświadczać? − To było pyszne − oznajmiła Serenity, odsuwając pusty talerz. W domu jeszcze nigdy nie jadła aż tak wielkiej pizzy. − Nagle spochmurniała. − Co teraz mogą o nas myśleć w domu? Chodzi mi o Hideout. − Że jesteśmy nierozsądni. − A jesteśmy nierozsądni? − Jasne − stwierdził Christopher. – Ale myślę, że są takie sytuacje, kiedy lepiej jest być trochę nierozsądnym. − A po czym je można poznać? − Po niczym. Gdyby było można, to przecież nie byłoby nierozsądne. Odchyliła się na krześle, rozejrzała, wypiła łyk coli. − Jakieś dziwne wydaje mi się myślenie o Hideout jako

o domu. To nie jest dom. Tak naprawdę nie mam pojęcia, gdzie jest mój dom. Chciałaby wiedzieć, ale… – zamilkła. − Wiem, o co ci chodzi − odezwał się Christopher, przerywając ciszę. Spojrzała na niego w taki sposób, że poczuł gwałtowne pragnienie, aby pochylić się ku niej i położyć dłoń na jej dłoni. Tak, naprawdę chętnie by to zrobił. Tyle że to nie takie proste… A właściwie dlaczego? Bo byłoby nierozsądne? Pomyślał o tym, co sam przed chwilą mówił i nie zdołał powstrzymać uśmiechu. Jednak nie mógł się przełamać. Taki gest wydawał mu się jakąś bezprawną ingerencją. − Wciąż jeszcze jestem taka wytrącona z równowagi − oznajmiła Serenity po dłuższej chwili. − Zdezorientowana. Z jednej strony wydaje mi się, że jeszcze nie ma południa, a z drugiej czuję się zupełnie wykończona. Myślę, że musimy spróbować jakoś odnaleźć się w normalnym rytmie dnia. Christopher przytaknął. − Zgadza się. Dopóki nie uporamy się z jetlagiem, będziemy za bardzo zdekoncentrowani. A to nam nie pomoże. − Przespacerujemy się? − zaproponowała. − Może to sprawi, że trochę… zachce nam się spać − zawahała się przed wypowiedzeniem ostatnich słów. Odchrząknęła. − Tak, dobra − szybko zgodził się Christopher. − Nie

zaszkodzi poznać otoczenie hotelu. Zapłacili, potem wędrowali uliczkami, dopóki się nie ściemniło. Rozmawiali o tym, co widzieli; niezwykłych wystawach na sklepowych witrynach, o wąskich bocznych uliczkach, czasem brzydkich i brudnych, czasem miłych i kolorowych, pozostałościach dawnych murów obronnych, po których pięły się pnącza, o pojedynczych palmach pod gołymi ścianami kamienic. Było miło, chociaż Christopher wciąż miał wrażenie, że nie rozmawiają o tym, o czym powinni. Ta dziwna sprzeczność nie zniknęła także, gdy już wrócili do hotelu i położyli się spać. Był jakiś wyrzut w tym, jak Serenity zamknęła się w łazience, założyła piżamę, i w tym, że tak szybko przykryła się kołdrą, jak gdyby musiała się schować. Ale co miał robić, co mówić? Nie wiedział. Wydawało mu się potem, że przez całą wieczność leżał zupełnie przytomny, wpatrując się w sufit i obserwując grę świateł, przejeżdżających za oknem samochodów. I był przekonany, że z Serenity jest podobnie. Oboje jednak milczeli. Coś wisiało w powietrzu, a Christopher nie pojmował co. Czy bała się, że do niej przyjdzie? A może czuła się rozczarowana, że tego nie zrobił? A może – taką możliwość należało również wziąć pod uwagę – wszystko mu się tylko wydaje?

58 | W środowe popołudnie Brad wybrał się z Tiffany do kina. Filmu właściwie nie oglądali; znowu cały czas spędzili na obściskiwaniu się niemal do granic utraty przytomności. Kiedy wieczorem Brad wrócił do domu, czuł się wyczerpany. Myślał już tylko o tym, aby położyć się do łóżka i przespać tak cały rok. Jednak nie było na to szans. W domu panował kompletny chaos. Wspólnik taty siedział na fotelu telewizyjnym niczym na tronie, miał przed sobą całą baterię szklanek do whisky i palił papierosa za papierosem. Tata przechadzał się nerwowo tam i z powrotem z telefonem przy uchu. Podły nastrój wydawał się tak gęsty, że dałoby się go wręcz uchwycić dłonią. − Dobra, ale co dały te poszukiwania, skoro nie mają państwa rezultatów? − tata krzyczał właśnie do słuchawki. − Ach tak. Dopiero w piątek? A my? Dobra − przerwał połączenie, spojrzał na swojego wspólnika. − Mówią, że możemy już wracać do kancelarii. Skończyli zabezpieczanie śladów. − Rany boskie, co się stało? − zapytał Brad. − Totalna katastrofa – oznajmił wspólnik taty, wyglądający jak tłusta ropucha o szklanych oczkach. – Koniec kancelarii. Tata wymachiwał telefonem. − To ta praktykantka, dam sobie rękę odciąć! Nikt inny nie

wchodzi w rachubę! Musiała jakoś dorobić klucz i… − Ale jak? – mruknął wspólnik. − Skąd mam wiedzieć! To już ustali policja. Po to przecież jest. – Tata odwrócił się w stronę Brada. – Pamiętasz te pertraktacje w sprawie umowy, prawda? Reprezentowaliśmy firmę, która dokonała bardzo ciekawego odkrycia, jeśli chodzi o sieci komputerowe. Interesowało się nim kilka wielkich koncernów. Chodziło o setki milionów dolarów. Ale przedwczoraj jeden z koncernów, z którym rozmawialiśmy, zgłosił patent, który dokładnie odpowiada wynalazkowi naszego klienta. Nie dość, że rozmowy zakończyły się fiaskiem, to jeszcze doszła sprawa szpiegostwa przemysłowego. Zostaliśmy oskarżeni o to, że stanowiliśmy źródło przecieku. − Nasi klienci do planów, które u nas zdeponowali, specjalnie wprowadzili pewną drobną nieścisłość – dodał wspólnik ojca i hojnie nalał sobie whisky. – I dziwnym trafem ta nieścisłość dokładnie powtarza się w papierach patentowych złożonych przez A.D. Winston Software. Nieźli klienci, co? Nie wierzą nawet własnym prawnikom. − Policja nie znalazła u nas śladów włamania – wyjaśnił ojciec Brada i tak machnął telefonem, jak gdyby chciał nim kogoś uderzyć po głowie. – Teraz mówią, że intruz musiał mieć klucze. − Niezłe łajno – odezwał się Brad. – Inaczej się tego nie da nazwać! – ryknął wspólnik.

Ta rozmowa obudziła u Brada jakieś niejasne wspomnienie zdarzenia, które mogło mieć z tym coś wspólnego. Czegoś, co widział, co zrobił… Ale czego? Nie potrafił sobie przypomnieć. No tak. Z pewnością to nie było nic ważnego. − I co teraz? – zapytał. − Teraz? Teraz musimy ratować, co się jeszcze da – stwierdził ojciec i zaczął upychać leżące wokół dokumenty do dwóch dużych walizek. − Tylko niczego nie ukrywaj – odezwał się wspólnik bełkotliwie. – Niczego nie znajdą, o to można się spokojnie założyć. Bo jak by mieli cokolwiek udowodnić? – wychylił szklankę. – Cholera. Niedobrze, kiedy adwokaci muszą się sami bronić.

59 | Hotelowe śniadania przywodziły na myśl pętlę czasu. Ten sam bufet, te same twarze i te same wiadomości migające na ekranie, na które nikt nie zwracał uwagi. Christopher najchętniej w ogóle wyłączyłby telewizor jedną myślą przesłaną przez chip. Dał sobie jednak spokój. Nie powinni zwracać na siebie uwagi. Najpierw ruszyli do recepcji, aby przedłużyć pobyt o kolejną noc. Tym razem, kiedy płacił, Serenity zapytała: − A tak w ogóle, na jak długo wystarczy nam pieniędzy? − Jeszcze na jakiś czas. – Pieniądze nie stanowiły problemu. W razie potrzeby mógł przy użyciu chipów włamać się do bankomatu. Wielokrotnie uciekał się do takiej sztuczki, kiedy przemierzał Amerykę razem z George’em Angry Snakiem. Jednak potem musieliby natychmiast zmienić miejsce pobytu, czego akurat teraz nie mogli zrobić. Martwiło go też, dlaczego Pentabyte-Man wciąż się nie zgłasza. Albo jeszcze inaczej – wolał się nie zastanawiać, dlaczego tego nie robi. Może zwyczajnie coś mu przeszkodziło. Może nie sądził że tak szybko uda im się dostać do Francji. Istniało mnóstwo różnych „może”. Trzeba mieć jeszcze nadzieję. Dokąd mogli pójść? Zwiedzili już muzeum sztuki. Każdą salę. Kościołów oboje mieli dosyć. A gdyby mieli jeszcze raz oglądać rzeźbioną fasadę domu z muru pruskiego, Serenity

pewnie dostałaby ataku szału. Christopher postanowił, że wybiorą się do parku. Jeden z nich na planie miasta robił wrażenie dużego i ładnego, a leżał raptem pół godziny drogi z hotelu. − Dobra – stwierdziła Serenity. I już więcej się nie odzywała. O co jej chodziło? Zeźliła się na niego, bo ją namówił do opuszczenia Hideout? Zaczęła go uważać za jakiegoś głupka, który tylko goni za mrzonkami? Czy bała się, co z nimi będzie, jeśli Pentabyte-Man się nie pojawi? Nie miał pojęcia, co się z nią dzieje. To właśnie stanowiło cały problem. Doskonale teraz rozumiał, jak można było wpaść na pomysł bezpośredniego połączenia mózgów, takiego by każdy znał myśli drugiej osoby. Czyż to nie usuwało wszystkich nieporozumień, nie rozwiązywało problemów w relacjach międzyludzkich? Otóż nie. Przecież właśnie tak zrobiła Koherencja. I sam doświadczył, co to oznacza. Najwyraźniej w życiu człowieka bardzo ważne jest posiadanie jakiegoś obszaru, do którego nie ma wstępu nikt poza nim samym. Może właśnie ten obszar stanowił o naszym człowieczeństwie. A jeżeli tak, niemałe znaczenie ma to, ile swojego obszaru udostępnia się z własnej woli drugiemu człowiekowi. Nad tym właśnie Christopher długo zastanawiał się ostatniej nocy. George Angry Snake powiedział mu: „za dużo

myślisz”. Tak. Przypuszczalnie to była prawda. Jednak Christopher nie miał pojęcia, jak mógłby rozwiązać stojące przed nim problemy, nie uciekając się do myślenia. To nie był dobry czas na eksperymenty. Musiał sięgać po to, co umiał, i próbować jakoś sobie radzić przy użyciu tego. Zakochał się w Serenity. Nie wiedział, czy ona odwzajemnia to uczucie. I nie miał żadnego doświadczenia, jak należy się zachowywać w podobnej sytuacji. Te trzy sprawy składały się na problem, zresztą wcale nie oryginalny. Wręcz przeciwnie, na pewno każdy człowiek kiedyś stawał w jego obliczu. A gatunek ludzki, w sensie wręcz dosłownym, istnieje dlatego, że od pradawnych czasów jakoś radzono sobie z tym problemem. Rozwiązanie nie musi więc wcale być szczególnie skomplikowane. Kiedy tylko Christopher to sobie powiedział, stało się dla niego jasne, na czym owo rozwiązanie polega. Musiał powiedzieć Serenity, jak to wszystko wygląda u niego. Myśl taka była nieprzyjemna, chociaż nie do końca wiedział dlaczego? To, co czuje, to czuje, nieżalenie od tego czy o tym powie, czy nie. Nikt nie mógł mu czynić z tego powodu wyrzutów. Przecież nie wyrządzał nikomu krzywdy. Nieprzyjemna była niewątpliwie możliwość odrzucenia. I całkiem realna. Serenity również ma prawo czuć, to, co czuje, a jeżeli czuła coś innego, niż miał nadzieję, będzie musiał się z tym pogodzić. Nie istniał żaden sposób, aby się

przed tym uchronić – poza walką przed poznaniem prawdy. Tyle że wtedy niejasna sytuacja trwać będzie jeszcze Bóg wie jak długo. Innymi słowy, musiał zebrać się na odwagę, aby stawić czoła temu wszystkiemu. I to miało sens. Weszli do parku przez kutą bramę, porośniętą dziką różą. Za nią ciągnęły się pieczołowicie wypielęgnowane tereny zielone, wyglądające niczym ogród sprzed wieków. − Ładne – stwierdziła Serenity. Twarz jej się rozjaśniła. Chyba rzeczywiście jej się tutaj podobało. Przez chwilę wędrowali w milczeniu między kwietnymi rabatkami, krzewami i drzewami. Nie byli jedynymi spacerowiczami, ale to im nie przeszkadzało. To właśnie odpowiednia chwila, pomyślał Christopher. Zatrzymał się i oznajmił: − Muszę ci coś powiedzieć. Serenity spojrzała na niego z zaskoczeniem. − Tak? Wcale nie było tak łatwo, jak sądził. Już zrobiło się ciężko. − Może usiądziemy tam sobie na chwilę? – Christopher wskazał jedną z wielu drewnianych ławek, stojących pod długim żywopłotem. – To jest trochę… trudne. − Dobrze – powiedziała. Usiedli. Serenity przycupnęła na zewnętrznej krawędzi ławki, jak gdyby chciała móc w każdej chwilę zerwać się i uciec.

Christopher wziął głęboki oddech. − Chodzi o to, że ja nie mam w tym żadnego doświadczenia. Przypuszczalnie zrobię z siebie głupka, ale lepiej będzie, jeśli to powiem, niż gdybym w ogóle tego nie miał powiedzieć. Uch. To naprawdę było mocne. Jak gdyby ktoś go ścisnął, pozbawiając oddechu. Takim niewidzialnym stalowym pierścieniem na piersi. Znowu przypomniał sobie, że powinien powiedzieć wszystko, dopóki będzie mówił o sobie samym. Tak długo, jak pozostawi Serenity wolność zareagowania w sposób, w jaki będzie chciała, wszystko pozostanie w porządku. Siedziała bez ruchu, szeroko otwarłszy oczy. Wyglądała niemal na przerażoną. Christopher ponownie przełknął ślinę. − Chodzi o to, że się w tobie zakochałem. I nie dopiero teraz, ani nie kilka dni temu, ale już dość dawno. Tylko sobie tego nie uświadamiałem, bo… tak, więc… bo po prostu za wiele się działo. Wypowiadaniu tych słów towarzyszyło mu takie dziwne uczucie. Tak pewnie czuje się ktoś, kto z rozbiegu skacze w nieznane, prosto z krawędzi klifu. Chociaż kiedy człowiek już to zrobił i leciał, było jakoś łatwiej. − Gdy teraz sięgam myślami w przeszłość, mam wrażenie, że już od samego początku mi się podobałaś. Szczerze mówiąc, to przede wszystkim twoje piegi – ciągnął

Christopher, mając dziwne wrażenie, że słowa nagle same zaczęły płynąć mu z ust. – Nie mam pojęcia dlaczego, ale z jakiegoś powodu zawsze lubiłem piegi, a ty… ty masz najładniejsze, jakie kiedykolwiek widziałem. Serenity jeszcze szerzej otworzyła oczy. − Moje… piegi… – wyszeptała, łamiącym się głosem. − Ale oczywiście nie tylko – pospiesznie wyjaśnił Christopher. – Tak naprawdę wszystko mi się w tobie podoba. To, jak wyglądasz, jaka jesteś, jak… na przykład mógłbym z tobą rozmawiać bez końca. Jeżeli ja… – umilkł, chwycił się za pierś. Miał wrażenie, że przekracza kolejny próg. – Kiedy ciebie widzę, to jak gdyby… tutaj coś się otwierało. I to jest dobre uczucie. I chciałbym… bo ja… bo nie mamy pojęcia, ile czasu nam zostało… więc chciałbym, żebyś wiedziała. – Teraz zaczął gubić się we własnych myślach. Przerwał. Ale teraz, kiedy już powiedział, co chciał, zrobiło mu się lżej na sercu. Czuł się dobrze. Cokolwiek się teraz stanie, miał to już za sobą. Serenity siedziała skulona, jak gdyby nagle uszła z niej cała energia. Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. − Ja myślałam… ja myślałam, że się kochasz w Madonnie! – wyszeptała. Christopher potrząsnął głową. − W Madonnie? Nie. Tylko przez jakiś czas byłem zdezorientowany, bo mnie pocałowała, ale… Nie.

Zdecydowanie nie. Serenity wciąż się w niego wpatrywała, nie poruszając się. Potem powiedziała cicho: − Mógłbyś mnie objąć, zamiast siedzieć teraz tak strasznie daleko. − Och… – Christopher przesunął się bliżej, objął ją ramieniem, tak jak w samolocie. Tylko mocniej. Serenity uniosła głowę, przyjrzała mu się uważnie, jak gdyby widziała go po raz pierwszy. Jej oczy błyszczały wilgocią. − O, rety… – wyszeptała. Potem pocałowała go.

60 | Nareszcie! Tylko tyle Serenity była w stanie pomyśleć. Wreszcie to z siebie wydusił. Wreszcie, ten dzielący ich mur… no, jeszcze nie runął, ale przynajmniej pojawiły się na nim rysy i kilka dziur, przez które dało się zerknąć na drugą stronę. Dobrze było u niego w ramionach, jakoś tak jak należy. A całowanie go… stanowiło rzecz jednocześnie najmoralniejszą na świecie i najbardziej niezwykłą oraz emocjonującą. − Wiesz, ty naprawdę jesteś zupełnie inny niż wszyscy – powiedziała, kiedy po takiej chwili wieczności ponownie się rozdzielili. − Nie pierwszy raz to słyszę. − Mogłeś to już powiedzieć dawno temu. − Jak już mówiłem, nie jestem specjalistą od takich spraw. − Rozumiem. Jeśli do czegoś nie ma podręcznika, to jesteś w kropce. Potrząsnął głową − Źle to rozumiesz. Kiedy nie ma się żadnego podręcznika, to się hackuje. Serenity nie zdołała podtrzymać śmiechu. − Rety. To dopiero było romantyczne. − Mówię tylko, jak jest. Popatrzyła na niego, położyła mu dłoń na piersi i poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. − Serio, nie sądzę, aby wielu dziewczynom wyznano

miłość w ten sposób. − Nie? – wydawał się naprawdę zdziwiony. – Jak to? A jak to robią inni chłopcy? − Gorzej. − Och. Objęła go, tak że jej głowa spoczęła mu na ramieniu i wyszeptała do ucha: − Wiesz, co naprawdę było złe, takie rzeczywiście złe? Kiedy zwiałeś razem z George’em i musieliśmy dalej jechać sami. Zdałam sobie sprawę, że wcale nie jesteś mi obojętny. Myślałam, że już mogę nigdy cię nie zobaczyć. − Nie dało się inaczej. Inaczej ściągnąłbym na ciebie niebezpieczeństwo. Na was wszystkich. − Wiem. – Przeklęta Koherencja. Przeklęty świat. – Wiem. Potem zerwała się z miejsca, złapała go za rękę, pociągnęła za sobą i pobiegła, bo już dłużej nie potrafiła się powstrzymywać od skoków i od biegu, bo najchętniej weseliłaby się i świętowała, krzyczała i śpiewała. Nareszcie! Nareszcie wszystko jasne! Christopher znowu ją chwycił w ramiona i pocałował. − Przez jakiś myślałem, że czujesz coś do Dylana Farrella – stwierdził. − A ja myślałam, że się kochasz w Madonnie. − Czasem człowiek nie powinien za dużo myśleć. − I kto to mówi! Roześmiał się, a potem to on ją za sobą pociągnął.

Czy to było ważne, dokąd szli? Nie, ważne było, że robili to razem. Objęci albo trzymając się za ręce. Jak pięknie było tak po prostu trzymać czyjąś dłoń! Iść wzdłuż rzędu drzwi, schodzić ze schodów, iść przez okratowaną bramę, wzdłuż nieznanych ulic. Tak radośnie. Tyle w tym było szczęścia. Dopóki Christopher nagle nie przystanął. Zamarł bez ruchu. − Co się dzieje? – zapytała Serenity, szturchając go żartobliwie. − Spójrz tylko – jego głos całkiem się zmienił. Podążyła za spojrzeniem Christophera. Początkowo nie wiedziała, o co mu chodzi, aż wreszcie to odkryła: dostojny gmach z wejściem ozdobionym sztukaterią, przez które widać było kontuar i krzesła, na których czekali jacyś ludzie. Na szybach niebieski kwadrat z literami LH. Stali przed centrum Lifehooka. Serenity poczuła się tak, jak gdyby ktoś wylał jej na głowę kubeł zimnej wody. Przez jakiś czas po prostu patrzyli na ludzi studiujących broszury, czekających, rozmawiających z pracownikami stojącymi po drugiej stronie kontuaru lub wypełniających jakieś formularze. Wielu z tych, którzy wychodzili przez drzwi na zewnątrz, miało błyszczące oczy i oszołomione spojrzenia. − Czyli że tutaj też.

− Wszędzie – stwierdził Christopher głucho. To dziwne. Tak, to był szok. Na jedną cenną godzinę zapomnieli o rzeczywistości i tak niespodziewanie na nowo się z nią zetknęli, że odczuli to niczym cios obuchem w głowę. Jednocześnie cały widok zdawał się jakiś nierzeczywisty. Centrum Lifehooka stanowiło połączenie gabinetu lekarskiego i sklepu z telefonami, wydawało się raczej instytucją pomagającą ludziom, niż stanowiącą dla nich zagrożenie. A jednak – ten blask oczu, który dotąd widzieli u każdego, kto wychodził, był wręcz porażający. Chór aniołów nagle umilkł. Śnili piękny sen, teraz gwałtownie zostali z niego wyrwani. Z drugiej strony, powiedziała sobie Serenity, wciąż jeszcze trzymała dłoń Christophera w swojej dłoni! Pod tym względem nic się nie zmieniło i nic się nie zmieni. − Chodźmy – powiedziała cicho. – Gdzieś daleko stąd. Szli długo, nie rozmawiając, jak gdyby musieli podczas tego spaceru otrząsnąć się z szoku. A kiedy wreszcie się znużyli, znaleźli jakiś inny, mniejszy park, a tam ławkę. − Ten Twój Pentabyte-Man – cicho powiedziała Serenity, która teraz najchętniej cała schowałaby się w ramionach Christophera. – Myślisz, że jeszcze się zgłosi? − Nie wiem – odparł Christopher. − A jeśli nie? Co to będzie znaczyć? − No cóż. Wtedy będą dwa wyjaśnienia. Albo złapała go

Koherencja, albo to ona ma nas na oku i dlatego się nie zgłasza. − Jedno i drugie brzmi źle. − Jeżeli złapała go Koherencja, to informacja, której szukam, została zniszczona. A jeśli ona nas obserwuje… – zamilkł, uniósł głowę. – Za kilka tygodni i tak to już będzie nie do uniknięcia. Wokół wszędzie jest tylu użytkowników Lifehooków, przechodzących właśnie do Koherencji, że po prostu sami nas zobaczą. Serenity przeniknął lęk. Jasne, jeszcze się nad tym nie zastawiała. Przecież gdy użytkownicy Lifehooków staną się częścią Koherencji, wtedy spojrzy ona z ich perspektywy. Christopher popatrzył na nią ciemnymi, smutnymi oczyma. − Dlatego właśnie się nie zastanawiałem, jak stąd wrócimy, rozumiesz? – powiedział cicho – Jeśli PentabyteMan się nie pojawi, to już po wszystkim. Wtedy już nie będzie żadnej drogi, którą moglibyśmy podążyć. Wtedy Koherencja przejmie świat. Wszystkim, co wtedy jeszcze możemy zrobić, to spróbować wymykać się jej tak długo, jak zdołamy. Co, jak się obawiam, nie potrwa długo. Serenity zaczęła mu się przyglądać, przypatrując się jego rzęsom, zarysowi brwi, konturowi ust. Wezbrało w niej nagłe, ciepłe uczucie sympatii do tego bladego, dziwacznego chłopca – a poza tym jeszcze jedno, równie gwałtowne uczucie, którego do tej pory nie doświadczała.

Poczuła, że chciałaby pójść z Christopherem do łóżka.

61 | Christophera wypełnił smutek. Oto trzymał w ramionach najpiękniejszą kobietę świata, wiedział, że ona go kocha – ale wiedział też, że Koherencja to wszystko zniszczy. Rozejrzał się. Czas, który mieli z Serenity dla siebie, chciał przeżyć tak intensywnie, jak to tylko możliwe. Właśnie to, co działo się teraz i czego nikt nie mógł im odebrać. Tę oto chwilę, gdy siedzieli pod bezchmurnym niebem, skąpani w słońcu. Chwilę, kiedy za siatką otaczającą park trąbiła jakaś ciężarówka. Kiedy przekrzykiwały się małe dzieci. Pięćdziesiąt metrów dalej dwóch ogrodników podlewało kwietnik. W bocznej uliczce jakaś kobieta rozwieszała pranie na balkonie. Żwir trzeszczał pod krokami jakiegoś mężczyzny, który niósł aktówkę i rozmawiał przez telefon, powtarzając natarczywie „Qui, qui, Exactement”. Christopher przycisnął twarz do włosów Serenity, blisko i mocno. Pachniały cudownie i łaskotały. Chociaż w zasadzie piaskowo brązowe, w świetle słońca błyszczały niczym przetykane złotą nicią. Czuł jej ciało, czuł jej pierś na swojej piersi. Nie mógł się oprzeć wspomnieniu tamtego poranka, kiedy przypadkiem po kryjomu widział ją siedzącą na brzegu jeziora, do połowy nagą, obramowaną jasną zielenią drzew, zaczarowaną drżącym światłem, podobną wróżce z baśni. Wróżka z baśni spojrzała teraz na niego i zapytała: − Słuchaj… Mogę zadać ci poważne pytanie?

− Jasne – odpowiedział. – Jakie? − Jak to właściwie jest w Koherencji z seksem? Christopher uniósł brwi ze zdumienia. Poczuł się… no, złapany na gorącym uczynku. Zanim odpowiedział, musiał odchrząknąć. − Dziwne – stwierdził. – Prawie dokładnie takie samo pytanie zadała mi kiedyś Madonna w obozowisku, tyle że akurat pytała o muzykę. Serenity mocniej wtuliła się w jego ramiona. − Każdy ma swoje priorytety – wymamrotała. – No, powiedz. Christopher spróbował sobie przypomnieć. Nie wszystkie wspomnienia były jego własnymi. Stanowił część Koherencji, czyli żył też życiem innych Upgraderów, podobnie jak oni jego. Jedynie dzięki uszkodzeniu chipa zachował odrobinę własnej woli oraz zdolność samodzielnego myślenia. − Z tego co pamiętam, seks zawsze stanowił coś w rodzaju obowiązku. Coś, co się robiło, aby się nie wyróżniać. Taki element kamuflażu, kiedy jeszcze Upgraderzy przykładali do tego wagę. − Brzmi okropnie – stwierdziła Serenity. − Seks nie był dla Koherencji ważny. Koherencja to połączenie mózgów. Chodzi w niej tylko o umysł, o inteligencję. Reszta naprawdę się nie liczy. Koherencji wszystko jedno, jak smakuje jedzenie, wszystko jedno, jak jest

się ubranym. Żyje w setkach tysięcy ciał, teraz już w milionach. Jeśli parę z tych ciał uprawiało seks, dla większej całości nie miało to żadnego znaczenia. Koherencja nie odczuwała tego bardziej niż my, kiedy drapiemy się po swędzących miejscach. To dzieje się jakoś tak samo, nie zdajemy sobie sprawy, że to robimy. Serenity jękneła − Brzmi koszmarnie. − Gdy jest się częścią Koherencji, wszystko wydaje się normalne. A seks to czynność konieczna, aby płodzić dzieci. − Rety. Przez jakiś czas Serenity milczała, potem się wzdrygnęła. Uniosła głowę. Spojrzała na Christophera i powiedziała: − Chodź. Zróbmy to. − Zróbmy? Co? – Christopher miał wrażenie, że się przesłyszał. – Seks? Serenity przewróciła oczyma. − Tak, wiem. Grzeczna dziewczynka nie mówi takich rzeczy. Ale przypadkiem jestem tutaj ze swoim Computer Kidem, a jeśli o niego chodzi, to żeby coś zrozumiał, lepiej mówić wszystko jasno i wyraźnie. Tak, o seks. Jeśli nie masz nic przeciwko. Christophera przeniknął lęk zmieszany z radością. − Nie mam nic przeciwko. − No, to świetnie. − I rzeczywiście wolę, jak się do mnie mówi jasno

i WYRAŹNIE. − To chodź – Serenity wstała, pociągnęła go za ręce. – Musimy wcześniej kupić kondomy. Dotąd nie widzieli jeszcze żadnej apteki, ale okazało się, że nietrudno ją znaleźć. Tutaj nazywała się Pharmacie i opatrzona była jaskrawozielonym, podświetlonym szyldem w kształcie krzyża, po którym wędrował nieustannie migoczący wzór, widoczny już z daleka. Serenity zatrzymała się niedaleko od niej. − Teraz ja nie mogę – przyznała się i wydała z siebie żałosne westchnienie. – Przepraszam. Nie jestem aż taka wyluzowana, jak się może wydawać. I nie wiem, jak jest kondom po francusku. Christopher bardziej niż kiedyś poczuł pragnienie, aby ją chronić. Przytulił Serenity i oznajmił: − Już dobrze. Jakoś to załatwię. Okazało się, że to w ogóle żaden problem. Paczki z kondomami wisiały na regale, między szczoteczkami do zębów i maściami. Wszystkie apteki na świecie wyglądały tak samo. Tak samo również pachniały. Po powrocie do hotelu najpierw zsunęli łóżka. Potem stanęli przed nimi i całowali się, długo, bo żadne nie wiedziało, co trzeba dalej robić. Wreszcie Serenity zaczęła ściągać Christopherowi podkoszulek. − Mam nadzieję, że nie spodziewasz się jakichś cudów –

powiedział. – Jeszcze nigdy tego nie robiłem. Serenity uśmiechnęła się krzywo. − Ja też nie. Ale uda nam się. Wkrótce się okazało, że nie uda się od razu. − Najwyraźniej to nie działa na komendę – stwierdził Christopher. − Na to wygląda – Serenity w irytujący sposób jednocześnie czuła rozczarowanie i ulgę. To samo działo się z Christopherem. Wystarczająco wspaniale było leżeć obok, dotykając skórą jej skóry, czuć ją, trzymać… − Za dużo myślę – stwierdził. – Zawsze miałem z tym problem. Za dużo myślenia szkodzi. Serenity na próżno usiłowała powstrzymać się od śmiechu, w końcu prychnęła. − Przepraszam. Nie powinno się śmiać, jak się leży z chłopakiem w łóżku. – A dlaczego? – Christopher spojrzał na nią zdziwiony. − Bo to może zostać źle zrozumiane i dalej już nic nie pójdzie. – Wzruszyła ramionami. – Tak twierdziły dziewczyny z mojej klasy. Nie mam pojęcia, czy to prawda. − Lubię, kiedy się śmiejesz. − Może po prostu wszystko było za szybko. − Całkiem możliwe – stwierdził Christopher. – W każdym razie i tak nie mógłbym być bardziej szczęśliwy. Serenity wyprostowała się, pocałowała go. − Ja tak samo. – Znowu się w niego wtuliła. – Chyba już

nigdy stąd nie wstanę. − Ja też nie. – Przesunął dłonią po jednym ze szlaków, wytyczonych na ciele dziewczyny przez piegi. – Chciałbym policzyć, ile ich jest. Roześmiała się. − A po co? − To byłaby moja szczęśliwa liczba. Podążył kolejnym szlakiem. Serenity zdawała się nie mieć nic przeciwko temu. Obserwowała, co robi jego ręka, uśmiechając się z zamyśleniem. − Oczywiście, musiałbym pokryć całe twoje ciało siatką, tak żeby się nie pomylić w liczeniu. − Głupoty gadasz – powiedziała. − Najlepiej czarnym flamastrem. Gdzieś jakiś mam. − Gadasz totalne głupoty. − Racja – stwierdził i sam się dziwił, co za głupoty przychodziły mu do głowy i że tak łatwo wypływały z ust. – Tak naprawdę to niepotrzebna mi żadna szczęśliwa liczba. Lepiej będzie, jeśli na zawsze pozostanie tajemnicą. − Właśnie, bo kobieta musi mieć kilka swoich tajemnic. − Właśnie to miałem na myśli. Potem, przez jakąś chwilę nie było o czym rozmawiać. Po prostu leżeli i wsłuchiwali się w odgłosy ulicznego ruchu, dochodzące przez uchylone okno. Nie zamykał go, bo w pokoju i bez tego było gorąco. Serenity położyła mu głowę na piersi.

− Słyszę bicie twojego serca – oznajmiła. Zdało się, że wypowiedziała w ten sposób magiczne zaklęcie, niczym baśniowa wróżka, którą zresztą była. Christopher spojrzał na nią, ona spojrzała na niego i świat wokół zniknął. Pozostali tylko oni dwoje. A potem wszystko działo się już samo.

62 | Kiedy następnego ranka zeszli na śniadanie, trzymając się za ręce, Serenity po prostu była szczęśliwa. Wszystko wydawało się magiczne. Wrzawa głosów i szczęk naczyń, dobiegające z jadalni, bezustanna paplanina telewizora, buczenie odkurzacza z korytarza: wszystko brzmiało niczym kunsztownie przemyślana symfonia, wykonywana specjalnie dla niej. A jak cudownie pachniała kawa i świeże croissanty! Dzisiaj wszyscy będą na nas patrzeć i zastanawiać się, pomyślała Serenity, uśmiechając się zadowolona. − O czym myślisz? – zapytała Christophera. Ten tylko zamruczał rozkosznie. − Ja? O niczym. O wczorajszym – uśmiechnął się. – O tych trzech kondomach, jakie jeszcze nam zostały. Serenity nie zdołała powstrzymać chichotu. − Miasto już zwiedziliśmy, prawda? − Można tak uznać. Właśnie tak jak powinno być, wolny był stolik w dobrym miejscu, w niszy pod oknem. Serenity od razu zostawiła na nim klucze od ich pokoju, a potem ruszyli do bufetu. − Jeszcze szybko pójdę do recepcji, przedłużę pobyt – oznajmił Christopher. − Dobrze – Serenity spojrzeniem wędrowała już ku sokowi pomarańczowemu, dżemowi oraz koszowi pełnemu croissantów. − Jak myślisz? Od razu na cztery tygodnie?

Parsknęła. − Chwalipięta! Uśmiechnął się szeroko i odszedł. Patrzyła na niego, czując ciepło i zadowolenie, a potem wzięła się za zastawianie stołu. Nabrała wszystkiego, i to szczodrze, bo była dzisiaj głodna. Nic dziwnego, od wczoraj nic nie jadła. Jakoś tak nie przyszło nam to do głowy, pomyślała Serenity i wydała się sobie kotkiem, który właśnie pochłeptał śmietanki. Wreszcie postawiła na tacę dużą filiżankę kawy. Potem odwróciła się z tym wszystkim, aby zanieść do stolika. Po drodze jej spojrzenie spoczęło na telewizorze, który przez ostatnie dni ze wszystkich sił ignorowała, bo i tak nie rozumiała ani słowa z tego, co mówi prezenter. Jednak teraz obraz przykuł jej spojrzenie. Na ekranie pokazywano rząd mężczyzn w pomarańczowo-czerwonych uniformach, które w USA nosili więźniowie. I akurat, kiedy Serenity popatrzyła na ekran, kamera najechała na twarz jednego z tych ludzi. To był tata. Nie upuściła tacy, chociaż niewiele brakowało. Musiała od razu usiąść przy najbliższym stoliku, odetchnąć, poczekać, aż przestanie drżeć. Tata! Nie miała żadnych wątpliwości! A teraz, gdy kamera odjechała do tyłu, ujrzała jeszcze Briana, Russella, Finna… Wszystkich w więziennych uniformach. Wszystkich

w niewoli. − Jasna cholera! To był Christopher. Stał za nią i również wpatrywał się w ekran. Gdyby tylko rozumieli, co mówi prezenterka! Z drugiej strony… co tutaj było do rozumienia? − Nie udało się – szepnęła. – Tak jak mówiłeś. − Wolałbym się mylić. Relacja się skończyła. Prezenterka wzięła kolejną kartkę. W tle pojawiło się zdjęcie jakiegoś wieżowca, którego Serenity nie znała. Spojrzała na tacę, na te wszystkie rzeczy, na które jeszcze przed chwilą miała wielki apetyt. Teraz wydawało się jej, że nigdy nie zdoła niczego zjeść. Zostawiła ich, tak po prostu zwiała. W środku nocy. Była podłą zdrajczynią… Bzdura, powiedziała sobie. Co mogła zrobić? Jak mogła nie dopuścić do tego, co się wydarzyło? Tata nie słuchał nikogo, jej też nie. Christopher nadal stał. Bez tacy, za to z jakimś kawałkiem papieru w dłoni. − Przedłużyłeś pobyt? – zapytała sucho. Potrząsnął głową. − To już nie jest konieczne. − Jak to? – Przez chwilę miała nadzieję, że Christopher właśnie wpadł na jeden ze swoich genialnych pomysłów, jak zwykle do ostatniej chwili trzymanych w tajemnicy, za sprawą którego zdoła w sprytny i szalony sposób uratować

sytuację. – Co zamierzasz? − Musimy zaraz się pakować i jechać do Saint-Brieuc. To jakieś sto kilometrów stąd, na północnym wybrzeżu. − A potem? − Spotykamy się z Pentabyte-Manem. – Wręczył jej kartkę. To był faks. – Odezwał się dziesięć minut temu. Podczas ostatniego przeglądu pokoju Christopher znalazł grzebień Serenity, którego zapomniała zabrać z łazienki. To wyraźnie wskazywało, jak bardzo wstrząsnęła nią wiadomość o zaaresztowaniu ojca. Przy czym „wstrząśnięta” to nie było dobre określenie. Serenity zachowywała się po prostu jak kompletnie oszołomiona. − Co się teraz stanie z Hideout? – zapytała, ze szklanym spojrzeniem. – Z mamą? Co będzie z mamą? Z pozostałymi? − Nie grozi im bezpośrednie niebezpieczeństwo – zapewniał Christopher. – Mają jeszcze co najmniej trzy, cztery dni, zanim Koherencja dowie się o Hideout. − A potem? − Miejmy nadzieję, że znajdą się w bezpiecznym miejscu. Istnieje plan awaryjny. Chodźmy. − Jaki plan awaryjny? – zapytała, nawet nie ruszywszy się z miejsca. − Serenity – z powagą tłumaczył Christopher – ostatnia szansa, jaką jeszcze ma twój ojciec, to my. My i PentabyteMan. Dlatego, przede wszystkim, musimy teraz dostać się do pociągu.

Wydawało się, że nieco doszła do siebie. Zauważyła, że chłopak trzyma jej grzebień. − Dobra – powiedziała. – Chodźmy. Niedługo potem opuścili Rennes, jadąc niezbyt wygodnym i pustawym pociągiem podmiejskim. Christopher opowiedział, o czym rozmawiał z Dylanem w wieczór poprzedzający opuszczenie Hideout. Serenity zamrugała. − Z Dylanem? Dlaczego akurat z Dylanem? – Bo Dylan ma największe doświadczenie, jeśli chodzi o ucieczkę przed FBI. Bo wie, jak oni działają. I dlatego, że jest sprytny. – Opowiedział o pomyśle Dylana z autokarem oraz udawaniem wyjazdu edukacyjnego. − No dobra. Niezłe. – Wcale nie wyglądała na uspokojoną. – A co potem? Dokąd mają jechać? − Do George’a i Madonny. Do opuszczonego ośrodka wypoczynkowego, tego, o którym pisała w mailu. Serenity szeroko otworzyła oczy. − Ale przecież George i Madonna nic nie wiedzą o twoim planie, prawda? − Zanim wyruszyliśmy, napisałem do George’a. Staroświecki list, ze względów bezpieczeństwa. Prosiłem, by liczył się z przybyciem uciekinierów z Hideout, jeśli się dowie, że Jeremiah Jones został schwytany. Serenity przyjrzała mu się w sposób trudny do określenia. − Przewidziałeś, że to się stanie.

− Powiedzmy, że się tego obawiałem – odparł cicho Christopher. Kiedy pociąg zatrzymał się po raz pierwszy, weszła do niego duża grupa turystów. W większości młodzież, która swawolnie i hałaśliwe porozsiadała się po wagonie. Dalsza rozmowa stała się niemożliwa. Zresztą zostało powiedziane już wszystko, co trzeba. Christopher chwycił Serenity za rękę i siedzieli w milczeniu, podczas gdy za oknami przesuwały się krajobrazy. Po mniej więcej godzinie, dotarli do Saint-Brieuc. Pociąg przejechał po moście nad głęboką doliną o stromych zboczach, niemniej zamieszkałą, przed oczami rozpościerał się oszołamiający widok. Potem już wjechali na dworzec. Wysiedli wraz z większością turystów. Tutaj wszystko było wyraźnie bardziej małomiasteczkowe niż w Rennes. − Tym razem się zjawi, prawda? – zapytała Serenity, kiedy bezradnie rozglądali się po placu przed dworcem. Christopher przytaknął. Przynajmniej tak mu napisał w faksie. Wokół panował ruch. Ludzie wsiadali do taksówek lub z nich wysiadali, obejmowali się, rozmawiali ze sobą, śmiali. Jedne auta czekały z uruchomionymi sinikami, pakowano do nich bagaże, inne wjeżdżały na parking albo z niego wyjeżdżały. Jakiś duży, biały kamper sunął wytrwale przez mrowie ludzi, aż wreszcie zatrzymał się tuż przed Christopherem i Serenity. Kierowca miał długie, falujące

włosy, wyglądał jak gdyby wyskoczył wprost z jakiegoś filmu kostiumowego, którego akcja dzieje się na dworze francuskiego króla. Z Trzech Muszkieterów. Tyle że akurat ten muszkieter nie założył kostiumu, tylko luźną białą koszulę i okulary w grubych oprawkach. − Computer Kid! – zawołał z uchylonego okna i pomachał. Christopher zdumiał się. − Co proszę? − Jestem Pentabyte-Man – oznajmił mężczyzna o falujących włosach. – Wsiadajcie. Otworzył boczne drzwiczki, tak aby mogli upakować bagaże. Następnie zajęli siedzenia obok kierowcy. − Nazywam się Giuseppe Forti, ale możecie mi mówić Guy. Tak bym nawet wolał – podał Christopherowi rękę. – Ty się nazywasz się Christopher Kidd, prawda? Znam cię ze zdjęć, które kiedyś były w gazetach. Christopher potrząsnął podaną dłonią. − Myślałem, że od tamtej pory się zmieniłem – stwierdził. Dotąd jeszcze nikt nie rozpoznał go na podstawie tamtego starego zdjęcia z czasów, kiedy był jeszcze był dzieckiem! − No wiesz, opracowałem całkiem sporo algorytmów ułatwiających rozpoznawanie ze zdjęć. Po czymś takim już inaczej się patrzy. – Skinął w stronę Serenity. – A przy okazji, mógłbyś mi przedstawić swoją piękną towarzyszkę? Christopher dostrzegł, że Serenity, zaskoczona, bierze głęboki oddech. Dostrzegł też, że jest miło zaskoczona.

Interesujące. Wystarczył tylko niezgrabny komplement. − Serenity – przedstawiła się, starając się przy tym sprawiać wrażenie osoby obytej w świecie. – Serenity Jones. − Serenity Jones! – Guy uniósł swoje bardzo wyraźnie zarysowane brwi. – Czy to możliwe, że ten zatrzymany wczoraj spektakularnie Jeremiah Jones to twój ojciec? Serenity pospiesznie przytaknęła. − Wie pan coś więcej na ten temat? – zapytała natychmiast. – Widzieliśmy dzisiaj relację w telewizji, ale nie zrozumieliśmy ani słowa. Ktoś za nim zatrąbił. Guy machnął przez okno uspokajająco, łagodnie odjechał kamperem, skręcając w stronę ulicy. − To nie była jakaś szczególnie oryginalna wiadomość – wyjaśnił. – Jones oraz jego ludzie zostali aresztowani, gdy podkładali zdalnie odpalane ładunki wybuchowe w centralnych węzłach telefonii komórkowej w Connecticut. I jeszcze, że to dokładnie pasuje do stawianych mu zarzutów, że chętnie wysadza komputery w powietrze. Sieć telefonii komórkowej to przecież w zasadzie nic innego. Czyli że sprawa jasna. − Wszystkie zarzuty stawiane mojemu ojcu były fałszywe – odparła Serenity. − Możliwe – stwierdził Guy. – Ale ten nie. Tym razem złapali go na gorącym uczynku, więc prokurator będzie miał łatwe zadanie. W każdym razie, twój ojciec oraz jego

przyjaciele odbywają właśnie odyseję po różnych więzieniach, stanowych i federalnych. Christopher przyglądał się z ukosa Pentabyte-Manowi4. Zupełnie inaczej go sobie wyobrażał. Spodziewał się grubego nerda w hełmie z kamerą, który zrazi do siebie Serenity nieprzyjemnym zapachem ciała, a nie takiego dandysa, prawiącego tanie komplementy! Nie kogoś, kto bardziej wyglądał jak aktor filmowy na wakacjach niż uciekający hacker. Można było się tylko dziwić, jak Guyowi udało się uciec. Jego wygląd niepokojąco rzucał się w oczy. Gdyby ktoś, kto go tropi, pokazywał jego fotografię, Fortiego przypomniałoby sobie zapewne wiele osób, w każdym razie mnóstwo kobiet. − Mam nadzieję, że nie nudziliście się w Rennes – stwierdził Guy. – Mówił po angielsku z lekkim włoskim akcentem. – Niestety, nie dało się wcześniej. Najpierw musiałem załatwić kilka spraw. − W porządku – powiedział Christopher. – Nie nudziliśmy się. – Serenity ścisnęła jego dłoń, wymienili ukradkowe spojrzenia. – Zwiedziliśmy mnóstwo rzeczy w mieście i w ogóle. − Na przykład oglądaliśmy rzeźbione fasady – dodała Serenity. − Och tak, rzeźbione fasady – potwierdził Christopher. – Były świetne. Chociaż… parki bardziej nam się podobały,

prawda? – Spojrzał na Serenity. Po prostu dlatego, że lubił na nią patrzeć. Uśmiechnęła się. − Tak, parki też były super. Guy ze swobodną nonszalancją manewrował olbrzymim pojazdem wśród gęstego tłumu. − Racja, te bretońskie miasta potrafią być ekscytujące. Przy czym jeszcze ładniejsze są takie małe miejscowości na wybrzeżu. Sami zresztą zobaczycie. Tam właśnie jedziemy, na wybrzeże. Po drodze możemy sobie wyjaśnić, co dalej chcemy robić. Wjechali na wiadukt, prowadzący na czteropasmową drogę szybkiego ruchu. − Wcześniej chętnie bym wyjaśnił jeszcze coś innego – oświadczył Christopher. − Dobrze. A co mianowicie? − Czy jesteś Upgraderem. Usłyszał, jak Serenity z przerażeniem nabiera powietrza. Tymczasem Guy wydał się rozbawiony. − A wyglądam? − Nie. Ale po ludziach zwykle tego nie widać. Na tym właśnie polega problem. − Jasne. – Na wysokim czole Guya pojawiły się głębokie zmarszczki zamyślenia – Zakładam, że wykonasz ten test, opisany w mailu. Ten z miedzianą siatką. − Właśnie.

− Taak. Tyle że niestety nie mam niczego takiego. − Nie ma problemu – odparł Christopher. – Zabrałem ją ze sobą.

63 | Czyli to dlatego torba Christophera była taka wypchana, domyśliła się Serenity. Pod ubraniami schował miedzianą siatkę, na tyle dużą, by dało się nią opatulić przykucniętego, dorosłego mężczyznę. Serenity zdała sobie sprawę, że uspokaja ją, iż Christopher zawsze tak o wszystkim wcześniej myśli. Całą procedurę przeprowadzili na opustoszałym parkingu, osłoniętym rzędem wysokich krzaków. Pentabyte-Man, Guy, najwyraźniej już za długo siedział za kierownicą, bo dosyć sztywno stawiał kroki. Stanął pośrodku siatki. Christopher uniósł jej krańce i zamknął mu nad głową ciemnoczerwoną pajęczynę o drobnych oczkach. Wyglądało to nieco głupio, jednak Guy nie stracił przytomności, jedynie żartował, że przypomina zapakowany prezent. Tym samym przekonał ich, że wszystko jest w porządku. − Dobra. – Christopher rozsunął siatkę. – Nie jesteś Upgraderem. − Wreszcie jestem zupełnie spokojny – stwierdził Guy. Zabrzmiała w tym drwina − Teraz my – oznajmił Christopher. − Och, jeśli o mnie chodzi, to nie trzeba – bronił się Guy i z wysiłkiem wstał. – I tak wam wierzę. Serenity zebrała się w sobie. − A ja jestem ciekawa, jak człowiek się wtedy czuje. No i człowiek czuł się jak cukierek zapakowany w przejrzystą folię. Tyle że siatka nie pachniała

słodkościami, ale… hmm, miedzią? Nie, to raczej otulina drutów wydzielała jakiś chemiczny zapach. W każdym razie nie poczuła żadnej zmiany w stosunku do swojego zwyczajnego stanu ducha. Zakładając, że obecny stan ducha jest zwyczajny. Wciąż niepokoiła się o rodziców. Nic nie pomagało powtarzanie sobie, że i tak niczego nie może wskórać, że nic im pomoże, jeżeli będzie się zamartwiać. Opatuliła Christophera, tak samo, jak on wcześniej ją. Poczuł różnicę. − Dobrze, bardzo dobrze. Rzeczywiście, teraz w ogóle nie wyczuwam Pola – stwierdził, wsłuchany w siebie. – Najchętniej już bym tak został. − Nie tutaj – odparła i wypuściła siatkę, która upadła na ziemię. Wtedy coś jej się przypomniało. − Christopher opowiadał mi, że chce pan nagrać całe swoje życie na wideo – odwróciła się w stronię PentabyteMana. – To prawda? Skinął głową. − Zgadza się, nagrywam od dwudziestu lat. − Każdy dzień? − Każdą godzinę, każdą minutę, każdą sekundę. Wskazał na Christophera, który siedział na ziemi i wcale nie szykował się do tego, by wstać. − I to też? Teraz? To też pan nagrywa?

− Oczywiście. Wszystko. – Postukał się po okularach w grubych oprawkach. – To szkła zerówki, tak naprawdę nie potrzebuję okularów. Ale tutaj, wyżej – wskazał prawą część oprawki – wbudowana jest kamera, a tutaj – wskazał lewą część – mikrofon. Wykonane na specjalne zamówienie. Miałem jeszcze trzy egzemplarze. Niestety, przepadły, kiedy wybuchł mój dom w Genewie. − A dane? – zapytał Christopher. Rozejrzał się wokół, jak gdyby spodziewając się gdzieś ujrzeć leżące wielkie stosy danych. – Powiedziałeś, że ostatni zestaw danych masz przy sobie. − Owszem, mam. Można powiedzieć, że nim jedziemy – oznajmił Pentabyte-Man. − Dwieście terabajtów? – Wydawało się, że Christopher naprawdę się zdumiał. – Jak to możliwe? – Och, w dzisiejszych czasach możliwe. – Guy wstał i podreptał ku tylnej części kampera, która wyraźnie zakołysała się pod jego krokami. Kiedy otworzył jedną z bocznych szafek, Serenity zobaczyła, że jej wnętrze podzielone jest na wąskie, poziome półki. Na każdej w foli bąbelkowej leżało płaskie czarne pudełko, wyglądające niczym mały odtwarzacz DVD. Guy wyciągnął jedno z tych urządzeń. − Dysk o pojemności czterech terabajtów. Parę lat temu był w całkiem przystępnej cenie, dlatego pozwoliłem sobie to kupić. Na szczęście. To nie jest ostatni krzyk techniki, ale ma

większą pojemność niż DVD i jest nowocześniejszy. W każdym razie, te dyski jeszcze ani razu mnie nie zawiodły. – Zabobonnym gestem, który Serenity wydał się dziwaczny, popukał w drewno szafki. – Mam tego sześćdziesiąt sztuk. Tutaj dwadzieścia, w szafce obok dziesięć, a resztę po łóżkiem. – Z powrotem schował urządzenie do folii bąbelkowej, najwyraźniej chroniącej je przed wstrząsami w trakcie jazdy, i starannie zamknął szafkę. – Na dyskach pod łóżkiem znajdują się moje wczesne lata, tego nie będziemy raczej potrzebować. − Próbowałem sobie wyobrazić, ile miejsca zajmuje sześćdziesiąt tysięcy płyt DVD – przyznał Christopher. − Sporo. Nawet jeśli ciasno się je ułoży. Potrzebowałbym przyczepy – powiedział Guy. – Mój backup w domu był właśnie na DVD. Cała piwnica. Wszystko poszło w cholerę. Wyć się chce Christopher wstał, zwinął siatkę i przy okazji przyjrzał się urządzeniu wnętrza. − A gdzie trzymasz swoje rzeczy? Jedzenie i tak dalej? − Wszystko ograniczone do najpotrzebniejszego minimum. – Guy wrócił na przód auta, odsunął zasłonę okrywającą wąskie łóżko, umiejscowione w górnej części kabiny kierowcy. Na materacu leżało tam mnóstwo ubrań, ręczników, konserw, butelek wody i tym podobnych rzeczy. – Tam, na górze, będziecie spać. To znaczy, że musimy dzisiaj upchać wszystko gdzieś indziej. Ale w sumie to nasz

najmniejszy problem. − Jest pan ranny? – palnęła Serenity bez namysłu. – Utyka pan. Guy rzucił jej takie spojrzenie, że prawie się wystraszyła. − Nic mi nie jest – mruknął ze złością. Najwyraźniej temat był drażliwy. Serenity poczuła się jak pozbawiona taktu, głupia smarkula. Owszem, zauważyła to. Ale przecież nie musi od razu paplać o tym, co zauważa u dopiero co poznanych osób! Ruszyli w dalszą drogę. Przez jakiś czas panowała dość napięta atmosfera, która rozwiała się dopiero, gdy Serenity spytała, dokąd właściwie jadą. − Spodoba się wam – stwierdził Guy. – Niewielka miejscowość nad morzem, malownicze domki wokół średniowiecznego kościół. Niewielka przystań… Idylla. Koniec świata. Są tam dwa pola kempingowe, z każdego można wygodnie dotrzeć na piechotę do miasteczka. Jeszcze ładny, mały supermarket, nie któryś z tych paskudnych kloców. Do tego prawdziwa boulangeria, piekarnia, gdzie codziennie są świeże bagietki, którymi będziemy się opychać… Wszystko, czego trzeba. − Brzmi naprawdę dobrze – przyznała Serenity, chociaż wątpiła, by to, co ich teraz czeka, przypominało wakacje. − Tak, będzie wspaniale – żarliwe zapewnił Guy, potem dodał: – A najlepsze jest to, że akurat będą tam kręcić film! − Film? – powtórzył Christopher zdumiony.

− Właśnie! – zawołał Pentabyte-Man z entuzjazmem. – Wspaniała sprawa. Akcja dzieje się w siedemnastym wieku, film opowiada o piratach i ciągłych utarczkach francuskiej oraz angielskiej floty. Reżyseruje nie kto inny, jak sam Fran˜oise Le Galla! – oznajmił to takim tonem, jak gdyby chodziło o kogoś kalibru Alfreda Hitchcocka albo Stevena Spielberga. – Główną rolę gra niejaki Jérôme Wagner, jak dotąd nieznany aktor. Może to się zmieni po tym filmie. Tak, i gra z nim Sophie Lanier! Co prawda jeszcze ich tutaj nie ma, ale oczywiście ludzie nie rozmawiają o niczym innym. – Rzucił im spojrzenie. – Nic wam to nie mówi, prawda? − Ehm – przyznał Christopher. – Nic. Guy westchnął. − Musicie mnie po prostu przyhamować, jak już się rozpędzę, dobra? Jestem po prostu maniakiem kina i wideo. Od zawsze. Jeśli mi się pozwoli, to potrafię godzinami opowiadać o filmach. − Ale czy to nie jest ryzykowne? – zapytał Christopher. Serenity pokiwała głową, odruchowo, bo to samo przyszło jej do głowy. – Przecież chodzi o kręcenie filmu! To znaczy, że wszędzie będą kamery, dziennikarze, gapie. Nie boisz się że nas tam znajdą? Pentabyte-Man zdecydowanie pokręcił głową. − Wręcz przeciwnie, to właśnie idealny kamuflaż. Czy zdajecie sobie sprawę, co się dzieje, kiedy do takiej miejscowości przyjeżdża ekipa filmowa? Wszystko staje na

głowie! Zwłaszcza jeśli kręci się film historyczny. Na przykład trzeba puścić objazdami cały ruch samochodowy. Mnóstwo rzeczy się przebudowuje. Na jakiś czas przy głównej ulicy demontuje się latarnie, znaki drogowe, podświetlane reklamy i tak dalej. Wszystkie te rzeczy, których kiedyś nie było. Ciągle widzi się ludzi w historycznych kostiumach… ach, w ogóle wszędzie jest pełno ludzi. Technicy filmowi i aktorzy oblegają bary i kawiarnie, panuje totalny bałagan. I do tego mnóstwo gapiów, chcących dostać autografy… Sami zobaczycie, cała uwaga będzie skupiona na kręceniu filmu. Nas nikt nie zauważy! Brzmiało przekonywająco, ale Serenity mogła się założyć, że właśnie film zadecydował o wyborze miejscowości. Guy był maniakiem kina, ono go najbardziej interesowało. Spojrzała przed siebie, na ulicę biegnąca w stronę horyzontu pomiędzy kwitnącymi na żółto krzakami janowca oraz dziwnie karłowatymi drzewami. Nagle poczuła się bardzo nieswojo. Dobra, znaleźli tego Pentabyte-Mana – jednak wydawało się, że on tak naprawdę nie zdaje sobie sprawy z grożącego im niebezpieczeństwa.

64 | To było pierwsze lato bez korepetycji, od kiedy Brad zaczął chodzić do szkoły, i jakoś nie potrafił przywyknąć. Czuł się rozleniwiony. Nie widział się z Tiffany od środy. Nie żeby się pokłócili, czy coś takiego, po prostu nie mógł się zebrać. Podobnie rzecz się miała z nią. Utrzymywali kontakt przez Lifehook, więc nie działo się nic złego. Może po prostu w domu ostatnio za dużo się działo. Sprawa ukradzionych dokumentów zataczała coraz szersze kręgi. Co wieczór tata wracał do domu zdenerwowany i opowiadał o rozwoju wypadków, o przesłuchaniach, pozwach i o tym, że druga strona upiera się, że właśnie ona dokonała wynalazku. Niczego nie przyniosło przesłuchanie praktykantki, podejrzewanej przez tatę i jego wspólnika. Policja uznała dziewczynę za niewinną. Brad również tak sądził, chociaż nie potrafił stwierdzić dlaczego. Ale oczywiście zachował to tylko dla siebie. Matka z dnia na dzień też robiła się coraz bardziej nerwowa. Wydzwaniała do taty po pięć razy dziennie z powodu różnych błahostek, odrywając go od pracy. Odwołała wszystkie spotkania z przyjaciółkami, wieczorki brydżowe, kręgle, spotkania klubu, wszystko. Zamiast tego sprzątała całymi dniami, wietrzyła jak szalona, czyściła dom po ostatni kącik i denerwowała Brada pytaniami w rodzaju: „A co właściwie z twoim collegem? Wysłałeś już dokumenty”?

− Jeszcze nie – musiał przyznać. Odsuwał to od siebie już od tygodni. Tak naprawdę dokumenty nadal spoczywały w tej samej kopercie, w jakiej je przysłano. Nawet nie spojrzał na formularze. Po prostu nie potrafił się zebrać. College! To było jeszcze tak odległe! Trwało lato, miał wspaniałą dziewczynę… I tak samo nie mógł się zebrać, aby się z nią spotkać. W piątek po obiedzie mama znowu zapytała o college, a gdy Brad ponownie musiał przyznać, że jeszcze się tym nie zajął, wybuchła kłótnia. − Tak przecież nie może być! Idź teraz do pokoju i wróć dopiero wtedy, kiedy wypełnisz te cholerne formularze. Jutro rano je wysyłasz, zrozumiano? Kiedy matka zaczynała przeklinać, to oznaczało, że najlepiej było zaniechać wszelkiego oporu. Po jedzeniu Brad podreptał więc posłusznie po schodach do swojego pokoju, zamknął drzwi i ciężko siadł na krześle przy swoim biurku. Okno było otwarte, do pokoju wpadł ciepły wietrzyk. Na zewnątrz ćwierkały ptaki buszujące wśród azalii. Pachniało skoszoną trawą. Basenem. Latem. Brad przyglądał się proporczykom i medalom, wiszącym na ścianie ponad jego łóżkiem. Wspominał zawody, podczas których je zdobył. Nawet jeżeli sam się do tego nie przyznawał, to w liceum dobrze się bawił. W ogóle nie miał ochoty, aby gdzie indziej zaczynać wszystko na nowo. Co teraz robisz? – pomyślał do Tiffany.

Nic, padła odpowiedź. Tak sobie leżę. Gorąco dzisiaj, prawda? Wysłałaś już papiery do college’u? Wieki temu. Cholera. Chyba naprawdę musi się za to zabrać. Widzimy się jutro? zapytał. Tiffany zawahała się. Jeszcze nie wiem. Jutro się skontaktujemy. No dobra. Teraz już nie miał żadnej wymówki. Otworzył szufladę, wydobył brązową kopertę, wyjął formularze, rozłożył przed sobą na stole. Przyjrzał się pierwszemu z nich. Zaczął go wypełniać. Imię, nazwisko. Dobra. Przecież od tego mógł zacząć. Wziął do ręki długopis. Imię? Napisał „Bradley”. Usłyszał pukanie do drzwi. Odwrócił się. − Tak? – zawołał. Do pokoju zajrzała jego matka, wyglądała na bardzo rozzłoszczoną. − Co ty, ogłuchłeś? Krzyczę, ile sił w płucach. Kolacja już na stole. Byłoby miło, gdybyś nas na niej zaszczycił. − Kolacja? – Brad miał wrażenie, że się przesłyszał. − I – ciągnęła matka, już nieco ciszej. – Nie mów nic, co mogłoby zirytować tatę. Dzisiaj jest w naprawdę złym humorze. I wyszła. Brad wpatrywał się w drzwi. Co to znaczyło, do diabła? Kolacja? Czy wszyscy tu powariowali? Wyjął telefon

z kieszeni, zerknął na niego. Zegarek wskazywał tuż po wpół do ósmej. − To chyba nieprawda – wymamrotał Brad. Jak to możliwe? Przecież dopiero była… Tak, Formularz. Wypełnione pole z imieniem, reszta jeszcze nie. Przecież dopiero zaczął! Gdzie się podziało całe popołudnie?

STREFA BUFOROWA 65 | Podróż trwała dłużej, niż Christopher się spodziewał. Drogi stawały się coraz węższe i bardziej kręte, gdzieniegdzie przeciskały się między wysokimi, zarośniętymi murami oraz kupami kamieni, wiodącymi pośród pastwisk oraz pól, gdzieś ku ziemi nieznanej. Mijali cieplarnie oraz pasące się krowy, wiatraki obracające się ociężale, a także przekrzywione wichrem domostwa. Im dalej jechali, tym bardziej skarlałe wydawały się drzewa na poboczu. Porastał je bluszcz, prawie dusząc, i sprawiał, że wyglądały niczym jakieś stwory z baśni. Christopher opowiedział o swoim podejrzeniu: że gdzieś wśród wszystkich nagrań, które zgromadził Guy, ukryta jest informacja, która może się okazać groźna dla Koherencji. Nie potrafił powstrzymać się przy tym od rzucania od czasu do czasu ukradkowych spojrzeń w stronę hackera, prowadzącego kampera ze zdradzającym wprawę opanowaniem. Jakoś niełatwo było Christopherowi ujrzeć w nim tego człowieka, z którym kontaktował się od prawie dziesięciu lat. I to właśnie miał być ów Pentabyte-Man, który tyle go nauczył, czasem cierpliwie, czasem z rozbawieniem? Który stał się dla niego prawie starszym bratem? Ten używający życia dandys? Trudno było się z tym pogodzić. Gdyby spotkał Guya w jakichś innych okolicznościach, nigdy w życiu by się nie

domyślił, że ma do czynienia z Pentabyte-Manem. − Dlaczego Pentabyte-Man? – zapytał w pewnej chwili Christopher. – Dlaczego nie Petabyte-Man? − Gra słów – odparł Guy, wzruszając ramionami. – Penta to grecka nazwa liczby „pięć”. Bajt to osiem bitów. Pięć razy osiem daje czterdzieści, po angielsku forty, a to brzmi jak moje nazwisko, Forti. − Aha – stwierdził Christopher. Po jakiejś chwili oznajmił: – Przez ten twój pseudonim przez lata mówiłem pentabajt zamiast petabajt. Myślałem, że tak się właśnie nazywa. − To wcale nie taki straszny błąd. Wiele osób nazywa tysiąc terabajtów pentabajtem. Po prostu tak brzmi lepiej. − Może nie jestem jedynym, kto słyszał o tobie i twoim projekcie? − Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Wiesz, a może to przeze mnie tylu ludzi źle używa tego słowa? – Ten pomysł zdawał się go bawić. Christopher znowu wyjrzał przez okno. Czuł się jakoś tak oszukany przez Guya, przy czym Guy był tak naprawdę niewinny. Christopher sam mógł przecież sprawdzić tę nazwę. Tyle że nigdy nie wpadł na podobny pomysł. Ale właśnie na tym polegał cały problem z pomysłami. Kiedy się już na coś wpadło, wydawało się oczywiste. Tyle, że wtedy zazwyczaj i tak już nic z tego nie wynikało. Jakoś po południu – Christopher czuł, że żołądek niemal przyrósł mu do krzyża – piaszczysta droga, którą jechali,

skończyła się parkingiem. Po drugiej stronie drewnianego ogrodzenia widać było wydmy, a za nimi morze, ciemnoniebieskie i gwałtownie falujące, pełne wędrujących białych linii piany. Wiał mocny wiatr. Czuło się, jak delikatnie przechyla kampera. − Oto jesteśmy – oznajmił Guy. – Musimy jeszcze objechać tę zatokę, miejscowość jest za tym pagórkiem. – Wskazał kierunek dłonią. – Proponowałbym jednak wcześniej coś przekąsić. − To naprawdę wygląda jak koniec świata – stwierdziła oszołomiona Serenity. − Prawda? – przyznał Guy. – Ten departament, w którym się znaleźliśmy, nosi ciekawą nazwę. Finist¯re. Wywodzi się od miana, jakie tej okolicy nadali starożytni Rzymianie. Finis Terrae, po łacinie „koniec świata”. Christopher nie mógł się oprzeć myślom o Koherencji i o ich beznadziejnej walce. Przeszedł go dreszcz. Koniec świata. Jakże trafna nazwa! Jedną kanapkę i kilka łyków coli później Guy zawrócił kampera i ruszył z powrotem, drogą prowadzącą na zachód. − Potem ugotujemy coś porządnego – obiecał. – Po prostu musiałem teraz coś zjeść. Przez ostatnie kilometry osłabła moja koncentracja, a to niedobrze. Miejscowość, do której dotarli dwadzieścia minut później, nazywała się Locmézeau. Położona była, co dostrzegli już z daleka, nad jeszcze jedną zatoką, z niewielką przystanią.

Na ulicy stały bramki, a za nimi ludzie w uniformach, pilnujący, aby nikt nie przechodził przez ogrodzenie. − Tak jak mówiłem – oznajmił Guy i skręcił w kierunku wskazywanym przez żółtą strzałkę, opisaną Déviation. – Ekipa filmowa zadbała o maksymalny bałagan. Gdyby ktokolwiek inny tego spróbował, pewnie protestom nie byłoby końca. Ale gdy chodzi o film, wszyscy są oczarowani i godzą się na wszelkie utrudnienia. Ulica się rozwidliła. Drogowskaz z napisem Camping wskazywał w prawo, jednak Guy skręcił w lewo. − Tutaj są dwa kempingi – wyjaśnił. – Drogowskaz kieruje na ten większy, przy plaży. Teraz jest tam mnóstwo ludzi z dziećmi, a do tego jeszcze gapie. Przy czym wiele to się nie pobawią, bo w przyszłym tygodniu plaża zostanie zamknięta ze względu na filmowane tam sceny. – Wskazał w kierunku, w którym jechali. – Ruszamy na mniejszy kemping, w głębi lądu. Jest w porządku. Ma wszystko, czego trzeba, a do tego jest tam znacznie mniej ludzi. Przynajmniej tak było, kiedy wyruszałem w środę rano. W środę rano. Christopher pomyślał o dniach, które były za nimi. W środę rano zjawili się w Lyonie, po południu w Rennes. − I naprawdę w Rennes cały czas nas obserwowałeś? – zapytał. − Mniej więcej. − Nie zauważyłem cię.

Guy zaśmiał się krótko. − Taką miałem nadzieję. Christopher zastanowił się, jak Guy tego dokonał. Wyglądał przecież tak charakterystycznie, że nie sposób było sobie wyobrazić, by dało się go przegapić. Kemping okazał się prawie pusty. Przy rozkładanym stoliku, pod małą przyczepą, siedziało jakieś starsze małżeństwo. Mężczyzna czytał gazetę, kobieta książkę. Na drugim krańcu placu, przy starym renault stał ciemnozielony namiot. I to wszystko. Znaleźli miejsce, gdzie mogliby się zatrzymać. Christopher pomógł Guyowi podłączyć kampera do wody i prądu. Forti zaproponował, by nieco rozprostować nogi, a jako że Serenity poparła go, Christopher się zgodził, chociaż najchętniej od razu brałby się do pracy. Ruszyli za Guyem prowadzącą w stronę miasteczka ścieżką między polami i gęstymi krzakami. Jakiś osioł, pasący się na ogrodzonej łące, którą Serenity uznała za „słodką”, dumnie zignorował ich nawoływania. Minąwszy kilka nowo wybudowanych domów, które sprawiały wrażenie niedokończonych, dotarli wreszcie tam, skąd rozciągał się widok na centrum miejscowości. Również tutaj droga była zagrodzona. Strażnicy odprawiali nawet pieszych. − To znaczy, że właśnie kręcą jakąś scenę rozgrywającą się na ulicy – wyjaśnił Guy z wyraźnym podekscytowaniem. – Wszystko musi znaleźć się na swoim miejscu, akurat

o czasie. To takie ciekawe! Ile pracy trzeba w to włożyć! Niewiarygodne! A potem, w filmie, to tylko kilka sekund. – Rozejrzał się wokół. – Taaak, już za późno. Nie dostaniemy się do miasteczka. – Wskazał na ukośnie odchodzącą ścieżkę. – Pójdziemy tędy. Ta dróżka łukiem zaprowadzi nas z powrotem na pole kempingowe. Tam zajmiemy się gotowaniem. Ostatecznie Guy sam zajął się gotowaniem, bo przy malutkiej kuchence nie było miejsca na więcej osób. Zrobił makaron penne z sosem z pomidorów i tuńczyka, do którego Serenity dodała siekanej cebuli. Christopher nakrył do stołu. Aby uczcić dzisiejszy dzień, Guy poczęstował ich włoskim czerwonym winem. − Ostatnia butelka z moich zapasów – podkreślił, nalewając trunek. – Od teraz musimy zadowolić się francuskim winem. Jutro rano trzeba zrobić jakieś zakupy. Na prośbę Guya Christopher raz jeszcze dokładnie wyjaśnił, o co chodzi z Koherencją, jak powstała i co wydarzyło się do tej pory. Trwało to dłużej, niż posiłek, także dłużej, niż potrzebowali, aby opróżnić butelkę Montepulciano. − Protetyk? – przerwał Guy, kiedy Christopher opowiadał o swoich dziadkach. – Czy twój dziadek przypadkiem nie miał na imię Heinz? Christopher przytaknął, zaskoczony. − Tak. Heinz Raumeister. A dlaczego pytasz?

− No popatrz. Świat jest mały. – Guy, zamyślony, wyjął z kieszeni koszuli pudełko cienkich cygaretek, schował je, przyjrzał się Serenity i Christopherowi. – A, co tam – rzucił. – Prędzej czy później i tak byście się dowiedzieli. Ta piękna, młoda dama już zauważyła, że czasem utykam. Przede wszystkim wtedy, gdy jestem zmęczony. – Odwrócił się na bok i postukał po goleni. Nie słychać było niczego szczególnego. – Mam protezę nogi. − Jak to się stało? – zapytała Serenity. − Wypadek. Miałem pięć lat. Tramwaj. – Skrzywił się, jak gdyby wspomnienie wciąż bolało. − Zawsze byłem nieco lekkomyślny. Christopher zmarszczył brwi. − Chyba nie chcesz nam teraz powiedzieć, że twoją protezę zrobił mój dziadek? − No, to byłoby coś więcej, niż przypadek, co? To byłoby niemal przeznaczenie… Nie, ale mój protetyk przyjaźnił się z twoim dziadkiem. Piergiorgio. Nigdy nie wymieniał tego imienia? – Nie przypominam sobie. − Naprawdę nie? Piergiorgio często o nim mówił. O Heinzu z Frankfurtu. Nie wiem, skąd się znali, jednak odwiedzali się, pisali do siebie listy, dzwonili… Christopher potrząsnął głową. Niczego takiego sobie nie przypominał. − W każdym razie – stwierdził Guy – Piergiorgio przejął

od twojego dziadka metodę sprawiania, żeby protezy do złudzenia przypominały żywe ciało. Podwinął spodnie do kolana i wystawił nogę w skarpecie. Na pierwszy rzut oka nie widać było żadnej różnicy. Mocna, owłosiona męska kończyna. Jednak kiedy wiedziało się, na co należy zwrócić uwagę, to przyglądając się dokładniej, odkrywało się cienką linię, gdzie sztuczna skóra przechodziła w prawdziwą. Dziadek Christophera konstruował wiele takich protez: protezy goleni, przyczepiane do kikuta i niepotrzebujące żadnego zewnętrznego mocowania. − Urządzenia prześwietlające na lotniskach oczywiście to wykrywają – powiedział Guy. – W środku jest sporo metalu. Ale przy dotyku dłonią nikt jeszcze nie rozpoznał. Jest jak żywa. Christopher przytaknął. − Dobra robota. Zastanowił się, dlaczego w ogóle Guy o tym mówi. Przecież to chyba nie było wcale takie ważne. − Cały dowcip polega na tym – ciągnął Pentabyte-Man – że dzisiaj w ogóle bym nie zrezygnował z tej protezy. Gdyby teraz zjawił się jakiś cudowny uzdrowiciel i powiedział: „Guy, chłopcze, zamknij oczy, pomyśl o czymś miłym, a ja sprawię, że odrośnie ci stopa”, to powiedziałbym: „Nie, dzięki!”. Christopher uniósł brwi. Dziadek niechętnie słuchałby

czegoś takiego. − Pokażę wam dlaczego – Guy dwoma kciukami przycisnął protezę i zdjął przekręcając w bok, ruchem dobrze znanym Christopherowi. Serenity jęknęła cicho. Objął ją. − Takie części tuzinami wisiały w warsztacie mojego dziadka. Jak szynki u rzeźnika. − Do tego trzeba się przyzwyczaić – stwierdziła sucho. Guy pogrzebał wewnątrz sztucznej goleni, którą razem ze skarpetą trzymał teraz w dłoniach. − To ciekawe, ile miejsca jest wewnątrz czegoś takiego – stwierdził, wyciągając jakieś czarne pudełeczko. – Proszę. Oto jednostka, która przechowuje wszystko, co wysyłają moje okulary. Łącznie z baterią. Wystarczy, jeśli raz na tydzień przegram z niej dane na komputer. Serenity zrobiła wielkie oczy. − I to teraz też? To też jest nagrane? − Ma się rozumieć. Każdy dzień, każda minuta, każda sekunda – te słowa wydawały się wręcz jego sloganem. – Jedyny mankament, że okulary trzeba co noc podłączać do ładowarki, dłużej bateria nie wytrzymuje. – Dotknął oprawki. – Ale są znacznie, znacznie lepsze od początkowego użerania się z kablami i rejestratorem w kurtce albo przy pasku. Nie wiem, czy bym to wytrzymał. Teraz już wiecie. – Uśmiechnął się szeroko, po czym zajął się przymocowywaniem protezy.

Serenity odchrząknęła. − Panie Forti – odezwała się z wahaniem. – Chętnie bym się dowiedziała, po co pan to wszystko robi. Chodzi mi o nagrywanie całego swojego życia. Guy spojrzał na nią, rozbawiony. − Piękna damo, mów mi po prostu Guy. W przeciwnym razie musiałbym mówić do ciebie „panno Jones”. A to byłoby okropne, prawda? − Dobra, Guy. To po co? Forti się zastanowił. − Nie jestem w stanie podać żadnego praktycznego powodu. To nie jest praktyczne. To nie służy żadnemu określonemu celowi. Robię to, bo pewnego dnia wpadłem na taki pomysł i czułem potrzebę, aby go urzeczywistnić. Jednym słowem, to wszystko jest sztuką. Sztukę tworzy się bez konkretnego powodu. – Uniósł kieliszek wina, zauważył, że od dawna jest pusty, podobnie jak butelka, więc go odstawił. – Swoją pierwszą kamerę wideo dostałem na gwiazdkę. Ciężką, brzydką, niewygodną w porównaniu z tym sprzętem, jaki się obecnie produkuje. Jednak moja fascynacja tym, że można sobie chodzić z nią i nagrywać to, co się zdarzy, nie miała wręcz granic. To było objawienie. − Ile wtedy miałeś lat? – zapytał Christopher. − Jedenaście. Chodziłem wtedy do gimnazjum i tam stałem się takim facetem z kamerą wideo. Filmowałem wszystko: doświadczenia na lekcji chemii, na biologii, na

fizyce. Szkolne imprezy. Akademie. Zawody sportowe, w których sam nie mogłem brać udziału. Prowadziłem szkolne archiwum, porządną dokumentację, którą później nauczyciele wykorzystywali na lekcjach. Na przykład filmowałem to, jak kijanki zmieniają się w żaby. W przedostatniej klasie robiłem filmy o różnych zawodach: to była moja pierwsza praca na zlecenie. Dał mi ją nasz dyrektor, nawet nawiązał odpowiednie kontakty. Wydawało mi się, że jestem naprawdę ważny. Uśmiechnął się do swoich myśli. − Oczywiście, chciałem wtedy zostać operatorem filmowym, jechać do Hollywood i być sławny. Jednak kiedy razem z naszym szkolnym kółkiem teatralnym nakręciłem etiudę filmową – to był taki krótki film, miał może z dziesięć minut – dotarło do mnie, że film aktorski nie jest dla mnie. Lubię oglądać filmy, co dało się już świetnie zauważyć. Nie obrażę się, jeśli ktoś mnie nazwie kinomaniakiem. Ale żeby samemu kręcić film? Nie, dziękuję. Ta cała praca związana z zainscenizowaniem zdjęć, próbami, próbami i jeszcze raz próbami, ciągłym nagrywaniem. Nie. Być przy tym, co się dzieje i nagrywać to takim, jakim się dzieje – o, to jest coś dla mnie. – Uniósł ręce. – W zasadzie mój projekt wideo jest niczym innym, jak szczytową formą dokumentacji. − Po tym, co opowiadał Christopher, sądziłam, że raczej od zawsze zajmowałeś się komputerami – stwierdziła Serenity.

Guy uśmiechnął się grzecznie. − Komputery zaczęły pełnić w moim życiu ważną rolę, kiedy pojawiły się kamery cyfrowe. Nagle można było montować i obrabiać filmy na komputerze, bezpośrednio na kadrze, można było nakładać kadry na siebie, miksować obrazy, wstawiać efekty tylko kilkoma kliknięciami w klawisze… Wielka sprawa! Chociaż kosztowna. Pierwszy sprzęt, który mógł robić takie rzeczy, był nieosiągalny dla maturzysty. Szkoła miała swoje komputery, ale nie były wystarczająco wydajne. – Wzruszył ramionami. – Ledwie nadawały się do nauki obsługi się komputera. Ale za sprawą kontaktów nawiązanych dzięki filmom opowiadającym o różnych zawodach trafiłem na kogoś, kto chciał rozesłać miliony maili reklamowych. Szukał czegoś, co by mu na to pozwoliło, i był gotów zapłacić sporo pieniędzy. – Guy odchylił się, założył ramię na ramię. – Nie chcę się wdawać w szczegóły. Powiedzmy, że gruntownie zająłem się pracą nad tym. Tak do końca to nie wszystko było legalne, chociaż też nie nielegalne, bo jeszcze nie istniały regulujące to prawa… W każdym razie, po jednym zleceniu przyszło drugie. Wkrótce było ich tyle, że mogłem sobie pozwolić na studia w Kalifornii, na Caltechu. Tam już nauczyłem się naprawdę niezłych rzeczy o komputerach. Wtedy stało się dla mnie jasne, że zostanę nie tylko filmowcem dokumentalistą. Zrobiło się późno. Guy opowiedział jeszcze kilka anegdot,

potem wino zrobiło swoje i naprawdę nadeszła pora, aby spać. Niedługo Forti zaczął tak chrapać, jak gdyby ktoś piłował drewno. Christopher prześliznął się do Serenity, wsunął dłoń pod górną część jej pidżamy. Zatrzymała go. − Nie – wyszeptała. – A co, jeżeli nas usłyszy? − Nie usłyszy – odszeptał Christopher. – Śpi. Parsknęła. − Zapomnij. − Hej – sarknął Christopher. Czy był trochę pijany? Nie. A może? – Naprawdę bardzo chcę. Prychnęła raz jeszcze, jednak nie było w tym już takiego oburzenia. − Mogłeś już kilka tygodni temu wpaść na pomysł, żeby mnie uwieść. − Tak – jęknął Christopher, czując już, jak ogarnia go senność. – Zawsze tak jest z pomysłami.

66 | Serenity obudziła się, gdy tylko przez szparę ponad jej głową błysnęło pierwsze światło. W nocy ona i Christopher jakoś się ze sobą spletli. Oswobodziła się ostrożnie, tak by go nie zbudzić. Przyglądała mu się, gdy spał. Twarz miał całkiem rozluźnioną, usta otwarte, wyglądał prawie niewinnie. Poczuła, że ogarnia ją ciepłe uczucie, połączenie czułości z pożądaniem, do którego natychmiast wmieszało się chłodne zwątpienie. Sprawy miały się przecież tak, jak się miały. Kiedyś Koherencja położy kres temu szczęściu. Serenity odsunęła się. Nie wolno jej myśleć o przyszłości, nie o tej, która nadchodziła. Dla nich obojga liczyło się tylko to, co teraz, co dzisiaj. Tylko to. Tego nikt im nie zdoła odebrać. Kiedy wstała, dostrzegła, że przez noc w kamperze zrobiło się duszno. Nic dziwnego: dwóch chrapiących mężczyzn na niewielkiej przestrzeni, a do tego wieczorem zapomnieli otworzyć okna! W dodatku kładli się po pijanemu, pomyślała i sięgnęła po spodnie, aby naciągnąć je wprost na pidżamę. Znalazła skarpety i podkoszulek, zeszła po niewielkiej drabince, po czym wskoczyła w buty. Otworzyła okno nad stolikiem, drzwi, po czym wyszła na dwór. Wspięła się na sięgający ledwie bioder nasyp otaczający pole kempingowe. Panowała tu zupełna cisza, a okoliczny krajobraz wyglądał jak baśniowy. Ponad łąkami i krzakami janowca wisiała srebrzysta mgła, słońce barwiło horyzont na

pomarańczową czerwień, samo jeszcze się nie pokazując, zaś wszystkie drzewa i skały rzucały nieskończenie długie cienie. Przez jedną cudowną chwilę wyobraziła sobie, że dotarła do krainy baśni, w której nie ma żadnej Koherencji. Dobrze jej zrobiło wzięcie głębokiego oddechu. Czuła zapach morza, nad którym piętrzyły się niesamowite, różowe obłoki. Świat potrafił być taki piękny! Wystarczyło tylko otworzyć oczy i przypatrywać się, dać się poruszyć i oczarować. Serenity pomyślała o swoim ojcu. Właśnie teraz doskonale go rozumiała, nawet tę złość, z jaką rzucał się na wszystkich, którzy bezmyślnie niszczyli takie piękno. Jednak myślenie o nim bolało. Tacie pewnie już wszczepiono chip. Po co w ogóle istniało coś takiego jak Koherencja? Dlaczego nie widziała, że świat jest piękny taki, jaki jest? Na pewno by to zrozumiała, gdyby tak zacięcie nie starała się go podbić! Usłyszała, że w kamperze ktoś się jeszcze budzi, potem kroki na drobnym żwirze parkingu i na wilgotnej trawie. To Guy, nie musiała nawet odwracać głowy. − Pięknie, hmmm? – stwierdził cicho, kiedy stanął obok. − Tak – odparła Serenity. Więcej nie trzeba było mówić. Stali i patrzyli, jak wstaje słońce, jak zdejmuje z krajobrazu srebrzysty welon i zabiera baśniowy nastrój. Potem ruszyli przygotować śniadanie.

Czuli, że dzień zapowiada się upalny. Potem Serenity się umyła, a Christopher i Guy ustawili komputery. W samochodzie była malutka umywalka z zieloną zasłoną, a za drzwiami znajdowała się łazienka, toaleta i prysznic, pomieszczenie, na tyle duże, aby dało się tam obrócić. W domu mam szafę większą od tego – pomyślała Serenity, przy czym nie potrafiła się oprzeć myślom o Santa Cruz i domu, w którym mieszkała razem z matką, a który od ponad dwóch miesięcy stał pusty i zaniedbany. Czy to jeszcze był jej dom? Nagle poczuła, że już nigdy tam nie wróci. Przyjrzała się sobie w lustrze. Dobrze, że i tak już miała wilgotną twarz. Nie dawało się rozpoznać, czy płyną po niej łzy, czy to tylko złe wrażenie. Kiedy odsunęła zasłonę, na stole pod oknem stały już dwa komputery, oba podłączone do jednego z czarnych pudełek z szafy. Guy wyjaśnił, że na jednym komputerze będzie pracowała razem z Christopherem, a na drugim on. Oczywiście skończy się tym, że Christopher będzie pracował, a ona będzie tylko się przyglądać. Jednak chodziło o to, że dwie pary oczu zobaczą przecież więcej niż jedna. Guy wyjaśnił im, jak działa program, którym mogli przeglądać jego nagrania. Sam go zresztą napisał. − Programy, które można kupić, ledwie dyszą przy takiej ilości danych – wyjaśniał, zwracając się zwłaszcza do Serenity, która akurat o to pytała. – Cały dzień nagrany na

wideo. Czyli dwadzieścia cztery godziny, równa się mniej więcej dwunastu pełnometrażowym filmom fabularnym. – Wskazał czarne pudełko, dysk czteroterabajtowy. – Na na takim dysku zapisanych jest sto dwadzieścia dni. Możesz to sama sobie obliczyć. To, co ukazywało się na ekranie, miało zdecydowanie niewiele wspólnego z filmem. W związku z umiejscowieniem kamery w okularach i podążaniu przez nią za każdym ruchem głowy, nagrania były tak rozchybotane oraz pełne tylu gwałtownych zwrotów, że z trudem dawało się cokolwiek rozpoznać. Przez pierwsze minuty Serenity ciągle musiała odwracać wzrok, bo robiło jej się niedobrze. Dźwięk także był niewyraźny, z trudem potrafiła cokolwiek zrozumieć. Jeśli to była sztuka, to dla Serenity taka sama, jak wszystko, co do tej pory pokazywano jej jako sztukę nowoczesną, a co ona uważała po prostu za dziwne. Tymczasem Guy i Christopher rozmawiali na temat Koherencji. − Przemyślałem to wzdłuż i wszerz, przewinąłem w przód i w tył – stwierdził Guy – i ciągle dochodziłem do jednego wniosku, że wszytko zaczęło się osiemnastego marca. W piątek. Wieczorem zauważyłem, że ktoś mnie śledzi w sieci. Ktoś, kto był w tym cholernie dobry. Nie dało się go złapać ani zidentyfikować. Dosyć niepokojące, bo myślałem, że jako jedyny znam się na takich sprawach. – Bez ustanku

drapał się po nieogolonym podbródku. – Na początku myślałem, że to Nigeryjczycy. Starłem się z nimi na początku roku. Było całkiem możliwe, że wsadzili mi na kark jakiegoś szpiega. − Nigeryjczycy? – zdziwiła się Serenity – O co z nimi chodzi? − To takie typki z Lagos, które od… uch, tak, od dziesięciu lat robią wciąż ten sam numer, który o dziwo, ciągle działa. Zazwyczaj wygląda to tak: puszczają mail, w którym jest napisane, że wysyła go jakiś prawnik, pełnomocnik finansowy, brat, albo ktoś tam jeszcze, Pana Jakiegoś Tam, który w Afryce Południowej, w Ghanie albo gdzie indziej, zebrał ogromny majątek. Niestety, zmarł bezpotomnie i bez spadkobierców, zostawiając konto, na którym spoczywa dziesięć, do wyboru, nawet dwadzieścia pięć milinów dolarów. Im więcej, tym lepiej. I właśnie te pieniądze zainkasuje państwo, chyba że zostaną przeszmuglowane za granicę. To właśnie rzekomo planuje nadawca maila. Tyle że potrzebuje w tym celu konta w jakimś innym kraju, na którym pieniądze mogłyby na jakąś chwilę zaparkować. A jako że konto jest mu bardzo pilnie potrzebne, ten, kto mu je udostępni, dostanie za to od dziesięciu do dwudziestu procent całej sumy. – Guy zaśmiał się głośno. – Po prostu stek bzdur, ale rzeczywiście ludzie dają się na to nabrać! Wystarczy przecież wysłać mail do wystarczająco dużej liczby osób i na pewno znajdzie się ktoś, wystarczająco

chciwy i głupi, aby się zgodzić. A gdy tylko kogoś uda się złapać, to zaczyna się zabawa. Oczywiście, nie ma żadnych pieniędzy, jednak cwaniak zachowuje się tak, jak gdyby istniały. I jak gdyby musiał walczyć ze straszliwymi przeszkodami ze strony władz”. „Trzeba kogoś przekupić, wie pan, mógłby pan wysłać jakieś pieniądze, tylko trochę, tak ze sto dolarów, żeby dało się pchnąć dalej sprawę”. Co to jest sto dolarów, myśli sobie jakiś głupek w Europie albo w Ameryce, skoro chodzi o miliony i wysyła pieniądze. Oczywiście, od razu pojawia się następna przeszkoda, tym razem potrzeba już tysiąca dolarów. I tak dalej, i tak dalej, aż wreszcie człowiek się orientuje, że po prostu go naciągają. Wtedy jest już do tyłu o sporą sumę, a goście z Lagos bawią się świetnie jego kosztem. Swoje ofiary nazywają „mugus”, co znaczy „biali idioci”. − A dlaczego się z nimi starłeś? – dopytywał się Christopher. − Jest taka maszyna do drukowania pieniędzy. Nietrudno to robić, dlatego istnieje wielka konkurencja. Ci chłopcy wolą się więc trzymać od siebie na bezpieczną odległość. Przy czym nic mnie nie obchodzi, jak gangsterzy skaczą sobie do gardeł. Ale te typy tak się wzbogaciły, że czasem latają do Europy, aby dopaść swoje ofiary i już zwyczajnie je obrobić. Kiedy się dowiedziałem, że taki „mugu” – wyobraź sobie, prawnik z Berna! – wylądował w szpitalu w stanie krytycznym, nie chciałem mieć z nimi do czynienia.

Christopher zamknął oczy. − Sądziłeś, że nasłali na ciebie hackera, żeby się dowiedział, czy nie wysyłasz podobnych maili? – Właśnie tak. To byłoby dla mnie niezdrowe. Wielu robi ten sam numer, na przykład w Indonezji albo w Japonii. Tamtejsze bandy są poza zasięgiem Nigeryjczyków, dlatego próbują znaleźć komputerowców i ich przycisnąć. − A jak się zorientowałeś, że to nie Nigeryjczycy? − W ogóle się nie zorientowałem. Po prostu odizolowałem się od świata i czekałem. Teraz, jak się zastanowię, widzę, że właśnie tego dnia wszystko się zmieniło. – Atak bombowy na Taylorsville Data Center w Karolinie Północnej miał miejsce trzydziestego marca – policzył Christopher. – Jeśli moja teoria jest prawdziwa, Koherencja musiała zwrócić na ciebie uwagę przed tą datą. Musiała się dowiedzieć, kim jesteś, co robisz i gdzie przechowujesz dane. Guy przytaknął. − Tyle że nie wiedziałem o żadnym ataku. Tutaj, do Europy, nie dotarły żadne wiadomości. System wykonujący kopie zapasowe zameldował mi o błędzie synchronizacji, ale z niczym mi się to nie skojarzyło. Kto by się w ogóle nad czymś takim zastanawiał? Zanim zauważyłem, że nie ma już moich backupów online, ani jednego zestawu danych, to minęła cała wieczność. – Postukał w stół palcem wskazującym. – Wszystko zaczęło się osiemnastego, tego

jestem pewien. Jeżeli naprawdę stoi za tym Koherencja, to oznacza, że musiałem przed osiemnastym natknąć się na coś nieprzyjemnego. − I pewnie niezbyt długo przed osiemnastym – uznał Christopher. – W takich przypadkach Koherencja reaguje błyskawicznie. Nie minąłby nawet dzień. − Tak? – Guy z powątpiewaniem wpatrywał się ekran komputera. – Hmm. Przejrzałem więc dni i tygodnie przed osiemnastym, nawet ze trzy razy, ale szczerze mówiąc, niczego nie znalazłem. Nie sądzę, żeby był sens oglądać je po raz czwarty. − Po to właśnie tutaj jesteśmy – oznajmił Christopher – Może zauważymy coś, czego już nie dostrzegasz. − Miejmy nadzieję – stwierdził Guy. Nacisnął kilka klawiszy swojego komputera, co spowodowało rozpoczęcie odtwarzania sekwencji wideo na komputerze Christophera. Najpierw widać było klawiaturę całkiem zwyczajnego peceta i dłonie, które na nich pisały, dłonie Guya. Potem spojrzenie pomknęło SZUUUUST, ku górze, ukazując ekran i stronę internetową, opatrzoną logiem CIA. „Proszę bardzo” usłyszeli zniekształcony głos, należący do Guya: „serwer amerykańskich tajnych służb. Jesteśmy w środku”. Odpowiedziały mu ryki pełne zachwytu. Potem gwałtownie zmieniła się perspektywa kamery. Najwyraźniej Guy siedział na krześle przed komputerem i właśnie się na nim obrócił. Nastąpiły gwałtowne panoramy po twarzach,

dłoniach trzymających drinki oraz głębokich dekoltach lekko ubranych pań. – A teraz? – zawołał ktoś. – Co możesz teraz zrobić u tych typów z CIA? – nieznajomy mówił z silnym akcentem. − Na przykład czytać raporty, które otrzymuje amerykański prezydent. – Gwałtowny zwrot z powrotem na ekran, klap-klap klawiszy. Na ekranie pojawił się tekst opatrzony nagłówkiem Aktualna sytuacja na Bliskim Wschodzie. − Nie dam rady przeczytać – powiedział głos, dobiegający bezpośrednio z góry. – Za bardzo skomplikowane, rozumiesz? Guy zatrzymał nagranie. Serenity musiała zamrugać i na chwilę spojrzeć przez okno. Zobaczyła mewy, zataczające kręgi wysoko w powietrzu. – To było osiemnastego marca, niedługo przed tym, jak zauważyłem prześladowcę – wyjaśnił Guy. – Byłem właśnie w Berlinie. – W Berlinie? – zapytał Christopher zdziwiony. – Nie wiedziałem, że mówisz po niemiecku. – Ani słowa, no co ty. Nie muszę. Wszyscy, którzy w Berlinie są dla mnie ważni, mówią po angielsku – Guy skrzywił się. – Albo przynajmniej tak uważają. – Co to za ludzie? – zapytała Serenity. – Przede wszystkim właściciele klubów. Dobrzy klienci. – Właściciele klubów? – Tak. W Berlinie jest ogromna konkurencja między

klubami, więc prawie codziennie urządza się tam jakąś specjalną imprezę, na którą zaprasza się ludzi mailami rozsyłanymi na cały świat. Na początku sam sobie zadawałem pytanie, a co to da, że jakiś koleś w Australii dowie się, że za tydzień jest impreza w stylu leopardów? Ale im to wisi. Mówią: a może w przyszłym tygodniu ten facet będzie akurat w Berlinie? Skąd to można wiedzieć w dzisiejszych czasach? – Guy się roześmiał. – Nie mam pojęcia, co oni palą, ale to musi być naprawdę mocny towar. Zanim uzgodniliśmy cenę moich usług, minął z tydzień. Przez ten czas włóczyłem się po tamtejszych dyskotekach, piłem na ich koszt i dobrze się bawiłem… Nie, żebym użalał się na swój ciężki los. Naprawdę, bywają bardziej nieprzyjemne pertraktacje. Westchnął głęboko, przeciągnął się, chwycił za koszulę i przetarł nią twarz. – Muszę wziąć prysznic – skinął w stronę komputera. – No, to sobie oglądajcie. Prześladowcę zauważyłem tego samego wieczora, niedługo przez północą. – I jesteś pewien, że to nie był nikt z CIA? – zapytał Christopher. – Przecież włamałeś się na ich serwer. – Bzdura. Myślisz, że tak bym się wysilał dla kilku komputerowych analfabetów? – postukał w ekran Guy. – To fałszywa strona, którą schowałem na serwerze w Manili. Że tak powiem, w celach demonstracyjnych. I zniknął w kabinie prysznicowej. Serenity próbowała

sobie wyobrazić, jak mieści się tam ów wysoki, dobrze odżywiony mężczyzna, nie nabijając sobie przy tym mnóstwa siniaków, ale jakoś nie potrafiła. Przypuszczalnie znał jakiś trik. Przecież hackerzy zawsze znają jakie triki. Christopher ustawił zegar programu na godzinę 23.30.00. Wideo znowu pokazywało dłonie poruszające się na klawiaturze, tym razem od laptopa, oraz monitor, na którym zjawiły się niezrozumiałe dla Serenity linijki tekstów oraz liczb. – „Hmm, kim ty jesteś?” – słychać było mamroczącego na nagraniu Guya. Christopher zatrzymał film, powiększył obraz, tak aby odczytać, co znajduje się na monitorze. – Hmm – mruknął. Jednak nic poza tym. Serenity przyglądała mu się z boku. Zaczynał już wpadać w ten trans, który tak dobrze zdołała poznać. Upiła łyk wystygłej kawy. Poszukiwania stały dosyć nudne. Teraz już nic z tego nie rozumiała. Spod prysznica docierał dźwięk płynącej wody i szuranie bosych stóp. Kamper nieco się kołysał. Serenity spojrzała w okno, zobaczyła, że z namiotu wygramoliła się mieszkająca tam parka i rozgląda się zaspanym wzrokiem. Nagranie leciało dalej. Ruchy dłoni na klawiaturze stały się wyraźnie szybsze, a chybotanie obrazu stało się jeszcze bardziej nieznośne. Serenity przetarła oczy, a kiedy znowu spojrzała na ekran, zobaczyła pokój hotelowy i ręce

pospiesznie uprzątające porozrzucane części ubrania. – To dzień wcześniej – cicho powiedział Christopher, ta sama godzina. Słychać było otwieranie drzwi. Obraz się przechylił. To były drzwi od łazienki, z których teraz wyszła zgrabna kobieta o długich, ciemnych włosach. Miała na sobie tylko majtki i biustonosz, uśmiechała się nieprzyzwoicie. – To też nagrywasz? – słychać było, jak pyta, zbliżając się rozkołysanym krokiem do kamery. – No jasne – odpowiedział Guy. – To przecież ma być niezapomniany wieczór, prawda? Serenity zerknęła na Christophera. Patrząc w monitor, uniósł brwi i uśmiechnął się szeroko. I w ogóle nie zauważył jej spojrzenia! Obraz powędrował w górę i w dół ciała kobiety. Serenity uznała, że nieznajoma przypomina Madonnę Two Eagles, wręcz mogłaby być jej starszą siostrą. Zabolało ją, z jaką niesamowitą fascynacją Christopher przygląda się temu, co dzieje się na ekranie. – Czy to znaczy, że będziesz nosił te swoje okulary przez całą noc? – zapytała kobieta z nagrania. – Nie przez całą noc. Muszę je podłączyć do ładowarki. Ale tak je położę, żeby wszystko nagrywały. – Wariat z ciebie – stwierdziła kobieta i sięgnęła rękami do tyłu, aby rozpiąć stanik. W tym momencie ekran zrobił się czarny i rozległ się

głośny pisk. Otworzyły się drzwi kabiny. Guy wystawił stamtąd mokrą głowę. – Tak przy okazji, zablokowałem kilka fragmentów – zawołał. – To prywatne nagrania, dobra?

67 | Co takiego Guy zrobił osiemnastego marca, że zwrócił na siebie uwagę Koherencji? Christopher tracił pewność co do swojej teorii. Tak czy inaczej, robota była nużąca. Kilkakrotnie odtwarzali każdy kwadrans, potem raz jeszcze przeglądali wszystko minuta po minucie, szukali szczegółów w widokach ulic, osób, tekstów, czegokolwiek, co wydawałoby się im nietypowe. Dyskutowali. Guy wyjaśniał, czym zajmował się w określonym czasie i z kim konkretnie miał do czynienia. A kiedy wszystko stawało się już jasne, uważnie analizowali każdy kwadrans. W pewnym momencie Serenity zaproponowała przerwę. – Christopher i ja możemy pójść do miasta na zakupy. Muszę popatrzeć na coś innego, inaczej zaraz padnę. Guy całkowicie się z nią zgodził. Przeciągnął się z lubością. – Wspaniały pomysł. Przerwa to właśnie to, czego nam trzeba – stwierdził i sięgnął do kieszeni koszuli, w której trzymał cygaretki. Jakiś czas później byli już w drodze, zaopatrzeni w dwie torby i listę zakupów. Serenity sprawiała wrażenie nieco spiętej. Christopher chwycił ją za rękę, z jednej strony po to, aby sprawić, by pomyślała o czymś innym, a z drugiej, bo to było takie cudowne iść, trzymając się za ręce. Jednak po kilku krokach dziewczyna uwolniła dłoń. Nie patrzyła na niego.

Co to mogło oznaczać? Kiedy szli dalej w milczeniu, Christopher starał się nie dopuszczać do siebie myśli, że właśnie żałowała tego, że się doń zbliżyła. Że zrobiła to tylko dlatego, bo wówczas wszystko wydawało się stracone i nic już nie miało znaczenia. Gdyby w tej właśnie chwili ktoś go zapytał, czy rzeczywiście poważnie tak myśli, Christopher odparłby: nie, oczywiście nie. A jednak – strach nie znikał. Gdyby jego dusza była jeziorem, gdzie pięknym momentom odpowiadały śpiewające ptaki oraz barwne kwiaty, to lęk czaiłby się głęboko pod przejrzystą wodą, w szlamie na dnie. – Ta kobieta wyglądała jak Madonna, nie sądzisz? – nagle zapytała Serenity – Tylko jest trochę starsza. – Jaka kobieta? – zapytał Christopher, zdumiony. – Ta, co była z Guyem na nagraniu. Christopher zmarszczył czoło. – Jakoś mi to umknęło – powiedział. – Daj spokój. Była półnaga. – Och, przecież widziałem – przyznał. – Ślepy nie jestem. Ale tak naprawdę to pilnowałem znacznika czasu. – Wyjaśnił, że w katalogu programu wideo znalazł plik o nazwie blocco.xml. którego cała zawartość składała się z jednej daty, jednej godziny i jednego czasokresu. Chciał tylko sprawdzić, czy te dane oznaczają to, co przypuszczał. – Dlatego skupiłem się zwłaszcza na tym odcinku czasu – wyjaśnił, uśmiechając się szeroko. – Z powodu tej blokady.

Wystarczy tylko przemianować ten plik, żeby wszystkie blokady zostały usunięte. Oczywiście tego nie zrobimy – dodał jeszcze. Serenity roześmiała się, wydawało się, że nagle jej ulżyło. Czyżby zwyczajnie czuła się zazdrosna o tamtą kobietę z nagrania? Co za głupota. Dziewczyna taka jak Serenity nie musiała być o nikogo zazdrosna. Zresztą, nieważne. Dobrze, że znowu się śmiała. Objął ją i pocałował, a tym razem się nie odsunęła, wręcz przeciwnie. – Gdybyśmy tylko też mieli namiot – stwierdziła, kiedy musieli zaczerpnąć oddechu. – Jak tamtych dwoje. Christopher spojrzał w stronę zielonego namiotu. – Mam ich zapytać, czy nam pożyczą? Popukała go w czoło. – Ty głupku! – Albo – zastanawiał się dalej – może znajdziemy sobie jakiś stóg siana? To byłoby takie tradycyjne. Wyglądało jednak na to, że w okolicy nie ma żadnego stogu, przynajmniej nie zauważyli żadnego w drodze do miasteczka. Centrum tego ostatniego składało się z bardzo starych budynków stojących wokół placu z nieco naruszonym zębem czasu kościołem, wzniesionym z szarych bloków kamienia. Widok ten oczarował Serenity bez reszty. Christopher z trudem dotrzymywał jej kroku, kiedy wskakiwała w każdą

alejkę albo boczną uliczkę, ciągnąc go za sobą. „Spójrz tylko!” – wołała bez ustanku, za każdym razem coś pokazując, a to łuk bramy kamiennej, a to widok na otoczony murkiem ogród, czy też malutkie okienko z koronkowymi firankami. – I to wszystko jest prawdziwe! – powtarzała raz za razem, najczęściej ze czcią wpatrując się w podniszczoną, szarą fasadę. Christopher nie potrafił powstrzymać uśmiechu. No jasne, w Stanach budynki rzadko miały więcej niż sto lat. Tutejsze domy postawiono pięćset lat temu albo i wcześniej, w czasach, kiedy w Europie nikt nie zdawał sobie w ogóle sprawy z istnienia kontynentu amerykańskiego. Wszędzie sporo się działo, zarówno na starych, jak i nowych ulicach. Hałasowali robotnicy, słychać było odgłosy wiercenia, walenia młotkiem, rozbrzmiewały głośne nawoływania. Na placu pod kościołem stała studnia, od dawna już nie używana i pewnie dlatego obsadzona kwiatami. Teraz dwóch mężczyzn wyjmowało kwiaty, a potem umieszczało je w plastykowych donicach, które stawiali na płaskiej powierzchni jakieś przyczepy. Obok dwóch innych ludzi demontowało osłonę przystanku autobusowego. Jasne, to przez ten film. Czyli przynajmniej jedna scena rozgrywać się będzie pod kościołem. Christopher dostrzegł jakiegoś mężczyznę, który chodził po okolicy i ciągle zerkał

przez coś wyglądającego jak obiektyw – pewnie operatora albo reżysera, szukającego odpowiedniej perspektywy. Szedł za nim asystent z tabletem, pospiesznie wstukując notatki. Serenity odkryła jeszcze coś innego. – Spójrz tylko. – Wskazała samochód zaparkowany przy bocznej uliczce, dokładniej pod zakazem zatrzymywania się. Na drzwiczkach od strony kierowcy widniał napis „Bryson Films, Ltd”. – Bryson… Czy przypadkiem nie opowiadałeś o kimś, kto nosi takie nazwisko? Christopher, oszołomiony, przyglądał się napisowi. – Tak.. O Richardzie Brysonie. To angielski producent filmowy, który pomógł mi uciec do Ameryki. – A więc to twój przyjaciel! – zawołała Serenity, oczarowana. – Może tutaj jest! Chodź, poszukamy go! – Poczekaj. – Christopher stanowczo ją przytrzymał. – To nie jest dobry pomysł. Zdradziłem mu wtedy, którzy z jego współpracowników są Upgraderami. Zwolnił ich, jednak to, że było ich aż tylu, mogło oznaczać, że Koherencja już go sobie upatrzyła do przejęcia. Możliwe nawet, że zdążyła go już przejąć – Christopher czując się nieswojo, pokręcił głowa. – Nie mogę ryzykować spotkania z nim. – Twarz chłopca spochmurniała. – Coraz mniej mi się podoba, że właśnie jesteśmy tutaj. – To namówmy Guya, żeby pojechał gdzie indziej. Parsknął.

– Akurat nam się uda. – To co mamy robić? – Ach, nic. – Wzruszył ramionami. – Może po prostu widzę wszystko w zbyt ciemnych barwach. Tutaj jest tyle osób… Unikanie Brysona nie powinno stanowić problemu. Rzeczywiście, wszędzie kręciło się mnóstwo ludzi. Filmowcy przygotowywali się do zdjęć. Ciekawscy turyści przyglądali się im albo wystawali przy ulicach. Byli jeszcze stali mieszkańcy. Wielu turystów filmowało filmowców. Christopher i Serenity, nie chcąc pojawić się na ich nagraniach, ruszyli na poszukiwania supermarketu, kierując się wskazówkami od Guya. Sklep okazał się nowoczesnym, nudnym pawilonem, który z pewnością nie pojawi się w żadnej scenie filmu. Stał przy paskudnym placyku, na którym stłoczyły się kontenery na śmieci, obok znajdował się skład butli z gazem, jeszcze dalej parkowały auta. Wewnątrz wyglądał jak wszystkie supermarkety. Nie potrafili odczytać napisów na półkach, ale nie mieli problemu ze zorientowaniem się, gdzie co leży. – A jak w ogóle Dylan da nam znać? – zapytała Serenity, pochylając nad warzywami. – To znaczy wtedy, gdy uda się ta cała ucieczka? – Nie da – odparł Christopher. – Mówisz poważnie? Christopher obadał bakłażany.

– I tak, tkwiąc tutaj, niczego nie możemy zrobić. Niezależnie od tego, czy się uda, czy nie. – Ale wtedy mniej bym się martwiła! – Łapię. Ale i tak to nic im nie da, że się martwisz. Poczuł, że nie to chciała od niego usłyszeć. Mina Serenity stała się zacięta. Dziewczyna włożyła do koszyka cebule, pomidory oraz dwie świeże bagietki. Kiedy oboje bezradnie stanęli przed ogromnym regałem pełnym butelek wina, oznajmiła: – Po prostu się martwię. Tylko tak po prostu. – Przecież nie mówię też, że nie masz się w ogóle nie martwić – odparł Christopher i na chybił trafi wybrał jakąś butelkę, która wydała mu się niezbyt droga. W drodze powrotnej zauważył nieco podejrzane bistro, przy którego pokancerowanych drzwiach wisiał szyld z napisem „Internet-Café”. Serenity również je zauważyła. – Moglibyśmy napisać mail do Madonny. Adres znam już na pamięć. – Zdecydowanie nie. Jeśli coś pójdzie nie tak, Koherencja trafi do nas dokładnie po tym śladzie. Serenity westchnęła i milczała już przez resztę drogi. Kiedy wrócili z powrotem do kampera, zobaczyli, że Guy siedzi wygodnie na najniższym stopniu schodków prowadzących do wejścia, nogi ma wyciągnięte przed siebie i z rozkoszą pali cygaretkę. W samochodzie grało radio. Taki

widok nawet kogoś podejrzliwego przekonałby, że patrzy na urlopowicza. – Och proszę, nie – zawołała Serenity, kiedy chciał wstać, żeby wyłączyć radio. – Chętnie posłucham trochę muzyki. Jeśli to wam nie przeszkadza – dodała zmieszana. – Mnie nie przeszkadza – oznajmił Christopher. Potrafił odciąć się od ryku radia, kiedy siedział za klawiaturą, i to bez trudu. – Któż by odmówił tak szczeremu życzeniu tak pięknej kobiety? – odparł Guy usłużnie. Ku niezadowoleniu Christophera, Serenity zdawała się mile połechtana. W każdym razie, prawie się uśmiechnęła. Wrócili do pracy. Na szczęście mieli do czynienia z kilkoma fragmentami nagrań, podczas których nic się nie działo, poza tym że Guy czytał książkę albo siedział w kinie i oglądał film. To było niesamowite – cały film widoczny jako rozchybotany, prześwietlony prostokąt, a do tego metaliczny, przesterowany dźwięk, w dodatku na początku przygłuszony wydawanymi przez Guya odgłosami żucia, trwającymi tak długo, dopóki nie opróżnił pojemnika z popcornem. Albo też całe sekwencje, na których widać było tylko, jak Forti leży w łóżku i śpi. Siedem, osiem godzin takiego nagrania, częściowo zbyt ciemnego, aby w ogóle cokolwiek dało się zobaczyć. Tak wyglądały nagrania z okresów, kiedy okulary były podłączone do ładowarki. Christopher szybko je przewinął.

Po pokoju przemknęło kilka rozbłysków, gdy obok hotelu przejeżdżało jakieś auto i reflektory migały świetlną plamą po suficie. Wreszcie nastał świt i widać było, jak Guy wstaje. Pierwszą czynnością było włożenie okularów i wizyta w toalecie. Oddając mocz, patrzył na wprost, na kafelki. Najdziwniej się robiło, gdy Forti siadał do przeglądania na komputerze zapisów z ostatnich kilku dni oraz ich segregowania. Potem nadeszła chwila, kiedy dało się zobaczyć, jak obserwuje nagrania pokazujące, jak przegląda stare zapisy. A przecież na tamtych nagraniach również uwieczniono moment, w którym oglądał poprzednie nagrania! Czy to możliwe, przez chwilę zastanawiał się Christopher, aby w ten sposób cofnąć się do najstarszego nagrania, którego dokonano w tym systemie? Od tej myśli aż zakręciło się w głowie. Czy to właśnie była sztuka? Możliwe. Najwięcej dyskutowali o nagraniach z Berlina. Guy spotykał się z różnymi ludźmi i jadł z nimi posiłki, w kiosku przeglądał nagłówki gazet. Takie fragmenty wymagały największej uwagi. Serenity znalazła moment – środowe przedpołudnie, około jedenastej trzydzieści – gdy Guy przechodził obok kogoś wyglądającego, jak gdyby zapisywał coś w otwartym notesie. Całą godzinę spędzili na korygowaniu obrazu, powiększaniu go i takiej obróbce, by dało się odczytać, co zapisuje tamten człowiek, młody mężczyzna z ostrym trądzikiem. Spisywał godziny otwarcia

gabinetu dermatologa. Wreszcie odeszli do komputerów i zajęli się kolacją: ratatouille z bagietką oraz mnóstwem czosnku. – Dobre na wampiry – stwierdził Guy, puszczając oko do Serenity, zajętej obieraniem czosnku. Smakowało. Guy nalał im tyle wina, jak gdyby zamierzał zrobić z nich alkoholików. W miarę opróżniania butelki prawił Serenity coraz odważniejsze komplementy. Twierdził, że z pewnością jest niebezpieczną kobietą, sądząc po tym, jak obchodzi się z nożem i że Christopher z pewnością wie, jaki z niego szczęściarz. I że chociaż nie ma brzydkich kobiet, tylko czasem wina brak, to ona jest piękna i bez wina. I tak dalej. Christopher się denerwował, ale kiedy się obruszył, usłyszał długie kazanie na temat włoskiej duszy oraz jak to Włosi mają we krwi prawienie komplementów damom. Christopher jednak i tak się złościł. Przede wszystkim dlatego, że zdawało się, iż Serenity podobają się te wszystkie bzdury. I dlatego że coraz bardziej wyglądało na to, że jego piękna teoria na temat tego, o co chodzi Koherencji, jest jednak chybiona. Ale kiedy wreszcie położyli się spać, Serenity całowała go tak długo i tak żarliwie, że znowu wszytko było dobrze. Chociaż i tym razem skończyło się tylko na pocałunku. Niedzielny poranek rozpoczął się od dyskusji. – Im dłużej szukamy, tym mniej pojmuję, czego dokładnie

– stwierdziła Serenity, a Guy przyznał się, że również zaczyna mieć takie wrażenie. – Też tego nie wiem – przyznał Christopher. – Inaczej przecież byłoby łatwo. Szukamy jakiejś informacji, ale nie mamy pojęcia, jakiej. Gdybyśmy wiedzieli, potrzebowalibyśmy tylko przejrzeć wszystko programem Guya do analizy obrazu. Ale informacja może przybrać teraz każdą formę. Wyobrażam sobie, że to jest coś, co może być widoczne tylko na skraju obrazu, coś, na co Guy w ogóle nie zwrócił uwagi. – Masz na myśli jakieś hasło dostępu? – zagadnęła Serenity. – Nie. Hasło dostępu można zmienić. Z tego powodu Koherencja nie urządzałaby tak wielkiego polowania. – Christopher westchnął. – To musi być coś innego. Nie mam pojęcia co. Tyle że Koherencja na pewno jest przekonana, że Guy posiada taką informację. I że może okazać się dla niej niebezpieczna. – Ale może po prostu się mylą. Może trwają w błędzie i cała ich robota zda się tylko psu na budę. Nagle Guy spojrzał na zegarek i wstał. – Przyjaciele, jeśli dalej chcecie szukać, musicie przez dwie godziny dać sobie radę beze mnie. Szybko przeszedł na tył przyczepy, wrócił z butami i w nie wskoczył. Następnie zaczął się czesać. – O co chodzi? – zapytał Christopher. – Zachowujesz się, jak gdybyś szedł na randkę.

– W pewnym sensie idę – Guy obejrzał się w lustrze, obrócił głową tam i z powrotem, zdając się zadowolonym z widoku. – Dzisiaj do Locmézeau przyjeżdża Sophie Lanier. Jasne, czeka na nią mnóstwo fanów, jednak w przeciwieństwie do nich wiem, gdzie i kiedy się zjawi, w którym hotelu się zatrzyma, w którym pokoju i którym wejściem można tam się po cichu wślizgnąć. – Zarzucił jeszcze na siebie elegancką beżową marynarkę. – I chcę tam wtedy być. To znaczy, że muszę punktualnie znaleźć się na pozycji wyjściowej. Christopherowi opadła szczęka. Nie wiedział, co ma powiedzieć. Guy otworzył drzwi, puścił do nich oko. – Na pewno nie będziecie się nudzić, prawda? I zamknął drzwi za sobą. Christopher podniósł się gwałtownie, kiedy tylko zamknęły się drzwi. Spoglądał przez okno, patrząc, jak Forti, rozkołysanym krokiem i tylko nieznacznie kulejąc, zmierza w stronę wioski. Odwrócił się, popatrzył na Serenity, która szeroko otworzyła oczy ze zdumienia. – Chodź – powiedział. Czy przypadkiem jego głos nie stał się nagle jakiś ochrypły? Nieważne. Serenity i tak już ściągała podkoszulek.

68 | Kiedy Guy wrócił, znowu siedzieli przy stole przed komputerem, jak gdyby nigdy nic. Serenity uśmiechała się w duszy: tajemnica dodawała wszystkiemu jeszcze większej pikanterii! – No i? – zapytał Guy, kiedy wszedł po schodach. – Wszystko w porządku? – W jak najlepszym – odparł Christopher, jak na gust Serenity, tonem niemal zdradliwie pełnym zadowolenia. – Jasne, jasne. – Guy ściągnął marynarkę, powiesił na wieszaku i usiadł z westchnieniem.– Mówię wam! Ta Sophie Lanier to prawdziwa diwa! Naprawdę, to trzeba samemu przeżyć. W swoich filmach zawsze gra takie słodziutkie dziewczątka z wielkimi oczyma, ale w rzeczywistości to ambitna bestyjka o ciętym języku… – westchnął z tęsknotą. – Po prostu czarująca. – Naprawdę ją widziałeś? – zapytała Serenity. – Czy ją widziałem? Jechałem z nią w tej samej windzie! Tak to rozegrałem, jak gdybym był gościem hotelowym, z sąsiedniego pokoju. – Uśmiechając się szeroko, postukał w protezę nogi. – Zaraz odtworzę nagrania, będę mógł wam pokazać. Uruchomił komputer i wziął się do pracy. Ku uldze Serenity, nie musiał do tego zdejmować swojej sztucznej stopy. Nagranie przekazywał drogą radiową. – Skąd w ogóle wiedziałeś, kiedy przyjeżdża i w którym pokoju się zatrzyma? – dopytywał się Christopher.

Guy uśmiechał się z zadowoleniem, wystukując komendy na klawiaturze. – Powiem tylko tyle: tablety. Uwielbiam te rzeczy! Wszyscy asystenci reżysera ciągle synchronizują dane. A zatem spokojnie przejechałem z włączonym snifferem obok jednego z planów zdjęciowych… i gotowe! Serenity zmarszczyła brwi. – Gotowe? Nic z tego nie rozumiem! Guy spojrzał na dziewczynę. – Komputery ludzi obecnych na planie zdjęciowym są tak ustawione, aby wszystkie dane: scenariusz, harmonogram zdjęć, wszystkie szczegóły organizacyjne, których przy takich produkcjach jest oczywiście cała masa, były stale ujednolicane. Zaletą tego jest, że wszyscy są ciągle ze wszystkim na bieżąco. Technicznie umożliwia to słynna „chmura danych”. To takie jak kwieciste określenie tego, że dane leżą sobie na jakimś serwerze u dużego dostawcy miejsca do magazynowania danych. Można powiedzieć, że dla ludzi naszego pokroju to wręcz jak zaproszenie. Christopher jęknął. – Czy to oznacza, że tak po prostu tutaj wchodzisz ze swojego komputera do Internetu? – No tak – odparł Guy. – Uciekasz, ale przy tym beztrosko surfujesz po sieci? – Christopher był naprawdę rozgniewany. – I ty się dziwisz, że ciągle cię znajdują!

– Bez obaw – powiedział Guy pojednawczym tonem. – Naturalnie, wchodzę tylko przez trasowanie cebulowe. – Szeroko uśmiechnął się do Serenity. – To znaczy, że nie da się wyśledzić, skąd pochodzą wysłane przeze mnie pakiety danych. Od czasu Genewy stałem się nieco ostrożniejszy. – Odwrócił komputer, tak aby wszyscy widzieli na ekran. – Proszę. Giuseppe Forti spotyka Sophie Lanier. Serenity pochyliła się z zaciekawieniem. Nagranie pokazywało widok z windy na hol. Chwiejnym, pośpiesznym krokiem, na szpilkach, w stronę kamery zmierzała drobna, zarozumiała blondynka w śnieżnobiałej sukience, otoczona gromadą ludzi. Słuchać było, jak w lewo i w prawo wyrzuca z siebie krótkie salwy francuskich słów. Wydawało się, że usiłuje zrobić wrażenie tak rozkapryszonej, jak tylko się da. Guy powiedział „Bonjour madame”,5 a następująca po tym wymiana słów sprawiła, że z twarzy aktorki zniknęło całe poddenerwowanie, nagle rozjaśniła się uśmiechem, jak gdyby ktoś nacisnął przełącznik. – Zaproponowałem jej tylko, aby pojechała ze mną windą – wyjaśniał rozbawiony Guy. – Jakże ona się uśmiecha, hmm? Powiedziała: „trzecie piętro”. Na to ja: „to świetnie, bo akurat też tam mieszkam”. – Cholera – powiedział Christopher. – Spodziewałem się tego. – Czego? – zapytała Serenity, podirytowana. – Zatrzymaj – powiedział do Guya. – Cofnij trochę, jeszcze

trochę. O, tutaj! – wskazał na twarz jakiegoś mężczyzny, która na chwilę wyłoniła się zza ramienia aktorki, kiedy wszyscy cisnęli się w windzie. – To jest Bryson. – Sir Richard Bryson? – Guy nachylił się, przyglądając się zatrzymanemu obrazowi. – Rzeczywiście. W ogóle go nie zauważyłem. – Przekrzywił głowę, uśmiechnął się szeroko. – Ta siwa, szpiczasta bródka, długie włosy… sam trochę wygląda jak pirat, prawda? Nic dziwnego, że jest producentem takiego filmu. – Nie o to chodzi – pospiesznie odparł Christopher. – Chodzi o to, że Bryson przecież mnie zna! Kiedyś chciał sfilmować moje życie… to znaczy tę historię z bankowym wirusem… – umilkł na chwilę, jak gdyby musiał dogonić swoje myśli, a potem odezwał się znowu: – Sprowadziłeś na nas niebezpieczeństwo. Nie dość, że ukrywamy się w miejscu aż rojącym się od ludzi i kamer, to jeszcze wchodzisz sobie do Internetu jak gdyby nigdy nic, tylko dlatego, że durzysz sie w jakiejś zarozumiałej aktoreczce. – Wolnego, mój młody przyjacielu! – przerwał mu Guy ze złością. I rozgorzała między nimi gwałtowna dyskusja o tym, jak bezpieczne albo niebezpieczne są odwiedziny Fortiego w Internecie. Ciskali w siebie nawzajem takimi wyrażeniami, jak serwer Proxy6, kaskady miksów7, deanonimizacja8 oraz protokół Diffie-Hellmna9, robiąc to niczym uczestnicy filmowej bójki rozbijający sobie na głowach butelki whisky.

Kiedy Christopher sięgnął po swój komputer i oznajmił: – Czekaj, zaraz ci coś pokażę – Serenity wstała ze słowami: – Powiedzcie mi, jak już skończycie tę waszą przepychankę. W ogóle nie zwrócili na nią uwagi. Faceci! Wyszła z kampera, głośno zatrzaskując za sobą drzwi. Wdrapała się na nasyp wokół kempingu, aby wystawić nos na wiatr i poczuć zapach pobliskiego morza. Odetchnęła głęboko i zamknęła oczy. Chętnie pozbyłaby się wrażenia, że wokół wszystko rozpada się w gruzy, a ona porusza się w świecie, gdzie to, co wydaje się stałe, w jednej chwili okazuje się iluzją. Nie umiała jednak tego zrobić. Przecież to wszystko nie miało sensu. Szukają igły w stogu siana. Nawet gorzej – szukając igły, przynajmniej wie się, jak ona wygląda! Kiedy ponownie otworzyła oczy, zobaczyła stare małżeństwo siedzące przy turystycznym stoliku i popijające kawę. Pomachali jej z uśmiechem, więc zrobiła to samo. Przecież gdyby zrobiła coś innego, byłaby podejrzana, nieprawdaż? Smutne, że musiała myśleć właśnie takimi kategoriami. Pokręciła się trochę po kempingu, potem jeszcze trochę i jeszcze trochę, niczym zwierzę w klatce. Nie, zastanowiła się. To nie było właściwe określenie. Tak naprawdę miała wrażenie, że zjeżdża właśnie po jakiejś stromej ścieżce. Jeszcze nie stało się nic złego, jednak nabierała szybkości,

a im więcej czasu miała do uderzenia, na tym gorsze się zanosiło. W pewnym momencie Guy wystawił głowę z kampera. Poczekał, aż Serenity dotrze do wozu, a potem oznajmił ze zdecydowanie ponurą miną. – Możesz wracać. Serenity nie ruszyła się z miejsca. – Co to znaczy? Guy westchnął. – To, że Christopher ma rację. Oczywiście, że ma. – Poczłapał na tył kampera i otworzył klapę, ukrytą tam pod różnymi pompami oraz rurami. Przekręcił wyłącznik na czarnym, metalowym pudełku. Zgasły czerwone lampki na jego przedzie, do tej pory mrugające nieregularnie. – Wyłączone – skomentował Guy: – Od teraz jesteśmy bez dostępu do sieci. – Westchnął. – To tak jak gdyby zawiązano mi oczy. Weszli z powrotem do kampera. Christopher w dalszym ciągu siedział przy stole, ponuro patrząc na ekran przed sobą. Wyglądało na to, że wcale nie cieszy się z wygrania sporu. Serenity usiadła obok, pogładziła go po ramieniu. Uśmiechnął się, na wpół ze smutkiem, na wpół w zamyśleniu. Tymczasem Guy, parskając i prychając, zdjął koszulę, mrucząc coś o cholernym upale, panującym tutaj w środku.

Poczłapał do tyłu, gdzie na łóżku leżała kupka jego rzeczy. Serenity zobaczyła obnażony tors Fortiego. Jak na takiego komputerowego maniaka, Guy zdawał się całkiem wysportowany. W każdym razie miał więcej mięśni niż tłuszczu i… – Hej – mruknął Christopher. – Bo zaraz go poprosisz o autograf. Spojrzała na niego zaskoczona. Był zazdrosny, że przygląda się innemu mężczyźnie! Jakie słodkie. Oczywiście, zasłużył na szybkiego buziaka. Guy wciągnął czarny podkoszulek, a kiedy wrócił do stołu, zobaczyli, że ma na nim nadruk „Kim, do diabła, jest Computer Kid?” Forti wyszczerzył się w uśmiechu. – Cóż innego mi zostało, aby zachować godność? Christopher przyjrzał się Pentabyte-Manowi ze zdumieniem. – Myślałem, że to tylko plotka – przyznał. – To znaczy, że naprawdę są takie koszulki? – W CERN pracuje taki typ, który sprzedaje je w każdym rozmiarze i kolorze. Mówi, że sprowadza je z Kalifornii. – Wariactwo – stwierdził Christopher i w dziwny sposób, którego Serenity nie rozumiała, wydało się, że właśnie się pogodzili. Szukali więc dalej, szukali, szukali i szukali, i wciąż niczego nie mogli znaleźć. A wraz z każdym dniem, ba, wraz z każdą godziną, gdy coraz bardziej cofali się,

oglądając nagrania, stawały się potrzebne nowe teorie na temat tego, dlaczego Koherencja aż tak długo zwlekała z prześladowaniem Guya. – Powiedziałeś, że ona działa błyskawicznie – zauważył Forti. – Jak to się ma do tego, że tkwimy tutaj już od środy? – Koherencja działa błyskawicznie, kiedy już podejmie decyzję – wyjaśniał Christopher. – Jednak najpierw rozważa wszystkie ewentualności. Jak szachista, który planuje siedem ruchów do przodu. To może potrwać. Przede wszystkim dlatego, że czasem zastanawia się od razu nad ósmym ruchem, dziewiątym i tak dalej. – Rozumiem – przytaknął Guy. – Nie – sucho zaprzeczył Christopher. – Nie rozumiesz tego. Żeby to zrozumieć, trzeba to przeżyć. W głosie chłopca zabrzmiał pełen szacunku lęk. Wcale nie musiał mówić wprost, że jego zdaniem Koherencja góruje nad nimi w takim stopniu, iż tak naprawdę nie mają żadnych szans. Serenity dobrze wiedziała, co teraz myśli. Nagle wypełniła ją złość. Skoro wszystko jest stracone, takie beznadziejne, po co w ogóle się męczą? Czy naprawdę nie ma lepszego sposobu na spędzanie ostatnich miesięcy, tygodni, a może tylko dni wolności, które im pozostały. Poczuła nagłą chęć, aby złapać Christophera za ramię i powiedzieć: „Hej, daj spokój. Chodź, schowamy się gdzieś, zapomnimy o całym świecie i miejmy nadzieję, że on też o nas zapomni”.

A jednak tego nie zrobiła. Chociaż nie potrafiła wyjaśnić dlaczego.

69 | Po południu, któregoś z kolejnych dni – Serenity musiała się zastanowić, jaki właściwie mają dzień tygodnia… aha, poniedziałek – Guy wyprostował dłoń, położył na niej pionowo prawą, tak że utworzyły literę T i oznajmił „Time out”! – Co? – zapytał Christopher zdziwiony. Guy opuścił dłonie. – Nie znasz tego wyrażenia? Wywodzi się ze sportu. Takim gestem sędzia karny pokazuje początek krótkiej przerwy w grze. – Przetarł oczy. – Zaraz mi oczy wypadną, jeśli nie przestanę. – Dobra – Christopher jak gdyby zapadł się w sobie. – Mam wrażenie, że jesteśmy w ślepym zaułku. – W każdym razie nie zaszkodzi, jeżeli trochę zajmiemy myśli czymś innym. – Guy przeciągnął się, przy okazji zerkając na zegarek. – Tak mi się akurat przypomniało… za niecałą godzinę będą kręcić jakąś wielką scenę pod kościołem. W scenariuszu jest napisane „Świeci słońce”. – Wyjrzał przez okno. – Zgadza się. Co wy na to, żebyśmy sobie popatrzyli? Na pewno będzie ciekawe. Serenity nie zdołała powstrzymać uśmiechu. Przecież nikogo nie nabierze, że „tak mu się akurat przypomniało”. – Beze mnie – natychmiast oznajmił Christopher. – No chodź. Dobrze ci zrobi. Wyjdziesz na dwór, popatrzysz sobie na coś innego… Christopher jednak się uparł.

– Już zapomniałeś, że jest tutaj Bryson i prowadzi tę twoją gwiazdę za rączkę? – To go całkowicie zajmuje, możesz mi wierzyć – stwierdził lekkim tonem Guy, narzucając na siebie koszulę z jasnego lnu. – Poza tym będziemy i tak w tłumie gapiów. – Chwycił okulary przeciwsłoneczne, po czym gwałtownym ruchem nasadził Christopherowi na nos. – Ciebie też możemy przebrać. Żaden problem. Christopher zdjął ciemne okulary, przyjrzał się im. – Nie. Ciemne okulary zwracają uwagę. Jeśli ktoś nosi ciemne okulary, to instynktownie uważa się, że kogoś obserwuje. – Spojrzał na Guya. – Masz coś jeszcze? I tak oto, kiedy niedługo potem wyszli z kampera, zmierzając w stronę miasteczka, Christopher po raz pierwszy, od kiedy Serenity go poznała, nie miał na sobie podkoszulka. Guy pożyczył mu koszulę w zielone paski, a do tego czapkę baseballową z logo drużyny New York Yankees. Obie rzeczy w ogóle nie pasowały do tego Christophera Kidda, do jakiego przywykła Serenity. W miasteczku trwało już poruszenie związane z kręceniem filmu. Odgrodzono rozległą przestrzeń placu pod kościołem. Wszędzie stały sięgające pasa barierki oraz policjanci, przy czym zdawało się, że nikt nie ma nic przeciwko staniu za tymi zaporami i przyglądaniu się. I tym właśnie się zajęli, wraz z setkami innych gapiów. Na placu przygotowano się do ogromnej sceny. Pod

wejściem do kościoła stały dziesiątki ludzi w historycznych strojach, a między nimi przechadzała się charakteryzatorka, pudrując albo szminkując statystów. Słonce prażyło z bezchmurnego nieba, jednak rozstawiono dodatkowe oświetlenie, a gdzieniegdzie rozpięto jeszcze odblaskową folię. Po szynach jeździła kamera; dwóch młodych mężczyzn przesuwało ją zręcznymi ruchami. Podczas tej jazdy operator patrzył przez wizjer i obracał kamerą. Najwyraźniej sprawdzał, czy wszystko idzie według planu. – Tę scenę można nakręcić tylko po południu – po cichu wyjaśnił Guy – bo słońce musi oświetlać portal. A jak większość kościołów, znajduje się on na zachodniej ścianie. – Ach tak? – Serenity o tym nie wiedziała. – Zafascynowana przyglądała się parze rozkładanych krzesełek, w cieniu sklepu z pamiątkami. Jakie to było hollywoodzkie! Krzesełka z nazwiskami na oparciach! Na krzesełku obok reżysera siedział producent, Richard Bryson. Obaj dyskutowali, potem reżyser wstał i podszedł do ludzi w kostiumach. Chyba chciał im coś wyjaśnić. – Zazdroszczę statystom – stwierdził Guy. – Gdyby nie ta cała denerwująca historia z ucieczką, sam bym się zgłosił. – Uśmiechnął się szeroko, wystudiowanym ruchem odgarnął falujące włosy. – Pewnie by mnie przyjęli. Christopher rzucił mu sceptyczne spojrzenie. – Teraz nie mówisz poważnie, prawda? – Och, zdziwiłbyś się, w ilu filmach można mnie

zobaczyć. Raz siedzę gdzieś w tle, na łące, innym razem pcham w kadrze wózek dziecięcy, kiedy indziej ładuję skrzynki, sprzeczam się z kelnerem… Miałem cały regał z takimi DVD. Szkoda, że wszystko wyleciało w powietrze. – To dlaczego opowiadasz, że nie chcesz, aby twoja twarz pojawiała się w Internecie albo w innych tego rodzaju mediach? – Nie w połączeniu z moim nazwiskiem! – Guy uniósł palec wskazujący. – Drobna, ale ważna różnica. Statysta pozostaje anonimowy. Serenity patrzyła z niepokojem, jak Christopher nagle szeroko otwiera oczy. Wyszeptał coś, co zabrzmiało jak gdyby było po niemiecku, a w dodatku stanowiło przekleństwo. – Jesteśmy idiotami – wyrzucił z siebie po angielsku, z takim wyrazem twarzy, jak gdyby spojrzał w otchłań. – Kompletnymi idiotami, osłami…! Nie wytłumaczył, o co mu chodzi, bo w tej właśnie chwili reżyser zwrócił się przez megafon do gapiów, prosząc o absolutną ciszę – najpierw zrobił to po francusku, a później jeszcze raz, po angielsku. Niedługo potem się zaczęło. Ktoś zatrzasnął klaps przed kamerą, reżyser krzyknął „Akcja!” i wszystko poszło w ruch. Otworzyły się drzwi kościoła. Wyszła nimi para nowożeńców, przy czym panną młodą była oczywiście jak Sophie Lanier. Ludzie w kostiumach wiwatowali, cieszyli się

i rzucali czymś, co mogło być ryżem albo konfetti. Wtem: „trach”! Uniósł się dym. Statyści zaczęli uciekać, a wśród kłębów prochowego dymu pojawili się mężczyźni w obdartych ubraniach, najwyraźniej piraci, i uprowadzili krzyczącą pannę młodą. – Cięcie! – zawołał reżyser i wszystko zamarło bez ruchu. – Od początku. Kręcimy to jeszcze raz. Odtoczono kamerę z powrotem na drugi kraniec torów, statyści odwrócili się z powrotem w stronę portalu. Reżyser podszedł do aktorów grających piratów i coś im wyjaśniał, obficie gestykulując. Bryson, pozostawiony sam sobie, zaczął się rozglądać, nie mając teraz niczego lepszego do roboty. Christopher przycupnął za plecami Guya. – Czy jest ktoś, kto może mieć jednocześnie twoją podobiznę i twoje nazwisko? – zapytał go wtedy. – Mam nadzieję, że nie – odparł Forti. – Urząd meldunkowy? Paszportowy? Przecież mają zdjęcie. Guy uśmiechnął się z wyrozumiałością. – Może i tak sobie myślą. Ale włamałem się i wykasowałem zdjęcia, kiedy tylko dostałem paszport. Poza tym przemieszczam się prawie wyłącznie w strefie Schengen, a dzisiaj w Europie praktycznie nie potrzeba paszportu. – Kogo jeszcze można wziąć pod uwagę? – drążył dalej

Christopher. – Pracodawcę? – Zawsze sam byłem swoim pracodawcą. – A co z uniwersytetem? Studiowałeś na CalTechu. Amerykańskie uniwerki prowadzą ewidencję swoich absolwentów. Także online. – Racja. Wymagają tam dostarczenia zdjęcia. Do rocznika i do bazy absolwentów. Ale nigdy im go nie dałem. – Jesteś pewien? – Jest tylko strona, na której przedstawiłem mój projekt. A tam jest tylko napisane. że przez sześć miesięcy przekazywałem mój zwyczajny dzień do Internetu. I koniec. Żadnego mojego zdjęcia. Christopher zamknął powieki… – Kiedy ostatni raz odwiedzałeś tę stronę? – Jakiś czas temu. Ale od dwudziestu lat nic się na niej nie zmieniło. – Chodź – powiedział Christopher. Przecisnął się przez tłum, kierując w stronę knajpki, która jednocześnie była kafejką internetową. Serenity i Guy ruszyli za nim. Wewnątrz bistro wyglądało równie podejrzanie, jak na zewnątrz. Wyposażenie składało się z porysowanych stołów, nie pasujących do nich krzeseł oraz wiekowego kontuaru. Z sufitu zwieszały się zakurzone figurki z filcu oraz papier mâché – czarownice na miotłach, brodate krasnoludki w szpiczastych czapach. W jakiejś sieci wisiały kości szczęk

zwierzęcia, mającego setki ostrych zębów. Cuchnęło. Piwem, olejem do frytek, dymem papierosowym, który przez dziesięciolecia poprzedzające wprowadzenie zakazu palenia wżarł się w ściany i w drewniany sufit. Musi jeszcze przeminąć wiele dziesięcioleci, zanim stąd wywietrzeje. Gospodarz był chudzielcem o zmęczonych oczach, które otworzył szeroko, niczego nie rozumiejąc, kiedy Christopher odezwał się do niego po angielsku. Pojął jednak słowo „Internet”. Wskazał na przejście, za którym stał pecet z pożółkłym monitorem i oznajmił – Thirty minutes – one euro! „Trzydzieści minut – jedno euro”. Nie potrzebowali aż trzydziestu minut. Nie potrzebowali nawet pięciu. Christopher wszedł na stronę California Institute of Technology, poklikał w archiwum studenckich projektów i wylądował na stronie, na której kiedyś Guy opisał własny projekt. Znajdowało się tam jego nazwisko: Giuseppe Forti (CH). Pod spodem data urodzin oraz informacja, od kiedy do kiedy studiował na CalTechu. A przede wszystkim było tam jego zdjęcie. Całkiem niezła fotografia portretowa, na której miał jakieś dziesięć lat mniej niż teraz. Przy najniższej krawędzi strony drobnymi literkami napisano, kiedy ostatnio została zaktualizowana.

Osiemnastego marca.

70 | Gdzieś daleko, na zewnątrz, znowu coś huknęło. Więcej odgłosów kręcenia filmu już do nich nie dotarło. – I co to znaczy? – zapytała Serenity. – To, że byliśmy w ślepym zaułku – wyjaśnił Christopher. – Przez cały czas myśleliśmy, że coś musiało wydarzyć niedługo przed znanym nam dniem, coś, co sprawiło, że Koherencja wzięła Guya na cel. A tymczasem jest na odwrót. Koherencja przyglądała mu się od dawna. Nie wiedziała tylko, kim jest. Aż do osiemnastego marca, kiedy połączono jego zdjęcie z nazwiskiem. Z przodu, przy barze, ktoś się roześmiał. Brzęknęło szkło. Serenity spostrzegła, że od wszechobecnego zapachu tytoniowego dymu powoli robi jej się niedobrze. – W dalszym ciągu niczego nie łapię – stwierdziła. Teraz Christopher przyjrzał jej się uważnie. W półmroku, rozświetlanym tylko migoczącym blaskiem monitora, twarz dziewczyny wydawała się blada. – Dobra. Wyjaśnię to tak. Koherencja miała zdjęcie, przypuszczalnie z jakiejś kamery monitoringu. Na tym zdjęciu widać było jakąś osobę, która ogląda coś, co może być niebezpieczne dla Koherencji. Jednak Koherencja nie miała pojęcia, kim jest ta osoba. Aż do osiemnastego marca, kiedy ktoś z CalTechu pomyślał sobie, że to całkiem dobry pomysł, aby uzupełnić dawny studencki projekt brakującym zdjęciem. Może komuś, kto wtedy znał Guya, wpadła w ręce, przy robieniu porządków, jakaś stara fotografia i wtedy

powiedział sobie: „Hej, to przecież Giuseppe Forti, ten dziwak z hełmem z kamerą! Przecież to obciach, że w żadnym roczniku nie ma jego zdjęcia”. Zeskanował je i dał znać adminowi z uniwerka! I nagle zdjęcie Guya pojawiło się obok jego nazwiska. A w związku z tym, że Koherencja połączona jest z wielkimi wyszukiwarkami, których komputery stale przeczesują Internet w poszukiwaniu nowych albo zmienionych stron, natychmiast to dostrzega. Oprogramowanie do rozpoznawania rysów twarzy znajduje związek między Guyem a tamtym zdjęciem nieznanej osoby. I to właśnie doprowadza Koherencję do tego miejsca. – Christopher wskazał koniec artykułu ze strony, gdzie opisano przedsięwzięcie Giuseppe Fortiego, czyli nagrywanie całego życia na wideo. – To zapala u Koherencji czerwone światło alarmowe. Na pewno stwierdza, że ten człowiek nie dość, że jest niewygodnym świadkiem, to może jeszcze posiadać zapis tego, co widział. – Otarł czoło. – Reszta jest już dziecinnie prosta. Guy i jego projekt to przecież w Internecie prawdziwa legenda. Koherencja nie musiała się długo zastanawiać. Najszybszym sposobem usunięcia potencjalnego niebezpieczeństwa było po prostu zniszczenie danych Guya. I stąd ataki bombowe na firmę przechowującą kopie zapasowe. A chcąc od razu upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, zaaranżowała to tak, aby wydawało się, że za atakami stoi twój ojciec. W ten sposób mogła rozpocząć poszukiwania jego oraz doktora

Connery’ego. Po prostu genialne. Wręcz nie do pomylenia z niczym, tak jak gdyby nosiło podpis Koherencji. Serenity spojrzała na Christophera, na Guya, na ekran. – Dobra. A co dla nas oznacza? To dobrze czy źle? – Dobre jest to – mówił Christopher – że wiemy teraz, że moja teoria jest prawdziwa. Gdzieś wśród danych Guya musiała znajdować się informacja, którą Koherencja uważa za wyjątkowo niebezpieczną. Jednak nie mamy pojęcia, o co może chodzić. Wiemy jednak, że na pewno tam jest. – Złe jest to – dodał Guy – że przez to obszar poszukiwań drastycznie nam się powiększa. Niezależnie od tego, kiedy Koherencja zwróciła na mnie uwagę, mogło to się wydarzyć już dawno temu. W każdym razie na długo przed osiemnastym marca. Innymi słowy, przeczesać musimy nie trzy albo cztery dni, ale całe lata. Serenity pomyślała o pracy, jaką mieli już za sobą i jedyne, co mogła, to pokiwać głową. – Tak, rozumiem. To naprawdę źle. Kręcenie filmu, piękny dzień, zamieszanie na ulicach – nagle wszystko stało się zupełnie nieważne. Nawet Guy już o tym nie myślał. Wcisnęli euro właścicielowi bistro i pospiesznie ruszyli w drogę powrotną do kampera. Po drodze Christopher raz jeszcze wyjaśnił, na czym polega problem. – Gdybyśmy mieli do czynienia z tekstem, byłoby łatwiej. Istnieją zaawansowane, szybkie programy do przeglądania

tekstu. Google zindeksowało cały Internet, a poza tym prawie wszystkie książki, które wydrukowano. Wyszukiwarka znajduje odpowiednie wyrażenie w przeciągu sekund. Gdybyśmy mieli do czynienia tylko z tekstem, skończylibyśmy jeszcze tego wieczora. Jednak mamy do czynienia z obrazem. A pod tym względem możliwości przeszukiwania wciąż jeszcze raczkują. Serenity przez kilka ostatnich dni dobrze rozumiała, przed jakim stoją problemem. Jednak miała wrażenie, że Christopher tak naprawdę nie mówi do nich, ale do siebie samego, że chodzi mu jedynie o uporządkowanie myśli. Dlatego nie przerywała. – Są co prawda programy, mogące rozpoznać, czy jakieś zdjęcie pokazuje plażę albo górę, albo zwierzę. Jest takie oprogramowanie, które na podstawie nagrania wideo potrafi stworzyć ruchomy obraz występującej w nim osoby. – Christopher zaśmiał się bezradnie. – Ale szukamy czegoś, o czym nie mamy najmniejszego pojęcia! Serenity przytaknęła. – A żeby obejrzeć nagrania z dwudziestu lat, potrzeba dwudziestu lat. – Właśnie. – Ale Koherencja istnieje dopiero od kilku lat. – Zgadza się. Tyle, że to jedyny plus. Reszta drogi przebiegła w milczeniu. Serenity wciąż rozglądał się dokoła, starała wdychać zapach janowca,

słuchać krzyku mew, czuć ciepło wiatru – jednak nie zadowalało jej już przypominanie sobie, jak piękny jest świat. Dlatego spieszyła się, aby wrócić ma kemping i do poszukiwań. Problem, przed którym stanęli, był niczym wir, wysysający wszystko, całą jej siłę, całe życie, jakie jeszcze jej pozostało. Kilka kroków przez kamperem Christopher nagle się zatrzymał i palcem wskazującym wycelował w Guya. – Skąd może pochodzić ten wizerunek? Z kamery monitoringu. A jakie są jeszcze inne możliwości? Guy uniósł brwi. – Moje statystowanie w filmach. Pojawiłem się w dobrych kilkunastu. – Co mogłeś tam zobaczyć? – Typowa odpowiedź: nie mam pojęcia. – Hmm. – Christopher zastanawiał się przez chwilę, a potem machnął ręką. – Najpierw skupmy się na monitoringu. Jeśli właśnie kamera monitoringu zobaczyła to, co widziałeś, bardzo możliwe, że i ty widziałeś tę kamerę. Że ta kamera jest na twoim nagraniu. Potrzebujemy więc programu, który w twoich wideo poszuka kamer. – Nie ma takiego programu – oznajmił Guy. – No to musimy go napisać. Serenity spojrzała na Christophera ze zdumieniem. Nagle zaczął tryskać energią. To, że miał przed sobą konkretny cel, zdawało się go ożywiać. Guy wyłowił z kieszeni kluczyki od

samochodu. – Na pewno chcesz to zrobić? – mruknął, otwierając auto. – Kamera monitoringu! Co to jest? Prostokątne pudełko z obiektywem. Jak chcesz zidentyfikować je na nagraniu? Przecież nawet ludziom ciężko jest dostrzec takie rzeczy. – Możliwe – odparł Christopher. – Ale nie mamy wyboru. – Żeby opracować takie oprogramowanie, trzeba by poświęcić z dziesięć lat pracy. Co najmniej. – Dajmy sobie dwa tygodnie. I wzięli się za pisanie programu. Christopher i Guy otworzyli komputery, zaczęli dyskutować, a po trzydziestu sekundach Serenity już nie miała pojęcia, o czym rozmawiają. Przez jakiś czas tylko siedziała obok nich, zafascynowana patrząc, jak Christopher w błyskawicznym tempie stuka w klawiaturę, w mgnieniu oka opracowując kod programu. W każdym razie podejrzewała, że to co pisze, jest programem. Jednak w końcu stało się to nudne. Musiała się pogodzić, że od tej pory nie może już brać udziału w całym przedsięwzięciu. Oczywiście, wyjąwszy takie sprawy, które od zawsze należały do kobiet. Gotowanie. Sprzątanie. I tym podobne. Denerwowało ją to, ale postanowiła się z tym pogodzić. Guy wydobył drukarkę oraz papier. Drukowali program, potem obwiesili wydrukami drzwi szafek, a wkrótce również okno. Następnie stali przed nimi całymi godzinami i coś na

nich kreślili, używając słów takich jak „wektor”, „transformacja”, „long pointer” oraz „wartość nasycenia”. Wyglądało to niemal strasznie. Zapominali o całym otaczającym ich świecie. Przy czym… Guy ciągle wydawał jakieś dźwięki. Kiedy się zastanawiał, wzdychał, jęczał, przeklinał, a także wiercił się lub drapał po głowie. Pocił się. Raz zdawał się zmęczony, raz pełen napięcia. Inaczej Christopher. Ten wyglądał, jak gdyby stopił się z komputerem oraz problemem. Poruszały się tylko jego oczy i palce. Nie wykonywał ani jednego zbędnego ruchu. Przyglądanie się jego skupieniu wręcz przyprawiało Serenity o gęsią skórkę. Nawet gdyby jakieś trzęsienie ziemi zmiotło całą okolicę, Christopher wciąż by programował. Kiedy zbliżał się wieczór, przygotowała posiłek, bo podejrzewała, że w przeciwnym razie tych dwóch żywiłoby się wyłącznie kanapkami i colą. Wreszcie musiała sama położyć się do łóżka. Przez chwilę leżała przytomna, wsłuchując się w pełne złości mamrotanie Guya, mówiącego coś jak gdyby „Che palle!”10 I co jest grane? Po kilku sekundach Christopher odpowiedział: – Fałszywa wartość liczbowa. Tutaj. Musisz zacząć od zera. W pewnym momencie usnęła. Sama. Obudziła się, kiedy Christopher wśliznął się na miejsce obok niej i objął ją ramieniem, które zdawało się drżeć

i wibrować. – I co? – wymamrotała zaspana. Poszukała jego dłoni. – Wasz program coś znalazł? – Znalezienie czegoś to nie problem – westchnął Christopher. – Problem polega na tym, aby znaleźć kamerę monitoringu, której nigdzie nie ma. Nazajutrz rano Guy pokazał to, o czym wspomniał Christopher. Pogram brał za obiektywy okulary przeciwsłoneczne, wyłączone lampy, nawet literę „O” w nagłówkach gazet, a za kamery ceglane ściany, paczki papierosów albo klimatyzatory. Christopher milczał. Wpatrywał się w monitor, jak gdyby samym spojrzeniem mógł wypalać dziury. Nie dało się z nim rozmawiać. Następnego dnia było tak samo, kolejnego również. Serenity zajęła się zakupami, bo Guy i Christopher w ogóle o nich zapomnieli. Woleliby przymierać głosem, niż odrywać się od klawiatury. Odniosła wrażenie, że obaj coraz bardziej wpadają w swoisty trans, z którego przestał ich wyrywać nawet posiłek. Po prostu stawiali sobie talerze przed komputerem. Wydawało się, że Serenity mieszka z dwoma mężczyznami, dla których jest niewidzialna. I może właśnie takie całkowite zatonięcie w pracy było niezbędne, aby rozwiązać problem. Może inaczej się nie dało. Serenity zrobiła więc sobie wakacje.

Przy okazji następnych zakupów nabyła w supermarkecie tanie i całkiem niebrzydkie bikini, a po południu poszukała drogi na plażę. Należało iść pół godziny piechotą – żaden problem, miała czas. Wbrew temu, co przewidywał Guy, na potrzeby filmu odgrodzono tylko niewielką część plaży. Zresztą wcale nie było tam czegoś ciekawego do oglądania. Serenity weszła do wody, która okazała się lodowato zimna. Nie wytrzymała w niej nawet dziesięciu minut. Położyła się na ręczniku i zdrzemnęła. Zbliżyła się do tamtego starszego małżeństwa z kempingu. Mężczyzna miał na imię Jean-Luc, służył kiedyś w marynarce, mówił trochę po angielsku i opowiadał o swoich przygodach w Afryce. Kobieta nosiła imię Cécile i karmiła Serenity kostkami sera, oliwkami oraz bagietką. Wieczorem stawiali na stoliku przenośny telewizor i oglądali wiadomości, z których dziewczyna nie rozumiała ani słowa, jednak przyglądała się im w napięciu, mając nadzieję, że dostrzeże ojca. Na próżno. A kiedy już nie mogła tego wszystkiego wytrzymać, rozsiadała się w kamperze na fotelu obok miejsca kierowcy i słuchała spokojnej muzyki. Muzyka stanowiła teraz punkt zaczepienia, taką kotwicę, nie pozwalając jej popaść w obłęd. Bez większego powodzenia starała się zrozumieć, o czym mówią francuscy spikerzy. Kiedy indziej gapiła się w okno, oddając się rozmyślaniom. Najczęściej martwiła się wtedy losem swoich rodziców oraz stałych mieszkańców HideOut.

Dni mijały jeden za drugim. Serenity straciła już rozeznanie, jaki właściwie jest dzień tygodnia. Nieważne. Jestem na wakacjach – powtarzała sobie przekornie. Dni tygodnia nie mają więc żadnego znaczenia. W supermarkecie przy kasie pracowała jakaś pulchna dziewczyna, mniej więcej w jej wieku. Miała ciemne włosy, kładła za dużo cienia pod oczyma, nosiła kolczyk w prawym skrzydełku nosa i plotkowała ze wszystkimi klientami, nieważne, jak długa była kolejka. Aż pewnego dnia Serenity usłyszała, że dziewczyna mówi do kogoś słowo „Lifehook”. Miała już podchodzić do kasy, jednak natychmiast odeszła, ogarnięta nagłym przestrachem. Stanęła pod regałem z winem, udając, że nie potrafi się zdecydować, które wybrać. W rzeczywistości ukradkiem obserwowała ekspedientkę. Faktycznie. Gdy tylko przy kasie nie było nikogo, spojrzenie dziewczyny stawało się zadumane, zaczynała się śmiać, nawet chichotać, jak gdyby jakiś mały ludzik opowiadał jej kawały prosto do ucha. Innymi słowy – rozmawiała z kimś przez Lifehook! Serenity zdjęła groza. W ten oto sposób Koherencja podkradała się coraz bliżej. Tak spokojnie. Poprzez pulchną dziewczynę, która po prostu chciała poplotkować z przyjaciółkami. Po raz pierwszy rozumiała, dlaczego Christopher uważał

zwycięstwo Koherencji za nieuniknione. Co miała zrobić? Czy w ogóle mogła teraz pokazywać się tej dziewczynie na oczy? Koherencja oczywiście wiedziała, jak wygląda Serenity Jones. Czy oczy kasjerki, poprzez noszony przez nią Lifehook, stały się kamerami monitoringu, przy użyciu których można wszcząć alarm? Wreszcie Serenity powiedziała sobie, że i tak nie może ciągle chować się przed światem. Każdy, kogo spotykała, mógł przecież okazać się użytkownikiem Lifehooka. A gdzieś przecież musiała robić zakupy. Uznała, że nie powie o niczym Christopherowi i Guyowi. Tymczasem przestała mieć pewność, czy Christopher w ogóle jeszcze sypia. Siedział przy komputerze, gdy kładła się do łóżka, a kiedy się budziła, znowu przy nim był – albo jeszcze. Zaczynał przypominać jakieś widmo. Z drugiej strony – miała również jakieś niewyraźne wspomnienie, że leżą oboje wśród ciemności. Śpiący Christopher drżał, emanując tak niesamowitym napięciem, że ledwie ważyła się go dotykać. Mimo wszystko nadal wychodziła na spacery. Zwiedziła miasteczko, przyglądała się kręceniu jakiejś sceny, w której ktoś wylatywał za drzwi. Zdawało się, że powtarzają to bez końca, za każdym razem filmując pod innym kątem. Richard Bryson też tam był, obejrzała go sobie dokładnie, jednak schodziła mu z drogi. Wreszcie podczas jednej z przechadzek odkryła kiosk

pełen zagranicznych czasopism: holenderskich, niemieckich, hiszpańskich i angielskich. Wzięła ze stojaka najnowszy numer „Guardiana”. Na pierwszej stronie widniało zdjęcie prezydenta Stanów Zjednoczonych, opuszczającego szpital. Nagłówek po spodem głosił: Lifehook przyszłym środkiem ciężkości polityki USA.

71 | Christopher patrzył na gazetę, którą Serenity rzuciła mu ze słowami: „Proszę. Stało się”. Co się stało? Przecież prezydent już wyszedł ze szpitala, i to stosunkowo dawno. Chłopak przyglądał się nagłówkowi, jego tłustym literom, nie rozumiejąc, o co w chodzi. Za to Guy od razu rzucił się na gazetę. Szarpnięciem przysunął ją do siebie, wertował z szelestem i jęczał przy lekturze, zaś Christopher starał się ponownie skoncentrować na listingu procedury identyfikacyjnej. Jednak w jego głowie uparcie tkwił tamten nagłówek. Prezydent USA wrócił ze szpitala. Upgraderzy wszczepili my chip, czas dostrajania już minął, prezydent stanowił część Koherencji i zaczynał działać w jej interesie. – Koszmar – wymamrotał Guy, cisnął gazetę na stół, wyłowił z kieszeni koszuli pudełko cygaretek i pokuśtykał, by usiąść przed kamperem. Christopher sięgnął po gazetę, po czym zerknął na Serenity. Oparła się o drzwi, wydawała się być w zupełnym szoku. Przeczytał artykuł. Po powrocie ze szpitala prezydent – w dalszym ciągu utrzymywano, że przebywał w Baltimore – zwołał posiedzenie gabinetu i urządził konferencję prasową. Wyjaśnił, że okres rekonwalescencji wykorzystał, aby uzyskać informacje na temat niektórych praw i przemyśleć je sobie w spokoju. Co do Lifehooka, doszedł do wniosku, że to coś więcej, niż zabawka nastolatków. Przede wszystkim

chodzi tutaj o ważny przełom społeczny, technologię społeczną, do której należy przyszłość. Następnie oznajmił, że jego administracja postanowiła uczynić Lifehook ośrodkiem swojej strategii. Obiecał wsparcie dla tej technologii, gospodarcze i prawne. Uzgodnił już z Johnem Salzmanem, że dalszy rozwój chipów oraz związanych z nimi technologii uzyska poważną pomoc ze strony rządu. W związku z tym, uniwersytetom i ośrodkom przemysłowym zostaną przyznane pokaźne środki na odpowiednie badania. Prezydent zapowiedział także, że poruszy sprawę Lifehooka na zbliżającym się szczycie G20. Chodzi bowiem o technologię, która rzeczywiście może doprowadzić do pokoju na świecie. Wywarty zostanie więc dyplomatyczny nacisk na takie państwa, jak Norwegia, Arabia Saudyjska, Wenezuela i inne, w których Lifehook do tej pory nie został wprowadzony lub wręcz jest zakazany. Nieznane jest jeszcze – jak podano końcu artykułu – stanowisko Rosji albo Chin. Jednak w związku z tym, że Lifehook rozprzestrzenia się tam równie gwałtownie, przypuszczalnie okaże się zbliżone do amerykańskiego. Do tej pory, według danych koncernu, wszczepiono na całym świecie dwadzieścia milionów Lifehooków. Istnieje trzydzieści tysięcy Centrów Lifehooka, stale wzrasta dzienna liczba implantacji. „Za rok o tej samej porze”, cytowano Johna Salmana, „Lifehookiem może już dysponować każdy

człowiek na świecie. Istnieją ku temu możliwości”. Christopher odłożył gazetę, rozejrzał się wokół, mrugając. Bolały go oczy, czuł się, jak gdyby miał wypalony mózg. Pachniało wystygłą kawą Guya i cygaretkami, a przez otwarte drzwi wpadał ciepły, jasny blask słońca. Uniósł wzrok ku Serenity, tak bladej, że jej piegi wyglądały, jak gdyby pływały w mleku. – Co to oznacza? – zapytała sucho. – Chipy będą wszczepiać przymusowo, prawda? Christopher pokiwał głową. Czuł się tak, jak gdyby całe ciało miał zardzewiałe. – To będzie następna faza. Najpierw pokusa. Potem nacisk. A na koniec przymus. Do tej pory nawet on nie zdawał sobie sprawy, że przebiegnie to właśnie w taki sposób. A przecież wszystko było takie logiczne. Teraz Koherencja zacznie naciskać ze wszystkich stron, aż wreszcie wyjdzie z ukrycia i otwarcie pokaże, czym jest. Wówczas zacznie się faza przymusu. Do tej pory nie ważyła się występować jawnie. Właśnie dlatego odegrała teatrzyk z konferencją prasową i politycznymi utarczkami. Jeszcze nie chciała ryzykować, że ludzie dostrzegą, co się tak naprawdę dzieje. Jeszcze musiała działać w sekrecie. Jeremiah Jones miał dobry pomysł, twierdząc, że można ugodzić Koherencję, ujawniając jej istnienie. Co prawda jej to nie zniszczy, ale z pewnością ograniczy jej możliwości.

Problem polegał jednak na tym, jak tego dokonać, jak wyciągnąć istnienie Koherencji na światło dzienne. Bo wcale to nie było takie proste, jak wyobrażał sobie ojciec Serenity. Nie wystarczyłoby ogłoszenie światu artykułu zawierającego określone stwierdzenia, bo coś takiego za łatwo dawało się zakwalifikować jako pozbawioną podstaw teorię spiskową. Musiało więc pojawić się coś konkretniejszego. Dającego się udowodnić. Ale w jaki sposób? Tego Christopher jeszcze nie wiedział. Guy wrócił do środka, podciągnął się na schodach. – No i co? – zapytał. – Co robimy? Przyjrzał mu się uważnie. Pentabyte-Man wyglądał na kompletnie wyczerpanego, a na twarzy miał głębokie cienie. – Dalej to samo – powiedział Christopher. – Bo co innego? Ich program wcale nie musiał być doskonały. Mogliby go uruchomić, gdy tylko liczba trafień przewyższy liczbę pudeł. Przy czym należało pamiętać, że nagrania Guya zawierały ogromne ilości danych. Owszem, mieli szybkie komputery, ale te i tak będą ledwie dyszeć, gdy program zacznie analizować nagrania z kilku lat. A potem musieli jeszcze obejrzeć rezultaty wyszukiwania i mieć nadzieję, że jest w nich to, czego szukają. Christopher zauważył, że Serenity to wszystko w ogóle się nie podoba. Zresztą sam już nie wiedział, co ma powiedzieć. W każdym razie, więź między nimi, zeszła teraz na dalszy plan, stając się czymś prawie nierzeczywistym, bardziej

snem niż wspomnieniem rzeczywistości. Przy czym winą mogli oczywiście obarczyć całą sytuację. Konieczność zajęcia się programowaniem, i to szybszym oraz z mniejszą liczbą błędów niż zazwyczaj, ponownie zmieniła Christophera w tego, kim był wcześniej. W Computer Kida, rozwiązującego problemy programowania, i to nawet takie, które lepiej rozwiązać w inny sposób. Bo właśnie programowanie było tym, co potrafił najlepiej. Od teraz, każdego dnia, wraz z zakupami Serenity przynosiła gazetę. Każdy numer pochodził z dnia poprzedniego: straszliwe wieści docierały więc z opóźnieniem; gdy je poznawali, były już przestarzałe. Drugiego dnia odgrzano sprawę staruszki z Vermontu, chorej na Alzheimera, która zabłądziła i zamarzła na śmierć. Pisano, że w przyszłości wszyscy ludzie starzy i niepełnosprawni umysłowo powinni otrzymywać zaawansowaną wersję Lifehooka, na bieżąco przekazującą jakiejś centrali ich lokalizację oraz dane medyczne. Trzeciego dnia dyskutowano na temat przymusowego wszczepiania Lifehooka przestępcom przed wypuszczeniem ich z więzienia. Usunięcie chipa miałoby zostać zabronione, wymagałoby zgody sądu. Przy okazji, w związku z tym, że chip zdejmował z administracji pewne ciężary, postulowano, aby posiadacze Lifehooka płacili niższe podatki. Czwartego dnia podano, że doświadczalnie wyposażono

w Lifehooki cały oddział wojskowy. Jeśli eksperyment zakończy się sukcesem, opracowane zostaną specjalne chipy do celów militarnych. Rozważano przy tym kierowanie broni myślą, sterowanie w taki sposób samolotami i tak dalej. Informowano także, że podobne próby podjęły również inne państwa. Należało zatem być na bieżąco. Kilku deputowanych wypowiadało się przeciwko podobnym posunięciom, donoszono również o demonstracjach, zdawało się jednak, że opór szybko się kończył. Czyżby dlatego, że Upgraderzy po prostu poskramiali oponentów chipami? Prawdopodobnie. Możliwe też, że gazeta po prostu coraz mniejszą uwagę zwracała na protesty. Przecież we wszystkich mediach już do dawna siedzieli Upgraderzy, sterujący przepływem informacji według wskazań Koherencji. Po takiej lekturze Serenity zawsze przechodziła na przód auta, włączała radio i słuchała muzyki. Christopherowi od czasu do czasu zdawało się, że słyszy, jak dziewczyna płacze. Miał wtedy chęć ją pocieszyć albo przynajmniej pójść tam do niej, jednak nie potrafił. Zatrzymywał go nierozwiązany ciągle problem. Zresztą coraz częściej i jemu samemu chciało się płakać. Płacz byłby wentylem, pozwalającym ujść całemu zwątpieniu. Jednak płakać też nie potrafił. A zatem w dalszym ciągu programował. Musieli

wytrzymać, po prostu wytrzymać i nie tracić nadziei. Chociaż sam nie wiedział, na co jeszcze można było ją mieć. Aż pewnego dnia Serenity krzyknęła nagle tak głośno, że Guy i Christopher aż zerwali się z miejsc i pobiegli do niej, na przód auta. – To! – krzyknęła, wskakując na radio. – Posłuchajcie tego! Christopher wstrzymał oddech. Guy także. W radiu właśnie nadawano piosenkę, prostą piosenkę o ładnej melodii. Głos piosenkarki wydał się jakiś znajomy… – To Madonna! – zawołał zdumiony Christopher. – Madonna Two Eagles! Serenity przytaknęła pospiesznie. – Tak. Wypuściła nową piosenkę. Ale przysłuchajcie się temu, o czym śpiewa! Christopher zazwyczaj nie zwracał uwagi na testy piosenek pop. Miał kłopot ze zrozumieniem słów śpiewanych przez Madonnę. We’ve got their call, we’ve got them all and everything’s all right...11 To był refren. – Myślisz, że to wiadomość dla nas? – zapytała Serenity z błyszczącymi oczami. – Że napisała te piosenkę i szybko ją dała do radia, żeby nas powiadomić, że udało się zrealizować twój plan ucieczki? Że z nią i pozostałymi

wszystko w porządku? Christopher wstrzymał oddech. Słuchał dalej. Każdemu zwykłemu odbiorcy tekst mógł wydać się dosyć dziwny, ale jeśli ktoś rozumiał go tak jak Serenity, rzeczywiście opowiadał o ucieczce z HideOut, o tym, że się powiodła. Bez używania żadnego z tych słów. – Na pewno o to chodzi – wyszeptała dziewczyna, kiedy wybrzmiał ostatni dźwięk. – Napisała ją dla nas. Żebyśmy się już nie martwili.

72 | Piosenka Madonny dodała Christopherowi otuchy. Dziwne, ale jednak. Może dlatego, że przypomniał sobie o tym, jak podróżował z jej bratem. A może po prostu dlatego, że znaczyła, że wreszcie coś się udało. Że Koherencja wcale nie jest nieomylna, a jej władza nad światem nie jest taka absolutna. W każdym razie jeszcze nie teraz. Wrócił do komputera w dobrym humorze. Tak dobrym, że przyszedł mu do głowy pomysł, na który powinien wpaść już dawno. – Połączmy procedury poszukiwawcze z siecią neuronową – zaproponował Guyowi – i od razu zacznijmy poszukiwania. – Zawsze kiedy będziemy przeglądać zgłoszenie o odnalezieniu czegoś i sprawdzać, czy to rzeczywiste trafienie, czy też nie, program będzie się wtedy sam kalibrował i trafiał coraz celniej. Guy gwałtownie uniósł ręce. – Wspaniały pomysł! A taką sieć neuronową to pewnie programujesz równie szybko? – To również jest tylko program – odparł Christopher. – Taa, jasne. – Spojrzenie Guya zrobiło się mętne. Sięgnął po swoje cygaretki. – Unix to przecież też tylko program. Człowieku! Idę zapalić, a ty możesz sobie robić, co chcesz. Zbiegł z tupotem po schodkach, na zewnątrz klął pod nosem po włosku. Serenity wślizgnęła się na miejsc obok Christophera i zapytała:

– Co to jest sieć neuronowa? Chłopak przyjrzał się swoim dłoniom, nieruchomo leżącym na klawiaturze. Przed oczyma duszy tworzyły mu się już struktury danych i procedury. – Tak nazywa się program, który naśladowałby działanie neuronów, komórek mózgowych. Mózg działa inaczej niż komputer. W komputerze jest centralny procesor, który kieruje wszystkimi programami. W mózgu komórki nerwowe są połączone z innymi komórkami nerwowymi, wzajemnie się pobudzają albo przyhamowują… Można to stymulować odpowiednim oprogramowaniem. Sieć neuronową wykorzystuje się wtedy, kiedy potrzeba programu, który potrafiłby sam się uczyć. – Uśmiechnął się przelotnie. – Gdy to się udaje, otrzymuje się na końcu program, który coś potrafi zrobić, nie wiedząc, jak to się właściwie robi. Spojrzał na nią. Serenity przyglądała mu się bacznie, z zagadkowym blaskiem w oczach. – Dobra – powiedziała w końcu. – Zrób to. Potem wyszła, aby dotrzymać towarzystwa Guyowi, jak ostatnio robiła coraz częściej. Christopher potrzebował prawie całej nocy. W porze kolacji Serenity postawiła przy nim i Guyem cały talerz kanapek i od razu położyła spać. O północy Forti dał za wygraną, jednak Christopher dalej siedział i pracował. W transie, w jakim się znalazł, w ogóle nie zdołałby zasnąć.

Musiał przypomnieć sobie wszystkie książki, które czytał na ten temat. W myślach mieć je znowu w rękach, wertować je i przypominać sobie związane z nimi rozmyślania – to było niczym podróż do czasów dzieciństwa, do lat, kiedy jeszcze wszystko było takie, jakie być powinno. Pisał niezbędne procedury, wspominając, jak ojciec uczył go BASIC-a. Budował metastrukturę, myśląc o swoim pierwszym pececie. Sprawdzał i optymalizował podstawowe procedury, wspominając pierwszą wyprawę na bezmiary Internetu. Aż wreszcie sieć neuronowa została ukończona. Działała. Było już późno, prawie zaczął się ranek. W aucie panowała cisza, jeśli nie brać pod uwagę okazjonalnego chrapania Guya. Christopherowi wydawało się, że czas stanął w miejscu i cały wszechświat wokół kampera zniknął. Czuł się jak wyżęta szmata, ale musiał to jeszcze doprowadzić do końca. Wziął kopię oprogramowania poszukującego, tego które opracowali wspólnie, i połączył je z siecią neuronową – wszystkie parametry, które miały znaczenie, wszystkie wartości progowe oraz wszystkie tablice decyzyjne. Po drugiej stronie grubej zasłony już świtało, kiedy Christopher wreszcie wyłączył komputer i wpełzł na górę, na materac obok Serenity, nie zdjąwszy nawet ubrania. Zasnął, zanim jeszcze dotknął głową poduszki. Nazajutrz Guy nadal pozostał sceptyczny.

– Bene – mruknął. – Przynajmniej w dalszym ciągu działa. Ale czy czegoś się uczy… Jak to rozpoznać? – Tylko dzięki wszechstronnym testom porównawczym – powiedział Christopher. – A na nie nie mamy czasu. – Dobra – Guy jęknął, jak gdyby to on spał jedynie dwie godziny. – Od czego zaczynamy? – Od osiemnastego marca. A potem się cofamy. Najpierw był deprymujący ciąg fałszywych alarmów. Program identyfikował jako kamery monitoringu szklanki na regale w jakimś barze, kolczyk, książkę zapomnianą przez kogoś z tyłu samochodu, części ramy okna, na którą padał niezwykły cień, jakiś kafelek w toalecie. Guy milczał, Christopher także. Zamiast tego ciągle klikał na „źle”. Aż wreszcie pojawił kadr, na którym rzeczywiście widać było kamerę. Znajdowała się na skrzyżowaniu. „Dobrze”, kliknął Christopher. Później program pracował dłuższy czas, zanim wreszcie zameldował o trafieniu. Patrzyli jak zaklęci na licznik czasu, wskazujący coraz dalszą przeszłość. Wyszukiwanie ustawili tak, że wykonywało skoki co najmniej pięciominutowe. Rozpoznawało także, czy jakiś obraz nie zmienił się drastycznie w porównaniu z poprzednim – jeśli nie, to już nie wypatrywano na nim kamery. Kolejnym trafieniem ponownie okazała się prawdziwa kamera monitoringu, tym razem w jakimś domu towarowym. – Tam kupiłem tę marynarkę – cicho powiedział Guy i skinieniem głowy wskazał swoje ubrania.

A jednak widać było, że trafienia stają się coraz częstsze. Od czasu do czasu program nadal brał za kamery jakieś całkowicie dziwaczne rzeczy: wazon, otwory w segregatorze, widokówkę z wielkimi kwiatami, elementy graffiti w przejściach podziemnych i tak dalej, ale przeglądał również całe dni i tygodnie, nie zgłaszając niczego. – Wtedy byłem w domu, leżałem w łóżku z przeziębieniem – wyjaśnił Guy. – Byłbym zaniepokojony, gdybym odkrył tam jakąś kamerę. Potem program zaczął znajdować kamerę za kamerą, w odstępach krótszych niż dziesięć minut. – To Londyn – oznajmił Guy. – To ma sens – stwierdził Christopher. – W Wielkiej Brytanii jest największe zagęszczenie kamer monitoringu na całym świecie. A w Londynie największe zagęszczenie kamer monitoringu w całej Wielkiej Brytanii. Guy wpatrywał się w ekran. – To szaleństwo, że jest się śledzonym przez tyle oczu… – Często bywasz w Londynie? – zapytała Serenity. – Od czasu do czasu. Łajdacy są wszędzie – Guy uśmiechnął się szeroko. – A najcwańsi z nich to moi klienci. Poszukiwania trwały nadal. Co prawda, program wyszukiwał coraz trafniej, jednak należało dokładniej przyglądać się niektórym scenom, zwracać uwagę na tło oraz zastanawiać się, gdzie może kryć się informacja, mająca tak wielkie znaczenie dla Koherencji. W każdym

razie kiedy Christopher klikał na przycisk „Szukaj dalej”, robił to z obawą, czy właśnie nie przerywa za wcześnie i nie przegapia czegoś ważnego. Wreszcie przejrzeli czteroterabajtowy dysk. Guy podłączył następny. Potem jeszcze następny. Mijały kolejne godziny. Guy jednak nie schował pierwszego dysku z powrotem do szafki. Wyjaśnił, że to rzeczywiście ostatni, najbardziej aktualny dysk z nagraniami i jeszcze nie został zapełniony. Podłączył go do komputera, aby skopiować nagrania z ostatnich dni. – Wciąż wszystko nagrywasz? – zapytała Serenity z niedowierzaniem. – Przecież znasz moje motto – odparł Guy spokojnie. – Każdy dzień, każda godzina, każda minuta. – Nie do wiary. – Wiesz – powiedział – kiedy już się robi coś takiego, to nie można się zastanawiać, czy to ma sens. Trzeba to po prostu robić, inaczej nie będzie się w stanie tego dalej ciągnąć. Tak mogłoby brzmieć również motto tego, czym się obecnie zajmujemy, pomyślał Christopher. Następny dysk. Dotarli już dwa lata wstecz. I wreszcie – znaleźli to. Zaczęło się od pojawienia się na monitorze nowego trafienia. W tle widać było nowoczesną architekturę, wiele stali, lustrzanego szkła oraz chłodnych barw, przede

wszystkim fioletu. Kamera monitoringu tkwiła na mocowaniu na ścianie. Nie do przeoczenia. Wręcz gapiła się na nich. Christopher ziewnął. – Gdzie to jest? Guy zajrzał do adnotacji, którymi na szczęście opatrzył swoje nagrania. – Znowu w Londynie. Stałem właśnie w… poczekaj… ach, tutaj. To jest Emergent Building. Skoro mieszkałeś w Anglii, na pewno coś ci to mówi. Christopher ze znużeniem wstał, sięgnął do lodówki i nalał sobie szklankę coli. – Emergent Building… Tak. To jeden z tych szklanych pałaców nad Tamizą. Totalnie nowoczesny, totalnie obrzydliwy, totalnie dwudzietopierwszowieczny. – Pociągnął łyk. – Londyńczycy chyba mówią na niego „Tort”. Guy roześmiał się. – Nie wiedziałem. Ale pasuje. – Co to za budynek? – dopytywała się Serenity. – Olbrzymi biurowiec – wyjaśnił Guy – Jedna z tych pokazowych inwestycji, gdzie czynsz jest za wysoki, aby kogokolwiek było na niego stać. Trochę przypomina rzymskie Koloseum, jeśli je znasz. – Tylko z obrazków – powiedziała Serenity. – Wszystko jedno – stwierdził Forti. – Tak naprawdę to nie jest zbyt podobne do Koloseum.

Christopher słuchał tylko jednym uchem. Czuł się zmęczony. Może teraz się na chwilę położy, a dalszymi poszukiwaniami zajmie się ta dwójka? Kusząca myśl. – Wyobraź sobie budynek, który wygląda jak wielki, gruby pierścień, dosyć wysoki – szesnaście pięter – na zewnątrz opadających ukośnie. Ma przeszklone ściany. Kiedy się przed nim stoi, wygląda niczym twierdza ze szkła. Poza tym Christophera bolała go głowa. Kiedy po raz ostatni wychodził z tego kampera? Sam nie wiedział. Niepokojące. Najwyraźniej zaczynał wracać do swoich starych zwyczajów i unikać świeżego powietrza. – Wnętrze jest gruntownie przemyślane. Deszcz nie pada tam do środka, a wpadające promienie słońca przez większą cześć roku wystarczają do ogrzania całej budowli. Nakład energii zużywanej na ogrzewanie lub chłodzenie w założeniu ma być minimalny. – Brzmi nawet nieźle – zauważyła Serenity. – Jasne – Guy skakał po nagraniu, szukając miejsc z widokiem na budynek. – Tutaj, widzisz? Każda kondygnacja ma okalającą ją galerię, z której można patrzeć na zewnątrz. Ciągle chodzą tamtędy ludzie, nawołują się i tak dalej. To ma stwarzać dobry klimat do komunikacji. Przynajmniej tak jest napisane w różnych broszurach. Szkoda tylko, że na dole, na wewnętrznym dziedzińcu, nie ma żadnej kafejki, jedynie takie obrzydlistwo. – Kolejny obraz, jakiś kształt, nieco przypominający kryształ. –

Paskudne, co? Wykonane całkowicie ze szkła pancernego. Nawet meble są szklane, nawet ściany działowe, wszystko, taki żarcik, ale dający zabezpieczenie przed włamaniem. To oddział banku Silverstone. Mottem firmy jest całkowita przejrzystość: kosztów, warunki umów… Głowa Christophera jak gdyby sama z siebie gwałtownie uniosła się w górę. – Powtórz – poprosił. – Jak się nazywa ten bank? – Silverstone. – To jest to. – Co? Nagle Christopher poczuł się całkiem rześko. Ból głowy, znużenie – wszystko zniknęło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. – Mój ojciec wspominał tę nazwę, to była jedna z luk w jego wspomnieniach, która się wypełniła. Mówił, że moja matka pracuje w Banku Silverstone. – Wskazał monitor. – To tutaj ma coś wspólnego z Koherencją, na pewno. – Z powrotem rozsiadł się przy stole, ze szklanką coli w dłoni. – Co tam robiłeś? Guy spojrzał na Christophera tak, jak gdyby się zastanawiał, czy chłopak właśnie nie oszalał. – Byłem z kolegą – wyjaśnił. – Z Ghandarajem. Znam go z CalTechu. Pochodzi z Indii, studiował architekturę i ochronę środowiska, a teraz mieszka w Norwegii. – Przewinął nagranie, pokazał podobiznę ciemnoskórego

mężczyzny, uśmiechającego się z pewnością siebie. – Dobra. I czego tam szukaliście? – Ghandaraj interesuje się tym, jak konstrukcja gmachu wpływa na samopoczucie osób znajdujących się w środku. Mówi, że owszem, ekologiczne budowle są piękne i dobre, ale czy ludziom w środku też jest pięknie i dobrze? A może oszczędza się energię kosztem zdrowia? Chciał zrobić o tym reportaż, wypytać ludzi, przeprowadzić pomiary, zrobić swoisty film szkoleniowy dla studentów i przy odrobinie szczęścia program dla norweskiej telewizji. Pomagałem mu przy tym, nic poza tym. Przeglądał dokładnie nagranie. – Najpierw miałem być operatorem, ale nie miałem na to najmniejszej ochoty. Jestem przecież swoim własnym kamerzystą. Poza tym moje okulary nie widziałyby nic z tego, co ja widziałbym przez wizjer kamery. – Postukał się w oprawkę, tam, gdzie miał ukrytą własną kamerę. No jasne, filmowałby wtedy jedynie tył drugiej kamery. – Ghandaraj znalazł kogoś innego, profesjonalistę, a ja zajmowałem się dźwiękiem. Tak, z mikrofonem na pałąku, z magnetofonem na pasku, staromodnie, ale skuteczne. O, to jest nasz operator, Chen. Nie wiem skąd pochodzi, przypuszczam, że z Wietnamu. W każdym razie mieszka w Sztokholmie, ma żonę Szwedkę i pracuje w telewizji. – Dobra – powiedział Christopher. – A dlaczego akurat Emergent Building?

Pentabyte-Man wzruszył ramionami. – Myślę, że dlatego, że to taki wzorcowy projekt ekologiczny. Nie mam pojęcia, trzeba by zapytać Ghandaraja. Dla mnie to po prostu była frajda, móc tak trochę pobawić się w reportera. Wcześniej byliśmy w jeszcze w kilku innych budynkach – w biurowcu w południowych Niemczech, całym zbudowanym z drewna, w siedzibie Komisji Europejskiej w Brukseli… I tak dalej. Jak będziemy szukać dalej, na pewno coś znajdziemy. Siedziba Komisji Europejskiej. Europejskie centrum władzy. Nagle Christopher zastanowił się, czy to tutaj, to aby nie kolejny, fałszywy alarm. – Dobra – powiedział. – Co robiliście w Londynie? – Możemy się przyjrzeć – stwierdził Guy i puścił wideo. Widać było, jak cała trójka wchodzi do budynku, który wznosił się przed nimi, błyszczący i okazały. Emergent oznaczało tyle co „rosnący”, „samodzielnie się rozwijający”. Nazwa nieźle oddawała sprawiane przez niego wrażenie. Budowla wyglądała tak, jak gdyby właśnie wyrosła z podłoża. Odbijały się w niej panorama miasta oraz chmury na niebie, sprawiając, że przypominała gigantyczna fatamorganę. – Byliśmy umówieni w takiej agencji reklamowej, na siódmym piętrze – wyjaśnił Guy. – Intrusive Pictures, jeśli dobrze pamiętam. Robi te nachalne reklamy, które tak wkurzają przy surfowaniu w sieci. Przeszli przez bramę wejściową, idąc jakimś tunelem.

Trochę to przypominało wkroczenie do średniowiecznego zamku, tyle że otoczyło ich szkło, nie kamień. Wewnętrzny dziedziniec wypełniało miękkie, padające z góry światło. Pierwsze spojrzenie Guya powędrowało właśnie ku górze, na okalające budynek galerie, z tej perspektywy przypominające trybuny. Każdą barierkę wykonano ze szkła o innym kolorze, przez co składały się na tęczowe spektrum barw: od czerwieni aż po fiolet. Następne spojrzenie padło na przeszklony bank, przypominający lodowy kloc na dnie misy. Rzeczywiście, w budynku przezroczyste było wszystko, co tylko dało się uczynić przejrzystym: ściany, stoły, okienka, nawet biurka. A gdy przyjrzeli się uważnie, zauważyli, że również kasetki na gotówkę oraz sejfy bankowe. Tylko pracownicy i klienci nie byli przeźroczyści. Znaleźli się w windzie, jadącej na piętro zielone. Bardzo odpowiednio. Weszli do agencji, porozmawiali z jej szefem, potem ze współpracownikami, za każdym razem rozstawiając wcześniej kamerę. Żartowali, aby rozluźnić atmosferę, i tak dalej. Ciągle to samo, po prostu nudy. Christopher poczuł, jak rodzi się w nim zwątpienie. A naprawdę już uwierzył, że coś znaleźli. – Byliście też w tym banku? – zapytał w pewnej chwili. – Nie – powiedział Guy. – Szkoda. – Chcieliśmy. Ghandaraj próbował wejść, ale można tylko

z kartą kodową. Jak nie jesteś klientem, to nie masz wstępu. – A jeśli ktoś dopiero chce zostać klientem, to co ma robić? – zdziwiła się Serenity. Guy wzruszył ramionami. – Poproszę o jakieś łatwiejsze pytanie. Nagranie trwało nadal i nadal, było równie interesujące, co schnięcie farby. Christopher poczuł, że zaczyna się niecierpliwić. – Co to ma wspólnego z Koherencją? – zapytała Serenity. Nikt nie odpowiedział. Po prostu wpatrywali się w ekran. Śledzili kolejną rozmowę, w której znowu ktoś tłumaczył, że w poprzednim biurze często bolała go głowa, a w tym już nie. – Przeskoczę trochę do przodu – stwierdził Guy. Przeskoczył spory kawałek, jakieś kilka godzin. Wywiady się kończyły. Uścisnęli dłoń jakiemuś szefowi, a kiedy opuszczali biuro, Ghandaraj, swoim wspaniałym, śpiewnym hindusko-angielskim, wyjaśnił, że spróbują teraz porozmawiać z kimś na najwyższym piętrze. Zaraz pod szklanym dachem, tam, gdzie musi się zbierać ciepło. Znowu winda, kolejne piętro, tym razem fioletowe. Wskaźnik czasu zbliżał się do miejsca, na którym zatrzymał się program wyszukujący. – Po prostu spróbujemy gdzie indziej – wyjaśnił Ghandaraj ze złośliwym uśmieszkiem. – Zawsze da się znaleźć kogoś, kto chętnie wystąpi w telewizji.

Śmiechy, trzęsący się obraz. Christopher pochylił się do przodu. – Zatrzymaj jeszcze raz. Trochę cofnij. Ten szyld z nazwą firmy, zaraz na wprost. Możesz go powiększyć? Guy poszukał odpowiedniego miejsca, dał zbliżenie na wąski szyld wiszący na ścianie. Ciemnoniebieskimi literami na jasnoszarym tle napisano: TransMobileNet – Software Development Department. Christophera przeszedł zimny dreszcz. – To jedna z firm zajmujących się telefonią komórkową i kontrolowanych przez Koherencję. To przez ich sieć łączą się chipy. Serenity i Guy spojrzeli na niego, szeroko otwierając oczy. – Więc to dobry trop? – upewnił się Guy. – Bardzo dobry. Oglądajmy dalej. Widać było, jak cała trójka idzie wzdłuż galerii, mijając same zamknięte drzwi. Zobaczyli jakiegoś mężczyznę, który ruszył akurat im naprzeciw, wyciągnął z kieszeni kartę kodową, przez chwilę trzymał przed jednym z czytników, otworzył drzwi i wyszedł na zewnątrz. – Szybko – syknął Ghandaraj. Pospieszyli w stronę zamykających się drzwi. Ghandaraj w ostatniej chwili udaremnił ich całkowite zamknięcie się i pchnął je, aby rozwarły się ponownie. Za nimi znajdowało się ciemne pomieszczenie pełne komputerów. Niektórzy z pracujących przy nich ludzi

natychmiast zerwali się miejsc, niemal synchronicznym ruchem, i ruszyli w stronę intruzów, po czym obcesowo wypchnęli ich za próg. Następnie otoczyli ich na galerii. Jeden zapytał, czy nie potrafią czytać, bo nad drzwiami jasno i wyraźnie napisano „Wstęp wzbroniony”. Kazali im oddać kamerę. Wybuchła kłótnia. Chen raz za razem krzyczał: „Nie była włączona” i wzbraniał się przed wypuszczeniem sprzętu z rąk. Wreszcie tamci ludzie dali za wygraną, pozwalając, aby pokazał im na wbudowanym monitorze, co zdołał nagrać. Tymczasem pojawiły się cztery osoby w mundurach, pracownicy ochrony. Wyprowadzili Guya, jego kolegę oraz kamerzystę z budynku, na pożegnanie radząc, aby już nigdy więcej się tutaj nie pokazywali. – Cofnij – polecił Christopher – do miejsca, kiedy otwieracie drzwi i patrzycie na pomieszczenie z komputerami. Klatka po klatce. Guy oznaczył początek i koniec sekwencji trwającej niecałe pięć sekund i odtworzył nagranie w zwolnionym tempie. Dużo nie było widać. Przede wszystkim monitory komputerów. Tyły głów. A wyżej, na ścianie, kamerę monitoringu, skierowaną w stronę drzwi. – Jak bardzo możesz to powiększyć? – zapytał Christopher. – Całkiem, całkiem – odparł Guy. – Nagrywam w wysokiej

rozdzielczości. Muszę, jeśli chcę dojść do petabajtu. – Zobaczmy, czy scena przy drzwiach odbija się w obiektywie. Guy powiększył ciemne oko kamery. Rzeczywiście – widać było jasny prostokąt otwartych drzwi, trzech intruzów, o twarzach oświetlonym światłem z zewnątrz, dawało się wyraźnie rozpoznać Guya. – Bingo! – oznajmił Christopher. – Niewiarygodne – jęknął Guy. – I co teraz? – zapytała Serenity. – Przyjrzyjmy się monitorom, może coś na nich zauważymy. Znaleźli coś na komputerze z lewej strony, widocznym krócej niż sekundę. Jeden, jedyny obraz był na tyle ostry, aby dało się odczytać zwartość ekranu. Widać było fragment kodu programu. Procedurę tak krótką, że w całości mieściła się na monitorze. Rozpoczynał ją nagłówek: CORE DISTRIBUTION LOOP. Pod spodem było napisane: ** CONFIDENTIAL** Christopher wpatrywał się w obraz, przesunął wzrokiem po tekście programu. – To musi być to. – Jesteś pewien? – Tak. – I co to znaczy? – zapytała Serenity. Christopher gwałtownie wciągnął powietrze przez zęby.

– Nie mam pojęcia.

73 | – Martwisz się procesem taty? – zapytała matka. – Nie – odparł Brad. Uśmiechnęła się z ulgą. – Bo przecież nie ma czym, prawda? Ta cała sprawa… to spali na panewce. Jestem pewna. Teraz robią wiele hałasu i wysyłają sobie groźne listy, ale tak zawsze się robi, na tym właśnie polega ich praca. Jednak ostatecznie przecież prawnik prawnikowi oka nie wykole. W każdym razie jeszcze się z czymś takim nie spotkałam. Brad tylko przytaknął. Nie przejmował się procesem taty. Tak naprawdę prawie w ogóle o nim nie myślał. Miał na głowie całkiem inne zmartwienia. – Chciałam ci to powiedzieć – ciągnęła matka – bo ostatnio jesteś taki ciągle zamyślony. W ogóle ciebie nie poznaję. Zamyślony? Gdyby tylko o to chodziło. Tak naprawdę coraz częściej i dłużej w ogóle o niczym nie myślał i potem niczego nie potrafił sobie przypomnieć. Tiffany była pierwszą osobą, której się z tego zwierzył. – Zastanawiam się, czy to nie jest jakaś choroba – oznajmił. – Ale nie mam odwagi mówić rodzicom. Siedzieli na przeszklonej werandzie, wypełnionej ciężką, prawie duszącą wonią orchidei hodowanych przez matkę Tiffany. Słońce wisiało na niebie, a zza jakiegoś otwartego okna dobiegał klekot klawiatury. To starszy brat dziewczyny pisał pracę na uczelnię.

Tiffany wpatrywała się w pustkę. – Ze mną jest tak samo. Mam wrażenie, że się rozpuszczam. Tracę samą siebie – westchnęła ciężko. – Myślę, że to ma coś wspólnego z Lifehookiem. – Tak sądzisz? Też się nad tym zastanawiałem. Może go nie toleruję? – A ja się nawet zastanawiałam, czy nie kazać go sobie usunąć. – I co? – Nie potrafię się zdecydować – odparła. – Jest tyle „za” i tyle „przeciw”, że nie potrafię wyciągnąć żadnego konkretnego wniosku. – Dodała jeszcze smutno – Czuję się jak jakiś kaleka! Brad chwycił ją za rękę. Chwilę potem słońce znalazło się w całkiem innym miejscu, a przed nimi stanęła matka Tiffany. – Tutaj sobie siedzicie, grzecznie i cichutko – zdziwiła się. – Kiedy przyszłam do domu, zastanawiałam się, co tak cicho… Wszystko w porządku? Chcecie się czegoś napić? – Dziękujemy – odpowiedzieli chórem. – Wszystko w porządku.

KRYZYS 74 | Christopher obudził się gwałtownie, z trwożnie bijącym sercem. Usiadł zdyszany, rozejrzał się. Świt. Materac. Pomieszczenie sypialne nad szoferką. Śpiąca Serenity. To był tylko sen. Tylko sen. Przesunął obiema dłońmi po twarzy, czuł, że serce wciąż mu łomocze. We śnie znowu był w pracowni swojej babci, w jej zimowym ogrodzie, w tej poprzetykanej światłem dżungli zielonych roślin. Znowu malowała ten ogromny obraz przedstawiający siatkę, na której skrzyżowaniach widniały mózgi. Tyle że tym razem już nie czuł się bezpiecznie. Niespokojniej krążył miedzy między obrazami, niczym w labiryncie… Christopher odetchnął. To był tylko sen. Co za ulga! Szedł w tym śnie za jakimś dźwiękiem, jękiem dochodzących gdzieś z głębi zimowego ogrodu. „Zostań tu”, powiedziała babcia. „Oglądaj moje obrazy”. Jednak szedł za owym dźwiękiem i kiedy odsunął jakiś dziwny, palmowy liść, zobaczył Serenity, leżącą na ziemi razem z PentabyteManem, oboje byli nadzy i… To wspomnienie raziło Christophera jak grom, paliło ogniem. Przy czym to był tylko sen! Sny nic nie znaczą! A jeśli jednak? Jeżeli babcia oznacza bezpieczeństwo?

A jej malowidło Koherencję? A jeśli ten sen pokazuje przeczucie, którego nie dopuszcza do siebie na jawie, że bezpieczeństwo odnajdzie tylko w Koherencji? Bzdura, powiedział sobie. Kompletna bzdura. Najwyższa pora wstać i zacząć myśleć o czymś innym. Przede wszystkim o czymś pożyteczniejszym. Po cichu zszedł na dół, uruchomił komputer, wyłączył dźwięk i raz jeszcze obejrzał całą scenę z wczorajszego wieczora, klatka po klatce. Robił zbliżenia na każdy pojedynczy monitor, pozwał działać na siebie oglądanym obrazom. Nie, nawet kiedy obejrzało się już wszystko pod każdym kątem, ten krótki program – CORE DISTRIBUTION LOOP – stanowił jedyną informację mającą jakieś znaczenie, zawartą w trwającym sekundę zerknięciu na salę. Wszystko inne było przypadkowe, niezrozumiałe, bezwartościowe. Otworzył plik tekstowy, do którego, litera po literze, przepisał program z tej klatki filmu, na której był wyraźnie widoczny. Sprawdził wszystko, by nie popełnić żadnego błędu. Dobra. Przyjmijmy, że to program, który Koherencja ze wszystkich sił chce utrzymać w tajemnicy. O co jednak w nim chodzi? Czego dotyczy ta procedura? Nagłówek napisano w języku C, używanym do optymalizacji procesów czasowo krytycznych. Program zdawał się również przysposobiony do działania z najwyższą

możliwą szybkością. Słowo DISTRIBUTE w tytule wskazywało, że jakimiś kanałami rozprowadza ściągane skądś dane. Przy czym korzystał z tabeli bazy danych, aby upewnić się, jakimi dokładnie kanałami. Tak, a potem wszystko zaczynało się od nowa. Stąd LOOP. Cała procedura zamyka się w nieskończonej pętli. Dobra, całkiem elegancki programik. Przyjemnie zwarty. Cała sprawa z dostępem do bazy danych wyglądała trochę dziwnie, musiałby się jeszcze nad tym zastanowić… Jednak niezależnie od niej, to jaki do licha może być powód tego, że Koherencja zaczęła pełne takiej determinacji polowanie na wideo Pentabyte-Mana? Co w tym programie jest aż tak groźnego? Nie potrafił tego zrozumieć, pomimo najlepszych chęci. A może Koherencja po prostu przeceniła niebezpieczeństwo? Czy aby przy swojej nadmiernej inteligencji sama się nie oszukała? Niewykluczone. Christopher nie potrafił się oprzeć wspomnieniu George’a Angry Snake’a i słów młodego Indianina, który później stał się jego przyjacielem. Tych, że inteligencja stanowi broń obosieczną. Chociaż wtedy wszystko okazałoby się jedynie gorzkim żartem. Oznaczałoby, że Koherencja mordowała i okłamywała tylko po to, by znaleźć zagubiony klucz do sejfu, którego nikt inny i tak nie rozpoznawał, nie wspominając o jego użyciu!

Gdyby tak rzeczywiście było, trudziliby się na próżno. Christopher wpatrywał się w program. Dobra, nie wiedzieli, czy to rzeczywiście jest informacja, której tak obawia się Koherencja. Możliwe, że jeśli poszukają dalej, odkryją coś bardziej kontrowersyjnego. Z drugiej strony, gdyby się tak zastanowić nad tym, co właśnie znaleźli… Kod źródłowy oznaczony został jako ściśle tajny. Dzięki kamerze skierowanej na drzwi dawało się jednoznacznie zidentyfikować Guya. Nagranie pochodziło z miejsca, gdzie ewidentnie opracowywano oprogramowanie, które wyglądało na system operacyjny zarządzający Koherencją. Jak wysokie było prawdopodobieństwo, że Giuseppe Forti jeszcze kiedy indziej znalazł się w samym środku podobnego splotu okoliczności? Jasne, mogli szukać dalej. Aż do końca dnia, mieli przecież wystarczająco dużo danych. Ale czy nabiorą większej pewności, niż mieli właśnie teraz? Christopherowi przyszła do głowy jeszcze jedna myśl. Pomysł, na który nie wpadł wczoraj. Pytanie o to, dlaczego nie wiedział o widocznym na filmie programie. Przecież kiedyś stanowił części Koherencji – no, tak mniej więcej. W każdym razie, tkwił w niej wystarczająco głęboko, by wiedzieć o wszystkim, o czym i ona wiedziała. Oczywiście, w chwili, gdy się odłączył, utracił wiedzę posiadaną przez innych… ale wciąż pamiętał, że kiedyś wiedział dużo. Ale tego nie. Nigdy nie miał z czymś takim do czynienia.

Albo już nie pamiętał, że o tym wiedział. Także możliwe. Z tyłu kampera dobiegły jakieś westchnienia oraz jęki, a potem rozsunęły się zasłony i pojawił się Guy. Miał na sobie jedynie bokserki, a na widok jego nagiego tułowia, mięśni oraz włosów na piersiach, Christopher niechętnie wspomniał swój sen. – Wciąż przy tym siedzisz czy już do tego siadłeś? – Forti zapytał zaspanym głosem. – Dopiero co wstałem. – No, to już jestem spokojny. – Guy stoczył się z posłania, założył protezę i pokuśtykał do toalety. Christopher starał się ignorować odgłosy dochodzące zza plastykowych drzwi. Guy, po powrocie stamtąd, wciąż jeszcze utykał. Rano potrzebował trochę czasu, by zacząć normalnie chodzić. – I co? – zapytał – Doznałeś nocą jakiegoś olśnienia? – Nie – odparł Christopher. Guy zbliżył się, pochylił nad nim, dusząc ostrym zapachem potu, tytoniu, uryny i jeszcze czegoś. – Po co w ogóle Koherencja programuje w ten… hmm, dosyć tradycyjny sposób? – zapytał. – Przecież mówiłeś, że ich mózgi są bezpośrednio połączone z komputerami? Christopher uniósł głowę, patrząc z niedowierzaniem. – Co za głupie pytanie! – Nie, no poważnie. Najwyraźniej rankiem także umysł Guya potrzebował nieco czasu, aby przestać utykać.

– Może dlatego że dokładne ułożenie w głowie procedury programu byłoby zbyt meczące? Na pewno wiesz, jak to jest. Zastanawiasz się, oczyma duszy już całkiem wyraźnie widzisz jakąś funkcję, a kiedy tylko zapisujesz to w edytorze, od razu zauważasz, że brakuje jeszcze mnóstwa rzeczy. Szczegółów, na których to wszystko się opiera. – Ale Upgraderzy nie muszą korzystać z klawiatury. Mogą myślą przekazywać kody od razu na monitor, prawda? – Tak, tylko wcale nie jest wtedy szybciej. Kiedy jeszcze byłem w Koherencji, też najczęściej używałem klawiatury. Chodzi o to, że wtedy nie trzeba tyle sprawdzać. Jedna myśl, jedno pytanie i już się wie. – No dobra. No to wiem już wszytko. Chociaż… – Guy wskazał tekst programu. – Nie mieści mi się w głowie, że Koherencja stresuje się czymś takim. Co w tym jest aż tak strasznie groźnego? Christopher przyjrzał się ramieniu, którym obok niego podpierał się Guy, patrzył na okrywające je gęste, ciemne włosy. – Może po prostu jesteśmy za głupi, aby to zrozumieć. – Może to jest tylko, no wiesz… jakiś sterownik drukarki, czy coś w tym rodzaju. – Guy wyciągnął głowę, skupił się na programie z ekranu. – Przecież na to właśnie wygląda, prawda? Na to, że rozprowadza dalej jakieś dane. – Bzdura – odparł Christopher. – To jest część jądra systemu operacyjnego, coś takiego jak main loop

w programach okienkowych. – A co ci da samo main loop, jak nie znasz całej architektury? – Guy zakasłał gwałtownie, kaszlem palacza. – Masz pojedynczy kawałek układanki, ale nie masz pojęcia, jak wygląda cały obraz. – Fragment zawsze mówi coś na temat całości – odparł Christopher. – Jeśli ta procedura znajduje się na najniższej płaszczyźnie, można powiedzieć, w jądrze jądra, to Koherencja nie zdoła tego zmienić bez żadnych konsekwencji. Inaczej dawno by to już zrobiła i zaoszczędziła sobie całego wysiłku związanego z wysadzeniem w powietrze centrów obliczeniowych. Ale jeśli zmienia się procedurę jądra, to trzeba zmienić cały oparty na niej system, a on przecież cały czas działa! Koherencja od niego zależy. Majstrowanie przy nim to jak przeprowadzanie na samym sobie operacji mózgu. Guy w zamyśleniu wpatrywał się w ekran. Jego brzuch znalazł się obok ramienia Christophera. Mógłbym mu teraz wbić nóż, przyszło chłopcu do głowy. Przeraził się tej myśli. – Jeśli o mnie chodzi – powiedział wreszcie Forti i wyprostował się – to najpierw pójdę zapalić. Potem poczłapał na tył kampera, wyciągnął swój wyświechtany brązowy szlafrok, poszukał cygaretek i wyszedł na dwór. Drzwi zostawił otwarte. Ledwie to zrobił, obudziła się Serenity i też zeszła na dół. Przycupnęła na siedzisku obok Christophera, tak blisko, że

mógłby ją pocałować. Jednak nie to miał teraz w głowie. – Dzień dobry – powiedziała zaspanym głosem. – Dobry. – I jak? Cały czas nie masz pomysłu, co z tym można zrobić? – Nie mam. Milczeli. Christopher wpatrywał się w tekst programu, ale tak naprawdę nie był w stanie się nad nim zastanawiać. Teraz, kiedy Serenity siedziała tuż obok, po prostu nie chciał mu wyjść z głowy tamten obraz ze snu, to jak leżała na podłodze całkiem naga, nad nią Guy… Jasna cholera! Gwałtownie zaczerpnął powietrza i potrząsnął głową, chcąc wyzbyć się wspomnienia. – Wiesz co? – stwierdziła Serenity. – Tutaj w środku rano zawsze strasznie śmierdzi. Powinniśmy otwierać wszystkie okna. – Być może. Odpowiedź chyba jej się nie spodobała. – To najpierw sama wyjdę na dwór – oznajmiła, potem wstała. – Potrzebuję świeżego powietrza. Spojrzał na nią, sam nie wiedząc, co ma zrobić. Tylko sen, przypomniał sobie. Może będzie lepiej, jeśli zacznie to sobie regularnie powtarzać. Usłyszała, jak na zewnątrz Guy mówi coś do Serenity. Nie słyszał co dokładnie, jednak odpowiedziała dźwięcznym śmiechem.

Zraniło go to prosto w serce.

75 | Gdyby tylko potrafił się skoncentrować! Gdyby tylko był w stanie spokojnie pomyśleć! Christopher wpatrywał się w ekran, w kod źródłowy programu, ale tak naprawdę wciąż widział coś innego, bo chaos w jego wnętrzu wszystko mu przysłaniał. Koncentracja! Do jasnej cholery, przecież właśnie skupienie zawsze stanowiło jego siłę! Dobra. Ten dostęp do banku danych – to było jakieś dziwne. Bardzo specyficzne. Przypominał mu coś, powinno mu to coś mówić. Był już bliski uchwycenia tego czegoś, jednak wciąż na to po prostu nie wpadał… I znowu nie umiał się powstrzymać przed zerwaniem się z miejsca i sprawdzeniem, co też robią Serenity i PentabyteMan. Na oknie za umywalką wisiała firanka, dzięki której mógł szpiegować tych dwoje, sam pozostając niezauważony. Czuł się podle, ale po prostu nie potrafił inaczej. Nic. Nic nie robili. Od obiadu siedzieli tylko w cieniu kampera i rozmawiali. Guy palił swoje duszne cygaretki, opowiadał anegdoty związane z innymi filmami, w których pojawiał się jako statysta. Wymieniał sławnych aktorów oraz reżyserów, których w ten sposób poznał. Z kim pił piwo, kto był zarozumiały, a kto przystępny – i tak dalej. – Zróbmy sobie dzisiaj dzień przerwy – zaproponował rano Guy, bo przypuszczalnie miał już tego wszystkiego po dziurki w nosie. Przestał wierzyć, że poszukiwania dokądkolwiek ich zaprowadzą. – Jednodniowa pauza dobrze

nam zrobi. No jasne. Christopher ponownie zasiadł przy komputerze, zakłopotany tym, że znowu im się przyglądał, zamiast zastanawiać się nad programem. Czym może być ten bank danych? To było pytanie. Zaczynał już wariować. Przez ten głupi sen. Że też musiało mu się coś takiego przyśnić! Chociaż, z drugiej strony… Przyjrzał się swoim dłoniom. Paznokciom. Klawiszom. Kilka liter się starło, na przykład E. Podobnie I. Czy to się opłacało? Miłość? Takie pytanie okazywało się znacznie pilniejsze. Może podobne lęki stanowiły cenę, jaką się płaci za miłość? Kiedy jeszcze nie miał nikogo, owszem, czuł się czasem samotny. Jednak nie musiał stawiać czoła podobnym obawom. Samotność stanowiła spokojne, chłodne uczucie. Nie wypalała mu dziur w sercu. Można było się do niej przyzwyczaić, to wcale nie było aż takie trudne. Weszła Serenity. – Christopherze – zwróciła się do niego, nie pierwszy raz dzisiaj. – Przecież nie możesz siedzieć tutaj cały dzień! – To mnie wcale nie męczy – odparł. Dlaczego? Dlaczego był taki oschły? Przecież najchętniej padłby jej do stóp i błagał, aby nigdy, przenigdy go nie opuszczała. – Może chociaż później przyjdziesz? – zapytała.

Wziął głęboki oddech, bardzo głęboki. Chciał powiedzieć coś zupełne innego, coś kojącego, pełnego optymizmu – a zamiast tego z sykiem i drżeniem wydobył z siebie słowa, które już w chwili, gdy je wypowiadał, wydały mu się całkiem idiotyczne: – Czy ty naprawdę ciągle musisz z nim flirtować? Spojrzenie Serenity stężało. – Powiedz, teraz żartujesz, prawda? – Wciąż z nim chichoczesz, śmiejesz się z tych jego ciężkich dowcipasów… – już nie potrafił się powstrzymać. Chciał się powstrzymać, ale nie był w stanie. – Teraz ty mnie posłuchaj. Cieszę się, że wreszcie ktoś ze mną rozmawia i to wszystko. – To mnie doprowadza do szaleństwa. Nachyliła się ku niemu. – Christopherze – powiedziała cicho – żeby była jasność. To, że się z tobą przespałam, wcale oznacza, że stałam się twoją własnością. Jestem wolnym człowiekiem, który podarował ci swoją miłość. I tak zostanie. Więc nie psuj tego jak jakiś głupek. Kiedy nie odpowiedział, nie potrafił odpowiedzieć, odwróciła się i znowu wyszła na zewnątrz. Christopher siedział bez ruchu, nagle zlany potem. W jego myślach panował kompletny chaos. Co to oznaczało? Co miała na myśli, mówiąc, „jestem wolnym człowiekiem”? Można to było zrozumieć i tak, i siak. Czy ostrzegała, że chce

z nim zerwać? I w ogóle dlaczego „własność”? Przecież nie powiedział ani słowa o tym, że traktuje ją jako swoją „własność”! Czyż nie miał prawa do lęków? Przecież lęki również były uczuciami, a stale się powtarza, że należy dopuszczać do siebie uczucia, podążać za nimi. Bla, bla, bla. Nie, niczego z tego nie rozumiał. Pojmował równie niewiele, co z tego kodu. Nie, nawet jeszcze mniej. Położył dłonie na klawiaturze, skierował spojrzenie na monitor. Komputer zawsze stanowił dlań ratunek wtedy, gdy już dłużej nie potrafił odnaleźć się w życiu, jego ucieczkę, jego bezpieczne schronienie. Jednak teraz to już nie działało. Teraz miał wrażenie, że się rozpuszcza. Znika. Sam nie miał pojęcia, ile czasu tak przesiedział, kiedy nagle rozmowa na zewnątrz stała się głośniejsza, wmieszały się w nią obce głosy. Znowu zerwał się z miejsca i wyjrzał zza firanki. To tamta starsza para, właśnie wróciła ze spaceru. Rozmawiali po francusku, a potem starszy mężczyzna tłumaczył Serenity na angielski, z mocnym akcentem. Wyjeżdżali jutro. – Mam nadzieję, że ja też jeszcze gdzieś pojadę – powiedział Guy do Serenity, kiedy dwoje Francuzów odeszło już do swojej przyczepy. – Dzisiaj mamy przedostatni dzień zdjęć. Trzeba to wykorzystać. – Spojrzał na nią z naciskiem. – Piękna pani, czy masz ochotę przespacerować się do

miasteczka? A Serenity, po krótkim zastanowieniu, odpowiedziała: – Tak. I roześmiała się. Christopher niemal upadł z powrotem na swoje siedzenie. Bach! – i wszystko wróciło, jak jakaś wielka, świetlna reklama, tak ze sto na sto metrów. Obraz z jego snu. Serenity obejmująca Pentabyte-Mana. Jęcząca. Drapiąca palcami jego nagie plecy. Zamiast po prostu przeminąć, jak każdy normalny sen, ten przeklęty obraz stawał się coraz bardziej szczegółowy, coraz wyraźniejszy. A przecież, jak ciągle powtarzał sobie Christopher, stanowił kompletną bzdurę. Wszystkie obawy były pozbawione sensu. Przecież Serenity nie wychodzi teraz z Guyem, aby pofiglować z nim w krzakach. Wcale taka nie była. Nie zrobiłaby czegoś podobnego. Jednak powtarzanie sobie tego prawie w ogóle nie pomagało. Jakaś inna część jego umysłu gorączkowo zajmowała się odmalowywaniem właśnie takiej sceny, czyniąc ją tak realistyczną, że stawała się prawie nie do odróżnienia od prawdziwego wspomnienia. Procedura. Gdyby tylko potrafił się na niej skupić! Serenity szybko wbiegła po schodkach sprężystym krokiem. Czyżby radosnym? – wyszeptał wewnątrz niego rozgorączkowany głos. – Idę do miasteczka na zakupy! – oznajmiła, łapiąc

ciemnoczerwoną torbę z materiału, której zawsze do tego używała. – Dobra – powiedział Christopher, czując drętwotę w ciele i w sercu. Potem jeszcze do środka głowę wetknął Guy. – Obejrzę sobie, jak filmują na plaży – wyjaśnił wesoło. – Ostatnia taka szansa, wiesz? Zakładając, że jeszcze trzymają się planu zdjęć. – Dobra – powtórzył Christopher. – Dasz sobie radę? Czy da sobie radę? Przytaknął tylko. Przez otwarte drzwi patrzył, jak tych dwoje zbliża się do ścieżki prowadzącej do miasteczka, spoglądał tak długo, aż zniknęli z pola widzenia. Potem zerknął na swoje dłonie. Drżały.

76 | Kiedy szli ścieżką w stronę miasteczka, Serenity nie potrafiła przestać myśleć o Christopherze. Chyba faktycznie przywykła już do tego, iż całkowicie zamknął się w sobie i nie zauważa niczego wokół. Chociaż dzisiaj zachowywał się wyjątkowo dziwnie, nawet jak na siebie. No tak. Z pewnością coś z tego będzie. Może do czasu, jak wrócą, zdąży już wpaść na jakiś błyskotliwy pomysł. Było duszno, co zadziwiało po tumanach mgły, snującej się jeszcze rankiem po okolicy. Przez dłuższy czas wręcz zanosiło się na deszcz. Jednak teraz między kolczastymi zaroślami z lewej i prawej strony drogi powstrzymującymi wiatr panował naprawdę potężny upał. Powietrze było przy tym dziwnie nieruchome. Może dzisiejszy dzień świetnie nadawałby się na kąpiel. Szkoda, że nie zabrała ze sobą kostiumu. – Christopher nie daje za wygraną, co? – zagadnął Guy. – Chodzi mi o to, że on to sobie chyba inaczej wyobrażał. – Może nasze znalezisko wcale nie jest tym, o co chodzi Koherencji – odparła Serenity. – Możliwe – Guy wzruszył ramionami. – Sami zobaczymy. Najlepiej byłoby, gdyby też sobie zrobił przerwę. Ze świeżą głową wszystko idzie łatwiej. Jakiś czas szli w milczeniu, a kroki zgrzytały cicho na piasku. Gdzieś zaterkotał silnik. Jakaś jaszczurka przemknęła przed nimi po ścieżce, żywa, zielona i tak błyszcząca, jak gdyby była z metalu.

– Tak w ogóle to jak długo ze sobą jesteście? – zapytał Forti. – Jeszcze nie tak długo. – Serenity zauważyła, że nie chce zagłębiać się w szczegóły. Kiedy był ten pamiętny dzień w Rennes? Wydawało się, że minęła cała wieczność. A tamten dzień, kiedy Christopher niespodzianie zjawił się w jej życiu? To też zdarzyło się na plaży. – Jeszcze pół roku temu się nie znaliśmy. – Mhm. Tak właśnie myślałem. – Dlaczego? – Ach, jakoś widać. Serenity spojrzała na niego. – A ty? Byłeś z kimś dłużej? Uśmiechnął się szeroko. – Chodzi ci o to, czy jeśli dalej poszukamy, natkniemy się wśród filmów na obrazy z domowego życie we dwoje? Nie. To nie dla mnie. – W związku z twoim projektem? – Także – przyznał Guy – Ale nie tylko. – Rzeczywiście, potrafię sobie wyobrazić, że kobiety tego nie lubią – powiedziała Serenity. – Mnie by na przykład odstraszało. Roześmiał się głośno. – Wierzę ci. Ale niektóre kobiety to nawet kręci, najczęściej takie, które całe otoczenie traktują jak scenę, a swoje życie jak film. One sądzą, że to jest fajne. Chociaż

tylko przez jakiś czas. – A czy zakończyłbyś ten swój projekt dla naprawdę wielkiej miłości? – zapytała, mając wrażenie, że przekracza jakąś granicę. Guy uśmiechnął się, zamyślony. – Dobre pytanie. Powiedzmy, że jeżeli kiedykolwiek stanąłbym przed takim wyborem i miałbym zdecydować się na jakąś kobietę, to, w każdym razie z mojej strony, musiałaby to być prawdziwa miłość. Zatrzymał się. Dotarli do skrzyżowania, gdzie ścieżka odchodziła w stronę drugiego kempingu i w stronę plaży. – Muszę iść tędy – oznajmił. Serenity przystanęła. – Dobra. – Nie masz ochoty przejść się ze mną? Możliwe, że na plaży będą teraz kręcić wielką scenę walki. Piraci kontra ludzie króla. Obłoki prochowego dymu i szczęk kling. Serenity uniosła torbę na zakupy. – A kto się zatroszczy, żeby na obiad było co jeść? – W imię sztuki należy ponosić ofiary. Potrząsnęła głową. – Obejrzę sobie później w kinie. – Ze smutkiem pomyślała, jak to mało prawdopodobne. – Jeśli będziemy mieli szczęście. – Nigdy nie wolno porzucać nadziei – stwierdził Guy beztrosko. – No, to na razie – pomachał jej dłonią i odłączył

się. Już w ogóle nie było widać, że nosi protezę. W miasteczku panowało zwyczajne poruszenie. Robotnicy na nowo przykręcali znaki drogowe, usunięte na czas zdjęć. A zatem zakończono filmowanie w centrum miejscowości. W kafejce przy ulicy Serenity spostrzegła dwóch aktorów, który brali udział w scenie pod kościołem. Czyli ekipa jeszcze nie wyjechała. Pewnie Guyowi poszczęści się na plaży. Spacer do supermarketu stał się już dla niej rutyną, nawet czuła się troszkę dumna, że tak dobrze odnajduje się w obcym kraju. W sklepie było niewielu klientów. Przy kasie znowu siedziała ta dziewczyna o mocno umalowanych oczach, z ożywieniem rozmawiając z jakąś starszą panią, kupującą chleb i pomidory. Zegar na kościelnej wieży wybił właśnie czwartą – najwyraźniej o tej godzinie mieszkańcy Locmézeau nie chadzali na zakupy. Serenity się nie spieszyła. Gdy przyglądała się wyłożonym warzywom i owocom, z głośników wyło No Longer Lonely w wersji Cloud. Teraz piosenka już tylko działała jej na nerwy. Włożyła do koszyka bagietkę, jeszcze ciepłą, świeżą, chrupiącą, której wręcz nie można było się oprzeć. Sami je tutaj piekli; za regałem z pieczywem znajdowało się przejście, w którym widać było piekarnię oraz piece. Oczywiście, nie mogło też zabraknąć sera. Serenity ledwie

oderwała się od regału z nabiałem – potrzebowałaby całego roku, aby spróbować każdego rodzaju! Roku, którego już nie będzie mieć. Kiedy podeszła do kasy, ta okazała się wolna. Dziewczyna siedziała, czekając. Wpatrywała się gdzieś pustkę, z rękoma na kolanach niczym Budda. – Bonjour – powiedziała Serenity i zaczęła wykładać zakupy na taśmę. Żadnej odpowiedzi. Najwyraźniej dziewczyna z mnóstwem cienia na powiekach myślami znajdowała się teraz gdzieś daleko. Przypuszczalnie za sprawą Lifehooka. Serenity odstawiła pusty koszyk na stertę innych, pod ladą. Dziewczyna w dalszym ciągu nie reagowała. Wydawało się, że śpi z otwartymi oczyma. Teraz Serenity uznała, że to już trochę nieuprzejme. – Halo? – powiedziała. Żadnej reakcji. Coś było nie tak. Wcale nie chodziło o brak uprzejmości. Serenity, czując się nieswojo, przyjrzała się gapiącej w dal dziewczynie. Czy dostała udaru? Nie miała pojęcia, jak wyglądają jego objawy, ale w każdym to nie było normalne. Rozejrzała się wokół. Biuro sklepu mieściło się obok wejścia, za szklaną szyba, do której przylepiono tyle kartek, że prawie nie było widać, co jest w środku. Serenity podeszła i zapukała. Wystawiła stamtąd głowę jakaś kobieta o ostrzyżonych na

pazia włosach ciemnoblond. – Qui, Madame?12 Serenity bezradnie wskazała w stronę kasy, gdzie nadal nieruchomo siedziała ekspedientka. – Elle est... je ne sais pas13 – wyjaśnienie, co się dokładnie stało, przerastało jej znajomość francuskiego. Zresztą nie musiała wyjaśniać. Kobieta, najwyraźniej kierowniczka sklepu, sama zobaczyła, że coś jest nie tak. Szybkim krokiem podeszła do kasy, szturchnęła dziewczynę. – Noelwenn? Noelwenn, que'est-ce qui se passe?14 Noelwenn nie zareagowała. Zakołysała się tylko do przodu, a potem do tyłu i ponownie znieruchomiała. – Antoine? – krzyknęła kierowniczka sklepu, a kiedy nikt od razu do niej nie przybiegł, zawołała raz jeszcze, teraz jeszcze głośniej: – Antoine! Z pomieszczenia biurowego szybko wystawił głowę młody mężczyzna o nastroszonych włosach. – Qui?15 – Appelle docteur Le Gall 16– poleciła szefowa i dodała coś jeszcze, czego Serenity nie zrozumiała. Antoine zrobił wielkie oczy, ponownie zniknął w pomieszczeniu biurowym. Zaraz potem widać było, że gdzieś telefonuje, mocno przy tym gestykulując. – Venez – powiedziała kierowniczka sklepu i otworzyła sąsiednią kasę. „Proszę podejść”. Serenity, zmieszana, wyłożyła swoje zakupy na drugą

taśmę. Kierowniczka przesunęła towary pod czytnikiem. Zainkasowała należność oraz życzyła miłego dnia. Następnie zaczęła rozmawiać z jakąś kobietą, która właśnie zjawiła się z pełnym wózkiem. Serenity nie zrozumiała już ani słowa, chociaż z gestów mogła łatwo pojąć, że chodzi o Noelwenn. Serenity, przygnębiona, ruszyła do wyjścia. Co się stało z tą dziewczyną? Przypomniała sobie to, co kiedyś czytała o pacjentach w stanie wegetatywnym. Człowiek mógł przebywać w takim stanie latami, nawet mając otwarte oczy. W ogóle nie reagował na otoczenie. Działo się tak wskutek choroby mózgu, nie całkiem jeszcze zrozumiałej. Niektórzy ludzie wymagali pracochłonnej opieki, niektórzy umierali, inni po prostu pewnego dnia się budzili. Okropnie było widzieć, jak coś takiego nagle się wydarza. Gdy wchodziła do supermarketu, dziewczyna zachowywała się zwyczajnie, a już pół godziny później… Naprawdę, coś okropnego. Serenity minęła jakieś czerwone auto, stojące na skraju drogi z włączonym silnikiem. Siedziało w nim dwóch młodych mężczyzn. Zdawali się na coś czekać. Dwadzieścia kroków później zatrzymała się i odwróciła. Auto stało nadal. Zawróciła. Mężczyźni nie zwracali na nią uwagi. Nie rozmawiali ze sobą. Po prostu patrzyli przed siebie. Tak samo jak tamta dziewczyna. Serenity poczuła, że po plecach przechodzą jej ciarki.

Zebrała całą odwagę i podeszła do samochodu. Zapukała w szybę. Zero reakcji. Musiała bardzo się postarać, aby nie zacząć teraz krzyczeć. Co się działo? Najpierw młoda kasjerka, potem dwóch chłopaków w aucie… To przecież nie był przypadek. Dziewczyna z supermarketu miała Lifehook. Czy tych dwóch również? Nie wiedziała, chociaż mogła się założyć, że tak. Musiała wrócić do kampera, tak szybko, jak to tylko możliwe. Musiała powiadomić o tym Christophera i Guya. Działo się coś co najmniej niepokojącego. Kiedy wróciła na kemping, już z oddali zobaczyła, że Christopher i Guy stoją przed przyczepą starszego małżeństwa i rozmawiają z Jean-Lukiem. Kilka kroków dalej Cécile telefonowała, wolną dłonią mierzwiąc sobie włosy. – Co się dzieje? – zapytała zdyszana Serenity. Christopher wskazał jakieś miejsce za jej plecami. – Z tamtą dwójką coś jest nie tak. Serenity odwróciła się szybko. Zobaczyła, że chodzi mu o namiot parki młodych ludzi. I znów to samo: chłopak stał nieruchomo obok wejścia, dziewczyna siedziała na trawie, uporczywie wpatrując się w ziemię.

77 | Serenity poczuła, jak miękną jej kolana. Chętnie by gdzieś przysiadła. Na pewno dlatego, że tak długo biegła. Na pewno. – W miasteczku jest tak samo – oznajmiła ze znużeniem. – Kasjerka w supermarkecie nagle przestała się ruszać. Było jeszcze dwóch facetów w samochodzie – poczuła ucisk w gardle. – To ma coś wspólnego z Lifehookiem, prawda? Christopher wolno pokiwał głową. – Zastanawiałem się, czy może nie padł im system – powiedział. – Ale to nie tłumaczy tego. Tego, dlaczego oni w ogóle się nie poruszają. Wskazał starszego mężczyznę, który rozmawiał z Guyem po francusku. – Ich córka dzwoniła z Paryża i powiedziała, że wnuk nagle przestał się ruszać – oznajmił. – Na nic nie reaguje, tylko po prostu gapi się przed siebie. Ma szesnaście lat, nosi Lifehook od trzech tygodni. Potem Jean-Luc zauważył, co dzieje się z tymi dwojgiem pod namiotem. Dlatego poszedł do naszego kampera, chciał sprawdzić, czy nic mi nie jest. – Potarł podbródek. – Tak przynajmniej sądzę, bo nie rozumiałem ani słowa. W każdym razie poszedłem z nim do tego namiotu… Oni są jak manekiny na wystawie. Facet miał w połowie uniesione ramię, zastygł w trakcie ruchu. Ale nie było żadnego problemu z opuszczeniem mu tego ramienia. Tak naprawdę to oni nie zastygli, tylko stali się zupełnie bezwolni. No tak, a potem już zjawił się Guy.

Jean-Luc podszedł do żony, która właśnie skończyła rozmawiać przez telefon. Forti ruszył ku Christopherowi i Serenity. – To samo stało się na planie filmowym – oznajmił. – Reżyser właśnie miał wyjaśniać aktorom scenę, aż tu nagle przestał się ruszać! Wszyscy spojrzeli zdumieni, wpadli w panikę… Stałem na górze, na skałach, wśród innych gapiów i zobaczyłem, że dwóch z nich też się tak zawiesiło. – Wzdrygnął się. – Wtedy postanowiłem wracać. Myślałem, że to jakaś zaraza, że trzeba się pakować i wyjeżdżać, zanim zablokują wszystkie drogi. – Westchnął. – Przypuszczalnie naoglądałem się za dużo filmów. Zobaczyli, jak Cécile mówi coś mężowi, a potem zalewa się łzami. Chwycił ją w ramiona, cała się trzęsła. – Dowiedziała się, że ich lekarz rodzinny też jest sparaliżowany – cicho przetłumaczył Guy. Christopher zacisnął powieki. – Możesz ich namówić, żeby przynieśli swój telewizor i go włączyli? Na pewno coś będzie w wiadomościach. Gdy Guy przedstawił tę propozycję, Jean-Luc pokiwał energicznie głową, od razu wszedł do przyczepy i wyłonił się z małym, przenośnym odbiornikiem w ręku. – Only French television – „Tylko francuska telewizja” – zmartwiony oznajmił Christopherowi, ustawiając odbiornik i podłączając go do prądu. Pomanipulował dwiema cienkimi antenami. – Old machine. „Stara maszyna”.

Kiedy ekran się rozjaśnił, ukazało się na nim coś jak gdyby wiadomości z ostatniej chwili. Prezenter miał słuchawkę w uchu, wyglądał na zdenerwowanego, ciągle dostawał jakieś kartki i wciąż się przejęzyczał. Nie chodziło jednak o zamkniętych w sobie młodych ludziach z bretońskiego wybrzeża. Chodziło o amerykańskiego prezydenta. Nadano materiał filmowy. Widać było na nim, jak prezydent stoi przy pulpicie w ogrodach Białego Domu, wygłasza jakąś mowę… i nagle milknie w połowie zdania. Potem stoi tam, stoi i stoi, wpatrując się gdzieś w pustkę. Zadziwiające, jak długo jego współpracownicy i ochroniarze czekali, zanim ktokolwiek podszedł do prezydenta i się do niego odezwał. Ten jednak w ogóle nie reagował. Dopiero wtedy zrobiło się niespokojnie. Dwóch ochroniarzy wyprowadziło głowę państwa, która nie stawiała najmniejszego oporu. Jakiś mężczyzna w mundurze poprosił zgromadzonych o zachowanie spokoju. Oznajmił, że nie wiadomo jeszcze, co się stało, ale lekarz jest już w drodze. Na tym relacja się zakończyła. Prezenter zaczął czytać z kartki. – Podobne symptomy wykazali Chuck Brakeman, szef sztabu Białego Domu, jak również siedmiu współpracowników prezydenta – przetłumaczył Guy. – Czyli, że to nie dotyczy tylko Lifehooków – zauważył Christopher. – Brakeman był Upraderem. Koherencja na

pewno wszczepiła prezydentowi pełny chip, bo inaczej nie musiałaby go izolować. A to dotknęło całą Koherencję. – A co w ogóle się dzieje z Polem? – zapytała Serenity. – Jest jeszcze? Christopher przytaknął. – Bez zmian. Guy podrapał się po nosie. – Jak myślisz, co się dzieje? Koherencja doznała jakiegoś udaru mózgu? – Coś w tym stylu – Christopher, jeszcze wypowiadając te słowa, wpadł w swój typowy stan zamyślenia, sprawiający, że miało się wrażenie, iż sam blednie i odchodzi w zapomnienie, razem z resztą świata. Stan zamyślenia, w którym jak gdyby stanęło się nad czarną dziurą. – Może Koherencja uległa przeciążeniu – wyjaśnił wreszcie, kiedy znowu zalogował się do rzeczywistości. Guy uniósł brwi. – A co to znaczy? – Ojciec często opowiadał mi o starych komputerach i o ich wadach. Na uniwersytecie, tam gdzie studiował informatykę, na początku mieli tylko takie pradawne pudło – myślę, że to był PDP-11. Wtedy stanowiska były tylko przy terminalach centralnego komputera, one same nie potrafiły niczego poza wyświetleniem tekstu i jego rejestrowaniem. I oczywiście było ich o wiele za mało, jakieś sześćdziesiąt sztuk. Zazwyczaj nie mieli z tym żadnego problemu, bo

nigdy wszyscy studenci nie pracowali jednocześnie, ale czasem bywało ich za dużo, a wtedy wszystko się zawieszało. Przyciskało się klawisz i mijała cała minuta, albo nawet dłużej, zanim na ekranie pojawiła się litera. A czasem nawet nic, niezależnie ile się czekało. Serenity uświadomiła sobie, że ciągle ściska w dłoni torbę na zakupy. Odłożyła ją. Nad nimi krążyły mewy, kilka wylądowało, ale nie ważyło się zbliżyć. – Okazało się, że magiczna granica wynosiła trzydziestu pięciu użytkowników. Przy tylu użytkownikach system działał. Kiedy pojawiał się trzydziesty szósty użytkownik, wszystko padało. – Ale dlaczego? – dopytywała Serenity. W dalszym ciągu nie rozumiała, do czego zmierza Christopher. – Bo był to system bazujący na podziale czasu. W takim systemie procesor zajmuje się po kolei wszystkimi zagadnieniami, zawsze tak kawałek po kawałku. Wszystkie operacje trafiają do kolejki oczekujących i otrzymują swój priorytet, który określa, kiedy zostaną zrealizowane. Zazwyczaj trwa to tak szybko, że użytkownik ma wrażenie, że komputer działa płynnie. Kiedy jednak pojawia się zbyt wielu użytkowników, komputer zajęty jest już tylko sortowaniem zapytań i nadawaniem im priorytetów. Można powiedzieć, że ciągle wszystkim mówi „teraz nie mogę, proszę o cierpliwość” i używając do tego wszystkich sił, nie jest w stanie zajmować się czymś innym.

– To znaczy, że trzeba wyłączyć terminal? – zastanowiła się Serenity. – To nie wystarczy, proces jego użytkownika nie zostanie przez to zakończony. Trzeba użytkownika wylogować, czego jednak nie da się zrobić, bo system nie reaguje już na wprowadzane dane. Guy ze sceptycyzmem zmrużył oczy. – Twierdzisz, że Koherencja przyłączyła już tyle osób, że się pod tym wszystkim załamała? – Tak. Może istnieje jakaś naturalna granica wyznaczająca, ile mózgów można połączyć ze sobą w taki sposób, jak to dzieje się w Koherencji. Guy jęknął. – To byłoby przecież super! Kto by się z czymś takim liczył! Serenity przyglądała się im obu, niczego już nie rozumiejąc. Nagle zrobiło jej się głupio, że tak stoi z torbą na zakupy między stopami. – Co to oznacza? – zapytała. – Że Koherencja sama się załatwiła? Że przez cały czas niepotrzebnie się martwiliśmy? Christopher wzruszył ramionami. – To wydaje mi się trochę zbyt optymistyczne. Ale nie ma innego wyjaśnienia. W każdym razie nie w tej chwili. – Tak po prostu? – Naprawdę, nie potrafiła tego pojąć. Najpierw wieszczy się koniec świata, a potem… bum! Odwołane. Przepraszamy, ale to wszystko było tylko jakimś

nieporozumieniem. – Jeżeli masz pomysł, dlaczego Koherencja miałaby coś takiego odgrywać, powiedz proszę. Na ekranie telewizora pojawił się amerykański wiceprezydent. W ogóle nie dało się zrozumieć, co mówił, bo prezenter od razu przekładał jego słowa na mamrotliwą francuszczyznę. – Twierdzi, że jeszcze za wcześnie mówić o jakichkolwiek przyczynach. Opinie wydadzą eksperci, a pospieszne spekulacje niczemu nie posłużą – cichym głosem przetłumaczył Guy. – Tak zwykle mówi się w podobnych sytuacjach. Nie mogą tak po prostu ogłosić, że prezydent ma chip. Serenity odnosiła coraz silniejsze wrażenie, że doświadcza czegoś kompletnie nierealnego. Czy to jej się śniło? Rozejrzała się dokoła, spróbowała wyciszyć telewizyjną paplaninę, chciała się upewnić, że wszystko jest rzeczywistością, nie jakimś surrealistycznym widowiskiem. Tam, ten zielony namiot. Chłopak z dredami, zamieniony w posąg. Dziewczyna, mająca na sobie tylko dżinsy i górę od bikini. Kiedy nastanie zmrok, zmarznie. Zupełny absurd. Czy tak to się właśnie kończy? Tym, że zagrożenie, przed którym drżała od miesięcy, po prostu znika? Serenity aż trudno było w to uwierzyć. Zbyt często stała na skraju przepaści, zbyt często musiała zmierzyć się z perspektywą tego, że życie, jakie znała jej do tej pory, już niedługo się

skończy. Jean-Luc znowu do nich podszedł, z telefonem w dłoni. – I called police – „Wezwałem policję”, oznajmił i wskazał znieruchomiałą parę. – For them. – „Do nich”. Potem odwrócił się do Guya i dalej już rozmawiał z nim po francusku. Pentabyte-Man przysłuchiwał się uważnie, przytakując od czasu do czasu. – Mówi, że na pogotowiu mają taki sam przypadek i nie wiedzą, co robić – przetłumaczył. – Obiecali przysłać karetkę. A na wszelki wypadek do tego czasu mamy wszystko zostawić, tak jak jest. Cécile energicznie potrząsnęła głowa. Wypowiedziała szybko kilka zdań i ruszyła ku namiotowi tamtych młodych. – Mówi, że to jakiś obłęd. Ubierze w coś tę dziewczynę, żeby nie dostała poparzenia słonecznego. – Guy ruszył się. – Chodźcie, pomożemy jej. Serenity drgnęła, sięgnęła po torbę z zakupami. – Muszę najpierw… Wy idźcie… – Rety! Miała wrażenie, że sama zastygła, sparaliżowana tymi wszystkimi myślami, które tłukły jej się po głowie. Czy z Upgraderami działo się tak samo? Wtedy potrafiłaby dobrze zrozumieć, dlaczego się nie poruszają. Christopher i Guy poszli za kobietą do namiotu. Serenity zobaczyła, że Cécile wyciąga stamtąd torbę podróżną, wygrzebuje z niej jakiś sweter i zakłada dziewczynie. Guy i Christopher chwycili chłopaka między siebie, usadowili na

ziemi. Christopher… Jeśli było już po wszystkim, jeżeli naprawdę stało się to, co mówił… to by oznaczało, że jeszcze mają jakąś przyszłość! Przyglądała mu się z oddali. Myślała o wszystkim, co zaszło między nimi, co sobie powiedzieli i obiecali, o smutku rzucającym cień na ich bycie razem. Jeśli to koniec, co teraz będzie? Ze zdumieniem dostrzegła, że Koherencja w jakiś dziwny sposób okazała się stałym elementem ich związku. A jeśli rzeczywiście już zniknęła… jeśli te ciemne chmury, które wisiały nad nimi, po prostu się rozwiały… Jak teraz między nimi będzie? Serenity rozejrzał się wokół. Rety! Jej torba na zakupy! Pora się ruszyć. Poruszanie się oznaczało bycie poza Koherencją. Odmaszerowała do kampera Guya. Gdy opróżniła torbę, upchnęła kilka rzeczy w lodówce i wyszła z auta, pozostali już wrócili. Guy wesoło gawędził z Cécile, a Christopher, dla odmiany, spojrzenie miał wbite w ziemię, zaś twarz chmurną. Nie wydawał się zachwycony obrotem spraw. Dlaczego? Bo Koherencja jednak nie zwyciężyła? Bo jego przepowiednie okazały się błędne? Dlaczego nie cieszył się, że teraz oboje mogą być ze sobą tak długo, jak zechcą, nawet całe życie? Czy zastanawiał się teraz nad sensem ich związku? Guy pożegnał się z dwojgiem Francuzów i dogonił Christophera, zanim jeszcze Serenity zdołała sama z nim

porozmawiać. – I co, Computer Kid? – zawołał, klepiąc chłopca po ramieniu. – Wyglądasz tak, jak gdyby było ci przykro, że Koherencja sama powaliła się na kolana. – Nie – mruknął Christopher. – Ani trochę. Ale to stwarza nowe problemy. – Chodzi ci o tych wszystkich posiadaczy Lifehooków, którzy teraz stoją wszędzie jak głupi? – Guy machnął ręką. – Zrobienie z tym porządku nie powinno stanowić problemu. To jedynie kwesta czasu, jak władze pojmą, co się dzieje. Potem sprawdzą centra Lifehooka. Mają tam przecież dokumenty, podające komu wszczepiono chip. Poszuka się tych ludzi, wyjmie to coś i już będzie dobrze. – Tak, tak – mruknął Christopher. – Tak. Ale to w ogóle nie dotyczy Upgraderów. Nie ma ich na żadnych listach. A mnóstwo z nich przebywa w budynkach, zajmowanych wyłącznie przez Upgraderów. Budynkach, które teraz są pełne nieruchomych osób. Służby ratunkowe mają z kolei wystarczająco dużo roboty z samymi nosicielami Lifehooka. Nikt nie zajmie się Upgraderami. Trwa lato. Za dwa, trzy dni pierwsi z nich zaczną umierać z pragnienia. – spojrzał na Serenity. W jego spojrzeniu był czyste przerażenie. – A wśród nich jest moja matka.

78 | Christopher wyjaśnił, co chce zrobić i że konieczne będzie do tego ponowne uruchomienie połączenia z Internetem. Guy, z ręką na włączniku, jeszcze się wahał. – Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. Też miał taką nadzieję. – Uruchamiaj, oni nie przechowują tych swoich nagrań w nieskończoność. W przeciwieństwie do tutaj obecnego. Pentabyte-Man westchnął i wcisnął guzik w czarnej skrzyneczce, zamontowanej z tyłu kampera. Wspólnie przyglądali się grze świetlnych, diod, które najpierw migotały czerwienią, potem zielenią, aż wreszcie wszystkie trzy zabłysnęły spokojnym, zielonym światłem. – No, to zawsze coś – stwierdził Guy. – Internet działa. – A spodziewałeś się czegoś innego? – Dzisiaj jest dzień, w którym wszystko jest możliwe. – Zamknął klapę. – Włamać się do londyńskiego systemu monitoringu! – rzucił po drodze ku bocznym drzwiom. – Ty to masz nerwy! – To nie takie trudne – odparł Christopher. Forti ponownie przekręcił trzymanym w dłoni uchwytem drzwi. – Serio wierzysz, że twoje stare hasła dostępu wciąż działają? Chłopcze, ten system podlega brytyjskim tajnym służbom, a to są profesjonaliści. Wyszkolili Jamesa Bonda! – ponownie westchnął. – Dobra. Może naprawdę naoglądałem się za dużo filmów.

Kiedy komputer już działał, Christopher wyjaśnił szczegóły. Powiedział, że ma program wykorzystujący luki w oprogramowaniu monitoringu, znaleziony po tygodniowych poszukiwaniach. Program jest teraz ukryty głęboko w rejonie dostępu do zdalnej administracji, udając coś zupełnie innego. I że pozwala na dostęp do obszaru pamięci, z którego da się odczytać otwartym tekstem aktualne hasło, potrzebne do wejście do systemu. – Sprytne, sprytne – stwierdził Guy. – Kiedyś miałem dużo czasu – powiedział Christopher. Forti wyraził też pewne wątpliwości. Od ostatniego włamania do systemu z pewnością dalej go rozwijano. A nie mają teraz czasu ustalać, jakie dodatkowe środki bezpieczeństwa wprowadzono. Tak czy inaczej wszystko zadziałało. Na monitorze pojawiło się mrowie małych obrazków wideo, schematy i listy. Wszystko prawie takie samo, jak zapamiętał Christopher. – Mam nadzieję, że wiesz, jak to obsługiwać – skomentował Guy. – Raczej nie wygląda na zrozumiałe samo przez się. – Jak chcesz przez to odnaleźć matkę? – dopytywała się Serenity. Wskazała listy – To są przecież tysiące kamer! – Dziesiątki tysięcy – Christopher szybko zorientował się w bieżącej sytuacji, powiększył kilka przekazywanych na żywo obrazów. Wszystkie pokazywały zamęt, którego

centralny punkt stanowiła nieruchoma osoba. – Policja ma taki sam problem. Dlatego cały system wyposażony jest w program, potrafiący rozpoznawać i śledzić twarze. Przemilczał to, że wszystkie pytania związane z podobnym wyszukiwaniem są protokołowane i nie znalazł sposobu na wykasowanie danych owego protokołu – jak również, że jeszcze nigdy nie musiał korzystać z podobnej funkcji. Teraz już nie był w stanie zwracać uwagi na takie rzeczy. Otworzył jeszcze jedno okienko wyszukiwania i wszedł tam, gdzie ojciec od czasu do czasu zgrywał rodzinne zdjęcia. Konto jeszcze działało. Fotografie nie były już aktualne, ale lepszych i tak nie miał. Wyszukał kilka dobrze ukazujących matkę z różnych stron. Następnie powycinał z nich twarz, zgrał te dane, po czym wprowadził do programu wyszukującego. Jak na pierwsze użycie przez niego tej funkcji, wszystko poszło zdumiewająco gładko. Dotychczasowe obrazy wideo ustąpiły miejsca komunikatowi: „Trwa wyszukiwanie”. – To zajmie trochę czasu – stwierdził Guy. – Przysunął do siebie drugi komputer i otworzył kilka okien wyszukiwarki. – Tymczasem zobaczę, co dzieje się na świecie. Christopher zastanowił się chwilę. Wyszukiwanie przebiegało na serwerach londyńskiej policji, nie obciążało więc połączenia z Internetem. – Tak, to dobry pomysł – stwierdził.

Na sieciowych wydaniach amerykańskich gazet, tam gdzie zajrzał Guy, niczego nie znaleźli. Ostatnie doniesienia pochodziły sprzed kilku godzin. – W mediach pracowało mnóstwo Upgraderów – wyjaśnił Christopher. – Wszyscy musieli wyłączyć się w tym samym czasie co prezydent. Guy pokiwał głową, zmarszczył krzaczaste brwi. – Stąd serwer jest niedostępny – jest przecież podziemny. – Wystukał jeszcze jedne adres URL. Ukazała się strona startowa jakiejś włoskiej gazety. Cały ekran wypełniło zdjęcie stojącego bez ruchu prezydenta USA. – Dobra, Włochy wyraźnie nie były dla Koherencji aż takie ważne. – Przeczytał artykuł. – Aha. To dotknęło prezydenta, szefa sztabu i około dziesięciu innych współpracowników Białego Domu. Obowiązki głowy państwa przejął wiceprezydent, ogłosił stan wyjątkowy. Wysłano Gwardię Narodową, aby zapobiegła grabieżom. Aha, i jeszcze ciekawostka: przywódca mniejszości w Kongresie ostro skrytykował rząd, twierdząc, że to brak odpowiedzialności ze strony prezydenta, iż pozwolił sobie wszczepić Lifehook. Tutaj jest odpowiedź rzecznika rządu. Twierdzi, że to nie ma nic do rzeczy. Nikt w Białym Domu nie miał Lifehooka. Christopher nie zdołał powstrzymać uśmiechu – Wcale nie kłamią. Tam mieli chipy Upgraderów. Pozbawione ograniczeń i działające pełną parą. – Pewnie dla mediów to jeszcze zbyt skomplikowane –

stwierdził Guy i szukał dalej. Niebieski słupek, wskazujący postęp poszukiwań, prawie w ogóle nie wzrósł. – Dobra. Zobaczymy posty i tweety na ten temat – stwierdził Guy, wystukał nowy adres w oknie wyszukiwarki. Pojawiło się mnóstwo tekstu. Zaczął go gwałtownie przewijać. – Hmm – powiedział po jakimś czasie. – Rzeczywiście, okazałem się zbyt wielkim optymistą. Tutaj można przeczytać, że właśnie rozprzestrzenia się chaos. – Co to konkretnie oznacza? – zapytała Serenity. – Wygląda na to, że wielu Amerykanów boi się, że teraz wybuchnie wojna, bo siły zbrojne stały się niezdolne do działania. Niektórzy sądzą, że stoją za tym zagraniczni agenci. Ten tutaj oliwi swój karabin i jest zadowolony, że zgromadził zapasy. – Guy odetchnął głośno, dalej przesuwał tekst. Jego oczy szybko wędrowały tu i tam, pochłaniając kolejne informacje. – Wielu przypuszcza, że to ma jakiś związek z Lifehookami. Szczególnie popularna jest teoria, że to było jakieś krótkie spięcie, które wypaliło ludziom mózgi. – Od elektryczności pochodzącej z ciała? Jak można wpaść na taki głupi pomysł? – roześmiał się Christopher. – Przecież większość o tym nie wie – odparł PentabyteMan – Nie da się tego tak wyraźnie zauważyć. Tutaj ktoś pisze, że przedwczoraj dał sobie wszczepić Lifehook i nic mu nie jest.

Christopher wzruszył ramionami. – Logiczne. Przyłączenie do Koherencji trwa przecież stopniowo. Trzeciego dnia może mu jeszcze nic nie być. Guy przesunął jakiś dług wpis. – Oho! A tutaj jest mnóstwo osób, które złego słowa nie dadzą powiedzieć o Lifehooku. Bronią go wręcz z pianą na ustach. Jeden twittuje: „Właśnie piszę ze swojego Lifehooka, nie ruszając nawet palcem! I co wy na to, czarnowidze?” – Guy wyszczerzył się do Serenity w krzywym uśmiechu. – Naprawdę to użył innego słowa, ale nie chciałem go wypowiadać w obecności młodej damy. Serenity przewróciła oczyma. Najwyraźniej wcale nie uważała tego za zabawne. – Jak ty to w ogóle robisz? – dopytywała. – Przecież nie możesz przeglądać wszystkich tweetów. Ich są miliony! – Racja – odparł Forti. – I rzeczywiście nie muszę ich wszystkich czytać, bo w Nowym Jorku stoi sobie kilka bardzo wydajnych komputerów, które robią to za mnie. Należą do pewnej firmy, przeglądającej wszystkie krótkie wiadomości ze wszystkich usług i filtrującej je, aby określić aktualne trendy i nastroje. To oczywiście wymyślono na potrzeby giełdy i jest drogie jak diabli, ale od czego w końcu jest się hackerem, prawda? Christopher nie spuszczał swojego monitora z oczu. Niebieski słupek nie poruszał się już dłuższego czasu. Miał nadzieję, że system nie nawalił.

Guy w dalszym ciągu grzebał w bezliku wyszukanych krótkich wiadomości. Odczytywał te, które przykuły jego uwagę. – SMS od faceta, pracującego w redakcji telewizyjnej. Pisze, że wszyscy poza nim siedzą tak, jak gdyby coś ich trafiło. To wygląda jak jakiś film grozy. – Uniósł głowę. – Mnie już wystarczyło to, co widziałem wczoraj na plaży. A to były tylko dwie czy trzy osoby. – Jak już mówiłem – odezwał się Christopher. – Koherencja trzymała media w garści. Przynajmniej te masowe. – Właśnie. – Guy przewinął kilka stron pełnych tekstu. – Oho. To nie wygląda dobrze. Mnóstwo postów zrozpaczonych ludzi, którzy na próżno czekają na karetki. Do centrali pogotowia ledwie można się dodzwonić. A tutaj tweet od kogoś, kto utknął na londyńskim lotnisku Heathrow. Pisze, że wszystkie loty odwołano. Ze względów bezpieczeństwa, wszystkie samoloty znajdujące się w powietrzu otrzymały polecenia lądowania na najbliższym lotnisku. Ach, jeszcze ktoś z Paryża, z Gare du Nord, pisze dokładnie to samo. Zresztą pisze na FriendWebie. Wszystkie pociągi wstrzymane do odwołania. Władze kolei rozdzielają miejsca w hotelach, póki jeszcze jakieś są. Christopher zmarszczył czoło. – Co tam się dzieje? Koherencja sama się załatwiła i przez to cały świat od razu się wywrócił do góry nogami?

– No tak – stwierdził Guy. – Musisz przyznać, że z takim zagrożeniem się nie liczono. Żadna wojna, żadne trzęsienie ziemi, żaden atak z kosmosu…. Serenity nachyliła się do monitora Guya, uważnie studiowała nowe posty. – Nikt nie używa słowa Koherencja – stwierdziła. – A przecież do każdego powinien dotrzeć artykuł taty. – Który wzięto za jakąś teorię spiskową. Dlatego nikt nie chce tego powiązać. – Christopher przyjrzał się niebieskiemu słupkowi na swoim ekranie. Dotarł do stu procent. Chłopak odetchnął z ulgą. – Dobra, mam rezultaty wyszukiwania. Była to lista dwunastu wyników, każdy pochodził sprzed dwóch do czternastu godzin. Oboje nachylili się ku niemu. – Pokaż – powiedziała Serenity. Christopher przelatywał przez kolejne obrazy. Jedenaście było fałszywymi alarmami, pokazywały kobiety podobne do jego matki. Jednak dwunasty okazał się trafy. Na pewno przedstawiał mamę. Odtworzył nagraną sekwencję. Obraz się poruszył, bo zapis trwał jedynie trzy sekundy, jednak tyle wystarczyło. Widać było, że matka idzie do jakiegoś budynku. Christopher wcale się nie dziwił, że jest nim Emergent Building. – To ona? – zapytał Guy. – Tak – odparł Christopher. Przeliczył pokazaną godzinę

na środkowoeuropejski czas letni. – Weszła do budynku o godzinie piętnastej trzydzieści osiem. Jakieś pół godziny przed tym, jak Koherencja dostała zapaści. – To oznacza że najprawdopodobniej wciąż tam jest. Guy uniósł rękę. – A zatem sytuacja wcale nie jest taka beznadziejna. W tym budynku mieści się ze czterdzieści różnych firm. Jest tam więc wystarczająco dużo osób, które nie zostały tym wszystkim dotknięte. Na pewno dotarło do nich, że coś się stało i zastanawiają się, dlaczego nie słychać sąsiadów. Christopher wpatrywał się w ekran. Brzmiało to całkiem rozsądnie. Ale czułby się jakoś głupio, gdyby niczego nie zrobił. – Czterdzieści firm? – powtórzył. – Z dokładnością do pięciu – oznajmił Guy. Przysunął do siebie komputer, poszukał w Internecie spisu londyńskich przedsiębiorstw. Nie musiał nigdzie się włamywać, lista była powszechnie dostępna, w każdym razie ta część, której potrzebował. Po niecałych dwóch minutach widział już aktualny spis firm z Emergent Building. – No tak. Już się zmieniło – stwierdził. – Widzę jedynie wpisy o oddziałach następujących firm: A.D. Winston Cyberware, San Francisco. Mitsu Care Products, Japonia. Coherent Technologies, Singapur. Silverstone Bank, Londyn. Ponadto mieści się tam główna siedziba i centrala firmy

InCell Pharmaceutics. Koniec listy. – Spojrzał na pozostałą dwójkę. – Wszystkie firmy należą do Koherencji. Innymi słowy, Emergent Building jest czymś w rodzaju londyńskiej kwatery głównej Koherencji. W tej samej chwili, w której wypowiadał te słowa, poszukując matki, natknął się na salę pełną nieruchomych, przypominających zombie ludzi. Przeszedł go dreszcz. – O, cholera – mruknął Guy. – I co teraz zrobimy? – To przecież proste – stwierdziła Serenity. – Zadzwonimy na londyńską policję i zgłosimy, że w Emergent Building utknęli sami znieruchomiali ludzie. A oni się zajmą resztą. Guy się skrzywił. – Na policję? No, jeśli trzeba… – Masz jakiś telefon? – zapytał Christopher. – Ja? Chyba żartujesz – Guy był szczerze oburzony. – Myślisz, że sobie jeżdżę po okolicy z nadajnikiem? Christopher przewrócił oczami. – Z tego się wyciąga kartę SIM i baterię, a wtedy robi się głuche jak pień. Przecież każdy to wie. – W obecnej sytuacji zatelefonowanie było jedynym, co mogli zrobić. Pospiesznie szukał numeru, pod który dzwoniło się z zagranicy na Metropolitan Police Service. – Dobra, zrobimy to z budki telefonicznej. Mam nadzieję, że jest jakaś w okolicy. Właśnie wtedy ktoś zapukał do drzwi.

79 | To nagłe pukanie do drzwi niesamowicie wystraszyło Serenity. Okazało się, jednak że to tylko przyszedł Jean-Luc. Razem z Guyem stanęli pod otwartymi wejściem do kampera i rozmawiali. Jednak serce dziewczyny ciągle waliło jak młot. Zauważyła, że Christopher przygląda się jej z troską. – Wszystko w porządku – powiedziała. – To tylko… Sama jednak nie wiedziała, czego aż tak się przestraszyła, nie dokończyła więc zdania. Guy wszedł znowu do środka. – Kolejna sprawa – oznajmił pospiesznie. – Tych dwoje jedzie z powrotem do Paryża. Teraz, zaraz. Dzwoniła ich córka, nie radzi sobie z synem. Taki otępiały człowiek nie chodzi do toalety, robi pod siebie… – Uch – wyrwało się Serenity. – Prawda? Do tej pory nawet o tym nawet nie pomyślałem. W każdym razie Jean-Luc i Cécile nie chcą już dłużej czekać na obiecaną karetkę, tylko sami wsadzą tych dwoje do samochodu i zawiozą do szpitala. Jean-Luc twierdzi, że to jest po drodze. I prosi nas, żebyśmy zajęli się ich rzeczami. Christopher się skrzywił. – Jak mamy to zrobić, skoro sami musimy jechać? Serenity przyglądała mu się zdumiona. Niepokój o matkę chyba go całkiem otumanił, jeżeli coś takiego wydawało mu się problemem. – Po prostu zapakujemy ich namiot i rzeczy do ich auta –

wyjaśniła, wskazując na małego renaulta, należącego do chłopaka i dziewczyny. – Potem zamkniemy samochód, a kluczyki zawiesimy mu na szyi. Gotowe. – Dobry pomysł – stwierdził Guy. – Radziłbym tylko, żeby kluczyki raczej zdeponować w ratuszu. Wiesz, w szpitalu… właśnie teraz, kiedy przypuszczalnie rozpętał się chaos… Kluczyki zaginą i co wtedy? Nie dostaną się do swoich rzeczy. – Forti klasnął. – Bierzmy się do roboty. Musimy też dostać się do miasteczka i zatelefonować. Wyłączyli komputery i ruszyli do namiotu, gdzie Cécile przetrząsała już rzeczy tamtych dwojga. – Musi odnaleźć ich legitymacje ubezpieczeniowe – wyjaśnił Guy, widząc pytające spojrzenie Serenity. – Dla szpitala. I ich dowody osobiste. Podszedł do Cécile i Jean-Luca, objaśniając im cały plan, przynajmniej takie wrażenie odniosła Serenity, przysłuchując się rozmowie. Razem z Christopherem złożyła i spakowała namiot – nabrali w tym wprawy, po tych wszystkich tygodniach spędzonych z przyjaciółmi taty w Montanie. Wszystko, co do tej pory przetrząsnęła Cécile, spakowali do bagażnika niewielkiego auta. Guy pospiesznie napisał coś na karteczce, potem przylepił ją do przedniej szyby. Spróbowała to odczytać. Clés oznaczało klucze. Deposés – „zdeponować”, „gdzieś zostawić”. Á la mairie musiało więc oznaczać „w ratuszu”. Tymczasem Jean-Luc podjechał swoją przyczepą tak

blisko pola namiotowego, jak tylko się dało. Okrył tylne siedzenia pojazdu plastykową folią, która dotąd wieczorami służyła jako osłona przez wiatrem. Wsadzili parkę do auta. To była akcja jedyna w swoim rodzaju. Serenity i Cécile zajęły się dziewczyną. Postawiły ją na nogi, zmusiły do zrobienia kilku kroków. Pozwalała sobą poruszać, jednak poruszając się, wyraźnie pokonywała jakiś opór. Sprawiała wrażenie kogoś, kto myślami przebywa gdzieś bardzo, bardzo daleko. Serenity z grubsza tak wyobrażała sobie postępowanie z lunatykami. Wszystko zajęło mniej niż dziesięć minut. Pożegnali się równie szybko. Jean-Luc tylko zamienił kilka słów z Guyem, potem starsi państwo powiedzieli jeszcze „Au Renoir”, a Serenity przypomniała się odpowiedź „Bonne chance”. Następnie pomachali i ruszyli w drogę. I przez chwilę było cicho. Tak cicho, jak gdyby ich trójka była jedynymi ludźmi na Ziemi. Słońce zbliżało się już do zachodniego horyzontu, oświetlając postrzępione obłoki na złotawo. Miało być jasno jeszcze przez dłuższy czas, czuło się jednak nachodzący wieczór. Guy wyjął jakąś wizytówkę z kieszeni spodni, rzucił na nią okiem. – Jean-Luc zostawił mi swój adres. Na wszelki wypadek, jak powiedział. – A co mu powiedziałeś, kiedy zapytał, gdzie mieszkasz? –

chciał się dowiedzieć Christopher. Guy wzruszył ramionami. – Wyjaśniłem, że właśnie szukam nowego mieszkania. To zresztą prawda. – Schował wizytówkę z powrotem do kieszeni. – Dobra. Idziemy do miasteczka. W Locmézeau przestali już mieć wrażenie, że są ostatni na Ziemi. Wszędzie stali dyskutujący ludzie, równie poddenerwowani, co obficie gestykulujący: w otwartych drzwiach, na rogach ulic, pod sklepami, między zaparkowanymi samochodami. Ten, kto nie miał rozmówcy bezpośrednio przed sobą, telefonował. Z twarzy dawało się wyczytać troskę. Prawie można było uchwycić płynący ulicami niepokój. Ratusz stał dokładnie w centrum. Mały, imponujący budynek, który sam mógł jakimś ślicznym zameczkiem. Plac przed nim odgradzały wysokie kraty. Było na nim mnóstwo ludzi, także rozmawiali z ożywieniem. Na czterech masztach łopotały flagi. Serenity poznała francuską i Unii Europejskiej. Kolejna była bardzo kolorowa, a czwarta wyglądała niczym czarno-biała imitacja amerykańskiego, gwiaździstego sztandaru. – To flaga Bretonii – wyjaśnił Guy, dostrzegając spojrzenie dziewczyny. Kiedy znaleźli miejsce do zaparkowania, Serenity zauważyła, że ludzie pod ratuszem nie tylko rozmawiają, ale też utworzyli długą kolejkę do wejścia.

– Ja stanę – zaproponował Forti. – A wy idźcie zatelefonować. – Wyciągnął kartę telefoniczną z kieszeni i podał Christopherowi. – Masz, na pewno jest jeszcze prawie pełna. Użyłem jej tylko po to, żeby wysłać faks do waszego hotelu w Rennes. – Dobra – powiedział Christopher. – Dzięki. Guy pokiwał niecierpliwie głową. – To na razie. Pospieszcie się. Serenity nie miała pojęcia, gdzie Christopher chciał tutaj znaleźć budkę telefoniczną, więc po prostu ruszyła za nim. Kiedy już dotarli na miejsce, okazało się, że przez te wszystkie dni mijała budkę w drodze do supermarketu, tyle że nigdy jej nie zauważyła. Okazała się sześciokątną konstrukcją z mlecznobiałych tafli szkła, w której pachniało starym dymem papierosowym, a podłodze leżały papierki, opakowania po cukierkach. – Miejmy nadzieję, że jeszcze działa – Christopher uniósł słuchawkę. Dało się usłyszeć wysoki, ciągły sygnał. – Nie tak źle – skomentował i pochylił się do instrukcji, napisanej po angielsku i francusku. Jak zwykle, aby we wszystkim się zorientować, wystarczyło mu tylko przelotne spojrzenie. Wsunął kartę do czytnika i zaczął wybierać z pamięci jakiś nieskończenie długi numer. – Zajęte – stwierdził zaraz potem i odłożył słuchawkę. – Nie mają tam zawieszania połączeń?

– Przypuszczalnie mają, ale zawieszone połączenie nie może trwać bez końca. – Wybrał numer na nowo. I jeszcze raz. Ciągle to samo. Nie mógł się przebić. – Co teraz robimy? – zapytała Serenity, zniechęcona. – Ach! – Christopher przysłuchiwał się sygnałowi. – Wreszcie, wolne odwieszone. Dobra, może już coś. Serenity zbliżyła ucho z zewnątrz do słuchawki. Brzmiała tandetna, elektroniczna melodyjka. Od czasu do czasu brzmiący mechanicznie kobiecy głosy oznajmiał, że Metropolitan Police Service dziękuje za telefon, zaraz nastąpi połączenie, uprasza się o chwilę cierpliwości. Christopher nie doczekał się jednak połączenia, a chwila zmieniła się w minuty. Stali oboje i wpatrywali się we wskaźnik impulsów na karcie. Ubywało ich w niepokojąco szybkim tempie. Christopher odłożył słuchawkę, kiedy na karcie zostały tylko trzy euro. – To nie ma sensu. – Zastanowił się. – Mógłbym zadzwonić do naszych dawnych sąsiadów, poprosić ich, żeby poszli na policję. Zobaczymy, czy jeszcze pamiętam ich numer… Zaczął wystukiwać. Oczywiście, pamiętał numer. Computer Kid nie zapominał żadnej liczby, żadnego kodu, żadnego telefonu. – Wyjdę na zewnątrz. Smród tutaj już jest nie do wytrzymania – oznajmiła Serenity, po czym wymknęła się

z budki. Dobrze jej to zrobiło! W porównaniu z tym telefony komórkowe stanowiły jednak prawdziwy postęp… Musiała opowiedzieć o tym ojcu. Ojciec. Znowu przypomniał jej się obraz z telewizji. Tata i pozostali, ubrani w więzienne drelichy. Załamanie się Koherencji wcale nie oznaczało, że teraz ojciec zostanie wypuszczony na wolność. Bądź co bądź, uważano go za terrorystę, a teraz złapano podczas przygotowań do zamachu bombowego. Co się teraz z nim działo? A z innymi? Miała nadzieję, że personel więzienia nie składał się z Upgraderów i posiadaczy Lifehooka! Serenity oparła się o niewielki murek, a Christopher w dalszym ciągu telefonował. – Kidd! – usłyszała jego wołanie. – Christopher! Mieszkaliśmy obok, pod czterdziestym drugim. Jakaś kotka skradała się wzdłuż ulicy, sceptycznie przyglądając się dziewczynie. Wyglądała tak, jak gdyby się zastanawiała, o co w ogóle chodzi z tym całym ludzkim zdenerwowaniem. Christopher wyszedł z budki. – Nie ma szans – oznajmił. – Nasi poprzedni sąsiedzi najwyraźniej się wyprowadzili, numer dostał ktoś zupełnie inny. Kobieta, z którą rozmawiałem, ewidentnie uznała mnie za kompletnego świ… – Wysoko zadarł głowę. – Hej! –

wyrwało mu się. Mknąc błyskawicznie, skoczył na środek ulicy i utkwił spojrzenie w krańcu drogi. – Co się stało? – Serenity zerwała się z miejsca. – To był Bryson! – Christopher stał się bardzo podekscytowany. – Właśnie obok nas przeszedł! Ulicą w stronę kościoła! – Jesteś pewien? Myślałem, że to Upgrader. – Najwyraźniej jeszcze nie, przecież się porusza! To był on, na pewno on. – Podjął szybką decyzję, wręczył kartę Serenity. – Zapytam go, na pewno nam pomoże. Przecież już raz mi pomógł. Powiadom Guya. Zjawię się po was. Po tym słowach pobiegł – Spiesz się! – krzyknęła za nim.

80 | Christopher biegł tak szybko, jak tylko mógł. Przemknął przez ulicę, nie oglądając się na boki, potknął się, skręcając za róg, pędził dalej, między ludźmi i zaparkowanymi samochodami. Szczekały na niego psy, ludzie krzyczeli, docierały do niego jakieś strzępy słów, których i tak nie rozumiał, bo wypowiadano je po francusku. Biegł, dyszał, w uszach mając bicie własnego serca. Większość przechodniów schodziła mu z drogi, niektórzy wzdrygali się, rzucając zdumione spojrzenia… Poczuł kolkę… Jednak biegł dalej, musiał dotrzeć do Brysona, dotrzeć za wszelką cenę. Sir Richard Bryson na pewno miał swój firmowy odrzutowiec. Jeśli Christopherowi uda się go dogonić, producent zabierze go do Londynu. Nie było już innej możliwości ratowania matki. Nawet jeżeli biznesmen zrobi to jedynie dlatego, aby urzeczywistnić dawny zamiar, ze względu na który w ogóle skontaktował się kiedyś z Christopherem – nakręcić film o Computer Kidzie i jego wielkim przekręcie. Co za ironia losu, przemknęło Christopherowi przez głowę, kiedy wyprzedził jakiegoś mężczyznę, przenoszącego kartony z ciężarówki do domu. Bryson pomógł mu kiedyś uciec z Anglii – a teraz pomoże do niej wrócić! Tam! Tam był! Charakterystyczna skórzana kamizelka, grzywa białych włosów, ściągnięta w kucyk… – Panie Bryson! – zawołał Christopher. – Panie Bryson!

Niech pan poczeka! I nic. Producent go nie słyszał. Skręcił za róg, znowu znikając z pola widzenia. Christopher spróbował pobiec jeszcze szybciej, wydobywał ostatnie siły ze swojego zdecydowanie niewysportowanego ciała. Bał się, że zaraz się potknie i upadnie, ale musiał zaryzykować. Nie zniósłby tego, że Bryson po prostu mu umknął. – Panie Bryson! I wtedy rzeczywiście zza rogu wyłoniła się jakaś twarz. Richard Bryson! – To ty? – spytał miliarder, kiedy zdyszany Christopher wreszcie do niego dotarł. – Co ty tutaj robisz? – Wyglądał na zdumionego. Miał prawo, bo przecież kilka miesięcy temu zostawił Christophera w mieście Meksyk, życzył mu wszystkiego dobrego i pożegnał uściskiem dłoni… Naprawdę nie mógł się spodziewać, że ponownie spotka go w jakiejś rybackiej wiosce na północnym wybrzeżu Francji. – Ja.. – zdołał jeszcze wykrztusić z siebie chłopak, ale potem, kompletnie nie mogąc nabrać oddechu, musiał zgiąć się wpół i oprzeć dłońmi o kolana. Zrobiło mu się słabo, tak bardzo zmęczył się biegiem. – Przyleciał pan swoim samolotem? – wyrzucił w końcu z siebie, wciąż jeszcze nie mogąc złapać tchu. – Ma się rozumieć – przytaknął Bryson. – Czy przypadkiem nie leci pan później do Londynu?

– Rzeczywiście – powiedział biznesmen. – Nawet dzisiaj wieczorem. Christopher złapał oddech. – Może pan… mnie zabrać? Brwi sir Richarda Brysona powędrowały ku górze. – Może zechciałbyś… oczywiście, kiedy znowu złapiesz oddech… wyjaśnić, co się właściwie dzieje? Stopniowo Christopherowi znikały sprzed oczu czarne kręgi. Zauważył, że zza rogu wyszło dwóch mężczyzn, rozglądając się za Brysonem. Jednym z nich był jego sekretarz, którego Christopher znał jeszcze z dawnych czasów, tylko nie potrafił sobie przypomnieć imienia. – Widział pan to? – zapytał. – Wszystkich tych ludzi, którzy nagle przestali się ruszać…? – Nie umknęło to mojej uwadze – odparł Bryson. – Koherencja – wyjaśnił Christopher. – Kiedyś panu o niej opowiadałem. Podejrzewam, że przekroczyła krytyczną liczbę podłączonych mózgów. To musiało rozpocząć pewnego rodzaju efekt kaskadowy… i zawiesiła się. – Wciąż jeszcze brakowało mu oddechu, ale czuł się już coraz lepiej. – Problem polega na tym, że do Koherencji należy również moja matka. Nie wiem, czy pan ją sobie przypomina. Jest w Londynie, w Emergent Building. To taka kwatera główna Koherencji. Podejrzewam, że wszyscy są tam teraz unieruchomieni i nikt nie jest w stanie sprowadzić pomocy. – Kilkakrotnie głęboko wciągnął powietrze. Teraz piersi nie

rozrywała mu już zadyszka, ale strach o mamę. – Boję się, że moja matka umrze tam z pragnienia. Muszę ją ratować. Ale przy tym chaosie z nikim nie dałem rady się skontaktować. Dlatego muszę sam ruszać do Londynu. Brwi Brysona osiągnęły najwyższą możliwą pozycję, reżyser szeroko otworzył oczy. – Muszę powiedzieć, że to nad wyraz zaskakująca opowieść – stwierdził zamyślony. – Oczywiście, chętnie cię zabiorę. Christopher poprawił przepocony T-shirt, który przylgnął mu do ciała. Gdzie w ogóle teraz był? Tam z przodu mieściła się knajpa, w której znalazł studencką stronę Guya. Pachniało pieczonym mięsem, wodorostami i morzem, gdzieś głośno chodził telewizor. Zabłąkało się też kilku turystów z aparatami fotograficznymi, wydzierało małe dziecko, jakaś karetka przepychała między przechodniami. – Jak to się stało, że akurat tutaj trafiłeś? – dopytywał się Bryson. Christopher stopniowo znowu zaczynał oddychać normalne. – To długa historia – odparł. Mężczyźni stali i czekali. Teraz Christopher przypomniał sobie, jak miał na imię sekretarz. Terrence. Wtedy zajął się przelotem do Meksyku, wszystko pozałatwiał. – Długa historia… tak, tak – powtórzył Bryson z zadumą. – Bardzo lubię długie historie. Myślę, że w drodze będziemy

mieli wystarczająco dużo czasu, aby jej wysłuchać. – Za rogu wyjechało jakieś auto, srebrnoszary samochód, zatrzymał się tuż przed nimi. – Wsiadaj. I tak byliśmy już w drodze na lotnisko. Christopher przełknął ślinę. – Ehm, tak – odezwał się, wskazując kierunek, z którego przybiegł. – Jestem tutaj z moją, ekhem, dziewczyną i starym przyjacielem… Czy możliwe, żeby z nami polecieli? Dziwnie było mówić o Serenity jako o swojej dziewczynie. Po raz pierwszy tak ją przy kimś nazwał. Kiedy o tym pomyślał, czuł dumę i radość. Musiał się jeszcze do tego przyzwyczaić. Jeden z mężczyzn otworzył tylne drzwi auta, czekał. Bryson zrobił zatroskaną minę. – Obawiam się, że się nie da – powiedział. Christopher przytaknął. Odrzutowiec Brysona był dosyć małym samolotem. Mniej więcej osiem miejsc siedzących. Przecież nie mógł prosić producenta, aby zostawił tu kogoś ze swoich ludzi. – Dobra. To tylko szybko ich powiadomię. W tej właśnie chwili dostrzegł, że Bryson i asystenci go otoczyli. – Obawiam się, że musisz z tego zrezygnować – powiedzieli chórem.

DEKAPITACJA 81 | Serenity, kiedy dotarła pod ratusz, ujrzała wręcz niewiarygodnie spokojny widok. Liście stojących wokół drzew połyskiwały w promieniach nisko wiszącego słońca, a ludzie stali sobie i gawędzili, jak gdyby nigdy nic. Jak gdyby trwał zwykły letni wieczór, tyle że wakacyjny. Stał tam również Guy, flirtując z drobną blondynką o wydatnym biuście. Nie sposób było nie dostrzec, że takie piersi, przypominające dwa nadmuchiwane balony wetknięte pod sukienkę z dzianiny, są sztuczne. I mężczyznom coś takiego się podoba? Najwyraźniej tak. – Cześć – powiedziała, aby Forti nareszcie ją zauważył. – Och, cześć, Serenity! – podszedł, odgarnął z twarzy muszkietera swoje loki. Uśmiechnął się sztucznie. – Wszystko załatwione. Sekretarka burmistrza ma już kluczyki i wie co robić. A co z wami? Udało się? – Nie do końca – powiedziała Serenity. Guy w ogóle jej nie słuchał, tylko odwrócił się do blondynki. – To właśnie jest Marie – oznajmił. Marie rzuciła Serenity spojrzenie bardziej niż lekceważące, chociaż nie tak całkiem mordercze. Przynajmniej teraz. – Christopher nie mógł się dodzwonić do nikogo w Londynie – pospiesznie opowiadała Serenity, by zdążyć,

nim Guy znowu przestanie zwracać na nią uwagę. – Ale znalazł tego Brysona i goni go. Krzyknął coś, że tamten może nam pomóc… Nie mam pojęcia jak. Guy uniósł brwi ze zdumienia. – Przecież to jasne – stwierdził. – Sir Richard Bryson podróżuje własnym firmowym odrzutowcem. Mógłby nas ze sobą zabrać do Anglii. – Ach tak. Firmowym odrzutowcem? Rety! – Mamy gdzieś iść czy…? Serenity wzruszyła ramionami. – Popędził jak rakieta. Myślę, że po nas wróci. – Dobra. No to czekamy. – Wydawało się, że jest mu to na rękę, tak szybko odwrócił się do swojej blond wybranki, aby dalej jej słodzić. I to jak słodzić! Ciekawe, kiedy jej powie, co nosi razem z tymi okularami? Serenity dała mu spokój. Skoro w taki dzień Forti nie miał większych zmartwień niż podrywanie laseczki w połowie złożonej z silikonu, to… w sumie nie wiedziała co. Dla zabicia czasu przyglądała się przechodniom. Większość z nich stanowili zwyczajni urlopowicze. Wokół biegały dzieci, rozbrykane i wesołe. Kiedy tak patrzyło się wokół, można było odnieść wrażenie, że wszystko, co przeżyli w ostatnich miesiącach, tak naprawdę nie miało miejsca. Rzeczywiście, cały ten widok wydawał się Serenity obezwładniająco sielski, aż sama zaczynała wątpić, czy faktycznie to wszystko jej się przydarzyło. A może właśnie

obudziła się z jakiegoś koszmaru? Jakoś tak i jedno, i drugie. Wyciągnęła szyję. Gdzie jest Christopher? Chyba z blondwłosą Marie coś nie wyszło. Pożegnała się z Guyem ze słodkim jak miód uśmiechem i pocałowaniem ręki, ale się pożegnała. Forti podszedł, wzdychając zrezygnowany, i zapytał: – No? Gdzie ten twój Christopher? – Zaczynam się nad tym coraz bardziej zastanawiać – stwierdziła Serenity. – Dokąd pobiegł? Może powinniśmy po prostu za nim iść? Serenity wskazała ulicę po swojej prawej. – Tamtędy. Uliczka w stronę supermarketu. – Chodź – powiedział Guy. – Poszukamy go. Wszędzie, gdzie się nie spojrzało, panowała atmosfera odprężenia. Ludzie studiowali karty dań w restauracjach. Z terkotem przejechał motocykl, a na nim młody chłopak o wyglądzie luzaka. Jakaś rodzina pakowała walizki do samochodu. Działała piekarnia. Nawet tak późno sprzedawano ostatnie bagietki. Przynajmniej teraz. Kiedy dotarli do skrzyżowania na końcu ulicy, stała tam grupka osób, z których jedna trzymała w dłoni smartfon i odczytywała z pozostałymi wiadomości z Internetu. Wszyscy mieli poważne miny. – Dokąd teraz? – Guy rozejrzał się wokół. – Prosto, w stronę kościoła, czy na prawo, do przystani?

Serenity wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia,. Westchnął. – Poczekaj. Popytam trochę. Zerknęła na niego. Mogła mu jedynie pozazdrościć, że tak bez żadnego skrępowania rusza w stronę zupełnie obcych osób. Z tymi falującymi włosami i sprężystym krokiem wyglądał jak… Jak się nazywał młody fechmistrz z filmu Trzej muszkieterowie? Ach, tak – d’Artagnan. Jakże do niego wzdychała nauczycielka francuskiego. Teraz Serenity żałowała, że wtedy wypisała się z kursu językowego. „To dla mnie już za dużo” – tłumaczyła matce. Ale była głupia! I jaka durna szkoła, że nie zdołała przekazać najważniejszego: nauki nigdy dosyć. Wielkie wrażenie robiło to, jak Guy bez wysiłku posługiwał się trzema językami. Forti dowiedział się czegoś od dwóch młodych chłopaków, spokojnie siedzących pod knajpą. Rozmawiali z nim, mocno gestykulując. Jeden znacząco wskazał w stronę Serenity, na róg domu, przed którym stała. Podszedł jakiś mężczyzna z aparatem fotograficznym, zawieszonym na szyi. Wyglądało na to, że nie tylko ma coś do dodania na interesujący ich temat, ale również może Guyowi pokazać coś w swoim aparacie. Na ten widok, twarz Fortiego zmieniła się tak niepokojąco nagle, że Serenity od razu szybko do niego podeszła. – Pamiętają chłopaka, który biegł ulicą – opowiadał Guy

półgłosem, odciągając ją za ramię nieco w bok. – Rzeczywiście, tutaj na rogu spotkał się z Brysonem. A potem wsiadł z nim do samochodu. – Co takiego? – Serenity spojrzała zdumiona. Jeśli to jakiś kawał, to kiepski. Podszedł do nich mężczyzna z fotoaparatem. – Look – „patrzcie” powiedział i wskazał na wyświetlacz. – Here – „tutaj”. Jego francuski akcent, sprawiający, że nawet takie proste słowa stawały się trudne do zrozumienia, był wręcz irytujący. Serenity patrzyła na wyświetlacz. Mężczyzna fotografował dom stojący naprzeciwko, malowniczy sklepik z pamiątkami, przed którym wisiały najróżniejsze proporczyki oraz drewniane koło sterowe, nadgryzione przez korniki. Na skraju fotografii widać było jakiś szary samochód, a przy nim mężczyznę z włosami spiętymi w kucyk oraz kilka innych osób, z których jedna trzymała drzwiczki… I widać było Christophera, który po prostu wsiadał! – Może powinniśmy jeszcze poczekać – wymamrotała, czując od razu, że to jakoś dziwnie brzmi. – Może pojechali do ratusza i tam nas szukają… – Może – powiedział Guy. – Ale jeden z chłopaków twierdzi, że jego zdaniem ci mężczyźni zmusili Christophera, by z nimi pojechał. – Zmusili? Jak to? – Serenity ledwie zdołała oderwać

spojrzenie od fotografii. Wcale na niej nie wyglądało, aby go do czegoś zmuszano. Zdawało się raczej, że Christopherowi jest wszystko jedno, co stanie się z nią i z Guyem. Jak gdyby zupełnie o nich zapomniał! – Nie podał więcej szczegółów. Tylko jakie odniósł wrażenie. Pozostali tego nie potwierdzili, mówili tylko, że wszystko działo się dosyć szybko. Mężczyzna zabrał swój aparat. – Merci – wyszeptała Serenity, a potem odezwała do Guya. – Dlaczego ktoś go miałby zmuszać? Ktoś taki jak Bryson? To przecież jakaś bzdura. Forti się wzdrygnął. – Dobra, chodź. Z powrotem do ratusza. Do samochodu. Albo tam jest, albo… – urwał. Pospiesznie podziękowali za pomoc i szybko wrócili tą samą drogą, jaką tutaj przyszli. Nic nie mówili. Zresztą Serenity nie potrafiła z siebie wydobyć nawet słowa. Miała straszne wrażenie, że jeśli otworzy usta, będzie w stanie tylko krzyczeć i nie zdoła już przestać. Przy aucie nie było nikogo. Na placu pod ratuszem nie było też ani śladu Christophera. – I co teraz? – zapytała Serenity. Miała wrażenie, że głos jej drży. Guy spojrzał na nią ponuro. – Jeśli się pojedzie tą uliczką do przystani, dotrze się do drogi wyjazdowej z miasteczka… a nią prosto na drogę

lokalną, prowadzącą na małe lotnisko dla prywatnych samolotów. Co prawda wątpię, żeby udało nam się ich dogonić, ale możemy próbować. Serenity przytaknęła. – Szybko – poprosiła. Wsiedli do auta. Guy dodał gazu. Jechał tak szybko, jak tylko mógł. Pojazd chybotał się, naczynia brzęczały w szafach, wszystko tak trzeszczało i skrzypiało, aż można się było wystraszyć, że zaraz się rozleci – ale tak naprawdę nie groziło im, że przekroczą dozwoloną prędkość. Gdzieś na środku drogi krajowej Guy gwałtownie zahamował. – Patrz – powiedział. W oddali zobaczyli odrzutowiec, wznoszący się nad rzędem pochylonych drzew. Maleńki punkcik, wznoszący się ku niebu o barwie ciemnoniebieskiego szkła. W kierunku północnym. W kierunku Anglii. – To oni, prawda? – wymamrotał Guy. Serenity podążała spojrzeniem za błyszczącym punktem, nie spuszczała go z oczu. O nie, to nie mogła być prawda. Poczuła narastający ból. – Już nigdy więcej nie zobaczę Christophera – oznajmiła głucho. Zdziwiła się, że właśnie taka myśl jako pierwsza przyszła jej do głowy. A potem przyszły łzy. Płynęły i płynęły, nie chciały przestać. – Hej – po jakiejś chwili powiedział Guy nieswoim głosem.

– Będzie dobrze. Nie pozwolę na to! – Ty niczego nie rozumiesz – zaszlochała Serenity. – Tak już jest z Christopherem. Jeśli coś nie idzie tak, jak jego zdaniem powinno, po prostu robi to sam. – Wreszcie znalazła swoją chusteczkę do nosa. – Przecież właśnie dlatego tutaj jesteśmy! Guy z niedowierzaniem potrząsnął głową. – Nie wierzę. On jeszcze wróci. – A jeśli nie? – Nagle łzy przestały płynąć. Jak gdyby wypłukały wszystko, co trzeba było usunąć, żeby myśli znowu poukładały się na swoich miejscach. – Co mam teraz zrobić? Za nimi rozległo się trąbienie klaksonu. Guy zjechał kamperem na pobocze, tak by mogły go mijać inne auta. – Ruszymy za nim – oznajmił. – Po prostu. – Ruszamy za nim? W jaki sposób? Guy wskazał punkt na niebie, który stawał się już prawie niewidoczny. – Łatwo śledzić samoloty. Każdy musi zostać zgłoszony do Eurocontrolu. Na ich stronie podane są wszystkie wiadomości na temat każdego lotu. Możemy się temu przyjrzeć, tak dla odmiany, całkiem legalnie. Poza tym wiemy, dokąd zmierza Christopher: do Londynu, do Emergent Building. I wiemy też, jak się włamać do londyńskiego systemu monitoringu. To powinno nam wystarczyć, żeby go wyśledzić.

– A Anglia? Jak się tam dostaniemy? Guy uśmiechnął się szelmowsko. – Promem. Podsunęła mi ten pomysł Marie, ta mała z plastykowym biustem, pamiętasz? – Tak – odparła Serenity kwaśno. – Właśnie. Z Roscoff płynie prom do Plymouth. Przeprawa trwa około pięciu godzin. A Roscoff jest rzut beretem stąd.

82 | Kiedy samolot oderwał się od ziemi, Christopher stracił wszelką nadzieję. Do tej pory Upgraderzy nie dawali mu najmniejszych szans na ucieczkę. Na pewno później też mu ich nie dadzą. Oparł się o fotel i zamknął oczy. Skóra, którą obito siedzenie, była miękka i przyjemnie pachniała. Christopher wsłuchiwał się w buczenie maszyn, czuł, jak moc obu odrzutowych silników pcha samolot przed siebie, w górę, ku niebu i ku… Koherencji. Wszystkie wysiłki, cała walka, wszystkie znoszone niedostatki – wszystko na próżno. Powróci do Koherencji. Może… może nawet mu się to spodoba. Takie rozpłynięcie w ogarniającej cały świat duszy. Możność przebywania wszędzie jednocześnie, wiedzenia o wszystkim, poruszania się po sieciach komputerowych niczym ryba w wodzie. To byłby inny rodzaj szczęścia niż to, jakie czuł przy Serenity, szczęście bez bólu, róża bez kolców… Christopher otworzył oczy. Miałby zapomnieć o Serenity? Wyjrzał przez okno, zobaczył znikający krajobraz, wzór z żółci, brązu i zieleni, domy i ulice wyglądające niczym zabawki. Widział już wyłaniający się kanał La Manche. Nie, nigdy nie potrafiłby zapomnieć o Serenity. Pamiętał o niej całym sobą. Przyglądał się Upgraderom, przypiętym pasami do innych foteli. Upiornie było patrzeć, jak pracują ramę w ramię, w ogóle nie rozmawiając. W trakcie podróży

z Locmézeau na lotnisko nikt nie wypowiedział nawet słowa. Terrence załatwiał formalności związane ze startem, a pozostali w milczeniu przywiązywali Christophera kablami do fotela. Bryson siedział z przodu, zwrócony do niego plecami. Ale to przecież było obojętne, z którym Upgraderów by rozmawiał, bo i tak rozmawiałby z całą Koherencją. Christopher odwrócił się więc w stronę mężczyzny siedzącego obok i zapytał: – Co to był za podstęp? Ten z użytkownikami Lifehooków, którzy nagle przestali się ruszać? Mężczyzna, chudy i wyglądający na Irlandczyka, zerknął na niego, wysoko unosząc brwi. – Myślisz, że chodziło tylko o to, żeby ciebie złapać? Stanowczo przeceniasz siebie i swoje znaczenie. Czy rzeczywiście przeceniał? Fakt, iż tym razem nie chodziło o żadną sztuczkę, nawet uspokajał. Czyli że to, co mu się stało, było jedynie zrządzeniem losu. – Co więc się stało? – zapytał. – Wytłumaczyłem sobie, że liczba połączonych mózgów musiała przekroczyć jakąś wartość krytyczną. Sądziłem, że Koherencja się przeciążyła i dlatego przestała działać. – I tak było. Coś w tym rodzaju – powiedział mężczyzna, chwycił swój pas bezpieczeństwa i rozpiął go, dokładnie w tej chwili, gdy zajaśniał zezwalający na to napis. – Na szczęście, w samą porę zobaczyłam, co się dzieje i mogłam

podjąć akcję ratunkową. Musiałam w tym celu… Mężczyzna wstał, ruszył do toalety, a siedząca obok kobieta, jakaś starsza brunetka, ciągnęła: – …wyłączyć część siebie, co było bolesne, ale niestety konieczne. – Kobieta miała grube, jaskrawoczerwone kolczyki, nachyliła się ku niemu. – Wyobraź to sobie jako pożar lasu. Wycina się ścieżki, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się ognia. Musiałam oddać spore terytorium, bardzo duże… Ale zanim cokolwiek zaczniesz sobie roić, to wiedz, że nadal jestem dwa razy potężniejsza niż w czasach, kiedy mnie jeszcze znałeś. Christopher spojrzał na kobietę, wbił w nią spojrzenie. – To znaczy – powiedział, nie bez satysfakcji – że i ty masz jakieś granice. W jednym, przerażająco równoczesnym ruchu zwróciły się ku niemu głowy wszystkich obecnych w samolocie, a ich usta oznajmiły chórem: – Nie zgadzam się na żadne granice! To tylko jakiś problem, nic poza tym. A ty pomożesz mi go rozwiązać. Christopher z trudem powstrzymał wzdrygnięcie. Wyprostował się. Chociaż był w chłodnym, pachnącym chemią wnętrzu samolotu, przebiegły go dreszcze. Wciąż miał na sobie tylko przepocony podkoszulek. – A jak mam to zrobić? – zapytał, po prostu dlatego, aby cokolwiek odpowiedzieć, nie żeby tak naprawdę go to interesowało.

– Sam zobaczysz, gdy tylko zaczniesz nosić chip – odparł mężczyzna siedzący naprzeciwko, barczysty osiłek, któremu brakowało dwóch przednich zębów. – Tym razem dostaniesz taki, który będzie działał prawidłowo. Dołożymy wszelkich starań, aby nic nie poszło źle. – No, to jestem już spokojny – stwierdził Christopher i spojrzał w bok, przez okno, na wodę oraz statki, które płynęły po niej, podobne do zabawek. Jasne, że to go właśnie czekało. Jasne, że tym razem nie będzie ucieczki. Tyle że kiedy starał się wyobrazić sobie to, co się zbliżało, nie mógł powstrzymać się od wspominania Serenity, wręcz ją czuł, aż go rozrywało. Oddech miał nierówny. Wpatrywał się w dal, za okno, czekając, dopóki wszystko nie minie. Ten ból również zniknie po stopieniu się z Koherencją. Jednak owa myśl wzbudzała smutek. Przyszło mu do głowy, że może ból nie zawsze jest czymś złym. Kiedy już utraci samą Serenity, dobrze byłoby chociaż zachować ten ból. Byłoby tak lepiej, niż zupełnie o niej zapomnieć, już nie wiedzieć, że kiedyś się ją kochało. – Miałeś mi opowiedzieć, jak doszło do tego, że skrzyżowały się nasze drogi – powiedziała Koherencja, teraz znowu ustami rudzielca, który powrócił już z toalety. – Muszę przyznać, że nie spodziewałam się ciebie akurat w północnej Francji. Tak jak mówiłeś, to jakaś długa historia….?

Christopher odsunął się od okna, spojrzał przed siebie. – W zasadzie to nie. Po prostu chciałem się ukryć. Bałem się, że plan Jeremiaha Jonesa, by przeszkodzić ci w przejęciu prezydenta zakończy się fiaskiem. I zwiałem. – Ach tak, Jones – powiedziała Koherencja ustami Irlandczyka. – Uciążliwy człowiek. Nie potrafiłam się zdecydować, czy będę miała jakiś pożytek z przyłączenia go. A potem i tak nastąpiło to przeciążenie. – Mężczyzna machnął ręką. – Nieważne. Aż tak ważny nie był. Zakładam, że pozostali i tak zmienili kryjówkę. – Spojrzała na Christophera pytająco. – Ale dlaczego Francja? Przecież nie znasz nawet słowa po francusku. I dlaczego północ, skoro na południu jest znacznie więcej przyjemniejszych miejsc? Christopher wzruszył ramionami. – To w zasadzie był przypadek. – Podbródkiem wskazał Brysona. Przydaje ci się? Irlandczyk pokiwał głową. – Raczej niespecjalnie. Ale chciał mi zaszkodzić. Wrócił z Meksyku wiedząc, którzy jego pracownicy są moją częścią. Gdyby tylko ograniczył się do ich zwolnienia, nie musiałabym się nim martwić. Jednak złożył sprawę do sądu, zaczął całą kampanię, chciał z tego zrobić skandal. Akurat wtedy nie było mi tego trzeba, więc go uciszyłam. Sprawa w sądzie zakończyła się porozumieniem stron i po prostu zajął się robieniem filmów, który już przygotował – takie rozwiązanie najmniej rzucało się w oczy.

– Rozumiem – powiedział Christopher. Koherencja dłużej go nie naciskała. Zdawało się, że tak naprawdę jej nie obchodzi, w jaki sposób dotarł do Locmézeau. Zresztą kiedy tylko wszczepi mu chip i tak się wszystkiego dowie. Wszystkiego. Również, jak to było kochać Serenity. Cholera! Samolot zaczął obniżać lot. Zajaśniał napis nakazujący zapięcie pasów. Na zewnątrz, wśród zmierzchu, pojawiły się światła wielkiego miasta, szeroko rozłożonego po okolicy. Londyn. Lądowanie przebiegło gładko, prawie doskonale. Kiedy maszyna już się zatrzymała, Christopherowi przecięto więzy i sprowadzono trapem na dół, do oczekującego samochodu. Tym razem była to wielka, czarna limuzyna, taka jak w filmach. Usadowili go między sobą na tylnym siedzeniu i założyli prawdziwe kajdanki. Wystarczył jeden ruch, aby zatrzasnęły się na przegubach. To ciekawe przeżyć coś podobnego. Kiedy samochód już odjeżdżał, Christopher przyjrzał się mechanizmowi metalowych bransoletek, mimowolnie nim zainteresowany. Jeszcze nigdy dotąd nie zastanawiał się nad działaniem kajdanek. Na pewno w niektórych sytuacjach dawało się je założyć szybko albo tylko na jedną rękę. Jednak rozmyślanie o podobnych drobiazgach nie odwlecze tego, co go czeka. Odchylił się na fotelu, spojrzał

przed siebie. Oczywiście jechali do Emergent Building. Ani trochę go to nie zaskoczyło. Wszystkie piętra gmachu były rzęsiście oświetlone. Gdy wysiadali, wznosił się przed nimi niczym góra światła. Christopher się rozejrzał. Wielki plac, na którym właśnie stał, był całkiem bezludny i opustoszały. Znaleźli się w dzielnicy biurowej. W pobliskich budynkach o tej porze nikt już nie pracował. Zapewne stąd brało się takie uczucie osamotnienia, w samym centrum jednego z największych miast świata. Równie dobrze mogliby się znaleźć gdzieś pośrodku pustyni. Chociaż miał założone kajdanki, mężczyźni trzymali go cały czas za ramiona, jeden z lewej, drugi z prawej, obaj żelaznym uściskiem. Tak właśnie doprowadzili go do budynku. Zarówno drogę, jak i scenerię już Christopher znał z nagrań Pentabyte-Mana: szeroki chodnik wyłożony olśniewająco białymi płytami, obrębiające go cylindryczne świetlówki z matowego szkła. Portal, przez który wszedł, wchodząc na wewnętrzny dziedziniec… Tam Christopher uniósł wzrok i ich zobaczył. Stali wszędzie, na każdym piętrze, gęsto wzdłuż galerii: Upgraderzy, spoglądający na niego w milczeniu. To wyglądało jak jakieś specjalne powitanie, niemal oddanie hołdu.

– Nie za dużo trochę tych zaszczytów? – wymamrotał, czując się nieswojo. – Jesteś jednym z moich ojców – powiedzieli chórem ci dwaj, którzy go trzymali. – A teraz twoja wiedza, twoje wspomnienia i twój talent wracają do mnie. To dzień radości, zapowiedź przyszłego triumfu. Christopher przełknął ślinę. – No tak… Pociągnęli go dalej, do szklanego kloca pośrodku dziedzińca. Wyglądał jakoś inaczej, niż Christopher pamiętał z filmu, nie potrafił jednak powiedzieć, czym się konkretnie różnił. Chwilę potem w ogóle przestał się nad tym zastanawiać. Przed szklanym wejściem czekała na niego tylko jedna, jedyna osoba, a Christopherowi, gdy ją rozpoznał, zaparło dech w piersiach. To była jego matka.

83 | – Witaj, Christopherze – powiedziała łagodnie. Christopherowi natychmiast zaschło w gardle. – Witaj, matko – odparł znużonym głosem. – Jak się czuje twój ojciec? – Dobrze. To tylko jej ciało, powtarzał sobie. Nadal rozmawia z nim Koherencja, choć za pośrednictwem jego matki. To jedynie taka sztuczka, aby go uspokoić, skłonić do uległości. Skuteczna sztuczka. – Tak za nim tęsknię – powiedziała matka i spojrzała na niego smutno. – To nie było w porządku z twojej strony, żeby mi go odbierać. Christopher nie potrafił odpowiedzieć. Czuł się winny. – Nie było także w porządku z twojej strony, aby tak uciekać. Bardzo się tym zasmuciłam. Bardzo. W chłopcu wezbrał gniew. Gwałtownie się wyprostował, a uścisk mężczyzn, wciąż trzymających go z lewej i z prawej strony, od razu się wzmocnił. – Chciałem być sobą samym! – prychnął. – Nie zrozumiesz tego. Matka uniosła brwi. – Tak, rzeczywiście tego nie zrozumiem. Bo co masz z tego, że jesteś samym sobą? Jesteś samotny, samotny ze sobą i ze wszystkimi swoimi niedoskonałościami. Samotność – to właśnie masz. Niepewność. Cierpienie. Ból. Christopherze, to było bardzo głupie – odchodzić. – Zbliżyła

się, delikatnie pogładziła go po policzku, jak wtedy kiedy był dzieckiem. Dokładnie tak samo. – Ale teraz znowu tutaj jesteś. Powróciłeś. Teraz wszystko będzie dobrze. Odeszła na bok, zeszła z drogi, tak by obaj eskortujący przeprowadzili go przez śluzę wiodącą do wnętrza szklanego kloca. Christopher nie był w stanie się bronić. To przecież była jego matka. Owszem, jej ciało, ale także jej spojrzenie. Jej brzmienie głosu. Jej sposób poruszania się. Znalazła się w Koherencji, jednak to wszystko nie zniknęło! Może wstąpienie do Koherencji wcale nie było takie złe? Zezłościł się na siebie za podobne myśli. Jasne, przecież właśnie tego chciała Koherencja. Chciała, aby współpracował. Żeby przynajmniej nie sprawiał już więcej problemów. Uznała, że Christopher nie potraktuje brutalnie własnej matki, że wobec niej będzie żywił skrupuły, których mógłby nie mieć w stosunku do innych Upgraderów. Perfidne było to, że przejrzenie owej taktyki i tak mu nic nie dawało. Niczego nie dawała również świadomość, jak sprytna jest Koherencja, jak doświadczona i pozbawiona skrupułów w sztuce oszustwa i kamuflażu. Przecież to naprawdę jego matka! Zabrali go do śluzy okolonej pancernym szkłem. Nie było tam żadnego wykrywacza metali, jedynie przycisk, którym zgłaszało się chęć wejścia do środka. Dopiero gdy ktoś wewnątrz nacisnął drugi guzik, oba skrzydła szklanych

drzwi automatycznie się rozsuwały. Zagadką pozostawało, do czego służą przymocowane na nich uchwyty. Wewnątrz szklanego kloca nie mieścił się już bank, ale coś w rodzaju medycznego gabinetu zabiegowego. Wzdłuż szklanych ścian stały stoły, na nich mikroskopy, komputery, butelki z chemikaliami, stojaki pod probówki oraz inne tego rodzaju przyrządy. Pośrodku zamontowano trzy leżanki, które razem z przymocowaną do nich aparaturą z daleka przypominały fotele dentystyczne. Tyle że miały obejmy na dłonie i stopy, jak również skórzane pasy do unieruchomienia piersi oraz bioder, a także urządzenie pozwalające unieruchomić głowę. – Jak już powiedziano – łagodnie, prawie z czułością wyjaśniała matka Christophera – tym razem postępować będziemy z jak największą starannością. Tym razem otrzymasz chip, działający nienagannie. Ma się rozumieć, najnowszy model. Christopher w dalszym ciągu nic nie mówił. Obaj jego strażnicy wepchnęli go na środkową leżankę, trzeci mężczyzna zamknął łydki chłopca w obejmach. Christopher nie bronił się. Po co? W najlepszym wypadku mógł tylko odwlec to, co i tak go czekało. Uniemożliwić nie był w stanie. Nawet gdyby udało mu się uwolnić z więzów, nadal pozostałby zamknięty w szklanej budowli. Obejmy na nogi były wyścielane. Trzymały łydki mocno, ale bezboleśnie. Mężczyźni przełożyli pas przez jego biodra

i zaciągnęli go, potem do odpowiednich obejm trafiły nadgarstki. Zaciśnięto też pasek na piersi. Na koniec unieruchomiono głowę poduszkami naciskającymi z lewej i prawej oraz na czoło. Wszystko miało napęd elektryczny i sterowanie było automatyczne. Na koniec nawet nie mógł drgnąć. Poruszać mógł tylko oczyma. Upgraderzy w dalszym ciągu stali wzdłuż galerii i poprzez szkło spoglądali w dół, na niego. Czy nie mieli niczego lepszego do roboty? Na przykład zdobywania władzy nad światem? W polu widzenia Christophera zjawiła się jego matka. Przyjrzała mu się z troską. Tak jak kiedyś, kiedy leżał chory w łóżku. Uniosła respirator z jasnozielonego plastyku, od którego ciągnęła się jakaś rurka. – To wszystko ułatwi – powiedziała. – I tobie, i mnie. Przekręciła coś, co zgrzytnęło metalicznie, a następnie rozległ się syk. Rozszedł się nieprzyjemny zapach. Trzymała mu maskę przed twarzą, przez chwilę szukając jak najlepszej pozycji, i w końcu delikatnie ją nałożyła. Serenity! Jeszcze nigdy Christopher nie czuł takiej tęsknoty, takiego smutku… Miał nadzieję, że Serenity i Guy wyciągnęli właściwe wnioski z jego zniknięcia. Gdy teraz Koherencja wszczepi mu chip, to najpóźniej za trzy, cztery dni będzie wiedziała nie tylko wszystko o HideOut, ale również dowie się, gdzie uciekli jej mieszkańcy.

Musieli zawiadomić Madonnę. George’a. Miał nadzieję, że jakoś na to wpadną. Miał nadzieję, że o tym pomyślą. Miał nadzieję… Po prostu musieli. Inaczej wszystko stracone. Christopher zobaczył, że wszyscy Upgraderzy na galeriach odwracają się jednocześnie i znikają mu z pola widzenia. Teraz widział jednie szklany dach kostki, nad nią szklaną kopułę ponad dziedzińcem, a za nią niebo, ciemne i nocne. Potem wszystko spowiła czerń.

84 | Kiedy przybyli do Roscoff, zaczynało właśnie się ściemniać. Przystań była tak wielka, jak gdyby co godzinę wjeżdżały tam na pokład tysiące pojazdów. Serenity opuściła boczną szybę, spojrzała na tajemnicze, ciemne i połyskujące morze. Pachniało wodorostami oraz spalinami diesla. Guy prowadził w milczeniu, według wskazań skomplikowanych znaków drogowych, w końcu ustawił się na torze dla kamperów i przyczep, między torem dla ciężarówek oraz torem dla samochodów osobowych. – Wszystko wygląda całkiem normalnie – stwierdził, a potem wyłączył silnik. – Rozejrzę się. – Dobra – powiedziała Serenity z niepokojem. Patrzyła, jak Forti przechodzi między rzędami zaparkowanych aut, po czym znika za drzwiami jakiegoś budynku z czerwoną fasadą. Jadąc tutaj, przez większość drogi milczeli. Guy był pogrążony w myślach, a Serenity nie miała nastroju do rozmowy. Wyglądała na zewnątrz, wpatrując się w ciemniejące niebo. Co teraz robi Christopher? Co się z nim dzieje? Czy już wylądował w Londynie? Nie miała pojęcia. Ile mógł trwać taki lot? Do szyby podszedł Guy. – Ruch promów przebiega normalnie – oznajmił. – Dzisiaj odchodzi jeszcze jeden, o dwudziestej trzeciej. Serenity musiała przez chwilę się zastanowić, która to będzie godzina według rachuby, do której przywykła.

Jedenasta wieczorem. Dobra. – A o której będziemy na miejscu? – Przed siódmą rano – Guy wskazał swoją kurtkę, wiszącą na fotelu kierowcy. – Podaj mi, proszę, portfel. I swój paszport, na wypadek gdybym go potrzebował. Kupię nam bilety. Serenity pochyliła się, wypełniając jego polecenie. Nie wiedziała, czy to wszystko w ogóle ma jakiś sens. Jednak nic nie mówiła. Coś przecież musiała robić. Guy znowu odszedł. Przyglądała się jakiejś kobiecie, która stała obok swojego auta, paliła papierosa i patrzyła na morze. Mia-ła utapirowane włosy, które do tej pory dziewczyna widywała tylko na zdjęciach z lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. Między autami przeszedł węszący pies, podekscytowany zamachał ogonem. Jakiś kierowca ciężarówki czytał gazetę, siedząc za kierownicą i przy tym z zaangażowaniem dłubał w nosie. Inny mężczyzna chodził po kei17 tam i z powrotem, rozmawiając przez telefon. Potem wrócił Guy. Już z daleka machał biletami. Oddał Serenity paszport. – Nikt nie chciał go oglądać. I dobrze. Był przecież fałszywy. Dziewczyna schowała dokument. – Co teraz? – Poczekamy na prom.

Ach tak, racja. Przy kei, na której kończyły się tory dla wszystkich pojazdów, było jeszcze pusto. Guy wsiadł drzwiami dla kierowcy, wetknął portfel z powrotem na swoje miejsce i od razu przecisnął się do tyłu, aby przynieść stamtąd komputer. – Możemy sprawdzić, czy coś się da zobaczyć – stwierdził. Potem przez jakaś chwilę milczał. Słychać było tylko stukot klawiszy oraz mimowolne mruczenie Fortiego lub jego mamrotanie „a to co znowu?” Serenity siedziała na swoim miejscu. Zastanawiała się, czy nie włączyć radia, ale dała spokój. – Serenity? – Tak? – Odwróciła głowę. – Mam go. Jak on to powiedział. Tonem wręcz pełnym tragizmu. Szybko przecisnęła się do tyłu, obok na niego. – Pokaż. Guy chwilę jeździł myszką. – Na liście została jeszcze ta kamera, przez którą Christopher widział swoją matkę. – Kliknął w prawy róg, który wtedy się powiększył. Zobaczyli nocny widok na rzęsiście oświetlony Emergent Building. Pustą ulicą jechało jakieś auto. Zatrzymało się pod wejściem do budynku. Ktoś otworzył drzwiczki z tyłu samochodu. Wysiadł jakiś mężczyzna, potem Christopher,

później drugi mężczyzna. Guy kliknął na przycisk. Obraz się zatrzymał. – Obejrzyj to w powiększeniu – powiedział i zrobił zbliżenie. – Widzisz, co ma przegubach? To są kajdanki, prawda? Serenity przytaknęła, zaniepokojona. – Tak. Dosyć dziwnie trzyma ręce. – A ci dwaj goryle trzymają go za ramiona. Przełknęła ślinę. To było szaleństwo, ale tak jakoś poczuła ulgę. A więc Christopher wcale ich nie porzucił! – Kiedy to sfilmowano? – Mniej więcej przed kwadransem – wyjaśnił Guy. – W Londynie jest już prawie ciemno. To było upiorne, odbierać taką transmisję na żywo. – Kto to jest? – zapytała. – Co to za ludzie? Guy westchnął. – Wygląda na to, że pogłoski o śmierci Koherencji okazały się znacznie przesadzone. – Sądzisz, że nie wszyscy Upgraderzy zamarli bez ruchu? – Na to wygląda, prawda? Serenity wpatrywała się w monitor, w Christophera, jak stoi i spogląda w górę na jasno oświetloną budowlę. Fakt, inaczej nie dało się tego wytłumaczyć. Koherencja nadal działała. – I co teraz robimy? W tej właśnie chwili poruszyła się ciężarówka, obok której

stali. Spojrzeli przez przednią szybę. Rzeczywiście, do brzegu przybił ogromny prom. Jakiś człowiek w uniformie machaniem kierował stojące z przodu samochody do rampy załadunkowej. – Najpierw wjedźmy na pokład – powiedział Guy i zamknął komputer. – Potem zobaczymy co dalej. Jako pierwsze ruszyły ciężarówki. Jednak kiedy we wnętrzu promu zniknęło ich zaledwie kilkanaście, człowiek w mundurze zatrzymał kolejkę i pomachał kamperom oraz przyczepom, w sumie trzem. Guy ruszył swoim autem za pozostałymi po szerokiej, grzechocącej rampie z metalu. Na pokładzie czekała już osoba, która poprowadziła ich na odpowiednie miejsce, a potem zeskanowała bilety. Później wjechały samochody osobowe. Serenity zwróciła uwagę na to, że większość kierowców, zaraz po zaparkowaniu, brała z aut torby i znikała za niebieskimi, przesuwnymi drzwiami. – Dokąd idą? – zapytała. – Do wykupionych kabin pasażerskich – wyjaśnił Guy. Serenity pokiwała głową. – My tego nie potrzebujemy. – Właśnie. Na koniec wjechała reszta ciężarówek. Serenity stwierdziła, że pewnie chodziło o równomierne obciążenie promu. Guy znowu gramolił się do tyłu. Po chwili chwycił swój

komputer. – Chodź – powiedział. – Zanim położymy się spać, napijemy się czegoś w pokładowej kawiarni. Wysiedli, zamknęli wóz i też przeszli przez niebieskie przesuwane drzwi. Statek był ogromny. Wedle tablic informacyjnych, miał na pokładzie restaurację, kawiarnię i bar, a poza tym pokój zabaw dla dzieci, strefę gier wideo, kino, różne sklepy, salon piękności… Serenity uznała, że to wręcz nierealne, że prawie można było zapomnieć, iż jest się na promie. Poszła za Guyem do punktu informacji, gdzie u młodej kobiety kupił jakąś kartę. Zapłacił gotówką i oczywiście znowu na całego flirtował. – Chciała zobaczyć moje dokumenty – wyjaśniał w drodze do kawiarni. Pokazał Serenity kartę, niebiesko-czerwony kawałek kartonu, na którym nadrukowano jakiś długi kod. – To karta dostępu do wi-fi. Faktycznie, żeby ją otrzymać, trzeba się wylegitymować, ale zdołałem przekonać tamtą panią, żeby nie brała się do tego aż tak dokładnie. Serenity uniosła brwi ze zdumienia. – W ogóle nie chcę wiedzieć, co jej powiedziałeś. – I nie dowiesz się– Guy wyszczerzył się, zadowolony. – W każdym razie… Przez wi-fi na statku to do tej pory moje najoryginalniejsze włamanie. W kawiarni prawie nikogo nie było. Mężczyzna za kontuarem kwaśno odpowiedział na pytanie Guya,

informując, że lokal otwarty jest całą noc. Serenity zamówiła gorącą czekoladę, Guy podwójne espresso. Obserwowanie Fortiego trudno było uznać za szczególną rozrywkę. Najpierw przez pięć minut jak szalony stukał w klawiaturę, potem zjawiły się napoje. Kiedy Serenity oszczędnymi łykami piła czekoladę, zobaczyła, że hacker wpatruje się w szeregi cyfr i liter na monitorze, masuje skronie i nic nie mówi. – I co? – zapytała w końcu. Statek dość wyraźnie się chybotał. Zauważyła, że robi się coraz bardziej znużona. – Zagadkowe – odparł Guy, nie unosząc wzroku znad ekranu. – Co masz na myśli… jak dużo jeszcze czasu potrzebujesz? – Tego nigdy nie wiadomo. To właśnie sprawia, że ta gra jest taka pasjonująca. – Będzie w porządku, jeśli teraz położę się spać? – Jasne. – Podsunął jej kluczyki od samochodu. – Możesz się zamknąć w środku, mam jeszcze drugą parę. Serenity dopiła więc czekoladę, zapłacenie rachunku pozostawiła Guyowi i ruszyła w poszukiwaniu drogi powrotnej do samochodu. Wyczyszczenie zębów oraz pobieżne ochlapanie się zajęło jej niecałe trzy minuty. Potem wskoczyła w pidżamę i do łóżka. Jednak kiedy już leżała, czekając na sen, zamiast niego pojawiły się wspomnienia – z niespodziewaną siłą. Christopher w kajdankach, pilnowany przez potężnie

zbudowanych mężczyzn. Sam na opustoszałym placu. Ten mały, zielono-biały obrazek na monitorze prześladował ją, jak gdyby się w niej wypalił. Straciła go. Czy wszystko, czego jeszcze się podejmują, nie jest tylko próbą zignorowania rzeczywistości? Chciałaby móc płakać, ale kiedy oczekiwała na łzy, delikatne chybotanie promu ukołysało ją wreszcie do snu. W środku nocy ktoś potrząsnął ją za ramię. – O co chodzi? – wymamrotała nieprzytomna. – Udało mi się – szeptał Guy, podekscytowany. Oczy miał zaczerwienione. – Włamałem się do systemu zabezpieczeń Emergent Building. Wiem, gdzie trzymają Christophera. I wiem, jak go stamtąd wydostać!

85 | Christopher otworzył oczy. Coś się stało z jego głową. Teraz było jakoś inaczej. I czuł się taki ociężały, tak niewiarygodnie ociężały… Już miał ponownie popaść w odrętwienie, odpłynąć, kiedy nagle uświadomił sobie, co jest inaczej. Już nie wyczuwał Pola! Gwałtownie poderwał się z miejsca. Gdzie był? Co się stało? Pomacał się po twarzy. W nozdrzu miał jakiś gruby wacik. Wyjął go, zobaczył, że jest przesiąknięty krwią. Dotknął nosa. Był obolały, jednak krew już nie płynęła. Właśnie. Operacja. Co oni mu zrobili? Chcieli wszczepić nowy chip, więc dlaczego nic nie wyczuwa? Rozejrzał się. Nie znajdował się już w szklanym sześcianie, ale w jakimś dużym, pustym, pozbawionym okien pomieszczeniu o ciemnoszarych ścianach. Jedynymi meblami były tutaj łóżko oraz stolik nocny. Na stoliku stała taca ze śniadaniem, wszystko pozakrywane i bez zapachu. Podejrzewał, że za przesuwnymi drzwiami z matowego szkła jest łazienka. Stalowe drzwi na przeciwległej ścianie zapewne były dokładnie zamknięte. Ach, tak. Pod sufitem wisiała śledząca go kamera. Przyjrzał się sobie. Wciąż miał swoje stare ciuchy. Niezbyt higienicznie. Dobrze że przynajmniej zdjęli mu buty. Łóżko nakryte było jakimś chropowatym białym materiałem, w dotyku przypominającym papier pakowy. Christopher wstał. Poczekał, aż przestanie kręcić mu się

w głowie i ruszył do łazienki, aby się wysiusiać, umyć twarz oraz wypić kilka garści wody. Kiedy powrócił, pośrodku pokoju stała jego matka. Nie zauważył, jak wchodziła. – Witaj, Christopherze – powitała go. – Jak się czujesz? Wzruszył ramionami. – Trochę dziwnie. Nie tak, jak się spodziewałem. Z powagą pokiwała głową. Wyglądała tak bardzo… jak ona, że Christopher aż przez chwilę się zastanawiał, czy może ta cała Koherencja nie była tylko jakimś złym snem. – Najpierw musiałam usunąć noszone przez ciebie chipy – powiedziała matka i potrząsnęła przy tym głową z dezaprobatą. – Dwa chipy! To mogło mieć dla ciebie nieprzyjemne skutki. – Miało – odparł zwięźle Christopher. Ale nie miał też wtedy innego wyboru, zresztą nie miał teraz chęci o tym dyskutować. Nareszcie się tego pozbył! Chciał rozkoszować się owym stanem, bo przecież potrwa niedługo. – Nie ryzykujemy – oświadczyła matka. Nie, to powiedziała Koherencja. – Czekamy, aż rana się zagoi. Okryłam ją materiałem bioaktywnym, który przyspieszy gojenie. Przyjmę cię jutro, w ciągu dnia. Christopher nic nie mówił. Po prostu znowu opadł na łóżko i się na nim ułożył. Bo co miałby powiedzieć? Mógł tylko próbować się z tym wszystkim pogodzić. – Ach, tak – ciągnęła Koherencja. – Jedno pytanie. Czy jest

ktoś, kto próbuje ruszyć twoim śladem? Christopher spojrzał z osłupieniem. – Co? – Chcę wiedzieć, czy ktoś za tobą idzie. Guy i Serenity? Czy to możliwe? – Nie mam pojęcia. A co takiego? – Kilka godzin temu ktoś niezidentyfikowany próbował włamać się do mojego systemu bezpieczeństwa. A więc Guy. Zupełnie jasne. Tylko co mógł sobie obiecywać? – Ktoś próbował. To znaczy, że mu się nie udało – zauważył Christopher. – Owszem, ale przypuszczalnie ten ktoś sądzi, że jednak mu się udało. Przekierowałam atak na kopię systemu bezpieczeństwa, zawierającą błędne dane – wyjaśniła Koherencja głosem jego matki, który jednak utracił już matczyne brzmienie. – Jeśli na podstawie tych danych spróbuje tutaj wtargnąć, na przykład aby ciebie ratować, wpadnie w pułapkę. Przyjrzała mu się badawczo. Christopher wytrzymał to spojrzenie tak, jak tylko potrafił, i odpowiedział niewzruszonym tonem: – Jak już mówiłem, nie mam pojęcia, kto to mógłby być. Spojrzenie stało się świdrujące. – Zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej zaryzykować i od razu wszczepić ci chip.

Tylko nie to. Nie, jeśli jest jeszcze jakaś szansa ratunku. Odsunął od siebie takie myśli. Nie mógł sobie pozwolić na nadzieję. Zamiast tego westchnął i powiedział: – To już ty musisz sama wiedzieć. Matka milczała, tylko mu się przyglądała. Stała bez ruchu tak długo, że Christopher zaczął się zastanawiać, czy teraz Koherencja jednak się nie zawiesiła. To dopiero byłaby ironia losu. Ale właśnie wtedy, gdy chciał już to sprawdzać, ciało matki poruszyło się. – Nie – oznajmiła. – Pozostaniemy przy optymalnym postępowaniu medycznym. Dostaniesz chip jutro rano. Dzisiejszy dzień poświęcimy na regenerację.

86 | Zadzwonił budzik, gdzieś daleko, gdzie nie dało się go dosięgnąć. Serenity z trudem otworzyła powieki. Wszystko się kołysało. Chyba było okropnie wcześnie rano. Potem, uświadomiła sobie, gdzie są i dlaczego wszystko się buja. Zbliżali się do Plymouth. Odsunęła nieco zasłonę przy swoim łóżku. Usłyszał, jak w tylnej części auta Guy krząta się i mamrocze. Potem zaszumiała spuszczona w toalecie woda. Alarm, dźwięczący alarm, długo i bez przerwy. – Nie musisz wstawać – powiedział Guy, kiedy ją zauważył. – Wyjadę z pokładu, zatrzymam się gdzieś i przekimam tak ze dwie godziny. Mimo najlepszych chęci nic więcej nie mogę teraz zrobić. – Dobry pomysł – odparła Serenity, położyła się i znowu zasnęła. Nie zauważyła, jak opuszczali prom, a dopiero później przyszło jej do głowy, że przez całą podróż ani razu nie spojrzała na morze. Trzy godziny później po pośpiesznie zjedzonym śniadaniu byli już w drodze do Londynu. Guy położył dziewczynie na kolanach laptopa z trasą wyznaczoną przez Google Maps i oznajmił: – Musisz nas pilotować. Mam już wystarczająco dużo roboty ze skupianiem się na tym cholernym ruchu lewostronnym! Serenity przestudiowała trasę. Aż taka trudna nie była. W zasadzie musieli się tylko trzymać drogi A 303.

Pierwszą przerwę zrobili w Stoke-sub-Hamdon. – Dobra, musimy otwarcie porozmawiać – z powagą stwierdził Guy, wręczając jej kawę. – Będziemy próbowali wyciągnąć stamtąd Christophera? Serenity uniosła brwi. – A po co tutaj w ogóle jesteśmy? – Możemy powiadomić policję. Niechętnie, ale w takim wypadku… – I co ona zrobi? Guy wzruszył ramionami. – No tak. Serenity spojrzała w swój kubek. – Nie wiem, jak to się robi. Uwalnia kogoś i w ogóle. – Wchodzi się do środka, tak żeby nikt nie zauważył, bierze się tego kogoś i zabiera na zewnątrz, również tak, aby nikt nie zauważył. – Guy pociągnął głęboki łyk. – Sam zbyt często tego nie robiłem. Ale pewnie doświadczenie w tym zakresie… było nie do uniknięcia. A więc tak się sprawy miały. I na pewno nagrał to sobie na wideo. – No to jestem za tym, żebyśmy to zrobili – oznajmiła Serenity. – Dobra. – Guy odstawił kubek, wziął komputer i uruchomił go. – Lepiej przyjąć założenie, że już wszczepili mu chip. Zabierzemy więc miedzianą siatkę i zanim go wydostaniemy, owiniemy go w nią.

– To znaczy, że będziemy musieli go nieść? – Jasne. Z tego, co zrozumiałem, ludzie, którym świeżo wszczepiono chipa, są całkiem do niczego. Serenity przytaknęła. Wciąż przechodziły ją ciarki na wspomnienie opowieści Christophera o tym, jak po raz pierwszy został przejęty przez Koherencję. Nie przebiegło to wcale tak łagodnie i miło, jak najwyraźniej działo się w przypadku Lifehooka. Koherencja obezwładniała brutalnie, tak długo przymuszała do taktu swoich myśli, do pulsowania swoich zmysłów, aż ofiara uginała się pod naporem. Musieli się pospieszyć. – Dobrze – powiedziała. – Jaki masz plan? Guy pogrzebał wśród danych i coś wyłowił, jakiś rysunek w olbrzymiej skali. Wizerunek kolistego budynku. – To Emergent Building – wyjaśnił. – To jest jego plan, najbardziej aktualny. Widzisz tutaj? Data naniesienia ostatnich poprawek. Niecałe dwa miesiące temu. – Zanim Serenity dostrzegła, o czym mówił, przeniósł się już do innego wycinka, wskazując linie i kreski. – Jeśli przyjrzeć się wnioskom o pozwolenie na budowę, widać, że później przebudowywano tych pięć pomieszczeń w suterenach. Grubsze ściany, przesuwne stalowe drzwi z systemem śluz, kraty przegradzające otwory wentylacyjne, kamery monitoringu, osobne łazienki. Moim zdaniem to są cele więzienne. Tutaj będą trzymać Christophera przez okres

adaptacji chipa. – Ale tak naprawdę nie wiesz. – Nie. Koherencja nie prowadzi bazy danych swoich więzień. Nieważne. Przypuszczenia Guya zdawały się bardzo prawdopodobne. – Jak się tam dostaniemy? – Dobre pytanie – stwierdził Forti. – Szukałem całe wieki, aż wreszcie odkryłem boczne wejście. – wskazał na miejsce obok głównej bramy. Prowadził tam wąski podjazd, a później krótkie schody wiodły w dół, do drzwi, za którymi znajdowało się tylko niewielkie pomieszczenie. – Tutaj, w środku, znajduje się rura wlewowa oleju opałowego. To są te zakrętasy. Niezbyt to duże, bo takiego ogrzewania używa się jedynie w naprawdę zimne dni. Wewnętrzne ściany są bardzo cienkie, nie mają nawet centymetra. Służą wyłącznie do tego, aby opary oleju nie przedostały się do wnętrza budynku. Mocne uderzenie i już jesteśmy w środku. A w tym rejonie w ogóle nie ma alarmów. – Brzmi nieźle. – Serenity przyjrzała się planowi. Stamtąd mieliby niedaleko do cel więziennych. – Tak zróbmy. – Dobra – Guy zamknął komputer. – To jedziemy do Londynu. Dotarli do stolicy niedługo przed trzecią po południu. Guy zaparkował w pobliżu stacji metra i oznajmił: – Szczerze mówiąc, nie jestem tak bardzo pewien naszego

planu. Serenity zerknęła na niego zdziwiona. – Masz na myśli mnie? – Nie, chodzi mi o coś innego. Po drodze jeszcze raz wszystko przemyślałem. To wejście przez pomieszczenie z wlewem oleju – jakoś mi się to wydaje za łatwe. Dlaczego nie zamontowano tam żadnego alarmu? To dziwne, gdy się widzi, jakie zabezpieczenia zainstalowano wszędzie indziej. – Uniósł głowę. – Prawie można by pomyśleć, że to jakaś pułapka. Serenity patrzyła wprost przed siebie, na płynące drogą auta. Wszystko tutaj wyglądało całkiem zwyczajnie. Wyjąwszy ten irytujący ruch lewostronny. – A co proponujesz? – Mam jeszcze inny plan – stwierdził Guy. – Tyle że wymaga odrobiny wspinaczki, czego chętnie bym uniknął. Proteza nie każde obciążenie wytrzyma. – Przesunął się do tyłu. – Chodź, pokażę ci. Znowu uruchomił komputer, pokazał jakiś inny schemat. – To znalazłem na stronach miasta. Urząd ochrony środowiska. Rejon, na którym stoi Emergent Building, jest bagnisty, więc żeby budowla się nie zapadła, trzeba stamtąd ciągle wypompowywać wodę. Dlatego na całej parceli ułożono sieć rur odwadniających. Dzień i noc pracują tam pompy – wskazał kilka przerywanych linii. – Tymi kanałami woda odprowadzana jest do Tamizy.

Serenity zrozumiała, o co mu chodzi. – I tam musimy zejść? – Właśnie tak. Odpowiednia do tego będzie przepompownia. Zbliżymy się tam nadrzeczną promenadą, co ma taką zaletę, że nie będą nas mogli zobaczyć z budynku. Nocą dużo tam się nie dzieje, najwyżej spotkamy jakiegoś menela. Ale potem musimy zejść w dół. – I to jest problem? – Chętnie bym to sobie darował. Tyle że po prostu mam złe przeczucia co do tego drugiego planu. Serenity pogładziła się po ramieniu. I co miała na to powiedzie? Czy się po niej spodziewał, że rozstrzygnie ten dylemat, odwołując się do kobiecej intuicji? – A jakie wymiary ma ten kanał odprowadzający wodę? – Dwa metry wysokości. Kiedy tam się zejdzie, dalej to już spacerek. – I nie jest pełen wody? – Teraz, latem, to raczej mało prawdopodobne. Oczywiście przydadzą się kalosze. Serenity przyjrzała się planowi. – Przyda nam się sporo rzeczy, prawda? Skąd je weźmiemy? – Już o to zadbam. To najmniejszy problem. Spojrzała na niego. – I jak sądzisz? Którędy powinniśmy iść? – Kanałem. – Guy uśmiechnął się krzywo. – Miałem

nadzieję, że się sprzeciwisz. Na przykład powiesz, że cierpisz na klaustrofobię i pod ziemią wpadasz w panikę albo coś w tym stylu. Serenity potrząsnęła głową. – Zanim wyruszyliśmy do Francji, parę tygodni mieszkałam w kopalni. – Dobra, niech będzie. – Guy wyłączył laptop. Umilkł i przyjrzał się jej uważnie. – Będę musiał odwiedzić kilka miejsc, które nie są odpowiednie dla młodych dam. Byłoby lepiej, gdybyś została tutaj i popilnowała obejścia. – Pomyślałam, że to właśnie powiesz. – Świetnie – zaśmiał się. – Dobrze, że się rozumiemy bez słów. Dzisiaj w nocy to się może okazać ważne. Wstał i zaczął się przebierać. Serenity przyglądała się zafascynowana, jak na jej oczach Forti, używając szminki, farby do włosów oraz kawałków plastiku wsuwanych między policzki a zęby, zmienia się w zupełnie innego człowieka. Większa część jego falującej grzywy zniknęła pod nakryciem głowy. Ostatecznie nie poznałaby go nawet rodzona matka. A więc właśnie tak udało mu się zachować incognito w Rennes! – Strzeżonego Pan Bóg strzeże – oznajmił. – Zwłaszcza przy tych wszystkich kamerach na każdym rogu. Dobra – dodał na wpół zawstydzony, na wpół dumny z siebie. – Chodzi o to, że policja Jej Królewskiej Mości chętnie zadałaby mi kilka kłopotliwych pytań. I to nie przez maila,

ale w swoim własnym pokoju przesłuchań. A to raczej niemiła perspektywa. Potem ruszył w drogę. Odprowadziła go wzrokiem, aż zniknął w wejściu do metra, następnie ponownie się położyła. Noc będzie długa, nie zaszkodzi się wyspać. Jednak nie mogła zasnąć. Jej myśli bez przerwy krążyły wokół Christophera i tego, co się z nim może teraz dziać. Czy w ogóle jest jeszcze sobą? Kiedy wreszcie zasnęła, prawie świtało. Guy wciąż nie wracał. Wreszcie postanowiła napisać mu wiadomość na kartce, zostawić w kamperze, a sama wybrała się po kanapki. Gdy wróciła, Guy już był z powrotem i zajmował się przygotowaniami do nocnej akcji. Na stole i ławach leżało mnóstwo rzeczy: kalosze, czarne ubrania, plecaki, łom, liny, haki, rozmaite narzędzia. – Na litość boską – stwierdziła Serenity. – Skąd to wszystko wziąłeś? – Są sklepy, które mają tego tyle, że aż się wyprzedają. Dziewczyna podeszła do stolika. Obok komputera leżały dwa pistolety: jeden duży, drugi mały. – Zawsze mi mówili, że w Europie nie można ot tak, kupić sobie broni w sklepie. – Bo nie można – odparł Guy rozbawiony. – Ale jedną z zalet mojego zawodu jest to, że wszędzie znam różnych podejrzanych typów. Kilku z nich mi pomogło. – Wziął w rękę jeden z pistoletów, odciągnął zamek i puścił. Ten

odskoczył do przodu, z groźnym, metalicznym dźwiękiem. Serenity przyglądała się, czując się nieswojo. – Umiesz się z czymś takim obchodzić? – Moja droga, jestem Szwajcarem. W Szwajcarii prawo nakazuje, aby każdy mężczyzna umiał się z tym obchodzić. – Wetknął broń za pasek, podał jej czarną bluzę z kapturem. – Przymierz. Mam nadzieję, że pasuje. Pasowała jak ulał. – Skąd wiedziałeś? – Była taka sprzedawczyni, która miała mniej więcej twoją figurę. Zapytałem ją o rozmiar. Gdy już upchnęli wszystko do plecaków, w tym miedzianą siatkę, zjedli kanapki i raz jeszcze omówili przebieg całej akcji. Potem nastawili budzik na drugą w nocy i położyli się spać. Dzwonek wyrwał Serenity z głębokiego snu. Jednak kiedy jechali poprzez okryte nocą miasto, całe zmęczenie z niej uszło. Zaparkowali możliwie jak najbliżej Emergent Building, zaciągnęli zasłony, ostatni raz sprawdzili pobliskie kamery monitoringu. Zdawało się, że wszędzie jest spokojnie, pusto. Zanim wysiedli, Guy raz jeszcze odwiedził toaletę. Kiedy znowu się pokazał, trzymał w dłoni czarne pudełeczko. – Będę tego żałował do końca swoich dni – oznajmił, chowając je do szuflady. – Ale przesyłanie danych drogą radiową, zdradziłoby nas teraz.

Potem zdjął okulary i też je schował.

87 | Christopher ocknął się, słysząc przenikliwy dźwięk, taki jak przy wybieraniu telefonicznego numeru. Przez chwilę nie wiedział, gdzie jest. Potem sobie przypomniał. Puste pomieszczenie. Jego cela. Ktoś włączył światło. Chłopak zrozumiał, że można to zrobić od zewnątrz. Otworzyły się stalowe drzwi. Do środka weszło dwóch mężczyzny, podobnych do siebie jak bliźniacy, a razem z nimi jego matka. – Chodź – powiedziała. – Już czas. Christopher zamrugał. Wydawało mu się, że jest jeszcze wcześnie rano. – Która godzina? – Nie chcę już czekać – odparła. Potem odwróciła się i wyszła. Dobra. Zresztą wszystko jedno. Christopher, bacznie obserwowany przez dwóch mężczyzn, wciągnął spodnie, podkoszulek i buty. Spał w bieliźnie. Jak do tej pory Koherencja nie uznała za stosowne zapewnić mu ubrania na zmianę oraz pidżamy. Później dał się odprowadzić na korytarz. Stali tam, obserwowani przez kolejnych czterech mężczyzn, Serenity i Guy. Oboje ubrani jednolicie, na czarno i z ponurymi minami. – To wy? – wyrwało się Christopherowi. – Co wy tutaj… – Żadnych rozmów! – rozkazało chórem czterech mężczyzn. – Skoro jesteście tacy nierozłączni, to wspólnie otrzymacie chipy.

Dopiero teraz spostrzegł, że nałożono im kajdanki. Zrozumiał. Ruszyli jego śladem, dowiedzieli się, co się stało i próbowali go uwolnić. Cholera. Jasna cholera! – Naprzód – powiedziało wszystkich sześciu mężczyzn. Ruszyli. Bo co innego im zostało? Christopher wymienił spojrzenia z Serenity, zerknął też na Guya. W jego zachowaniu było coś dziwnego: unosił brwi, przewracał oczyma… Och, racja! Nie miał tych swoich okularów! Co to miało oznaczać? Teraz się uśmiechnął. Tak przekornie. Tylko takim nieznacznym uśmieszkiem. A więc teraz nie nagrywał. Czyli że w swojej sztucznej nodze mógł mieć coś innego niż rejestrator. A Upgraderzy nie zauważyli protezy. Szli schodami na górę, potem przez drzwi, na dziedziniec. Rzeczywiście, trwał jeszcze wczesny ranek. Christopher oceniał, że jest mniej więcej szósta albo nawet i to nie. Niebo ponad kopułą dachu różowiło się, jak gdyby opromienione wspaniałym, niewidocznym stąd wschodem słońca. Matka Christophera czekała już na niego wewnątrz szklanego sześcianu. W białym kitlu stała przed trzema leżankami. Dziwnie było widzieć ją taką. Nigdy jakoś szczególnie nie interesowała się medycyną, to raczej tacie pozostawiała wożenie Christophera do lekarza. A teraz

Koherencja wybrała ją do przeprowadzenia implantacji. Stanowiło to oczywiście część taktyki psychologicznej. Przy czym Christopher mógł jedynie zgadywać, jakie intencje przyświecały Koherencji. Zapewne chodziło po prostu o to, aby stał się bardziej uległy. Dwóch mężczyzn pozostało na zewnątrz, pozostali przeprowadzili go przez śluzę z pancernego szkła. Tym razem Christopher dokładnie jej się przyjrzał. Tafle miały grubość co najmniej pięciu centymetrów, nawet więcej. Przypuszczalnie, aby je przebić, trzeba by użyć panzerfausta18. Co za szaleństwo – przezroczyste więzienie! Rozsunęły się wewnętrzne drzwi, mężczyźni wprowadzili go przez nie, potem się zamknęły. Wszyscy stanęli wewnątrz sześcianu, otoczeni przez szkło, symbol kruchości, a tak naprawdę, zamknięci bez żadnych szans ucieczki. Podeszła do nich matka Christophera. – Giuseppe Forti – powiedziała chłodnym tonem. – Znam pańskie akta medyczne. Nosi pan protezę lewej stopy. Proszę ją zdjąć i pozwolić mi się jej przyjrzeć. Cholera, pomyślał Christopher. Ale tak naprawdę wcale go to nie zaskoczyło. Koherencja była zbyt sprytna, aby dać się nabrać na jakąś sztuczkę. – Moje akta medyczne – powtórzył Guy markotnie. – Chyba nie chce mi pani powiedzieć, że dopiero teraz do nich dotarła? – Rzeczywiście, nie. Czekałam na tę konfrontację, aby

zademonstrować wam, że wasze plany są niczym, a wasze szanse są równe zeru. – Wskazała nogę Guya. – Można prosić? Dla podkreślenia jej słów czterech mężczyzn wycelowało w Fortiego broń. Westchnął, schylił się i zaczął podciągać prawą nogawkę. – Chwileczkę – powiedział, wciskając kciuki w szczelinę między nogą a protezą. Trwało to niezwykle długo. Wydawało się, że przeszkadzają mu kajdanki. – Czy mógłby pan się trochę pospieszyć? – zapytała. – Już się spieszę! – odkrzyknął Guy. Pociągnął jeszcze raz. Proteza odczepiła się z wyraźnym chrupnięciem, wyskoczyła mu z dłoni, poleciała do przodu. Guyowi wyrwało się coś, co mogło być tylko włoskim przekleństwem. Sztuczna kończyna upadła. Wyleciał z niej pistolet, na ukos przez pomieszczenie, prosto pod nogi Christophera. Chłopiec błyskawicznie się schylił, złapał broń, wycelował w grupę Upgraderów. Nagle serce zaczęło walić mu jak młot. Jeszcze nigdy nie trzymał pistoletu, zdumiał się, jaki jest masywny. Nagle naszła go straszliwa myśl, że broń jest zabezpieczona, przecież tak zawsze było na filmach. Jedno spojrzenie na bezpiecznik, jedno pociągnięcie kciukiem, aby go przesunąć. Wszyscy stanęli bez ruchu, poza Guyem, który usiadł na

podłodze. Christopher trzymał pistolet, pozostali zamarli. A potem… Upgraderzy zaczęli się śmiać! Szyderczym, pełnym pogardy śmiechem. Śmiali się chórem. Christopher jeszcze nigdy nie słyszał czegoś takiego. – I co teraz? – zapytał chór, zapytała Koherencja. – Co teraz zrobisz? Zabijesz tych pięć ciał? Swoją matkę też? Myślisz, że możesz mi tym zagrozić? Christopher poczuł, jak stopniowo zaczyna drżeć mu ramię. Ależ ten pistolet był niewiarygodnie ciężki. Oglądając filmy, w ogóle się o tym nie myślało. – No, powiedz – roześmiał się chór pięciu głosów. – Jak myślisz, kogoś weźmiesz jako zakładnika? Może własną matkę? Chłopiec łapał oddech. Wpatrywał się w matkę, w jej oczy. Czuł suchość w gardle, cały drżał. Potem uniósł pistolet i przytknął sobie do skroni. – Siebie samego.

88 | Serenity krzyknęła. Chciała rzucić się do Christophera, ale Guy złapał ją mocno za nogę. – Stój – syknął. – Co to za bzdura? – zapytało pięcioro Upgraderów. W ich głosie słychać było złość. – Odłóż pistolet, to nie zabawka. Jeszcze komuś zrobisz krzywdę. Serenity zobaczyła, jak Christopher przełyka ślinę i mówi: – Domagam się – powiedział ochrypłym głosem – żebyś wypuściła tych dwoje. Pozwól im odejść, wtedy odłożę pistolet. – Nie wygłupiaj się. – Mówię poważnie. Jeśli ich zatrzymasz, wpakuję sobie kulę w głowę. Dostaniesz albo mnie, albo ich. Ale nie nas troje. – Christopher… – to zabrzmiało jak upomnienie matki, którą właśnie przestaje śmieszyć żart dziecka. – Nie radzę sprawdzać, jak bardzo poważnie mówię. Kocham tę dziewczynę. Obiecałem, że będę ją przed tobą chronił. I tak właśnie zrobię. Skoro nie udało mi się w inny sposób, to przynajmniej tak. Serenity drżały kolana. To wszystko było jakimś koszmarnym snem, prawda? Proszę, proszę! To się nie może dziać naprawdę! Oczy pięciorga Upgraderów zwęziły się, ruchem równie zsynchronizowanym, co ich głosy. – Mam dla ciebie inną propozycję – powiedzieli. – Dam ci tę

dziewczynę jako bezpośredniego duchowego sąsiada. Będzie pierwszą, która się z tobą stopi. Serenity nie wiedziała, co to miało oznaczać. Zobaczyła tylko, że Christopher, słysząc te słowa, otwiera szeroko oczy, jak gdyby doświadczał największego przerażenia w swoim życiu. – Jako sąsiada! – krzyknął. Wydawało się, że w końcu stracił panowanie nad sobą. – Tak – oznajmiło pięcioro ust. Christopherem jak gdyby szarpnął skurcz. Lufa, wciąż przystawiona do skroni, drżała, wyglądał na bliskiego płaczu. – Ach tak. No jasne. Logiczne – Serenity wydało się, że słyszy jego szept. – A niech to jasna cholera… – Pomyśl, że to przecież i tak jest nie do uniknięcia – mówiła Koherencja. – Nie możesz udaremnić przejęcia jej, tylko odsunąć je w czasie. Albo wy, albo ja. A odpowiedź brzmi ostatecznie: „Ja”. Christopher milczał, dysząc, mrugał gwałtownie. – To może być lepsze niż wszystko, co sobie do tej pory wyobrażałeś – obiecał chór. – Nie – odparł szorstko Christopher. – Nie. Nie chcę tego. Chcę, żeby odeszła wolno. Pięcioro głosów roześmiało się. – Taa, Christopherze… Problem polega jednak na tym, że po prostu nie wierzę, iż traktujesz swoją groźbę poważnie. Nie wierzę, że jesteś gotów sam się zabić. Znam ciebie – powiedzieli. Jestem twoją matką.

Zamiast odpowiedzi Christopher szarpnął pistoletem ku dołowi i strzelił sobie w lewą stopę. Serenity mimowolnie krzyknęła. Trysnęła krew, tworząc straszliwy, czerwony rozbryzg na nieskazitelnie białej do tej pory podłodze. Christopher zachwiał się z bólu, ale opanował się i znowu przyłożył pistolet do głowy. – Proszę – nalegał drżącym głosem. – Tych dwoje nie jest ci do niczego potrzebnych. Chcesz mnie. Tylko mnie. – Teraz się zraniłeś – odpowiedziała Koherencja. – To było głupie. Muszę tylko poczekać, aż stracisz przytomność. Sadząc po tym, jak się zataczał, nie miało to długo potrwać. – Mamo! – zawołał Christopher. – Nie pozwól mi umrzeć! Czy naprawdę jeszcze dostrzegał matkę w tej istocie, która stała naprzeciwko niego? Wpatrywał się w nią, nawet na chwilę nie spuszczając wzroku. – Proszę – wyszeptał. Cały drżał. – Proszę. Daj im odejść. Przecież są dla ciebie zupełnie nieważni. Jeżeli mnie chcesz, możesz mnie mieć. Już nie będę się bronił. Ale pozwól im obojgu odejść. Nastała chwila milczenia, krótka jak uderzenie serca i długa niczym epoka w dziejach Ziemi. Chwila, kiedy wszystko zamarło. Czas, serce Serenity, świat. A potem Koherencja oznajmiła, tym razem głosem matki Christophera: – No dobrze. Jak chcesz. Mogą odejść.

Jeden z Upgraderów odwrócił się w stronę Serenity, zdjął jej kajdanki, obojętnym ruchem odłożył na białą tacę, przeznaczoną z pewnością na instrumenty medyczne. Drugi to samo zrobił z Guyem. – Chodźcie – powiedział mężczyzna. – Wyprowadzę was. Serenity była pewna, że jej serce zaraz się zatrzyma. Kiedy się odwróci, odejdzie, po prostu wtedy przestanie bić i będzie już koniec. Nie potrafiła oderwać wzroku od Christophera, nie chciała odchodzić, tak po prostu go tutaj zostawiać. Ze łzami spływającymi mu teraz po policzkach, tak strasznie samotnego, drżącego, w kałuży własnej krwi. Jednak Guy złapał ją za ramię i pociągnął za sobą, nieubłaganie, nieustępliwie, a serce wciąż biło, gdy zdradzała miłość na rzecz przetrwania. Wewnętrzny dziedziniec. Ich odbijające się echem kroki. Szklane drzwi, które otworzyły się przed nimi. Wreszcie znaleźli się na zewnątrz, wśród lodowato chłodnego powietrza londyńskiego poranka. Już koniec. Po wszystkim. – Chodź. – Guy pociągnął ją za sobą. – Chodźmy stąd. Zanim ona zmieni zdanie. Serenity milczała. Szła tępo za Fortim. Dreptała tak, jak dreptała całą noc. Niczym na filmie widziała teraz, jak o trzeciej rano idą wydłuż Tamizy. Jak schodzą w dół skarpy. Jak Guy klnie z powodu swojej nogi. Jak maszerują kanałem odpływowym, w którym aż tak nie cuchnęło. I jak w przepompowni czekają na nich Upgraderzy.

Nie mieli żadnych szans. Od samego początku. – Trzymaj – powiedział Guy i coś jej podał. Dopiero kiedy zobaczyła, że to papierowa chusteczka, zorientowała się, że płacze, że po policzkach spływają jej potoki łez. – Co teraz zrobimy? – zapytała Serenity, starając się nie szlochać. – Odejdziemy. – A co będzie z Christopherem? – Zostanie Upgraderem. Serenity uniosła głowę, rozejrzała się. Nie byli tutaj sami. Gdzieś dalej, zza rogu wychodziła grupka ludzi. Także z ulicy obok. Stanęli i przypatrywali się Emergent Building, jak gdyby wiedząc, że tam wewnątrz coś się dzieje. – Skąd się wzięli ci wszyscy ludzie? – zapytała zdumiona. Guy również się rozejrzał – Ach, ci – powiedział. – Możliwe, że to ja ich wezwałem. – Wezwałeś? Jak? – Nie mówiłem ci – Guy podrapał się po karku. – Takie małe zabezpieczenie. Kiedy byłem na mieście, zajrzałem jeszcze na chwilkę do kafejki internetowej i odpaliłem swoją maszynę mailową. Tak ją ustawiłem, żeby dzisiaj rano rozesłała maile na cały świat. Napisałem, że ludzie, odpowiedzialni za to, że dwadzieścia milionów osób pozostaje w stanie wegetatywnym, przebywają właśnie w tym budynku. I jeżeli ktoś chce to sprawdzić, wystarczy, że tam wejdzie. – Pociągnął ją dalej. – Jak mówiłem, tylko tak

ze względów bezpieczeństwa.

89 | Zawiódł. Właśnie tak można było powiedzieć. Chociaż nie. Przecież na koniec nie zostanie nikt, kto będzie mówił. Zostanie tylko sama Koherencja. Nikt nie zdoła opowiedzieć, co się naprawdę stało. O tym, że los ludzkości znalazł się na ostrzu noża, podobnie jak jego własny, i że on, Christopher Kidd, Computer Kid, słynny, legendarny, wręcz mityczny Król Hackerów – zawiódł. Zbyt późno przyszedł mu do głowy pomysł, mogący o wszystkim zadecydować. Zbyt późno zrozumiał fragment programu, mający fundamentalną rolę dla funkcjonowania Koherencji. A przecież to wszystko było takie proste. Miał to jak na dłoni. Nic dziwnego, że Koherencja przewróciła niebo i ziemię, kiedy zrozumiała, że ten fragment kodu źródłowego mógł trafić w niepowołane ręce. Nic dziwnego, że sięgnęła aż po zamachy bombowe i przemoc, właściwie po każdy środek, jakim dysponowała, aby ponownie ukryć tę tajemnicę przed światem. Bo ten fragment programu stanowił broń. Jednak on, Christopher, nie pojął, jak można się nią posługiwać. A teraz, kiedy wreszcie zrozumiał, było już za późno. Patrzył tępo na Serenity i Guya wyprowadzanych ze szklanej budowli. Zimna stal lufy, wciąż przy skroni, przesuwała się, jak gdyby w ślad za nimi, kiedy zmierzali do wyjścia. To przecież było takie oczywiste. Nie mógł powiedzieć, że tego nie przeczuwał. Ponieważ przeczuwał. Od dawna. Jego

sny o obrazie babci, siatce, gdzie na skrzyżowaniach linii znajdowały się mózgi – to właśnie był obraz tej struktury. Tyle że nie zrozumiał. Zajmował się wtedy czymś innym. Koherencja stanowiła połączenie niezliczonych mózgów. To jasne. Ale jak wszystko dokładnie działało? Jak właściwie funkcjonowało? Niewiele się nad tym zastanawiał – za mało. Mózgi były ze sobą połączone. I kropka. Jakoś połączone. Nieważne jak konkretnie. To było ważne. To w ogóle była najważniejsza sprawa. Tyle że zrozumiał to dopiero wtedy, gdy Koherencja zaproponowała, że uczyni Serenity jego sąsiadem. Sąsiadem! To oznaczało nic innego, jak to, że wszystkie mózgi są zintegrowane w sieć, gdzie każdy ma określone miejsce. Oczywiście, nie w przestrzeni rzeczywistej, to akurat było niepotrzebne. Chodziło o co innego. Kiedy impuls myślowy poprzez chip opuszcza mózg, dokąd płynie? Należało jasno określić, neurony jakiego mózgu drażni bodziec wędrujący za sprawą chipa oraz telefonii komórkowej. I właśnie to regulowała pętla. CORE DISTRIBUTION LOOP. Za każdym razem, gdy do systemu Koherencji trafiał sygnał nerwowy przeobrażony w cyfrowy impuls, zadawała pytanie bazie danych, jak ma go rozdysponować, do jakich kolejnych mózgów przekazać. Miał to przecież jak na dłoni. A jednak nie dostrzegł. Baza danych reprezentowała po prostu strukturę samej

Koherencji. W jej rejestrach zawarte zostały wszystkie wzajemne połączenia mózgów. Bez tej bazy danych Koherencja przestałaby istnieć. A teraz było już za późno, aby zrobić z tego wniosku jakikolwiek użytek. Widział, jak Serenity i Guy wyprowadzani są na zewnątrz. Serenity odwróciła się po raz ostatni, jednak była zbyt daleko, aby zobaczył wyraz jej twarzy. Cieszył się z tego, a zarazem go bolało, bo już wkrótce miał zapomnieć, ile dla niego znaczyła. Poczekał, aż znajdą się na zewnątrz, zupełnie na zewnątrz, a potem dłoń, w której trzymał broń, opadła, jak gdyby uszły z niej wszystkie siły. Jeden z Upgraderów podszedł, zabrał pistolet, zabezpieczył i schował. Christopher na niego nie patrzył. Patrzył tylko na swoją stopę, która okropnie bolała. Na widok plamy krwi robiło mu się słabo. – Chodź, mój synu – powiedziała Koherencja głosem, ustami, ciałem jego matki. – Najpierw cię opatrzymy. Brzmiało to tak prawdziwie, tak doskonale, jednak Christopher widział, że jego matka, jego prawdziwa matka, nie zachowałaby takiego spokoju. Pozwolił jej zaprowadzić się do stołu, który na wmurowanych w podłogę, stalowych podporach okalał trzy leżanki. Chłopiec posłusznie usadowił się na wolnej przestrzeni blatu, pozwolił sobie ściągnąć ze stopy

przestrzelony but i jęknął, bo to bolało, cholernie bolało. Teraz jednak był już w rękach Koherencji. Wszystko przebiegało perfekcyjnie. Upgraderzy, nie zamieniając ze sobą nawet słowa, pracowali ramię w ramię. Jeden podawał bandaże, drugi środek odkażający. Każdy ruch był celowy, każdy zdradzał niewysłowione wręcz doświadczenie medyczne. Zerknął w bok. Tam była taca, na której leżały kajdanki zdjęte Serenity i Guyowi. Przynajmniej tak mu się wydało. Lepsze to niż nic. Teraz nawet powinien się ucieszyć z tego, że znalazł się w rękach Koherencji, która tak doskonale o niego dba. – Konieczna będzie operacja – wyjaśniła matka, odkażając ranę i przyglądając się jej. – Co najmniej jedna kość uległa defragmentacji. I znowu słowo, którego jego matka by nigdy nie użyła. Nawet go nie znała. – Ale jest na to czas – ciągnęła. Potem zaczęła nakładać prowizoryczny opatrunek. – Najpierw… Umilkła. Cała piątka umilkła. Spojrzeli w górę, ku szklanej kopule, nad którą nagle zaczął krążyć śmigłowiec. Dało się odczuć, że Koherencja się zaniepokoiła. Czterech mężczyzn odłożyło trzymane dotąd instrumenty medyczne, wyciągnęło pistolety i wyszło ze szklanego klocka. Wyżej, na galeriach, widać było biegających Upgraderów. Niektórzy z nich trzymali broń.

Matka Christophera pospieszyła się z opatrunkiem, już mniej dbała, czy go boli, czy nie. – Tam, na zewnątrz rozgrywają się jakieś okropne rzeczy. Jeżeli ci głupcy będą próbowali szturmować budynek, bardzo się zdziwią… – Słabo mi – powiedział Christopher. Jego matka nie uniosła wzroku, przykleiła tylko ostatni kawałek opatrunku. – Połóż się na leżance. Christopher opadł na bok. Dopiero wtedy się zorientowała. Potem już tylko jeden szybki ruch. Złapał kajdanki leżące na tacy, rzucił się do tyłu i z trzaskiem zamknął na przegubie matki. A drugi koniec na nodze stołu. – Christopher? – krzyknęła. – Co to ma znaczyć? Nie odpowiedział, tylko wziął drugą parę kajdanek, pokuśtykał do rozsuwanych drzwi i nałożył ją na uchwytach, tak aby nie dało się rozsunąć skrzydeł, nawet odrobinę. – Co to jest! – wrzeszczała matka. Teraz jej głos już w ogóle nie brzmiał jak głos mamy, tylko uosobienie furii. – Co chcesz przez to osiągnąć! Z zewnątrz nadbiegali już Upgraderzy, w większości z bronią w reku. Christopher odwrócił się, ale trochę za szybko. Uderzył zranioną stopą o nogę stołu. Ból przeniknął go niczym prąd elektryczny. Teraz naprawdę zrobiło mu się słabo. Musiał oprzeć się o leżankę,

poczekać, aż przed oczyma przestaną wirować mroczki. Upgraderzy walili w drzwi. A niech walą. Niech pancerne szkło pokaże, ile jest warte. Ogłuszający huk. Strzelali w szkło, ale kule w nim grzęzły, zmieniając tylko kolor tafli na mlecznobiały. Żadnych szans. Szybko to dostrzegli, dali za wygraną. – Tutaj, w środku, jesteś tak samo zamknięty, jak wtedy kiedy byłeś w celi – Koherencja sączyła jad ustami jego matki. – To żałosne, co robisz. – Jeszcze zobaczymy – rzucił Christopher i ruszył przed siebie. Stopa znowu mu krwawiła. Ciągnąc za sobą czerwoną smugę, dokuśtykał do terminala komputerowego. Opadł na krzesło, nacisnął klawisz spacji. Ekran zaświecił się. – Co to ma być! Chyba nie sądzisz, że osiągniesz coś w ten sposób? A jednak tak sądzę, pomyślał Christopher. Zachował to jednak dla siebie. Zaczął stukać w klawisze. – Christopherze, widzę każdy klawisz, który przyciskasz – powiedziała Koherencja ustami jego matki. – Wiesz, że mogę w każdej chwili wyłączyć ten komputer? Wcale nie. To akurat sprawdził. Komputery działające tutaj, w kostce, służyły do podłączenia wszystkich Upgraderów, co najmniej w tym budynku. Gdyby Koherencja je wyłączyła, sama wytrąciłaby sobie broń z ręki. Upgraderzy pozostający na zewnątrz otoczyli szklaną

kostkę, zapewne szukając słabych punktów. Najwyraźniej na próżno, bo teraz się wycofywali. Dalej! Przypomniał sobie kod, Core Distribution Loop, i jeszcze to, jak jest przyłączony do bazy danych. Musiał znaleźć bezpośredni dostęp do niej z shella. – Co tam robisz? – zapytała matka. Po raz pierwszy w jej głosie słychać było niepokój. Nie odpowiedział. Był już wystarczająco skoncentrowany na walce z szalonym bólem stopy. To mogło być najważniejsze włamanie w jego życiu, ale z pewnością nie najłatwiejsze. – Christopherze, co ty tam robisz? Rozejrzał się mimo woli. Tak jednolicie głos Koherencji nie brzmiał jeszcze nigdy. Kiedy uniósł głowę ku galeriom okalającym dziedziniec, zrozumiał dlaczego: bo jeszcze nigdy nie przemawiało do niego aż tyle ust. Wszędzie stali Upgraderzy, spoglądając na niego, zaszokowani, otępiali z przerażenia. – A jak myślisz, co robię? – wymamrotał i pisał dalej. Teraz to już wyglądało naprawdę nieźle. Pętla była czasowo krytyczna, niewiele szyfrowania. Chór tysięcy głosów wzmógł się: – Nie! Nie wolno ci tego robić! Nie rozumiesz, na czym to polega. Stanowię kolejny etap ewolucji człowieka. Jestem przyszłością! – Nie, jeśli teraz z tobą skończę – stwierdził Christopher i przełamał ostatni poziom zabezpieczeń.

Wejście stanęło otworem. Wpisał ostateczne polecenie: purge all records in all databases – „wyczyścić wszystkie zapisy we wszystkich bazach danych”. Nad klawiszem „enter” zadrżała mu ręka. I znowu ta chwila, kiedy jednym naciśnięciem klawisza mógł zmienić całe swoje życie. – Christopherze, to co zamierzasz, jest morderstwem! – krzyknęli Upgraderzy na wszystkich galeriach. – Jestem żywą istotą. Mam prawo żyć. Takie samo prawo jak ty! Przez ułamek sekundy znowu miał trzynaście lat. Znowu siedział w bankowym wieżowcu we Frankfurcie, gdzie znajdowało się biuro jego matki. Znowu widział panoramę niemieckiego miasta bankierów. Znowu musiał podjąć decyzję. I znowu nie będzie miał już drugiej szansy. Znowu musiał zrobić to właśnie teraz – albo nie zrobi już tego nigdy. – Nie rób tego! – wrzasnęły tysiące głosów na zewnątrz, wrzasnął głos jego matki. – Nie wolno ci tego zrobić! Christopher zerknął na swoją matkę, w panice szarpiącą kajdanki. – Powiedziałaś, że jaki jest wybór? Albo ty, albo my? – Chętnie uśmiechnąłby się złośliwie, ale był na to zbyt wyczerpany. – W każdym razie dzisiaj odpowiedź znowu brzmi „my”. Potem nacisnął klawisz „enter”. Jego matka wrzasnęła. Upgraderzy wrzasnęli, wszyscy

naraz; zabrzmiało to jak pojedynczy krzyk, taki, że musiała go usłyszeć cała planeta. I potem zamilkli. Jeden po drugim padali na ziemię. Nie minęło trzydzieści sekund, a zapanowała całkowita cisza.

90 | Wcale nie było łatwo wydostać się z tego szklanego skarbca. Problem stanowiły kajdanki, którymi Christopher zaryglował drzwi – prostu nie miał do nich klucza! Śmigłowiec nadal krążył ponad kopułą. Terkot jego wirników coraz bardziej działał na nerwy. Wyglądało na to, że na zewnątrz gromadzi się coraz więcej osób. Otoczyli budynek szerokim kręgiem. Kilku odważniejszych podeszło bliżej, próbując zerknąć do środka przez szyby. Co mogli tam zobaczyć? Tylko leżących pokotem ludzi. Tym razem zupełnie nieprzytomnych. Christopher pokuśtykał wzdłuż szafek, pootwierał je, powyciągał szuflady. Na próżno. Któryś z mężczyzn musiał zabrać klucz. I co teraz? Czy po wykasowaniu bazy rozprowadzania danych przytomność stracili także wszyscy użytkowników Lifehooków? Ciężko powiedzieć. Możliwe. W każdym razie wykasował wszystkie kopie zapasowe bazy, przynajmniej tak mu się teraz zdawało. Cholera, ale ta noga bolała. Zranienie samego siebie nie było najlepszym z jego pomysłów. Czuł jednak wtedy taką rozpacz, taką determinację …Wzdrygnął się na wspomnienie tamtej chwili. Znalazł szufladę z opatrunkami. Spróbował przynajmniej trochę powstrzymać krwawienie. Co do rwącego bólu, to pewnie należało zażyć jakąś tabletkę, ale nie wiedział jaką. Jak stąd się w ogóle wychodzi? Rozejrzał się dookoła.

Musiało przecież istnieć jakieś wyjście awaryjne! Przepisy przeciwpożarowe dotyczyły także banków, nieważne, czy szklanych, czy nie. Tak. Rzeczywiście. Niepozorna naklejka z napisem „Wyjście awaryjne”. Zdecydowanie zbyt niepozorna. Gdyby jej specjalnie nie szukać, można by w ogóle nie zauważyć. Pokuśtykał tam od półokrągłego stołu, wzdłuż szklanej ściany. I jak to się otwiera? Gdyby tylko ta cholerna noga tak nie… Aha, dobra. Rygiel przy dolnej krawędzi. Niedostępny z zewnątrz – jasne, inaczej weszliby do środka. Christopher pociągnął za niego, mocno, a szyba przekręciła się niczym wielkie drzwi. Do środka wdarło się chłodne powietrze, pachnące potem, dosyć obrzydliwe. Na podłodze leżało kilku nieprzytomnych Upgraderów. Przeszedł nad nimi i chybocząc się wkroczył na wewnętrzny dziedziniec. Wszędzie panowała cisza. Aż trudno uwierzyć. Cała stopa była nabrzmiałym, pulsującym pęcherzem bólu. Przyszło mu do głowy, że teraz nie może zemdleć. Tutaj długo nikt go nie odnajdzie. Pokuśtykał więc dalej. Portal działał, otworzył się przed nim z cichym szuraniem. Jeszcze chłodniejsze powietrze, lecz teraz bardziej świeże. Wczesny ranek. Wszędzie wpatrujący się w niego ludzie. Odwracali wzrok, ale po chwili ich spojrzenia do niego wracały. I ciągle ten

śmigłowiec. Co on tam w ogóle robił? Przydałaby się karetka. Chętnie by już upadł. Ludzie się zbliżali. Krzyczeli coś do niego. Nie rozumiał, co mówią, po prostu kuśtykał dalej. Sam nie wiedział dokąd i po co. I nagle zjawiła się Serenity. Lwia grzywa, mnóstwo piegów, ciepłe spojrzenie. Obejmujące go ramiona. – Udało ci się – wyszlochała. – Pokonałeś Koherencję. – Czyli jednak twój ojciec miał rację. – Co? Że wybrało cię przeznaczenie? – Muszę przyznać, że nabrałem całkiem dużego szacunku dla przeznaczenia. – Rozejrzał się. Zobaczył kamienny prostopadłościan, wyglądający tak, jak gdyby dało się na nim przysiąść. Właśnie tego teraz potrzebował. Przysiąść. – Gdzie jest Guy? – Odszedł. Wolał nie czekać, aż zjawi się policja. Mam cię od niego pozdrowić. – No świetnie. A myślałem, że wreszcie założę jakieś świeże ubranie. – Mam nasze rzeczy, spokojnie – przyjrzała mu się. – Może lepiej usiądziemy? Twoja stopa wygląda – przełknęła ślinę – …okropnie. – Siedzenie to byłby znakomity pomysł. Serenity poprowadziła go do kamiennego prostopadłościanu. Christopher podejrzewał, że to dekoracja, jednak stabilna. A to najważniejsze.

I usiedli na kamieniu, ramię w ramię, a tymczasem wokół rozpętał się chaos. Nadjechały radiowozy. Do budynku wpadli policjanci w mundurach. Pojawił się i wylądował drugi śmigłowiec. Załopotały taśmy zamykające dostęp do budynku. Przybyły karetki. Ludzie z kamerami. Nieważne. Nikt nie zwracał na nich uwagi. Mogli po prostu siedzieć i się tulić. Tak, teraz stopa bolała już o połowę mniej. – W każdym razie, przyniosło to coś dobrego. Serenity uśmiechnęła się z melancholią. – Lepiej byś powiedział, że to nas ze sobą połączyło – poradziła. – Wtedy rzeczywiście byłoby romantycznie. Christopher przyjrzał się jej i pomimo bólu, nie zdołał powstrzymać uśmiechu. – I nie tylko. Zastanów się: po wszystkim, co razem przeżyliśmy, żadne z nas już nigdy nie będzie zadowolone z kogoś innego. Bo nikt inny nie będzie wiedział, jak to było. Bo nikt inny, poza nami, tak naprawdę nie zdoła tego zrozumieć. Serenity przyjrzała mu się, marszcząc czoło. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Że musimy pozostać ze sobą. Po prostu nie mamy innego wyboru. – I podoba ci się to? – Tak – powiedział Christopher. – Podoba.

TIM EOUT 91 | Trwało ciepłe wiosenne popołudnie. Nad miastem Darwin w północnej Australii zachodziło właśnie słońce, kiedy przed domem w dzielnicy Larrakeyah zatrzymał się policyjny radiowóz. Wysiadł z niego mężczyzna w mundurze. Po tym, jak niespokojnie się rozglądał, można było poznać, że wolałby znaleźć się gdzie indziej. Wtedy z domu wyszedł jakiś mężczyzna w szarym dresie i powiedział: – Cześć, Jim. – Cześć, Marcus – odparł policjant. – I co? Masz to? Zapytany potarł szyję, jak gdyby uwierał go kołnierzyk. – Tak. Ale wolałbym nie mieć. – Przecież ci tłumaczyłem. – Tak, tak. – Jim otworzył bagażnik. – Szybko, załatwmy sprawę. Wspólnie wytaszczyli z auta ciężką, czarną torbę. Jim zatrzasnął pokrywę bagażnika, a potem bez słowa wnieśli torbę do domu. – Tak jak mówiłem, potrzebuję tego sprzętu tylko na kilka dni – oznajmił Marcus, stawiając torbę na kuchennym stole. – Potem możesz to zabrać, jeśli… – Bzdura – powiedział Jim. – Zabraliśmy całą masę tych rzeczy. W magazynie na dowody jest tego pełno. Nikt nie

zauważy braku jednego aparatu. A ja musiałbym diabelnie ryzykować, żeby przemycić go z powrotem. – To nie rozumiem, co ty… – Chcesz wszczepić coś takiego mojej siostrze! I sobie samemu! – syknął Jim. – Chłopie, wiele z tych dzieciaków, którym wyciągnęli Lifehooki, wciąż jeszcze leży w szpitalu! Marcus pokiwał głową. – Wiem. W końcu byłem jednym z tych, którzy wyciągali te Lifehooki. Ale to tutaj to jest coś innego. Nie chcę zdobywać świata. Chcę tylko, żeby Theresa znowu mogła korzystać z życia. Żeby znowu doświadczyła, jak to jest spacerować po plaży. Biegać. Pływać. Mój Boże! Jim westchnął głęboko i otworzył zamek błyskawiczny torby. Pojawiły się drążki i pałąki, przypominające urządzenie okulistyczne. – Wiem, ale i tak czuję się nieswojo. – Problem z Koherencją polegał tylko na tym, że przybrała takie wielkie rozmiary – stwierdził Marcus. – Wykorzystamy tę technikę tylko dla siebie. Tylko dla nas obojga. Theresy i mnie. Jim przez dłuższy czas przypatrywał się szwagrowi. – Obiecujesz? – Obiecuję. – Dobra. – Jim wyjął plastykowe pudełko. – To są te chipy. Dwie sztuki dla was i dwie rezerwowe. Marcus Shepard z zawodu był laryngologiem. Miał

gabinet przy Mitchell Street, pacjenci go lubili, dobrze układało mu się z sąsiadami. Zresztą nikt nie powiedziałby o nim złego słowa. Znano przecież tragiczny los jego żony. Theresa Shepard trzy lata temu miała wypadek rowerowy i od tamtej pory straciła władzę w rękach oraz nogach. Całymi dniami leżała w łóżku, pielęgnowana jak małe dziecko, i oglądała telewizję. Telewizorem sterowała, używając kierowanego mową pilota, który znosił jej krzyki albo płacz rozpaczy. Im dłużej to trwało, w tym większą popadała melancholię. Marcus robił, co tylko mógł, aby ulżyć jej losowi. Porzucił własne hobby – wędrówki, pływanie, jazdę na rowerze – aby spędzać z żoną tyle czasu, ile tylko zdołał. Zatrudnił pielęgniarkę, mieszkającą w pobliżu, która doglądała Theresy kilka razy dziennie, a także pomoc domową. Mieli przyjaciół, którzy mimo wszystko regularnie ich odwiedzali. Marcus Shepard czuł się w takie wieczory szczęśliwy, widząc jak jego żoną rozkwita, śmieje się. Kiedyś Theresa była zapaloną sportsmenką, uważano ją nawet za nadzieję Australii na złotą medalistkę olimpijską w maratonie. Odczuwać teraz własne ciało tylko jako nieruchomy balast, nie móc już więcej poczuć, jak to jest, kiedy poruszają się mięśnie i kości, jak serce pompuje krew, jak pogłębia się oddech… W ogóle nie potrafiła o tym myśleć. Potem wynikła ta cała sprawa z Koherencją. Marcus, jako

laryngolog, miał wtedy do czynienia z wieloma przypadkami komplikacji po usunięciu chipów. Im więcej dowiadywał się o tym wszystkim, tym bardziej go fascynowało. Chip łączący mózgi dwóch ludzi, pozwalający, aby każde z nich mogło uczestniczyć w doświadczeniach drugiego, w jego myślach! To brzmiało jak odpowiedzieć na ich modlitwy. Marcus Shepard przeczytał na temat Koherencji wszystko, co zdołał. Każdy artykuł w gazecie, każdy wywiad z osobami, które miały z tym jakiś związek. Przeczytał książkę neurologa Stephena Connery’ego, wynalazcy całej technologii. Także książkę Jeremiaha Jonesa, niewinnie ściganego jako terrorysty. Nocami siedział w Internecie, zbierając informacje. Nie poszedł tylko na film Computer Kid. Co prawda była to historia życia tego młodego hackera, uważanego za najlepszego na świecie, jednak chodziło tu głównie o to, jak ów dzieciak dokonał swojej akcji z przelewem miliardów, co już interesowało Marcusa znacznie mniej. O Computer Kidzie prawie nic nie było wiadomo. Według gazet mieszkał ze swoją przyjaciółką gdzieś w Kalifornii i studiował, zamieszczano jednak tylko niewyraźne zdjęcie, na którym niewiele dało się zobaczyć. Kiedy Marcus miał już wrażenie, że wie, o czym mówi, przedyskutował swój plan z Theresą. Ta powiedziała tylko: „A co ja mam do stracenia?” Jej brat pracował w policji,

zajmował się porządkami po załamaniu Koherencji. Marcus musiał tylko go przekonać. Sprawami technicznymi zajął się Jerry Kopp, kolega ze szkolnej ławki. Jerry pracował jako informatyk w dużej firmie związanej z telefonią komórkową i był specem od komputerów. Założył serwer, stałe połączenie z Internetem, uruchomił konieczne urządzenia radiowe – i tak dalej. Właśnie on nacisnął guzik, kiedy przy pomocy specjalnego aparatu wszczepiano Marcusowi chip. Na początku nie czuł żadnej różnicy. Liczył się z tym. Dopiero po kilku tygodniach, od czasu do czasu, w jego głowie zaczęły pojawiać się myśli nie mające nic wspólnego z tym, co sam robił. Theresa opowiadała, że z nią dzieje się podobnie. Aż pewnego dnia stało się. Marcus siedział przy biurku, przeglądał rachunki i jadł przy tym kanapkę, jak zwykle stanowiącą cały jego lunch, kiedy nagle, gdzieś z tyłu głowy, poczuł coś dziwnego. W zamyśleniu sięgnął do karku, jednak nie znalazł nic, co mogłoby po nim chodzić. Żadnej muszki, żadnego pająka… Zastygł bez ruchu. Nie czuł przecież owada. Czuł… poduszkę! Marcus Shepard podskoczył. Ogarnęła go ekscytacja, a było to uczucie dziwnie podwójne, jak gdyby rozbrzmiewające echem. Otworzył drzwi przedpokoju, wpadł do gabinetu.

– Proszę odwołać wszystkie moje popołudniowe wizyty! – polecił asystentce. – Ale…! – Odwołać, wszystkie! – krzyknął, już na wpół przebrany – Nie mam już dzisiaj czasu. Dziesięć minut później zmierzał w stronę plaży w butach do biegania. Zaraz potem ich podeszwy po raz pierwszy od trzech lat dotknęły piasku. Biegł. Nie miał kondycji, prawie wypluwał płuca, ale biegł, tak długo, jak tylko zdołał. Kiedy wrócił do domu, Theresa powitała go okrzykiem. – Czułam to! Czułam, jak biegałeś! Marc, och, Marc! Naprawdę to poczułam! Podszedł do niej, spocony, chwycił za dłonie. – To działa – powiedział zachrypniętym głosem. – Teraz już wszystko będzie dobrze. Wkrótce potem zgłosił się do nich Jerry. Pytał czy serwer i w ogóle wszystko jest w porządku, a po krótkim wahaniu zapytał jak to działa, czy rzeczywiście funkcjonuje. – Lepiej niż sobie wyobrażałem – odpowiedział Marcus. – Jesteśmy ci nieskończenie wdzięczni za pomoc. Jeżeli cokolwiek możemy dla ciebie zrobić, powiedz tylko. Obojętnie co. Jerry odetchnął głośno. – Zatem, jeżeli tak mówisz, to byłoby coś… A potem opowiedział o pewnej kobiecie, którą poznał, a po której mógł sobie wiele obiecywać. Miała na imię Sylvie.

Z kolei Sylvie miała siostrę o imieniu Mona, której mąż, Willy, cierpiał na tak zwany syndrom Locked-in. To była choroba sprawiająca, że człowiek stawał się kompletnie bezwładny, nie mógł nawet mówić. Willy potrafił to robić ruchami oczu. – O Boże – westchnęła Theresa, kiedy Marcus jej o tym opowiedział. – W porównaniu z nim to ja jestem jak żywe srebro. – Jerry chce im zaproponować podobne rozwiązanie. Theresa przytaknęła. – Dobry pomysł. – Jednak nie wolno nam o tym trąbić na lewo i prawo. W przeciwnym razie sąd każe nam wyjąć chipy. – Boże Broń – zgodziła się z nim Theresa. – Jeśli to zrobią, możesz od razu mnie zastrzelić. Jim spojrzał na nich oboje z konsternacją. – Jeszcze więcej chipów? Marcus, przecież mi obiecałeś… – Jim – Marcus przemawiał głębokim, spokojnym głosem, który tak dobrze i kojąco działał na pacjentów. – Wiem, co obiecałem. Ale to są ludzie z grupy wsparcia szwagierki Jerry’ego. Powinieneś ich poznać. Są tacy dzielni, tak bardzo doświadczeni przez los… Nie mogę ich nie dopuszczać do tego, co uczyniło tyle dobra mi i Theresie! Nie sposób tego etycznie usprawiedliwić. Jim poprawił sobie kołnierzyk. – Wiesz, czego ode mnie wymagasz?

– Tak – powiedział Marcus, a wtedy usłyszał myśl, o której nie wiedział, czy jest jego własną, czy może pochodzi od Theresy. Byłoby lepiej, gdyby Jim także należał do naszego grona. Wtedy by zrozumiał. – Po prostu uważam, że pozwalanie, aby to się rozrastało, jest zbyt niebezpieczne – wyjaśnił Jim. – To wyjdzie na jaw. Kiedy będzie już za dużo osób, jedna z nich coś wypapla. Wiem przecież, jak to wygląda. – Trzymamy języki za zębami. Tak właśnie robimy. Rety, chodzi w sumie o pięć małżeństw. Dziesięć osób. To nie cały świat. Na zewnątrz padało, ale widać było, że wiosna jest już za progiem. Niedługo minie rok od kiedy nosili chipy. Był to dobry rok, najlepszy od dawna. Jim wzdrygnął się. – No dobra. Załatwię wam te chipy. Skoro tak już musi być. Theresa uśmiechnęła się. – Właśnie takiego swojego brata znam. – Ale potem już koniec – domagał się. – Ostateczny. – Jasne. To ostatni raz. Krąg już nie może być większy. – Przyrzekacie? – Przyrzekamy – oznajmili Marcus i Theresa, jak gdyby jednymi ustami.

1 Six milion Dolar Man – amerykański serial telewizyjny emitowany w latach 70., powstały na motywach powieści Martina Cardina. Jego bohater to były astronauta pracujący dla fikcyjnego biura rządowego jako agent wywiadu naukowego (przyp. red.) 2 wirus; jego nazwa jest skrótem wyrażenia „koń trojański” 3 Właść.: jet lag syndrome – zespół nagłej zmiany strefy czasowej, wywołany przez zaburzenia rytmu dni i nocy – snu, czuwania i innych czynności organizmu; objawy to zmęczenie, zwolnienie reakcji, kłopoty z pamięcią i koncentracją, apetytem, ból głowy (przyp. red.) 4 osoba zafascynowana komputerami, również szachami, komiksami i Internetm, unikająca kontaktów towarzyskich, zaniedbująca formę fizyczną. Również frajer, kujon, mięczak (przyp.red.) 5 Fr: Dzień dobry pani (fr., przyp. red.) 6 Serwer Proxy – komputer pośredniczący między przeglądarką sieci Web a Internetm; przechowuje kopie często odwiedzanych stron (przyp. red.) 7 Kaskada Miksów 8 Deanonimizacja – przeciwdziałanie ochronie prywatności w Internecie (przyp. red.) 9 Właśc. protokół uwzględniania Diffie-Hellmana – metoda uzgadniania kluczy szyfrujących, opracowana w 1976 r., przez Witfielda Diffiego i Martina Hellmana (przyp. red.)

10 Ale jaja! (wł.); sformułowanie nie oznacza jednak sytuacji śmiesznej, lecz irytującą również; mam dość, powyżej uszu (przyp. red.) 11 Po angielsku: „Odebraliśmy ich wiadomość / mamy ich wszystkich / i wszystko jest w porządku” (ang., przyp. tłum.) 12 Tak, proszę pani (fr., przyp. red.) 13 Ona… nie wiem… (przyp. red.) 14 Noelwenn? Noelwenn, coś się dzieje? (przyp. red) 15 Fr.: Co? (przyp. red) 16 Zawołaj doktora Le Galla (przyp. red.) 17 Keja (z holend.) – nabrzeża portowe (przyp. red.) 18 Panzerfaust – niewielki, bezodrzutowy pocisk przeciwpancerny, skonstruowany w 1942 r. w zakładzie firmy HASAG w Lipsku (przyp. red.)