Aneta Jadowska - 5 Egzorcyzmy Dory Wilk

Jadowska Aneta Dora Wilk 05 Egzorcyzmy Dory Wilk

666 – the number of the beast... Gdybyż to było takie proste i numer wystarczył by wyegzorcyzmować demona! Co zaczęło się w toruńskiej kostnicy, kończy się w piekielnych kręgach. Władający czarną magią sadystyczny psychopata grasujący po ulicach Torunia to zła wiadomość dla Dory Wilk i jej przyjaciół z policji. Jeszcze gorszą jest to, że ci, którzy od wieków powinni być martwi mają się nieźle i czas krwawej zemsty nastał. Mroczne rytuały, tortury, nieskory do zwierzeń Karmazynowy Książe i zdecydowanie zbyt bliski związek z demonami – to tylko kilka spraw, z którymi musi sobie poradzić Dora Wilk.

1 Ciało było upiornie blade, jakby cała krew z żył kobiety wyparowała. Na jasnym tle skóry wycięte wzory krzyczały szkarłatem. Uświadomiłam sobie, że wstrzymuję oddech, jakbym spodziewała się czegoś okropnego, co wydarzy się, gdy tylko na nią spojrzę. Wypuściłam powietrze z cichym świstem. Może to przez cięcia, układające się w magiczne symbole, może przez lśniące linie znaków nieznanego mi alfabetu, podskórnie wiedziałam, że nie niosły ze sobą dobrej nowiny. Po kręgosłupie pełzły mi mrówki, a włoski na karku stały dęba -na wypadek gdybym zignorowała pierwsze ostrzeżenia. Instynkt krzyczał, bym trzymała się od tego z daleka. Rozum podpowiadał, że nie mogę. Bogna zadała sobie wiele trudu, by mnie tu ściągnąć. Nie miała łatwego zadania. Moja komórka nie odpowiadała, mieszkanie na Asnyka wynajęłam, a do Thornu nie dotarłaby osobiście, nawet gdyby wiedziała, że istnieje, a ja właśnie tam jestem. Ale przeszkody nie zmusiłyby Bogny do kapitulacji, raczej pobudzały jej kreatywność. Przeanalizowała sytuację, zastanowiła się, kto może mieć ze mną kontakt

i jakie ta osoba ma słabe punkty. Była na tyle przekonująca, że Witkacy o świcie pojawił się na moim progu, prosząc, bym poszła z nim do kostnicy. Przez lata pracy z Bogną nauczyłam się, że nasza pani patolog potrafi dopiąć swego, a świat może podążać za jej życzeniem lub się wypchać. Problem musiał być istotny; nie pracowałam dla toruńskiej policji od ponad pół roku, a dopiero teraz Bogna uznała, że jestem jej do czegoś niezbędna. Spoglądając na ciało rozciągnięte na stole sekcyjnym, musiałam przyznać jej rację. Z tą sprawą nie poradzi sobie zwyczajny policjant. I nie było to zwykłe morderstwo. Nie wiedziałam jeszcze, jak bardzo było niezwykłe, ale zamieszany był w nie ktoś z mojego świata. Magiczny lub z innego systemu, ale z pewnością więcej niż człowiek. Choć jego ofiara była w pełni ludzką kobietą. Ze słów Bogny wynikało, że ostatnią z czarnej serii. - Takie same ślady, nie udało się utrwalić ich na zdjęciach. Cięcia widać, ale tych świecących symboli nie. Gdy otworzyłam ciało, symbole znikały, dlatego wezwałam cię, zanim rozpoczęłam tę sekcję. Bogna starała się zachować profesjonalizm, ale czułam, że jest wytrącona z równowagi. Domyślałam się dlaczego. To najbardziej racjonalna osoba, jaką znam, a nagle musi sobie radzić z magicznymi symbolami, znikającymi znakami i niewyjaśnionymi zgonami. Ktoś inny może by zignorował te elementy i zadowolił się naukowymi wyjaśnieniami, ale Bogna była zbyt sumienna i uczciwa. Kusiło mnie pytanie o jej dar, ale jak zaczyna się taką rozmowę? Od kilku miesięcy wiedziałam, że jakiś dar musi mieć - Maja, moja mała chrześnica, która okazała się wiedźmą, widziała jej aurę. Nie jest to jednak

temat, który porusza się przy porannej kawie. Gdybyśmy nawet taką poranną kawę pijały. Bogna mogła być nieświadoma tego, że jest wyjątkowa, mogła być nieprzeszkoloną magiczną istotą, która przystosowała się do życia między ludźmi i czuła się jedną z nich, nie wiedząc, że jest coś więcej poza ludzkim światem. Mogła też wiedzieć, kim jest, ale ze względu na naturę daru wypierać go. Znałam takie przypadki. Nie wynikało z tego nic dobrego, ale były takie próby. Nawet gdybym nie wiedziała od Mai o aurze Bogny, zorientowałabym się teraz - widziała symbole niewidoczne dla ludzkich oczu. Nie skomentowałam tego. Była wystarczająco wytrącona z równowagi. - To już trzecie, Dora. A ja wciąż nie wiem, co dokładnie jest przyczyną zgonu, kto jest winny i ile jeszcze dziewczyn w tym stanie trafi na mój stół. Sprawę dostał Malinowski z obyczajówki i Nowakowski od was. Gdy znaleźli pierwszą dziewczynę, jak idioci założyli, że to dziwka zza wschodniej granicy, choć mówiłam, że się mylą. Tylko dlatego trafiła się Malinowskiemu. Po drugiej ofierze dodali Nowakowskiego. Jeśli ktoś by mnie zapytał, można by im dać stu klaunów do pomocy i wynik byłby podobny. Partacz z partaczem, spędzili trzy tygodnie na wypytywaniu tirówek, chyba tylko po to, by móc się pogapić na ich gołe nogi i głębokie dekolty. Prędzej mi kaktus na ręce wyrośnie, niż oni dowiedzą się, kto za tym stoi. Wpatrywała się w ciało na stole, na jej twarzy odmalował się pełen frustracji grymas. Zgadzałam się z jej oceną Malinowskiego i Nowakowskiego, ale czy mogłam cokolwiek zrobić? Odeszłam z policji, złożyłam wypowiedzenie w październiku, siedem

miesięcy temu. Mogłabym poprowadzić nieoficjalne śledztwo, ale co z dostępem do materiałów dowodowych czy choćby miejsc zbrodni? Niełatwo przeskoczyć biurokratyczne przeszkody. Potarłam czoło nerwowym gestem. Nie mogłam tego zostawić. Pierwszy raz od miesięcy żałowałam, że spaliłam za sobą wszystkie mosty w policji. Bogna westchnęła ciężko i przymknęła oczy. Zbierała się w sobie. - Dora, oni nie widzą tych symboli, nie rozumieją, że to wszystko ma w sobie coś... niewytłumaczalnego. Gdy zapytałam, czy zauważyli coś szczególnego, spojrzeli na mnie jak na wariatkę. Sama zaczęłam mieć wątpliwości, ale Witkacy je zobaczył i czułam, że i ty będziesz je widziała. Myślę, że tylko wy możecie złapać tego, kto za to odpowiada. Nie chcę mieć co miesiąc na stole młodej dziewczyny pokrojonej i pokrytej świecącymi znakami... Od dwudziestu lat co rano przychodzę do prosektorium. Myślałam, że widziałam już wszystko, aż do teraz. - Emanowała bolesną rezygnacją. Podniosła powieki i wbiła we mnie orzechowe spojrzenie ciemna grzywka opadała na czoło, prawie tak blade jak twarz dziewczyny na stole - cała ta sytuacja była dla niej bardzo niekomfortowa, z wielu różnych powodów. Rozumiałam to. Umysł i intuicja musiały stoczyć małą walkę, zanim Bogna mnie wezwała, a walka wciąż nie była skończona - zbyt wiele elementów wymykało się naukowemu poznaniu. Choć mówiła wprost o znikających symbolach, na słowa „magia" i „czary" zapewne zareagowałaby niedowierzaniem lub oburzeniem. Nie naciskałam. Opory przed akceptacją tego, kim jest i co widzi, tkwiły w niej naprawdę głęboko.

- Bogna, ja już nie pracuję w policji - zaczęłam, a widząc jej zaciśnięte wargi, dodałam szybko - ale nie zostawię cię z tym. Pomogę, na ile mogę, ale musisz mi opowiedzieć wszystko, co wiesz, i pogodzić się z tym, że odpowiedzi, które zdołam uzyskać, mogą być... niewiarygodne lub niewygodne. Spojrzała spod uniesionych brwi. - Pracowałam z tobą osiem lat, Wilk, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że twoje raporty bywały popisem erudycji i umiejętności fabrykowania półprawd. Ale jesteś skuteczna. Nie wiem, ile prawdy tkwi w tym, że jesteś medium, jasnowidzącą czy czym tam jeszcze. Nie wierzę w takie rzeczy, ale wiem, że rozwiązywałaś sprawy, których nikt nie mógł rozwiązać. Wiedziałaś o zmarłych rzeczy, których nie powinnaś była wiedzieć. Ile razy znałaś okoliczności śmierci, jeszcze zanim przeprowadziłam sekcję? Nie wierzę w zjawiska nadprzyrodzone, ale wierzę w ciebie i twoje... niezwyczajne umiejętności. Nie obchodzi mnie, co znajdzie się w papierach, byle to się skończyło i kolejna dziewczyna nie wylądowała mi na stole. Znów zamilkła, jakby zastanawiała się, ile może mi powiedzieć. Przemogła się i cicho, ledwie słyszalnie dodała: - One mi się śnią. Nie tylko te trzy. Jest ich więcej, po prostu jeszcze ich nie znaleźliśmy. Koszmary oddają to, czego się boimy. Ja boję się, że przewinie mi się przez stół tabun dziewcząt i będę musiała żyć ze świadomością, że to nie ustanie, że winny pozostanie bezkarny, a one nie doczekają się sprawiedliwości. - Znów spojrzała na blade ciało na stole i ze smutkiem pokręciła gło-

wą. - Musisz mi pomóc, Wilk. Nie przyjmuję odmowy. Nie tym razem. Jeśli Anita będzie miała coś przeciwko, zajmę się nią. Możesz być konsultantem, mogę cię wpisać w budżet biura patologa, żeby ominąć komisariat. To nie ma znaczenia. Mogę ci nawet zapłacić z własnej kieszeni... Ale zakończ to i złap człowieka winnego tej zbrodni. - Niewiele rzeczy w życiu robię dla pieniędzy, przecież mnie znasz - burknęłam, podejmując właściwie decyzję. Brałam tę sprawę, cokolwiek podpowiadała mi intuicja. Bogna nie powiedziała nic, ale w jej twarzy zabłysła ulga, gdy zrozumiała, że jej pomogę. Odetchnęła i zaczęła referować szczegóły sprawy. Znów mogła schronić się w faktach i racjonalnym myśleniu, skoro brałam na siebie całą niesamowitość. - Zaczęło się w grudniu, właściwie w listopadzie, ale trzeciego grudnia na mój stół trafiła pierwsza ofiara. Nie żyła od siedemdziesięciu dwóch godzin. Dziewczyna N.N., lat dwadzieścia, dwadzieścia pięć, szczupła, ze śladami niedożywienia w okresie poprzedzającym zgon. Rany cięte na korpusie, udach i ramionach, płytkie, ostrze dwustronne, ostro zakończone. Nie zdołałam ustalić konkretnej przyczyny zgonu bardziej szczegółowo niż zatrzymanie krążenia. To nie był zawał, nie miała choroby serca, nie widać śladów zmian patologicznych układu naczyniowego czy porażenia prądem. Nie wiem, co mogłoby zatrzymać serce młodej dziewczyny. Toksykologia nic nie wykazała, brak zmian patomorfologicznych. Tak jak widzisz, prócz wyciętych na skórze symboli jej ciało pokrywały lśniące znaki, które zniknę-

ły, kiedy otworzyłam ciało. Nie udało mi się utrwalić ich na fotografii, a wierz mi, próbowałam każdego znanego mi filtru, czułości przysłon, klisz, ultrafioletu i alternatywnych źródeł światła... - referowała sumiennie. - Czy symbole wyglądały tak samo jak te? Widzisz powtórzenia czy podobieństwo rysunków? Spojrzała na ciało, skupiona, jakby przywoływała z pamięci zdjęcia pozostałych ofiar. - Tak, umiejscowienie się zgadza. Wzory wydają mi się identyczne, choć opieram się na pamięci, nie dowodach. Na nadgarstkach i kostkach dziewczyna miała ślady krępowania, sądząc po wzorze, metalowe kajdanki i starsze ślady po nylonowym sznurze o okrągłym przekroju i ukośnym splocie włókien. Żołądek i jelita puste, nie jadła na kilka dni przed śmiercią. Skrajnie odwodniona, ale nie tak, żeby uznać to za przyczynę śmierci. Nie znaleźliśmy jej ubrania ani dokumentów, więc jest N.N., osobiście szukałam jej w bazach osób zaginionych, bez rezultatu. To nie była dziewczyna z marginesu. Miała leczone zęby, porcelanki, nie amalgamat, profesjonalny manicure ze zdobionymi akrylowymi płytkami, zagęszczone rzęsy. Świetna robota. To kosztuje. Nie była narkomanką, nie widziałam śladów sugerujących, żeby pracowała jako dziewczyna do towarzystwa, brak śladów aktywności seksualnej. Czemu nikt nie zgłosił jej zaginięcia? - Może nie miała nikogo albo bliscy nie wiedzą, że coś jej się przytrafiło. Mogą myśleć, że jest na wycieczce, studiach, w pracy... Może jest cudzoziemką i figuruje w obcych bazach? zastanawiałam się na głos, widząc, że nie daje to Bognie spokoju.

- Sprawdzę przez Interpol - mruknęła. - Dziesiątego stycznia trafiła do mnie następna. Nie żyła od tygodnia. Właściwie mogłyby być siostrami, ten sam wiek, podobny wzrost i waga. Dokładnie te same obrażenia. Również odwodnienie i wygłodzenie. Ślady na szkliwie i w gardle sugerują, że dużo wymiotowała, na tyle blisko czasu zgonu, że nie doszło do zmian reparacyjnych nabłonka. Po tygodniu udało się ustalić jej tożsamość. Magdalena Więckowska, dwudziestopięciolatka z Aleksandrowa Kujawskiego. Rodzice nie zgłosili zaginięcia. Byli pewni, że pracuje jako wychowawczyni na turnusie narciarskim. Nigdy tam nie dotarła. Ostatnio widzieli ją dwudziestego czwartego, w Wigilię. Nie wiadomo, gdzie była między tym dniem a dziesiątym stycznia. Nie przerywałam. Ta sprawa naprawdę zalazła jej za skórę, referowała nie tylko własne ustalenia, ale i raporty policyjne. Patrzyła na leżącą na stole dziewczynę i przygryzała wnętrze dolnej wargi w nerwowym tiku. - To, co teraz powiem, nie znajduje potwierdzenia w faktach czy dowodach, ale... wiem, że tak właśnie jest. Sądzę, że między Magdaleną a najnowszą ofiarą był ktoś jeszcze, przerwa jest za długa. Schemat jest powtarzalny, widzę wzór aż zbyt dokładnie. Sądzę, że cykl trwa miesiąc, nie dłużej, tymczasem między styczniową a tą dziewczyną minęły trzy miesiące. Niepokoi mnie to. Gdzieś są dwie ofiary, których nie znaleźliśmy. Może więcej, jeśli nasza N.N. nie była pierwszą zabitą, a jedynie pierwszą znalezioną. Może to one nawiedzają mnie w snach. - Potrząsnęła głową, jakby odganiała natrętne wspomnienie. - Nie powiedziałabym o tym Anicie ani Nowakowskiemu, ale tobie i Witkacowi mogę, bo jeste-

ście bardziej czuli na to, co nieracjonalne. - Parsknęła cichym i niezbyt radosnym śmiechem. - Jak widać, nawet w moim zawodzie czasem trzeba zrobić miejsce dla czegoś niesamowitego. Ta sprawa jest jak z cholernego „Archiwum X", a tylko wasza dwójka nadaje się na Muldera i Scully. - Zrobiłaś już zdjęcia tych ran? - zapytałam. - Tak. Ale nie próbowałam nawet przerysowywać symboli. Nie wiem czemu, ale... czułam, że nie powinnam. - Prychnęła, jakby zła na siebie, że ulega takim irracjonalnym impulsom. Nie powiedziałam jej, że to najlepsze, co mogła zrobić, i intuicja mogła uratować jej życie. Rysowanie nieznanych magicznych symboli może być cholernie niebezpieczną zabawą. Wyciągnęłam notes. - Możesz mi dać jeden czysty formularz autopsyjny? Bogna bez słowa podała mi arkusz papieru z naszkicowanym zarysem ludzkiego ciała. Zaznaczyłam cyferkami każdy z symboli i przerysowywałam, każdy na osobnej kartce. Przy bardziej złożonych znakach rozdzielałam je na cząstki, by nie wyrysowywać całości. Jako dodatkowe zabezpieczenie nie dorysowywałam okręgów otaczających znaki, jedynie zaznaczając przerywaną linią ich obecność w oryginalnym wzorze. W wielu typach magii domknięcie znaku w okręgu uaktywniało go. W przypadku powtarzających się symboli zaznaczałam ilość powtórzeń i małymi gwiazdkami nanosiłam na schemat ich umiejscowienie. W kilku słowach zaznaczałam, w jakim miejscu ciała symbol był umieszczony, w pobliżu którego z wyciętych na skórze znaków. Wszystkie te środki ostrożności

miały zabezpieczyć mnie przed ryzykiem przypadkowego uaktywnienia rytuału, któremu poddana była ofiara. Nie wiedziałam, jaki to konkretnie typ magii, nie znałam celu obrządku, więc stosowałam wszystkie znane mi zasady magicznego BHP . Niewątpliwie była to czarna magia, skoro znalazłam ją na martwej dziewczynie. Nie spotkasz w takim miejscu symboli wiccańskich czy elementów białej magii. Skrupulatne przenoszenie dowodów na papier zajęło mi ponad godzinę. Zebrałam gruby plik kartek oraz odbitki zdjęć ran ciętych i wepchnęłam je do plastykowej teczki. Czekały mnie konsultacje z Leonem, a jeśli nie zdoła mi pomóc, wyprawa do biblioteki, i to raczej nie Thornowej czy w Trójprzymierzu. Może to tylko złudzenie, ale niektóre symbole wyglądały jak pismo piekielników. Przypominało mi inskrypcję, jaka zdobiła pochwę miecza, który dostałam od Leona (moje pełne imię w języku upadłych). Litery i znaki na ciele dziewczyny nie były tak dekoracyjne, ale jakoś, na poziomie intuicji, czułam ich pokrewieństwo. Wycięcie w miękkim ciele precyzyjnych, ostrych linii nie jest łatwe, a pismo piekielników pod względem skomplikowania alfabetu i pisowni przypominało arabski. Nieznane znaki niepokoiły mnie, choć nie wiedziałam, co skrywają. Włoski na karku stały dęba od samego patrzenia na ciało. Już miałam wyjść, ale wiedziona przeczuciem podeszłam jeszcze raz do stołu i dotknęłam dziewczyny, kładąc na jej ramieniu obie dłonie. Syknęłam, czując, że obsydianowa obrączka na kciuku rozgrzewa się i zaczyna parzyć. Bogna spoglądała na mnie czujnie, gdy odskoczyłam, z trudem łapiąc powietrze, wymachując

lewą dłonią, by szybciej wystudzić czarny krążek na palcu. To, co zabiło tę dziewczynę, było demoniczne, bez dwóch zdań. Pamiętałam, kiedy ostatnio obrączka zareagowała tak gwałtownie. Ta wiedza mnie nie uspokoiła, przeciwnie, serce zaczęło galopadę na całego. * Wyszłam z prosektorium z gardłem ściśniętym niepokojem. Witkacy opierał się o ścianę i palił papierosa. Wydmuchiwał kółeczka dymu. W jego postawie nie było śladu napięcia, które dawniej go charakteryzowało, chyba nawet otoczka melancholii nieco osłabła. Nadal pozostawał starym, nieco zbzikowanym Witkacym, ale odkąd dowiedział się, że jego pociąg do używek i eksperymentów ze świadomością wynika z tego, kim jest, czyli z dziedzictwa szamańskiego, nieco się uspokoił. Po podstawowym szkoleniu władał swoistą dla siebie magią bez potrzeby zażywania zbyt wielu, zwykle nielegalnych substancji. Odebrał nawet prawo jazdy, co wskazywało, że był pewny, że nie siądzie za kółkiem, będąc pod wpływem. Fakt, że ta przemiana w jakimś stopniu udała się dzięki mojej interwencji, na zawsze będzie powodem zadowolenia. - Hej, mówiłam ci, że możesz wejść. Wiedziałam, że Bogna nie miała do mnie sprawy osobistej. - Uśmiechnęłam się, opierając się o ścianę obok niego. - A tam, strzeżonego... Pomyślałem, że może będzie chciała zagadnąć o ten swój dar... Próbowałem się dopatrzyć w niej czegoś, ale trudno uwierzyć, że jest jedną z nas.

- Maja widziała jej aurę, dzieci się nie mylą. Nawet bez szkolenia można zamaskować aurę, tobie się to udawało latami, ale małe dzieci i wariaci mają wrażliwość na tyle odrębną, że nasze maskowania na nich nie działają. - Nic nie wspomniała o swoim dziedzictwie? - Jest na to zbyt racjonalna. Może kiedyś otworzy się na tyle, żeby zacząć temat, a równie dobrze do końca życia może twierdzić, że temat nie istnieje. Różnie bywa. Ale widzi symbole magiczne, których ludzkie oko by nie dostrzegło, gdybyś potrzebował więcej dowodów. - Ach, czyli chce, żebyś się zajęła sprawą tych dziewcząt. Nagle spoważniał i cień smutku przepłynął przez jego szaroniebieskie oczy. Domyślałam się, że choć oficjalnie nie zajmował się tą sprawą, jakoś był w nią zaangażowany. Na tyle, by Bogna ściągnęła go do prosektorium, gdzie zorientowała się, że i on widzi symbole. - To będzie cholernie trudna sprawa, a rozwiązania nie znajdziemy raczej w realnym świecie. Skinął głową i zaciągnął się mocno papierosem. - Dobrze cię mieć u boku, Ti, nawet jeśli na jedno śledztwo. Tęskniłem za pracą z tobą. Te kilka miesięcy wlokło mi się bez ciebie jak lata całe. Poza tym sam sobie z tym nie poradzę. Inna rzecz, czy Anita da nam tę sprawę... - Jakoś ją przekonamy, żeby dała ją tobie. Ja mogę być niezależnym konsultantem, tak to widzi Bogna. - Taaa, jakbyś jako etatowiec była zależna od kogokolwiek. Zaśmiał się cicho. Poklepałam go po ramieniu. Nie mówiłam o tym głośno, ale i mnie brakowało pracy w policji. A także

tego, że większość spraw nie ma drugiego dna, są przyjemnie przewidywalne. Nie dotyczyło to tego przypadku. Był całkiem jak te, które zlecała mi Starszyzna: zapobiegnij katastrofie czy dokonaj cudu, najlepiej na wczoraj. Liznęłam zaledwie czubek góry lodowej, ale czułam już, że ta historia obnaży przede mną zupełnie nowe poziomy makabry. A przecież widziałam w życiu naprawdę sporo. Zostawała jeszcze jedna kwestia - czy Anita w ogóle dopuści mnie choćby w pobliże komisariatu. Nie wyglądała na zachwyconą, kiedy odeszłam. I choć już nie była moją szefową, wciąż plasowała się w pierwszej piątce kobiet, których wolałam nie wkurzyć. * To jest jak samospełniająca się przepowiednia, przemknęło mi przez myśl, kiedy w moim polu widzenia nagle zamajaczyła drobna postać. Jej ciemne włosy targał wiatr, a wysokie obcasy wystukiwały na chodniku złowieszczy rytm. Podeszła do nas tym zdecydowanym krokiem, który z góry ostrzegał, że wszelkie dyskusje są bezcelowe. Kostiumik w kolorze wina podkreślał jej wąską talię i ładnie zaokrąglone biodra. Z trudem mogłam uwierzyć, że ta kobieta dobiega pięćdziesiątki, obstawiałbym raczej trzydziestkę. Nawet z rozwianymi włosami wyglądała schludnie: z dopracowanym makijażem, w eleganckiej jedwabnej bluzce z układającą się przy szyi miękką kokardą. Można było się nabrać na tę kobiecą stronę Anity, na jej delikatne rysy, miękkie krzywizny, pociągnięte czerwoną szminką pełne usta

i figlarny dołeczek w policzku. Znałam ją jednak wystarczająco, by w oczach koloru gorzkiej czekolady dostrzec błyski, świadczące o zdecydowaniu, uporze i gniewie. Odruchowo wyprostowałam plecy i przygładziłam dłonią sweter. Witkacy był oazą cierpliwości, więc nie ubierałam się w pośpiechu i nie było źle, przynajmniej nic jaskrawo kompromitującego, jak rąbek nocnej koszuli, nie wystawało mi spod czarnego golfu i skórzanej kurteczki. - Wilk, miło, że wreszcie nas odwiedzasz, choć kazałaś na siebie czekać. - Skinęła głową oszczędnie, a twarde błyski w jej oczach odradzały mi dyskusję. - Anito, jak zawsze miło cię widzieć - powiedziałam grzecznie, zastanawiając się, co mi grozi. Bo to, że Anita nie pojawiła się tu przypadkiem, było pewne. Ona nic nie robiła przypadkiem, wiedziała o wszystkim, o czym musiała lub chciała wiedzieć, zawsze trzymała rękę na pulsie. Komu nieznoszącym sprzeciwu tonem nakazała zadzwonić, kiedy tylko się pojawię? Asystentowi Bogny, samej Bognie, czy może parkingowemu? Kimkolwiek był jej informator, wypełnił zadanie. Stała przede mną, niecierpliwie odgarniając włosy, które wiatr zwiewał jej na twarz, i czekała. Na co? Na nagły atak mojej skruchy? To wydawało mi się najbardziej prawdopodobne. - Możemy rozmawiać tutaj albo w moim gabinecie. Nie ukrywam, że wolałabym tę drugą opcję - powiedziała, wciąż ugodowym tonem, który zwiódłby naiwnych. - Tu jest dość dobrze - mruknęłam, preferując neutralny teren - i Witkacy może zapalić... - Witkacy już skończył palić, prawda? - Rzuciła mu spojrzenie, po którym bez słowa przydeptał wypalone-

go do połowy papierosa na chodniku. Jej uśmiech, pełen aprobaty dla jego decyzji, ogrzałby Witkaca w zimową noc. Oderwałam się od ściany zrezygnowana. Opór był daremny, to i tak musiało nadejść. Jeśli miałam pomóc Bognie, potrzebowałam zgody Anity lub przynajmniej jej milczącej aprobaty. Na Boginię, wiele rzeczy robiło się w przeszłości, by na nią zasłużyć. - Słuszny wybór - mruknęła i energicznym krokiem wróciła do komendy. Szliśmy za nią jak kulawe kaczątka za mamą kaczką. I mogłam tylko dumać nad tym, co mnie czeka w gabinecie Anity Czarny. Z humorem zauważyłam, że właściwie w Thornie nikt nie wiedział, gdzie się udałam, więc nie mogłam liczyć na grupę wsparcia czy ekspedycję ratunkową. Przeszliśmy przez pokój, w którym urzędował do niedawna mój oddział. Nowakowskiego jeszcze nie było, a Jacek skrupulatnie wklepywał na komputerze raport. Pomachał na nasz widok szczerze ucieszony. Słyszałam od Witkaca, że Placek poprosił o przeniesienie. Na dłuższą metę łatka człowieka prokuratora Żamłody była trudna do zniesienia, więc zaczął służbę od czystej karty w nowym miejscu. Moje biurko wciąż na mnie czekało. Paprotka wyglądała równie słabowicie jak wtedy, gdy ją zostawiłam. Podążały za nami zaciekawione spojrzenia policjantów, w tym Krzyśka z drogówki, kumpla, z którym ostatnio miałam całkiem sporo styczności, po tym jak okazało się, że Maja, jego córka i moja chrześnica, jest wiedźmą („ma pewne niezwykłe talenty", jak brzmiała oficjalna wersja dla jej w pełni ludzkich rodziców). Skinęłam mu głową na

powitanie. Wciąż nie do końca wiedział, jak sobie z tym wszystkim poradzić. A ja nie wiedziałam, jak mu pomóc. Moi rodzicie nie wiedzieli o moich „talentach", do dziś nie wiedzą, ale cena, jaką za to zapłaciłam, była wysoka. Życzyłam Mai, by jej rozwój jako wiedźmy był harmonijny, choć nie wiem, czy to możliwe w takich przypadkach jak nasze - z w pełni ludzkimi rodzinami. O ile łatwiej byłoby dla całej rodziny, gdyby wszyscy wygrali na genetycznej ruletce. Może zresztą nie będzie tak źle, a rodzice Mai przywykną. Oswoją się. Może potrzebują trochę czasu. Monika, matka małej, zwykła patrzeć na mnie z pewną pretensją, jakbym zaraziła Maję snami i dziwactwem. Jakby to było możliwe. Westchnęłam w duchu. Może sprawiała to perspektywa, z jakiej patrzę na rzeczywistość, ale mam wrażenie, że ludzie komplikują wszystko i szukają problemów. Jakby marudne nastawienie zmieniało cokolwiek na lepsze. Anita przerwała moje rozważania, energicznie otwierając drzwi do swojego gabinetu. Pchnięte zbyt mocno, trzasnęły o ścianę. Nie zwróciła na to uwagi. Usiadła przy czarnym biurku o szerokim i lśniącym blacie. Wydawała się jeszcze mniejsza na tle obszernego skórzanego fotela. Splotła palce przed sobą i mierzyła nas swoim firmowym spojrzeniem. Usiedliśmy sztywno na fotelach dla interesantów, mniej wygodnych i nieco krzywych -konieczna była czujność, jeśli nie chciałam wyrżnąć czołem o wykładzinę. Mróweczki niepokoju, które zaczęły pełzać mi po kręgosłupie, były naturalną i niezmienną reakcją, nawet teraz, kiedy już nie była moją szefową. - Jest kilka spraw, które powinnam z wami omówić -zaczęła. Ujęła w drobne palce wieczne pióro i postuki-

wała nim o notatnik. - Po pierwsze, Doro, mam nadzieję, że przybyłaś powiedzieć mi, że wracasz do pracy. Pokręciłam przecząco głową. - Nie mogę ci nic takiego powiedzieć, Anito. Ale jest jedna sprawa... - Bogna cię wezwała - stwierdziła, nie zapytała. -Jeśli zamierzasz się zająć przypadkiem pokaleczonych dziewcząt, natychmiast odbieram ją Nowakowskiemu, i tak nie wie, jak ją ugryźć, i daję ją Witkacowi i tobie. Powinnaś jednak wiedzieć, że nie będziesz konsultantką, ale pełnoprawną funkcjonariuszką policji - dodała. Zamrugałam niepewna. - Złożyłam wymówienie. - Jasne, bobym ci na to pozwoliła. - Parsknęła. - Jesteś na bezterminowym, bezpłatnym urlopie, o który wnioskowałaś wczesną jesienią ubiegłego roku. - Nie wnioskowałam o urlop - mruknęłam, patrząc na bardzo zadowoloną z siebie Anitę. - Podrobiłaś mój podpis? To nielegalne, wiesz o tym? - Nie przypominam sobie, żebyś protestowała, gdy naginałam regulamin, kiedy tobie było to wygodne. Teraz mnie było wygodnie. Przecież na mnie nie doniesiesz. - Uśmiechnęła się jak drapieżnik. - Postępowałam w dobrej wierze. Nie wyjaśniłaś mi, skąd decyzja o odejściu, a nie zamierzałam tracić dobrej policjantki tylko dlatego, że się zakochała lub w jakiejś sekcie szuka wewnętrznego spokoju. - Wzruszyła ramionami. - Zresztą nie marudź. Wiedziałam, że wrócisz. Jesteś policjantką z powołania, z krwi i kości, tego nie da się zapomnieć. Przygryzłam wargę, by jej nie odpyskować. Nie mogłam jej powiedzieć, dlaczego musiałam odejść, bo jak by

brzmiało: wiesz, jestem wiedźmą, a po wypadkach z magiem jestem nieśmiertelna i cholernie magiczna, więc raczej ciężko byłoby mi ukrywać to przed kolegami? Potrzebowałam tygodni ćwiczeń i cholernie silnych zaklęć, by ukryć moją stuningowaną aurę. Teraz radziłam sobie z tym całkiem nieźle, więc przynajmniej ten problem odpadł, ale wciąż był jeszcze Thorn. Tam mieszkam i pracuję, tam jest moje życie. Ale jeśli powiem Anicie, że pracuję jako prywatny detektyw, zacznie mnie sprawdzać i dowie się, że nie mam zarejestrowanej działalności, uprawnień, biura, meldunku... Powinnam pomyśleć o tym wcześniej i zgłosić się do Olafa. Załatwiłby mi wszystkie papierki, fikcyjnie wciągnął na listę pracowników jego firmy ochroniarskiej czy IT. Życie wiedźmy przed epoką komputerów i baz danych było dużo prostsze. Teraz Anita wbijała we mnie swoje twarde jak żelazo spojrzenie, a ja mogłam tylko spoglądać na czubki butów i zastanawiać się, co jest nie tak z wersją o szaleństwie z miłości czy sekcie. - Anito - jęknęłam cicho - nie mogę wrócić. Nie teraz, może nigdy. Po co blokujesz etat jakiemuś policjantowi, który będzie pracował, a nie wisiał na papierze? - To kolejna sprawa. Nie ma nikogo, kto by cię zastąpił. Dwie kandydatki nie dały sobie rady. Nikt nie chce pracować w tym oddziale. Witkacy nie ma partnera, czy naprawdę chcesz odpowiadać za to, że pracuje sam? Jeśli mu się coś stanie lub jeśli znajdzie się w trudnej sytuacji, będzie musiał czekać na wsparcie mundurowych. Sama wiesz, że to może go kosztować życie. Poza tym jesteś najlepsza, nie chcę substytutów, skoro mogę mieć ciebie. Uważam, że są sprawy, z którymi poradzisz sobie

najlepiej. Przykładem może być ta, o której mówiła ci Bogna. Nie wiem, jak to robisz, i nie obchodzi mnie to. Liczą się wyniki, a tyje masz. Dlatego nie przyjmuję do wiadomości, że mogłabyś odejść, Wilk. Potrzebowałaś czasu, dałam ci go, ale etat czeka, a ja tracę cierpliwość. Brakuje mi ludzi. Zając nie przeszedł weryfikacji, kto wie czy kiedykolwiek odstawi antydepresanty i dostanie pozwolenie, żeby choć popatrzeć na broń palną. Jeśli nie będziesz współpracować, będę zmuszona zdjąć Witkaca z ulicy. Ryzyko jest zbyt duże. Zastanów się, czy chcesz mieć na sumieniu karierę kolegi. Zostanie mi Nowakowski i młodziak. Wiesz, że tak nie da się pracować. -Jej głos modulował, od twardości gróźb przez delikatność perswazji, słodycz pochwał i pozorną bezradność kobiety, która robi, co musi, bo nie ma wyboru. Cała Anita, westchnęłam w duchu, szarżuje jak nosorożec, jeździ po moim poczuciu winy, podlewa miodkiem, nawet na chwilę nie przerywając dyskretnych gróźb. Zupełnie jakby była moją matką. Bez wątpienia posiadła wiedzę o najsłabszych punktach swoich pociech. I tam właśnie uderzała. Jęknęłam cicho, w pełni świadoma, że nie mogę z nią wygrać. Nigdy nie mogłam. W milczeniu słuchałam jej subtelnych (niczym młot pneumatyczny) wjazdów na moją psychikę. Było wszystko, odwołania do lojalności, policyjnej przysięgi, koleżeństwa, odpowiedzialności za bezpieczeństwo miasta i wszystkich mieszkańców, pochwały moich wyników, obietnice przymykania oczu na moje pogwałcenia regulaminu. Jeszcze chwila, a obiecałaby mi, że jeśli wrócę, wszyscy funkcjonariusze komisariatu zatańczą przede mną kankana odziani wyłącznie w pierzaste węże boa.

- Czy możemy ograniczyć tę rozmowę do tu i teraz, do tej jednej sprawy? - spytałam, nie łudząc się, że wykpię się tak prosto. Spojrzała na mnie z przyganą. Znów byłam dzieciakiem strofowanym przez osobę dorosłą, która na dodatek chce mojego dobra, a ja na złość mamie odmrażam sobie uszy. Gdzie się podziała Dora Wilk, która staje bez mrugnięcia okiem przed wampirzym konklawe, w lupanarze pełnym wilków, przed Radą Archanielską i bogami mojego systemu? Wyparowała. Została Dora Wilk, która ma ochotę przeprosić nianię, że przysporzyła jej zmartwień, i obiecać, że już więcej nie będzie. Cholera jasna! - Możemy - oświadczyła Anita wspaniałomyślnie -ale nie myśl, że skończyłyśmy tę rozmowę, Dora. Są sprawy, do których jesteś mi niezbędna. Nie zrezygnuję z ciebie, nie kosztem bezpieczeństwa mojego miasta. Mogę nie wierzyć w różne rzeczy, ale statystyki nie kłamią. Jesteś za dobra, żebym odpuściła. A teraz co sądzisz o sprawie, w którą wprowadziła cię Bogna? Szczerze. - Śmierdząca, trudna i jedna z tych, przy których raport będzie królestwem wyobraźni - powiedziałam bez zastanowienia. - O raport się nie martw, zajmę się nim. Ty zakończ tę serię. Dowiedz się, kto za to odpowiada, a jeśli zdołasz, to także kim jest pierwsza ofiara. Upewnij się, że rzecz się nie powtórzy. Jasne? - Znów wystukiwała rytm obsadką pióra. - Jasne - powiedziałam cicho. Na Boginię, chciałabym mieć jej wiarę we własne możliwości. Ale wiedziałam, że zrobię wszystko, by nie

zawieść pokładanego we mnie zaufania. Dla jej satysfakcji, ale głównie by raz a dobrze zakończyć ten chory proceder. - Anito, nie zawsze będę pod telefonem, nie będę marnować czasu na odprawy i inne biurokratyczne zabawy - zaznaczyłam. Sięgnęła do szuflady biurka i wyciągnęła kłąb skórzanych pasków i kaburę. - Twoja odznaka i broń. Wiem, że tęskniłaś. -Uśmiechnęła się niczym wąż w rajskim ogrodzie. Nie chciałam się przyznać, że pod kurtką mam własny pistolet, a pod rękawami kurtki dwa noże. Zbyt wiele pytań. - Wezmę odznakę, broń zachowaj - mruknęłam. - Czyżby to, co nosisz pod pachą, było o wiele lepsze? Figlarnie uniosła brew. - Nie myśl, że nie zauważyłam zgrubienia pod kurtką i tego, że lewe ramię trzymasz ciut dalej od korpusu. Sama widzisz, miałam rację. Nie możesz trzymać się z dala od tej roboty. Pokręciłam bezradnie głową. Jakim cudem zdołałam ukryć przed nią, że jestem wiedźmą, skoro nie mogłam ukryć niczego? Zwróciła się do Witkacego, który od kilku minut (czyli przez całą perorę Anity i jej przypieranie mnie do muru) udowadniał, że jego dar mimikry jest niedoceniany. Wtapiał się w otoczenie tak skutecznie, że mogłabym zapomnieć, że był w pokoju. Poziom jego aktywności oscylował gdzieś pomiędzy spinaczem biurowym a paprotką. Nauczony doświadczeniem, wolał nie wpadać w oko szefowej, kiedy była w tym nastroju. Jeszcze, nie daj Bogini, przypomniałaby sobie, że i on ma co

nieco na sumieniu, i skierowała na niego karzące oko sprawiedliwości. - Witkacy, masz pełen dostęp do akt i dokumentacji. Jeśli wy lub Bogna będziecie potrzebowali badań czy ekspertyz, powołajcie się na status priorytetowy. Chcę mieć tę sprawę rozwiązaną szybko, zanim wypłyną kolejne zwłoki. Podobnie jak Bogna uważam, że to tylko kwestia czasu, więc nie ma opierdalania się, zabierajcie się do roboty. Pióro głośno upadło na blat. Koniec audiencji. Wyszliśmy. Od dawna nie czułam się tak zagoniona w ślepy róg. - Sorry, Ti, nie wiedziałem - powiedział Witkacy, gdy wymknęliśmy się z budynku. - Anita była w formie. - Uśmiechnęłam się krzywo. - Co zrobisz, kiedy rozwiążemy tę sprawę? Wrócisz na dobre? - Nie sądzę, ale przecież z Anitą się nie dyskutuje... Najwyżej powiem, że mój urlop jeszcze trwa, bo moja sekta wciąż szuka prawdziwej miłości. - Zachichotaliśmy cicho. Witkacy przeglądał papiery zgromadzone w opasłej teczce z dokumentacją sprawy. Anita wepchnęła mu ją w dłonie, gdy zbieraliśmy się do wyjścia. Skąd wiedziała? Przecież teczka powinna być u Nowakowskiego... Kiedy mu ją zabrała? Od kiedy wiedziała, że się zgodzę? - Zaczniemy od mieszkania ostatniej ofiary. Traf chciał, że z identyfikacją poszło szybko, dziewczyna była sąsiadką jednego z posterunkowych, rozpoznał ją na zdjęciu. Inaczej mogłaby być N.N., jak pierwsza z ofiar, bo nie było zgłoszenia o jej zaginięciu - powie-

dział i spojrzał z niepokojem, uświadamiając sobie, że właśnie sam podjął decyzję. Dawniej tego unikał. Wolał się trzymać pół kroku z tyłu. Poklepałam go po ramieniu, dumna, że mój mały chłopiec dorasta. - Dobry plan, Witkacy, tak właśnie zrobimy. - Znowu na tropie, co? Przyznaj, brakowało ci tego. -Stuknął mnie łokciem w ramię. - Jak PMS-U. - Skrzywiłam się. - Zresztą moja codzienność w Thornie nie odbiega zanadto od tego. Witkacy zaprowadził mnie do starej terenówki. Miała obdrapane lewe drzwi, poobijany zderzak i lewe lusterko przymocowane drutem. Spojrzałam zaskoczona na przyjaciela, a on z krzywym uśmieszkiem na twarzy wyciągnął z kieszeni kluczyki, wsiadł i od środka otworzył mi drzwi pasażera. Wnętrze było czyste, choć bardzo spartańskie. Tylne siedzenia przykrywał kraciasty koc. Pas zaciął się i nie mogłam go przypiąć. Wzruszyłam ramionami, byłam niemal nieśmiertelna, przecież nie zginę w wypadku drogowym. Rzuciłam okiem na głośno zgrzytającą skrzynię biegów, zastanawiając się, czy w ogóle ruszymy. Witkacy zauważył moje spojrzenie. - Mam go od piętnastu lat, ostatnie pięć stał w garażu. Już nie zażywam, a przynajmniej nie robię tego w sposób, hmm, niekontrolowany, więc odebrałem prawko i znów jeżdżę. Wygląda nieszczególnie, ale działa. - Czule poklepał kierownicę. Parsknęłam śmiechem - faceci i ich maszyny. Joshua tak samo poklepywał kierownicę naszej ravki.

2 Ostatnia ofiara mieszkała w przyjemnych niewysokich blokach na Rybakach, nieopodal Parku Bydgoskiego, przy cichej jednokierunkowej uliczce o brukowanej nawierzchni. Miła okolica. Rozejrzałam się, wysiadając z samochodu, drzewa zieleniły się pierwszymi liśćmi, wciąż w tym obłędnie radosnym odcieniu zieleni, czystej i niewinnej, nieznającej upałów. Jak na kwiecień, było ciepło, bez szaleństw w jedną czy drugą stronę. Starsza kobieta mignęła mi w oknie na parterze, gdy tylko umilkł silnik terenówki Witkacego. Szybki ruch firanki, czujne spojrzenie ciemnych oczu i wiedziałam, w którym mieszkaniu szukać sąsiedzkiego patrolu. Jeśli będę miała szczęście, widziała coś użytecznego i zdołam to wyłowić z opowieści o tym, jak to młode dziewczęta się dziś nie szanują, a obyczaje upadły ze szczętem. Wolałam się nie zastanawiać, co mówił o mnie sąsiedzki patrol z dawnego mieszkania na Asnyka. „O czasy, o obyczaje" to najdelikatniejszy z możliwych komentarzy, mimo zaklęć maskujących, których wówczas nagmin-

nie używałam. Byłam samotną, młodą kobietą, w okolicach trzydziestki, a wciąż bez ślubnego męża i dzieci. Sama się prosiłam o komentarze. Witkacy otworzył drzwi na klatkę jednym z trzech kluczy pobrzękujących na kółku breloczka w kształcie podkowy. - Mam je od wczoraj - potrząsnął kluczami - Anita zdecydowanie spodziewała się, że do nas trafi ta sprawa. - Ale pozwoliła mi wierzyć, że to był mój wybór, co? Uśmiechnęłam się krzywo. - Jesteś na nią zła? O ten sfałszowany podpis? - zapytał, wchodząc po schodach na drugie, najwyższe piętro budynku. - I tak, i nie. Trudno powiedzieć. Pochlebia mi, że uważa mnie za zbyt cenną, żeby pozwolić mi odejść, ale jej tłumaczenia, że może nie wierzyć w nadnaturalne historie, ale musi wierzyć w statystyki, brzmią trochę... sama nie wiem, obraźliwie? Zatrzymałam się na półpiętrze, usiłując schwytać myśl, która od rozmowy z Anitą tłukła mi się po głowie. Witkacy przystanął i słuchał w skupieniu. - Przez osiem lat pracowałam solidnie, jak każdy. Z mocy wiedźmy korzystałam sporadycznie i nie ma mowy, żebym zastępowała nią solidną policyjną robotę: tropienie, dedukcję czy znajomość psychologii. Ale po historii z Żamłodą i Żukrowskim nagle oficjalnie jestem medium i niby jasnowidzeniem rozwiązuję sprawy. To był jednostkowy przypadek, rezultat niezrównoważonej mocy po ataku maga. Więc zastanawia mnie, czy Anita potrzebuje medium, czy dobrej policjantki, która przez lata rozwiązała cholernie wiele spraw i miała najlepszą statystykę w komisariacie. Nie

jestem medium. Jeśli spodziewa się, że wyciągnę jej królika z kapelusza, czeka ją zawód. I czuję żal, bo zapomniała o tych wszystkich latach sprzed Żukrowskiego, kiedy byłam dobra, „bo tak", a nie bo miałam wizję. Witkacy pokiwał głową ze zrozumieniem. - Mogę sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby Anita wiedziała, że mogę komunikować się z duchami. Pewnie oczekiwałaby, że będę przesłuchiwał duchy ofiar i wyduszał z nich zeznania na temat sprawcy, żeby szybciej zamykać sprawy. - Lepiej, żeby się nie dowiedziała. - Zaśmiałam się na samą myśl o tym, jak spodobałaby się jej taka metoda śledcza. Wiesz, Witkacy, to właśnie jeden z powodów, dla których nie chcę wracać do policji. I powiem ci, jest w tym jakiś paradoks. W Thornie powierzono mi robotę namiestniczki, bo mam doświadczenie w policji. Tam nikt nie oczekuje po mnie jasnowidzenia, bo mają od tego profesjonalnych jasnowidzów. Znają charakter mojego daru i wiedzą, że nie ma co się spodziewać fajerwerków. To uczciwe. Tropię, śledzę, pacyfikuję, jeśli trzeba, pilnuję, żeby magiczni przestrzegali prawa. Robię to, w czym jestem dobra, a oni to doceniają. Na teraz to dla mnie najlepsza opcja. - Lubisz tę robotę... Nie dziwię ci się. Mnie też, odkąd skończyłem wstępne szkolenie i poznałem magiczną społeczność, kusi mieszkanie w Thornie. Rozumiem, czemu chcesz tam być. Przez wszystkie lata czułem się jak dziwadło, pasujące do świata jak pięść do nosa, i nagle odkrywam, że jest miejsce, gdzie jestem całkiem normalny, są tam tacy jak ja i nikt się nie dziwi temu, co się ze mną dzieje... To kusi, nawet bardzo. - Uśmiechnął

się blado. - Z drugiej strony przeraża mnie nieodwołalność takiej decyzji. Za dużo zmian zaszło w moim życiu ostatnio i są dni, że ledwie sobie z nimi radzę. Plus Katia... lepiej nie dodawać zbyt wielu zmiennych do naszego równania, bo już teraz jest cholernie zakręcone... - Macie jakieś kłopoty? Sądziłam, że jesteście na autostradzie miłości? - Taaa, coś wypłynęło i kto wie czy nie będzie końcem tego całego związku. Może nie jestem stworzony do życia w stadzie, jako częściowy wilk chyba możesz to ocenić? - Silił się na dowcip, ale oczy pozostały smutne, a mięsień na policzku drgał napięciem. - Opowiesz mi o tym? - Nie. Głupio mi stawiać cię między mną a twoją przyjaciółką. Skoro ona nic ci nie mówiła, ja też nie powiem. Rozwiążemy to jakoś, a jeśli się nie da, dla twojego dobra spróbujemy rozstać się w zgodzie. Wzruszył ramionami w absolutnie nieprzekonującej demonstracji nonszalancji. Nie było mu tak lekko, jak próbował udawać. Ale nie mogłam nic zrobić, dopóki sam nie powie, w czym rzecz. A Katia, jak widzę, nie bez powodu od dwóch tygodni nie zagląda do Szatańskiego i nie wpada na babskie ploty. O nią się nie martwiłam. Jej życie uczuciowe przypominało brazylijską telenowelę. Ale Witkacy był kruchy. Znam go od ośmiu lat, na palcach jednej ręki mogłam policzyć kobiety, z którymi się w tym czasie spotykał, i raczej z żadną nie przekroczył magicznej bariery pierwszej rocznicy czy choćby czwartej randki. Czy wierzyłam, że związek między tą dwójką wypali? Spragniona happy endów część mnie ciągle trzymała za nich kciuki.

- Zamykamy kącik marudzenia i zabieramy się do roboty rzucił i objął mnie ramieniem. Pokonaliśmy ostatnie półpiętro. Witkacy przekręcił klucz w zamku i weszliśmy. Takie sytuacje obciążone są pewną „niewygodą etyczną", tak to nazwijmy. Wchodzę do czyjegoś mieszkania pod nieobecność właściciela, przeglądam osobiste rzeczy, odkrywam wszelkie tajemnice, nie szanuję prywatności, za nic mam zasady dobrego wychowania, kiedy zaglądam do koszy na śmieci, szuflad nocnych stolików i szafeczek w łazienkach. Paskudnie. Tyle że właścicielka nie żyje i być może właśnie moje wścibstwo pozwoli ująć tego, który pozbawił ją życia. Jestem jej ostatnim ziemskim sojusznikiem. Zrobię wszystko, by ją pomścić. Po miesiącach, latach przeszukiwań cudzych mieszkań, torebek, samochodów nabiera się pewnej odporności. Zdarzało się, że przeszukiwałam kosz na śmieci pełen prezerwatyw i strzykawek na oczach kolesia, który zużył cały ten sprzęt, i nie drgnęła mi powieka mimo jego obleśnych uśmieszków. Ale mieszkania zmarłych zawsze nastrajają mnie melancholijnie. Może chodzi o to, że prawie nigdy nie spodziewali się śmierci - zwykle trafiały do mnie sprawy dotyczące gwałtownych zgonów, z przyczyn jawnie nienaturalnych. I nie mogę obojętnie spoglądać na świadectwa tego życia, które planowali mieć, ale im na to nie pozwolono. Pełne lodówki, ulubione lody w zamrażalniku, kalendarze wypełnione wpisami na miesiąc do przodu, bilety na spektakl, który odbył się już po śmierci, pidżama porzucona na niezasłanym łóżku, ślad porannego pośpiechu.

Zostawiamy po sobie tyle przedmiotów: szafy, szuflady, kufry pełne rzeczy. Bibeloty, zdjęcia, pamiątki, które znaczyły coś wyłącznie dla nas, dla innych są bezwartościowymi śmieciami. Mieszkania pełne przedmiotów, które ktoś będzie musiał spakować w kartony i wywieźć na wysypisko, może sprzedać, a jeśli został po nas ktoś bliski, może część tego spadku zabierze ze sobą. Nie wiedziałam, kto przejmie po Beacie Kamieńskiej jej, na oko, czterdzieści metrów kwadratowych. Kto będzie mierzył się z decyzjami, co zostawić, a co wyrzucić? Ciało znaleziono wczoraj. Zapasowe klucze dostaliśmy od rodziny, którą ktoś pojechał poinformować o śmierci dziewczyny (mam nadzieję, że nie Nowakowski, który słynął z braku delikatności w rozmowach z krewnymi ofiar). Może z polecenia Anity, może z wrodzonej opieszałości detektywi Malinowski i Nowakowski nie odwiedzili jeszcze mieszkania ofiary. Chwała i cześć, bo dzięki temu było ono w stanie, w jakim je zostawiła właścicielka. To duże ułatwienie. Nowakowski miał w zwyczaju poruszać się po miejscu zbrodni jak słoń w składzie porcelany, nie zostawiłby niczego na swoim miejscu. Nie jestem uprzedzona. No, może jestem, ale zapracował sobie na to. Na własne oczy widziałam, jak otworzył barek w mieszkaniu, które było miejscem zbrodni, i zaczął konsumować alkohole w nim zgromadzone. A czego nie wypił, wepchnął do kieszeni, a nawet starym koniakiem uzupełnił zapas w piersiówce, z którą się nie rozstawał. Wyżerał jedzenie z lodówek. Obmacywał damską bieliznę w szufladach komody, rzucając sprośne żarty. Poklepywał po tyłku każdą dziewczynę w zasięgu ręki. Jeszcze jeden powód, by zostać

przy posadzie namiestniczki i nie wracać do policji -Nowakowski był niezatapialny. Teść czy szwagier w Komendzie Głównej. Skargi lądowały w koszu, a do skarżących przyklejała się łatka niekoleżeńskich. Uff, wracając do tematu, skoro już ulałam sobie żółci w temacie najbardziej irytującego policjanta w tym mieście, którego szczęśliwym trafem nie było w okolicy... Wedle naszych przypuszczeń ofiara opuściła swoje mieszkanie cztery tygodnie temu. Nie wychodziła na długo, jej laptop wciąż był ustawiony na tryb czuwania, a w ekspresie zieleniła się teraz hodowla pleśni pokrywająca coś, co kiedyś było połową dzbanka kawy. Słodkiej i z mlekiem, sądząc po tym, jak bujnie wyrosły grzyby. Przed wyjściem posłała łóżko, ale na kapę rzuciła mokry ręcznik, który wysychając, zachował zmięty kształt. Zastanawiała się, które buty założyć, przed lustrem na korytarzu trzy pary leżały na dywaniku, kilkanaście innych par schludnie zasiedlało opisane pudełka z przejrzystymi okienkami, przez które widoczna była zawartość. Cztery puste pudełka. Jedna para już nie wróci do kolekcji, miała je na sobie, wychodząc z domu, ale znaleźliśmy ją nagą i bosą. Przymknęłam suwane drzwi do szafy na korytarzu i przeszłam do jej pokoju. Mieszkanie było wyraźnie kobiece, nie widziałam śladów świadczących, że mieszkała tu z facetem. Różowa jak landrynka pościel i flanelowa pidżama w misie też raczej sugerowały, że była singlem. Niewielu facetów nie miałoby kłopotu ze swoją męskością w takim otoczeniu. Nie widziałam żadnego drobiazgu należącego do mężczyzny, kapci, koszuli rzuconej na krzesło. W szufladce nocnego stolika nie było prezer-

watyw, za to pysznił się w niej uroczy gadżet na baterie, w kolorze, jakżeby inaczej, najsłodszego odcienia różu. Samotna dziewczyna nie znaczy smutna dziewczyna. Wedle informacji Witkacego Beata była tłumaczką z języków włoskiego i francuskiego, pracowała głównie w domu. W kącie salonu urządziła sobie biuro, na stoliku piętrzyły się segregatory i papiery, słownik francu-sko-francuski otwarty był na literze q, jeden z kolorowych zakreślaczy całkiem wysechł, bo zapomniała go zakręcić. Była niedbała czy wyszła w takim pośpiechu? - Witkacy, możemy sprawdzić jej telefon? Może ktoś zadzwonił i wyciągnął ją z domu? - krzyknęłam, wiedząc, że mój partner jak zawsze zaczął od kuchni i łazienki. Całkiem nieświadomie weszliśmy w nasz stały schemat, który sprawdzał się przez lata. - Dam znać chłopakom z technicznego - zawołał zza łazienkowych drzwi. Podeszłam do regału z książkami i uważnie przejrzałam jego zawartość. - Znalazłaś coś podejrzanego? - zapytał Witkacy. Drgnęłam zaskoczona jego obecnością za moimi plecami. - Nie, żadnych książek o okultyzmie, magii, rytuałach czy demonologii - powiedziałam. - Myślałaś, że grzebała się w tym i coś poszło nie tak? - Nie sądzę, ale trzeba było to sprawdzić. Wiesz, jak jest, co parę lat wpadają nam w ręce dzieciaki, którym się wydaje, że mogą jednym zaklęciem okiełznać demona czy przywołać Lucyfera. Zwykle kończy się na

skróceniu o głowę kota czy kurczaka i wypiciu zbyt wielu piw. Jeśli mają wyjątkowe szczęście, uda im się zaliczyć jakiś seks w imię rytuału, ale nic groźnego się nie dzieje. Tu coś poszło zdecydowanie źle, a skoro znaki były aktywne, mówimy o magii, a nie o zabawie w magię. - Nie musiałam dodawać, że to magia wysokiej próby, niedostępna początkującym adeptom i prawie nigdy niedostępna ludziom bez choćby domieszki magicznej krwi. Sporą ulgą było, że nie musiałam już ukrywać takich rzeczy przed Witkacym. Liznął sporo wiedzy na wstępnym szkoleniu. I jak ja był magiczny. Kontynuowałam przeszukanie, choć fakt, że nie było tu śladu przemocy, za to wyraźne ślady świadczące o tym, że ofiara wyszła stąd sama, kazały mi podejrzewać, że niewiele znajdziemy. Podstawowe pytanie, na które chciałabym znać odpowiedź, brzmiało: co zadecydowało, że właśnie ona, a nie jedna z tysięcy mieszkających w Toruniu dziewcząt, stała się ofiarą? Zdecydował przypadek czy coś konkretnego? Czy była dla mordercy odpowiednim obiektem, wybrał ją z jakichś względów, czy pojawiła się w nieodpowiednim miejscu, w złym czasie? Nic w mieszkaniu nie sugerowało, że mogła być zaangażowana w jakąś mroczną historię. Na ile mogłam to stwierdzić, była atrakcyjną i w pełni ludzką kobietą. Co zwabiło mordercę? Uroda? Czy coś innego? Mieszkanie sugerowało, że żyła w nim miła dziewczyna, uporządkowana, wykształcona, mająca swoje plany i marzenia. Nie zostało z niej nic. Zupełnie nic. Zesztywniałam, uświadamiając sobie, że w tym przypadku to coś więcej niż truizm, który powtarzamy po czyjejś śmierci.

Jej ciało było pustą skorupą, jedynym, co przejawiało aktywność, były lśniące symbole. Beata Kamieńska po prostu zniknęła, nawet strzępki jej emocji czy duszy nie zostały przy ciele. Przecież nie żyła dopiero od kilkunastu godzin, porzucone ciało szybko znaleziono i trafiło do Bogny w pięć godzin od śmierci. Dlaczego nie wyczułam nic? Nawet emocji, jakie towarzyszyły jej ostatnim chwilom? Przy tak świeżym ciele powinnam coś odebrać. Nie ducha, bo to potrafiłby zrobić Witkacy, ale jakieś ślady jej energii... Uświadomiłam sobie, że powinnam na to zwrócić uwagę od razu, i zaklęłam cicho, nie wiedząc, co może oznaczać ten brak. Ale przecież był ze mną bardziej czuły ekspert od życia pozagrobowego. - Witkacy, czy będąc w pobliżu jej ciała, czułeś jakieś ślady jej osoby? Jakąś emanację czy ducha? Spojrzał zaskoczony znad papierów na biurku. W dłoniach trzymał niewielki notes w błękitnej okładce. Wyglądał na pamiętnik czy dziennik. Witkacy przekartkowywał go, ale po moim pytaniu zamknął notes i wsunął do kieszeni swojego prochowca. Zganiłam się w duchu, że sama nie znalazłam tego pamiętnika. Nawet jeśli nasza ofiara nie miała trzynastu lat, to taki dokument mógł wiele nam powiedzieć o jej zwyczajach, znajomych. Może zetknęła się z czymś dziwnym i zapisała to? Będziemy musieli później przeczytać uważnie. Witkacy przez chwilę zastanawiał się nad moim pytaniem i przyznał: - Nie, zupełnie nic. - To chyba nie jest normalne, prawda? To, że ja nic nie wyczułam, pół biedy, nie jestem aż tak czułym in-

strumentem, ale ty? Byłeś przy jej ciele, na ile, sześć godzin po śmierci? - Nawet wcześniej, podwoziłem Bognę na miejsce porzucenia ciała... - Z tego, co czytałam, przez dobę od śmierci wyczucie emanacji nie powinno nastręczać kłopotów. Witkacy, zdarzało się, jak z Kozankową, że po tygodniu wciąż można było wyczuć jej irytację... Co to może znaczyć? -Czułam, że to naprawdę ważne. - Nie wiem... Jakby coś ją zabiło do szczętu, wiesz, z duszą i emocjami... - Tych emocji powinno być w cholerę, była poraniona, pocięta, musiała bardzo cierpieć. I te znaki... Miałam w życiu kilka symboli magicznych na ciele, one nie pojawiają się bez bólu czy choćby pieczenia. A ona miała nimi pokryte praktycznie całe ciało i nie były to runy ochronne, tylko czarne zaklęcia. Witkacy przytaknął i sięgnął do swojej wiedzy szamana. - Może my źle na to patrzymy, Dora. Nie ma śladu emanacji przy ciele ani tu, ale to nie znaczy, że takowych nie ma gdzie indziej. - W miejscu porzucenia ciała? - Może. Albo tam, gdzie ją zabili. Jeśli to było naprawdę złe doświadczenie, duch mógł opuścić ciało szybciej, może nawet nim ustała praca serca. Wiesz, taka forma samoobrony. Jeśli tak, mogła być już przywiązana do tamtego miejsca w chwili, gdy zabrano jej ciało. - Coś jak nawiedzenie? - Mechanizm podobny, jeśli nikt jej nie pomoże, nie zazna spokoju. Może nawet nie być świadoma tego, że

nie żyje. Mogła też zostać zniszczona całkowicie. W każdej kulturze jest jakaś forma pożeraczy dusz, co by pasowało do czarnej magii. Skinęłam głową. To była część powołania Witkaca, jako szaman nie tylko mógł nawiązać kontakt z duchowym wymiarem, ale był czymś w rodzaju wyrobnika dla duchów, które zamęczały go, by wypełniał dla nich różne posługi w zamian za ich współpracę, kiedy potrzebował informacji czy pomocy. - Czyli co? Jedziemy na miejsce porzucenia ciała? - Póki nie wiemy, gdzie zginęła, to chyba najlepszy plan stwierdził Witkacy. Wychodziliśmy z klatki, kiedy drzwi do mieszkania na parterze uchyliły się niezbyt dyskretnie. Niewysoka, na oko siedemdziesięciolatka z ciasno skręconą trwałą w kolorze wina spoglądała na nas z agresywną podejrzliwością, typową dla bardzo małych psów. Było w niej coś z pinczerka. - Kim jesteście? - wypaliła bez skrupułów czy wstydu. Była skłonna bezkompromisowymi metodami pozyskać ceniony towar, czyli świeże plotki. - Policja - powiedział spokojnie Witkacy. - Do tej lafiryndy z drugiego? - Parsknęła. - To się niepotrzebnie fatygowaliście, od miesiąca jej nie ma, pewnie z jakimś gachem baluje. Ale jaka przyzwoita dziewczyna w domu siedzi i do pracy nie chodzi? Czym by rachunki płaciła, jeśli nie dupą? I te jej szpilki! Przyzwoite kobiety nie noszą butów na takich obcasach.

Nie zdzierżyłam. Przypomniała mi się pidżamka w misie i różowa, dziewczęca pościel. Nie mogłam pozwolić, by to babsko szkalowało dziewczynę po śmierci. Nie po tym, jak zbrukali ją zabójcy. Oni pozbawili ją życia, życzliwa sąsiadeczka - czci. - Szanowna pani, raczy pani pilnować języka, bo mówi pani o zmarłej, która zasługuje na szacunek. I tak się składa, że była tłumaczem z kilku języków i nie musiała szukać pracy, bo to praca jej szukała. I zarabiała głową, nie dupą. I tylko zastanawia mnie, skąd ma pani tak dokładne informacje o zarabianiu dupą, może powinnam się zainteresować pani przeszłością? Wypytać kilka osób w okolicy, czy nie mają wątpliwości co do pani obyczajności? Ksiądz proboszcz w parafii na Rybakach powinien coś na ten temat wiedzieć, jak pani sądzi? A szpilki może nosić każdy, kto tylko chce i potrafi w nich utrzymać równowagę. Gwarantuje nam to konstytucja tego pięknego kraju - warknęłam. Witkacy miał czerwone policzki i z trudem powstrzymywał chichot. Kobieta na zmianę bladła i czerwieniała. W końcu bez słowa trzasnęła drzwiami. - To co, nie wypytasz jej o tryb życia naszej ofiary? -zapytał z niewinną minką Witkacy. - Wiemy więcej od niej - mruknęłam zła, że dałam się ponieść. - Wiesz, tym babom nie dogodzisz. Wychodzisz, źle, pewnie się puszczasz. Nie wychodzisz, też źle, jak nic się puszczasz. Miałam kiedyś sąsiadkę, która rozpowiadała, że takie jak ja, znaczy rudowłose, to tylko w burdelach pracują. Gdy wnerwiona uświadomiłam jej, że pracuję w policji, nie spasowała. Mówiła, że żadna przyzwoita dziewczyna nie poszła-

by pracować z kryminalistami. Z takimi jak one nie wygrasz. - Wolę nie wiedzieć, co moje sąsiadki mówią na mój temat. Pokręcił głową. - Och, z samotnymi facetami jest inaczej. Wszystkie żałują, że nie masz kobiety, która zajęłaby się tobą, bo przecież sam nie potrafisz. I każda z nich przeszukuje zakamarki pamięci, czy nie mają w rodzinie jakiejś potencjalnej starej panny, którą można by ci podetknąć. Oczywiście zauważyły Katię, ale nie one ci ją wynalazły, więc nie jest dla ciebie dobrą kobietą. Zresztą jest śliczna i chodzi w szpilkach, więc niczego dobrego się po niej nie spodziewają. Zaśmiał się, wsiadając do samochodu. Ja wciąż byłam zbyt wkurzona. Zawistne baby zawsze działały mi na system. Za dużo wolnego czasu i zbyt wiele żółci. Z tego połączenia mogą być tylko kłopoty. Zwłaszcza dla młodych i choćby odrobinę atrakcyjnych kobiet. Nie potrafię się uodpornić na tę bezinteresowną złośliwość. I wiem, że stanowią zaledwie ułamek starszych pań w ogóle, ale ja mam wątpliwe szczęście spotykać właśnie takie. Całe życie przyciągałam szajbę. Mag i geriatryczne harpie najlepszym dowodem. W gęstych zaroślach było chłodno i wilgotno. Wiatr od strony ślepej odnogi Wisły pachniał mułem i podmokłą trawą. Wciąż nie mogłam zrozumieć, dlaczego mordercy wybrali akurat to miejsce, by porzucić ciało. Niby w gęstych zaroślach, ale dwa metry od ścieżki, którą ludzie codziennie biegali i wyprowadzali psy. Jeden

z psiaków znalazł ciało. Bogna stwierdziła, że kobieta nie żyła od pięciu godzin. Wygląda na to, że ten, kto porzucił ciało, spartaczył, decydując się zrobić to właśnie tutaj. W Porcie Drzewnym kręciło się sporo ludzi, nawet w kwietniu. Kilka kilometrów dalej, w lesie, ciało mogłoby nie zostać odnalezione przez miesiące i lata. Czy chciał, by je znaleziono? Ale po co? Jeśli to miała być manifestacja, nie wykorzystał okazji, jaka się nadarzała. Nie upozował ciała, nie zostawił wiadomości dla policji, nie pochwalił się, jaki jest sprytny. - Poprzednie ciała też podrzucono w tym miejscu? -zapytałam Witkacego, który znał już akta sprawy. - Nie, ale też niezbyt rozumnie, jeśli chcieli je naprawdę ukryć. Pierwszą dziewczynę znaleźli na Barbarce faceci trenujący do biegu Mikołajów. Leżała kilka metrów od ścieżki, nakryta gałęzią, ale śniegu było tyle, że widać było ślady kroków i wleczenia ciała, więc biegacze z ciekawości poszli tym tropem. Drugą porzucono na starym ruskim poligonie, znaleźli ją faceci z ekipy ASG. Według ustaleń Bogny nie leżała na otwartym terenie dłużej niż dobę. Ktokolwiek dobiera miejsca porzucenia, kieruje się dziwną metodologią. - Albo nie jest stąd i nie wie, że na Barbarce ludzie bywają nawet w grudniu, a na ruskim poligonie co tydzień ktoś się strzela, albo właśnie o to mu chodzi, chce, żeby ciała zostały odnalezione - stwierdziłam i ta myśl wydała mi się intrygująca. Otwierała jakieś pole do dywagacji, a jak na razie mieliśmy tak mało punktów zaczepienia, że każdy nowy witałam z radością. - Ale po co? Jeśli chce się pochwalić swoim dziełem i chce, żeby zostały znalezione, to po co w ogóle je ukry-

wa: w gałęziach, pod śniegiem, jakąś folią... Nie wykorzystuje okazji, żeby zszokować tych, którzy je znajdą, nie wysyła komunikatów, nie inscenizuje miejsca podrzucenia ciał. Jeśli chce je ukryć, czemu tam, gdzie ryzyko ich odnalezienia jest duże? - Witkacy zadawał te same pytania, które i mnie nie dawały spokoju. - Masz rację, to się jakoś gryzie. Ktoś, kto zadał im tyle ran i cierpień, miałby nagle okazywać wstyd i żal, osłaniając ciało? Bardziej pasowałoby, gdyby zostawiał je nagie na widoku, upozowane... Chyba że mówimy o dwóch osobach, jedna zabija i okalecza, druga ma je ukryć. Nie jest tak bezwzględna, więc okrywa ciało i zostawia je tak, żeby zostało odnalezione. To zwykle świadczy o skrusze czy poczuciu winy wobec ofiary. Może robi to podświadomie, ale wybiera takie miejsca, które są odwiedzane na tyle często, żeby ciała nie leżały w krzakach do wiosny. To jedyne wyjaśnienie niekonsekwencji, jakie przychodzi mi do głowy. Witkacy myślał chwilę nad moją hipotezą. - To ma sens, choć brak jak dotąd cienia dowodu, że to więcej niż jeden sprawca. W ogóle nic nie wiemy o sprawcy i chyba wciąż za mało mamy, żebyś mogła popracować nad profilem, prawda? Przytaknęłam. To tylko moja intuicja. Ale szłam o zakład, że słuszna. Coś zamigotało mi w trawie jakieś trzy metry od miejsca podrzucenia ciała. Schyliłam się i pogrzebałam w suchych źdźbłach. Czarny spleciony rzemyk zaczepiłam na wskazującym palcu, podnosząc to, co kiwało się na jego końcu. Niewielki amulet z oksydowanego srebra. Z jednej strony niemal całkiem czarny, ale gdy przyjrza-

łam się bliżej, spod warstwy nalotu przebijały drobne znaczki i ryty. Druga strona, pewnie na skutek noszenia amuletu bezpośrednio przy skórze, była jaśniejsza, osad oksydacyjny wytarł się, odsłaniając gładką powierzchnię srebra. Przyjrzałam się z bliska rytom i włoski stanęły mi dęba. Sigil. Pieczęć do przywołania lub ochrony. Zaklęłam, czując, że moja obrączka z obsydianu się ogrzewa. Ten przedmiot bez wątpienia miał związek z ciałem. I z demonem. - Witkacy, możesz mi dać torebkę dowodową? -Zwykle miałam ich pełne kieszenie, ale teraz... - Jasne. - Strzepnął małą torebeczkę strunową i podał mi ją. Co to? - Zła wiadomość. Aktywny amulet, bez wątpienia demoniczny. A to otwiera zupełnie nowe pole do dywagacji... - Czemu? - Bo demony takich nie noszą. Ale ich ludzcy afi-lianci i owszem. Jest aktywny, to nie jeden z gadżetów dzieciarni bawiącej się w demonologię, ale faktyczny demoniczny artefakt. - Dasz radę dowiedzieć się o nim czegoś więcej? Zamyśliłam się. Najwłaściwsze byłoby wezwanie Baala i poznanie opinii prawdziwego eksperta. Ale z wielu powodów nie chciałam tego robić. Pomijając zazdrość Mirona który od czasu, gdy Baal, korzystając z nieobecności mojego diabła, ogłosił, że jestem jego wybranką, miał poważne zastrzeżenia do moich kontaktów z Karmazynowym Księciem - była jeszcze moja własna niepewność, jak po tym wszystkim traktować Baala. Udać, że nic nie wiem, nic się nie stało, żądać, by odwołał wszystko (nie

mógł, pytałam Luca), lub przejść nad tym do porządku dziennego? Wybrałam bardzo dojrzałą metodę radzenia sobie z problemami. Unikałam Baala. Chyba się domyślił, bo nie utrudniał. Żadnych niezapowiedzianych wizyt w sypialni, prezentów, słodkich słówek. Poza tym był teraz cholernie zajętym Księciem Demonów. Po wigilijnej rebelii w piekle wciąż jeszcze tropił zdrajców i dyscyplinował swój krąg piekielny. Od Luca wiedziałam, że podejrzewał, iż pod powierzchnią zamachu skrywa się coś wielkiego i ktoś poważniejszy niż Izyda i Hel stał za planem jego dekapitacji i przejęcia tronu. Ale wciąż nie wiedział kto, a jak długo go nie złapie i nie powyrywa nóg z dupy, nie będzie spokojny. W takich okolicznościach trzy martwe ludzkie kobiety to tylko detal. Nie mogłam mu zaprzątać głowy, nie teraz. Na szczęście miałam jeszcze innych informatorów, którzy mogli coś wiedzieć o demonach... Leon, mój przybrany czarci ojciec i dziadek Mirona, a oficjalnie Lucyfer, władca piekieł... może As? Był demonem, a przy okazji moim sparingpartnerem w Otchłani. I tak się szczęśliwie składało, że znałam jego pełne imię i mogłam go skłonić do współpracy, gdyby się opierał... Nie widziałam go już od tygodnia, w klubie plotkowano, że został wezwany do piekła. Jakiś smrodek się wokół niego gromadził. Oby nie maczał paluszków w buncie, bo jego żywot byłby niewart funta kłaków. Jak każdy demon, kwestionował wszelkie formy władzy, irytował Baala gierkami, ale jeśli zdradził... Potrzebowałabym nowego sparingpartnera. - Witkacy, idę do Szatańskiego, pokażę Leonowi amulet, zdjęcia i rysunki, zobaczymy, co powie - zdecydowałam.

- Pokręcę się i popytam, przejrzę akta poprzednich ofiar, sprawdzę telefon ostatniej. Zajrzę do jej komputera, może miała planer? Może trafię na jakiś punkt zaczepienia i dowiemy się, z kim była umówiona tamtego dnia - stwierdził. Całkiem odruchowo dzieliliśmy się zadaniami, planując swoją pracę osobno. Stary nawyk, z czasów, kiedy ukrywałam przed nim wiele i szukałam pretekstów, by pracować w pojedynkę: odwiedzić Thorn czy zadawać pytania, jakich nie mogłam zadać przy nim. Dziś nie było ryzyka, że usłyszy lub zobaczy zbyt wiele, ale ten tryb pracy był cholernie efektywny, byliśmy w tym samym czasie w dwóch miejscach i sprawdzaliśmy dwa tropy. Poza tym był kompatybilny z naszymi niezależnymi osobowościami. Witkacy uśmiechnął się do mnie półgębkiem, też zauważył tę prawidłowość. - Jakbyś nigdy nie odeszła, co, Ti? Tylko teraz nie musisz mi łgać w żywe oczy. - Mrugnął i zapalił papierosa. Odpowiedziałam mu uśmiechem. Naprawdę brakowało mi tych godzin spędzanych z nim każdego dnia. Poczekałam, aż wypali w spokoju; gdy dotrze do komendy, może znów wpaść w łapki Anity i z relaksującej dawki nikotyny nici. Podrzucił mnie w pobliże starego miasta. Pieszo przeszłam przez bramę do Thornu. Dom, słodki i pachnący magią dom.

3 W Szatańskim Pierwiosnku niezależnie od pory dnia, dostaniesz porządnego drinka i porcję uczciwej muzyki. Kiedy przenosiłam się do Thornu, jedną ze wskazówek dla Katarzyny, która miała wybrać mi lokum, było to, że Szatański Pierwiosnek ma być blisko. Katarzyna podeszła do sprawy dosłownie. Po jednej stronie ulicy była knajpa, a dokładnie naprzeciwko kamienica, w której mieszkałam. Czerwony neon świecił w nasze kuchenne okna. Dla innych knajpa jedna z wielu, dla mnie była niczym drugi dom. I biuro, bo do południa, kiedy ruch był tu mniejszy, przy jednym ze stolików przyjmowałam interesantów naszej agencji detektywistycznej. Mojej i Mirona. Joshua kilka miesięcy temu odkrył, że bliżej mu do Mary Poppins niż Dicka Tracyego, i przyjął pracę w szkole dla uzdolnionych magicznie dzieci o trudnym, mieszanym dziedzictwie. Takich dzieci jak te, które w grudniu ratowaliśmy z ośrodka Rafaela. Nie zdziwiła mnie ta decyzja. Jako Anioł Stróż Joshua ma w sobie pokłady miłości i ciepła, za to absolutnie znikomy po-

ziom agresji. Chyba że jest w pełni majestatu, ale to nie zdarzało się zbyt często. Na szczęście Miron, jak i ja, z dziećmi radził sobie średnio, za to całkiem dobrze z obowiązkami detektywa i asystenta namiestniczki Thornu. Tropiliśmy uciekinierów, śledziliśmy podejrzewanych o seks pozamałżeński partnerów naszych klientów, pacyfikowaliśmy i doprowadzaliśmy przed oblicze Starszyzny tych, którzy łamali prawo. Czasami ciężko było rozgraniczyć, gdzie kończy się prywatna robota, a zaczyna służba publiczna. Częściej, niżbym chciała, drobna robótka z sektora prywatnego przekształcała się w interwencję namiestniczki. Tym samym zamiast pod honorarium od zleceniodawcy podpadała pod ryczałt ustanowiony przez Starszyznę. Idąc do Szatańskiego, zastanawiałam się, czy Miron będzie już na miejscu. Witkacy zjawił się tuż po świcie, więc wymknęłam się po cichu, nie chcąc budzić chłopaków. Wczoraj trochę zabalowaliśmy i grubo po piątej trafiliśmy do łóżka. Cóż, nie byłam dziś pierwszej świeżości, a Anita pewnie to zauważyła. Ona zawsze zauważała takie rzeczy, a ja jakoś zawsze dawałam się przyłapać. Szatański Pierwiosnek świecił jeszcze pustkami. Przed południem przesiadywali tu głównie starzy bywalcy lub elementy wyposażenia wnętrz. Sonia przecierała stoliki czystą ściereczką, podrygując do piosenki Hole płynącej z głośników. Poszukałam wzrokiem Leona. Drgnęłam, widząc go wściekłego i rzucającego mordercze spojrzenia ciemnowłosemu mężczyźnie. Żyła na skroni czarta napęczniała, ścięgna na karku nabrzmiały pod skórą jak powrósła. Zaciskał pięści i był o krok od

pobicia palanta, który nie przerwał wywodu, nie zauważając nadchodzącej katastrofy. Monotonny głos, drogi garnitur i całkowity brak rozsądku podpowiedziały mi, z kim mam do czynienia. Podeszłam do Leona i położyłam dłoń na jego przedramieniu. Dopiero teraz mnie zauważył. Oczy lśniły mu odbiciem ogni piekielnych, zza zaciśniętych warg wychylały się ostre jak szpileczki zęby. Był na krawędzi. Ostatnie, czego potrzebował, to oskarżenie o pobicie. Braga bez wątpienia wykorzystałaby to w trakcie sprawy sądowej. - Hej, papo, miło cię widzieć - powiedziałam radośnie, naśladując ton, którym pewna mała kocica zwracała się do swojego adopcyjnego taty. Cóż, Szelma mogła być wzorem w wielu sytuacjach, zwłaszcza tych wymagających bezczelności i gruboskórnego ignorowania zasad etykiety. Przerwałam bezceremonialnie wywód prawnika, który gotował Leonowi krew w żyłach. Śliski facecik usiłował piorunować mnie wzrokiem, ale całkowicie go zlekceważyłam. Wspięłam się na palce, by pocałować czarta w policzek, i przytuliłam się na dłuższą chwilę, świergocząc jakieś zupełne bzdurki o tym, jak to dawno się nie widzieliśmy (o piątej zamykał za mną drzwi baru). Wszystko po to, by dać mu czas na ochłonięcie. Ja paplałam, a on powoli odzyskiwał kontrolę. Mięśnie karku i ramion powoli się rozluźniły, rytm serca wyrównał i gdy Leon uścisnął mnie mocno, unosząc nad ziemię i sadzając na kontuarze, jakbym ważyła nie więcej niż dziesięć kilo, był już całkiem spokojny. Ktoś, kto go nie znał, nie zgadłby, jak blisko był rozszarpania prawnika na strzępy. Cmoknął mnie

w czoło i przytrzymywał ramieniem w pasie, bym nie zjechała po wypolerowanym kontuarze na podłogę. Nie wychodziłam z roli nieco rozkapryszonej dziewczynki, rozpraszając gniew Leona i wytrącając z równowagi facecika w garniturku. - Doro, skarbie, znasz Benedykta, prawnika Bragi? -zapytał chłodnym tonem. Zupełnie chybione imię, pomyślałam. Jakoś wątpiłam w dobre urodzenie tego padalca, a już na pewno w jego rozsądek przy doborze klientek. Obrzuciłam go lodowatym spojrzeniem, nie kryjąc się z niechęcią. - Nie miałam przyjemności i nadal nie mam. Nie rozumiem też, co ten pan tu robi. Zdaje się, że ze wszystkimi sprawami powinien się zwracać do twojego pełnomocnika, prawda? - Prawda - przytaknął Leon, wyraźnie zadowolony z mojej interwencji. - Cóż, nie zatrzymuję pana, panie Benedykcie, jestem pewna, że znajdziesz drogę do Edwarda, prawnika Leona. Podpowiedź: ma gabinet tuż przy sali tronowej księcia piekieł, na pewno trafisz. Nie zatrzymujemy cię, na pewno masz wiele spraw do załatwienia, zanim przegrasz sprawę. - Nie siliłam się na uprzejmości. Koleś nie miał wielkich szans i im szybciej się o tym dowie, tym lepiej. W tych rozgrywkach postawił na nędzną chabetę. Twarz prawnika podbiegła krwawym rumieńcem, wyjąkał jakieś mętne pożegnanie i pospiesznie wyszedł. - Dora, czy posłałaś mu swoje spojrzenie seryjnego mordercy? - zapytał z rozbawieniem Leon. Zmęczenie i jakaś bezradność, do której nie był przyzwyczajony, kładły mu się cieniem pod oczami.

- Jasne, zawsze działa. - Uśmiechnęłam się promiennie. Czego Braga chciała? - Pojednać się, zemścić albo złupić mój majątek, kto by nadążył? - Przeczesał wielką jak bochen chleba dłonią brązowe włosy, miękkimi puklami opadające mu na ramiona. - Nie musisz w ogóle z nimi gadać. Płacisz, i to niemało, Edwardowi właśnie po to, by zrobił to za ciebie -tłumaczyłam delikatnie, wiedząc, że rozwód z Bragą kosztuje go więcej, niż chciał pokazać. - Wiem, zaskoczył mnie. Dzięki, że przyszłaś z odsieczą, gdybym mu przyłożył, na pewno użyliby tego w sądzie. - Chyba nie próbują cię oskarżać o stosowanie wobec niej przemocy? Nie odpowiedział, jego zbolałe spojrzenie powiedziało mi wszystko. - Leon, jest ponad setka świadków na to, że jedyną osobą, która w tym związku nie panowała nad agresją, jest ona. Nigdy nie podniosłeś na nią ręki, a ona na ciebie i owszem. Ile razy zdemolowała ten lokal? Ilu klientów oberwało po głowie? Ile razy ty dostałeś? Mam ci przypomnieć, jak ciskała w ciebie nożami? Wiedziała, że nigdy byś jej nie oddał, prawda? Nie wspominając już o jej żenującym zachowaniu w trakcie rebelii... Bardzo chętnie opowiem o tym sędziemu, ze szczegółami. Nie pomijając tego kawałka, gdy z furią wykrzyczała mi w twarz, że ma w dupie, co się z tobą stanie, bo interesuje ją tylko twój majątek. - Skarbie, nie musisz zeznawać, nie chcę cię w to wciągać.

- Ja chcę zeznawać i już od dawna jestem w to wciągnięta, Leon. Adoptowałeś mnie, jesteśmy rodziną i kocham cię. Ta zdzira przyszła do mnie, żeby się awanturować o jakiś spadek, w chwili kiedy ty mogłeś zginąć na wojnie! Nie zamierzam odpuścić, Leon. Żałuję, że tylko zrzuciłam ją ze schodów, powinnam jej solidnie wtłuc. -Przygryzłam wargę zła na samo wspomnienie jej arogancji, chciwości i całkowitego braku zainteresowania losem Leona. Nigdy nie była wzorową żoną, ale w tamtych dramatycznych momentach pokazała swoje prawdziwe kolory, jak by powiedział Brytyjczyk. - To wszystko się tak wlecze. Miałem nadzieję na szybki rozwód, bez orzekania o winie, chciałem zapomnieć o małżeństwie i zmarnowanych latach - szepnął zbolałym tonem. - Znasz Bragę, nie spocznie. Ale nie martw się, damy sobie z nią radę. Nie wspominałam o tym, ale... Pozbieraliśmy z Mironem trochę zeznań i dowodów przeciwko niej. Dość, żeby sąd nie miał wątpliwości, że rozkład pożycia jest stały i nie wynika z twoich zaniedbań. Musisz tylko przetrwać jej podchody do procesu, później uwolnisz się od niej na zawsze. Spoglądał na mnie chwilę w milczeniu. - Co na nią masz? - Wolałabym rozmawiać o tym z Edwardem. Nie wyciągałabym tych informacji, gdyby sprawa przebiegała gładko, a ona przestała cię zadręczać. Przymknął oczy. - Powiedz mi jedno, zdradzała mnie? Ból w jego głosie był wyraźny, choć Braga od stu lat nie pokazywała mu swojej lepszej strony (jeśli ją posia-

da), za to do bólu eksploatowała wizerunek suki z piekła rodem. Był dość rozsądny, by wiedzieć, że rozwód to najlepsze, co może go spotkać, ale racjonalne argumenty to jedno, a emocje to zupełnie co innego. Nie znałam szczegółów, nie wiedziałam, co popchnęło go lata temu do oświadczyn, ale Leon był uczuciowym facetem. Wyrachowanie było mu obce, więc nie wierzyłam, by to mógł być związek zaaranżowany. Milczałam. Nie sądziłam też, by Leonowi na dobre wyszła wiedza o tym, co, z kim i jak często za jego plecami robiła jego, miejmy nadzieję, wkrótce była żona. Odkąd jestem w życiu Leona, obserwuję, jakie piekło mu zaserwowała, i miałam ochotę ją zabić za to, jak wiele cierpienia na niego ściągnęła. A malutkie śledztwo, jakie z Mironem przeprowadziliśmy, ujawniło, że to, o czym ja i czart wiedzieliśmy, było zaledwie wierzchołkiem góry lodowej. Od lat nie chciała się zgodzić na rozwód, jak sądzę, przez czystą złośliwość i chciwość - Leon prócz Szatańskiego i kamienicy, w której bar się znajdował, miał jeszcze spory majątek w piekle, ofiarowany mu za zasługi na polu bitwy. Mógłby tam żyć jak panisko, ale wolał prowadzić bar w Thornie i żyć z dala od piekielnych rozgrywek. Mimo jego pytań nie zamierzałam informować go o grzechach żony. Wycierpiał już dość. Nie mogłam go chronić wcześniej, ale teraz mogłam i zamierzałam to zrobić. - Leosiu, sąd nie będzie miał wątpliwości. Miron podrzuci teczkę Edwardowi. Wkrótce będzie po wszystkim. Zasługujesz na miłość i rodzinę, Leosiu, na jasny promyczek w twoim życiu. - Gdy tylko to powiedziałam, odruchowo odszukał wzrokiem Sonię, która pucowała szybkę szafy grającej. Uśmiechnęłam się pod nosem.

- Dość o tym. Masz rację, niech prawnicy rzucają się sobie do gardeł, po to są. Ulżyło mi, że wreszcie się na to zdobyłem. Powinienem to zrobić lata temu. Gdyby nie ty, nie znalazłbym odwagi, ale myśl, że próbowała ci zrobić krzywdę... Nie zniósłbym tego. - Przytulił mnie mocno, wyciskając z moich płuc cały tlen. Uśmiechnęłam się do niego czule. Gdybym mogła wybierać sobie ojca, wybrałabym właśnie jego, bez wahania. Nadal mnie zdumiewało, że właśnie mnie uczynił swoją córką. Był bezpłodny i adopcja to jedyna szansa na posiadanie potomstwa. I z sobie tylko znanych powodów zdecydował się adoptować mnie, nieznośną, awanturniczą nastoletnią wiedźmę. Nie wspominając mi o tym. Gdyby nie piekielna rewolucja, pewnie nadal bym nie wiedziała. Niewiele się między nami zmieniło, odkąd wiem. Może tylko łatwiej nam teraz mówić o uczuciach. Od bardzo dawna był dla mnie jak ojciec. Opiekował się mną, dyskretnie otaczając ochroną. Kto wie ile by wśród piekielników pożyła nieopierzona wiedźma, gdyby nie autorytet bohaterskiego czarciego generała. Dziś mogłam mu się odwdzięczyć, stojąc u jego boku - dość bezwzględna, by zrobić Bradze wiele rzeczy, których on by jej nigdy nie zrobił. Jeśli myślała, że może go krzywdzić w nieskończoność, miałam dla niej małą niespodziankę. - Koniec tematu, vantio, z czym przybywasz? - zapytał, wskazując grubą teczkę leżącą na kontuarze. - Potrzebuję eksperta od magii piekielników, demonów, dokładnie. Pomyślałam, że jako mój nieoceniony i najlepszy informator rzucisz okiem i powiesz, co myślisz powiedziałam.

- Pokaż, co tam masz - westchnął z emfazą - choć jako informator jestem wyjątkowo źle opłacany. - Za to odpalę ci coś ekstra - zaśmiałam się - cała blacha ciasteczek i obicie gęby Bradze, kiedy tylko się wychyli, co ty na to? Zaśmiał się cicho. - Ciasteczka wystarczą, nie zbliżaj się do Bragi. Nie chcę, żeby zrobiła ci krzywdę. - Jakby była w stanie - burknęłam. - Nie jestem już bezbronną nastoletnią wiedźmą. Przez lata bałam się Bragi, raz czy dwa wpadła w swoje piekielne przeobrażenie i rzuciła się na mnie. Gdyby Leon jej nie powstrzymał, rozerwałaby mnie na strzępy. Ale od tego czasu wiele się zmieniło. Umiałam walczyć, byłam silniejsza, miałam parę umiejętności, które pozwoliłyby mi poskromić nawet diablicę z dominującą krwią piekielników. A przynajmniej dziś umiałabym jej dołożyć. Wyciągnęłam fotki i rysunki z teczki, rozkładając je na blacie. Krew odpłynęła z twarzy czarta, gdy spoglądał na ciało ofiary i krzyczące szkarłatem rany. Był wojownikiem, generałem piekielnych zastępów, ale co innego zabijać na polu bitwy, rozdawać śmierć i zniszczenie wrogom, co innego brutalnie okaleczyć i zabić młodą i bezbronną dziewczynę. Rozkładał kolejne fotografie, by mieć pełny obraz wyciętych na jej ciele symboli. Marszczył czoło, coraz mocniej zaciskał szczękę. - To nie wszystko, Leon - powiedziałam cicho. - Były rzeczy, których aparat nie mógł uchwycić, lśniące symbole, bez wątpienia magia, moim zdaniem demoniczna. Przerysowałam je, na ile mogłam. - Rozkładałam

rysunki, grupując, by przedstawiały poszczególne elementy jednego symbolu. Objaśniłam, jak wyglądały i co pominęłam, by ich nie uaktywnić. - Znaki zniknęły po otwarciu ciała dodałam. Leon bez słowa oglądał ciągi symboli w demonicznej mowie. W końcu pokręcił stanowczo głową. - Dora, trzymaj się od tego z dala. Nie żartuję. -Spojrzał mi uważnie w oczy. - Masz rację, to język demoniczny. Nie znam go na tyle, żeby tłumaczyć, rozpoznaję jednak pojedyncze symbole i bardzo mi się nie podoba to, co widzę. Te znaki pokazał palcem na wycięte na mostku dziewczyny faliste linie zakończone ostrymi grotami i otoczone półksiężycem widziałem już kiedyś, też na trupie, jakieś półtora wieku temu... Nie znam szczegółów, ale było wokół tego sporo smrodu. Baal powinien wiedzieć więcej, widział ciało i był nieźle wkurzony. Wyglądało na to, że nie uniknę rozmowy z moim ulubionym Księciem Demonów. Odkąd pierścień wyczuł demoniczną aktywność, czułam, że wszystko do tego prowadzi. Uniosłam głowę, słysząc, że dzwonek nad drzwiami zadzwonił. Miron wkroczył do Szatańskiego Pierwiosnka. Zauważył mnie i Leona, podszedł z grzesznym uśmiechem na ustach. Dwa metry seksapilu i pokusy. Oparł się o kontuar, spoglądając mi w oczy. Czerwone obwódki wokół tęczówek lśniły żywym ogniem. - Strasznie wcześnie wstałaś - rzucił na powitanie. Opowiedziałam mu pokrótce historię z Witkacym, Bogną i Anitą. Spojrzał na zdjęcia i rysunki rozłożone wciąż przed Leonem. Cień niepokoju przebiegł przez

jego twarz. Przekręcił jedno ze zdjęć i przyglądał się symbolowi wyciętemu na brzuchu dziewczyny. - Wygląda na to, że będę musiała skontaktować się z Baalem, żeby wiedzieć, co to za rytuał - powiedziałam, spodziewając się, że za chwilę diabeł wybuchnie. Zmełł przekleństwo i sapnął ze złości. Ale nie krzyknął, opanował się w ułamku sekundy i nonszalanckim tonem oświadczył: - To nie będzie konieczne, skarbie. Jest teraz tak zajęty postrebeliowym zamieszaniem, że i tak nie będzie miał czasu. - Znajdzie dla mnie chwilę - powiedziałam pewna, że tak będzie. - Mogę zabrać te zdjęcia na jakiś czas? Zajrzę do Luca i do jego biblioteki, pomocna może też być Irmina, jej mąż był demonem dziewiątej klasy, wie o ich magii sporo... Za kilka godzin mogę już mieć dla ciebie odpowiedzi na pewne pytania. Chyba że po prostu tęsknisz za swoim oblubieńcem, a to tylko pretekst, jeśli tak, powiedz, nie będę fatygował dziadka mówił chłodnym, podbarwionym cynizmem głosem. Jak zawsze, kiedy w jakiś sposób rozmowa schodziła na Baala. Nie pogodził się z tym, że całe piekło huczało, jakobym była oblubienicą Baala, i mimo moich próśb nie robił nic, by wyluzować. Pod chłodnym cynizmem huczała wściekłość. Nie odezwałam się, bo też nie wiedziałam, co powiedzieć. Popchnęłam tylko zdjęcia po blacie w jego stronę. Miron zebrał je i wyszedł bez pożegnania. - Jak się wam układa, skarbie? - spytał cicho Leon, widząc moją zasępioną minę.

- Cudownie, chyba że pada imię Baala, wtedy jak sam widziałeś. Cichy sztorm. Kocham go, Leon, ale jest cholernym zazdrośnikiem. To męczy i frustruje. - Dora, jestem po stronie Mirona, trzymaj się z dala od Baala, proszę. - Leon, proszę, ty też? Ten facet pomógł mi z Jezabel, pomógł wam w czasie rebelii, co jeszcze ma zrobić, żebyście przestali się go czepiać? Przecież udowodnił, że jest po mojej stronie, nazwał mnie swoją przyjaciółką, sam mówiłeś, że to znaczy wiele. - Tak, nazwał cię też swoją oblubienicą, a to znaczy nawet więcej. - Parsknął. - Chciał, by Miron był zazdrosny i do mnie wrócił -powiedziałam bez przekonania. - Jasne. Baal zawsze myśli trzy kroki do przodu, jest przewrotny i dość potężny, żeby się z nim liczył nawet Luc. Nie chcę, żeby cię skrzywdził. - Wiem, Leon, ale on nie chce mojej krzywdy. - Jesteś tego pewna? Ledwie go znasz. Nie odpowiedziałam. Nie chciałam powiedzieć, jak dokładnie znam Baala. Tylko my znaliśmy prawdę. Joshua wiedział sporo, choć też nie wszystko. Wszyscy sądzili, że widziałam się z nim dwa, może trzy razy, i to przy świadkach. O tym, że się na swój sposób zaprzyjaźniliśmy, nikt nie miał pojęcia. Była między nami więź, która wymykała się próbom definicji. A pewno nie zdołałabym wyjaśnić jej moim nadopiekuńczym przyjaciołom, którzy jak mantrę powtarzali, że mam się od Baala trzymać z daleka, bo to chory skurwiel. Jak miałabym im powiedzieć o tym, że Karmazynowy Książę wpada czasem do mojej sypialni, leżymy sobie i rozmawiamy,

żartujemy, a raz nawet usmażył dla mnie rewelacyjną jajecznicę? To nie pasowało im do obrazu Baala, jaki mieli. Wolałam się nie narażać na pouczenia moich drogich przyjaciół, Baal obawiał się, że mogłabym stać się celem ataków, gdyby rozeszło się, co nas łączy, plus musiał pilnować swojej reputacji chorego skurwysyna, zwłaszcza teraz, kiedy w piekle zrobiło się niespokojnie. Martwiłam się trochę o niego. Mimo udaremnienia spisku na jego życie wciąż docierały do mnie echa niepokojów, z jakimi się musiał mierzyć. Miałam nadzieję, że ochłodzenie stosunków, jakie zaszło po zimowych wypadkach, jest tylko stanem przejściowym. Brakowało mi go. Czasem zastanawiałam się, czy i on tęskni choć trochę za naszą przyjaźnią, za swoim zewnętrznym sumieniem, jak mnie nazywał. Czy ma kogoś, kto przypomni mu, że jest w nim też miejsce na wrażliwość, wierzy w jego dobrą stronę bardziej niż on sam? Czułam się przytłoczona tą sytuacją, tajemnicą, zazdrością Mirona, milczeniem Baala, który aż zbyt dosłownie wziął sobie do serca moją prośbę o odrobinę przestrzeni. Leon zauważył zmianę mojego nastroju. Nie pytał. Po prostu zrobił jadeith i podsunął mi wysoką szklankę z jaskrawozielonym drinkiem pod nos. Gdybyż to jeszcze wystarczało, by pewne sprawy układały się prościej. Wypiłam i pożegnałam się z czartem. Czas wrócić do rzeczy prostszych niż emocjonalne życie magicznych i piekielników. Na przykład do rytualnego morderstwa trzech kobiet.

4 Ulica Szeroka wchłonęła mnie swoim ruchliwym zgiełkiem. Przemykałam między turystami i rodzinami z dziećmi, zatrzymywałam się co chwila, by nie wejść komuś w kadr rodzinnych fotografii. Powszechny stan podekscytowania i radosnej wiosny mnie nie dotyczył. Chciałam jak najszybciej zająć się czymś, nie myśleć o Mironie, Baalu, o tym, co czułam, że się musi wydarzyć. Kolejne spięcie, tłumaczenia, irytujące powtarzanie, że nie jest się wielbłądem, próba ogarnięcia, o co właściwie w tym całym zamieszaniu chodzi. Cholera. Miałam ochotę przyłożyć Baalowi za to, że znów namieszał nieopatrznym ogłoszeniem. Co naprawdę chciał osiągnąć? Słowa Joshui sprzed kilku miesięcy o tym, że Baal chciał mojego szczęścia, ale niekoniecznie tak, jak sama sobie je wyobrażałam, gdzieś w tyle głowy nie dawały mi spokoju. Dość. Musiałam się skupić na tym, co naprawdę ważne. Sięgnęłam po komórkę, spodziewając się ponaglających telefonów od Anity. Ale na wyświetlaczu było tylko jedno nieodebrane połączenie, od Witkaca. Oddzwoni-łam, mając nadzieję, że ma jakiś punkt zaczepienia.

- Jesteś gdzieś w centrum? - zapytał zamiast powitania. - Tak, na Szerokiej. - Spotkajmy się koło Dworu Artusa, mam coś. - Będę za trzy minuty. - Daj mi siedem, jestem w drodze, zamierzałem cię łapać w Thornie. Rozłączył się. Wreszcie jakiś ślad. Stałam pod Dworem Artusa, patrząc na Japończyków zaciekle fotografujących pomnik Kopernika. Dzieciaki karmiły gołębie, które z szumem skrzydeł podrywały się z bruku, ilekroć jakiś malec wbiegał w stado. Wkrótce zamajaczyła mi szczupła sylwetka Witkacego. Z rozwianymi połami prochowca wyglądał cholernie stylowo, niczym bohater czarnego kryminału - z potarganymi włosami, śladem zarostu na policzkach i cieniami pod oczami. Wymijał dzieciaki, nie zwracając na nie uwagi. Rozglądał się w roztargnieniu, ale pewnie niewiele do niego docierało. - Dora, mamy coś. Sprawdziłem telefon Beaty, ostatnie połączenie na bilingu ma ponad osiem minut. - Kto? - Tu zaczyna się zabawa. Ta sama osoba dzwoniła na posterunek i wypytywała o ciebie. - Żartujesz? - Nie. Ale to nie wszystko. Numer stacjonarny, przypisany do parafii Najświętszej Marii Panny. Zamrugałam. Cóż, to było zaskakujące. - Oddzwoniłem. Ksiądz Anzelm bardzo chce się z tobą zobaczyć, twierdzi, że ma informacje o potwornych rzeczach, które się tu dzieją... Nie chciał przez telefon powiedzieć nic więcej.

- Świetnie, idziemy do księżulka - powiedziałam, odpychając się od ściany. Przytaknął w roztargnieniu, wciąż spoglądając na telefon. - Co jest, Witkacy? - zapytałam. - Przed chwilą dzwonił Paluszek, pamiętasz go, asystent Bogny. - Jakieś napięcie w jego głosie sprawiło, że zatrzymałam się w pół kroku. - Czekam na potwierdzenie, ale chyba mamy następną. Gdy komórka zadzwoniła, spodziewałam się najgorszego. Witkacy słuchał, potakiwał, a wyraz jego twarzy powiedział mi wszystko. Złe wieści. - Znaleźli ciało, wedle Bogny to jedna z dziewcząt z luki czasowej, ciało leżało w lesie co najmniej sześć tygodni. Spojrzał na mnie, czekając na decyzję. - Jedź tam, pogadam z księdzem i dojadę do was. Gdzie ją znaleźli? - Nad Wisłą, na lewym brzegu, niedaleko campingu. Jacyś spacerowicze natknęli się na ciało, musiało od tygodni leżeć pod śniegiem. - Była zakopana? - Owinięta brezentem dociśniętym kamieniami i gałęziami. Podobno równie niedbałe porzucenie jak pozostałe, raptem dwa metry od ścieżki. Odezwę się, kiedy dowiem się czegoś więcej. Odszedł w stronę parkingu szybkim krokiem, poły płaszcza łopotały na wietrze. Najchętniej pojechałabym z nim, ale nie chciałam stracić umówionego spotkania z księdzem. Wciąż mieliśmy za mało tropów, by zlekceważyć taki, który sam nam się pcha w ręce. Przecięłam Rynek Staromiejski, po minucie byłam przed kościołem. Poga-

dam z księdzem Anzelmem i dowiem się, co ma do powiedzenia, a później pojadę na miejsce podrzucenia zwłok. Czułam ulgę, słysząc, że ciało jest starsze od tych, które mieliśmy w kostnicy. Sennym koszmarem policjanta jest sytuacja, kiedy sprawca wyprzedza go o kilka kroków, zostawiając za sobą ciała jak okruszki na leśnej drodze. Zbieram tropy i dowody mające mnie doprowadzić do mordercy, a on w tym czasie zabawia się dalej. Starałam się nie myśleć o tym, że ofiary wykazywały ślady długotrwałego więżenia, tortur, głodzenia. Może jakaś dziewczyna jest już w opałach, jeszcze żyje, ale to tylko kwestia czasu, bo oni, kimkolwiek są (byłam przekonana, że to więcej niż jeden sprawca, choć nie miałam na to żadnych dowodów), robią z nią okropne rzeczy. Od takich myśli można oszaleć. Znałam policjantów, którzy nie mogli zasnąć, bo z ciemności nocy wyłaniały się ofiary, błagające, by zamiast się obijać i wypoczywać, zabrali się do roboty i uratowali im życie. Dopiero znieczuleni alkoholem mogli zamknąć oczy. A to zwykle był początek kłopotów, a nie droga na skróty do ich rozwiązania. Wolałam nie spać i szukać, niż pić i śnić o tych, którzy gdzieś tam czekają, modlą się o ratunek, pokładają nadzieję w policji. Moja metoda sprawdzała się na krótką metę, dni, może tygodni, ale nie miesięcy. Miałam motywację, która świetnie wpływała na moje statystyki, a te z kolei rajcowały Anitę. I znów wracamy do początku tej sprawy: trupy i Anita. Pojedynczo, poproszę. Energicznie pchnęłam bramę kościoła Najświętszej Marii Panny. Minęło już trochę czasu, odkąd byłam w świątyni. Ostatnią okazją był chyba chrzest Mai, prawie sześć lat temu. Nie miałam nic przeciwko gotyckim budowlom,

ale oficjalne stanowisko kościoła i stosunek duszpasterzy do takich jak ja pozostawiały sporo do życzenia. Wedle Pisma Świętego nie powinni zaznać spokoju, póki nie sczeznę na stosie. Nie wybierałam się na żaden. Szczęśliwie ksiądz Anzelm nie będzie świadom, że zagrażam spokojowi jego sumienia. Zabawne, sztywniacy z Rady Archanielskiej łatwiej przełykali moje istnienie niż księża. Nowy poziom świętszych od papieża. Obciążone metalowymi guzami i sztabą drzwi zazgrzytały głośno. Echo poniosło odgłos dalej, dziwnie zwielokrotniony i niesamowity. Gęsia skórka wypełzła mi na ramiona. Biorąc pod uwagę okoliczności, moje przewrażliwienie wydawało się całkiem uzasadnione. Owionęło mnie chłodne, pachnące kurzem i wilgotnym drewnem powietrze. Instynkt podpowiadał, że wcale nie chcę wchodzić, ale stłumiłam go. Kolejny raz w ciągu tego dnia. Echo moich kroków ulatywało pod wysokie, żebrowane sklepienie. Poza tym odgłosem w świątyni panowała cisza tak absolutna, że wydawało mi się, iż słyszę cichutkie pobrzękiwanie szkiełek gotyckich witraży. Nieufnie omiatałam spojrzeniem dość chaotyczne wnętrze. Wyobraźnia podsuwała liczne kryjówki, w których mógłby się czaić wróg. Kilka bocznych ołtarzyków wyłaniało się z mroku dzięki świeczkom płonącym u stóp figur czy portretów świętych, których armia wydawała się wodzić za mną wzrokiem w ten irytujący i typowy dla starych dzieł sztuki sposób. Wystrój tego kościoła, dość niesamowity, wyróżniał się na tle schludnych i uporządkowanych świątyń w mieście. Podłoga z kamiennych płyt była nierówna, wyślizgana stopami wiernych. Płaskorzeźby wkomponowane w ścieżki między rzędami ławek (wystarczająco

niewygodnymi, by nie było grzechem siedzenie w nich podczas nabożeństwa) wyglądały jak maszkarony wyłowione z morza - ostre krawędzie były wygładzone, rysy ledwie widoczne, miękkie, dziwnie kontrastujące z krzyżowcami i rycerzami Niepokalanej, przedstawionymi na herbach. Półmrok rozpraszały tylko wieczne lampki przy ołtarzu głównym i kilkanaście świec płonących przed obrazami świętych. Przesączające się przez kolorowe szkiełka witraży światło dzienne tańczyło na sklepieniu i wysoko na ścianach, ale nie docierało na niższe partie świątyni. Potrząsnęłam głową, odpędzając nieprzyjemne wrażenie. To tylko wyobraźnia wykarmiona horrorami, oglądanymi namiętnie w dzieciństwie, mruknęłam w duchu, przechodząc główną nawą przed ołtarz. Gdzieś tu był ksiądz Anzelm. Wyczuwałam jego obecność, ale nie widziałam. Krople wosku z cichym sykiem skapywały na miedź świeczników. Szklane kryształki żyrandola pobrzękiwały nad moją głową, poruszane podmuchem wiatru, którego nie wyczułam. Otarłam spocone dłonie o nogawki dżinsów, nie rozumiejąc absurdalnego rozpasania nerwów, które dawały mi nieźle w kość. - Proszę księdza?! - zawołałam cicho. - Księże Anzelmie! Szelest wykrochmalonych szat odciągnął moją uwagę od ołtarza. Przez chwilę nie byłam pewna, czy nie jest to tylko igraszka moich nerwów, napiętych jak postronki, ale nie, oprócz szelestów wyłapałam zniekształcone monotonne mamrotanie, po chwili głośniejsze szuranie, wyraźnie dobiegające z absydy po lewej. Pomieszczenie było niższe, może dobudowane później do głównej bryły kościoła, bardziej widne i uporządkowane. Światło

słoneczne przesączało się przez w większości białe prostokątne szybki osadzone w ołowianych ramkach. Kilka niewielkich witrażowych wstawek w oknach sprawiało, że na podłodze z jasnoszarego kamienia tańczyły czerwone i żółte plamki. Zajrzałam odruchowo do bogato dekorowanego konfesjonału, bo był niezłą kryjówką, pustą, na szczęście. Kolorowa emalia na płaskorzeźbach dawała dość odpustowy efekt. Powietrze znów przeszył jęk i ciche mamrotanie, coraz szybsze. Przeszłam kilka kroków w stronę grobu Pańskiego. Z odległości kilku kroków widziałam coś, co wyglądało jak kłąb czarnych szmat u podnóża rzeźb. Para strażników, w pomalowanych jaskrawo rzymskich tunikach i pancerzach na piersiach, z długimi lancami, wskazywała palcami na złożone w krypcie ciało Jezusa i drugie, zdecydowanie bardziej współczesne, leżące u ich stóp, okryte czarną sutanną. Zimny dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie. Ostrożnie pokonałam trzy metry dzielące mnie od schodkowej konstrukcji grobu Pańskiego. Odetchnęłam, gdy oczu nie zaatakowała feeria krwawych plam. Wyglądało na to, że jedynym trupem było ciało Chrystusa złożone w grocie, ale ta sprawa przedawniła się już dwa tysiące lat temu i wiele wskazuje na to, że ofiara nie potrzebuje sojusznika, który by odkrył, kto i dlaczego jej to zrobił. Zresztą sprawa wykraczała poza moją jurysdykcję. - Proszę księdza? - Pochyliłam się nad leżącym na podłodze człowiekiem w sutannie. Z szeroko rozrzuconymi ramionami wyglądał dramatycznie, ale nie czułam, by cierpiał. Wydawał się pogrążony w modlitwie, skupiony na umartwieniu swej duszy, leżąc krzyżem na zimnych i twardych kamieniach. Zawsze

zastanawiało mnie, jakież grzechy księża i zakonnicy mają na sumieniu, że konieczna jest aż tak radykalna pokuta. Przemknęło mi przez myśl, gdy patrzyłam na faceta, na oko po sześćdziesiątce, że może w tym wypadku źródłem umartwienia jest tęsknota za grzechem, nie on sam. Może miał pod sutanną włosiennicę lub biczował się co wieczór tylko po to, by cokolwiek poczuć. Prawdziwie religijne osoby, jakie zdarzyło mi się spotkać na swojej drodze, emanowały raczej pogodą ducha i harmonią, z jaką odczuwały swoje istnienie w obliczu Boga czy Bogini. Nie okaleczali się, nie umartwiali, chwalili stwórcę czy stwór-czynię zadowoleniem z ustanowionego porządku. Ale nie znam się na religijności. Moje oddanie Bogini polegało raczej na obstawaniu przy tym, co w moim poczuciu było dobrem. Wierzyłam, że tym najlepiej uczczę łaski, których od niej doświadczałam. Średniowieczne objawy religijności były mi raczej obce. Stałam nad pogrążonym w modlitwie księdzem, zastanawiając się, czy w ogóle zauważa moją obecność, ale ją ignoruje, czy też popadł w jakiś świątobliwy trans, że nie reaguje, kiedy potrząsam nim i gadam mu nad głową? Może sobie być nawet wariatem, ale, do cholery, dzwonił do ostatniej ofiary, a później na komisariat. Chciał ze mną rozmawiać, a teraz ma okazję. Czy połączenie z Bogiem było jakąś gorącą linią, która miała pierwszeństwo? Mamrotał coś pod nosem. Przyklękłam na kolanie obok niego i raz jeszcze potrząsnęłam jego ramieniem. Uniósł na mnie jasne, niemal przeźroczyste oczy. Nie sądzę, by mnie widział. Mimo to przedstawiłam się i poprosiłam o chwilę rozmowy. Jakiś dziwny grymas przemknął mu przez twarz, zdawał się

przytomnieć, z sekundy na sekundę mniej przypominał obłąkańca z wariatkowa. Ukląkł, przysiadł na piętach, trochę niezbornie, jakby zdrętwiał od wielu godzin leżenia plackiem na zimnych kamieniach, choć nie dalej jak godzinę temu dzwonił na komendę. Odczekałam chwilę, pozwalając mu się pozbierać, a później pomogłam wstać. Znów poczułam jakąś gęstą i chłodną obecność. Gdybym nie wiedziała, jakie rzeczy czają się w cieniach, może założyłabym, że to tylko przeciąg. Ale w tym kościele było coś niesamowitego, złowrogiego, potężna energia i magia, z którymi wolałabym nie mieć nic wspólnego. Chętnie rzuciłabym okiem na mapę linii magicznych tej okolicy. Byłam pewna, że w pobliżu przebiegają co najmniej dwie. Może nawet krzyżują się pod tym właśnie kościołem. Stawianie świątyń w takich miejscach było dość powszechne. Nawet ludzie, którzy nie mieli pojęcia o liniach, wyczuwali magię miejsca i mieli potrzebę uświęcenia go. Oczywiście przebywając w kościele, na poświęconej ziemi, nie mogłam sięgnąć po energię linii, jednak wyczuwałam echo płynącej nimi wartko mocy. Ale czułam poza nią coś jeszcze. Coś złowrogiego, zbyt blisko, bym mogła całkiem wyrzucić to poza nawias świadomości. Wciąż tu przebywało lub zostawiło dość wyraźny ślad swojej niedawnej obecności, by włoski na ramionach unosiły się ostrzegawczo, a po plecach przepływał zimny dreszcz. Rozejrzałam się ponownie, ale wydawało się, że ja i nieco stuknięty na pierwszy rzut oka ksiądz nie mamy towarzystwa. - Usiądźmy, mam do księdza kilka pytań, a i ksiądz chyba chciał mi coś przekazać - powiedziałam spokojnie, patrząc na rumianą twarz księdza. Był niewysoki,

z niewielkim brzuszkiem. Na oko sześćdziesiąt, może sześćdziesiąt pięć lat. Nie wyróżniał się niczym, może poza jasnymi, wodnistymi oczami kogoś, kto może mieć początki katarakty. - Jesteś Teodorą Wilk? - zapytał niskim, nabrzmiałym podejrzliwością głosem. Potwierdziłam, dodając swój stopień policyjny. Wyszarpnął ramię z mojego uścisku, jakby go parzył. - Nie powinnaś być w domu Pana - warknął, nagle odzyskując animusz. - Nie widzę, żeby mu to przeszkadzało, żadnych gromów z jasnego nieba - odparłam spokojnie. - Czemu ksiądz dzwonił do Beaty Kamieńskiej? Nie odpowiedział, mitrężąc energię na piorunowanie mnie wzrokiem. - Ona nie żyje, wiedział ksiądz o tym? Jej śmierć ma związek z jakimiś rytuałami. Wie ksiądz, kto jest winny jej śmierci lub co próbuje osiągnąć? Wbił wzrok w powałę, niczym święty Franciszek z Asyżu na obrazie El Greca. - Czarny Pan nadciągnął nad miasto. Złe rzeczy się dzieją z jego inspiracji, brud i zepsucie wypełza na ulice. Jesteś skażona złem, zgnilizna płynie w twoich żyłach, z ciebie wypełznie zniszczenie świata - zarzucił mnie pseudoapokaliptycznym stekiem bzdur. Poczerwieniał na twarzy i drżał jak w febrze. - To naprawdę świetne. Objawienie, czy może zwykłe oszołomienie kadzidłem? - sarknęłam, rozdrażniona jego pełnym obrzydzenia i pogardy spojrzeniem. - Martwe kobiety, cała piątka, to zaledwie przygrywka, próba przed najwyższą ofiarą. Ciemność wybrała już

oblubienicę, przez którą chaos zawładnie światem. Znaki na ciele są bramą, przez nią przechodzą słudzy szatana. Jesteś królową plugastwa, obrzydliwością, która kala ziemię, naczyniem, z którego zło rozleje się jak Morze Czerwone... Zacietrzewiał się coraz bardziej. Coraz bardziej intensywny odcień czerwieni na jego twarzy i przyspieszony oddech mogły zapowiadać udar lub poważne kłopoty z ciśnieniem. Mogłam go zignorować, ale uwaga o pięciu martwych kobietach i znakach na ciele wstrzymała mnie przed odejściem. Tyle według Bogny było ofiar, trzy są w kostnicy, czwartą znaleziono dziś, brakowało jeszcze jednej. - Skąd wiesz o ofiarach? Znałeś je? Jaki był twój udział w zabójstwie? - spytałam podniesionym głosem, lekceważąc miejsce i duchowny stan rozmówcy. - Nie mam udziału, jedynie wiedzę o wypadkach, które nie są miłe Panu - odparł, wciąż tonem proroka lub szaleńca. Na jedno wychodziło. - Skąd o nich wiesz? - zapytałam, mając nadzieję, że nie wykpi się tajemnicą spowiedzi. Zaskoczył mnie swoją wersją wydarzeń: - Doznałem objawienia anielskiego. W wigilię narodzenia Pańskiego archanioł przyszedł w blasku płomieni i powiedział mi, co się wydarzy, o tych kobietach, o tobie... Trzeba powstrzymać zło, ukrócić jego panowanie, pozbawić głowy hydrę pożerającą cnotę i bogobojny świat... Jestem wybranym przez archanioła ramieniem sprawiedliwości... - Który anioł? Jak miał na imię? - Trzasnęłam go otwartą dłonią w policzek, nim do reszty odpłynął w apokaliptyczne metafory.

- Po co ci to wiedzieć, kobieto upadła? Mogłabym mu skręcić kark za ten kapiący wyniosłością ton. - Może go znam? - warknęłam. - Gabriel, Razjel, Uriel, Michał, Sariel? Który z archaniołów powiedział ci o tych kobietach!? Który kazał ci się ze mną skontaktować? Zamrugał zaskoczony. - Takie jak ty nie wiedzą nic o aniołach! - krzyknął. - Tylko nieskalane serce może komunikować się z istotami światła. - Pycha przez ciebie przemawia, staruszku, wiem o aniołach więcej niż ty. Na jego twarzy zaskoczenie mieszało się z niesmakiem. Przez chwilę w oczach zamigotał mu strach, ale szybko przerodził się w determinację. Podeszłam krok bliżej, zastanawiając się, jak daleko mogę się posunąć, by wydobyć z niego to, co musiałam wiedzieć. Drgnął, jakby spodziewał się, że odgryzę mu głowę. Nagle wyciągnął coś z kieszeni, zamachnął się i chlusnął mi w twarz wodą, szłam o zakład, że święconą. - Zgiń na chwałę Pana, nasienie szatana! - krzyknął ku mojej całkowitej konsternacji. Szklana fiolka roztrzaskała się o kamienną podłogę. Wytarłam twarz rękawem i bez słowa wpatrywałam się w oszołomioną twarz księdza. Wydawał się zaskoczony, że nie stanęłam w płomieniach. Cofnął się o krok i opuścił głowę, mamrotał coś pod nosem, a dłonie splótł na piersi tak mocno, że pobielały mu kłykcie. Odpłynął w modlitwę, jakby znowu nieświadomy mojej obecności. Nagle znów był tylko kruchym starcem, męczennikiem szykującym się na śmierć z imieniem Pana na ustach.

- Wybacz, Panie, że wiara moja nie dość silna, by zniszczyć Lewiatana - wyjęczał i opadł na kolana. Lewiatana? Niby mnie? Serio? Polewanie mnie wodą święconą miało równie wiele sensu jak przypisanie mi takiej fuchy. Gdyby nie okoliczności, pewnie wybuchłabym śmiechem. Rozmowa, która miała mi dostarczyć paru odpowiedzi, zrodziła pytania z krainy absurdu. Jak wydobyć drobiny sensu z morza bełkotu? Bezradnie patrzyłam na klęczącego u moich stóp księdza. Kołysał się na piętach, odrzucając głowę do tyłu. W jego spojrzeniu migotało coś obcego, przebłyski szaleństwa, ale nienaturalne, jakby zaszczepione. Przypominał osoby działające pod wpływem uroku. A jeśli...? Przeklęłam w duchu, nie przejmując się gromami, które mogły na mnie spaść. Jakie było prawdopodobieństwo, że staruszek miał objawienie? Jeśli nie miał, skąd wiedział o ofiarach? I skąd pomysł, by mnie szukać? Archaniołowie faktycznie mogli dysponować wiedzą o wypadkach uwzględniających demoniczną aktywność. Z drugiej strony odkąd pierzaści przejawiali opory przed nawiedzaniem mojego domu i mówieniem, co im leży na sercu czy wątrobie? Gabriel czy Michał wpadali do naszego mieszkania regularnie. Razjela widywałam raz na jakiś czas, od ostatniego spotkania nie minął tydzień... Gdyby była jakaś przepowiednia ze mną w roli głównej, powiedzieliby mi przecież, a na pewno nie wyręczaliby się jakimś starcem, czy to w roli posłańca, czy egzekutora, gdyby faktycznie uznali, że dla dobra ogółu trzeba mnie unieszkodliwić. Sama próba zabicia mnie też nie wyglądała szczególnie profesjonalnie. Archaniołowie mieli znacznie lepsze dane, powiedziałabym wręcz: z pierwszej ręki, czym można mnie zabić. Woda święcona? Serio? Nie pa-

sowało mi to do żadnego z aniołów, których znałam, a do cholery, poznałam tych najważniejszych! Może to żaden z nich, nikt z Rady Archanielskiej? Aniołów było od groma, znałam tylko ułamek populacji. Ale w takim wypadku kto i dlaczego? I co to ma wspólnego z zabójstwami demonicznymi? I dlaczego staruszek uważał, że zabicie mnie uchroni świat przed... sama nie wiem, Armagedonem? I jeszcze ja jako Lewiatan, całkowita bzdura. Prawdziwy Lewiatan był potężną i przerażającą bestią, której z pewnością nie zaszkodziłaby odrobina wody święconej. Wszystko wskazywało raczej na absurdalny plan szalonego dziadunia... gdyby nie ziarna prawdy zagubione w bełkocie - pięć ofiar, znaki na ciele... Nie miałam zielonego pojęcia, co się tu, do cholery, działo. Nic nie pasowało do układanki, nic nie było na swoim miejscu. Czy ksiądz był zwykłym wariatem? Czy brał udział w rytuałach, porwaniu i zabiciu tych dziewcząt, ale przypłacił kontakt z tak złą magią utratą zmysłów? Po co mnie szukał na komendzie? I skąd pomysł z anielską misją? Początki schizofrenii czy faktyczne nawiedziny, które wszak nie miały obecnie wiele sensu? Aniołowie zwykle dość ostrożnie dobierali sobie pośredników, a w Toruniu mieli posłańca idealnego, by informować o demonicznych przestępstwach namaszczony przez niebieskich ksiądz egzorcysta urzędował w kościele garnizonowym, mniej niż kilometr stąd. Może powinnam go odwiedzić i wypytać, czy nic nie obiło mu się o uszy? Jakaś podejrzana aktywność śmierdząca demoniczną magią? Mogłabym zabrać ze sobą Joshuę, by uniknąć całej tej szopki „wiedźma na stos". Jest też inny sposób, by się czegoś dowiedzieć - rozmowa z Baalem lub archaniołami. Miałam mętlik w głowie.

Nie podobało mi się to wszystko. Nie podobał mi się nieobecny wzrok zauroczonego księdza, który znów popadał w stupor, zapatrzony w przestrzeń, jakby widział tam samego archanioła Michała walczącego ze smokiem. Ostrożnie dotknęłam jego czoła lewą dłonią. Ciepło promieniujące od obrączki nie zaskoczyło mnie, raczej potwierdziło najgorsze podejrzenia. Obsydian nie rozgrzał się tak silnie jak wtedy, kiedy dotknęłam Rafaela, ale mocniej, niż kiedy dotykałam ciała w kostnicy. Ksiądz nie był demonem, nie zniósłby długotrwałego pobytu w kościele, może nawet nie zdołałby przekroczyć jego progu, ale nie był też do końca człowiekiem. Dokładniejsza diagnostyka przekraczała moje możliwości. Potrzebowałam eksperta. Niezwłocznie. Odwróciłam się od księdza i wygrzebałam z torebki telefon. W kościele nie było zasięgu, jak często w takich budowlach, więc ruszyłam do wyjścia. Coś się tu działo, mój instynkt dzwonił ostrzegawczo. Ciarki na plecach podpowiadały, że choć nie rozumiem tego, co się tu dzieje, nie powinnam tego zignorować. Wybrałam numer Joshui. Szkoła Nisima była w realnym mieście, więc wiedziałam, że odbierze. - Hej, ptaszyno - powitałam mojego Anioła Stróża, trzecią część triumwiratu - mam problem i potrzebuję pierzastej konsultacji. Możesz skontaktować się z Radą Archanielską? - Jasne, o co chodzi? - To skomplikowane. Mam księdza Anzelma z parafii Najświętszej Marii Panny, który twierdzi, że miał anielskie objawienie, w konsekwencji którego próbował

mnie zabić wodą święconą. Jako Lewiatan, zdaje się, powinnam spłonąć. Sama nie wiem, co o tym myśleć. - Może to po prostu wariat? - zapytał całkiem logicznie mój anioł. - Niewykluczone, całkiem normalny na pewno nie jest. Ale wiedział zbyt wiele o zabójstwach, nad którymi pracuję, i coś mi nie daje spokoju. Możliwe, że jest poddany urokowi lub jakiejś formie opętania, a że to jeden z waszych, wolę nie wzywać tu Baala. Coś złego dzieje się w mieście i sądzę, że Rada powinna rzucić na to okiem. Mam przeczucie, że to naprawdę duża sprawa -dodałam uczciwie - większa niż stuknięty ksiądz. - Jasne, dam znać Gabrielowi. Jesteś na miejscu? - Tak, na dziedzińcu kościoła. Poczekam na Gabea. Byłoby świetnie, gdyby mógł zabrać ze sobą Razjela. Jako Pan Tajemnic zdołałby wyciągnąć z księdza informacje na temat zabitych dziewcząt. - Jesteś cała? - Nie byłby dobrym stróżem, gdyby nie brzmiał teraz jak matka kwoka. - Jasne, wodą święconą nie zrobisz krzywdy małej wiedźmie, nawet jeśli jest w związku z diabelskim książątkiem. - Nie o wodę święconą pytam. - Ze mną wszystko w porządku, ale martwię się, czy ten księżulo nie ma całkiem usmażonych synaps. Niewiele było sensu w tym, co mówił. Poza tym sprawa jest paskudna, opowiem ci wieczorem. - Nie żałuję, że moje dni wypełnia teraz zabawa z dziećmi, a nie szukanie przestępców, kocie. - Obyś cudze dzieci uczył, jak mówi stare przekleństwo, najważniejsze znaleźć swoje powołanie.

Rozłączyłam się i jeszcze chwilę uśmiechałam się na wspomnienie Joshui oblężonego przez kilkuletnie szkraby. Wiedziałam, że Gabe nie da na siebie długo czekać. Sprawa dotyczyła księdza katolickiego i potencjalnego opętania. Ostatnio byli nieco przeczuleni w tym temacie. Przynajmniej od czasu, kiedy na jaw wyszło, dzięki mojej skromnej interwencji, że archanioł Rafael przez stulecia był opętany przez demona gniewu i agresji. Nie zignorują ostrzeżenia. Wybrałam numer Witkacego, by uprzedzić, że dojadę dopiero do kostnicy. Witkacy poradzi sobie z ciałem, ja musiałam wykorzystać okazję, by wyciągnąć jakieś informacje od pierzastych. A jeśli się nie uda, sięgnę po moje kontakty w piekle. Ktoś musi wiedzieć, co się tu, u diabła, dzieje. Nie będę wybrzydzać, góra czy dół, byle nie ginęły kolejne ludzkie kobiety. Cios w tył głowy zaskoczył mnie całkowicie. W ułamku sekundy poczułam uderzenie, zaciskającą się na szyi pętlę i śmierdzący worek na głowie. Nie zdążyłam rozpoznać napastnika, wiedziałam tylko, że było ich kilku. Wierzgałam, ale pętla zaciskała się coraz mocniej, odcinając mi dopływ tlenu. Musiała być z miedzi, ponieważ odcinała mnie również od mojej magii. Co najmniej cztery dłonie przytrzymywały, a po chwili dwa ciała dociskały mnie do ziemi, wykręcając ręce do tyłu. Czyjeś kolano gniotło moje plecy, wyciskając z płuc resztkę tlenu. Zniekształcone głosy docierały do mnie przez tkaninę worka, przebijając się przez szum w uszach, pozostałość po uderzeniach głową o twardą powierzchnię chodnikowych płyt. Ukłucie w ramię i nieprzyjemne pieczenie towarzyszące wtłaczaniu zawartości strzy-

kawki w żyłę sprawiły, że spanikowałam jeszcze mocniej. Szarpałam się, usiłując zrzucić z siebie napastników, bez skutku. Miałam skrępowane ręce, plastikowa opaska lub nylonowa linka wpijała mi się w nadgarstki. Napięłam mięśnie, czując, że to, co mi podali w zastrzyku, zaczynało działać. Odpływałam. Ciemność pełgała mi pod powiekami... choć może to efekt zbyt małej ilości tlenu - obręcz wciąż zaciskała mi się na szyi. Próbowałam poruszyć ciałem, ale ruchy stawały się coraz wolniejsze, jakbym musiała pokonywać opór gęstej cieczy, a nie powietrza. W ustach zbierało się coraz więcej krwi, pewnie przycięłam sobie język lub wargę. Głowa pulsowała szalonym bólem. Ostatnią emocją była wściekłość, że dałam się podejść. Przestałam panować nad własnym ciałem. Ktoś mnie niósł, a ja byłam jak worek kartofli, niezdolna, by zrobić cokolwiek. Nie miałam dość powietrza i sił do krzyku. Słyszałam grzechot torby, kiedy ktoś wyrywał mi ją ze zwiotczałej dłoni. Słowa napastników nie docierały do mnie, przepływały gdzieś obok. Coraz bardziej wiotka odpływałam. Aniołowie nie zdążyli z odsieczą, pomyślałam półprzytomna. Przez chwilę pod powiekami lśniła mi sylwetka Michała, nie wiem dlaczego akurat jego, a potem zapadłam w atramentową ciemność. Opadałam jak kamień na dno.

5 Przytomność wracała mi powoli, nawet nie etapami, wynurzałam się raz po raz, coraz bliżej powierzchni, ale głębia wciąż ciągnęła mnie w dół. Z trudem powstrzymałam się od jęków z bólu. W czaszce łupało, jakby stado słoni tańczyło w niej fokstrota przez całą noc. Gardło piekło, zbyt suche i spuchnięte, bym mogła mówić czy nawet oddychać spokojnie, język był równie giętki jak drewniana podeszwa. A niech mnie, jeśli właśnie tak nie objawiał się u ludzi kac, ale do cholery, ja się nie mogę upić, więc to musiał być efekt odurzenia. Nie zapomniałam. Nawet półprzytomna pamiętałam ostatnie chwile przed kościołem: napastników, co najmniej dwóch, worek, obręcz, zastrzyk... Odpłacę im się, myślałam wciąż rozkojarzona. Jakąś ulgę w bezradności dawało mi konstruowanie scenariuszy tej zemsty. Brutalnej i jeśli o mnie chodzi, najlepiej na gorąco. Planowana latami zemsta na zimno jest mocno przereklamowana. Niestety, musiałam odczekać swoje. Gdy świat przestał wirować, a słonie z ostatnim pas de deux zakończyły występ w mojej głowie, docierało do mnie coraz

więcej informacji o sytuacji, w jakiej się znalazłam. Miałam opaskę na oczach. Nieprzyjemne, ale nie tragiczne. Związane na plecach ręce, no cóż, to już pewien problem. Miedziana obręcz, wciąż zaciskająca się na gardle, powodowała nie tylko obrzęk i trudności z połykaniem, ale też blokowała magię. Nie było mowy, bym użyła mocy czy wezwała kawalerię... czy choćby Baala. Byłam odcięta. Związana jak prosiak, nie mogłam wyrysować sigilu i przywołać Asa, choć jego imię, całkiem bezużyteczne, tłukło mi się po głowie. Byłam zdana na własne ciało, nieco podrasowane, ale nie na tyle, aby było niezniszczalne. To zdecydowanie wygrało konkurs na najbardziej chujowe wieści po odzyskaniu przytomności. Ex aequo z tym, co dotarło do mnie później. Pomieszczenie, w którym mnie przetrzymywano, wypełniał pokaźny ładunek strachu, bólu i smrodu starej krwi. Nie musiałam być geniuszem, by domyślić się, gdzie jestem i kto był tutaj przede mną. Wciąż jednak nie wiedziałam, kto mnie porwał i tu przywlekł. Mogłam tylko mieć nadzieję, że będzie dość pewny siebie, by rozwiązać mi ręce, i pozwoli wydrzeć sobie serce jednym precyzyjnym szarpnięciem. Najlepiej ze sporym kawałkiem kręgosłupa. By go ośmielić, leżałam bez ruchu, słabiutka ofiara. Byle nie koncentrować się na śladach od kajdanek i sznurów na nadgarstkach kobiety z kostnicy. Pół godziny później miałam mętny, bo mętny, ale jednak przybliżony obraz sytuacji. Po pierwsze w pokoju było ich dwóch. Przynajmniej tylu z nich oddychało, porozumiewało się i chodziło. Mogłam tylko liczyć na to, że kolejna trzydziestka ich wspólników nie należała do jednej z ras, które oddychać nie muszą, a podłoga

pod nimi nie skrzypi. Nie mogłam tego wykluczyć. Na szybko usłużny umysł podsunął dwie czy trzy grupy pasujące do takiego opisu. Po drugie pomieszczenie było spore. Wystarczająco, by jeden z moich strażników, ten bardziej nerwowy, mógł wydeptywać ścieżkę rekreacyjną - dwanaście kroków w jedną, dwanaście kroków w drugą stronę. Moja skołatana głowa próbowała zebrać logicznie informacje - około dwunastu metrów wzdłuż, co najmniej kilka wszerz - głosy porywaczy docierały do mnie z pewnej odległości. Po trzecie drzwi na prawo od łóżka skrzypiały i prowadziły do łazienki, w drzwiach na wprost klamka odskakiwała z metalicznym trzaskiem, ale nie wiedziałam, czy prowadzą do innego pokoju, czy na zewnątrz. Po czwarte ci dwaj w pokoju mieli szefa, przed którym srali w portki ze strachu. Po piąte przewidywali, że skończę jak poprzednie dziewczyny, i jeden radził drugiemu (temu, który nerwowo chodził po pokoju), żeby moje zwłoki schował lepiej niż poprzednie, bo jeśli znów spartaczy sprawę, szef na pewno nie będzie zadowolony. Kwaśny zapach potu mówił mi jasno, że ta myśl przeraża Łazika do szpiku kości. Drugi pachniał meksykańskim żarciem i moczem. I nie mył rąk po sikaniu, spuszczał wodę, ale nie odkręcał kranu. Świntuch, mam nadzieję, że jego łapska nawet się do mnie nie zbliżą. - Długo się nie budzi, może dałeś jej za dużo? - podenerwowany szept Łazika dobiegał z bliska, czułam, że stoi nade mną. - E tam, podwójna dawka, nic jej nie będzie. - Pan Braki Higieny Osobistej, w skrócie BHO, załapał u mnie kolejny minus.

- Czemu jeszcze śpi? Może ma wstrząs mózgu? Ten guz na głowie nie wygląda dobrze. - Łazik nie ustawał. Jeszcze chwila i popadnę w syndrom sztokholmski, wzruszona dogłębnie jego troską. - Może przeniosę ją na łóżko? - Jeśli dzięki temu przestaniesz marudzić, proszę bardzo, do najlżejszych nie należy - odparł jego towarzysz, a ja doliczyłam mu kolejny minus w i tak już nabrużdżo-nej kartotece. - Pomożesz mi? -Nie. Kolejny minus. - Jeśli coś jej się stało, Aleksander nam tego nie wybaczy. - E tam, znajdziemy następną. - Ale to ją chciał, pamiętasz? Pierwszy raz wskazał konkretną kobietę, z imienia i nazwiska. - Łazik był wyraźnie przestraszony. Zmroziła mnie ta informacja. Nie byłam przypadkową ofiarą, w przeciwieństwie do pozostałych. - E tam, pewnie chodziło tylko o to, że jest wiedźmą. Mało to ich łazi po ulicach Thornu? - Ale mówił, że to z tą się uda. - Tak, z poprzednimi też miało się udać. Najwyżej będziesz miał kolejne ciało do wywiezienia. Łazik wznowił swoją nerwową wędrówkę po pokoju. Małomówni, cholera. Czemu jak złoczyńcy w kiepskim filmie nie wyjawią mi całego mrocznego planu? Nie wyczuwałam od nich nic, co świadczyłoby o tym, że są czymś więcej niż ludźmi. Moja duma cierpiała, dwóch zwykłych facetów, nawet z miedzianą obręczą i zastrzykiem, nie powinno mnie podejść, byłam nieuważna jak

dzieciak. Czy ktokolwiek zauważył już moje zniknięcie? Ile czasu minęło? Czy Witkacy wszczął alarm? A może Gabriel zamartwia się, że nie czekam pod kościołem, jak było uzgodnione? Chyba że uznali, że jestem niesubor-dynowana i nieprzewidywalna, jak zwykle. Moja dotychczasowa reputacja mogła teraz odbić mi się czkawką. Łazik podszedł i odchylił opaskę na moich oczach, uniósł mi powiekę, by zerknąć w źrenicę. Nadopiekuń-czy porywacz, psiakość. - Chyba się budzi - skomentował. Trudno, nie mogłam udawać wiecznie. Jęknęłam i poruszyłam się nieznacznie. Odskoczył o krok i zawołał kolegę. W tym samym momencie usłyszałam skrzypiące drzwi. Pojawił się ktoś jeszcze. Ciężkie kroki i milczenie Łazika i pana Braki Higieny Osobistej podpowiedziały mi, że oto przybył Aleksander, kimkolwiek ten dupek był. - Podnieście ją, podprowadźcie do haka - rozkazał. Był kilka kroków ode mnie, ale nie miałam wątpliwości co do tego, że on w przeciwieństwie do pomagierów nie ma z człowieczeństwem nic wspólnego. Dźwignęli mnie i zaciągnęli pod ścianę. Zdrętwiałe nogi ugięły się pod ciężarem ciała, na chwilę bezwładnie zawisłam na ramionach pomocników Aleksandra. Zacisnęłam zęby i próbowałam stanąć o własnych siłach mimo mrówek pełzających po stopach i łydkach. Nie było sensu udawać, że jestem nieprzytomna. Aleksander wyczułby prawdę i tak. Nie cieszyłby się tak na myśl o dręczeniu mnie, gdyby było inaczej. Połowa jego frajdy polegała na tym, że nie zdołam uciec przed bólem. Rozkuli mi ręce. Zimna lufa przystawiona do potylicy skutecznie zniechęcała do podejmowa-

nia prób obezwładnienia trzech facetów gołymi rękoma. Skuli mi ręce z przodu i zaczepili kajdanki o hak, który ze zgrzytem pordzewiałego łańcucha podciągnęli wyżej. Moje ciało wyprężyło się, a stopy ledwie dotykały podłogi. Nie byłam w najlepszej formie. Ledwie trzymałam się na nogach i cała siła woli szła na to, bym nie zwymiotowała. Może to był efekt uboczny ogłupiacza, jaki mi zaserwowali w zastrzyku, może wstrząśnienia mózgu, którego się nabawiłam, gdy tłukli moją głową o chodnik. Ciężar wiszącego ciała boleśnie obciążał nadgarstki, wyciągnęłam się najmocniej jak potrafiłam, by większą powierzchnią stóp, nie tylko czubeczkami palców, stanąć na podłodze. Sytuacja była zła. Byłam ja, związana, bez broni, bez dostępu do magii, bez wsparcia, kontra dwóch ludzkich facetów i jeden nadludzki, którzy raczej nie mieli wobec mnie miłych zamiarów. Ich dotychczasowe działania nie zapowiadały raczej nieśmiałego zaproszenia na studniówkę. Może byłabym spokojniejsza, gdybym wiedziała, kim jest Aleksander, lub czym. A może właśnie wtedy zaczęłabym panikować. Łazik ściągnął mi opaskę z oczu, ciągnąc za włosy wplątane w węzeł chustki. Syknęłam, a on się zmieszał i przeprosił. Naprawdę. Facet bierze udział w porwaniu, odurzeniu, pobiciu, trzyma mnie skutą i otumanioną, ale przeprasza, bo pociągnął mnie za włosy? Co on robi w tej gromadzie? Jest kretem zielonoświątkowców i chce ich niepostrzeżenie nawrócić? Nagle zrozumiałam, skąd niekonsekwencja między brutalnością zabójstw a nieudolnością czy wyrzutami sumienia przy porzucaniu ciał. Spojrzałam z bliska w pobladłą twarz Łazika. Jak on się w to wplątał? Nie żebym się nad nim litowała czy

wybielała gówniarza, siedział w tym wszystkim po uszy, ale może był najsłabszym ogniwem i pomoże mi się wy-karaskać z tej cholernej sytuacji. Uniosłam głowę, ignorując mdłości i migające przed oczami plamki. Spojrzałam na tego, który stał za wszystkim. Kim jesteś, Aleksandrze? - pytałam w duchu, wciąż nie mając pewności. Był wysoki, wyższy ode mnie, ale nie tak wysoki jak anioły czy diabły. Niezbyt atrakcyjny, właściwie przeciętny. Zbyt długa brązowa grzywka spadała mu na czoło, przysłaniając jedno oko. Wzdrygnęłam się odruchowo. Żółte, cętkowane tęczówki i elipsy źrenic pozwoliły mi wyeliminować kilka kolejnych typów stworzeń magicznych i piekielnych, aż zostały zaledwie dwie, które mogły wchodzić w grę. I żadna z opcji nie była dla mnie dobra. Zbliżył się o krok, przyglądał mi się z bliska, jakbym była ciekawym okazem entomologicznym w jego kolekcji. Uniosłam podbródek i mierzyłam go nieprzychylnym spojrzeniem. Miał ostre rysy, niezbyt harmonijne, za duży nos i wąskie usta. Dyskretnie próbowałam wywąchać, kim dokładnie jest. Pachniał pleśnią, starością, rozkładem. Szkoda, że faktycznie nie gnił w jakimś ciemnym zaułku. Milczał. Może nie miał w zwyczaju rozmawiać z eksponatami ze swojej kolekcji. - Nie ujdzie ci to na sucho - wycharczałam przez opuchnięte i suche jak wiór gardło. - Jeśli sądzisz, że porwałeś pierwszą lepszą wiedźmę z ulicy, to się mylisz. Nawet nie wiesz, co ściągnąłeś sobie na głowę. - Och, wiem, ale twój kochanek cię nie znajdzie. Nawet nie wie, że powinien zacząć szukać. - Uśmiechnął się zimno.

Nie rozumiałam, o co mu, u diabła, chodziło. Byłam pewna, że jeśli spadnie mi włos z głowy, wielu z moich przyjaciół zapragnie zemsty. I Miron nie jest nawet w pierwszej trójce moich najgroźniejszych obrońców. Nie żebym zamierzała ginąć i zostawiać zemstę w ich rękach. Zwykłam sama regulować swoje rachunki, a temu gadowi procenty rosły z każdą sekundą. - Masz dwie drogi: prostą, szybką i względnie bez-bolesną albo skomplikowaną, czasochłonną i cholernie nieprzyjemną. Mnie jest wszystko jedno, i tak będzie, jak chcę - powiedział z irytującą pewnością siebie. Jego niski, nieco chropowaty głos działał mi na nerwy. - Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że nigdy nie wybieram prostych dróg - warknęłam. - Tak, to wiele wyjaśnia. - Wyszczerzył zęby w parodii uśmiechu. Nie mogłam nie zauważyć wąskich, wydłużonych kłów. To kolejna istotna wskazówka co do jego tożsamości, ale wciąż nie rozstrzygająca. I wciąż miałam kilka pytań bez odpowiedzi. Jeśli faktycznie jest żmijem, jak, u diabła, wplątał się w demoniczne rytuały? Żmije, jako jedni z bestiarów, mają władzę nad zwierzętami, konkretnie, nad wężami i jaszczurkami. Są odporni na wszelkie trucizny i z wiekiem nabywają umiejętność wytwarzania jadu, wyrastają im zęby jadowe, właśnie takie, jakie widziałam w ustach Aleksandra. Nie znałam zbyt wielu bestiarów, woleli mieszkać poza miastem, ale zwykle mieli dość pokojowe usposobienie. Trzymali się z czarownicami i viccanami, wcinali korzonki i soję, bredzili o oczyszczaniu oka duszy i różne takie. Choć może na mój osąd wpływało to, że znani mi osobnicy

związani byli z gatunkami roślinożernych ssaków oraz gryzoniami? Czy żmije aż tak odbiegali od średniej? Czy może trafiło mi się rasowe zgniłe jabłko? Chwytałam się myśli, że jeśli dowiem się, kim jest i jakie ma cele, zdołam się wyplątać z tej historii. Do cholery, w przeszłości zdarzało mi się staczać pojedynki z silniejszymi ode mnie, zdarzało mi się tańczyć na krawędzi życia i śmierci, ale dotąd nie byłam, tak jak teraz, pozbawiona magii, związana jak prosię i zdana na czyjąś łaskę. - Czego ode mnie chcesz? - zapytałam. - Och, to proste, zgodzisz się przyjąć w siebie demona i po kłopocie. - Zaśmiał się niczym klasyczny czarny charakter z kiepskiego filmu lub kreskówki. - Zwariowałeś - stwierdziłam oczywistość. - To konieczne dla całej historii. - Jakiej historii? - Nie czas, żebyś wiedziała wszystko - powiedział, a moja nadzieja na pełny obraz sytuacji zmarła w konwulsjach. - Pożałujesz. Baal obiecał mi, że nigdy nie zostanę przemieniona wbrew swojej woli - rzuciłam desperacko. Zaśmiał się, odrzucając głowę do tyłu. - Zabawne, że to mówisz, Teodoro, bo właśnie na życzenie Baala tu jesteś. Ogłosił cię oblubienicą, ale nie chce wybrakowanej panny młodej. Masz być demonem i już. Sama widzisz, twoja zgoda jest jedynym rozsądnym wyjściem. On jest zbyt potężny, żeby ktokolwiek mógł mu się oprzeć. Nie znasz go, jego decyzji się nie podważa. Wybrał cię i musisz się podporządkować. - Jesteś sługą Baala? - zapytałam z niedowierzaniem.

- Oczywiście! Skąd miałbym demona dla ciebie, jeśli nie od Karmazynowego Księcia? Nie przekonał mnie. Przez kilka tygodni byłam w posiadaniu pieczęci demonicznej, a Baalem nie jestem. Dostałam ją od Leona, a on też nim nie jest. I to nie Baal wszczepił demona Rafaelowi. Najwidoczniej nie były tak doskonale strzeżoną własnością Księcia Demonów, jak żmij próbował mi sugerować. - Chcę porozmawiać z Baalem - powiedziałam, pewna, że mnie okłamał. - Miałby tracić czas na takie niewarte uwagi stworzenie jak ty? Będziesz posłuszna albo zmuszę cię, żebyś była. Baal dał mi wolną rękę, zależy mu tylko na wynikach. Na tym, żebyś była demonem - oświadczył bardzo z siebie zadowolony. Byłam już pewna, że kłamał. Nie miał pojęcia o prawdziwym charakterze mojej relacji z Baalem. Mogliśmy się do siebie nie odzywać przez kilka tygodni, musieliśmy sobie to i owo wyjaśnić, ale byłam pewna, że nie potraktowałby mnie w ten sposób. Za dobrze mnie znał, by nie wiedzieć, czym się to skończy. Przysięgał, że nigdy mnie nie skrzywdzi i chce mojego szczęścia. Za mądry jest, by myśleć, że coś takiego mnie uszczęśliwi. Ale o tym wszystkim wiedzieliśmy tylko my. Aleksander wyraźnie nie był wtajemniczony. - Pieprz się. - Splunęłam mu pod nogi. - Nie pozostawiasz mi wyboru i serdecznie za to dziękuję. Znów ten chory, działający na nerwy śmiech. - Bardzo nie chciałbym sobie tego odmawiać. Niech mnie cholera, jeśli nie cieszył się na myśl o tym, co sobie zaplanował. Zagryzłam zęby i napięłam mięśnie,

spodziewając się ciosu. Nie zaskoczyło mnie uderzenie w twarz, zaskakująca była siła, której nie powinien mieć w tym szczupłym i mało widowiskowym ciele. Syknęłam ze złości, czując spływający strumyczek krwi z rozciętej o zęby wargi. Gdybym nie wisiała u powały jak połeć mięsa, nasze szanse byłyby bardziej wyrównane, ale on nie wyglądał na miłośnika zasad fair play. Splunęłam mu pod nogi zabarwioną na czerwono śliną. Dopiero się rozgrzewał. Przesunął palcami po mojej twarzy, jakby chciał poznać dokładnie strukturę kostną, zanim ją naruszy. Umoczył w cieknącej mi po brodzie krwi opuszki palców i oblizał. Widać bardzo dbał o swój pijar totalnego świra. Kolejne ciosy spadały na moją głowę, ramiona, brzuch. Zaciskałam zęby, by nie krzyczeć. Uderzał z brutalną systematycznością, pięścią lub otwartą dłonią. Po kilku minutach zatrzymał się, jakby zabrakło mu natchnienia, sięgnął po kij, grubszy od męskiego kciuka, i zważył go w dłoni. Pierwszy cios sięgnął nerek. Zabolało jak cholera, ale wciąż nie krzyczałam. Uderzał w kolana, uda, brzuch. Nie wkładał w to całych sił, jakie miał, oszczędzał się, by cieszyć się zabawą jak najdłużej. Głośne stuknięcia kija o ciało wyciskały ze mnie ciężki oddech, raz czy dwa razy stłumiony jęk, ale wciąż mogłam zapanować nad bólem na tyle, by powstrzymać krzyk czy łzy. Odpływałam myślami, udawałam, że mnie to nie dotyczy. W duchu liczyłam, że znudzi się lub zmęczy, zanim mnie zatłucze. Nie chciał mnie zabić. Nie teraz. Wciąż ma wobec mnie jakieś plany. To była próba sił, więc choć to na swój sposób dziecinne, udawałam twardszą, niż jestem. Niczym dzielny amerykański żołnierz na torturach Wietkongu. Zanuciłabym mu „Rooster" Alice in Chains, „idą ustrzelić koguta, ale im się to

nie uda, kogut nie zginie właśnie dziś", ale szczytem, na jaki mogłam się wdrapać, było pełne wzgardy milczenie. Spory wydatek energii, ale nie chciałam, by uwierzył, że mnie złamał biciem. Bałam się, że wówczas sama mogłabym uwierzyć, że to zrobił. Podobała mu się zabawa. Z mojej perspektywy miał z niej zbyt wiele radości. Widziałam to w jego oczach, kiedy przystawał tylko po to, by popatrzeć na swoje dzieło, moją pewnie już nieźle opuchniętą i poociera-ną twarz. Dziwna plątanina sadyzmu i dziecięcej ciekawości. Miałam ochotę powiedzieć mu, że skoro jest taki ciekawy, możemy się zamienić, a obiecuję przyłożyć się do obowiązków kata, ale wolałam nie otwierać ust. Póki zaciskałam zęby, miałam pewność, że nie krzyknę. Ciszę przerywały tylko dźwięki uderzeń i oddechy - jego przyspieszony, mój ciężki i świszczący. Łazik z kumplem obserwowali z bezpiecznej odległości. - Złamię cię - wyszeptał, nachylając się do mojego ucha - i będę bił dalej, bo wiem, że mogę cię złamać jeszcze bardziej. Splunęłam mu w twarz, wciąż milcząc. Byłam już torturowana, bita, na granicy śmierci (czasem po tej niewłaściwej stronie) byłam co najmniej cztery razy. Przy takiej statystyce śmierć jako taka nie przeraża. Tylko idiota mógł myśleć, że może mnie złamać w ten sposób. Miałam swoje słabe strony, całkiem sporo, ale nie należały do nich moje ciało czy bezpieczeństwo. Gdyby to Joshua, Miron, Nathaniel, Leon lub ktoś z pozostałych bliskich mi osób był przywiązany, pewnie pękłabym i przyjęła tego pieprzonego demona po pierwszym ciosie. Fizyczny ból był ciężki do zniesienia i przytłacza-

jący, ale przecież to tylko ból, coś ulotnego. Na szczęście takie subtelności były mu obce. Z ulgą zauważyłam, że choć z powodu obręczy nie mogłam przywołać magii, ona mnie nie opuściła. Była częścią mnie, wciąż animowała biedne ciało wiedźmy i lekkim mrowieniem sygnalizowała leczenie ran. Skoro nie mogła przenikać na zewnątrz, nie mogłam ogłuszyć żmija mocą, uwolnić się czy nawet uleczyć siniaków na skórze, ale wewnętrzne organy regenerowały się sprawnie. Po kilku minutach usłyszałam trzask drzwi. Żołądek Łazika nie wytrzymał, BHO wciąż stał blisko, zafascynowany Aleksandrem i jego dziełem. Pachniał podnieceniem. Chętnie by go zastąpił, co do tego nie miałam wątpliwości. Coraz więcej wysiłku kosztowało mnie utrzymanie się na nogach. Kolano pulsowało wściekle i uginało się pod ciężarem ciała. Wzięło na siebie kilka uderzeń, po tym jak próbowałam kopnąć żmija w rodowe klejnoty. Nadgarstki miałam zdarte do żywego mięsa, ciepłe strumyczki krwi dopłynęły już do pach. Ale wciąż nie krzyczałam. Raz czy dwa cichy jęk wyrwał mi się zza zaciśniętych zębów, ale nie krzyk. Byłaby to dla niego zbyt duża frajda, wisienka na torcie. Nie mogłam go powstrzymać przed zeżarciem tortu, związana i zdana na jego łaskę, ale wisienki nie zamierzałam oddawać. Zaciskałam zęby i starałam się odpłynąć myślą od tego, co odbierały zmysły. Uciekałam w miłe, bezpieczne miejsce. Słyszałam stęknięcia świadczące, że się męczył. Nie zabije mnie, nie tak, powtarzałam sobie w duchu. Doszedł do tych samych wniosków, uznał, że metoda nie jest dość efektywna, czy może nad-

szedł czas na kolejny akt tego przedstawienia. Zacisnął palce na mojej brodzie i uniósł twarz. Przez chwilę oceniał swoje dzieło. Prawe oko miałam zbyt spuchnięte, by je otworzyć, a krew spływająca po czole i brwi utrudniała patrzenie na mojego oprawcę. - Nie dziwię się, że cię wybrał. Masz coś więcej niż ładną buźkę. Wydaje ci się, że jesteś twarda, ale każdy ma swoją granicę, wiedźmo, a ja zamierzam odkryć twoją. Przygotuj się na ból, przy którym to, co właśnie przeżyłaś, było tylko zabawą. Skinął na BHO, a ten opuścił niżej hak, aż moje stopy znalazły pełne oparcie na podłodze. Głowa opadała między uniesione ramiona. Żmij szarpnął za rękaw bluzki, materiał z trzaskiem puścił, obnażając rękę aż za łokieć. W nagłym przebłysku intuicji domyślałam się, co zamierza, i spięłam się ze strachu. Uśmiechnął się, kiedy to zauważył. Przejechał po kłach końcem rozdwojonego języka (że też nie seplenił z takim wyposażeniem jamy ustnej), chwycił obiema dłońmi moje przedramię i przyciągnął gwałtownie, nie przejmując się tym, że kajdanki głębiej raniły ciało. Wgryzł się z żarłocznością dzikiego zwierzęcia. Zęby jadowe były ostre jak igły. Pierwsza porcja jadu była niczym żrący kwas, wypalający tkanki. Szarpnęłam się, ale kajdanki trzymały mocno. Gryzł raz za razem, wpuszczając jad głęboko pod skórę. Naliczyłam trzy, zanim łzy jak groch zaczęły spływać mi po twarzy, pięć - nim zaczęłam krzyczeć, osiem - nim zaczęłam wyć jak umierające zwierzę. Mogłam znieść bicie czy samo ugryzienie, ale nie działanie jadu. Był jak płynna lawa, wnikał w tkanki, palił od środka żywym ogniem. Razem z krwią rozlewał się

po całym ciele. Ból narastał z każdą sekundą, rozrywający trzewia, ostry i pulsujący. Wrażenie po ugryzieniu żmija było najgorszym, czego w życiu doświadczyłam. Było tak, jakby mięśnie odpadały od kości, a wnętrzności topiły się w kwasie. Resztki rozsądku podpowiadały mi, że to działanie halucynogenne neurotoksyny, ale nie przynosiło to ulgi w agonii, nie kiedy ból był tak realistyczny. Krzyk rozrywał mi płuca, brzęczał w uszach przeciągłym echem. Rozrzedzona jadem krew chlusnęła mi z nosa, jej ciepłe strumyczki ciekły z oczu i uszu. Po dziesiątym ugryzieniu nie mogłam już ustać, zawisłam na ramionach, wykręcając boleśnie barki i nadgarstki. Wiedziałam, że w tej pozycji zapadną mi się płuca po mniej niż godzinie. O ile wcześniej nie zabije mnie neurotoksyna. Szybciej stracę przytomność. Z trudem utrzymywałam się na powierzchni. Krew skapywała z twarzy i nosa na podłogę, tworząc sporą kałużę. Po dwunastym ugryzieniu zemdlałam z bólu. Ocucił mnie, oblewając mi twarz wodą. Zakasłałam, krztusząc się. - Jesteś gotowa do współpracy? - zapytał, przytrzymując mój podbródek. - Idź do diabła - szepnęłam i znów odpłynęłam w błogosławione omdlenie, gdzie przez chwilę mogłam nie czuć nic. Budziłam się powoli. Przez ułamek sekundy nie wiedziałam, gdzie jestem, później ból przypomniał mi wszystko. Nie otwierałam oczu, nasłuchując. Nie wy-

czuwałam Aleksandra, męczący zapach pleśni, jaki mu towarzyszył, był tylko wspomnieniem. Napinałam mięśnie, sprawdzając, czy potrafię się poruszać. Najgorszym, co (poza zgonem) mogło mnie spotkać po kontakcie z jadem żmija, był paraliż. Czasowy lub stały. Biorąc pod uwagę ilość toksyny, jaką we mnie wpompował, ten drugi scenariusz był więcej niż możliwy. Na szczęście do tego nie doszło. Jeśli można mówić o szczęściu. Wciąż miałam skute z przodu ręce. Leżałam na łóżku, przykryta niezbyt świeżym kocem. W pokoju panował półmrok. Łazik wciąż wyrabiał swoją nadprogramową ilość kilometrów, a odgłosy kroków na drewnianej podłodze brzmiały w mojej skołatanej głowie jak wystrzały. - Karol, ona się może już nie obudzić, tym razem naprawdę mówił cichym, zdradzającym wielkie zdenerwowanie głosem. - Widziałeś, ile razy ją ugryzł? - Widziałem - spokojnie odparł Karol, który dla mnie już zawsze miał być BHO. - Nie wiem, jak mogła tyle wytrzymać... Mnie ugryzł raz i myślałem, że umieram... - Bo jesteś mięczak. - Ciebie też ugryzł raz, a wyłeś z bólu. Milczenie. - Myślisz, że wytrzymała tyle, bo jest wiedźmą? - Pamiętasz, co powiedział Aleksander? Baal miał powód, żeby ją wybrać. Skoro chce z niej zrobić królową, musi być twardsza od innych. Poczułam zimny pot spływający po kręgosłupie. A jeśli mówili prawdę? Jeśli to Baal zgotował mi piekło, bo chciał, żebym była demonem? Całkiem skuteczny sposób, by mieć nade mną władzę absolutną, skom-

plikować mi życie, rozdzielić z Mironem. Broniłam się przed tymi wątpliwościami, zrzucając je na skutki uboczne neurotoksyny, sama już nie wiedziałam, co myśleć, ale nie powinnam zwątpić w przyjaciela, niezależnie od tego, co mówi Aleksander i jego kompani. Tylko jeśli nie Baal, kto za tym stał? Komu zależałoby na tym, bym stała się demonem? Po co? Pytanie za sto punktów. Dopóki nie poznam odpowiedzi, moje pole manewru jest znikome. Nasłuchiwałam strzępów rozmowy, wciąż licząc, że powiedzą coś użytecznego. - Myślisz, że teraz się zgodzi? - Łazik znów podjął swoją wędrówkę. - Byłaby idiotką, gdyby się nie zgodziła. Po tym jak ją załatwił, naprawdę myślisz, że będzie w stanie odmówić? Jasne, powodzenia. Prędzej sczeznę. Co akurat było realnym zagrożeniem. - A jeśli nie? - pytał dociekliwy Łazik. - Są inne sposoby. Nie pamiętasz nic z Księgi? Jeśli zgodzi się dobrowolnie, będzie po sprawie szybko i czysto. Jeśli nie, zostaje rytuał ar-kathan. Chętnie bym go zobaczył, dotąd tylko o nim czytałem, jest zakazany, ale opis jest wspaniale widowiskowy... - Ale to jest... - Paskudne, bolesne i czasochłonne. Czym się przejmujesz, przecież nie ty będziesz ofiarą. - BHO zaśmiał się cynicznie. Jesteś za miękki na demona. - Tobie też szef jakoś nie proponował przemiany! - Obiecał, że kiedy skończy z nią, dostanę swoją pieczęć. Duma, z jaką o tym mówił, przyprawiała mnie o mdłości.

Skąd, do cholery, Aleksander mógłby mieć demonie pieczęcie, jeśli nie od Baala? Wszyscy mnie przed nim ostrzegali. Daj Pani, by nie mogli powiedzieć nad moim grobem: „A nie mówiliśmy?". Owszem, bywałam naiwna jako dziecię i szukałam przyjaźni w różnych dziwnych miejscach, ale jestem pewna, że odkryłam miękką stronę Baala... Czy jednak nie zlekceważyłam dominującej twardej strony? Całkowicie na chłodno próbowałam ocenić, co faktycznie zyskałby na takim manewrze. Sporo mniej, niż wynosił rachunek reperkusji, jakie by go spotkały. Leon by mu tego nie wybaczył i zapomniałby na dłuższą chwilę, że jest barmanem z Szatańskiego Pierwiosnka, za to wparowałby do zbrojowni po ekwipunek czarciego generała. Luc mściłby się za Mirona. Czy dla kaprysu Baal ryzykowałby gniew piekielnego władcy? Przymusowa przemiana jest złamaniem umów z magicznymi, międzysystemowego rozejmu. To mogłoby się skończyć wojną - nie z mojego powodu, ale ze strachu, że jestem zaledwie zapowiedzią tego, co Baal planuje dla pozostałych magicznych. Złamanie umów międzygatunkowych i międzysystemowych przyciągnęłoby bardzo dużo uwagi. Pierzaści też mogliby uznać, że piekło niebezpiecznie próbuje poszerzać swoją strefę wpływów. Po aferze z Rafaelem byli czujniejsi niż zwykle. To miałoby sens, gdyby Baal dążył do wojny, ale jeśli byłaby to prawda, wystarczyłoby, aby w grudniu nie stanął po stronie Luca podczas rebelii. Gdybym wszak przyjęła demona dobrowolnie, cały rytuał byłby zgodny z prawem, respektowany, choćby niechętnie, ale jednak, przez wszystkie strony, jako przejaw mojej wolnej woli. Jeszcze jeden powód, by nie wyrażać zgody. Jakbym potrzebowała dodatkowych

zachęt do stawiania oporu. Nie miałam wątpliwości, że Baal jako zleceniodawca nie pasował. Był zbyt inteligentny, by nie przewidzieć konsekwencji, skoro nawet moja poobijana głowa poradziła sobie z przepowiednią, jak to się skończy. Było jeszcze jedno. Cokolwiek by mówić o Baalu, facet miał honor. Mogłam przeceniać jego sympatię czy uczciwość, a nawet inteligencję, ale, do cholery, był honorowy, a to, co robił Aleksander, z honorem nie miało nic wspólnego. Niewiele to zmieniało w moim położeniu, ale poczułam ulgę, kiedy przekonanie o tym, że nie Baal za tym stał, oparłam na logicznych argumentach, a nie nadziei, że nie mylę się i jest miłym gościem. Skoncentrowałam się na inwentaryzacji obrażeń. Ile minęło czasu, odkąd Aleksander mnie pobił i pogryzł? Kilka godzin czy więcej? Wciąż byłam mocno obolała, ale wracałam do zdrowia. Siniaki będą schodzić wiele dni, ale nie czułam, by któryś z organów wewnętrznych był poważnie uszkodzony. Magia reperowała mnie od środka i miedziana obręcz na szczęście nie mogła temu zapobiec. Gdybym była bardziej człowiekiem, jak jeszcze przed rokiem, pewnie bym nie przeżyła, ale od wypadków z magiem byłam w pełni magiczna - magia przejęła rolę biologii, animowała mnie i utrzymywała przy życiu. A teraz wykorzystywała absolutnie każdy strzęp energii, by mnie połatać. Poruszyłam kolanem, zginało się, choć wciąż było nieco sztywne. Łazik musiał usłyszeć szelest lub zobaczyć, że drgnęłam, bo podszedł i zawisł nade mną. - Chcesz wody? Jesteś głodna? - zapytał tonem profesjonalnej stewardesy z najbardziej upiornych linii lotniczych po obu stronach bramy.

- Pić - szepnęłam. Wolałam, by myśleli, że jestem słaba, może umierająca. Nie traciłam wiary, że jakoś uśpię ich czujność i się z tego wyplączę. Gdy podetknął mi szklankę do ust, uniosłam głowę nad poduszkę z wyraźnym trudem, upiłam łyk wody i opadłam z jękiem. Przyglądałam mu się spod przymkniętych i wciąż opuchniętych powiek. Krew, zasychając, pozlepiała rzęsy i otwieranie oczu było kłopotliwe. Zauważył to. Obejrzał się na Braki Higieny, który w drugim końcu pokoju studiował wielką księgę, a później dyskretnie wytarł mi oczy mokrym ręcznikiem. Matka Teresa wśród porywaczy. Pochylił się nisko i szepnął: - Nie próbuj walczyć, bo będę musiał dać ci zastrzyk, a tyle w ciebie już wpompowaliśmy, że możesz nie przeżyć kolejnego. Lepiej dla ciebie, żebyś się zgodziła z Aleksandrem... inaczej umrzesz, jak pozostałe. Spojrzałam mu w oczy, piwne, z popękanymi żyłkami i podsinieniami, ale w pełni ludzkie. Wyglądał na dwadzieścia kilka lat. Szczupły, z nieco zabiedzoną twarzą i przydługimi, cienkimi włosami w kolorze kurzu. Dzieciak. - Wolę umrzeć, niż nosić w sobie demona - odszepnęłam. Nie żartowałam. Widziałam, co robił z Rafaelem jego demon, czy też demon, którego ulokowała w nim Jezabel. Od Gabea wiedziałam, że po egzorcyzmach, kiedy znów był sobą, Rafael ciężko przeżył to, że winien jest nie tylko śmierci mieszańców, ale i własnej córki. Nie mogłam pozwolić, by jakikolwiek demon, kryjąc się w mojej skórze, krzywdził tych, których kocham. A do tego z pewnością by doszło. Łazik pokręcił głową.

- Przez tę obręcz nie mogę przełykać ani się uleczyć. Możliwe, że umrę od obrażeń. Mógłbyś ją zdjąć, choć na chwilę? - zapytałam pokornym głosem, robiąc przy tym najbardziej niewinną minkę i wielkie dziewicze oczęta. Siniaki, krwiaki i skaleczenia, wciąż widoczne, uwiarygodniły moją wersję. Wahał się chwilę, co już było dobrym znakiem. W końcu pokręcił głową, ale na twarzy migotała mu niepewność. - Nie użyję magii przeciw tobie - szepnęłam uspokajająco. Nie, przeciw niemu mogłam jej nie użyć, ale przeciw BHO i Aleksandrowi z miłą chęcią. - I tak byś nie mogła. Całe mieszkanie jest otoczone kręgiem ochronnym, dezaktywującym zaklęcia wszystkich poza Aleksandrem - powiedział, a ja lekko zbladłam. - Ze względu na rytuał? - spytałam cicho. Przytaknął. Jak niebezpieczny musiał być rytuał, z powodu którego ktoś otoczył całe mieszkanie hermetycznym kręgiem? To kosztowało sporo energii i wymagało potwornych umiejętności. - Póki jesteś w kręgu, nikt cię nie znajdzie, nie wyczuje twojej magii. Nie ma dla ciebie nadziei. Nie uciekniesz, nie znajdą cię, a on cię nie wypuści - przekonywał cicho. Nawet nie próbowałam mu odpowiadać. Poddawanie się nie było w moim stylu, a stylu zamierzałam się trzymać. Co innego mi pozostawało? - Czy poznałeś Baala? - Wpatrywałam się w niego ciekawa odpowiedzi. Przez chwilę się wahał, ale pokręcił przecząco głową. To jeszcze nie musiało nic znaczyć, był tylko pomagierem, ale wolałam uznać to za dowód tego, że intuicja słusznie

mi podpowiada, że Aleksander mnie okłamał. Uwierzyć, że stał za tym Baal, byłoby przyznaniem, że szanse na ocalenie mam nikłe i tylko cud może mi dopomóc. A na dodatek dowodziłoby, że nie znam się na ludziach za grosz i sama wpakowałam się w pułapkę bez wyjścia. * Aleksander wrócił kilka godzin później. Świeżutki i gotowy na drugą rundę. Nienawidziłam go, choćby za to, że mokre włosy wciąż pachniały mu szamponem, a ja byłam oblepiona krwią. Detal, ale sumiennie doliczyłam go do cholernie już długiej listy powodów, dla których nienawidziłam tego sukinsyna. Powodów, dla których zabiję go lub zginę, próbując. - Namyśliłaś się? - zapytał ze zwodniczym spokojem w głosie. - Tak, możesz sobie tego demona w dupę wsadzić. Masz na to moją zgodę. Na nic innego - warknęłam. Popatrzył na mnie złowieszczo. - I co, będziesz mnie bił, aż zmienię zdanie? Którego aspektu słowa „nie" i czego w definicji dobrowolności nie rozumiesz? Z tego, co wiedziałam, po dobrowolnym przyjęciu demona egzorcyzmy są ciężkie i zwykle kończą się poważnym uszkodzeniem nosiciela, byłyby też o wiele bardziej złożone. Demon splótłby się z moją duszą, wgryzł w nią i praktycznie stalibyśmy się jednością, bez odwrotu. Przy opętaniu wbrew mojej woli była szansa, że specjalista pozbędzie się lokatora na gapę, nie niszcząc przy tym mojej duszy. A musiałam się liczyć z tym, że jednak nie zdołam

uniknąć rytuału, więc moja strategia musiała być bardziej długofalowa. Wolałam oberwać i pod przymusem przejść rytuał, zapewne bolesny jak cholera, niż dobrowolnie przyjąć to bydlę, oszczędzając sobie cierpienia teraz, ale i odcinając drogę odwrotu. Zakładając, że przeżyję ten cholerny rytuał. Jego nazwa nie mówiła mi absolutnie nic. Wiele razy rozmawiałam z Baalem o demonach, sytuacja z Rafaelem sprzyjała takim tematom. Sporo mi mówił o typach, rodzajach, obyczajach, hierarchii, rytuałach i egzorcyzmach, ale nigdy nie wspominał o rytuale ar-kathan. Miałam przeczucie, graniczące z pewnością, że było to coś naprawdę wrednego. - Jak sobie życzysz. - Uśmiechnął się złośliwie. -Karnowski! BHO natychmiast podbiegł i usłużnie zgiął się wpół. Przygotuj wszystko do rytuału, natychmiast. Dziś o północy zobaczysz na żywo coś wyjątkowego. - Naprawdę zrobimy ar-kathan? - BHO podekscytował się jak fanka Biebera na wieść, że idol odwiedzi ją w sypialni na bardzo prywatne podpisywanie autografów. - Ja zrobię - powiedział chłodno Aleksander - ty będziesz patrzył. I powinieneś wiedzieć, że istocie prawdziwie magicznej można zaszczepić demona wbrew jej woli tylko w ten sposób. Doczytaj z księgi albo zapomnę, że jesteś czasem przydatny skończył z krzywym uśmieszkiem, usatysfakcjonowany oczywistym strachem adepta. Zwrócił na mnie swoje paskudne, żmijowe ślepia. - Jesteś śmiertelna, prawda? - zapytał. - Mam trzydzieści lat, jak myślisz? - warknęłam, by nie powiedzieć prawdy. - Cóż, szanse, że przeżyjesz, nie są zbyt wielkie, więc radziłbym raz jeszcze to rozważyć. Widziałaś

ciała dziewcząt, z którymi mi się nie udało. Naprawdę chcesz tak skończyć? Grabowski nie przepada za pozbywaniem się ciał, z troski o jego wrażliwe serduszko zastanów się. - Idź do diabła, powiedz mu, co zrobiłeś, i poczekaj, aż skróci cię o głowę - wyrzuciłam z siebie ze złością. -I tak do końca życia, bliskiego, jak sądzę, będziesz musiał się oglądać za siebie. Są tacy, którzy mnie pomszczą, Aleksandrze. Wspomnisz moje słowa, Leon i Lucyfer, tylko ta dwójka zamieni twoje nędzne życie w piekło. W siódmy krąg, żeby być dokładną. I nie będą sami w misji pomszczenia mnie. Wykrzywiłam się w uśmiechu, spuchnięty policzek nie ułatwiał zadania. Ale myśl o tym, co zrobi Leon facetowi, który skrzywdził jego córeczkę... Plus Luc, który widział we mnie idealną żonę dla wnuka i nazywał członkiem rodziny. Oni sobie z nim poradzą. Wolałam, by Joshua czy Miron trzymali się od niego z dala. Niech starsi i okrutniejsi zajmą się skurwielem. Ja chętnie pójdę z nimi na polowanie, jeśli będę w jednym kawałku. Spochmurniał, ale nie odszczeknął się. Zacisnął tylko wargi i wyszedł z pokoju. BHO spoglądał na mnie z nietajoną ekscytacją. Posłałam mu mordercze spojrzenie, wyczuwając, o czym myślał. - Karol, idź po wszystkie rzeczy do rytuału, zostanę z nią powiedział cicho Łazik, jakby też wyczuł, co wyprodukował zbereźny umysł jego wspólnika w zbrodni. - Tylko jej pilnuj, nie chcemy, żeby zwiała, jasne? Jakby się rzucała, daj jej szprycę - prychnął pogardliwie, ale wyszedł z pokoju.

Łazik spoglądał na mnie z całkowitą rezygnacją. Przybity i zgarbiony. Gdybym tylko zdołała wykorzystać słabość, którą w nim wyczuwałam... - Co ty z nimi robisz? Przecież nie jesteś taki jak oni? zapytałam cicho. - Nie mam wyjścia - szepnął, garbiąc się jeszcze bardziej. - Zawsze masz wyjście! Pomogę ci, jeśli tylko rozwiążesz mi ręce - zachęcałam. - Nie mogę - zdusił szloch - muszę go słuchać. - Boisz się go, to naturalne, ale znam takich, którzy cię przed nim ochronią... - Nie rozumiesz... ja nie mogę mu się sprzeciwić, muszę wypełniać jego polecenia, jestem jego własnością, jego afiliantem. - Zaprzedałeś mu duszę? - zapytałam z przerażeniem. - Nie. Ale on ją ma. - Spojrzał na mnie z beznadzieją w oczach. - Kupił i należy do niego. - Jeśli ty jej nie oddałeś, to kto? - zapytałam z niedowierzaniem. - Mój ojciec. Wstał i szybkim krokiem zniknął za drzwiami do łazienki. Westchnęłam ciężko, przewracając się na bok. Tatuś urządził gówniarza na cacy. Słyszałam o jedynym sposobie, by uwolnić ańlianta. Zabicie Aleksandra. A i wtedy miał szansę przeżycia pół na pół. Pytanie, jak długo był związany z mistrzem. Czy Aleksander dostał go jako niemowlę lub dziecko? Raczej nie, gdyby tak było, dzieciak nie byłby takim wrażliwcem. Aleksander nie wyglądał na kolesia, który chciałby robić za niań-

kę nieletniego afilianta, z którego nie miałby zbyt wiele pożytku. Najpewniej przyjął go na służbę z chwilą, gdy młody skończył osiemnaście lat. Niezbyt dawno. Może więc Łazik miał cień szansy na przetrwanie. Za to szanse, że namówię go, by mi pomógł w ucieczce, drastycznie spadły. Świadomie nie przeciwstawi się mistrzowi. Choć wciąż był najsłabszym ogniwem w łańcuchu, który mnie krępował.

6 Aktywowali krąg. Nagłe szarpnięcie mocy i pulsujący ból w tyle głowy nie mogły przejść niezauważone. Przez dłuższą chwilę targałam więzy, łudząc się, że puszczą, czy może nie chcąc zaakceptować oczywistego faktu, że tego nie zrobią. Bo przecież metalowe klamry nie pękną tylko dlatego, że bardzo bym chciała. Nie żebym dała się tu przypiąć dobrowolnie. Walczyłam, a jakże, ale kolejne dawki ogłupiacza plus obroża, plus skute ręce nie sprzyjały moim planom. Więc leżę na jakimś cholernym ołtarzu, skurcze w rozpiętych ramionach i łydkach są najmniejszym z moich problemów, w przeciwieństwie do psychopaty z igłą, który stoi nade mną. I czemu, do cholery, w takich scenach kobieta zawsze musi być naga, serio, to nie było konieczne, za to BHO ma z tego, jak dla mnie, zbyt wiele radości. W głowie mi się kręci, obrazy nie zawsze nakładają się jak powinny, kolory wydają się przerysowane, cienie nade mną tańczą skoczną polkę, a ja staram się nie zwymiotować.

I czy to zawsze musi być piwnica? Nienawidzę piwnic, z całego serca nie znoszę. Od bardzo dawna nic miłego mnie w piwnicy nie spotkało. Cholera, powinno się je wszystkie pozasypywać, pełne są tajnych laboratoriów psychopatycznych naukowców, ołtarzy ofiarnych używanych w zakazanych obrządkach, kazamatów, w których gniją ofiary szaleńców. Kilka butelek dobrego wina trzymanych tu i tam nie zmieni mojej bardzo złej opinii o piwnicach. Są dziełem szatana. Nie Lucyfera, jakiegoś innego, bardziej mrocznego, złowrogiego typka, który ma satysfakcję, gdy jakiś świr dręczy dziewicę. W moim przypadku to ostatnie jest, rzecz jasna, metaforą, ale nie bądźmy drobiazgowi. Zresztą gdybym nawet nią była, to by ich nie powstrzymało, przeciwnie, z radością zbrukaliby moją niewinność. Kiedy zostanę królową, każę zasypać wszystkie piwnice. Prewencja i profilaktyka, dwa w jednym, lepiej zapobiegać psychopatom, niż grzebać ich ofiary, czy jakoś tak. Królową... kto mówił, że zostanę królową? A tak, ten gad z igłą... Królowa oblubienica. Kolejny raz wpychają mi tron pod tyłek. Odmówiłam zasiadania na tronie wampirów, czy to nie dało nikomu do myślenia? Precz z monarchią, wiwat anarchia! Korony są ciężkie, nie lubimy koron. Nawet małych tiar nie lubimy. Pasują tylko do koloru różowego. Nie lubimy, prawda, koloru różowego. Ale jeśli będę królową, każę gada o żółtych oczach skrócić o głowę, a resztę posiekam na chili eon carne i nakarmię psy piekielne. Dobre pieski, pożrą gada... Na Boginię, coraz trudniej było mi utrzymać jakąś myśl w stanie spójnym z ogólnie przyjętą logiką. Kolory przytłaczały, fluorescencyjne i pulsujące. Zapach pleśni napierał na zmysły. Krew... przelano tu tak wiele

krwi, tyle cierpienia, tyle zła. Szarpnęłam się znowu, gdy ciemność otarła się o mnie, namacalna i agresywna, a jednak miła w dotyku, jak kocie futerko. Ciemność jak kocie futerko, zabawne, zachichotałam. - Jest gotowa - stwierdził wiszący nade mną facet, który pachniał śmiercią i pleśnią. Pamiętałam, jak ma na imię, ale teraz nie mogę znaleźć go w głowie. Nie lubię go, och, jak bardzo go nie lubię. Mogłabym mu wydrzeć serce. Albo odciąć głowę mieczem. Podobałoby mi się to. Czemu nie mam mojego miecza? Niebieściutki blask anielskiej stali, idealny prezent od Leona. Kochałam mojego adopcyjnego tatę. Będzie mu smutno beze mnie. Mnie też będzie smutno bez niego. Będzie mogło mi być smutno? Gdzie trafię? Wreszcie rozstrzygną zakład, czy trafię do piekła, czy w łapki Gardiasza. Niedobry Gardiasz tylko na to czeka. A może nigdzie nie trafię? Co, jeśli moja dusza zostanie uwięziona, jak tamtych dziewczyn? Rozglądałam się, półprzytomnie walcząc z wirowaniem pokoju, szukałam duchów dziewcząt. Jeśli Witkacy miał rację, one gdzieś tu są, prawda? Jak się woła duchy? Taś-taś, zachichotałam, duszki, wyjdźcie, pobawimy się... Krztusiłam się ze śmiechu. - Przesadziłeś z tym zastrzykiem - warknął pachnący pleśnią dupek na małą piaskową myszkę, która tylko wygląda jak człowiek i chodzi nerwowo od ściany do ściany. Biedna myszka, pokiwałam głową z troską. - Nie chciałem, żeby walczyła - zapiszczała myszka. Pleśniak prychnął coś pod nosem i skaleczył mnie na mostku czubkiem ostrego noża. Sukinsyn, to bolało! - Panie, czemu tym razem nie wycinasz symboli na ciele? zapytał BHO.

Oszołomiły mnie ogromne bakterie na jego dłoniach. Na chwilę zapomniałam o skaleczeniu na piersi i świrze, który w świeżą ranę wsadził paluch i wykorzystywał krew jako farbkę, by malować jakieś wzory na moich piersiach i brzuchu. - Jest magiczna, im mniej naruszę jej powłoki, tym mniejsze ryzyko, że demon się nie przyjmie. Poza tym nie potrzebujesz uaktywniać pola mocy, bo ona ma aurę, która sama w sobie jest polem mocy i odda energię symbolom - powiedział facet o brzydkich żółtych oczach. -Wystarczy nam brama i aktywne znaki zaklęcia. Coś w mojej podświadomości zaczynało krzyczeć, gdy tylko o tym mówił. Znaki na ciele, aktywne zaklęcia, coś mi to mówiło, widziałam to już wcześniej. Skrzywiłam się, nie mogąc tego zlokalizować. Zapamiętuję z niemałym wysiłkiem jego słowa, czując, że są ważne. Jego mamrotanie i śpiew były monotonne i powieki robiły mi się coraz cięższe. Jakaś część mnie wiedziała, że nie mogę zasnąć. Druga podpowiadała, że nie zdołam tego uniknąć. Głowa pulsowała mi bólem. Słowa stojącego przy mnie mężczyzny wyfruwały z jego ust lśniące i ogniste, unosiły się w powietrzu, podgrzewając je, opadały na moją skórę i przyklejały się. Bolało, jakby przypalał mnie metalowym stemplem. Nie mogłam powstrzymać krzyku. Mózg wciąż pławił się w ciepłej papce narkotyku, ale ból nieco mnie otrzeźwił. Próbowałam wzmocnić osłony, uszczelnić barierę, bez rezultatu. Ten cholerny krąg mocy był silniejszy od jakiegokolwiek, z jakim miałam do czynienia. Spojrzałam podejrzliwie na Aleksandra. Naprawdę mógł być tak starym demonem czy uciułał

aż tyle mocy? Czy może, co nagle wydało mi się najbardziej prawdopodobne, miał o wiele od siebie silniejszego zwierzchnika? Nie wyczuwałam od niego potęgi, która mogłaby zbudować taki krąg. Mogłam się mylić, mógł się maskować, mój mózg mógł być kulawy i ślepy przez to, co wpompowali mi w żyły, ale kiedy uaktywnił zaklęcie i jego aura stała się szczególnie wyraźna, oceniłam go na piątkę w dziesięciostopniowej skali. Nie wierzyłam, by działał sam. As był siódemką i nie miałby dość mocy, by zrobić coś takiego. Baal bez problemu, kiwnąłby palcem i już, ale nawet otumaniona, broniłam się przed myślą, że mógłby za tym stać właśnie on. Gad mamrotał zaklęcia, BHO podawał mu co chwila jakieś składniki, które ten wrzucał do ognia płonącego w kociołku. Znów umazał sobie palce we krwi, która spływała wąskim strumyczkiem z rany na piersi, gromadząc się ciepłą kałużą pod pachą. Namaścił w niej mosiężny krążek o średnicy około dziesięciu centymetrów, a ten rozjarzył się pomarańczową migotliwą aurą. - Akceptuje ją. - Gad uśmiechnął się szeroko i przytknął mi demonią pieczęć do zranionego mostka. Przez chwilę czułam tylko ciepło, a potem rozpoczęła się inwazja. Nacisk, rozdzierający ból, gorąco i jeszcze więcej bólu. Wyprężyłam się, znów próbując wyrwać dłonie z uchwytów, bez skutku. Wrzeszczałam, na Boginię, tak głośno, aż niemal ogłuchłam. Nie mogłam oddychać, serce ruszyło w galop, by nagle zatrzymać się, a ciemne plamki przed oczyma zamieniły się w grubą, gęstniejącą, chropowatą czerń, ta zaś zalała mnie całkowicie.

Obudziłam się na łóżku, skuta, obolała i wściekła. Pewne rzeczy się nie zmieniają, niestety. Wyczułam w sobie obcego, który się zagnieździł, pożerał od środka. Niespokojny, agresywny, łaknący krwi. Udało im się. To bydlę przyjęło się i nie zabiło mnie od razu. Szybkie oględziny pozwoliły mi odetchnąć cicho. Nie, nie byłam jeszcze demonem, nie przejął mojego ciała, ale był tam, w środku, otoczony moją magią jak kokonem. Próbowała stłamsić go, zadusić w zarodku. Zmysły szalały. Rozpoznawałam każdy element, jaki składał się na to, kim jestem. Czułam moją wilczycę, wściekłą i gotową walczyć do upadłego z intruzem. Moje więzi z synami wampirzymi kibicowały jej w tej walce. Ten kawałek mnie, który był wynikiem triumwiratu z Mironem i Joshuą, oddawał swoją energię, by chronić mnie, nas, przed demonem. Gdyby wygrał, zgniótłby wszystko, czym byłam, odebrał mi tożsamość, zniszczył. Był pasożytem, ale moje ciało, moja magia, moje dziwaczne, pokręcone dziedzictwo nie zamierzało współpracować z kolonizatorem. Walczyłam, nawet jeśli na zewnątrz wyglądałam jak poobijana wiedźma. Więc był we mnie, ale uwięziony. Na jak długo starczy mi energii i sił, by tak trwać? Potrzebowałam pomocy, tak bardzo jak nigdy dotąd. Gdzie są wszyscy nadopiekuńczy faceci mojego życia, kiedy ich potrzebuję? Musiałam się stąd wydostać, dotrzeć do kogoś, kto lepiej ode mnie będzie wiedział, co robić. Znałam takie osoby. Czy teraz, kiedy wypełnił swój zamiar, a przynajmniej jest pewien, że właśnie tak jest, Aleksander nadal będzie mnie więził? Czy pora na plan, który musiał mieć, porywając mnie i zaszczepiając to bydlę?

Nie jestem cierpliwa, a teraz czas działał cholernie na moją niekorzyść. Nie mogłam zwlekać. Poruszyłam się gwałtownie i zawołałam: - Aleksander! Kilka sekund później przy łóżku był już Łazik, z wyrazem tak bezbrzeżnego zdumienia na twarzy, że jasne było, że raczej nie obstawiał, że się obudzę. - Przyprowadź Aleksandra - powiedziałam spokojnie. Skinął głową i zniknął z pola widzenia. Po kilku minutach, które wlekły się w nieskończoność, pojawił się żmij ze współczującym uśmieszkiem, fałszywym jak cycki laski z rozkładówki „Playboya". - Jak się czujesz? - zapytał z obłudną troską. - Może nawet przeżyję - warknęłam. - Wypuść mnie. - Nie mogę, wiesz o tym. - Posłuchaj mnie uważnie, Aleksandrze. Jeśli dobrze zrozumiałam, Baal uprzejmie zażyczył sobie, żebym była demonem. Oto jestem. Wypuść mnie więc, czas, żebym sobie porozmawiała z moim oblubieńcem. - Nie kryłam się z gniewem. Demony nie słyną z powściągliwości i miłego obycia, więc właśnie tego się po mnie żmij spodziewał. - I co zamierzasz mu powiedzieć? - Nie zamierzam mówić zbyt wiele. - Posłałam mu mój firmowy uśmiech seryjnej morderczyni. - Zamierzam wydrzeć mu serduszko i przerobić na artefakt sztuki cholernie współczesnej. - Zamierzasz go zabić? - Cóż, pomyślmy. Spotkałam Baala raz w życiu. Musiałam go poprosić o przysługę. Wszystko było jasne, ale

ten stary satyr zaczął sobie zbyt wiele wyobrażać. Zanim się zorientowałam, wyobraził sobie, że jestem jego oblubienicą. Co więcej, nie konsultując tego ze mną, ogłosił to oficjalnie, komplikując mi życie. A teraz to. Posunął się za daleko i jest tylko jeden sposób, żebym mogła wyeliminować tego gnojka z równania, jakim jest moje życie. Moje, o czym, zdaje się, zapomniał. Więc czas, żebym mu o tym przypomniała. A że jest za stary, by uczyć go nowych sztuczek, zostaje mi jedno. Zabiję Baala. Prawie nabrałam się na lekko przestraszone spojrzenie demona przede mną. Jasne. Jeśli się nie myliłam, taki właśnie był jego plan. To było jedyne logiczne uzasadnienie, a teraz mogłam już logicznie myśleć. Baal nie jest święty, z pewnością, ale zdążyłam już nieco poznać jego logikę. Czy nawet gdyby faktycznie chciał, bym została demonem, powierzyłby rolę mistrza ceremonii temu tu gadowi? Nie lubił, gdy inne demony kładły na mnie łapki, nawet As został ostrzeżony, bo choć Baal rozumiał, że potrzebuję spa-ringpartnera, wolał, by jego podwładny zrozumiał, gdzie przebiega nieprzekraczalna granica terytorium Karmazy-nowego Księcia. Nie mówię, że Baal nigdy, przenigdy nie mógłby tego zrobić. Był władczy, arogancki i podjął kilka paskudnych decyzji bez konsultowania ich ze mną, ale coś takiego? Wiedziałby, że mogłoby się to skończyć nożem w sercu podczas snu. I byłby tutaj, by pilnować tego, co uważa za swoje. Czyli mnie. Sprawdzałby, czy gad nie robi mi krzywdy większej, niż to konieczne, minimalizował ryzyko, że zginę podczas rytuału lub wkrótce po nim... Baal nie zaufałby Pleśniakowi na tyle, by powierzyć mu takie zadanie i nawet nie zajrzeć z kontrolą. Znałam już trochę Karmazynowego Księcia. Miał maleńką obsesję

kontroli, porównywalną z moją własną. Kimkolwiek był przełożony Pleśniaka, nie był nim Baal. Mogłam na to stawiać życie, które teraz akurat nie było zbyt wiele warte. Ale właśnie w to miałam wierzyć, to próbował mi wmówić żmij. I był tylko jeden racjonalny powód, by chciał, abym w to wierzyła. - Naprawdę chcesz jego śmierci... - Tak. Z twoją pomocą lub bez - stwierdziłam z pozornym spokojem. - Mówiłem mu, że tak się to może skończyć... Ale Baal jest taki arogancki... Jest wielu, którzy poprą to, co zamierzasz. - A konkretnie? Bo wiesz, jeśli skrócę Baala o głowę i zajmę jego tron, to muszę wiedzieć, kto mu się sprzeciwiał. Wiesz, wrogowie mojego wroga są moimi przyjaciółmi. Lepiej powiedz mi teraz, żeby żaden z twoich nie ucierpiał w czasie czystek, które urządzę po przejęciu władzy. A wierz mi, będzie krwawo. - Zachichotałam jak szalona. Przez chwilę zastanawiał się, co mi powiedzieć. Wahał się, może nie dowierzał. - Jest ktoś, kogo powinnaś poznać - powiedział w końcu. Ktoś, kto od bardzo dawna czeka na upadek Baala. - Czemu czeka, a nie weźmie się do roboty? - Jest przepowiednia... Baal jest niepokonany, ale zginie z rąk ukochanej oblubienicy... - Potężny Baal ma zginąć z kobiecych rąk, a jak rozumiem, przyjaciel nie jest kobietą? - Właśnie. - A więc to ja mam go zabić. - Uśmiechnęłam się szeroko.

Nie uświadamiałam gadowi, że przepowiednia miała się spełnić w grudniu, w czasie rewolty w piekle, ale sama ją udaremniłam, zdradzając szczegóły mojej wizji Baalowi. Przepowiednia była nieaktualna, ale mogłam ją wykorzystać na swoją korzyść. - Czemu nie spróbowaliście przewrotu w czasie rewolucji piekielnej? Drgnął zaskoczony. - Próbowaliśmy, ale nie wszystko poszło tak, jak planowaliśmy. Coś nam przeszkodziło. Kobieta... cóż, widać nie była oblubienicą. Wkrótce Baal ogłosił, że to ty nią jesteś... - Tak, widzę już kierunek waszego rozumowania. Wypuść mnie i pozwól działać. - Nie mogę. Poczekaj dzień, może dwa, przyprowadzę mojego przełożonego, który sprawdzi, jak się przyjął twój demon. Houston, mamy problem. - Zna się na tym? - Tak, choć sam jest demonem z urodzenia. -Uśmiechnął się. Ale w przeciwieństwie do Baala nie uważa demonów stworzonych za gorszych. Skinęłam głową. Miałam niewiele czasu. Demon z urodzenia, dziewiątka lub dziesiątka, bez trudu pozna, co robi moja magia, więcej, zdoła złamać ją i dokończyć zasiedlenia. Dzięki Bogini, Aleksander nie był aż tak bystry. - Idź do niego i powiedz, że chcę współpracować. I mam dość leżenia i czekania. Wszystko, byleby głowa Baala legła u moich stóp - oświadczyłam. - Idę natychmiast.

- Poproś swojego sługę, żeby przyniósł jakieś jedzenie. Jestem bardzo głodna. - Oczywiście. Mój afiliant się tym zajmie. - Skinął na Łazika. Skrzywiłam się. - Niech idzie ten drugi. Nie ręczę za siebie, jeśli zostanę z tym gówniarzem sama. Ma lepkie rączki i na zbyt wiele sobie pozwala. Jeśli nie chcesz mieć jednego sługę mniej, lepiej niech się trzyma z daleka. Spochmurniał i przez chwilę pomyślałam, że może przesadziłam, ale on wciąż miał na oku odległy cel. Przywołał Karnowskiego. - Nie zbliżysz się do oblubienicy, nie tkniesz jej palcem, zrozumiano? Zdobądź dla niej jedzenie i czego sobie życzy. Jeśli ją obrazisz, zginiesz. BHO zbladł raptownie i posłał mi mściwe spojrzenie. Nie robiłam sobie z tego zbyt wiele. Chciałam, by się stąd wyniósł. Chciałam zostać sam na sam z szarą myszką, bo jeśli miałam uciec, im mniej ludzi, tym lepiej. * Czasu było niewiele. Myślenie niestandardowe, w nim mój ratunek. Pozbyć się kajdanek i obręczy, pozbyć się strażnika, zwiać, nim wróci Aleksander ze swoim kumplem, demonem dziesiątką. Proste jak drut. Musiałam wykorzystać to, że na moje oko Łazik właściwie nie jest zły. Jest naiwny i wciąż ma odruchy serca. Zwinęłam się na łóżku i zajęczałam. Moja magia posłusznie dokonywała odpowiednich zmian w moim ciele, tak jak sobie życzyłam.

- Co ci jest? - Już po kilku minutach Łazik stał przy łóżku, ze szczerym niepokojem wypisanym na twarzy. -Coś nie tak z demonem? - Nie - wyjęczałam - muszę iść do łazienki, natychmiast. - No nie wiem... - Dostałam okresu, muszę do łazienki! Są rzeczy, na które żaden mężczyzna nie jest szczególnie odporny. Panika w jego oczach dowodziła, że wolałby być w tym momencie wszędzie, ale nie tu. - W torbie mam tampony - skłamałam - to zajmie chwilę, zaraz będę leżała w kałuży krwi, jeśli czegoś nie zrobię. Przesadzałam, ale nie słyszałam o facecie, który ma pojęcie o okresie, jeśli nie jest akurat ginekologiem. Łazik nie wyglądał na ginekologa. Nerwowo wyłamywał palce, nie wiedząc, co zrobić. Spojrzeniem błądził po moich gołych nogach wystających spod krótkiego T-shirtu, który pewnie sam mi założył po rytuale. No więc poszłam na całość z wiarygodnością. Prawie hiperwentylował, gdy pojawiła się strużka krwi spływająca po krzywiźnie uda. - Jasne, łazienka - stwierdził i odpiął kłódkę, która łączyła moje kajdanki z łańcuchem przyczepionym do stelaża łóżka. Pomógł mi wstać. Noga zdrętwiała mi od leżenia w jednej pozycji, była sztywna i irytująco niesprawna. - Torba. - Podał mi rzeczoną, w której nie miałam nawet jednego tamponu, skoro od dziesięciu lat regulowałam sobie cykl i nie dopuszczałam do okresu, ale Łazik był grzecznym chłopcem, który nie zagląda do damskich torebek.

- Musisz mi rozkuć ręce - powiedziałam spokojnie, ze zbolałą miną, kuląc się, jakbym miała skurcze. - Nie mogę - zaprzeczył. - Muszę założyć tampon, potrzebuję sprawnych rąk, a przecież nie masz ochoty tego robić, prawda? - Racjonalne argumenty wspierałam żałosną miną. Dłonie w kajdanach przyciskałam do brzucha. Bezradnie spoglądał na szeroką strużkę krwi, która dopłynęła już do kostki i zaczynała kapać na podłogę. Przeginałam, ale przecież o tym nie wiedział. Miesięczna krew przerażała go bardziej niż ta, która chlusnęła mi z nosa, gdy Aleksander mnie bił, czy ta, którą byłam cała umazana po rytuale. Mężczyźni to specyficzna forma życia, a utrwalane wiekami przesądy na temat kobiecej nieczystości w „te dni" działały nadal, tym razem na moją korzyść. - To potrwa tylko pięć minut, nikt się nie musi dowiedzieć kusiłam. - Tylko pięć minut i nie będziesz uciekać? - Pięć minut. - Przemilczałam drugą część. Nie zauważył. Wyciągnął klucz z kieszeni i odpiął mi kajdanki na prawym nadgarstku. Skuliłam się mocniej, jakby skurcze przybrały na sile i wzięłam torebkę, powoli oddalając się w stronę łazienki. Nawet nie zająknął się, bym zostawiła otwarte drzwi lub by mi towarzyszył. Słodki chłopak. Natychmiast zaczęłam grzebać w torbie, znajdując to, czego potrzebowałam. Jednym z wytrychów, których mały zestaw zawsze nosiłam ze sobą, otworzyłam niezbyt skomplikowany mechanizm obręczy na szyi. Zdjęłam ją i rozmasowałam odparzenia od miedzi. Nadal nie mogłam użyć magii poza ciałem, krąg

w piwnicy działał bez zarzutu, ale już samo musowanie gniewnej i wzbierającej we mnie magii uspokajało. W torbie brakowało mojego zestawu magicznego. Cholera. Wytarłam krew z nogi i bezceremonialnie zakończyłam krwawienie. Myślę, że demoniczna implantacja w brzuchu wystarczy. Jedna tortura na raz. Przerzuciłam torbę przez ramię, gotowa do wyjścia. Przyczaiłam się pod drzwiami. Po chwili rozległo się ciche pukanie. - Dobrze się czujesz? - zapytał Łazik. Przez chwilę nawet pożałowałam, że muszę to zrobić. Tylko przez chwilę. Pchnęłam drzwi dość mocno, by rozkwasić mu nos. Nim się zorientował, ogłuszyłam go, skułam mu ręce kajdankami, które zdjęłam z własnych nadgarstków. Rozejrzałam się po pokoju, szybko odnajdując swoje spodnie i kurtkę. Ubrałam się w trzydzieści sekund. Przekraczając próg, nie byłam pewna, czy nie ma zaklęć szpiegowskich, ale i tak nie mogłam ich zneutralizować bez zestawu magicznego, a nie miałam czasu na przeszukiwanie tej nory. Zbiegałam po schodach, kiedy zobaczyłam BHO ledwie kilka stopni niżej. Nie spodziewał się mnie, wdrapywał się po schodach zamyślony. Kopnęłam go najmocniej jak mogłam, korzystając z przewagi wyższych stopni i jego niezborności - w obu dłoniach trzymał torby z jedzeniem. Wygląda na to, że przeceniał mój apetyt. Krzyknął i upadł do tyłu, płasko na plecy, nie zdążył się nawet złapać poręczy. Z głuchym łoskotem stoczył się na podest u podnóża schodów. Kolorowe opakowania z fast foodami rozsypały się na stopniach, BHO znieruchomiał, choć nie sądziłam, by złamał kark, raczej

uderzył się w głowę. Przechodząc nad nim, zawadziłam stopą o jego krocze. Marzyłam o tym, odkąd go zobaczyłam po raz pierwszy. Musiałam uciekać, ale potrzebowałam czegoś jeszcze. Gdy weszłam do piwnicy, po kręgosłupie przebiegł mi dreszcz, magia w powietrzu nie była przyjazna. Niewykluczone, że przepuściła mnie wyłącznie dzięki demonowi zaimplantowanemu we mnie. Podbiegłam do ołtarza. Nie było księgi, którą miałam ochotę zabrać, ale kilka innych drobiazgów mogło się okazać przydatnych. Wsypałam zawartość szkatuły do mojej torby, wetknęłam tam też stary sztylet, który przypominał mi ten, który dostałam od Baala. Gdybym mogła użyć magii, zniszczyłabym wszystko, co zostało, ale z drugiej strony to wciąż mogło się przydać. Nie Aleksandrowi, ale mnie i tym, którzy będą mi pomagać uporać się z tym cholernym demonem we mnie. Wybiegłam po schodach na zewnątrz. W sekundzie, gdy przekroczyłam zewnętrzny próg, zaklęcie uderzyło we mnie, odbierając część energii. Ból był silny, mogłam go zignorować, ale mięśnie zdawały się wiotczeć. Powłóczyłam nogami. Cholera, nie wiedziałam, gdzie jestem. Nie w Thornie, nie w Toruniu. Rozglądałam się po ulicy, było ciemnawo, tuż nad ranem lub tuż po zmierzchu. Szłam, póki mogłam, nie wiedząc, gdzie idę. Mogłam już użyć magii, byłam poza kręgiem, ale cholerne zaklęcie z progu drenowało moje siły i bałam się, że użycie mocy tylko to przyśpieszy. A wtedy nic nie ochroni mnie przed demonem. Wciąż czułam pozostałości po zastrzyku. Nie mam pojęcia, jaki środek mógłby podziałać na magicz-

ną na tak długo i tak mocno. Mogłam się założyć, że nie było to nic prosto z apteki, z ulotką informującą o możliwych skutkach ubocznych zażywania. Potrząsnęłam głową, bo im słabsza byłam, tym bardziej czułam się zdezorientowana. Usłyszałam głosy, ktoś szedł z naprzeciwka. Ukryłam się we wnęce za obdrapanym kontenerem i czekałam. Byli już całkiem blisko, gdy rozpoznałam zapach jednego z nich. - As! - syknęłam, gdy przechodził obok. Zatrzymał się gwałtownie i odprawił kumpli ruchem dłoni. Cofnął się o krok i zajrzał do wnęki. - Co, do... - Arsen Aratne - użyłam jego pełnego imienia, które wiele miesięcy wcześniej zdradził mi Baal - zaklinam cię do pomocy, zaprowadź mnie do domu i chroń przed moimi wrogami powiedziałam cicho, świadoma, że te słowa były zaklęciem wiążącym nas, skoro użyłam pełnego imienia. - Skąd...? Cholerny Baal - zaklął szpetnie. - Co ty tu robisz? - Gdzie jesteśmy? - W piekle, w demonicznym kręgu. Tym razem ja zaklęłam. Wątpię, bym sama zdołała się stąd wydostać. - Ktoś mnie porwał, uciekłam. Może za chwilę tu wrócić, nie sam, ale z demonem, na oko dziesiątej klasy. - Na nas więc czas - mruknął - nie musiałaś nas wiązać, pomógłbym ci i tak. - Nie wiedziałam, po której stoisz stronie, nie widziałam cię od dawna, As, różne plotki krążyły...

Było mi trochę głupio z tego powodu i miałam nadzieję, że kiedyś mi wybaczy. Znaliśmy się od dawna, trenowaliśmy razem, nie przyjaźniliśmy się, ale był kimś na pograniczu kumpla. Wiązanie jest formą niewolnictwa. W obawie przed nim każdy demon ukrywa swoje imiona, używa skrótów i pseudonimów, byle nie poznał ich ktoś, kto mógłby zniewolić go i wydawać rozkazy. Przygryzł policzek, wyraźnie zły, ale nie powiedział nic więcej. Pomógł mi wstać. - Zaklęcie osłabiające? - raczej stwierdził, niż zapytał. Przytaknęłam. - Mamy niewiele czasu, zanim stracisz przytomność, masz zestaw magiczny? - Nie, zabrali z torby po porwaniu, nie udało mi się go znaleźć. - Więc do Thornu, w mieszkaniu masz składniki do zdjęcia uroku. - Objął mnie ramieniem i powiedział zaklęcie. Na chwilę zapanowała ciemność, przenikliwy chłód docierał aż do kości. Jednocześnie czułam, że stoimy i że jakiś ruch odbywa się wokół nas. Żołądek się buntował, a błędnik szalał. As zrobił się lodowato zimny, jego dłoń na moich plecach aż kłuła mrozem. Próbowałam się odsunąć, ale przytrzymał mocniej, drugą ręką przygarniając moją głowę do swojego ramienia. Na szczęście powoli zimno odchodziło, nim odmroziłam sobie policzek. - Co to było? - wyszeptałam, walcząc z mdłościami, gdy uczucie ruchu nasiliło się jeszcze mocniej. - Demoniczne linie lotnicze - mruknął i puścił mnie z objęć. Rozejrzałam się zdumiona. Znałam tę ulicę. Odwróciłam głowę i tak jak się spodziewałam, zobaczy-

łam szyld Otchłani, siłowni dla piekielników, w której z Asem odbywałam treningi. - Szybko, trzeba zdjąć zaklęcie, mogą po nim trafić za nami. Spięłam się, ignorując ból i drżenie mięśni, opierając się o Asa, który podtrzymywał mnie ramieniem, ruszyłam do domu.

7 Dobrze, że nigdy nie założyłam się z Asem, że przyjdzie dzień, gdy nie tylko zaproszę go do swojego mieszkania, ale i do swojej sypialni. Wygrałby, szuja, nieważne, że okoliczności były zupełnie inne, niżby sobie życzył. O ile sobie życzył. Kiedyś coś tam kombinował, ale raczej nie ze względu na moje uroki, ale by wkurwić Baala. Sama nie wiem, jak to jest właściwie między nimi... Kiedyś obstawiałabym, że grają w jednej drużynie i mimo prowokowania Baala As jest mu lojalny. To było, zanim do moich uszu doszły paskudne plotki na temat roli, jaką As odgrywał w grudniowej rewolucji, czy raczej jak po niej próbował urwać dla siebie większy kawałek tortu, niż był mu należny. I nawet jeśli teraz, związany zaklęciem, był zmuszony do pomocy, nie miałam pojęcia, czy mogę mu choć odrobinę ufać. Ale potrzebowałam jego umiejętności, jeśli chciałam przeżyć. A tak się składa, że bardzo mi na tym zależało. Mieszkanie było puste, chłopaków gdzieś wywiało, a ja miałam coraz mniej siły. Gdyby nie As, nie weszła-

bym nawet po schodach. Opadłam na łóżko całkiem wyczerpana. Bez słowa wskazałam szufladę, w której przechowywałam wszelkie składniki niezbędne do zdjęcia uroku. Mieszał wodę z solą i bursztynowym proszkiem bardzo sprawnie. Przeglądał etykiety na różnych słoiczkach, aż znalazł to, czego szukał. - Ściągnij kurtkę i koszulkę - rzucił, nie patrząc na mnie. Głos miał skupiony, bez typowej dla niego zaczepno-uwodzicielskiej nuty. Z kurtką dałam sobie radę, ale nie zdołałam podnieść lewej ręki na tyle, by zdjąć koszulkę. Jęknęłam, czując wściekłe pulsowanie w ramieniu. As podszedł i olejkiem cynamonowym naznaczył moje czoło, przymknęłam oczy, czując nacisk jego magii. Nie był delikatny, szarpnięcie zaklęcia było niezbyt przyjemne, ale liczył się czas. Trwało kilka sekund, nim na dobre rozbroił zaklęcie i opłukał dłonie w słonej wodzie, dezaktywizując je ostatecznie. Czułam się jak marionetka z podciętymi sznurkami, oddychałam ciężko. Gdybym mogła, natychmiast bym zasnęła. Walczyłam, by utrzymać się na powierzchni. As mruczał niezadowolony, oceniając mój stan. Rozłożył apteczkę i systematycznie zajął się moimi obrażeniami. - Przydałby się tu twój skrzydlaty chłoptaś - mruknął - mogę to tylko oczyścić i zakleić. Skinęłam głową. Nie miałam dość siły, by dyskutować albo uleczyć dość liczne siniaki i skaleczenia. Zdezynfekował ranę na mojej skroni i kości policzkowej. - Możesz coś zrobić z lewą ręką? - szepnęłam. Ból był dokuczliwy. Ciążyła, jakby ważyła dwadzieścia kilo.

Przez chwilę wahał się, co zrobić z koszulką. - Rozetnij ją, i tak nigdy w życiu bym już jej nie włożyła. Bawełna ustąpiła z trzaskiem, ukazując, byłam pewna, najpoważniejsze obrażenia - ranę na mostku i ślady ugryzień na przedramieniu i ramieniu. Nie słyszałam, by As klął aż tak szpetnie, nawet kiedy obrywał ode mnie na sali ćwiczeń, co rzadko, bo rzadko, ale się zdarzało. - Jak źle? - szepnęłam, nie chcąc patrzeć na rękę ani na pierś. - Niezbyt dobrze, to na pewno... - Czy brama jest wciąż aktywna? - Brama? - Czy wyczuwasz magię w ranie na mostku? -Nie. - Więc nie jest bardzo źle. - Uśmiechnęłam się blado. - A ręka? - Całkiem sina, gdzieniegdzie aż czarna, spuchnięta... Ile razy? - Zemdlałam przy dwunastym. Znów seria przekleństw. - Cud, że żyjesz. - Minie? - Samo raczej nie. Powinnaś zwrócić się do Baala. On wiedziałby, co z tym zrobić... Możesz mi właściwie wyjaśnić, co ci się stało? Kto za to odpowiada? Wbiłam w niego spojrzenie. Szybciej, niż sądziłam, doszło do tej rozmowy. - Trudna sprawa... Ci, którzy mi to zrobili, twierdzą, że stoi za tym Baal. - Bzdura! - Był absolutnie pewny tego, co mówił.

- Skąd taka pewność? Baal nie jest niewinnym skautem... - Nie jest, ale nie jest sobą, jeśli idzie o ciebie... Ten, kto podniósł na ciebie rękę, będzie miał szczęście, jeśli śmierć nadejdzie szybko... Milczałam. Nachylił się, by z odległości kilku centymetrów spojrzeć mi w oczy. - Jeśli im uwierzyłaś, jesteś całkiem stuknięta... Jeśli wątpisz w oddanie Baala, zapytaj go kiedyś, co spotkało Berbera. - Kim jest Berber? - Demon siódmej klasy, twardziel, któremu wypsnął się przy Baalu komentarz na temat twojego tyłka. Sam nie wiem, ile czasu będzie jeszcze potrzebował, żeby znów być sobą i żeby odrosło mu wszystko, z czego Baal go oskubał. Dlatego mówiłem ci, nie musiałaś mnie wiązać, pomógłbym ci i tak. Większość z nas by ci pomogła. - Ale nie wszyscy. Są tacy, którzy odprowadziliby mnie tam, skąd uciekłam. A ja nie wiedziałam, po której stronie jesteś, As. Słyszałam różne rzeczy po rewolucji. - Słyszałaś to, co wszyscy mieli słyszeć. Moja lojalność wobec Baala jest niezachwiana - powiedział twardo. Uwierzyłam mu. - Możesz krzyczeć. - Czemu miałabym...? Polał mi pogryzioną rękę ciemnozieloną mieszaniną pachnącą eukaliptusem. Krzyknęłam, czując ogień spalający ciało do szpiku. As przytrzymał mnie, nim moja pięść dotarła do jego twarzy. - Uspokój się, to dla twojego dobra. Nie mogę usunąć jadu, ale teraz już cię nie zatruwa, nie przedostaje się do krwiobiegu.

- Ręka będzie sprawna? - Teraz nie mogłam nawet poruszać palcami. - Jeszcze nie wiem. Ja niewiele więcej mogę zrobić. Może Baal, może twój skrzydlaty... - Zaraz się dowiemy, idą tu. Idą... cóż, to było niedopowiedzenie. Bliższe prawdy było: biegną i taranują. As nie zdążył się nawet zasłonić, zanim Miron natarł na niego i przygwoździł do ściany. - Zostaw go - powiedziałam, za cicho, by mogło poskutkować. Usiłowałam wstać z łóżka, zakręciło mi się w głowie i sekundę później wyrżnęłam twarzą w dywan. Cholera. Tyle dobrego, że Miron puścił Asa i przypadł do mnie i Joshui, który już pomagał mi usiąść. - Co ci jest, gdzie, do cholery, tak długo byłaś? Szukaliśmy cię wszędzie... - Miron krzyczał mi nad uchem. Starałam się tłumaczyć sobie w duchu, że ta złość nie jest wymierzona we mnie, ale wynika ze strachu, jaki czuł. - Porwanie... - Zaczęłam kasłać. Nagle w gardle narosła mi gula, zaczęłam się dusić. Odkrztusiłam, ale nie pomogło. Gdy tylko otwierałam usta, by powiedzieć, co mi się stało, zaczynało mnie dusić. Spojrzałam spanikowana na Asa, pojął w mig. - Nie może powiedzieć, jakiś urok... Jeden zdjąłem, ale ten musi być głębszy... Znalazłem ją w takim stanie w piekle, w demonicznym kręgu. Twardo zniósł spojrzenie Mirona, które słabszych duchem zmieniłoby w łkające dziewczynki, wyznające wszelkie grzechy od żłobka.

- Nic jej nie zrobiłem. Sam zapytaj. O tym akurat będzie mogła powiedzieć. Jak na meczu tenisowym oczy wszystkich powędrowały teraz do mnie. Zbierałam się powoli z podłogi, słabsza niż pół godziny temu. Z niepokojem wyczułam, że kokon z demonem we mnie jest pobudzony. Czy wydrenowało mnie na tyle, że nie zdołam go na dłużej stłumić? Musiałam się go pozbyć, zanim zemdleję, a to bydlę się na dobre wykluje. Na złe, właściwie. - Mówi prawdę, pomaga mi. Związałam go - dodałam. Miron parsknął ze złością. Cóż. Może reagowałby lepiej, gdyby nie zastał nas w sypialni, a ja miałabym na sobie coś więcej niż dżinsy... Miron był zazdrośnikiem. Zawsze, nawet wtedy, gdy jeszcze nie byliśmy razem. Nie radził sobie z emocjami. Miałam nadzieję, że nie stanie w płomieniach. On albo As. Joshua dotknął mojej poranionej twarzy, lekkie ciepło przepełzło po skórze, lecząc ją. Pogłaskał nadgarstki, na których wciąż były ślady po kajdanach, wżarte głęboko, po tym jak wisiałam na tym cholernym haku, gdy Aleksander mnie bił. Rany nie zniknęły od razu, ale przestały boleć. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością do anioła. Całkowicie skupiony na mnie, nie brał udziału w wojnie na spojrzenia, jaką toczyli nabuzowani testosteronem Miron i As. Przesunął palcami po ranie na piersi. - Nie mogę tego uleczyć... To znaczy mógłbym, ale... Skinęłam głową, domyślałam się, czego się obawiał. Jeśli znaki są wciąż aktywne i jakoś na mnie wpływają, uleczenie ich może gwałtownie zakłócić proces, może zaszkodzić mi bardziej niż sama rana. Delikatnie uniósł

lewe ramię i oglądał ślady ugryzienia, czerwone punkty po zębach odbijały się na fioletowo-czarnych sińcach. - Nie twoja magia, nie martw się. - Poklepałam go po ręce. Mogłam iść z tym do Jemioły... albo Baala. Baal, powinnam się z nim skontaktować jak najszybciej. Zanim jeszcze to coś we mnie nie obudzi się i nie wypruje mi bebechów. Wskazującym palcem przekręciłam obrączkę na kciuku, była cieplejsza niż zwykle. - Baal - szepnęłam. - Baal - powtórzyłam nieco głośniej. Baal - zebrałam siły na krzyk. Oby zadziałało, nigdy dotąd nie sprawdzałam, czy mój prywatny demoniczny artefakt faktycznie jest sprawny. Bez siarki, mgły, dymu, po prostu się pojawił dwa kroki ode mnie. Wyciągnęłam dłoń w jego stronę. I tak, to zdarzyło się znowu. Miron skoczył jak pajac na sprężynie, dopadł do Baala i zaczął go okładać pięściami. - Skurwielu, zabiję cię za to, co jej zrobiłeś! - Nic jej nie zrobiłem... - Ona twierdzi coś innego! - wrzasnął Miron i pchnął Baala. Baal nie walczył, tylko uchylał się przed ciosami. Przytrzymał Mirona za nadgarstki i nawet na niego nie patrzył, wychylał się zza jego ramienia i spoglądał na mnie. Jego twarz była jak wykuta z kamienia maska, ale wyczuwałam przerażenie, które huczało w nim żywym płomieniem. Usiłowałam wstać, by ich rozdzielić, Joshua mi pomógł. Widziałam kątem oka jego skupione spojrzenie. Czytał mnie i tym razem mi to nie przeszkadzało. Uchyliłam bariery, by mógł zobaczyć to, czego sama nie mogłam powiedzieć.

- Miron, przestań, Baal jej nic nie zrobił - powiedział anioł twardo. - Wezwała go, bo potrzebuje jego pomocy. Miron przez chwilę nie wierzył. Myślę, że po prostu potrzebował komuś przyłożyć, pozbyć się narastającego uczucia bezradności. Ja tak zwykle mam. Lepiej komuś rozkwasić nos, niż patrzeć, jak ktoś, na kim ci zależy, cierpi, a ty nie możesz nic na to poradzić. - Miron, oni się dobrze znają, Dora mu ufa. Spotykają się za naszymi plecami, rozumiesz? Anioł wsunął się między Mirona a Baala, narażając się, że dostanie w twarz. Miron nie dowierzał. Wodził spojrzeniem ode mnie przez Joshuę, na Baalu kończąc. Wściekłość mieszała się z prawdziwym zranieniem. Czułam się, jakbym go zdradziła, choć przecież tak nie było. Trwało ułamek chwili, nim diabeł odstąpił od Baala, i nieco więcej, gdy pozwolił się wyminąć i podejść mu do mnie. Wyciągnęłam dłoń do Baala. Wskazałam ranę na piersi i wyszeptałam przez zaciskające się gwałtownie gardło: „ar-kathan". Zbladł. - Jesteś pewna? Przytaknęłam. - Kto cię dotykał po rytuale? Oprócz Joshui i Mirona? -As. - On nie jest zagrożony, ale twoi chłopcy tak... Spięłam się, słysząc to. Gdybym wiedziała, nigdy nie przyszłabym do mieszkania. Na Boginię! - Nie denerwuj się, zaradzimy temu, ale potrzebujecie kwarantanny, wszyscy. - Egzorcyzm - szepnęłam, znów walcząc z zaciśniętym gardłem.

- Nie teraz, zabiłby cię, musimy poczekać, rozumiesz? - Objął mnie i przytulił. Wpiłam palce w jego koszulę, bojąc się, że zemdleję. Im bardziej byłam osłabiona, tym wyraźniejsze było echo neurotoksyn, które wpompował mi w żyły żmij i jego ludzie przez ostatnie dwa dni. Tak, bardzo w stylu retro, wieszam się na męskich barkach, wiotka i słaba. Jak dla mnie trochę za bardzo mu się podobała ta sytuacja, nie dość jednak, bym choć przez chwilę wierzyła, teraz, kiedy ogłupiacz nie mieszał mi w głowie, że mógłby mieć z tym coś wspólnego. Mógł lubić mnie słabą w swoich ramionach, ale wolałby, aby słabość wynikała ze słabości mojej woli wobec jego uroku, a nie ze skutków ubocznych tortur i rytuału zaszczepienia. A ja czułam się lepiej, kiedy był blisko. Uspokajał demona we mnie i kontrolowanie go było łatwiejsze. - Co jej się stało? - Joshua wyczuwał mój gniew, strach i ból, ale nie wiedział, co mam za sobą. Baal uniósł głowę i spojrzał prosto w oczy anioła. - Ktoś próbował zmienić ją w demona. Ktoś ją bardzo skrzywdził. Ktoś za to zapłaci życiem - ostatnie niemal wycharczał. - Przeniosę was do mnie, trzeba was odizolować od ludzi, nie powinniście jej dotykać, póki nie pozbędziemy się lokatora z niej. - A ty możesz? - Ja już mam swojego lokatora, na stałe. Ten mi nie grozi powiedział. Sięgnęłam po koszulkę na ramiączkach, wystarczająco długo mierzyłam się z tą sytuacją toples. Baal pomógł mi się ubrać. Lewa ręka była z każdą chwilą cięższa i bardziej bezwładna. Starałam się o tym nie myśleć,

nie panikować. Nie pomogę sobie ani innym, łkając ze strachu jak mała dziewczynka. Joshua podał Baalowi grubą flanelową koszulę, którą ten owinął wokół moich ramion. Nie była w stanie zwalczyć zimna, które przenikało coraz bliżej kości. Hałas na schodach i huk drzwi uderzających o ścianę zasygnalizowały, że nasza mała gromadka się powiększyła. Wyprostowałam się i odwróciłam w stronę drzwi. Nie spodziewałam się Aleksandra czy jego trupy, przeczuwałam, kto przybywa. Na tyle byłam tego pewna, że odruchowo stanęłam przed Baalem, osłaniając go przed potencjalnym atakiem. Jednocześnie rzuciłam Mironowi ostrzegawcze spojrzenie. Odpowiedział miną niewiniątka. Mogłam być półprzytomna, ale doskonale zarejestrowałam fakt, że rzucił się na Asa, a później na Baala. Samo przebywanie w moim towarzystwie predestynowało facetów do przetrąconej szczęki. Mężczyźni wokół mnie mają tendencję do uderzania, zanim padną pytania i odpowiedzi. Pod tym względem Leon i Miron byli podobni. Joshua był odświeżający w swym spokojnym i stonowanym pacyfizmie. Wściekły czart wparował do sypialni czerwony na twarzy i dyszący jak kowalski miech. - Leon, spokojnie, nic jej nie będzie. - Joshua podszedł do mojego adopcyjnego taty i dyskretnie zaczął koić jego rozbuchane emocje. Nawet ja wyczuwałam, że dominował w nich lęk. Widząc, że stoję, całkiem żywa, choć potłuczona, odetchnął głęboko. - Wybacz, mój człowiek powiedział mi, że widział, jak As niemal wlecze cię do mieszkania. Szukałem cię dwa dni...

- Nie mogę teraz ci opowiedzieć, co się stało, Leoś, ale będzie dobrze... - Skoro nie wspomniałam nic o rytuale, demonach czy egzorcyzmach, mój lokator nie próbował mnie dusić i bez problemu mogłam mówić dalej. - Mam prośbę, przekaż Witkacemu, że mnie widziałeś, ale znów znikam, Baal zabiera nas na kwarantannę... Powiedz mu, że wiem, kto to zrobił, i kiedy wrócę, zamkniemy sprawę. - To ma związek z tymi zdjęciami i rysunkami, które mi pokazywałaś? -Tak. Zrobił krok w moją stronę. Uniosłam ostrzegawczo ręce. - Leoś, dotkniesz mnie i skończysz na kwarantannie u Baala powiedziałam cicho. Oczywiście wtulenie się w wielką pierś ojca przyniosłoby mi ulgę, jemu pewnie też pomogłoby, gdyby mógł mnie objąć i upewnić się, że jestem cała i zdrowa. Ale nie mogłam ryzykować. Już i tak zamartwiałam się o Mirona i Joshuę. - Ktoś cię skrzywdził. - Agresywny grymas wykrzywił jego twarz. - Demon... Skinęłam. Spojrzał na Baala. Nie musiał nic mówić. Karmazynowy Książę objął mnie ramieniem, widząc, że znów chwieję się na nogach. - Leon, każdy, kto brał w tym udział, będzie ukarany. I oddam ci to, co zostanie z każdego demona, który podniósł na Dorę rękę. Testosteronowe porozumienie zostało zawiązane. Tylko Joshua bardziej był skoncentrowany na uleczeniu mnie niż na obiciu dupy wroga. Faceci.

- Czas na nas - mruknął Baal. - Mogę zabrać dwoje naraz... - Ja zabiorę diabła - powiedział As. Widząc uniesione brwi Baala, dodał: - Dla mnie nie jest po robocie, szefie, związała mnie. Będziesz musiał znaleźć za mnie zastępstwo w innych kwestiach, jeśli wiesz, o czym mówię. Sam jesteś temu winien, skoro podałeś jej moje pełne imię, za co, słowo, kiedyś ci odpłacę. Kazała mi odprowadzić się do domu i chronić przed wrogami. Mam nadzieję, że wiązanie nie jest trwałe, biorąc pod uwagę, że w kółko wplątuje się w jakieś gówniane sytuacje i że mówiąc o wrogach, myślała konkretnie o skurwielu, który ją porwał, a nie o całej zgrai typków, którzy coś do niej mają, inaczej moje życie nie jest już warte pieczęci, którą mógłbyś je skrócić. Skończę jako para do Anioła Stróża. Baal parsknął. Spojrzał na mnie i żartobliwie mrugnął. - Nie sądziłem, że taki zrobisz użytek z imienia, mówiłaś coś o upokorzeniu i różowym tiulu... - Jest na mnie skazany, więc bez wątpienia cierpi. -Próbowałam się zaśmiać, ale zaniosłam się kaszlem.

8 Demoniczne linie lotnicze... Cóż, raczej się do tego nie przyzwyczaję. Baal przeniósł mnie i Joshuę. Znów obezwładniające zimno i zawroty głowy, gdy straciłam ziemię pod stopami. Jedyny plus podróżowania z Baalem był taki, że w przeciwieństwie do Asa nie stawał się lodową statuą. Wszystko trwało kilka sekund. W jednej chwili byliśmy w mojej sypialni, by za chwilę znaleźć się w domu Baala. Odetchnęłam z ulgą, gdy mróz z kości zaczął się cofać. Ciemnozielone ściany, skórzane meble, bogaty księgozbiór wyeksponowany w przeszklonych regałach i potężne biurko przywodziły na myśl raczej gabinet prawnika czy pisarza w starym stylu, a nie księcia piekieł. Z drugiej strony czego się spodziewałam? Żelaznej dziewicy, paleniska i narzędzi tortur? Z półek, ścian i blatu biurka spozierały na mnie kamienne i drewniane diabły, maszkarony i gargulce, subtelnie przypominające, że to nie prawnik tu urzęduje. Baal pomógł mi usiąść na fotelu, delikatnie, jakbym była ze szkła. Cóż, całe ciało bolało tak bardzo, że mog-

łam bez trudu uwierzyć, że wystarczy mocniej tupnąć, a rozsypię się w drobny mak. Joshua potrząsnął głową, jakby chciał się pozbyć szumu w uszach. - Ułatwia życie, ale męczy - mruknął. - Możesz jej pomóc? Chciałbym znów poczuć jej kipiące życiem emocje zamiast bólu. - Skrzywił się, jakby sam odczuwał echo tego, co ja musiałam znosić. - Bycie byłym bóstwem ma swoje zalety. Nachylił się nade mną i spoglądał spod przymkniętych powiek. Nie na mnie, ale na coś znacznie głębiej, pod skórą. Demon we mnie drżał, jakby to nie było dla niego szczególnie przyjemne. - Po kolei, najpierw urok i obrażenia. Drgnął, słysząc pukanie do drzwi. Po chwili weszli As i Miron. - Nie mogłem nas przerzucić bezpośrednio - wyjaśnił demon. - Zgadnij dlaczego - prychnął Baal, rozwijając na blacie biurka skórzany pokrowiec z instrumentami magicznymi. Demon we mnie robił się nerwowy. Miron zaciskał pięści i przechadzał się od ściany do ściany. Bomba z Baalem wybuchła, cóż, wcześniej czy później musiało tak się stać. Joshua zniósł to całkiem dobrze w swoim czasie, ale też dowiedział się o tym w znacznie mniej drastycznych okolicznościach i nie był tak zaborczy jak diabeł. Baal mieszał składniki w miedzianej miseczce, skoncentrowany i milczący. Zapalił świecę i rozgrzał nad nią miedziany pręcik.

- Zaboli krótko, pomyśl o tym jak o nieprzyjemnym, ale koniecznym zastrzyku. - Jasne, cokolwiek, byle to się skończyło - mruknęłam. Przymknęłam oczy, wsłuchując się w inkantację, którą nucił Karmazynowy Książę. Fala gorąca, rana na piersi paliła żywym ogniem, z każdym słowem Baala bardziej. Coś w głębi mnie szarpnęło się mocniej, ruch miedzianego pręcika przytkniętego do rany na mostku wyciągał to na powierzchnię. Cokolwiek to było, chciałam, by się ze mnie wyniosło. Zacisnęłam palce prawej dłoni na oparciu fotela i przygryzłam zęby. Lewa całkiem bezwładnie leżała na moich kolanach. Poczułam ostry ból, który po chwili ustąpił. Syk słonej wody i przekleństwo, jakie wyrwało się z ust Mirona, podpowiedziały mi, że się udało. Baal położył mi dłoń na mostku i poczułam miły chłód, lekkie szczypanie. Kropla potu spłynęła po skroni Karmazynowego Księcia, oczy pociemniały mu z wysiłku, ale po chwili, gdy opuścił rękę, wydawał się zadowolony. Dotknęłam piersi, skóra była gładka, bez śladu blizny. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością. Jak nie kochać faceta potrafiącego zrozumieć kobiecą niechęć do blizn, których da się uniknąć? Odpowiedział uśmiechem. - Możesz już mówić o tym, co cię spotkało? - szepnął tuż przy moim uchu. - Kto ci to zrobił? - Aleksander, demon, żmij - powiedziałam szybko, wciąż obawiając się, że zacznie mnie dusić. Odetchnęłam, gdy nic się nie stało.

- Świetnie, zajmiemy się tym za chwilę. - Demoniczny książę uśmiechnął się złowieszczo. - To on cię pogryzł? Spojrzałam na swoją poczerniałą i spuchniętą rękę. Skinęłam głową. Wciąż nie wiedziałam, czy będzie sprawna, ale bałam się zapytać. To, że trafiło na lewą rękę, jakoś mnie nie pocieszało. Wiedziałam, że jad żmija często prowadził do amputacji kończyny. Neuro-toksyna wywoływała paraliż i gangrenę. Baal delikatnie naciskał skórę wokół ugryzień. Pod nosem mruczał przekleństwa. Bolało jak cholera, ale zacisnęłam zęby. Wyciągnął z pokrowca mały skalpel i naciął skórę tuż nad nadgarstkiem. Krew zaczęła spływać po dłoni. Czarna, gęsta i śmierdząca pleśnią. - To tylko wygląda źle, As dobrze się sprawił, powstrzymując działanie toksyny. Mogło być gorzej. Widziałem paskudniejsze rzeczy. Odetchnęłam. Nie byłam pewna, na ile to, co czułam po ugryzieniu, było prawdą i całe moje ciało było zakażone, a na ile straszną halucynacją. - Biorąc pod uwagę twoją reputację, to chyba nie jest pocieszenie, co? - zapytałam, siląc się na lekki ton. - Widzę, że jad nie stępił twojego poczucia humoru. Uśmiechnął się lekko. - Na to nie znaleziono jeszcze lekarstwa. - Na szczęście na jad i owszem. - Smarował ślady gęstą, ciemnozieloną mazią i obandażował mi rękę od nadgarstka po pachę, zostawiając na wierzchu nacięcie, którym wciąż spływał smolisty płyn. - Będzie trzeba często zmieniać opatrunek. Do rana będzie po wszyst-

kim, moja mała, będziesz mogła tą ręką przyłożyć sukinsynowi, który cię skrzywdził. - Z przyjemnością. Wierzyłam mu. Ból powoli ustępował. Czarna krew spływała do miseczki, krople pluskały o szklane ścianki. Oddychałam powoli, starając się zdystansować od szarpiącego bólu. Baal ucisnął mocno nacięcie, kiedy krew znów była bardziej czerwona niż czarna. Założył kolejny opatrunek. Odchyliłam głowę i oparłam ją o miękką skórę zagłówka. Było mi słabo i zapewne byłam blada jak śmierć. Straciłam w ciągu dwóch dni cholernie wiele krwi i nawet magia nie wyrabiała się z produkcją dodatkowych litrów erytrocytów. - Dobrze się czujesz? - zapytał Baal, przyglądając mi się z niepokojem. - Na ile to jest możliwe. Pewnie jestem na granicy ostrej anemii i ciągle czuję skutki uboczne ogłupiacza, który we mnie pompowali bez opamiętania. Swoją drogą, wolałabym wiedzieć, co to było... Niewiele jest substancji, które działają na magicznych tak silnie. A to mnie powaliło jak kłodę. Profonol? Pavulon? - zapytałam. - Wątpię. Sądząc po twoich nierównych i zwężonych źrenicach, a także tym, że jesteś cała spocona, ale na twarzy i czole nie pojawiły się nawet pojedyncze kropelki... podejrzewam, że podawali ci jakąś wersję neurotoksyny. Wiesz, jak polują węże? - Oszałamiają i połykają w całości - szepnęłam. - I wolą, żeby w czasie połykania ofiara nie machała łokciami. Przymknęłam oczy.

- Wpompowali we mnie kilka strzykawek tego świństwa, uszkodzili mi układ nerwowy? - Dlaczego to podejrzewasz? - Zawroty głowy, kłopoty z równowagą, nieostre widzenie, drżenie mięśni... - wymieniłam posępnie. - Masz słabiutkie ciśnienie, mimo wszystkich emocji, jakie tobą targają. Straciłaś pewnie więcej niż litr krwi. A twoja magia jest na wyczerpaniu, więc ledwie ciągniesz. Potrzebujesz wzmocnienia... - Nawet o tym nie myśl - warknął Miron. - Nie myślałem, nie o tym - uśmiechnął się chłodno zamierzam po prostu oddać jej trochę energii. Ale widzisz, mała, najpierw muszę ci wyjaśnić parę spraw... - Zalążek demona we mnie jest aktywny? - zapytałam, nie chcąc, by krążył wokół tematu z troski o moje samopoczucie. Nie mogło być lepsze, póki nie dowiem się, czy Aleksandrowi się udało. - Tak i nie. Twoja magia go izoluje i między innymi dlatego wolniej dochodzisz do siebie. Ale powstrzymuje demona na tyle skutecznie, że nie sądzę, żebyś była zagrożeniem dla Mirona i Joshui, choć oczywiście zostaną tu i będziemy mieć na nich oko. To dobra wiadomość. Zła jest taka, że póki nie dopełni się wszczepienie, nie zdołam przeprowadzić skutecznego i przede wszystkim bezpiecznego dla ciebie egzorcyzmu. Odetchnęłam z ulgą po pierwszej części jego wypowiedzi. Po drugiej z twarzy odpłynęły mi resztki krwi. - Muszę go uwolnić? - Tak. Musi dojrzeć, żebym mógł go wyegzorcyzmo-wać, nie ryzykując, że zabierze ze sobą twoją duszę. - Będę demonem?

- Nie w takim stopniu, jak się obawiasz, pełna przemiana trwa latami, ale on się uaktywni, może wpływać na to, co czujesz, jak się zachowujesz. - Jak długo? - Kilka dni, może krócej... Nie wiem, co to za demon. - Wydaje mi się, że agresji... tak wyczuwałam Aleksandra... a ten we mnie jest... gorący, gwałtowny... - Potrząsnęłam głową, bo nie potrafiłam opisać słowami tej niespokojnej obecności w trzewiach. - Możesz mieć rację, ale nie dowiemy się na pewno, zanim się nie zamanifestuje. Znając jego naturę, dobiorę odpowiednią pieczęć i egzorcyzm. Nie chcę ryzykować twojego życia. Mimo środków bezpieczeństwa, o których mówił, i tego, jak próbował mnie uspokajać, nie miałam złudzeń. Mogłam tego nie przeżyć. Im dłużej będzie trwał rytuał, tym większe ryzyko, że demon pociągnie mnie za sobą. Dobrze dobrane elementy egzorcyzmu dawały szansę na to, że pójdzie szybko. Ale to nie jest jak zwrot towaru w sklepie - proszę, oto paragon, weźcie sobie demonicznego bękarta z powrotem. Przetrawiałam wiadomość, że muszę go uwolnić, zła, że jednak nie uda mi się tego uniknąć. Aleksander mi za to zapłaci. Nie miałam wątpliwości, że będzie cierpiał. Skinęłam głową, niezdolna, by powiedzieć to na głos. - Skąd mamy mieć gwarancję, że to nie podstęp? Że nie namawiasz jej, by dała się przejąć demonowi, a później jej z nim nie zostawisz? Przecież tego chcesz, nie? Żeby była jedną z twoich, żebyś miał nad nią władzę... Skąd mam wiedzieć, że nie stoisz za tym wszystkim, a teraz nie odstawiasz Matki Teresy i zbawcy tylko po to, by ją ze sobą związać?

Miron stał zbyt blisko. Pełgająca w jego tęczówkach zapowiedź ognia zdradzała, jak blisko pod powierzchnią znajdował się pyr. Baal milczał. Kolejna testosteronowa wymiana twardych jak skała spojrzeń i agresywnych min. Niczym bokserzy przed walką, czekający na gong. Jeszcze chwila i zaczną porównywać penisy, by udowodnić, który z nich ma największe jaja. Chrząknęłam znacząco, przypominając im, o co właściwie idzie gra. Baal pierwszy odwrócił wzrok, kierując go na mnie. Odruchowo wyciągnął dłoń i pogłaskał mnie po rozczochranych włosach. - Wiesz o mnie wiele, ale nie wszystko - powiedział już całkiem spokojnie. - Nie chcę mieć nad nią władzy. Straciłbym na tym więcej, niż zyskał. Ci, którzy jej to zrobili, złamali zakazy, jakie ustanowiłem. Przysięgałem sobie, że nikt nie przeprowadzi tego rytuału. Nigdy, rozumiesz? Aż za dobrze wiem, jak to jest. Poza tym nigdy nie skrzywdziłbym Dory. Miron potrzebował więcej czasu, by poziom adrenaliny i testosteronu opadł poniżej poziomu „jestem dupkiem i za chwilę obsikam terytorium". - Jasne, z tego właśnie słyniesz, z niekrzywdzenia ludzi. Spróbowałam wstać i wejść między nich, ale znów zakręciło mi się w głowie i opadłam na fotel. Uderzyło mnie coś w głosie Baala, kiedy mówił o rytuale... że wie... Na Boginię, kolejny element układanki wskoczył na swoje miejsce. Musiałam z nim o tym porozmawiać, ale nie przy świadkach... To zbyt intymne pytania, by zadawać je nawet wśród zaufanych osób. Może zbyt intymne, bym uzyskała na nie jakąkolwiek odpowiedź.

- Miron, daj spokój, Baal nie ma z tym nic wspólnego powiedziałam proszącym tonem, dociskając palce do skroni. Chciałabym, aby świat już zwolnił, a podniesiony głos diabła nie wwiercał mi się w czaszkę niczym szpikulec do lodu. - Nie wiesz, co mówisz. On nie jest pieprzonym harcerzem, za jakiego go masz! - Jakby którekolwiek z nas było! Uspokój się, proszę. Opowiem wam wszystko, ale nie chcę awantur, zrozumiałeś? - Mogę was zostawić, żebyście sobie wszystko wyjaśnili powiedział uprzejmie Baal. - Później, teraz muszę was wprowadzić w całą tę historię, im szybciej się wszystkiego dowiesz, tym szybciej złapiemy tych, którzy za tym stoją - stwierdziłam kategorycznie, masując skronie coraz mocniej. Ból promieniował w stronę oczodołów. Przymknęłam oczy, bo światło pogarszało doznania. Osobiste dramaty i nieporozumienia były niczym w porównaniu z szaleńcem i martwymi ciałami. Ta cała historia miała drugie dno, byłam pewna. Działo się coś złego, a ja byłam tylko jednym z trybików w tym wszystkim. I jeśli było poważne ryzyko, że za kilka dni będę martwa, powinni wiedzieć, by tajemnice nie poszły ze mną w piach. Zemsta nie dokona się sama. Baal usiadł na wysokim krześle za biurkiem. Joshua rozejrzał się i usiadł na jednym z foteli. Tylko Miron łaził od ściany do ściany, jak zwierzę w klatce. Przypomniał mi o Łaziku. - Baal, były jeszcze dwie osoby, które mnie dotykały po rytuale. Afilianci Aleksandra... Ludzie. Myślisz, że się zarazili?

- Możliwe, zależy, jak szybko twoja magia otoczyła zalążek kokonem. - Po rytuale byłam nieprzytomna - przypominałam sobie więcej, niżbym chciała. - Miron, masz te rysunki i zdjęcia, które ci dałam? - Zostawiłem je u Luca, byłem zbyt zajęty szukaniem ciebie, żeby się nimi zajmować... - To wszystko się łączy... Baal powinien je zobaczyć. - As, daj znać Lucowi, poproś, żeby zabrał ze sobą zdjęcia książę wydał rozkaz tonem nieznoszącym sprzeciwu. Demon bez słowa wyszedł z gabinetu. Zaczęłam opowiadać po kolei, o ciałach, o porwaniu, o zachowaniu afiliantów i Aleksandra, o moich podejrzeniach i obserwacjach. Starałam się mówić spokojnie, nie dać się ponieść emocjom, które zdecydowanie zbyt mocno pobudzały tego cholernego demonicznego bękarta, który wbił się na waleta do mojego ciała. - Znajdziesz to mieszkanie? - Baal był konkretny. - Jeśli As zabierze mnie z powrotem w miejsce, w którym mnie znalazł, to myślę, że tak. - Przypomniałam sobie o moich wątpliwościach co do wiarygodności demona. - Baal, jak to jest z Asem? Związałam go, ale jeśli nie jest godny zaufania... Baal zaśmiał się cicho. - Jest. Pracuje dla mnie jako agent. Jeśli plotki dotarły do ciebie, dotarły też do innych, a to znaczy, że dobrze się spisał. - To wszystko ma związek z rebelią. - Zdałam relację z rozmowy z Aleksandrem, z której wynikało, że jego szef był jednym z tych, którzy planowali przewrót, może stali za Hel i Izydą, może planowali coś znacznie większego.

- Nie wiemy, kto to wszystko zaplanował, ale masz rację... To, co odkryłaś dzięki wizji, było wierzchołkiem góry lodowej. Co nie zmienia mojej wdzięczności, gdyby nie ty... - A gdyby nie ty, ona nie byłaby wciągnięta w to wszystko warknął Miron. - Wiem - Karmazynowy Książę sposępniał - i to jedna z rzeczy, z którymi będę musiał żyć. - Możemy coś na to zaradzić. - Miron się rozgrzewał. - Nie będziesz pierwszym, który by próbował - odpowiedział Baal spokojnie - tylko pamiętaj, że Dorze bardzo by ciebie brakowało. Przez jakiś czas. Uderzyłam dłonią o podłokietnik z głuchym plaśnięciem, przywołując ich do porządku jak rozbrykane psy. - Panowie, wróćmy do sedna, co? Baal, domyślasz się, kto może stać za Aleksandrem? Demon z urodzenia, co najmniej dziewiątka, silny i wściekły. Mówi ci to coś? - Nie, i to nie daje mi spokoju... Sprawdziłem wszystkie dziewiątki i dziesiątki w królestwie. Nie znalazłem nikogo dość silnego i głupiego, żeby planować przewrót... Nie ma wśród demonów jednomyślności, nigdy nie było, ale... - Jak się układają stosunki między tobą a wszczepionymi? Z rozmowy z Aleksandrem wywnioskowałam, że ma do ciebie na tym tle jakieś pretensje. - Nie pochwalam wszczepiania demonów, a już na pewno nie w taki sposób, w jaki próbowano wszczepić go tobie. Demony z urodzenia są, jakie są, ale wszczepieni... z nimi jest więcej zamieszania, procent umieral-

ności podczas opętania jest ogromny, a ci, co przeżywają, zbyt często są agresywni. Co drugi wchodzi w świat z własnym planem wendety. Ten żmij nieźle pokazuje, w czym problem. Marzy im się wielka ekspansja i legion nowych demonów, a to jest sprzeczne z ustaleniami z Lucern i z niebieskimi... Nie potrzebuję nowej wojny, obecny porządek się sprawdza, a przymusowe wszczepienia są najprostszą drogą do konfliktu. - Demonów z urodzenia masz więcej? - To nie takie proste... Przyrost naturalny demonów z urodzenia jest bardzo niski. To pewnie dość rozsądne, bo biorąc pod uwagę aktywność seksualną demonie, gdyby były tak płodne jak anielice, demonie potomstwo zalałoby świat. Łatwiej przeprowadzić rytuał, niż spłodzić dziecko. Choć demony z urodzenia wolą próbować swoich sił, niż przyjść i poprosić o pieczęć i błogosławieństwo dla przysposobienia nowej osoby do rodziny. - Dlaczego? Tylko imperatyw przekazania genów czy to ma drugie dno? - dociekałam. - Tak i nie. Oczywiście rodzony potomek dziedziczy po rodzicach... Ponieważ łatwiej o ciążę w krzyżówkach między rodzinami, wiwat rekombinacja genetyczna, powstałe potomstwo przeważnie jest dość niezwykłe. Demony z urodzenia są silniejsze, o wiele trudniej je zabić, mają więcej mocy i, faktycznie, mają się za arystokrację. Narodziny demona automatycznie wzmacniają rodzinę. Taka zależność nie występuje w przypadku wszczepionych. Oni częściej niosą kłopoty niż potęgę. Poza tym duży procent osób poddanych wszczepieniu nie przeżywa. Wiele zależy od rasy demona czy rodziny i samego biorcy.

Skinęłam głową, o typach demonów też będziemy musieli porozmawiać, ale najpierw aktualności z demoniego półświatka. - Skąd Aleksander miał pieczęcie? Przecież to nie jest tak, że kupujesz je na Allegro od producenta, pachnące świeżością i obarczone vatem... Baal skinął i przez chwilę milczał. - Po prostu to powiedz - zachęciłam, czując, że nie spodoba mi się, co usłyszę. - To jedna z rzeczy, nad którymi pracował As. Od kilku miesięcy giną demony, znikają z ulicy i z mojego radaru. Podejrzewaliśmy, że ktoś je unicestwia. - Zamyka w pieczęciach? Skinął. - Aleksander chwalił się, że wkrótce będą mieli armię wszczepieńców. Czy ginie aż tylu, żeby mówić o armii? Książę drgnął, wyraźnie zaskoczony. - Jak dotąd to tylko kilka przypadków... Mówił o armii? Przytaknęłam. - Wszczepili mi demona z tych zaginionych? - Nie wiem, póki się nie rozwinie, nie jestem w stanie tego określić. Ale to prawdopodobne. - Co się dzieje z demonami, których nie udało się wszczepić, gdy osoba umiera podczas rytuału? Wracają do pieczęci? - Nie. O ile ją opuszczą. - Czyli możliwe, że pięć odeszło na zawsze... - Nie sądzę, żeby świat za nimi tęsknił - mruknął Miron.

- Nie mówiłbyś tak, gdyby to dotyczyło diabłów odpowiedziałam, zanim Baal zdążył się odezwać. - Poza tym weź pod uwagę, że im więcej demonów zaklną w pieczęcie, tym więcej przeprowadzą rytuałów na przypadkowych ofiarach. Podczas rytuału giną nie tylko demony, ale też kobiety, którym usiłowali wszczepić zalążek. Nie odpowiedział. - Ustalając fakty, jak zamierzają stworzyć armię? Porwą z ulicy armię demonów z urodzenia i przerobią na wszepieńców? To cholernie trudna akcja... Chyba że jest inny sposób? Baal uniósł głowę i spojrzał na mnie z wyraźnym niepokojem. - Może i jest inny sposób, ale nie mniej groźny dla nas wszystkich - mruknął. - Pomyślę o tym. Przypomniałam sobie o zawartości swojej torby i zaczęłam się za nią rozglądać. Nie pamiętałam, czy zabrałam ją, przenosząc się z Baalem. - Muszę wrócić do mieszkania... mam coś, co może być wskazówką - powiedziałam. - Nie możesz iść między ludzi, nie dopóki nosisz w sobie zalążek. As się zajmie wszystkim, o co go poprosisz. Prychnęłam niecierpliwie. Kwarantanna, subtelne określenie na „jesteś uziemiona". O wilku mowa, czy o demonie, żeby być precyzyjną, w progu stanęli As i Luc. Lucyfer wkroczył do pokoju z marsową miną, a jego ciało emanowało napięciem i ledwie powściąganą agresją. Wyglądał na tyle groźnie, bym odruchowo skuliła się na fotelu. Czujnym spojrzeniem omiótł mnie,

Mirona i Joshuę. Nie wiem, co zobaczył, ale wyraźnie uspokojony podszedł do wnuka. Przygarnął go w pełnym uczucia uścisku. Miron zesztywniał i próbował go odepchnąć, ale Luc nie przejął się tym zbytnio. - Uspokój się, chłopcze, nic mi nie grozi, nawet jeśli jesteś zakażony. Mój diabeł wyraźnie się odprężył. - Jesteś pewien? - Jak zawsze. Dora, jak się czujesz? - Jak zbity kundel, ale przeżyję. Jest już lepiej. Skinął zadowolony. Spojrzał na wnuka i uniósł brwi, widząc jego zaciętą minę. - Rozumiem, że masz wątpliwości, ale możesz mi wierzyć, wiedziałbym, gdyby za tym stał. Nie jest sobą, jeśli chodzi o naszą małą wiedźmę. Prędzej uwierzyłbym, że odgryzł sobie rękę, niż że podniósł ją na Dorę. -Parsknął tłumionym śmiechem. - Czy nam się podoba czy nie, jest jego ulubienicą, a ten stary drań wie, czym jest lojalność. Miron pozostał sceptyczny, ale wierzył dziadkowi bardziej niż mojej ocenie czy słowom Baala. - Jak wygląda sytuacja? - zapytał Luc rzeczowym tonem. - Zdjąłem uroki i uleczyłem rany. Nic więcej nie mogę w tym momencie zrobić. - Baal wyraźnie nie był tym zachwycony. - Z egzorcyzmem, niestety, musimy czekać - westchnął władca piekieł, a później zwrócił się do mnie z ciepłym uśmiechem, który miał mnie zapewne podnieść na duchu. Cóż, Doro, chcesz czy nie, twoje więzi z piekielnikami się zacieśniają, co?

- Do bólu. - Skrzywiłam się. Luc odwrócił się w stronę Baala i oświadczył oficjalnym tonem (rzadko go widziałam w takim stanie): - Możesz liczyć na moje wsparcie. Nasz rozejm jest w pełni respektowany. Może cię również zainteresuje, że dotarły do mnie doniesienia, jakobyś przekraczał ustalenia i prawo. - Nie wątpię, że dotarły. - Baal się skrzywił. - Nawet chwilę nie wątpiłem, że moi wrogowie działają na wielu frontach. - Tylko czemu twoje spory uderzają w Dorę? - rzucił mój sfrustrowany kochanek. Spojrzałam na Mirona z rezygnacją. - Tak już jest. Jeśli coś się dzieje, muszę być wmieszana. Niezależnie, czy awantura dotyczy bogów, aniołów, wilków czy wampirów, dostaję się w krzyżowy ogień. Konsekwencja tego, że nie trzymam się swojego gatunku, co mi wielokrotnie wypominano. Naprawdę wolałbyś, żebym była grzeczną wiedźmą, trzymającą się tylko z magicznymi, unikającą brzydkich i złych piekielników i pierzastych? Pewnie nie spotkałoby mnie to wszystko. Mam kontynuować, przypominając, że byliście, ty i Leon, pierwszymi piekielnikami, z którymi nawiązałam bliską więź? Powinnam teraz tego żałować? - Cholerna sofistyka! - mruknął, ale nie kontynuował oskarżeń. Westchnęłam. Byłam tak cholernie zmęczona, że oczy same mi się zamykały. Baal wysłał Asa do mojego mieszkania po torbę i potrzebne mi rzeczy. Demon dobrą minutę marudził, że nigdy nie pisał się na fuchę chłopca na posyłki, ale posłusznie zniknął. Miałam na-

dzieję, że nie zostawi mi bałaganu w sypialni, pomyślałam niezbyt logicznie. Podwinęłam nogi pod siebie i zwinęłam się na fotelu. Czujne oko gospodarza natychmiast to zauważyło. - Dość, resztę omówimy jutro, musisz odpocząć. Nie zaprotestowałam. Wyjątkowo mogą nade mną pokwokować. Uchylił drzwi i zawołał: - Ira! Możesz tu przyjść na chwilę? - Odwrócił się do mnie i powiedział cicho: - Ira jest dość... specyficzna, nie daj się jej zdenerwować, dobrze? - Nie mam siły się denerwować, Baal. - Uśmiechnęłam się blado, gotowa zasnąć na stojąco. - To był za długi dzień. - Jutro będzie lepiej. - Powtarzam to sobie od jakiegoś czasu. Przyjdzie dzień, kiedy nikt nie będzie ode mnie nic chciał, będę się wylegiwała, czytała powieści o smokach i dziewicach, słuchała muzyki, na lekkiej bani od kolorowych drinków, dymu z tajemniczych papierosów Witkaca i bezczynności błogiej jak ambrozja. Będę się wysypiać, najadać, nic nie będzie mnie bolało, będzie miło i wygodnie - mamrotałam sennie.

9 Najpierw był zapach, gęsty, wilgotny, zielony zapach lasu, lekko butwiejącego poszycia, nasiąkniętego wodą mchu. Światła było niewiele, tyle tylko, ile mogło się przebić przez gęste korony drzew. Biegnę, podłoże jest nierówne, wznosi się tylko po to, by nagle opaść w rozpadlinę przysłoniętą gęstymi pióropuszami paproci. Powinnam cieszyć się tym, lasem, biegiem, wiatrem owiewającym moje płowe boki. Ale jest we mnie niepokój. Węzeł wściekłości i strachu zbyt mocno zaciśnięty, by było tam miejsce na radość. Nie mogę się zatrzymać, znajdą mnie. Biegnę pod wiatr, ale nie mogę zmienić kierunku, są tuż za mną. Polowanie z nagonką. Muszę ją znaleźć. Muszę, choćby to była ostatnia rzecz, jaką zrobię. Zmęczenie naciska na żebra, oddech kosztuje coraz więcej wysiłku, ale nie mogę się zatrzymać, są coraz bliżej. Słyszę już ich wycie, zaciskający się wokół mnie krąg. Jeden na piętnastu. W pojedynkę żaden nie miałby szans. Nawet w piątkę nie mieliby, ale piętnastu to zbyt wielu, nawet jak na mnie. Nie wtedy, kiedy stawką jest coś więcej niż moje życie. Jest

ona i to, co jej zagraża. Jej ból, który odbiera mi zdrowe zmysły. Jej krzyk, który odbija mi się echem w czaszce nawet teraz, kiedy biegnę przez las. Napinam całe ciało, by skoczyć, odbijam się tylnymi łapami i płaskim łukiem pokonuję głęboką rozpadlinę, przednie łapy wbijają się w miękki, wilgotny mech, gleba pod nim jest luźna, nie mam w co wbić pazurów. Tylne łapy młócą powietrze, pazury wbijają się w niemal pionową ścianę wykrotu. Podciągam się i wypełzam na krawędź, zdyszany, ale cały. Otrząsam futro z błocka, które przywarło mi do brzucha i boków. Muszę biec, dotrzeć do niej, zanim mnie dorwą, zanim będzie za późno. Odwracam głowę, słysząc trzask tuż obok. Są zbyt blisko. Uginam przednie łapy, przypadam do ziemi i stroszę futro na grzbiecie, warczę i zajadle ujadam, by wiedzieli, co ich czeka, kiedy podejdą, szczerzę zęby, które już zatapiałem w ciele wielu z nich przez ostatnie dni. Nie podchodzą bliżej, czekają. Na co? Niepokój narasta. Zbyt wielu, nie podołam, nie zdążę. Ostry ból szarpie całym moim ciałem, podgrzał mnie na tyle, że tracę kontakt z podłożem. Fala ognia rozrywa od środka, krew w żyłach zamienia się w lawę. Królowo, dopomóż, uratuj, jeśli nie mnie, to ją. Wzrok staje się mętny, widzę coraz mniej. Podchodzą bliżej, słyszę ich ostrożne kroki na rozmiękłym podłożu, ich zapach gęstniejący wokół mnie. Pani, dopomóż, przejmij od teraz moją misję, ja nie dam rady. Mają mnie. Palący ból rozlewa się falą na szyi i reszcie ciała. Trzymam strzępki świadomości, ale na darmo, odpływam szybko. Szarpnięcie, kolejne fale bólu, zapach mojej krwi przebija się przez gęstą woń lasu. Zawiodłem. Resztką sił wyję w niebo, by usłysza-

no moją skargę. By ktoś zrobił to, czego ja już nie zdołam. Ciemność zabrała mnie, zanim wybrzmiało echo mojego wycia. * Obudziłam się gwałtownie, w ułamku sekundy dość przytomna, by siedzieć w pościeli i łapać szybko powietrze. Cholera, co to było? Snowidzenie? Koszmar? Coś innego? Nie wiedziałam, ale powiązane z nim skłębione uczucia wciąż we mnie były. Gniew, poczucie beznadziejności, wściekłość, że zawiodłam, strach - nie o mnie, ale o kogoś, na kim mi zależało. Plus wilki, cholera. Dziwne, we śnie byłam tym uciekającym wilkiem, a jednocześnie wiedziałam, że nim nie jestem. Przetarłam twarz dłońmi, czując strużki potu spływające po skroniach i czole, szczypiącą sól w oku. Miron obok zamruczał, ramieniem odszukał mnie w pościeli i przysunął się bliżej, mamrocząc coś pod nosem. Nawet nie pamiętałam, jak się tu dostałam, możliwe, że mnie tu przyniósł, on lub Baal. Wysunęłam się najdelikatniej jak mogłam, uspokajając go szeptem i gładząc po plecach, by spał dalej. Wymknęłam się z sypialni i zamknęłam w łazience. Naprawdę potrzebowałam prysznica, wczoraj zasnęłam zbyt zmęczona, by zmyć z siebie ostatnie dni. Co najmniej dwóch facetów musiało mnie naprawdę lubić, bo przytulali mimo mało apetycznego zapachu, jaki wydzielałam ja i moje włosy. A teraz jeszcze to... Spojrzałam w lustro i musiałam się oprzeć o krawędź zlewu, widząc swoje oczy, lśniące srebrem, nie całkiem ludzkie. Ale to nie były oczy demona. Czułam

go w sobie, ale nie on był najsilniejszy. Była jeszcze ona, gnieżdżąca się pod moimi żebrami, ożywiona, żarłoczna, okrutna w swoich odruchach. Czułam, jak warczy na demona, spycha go w narożnik mojego jestestwa, nie pozwala przejąć kontroli. Moja mentalna wilczyca zachowywała się jak po sporej dawce sterydów, silniejsza niż zwykle. I miałam swoje podejrzenia, co było tego przyczyną. Gdzieś w tyle głowy czułam ślady obecności energii potężniejszej, niż moja kiedykolwiek będzie. Ślady Bogini. Westchnęłam, czując, że jej obecność pomaga wilczycy zapanować nad demonem, nawet kosztem tego, że ona sama była bliżej powierzchni niż kiedykolwiek. Czy to stąd wilczy sen? Czy to jakieś wspomnienie Faoiliarny? Nie, ona nigdy nie dałaby się zapędzić w zaułek jakimkolwiek wilkom. Było coś znajomego w tym wilku... Śniłam sen w pierwszej osobie, to ja byłam tym wilkiem, ale nawet we śnie jakaś część mnie wiedziała, że to ktoś inny. Poplątane, jak to w snach. Jeśli to nie ja, to kto? Osoba dość bliska, by nawiedzać mnie w snach. Wilczyca otarła się o moje żebra, futrzana kulka entuzjazmu, zadowolona z moich wniosków. Gdybym jeszcze wiedziała, co z tego wynikało. Znów spojrzałam w lustro, srebrny blask oczu przygasał. Może to tylko pozostałość po wilczym śnie? Rozebrałam się i weszłam pod prysznic, ostrożnie, by nie zamoczyć za bardzo opatrunku na przedramieniu. Zmywałam z siebie zapach krwi, kurzu z piwnicy, zapach żmija i spoconych dłoni BHO, zapach mojego potu i adrenaliny. Umyłam włosy, niezbyt efektywnie, skoro lewą rękę mogłam unieść tylko trochę, nim ból przypomniał, że opatrunek nie jest tam tylko dla

ozdoby. Ale we włosach mogły zostać strzępki zaklęć, brudy magiczne z rytuału, któremu mnie poddano. Stałam pod strumieniem wody, czekając, aż ta zrobi swoje i przestanę czuć zapach piwnicy. Dopiero po chwili zauważyłam, że Baal zadbał o to, by w łazience były kosmetyki, których zwykle używam. Przemyślny władca demonów. Wyszłam niezbyt chętnie spod natrysku i zaczęłam energicznie wycierać się ręcznikiem, niezbyt mi to szło jedną ręką. Puściłam małą wiązankę przekleństw, które jeśliby stały się ciałem, sprawiłyby, że żmij i jego kompani mieliby na koncie uschnięte członki i gangrenę w każdej z kończyn. Czułam się lepiej, kiedy nie pachniałam już jak przetrzymywany w jakiejś norze więzień. Przyjemny zapach morskich minerałów i solanki podrażniał mój nos, nieco bardziej wyczulony niż zwykle. Dość, by wciąż wyłapywać odległy, ale realny zapach gęstego, wilgotnego liściastego lasu. Mogłam zawołać moją stukniętą babkę Królową Wilków i zapytać ją o sen, o wilka, którego powinnam była zidentyfikować, nawet jeśli nie widziałam go nigdy w wilczej formie. Bo czułam, że go znam. Ale wtedy musiałabym jej odpowiedzieć na kilka pytań, które mi ostatnio zadawała z uporem wartym lepszej sprawy. Fany miała swoją wizję mojej przyszłości, obsadzającą mnie w roli iiberwilka, coś jak Aleksander Wielki w cesarstwie wilczym. Twierdziła, że miałam dość sił na takie wyzwanie oraz jej pomoc na wyciągnięcie ręki. Naprawdę o tym marzyła. Bo przecież nie fantazjowała przez stulecia o wnuczce i spadkobierczyni po to, by pić z nią kakao i opowiadać jej bajki. Nie, moja

krwiożercza babcia miała plan. A ja odmawiam udziału. Więc tak jakby się obraziła. Nie na tyle, by teraz mi dyskretnie nie pomagać, nie oddawać wilczycy swojej energii, by ta mogła powściągać demona. Ale dość, by milczeć. Uznałam, że to naprawdę lepsze rozwiązanie niż udział w krwawej krucjacie, by zadowolić jej ambicję. Owinęłam się ręcznikiem i wróciłam do sypialni. Pochylałam się akurat nad torbą, szukając świeżej bielizny, którą, miałam nadzieję, As spakował, kiedy ciepła dłoń Mirona znalazła drogę pod krawędź ręcznika. - Gdzie się wybierasz, słoneczko? - szepnął, a nutka groźby była wyraźna w słodkich słówkach. - Bez ciebie nigdzie, przystojniaku. - Odwróciłam się i oplotłam ramieniem jego szyję. - Bardzo dobra odpowiedź, wzorcowa wręcz, czegoś się jednak nauczyłaś. - Wyszczerzył zęby. - Jasne, mówić ci, co chcesz usłyszeć, jeśli nie chcę klapsa. - Zasłużyłaś sobie na jednego... - Na pewno. Ale w tym momencie nie bardzo jestem w nastroju, diabliku. - Skrzywiłam się, kiedy uraziłam lewą rękę. Objął mnie i podprowadził do łóżka. Posadził jak dziecko i klęcząc między moimi udami zaczął odwijać opatrunek. Rany nie wyglądały już tak źle, czarne sińce znikały, nie było widać śladu zakażenia, opuchlizna wyraźnie się zmniejszyła. Wiedziałam już na pewno, że nie stracę ręki. Miron delikatnie badał sprężystość skóry, szukając zgrubień, które mogłyby oznaczać stany zapalne czy nawet pęcherze jadu, tylko czekające na uwolnienie. Był zadowolony, nie znajdując ich. Ja również.

Przetarł rany środkiem dezynfekującym i nową porcją zielonkawej pasty leczniczej i sprawnie owinął rękę świeżym bandażem. Wszystko bez słowa. Gdy skończył, oparł dłonie na moich kolanach i przez chwilę mi się przyglądał, prześwietlając mnie swoimi płonącymi jak węgle oczyma. - Miałaś koszmary? - zapytał delikatnie. Nie musiał nic mówić, wiedziałam, że cały był tu po to, by mi pomóc. Ze wszystkim, także ze strachami spod łóżka. Skinęłam głową. - Znów przeżywałaś porwanie? - Nie, coś zupełnie innego, nie rozumiem tego, co widziałam. - Snowidzenie? - Nie, nie wiem, może? Było inaczej niż zwykle. To może być wina demona... - Pokręciłam głową. Może powinnam mu powiedzieć o aktywności wilczycy, ale nie chciałam, by wariował. Najważniejsze, że trzymała demona na smyczy. - Przetrwamy wszystko, kochanie, a ja będę tuż obok. - Wiem, Miron, dziękuję. Kocham cię i był moment, że bałam się, że już cię nie zobaczę. - Wiem. Ale to już przeszłość. - Dopilnujmy, żeby faktycznie żmij i jego kompani byli przeszłością. - Zgoda, ale najpierw coś zjesz. Podejrzewam, że przez te dwa dni nie karmili cię zbyt regularnie. Spod sińców wystają ci żebra. - Jasne. Ubiorę się i poszukamy Baala... - Skoro to konieczne. - Skrzywił się.

Uniosłam brwi w ironicznym grymasie. Tak, pomoc Baala przy poszukiwaniach Aleksandra i jego szefa, dziesięciostopniowego demona, była koniecznością. * Znalezienie Baala było łatwe. Jakbym go wyczuwała na odległość. Szliśmy z Mironem i Joshuą jak po sznurku do wielkiej biblioteki. Mój nad wyraz cierpliwy diabeł nie komentował. Baal siedział przy stole obłożony moimi rysunkami i fotografiami. Nie wyglądał na zadowolonego. - Jak źle jest? - zapytałam bez wstępów. - Bardzo. Większość tych symboli nie powinna nigdy pojawić się na ciele kobiety, chyba że nie żyłaby od pięciuset lat lub więcej. To antyczne symbole, stara magia. - Możesz rozpoznać, kto je zostawił? Pokręcił głową, wyraźnie zirytowany własną bezradnością. - Nie z twoich rysunków i zdjęć. Może gdybym widział je na ciele, mógłbym rozpoznać autora. Każdy z nas ma swój charakter pisma, który ujawnia się nawet w sposobie zapisania zaklęć i symboli na ciele. Istnieje spora szansa, że mógłbym je zidentyfikować. - Ale po sekcji symbole zniknęły. - Wiem, że nie chcesz o tym słyszeć, ale musimy poczekać na nowe ciało. - O ile po mnie będzie kolejne... ale są jeszcze stare ciała... Bogna twierdzi, że nie znaleźliśmy wszystkich. Jest jedna osoba, która może wiedzieć, gdzie są, ale wracamy do punktu wyjścia, to afiliant żmija.

- Nie daje mi spokoju, kto jest stwórcą Aleksandra, kto za tym stoi... tak potężna magia... - To potwierdza nasze przypuszczenia, prawda? - Jakie przypuszczenia? - Miron usiadł na fotelu i oparł stopę o kolano. Tylko naiwniak nabrałby się na tę swobodną pozę, ale doceniałam jego starania. Przez chwilę Baal milczał, przez jego oczy przemykał cień. - Podejrzewamy, że ten, kto za tym stoi, zna Baala, jego historię. To sprawa osobista - powiedziałam, siląc się na spokój. - Ach, czyli szukamy kolesia, który ma z tobą na pieńku, tak? To powinno być łatwe... Masz ich spis alfabetyczny, a może porządkujesz ich wedle dat czy rodzajów? - zapytał Miron z niewinną minką. Chciałam go puknąć w ramię, ale Joshua był szybszy. - No co? - Nie utrudniaj, chodząca niewinności. - Joshua zmarszczył się groźnie i dodał: - Mam ci przypominać, że chcemy dorwać tego, kto skrzywdził Dorę, a nie wyzłośliwiać się na Baala, czy spróbujesz sam o tym pamiętać? - Daj spokój, przecież nic nie mówię... - Jak na kogoś, kto nic nie mówi, cholernie dużo mielesz ozorem - parsknął anioł. Spojrzał na Baala i powiedział: - Nie jestem wielkim fanem twojej osoby, ale wiem, że nie miałeś z tym nic wspólnego, a Dora ci ufa. To mi wystarczy. Dlatego przejdźmy do rzeczy. Masz jakichś podejrzanych? Miałam ochotę zgotować naszemu aniołowi owację na stojąco. - Nie. I to cholernie frustrujące. Nie powinien żyć nikt, kto wiedziałby, jak wyglądała moja przemiana.

- Czyli szukamy trupa? - Nie - odpowiedziałam Mironowi - szukamy kogoś, kto powinien nim być. - Nie ująłbym tego lepiej. - Baal skrzywił się. - Dobra, nie wiemy, kto jest głową, ale możemy do niej dotrzeć przez ręce. Wiemy, kto mu pomagał, znajdziemy ich. Na początek pójdę z Asem do mieszkania, w którym mnie przetrzymywano. Znam nazwiska asystentów Aleksandra i oczywiście jest jeszcze sam Aleksander. Znajdziemy ich, dotrzemy do ich szefa. Ty masz tabun szpiegów, którzy przetrząsną piekło, poproszę Nisima, żeby jego szpiedzy poszperali w Thornie. Musimy się upewnić, że podobne ofiary nie wypłynęły w innych miastach. Bogna szukała swoimi kanałami i nic nie znalazła, ale są jeszcze miejsca po drugiej stronie bramy, o których by nie wiedziała. Mam wciąż dostęp do policyjnych baz danych. Gdzieś musimy znaleźć ślad. Zadziałamy na wszystkich polach, więc nam się nie wyślizgną. W śledztwie nie ma dróg na skróty - powiedziałam zdecydowanie. Baal przytaknął. - Moi ludzie już szukają ich po piekle, nie tylko w moim kręgu, ale i innych. Kilka osób jest mi winnych przysługi, ściągam długi. Możemy coś znaleźć w ten sposób. Próbowałem namierzyć Aleksandra przez ślady magii i demona, ale nic. - To frustrujące, ale nie miałeś szans. Demon, który za tym stoi, ma cholernie skuteczne kręgi ochronne. Ten, który założył na mieszkaniu, działał w obie strony, tłumił moją magię w środku kręgu i zabezpieczał przed magią z zewnątrz kręgu, gdybyście mnie szukali. Z tego, co powiedział mi Łazik, jedyną magią, którą dopuszczał

krąg, była magia jego twórcy. Nie znam nikogo, kto potrafiłby zakładać tak doskonałe ochrony. Baal tylko zacisnął pięści i odszedł od biurka. Przez chwilę stał przy oknie, odwrócony do nas plecami, napięty i z trudem panujący nad emocjami. Jakaś część mnie chciała podejść do niego i objąć go, pomóc mu, z czymkolwiek musiał sobie radzić, ale to nie byłby dobry pomysł. Nie przy Mironie, nie z moim demonem, który podejrzanie mocno ekscytował się na samą myśl. - Dzwoni ci jakiś dzwon, Baal? - Diabeł rozparł się na fotelu i spode łba spoglądał na Karmazynowego Księcia. Ten odwrócił się i spokojnie powiedział: - Dora ma rację, zacznijmy od afiliantów. Zjedzcie śniadanie i ruszymy do mieszkania, w którym była uwięziona. Wygląda na to, że skoro nie możemy użyć magii, użyjemy doświadczenia Dory w policyjnej robocie. A kiedy ich znajdziemy, ja się nimi zajmę po mojemu i dowiemy się wszystkiego, co musimy wiedzieć. - Zaklepuję miejsce w loży. Chętnie zobaczę, jak wygląda przesłuchanie w twoim stylu - Miron tryskał sarkazmem. Baal nie odpowiedział nic, ale osłony jego aury zadrżały i wyraźnie poczułam jego złość. To będzie bardzo długi dzień. * - Tu ją znalazłem i tu raczyła mnie do siebie przywiązać, marnując mi dokumentnie życie osobiste -oświadczył As, opierając się o ścianę tuż przy zaułku, który pamiętałam aż za dobrze.

Za stalowym kontenerem wciąż czułam zapach adrenaliny i krwi. Odruchowo sięgnęłam po pojemnik z solą i zneutralizowałam swoją magię. Baal, anioł i diabeł obserwowali mnie, jakby spodziewali się, że zaraz się załamię. - Przyszłam stamtąd. - Wskazałam kierunek, wystarczająco pewna, by nie była to zgadywanka. Szłam na przedzie jak pies przewodnik. Nie pamiętałam wiele, wspomnienia były stłumione resztkami narkotyku i bólu, ale wewnętrzny kompas działał. W przebłyskach wypływały jakieś strzępki obrazów, jakieś płaskorzeźby przy jednej z bram, okna przysłonięte drewnianymi okiennicami, schody, na których niemal się przewróciłam. Na rogu jednego z budynków znalazłam odcisk swojej zakrwawionej dłoni. Znów solą zneutralizowałam magię krwi. Byłam zdziwiona, że przeszłam wtedy aż taki kawałek. Gdy stanęłam przed kamienicą, byłam pewna. - To tutaj. Baal pierwszy wszedł na schodek i ręką dał znać, byśmy poczekali. Uważnie sprawdził ślad pozostały po zerwanym przeze mnie zaklęciu i resztki magii kręgu, teraz już nieaktywnego. Kucnął i przejechał dłonią po symbolu wyrytym na framudze na wysokości kolan. Cień przemknął mu po twarzy. Wyprostował się i znów miał kamienne oblicze. - Czysto, wchodzimy. Joshua przysunął się bliżej, wyczuwając moje zdenerwowanie. Uśmiechnęłam się do niego niezbyt przekonująco. Objął mnie ramieniem i weszliśmy. - W piwnicy jest kaplica, tam przeprowadzał rytuał. Na piętrze jest mieszkanie.

- As, zostań tutaj, na wypadek gdyby ktoś się pojawił. Pilnuj wejścia do piwnicy, nikt nie może tam wejść ani stamtąd wyjść - zakomenderował Baal. Spojrzał na mnie uważnie i powiedział miękko: - Nie musisz tam wchodzić, jeśli nie chcesz. - Oboje wiemy, że muszę. Skinął tylko głową. Nie chciałam, by to miejsce zmitologizowało mi się w głowie i nawiedzało mnie w koszmarach. Musiałam zobaczyć je w świetle dnia, gdy byłam bezpieczna i miałam przy sobie przyjaciół. Wdrapywałam się po schodach, ignorując instynkt, który kazał mi zawrócić. Baal pchnął uchylone drzwi. Cisza aż dzwoniła. Obskurne wnętrze przywoływało najgorsze wspomnienia. Odruchowo odnalazłam wzrokiem hak, na którym wisiałam, gdy Aleksander mnie torturował. Będę potrzebowała cholernie dużo soli. Miron i Baal emanowali taką wściekłością, że odruchowo się cofnęłam, by znaleźć się poza strefą wybuchu. Joshua znowu objął mnie ramieniem. Łóżko z rozgrzebaną, brudną pościelą przywoływało kolejne złe wspomnienia. - Baal, możesz zneutralizować moją krew? - zapytałam, czując, że powinnam go czymś zająć. - Ja to zrobię - warknął Miron. - A nie sfajczysz nas wszystkich przy okazji? - Wiesz, że już nad tym panuję. - Ale nie wiem, czy panujesz teraz nad sobą - szepnęłam. Spojrzał na mnie z takim bólem w oczach, że skuliłam się w sobie. Ogień pojawił się znikąd, pełzał po ścianach i podłodze, pochłaniając ślady mojej krwi. Kilka sekund później płomienie zniknęły, jakby zabrakło

im tlenu. Miron naprawdę ćwiczył swoje umiejętności pyra. Odetchnęłam, gdy przestałam czuć żelazisty zapach własnej krwi i cierpki osad mojego potu. - Po wszystkim, gdy załatwimy tu co trzeba, możesz spalić cały ten budynek - powiedział Baal. - Z rozkoszą. Zmierzyli się spojrzeniem, ale bez wrogości. Tym razem wyraźnie byli po jednej stronie. - Słyszeliście? - zapytałam, gdy dobiegł mnie jakiś cichy szelest. Pokręcili głowami, nasłuchując. Wilcze zmysły nie mogły się mylić. Nie byliśmy tu sami. Podeszłam do drzwi do łazienki i ostrożnie je pchnęłam, zaciskając dłoń na rękojeści miecza. - Ożeż jasna cholerka. - Odruchowo zrobiłam krok do przodu, nim dłoń Mirona zacisnęła się na moim ramieniu. - A ty gdzie, słonko? - spytał z przesadną słodyczą, odsuwając mnie od drzwi i wchodząc do łazienki. - Żyje? - zapytał Joshua. Pytanie było uzasadnione. Nie wyglądał, jakby mógł wciąż żyć. Przy tych obrażeniach szanse chyba nie były duże. Miron i Baal pochylili się nad wanną wypełnioną krwawym strzępem, który kiedyś był człowiekiem. - Jeszcze, ale to kwestia czasu - mruknął Miron. -To jeden z nich? Podeszłam i nachyliłam się na tyle, by rozpoznać w skulonym ciele Łazika. - Tak, to afiliant Aleksandra. Baal, jeśli zdołasz, pomóż mu. - Niby dlaczego miałbym to zrobić? Powiedz, że chodzi ci tylko o to, żeby go przesłuchać.

- Niezupełnie. Chcę, żeby żył. Mam u niego mały dług. Na swój sposób starał się mi pomóc. To on mnie pilnował, gdy uciekłam, gdyby nie był miękki, nie udałoby mi się. - To nie znaczy, że masz u niego dług. To znaczy, że mogę co najwyżej nie przedłużać jego cierpień. Miron wyraźnie się zgadzał z demonem. Westchnęłam. - Baal, co pamiętasz z rytuału wszczepienia? - Spojrzałam mu prosto w oczy. Przez chwilę nie odpowiadał, ale widząc, że nie ustąpię, powiedział cicho: - Ból, niewyobrażalny ból, który zabijał mnie po kawałku. - A ja pamiętam, że bolało, ale wszystko jest zatarte przez narkotyk. Narkotyk, który podał mi właśnie Łazik, celowo przekraczając dawkę. I zapewniam cię, że Aleksander nie był tym zachwycony. Ten dzieciak zaoszczędził mi sporo koszmaru. Nie wiem, czy przetrzymałabym ból, czy nie poddałabym się wcześniej, czy zdołałabym utrzymać zalążek demona, a później opanować go, zanim pożre moją duszę, gdybym była spustoszona przez agonię, o której mówisz. I dlatego jestem mu coś winna. - Rozumiem. - I na Boginię, wiedziałam, że rozumiał. - Nie marnuj na niego złości, zostaw ją na Aleksandra i BHO, który był dobrowolnym uczestnikiem, jak najbardziej chętnym i okrutnym. Ten dzieciak miał pecha, ojciec sprzedał jego duszę. Jaka w tym jego wina? Już oberwał od Aleksandra, widać kiepsko mu się wysługiwał. Baal jakby z cieniem życzliwości spojrzał na chłopaka, czy to, co z niego zostało.

- Skąd wiesz, że to Aleksander go tak załatwił, a nie jego szef? - zapytał Miron. - Spójrz na rękę. - Wskazałam na obnażone przedramię Łazika. Diabeł wypuścił powietrze z głośnym świstem, kiedy pod skrzeplinami krwi zobaczył to, na co od razu zwróciłam uwagę. Chłopak miał wyraźne ślady ugryzień. Bliźniacze do tych, które goiły się pod grubym opatrunkiem na mojej ręce. - Stawiam, że skatował go tym samym kijem, którym tłukł mnie. A potem poprawił nożem. Widać nie spodobało mu się, że uciekłam. Pomożesz mu? - Tak, zejdźmy do piwnicy, a As przetransportuje dzieciaka do mojego domu. Ira się nim zajmie. Może coś z niego będzie, ale nie nastawiaj się na happy end. Nie odpowiedziałam. Wyszłam z łazienki. Nie było tu już nic do oglądania. Została tylko piwnica. Kolejny raz pieprzona piwnica. * - Gdybym mogła, nigdy więcej nie weszłabym do żadnej piwnicy - szepnęłam, stojąc w progu niskiego pomieszczenia z zamalowanym czarną farbą okienkiem. Miron wymacał na ścianie włącznik światła. Kolejna nora oświetlona nagą żarówką, kiwającą się na kablu. Dlaczego złoczyńcy w takiej pogardzie mają estetykę? Kiedy świątynie zła zmieniły się w meliny zła? Ślady magii były tu szczególnie wyraźne. Teraz gdy byłam w pełni przytomna, mocniej docierały do mnie też ślady poprzednich ofiar. Gniew, strach i ból zostawiły tu

wyraźne piętno. W kącie leżał stosik niedbale rzuconych ubrań. Podeszłam i zaczęłam w nim grzebać, szukając torebek czy portfeli ofiar. Znalazłam ich więcej, niż się spodziewałam. Bogna miała rację, nie znaleźliśmy wszystkich dziewcząt. Ale teraz już wiedziałam, jak nazywała się pierwsza N.N., legitymacja studencka wskazywała na to, że była Czeszką studiującą na UMK . Wepchnęłam dokumenty do torby. Łazik będzie musiał mi wskazać pozostałe miejsca porzucenia zwłok. Nie łudziłam się już, że znajdziemy z Witkacym duchy dziewcząt i zdołamy je odesłać. Teraz wiedziałam, że z ich dusz nic nie zostało. Po chwili zastanowienia zebrałam ubrania w spory tłumok i owinęłam prześcieradłem leżącym na podłodze. Było przecież jeszcze policyjne śledztwo i sąd, w którym musiałam przedstawić dowody. Miałam już pomysł, jak powinna się ta sprawa skończyć w ludzkim świecie. Postawiłam tłumok blisko wyjścia i wytarłam spocone ze zdenerwowania dłonie o nogawki dżinsów. Kolana mi drżały, gdy podchodziłam do ołtarza. Łańcuchy i kajdany wciąż nosiły ślady krwi, nie tylko mojej. Na chropowatej powierzchni kamiennego blatu krew pozasychała w strużki i kałuże. W większości nie była moja. Mój rytuał wymagał cięcia na mostku, a nie ozdobienia niemal całej powierzchni skóry wycinankami. Ile ofiar umarło nie od ataku demona, ale z powodu utraty krwi i szoku? Baal przeszukiwał stół z narzędziami. - Spieszył się i zostawił sporo rzeczy - skomentował Miron, podnosząc z podłogi pociemniałe, nieaktywne już pieczęcie. Jedna z nich być może była do niedawna więzieniem mojego demona, który reagował dość nerwowo na jej wspomnienie.

- Nie ma księgi cieni - stwierdziłam, widząc pusty postument, na którym ją widziałam. - Bez niej byłby bezradny, ale i tak nie przeprowadzi szybko nowego rytuału - stwierdził Baal. - Nawet jeśli ma dostęp do pieczęci? - Joshua wodził palcem po kajdanach. Był blady i nie musiałam go pytać, czy i on odbiera ślady tego, co tu zaszło. - Zabrałam kilka pieczęci, które tu były, i sztylet -przypomniałam sobie - mam je w torbie. - Zdrowy odruch małej kleptomanki - skwitował Miron. Zaśmiałam się zdziwiona, że jeszcze potrafię, zwłaszcza w tym miejscu. - Dorzucę ci kilka drobiazgów. - Baal podał mi dwa kielichy, kolejny nóż i małe krążki z miedzi, z wyrytymi na nich symbolami. - Jasne, w czarnej dziurze kobiecej torebki zmieści się wszystko - parsknęłam. - As pomoże ci to nosić, dobrze mu to zrobi, oduczy się pyskować. - Nie był zachwycony tym, że kazałeś mu dźwigać zakrwawione ciało. - As nie żyje po to, by taplać się w zachwycie. Służy mi i ma robić, co mu każę. Lub to, co ty mu każesz, skoro jest z tobą związany. - Postaram się tego nie nadużywać, mam wyrzuty sumienia, że to zrobiłam. - Sam sobie na to zapracował. Gdyby cię kiedyś nie wkurzył, nie miałabyś jego pełnego imienia i nie zdołałabyś tego zrobić.

- Przeznaczenie bywa zdradliwe - parsknął Miron, który nigdy nie przepadał za Asem. - Może lepiej się zastanów, do czego by ci się mógł przydać taki superposłuszny demon, sam nie wiem, jakieś gruntowne sprzątanie mieszkania? - Podejrzewam, że wolałby już nosić zakrwawione ciała. Demony bardzo pilnują kwestii wizerunkowych. -Kącik ust Baala uniósł się pierwszy raz tego dnia. Odsunął płytką szufladę pod blatem niskiego stołu ustawionego przy ołtarzu i w skupieniu przeglądał jej zawartość. Zajrzałam mu przez ramię, ciekawa, co było w środku. Luźne kartki zapisane demonicznym językiem nie zainteresowały go tak bardzo jak niepozorny element biżuterii. Przesuwał między palcami ogniwka łańcuszka i z nieodgadnionym wyrazem twarzy spoglądał na mały wisiorek z osadzonym w nim rubinem. Wyczuł, że mu się przyglądam, i schował łańcuszek do kieszeni. - Znasz to? - szepnęłam, czując, że nie chciałby o tym rozmawiać przy moich przyjaciołach. Przytaknął bez słowa i znany mi już cień mignął w karmazynowych oczach. Coś w tej sprawie budziło w nim bolesne wspomnienia. Ścisnęłam jego przedramię. Byłam chętna go wysłuchać, kiedy będzie gotowy, by mi opowiedzieć, co go dręczy. - Nic tu po nas, wracajmy - zakomenderował. -Aniele, wyjdź przodem, to, co zrobię, nie będzie dla ciebie miłe. Joshua zmarszczył brwi, ale nie dyskutował. Nawet po zawiązaniu triumwiratu, kiedy więź z Mironem po-

zwalała mu schodzić tu bez przeszkód, nie czuł się swobodnie w piekielnych kręgach. Był jednak z nami w imię przyjaźni, a Baal, trzeba mu to przyznać, robił wiele, by mu ten pobyt ułatwić, kryjąc swoją aurę za szczelnymi osłonami i wymagając tego od demonów, z którymi Joshua się stykał. Ale teraz Baal musiał zrobić coś drastycznego. Miron wyszedł z przyjacielem, by nie zostawał sam na ulicy demonicznego kręgu. Zbyt wiele było w okolicy takich, którym anioł mógłby się nie spodobać i szukaliby zaczepki. Zostałam z Baalem, ciekawa, co zamierza. Stanęłam blisko wyjścia i obserwowałam, jak Karmazynowy Książę całkowicie opuszcza osłony. Jego surowa, mroczna moc wezbrała błyskawicznie i wypełniła pomieszczenie jak huragan. Gorący podmuch energii. Wystarczyła chwila, by wypalić ślady obcej magii, krew moją i innych ofiar, oczyścić to miejsce z koszmarnej aury. Włoski na rękach i karku stanęły mi dęba, gdy moc owionęła mnie ciepłym oddechem. - Nic ci nie zrobi - powiedział cicho. - Wiem. Przymknął oczy, coś wyraźnie nie dawało mu spokoju. - Baal... - Później, maleńka, muszę sobie poukładać pewne rzeczy. Sam już nie wiem, co się tu dzieje. - Pokręcił głową. - Więc chodźmy, zobaczymy, co da się zrobić z Łazikiem. Powinnam wrócić choć na chwilę do Torunia, myślisz, że to bezpieczne dla ludzi, żebym się między nimi pojawiła?

- Nie za szybko? - Muszę uprzedzić Witkacego, z czym ma do czynienia, boję się, że nieświadomie wdepnie w bagno i Aleksander go dorwie. Chciałabym też poszukać drugiego afilianta w policyjnych bazach. - To ma sens, ale najpierw zrobimy przegląd twojego demona, nosisz go już kilka godzin i nie widzę nic niepokojącego, ale lepiej sprawdzić. Skinęłam głową. To nie było akurat coś, o czym miałam ochotę rozmawiać. Czułam się nieco dziwnie z tą obcą magią we mnie. Mogłam tylko mieć nadzieję, że wilczyca go upilnuje. I że sama nie urośnie w siłę dość, by przejąć nade mną kontrolę. Bo to byłby prawdziwy kłopot, wybór mniejszego zła - dać się opętać demonowi czy pozwolić wilczycy przejąć dowodzenie i utracić przynajmniej kawałek człowieczeństwa. - Myślę, że jeśli zachowasz wszelkie środki ostrożności, nie będziesz stanowić zagrożenia dla ludzi. As będzie ci towarzyszył. - To konieczne? - burknęłam. - Tak. Jesteście związani, to oznacza, że jego życie jest przy tobie, jak długo trwa wiązanie. Nawet teraz, jak go wysłałem do domu z tym twoim Łazikiem, to go szlag trafia. - To go uwolnię. - A jak zamierzasz to zrobić? - Uśmiechnął się z wyraźną ironią. - Nie da się? - Związałaś go z uwzględnieniem warunku, czyli twojego bezpieczeństwa. Póki nie będziesz bezpieczna, nie uwolnisz go.

- Rozumiem, że to ten detal, który umieszcza się małym drukiem gdzieś u dołu strony? Będzie mnie kochał po tym wszystkim. Dwa razy się zastanowię, zanim znów zgodzę się na sparing z nim. Obawiam się, że będzie miał cholernie skuteczną motywację, żeby mi złoić dupę. Baal parsknął śmiechem. - Chodźmy stąd, wciąż mnie trzęsie, jak sobie pomyślę, co cię tu spotkało. - Bez pytania złapał tobołek z odzieżą ofiar i wyprowadził mnie z piwnicy. Świeże powietrze nigdy nie pachniało tak dobrze. Miron czekał na nas przed budynkiem, wyraźnie podekscytowany. - Jeśli zamierzasz powiedzieć, że żartowałeś z tym, że mogę to sfajczyć, to zapomnij - oświadczył, zacierając dłonie. Wiedziałam, iż Joshua sprawdził już, że w budynku nie ma nikogo, po tym jak As z Łazikiem zniknęli. Baal uśmiechnął się kącikiem ust i wykonał jednoznaczny gest zaproszenia. - Chałupa jest twoja, diable, bylebyś mi całego kręgu z dymem nie puścił. Miron nie zwlekał. Ledwie zauważalny gest dłoni rozpętał pożar o rozmiarach kataklizmu. Wyglądało to tak, jakby w tej samej sekundzie zajął się każdy element budynku, a ogień był wszędzie. Żadna komisja śledcza nie znalazłaby punktu zapalnego, bo w ułamku sekundy cały dom zamienił się w szalejącą pochodnię. I jakimś cudem ogień naprawdę słuchał mojego przyjaciela. Sporo się zmieniło od czasu nieświadomego podpalenia sypialni w domu babci i sfajczenia zasłonki oraz kilku dywaników do tej chwili, kiedy sterował ogromnym i żarłocznym pożarem. Łuna była w pełni kontrolowana, płomienie na-

wet nie liznęły budynków bezpośrednio przylegających do piętrowej, wąskiej kamienicy. Strzelały wysoko, trawiąc drewniane elementy, jęczące z powodu coraz wyższej temperatury. Ogień huczał, szeptał, syczał, jakby był żywym drapieżnikiem, nienasyconym i wygłodzonym. Szyby pękały z głośnym trzaskiem, szkło nie sypało się na chodnik, lecz do środka, inaczej niż w przypadku naturalnego pożaru. Miron uśmiechał się pod nosem, widząc skalę zniszczenia, podsycał ogień swoją magią, kierował nim jak dyrygent. To było imponujące. Dotąd nie widziałam jego talentu w takiej skali. Żar płomieni docierał do nas, zapach dymu kręcił w nosie. Miron zrobił w stronę ognia krok, potem kolejny, podczas gdy my odruchowo cofnęliśmy się pod naporem temperatury. Gorący podmuch rozwiewał włosy diabła, jego twarz mieniła się odbitymi płomieniami. Poniosło go i jego osłony opadły. Purpurowo-czarna poświata otaczała go pełgającą aurą, srebrne błyskawice przeskakiwały po niej frenetycznie. Miron w tym stanie zapierał dech w piersi. Gdybym nie kochała go od dawna, zakochałabym się w nim w tym momencie. Joshua złapał mnie za łokieć, jakby obawiał się, że podążę za diabłem w ogień, jak szczur za flecistą z Hameln. Potrząsnęłam głową, by otrząsnąć się z zauroczenia. Spojrzałam na budynek. W ciągu kilku minut została z niego tylko wypalona w środku skorupa. Diabeł wyciągnął ręce w stronę ognia, który zachowywał się jak żywe stworzenie, łasił się do niego, przeskakiwał po jego skórze i znikał, jakby pyr wchłaniał go w siebie. Dach runął do środka, stropy opadały z hukiem, wypalona skorupa zewnętrznych ścian złożyła się jak domek z kart. Między dwoma nietkniętymi budynkami

leżało gruzowisko, zaskakująco małe, jak na tej wielkości kamienicę. W mniej niż kwadrans było po wszystkim. - Przypomnij mi, żebym nie wkurzała cię przesadnie, co? powiedziałam cicho, wciąż z zaciśniętym gardłem. - Jakby to cię mogło powstrzymać. - Zaśmiał się, wciąż buzujący adrenaliną, tęczówki lśniły żywym ogniem. Wydawał się bardziej żywy niż kiedykolwiek, jakby w żyłach zamiast krwi miał teraz płynny ogień i adrenalinę. - To było absolutnie gorące. Dosłownie i metaforycznie. Szkoda tylko, że ciuchy masz wciąż nietknięte, wyobraźnia podsuwa mi niezłe show ze striptizem, stajesz w płomieniach i kończysz jak cię Bozia stworzyła -powiedziałam z rozmarzeniem. - Porozmawiamy o tym, gdy będziesz w pełni bezpieczna, może uda się spełnić twoje niegrzeczne fantazje - odpowiedział z iście diabelskim uśmiechem. - Nie zapomnij tylko zaopatrzyć sypialni w gaśnicę, na wypadek jakby go jednak poniosło albo coś wpłynęło negatywnie na jego koncentrację - rzucił Joshua. Baal nie komentował, ale spoglądał na Mirona z dużym szacunkiem. Tak, mój mały diabeł wiedział, jak zrobić naprawdę ogniste wrażenie.

10 As dał nam znać, że Łazik jest nieprzytomny, rozgorączkowany i majaczy. W progu minęłam się z upiorną gospodynią Baala (nie przypadłyśmy sobie do serca już rano, kiedy prawie rzuciła we mnie śniadaniem). Na stalowej tacy niosła zakrwawiony tłumok i piłę. Cóż, chłopak miał mniej szczęścia niż ja, jeśli szło o ugryzienia. Jeszcze w łazience, gdzie leżał w wannie, wyczułam słodkawą, przyprawiającą o mdłości woń gangreny. Gospodyni wydawała się dziwnie podekscytowana. Może odcinanie kończyn przypominało jej lata młodości. Nie wiem. Wydzielała z siebie coś bardzo dziwnego i zachowywała się wobec mnie niezbyt uprzejmie. Zignorowałam ją i weszłam do pokoju. Pachniało w nim krwią, ropą i bólem. Podeszłam do okna i uchyliłam je. Nadwrażliwe powonienie potrafi być przekleństwem w takich chwilach. Podobnie latem w pojazdach komunikacji miejskiej. Wiedziałam, że nic z niego nie wyduszę, nie teraz, ale musiałam go zobaczyć. Wyglądał na mniejszego,

szczuplejszego, kiedy leżał w łóżku. Siniaki na twarzy i ramionach podeszły purpurą i czernią. Grube zwoje gazy i plastry przykrywały rany kłute na brzuchu i klatce piersiowej. Lewe ramię kończyło się powyżej łokcia, kikut owinięty był grubą warstwą bandaży. Miał szczęście, że jeszcze żył, choć nie byłam pewna, czy zgodzi się z tą interpretacją, jeśli nie zechce współpracować. Stałam oparta o ścianę naprzeciwko łóżka, przyglądając się temu poobijanemu strzępowi człowieka. Czemu? Bo potrzebowałam uwierzyć, że ci, którzy mi zrobili coś naprawdę paskudnego, byli ludźmi, których można pokaleczyć, zabić, zniszczyć. Tak jak wcześniej musiałam się zmierzyć z mieszkaniem, w którym mnie przetrzymywali, i piwnicą, która wciąż skąpana była we krwi, także mojej. Nie mogłam dopuścić, by miejsce i ludzie obrośli mitem, stali się w mojej głowie ciemną legendą, straszakiem, który nie pozwoli mi zasnąć w ciemnym pokoju. Widziałam już takie rzeczy, byłam już w takich miejscach. Ale nie mam trzynastu lat, nie pozwolę, by zadali mi więcej bólu niż to, co już mi zrobili. Paradoks polegał na tym, że para ludzkich pomocników i jeden niekoniecznie wypasiony demon skrzywdzili mnie bardziej niż wszystkie potwory i bogowie, którym wchodziłam w drogę ostatniego roku. Nic tak nie przypomina nam o śmiertelności jak sytuacja, gdy wiara w to, że uda nam się wykaraskać, nawet przez nas samych określana jest przesadnym optymizmem. Przeżyłam, ale jakaś część mnie przesiąkła strachem, który musiałam wyegzorcyzmować na równi z demonem we mnie, jeśli nie chciałam, by już zawsze mieli na mnie wpływ, by stali się większą częścią mojego życia, niż to konieczne.

Więc patrzyłam na siniaki, rany, kaleką rękę i wątłe ciało skulone pod prześcieradłem, pasłam oczy tą kruchą skorupą, by uwierzyć, że mogłabym coś takiego zrobić pozostałym. Aleksandrowi, BHO, wielkiemu x-owi, który gdzieś tam pociągał za sznurki. No, jemu może nie dałabym rady wtłuc, ale z pomocą Baala... Akurat Łazik budził we mnie najmniejszy wstręt, szkoda, że zamiast niego nie leżał tu jego właściciel, ale póki życia, póty nadziei. Po jakimś kwadransie miałam dość. Dzieciak majaczył, rzucał się w pościeli, pot perlił mu się na twarzy i na piersi. Nic mi nie powie. Jeszcze nie. Odepchnęłam się od ściany i byłam gotowa ruszyć dalej. Odgłosy kłótni docierały do mnie już na korytarzu. Joshua stał oparty o ścianę, z ramionami zaplecionymi na piersi i głową odchyloną do tyłu. Wydawał się bardzo zmęczony, poszarzały na twarzy. Miron krążył po korytarzu. Jego oczy płonęły, szczęka zaciskała się tak mocno, że z odległości kilku metrów słyszałam zgrzytanie zębów. Zaczynałam się niepokoić o obu, z bardzo różnych powodów. Piromański pokaz sił powinien być jak wentyl, gniew diabła winien nieco opaść do poziomu, w którym nie zagraża otoczeniu, ale napięcie go nie opuściło. Nie wiedziałam, czy odbijało się to na aniele i częściowo odpowiadało za jego zmęczenie. Nie chciałam go pytać przy Mironie, który mógłby zareagować zbyt nerwowo na sugestię, że pogarsza stan przyjaciela. Przypominały mi się wypadki sprzed kilku miesięcy, kiedy nasz empata

odbierał najsilniej naszą niestabilność po przemianie. To samo udręczone spojrzenie i bezradność, znaczące jego twarz bruzdami zbyt ciężkich doświadczeń. - Małe spotkanie na szczycie - powiedział cicho -pomyślałem, że poczekamy na zewnątrz. - Kto jest u Baala? Oprócz Asa, którego słyszę? -Wyczuwałam, że za drzwiami są co najmniej trzy inne demony. - Szpiedzy, jak mniemam, i wydaje się, że Baal nie jest zadowolony z ich postępów. - Anioł skrzywił się, odbierając fale strachu i agresji przesączające się przez drzwi. Zadrżałam. Nie chodziło tylko o Mirona i wszystko, co jako empata mógł od niego odebrać. To było zwyczajnie złe miejsce dla anioła. Czasami łatwo o tym zapomnieć, gdy spędzamy ze sobą tyle czasu, ale ja i Miron nie czuliśmy się nawet w połowie tak bardzo nie na miejscu w piekle jak Joshua. Atmosfera tego miejsca wyraźnie mu szkodziła. Jeszcze kilka miesięcy temu nie wytrzymałby tu doby, po zawiązaniu triumwiratu był bardziej odporny, ale to znaczyło tylko tyle, że cierpiał mniej. Zapach smutku uderzył w moje nozdrza. Czułam się odpowiedzialna za jego ból. - Ptaszyno, może lepiej dla ciebie, gdybyś wrócił do Thornu? Albo odwiedził na jakiś czas Luca czy nawet Gabea? Przysunęłam się dość blisko, by przytulić mojego skrzydlatego przyjaciela. Jego osłony drżały, jakby utrzymanie ich kosztowało go zbyt wiele. - Jesteś pewien, że nie jesteś zainfekowany? - Na pewno, to tylko to miejsce, zbyt wiele magii demonów, zbyt wiele rozbuchanych emocji i ciemności... Nie chcę odchodzić, nie teraz, nie chcę cię zostawiać.

Tak jak myślałam, zmuszał się do pozostania w piekle ze względu na mnie. Przeklęłam w duchu, że wcześniej tego nie zauważyłam. - Joshua, mam Mirona, Baala i Asa, którego ponoć nie zdołam się pozbyć... I to nie tak, że chcę cię odsunąć, ale jest coś, co mógłbyś zrobić, nie będąc tutaj... Wiedziałam, że muszę mu dać pretekst, by się stąd wyniósł, inaczej jego instynkt opiekuńczy i skłonność do poświęceń nie pozwolą mu odejść. Uniósł głowę, spoglądając mi w oczy. Nie powiedziałby tego, ale myśl, że mogłoby go tu nie być, naprawdę go kusiła. - Martwię się o Witkacego, biega po mieście bez partnera... Powinnam być jego wsparciem, chronić mu tyły, a jestem uziemiona na jakiś czas w piekle. Jego magia nie jest z tych spektakularnie agresywnych, nie obroni się, jeśli Aleksander go dopadnie. Jest przed inicjacją, w jego wiedzy są straszne luki, mogące go sporo kosztować. Boję się że wplącze się w coś, czego nie udźwignie, pojawi się, gdzie nie powinien i wpadnie w ręce naszych wrogów. Mógłbyś towarzyszyć mu w Toruniu i Thornie, póki ta sprawa się nie skończy? Przez chwilę milczał, zastanawiając się. Gdybym zaproponowała, by wrócił do szkoły Nisima i zajął się dzieciakami, odmówiłby. To oznaczałoby bezczynność i nieuczestniczenie w schwytaniu tych, którzy skrzywdzili mnie i innych. Ale pomoc Witkacemu, czy choćby ochrona go, była częścią śledztwa, prawda? - Jeśli będziesz w niebezpieczeństwie, przywołasz mnie? zapytał. - Oczywiście. A jeśli to wy znajdziecie jakiś ślad, będziesz mógł dać nam znać przez więź. Witkacy jest jak

kaczuszka na strzelnicy. Nawet nie wiedzielibyśmy, gdyby coś mu się stało. - To nie jest zły pomysł. Szkoda by było stracić twojego stukniętego szamana. - Uniósł kącik ust w delikatnym uśmiechu. Polubili się z Witkacym w specyficzny, introwertyczny sposób. Mało słów, ale zgodne milczenie i te porozumiewawcze spojrzenia, których sens zbyt często mi umykał. Skinęłam głową, coraz bardziej pewna, że to najlepsze rozwiązanie. Katia obdarłaby mnie ze skóry, gdyby coś się stało jej chłopakowi, nawet jeśli był bardziej lub mniej byłym chłopakiem. Akurat ten związek raczej nie powinien wejść w fazę „będę tańczyć na twoim grobie", był na to zbyt... letni. Lubili się, lubili spędzać razem czas, ale nie uruchamiali w swojej obecności żywiołów. Więc jest realna szansa, że nawet po zerwaniu będą się przyjaźnić, a Witkacy na zawsze pozostanie w strefie lojalności Katii. A jego krzywdę bez wątpienia doliczyłaby do mojego konta. I miałaby rację, on nie wiedział, w co się pakuje, nie tak dobrze jak ja. Gdyby porwał go żmij, nie przetrwałby, nie ze swoim dziedzictwem, nie przed ostateczną inicjacją. A Joshua ma powód, by opuścić piekło, do którego pasuje znacznie mniej niż ja. Mironowi też wyraźnie odpowiadał pomysł, by nasz skrzydlaty chłopiec trzymał się z dala od Baala i jego świty. Nie wspomniałam nawet o tym, że i on mógłby wspomóc chłopaków w realnym mieście czy Thornie. Są granice, za które dziś wolałam się nie posuwać. Pomysł, bym została sama z Baalem, był po złej stronie tej granicy.

- Miałeś jakieś wieści od Gabea w sprawie tego księdza z Najświętszej Marii Panny? Mieli się nim zająć na chwilę przed tym, jak mnie porwano... - przypomniałam sobie. Coś w tej historii z opętaniem nie dawało mi spokoju. - On i Razjel byli w mieście, ale nic nie wiem. Mam zapytać dziadka? - Jeśli Baal da zielone światło mojemu demoniemu bękartowi, chciałabym się z nimi spotkać i wypytać o kilka spraw. Jak szybko się da. - Skrzywiłam się na myśl o tym, czego pewnie będę musiała wysłuchać od Gabriela. - Jak myślisz, jak archaniołowie przyjmą moją osobę z lokatorem? - Przyzwyczaili się, że jesteś wyzwaniem dla ich tolerancji, ale uprzedzę Gabea, żeby nie przeginał. Najlepiej uzgodnię to z nimi od razu. I znajdę twojego stukniętego szamana, zanim wpadnie we wnyki. Duchy go raczej nie uwolnią. Anioł nie przyznałby wprost, ale myśl o opuszczeniu piekła i domu Księcia Demonów była mu więcej niż miła. Jego osłona aż zafalowała ulgą. Uściskałam go na pożegnanie. Miron klepnął go po plecach. - Odprowadzę cię do portalu, a Dora grzecznie posiedzi pod opieką Baala - powiedział diabeł, mierząc mnie surowym spojrzeniem. Jakby wątpił w to, że posiedzę albo że zdołam to robić grzecznie. Odetchnęłam, słysząc, że nie muszę się zastanawiać, kto będzie towarzyszył Joshui do portalu. Samotne pętanie się wysoko urodzonego anioła po piekielnych zaułkach było więcej niż złym pomysłem. Nie umknęło mi,

że Miron ufał Baalowi w kwestii mojego bezpieczeństwa przynajmniej na tyle, by zostawić nas samych na dłuższą chwilę. Spotkanie za zamkniętymi drzwiami najwyraźniej dobiegło końca. Drzwi otworzyły się z hukiem uderzającej o ścianę klamki. Trzy demony, na oko zamętu, wystrzeliły na korytarz jak z procy. Zdenerwowani nie panowali nad osłonami, kłęby ich frustracji i słodkawy zapach magii zalały nasze zmysły. W ułamku chwili, nie poświęcając nam uwagi, zniknęli. Baal nie pozwalał im teleportować się ze swojego gabinetu. Rozsądnie. Pożegnałam się z diabłem i aniołem. Miron rzucił przez próg twarde spojrzenie gospodarzowi, nim oddalił się z Joshuą. Weszłam do pokoju, w którym wciąż w powietrzu unosiły się zapachy wściekłości i strachu. Baal siedział za biurkiem, wyraźnie zirytowany, wystukiwał palcami na blacie szybki rytm jakiegoś marsza. As stał przy oknie z zaciętym wyrazem twarzy i aż się trząsł, by coś powiedzieć. - Co jest? Kolejne kłopoty? - zapytałam, przysiadając na rogu biurka, by mieć w zasięgu wzroku obu. - Jak cholera - mruknął As, ignorując piorunujące spojrzenie Baala. - Ona powinna wiedzieć, szefie. - O czym? Baal zacisnął wargi, ale nie kazał Asowi siedzieć cicho. - Mamy mały kłopot. Po piekle krążą wieści, że zostałaś zabita - zakomunikował demon.

- A jest to problem, bo...? - Nie wiedziałam, serio. Przecież to nie była prawda. Jeszcze. - Bo ci, którzy są lojalni Baalowi, chcą zemsty na tym, który za twoją śmierć odpowiada. I gotowi są na wojnę. I nie myśl sobie zbyt wiele, nie chodzi o to, że aż tak opłakują twoje odejście, ale o ich ego i reputację, które ucierpiały, jeśli zostałaś zabita, nie zdołali cię ochronić mimo wyraźnego życzenia ich władcy. Są jeszcze ci, którzy są wręcz zachwyceni twoim potencjalnym zgonem i nie omieszkają wyciągnąć przeciw Baalowi tego, że źle wybrał oblubienicę, słabą wiedźmę, która dała się zabić, zamiast demonicy, najlepiej jednej z ich grona. Ci będą jątrzyć, żeby osłabić księcia, wykazać, że twoja słabość jest jego słabością. Na koniec są demonice, które uznają, że twoja śmierć rozpoczyna konkurs na posadę oblubienicy. Zaczną między sobą walki, żeby dowieść siły i atrakcyjności, zmuszając księcia do uwzględnienia ich w swoich planach. - Głupota - mruknęłam. - Demony mają za dużo czasu czy aż tak lubią walczyć? - I to, i to. - As skrzywił się w czymś, co miało uchodzić za uśmiech. - Więc podsumowując, muszę udowodnić, że żyję, albo będziesz miał wojnę i pojedynki, a opozycja się rozbestwi? zapytałam. Baal wyglądał, jakby zjadł coś bardzo nieświeżego. - To zbyt niebezpieczne, nie chcę, żeby coś ci się stało... Nie zamierzam cię wystawiać jak przynętę na wariatów. Parsknęłam. Miał o swoich poddanych szczególną opinię. - Rozumiem, że nie doceniasz mojego bojowego potencjału. Ale nie jestem sama. Nie ruszam się nigdzie

bez Asa, Mirona lub ciebie. Naprawdę myślisz, że odważą się przyjść po mnie, ryzykując spotkanie z którymś z was? Załatwmy to raz a dobrze. Nie chcę, żeby takie gówno wisiało nad nami. Niepokoje są na rękę Aleksandrowi i innym spiskowcom. - Słuchaj jej, jak na stukniętą wiedźmę, niegłupio radzi powiedział As. - As, pilnuj języka - warknął Baal. - Wziąłeś pod uwagę, że mogą ją wyzwać na pojedynki? Uwzględniłeś to w swoim świetnym planie? As zacisnął usta. Uśmiechnęłam się swoim uśmieszkiem seryjnego zabójcy - Poradzę sobie, Wasza Mroczna Wysokość. Kiedyś opowiem ci, jak wyglądały tygodnie, po tym jak okazałam się wilczą alfą. Nie jestem kwiatuszkiem cieplarnianym i nie jestem bezbronna. To prawda, porwano mnie, torturowano i poddano paskudnemu rytuałowi, ale udało się im, bo nie byłam czujna. Teraz najpierw będę strzelać, a później pytać. Baal nie był przekonany. Na swój sposób wszyscy moi faceci, jeśli mogę użyć takiego określenia w stosunku do Księcia Demonów, grzeszyli nadopiekuńczością. Byli zbyt starzy i potężni, by całkiem serio traktować trzydziestoletnią wiedźmę, gdy mówiła, że potrafi o siebie zadbać. Zwykle potrafiłam, ale oni jakoś skupiali się na tych momentach, gdy potrzebowałam małej pomocy. Westchnęłam z frustracją. - Baal, spróbujmy łagodnie. Jeśli się nie uda, dla przykładu zrobimy krwawą łaźnię paru wrogom i to pomoże pozostałym nabrać szacunku.

- Kto to mówi, ty czy twój demon? - zapytał Baal, przyglądając mi się z uwagą. - Ja. Mój demon jest pod kontrolą, przynajmniej na razie. Czuję go, ale nie dopuszczam do głosu. Podejrzewam, że mogłabym go uwolnić, ale nie wiem, czy mam dobrą smycz na demona. Więc trzymam go krótko. - Taki stopień kontroli nie zdarza się zbyt często, nie tak świeżo po implantacji - powiedział As, podchodząc o krok. - A jednak - wzruszyłam ramionami - może to się wydawać dziwne, ale ja już noszę w sobie sporo metafizycznego bagażu i gdybym nie nauczyła się nad nim panować, oszalałabym. W tej chwili interesuje mnie głównie to, kiedy będę mogła się go pozbyć i czy nie stanowię zagrożenia dla ludzi, chciałabym się wybrać do Thornu i Torunia, prowadzić dalej śledztwo. Możesz go zdiagnozować? Wydawało mi się, że trzymam demona na wodzy, ale mogłam się mylić. Moja wilczyca wciąż była bardziej pobudzona niż wtedy, kiedy przebywałam ze swoim stadem. Nie wspomniałam Baalowi o tym, że wyczuwam w tyle głowy obecność mojej drogiej babci, stukniętej Fany, która zapewne sądziła, że nie zauważę, iż podkar-mia wilczycę swoją magią, dając jej siłę do utrzymania demona w ryzach. Póki nasze interesy się pokrywały, nie protestowałam, zwłaszcza że zachowała się jak na nią bardzo dyskretnie i nawet raz nie wpadła, by wyjawić, co by chętnie otrzymała w zamian. Bezinteresowność to koncept współczesności, który ją nieco przerasta. Teraz jednak była cichutko i jakby jej nie było, pewnie

na wypadek gdybym miała ochotę sprzeciwić się jej ingerencji. Cóż, nie doceniała mnie. To, że nie chcę być wilczą imperatorką, nie znaczy, że mam ochotę dać się opętać demonowi. Przyjmę każdą pomoc, jaką dostanę. Ale nie byłam gotowa jej dziękować. Nie póki nie upewnię się, że nie szykuje jakiegoś blitzkriegu w moim imieniu. Baal położył dłonie na moich ramionach i przez chwilę spoglądał w oczy tak intensywnie, jakby mnie prześwietlał wzrokiem. Jego osłony zniknęły, zdołał też rozbroić moje, przez chwilę aury mieszały się, a on w kolorach mojej szukał śladów demona. Wrażenie było dość intensywne, ale nie odpychające. Dopóki nie dowiemy się, z jakim demonem mamy do czynienia i nie poznamy jego imienia, nie przeprowadzimy egzorcyzmu. To akurat było dla mnie jasne. Ale by do tego doszło, demon musiałby się zamanifestować, czyli powinno się stać to, czego od początku chciałam uniknąć. Konflikt tragiczny. Zostawały jeszcze egzorcyzmy w stylu Kościoła katolickiego - dramatyczne, z machaniem krzyżem, polewaniem wodą święconą i okrzykami: „W imię Boga nakazuję ci opuścić to ciało!" - ale nie ufałam im. Nawet Joshua radził mi przeprowadzić egzorcyzm jak należy, jeśli nie chcę dołączyć do smutnych statystyk. Połowa ofiar opętania poddanych katolickim egzorcyzmom umiera podczas rytuału. Jeden śmiertelnie niebezpieczny rytuał wpakował mnie w kabałę, nie miałam ochoty sprawdzać, czy drugi pogorszy, czy polepszy sytuację. Zwłaszcza że jakoś powątpiewałam, by rytuał arkathan był częścią podstawowego szkolenia katolickich egzorcystów.

Jeszcze zanim Baal się odezwał, widziałam, że to jeszcze nie nasz czas. - Nadal nie mogę go rozpoznać - mruknął sfrustrowany Baal. Nawet nie wiem, z jakiej rodziny dostałaś lokatora, bo twoja magia uniemożliwia mi skan demona. Tak, niewątpliwie pewna ekspansywna wilczyca, aby być dokładną. Ale koszt uwolnienia go, nawet w celach diagnostycznych, wydawał mi się za wysoki. Wizja mojej duszy konsumowanej przez bękarta piekielnego i wizja tego, co mógłby wyczyniać w moim ciele... nie, to było za duże ryzyko, nawet jak na mnie. W dodatku wciąż nie miałam gwarancji, że uda się go wyegzorcyzmować, a miałam kilka spraw do załatwienia. Zwłaszcza gdyby miały być ostatnim, co zrobię za swego ziemskiego żywota. - Poczekamy. Jeden z was będzie zawsze w okolicy, więc nie umknie waszej uwadze jego manifestacja, prawda? - Starałam się nie powiększać bólu głowy złą wersją scenariusza. - Czy w obecnym stanie mogę iść między ludzi oraz magicznych i niebieskich, dla pełnego obrazu, nie będąc dla nich zagrożeniem? - Z całą pewnością nie rozsiewasz ciemności, a twój demon nie szuka innego ciała. Nie stanowisz większego zagrożenia niż zwykle. Głównie dla siebie, ale to też już norma. As parsknął tłumionym śmiechem. Zapamiętać, w czasie najbliższego sparingu bezlitośnie złoić mu tyłek. Albo odświeżyć plan z różowym tiulem i skrzydełkami wróżki. - Tyle chciałam wiedzieć. - Zeskoczyłam z biurka. -Zastanów się, przyjacielu, jak ujawnić moje cudowne wskrzeszenie szybko i bez nadmiaru zamieszania, a ja

tymczasem zajmę się śledztwem. As, czeka nas wycieczka za granice piekła. - Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem - głos demona ociekał sarkazmem, ale był wyraźnie zadowolony z tego, co uradziłam z Baalem. Był lojalny wobec swojego pana, teraz nie miałam już wątpliwości. Ryzykował jego gniew, wierząc, że działa w jego interesie. Gdybym wiedziała o tym wcześniej, nie związałabym go. Ale wtedy nie miałabym demonicznego Piętaszka z dostępem do teleportacji. To potrafi dziewczynie ułatwić życie i zaoszczędzić stania w korkach. W piekle ich wprawdzie nie było, ale w realnym mieście wciąż był tylko jeden most. Miasto zalało mnie swoją pospieszną bieganiną. Każdy się spieszy, nie wiedzieć po co, nie wiedzieć dokąd. Pocierałam skronie, głowa rozbolała mnie od hałasu. Przeczulone przez wilczycę zmysły były teraz przeciążone. Zapachy, dźwięki, ostre kwietniowe słońce, wszystko uderzało w zakończenia nerwowe. Nie byłam w tym osamotniona. As opierał się o ścianę po drugiej stronie wąskiej ulicy, jakby te pięć metrów naprawdę robiło mu aż taką różnicę. Może robiło. Tyle dzieliło go od kościoła i wyraźnie optował za tym, by ta odległość się nie zmniejszała. Mironowi nie robiło to różnicy, opierał się o ceglaną ścianę świątyni i wystawiał twarz do słońca. Złapał nas, gdy wychodziliśmy z gabinetu Baala. Joshua już był w Toruniu, z Witkacym. Randka z archaniołami była dograna. Wygląda na to, że w czasie mojej rozmowy

z Baalem i Asem w gabinecie chłopcy nie próżnowali. Wciąż zaskakiwały mnie takie dziwne zawirowania czasu między piekłem a realnym światem. Czas zwalniał lub przyspieszał wedle jakichś dziwacznych praw, których nie dawało się opisać żadnym znanym mi wzorem. To dezorientowało. Między Thornem a Toruniem nie było różnicy czasu, na szczęście - inaczej moje życie przez ostatnie lata byłoby jeszcze bardziej zakręcone. Zerknęłam na zegarek, lekko zniecierpliwiona. Spóźniali się, co nie powinno mnie przesadnie dziwić - Joshua był punktualny, ale Witkacy żył wedle swojego wewnętrznego czasu. Hałaśliwa grupka niemieckich turystów przetoczyła się środkiem uliczki, wylewając się z drzwi hotelu Solar. Ortopedyczne buty i popelinowe spodnie zalały na chwilę pole widzenia. Zadzierali głowy, oglądając witraże kościoła Najświętszej Marii Panny. Byliśmy jak zakładnicy, przyparci do murów świątyni błyskającymi fleszami i masą entuzjastycznej, turystycznie zaktywizowanej grupy Bawarczyków w wieku emerytalnym. Naprawdę nie powstał dotąd horror, który tak by się zaczynał? To potrafi napędzić więcej stracha niż facet w masce pytający, czy mam ochotę na grę. - Może są już w środku? - zapytał Miron. Drugi raz w ciągu kwadransa. - Witkacy wysłał mi esemesa, utknęli w korku przy Kaszowniku. Zaraz tu będą. As z nieszczęśliwą miną przepychał się między niemieckimi emerytami. Najwidoczniej kościół mniej go przerażał, niż tłum napierający na niego z gardłowym świergotem. Wyraz niesmaku malował mu się na twarzy, ilekroć musiał otrzeć się o jakiegoś człowieka.

- Przypomniałaś mi właśnie, dlaczego nie wychylam nosa poza piekło i ostatecznie Thorn - warknął, wycierając dłonie o nogawki spodni. - Masz coś do Niemców? - zapytałam, nie mogąc oprzeć się pokusie podroczenia się z nim choć trochę. Całym sobą emanował niezadowoleniem z tego, że musi tu być. - Nie, mam coś do starych ludzi jako takich. Niezależnie z jakiej ziemskiej krainy pochodzą - prychnął. - Mam alergię na zasypkę dla niemowląt i kremy do protez. - Ale humor ci dopisuje, to najważniejsze. -Uśmiechnęłam się i poklepałam go po ramieniu. - Gdybym mogła, uwolniłabym cię natychmiast, As, działałam w trybie wyższej konieczności, wiesz o tym? Wolałam nie mieć sfrustrowanego i zgorzkniałego demona za swoimi plecami. - Wiem, wiem, co nie zmniejsza tego, jak bardzo to jest dla mnie niedogodne. Nie obraź się, ale jest pięć tysięcy miejsc, w których wolałbym być, zamiast tkwić tu z tobą. A ty zamierzasz mój dzień uczynić jeszcze bardziej chujowym, skoro naprawdę zamierzasz wejść do kościoła. - Czy to faktycznie dla ciebie kłopot? - Tak. I kto wie czy dla ciebie też nie będzie. Nie wiem, jak ten twój demon zniesie poświęconą ziemię. Spojrzałam na niego zaskoczona. Nie pomyślałam o tym. - Miron, ty też masz opory? - Nie. Upadły anioł to zawsze w jakimś stopniu anioł. Mnie to nie rusza. Ale demony są stworzeniami zrodzonymi z ciemności.

Przygryzłam wargę. Wielu sądziło, że jako wiedźma nie mam wstępu do kościoła, całkiem niedawno ktoś polewał mnie wodą święconą, by mnie zniszczyć, ale... - Czy gdybym oberwała dziś wodą święconą, stałaby mi się krzywda? - zapytałam Asa. Lepiej wiedzieć, skoro zamierzałam się spotkać z obłąkanym księdzem, który ma już na koncie jeden mokry zamach na moje istnienie. - Krzywda nie, ale jeśli reagujesz jak demon, nie byłoby to przyjemne. Czyżby Baal cię nie nauczył, jak przyzywać demony? - As ociekał słodyczą i sarkazmem. Urocze połączenie. - Oczywiście, że uczył - mruknęłam. Diabeł i demon unieśli brwi w bliźniaczym geście ciekawości. Nie zamierzałam im wyjaśniać, w jakich okolicznościach to zrobił. Obiecałam, że historia o tym, jak go przywołałam do kręgu, zostanie między nami. - Mówił, że mam zabezpieczać krąg wodą święconą, bo gdy się pojawiacie, jesteście ślepi, wściekli i żądni krwi. - Większość z nas tak. Zwłaszcza bestie i demony agresji. Demonów pokus to nie dotyczy, a demony zamętu tak pół na pół, raczej dezorientacja niż łaknienie mordu. Woda święcona ochroni cię w czasie przywołania, bo kontakt z nią jest dla nas bolesny i instynkt samozachowawczy każe nam się trzymać z dala. Nawet ogłupieni przywołaniem mamy tę świadomość. Skinęłam głową. To byłby ryzykowny, ale być może potrzebny test. Jak teraz reaguję na wodę święconą? Przed porwaniem i rytuałem, kiedy dostałam w twarz ampułką ze święconką, czułam tylko, że jest mokra. Czy dziś by zabolało? Czy dam radę wejść do kościoła?

Dwie szczupłe i wysokie sylwetki zamajaczyły mi za morzem niemieckim. As miał już dość i zaczął emanować swoją brutalną, ciemną aurą. Niemcy nie mogli jej widzieć, ale czuli, odruchowo odsuwali się, odchodzili. Niektórzy pocierali ramiona, jakby dostali gęsiej skórki. Zrobiło się dziwnie cicho i minutę później stadko turystów eksplorowało już Rynek Staromiejski. Witkacy przyspieszył, z powiewającymi na boki połami prochowca wyglądał bardziej anielsko niż Joshua, przynajmniej jeśli wierzyć niektórym serialom. - Cześć, Ti, co się z tobą, u diabła, działo? Anita chce mi łeb urwać. Nie było cię trzy dni, nie odpowiadałaś na telefony... A Joshua mówi mi, że byłaś w piekle i że sama mi opowiesz... I co się, u diabła, stało z twoją aurą, i czemu wlecze się za tobą ślad twojej babki silniejszy niż kiedykolwiek? - mówił swoim charakterystycznym, płaskim, jakby zblazowanym głosem, ale oczy wyrażały niepokój. - To tyle, jeśli chodzi o utrzymanie czegoś w tajemnicy przed wszystkowidzącym szamanem. - Uśmiechnęłam się ciepło i uściskałam go na powitanie. Był cały i zdrowy mimo moich obaw. - Nie powiesz mi, prawda? - burknął. - Powiem, powiem, ale to długa historia, a my jesteśmy spóźnieni jak cholera. Poszłabym sama, ale nie mam pojęcia, gdzie na nas czekają. - Gabe i Razjel zabrali księdza do egzorcysty - powiedział Joshua, spoglądając czujnie na Asa. - Czyli był zarażony? - Nie tyle opętany, co skażony ciemnością. Dość, żeby to było groźne dla niego i innych, nie dość, żeby go

zabiło. - Joshua podrapał się po policzku, zastanawiając się, ile może powiedzieć przy Asie. Demon przewrócił wdzięcznie oczami i parsknął z irytacją. - Jeśli zastanawiasz się, czy wiem o księdzu Marku, wyluzuj. Wszyscy wiemy, wiemy też, że stacjonuje w kościele garnizonowym, i trzymamy się z daleka. Dora, jeśli to do niego idziesz, równie dobrze mogę wracać do Baala. To nie będzie miłe, ale nie będzie tak niemiłe jak spotkanie z egzorcystą i bandą pierzastych z Rady. Nie zapomnij mnie na przyszłość uprzedzić, jakie masz plany - stwierdził wyraźnie urażony i zniknął. To tyle, jeśli idzie o moją władzę nad nim. - Ma chłopak mocne wyjścia - mruknął Witkacy. Po drodze do kościoła garnizonowego przy placu Świętej Katarzyny streściłam Witkacemu wydarzenia ostatnich dni, pomijając co bardziej newralgiczne kawałki, ale nie umniejszając zagrożenia - wszystko po to, by miał się na baczności. - To dlatego Joshua nagle sobie przypomniał, że się kumplujemy, tak? - powiedział to bardzo spokojnie, ale drobny skurcz żuchwy zdradzał emocje. - Witkacy, to jest zbyt niebezpieczne dla jednego szamana czy jednej wiedźmy. Ja się nie ruszam nigdzie bez Mirona, Asa lub Baala. Ty masz Joshuę. Nie chcę, żeby ci się coś stało, a to nie jest zwykła sprawa. - I dlatego mam się jeszcze zamartwiać o twojego anioła? Spójrz na nas, jesteśmy jak armia wystających żeber, dwa patyczaki ninja! - Parsknął śmiechem, wskazując na swoją sylwetkę i na Joshuę.

Faktycznie, obaj byli bardzo szczupli. Ale był mały szczegół, który pominął. Joshua sprostował go gładko: - Jestem aniołem i mam pełnię majestatu, nie oceniaj mnie po cherlawych mięśniach w tej postaci, dopóki nie zobaczysz mojej podrasowanej wersji. - Na czym właściwie polega pełnia majestatu? -Witkac zmarszczył czoło. - Noszę w sobie cząstkę mocy Pana. Szaman spojrzał na mnie z niedowierzaniem. - Mówi prawdę, sama widziałam. Wypalał oczy, był potężny jak cholera i miał ogromne skrzydła. Jak inaczej zabiłby maga, który pokonał Katarzynę? - Heh, czyli wygląda na to, że tylko ja mam tu wartość bojową komara widliszka? - Trochę tak właśnie jest. - Nie zdołałam powstrzymać uśmiechu. Na szczęście Witkacy nie miał przeczulonego ego jak niektórzy faceci. - No dobra, zgadzam się na tę całą gadkę z tymczasowym partnerstwem i wzywaniem wsparcia, jeśli tylko wiatr zawieje nie z tej strony, co powinien. - Wyciągnął rękę do Joshui. Odetchnęłam z ulgą. - Ti, nie jestem idiotą i bycie żywym raczej mi odpowiada. Martwy szaman gadający z duchami to naprawdę żadna atrakcja. - W dniu, kiedy mnie porwano... pamiętam, że pojechałeś oglądać ciało. To naprawdę była jedna z naszych dziewczyn? przypomniałam sobie. - Taa. Czas nie obszedł się z ciałem łaskawie, ale to na pewno jedna z naszych.

- Bogna przeprowadziła już sekcję? - upewniłam się, choć znałam odpowiedź. Nasza patolog była zbyt sumienna, by odłożyć sekcję na trzy dni bez ważnego powodu, katastrofy, kataklizmu, apokalipsy... - Wyniki się pokrywały, czemu pytasz? - Jeśli znajdziemy następne ciało - oboje skrzywiliśmy się na dźwięk tego zdania - poproś, żeby się wstrzymała. Jest ktoś, kto chciałby rzucić okiem na symbole. Powiedz, że to może pomóc nam ująć sprawcę. Mam też kilka nazwisk do sprawdzenia, miałam nadzieję, że ty i Joshua się tym zajmiecie. - A ty będziesz tułać się po piekle? -Tak. - Zawsze bierzesz ten łatwiejszy kawałek roboty -powiedział, a krzywy uśmieszek błąkał mu się w kąciku ust. - Zrobisz wszystko, żeby nie spędzić choćby godziny przed komputerem? - Znasz mnie. - Uśmiechnęłam się i podałam mu kartkę z nazwiskami pana BHO i Łazika. Nawet jeśli nie znajdziemy tego pierwszego w mieszkaniu, to może przeszukanie wskaże jakiś ślad. Były też komórki - które można wyśledzić, jeśli nie są w piekle czy Thornie. Nikłe szanse, ale lepsze niż żadne. Zbliżaliśmy się do kościoła. * Święcona ziemia nie zabiła mnie, choć wyraźnie denerwowała mojego demoniego bękarta, który rzucał się niespokojnie, a adrenalina żywą lawą płonęła mi w żyłach.

- Nosisz w sobie demona - powiedział nieprzyjemnym, twardym tonem ksiądz, który otworzył nam drzwi do zakrystii. Przez dłuższą chwilę blokował je, zastawiając swoim potężnym ciałem przestrzeń między uchylonym skrzydłem a futryną. Wreszcie się odsunął i przepuścił nas do środka. Nie z własnej woli, wyczułam zapach Gabriela po drugiej stronie. - A ty nosisz koloratkę, mam kontynuować? - odpowiedziałam niezbyt uprzejmie, spoglądając nieufnie na duchownego. Nie wyglądał na księdza. Wyższy ode mnie, muskularny pod niebieską koszulą, z karkiem rozpierającym kołnierzyk z koloratką wyglądał raczej na żołnierza. Krótko ostrzyżone włosy, czarne bojówki i ciężkie buty tylko wzmacniały to wrażenie. Najdziwniejsze były jednak oczy, zimno błękitne, przeszywające jak światło lasera, wyprane z ciepłych uczuć. Jakby napędzał go jedynie gniew. Nawet Gabriel miał więcej ciepła w spojrzeniu. Nie zaufałabym temu facetowi w żadnych okolicznościach. Nie powierzyłabym mu kota, a co dopiero życia. Miałam jakoś złą passę do toruńskich księży i zaczynałam chyba być uprzedzona do sutanny jako takiej. Poszukałam wzrokiem Gabriela i Razjela, zastanawiając się, czy odbierają go podobnie. - Teodoro! - Razjel, Pan Tajemnic, wystąpił naprzód i wyciągnął rękę na powitanie. Po drgającym kąciku ust wiedziałam, co zamierza. Uścisnęłam jego dłoń i przez chwilę patrzyłam mu prosto w oczy, kiedy odczytywał moje tajemnice, ostatnie doświadczenia, demona uwięzionego pod żebrami

i warczącą sukę trzymającą go na postronku. Zmarszczył lekko brwi, ale sekundę później wypogodził się i poczułam, że kamień spada mi z serca. Nie mogło być całkiem źle, prawda? - Nadal jesteś sobą, to dobra wiadomość. - Uśmiechnął się i jego pomarszczona śniada twarz przez chwilę wyglądała jak suszona rodzynka. Nie umknęło mi, że tu, na ziemi, wyglądał znacznie starzej, niż kiedy widzieliśmy się ostatnio w niebie, podczas procesu, jaki wytoczył mi Rafael. - Jak dla kogo - skwitował dla porządku Gabriel. - Co z księdzem? - zapytałam, pozwalając sobie łaskawie odpuścić utarczki z Gabrielem. Nie kontrolowałam zbyt dobrze emocji, by wdawać się w słowne pojedynki z naburmuszonym archaniołem. Domyślałam się, że jego zdaniem wszystko, co mnie spotkało w ostatnich dniach, było moją winą (jak zwykle) i dowodem na to, że Joshua powinien trzymać się ode mnie z daleka. - Przeżyje - burknął egzorcysta - skąd taka troska, może sama go zaraziłaś? - A może zatrzymasz dla siebie swoje podejrzenia? -warknęłam wściekła. - Jeśli nie miał dotychczas w zwyczaju oblewać wodą święconą przypadkowych kobiet i wyzywać ich od Lewiatanów, możemy założyć, że był opętany, zanim pojawiłam się w kościele. I nadal nie wiem, jaki był jego udział w porwaniu i zabiciu kilku kobiet, więc na twoim miejscu nie stawiałabym go w roli ofiary tylko dlatego, że nosi sutannę i bełkocze o aniołach. - Jakich kobiet? - Egzorcysta zbladł lekko. Jednak nie taki twardziel, co?

- Co najmniej pięciu, o tylu wiemy. Zabitych podczas rytuału wszczepienia demona. - Skąd mam wiedzieć, że nie kłamiesz? Nosisz w sobie demona, a to z samej swej istoty oszust i kłamca. - Jego głos był równie nieprzyjemny jak spojrzenie, zbyt niski, jakby miał zdarte gardło po długim wrzasku. Wypacał z siebie hektolitry niechęci i czegoś, co na moje oko było fanatyzmem. Na Boginię, jak ja nie lubię ortodoksów. I czy naprawdę myślał, że nachylając się nade mną w ten agresywny, machowaty sposób, mnie zastraszy? Na Boginię, był tylko człowiekiem, a takie pozy trenowały na mnie wilki, demony, wampiry, anioły... Może to w jakimś stopniu wina mojej pełnej uroku osobowości? Wyciągam z facetów macho-bzdury? - Nie obchodzi mnie to, czy mi wierzysz, czy nie. Nie przyszłam do ciebie, tylko do archaniołów. Spojrzałam na Razjela, mając nadzieję, że mi pomoże. Położył mi rękę na ramieniu i odciągnął na bok, dając nam minimum prywatności. - Muszę wiedzieć, kto za tym stoi i go zaraził. Wszystko wymyka się spod kontroli i spodziewam się najgorszego. Nie było czasu, by tłumaczyć im szczegóły, nie przy egzorcyście. Zresztą Razjel wiedział już wszystko, a Gabe pewnie wiedział dość od Luca i Joshui. Pan Tajemnic podprowadził mnie w stronę łóżka, na którym leżał przypięty pasami starszy ksiądz. Siwe, rzadkie włosy opadły mu wokół czaszki jak aureola. Umęczony święty, jak z obrazów Goi. - Nie mogę mu pomóc, egzorcyzm też się nie udał. Nie wiemy, co dokładnie mu zrobiono, ale to nie było

opętanie. Raczej jakaś forma zaklęcia, ale nie wiedząc, jakie to było zaklęcie... i nie władając prawdziwą magią, ciężko będzie mu pomóc. A magia, jak wiesz, jest dla nas zakazana. Ty mogłabyś jej użyć, gdybyśmy wiedzieli, co mu dolega. Cień nadziei i niewypowiedzianego pytania zawisł na jego ustach. - Zgoda, jeśli będę mogła pomóc, zrobię to. Albo poproszę o pomoc kogoś, kto będzie w stanie jej udzielić. Nie powiedziałam wprost, że mam na myśl Księcia Demonów lub któregoś z jego sług, by nie dawać amunicji egzorcyście. I Gabrielowi, który nie zachowywał się zbyt przyjaźnie w tym momencie. - Próbowałeś pytać księdza, z kim miał kontakt, zanim to się stało? Pamięta coś dziwnego? - Nie. Ma luki w pamięci. Nawet czytając jego tajemnice, nie dowiedziałem się, kim był ten, który go zaraził, bo on sam nie wiedział - powiedział Pan Tajemnic. -Ktoś mieszał w głowie księdza, usunął zbyt wiele rzeczy, żeby ten mógł całkiem ozdrowieć. Ten, kto usunął mu pamięć, naładował w nią mnóstwo śmieci. - Jak ja jako Lewiatan? - Tak, pseudoapokaliptyczny bełkot, który miał maskować dziury. Niewiele mi to mówiło. - Od jak dawna jest w takim stanie? - Miesiące, może lata. - I nikt nie zauważył, że ksiądz jest obłąkany? - Nie, to starszy pan, nie odprawia już mszy, jest praktycznie na emeryturze, choć wciąż na swojej parafii. - Szaleniec boży...

- Tak myślano. Jego apokaliptyczne ostrzeżenia, modlitwy krzyżem... sama rozumiesz, że parafianie mogli uznać to za coś normalnego. - Znalazłeś w jego głowie coś, co dotyczyłoby zabitych kobiet? Wiem, że kontaktował się co najmniej z jedną z nich. - Obawiam się, że niewiele z niego wyciągniesz, Dora. To najpewniej były takie same śmieci jak to, że jesteś nosicielką apokalipsy. Przygryzłam wargę z frustracji. - Kto mógłby zrobić mu coś takiego, aż tak namieszać w głowie? - Anioł, demon, diabeł... Każde z nas ma moc mieszania ludziom w głowie, choć nabywamy jej z wiekiem i potęgą. Ja nie miałbym z tym kłopotu. - Uśmiechnął się chłodno i przez chwilę wyglądał naprawdę groźnie. Przypomniałam sobie uczucie, które towarzyszyło mojemu sądowi, jego całkowitą i nieuchronną obecność w mojej głowie, inwazję na każdy, nawet najpilniej strzeżony skrawek mózgu. Otrząsnęłam się nerwowo. Dotknął palcem wskazującym mojego policzka. - Nie przetrzymuj o mnie złych wspomnień, wiesz, że tak miało być. - Jasne, nie martw się, gorzej wspominam miecz Rafaela w swoich trzewiach niż twoją obecność w mojej głowie. Uśmiechnął się lekko, jakby mu ulżyło. - Najbardziej prawdopodobne, że zrobił mu to demon, skoro nosi w sobie ciemność. Czy demon, dajmy na to, szóstej klasy dałby radę mu to zrobić? - zapytałam, myśląc o Aleksandrze.

- Nie sądzę. Możesz zapytać Belzebuba, ale nie wydaje mi się. Skrzywiłam się. Pierzaści mieli jakąś dziwną satysfakcję z obrażania Baala, mówiąc na niego w ten sposób - Pan Much. - Na moje oko demon, który to zrobił, musiał mieć co najmniej dziewiąty poziom mocy. Słabszy nie zdołałby narobić tylu trwałych szkód. Wyzwaniem był też stan duchowny księdza. Przytaknęłam w milczeniu. Byłam niemal pewna, że sprawcą był demon, którego szukałam, wielki X stojący za Aleksandrem, ale wciąż zbyt wiele było pytań bez odpowiedzi. Jak to, po co mieszał w głowie staremu księdzu? Jaką pełnił on rolę w jego planie? I co to, do cholery, za plan? Chyba mam prawo wiedzieć, skoro i mnie wciągnięto w jego tryby. - Teodoro, w mieście ostatnio zrobiło się niespokojnie, nie tylko ksiądz Marek zgłaszał nam aktywność demonów. Toruń jest miejscem szczególnym, granica między światami jest tutaj niezwykle cienka. Jeśli zaczyna się coś bardzo złego, zaczyna się tutaj. Uważaj na siebie. - Zawsze to robię, nie zawsze to wystarcza. Monitorujecie miasto? - Oczywiście. Mamy wszystko pod kontrolą, choć byłoby dobrze, gdyby Belzebub rozwiązał problem swoich poddanych, zanim będziemy musieli interweniować. - To nie jest jego poddany. - Spojrzałam twardo w oczy Panu Tajemnic. - Ten, kto opętał księdza, odmawia Baalowi posłuszeństwa. - Tak jak... - zawiesił głos. Widać opętanie Rafaela miało być pilnie strzeżoną tajemnicą.

- Tak, dokładnie tak. - Jeśli dowiesz się, co mogło spowodować stan księdza, daj nam znać. Chciałbym coś dla niego zrobić. -Posmutniał. - Na pewno tak zrobię. Rozwikłam to, Razjelu, zaufaj mi. I wstrzymajcie się od działań przeciw Baalowi, proszę. Skinął głową. Potarłam skronie, w których narastał pulsujący ból. - Powinniśmy już iść - powiedział Joshua, obejmując mnie ramieniem. Przez chwilę w milczeniu spoglądaliśmy sobie w oczy. Tak, oboje podobnie zinterpretowaliśmy ten ból. Cholera. - Uważajcie na siebie - mruknął Gabriel, kosztowało go to sporo, więc uprzejmie skinęłam głową. - Dlaczego wzięłaś demona? - Ksiądz Marek wciąż był podejrzliwy. Nie odpowiedziałam. Odwróciłam się i ruszyłam do wyjścia. Już w progu usłyszałam głos Razjela: - Jedyną jej winą było to, że przeżyła to, czego inni nie przeżyli. Ładne podsumowanie, może wyryją mi to na nagrobku. Zwymiotowałam, gdy tylko opuściliśmy kościół. Wzięłam podetkniętą mi pod nos chusteczkę i wytarłam usta. Kilka razy splunęłam, nim kwas przestał palić mnie w gardle. Otarłam wilgotne czoło i przez chwilę

jeszcze kucałam z głową nisko schowaną w ramionach, jakbym naprawdę mogła przetrwać apokalipsę, jeśli skulę się dość mocno. Dopiero po chwili zauważyłam, że chusteczka jest płócienna i obszyta cieniutką, ręcznie dzierganą koronką. Miron ani Joshua nie mieli nic tak... zniewieściałego, Witkac szczyt wysublimowania osiągał, wycierając nos w chusteczkę higieniczną, a nie rękaw. Przez kilka sekund skubałam rąbek chustki, nim uniosłam głowę. Tak, to musiał być on. By to szlag jasny... - Zamierzasz wrócić do księdza Marka na egzorcy-zmy? zapytał mój ulubiony archanioł. -Nie. - Zamierzasz zatrzymać demona? - Te cholerne brwi uniosły się tak wysoko, że chwila i dotknęłyby linii włosów. Wstałam, by nie patrzeć na niego z dołu, zbyt dużą przewagę zyskiwał. - A co cię to obchodzi, Gabe? Niedługo mogę być trupem lub demonem. Jeśli zostanę demonem, będzie mnie cholernie trudno zabić, przynajmniej ciało, bo z duszy raczej wiele nie zostanie po ucztowaniu demona. Przecież to po twojej myśli. Będę nieśmiertelna i nie będziesz musiał się już przejmować, że ginąc, pociągnę za sobą twojego wnuka. A kiedy będę już demonem, Joshua pewnie odejdzie, nie mogąc mnie znieść. Więc w czym problem? Wygrywasz, twoje na wierzchu! wykrzyczałam mu w twarz i obróciłam się, chcąc odejść, nim łzy spłyną mi po policzkach. Szarpnął mnie za łokieć. Cholernie silny palant, prawie podciął mi nogi tym szarpnięciem. Pociągnął raz jeszcze i zmusił, bym na niego spojrzała.

- Gdyby to ode mnie zależało, nic z tego by cię nie spotkało, rozumiesz? - Nie. Zostaw mnie, Gabe. - Nie mogłam już krzyczeć przez zaciśnięte gardło. Kątem oka widziałam, że Miron i Joshua szykują się do interwencji. Witkacy stał lekko oszołomiony. Taaa, jeszcze chwila i Gabe zacznie wypalać oczy. Nie tylko ja miałam kłopoty z utrzymaniem emocji na wodzy. - Gabe, zgaś to, Witkacy oślepnie - warknęłam. Posłusznie osłabił blask. Ale nie puścił mnie, obie dłonie zaciskał mi na ramionach. - Zamierzasz przejść egzorcyzmy? - Tak, do cholery, jak tylko będzie to możliwe! Ale nie u tego księdza, nie chcę mieć z nim nic wspólnego. - Wzdrygnęłam się na wspomnienie zimnych oczu klechy. - Co masz do niego? To nasz nieoficjalny przedstawiciel w Toruniu... Uniosłam brew. Zastanówmy się, jak mogę nie ufać przedstawicielowi Rady Archanielskiej, egzorcyście o oczach mordercy? Może jestem przeczulona, ale pięć wieków temu byłby bez wątpienia inkwizytorem i odnosiłby duże sukcesy w przesłuchaniach. A ja byłam wiedźmą. Nazwijmy to bolesną spuścizną, ale typ inkwizytora budził uzasadnioną niechęć. - Nie ufam mu. - Jest najlepszy... - Nie jest. Baal przeprowadzi rytuał. Wedle magicznego wzorca. Gabe zmarszczył się.

- Podsumowując, bardziej ufasz Księciu Demonów, słynącemu z oszustw i perfidii, niż naznaczonemu przez archaniołów słudze bożemu? - Jasne, Baal nie będzie próbował mnie zabić przy okazji, bo naprawdę zależy mu, żebym przeżyła. Ufam Baalowi. I doskonale wiemy, że manipulujesz prawdą. Skrzywił się. - Możesz mnie już puścić? Niepokoi się. - Demon? - Nie, wilczyca, która ma ochotę posmakować krwi archanielskiego dupka, który nie potrafi trzymać łap przy sobie. Nie przepada za tobą. Dzielimy to uczucie, podobnie jak zęby - warknęłam, nieco przesadnie obnażając uzębienie. Gabe obdarzył Joshuę zbolałym spojrzeniem. Wymowa była jasna: „Ach, czyż nie mogłeś sobie znaleźć normalnej anielicy?". Pieprzony rasista. Strzepnęłam jego palce z rękawów kurtki i ruszyłam przed siebie. Chciałam już wrócić do Baala i dowiedzieć się, co dokładnie oznacza to, co się przed chwilą wydarzyło. Wydawało się, że śledztwo powinno się toczyć jeśli nie całkiem gładko, to chociaż do przodu. Witkacy poszuka w policyjnych bazach danych i wszędzie, gdzie zdoła się włamać, informacji o BHO, czyli Karnowskim, i Łaziku, czyli Grabowskim. Miał do tego dryg, dziwny, jak na faceta, który nie potrafił nastawić ekspresu do kawy, ale może to jakaś szamańska sztuczka, sama nie wiem, komunikacja z Manitou Sieci. Wziął na siebie bez dyskusji ludzką część śledztwa, ja musiałam znaleźć demona... Dość uczciwy podział obowiązków.

Choć musiałam jeszcze wytrzymać jakiś czas z moim prywatnym demonem, który właśnie kopał mój żołądek, jakbym nie zwymiotowała wszystkiego, co było do zwymiotowania. Jeśli to potrwa dłużej, skończę jako demoniczna bulimiczka. * Bez Asa dostanie się do domu Baala było dość kłopotliwe. Miron przeprowadził mnie przez portal do piekła, a następnie dorożką jak z dziewiętnastego wieku jechaliśmy po brukowanych uliczkach dobrą godzinę. Może dłużej, może krócej, poczucie czasu w piekle mnie zawodziło. Przysnęłam, gdy rytmiczne kołysanie przeniknęło mnie aż do szpiku kości. Byłam tak cholernie zmęczona. Miron potrząsnął mną, gdy dojechaliśmy na miejsce. Siedziba Baala z zewnątrz przypominała angielski dwór w nieco barokowym stylu, okna z nieprzejrzystego szkła odbijały światło. Na schodkach czekał chłopak z rudą czupryną i milionem piegów na twarzy. Poznałam go natychmiast i obdarzyłam mało przyjaznym spojrzeniem. Cofnął się pół kroku, wciskając chude plecy w futrynę. No dobrze, jestem niesprawiedliwa. Oficjalnie nie zdradził Luca i nie wpuścił spiskowców przez furtę w ogrodzie. Ale nie dlatego, że nigdy by tego nie zrobił, ale dlatego, że zdołałam temu zapobiec. Ale kto raz był gotów zdradzić... Nie sądziłam, że chłopina chodzi luzem po świecie, ja nie byłabym dla niego tak wspaniałomyślna. Podczas snowidzenia nazbyt dokładnie mogłam zobaczyć, do czego doprowadziłaby jego zdrada. Martwe i poranio-

ne ciało Luca do dziś mi się czasem śni. Złośliwy uśmieszek wypłynął mi na usta, kiedy zobaczyłam, że rudzielec stara się ukryć przed moim wzrokiem za Mironem. Wcisnął mu w rękę małą kopertę i czmychnął. - Jesteś nieznośna - skwitował Miron, wyciągając bilecik z koperty. Przez chwilę czytał zawartość, nim powiedział: Muszę iść do Luca, chcesz iść ze mną czy zostaniesz tutaj? - Zostanę, muszę trochę odsapnąć. - Uśmiechnęłam się nieco blado. - Wrócę... - Przez chwilę stał niezdecydowany. - Miron, idź do dziadka, ja spróbuję się przespać. Skinął głową i poczekał, aż wejdę za próg. Dopiero wtedy zawrócił i przywołał dorożkę. Stłumiłam w sobie niepokój. Coś w zachowaniu Mirona i minie, z jaką czytał liścik od Lucyfera, było jak zwiastowanie kłopotów, które wcześniej czy później, a raczej wcześniej spadną nam na głowę. Wysoki hol z podłogą w dwóch odcieniach czerwonego marmuru był przyjemnie chłodny. Zdziwiłam się, że nikt nie wyszedł na dźwięk otwieranych drzwi. Służba, która zwykle się gdzieś kręciła, teraz zniknęła. Wdrapałam się po schodach na piętro, prosto do sypialni, którą mi przydzielono. Byłam zbyt zmęczona, by zrobić cokolwiek poza rzuceniem się z głuchym stęknięciem na łóżko. Rozebranie się przekraczało w tej chwili moje możliwości. Rozpięłam tylko kaburę z glockiem, który zaczął gnieść mi żebra, gdy się położyłam i odpięłam z przedramion noże. Pistolet położyłam po omacku na szafce nocnej, a ostrza wsunęłam pod poduszkę. Sen opadł na mnie zbyt szybko, bym zdążyła jeszcze zdjąć buty.

11 Szelest, na granicy słyszalności, ale wystarczająco głośny, by mnie obudzić mimo zmęczenia. Przetoczyłam się po pościeli, dość szybko, by ostrze wbiło się po rękojeść w pierze poduszki i ugrzęzło w sprężynie materaca. Kopnęłam w kierunku, z którego nastąpił atak, w ciemności nie widząc zbyt wyraźnie napastnika, a tylko cień ruchu wyłapany kątem oka. Ciężki but znalazł coś materialnego, więc nie była to mara. Odruchowo sięgnęłam pod poduszkę i zacisnęłam palce na rękojeści noża, ułamek sekundy przed tym, jak ważące dobrze ponad setkę ciało przygniotło mnie do materaca. Zauważyłam błysk, z całą siłą, jaką miałam, wierzgnęłam i udało mi się wytrącić napastnikowi z dłoni strzykawkę, nim igła dosięgła skóry. Z cichym stuknięciem upadła na dywan. Miałam dość odurzania mnie na co najmniej trzy tysiące lat. Dźgnęłam go nożem w klatkę piersiową i w ramię, zbyt płytko, by zrobić poważną krzywdę, ale miałam cholernie ograniczony zasięg ruchu. Uderzył pięścią w bark tak mocno, że nóż wypadł z bezwładnej dłoni.

Napastnik kolanem docisnął do materaca moje lewe przedramię, wciąż obolałe i ukryte pod bandażem. Krzyknęłam z bólu, niewiele brakowało, by połamał mi obie kości przedramienia jak zapałki. Był cholernie wielki i silny jak tur. Jedną dłonią zdołał objąć całą moją szyję i bezwzględnie nacisnął. Szybciej skruszy mi grdykę, niż udusi, pomyślałam w popłochu, naprężając całe ciało, by go z siebie zrzucić. Nie jestem ułomkiem, ale nawet nie drgnął. Wolną dłonią odnalazłam drugi nóż w pościeli. Zdołałam się zamachnąć i wbić mu ostrze w plecy, tuż pod łopatką, naprawdę głęboko, dwadzieścia centymetrów magicznej stali, po samą rękojeść. Powinien być co najmniej ciężko ranny, ale zachowywał się tak, jakby nie czuł bólu, jak męty na speedzie, których aresztowałam parę razy. Był wśród nich koleś, który szedł na nas z tasakiem jak nakoksowany cyborg, choć dostał trzy postrzały w uda. W facecie nade mną też widziałam tę dziwną i przerażającą niewrażliwość na bodźce. Puścił moją krtań tylko po to, by na odlew uderzyć mnie w twarz, aż ciemne plamki zawirowały mi przed oczami. Nóż w plecach, raptem kilka centymetrów od serca, zdawał się nie robić na nim wrażenia. Napastnik wykręcił mi prawy nadgarstek i docisnął do podłoża kolanem, tak jak wcześniej pogryzioną rękę, więc leżałam ukrzyżowana pod potężnym i górującym nade mną cielskiem. Uśmiechnął się złośliwie, kiedy mnie w pełni unieruchomił, pogłaskał skórę w miejscu, gdzie mógł wyczuć moje szalejące tętno. Nie było w tym cienia czułości. Sekundę później wielkie łapsko zamknął wokół mojej szyi, kciukiem naciskał na obojczyk i nie zdziwiłabym się, gdyby zdołał go nim złamać.

Panika narastała we mnie żrącą falą z każdą sekundą, kiedy odcinał mi dopływ tlenu. Próbowałam po zapachu rozpoznać, z kim mam do czynienia, bo naprawdę przydałyby mi się wiedza o jakichś słabych punktach, które przecież musiał mieć, ale pachniał dziwnie, ostrymi przyprawami, curry albo czymś innym azjatyckim. Nachylił się, w ciemności zamajaczyły mi płonące naprzeciw mojej twarzy żółtawo-pomarańczowe tęczówki. Nikt, kogo znałam, nie miał takich oczu. Ale domyślałam się w przybliżeniu, kim jest. Nie miałam szans, niemal ludzka wiedźma przeciw demonowi. Potrzebowałam kawalerii. Nagły błysk zapalanej lampy sprawił, że zamrugałam. Kawaleria jednak nie nadeszła. To mój napastnik pstryknął włącznikiem lampki nocnej, jakby zależało mu na tym, by widzieć, kiedy mnie zabije. Albo chciał, bym to ja widziała tego, który ze mną skończy. Jedną ręką przytrzymywał mnie, drugą szukał czegoś w tylnej kieszeni spodni. Noża? Pistoletu? Nie miałam ochoty sprawdzać. Zanim znów odciął mi powietrze i zmiażdżył na dobre krtań, pchnęłam w niego mocą, wszystkim, co miałam. Ale było jej niewiele... Wciąż nie odbudowałam się po ataku, rytuale i zaklęciu drenującym. Jechałam na rezerwach, które dał mi Baal, za słaba, by zrobić krzywdę napastnikowi. Wzdrygnął się, ale wyglądał raczej na rozjuszonego niż cierpiącego. Cholera! Nachylił się nisko, wbijając intensywne spojrzenie w moje oczy, jakby próbował mnie zahipnotyzować. Przynajmniej tak podejrzewałam, widząc wirujące w jego źrenicach żółte kręgi. Nie działało, przynajmniej nie na mnie.

Dobra, naprawdę czas na kawalerię, pomyślałam desperacko, gdy błysk tęczówek i wir kręgów nabierały intensywności, a kropla potu spłynęła mu po nosie i skapnęła na moje usta, paląc jak wrzątek. Sięgnęłam po wilczycę, pozwalając jej wyrwać się spod kontroli. Rzuciła się energicznie, moje widzenie zmieniło się w monochromatyczne, zęby wgryzły się w miękkie ciało policzka, który był w moim zasięgu, skoro demon wciąż się pochylał i robił te swoje gówno warte czary-mary. Szarpnęłam głową, rozrywając mocniej skórę i mięsień. Gorzka i gorąca krew zalała mi usta i ostre kły. Wbiłam mu palce we wrażliwe miejsce pod kolanem, a jednocześnie kopnęłam go swoim w plecy, prawie trafiając w rękojeść noża. Drgnął, ale nie puścił. Walczyłam ze wszystkich sił, brodę dociskałam do mostka, nie dopuszczając, by znów zaczął mnie dusić. Czułam, że wilczyca próbuje sięgać po energię stada, ale nie czułam moich wilków. Byłam w piekle, za daleko, by udało się coś, co już raz uratowało mi życie. Fany tym razem nie uznała za właściwe się pojawić. Gdzie są bogowie, kiedy ich potrzebujesz?! Nie miałam wielkich szans. Był solidnym, dwumetrowym demonem, ważącym jakieś czterdzieści kilo więcej niż ja. Wpatrywałam się w płonące żółtawym blaskiem oczy, ostre rysy wyraźnie nawiązujące do azjatyckich korzeni, ciemną cerę i sztywne, ciemne włosy obcięte krótko, poza trzema warkoczykami na skroni. Zapamiętywałam go. jeśli mnie zabije, nawiedzę Witkacego i wszystko mu opowiem, a wtedy pomszczą mnie i usmażą jego tyłek. Nikła pociecha. Nie wiem, czy to wilczyca podjęła decyzję i spuściła demona ze smyczy, czy wyrwał jej się i przejął ini-

cjatywę, nim dam się zabić, unicestwiając jego szanse na przetrwanie. Demoniczny bękart nie ociągał się przesadnie i zaczął działać. Byłam równie zaskoczona jak napastnik, kiedy oleista mgła zaczęła przesączać się przez pory mojej skóry, oblepiając go i formując wokół nas chmurę czerni. Mgła gęstniała, iskry magii przebiegały frenetycznie w powietrzu. Z moich ust wypływały słowa zaklęcia, których nie znałam, w języku, którym nie władałam. Demon był u sterów i cokolwiek zrobił, było skuteczne, bo napastnik wyglądał, jakby zderzył się ze ścianą. Opadł na łóżko, sztywny jak przydrożny pal, posiniały i obezwładniony. Nie miał już władzy w rękach, więc wyślizgnęłam się z jego uchwytu i spod cielska, które choć wciąż ciężkie, już mnie nie przytrzymywało. Usiadłam na krawędzi łóżka i przez chwilę w otępieniu przyglądałam się powalonemu facetowi. Czarna, oleista mgła wciąż obklejała go i unosiła się nad jego ciałem, jakby pilnowała, by nie podniósł łba. Nie mogłam zmusić się do tego, by go dotknąć i sprawdzić puls. Wstałam na drżących nogach. Podniosłam z podłogi nóż - drugi wciąż wbity był w plecy napastnika. Znajomy ciężar w dłoni uspokajał mnie, oddychałam już prawie normalnie, choć serce wciąż szalało. Prawie nadepnęłam na małą strzykawkę z odsłoniętą igłą. Odłożyłam ją na szafkę. Strzykawka w rękach faceta, który mógł mnie udusić w mniej niż minutę, była złym sygnałem. Coś mi mówiło, że zawierała neurotoksynę, którą aż za dobrze poznałam w niewoli u żmija. Nagły skurcz sprawił, że pobiegłam do łazienki i zwymiotowałam do muszli wszystko, co jeszcze mia-

łam w żołądku, głównie kwas. Małe zwycięstwo, zdążyłam zrobić to w warunkach kontrolowanych. Podejrzewałam, że gospodyni Baala łatwiej przełknie zakrwawioną pościel i potencjalnego trupa w łóżku niż zarzygany dywan. Umyłam twarz i szyję, lepkie od zastygającej krwi i wymiocin. Ciężko dysząc, oparłam się o białą umywalkę. Z lustra spoglądało na mnie przeraźliwie blade dziewczę z wykwitającym na policzku siniakiem wielkości Brazylii i pęknięciem na dolnej wardze, które piekło teraz podrażnione kwasem żołądkowym. Na szyi krwistoczerwone odciski dłoni napastnika dowodziły, że było blisko. Ściągnęłam koszulkę, na której plam krwi było więcej i wepchnęłam do kosza na śmieci. Może by i zeszło w praniu, ale nie chciałam nosić czegoś, co mogło nasiąknąć nie tylko posoką, ale i magią demona. Tamtego czy mojego. Ściągnęłam bandaż i przemyłam ranę, która otworzyła się po nacisku napastnika. Nie wyglądała jakoś szczególnie źle, ale zdezynfekowałam ją dokładnie, obłożyłam nową porcją zielonkawej pasty i z pomocą plastra, którym przykleiłam koniec bandaża do skóry, owinęłam ramię czystym opatrunkiem. Prawie profesjonalnie, pomagając sobie zębami, zawiązałam supełek, by bandaż się nie zsuwał. Było kilka aspektów ataku, które były co najmniej podejrzane i niepokojące. Po pierwsze nie byliśmy szczególnie cicho, a nikt się nie pojawił. Czy rezydencja Baala była całkiem opuszczona? Takie sprawiała wrażenie. A jeśli tak, dlaczego? Jak napastnik dostał się do środka? Baal ma lekką paranoję na punkcie zabezpieczeń, nie ufa do końca nawet zaufanym przykład Asa był

znamienny, ręczył za niego, ale nie pozwolił mu się teleportować bezpośrednio do gabinetu. A jednak zamachowiec wkroczył do jego domu przez nikogo nie niepokojony. Nazwijcie mnie paranoiczką, ale to wyglądało na robotę kogoś z wewnątrz. Napastnik musiał mieć wspólnika, który nie tylko pomógł mu obejść zabezpieczenia, ale też nieźle wybrał moment. Odkąd jestem w piekle to była dosłownie, pierwsza sytuacja, kiedy zostałam sama. Bez Mirona, bez Anioła Stróża, bez Baala czy przylepionego do mnie wiązaniem Asa. Ktoś musiał o tym wiedzieć i powiadomić demona zamętu zainteresowanego randką sam na sam. Tu pojawia się kolejne istotne pytanie: gdzie był Baal i As? Na sam koniec zostawiłam sobie kawałek o moim demonicznym lokatorze. Czarna, oleista mgła. Słyszałam kiedyś opowieść o takich jak on. To były przerażająco krwawe opowieści o bestiach, a Leon, twardy generał piekielnych zastępów, wzdrygał się, kiedy o nich mówił. I niechętnie przyznawał, że uratowały życie wszystkim zwolennikom Luca w czasie rebelii. Nosiłam w sobie jedno z najpotężniejszych stworzeń w piekle. Ale nie czułam się w tym momencie inaczej niż godzinę temu, kiedy jeszcze o tym nie wiedziałam. Demon, choć niewątpliwie wyzwolony od wilczej kontroli, nie wydawał się dążyć do pożarcia mojej duszy, nie ranił mnie, nie próbował zdominować. Jakby skulił się w kąciku i znów czekał na swój moment. To miało naprawdę niewiele sensu. Westchnęłam ciężko. Byłam krok bliżej skutecznych egzorcyzmów, wiedząc, z jakiej rodziny pochodzi mój lokator, ale nie mogłam uczciwie nie przyznać, że gdyby nie on, już bym nie żyła. Coś mi nie pasowało

w tej całej historii i póki nie znajdę odpowiedzi na kilka pytań, nie zdołam zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. Wróciłam do pokoju. Czarna mgła oblepiła ciało zamachowca ciasno jak kokon. Wydawała się teraz całkiem materialna, ciało stałe, nie gaz. Wolałam się nie zastanawiać, jakim cudem to coś wydobyło się ze mnie i czy zamierza powrócić. Liczyło się tylko to, że najwyraźniej zajęło się zamachowcem. Nie wyglądał na kogoś, kto zaraz się ulotni. Cóż, nie zamierzałam czekać na jego kumpli, ciekawych, jak postępuje robota. Było tylko jedno miejsce, w którym mogłam czuć się wystarczająco bezpiecznie. Założyłam czystą parę spodni i koszulę, podejrzewając, że jeśli moi przyjaciele zobaczą mnie w zakrwawionych ubraniach, najpierw padną głowy, potem pytania. Przymocowałam z powrotem do przedramion kabury na noże, choć ta na lewym uwierała ciało pod opatrunkiem. Trudno, wolałam trochę pocierpieć uzbrojona, niż umierać w komforcie. Glocka zostawiłam na szafce. W piekle nie było zbyt wiele stworzeń, którym pojedyncza kula zrobiłaby krzywdę. Poza mną nie przychodził mi na myśl nikt. Wyciągnęłam z torby i przypięłam do pasa pochwę z mieczem z anielskiej stali, zdejmując z nich zaklęcie czyniące ich niewidzialnymi dla osób postronnych. Zwykle wolałam, by ludzie nie wiedzieli, że paraduję uzbrojona jak asasyn, ale tu nie miało to znaczenia. Może już sam widok tego miecza odsunie paru idiotów poza jego zasięg. Jeśli nie, nie zawaham się go użyć. Moja relacja z mieczem była dość skomplikowana.

Owszem, gęba mi się uśmiechała na widok białej broni i wolałam ją od palnej, która w magicznym świecie miała tendencję do zawodzenia, to jednak zwykle byłam dziewczyną z dwudziestego pierwszego wieku, dla której do niedawna myśl o noszeniu przy boku miecza, poza wyjątkowymi okolicznościami, była nieco krępująca i pachniała dziwactwem. Moi wampirzy synowie i Leon nie potrafili tego zrozumieć, ale dla nich posiadanie szpady czy miecza było czymś normalnym, wychowywali się w czasach, kiedy nawet wśród ludzi białą broń traktowano jako podstawowy element ekwipunku i garderoby, istotniejszy niż, dajmy na to, majtki, bo bez nich można się było obejść. Wciąż daleko mi było do ich postawy, ale wydarzenia ostatnich miesięcy sprawiły, że coraz częściej czułam potrzebę, by miecz był w zasięgu ręki. Nosiłam go w Trójprzymierzu, kiedy ktoś czyhał na życie członków stada i gniazda, o moim nie wspominając, czy wtedy, kiedy wieść gminna mówiła, że Rafael zamierza sobie z mojej głowy zrobić przycisk do papieru. Miałam go jednak dopiero od grudnia, nie stał się jeszcze moim przedłużeniem jak nóż, bez którego faktycznie się nie ruszam. Ostatnie dwa, może trzy miesiące były tak spokojne, że znów obrosłam w poczucie bezpieczeństwa i częściej zostawiałam go w mieszkaniu. Wychodząc do Torunia na spotkanie z Bogną, nawet nie pomyślałam, by zabrać ze sobą miecz, choć mogłam go łatwo ukryć przed spojrzeniem ludzi. (Musiałam tylko pamiętać, by nie zatrzasnąć na nim drzwi. Tak, wiem to z doświadczenia). Nie zabrałam go, bo nie sądziłam, że może być mi potrzebny. Nie w realnym świecie. Joachim spojrzałby na mnie spod uniesionej sceptycznie

brwi i powiedziałby: „Tylko w jednej sytuacji możesz zakładać, że nie sięgniesz po inny miecz niż ten, co masz go z przyrodzenia, a i wtedy pilnuj, żeby był przy łóżku, w zasięgu ręki". Potem dodałby, że skoro nie mam „miecza z przyrodzenia" jako kobieta, lepiej, bym się nie rozstawała z żelastwem. Miły chłopiec i ma rację. Kto wie czy zdołaliby mnie porwać, gdybym miała przy sobie sprawdzony kawał stali. Przynajmniej tak chciałam myśleć, nie skupiając się na zastrzyku, przewadze złego na jednego i miedzianej obręczy blokującej magię. Teraz z pewnością nie zamierzałam nigdzie się bez niego ruszać, jak długo dupy wszystkich wrogów nie zgniją w karcerze. Gabinet Baala był jedynym w stu procentach bezpiecznym miejscem w okolicy - paranoiczny właściciel założył cholernie mocne zaklęcia ochronne, które nawet zaufanym demonom nie pozwalały teleportować się do i z gabinetu. Było wprawdzie ryzyko, że skoro nie ma go w środku, ja też się tam nie dostanę, ale lepiej spróbować, niż zakładać niepowodzenie. Nie wiedziałam, kiedy Baal wróci, a nie miałam ochoty na starcie z kolejnymi demonami. Już pięć metrów od drzwi wyraźnie wyczuwałam napięcie ochronnego kręgu, ale nie był wobec mnie agresywny. Przynajmniej na razie. Moja wiara w Baala była uzasadniona albo za chwilę pokarze mnie za moją naiwność. Dotknęłam klamki, a ta ustąpiła pod lekkim naciskiem. Weszłam, czując łaskotanie magii na skórze.

Krąg był potężny, ale uwzględniał moje prawo do wejścia tutaj. OK, to też zostawia mnie z kilkoma pytaniami. Kiedy Baal go ustawił? Skąd założenie, że w ogóle będę u niego gościem, skoro przedwczoraj nawet nie wiedziałam, gdzie mieszka? Kto oprócz mnie i jego jest uwzględniony w zaklęciu? Skąd we mnie pewność, że nikt lub jakieś skrajne wyjątki? Baal naprawdę był paranoikiem, więc jakim cudem tak wiele w nim zaufania do mojej osoby? I o co właściwie mu chodziło, kiedy ogłaszał mnie oblubienicą? Bo z każdą chwilą mniej wierzyłam w to, że zrobił to tylko po to, by rozbuchać zazdrość obrażonego na mnie diabła. Bywałam naiwna w ocenie sytuacji, ale nie aż tak. Owszem, przyjęłam takie tłumaczenie, ale tylko dlatego, że wiedziałam, że nic więcej z niego nie wyduszę, a czas był tak trudny, że nie potrzebowałam jeszcze jednej awantury. Wszyscy powtarzali mi, że Karmazynowy Książę nie robi nic bez powodu, jakie więc były powody wyróżnienia, którym mnie obdarzył? Gabinet bez Baala wydawał się większy, pusty i nieco przytłaczający. Podeszłam do regałów z książkami. Szybko przebiegając wzrokiem po grzbietach, odkryłam porządek zbiorów i dość sprawnie znalazłam kilka tomów, które powinnam w obecnej sytuacji znać na pamięć i cytować wyrwana ze snu w środku nocy. Usiadłam na skórzanym fotelu, dość rozłożystym, bym nawet ja, przy moim słusznym wzroście, mogła się na nim zwinąć w kłębek i poczuć jak mała dziewczynka. Zapas książek i nóż położyłam na parapecie, w zasięgu ręki. Światło, które wpadało przez okno, było jeszcze wystarczające, by przy nim czytać, nawet ręcznie zapisany

wolumin czy stronice zadrukowane ozdobną czcionką ręcznej prasy. Zaczęłam od prostej lektury - „Leksykonu stworzeń ciemności", książki, którą znałabym, gdybym przykładała się do szkolenia - była na liście lektur uzupełniających, a ja, cóż, jak spory procent studenckiej braci, słowo „uzupełniający" interpretowałam jako „nie musisz czytać, chyba że naprawdę nie masz co zrobić z czasem", a ja zwykle miałam co z nim robić. Odszukałam rozdziały dotyczące demonów, ich podział na klasy i rodziny. Przebiegałam wzrokiem tekst, ze zdziwieniem orientując się, że wiem całkiem sporo. Jednak Szatański Pierwiosnek, sala treningowa w Otchłani i tajne pogawędki z Baalem okazały się całkiem przydatne. Wiedziałam, na czym polegają gradacje klas i czego spodziewać się po demonie szóstej klasy (jak żmij), a czego po dziewiątce czy dziesiątce. Zaskoczyło mnie za to, że As najpewniej musiał być dziewiątką, skoro ósemki zwykle nie posiadają umiejętności teleportacji. Stary As dobrze się maskował. Niby luzak, bumelant, który włóczy się to tu, to tam, ciągnąc za sobą reputację złego chłopca i kłopotów, a tymczasem był wysoko w hierarchii wywiadu Karmazynowego Księcia, co samo w sobie było najwyższą rekomendacją. Cieszył się w dużym stopniu zaufaniem Baala. Nie absolutnym, skoro krąg nie dopuszczał do teleportacji, ale dość, by Baal powierzył mu tajną misję i moje bezpieczeństwo bez wahania. Było w nim coś niepokojącego i jednocześnie coś innego, co sprawiało, że miało się ochotę mieć go w pobliżu. Naprawdę lubiłam nasze sparingi - nie nudził się, nie lu-zował, pozostawał wyzwaniem, choć po tylu miesiącach znaliśmy już niejedną swoją sztuczkę. Teraz, wiedząc,

że pracuje dla Baala, zaczęłam się zastanawiać, ile było przypadku w tym, że był w Otchłani tamtego dnia i jako jedyny zgodził się ze mną trenować, i kontynuował to, choć zagrożenie ze strony Rafaela minęło. Czy to Baal go wtedy wysłał? A może znów nie doceniam Asa? Co, jeśli As jest bardziej jak Nisim niż Miron? Nie tyle luzak, co jednoosobowa agencja wywiadowcza? Wiedział, że Baal ogłosił mnie przyjaciółką (inna rzecz, jako zaufany Baala mógł wiedzieć o zamachu na niego, ale czy znał moją rolę w udaremnieniu spisku?), mógł wiedzieć o mnie dość, by uznać za właściwe trzymanie się na tyle blisko, by wiedzieć jeszcze więcej. Nie zdziwiłabym się, gdyby wiedział. Nie żyjesz tak długo w samym oku cyklonu, jeśli nie wiesz, z której strony wiatr wieje. Im więcej czytałam, tym więcej rzeczy dotyczących Asa wydawało mi się wartych wyjaśnienia. Poszczególne rozdziały o rodzinach demonicznych przeczytałam z większą uwagą. Dotąd miałam kontakt tylko z demonami pokus i kilkoma przedstawicielami demonów gniewu, które w Otchłani wypacały testosteron lub w Szatańskim popijały siarkę, z marsem na czole. Ale znów wracamy do Asa i tego, czy słusznie założyłam, że był demonem gniewu? Znałam go od pól roku, dwa, trzy razy w tygodniu, czasem częściej, spotykaliśmy się w sparingach, walczyliśmy dość ostro, a on nigdy, absolutnie nigdy nie stracił nad sobą panowania. Tymczasem wedle leksykonu nie sposób było utrzymać ich temperament w ryzach. Planowanie długoterminowe, przebiegłość czy spryt też ustępowały sile i furii. Nie, im więcej czytałam, tym bardziej powątpiewałam, aby był demonem gniewu. Raczej miał w sobie coś z demo

na zamętu, choć nie nosił trzech warkoczyków na skroni czy tatuażu z trzech gwiazdek na kości policzkowej. Mogłam sobie wmawiać, że analizowanie Asa było mi potrzebne, skoro miał stać krok za mną, zanim to wszystko się skończy, a wciąż gdzieś tkwiło we mnie ziarno niepewności, po plotkach, których nasłuchałam się w ostatnim czasie. Ale było coś więcej - byłam go ciekawa. As był skrytym bękartem, nie wychylał się, pokazywał światu twarz luzaka, a ja wiedziałam, że głębiej jest coś więcej. Poza tym im dłużej się nad tym zastanawiałam, tym bardziej odwlekałam konieczność przewrócenia strony i przeczytania rozdziału poświęconego demonom z rodziny bestii, której nosicielką najprawdopodobniej byłam, co bardzo niechętnie musiałam przed sobą przyznać. Zapaliłam lampę, kiedy zmrok zaczął utrudniać mi czytanie. Przy okazji nalałam sobie whiskey w szklaneczkę z grubego szkła (w barku, niestety, były same „męskie" alkohole, nic lekkiego i owocowego). Wypiłam duży łyk, nim zmierzyłam się ze swoim strachem i obróciłam stronę. Bestie to straszaki nawet wśród innych demonów, ze względu na surową i potężną magię, którą władały. Pod pewnymi względami były naprawdę niezwykłym reliktem i zagwozdką. Stanowiły najmniej liczną rodzinę, ale liczono się z nimi. Nie wiem, na ile leksykon przytaczał legendę, a na ile wiarygodne było to, że wymarły i zostały odrodzone dwa tysiące lat temu, a wróciły w potędze innym demonom już niedostępnej, znając magię sprzed tysięcy lat. Dwa tysiące lat to na oko czas, kiedy Baal objął demoniczny krąg. Czy to on przywrócił bestie do życia? To wyjaśniałoby ich lojalność, która była, wedle

Luca, niezaprzeczalna. Były więc w jakimś sensie wykopaliskami z czasów, kiedy stworzenia ciemności były potężniejsze i bardziej mroczne. Zamarłam, czytając dalszy akapit... Ręce zaczęły mi się trząść, kiedy przebiegałam wzrokiem kolejne słowa. Wyglądało to źle, naprawdę, cholernie źle. Maleńkie światełko w tunelu, nadzieja na to, że to wszystko skończy się dobrze, było coraz mniej widoczne. Magia bestii była przewrotna i potężna. Dość, by zwykły egzorcyzm był nieskuteczny. Dość, by próba egzorcyzmu bez zgody demona rokowała źle. Śmiertelnie nieprzyjemnie. Dla mnie. Jak przekonać demona, że lepiej mu będzie w pieczęci, a nie w moich trzewiach, skoro już samo czytanie 0 egzorcyzmach niepokoiło go, przyspieszał moje tętno 1 napierał wściekły na żebra. Bestie nienawidziły pieczęci, bo były w nich uwięzione przez tysiąclecia. Na plus bestii dawałam to, że nie miały w zwyczaju konsumować duszy ofiary. Wydaje się, że pod wieloma względami naprawdę były podobne do wilczego munina, stanowiąc jakby drugą tożsamość istoty noszącej w sobie dwie dusze, jedną własną, jedną na poły zwierzęcą, demoniczną. Nie oznaczało to, że chciałabym, aby został ze mną na stałe. Miałam dość metafizycznego bałaganu w mojej tożsamości. A bestia to nie jest coś, z czym łatwo się żyje. Plus moja wilczyca szczerze go nie lubiła, jej zapał w trzymaniu go na smyczy nie wynikał tylko z miłości do mnie. Była drapieżnikiem i pilnowała swojego terytorium, a bestia był konkurencyjnym drapieżnikiem. Coś mi mówi, że między nimi nie dojdzie do rozejmu - dziś wilczyca pozwoliła mu wyrwać się z kagańca tylko dlatego, że całej naszej trójce groziła dość kategoryczna anihilacja.

Dalszą lekturę przerwał mi porządny hałas, coś między tornadem a Katią rzucającą kolejnego chłopaka. To znaczy nie słyszałam brzęku oręża czy strzałów, ale podniesione głosy i niezmierzone pokłady frustracji. Przez chwilę zawahałam się. Nazwijcie to paranoją, ale parę godzin po zamachu na mnie chyba mam prawo być przeczulona? Podeszłam ostrożnie do drzwi, nasłuchując. Demony pokus potrafiły przyjmować kształt, który wzbudzi w tobie największą żądzę, demony zamętu potrafiły przybierać postać zagubionego na wrzosowiskach dziecka tylko po to, by cię podejść, zmylić czujność - przed chwilą o tym wszystkim czytałam. Nasłuchiwałam, czekając, aż będę miała pewność, że to naprawdę As i Baal się awanturują, a nie koledzy śpiącej królewny z mojego łóżka próbują wywabić mnie z jedynego bezpiecznego miejsca w domu. Po chwili nie miałam wątpliwości - słownictwo Asa znałam dość dobrze, także przekleństwa, którymi obdarzał mnie, kiedy złośliwie klepałam go płazem po tyłku, kiedy był zbyt wolny lub roztargniony. Plus Baal wydzierający się na niego za to, że zostawił mnie w łapach archaniołów i egzorcysty i osobiście odpowiada za moje zniknięcie. Jeszcze chwila, a As będzie niższy o dobre trzydzieści centymetrów, a głowa to organ, który odrasta najrzadziej. Pchnęłam drzwi i wyszłam na korytarz, ściskając w dłoni obnażony miecz. Przez barierkę schodów widziałam ich na dole, na holu, przy drzwiach wejściowych. Nie zauważyli mnie, zbyt zajęci awanturą. - Hej, jestem tutaj - zawołałam, wychylając się zza barierki. Umilkli nagle, zadarli głowy jak na komendę, skojarzenie z pieskami było natychmiastowe. Zaśmiałabym się, gdyby nie widok ich prawdziwie wkurzonych min.

- Gdzie byłaś? - wycedził As. - Na górze. - A gdzie dokładnie na górze? - jego głos był wciąż nabrzmiały złością. - Teraz? W gabinecie Baala, wcześniej w swojej sypialni, ale zaszły pewne okoliczności. Gdzie się wszyscy podziali? Wróciłam i dom był całkiem opuszczony. As przewrócił oczami. - Nieprzewidziane okoliczności? Takie jak demon porażony i spętany w twoim pokrwawionym łóżku? - Tak jakby. Nagle zbladłam, uświadamiając sobie, jak to wyglądało. Szukają mnie i znajdują pobojowisko, prawie trupa, w cholerę krwi, a mnie nigdzie nie ma. - Czy oprócz ciała w mojej sypialni są jeszcze jakieś? Wciąż nie rozumiałam, czemu nie pojawił się nikt ze służby. - Byli uwięzieni w jednym ze wzmocnionych pokoi, znaleźliśmy ich, szukając ciebie - powiedział Baal, a jego głos był dziwnie płaski, jakby powściągał wszystkie emocje razem, by nie pokazać tych, którym nie chciał dać upustu. Pokiwałam głową. Wszystko wyglądało coraz bardziej brzydko i zdecydowanie wskazywało na kogoś z zaufanego kręgu. As spojrzał na Baala i rzucił: - Sam widzisz, że to jej zniknięcie to nie moja wina! Tej kobiety zwyczajnie nie da się upilnować! - Gdybyś jej nie spuszczał z oka, nie musielibyśmy jej szukać! - Baal napierał na demona wściekłą mocą. -Nie powinieneś jej zostawiać samej, i to z egzorcystą! - Przecież byli tam archaniołowie!

- Co zmienia sytuację raczej na gorsze niż na lepsze, zostawiłeś ją bez ochrony na święconej ziemi, z egzorcystą i bandą archaniołów. Naprawdę nie wiesz, jak to się mogło skończyć? - Baal mówił coraz ciszej, osiągając coraz bardziej złowieszczy efekt. OK, punkt dla Asa, nie powinnam go nawet prosić, by zbliżył się do kościoła. Choć mógł jak grzeczny chłopiec poczekać na zewnątrz i zabrać mnie z powrotem, gdy spotkanie się skończyło, oszczędziłoby mi to tłuczenia się dorożką. Ale zachowanie Baala wymykało się nieco skali. Zaczęłam schodzić po schodkach, przytrzymując się poręczy i uderzając odruchowo płazem miecza o udo. - Stało się coś złego? - Szukaliśmy cię. Kilka godzin temu, niedługo po tym, jak wróciłem, przyszedł bardzo niepokojący meldunek. Musieliśmy interweniować. Na miejscu okazało się, że to była zmyłka, ktoś chciał nas odciągnąć od domu. Wróciliśmy. Nie mogłem cię namierzyć mimo więzi. Dom był pusty, nie było cię w pokoju, który wyglądał, jak wyglądał, i jeszcze ten trup... Baal się obawiał, że ktoś zdołał się dostać do domu i cię porwano - As starał się mówić spokojnie, świadom, że Baal jest na granicy, ja też wyczuwałam napięcie aury i nie byłam pewna, czego się spodziewać. Mowa jego ciała świadczyła o podporządkowaniu, ramiona zgarbione, czoło nisko, odsłonięte dłonie, unikanie patrzenia bezpośrednio w oczy. Posłał mi desperackie spojrzenie. Możliwe, że przeceniał moje możliwości wpływu na Księcia Demonów. - Myślę, że musimy porozmawiać na osobności -dodałam, pamiętając o swojej teorii, że zamachowiec

współpracował z kimś ze środka. - Wydarzyło się bardzo wiele i powinniście wszystko wiedzieć. Nie ma powodów do wielkich awantur, Baal, nic mi nie jest. Nie dogadaliśmy się z Asem, ale to nie jego wina. I tam akurat nic mi nie groziło. Problemy zaczęły się, gdy wróciłam do twojego domu. Przeskoczył po dwa stopnie i po chwili był na podeście obok mnie. Ujął moją twarz i przez chwilę spoglądał na obrażenia, oczy lśniły mu żywą czerwienią. - Hej, tamten wygląda dużo gorzej, słowo. -Uśmiechnęłam się i poklepałam go po piersi. Przymknął powieki, westchnął głośno i parsknął śmiechem. Może jednak potrafiłam rozbroić napady jego złego humoru. As za plecami Baala pokazał mi uniesiony w górę kciuk. Ile było w nim prawdziwego strachu przed swoim księciem, a ile był to pokaz uległości, jaki widywałam w świecie wilków? * Ciało było w takim stanie, w jakim je zostawiłam. - Wolałabym, żeby nikt nie słyszał naszej rozmowy. Więc albo zostawiamy gadanie na później w gabinecie, albo załóżcie krąg na pokój - powiedziałam cicho. - Zaraz zobaczymy, co nam wyśpiewa nasz ptaszek. - On żyje? - As nachylił się nad ciałem w czarnym kokonie. - Jeśli nie wykrwawił się od ciosów nożem, to żyje. Baal w trzydzieści sekund zbudował krąg, który mnie zająłby co najmniej godzinę. Miło mieć potęgę po

swojej stronie. Co przypomniało mi, że będę musiała odbudować energię, jeśli nie chcę wypalić się do cna. - Podejrzewam, że masz zdrajcę na dworze - oświadczyłam, nie siląc się na delikatność. - Wyjaśnij. - Znów był przyczajonym kłębkiem wściekłości. Z oczu wyzierał mu drapieżnik. Musiałam nauczyć się lepiej obchodzić z Baalem, cholera, codzienne obcowanie z Mironem i jego wybuchowym temperamentem naprawdę niczego mnie nie nauczyło? Zmyliło mnie to, że dotąd ja i Baal nie mieliśmy takich sytuacji. Może pomijając moment, kiedy niechcący go przywołałam i prawie mnie udusił, nie rozpoznając mojego zapachu. Później był to miły, przyjacielski układ, pogaduchy i żarty do poduszki, jakieś prezenciki, śniadanko w Trumnie... A teraz zderzyliśmy się z dużym gównem. Coś mi mówiło, że to moje wmieszanie się w tę sprawę wyprowadzało go z równowagi. Podeszłam naprawdę blisko i objęłam go w pasie, opierając czoło o jego ramię. - Baal, nie winię cię za nic, co mnie spotkało. Nie uważam, żebyś był mi cokolwiek dłużny. Oszczędź więc sobie dramatów sumienia i seansiku samooskarżania, tylko zabierzmy się za robotę, żebyśmy mogli złoić dupę tym, którzy za tym stoją. Nie mam siły na robienie ci terapii za każdym razem, gdy coś się wydarzy, więc potraktuj to jako jednorazowy i ultraskuteczny seans psychoterapeutyczny, po którym nie będziemy wracać do tematu, co? - mówiłam cicho, by As nie podsłuchiwał. - Naprawdę? - Serio, ultraskuteczny. - Naprawdę nie masz do mnie żalu?

- Mam cholerny żal do żmija, wielkiego x-a, BHO, tego kolesia, który okrwawił moje łóżko, do siebie też całkiem spory, ale nie do ciebie. - Wierzyłam w to, co mówiłam, więc i on uwierzył. Widziałam, jak mięśnie jego żuchwy rozluźniają się w chwili, kiedy tak się stało. - Więc zgoda, uznajmy, że terapia właśnie magicznie zadziałała. Uśmiechnął się, a gorący żar przygasł w jego oczach i wyglądał już prawie normalnie. O to „prawie" nie będę się wykłócać, okoliczności go usprawiedliwiały. - Dlaczego uważasz, że mamy zdrajcę? Wyjaśniłam kilka dziwnych zbiegów okoliczności, które czyniły tę sytuację dziwnie dogodną dla zamachowca. - Fałszywy alarm, który wyciągnął was z domu, tylko potwierdza moje podejrzenie. Plus służba, masz tu kilka demonów i co najmniej jedną diablicę, ktoś wiedział, co robi, zamykając ich w bezpiecznym pokoju, w którym ich moce były osłabione. A czy ktoś całkiem obcy wiedziałby, jak to wszystko wykonać? Nigdy nie zostawiacie mnie samej, a tu jeden raz i od razu zamach? Nie kupuję tego. Przyznali mi rację. Niechętnie, ale cóż, miałam ją. - Może odpowiedzią będzie gagatek, którego załatwiłaś powiedział As, podchodząc do leżącego na łóżku zamachowca. - Którego załatwił mój demon, jeśli mamy być precyzyjni mruknęłam. Spojrzeli na mnie z takim wyrazem twarzy, jakbym właśnie przyznała się do romansu z obcym. - Tak, tak, wiem, spodziewaliście się, że będziecie świadkami tego wiekopomnego wydarzenia, ale demon

potrzebował odrobiny prywatności i mocnej stymulacji. Parsknęłam śmiechem, choć to nie wesołość wypełniała mi serce. - Więc? - Jesteście tacy niedomyślni, podpowiem, to nie ja wyczarowałam czarną mgłę, która wciąż więzi zamachowca. - Bestia - warknął As. - Tak, ze wszystkimi tego konsekwencjami. - Jak się czujesz? - zapytał Baal, wyciągając rękę w moim kierunku i głaszcząc mnie delikatnie po karku. - Jak niedoszła ofiara, która ma w sobie kawałek naprawdę paskudnej magii, przeżyję, ale wiecie, co to oznacza. - Egzorcyzmy będą piekłem - powiedział. Wolałabym nie uruchamiać takich pokładów współczucia. Jeśli Karmazynowemu Księciu mięknie głos i serduszko, wiesz, że nie jest dobrze. - Nie chcę o nich myśleć, nie teraz, mamy sporo do zrobienia, zanim dojdzie do rytuału. - Ale jak? Jak to się stało? Jaki sens miało wszczepianie ci bestii? - As miał podobne wątpliwości jak ja. - Wydaje mi się, że odpowiedź na to może nam dać Łazik, jak dojdzie do siebie i zdołamy go przesłuchać. Ale może najpierw zajmiemy się tym tutaj? - Raczysz odplątać go z mgły czy mam go skubać przez pół dnia? - As nie wydawał się zachwycony taką perspektywą, wydaje się, że gdyby to od niego zależało, nie dotknąłby czarnej powłoki kokonu. - Jasne, wszystko, żeby twoje życie było odrobinę bardziej komfortowe...

Łatwo powiedzieć, ale nie miałam pojęcia, jak się jej pozbyć. Jedynym sposobem, jaki przychodził mi na myśl, było poproszenie o interwencję gościa, który ją stworzył. Przymknęłam oczy i usiłowałam przywołać bestię, jak zwykłam to robić z wilczycą. Przez chwilę nie reagował, jakby zdrzemnął się lub nadąsał, ale po kilku sekundach kokon wokół ciała przestał być solidny, znów stawał się półmaterialną mgłą. Jej ciemne, lepkie pasma uniosły się nad ciałem i popłynęły, jakby niesione prądem powietrznym, w moim kierunku. - Tylko nie w usta - jęknęłam, wzdrygając się z obrzydzenia. As parsknął śmiechem. Mgła otoczyła mnie, ale posłusznie nie zbliżała się do twarzy, po prostu wnikała przez ubranie i skórę we mnie, zostawiając na powierzchni tłusty filtr, jakbym nasmarowała się demoniczną oliwką, OK, to było dziwaczne i dość obrzydliwe, ale doceniałam to, że na swój sposób demon współpracował. Zamachowiec nie wyglądał najlepiej. Wprawdzie mój lokator odczynił zaklęcie, które sparaliżowało napastnika, jeszcze zanim otoczyła go mgła, ale rany, które mu zadałam, nie uleczyły się i teraz facet krwawił jak zarzynany prosiak. I nadal był nieprzytomny. As pochylił się nad nim i sprawdził puls. - Żyje, ale ładnie go załatwiłaś. - Nie cackam się z tymi, którzy przychodzą mnie zabić, a kiedy muszę wybierać: ja albo zamachowiec, budzą się we mnie pokłady miłości własnej. Ale gdyby nie bestia, dałby mi radę z łatwością, nie miałam już pola manewru.

As wyciągnął nóż z pleców demona. Krew chlusnęła ciemnym szkarłatem. Podał mi ostrze, które kiedyś ofiarował mi Baal, wytarłam je o kołdrę, która i tak była w opłakanym stanie, i wsunęłam do wolnej kabury na przedramieniu. As przewrócił demona na plecy. Z tej strony też nie wyglądał najlepiej. Ślady na ramieniu, piersi i w okolicach barku krzyczały czerwienią, choć między nami mówiąc, nie były to rany śmiertelne - powinien się uleczyć. Zapytałam, czemu tego nie robi. - Specyfika bestii, oplatając go mgłą, wyciągnął z niego moc. Właśnie dlatego bestie są postrachem. Potrafią sprawić, że przeciwnik staje się niemal ludzki na tyle długo, żeby go wykończyć z łatwością, z jaką zabija się człowieka skonstatował Baal i był wyraźnie dumny z tego, co zrobiłam czy co zrobił mój lokator. Pięknie. As odgarnął zamachowcowi z twarzy warkoczyki i przeklął szpetnie. - Znam go - warknął. Zaczął cucić go uderzeniami w twarz, nieco mocniejszymi, niż było to przyjęte, ale nie miałam zamiaru prosić o łagodne traktowanie jeńca. Coś mi mówiło, że piekło nie podpisało konwencji genewskiej. Kilka sekund później jeniec jęknął z bólu. Jeśli faktycznie leczył się jak człowiek, to co najmniej dwie rany w płucu plus kilka innych stanowiły niezłe wyzwanie dla jego organizmu. - Dla kogo pracujesz? - zapytał As i bez mrugnięcia okiem docisnął ranę na barku, aż na czoło zamachowca wystąpił pot. Otworzył oczy, nie było w nich śladu żółtych kręgów, wyglądały całkiem ludzko, jasnobrązowe, z regularny-

mi źrenicami, teraz rozszerzonymi strachem. Próbował się unieść na łokciu, a widząc Baala, stojącego dwa kroki od łóżka, zaczął się trząść. Bełkotał pod nosem coś niezrozumiałego i zacisnął szczęki, aż ścięgna na szyi napięły się jak rzemienie pod skórą. Usłyszałam cichy trzask szkła. - Cholera jasna! - krzyknęłam i podbiegłam do łóżka. Za późno. W ułamku sekundy dostał drgawek, żółtawa piana wypłynęła mu z ust, a gałki oczne uciekły w głąb oczodołów. Rozwarłam mu palcami zęby, ale było po wszystkim. Wyciągnęłam z jego ust okruch szkła, podając go Baalowi. - Nasz zamachowiec musiał czytać nieco o drugiej wojnie światowej - stwierdziłam - albo znał ją z praktyki. - Cyjanek? - zapytał As, a Baal potwierdził skinieniem głowy. - Musiał mieć kapsułkę w zębie, jak członkowie ruchu oporu, na wypadek wpadki i przesłuchania. Może gdyby nie był w fazie „jestem niemal człowiekiem", mielibyśmy więcej czasu. Wytarłam dłonie w nogawki spodni. - Zostaliśmy z niczym? - Nie do końca - powiedział As - mówiłem, znam go, pracował w gwardii, jego siostra jest tu pokojówką. Nachylił się nad ciałem i skrupulatnie sprawdził kieszenie, także tylne. - Mam coś. - Rozwinął zwitek pergaminu i uważnie studiował znaki zrobione czerwonym atramentem lub krwią, jeśli to było naprawdę brzydkie zaklęcie. Uniósł głowę i spojrzał na mnie pociemniałymi oczami. - On nie przyszedł cię tutaj zabić, Dora.

Podał mi pergamin i odcyfrowałam zaklęcie. Już przy trzecim symbolu poczułam ciarki na plecach. Wszystko jasne, to dlatego miał strzykawkę... Demon nie przyszedł mnie zabić, miał uczynić mnie niewolnikiem, marionetką słuchającą bezwolnie rozkazów. Bogini wie czyich. Odwróciłam się od trupa i usiadłam na podłodze, opierając się plecami o łóżko. Nie mogłam opanować drżenia nóg. As wyszedł z pokoju, zapewne poszedł do pokojówki, zanim połknie swoją kapsułkę z cyjankiem. - Już po wszystkim, Dora - szepnął Baal, siadając przy mnie. - Nie, to dopiero początek. Skoro przysłali go z takim zaklęciem, wiedzą, że coś poszło nie tak, jak planowali, a ja nie jestem posłuszna. Nie potrwa długo, zanim spróbują czegoś znowu. Baal, możesz ostrzec moich przyjaciół? Wysłać ochronę Katii i do szkoły Nisima? - Dlaczego akurat im? - zapytał, pocierając kciukiem mój kark. To było miłe, kojące uczucie. - Bo kiedy żmij mnie torturował, pomyślałam, że mnie nie zna. Gdyby sprawił ból moim bliskim, zgodziłabym się na wszystko. Nie chcę ryzykować, że jednak wpadnie na ten pomysł. Skinął głową i odetchnęłam. Leon, Luc, Miron i Joshua potrafią o siebie zadbać, ale Katia, Nathaniel czy dzieci stanowiły łatwy cel. - Wyślę pewnych ludzi, nie spuszczą ich z oka. Dam znać Leonowi, ostrzeże kogo trzeba. Nie darowałabym sobie, gdyby któremuś z nich coś się stało. Będą marudzić na demonicznych ochroniarzy, miałam pewność, że tak będzie, ale będą bezpieczni.

- Gdzie jest Miron? - zapytał. - U dziadka, coś się z nim dzieje, nie wiem co. - Potarłam oczy, powstrzymując łzy. - Będzie wściekły, kiedy się dowie. - To już się stało i złość nic nam nie pomoże - szepnęłam, chowając twarz w dłoniach. Powinnam wyjść, odbudować wiatrem aurę, wzmocnić się, ale nie miałam siły. Potrzebowałam snu i spokoju, nawet jak dla mnie ostatnie dni były zbyt intensywne. Po dłuższej chwili uniosłam głowę i spojrzałam na Baala z pozornym spokojem. - Wiem, że jestem najgorszym gościem w historii, ale czy mogłabym dostać jakiś niezakrwawiony pokój bez trupa? Jestem potwornie zmęczona.

12 Drzwi skrzypnęły cicho. Uniosłam głowę i przez chwilę wpatrywałam się w ciemność wypełniającą sypialnię. Obrączka na kciuku rozgrzała się lekko, posyłając ciepło aż do kości. - Baal? - zapytałam cicho, sama zdziwiona, jak drżący był mój głos. Jak wiele w nim było napięcia i oczekiwania. - To ja - szepnął. Wciąż go nie widziałam, ale czułam, że zbliża się do łóżka. - Nie możesz spać? - Chyba żadne z nas nie może. Czekałaś na mnie? -Tak. Podłoga skrzypiała pod jego stopami, gdy podchodził coraz bliżej. Po chwili stał już przy łóżku. Widziałam zarys sylwetki. Nie poruszył się, czekając na mój gest. Uniosłam kołdrę, bez słowa zapraszając go, by położył się obok. Westchnął cicho i wsunął się pod nakrycie. Sprężyny łóżka ugięły się pod jego ciężarem. Ciepło promieniowało z jego ciała, otulając mnie miękkim kokonem.

- Czekałem na to, moja mała, tak długo - szepnął z ustami tuż przy moim uchu. Zadrżałam, gdy jego oddech załaskotał moją skórę. Wyciągnęłam rękę, nie chcąc się opierać pokusie dotknięcia go. Chciałam go poczuć, tak desperacko chciałam czuć jego ręce na swoim ciele, jego usta na swoich. Nie zwlekał, jakby czytał w moich myślach. Nachylił się nade mną i pocałował. Delikatnie, ledwie musnął moje wargi. Chciałam więcej. Na Boginię, chciałam wszystkiego, co mógł mi ofiarować. Ciepło obrączki i ciepło ciała leżącego tak blisko doprowadzało mnie do szaleństwa. - Będziesz żałowała, moja słodka? - szeptał tak cicho, że ledwie zrozumiałam. - Między nami nie ma miejsca na żale, Baal, przecież oboje tego chcemy, prawda? Czy może przyszedłeś tu porozmawiać? - zapytałam przekornie, ocierając się udem o jego biodro. Westchnął z wyraźną przyjemnością. - Możemy rozmawiać, jeśli tego ode mnie chcesz. - Chętnie, ale może po, a nie zamiast? - Jesteś czystą, pachnącą wanilią pokusą, mała wiedźmo. A tak długo udawało mi się być nieczułym na twoje wdzięki szepnął w moje usta. - Och, naprawdę? Czy to nie ty całkiem niedawno obiecywałeś, że pokażesz mi, jak niewiele wiem o orgazmach, póki nie poznam ręki mistrza? Jeśli ktoś tu się opierał, to ja, łobuzie. - Już się nie opierasz? - Każda dziewczyna ma swoje limity, jeśli idzie o opór. Jest na to chyba jakiś wzór fizyczny, wiesz, mę-

ski urok pomnożony przez czas, z określoną siłą przyciągania pod kreską. - Wzór, powiadasz? I co? Udało mi się już zredukować niewiadomą? - Cóż, czas bez wątpienia przemawia na twoją korzyść, a twój urok i siła przyciągania pozostawiają mnie niezdolną do dalszego oporu. Zaśmiał się w ten typowy dla niego, grzesznie miły dla ucha sposób. Smukłe palce bezbłędnie znalazły drogę do krawędzi mojej koszulki i wyżej, przez miękką płaszczyznę brzucha do piersi, które aż bolały od potrzeby dotyku. Zapach ozonu, który zawsze mu towarzyszył, nasilił się, jakby za chwilę nad nami miała rozpętać się burza. Maleńkie wyładowania elektryczne łaskotały moją skórę. - Iskrzy między nami - szeptał, obsypując leciutkimi jak muśnięcia skrzydełek motyla pocałunkami moje skronie, policzki, powieki. To było przyjemne, ale zbyt delikatne, by zaspokoić głód, który wypełniał całe moje ciało. Wyczuwałam jego ostrożność, obawę, że zmienię zdanie. Dotykał mnie tak lekko, jakby się bał, że jestem mirażem, który rozwieje się, gdy spróbuje go schwytać. Chciałam odebrać mu ten lęk, chciałam, by zaufał mnie i sobie. Chciałam, by zabrakło między nami miejsca na plany awaryjne, drogi ucieczki i ostrożność. Chciałam go. On chciał mnie. Od jak dawna było to dla nas oczywiste? Zanurzyłam palce w jego włosy i przyciągnęłam głowę tak, że mogłam go pocałować, w pełni wyrażając swoje oczekiwania co do tego, co wydarzy się między nami tej nocy.

- Taka łakoma, taka władcza - szepnął, gdy oderwał się od moich ust. - Skarżysz się? Wolisz, żebym była cichutka i spokojnie skupiła się na odbieraniu? Czy może jesteś ciekaw, co ja mogę dać tobie tej nocy? - Nigdy się nie skarżę, a z pewnością nie na to, co dostaję od ciebie. Daję ci tylko czas na zmianę zdania. Nie chcę, żebyś rano uciekała przede mną albo puściła mi przemowę o tym, jak to nie powinno się wydarzyć to, do czego właśnie zmierzamy. - Baal, gdybyś nie przyszedł, ja przyszłabym do ciebie. - Naprawdę? - Czułam jego czujne spojrzenie na swojej twarzy. - Bez wątpienia. Pamiętasz? Wzór fizyczny. Nie trać energii na wątpliwości. Jesteś tu, ja również, twoje ciało jest jak najsłodszy grzech i czuję, że jesteś tak samo podniecony jak ja. Tu nie ma niewiadomej, Baal. Uśmiechnął się i zaczął mnie całować. Dokładnie tak, jak chciałam, by to robił. Jakbym była mu niezbędna do życia, jakbym tylko ja mogła ugasić jego pragnienie, jakby nic więcej się nie liczyło. Jego zwinny język odnalazł mój, palce muskały stwardniałe sutki, biodrami napierał w tak cholernie zmysłowy sposób, że jęknęłam, wyginając się lekko w łuk, by wzmocnić ten nacisk. Gwałtownym ruchem ściągnął ze mnie koszulkę, moje włosy rozsypały się na poduszce, miękkimi falami opadały na jego ramię. - Taka słodka, taka gorąca - szeptał, obsypując mocnymi pocałunkami moją szyję, obojczyk, zsuwając się przez mostek do piersi.

Zacisnęłam palce na jego ramionach i wygięłam się tak, by wilgotne pocałunki nie ominęły żadnego centymetra mojej skóry. Oddech mi przyśpieszył, pojękiwałam, czując jego zęby na piersiach, zwinne palce po wewnętrznej stronie ud, szorstką pieszczotę włosków ocierających się o moją delikatną skórę. To było dobre, to było lepsze, niż wszystko, co sobie wyobrażałam. Czy nie marzyłam o tym, odkąd zobaczyłam go w swoim śnie, gdy pieścił swoją wiarołomną kochankę? Czy wtedy, stojąc za drewnianym parawanem w jego sypialni, nie fantazjowałam, by zamienić się z nią miejscami, poczuć jego utalentowany język na sobie, wić się pod nim, jak ona, wykrzykiwać jego imię w sufit? Czemu odmawiałam sobie tej przyjemności tak długo? Jak mogłam mu się opierać, gdy odwiedzał mnie w sypialni? Jęknęłam głośniej, czując, dokąd zawędrowały jego palce. O tak, nie myliłam się, Baal był celującym adeptem sztuki miłosnej... Ale nie będę jak tamta kobieta. Nie tylko dlatego, że nie zamierzałam go zabić po wszystkim, ale też dlatego, że nie zamierzałam leżeć na plecach i tylko brać. Nie, Baal zasługiwał na to, by dać mu wszystko, co tylko sprawi mu przyjemność. Wyślizgnęłam się z jego objęć i popchnęłam stanowczo na plecy. Przez chwilę widziałam w jego oczach błysk niepewności, jakby spodziewał się, że rozmyśliłam się lub nie podoba mi się to, co robił. A może wróciło wspomnienie snu, który mu opowiedziałam, o jego kochance, która wykorzystała chwile uniesienia, słabość ciała po seksie, by go związać i wydać katom? Nie, Baalu, mówiły opuszki moich palców, gładząc go po policzku, po wysoko sklepionych kościach policzkowych, zmysłowych ustach, orlim nosie,

nie skrzywdzę cię, nigdy, możesz mi zaufać, jak ja ufałam tobie nawet wtedy, gdy wszystko wskazywało na to, że ufać ci znaczy być idiotką. Znasz mnie, ja znam ciebie. Między nami nie ma miejsca na zdradę i strach. Za to sporo miejsca na miłość. Uśmiechnęłam się czule, gładząc go po piersi. - Pozwól mi - szepnęłam. Odwzajemnił uśmiech, ale w oczach wciąż miał cień niedowierzania. Rozczulił mnie tym i jednocześnie... jak wiele to mówiło o kobietach, które brał do łóżka. Usiadłam mu na biodrach i pozwoliłam, by moje włosy kaskadą opadły na niego, połaskotały, obudziły receptory w jego skórze. Dopiero wtedy zaczęłam go całować. Z pełnym oddaniem i pasją, adoracją, której on mi nie skąpił. Był piękny. Twarde mięśnie okryte miękką, aksamitną skórą w kolorze jasnego karmelu. I równie słodką. Brałam w posiadanie każdy jej centymetr, czując, jak bardzo mu się to podoba, jak gorące staje się jego ciało, jak nagląca stawała się potrzeba wypełniająca jego lędźwie. Ssałam, lizałam, przygryzałam, rozkoszując się sprężystością jego skóry i coraz głośniejszymi jękami wydobywającymi się z jego gardła. Poczucie władzy, jakie mnie wypełniało, gdy widziałam jego zaciśnięte na prześcieradle dłonie, było miłe, ale nie ono było najważniejsze. Czułam, że wypełniam w nim jakąś pustkę, że moje pocałunki doprowadzają go do miejsca, w którym z trudem, ale jednak musi uwierzyć, że można go kochać, wielbić, że jego potrzeby są równie ważne. Spijałam krople potu, gdy tylko pojawiały się na jego szyi, całowałam usta, aż zatracił się całkiem i nie myślał, był już tylko zmysłami oszalałymi z przyjemności.

Wiedziałam dokładnie, kiedy przestał się kontrolować, kiedy runęły mury, które sam sobie ustanowił, chroniące go przed zranieniem, trzymające uczucia na wodzy, a ludzi na dystans. Otworzył się, ufając mi, że go nie zranię. Czerwone tęczówki niemal świeciły wewnętrznym blaskiem. Patrzył mi w oczy, jakby przenikał na wskroś nie tylko moje ciało, ale i duszę. I widziałam w tym spojrzeniu więcej niż pożądanie i adorację, ale i jakąś rozczulającą tkliwość. Niewypowiedziane słowa tłukły się w czaszce. I wiedziałam. A on wiedział, że wiem. Nie pytał, czy odwzajemniam to uczucie. Uśmiechnął się tylko, widać odczytał w moich oczach to, czego potrzebował. Nie walczyliśmy o dominację, ale o równouprawnienie w sprawianiu sobie przyjemności. Nie protestowałam, gdy przekręcił mnie na plecy i znów zawisł nade mną. Objęłam go ciasno i pozwoliłam pchnąć się na krawędź. Spijał mój krzyk, ja wchłonęłam jego. Mokrzy od potu leżeliśmy w zmiętej pościeli, wciąż spleceni w uścisku. To było coś więcej niż seks. Rozumiałam, po co obok zwrotu „uprawiać seks" istnieje czasownik „kochać się". - Nigdy nie było mi tak... - szepnął w moje włosy -jesteś moja, na zawsze, jesteś kawałkiem mnie... - A ty jesteś częścią mnie, Baal. - Uśmiechnęłam się i czubkiem języka obrysowałam jego dolną wargę. Przez chwilę milczeliśmy, jego prawa dłoń leniwie, jakby poza świadomością, kreśliła miękkie kółeczka na moim brzuchu, spiralne wzory wokół pępka. - Chciałbym mieć z tobą dziecko. Nasze dziecko byłoby cudem - szepnął.

- Przez te tysiąclecia życia spłodziłeś ich pewnie setki, Baalu, po co ci kolejne? Skąd ten irytujący skurcz zazdrości? Przecież nie było mnie dwa czy pięć tysięcy lat temu... - Nie mam dzieci. Ani jednego - powiedział głucho. - Umarły? Wtedy, kiedy ty trafiłeś do piekła? -Uniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy, szukając bólu. Był tam tylko smutek i znów echo jakiejś pustki, która łaknęła wypełnienia. - Nie. Nigdy nie miałem dziecka. Nie ty jedna majstrujesz przy płodności, moja mała, byłem bóstwem urodzaju. Nigdy dotąd nie ufałem kobiecie na tyle, żeby dać jej do rąk taką władzę nade mną... Asztar, moja żona, miała osiemdziesięciu ośmiu synów, żaden nie był mój. To jeden z powodów, dla których odeszła. Związała się z innymi bóstwem i urodziła mu kolejne pokolenie bogów. Kobiety odchodzą, miłość wygasa, namiętność powszednieje. Dziecko to coś, co zostaje na zawsze. To narzędzie, którym kobieta może zranić mężczyznę bardziej niż nożem. Ale z tobą mógłbym podjąć to ryzyko. Gdybyśmy mieli dziecko, nawet kiedy znudziłabyś się mną, łączyłoby nas to, że kochamy to samo stworzenie, a kochając je, kochałabyś i tę cząstkę mnie, która złożyła się na jego powstanie. Objęłam go ciasno w pasie, wtulając głowę w zagłębienie mostka. - Nie mogłabym się tobą znudzić, Baal... Nie musimy mieć dziecka, żebym cię kochała, żebyś miał miejsce w moim życiu. - Rozumiem - powiedział cicho. I byłam pewna, że nie rozumiał.

- Baal, nie myśl tak. - Nie dziwię ci się nawet, moja mała... To zbyt... ryzykowne? Moich genów lepiej nie powielać. - Głuptasie, a moje jakie są? Taka rewelacja? Szalona wypadkowa dziwnych zbiegów okoliczności i popapranego dziedzictwa. Przypomnij sobie, jak poplątany jest mój kod genetyczny, czego tam nie ma! Zapewniam cię, że połowa genów, które dziecko miałoby od ciebie, byłaby tą bardziej przewidywalną połową. - Zachichotałam. -I masz rację, nasze dziecko byłoby cudem, byłoby silne, bo nie ma w nas słabości, odważne i żarliwe, bo żadne z nas nie przekazałoby mu instynktu samozachowawczego czy chłodnej głowy, byłoby pewnie piękne, bo twoja uroda powala, a i ja mieszczę się gdzieś w górnym przedziale skali, wysokie i gibkie, z wielkim sercem i ciepłem, nawet jeśli niedostrzegalnym na pierwszy rzut oka... Coś załopotało mi w piersi, kiedy myślałam o tym potencjalnym, a przecież jakoś określonym już dziecku. I pomyślałam, że może szkoda, by taki mężczyzna jak on nie zostawił po sobie potomka, a że na matkę wybrał mnie - było zaszczytem. - Podoba mi się ten pomysł, moja maleńka. -Uśmiechnął się, muskając kciukiem moje wargi. - Nie jest najgorszy, możemy o tym pomyśleć, kiedyś w przyszłości, przecież nie musimy się spieszyć, mamy mnóstwo czasu - powiedziałam cicho, choć w duchu zastanawiałam się, czy to mogłoby się udać. - Całą wieczność. Czy twoje uprzedzenia do ślubów są wciąż aktualne? - Baal, przecież od wielu miesięcy noszę twoją obrączkę, czy widzisz na moich palcach inne?

- Jesteś moja. - A ty mój. - Na wyłączność. - No ja myślę. - Zaśmiałam się cicho. - Przypomnij mi, czemu ci się wcześniej opierałam? - Przez... - Zmarszczył nagle brwi, jakby sobie o czymś przypomniał. Zimny prąd przebiegł mi po kręgosłupie. Nie odsunęliśmy się od siebie, ale jakiś cień zrozumienia spadł na nas i zrobiło mi się zimno, nieznośnie zimno. Zadrżałam. * Usiadłam gwałtownie na łóżku, zaplątując się w wymięte i przepocone prześcieradło. Przez chwilę walczyłam z narastającą paniką, gdy wydawało mi się, że znów jestem związana, ale pęta bawełny puściły. Odgarnęłam z czoła wilgotne kosmyki i starałam się uspokoić galopujące serce. Byłam sama w ciemnym pokoju, w łóżku, wciąż w nocnej koszuli. - Na Boginię - jęknęłam oszołomiona. Czy to tylko sen, czy może snowidzenie? A może zupełnie inny fenomen z krainy Oneiros? Jakaś część mnie czuła, że to przyszło z zewnątrz, że to nie ja stworzyłam ten sen. Był tak... namacalny. Nie mogę powiedzieć: prawdziwy, bo przecież nic takiego się nie wydarzyło, ale... wiarygodny, rzeczywisty? Czy są słowa, które mogłyby opisać to, jaki ślad zostawił we mnie ten sen? Odgarnęłam kołdrę i boso podeszłam do drzwi na taras. Gdy tylko chłodny wiatr owionął moje rozpa-

lone ciało, poczułam, że nie jestem sama. Obsydiano-wa obrączka rozgrzała kciuk. Nie musiałam się rozglądać, z zamkniętymi oczami wiedziałam dokładnie, gdzie jest. Nogi same poniosły mnie w jego stronę. Stał odwrócony do mnie plecami, z dłońmi zapartymi na balustradzie, z ciemnymi włosami przysłaniającymi twarz, zgarbiony jak człowiek, który na barkach dźwiga cały świat. Tak bardzo chciałabym mu pomóc z tym ciężarem. Podeszłam całkiem blisko, nie zareagował, nie odwrócił się. Położyłam mu dłoń na plecach, przez cienki len czując ciepło jego ciała. Jęknął i uniósł głowę. Wystarczyła sekunda, jedno spojrzenie palących czerwonych oczu o zwężonych nienaturalnie źrenicach i zrozumiałam. - Och, Baal - szepnęłam, wyciągając ramiona w jego kierunku. Przywarł do mnie desperacko. Trzymałam go ciasno, zastanawiając się, w co myśmy się wpakowali. - Widziałaś to samo co ja, prawda? Śniłaś ten sam sen? Też mówił szeptem, jakby ta noc nie była do normalnych rozmów, ale właśnie szeptów, cichutkich jęknięć i wyznań, na które nie zdobylibyśmy się w świetle dnia. Tuliłam go i myślałam, jak dziwne było to, że we śnie nawet nie pamiętałam o Mironie. I gdzieś w środku naprawdę chciałam mieć dziecko z Karmazynowym Księciem. Ja, która nawet nie chcę słyszeć o macierzyństwie. Potężna to była magia lub najtajniejsza szufladka podświadomości. Stawiałam na magię i naprawdę chciałam wiedzieć, kto mógłby mi zrobić coś takiego, sięgać do wspomnień, do wiedzy, którą miałam, by zrobić z niej konstrukcję ułudy nie do odróżnienia, zanim się obu-

dzisz. A może i później. Przerażało mnie to, że ktoś miał nade mną taką władzę. Zwłaszcza że potrafił też zrobić coś takiego Baalowi. Otuliłam się kołdrą, chroniąc się przed nocnym chłodem. Zziębnięte stopy wsunęłam pod pośladki. Kto by pomyślał, że akurat w piekle będę się uskarżać na chłód? Czyżby Dante był bliżej prawdy, niż zwykło się sądzić? Nie miałam czasu na spacery, ale kto wie czy nieopodal nie istniało wiecznie zamarznięte jezioro. Oparłam się o wezgłowie łóżka i czekałam, aż Baal zatrzyma się choć na chwilę w swym nerwowym spacerze wokół pokoju. Odbijał się od ścian jak kulka flippera, napędzany niepokojem, przyciemniającym jego aurę do bogatego odcienia burgunda. - Baal, usiądź, w głowie mi się kręci od twojego wydeptywania dywanu. Zatrzymał się i spojrzał na mnie z takim niepokojem, jakby liczył się z moim napadem mdłości. - Siadaj - poklepałam kołdrę obok siebie - przez chwilę wyobraź sobie, że to moje łóżko w Thornie, to samo, które tak chętnie nawiedzałeś bez zaproszenia. Nie martw się, nie rzucę się na ciebie. Nie jestem aż tak napalona i rozdzielam sny i rzeczywistość. Westchnął, ale opadł na materac, wspierając barki na obitym aksamitem wezgłowiu. - A co z moimi hormonami? Jeśli ja, rozpalony tym, co widziałem, czułem we śnie, rzucę się na ciebie? -mruknął przekornie.

- Jasne, bo to właśnie chuć nosiła cię od ściany do ściany parsknęłam. - Świrujesz, Wasza Demoniczna Wysokość, i to nie ułatwia mi życia. Baal, bez ciebie nie poradzę sobie z tym całym zamętem. Nie wiem, czemu ktoś uznał, że warto mnie porwać, zmienić w demona i napuścić na ciebie. Nie wiem, na jak wiele będę musiała pozwolić demonowi we mnie ani co właściwie wydarzyło się dziś w nocy... nigdy nie zetknęłam się z magią tego typu i wierz mi, napędziła mi nie mniej strachu niż tortury. Nie chcę być sama z tym wszystkim, potrzebuję cię. Uniósł głowę i spojrzał na mnie z uwagą. Wydawało się, że nadszedł czas na chociaż kilka ważnych pytań i równie istotnych odpowiedzi. - Naprawdę nawet chwilę nie wierzyłaś, że to ja stoję za tym wszystkim?- zapytał. - Nie. To znaczy próbowali mi to wmówić, byłam odurzona narkotykiem, jadem i bólem, ale nawet w tym stanie mój mózg nie chciał przyjąć tego do wiadomości. Ufam ci, Baal. Choć w tyle głowy cały czas miałam te wszystkie przestrogi... - Tak, domyślam się, co mogłaś o mnie słyszeć -skrzywił się zapracowałem sobie na tę opinię. - Miałeś na to sporo czasu. - Uśmiechnęłam się blado. Przez chwilę milczał, zagryzając dolną wargę, aż w końcu poszukał swoim szkarłatnym spojrzeniem moich oczu i powiedział cicho, jakby wbrew sobie: - Nie jestem przyzwyczajony... - Do rozmowy? - Do szczerej rozmowy... Od dwóch tysięcy lat nie zaufałem nikomu. Nie do końca. Już teraz wiesz o mnie więcej niż którykolwiek z demonów. Boję się, że ta wie-

dza może być niebezpieczna. Mówiąc ci więcej, narażałbym cię jeszcze bardziej. Jesteś taka krucha, powinienem cię chronić... - Baal, niewiedza nie jest ochroną, nigdy nie była. Ale rozumiem. Mam tylko trzydzieści lat, jestem postrzeloną wiedźmą, dość zabawną, żeby ją co jakiś czas odwiedzać. Mnie to może wystarczyć, Baal, ale myślę, że dla ciebie to za mało. Myślę, że potrzebujesz przyjaciela. Nie da się przeżyć, nie ufając nikomu. - Czasem tylko tak da się przeżyć. - To smutne. - Tak już jest. - Baal, wiem, że nie jestem równorzędnym partnerem dla bóstwa i Księcia Demonów, ale jeśli masz ochotę porozmawiać, jestem tu dla ciebie. - Ja... Nie skreślaj mnie... - zamilkł. - W porządku, Baal. Ty ustalasz warunki między nami. - Naprawdę chcę ci zaufać, a jakaś część mnie wyzywa mnie od idiotów. - Witam w klubie. Zaśmiał się cicho, ale sekundę później spoważniał i cień bólu przepłynął przez jego twarz. - Nigdy bym ci tego nie zrobił. Nie tylko tobie. Ten rytuał, ta metoda... Nikomu nie pozwoliłbym przez to przechodzić. Jednym z pierwszych dekretów po objęciu tronu zabroniłem stwarzania demonów bez zgody gospodarza. Wiem aż za dobrze, jaki to ból, jaki gniew. Mnie tak właśnie wszczepiono demona. Zacisnęłam palce na jego dłoni, ale nie przerywałam, pewna, że niewiele osób zna tę historię. A Baal nie był

przyzwyczajony, by zwierzać się komukolwiek. Widziałam, jak niemal siłą się przełamuje, jak wiele kosztuje go mówienie o tym. - Podobieństw jest zresztą więcej. Nie wiem, ile faktycznie wiesz, mówiłaś, że mnie sprawdziłaś, a masz dar do wyławiania tajemnic, o których nie powinnaś nawet wiedzieć. To się wydarzyło jakieś dwa tysiące lat temu, plus minus sto lat. Mieszkałem tu od kilkudziesięciu lat po historii z Motem... Przez chwilę milczał, oddychając ciężko, z przymkniętymi oczami. Myślałam, że nie zdoła mówić dalej, ale podjął historię. - Byłem nikim, nikt nie widział we mnie bóstwa, nie po tym, jak umarł mój mit. I nie przeszkadzało mi to. To było dobre miejsce, z dala od przeszłości, a jednocześnie, w przeciwieństwie do ziemi, pozwalało mi zachować choć częściowo status nieśmiertelnego, co jest nie bez znaczenia. Niestety, dopadły mnie legendy, które narosły przez tysiąclecia. Wiesz, te wszystkie historie o moim niespożytym apetycie seksualnym i płodności. - Parsknął gorzkim śmiechem. - Pojawiła się ona, chciała mnie i nie obchodziło jej, czy z wzajemnością. Przywykła do tego, że dostaje wszystko. Była żoną ówczesnego Księcia Demonów. Była władzą. Nie byłem chętny do romansowania. Pomijając to, że nie była w moim typie, a legendy o mojej chuci były mocno przesadzone, wciąż lizałem rany po klęsce i po stracie kogoś ważnego, zbyt słaby, by ryzykować zemstę księcia. Ale nie miałem dokąd odejść. Kiedy opowiadał, jego głos stracił coś, co wydawało mi się jego immanentną cechą - nie brzmiał już jak Karmazynowy Książę, nawykły do wydawania rozkazów, na-

sycający każde swoje słowo wolą i mocą. Na chwilę znów był tamtym Baalem, upadłym bóstwem usiłującym odnaleźć się w piekielnych realiach, zbyt słabym, by się obronić przed zachcianką kogoś, kto posiadał władzę, za to niewiele przyzwoitości. Trudno o lepszą motywację do zmian dla kogoś tak nieznoszącego własnej słabości jak on. Przypomniała mi się inna nasza rozmowa, równie ciężka, kiedy opowiadałam mu o tym, jak zabiłam Tezabel. Bardzo mi wtedy pomógł. Miałam nadzieję, że nie zawiodę i pomogę mu, na ile było to w mojej mocy. - Domyślam się, że nie przyjęła odmowy najlepiej? - W skrócie? Zostałem zdradzony, porwany, torturowany, a następnie poddano mnie rytuałowi wszczepienia demona. Cholernie bolesnemu. Moja magia walczyła z lokatorem, tak jak twoja, ale ja mam jej nieco więcej, więc trwało to dłużej i było znacznie bardziej spektakularne. Dodatkowo mój demon nie miał tak ugodowego nastawienia jak twój. Niewielu dawało mi szanse przeżycia. Sam sobie nie dawałem, ale poddanie się nie leżało w mojej naturze. Udało mi się, na dodatek dzięki walce to moje było na wierzchu, nie demona, wygrywając, zdołałem zachować swoją tożsamość i magię. - To nie jest częste? - Nagle się zaniepokoiłam. Wiedziałam, że muszę podhodować swojego demoniego lokatora, nim będzie można przeprowadzić egzorcyzm, ale chyba nie ma ryzyka, że przejmie mnie, opęta ze szczętem i odbierze mi moją magię? - Wiesz, czym jest pieczęć demoniczna? - Pułapką na demona? - Właściwie pułapką na jego niematerialny wymiar, duszę, żeby odwołać się do przyjętych terminów. Wiążąc

demona w pieczęci, wiążesz go całego, jego osobowość, talenty, wspomnienia. Wszystko poza materialnym ciałem, które umiera i dość szybko rozsypuje się w proch. Jeśli chcesz zabić demona, najbezpieczniej jest najpierw zamknąć jego duszę w pieczęci, bo będzie chronił ciało do upadłego. Musiałabyś całkowicie zniszczyć ciało, żeby zabić, dekapitacja też się sprawdza w większości przypadków, ale nie jest gwarancją, że uwolniony duch nie zabije napastnika w ostatniej furii. Gdy używasz pieczęci w rytuale, uwięziona w niej dusza przejmuje ciało ofiary. W przypadku ludzi nierzadko pożera duszę gospodarza, ci słabsi nie przeżywają takiego ataku. Z magicznymi jest trochę inaczej, mamy silniejszą aurę, silniejszego ducha. Są możliwe trzy drogi. Magia tłumi demona, ale to raczej nie może trwać wiecznie i bez egzorcyzmu jest rozwiązaniem tymczasowym, prędzej można się wydrenować, niż przetrzymać demona. Druga droga to demon przejmuje ciało, ale nie jest w stanie pożreć czy zniszczyć duszy gospodarza, może ją za to zepchnąć na drugi plan, stłumić i odsunąć, całkiem jak ty odsuwałaś demona. Demon może korzystać ze wspomnień i umiejętności gospodarza, ale to on jest u steru, jego osobowość, jego jaźń. - Tak było z Rafaelem? - Tak, demon był w stanie robić nawet rzeczy, których Rafael nigdy by nie zrobił, ale archanioł nie zdołał mu się sprzeciwić, był uwięziony we własnym ciele, pasażer z demonem za kierownicą. Paskudna sprawa. - Jak myślisz... czy jest możliwe, że mój demon, korzystając z moich wspomnień, wykreował ten sen? Jeśli tak, jak zdołałby wszczepić go i tobie?

- Magia bestii bywa potężna, niemal nieograniczona z naszej perspektywy, bo pochodzi z czasów, gdy magia wypełniała wszystko. Jeśli masz rację... i tak mieliśmy szczęście, że zdecydował się na takie zaklęcie, a nie coś, co mogłoby cię złamać i ustąpiłabyś mu pola. Bestia w tobie wydaje się mieć własny plan, przynajmniej na razie nie próbuje z tobą przepychanki o kierownicę. - Ale z tobą jest inaczej, prawda? - Trzecia droga, najtrudniejsza. Podporządkować sobie demona, zostać u steru, nawet zakumplować się ze swoim lokatorem, ale upewnić się, że zna swoje miejsce. Wymagało to cholernego uporu, siły woli, mocno ukształtowanej osobowości i dobrego kontaktu z własną magią, która musiała być integralną częścią mnie, definiować mnie, bo tylko wtedy demon nie mógł jej wykorzystywać przeciwko mnie. To ja byłem władcą mojego demona, nie on moim. - Czy to prawda, że bestie nie dążą do zniszczenia duszy nosiciela? - zapytałam, modląc się, by tak właśnie było. - Tak, masz szczęście w nieszczęściu. I znów powstaje pytanie, jaki cel mieli, wszczepiając ci akurat bestię? Nie sądzę, żeby jakikolwiek demon, nawet dziesiątej klasy, łudził się, że poskromi bestię. Są odporne na większość demoniej magii, a ich własna jest tak nieprzewidywalna i niebezpieczna... Tylko idiota mógłby uznać, że to dobry pomysł. Cóż, nie przeceniałabym intelektualnych walorów żmija, ale w tym było coś więcej. Nie wiem, jaki był jego całościowy plan, ale wybór bestii dla mnie był idiotycz-

ny. Każdy inny byłby lepszy z jego punktu widzenia. Więc albo strzelał sobie w stopę, albo to nie była jego decyzja, a przypadek lub sabotaż. - To ty je uwolniłeś? - Tak, tylko dzięki temu jestem tu, gdzie jestem. Bo przecież to, że zdominowałem demona i nie byłem posłuszny, nie sprawiło, że nagle tamta kobieta odpuściła sobie całą aferę. - Jeśli zmusiła cię do przyjęcia demona, żeby mieć nad tobą władzę i móc ci nakazać przyjście do łóżka, to czekała ją niespodzianka, co? - Uśmiechnęłam się szeroko. Baal był co najmniej tak nieposkromiony jak bestie, o których mówił. Czułam to przez skórę. Nie sądzę, by istniało na całym świecie zaklęcie, które mogłoby zmusić go do posłuszeństwa. Uśmiechnął się złośliwie. - Tak, całkiem spora. Nie miała władzy nade mną ani nad demonem, który był moim sługą. Gdy ją zabiłem, miała w oczach tyle niedowierzania i szczerego zaskoczenia... nigdy tego nie zapomniałem. Uderzyło mnie, jak podobna była jego historia do tej, którą próbował mi sprzedać żmij. - Baal... to wyjaśnia, po co karmili mnie obciążającymi ciebie kłamstwami. Aleksander czy wielki X powtórzyli ten sam schemat: zakochany despota, ofiara poddana rytuałowi wbrew woli. Wszystko dlatego, że wymarzyli sobie analogiczny finał, w którym zabijam cię z zemsty. Wzięli sobie przepowiednie o oblubienicy i znaleźli sposób, żeby znienawidziła cię wystarczająco, by chcieć twojej śmierci. Kiedy lekkomyślnie ogłosiłeś mnie oblubienicą, jedyna niewiadoma w ich równaniu

przestała być tajemnicą - mieli konkretne imię i adres, pod którym mieli szukać swojego narzędzia. - Tak. Też to zauważyłem. Przysięgam, nigdy bym ci tego nie zrobił, choćbym naprawdę był nie wiem jak zakochany. Zbyt dobrze pamiętam, jak to wyglądało. Uścisnęłam mocniej dłoń, którą wciąż trzymałam. Wierzyłam mu. Nie był święty, potrafił być przerażający, ale był mężczyzną honoru. - Nie wiedzieli, co jest między nami. Próbowali sprzedać mi wersję, że chcąc mieć nade mną władzę, poszedłeś na skróty. A ja miałam się wściec i zabić zleceniodawcę, czyli ciebie. Baal, wiesz, co to znaczy? - Stoi za tym ktoś, kto bardzo dokładnie zna moją historię, a wierz mi, większość, jeśli nie wszyscy z tamtej ferajny nie żyją. - Nie żyją czy są uwięzieni w pieczęciach? - Na jedno wychodzi. - Oboje wiemy, że nie na jedno. Czy był wśród nich jakiś demon dziesiątej klasy? - Większość z nich była arystokracją, dziewiątki i dziesiątki. Zastanowimy się nad tym jutro, moja mała. - A jak przejąłeś krąg? - Obudziłem bestie, dałem im wolność, którą odebrała im królowa, obawiając się ich magii, mogącej wchłonąć magię każdego demona, nawet królewską. Dałem im szansę na wyrównanie rachunków. - Zostali przy tobie... Skinął głową. Przez chwilę analizowałam to, co mi powiedział. Sprytne i efektywne, znaleźć sojusznika, który pomoże ci się uporać z bałaganem i sam skorzysta na tym dość, że nie wystawi ci po wszystkim rachunku.

Na sporo mniejszą skalę podzielałam sympatię do takiej strategii. Jednego jednak nie wiedziałam. - Zabiłeś tych ze świecznika, zgoda, ale jak sprawiłeś, że pozostali przyjęli twoją zwierzchność? - Dałem im to, czego pragnęli. Dzieci. Wciąż mam magię płodności, potrafiłem wspomóc ich rozród. Bez tego w ostatnich wiekach przyszłoby na świat tylko kilkoro. Płodność u demonów jest trudnym tematem. Niektóre pary setki lat starały się o dzieci. Wiele kobiet było magicznie okaleczonych przez królową, zbyt zazdrosną o inne, żeby pozwolić im mieć dzieci, których ona mieć nie mogła. Potrafiłem złamać zaklęcia blokujące owula-cję i płodność, znałem takie, które dawały szansę na poczęcie. Wśród demonów, nawet tych od pokusy, nie występuje magia płodności i, co dość zaskakujące, okazali się na nią dość wrażliwi. Nie zaczęli się nagle rozmnażać na potęgę, bo to wciąż dość skomplikowany temat, ale poczęcia zaczęły się zdarzać z regularnością pozwalającą mieć nadzieję. A przez stulecia właśnie nadziei ich pozbawiono. Uznali mnie swoim władcą właśnie dlatego, że potrafiłem im ją dać. Co nie znaczy, że było lekko. Przez dwa tysiące lat zwalczyłem setki rebelii, spisków, zamachów. Chaos i nieposłuszeństwo leżą w demoniej naturze. Tylko bestie zawsze były mi w stu procentach lojalne, takie są. Dlatego wszczepienie ci tego akurat demona jest tak bardzo bez sensu... - Myślę, że po to był ten sen. Mój szczwany lokator mógł wywnioskować, że potrzebuję dodatkowej stymulacji ośrodka lojalności. Gdybyśmy byli parą, gdybym miała dziecko z tobą, gdybyśmy się kochali, ryzyko, że będę próbowała ci się sprzeciwić, byłoby nikłe. To bar-

dziej jego retoryka niż moja. Podobnie jak pragnienie dzieci, wiem, że ja ich nie chcę, a jakoś nie wydawałeś mi się nigdy facetem, który o tym fantazjuje, idąc spać. Dla demona tak starego jak bestie kwestie prokreacji są pewnie jeszcze bardziej newralgiczne, prawda? - Tak, zwłaszcza że królowa, zaklinając ich w pieczęcie, te należące do kobiet w większości zniszczyła. Kobiet bestii jest dosłownie kilka sztuk, więc otaczają je ogromną atencją. Jednocześnie jest ich zbyt mało, żeby mogli zakładać rodziny. - Nie mogą się krzyżować? - Bestie... cóż, budzą zbyt wiele strachu, żeby znaleźć chętnych do randkowania z nimi. - Nie wtedy, gdy twoja randka podczas pocałunku może uczynić cię po ludzku słabą... - Właśnie tak. Był, jak na siebie, niezwykle rozmowny. Zaryzykowałam jeszcze jedno pytanie, które od dawna krążyło mi po głowie i rzucało się cieniem na naszą relację. - Zawsze tłumaczyłam chłopakom, że musisz być twardy i wredny, żeby utrzymać tu jaki taki ład, stąd twoja reputacja. Nie potrafiłam im jednak wyjaśnić, dlaczego dla mnie robisz wyjątek, czemu mnie traktujesz inaczej. Dla nich najłatwiejszym wyjaśnieniem było, że wcale tego nie robisz, to znaczy planujesz mnie wykorzystać, jak wszystkich. Zacisnął szczękę i przez chwilę się wahał, ale z westchnieniem zdecydował się na wyznanie. Z niepokojem spoglądał, jak je przyjmę. - Na początku naprawdę nie miałem zbyt dobrych intencji wobec ciebie, moja mała. Gdy zaproponowałaś,

że załatwisz dla mnie Jezabel, zwyczajnie mnie rozbawiłaś, byłaś takim pociesznym stworzeniem... Miałem zamiar wykorzystać cię w przyszłości jako haczyk na Luca czy Leona... Nie zastanawiałem się nad tym przesadnie, ale przyszedłby czas, że wystawiłbym rachunek tobie lub komuś, kto byłby gotów zapłacić za twoje bezpieczeństwo, bo przecież takie jest życie, takie są relacje międzyludzkie w dzisiejszych czasach. Nic za darmo, kodeks handlowy. - Westchnął ciężko i przetarł twarz obiema dłońmi. - Owszem, zdobyłaś moją uwagę odwagą, o którą nie podejrzewałbym małej wiedźmy, gdy znając moją reputację, nie wahałaś się stanąć naprzeciw mnie. Po prawdzie było mi obojętne, co się stanie z Jezabel, ale zaimponowałaś mi tym, że w ogóle myślisz o walce z nią. Wiedziałem, że zrobisz wszystko, by chronić swoich przyjaciół. Zazdrościłem im tego, choć dawno się pogodziłem, że rozdział w życiu, kiedy mogłem na kogoś liczyć, mam już za sobą. A wtedy ty zrobiłaś coś, co całkiem wytrąciło mnie z równowagi... Pokręciłam głową, niepewna, o czym mówi. Zrobiłam sporo rzeczy, które wytrącały innych z równowagi. Nie wiedziałam, co wygrywało w jego rankingu na najlepszy numer, jaki wywinęłam. - Gdy przywołałaś mnie po snowidzeniu o zamachu na mnie, to było jak cios w splot słoneczny... - Przeprosiłam cię już za metodę, będziesz mi to wypominać do końca naszych dni? - prychnęłam. Zaśmiał się cicho i odruchowo przekręcił obrączkę na moim kciuku, pamiątkę po tamtej nocy. - Nie o to chodzi... raczej o samą wymowę... Ryzykowałaś własne życie, żeby mnie chronić, rozumiesz, co

to dla mnie znaczy? Nic na tym nie zyskiwałaś, nie żądałaś nagrody, jakby faktycznie zależało ci na mnie, na moim bezpieczeństwie, jakbyś zobaczyła we mnie coś, czego od wieków nikt we mnie nie widział. Przez chwile poczułem się sobą, tym dawnym, sprzed przemiany, przed życiem w piekle, i to było... cudowne. Patrzyłaś na mnie bez obrzydzenia, bez strachu, jakbyś miała jakiś magiczny wgląd w rzeczy, których nikt prócz ciebie nie widzi... Mogłem sobie mówić, że to oznaka twojej naiwności, braku wiedzy, głupoty, ale byłem stracony. Milczałam. Bo co właściwie mogłam odpowiedzieć na takie wyznanie. Przysunęłam się tylko bliżej i oparłam głowę o jego ramię. Zaśmiał się cicho. - Właśnie o czymś takim mówię. Przyznaj, fakt, że jestem Karmazynowym Księciem, nawet przez myśl ci nie przechodzi, gdy jesteś ze mną, co? - Pamiętam o tym, ale... to nie ma znaczenia, rozumiesz? Lubię cię. - Nigdy nie zażądałaś zapłaty, a przecież mogłaś. Nie wykorzystałaś swojej pozycji czy mojej słabości do ciebie, żeby dostać prezenty, klejnoty, wpływy. Nie odmówiłbym ci, przecież wiesz. - Nie wygłupiaj się, nigdy nie odpłacę ci za to, że pomogłeś Lucowi i Leonowi. Gdyby nie ty, mogłam ich stracić i nie wiem, jak bym to przeżyła. Poza tym nie lubię świecidełek. - Tak, jesteś wyjątkowa, maleńka. Nie ma już wielu takich osób, wyznających kodeks, ceniących honor i przyjaźń ponad politykę czy zyski materialne. Dlatego nawet jeśli powinienem, nie byłem w stanie zrezygnować z naszych spotkań.

- Dlaczego miałbyś rezygnować, Baal? Daj spokój... - Powinienem, dla twojego dobra. Nie spotkałoby cię to wszystko, gdyby nie ja... - Wpadłabym w inne tarapaty, tak już mam. Nie chcę, żebyś zniknął z mojego życia. - Wiesz, że gdy ogłosiłem, że jesteś moją oblubienicą, nie chodziło mi tylko o to, żeby połączyć cię znów z twoim zazdrosnym i nierozsądnym diabłem? - Tak, przeszło mi to przez myśl, ale... - Zastanawiałam się, jak to ująć akurat dziś, po mokrym śnie spro-kurowanym przez bestię o dziwnym wyczuciu melodra-matyzmu. - Baal, naprawdę nie czuję, żebyś miał wobec mnie jakieś zapędy matrymonialno-erotyczne, owszem, droczysz się ze mną, ale moja magia miłości nie wyczuwa od ciebie pożądania. Leżymy obok siebie, oboje mamy w pamięci cholernie gorący sen, ale jakoś nie kleimy się do siebie i nie wyskakujemy z ciuchów. Nawet sen, mimo że erotyczny, był dość... specyficzny, nie sądzisz? Demon się postarał, ale pewnych rzeczy nie był w stanie przeskoczyć. Stąd masa czułości, rozmawiania, snucia planów, zwierzeń. Nawet we śnie większe znaczenie miały nasze serca i głowy niż narządy płciowe. Bazował na tym, co jest między nami, prawda? Westchnął i przyciągnął mnie bliżej. Chciałam go jeszcze dopytać o status oblubienicy, bo przecież wciąż nie wyjaśnił mi, po co to zrobił, jedynie przyznał, że nie o Mirona mu chodziło, ale ból na jego twarzy kazał mi się zamknąć. Jak na to, do czego przywykł, Baal powiedział mi o sobie i swojej przeszłości bardzo wiele. Nie powinnam naciskać. Powie mi, kiedy przyjdzie czas. Czułam, że doszedł do punktu, za

którym są już tylko opór i ból. Mieliśmy czas i z całym szacunkiem dla wątpliwości Mirona - kilka kwestii było bardziej palących. - Nie mogę dojść do tego, jaki cel miał demon, zarażając ciemnością księdza. Wiesz, nie daje mi to spokoju. Mam wrażenie, że gdybyśmy wiedzieli, po co i dlaczego akurat tego księdza... coś by się wyjaśniło - powiedziałam, wzdrygając się na wspomnienie nieobecnych i szalonych oczu księdza Anzelma. - Nie mam pojęcia, dlaczego ktoś miałby chcieć opętać księdza, ale może chodziło o tego egzorcystę? Może chcieli go podejść? - stwierdził, a ja poczułam jego ulgę, kiedy zrozumiał, że jestem gotowa poczekać na wyjaśnienia. - Myślałam o tym, ale to nie ma sensu. Ksiądz Anzelm i egzorcysta pracowali w innych parafiach, nie sądzę, żeby mieli ze sobą jakiś kontakt. Nie wyglądali na takich, co spędzają razem wolny czas... - Myślałem, że chodziło o księdza z kościoła garnizonowego? - Nie, to emeryt z kościoła Najświętszej Marii Panny... Umilkłam, widząc reakcję Baala. Usztywnił się nagle, a jego osłony opadły, aura pulsowała napięciem. - Baal? - Oparłam dłoń o jego klatkę piersiową. - Niemożliwe... - wyszeptał. Nie skończył. Drzwi do mojej sypialni otworzyły się z cichym skrzypnięciem zawiasów, na tle jasnego korytarza rysowała się ciemna sylwetka diabła. Spoglądał na nas pełen dezaprobaty, ale panował nad sobą. Przynajmniej nie stał w ogniu.

- Baal, nie wydaje ci się, że pora skończyć nocne pogaduszki? Ona musi odpocząć. - Oczywiście, miłych snów, porozmawiamy jutro. Cmoknął mnie w czubek głowy i wyplątał się z pościeli. Wyraźnie nie zamierzał prowokować Mirona. By nie wymijać diabła, wyszedł z pokoju na taras. Uprzejmość albo skorzystał z nadarzającej się okazji, by nie powiedzieć mi, jakie znaczenie ma to, z której parafii pochodził ksiądz. Diabeł przekręcił klucz w zamku, podszedł do drzwi tarasowych i zamknął je starannie, zaciągnął też zasłonę i w sypialni zapanował półmrok. Podświadomie czekałam, aż zacznie na mnie krzyczeć, ale wydawał się w pełni nad sobą panować. Bez słowa przeszedł te kilka kroków do łóżka i wsunął się pod kołdrę. - Wszystko w porządku? - zapytałam szeptem. - Podejrzewam, że to ja powinienem zapytać o to ciebie. Byłem w twoim dawnym pokoju. - Jestem cała. Mój demon mnie ochronił. Jakkolwiek dziwacznie to brzmi. - Czyli na coś się przydał - powiedział cicho. Był podejrzanie milczący, wyciszony, jakby wiedział o czymś złym i nieuniknionym. W jego uścisku wokół mojego ciała było coś desperackiego. Oparłam się na łokciu i zapaliłam lampkę. Wbiłam oczy w jego pociemniałą twarz. - Co się stało, Miron? Dlaczego Luc cię wezwał? -przystąpiłam do przesłuchania. - Nie wezwał, dzwoniłem do niego wcześniej, prosząc o radę.

Przez chwilę milczał, jakby zastanawiając się, ile mi powiedzieć. Miałam dziś noc facetów, którzy żyli w przekonaniu, że nadmiar wiedzy mnie zabije, a moje szare komórki eksplodują od natłoku informacji. Poklepałam go po piersi, ponaglając. Zaczął mówić, dziwnie matowym głosem, jakby próbował kontrolować emocje. - Zaczęło się, jeszcze zanim się odnalazłaś. Jakaś... sam nie wiem, jak to nazwać... obecność. Rozbuchane emocje, nie do końca moje. To było w dniu twojego zniknięcia, więc uznałem, że to reakcja na strach i wściekłość, może echo tego, co ty musiałaś przeżywać w tamtym momencie. - Ale to było coś więcej? - Bałam się tego, co może powiedzieć. - Tak. Dużo więcej. I pogarszało się z każdym dniem. Zauważył to Joshua i pierwszy dał znać Lucowi, że jest ze mną jakiś problem. - Przewaga przyjaciela empaty. - Dokładnie. To głupie, ale on zwerbalizował moje uczucia, zanim ja byłem w stanie to zrobić, jakby odbierał je już przefiltrowane, bardziej klarowne. Wściekłość, głód, potrzeba niszczenia, przemocy... To może typowe dla wielu diabłów, ale nie dla mnie, żyjącego od trzystu pięćdziesięciu lat z aniołem u boku. A jednak teraz tak było... - O Bogini - nagle pojęłam - jesteś zarażony ciemnością! - Byłem, już nie jestem, czy raczej z każdą chwilą jest jej we mnie mniej. Luc dał mi amulet, który stopniowo pochłonie ciemność z mojej aury. - Wyciągnął spod koszulki płaski kryształ o delikatnie szarawym zabarwieniu, surowy i oprawiony w srebro, które przechowywało

magię. - Wzmocnił też moją osłonę jakimś wypasionym zaklęciem, zapieczętował moją duszę, więc nawet bezpośredni atak nie powinien być zagrożeniem. Odetchnęłam. Myśl, że mogło mu grozić niebezpieczeństwo, nie dawała mi spokoju. - Kiedy, jak? - Prawdopodobnie w klubie dla demonów, gdzie wypytywałem o symbole z rysunków i zdjęć, które mi dałaś. Irmina nie wiedziała o nich wiele, ale poleciła mi się spotkać z sah-naabem, który wiedziałby więcej. - Widząc, że nie znam terminu, wyjaśnił: - Nauczycielem, patronem młodego demona, ten akurat był nauczycielem synów Irminy. Niewiele się dowiedziałem, poza tym, że od dwóch tysięcy lat rytuał jest całkowicie zakazany i Baal będzie wściekły, kiedy się dowie. Najprawdopodobniej w tym czasie ktoś zaraził mnie ciemnością. - Możliwe, że X, którego szukamy, był wtedy w klubie! powiedziałam. Z tego, co wyczytałam, tylko najsilniejsze demony zdołałyby zarazić diabła z takim rodowodem. - Ale co z tobą, jak się czujesz? - Pogłaskałam go po policzku. Jego nieprzewidywalne zachowanie z ostatnich godzin nabierało sensu, ta kłótliwość i gniew. Gdybym sama nie przeżywała nawałnicy emocji, pewnie bym zauważyła, że jest to coś więcej niż jego zwykły tempera-mencik. Chwała niebiosom za Joshuę. - Nieźle - skrzywił się - do bani, ale już lepiej. Jestem po rytuale oczyszczania, a amulet załatwi resztę. Luc powiedział mi, że to i tak tylko ułamek tego, co niesie za sobą to, że nosisz demona... A ja nie byłem sobą,

nie panowałem nad emocjami, w głowie miałem cudze myśli, krwawe pomysły, agresję, która szukała ujścia. Dlatego ostatnio byłem... - Niestabilny - podpowiedziałam. - Za co serdecznie mnie przepraszasz? Skinął głową zawstydzony. - Wiesz, co mnie dobiło bez reszty? Luc powiedział, żebym potrenował samokontrolę, bo wypadam blado na twoim tle. Masz dopiero trzydzieści lat, jesteś krucha i niemal ludzka, a znosisz zakażenie i demona lepiej niż stary potomek samego Lucyfera. Jaka będziesz za trzysta lat? Taka silna, taka nieugięta, a taka delikatna - wymruczał, całując moją szyję. - A więc jesteś ze mną dla przyszłej potęgi, piekielne książątko? - zażartowałam, domyślając się, że Luc powiedział mu to, by się z nim podrażnić. - Jasne, będę pierwszym mężem, same zalety władzy, bez konieczności jej sprawowania i brania na siebie obowiązków. Ty będziesz ścinać głowy i wysyłać armie na wroga, ja będę pięknie wyglądał i rozpieszczał cię w nieskończoność. Parsknęłam śmiechem. Przyciągnął mnie blisko, jego ręce zaplątały się w moją koszulkę, by po chwili odnaleźć drogę do gołej skóry. Kolano oparł na moim udzie, jakby upewniając się, że nie ucieknę. Westchnęłam i oparłam głowę na jego piersi. Tak bardzo za nim tęskniłam. - Nie będziesz się na mnie wydzierał o Baala i to wszystko? - Nie teraz. Mówiłem poważnie, musisz odpocząć. Wyśpisz się, rozwiążemy parę spraw, a wtedy wyjaś-

nisz mi, po cholerę miałaś przede mną tyle tajemnic i co sprawiło, że uważałaś, że musisz to wszystko przede mną ukrywać. I znajdziemy jakieś rozwiązanie. Ale teraz bądź cicho i spróbuj zasnąć. Chcę cię tak trzymać i cieszyć się jak głupi, że znowu mogę to zrobić. Bałem się, że już cię nie znajdziemy. Dwa dni, słonko, to cholernie długo. To był zdecydowany postęp. Kilka miesięcy temu, po znacznie mniej drastycznych wydarzeniach niż porwanie, tortury, rytuał i tym podobne, odszedł. Zostawił mnie, twierdząc, że nie może żyć z kimś takim jak ja. Teraz nie odszedł. Przytulał mnie i wierzył, że pokonamy, cokolwiek nam stanie na drodze. Łzy zapiekły mnie pod powiekami, pozwoliłam im cichutko spłynąć po policzku. Wciąż pamiętałam strach, że mnie nie znajdą, że się stamtąd nie wydostanę, że nigdy więcej go nie zobaczę. Ktoś mi za ten strach zapłaci, nie wątpiłam w to. Ale teraz pozwoliłam sobie na sentymentalny moment w ramionach piekielnie kochanego faceta. Miał bez wątpienia magnes na moją miękką stronę. Jego oddech omiatał mi włosy, wyrównywał się, podobnie jak mój. Zasnęłam otulona jego zapachem, zrośniętym już w mojej podświadomości z bezpieczeństwem i miłością.

13 Ciche pukanie obudziło mnie ze snu bez snów. Wyplątałam się z objęć Mirona, który mruczał niezadowolony przez sen, ale nie otworzył oczu. Amulet na piersi był bardziej mętny i ciemniejszy, niż pamiętałam z nocy. Ucieszyłam się, bo to znaczyło, że oczyszczanie postępowało, a im więcej ciemności w krysztale, tym mniej ciemności w moim przyjacielu. Oczywiście wciąż się martwiłam, od tego są przyjaciele i rodzina. Pukanie powtórzyło się, znów ciche i ostrożne. Odgarnęłam kołdrę i na palcach podeszłam do drzwi, przekręciłam klucz i wyjrzałam. Baal stał oparty o ścianę po drugiej stronie korytarza, w czerwonej koszuli, czarnych spodniach i boso. Wydawał się całkiem odprężony, póki nie podniósł głowy i nie zobaczyłam sieci cieniutkich zmarszczek zastygłych wokół jego oczu. - Co się dzieje? - zapytałam szeptem. Pokręcił głową i posłał mi najmniej przekonujący uspokajający uśmiech w historii. - Pomyślałem, że powinniśmy zadbać o twoją aurę, jesteś zbyt osłabiona, a musisz być w pełni sił.

Cóż, racja. Gdybym wczoraj miała więcej mocy, może demon nie musiałby się budzić i mnie bronić. Światełko rezerwy zawdzięczałam już tylko Baalowi i Fany, która po cichu dokarmiała wilczycę. - Możesz mnie zabrać nad morze? - Kilka godzin na plaży powinno załatwić sprawę. - Nawet lepiej niż to. Zostaw kartkę Mironowi, gdyby się obudził w międzyczasie, ale powinniśmy zdążyć wrócić, zanim wstanie. Doceniałam troskę. Sama bym na to nie wpadła i miałabym kolejną „ważną rozmowę" z rozjuszonym diabłem. Wróciłam do pokoju, założyłam spodnie i bluzę, a na poduszce zostawiłam karteczkę. Notka „Idę doładować baterie, całusy, D." może nie była dostatecznie rozbudowana, ale powinna wystarczyć. Przesunęłam delikatnie amulet, by całą powierzchnią dotykał jego skóry, i wyszłam na korytarz. - Więc dokąd się wybieramy? - Spodoba ci się, słowo. - uśmiechnął się szeroko, objął mnie i po chwili dezorientującego odczucia zawieszenia w próżni pod stopami zamiast wykładziny wyczułam piasek. Otworzyłam oczy. Wysoki biały klif za naszymi plecami kojarzył się z Dover, ale było za ciepło, a piasek pod stopami był zbyt biały, by mogło to być w Wielkiej Brytanii. Niebo miało odcień delikatnego, szarawego błękitu, kojarzącego się ze Skandynawią, ale morze było zbyt turkusowe i łagodne. Między ziarenkami drobniutkiego, niemal białego piasku widziałam odłamki i całe muszle w różnych odcieniach różu, wyszlifowane przez wodę kawałki zielonego szkła i bursztynu. Wysokie fale rozbijały się kilkadziesiąt

metrów od brzegu w białą piane, która delikatnie obmywała plażę. To było najpiękniejsze miejsce, jakie w życiu widziałam, przynosiło sercu spokój od pierwszego wejrzenia. Mogłabym tu zostać na zawsze, siedzieć na pobielonej solą kłodzie drewna i patrzeć na taniec fal. Wiatr, dość silny, by wyciągać kosmyki z warkocza, pachniał solą i glonami, powietrze wydawało się krystalicznie czyste, a jak okiem sięgnąć nie widziałam żadnego znaku ludzkiej obecności. Żadnych śladów stóp czy butelek po piwie porzuconych w piasku. - Na Boginię, gdzie my jesteśmy? - szepnęłam oniemiała. - To przystań Aszery, jej ulubione miejsce, sama je stworzyła - powiedział, wyraźnie zadowolony z mojej reakcji. - Jesteśmy w sanktuarium Pani Wybrzeża Morskiego, a tak się składa, że twojej byłej żony? Mam nadzieję, że rozstaliście się w dobrych nastrojach? - Ostatnie, czego chciałam, to wściekła bogini, która miałaby coś przeciw mojej obecności w jej świętym miejscu. - W wystarczająco dobrych, żebym wciąż mógł odwiedzać to miejsce - uśmiechnął się ciepło - nie martw się, Aszera nie jest wściekłą suką, a rozstaliśmy się z jej woli, wybrała bardziej wpływowego mężczyznę na długo przed moim wkroczeniem do piekła. Wiedziałem, że spodoba ci się tutaj, a powietrze jest tak mocno przesycone jej magią, że wystarczy pół godziny, żeby w pełni odbudować twoją aurę. Aszera i Pani Północy były bardzo zbliżonymi wcieleniami tego samego aspektu Bogini, władały magią morza i powietrza, więc nie powinno być z tym problemu. Zdję-

łam bluzę i spodnie, zostając w koszulce i szortach. Przy takim stężeniu magii nie musiałam zdejmować wszystkiego, a zapytana przez Mirona o szczegóły tej wyprawy wolałabym nie wspominać, że byłam sam na sam z Baalem całkowicie naga. Uśmiechnął się, jakby czytał mi w myślach. Uniósł dłoń i wyszeptał zaklęcie, wiatr wzmógł się, a powietrze zapachniało ozonem, jakby przed chwilą przeszedł sztorm. Mieszanka powietrza i magii w zaskakującym stężeniu była upajająca. Koktajl bogów. Gdybym nie miała poważnych braków energetycznych, upiłabym się w pięć minut, a tak wiatr przenikał przeze mnie, zostawiając ładunki odbudowujące mi aurę, musujące w krwi bąbelkami magii. Przeszłam kilka kroków, aż zanurzyłam stopy w mokry piasek w strefie przypływu. Ciepła woda obmywała mi łydki, a słońce przenikające przez delikatną zasłonę chmur całowało twarz. Odchyliłam głowę, oddychając głęboko. Na Boginię, to było wspaniałe. Kilka sekund wystarczyło, by z mojego ciała wyparował ból, niemal widziałam, jak znikają siniaki, a ciało pod opatrunkiem goi się w zawrotnym tempie. Aura ładowała się momentalnie, fale błękitu i perłowej bieli otulały mnie, maleńkie srebrne błyskawice przeskakiwały po jej powierzchni we frenetycznym tańcu. Spojrzałam w dół, gdzie na wysokości piersi zwykle widziałam złoto-purpurowe żyłki, ślad mojego połączenia z chłopakami, drobinki ich aur. Wciąż tam były, ale był też niemal czarny ślad demona, który zdołał już go odcisnąć na mojej aurze. Czy zostanie po egzorcyzmach i zawsze będę nosiła ślad ciemności? Czy nosicielka demona, który był uosobieniem ciemności, a więc czarnej magii, może być wciąż białą wiedźmą? Może głupotą było myśleć o tym teraz,

skoro nie wiedziałam, czy mam przed sobą szczególnie odległą przyszłość, ale martwiło mnie to. Całe dorosłe życie świadomie wybierałam białą stronę magii, a teraz mogłam stracić prawo wyboru. - Nie zamartwiaj się, wszystko się ułoży - powiedział Baal, zrównując się ze mną. - Teraz czytasz mi w myślach? - Z twoją mimiką to najłatwiejsze zadanie pod słońcem parsknął, kiedy się skrzywiłam. - A ja też muszę wyczytać z ciebie odpowiedzi na kilka pytań, czy weźmiesz pod uwagę moją ułomność? Czytanie z ciebie już takie proste nie jest. Nie rób mi tej miny „nie mam pojęcia, o czym mówisz", tylko powiedz, jakie znaczenie ma to, że ksiądz był z parafii Najświętszej Marii Panny? Milczał chwilę. - Wiedziałem, że nie odpuścisz. - Skrzywił się lekko. -Ale gdybyś odpuszczała, nie byłabyś sobą. Widzisz, akurat ta parafia zmienia wszystko. To wyjątkowy kościół. - Na czym polega jego wyjątkowość? Poza pięknymi witrażami? - Powiedzmy, że gdybyś kilka wieków temu chciała schować coś na poświęconej ziemi, tak by nie mógł tego znaleźć żaden demon, pomyślałabyś, żeby zrobić to w tym właśnie kościele. Na tyle blisko granicy światów, że nawet jeśli te przedmioty emanowałyby magią, nikt by na to nie zwrócił uwagi, nie z magicznym miastem tuż obok, nie z aktywnymi liniami magicznymi, tylko jedną biegnącą dokładnie pod absydą. Gdybyś musiała zabezpieczyć te przedmioty naprawdę silnym zaklęciem, połączenie poświęconej ziemi i magicznej linii dałoby

mieć pewność, że zaklęcie nie wyczerpie się nawet przez stulecia, nie będziesz musiała tam zaglądać co dekada, żeby je odświeżać, więc nawet jeśli ktoś by cię śledził, nie zaprowadziłabyś go do kryjówki. A religijność mieszkańców miasta gwarantowałaby, że kościół nie zostanie zbezczeszczony, bo wciąż otacza go kult. Rozumiesz? - Na Boginię... - Dokładnie. - Czy przedmioty, które tam schowałeś, były niebezpieczne? - Same w sobie nie. - Pieczęcie! Przytaknął. - Nie powiesz mi czyje? - Nie chcę nawet wypowiedzieć na głos tych imion, skoro nie mam pewności, że te przedmioty są bezpieczne w kryjówce. Żadne z nas nie chciało przyznać, że nie ma większych szans, żeby znajdowały na swoim miejscu. Opętany ksiądz był dość czytelną wskazówką. Plaża już nie wydawała się tak kuszącym miejscem, nie wtedy, kiedy po moim mieście mogły grasować demony. I to nie byle jakie demony, ale takie, które trzeba było przechowywać na poświęconej ziemi z aktywnym zaklęciem dla zwiększenia bezpieczeństwa. Ubrałam się i związałam włosy. Aura była w pełni odbudowana, byłam gotowa. - Jest coś, co chciałbym zrobić, ale muszę mieć twoją zgodę... - Będzie bolało? - Ciebie nie, ale każdego demona, który zechce cię skrzywdzić i owszem.

- Co masz na myśli? - Lustrzane zaklęcie. Chcę obłożyć klątwą każdego demona, który będzie na ciebie nastawał. Nie chcę, żeby coś ci się stało z ręki jednego z moich. - Na czym polega zaklęcie? Faktycznie mnie chroni czy jest raczej jak zemsta zza grobu? Zagryzł wargę. - Nie ma zaklęcia, które uchroniłoby cię przed śmiercią, skarbie. Żałuję, ale nie mam takiej mocy. Ale jeśli rozejdzie się, że objąłem klątwą twoich wrogów, może zastanowią się dwa razy, zanim podejmą działania. - Prewencja i kara, prawdziwe dwa w jednym. Czego potrzebujesz? - Kropli twojej krwi. - Niewielka opłata za pozory bezpieczeństwa. Rób, co uważasz za słuszne. Baal skinął głową i w ułamku sekundy powietrze przesycił zapach ozonu, burzowe chmury jakby znikąd pojawiły się na jasnym jeszcze chwilę temu niebie. Uniósł dłoń na moje czoło i magiczne symbole jarzące się jak błyskawice oplotły mnie jak siatka pajęczyny. Zamrugałam. Albo tworzył zaklęcia szybciej niż ktokolwiek ze znanych mi magicznych, co było możliwe, skoro był bóstwem, albo przygotował klątwę wcześniej i czekał na moją zgodę, by ją uaktywnić. Wyciągnął z kieszeni spodni małe pudełeczko, a z niego igłę, niewiele większą od takiej, jaką daje się zastrzyki. Ukłuł się w palec i poczekał, aż na opuszce pojawi się rubinowa kropla. Podałam mu swój kciuk do nakłucia. Po chwili nasza krew się wymieszała, domykając klątwę i splatając naszą magię w tym zaklęciu. Kolejny raz okazał mi pełne zaufanie.

Magiczni nie dzielą się krwią zbyt chętnie, a na pewno nie bóstwa, skoro dostęp do kropli krwi umożliwia rzucenie precyzyjnego uroku. - Wracajmy - szepnęłam - mamy demony do złapania. Objął mnie bez słowa i chwilę później byliśmy w domu Baala, dokładnie tam, skąd się teleportowaliśmy wcześniej. - Trzeba przesłuchać Łazika - powiedziałam. - Dam znać Irze, żeby nie aplikowała mu już leków przeciwbólowych, musi być przytomny. Uścisnęłam mu dłoń i weszłam do sypialni, cicho jak myszka, ale diabeł nie spał. Stał przy oknie, wysoki i spokojny. - Jaki jest plan dnia? - zapytał, nie odwracając się od okna ani nie komentując mojej nieobecności. - Śniadanie i przesłuchanie Łazika. - Świetnie. - Odwrócił się i obrzucił mnie uważnym spojrzeniem. - Ładna aura, jak się czujesz? - Jak nowo narodzona. - Uśmiechnęłam się. Odwinęłam bandaż z przedramienia. Rany były całkiem zagojone, po czarnych siniakach i cięciu na nadgarstku nie było śladu. Jasne, srebrzyste blizny na tle jasnej skóry były jedynym śladem po ugryzieniach żmija. Wiele bym dała za klucz do przystani Aszery, coś jak magiczne SPA. Chociaż godzinka miesięcznie, dla zdrowia i urody. * Łazik wyglądał jak siedem nieszczęść, ale był przytomny. Fioletowe sińce kontrastowały z bladą twarzą i bielą

pościeli. Gdy weszliśmy, próbował się dźwignąć, ale był za słaby, ciężko opadł z powrotem na plecy. Zdawał się nie zauważać, że zamiast lewej ręki ma kończący się powyżej łokcia kikut. Spoglądał na nas z mieszaniną ciekawości i strachu. Nie wiedział, kim jest Baal. Tylko tym mogę wyjaśnić to, że na niego nie zareagował, za to skulił się, widząc mnie. Nie zamierzałam go przesadnie straszyć, ale lepiej, by nie czuł się zbyt bezpiecznie. Może będzie bardziej rozmowny. - Uspokój się, gdybym chciała, żebyś był martwy, już byś nie żył. Zostawilibyśmy cię w tamtej wannie -stwierdziłam spokojnie. Było mi go szkoda, co nie zmieniało faktu, że uczestniczył w moim porwaniu, współpracował z bydlakiem, który mnie torturował, był obecny przy rytuale, który mógł mnie kosztować życie. Jeden zastrzyk z narkotyku nie zacierał wszystkich win. A jego smętna życiowa historia mogła budzić żałość, ale nadal mógł mieć informacje, które były mi potrzebne. Skinął głową, ale nie wydawał się przekonany. - Powiem wam wszystko, co chcecie wiedzieć, przysięgam zapewnił, kiwając głową tak mocno, że zsunął mu się opatrunek na skroni. Nie krwawił, Ira musiała użyć zaklęcia, bo rana wciąż wyglądała na głęboką i niezagojoną, powinna krwawić jak cholera, ale ani kropla krwi nie spłynęła po bladym, spoconym czole. Zaklęcie wyjaśniało też, jak zdołała tak szybko i schludnie amputować mu przedramię, nie ryzykując, że w tym fatalnym stanie pacjent wykrwawi się i nie dożyje przesłuchania. Znać rękę mistrza. - Wiesz, gdzie jest Aleksander? - zapytałam.

- Nie wiem, przysięgam. Miał jakąś kryjówkę, ale nigdy mnie tam nie zabierał. - W Toruniu? W Thornie? W piekle? - W Toruniu, tak mi się wydaje... - A BHO, znaczy Karol, drugi afiliant Aleksandra? - Pewnie jest z nim... Zostawili mnie. Żmij powiedział, że zdechnę albo pożyję akurat tyle, żeby mnie szlag trafił, jak mnie znajdziecie. Choć raczej obstawiał to pierwsze. Przełknął głośno ślinę i westchnął, kiedy próbował się przekręcić na łóżku. - Zabijecie mnie? Baal wstrzymał się kilka sekund z odpowiedzią, wystarczająco długo, by dać dzieciakowi do myślenia. - Dora sobie życzy, żebyś żył. Póki nie zmieni zdania, tak będzie. Łazik popatrzył na mnie szeroko otwartymi oczyma. Jabłko Adama drgało pod cienką skórą, jakby próbował coś przełknąć, bezskutecznie. Uniósł kikut. - To były tylko dwa ugryzienia, nie wiem, jak ty zniosłaś ich tyle. - Uniósł głowę, a łzy spływały mu ciurkiem po posiniaczonych policzkach. - Myślałem, że umieram. Wiedziałam, o czym mówi. Jad żmija był potworną toksyną. A dzieciak nie miał magii, która próbowałaby ją zwalczyć. Nie miał szans zachować ręki. - Przynajmniej teraz nie boli. - Znów opadł ciężko na poduszkę, całkowicie zrezygnowany. - Kim był szef Aleksandra? - Poznanie tożsamości wielkiego x było w tym momencie absolutnym priorytetem. - Nie wiem, jak się nazywa ani skąd jest. - Spojrzał przestraszony, jakby się bał, że uznam go za bezwartoś-

ciowego informatora i zmienię zdanie co do jego przeżycia. Milczałam chłodno. Zamknął oczy i zaczął mówić, szybko, jakby się bał, że odliczanie ruszyło i ma niewiele czasu na udowodnienie swojej przydatności. - Demon dziesiątej klasy, to on zaszczepił żmijowi demona, dał mu też pieczęcie i księgę. Nigdy go nie widziałem, nie ufali mi aż tak. Przysięgam. Nie byłem dopuszczony do tajemnic. Aleksander wiedział, że gdyby nie dług mojego ojca, nigdy bym z nim nie pracował. Mówił, że ma dość chętnych uczniów, żeby przejmować się moimi skrupułami. Nie szkolił mnie, nie zabierał do swojego mistrza. Byłem od brudnej roboty. - Ty pozbywałeś się ciał - stwierdziłam, nie spytałam. - Tak... chciałem, żeby ktoś je znalazł, pochował, skończył to wszystko... - Powiesz mi dokładnie, gdzie zostawiłeś ciała. Znaleźliśmy kilka, ale nie wszystkie, sądząc po dokumentach i ubraniach, które były w piwnicy. Ofiary zasłużyły sobie na pogrzeb, a ich rodziny na to, żeby o tym wiedzieć, zrozumiałeś? - Tak, powiem wam wszystko, co wiem, przysięgam... Ja tego nie chciałem, ale on ma moją duszę, byłem niewolnikiem zapewniał. Może bym wątpiła w jego szczerość, gdyby nie lektura tekstów z biblioteczki Baala i pamięć o tym, jak kształtowała się hierarchia dziobania w stadle Aleksandra. Łazik nagle ucichł, na twarzy miał wyraz całkowitego skupienia. - Ja nie czuję już nacisku, tej natrętnej obecności żmija we mnie... czy to znaczy, że jestem wolny?

- Nie - oświadczył Baal - jesteś w moim domu, a tu jego moc nie sięga. Dzieciak odetchnął z wyraźną ulgą. - Nie mogłem nikomu powiedzieć o tym, co robił. Nie mogłem mu przeszkodzić. On ma moją duszę i musiałem go słuchać. - Uniósł się nad poduszkę zdenerwowany. - Co ze mną będzie? On nadal ją ma! - Za wcześnie, żeby o tym mówić. Może uda nam się ją odzyskać. Nawet jeśli nie, są pewne sposoby. Zdecyduję, gdy dojdziesz do siebie. - Baal powiedział to z dużą pewnością siebie. Nie było cienia wątpliwości, że to on podejmie decyzję. Łazik chyba dopiero teraz zrozumiał, że to nie ja trzęsę tą kompanią i to nie ze mną powinien się liczyć. - Kim jesteś? - odważył się zapytać, uciekając spojrzeniem w bok. Wyraźnie nie chciał patrzeć Baalowi w oczy, może niezwykłe tęczówki i pionowa źrenica Karmazynowego Księcia kojarzyły mu się z oczami żmija. - Jestem Baal, Belzebub, Karmazynowy Książę, władca demonów, jakkolwiek by to zwał. Mówi ci to coś? Nikogo nie zwiodła zdradliwa miękkość i ironia słyszalna w jego głosie. Poczułam przebiegający mi po plecach dreszcz, kiedy uaktywnił swoją aurę. Łazik bez wątpienia też to poczuł. Chłopak niemal zadławił się własnym językiem. Zaczął płakać, trząsł się jak mokre kocię, całkiem ogłupiały z przerażenia próbował wstać, ale oparł się o kikut i zawył z bólu. Głowy nie dam, czy nie posikał się ze strachu. Baal nie robił nic, by go uspokoić, przeciwnie, wydawał się jeszcze bardziej mroczny niż zwykle. Jego emanacja była niemal namacalną,

materialną obecnością wypełniającą przestrzeń niewielkiego pokoju. - Wyluzuj, rób, co Baal ci każe, a nie skończysz jako karma dla psów piekielnych - powiedziałam twardo. -Może nawet łaskawie wybaczy ci, że należałeś do spisku. - Nie chciałem, przysięgam, on odebrał mi wolną wolę! Sam z siebie nigdy bym nie wziął w tym udziału -zaklinał się między głośnymi szlochami. Wpadł w histerię i osuwał się za granicę przytomności. Nie było szans, by dowiedzieć się od niego więcej. Potrzebował przerwy i zaklęcia wyciszającego. Ale to było konieczne musiał bać się nas bardziej, niż bał się żmija. Inaczej nie powiedziałby nic. Mogliśmy go jeszcze torturować, ale osobiście wolałam tego akurat uniknąć. Mój demon nie miałby nic przeciwko, cieszył się na to, co tym bardziej kazało mi się wycofać. A Łazik uspokoi się, ale nie zapomni o strachu, który właśnie w nim zaszczepiliśmy. Baal mierzył go twardym spojrzeniem, bez cienia litości czy poruszenia nędznym stanem dzieciaka. Zaplótł ramiona na piersi i emanował dostojeństwem, przynależnym władcy demonów. Wrażenie było piorunujące. Dał mi znak, że pora się zbierać. Trzeba było dać czas chłopakowi, by nieco skruszał i oswoił się z myślą, że nie ma wyjścia. Ira czekała za drzwiami. Postawiłabym sporo na to, że była jednym z demonów, które dosłownie żywią się ludzkimi emocjami, strachem, bólem, złością. Łazik mógł jej dostarczyć naprawdę niezłą przekąskę. Podejrzanie ochoczo wkroczyła do pokoju chorego. Choć może gnało ją tam miłosierdzie. Ta, a ja planuję karierę w klasztorze katolickim.

Na korytarzu czekał na nas mój osobisty demoniczny podnóżek. Skinął mi głową na powitanie, ale całym sobą krzyczał, że musi pogadać z szefem na osobności. Jak na szpiega, w dość otwarty sposób manifestował emocje. Miron zagrodził mi drogę i odczekał, aż Baal i As oddalili się na kilka metrów. Wtedy odwrócił się, oparł dłonie na ścianie po obu stronach mojej głowy, zamykając mnie w klatce ramion. Nachylił się, aż dotknął czołem mojego czoła. A wszystko z mrocznym uśmieszkiem pełgającym mu na wargach. - Widziałaś, jak ten dzieciak zareagował na Baala? - Nie jestem ślepa. - Więc patrz i się ucz. To była prawidłowa reakcja na Karmazynowego Księcia, a nie zaprzyjaźnianie się i urządzanie sobie z nim pidżamowych imprez. - Aleksander zrobił mu wodę z mózgu, wiesz o tym? - Łazik jest rozsądnym gówniarzem, a ty jesteś stuknięta, skarbie. Przez chwilę milczałam, przetrzymał mnie, aż pękłam i powiedziałam to, co powinnam powiedzieć mu już dawno. - Miron, przepraszam, że ci nie powiedziałam, ale samo tak wyszło... Nie chciałam, żebyś robił aferę, jak to masz w zwyczaju. - I to cię usprawiedliwia? - Właściwie tak. - A gdybym to ja nie informował cię o pewnych rzeczach tylko po to, by uniknąć twojego marudzenia? - Ja nie marudzę... - Skarbie, wyniosłaś marudzenie do poziomu sztuki, nie potrzebujesz już nawet słów.

- Przesadzasz. Sam widzisz, jak jest między mną a Baalem, czy teraz jesteś już spokojniejszy? - Sam nie wiem, jak to jest między wami. I nadal nie zapomniałem, że oficjalnie ogłosił, że moja narzeczona jest jego oblubienicą. I podesłał mi słodką cizię, zapewne w nadziei, że będzie cię mógł pocieszyć, po tym jak sam cię poinformuje o mojej zdradzie. - To bardzo pokrętna logika. - Męska logika, słoneczko. - Lepiej chodźmy dowiedzieć się czegoś o tym de-monim bękarcie, który się we mnie zagnieździł - zmieniłam gładko temat. - Gdy mówiłem, że biorę cię z całym bogactwem inwentarza, nigdy przez myśl mi nie przyszło, jak cholernie wiele składowych przyjdzie mi zaakceptować. - A ja to niby co, same dary losu wraz z tobą dostałam? - No ba! Drugi taki dosłownie smokey hot towar już ci się nie trafi. Pchnęłam go w pierś, choć i tak byłam mile zaskoczona, że nie wrzeszczy i nie wywiązała się solidna awantura. Może jeszcze wszystko przed nami. Diabeł powściągliwością nigdy nie grzeszył, czemu miałoby mu się nagle odmienić? Nie pokładałam aż takiej wiary w kryształowym amulecie na jego piersi. * Nim doszliśmy do gabinetu Baala, Ira przebiegła obok nas z furkotem długiej spódnicy i wpadła do środka bez pukania.

- Musieli się dowiedzieć, że chłopak żyje i gada - krzyknęła w progu - atakują osłony. - Dasz sobie radę? - zapytał Baal spokojnie, nie wstając zza biurka. - Oczywiście, uznałam jednak, że będziesz chciał wiedzieć. - Dziękuję, Iro. Zajmij się nim, chcę, żeby przeżył. W jednym kawałku i zdrowy na umyśle, wyrażam się jasno? - Jakiś zimny ton w jego głosie potwierdził moje przypuszczenia co do Iry. - Oczywiście, panie. - Skinęła grzecznie głową i wyszła. Na odchodne rzuciła nam nienawistne spojrzenie, niepasujące za grosz do tego uniżonego tonu, jakim zwracała się do Baala. - As, zajmij się namierzaniem, wyślij tropiciela - zakomenderował książę. As bez słowa wyszedł z gabinetu i teleportował się, by wypełnić swoją misję. Godzinę później Łazik był wyjątkowo rozmowny i chętny do współpracy. Może zrozumiał swoje położenie, a może źle zinterpretował krąg z białych świec zapalonych wokół jego łóżka. Podał miejsce porzucenia kolejnego ciała, jak karabin maszynowy wyrzucał z siebie dane ofiar i okoliczności porwań. Pozwoliłam mu na to, zapisywałam wszystko w notesie. Dopiero gdy doszedł do końca litanii, którą musiał z siebie wyrzucić, zapytałam:

- Może opowiesz mi, jak wyglądały kulisy mojego rytuału? Interesuje mnie zwłaszcza ten moment, w którym z jakichś powodów dostałam w przydziale bestię. - O Boże! To była bestia? Nie wiedziałem, przysięgam... czułem, że muszę coś zmienić, żeby nie skończyło się tak jak poprzednio. Nie chciałem wywozić kolejnego ciała. Z tamtą pieczęcią, której używali podczas poprzednich rytuałów, musiało być coś nie tak, może była za stara, może uszkodzona, ale one wszystkie umierały, wszystkie... a pieczęć była nietknięta... Coś musiało być z nią nie tak, nie chciałem wywozić kolejnego ciała, musiałem coś zrobić - powtarzał. - Zamieniłeś pieczęcie? Przytaknął. - Co zrobiłeś z tamtą? - Schowałem w szufladzie pod blatem stołu, nie mogłem jej zabrać, bo nie zgadzałaby się ilość, ale podmieniłem je... - Chcesz powiedzieć, że tamta została w piwnicy? Przytaknął gorliwie. Jeśli było, jak mówił, dokładnie wiedziałam, gdzie jest w tym momencie! - Żmij nie zauważył podmiany? - Nie, zabiłby mnie od razu. Obie pieczęci były podobne, wyglądały na bardzo stare, ale napis na odwrocie był inny, tyle że on nie za dobrze czyta demoniczne pismo. - Zawahał się, jakby niepewny, czy powinien nas o czymś informować. Bardzo często zostawałem sam, dużo czytałem, także grimuar. Miałem nadzieję, że znajdę zaklęcie, które odda mi duszę. Przełknął głośno ślinę. - Nauczyłem się sporo przez te dwa lata. A żmij niekoniecznie. Pewne rzeczy go przerastały. Nie zapa-

miętywał zaklęć, nie tworzył nowych. Zawsze je przynosił na pergaminie, napisane cudzym pismem. Kilka razy widziałem, że notuje sobie jakieś pytania i problemy w notesie, jakby zamierzał o nie kogoś zapytać. Nie potrafił zamknąć mocnego kręgu w mieszkaniu czy w piwnicy. Do tego też potrzebował pomocy. Uznałem, że sam wciąż jest uczniem, a demon dziesiątej klasy jest jego mistrzem. Może się mylę. - Spuścił głowę. Cóż, żmij musiał solidnie popracować nad jego samooceną. Dzieciak chyba sam nie zdawał sobie sprawy, jak ważne informacje właśnie nam przekazuje. I chyba nie do końca rozumiał, jak wyjątkowy był ludzki chłopak, nawet syn czarnoksiężnika, który potrafił czytać grimuar i rozumiał to, co czyta. Jak wiele potrafił zobaczyć, nawet nie próbując widzieć. Wiele bym dała za wgląd w jego skan i drzewo genealogiczne. Wymieniliśmy z Baalem porozumiewawcze spojrzenia. Z tego dzieciaka mógł być jeszcze jakiś pożytek. - Jak sądzisz, od jak dawna żmij nosi demona? - Wydaje mi się, ale tylko na podstawie lektury, że nie za długo. I nie doszło do pełnej synchronizacji ani przejęcia... Jego osobowość i umiejętności żmija wydawały się nietknięte. Dziwne, ale wydawało mi się, że proces nie postępował przez te dwa lata, jak go znam, jakby został wstrzymany. Baal skinął głową. - To da się zrobić. Jeśli jego mistrz uznał, że przyda mu się w takiej formie, w jakiej jest, z magicznymi umiejętnościami, mógł wstrzymać ekspansję demona. Gdyby ten wygrał, możliwe, że żmij straciłby umiejętności produkcji jadu.

- On chciał mnie zabić, prawda? Dlatego Ira zapaliła świece? - Tak, próbował. Ale nie zdoła nic zrobić, póki jesteś w moim domu - powiedział Baal. - A kiedy wyjdę... jeśli wyjdę? Czy mogę odzyskać duszę? - Nie ma na to wielkich szans. - Karmazynowy Książę nie silił się na piękne słówka, przedkładając nad nie brutalną szczerość. Atak na dzieciaka dowodził, że żmij o nim wie, a to znaczyło, że dzieciak nie ma wielkich szans na przeżycie za progiem rezydencji. Mogłam się założyć, że Łazik ma aktywne zaklęcie niewolnicze, a jego właściciel doskonale wie, kiedy sługa nie okazuje mu całkowitej lojalności. Gdyby nie osłony domu Baala, dzieciak już by nie żył. To jak wbudowany mechanizm autodestrukcji niewolnika, kiedy ten zawodzi właściciela. Ciało i świadomość Łazika były teraz bezpieczne, ale dusza znajdowała się w rękach rzucającego zaklęcie. Szanse, że nie zaczął od niej, były nikłe. - Umrę? - zapytał chłopak zdumiewająco mocnym głosem, jakby był na to gotowy. - Niekoniecznie. Możesz przyjąć demona. Przemyśl to sobie. Bez duszy jesteś niewolnikiem lub trupem. -Nie dodał, jak krótkotrwały był termin przydatności do życia osoby, której zniszczono duszę. Trzy dni wydają się naprawdę niewielką pociechą. Nie w obliczu wiecznego niebytu - a bez duszy nie trafi w żadne z miejsc, do piekła, nieba czy zaświatów. Karmazynowy Książę nie wyjaśniał mu tych detali. Nie naciskał. To musiała być samodzielna decyzja. Jeśli wybierze śmierć, nie powstrzymamy go.

- Jak to jest mieć demona? - szepnął cicho do mnie. - Lepiej, niż być sztywnym trupem - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Z nosicielstwem można jeszcze coś zrobić, z trupem poradziłaby sobie tylko znajoma nekromantka. Jak dla mnie mało atrakcyjny wybór. * - Czy łańcuszek należał do kobiety, która zaplanowała twój rytuał? - zapytałam tak cicho, że tylko ja i Baal mogliśmy to usłyszeć. - Jaki łańcuszek? - udał zaskoczonego. Jasne. - Ten z małym rubinem, który znalazłeś w piwnicy i schowałeś do kieszeni. Minę miał taką, jakbym go uderzyła. A więc tak. - Czy to jej pieczęć była w kościele? Znów milczenie i mina, która w teorii miała niewiele wyrażać, ale wysiłek, jaki wkładał w utrzymanie emocji na wodzy, mówił mi więcej, niż chciał. - Jak stary był demon, który opętał Rafaela? - Co to ma wspólnego? - Może mam paranoję, ale myślę, że sporo. Więc? - Do opętania doszło jakieś pięć wieków temu, ale demon był dużo starszy, trzy milenia jak nic. - Jest w pieczęci? - Nie. Był zbyt agresywny, trzeba było wybierać, Rafael albo on. Rada Archanielska nie byłaby zachwycona, gdybym nie wybrał ich zbuntowanej owcy. - Masz to zaklęcie, które przyszykował dla mnie zamachowiec?

Baal wysunął szufladę biurka i wyjął przezroczyste pudełeczko, podobne do tych, w jakich przechowuje się dowody w laboratorium kryminalistycznym. - Zamierzasz go użyć? - zapytał lekkim tonem, jakby nie było ważne, co odpowiem. Jakby takie zaklęcie nie czyniło ze mnie automatycznie czarnej wiedźmy. - W pewnym sensie - mruknęłam. - Muszę skontaktować się z Razjelem. Czy As dał znać Joshui i Witkacemu, gdzie są kolejne ciała? Nadal chcesz zobaczyć zwłoki przed sekcją? - Oczywiście. - Więc szykuj się do wycieczki, Wasza Demoniczność. Baal w Toruniu, ten dzień zapowiadał się wyjątkowo zabawnie. Czekała mnie demoniczna wersja „Amerykanina w Paryżu". Baal był zdecydowanie zbyt mocno podekscytowany, by mogło to być w pełni legalne lub bezpieczne.

14 Niczym w kiepskim dowcipie: demon, archanioł i egzorcysta. Z tym że byłam jeszcze ja, opętana wiedźma z wilkiem pod skórą - widać jak na dłoni, że potrafiłam zepsuć każdy dowcip. Choć z mojej perspektywy psują był egzorcysta, który na dzień dobry oblał mnie i Baala wodą święconą. Nie umarłam, on też nie, ale nie było to przyjemne. Razjel był zmieszany, podetknął nam po chusteczce i wymamrotał przeprosiny. Baal nie komentował, tylko rzucił mi pełne wyrzutu spojrzenie w stylu „a nie mówiłem?". Cóż, niewątpliwie mówił, i to kilka razy przez całą drogę między swoim domem a kościołem garnizonowym był marudny - miał kilka pomysłów, jak chciałby spędzić godziny w realnym mieście, ale żaden z nich nie dotyczył schadzki z Panem Tajemnic i namaszczonym przez Radę Archanielską egzorcystą. Byłam brutalnie stanowcza - tak, musimy tam wpaść. I tak dostarczę mu grzesznej przyjemności po wszystkim. Oblanie wodą święconą czyniło to spotkanie jeszcze mniej atrakcyjnym, więc uniósł w moją stronę dwa palce. Pięknie, wisiałam mu już dwie grzeszne przyjemności, a dzień się dopiero zaczął.

- Możemy porozmawiać? - zapytałam Razjela na tyle cicho, by egzorcysta nie mógł nas usłyszeć. - Oczywiście, Teodoro, przejdźmy się wzdłuż nawy. -Uśmiechnął się szeroko, a jego twarz starego Rzymianina wyglądała jak przyjazna rodzynka. Cóż, nie dałam się zmylić, pod powierzchownością miłego starszego pana krył się potężny mózg i jedna z najbardziej przerażających mocy, z jakimi się zetknęłam. Okazywał mi sporo sympatii, według Luca dlatego, że byłam jedynym żywym dowodem jego nieomylności - zwykle wydawał osąd na duszach, które trwale opuściły ciało, były martwe, a jego kontakt z nimi był przelotny i jednostronny. Ja byłam żywym obiektem, który najpierw on musiał ocenić, a sekundę później na oczach Rady Archanielskiej Stwórca powiedział „sprawdzam". Ważenie mojej duszy w pełni potwierdziło werdykt. A przy okazji jeden z najpotężniejszych archaniołów musiał się pogodzić z tym, że poznałam więcej niż jeden z jego sekretów. Wiedziałam, że jest samotny, a nadmiar wiedzy i wgląd w dusze wszystkich, z kim się stykał, nie sprzyjały nawiązywaniu głębszych relacji. Potrafiłam to zrozumieć, choć oczywiście w dużo mniejszej skali - jako dziecko, zanim nauczyłam się panować nad swoją magią, miałam przebłyski czytania w myślach mojego rodzeństwa czy rodziców. Nawet ludzie, którzy nas kochają, mogą nam nieźle dokopać w myślach. Może nawet oni bardziej niż ktoś obcy. Od sądu nad moją duszą, który wydarzył się tuż po Nowym Roku, widziałam go dwukrotnie. Za każdym razem okazywał mi pewną atencję. Było to zaskakujące i w większości przypadków miłe. A jednocześnie dość

przerażające. Może to mój błąd w ocenie, ale czułam się mniej komfortowo z prawą ręką Pana niż z Lucern i Baalem. Może naprawdę jestem zepsutą dziewczyną. Ale to właśnie Razjela trzymałam pod rękę i przechadzaliśmy się między drewnianymi ławkami. Gdy chciałam mu powiedzieć, z czym przyszłam, położył palec na ustach i szepnął: „jeszcze chwilę". Pchnął drzwi na zewnątrz i wyszedł na schodki. Byłam jak najbardziej za wyjściem z kościoła. Nie miałam tak silnych mdłości jak poprzednio, ale nie czułam się rewelacyjnie, zwłaszcza gdy dodać kapiącą mi z włosów wodę święconą. Razjel wystawił twarz do ciepłego majowego słońca i powiedział: - Wiedziałem, że znajdziesz odpowiedź. - Nie tyle znalazłam, co podejrzewam, co może nią być. Opowiedziałam mu o zaklęciu, które zaplanował dla mnie zamachowiec, i moich podejrzeniach, że ksiądz był wykorzystany jako narzędzie - miał coś wynieść z kościoła dla kogoś, kto sam nie mógł po to wejść na teren poświęconej ziemi. Zaklęcie marionetkowe miało sens -dawało pełną władzę, a jeśli na dodatek ksiądz musiał przełamać potężne zaklęcie, jego ludzkie synapsy mogły wysiąść wskutek spięcia. Razjel pokiwał głową i zapewnił, że sprawdzi zaklęcie odwracające - dzięki pergaminowi z zaklęciem miał duże szanse na znalezienie antidotum. Znów wystawił twarz do słońca i czekał. - Nie przyszłaś tu tylko po to, by mi to powiedzieć. Chcesz mnie o coś prosić i nie wiesz, czy się zgodzę. Ale nie dowiesz się tego, jeśli nie zapytasz - powiedział. - Wiesz, że nadużywanie tego talentu nie poprawi ci notowań w towarzystwie? - mruknęłam, ale miał rację,

nie zapytam, nie dostanę odpowiedzi. - W jakim stanie jest Rafael? Wciąż wymaga leczenia? - Nie, obecnie odsiaduje wyrok. - Za co? - Nie sądziłam, by posadzili go za opętanie, bo to wciąż była wielka tajemnica. A intuicja mi mówiła, że knucie i próba zabicia mnie nie wystarczyłyby na to, by archanioł wylądował w areszcie. Zbyt niska szkodliwość czynu. - Za zabójstwo Emanuela. No cóż, dekapitacja własnego sekundanta to rzeczywiście dość widowiskowa akcja. - Jak z jego pamięcią? - W porządku, a czemu pytasz? - Chcę się z nim zobaczyć. - Towarzysko? Spojrzałam rozbawiona. Jasne, to tak bardzo w moim stylu. Razjel uniósł brew, wyraźnie z siebie zadowolony. A niech mnie, Pan Tajemnic próbował żartować! - Powiedzmy, że służbowo. Podejrzewam, że ma swój udział w tej historii. - Może masz już maleńką paranoję? W ciemności widzisz swojego wielkiego, złego wilka? - Rafael nie jest najstraszniejszym wilkiem, z jakim się zetknęłam. Może faktycznie jestem paranoiczką, ale widzę tu pewne niejasności i związki, o których chciałabym pogadać z Rafaelem. Możesz mi w tym pomóc? - Mogłabyś zapytać o to Gabriela, a nawet Abaddona, a zwracasz się z tym do mnie? - Gabriel uznałby, że bezdyskusyjnie mam paranoję, a Abaddon nie zostawiłby mnie z Rafaelem samej nawet na sekundę, a przy nim Rafael nic mi nie powie.

- Zobaczę, co da się zrobić - poklepał mnie po ramieniu - i nie uważam, żebyś miała paranoję. Ale to tylko subiektywna ocena, a nie wyrok. Parsknęłam. Służyło mu trochę luzu. - Jak tam, już po tajemnicach? - zapytał Baal, wychodząc z kościoła. Nadal nie rozumiałam, jak może w nim przebywać bez bólu jako Karmazynowy Książę, ale zapytany wzruszył ramionami i powiedział, że kiepskim byłby byłym bóstwem czy monarchą piekielnym, gdyby odrobina bólu go odstraszała. Miał wyższą odporność na poświęconą ziemię niż większość demonów, dlatego mógł wykorzystać kościół jako skrytkę. - Jasne, możemy iść. Baal uścisnął dłoń Razjelowi na pożegnanie i na od-chodne rzucił: - Egzorcysta ocknie się za około godzinę. Nic mu nie będzie. - Znokautowałeś namaszczonego egzorcystę? - zapytałam z niedowierzaniem. - No co? Wkurwiał mnie. Ty sobie wyszłaś, a ja miałem do towarzystwa obłąkanego starca i kolesia, który próbuje mnie polewać święconą wodą lub macać krzyżem. Jesteś mi winna co najmniej dwie kolejne grzeszne przyjemności. - Muszą poczekać, najpierw kostnica. - Dziewczyno, ty wiesz, jak rozerwać faceta - mruknął. Nie mogłam się powstrzymać, śmiech narastał mi w trzewiach nieugięty i nie do stłumienia. Wystarczyło, że zostawaliśmy sami, a Baal pozwalał sobie na odrobinę

luzu. Podobnie Razjel. Może właśnie odkryłam tajemnicę mojego powodzenia: wielkie szychy nie muszą wciągać brzucha, zamiast tego mogą się wydurniać do woli. Kto by tego nie kochał? * Wprowadzenie Baala obok strażnika przy wejściu nie było trudne. Jeśli Karmazynowy Książę nie ma ochoty być widziany, nie jest. Ludzki mózg odpowiednio pokierowany potrafi naginać rzeczywistość. Mój towarzysz wydawał się rozluźniony, za to ja czułam już pierwsze skutki obcowania z energią kostnicy. To dla mnie puszka Pandory, gorsza nawet od szpitali. Na kilkuset metrach kwadratowych zgromadzono tyle śmierci, bólu, cierpienia, gniewu, że dostawałam migreny po kilku sekundach. Nie pomagały najsilniejsze osłony. Powietrze tu dosłownie pachniało śmiercią, ślady emocji ofiar i napastników były zbyt silne. Odruchowo przyspieszyłam, chcąc jak najszybciej mieć to za sobą. Paluszek wpuścił nas do głównej sali sekcyjnej. Bogna w białym fartuchu, z ochronnymi okularami i luźno wiszącą na troczkach maseczką czekała, opierając dłonie o krawędź stołu ze stali nierdzewnej. Nieruchomy kształt pod białym prześcieradłem skupiał na sobie jej całą uwagę. Uniosła głowę, słysząc, że idziemy. Po minie patologa wiedziałam, że jest źle. - Dora, kim jest twój znajomy? - zimny ton w jej głosie jasno mówił, co sądzi o mojej prośbie opóźnienia sekcji do naszego przybycia. Witkacy przez telefon radził mi być przekonująco pokorną i przymilną, bo nawrzeszczała na niego jak na

psa, choć zwykle miał u niej fory. Nawet kobiecie takiej jak ona puszczały nerwy, kiedy czuła się bezradna, a kolejne ciało lądowało na jej stole sekcyjnym. - To mój przyjaciel - pominęłam imię, bo nie chciałam kłamać, a nie mogłam powiedzieć: „Poznaj Belzebuba" - może nam bardzo pomóc. Spojrzała na niego z taką dozą sceptycyzmu, że musiałam przygryźć wargę, by nie wybuchnąć śmiechem. Baal był nieporuszony. - A co dokładnie potrafi ten twój kolega? Wyciągnie mi królika z kapelusza? - Jej opór przeciwko nadprzyrodzonemu był naprawdę uporczywy. - Niechętnie, ale skoro uczyni to panią szczęśliwą -odparł spokojnie. Bogna prychnęła cicho i sięgnęła po lateksowe rękawiczki. Rzuciła mi parę dla mnie i mojego „kolegi". - Wiek i obrażenia zewnętrzne się zgadzają. Chcę wiedzieć, skąd wiedziałaś, gdzie szukać ciała? - zapytała, zawiązując maseczkę z tyłu głowy. - Niekoniecznie. - Założyłam rękawiczki, choć dotyk lateksu plus spocone dłonie to jeden z tych koszmarów, które wracają ciemnymi nocami. Ale Bogna nie pozwoliłaby mi bez rękawiczek choćby zbliżyć się do ciała. Cóż, paradoks zaklęć polegał na tym, że bez trudu rzucałam zaklęcie na mój miecz i ludzie go nie dostrzegali, ale rękawiczki lateksowe wymykały się magii. Idiotyzm, ale nie potrafiłam stworzyć iluzji, że mam je na ręce, i jednocześnie nie zostawiać odcisków palców. Baal wcisnął swoje rękawiczki do tylnej kieszeni spodni z wyrazem niesmaku na ustach. Czy bogowie w ogóle mają odciski palców?

Bogna, widząc rękawiczki na moich dłoniach, odsłoniła prześcieradło. Wypuściłam ze świstem powietrze. Ciało był w złym stanie. Spędziło blisko dwa miesiące w lesie, a wczesna wiosna była w tym roku wyjątkowo wilgotna. Ale nadal widać było nacięcia na skórze i czerwonawą poświatę symboli. Baal zapatrzył się na nie z wyrazem czystej fascynacji na twarzy. Podszedł krok i kolejny, aż znalazł się jakieś pół metra od Bogny, która natychmiast odskoczyła zmieszana, kiedy jego aura otarła się o nią. Gdyby była tylko człowiekiem, nawet by tego nie zauważyła. Nachylił się nad ciałem i uważnie przyglądał ledwie widocznym symbolom. Zmarszczył czoło i westchnął sfrustrowany. Spojrzał na mnie znad ciała. Odczytałam jego intencję. - Bogna, czy moglibyśmy zostać przez chwilę sami? - Nie ma mowy, nie spuszczę tych zwłok z oka! Ale nie widzę powodu, żeby personel pomocniczy nie miał mieć małej przerwy. - Odwołała Paluszka i laborantkę. - Zdajesz sobie sprawę, że za chwilę możesz zobaczyć rzeczy, o których istnieniu nie chcesz wiedzieć? - Z tych, o jakich rozmawiałyśmy kilka dni temu? -Jej oczy pociemniały, gdy źrenice rozszerzyły się gwałtownie, połykając orzechowe tęczówki. - Tak, takie, których nie zdołasz rozumowo wyjaśnić. Nie zdołasz też o tym zapomnieć, Bogna. Przysięgam, że nie naruszymy ciała. - Dałam jej szansę odwrotu. Nie skorzystała z niej. Z zaciętą miną zaplotła ramiona na piersi. - Nie wyjdziesz? Pokręciła głową. Westchnęłam. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wiele może ją kosztować ta decyzja. Kontakt nawet nieuaktywnionego magicznego z magią

mógł obudzić moce, a z całą pewnością zostawał w pamięci. Będzie rozdarta między rozumem a magią i będzie ją to dręczyło, bo nie była gotowa otworzyć się na to, kim jest, i co jest w świecie poza tym, o czym wie. Chciałam ją chronić, ale to była jej decyzja. Przymknęłam oczy, pocierając bolące skronie. Wiele bym dała, by już stąd wyjść, nie było sensu przedłużać tego bardziej, niż to było konieczne. - Rób swoje - powiedziałam Baalowi. Uniósł brew, ale nie protestował przeciw obecności Bogny. Pochylił się nad ciałem i dotknął mostka opuszkami palców. - Hej, co ci się wydaje, że robisz? - krzyknęła Bogna i odepchnęła jego gołe dłonie od ciała. - Czytam symbole, szanowna pani, i aby to zrobić, muszę jej dotknąć - powiedział, nie zważając na reakcję patolog. Odsunął jej dłoń i znów dotknął koniuszkami palców mostka ciała. Na brunatnej kości, przeświecającej przez zetlałe kawałki skóry, widziałam wyraźnie wyryte znaki. Ktoś nie żałował siły, dociskając koniec noża. Czułam, że to był BHO, pasowało mi to do niego. Baal wyszeptał zaklęcie, przeszły mnie ciarki, jak zawsze kiedy w realnym świecie czułam potężną magię. Bogna wzdrygnęła się, jakby po plecach przepełznął jej mokry robak. Zacisnęła szczęki i ciaśniej objęła się ramionami. Zaczynała się trząść. - Bogna, to będzie przykre doświadczenie, może lepiej usiądź? - szepnęłam, czując kolejne fale magii wypływające z Baala i otaczające ciało ofiary polem energii. - Nic mi nie będzie - odpowiedziała cicho, kuląc się w sobie.

Gdyby była przeszkolona, wiedziałaby, jak wchłaniać drobiny magii i przetwarzać je na składową własnej aury, te fale byłyby nieszkodliwe, ale bez tej wiedzy napierały na nią, jak zwiększające się ciśnienie wody podczas nurkowania. Kusiło, by jej pomóc, podpowiedzieć, jak osłabić oddziaływanie zaklęcia, ale przekroczyłabym granicę, którą sama mi wyznaczyła. Westchnęłam i przysunęłam jej metalowy taboret, jeśli miałaby zasłabnąć. Usiadła, rzucając mi nieco spanikowane spojrzenie. A to dopiero początek. Baal jeszcze nie skończył zaklęcia. Później będzie jeszcze gorzej. Zacisnęłam pięści, by nie kusiło mnie utworzenie ochronnego kręgu. Nie mogłam jej chronić przed tym, kim jest. Zwykły człowiek nie czułby nic szczególnego, może zrobiłoby mu się odrobinę chłodno, ale nic poza tym. Baal skończył inkantację. Symbole na ciele rozjarzyły się i zaczęły odrywać od ciała, unosząc się w określonym porządku. Płonące wersy symboli wyglądały jak profesjonalny efekt specjalny w filmie grozy. By to osiągnąć, Baal musiał sięgnąć po spore pokłady magii. Wpatrywał się w symbole, płonące linie odbijały się w jego czerwonych tęczówkach i pionowych źrenicach. Wyraz absolutnego skupienia przechodził w niedowierzanie. Zacisnął dłonie na krawędzi stalowego stołu sekcyjnego. Przysunęłam się bliżej i uniosłam dłoń, zanurzając ją w poświatę symboli. Przeszyło mnie zimno, a sekundę później gorąco. Na języku poczułam smak miedzi i gorzkawy posmak piołunu. Rozpoznałabym tę magię, gdybym znalazła się w pobliżu jej autora, ale nadal nie wiedziałam, kim on jest. Wyraz twarzy Baala mówił mi, że on wiedział. I był przerażony tą wiedzą. Baal, które-

go znałam, nie bał się nikogo. Wieść o zamachu przywitał gniewem, ale nawet chwilę nie gościł w jego oczach strach. Teraz było go tam całkiem sporo. - Daj mi nóż - szepnął. Wyciągnęłam z cholewki najmniejszy z noży, z krasnoludzkiej stali, zawsze ostry, obłożony zaklęciem chroniącym każdego, kto go używa - idealny do rytuałów i zamykania kręgów. Cokolwiek zamierzał zrobić, ten nóż był odpowiedni. Podałam mu go rękojeścią do przodu, zważył go w dłoni zamyślony i przeciął nić energii łączącą unoszące się symbole i ciało. Poczułam szarpnięcie każdą komórką swojego ciała. Złapałam haust powietrza, pozwalając, by magia rezonowała we mnie. Ktokolwiek stworzył zaklęcie, które uaktywniło symbole na ciele ofiary, władał starożytną magią. Tylko ona w ten sposób rezonowała w kościach. Bogna siedziała skulona, dociskając tors do kolan, obejmując się ciasno rękoma. Była blada jak trup na stole, zlana potem i trzęsła się jak w febrze. Magiczny odpowiednik szoku anafilaktycznego. Wyrwało mi się przekleństwo. Zaczęłam grzebać w torbie, poszukując soli, przetrząsałam szpargały i starożytne pieczęcie, nim znalazłam fiolkę z jej resztką. Musiałam uzupełnić zapasy, zużyłam prawie wszystko, neutralizując ślady mojej krwi w piekle. Było jej za mało na krąg, który niewiele by pomógł po fakcie. Cholera jasna, niby nie powinnam uszczęśliwiać ludzi na siłę, ale ona odchoruje to zaklęcie, i to ciężko, jeśli nic nie zrobię. Podeszłam do zlewu i nalałam wody do szklanki, wsypałam kryształki grubej morskiej soli, mieszając drewnianą szpatułką, by szybciej się rozpuściły. Z gotowym roztworem podeszłam do Bogny.

- Wypij to. - Podetknęłam jej szklankę pod nos. Była zielona i półprzytomna, ale skora do dyskusji. - Nie tak zaczęły się kłopoty Alicji? - szepnęła, trzymając się za brzuch. - Twoje zaczęły się w momencie zapłodnienia komórki jajowej, więc nie marudź - mruknęłam. - To tylko słona woda, nie umrzesz od tego, za to bez tego poczujesz się tak, jakbyś umierała. Zawahała się. Może już myślała, że umiera. Wyciągnęła rękę i zacisnęła ją na szkle. Upiła łyk i skrzywiła się. Jasne, było obrzydliwe, równie pociągające jak opicie się morską wodą, ale działało. Sól zneutralizuje zaklęcia, które wchłonęła. Dlatego wielu parających się magią unika słonych przekąsek. Ja wolałam drugi raz ustawiać krąg, niż odmówić sobie chipsów, ale byłam wyjątkiem. Upiła kolejny łyk, większy. Przy połowie szklanki za-krztusiła się i zakasłała. Przytrzymałam szklankę i podałam ją z powrotem, gdy Bogna była gotowa. - Do dna. A na lunch zamiast dietetycznej sałatki zjedz coś naprawdę słonego, frytki, chipsy, peklowane mięso, fetę, cokolwiek, byle było bardzo słone, dobrze? Nachyliłam się i spojrzałam jej w oczy. Źrenice były równe i nieco zwężone. Szok mijał. Nie zdziwiło mnie, że nie pyta, co się właśnie stało ani dlaczego źle się czuje lub czemu słona woda jej pomaga. Możliwe, że konsekwentnie nie zada sobie żadnych pytań odnoszących się do tego, kim jest. Aż do śmierci. Bywało i tak. Ale może teraz, kiedy poczuje się źle, będąc narażona na działanie magii, zje coś słonego i poczuje się lepiej. Może nie jest to dieta najzdrowsza dla serca, ale może jej pomóc, skoro odmawia innych sposobów.

- Możemy już iść? - zapytałam Baala, czując, że skronie za chwilę eksplodują bólem, na który nie zadziała nic poza snem, a na drzemkę nie miałam czasu. Przytaknął. Pożegnał się z Bogną skinieniem głowy. Prawie biegłam, by jak najszybciej wyjść na powietrze. Oparłam się o ścianę, oddychając zbyt szybko, na granicy hiper wentylacji. - Nie sądziłem, że tak zareagujesz na zaklęcie... - To nie to, nie lubię kostnicy ani szpitali. Za dużo wszystkiego, przylepia się na dobre i podtruwa mnie przez skórę. - A resztkę swojej soli oddałaś tej kobiecie, która za nic nie przyzna się, że to, jak się czuje, nie jest wynikiem zatrucia pokarmowego, tylko magii, a teraz kombinuje, jak racjonalnie wyjaśnić to, czego była świadkiem? - To nie jej wina. Niektórzy nie mają szczęścia wychować się w magicznej rodzinie - wiedziałam coś o tym -inni mają go jeszcze mniej i przed pełnoletnością nie napotykają starej wiedźmy i nie odkrywają, kim są. Ona znalazła swoją zasadę całościującą świat i wyjaśniającą wszystko. To nauka. Nie mogę jej zmusić, żeby przyjęła, że nauka nie wyjaśnia wszystkiego i że jest jeszcze magia. Odetchnęłam ciężko. Wyczułam ją, zanim jeszcze nadeszła. Może usłyszałam stukot obcasów o asfalt, zanim jeszcze zarejestrowałam świadomie ten odgłos. I perfumy o zapachu jaśminu i ylang-ylang. Na Boginię. Anita. Baal nie wiedział, co spowodowało moje pobladnięcie, ale odruchowo napiął mięśnie, jakby spodziewał się ataku. - Zachowaj spokój. To moja szefowa. Była szefowa -sprostowałam szeptem i przybrałam najbardziej profesjonalny i pewny siebie grymas, na jaki było mnie stać.

Anita podeszła energicznie, roztaczając wokół siebie chmurkę irytacji i władzy. Powinni to zabutelkować, naprawdę robiło wrażenie. - Wilk - rzuciła twardo w formie koślawego powitania - co to, do kurwy nędzy, ma znaczyć? - Witaj, Anito, masz tu czujkę czy kamerę? Nie da się przemknąć, co? - Spojrzałam jej w oczy, pilnując się, by nie okazać śladu pokory. Wykorzystałaby każdy objaw słabości przeciwko mnie. - Nie odbierasz telefonu od czterech dni i tylko tyle masz mi do powiedzenia? - OK, to było bardziej jak ryk niż rozmowa. Mam usadzić twoją dupę na wieki czy mi się wytłumaczysz? I byle to było dobre! Wyprostowałam się i odepchnęłam od ściany. - Nie muszę ci się tłumaczyć, już nie. Odeszłam. To ty masz kłopot, żeby to zaakceptować. Mówiłam, że się nie będę meldować. Pracuję nad sprawą, ale tego nie da się załatwić w kwadrans! - W międzyczasie znajdują się kolejne ciała - rzuciła mi oskarżycielsko. Suka, na Boginię. - Wiem - wycedziłam - sama je znalazłam. I niewiele brakowało, żebym to ja wylądowała na stole Bogny, więc z łaski swojej, zejdź ze mnie i daj mi pracować. Jeśli uważasz, że sama znajdziesz sprawcę szybciej, droga wolna, wystarczy podpisać moją rezygnację. Wyminęłam ją, zbyt wkurzona, by kusić los dalszą pogawędką. Moja aura była naładowana na sto procent dzięki magicznemu SPA W przystani Aszery, a osłony wibrowały wciąż echem potężnego, przedwiecznego zaklęcia. Jeszcze chwila, a mogłaby zauważyć, dlaczego nie chciałam już pracować między ludźmi.

- Wilk! - krzyknęła za mną, ale jej głos był nieco bardziej miękki. Nie odwróciłam się. Szybkim krokiem przemierzyłam parking z Baalem u boku. Wydawał się nieco rozbawiony. Cholerny Karmazynowy Książę. - Zamiast świetnie się bawić, powiedz mi, że rozpoznałeś zaklęcie! - Tak - powiedział to z wahaniem. A więc wciąż nie dopuszczał do siebie prawdy. Efekt wyparcia często poprzedza uświadomienie sobie, w jakie bagno wdepnęliśmy. - Powiedz mi tylko jedno. Czy spodziewałeś się, że ten demon nie żyje, czy sądziłeś, że jest zamknięty bezpiecznie w pieczęci? I czy to była jedna z pieczęci z Najświętszej Marii Panny? - To drugie. I tak. - Wspaniale. Ile ich tam było? - Dwie. - Świetnie. To i tak niezły wynik, pół na pół. - Co masz na myśli? - przystanął. - Straciliśmy jedną pieczęć, a mogliśmy stracić dwie, nie jest beznadziejnie źle. - Straciliśmy obie. - Nie, druga jest tu. - Pogrzebałam w torbie i wyciągnęłam najstarszą spośród kilku pieczęci, które od ucieczki z niewoli nosiłam przy sobie. - Tacham tego żelastwa dość, żeby powołać do życia demoniczny klub dyskusyjny, ale jestem niemal pewna, że to właśnie jest pieczęć, która zaginęła. Czyż nie? Skinął zaskoczony. Cóż, wielu mężczyzn nie docenia zawartości przepastnych kobiecych torebek. W mojej

zmieściłoby się sporo więcej niż kilka pieczęci na demony, rytualny nóż plus wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy Jej przepastność zaniepokoiła mnie tylko na sekundę -jak mogłam nie zauważyć, że tacham ze sobą wszędzie tyle żelastwa, a do tego dwa rytualne kielichy? To chyba lekka przesada. Obiecałam sobie solennie przejrzeć zawartość i wyrzucić wszystko to, co nie powinno znaleźć się w kobiecej torebce nawet przypadkiem. Nic dziwnego, że po kilku godzinach noszenia torby jej pasek odciskał się boleśnie na ramieniu. Baal wziął z mojej dłoni krążek pieczęci i palcem przejechał po krawędzi, gdzie wygrawerowane było imię Immani. Uniósł głowę i spojrzał mi w oczy. - Klątwa, którą nałożyłem na pieczęć, działa. Gdyby Łazik nie zamienił pieczęci, byłabyś martwa. - Tak myślałam. Na szczęście dla nas, jest za miękki, żeby być naprawdę czarnym charakterem w tej historii. To przez klątwę zginęły tamte kobiety? - Nie sądzę, po prostu były w pełni ludzkie, umierały od utraty krwi i szoku, zanim jeszcze klątwa zaczęła działać.. Ale ty byś dożyła klątwy. - Słodka niewiedzy, oszczędź szczegółów. Wiesz już, kogo szukamy? - O tak, Ibrahim, brat Immani, królowej demonów, która dwa milenia temu zażyczyła sobie poddać mnie rytuałowi. To on mnie uwięził, to on przeprowadził rytuał. Ale kto, na piekielne psy, mógłby go wybudzić? Dwa tysiące lat spędził w pieczęci! Cóż, miałam swoje podejrzenia na ten temat, ale chyba nie był gotowy, by ich wysłuchać. Poczekam, aż

będę miała konkrety. Nic tak nie działa na męskie zaufanie, jak konkrety. - Wracamy? - zapytałam, zmieniając temat. - Nie, najpierw przynajmniej jedna z obiecanych grzesznych przyjemności. Wyszczerzył zęby w bezczelnym uśmiechu. Gdyby nie ostre rysy jego twarzy, pionowe źrenice na tle karmazynowych oczu oraz aura bóstwa i Księcia Demonów, wyglądałby w tej sekundzie całkiem chłopięco. Przewróciłam oczami, ale zgodziłam się. Ile razy będę miała jeszcze okazję pokręcić się po Toruniu z Baalem u boku? * Baal był świetnym kompanem. Powłóczyliśmy się po mieście, zjedliśmy po trzy gałki lodów u Lenkiewicza, zaliczone przez Baala jako jedna z czterech grzesznych przyjemności, jakie mu wisiałam. Moim zdaniem było warte dwóch grzesznych przyjemności, były pyszne, a porcje olbrzymie. Ale nie będę dyskutować z Księciem Demonów. Na czym jak na czym, ale na grzesznych przyjemnościach się znał. Właśnie spieraliśmy się, czy podpada pod nie obmacywanie dziewczyny podczas spaceru - zgadnijcie, czyja ręka lądowała na czyim tyłku - kiedy zadzwonił mój telefon. Spodziewałam się, że to Anita (ponad dwadzieścia nieodebranych połączeń, kiedy uruchomiłam komórkę po powrocie do żywych, czyniło takie założenie dość bezpiecznym), ale wyświetlał mi się numer Witkacego. Miał dobre wieści. Namierzyli BHO, znali jego adres. A dzięki obrzydliwie

wypasionej komórce z GPS-em wiedzieli, gdzie był. I tu właśnie pojawiał się problem. Cholera jasna! - Baal, przenieś mnie na drugą stronę Wisły - poprosiłam. - Chętnie, ale nie da rady. - Wzruszył ramionami i zlizał kroplę kawowych lodów spływających mi po palcach. Cholera raz jeszcze, w czasie rozmowy z Witkacem lody zaczęły się topić. Rozejrzałam się za koszem, by je wyrzucić, ale Baal złapał mnie za rękę. Nachylił się i oblizał mleczny ślad na palcach. Gryzł lody, spoglądając mi w oczy z łobuzerskim błyskiem w karmazynowych tęczówkach. Ciepło rozchodziło mi się wzdłuż żył aż do łokcia. Przełknęłam głośno, w ustach zebrało się nagle odrobinę za wiele śliny. - Teraz faktycznie możesz zaliczyć lody jako dwie przyjemności. - Mrugnął szelmowsko. A niech mnie kule biją (lepiej nie). - Po co robisz takie rzeczy? Chyba nie próbujesz mnie ugotować jak żabę? - Spojrzałam na niego podejrzliwie, wycierając lepką wciąż dłoń w mokrą chusteczkę. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Uśmiechnął się kpiąco. - No wiesz, żaba, ciepła woda, garnek, podgrzewanie wody, aż żaba się ugotuje, nie czując, że robi się niebezpiecznie... - Nadal nie wiem, o czym mowa, nie jesteś żabą. - Nie wkurzaj mnie, wiem, że nią nie jestem. Chodzi mi tylko o to, że nie będzie między nami romansu nawet za tysiąc lat, Baal. - Ja to wiem, skarbie, i ty to wiesz, ale ten demon, który jest gdzieś w pobliżu i najpewniej nas śledzi, nie wie. I lepiej niech tak zostanie - powiedział cicho.

Miał przymknięte oczy w pozorowanej przyjemności, ale czujne napięcie ciała sugerowało mi, że skanuje otoczenie. - Masz go? - Nie - przechylił głowę w bok, naciągając mięśnie karku musiał się teleportować. Ale z całą pewnością go wyczułem. - Nasz? Znaczy wielki X? - Nie. Prędzej żmij. Słabsza sygnatura. Zacisnęłam zęby. Próbował mnie uspokoić, ale za dobrze pamiętałam, że żmij nie potrafi się teleportować, jako piątka, góra szóstka. Musiałby pożyczyć część mocy od Ibrahima, a to znaczyłoby, że i ten jest gdzieś w okolicy. Baal jeszcze raz pocałował mój kciuk, wciąż lepki od lodów, już wyłącznie na nasz użytek. Posłał mi przesadnie błogi uśmiech i oblizał wargi. Głuptas. - Wracając do rzeczy ważnych, Baal, takich jak, sama nie wiem, demony, spisek, mroczne rytuały i pieczęcie, muszę się dostać na drugą stronę Wisły. - Jasne, jeśli masz na to co najmniej pół godziny, mogę to zrobić. Pół godziny? W tyle dojadę autobusem, zakładając, że korek jest umiarkowany, a nie całkowity. - Jakim cudem teleportacja trzy kilometry dalej zajmie ci pół godziny? - Bo muszę zawinąć do piekła, a dopiero stamtąd na drugą stronę, a to będzie możliwe z kilkunastominutową przerwą, skoro nie chcemy u ciebie skutków ubocznych, coś jak choroba nurków wynurzających się zbyt szybko. Nie możesz wchłaniać zbyt wiele materii zaświatów, jeśli nie chcesz stać się wabikiem na różne dziwne historie.

- Chcesz powiedzieć, że nawet mając Księcia Demonów u boku, nie mogę uniknąć korków na moście? -Skrzywiłam się. - Obawiam się, że tak. Płynąca woda plus poświęcony artefakt wsadzony w filar mostu jest odporny na magię prawie każdego typu. - Pięknie po prostu - mruknęłam, przyspieszając. Wciąż mogłam zdążyć, nawet bez teleportacji, przecież do niedawna nawet nie wiedziałam o tym, że istnieje. Mogłam to zrobić, zanim wsiądzie w pociąg na drugi koniec Polski. * Korek ciągnął się na sześć kilometrów, blokując miasto na amen. Most był zatłoczony i oba pasy wyglądały jak kolejki po masło za PRL -U. Witkac zapewnił, że BHO jeszcze nie dotarł do dworca, pewnie siedzi w jakimś autobusie. Nawet jeśli masz samochód, nie będziesz nim uciekać, podejrzewając, że każdy patrol ma twoje numery rejestracyjne wypisane w notesiku na czerwono. Ucieczka pociągiem miała sens. Zwłaszcza że polska kolej była wciąż do tyłu z techniką. O systemie monitoringu czy choćby elektronicznych bazach pasażerów nie było mowy. Jeśli chciałabym zwiać na drugi koniec Polski, wsiadłabym w pociąg i tyle by mnie widzieli. Inna rzecz, że to byłaby bardzo powolna ucieczka, wolniej byłoby tylko w wersji na Świętą Rodzinę - na osiołku. Mogłam przebiec most, jakieś dwa kilometry od wjazdu do zjazdu, plus drugie tyle na dworzec. Ale miałam nadzieję, że nie będę musiała, naprawdę nie lubię biegać. Ze

wszystkich form aktywności fizycznej ta jest najbardziej obrzydliwa. Raz na jakiś czas przełamywałam opór ciała, ale po kilku kilometrach miałam zawsze wrażenie, jakby wnętrzności, które powinny być na stałe przymocowane, zaczynały się trząść, powodując sensacje żołądkowe. Wyciągnęłam komórkę i szybko wybrałam numer. - Krzysiek, patrolujesz dziś most? - rzuciłam bez powitania. - Jasne, wyłapuję debili pod wiaduktem, co mogę dla ciebie zrobić? Koledzy z drogówki to jednak piękna sprawa. - Przyjedź po mnie na drugą stronę mostu, muszę się dostać na dworzec, naprawdę szybko. - Dwie minuty. - Rozłączył się. - Baal, spotkamy się na miejscu, ja pojadę z Krzyśkiem, ty bez mojego balastu dasz radę w kilka minut doskoczyć do dworca z przystankiem w piekle, dobrze? Skinął głową i zniknął. Przebiegłam przejście dla pieszych i barierkę oddzielającą ulicę od chodnika. Kilka sekund później usłyszałam odgłos motocykla. Chwała i cześć komendzie, która zakupiła w ostatnich dwóch latach trzy takie śmigacze. - Powiedz: „Za tym samochodem!" - rzucił Krzysiek, zatrzymując się z wirażem. Żwir trysnął spod tylnego koła. - Nie ścigamy samochodu - odpowiedziałam z uśmiechem. - Mimo to powiedz, zawsze chciałem wziąć udział w takiej akcji - wyszczerzył się. Powiedziałam, a co mi tam. Wsiadłam na tył i ciasno objęłam Krzyśka w pasie. Jechaliśmy ścieżką dla pie-

szych i rowerzystów. Na szczęście nikogo przed nami nie było, więc motocykl mógł się rozpędzić. Podjechaliśmy na parking przed dworcem. Zeskoczyłam z motoru i pobiegłam do podziemnego przejścia, które prowadziło na perony i do budynku dworca. Poślizgnęłam się na wytartych schodach i niewiele brakowało, bym liczyła swoje zęby na podłodze, zamiast liczyć na łut szczęścia w znalezieniu pana BHO. Dworzec Toruń Główny nie jest wielki, raptem cztery perony, ale nie zdołam przeszukać wszystkiego... Nawet jeśli Krzysiek dodzwoni się do dyspozytorki, co nie było bardzo prawdopodobne - to jak dzwonić na infolinię Tepsy, zawsze zajęte - nie było gwarancji, że dyspozytorka bez nakazu zgodzi się wstrzymać o kilkanaście minut wszystkie pociągi, które miałyby odjechać w tym czasie. Mogła się zasłaniać rozkładem i zagrożeniem dla innych pociągów. A nie mogłam użyć argumentu, że demony są mimo wszystko większym zagrożeniem. Odszukałam w torbie torebeczki z dowodem - amuletem afilianckim, który znalazłam podczas oględzin z Witkacym miejsca porzucenia ciała. Spróbowałam uaktywnić go zaklęciem sympatycznym, by odszukał podobny sobie. Przez sekundę moje zmysły odbierały otoczenie medalionu. Tłok, zapach kurzu, stukot zsuwanych do oporu okien i bagaży wrzucanych na kratkowane półki pod sufitem były całkiem wyraźne i te sekundy wystarczyły. Dwa pociągi stały na torach. Poznań czy Katowice? Gdzie ukryłabym swój śmierdzący strachem tyłek, gdybym była afiliantem demona i na własne oczy widziała, jak mój szef zatłukł kolesia z równoległego stanowiska? I możliwe, że wiem już, że całe piekło mnie szuka, a szanse na

moje przeżycie są obstawiane niżej niż wygrana Polski na Euro 2012? Przebiegłam kładką na tor czwarty, peron drugi. Katowice. Wskoczyłam do ostatniego wagonu i metodycznie zaczęłam go sprawdzać, przedział po przedziale. Przy trzecim poczułam szarpnięcie podłogi. Pociąg ruszał. Legendarna współpraca dyspozytorek. Przepychałam się między podróżnymi, którzy bagażami tarasowali przejście. Przy opornej grupce, która blokowanie mnie uznała za czystą przyjemność, użyłam dyskretnej perswazji - wystarczyło uchylić połę kurtki, błysnąć glockiem, a przypominali sobie o manierach wpajanych im przez matki. Pociąg jechał coraz szybciej, opuszczając już zabudowania dworca. Jeśli się pomyliłam... jeśli był w drugim pociągu... Moja intuicja była niezła, ale nie nieomylna. Przeszłam przez niestabilną platformę między wagonami. Monotonny stukot działał mi na nerwy. Rozsunęłam kolejne drzwi i kolejne, za każdym razem przepraszając pasażerów, obrzucających mnie mało przyjaznym spojrzeniem, jeszcze chciałabym się dosiąść do ich przedziałów i uczynić ich podróż jeszcze mniej komfortową. Kolejny wagon był luźniejszy. Nigdy nie rozumiałam podróżnych, którzy tłoczyli się w jednym czy dwóch ostatnich wagonach, nie sprawdzając, czy dalej nie jest luźniej. Było, nie musiałam się przeciskać, pojedyncze osoby siedziały w przedziałach, kilka osób przy otwartych oknach stało na korytarzu. Zastanawiałam się, gdzie jest Baal i czy zdoła się teleportować do ruchomego pociągu - metalowych pudełek na torach ze stali. Podejrzewałam, że nie. Byłam zdana na siebie. Przemknęła mi myśl, że BHO może nie być sam, ale odepchnęłam ją. Żmij może by się wycofał i uciekł, ale nie Ibrahim, to była dla niego sprawa oso-

bista. A ze żmijem spokojnie dałabym sobie radę, skoro nie jestem skuta, pobita i odurzona jadem. Wyczułam BHO, jeszcze zanim otworzyłam drzwi do przedostatniego przedziału w trzecim wagonie. Amulet znów się uaktywnił, choć nie rzucałam nowego zaklęcia. Moja aura po SPA Aszery musiała być wyjątkowo silna. Wsiadłam do przedziału. Siedział w nim sam, wciśnięty w kąt pod oknem. Usiadłam przy wejściu i dałam mu sekundę na oderwanie wzroku z widoku za oknem i dostrzeżenie, kto prócz niego znalazł się w przedziale. - Mamy dwie drogi, Karolu - powiedziałam cicho, nasycając mój głos słodyczą - możesz grzecznie współpracować, przyznając, że nie zdołasz mi się wymknąć. W tej wersji wydarzeń masz sporą szansę na przeżycie. Możesz też się rzucać, a ja cię ogłuszę i zrobię z tobą, co będę chciała. Nikt mi nie przeszkodzi. Mam odznakę, a ty możesz być... sama nie wiem, terrorystą? Lubię możliwości, jakie to założenie daje policjantom. I nawet będę miała trochę frajdy, obijając cię. Wiesz, ze względu na naszą historię. - Oparłam się swobodnie o ścianę, zsuwając się na siedzisku, stopę opierałam na kolanie drugiej nogi, całkowicie zagradzając przejście. Przez chwilę pozwoliłam, by oferta wytrawiła mu się w głowie, po czym rzuciłam twarde: - Wybieraj. Wyglądał jak szczeniak zapędzony w kąt przez złego wilka. Przez chwilę z nadzieją spoglądał w okno, później na pusty korytarz za drzwiami, które blokowałam. - On mnie zabije - szepnął. - Ja mogę to zrobić wcześniej - odpowiedziałam z uśmieszkiem, na który się wzdrygnął bardziej niż na moje słowa. - Podjąłeś decyzję czy może mam przywo-

łać mojego demona? Wiesz, tego, którego pomogłeś mi wszczepić... To kawał krwawego sukinsyna, ale dogadujemy się, wiesz? Zadrżał jeszcze mocniej. Był gotowy. I dobrze, za kilka minut mieliśmy mieć przystanek w Brzozie Toruńskiej, następny dopiero w Aleksandrowie Kujawskim, a nie miałam ochoty tracić aż tyle czasu. Mogłam też zatrzymać pociąg w szczerym polu, ale papierki, które by spadły na komendę po wszystkim, nie ucieszyłyby mnie ani Anity. Wstałam i wyciągnęłam rękę w jego kierunku. Wyczułam zaklęcie ochronne, kiedy tylko iskra mocy przeskoczyła po mojej aurze. Doskoczyłam i szarpnięciem zerwałam mu z szyi amulet. Nie byłam pewna, czy potrafiłby go użyć przeciwko mnie, ale wolałam nie ryzykować. Pociągnęłam go za ramię, aż wstał. Skułam mu ręce za plecami, by nie mógł użyć magicznych gestów, jeśli je znał. Kiedy byłam ich więźniem, nie wyczułam, aby był szczególnie magiczny, ale coś tam w genach miał, a adrenalina mogła zdziałać wiele. Poza tym czułam na nim aurę żmija. Czy podzielił się nią, by chronić gówniarza, czy spędzali ze sobą dość czasu, by aura sama przewędrowała, nie było ważne. Mógł nawet celowo nasączyć pomagiera swoją aurą i pozwolić mu uciec, by zmylić każdego, kto szukałby go przez magiczne linie. Wyciągnęłam drania na korytarz i popchnęłam w stronę wyjścia z wagonu. Pociąg zwalniał, stacja była w zasięgu wzroku. Zgrzyt hamulców i tarcia metalu zabrzmiał prawie jak wystrzał. Miałam zmysły wyostrzone i nerwy jak postronki. Szarpnięciem otworzyłam drzwi i popchnęłam BHO na schodek, sama skoczyłam za nim. Nikt inny nie wysiadał z pociągu.

Bardzo dobrze. Przytrzymałam więźnia, kiedy pociąg znów nabrał prędkości. Z wezwaniem Baala odczekałam, aż ostatni wagon zniknął za zalesionym zakrętem. Wystarczyło trzykrotnie wymówić jego imię, a sekundę później był przy mnie. - Hej, mała, ciężko cię złapać. - Jego uśmiech nabrał drapieżności, kiedy spojrzał na BHO. - Co chcesz z nim zrobić? - Przesłuchać. A później pomyślimy. - Na komendzie? - Nie, u ciebie. - Miałem nadzieję, że to powiesz. - Znów ten drapieżny uśmiech, od którego cierpła skóra, BHO wpatrywał się w niego z wyrazem tak absolutnego przerażenia, że z przyjemnością popchnęłam go bliżej Baala, który położył mu dłoń na karku, a mnie objął w pasie. Westchnęłam, kiedy pod stopami znów poczułam stabilną podłogę, zawroty głowy były mniejsze niż za pierwszym razem, ale nie były najprzyjemniejsze, BHO zniósł to jeszcze gorzej. Leżał na podłodze i trząsł się jak w febrze. Odsunęłam się krok do tyłu, na wypadek gdyby miał zwymiotować, ciężko dyszał i słyszałam odgłosy krztuszenia się. Jego komfort nie był nawet w pierwszej setce tego, o co dbałam, więc nie obeszło mnie zupełnie to, że kiepsko się czuje, jest zielonkawy na twarzy, a krople potu lśnią na jego czole. Baal przeniósł nas do pokoju, który wyglądem niewiele odbiegał od celi. Niska prycza, dwa krzesła, brak okien, wielkie lustro na ścianie - jego połyskująca, błękitnawa powłoka odbijała światło w dziwny sposób, było zaklęte, o ile w ogóle było lustrem. Szłam o zakład, że za

nim znajduje się drugie pomieszczenie, a lustro jest jak drzwi, które działają tylko w jedną stronę. Profesjonalna cela i pokój przesłuchań w jednym. Zaczynałam coraz bardziej doceniać talent dekoratorski Baala, komfortowe sypialnie, piękny gabinet, bezpieczne pokoje odporne na magię i wypasione więzienie - idealny dom. Zostawiliśmy BHO na podłodze, by doszedł do siebie po teleportacji i wyszliśmy z celi. W pokoju obok siedział Miron i wpatrywał się w magiczną ścianę, która z tej strony wyglądała jak okno. - To ten koleś? To on cię porwał? - Tak. Przedstawiam ci pana Braki Higieny Osobistej we własnej osobie. Gdyby Miron potrafił zabijać spojrzeniem, BHO byłby trupem. A tak powoli dochodził do siebie, zdołał się pozbierać na tyle, że podniósł się z zarzyganej podłogi i kulił, opierając się o krawędź pryczy. - Już? - zapytałam Baala, a on skinął i powiedział: - Wejdę tam sam. Nie musisz patrzeć. - Wiesz, że muszę. Wiedziałam, że wolałby, abym tego nie robiła. Ale dla mnie to był przymus. - Baal, chcę, żeby on przeżył, chcę, żeby odpowiedział za wszystko, w czym brał udział. Chcę, żeby poszedł siedzieć. Nie posadzę w więzieniu żmija czy Ibrahima, ale jego mogę. To nie będzie kolejna niewyjaśniona sprawa. Rodziny tych kobiet zasługują na domknięcie i choćby złudzenie sprawiedliwości, muszą wiedzieć, że ten, kto jest winny, dostaje dożywocie. To konieczne, rozumiesz? Przez chwilę przyglądał mi się z trudnym do zinterpretowania wyrazem twarzy.

- Jesteś pewna? - Całkowicie. Skinął głową, choć wyraźnie się ze mną nie zgadzał. Ale, cholera, miałam ludzką policję, a później ludzką prokuraturę na karku. Bez dodatkowych słów wszedł do celi przez magiczną szybę. Wpatrywałam się w kolejne etapy przesłuchania. Zaprzeczanie i próba stawiania się, powtarzane bez końca „nic nie wiem" i „nie możesz mnie tu trzymać!". Ubawił mnie zwłaszcza kawałek o „mam prawo do telefonu" i „żądam adwokata". Miałam ochotę wejść tam i zmiażdżyć gębę gówniarza o podłogę. Oddychałam trochę za szybko, a dłonie musiałam zacisnąć na oparciu krzesła, żeby nie skoczyć przez błękitną membranę i nie skopać bydlakowi dupy. Jednocześnie czułam, że Baal się powstrzymuje, że wciąż pamięta o mnie po drugiej stronie. Wstałam i zapukałam w ścianę, by mnie usłyszał. Szyba nie była dość materialna, palce przechodziły na wylot. Obejrzał się i bez słowa otworzył drzwi. Stałam przed nimi. - Baal, nie cackaj się, musimy znać jak najwięcej szczegółów. Nic, co zrobisz, nie wystraszy mnie ani nie sprawi, że zacznę przed tobą uciekać, bo to o to chodzi, prawda? Cofnął się o krok i zamknął mi drzwi przed nosem. Wróciłam na swój punkt obserwacyjny. Dopiero teraz impreza się rozpoczęła. Baal zwolnił osłony, jego aura rozlała się po pokoju duszącą czernią. Czułam ją nawet przez magiczne okno. BHO skulił się z krzykiem na podłodze, ciemność napierała na niego, wyraźnie sprawiając mu ból. Z ciemności wyłaniały się kształty, dla mnie

były tylko cieniami, ale dla więźnia musiały być czymś więcej, czymś, co przerażało go bardziej niż wszystko inne. Wrzask, który wydzierał się z jego gardła, wypalał mi synapsy. Nie sądzę, bym go kiedykolwiek zapomniała, bym przestała go słyszeć. Baal nachylił się nad więźniem i szepnął kilka słów, które doprowadziły BHO do histerii. Nie musiał go dotykać, by go złamać. Wszedł od razu do jego głowy i wykorzystał wszystko, co tam znalazł, by zniszczyć to, kim BHO był. Był przerażający, to prawda, ale nie odpychało mnie to. Większość moich przyjaciół jest w dużym stopniu przerażająca. Gdyby mi to przeszkadzało, kumplowałabym się z chłopakami z posterunku i nie wtykała nosa do piekła. - Widzisz swojego skauta? Widzisz, co robi? - rzucił Miron. - Cieszę się, że to robi - powiedziałam przez ściśnięte gardło. Dzięki temu ja nie muszę. Zresztą on jest skuteczniejszy. Miron spojrzał na mnie zaskoczony. Nic nie powiedział, ale był poruszony. Skupiłam się na tym, co działo się w celi. Na trzęsącym się strzępie człowieka, który wreszcie zrozumiał, że to nie żmij czy nawet nie Ibrahim był największym łobuzem w okolicy. Wyciągnęłam notes i zapisywałam adresy, którymi sypał, dane, które mogły okazać się przydatne w dalszym postępowaniu. Nie wiedział, gdzie jest jego bezpośredni przełożony, ale zgadywał. O miejscu pobytu Ibrahima nie wiedział. Miałam pewność, że nie kłamie. Przy pewnym poziomie bólu lub przy odpowiednim poziomie strachu zaczynasz żałować, że nie znasz odpowiedzi, które mogłyby ci oszczędzić jednego i drugiego. Im więcej

słuchałam, tym bardziej byłam przekonana, że muszę odwiedzić Rafaela i znaleźć odpowiedź na najważniejsze pytanie w tym zestawie. Kto ożywił Ibrahima? Pytań było więcej, ale żadne nie dręczyło mnie aż tak.

15 Ostatni raz, kiedy byłam w niebie, przeżyłam zamach na swoje życie, Sąd Ostateczny, pojedynek z opętanym Archaniołem Potęgi i zmartwychpowstanie. Nie dziwota, że nie było ono nawet w pierwszej setce miejsc, do których chciałabym wrócić. Nawet jeśli była w okolicy jakaś fontanna, nie zamierzałam wrzucać do niej swojego grosza. Razjel obiecał wprowadzić mnie tylnym wejściem, tak by nie rozeszło się zbyt szybko, że tu jestem. Pomijając zwyczajowy stosunek Gabe'a czy tradycjonalistów z Rady, teraz byłam nosicielką demona. Zrobili się na to w niebiańskich kręgach nieco przeczuleni po historii Rafaela, która miała pozostać tajemnicą, a stała się najczęściej komentowanym wydarzeniem ostatniej dekady. Czekałam przy portalu, nie znając zaklęcia, które pozwoliłoby mi wejść. Miałam nadzieję, że Razjel pamiętał o umowie i jego wyczucie czasu jest zbliżone do ziemskiego. Wytarłam spocone dłonie o nogawki dżinsów. Adrenalina musowała mi w żyłach na samą myśl o wejściu do nieba, gdzie mój miecz był bezużyteczny

przez zaklęcie antypiekielnikowe, glock tym bardziej, dopóki nie dowiem się, kto na czarnym rynku ma dostęp do stali anielskiej, i nie poznam sposobu, by odlać z niej śliczne błękitne kule zabójcze dla pierzastych i diabłów. Choć niejasne przeczucie podpowiadało mi, że w dniu, kiedy rozeszłoby się, że składam takie zamówienie, mógłby mi się przydarzyć jakiś niefortunny wypadek. Zostawały noże i moc, przynajmniej aurę miałam pierwszorzędnie odbudowaną. Tak naprawdę nie spodziewałam się przesadnych kłopotów. Nie sądziłam, by ktoś wciąż chciał mojej śmierci. Jednak było kilka niepokojących okoliczności. Rafael był Archaniołem Potęgi i miał tysiące żołnierzy pod sobą, niektórzy z nich mogą chcieć pomścić to, co spotkało ich szefa. A wedle Michała nie każdemu podobał się mój związek z Joshuą, a jeszcze mniej mój udział w skandalu wokół Rafaela. I choć mogłam uspokajać chłopaków, że przecież nikt nie byłby tak szalony, by się na mnie porywać, po cichu wiedziałam, że jest w tym sporo chojraczenia. Bardziej liczyłam na to, że jestem wystarczająco mało istotna, by nikt nie zawracał sobie mną głowy. Odgłos kroków niósł się echem po tunelu. W piekle też portal był zupełnie retro, coś jak średniowieczne tajne przejście z miedzianymi, czyli odpornymi na magię bramami. Od Mirona wiedziałam, że miedziane okucia zamontowano w średniowieczu, na fali małej obsesji na punkcie zagrożeń ze strony rosnących w siłę magicznych. Obsesję tę piekielnicy dzielili z pierzastymi, ale w piekle zamontowano bramę, w niebie uknuto plan Wielkiej Inkwizycji. To tyle, jeśli idzie o jasne podziały na dobrych i złych.

Razjel wyłonił się z mroku jak duch patrycjusza. Zawsze ciekawiło mnie to, z jakim upodobaniem nosił chiton. Żaden z archaniołów prócz niego nie zakładał go na co dzień. On i owszem. Tylko dwa razy widziałam go we współczesnym ubraniu - gdy nawiedził Toruń. Na własnym terytorium znów wyglądał młodziej, choć i tak sprawiał wrażenie starszego od reszty Rady. Jego uroda przywodziła mi na myśl Bena Kingsleya, który nie grywał zbyt często pozytywnych gości może stąd dreszcz przebiegający po kręgosłupie, kiedy archanioł był blisko. A może stąd, że potrafił odczytać wszystkie moje tajemnice, przeglądać sobie zawartość mojej głowy jak fisz-ki z katalogu i wyciągać to, co go zainteresowało? Tak, to z pewnością było w pierwszej trójce niepokojących cech Razjela. A sądząc po jego uśmieszku, znów korzystał z daru i wiedział, o czym akurat myślę. Pięknie. Powinnam nauczyć się sztuczki, którą władał Joachim, mój wampirzy syn. Jego narzeczona jest telepatką i potrafi czytać w myślach. Generalnie Joachim nie ma wiele do ukrycia przed słodką Teresą, ale jest facetem i czasem potrzebuje, dajmy na to, odrobiny prywatności. Nauczył się śpiewać w myślach. Myśli, o czym chce, a mentalna ścieżka dźwiękowa zakłóca odczyt, niczym muzyka z radia zakłócająca tradycyjny podsłuch. Ciekawe, czy zadziałałoby na Razjela. - Nie sądzę, choć twój wybór ścieżki dźwiękowej byłby zapewne wysoce interesujący - powiedział na powitanie. Z premedytacją krzyczałam w myślach, jak bardzo nie lubię wścibskich wampirów i archaniołów włażących mi do głowy. Tylko się zaśmiał i skłonił.

- Twoje tajemnice są takie odświeżające w porównaniu z tym, z czym mam do czynienia w niebie. - Wzruszył ramionami, obrazując bezradność, jaką czuł wobec pokusy, albo zupełne lekceważenie mojej niechęci, jedno z dwojga. Pięknie. - Mam klucz do celi Rafaela, udało mi się przekonać strażnika, żeby wpuścił nas poza protokołem i bez zostawiania śladów na papierze. Prowadził mnie niskim korytarzem, zbudowanym z masywnych, lśniących bielą wapiennych bloków. Miękkie światło wiszących co parę metrów lamp wywoływało cienie, które przesuwały się po chropowatych ścianach jak żywe stworzenia. Znów potęga pamięci. Ostatni raz (i pierwszy, przy okazji) szłam tym korytarzem w dniu, kiedy zostałam aresztowana i odprowadzona do celi. Tej samej celi, do której w nocy zamachowiec przyszedł mnie zabić. Umarł, próbując. Podświadomie pomacałam przedramię, ostrze było na swoim miejscu i natychmiast się uspokoiłam. - Nic ci tu nie grozi, Teodoro, nie ze mną - uspokajał mnie Razjel. - Głowa to wie, z sercem bywa różnie. Mała trauma. Coś jak hotel, w którym pogryzły cię pluskwy i wiesz, że już nigdy nie zechcesz się w nim zatrzymać. Zaśmiał się zaskakująco głośno, otwarcie, pełną piersią. Jakoś to do niego nie pasowało, szłam o zakład, że nie robił tego zbyt często. - Nigdy nie przywyknę do twojego postrzegania rzeczy, jest takie inne od tego, co znam. To miłe, zabawne... chyba odświeżające. - Powiedz to Gabeowi, jako jedyny zdaje się tego nie dostrzegać.

- Dostrzega, po swojemu. - Uśmiechnął się i spoważniał, stając przed okutymi drzwiami. - To tu. Pasy miedzi, srebra, a nawet zimnego żelaza niemal całkowicie skrywały dębowe skrzydło. Nie przegapili niczego, pomyślałam, widząc runy, symbole egzorcyzmów i pieczęci wyryte nad framugą. - Nie chcecie ryzykować, że zwieje, czy to wasze standardowe zabezpieczenia? - Specjalnie dla niego. Cóż, przegięli, ale mogliby w tej jednej celi trzymać wampira, elfa, wiedźmę, wilkołaka, czarownicę ziemi, a nawet demona, jeśli symbole pieczęci były dobre, lub pomniejsze bóstwo, jeśli ktoś poprawiłby im durisaz, który źle wyrysowany wyglądał bardziej na fehu. Cóż, różnica była znacząca. Razjel otworzył drzwi i wpuścił mnie do celi. Weszłam, a zamek za mną zachrzęścił. Miałam nadzieję, że archanioł będzie w zasięgu krzyku, jeśli rozmowa poszłaby nie tak, jak miałam nadzieję. To akurat nie była paranoja. Rafael poświęcił sporo czasu i energii, by mnie zabić. Naprawdę wierzył, że świat beze mnie byłby lepszym miejscem. - Kogo my tu mamy - jego głos wywołał ciarki. Przez chwilę znów czułam wściekły ból połamanych żeber i płuc przebitych mieczem. Prawie czułam zapach palonego ciała i lepką, gorącą krew wsiąkającą w dżinsy. Odepchnęłam od siebie te wrażenia. Nie były moje. Rafael dobrze się bawił i wyraźnie nie stracił swoich mocy. Zapalił lampkę i z mroku wyłoniła się jego oszpecona twarz. Wyglądał naprawdę źle. Nie rozpoznałabym w nim tego archanioła, który wyzywał mnie na pojedynek. Całą prawą stronę twarzy i spory kawałek lewej po-

krywała nierówna, różowa, połyskująca od nadmiernego napięcia tkanka. Blizny biegły też przez szyję i pierś, widziałam ich przebłyski w rozcięciu koszuli. Obie dłonie, co szybko zauważyłam, miał równie spalone. Nie wypadało zapytać, co właściwie mu się stało. - Kto wie, może i tobie zostaną takie ślady, wiedźmo? Liczę na to, że twój demon będzie równie opornie opuszczał twoje ciało jak mój. - Skrzywił się. Blizny na twarzy napięły się, wywołując makabryczny efekt. - Masz to po egzorcyzmach? - zapytałam, zanim ugryzłam się w język. Przytaknął bez słowa. Zacisnęłam dłonie w pięści. Nie musiało tak być. Teraz mogłam się domyślać, dlaczego niebiescy zwlekali z przyjęciem pomocy Baala. Idioci myśleli, że sobie poradzą chrześcijańskimi egzorcyzmami. Byli gotowi spalić go żywcem, byle nie prosić Baala o pomoc. Choć wiedzieli, że ją dostaną, sama się o to postarałam. Byłam wściekła. Owszem, Rafael wrósł w moje koszmary przez ostatnie miesiące i miał na koncie sporo paskudnych akcji, z których tylko część mógł zwalić na demona, ale nikomu nie życzyłabym przechodzenia przez coś takiego. No, może żmijowi, ale on miał szczególne miejsce na mojej obecnej liście Top 10 do zabicia. - Nienawidzisz mnie? - zapytał, zaskakując mnie tym. Przez chwilę zastanowiłam się nad odpowiedzią. Wstał i podszedł dwa kroki, był za blisko, bym czuła się komfortowo, ale zwalczyłam odruch, by się cofnąć. - Nienawidziłam tego, co robiłeś, tego, co oznaczałeś w moim życiu i życiu wielu osób, na których mi zależa-

ło, tego, co szerzyłeś. Może ciebie samego też nienawidziłam w pewnym momencie. Może jest we mnie resztka tej nienawiści, ale staram się zapomnieć. Nienawiść niszczy szybciej tego, kto ją nosi, niż wrogów - powiedziałam cicho. - A teraz? - Teraz jest mi cię nawet żal. Skrzywił się i odskoczył, jakbym go uderzyła. Na chwilę znikł w cieniu, widziałam tylko zarys jego potężnego ciała, gdzieś na granicy kręgu światła. - Nie żałuj mnie, głupia wiedźmo. Teraz to ty nosisz demona. - Słyszałam napięcie w jego głosie, emocje, których nie potrafiłam nazwać. - To prawda, ale prędzej umrę, niż zmusi mnie do zrobienia czegoś, z czym nie będę mogła żyć. Odwrócił się do mnie i jego twarz znów znalazła się w zasięgu światła. Wydawał się wstrząśnięty, nie zły. Usiadł na krawędzi pryczy i machnął ręką na krzesło przed nim. - Więc co cię do mnie sprowadza? Przecież nie miłosierdzie nakazujące odwiedzać więźnia czy chorego. -Znów nad sobą panował, a jego głos był chłodny, wyprany z emocji. - Potrzebuję kilku odpowiedzi. Przez dłuższą chwilę mierzył mnie wzrokiem. Był dość przerażający, nie z powodu blizn, ale z powodu mocy, która wciąż w nim drzemała. Mógł być więźniem, ale wciąż był Archaniołem Potęgi. Może naprawdę byłam głupia, przychodząc tu i zostając z nim sama. Nachylił się do przodu, opierając łokcie na kolanach. Teraz nasze oczy były na równym poziomie.

- A dlaczego miałbym ci pomagać? Dlaczego miałbym ci mówić cokolwiek? Dobre pytanie, pomyślałam. - Bo cokolwiek o mnie myślisz, wiesz, że gdybym się nie wtrąciła w wasze sprawy, wciąż byłbyś opętany I choć siedzisz w celi, jesteś bardziej wolny teraz niż przez ostatnie pięć stuleci. I podejrzewam, że demonów nienawidzisz bardziej, niż kiedykolwiek byłbyś w stanie nienawidzić mnie. - Mogłam mieć tylko nadzieję, że właśnie tak postrzega swoją sytuację. Nie odpowiedział od razu. Uciekł spojrzeniem w bok i odruchowo dotknął blizny na policzku. Przebiegał opuszkami palców po nierównych krawędziach poparzonego ciała, a myślami wydawał się być bardzo daleko. Nagle zorientował się, że to robi, i gwałtownie opuścił rękę na kolano. - Zadaj swoje pytania. Zastanowię się, czy chcę na nie odpowiedzieć. Westchnęłam. Dobre i to. - Czy masz wspomnienia z czasu, kiedy byłeś opętany? - Oczywiście, że tak, przecież na tym polega część tortury. Skrzywił się, jakby był zły na siebie, że to powiedział. - Czy byłeś w kościele Najświętszej Marii Panny w Toruniu? -Tak. - Czy zabrałeś stamtąd pieczęcie? Znów zwlekał. Wyciąganie z niego odpowiedzi było czasochłonne i niełatwe. -Tak.

- Czy wykorzystałeś księdza Anzelma, żeby złamać zaklęcie Baala? - Skąd...? - Spoglądał na mnie z wyrazem oszołomienia na twarzy. - Ksiądz jest zarażony, próbujemy mu pomóc, Razjel i ja. - Kolejna ofiara na liczniku - skrzywił się - wolałem, kiedy sam decydowałem, kto się na nim znajdzie. - Czy to ty przeprowadziłeś rytuał wskrzeszający demona z pieczęci, Ibrahima? - Byłem tam, kiedy to się stało. - Czyje ciało dostał? - Nie wiem. - Widząc moją sceptyczną minę, dodał: - Nie ja go wybrałem, nie ja decydowałem. - Twój demon? - Nie, kobieta, której nie znam, i Jezabel. Cień wściekłości przebiegł przez jego twarz niemal zbyt szybko, by można to było zauważyć. Trwało to ułamek sekundy i znów był opanowany. - Jak wyglądała ta kobieta? - Bardzo atrakcyjna, czarny warkocz sięgający poniżej pasa, coś egzotycznego w urodzie. Nie rozmawiałem z nią, widziałem z pewnego dystansu, ale miała coś mrocznego w aurze. Założyłem, że jest piekielnikiem. - Czy to Jezabel... - zawahałam się. To akurat było dość intymne pytanie. - Tak, wiedźmo, to ona wszczepiła mi demona. Nie, nie miała mojej zgody. - Wściekłość rozpaliła w jego oczach ognie. Umówmy się tak, za moją pomoc domagam się zapłaty...

Przełknęłam ciężko ślinę. Co mogłam mieć, co on by chciał mieć? - Powiem ci wszystko, co pamiętam o demonach, ale ty opowiesz mi, jak ginęła ta suka. Z najmniejszymi szczegółami. Chcę nakarmić się wspomnieniem jej bólu, bo mam nadzieję, że zrobiłaś wszystko, co w twojej mocy, żeby cierpiała. To nie była wygórowana cena, nawet jeśli bardzo nie lubiłam wracać wspomnieniem do tamtej nocy, kiedy niemal straciłam Mirona, kiedy niemal umarłam. Ale te szczegóły mogę sobie darować. Chce wiedzieć, jak zginęła Jezabel? Nie ma sprawy. Ja pewnie też chętnie wysłuchałabym krwawej relacji ze śmierci żmija, gdybym nie mogła zabić go własnoręcznie. - Jezabel trafiła do piekła niedługo po Baalu. Dość szybko się tam zaaklimatyzowała i z własnej woli poddała rytuałowi zaszczepienia, po tym jak związała się z jakimś demonicznym arystokratą, który jak się okazało po czystkach Belzebuba, stał po złej stronie barykady. Jezabel nie zamierzała rezygnować z kochanka, którego ceniła wyżej niż lojalność wobec Baala, niebędącego już bóstwem, kiedyś przez nią wielbionym, niebędącego też zainteresowanym jej wdziękami. Wykradła pieczęć, w której Baal zaklął duszę demona. Wiedziała, że nie zdołałaby ukryć przed Belzebubem rytuału przywrócenia, uknuła więc plan. Wytargowała dla siebie przychylność niebios i oficjalnie przeszła na naszą stronę. Z tak zabezpieczonymi tyłami mogła sobie na wiele pozwolić. Oczywiście miała świadomość, że przez pierwsze kilkaset lat jest pod baczną obserwacją, ale potrafiła być cierpliwa. Odczekała, moszcząc sobie gniazdko u mego boku. - Wzruszył ramiona-

mi. - Byłem idiotą, a ona to wykorzystała. Odurzyła mnie czymś i przeprowadziła rytuał. Nawet nie wiedziałem, że archanioła można opętać. Cóż, można. Przez wiele miesięcy musiała prowadzić przygotowania, podawała mi jakiś środek, który gwarantował, że demon się przyjmie, a ona będzie miała wygraną w kieszeni. Ze wszystkich cnót kultywowała jedynie cierpliwość. Zanim się zorientowałem, byłem więźniem we własnym ciele. - Czy to ona zaplanowała kradzież pieczęci z kościoła? Pokręcił głową. - Nie, ona o tym nie wiedziała. Ale mój demon tak. Nie wiem skąd, po prostu miał tę wiedzę. - Kiedy obudziliście Ibrahima? - Kilka lat temu, sześć, może pięć? Trudno spamiętać, tak szybko lecą wasze ludzkie lata. - Czemu akurat wtedy? Czemu nie wcześniej? Byłeś opętany przez pół milenium! - Nie musisz mi tego przypominać. - Zgrzytnął zębami, ale szybko odetchnął. - Wszystko było częścią planu. Demon z pieczęci nie był wcześniej potrzebny. Chodziło też o linie magiczne pod kościołem, ktoś wyliczył, kiedy ich pole energetyczne będzie najsłabsze. Wypadało to całkiem niedawno. - To był plan Jezabel? - Nie, aż taka sprytna nie była. Pewnie któregoś z jej kochanków, zawsze lubiła trzymać kilka srok za ogon. Raz czy dwa razy wspomniała, że gdy to wszystko się zakończy, będzie miała władzę, której odmówił jej bóg. Szłam o zakład, że tym bogiem był Baal. Ale z kim spiskowała? Z Ibrahimem? Czy był jeszcze ktoś? Ta in-

tryga była rozpisana na setki lat, mnóstwo osób, które wydawały się tylko pionkami, rozstawianymi na szachownicy przez kogoś, kto ma przerażająco nieludzką perspektywę. - Teraz opowiedz mi, jak skończyła ta suka. Opowiedziałam. Ze szczegółami, o które dopytywał. Omijając fragmenty dotyczące Mirona i Joshui, Pana i Bogini. Wydawał się spijać każde słowo jak kot śmietankę. Uśmiechnął się błogo, kiedy doszłam do tego, że rozluźniłam jej osłonę i zabiłam ją nożem rytualnym Baala. - A więc jesteś dziwką Belzebuba - rzucił złośliwie. - Powiedział ten, który przez pięćset lat był demonią dziwką. A gdyby nie Belzebub, nadal by nią był. Wstałam i byłam gotowa do wyjścia. Podniósł się i wyprostował swoje dwumetrowe ciało. Zrobił krok do przodu i nachylił się, jakby chciał mnie zastraszyć. Działało. Przywołał we mnie wspomnienie bólu i duszności, kiedy przyszpilił mnie do ściany, zaciskając dłoń na mojej krtani. Odruchowo cofnęłam się, aż poczułam za plecami klamkę drzwi. Uśmiechał się jak człowiek opętany, a nie ktoś, kto niedawno pozbył się lokatora. Może nie sposób dojść do siebie po czymś takim. Zastukałam otwartą dłonią, niemal natychmiast zazgrzytał klucz w zamku i Razjel mnie wypuścił. Gdy zamykał za mną drzwi, usłyszałam głos Rafaela. - Nic nie jestem mu winien, ani jemu, ani tobie. Jasne, mówiąc „dziękuję", zginąłby w męczarniach. - Wszystko w porządku? - zapytał Razjel po zamknięciu drzwi. - Jasne. Po prostu przytłaczająca osobowość.

Skinął głową i przez chwilę mi się przyglądał, jakby szukał symptomów choroby. Albo grzebał mi w głowie. Zanuciłam w myśli „Highway to heli" tylko po to, by go rozdrażnić i poprawić sobie humor. Uśmiechnął się, czym potwierdził moje podejrzenia. Odprowadzał mnie tą samą drogą. - Czy w ciągu ostatnich, dajmy na to, dwóch tysięcy do pięciuset lat wstecz mieliście w areszcie jakiegoś demona dziesiątej klasy? - zapytałam Pana Tajemnic. - Sprawdzę to dla ciebie, moje dziecko, choć nie przypominam sobie. Uważasz, że mieliśmy? - To by mogło być jakimś wyjaśnieniem. - Wzruszyłam ramionami. To był strzał na oślep. - Mam nadzieję, że wam się uda. Mam powody sądzić, że lepiej dla nas wszystkich, żeby Belzebub został na tronie. Mnie wystarczyłoby, żeby został przy życiu, ale widziałam też szerszy obrazek. To, że Bogini zesłała mi snowidzenie pozwalające uchronić go przed spiskiem, było częścią porozumienia, jakie zawarła z Panem. Z jakichś powodów uważała za celowe utrzymanie obecnego porządku. Nie śmiałabym podważać jej oceny sytuacji.

16 Wytarłam dłonie o nogawki spodni. Kolejny raz zastanawiałam się, czy na taką imprezę nie powinnam ubrać się jakoś, sama nie wiem, strojniej? Spojrzałam na Baala, który przeobraził się z dobrego kumpla w Księcia Demonów. Wydawał się wyższy, bardziej potężny, a twarz zastygła mu w wyrazie bezwzględności. Pierwszy raz widziałam go takim. I choć wierzyłam, że w środku wciąż jest mój Baal, to nie czułam się swobodnie, krocząc u jego boku. Średnio tu pasowałam. Podejrzewam, że domyślał się, iż będę miała opory, bo długo zwlekał z wyjaśnieniem, dokąd idziemy. Miałam na sobie te same ciuchy, które założyłam na rozmowę z Rafaelem, i teraz w wypchanych na kolanach dżinsach, flanelowej koszuli w zielono-czarną kratkę, skórzanej kurtce i glanach stałam na progu czegoś, co podpadało już pod nazwę sali balowej. Spojrzenia zebranych poszybowały w naszą stronę i mogłam się łudzić, że sensacją imprezy jest Baal, a nie ja, ale szepty narastały. Cholerka. Gdy mówiłam, by znalazł okazję do pokazania, że żyję, nie myślałam, że będzie to OKAZJA .

W luksusowym salonie tłoczyło się ponad sto demonów, kryształowe lustra na ścianach zwielokrotniały tę ilość w oszałamiający tłum. Punkt dla Baala - bez wątpienia byli tu przedstawiciele wszystkich rodzin i domów. Rozpoznawałam sylwetki różnych gatunków, od powabnych i kuszących demonów pokusy przez silne sylwetki demonów gniewu, smukłe i drobniejsze sylwetki demonów zamętu po potężne cielska bestii, które nawet bez zwierzęcej formy emanowały gęstą czarną magią. Okazja naprawdę była wyjątkowa - gospodarze przyjęcia pragnęli przedstawić społeczności swoje nowo narodzone dziecko, małe demoniątko miało dziś dostać imię i znak przynależności rodowej, a także opiekunów, coś na podobieństwo rodziców chrzestnych w ludzkim świecie. Wiedziałam już, jak rzadkie były narodziny demonów -zdarzało się, że i przez pięćset lat demonice nigdy nie zostawały matkami, mimo prób. Z magią płodności Baala sytuacja poprawiła się, choć dzieci było wciąż niewiele, znacznie mniej niż dorosłych, którzy oddaliby prawicę, by je mieć. Dla wielu z zebranych tu demonów moje pochodzenie z linii płodności jest mile widziane, odkąd odkryli, że to jedna z niewielu magii zewnętrznego świata, która ma na nich jakikolwiek wpływ. O tym wszystkim Baal opowiedział mi w drodze na przyjęcie (przyjechaliśmy tradycyjnie, powozem, podobno teleportacja w takich sytuacjach była oznaką prostactwa). Miron i As wciąż sprawdzali otoczenie rezydencji i zabezpieczali tyły, gotowi wkroczyć jako kawaleria, gdyby coś poszło nie po naszej myśli. - Weź mnie pod ramię, skarbie - szepnął Baal, nachylając się bardzo blisko, jakby właśnie całował mnie w szyję.

Rzuciłam mu ostre spojrzenie i zachowałam dystans. Uzgodniliśmy przed przybyciem na przyjęcie, że nie będzie migdalenia, bo nasz status wciąż był niejasny. To znaczy wiedzieliśmy, jaki status mamy, ale nie wiedzieliśmy, co powinni na ten temat wiedzieć wszyscy podwładni Baala. Nie zamierzałam jednak upokarzać Mirona, pozwalając wszystkim dookoła wierzyć, że sypiam z Baalem. Ułożyłam dłoń na przedramieniu Baala, nieudolnie naśladując grację, z jaką ten gest wykonałaby Teresa. W takich chwilach tak bardzo szanowałam jej umiejętność odnalezienia się w każdym towarzystwie. Podejrzewałam, że i tu doskonale wiedziałaby, jak się zachować i co znaczy każdy z tych ledwie wyłapywanych gestów i półsłówek. Dla mnie była to męka... coś jak oglądanie rumuńskiego filmu z niemieckim lektorem i napisami po angielsku, które w głowie tłumaczyłam na polski. Bardzo angażujące i odciągające uwagę od samej fabuły. Zrobiliśmy krok w głąb pokoju, choć najchętniej zwiałabym gdzie pieprz rośnie, gdziekolwiek to jest. - Panie! - Wspaniała demonica, najprawdopodobniej gospodyni przyjęcia, wyłoniła się z ciżby i z rękami wyciągniętymi w geście powitania ruszyła ku nam. Jej ukłon był pełen gracji i tak niski, że bardzo dokładnie mogłam przyjrzeć się jej nabrzmiałym piersiom wychylającym się z dekoltu sukni. Z lśniącymi czernią włosami i lekko skośnymi oczami wyglądała na Azjatkę. Gdy się wyprostowała, na jej twarzy malowało się pełne oddanie i pokora, ale też... sama nie wiem, miłość? Baal uścisnął jej dłonie i łaskawie przyjął hołdy. - Ciri, cudownie wyglądasz, dziękujemy za zaproszenie. A gdzie nasz malec?

Demonica wyglądała, jakby w środku zapaliła jej się stuwatowa żarówka. - Dek go ma. - Odwróciła się i wzrokiem przywołała wysokiego, śniadego mężczyznę. Trzy warkoczyki na skroni były znakiem rodu zamętu, a jego rozanielona w tym momencie twarz nie wyglądała groźnie. Kiedy ruszył w naszym kierunku, zauważyłam, że w ramionach trzyma zawiniątko - z granatowego kocyka w gwiazdki wychylała się czerwona, pomarszczona buzia i różki. Sapnęłam zaskoczona i spojrzałam na Baala. Uśmiechnął się do mnie oczami. Dek podszedł i skłonił się Baalowi, mnie też powitał uprzejmym skinieniem głowy Karmazynowy Książę wyciągnął ręce po niemowlę, a dumny ojciec przekazał zawiniątko bez wahania. Baal uniósł malca na wysokość twarzy i przez chwilę spoglądał w czarne, lekko skośne oczka małego demonka. Z bliska skóra malca była nie tylko czerwona, ale miała lekki połysk, jakby pokrywały ją delikatne łuseczki. Baal uśmiechnął się miękko, wiedząc, że nikt z zebranych nie dostrzeże uśmiechu skierowanego do dziecka. - Silny chłopiec, Dek, wdał się w ojca - powiedział i podał mi dziecko. Odruchowo wzięłam je i spoglądałam oszołomiona. Po co mi je dał? Co mam zrobić? Huśtać? Ułożyłam tobołek w zgięciu łokcia i spojrzałam na pomarszczoną twarzyczkę. Dziecko spoglądało z zaskakującą u takiej małej istotki świadomością. Nagła iskierka magii przeskoczyła z jego rączki na moje ramię. Ciepło rozeszło się po skórze mimo warstwy ubrań. Moja aura odpowiedziała i przez chwilę jarzyła się w miejscu, w którym moje ciało stykało się z ciałem dziecka. Iskierki mocy

rozjarzyły się dookoła główki malca. Uniosłam głowę, spoglądając na Baala, niepewna, co to znaczy. Chyba nie robiłam mu krzywdy, na pękatej buzi malowało się zadowolenie. Było podejrzanie blisko tego, by zacząć się ślinić. Nie mam doświadczenia z niemowlętami, a co dopiero z niemowlętami demonicznymi. - Lubi cię i wita - powiedział poważnie. Wyciągnęłam dziecko w stronę rodziców, ale oni nie odebrali go, spoglądali na siebie w milczącej rozmowie telepatycznej. - Panie, czy podtrzymujesz swoją zgodę? - zapytała Ciri. - Oczywiście, to dla nas zaszczyt. - Baal skłonił się lekko i przejął dziecko z moich rąk. - Nie byłoby go bez ciebie. - Dek znów się ukłonił. - Było wam to pisane. Mam nadzieję, że nie zakłócimy waszej uroczystości, ale ostrzegam, nie wiem, czy wszyscy zachowają się jak należy. - Zmarszczył się. - Służymy ci wszystkim, co mamy - powiedziała Ciri i nie zabrzmiało to jak banał powtarzany bez przemyślenia. Baal przekazał matce niemowlę i poprowadził mnie między gości. Pociągnęłam go za ramię i zapytałam szeptem, wprost do ucha: - Co mi umknęło, tam przed chwilą? Kącik ust przemyślnego Księcia Demonów drgnął. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz - łgał w żywe oczy. - Zemszczę się za to, wiesz? - Wiem i drżę z niecierpliwości na samą myśl. -Brew uniosła się w bezczelnym wyzwaniu.

Coś się tam stało, ale nie wiedziałam, czy dotyczyło to mnie, nas, dziecka czy czegoś jeszcze innego. Nie miałam czasu się nad tym zastanawiać, nagle włoski na karku stanęły mi dęba i wyraźnie wyczułam niebezpieczeństwo. Rozejrzałam się czujnie, ale nie zauważyłam nic poza setką wbitych w nas oczu. - Zamierzasz mnie przedstawiać tym wszystkim demonom? zapytałam, nie kryjąc grozy na samą myśl. - Byłaś niegrzeczną dziewczynką, ale nie aż tak. -Objął mnie ramieniem w talii i poprowadził do stolika z alkoholem. - Kto będzie miał potrzebę, sam podejdzie. Na szczęście to spotkanie półoficjalne, nie obowiązuje pełen protokół. - Możesz przełożyć obrączkę na moją prawą rękę? Tylko na czas przyjęcia. Podałam mu lewą dłoń, zsunął obrączkę bez wysiłku. Zabawne, ja nie byłam w stanie jej zdjąć, choć mogłam ją okręcać wokół palca. Miron i Joshua też próbowali, zaniepokojeni tym, że noszę na palcu demoniczny artefakt. A Baal po prostu zsunął obsydianowy krążek i założył mi go na środkowy palec prawej ręki. Pasował idealnie, choć powinien być sporo za duży, skoro dotąd nosiłam go na kciuku. Obrączka wydawała się nieco szersza i bardziej płaska niż chwilę wcześniej. Sięgała niemal do kostki stawu, nie sposób było jej nie zauważyć. Przemyślna bestia. Ze względu na Mirona byłam wdzięczna, że nie założył jej na palec serdeczny. Faktycznie, wydawało się, że spotkanie ma dość nieformalny charakter. Demony krążyły ze szklaneczkami alkoholu w dłoni, ucinając sobie pogawędki, jak członkowie klubu golfowego w czasie cocktail party. Na

szczęście, bo samym strojem złamałabym co najmniej kilka paragrafów. Gdzieś we mnie wciąż siedział głos mojej matki, strofującej mnie, że powinnam ubierać się stosownie do okazji. Na tę okazję wolałabym mieć chociażby czystsze dżinsy. Mój demon był pobudzony. Ukrywałam go pod silnymi osłonami, bo uznaliśmy z Baalem, że lepiej, by na razie nie rozeszło się, jakiego demona noszę. Wciąż istniała szansa, że żmij i Ibrahim nie wiedzą o zamianie pieczęci w trakcie rytuału. Czułam zainteresowanie innych demonów, przyciągałam ich jak miodek stado niedźwiedzi. Tylko w bajkach misie są miłe. W rzeczywistości to bestie zdolne odgryźć głowę. Napięcie w sali było wyczuwalne. Nie wiem skąd, ale miałam pewność, że jedynym, co powstrzymuje towarzystwo przed zbliżeniem się aż za bardzo do mojej w porównaniu z nimi dość kruchej osoby, był Baal, który udawał, że nie dostrzega gęstniejącej wkoło magii. Sięgnęłam po kieliszek, by ukryć zdenerwowanie. Upiłam duży łyk, zastanawiając się, czemu nagle rozmowy wokół nas ucichły. Hej, mam skończone osiemnaście lat. Alkohol spłynął mi w głąb gardła i już wiedziałam, o co chodziło. Ognie piekielne, morderczy trunek piekielników, prawdziwa woda ognista. Znałam jej smak, bo Leon pozwolił mi w niej kiedyś zanurzyć usta, tłumacząc, że niewiele więcej potrzebuję, by zaliczyć zgon. Moc tego trunku powalała wszystko, co nie urodziło się w piekle. Hm, upity łyk nie wypalał mi żołądka ani nie uśpił. Nie kręciło mi się też w głowie. Z wystudiowaną swobodą upiłam jeszcze jeden łyk, tylko dlatego, że

wszyscy wydawali się zainteresowani tym, czy padnę trupem. Nie padłam. Kolejny łyk i na dnie szklaneczki zostały ostatnie krople. Przechyliłam szkło, pozwalając im spłynąć do gardła. - Nie szarżuj - szepnął Baal znad swojej szklanki. - Spokojnie, jakbym miała paść, już bym padła. Wedle Leona sam zapach powinien mi wystarczyć, żebym poczuła nagły ból głowy. Wreszcie jakieś plusy demo-niego bękarta we mnie, wprawdzie rzygam po wizycie w kościele i wzdrygam się w kontakcie z wodą święconą, ale za to mogę pić wasze świństwo. Leon złapałby się za głowę, widząc swoją córeczkę. - Może lepiej nie narażajmy biednego czarta na takie widoki. Zaraz się zacznie. -Co? - Uroczystość, coś jak chrzciny, ale nie do końca. - Ale chyba nie podaje się imienia na głos? - Nie, ustala się skrót, pod którym będzie znane. - Ale ty poznasz pełne imię? - Oczywiście, znałbym je, nawet gdyby mnie tu nie było. Współpracuj ze mną, zgoda? - W czym? - W tym, co nastąpi, przyjmuj wszystko jako coś oczywistego. Nie okazuj zaskoczenia i nie pozwól się zastraszyć. Nie zdążyłam zapytać, czego mam się spodziewać. Wyczułam, że się zbliża, zanim pojawił się w zasięgu wzroku. - Jestem Razi, głowa rodziny bestii - powiedział i wyciągnął rękę na powitanie. Przedstawiłam się i uścisnęłam dłoń.

- Miło mi poznać Władcę Bestii. Starałam się nie okazać, jak odebrałam bezpośredni kontakt z jego aurą. Igiełki ognia przebiegły wzdłuż ramienia, wystawiając osłony na próbę. Utrzymałam je i zdołałam się nie skrzywić. Zacisnęłam palce na jego dłoni i potrząsnęłam. Jego usta wykrzywiło coś w rodzaju uśmiechu. Ostre zęby sprawiały, że nie wyglądało to szczególnie przyjaźnie, ale osłonił kły górną wargą. W świecie zwierząt i w świecie bestii pokazywanie całych zębów świadczyło o agresji, on wyraźnie nie miał takich intencji. Baal przewidział, że to Razi odezwie się pierwszy, bo nie ma nic do ukrycia. Od głosu bestii - dudniącego w piersi basu przechodziły mnie ciarki. Nachylił się i wbijał we mnie czarne jak węgielki spojrzenie, bez cienia białka w oku. Wyglądał groźnie - ponad dwa metry mięśni, obciągniętych skórą w odcieniu miedzi, a każdy jej wystający spod ubrania fragment pokryty był gęstymi, czarnymi tatuażami. Biła z nich moc, wyraźnie wyczuwalna w powietrzu. Mogłam poczuć jej smak, gorzkawy i cierpki jednocześnie, gniewny i bezlitosny. Mój demon, czując ją, poruszył się podekscytowany, ale wzmocniłam osłony. - Miło cię widzieć całą i zdrową - oświadczył. Wyczułam, że mówi prawdę. Ucieszyło mnie to. Nie chciałabym, żeby bestia miał mnie na swojej krótkiej liście do eksterminacji. - Panie, jeśli możemy ci służyć, powiedz. - Dziękuję, Razi, niech łaski spłyną na twój dom i twoich ludzi. - Baal uścisnął dłoń bestii. - Czy wiesz już, kim jest nasz wróg? Nie umknął mi zaimek.

- Wiem. I obaj wiemy, jak skończy. Baal emanował aurą tak mroczną i zastraszającą, że powietrze zgęstniało, miało niemal konsystencję budyniu, ciężko było oddychać. Położył mi na ramieniu swoją dłoń i momentalnie wrażenie ucisku ustąpiło. Inne demony spoglądały na nas poruszone, musiały poczuć gniew przywódcy. Bestia wykrzywił usta w parodii uśmiechu, a tatuaże na łysej czaszce poruszyły się, przesuwając się na twarz, zapełniając kości policzkowe i czoło symbolami. Wiedziałam, czym są czarną materią mgły, która mogła zakryć całe ich ciała niczym zbroja, reagowała na ich emocje, była świadectwem ich magii. W dotyku były śliskie, oleiste, jak substancja, która spowiła zamachowca. Gdyby bestia we mnie wygrał lub gdybym pozwoliła mu na dominację, wchłaniając mgłę z powrotem, zostawiłby na skórze takie same glify. - Jesteśmy do twojej dyspozycji, jak zawsze - zadeklarował Razi. Powiódł twardym spojrzeniem po zebranych, jakby tylko czekał, aż ktoś wystąpi z przeciwną deklaracją, a on będzie mógł dowieść swojej lojalności. - Mam to w pamięci. - Baal poklepał demona po ramieniu. Razi skłonił się i wmieszał w tłum, na ile to możliwe, kiedy górujesz nad większością zebranych o kilkadziesiąt centymetrów. Był zbudowany jak Leon, piekielna wersja rugbistów, wielcy, szerocy w barach, nie do zatrzymania. Następna podeszła urodziwa kobieta z kieliszkiem szampana w dłoni i prześlicznym mężczyzną u boku.

Przekrzywiła głowę i uważnie zlustrowała mnie spojrzeniem. Cóż, przy jej pełnej przepychu sukni ze złotego jedwabiu, pięknie podkreślającej miodowy odcień skóry i czerń włosów, nie wyglądałabym rewelacyjnie nawet w najlepszych ciuchach, jakie miałam. Chyba że w którejś z sukien, które zamówiła dla mnie Teresa na wampirze specjalne okazje, ale wszystkie wisiały w szafie w Trójprzymierzu. Mimo że wyraźnie mnie oceniała, nie czułam od niej negatywnych wibracji. - Panie, poznaj mnie ze swoją oblubienicą - powiedziała z pełnym wdzięku uśmiechem. - Doro, przedstawiam ci Arai, głowę rodziny demonów pokusy. Podała mi wiotką i smukłą dłoń. Cóż, nie uwierzyłam w tę delikatność i słabość. Kwiatuszki cieplarniane nie zostają głowami rodzin. - To Benji, mój pierwszy. - Towarzyszący jej mężczyzna skłonił ciemną głowę i pocałował moją dłoń. Uniosłam brwi, czując, jak uaktywnia swoją aurę. Uśmiechnęłam się do młodego mężczyzny, który wyglądał jak pokusa, rozsiewał woń feromonów i powodował, że ślinianki rozpoczynały nadprodukcję. Niezła próba, ale mając wśród przyjaciół kilku naprawdę atrakcyjnych facetów, nauczyłam się panować nad swoimi hormonami i nie ślinić się na widok każdego ciastka, choćby nie wiem jak kuszącego. - Benji, jeśli nie chcesz sprawdzać, jak długo inkubom odrastają nogi, nie prowokuj mojego towarzysza -powiedziałam spokojnie. Baal uśmiechnął się drapieżnie. Inkub puścił moją rękę i natychmiast przestał się wygłupiać.

- Wybaczcie, siła przyzwyczajenia - szepnął. Jasne. Raczej próżność, która towarzyszyła takim chłopcom jak zapach spalenizny moim próbom kulinarnym. Ale skoro jesteśmy wszyscy tacy cywilizowani, nie powiedziałam tego na głos. Arai poklepała Benjiego po ramieniu i wycofał się, stając pół kroku za nią. - Moi ludzie nie mają nic przeciwko twojej oblubienicy, Panie. Jej magia jest podobna do naszej, poza tym wciąż pamiętamy, że niosła zemstę za jedną z nas, a innemu zapewniła bezpieczeństwo - podkreśliła olśniewającej urody demonica. Robiła wszystko, by wydać się nieszkodliwą, niezbyt bystrą ślicznotką. Nie kupowałam tego. Tylko idiota zignorowałby ją lub zlekceważył. Spojrzała na mnie spod firaneczki czarnych rzęs, a powietrze między nami zapachniało wanilią i różami. Przypomniała mi Rachelę, właścicielkę Małej Śmierci, przybytku rozpusty w Thor-nie. Byłam tam raz, kilka lat temu, szukając gwałciciela i mordercy, który jak się okazało, skrzywdził też jedną z dziewcząt Racheli. Pomogła mi wtedy, a ja dopadłam sukinsyna. Arai i Rachela wyglądały jak siostry. Te same obłędnie zaokrąglone kształty, piękne rysy, pełne usta, miodowa karnacja i czerń spadających na ramiona pukli włosów. Ten sam zapach pokusy i umiejętność pobudzenia hormonów samym spojrzeniem. Przez chwilę nie wiedziałam, o czym mówi, myśląc o tym zapewnieniu bezpieczeństwa, ale przypomniałam sobie młodego inkuba, którego matka przyszła do naszej agencji, prosząc, bym odnalazła go, zanim wpadnie w tarapaty. Kiedy go znalazłam, był o krok od skręcenia karku. Ojcowie z piekła rodem nie są zachwyceni, kiedy młodociany inkub zalicza

ich córeczki. Chłopak miał na nie wpływ jak Justin Bieber na tłum trzynastolatek. To, że nie skończył jako zimny trup, wymagało sporo ekwilibrystyki i dyplomacji, ale chłopak wrócił do matki w jednym kawałku. Nie myślałam, że takie rzeczy zostaną mi policzone. - Miło mi, że mogłam pomóc - odparłam, bo co innego mogłabym powiedzieć? Nawet jeśli tliła się we mnie nieufność, naturalna reakcja na jej próby uchodzenia za nieszkodliwą, nie mogłam zaprzeczyć, że nie wyczuwam kłamstwa, a obrączka Baala nie rozpoznała w niej wroga. Arai uniosła kieliszek i skinęła nim w naszą stronę, upiła trochę i z wdziękiem odpłynęła w szeleście złotego jedwabiu. - Nie masz łatwej roboty - mruknęłam do Baala dość cicho, by nikt postronny tego nie słyszał. - Ale przynajmniej nie jest nudno. - Podał mi kieliszek wina, odbierając z dłoni drugą szklaneczkę z niedopitymi ogniami piekielnymi. Baal miał rację, wystarczyło stać i czekać, a każdy, kto miał potrzebę, odnajdywał nas bez trudu. Ledwie kilka sekund po odejściu Arai kolejna głowa rodziny zmierzała w naszą stronę. Szczupły, wyższy ode mnie tylko o kilka centymetrów (czyli w tym towarzystwie dość niski) mężczyzna ubrany w jasny garnitur, ciemno-grafitową koszulę i czarny, wąski krawat mógł wyglądać jak japiszon, chłopak z wielkiej korporacji, ale wystarczył jeden rzut oka w jego oczy, sprytne, ruchliwe i widzące więcej, niż powinny, by mieć się na baczności. Nie miał tak częstych w rodzinie demonów zamętu trzech warkoczyków na skroni, ale na kości policzkowej widniało niewielkie znamię, trzy gwiazdki stykające się ra-

mionami, niemal srebrne na tle jasnej skóry. Uśmiechał się przymilnie, ale uśmiech nie sięgał oczu. - Panie, przedstawisz mnie swojej drugiej połowie? Skłonił się, ale nie opuścił wzroku, jak było przyjęte. Cała jego postawa krzyczała „kłopoty". Kątem oka wyczułam ruch po prawej i przesunęłam się tak, by widzieć zarówno nowo przybyłego, jak i tego, kto szybkim krokiem wymijał gości. As dotarł do nas, nim Baal dopełnił grzeczności. Nie okazałam zaskoczenia, widząc go w środku, choć miał czekać przed budynkiem. Nie było czasu, by pytać, jak mu się to udało ani czy wypadło coś, czego nie przewidzieliśmy. Baal również powściągnął reakcję na wzburzoną minę Asa, który zajął bez słowa miejsce u mego boku. - Doro, przedstawiam ci Korda, głowę demonów zamętu powiedział Baal z chłodem w głosie. Uścisnęłam rękę demona, niemal spodziewając się, że obrączka się rozżarzy, ale nie zareagowała. Odprężyłam się nieco. - A więc raczyłaś uczynić niewolnikiem jednego z naszych zapytał dość napastliwym tonem Kord. Spojrzałam zaskoczona na Asa. Oficjalna wersja głosiła, że jest demonem agresji, nie nosił warkoczyków, nie miał gwiazdek. Ale jeśli miałam być szczera, jak na demona agresji, panował nad sobą nadspodziewanie dobrze. - Tylko w połowie - mruknął As, wyraźnie zirytowany, że tego ma dotyczyć rozmowa. - I wyjaśniłem ci, w jakich okolicznościach miało to miejsce, podobnie jak przekazałem, że zamierza mnie wyzwolić, kiedy to tylko będzie możliwe.

- A może ja chcę to usłyszeć od niej, braciszku? -Oczy Korda pociemniały. Brat Asa? Przeskakiwałam spojrzeniem między demonem, którego znałam od miesięcy, i japiszonem pod krawatem. Było między nimi jakieś podobieństwo, ale nienarzucające się. A As wyraźnie nie przepadał za bratem. Usztywnił się i zacisnął szczęki. Znałam ten grymas. Zawsze tak wyglądał, kiedy naprawdę go wkurzyłam podczas sparingu, ale mnie zajmowało doprowadzenie go do takiego stanu godziny, a bratu wystarczyła minuta i kilka słów. - Tylko przyrodni - szepnął As, nachylając się do mnie. Jakby nie chciał, bym łączyła go z demonem zamętu. Zdecydowanie było między nimi sporo złej krwi. Kord, słysząc słowa Asa, poczerwieniał na twarzy. Szykowała się niezbyt przyjemna wymiana zdań, więc się wtrąciłam pospiesznie. - Miło cię poznać, Kord. Zapewniam, że nie mam zamiaru trzymać Asa związanego dłużej, niż to konieczne. Zwolniłabym go natychmiast, bo sam wiesz, jak trudny potrafi być, ale wygląda na to, że łatwiej pozbyć się opryszczki niż związanego demona - rzuciłam lekko i upiłam łyk wina. Kord przez sekundę patrzył na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy, a później się roześmiał. - Życzę ci powodzenia, będzie ci potrzebne - powiedział, ale patrzył na Asa, nie na mnie. Cóż, może powinnam się obrazić. Panie, jeśli dotrą do mnie wieści o twoim przeciwniku, nie omieszkam cię zawiadomić. - Oby tak było, Kord. Może wtedy przestanę się zastanawiać, jak mogłeś nie zauważyć, że żmij przetrzy-

mywał moją oblubienicę w twoim sąsiedztwie. O demonie zamętu, który włamał mi się do domu, nawet nie wspominam, bo ten problem rozwiązała moja oblubienica - powiedział Baal, a groźba w jego głosie była czytelna. A więc mieszkanie żmija było w dzielnicy demonów zamętu, to wyjaśniało w jakimś stopniu fakt, że As znalazł się tam w odpowiednim czasie. Mój fart. Choć on pewnie nie rozpatruje tego w kategoriach szczęścia. - Od tygodni nie byłem w domu, ale przesłuchałem już tych, którzy odpowiadali za patrole. Podobno krąg ochronny był nadzwyczaj dobrze skonstruowany, co nie zmienia faktu, że powinni coś zauważyć. Zostali przykładnie ukarani. Nie mam żalu o zabicie zamachowca, z mojej ręki nie czekałoby go nic lepszego - zapewnił. Spojrzał na Asa i dodał: - Może udałoby się tego uniknąć, gdybyśmy byli informowani o problemach i wiedzieli, co w trawie piszczy. - Nie mam obowiązku dzielić się z wami czymkolwiek warknął As. - As, mógłbyś mi dolać wina? - zapytałam i podałam demonowi niedopity kieliszek. Czułam, że awantura wisi w powietrzu i nie ma wiele wspólnego z obecną sytuacją. Były między nimi zatargi starsze prawdopodobnie ode mnie, a ja byłam tylko pretekstem do podgrzania niesnasek na świeżym ogniu. As wziął szkło, trochę zbyt mocno zaciskając palce na delikatnej nóżce, i bez słowa oddalił się w stronę stolika z alkoholem. - Trenujesz go jak psiaka? - zapytał Kord głosem nabrzmiałym z wściekłości.

- Wolę, żeby nie było go tutaj, kiedy powiem ci to, co zamierzam. Nie wiem, co jest między wami, i w tej chwili to nie jest istotne. Ale po pierwsze jesteśmy na uroczystości ku czci małego chłopca i wolę, żeby nie doszło do awantury, a po drugie nie wykorzystuję Asa. Znamy się od dawna i mam dla niego dużo sympatii. To, co się stało, jest równie przykre dla mnie, jak i dla niego, więc byłabym wdzięczna, gdybyś przestał obsikiwać jego rabatki. I jeśli znasz swojego brata, to wiesz, że im mocniej naciskasz, tym dalej odskoczy, więc przemyśl swoją strategię. Kord mierzył mnie spojrzeniem, początkowa wściekłość przeobraziła się w zaskoczenie, a kiedy As wrócił z kieliszkiem wina, jego brat był już całkiem opanowany. Pożegnał się uprzejmie i odszedł. Tylko sztywność jego ruchów, której wcześniej nie widziałam, świadczyła o tym, że nie jest tak spokojny, jak udawał. - Nie ma jak rodzina, nikt jak jej członkowie nie wie, jak nacisnąć odpowiedni guzik - powiedziałam. As u mojego boku wciąż był sztywny ze złości i odprowadzał brata niechętnym spojrzeniem. - Zbyt często wydaje im się, że jeśli wyszli parę lat wcześniej z trzewi tej samej matki, to mają prawo mówić ci, co masz robić, i kwestionować twoje wybory - odpowiedział. - Wracam na swoje stanowisko. Błyskawicznie wmieszał się w tłum. - Co jest między nimi? - zapytałam Baala, kiedy tylko zostaliśmy sami. - Stulecia rywalizacji, jak to między braćmi. - Wzruszył ramionami. - Sądziłam, że As jest demonem gniewu.

- W połowie, po matce jest demonem zamętu, ale sam decyduje o swojej ścieżce. Brat wolałby, żeby szedł po jego śladach. Dla nas najważniejsze jest to, że As nie pozwolił im na interwencję w twojej sprawie. - Co masz na myśli? - Każdy spokrewniony z Asem demon wyczuł, że go związałaś. Przyjęte jest, że rodzina robi to, czego nie może związany demon. Uwalnia go. - To też jest napisane drobnym drukiem na umowie wiązania demona, obok paragrafu: „Nie da się tego odkręcić" jest paragraf: „I przygotuj się na śmierć z rąk jego braci"? - Dokładnie tak. To dość skutecznie zniechęca tych, którzy chcieliby wykorzystać przeciw demonowi znajomość jego pełnego imienia. Popijałam przez chwilę wino w milczeniu. As mógł się mnie pozbyć, nie robiąc nic, dosłownie - wystarczyłoby, żeby milczał. A jego brat (ilu ich właściwie miał?) wykończyłby mnie raz-dwa. I po kłopocie. - Idzie Zorn, nie daj się sprowokować - powiedział Baal, kiedy wściekły mężczyzna zmierzał w naszym kierunku. - Doro, przedstawiam ci Zorna, głowę rodziny demonów gniewu i agresji, ale to zdaje się oczywiste. Czułam napięcie w jego ciele, kiedy objął mnie ramieniem, chroniąc przed obmywającą nas kwaśnymi falami wściekłością demona. - Hej, jest jakiś konkretny powód, żeby się wściekać, czy tak już masz? - zapytałam lekko i wyciągnęłam rękę, inicjując kontakt. Mierzył mnie spojrzeniem, ale w końcu ujął moją dłoń. Obrączka rozpaliła się, co poczułam aż do szpi

ku kości. Zorn też, bo obsydian oparzył go natychmiast, kiedy dotknął jego skóry. Zabrał rękę, ale było za późno. Wiedziałam, podobnie jak Baal, że jest po przeciwnej stronie barykady. - Od jak dawna współpracujesz z moimi wrogami, Zorn? Tylko głupiec dałby się zwieść obojętności w głosie Baala. - Nie mam z nimi nic wspólnego - warknął. - Jeśli nie potrafisz utrzymać przy życiu swojej dziwki, może i tronu nie zdołasz utrzymać? Ja tylko stanę z boku i poczekam. - Trzy zdania, cztery kłamstwa - powiedziałam, wyraźnie czując ich kwaśny smak na języku. - Wyjaśnisz mi wszystko potem - powiedział Baal i sekundę później za plecami Zorna stał As, który teleportował się z nim, zanim zdążyłam mrugnąć. - Głupiec - mruknął Baal - od dawna wiedziałem, że nieumiejętność panowania nad emocjami zgubi go bezpowrotnie. - Wyprostował się i rozejrzał po sali. - W samą porę skończyliśmy wieczorek zapoznawczy, czas na prawdziwy powód tego spotkania. Pamiętaj, współpracuj i nie okazuj zdziwienia. Zabrzmiał gong. Demony przed nami rozstąpiły się, robiąc przejście do czegoś, co przypominało ołtarz ze świecami i artystycznym przedstawieniem pentagramu w metaloplastyce. Posłusznie poszłam za Baalem. Chciał, bym współpracowała, no dobra, mogę to zrobić. Miałam tylko nadzieję, że nie będę musiała mazać niczego kurzą krwią. Baal stanął u szczytu ołtarza. Po trzech schodkach wszedł Dek i ułożył na kamiennym blacie niemowlę,

które żwawo rozkopało kocyk, ukazując więcej czerwonego ciałka, w tym cieniutki jak bicz ogonek. Było zadziwiająco słodkie z tymi lśniącymi łuskami, rogami i czarnymi ślepkami. Domyślałam się, że dopiero kiedy będzie starsze i bardziej rozumne, zdoła stworzyć osłony ukrywające tę część jego magii. Znane mi demony objawiały się dopiero w stanie wzburzenia. Choć widywałam to głównie u Bragi, niesławnej połowicy Leona. Ciąża z rogatym płodem musi być wyzwaniem, podejrzewam, że kopanie w wykonaniu demoniątka jest nieco bardziej uciążliwe niż w przypadku zwykłego dziecka. Nie żeby mnie to kiedykolwiek miało dotyczyć, o czym ja w ogóle myślę! Baal, jakby świadom pokrętnego galopu moich myśli - może picie ogni piekielnych nie było całkiem bezkarne? - uśmiechnął się i przywołał mnie gestem. Podeszłam do ołtarza, odruchowo opierając się o krawędź rozpostartymi dłońmi. Baal zaintonował inkantację przywołania, tyle rozumiałam, ale co przywoływał, nie miałam pojęcia. Nagle wokół dziecka wystrzeliły wysokie na pół metra płomienie. Przez sekundę chciałam zabrać dziecko, nim spłonie, ale spokój księcia i przede wszystkim błogie uśmiechy rodziców malca upewniły mnie, że nie dzieje mu się krzywda. Mały zresztą radośnie gruchał sobie wśród pożogi. Dziwne. Dek podał Baalowi wąski pasek pergaminu, na którym zapewne było wypisane pełne imię. Pasek był dość długi, by pomieścić co najmniej trzy, i to długie imiona, im dłuższe, tym lepiej, mniejsze ryzyko, że kiedykolwiek użyje ich ktoś, kto chciałby przejąć nad demonem władzę. Trzy oznaczały arystokrację. Dwa były po prostu dobrą rodziną z liniami demonicznymi z obu stron.

Pojedyncze imiona nosił demoniczny plankton - tych najłatwiej było wezwać, przywiązać, nawet przypadkiem. Teraz, kiedy poznałam jego brata, zastanawiałam się, czemu As ma tylko dwa imiona? Z takimi koneksjami powinien mieć trzy, i to długie na kilometr. Chyba że już w momencie nadawania rozłam między członkami ich rodziny był wyraźny. Inni ojcowie, inny status społeczny? Skomplikowane. Jednak nawet gdyby miał trzy imiona, pewnie bym go związała, skoro to Baal mi je zdradził. Nie było w tym nic przypadkowego, raczej niewątpliwa ironia losu. Baal przebiegł wzrokiem zawartość pergaminu i przytrzymał nad płomieniami, aż te zmieniły go w kupkę poczerniałego popiołu. Płonące litery, układające się w długie imię małego demona, rozpaliły mi się w głowie. Znałam jego imię, najpilniej strzeżoną tajemnicę. Spojrzałam na Baala zaskoczona, ledwie zauważalnym skinieniem głowy zapewnił mnie, że wszystko jest w porządku. Odrobiną popiołu posypał pękaty brzuszek niemowlaka, a kiedy go zdmuchnął, pod spodem był znak - trzy strzały z okalającą je z jednej strony miękką linią, która skojarzyła mi się z połową amfory. Nad jej krawędzią wisiała mała, nieregularna gwiazdka. Znak był dość złożony, ale piękny w swojej prostocie. Baal musnął go palcem i na ułamek sekundy linie wydawały się jarzyć. - Od dziś znany będzie wśród nas jako Nik. Jest jednym z nas, krwią i obowiązkiem związany z nami, magią związany z linią ojca, sercem związany z linią matki, już teraz pobłogosławiony darem niesienia życia, kiedy przyjdzie jego czas. - Baal uniósł kielich i upił duży łyk,

podejrzewam, że wina. Podał mi go, oczekując współpracy. Kiedy zamknęłam palce na nóżce kielicha, dodał: - Nik pobłogosławiony jest drugim opiekunem, a jest nim moja oblubienica, która ofiarowała mu iskrę życia. Zrobiłam wielkie oczy, nie mając pojęcia, o czym mówił. Ale upiłam łyk wina. Baal uniósł dziecko, pozwalając, by kocyk został na ołtarzu, a mały fikał gołymi nóżkami i ogonkiem przed zebranymi. - Powitajmy Nika, pierworodnego syna Ciri i Deka, oby doczekał się rodzeństwa przed drugimi urodzinami! Gromkie powitanie mieszało się z podnieconym chichotem. Baal wyciągnął dziecko w moją stronę. No co, do cholery, mówi się w takim momencie? Uniosłam niemowlę i powiedziałam krótko: - To bez wątpienia chłopiec! Gromki śmiech przetoczył się przez salę. Ciri i Dek pękali z dumy. Podeszli o krok, gotowi przejąć dziecko. Chwilę zajęło poluzowanie chwytnego ogonka, którym demoniątko oplotło mój nadgarstek. Ciri nachyliła głowę, czekała na coś. Zerknęłam nerwowo na Baala, udawał, że tego nie widzi. Policzę się z nim! Dotknęłam lekko ciemnych włosów demonicy. Iskry, podobne jak wcześniej w kontakcie z Nikiem, posypały się między moimi palcami a jej głową. Dek wyglądał tak, jakbym właśnie ogłosiła, że wygrali na loterii. Nachylił głowę, domagając się podobnego gestu. Wykonałam go, bo właściwie czemu nie. Iskry sypnęły się nawet hojniej. Wiwaty wyrwały się z piersi setki obserwatorów. A Baal wyglądał jak kot, który zżarł kanarka. Ktoś mi to

wszystko będzie musiał wytłumaczyć. Rodzice oddalili się z podwyższenia, zabierając dziecko do kołyski. Czyżby było po wszystkim? Karmazynowy Książę wyciągnął rękę i sprowadził mnie po schodach. Nagle wyczułam zagrożenie. Potężna obecność mocy po lewej, agresywnej, wrogiej i wymierzonej w nas. Włoski stanęły mi dęba. Wydawało się, że powietrze zastygło, wszystko nabrało zdumiewającej ostrości, świst przeciął ciszę brzęczącą w uszach. Kolejne sekundy rozciągnęły się w serię obrazów, niczym film w zwolnionym tempie. Ciemny dysk obciążony zaklęciem szybował w powietrzu prosto w głowę Baala. Zareagowałam odruchowo. Skoczyłam, zasłaniając przyjaciela własną piersią, a przy okazji barierą ochronną, by gest nie był widowiskowy, acz dla mnie ostateczny. Kula mocy wyrwała się z moich palców bez udziału woli i zderzyła się nad głowami zebranych z lecącym na nas kształtem. Błysnęło, kiedy moja moc zetknęła się z mocą zaklęcia. Nim dysk opadł z głuchym stukiem na podłogę, z moich ust wypadła seria komend w języku, którego nie mam prawa znać. Ten, z którego dłoni sekundę wcześniej wyleciał pocisk, upadł z głośnym rzężeniem na posadzkę. Wielki jak skała demon został rozbrojony w ułamku sekundy. Znów zapadła głucha cisza, przerywana krztuszeniem się zamachowca i moim przyspieszonym oddechem. Po chwili demon umilkł i znieruchomiał. Ręce mi drżały, wciąż pełne gotowej do użycia mocy. Rozglądałam się, szukając nowych celów. Demony dyskretnie opuściły wzrok, wbijając spojrzenia w klepki podłogi. Ciemna moc przebudzonego demona rozlała się po mojej aurze i przez kilka sekund każdy mógł zobaczyć

czarne glify pokrywające moją skórę. Po chwili zniknęły, jakbym wchłonęła je przez pory. Tylko ledwie wyczuwalna oleista lepkość, jaką czułam na dłoniach, twarzy i szyi, dowodziła, że nie były złudzeniem. Mój demon właśnie zamanifestował się przed śmietanką demoniej arystokracji. Cholera jasna. Przez chwilę panowała absolutna cisza, przerywana tylko cichym odgłosem ssania, dobiegającym z kołyski Nika. Spojrzałam na Baala, był cały i zdrowy, podejrzanie spokojny i niewzruszony całym zajściem. Albo osiągnął perfekcję w maskowaniu, albo spodziewał się ostatnich wydarzeń. Skądś pojawił się As i jeden z agentów Baala, unieśli z podłogi porażonego zaklęciem demona i wynieśli go, ciężko i bezwładnie zwisającego z ich ramion. Rozglądałam się czujnie, niepewna, co właściwie się przed chwilą wydarzyło. Zamach czy jakiś test? Baal ujął mnie za rękę i spokojnie wyprowadził z sali. Za nami, ku mojej całkowitej konsternacji, wyszło sześć potężnych demonów, towarzyszy tego, którego poraziłam. Każdy z nich miał ponad dwa metry wzrostu i sylwetkę rugbisty, a w ich twarzach było coś z bestii, w które się przeobrażali. Ostre rysy, jakby wyciosane z kamienia, bez dbałości o ostateczne wygładzenie rzeźby, wydatne żuchwy i łuki brwiowe. Gdyby ich skóra wpadała w seledyn, a nie śniady, brązowy odcień miedzi, uznałabym ich za kuzynów Hulka. Nie mogłam przestać zerkać na nich, spodziewając się dalszych ataków. Na brukowanym podjeździe Baal zatrzymał się i pozwolił szóstce olbrzymów nas dogonić. W dwóch krokach. - O północy u was? - zapytał tylko.

Przytaknęli bez słowa i odeszli, zabierając wciąż nieprzytomnego kumpla. Co się tu dzieje, do cholery? * Nie odpowiadał. Po prostu ignorował moje pytania, spławiając mnie łaskawym „dowiesz się o północy". Kipiałam złością. Moja obsesja kontroli, zwykle dość męcząca, ale... kontrolowana, teraz całkiem wymknęła się rozsądkowi. Zbyt wiele rzeczy działo się całkiem poza moją wolą. Nie zapomniałam jeszcze uwięzienia, tortur, rytuału. Musiałam odzyskać władzę nad swoim życiem albo zwariuję. A rozbudzony demon i jego cholerna aktywność nie poprawiały mojego samopoczucia. Wilczyca próbowała znów go stłamsić, w efekcie w moich żyłach płonęły ogień i adrenalina, zmysły były rozbuchane, a po skórze przebiegały impulsy elektryczne. Spuszczenie komuś łomotu pewnie by pomogło, ale miałam przy sobie tylko Baala i Mirona, który z zaciętą miną, milczący jak głaz, unikał mojego spojrzenia. Pięknie. Propozycja Baala, rzucona, a jakże, milutkim głosem, bym poszła się położyć i odpoczęła przed nocnym spotkaniem, była kroplą, która przelała czarę. Wyszłam z gabinetu, trzaskając drzwiami. Płatki tynku poszybowały w powietrze, uświadamiając mi, że użyłam znacznie więcej siły, niż było trzeba. Krew dudniła mi w uszach, a czerwona mgiełka zasnuwała oczy. Wpadłam na pokojówkę, a ta na mój widok czmychnęła z wyrazem szczerej grozy na twarzy. Co jest, na piekielne zastępy? Wpadłam do swojego pokoju i runęłam do lustra. Po czym osunęłam się na podłogę, nie mogąc znieść tego, co zoba-

czyłam. Po kilku minutach zebrałam się w sobie na tyle, by wstać, ale unikałam zerkania w lustro. Widziałam dość. Jak automat podeszłam do łóżka i wyciągnęłam spod niego swoją torbę. Metodycznie zaczęłam do niej wrzucać drobiazgi, które zostawiłam rano na wierzchu. Czas na mnie, pomyślałam niezbyt trzeźwo. Upychając koszulkę do spania w torbie, natrafiłam na twardy przedmiot. Zaklęłam w duchu, wysypując wszystko z powrotem na narzutę. Spośród swoich ciuchów, kosmetyków, dokumentów i drobiazgów, jakie zwykle kobiety noszą w przepastnych torbach, wydobyłam rzeczy, które do damskich torebek zwykle nie mają dostępu - pieczęcie, spalone i nie, kielichy, noże, zwitek papierzysk i pergaminów, kajdanki... Znów zapomniałam o pieczęciach i tachałabym je przez kolejny tydzień. W sumie osiem krążków, z których tylko dwa były puste i przepalone, a pozostałe wciąż zawierały dusze demonów. Cholera, nie zabiorę ich przecież do Thornu... Pukanie do drzwi wyrwało mnie z zamyślenia. Może Jego Wysokość raczy mi wreszcie coś wyjaśnić. Podeszłam szybko do drzwi i z rozmachem je otworzyłam, gotowa stawić czoło słodkiemu dupkowi, który nie pomagał mi odzyskać kontroli. W progu stał As, a właściwie cofnął się w pół kroku, widząc moją minę. I zapewne oczy. Nienawidziłam tego, jak wyglądały teraz, nienawidziłam tego, co pojawiało się na moim czole i kościach policzkowych. Nie chciałam się z tym mierzyć, nie mogłam. I chciałabym zapomnieć, i by zniknęło, a wyrażająca szczere przerażenie mina demona, który zwykle kpił ze wszystkiego, nie poprawiała mojego samopoczucia. - Wejdź - to nie była prośba ani zaproszenie.

Gdyby nie wiązanie, pewnie by nie skorzystał, ale nie pozostawiłam mu wyboru. Wszedł, zachowując odpowiedni dystans. Jakby się bał, że ocierając się o mnie, zarazi się tym, co we mnie drzemało. Właściwie nie drzemało. Hasało swobodnie i chętnie wystraszyłoby małego demonka gniewu jeszcze bardziej. - Powiesz mi wszystko, co chcę wiedzieć, albo przekonamy się, czy te plamy są tym, czym podejrzewam, że są warknęłam, popychając go w stronę łóżka. Opadł na brzeżek, nie spuszczając ze mnie oczu. Jasne, też bym pilnowała najbardziej nieprzewidywalnego elementu w pokoju. - Baal zabronił... - zaczął, ale umilkł, widząc moją minę. - Mam w nosie, czego chce Baal, ty też możesz mieć. Powinno cię szczerze interesować, czego ja chcę. A chcę wiedzieć, co się, do cholery, wydarzyło u Ciri. - Pytaj - powiedział zrezygnowany. O tak, miałam władzę i mogłam go zmusić. Nie byłam pewna, jak by się zachował, gdyby moje i Baala rozkazy były sprzeczne, ale miałam nadzieję, że jego pan nie był dość przemyślny, by literalnie zabronić mu wszystkiego. A dopóki nie było bezpośredniego rozkazu, miałam pole manewru... - Co oznaczał mój udział w rytuale, czemu Baal mówił, że dałam iskrę życia? To nie było pierwsze pytanie, jakie cisnęło mi się na myśl, ale wolałam przetestować gotowość Asa do dzielenia się wiedzą. - Oznaczał to, czym był, że stoisz u boku Baala, że nie jesteś cieniem, ale nosisz magię, której łakną demo-

ny. Manifestacja, bardzo przydatna zresztą. Baal to dobrze wykombinował. Potarłam czoło. - Co dokładnie wykombinował? - Pokazałaś demonom, że możesz dać im to, czego chcą, to, co dotąd potrafił dać im tylko Baal. - A dokładniej? - Dzieci. W ten sposób zagwarantował wam poparcie dużej grupy tych, którzy normalnie trzymaliby się na boku i czekali, aż się wszyscy pozabijają i opadnie kurz. Twoja magia płodności jest podobna do Baalowej, nie tak silna, oczywiście, ale dałaś dziś iskrę życia Nikowi, a także Ciri i Dekowi. Nie minie rok, zanim znów będą mogli mieć dziecko. Na Nika czekali trzysta lat, rozumiesz, czym dla nich jest to, co zrobiłaś? - Nic nie zrobiłam... - Twoja magia zrobiła. Nie wiemy, na czym to polega, ale ten sam wpływ na nas ma Baal. Potrafi obudzić iskrę życia, oddzielić skrawek naszego istnienia i przekuć go w płodność, iskra przemieni się w nową duszę i narodzi się demon. Z jakichś powodów jesteśmy wrażliwi na waszą magię, a w naszej nie ma zaklęć, które miałyby moc dawania płodności. Zanim pojawił się Baal, przez ponad tysiąc lat nie narodził się żaden demon, ciemności było dość, ale brakowało iskry, dzięki której zawiązywałoby się życie. Królowa była bezpłodna, postarała się, żeby problem dotknął jej poddanych, z czystej zawiści. Baal przyszedł i to zmienił. Znowu mamy dzieci w naszym świecie. Wciąż są rzadkie, ale są. - To znaczy, że gdy dotknę demona... - Przeraziła mnie nieco myśl, że miałabym aż tak wpłynąć na przyrost naturalny sił ciemności.

- Nie, to nie tak. Dotykałaś mnie w cholerę razy, ale nie zadziałało. Co przynajmniej przez kilka kolejnych wieków nie będzie mnie martwić. Baal twierdzi, że niektórym dziecko jest pisane, ale nie dochodzi do tego z braku iskry. Dostarczenie jej wywołuje proces, który był zapisany w losach danej jednostki. - Czyli dzieci mają ci, którzy mieli je mieć? - Ale bez Baala i iskry nie mogli mimo stuleci prób. Zrozum, mamy jeszcze wiele pieczęci w skarbcach. Sądzę, że Baal ma ich nieskończenie wiele, bo po przewrocie, na którego czele stanął, zniknęło wiele demonów, znacząco uszczuplając naszą populację. A wszczepianie demonów reguluje ich liczbę, ale nie przyrost naturalny. A pragnieniem niektórych nie jest większa liczba demonów, ale stworzenie własnego dziecka, połączenia genów i mocy rodziców. Nie miałam instynktu macierzyńskiego, ale rozumiałam, że niektórzy chcą mieć dzieci. I to, że zostało im odmówione posiadanie ich, uważałam za niesprawiedliwe. Lecz nadal nie wiedziałam, co ja mam z tym wspólnego. - O co chodziło z tym atakiem? - zmieniłam temat. - Sprawdzali, ile prawdy jest w plotkach. - Których dokładnie? - Jest parę plotek dotyczących twojej osoby. Po pierwsze, Kaj, bo tak miał na imię demon, którego przysmażyłaś, sprawdził, ile prawdy jest w tym, że jesteś lojalna Baalowi. Niektórzy w to wątpili, podejrzewając, że jednak jesteś częścią spisku. Widzisz, rozeszło się, że poddano cię rytuałowi. Wedle niektórych to niemożliwe, żebyś go przeżyła, więc pewnie sama przyjęłaś de

mona, a cała historyjka jest mydleniem oczu. Poza tym ratując Baala, dowiodłaś nie tylko lojalności, ale i siły. - I tego, z jakiej rodziny noszę demona, prawda? -spytałam szeptem. -Tak. Nie było powodów, by mówić więcej na ten temat. - Co z Zornem? - Baal go przesłucha, zaufaj mi, wydobędzie z niego wszystko. Jedną z najbardziej przerażających umiejętności Baala jest to, że ma moc zmuszenia nas do mówienia prawdy Próba kłamstwa kończy się w bardzo bolesny sposób. - To jakieś zaklęcie? - Pomyślałam, że jeśli tak, chętnie bym je poznała. - Nie, raczej jego specyficzna manifestacja siły. Przyszedł mi do głowy nietypowy sposób wykorzystania tej umiejętności i zanotowałam sobie w pamięci, by o tym z Baalem w wolnej chwili porozmawiać. Może po spotkaniu z bestiami, do którego zostało mi nieco ponad dwie godziny. Chciałam choć chwilę odpocząć, bo ten dzień był naprawdę długi i męczący, ale musiał mi wystarczyć prysznic i adrenalina, która huczała w żyłach, ilekroć uświadamiałam sobie, że nie mam pojęcia, co mnie czeka, kiedy pójdziemy, ja i mój demon, między bestie. Bałam się ich na równi z tą bestią, która siedziała we mnie. - Czy bestie naprawdę są tak lojalne Baalowi? - Jak żadna inna grupa. - Czyli to był test, nie atak. - Tak, choć byłoby paskudnie, gdybyś jednak nie zareagowała. Obejrzałem dysk. Był upleciony z myślą o tobie. Reszta to iluzja.

Skinęłam głową, odruchowo zaczęłam składać ubrania, które rozrzucone były po całym łóżku. - Wybierałaś się gdzieś? - On tu jest silniejszy. Chciałam wydostać się z piekła i ochłonąć trochę, ale to na nic, prawda? - Nie chcę cię straszyć, mała, ale on wszędzie będzie silniejszy, taki już jest. Dostałaś cholernie wielki kawał magii do strawienia. Ucieczka nic ci nie da. Zostań i walcz. Przecież nie jesteś z tych, co zwiewają z pola walki. Zaśmiałam się głucho. - As, a jeśli się nie uda? Jeśli nie zdołacie go wyeg-zorcyzmować? Czytałam trochę i wiem, że nie ma eg-zorcyzmu, który skutecznie zamknąłby bestię w pieczęci. Nie bez uśmiercenia opętanego. Przez chwilę milczał, a potem spojrzał na mnie czarnymi jak obsydian oczami. Był poważny jak nigdy. - To, że się nie zdarzyło, nie znaczy, że to niemożliwe. Dotąd nigdy nie zabierał się za to Baal, który teraz ma więcej niż wystarczającą motywację, żeby się udało. Poza tym jesteście kreatywni, wymyślicie coś. Pokręciłam głową. Rokowania były kiepskie. Spodziewałam się, że z egzorcyzmami będzie jak z operacją, która się udała, ale pacjent nie przeżył. Ale As miał rację, jeśli miało tak być, to było kilka spraw do załatwienia, zanim do tego dojdzie. Zaczęłam segregować rzeczy, które wyrzuciłam na łóżko, na trzy kupki - to, co wraca do torby, to, co nie powinno się w niej nigdy znaleźć, i rzeczy, które mogłam spokojnie zapakować do dużej torby podróżnej, skoro już się nigdzie nie wybierałam. Stare paragony, opakowania po słodyczach, zużyte chusteczki higieniczne wrzuciłam do

kosza, za to z zestawu magicznego, który As przyniósł z mojego mieszkania razem z ubraniami, wzięłam dwu-stugramowy pojemnik soli (tej nigdy za dużo), metalową tubę z kredą i krążki z runami, na wypadek gdybym musiała zamknąć krąg ochronny, sakiewkę z odtrutkami na podstawowe zaklęcia i buteleczkę wody święconej - nigdy nie wiadomo, kiedy się przyda. Demon w skupieniu obracał w dłoni pieczęć, którą znalazł na narzucie na drugiej kupce. Nagle jego twarz pociemniała, gdy zrozumiał, co ma w dłoniach. - Skąd to masz? - Ukradłam żmijowi. - Nosiłaś to ze sobą cały czas? Miałaś to ze sobą, idąc do Thornu, do Torunia, do egzorcysty czy do nieba? - Otchłanie kobiecej torebki i ich skarby. Wciąż zapominam schować je w skarbcu Baala. - Cud, że nie zabili cię, kiedy wchodziłaś do nieba. Mając ten zestaw i znając rytuał, mogłaś całej Radzie wszczepić demony. - Daj spokój, nikt mnie nie przeszukiwał. Poza tym Gabriel i bez demona pod skórą jest męczący. Pokręcił głową i pomógł mi zgarnąć pieczęcie, kielichy i inne klamoty z piwnicy żmija w jedną z moich bawełnianych koszulek. Bałam się, że kiedy wrzucę je do torby, by zanieść Baalowi, znów o nich zapomnę. - Będziesz z nami wieczorem u bestii? - Nie, to zamknięta impreza. I coś mi mówi, że nie zapomnisz jej na długie lata, jeśli takowe masz przed sobą. A niech mnie, prawdziwy z niego Pan Słoneczko, optymista całą gębą.

17 Kamienny krąg o średnicy około dwudziestu metrów otaczał polanę. Udeptana ziemia wydawała głuchy odgłos pod naszymi stopami. Ogień pośrodku polany strzelał na dwa metry w górę, a iskry szybowały w czarne niebo bez księżyca. Poczułam magię ochronnego kręgu, która wpuściła nas i zamknęła się za nami z gładkością ściany wody. Demony siedziały w dwóch grupkach. Łańcuch potężnych ciał w połowie odległości między kamiennymi głazami a ogniskiem, sześciu śmiałków niemal na krawędzi paleniska. Siedzący po turecku i nadzy, wyglądali jak rzeźby z mosiądzu. Płomienie odbijały się w ich lśniących, jakby pokrytych oliwą ciałach, po których wędrowały czarne glify. Nie wiedziałam, na ile ten ruch faktycznie się odbywał, a na ile był igraszką pełgających płomieni, mojej wybujałej wyobraźni i strachu, który próbowałam opanować, nucąc sobie pod nosem dziecięce piosenki o niedźwiedziach i kotkach. Gdybym tego nie robiła, uciekłabym. Wrażenie, że wkraczam do gardła niebezpieczeństwu, było bardzo silne mimo

obecności Baala. Zwłaszcza kiedy ten popchnął mnie lekko w stronę szóstki przy palenisku, a sam cofnął się i usiadł po turecku przy pozostałych. Wyprostowałam się i odetchnęłam głęboko. - Na co czekasz? - zapytał największy z szóstki. Zmrużyłam oczy, by widzieć wyraźniej mimo tańca ognia. To był Razi, głowa rodziny. Rozpoznałam jeszcze kilku - tych, którzy byli na przyjęciu u Ciri. Był wśród nich Kaj, który najwidoczniej miał się już nieźle. To była dobra wiadomość, wolałam nie zrażać do siebie bestii okaleczeniem jednego z nich. Nawet jeśli sam sprowokował atak. - Nie wiem, to wy chcieliście się spotkać. Swoją drogą, wystarczyłoby zaproszenie, nawet ustne, dajmy sobie spokój z konwenansami i złoconymi kopertami, ale dysk z czarnym zaklęciem był przesadą, nie uważasz? Jak zawsze, kiedy się bałam, mój język robił się ostrzejszy. Razi odchylił głowę i zaśmiał się. Niski, basowy odgłos przypominał raczej odległy pomruk grzmotu niż śmiech, ale dajmy mu punkty za to, że próbował. Kaj poruszył się nerwowo. - Musiałem wiedzieć, na co cię stać - powiedział władca bestii. - I myślisz, że po takim drobnym incydencie już wiesz? Życzę powodzenia. - Masz charakter, podoba mi się to. - Nie żeby cokolwiek zmieniło, gdyby ci się to nie podobało. Więc po co tu jesteśmy? Bo coś mi mówi, że nie przygotowaliście kiełbasek do pieczenia nad ogniskiem i kega z piwem. Siedzący po prawej stronie Raziego demon pochylił się i sypnął czymś w stronę ognia. Płomień podskoczył

jeszcze wyżej, oślepiając mnie, a iskry z sykiem spadały na trawę koło paleniska. Zapach ziół rozszedł się po polanie. Dym drapał w gardle, a oczy zaczęły łzawić. Otarłam je wierzchem dłoni, a palce same ułożyły się w magiczny znak. Nie używałam ich zbyt często, bo miałam tendencję do przypadkowego podpalania rzeczy, ale teraz zadziałał. Płomień opadł, a dym posłuszny magii zaczął kłębić się wokół demonów, odpływając ode mnie. - Rozbierz się - zakomenderował Razi. - Może wy się ubierzecie? Rozmowy na golasa są przereklamowane. - Chcesz poznać imię swojego demona? Bo teraz wiemy tylko, że to bestia, ale jak długo tkwił w pieczęci? Wierz mi, powinniśmy się tego dowiedzieć, zanim zaczniemy cokolwiek planować. Chcesz się dowiedzieć, jak się go pozbyć ze swojego kruchego ciałka? To wyskakuj z ciuchów albo licz się z tym, że same znikną, zanim policzę do pięciu, ale wtedy nie będziesz miała co założyć na tyłek po wszystkim. - Razi zaczął spokojnie odliczać. Przy dwa zdjęłam koszulkę i zaczęłam rozpinać spodnie. Sądzę, że mógł zrobić to, co zapowiedział, a nie uśmiechało mi się wracanie nago przez trzy dzielnice. Znając Baala, nie oddałby mi swoich ciuchów. Stanęłam w samych majtkach przed bestiami. Demony wstały, najpierw szóstka przy ognisku, później zewnętrzny krąg. Punkt dla nich, że się nie gapili. Za to ja musiałam się pilnować, by nie gapić się na ich ciała. Cholera, wbiłam twardo wzrok w twarz Raziego. Byli ogromni, absolutnie wszędzie. Wyglądali jak maoryscy wojownicy z czarnymi tatuażami na skórze. Razi miał nimi pokryte całe ciało, od kostek stóp po kark i łysą głowę. Po-

krywały go skomplikowaną plątaniną niemal roślinnych wzorów, przepływały, gęstniały na piersi i brzuchu, by po sekundzie zaczernić twarz i ramiona. Dał znak, że mam podejść bliżej. Zrobiłam dwa kroki, aż wściekłe gorąco ognia zaczęło lizać moją skórę. Odnalazłam wzrokiem Baala, który z całkowitym skupieniem obserwował to, co się działo w środku kręgu. Razi zaczął inkantację w języku, który już słyszałam -dwukrotnie wypływał z moich ust. Gdy umilkł, każdy ze zgromadzonych wypowiadał swoją część zaklęcia. Magia gęstniała w powietrzu, które pęczniało nią jak niewypowiedzianą i nieuniknioną burzą. Niemal spodziewałam się grzmotu. Westchnęłam, czując napieranie mocy na moją skórę. Nie było to nieprzyjemne, raczej niepokojące, jak łaskotanie prądem. Zamrugałam, widząc, że glify odrywają się od skóry Raziego, zmieniają w oleistą mgłę i kłębią za nim jak mroczna aureola. To samo działo się z pozostałymi demonami. W ciągu kilkudziesięciu sekund na polanie pociemniało od nagromadzonego mroku. Zadrżałam, odbierając nagromadzenie mocy jak niemal fizyczną obecność czegoś przedwiecznego. - Dlaczego jej demon się nie ukazuje? - warknął Kaj. - A ma się ukazać? - zapytałam i spojrzałam po sobie. Żadnych glifów. Tylko mój tatuaż, magiczne sowie skrzydła, przesunął się tak, że otulał nie tylko plecy, ale lotki sięgały aż na brzuch, ciasno zwinięte, jakby chroniły mnie przed ostrym spojrzeniem, które wbijał we mnie Razi. - Nosisz bestię, przywołaliśmy ją! - No tak, czułam to, ale masz pewność, że zdołam go z powrotem okiełznać, po tym jak pozwolę mu się wyhasać?

- Co masz na myśli? - Razi zamrugał. - Rozumiem, że chcesz się z nim przywitać, nie ma sprawy, jeśli tylko później będzie grzeczny, a wy nie robicie tego tylko po to, by mu ułatwić przejęcie nade mną pełnej kontroli. Zacisnął szczękę. Spojrzał nad moim ramieniem na Baala, który tylko wzruszył ramionami. Byłam nieco zdezorientowana. - No co, nie znam was, nie ufam wam, byłabym głupia, gdyby było inaczej. Baal wystąpił z kręgu i zbliżył się do mnie. - Razi, ona nie chce was obrazić. Jest wystraszona. Sam wiesz, co przeszła. - Zwrócił się do mnie i dotknął mojego policzka. - Dora, skarbie, uwolnij demona. - Jesteś pewien, że to dobry pomysł? - zapytałam cicho. Skinął głową. Dobra, niech się dzieje wola nieba. Piekła właściwie. Cholera. Mój demoniczny bękart wyczuł, że zwalniam osłony, i z entuzjazmem szczeniaka wyrwał się na wolność. Jego obecność w mojej głowie była natrętna i gęsta. Zmysły wyostrzone. Skóra zaczęła palić, jak oblewana wrzątkiem. Przez pory przesączała mi się ciemność, która tworzyła na skórze lepkie i oleiste glify. Oddychałam szybko, czując, jak gęste krople spływają mi po czole i twarzy, obejmują ramiona i ręce, piersi i brzuch, uda. To było przytłaczające. Receptory szalały, jednocześnie rażone wściekłym gorącem i lodowatym dotknięciem obcej magii. Zachwiałam się i opadłam na jedno kolano. To miało swoją masę, czułam się tak, jakbym miała na sobie ciężką zbroję. Oplatała mi żebra tak mocno, że nie mogłam zaczerpnąć głębiej powietrza. Blizna po

mieczu Rafaela zaczęła palić na wylot, jakby rana znów się otworzyła. Krzyknęłam, nie mogąc już dłużej znieść tego nacisku. Żołądek zaczynał się burzyć, podlewany nadmierną ilością kwasu. Zaparłam się dłońmi o ziemię, potrzebując jej stabilności, by nie oszaleć. - Wypowiedz inkantację! - krzyknął Razi. Wyrzuciłam z siebie słowa, które płonącymi zgłoskami wyryte były pod moimi powiekami. Nacisk zelżał. Glify odrywały się od skóry, formując wokół mnie kłąb mgły, czarnej i połyskującej jak ropa naftowa. Okropieństwo, ale mogłam już wstać, oddychać, a zakończenia nerwowe przestały się smażyć. Bestie stały nieporuszone. Czarne energie mieszały się w powietrzu. Czułam napięcie, jakie towarzyszy komunikacji pozazmysłowej, ale nie słyszałam, o czym plotkują na poziomie mentalnym. Razi wydawał się zadowolony z tego, czego się dowiedział. Spoglądał na mnie bez nieufności, którą obdarzał mnie jeszcze kilka minut wcześniej. - Nie macie jakiegoś tutorialu, jak uniknąć sensacji żołądkowych i wrażenia obdzierania ze skóry? - zapytałam cicho, odruchowo dotykając boku. Blizna była cała, otwieranie się rany na szczęście było tylko złudzeniem. - Można przywyknąć. - Chętnie zmazałabym z twarzy Raziego ten drapieżny uśmieszek, ale cóż, był poza moją ligą. - Nie sądzę, żebym zdążyła. I jaki wynik? Wiecie już, kim jest mój lokator, i możemy go bardzo grzecznie poprosić o opuszczenie mojego zbyt delikatnego na jego potrzeby ciała? - Po kilku latach zmieniłoby się...

- Co? Ciało? Naprawdę wyglądacie ślicznie, ale to nie mój styl. Za dużo masy, zbyt rzucające się w oczy rysy... Razi i piątka demonów stojących przy ognisku zaśmiała się z wdziękiem toczących się w metalowej beczce kamieni. - Zgoda, powiemy Baalowi, jak przeprowadzić egzorcyzm, który być może nawet przeżyjesz, ale musisz znaleźć innego nosiciela. Bestii nie zdołacie zamknąć w pieczęci, już nie. Wyraz absolutnej wściekłości przez ułamek chwili widoczny na jego twarzy był przerażający. Rozumiałam, czemu po tysiącleciu w niewoli nienawidzili pieczęci, naprawdę. Ale nie ma mowy, bym zmusiła kogoś do rytuału i opętania tylko po to, bym ja była wolna. To byłoby obrzydliwe. Wyglądało na to, że to naprawdę może być sytuacja bez wyjścia. Jedna z tych, kiedy porządkujesz swoje sprawy i spisujesz testament, po tym jak uświadamiasz sobie, że masz już naprawdę krótki termin przydatności do spożycia. - A jeśli nie znajdę ciała? Nie żeby był jakiś magazyn części zamiennych z ciałami na zbyciu... - Ja go wezmę, jeśli nie będzie innego wyjścia - powiedział demon, występując z szeregu. Przypomniałam sobie, że miał na imię Han. - A zrobisz to, bo? - zapytałam ostrożnie. - Bo jest moim bratem. Zrobię co trzeba, żeby nie zginął ani nie skończył w pieczęci. - Bratem? - Wszyscy jesteśmy braćmi, wiedźmo. I zostało nas zbyt mało, żeby ryzykować utratę choćby jednego. -

Han emanował pewnością i spokojem, który dodał mi otuchy. Uwierzyłam mu. - Przywołaj mgłę z powrotem - rozkazał Razi. - A jeśli tego nie zrobię? Zostanie na zewnątrz? - To tylko emanacja bestii, nie jej istota. Jeśli jej nie przywołasz, sama wróci, ale to będzie bardziej bolesne. Od kiedy moje wybory polegały na „bardziej bolesne" lub „mniej bolesne"? Przywołałam mgłę, jak wtedy, kiedy chciałam oczyścić ciało zamachowca. Znów koncentrując się na tym, by nie wnikała przez usta. Mój żołądek był dość wrażliwy w ostatnim czasie, prawie na pewno skończyłoby się to puszczeniem pawia na oczach zebranych wokół mnie bestii. Uczucie zanurzenia we wrzątku trwało tylko chwilę. Odetchnęłam. - Kto cię nauczył kontrolować bestię? - zapytał Razi. - Nikt. Postępuję z nim jak z wilczycą. Zwykle działa. Chyba że ktoś próbuje mnie zabić albo wykrzykuje demoniczne komendy, wtedy różnie bywa. Co akurat zwykle wychodzi mi na dobre. Dwukrotnie mnie uratował. Bestie zacieśniły krąg. Zrobiło się nieco klaustrofobicznie, nawet ci z drugiego podeszli, przyłączając się do ściany mięśni, która mnie otaczała. Miałam nadzieję, że nie mają zwyczaju ściskać się i poklepywać, bo mogłabym nie przetrzymać nadmiernej czułości. Zapach męskiego potu i prastarej magii uderzał do głowy. Schyliłam się po koszulkę i naciągnęłam ją przez głowę, jakby cieniutka bawełna mogła stworzyć choćby złudzenie bariery między mną a nimi. Nie sądziłam, by chcieli mnie zastraszyć. Tak jakoś samo im wyszło. Chyba nie zdawali sobie do końca sprawy, jak bardzo

dominowali nad przestrzenią czy jak może się między nimi czuć niemal ludzka wiedźma (co zawsze powtarzał mi Miron, kiedy usiłował mi wyjaśnić, czemu powinnam być bardziej ostrożna, niż byłam). Przy Leonie czułam się zwykle jak mała dziewczynka, sięgając mu czubkiem głowy ledwie do piersi. Ich było koło trzydziestu, równie wielcy i szerocy jak Leon. Zaciskałam palce na spodniach, byłam dość zdenerwowana, by wywinąć orła, gdybym teraz próbowała je wciągnąć. Tylko uspokajające spojrzenie Baala powstrzymało mnie od odepchnięcia Raziego, który stał mniej niż pół metra ode mnie, a jego masywna klatka piersiowa była tak blisko, że mogłam dokładnie obejrzeć glify, plątaninę włosków i małe znamię nad lewym sutkiem. Nie mogłam się cofnąć, bo inne ciała były równie blisko za mną. Czułam się jak ta śmieszna jajowata piłka na meczu rugby. Razi nachylił się, aż nasze oczy znalazły się na równym poziomie. - Pójdziemy za wami na tego, kto przeprowadził na tobie rytuał - zadeklarował stanowczo. - Nie tylko dlatego, że Baal tego chce, czy dlatego, że przysięgaliśmy lojalność jemu, a więc i jego oblubienicy. Ten, kto ci to zrobił, ma na swoich rękach krew naszego brata. Azarathak nie dałby się zamknąć w pieczęci, gdyby nie zniszczono jego ciała i nie użyto wobec niego przemocy. To sprawa osobista. Azarathak. Nagle mój lokator miał imię. Drgnął we mnie, kiedy tylko Razi je wypowiedział. Gdyby mógł, podskakiwałby z radości i merdał ogonkiem. Czy przed zamknięciem w pieczęci i zabiciem jego materialnego ciała był równie wielki? Raczej tak. Musiał mieć analo-

giczne do mojego teraz uczucie klaustrofobii, kiedy zamknięto go w moim ciele. W którym na dodatek tłoczyła się już jedna lokatorka. - Świetnie, naprawdę dziękuję. Ja... - zawahałam się przez chwilę, niepewna, czy się nie obrażą - znajdę sposób, żeby nas rozdzielić. Podejrzewam, że jemu nie podoba się bycie we mnie, tak jak mnie to, że mi go wszczepiono. Nie mam nic przeciwko wam, ale ja nie nadaję się na demona. Bestię czy jakiegokolwiek innego. Razi przez chwilę mierzył mnie spojrzeniem, moje cherlawe metr osiemdziesiąt i zbyt drobną na ich standardy sylwetkę. - Nie nadajesz się, to fakt. Nie dlatego, że twoje ciało jest zbyt słabe, mówiłem ci, ciało może się zmienić. Ale twój duch jest za mocny i masz w sobie zbyt wiele różnej magii, żeby to mogło się udać. Łączysz w sobie sprzeczności, ale są granice. Bestia jest poza granicami. Nie bez powodu najlepiej do opętania nadają się ludzie, są prości. Ty jesteś wiedźmą, częścią triumwiratu, wilkiem. Za dużo zmiennych. To się nie uda na dłuższą metę, zaczniecie walczyć o dominację, a tego twoje wątłe ciało nie zniesie. Niezwykle pouczające doświadczenie. Przeważnie czuję się wysoka i silna, góruję nad większością magicznych i wampirów, wilkom śmiało spoglądam prosto w oczy. Moje ciało służyło mi dotąd dobrze i szczerze je lubiłam. I miałam nadzieję, że pozostanie takie, jakie jest, że wytrzyma do końca tej afery i zanim znajdę kogoś, kto przyjmie demona z własnej woli. Jacyś chętni? Ktokolwiek? Może powinnam dać ogłoszenie w gazecie, w dziale „zatrudnię"? Magistrzy kierunków

humanistycznych bywają naprawdę zdesperowani bezrobociem, może ktoś wziąłby fuchę nosiciela demona? * - Jak się czujesz? - zapytał szeptem Baal, kiedy wracaliśmy do jego domu po spotkaniu z bestiami. - W normie, czemu pytasz? - Jesteś taka cicha, jak nie ty. - Uśmiechnął się ironicznie, ale w jego oczach migotał niepokój. - Naprawdę, jest w porządku. Po prostu zastanawiam się, w jakim to wszystko zmierza kierunku i jak dziwnie zmieniają się stawki w moim życiu. - Widząc jego uniesione brwi, wyjaśniłam: - Widzisz, na początku moim celem było przeżycie. Później, już po magu, poprzeczka poszła w górę. Chciałam przeżyć i uratować wszystkich tych, których chciałam widzieć żywymi. Ale wkrótce stawki znowu poszły w górę, bo musiałam przeżyć, ratować bliskich i na dodatek utrzymać ład, na wyraźne życzenie Bogini. Teraz okazuje się, że może być jeszcze gorzej. Muszę zrobić to wszystko i nie zwariować od zastanawiania się, jaka będzie cena. Kiedyś być może bym jej nie zapłaciła, uznałabym, że to zbyt wiele. Ale los krok po kroczku testował moją elastyczność. Dziś zrobię, co muszę. I przeżyję, a może nawet nie oszaleję po wszystkim. Ale boję się. Joshua zawsze ostrzegał mnie, że jeśli zrobię krok za dużo, mogę nie mieć odwrotu. I może to się dzieje właśnie teraz. Baal stanął i przytrzymał mnie za łokieć. Był taki poważny, kiedy powiedział:

- Nie jesteś sama, Dora. Masz przy sobie małą armię przyjaciół, którzy jeśli będzie trzeba, zawloką cię za bety z powrotem. Oni noszą w sobie obraz ciebie. Podniosą alarm, kiedy się zgubisz. I pomogą ci się odnaleźć. - A jeśli im się nie uda? - szepnęłam. - Cóż, jak mówi moja mała przyjaciółka Dora Wilk, uda się nam albo zginiemy, próbując. Szliśmy dalej w milczeniu. Musiałam to w sobie przetrawić. Po paru minutach westchnęłam ciężko. - Nie mógłbyś ich po prostu związać? Zrobić z nich niewolników? Przecież znasz ich imiona - rzuciłam desperacko. - O kim mówisz? Chyba nie o bestiach? - O twoich przeciwnikach, o żmiju i reszcie, o Ibrahimie i każdym, kto w tym siedzi. Przez chwilę nie odpowiadał. Szedł przed siebie ze spojrzeniem wbitym w czubki butów. W końcu powiedział cicho: - Masz rację, znam imiona większości z nich. Ale gdybym zaczął ich wiązać, zapoczątkowałbym własny upadek. Demony naprawdę nienawidzą tych, którzy zmuszają ich braci do niewolnictwa. Pokazałbym nie tylko słabość, skoro nie mogłem ich ujarzmić w inny sposób, ale też dowiódłbym, że ich nie szanuję i mógłbym zrobić to każdemu z nich. Nawet ci, którzy wcześniej nawet nie pomyśleliby o buncie, teraz byliby przeciwko mnie. Każdy krewny niewolników czułby się powołany do tego, żeby mnie zabić. A wierz mi, przy tak skomplikowanych rodowodach każdy z każdym jest w jakimś stopniu spokrewniony lub ma z daną rodziną jakieś umowy, porozumienia, które wymuszają solidar-

ność. Więc gdybym zniewolił tamtych, miałbym na głowie rebelię, przy której ta ostatnia była kaszką z mleczkiem. A jeśli cały krąg zechce mnie widzieć martwym... ciężko byłoby temu zapobiec. Jeśli zabiję spiskowców, moi zwolennicy wzniosą toast za moje zdrowie, wrogowie przełkną gorycz porażki. Jeśli zamknę ich w pieczęciach, podobnie. Ale jeśli uczynię ich niewolnikami, wszyscy będą mieć mi to za złe. - Wspomniałam już, jak bardzo doceniam to, że As wstawił się za mną u swoich braci? - mruknęłam, bo w pełni dostrzegłam zagrożenie, które ściągnęłam sobie na głowę. - Jestem z niego dumny... Pokazał charakter. Piętno niewolnika to coś, co czym prędzej chcesz zmyć krwią tego, kto cię spętał. On zdołał się opanować. - Może dlatego, że wie, że to tymczasowe i dość przypadkowe? - Mając na względzie dobro was obojga, mam nadzieję, że tak właśnie będzie - powiedział Baal niepewnie. Przewidywał jakieś kłopoty, aleja bałam się zapytać jakie. Wolałam nie wybiegać myślą zbyt daleko do przodu. Za wiele potworów czaiło się ciemności. W tym ten, którego nosiłam w trzewiach. Czułam się trochę jak za licealnych czasów, kiedy w środku nocy zakradałam się do domu, zachowując ciszę, by nie obudzić rodziców - dom był cichy i ciemny, pojedyncza lampka w holu rzucała miękkie światło spod mlecznego klosza. Baal odprowadził mnie do sypialni i oddalił się z posępną miną. Wiedziałam, że szedł przesłuchać Zorna. Nie powiedział mi tego ani nie zapytał, czy chcę mu towarzyszyć. Nie chciałam. Domyśla-

łam się, że nie będzie to miły widok, a na dziś miałam dość wrażeń. Nie sądziłam, by adrenalina pozwoliła mi zasnąć, ale potrzebowałam przerwy, choć kilku godzin odpoczynku. I jedzenia. Znów cały dzień bieganiny na pusty żołądek, nie licząc skromnego śniadania i lodów. To jest jakiś sposób na uniknięcie mdłości, ale na dłuższą metę niezbyt zdrowy. Miron nie spał. Siedział na łóżku i czytał „Bestiariusz". Ludzkim facetom mogło wystarczać „Kobiety są z Wenus", ale jeśli umawiasz się z wiedźmą, która ma tendencję wpadać w tarapaty, nie ma jak odpowiednie lektury. Uniósł wzrok znad książki i obrzucił mnie kontrolnym spojrzeniem. Widać przeszłam sprawdzian, bo odprężył się nieco i może nawet zapomniał, jak bardzo wkurzyło go to, że nie mógł iść z nami między bestie. - Jedzenie masz na stoliku. - Wskazał ręką srebrną kopułę jak z luksusowego hotelu. - Jesteś spełnieniem kobiecych fantazji, diabełku. -Uśmiechnęłam się, widząc zawartość półmiska: plastry kurczaka, awokado, pomidory i chrupiące bułeczki wyglądały wspaniale. Zabrałam się do jedzenia, na stojąco, palcami, połykałam, ledwie gryząc, duże kęsy. Westchnął ciężko i wstał. Nalał mi szklankę soku i podetknął, na sekundę zanim rozpoczęła się czkawka. Wypiłam duży łyk i uśmiechnęłam się do diabła. - Więc jak było? - zapytał lekkim tonem. - Dość... przerażająco, ale chyba nieźle. Żadnych bójek czy krwi, żadnego celowego zastraszania. To spory postęp. - Doceniam to, że nie wpadło ci do głowy bić się z bestiami, naprawdę.

- Daj spokój, nie jestem głupia. Są za duzi, żeby się z nimi bić. Zwłaszcza gdy są w kupie. To miał być żart, ale nie trafił na podatny grunt. - Miron, rozchmurz się, będzie dobrze. Powiedzieli, że jest sposób, żeby mnie poddać egzorcyzmowi, który mnie nie zabije. To więcej, niż wiedzieliśmy wcześniej. - To wspaniale, słonko. Wybacz. Po prostu martwi mnie to, że wciąż muszę stać w drugim rzędzie i nie ma mnie tam, gdzie tego potrzebujesz. Rozmawiałem z Lucern na ten temat. Uważa, że mógłbym zmienić swój status, gdybym zakończył etap „mam jeszcze czas na dorosłe obowiązki" i zaczął zachowywać się jak potencjalny następca tronu. Przestałam jeść na chwilę i spojrzałam na Mirona zaskoczona. - Ale ty nie chciałeś być następcą tronu. Twój kuzyn myśli o sobie jako o następcy tronu, jeśli mnie pamięć nie myli... - Ale nim nie jest. Nie oficjalnie, nie w oczach Luca. Stroszy piórka, ale w kolejce jest za mną. - Czy chcesz być następcą tronu? - A czy to uczyni cię choć odrobinę bezpieczniejszą? - Nie możesz podejmować takich decyzji ze względu na mnie, Miron. Nie zgadzam się na to. Ja się z tego wykaraskam. Z pomocą twoją, Baala i reszty przyjaciół. Ale jeśli ty przyjmiesz tytuł, wpadniesz w wir obowiązków, od których uciekasz od trzystu lat, za przyzwoleniem dziadka zresztą... - Może czas dorosnąć. Może czas zadbać o tych, których się kocha. Całe życie uciekałem przed wszystkimi zobowiązaniami i więziami z ludźmi, żeby zmniejszyć

ryzyko, że ich stracę. Sama wiesz, jak żyję. Ile w tym mojej woli, ile strachu? Może czas pokazać wszystkim, że nie jestem tylko złotym chłopcem wałęsającym się po spelunkach? Zrzucałem całą winę na ciebie, nawet odszedłem, żeby nie ryzykować bólu, jeśli cię stracę. Żądałem od ciebie, żebyś się zmieniła, a tymczasem sam tkwiłem w diablim pokwitaniu. Pozwoliłem ci przejąć kontrolę i objąć przywództwo... Nie zrozum mnie źle, jesteś w tym świetna i byłem szczęśliwy, mogąc iść za tobą, ale chyba czas, żebym znalazł sposób, by iść z tobą ramię w ramię, a nie pół kroku za. Czas, żebym wziął na barki to, co do mnie należy, z racji urodzenia, z racji tego, że jestem synem mojego nieżyjącego ojca. Będziesz ze mną? Nie poznawałam jego głosu, w którym pobrzmiewała jakaś smutna, ale jednocześnie zdumiewająco twarda nuta. Gdybym sama tego nie usłyszała, nie uwierzyłabym, ale brzmiał... jak Luc albo Baal... Brzmiał jak człowiek, który ma władzę i rozumie, co to oznacza w szerszej perspektywie. - Miron, stanę za tobą, cokolwiek postanowisz, ale decyzja musi być twoja, nie może wynikać z okoliczności, w jakich się znaleźliśmy. Poczekaj, aż to się skończy. Jeśli nadal będziesz chciał przyjąć odpowiedzialność i tytuł, będę miała pewność, że nie robisz tego dla mnie. Przez chwilę patrzył na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Jestem idiotą, słonko. Czasami potrzebuję więcej czasu, żeby zrozumieć, jak wielkim. Cała ta obsesja utraty... Gdyby nie ty, straciłbym Luca i pewnie Joshuę, dwie najważniejsze dla mnie osoby, jedyne pewne, które

wkalkulowałem w swoje życie bez stałych elementów. Wpadasz wciąż w jakieś gówno, to prawda, ale przynajmniej żyjesz, jesteś w swoje życie zanurzona po uszy... Parsknęłam. - Nie powinieneś w jednym zdaniu używać fraz „wpadać w gówno" i „być zanurzonym po uszy"... Uśmiechnął się i skończył myśl: - Ja od stuleci jestem na poboczu. Czas, ludzie, zdarzenia mijają mnie i zwykle mi to nie przeszkadza, ale... Nie chcę, żebyś i ty mnie minęła. Nie chcę, żebyś myślała, że mi na niczym nie zależy. Nie chcę, żeby Luc czuł zawód, choć nigdy mi o tym nie mówi. Muszę znaleźć dla siebie miejsce w tym wszystkim. Nie obserwatora, ale uczestnika. - Myślałam, że tak ci było dobrze... - Było, dopóki nie miałem niczego, co mógłbym stracić. I uświadomiłem sobie, że nie chcę dłużej tak żyć. Nie mam celu, Dora, nie wiem, gdzie chcę być za pięć, pięćdziesiąt czy pięćset lat. Ty jesteś taka młoda, a bez mrugnięcia oka bierzesz na siebie odpowiedzialność za kolejne osoby, przyjmujesz pod skrzydła kolejne kaczuszki. Ile już ich masz? Oprócz mnie i Joshui? Pomyślałam szybko. Dwa... nie, trzy wampiry, stado wilków, Nathaniel i dzieci, Witkacy, Katia, plus ci, którzy daliby sobie radę beze mnie, a i tak czuję, że muszę im pomóc... Luc, Baal, Leon, Katarzyna, Juliana, Jemioła... Wedle Fany na moją osobowość bardzo duży wpływ miała moja wilczyca, nawet przed ujawnieniem. Jestem alfą, ja - wiedźma, a nie tylko ona moja wilczyca. Mam przymus ochrony tych, których uważam za swoją watahę. Ponad rok temu uważałam się za samot-

nego wilka (nie wiedząc, że faktycznie jestem wilkiem -wtedy to była wyłącznie figura stylistyczna), teraz miałam watahę, stado, na które składały się nie tylko wilki z Trójprzymierza, ale szereg ludzi, których kochałam, którzy byli dla mnie ważni, dla których byłam gotowa ryzykować życie, dla których mogłam umrzeć. - Sporo - szepnęłam cicho. - Mogę się oszukiwać, że dbam tylko o Luca, Joshuę i ciebie. Zanim cię poznałem, mógłbym odejść i zapomnieć o kłopotach Baala czy innych. Teraz, nawet gdybym odszedł, mały duszek na ramieniu, mówiący, co mnie jakoś nie dziwi, twoim głosem, wyrzucałby mi, że zostawiam przyjaciół w biedzie. I wierz mi, nie uważam, żeby to był głos rozsądku, ale brakowałoby mi go, gdyby zniknął. Milczałam. Co właściwie mogłabym powiedzieć w takiej chwili? Część z tego, o czym mówił, zaskakiwała mnie, część wcale. Rozumiałam, że to dla niego ważny moment, jakiś przełom. Musiałam też przyznać, że chętnie porozmawiałabym o tym z Joshuą lub Lucern, znali go dłużej i lepiej. Ja wiedziałam o nim tyle, ile chciał powiedzieć, a nie był szczególnie rozmowny, jeśli szło o jego przeszłość czy o emocjonalne blokady. Podeszłam bliżej i oparłam czoło o jego pierś. Westchnął jakby z ulgą i pogładził mnie kciukiem po karku. - Martwi mnie to, że muszę polegać na Baalu w kwestii ochrony twojego życia... - powiedział wreszcie po dłuższej chwili milczenia. - Czy nie po to między innymi mamy przyjaciół? Pomyśl, jak go musiało denerwować, gdy to ja ratowałam jego. Teraz właściwie spłaca dług. Chyba nie wracasz

znowu do rozmowy pod tytułem „Nie wiem, co właściwie jest między wami"? - Nie. To nie zazdrość o was. Ufam ci. Choć zastanawia mnie wciąż, czemu ty nie zaufałaś mi dość, żeby o wszystkim powiedzieć. Ile masz jeszcze tajemnic, Dora? - Nie mam już tajemnic, Miron. Przepraszam za to -odparłam i naprawdę żałowałam, że nie powiedziałam mu wcześniej. Łatwiej było milczeć. Uniknąć tych wszystkich „trzymaj się od niego z daleka". Ale związki nie polegają na wybieraniu łatwiejszej drogi. Przyciągnął mnie do piersi i przytulił. Kojące ciepło oblało mnie całą. Westchnęłam cicho. - Kładziesz się spać? - Jasne, nie marzę o niczym innym. Pół godziny później, kiedy Miron już zasnął, a ja wciąż nie mogłam znaleźć swojej ścieżki do snu, przypomniałam sobie o Vargu. O nim Miron też nie wie. Cholera jasna, to się nie skończy nigdy, prawda? Kusiło mnie, by obudzić go i powiedzieć mu natychmiast o wilku, z którym sparowana była moja wilczyca, ale spał twardo po raz pierwszy od kilku dni. Potrzebował odpoczynku. A ja byłam małą, żałosną, tchórzliwą kreaturą. Wpatrywałam się w sufit, analizując zamęt, który miałam w głowie. Może faktycznie wciąż obawiałam się, że każde kolejne wyznanie może doprowadzić Mirona do ostateczności. Miał swoje granice, a ja już więcej niż raz testowałam ich wytrzymałość. Nie ze złej woli. Okoliczności... OK , jestem hipokrytką jakich mało. Chwilę wcześniej radziłam Mironowi, by poczekał i sam podjął de-

cyzję o tronie, nie pozwalając, by to okoliczności nim kierowały. To prawda, to ja zdecydowałam o zakumplowaniu się z Baalem za plecami chłopaków. Ale czy mogłam coś poradzić na połączenie z Vargiem? Nie. To nie było zależne ode mnie. Ani od niego. Był równie mocno wkurwiony jak ja, może nawet bardziej. Podobnie więzi z Joachimem i Wawrzyńcem nie zależały ode mnie. Były konsekwencją moich działań, to prawda, że zostałam postawiona przed niemożliwym wyborem - albo ich zwiążę ze sobą, albo zginą. Zresztą o nich Miron nie był zazdrosny. Nie tak jak o Baala. Czyli chyba jednak tajemnica zrobiła swoje. I to, że Baal nie był kolejną kaczuszką, która wpadała mi w strefę lojalności i ochrony, ale równorzędnym, do pewnego stopnia, rzecz jasna, partnerem. To było to. Przymknęłam oczy i znów próbowałam zasnąć. Ale nic z tego, myśli tłoczyły mi się w głowie. Zastanawiałam się, ile potrwa przesłuchanie Zorna i co tak naprawdę wie demon gniewu. Czy znajdziemy dzięki niemu żmija? Lub Ibrahima? Na Boginię, liczyłam, że tak będzie. Bez podpowiedzi, jak znaleźć kogoś, kto nie chce być złapany i potrafi tworzyć najskuteczniejszy krąg ochronny, w pełni blokujący magię? Otworzyłam oczy i usiadłam gwałtownie. Czy możliwe, że to właśnie jest odpowiedź? Gdybym znała przybliżoną lokalizację, czy znalazłabym miejsce, w którym się ukrywa Ibrahim, na podstawie tego, czego nie ma, a powinno być? Podniecona tą myślą wyskoczyłam z łóżka i wyciągnęłam z torby grimuar. W teorii powinnam znać na pamięć wszystkie zaklęcia i kiedyś nawet zdałam egzamin,

który to potwierdzał. Zdawałam też maturę z historii, co nie znaczy, że pamiętam wciąż daty, których znajomością się na zdanym na piątkę egzaminie popisałam. Było mnóstwo zaklęć, które pamiętałam, bo używałam ich regularnie, ale po głowie tłukło mi się wspomnienie o innym, mało użytecznym, przynajmniej dla mnie. Zaklęcie badające napięcie linii magicznych, wyłapujące ich słabe lub martwe punkty... Przebiegłam wzrokiem po spisie treści i odnalazłam odpowiednią stronę. Uważnie czytałam kolejne etapy tworzenia zaklęcia i rezultaty, jakich mogłam się spodziewać, okoliczności, w jakich mogło działać. Było poza moimi umiejętnościami, ale księga wskazywała te, dla których to byłaby kaszka z mleczkiem. Jeśli krąg ochronny Ibrahima był tak dobry, jak wszyscy myśleliśmy, była szansa, że zaklęcie zadziała. Potrzebowałam choćby drobnego zawężenia obszaru poszukiwań, bo nie da się rzucić go na mapę świata i liczyć na cud... Przez chwilę walczyłam z ochotą, by pobiec do Baala i mu o tym powiedzieć, ale na pewno wciąż rozmawiał z Zornem. Głowa demonicznej rodziny nie pęknie w (zerknęłam na zegarek) godzinę. To, że nie może kłamać dzięki umiejętnościom Karmazynowego Księcia, nie oznacza, że będzie mówił prawdę. Ufałam w siłę perswazji Baala, ale niekoniecznie chciałam oglądać jej zastosowanie na własne oczy. Wróciłam do łóżka. Zamknęłam oczy i liczyłam bestie przeskakujące przez ognisko. Zasypiając w piekle, nie wypada liczyć owiec. Śniłam o ognisku, ja i on, wielki demon o skórze pokrytej glifami. Przyglądaliśmy się sobie uważnie, skupieni, milczący, okrążaliśmy pale-

nisko na nisko ugiętych nogach. Pojedynek na twarde spojrzenia zamienił się w formę bezsłownej komunikacji. Uspokoiłam się. Przystanęłam i usiadłam na wilgotnej trawie. Chłód nocy muskał moje plecy, ogień rozgrzewał twarz i przód ciała. W tej pozycji musiałam zadzierać głowę, by widzieć jego twarz. Skinęłam zapraszająco. Usiadł naprzeciw mnie. Strumień pozawerbalnych danych przepłynął w obu kierunkach. Wyjęłam z kieszeni fajkę i nabiłam ją zielem. Pachniało wygrzanym na słońcu sianem i białą szałwią. Przytknęłam zapałkę do obucha i zaciągnęłam się mocno. Strużki mlecznego dymu wypuściłam na cztery strony świata i dodatkowo jeszcze jedną w górę. Podałam fajkę demonowi. Przez sekundę wahał się, ale wziął ją i przyłożył do ust. Uznajmy to za sojusz, wymuszony, ale niepozbawiony złej woli, pomyślałam, nim umysł ukołysał się w białej mgle.

18 Świtało, kiedy obudziło mnie ciche stukanie do drzwi. Miron był szybszy, wstał, nim na dobre otworzyłam oczy. Baal wyglądał, jakby się przez noc postarzał o dziesięć lat. Ludzką miarą, skoro w boskiej nie przewidziano efektu starzenia. Ciemne sińce i ziemista cera nie dodawały mu uroku, w oczach czaiło się potworne zmęczenie. - Jeśli zamierzasz być przy złapaniu żmija, przygotuj się. Mam adres, moi ludzie już obstawili teren - powiedział z progu. - Piekło? Byłam akurat na tyle przytomna, by usiąść na łóżku i pocierać opuchnięte oczy. Zerknęłam na zegarek. Dwie i pół godziny snu. Cudownie. Jak to wszystko się skończy, zadbam o, jak to mawia Katia, beauty sleep. - Thorn, dzielnica demonów. Skinęłam głową. Poszukiwania demona na tym obszarze nie były łatwe, stężenie ciemności na metr kwadratowy było wysokie. Baal wszedł dalej do pokoju. Wyraźnie był poruszony, ale raczej niegotowy, by o tym mówić.

- Słonko, nie musisz tam iść - powiedział Miron spokojnie pozwól nam się tym zająć. Czasami mnie zdumiewał. Znał mnie od lat i nadal podejmował próby. Jakbym kiedykolwiek przyjęła taką ofertę, nie będąc nieprzytomna. - Muszę. Muszę być przy aresztowaniu, a później muszę go przesłuchać. - Łakniesz zemsty? To o to chodzi? - Diabeł usiadł na krawędzi łóżka, łokcie oparł o kolana i splótł dłonie. - Nie - zaprzeczyłam odruchowo, ale po sekundzie musiałam przyznać szczerze - też, ale nie o samą zemstę chodzi. Pamiętasz Brennę? - Dziewczynę, którą zgwałcił wilk, bratanek Brunona? - Tak. Rozmawiałam z nią, po tym jak już go złapałam i zamknęłam w areszcie. Chciałam, żeby czuła się bezpieczna, żeby wiedziała, że on już jej nie zagrozi. Wysłuchała mnie i powiedziała: „Wiesz, czego żałuję w całej tej sytuacji?", myślałam, że powie coś w rodzaju: „Że byłam w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze", albo „Czemu to musiałam być ja". Ale nie. Brenna żałowała, że kiedy go aresztowałam, nie była przy mnie, żeby skopać go po jajach. Potrzebowała tego, potrzebowała poczuć się znów silna. Żałowała, że zapamiętała wilka, który ją tak potwornie skrzywdził, w chwili triumfu, oddającego mocz na drzewo, pod którym, jak sądził, leżała martwa. Żałowała, że nie miała okazji nałożyć na ten obraz widoku oprawcy pokonanego, zwijającego się z bólu pod naporem jej obcasa, miażdżącego jego jądra. Może to małostkowe, ale doskonale ją rozumiem. Chcę się przestać bać. Chcę odrzeć go z władzy, którą miał nade mną. Chcę znów czuć, że jestem silna

i nie potrzebuję ciebie, Baala, Asa czy kogokolwiek, żeby staczał za mnie bitwy. Wiem, że chętnie je stoczycie, ale ja nie chcę się czuć jak kaleka, słaba trzcinka wymagająca ochrony. W ostatnich dniach nie czuję się sobą. Bez dyskusji przyjmuję waszą ochronę, prawie nigdy nie jestem sama, bo ciągle ktoś ma mnie na oku. I nie pomaga mi czuć się dobrze to, że gdy tylko zostaję sama na sekundę, ktoś próbuje mnie zabić. To się musi skończyć. Chcę odzyskać swoje życie, jakim było, zanim żmij mnie porwał i torturował. Chcę mu rzucić w twarz, że przegrał, rozumiesz? Muszę uwierzyć, że tak właśnie jest. I do tego potrzebuję być tam, kiedy zrozumie, że wpadł i nic, i nikt nie zdoła mu pomóc. Nie wiedziałam, czy są w stanie to zrozumieć. Nie byli oswojeni ze słabością. Żmij pokazał mi, jak wiele bólu mogę znieść i nie zwariować. I chciałam zemsty, chciałam zetrzeć z jego twarzy wyraz triumfu. Gdy zamykałam oczy, bez trudu wyławiałam z pamięci jego ekstatyczną przyjemność, kiedy mnie tłukł, torturował, prawie zabił. Musiałam odzyskać swoją podmiotowość, którą próbował, mi dość skutecznie, odebrać. Baal zaplótł ramiona na piersi: - To jest twój wybór, który jestem w stanie zrozumieć, choć wolałbym, żeby był inny. Miron tylko przygryzł wargę. Poczucie winy malowało mu się na całej twarzy. Na Boginię, czy on naprawdę myśli, że mógłby mnie uchronić przed całym złem świata? Wyskoczyłam z łóżka i zgarnęłam z torby świeżą bieliznę, dżinsy i koszulkę. Zamknęłam za sobą drzwi łazienki i wskoczyłam pod prysznic. Trzy minuty później byłam gotowa do wyjścia. Miron też, stali z Baalem

przy oknie i przyciszonymi głosami rozmawiali. Albo spiskowali. Przynajmniej się nie kłócili. * Nieduży, parterowy dom z okładziną z posrebrzonych ze starości desek sosnowych stał na działce przy samych granicach demonicznej dzielnicy, która z kolei była dość peryferyjna w stosunku do centrum Thornu. Tu mieszkali nie tylko piekielnicy wszelkiej maści, ale także ci z magicznych, którzy obstawiali czarną magię - przyciągała ich ciemność, którą emanowały demony. Dalej była już luźniejsza zabudowa, rozległe parcele zamieszkiwane przez tych, którzy lepiej się czuli poza miastem. Wysoki płot ze stalowych prętów zakończonych ostrymi strzałkami nie świadczył o gościnności właścicieli, ale As i jego zespół nie wydawali się tym przejmować. Dwa zaklęcia później brama wyglądała na stratowaną przez słonia, a krąg ochronny zadźwięczał jak kryształ na ułamek sekundy przed rozpadnięciem się na tysiąc drobinek. Tego kręgu nie ustawił Ibrahim, ale sam żmij. Nie było w nim precyzji i nie był odporny na magię jak ten w mieszkaniu. Oddział zajął pozycje, bezszelestnie i z idealną precyzją. Dwa demony gniewu odcinały tył domu i okno kuchenne. Dwa inne pilnowały obu wjazdów do posesji. As, Baal, ja i Miron wchodziliśmy od frontu. Baal pchnięciem mocy przepalił zaklęcia ochronne i odstraszające magiczne pułapki, które były porozrzucane po ganku, trawniku, ścieżce wiodącej od furtki do drzwi. Był tego co najmniej tuzin. Większość nieprzyjemnych

lub bolesnych, choć nie dość silnych, aby były śmiertelne. Ktoś tu się musiał nielicho bać. Uśmiechnęłam się na tę myśl. Miałam nadzieję, że przez ostatnie dni żył w strachu. Liczyłam, że nawet na chwilę nie mógł zapomnieć o tym, że go znajdziemy, przyjdziemy po niego i nigdzie nie jest bezpieczny. Im byłam bliżej wejścia, tym większy miałam kłopot z demonim bękartem. I z wilczycą, jeśli mam być sprawiedliwa. Zwykle ona go pilnowała, by się nie wychylał, i bywały chwile, kiedy mogłam niemal zapomnieć, że robię za przechowalnię bestii. Ale teraz tworzyli zjednoczony front przeciwko żmijowi. Nie tylko ja się chciałam zemścić. Dla wilczycy to była walka o terytorium. Dla demona żmij był celem numer jeden, skoro stał, przynajmniej w jakimś stopniu, za zniszczeniem jego ciała, zamknięciem go w pieczęci, a z pewnością za rytuałem wszczepienia. Z całej naszej radosnej trójki, dzielącej to jedno, przyciasne w tej chwili ciało, tylko ja nie chciałam rozerwać żmijowi gardła przy użyciu własnych zębów i nie fantazjowałam o malowaniu twarzy jego wciąż ciepłą krwią. Co nie znaczy, że moi lokatorzy oszczędzili mi takich obrazów, przedstawiali wszystko, co chcieliby mu zrobić w jakości HD i z dbałością o szczegóły. Cóż, musiałby, jak kot, mieć dziewięć żyć, by mogli zrealizować choć połowę pomysłów. Przywołałam najbardziej racjonalny głos w mojej głowie, mój własny, ale i on nie pałał do żmija ciepłymi uczuciami. As wykopał drzwi i upadł odrzucony zaklęciem. Cholera, ten dom był jak twierdza paranoika z nadmiarem wolnego czasu. Wyciągnęłam rękę do Asa i pomogłam mu wstać. Potrząsnął głową, jakby chciał się pozbyć szumu w uszach.

Zerknęłam na jego źrenice, na szczęście były równej wielkości. - Powolutku, nie dotykamy niczego, czego najpierw nie sprawdzę ja lub Baal, jasne? - powiedziałam cicho. Żmij posługiwał się wyraźnie magią, którą znał sprzed zaszczepienia demona. As nie znał zbyt wielu zaklęć, skoro posługiwał się własną odmianą magii, opartą na manipulowaniu ciemnością. - Ani śladu żmija - zawołał jeden z demonów, którzy wkroczyli w tym samym czasie przez tylne drzwi. Dom wydawał się pusty, ale coś nie dawało mi spokoju. Nie wyglądał jak siedziba żmija łamane przez demona. Był zbyt zwyczajny. Żadnej pracowni, biblioteczki, świec, czegokolwiek, co byłoby przydatne podczas rytuałów. Może to była świeża kryjówka, ale w takim razie po co tyle pułapek na drodze, skoro nie było tu nic, co mogłoby nas gdziekolwiek zaprowadzić? Dom wyglądał jak klasyczna siedziba na przedmieściach. Dość luksusowe meble, niezbyt dobrze dobrane kolorystycznie, wielki ekran telewizora, beżowa wykładzina sprawiały, że był jednym z tysięcy domów, na których nie odcisnął się ślad indywidualnego smaku. Coś jak nieudolne przeniesienie wystroju wnętrza z katalogu Black Red White. Tu musiało być coś, co popchnie sprawę do przodu. Strażnicy nie widzieli, by żmij opuszczał to miejsce. Mógł go teleportować demon dziesiątej klasy, ale wtedy ludzie Baala wyczuliby magię. Zajrzałam do kuchni, sypialni, salonu, a nawet pokoju z maszynami do ćwiczeń. Dziwne, żmij nie wyglądał na kogoś, kto by rzeźbił ciało czy lubował się w wysiłku fizycznym. Stepper, wiosła, rowerek, orbitrek, bieżnia, wielki atlas, niczym

w profesjonalnej siłowni. Podeszłam do ściany, na której zamontowane były lustro i stelaż z ciężarkami. Zdjęłam z haka dwukilową hantlę. Miała swoją masę, czułam pod palcami fakturę tworzywa osłaniającego stal, ale nie była doskonała. Nie miała odbicia w lustrze. Cały pokój odbijał się w szklanej tafli, ja również, ale kiedy wzięłam ciężarek do ręki, iluzja zaczęła się kruszyć. Musiała się opierać albo na kręgu, albo na przedmiocie ogniskującym. Ten drugi o wiele łatwiej ukryć. Kiedy stwarzałam zaklęcia iluzji w siedzibie pewnego wampira, rysowałam na podłodze krąg kredą. Ale ja chciałam, by zauważył iluzję i jednocześnie wiedział, że tym właśnie ona jest. Tu ktoś starał się iluzją zamaskować coś innego. Całkiem skutecznie, muszę przyznać. Nawet podczas przeszukania siłownię by raczej zignorowano - maszyny, gołe ściany, poza lustrem, jednolita wykładzina na całej podłodze. Raczej nie dałoby się tu nic ukryć, gdyby faktycznie tak wyglądał ten pokój. Ale szłam o zakład, że wyglądał całkiem inaczej. Zaczęłam metodycznie dotykać wszystkiego dookoła, podnosiłam każdy przedmiot, jaki tylko udawało się podnieść. Bez skutku. Iluzja trwała, póki nie zniszczę lub nie usunę przedmiotu ogniskującego. - Masz coś? - Miron zajrzał do pokoju. - Jeszcze nie, ale szukam. Uprzedź pozostałych, że w domu są iluzje, na pewno w tym pokoju, ale mogą być wszędzie. - Jak je rozpoznać? Potarłam czoło. - Zwykle są w stanie oszukać tylko część zmysłów. Te idealne wymagają potwornej koncentracji mocy i są

rzadkie. To może być cokolwiek. Rzeczy, które pachną nie tak, jak powinny, mają dziwną fakturę, są za lekkie lub za ciężkie, wydają nieodpowiedni odgłos, kiedy nimi rzucisz... - Nieźle, powiem pozostałym, żeby wąchali i gryźli co popadnie. Dotknęłam już niemal wszystkiego. Zaklęcie było naprawdę dobre i świetnie ukryte. Gdyby nie lustro, nie wiedziałabym, że to iluzja, nawet dotykając przedmiotów. Gdyby nie lustro... OK, w siłowniach często były lustra, ale po co stwarzać je w iluzji siłowni, skoro może zdemaskować urok? Dotknęłam szklanej, chłodnej płaszczyzny. Opuszkami palców sprawdzałam krawędzie. Uniosłam lustro, usiłując zdjąć je z haka, na którym wisiało. Było cholernie ciężkie. Wysokie na dwa i pół metra, szerokie na metr dwadzieścia. Ale ważyło jeszcze więcej, niż powinna ważyć tafla szkła tej wielkości. W sam raz tyle, ile ważyłaby taka tafla w metalowej ramie. Ledwie drgnęło, choć nie jestem ułomkiem. Wyciągnęłam z kabury glocka i kolbą rozbiłam zwierciadło, odsuwając się, nim zasypał mnie deszcz ostrych igieł i odłamków. W tej samej chwili iluzja zaczęła się kruszyć. Wybiegłam na korytarz, czując gryzący dym. Zatrzasnęłam za sobą drzwi. Kolejna pułapka. Ta akurat mogła być śmiertelna. Pod niegroźnym, choć nieprzyjemnym zapachem gryzącego dymu wyczułam wyraźną nutę gorzkich migdałów nie pozostawiała wątpliwości - cyjanowodór. To, co żmij ukrywał w tym pokoju, było najwyraźniej cholernie cenne lub niebezpieczne. Przywołałam jednego z demonicznych komandosów

Baala i kazałam mu obstawić odpowiednią ścianę domu. W siłowni nie było okna, co nie znaczyło, że w pokoju, który wyłoni się po zniszczeniu iluzji, również go nie będzie. Jeśli użyty w pułapce cyjanowodór był elementem zaklęcia, rozłoży się w kilkadziesiąt sekund. Jeśli to prawdziwy związek chemiczny, nie obejdzie się bez wietrzenia. Zakładałam raczej to pierwsze. Robiąc pułapkę, liczysz się z tym, że możesz ją przypadkowo aktywować, i nie chcesz, by skutki uboczne odcięły cię na kilka godzin od pracowni, która zamieniła się właśnie w komorę gazową. Nie jeśli zaklęcie było równie skuteczne w uśmierceniu przeciwnika. Uchyliłam drzwi po minucie czy dwóch. Ostry zapach wciąż utrzymywał się w powietrzu, ale po migdałach nie było śladu. Po siłowni również. Miałam przed sobą klasyczną pracownię czarnoksiężnika, co nie było zaskoczeniem. Żmij jakoś musiał zwrócić na siebie uwagę Ibrahima, a ten raczej nie gustowałby w viccanach czy białych wiedźmach, chyba że na śniadanie. Półki uginały się pod ciężarem książek. Ciężki stół z dębowym blatem ciągnął się wzdłuż jednej ze ścian. Kilka oprawionych w skórę książek leżało w równym stosiku, ale żadna z nich nie była szczególnie cenna czy niezwykła. Większość tytułów kojarzyłam z wyposażenia podręcznych biblioteczek magicznych, coś o magii roślin, iluzjach, zaklęciach przywołania i kręgach ochronnych. Standard. Na krawędzi stołu ustawiony był rząd świec, czarnych, bordowych i fioletowych, niektórych już nadtopionych. Nie miał nawet jednej świecy białej czy błękitnej, używanych podczas rytuałów białej

magii. Lusterka, noże, kielichy, sam widowiskowy magiczny chlam, nic naprawdę wyjątkowego. Nic z tego, na co miałam nadzieję. Otworzyłam szafkę w kącie, spodziewając się konkretów, ale znalazłam tylko więcej składników do czarnych zaklęć. Co najmniej trzy stworzenia oddały życie, by miał dobrze wyposażony składzik. Usiadłam na fotelu (wielkim i obitym aksamitem w kolorze supermrocznej czerni, zdobionym wypukłymi srebrnymi guzami) i przez chwilę przyglądałam się pracowni. Pod wieloma względami była idealnym wcieleniem stereotypu, jak wygląda pracownia czarnoksiężnika, ale głosik w tyle głowy mówił mi, że coś mi umyka. Czy czegoś brakowało? Okręgu z pentagramem do przywoływania demonów - to była oczywista odpowiedź. Nawet jeśli nie korzystał zeń zbyt często w ostatnim czasie, kiedy nosił demona, był mu potrzebny, kiedy był czarnoksiężnikiem. Mógł być naiwnym idiotą, który rysuje krąg kredą, ale czy wtedy pożyłby dość długo, by mnie dopaść? Kredę czy wodę święconą łatwo usunąć, silniejszy podmuch powietrza czy odrobina wody wystarczyły, by przerwać taki okrąg. Jeśli pracujesz w terenie - nie masz wyjścia, ale czarnoksiężnicy zwykle rzadko opuszczają pracownię. Dywan wyglądał na stary, w niektórych miejscach wełniane włókna były dość mocno zużyte i wyblakłe. Zawołałam Mirona, bo sama szarpałabym się z nim przez godzinę pokrywał całą podłogę od ściany do ściany. Przesunęłam fotel i stół o kilka centymetrów, zwalniając krawędzie. Zaczęliśmy zwijać dywan w gruby rulon. Już po minucie wiedziałam, że trafiliśmy na

coś ważnego. Na środku pokoju był wyżłobiony krąg o około metrowym promieniu, a wpisany weń pentagram był nie tylko wyryty w drewnie podłogi, ale też wzmocniony miedzianymi klinami. Bardzo rozsądnie, biorąc pod uwagę szczeliny między deskami. Ciekawsze odkrycie czekało nas jednak w rogu pokoju. Właz ze stalowym kółkiem wróżył mi jedno - czeka mnie kolejna piwnica, na którą nie miałam szczególnej ochoty. - Wchodzę pierwszy - rzucił Miron, jakby spodziewał się, że będę się paliła do tego, by iść na szpicy. - Uważaj, może być więcej pułapek - powiedziałam tylko. Szarpnął kółko i uniósł klapę. Ciemność była gęsta 1 lepka. Potarłam twarz, odpychając od siebie strach. Miron wyczarował ognik, tańczący na jego dłoni i rozjaśniający mrok. Postawił stopę na szczeblu, a po sekundzie cały zniknął pod podłogą. Moja kolej. Drabinka miała tylko osiem szczebli, sufit znajdował się ledwie kilka centymetrów nad głową pyra, wyczarowywującego kolejne płomyki, które rozświetliły niedużą kryjówkę, pomieszczenie trzy na dwa metry. W jednym kącie stały drewniane skrzynie, jedna na drugiej sięgały sufitu. Materac na podłodze. Skórzana walizka, a na niej termos i kanapki owinięte w folię aluminiową. Żmij urządził sobie piknik? Kucnęłam przy wąskim materacu. Uniosłam zwinięty w niechlujne gniazdo koc, ale pod nim nie było nic ciekawego. Dotknęłam termosu, zawartość wciąż była ciepła. Także herbata w plastikowym kubku nie była całkiem zimna. Nie mogło minąć więcej niż pół godziny, odkąd przelał ją z termosu. Ale gdzie był? Dom był obstawiony od kilku godzin. Nikt

nie widział, by wychodził. Zresztą jeśli uważał, że jego kryjówka była bezpieczna, po co miałby uciekać? Wiedział, że ludzie Baala go szukają. Większe szanse na przeżycie miał w tej norze niż na zewnątrz. Włoski na karku stanęły mi dęba. Odwróciłam się gwałtownie, tracąc równowagę i upadając na pośladki. W tej samej chwili zza skrzyni wyskoczył chudy cień. Schwycił drabinkę i próbował wbiec po szczeblach. Miron pozwolił mu na dwa kroki. Jeden potężny cios w czaszkę zwiotczył ciało, które z hukiem upadło na betonową podłogę. Nie bez satysfakcji obserwowałam, jak głowa odskoczyła podczas uderzenia. Wypuściłam głośno powietrze. Nawet nie wiedziałam, że przestałam na chwilę oddychać. Miron pochylił się nad ogłuszonym. - To on? - wycedził przez zęby. Przeszłam dwa dzielące nas kroki na miękkich nogach. W gardle mi zaschło, a dłonie zwilgotniały. Może i był nieprzytomny, ale to wciąż był on. Gęsia skórka pokryła mi całe ramiona. Oddychałam płytko i trochę za szybko, gdzieś na granicy hiperwentylacji. Miron objął mnie ramieniem, jakby się bał, że za chwilę zemdleję. Nie byłam jedną z kobiet, które mdleją, naprawdę. Na palcach jednej ręki mogłam policzyć, ile razy straciłam przytomność, zwykle po solidnej utracie krwi. Ale teraz musiałam przyznać Mironowi rację. Kręciło mi się w głowie, a ciężar na piersi powodował uczucie duszności. - Chcesz wyjść na zewnątrz? - zapytał diabeł, wyraźnie zaniepokojony. Pokręciłam głową i próbowałam ochłonąć. Ale strach nie mijał. Odruchowo sięgnęłam po wilczycę.

Ona nie czuła strachu. Była silna, była wściekła i gotowa przegryźć mu gardło. Demon ochoczo przyłączyłby się do zabawy. Byli silniejsi niż ja, więc sięgnęłam do tej siły i użyłam jej, by oddalić ryzyko ataku paniki czy omdlenia. Odetchnęłam głośno kilka razy, ale już wolniej, spokojniej. Naciągnęłam spięte mięśnie karku. Dobrze. Znów ją miałam. Upragniona kontrola znów była na swoim miejscu. Nie spuszczając mnie z oka, Miron wychylił się w stronę włazu i krzyknął: - Mamy go! Po chwili jeden z komandosów Baala, krzepki demon noszący bestię, pojawił się na tle jasnej dziury wejścia. Miron dźwignął ciało, jakby należało do małego chłopca, a nie faceta, który prawie pobił mnie na śmierć. Na Boginię, czasem zapominałam, jak silny był mój diabeł. Bestia pociągnął ciało w górę. Żmij zaczepił stopami o krawędź wyjścia. Cichy stuk skórzanych butów o deski zabrzmiał jak wystrzał. Cofnęłam się o krok i opadłam na materac. Po skroni spłynęła mi kropla potu. Zacisnęłam dłonie na kolanach, by opanować drżenie. Na piekielne zastępy, co on mi zrobił? Jak mam żyć z tym strachem? Miron uklęknął między moimi kolanami. Nachylił się, by spojrzeć mi w oczy, trącił kciukiem mój podbródek, bym uniosła głowę. - On nie może cię już skrzywdzić, słonko - szepnął. Pokiwałam głową. Wiedziałam o tym, ale to nie blokowało strachu. Przełknęłam głośno. Gardło wydawało się suche i podrażnione. Potarłam twarz dłońmi i odgarnęłam włosy do tyłu.

Błąd! Nieprawidłowy odsyłacz typu hiperłącze. - Już dobrze. Sprawdźmy, co tu znajdziemy. Liczę na to, że do schowka zabrał swoje ulubione lub najcenniejsze zabawki powiedziałam, siląc się na spokój. - Zajrzę do skrzyń. Miron wstał i podszedł do piramidy skrzyń, za którymi chwilę wcześniej chował się żmij. Ściągnął jedną na podłogę i podważył wieko. - Trochę magicznego śmiecia, nic cennego, jakieś menzurki, słoiczki ze składnikami, palnik do podgrzewania eliksirów... powiedział, przeglądając zawartość skrzyni. Zerknęłam na skórzaną walizkę, ładny gadżet w stylu retro, z mosiężnymi narożnikami i klamrami na pasach zabezpieczających. Zbyt stara, by mieć zamek na szyfr, zwykły haczyk z blokadą. Ułożyłam palce, znak widzenia, by zobaczyć pułapki czy zaklęcia przygotowane na ciekawskich, ale wyglądało na to, że jest czysta. Najwyraźniej żmij założył, że bagaż, jak i on, będzie bezpieczny w schronie. Odpięłam haczyk. Mechanizm odskoczył z cichym stuknięciem. Uchyliłam wieko. Na piekło i szatana! W środku leżał arsenał, który naprawdę mógłby być zarzewiem rewolucji. Kilkanaście pieczęci, żadna nie była wypalona i wszystkie były względnie nowe, znacznie nowsze od tych, które mu ukradłam. Palcami wyczuwałam wyryte symbole i znaki na miedzianych i srebrnych krążkach. Zanotowałam w pamięci, by zapytać Baala, jaka jest symbolika metali używanych do tworzenia pieczęci. Słyszałam, iż zdarzało się w minionych czasach, że używano drewnianych lub glinianych pieczęci, ale były za delikatne, by na dłuższą metę utrzymać demona. A jeśli zamierzasz

uwięzić jakiegoś, upewnij się, że pieczęć wytrzyma. Dotyczy to w tym samym stopniu demonów i dżinów. Nasze księgi pełne są podań o osobach, które zabił wezwany czy uwięziony przez nich demon, oraz tych, których dżin wyrwał się z butelki i pożarł swojego „pana". Pod pieczęciami leżała gruba księga oprawiona w pociemniałą z upływu czasu skórę, sądziłam, że cielęcą. Wedle tradycji czarne grimuary powinny być uświęcone krwią ofiary i oprawione w jej skórę. Zwykle były to cielęta, bo trochę głupio składać ofiarę ze świni, a obciachem byłoby pomykać z księgą oprawioną w skórę królika czy kota. Znak na okładce jarzył się mocą. Pamiętałam ten znak z nocy rytuału. Przewróciłam kilka kartek, pilnując się, by czytać tylko nagłówki i składniki zaklęć, nie same formuły. Ostatnie, czego potrzebowałam, to przypadkowo rzucony urok z czarnego grimuaru. W połowie księgi zamarłam. To nie była zwykła księga z zaklęciami czarnoksiężnika. Musiała należeć do Ibrahima. - Co znalazłaś? - Miron nachylił się nad moim ramieniem i rzucił okiem na kartkę, która przykuła moją uwagę. Przeczytał nagłówek i przeklął. - Czy to jest to, co myślę? - Obawiam się, że tak - powiedziałam cicho. Odruchowo zaczęłam czytać tekst. Na Boginię, to było gorsze od rytuału, któremu mnie poddano, gorsze nawet od tego, co zrobiono zmarłym dziewczętom. Miałam przed sobą opis rytuału i zaklęcia towarzyszące wszczepianiu demonów piekielnikom. Stronę dalej opisany był obrządek na magicznych, przewróciłam szybko kartkę. Wystarczająco wiele pamiętałam. Nie miałam

potrzeby wiedzieć więcej na temat tego, co mi zrobiono. Kolejne zaklęcie wydawało się szczególnie skomplikowane i wymagało wyjątkowo paskudnej ofiary. Nie dziwota. Wszczepienie demona aniołowi bez jego zgody to naprawdę wyższa szkoła jazdy. Rafael powinien właściwie docenić, że Jezabel wybrała dłuższą trasę i przez miesiące poiła go eliksirem, który czynił jego ciało bardziej podatnym na opętanie. Zaoszczędziła mu tym cholernie wiele bólu. Choć w szerszej perspektywie nie czyniło jej to ani odrobinę mniej winną. Ostrożnie zamknęłam księgę, czując napierającą intensywną energię. Jej gorące macki musnęły moją świadomość, szeptem kusząc i składając obietnice. Mogła mi dać władzę i potęgę, mogła mi dać, cokolwiek zechcę. Mogła zabrać mój strach i zostawić siłę. Mogłabym być kimś, przed kim na kolana padają wszyscy! Włożyłam grimuar z powrotem do walizki, przerywając więź, którą próbował nawiązać. Gdybym fantazjowała o tym, by wszyscy padali przede mną na klęczki, może by mnie skusił. Może nie odłożyłabym go, ale zaczęła pod nosem mamrotać zaklęcia. I zanimbym się spostrzegła, uzależnienie od tego paskudnego artefaktu stało by się moim największym problemem. Kolosalnym nawet w mojej zwykłej skali problemów, w jakie wpadałam. Wstałam, odruchowo otrzepując dżinsy. Poplamiony, pełen gór i wąwozów materac żmija na dłuższą metę nie wydawał się szczególnie higienicznym miejscem. Hmm... - Możesz unieść i chwilę przytrzymać materac? -zapytałam diabła, a on bez słowa dźwignął wąskie legowisko.

Opadłam na kolana. Dość głęboko, na szorstkiej od pyłu podłodze wymacałam tekturową teczkę, białą ze sznureczkami. W środku był komplet dokumentów Aleksandra Żmijewskiego. Ze zdjęcia w paszporcie spoglądał żmij jako żywo. W teczce znajdowała się także książeczka czekowa i plik dolarów gruby na dwa palce. Wystarczyło zapytać kogoś, kto znał dzisiejsze rynki finansowe, by wiedzieć, że dolar to już nie to, co kiedyś, jednak magiczni i piekielnicy, idąc między ludzi w realnym świecie, prawie zawsze wypychali kieszenie dolcami. Myślę, że trochę z przekory. Politei-ści i mieszkańcy piekielnych ostępów z banknotami z okiem opatrzności i napisem „In God we Trust" czy tylko ja dostrzegam ironię? I mimo wszystko mniej się rzucali w oczy z banknotami z Benem Franklinem niż ze swoją drugą ulubioną walutą - szczerozłotymi monetami. W sumie, jeśli ktoś ma pięćset lat, to przeżył niejedną denominację, waluty powstawały i znikały z powierzchni ziemi, imperia upadały, banki plajtowały... Nie ma jak złoto, kamienie szlachetne i nieruchomości, najlepiej połączone z własnością dużych połaci ziemi. Przy odrobinie szczęścia ziemia nie zostanie przejęta przez państwo... Nie jest łatwo bogacić się w skali stuleci. Rozmawiałam o tym kiedyś z moimi synami, którzy próbowali przekonać mnie do racjonalnego programu inwestycyjnego obliczonego na tysiąclecie. Nie mogli pojąć, że wciąż nie bardzo mam co inwestować, a mój tryb życia raczej nie gwarantuje mi długowieczności, mimo pozornej nieśmiertelności.

Wstałam z podłogi i otrzepałam zakurzone kolana i dłonie. Wrzuciłam teczkę do skórzanej walizy, którą zamierzałam zabrać. Czas opuścić piwnicę. * Razi odprowadził żmija do bezpiecznego pokoju w domu Baala. Zostawiliśmy go samego, skulonego i przywiązanego do krzesła, by trochę zmiękł. Kiedy dotrze do niego, w jak beznadziejnym jest położeniu, może być nieco bardziej skory do współpracy. Demoniczne metody przesłuchania nie różniły się wiele od policyjnych. Z tym że tam mogłam co najwyżej postraszyć aresztem lub skusić warunkiem, a tu zasób gróźb i metod przymusu bezpośredniego był nieograniczony. Patrzyłam na niego przez magiczny odpowiednik weneckiego lustra, zastanawiając się, czy jestem gotowa, by zrobić to, co podpowiadał mi mój wewnętrzny komitet sadystyczny. Wilczyca i demon byli zgodni. Chcieli rozszarpać tego kolesia, chcieli, by cierpiał, by zwijał się z bólu, by krwawił, by popamiętał, że nigdy więcej nie wolno mu nas tknąć. Obrazy, jakie mi podsyłali, były niezwykle dokładne i kolorowe. Głównie odcienie czerwieni i różu, typowego dla otwartych ran. Nie winiłam ich. Byli parą drapieżników, a on ich zaatakował, zagroził, zrobił krzywdę. Gorzej, że ja, człowiek czy wiedźma, musiałam przyznać, że ta wizja jest mi bliska. Chciałam go zabić, naprawdę chciałam zetrzeć z ziemi ślad jego istnienia. - Dora? - cichy głos za mną wyrwał mnie z zamyślenia.

Miron i Joshua stali w progu. Anioł był wyraźnie wytrącony z równowagi. - Coś się stało? Gdzie jest Witkacy? - Z nami wszystko w porządku. To ja powinienem zapytać, co się dzieje... Odbierałem tyle bólu, strachu i wściekłości, że przez chwilę byłem przekonany, że znów cię dopadli... - Nic mi nie jest - mruknęłam. - Ja... Wolałabym, żeby was tu nie było, kiedy tam wejdę... - Dlaczego? - Mironowi nie podobała się ta myśl. -Nie chcę, żebyś została z nim sama. - Nie będę sama. Będę z Baalem. Ale nie chcę, żebyście to widzieli... Uraziłam ich. Widziałam to, ale naprawdę nie czułam się na siłach, by im wytłumaczyć, dlaczego nie chciałam, by zapamiętali mnie taką... Zwłaszcza Joshua, który już i tak przesunął dla mnie swoje granice tolerancji, ale Miron też. To prawda, był diabłem, ale też był facetem, którego kochałam, nie chciałam... sama nie do końca wiedziałam, czego chcę, ale wiedziałam, że nie chcę, by tu zostali. - Dlaczego Baal może być przy tym, a ja nie? - Diabeł panował nad sobą, choć widziałam, że go zraniłam. Znów. - Bo nic, co zrobię, nie zniechęci go, nie odrzuci. On widział wszystko. Anioł podszedł do mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy i objął ramieniem. Nachylił się i szepnął mi do ucha: - Nie zniechęci się ktoś, kto cię kocha. Skąd założenie, że my kochamy cię mniej?

Jeszcze chwila i zacznę płakać, właśnie teraz, kiedy nie chcę w sobie słabości, kiedy nie mogę sobie na nią pozwolić. - Ptaszyno... - szepnęłam, ale nie wiedziałam, co właściwie chcę mu powiedzieć. - Rozumiem. Chyba lepiej niż ty w tym momencie. Pamiętaj, skarbie, o jednym, są ścieżki, z których nie ma odwrotu. Zastanów się, czy zdołasz żyć z tym, co zamierzasz zrobić. Odepchnęłam się od niego i spojrzałam mu w twarz. Wiedział, do cholery, wiedział. Miał tyle smutku w oczach, że miałam ochotę skulić się i chlipać. Wolałam gniew Mirona niż smutek anioła. Z tamtym umiałam sobie radzić, wobec lśniących oczu kopniętego szczeniaka byłam bezradna. Joshua objął mnie ciasno i nagle wypuścił. Zrobiło mi się zimno. Pociągnął Mirona i wyszli z pokoju. Za weneckim lustrem widziałam Baala, który rozpoczynał przesłuchanie żmija. Już czas. * Gdybym na to pozwoliła, gdybym tylko poluzowała osłony, bestia wypłynęłaby na powierzchnię, zdjęła ze mnie ten ciężar, przejęła kontrolę, zemściła się za nas. Chciał, bym to zrobiła. A w jakimś stopniu ja też tego chciałam. Bo byłam niemal pewna, że nie zdołam wypełnić planu. - Powiedz mi, gdzie jest Ibrahim, a może dożyjesz rana w jednym kawałku - oświadczył Baal, opierając się plecami o ścianę, swobodny, ale równie niebezpieczny

jak kobra czająca się do skoku. Żmij milczał. Bał się, ale nie wiedziałam, kogo bardziej, Baala czy Ibrahima. Poczułam, że osłony Księcia Demonów opadają, gęsta aura rozlała się mroczną falą, gotowa połknąć każdy przebłysk światła. Delikatny ruch nadgarstkiem, przygięte palce prawej dłoni i towarzyszące gestom słówko wystarczyły. Więzień zaczął się dusić. Przywiązane do krzesła ciało prężyło się, wstrząsane drgawkami, twarz przybrała niezdrowy odcień szarości, a żyły na szyi i skroniach podbiegły ciemnym fioletem, wypukłe pod lśniącą od potu skórą. Baal luzował urok tylko po to, by dręczyć żmija złudzeniem, że to koniec i zaraz będzie mógł zaczerpnąć tchu. I wszystko rozpoczynało się od nowa. Po kilku minutach żmij mógł służyć studentom medycyny jako preparat do powtórek z układu naczyniowego. Każdy odsłonięty kawałek skóry znaczyła niemal czarna siateczka żył i naczynek włosowatych, nabrzmiałych, jakby ich zawartość zmieniła się w ciało stałe i powiększyła swoją objętość pięciokrotnie. Jak zahipnotyzowana patrzyłam na wykrzywioną w bolesnym grymasie twarz Aleksandra. Jednocześnie chciałam, by powiedział nam wszystko od razu, i liczyłam, że jednak tego nie zrobi, że da Baalowi pretekst, by kontynuował. Tortura ustawała na sekundy tylko po to, by żmij miał szansę wyśpiewać wszystko, co chcieliśmy wiedzieć. Widząc jego zaciętą minę, Karmazynowy Książę uśmiechnął się chłodno. Rozwinął na stole skórzany pokrowiec, który wyglądał jak wymarzony prezent gwiazdkowy każdego psychopaty. Lśniące ostrza różnej długości i szerokości wychylały się z przegródek z miękkiego zamszu. Wyjął długi na piętnaście centymetrów nóż i przejechał po

ostrej krawędzi palcem. Kropla krwi, która spłynęła po gładkim metalu, pachniała magią. Podszedł do żmija i czubkiem ostrza przejechał po jego policzku i szyi. Nie dość mocno, by poważnie ranić, dość, by w kołnierz koszuli wsiąknęła strużka krwi. Baal umoczył w niej palec wskazujący i rozmazał smugę na kciuku, nachylił się nad Aleksandrem i powiedział spokojnym, całkiem rzeczowym tonem: - Właściwie nie przeszkadza mi, że się opierasz. Bo widzisz, ja naprawdę chcę cię zabić. Jest tak wiele fantastycznie bolesnych rzeczy, których możesz doświadczyć tylko dlatego, że twoja krew jest w moich dłoniach. Wiesz o kilku z nich, prawda? Chętnie pokazałbym ci wszystkie. Przecież tak bardzo chciałeś się uczyć... Po to zostałeś czarnoksiężnikiem, prawda? Tyle że wiesz coś, co może być warte twojego życia, i może nawet daruję ci je, jeśli powiesz mi, gdzie jest Ibrahim, z kim pracuje, kiedy zamierza uderzyć i gdzie. Na twoim miejscu zacząłbym się targować. Żmij przełykał nerwowo. Wypacał strach kwaśnym potem, którym przesiąknięte było już jego ubranie, ale najwyraźniej wciąż łudził się, że Ibrahim zadałby mu więcej bólu niż my. Liczyłam na to, że naocznie przekona się o błędach w założeniu. Nawet nie zarejestrowałam, kiedy odepchnęłam się od ściany i bezszelestnie podeszłam do niego, wpatrując się w jego wąskie, gadzie źrenice. - Może zresztą powstrzymam się i pozwolę Dorze wymierzyć sprawiedliwość... Jesteś jej coś winien, nie uważasz? powiedział Baal, wychodząc naprzeciw głodowi, który musiał we mnie zauważyć. Stałam jak ska-

mieniała, wpatrując się w więźnia. Starałam się zobaczyć go takim, jakim był teraz. Związanego, bezradnego, naruszonego przez stal Baala. Zapamiętać to, nałożyć na obrazy, które wypaliły się w mojej pamięci. - Kochanie, zechcesz pełnić honory? - Baal uniósł żartobliwie brew i wyciągnął nóż w moją stronę. Słyszałam przyspieszony szum krwi w uszach. Sięgnęłam po nóż i zacisnęłam palce na ogrzanej dłonią Baala rękojeści. Zważyłam ostrze, jego ciężar uspokajał. Nachyliłam się nad żmijem i syknęłam mu do ucha: - Jak się czujesz, króliczku, teraz, kiedy sytuacja zmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni? Uniósł głowę i zacisnął wargi. - Zrób to, zabij mnie! Jeśli masz dość jaj, żeby to zrobić rzucił mi w twarz. Baal położył mi dłoń na ramieniu, jakby się bał, że dam się sprowokować. Nie zamierzałam. Nie chciałam dać żmijowi satysfakcji, szansy, by się wywinął. Szybka śmierć byłaby dla niego błogosławieństwem, a nam nie dałaby nic. Chciałam, by cierpiał, co najmniej tak bardzo jak ja pod jego kijem i zębami. Zimny uśmiech rozciągnął moje usta, kiedy uświadomiłam sobie, że wprawdzie moja ludzka czy wiedźmia strona nadal nie chciała przekroczyć granicy, jaką były tortury, był sposób na wyrównanie rachunków. Wilczycy i demona nie satysfakcjonowało nic poza krwią i bólem. Mogłam im to dać, nie brudząc sobie rąk. Wypowiedziałam zaklęcie. Niewinne w pewnych okolicznościach, śmiertelne w innych. Nie zależało to ode mnie. Nacięłam nożem opuszkę lewego kciuka, a oznaczony moją krwią nóż wbiłam w udo żmija dość głęboko, aż poczułam opór kości.

Zawył z bólu, ale to był dopiero początek. W sekundzie, kiedy moja krew zmieszała się z jego, zaklęcie było uzbrojone. Cofnęłam się o krok i pociągnęłam za sobą Baala. - Zaklęcie lustrzane? - zapytał tylko Książę Demonów. - Mogę się założyć, że wystarczy. Zobaczmy, czy jest w stanie wziąć to, co sam mi dał. Nic więcej. Nic mniej. Przeżyje, nawet jeśli więcej niż raz będzie tego żałował. Przecięłam więzy na jego nadgarstkach i kostkach, pozwalając, by energia zaklęcia uniosła go z krzesła i ustawiła jego ciało w analogicznej pozycji do mojej, kiedy wisiałam na haku. Dla magii to, że nie było tu fizycznego haka, który przyjąłby ciężar ciała, nie było przeszkodą. Stopy żmija tylko czubkami palców dotykały podłoża. Ramiona wyprężyły się pod ciężarem na oko osiemdziesięciu kilogramów. Zaklęcie było dokładne - na przegubach dłoni czerwienił się ślad po odciskających się kajdanach. Zaklęcie karmiło się energią tego, czego doświadczyłam w niewoli, skumulowany strach i ból były doskonałym akumulatorem. Gdyby to było cierpienie złożonej przeze mnie ofiary, byłaby to zdecydowanie czarna magia. Ale ono karmiło się mną, więc wciąż pozostawało po białej stronie, mimo że bez wątpienia prowadziło do cierpienia i bólu ofiary. Magia bywa odcieniami szarości, wbrew dychotomicznemu podziałowi, w który chcemy wierzyć. Było coś niezdrowego w fascynacji, z jaką słuchałam wrzasków żmija, kiedy na skórze pojawiały mu się kolejne wybroczyny od kija. Kwaśny zapach jego krwi wiercił w nozdrzach, coraz bardziej intensywny, gdy tracił jej

coraz więcej: kaszląc, plując, a wreszcie krwawiąc z nosa i coraz liczniejszych ran. Rozcięta warga, spuchnięte kości policzkowe i powieki sprawiały, że coraz mniej przypominał samego siebie. Całym jego ciałem wstrząsały drgawki, kiedy odbierał następujące po sobie razy. Wciąż więcej i więcej. Pamiętałam pulsujący ból kolan, głęboko ulokowane bolesne ćmienie nerek, skurcze obijanych wnętrzności. Nie byłabym w stanie zapomnieć tego wszystkiego, ale teraz widziałam te tortury, stojąc obok. To nie mój łuk brwiowy pękał, zalewając posoką oko, nie ze mnie wypływało zduszone jęczenie. I wrzaski. Ja nie krzyczałam. Nie na tym etapie. Zaklęcie lustrzane było swoistym przeniesieniem doświadczenia, ale reakcje były ofiary. Objęłam się ramionami i obserwowałam go jak owada wijącego się na szpilce. Znosił to bicie gorzej niż ja. Wyprostowałam się z jakąś irracjonalną dumą. Jeszcze nawet nie doszliśmy do połowy, kiedy zaczął błagać o to, bym przerwała. Powiedział wszystko, co wiedział o kryjówce Ibra-hima. Nie było tego wiele. Nie znał adresu, ale byłam niemal pewna, że to, co wiedział, wystarczy, bym zlokalizowała okolicę, w jakiej się ukrywał. To powinno wystarczyć, jeśli uda się zrealizować mój mały plan. Żmij wyrzucał z siebie informacje, powtarzał je w kółko, jakby licząc, że kiedy usłyszę je piąty raz, przestanę. Wierzę, że powiedział wszystko. Ale tego zaklęcia nie można było zatrzymać. To nie był urok. Nie pomogłoby nawet wiadro słonej wody czy bursztynu. To była magia krwi. Jak długo kropla mojej krwi znajdowała się w jego żyłach, tak długo zaklęcie działało. Czyli nic

go nie przerwie, póki się nie wypełni. Musiał przyjąć wszystko, co sam mi dał, zmierzyć się z moim bólem na własnym ciele. Musiał o tym wiedzieć, ale nadal krzyczał, błagał, bym przerwała, bym okazała mu litość, której on dla mnie nie miał. Przypomniało mi się, co mówił, bijąc mnie. Że znajdzie moją granicę, złamie ją i będzie bił dalej, bo wierzy, że może mnie złamać jeszcze bardziej. Udało mu się, w pewnym stopniu, mnie złamać. Świadczył o tym strach, który teraz egzorcyzmowałam. Ale, i mówię to nie bez pewnej nikczemnej satysfakcji, to samo doświadczenie złamało go znacznie szybciej, mocniej i więcej niż raz. Przymknęłam oczy, przypominając sobie, co teraz nastąpi. Po grymasie na twarzy i naprężeniu całego ciała domyśliłam się, że to już. I choć jako żmij był genetycznie uwarunkowany do odporności na truciznę, przemawiała moja krew. Odczuwał kolejne ugryzienia dokładnie tak, jak ja je odbierałam. Ten sam ból, uczucie lawy wypełniającej naczynia krwionośne, wrzątek parzący zakończenia nerwowe, skurcze ścięgien i błyskawicznie powiększająca się opuchlizna na czerniejącym z sekundy na sekundę przedramieniu. Znów nie potrafił unieść tego, co mi zafundował. Przy czwartym ugryzieniu dostał drgawek i stracił przytomność. Strużka pienistej, podbarwionej na różowo krwią z przyciętego języka śliny spływała mu po brodzie. Miał szczęście, ja zemdlałam sporo później. Grube krople potu lśniły na jego twarzy i pozlepianych w strąki włosach. Wyglądał jak topielec. Drgawki i skurcze nie ustały, dopóki nie skończyły się ugryzienia. Ile ich było? Pamiętałam dwanaście. Przy

tylu ja straciłam przytomność. As naliczył więcej śladów, opatrując rękę. Dostał wszystkie. Założę się, że będzie żałował, że nie zabił mnie wcześniej albo nie darował sobie kilku ugryzień. Wypełniło się. Miał szczęście, że nawet zaklęcie nie było w stanie naśladować rytuału. Zbyt potężna magia, by choćby symulować powtórkę. Wiotkie ciało opadło na podłogę jak marionetka po odcięciu sznurków. Tył głowy z głuchym stuknięciem uderzył o podłoże. Spod uchylonych powiek wyzierały białka oczu. Zmoczył się. Kałuża żółtego moczu mieszała się ze śladami krwi. Kwaśny zapach uryny i potu oblepiał mój nos. Cofnęłam się jeszcze o krok. Dopiero w tej chwili zauważyłam, że gdzieś podczas tego przedstawienia Baal przysunął się i objął mnie ciasno w pasie, pozwalając mi oprzeć się o jego pierś. Nie czułam tego. Całkiem jakbym na chwilę opuściła swoje ciało. Nie mogłam oderwać oczu od żmija. Na podłodze przede mną leżał ochłap ludzkiego mięsa. Na Boginię, nie widziałam swoich obrażeń. Kiedy leżałam nieprzytomna po biciu, moja magia pracowała nad naprawianiem szkód. Dopiero teraz widziałam, jak wiele zrobiła, zanim się obudziłam. - Och, maleńka - szepnął Baal - gdybym wiedział... rozszarpałbym go gołymi rękoma. - I niczego byśmy się nie dowiedzieli, prawda? - głos zadrżał mi tylko trochę. Odwrócił mnie gwałtownie i przycisnął moją głowę do swojej piersi. Westchnęłam. Objęłam go ramieniem w pasie, starając się powstrzymać szloch. To nie był czas na łzy. Zemściłam się, powinnam się cieszyć,

prawda? Jakaś część mnie naprawdę się cieszyła. I to było przerażające. Chciałabym móc zwalić tą radość na demona lub na wilczycę. Ale nie, to ja, Teodora Wilk, miałam satysfakcję z zemsty, z cudzego cierpienia, z wypełnienia cholernie dosłownie starotestamentowego „oko za oko". - Pójdę się przewietrzyć - szepnęłam i wyplątałam się z objęć Baala. Nie próbował mnie zatrzymać. Podeszłam do drzwi i zawahałam się. Zacisnęłam zęby, aż poczułam ból żuchwy. Byli tam, choć prosiłam, by na to nie patrzyli. Joshua siedział skulony na krześle, jakby miał zwymiotować. Kiwał się w przód i w tył, jak dziecko z chorobą sierocą. Miron z zaciśniętymi pięściami i poszarzałą twarzą wpatrywał się w żmija po drugiej stronie szyby. Teraz wiedzieli wszystko. Chyba nawet nie zauważyli, że tu byłam. Objęłam się ramionami i spróbowałam wymknąć na korytarz. - Nawet o tym nie myśl - warknął diabeł i pokonał odległość między nami w dwóch susach. Chwycił w dłonie moją twarz, zbyt mocno, by uznać to za pieszczotę. Zaczął mnie całować, wargami miażdżąc mi usta. Jedną dłoń wplótł w moje włosy, zaciskając palce, aż musiałam mocniej odchylić głowę, druga powędrowała do talii i zacisnęła się na swetrze i głębiej, jakby musiał poczuć moje ciało. Całował mnie wściekle, zęby napierały na zęby, niemal rozcinając wargę. Poczułam mokrą sło-ność łez, które musiały spłynąć po moim policzku. Nie mogłam oddychać. Próbowałam odsunąć się na tyle, by pocałunek był mniej intensywny, ale zacisnął mocniej rękę na włosach. Sam przerwał go po kilku sekundach.

Wiedziałam, że zostaną mi siniaki po jego palcach, wbijających mi się w kark i biodro. Zwykle lepiej kontrolował swoją siłę. Jego oczy płonęły. Osłony z trudem kryły buzującą wściekłością aurę. - To się nigdy więcej nie wydarzy - oświadczył z mocą zrozumiałaś? - Tak - szepnęłam.

19 Podskakująca na każdym wertepie stalowa puszka z demonami. Takie miałam skojarzenie podczas ponadgodzinnej jazdy z Torunia do celu - miejsca, gdzie miałam nadzieję znaleźć Ibrahima. Mocno ograniczona przestrzeń, nagromadzenie bestii na centymetr kwadratowy czy regularne obijanie się o podsufitkę lub towarzyszy, gdy samochód wpadał w kolejną dziurę w asfalcie, wkurzało mnie, ale i tak znosiłam to znacznie lepiej niż demony czy Baal. Oni przywykli do używania przy byle okazji teleportacji, ja, myśląc o transporcie, wciąż macałam kieszenie w poszukiwaniu kluczyków do samochodu i prawa jazdy. Nie byli zachwyceni tradycyjnym sposobem podróżowania, ale przyjęli do wiadomości argumenty świadczące o tym, że teleportacja na terytorium przebiegłego demona, mistrza kręgów ochronnych, na dodatek w miejsce, w którym mogą być poważne zaburzenia linii magicznych, to pomysł, który dawał spore szanse na wysoką lokatę na liście kandydatów do Nagrody Darwina.

Ale choć wpakowanie ich wszystkich do samochodu było rozsądne, nie było szczególnie przyjemne. Bestie nie znosiły najlepiej podróży ryczącym metalowym potworem. Byli tak starzy, że końskie zaprzęgi uznawali za niebezpieczne nowinki. Siedzieli nastroszeni jak puchacze i rzucali spod wydatnych łuków brwiowych nieufne spojrzenia. Przy każdym zakoły-saniu auta (czyli co chwila) warczeli, odsłaniając mocne kły i ciemnofioletowe dziąsła. O dziwo, mój demon był raczej podekscytowany niż zdenerwowany. Niewykluczone, że w moim ciele częściej bywał poza piekłem niż przez ostatnie stulecia. Razi zaciskał pięści i prostował palce z trzaskiem. Wysiłek, jaki wkładał w to, by nie dać po sobie poznać, że coś tak błahego jak jazda samochodem wytrąca go z równowagi, był wart owacji na stojąco. Dźwięk przeskakujących stawów drażnił mnie, ale nie miałam odwagi kazać mu przestać. I bez mojego marudzenia był na granicy wybuchu, więc całe to pozowanie na brutalnego stoika poszłoby w diabły. Było nas tylko dziesięcioro. Niewiele, jeśli zakładać, że żmij nie przesadzał, wspominając o małej armii Ibrahima, ale Baal nie chciał, by się rozeszło, że w krótkim czasie ma do czynienia z drugą rewolucją. Lepiej nie ośmielać opozycji. W wypożyczonej furgonetce były więc osoby, którym ufał. Ja, As, Miron i Joshua, który zjawił się dość nieoczekiwanie, a teraz był kierowcą, Razi, Kaj i trzy inne bestie. Pamiętałam ich z nocnego spotkania, a mój demon cieszył się z ich towarzystwa. To było dziwne uczucie, odbierać nie moje sympatie i antypatie, ale wiedziałam, że bestia we mnie nie prze-

padała za Makiem, gburliwym (nawet jak na standardy jego gatunku) olbrzymem, za to Han i Kef należeli do jego bliskich kompanów. Szczerze mówiąc, nie byłam na krótkiej liście do zabrania na polowanie na Ibrahima, ale się uparłam. Musiałam tylko zrobić dość widowiskową scenę i więcej niż kilka razy podniosłam głos, dowodząc swoich racji. No i siedziałam w samochodzie, a Baal dawał mi co chwila ostrzegawcze spojrzenia: - Pamiętaj, masz słuchać moich poleceń, jasne? - Jasne, jakby słuchała kogokolwiek - mruknął As -ile tyją znasz? Tydzień? Ale jeśli chcesz się jej pozbyć, to jesteś na dobrej drodze. Doskonały plan, szefie. Zrobi dokładnie to, czego jej zabronisz, po to tylko, żeby pokazać, że może. Ale czy ktoś mnie pyta? - Nikt cię nie pytał! - powiedziałam, piorunując go wzrokiem. Gdzie te pioruny, kiedy ich potrzebujesz. As od rana był zgryźliwy i działał na nerwy. Do pewnego stopnia nawet rozumiałam jego obawy i podzielałam niepokój. Może też czułabym się spokojniejsza i bezpieczniejsza, gdyby była nas pięćdziesiątka, a nie marna dycha. Służył Baalowi, był lojalnym żołnierzem i nie zachwycała go myśl, że dowódca idzie na pierwszy ogień. Ale marudzeniem nie przysparzał sobie sojuszników. Gdy rozpoczął narzekanie na nasze przygotowanie sprzętowe (zero broni palnej, bo ta nie działała na piekielników, tylko broń biała i magia, która najpewniej nie będzie działała w obrębie kręgu Ibrahima, jeśli ustawił go na podobieństwo tego, w którym mnie więzili), wyłączyłam się. To będzie długa droga.

Wyciągnęłam plan i raz jeszcze zaczęłam analizować teren, upewniając się, że dobrze wytypowaliśmy lokalizację. * Zdobycie mapy nie było proste. Strażniczki magicznych linii miały prawo mieć do mnie maleńki uraz, po tym jak jakiś czas temu przez przypadek rozpaliłam magiczną linię przed naszym domem w Thornie. Oficjalnie twierdziłam, że nie mam z tym nic wspólnego i był to wynik interwencji Bogini, ale nie mogłam zaprzeczyć, że byłam niejako w centrum wydarzeń. Kilka dni ważyło się, czy linia nie zgaśnie, co wywołałoby mały kataklizm w świecie magicznych. Ostatecznie nie zgasła, dzięki czemu przygotowane już scenariusze przepowiadające moją nagłą i w pełni zasłużoną śmierć straciły na aktualności. Sprawa odbiła się dość szerokim echem, nawet wśród tych, którzy dotąd nie interesowali się przypadkami Dory Wilk. Niewiele osób wie, że kilka dni później rozpaliłam wygasłą od pokoleń magiczną linię na prowincji, a tym samym powiększyłam i wzmocniłam sieć. To powinno mi się liczyć za plus. Ale nie liczyło się. Cóż, z magicznymi liniami nie ma żartów, a ja kojarzyłam się z zagrożeniem stanu równowagi. Stara strażniczka nie chciała nawet wpuścić mnie do obserwatorium. Dała mi minutę na przedstawienie swojej sprawy przez uchylne okienko w drzwiach, przez które widziałam tylko parę wodnisto-błękitnych oczu i pomarszczoną skórę barwy szafranu wokół nich. Do-

piero kiedy powiedziałam, że podejrzewam, iż coś blokuje przepływ mocy w magicznej linii, co w szerszej perspektywie może zaszkodzić równowadze sieci, uchyliła drzwi i pozwoliła mi wejść na dziedziniec. Ani na chwilę nie spuszczając ze mnie podejrzliwego spojrzenia. Jej ruchy były oszczędne, nieco sztywne, czy to na skutek mocno zaawansowanego wieku, czy dlatego, że na co dzień niewiele miała powodów, by wstawać od pulpitu w czytelni. Poprowadziła mnie do wieży wyrastającej na środku dziedzińca i pchnęła drzwi, przepuszczając przodem. Przy stole siedziała druga strażniczka, wyglądająca jak siostra bliźniaczka mojej przewodniczki. Popijała herbatę z kruchej jak skorupka jajka filiżanki. - No proszę, proszę, panna katastrofa we własnej osobie zaskrzeczała. Miałam pewność, że nie rozmawiają ze sobą zbyt wiele, głos wydawał się zardzewiały. Puściłam mimo uszu wątpliwy komplement. Gorzej mnie już nazywano. Raz jeszcze, ale już spokojniej, wyłuszczyłam swoją hipotezę. - Wyjaśnij mi, z jakich to niby powodów miałabym się mieszać w piekielne konflikty? - zapytała strażniczka, która mnie tu wprowadziła. - To nie dotyczy tylko piekła. Ten demon mieszka między ludźmi, ale najpewniej ulokował się na magicznej linii, tylko tak mogę wyjaśnić to, że ma dostęp do magii, ale nie korzysta z przyrodzonej mu magii piekielników, żeby nie zostać wykrytym. Podejrzewam, że używa magicznych linii nie tylko do teleportacji, ale też do zasilania kręgów ochronnych tak silnych, że zatrzymują magię wewnątrz, jak w prywatnej spiżarce demona.

To się z pewnością odbija na zasilaniu sieci, musiałyście coś zauważyć - dodałam. Przez chwilę porozumiewały się ze sobą spojrzeniami. Mimo nieruchomych twarzy czułam, że nie zgadzają się ze sobą, a napięcie w powietrzu rosło. Wygrała ta, która już raz zdecydowała zawierzyć mi na tyle, by wpuścić za bramę. - Czego ci trzeba? Strażniczki nie opuszczają obserwatorium. - Wiem, nie oczekuję, że ze mną pójdziecie. Chcę tylko mapy i wskazówek. - Mapy? Chyba nie myślisz...? - Jej mina jasno świadczyła o tym, że popełniam właśnie świętokradztwo, sugerując, że powierzy w moje brudne ręce jej święte mapy. - Tak, myślę, albo chociaż pozwól mi skopiować kawałek, który jest istotny dla mojej sprawy... Znów dyskutowały bez słów, min czy dźwięków. Czas mi się kończył. - Jeśli mi nie pomożecie, znajdę go tak czy inaczej. Znajdę też linię magiczną, wyczuję ją jak każdy magiczny. Potrwa to znacznie dłużej, pewnie, ale to nie tak, że wasza odmowa wpłynie jakoś na moje plany. Ale możecie mi pomóc. A ja odblokuję linię. Co więcej, opowiem wam dokładnie, jak doszło do obudzenia i rozpalenia linii, nie tylko w Thornie, ale i na wsi. O tym ostatnim nie wie nikt, nawet Katarzyna. Przez sekundę na szafranowych, pomarszczonych twarzach mignęło czyste łakomstwo. O tak, chciały wiedzieć, jak to zrobiłam, nawet jeśli ich miny znów wyrażały całkowitą obojętność. Strażniczka odstawiła fili-

żankę na delikatny spodeczek, łyżeczka zadzwoniła jak kamerton. Wstała i szurając cicho stopami, podeszła do szafy z głębokimi szufladami, podobnej do tych, jakie widywałam w czytelniach sztuk pięknych. Ale w szufladach nie leżały rysunki, lecz tysiące map, poprzekładanych dla bezpieczeństwa cieniutkimi zwojami bibułek. - Jaki rejon cię interesuje? - zapytała rzeczowo. - W przybliżeniu okrąg około stu kilometrów wokół Torunia. - Czemu sądzisz, że to akurat tu? - Toruń z powodu cienkiej granicy między wymiarami i światami przyciąga takich jak on. Wiem, że bywał w mieście regularnie, i sądzę, że bazę wypadową ma w pobliżu. Im bliżej miasta, tym linie są gęstsze i grubsze, prawda? Nie ryzykowałby jakiejś niewielkiej linii na dalekiej prowincji, która mogłaby dogasnąć, wywołując panikę. Ale też nie mógłby odciąć którejś z głównych linii sieci bez wzbudzenia alarmu... Zostaje więc średniej klasy linia nieopodal miasta. - Jest w tym odrobina sensu. - Strażniczka skrzywiła się niechętnie i odsunęła trzecią od góry szufladę. Sękate palce zaskakująco sprawnie przebiegały między bibułkami, aż znalazła to, czego szukała. Jej towarzyszka już czekała ze skórzaną okładką wielkości folio, do której przełożyły wybraną mapę i tak osłoniętą przeniosły na stół. Szanse, że pożyczą mi taki skarb, drastycznie zmalały. Nie widziałam wcześniej, jak wyglądają, jak są duże i jak pieczołowicie przechowywane. Rozłożyły okładkę. Mapa była czarno-biała, stara, bez równoleżników czy południków, za to z symetrycznym zarysem sieci. Strażniczka wypowiedziała zaklęcie

tonem, jakim szczególnie religijni ludzie wypowiadają modlitwę, a sieć rozjarzyła się odcieniami srebra, błękitu, czerwieni, żółci. Każdy z tych kolorów był wskazówką, po której potrafiły ocenić linię, jej stan czy moc. Ja znałam tylko podstawy ze szkolenia. Byłam praktykiem magicznych linii, nie teoretykiem. To jak z samochodami. Potrafiłam je prowadzić, ale nie miałam tak naprawdę pojęcia, jak działa silnik. Magia, taka czy inna. Podobnie było z liniami. Wiedziałam, że są, czułam je, czerpałam z nich, ale nie czciłam ich, nie studiowałam. W przeciwieństwie do strażniczek. Pochyliły się nad lśniącą siecią i przebiegały po każdej niteczce sękatymi palcami. Magiczne linie układają się w sieć, symetryczną jak fraktale w samym rysunku linii, ale jednocześnie asymetryczną, jeśli szło o moc, grubość czy połączenia między poszczególnymi skupiskami, zwanymi ogniskami. Dla niewprawnego oka sieci wyglądały jak pajęczyny, ogniskujące się w centrum i wokół niego najgęstsze, rzadsze na obrzeżach, aż do pojedynczych nici, które biegły dalej przez mapę, by stać się częścią kolejnej pajęczyny. Na przecięciach kilku mocnych i grubych linii powstawało miejsce szczególnie mocno nasycone magią. Tam zakładano miasta magicznych. Ich ulice często odzwierciedlały bieg linii. W Thornie były to proste, symetryczne, prostokątne przecięcia, w Sedinum, czyli magicznym odpowiedniku Szczecina, czy Parsji, takimż odpowiedniku Paryża, ulice biegły promieniście, jak ośmioramienne gwiazdy. Każde miasto było niepowtarzalne w tym względzie, jak niepowtarzalne były układy sieci - piękne i jedyne w swoim rodzaju niczym płatki śniegu. Im dalej od miasta, tym linie były rzad-

sze, szerzej rozrzucone, co wcale nie znaczyło, że słabe albo że na prowincji dostępność do magii była dużo mniejsza. Bywało tak, że jakaś linia wygasała i teren stawał się mniej przyjazny do osiedlania się dla magicznych. Gdyby któryś się uparł, mógłby tam mieszkać. Ale większość z nich zapytałaby, po co mieszkać na pustyni, skoro można mieszkać w oazie, w której magii jest pod dostatkiem. Sieć linii, na której zbudowano Thorn, jarzyła się wyjątkowo mocno. Palce o zgrubiałych ze starości stawach przebiegały teraz każdą z nich, przeprowadzając diagnostykę, którą potrafiły wykonać tylko strażniczki. Wyglądały dziwnie, kiedy część ich istnienia wydawała się przemieszczać na linię, wędrować nią, podczas gdy reszta bezpiecznie siedziała w wieży. Ich twarze stały się bardziej nieobecne, a całe sylwetki wydawały się emitować nie tyle promieniowanie, co fale energii, którą niedoskonałe ludzkie oko zamieniało na kolorowe światło. Pochyliły się niżej nad mapą i znów poczułam, że się ze sobą pozawerbalnie komunikują. Wyprostowały się po chwili, odrywając dłonie od mapy. - Prawdę mówiłaś. Jest pasożyt - przyznała niechętnie zwolenniczka herbaty. - Możesz mi pokazać, gdzie dokładnie jest? - W przybliżeniu tu. - Wskazała punkt na mapie. Przysunęłam się do stołu, by odczytać nazwę, ale, zero zdziwienia, nie było na niej ludzkich nazw miejscowych. Wyciągnęłam z torby mapę samochodową województwa kujawsko-pomorskiego. - Możecie mi skopiować ten kawałek? - zapytałam. Spoglądały na dzieło nowoczesnych kartografów z nie-

chęcią. Jedna z nich wzięła między palce papier, na jakim było wydrukowane, i z dezaprobatą pokręciła głową. - Skandaliczna jakość, ta mapa nie wytrzyma nawet dekady, co mówić o setkach lat! - Szczerze mówiąc, ludzie modlą się, żeby już za rok straciła aktualność, nie uwzględnia świeżo wybudowanych dróg i autostrad, więc nie kładą wielkiego nacisku na długowieczność - powiedziałam zgodnie z prawdą. Pokręciła głową z niesmakiem, ale uniosła dłoń nad mapę i wyszeptała zaklęcie. Na tle zielonych lasów, miast i szarych pasków dróg krajowych zalśniła sieć. Miałam ochotę je uściskać, ale raczej by tego nie doceniły. - Musisz ją nam oddać. Każda mapa, którą stwarzamy, musi być pod opieką - mruknęła niechętnie strażniczka - i nie zapomnij, że jesteś nam winna wyjaśnienia. - Jasne, jeśli tylko przeżyję, spiszę dla was dokładny raport rzuciłam pospiesznie, zmierzając do wyjścia. Nie czas na herbatkę, był na wolności demon do upolowania. * Zieleń Borów Tucholskich ma w sobie intensywność i pierwotność, jaką mają tylko bardzo stare i przesycone magią lasy. Powietrze pachniało wilgocią i próchnem. Padało kilka dni z rzędu i nasze stopy grzęzły w grubym poszyciu, nasiąkniętym wodą jak gąbka. Zaparkowaliśmy w Tleniu, przeszliśmy kilkaset metrów drogą utwardzoną betonowymi płytami, a teraz powoli prze-

dzieraliśmy się przez las, by utrzymać jedyną przewagę, jaką mieliśmy - element zaskoczenia. Przystanęłam i zerknęłam na mapę. Wyczuwałam bliskość linii magicznej, włoski na rękach już stawały dęba, a gęsia skórka jeżyła się pod ubraniem. Wedle mapy przed nami było tylko jedno miejsce, w którym mógł się ukrywać Ibrahim i jego armia. W głuchym lesie, dość odizolowany od wioski i pensjonatów, za to ulokowany centralnie na magicznej linii, stał ośrodek PTTK . Przeczucie mówiło mi, że to właśnie miejsce, którego szukamy. Było wystarczająco blisko punktu, jaki wskazały strażniczki na mapie, i spełniało wszystkie warunki kryjówki. - Uważajcie, żmij od kogoś się nauczył zakładać pułapki powiedziałam, rozglądając się. Było tu za cicho. W lesie, wbrew temu, co się wydaje mieszczuchom, nigdy nie jest tak naprawdę cicho. Ale tu było. Nie słyszałam ptaków, bzyczenia owadów, szelestu gałęzi. Jakby wszystko zamarło. Nagły krzyk przerwał ciszę jak wystrzał. Odruchowo wyciągnęłam z pochwy miecz i skoczyłam do przodu, doganiając grupkę. Demon kucał na ścieżce, ciemna mgła wypływała z jego porów, otaczając go ochronnym kokonem. Chwilę za późno, jeśli mamy być drobiazgowi. Zaciśnięty na kostce potrzask wyglądał na stary i pordzewiały, ale był dość silny, by naruszyć ciało, jeśli nie kość. Kaj rozwarł szczęki pułapki i pomógł bratu wydostać z niej stopę. Na ciemnym materiale spodni czerniła się plama krwi, dość szybko się powiększająca. Demon usiadł na trawie i podwinął nogawkę. Mięsień wyglądał na mocno nadszarpnięty. - Moja wina - mruknął - spodziewałem się pułapek magicznych, a nie ustrojstwa z żelaza.

Demon we mnie wściekał się, czując krew przyjaciela. Odepchnęłam jego furię i żądzę zemsty głębiej pod powierzchnię, by nie mąciła mi do reszty osądu. Rana nie wyglądała na zagrażającą życiu, ale na dość paskudną i bolesną. - Dasz radę iść dalej? - zapytałam szczerze zaniepokojona. Spojrzał na mnie jak na zupełną wariatkę. Może nią byłam, pomyślałam, widząc, jak rana zasklepia się na moich oczach, a poszarpane brzegi zbiegają się, nie zostawiając śladu po urazie. Cóż, nawet wilki nie leczyły się tak szybko, więc skąd miałam wiedzieć? Po głowie tłukło mi się pytanie, czy demon, którego nosiłam, też wspomógłby moje ciało tak błyskawiczną regeneracją? Przydałaby się czasem i miło byłoby wiedzieć to przed walką. Są dni, kiedy najbardziej upragnioną fantazją dziewczyny jest dotrwać do nocy bez nowych blizn. - Wszystkie rany ci się tak ładnie goją? - zapytałam. - Prawie - skrzywił się - poza tymi zrobionymi bronią starszą ode mnie. Spojrzałam zaskoczona na żelastwo, chwilę temu zaciśnięte na jego nodze. - Nie masz na myśli daty produkcji, co? Tylko się wyszczerzył. No proszę, Han hasał po ziemi przed epoką żelaza! Niewiele pozostawało opcji, drewno, kamienie, brąz, ale jakoś nie podejrzewałam, by miał zginąć od uderzenia z procy. Chyba że w opowieściach o Dawidzie i Goliacie było więcej prawdy, niż zakładałam. - Zmienię się, nie piszcz jak panienka - powiedział ozdrowieniec, zrzucając bluzę i rozpinając spodnie.

- Ta część o krzyczeniu to ostrzeżenie przed tym, że za chwilę znów zobaczę cię gołego? Dzięki za nie, ale widziałam już wszystko, co tam masz - odpowiedziałam z uśmiechem, bo nie oznaczało to, że nie popatrzę sobie, skoro już i tak jest nagi. - Golizna to punkt wyjścia, panienko o kosmatych myślach. Wyszczerzył zęby i mrugnął. Był całkiem zabawny, jak na bestię. Jego ciało połyskiwało jak zanurzone w ropie. Przez sekundy nic się nie działo, a później kości płynnie zmieniły pozycje, proporcje ciała zachwiały się, po wygiętych w łuk plecach przebiegły dreszcze, nim oleista, czarna powłoka zaczęła wyglądać jak gładka zwierzęca sierść. Byłam zafascynowana, zbliżyłam się do bestii, by lepiej widzieć przemianę. Wielokrotnie obserwowałam jak zmieniają się wilki, ale to było inne, jakby bardziej siłowe, mniej naturalne niż u zmiennokształtnych. Choć na swój sposób piękne. Produktem końcowym przemiany było coś między psem piekielnym a rottweilerem. Miał wysoką sylwetkę doga o masywnych łapach rottweilera, ale smukłej głowie ze szpiczastymi uszami, jakie widywało się u dobermana. Jego długi, zwinny jak bicz ogon uderzał niecierpliwie o udo. Podszedł tak blisko, że otarł mi się łbem o biodro. Sięgał sporo powyżej pasa. Trącił mocniej, jakby chciał mnie przewrócić. Droczył się lub miał ochotę chrupnąć jedyną laskę w okolicy, mięciutką i otłuszczoną gdzie trzeba. Odepchnęłam jego łeb i wilgotną szczękę, którą ładował mi między uda. Pacnęłam go otwartą dłonią w nos, jak zwykłam dyscyplinować wilki, gdy mi się za bardzo rozbrykały i zapominały, że wciąż mam do pewnego stopnia ludzkie ciało i bycie

gryzakiem dla szczeniąt jest daleko na liście życzeń. Bestie i Baal zachichotali cicho, kiedy warknęłam, ostrzegawczo odsłaniając zęby. Cholerne odruchy. - Ta dzisiejsza młodzież, zero szacunku dla piekielnych ogarów - stwierdził Razi, ciężko wzdychając. - Nie zrozum mnie źle, Razi, ale wszystkie psowate są w gruncie rzeczy podobne, wtykają nos gdzie nie powinny, a jak zaczną gonić swój ogon, zapominają o całym świecie. Wszyscy się zmienicie? - zapytałam nieco zaskoczona. Nie planowaliśmy takiego obrotu spraw. - Nie, tylko Han. Wywącha następne pułapki, a ty się skup na szukaniu kręgu, którego nos ogara nie wyczuje, to bardziej wasza magia niż nasza. Szliśmy wydłużonym szpalerem z ogarem na szpicy i czterema bestiami zamykającymi pochód. Co kilka metrów ogar przystawał i ostrzegawczo warczał. Omijaliśmy kolejne wnyki i pułapki na większe zwierzęta, w domyśle ludzi, bo nie słyszałam, by w tych stronach żyły niedźwiedzie. Czy miało to odstraszać miejscowych, czy była to część powitania, nie wiedziałam. Próbowałam pytać o ośrodek kilku tubylców w Tleniu, ale jedyne, co mieli mi do powiedzenia, zawierało się w jednym zdaniu: to złe miejsce, ale możemy zaprowadzić tam, gdzie są ładne pokoiki do wynajęcia. Może bym się skusiła, gdyby nie sytuacja, bo okolica była naprawdę urzekająca. Ale im dalej szliśmy w las, tym jaśniejsze stawało się, że miejscowi nie przesadzali. To było złe miejsce. Zmieniał się zapach. Coraz wyraźniej czułam nuty rozkładu. Nie tak drażniące jak stare zwłoki, ale niewiele lepsze. Śmierć i zgnilizna. Las też się zmieniał. Bardziej

wilgotny, zarośnięty, jakby starszy, ale nie w znaczeniu majestatyczny, lecz umierający. Płaty kory odłaziły od pni sosen, sterty butwiejących igieł i gałęzi pokrywały poszycie. Powalone pnie rozsypywały się pod dotykiem, spróchniałe i nasiąknięte wilgocią. Wzdrygnęłam się, kiedy spod stóp wymsknęła się duża ropucha, wzdęta i jaskrawa, bez wątpienia jadowita. Wydawało się, że do demona ciągnęły specyficzne zwierzęta. Widziałam już żmije zygzakowate, jaszczurki pokryte pomarańczowymi plamami na bokach, ropuchy. Robactwa też było więcej niż zwykle. Chrząszcze, pająki nieprzyzwoitych rozmiarów, korkociągi wspinające się po pniach drzew, tłuste, białe larwy wijące się w powalonych pniach. Na gałęziach nisko siedziały kruki i gawrony, co było nieco tanim efektem dramatycznym. Podejrzewam, że gdyby zależało to od Ibrahima, siedziałyby tam sępy, ale te, jak na złość, nie zasiedlały tych terenów. Może gdyby tym wszystkim dekoracjom rodem z dreszczowca nie towarzyszyła taka grobowa cisza, efekt byłby mniej uderzający. Przeczyściłam gardło, czując, że zaschło mi w ustach. Objęłam się ramionami, zatrzymując ciepło, które wilgotne i chłodne powietrze wysysało z ciała. Gęsia skórka pokrywała już każdy jego centymetr. Odnalazłam krawędź kręgu. Był nie do ruszenia. Baal mógłby go złamać, ale Ibrahim natychmiast by to poczuł. Niechętnie przyznawałam, że imponował mi sposób, w jaki go zbudował: nadzwyczaj solidny, masywny i kompletny, rozciągał się nie tylko wokół ośrodka, ale też membraną izolował siedzibę demona jak kopuła odporna na magię z zewnątrz. Wyższa szkoła jazdy

i mnóstwo energii, by to utrzymać na dłuższą metę. A tu była na stałe od nie wiadomo jak dawna, ale raczej lata niż godziny. Ibrahim był niewątpliwie szują, ale budował wspaniałe kręgi ochronne. Prawie nie do sforsowania. Właściwie szansę mieliśmy jedną, a po naszej stronie było to, że to dość różnorodny i nieukształtowany ludzką ręką teren, bardzo duży obszar... Szliśmy wzdłuż krawędzi kręgu w milczeniu. Nie tylko ja odbierałam przytłaczającą atmosferę tego miejsca. Było mi zimno. Wilgoć i mleczna mgła pełzająca nisko nad ziemią przenikały ubrania, zostawiając mokry chłód na skórze. Słońce wzeszło jakieś dwie godziny temu, ale się nie ocieplało. Właściwie gdybym nie wiedziała, że jest wiosna i majówka za pasem, pomyślałabym, że las wygląda na późny listopad. Drzewa traciły swoją soczystą zieleń na rzecz odcieni brązu. Jakby cykl wegetacyjny załamał się lub został celowo zakłócony. Rozkład, wszechobecna wilgoć i ciemna aura Ibrahima wpływały na cykl natury. Szliśmy pod wiatr, Han tropił zawzięcie. Nie wierzyłam już, że kiedyś przestanę czuć ten zapach... Jakby w krzakach leżało jakieś martwe zwierzę. Czarne zaklęcia mają paskudne składniki, nierzadko śmierdzą. Gdybym potrzebowała jakiejś zachęty, by trwać przy jasnej stronie mocy, zapach rozkładającego się kota czy psa działały samoczynnie jak odstraszacz. Jezioro Żur było atrakcją dla kajakarzy i wędkarzy, ale brzeg przy ośrodku wyglądał postapokaliptycznie. Kilka brudnych, dawno nieużywanych kajaków leżało w stosie jak wyrzucone na brzeg martwe ryby. Wąski płachetek plaży porastała sztywna trawa, a drewnia-

ny pomost rozpadał się już od patrzenia na niego zbyt długo. Trudno o lepszą antyreklamę, która trzymałaby przypadkowych turystów z dala. Po co mieliby ładować się w te okolice, skoro po drugiej stronie jeziora czekały ich znacznie bardziej przyjazne przystanie. Nabrzeże porośnięte trzcinami śmierdziało szlamem i nieświeżymi rybami. Nawet wyjątkowo odpornych miłośników outdooru musiał zniechęcić ten zapach, dość gęsty, by oblepić skórę i prześladować nawet godziny po opuszczeniu tego miejsca. - Jest - powiedziałam triumfalnie. Niewielki strumyk spływał ze wzgórza i wpadał do jeziora. Weszłam do wody, nie sięgała nawet do kolan. Kiwnęłam na pozostałych, by się zatrzymali. Powoli, krok po kroku, przesuwałam się w górę strumienia, oczekując szarpnięcia magii, ale nie nastąpiło. Bez wątpienia strumyk przecinał krąg. Usterka, na tyle drobna, by nie przeszkodzić w domknięciu go, na tyle duża, że dawała nam szansę na dostanie się do ośrodka. Właśnie dlatego stawianie tak dużych kręgów bywało nieskuteczne. Rysa na podłodze, szpara między deskami, rury, ciek wodny, cokolwiek, co przekraczało krawędź kręgu, mogło być tylną furtką dla czegoś, co zechce wejść. Przy kręgu o średnicy metra czy nawet kilku metrów można było to kontrolować, ale ten miał kilkaset metrów średnicy i był na otwartym terenie. Na nasze szczęście. Już po drugiej stronie granicy wyszłam z wody. Nasz mały oddział szedł moimi śladami. Ogar parskał zniesmaczony, wyraźnie nie przepadał za wodą. Ścieżka pięła się dość stromo w górę, wiła między drzewami i luźno rozrzuconymi domkami. Wyglądały na cał-

kiem opuszczone, ale bestie dyskretnie sprawdzały każdy z nich, upewniając się, że nie zostawiamy za plecami wroga. Posuwaliśmy się powoli, czujnie, cicho jak duchy. Ośrodek PTTK miał nie więcej jak trzydzieści lat, ale i tu magia demona poczyniła poważne szkody. Drewniane belki, z których zbudowano domki campingowe, pociemniały od wilgoci, a duże plamy pleśni wykwitały na ścianach jak trądzik na twarzy gimnazjalisty. Dachy kilku, podejrzanie wklęsłe, wyglądały, jakby za chwilę miały zawalić się do środka, schodki i werandy straszyły przegnitymi deskami i dziurami. Gęsta woń moczu sugerowała, że z latrynami też może być poważny kłopot. Sprytne. Krąg raczej nie zatrzymałby zwykłych ludzi, mogliby poczuć jakieś mało przyjemne sensacje żołądkowe czy irracjonalną potrzebę odwrócenia się na pięcie i odejścia w siną dal, ale nawet gdyby zdołali przezwyciężyć to uczucie i wejść na teren ośrodka, tylko największy desperat chciałby tu zostać na noc. Szłam o zakład, że ceny były jeśli nie zaporowe, to zbliżone do cen w sąsiednich ośrodkach o znacznie wyższym standardzie. Od jak dawna ten był w rękach Ibrahima? Najpewniej lata, takie zniszczenia nie nastąpiłyby z dnia na dzień. Dwadzieścia drewnianych chat, długi murowany budynek z latrynami i prysznicami, drugi, mniejszy, z napisem „administracja" na ścianie z obłażącym tynkiem otaczały piaszczysty plac. Kępy zielska i zbrązowiałe resztki trawnika czyniły dziedziniec jeszcze bardziej żałosnym. Piknikowy stół i ławki były zawalone śmieciami, opakowaniami po żarciu (wojsko Ibrahima najwidoczniej żywiło się chipsami, piwem i mięsem z grilla, niczym mieszkańcy większości męskich akademików).

Rozdzieliliśmy się i w kilku grupkach obserwowaliśmy ruch na placu, starając się oszacować armię demona. Wciąż miałam nadzieję, że żmij przesadzał. Ilu ich tu mogło mieszkać? Dwadzieścia domków, po dwa pokoje każdy, a w nim trzy lub optymistycznie - dwa łóżka... W najgorszym wypadku stu dwudziestu. Cholera. Nawet uwzględniając optymistycznie to, że Baal był bóstwem i Karmazynowym Księciem, każdy z bestii to więcej niż pojedynczy żołnierz, As, Joshua i Miron mieli wprawę w łojeniu tyłków, a ja przykładałam się do treningów bardziej niż kiedykolwiek i byłam nieco ulepszoną wersją siebie sprzed roku, nasze szanse wyglądały dość blado. Zwłaszcza jeśli nie będziemy mogli używać magii, co było największą obawą, jaką miałam w tym momencie. Jeśli sprawy przybiorą naprawdę kiepski obrót, nie będzie wyjścia, będę musiała zrobić wszystko, by przerwać krąg, licząc, że to przeżyję. Strażniczki linii ostrzegały mnie, że równie prawdopodobne będzie to, że zgromadzona energia popłynie wartko wzdłuż udrożnionej linii, niczym rzeka po przełamaniu tamy, jak to, że będzie spięcie i potencjalnie duże bum, z ogłuszeniem wszystkich, wewnątrz kręgu włącznie. Więc byłoby dobrze przerwać krąg dopiero wtedy, kiedy nasze tyłki będą bezpieczne po drugiej stronie krawędzi... Ale nie zawsze w ogniu walki można wybierać najbezpieczniejsze rozwiązania. Jako magiczna miałam największe szanse, poza Baalem, ale on będzie zbyt zajęty, by się tym zająć. A jego wartość bojowa była wielokrotnie wyższa od mojej, więc nawet nie proponowałam mu zamiany, nawet gdyby miało mnie nieco przypiec. Wolałabym mieć plan. Uniknąć konfrontacji z tą całą hałastrą. Zrobić rozpoznanie, podejść Ibrahima i porwać

go, nim ktokolwiek zauważy. Gdyby dopisywało nam szczęście, może udałoby się sprawdzić przy okazji sensacyjną nowinę, jaką Baal wydusił z Zorna, o kobiecie, która stała za przywróceniem Ibrahima do życia, a pośrednio za opętaniem Rafaela i paroma innymi brzydkimi wypadkami ostatnich lat. Pełne rozpoznanie, konkretna wiedza, w co skaczemy, zanim jeszcze to zrobimy. Byłoby miło, gdyby tak właśnie to wyglądało. Czysto i schludnie. Ale to nie będzie raczej takie proste, prawda? Ciężko przygotować plan, kiedy nie wiadomo, z czym się będzie miało do czynienia, ale szanse na to, że zdołamy porwać Ibrahima lub uwięzić go w pieczęci na miejscu bez wdawania się w solidną chryję, były raczej nikłe. Demony przemieszczały się, siedziały na werandach i ławkach, niczym prawdziwi turyści. Gdyby ci mieli średnią wzrostu jakieś metr dziewięćdziesiąt i po setkę masy każdy. W ich ruchach była jakaś precyzja, w napięciu sylwetek coś, co przywodziło na myśl wojsko. Większość z nich miała u pasa lub na plecach miecze. Wciąż nie widziałam Ibrahima ani kobiety demona. Oni byli najważniejsi, ale jakoś nie liczyłam, by reszta przyjęła to ze zrozumieniem i uznała, że skoro chcemy tylko tę dwójkę, to droga wolna. Baal z kilkoma bestiami zakradali się dookoła, rozpraszaliśmy się, by zmniejszyć ryzyko wykrycia, dopóki nie dowiemy się, czy Ibrahim jest na terenie ośrodka, czy nie szuka kłopotów na drugim końcu globu. Namierz cel, zanim wypalisz pierwszą salwę, jak to mówią w wojsku. Przyczajeni w krzakach i za domkami, obserwowaliśmy obozowisko. Przy murowanym domku przypisanym niegdyś administracji pojawiła się zjawiskowa brunetka. Czemu to-

warzyszyło niemałe poruszenie na placu. Niczym ludzkie nastolatki na dyskotekach demony prężyły plecy i wypinały klaty. Pozostała obojętna na te zaloty. Nie można było nie docenić wspaniale ukształtowanego ciała, twarzy upadłej anielicy czy lśniących czarnych włosów zebranych w warkocz grubości nadgarstka dorosłego mężczyzny. Przy każdym kroku warkocz kołysał się na wysokości bioder, hipnotyzując. W bojówkach i obcisłym topie wyglądała jak demoniczna wersja Lary Croft. Czy naprawdę mogła być tym, kim Zorn wierzył, że była? Baal uważał, że to niemożliwe, był pewien, że umarła jako mała dziewczynka. Ale jeśli to ona, nie była już małą dziewczynką. Zorn wierzył w nią wystarczająco, by postawić wszystko na tę kartę, zbuntować się, spiskować, licząc na władzę, która przypadłaby mu w udziale, gdyby ona odzyskała to, co należało kiedyś do jej rodziny - tron demonicznego kręgu. Ale czy to naprawdę ona? Był tylko jeden sposób, by się przekonać... Nagle rozpętało się piekło na ziemi. Rozpoczął je krzyk bestii, a sekundę później rzekomi turyści ściskali w dłoniach obnażone miecze i ruszyli na wroga. W tym na moją grupkę. Próbowałam pomóc sobie mocą, ale nawet iskier nie wykrzesałam z dłoni, o kuli ognia nie wspominając. Przeklęłam, wyciągnęłam miecz i skoczyłam w skłębioną nagle ciżbę przede mną. W powietrzu unosił się zapach krwi. Niemal zderzyłam się z pierwszym demonem z obozu Ibrahima, z którym przyszło mi walczyć. Uderzał mieczem precyzyjnie i z wprawą. Odpierałam atak, dziękując losowi za przeanielenie i demona, który osłaniał mnie i wzmacniał swoją magią od środka. Bez tego dwumetrowy drab pewnie

rozciąłby mnie na pół w ułamku sekundy. Zablokowałam jego cios i zaskoczyłam go, wyprowadzając niskie pchniecie lewą ręką, korzystając ze zwarcia, do jakiego dążył, chcąc mnie zdominować masą i wielkością. Gdy odskoczył, naparłam. Wzięłam zamach z większą siłą niż kiedykolwiek. Ostrze z anielskiej stali spadło na jego obojczyk, przemknęło po kościach, rozerwało miękkie tkanki i niemal odłączyło ramię w barku. Upadł od siły uderzenia. Nie czekając, aż się podniesie, przecięłam mu gardło, a Joshua natychmiast przystąpił do egzorcyzmu, rzucając na jego pierś poświęconą pieczęć i wymawiając łacińską inkantację wiążącą. Jeden za nami, jakaś trzydziestka wciąż do załatwienia. Byliśmy zdani na tradycyjne metody. Nawet magia bestii nie zdołała pokonać mocy okręgu, ich tatuaże rozlały się oleistą czernią na skórze, ale nie mogły odłączyć się od ciała, atakować w formie mgły. Pocieszało mnie tylko to, że ci od Ibrahima chyba też nie mogli stosować sztuczek albo nie mieli na stanie żadnej magii mogącej nam zagrozić. Mieli przewagę liczebną, ale nie byliśmy bezbronni. Odruchowo stanęliśmy w kręgu, ja, Miron, As i Joshua, plecami do siebie, chroniąc sobie nawzajem tyły. Chrzęst stali o stal, posapywanie z wysiłku i krzyki, kiedy ostrze trafiało na ciało. Kilka razy niewiele brakowało, a zostałabym ranna, ale demon osłonił skórę ciemną, oleistą powłoką, wystarczająco twardą, by miecz ześlizgiwał się po niej jak po kolczudze. Gorzej, że nie starczało jej na pokrycie jednocześnie co ważniejszych organów, więc wędrowała, starając się uprzedzić uderzenie. Wrażenie czegoś pełzającego po skórze, lepkiego i wilgotnego było rozpraszające, ale próbowałam o tym nie myśleć, skupiając się na

walce i przygotowaniu Joshui kolejnych demonów do egzorcyzmów. Niech żyje niebiański system oświaty! Kto by pomyślał, że już w podstawowym programie nauczania jest rytuał uwięzienia? Przy trzecim pokonanym demonie przestałam liczyć, skupiając się wyłącznie na uchylaniu się od ciosów i wyprowadzaniu własnych. Dziękowałam losowi za treningi, godziny na siłowni, za Rafaela, który zmusił mnie do ponowienia nauki walki mieczem, za Asa i Mirona, którzy nie dawali mi forów na sparingach. Gdyby nie to, demony Ibrahima zrobiłyby ze mnie siekany kotlet. Ich szybkość wykraczała znacznie poza ludzką normę, ale przywykłam, ćwicząc z Asem. Znałam sporo tradycyjnych demonicznych kombinacji szermierczych, miałam szansę ich zaskoczyć. Gdy za blisko było na pchnięcie sztychem, używałam noża od Baala, trzymanego w pogotowiu w lewej ręce, prąc do przodu. Gdzieś tam wszystko się zaczęło, stamtąd dobiegł pierwszy krzyk. Nie słyszałam ani nie widziałam Baala czy bestii, odkąd zaczęła się rozpierducha, ale musieli być cali, skoro nie zwaliła się na nas cała chmara Ibrahima - ktoś zajmował uwagę pozostałych. Kolejny demon zaatakował mnie z boku. Odskoczyłam. Był większy niż reszta. Góra mięśni i sierpowata szabla, którą o włos minął mój brzuch. Zasłoniłam się mieczem i obróciłam lekko, by zamachem zwiększyć siłę ciosu. W tej samej sekundzie poczułam szarpnięcie za warkocz. Anielska stal jak masło weszła w udo demona przede mną, a nożem ciachnęłam warkocz tak daleko, jak sięgnęłam. Miron pospieszył na pomoc i zajął się zdradliwym skurczybykiem, który zaatakował mnie z tyłu. Nie zwalniając, ruszyłam na demona, który był ranny, ale daleki od pokonania. Całą energię włożyłam w zamach, i kolejny. Sięgnęłam

jego brzucha, odskakując błyskawicznie, kiedy krew trysnęła gwałtownie, a sierpowate ostrze zatańczyło w miejscu, gdzie sekundę wcześniej znajdowało się moje gardło. Zwinnie przemknęłam pod jego ramieniem, podcinając mu ścięgna pod kolanem. Znów dość szybka, by uniknąć pięści. Opadł na kolana, brocząc krwią. Wbiłam mu w plecy miecz, na wylot, niemal po głownię. Wyszarpnęłam, odpychając go stopą. Włosy rozsypały mi się wokół głowy krwawą aureolą, odgarnęłam je z oczu i spojrzałam na plac przed nami. Była tam, chłodnym wzrokiem mierząc pobojowisko i poległych. - As, nie pozwól jej uciec - krzyknęłam, wskazując na demonicę, która szykowała się właśnie do odwrotu na z góry upatrzone pozycje. As bez słowa skoczył za nią, zostawiając wyrwę w kręgu. Miron podwoił wysiłki. Odwróciłam się akurat w sekundzie, kiedy przebijał na wylot jednego, a jednocześnie spalał na popiół drugiego, zaciskając mu na gardle stojącą w ogniu dłoń. Chętnie pokibicowałabym i pooglądała, jak wygląda Miron walczący, kiedy odrzuca ograniczenia i idzie na całość, nie musi uwzględniać „niemal ludzkiego ciała" sparing-partnerki-narzeczonej, lecz zostawia za sobą mniej popiołu, niżby pozostało po wystawionym na słońce wampirze. Niestety. Horda nie ustępowała. Kucnęłam, unikając ciosu, i wypchnęłam się do góry z mieczem na sztorc, trafiając szpicą w podgardle demona. Odepchnęłam go dla anioła, by zaklął go w pieczęć, nim się zregeneruje. Po drugiej stronie placu musiało być gorąco, bo z nami zostało już tylko kilku, a reszta pobiegła za murowany domek. Nie miałam pojęcia, ilu załatwiliśmy, ale

stawiałabym na co najmniej tuzin, z czego mniej więcej trzecia część była moja. As przygwoździł kobietę do ściany, uderzył jej głową o deski z głuchym trzaskiem, aż jej ciało zwiotczało mu w dłoniach. Przerzucił ją sobie przez ramię chwytem strażackim i pomknął w stronę strumienia, skąd przyszliśmy, tam mógł się teleportować. Minie kilka minut, nim zamknie ją w bezpiecznym pokoju i wróci. Dobrze, że ją mieliśmy, źle, że było nas mniej. Demoniczny bękart we mnie zorientował się już, że nie może sięgać po zaklęcia, by rozwalać łby przeciwnikom, więc ograniczał się do chronienia mojej lichej skóry i pompowania mi nieludzkiej siły w mięśnie. Chyba bałabym się mieć taką krzepę na co dzień. Ale teraz to, że byłam w stanie odeprzeć atak sporo większego faceta, wrazić mu klingę pod żebra i rozpłatać klatkę jednym płynnym ruchem, było przydatne. Sytuacja na naszym odcinku była opanowana. Nie zwlekając, ruszyliśmy tam, skąd dobiegały nas dźwięki walki. Po drugiej stronie placu, na wijącej się aż do bramy wjazdowej na teren ośrodka ścieżce, kłębiły się ciała, połyskiwała stal, a wściekłe okrzyki mieszały się z jękami bólu. Przystanęłam, oceniając sytuację i szukając wśród ciżby Ibrahima. Demonów było tu znacznie więcej, jakby znikąd pojawiały się nowe. Zaczynałam się bać, że Ibrahim zdołał nie wiadomo skąd i jak ściągnąć posiłki. W mrowiu walczących dojrzałam wreszcie bestie, po czarnych wzorach gęsto ulokowanych na twarzach i szyjach spływał pot, po kolana grzęźli w zabitych. Czy prawie zabitych, demona naprawdę ciężko zabić, ale bestie odmówiły przyjęcia pieczęci, by zaklinać w nie pokonanych, bo sama

myśl o takim czynie budziła w nich wściekłość. Widząc, do czego są zdolni w stanie solidnego wkurwienia, zdecydowałam, że oceniając naszą siłę bojową, nie doceniłam ich. Jedna bestia warta była dziesięciu, jeśli nie więcej żołnierzy. Nawet bez magii byli morderczo skuteczni, ale ich przeciwnicy się regenerowali i wracali do boju. W tej grupce tylko Baal mógł więzić wrogów w pieczęciach, ale był na to zbyt zajęty. Przybycie Joshui mogło rozwiązać ten problem. Ufałam, że Miron osłoni plecy naszego aniołka. Przez chwilę zawiesiłam oko na Baalu. Nawet się nie zasapał, walcząc jednocześnie z dwoma napastnikami, błyskawicznie odpierając ich ataki. Klinga przecięła powietrze jak błękitna smuga światła i głowa jednego z przeciwników potoczyła się po ziemi. Nie wytracając prędkości, kontynuował ruch, pozbawiając drugiego napastnika ramienia, które zawisło na krwawym strzępie rany. Na Boginię, mogłabym godzinami stać i patrzeć, jak walczy. Na co dzień nie myślałam o jego ciele jako maszynie do zabijania, a przecież był umięśnionym, wy-trenowanym wojownikiem, bóstwem i władcą piekielnego kręgu. Miecz był przedłużeniem jego ręki, tak naturalnym, niezawodnym, że budziło to lekką zazdrość. Ile wieków potrzebuje ramię, dłoń i stal miecza, by aż tak zespolić się w walce? - Jest tam! - krzyknęłam, zauważając wreszcie Ibrahima, ale mój głos zginął pod masą wrzasków i grzechotania metalu. To z pewnością był Ibrahim. Wyglądał dokładnie tak, jak mówili żmij i Baal. Szczupły, śniady, łysy, z długim i cienkim jak palec warkoczykiem splecionym

z niewielkiej kępki włosów zostawionych na potylicy, w luźnych ubraniach przywodzących na myśl stroje pustynnych wędrowców. Bez wątpienia uciekał, a wszyscy byli zbyt zajęci walką o życie z chmarą przewyższającą nas liczebnie kilka razy, mimo że już ileś demonów zabiliśmy czy posłaliśmy w pieczęcie. Jeśli ucieknie, stracimy trop. Odepchnęłam atakującego mnie demona zamętu. Zmobilizowałam całą siłę, sięgając po wilczycę i demona, by skrócić o głowę kolejnego, nie przerywając pościgu. Zostawiłam za sobą walczących, Ibrahim wyprzedzał mnie o jakieś trzydzieści, czterdzieści metrów, do nadrobienia. Usłyszałam za sobą dudniące kroki, zerknęłam szybko, gotowa do ataku, ale to był Han. Jako jedyny musiał zorientować się w sytuacji i pognał za mną. Szczęśliwie przed wejściem do strumyka i przekroczeniem kręgu przeobraził się z piekielnego ogara w swoją postać bestii. Był w samych spodniach i boso, ale u pasa miał dwa sztylety o zaokrąglonych ostrzach i delikatnie wywiniętych czubkach. Biegliśmy za przywódcą rewolty, a jego słudzy niczym mięso armatnie rzucali się na miecze popleczników Baala, byle tylko go ochronić. Poświęcali życie niczym kamikadze. Był niemal na wyciągnięcie ręki, mniej niż dziesięć metrów przede mną, kiedy odwrócił się i z dzikim uśmiechem cisnął w nas kulą energii. Cholerna sprawiedliwość, jego moc wewnątrz jego kręgu oczywiście działała. Główny impet uderzenia, na szczęście, przyjął domek, za który uskoczyłam, widząc, co zamierza, ale tego, co zostało, wystarczyło. Nie zdołałam utrzymać się na nogach i wyrżnęłam tyłkiem w klepisko. Pospiesznie

zbierałam się, otrzepując pył i trociny z twarzy. Lekko ogłuszona od huku, jaki towarzyszył uderzeniu, na początku nie dosłyszałam pełnego boleści jęku tuż obok. Spojrzałam w bok i nogi same wrosły mi w ziemię na widok tego, co przydarzyło się Hanowi. Szeroka na jakieś dziesięć centymetrów, gruba drewniana listwa przeszywała go niczym włócznia na wylot, przez mostek, kilka mniejszych kawałków przyszpilało jego klatkę piersiową i brzuch. Ostra szczapa tkwiła też w jego szyi, tuż nad wgłębieniem obojczyka. Niepokojąco blisko tętnicy. Plamy krwi powiększały się z każdą sekundą. Było źle. Ibrahim wciąż stał piętnaście metrów od nas, nie dalej. Obserwował mnie, jakbym była robakiem na szpilce, rzucał mi wyzwanie, ciekawy mojej reakcji. Mogłam biec, mogłam próbować go dopaść, zemścić się za to, co uknuł, za ból, na który mnie naraził. Mogłam przynajmniej spróbować, jedna na potężnego demona, desperacko i niezbyt rozsądnie. Widziałam sadystyczny uśmieszek pełgający mu na ustach. Widziałam nawet bliznę na skroni i ciemną plamę tatuażu na szyi, pod uchem. - Idź! - bardziej wyjęczał, niż powiedział Han. Nawet nie miał siły utrzymać otwartych oczu. Umierał. Nie wyliże się, jeśli go tu zostawię z drewnem w ranach. Spojrzałam ostatni raz na Ibrahima, który właśnie docierał do granicy kręgu, skąd mógł się teleportować dokądkolwiek. Uklękłam przy Hanie i stanowczo wyciągnęłam drewno z rany. Gdyby był człowiekiem, byłby to wyjątkowo kretyński pomysł i zalałaby mnie fontanna krwi z przerwanych tętnic, ale on był demonem. Wyciągałam kawałek po kawałku odłamki i drzazgi grube

jak kciuk, które niczym igły przeszywały jego płuca. Im dłużej to robiłam, tym bardziej byłam pewna, że Ibrahim nie chciał mnie zabić, a jedynie spowolnić. Bawił się nami. Czy wiedział, że nie zostawię sojusznika na śmierć? Założył to optymistycznie czy zasięgnął o mnie języka, nie wiedziałam. Ale miałam pewność, że to był mój wybór, nie demona, który był rozemocjonowany i odurzony walką, nie podnieconej krwią wilczycy. Moja, ludzka czy wiedźmia, nieważne, część nie zniosłaby świadomości, że umiera ktoś, kto był po naszej stronie, a ja mogłam temu zapobiec. Rany Hana krwawiły mocno, a on sam wydawał się półprzytomny. Chyba nie do końca wiedział, co się z nim dzieje, próbował coś mówić, ale z ust wypływały tylko strzępy sylab i bolesne jęknięcia. Rany były względnie oczyszczone. Czekałam, aż zaczną się pierwsze objawy leczenia, ale nic się nie działo. Jeśli reagował na drewno jak wilk na srebro, powinno to trwać dłużej, ale mimo wszystko powinno być widać ślady regeneracji. Porozrywana skóra Hana na łydce, po tym jak wpadł we wnyki, zbiegła się w ułamku sekundy. Mimo ucisku na ranę wilgoć nie malała, a krew żwawo wsiąkała w suchy piach pod nim. Cholera. Chwyciłam demona za ramiona i zaczęłam wlec za krawędź kręgu. Szeroka smuga krwi na piachu znaczyła każdy nasz krok. Jeszcze trochę, jęknęłam w duchu, bo bestia ważył dobre sto pięćdziesiąt kilo, a śliskie od krwi ciało ciężko było utrzymać w chwycie. Dotarłam do krawędzi okręgu, opuściłam delikatnie głowę Hana na ubity piach u moich stóp. Jeśli się nie mylę, w leczeniu przeszkadza mu magia zamknięta w kręgu niekompatybilna z jego własną. Nie miałam dość czasu czy sił,

by go znieść ze wzgórza i wytaszczyć strumykiem, czyli wrócić po naszych śladach. Musiałam przełamać krąg. Wiele o tym myślałam, jeszcze przed wyruszeniem w tę eskapadę, po wizycie u strażniczek. Myślałam o tym, jak zbudować tak niezwykły, tak wielki, tak doskonały krąg, który utrzymuje się miesiącami, jeśli nie latami... nawet wtedy, kiedy autor go opuszcza, bo przecież Ibrahim nie siedział tu na tyłku ostatnie miesiące czy lata. Nie mógł więc użyć przedmiotu ogniskującego, który musiałabym znaleźć, bo nie słyszałam o artefakcie, który utrzymałby tak potężny krąg własną energią. Nie użył własnej krwi do jego aktywacji, bo krąg przestałby działać, kiedy by się teleportował. Nie, to było bardziej finezyjne zaklęcie. I zupełnie nie demoniczne, bo takie byłoby dla Baala zbyt łatwe do namierzenia - świeciłoby się na magicznej linii jak czerwony x na mapie skarbów: „kopcie tutaj". Wyciągnęłam z torby drewniane krążki z runami, modląc się w duchu, bym miała rację. Ułożyłam dwa na krawędzi kręgu w odległości około metra, a trzeci wewnątrz kręgu tak, by z tamtymi tworzył wierzchołek trójkąta równoramiennego. Kilkoma kroplami krwi uaktywniłam runy. Energia trójkąta zaczęła wibrować, zakłócając ciągłość kręgu. Dobrze, jeszcze jeden krok... Wyciągnęłam z cholewki nóż z krasnoludzkiej stali, idealny do wszelkich rytuałów. Wymawiając inkantację, wbiłam go między dwa krążki ułożone na krawędzi kręgu. Pierwsze uderzenie energii przypominało porażenie prądem, jakbym wsadziła palec do kontaktu. Upadłam na plecy, obijając sobie potylicę o twarde podłoże. Jęknęłam cicho, potrząsając głową. Piszczało mi w uszach... chociaż nie, to nie to, pomyślałam, słysząc,

że dźwięk rośnie w siłę, jest coraz wyższy, niczym wysokie tony, jakie wydaje z siebie wibrujący kryształ na sekundę przed tym, jak się rozpadnie. Podpełzłam na czworakach do Hana i przysłoniłam go swoim ciałem. Leżał zbyt blisko kręgu, za mało przytomny i za mało magiczny, by wyszło mu na zdrowie to, co miało nastąpić. Kątem oka widziałam tańczące wokół noża wyładowania mocy. Odruchowo zaczęłam odliczać, widząc, że iskry z różowych przeszły w ciemny fiolet. Przy cztery nastąpił rozbłysk światła, a powietrze przeszył grzmot. Gorący podmuch mocy prześlizgnął się po moich plecach, nie robiąc mi krzywdy. Czysta energia linii przepłynęła przez polanę. Przez sekundę czułam ją każdym porem, każdą komórką, wibrowała we mnie jak szalona, ale moje ciało wiedziało, jak uwalniać jej cząstki, zatrzymując w sobie tylko tyle, ile było w stanie pomieścić. Przelała się przeze mnie moc, od której zakręciło mi się w głowie. Tama runęła, spienione wody wróciły do swego koryta. Zsunęłam się z Hana i ciężko dysząc, opadłam na plecy w pył. Krąg już nie istniał. Ułożyłam płasko ciało Hana i przyglądałam się ranom, mając nadzieję, że leczenie się rozpocznie. Nic. Czy był zbyt słaby, aby wyzdrowieć? Stracił z pewnością ponad dwa litry krwi. Sądząc po wielkości ciała, blisko jedną trzecią tego, co miał. Musiałam zaryzykować. Nie zniosłabym, gdyby Ibrahim uciekł i z mojej decyzji nie wynikłoby nic dobrego. Pchnęłam w niego trochę energii, a gdy nie pomogło, przywołałam moją bestię i mgłę. Działałam instynktownie. Ciemne smugi oplatały straszliwie poharataną klatkę piersiową Hana, prześlizgiwały się po ranach, wnikały w różowe, zniszczone

mięso. Chrapliwy oddech był jak muzyka, miła odmiana po ciszy nieruchomych płuc. Zakasłał krwią i próbował się unieść, ale pchnęłam go z powrotem na piach. Mgła sączyła się ze mnie czy z mojego demona, coraz trudniej było mi stawiać granice, cieniutkim strumyczkiem, odrywając się od ciała, co nie było możliwe, kiedy krąg istniał. Nie bolało, wywoływało raczej dziwne, łaskotliwe sensacje. Nareszcie rany zaczęły się goić. Ciało Hana nabierało kolorów innych niż sinotrupi i martwo-blady. Kolejne oddechy miał głębsze i równiejsze. Odetchnęłam, ale nie miałam odwagi przywołać mgły z powrotem, by sam uleczył się do końca. Usłyszałam wołanie. - Tu jestem - odkrzyknęłam jednocześnie Baalowi i Mironowi. Nie widzieli mnie, schowanej za domkiem. Gałęzie i piach chrzęściły pod ich stopami. A więc wygraliśmy. Daleko mi było do radości. Uniosłam głowę, czując, że są blisko. Odetchnęłam, widząc, że Baal i Miron wyglądali na zmęczonych, ale nie byli ranni. - Pozwoliłam mu uciec - powiedziałam cicho. - Nie martw się, nie ukryje się przede mną - oświadczył Baal z całą mocą. Uwierzyłam mu. - Han jest ciężko ranny, wyciągnęłam drewno, ale nie leczył się. - Drewno i kamień to jego główne słabe punkty, ale uratowałaś go - powiedział, kucając przy ciele demona. -Ja się nim dalej zajmę. Przytaknęłam bez słowa i wstałam. Czarna mgła, niczym demoniczna wersja waty cukrowej, w miękkich kłaczkach odrywała się od Hana i wracała do mnie. - Ilu zginęło? - zapytałam.

- Tylko jeden, gdyby nie ty, byłoby dwóch. Po tym jak złamałaś krąg, to już była kaszka z mleczkiem. Bestie załatwiły wszystko w kilkanaście sekund. - Joshua? - Cały i zdrowy, zaklina pokonanych - zapewnił Miron. Odetchnęłam. - Wygraliśmy, słonko. - Nie czuję, żebyśmy mieli powody do świętowania. Uciekł nam. Baal spojrzał na mnie znad ciała Hana, które uzdrawiał szybciej, niż potrafiła moja mgła, i powiedział: - Mamy ją. A jego znajdę. Pokrzyżowaliśmy mu plany, Dora, to już coś. Stracił obóz, popleczników, prawą rękę i księgę, o pieczęciach nie wspominając. Niewiele mu zostało. Mamy powody do świętowania. Skinęłam głową i bez słowa podeszłam do Mirona. Przytulił mnie ciasno. Dopiero teraz poczułam się spokojna i bezpieczna. Kątem oka zobaczyłam Joshuę, który podnosił z ziemi aktywne pieczęcie i wrzucał je do plecaka, jak dziecko muszelki na plaży. Był cały spryskany krwią, ale czułam, że nie była jego. Uznajmy to za sukces, choć o mniejszej skali, niż miałam nadzieję. I mimo złości demona we mnie i wilczycy, wyjątkowo zgodnie przesyłających mi obrazy, w których z radością zatapiali zęby w Ibrahimie, mnie na tę chwilę wystarczyło to, że byliśmy cali, z odpowiednią liczbą kończyn na stanie.

20 Czas Łazika kończył się znacznie szybciej, niż zakładaliśmy. Nie udało nam się znaleźć jego duszy w domu zajmowanym przez żmija ani później, w siedzibie Ibrahima. I wiele wskazywało na to, że nikomu to się już nie uda. Umierał. Baal twierdził, że optymistyczną prognozą była doba, realistyczną kilka godzin. Chłopak dostał zapaści, udało się go reanimować, ale ciągle tracił przytomność. Tylko magia Baala trzymała go na powierzchni, ale to nie mogło trwać w nieskończoność. Był tylko jeden sposób, by jego ciało nie skończyło jako nawóz, ale nie wiedziałam, czy uzna alternatywę za lepszą opcję niż napisy końcowe nad martwym ciałem. - Jeśli go nie zapytamy, nigdy się nie dowiemy - powiedział Baal nie bez racji. - Ale jak zadaje się takie pytanie? - Najlepiej wprost, moja mała. Nie zrobimy nic wbrew jego woli, ale nie ma wiele czasu. Jeśli się zgodzi, musimy zaczynać natychmiast. - A przesłuchanie? Nie wiemy, czy Aleksander mówił prawdę ani czy znał prawdę...

Wiedziałam, że szukam wymówek, by odwlec coś, z czego miałam spore szanse nie wyjść w jednym kawałku czy bez szwanku. Tym razem jednak nie chodziło już tylko o mnie. Ja miałam czas, mogłabym funkcjonować w takim dziwacznym stanie jeszcze tydzień czy dwa, ale Łazik jechał na oparach benzyny i za chwilę będzie dla niego za późno. - Musisz mi zaufać, że załatwię to jak należy. Jeśli to ona, dowiem się - powiedział Baal, doskonale rozumiejąc, że nie tyle mu nie ufam, co zajmuję mózg czymkolwiek, byle nie myśleć o tym, co jest nieuniknione. Demonica schwytana przez Asa nigdzie się nie wybierała, zamknięta w celi. To nie ja będę z niej wyciągała szczegóły intrygi. Nie byłam dość przerażająca, by zrobić na niej jakiekolwiek wrażenie. Westchnęłam i zadałam pytanie, które w tym momencie było najpilniejsze. - Jakie mam szanse? - Pół na pół. I tak sporo większe niż Łazik. Wiesz, że zrobię wszystko, żeby się udało, żebyś to przeżyła i była taka jak wcześniej, nawet jeśli więcej niż raz będę później żałował, że nie wykorzystałem okazji na małe poprawki, jak więcej posłuszeństwa i różne takie - zażartował. Prychnęłam, nie siląc się nawet na bardziej elokwentny komentarz. W pokoju zajmowanym przez Łazika pachniało woskiem świec i hektolitrami potu śmierdzącego chorobą i śmiercią. Chłopak był przytomny, ale wyglądał źle, jakby w ciągu kilku godzin od względnego zdrowia przeszedł w terminalne stadium raka. Policzki miał zapadnięte, spod cienkiej jak pergamin skóry prześwitywały

ostre guzełki stawów i kości. Usiadłam na krześle obok łóżka, zbierając się w sobie, by zacząć trudny temat. - Umieram, prawda? - wyszeptał. Usta miał spękane jak od gorączki, w kącikach zaschły krew i ślina. - Tak - wykrztusiłam. - Nie znaleźliście jej? To dlatego? - Wiedziałam, że pyta o swoją duszę. - Sądząc po tym, co się z tobą dzieje, musiał ją zniszczyć. Kiwnął głową i przez chwilę leżał z przymkniętymi powiekami. Przełknął ślinę, jabłko Adama przesunęło się powoli pod luźną skórą. Łza spłynęła mu po policzku, potem następna i następna, bezgłośnie, bez szlochów czy zawodzenia, na które był zwyczajnie zbyt słaby. - Jest sposób... - powiedziałam cicho - szansa na to, że przeżyjesz. Niewielka, ale jest. - Bez duszy? Nawet ja wiem, że to niemożliwe -szepnął, ale otworzył oczy i spoglądał na mnie z nadzieją - Możliwe, jeśli znajdziemy dla ciebie inną duszę. - Można takie znaleźć w katalogach wysyłkowych? -Próbował się zaśmiać, ale tylko się rozkasłał, z trudem unosząc głowę. - Tak się składa, że mam jedną na zbyciu. - Uśmiechnęłam się i pomogłam mu usiąść, podpierając go poduszką. Oddychało mu się tak nieco łatwiej, ale męczył się jeszcze szybciej. Zajęło mu chwilę zrozumienie, co właśnie powiedziałam. - Demon?

- Tak. Miał go wziąć któryś z jego przyjaciół do czasu, aż znajdziemy dla niego ciało, ale... - Moje ciało znalazło się samo? - Skrzywił się lekko. - To tylko jedna z możliwości. Nie musisz się zgadzać. - Jeśli tego nie zrobię, nie mam szans, prawda? - Nie, przykro mi. Westchnął ciężko i oparł głowę o poduszki, wbijając oczy w sufit. - Czy coś ze mnie zostanie? Czy ja odejdę, a on będzie żył w moim ciele? Miałbym być dawcą całego ciała, coś jak super przeszczep? Spojrzałam na Baala, bo nie znałam odpowiedzi. - Jeśli się uda, na co nie mamy gwarancji, i bestia się przyjmie, będzie dominował, ale nie odejdziesz całkiem. Gdyby to było normalne zaszczepienie demona, ty i bestia żylibyście w jednym ciele jak współlokatorzy, choć on miałby znacznie więcej do powiedzenia. Ale twojej duszy już nie ma, jeśli się pośpieszymy i demon przyjmie się, zanim umrzesz, będzie miał dostęp do twojej jaźni i pamięci, tego, co teraz stanowi ciebie. Bestia przejmie ciało z dostępem do twoich wspomnień, wiedzy, umiejętności, do tego, kim jesteś, i tak ocali tyle z ciebie, ile się da ocalić. Mógłby tego nie robić, ale bestia doceni twoją zgodę i dobrą wolę, masz na to moją przysięgę. Przetrwasz. A ciało... cóż, za rok czy dwa nie poznasz go. Demon przekształci je według własnego wzorca genetycznego, co ma sporo wad, ale i zalet. Będzie silniejsze i większe niż kiedykolwiek. A bestia ochroni was oboje całą swoją potęgą. Bo dla niego będziesz równie ważny jak on sam. Nie mówię, że to komfortowe rozwiązanie,

ale chyba nie masz innego. Albo przyjmiesz demona, albo będziesz miał piękny pogrzeb - Książę Demonów nie owijał w bawełnę, ale Łazik nie wydawał się mieć coś przeciwko. - Będę silny? - Tak, jeśli operacja przebiegnie pomyślnie, mogę ci zagwarantować, że twoje ciało będzie potężniejsze niż kiedykolwiek. - Na tyle, żeby znaleźć ojca i go zabić? Na tyle, żeby znaleźć tego, który zniszczył moją duszę, i kazać mu za to zapłacić? - Tak, jeśli tego właśnie chcesz - powiedział Baal ze spokojem. - Gdyby nie ojciec... byłbym teraz na studiach, może miałbym przed sobą jakąś przyszłość, może żadną, ale nie miałbym przed sobą takich wyborów... Sprzedał mnie, jakbym nic nie znaczył... - jego głos zamierał chwilami, stawał się tak cichy, że ledwie słyszałam, co mówi - chcę, żeby zapłacił... Jeśli się nie uda, jeśli nie przeżyję wszczepienia... - Palce ocalałej ręki zacisnął mi na dłoni. Skórę miał zimną i wilgotną od potu, wpił paznokcie w moje ciało i z całą stanowczością, jaką miał, zażądał: - Obiecaj mi, że znajdziesz go i zemścisz się za to, że przehandlował moją duszę, jakbym był nikim, jakbym nie był nic wart. Przytaknęłam. - Z przyjemnością go dorwę, a jeśli i ja nie przeżyję, zajmą się nim moi przyjaciele, przysięgam, możesz być o to spokojny. - Dobrze... Przeżyjesz, skoro przeżyłaś to, co ci zrobił żmij, przeżyjesz i egzorcyzm. - Znów się rozkasłał.

Całym jego ciałem wstrząsały spazmy, nim odkasłał do podetkniętej miski szarą flegmę. Z każdym oddechem z płuc wydzierał się świst. Łazik opadł na poduszkę, trupioblady, z mokrym od potu czołem. - Zróbmy to, jakkolwiek będzie, będzie lepiej niż teraz szepnął i zamknął oczy. Nie wiem, czy zasnął w kilka sekund, czy znów zemdlał. - Słyszałaś go, jest gotów. - Nie żeby miał wielki wybór - mruknęłam. Jak słaby i delikatny umysł Łazika poradzi sobie z bestią? Czy to kruche ciało ma jeszcze siłę na walkę, czy bez dyskusji podda się dominacji silniejszego? Lepiej dla niego, by się poddał. Jak wreszcie poradzę sobie ja? Baal wyjaśnił mi, że najbardziej niebezpiecznym elementem egzorcyzmu będzie odplatanie naszych energii życiowych, mojej i demona, które splotły się i pomieszały. Jeśli dodać wilczycę, moja dusza musi przypominać kłębki kolorowej włóczki, do której dorwała się Szelma w swoim kocim wydaniu. Bestia częściowo się ze mną zintegrowała, na tyle, by się uaktywniać, osłaniać moje, a tym samym nasze ciało, używać poprzez mnie magii. Ale jak zapewniał Razi, mój demoniczny lokator nie dążył do przejęcia kontroli, bo rozpoznał, że jestem tą, której dotyczył nakaz ochrony wydany przez Baala. Miło z jego strony. Była szansa, że to właśnie przeważy szalę na naszą korzyść. Szansa, nie pewność. Według „Bestiariusza" egzorcyzmy bestii zwykle kończą się dla opętanego zgonem, szaleństwem lub potężnym okaleczeniem. Co wybierasz, dziewczynko, z koszyczka ze słodkościami? Ale w szerszej perspektywie to było konieczne.

Nawet gdybym uznała, że potrafię dzielić ciało z całą tą hałastrą (mało prawdopodobne), bestia nie zdoła powstrzymać zmian w kodzie genetycznym, które są automatyczne i za jakiś czas bez wątpienia by się rozpoczęły. Stałabym się taka jak oni, żeńska (o ile wciąż byłabym kobietą) wersja Hulka z oleistymi mazami na cały ciele. Może to próżność, ale o wiele bardziej wolę swoje obecne, kształtne i wygodne ciało. Zresztą po przemianie bestia byłby alfą w naszym skołatanym ciele, a ja, pewnie jako szurnięte alter ego, miałabym dla siebie tylko przestrzeń snów. Co wyszłoby z poplątania genów przeanielonej wiedźmy, wilczycy, sprzecznych linii magicznych i archaicznego demona z rodu bestii? Świat nie był gotowy na taką hybrydę. * Nie kazał mi się kłaść na ołtarzu, plus dla Baala - był kreatywny. Dodatkowe słowa uznania należały mu się za wybór pokoju na piętrze, żadnej piwnicy, mrocznych schodów w ciemność, wilgoci i psychopatów. Brawo dla mojego ulubionego Księcia Demonów. Na podłodze, wokół dwóch wąskich metalowych pryczy, o niebo wygodniejszych od kamiennego ołtarza z kajdanami, wyrysował okrąg, wpisał weń pentagram, a w jego środku w kolejnym kręgu wyrysował pieczęć Salomona, OK, przyznaję, balansowałam właśnie na krawędzi histerii. Wytarłam spocone dłonie o pościel i przycisnęłam je do brzucha. Łapałam nieco za szybkie oddechy i zacisnęłam powieki. Starałam się uspokoić, odpłynąć myślami w jakieś miłe miejsce, byle tyl-

ko wyciszyć adrenalinę, która pompowałaby nadmierne dawki energii w demona i wilczycę. Pokój tonął w blasku świec, czarnych dla przywołania i białych dla ochrony. Cienie wydłużały się na ścianach, tańczyły, zniekształcały percepcję. Oprócz mnie i Łazika na pryczach, wewnątrz kręgu i pentagramu znajdowali się Baal i Razi, który miał, jeśli zajdzie potrzeba, pomóc nam okiełznać Azarathaka. Miron i Joshua, choć chcieli w tym uczestniczyć, musieli zostać na zewnątrz. Istniało ryzyko, że demon, oszołomiony i spanikowany rytuałem, może zapomnieć o okolicznościach - o tym, że nie zamierzamy go zabić, że obok czeka ciało gotowe go przyjąć i na pewno nie skończy w pieczęci. Walcząc o życie, gotów byłby zabić wszystkich dookoła. Baal i Razi mieli większe szanse na opanowanie oszalałego demona. Nie powinnam teraz o tym myśleć. Powinnam medytować, powinnam dążyć do spotkania z zamieszkującym mnie demonem na płaszczyźnie mentalnej i koić go, skłonić, by współpracował podczas odplątywania naszych energii życiowych. Próbowałam, naprawdę. Ale po głowie tłukły mi się wciąż niepokojące myśli. Nawet nie o tym, że mogę dziś zginąć, choć przyznaję, było to mało komfortowe. Wiele razy ocierałam się o śmierć, czasem aż zbyt blisko, ale nigdy nie było jak teraz, że dobrowolnie kładę się i sprawdzam, jakie los ma dla mnie karty. Moje myśli krążyły wokół czarnowłosej demonicznej piękności, która piętro niżej, w bezpiecznym pokoju, jak zwierzę w klatce chodziła od ściany do ściany. Szybko zorientowała się, że nie może użyć magii. Nie żeby nie próbowała. I zaklęcia, które rzucała, były naprawdę

paskudne. Żmij przy niej wydawał się skautem. Czy naprawdę była tą, która stała za całym spiskiem, planowała zemstę od blisko dwóch tysięcy lat? Czy to możliwe, że wciąż żyła, choć wedle danych wywiadu zginęła tej samej nocy, kiedy Baal przejął władzę, zabijając królową i króla? A może wymyśliła sobie tę tożsamość, by zyskać posłuch u tęskniących za starą rodziną królewską? Choć wiele wskazywało na to, że demoniczna Lara Croft faktycznie była siostrą królowej. Tej samej, która zaczęła to wszystko, przeprowadzając na Baalu rytuał wszczepienia demona wbrew jego woli. Jeśli to naprawdę była Iris, jak długo czekała, pielęgnując w sobie pragnienie zemsty, nim znalazła sposób, by przywrócić do życia swojego brata, Ibrahima, by pomógł odzyskać to, co jak wierzyła, było jej? Tron królestwa demonów. Było w tym sporo sensu. Nim osiągnęła poziom mocy umożliwiający odnalezienie i obudzenie Ibrahima poprzez linie krwi, musiała dorosnąć, pobrać nauki, zdobyć sojuszników. Ile jej to zajęło? Milenium? Więcej? Miała na ludzką miarę nie więcej niż sześć lat, kiedy Baal przeprowadził pucz i zamknął jej bliskich w pieczęciach. Jakaś część mnie rozumiała potrzebę pomszczenia rodziny, ale to nie Baal zaczął tę zabawę. Gdyby jej siostrzyczka nie miała chcicy na faceta, który jej nie chciał, gdyby nie zgwałciła jego duszy i ciała w najgorszy z możliwych sposobów, byle tylko mieć nad nim władzę, nic by się nie stało. Ale czy sześcioletnia dziewczynka rozumiała takie zależności? Czy dla niej Baal jest skurwielem, który zabił jej rodzinę i zasiadł na tronie? - Nie myśl o niej, Dora, musisz się uspokoić. Zamiast medytować, ty rozgryzasz motywy Iris... To nie wyciszy

ani ciebie, ani Azara, więc daj temu spokój, skarbie powiedział Baal, nachylając się nade mną. - Skąd...? - zapytałam zaskoczona. Wzruszył ramionami z miną pana wszystkowiedzącego. Razi podszedł do pryczy Łazika. Chłopak wyglądał jak śmierć na chorągwi. Demon rozsunął mu koszulę na piersi i wyrysował na skórze unikalny sigil Azarathaka, bramę, która przywoła konkretnego demona i pozwoli mu wniknąć w ciało. Czarne linie tworzące symbol miały w sobie coś barbarzyńskiego i archaicznego, dreszcz rozpoznania przebiegł mi po synapsach - miękki rysunek był czymś więcej niż ornamentem, był graficznym ujęciem pełnego imienia demona w zapomnianym języku. Z tego, co czytałam, nie było to konieczne, ciało bez duszy i tak wabi demona jak miodek misie, ale im łatwiejsze będzie opętanie, tym bezpieczniejszy będzie Łazik, a jego szanse na przeżycie większe. Oby przebiegło to łatwiej niż u mnie. Podczas przeprowadzania na mnie rytuału popełniono wiele błędów. Sigil otwarcia na piersi nie był stworzony z myślą o bestii, ale niesławnej królowej demonów, nie mieli mojej zgody, więc ciało, magia i jaźń walczyły z inwazją ze wszystkich sił. - Zaczynajmy - szepnęłam, widząc, że oddech Łazika jest coraz płytszy. Mogłam tylko mieć nadzieję, że nie skona przed końcem rytuału. Wtedy nie zostałoby z niego nic, a Azar miałby spore szanse na ożywienie martwego ciała i przetrwanie, bez martwienia się o byłego lokatora nowej cielesnej powłoki. Baal rozpoczął inkantację przywołania w starym języku. Twarde, zbite spółgłoski i szczekliwa intonacja jakoś

lepiej mi się kojarzyły niż egzorcyzmy po łacinie. Już po kilku sekundach poczułam reakcję demona. Fala wściekłości przepłynęła przez moje ciało, zostawiając za sobą pożogę. Miałam wrażenie, że spala mnie od środka, że zostanie ze mnie tylko wypalona skorupa. Krzyczałam, kiedy ostre szpile pazurów wbijały mi się w serce. Był jak tasiemiec uzbrojony im bardziej inkantacja wywoływała go na zewnątrz, tym mocniej wbijał haczyki w moją duszę. - Zatrzymaj się - wycharczałam, splunęłam, czując posmak krwi w ustach - za szybko, za mocno. - Złapałam Baala za nogawkę spodni w panice. Pokręcił głową. Nie mógł przerwać, nie kiedy rozpoczął odczytywanie inkantacji. Z każdym kolejnym słowem bolało bardziej. Krew w żyłach zmieniała się w lawę, igły przebijały brzuch, głowę rozsadzało ciśnienie, sięgnęłam ręką do uszu, by zneutralizować szum, który ogłuszał. Rozmazałam ciepłą czerwoną ciecz. Krwotok z nosa był następny. Zwinęłam się na łóżku, kuląc w jak najmniejszy kłębek, byle zmniejszyć ból. To mnie zabije, pomyślałam. Sięgnęłam do demona we mnie, jak zwykłam sięgać do wilczycy. Zatkałam uszy, odcinając nas od głosu Baala i słów inkantacji. Spokojnie, żadne z nas nie musi ginąć, nie chcesz mojego ciała równie mocno, jak ja pragnę rozstania z tobą, tłumaczyłam demonowi w myślach, mając nadzieję, że jeszcze nie jest na tyle spanikowany i obłąkany, by nie zrozumieć, co chcę mu przekazać. Oddychaj, powtarzałam po cichu, wizualizując sobie swoją podwójną duszę, błękitno-perłową i srebrną, mnie i wilczycę, będące w zwykłej, nieco kłótliwej, ale komitywie. Widziałam go, czarno-szkarłatną plamą otaczał moją duszę,

wczepiał się w aurę, zagniewany, rozjuszony Sięgnęłam po kosmyk czerni i pociągnęłam. Zabolało jak cholera. Im mocniej ciągnęłam, tym głębiej przenikało ostrze bólu. Puściłam, czując, że jeszcze chwila, a zemdleję. Hej, nie bądź takim strasznie typowym facetem, rozstańmy się w zgodzie, co ty na to? Wiesz, nasz związek był przymusowy i trudny, ale przecież nie chcesz mnie zabić, chroniłeś mnie w czasie walki. Zaufaj mi, nie stanie ci się nic złego, czeka na ciebie miłe, przytulne ciało, męskie i bez lokatorów, bez upartej wiedźmy i swawolnej wilczycy, z którymi musiałbyś walczyć o terytorium. Proszę, Azarathak, współpracuj... - Dlaczego mam ci ufać - odpowiedział nagle na poziomie mentalnym. Nigdy tego nie robił, owszem, czułam jego obecność, jakieś splątane emocje, ale nie świadomość. Czy rozwinął się we mnie bardziej, niż zakładaliśmy, czy też pochłonął w czasie walki dość mojej energii, by móc się komunikować? - Znasz mnie, Azarathak, wiesz, że to mnie Baal ogłosił oblubienicą i rozkazał chronić. Czy nie dlatego, kiedy się zorientowałeś, kim jestem, odpuściłeś? Nie próbowałeś całkowicie przejąć mojego ciała? Chroniłeś mnie, wiem, że tak było. Jesteś lojalny Baalowi, ufasz mu. To on czyta inkantację, ale nie chce krzywdy żadnego z nas. Jeśli nie ufasz mi, zaufaj jemu. Przez chwilę cisza brzęczała mi w uszach. Ból zgasł nagle, pozostawiając tylko echo brzęczące w głębi ciała. - Przysięgnij na swoją duszę, przysięgnij. - Przysięgam. - Zabiję cię, jeśli kłamiesz.

- Postawisz piwo, gdy przekonasz się, że mówię prawdę. Czerń i czerwień uwolniły błękit i srebro. Westchnęłam. Opuściłam dłonie i znów słyszałam inkantację Baala. Czerń wylała się ze mnie, oleista mgła prześliznęła się po skórze, a następnie oderwała się całkiem od mojego ciała i duszy. Płomyki świec przygasały, poruszały się frenetycznie, cienie na ścianie wydłużały się. To ostatnie szarpnięcie wycisnęło mi łzy z oczu. Skuliłam się ciaśniej. Wysoki, powtarzający się dźwięk drażnił moje uszy. Zajęło mi chwilę odkrycie, że wydobywa się z mojego gardła. Zasłoniłam usta dłonią i przygryzłam palce. Uniosłam głowę, by widzieć, co się stanie dalej. Na ścianie pojawił się kolejny cień. Razi przemawiał w starym języku. To nie była inkantacja, mówił swobodnie, miękko, jakby namawiał dziecko do jedzenia albo wzięcia lekarstwa. Skaleczył się w palec, kroplą krwi naznaczył sigil na piersi Łazika. Rozjarzyła się czerwonawym światłem, prowadziła Azarathaka jak latarnia morska. Choć opuścił już moje ciało, czułam wciąż jakieś echo jego dezorientacji i strachu. Trzymałam kciuki, by zdołał zakorzenić się w ciele chłopaka, całkowicie nieruchomym i ledwo żywym. Ciemna mgła unosiła się nad sigilem i zaczęła wsączać się w lśniące linie, a przez nie w szczupłą i mokrą od potu klatkę piersiową. Łazik otworzył oczy i wygiął się w łuk, odrywając od prześcieradeł. Krzyczał tak głośno, że musiałam przysłonić uszy, by nie rozwalił mi bębenków. Razi położył mu dłoń na piersi. Przymknął powieki i szeptał pod nosem, nie rozumiałam słów, ale intonacja była spokojna, pieszczotliwa, melodyjna. Jakby nucił kołysankę lub opowiadał bajkę na dobranoc. Ciało Łazika opadło na pościel. Oddychał chrapliwie.

Na skroniach perliły się krople potu. Sine usta bełkotały coś niezrozumiale. Razi nie przestawał koić. Łazik nagle znieruchomiał, głowa osunęła się na poduszkę, całe ciało się rozluźniło. - Nie żyje? - spytałam szeptem. - Myślę, że obaj przeżyją - powiedział Razi. Pogłaskał chłopaka po czole, odgarniając piaskowe kosmyki mokre od potu. Pod wpływem tego dotyku na skroni przez sekundę widoczne były czarne glify. Udało się, Azarathak był w ciele Łazika. Przechodził świadomie, nie jak u mnie, kiedy wszczepiony był jak zahibernowany zalążek. Już teraz miał wpływ na ciało Łazika. Możliwe, że z łatwością mógł je wyleczyć z obrażeń, jakie poniósł dzieciak z rąk żmija. Najgorsze za nami. Baal uwolnił energię kręgu. Płomienie świec przygasły, cienie na ścianach wyglądały zupełnie normalnie, a ja czułam się jak trzydniowe zwłoki - próbowałam usiąść na łóżku i prawie mnie to przerosło. - Spokojnie, mała, kosztowało cię to więcej energii, niż chcesz przyznać - powiedział Baal, usiadł na materacu obok mnie i pomógł się podnieść z poduszki. Dyskretnie użyczał mi nieco swojej energii. - A przeciwnie, przyznaję, że to była ostra jazda -wychrypiałam, gardło zdarłam krzykiem. - Jak się czujesz? - zapytał, spoglądając mi w oczy. - Jak psia zabawka po spotkaniu z rottweilerem. Ciągle boli i czuję... sama nie wiem, pustkę? Jest mi słabo, ale wyliżę się, tak myślę. - Zabrał ci dużo energii, walcząc, masz wątłą aurę. - Zajmę się nią. Możemy już zawołać chłopaków? Słyszę ich za drzwiami.

- Jasne, ale chyba wolałabyś najpierw wytrzeć krew. -Uśmiechnął się i podciągnął prześcieradło do mojej twarzy, przetarł ją rąbkiem tkaniny i pokazał wściekle czerwone ślady. - Cholera, znowu, popadnę przez takie historie w anemię jak pierwsza lepsza krwiodajka. A Katia wciąż pyta, czemu ubieram się prawie zawsze na czarno. Jak to czemu? Tylko na tym kolorze plamy nie biją po oczach i nawet jak się nie spierze, to nie widać - mamrotałam. Powoli wstałam z łóżka i podtrzymywana pod ramię przez Baala, chwiejnie podeszłam do drzwi. Przekręciłam klucz w zamku. Miron i Joshua stali z opuszczonymi głowami. Napięcie ich ciał było widoczne z daleka, nawet w kiepsko oświetlonym korytarzu. Brakowało tylko foliowych ochraniaczy na butach, a wyglądaliby jak rodzina pacjenta czekająca pod blokiem operacyjnym na pojawienie się chirurga. Byli tak skoncentrowani, że nie usłyszeli, kiedy drzwi się otworzyły i pojawiliśmy się w progu. - Hej, chcecie jeden egzemplarz wiedźmy zubożonej o czarci pomiot? - Bądź dokładna, o demoniczny pomiot. Czarcim pomiotem, prawnie, rzecz jasna, jesteś jako córka Leona - powiedział Baal z uśmiechem. Sekundę później byłam w miażdżącym uścisku przyjaciół. Ciasny chwyt Mirona wycisnął mi z płuc całe powietrze, a żebra zatrzeszczały złowrogo, ale nie protestowałam. - Chodźmy do naszego pokoju - szepnęłam, kiedy mnie puścili. Zrobiłam dwa kroki i nagle korytarz zniknął w ciemności, a mój błędnik nie nadążał z dostosowaniem się do

wirującego świata. Nie wyrżnęłam głową o podłogę tylko dzięki refleksowi Mirona. Po chwili niósł mnie, a ja nie miałam siły unieść głowy, opadającej na jego ramię. - Chyba potrzebuję drzemki - szepnęłam. - Chyba miesiąca rehabilitacji - burknął Miron. Uśmiechnęłam się blado. Najważniejsze, że było po wszystkim, prawda? Nie nosiłam już demona, Łazik ma szansę przeżyć mimo zniszczenia duszy, Azarathak nie skończy w pieczęci. Nasi górą, prawda? Zasnuła mnie ciemność i coraz trudniej było mi składnie myśleć. Zasnęłam, nim dotarliśmy do pokoju. Nie obudziłam się, kiedy chłopcy rozebrali mnie z brudnych ciuchów i położyli do łóżka. Czułam ciepło ręcznika ocierającego mi twarz i szyję, ale nie mogłam otworzyć oczu. Odpłynęłam. * Noc. Trzy dni po pełni, księżyc wciąż jest jasny, ale gęste korony drzew przepuszczają niewiele światła. Są blisko. Biegnę, potykając się o wystające korzenie, stopy zapadają się w mech, sztywną trawę i kępy paproci. Nie mam siły. Oddech mi się rwie, ból jest coraz dotkliwszy. Przyciskam dłoń do boku, koszulka przesiąkła ciepłą wciąż krwią. Strzały, odgłosy nagonki zbliżają się, roznoszą echem po lesie. Nie mogę się zatrzymać, ale nie mam siły biec dalej. Znów się potykam. Wyciągam ręce przed siebie, amortyzując upadek. Jęczę, nie mogąc wstać. Srebro na szyi i nadgarstkach nie pozwoli mi się uleczyć ani zmienić. Palce palą, gdy zaciskam je na obroży, raz jeszcze usiłując się jej pozbyć. Bezskutecznie. Pełznę, gałęzie drapią moją twarz. Próbuję się ukryć,

przyczaić w gęstych zaroślach, choć przecież wiem, że mnie znajdą, wytropią po śladach krwi, której straciłem zbyt wiele. Opieram się o pień drzewa. Dociskam krwawiący bok i oddycham ciężko. Przepadło. Nie dotrę do niej. Zawiodłem. Unoszę głowę, słysząc kroki, zbyt blisko. Nie mam broni, nie mam sił, ale nie poddam się łatwo. Stoi nade mną. Siwe włosy połyskują w świetle księżyca. Wyraźnie widzę szramę biegnącą przez jej policzek aż do szyi. Pochyla się. Zaskakuje mnie wyraz jej twarzy. Pełen współczucia i żalu. Wyciąga dłoń, jakby chciała dotknąć mojego policzka. Wzdycha i znika, dosłownie rozpływa się w powietrzu jak mgła. Oni są już blisko. Warkot i wycie dochodzą ze wszystkich stron. Otoczyli mnie. Zaciskam rękę na grubej gałęzi, którą wymacałem w trawie. Chodźcie. Chętnie zabiorę któregoś ze sobą. Huk wystrzału. Ogień zalewa moje wnętrzności. Stara kobieta stoi na skraju lasu. Unosi głowę, rozpacz i żałoba znajdują swój wyraz w przerażającym wyciu, które rozchodzi się echem po lesie. Patrzy wprost na mnie, kręci głową ze smutkiem. Odwraca się i odchodzi, przygarbiona, starsza, niż była. Obudziłam się spocona i przerażona. Usiadłam w zmiętej pościeli i potarłam twarz dłońmi, by odpędzić resztę senności. Piekący ból przeszył moje nadgarstki. Spojrzałam na nie zaskoczona. Szerokie na dwa centymetry pręgi biegły w poprzek przegubów, poszarpane, przypalone, rozdarte. Odrzuciłam narzutę, na kostkach widniały identyczne ślady. Wstałam chwiejnie i przeszłam

do łazienki. Odbicie w lustrze potwierdziło moje obawy - taki sam ślad miałam na szyi. Skóra była tkliwa, ale rany nie krwawiły. Co, u diaska? Ta kobieta... Faoiliarna, moja babka, królowa wilków. Na skórze wciąż czułam lekko piżmowy zapach wilka, głębokie nuty dębowego mchu i strachu, który dodawał mieszance nieco kwaśnego charakteru. Gdyby powstały takie właśnie perfumy, nazywałyby się „Kłopoty w stadzie". Czym, do cholery, był ten sen? Odkręciłam kurek z zimną wodą i ochlapałam twarz. Znów spojrzałam w lustro. Ślady na szyi bladły, znikały szybko, jakby od początku były tylko złudzeniem. Nadgarstki i kostki już wyglądały całkiem normalnie. Znaki na skórze zniknęły zupełnie w kilkadziesiąt sekund. Ale niepokój pozostał. Próbowałam przypomnieć sobie cały sen, ale jedynym obrazem, jaki zachował się idealnie, była postać mojej babki, stojąca na skraju lasu, bezbrzeżnie smutna i wyjąca na znak żałoby. Odgarnęłam włosy i raz jeszcze spojrzałam na idealnie gładką skórę. Coś się wydarzyło czy dopiero ma się wydarzyć? Nie było to nic dobrego, tego akurat byłam pewna. Związałam potargane włosy gumką i wytarłam twarz. Potrzebowałam prysznica i solidnego posiłku. W brzuchu burczało mi wściekle, jakbym przespała coś więcej niż kolację. Ile minęło od egzorcyzmów? I jak się ma Łazik? Czas posprzątać po tym bałaganie. Zimny dreszcz przebiegł mi po plecach na myśl, że będę musiała wyjaśnić Anicie swoją nieobecność. Na Boginię, jak ja tęskniłam za kontrolą, albo choćby złudzeniem, że kontroluję swoje życie, jakie miałam jeszcze kilka miesięcy temu.

21 Dom był tak cichy, jakby podczas mojej drzemliki wszystkich dopadła jakaś kosmiczna epidemia, niezostawiająca po sobie nawet ciał. Mała paranoiczna cząstka mnie podejrzewała, że być może odpowiedzialność ponosił nie wirus z kosmosu, ale Ibrahim, który przecież wciąż przebywał na wolności. Mógłby spokojnie ukrywać się w tym domu ze zbyt wieloma pokojami, które świeciły pustką. Tak duże domy są w gruncie rzeczy niesamowicie przygnębiające, jeśli jesteś sam. Duże, widne pokoje dzienne i sypialnie z osobnymi łazienkami są stworzone dla rodziny, bandy nastolatków i gromady maluchów. Baal mieszkał tu sam z kilkoma osobami służby, które wszak większość czasu spędzały w kuchni czy koszarach za domem. Pokonałam szybko korytarz i schody dzielące różne piętra, na których mieściły się przydzielona mi sypialnia i jego gabinet. Chciałam z nim porozmawiać, najlepiej sam na sam. Puszysty chodnik tłumił moje kroki, nawet kiedy biegłam. Wciąż przez nikogo nie niepokojona dotarłam do drzwi gabinetu. Zapukałam.

- Wejdź, Doro - usłyszałam głos Baala. Siedział przy biurku. Na blacie przed nim leżało kilkadziesiąt miedzianych pieczęci. Opierał się na łokciach, zgarbiony, jakby przytłaczało go zbyt wiele. - To wszystkie pieczęcie z Tlenia? - zapytałam cicho. - Tak. Plus te, które znalazłaś u żmija i zabrałaś z piwnicy. W sumie ponad siedemdziesiąt. - Co z nimi zrobisz? - Przechowam. Te należące do spiskowców na wieki będą ukryte w skarbcu, ale są tu też pieczęcie tych, którzy nie spiskowali, ale zostali zamknięci w pieczęciach przez Ibrahima i Iris. - Jak Azarathak - powiedziałam cicho. Pierwszy raz od wielu dni wymawiając imię mojego lokatora, nie czułam go w sobie. Żadnego podniecenia, poruszenia między żebrami. Byłam wolna, on miał nowe ciało i była szansa, że za jakiś czas będzie taki jak przed zamknięciem w pieczęci i wszczepieniem. - Chciałbym je przywrócić do życia, ale brakuje ciał. Cóż, to potrwa lata, zanim do nas wrócą. - W jego oczach widziałam prawdziwy żal. - Przykro mi. Skinął głową bez słowa. Układał miedziane krążki w kasetkach. - O czym chciałaś porozmawiać? - zapytał, nie unosząc wzroku. Weszłam głębiej do jego gabinetu. Minęłam biurko i usiadłam w kącie na rozłożystym fotelu, podwijając nogi. - Dlaczego naprawdę ogłosiłeś mnie swoją oblubienicą?

- Wiedziałem, że to kwestia czasu, kiedy zapytasz wprost. Cóż, jestem ci winien wyjaśnienia, prawda? Gdyby nie to, nigdy nie doświadczyłabyś tego wszystkiego. Nie byłam przyzwyczajona do takiej melancholii w jego głosie, do malutkich zmarszczek wokół oczu, świadczących o zbyt wielu zmartwieniach. - Nie wiem, Baal, doświadczyłabym czy nie. Nie mamy gwarancji, że gdybym nie była twoją oblubienicą, nie porwano by mnie i ominąłby mnie ten kawałek z torturami i egzorcyzmami. Przypominam ci, że zaangażowałam się w śledztwo nie na twoją prośbę. To moi ludzcy znajomi poinformowali mnie o ciałach dziewcząt. Próbowałabym złapać tych, którzy odpowiadali za ich śmierć, nawet gdybym cię nie znała. Trafiłabym do kościoła Najświętszej Marii Panny, pewnie wpadła w ich ręce tak czy inaczej. Może potraktowaliby mnie jeszcze gorzej, może zabili od razu, gdyby nie przekonanie, że mogą mnie użyć przeciw tobie. Myślałam nad tym, Baal. Nie ty odpowiadasz za moje zacieśniające się więzi z piekłem i piekielnikami. Nie przez ciebie poznałam świat demonów. Znając moje szczęście, i tak wpakowałabym się w tę historię, ale bez ciebie miałabym znacznie mniejsze szanse na wyjście z niej cało. - Naprawdę tak myślisz? - Tak. Nie winię cię za nic, co mi się przytrafiło. Wiem, że nigdy nie skrzywdziłbyś mnie świadomie. Nie do końca wiem dlaczego, ale od samego początku była między nami jakaś... sympatia. Miałam wobec ciebie dług za Jezabel, ty poczuwałeś się do długu za cynk w sprawie rebelii, ale przecież nie dlatego się spotykali-

śmy, nie dlatego mnie odwiedzałeś. I z całą pewnością nie ogłosiłeś mnie oblubienicą tylko po to, by wzbudzić zazdrość Mirona, nawet jeśli łatwiej było mi przyjąć takie wyjaśnienie, niż zadawać pytania. - Odkąd cię poznałem... Czułem więź. Problem był taki, że źle ją zinterpretowałem i pozwoliłem sobie żyć marzeniami. Uśmiechnął się smutno. - Tak bardzo ją przypominasz... Chciałem wierzyć, że jesteś jej wcieleniem, nawet jeśli rozum podpowiadał mi, że to niemożliwe. - Jej? - Anat. Była podobna do ciebie, wysoka, ruda, waleczna i kochająca. Była boginią krwawej walki, ale też płodności i miłości, łączyła w swoim smukłym ciele żywioły, sprzeczności, które jak ty potrafiła scalić w coś unikalnego i pięknego. Kiedy poznałem twoje złożone i pozornie sprzeczne dziedzictwo, skojarzenie było natychmiastowe. Tak bardzo mi jej brakuje, to już tyle lat. - Przeczesał włosy dłonią i odchylił głowę, aż opadła na oparcie fotela. Wbił wzrok w sufit, jakby unikał mojego spojrzenia. - Kiedy cię zobaczyłem u Leona, uderzyło mnie wasze podobieństwo. Nie tylko fizyczne, choć te płomienne miedziane włosy i wysokie ciało też wydawały się znajome. Nie bałaś się mnie, żartowałaś, byłaś zdecydowana dostać ode mnie to, na czym ci zależało, i podchodziłaś mnie dość sprytnie, żebym chciał ci to dać. To przywołało wspomnienie o Anat, ale nie było ono dominujące. Mówiłem ci, wtedy wciąż myślałem o tym, że mogę wykorzystać cię jako haczyk przeciw Lucowi, Leonowi, Mironowi. Ale wtedy ty zrobiłaś coś więcej. Uratowałaś mnie przed dekapitacją, ryzykowałaś dla mnie swoje życie... Czy czytałaś o moim życiu jako boga?

Skinęłam głową. - Więc wiesz, jak wyglądała moja relacja z Motem... - Stała walka, bóg urodzaju kontra bóg śmierci, triumf Mota był zapowiedzią posuchy, twój sprowadzał na świat życie i wznawiał cykl wegetacyjny. - Tak wyglądało to ze strony ludzi. Problemem było to, że ja faktycznie umierałem, kiedy Mot mnie pokonywał. Niewielu wie, że odcinał mi głowę. Godziłem się na to, walka była niczym dopełniający rytuał porządku rzeczy. On obcinał mi głowę, ja byłem martwy. A wtedy wkraczała Anat, która składała ofiarę i przywracała mnie do życia. Miała na to siedem dni, żeby jej zadanie nie było zbyt proste. A wtedy ja znów pokonywałem Mota i świat ożywał wraz z jego śmiercią, która niestety, nie mogła trwać wiecznie. On nie potrzebował Anat, żeby w końcu powstać z martwych. Paradoks polegał na tym, że sam go ożywiałem, w momencie kulminacyjnym cyklów wegetacyjnych, kiedy wszystko żyło i dojrzewało, budził się i on, jako stała przeciwwaga. Trwało to tysiące lat. Taki był porządek rzeczy, nie kwestionowałem go, jak nie kwestionowałem tego, że co roku umierałem na kilka dni i byłem zdany na łaskę Anat, bo ona nigdy by mnie nie zawiodła. Była lojalna i uparta, miała ogromne serce, nawet jeśli była też porywcza, stuknięta i krwiożercza. W czasie walki wpadała w szał. Traciła kontakt z rzeczywistością. Szła jak taran sama na całe oddziały, cięła wrogów w pień i zbierała trofea. Była przerażająca i piękna na polu bitwy. Z rozwianymi włosami w kolorze krwi, ze skalpami wrogów przy pasku, z szaleństwem w oczach. Dla równowagi jej mocy przywracania mnie do życia, tylko ja potrafiłem wypro-

wadzić ją z tego szału. Mogłem do niej podejść i wyciszyć potrzebę zabijania. Tylko mnie nie zabiłaby za samą próbę odebrania jej miecza. - Kochałeś ją, prawda? - szepnęłam. - Nad życie. Ale nie tak, jak myślisz. Wbrew temu, co sugerują przekazy, nie spałem ze swoją siostrą. Nasza więź była silniejsza niż jakikolwiek romans. Plotki powstały z powodu, cóż, prowadzenia się mojej siostry. Zaszła w ciążę z bóstwem, był żonaty. Żona była potężną boginią, mściwą i bez poczucia humoru, za to z mocno rozwiniętym poczuciem terytorium. Dla dobra Anat lepiej było, żeby nigdy się nie dowiedziała, że jej małżonek miał skok w bok. Więc Anat milczała. Jej ojciec, bóg El (mieliśmy innych ojców, jak pewnie wiesz), w kółko ją zadręczał pytaniem, kim jest ojciec dziecka, ale Anat wzruszała tylko ramionami. Gdy był zbyt natarczywy, przeniosła się do mnie. I tak narodziła się plotka, że to ja, jej brat, jestem ojcem. Nie przeszkadzało nam to. Przynajmniej ustały pytania i była bezpieczna przed gniewem zdradzanej bogini. - Jak ją straciłeś? - Poświęciła się, żeby mnie ratować. Mot któregoś razu miał dość umierania na długie miesiące po każdej naszej walce. Wykombinował sobie sposób na to, żeby mnie pokonać ostatecznie. Po odcięciu mi kolejny raz głowy ukrył moje ciało, żeby Anat nie mogła mnie ożywić. Nie docenił mojej małej siostrzyczki. Wpadła w furię i zaczęła rzeź, której nikt nie mógł zatrzymać, skoro ja wciąż byłem martwy. Śmierć przetoczyła się nad naszym ludem. Anat Krwawa przysięgła zabijać tak długo, aż bogowie wyjawią miejsce, w którym leży moje ciało.

Ludzie, bogowie, nie robiło jej różnicy. Dopadła Mota, ale on nie zamierzał zdradzić jej tajemnicy. Zabiła go, poćwiartowała na maleńkie kawałeczki, wysuszyła je na słońcu i nakarmiła nimi ptaki. - Kreatywna, trzeba jej przyznać. Zaśmiał się cicho. - O tak, Anat zwykle była postrzelona, ale wtedy całkiem oszalała. W końcu bogini słońca, Szapasz, pomogła jej odnaleźć moje ciało. Ale było już za późno na rytuał. Minęło kilka tygodni zamiast zwyczajowych siedmiu dni. Była tylko jedna szansa na ocalenie mnie i Anat bez wahania z niej skorzystała. Złożyła ofiarę z siebie, żeby własną krwią przywrócić mnie do życia. I ożyłem, tylko po to, by się przekonać, że moja siostra leży obok bez kropli krwi w ciele. I nie było nic, co mogłem zrobić. Dalej historia była prosta. Samo moje powstanie z martwych zakończyło susze, cykl wegetacyjny rozpoczął się od nowa, ziemia znów wydawała plony. A w szczycie cyklu ożył Mot. Nawet posiekany i pożarty przez ptaki był zdolny wrócić. Gdybym pozwolił kolejny raz obciąć sobie głowę, nie było już Anat, która by mnie ożywiła, więc byłby to prawdziwy koniec. Więc odszedłem. Ziemia zmieniła się w pustynię, ale to mnie już nie obchodziło. Nie było tam nic, co by mnie trzymało. A kiedy po dwóch tysiącleciach spotkałem wiedźmę sprzecznych linii, szalonego rudzielca, który gotów był zaryzykować życie, żeby uchronić mnie przed dekapitacją... - Obudziły się wspomnienia - szepnęłam, poruszona jego historią. - I nadzieja. Naprawdę chciałem wierzyć, że jesteś jej reinkarnacją.

- Nie jestem. - Wiem. Dosyć szybko to sprawdziłem. Ale uwierz mi, było już za późno. Już cię polubiłem, wiedziałem, jak jesteś lojalna, uparta i jak wielkie masz serce. Dość duże, żeby objąć uczuciem nawet Karmazynowego Księcia, który jest postrachem piekieł. Nie bałaś się mnie. Patrzyłaś na mnie jak ona, jakbyś widziała coś, czego nie dostrzega nikt inny. Znów mogłem się śmiać, rozmawiać, drażnić cię. Chciałem, żeby tak zostało. Chciałem cię w moim życiu. - I ogłosiłeś mnie oblubienicą. Taki tytuł nosiła wcześniej Anat? - Tak. Jesteś wściekła? - Nie. Sama nie wiem, jak się czuję, Baal. Jest mi przykro, że to wszystko cię spotkało. Nawet bardziej, że czekałeś dwa tysiące lat, żeby móc z kimś pożartować i pogadać. Nie jestem Anat, ale jestem dumna z tego, że widzisz w nas podobieństwo, bo musiała być kimś absolutnie wyjątkowym. - Dzielicie większość wad i zalet. - Uśmiechnął się ciepło. Dora, przykro mi, że cię w to wplątałem. Nie mogę odwołać twojego statusu oblubienicy... Nie, kłamię. Musiałbym ogłosić nią inną kobietę. Ale nie chcę tego robić. Nie ma nikogo, komu bym ufał. Poza tobą. - A co to ma wspólnego z rolą oblubienicy? - Jako oblubienica masz szczególny dar. Możesz mnie przywrócić do życia, jak kiedyś Anat. Po niedoszłej próbie skrócenia mnie o głowę przez Hel i Izydę, a w szerszym kontekście pewnie Iris, uznałem, że warto mieć kogoś, kto w razie czego zdoła poskładać mnie do kupy. - Mam być twoją death assistance*.

- Jesteś jedyną znaną mi osobą, która widząc mnie martwym, chciałaby to zmienić. Nie połaszczyłabyś się na mój tron, nie próbowałabyś ugrać czegoś dla siebie. Tylko ty uznałabyś, że warto mnie uratować. Ufam ci bardziej niż komukolwiek, tak jak kiedyś ufałem Anat. - To dla mnie zaszczyt, Baalu. Mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała korzystać z tego przywileju - powiedziałam wzruszona. - Ja też. Ale czy to znaczy, że się zgadzasz? - Trochę za późno na to pytanie, ale zgoda. Będę twoją oblubienicą, ale pod warunkiem, że to będzie czysto siostrzano-braterski układ. Bez sugestii, że jest między nami coś więcej. Nie chcę drażnić Mirona. Nie potrzebuje plotek, że jego narzeczoną łączy płomienny romans z Księciem Demonów, i bez tego nie czuje się pewnie w naszym związku i ma poczucie, że musi dorosnąć, żeby być moim obrońcą. - Zrobię, co w mojej mocy. Nawet jeśli to oznacza, że nasz piękny sen nigdy się nie spełni. Myślę, że przyjęcie z okazji waszych zaręczyn w moim domu może pomóc. Ogłoszę swoją bezbrzeżną radość z powodu tego, że moja oblubienica znalazła miłość swojego życia. To uciszy pewne spekulacje i pozwoli Mironowi skupić się na tym, co ważniejsze. Na przykład jak zawlec cię wreszcie do ołtarza i wcisnąć ci obrączkę na palec. Zaśmiałam się z ulgą. Tak, to ucieszy Mirona. - Muszę się zająć pieczęciami. Twój diabeł właśnie wrócił od Luca. - Gdzie tyje właściwie trzymasz? Chyba nie w sejfie w domu? - Nie, mam małą jaskinię, w której są bezpieczne.

- Pachnie tam morską wodą? - zapytałam, myśląc o przepięknej plaży Aszery. - Oczywiście - uśmiechnął się ciepło - kiedyś cię tam jeszcze zabiorę, moja mała przyjaciółko. - Idziesz sam? - Jedyną osobą, którą tam zabrałem, jesteś ty. Uścisnęłam go, rozumiejąc więcej, niż chciał powiedzieć. - Powiedz mi tylko, czy to, co się stało, jest wystarczające, żebym uwolniła Asa? Chyba nie będzie związany aż do złapania Ibrahima, co? - To akurat mogło trwać latami. Ufałam, że Baal go dopadnie, ale świat ludzi i wszystkie zaświaty to całkiem sporo miejsc, w których demon może się ukrywać przed karą. - Tak sądzę, byłaś niezbyt precyzyjna, ale myślę, że jesteś już bezpieczna, więc As powinien być wolny. - Ufasz mu? - Czemu pytasz? - Obserwowałam go od jakiegoś czasu... As nie jest tak wyluzowany i prostolinijny, jak próbuje udawać. - Jest szpiegiem, taka rola to część jego kamuflażu. - Czy to był twój pomysł, żeby zaczął ze mną trenować? - Nie. Nazwijmy to zaskakującą inicjatywą. Ale przysłużył ci się, widziałem, jak walczysz, masz coraz lepszą technikę. - To prawda, wiele mnie nauczył, co procentuje podczas walki. Ale nie mogę się nie zastanawiać, co chciał w ten sposób osiągnąć. Chciał mnie mieć na oku, prowadził rozpoznanie, drażnił się z tobą? Jaki miał w tym interes?

- Cóż, nie wiem, co sprawiło, że zaczął, ale myślę, że w którymś momencie po prostu to polubił. - Przypomina mi trochę Nisima, wiesz? Ale nephilim jest bardziej otwarty, a As po cichutku splata swoje tysiące sznureczków. Boję się, czy któregoś dnia nie będzie miał ich dość, żeby uznać, że może się od ciebie odwrócić. - Skarbie, pewnie tak będzie. Nie jestem tak naiwny, żeby wierzyć w lojalność wieczystą. Sztuką jest uważnie obserwować i wyczuć, kiedy zmienia się wiatr. - To właśnie jest najgorszy aspekt długowieczności, Baalu. To samo jest u wampirów. Gry i gierki, zbieranie teczek na każdego. Nie zakładasz czyjejś lojalności, nawet jeśli ją deklaruje, tylko szukasz dopisku drobnym drukiem, że obowiązuje ona, kiedy nasze interesy się pokrywają, a jeśli nie, strzelę ci w plecy. Jak można żyć w takim zawieszeniu? - To nie tyle zawieszenie, co potrzeba wyważenia tu i teraz planów długoterminowych - powiedział melancholijnie. - Jak można komuś zaufać, jeśli wiesz, że zaufanie będzie miało krótszy lub dłuższy termin przydatności do użycia? - Nie można. Nie robisz tego. Nie ufasz nikomu poza sobą. Sprawdzasz każdego i wszystko. - To okropne. - To, że tak uważasz, jest jedną z twoich najsłodszych cech. Właśnie to oburzenie, przygnębienie. Dla ciebie lojalność wciąż znaczy coś wielkiego, nienaruszalnego i bezcennego. Naprawdę w to wierzysz. I jestem dumny z tego, że obdarzasz mnie nią choćby w wąskim zakresie. Jeśli kiedyś zdecyduję się komuś całkowicie i bez reszty

zaufać, jakbym znów miał szesnaście lat, a nie kilka tysięcy, wybrałbym właśnie ciebie, Doro. Już teraz ufam ci bardziej niż komukolwiek od czasu Anat. - Dziękuję. - Wzruszenie ścisnęło mi gardło. - Nie, to ja ci dziękuję, moja mała wiedźmo. -Uśmiechnął się i przytulił mnie mocno. Objęłam go i oparłam czoło na jego barku. Chyba powoli do mnie docierało, że koszmar dobiegł końca, a my przetrwaliśmy. Miałam jeszcze mnóstwo pracy, żeby wszystko wyprostować, ale najgorsze było już za nami. I kto wie jak by się to skończyło, gdyby nie on. - Nie przeszkadzam? - sarkazm w głosie mojego diabła był wyraźny. - Nigdy nie przeszkadzasz - powiedziałam. - Może nie przesadzajmy z tym nigdy nie przeszkadza, ale teraz z pewnością nie. Zmykam, dzieciaki, porozmawiajcie sobie - powiedział z uśmiechem Baal. Zabrał kasetki z pieczęciami i wyszedł z gabinetu. Usiadłam na krawędzi biurka i przyglądałam się emocjom, które przepływały po twarzy diabła. Złość, zazdrość, zmartwienie, niepewność, ale chyba też ulga. - Słyszałam, że byłeś u Luca. Podjąłeś jakąś decyzję? - Nie. Tylko rozmawialiśmy. Jak się czujesz? - Dobrze. Głodna. Spokojna. Trochę pusta, po tym jak nagle zniknął jeden z moich lokatorów, co nie oznacza, że za nim tęsknię. Może cię zainteresuje fakt, że Baal chciałby wydać oficjalne przyjęcie, żeby uczcić nasze zaręczyny. - Doceniam jego dobrą wolę - prychnął diabeł. - Naprawdę ją ma. - Wyjaśniłam pokrótce historię z ogłoszeniem mnie oblubienicą i o konsekwencjach tego

tytułu dla mnie i dla Baala. Nie wchodziłam w szczegóły, ale podkreśliłam wyraźnie siostrzane relacje Baala i Anat. Miron nieco się odprężył. Minął mnie i opadł na fotel. - Nie mógł ci tego powiedzieć wcześniej? - Mężczyźni! Proces dojrzewania do szczerych wynurzeń nie jest czymś, co można przyspieszyć dobrą wolą. Czy gdybyś miał możliwość zabezpieczenia się przed śmiercią, nie skorzystałbyś? Albo gdyby istniał sposób, żebyś mógł uratować Luca, jeśli ktoś obciąłby mu głowę, nie chciałbyś tego? Wiem, że nie powinnam ukrywać przed tobą mojej relacji z Baalem, ale nie jest ona zagrożeniem dla nas, dla tego, co jest między tobą i mną. - Wiem, doszedłem już do tego. Większym zagrożeniem są nasze lęki. Nie wiem, skarbie, gdzie nas prowadzi los, ale chcę być przy tobie, cokolwiek się wydarzy. I sporo się muszę nauczyć, skoro to mój pierwszy prawdziwy związek. - Nie ty jeden, diabliku. Skinął głową i uśmiechnął się tak, że serce mi stopniało. Zeskoczyłam z blatu i podeszłam do diabła. Pociągnął mnie za rękę, aż usiadłam na jego kolanach. - I co teraz? Jaki jest kolejny punkt w terminarzu mojej szalonej narzeczonej? - zapytał, a ognik w jego oczach podpowiadał, że chętnie dorzuciłby jakiś punkt do programu. - Nic specjalnego, tylko mataczenie w śledztwie, wsadzanie złych kolesi za kratki, okłamywanie byłej przełożonej i potrząśnięcie światem magicznej, która nie chce zaakceptować tego, kim jest.

- Normalny dzień z życia Dory Wilk? - Jasne. Na szczęście porządkami w demonicznym świecie zajmie się Baal, więc mamy wolne popołudnie. Masz jakiś pomysł, jak byśmy mogli je wykorzystać? - Przychodzi mi na myśl jeden czy dwa - uśmiechnął się zmysłowo - pod warunkiem, że jesteś już wystarczająco zdrowa i silna, żeby robić coś więcej, niż leżeć na plecach i myśleć o ojczyźnie. - Jakbym kiedykolwiek tak robiła! - Stuknęłam go łokciem w pierś. Zaśmiał się miękko i przyciągnął moją głowę, aż dotknął ustami moich warg. Westchnęłam, czując, jak pocałunek nabiera intensywności. Po chwili przerwał i oparł czoło o moje ramię. - Jakkolwiek pomysł, żeby pomigdalić się w gabinecie Baala, zostawiając po sobie zapach hormonów, który przyprawiłby go o piekielną zazdrość, nie jest mi niemiły, czuję, że powinienem ci powiedzieć, że przed domem czekają Leon i Razi. Pierwszy chce cię wreszcie zabrać do domu i upewnić się, że jego małej córeczce nic się nie stało, drugi, jak sądzę, ma jakieś wieści o Azarathaku i Łaziku. Zabrał ich, jego, jakkolwiek to teraz wygląda, do siebie zaraz po egzorcyzmach. - Nadrobimy, Miron, jak to całe zamieszanie się skończy, a my przez tydzień nie wyjdziemy z łóżka -szepnęłam, skubiąc zębami płatek jego ucha. - Już uprzedziłem Joshuę, że byłoby miło, gdyby na kilka dni przeniósł się do szkoły. Dzieciaki na pewno się za nim stęskniły. - Wyszczerzył zęby w pełnym samozadowolenia uśmieszku. - Wziął to sobie do serca. Myślę, że już jest u Nisima, który dość niecierpliwie wydzwa-

niał za nim. Obowiązki wychowawcy i terapeuty wzywają, rozumiesz. Uśmiechnęłam się domyślnie. Diabeł potrafi być złym chłopcem. Ale gdybym wolała dobrych chłopców, czy umawiałabym się z piekielnikiem? * Leon czekał przed domem. Wydawał się spięty. Opierał się o balustradę przy schodach, ale jego ciało było usztywnione, a spojrzenie chłodne, ostrożne. Dopiero po chwili zauważyłam, co wywołało taką reakcję, kto właściwie. Parę metrów dalej na kamiennym murku otaczającym ogród siedział Razi. Zaplecione na piersi ramiona i posępne spojrzenia, jakie rzucał Leonowi, jasno sugerowały, że ta dwójka ma za sobą jakąś przeszłość, a minione urazy nie zostały puszczone w niepamięć. Stanęłam dwa stopnie nad nim, akurat tyle, że spoglądałam mu prosto w oczy bez zadzierania głowy. - Hej, papo - powitałam czarta, naśladując ton głosu rozkapryszonej nastolatki. Zwykle go to bawiło. Tym razem nie uśmiechnął się, dopóki nie obejrzał mnie od góry do dołu i nie upewnił się, że jestem cała i nienaruszona. Otworzyłam szeroko usta i powiedziałam ładnie „aaaa". - Co robisz? - zapytał zaskoczony. - Pokazuję, że ząbki też są w porządku, żebyś miał pełen obraz sytuacji - odpowiedziałam, szczerząc się w uśmiechu. Zaczął się śmiać i dosłownie widziałam, jak uchodzi z niego napięcie. Rozłożył szeroko ramiona, a gdy zeskoczyłam ze stopni prosto w nie, uściskał mnie tak

mocno, że wycisnął całe powietrze z moich płuc. Jednym ramieniem obejmował mnie w pasie, a dłonią czochrał mi włosy. - Napędziłaś mi stracha, mała. Dopiero dziś dowiedziałem się, że miałaś wczoraj egzorcyzm. Dlaczego nie dałaś mi znać? Byłbym tu. Nie co dzień moja córka przechodzi coś takiego. - Coś jak piekielna wersja bar micwy? Nie było czasu, Łazik umierał bez duszy i gdyby nie szybki transfer demona, nie dożyłby ranka. - Więc jesteś już tylko ty, bez demonicznego autostopowicza? - zapytał z uśmiechem. - Tylko ja. I wilczyca - dodałam, czując jej pełne urazy poruszenie pod żebrami. No tak, mogłam się spodziewać, że nabierze nieco bezczelności po obcowaniu z demonem. - Zabieram was do domu, co wy na to? - Świetnie, tylko zapytam Raziego, co z Azarathakiem i Łazikiem, OK? Skinął niechętnie i wypuścił mnie z objęć. Zmierzył demona chłodnym spojrzeniem, ale nie protestował. Podeszłam do bestii, który udawał, że jest całkowicie wyluzowany, nogi wyciągnął przed siebie, skrzyżowane w kostkach, twarz odchylił do słońca (które nie świeciło dość mocno, by mogło skutkować opalenizną), ramiona splótł na piersi. Brakowało tylko pogwizdywania. Ale wystarczyło, że uniósł powieki, a ostre, czujne spojrzenie pokazywało więcej, niżby chciał ujawnić. Usiadłam na murku obok niego, naśladując jego pozę. - I jak tam mój do niedawna demon? - zapytałam lekko.

- Odzyskał przytomność. Będzie żył. Na razie łata ciało dzieciaka, było w naprawdę kiepskim stanie. - Odbuduje rękę? - Nie. Gdyby dzieciak stracił ją po opętaniu, dałoby się z tym coś zrobić, ale tak przepadło. - Znam krasnoluda, który produkuje nad wyraz gustowne i funkcjonalne haki i protezy. Jest naprawdę dobry, mieszka w Trójprzymierzu, dam wam namiary, jeśli chcecie. Skinął głową z lekkim uśmiechem igrającym w kąciku ust. - Azarathak prosił, żebym ci przekazał podziękowanie. Docenia, że chciałaś go uratować. I przyznaje, że wisi ci piwo, nie wiem czemu, ale prosi, żebyś dała mu trochę czasu na rekonwalescencję, a dopełni długu w Szatańskim. Nie tylko on ma dług. Uznaliśmy, że mimo twojej cherlawej postury i niechęci do prawdziwego piękna, które rzecz jasna, oznacza bycie bestią, nie jesteś taka zła i jesteś między nami mile widziana. - Jeśli nie będę musiała się znów rozbierać, nie ma sprawy. - Ależ czemu, z góry tracisz połowę zabawy. - Wy na pewno. Jego basowy śmiech był jak grzmot przetaczający się nad doliną. - Znajdziemy go - dodał - zapłaci za wszystko. Nie musiał wyjaśniać, o kim mowa. - Oby tak było, Razi, oby tak było. - Nie zapomnij odwiedzać chrześniaka. Dziecko powinno znać tę, która dała mu iskrę, która odmieniła jego los.

- Będę. Chyba mam małą słabość do tych czerwonych łuseczek, o chwytnym ogonku i rożkach nie wspominając. Macie cholernie ładne dzieciaki. - Tak, wspaniały mały - powiedział z melancholijną tęsknotą w głosie - mieli szczęście. Nawet większe, że pojawiłaś się na przyjęciu. Przez chwilę przyglądałam się Raziemu, niepewna, czy dobrze rozumiem aluzję. - Razi, nie wiem, jak to wtedy zrobiłam, przysięgam. - Ale mogłabyś spróbować? - Nie zwiódł mnie ten pozornie lekki ton. - To nie będzie pierwszy raz, jak cię dotykam... - Wiem, po prostu zrób to, dobrze? Położyłam dłoń na jego ramieniu. Kilka sekund później było jasne, że nic, zupełnie nic nie zaszło. - Przykro mi, Razi. Są też inne sposoby... - Jasne, nie ma o czym mówić, zapomnij. - Posłał mi wymuszony uśmiech. Przez chwilę milczeliśmy. Nie bardzo wiedziałam, co mu powiedzieć. - Będę się zbierał. Uważaj na siebie, wiedźmo. - Nawzajem, Razi. Wstał i niespiesznie przeszedł przez bramę na wykładany kocimi łbami trakt. Wcisnął dłonie w kieszenie spodni i zgarbił nieco plecy, wydawał się mniejszy, jakby bardziej człowiek niż bestia. Podniosłam się z murku i otrzepałam dżinsy na pupie. Przeszłam te kilka metrów do Leona i Mirona. - Czego chciał? - zapytał Leon nieufnie. - Nie uwierzyłbyś - powiedziałam z jakimś smutkiem w głosie.

Cóż, zawsze pozostaje mu metoda, którą wybrał Leon, choć szanse, że trafi równie dobrze, były nikłe. - Zbieraj swoje rzeczy, maleńka, następny przystanek Szatański Pierwiosnek. - Leon poklepał mnie po ramieniu. - To brzmi jak plan, daj mi dziesięć minut. Wbiegałam na schodki, kiedy nagle przypomniałam sobie, że wciąż nie powiedziałam mu, że rozwiązałam jego problem. - Leosiu, póki pamiętam, nie przejmuj się już rozprawą rozwodową z Bragą i z jej kłamstwami na nasz temat. Znalazłam sposób, żeby mówiła prawdę i tylko prawdę. Będziesz miał rozwód w kwadrans. - Wyszczerzyłam się radośnie, widząc jego oszołomioną minę. -Jak? - Ten drań Baal, od którego kazałeś mi się trzymać z daleka, wpadnie do sądu i będzie podczas przesłuchania. Pytałam. Nawet demon półkrwi nie może okłamać Księcia Demonów. Może unikać tematu, ale na przesłuchaniu to raczej nie przejdzie. - Baal zgodził się wpaść do sądu akurat w dniu rozprawy? Co z tego będzie miał? - Mój dobry humor? Plus potencjalne zmartwychpowstanie, gdyby okazało się konieczne? Oby nie. A, i mamy być dyskretni. Lepiej, żeby się nie rozeszło, że może robić za wykrywacz kłamstw podczas spraw rozwodowych, sam rozumiesz, nie miałby spokoju. Odwróciłam się i pokonałam resztę schodów. Cóż, pozbycie się Bragi było warte całkiem sporo, nawet przyjęcia pomocy od „tego zdradliwego sukinsyna Baala". Za plecami słyszałam śmiech Mirona i przekleństwa Leona.

22 Moje miasto było ciche i spokojne. Czy to dlatego, że był wczesny ranek i wszyscy odsypiali nocne ekscesy, czy też w porównaniu z piekłem Thorn zawsze będzie oazą spokoju? Leon stwierdził, że nie pójdę do Torunia, dopóki mnie nie nakarmi i nie upewni się ostatecznie, że jestem sobą. Usiadłam przy barze, na którym postawił talerz z kanapką z kurczakiem i mozzarellą, moją ulubioną, i wielki kubek kawy, odpowiednio słodkiej i prawie pół na pół z mlekiem. Między kęsami odpowiadałam na pytania o minione kilka dni, aż Leon czuł, że wie wszystko, a tym samym to, co się stało, przeraża go mniej, bo ma już nad tym jakąś kontrolę. Cóż, widać potrzeba kontroli była typowa dla naszej rodziny i bez więzów krwi. Dość szybko rozeszło się, że wróciłam. W Thornie minął tydzień. Nie mam pojęcia, ile czasu minęło w piekle, zbyt wiele godzin czy dni spędziłam półprzytomna. Co chwila ktoś zaglądał pod pozorem wyjątkowo wczesnego drinka. Nawet Roman uznał, że potrzebuje czegoś mocniejszego po dziewiątej trzydzieści rano. Oczywiście nie

miało to nic wspólnego z tym, że mógłby się o mnie martwić. Nie przesadzajmy. Był praktyczny. Stwierdził, że musiał się przekonać na własne oczy, czy nie jestem demonem i czy nie musi szukać nowego namiestnika. Bo gdybym była, to rozbieżność systemów i różne takie nie pozwoliłyby mi na piastowanie urzędu. Tak, popijając krwawą mary (jak sztampowo!), o dziewiątej rano używał słów „piastowanie urzędu". Zaśmiałam mu się w twarz. Co upewniło go, że ze mną wszystko w porządku. Nakarmiona, zlustrowana i zinwigilowana opuściłam Szatański Pierwiosnek i wbiegłam po schodach do naszego mieszkania. Miron już tu był. Pozwolił Leonowi nacieszyć się córeczką bez przypominania mu, że uwiódł ją jakiś diabeł. Nie wymyśliłam sobie tego, to cytat z owego diabła. Teraz mój przyjaciel budził Joshuę, który półprzytomny usiłował zignorować jego natrętną obecność. - Jak wolisz, myślałem, że będziesz chciał poobserwować, jak nasza dziewczynka załatwia złych gości i zamiata ich szczątki pod dywan - powiedział nadąsany diabeł. - Nasza dziewczynka złymi gośćmi już wytarła podłogę. A ja położyłem się spać dopiero godzinę temu -warknął anioł, ukrywając głowę pod poduszką. - Hej, a to ciekawe, a co właściwie robiłeś, aniołeczku? Dość pospiesznie opuściłeś piekło, ledwie Dora zasnęła. - Miron zwietrzył opór anioła przed zwierzeniami i wiedziałam, że przepadło, nie popuści. Mogłam tylko usiąść na krawędzi łóżka i obserwować rozwój sytuacji. Jak w przypadku pędzącego na drzewo samochodu. - Czyżbyś miał tu jakieś małe tête-à-tête?

- Jasne, pocieszałem wszystkie twoje byłe, zrozpaczone, że nie będziesz już świadczył okazjonalnych usług seksualnych, skoro się zaręczyłeś - warknął Joshua, ciskając w przyjaciela poduszką. - No powiedz, nie daj się prosić... - Za jakie grzechy? - wymamrotał anioł, kryjąc twarz w dłoniach. - Właśnie tego chciałbym się dowiedzieć... - Nienawidzę cię czasami, wiesz? - Od tego ma się przyjaciół. Jak to mówiłeś Dorze? Powiedz szybko, będzie mniej bolało? No więc jak ona ma na imię? - Jesteś idiotą. Nie ma żadnej „jej". - Ooo - udał zaskoczenie diabeł - to znaczy kochamy cię niezależnie od twoich preferencji... - Pierdol się. - Czy Gabriel wie, jak się wyrażasz? - Łamałem prawo, OK? Przez całą noc razem z Witkacym fabrykowaliśmy dowody, żeby dziś Dora i on mogli ładnie ująć winnego okaleczenia i zabójstwa sześciu w sumie kobiet. Zrobiliśmy to tak, jak sobie życzyła. Technicy, a później sąd nie będą mieli wątpliwości, że Grabowski był socjopatą i zabił te kobiety. Później do rana po całym Toruniu i Thornie szukaliśmy duchów tych dziewcząt czy tego, co z nich zostało, żeby Witkacy mógł je odesłać i zapewnić spokój. I nie znaleźliśmy nic -spojrzał na mnie ze smutkiem - nic po nich nie zostało. Skinęłam głową. Wiedziałam już o tym. - Coś przemilczałeś - wytknął mu diabeł - ten kawałek o ślicznej rudowłosej pyrce, która opuściła szkołę, bo stęskniła się za swoim wychowawcą...

- Cholera, nawet cię tu nie było - warknął - cholerne miasto, plotki chyba płyną liniami magicznymi. - Laoise uciekła ze szkoły? - zapytałam zaniepokojona. Z tego, co się orientowałam, była nie do końca stabilna. Pół anioł, pół diablica z umiejętnością wzniecania pożarów siłą woli i kłopotami emocjonalnymi to niezbyt dobra wiadomość dla miasta. Nie żeby mnie dziwiło, że jest nieco zaburzona. Nie po pół wieku w izolatce i koszmarnych ilościach psychotropów, jakimi była faszerowana. Ale mimo współczucia, które dla niej miałam, wolałam, by nie biegała po ulicach. - Znalazłem ją i odprowadziłem do Nisima. Jej urojenia pogarszają się - powiedział cicho. - Może zwyczajnie jest zakochana - powiedział diabeł, poważniejąc nagle - nie byłoby w tym nic szczególnie dziwnego, stary. Wiesz, co ma za sobą, naprawdę dziwisz się, że idealizuje wybawcę? - Nie dziwię się, ale... to trudne. Ona jest... tak piękna i na swój sposób krucha... Chyba powinienem wziąć urlop na jakiś czas. Myślę, że moja obecność tylko pogarsza jej stan powiedział cicho. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że zależy mu na niej. Bardziej, niż chce przyznać, bardziej niż opiekunowi na podopiecznej. Powstrzymałam się od komentarza. Jeśli miałam rację, będzie mu bardzo ciężko. Nie było gwarancji, że Laoise wyzdrowieje i będzie całkiem stabilna. Nie było też wielkich szans, by Gabriel uznał ją za odpowiednią dziewczynę dla wnuka. Myślę, że wolałby nawet mnie. Przynajmniej, w teorii, miałam wszystkie klepki na miejscu.

- To nie tak, Dora. Nie jestem w niej zakochany. Po prostu mi jej szkoda. Może bardziej niż innych. Wyczuwam jej emocje i są tak splątane, przeze mnie nawet bardziej. Nie chcę jej skrzywdzić. Nie chcę, żeby skrzywdziła kogoś innego. Wzruszył bezradnie ramionami. - Nic nie jest proste tylko dlatego, że bardzo bym chciał, żeby było. Odepchnął się od posłania, niechętnie wstał i w samej bieliźnie pomaszerował do łazienki. Po chwili rozległ się dźwięk prysznica. - Widzisz, nawet on dorasta, bierze na siebie odpowiedzialność za inne osoby. Nie tylko za nas - powiedział posępnie Miron. - Wyczułem, że coś go gryzie, ale nie wiedziałem... - tłumaczył się. - Żadne z nas nie wiedziało, diabełku. Byliśmy zbyt zajęci, żeby zauważyć, jak on to wszystko przeżywa. Westchnęłam ciężko i zaczęłam się przebierać w bardziej oficjalne ciuchy, skoro miałam stawić czoła Anicie. * Mieszkanie Grabowskiego, który dla mnie zawsze już będzie BHO , było niewielkie i zagracone. Witkacy czekał przed klatką schodową z nakazem i dwoma mundurowymi i technikiem. Wydawał się całkiem spokojny, ale niemal zmiażdżył mnie w uścisku. Jego pociemniałe oczy mówiły mi więcej niż tysiąc słów, których i tak nie mogliśmy wymienić przy policjantach. - Wygląda na to, że twój informator miał rację - powiedział dość głośno, by świadkowie słyszeli - już na pierwszy rzut oka koleś ma brudne ręce, a jego miesz-

kanie najprawdopodobniej było miejscem co najmniej jednej zbrodni. Jasne, podrzucenia dowodów. Ale przecież nie było możliwe zabranie ekipy do mieszkania, w którym mnie przetrzymywano, i piwnicznej kaplicy. Pomijając to, że były w piekle, w demonicznym kręgu, Miron spalił wszystko do fundamentów. Rozglądałam się teraz po efektach pracy Witkacego i Joshui. OK , uwinęli się pięknie. Wszystko wyglądało bardzo wiarygodnie. Torebki z portfelami i dokumentami dziewcząt dość szybko zostały znalezione w szafie. Tłumok z prześcieradła, a w nim pokrwawione i pocięte ubrania w łazience, wciśnięte między pralkę a ścianę, wywołał entuzjastyczny okrzyk technika. As przysięgał, że nie znajdą tam mojego DNA, a że był demonem zamętu, doskonale wiedział, jak zmylić nieświadomych pułapek ludzi. To on wykombinował dużą część tego finału. Ja miałam tylko luźne wyobrażenie, ale on potrafił skupić się na detalach, takich jak rytualne noże czy drogi i zupełnie nieskuteczny podręcznik czarnej magii, zamówionych przez Grabowskiego na Allegro niemal rok temu. I zdjęcia z monitoringu stacji benzynowej na trasie ostatniego porzucenia ciała, wedle którego BHO na przednim siedzeniu wiózł ciało młodej kobiety owinięte w zasłonę prysznicową. Chwilami przerażało mnie, jak wiele potrafił zrobić, jak bardzo mógł namieszać w percepcji ludzkiej, ale też w dowodach. Zaczęłam się zastanawiać, czy nie przypadkiem sądy niechętnie przyjmowały nagrania video lub audio jako dowody. Wiedząc, że jeden demon zamętu potrafi skutecznie zmanipulować system...

Cóż, nic nie robi tak dobrze na paranoję jak snujące się po głowie rozważania, ile razy doświadczałam takiego działania magii zamętu, nie mając o tym zielonego pojęcia. Kolejne elementy układanki lądowały w papierowych lub foliowych torebkach i kopertach, obfotografowane wpierw i oznaczone na mapce przez techników. Żaden z drobiazgów nie miał potencjału magicznego, chłopcy zgromadzili mnóstwo śmiecia, mieszając hinduskie tace na trociczki z aborygeńskimi maskami i punktowo rysowanymi symbolami ze ścian jaskiń, runami malowanymi na szklanych kaboszonach, jakimiś świecami, kielichami, nożami, pergaminami zapisanymi niezrozumiałym bełkotem. Było tu wszystko, co ludzie nieznający się na magii i rytuałach spodziewali się znaleźć w mieszkaniu człowieka nazywanego przez miejscową prasę Rytualnym Zabójcą. Przewróciłam oczami na widok księgozbioru. Jak rany, „Władca pierścieni", „Harry Potter", kilka tomów różnych mitologii, kieszonkowe i mało profesjonalne wydanie Encyklopedii demonów. Całkowita amatorszczyzna, ale przecież wiedziałam o tym tylko ja i Witkacy. Technicy cmokali i z wymownymi minami pokazywali mi zakładki w książkach. Parsknęłam cicho, widząc, że jedna z nich, seledynowy wykrzyknik, nalepiona była na tabelce z imionami elfów. Już wiedziałam, z czym technikom miały się skojarzyć wzory wycinane na ciałach ofiar. Biedny Tolkien. Samego BHO, rzecz jasna, nie było w mieszkaniu. Szanse na to, że puszczony za nim list gończy spełni swoją funkcję, były niewielkie. Nie liczyłabym także na życzliwego obywatela, który zadzwoniłby na komisariat

z cynkiem o miejscu pobytu poszukiwanego. Mieszkańcy piekieł nie mieli szczególnie silnie rozwiniętej postawy obywatelskiej. A dla wielu Grabowski był współwinny śmierci ich braci. Ibrahima nie mogli rozszarpać żywcem, ale afiliant był właściwie pod ręką. Wciąż przebywał w bezpiecznym pokoju u Baala i negocjował swój los. Miał właściwie dwie drogi. Mógł zginąć na miejscu, a jego dusza trafiłaby natychmiast do siódmego kręgu. Mógł też współpracować i odsiedzieć dożywocie w ludzkim areszcie, a następnie odbyć karę w piekle, łagodniejszą, bo uwzględniającą dobrą wolę skazanego i jego wkład w spokojny sen ludzi. Mnie było właściwie wszystko jedno. Jego śmierć w równym stopniu zakończy dla mnie tę sprawę jak aresztowanie. Morderstwa ustaną, nikt nie będzie zadawał zbyt wielu pytań, nikt nie będzie szukać zleceniodawcy. Baal dopilnuje, by BHO wkrótce zapomniał o wszystkim, a As dyskretnie podrzuci mi go do Torunia. Nie można było wpuścić go do ludzkiego więzienia na pięćdziesiąt lat z wiedzą, jaką obecnie miał. Z nudów zacząłby zamęczać współwięźniów historiami o opętaniu i demonach. Jeszcze, nie daj Bogini, zostałby uznany za niepoczytalnego i trafiłby w zbyt miłe miejsce o miękkich krawędziach i niedoborze klamek. W teorii byłby zamknięty, tak czy inaczej, ale po tym, jak traktował mnie, kiedy przebywałam w niewoli, po cichu liczyłam na różne wypadki, typu mydło pod prysznicem czy nieoczekiwane odwiedziny w środku nocy kolegi spod celi. Chciałam, by cierpiał. Było mi obojętne gdzie, byle ból nie był czymś, co mógłby zignorować. Dla dziewcząt, które nie przeżyły,

to może marna pociecha, ale mnie było całkiem cieplutko na sercu na samą myśl. Zapukałam dwa razy w uchylone drzwi do gabinetu Anity. Wciąż przechodził mnie dreszcz na myśl, że mogłabym jej podpaść, a karzące oko spojrzałoby na mnie krzywo, ale musiałam rozwiązać to raz a dobrze. - Wejść - rozkazała. Taa, słowo „proszę" nawet w zwrotach grzecznościowych nie przechodziło jej przez gardło. Siedziała za biurkiem, rozparta na skórzanym fotelu jak królowa. Mocna plama koloru na czarnym tle, kobieca figurka i czekoladowe oczy jelonka połączone z autorytarnym spojrzeniem i atmosferą władzy absolutnej, jaką wokół siebie roztaczała. Anita była sprzecznością samą w sobie. Przez wiele lat pracy pod jej rządami starałam się ze wszystkich sił nie ściągnąć na siebie jej gniewu czy niezadowolenia. Ale nie mogłam dłużej folgować jej kaprysom. Pchnęłam mocniej drzwi, uważając, by nie zaczepić mieczem o framugę. Był ukryty przed wzrokiem mojej szefowej za pomocą zaklęcia, ale jeśli walnę nim o ścianę, usłyszy. Zwykle nie wychodzę do świata ludzi tak uzbrojona, ale zwykle nie hasa w nim demon dziesiątej klasy, który więcej niż raz zagrażał mojemu życiu. - Wilk, miło, że się pofatygowałaś - burknęła. - Dokładnie tak, Anito. To miło z mojej strony, że przyszłam z pomocą, choć nie jestem już pracownikiem, prawda? powiedziałam słodko. Uniosła jedną brew, wyraźnie zaskoczona.

- Tak to chcesz rozegrać? - Nie, to ty próbujesz to rozgrywać, ale powiem ci, na czym stoisz, zanim zaczniesz piłować gałąź pod sobą. Nie zmusisz mnie do powrotu, mam inną pracę, która mi odpowiada. Nie podoba mi się też, że próbujesz mnie szantażować, narażając Witkacego na niebezpieczeństwo. Może powinnam z nim o tym porozmawiać? Może powinnam mu zaproponować pracę u mnie? To doskonały partner, nie miałam lepszego. Uśmiechnęłam się szeroko, widząc, że krew odpływa jej z twarzy. - Czy twój oddział wciąż błyszczałby świetnymi statystykami, gdyby jego najjaśniejszą gwiazdą był Nowakowski? Milczała. Zacisnęła palce na długopisie, aż plastik stękał złowieszczo. - Możemy się rozstać w gniewie albo ustalić jakieś ramy porozumienia, które pozwolą nam współpracować w przyszłości w dobrej atmosferze. - Co proponujesz? - Zimny jak stal błysk w oku podpowiedział mi, że nie zamierza zadowolić się byle czym. - Przy większości spraw nie jestem ci zupełnie potrzebna. Masz ekipę, która poradzi sobie znakomicie. Przyznaję, że mogą być sprawy, przy których moja pomoc może okazać się przydatna lub nawet niezbędna. I wtedy nie odmówię jej, przeciwnie, z przyjemnością wezmę udział w śledztwie jako konsultant. - Kto ma zadecydować o tym, czy sprawa jest z tych twoich, czy nie? - prychnęła niecierpliwie. - Witkacy. Lub Bogna. Jeśli któreś z nich uzna, że mnie potrzebujesz, zgłoszą ci to i powiadomią mnie. A ja, jeśli będę w mieście i będę mogła wziąć udział w akcji, pojawię się.

- Za dużo zmiennych - powiedziała. - Te zmienne to moje życie, Anito. Nie mogę być cały czas pod telefonem. Mam swoje obowiązki, nie wszystko mogę przewidzieć. Ale obiecuję zawsze mieć na względzie dobro miasta i nadać waszym sprawom priorytet. - Tylko tyle możesz mi zaoferować? - Dużo podróżuję - powiedziałam wymijająco. Próbowała mnie przyszpilić spojrzeniem. Zacisnęłam zęby i nie pękłam. Rany, mam nadzieję, że nikt jej nigdy nie zmieni w wampira. To byłoby cholernie niebezpieczne. - Mój etat przyda się jakiemuś zdolnemu policjantowi, z pewnością znajdziesz kogoś takiego. I nie pozwolisz, żeby Witkacy błąkał się bez partnera - dodałam. - Zmienił się ostatnio - rzuciła pozornie bez związku - ty też się zmieniłaś. - To chyba dobrze, zawsze mówiłaś, że brak mi ogłady i dojrzałości. - Nie mówiłam, że zmieniłaś się na dobre ani że akurat na tych polach dostrzegam jakąś poprawę. Odchyliła się na krześle, wyciągając smukłe i zadbane ciało w eleganckim kostiumie w kolorze mocnej fuksji, oparła łokcie na poręczach i splotła dłonie. Palcami wskazującymi postukiwała w wydętą nieco dolną wargę. - Dobrze, umowa stoi. Ale, Wilk... nie próbuj podbierać mi policjantów, bo ci nogi z dupy powyrywam. - Chciałabym to zobaczyć. - Uśmiechnęłam się rozbawiona wyobrażeniem takiej akcji. Nie dodałam, że więksi od niej tego próbowali, by nie działać czerwoną płachtą na jej ambicję.

- Jak postępy z rytualnym zabójcą? Słyszałam, że wykorzystaliście nakaz z powodzeniem? - Sprawa właściwie jest zamknięta. Masz dowody, ciała, tożsamość sprawcy, wszystko, czego ci potrzeba, żeby uznać ją za rozwiązaną. Witkacy przygotuje raporty. - To, że mam wszystko, czego mi potrzeba, nie znaczy, że mam wszystko, czego chcę - powiedziała wyraźnie rozdrażniona. - Przywyknij, to się nazywa życie. - Wyszczerzyłam się i opuściłam gabinet. As odstawił BHO przed komisariat i płynnie przekazał go w ręce Witkacego, który odprowadził podejrzanego do aresztu i miał się zająć wszystkimi papierkami. Niewdzięczna robota, ale ktoś ją musi robić. Kolejna zaleta tego, że już nie widniałam na policyjnej liście płac. Demon, którego związałam, stał na parkingu przed komisariatem i czekał na mnie. Posępna sylwetka w obowiązkowej czerni, z ciemnymi włosami zaczesanymi gładko do tyłu i związanymi rzemykiem, niepokojąca, gdy uwzględnić napięcie ramion. Odwrócił się, czując, że idę w jego kierunku. Zatrzymałam się, widząc wyraz jego twarzy. Ściągnięte brwi, napięty łuk żuchwy, wąska linia pobielałych ust i całkiem czarne, gorejące złością oczy sprawiły, że przeszedł mnie dreszcz i odruchowo sięgnęłam po miecz, wciąż okryty zaklęciem niewidzialności, ale nie dla demona. Doskonale widział, gdzie zmierza moja ręka, ale nie drgnął, nie rzucił komentarza, który rozbroiłby gęstniejącą atmo-

sferę, nie przewrócił oczami na moją paranoję. Zrobił krok w moją stronę i następny. Na miękkich kolanach, ostrożnie stawiając stopy, z ramionami luźno wiszącymi po bokach. Znałam go na tyle, by wiedzieć, co to znaczy. Widziałam to już na sparingach. Rozejrzałam się, ale na parkingu nie było nikogo, kto mógłby zobaczyć, co się działo. Ktoś mógł stać w oknie któregoś z budynków, lepiej, by nie było świadków dla tego, co mogło za chwilę nastąpić. - As, jeśli zamierzasz mnie zaatakować, wstrzymaj się, aż będziemy z dala od ludzi, lub przynajmniej załóż zaklęcie chroniące nas przed oczami świadków - powiedziałam spokojnie. - Mam ochotę rozszarpać cię na strzępy, zjeść twoje serce, wciąż bojące i ciepłe, a po wszystkim zapomnieć, że kiedykolwiek żyłaś - warknął. - Dosyć krwawa wizja. Czym sobie zasłużyłam? Coś nowego czy to, co zwykle? - głos mi nawet nie zadrżał. - Ty albo ja, wiedźmo, i zdecydowanie wolę siebie. - Jak miło, że się wstrzymałeś, aż Azarathak będzie w innym ciele, nie chcielibyśmy, żeby był przypadkową ofiarą, prawda? - zapytałam z pogardą. Odczekał, aż będę słabsza. Między ludźmi. Z dala od przyjaciół. Miałam o nim lepsze mniemanie. Czyż nie było ironią, że nie minęło nawet sześć godzin, odkąd rozmawiałam z Baalem o tym, czy można Asowi zaufać? Nie wyczułam, kiedy wiatr się zmienił. Mój błąd. Obnażyłam błękitnawą stal, gotowa się bronić, jeśli się nie opamięta. - Powinienem cię zabić, skoro to jedyna dla mnie szansa warknął z frustracją.

- Szansa na co? Na załapanie się na zemstę Leona, Baala, Mirona, Luca, Joshui i mogłabym jeszcze jakiś czas wymieniać? To masz jak w banku. Znajdę sposób, żeby powiadomić ich, że to ty mnie zaatakowałeś. Przypominam też, że wciąż działa zaklęcie ochronne, jakie nałożył na mnie Baal, pamiętasz? - Starałam się być racjonalna mimo okoliczności. Zacisnął usta, aż wargi całkiem mu pobielały. Skoczył na mnie w ułamku sekundy, jak wściekły tygrys, z siłą niedostępną zwykłemu człowiekowi. Jego miecz zmaterializował się o włos od mojej szyi. Za szybko, bym nawet mogła próbować odbić cios. Stał tak blisko, że jego oddech łaskotał mnie po twarzy. Drżał, a krople potu spływały mu po skroni, wściekłość wykrzywiła mu rysy, kiedy usiłował pchnąć mieczem w moje gardło, ale ręce odmawiały wykonania tego polecenia. Krzyknął sfrustrowany, cofnął się o krok i opuścił rękę. - Nienawidzę cię - szepnął. - Wiem, As. - Nie wiesz. Nie wiesz, jak się czuję jako niewolnik... Nigdy dotąd nikt nie miał nade mną takiej władzy, nienawidzę tego, że im bardziej staram się trzymać z dala od ciebie, tym gorzej to znoszę. I tych pieprzonych odruchów, przez które nie mogę nawet dać ci w twarz za to, co mi zrobiłaś - mówił nienawistnym szeptem, unikając spojrzenia mi w oczy. - Wybacz. Przepraszałam cię już za to. To już przeszłość. Nie możemy po prostu o tym zapomnieć, a ja przysięgnę, że nigdy już cię nie zwiążę? - Przeszłość?! Ty idiotko! Jak wiążesz demona, to bądź choć odrobinę precyzyjna, ty skończona kretyn-

ko! Bezpieczna? Ty nawet po śmierci nie będziesz bezpieczna! Jestem uwiązany do twojej nikczemnej dupy na wieki! - wrzeszczał, aż twarz podbiegła mu krwawymi plamami na policzkach i szyi. - Baal powiedział, że już jesteś wolny - szepnęłam. - I dużo, kurwa, o tym wie, jak widać. Odwrócił się i odszedł kilka kroków, nim się rozpłynął w powietrzu. Odetchnęłam i rozprostowałam zaciśnięte do bólu palce. Nogi mi drżały. Podeszłam kilka metrów do ławki, na której zwykle popalali moi dawni koledzy z komisariatu. Powoli serce wracało do normalnego rytmu, a ręce przestały drżeć. - Co ja zrobiłam... - szepnęłam, chowając twarz w dłoniach. Zniszczyłam go. Zabrałam mu wolność. Mogłam odsuwać od siebie myśl o konsekwencjach wiązania przez te kilka dni, kiedy wciąż realne wydawało się, że za chwilę będzie po wszystkim. As będzie wolny jak ptak i skopie mi dupę na sparingu za karę, że w ogóle do tego doszło. Jak mogłam być taka głupia? Związać go, aż będę bezpieczna i nikt nie będzie mi zagrażał? Mając w pamięci, jak wyglądał ostatni rok mojego życia? Jaką idiotką musiałam być w tamtym momencie? Wytarłam nos i przetarłam szczypiące oczy. Znienawidził mnie. I wcale mu się nie dziwiłam. Gdyby sytuacja była odwrotna i to on by mnie związał, nienawidziłabym go tak samo. I pewnie marzyłabym, aby go zabić, jeśli byłaby to jedyna szansa na odzyskanie życia i wolności. Trudno. Nie będzie sparingów ani wpadania na siebie w Otchłani, głupawych żartów i prób wysondowania mojej relacji z Baalem. Jakoś przeżyję.

I znajdę sposób, by zerwać wiązanie. Musi być jakaś tylna furtka. Teraz musiałam odwiedzić jeszcze jedną osobę i wstrząsnąć nieco jej światem. Wydawała się zesztywniała i spięta, kiedy weszłam do jej królestwa. Nie wiem, czy zdawała sobie sprawę z tego, że przesunęła się tak, że między nami znajdował się stalowy stół sekcyjny. Obrzuciła mnie spojrzeniem pełnym obaw i nieufności. Dłuższą chwilę spoglądała na miecz przypięty do mojego pasa. Oczywiście widziała go mimo zaklęć. Miałam rację. Kontakt z magią Baala musiał obudzić w niej głębsze pokłady magii, niż chciałaby przyznać, że posiada. Uniosłam dłonie w geście niewinnych zamiarów. - Przychodzę w pokoju, możesz odłożyć ostre narzędzia? zapytałam, siląc się na lekki ton. Drgnęła zaskoczona, jakby dopiero teraz przypomniała sobie, że trzyma w dłoni piłę tarczową, którą przed chwilą przecięła mostek trupa leżącego na stole. Położyła narzędzie na stalowym stoliku, zsunęła okulary ochronne i zakrwawione rękawiczki. Prychnęła z irytacją, kiedy nie trafiła nimi do kosza na odpadki biologiczne. Skrupulatna jak zawsze, podniosła je i wyrzuciła. Unikała patrzenia na mnie. Odruchowo przesuwała narzędzia na stalowym stoliku, układając skalpele, haki, rozpieracze i piłę w równym rządku. - Chciałam ci tylko powiedzieć, że sprawa jest skończona, źli kolesie w większości wyłapani...

- W większości? - Nie wszystko da się zrobić od ręki, ale nie trafi na twój stół kolejna ofiara - zapewniłam. - Co nie znaczy, że nie będzie innych, równie dziwnych trupów, prawda? Przez chwilę nie wiedziałam, jak jej odpowiedzieć na takie pytanie. Wybrałam dość oględną formę. - Jest wiele ciemnych rzeczy na tym świecie. Nie mogę ci obiecać, że nic nie wytrąci cię z równowagi czy nie będzie inne, niżbyś chciała. Ale póki żyję, możesz liczyć na to, że ci pomogę rozwiązać problem. Przez chwilę spoglądała na mnie uważnie. Poczułam się tak, jakby poddała mnie błyskawicznej sekcji bez cięcia w kształcie litery Y na klatce piersiowej. - Nie będziesz wypytywać? Drążyć? - zapytała podejrzliwie. - To twoja sprawa, twoje decyzje. Nie mam tu nic do gadania. Jeśli chcesz się zwierzyć albo dowiedzieć więcej, jestem do usług, ale nie mam prawa naciskać - powiedziałam cicho. Znów poczułam na sobie świdrujące spojrzenie ciemnych oczu. Zacisnęła usta w wąską, pobielałą linię. To wystarczyło. Skinęłam głową na pożegnanie. Byłam w połowie drogi do drzwi wyjściowych, kiedy powiedziała: - Ja... rozumiem zwłoki. Nierzadko po najmniejszym kontakcie z nimi wiem, co się przytrafiło ludziom, którymi kiedyś były. Nie wiem, na czym to polega, ale wiem, gdzie patrzeć, wiem, co sprawdzić. To pomaga w pracy tutaj. I zawsze czułam, że właśnie to powinnam robić - dodała jeszcze ciszej.

Zatrzymałam się, nie odwracając się do niej. Z tego, co mówiła, jej magia musiała być związana z nekromancją, była bliższa temu, co potrafiła Katia, niż moim talentom, choć jednocześnie tak inne, unikalne. Przygryzłam wargę, uświadamiając sobie, jak wygląda środowisko nekromanckie moja przyjaciółka była jedyną znaną mi kobietą z tym uzdolnieniem, a przy okazji jedyną znaną mi zdrową psychicznie osobą robiącą w trupach. Jedną z dwóch kobiet nekromantek i jedną z dwóch zdrowych psychicznie, jak się właśnie okazało. - Czy chciałabyś dowiedzieć się więcej o tej więzi i naturze daru? - zapytałam ostrożnie. - Czy ta wiedza zmieni moje życie? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. - Tak - przyznałam uczciwie. - Czy da się to racjonalnie wytłumaczyć? - drążyła. - Nie, tylko do pewnego stopnia, później nauka nie ma zastosowania. - Więc nie, nie chcę wiedzieć - nawet nie zadrżał jej głos. Była pewna. A ja musiałam to uszanować. To był jej wybór. Nie dowie się o nas, o magicznych. - Gdyby ci się pogorszyło, zaczęły się dziać rzeczy, które by cię niepokoiły, gdybyś czuła, że coś ci się wymyka z rąk, zadzwoń do mnie lub do Witkaca. To ważne, Bogna, nie jesteś sama w tym wszystkim - mówiłam spokojnie, nie chcąc jej straszyć. Choć w każdej chwili mogło przydarzyć jej się coś naprawdę przerażającego. Miała szczęście, że jej dar dotyczył raczej jakiejś formy komunikacji ze zmarłymi, odczytywania pamięci ciała, a nie budzenia zmarłych. Katia przekonała się, na czym polega jej talent, kiedy

nieświadomie ożywiła pół cmentarza. Nie było wielkiego prawdopodobieństwa, że któregoś dnia Bogna ożywi kostnicę, ale nie można było tego wykluczyć. Nie widziałam jej skanu, nie wiedziałam, jak na dojrzałego, ale nieaktywnego magicznego wpłynie kontakt z symbolami wyrytymi na zwłokach czy z magią Baala. Ale jedyne, co mogłam jej dać, to obietnica koła ratunkowego, jeśli zacznie tonąć, skoro z własnej woli nie miała ochoty wsiadać do szalupy lub uczyć się pływać. - Zadzwonię - zapewniła, ale jej mina mówiła, że prędzej piekło zamarznie, nim dopuści do siebie myśl, że potrzebuje pomocy. - To nie zniknie, prawda? Po wizycie twojego znajomego... jest gorzej - szepnęła cicho. - Przykro mi, Bogna, ostrzegaliśmy cię. Jeśli zmienisz zdanie, nie wahaj się. To nie musi być rewolucja -dodałam dla porządku, choć niebezpiecznie zbliżałam się do granicy perswazji, czyli dalej, niż pozwalała reguła własnej woli. Nie powiedziała nic więcej. Nie czekałam, aż krzyknie: „Tak, chcę poznać swoje dziedzictwo i alternatywną rzeczywistość, w której magia włada światem tak jak nauka w moim dotychczasowym uniwersum". Mogłabym porosnąć mchem i umrzeć ze starości, zanimby to nastąpiło. Lekkie pulsowanie bólu i smutku dopadło mnie, gdy wyszłam na świeże powietrze. Raz jeszcze podziękowałam losowi i Bogini za złączenie ścieżek moich i Darni w wakacje przed moimi osiemnastymi urodzinami. Mogłam być taka jak Bogna. Mogłam bać się tego, kim jestem. I choć zdarzały się dni, kiedy miałam poważne wątpliwości co do tego, kim jestem, nigdy nie pozwoliłam sobie na

udawanie, że jestem kimś innym, że jestem regularnym homo sapiens. Chciałam wrócić do Thornu jak najszybciej, byłam dziwnie wytrącona z równowagi. Skóra na karku swędziała, jakby ktoś mnie obserwował. Wzdrygnęłam się i przyspieszyłam, pokonując odległość między prosektorium a ravką, odruchowo zaparkowaną na samym końcu parkingu, na miejscu, które najtrudniej byłoby zablokować. Nawyki się nie zmieniają.

23 Komórka rozdzwoniła się wściekle tuż przy bramie ilu Thornu. Za minutę, za dziesięć czy dwadzieścia kroków byłabym znów poza zasięgiem. Niewiele brakowało, by nie zdążył wezwać pomocy. Często o tym później myślałam. - Dora, pomocy - słyszałam cichy jęk w słuchawce -most Piłsudskiego... Zawołałam go po imieniu i coraz bardziej spanikowana słuchałam odgłosów szarpaniny, a po chwili usłyszałam obcy głos. - Masz piętnaście minut, wiedźmo, później zacznę kawałkami twojego kolegi karmić rybki w Wiśle - powiedział mężczyzna. Coś w jego głosie, jakby odległe echo akcentu, podniosło mi ciśnienie. Znałam tylko jeden język, w którym tak gardłowo wymawiano spółgłoski. - Zaczekaj! - krzyknęłam, nie chcąc, by przerwał połączenie. Póki rozmawialiśmy, jego uwaga była skoncentrowana na mnie, a nie na pojękującym w tle Witkacym. - Powiedz mi, czego chcesz?!

Nie odrywając słuchawki od ucha, biegłam deptakiem w stronę placu Rapackiego i mostu. - Cóż, chcę, żebyś przyszła na most i spróbowała odebrać mi to, co twoje. Nie po dobroci, wiedźmo. Przygotuj się na walkę na śmierć i życie. I lepiej, żebyś była tu sama. Jeśli zobaczę kogokolwiek z twojej menażerii, zabiję wszystkich, twojego przyjaciela, ciebie i odsiecz. Niedoczekanie, pomyślałam. - A ty? Jesteś sam czy może jesteś pionkiem Ibrahima? - Nie jestem niczyim pionkiem - warknął. Nie uwierzyłam mu. Ale czy gdyby był tam Ibrahim, nie uznałby za właściwsze odgrażać mi się osobiście? Wciąż doskonale pamiętałam jego zimne oczy i sadystyczny uśmieszek, kiedy wiedział już, że wybiorę ratowanie Hana, a nie pościg za nim. Skorzystałby z okazji, by mnie pognębić, przestraszyć. Byłam tego pewna, choć mogły to być tylko moje pobożne życzenia, a ja pakowałam się w demoniczną pułapkę. Ale Witkacy już w niej był i nie prosił się o to, by się tam znaleźć. Biegłam Szeroką, omijając kłębiących się przechodniów, zrelaksowanych turystów i matki z dziećmi. Widząc, jaki tłum zgromadził się na placu Rapackiego zaraz za Łukiem Cezara, przecięłam skwerek i wbiegłam na uliczkę Kopernika. Wchodząc na most, poczułam napięcie bariery. Mocnej, dyskretnej, oddziałującej na magicznych i na ludzi. Nie przypadkiem pojedyncze osoby, które zamierzały przejść przez most lub pokonać go rowerem, wybierały chodnik po drugiej stronie ulicy. Nikt nie unosił głowy, nikt nie patrzył w naszym kierunku, całkiem jakby nie istniało nic po tej stronie sznura sa-

mochodów stojących jak zwykle w korkach. Zwolniłam nieco, choć wciąż biegłam, ale zaczęłam rozglądać się uważnie, oceniając, w jakie gówno właśnie wdeptuję. Czułam Witkacego, jego splątaną energię naznaczoną fizycznym bólem. Po chwili wyczułam sygnaturę demona, który ustawił barierę. Ostrą nutę czarnej magii i jeszcze coś, dziwnie niepasującego do okoliczności, ale bez wątpienia pochodzącego od niego. Nagle wyłonił się zza ażurowej konstrukcji mostu. Pociągnął Witkacego, który zakołysał się na pętli wisielczej. Stał na palcach, by zmniejszyć nacisk na krtań, ale posiniała twarz i popękane naczynka krwionośne na gałkach ocznych upewniły mnie, że mam naprawdę niewiele czasu. - Puść go. Przecież to na mnie ci zależy. - Może tak, może nie. - Zaśmiał się, a ja wciąż nie rozumiałam, skąd ta dziwnie niepasująca do sytuacji nuta w jego głosie. - Kim jesteś? - zapytałam, marszcząc brwi. - Wiesz, kim jestem - odpowiedział po prostu. - Ale nie wiem, czemu robisz to, co robisz - odparłam. - Wszyscy robimy to, co nam przeznaczone. - Wzruszył ramionami i sięgnął po miecz przewieszony przez plecy. Głownia zalśniła niebieską poświatą anielskiej stali. - Uwolnij go, a potem będę z tobą walczyć, jeśli tego właśnie chcesz - powiedziałam spokojnie. - Nie martw się na zapas, wiedźmo, może nie jest mu przeznaczone zginąć tego dnia. - Wykrzywił usta w dziwnej parodii uśmiechu, wziął zamach i przeciął linę, ale zanim więzień stanął o własnych siłach,

otrzymał potężny cios w skroń i osunął się na ziemię. Skoczyłam do przodu, wyciągając miecz. Gdybym mogła, wbijałabym go demonowi po rękojeść w trzewia i kręciła młynki, podśpiewując ludowe piosenki. Naparłam. Z wściekłością wzięłam zamach, gotowa odrąbać mu ten cholerny łeb. Zablokował cios, ale cofnął się O krok. A później następny i następny, kiedy nie ustawałam w ataku. Byle odciągnąć go od nieprzytomnego Witkaca. Będzie musiał przejść po moim trupie, jeśli będzie chciał się dostać do mojego przyjaciela. Sapnął zaskoczony, kiedy niemal udało mi się go rozbroić. Odskoczyłam, gdy odpowiedział pchnięciem. Anielska stal wznieciła iskry na barierce mostu. Skróciłam dystans, jak podczas walk z Asem. Lepiej, by nie miał pola do brania zamachów. Nie miałam już wspomagania bestii i demon stanowczo przewyższał mnie siłą. Dyskretnie wyciągnęłam nóż Baala, gotowa uderzyć nim w gardło czy brzuch, jeśli będzie okazja. Miał zbyt dużą przewagę, bym chciała bawić się czysto. Był większy, silniejszy, uzbrojony w kawał anielskiej stali, która mogła mi wypalić bebechy. A niech mnie, aż za dobrze pamiętam, jak cholernie boli rana na wylot zadana taką zabawką, by pozwolić sobie na fair play. Mój miecz też lśnił błękitną poświatą, ale demon nie był przesadnie wrażliwy na anielską stal, tylko ciała pierzastych i upadłych spalały się w kontakcie z nią. I moje. Taki detal. Gdy nagle opuścił rękę, opierając czubek sztychu na podłożu, całkowicie mnie zaskoczył. Odruchowo rozejrzałam się ostrożnie, spodziewając się, że oddaje pola Ibrahimowi, mimo moich założeń. Nie wyczuwałam nikogo, ale mogłam się mylić.

- Nie ma tu nikogo prócz nas. On nie zdąży. - Machnął ręką za mnie. Kątem oka zobaczyłam postać, która bardzo powoli szła od strony starówki. Czarny punkt wyglądał, jakby przedzierał się przez burzę piaskową, pochylony i prący do przodu siłą woli. - Zaklęcie bariery go nie wpuszcza? - zapytałam domyślnie. - Uwzględniało tylko ciebie. Wolałem nie ryzykować. - Po co te gierki? Jesteś pachołkiem Ibrahima? - Nie mam ochoty odpowiadać na tak obraźliwe pytanie powiedział z przekąsem. - Jeśli obraża cię myśl o służeniu Ibrahimowi, czemu tak ci zależy na mojej śmierci? - A skąd takie założenie? - Zaśmiał się głucho. - Nazwij to przewrażliwieniem, ale w ostatnim czasie to dość prawdopodobne założenie. - Każdy z nas ma swoją przepowiednię śmierci. Nie sądzę, żebym figurował w twojej. - Nie wierzę w przepowiednie. Sami kształtujemy swój los powiedziałam, zaniepokojona dziwnym wyrazem jego twarzy. Na Boginię, gdyby nie okoliczności, w jakich się spotkaliśmy, pomyślałabym, że mu współczuję. Oczy ziały pustką. Nie było w nich woli życia. Odsunęłam się o krok. - Kto cię tu przysłał? I dlaczego uważasz, że zginiesz z mojej ręki? - zapytałam twardo, wyraźnie odczytując rezygnację i żal w jego aurze. - Każdy z nas ma przepowiednię, mówiłem ci.

- Ale ja nie wierzę w nieodwołalność takich przepowiedni. Zbyt wiele razy udało mi się je zmienić, żebym godziła się na determinizm i fatum. - Przesunęłam się krok bliżej, ramię z mieczem zwisało luźno, choć gotowa byłam zareagować, jeśli okazałoby się, że to jakiś podstęp. - Nie każdego możesz uratować. - Brzmiał pustką, echem jakiegoś niewyobrażalnego bólu, który niszczył go od środka od bardzo dawna. - Ale zawsze mogę próbować... - A jeśli to tylko twoje złudzenie, że zmieniasz rzeczywistość? A przepowiednie są po prostu zawieszone, odroczone, a może zwyczajnie nie był to czas, kiedy miały się zrealizować? Czy potrafisz to ocenić? Przejrzeć konstrukcje naszych losów? - Co jest w twojej przepowiedni? - Że zginę z twojej ręki. - Wyszczerzył się w na wpół obłąkanym, słodko-gorzkim uśmiechu. - Nie zginiesz, jeśli nie chcesz. Wystarczy, że odłożysz broń i zostawisz w spokoju mojego przyjaciela - zapewniłam. - A kto powiedział, że to jest coś, czego chcę uniknąć? Zachichotał, widząc moją zaskoczoną minę. Wszystko potoczyło się nagle. W jednej sekundzie usłyszałam jego chory śmiech i krzyk Witkacego, obróciłam się i w ułamku chwili zrozumiałam, co demon robi. Uniosłam miecz i błyskawicznie wbiłam głownię w jego brzuch. Nawet nie drgnął, nie próbował się bronić, wypuścił miecz z bezwładnej ręki, kiedy przebiłam go na wylot i szarpnęłam w górę, tnąc przez przeponę, do płuc. Krzyk Witkacego umilkł. Oczy demona zrobiły się szkliste, jakby nieobecne. Uniósł rękę i chwycił

mój miecz tuż przy jelcu i wepchnął go w siebie jeszcze mocniej. Zamrugałam zaskoczona. Uśmiechnął się najbardziej upiornym uśmiechem, jaki w życiu widziałam, a później jego twarz wypogodziła się, złagodniała. W czarnych oczach odmalowała się ulga. Wyszarpnęłam broń z ciała i uchwytu jego dłoni. Opadł na kolana. Krwawa kałuża u stóp rosła z każdą sekundą. Przebite płuco napełniało się krwią i wraz z chrapliwym wydechem wypłynęła z jego ust strużka czerwieni i skapywała po brodzie. Klęczał i wpatrywał się we mnie z bladym uśmiechem mistyka na ustach. - To już koniec - szepnął, nim upadł twarzą na chodnik. Ciało szybko otoczyła powiększająca się z każdą sekundą krwawa aureola. Stałam całkowicie oszołomiona. Co tu się, u diabła, wydarzyło? - Dora? - zachrypnięty głos Witkaca przywołał mnie do rzeczywistości. Podeszłam do przyjaciela i zdjęłam mu z szyi sznur, przyprawiony demonicznym zaklęciem. Niewiele brakowało, a Witkacy nie miałby szans. Po śmierci demona zaklęcie przestało działać i mogłam odplątać węzeł. Urok musiał się żywić energią życiową twórcy i był tylko jeden sposób, by go unieszkodliwić. Uważnie przyglądałam się przyjacielowi, który mimo że próbował zachować dobrą minę do złej gry, prezentował się naprawdę fatalnie. Krwawa wybroczyna na gardle i po-siniała twarz nadawały Witkacemu wygląd, jaki zwykłam oglądać na stołach sekcyjnych Bogny. Duży krwiak na skroni zaciekał na kość policzkową i podbiegał dorodnym fioletem na lewe oko. Nie miał siły wstać,

z zamkniętymi oczyma wyglądał na półprzytomnego. Ale oddychał. Płytko i chrapliwie, przełknięcie śliny wyraźnie sprawiało mu ból, ale żył. Uchylił powieki. W jego ciemnych oczach cierpienie mieszało się z ulgą. - Już dobrze, zabiorę cię do Jemioły. Dasz radę iść? -zapytałam cicho, nie wiedząc, jak sobie poradzę z rannym i trupem w środku miasta, w biały dzień. Chciał przytaknąć, ale skrzywił się tylko, kiedy spróbował ruszyć głową. Pomogłam mu wstać. Jego wysokie i chude ciało zawisło na moim ramieniu całym swoim na szczęście niezbyt imponującym ciężarem. Przesunęłam się tak, by mógł przysiąść na barierce odgradzającej jezdnię od chodnika. Spojrzałam na ciało demona u moich stóp. Cholera, przecież nie mogę go wrzucić do Wisły? Pomijając względy etyczne, czy jego tkanki nie byłyby szkodliwe dla miejscowych gatunków fauny? Nie miałam pod ręką samochodu, który rozwiązałby dylemat. I nie jest to jedna z tych sytuacji, kiedy wzywasz kumpli z policji. Chyba że byłby to Witkacy, ale on raczej nigdzie nie pojedzie przez dzień czy dwa. Stałam niezdecydowana, podtrzymując ramieniem Witkacego. Cokolwiek wybiorę, mogą być z tego kłopoty. - Daj, zabiorę twojego przyjaciela do znachorki -usłyszałam za plecami. Spojrzałam chłodno na demona, który stał za nami. - Nie musisz, nie potrzebuję twojej pomocy - odpowiedziałam sucho, choć potrzebowałam jej bez dwóch zdań. Ale padło dziś między nami odrobinę zbyt wiele słów, by je całkiem puścić w niepamięć. - Ty może nie, ale on tak. I jakbyś nie wiedziała, bariera Christosa przestała działać, za chwilę ktoś się za-

interesuje trupem leżącym na chodniku i poobijanym policjantem w twoich ramionach - powiedział As ze złością. Wezwij Baala, trzeba to posprzątać. A ja odprowadzę twojego kumpla do waszego Sanktuarium, zgoda? Wypuściłam powietrze z płuc z cichym świstem. Tak samo uszło ze mnie napięcie i złość na Asa. Bo przecież miał rację. I nie musiał tu być. Mógł zignorować zagrożenie, spóźnić się, siąść na krawędzi kręgu i umyć ręce, a nie narażać się na fizyczną mękę podczas pokonywania metr po metrze potężnej zapory. - Nie spodziewałam się ciebie tu zobaczyć - powiedziałam cicho. Spoglądał z wystudiowaną nonszalancją. Od słów, jakie teraz padną między nami, wiele zależało. Oboje o tym wiedzieliśmy. - Byłem najszybciej jak mogłem. Na ten pieprzony most nie mogę się teleportować przez relikwie i poświęcone przedmioty, jakie wsadzono w pilony podczas budowy. A później bariera, więc tak, sporo mi to zajęło -burknął. - Dziękuję, As. I przykro mi, naprawdę, ja... znajdę sposób, przysięgam... - Nie ma za co, nic nie zrobiłem. I to już nieaktualne. Zdaje się, że właśnie zabiłaś ostatniego z tych, którego uwzględniało wiązanie. - Jesteś wolny? - Tak. - Objął ramieniem Witkaca i z łatwością przejął na siebie ciężar szczupłego ciała. Był kilka kroków dalej, kiedy odwrócił się i rzucił swoim zwyczajowym, lekko kpiącym tonem: - Widzimy się w czwartek

w Otchłani. Masz fatalny zwyczaj odsłaniania boku, kiedy bierzesz zamach. To cię może kiedyś kosztować wątrobę. Ludzie wiedzą, że cię uczę, więc wolałbym, gdybyś się przyłożyła i nie przynosiła mi wstydu. Uśmiechnęłam się tylko. Wytarłam miecz o nogawkę dżinsów i wsunęłam do pochwy. Podeszłam do leżącego w kałuży krwi ciała. Nie wyczuwałam od niego nic. Trup. Mieszkańcy miasta wciąż mijali nas samochodami, ale nie reagowali. Nikt nie odkręcił szyby i nie zapytał, co, u diabła, zrobiłam temu martwemu facetowi. Na razie nie wyrwali się spod zaklęcia demona, którego As nazwał Christosem, ale była to tylko kwestia czasu, nim się z niej otrząsną. Wolałam, byśmy zdołali rozwiązać problem, póki mają odruch obracania głowy i zapominania, że mnie kiedykolwiek widzieli. Przywołałam Baala, odruchowo okręcając obsydianową obrączkę na palcu. Nie miał kłopotu z pojawieniem się na moście. Widocznie jako stare bóstwo nie był tak wrażliwy jak demon, nawet potężny. Dość szybko zorientował się w sytuacji. Ale cóż, trup zawsze jest dość wyrazistą wskazówką. Pociemniał na twarzy, a jego czerwone tęczówki rozjarzyły się niebezpiecznie. Szykowałam już swoją wersję wydarzeń, rozpoczynającą się od słów: „To on zaczął", ale Baal nie pytał o nic. Zgarnął mnie w ciasnym uścisku i przytulił. Jego duża, ciepła dłoń głaskała mnie po głowie. Westchnęłam i odsunęłam się delikatnie. - Nic mi nie jest, Baal, nawet włos z głowy mi nie spadł. Nie mogę tego powiedzieć o twoim demonie. -Kiwnęłam brodą w stronę ciała, by zwrócić jego uwagę na faktyczny problem.

Którego sekundę później już nie było. Karmazynowy Książę nawet nie musiał go dotykać. W ułamku chwili ciało wtopiło się w konstrukcję mostu, jakby zapadało się w ruchomych piaskach, a nie w stali i betonie. Krew błyskawicznie wsiąkała w porowatą powierzchnię płyt chodnikowych, by po chwili nawet ślad czerwieni nie przypominał, że przed momentem zginął w tym miejscu ktokolwiek. - Cóż, to rozwiąże na przyszłość kłopot z teleportacją przez most - powiedział ze złośliwym uśmiechem -krew demona z całą pewnością cofnie efekt poświęconej ziemi i zneutralizuje relikwie. To oznacza, że jeśli nie chcesz czekać w korku, możesz przywołać Asa. - Jest wolny, nareszcie - powiedziałam cicho. - Ale wciąż znasz jego pełne imię... - Nigdy więcej nie spróbuję go użyć, Baal. Nie zniosłabym, gdybym tym razem związała go naprawdę na wieki. - Chodźmy stąd, opowiesz mi, co się tu stało. Wolnym, spacerowym krokiem opuściliśmy most, zeszliśmy Ślimakiem na bulwar Filadelfijski i usiedliśmy na ławce z widokiem na wartki nurt Wisły, z daleka od barek i knajpek, w których Torunianie miło spędzali majowy wieczór. Było ciepło i tak spokojnie. Westchnęłam i opowiedziałam krótką historię o spotkaniu z Christosem. Spotkaniu, którego nie przeżył na własne życzenie. - Baal, on to zrobił specjalnie, rozumiesz? Wiedział, że go zabiję, kiedy zacznie dusić Witkaca, a nawet nie uskoczył. Przebiłam go, a on chwycił za miecz, żeby się nadziać głębiej. Nie rozumiem tego, Baal. Myślałam,

że wiem cokolwiek o twoich poddanych, ale to mnie przerasta. On popełnił samobójstwo, używając mnie jak żyletki do podcinania żył. - Myślę, że dokładnie tak było. Christos nie był sobą od bardzo dawna. Od czasu, kiedy przyjął to imię... - To, swoją drogą, fatalne dla demona... Baal pokiwał głową. - Miał pecha. Czarnoksiężnik, który poznał jego prawdziwe imię, zażyczył sobie rzeczy niemożliwej. Ludzie czasem mylą demony z Bogiem i oczekują czegoś, co jest tylko w gestii Najwyższego. Nie przyjął dobrze odmowy. Ukarał demona w najbardziej okrutny sposób, jaki sobie mógł wyobrazić. Christos spędził dziesięć lat w kadzi ze święconą wodą, poddawany torturom, które rozgrzałyby serca Świętej Inkwizycji w grudniową noc. Przyjaciele odnaleźli go i rozprawili się z czarnoksiężnikiem, ale nie był już taki jak dawniej. Sam sobie nadał to imię, a stare straciło moc przyzywania go. Od tamtego czasu chciał umrzeć, ale nie jest to łatwe, kiedy jesteś piekielnikiem. - Wiem o Arim - szepnęłam. - Tak, z demonami jest podobnie. Naprawdę ciężko popełnić samobójstwo, kiedy niemal każdą ranę możemy uleczyć. Ari wyzwał na pojedynek Rafaela, żeby ze sobą skończyć. Christos sprowokował ciebie. Jego duch był tak kruchy i połamany, że nie wydaje mi się, żeby było co zamykać w pieczęci, nawet gdybyś jakąś miała. Może odnalazł swój spokój. Przez chwilę milczeliśmy, spoglądając na Katarzynkę, mały wycieczkowy stateczek przepłynął majestatycznie obok nas. Niebo powoli nabierało odcieni żółci

i oranżu. Westchnęłam ciężko, pochyliłam się, opierając łokcie na kolanach, i objęłam twarz dłońmi. - To był jego wybór, Dora. Żadna przepowiednia nie jest ostateczna, chyba że przyjmiesz swój los i pozwolisz mu się wydarzyć, bez walki, bez pertraktacji. Ale to nie jest w twoim stylu. W moim też nie. - A jeśli on miał rację? Jeśli przepowiednia o tym, że zginiesz z rąk oblubienicy, jest aktualna i kiedyś zginiesz z moich rąk? powiedziałam na głos swoją najgłębszą obawę. - Zaryzykuję. Wykuwamy swój los, moja mała. A gdybyś miała mnie zabić... wystarczyłoby, żebyś nie zrobiła nic. Już bym był trupem. Nie jesteś moją zgubą, mała wiedźmo, ale ratunkiem. I dotyczy to nie tylko mojego życia. -Uśmiechnął się ciepło i pociągnął za ramię, aż oparłam się o jego pierś i mógł mnie przytulić. Niepokój nie minął od razu. Ale było tak cicho, tak pięknie. Zmierzchało, powietrze było coraz bardziej chłodne i coraz mocniej pachniało Wisłą. W Thornie pierwsze kroki skierowałam do siedziby Starszyzny, by w Sanktuarium odwiedzić Witkaca. Spał, napojony ziołowym wywarem Jemioły. Prócz obrażeń od pętli znachorka znalazła trochę niegroźnych, choć bolesnych obrażeń wewnętrznych, ślady po tym, że szaman nie poddał się bez walki, choć nie miał szans pokonać demona. Westchnęłam. Kolejny raz uaktywnił się mój największy strach, że moi przyjaciele dostaną rykoszetem. Kule wymierzone we mnie mogą zranić moich bliskich. A jedyne,

co mogłam zrobić, to zasłonić ich własną piersią lub powalić strzelca, zanim naciśnie spust. Mogłam jeszcze trzymać przyjaciół poza zasięgiem strzału, z daleka ode mnie, ale na to byłam zbyt egoistyczna. Potrzebowałam ich. Bez nich nie byłabym sobą, zgubiłabym się. Baal miał rację. Każdy z nich nosi w sobie obraz siebie. Często wyidealizowany. Ale żywy i niepozwalający się zgubić we mgle. Obyśmy kiedyś dorośli do wizerunków, które noszą w sercach ci, którzy nas kochają. W mieszkaniu czekali na mnie Miron i Joshua. Wiedzieli już od Asa, co się stało. Przez chwilę przytulali mnie bez słów, a następnie zaczęli opieprzać, że poszłam tam bez nich, a gdybym rano nie uparła się, że sama wszystko pozałatwiam w ludzkim świecie, byliby przy mnie. Pozwalałam im narzekać na moją cholerną niezależność, upór i zdolność do pakowania się w kłopoty. Nie kłóciłam się, kiedy się odgrażali, że nie puszczą mnie samej nawet do toalety. Uśmiechałam się, ciesząc się, że znów się udało. Nie straciłam żadnego z nich i nawet udało mi się przeżyć wszystko, co zgotowała mi Bogini i moi wrogowie. Sygnał z komunikatora przerwał żarliwą przemowę Mirona, który zapewniał właśnie, że jeśli będę się dłużej opierać, ogłuszy mnie i zawlecze przed ołtarz. Uniosłam przypominający telefon komórkowy wynalazek Olafa i wcisnęłam odpowiedni guziczek. Głos Alfy z Trójprzymierza dźwięczał niepokojem i złością. - Dora, czy Varg jest z tobą? Czy wszystko z nim w porządku? - zapytał, nie tracąc czasu na powitanie. - Nie, nic nie wiem, żeby był w Thornie, ale dopiero wróciłam z piekła, dosłownie i w przenośni - dodałam.

- Wiem, czuliśmy, że dzieje ci się krzywda. Chcieliśmy przyjechać z odsieczą, ale Bruno... - Co on ma z tym wspólnego? - zapytałam zaniepokojona. - Mieszkasz na jego pieprzonym terytorium! -warknął wściekły. - Terytorium, na którym sobie nie życzył żadnego z nas i zagroził wojną, jeśli choć jeden pazur z naszego stada znajdzie się po jego stronie granicy... A skoro nie wiedzieliśmy, co ci jest, wojna byłaby niepotrzebnym ryzykiem. Postanowiłem szukać innego źródła informacji, omijając wilczą politykę, a tym samym Brunona. - Skurwiel - warknęłam, uświadamiając sobie, że Bruno musiał być świadom moich kłopotów i właśnie dlatego zabronił im wjazdu. Wcześniej Olaf i inni członkowie stada odwiedzali mnie. Nie robił wielkich ceregieli z ich przebywaniem na jego terytorium, o ile grzecznościowo zgłaszali wizytę. - Varg nie posłuchał? - Nie mówił nic nikomu, wziął motor i pojechał cię ratować. On... śnił o tym, co cię spotyka. Wedle Darni to przez waszą więź. Czuł twój ból, nie potrafił go zignorować. Milczałam. Nagle ogarnęło mnie przerażenie. Jeśli on czuł mój ból... Sny, polowanie, wilki, moja babka... - Olaf, przygotuj ludzi, Varg jest w niebezpieczeństwie. Jest uwięziony - powiedziałam pewnym głosem. - Jesteś pewna, że żyje? Że jest sobą? Inge nie może go wyczuć... - powiedział chrapliwie. Wiedziałam, czego się boi. Jeśli nasza omega nie mogła wyczuć członka stada, mógł nie żyć lub zdziczeć, zgubić swoje człowieczeństwo.

- Stawiam na zatrucie srebrem - podałam trzecią możliwość. - Skąd...? - Słyszałam, że uchwycił się nadziei, jaką dawała mu moja odpowiedź. - Więź działa w dwie strony. - Będę u ciebie o świcie. Pieprzyć Brunona. - Po tym, co zrobił, nie ma co liczyć na pieszczoty. - Myślisz, że to on za tym stoi? - Mój partner zaginął na jego terytorium, polowały na niego wilki i był spętany srebrem, wynik tego równania jest prosty warknęłam. - Bruno właśnie wypowiedział mi wojnę. - Więc będzie ją miał. Do zobaczenia. Rozłączyłam się i przez chwilę stałam nieruchomo, przypominając sobie jak najwięcej szczegółów ze snów o Vargu. - Partner? - zapytał Miron wyraźnie zirytowany. - Zapytaj Joshuę o szczegóły - odparłam, świadoma, że tylko dolewam oliwy do ognia. - Gdybyś był przy mnie wtedy, kiedy wampiry umierały, a wilczyce próbowały mnie dopaść, wiedziałbyś wszystko o więzi z Vargiem i wiedziałbyś, że ja i on nie mieliśmy nic do gadania. Spojrzałam wyzywająco, spodziewając się wściekłej tyrady i trzaskania drzwiami. Miron przez chwilę nie odpowiadał. Zmarszczył brwi, jakby się zastanawiał, jak powinien zareagować na moją zaczepkę. Nagle oczy mu rozbłysły żywym ogniem, wyprostował się i rzucił spokojnie: - Znajdźmy Varga. A później dopilnujemy, żeby winni boleśnie się przekonali, że popełnili poważny

błąd. Bruno pożałuje dnia, w którym zadarł z kimś z naszego stada - wyraźnie podkreślił ostatnie dwa słowa. Uśmiechnęłam się szeroko, gdy dotarło do mnie, co właśnie powiedział. I co tym samym próbuje mi przekazać. Bruno nie wiedział, co go czeka. Chciał wojny, będzie ją miał.