Aneta Jadowska Dora i Witkac 01 Ropuszki

Złodziej dusz Bogowie muszą być szaleni Zwycięzca bierze wszystko Wszystko zostaje w rodzinie Egzorcyzmy Dory Wilk Na wojnie nie ma niewinnych

Ropuszki

Szamański blues (w przygotowaniu)

Dora i Witkac.

Wstęp

Nie znoszę wstępów. Naprawdę. Przez lata pisania prac na uczelni bardziej od wstępów prześladowały mnie tylko streszczenia własnych prac naukowych. A jednak, podobno, nie mogę Wam po prostu narysować osi czasu jak w Marvel Cinematic Universe, by wyjaśnić, które opowiadanie jest przed którą powieścią, które po, a które opowiada o wydarzeniach dziejących się równolegle. Może wydawca widział moje rysunki i uznał, że powinnam zostać przy słowach? Jestem typem ciekawskim. Lubię wiedzieć, „dlaczego”, „co dalej” i „jak to się skończyło”. To jeden z powodów, dla których piszę serie, a nie pojedyncze powieści. Powoduje mną ciekawość, co wydarzyło się po tym, jak postawiłam ostatnią kropkę w epilogu. Podobną genezę ma spora część opowiadań w tym zbiorku. W powieści nie bardzo można zbaczać z obranej ścieżki fabularnej, a przynajmniej nie na zbyt długo – chyba że się planuje paradować po ulicach Paryża w czarnym golfie i snuć długie monologi o strumieniach świadomości i chwili w bycie. -Lubię czarny kolor, uliczki Paryża też brzmią świetnie, ale cała reszta sprawia, że powieki robią mi się coraz cięższe. A któż by spał, gdy światła Paryża dookoła...? Dlatego właśnie napisałam te opowiadania. Postanowiłam poszerzyć świat heksalogii o kilka nowych historii, które niczym niewinne cielęta ofiarne w powieściach musiały zostać zarżnięte albo zredukowane do jednego zdania. Nie wierzycie? Oto przykład: „Leona poznałam dziesięć lat temu. Przyjaźnimy się od tamtego czasu. Sama nie wiem, jak to się stało, że nie wyrzucił mnie z baru pierwszego dnia”. Właśnie tak Dora mogłaby podsumować swoje pierwsze spotkanie z czartem gdzieś w Złodzieju dusz. Ich relacja w powieści jest już ustalona, nie potrzebują dodatkowych słów (no dobra, Leon kilka przemilczał), więc nie było okazji do przywołania całej opowieści. A jest ona urocza. Dziewiętnastoletnia Dora Wilk wchodzi do baru... Przecież to aż się prosi o opowiadanie. Prosiło, prosiło i dostało. Właśnie tym tekstem otwieram Ropuszki – to Szatański pierwiosnek – historia prawdziwa. Także Po deszczu każdy wilk pachnie mokrym psem i Miłość za grobową deskę są sprzed Złodzieja dusz. Dora kilkakrotnie wspomina w powieściach sprawę sprzed dwóch czy trzech lat – kluczową dla popsucia się jej relacji z toruńskimi wilkami. W Po deszczu... ją opisuję. Brudna, brzydka i wymagająca radykalnych rozwiązań. Bez jej znajomości antagonizmy między Dorą i Brunonem są nieco mniej zrozumiałe, a znów – historia była zbyt złożona, by zawrzeć ją w króciutkiej retrospekcji. Miłość za grobową deskę to jedno z pogodnych opowiadań – wymóg psychicznej równowagi, jeśli akurat piszę jakiś wyjątkowo ciężki i mroczny kawałek powieści. Pisanie czegoś zabawnego, lżejszego wagowo to świetne antidotum. Katia jest do tego stopnia inna od Dory, że pisanie o niej było ciekawym doświadczeniem, które wkrótce powtórzyłam. Czy mama nie mówiła, żebyś nie bawił się umarłymi? to kolejna odsłona jej przygód. Akcja osadzona jest kilka tygodni po Złodzieju dusz, a czytelnik może się dowiedzieć nieco więcej o magii, jaką

włada nasza urocza nekromantka. Fascynuje mnie to, jak wypełniona muzyką jest magia powiązana ze śmiercią. Dotyczy to również Witkaca. Widać śmierć jest melomanką. Wilk w owczej skórze jest dość ważnym opowiadaniem – to łącznik między Złodziejem dusz a Bogowie muszą być szaleni. Pierwsze śledztwo, w które Dora angażuje się już po przeprowadzce do Thornu. Sprawa, która ustawiła status Dory w Thornie i rozpoczęła jej barw-ną relację z Romanem. Dzięki temu opowiadaniu mogę wreszcie, oprowadzając przyjaciół po Toruniu, pokazać schody koło Pilonu i powiedzieć: „A tu podrzuciłam ciało małej gotki”. To zawsze robi wrażenie. Szóste opowiadanie z tomu, Nie oceniaj kota po rozmiarze, jest poniekąd prequelem do Wszystko zostaje w rodzinie. W powieści widzimy przybraną córkę Olafa z perspektywy Dory, która jest na nią zwykle wkurzona, przez co nie zawsze oddaje jej sprawiedliwość. W opowiadaniu cofam się trochę w czasie, do początków historii Szelmy i Eryka. Tu ciekawostka: czytelnicy i dziennikarze często pytają mnie, czy wzoruję swoich bohaterów na rzeczywistych postaciach. Nigdy mi się to nie zdarza, tu jednak zrobiłam wyjątek – jest nim właśnie Szelma. Jest imienniczką mojej wiecznie zadziornej i -chorobliwie odważnej kotki. Gdyby nie była kotem, byłaby dokładnie takim człowiekiem jak bohaterka opowiadania. I też czasami myśli, że jest tygrysem, a wielki wilk, który stoi z tyłu, przyjdzie jej na ratunek. Zdaje się, że to mnie obsadziła w roli wilka, ale z kotami nigdy nic do końca nie wiadomo. Tytułowe Ropuszki są dla mnie tekstem przełomowym. Właśnie tu po raz pierwszy narratorem jest Witkac. Może gdyby praca nad tym tekstem nie była tak przyjemna, nie zaczęłabym pisać serii Witkacego i nie nadciągałaby właśnie premiera Szamańskiego bluesa. Pod pewnymi względami ten tekst jest łącznikiem między światem Dory Wilk i Piotra Duszyńskiego (tak, Witkacy ma imię i nazwisko!). Dzięki bogom wszelakim Witkacy współpracował i zanim dał głos, nie musiałam przejść żadnych rytuałów uwzględniających spożycie takich czy innych substancji zakazanych. Wciąż jednak, po sześciu tomach pisania z perspektywy Dory, było to całkiem zabawne. Hej, on jest naprawdę facetem niewielu słów! Ruchome cienie są inne. To mały szkic o Bognie i o tym, co się dzieje w jej głowie od spotkania z Baalem (w piątym tomie, czyli w Egzorcyzmach Dory Wilk), kiedy mleko się rozlało i pewnych rzeczy nie da się cofnąć. Męczyło mnie zostawienie jej w takim zawieszeniu i chciałam odpowiedzieć sobie na pytanie, co musiałoby się stać, by potrafiła się pogodzić z faktem, że istnieje coś więcej niż nauka i racjonalne postrzeganie. Bo że to pogodzenie się było jej potrzebne, uważałam za pewnik. Jak by powiedziała Dora – wyparcie jest wskazane w ostatnim dniu ciąży, w każdej innej sytuacji nie wychodzi na dobre. Wielu z was zapewne zauważyło, że Miron i Joshua nie towarzyszyli Dorze w poszukiwaniach Varga w Na wojnie nie ma niewinnych. Mieli swoje nie mniej ważne sprawy. Nie ma dymu bez ognia przedstawia te właśnie wydarzenia. Miron przejmuje stery i raczy nas swoją opowieścią, nie stroniąc od sarkazmu, a Joshua w bólach dorasta i uczy się, że odpowiedzialność ma jasne i ciemne strony. Znów – gdybym wcisnęła te wydarzenia do szóstego tomu, byłyby potraktowane nieco po macoszemu. A poza tym byłyby przedstawione z perspektywy Dory, a uznałam, że to bohaterowie tej opowieści powinni mieć głos. Joshua był zbyt roztrzęsiony, by o tym opowiadać, ale Miron sobie poradził. Ostatnie pięć opowiadań ze zbioru na linii czasu w świecie Dory Wilk osadzone są już po Na wojnie nie ma niewinnych. Wracam do moich ulubionych bohaterów, między innymi Romana (Trup w szafie), Gabriela i Asa (Pióro Wieczne), Borysa (Czysta robota po brudnej robocie), i wymyślam im życie po wszystkich tych aferach, które wypełniały sześć tomów. Zwykle to nowe życie też obfituje w przygody i rozrywki, ale widać niektórzy tak właśnie mają. Czasami zaś po prostu oddaję się prokrastynacji i wymyślam opowiadanko, w którym będę mogła się

pośmiać z pelerynek superbohaterów (Burza w szklance grogu) – bo czasami po prostu trzeba. Oddając ten tom w Wasze ręce, mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić. Dziękuję za wspólną przygodę z panną Wilk. Na tę chwilę to już koniec. Czy wykluczam powrót? Z miną Bonda zamieszam swoje martini i odpowiem enigmatycznie: nigdy nie mówię nigdy.

Szatański Pierwiosnek – historia prawdziwa

Jeśli ten dzień mógłby być gorszy, wyobraźni mu brakowało, co jeszcze musiałoby się zdarzyć. Fatum obeszło się z nim kompleksowo, bez dwóch zdań. Lekcja numer jeden: uważaj, co przysięgasz kobiecie, zwłaszcza gdy „dopóki śmierć nas nie rozłączy” oznacza naprawdę cholernie długi okres. Tak plus minus nieskończoność. Jego żona była diablicą. To nie metafora, wiedział o tym, kiedy stawał z nią przed ołtarzem. Faktycznie kłopotliwa była jednak domieszka krwi demona zamętu. Ten drobiazg raczyła zataić przed nim w okresie narzeczeństwa. Raczej spory drobiazg, jeśli chodzi o tajemnice. Właśnie dlatego bar wyglądał, jak wyglądał. Ślady krwi rozbryzgnięte były na ścianie i blacie, szkło chrzęściło mu pod stopami, a powietrze pachniało lepką mieszaniną alkoholu i soków owocowych. Gości wymiotło zaraz po tym, jak Braga się przemieniła. Tych -rozsądnych. Pozostałych trzeba było wynieść. Cholera, to nie było dobre dla interesu. Westchnął, uniósł stołek, postawił go na ladzie i zamiótł podłogę. Bar i stołki były dla niego ciut za niskie. Podobnie miotła, więc wciąż nieco zgarbiony zabrał się do sprzątania. Ale jakby zrobił wyposażenie na swój wzrost, klientela miałaby powody do narzekania. Mierzył dwieście trzydzieści centymetrów i ważył jakieś sto pięćdziesiąt kilo. Ale teraz nie czuł się wielkim jak głaz czartem, bohaterem, generałem piekielnej armii w stanie spoczynku. Przysiadł na jednym z krzeseł i oparł czoło o zwinięte w pięści dłonie. To nie mogło tak trwać w nieskończoność, ale nie wiedział, jak mogłoby się skończyć. Poza wersją, jaką, zdaje się, zaplanowała Braga – ale w tej wersji ona żywa i bogata buja się po piekle, a on wyciąga kończyny i odchodzi w stronę światła. Właściwie w stronę pełgającego płomienia, ale co tam, detale. Szafa grająca nagle sobie przypomniała, że ktoś wrzucił do niej monety – widać pęknięcie szyby tylko na jakiś czas sparaliżowało mechanizm. Popłynęły miękkie tony „Heaven Can Wait”. Uśmiechnął się lekko. Na niego z pewnością mogą tam poczekać. Dziewczyna owinęła się szczelniej wojskową kurtką, bezskutecznie usiłując ochronić się przed wiatrem. Kurtka nie miała podszewki, a listopadowe powietrze pachniało już nadchodzącym śniegiem i mrozem. Od godziny tułała się po okolicy, nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. Może powinna faktycznie iść do swojej mentorki i poprosić o pomoc, ale nie była w tym zbyt dobra. Nie lubiła prosić. Coś sobie znajdzie. Byleby do rana nie musiała wracać do mieszkania, w którym dwunożny dowód jej porażki cierpiał na poważny atak wzdychawicy i „porozmawiajmy o tym, co jest między nami”. Dźwięki szybkiej gitarowej solówki przykuły jej uwagę. Zatrzymała się przed ciężkimi drzwiami i zadarła głowę, odczytując napis na wiszącym nad nimi neonie. Czerwone rurki mrugały jakby na granicy przepalenia, ale napis był idealnie czytelny: „Szatański Pierwiosnek”, a w tle pełgające płomienie i hasło: „Upadali najtwardsi”. Uśmiechnęła się do siebie. Nie może być źle w miejscu, gdzie słuchają Iron Maiden, prawda?

Płomyk zdawał się ogrzewać, choć był tylko rurką wypełnioną gazem. Coś kazało dziewczynie wejść, choć jej mentorka radziła trzymać się z daleka od miejsc, w których gromadzą się magiczni czy piekielnicy. Przynajmniej do czasu, aż będzie w stanie rzucić obronne zaklęcie bez zwalania na siebie sufitu czy podpalania włosów. Jakby zaklęcie było jedyną obroną, jaką miała. Pchnęła ciężkie drzwi i stanęła w progu, niepewna, jak zareagować na to, co zobaczyła. – Można? – zapytała wielkiego faceta siedzącego w samym środku pobojowiska. – Właściwie jest zamknięte – powiedział niechętnie. – Gdyby było, nie dałabym rady wejść, nie? Zimno, że tyłek urywa... Wzruszył ramionami, wciąż na nią nie patrząc. Podeszła dwa kroki w jego stronę, zbyt ciekawska, by zignorować bałagan wokoło. Mężczyzna miał zgarbione plecy, jakby dźwigał na nich cały świat. Był ogromny i całkowicie nieharmonijny. Twarz o wyrazistych, ale łagodnych rysach, miękkie brązowe włosy opadające na ramiona i sylwetka tura. Z zafascynowaniem spojrzała na jego zaciśnięte dłonie, każda była wielka jak bochen chleba. Dziewczyna nie miała pojęcia, do jakiej rasy -należał, ale był potężny. Nagle uniósł głowę, jakby wyczuł na sobie jej spojrzenie. – Co tu jeszcze robisz? – warknął, a ona aż otworzyła usta na widok jego zębów, cieniutkich jak szpileczki i ostrych niczym u tropikalnej rybki. Zrobiła krok w jego kierunku, tak że dzielił ich tylko blat stolika. Jego uniesiona brew, przecięta na pół małą blizną, sugerowała, że nie oceniał jej zachowania jako przejawiającego ślady rozsądku. – Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia. – Uśmiechnęła się zachęcająco, ściągając z głowy kaptur wojskowej kurtki. Niemal czerwone włosy rozsypały się naelektryzowaną aureolą wokół jej głowy. Odgarnęła je niecierpliwym ruchem. – Nie jestem zainteresowany takimi usługami – mruknął, wyraźnie wyczuwając w powietrzu zapach wanilii. Ostatnie, czego teraz potrzebował, to romans czy choćby seks z jakąś wiedźmą płodności. Już widział reakcję Bragi. Zaczerwieniła się, jakby ją uderzył. Przez chwilę oddychała ciężko przez nos, starając się opanować. – Nie o takich usługach mówiłam, durniu – warknęła w końcu. – Twój zapach dowodzi czegoś innego – powiedział wprost, odchylając się na krześle i lustrując sylwetkę dziewczyny uważnym spojrzeniem. Była wysoka – mierzyła jakieś sto osiemdziesiąt centymetrów – i dość zgrabna, co mógł ocenić mimo za dużej o dwa rozmiary męskiej kurtki. Ładna, ruda, jasna, szarooka. Za młoda i za krucha dla niego. – A ty pachniesz alkoholem, adrenaliną, mirrą i sokiem owocowym. Czy to znaczy, że jesteś popijającym sprzedawcą ananasów ze świątyni sportów ekstremalnych? – warknęła. Przez chwilę udało mu się zachować powagę – ale tylko przez chwilę. Śmiech rozsadził mu płuca. Sam nie mógł w to uwierzyć, nie pamiętał, kiedy szczerze się śmiał. Na pewno nie przez ostatnie miesiące, po tym jak Braga wróciła po raz kolejny. – No dobrze, jeden zero dla ciebie, oceniłem cię powierzchownie. Więc jaki masz interes do zaoferowania? – Pomogę ci tu posprzątać. – Za? – Jakiegoś drinka i coś do jedzenia, jeśli masz. Zmierzył ją spojrzeniem. – Jesteś pełnoletnia? – Jasne, mam dwadzieścia pięć lat. – Buńczucznie uniosła podbródek.

Zaśmiał się tylko. Jeśli naprawdę miała więcej niż dwadzieścia lat, gotów był postawić jej butelkę pięćsetletniego Szóstego Kręgu, którą trzymał schowaną na najgorsze czasy (skąd podejrzenie, że jeśli kiedyś ją otworzy i wypije, będzie to miało coś wspólnego z Bragą?). – Pokaż dowód. – Jesteśmy w Thornie, nie w Toruniu, nie powinno wystarczyć słowo? – mruknęła. – Więc powiedz prawdę. – Dwadzieścia. – Widząc jego pełną zwątpienia minę, skapitulowała: – Dwadzieścia będę mieć za dziewięć miesięcy. Uśmiechnął się pod nosem. Miał rację, była jeszcze dzieciakiem. Ale zabawnym dzieciakiem. – Potrzebujesz pracy, pieniędzy? – A kto nie potrzebuje? Ty za to potrzebujesz pomocy, bo ktoś tu urządził niezły kipisz. Oboje zyskujemy, co ty na to? – Wyciągnęła dłoń w jego stronę. Popatrzył na jej jasne, szczupłe palce, które mógłby zgnieść przez chwilę nieuwagi, ale uścisnął je delikatnie. Zaskoczył go mocny uścisk dziewczyny. – Czy ty wiesz, kim ja jestem? – zapytał pewien, że zna odpowiedź. – Na moje oko właścicielem zrujnowanej knajpy, który jednak ma dobry gust muzyczny i świetną pomocnicę? – Uśmiechnęła się szeroko. Odpowiedział jej uśmiechem, sam się temu dziwiąc. Szybko zakrył zęby, które zwykle przerażały ludzi. Ale ona nie wyglądała na przestraszoną – raczej zaintrygowaną. Przechyliła głowę na bok jak mały ptaszek. Stała na jednej nodze i obutą w glan stopą drapała się po łydce. Znów miał ochotę się zaśmiać. – Leon, a ty? – przedstawił się krótko, bez wszystkich formalnych tytułów. – Teodora, Dora właściwie. Mogę o coś zapytać? – Pytaj. – Jestem nowa w tym wszystkim... – zawahała się. – W tym wszystkim? – No, w magii, alternatywnym świecie i tak dalej. No i nie bardzo wiem, czy to pytanie nie będzie obraźliwe, a Katarzyna mówiła, że mam raczej trzymać buzię na kłódkę, choć wtedy to na pewno niczego bym się nie dowiedziała. – Zaczerpnęła powietrza. – Kim jesteś? – Właścicielem zrujnowanej knajpy, który jednak ma dobry gust muzyczny i świetną pomocnicę? – odpowiedział przekornie. W głębi ducha musiał przyznać, że obawiał się powiedzieć jej prawdę. Jeśli była nowa, nie wiedziała, że nie powinno jej tu być, że nie powinni rozmawiać. A jego zaczynało cieszyć, że tu jest. – To na pewno. Ale... – Pytasz o rasę, tak? Przytaknęła. Gdyby od dziecka żyła wśród magicznych albo gdyby przeszła pełne szkolenie, pewnie sama by zawęziła krąg podejrzeń, ale dopiero od roku wiedziała, że jest magiczna. Przeszła pierwsze szkolenie w Trójprzymierzu, jednak nie spotkała tam nikogo takiego jak on. – Jestem piekielnikiem, czartem, żeby być precyzyjnym – powiedział cicho, spodziewając się, że Dora za chwilę ucieknie. Zaczynał się jednak uczyć, że w przypadku tej dziewczyny założenia zwykle się nie sprawdzają. Wytrzeszczyła oczy. Przysunęła sobie krzesło, tak że siedziała teraz tuż przy nim. – Prawdziwym piekielnikiem? Z piekła? – Z tego, co wiem, nie ma lewych piekielników. – Super!

Zaśmiał się i już nawet nie próbował zasłaniać ust. Ta mała była zabawna, a jej entuzjazm – zaraźliwy. I mógł ją sporo kosztować w ich świecie. Tylko niewiedzą Leon tłumaczył to, że nie zapytała, czym się różni czart od czorta. Westchnął. Ktoś jej kiedyś powie i jak wtedy będzie na niego patrzeć? – Prawdziwy czart! Kto by pomyślał, że będę siedziała w knajpie z czartem! Wszystkie czarty wyglądają tak jak ty? Zagryzł wargę. Może jednak zdaje sobie sprawę z jego mieszanego dziedzictwa. Nie chciał być traktowany jak dziwadło, już to przerabiał. Od tysiąca lat nikt nie ośmielił się żartować z jego rodziców, z jego włosów, oczu... Dowodów na głupotę jego matki. Zauważyła tę zmianę nastroju. Wyciągnęła rękę i położyła ją na dłoni Leona. Spojrzał zaskoczony na jej jasne palce na swojej śniadej skórze. – Hej, powiedziałam coś nie tak? Nie gniewaj się, jestem jeszcze zielona, nie chciałam cię urazić, serio. Nie zawsze wiem, co jest jakąś newralgiczną kwestią. – Na chwilę zamknęła oczy i westchnęła. – Leon, nie gniewaj się, jest za zimno, żebym cieszyła się na myśl o ulicy. – Nie masz gdzie mieszkać? – zapytał, choć nie powinno go to interesować. – Mam, tak jakby. Nieważne, przepraszam, jeśli powiedziałam coś nie tak. – Nie, nie powiedziałaś. Powiedzmy tak: nie ma wielu czartów i z tego, co wiem, wyglądają mniej więcej jak ja. – Jesteście rzadcy? To tak jak ja. – Uśmiechnęła się szeroko. – Wiesz, że jestem wiedźmą sprzecznych linii? Czad, co? W teorii powinnam dziedziczyć tylko jedną magię, a ja z obu stron dostałam gen recesywny i mam mieszane dziedzictwo. Juliana i Jemioła usiłowały rozgryźć, jak to się mogło wydarzyć, ale wciąż nie wiedzą. Ich zdaniem, to się nie powinno udać. A jednak! – W teorii to mnie nie powinno być na świecie. Moja matka była czortem, a ojciec, cóż, nie. Stąd ja jestem czartem. Nieczystej krwi czortem. – Czart brzmi lepiej niż czort. Poza tym jak masz więcej dziedzictwa, sam możesz wybierać, jaki chcesz być. To szansa na obejście determinizmu genetycznego, tak to widzę. Moim zdaniem, zawsze lepiej być kimś wyjątkowym niż kimś zupełnie przeciętnym. Poza tym to, że się tym gryziesz, nie zmieni tego, kim jesteś. Spojrzał na nią z uwagą, niepewny, czy mówi poważnie. Tak lekko przeszła do porządku dziennego nad czymś, czego nikomu nie mówił z własnej woli, a nikt nie ważył się rzucić mu prawdy w twarz. Prawdy o tym, że jego matka puściła się z pierzastym, aniołem, po którym miał brązowe oczy – nie czerwone, jak przystało na piekielnika – i miękkie brązowe włosy zamiast sztywnej czarnej szczeciny jak ludzie jego matki. W młodości strzygł się do skóry, by nikt tego nie widział. Później zrozumiał, że im bardziej chce coś ukryć, tym bardziej zwraca na to uwagę, więc pozwolił włosom odrosnąć. Cholera, gdyby wiedział, że przyciągnie tym Bragę... Dora zdjęła kurtkę, odsłaniając granatowe dżinsy i czarny sweter w plecione warkocze. Z przepastnej torby wygrzebała gumkę do włosów i związała je wysoko w koński ogon. – Zabieramy się do roboty? Skinął głową. Po godzinie miał prawie pełne wiadro szkła, blaty i podłoga były czyste, nawet rozbryzgi krwi na ścianach zniknęły. Dora stała przed szafą grającą i w skupieniu oglądała popękaną szybkę. – Mogę spróbować to naprawić – powiedziała. – Nie trzeba, zadzwonię do serwisu. – Może tak będzie lepiej – mruknęła – moje zaklęcia jakoś wolą destrukcję niż naprawianie. Niby znam inkantacje naprawiające, ale efekty bywają straszne. Uśmiechnął się. Tak, pasowało to do niej. Podczas sprzątania przez godzinę opowiadała mu historyjki ze szkolenia – nie wiedział, że można być aż tak narwanym i tyle razy lądować

w szpitalu w tak krótkim czasie. Coś ich jednak łączyło. On jako dzieciak też próbował całemu światu coś udowodnić, musiał być najlepszy. Ale nie zwierzył jej się z tego. Wolał milczeć i słuchać. Dziewczyna mówiła prawie cały czas, jej głos wypełniał mu głowę, jakimś sposobem oddalając czarne myśli, które wcześniej dociskały go do podłogi. Ze zdziwieniem uświadomił sobie, że naprawdę polubił tę trzepniętą pannicę i śmieje się przy niej częściej niż przez ostatnie dekady. – Więc tylko mi powiedz, kto tak zdemolował lokal? – zapytała, przecierając blat stolika szmatką nasączoną mleczkiem do polerowania. – Moja żona. Spojrzała na niego, znów przechylając głowę niczym ptaszek. – Musiała się bardzo... zdenerwować. – Nie zna umiaru. Spodziewał się, że komentarze będą obszerniejsze, ale dziewczyna tylko skinęła głową, a przez jej szare tęczówki przemknął jakiś cień. – Skończone. Teraz obiecane jedzenie – powiedział po wyrzuceniu do śmietnika szczątek rozbitego krzesła. – I picie – dodała, mrugając szelmowsko. Zestawił krzesła z baru i wszedł za kontuar, a Dora wdrapała się na wysoki stołek. – Więc na co masz ochotę? – zapytał. – Na kanapkę. Obojętnie z czym, pod warunkiem, że to coś nie jest salami ani owocami morza. I... – zaczęła uważnie studiować menu z drinkami – masz duży wybór, może... Grzech Pierworodny albo Siarkę? Spojrzał na jej jasną twarzyczkę i pokręcił głową. Potrafił wyczuć kłopoty. – Maleńka, nie mogę ci podać drinka na bazie siarki, szóstego kręgu czy ogni piekielnych – powiedział zdecydowanym tonem. – Dlaczego? – Naburmuszyła się lekko. – Jestem pełnoletnia, a my, magiczni, nie możemy się upić... Tak mówiła Katarzyna. – Ludzkimi alkoholami nie możecie, ale to jest woda ognista, dosłownie, alkohol piekielników. Nie upijesz się, skarbie, ty po prostu zaliczysz zgon, kaputt, rozumiesz? A kac męczyłby cię przez tydzień. – Wtedy wypiłabym Siódmy Dzień. Tu jest napisane, że to klin po sześciu dniach sterania. – Tylko jeśli jesteś piekielnikiem. Ty cierpiałabyś jeszcze bardziej. – Więc co, nie mogę nic wypić? – Skrzywiła się lekko, a w jej oczach dostrzegł rozczarowanie. – Umówmy się, że zrobimy specjalnego drinka na zamówienie, idealnego dla ciebie. Co ty na to? Przez chwilę wydawało mu się, że nie chwyci przynęty, lecz rozchmurzyła się. – Ale nie masz na myśli czegoś bezalkoholowego jak dla bambini? – Nie, możemy zacząć od wódki, ludzkiej, która nie powala słonia samym zapachem. Skinęła zadowolona. – I co dalej? – Co lubisz? – Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia, hurtowe ilości piwa w liceum raczej się nie liczą... Chcę, żeby był trochę słodki, ale nie za bardzo, kolorowy, i żeby nie było za mocno czuć alkoholu, bo każdy ma paskudny smak – wyliczała, odginając palce. Uśmiechnął się półgębkiem. Większość przychodzących wolała coś, co wykręca gębę

i wywołuje drgawki w wątrobie. Zajrzał do szafki pod barem, przesuwając kartony i butelki. Po chwili wynurzył się i nalał do shakera wódki i soków z limonki i kaktusa. Pogrzechotał nim, aż zadzwoniły kostki lodu, i nalał gotową mieszankę do wysokiej szklanki. Na wierzchu położył plaster ogórka, dla świeżego aromatu. Dora uważnie oglądała i wąchała drinka, jakby nieufna, ale spojrzenie miała jasne i podekscytowane. Upiła mały łyk, potem następny i wyszczerzyła się w uśmiechu. – Rewelacja! Jak go nazwiesz? – Wymyśl coś. To twój drink. – Podoba mi się ten kolor, wygląda jak rzekotka drzewna, ale przecież nie nazwę go Żabka. Musi być coś potężniejszego, żeby pasowało do Szatańskiego i tych mrocznych nazw z menu... Smok, nazywa się Smok. – Uśmiechnęła się i upiła kolejny łyk. Skinął głową. Jakoś czuł, że wielu chętnych prócz niej nie znajdzie na takie cudo. Ale obiecał sobie, że zawsze będzie miał na stanie po kartonie każdego z tych soków. Zjedli po solidnej kanapce. – To o co chodzi z tym, że nie chcesz wracać do mieszkania? – zapytał jakby mimochodem. – Nic ważnego, głupota i tyle. – Mieszkasz w Thornie? – W Toruniu. Podobno jestem zbyt niestabilna, żeby na razie mieszkać tu na stałe. Skinął głową, przeżuwając kolejny kęs. – Zawsze możesz wpadać tutaj, choćby co wieczór. Przyda mi się mała pomoc. – Serio? Mogłabym? Przytaknął. Lubił sprawiać, że się uśmiechała, jakby w środku zapalała jej się stuwatowa żarówka. Nawet jej włosy zdawały się wtedy bardziej płomienne, jakby i one cieszyły się wraz z nią. Jak to się stało, pomyślał, że ta mała znalazła do mnie drogę, o której nie wiedziałem, że istnieje? Przychodziła co wieczór. Czasem przynosiła ze sobą książki. Czytała w kącie, nie zważając na hałas czy ruch dookoła. Od czasu do czasu przynosiła też noże – ważyła je w dłoniach, czyściła, uczyła się sztuczek. Szybko dowiedział się, że oprócz zwykłych studiów i szkolenia magicznego dziewczyna ma jeszcze treningi aikido, walki wręcz i kick-boxingu – wszystko po to, by ujarzmić jej wojowniczą naturę i dać upust nadmiarowi energii. – Bez tego parę rzeczy wkoło mnie miało tendencję do wybuchania – powiedziała spokojnie, kiedy zapytał. Większość bywalców próbowała ją zaczepiać, dopóki nie ustawiła ich kilkoma ciosami w szczękę czy roztrzaskaniem kufla na głowie. Inni ustępowali, kiedy zauważali jego pełne dezaprobaty spojrzenie i dłoń wielkości bochna chleba na ramieniu dziewczyny. Zaadaptowała się do otoczenia zdumiewająco szybko, a on wyczekiwał popołudnia, kiedy przychodziła, wdrapywała się na stołek, zamawiała swoje zielone paskudztwo (jak zawsze na koszt firmy) i zabawiała go opowieściami. Niektóre były tak niesamowite, że podejrzewał ją o fantazjowanie, ale zaklinała się, że nie zmyśla. Sprawdził po cichu niektóre z nich. Wszystkie były prawdziwe. Nie zdradził jej, czego się dowiedział, a mianowicie, że jej osoba budzi dość duże zainteresowanie. Nie chciał jej wystraszyć. Za to dyskretnie rozesłał wici, że mała jest pod jego opieką. O tym też jej nie wspomniał – mogłaby się zdenerwować i unieść dumą, jak typowa nastolatka.

Minął miesiąc, nim Braga wróciła. Wpadła do baru tuż przed zamknięciem. Kilku bywalców natychmiast poderwało się do wyjścia, widząc jej płonące czerwienią oczy i rogi – widomy ślad, że jej demoniczna część jest w rozkwicie i jest wkurzona. Dora, zaczytana w jakimś solidnym tomiszczu, zdawała się Bragi nie zauważyć. Nie nazwałby awanturą tego, co wydarzyło się chwilę później. Raczej eksplozją. Szkło wybuchało, znacząc podłogę i ściany kroplami niedopitych drinków, stolik stojący najbliżej jego żony poszybował i rozbił się o ścianę. Wściekłość Bragi unosiła przedmioty i ciskała nimi w męża jak w tarczę do darta. Dopiero huk sprawił, że Dora uniosła głowę znad książki. Zmarszczyła brwi niepewna, co widzi. A widziała tuzin noży zmierzających wprost na Leona, który stał jak skała, nie cofając się nawet o krok. To nie była pierwsza próba sił między małżonkami, a on miał dosyć ustępowania Bradze we wszystkim. Dora wskoczyła na bar, z jej rąk wytrysnęła kula światła, pulsującego błękitem i bielą. Trafiła w kłąb noży i wszystkie wbiły się w ścianę dwa metry od Leona. Upewniła się, że jest cały i zdrowy, i skierowała swoją uwagę na sprawczynię tego zamieszania. Jednym ślizgiem po lśniącym kamiennym blacie znalazła się między Bragą a Leonem i ustawiła między nimi tarczę ochronną. Zwinne ruchy jej palców podpowiedziały mu, że szykuje się do ataku. Nie umknęło mu także, że w nerwach odgięła palec serdeczny i zaklęcie lewitacji zmieniła w zaklęcie podpalające. Nic dziwnego, że jej magia miała tendencję do destrukcji. Nastoletnia dziewczyna bez strachu mierzyła wściekłym wzrokiem rozszalałą i przeobrażoną diablicę. Energia telekinetyczna napinała tarczę ochronną, kiedy Braga znów usiłowała rzucać w męża ostrymi przedmiotami. W nieładzie opadały na podłogę. Dora była zachwycona, w życiu nie udało jej się zrobić lepszej tarczy ochronnej! Gdybyż Juliana to widziała, jej świadectwo wyglądałoby znacznie lepiej. Leon przymknął oczy, głęboko poruszony tym, co się stało. Ta mała wiedźma stanęła między nim a atakującą diablicą. Narażała się, by go chronić. To było głupie, nawet bardzo, ale jakieś wzruszenie ścisnęło mu gardło. Ile czasu minęło, kiedy ktoś był gotów cokolwiek dla niego ryzykować? Wściekłość Bragi rosła, niczym gorący wiatr wypełniała pomieszczenie, sprawiając, że wszystko się trzęsło, a lustro na ścianie zakołysało się i z hukiem spadło na podłogę, uruchamiając klątwę. Bariera ochronna, jak i wszystkie inne zaklęcia w tej sekundzie przestały działać. – Siedem lat pecha dla ciebie – krzyknęła dziewczyna i uchyliła się, by krzesło, którym cisnęła w nią diablica, nie rozbiło jej głowy. Nie tracąc czasu, odbudowała tarczę, znów osłaniając Leona i siebie przed gniewem Bragi. – Dość! – wrzasnął czart. Zwolnił osłony i pozwolił, by jego mroczna, gęsta aura zalała pomieszczenie. W ramach przypomnienia Bradze, z kim ma do czynienia. Nie chciał jej zabijać, ale zrobi to, jeśli będzie musiał. Źrenice diablicy rozszerzyły się gwałtownie. Zrobiła krok do tyłu, potem następny. Ślady płomieni znikały z oczu, rogi przestały być widoczne. Leon spojrzał na dziewczynę, niepewny, jak zareaguje na jego aurę, ale była spokojna i wciąż gotowa podpalić Bragę. Diablica podążyła za jego wzrokiem i -wyczytała w nim więcej, niż chciał. Rzuciła mściwe spojrzenie nieznajomej, która wciąż siedziała na barze między nią a Leonem. – Nawet o tym nie myśl, to moja vantia – warknął czart. Szkarłat wypełzł na policzki Bragi. – Nie możesz tego zrobić! – Zrobiłem. Masz coś jeszcze do powiedzenia? Jeśli nie, wynoś się i nie wracaj, dopóki

nie nauczysz się nad sobą panować. Nie każ mi donieść o wszystkim Lucowi. Wiesz, że by tego nie pochwalił. Zacisnęła wargi w bezradnej wściekłości. – To nie jest moje ostatnie słowo, Leon! – Na chwilę obecną zdecydowanie tak. Wyszła. Szkło trzaskało pod jej obcasami. Dora rozejrzała się po barze z niedowierzaniem. – Ta to rzucanie talerzami doprowadziła do rangi sztuki. O co poszło? – spytała w końcu. – O to, co zwykle. Różnice nie do pogodzenia – mruknął niechętnie. Nie miał siły, by komukolwiek opowiadać historię stu lat totalnie poronionego małżeństwa. Może dlatego jeszcze nie wniósł pozwu rozwodowego – musiałby wielokrotnie i przy licznych świadkach opowiadać o upokorzeniu, porażce, pomyłce, katastrofie, czyli o stu latach ze swoją żoną. Dora zorientowała się, że nie ma ochoty o tym mówić, więc zmieniła temat: – Co to jest vantia? Wolał, by nie zadała tego pytania. I nie mógł jej powiedzieć prawdy. Właściwie to mógł, ale nie chciał. Spodziewał się jej reakcji, a nie chciał tej dziewczyny do siebie zrazić. Choć jeśli nie wzdrygnęła się nawet na jego aurę, a pochodzenie uważała za atut, to co jeszcze mogło ją zniechęcić? Ta świadomość rozlewała mu się ciepłem w klatce piersiowej. Spojrzał w ciekawskie szare oczy i podał jej wymijającą odpowiedź: – Taki mały brzdąc jak ty. Zaśmiała się cicho i usiadła na barze; stopy zakołysały się jak u małej dziewczynki. – Przy tobie każdy jest małym brzdącem, Leon, jesteś jak góra. – Wykonała szeroki zamach mający jasno obrazować, jaki był ogromny. Na psy piekielne, przy niej miał ochotę szczerzyć się jak dzieciak. – To co, ja biorę miotłę, a ty ścierkę? – Zatarła ręce, jakby faktycznie rwała się do roboty. – Jasne, a potem cię nakarmię. Podszedł o krok i oparł się biodrem o bar tuż obok niej. Chciał jej podziękować za to, co zrobiła, nawet jeśli to było bezdennie głupie. Nie spodziewał się, że ktoś będzie się o niego troszczył na tyle, by samemu się narażać. Noże Bragi zraniłyby go, ale uleczyłby się błyskawicznie. Lecz gdyby coś stało się tej małej, byłoby mu naprawdę źle na duszy. Słowa nie chciały mu jednak przejść przez gardło. Uniósł jej dłoń i ustawił palce we wzór zaklęcia lewitacji. – Lata – powiedział. Przesunął palec serdeczny we wzór, którego chciała użyć wobec Bragi. – Płonie – dodał. Przez chwilę spoglądała na swoje palce. Zaczerwieniła się, kiedy dotarło do niej, w czym rzecz. – Cholerka, na sprzątanie po tym zaklęciu nie wystarczyłby mop. Uśmiechnął się i nawet przez chwilę nie przyszło mu do głowy, by ukrywać zęby, ostre jak u drapieżnej rybki.

Po deszczu każdy wilk śmierdzi mokrym psem

Telefon w środku nocy nigdy nie wróży nic dobrego: umarł ktoś z rodziny, ktoś inny ma zbyt wiele alkoholu we krwi i pilną potrzebę konwersacji lub jeszcze inny ktoś przypomniał sobie, że biorę kasę za to, by służyć i bronić. Moja szefowa zawsze powtarzała, że policjantem jest się dwadzieścia cztery godziny na dobę. I coś mi mówiło, że to jeden z przypadków, kiedy po raz kolejny miałam się przekonać, że nie żartuje. – Wilk, słucham – burknęłam. – Przyjeżdżaj szybko na Bielany, na ostry dyżur. – Daj spokój, skoro ty tam jesteś, to po co ja? Śpię... – jęknęłam rozdzierająco. Zignorował to. – Kolejna dziewczyna, ten sam sprawca, ale ona żyje, rozumiesz? Usiadłam gwałtownie. – Żyje? – A po co bym ci kazał przyjeżdżać na Bielany zamiast do kostnicy? – Fakt, nie kontaktuję najlepiej. Rozmawiałeś z nią? – Nie. Chce rozmawiać tylko z tobą. – To częste w przypadku ofiar gwałtu – mruknęłam, ramieniem dociskając komórkę do ucha, by mieć wolne ręce do wciągania spodni na tyłek. – Dora, ona nie pyta o jakąś policjantkę, ale konkretnie o ciebie. Nie chce nawet powiedzieć, jak się nazywa. Więc rusz swój chudy tyłek, i to już. – Będę za kwadrans – zapewniłam. Na górę piżamy wciągnęłam sweter, a na gołe stopy trampki. Potargane podczas snu włosy związałam gumką, nie spoglądając nawet do lustra. Istniała szansa, że kobieta prosi o mnie, bo kiedyś już się zetknęłyśmy, ale było to mało prawdopodobne. Przypuszczałam raczej, że dziewczyna jest taka jak ja, więc trzeba będzie nadwyrężyć nieco kręgosłupa, by nikt się nie zorientował. Moja mała mikra z trudem wyciągnęła sto dwadzieścia kilometrów na godzinę. Na jednym z przejść dla pieszych flesz radaru zapewnił mnie, że ta wycieczka została uwieczniona na zdjęciu i wkrótce dostanę mandat. Kolejny. Jeszcze chwila, a zbiorę dość punktów karnych i stracę prawo jazdy. Znowu. Ale nie zdjęłam nogi z gazu. Na parkingu szpitalnym byłam po dziesięciu minutach od telefonu. Zając z Nowakowskim siedzieli wnerwieni w poczekalni. – No nareszcie... – warknął Nowakowski. Spojrzałam chłodno na jego niechlujne ciuchy i ślady pijaństwa na twarzy. – Nawet gdybym miała skrzydła, nie dotarłabym szybciej, palancie, więc nie narzekaj. Gdzie ona jest? Był u niej lekarz?

– Nikt się do niej nie zbliżał, bo chce najpierw rozmawiać z tobą. – Zając wskazał mi ręką uchylone drzwi gabinetu zabiegowego. Zamknęłam je za sobą, by nikt nie słyszał naszej rozmowy. Dziewczyna wyglądała na bardzo młodą, co mogło być złudzeniem. Delikatny zapach ziół i świeżo skoszonej trawy powiedział mi, że przynajmniej w części jest elfką albo uzdrowicielką. – Hej, jestem Dora Wilk. Chciałaś się ze mną widzieć? – zapytałam szeptem, podchodząc bliżej do kozetki, na której siedziała, skulona, owinięta pledem, potargana. Drobna i jasnowłosa, wyglądała krucho i delikatnie. Gdy uniosła głowę, zobaczyłam spuchnięty nos i fioletowe wybroczyny rozmieszczone symetrycznie pod oczami. Wargę miała rozciętą i obrzmiałą, w kąciku ust formował się solidny strup, sińce powoli wykwitały na jej policzkach i szyi. – Nie chcę lekarza, nie chcę badania. Zorientują się, że nie jestem człowiekiem. – Jesteś elfką? – Tak. I częściowo selkie. Mam na imię Brenna. – Cholera – mruknęłam. – Właśnie. – Uśmiechnęła się blado. – Mogę ukryć wiele, ale raczej nie zapasowe skrzela i błonę między palcami. Katarzyna powtarzała nam, że w takiej sytuacji powinnyśmy prosić o ciebie. Katarzyna była głową mojego sabatu i członkinią Starszyzny, wielorasowej rady rządzącej w Thornie, mieście magicznych. Ale ja i dziewczyna znajdowałyśmy się w Toruniu, mieście ludzi, którzy nie mają pojęcia o alternatywnym świecie, magicznych stworzeniach czy magii jako takiej. Moi koledzy z policji oczywiście byli nieświadomi, że jestem wiedźmą. Oczekiwali, że namówię dziewczynę na badania, zeznania i podanie rysopisu faceta, którego ścigaliśmy od tygodni. Faceta, który zgwałcił i zabił już cztery kobiety, a my wciąż nie mieliśmy sensownych tropów. Jako jedyna przeżyła, zapewne dlatego, że nie była zwykłą kobietą, o czym napastnik raczej nie wiedział. – Wiesz, kim on jest? Ten, który ci to zrobił? – Nie znam go. Wiem tylko, że to wilk. Zaszedł mnie od tyłu. Za szybko, żebym mogła uciec. Chyba nie zauważył, że jestem magiczna, zgwałcił mnie i pobił, myślał, że nie żyję. Po wszystkim straciłam przytomność, a zanim ją odzyskałam, ktoś mnie znalazł w parku. Dlatego tu jestem. – Widziałaś go? Rozpoznałabyś go lub jego zapach? – Nie sądzę. Twarzy nie widziałam, węch mam średni. Pachniał jak każdy wilk, testosteronem i zbutwiałymi liśćmi, nic szczególnego. Dość wysoki, duży, pamiętam czarną bluzę i pierścień na kciuku... Nic więcej. Podrapałam go, ale sama wiesz, że na nich się wszystko goi jak na psie. Szkoda, że nie wydrapałam mu oczu... – Skuliła się jeszcze bardziej. Wyglądała smutno i żałośnie, a mój instynkt kazał mi ją chronić przed resztą świata. Coś w jej oczach mówiło, że dzisiejszej nocy ten wilk ją złamał i nie będzie jej łatwo się pozbierać. Skinęłam głową i zaczęłam się zastanawiać, co zrobić. Nie mogłam pozwolić, by wzięli wymaz, badanie dna wykazałoby anomalię. Nie mogłam pozwolić, by lekarz zorientował się, że jej budowa różni się od ludzkiej. Raport będzie więc fałszywy jak uśmiech Casanovy, ale miałam zobowiązania wobec magicznych – wobec moich ludzi. – Złapiesz go? – Tak. – Może nie powinnam jej tego obiecywać, ale wiedziałam, że zrobię wszystko, by dotrzymać słowa. Nawet jeśli miałoby mnie to kosztować więcej, niż chciałabym dać. – To dobrze. Zabierz mnie stąd. – Masz prawo odmówić zeznań. Powołaj się na szok. Odmów badania z powodów

religijnych, dajmy na to, jesteś ekstremalnie oddana islamowi. Poczekam i odwiozę cię do sanktuarium, tam dojdziesz do siebie. Dobrze? Spoglądała na mnie z takim wyrazem ulgi na posiniaczonej twarzy, że na chwilę zapomniałam, że łamię co najmniej kilka przepisów i utrudniam pracę policji, którą sama reprezentuję. Ale nie teraz. Teraz byłam wiedźmą, która broni tajemnicy naszego świata. Poproszę o fanfary, koledzy z oddziału na pewno mnie pokochają. Wyszłam do nich na korytarz spięta i zdenerwowana. – Niewiele pamięta, nie zgadza się na badanie, zresztą, jak poprzednio, używał prezerwatywy. Nadal jesteśmy w punkcie wyjścia – oświadczyłam pewnym tonem. Cóż, oni byli, ja miałam swój punkt zaczepienia, ale nie było to nic, czym mogłabym się podzielić. – Chyba sobie żartujesz! Chcę z nią porozmawiać! – warknął Nowakowski i zaczął przepychać się obok mnie w stronę drzwi. Chwyciłam go za rękaw. – Zostaw. Naprawdę chcesz, żeby się rozeszło, że naskoczyłeś na pobitą i zgwałconą dziewczynę, powodując u niej większą traumę niż napastnik? Ile czasu minie, zanim dowiedzą się o tym dziennikarze i nasza kochana szefowa? Daruj sobie, dziewczyna jest w szoku, a ten skurwiel dopilnował, żeby nic nie widziała. – A niby dlaczego chciała rozmawiać tylko z tobą? – Łypnął podejrzliwie. – Bo mnie zna. Kilka lat temu była na kursie samoobrony, który prowadziłam – skłamałam gładko. – Chyba niewiele ją nauczyłaś, co? – Ona waży jakieś czterdzieści kilo, on ponad setkę. Zaszedł ją od tyłu i ogłuszył. Jak byś sobie poradził z czymś takim, panie macho? I zapomnij o tym, że pozwolę ci tam wejść i zgnoić ją jeszcze bardziej – warknęłam, odpychając go od drzwi. – Nowakowski, zostaw, ona ma rację – stwierdził Zając, nie spuszczając mnie z oka. Może czuł, że nie mówię wszystkiego, ale zawsze łatwiej mu było dogadać się ze mną niż z Nowakowskim. – Odwiozę ją do domu, wypytam dyskretnie i powtórzę wam wszystkie przydatne szczegóły, słowo. Ona naprawdę nie zaufa facetowi i nie powie wam ani słowa. – Wiesz, o czym mówisz? – Zając uniósł brew. – Może wiem. – Lepiej, by podejrzewał, że wspólne doświadczenia moje i tej dziewczyny sprowadzają się do bycia ofiarą seksualnej napaści, niż żeby zaczął kopać głębiej. Droga do Thornu minęła szybko. Zaparkowałam na Kopernika i pieszo zaprowadziłam dziewczynę do portalu. Metalowa brama wiodła na podwórko studnię, chyba że znało się zaklęcie – wtedy wiodła wprost na uliczkę naszego magicznego miasta. Dziewczyna była w kiepskim stanie. Trzęsła się z zimna lub nerwów, dzwoniła zębami i co chwila oglądała się za siebie, jakby spodziewała się, że wilk wróci i skończy, co zaczął. Udzieliło mi się jej zdenerwowanie i przeklinałam się w duchu za to, że nie wzięłam ani glocka, ani nawet odznaki. Prowadziłam ją jak przedszkolaka do siedziby Starszyzny, gdzie znajdowało się coś, co możliwie najbardziej przypominało szpital. Kilkanaście minut później Katarzyna wyprowadziła mnie z sanktuarium, zostawiając Brennę pod opieką uzdrowicielki. – Dziękuję, Doro, zrobiłaś, co należało. – Jej piękna twarz wyrażała smutek i ból. – Robię, co muszę, pani. Ale nie podoba mi się to. Mamy wilka, który zgwałcił i zabił

cztery ludzkie kobiety, plus dziś Brennę. Muszę go złapać. – Sądzisz, że to renegat? – Znałam ją dość długo, by się zorientować, że chciałaby, żeby tak właśnie było. Spojrzałam na nią uważnie. – Nie. Sądzę, że to ktoś ze stada Brunona. Od pierwszego zabójstwa minęły ponad dwa miesiące. Żaden renegat nie przetrwałby tyle na terytorium lukoi niezauważony i nieprzepędzony. – Bruno nie będzie zachwycony. – To akurat mnie nie obchodzi. Jeden z jego wilków wszedł na złą drogę, a ja muszę dopilnować, żeby tego pożałował. Sprawa nie ucichnie tak po prostu. A im głośniej o niej będzie, tym większe ryzyko, że coś się wyda. Kiedyś zostawi ślady dna i nie zdołam tego zatrzeć. Na razie stan ciał nie sugeruje, że zabójca jest kimś więcej niż człowiekiem, ale z czasem może mu to nie wystarczyć i co wtedy? Atak dzikich zwierząt w środku miasta? Nie będę czekać i nie zostawię tego. – Nie proszę cię o to. – Prosisz, pani. Gdy zmusiliście mnie do obietnicy, że będę chronić sekrety Thornu, wiedziałaś, że nieraz będę musiała kłamać. Wzruszyła ramionami. Dla niej dylemat nie istniał. Prawa i reguły magicznych zawsze były priorytetem. To, że ja miałam jakieś wątpliwości i upierałam się, by żyć między ludźmi, a nie w Thornie, uważała za przejaw mojej niedojrzałości – ot, młodzieńczy bunt. W końcu miałam zaledwie dwadzieścia osiem lat, ona – ponad pięćset. Z jej perspektywy byłam oseskiem. – Muszę porozmawiać z Brunonem – powiedziałam twardo. – Poślę po niego. Bruno przytłaczał mnie samą swoją obecnością. Wysoki i masywny kłąb agresji i zbyt wysokiego poziomu testosteronu. Nie przepadam za tą rasą. Nie z powodu uprzedzeń, ale doświadczenia. Jako policjantka zbyt wiele razy miałam do czynienia z wilkami, którym zawsze bliżej było do świata przestępczego niż do uczciwej pracy. Rozboje, bójki, włamania, handel narkotykami, stręczycielstwo. Mówisz i masz. Oczywiście nie każdy zbój grasujący po ulicach Torunia był wilkiem, ale ich udział był spory. Zdecydowanie większy niż pozostałych ras razem wziętych. Nie słyszałam, by choć raz włamywacz czy bandyta okazał się wampirem, magiem, demonem czy wiedźmą. Nie żebyśmy wszyscy byli stadkiem owieczek, ale wilki zasłużyły sobie na swój zły pr. Wielki pokój, w którym gromadziła się Starszyzna, wydał mi się nagle ciasny i klaustrofobiczny. Odepchnęłam od siebie strach, który starał się we mnie zaszczepić Bruno, i spojrzałam mu prosto w oczy. Bursztynowe i wilcze. Jego bestia czaiła się tuż pod skórą. – Nie wiesz, o czym mówisz, wiedźmo. Nie wydam ci jednego z moich tylko dlatego, że jakieś cizie były w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie – warknął. Przygryzłam wargi. Wykład na temat piętnowania ofiar zamiast gwałciciela nie zmieniłby jego podejścia. Był cholernym szowinistą, kabotynem, seksistą, który miejsce kobiet widział w kuchni lub w łóżku, najlepiej na krótkiej smyczy, by nie oddaliły się zanadto od swoich obowiązków. – Świetnie. Odmawiasz współpracy, ale nie myśl, że odpuszczę. Znajdę go, Bruno, z twoją pomocą czy bez niej, ale lepiej dla twojego stada, żebyś jednak był po mojej stronie – powiedziałam, siląc się na spokój. Katarzyna milczała, jej smukłe palce wybijały rytm na blacie długiego stołu.

– Wedle prawa Thornu, Bruno, twój wilk sprowadza niebezpieczeństwo na nas wszystkich. To już nie jest dziewiętnasty wiek. Ludzie mają naukę, testy dna i -badania kryminalistyczne, które wyjawią sekret zabójcy. I co wtedy? – dodałam. – Skalibrują maszyny, pewni, że to pomyłka. Jego pycha była nieznośna. – Jasne, aż któryś z naukowców uzna, że tak nie jest. Ten dupek nie może szaleć po mieście i mordować tylko dlatego, że nie może utrzymać ptaka w portkach. Poza tym ostatnia ofiara była obywatelką Thornu. To trochę zmienia postać rzeczy, co? – Widać była za słaba, żeby się obronić. Wiesz, Darwin i te sprawy – kpił sobie w żywe oczy. – A skąd podejrzenie, że to właśnie wilki są na szczycie łańcucha pokarmowego, Bruno? Znam istoty, które zjadają takich jak ty na śniadanie. Chcesz to sprawdzić na własnej skórze? Z trudem powstrzymywałam chęć warknięcia na niego, uderzenia dłonią w stół czy kopnięcia wilka w zadufany tyłek. Ale Bruno był członkiem Starszyzny, a ja smarkatą wiedźmą, z którą od początku było zbyt wiele zamieszania. Byłabym szczęśliwsza, gdyby Katarzyna stanęła po mojej stronie, ale ona tylko słuchała i wystukiwała ten przeklęty rytm. – Prędzej ty się przekonasz na swojej, że z wilkami nie ma co zadzierać. – Wyszczerzał się złośliwie. – Twój wybór – mruknęłam. Odwróciłam się w stronę Katarzyny, głowy mojego sabatu, wciąż udającej, że to spotkanie nie ma charakteru urzędowego, a ona po prostu tu sobie siedzi i popija herbatkę. – Katarzyno, oficjalnie składam zażalenie na Brunona. Jeśli dalej będziecie ignorować tę sprawę, pójdę wyżej. Często nadstawiałam dla was wszystkich karku, ale nie tym razem. Ten facet ma zgnić w więzieniu albo dwa metry pod ziemią, nic innego mnie nie satysfakcjonuje. Wyszłam z pokoju, trzaskając drzwiami. Jeszcze chwilę opierałam się o nie, ciężko oddychając. Może nie powinnam spodziewać się po tym dupku zbyt wiele, a jednak zawsze znajdował sposób na to, by dowieść, że jest większym durniem, niż sądziłam. A milczenie Katarzyny było jak cios w plecy. Czy naprawdę mają w dupie, że jakiś koleś biega po mieście i morduje dziewczyny? Czy gdyby wybierał zarozumiałych samców alfa, Bruno byłby nieco mocniej przejęty? I co takiego ma na Katarzynę, że trzyma ją z daleka od sprawy? – Dora, powinnaś coś zobaczyć... – szepnęła Jemioła, dotykając mojego ramienia. Nawet nie zauważyłam, kiedy podeszła tak blisko. Zaprowadziła mnie z powrotem do sanktuarium, do Brenny. Po półgodzinie z uzdrowicielką dziewczyna wyglądała już nieco lepiej. Z trudem uśmiechnęła się do mnie, naciągając skaleczoną wargę. Jemioła łagodnie odwróciła jej głowę i uniosła włosy z karku. Między jasnymi pasmami czerwienił się ślad po wyrwanej kępce. Poniżej biegła czerwona pręga w poprzek gardła, z wyraźnym śladem węzła pod prawym uchem. Praworęczny. Rana na głowie zaniepokoiła mnie. Westchnęłam ciężko, podejrzewając najgorsze. Jeśli pozostałe ofiary też miały takie ślady, napastnik zbierał trofea, a to znaczyło, że nie był to zwykły gwałciciel. Trofea zbierają seryjni zabójcy, to nie jest coś, co robisz pod wpływem impulsu. Potrzebuje pamiątek po każdej ofierze, by móc od nowa przeżywać zabójstwo, delektować się własną siłą. – Wybacz, ale muszę zadać ci kilka pytań, dobrze? – zwróciłam się do dziewczyny najłagodniej, jak potrafiłam. – Tak, jeśli dzięki temu go złapiesz. – Powiedz mi, co pamiętasz. Spojrzała na mnie z takim bólem w oczach, że zagryzłam wargi. Chciałabym móc

wymazać z jej pamięci wszystko, co dotyczyło gwałtu i napaści. Po chwili nabrała powietrza w płuca i powoli, rzeczowo zaczęła opowiadać, całkiem jakby referowała mi film lub coś, co wydarzyło się komuś innemu. – Zaszedł mnie od tyłu, uderzył w głowę i zaczął ciągnąć w krzaki. Przewrócił mnie na brzuch, podarł mi sukienkę i bieliznę, bił mnie pięściami, kopał. Później... – uciekła spojrzeniem za okno, ale nie przestała mówić – gwałcił mnie i zarzucił mi na szyję pętlę, zaciskał ją i puszczał, gdy zaczynałam rzęzić, jakby chciał wszystko przedłużyć. Myślałam, że nigdy nie skończy. Cały czas wygadywał mi do ucha różne świństwa, pytał, czy podoba mi się najlepsze rżnięcie w moim życiu. Szarpał mnie za włosy, ciesząc się z tego, że są takie długie i miękkie, powiedział, że idealnie się nadają, nie wiem do czego. Wpychał mi palce do ust i do gardła, bałam się, że chce mi wyrwać język. Skaleczył mi wargę pierścieniem, nie widziałam go wyraźnie, ale to był jakby wąż kilka razy opleciony wokół kciuka. Gdy doszedł, zacisnął pętlę jeszcze mocniej. Śmiał się. Myślał, że nie żyję, kopnął mnie kilka razy i zostawił. Nie żyłabym, gdyby nie skrzela... Udawałam trupa, a on... obsikał drzewo, pod którym leżałam, chwilę postał nade mną i odszedł, jakby nic się nie stało. Choć mówiła spokojnie, łzy ciekły jej po policzkach. Oczy wyrażały pustkę. Jemioła troskliwie objęła dziewczynę ramieniem. – Nie byłam pierwsza, prawda? – Brenna uniosła spojrzenie. – Nie. Cztery inne nie żyją. Nie miały skrzeli, były zwykłymi kobietami. Skinęła głową. – Więc powinnam się cieszyć, że żyję. Trudno jednak było wykrzesać z siebie tę radość. Miałam nadzieję, że kiedyś znów będzie w stanie cieszyć się czymkolwiek, ale dziś było to niemożliwe. Gdy po nieprzespanej nocy zaparkowałam przed komendą, dochodziła siódma rano. Biuro mojego oddziału, zwanego zwierzyńcem lub oddziałem wyrzutków, znajdowało się na drugim piętrze i świeciło pustkami. Zając i Nowakowski odsypiali nocną zmianę, Witkacy, mój partner, pewnie odsypiał swoje specyficzne eksperymenty z używkami. Rozłożyłam na blacie biurka teczki z aktami wszystkich dziewcząt, zastanawiając się, czy zobaczę w nich coś więcej, kiedy już wiem, że napastnik jest wilkiem. Dotąd nie widzieliśmy miejsc zbrodni, ciała były przeniesione do parku. Tym razem zostawił ofiarę tam, gdzie ją zaatakował. Nie wiedziałam, czy tylko skorzystał z okazji, czy robił się niedbały. Cztery młode kobiety – dwie studentki, licealistka i kasjerka ze sklepu nocnego – zniknęły z ulicy. Żadnych świadków. Nic dziwnego, jako wilk wiedział, kiedy ktoś był w pobliżu, mógł poczekać. Ze zdjęć patrzyły na mnie ładne, drobne blondynki. Wyglądały jak siostry. Brenna pasowała do tego profilu idealnie. Co mi umyka? Zebrałam akta i zadzwoniłam do kostnicy, Bogna zwykle zaczynała pracę tuż po szóstej. – Cześć, tu Dora, mogę zajrzeć? – Wpadnij, tu cisza i spokój. Kostnica znajdowała się w budynku przylegającym do komendy. Nie było to moje ulubione miejsce. Zbyt wiele emocji, zbyt wiele bólu, wyłapywanego mimo osłon, którymi się odgradzałam. Dla policjantki bycie wiedźmą miało swoje zalety. Czasem potrafiłam wyczuć na miejscu zbrodni rzeczy, które umknęłyby zwykłym ludziom. Miało też szereg wad. Gniew i ból ofiar, a czasem ślady emocji zabójców przylepiały się do mnie jak zaklęcia, wplątywały w moją aurę i zatruwały mnie. Po każdej wizycie na miejscu zbrodni musiałam się szorować peelingiem

z soli morskiej, by usunąć te ślady. Kostnica była jak puszka Pandory – najgorsze, co przytrafiało się ludziom, gromadziło się właśnie tu, w zamkniętych ścianach chłodni i pomieszczeń sekcyjnych. Nie wytrzymywałam tam zbyt długo, ale nie było wyjścia. Musiałam sprawdzić kilka rzeczy. Bogna była tuż po czterdziestce, niewysoka, szczupła, z krótkimi ciemnymi włosami. Wyglądała na sporo mniej. Przywitała mnie w progu. Jasnozielony fartuch i rękawice mówiły dokładnie, w czym jej przeszkodziłam. – Kogo chcesz zobaczyć? – Ofiary gwałtów. – Mam ciała dwóch, dwie pierwsze odebrały już rodziny. Czego szukasz? – Mam teorię... Dziś w nocy zaatakował kolejny raz, dziewczyna przeżyła. Sądzę, że on może zbierać trofea. Nie powiedziała nic. Obie wiedziałyśmy, co by znaczyło, gdybym miała rację. – Jakie? – Kępki włosów. Zauważyłaś coś takiego w czasie sekcji? Wyrwane lub odcięte. Skinęła. – Tak, wpisałam to do rozszerzonego raportu, który dostaniesz dziś lub jutro. Wyrwane wraz z fragmentem skóry, zawsze z tyłu głowy, powtarzalny rozmiar ubytku, mniej więcej dwa centymetry przekroju. Czułam, jak krew odpływa mi z twarzy. Brenna wyjaśniła mi też jedną z zagadek, nad którymi głowiła się Bogna. – Od ostatniej ofiary wiem, że nie dusił ich, jak podejrzewałyśmy, po gwałcie, ale w trakcie: zaciskał i luzował pętlę. Przedłużał ich cierpienie. – Cholera, myślałam, że kilka nakładających się śladów znaczyło, że walczyły... – Czy znalazłaś na nich ślady moczu? Przymknęła oczy i potarła skroń dłonią w lateksowej rękawiczce. – Nie mam wszystkich wyników. Wiesz, jak jest z naszym laboratorium, to nie csi, nie mamy wydruków od ręki, ale posłałam kilka śladów biologicznych. Myślę, że możesz mieć rację, że oprócz śliny był też mocz. Zero spermy, za to ślady środka plemnikobójczego. – Masz jeszcze ich rzeczy czy są już w magazynie dowodów? – Są u mnie, w biurze. – Chcę je obejrzeć. Wprowadziła mnie do niewielkiego pokoju z rzędem biurek zawalonych dokumentami. Cztery kartony z rzeczami kobiet zajmowały jeden z blatów. – Masz rękawiczki? – spytała. – Nie. Westchnęła i poszła do sali sekcyjnej po nową paczkę. Miałam nie więcej niż dwie minuty, by wykonać, co do mnie należy. Nie powinna tego widzieć, nie umiałabym jej wyjaśnić, co robię. Dopóki sądziłam, że napastnik jest zwykłym facetem, nie było sensu wąchać rzeczy kobiet, ale teraz... Wyciągnęłam poszarpaną bluzę jednej ze studentek. Pod kwaśnym zapachem krwi i adrenaliny wciąż wyczuwalna była lekka woń wilka. Wciągnęłam ją, zastanawiając się, czy spotkałam go już kiedyś na swojej drodze. Brenna miała rację, testosteron i butwiejące liście. Myliła się jednak, mówiąc, że tak pachnie każdy wilk. Miałam dość dobry węch, by rozróżnić przedstawicieli tej rasy. Jeśli go spotkam, będę wiedziała, że to on. – Nie powinnaś dotykać dowodów bez rękawiczek – cichy i spokojny głos Bogny dobiegał zza moich pleców.

– Przepraszam. – Nie musisz, jeśli to pomoże ci złapać tego kolesia. – Patrzyła mi prosto w oczy, jakby znała mój sekret. – Nie wiem, jak to robisz, ale wiem, że czasem dostrzegasz coś, czego nie widzi nikt inny. I cieszę się, że zabrałaś sprawę Zającowi i Nowakowskiemu. – Nie zabrałam. Jeszcze nie. – Uśmiechnęłam się krzywo. – Po prostu dziewczyna nie chciała z nimi rozmawiać. – Mądry wybór. – Poklepała mnie po ramieniu i wręczyła parę rękawiczek. – Zadzwonię do ciebie, jeśli znajdę coś więcej. – Sprawdź dokładnie ich usta. Ostatnia ofiara mówiła o pierścieniu i o tym, że wpychał jej palce do gardła, może zostawił jakieś ślady. – Sprawdzę, dzięki. Brakowało mi sił, by iść do chłodni i oglądać raz jeszcze ciała tych kobiet. Na razie miałam wystarczająco wiele tropów. Pożegnałam się z Bogną i wyszłam. Poranek był ciepły i słoneczny. Dzieciaki z tornistrami wędrowały do szkół, dorośli spieszyli się do pracy. Życie kwitło kilka metrów od królestwa śmierci. Łagodny wiatr niósł zapach świeżo skoszonej trawy, ciche buczenie kosiarki dobiegało z małego parku po drugiej stronie ulicy. Powinnam iść do domu, przebrać się i umyć. Wciąż miałam pod bluzą górę od piżamy, a moje włosy cały czas były rozczochrane. Komórka zabrzęczała natarczywie, a na wyświetlaczu pojawiło się nazwisko Czarny. Kąpiel może poczekać. Moja szefowa nie. – Dora, wejdź do mnie, musimy porozmawiać. – Jasne. Nie pytałam, skąd wie, że jestem w pobliżu. Ona po prostu miała swoje sposoby na pilnowanie trzódki. Nie bez powodu nazywano ją treserką dzikich zwierząt. Ja byłam jedną z bestii, nad którymi miała całkowitą kontrolę. Wbiegłam po schodach na drugie piętro. -Komisariat wciąż był niemal pusty, choć na parkingu stało już kilkanaście samochodów. Anita Czarny przed ósmą rano wyglądała tak nieskazitelnie jak zawsze. Była jedną z tych kobiet, które okazują się pułapką – wyglądają słodko i niewinnie, a potem bezlitośnie kopią cię w tyłek. Czarne włosy układały się miękką falą nad czołem, oczy lśniły ciemnym brązem gorzkiej czekolady, a gdy się uśmiechała, robił jej się dołeczek na prawym policzku. Ale na uśmiech trzeba było sobie solidnie zapracować. Żałowałam, że nie ma ze mną Witkaca – on jeden nieco ją zmiękczał, rozbrajał melancholią otaczającą go jak zapach perfum. Poza nim Anita Czarny nie miała słabości. – Nowakowski się na ciebie skarżył – rzuciła na przywitanie. – To ja się poskarżę na niego. Nie chciał uszanować, że ofiara brutalnego gwałtu jest w szoku i chce rozmawiać tylko z kobietą. Gdyby nie Zając, wparowałby do sali i próbował wymusić zeznania. Wspomniał o tym, kiedy się na mnie skarżył, czy mu umknęło? Skrzywiła się lekko. – Ale mam nadzieję, że nie klepałaś jej tylko po rączce i wiesz już, kogo szukamy? – Wiem tyle, ile zapamiętała, niewiele. Nie widziała go. – Nie dała się zbadać. – Pokazała mi obrażenia, a wymaz był bezcelowy. Powiedziała dokładnie, co jej zrobił. Nie mamy prawa zmuszać jej do tego, żeby kolejny raz przeżyła inwazję na własne ciało. Anita pokiwała głową, niezbyt zadowolona. – Żywa ofiara zmienia postać rzeczy, Dora. Chcę, żebyście z Witkacym przejęli tę sprawę. Nowakowski nie nadaje się do rozmów z kobietami. – Nie nadaje się do rozmów jako takich – mruknęłam cicho, ale i tak mnie usłyszała. – Nie chcę powtórki z waszych awantur.

– Nigdy się z nim nie awanturowałam. – Dora, złamałaś mu rękę. – Obmacywał mnie. Wiele razy. Miarka się przebrała. Ale nauczył się czegoś. – Tak? – Od tamtej pory, przechodząc obok niego, nie muszę osłaniać tyłów. – Ciesz się, że nie wniósł pozwu. – Też mogłam go pozwać. O molestowanie. Nie byłabym pierwsza, prawda? Tajemnicą poliszynela było to, że Nowakowski trafił do zwierzyńca właśnie przez takie skargi. I przez to, że pije. Ale z jakichś powodów panom na górze nie przeszkadzało to na tyle, by go zwolnić. Widać pijak-erotoman wpasowywał się w ich wyobrażenie o policjancie lepiej niż kobieta o nieco wybuchowym temperamencie (to ja, rzecz jasna), mężczyzna o irracjonalnej potrzebie wypróbowania na sobie wszystkich substancji psychodelicznych, jakie zna ludzkość (Witkacy), czy miłośnik broni palnej o skłonnościach maniakalno-depresyjnych (Zając), bo z naszej czwórki tylko Nowakowski jakoś nie obawiał się zwolnienia. O ile zbierałabym podpisy przeciw zwolnieniu Witkaca czy Zająca (o sobie nie wspominając), o tyle Nowakowskiego spuściłabym ze schodów w okamgnieniu. – Powtarzam, bez awantur. – Gdy szefowa mówiła tym tonem, przypominała mi moją matkę, choć jej nigdy nie bałam się tak jak Anity. – Jasne. – Zabieraj się do roboty. I zrób coś ze sobą, wyglądasz jak lump. – Jeszcze nie byłam w domu, Zając zadzwonił o trzeciej rano – wydukałam jak wywołana do tablicy piątoklasistka. Anita spojrzała na mnie spod lekko uniesionych brwi. Przekaz był jasny – ona byłaby schludna i profesjonalna nawet o trzeciej rano. I na pewno nie włożyłaby swetra na piżamę. Wepchnęłam wystający róg koszulki w kolorowe groszki w spodnie i wymknęłam się z gabinetu. Witkacego nie było przy biurku. Szłam o zakład, że śpi. Nawet lepiej – dziś miałam zamiar poszperać i popytać w Thornie, a tam nie mogłam go zabrać. Zadzwoniłam do niego i nagrałam się na pocztę głosową: oficjalnie miał być cały dzień ze mną, nieoficjalnie miał wolne i mógł dochodzić do siebie po kolejnych eksperymentach ze świadomością. Chroniliśmy sobie nawzajem tyłki. Był przyjacielem. I miał bardziej popaprane życie niż ja, a to już coś. Wiedziałam, że gdy poproszę, by dał mi trochę przestrzeni, zrobi to, bo będzie liczył, że w analogicznej sytuacji dostanie to samo. Plus żadnych pytań. Godzinę później, wykąpana, ubrana w dżinsy, sweter i skórzaną kurtkę (bez piżamy pod spodem) i po dużym kubku kawy, byłam w Thornie. Odruchowo pierwsze kroki skierowałam do ulubionej knajpy, Szatańskiego Pierwiosnka. Pomijając to, że mieli tu dobre drinki, świetną muzykę i doborowe towarzystwo, właściciel, wielki i twardy jak skała czart mający do mnie pewną słabość, był najlepszym informatorem, jakiego można sobie wyobrazić. Nawet jeśli czegoś nie wiedział, znał takich, co wiedzieli, i potrafił ich nakłonić do zwierzeń. Leon powitał mnie wylewnie, niczym Vito Corleone nadstawiając policzek do pocałunku, i musiałam wspiąć się na palce, by go dosięgnąć. Mam metr osiemdziesiąt, więc nie zdarza mi się to zbyt często, ale przy nim byłam pchełką. Przewyższał mnie o pół metra i ważył pewnie dwa razy tyle co ja. Gdy mnie obejmował, całkiem ginęłam w jego wielkich ramionach, wciskając nos w potężną klatę. – No, malutka, nieczęsto widuję cię tu z rana. Masz urlop, czy może cię wylali? – Nie, jeszcze nie, nawet mnie nie zawiesili. – Uśmiechnęłam się do niego promiennie. – Właściwie jestem w pracy. – Ach, a ja jestem twoim bezpłatnym informatorem, co? – Mrugnął filuternie

i wyszczerzył ostre jak u rybki zęby, które sprawiały, że wyraz jego grubo ciosanej, ale miłej dla oka twarzy stawał się agresywny i niepokojący. – Tak jakby, choć mogę zapłacić, bo mam... – wyciągnęłam z kieszeni drobniaki i przeliczyłam – cztery złote osiemdziesiąt dwa grosze i plastikowy żeton do wózka w supermarkecie. Pasuje? – Jasne, wystarczy żeton. Więc czego ci trzeba? – Wilka o bardzo złych zwyczajach godowych, takich: zgwałcić i zabić. – Dobrze, że nie zjada na końcu. Skrzywiłam się lekko. Tak, Leon uświadomił mi, że mogło być gorzej, zwłaszcza dla Brenny. – Pytałaś Brunona? – Pomocny jak węgiel na zaparcia. – Popytam. Wiesz o nim coś więcej? Opisałam pierścień tak, jak zapamiętała go elfka, i wspomniałam o zapachu. Leon się skrzywił. Podobnie jak dziewczyna nie miał wystarczająco rozwiniętego węchu, by móc rozpoznawać wilki po ich woni. – Wilk to wilk, skarbie, po deszczu każdy śmierdzi mokrym psem. Zastanowiłam się chwilę i nagle uderzyła mnie jedna myśl. – Słuchaj, Leon... Gdybym była wilkiem, który lubi perwersję i przemoc, to raczej nie uskuteczniałabym tego ze swoją narzeczoną, nie? Zwłaszcza jeśli lubię dusić... Więc chyba dziwki, co? Drgnął nieco zaskoczony. Cóż, rozmowa o seksualnych perwersjach raczej nie pasowała do naszych standardowych relacji cierpliwy ojciec – niesforna córka, ale na Leona można było liczyć. Pozbierał się błyskawicznie i dogłębnie rozważył problem. – I to nie każde... Masz rację, nie mógł iść do wampirzyc, bo one zadają ból, nie przyjmują, nie mógł iść do wiedźm, bo te nie lubią przemocy, zostają sukuby i demonice... Z nich te ostatnie są twardsze i dużo łatwiej znaleźć jakąś miłośniczkę bdsm... Nie dopytywałam, skąd u niego tak wnikliwa znajomość miejscowego rynku usług erotycznych. Nie chciałam wiedzieć. Chciałam nadal patrzeć na niego jak na nieskalaną figurę ojca. – A typ urody? Gdybym lubiła małe blondynki? – dopytywałam. – To jednak sukuby... Jak żyję, nie widziałem małej blond demonicy, chyba że byłaby to iluzja. – Ale iluzji raczej nie przyłożysz, siniaka nie nabijesz, nie poddusisz... – Podejrzanie łatwo to chwytasz, skarbie. – Poklepał mnie po ramieniu. – Może zabierzesz na tę wycieczkę Mirona? Wolałbym, żebyś nie szwendała się po przybytkach rozpusty sama. – Dobrze, tato – zachichotałam. Leon był kochany i faktycznie czasem trząsł się nade mną jak przewrażliwiony ojciec. Był w tym zresztą bardziej przekonujący niż ten, z którego lędźwi powstałam. Gdybym mogła wybierać... – Mówię poważnie, poza tym jego znajomości mogą otworzyć ci niejedne drzwi w dzielnicy czerwonych latarni. – Nie chcę o tym wiedzieć, Leon, jesteśmy przyjaciółmi, jego sprawa, co robi w wolnym czasie – skrzywiłam się. Nie z niesmaku, lecz z lekkiej zazdrości. Ja i Miron to długa historia i nie na teraz. Ale Leon miał rację – skoro nie mogłam tu przyprowadzić Witkacego, Miron najlepiej nadawał się na

mojego partnera. Byłam szalona, ale nie głupia, i wolałam mieć ze sobą kogoś, kto w razie czego będzie zabezpieczał tyły. – Zadzwonię po niego, pewnie ciągle śpi – zaoferował się czart, któremu naprawdę zależało, bym nie szła bez wsparcia. – Jeśli będzie klął, pamiętaj, że póki nie wypije pierwszej kawy, nie odpowiada za swoje słowa i czyny – uprzedziłam. Kilka razy obudziłam diabła telefonami. Na te parę minut, nim oprzytomniał, zapominał, że jesteśmy przyjaciółmi i świat beze mnie byłby nudny. Leon zaśmiał się tylko i nie był to miły śmiech. Spodziewałam się, że nawet półprzytomny diabeł nie zbluzga czarciego generała w stanie spoczynku. A przynajmniej nie pozostanie wtedy bezkarny. – Hej, słonko, słyszałem, że potrzebujesz eskorty w czasie wycieczki po domach rozpusty? Miron uśmiechał się kusząco, opadając na krzesło przede mną w Szatańskim Pierwiosnku – wciąż lekko zaspany i niezmiennie przystojny ze swoją aurą niegrzecznego chłopca i diabelskiego książątka, wnuka Lucyfera. – Jasne, a któż nadawałby się lepiej niż ty, diable wcielony? – Cały ja – zaśmiał się. – Masz jakieś szczególne powody czy po prostu znudził ci się zwykły, bezbarwny seks ze śmiertelnikami? – Och, jasne, wpadam tam na korepetycje z perwersji i sukubich umiejętności – skrzywiłam się. – A poważnie, szukam pewnego zboczonego wilka, który ma na koncie kilka martwych dziewczyn. Przez twarz Mirona przebiegł cień. Może i był złym chłopcem, ale nigdy nie gustował w zabawach kończących się śmiercią. Nic nie powiedział, ale z jego nadopiekuńczej miny wywnioskowałam, że nie jest zachwycony tym, że akurat ja się w to mieszam. Zbyt często powtarzał mi, że jako wciąż śmiertelna wiedźma powinnam nieco bardziej na siebie uważać. Jasne – gdy kilka razy wyciągałam jego tyłek z kłopotów, nie marudził, że moimi śmiertelnymi piąstkami i równie śmiertelnymi nóżkami skopałam kilka czortów, którym podpadł. Ale dzięki temu, że byliśmy przyjaciółmi, a on miał u mnie mały dług, pójdzie za mną, gdzie trzeba, i wykorzysta swój piekielny wdzięk, by otwarły się przed nami drzwi, które dla mnie samej byłyby zamknięte. – Wiesz, że dziewczęta nie zdradzą sekretów komuś obcemu? – Słyszałam, Leon mnie uprzedził, ale chyba nie dotyczy to sukubów? Trzymaj łapki przy sobie i obserwuj. Zdjęłam osłony utrzymujące moją magię w sekrecie. Jestem magicznym dziwadłem, wiedźmą ze sprzecznymi liniami dziedzictwa. Magia przenosi się w genach recesywnych, więc magicznych zawsze będzie mniej niż normalnych ludzi. Moi rodzice byli zwykłymi, regularnymi śmiertelnikami, podobnie moje rodzeństwo. Przez pięć pokoleń w mojej rodzinie nie było żadnego magicznego. Aż urodziłam się ja. Dopiero wtedy uaktywniła się kombinacja genów recesywnych. Po ojcu dostałam magię Pani Północy, magię wojowników, którą uwielbiam, bo czyni mnie silniejszą, waleczniejszą i twardszą, niż wskazywałoby na to moje ludzkie ciało. Po przodkach matki odziedziczyłam znacznie bardziej kłopotliwą magię kapłanek płodności. Owszem, gwarantuje mi fajne krągłości, biust i tyłek, którym niejednemu mogę zawrócić w głowie, ale wiąże się też z niedogodnościami, takimi jak idiotyczne zasady obowiązujące w społeczności wiedźm płodności – nacisk na prokreację i oczekiwanie, że przez większość życia

będę bosa i w -ciąży. -Niedoczekanie. Izoluję się od nich tak bardzo, jak mogę, trzymam magię płodności pod kluczem. Nie zawsze mi się to udaje. Jako wciąż śmiertelna i młodociana wiedźma potrzebuję energii, która zasila moją aurę. Najprostszym sposobem jest dla mnie czerpać ją od śmiertelników w trakcie seksu, co upodabnia mnie nieco do sukuba. Ponieważ nie chcę uzależnić od siebie żadnego śmiertelnika, ogłupić go magią płodności do tego stopnia, aby był moim niewolnikiem, złotą zasadą mojego życia seksualnego jest „tylko jedna noc, a potem znikam”. Cóż, utrudnia mi to nieco myślenie o sobie jako o przyzwoitej kobiecie, ale to jedyny sposób. Nie przypadkiem tak wiele sukubów przeszło na zawodowstwo. Ale ja wolę być policjantką z bujnym życiem nocnym niż dziwką, nawet jeśli dla niektórych to tylko sofistyka. Gdy tylko osłona opadła, diabeł zareagował. Źrenice mu się rozszerzyły i zaciągnął się typowym dla magii płodności zapachem wanilii. – Och, słonko, to jest świetne – westchnął – mam szansę namówić cię na jazdę próbną? – Nie. Pod tym względem byłam cholernie kategoryczna. Kochanków miałam wielu, a przyjaciele to ginąca nacja. Nie zamierzałam z nim spać. Nie żeby mnie nie kusiło. Ale to by zniszczyło wszystko. Miron pokiwał głową i zrobił minę skrzywdzonego szczeniaka. Zatrzasnęłam osłony. – Czy z tym sukuby będą chętniejsze do współpracy? – zapytałam. – Jasne, ze swoją mogą się podzielić sekretami. Wyjaśniłam, czego szukam i do jakiego typu należy wilk. Miron nie miał wątpliwości, że powinniśmy zacząć od Małej Śmierci, burdelu na granicy Otchłani, dzielnicy Thornu zamieszkanej przez piekielników, czorty, demony, diabły. Bez niego raczej nie zapędzałabym się w te rejony. Nigdy wcześniej nie byłam w demonicznym burdelu. Lecz dokładnie czegoś takiego się spodziewałam: powietrze gęste było od piżma i hormonów, wanilia przesycała wszystko słodką obietnicą grzechu i przyjemności. Fasada budynku, wymalowana w czerwone róże i ciernie, nie pozostawiała wątpliwości co do charakteru tego miejsca, wściekle różowy neon również. Przypomniałam sobie Romana, starego wampira, który droczył się ze mną kiedyś, że nawet jako śmiertelniczka mogę przeżyć dzięki niemu kilka małych śmierci, jak Francuzi nazywali orgazmy. Pewnie byłby przeszczęśliwy, wiedząc, że wspominam nasze przekomarzanki, stojąc w progu burdelu. Miał poczucie humoru, doceniłby tę sytuację. Czarnowłosa kobieta z biustem przeczącym prawom grawitacji wprowadziła nas do biura, czy raczej alkowy szefowej. Nie przedstawiła się – była demonem i znając jej pełne imię, miałabym nad nią władzę. Rozpoznała bijący ode mnie zapach magii płodności, bardziej jednak interesował ją Miron. Spoglądała na jego niemal dwumetrowe ciało z tęsknotą, z jaką dziewczyna na diecie patrzy na ciastka czekoladowe. Byłaby gotowa złamać dietetyczny reżim, ale Miron nie prosił jej o jazdę próbną. Po chwili dołączyła do nas Rebeka, burdelmama o zabójczo seksownym ciele demona i słodkiej twarzy sukuba. Westchnęłam nieświadomie, porażona jej mocą, upajającą seksualnością i obietnicą rozkoszy. Miron uszczypnął mnie w ramię, by przerwać urok. Cholera, jeszcze chwila i zaczęłabym się ślinić. Potrząsnęłam głową, odpędzając obrazy, które posyłała w moją stronę. – Rebeko, przyszliśmy tylko pogawędzić. – Mój towarzysz skłonił się uprzejmie. – Och, Miron, jak miło cię widzieć. – Uśmiechnęła się promiennie i uścisnęła go. Nieco zbyt entuzjastycznie, jak na mój gust, choć zazdrość nie powinna wchodzić w mój repertuar odczuć wobec diabła. – Jak się ma Damian? – Doskonale. Rodzinne życie mu służy, czwarte dziecko w drodze. – Jaka szkoda, że taki mężczyzna wkroczył na krętą drogę monogamii. – Wdzięcznie

załamała ramiona, a jej krągły biust natychmiast wysunął się do przodu. – Znasz Darię, nie pozwoliłaby mu nawet spojrzeć na inną kobietę. – Tak, znam Darię. – Uśmiechnęła się złośliwie. – Moja kuzynka zawsze zaprzeczała swojej naturze. – Damian nie narzeka, mój kuzyn bardzo głośno cieszy się wszystkim, co od niej dostaje. To jeden z powodów, dla których od bardzo dawna nie wpadam do nich z niezapowiedzianą wizytą. Zachichotali, a ja cierpliwie czekałam, aż skończą wstępne uprzejmości i przejdziemy do rzeczy. Dopiero po kilku minutach uwaga Rebeki spłynęła z diabła na mnie. Uniosła brew, jakby oceniała to, co widzi. Czułam, że skanuje moją magię, smakuje ją na języku, a przy okazji bez skrępowania lustruje moje ciało. – Nieźle, mogłabym znaleźć dla ciebie klientów... – Mam pracę, która nie wymaga rozkładania nóg, ale dziękuję za ofertę. Potrzebuję kilku informacji, Rebeko, i liczyłam, że może zechcesz się nimi podzielić. Wyjaśniłam jej sprawę z wilkiem i martwymi dziewczynami. Nie wydawała się wstrząśnięta, ale też na chwilę zgubiła maskę obojętności. Coś mi mówiło, że nie jest całkiem zaskoczona i albo wie dokładnie, kto to zrobił, albo ma swoje podejrzenia. – To było do przewidzenia... Mo! – przywołała demonicę, która nas tu wprowadziła. – Przyprowadź Kalę. Gdy kobieta zniknęła za drzwiami, Rebeka ułożyła się na kanapie, przybierając kuszącą pozę. Czarne, aż połyskujące granatem włosy spłynęły na czerwone obicie mebla. Każdy jej ruch obliczony był na uwodzenie, lśniące pełne usta i lekko zmrużone oczy nasuwały grzeszne myśli, perfekcyjna linia bioder i smukłych nóg sprawiała, że przyspieszało mi tętno. Nie robiła tego specjalnie, taka była jej natura. Przyglądała nam się chwilę. Nie umknęła jej zapewne opiekuńcza poza Mirona, który objął mnie ciasno, jakby chciał chronić przed tym, co robi ze mną magia demonicy. Odgarnęła kosmyk włosów opadający jej na policzek i powiedziała twardym głosem, niepasującym do jej przesyconej -erotyzmem -sylwetki: – W trakcie śledztwa czy procesu nie możesz się powołać ani na mnie, ani na moje dziewczyny. Powiem ci, co wiem, ale tylko dlatego, że mam z nim na pieńku. Do pokoju weszła młoda, drobna dziewczyna. Wyróżniała się niskim wzrostem, jasnymi włosami opadającymi do pasa i delikatną, niemal dziecięcą twarzyczką. Typ urody niezbyt często występujący wśród piekielników. Gdyby była elfem, nie dziwiłabym się zbytnio, ale jej magia była zdecydowanie sukubia. Podobieństwo do ofiar i Brenny wykluczało pomyłkę. – Kala, pokaż, proszę, bliznę. Dziewczyna spojrzała na Rebekę z wyrzutem, ale uniosła włosy, odsłaniając delikatną szyję z poprzeczną blizną. – Ten, którego szukacie, był naszym klientem i zawsze wybierał Kalę. Wszystko było dobrze do czasu, kiedy przestał mu wystarczać dość szorstki seks i zaczął szukać dodatkowych podniet. Przemoc nie jest tym, co Kala lubi, więc zaproponowałam mu inne dziewczyny. Wiele z nich znajduje upodobanie w sm czy bdsm, ale on upierał się, że tylko Kala jest w jego typie. Obiecał, że nie zrobi jej krzywdy. – Skłamał – powiedziałam, widząc, jak dziewczyna wzdrygnęła się na samo wspomnienie. – Tak. Gdyby nie była w części demonem, nie zdołałabym jej uratować. – Czy miał jakiś fetysz związany z włosami? Czy zabrał jakieś trofeum? – zapytałam. – Tak – Kala odezwała się pierwszy raz. – Lubił to, że są jasne i długie, owijał sobie nimi nadgarstki... To przez nie upierał się przy mnie, inne dziewczyny mają ciemne lub rude włosy,

a jego kręciły blondynki. Tamtej nocy, gdy niemal mnie zabił, wyrwał mi sporą kępkę... chciał mnie oskalpować, tak mówił, ale nie miał noża, Mo skonfiskowała mu broń, zanim wszedł do mojego pokoju, poza tym jedną ręką zaciskał pętlę... Przymknęła oczy, jakby chciała się odciąć od wspomnień, które przywołało moje pytanie. – Czy mówił ci, do czego ich potrzebuje? – Nie. Ale jeśli go złapiesz, jestem pewna, że będzie je miał przy sobie. Nie byłam pierwsza. Wychodząc, porównywał odcień moich włosów z innym pasmem, jaśniejszym. – Dlaczego go nie zabiłaś za to, co zrobił twojej podopiecznej? – zapytałam Rebekę, widząc, jak bardzo jest wzburzona, choć przecież od zdarzenia minęło kilka miesięcy. – Jedyne, co mogłam zrobić, to dać mu wilczy bilet do mojego domu i innych, zaprzyjaźnionych. Jestem sukubem, nie wojownikiem – warknęła. – Więc mamy szczęście, ja jestem jednym i drugim – powiedziałam. – Nie martw się, Rebeko, dostanie za swoje. – Zrób coś dla mnie, wiedźmo. Niech cierpi... – Och, masz to jak w banku! Musisz mi tylko zdradzić, kogo szukać. Podała mi imię, a ja zatrzęsłam się ze złości. Wiedziałam, o kogo chodzi. – Czy teraz się wycofasz? – zapytała cicho Kala. – Nie, teraz go złapię i dam to, na co zasłużył. – Zabiją cię. – Będą próbowali, ale to akurat mnie nie zatrzyma. Już na ulicy Miron złapał mnie za ramiona, odwrócił tak, że musiałam mu spojrzeć w oczy, i zapytał: – O co chodzi z tym imieniem? Dlaczego one myślą, że zrezygnujesz? – Bruno nie chroni pierwszego lepszego dupka, ale swojego bratanka – powiedziałam krótko, zaciskając zęby. Zaklął. Sprawy się nieco skomplikowały, ale teraz, gdy wiedziałam, kim jest zabójca, nic nie mogło mnie powstrzymać. – Dora, czemu nie odbierasz tego cholernego telefonu? – głos Anity drżał ze złości. – Wybacz, szefowo, byłam poza zasięgiem. – Nie skłamałam, w Thornie nie było zasięgu telefonii komórkowych. – Witkacy cię szukał, a to każe mi zadać pytanie, dlaczego, do cholery, poszłaś w teren bez partnera? – Miałam kilka rozmów do odbycia, z kobietami, nie chciałyby rozmawiać przy Witkacym. – Masz coś? – Gdy tylko zwietrzyła zwierzynę, zapomniała, że jest na mnie zła. – Coś mam, ale niewiele z tego trafi do raportu. Moi informatorzy liczą na dyskrecję. Przełknęła to dość łatwo. Nie byłaby naszą szefową, gdyby ceniła regulamin bardziej niż skuteczność. Tylko to chroniło wciąż nasze tyłki. Mieliśmy wyniki. – Złap tego kolesia albo przysięgam, że zamiast Witkacego przydzielę ci Zająca. Jego nie zgubisz tak łatwo. – Szefowo, chyba nie chcesz sparować Wilka i Zająca, co? Nie daliby nam żyć – zachichotałam. – To nie moje zmartwienie, młoda. I pilnuj się, żebyś nie oberwała w jakiejś ciemnej uliczce. Wtedy ja i Witkacy mielibyśmy przejebane. Zrozumiano? – Tak.

Nie żebym miała zmienić swoje postępowanie, ale wiedziałam, że ta szorstka reprymenda na swój sposób była przejawem troski szefowej. O mnie i o Witkaca. Mimo wszystko nie mogłam zabrać mojego partnera do Thornu do demonicznego domu rozpusty... Kilka godzin później wracałam do domu. Wędrówka po knajpach Thornu i niezobowiązujące -pogawędki z moimi informatorami upewniły mnie, że Robert, bratanek Brunona, od jakiegoś czasu preferuje świat ludzi. Ciekawe czemu? Kilka życzliwszych osób radziło mi trzymać się od sprawy z daleka, bo Alfa, nie mając syna, właśnie w Roberciku widzi swojego następcę. Jasne, jakby potrzebny był u władzy jeszcze jeden seksistowski dupek z zamiłowaniem do przemocy. Byłam tylko dwie przecznice od swojego mieszkania, kiedy zrozumiałam, że Bruno już wie o moich poszukiwaniach, a echo pytań o Roberta dotarło do jego wścibskich uszu. Chyba że wysłał na mnie trzy swoje wilki z sympatii. Czaiły się w bramie, wypacając adrenalinę i testosteron w ciepłą wiosenną noc. Byłam sama, z glockiem pod pachą i nożem w cholewce, ale to nie dawało mi wielkiej przewagi. Gdyby chociaż w magazynku znajdowały się srebrne naboje... Liczyć mogłam tylko na element zaskoczenia, więc nie przeszłam na drugą stronę ulicy, jak radził mi instynkt, ale wbiegłam w bramę jak kamikadze na prochach i kopnęłam pierwszego z nich, nim na dobre zorientowały się, co je spotkało. Uderzyłam łokciem w nos następnego, ciesząc się z tego, że jestem wysoka – mając metr osiemdziesiąt, o wiele łatwiej trafić wielkiego faceta w nos. Jeden złapał mnie za ramiona, ale odbiłam się od ziemi i wykorzystałam go jako podpórkę, by posłać solidnego kopniaka w brzuch jego koledze. Dopiero wtedy uderzyłam tyłem głowy w jego brodę. Cichy chrzęst łamanych zębów ucieszył mnie bardziej niż kwiaty na pierwszej randce. Nim napastnik odskoczył, wyciągnęłam jego nóż zza paska spodni, długi na trzydzieści centymetrów i o szerokim ostrzu. Wilki otrząsnęły się już z pierwszego oszołomienia. Zacieśniały krąg wokół mnie, ale nie były już takie pewne, że wyjdą z tego bez szwanku. Zwłaszcza ten z zakrwawioną twarzą i przetrzebionymi zębami. Pierwszy, który zmniejszył dystans, odskoczył z piskiem, gdy moje kolano dosięgło jego orzeszków. To zawsze działa. Odwróciłam się tylko po to, by podciąć nogi następnemu i docisnąć piętą jego klejnoty do ziemi. W tym samym momencie ostrzem noża zatańczyłam na brzuchu ostatniego śmiałka, nie by zabić, ale by ostrzec. Wcale nie tak łatwo pozbyć się ciał w ludzkim świecie, więc wolałam, by odeszli o własnych siłach. Mały ładunek energii wysłany w ich stronę uprzedził, że nie kolan i noża powinni się obawiać w pierwszej kolejności. – To wszystko, co macie, chłopcy? Jeśli tak, wracajcie grzecznie do domu lizać rany, zwłaszcza te na fiutach. Kto wie, może nawet za tydzień będziecie mogli ich używać bez bólu – warknęłam. – Chyba że chcecie dokładkę, ale jak je podsmażę, regeneracja zajmie miesiące. Nie było chętnych. Dopiero gdy zostałam sama, pozwoliłam sobie na drżenie kolan i zawroty głowy. Cholera, gdybym ich nie zaskoczyła, gdyby byli lepiej uzbrojeni i gdyby któryś z nich był Alfą, nie poszłoby mi tak łatwo. Ładunek mocy, którym ich odstraszyłam, kosztował mnie sporo. Jeśli nie uzupełnię zapasów w ciągu doby, mogę zacząć dogasać. Zawlokłam nieco posiniaczony tyłek do domu. I choć wolałabym zostać, opracować plan i przygotować się na ujęcie Roberta, musiałam iść na łowy. Wykąpałam się szybko i przebrałam w strój na nocne wypady – obcisłe biodrówki i bluzkę eksponującą cycki. Do tego rozpuściłam włosy, tak że spływały do połowy pleców miedzianą falą. Zdawałam sobie sprawę, że magii płodności zawdzięczam atrakcyjną dla oka powłokę cielesną, a sukubia umiejętność pochłaniania energii seksualnej pozwala mi na uzupełnianie mocy, a jednak nie przepadałam za tą stroną mojej magii. Seks jest fajny, ale fajniejszy jest wtedy, gdy uprawiasz go, bo lubisz, a nie wtedy, gdy robisz to, by nie dogasać. Z na tyle przypadkowymi nieznajomymi, aby nie było ryzyka zauroczenia ich i uzależnienia od

mojej mocy. W Kocim Ogonie było ciemnawo i tłoczno. Podeszłam do baru, rozglądając się w poszukiwaniu kandydata na bateryjkę. Nie musiałam czekać zbyt długo. Wysoki facet w modnie spranych dżinsach podszedł z uwodzicielskim uśmieszkiem. Och, z pewnością czuł się łowcą, a we mnie widział niewinną ofiarę swojego potężnego seksapilu. Niech mu będzie, jeśli dzięki temu poczuje się lepiej. Wyglądał nieźle, był chętny, nadawał się na szybkie uzupełnienie energii. Jak zawsze otaczałam się małym zaklęciem, które sprawiało, że nie zapamięta mojej twarzy – wolałam nie ryzykować, że za dnia jako policjantka natknę się na kogoś, kto zna moje nocne, zdzirowate oblicze. Nie przedłużałam, gdy zaoferował mi drinka, i zaproponowałam, byśmy przeszli do rzeczy. Zamówiłam taksówkę i zabrałam go do swojego mieszkania. Tego adresu też nie będzie rano pamiętał, a wolałam być na swoim terytorium, niż pętać się po cudzych domach. Jak na wiedźmę płodności, jestem uczciwa. Zabieram tylko tyle energii, ile muszę, i tylko tę, którą niejako sama wytwarzam, podniecając faceta i dając mu seks, jakiego nie zapomni. Czysta wymiana. Mogłabym tego uniknąć tylko w jeden sposób: przechodząc kilka rytuałów, które pozwoliłyby mi utrzymać wyższy poziom mocy. Ale wtedy nie mogłabym mieszkać między ludźmi, nie na stałe. Nie miałam dość silnych osłon, by ukryć w pełni naładowaną aurę, więc musiałam utrzymać niski jej poziom. Zamiast się najadać, odchodziłam od stołu po dwóch kęsach. Ale nie byłam gotowa na życie w magicznym mieście na cały etat. Może gdybym wychowała się wśród takich jak ja, jednak o tym, że jestem magiczna, wiedziałam dopiero od siedemnastego roku życia. Przyjęłam to z radością, bo wreszcie zrozumiałam, dlaczego pasowałam do mojej rodziny jak pięść do nosa, ale nie chciałam odrzucać wszystkiego, co poznałam, żyjąc między ludźmi. Nazwijcie to strachem, ja nazywam ostrożnością. Wolę mieć otwarte możliwości. Przenieść się do Thornu zawsze mogę, wrócić do Torunia po latach spędzonych wśród magicznych byłoby mi znacznie trudniej. Po wszystkim mój dostawca energii był nieco oszołomiony (skutek obcowania z magią), więc pomogłam mu się ubrać, wezwałam taksówkę i odprawiłam do domu. Mogłam wreszcie wejść pod prysznic i odprężyć się po całym tym cholernym dniu. Cierpliwie czekałam, aż Katarzyna raczy mnie przyjąć. Było wcześnie, we krwi miałam niedobór kofeiny, nie wspominając już o tym, że spałam raptem trzy godziny. Czekałam już dwadzieścia minut i zaczynałam się zastanawiać, czy to dlatego, że przyszłam o świcie i bez zapowiedzi, czy może Katarzyna chce mi dać do zrozumienia, że jestem zdana na siebie. Znów się zastanawiałam, co Bruno na nią ma, bo nigdy dotąd nie widziałam, by trzymała się na dystans czy udawała paprotkę w sali posiedzeń Starszyzny. Zaczęłam krążyć po pomieszczeniu, adrenalina szumiała mi w uszach wezbraną krwią. Cała sprawa śmierdziała. Była jeszcze Anita, której nie będę mogła wyjaśnić połowy rzeczy związanych z tym śledztwem. Nie mogłam, nawet gdyby to było możliwe, przyprowadzić Roberta i powiedzieć: „To ten facet”. Musiałam zrobić to tak, by nikt nie wątpił w jego winę i by nie oczekiwano, iż dostarczę stertę dowodów na potwierdzenie mojej pewności, że to właśnie zły koleś. Wiedziałam, co muszę zrobić, ale potrzebowałam pomocy. Nie byłam najlepsza w proszeniu o nią, ale tym razem nie miałam wyjścia. Zbyt wiele chmur zgromadziło się nad moją rudą głową. – Dora, co za miła niespodzianka. Mimo że prawie na pewno wyrwałam ją z łóżka, wyglądała idealnie. Złote włosy spływały czystą falą za pośladki, jasna twarz nie miała odcisków od poduszki (w przeciwieństwie

do mojej), a pod oczami nie widziałam choćby śladu cieni (nie to, co u mnie – siny fiolet i worki, jak na ostrym kacu). Lawendowa sukienka z szyfonu furkotała wokół jej stóp, gdy podchodziła do mnie z uśmiechem. – Cieszę się, że to mówisz. Już się zastanawiałam, czy nie odmówisz mi spotkania i nie poślesz do diabła – powiedziałam, ściskając wyciągnięte do mnie dłonie. Przechyliła głowę na bok i z figlarnym uśmiechem spytała: – Czemuż miałabym to robić? Zresztą posłanie cię do diabła nie byłoby zbyt dotkliwą karą, prawda? Nadal spotykasz się z tym nicponiem, nie bacząc na moje prośby, żebyś nie mieszała systemów? – Ja i Miron nie myślimy o tym jak o mieszaniu systemów. I tak, nadal się przyjaźnimy, bez szkody dla dualistycznego podziału wszechświata. Widać Pan i Bogini mają dla nas więcej wyrozumiałości niż mieszkańcy Thornu. – Więc czemu zawdzięczam twoją wizytę? Jeśli mnie pamięć nie myli, nie jesteś typem skowronka. – Wiem, kto jest zabójcą, i potrzebuję pomocy głowy mojego sabatu, żeby doprowadzić sprawy do końca – ucięłam miłe pogwarki. Zacisnęła wargi w wąską linię, jakbym jej zaproponowała oko traszki na przystawkę. – Pani, nie wiem, co Bruno ma na ciebie, chyba nawet o to nie dbam, ale jesteś białą wiedźmą i nigdy nie przechodziłaś spokojnie nad złem i cierpieniem niewinnych. Czy naprawdę muszę przyjść tu ze zdjęciami z sekcji tych kobiet, żebyś raczyła mi pomóc? Ten wilk nadaje się do odstrzału, obie o tym wiemy. I odwracanie głowy nie uzdrowi sytuacji. Czy naprawdę chcesz, żeby za parę lat na tronie Brunona zasiadł ten psychopata? Ile kobiet musi zginąć? Nie tylko ludzkich. Gdyby Brenna nie była selkie, też by nie żyła. Podobnie Kala, śliczny sukub, który przeżył tylko dzięki domieszce demoniej krwi... Odwróciła się ode mnie i podeszła do stołu, przy którym zasiadała jako głowa Starszyzny, ramię w ramię z Brunonem. – On cię za to zabije... – Będzie próbował. Już próbował – dodałam – ale to niewiele zmienia, pani. Jestem policjantką, widziałam te kobiety, nie mogę udać, że mnie to nie obchodzi. Czy ty możesz? – Nie, nie mogę. – Nikt nie musi wiedzieć, że mi pomagasz, pani. Ale sama nie dam rady sporządzić pieczęci, z iluzją też nie radzę sobie najlepiej, wiesz o tym, bo Juliana przesłała ci moje świadectwo ze szkolenia... Oczywiście nie skłoni mnie to do rezygnacji, po prostu będą większe szanse, że zginę, a wy nadal będziecie mieć na głowie wilka psychopatę, ale nie będzie już w okolicy wiedźmy dość szalonej, żeby z nim walczyć. – Zrobiłabyś to? – Tak. Wolałabym, żeby wszystko poszło jak należy, żebym mogła napisać całkowicie kłamliwy raport policyjny, po tym jak zamknę tego wilka w więzieniu. Ale jeśli to niemożliwe, sprzątnę go i jakoś będę z tym żyć. Chyba że on sprzątnie mnie, wtedy nie będę. – Nie chcę cię stracić, Dora, jesteś unikalna... – Nie musisz mnie tracić, jeśli pomożesz mi wyjść z tego cało. Nie mówię, żebyś wybierała między mną a Brunonem, mówię, żebyś wybrała między tym, co jest słuszne, a tym, co jest chore. – Jesteś nieznośna. – Wiem. Więc? – Dobrze, pomogę ci, ale to zostanie między nami, dobrze? – Jasne. Jak dla mnie, mogę uchodzić za zdolną wiedźmę. Może to utrzyma wilki z dala

ode mnie. – Nie liczyłabym na to. – Pomarzyć dobra rzecz. Zaprowadziła mnie do swoich prywatnych pokoi. Magia Katarzyny pachnie wodą, świeżą i czystą. Dwie godziny później opuszczałam jej dom, wierząc, że może jednak wyjdę z tej historii w jednym kawałku. Ledwie minęłam bramę między Thornem a Toruniem, rozdzwonił się mój telefon. Kilka nieodebranych połączeń i nazwisko Czarny na wyświetlaczu upewniło mnie, że być może jestem zbyt optymistyczna w ocenie swoich szans. Odprawa u Anity Czarny wygląda jak przedsionek piekła. Choć z opowieści Mirona wiem, że jego dziadek nie lubuje się w zastraszaniu. Przez pół godziny ja i Witkacy kuliliśmy się w fotelach, pozwalając jej krzyczeć na nas, miotać się po pokoju i uderzać wypchanymi teczkami o blat biurka. Słowo, gdyby nad Polskę nadciągnął huragan, głosowałabym, żeby nazwać go imieniem mojej szefowej. Ale znosiliśmy to, wiedząc, że ta agresja nie jest właściwie wymierzona w nas. Anita musiała się wyżyć, bo ktoś inny tego dnia wyżył się na niej. A gdyby ktoś inny chciał nami pomiatać, stanęłaby w naszej obronie jak matka kwoka. – Więc – westchnęła ciężko – czy mogę wreszcie liczyć na jakieś wyniki? – Daj mi dzień, góra dwa, a będziesz go miała za kratkami, słowo. – Uniosłam palce jak harcerz do przysięgi. – Ale nadal nie zamierzasz mnie wtajemniczyć w to, co wiesz? – Zmrużyła groźnie oczy. Pokręciłam głową. – Dostaniesz raport, jak zawsze. – Nienawidzę, gdy tak robisz. Witkacy, masz jej pilnować, zrozumiałeś? Nie chcę myśleć, jakie piekło rozpęta się nad moją głową, gdyby coś jej się stało, a ten koleś nadal byłby na wolności... – Jasne, wczoraj to był... wypadek przy pracy, poza tym prosiła o czas wolny, nie mówiła, że idzie na zwiady. – Nie byłam sama, miałam obstawę, nie musicie się nade mną trząść, radzę sobie! – warknęłam zirytowana, że mówią o mnie, jakby mnie tu nie było i jakbym miała pięć lat. – Jest coś takiego jak regulamin, Dora... – I jest coś takiego jak wyniki, Anito. Czy nie dlatego wzięłaś mnie do swojego oddziału? Może mam kłopoty z przepisami, ale jestem skuteczna jak mało kto! Nie odpowiedziała. Posłała mi swoje najgroźniejsze spojrzenie, uśmiechnęła się do Witkaca i zakończyła audiencję. Wyszliśmy szybko, nim zmieniła zdanie i przypomniała sobie, że może jeszcze na nas pokrzyczeć. – Wybacz, że przeze mnie ciosa ci kołki na głowie – mruknęłam do swojego partnera. – Nie ma sprawy, przynajmniej nie wspominała nic o moich grzeszkach. – Wzruszył ramionami. – Witkacy... – zawahałam się. Musiałam mu powiedzieć choć trochę, ale wolałam go trzymać z dala od psychopatycznego wilka, magii i moich informatorów. – Niech zgadnę, teraz zaserwujesz mi pogadankę o tym, że to nie tak, że mi nie ufasz, ale są rzeczy, o których po prostu nie możesz mi powiedzieć? I że jestem najlepszym partnerem, jakiego mogłaś mieć, właśnie dlatego, że uszanuję to i nie będę zadawać pytań? – Tak jakby – zachichotałam. – Będę tam, gdzie chcesz, żebym był, mam u ciebie mały dług, ale wolałbym nie nieść wieńca na twoim pogrzebie...

Uściskałam go mocno. Naprawdę nie mogłam lepiej trafić. Odprowadziłam go spojrzeniem, aż wsiadł do swojego obdrapanego jeepa. Silnik zaskoczył już za trzecim razem. – Hej, przeszkadzam? Głos Mirona był ostatnim, czego się spodziewałam. Nie lubił przebywać w realnym, ludzkim świecie. Osłony ukrywające jego diabelskie pochodzenie kosztowały go sporo energii, a nawet z nimi przyciągał spojrzenie – zbyt wysoki i przystojny, by mógł przejść niezauważony. – Nigdy nie przeszkadzasz, skarbie. – W ostatniej chwili ugryzłam się w język, by nie powiedzieć „diabełku”. – Coś się stało? – Leon uznał, że może cię to zaciekawić – powiedział, wręczając mi skrawek kartki z nabazgranym na niej adresem. – Czy to jest to, o czym myślę? – Najwyraźniej. Czyż nie warto nagrodzić posłańca? – Nadstawił policzek do pocałunku. Parsknęłam śmiechem i poklepałam go czule. Ten dzień właśnie stał się odrobinę lepszy. Chłód nocy wnikał pod moją zbyt krótką sukienkę (pożyczoną od niższej o dwadzieścia centymetrów przyjaciółki). Zaklęcie iluzji na ciele przyprawiało mnie o gęsią skórkę. Iluzja nie jest jedną z tych rzeczy, które przychodzą mi łatwo, i bez pomocy Katarzyny nie zdołałabym wyglądać teraz na drobną blondynkę z niebieskimi oczami. Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, wilk nie rozpozna magii, póki mnie nie dotknie, ale wtedy będzie wystarczająco blisko, bym mogła go unieszkodliwić. Iluzja maskowała też mój zapach, więc pachniałam dokładnie tak jak przeciętna ludzka dziewczyna – błyszczykiem do ust, czekoladą i szalejącymi hormonami. Przechadzałam się parkową alejką nieopodal kamienicy, w której mieszkał Robert. Miron czaił się w krzakach kilkaset metrów dalej, Witkacy czekał w samochodzie na ulicy (uparł się, że musi być blisko, ale nie mogłam ryzykować, że zobaczy więcej, niż trzeba). Wedle informatora Robert nie powinien przepuścić takiej okazji jak drobna dwudziestoletnia blondynka spacerująca pod jego oknami. Raz po raz zerkałam na zegarek, jakbym czekała na kogoś, kto się spóźnia, pozostając wciąż w kręgu mętnawego światła rzucanego przez latarnię. – Wystawił cię, maleńka? – niski głos zza moich pleców postawił mi włoski na karku. Odwróciłam się gwałtownie. Już na pierwszy rzut oka wiedziałam, że jest wilkiem. Gdybym faktycznie miała nieco ponad półtora metra, przytłaczałby mnie wzrostem i wagą. Masywny, umięśniony, w jasnych dżinsach i skórzanej kurtce wyglądał na niebezpiecznego. Miał w oczach błysk drapieżnika. Przełknęłam głośno ślinę i pozwoliłam mu uwierzyć, że jestem przestraszoną dziewczynką, którą mógłby złamać jak zapałkę. Wcisnęłam dłonie do kieszeni sukienki. Spoczywająca tam pieczęć ogrzała palce, strzykawki uspokajały nerwy. – Chyba tak – pisnęłam cieniutkim głosem – miał być dwadzieścia minut temu... – Jego strata, mój zysk. – Gdy się uśmiechnął, kły błysnęły bielą. Zbliżał się do mnie powoli, jakby podchodził zwierzynę. Z trudem zmusiłam się, by stać w miejscu, a nie uciekać, jak kazał instynkt. Jego wilcza aura napierała na mnie, powietrze wydawało się gęstnieć od zapachu testosteronu i zbutwiałych liści. Był mniej niż dwa kroki ode mnie, gdy zaatakował. Szybkim ruchem chwycił mnie za szyję i zaczął ciągnąć w zarośla, zbyt zaaferowany, by dostrzec, że ważę więcej niż te czterdzieści pięć kilogramów, na jakie wyglądałam. Nie opierałam się przesadnie, pozwalając mu wywlec się poza blask latarni, w ciemność. Wciąż nie rozpoznał iluzji – może był zbyt podniecony, może zbyt głupi, ale działało to na moją korzyść. Pchnął mnie na ziemię, usiadł okrakiem na moich plecach i szarpnął za włosy. Nie czekałam dłużej, wyciągnęłam z kieszeni strzykawkę i wbiłam mu ją w udo, dociskając tłoczek. Zamarł na chwilę, a ja modliłam się w duchu, bym nie pomyliła strzykawek.

Dopiero gdy mamrocząc, usiłował się ode mnie odsunąć, wiedziałam, że się udało. Niezbornie wstał, by sekundę później opaść znów na kolana i charczeć w moją stronę obelgami. Podniosłam się z ziemi i otrzepałam kolana. Zdjęłam zaklęcie iluzji i widziałam, jak jego oczy rozszerzają się z niedowierzania, gdy zamiast malutkiej blondynki zobaczył przed sobą wysoką rudą wiedźmę, wściekłą jak diabli. Znów usiłował wstać, ale środek paraliżujący zaczął już działać. Tracił władzę nad kończynami i upadł ciężko na plecy. Oddychał chrapliwie, a -ślina spływała mu z kącika ust. Przyklęknęłam, dociskając go kolanem, szarpnęłam za koszulę, aż guziki odskoczyły na wszystkie strony. – Jakie to uczucie, króliczku, nieoczekiwana zmiana miejsc? – wymruczałam mu do ucha. – Znajdę cię, zabiję – wychrypiał. – Nie wiesz, z kim zadarłaś... – Jasne, już się boję. Możesz ruszyć choćby paluszkiem? – Wyprężył się bezsilnie. – Tak myślałam. Jesteś na mojej łasce, króliczku. W bladej poświacie księżyca jego klatka piersiowa połyskiwała jasnym złotem. Wyciągnęłam drugą strzykawkę, wbiłam igłę pod mostkiem i docisnęłam tłoczek, nie zważając na wściekłe wycie Roberta. O tak, wiedziałam, że boli. Wilki nie lubią srebra, a koloidowe srebro zaaplikowane tak, jak właśnie to zrobiłam, było torturą. Nie martwiłam się, że cierpi, choć nie było to moim głównym celem. Przyszedł czas na ostatni etap. Pieczęć była wykonana ze srebra, krążek o średnicy piętnastu centymetrów pokrywały gęsto runy i symbole. Miałam nadzieję, że zadziała. To jedna z tych zabawek, którym nie sposób urządzić jazdy próbnej. Wymawiałam zaklęcia aktywizujące, czując, jak nagrzewa się w mojej dłoni; była niemal zbyt gorąca, bym mogła ją utrzymać. Docisnęłam ją do piersi wilka. Jego wrzask zagłuszył syk przypalanej skóry. Trzymałam pieczęć, póki nie wystygła, choć dłoń pokryły mi pęcherze, a ból rozlewał się po ręce aż do nadgarstka. Pociemniały, wypalony krążek schowałam do kieszeni, a na świeżą ranę wilka zaaplikowałam kolejną dawkę srebra, by zostały blizny. Dopiero teraz go skułam i usiadłam obok. Oddychałam ciężko, a dłoń paliła żywym ogniem. Nawet nie zauważyłam, że jakiś czas temu zaczęło kropić. Teraz deszcz przybrał nieco na sile, tak że sukienka oblepiła mi ciało. Wystawiłam dłoń, woda chłodziła poparzenie. Westchnęłam. Leon miał rację, po deszczu wszystkie wilki pachną mokrym psem. – Załatwiony? – Diabeł wyłonił się przede mną z ciemności. – Jasne, miło, że mi pomogłeś. – Nie wyglądałaś na kogoś, kto potrzebuje pomocy. – Uśmiechnął się szeroko. – Jak dla mnie, świetnie sobie dałaś radę. – Dzięki. Właściwie gdyby próbował mi pomóc, pewnie dałabym mu po głowie za to, że nie traktuje mnie poważnie. Wystarczyło, że był w pobliżu i gdyby sprawy wymknęły się spod kontroli, przyśpieszyłby na ratunek. Zadzwoniłam po Witkaca. Teraz gdy pieczęć i srebro poskromiły wilka, nie był w stanie się zmienić, nie zagrażał już mojemu ludzkiemu partnerowi ani mieszkankom mojego miasta – moich obu miast. Przyklęknęłam przy wilku i pamiętając o słowach Kali, obszukałam kieszenie jego kurtki. W wewnętrznej znalazłam długie blond kosmyki w kilku odcieniach, splecione w makabryczną makramę. Miałam przeczucie, że robił sobie z nich jakiś rodzaj biżuterii, chyba bransoletkę. Niczego więcej nie potrzebowałam, byłam pewna, że proste badanie dna wykaże, że to włosy czterech kobiet zgwałconych i zabitych w ciągu ostatnich miesięcy w Toruniu, plus kilku innych, których dna nie zostanie zidentyfikowane. U pasa wisiała mu pętla z cienkiej linki, jakiej używa się do wspinaczki. Była przybrudzona, więc mogłam liczyć na to, że użył jej podczas poprzednich napadów. Kolejne ślady dna. Miałam dość dowodów, by go wsadzić. Nawet

zrzędliwy prokurator nie mógł podważyć jego winy. Właśnie dlatego musiałam złapać go na gorącym uczynku – moje zeznanie mogło trafić do akt, zeznania moich informatorów nie. Zabezpieczyłam włosy, pętlę i pierścień z jego palca w foliowych woreczkach i czekałam na Witkacego. Z oddali dobiegał sygnał radiowozu, mój partner wezwał posiłki. Jeszcze tylko sfabrykuję raport wyjaśniający, skąd wiedziałam, gdzie szukać zabójcy (anonimowy cynk), i będę mogła zamknąć sprawę. Rana na piersi Roberta już się częściowo zaleczyła, wyglądała jak wycięty w skórze wzór, dość podobny do takiego, jaki powstaje na skutek modnego w pewnych kręgach oznaczania się bliznami, by nikt się nim przesadnie nie interesował. Nie zniknie i utrzyma wilka w ryzach. Teraz miał siłę zwykłego faceta, nie mógł się przemieniać, jego munin był uwięziony. Brzydkie zaklęcie, ale skuteczne. Katarzyna spisała się na medal. Byłam wyczerpana, adrenalina odpłynęła, pozostawiając mnie ze ssaniem w żołądku i obolałymi mięśniami. Robert trafił do aresztu i czekał na proces. W jego mieszkaniu technicy zabezpieczyli całą masę śladów, które miały pomóc w przyskrzynieniu jego tyłka na dobre. Anita wrzeszczała na mnie tylko kwadrans, nim pochwaliła mnie za dobrze wykonaną robotę. Nie zadawała zbyt wielu pytań. Zając i Nowakowski przez tydzień żartowali sobie z tego, że potrzebny był gwałciciel morderca, by mogli zobaczyć mnie w sukience (fotki trafiły do akt, moje podrapane kolana i posiniaczone ramiona były zaklasyfikowane jako rany defensywne, świadczące wyraźnie, że zostałam zaatakowana, nim użyłam przemocy wobec napastnika – kiedy wsadzaliśmy go do radiowozu, wciąż był półprzytomny). Zaliczyłam kilka poklepywanek po plecach i uścisków ręki i na chwilę przestałam być dziwadłem, od którego porządni policjanci woleli się trzymać z daleka. W ciągu tygodnia od aresztowania Roberta wilki Brunona usiłowały mnie dopaść trzykrotnie. Byłam przygotowana, w magazynku glocka miałam srebrne kule, w kieszeni zaś srebrny nóż i strzykawki z koloidowym srebrem. Ataki ustały, dopiero gdy się rozeszło, co dokładnie zrobiłam Robertowi, który prawdopodobnie nigdy już nie będzie mógł się zmienić. Wilki były posłuszne Brunonowi, ale wolały nie tracić wilczej skóry tylko dlatego, że bratanek Alfy miał chore skłonności seksualne. Między mną i Alfą było zbyt dużo złej krwi, by mogło się to rozejść po kościach, ale przynajmniej na razie miałam trochę spokoju. W sam raz, by iść do Szatańskiego Pierwiosnka, zamówić Smoka, czyli wódkę z sokiem z kaktusa i limonki, i cieszyć się towarzystwem mojego piekielnego przyjaciela, dobrą muzyką płynącą z głośników i świadomością dobrze wykonanej roboty. Dziewczyna nie potrzebuje do szczęścia wiele więcej, przynajmniej taka dziewczyna jak ja.

Miłość za grobową deskę

Zapachy alkoholu, dymu i testosteronu otaczały mnie znajomą mgiełką. Muzyka niskimi basami przenikała do szpiku kości. Szatański Pierwiosnek był swojski jak zawsze, jednak niepokój, który szarpał moimi wnętrznościami, nie pozwalał na zwyczajowe rozluźnienie. Wciąż czułam napięcie, które od kilku dni nieodmiennie gromadziło się w moich ramionach i wzdłuż kręgosłupa. Nie było w tym nic racjonalnego. Przeczucie, które nie pozwalało mi zasnąć. Przeczucie, które kazało szperać, a w końcu zmusiło mnie, by przyjść po pomoc do Leona, właściciela baru i przyjaciela, który zawsze powtarzał, że gdybym tylko potrzebowała pomocy, nie ma przepisu, którego by dla mnie nie złamał. – Coś się musiało stać – jęknęłam, uderzając dłonią o bar. – To do niej zupełnie niepodobne... – Przesadzasz, kochanie, to właściwie bardzo do niej podobne. Nie pierwszy raz znika, nie pierwszy raz się o nią zamartwiasz... Pewnie wyjechała na jedną z tych swoich miłosnych eskapad... Leon starał się mnie pocieszać, ale w jego czarnych oczach dostrzegłam cień niepokoju. Coś, czego uczą się magiczni wszelkiej maści, to nie ignorować intuicji. I nawet jeśli sam jej nie miał, ufał mojej. A moja wydzierała mi się do ucha, że jest źle, źle jak cholera. Wciąż miałam przed oczami mieszkanie Katii, puste walizki pod łóżkiem, półeczkę z kosmetykami zawaloną tak bardzo, że z pewnością niczego na niej nie brakowało... O Katii można wiele powiedzieć, ale nie to, że jest kobietą, która nie potrzebuje bagażu. – Nie odezwała się do mnie od dziesięciu dni. Gdyby była na autostradzie miłości, dostawałabym esemesy po każdym orgazmie. Wiem, co mówię, ostatnim razem zawaliła mi skrzynkę w komórce na amen... Zadzwoniłaby po dniu, góra dwóch, choćby po to, żeby omówić sprzęt faceta czy dać upust swoim schizoidalnym wątp-liwościom, czy to na pewno ten jedyny, i sama doszłaby do wniosku, że nie, jeszcze zanim skończyłybyśmy pogawędkę... Czart odsłonił w uśmiechu szpileczki zębów. – Nie można nie kochać tej dziewczyny – powiedział. – Wiem, Leon! – parsknęłam. Na szczęście nie pytał, jak szczegółowo zdała mi relację z ich jedynej randki sprzed kilku lat. Wolałam, by nie zdawał sobie sprawy, co wiem o czarcich technikach całowania. W końcu był dla mnie kimś w rodzaju... sama nie wiem, przybranego ojca? – Piec do wypalania ceramiki był całkowicie wygaszony. Sam wiesz, że nigdy nie pozwalała, żeby tak się stało, bo rozgrzanie go z powrotem trwa dobę... Straciła całą partię kubków, bo nie wyjęła ich z pieca na czas i -popękały. Katia może zapomnieć o zapłaceniu podatków i mandatów, zażyciu witamin, może nawet zapomnieć, że jest w związku, zanim zacznie następny, ale, cholera, nie zapomniałaby o tych kubkach. Narzekała, że gonią ją terminy,

miała je wysłać na jakieś targi rękodzieła, a w ostatniej chwili zwiększyli zamówienie o pięćdziesiąt procent... Potrzebowała kasy... Jakiś cień przemknął przez twarz Leona. Zaczynał rozumieć mój niepokój. Mimo swojego urokliwego roztrzepania w życiu prywatnym Katia jedną rzecz zawsze traktowała śmiertelnie poważnie – pracę. Nieważne, czy była to praca nekromantki (choć wtedy śmiertelnie poważny stosunek nabierał nowego znaczenia), czy artystki, za jaką uchodziła w ludzkim świecie. Katia spóźniała się na randki, ale nie z dostarczaniem zamówień. Nawet nalot zombiaków plujów nie odciągnąłby jej od pieca z wypalaną ceramiką. – Nie odbiera telefonów, co nie dziwi, jeśli jest w Thornie, ale najgorsze jest to, że nie czuję nic na naszej więzi... – To chyba dobrze. Gdyby stało jej się coś złego, poczułabyś? – Niby tak, ale to jest dziwne, jakby więź została stłumiona... Nie mam odczytów... – Katarzyna? – zapytał, licząc na to, że głowa naszego sabatu ma wgląd w poczynania owieczek. Tyle że Katia jako nekromantka podlegała głównie Gardiaszowi, a on nie zamierzał czymkolwiek się ze mną dzielić. – Katarzyna nic nie wie. Gardiasz milczy jak trup, którym chyba po części jest. Obrzydliwy typek. Leon zaklął soczyście, wplatając między znane mi przekleństwa kilka słów z języka piekielników. Uroczo gardłowych, gdzieś na granicy krztuszenia się i syczenia. – Właśnie dlatego potrzebuję twojej maleńkiej pomocy, Leosiu... Uniósł brew i wyprostował swoje dwa metry trzydzieści centymetrów wzrostu. – Mogłaś mówić od razu. – Wolałam, żebyś poznał szerszy obrazek, zanim poproszę cię, żebyś poszedł i nastraszył odrobinkę bardzo dużego demona. Zaśmiał się cicho. – Dla ciebie, skarbie, mogę go nawet zjeść, choć są niesmaczni. Prowadź. Właśnie za tę gotowość pomocy (niekoniecznie z uwzględ-nieniem konsumpcji) nie mogłam go nie kochać. Bramkarz w Żądzy, nocnym klubie w demoniej dzielnicy, nawet nas nie zatrzymał, choć gdy byłam tu poprzednio, musiałam się z nim użerać blisko godzinę, zanim mnie wpuścił. Czemu od razu nie przyszłam z Leonem? Pociągnęłam czarta za rękę, by się do mnie nachylił. Muzyka dudniła głośno i jeśli miał mnie usłyszeć, musiałam krzyczeć mu wprost do ucha. – Wiem na stówę, że tu była, później nikt już jej nie widział. Ktoś na pewno coś wie, ale nie chcieli ze mną gadać... Wiesz, wszystkie te bzdury o rozdzielności systemów, że niby jako magiczna nie powinnam nawet zaglądać do demoniej knajpy. Właściciel coś wie, -widziałam to w jego oczach, ale bawi go granie mi na nerwach. – Teraz powie, skarbeńku, zaufaj mi. – Leon uśmiechnął się złośliwie i byłam bezgranicznie szczęśliwa, że jest po mojej stronie. Pogładziłam go po policzku i jego uśmiech złagodniał. Nim się wyprostował, cmoknął mnie w czoło. Nie musieliśmy długo czekać, by wieść o naszej obecności dotarła do właściciela. Ciemna aura demona gniewu szalała pod osłonami zbyt słabymi, by ukryć jego zdenerwowanie. Leon objął mnie ramieniem i poprowadził w jego stronę. Demon znał czarta na tyle, by cofnąć się o krok na widok jego miny. – Rez, mam użyć twojego pełnego imienia czy po dobroci powiesz mi wszystko, co wiesz o Katii? – spytał Leon, ignorując kurtuazyjne powitanie demona.

– Proszę, przejdźmy do mojego biura, tam jest ciszej. Demon pocił się ze strachu, krople połyskiwały mu na skroni, nerwowym ruchem wycierał dłonie o nogawki. Cały sznyt i splendor, które roztaczał wokół siebie, gdy byłam tu poprzednio, zniknęły. Spoglądał na mnie z wyrzutem, zły, że ściągnęłam na niego gniew czarciego generała, legendy piekielników. Biuro było niewielkim pokojem wyłożonym skórzanymi panelami, które tłumiły hałasy z zewnątrz. Czarne, solidne biurko stało w jednym rogu, czerwona skórzana kanapa w drugim, ścianę naprzeciw niej zajmowały ekrany monitoringu. Szybko zauważyłam, że prócz kamer w sali głównej Rez ma też kamery w pokojach na zapleczu, wynajmowanych na godziny w wiadomych celach. Byłam niemal pewna, że użytkownicy nie wiedzieli, iż powiększają kolekcję niegrzecznych nagrań pewnego demona. – Siadajcie, proszę. Napijecie się czegoś? – głos Reza robił się podejrzanie wysoki. Leon opadł na kanapę, ja wolałam stać. – Rez, ustalmy coś raz na zawsze: Dora Wilk to moja vantia – powiedział czart, akcentując ostatnie słowo, które, jak mi kiedyś wyjaśnił, oznacza małą dziewczynkę i było pieszczotliwym określeniem, jakim czasem się do mnie zwracał. Odkąd pojawiłam się w jego barze, zbuntowana dziewiętnastolatka, miał do mnie słabość, odwzajemnioną na tyle, że nie przeszkadzało mi, iż nazywał mnie małą dziewczynką. Przy nim byłam i mała, i śmiesznie młoda ze swoimi dwudziestoma siedmioma laty na karku. Nie rozumiałam tylko, dlaczego mówi o tym Rezowi, ale ufałam mu. Jego ton był spokojny, lecz przez skórę czułam ukrytą w słowach groźbę. – Jeśli sprawiasz jej przykrość, biorę to sobie do serca. A chyba nie chcesz, żebym nabrał przekonania, że celowo chciałeś mnie zdenerwować, prawda? Demon nie był głupi. Gwałtownie pokręcił głową i powiedział: – Nie, oczywiście, że nie, Leon. – Ukłonił się nisko. – Nie wiedziałem, że jest twoją vantią, przysięgam... – Jesteś jednym z najlepiej poinformowanych demonów w okolicy, więc śmiem wątpić, ale nie drążmy tego. Już wiesz, postaraj się, żeby inni też wiedzieli. A teraz powiedz nam wszystko, co chcemy wiedzieć. – Chodzi wam o Katię, tę zgrabniutką nekromantkę? Skinęłam głową bez słowa. Doskonale wiedział, o kogo mi chodzi, bo poprzednim razem przez godzinę błagałam go, by powiedział, z kim się tu spotkała tamtego wieczoru i co się stało. – Przychodzi tu czasem, umawia się z demonami... Nie byłam zaskoczona – jako nekromantka nie miała specjalnego brania wśród magicznych, a piekielnikom jej talent nie przeszkadzał. – Masz jeszcze nagrania z tamtego dnia? – Nie, nie nagrywam tego, co się dzieje na sali – powiedział, wzruszając ramionami. Ha, miałam rację: nieświadomie przyznał, że nagrywa to, co dzieje się w innych pomieszczeniach. Na przykład sypialniach na godzinę. – Czy tamtego wieczoru była z jednym z was? – zapytałam. – Nie, była z magicznym, potężnym, i chyba też ścierwojadem... – skrzywił się. Nie zamierzałam mu tłumaczyć, że to, iż Katia jest nekromantką, nie oznacza, że jada trupy, lecz je ożywia, animuje lub odprowadza na wieczny spoczynek. Nie uwierzyłby mi – zbyt wielu z jej gatunku zapracowało na fatalną opinię, jaką nekromanci cieszyli się w naszym świecie. Faktem było, że faceci, a tych było zdecydowanie więcej, mieli skłonność do popadania w trupią gorączkę. Kobiety były inne, silniejsze, zdrowsze i tak niezmiernie rzadkie, że Katia stanowiła prawdziwy ewenement. – Nekromantą? – nie dowierzałam. Katia nie umawiała się z nekromantami.

– Nie wiem, nie rozpoznaję magii, ale moja kelnerka, czarownica, nie chciała obsługiwać tego stolika, bo aura śmierci była zbyt potężna – wyjaśnił. Zmarszczyłam czoło. Katia bywała tu regularnie, nigdy nie miała kłopotów z obsługą, więc najpewniej to nie jej aura odpychała kelnerkę. Ale kim on był, żeby nosił większy ładunek śmiertelnej aury niż jedna z najpotężniejszych nekromantek w naszym świecie? – Wezwij tę kelnerkę – poprosiłam zdecydowanym tonem. Nie przepadał za rozkazami, ale twarda obecność Leona budziła w nim pilną potrzebę współpracy. Wyszedł szybko i po kilku minutach wrócił z czarownicą – niewysoką, ciemnowłosą i całkiem ładną. Jej aura była słaba, nie władała jakąś szczególnie widowiskową magią, co mogło wyjaśniać, dlaczego pracowała jako kelnerka w demonim barze. – Opowiedz mi o mężczyźnie, z którym była Katia – poprosiłam grzecznie. Zerknęła na Reza, a ten przytaknął w milczeniu. Westchnęła ciężko i zaczęła mówić, niezbyt chętnie. – Miał najbardziej naładowaną śmiercią aurę, z jaką się zetknęłam, duszącą, obrzydliwą i ciemną... Byłam chora od samego przebywania z nim. Uprawiam magię płodności, on jest jej przeciwieństwem. Nie wiem, jak ona mogła z nim wytrzymać, choć sama robi w trupach, więc pewnie nie odczuwała tego tak jak ja. – Był nekromantą? – spytałam, podejrzewając, że odpowiedź będzie negatywna. Katia była wierna swoim preferencjom. – Nie. Raczej... sama nie wiem, nie spotkałam tak silnej aury u magicznych... – Bóstwo – mruknęłam coraz bardziej zaniepokojona. Zamrugała zaskoczona. – Taaa, to mogło być bóstwo śmierci... To by wyjaśniało wszystko. – Dobrze, teraz ustalmy które. Jak wyglądał, jak mówił, jakie miał znaki szczególne? – Nie miał ze sobą kosy, jeśli o to pytasz. – Uśmiechnęła się złośliwie. – Znam mitologię na tyle, żeby wiedzieć, że nie był to ponury żniwiarz. Jesteś chyba dość wykształcona, żeby zdawać sobie sprawę, że bóstw śmierci jest od groma, każda mitologia ma swoje, więc będę wdzięczna za precyzję. – Śniady, niewysoki, ciemne, bardzo grube włosy... To nadal za mało. Cholera, większość bóstw śmierci wygląda podobnie. Nawet Gardiasz, zawiadujący zaświatami magicznych, był brunetem o ciemnej, nieco zielonkawej karnacji. Nie zarejestrowałam tego, że zaczęłam przechadzać się nerwowo po niewielkim pomieszczeniu. Usiłowałam sobie przypomnieć, co wiem o wszystkich bóstwach śmierci i tego, co następuje po niej. – Mówił z akcentem – dodała czarownica po chwili zastanowienia. Zatrzymałam się gwałtownie. – Jesteś pewna? Jakim? – Nie wiem, trochę gardłowym, a jednocześnie jakby śpiewnym... Nie znam się na tym, po prostu słyszałam, że mówił z akcentem. – Wyszła z nim dobrowolnie? – Tak. – Dzięki, to wszystko. Leon stanął u mojego boku. Rez ukłonił się czartowi, a później skinął w moją stronę z dziwną gorliwością. Cóż, najwidoczniej Leon miał dobry wpływ na jego kindersztubę. Wyszliśmy na chłodną późnojesienną noc. Mżyło. – Wiesz już, kim on jest? – zapytał czart, obejmując mnie ramieniem. – Wszystkie bóstwa i większość magicznych mają dar poliglocji, uczą się języków

błyskawicznie i prawie nigdy nie mówią z akcentem. Prawie wszystkie, bo dwie nacje celowo przy nim trwają, żeby podkreślić, skąd pochodzą: Grecy i Egipcjanie. – Jak zdecydujesz, który z nich jest tym, którego szukasz? – Jest listopad, Leosiu, Hades ma swoją żonkę u boku, nie ma mowy, żeby umawiał się z kimkolwiek w czasie, kiedy Persefona jest z nim. Zostaje nam Anubis. – Ta wiedza niewiele nam daje, skarbie, nie wiem, gdzie on rezyduje. I wiesz, jacy są Egipcjanie, nie słyną z kontaktów towarzyskich. – Muszę znaleźć kogoś, kto mi pomoże... – powiedziałam, odkurzając w pamięci leksykon bóstw, opasłe tomiszcze, które kazano mi wkuwać na szkoleniu dla magicznych. Całe szczęście, że przechodziłam je zaledwie kilka lat temu, a nie we wczesnym dzieciństwie jak większość magicznych. Tylko dlatego pamiętałam jeszcze to i owo. Wystarczająco dużo, by na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Leoś, dzięki za pomoc, muszę teraz pogadać z Katarzyną... – Zawsze do usług. I, maleńka, chyba nie zamierzasz sama iść do Anubisa? – Nie, jeśli do niego pójdę, z pewnością nie będę sama. – Uśmiechnęłam się uspokajająco do mojego wielkiego, nadopiekuńczego czarta. Nie w smak mu było to, że nie może mi towarzyszyć, ale terytorium Anubisa należało do świata magicznych. Rozdzielność systemów była polityczną koniecznością, a Leon jako piekielny generał nie mógł naruszyć rozejmu, który zakończył stulecia wojen i prześladowań. Thorn pod wieloma względami był całkiem wyjątkowym miejscem. – Uważaj na siebie, skarbie. – Ucałował mnie w policzki z głośnym cmoknięciem, po czym podejrzanie długo przytulał. – Nie lubię, gdy pakujesz się w takie historie, vantio... – Zawsze spadam na cztery łapki, Leosiu. – Poklepałam go po ramieniu, z niedowierzaniem zauważając, że lekko zaszkliły mu się oczy. Czyżby jesień nastrajała go melancholijnie? Cierpliwość jest cnotą, a ja nigdy nie byłam przesadnie cnotliwa. Katarzyna ostrzegała mnie jednak, że tylko cierpliwością mogę coś wskórać u Hator. Odnalezienie jej domu nie było trudne, gdy już dzięki Katarzynie wiedziałam, gdzie szukać. Miejsce to miało wiele uroku – niewielki domek otoczony niskim białym płotkiem, niskopienne jabłonie rosnące wzdłuż wąskiej ścieżki wiodącej od furtki do pomalowanych na jasnoniebiesko drzwi. Drzewa, choć był już listopad, wciąż były zielone, ale nie zaskakiwało mnie to. Hator nadal miała na swoich usługach potężną życiodajną magię. Zapukałam, ale odpowiedziała mi tylko cisza. Jedynie głupiec wchodziłby do domu bogini bez zaproszenia, więc nawet nie naciskałam klamki. Przeszłam kilka -kroków do kamiennej ławki pod starą jabłonią i usiadłam. Poczekam. Wyciągnęłam przed siebie nogi i wystawiłam twarz na ostatnie ciepłe promienie słońca. Udzielały mi się spokój i cisza tego domostwa. Bogowie Egiptu mieli złą sławę w magicznym świecie – byli chimeryczni, aroganccy, niezbyt skorzy do współpracy z kimś, kto nie wywodził się znad Nilu. Hator była jasnym promyczkiem na ich tle, co nie zmieniało faktu, że i ona dała się poznać jako kobieta dość kapryśna, do tego o nieprzewidywalnych reakcjach. Katarzyna, jakby obawiając się, że wpadnę tu z typową dla siebie brawurą, przez kilkanaście minut pouczała mnie, jak kończyli ci, którzy w przeszłości podpadli egipskiej bogini płodności. Nie było nic przyjemnego w żywocie pod postacią cielęcia czy kozy, więc nie zamierzałam ryzykować, ale Hator była moją jedyną szansą na dotarcie do Anubisa. Oparłam się o chropowaty pień jabłoni. Sama nie wiem, kiedy przymknęłam oczy,

odpływając w lekką drzemkę. Straciłam czujność na tyle, że gdy wielki łeb potrącił mnie w ramię, prawie spadłam z ławki. Krowa stała nieco zbyt blisko, wielka i jasna, o potężnych rogach, ale w jej ciemnych oczach nie było agresji, raczej miękka ciekawość. Znów trąciła mnie łbem, jakby chciała wpakować nos pod połę mojej kurtki, a ciepłe prychnięcie owionęło mi twarz. Zaśmiałam się. Było w niej coś pociesznego. Nie jestem typową dziewczyną z miasta, dzieciństwo spędziłam na wsi, w domu babci, więc zwierzęta mnie nie przerażają. Poklepałam szorstki łeb i zdumiewająco miękkie chrapy – nieco lepkie od śliny, ale nie na tyle, by nazwać je obrzydliwymi. – Co, malutka? Jesteś jedną z tych, którzy wkurzyli Hator? – Parsknęłam śmiechem, gdy pokręciła głową, jakby wszystko rozumiała. – A może jesteś domowym zwierzątkiem bogini? Dobrze ci tu, wśród jabłonek? Podrapałam ją między uszami jak psiaka. Przymknęła powieki i zamuczała cicho. Pieszczoch. – Możesz mi dotrzymać towarzystwa, zanim zjawi się twoja pani. A nie wiesz przypadkiem, gdzie jest lub kiedy się pojawi? Znów pokręciła łbem. Cóż, nie ma tak dobrze. Schyliła głowę i skubnęła kilka mleczyków. W panującej ciszy niemal słyszałam, jak rośnie trawa – dobiegały mnie tylko odgłosy mlaskania i przeżuwania. Zupełnie jak na wsi, choć Thorn był zaledwie kilka minut drogi stąd. I jeden portal, co nieco zmieniało postać rzeczy. Cierpliwie obserwowałam, jak niebo zasnuwa się różowawą mgiełką zmierzchu. Ile tu siedziałam – dwie, trzy godziny, może dłużej? Czas nie zawsze płynie, jak powinien, w takim miejscu jak obejście bogini. W brzuchu zaczynało mi burczeć, a mięśnie sztywniały od siedzenia na ławce. Krowa była coraz bardziej niespokojna. Jej nerwowe porykiwania i dreptanie w miejscu były mi aż za dobrze znajome. Wymiona miała ciężkie, a jasna skóra na nich była napięta do granic. – No co, głuptasku, pani zapomniała, że trzeba cię wydoić? – spytałam ze współczuciem. Babcia zawsze pilnowała, by doić swoje krowy na czas, mówiła, że woli im oszczędzić bólu. Krowa zamuczała smutno i trąciła mnie głową. Znów niemal spadłam z ławki, gdy naparła na mnie swoją półtonową masą. – A co, jeśli Hator uzna, że przekroczyłam jakieś niepisane prawa gościnności? Wiesz, wydojenie cudzej krowy jest chyba gorsze od szperania w lodówce... – tłumaczyłam niecierpliwej mućce, która nie zamierzała ustąpić. Wyraźnie miała co do mnie swoje plany. Posłusznie wstałam i dałam się zaprowadzić do zbitej z pali obory. Czy właśnie to miała na myśli Katarzyna, gdy kazała mi mieć otwarty umysł? Mam słuchać podszeptów namolnej krowy? Czemu nie – potrafiłam wydoić to stworzenie, nawet jeśli od ostatniego razu, gdy miałam wymiona w dłoniach, minęło dobre dwanaście lat. To chyba jak jazda na rowerze, nie? Sięgnęłam po skopek i niski stołek. – Tylko jakby Hator chciała mnie zamienić w cielaka za nadużycia wobec ciebie, masz mnie wziąć w obronę, zrozumiano? Krowa pokiwała gorliwie łbem, aż parsknęłam śmiechem. Mleko tryskało, uderzając o dno i ściany metalowego wiaderka. Świetnie, mućka gorliwie wyprodukowała więcej mleka, niż się spodziewałam. Wiaderko mogło pomieścić jakieś dziesięć litrów, a już było pełne do połowy. Krowa uspokoiła się i teraz z zadowoleniem żuła siano. Nim zamiast bystrej strugi do wiadra spłynęły tylko pojedyncze krople, zaczęły mi lekko drętwieć palce. Katarzyna padnie ze śmiechu, gdy się dowie, że załapałam się jako dojarka na farmie egipskiej bogini. Czy można to sobie wpisać w cv? – Już lepiej, mała? – Poklepałam krowę po szerokim grzbiecie i odstawiłam wiadro, by

nie trąciła go nogą. Wróciłam na ławkę pod jabłonią, ledwie widoczną w mroku. Krowa szła za mną jak psiak. Westchnęłam. Widać potrafię znajdować przyjaciół w dziwnych miejscach. Szkoda tylko, że nie mogę znaleźć zaginionej przyjaciółki. Już miałam odejść, przekonana, że Hator całkiem olała moją obecność (co nie byłoby niczym dziwnym, ale tylko przez nią miałam szansę dotrzeć do ponurego boga śmierci znad Nilu), gdy rozbłysła żarówka na ganku i otworzyły się drzwi. Była inna, niż się spodziewałam. Zresztą czego oczekiwałam? Kobiety żywcem wziętej ze starych papirusów? Nie wiem, ale drobna brunetka w stylu pin-up girl nie była na szczycie moich wyobrażeń. Gdy szła w moją stronę, biała sukienka w czerwone groszki wirowała wkoło smukłych kolan, z bufiastych rękawków wyłaniały się szczupłe ramiona. Wysokie czerwone buty na koturnach postukiwały o żwirowaną ścieżkę. Ciemne włosy miała upięte w wysoki koński ogon przewiązany aksamitką. Zamiast tradycyjnego egipskiego makijażu zobaczyłam kocie oczy grubo obwiedzione eye-linerem, firankę podkręconych zalotką rzęs i karminowe usta. Krótka grzywka przywodziła na myśl Betty Page. Zdusiłam chichot. – No, no, cierpliwa jesteś, moja panno. Miałam nadzieję, że znudzisz się szybciej i pójdziesz swoją drogą – powiedziała nieco ochrypłym głosem. – Nie, dlaczego? Miło mi się tu siedziało, poza tym chciałam z tobą porozmawiać, Hator. Kąciki ust drgnęły jej w ironicznym uśmieszku. – To więcej, niż ja mogłabym powiedzieć o tobie, wiedźmo. Nie mam ochoty na pogawędki z gawiedzią. – Przykro mi to słyszeć, Hator. Przyszłam prosić cię o pomoc. – Jak wszyscy, ciągle ktoś mi przeszkadza, wciąga w te wasze bzdurne ludzkie sprawy... – Tym razem to jeden z was wciąga w wasze egipskie sprawy mnie i bliską mi osobę – niemal warknęłam, choć starałam się opanować. – Anubis spotkał się z moją przyjaciółką i ślad po niej zaginął. Muszę wiedzieć, czy nic jej się nie stało. – Anubis – skrzywiła się – nieznośny bękart. Ale nie wiem, czemu miałabym ci pomagać. – Och, może dlatego, że przynajmniej w teorii jesteś w waszym panteonie tą dobrą? I może dlatego, że jedyną winą Katii było szukanie prawdziwej miłości nie tam, gdzie powinna? Jeśli jako bogini miłości możesz mi zagwarantować, że nic złego jej nie spotka z rąk twojego kuzyna, dam ci spokój, nie będę stawać na drodze ich szczęściu, ale coś mi mówi, że Anubis nie jest z tych, którzy wiją gniazdko i kupują dzieciom prezenty na urodziny... – Nie jest – znów się skrzywiła. – Ale to nie moja sprawa, wiedźmo. – Dora, na imię mam Dora i proszę cię o pomoc. Czy to czyni to twoją sprawą? Złożę ci ofiarę, jakiej zażądasz. – Ofiary zawsze są mile widziane, ale skąd pomysł, że masz coś, czego chcę? Nic tu po tobie, znikaj, zanim zamienię cię w cielę. Subtelny ruch nadgarstkiem i zagęszczenie powietrza wkoło nas zapewniły mnie, że mogła to uczynić. Wstałam z ławki i zrobiłam kilka kroków w stronę furtki. Jako cielak na pewno nie zdołałabym pomóc Katii, poza tym żywot dwunożny raczej mi odpowiadał. Z frustracji zagryzłam wargi – wiedziałam, że pyskowanie tylko ją wkurzy i mogę skończyć jako coś, co ma jeszcze więcej niż cztery nogi. Nie dotarłam do furtki. Potężne uderzenie w plecy niemal powaliło mnie na kolana. – No, uspokój się, mała – odganiałam się od potężnego łba – już sobie idę... Krowa zamuczała i niemal mnie stratowała, odgradzając od wyjścia. Przez chwilę miałam wrażenie, że coś mi umyka, jakieś pozawerbalne porozumienie między egipską Betty Page a miejscową rogacizną. – No, no, a to niespodzianka, Moo cię polubiła – mruknęła Hator.

– Widać daję się lubić, gdy ktoś da mi szansę – mruknęłam, zbierając się z trawnika. – Dobrze. Pomogę ci. Moo zwykle potrafi się poznać na ludziach. Zabiorę cię do Anubisa. Kiedy zginęła twoja przyjaciółka? – Dziesięć dni temu. – Po pełni? – Tak, najbliższa jest pojutrze. – Więc mamy jeszcze szansę, żeby zastać ją żywą. – Co masz na myśli? – Odwróciłam się gwałtownie w jej stronę. – Och, mój kuzyn ma pewne... cóż, dziwactwo. Jego pojmowanie miłości jest nieco... wypaczone. – Chce ją zabić? – Przełknęłam ciężko ślinę. – W jego rozumieniu tego słowa nie, raczej unieśmiertelnić, co nie zmienia faktu, że ona tego nie przeżyje. Zbieraj się, idziemy do katakumb. – Pstryknęła palcami i ze stukotem obcasów podeszła do furtki. – Nie mamy całej nocy! Moo, zostaw swoją nową koleżankę – rzuciła przez ramię. Krowa z markotnym wyrazem pyska pozwoliła mi odejść. Poklepałam ją po łbie i pobiegłam za Hator, która szła tak energicznie, że czarny koński ogon obijał jej się o szczupłe plecy. Powodzenie mojej misji zawdzięczałam krowie. Historie z egipskimi bóstwami zawsze miały w sobie pierwiastek surrealistyczny. – Wskakuj, moja panno – powiedziała Hator, wskazując na niewielką jaskinię obrośniętą karłowatymi krzewami. Kolejny raz nie wiem, czego się spodziewałam, ale chyba czegoś innego. Uniosła kpiąco brew. – No chyba że chcesz zrezygnować. – Nie – mruknęłam i wkroczyłam w ciemność. Za plecami czułam obecność bogini. Nagle rozbłysło światło i zamiast chropowatych ścian jaskini zobaczyłam gładką powierzchnię marmurowych płyt i chromowane drzwi windy. Nie dziwić się niczemu, pomyślałam. Hator nacisnęła guzik na panelu i drzwi z sykiem się rozsunęły. W lustrze zajmującym całą ścianę obszernej windy widziałam swoją nieco pobladłą twarz i uśmieszek Hator. – Spodziewałaś się piramid? – Nie spodziewałam się niczego konkretnego – odpowiedziałam spokojnie – niewiele o was wiadomo. Może tylko zaskakuje mnie użycie nowoczesnej technologii. I niepokoi to, jak długo zjeżdżamy. – Katakumby są jakieś dwa piętra pod ziemią. Masz klaustrofobię? Ta winda jest taka malutka, ciasna, powietrze jakby zbyt gęste, nie uważasz? – kpiła. – Nie zauważyłam. Jak dla mnie, wszystko jest w porządku. – Uśmiechnęłam się blado. – Dzielna mała wiedźma – parsknęła – niczego się nie boisz, co? Odwaga czy niewiedza? – Och, boję się bardzo wielu rzeczy, Hator, ale windy nie są nawet w pierwszej setce. Niski chichot odbił się echem o chromowane ściany. – Pamiętaj, że nie idziemy się bić z Anubisem. Nie będę cię zasłaniać własną piersią, jeśli go wnerwisz. A bywa nieco... porywczy. Skinęłam głową. – Możesz porozmawiać z przyjaciółką, ale jeśli zechce z nim zostać, wychodzimy, zrozumiano? – Tak, Hator. Ale nie sądzę, żeby chciała zostać, kiedy pozna prawdę. – Chyba że marzy jej się nieśmiertelność. Wy, śmiertelne wiedźmy, zrobicie chyba

wszystko, żeby zaznać nieśmiertelności, co? – Znów kpiący uśmieszek. – Przeceniasz powab nieśmiertelności, zwykłe życie nam wystarczy. Poza tym przecież wiesz, że i my możemy osiągnąć nieśmiertelność, bez technik, których używa Anubis. – Jeśli pożyjecie na tyle długo, żeby rozwinąć magię wystarczająco, by przeniosła was na wyższy poziom. – Jeśli to nam będzie pisane, to tak. W tej chwili chcę tylko, żeby Katia miała wybór. – A jeśli wybierze Anubisa? – Jeśli taka będzie jej wola, pogodzę się z tym. – I odejdziesz? Tak po prostu? Nie wyglądasz na taką, która łatwo rezygnuje... – Mam zaufanie do rozumu Katii. – Umawianie się z Anubisem pozwala weń wątpić. – Kobiety i mężczyźni, sama wiesz, że w takiej konfiguracji czasem nie ma zbyt wiele miejsca dla rozsądku. – To prawda. – Parsknęła śmiechem. Drzwi rozsunęły się, tym razem bezszelestnie. Szeroki, wyłożony czarno-białymi marmurowymi płytami korytarz wiódł do obszernej sali, wysokiej na pięć metrów, urządzonej z przepychem w stylu szaleństwa nowobogackiego. Najwidoczniej nawet bardzo stare pieniądze mogą pachnieć tanio. Złocenia, klejnoty i drogie dizajnerskie meble nie imponowały mi. Rozglądałam się, szukając Katii. – Dora? – Wyłoniła się nagle zza wysokiego oparcia fotela. – Co tu robisz? – Szukam cię, kochanie, stęskniłam się. – Żartujesz? Widziałyśmy się wczoraj – zachichotała, ale umilkła, widząc moją pociemniałą twarz. – Widziałyśmy się jedenaście dni temu. Tyle minęło od twojej randki z Anubisem w Żądzy. Zamrugała, podchodząc do mnie. – To nie żart, prawda? – Nie, nawet ja nie mam takiego poczucia humoru. A znalezienie cię nie było łatwe. – Nie wiedziałam... Anubis zaprosił mnie do siebie... Wreszcie facet, którego nie odstrasza mój talent. – To wspaniale, ale to chyba jego jedyna zaleta. Czy powiedział ci, jaki ciąg dalszy przewidział dla waszego małego romansu? Zachichotała. – Chyba wreszcie znalazłam faceta, który nie boi się słów „związek” i „długoterminowy” w jednym zdaniu. To się może skończyć ślubem, Anubis powiedział, że nie wyobraża sobie swojej przyszłości beze mnie. – Cudnie. A czy wspomniał, jak skończyły jego poprzednie oblubienice i jakie jest jego wyobrażenie o idealnym związku? – Hamowałam się, by na nią nie krzyczeć. Nie wiedziała, w co wdepnęła, a nie chciałam, by wkurzona postanowiła na złość mnie odmrozić sobie uszy. Zwłaszcza że odmrożone uszy byłyby w tej sytuacji najmniejszym problemem. Nie chciałam jej zranić, ale musiała wiedzieć. – O czym mówisz? I kim jest twoja koleżanka? Jakaś była flama Anubisa? – Spojrzała krytycznie na szczupłą boginię, która przyglądała nam się z ironicznie uniesioną brwią. – Ja z Anubisem? Nigdy w życiu – parsknęła Hator. – Jesteśmy zbyt blisko spokrewnieni. Dora, on zaraz tu będzie, na twoim miejscu pośpieszyłabym się z wyjaśnieniami – dodała. – Dobrze, a więc w skrócie. Anubis ma w zwyczaju mumifikować swoje oblubienice. – Mumifikować?

– Owszem. Tak na dobre. Gwarancja świeżości i ostateczna profilaktyka przed starością. Nie wspomniał o tym? – Szuja. – Katia poczerwieniała. Nagle zbladła. – Kiedy mówił o planowanej uroczystości, nie miał na myśli ślubu, co? – Nie, skarbie, na najbliższą pełnię zaplanował sobie imprezę z bandażami i wyciąganiem twojego mózgu przez nos. Okej, może byłam brutalna, ale zasługiwała na szczerość, której poskąpił jej Anubis. – Katia, co one tu robią? – głos Anubisa, podszyty złością, sprawił, że podskoczyłam. Niewysoki, śniady i ciemnowłosy wyglądał nieźle, ale nie był wart, by poświęcać dla niego życie. Postawił na podłodze spory worek, który ze sobą przyniósł, i wytarł dłonie o granatowe spodnie. – Odwiedziły mnie. Anubis, chyba zapomniałeś mi o czymś wspomnieć... Od naszej randki minęło kilka godzin czy kilka dni? – Czas jest naszym wrogiem, kochanie, ale nie martw się, poradzimy sobie. – Uśmiechnął się do niej z czułością i dotknął jej policzka. Miałam ochotę trzepnąć go w tę kłamliwą gębę, ale wiedziałam, że muszę pozwolić Katii załatwić to po swojemu. – Mam wrażenie, że nie wspomniałeś mi o paru szczegółach... Możesz mi opowiedzieć o jutrzejszej uroczystości? – Uśmiechała się słodko, ale znałam ją dość dobrze, by zauważyć ostry błysk w jej oku. – To będzie początek naszej wieczności razem, moja piękna. Nigdy więcej nie będziesz musiała się bać upływu czasu, zawsze już będziesz piękna, młoda, zawsze będziesz u mojego boku – zapewniał, -ściskając jej dłoń. – Świetnie, a czy będę oddychać? Jeść? Moje serce będzie na miejscu i inne organy też? Przez jego twarz przemknął wyraz lekkiej konsternacji. – Będziesz zawsze piękna i młoda, czy to nie jest najważniejsze? – Nie, Anubis, nie jest! – zezłościła się. – Przynajmniej nie dla mnie! – Zapytaj go, co przytachał w tym worze – rzuciła Hator, oglądając z uwagą swoje karminowe paznokietki. – Nie wtrącaj się, Hator! – warknął na nią Anubis. Cała jego łagodność nagle wyparowała. – No co, kuzynie? Ma prawo wiedzieć! Jeśli mimo to zechce z tobą zostać, jej wybór. Ja tylko dbam, żeby miała pełen ogląd sytuacji – powiedziała bogini spokojnie, choć z wyraźną satysfakcją. – Ona mnie kocha, zostanie ze mną na zawsze! – krzyknął. – Jasne! Chciałabym zobaczyć jej reakcję na zawartość tego worka – prychnęła. – Co jest w worku? – spytała Katia głucho. – Nic, czym powinnaś się interesować – warknął, ale nagle przypomniał sobie, że ma być słodki jak miód, więc złagodniał i dodał: – Chyba mi ufasz, Katiuszka? – Pokaż mi, co jest w worku – była zdecydowana. – Dora, pomóż mi. Sięgnęłam po worek i chwilę musiałam się szarpać z Anubisem, który trzymał sznur niczym panna młoda suknię ślubną upatrzoną na wyprzedaży. Szarpnęłam mocniej, aż worek upadł i wysypała się jego -zawartość. Katia pochyliła się i wzięła całą garść jasnoszarego -proszku. – Ty padalcu, to natron! Tym mnie chciałeś poczęstować? Minerałem do mumifikacji? Chciałeś mnie wysuszyć w cholerną mumię? – wrzasnęła. Znałam już ten stan – nadchodził tajfun o imieniu Katia. – Dzięki niemu nigdy nie miałabyś zmarszczek! – krzyknął na swoją obronę. Idiota.

– Na zmarszczki są kremy z retinolem, ty kretynie! Nie natron, nie mumifikacja, nie wyciąganie mózgu przez nos! Popchnęła go tak mocno, że opadł na tyłek. Spoglądał na nią w całkowitym oszołomieniu. Jeśli sądził, że wybrał sobie słodką i łagodną dziewczynkę, czekała go niespodzianka. Katia dopiero się rozgrzewała. Jej moc narastała w powietrzu, włoski na ramionach stały mi dęba. Miałam nadzieję, że choć trochę nad sobą panuje, a to tylko pokaz siły. – Zmarnowałeś mi jedenaście dni życia! Naobiecywałeś bzdur! Przekonywałeś, że nie potrzebujemy prezerwatywy! Lepiej, żeby twoje cholerne plemniki były równie niemrawe jak ty, bo jeśli zaszłam w ciążę, wykastruję cię tępym nożem! Wygadywałeś banialuki o naszej świetlanej przyszłości, kanalio! Sam się zmumifikuj, ty i ten twój żałośnie nikły członek. I wiesz, rozmiar naprawdę ma znaczenie, mówiłam, że tak nie jest, tylko po to, żeby ci nie robić przykrości! Może nie miałby znaczenia, gdybyś wiedział, jak używać tego, czym dysponujesz, albo chociaż gdzie jest ten pieprzony punkt G, a nie myślał tylko o tym, żeby dociągnąć do dwóch minut! Ty złamasie cholerny, nie zbliżaj się do mnie, bo nie jesteś jedyny, który zna się na mumifikacji! Osobiście wyciągnę ci flaki i wpakuję do glinianej amfory, pozbędę się znikomych szczątek twojego mózgu, wsadzę cię w ten cholerny natron na pełne siedemdziesiąt dni, natrę oliwą z woskiem i gumą, a potem owinę lnianymi bandażami! Kretynie, nie zadzieraj z nekromantką, bo nawet twoja cholerna mumia nie będzie bezpieczna! Zbliż się do mnie, a zmuszę twojego trupa do czyszczenia miejskich latryn! – Obuta w szpilkę stópka Katii znalazła drogę do jego rodzinnych klejnotów. Jęknął. I nie zdołał się zasłonić przed kolejnym kopniakiem. Jej moc jak bicz przecięła powietrze, zostawiając ślad na policzku kochanka. – To by było na tyle, jeśli idzie o jej zgodę, co? – rzuciła Hator, szczerząc zęby. – Katiu, jak możesz? – jęczał Anubis. – Przecież mnie kochasz! – Dora, zabierz mnie stąd, zanim egipski panteon zubożeje o jedno parszywe bóstwo – powiedziała Katia, wciąż roztrzęsiona. Błysk w jej oczach mówił jasno: ledwie panuje nad swoją mocą i za chwilę faktycznie możemy mieć kłopoty. – Oczywiście, skarbie. – Objęłam ją mocno. Wyszłyśmy. Hator przywołała windę i kilka minut później stałyśmy już przed wejściem do jaskini. – Jestem ci winna ofiarę – zwróciłam się do bogini. – Powiedz mi, czego sobie życzysz? – Nic mi nie jesteś winna. Widok skopanego po jajach kuzyna w pełni zaspokoił moją potrzebę ofiar. Warto było wyjść z domu, żeby zobaczyć, jak twoja mała przyjaciółka sprowadza go do parteru – zachichotała. – Dawno się tak dobrze nie bawiłam.

Pożegnała się z nami i energicznym krokiem odeszła. Czarna kitka kołysała się między łopatkami, spódnica wirowała wokół zgrabnych ud. – Czy ta Betty Boop to naprawdę była Hator? – spytała Katia słabym głosem. Przytaknęłam. – Umieram z głodu i muszę się napić. Dora, nie wiem, jak ci się odwdzięczyć, gdyby nie ty... Cholera, czy ja jestem przeklęta? Zupełnie nie znam się na facetach czy przyciągam tylko świrów? – Pociągnęła nosem. – Od dziś zabieram cię na wszystkie pierwsze randki i ponownie spotkam się tylko z tymi, którym dasz certyfikat jakości Dory Wilk. – Kochanie, nie mogę chodzić z tobą na wszystkie randki. Pracuję, mam swoje życie – zaśmiałam się. – Masz rację, po prostu dam sobie spokój z randkami – znów pociągnęła nosem – tak będzie bezpieczniej. Uścisnęłam ją, pewna, że nie miną trzy dni, nim jakiś przystojniak będzie miał przyjemność umówienia się z moją słodką przyjaciółką. Optymizm Katii był zbyt wielki, by egipskie bóstwo mogło go ostatecznie pogrzebać czy zmumifikować. – Chodźmy do Leona, zamartwiał się o ciebie. Na pewno da nam coś do jedzenia i solidne szklanice alkoholu. Albo mleka. Tak, koniecznie musimy się napić mleka. Gdyby nie pewna krowa, być może nie zdołałabym cię uratować. – Krowa? Musisz mi o tym wszystkim opowiedzieć – zachichotała. Przez chwilę szłyśmy w milczeniu, aż Katia przystanęła i spojrzała na mnie z uśmieszkiem igrającym w kąciku ust. – Leon się o mnie martwił? Szkoda, że nam nie wyszło, i szkoda, że Braga wróciła. Nie zasługuje na takiego dobrego męża... Takie już jest moje szczęście: najlepsi faceci są żonaci. Zwykle z paskudnymi babami. Zostały same odrzuty i resztki. – Coś tam się jeszcze pewnie znajdzie, jeden czy dwóch nieskończonych idiotów, z których może jeszcze będą ludzie. – Może, czas pokaże. – Wzruszyła ramionami. – Chodźmy coś zjeść. Tyle dobrego z tej historii z Anubisem, że przez jedenaście dni zjadłam nie więcej niż tysiąc pięćset kalorii, więc bez cienia wyrzutów sumienia mogę dziś pochłonąć dużą pizzę z podwójnym serem. I deser wielki jak Kilimandżaro: lody, czekolada, wszystko podwójne. I wypić co najmniej drugie tyle kalorii w postaci Cosmopolitana. Nie mogłam nie kochać jej praktycznego zmysłu.

Wilk w owczej skórze

Upiłam jeszcze jeden łyk zbyt słabej i za mało słodkiej herbaty, czekając, aż kobieta przejdzie do rzeczy. Zwykle pierwsze spotkanie z klientem odbywałam w Szatańskim Pierwiosnku, na własnym terytorium, ale tym razem zrobiłam wyjątek, na wyraźną prośbę Katarzyny. Moja potencjalna klientka, kobieta na oko pięćdziesięcioletnia, może nieco młodsza, miała dobry powód, by nie oddalać się od domu – jako wiedźma ziemi była dosłownie przywiązana do swojego ogrodu. Godzinny spacer z centrum dla mnie był po prostu irytujący, dla niej byłby bolesny. Zwłaszcza pod koniec cyklu wegetacyjnego, a mieliśmy piękną końcówkę października. Tak więc siedziałam w salonie kipiącym od falbanek i kwiecia na tapecie, na obiciu kanapy i w licznych wazonach porozstawianych na każdym kawałku wolnej przestrzeni i popijałam herbatę, która, byłam tego coraz bardziej pewna, nawet nie była herbatą, tylko jakimś ziołowym naparem. – Pani Kalino – zagaiłam, przerywając jej wywód o tegorocznych zbiorach porzeczki – jeśli nie ma pani nic przeciwko, chciałabym przejść do sedna. Dlaczego potrzebuje pani prywatnego detektywa? – Nie wygląda pani na detektywa – powiedziała cicho. Spojrzałam po sobie. No cóż, nie nosiłam prochowca ani panamy, tylko dżinsy i skórzaną kurtkę, spod której wystawał czarny sweterek. Ale miałam za sobą wiele lat doświadczenia w policji i od dwóch tygodni próbowałam rozkręcić w Thornie swoją agencję. Zainteresowanie było spore, choć w dużej mierze spowodowane ciekawością ludzi, chcących z bliska obejrzeć dziewczynę, która gołymi rękoma wyrwała serce wampirowi. Plotki rozchodzą się w Thornie błyskawicznie, bez paparazzich czy tabloidów. – Jestem nim. Może mi pani zaufać – zaręczyłam. – Katarzyna zapewniała mnie, że mogę... Umilkła nagle i poczerwieniała. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że jej wcześniejszy słowotok miał maskować zdenerwowanie. Co wytrącało ją z równowagi? – Chodzi o moją córkę. Zaginęła, od tygodnia nie daje znaku życia – powiedziała szeptem. Po jasnym blacie stolika kawowego przesunęła w moją stronę fotografię. Dziewczynka wyglądała na jakieś czternaście lat – drobna, o nieco zbyt szczupłej buzi i oczach nieproporcjonalnie dużych, jak u bohaterki mangi. Jasnobrązowe włosy zaczesane za uszy wiły się na szyi miękkimi falami. W kąciku ust czaił się uśmiech, który nie zdążył się rozwinąć przed błyśnięciem flesza. – Czy jest wiedźmą ziemi, jak pani? – zapytałam. Jeśliby potwierdziła, to zaginięcie byłoby szczególnie niepokojące. Wiedźma nie opuściłaby dobrowolnie swojej ziemi na ponad tydzień, chyba że przenosiłaby się z posiadłości rodziców do własnego domu i ogrodu albo po przeprowadzeniu konkretnych rytuałów podtrzymujących więź z ziemią, ale o tym Kalina by

pewnie wiedziała. – Nie. Claudia nie jest wiedźmą... – Przymknęła powieki, niemal przejrzyste, lekko fiołkowe za sprawą drobnych naczynek krwionośnych widocznych przez cienką skórę. Nieznaczny skurcz w lewym kąciku ust zdradzał, że to dla niej trudne wyznanie. – Claudia jest człowiekiem. Zatkało mnie. – Pani mąż? – Nie, Witold jest znachorem, również z linii ziemi. Nasi trzej synowie także. Tylko Claudia... – No tak – powiedziałam, bo sytuacja była co najmniej niezręczna i nietypowa. W teorii z dwójki magicznych rodziły się magiczne dzieci, skoro z obu stron występował recesywny gen istoty nadprzyrodzonej, ale od każdej reguły, jak widać, istniały wyjątki. To nie zdarzało się często i z pewnością nie było łatwe. Dla nikogo. Nierzadko takie dzieci tuż po narodzeniu i pierwszej ocenie potencjału magicznego oddawano do adopcji lub przekazywano dalszej rodzinie, bo wychowanie ludzkiego dziecka w Thornie czy Trójprzymierzu jest wyzwaniem. Przede wszystkim cierpiało ono. Traciło szansę na normalne życie między podobnymi sobie, pozyskiwało wiedzę, której nie powinno mieć, żyło w otoczeniu istot mających dary, których mogło im zazdrościć, a z czasem znienawidzić. Szkoły w Thornie nie nadawały się dla niemagicznego dziecka, a uczęszczanie do szkół w realnym mieście i mieszkanie po drugiej stronie bramy stanowiło wyzwanie dla nastolatków, a co dopiero dla małych dzieci. Ryzyko, że nieświadomie zdradzą nasze sekrety, było na tyle duże, że wiele rodzin nie decydowało się na taki krok. Ale oddanie dziecka nie było łatwe. Dla żadnej ze stron. Znałam tę sytuację w odwróconej wersji – jako magiczna chowałam się w realnym świecie z ludzką rodziną. Wiele bym dała, by trafić w niemowlęctwie do adopcji i dorastać między takimi jak ja. Moje życie byłoby łatwiejsze. Ale rodzice Claudii należeli do linii, dla których rodzina była świętością, a więzy krwi najwyższym prawem. Nie, oni nie oddaliby swojego dziecka nikomu, nawet dla jego dobra. – Jak się układały stosunki między Claudią a resztą rodziny? – zapytałam, starając się być możliwie delikatna. Przygryzła wargę i milczała. – Pani Kalino, ja naprawdę rozumiem zasadę świętości i nienaruszalności ogniska domowego. Szanuję prawo do prywatności pani i pani rodziny, ale jeśli mam odnaleźć pani córkę, muszę wiedzieć, jak się wam żyło pod jednym dachem, jak wyglądał jej świat i czy zniknięcie Claudii jest skutkiem jej decyzji, czy ktoś ją do tego zmusił... Proszę mi zaufać, bo bez tego jestem całkowicie bezradna. Proszę pamiętać, że jestem zobowiązana do dyskrecji. Skinęła głową i podniosła się z kanapy. Już myślałam, że odprowadzi mnie do wyjścia, ale nie – kazała iść za sobą po schodkach na piętro. Na końcu korytarza zauważyłam wypisane na drzwiach czarnym sprayem imię Claudii. – To jej pokój. Myślę, że więcej powie o naszych relacjach, niż ja bym mogła. Proszę wejść, ja tu poczekam – powiedziała, popychając drzwi. Jej twarz pobladła, a nad górną wargą wyraźnie perliły się kropelki potu. Owinęła się ciasno ramionami i zgięła wpół, jakby doskwierały jej wrzody żołądka. Wkroczyłam do pokoju dziewczyny niespokojna o to, co tam znajdę. Czerń ścian mnie nie zaskoczyła – zbuntowana nastolatka w domu, który wyglądał jak kwiaciarnia, nie ma wielu możliwości, by radykalnie przedstawić swój światopogląd. Za to parę innych rzeczy i owszem, mocno mnie zaskoczyło. Ciemna energia wypełniała pokój całkowicie. Na moich ramionach pojawiła się gęsia skórka, włoski na karku stanęły dęba. Zło było tu niemal namacalne. Instynktownie podeszłam do szafy ściennej i szarpnęłam drzwi. Na półkach leżały

kości zwierzęce, w tym dwie kompletne czaszki. Psie lub wilcze, dość spore, by robić wrażenie. Było też kilka przedmiotów rytualnych, kielichy, sztylet, kilka amuletów ozdobionych kępkami kruczych i sowich piór. Duże bryłki onyksu i czarnego kryształu leżały obok stopionych częściowo świec – oczywiście czarnych i bordowych. Westchnęłam ciężko. Naprawdę wolałabym nie mieć do czynienia z kolejnym magiem. Nie zauważyłam żadnego grimuaru, więc nie wiedziałam, z czym bratała się dziewczyna. – Od jak dawna Claudia para się czarną magią? – zapytałam dość głośno, by usłyszała mnie czekająca na korytarzu Kalina. – Nie robi tego – odpowiedziała słabym głosem. Uniosłam brew w powątpiewaniu. Zbiory dziewczyny mówiły same za siebie. – Naprawdę, ona... może nawet próbowała, ale do czarnoksięstwa potrzeba choć iskry magii, a ona... nie ma nic. Myślę, że nie mogłaby zostać nawet viccanką czy czarownicą. – Więc dlaczego? – Wskazałam na laboratorium czarnych ingrediencji w szafie. Starczyłoby tego na całkiem sporą czarną, rzecz jasna, mszę. – To z naszego powodu – powiedziała głucho. – Ona nie wyczuwała mocy tych przedmiotów, ale wiedziała, że nam ich sąsiedztwo sprawia ból. To nie jest złe dziecko, ale... trudno jej się pogodzić z tym, że nie dostała swojej magii. Może źle zrobiłam, pozwalając jej z nami dorastać... – otarła łzy spływające po policzku – ale nie potrafiłam się z nią rozstać. Skinęłam bez słowa, odwracając się dyskretnie, by mogła doprowadzić się do porządku. Przeszłam przez cały pokój i zatrzymałam się przy biurku zawalonym papierami. Na ścianie powyżej wisiała duża korkowa tablica. Claudia pinezkami poprzypinała do niej notatki, plan zajęć, zdjęcia i rysunki. Nachyliłam się i przyjrzałam jednej fotografii. Młoda dziewczyna, na oko dwudziestoletnia, z czarnymi, farbowanymi włosami, jasną karnacją i przesadnie wyrazistym, gotyckim makijażem, obejmowała smukłego chłopaka o smutnych oczach i twarzy modela. Neon za plecami pary wskazywał na miejsce, w którym zrobiono zdjęcie – bar w Toruniu. Coś tu się nie trzymało kupy. – Pani Kalino, ile lat ma Claudia? Przez chwilę milczała, nim wykrztusiła: – Dziewiętnaście. Potarłam palcami powieki. Teoretycznie nie było żadnej sprawy – dorosła, pełnoletnia dziewczyna tydzień temu opuściła dom. Nie było śladów sugerujących, że spotkało ją coś złego, za to sporo świadczących, że nie czuła się tu dobrze i mogła chcieć odejść. Niekoniecznie mówiąc o tym matce. Zawartość szafy wskazywała na to, że jeśli dziewczyna uznałaby, że milczeniem i niewiedzą sprawi ból swojej matce, to skorzystałaby z okazji. Nastolatki potrafią być cholernie wredne. Jeszcze jeden powód, by nie mieć dzieci – najpierw myślisz, że oto rodzisz kogoś, kto zawsze będzie cię kochał, a chwilę później przy pierwszej kłótni dzieciak rzuca ci w twarz, że cię nienawidzi. Norma. – Proszę, niech ją pani odnajdzie. Jeśli nie zechce wrócić, zrozumiem, ale muszę wiedzieć, czy jest cała i zdrowa, muszę! Ja... wciąż nie mogę zapomnieć o tym, co miało miejsce jesienią... Kamila była moją kuzynką – dodała. Poczułam się fatalnie. Żołądek fiknął mi koziołka, a policzki zaczęły piec. Kamila, jedna z kilku osób, które miałam na sumieniu, których nie zdołałam uratować przed magiem. Których energię wchłonęłam, bezpośrednio zyskując na ich śmierci – stając się na poły nieśmiertelną wiedźmą (w teorii, w praktyce można mnie było zabić). Wiedziałam, że mam wobec tej rodziny dług, którego nie zdołam spłacić. Ale mogłam dać im odrobinę spokoju. – Odnajdę ją. Czy to aktualne zdjęcie? – Wskazałam fotografię zbuntowanej gotki. – Tak. To jej chłopak. Bonawentura czy Bartłomiej. Nic dobrego, jeśli ktoś by mnie pytał.

Nie poznałam go, ale widziałam, że ma na nią zły wpływ. – Długo są ze sobą? – Kilka tygodni. Miałam ochotę zapytać, kiedy Claudia zaczęła znosić do domu czaszki i kości, wiedząc, że dla jej bliskich jakikolwiek ślad trupa pod dachem sprawia, że są chorzy, ale się powstrzymałam. Nie musiałam pytać – ołtarzyk liczył sobie już co najmniej kilka lat, skoro miał tak wyrazistą aurę, choć zbudowała go osoba bez umiejętności magicznych. Matki czasami nie chcą wiedzieć pewnych rzeczy. Albo wiedzą, ale nie dopuszczają do siebie konsekwencji tej wiedzy. Nie do mnie należało uświadamianie tej kobiety, jak dziwne są jej relacje z córką. Może gdyby moje relacje z matką były wzorcowe, znalazłabym w sobie bezczelność, by zacząć temat... a tak, kto jest bez grzechu, niechaj pierwszy rzuci kamieniem. – Znajdę ją – powiedziałam tylko, chowając fotkę do kieszeni. Do drugiej wsunęłam mały notes z adresami i numerami telefonów, który znalazłam na zabałaganionym blacie biurka. Będę potrzebowała rozmowy z kimś, kto znał Claudię lepiej niż matka, dla której dziewczyna zawsze będzie chudziutką czternastolatką ze zdjęcia. Gotka zamieszkująca ten czarny pokój była jej zbyt obca. Ruszyłam do drzwi i wtedy coś zgrzytnęło mi pod podeszwą. Pochyliłam się i podniosłam gumkę do włosów, ozdobioną czarną kokardką w białe groszki i plastikową czaszeczką, szczerzącą zęby w uśmiechu. Odruchowo owinęłam gumkę wokół palca. Pani Kalina stała w progu, wpatrzona w przestrzeń pokoju niewidzącymi oczyma. Ramiona dociskała do piersi, a palce obejmowały szyję w wyrazie niemego przerażenia. Czas znaleźć tę dziewczynę, choćby po to, by przełożyć ją przez kolano i sprać po tyłku. Objęłam kobietę, pchnęłam ją delikatnie i zamknęłam drzwi, -odgradzając ją od ołtarza w szafie kolejną warstwą drewna. To wciąż za mało, ale wyraźnie poczuła się lepiej. I mimo bólu, jaki sprawiała córka, oni chcieli ją z powrotem. Trudno uwierzyć, jeśli samemu nie doświadczyło się przesadnie rozwiniętych więzi rodzinnych. Moi rodzice chyba nie zapłaciliby za godzinę pracy detektywa, by się dowiedzieć, gdzie jestem... To ułatwiało pewne rzeczy, nie musiałam okłamywać bliskich, nie musiałam się martwić, że nagle zechcą mnie odwiedzić i znajdą w moim mieszkaniu obcych ludzi, a na komisariacie usłyszą, że złożyłam wymówienie. Może nawet martwiliby się o mnie. A może nie. Myślę, że ulżyło im, kiedy odeszłam. Stali się normalną rodziną bez hasającej wśród nich czarnej owcy. Nie zawsze dostajemy to, czego chcemy. A nawet jeśli to mamy, nie potrafimy docenić, pomyślałam filozoficznie, oglądając się za siebie. Matka Claudii stała wciąż na ganku, wpatrując się w moje plecy tak intensywnie, że fizycznie czułam to spojrzenie. Czy mogłam jej dać to, czego naprawdę potrzebowała? Raczej nie. Nikt nie mógł odwrócić tego, co się stało. Ale mogłam jej dać odrobinę spokoju. Kiedy dotarłam do Thornu, powoli zaczynało zmierzchać. Szłam pieszo, bo wciąż nie mogłam się zdobyć na ściągnięcie tu auta. Prowadzenie w realnym mieście było dla mnie koszmarem, tutaj chybabym zwariowała. Nikt nie przestrzega przepisów drogowych, a skrzyżowania wyglądają jak w Delhi. Na szczęście aut jest znacznie mniej. Zerknęłam na zegarek – dochodziła osiemnasta. W sam raz, by wpaść do Hadesu i popytać o chłopaka Claudii, i może nawet spotkać ją, przycupniętą przy barze. Nie zdziwiłabym się, gdybym ją tam zobaczyła. Zasunęłam szczelniej kurtkę i ciaśniej owinęłam się szalikiem, chroniąc się przed wilgotnym chłodem październikowego wieczoru. Miałam nadzieję, że nie zacznie padać, ale wiele wskazywało na to, że jest ona płonna i w najlepszym wypadku w nocy, kiedy będę już pod dachem, lunie. Przyspieszyłam kroku, by jak najszybciej dotrzeć do bramy. Ledwie

przekroczyłam progi realnego miasta, kiedy uporczywy sygnał sms-a przypomniał mi, że już jestem w zasięgu sieci komórkowych. Zerknęłam na zielonkawy ekranik wysłużonej nokii. Siedem nieodebranych połączeń, wszystkie od jednej osoby. Uśmiechnęłam się, rozpoznając numer. – Cześć, Witkacy, stęskniłeś się? – zapytałam, kiedy odebrał. – Cholera, nie przyzwyczaję się do tego, że w kółko jesteś poza zasięgiem. Już miałem iść cię szukać, ale sama wiesz – mruknął. Coś w jego głosie sprawiło, że się usztywniłam. – Jasne, jeszcze nie przywykłeś do wizyt w Thornie. Z czasem to będzie naturalne jak oddychanie – rzuciłam lekko, czekając na to, co za chwilę powie. Od niedawna wiedział, że jest magiczny, i nie minął jeszcze tydzień, odkąd pierwszy raz odwiedził mnie w alternatywnym mieście. Wciąż nie czuł się komfortowo z zaklęciem, które dawało mu dostęp do portalu. Z jednej strony był podekscytowany, że ten rozpoznaje w nim istotę magiczną, a z drugiej bał się, że coś poplącze i zamiast na brukowanej uliczce Thornu wyląduje Bogini wie gdzie. Może nie powinnam go ostrzegać przed taką ewentualnością... W każdym razie wolał mieć towarzystwo, kiedy przekraczał bramę. – Mam problem, Ti – powiedział cicho. – Spotkajmy się przy Pilonie, dobra? Za dziesięć minut? – Jestem w okolicy, będę za pięć. Odetchnął z wyraźną ulgą i rozłączył się bez pożegnania. Wolałam unikać teraz Szerokiej, śpieszyło mi się, a godzina była taka, że coraz liczniejsi studenci i mieszkańcy miasta wylegali do restauracji czy knajp. Ulica tętniła własnym nieśpiesznym rytmem, mniej zorganizowanym niż wówczas, gdy zaludniali ją turyści, bardziej leniwym i niefrasobliwym. Wybrałam nieco dłuższą, ale spokojniejszą trasę Podmurną, Ciasną aż do Żeglarskiej, która kończyła się łukowatą bramą w murach obronnych wokół Starówki, wychodzącą na Ślimak Filadelfijski. Skręciłam w prawo, kierując się na filar mostu. Pilon jest kultowym klubem punkowym, ulokowanym tuż pod mostem, w starym bunkrze. Jeśli nie wiesz, gdzie szukać, miniesz go, zastanawiając się, czy czasem nie pomyliłeś adresu. Nierzucający się w oczy masyw bunkra, jednego z setek bunkrów w naszym zawsze gotowym na apokalipsę mieście, masywne żelazne drzwi gładko wtopione w ścianę. Żadnych szyldów, neonów, reklam piwa, tylko skromny napis czarną farbą nad wejściem. Jeśli masz pecha i akurat drzwi są zamknięte, doskonale tłumiąc hałas ze środka, możesz je minąć. Zwykle na parkingu kręci się sporo ludzi, ale dziś było za wcześnie na koncert i stała tam tylko jedna osoba. Z daleka rozpoznałam suchotniczą i przygarbioną sylwetkę. Wiatr z rozmachem rozwiewał mu poły prochowca, tak że Witkac spokojnie mógłby robić za bohatera książek Chandlera. Mój przyjaciel z policji zaciągał się papierosem, a spojrzenie utkwił w jarzącej się końcówce, jakby liczył na małe objawienie. – W teorii spodziewałem się, że to, co przede mną odkryłaś, zmieni moje życie, ale, cholera... – powiedział, nie patrząc w moją stronę. – Co jest? – Przełknęłam kulę strachu. – Nie spałem całą noc. Duchy. Jakbym nagle miał przyczepioną nad głową diodę: „Hej, tu jest facet, który was widzi, zwalcie na niego całe swoje nieszczęście”... Nie dawały mi spokoju, póki nie wygrzebałem się z wyrka i nie zgodziłem się pójść za nimi. A nie wiem, czy wiesz, duchy są fatalne, jeśli chodzi o orientację w terenie. Mają jakieś swoje zasady, terytoria, nie mogą iść tam, gdzie chcą, najkrótszą drogą, rozpraszają się łatwiej niż trzylatki, czasem zapominają, czego chcą, więc zajęło mi całe godziny, zanim ją znalazłem... – Trup? – Nie inaczej, miła pani. Wyssany do sucha. Moja wiedza o nadprzyrodzonym nie jest

imponująca, ale powiedziałbym, że ktoś przesadził z kolacją. Przeklęłam ciężko. – Pokaż. Bez zbędnych słów zaczął się wspinać po dość stromych białych schodach. Na wysokości około trzydziestu stopni był podest, a dalej jeszcze kilka schodków wiodących na poziom placu Rapackiego. Schody i murek, pomyślany jako wysoka balustrada, pełniły funkcję nocnego pisuaru. W Pilonie był jeden kibel i pod względem higieny niewiele im ustępował. Tu przynajmniej był -dostęp do świeżego powietrza. W teorii. Zapach moczu był tak intensywny, że nie czułam nic innego. Witkacy musiał mi dokładnie pokazać, gdzie patrzeć. Wychyliłam się za sięgający mi powyżej pasa murek, zerkając w zaułek utworzony przez schody, ścianę bunkra i mur, który zasłaniało drzewo. Mogłaby tu leżeć tygodniami, a nikt by jej nie znalazł. Zwykli torunianie unikali tych schodów ze względu na smród. Ci, którym nie przeszkadzał, a nawet przyczyniali się do jego podtrzymania, byli zwykle dość pijani, by nie myśleć o wychylaniu się za mur i szukaniu guza. Przejście nad barierką wymagało zwinności i siły, jak sama się przekonałam, a na tych pijanym zwykle zbywało. Witkacy, mamrocząc coś pod nosem, ruszył za mną. Dziewczyna leżała na ziemi, skulona, jakby spała. Spod plisowanej czarnej miniówki wystawały długie, chude nogi w paskowanych zakolanówkach. Brakowało jednego buta i podkulone palce w miękkiej skarpetce wyglądały tak cholernie niewinnie, że zaczęłam się obawiać, iż trafiło mi się najgorsze, co może spotkać policjanta. Martwe dziecko. Kucnęłam przy niej i odgarnęłam czarne włosy z twarzy. Miała mocny makijaż, spod którego przebijała nienaturalna bladość. Ciemne oczy, jakby pokryte błoną, szkliły się jak u lalki. Mogła mieć osiemnaście lat albo i mniej. Odruchowo dotknęłam jej powiek, by zamknąć oczy. Odchyliłam podbródek i przyjrzałam się rozszarpanemu gardłu. Witkacy miał rację. To robota wampira, zbyt młodego lub szalonego, by się kontrolować. Uderzyły we mnie splątane, niezrozumiałe emocje – mordercy i kogoś jeszcze. Nie ofiary. Przeszedł mnie dreszcz. – Co mam robić? Dzwonić po ekipę? – zapytał Witkacy. Oparłam dłonie o kolana i przez chwilę milczałam. – Muszę powiadomić Romana. Policja nic tu nie wskóra, poza nami nikt nie wie, co spotkało dziewczynę. – A jej rodzina? – Roman będzie wiedział, jak to załatwić. – Pewnie ma wprawę w ukrywaniu grzeszków. Spojrzałam na Witkaca. Miał prawo bać się tej części świata, dopiero ją poznawał. – Witkacy, możesz mi nie wierzyć, ale to pierwszy przypadek zabicia przez wampira od ponad dekady. Roman, jak większość mistrzów, nie toleruje takich wybryków, nie w epoce dobrowolnych dawców, banków krwi i zaawansowanych technik kryminalistycznych. Zaufaj mi, ten, kto to zrobił, będzie ukarany znacznie surowiej, niż gdyby trafił przed ludzki sąd. – Nadnaturalne standardy? – W naszych sądach wyrok śmierci oznacza śmierć, a kara może sięgać jeszcze w życie pozagrobowe, ku uciesze Gardiasza. Patrzył mi w oczy, jakby szukał zapewnienia, że ciągle jestem po tej dobrej stronie i zależy mi na sprawiedliwości. Że nie zamierzam zamieść sprawy pod dywan dla dobra „mojego ludu”. Roman z pewnością nie był moim ludem. Ale istniały pewne procedury, których Witkacy dopiero miał się nauczyć. I właśnie przechodził przyspieszony kurs. – Ufam ci, Ti, po prostu... widziałem ją z innymi... Przyprowadzili ją do mnie, żebym znalazł ciało i ją -pomścił. Była na wpół szalona, bardziej niż inne duchy... Ten, kto to zrobił,

zniszczył coś więcej niż ciało. Wstałam i objęłam go ciasno. Pachniał tytoniem z domieszkami, które były słodką tajemnicą Witkaca. Z westchnieniem przyjął pociechę, jaką mu oferowałam. Jego kilkudniowy zarost otarł się o mój policzek z delikatnością papieru ściernego. – I co dalej? Co robimy? – zapytał z taką bezradnością w głosie, że ścisnął mi się żołądek. Zanotowałam sobie w pamięci, że muszę wygospodarować trochę czasu tylko dla niego, pomóc mu się ze wszystkim oswoić, bo podejrzewałam, że jest na granicy obłędu. Może łatwiej znieść takie rewelacje, jakich doświadczył, kiedy jest się dzieckiem lub ma się osiemnaście lat. On dobiegał czterdziestki. Miał popieprzone życie, to fakt, lecz mniej więcej wiedział, na czym stoi. – Zostaniesz tu chwilę, ja sprowadzę Romana. Gdy się pojawi, znikaj, wciąż jest szansa, że jeszcze o tobie nie wiedzą, i niech tak pozostanie, póki nie przejdziesz szkolenia w Trójprzymierzu, dobra? Wolałam uniknąć sytuacji, w której Roman uznałby, że ma obowiązek pogrzebać w głowie mojego kumpla, by usunąć mu kilka wspomnień – zapewne o kilka więcej, niż byłoby to konieczne, tak że mógłby na przykład nie rozpoznać mnie na ulicy. Aby go czymś zająć, poprosiłam o sprawdzenie dla mnie kilku rzeczy. Biaława fasada domu w neoklasycznym stylu była rzęsiście oświetlona. Światło i cienie tańczyły na pięknie rzeźbionym froncie, ciemność miękko otulała wykusze okien. Można było nie zauważyć, że te na dwóch dolnych piętrach są tylko atrapami. Pchnęłam ozdobione witrażem drzwi wejściowe i znalazłam się w holu. Przedsionek wampirzego gniazda wyglądał jak rezydencja Carringtonów. Parkiet z egzotycznego drewna ułożony był w kunsztowne wzory, rzucały się w oczy również wiszące na ścianach obrazy mistrzów, które z pewnością nie były reprodukcjami. Pomieszczenie miało jakieś trzydzieści metrów kwadratowych i było niemal puste, nie licząc pojedynczego fotela, wyglądającej na niewygodną kanapki w stylu Ludwika któregoś tam i małego stoliczka, na którym stał aparat telefoniczny. Wrażenie luksusu potęgowała obecność lokaja w eleganckim trzyrzędowym garniturze. Mężczyzna po czterdziestce na mój widok wstał z fotela i odłożył na blat czytaną właśnie książkę. Swym uprzejmym zainteresowaniem ledwie maskował zniecierpliwienie. Może oderwałam go od lektury w chwili, kiedy miał się wreszcie dowiedzieć, kto zabił. Cóż, ja miałam takie rzeczy na żywo. Dość uprzejmie poprosiłam o widzenie z Romanem. Lokaj z całkowicie obojętną miną oświadczył, że pan nie życzy sobie, by mu przeszkadzano, i mogę spróbować szczęścia za tydzień, w godzinach konsultacji społecznych, kiedy jest dostępny dla pospólstwa. Żałowałam, że nie mam odznaki, by ją podetknąć zadufanemu w sobie dupkowi pod nos i wejść, nie czekając na jego reakcję. Życie w cywilu było czasem takie ograniczające. – Powiedz mu, że to sprawa życia i śmierci, głównie śmierci. I zapewniam cię, nie będzie zachwycony, że nie dowiedział się jako pierwszy o trupie, który go zainteresuje. Dodaj też, że Dora Wilk zastanawia się, czy szukać rozwiązań dyplomatycznych, czy takich, jakich skuteczność sprawdziła w przeszłości – powiedziałam dobitnie, z radością obserwując zmieszanie na twarzy starszego mężczyzny. – Pani jest Dorą Wilk? – upewnił się. – Na pewno nie wielkanocnym króliczkiem – odparłam, tracąc cierpliwość. Uniósł słuchawkę i zreferował komuś treść naszej rozmowy. Nie wiedziałam, czy samemu Romanowi, czy kolejnemu oczku w sieci, którą musiałam pokonać, nim do niego dotrę. – Proszę za mną – powiedział i poprowadził mnie do rzeźbionej, ażurowej klatki windy,

przywodzącej na myśl paryskie kamienice z lat trzydziestych. Pociągnął za bogato zdobioną kratę z kutego żelaza i wpuścił mnie do środka. Sam pozostał na zewnątrz. – Proszę nie podchodzić do krawędzi podczas jazdy – powiedział chłodno, zatrzaskując mnie w windzie. Kiedy pociągnął za małą wajchę na ścianie, mechanizm ruszył z cichym zgrzytem. W kabinie nie było panelu kontrolnego. Winda wspinała się mozolnie na kolejne piętra, popiskujący z wysiłku kołowrót nad moją głową nie budził zaufania. Na ułamek sekundy winda zwolniła na pierwszym piętrze i przez kratę dostrzegłam zaintrygowane twarze, ale już po kilku sekundach znów z leniwą prędkością wspinała się w górę, aż zatrzymała się na trzecim piętrze. Kolejny lokaj z wyuczoną uprzejmością rozsunął kraty i wyciągnął rękę w moją stronę. Minęłam go bez słowa i rozejrzałam się, wypatrując Romana. Lokaj opuścił rękę z zaskoczeniem. Rany, czy kobiety potrzebują jeszcze męskiej asysty przy poruszaniu się, odkąd przestały nosić ważące tonę krynoliny? Skinął zaskoczony, ale nie skomentował. Poprowadził mnie do ledwie widocznych drzwi, idealnie udających kamień. Przyłożył rozprostowaną dłoń do powierzchni i wrota rozsunęły się, rozpoznając odciski palców. Naprawdę świetna robota i ładne zaklęcie – miałam ochotę przyjrzeć mu się z bliska, ale nie było okazji. Lokaj dyskretnie stanął na tyle blisko, bym odczuła to jako dyskomfort, a jedynym sposobem, by się go pozbyć, było zrobienie kroku w głąb apartamentu. On nie zamierzał ze mną wchodzić. Kiedy tylko przekroczyłam próg, drzwi zamknęły się za mną z cichym sapnięciem. Spodziewałam się za nimi wszystkiego – pałacowego przepychu czy dekadenckiego bałaganu – ale nie tego, co zobaczyłam. Chłodny minimalizm, skórzane siedziska, szklany stół, abstrakcyjny fresk na pół ściany, owszem, były zaskakujące, ale okno na całą ścianę, odsłonięte całkowicie i pozbawione zasłon czy wertykali, robiło większe wrażenie. Czy istniał bardziej widowiskowy sposób, by wampir zademonstrował swoją potęgę współplemieńcom, niż pokazanie, że nie lęka się światła słonecznego? Podeszłam do okna i spoglądałam na poplamione czerwienią i oranżem niebo. – Dora Wilk, czemu zawdzięczam ten wątpliwy zaszczyt? Chcę wiedzieć, czego na przyszłość unikać – usłyszałam za sobą. Poruszał się tak cicho, że nie zauważyłam, kiedy wszedł do pokoju. – To proste: jeśli uda ci się powstrzymać wampiry od zabijania śmiertelniczek, ryzyko, że cię odwiedzę, gwałtownie spadnie. – O czym ty, u diabła, mówisz? – Wściekłość rozpaliła mu oczy, które wydały się teraz bardziej bursztynowe niż brązowe. Pokrótce opowiedziałam o swoim znalezisku. Pominęłam udział Witkacego. – Jak długo nie żyje? – zapytał cicho. – Ustąpił już rigor mortis – odpowiedziałam – około siedemdziesięciu dwóch godzin... Śmierć była dość gwałtowna. Duch przez trzy doby błąkał się po Toruniu, szukając zemsty. Cud, że nie mamy na koncie kolejnych trupów. – Chcę zobaczyć zwłoki – powiedział zdecydowanie. I nie czekając na odpowiedź, sięgnął do wieszaka po czarny wełniany płaszcz do połowy uda, z mosiężnymi guzikami na przedzie. – Słońce dopiero zachodzi... – Te ograniczenia mnie nie dotyczą – rzucił ze złośliwym uśmieszkiem. – Hej, chyba nie zamierzasz świecić jak kryształki Swarovskiego? – zapytałam zaskoczona. Przystanął i bardzo wolno obrócił się w moją stronę. – Jeszcze jeden żart lub porównanie do „Zmierzchu”, a nie będzie z ciebie co zbierać. A byłoby szkoda, bo mam wobec ciebie swoje plany – jego głos ociekał fałszywą słodyczą.

– Przepraszam, popkultura czasem wyżera mózg – rzuciłam. – Miałem lepsze zdanie na temat twoich lektur... – Ja to oglądałam, nie czytałam – rzuciłam w ramach nędznego usprawiedliwienia. – To równie źle, a teraz, jeśli pozwolisz, wolałbym się zająć trupem, a nie gadać o „Zmierzchu”. – Kto by nie wolał... – wymamrotałam pod nosem. Prychnięcie Romana dowiodło, że nie dość cicho. Pochylał się nad ciałem w absolutnym milczeniu. Mogłabym złośliwie zauważyć, że nie wyglądał na takiego, co pierwszy raz ma kontakt z trupem, ale po co mówić o oczywistych oczywistościach? Przesunął palcami po poszarpanej ranie na szyi dziewczyny, odwinął mankiety sweterka – wyraźne wybroczyny na posiniałej skórze sugerowały walkę lub to, że ktoś przytrzymywał ofiarę. Uniósł spódniczkę i oboje odetchnęliśmy z ulgą, gdy nie dostrzegliśmy śladów obrażeń czy siniaków na udach. Jakby to cokolwiek w tej chwili zmieniało. Była martwa. Mimo to odczułam ulgę, wiedząc, że nie została wcześniej zgwałcona. – Więc? – zapytałam. – Rozwiń, nie wiem, do czego odnieść to „więc”. – Zajmiesz się nim? – Nią, chciałaś powiedzieć? – Wskazał palcem na -ciało. – Nią też, ale mówię o nim, tym wampirze, który to zrobił. W końcu to twój problem, skoro nad nimi nie panujesz – warknęłam. Wstał gwałtownie i nagle był tuż przy mnie, z twarzą tylko kilka centymetrów od mojej. – Nigdy nawet nie sugeruj – obnażył kły – że nie panuję nad swoimi poddanymi. Wymownie spojrzałam na ciało i uniosłam brew. Przez delikatność nie wspomniałam o Victorze, wampirze, którego miesiąc temu musiałam zabić. Gołymi rękami. Był wspólnikiem maga, odpowiadał za śmierć kilku magicznych. A niech mnie, jeśli to nie był dowód na to, że Roman nad nim nie panował. Mistrz spoglądał na mnie ponuro i ze świstem wypuścił powietrze. – Nie był mój. Żaden z nich. Ani Victor, ani ten tutaj. – Ale to nadal twój problem. – Wzruszyłam ramionami. – Jakbym nie wiedział. I jakbym nie wiedział, że nie spoczniesz, póki go nie złapiesz. Poza tym to Toruń, wampirza ziemia niczyja. Nie mam tu jurysdykcji. – Wiem, że możesz to olać i udać, że o niczym nie wiesz, powiedzieć, że to mój problem. Ale wolałabym, żebyś mi w tym towarzyszył – mruknęłam zawstydzona, że muszę to powiedzieć. – Co? – Nie chcę go złapać sama, musiałabym go zabić. Nie chcę, żeby poszło w obieg, że jestem samozwańczą egzekutorką wampirów. Nie marzę o takim piarze dla naszej agencji, Roman. Możesz sobie tylko wyobrazić, jacy klienci przychodziliby ze zleceniami. Poza tym... wiesz, że moja technika zabijania wampirów jest dość paskudna, i wolałabym uniknąć powtórki... – Uśmiechnęłam się szeroko, by go choć trochę rozchmurzyć. – Nie musiałabyś przecież nurzać się po łokcie w jego klatce piersiowej i wyrywać serca gołymi rękoma... Wystarczyłby kołek, dekapitacja, strzał w serce, ogień, słońce... Masz szereg opcji. – Złośliwie uniósł brew. – Czy nie powinieneś się cieszyć, że zwracam się o pomoc? Czy ja czasem w ten sposób nie uznaję twojej pozycji w wampirzym światku? Poza tym nie chcesz, żeby zginęło więcej ludzi.

Popytałam o ciebie. Owszem, jesteś krwiożerczy, ale to raczej dobry apetyt, a nie marnotrawstwo. Zmierzył mnie spojrzeniem i w końcu skinął głową. – Dobrze, ale zrobimy to po mojemu. To nie jest jedyny problem, jaki mam w tej chwili. – Jakbym tego nie rozumiała – mruknęłam. – Muszę szybko odnaleźć pewną dziewczynę... Przyjęłam sprawę na chwilę przed znalezieniem ciała. – Coś poważnego? – udał zainteresowanie. – Nie wiem, raczej nie. Może panna właśnie zabawia się ze swoim chłopakiem. Ale wolałabym mieć ten temat zamknięty, żeby zająć się naszym nowym problemem. Jej matka bardzo to przeżywa. Wyciągnęłam komórkę i odczytałam sms od Witkaca. Miałam numer do Hadesu. Wybrałam go szybko, korzystając z tego, że jestem w realnym mieście i wyjątkowo mam zasięg. Już po trzech sygnałach odebrała dziewczyna, młoda, sądząc po głosie. Przedstawiłam się, odruchowo dodając, że pracuję w policji. Stare nawyki. Zapytałam ją o barmana o imieniu Bonawentura albo Bartłomiej. Potwierdziła, że mają pracownika o imieniu Bonawentura, ale wszyscy nazywają go Benym. Nie, Beny’ego nie było w pracy, nie widziała go od trzech dni. Tak, zna Claudię. Wyjątkowo rozpieszczona panienka. Nie, też nie pojawiła się od kilku dni w Hadesie, ale za nią akurat nie tęskni. Dlaczego? Cóż, w kółko powtarzała o tym, jaka to będzie wspaniała i jak wszystko się zmieni. Odnosiła się pogardliwie do innych pracowników baru, trzymała się tylko z Benym. Oczywiście da znać, kiedy któreś z nich się pojawi (podałam jej numer Witkacego). Skończyłam rozmowę podirytowana. Nie poszło tak, jak miałam nadzieję. Chowając telefon do kieszeni, zobaczyłam minę Romana. Wyglądał, jakby zjadł coś bardzo nieświeżego. – Czy wiesz, jak wygląda ten Bonawentura? – zapytał. Bez słowa wyciągnęłam fotografię. Przez dwadzieścia sekund przyglądał się urodziwej twarzy chłopaka, po czym spojrzał mi w oczy. – Oczywiście wiesz, że on jest wampirem? – zapytał. Oniemiałam. A nie zdarza mi się to często. – To nie wszystko. Byłem pewien, że nie żyje. A to oznacza, że ukrywał się przede mną i moimi ludźmi przez kilka miesięcy. Jaki miał w tym cel? – Zasępił się. – Rozpoznajesz jego zapach na ciele? – zapytałam. – Nie. Ale to nic nie znaczy. Ma prawo nie pachnieć jak wtedy, kiedy go spotkałem. – Nie był sam... – powiedziałam cicho. – Wyczuwasz takie rzeczy? – Zmrużył oczy i przez chwilę czułam się jak eksponat na wystawie dziwadeł. – Często. Był z nim ktoś. Raczej nie wampir... – Może twoja zguba? – Może – powiedziałam z lekkim zwątpieniem, przypominając sobie, jak splątane były emocje osoby towarzyszącej wampirowi. – O ile jeszcze żyje. Mógł ją zabić. Jeśli to ona była z nim przy tym ciele, możesz zakładać co najwyżej, że żyła siedemdziesiąt dwie godziny temu. – Podejrzewasz, że wpadł w szał i zabija jak leci? – To możliwe... – Nie wierzysz w to. – Nie do końca. – Zmarszczył brwi. Przypomniałam sobie siniaki na nadgarstkach dziewczyny i rozszarpaną ranę na szyi. Wampir potrafi zabić schludniej. Może oczarować ofiarę i sprawić, że ta nie będzie się bronić, za

to z uśmiechem pozwoli się pić do ostatniej kropli. – Jak Bonawentura stał z umiejętnościami wampirzymi? – zapytałam. – Nie wiem. Przeciętnie, podejrzewam. – Nie jest twój? – Nie. Więc nie mogę go znaleźć po więzi. Ale bardzo mi się to nie podoba. To kolejny ze zbyt wielu zbiegów okoliczności. – Przygryzł wargę, jakby obawiał się, że powiedział zbyt wiele. Przyglądałam mu się uważnie. – To nie jedyne ciało, prawda, Roman? Masz więcej trupów i jakiegoś oszalałego wampira na wolności? – Skąd...? – Wściekły, znów zagryzł usta. Napięcie szczęki mówiło mi więcej o jego stanie emocjonalnym niż pozornie swobodna postawa i ramiona luźno splecione na piersi. – Powiedz mi jedno: uważasz, że Bonawentura ma z tym coś wspólnego? Czy coś łączy naszą dziewczynę i twoje tajemnicze trupy? – Nie wiem. Ale nie podoba mi się ta zbieżność: znajduję ciała, które nie pachną wampirem z mojego gniazda, a w tym samym czasie wychodzi na jaw, że wampir z obcego gniazda ukrywał się miesiącami, choć odprawiliśmy po nim mszę pogrzebową. – Ile tych ciał? – To – wskazał dziewczynę u naszych stóp – jest czwarte. A właściwie pierwsze, bo trzy są świeższe, z wczoraj. – Ludzie? – Nie, nasi. – Masz zdjęcia? – Po co ci one? – Jakby sobie przypomniał, że przecież wcale nie zamierzał ze mną rozmawiać na ten temat. – Chcę poznać szczegóły sprawy, którą prowadzimy. Razem, Romanie. – A uważasz, że pozwolę ci się w to mieszać, bo? – Wypróbował na mnie swoje spojrzenie wampirzego mistrza, domagającego się pełni posłuszeństwa i ukłonów. Nie podziałało. – Bo możesz się na mnie boczyć i wyzłośliwiać, ale masz problem, a ja mogę być pomocna. Jestem... byłam policjantką. Inaczej patrzę na miejsce zbrodni, inaczej docieram do faktów czy do dowodów, inaczej przepytuję podejrzanych. Jestem ci potrzebna, żebyś załatwił to szybko i sprawnie, zanim wampiry zaczną zadawać sobie pytanie, ile w tym twojej winy. Nie tryskał zapałem i chęcią współpracy, ale skinął na znak, że przyjmuje moje argumenty. Podszedł do zaparkowanego przy krawężniku auta. Oto znakomita organizacja – mógł ze mną pieszo wędrować uliczkami, ale potrafił zadbać, byśmy nie targali ciała do jego siedziby. Dwóch rosłych facetów, wyglądających na ochroniarzy i kelnerów w jednym, odkleiło się od karoserii i w skupieniu słuchało rzucanych cicho rozkazów. Chwilę później spakowali ciało dziewczyny do worka i zanieśli do samochodu. Zapewne planowali wpakowanie jej do bagażnika, ale Roman, widząc moją minę, rzucił krótkie polecenie i ciało wylądowało na tylnym siedzeniu. – Zrobisz wszystko, żeby namówić mnie na spacer? – mruknął, a kącik jego oka drgnął ledwie zauważalnie. – Oczywiście. Czyż nie o tym marzy każda dziewczyna? Nie dość, że książę, to jeszcze krwiopijca. Prawdziwa okazja, dwa w cenie jednego. Litra krwi. Prychnął.

– Skoro już tu jesteśmy, zajrzyjmy do Hadesu – powiedziałam. – Sprawdźmy, jaki adres zostawił w papierach nasz chłopiec. Nie skomentował, ale pozwolił się zaprowadzić na Podmurną, do klubu studenckiego – kolejnego z nazwą wymazaną na ścianie czarną farbą. Tym razem litery były stylizowane na gotyk, choć niezbyt przekonująco. W ramach komentarza Roman uniósł brew. Pociągnął drzwi i wszedł pierwszy. Hmm... nie miał odruchów dworskich, raczej obronne, zarejestrowałam, schodząc za nim po stromych schodach do piwnicznej izby. Kilka stolików z miękkimi ławami po lewej świeciło pustkami. Było jeszcze dość wcześnie, a może ludzi odstraszał solidny łomot dobiegający z ustawionych w kątach głośników. Podkręcone na maksa basy przepływały dudnieniem przez powietrze i podłogę, wnikały w kości i pulsowały w trzewiach. Przy stoliku na niewielkim podwyższeniu, niemal idealnie naprzeciw wejścia, siedziała dwójka młodych metali. Byli tak bardzo „tru”, że tylko kiwali posępnie głowami w rytm melodii, nie czując potrzeby prowadzenia konwersacji. Pociągnęłam Romana za rękaw i kiwnęłam głową, wskazując bar – jasno oświetloną wyspę wyróżniającą się na tle ciemnawego wystroju. Światło pełgało na kolorowych butelkach z alkoholem, wyeksponowanych za plecami barmanki, i w szklanych pokalach i kieliszkach, ustawionych w gotowości jak kompania wojska, w oczekiwaniu na tabun spragnionych. Kelnerka wyglądała na starszą, niż sugerował jej głos przez telefon. Mogła mieć trochę ponad trzydzieści lat, nie trochę ponad dwadzieścia, jak oceniłam na podstawie rozmowy. Na żywo była też mniej chętna do współpracy. Bardzo uprzejmie powiedziałam jej, że chciałabym zobaczyć dokumenty Bonawentury, umowę czy zaświadczenie o ubezpieczeniu. Ona z kolei bardzo uprzejmie odpowiedziała, że nie ma sprawy, gdy tylko ozdobi swoją ścianę naszym nakazem przeszukania i zajęcia dokumentacji baru. Przygryzłam wnętrze policzka. Nawet gdybym wciągnęła w sprawę Witkaca, nie było szans na szybkie załatwienie nakazu, bo niby co miał wpisać w formularz dla prokuratury? Szukamy wampira mordercy, który najpewniej był zatrudniony w Hadesie na umowę o pracę? Roman wydawał się niewzruszony. Oparł się łokciami o blat baru i spojrzał dziewczynie w oczy. – Poproszę szklaneczkę ginu na kostkach lodu, a także pełną dokumentację Bonawentury. Z przyjemnością powiesz nam wszystko, co wiesz, i nic cię nie ucieszy tak bardzo jak myśl, że mogłaś nam pomóc – powiedział melodyjnym głosem, uśmiechając się jak wcielone zło. Chciałabym głęboko potępić jego metody, ale niech mnie, były takie skuteczne! W ciągu kilkunastu sekund dostał drinka i dowody... Czy są jakieś kursy, na których mogłabym się tego nauczyć? – To było złe – powiedziałam dla porządku – zrób tak mnie, a już zawsze będziesz spał przy włączonym świetle. – Czysty pragmatyzm. A ciebie nie mogę zahipnotyzować, próbowałem – mruknął jakby nigdy nic, przewracając strony w segregatorze. W końcu trafił na dokumenty Bonawentury. – Jak to próbowałeś? – sapnęłam wściekła. Uniósł spojrzenie, niewinne jak dziewczynki od sypania kwiatów w Boże Ciało, i spytał: – Moglibyśmy się skupić na rzeczach istotnych? – Przesunął segregator w moją stronę, bym mogła rzucić okiem na rubryki w formularzu. Przeklęłam, widząc, co nasz Beny wpisał jako adres zameldowania. – Nic tu po nas – powiedział Roman, zatrzaskując twarde okładki. Tylko dzięki temu, że patrzyłam mu na ręce, zauważyłam, że plik dokumentów zubożał o kilka kartek wypełnionych przez Bonawenturę. Tej sztuczki też bym się chętnie nauczyła. Już widzę minę Romana, gdybym go poprosiła o nauki. Mówiłaby: „Idź się utop, padawanie, i nie zawracaj głowy mistrzom”.

– Czas na przystanek przy ostatnim miejscu zbrodni. Jego mina sugerowała jasno, że wolałby borowanie kanałowe kłów, ale przytaknął na zgodę. Trudno powiedzieć, czy pomieszczenie było bardziej magazynem, w którym ktoś na dziko mieszkał, czy mieszkaniem przerobionym na spełniony sen hoardera. Pudła pełne różnej maści śmiecia piętrzyły się pod sam sufit, podłogę pokrywały czasopisma, kartony po pizzy i opakowania po słodyczach, butelki po piwie walały się wszędzie, otaczając kanapę, która stanowiła jądro tego bałaganu. Chwilę zajęło mi zorientowanie się, że kanapa ta kiedyś była szara lub kremowa. Teraz była brązowawo-czerwona. Część krwi zaschła, a tam, gdzie podłoże było z ceratki, wilgoć wyparowała, zostawiając gęstniejącą breję. Słodkawy zapach mulił żołądek. W powietrzu uwijały się muchy. – Tu była cała trójka? – zapytałam. – Tak – powiedział Roman. Czułam, że mi się przygląda, jakby ciekaw, jak się zachowam w tej scenerii. Podeszłam bliżej kanapy i przyjrzałam się rozbryzgom krwi na kartonach i ścianie. Pochyliłam się i popatrzyłam na odbite na gazecie sprzed trzech miesięcy ślady butów. Nim podniosłam narzutę, aż sztywną i ciężką od zaschniętej posoki, odruchowo sięgnęłam po rękawiczki lateksowe. Powąchałam materiał z bliska, by się upewnić, że dobrze zidentyfikowałam zapach. W głowie odtwarzał mi się przebieg zbrodni. Zaskoczyło mnie kilka spraw, ale nie mogłam się mylić – rozbryzgi mieszały się i nakładały, wyznaczając skrupulatną linię czasową. Spojrzałam na sufit, na którym ślady kropel układały się w trop niczym ślady zwierząt na śniegu. Większe krople grawitacyjne znajdowały się na blacie stolika, między pudełkami po daniach do odgrzania w mikrofalówce i na nich. Kwadrat podejrzanie czystej powierzchni. Monety rozsypane na podłodze. Małe, bardziej rozciągnięte krople grawitacyjne z drugiej strony. Wyraźny rozbryzg tętniczy na ścianie po prawej. – Czy kobieta przeżyła? – zapytałam. – Nie. Nikt nie przeżył. Pokręciłam głową. To naprawdę nie miało sensu. – Więc opowiedz mi, co się tutaj wydarzyło – powiedział Roman z przekąsem. Jeśli miałam mu udowodnić, że jestem przydatna, to właśnie teraz. – Dwoje napastników. Prawdopodobnie obserwowali mieszkańców co najmniej kilka godzin. Kobieta i mężczyzna lub młody chłopak i mężczyzna. Brak broni palnej. Nóż i coś ostrego, może szpikulec. On zabił mężczyznę, na oko sto osiemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. To była pierwsza ofiara, sądzę, że był największy i najlepiej zbudowany. Poderżnięte gardło, dość niezdarnie, musiał poprawiać. Chwilę później zabił jego. – Wskazałam na drugą stronę stołu. – Ciosy w brzuch i w klatkę piersiową. Co najmniej pięć. Ostrze noża musiało mieć jakieś dwadzieścia centymetrów, przecięło którąś z tętnic w jamie brzusznej. W tym samym czasie kobieta lub nastolatek przygwoździł dziewczynę z kanapy. Sądzę, że zadano jej nie więcej niż dwa ciosy, ale bardzo celne. Wykrwawiła się błyskawicznie. Może tętnica, ale leżała na brzuchu, więc wykrwawiała się na kanapę. – Popatrzysz na plamy z krwi i wiesz, co tu się wydarzyło? Tego uczą w policji? – zapytał spokojnie, choć błysk zainteresowania w jego oczach był wyraźny. – Gdyby chodziło tylko o krew, wystarczyłoby parę odcinków „Dextera”. – Wzruszyłam ramionami. – Mamy inne spojrzenie na miejsce zbrodni. Ty je za sobą zostawiasz lub masz je zatuszować. Ja szukam wskazówek.

– Skąd wiesz, jak wyglądali napastnicy... i ofiary? Przecież nawet nie powiedziałem ci, jakiej były płci. – Ofiary to dwóch mężczyzn i kobieta, to oczywiste. Napastnicy byli dobrze zorganizowani. Najpierw szybko pozbyli się największej ofiary, faceta, który mógłby stawiać opór. Wzięty z zaskoczenia nie miał szans. W teorii mogły być jeszcze dwie kobiety, ale bardziej prawdopodobne jest, że jedno z nich to mężczyzna, bo kobiety nie mają odruchu stawania na drodze napastnikowi, kiedy ten zmierza na inną kobietę. Powiedziałabym, że to facet, związany z dziewczyną z kanapy więzami krwi lub uczuciem. – Bo? – Bo zmuszono go, żeby patrzył, jak ginie jego kobieta, siostra czy ukochana, nie ma znaczenia. Zginął na końcu. To znaczy niewykluczone, że ona wykrwawiała się dłużej, zwłaszcza jeśli leżała na brzuchu, ale to on otrzymał śmiertelny cios jako ostatni. Kobietę zabił mniejszy napastnik. Lekki, góra pięćdziesiąt, sześćdziesiąt kilo. Ofiara była drobna, ale prawie udało jej się zrzucić z siebie napastnika. Stawiałabym raczej na zabójczynię niż nastolatka. – A skąd wiesz, że byli obserwowani? – Zabójcy wykorzystali zamówienie pizzy, żeby dostać się do środka. Ich wygląd musiał być niepozorny. Możliwe, że mniejszy, zgodnie z założeniami kobieta, wszedł pierwszy, niosąc pizzę, za nim pojawił się następny. Rzadko kiedy zamykamy drzwi, zanim dostawca wyjdzie. A kiedy w progu okazuje się, że rachunek wyszedł większy, niż zakładaliśmy, zwykle szukamy pieniędzy i zapraszamy dostawcę do środka. W takiej sytuacji czujemy się nieco niepewnie, jesteśmy zmieszani, bo nie przewidzieliśmy, że zabraknie nam gotówki, więc staramy się być szczególnie mili. To wysoki mężczyzna otwierał drzwi, on też wprowadził napastniczkę, nawet nie zauważył, że za nią wszedł drugi mężczyzna. Jeśli to był wampir, to zrozumiałe. Mógł wejść bardzo szybko, pojawić się błyskawicznie za plecami pierwszej ofiary i podciąć jej gardło. – Jeśli? – Martwi mnie ilość krwi. Czy jeśli mamy do czynienia z oszalałym wampirem, to nie powinien się pożywiać? Nie powinien oczarować ofiar, żeby poszło mu łatwiej? Pojedynczy wampir w szale bez trudu zabiłby trzy osoby, nie potrzebowałby pomocnika. Niepokoi mnie też użyta broń. Mimo wyraźnego zorganizowania napastników samo miejsce zbrodni wygląda chaotycznie, jakby stracili kontrolę nad sytuacją albo przewagę siły, co byłoby wyjątkowo dziwne. Sądzę, że Bonawentura jest dość młodym wampirem i może nie mieć doświadczenia... ale mimo wszystko widzę tu cholernie wiele niekonsekwencji i luk. Martwią mnie nie mniej niż trzy... a właściwie cztery trupy. Skinął głową, nie komentując mojego spostrzeżenia. – Właśnie z tego powodu potrzebuję dokładnych zdjęć miejsca zbrodni – dodałam. – Ciekawa lekcja, Doro Wilk. – Ton głosu Romana wskazywał, że przeciwnie, nie znajduje tu już nic ciekawego i niezwłocznie pragnie się oddalić. Skinął mi głową i odwrócił się na pięcie. W tym samym momencie niefortunnie stanęłam na ukrytej pod walającymi się gazetami butelce po piwie. Straciłam równowagę i nie mając się czego chwycić, opadłam na kolana. Pięknie, tyle byłoby z mojego -superprofesjonalizmu. W ułamku chwili Roman wisiał nade mną z lekceważącym uśmieszkiem. – Planujesz dochodzenie, tymczasem chodzenie zdaje się stanowić pewien problem – rzucił od niechcenia. – Potrzebujesz pomocy? Miałam ochotę złapać tę cholerną butelkę, roztrzaskać o podłogę i tulipankiem zetrzeć mu z twarzy ten uśmieszek. Po co ja się w ogóle staram? To jego problem, nie mój. Odeszłam z policji, a w Thornie nie ma jednostki policyjnej, do której mogłabym aplikować. Po sprawie,

pogódź się z tym, Wilk, pomyślałam. To, że musiałam zrezygnować z pracy, którą naprawdę lubiłam, nie było problemem Starszyzny ani Romana. Ich interesowało tylko to, że powstrzymałam maga, który był ich problemem, bo zabijał magicznych. Ostrożnie postawiłam stopę, upewniając się, że nie skręciłam kostki na butelce. Tego mi tylko brakowało, bym wstając, upadła prosto pod nogi Romana. Nie potrzebował mnie. Znajdzie tego wampira i mu nogi z dupy powyrywa na chwilę przed tym, jak wyrwie mu serce. A to, że ja... chciałam być potrzebna, nie miało znaczenia. Jestem prywatnym detektywem. Nie policjantką. Mam zlecenia, wypełniam je i tyle. Nie mam obowiązku służyć i bronić nikogo poza sobą samą i moimi przyjaciółmi, którzy teraz pewnie śledzą faceta podejrzewanego przez żonę o romans i sprzedawanie tajemnicy zaklęcia. Chyba że już zrobili zdjęcia i wrócili do domu, zastanawiając się, czemu mnie jeszcze nie ma – przecież miałam tylko iść na mały rekonesans do dzielnicy czarownic ziemi. Powinnam iść do nich. Skupić się na Claudii. W momencie, kiedy właśnie wybiłam sobie z głowy zaangażowanie w bałagan Romana, znalazłam drobiazg, który dowodził, że to także mój bałagan: małą czaszeczkę na kokardce w groszki, tylko częściowo schowaną pod gazetą, poznaczoną wąskim szlaczkiem kropli skapujących z narzędzia zbrodni. Jeśli szukałam dowodów na to, że Claudia i Bonawentura mają na sumieniu kilka ofiar, znalazłam je w domu dziewczyny. Jak najdelikatniej wyjaśniłam, czego się dowiedziałam o chłopaku Claudii, i przygotowałam rodzinę na to, że to coś więcej niż ucieczka z domu. Bez szczegółów, bo nie miałam twardych dowodów. Choć intuicja mówiła mi, że to się nie skończy dobrze. Przed odejściem zostawiłam na ołtarzu w szafie wielki jak męska pięść kryształ o jasnoróżowej barwie. Prosty sposób na to, by matka nie dostawała mdłości, wchodząc do tego pokoju. Obiecałam wrócić za kilka dni i odebrać skażony kryształ, który wchłonie całą tę czarną energię i oczyści pomieszczenie. W Toruniu zadzwoniłam do Witkaca z prośbą, by sprawdził, czy Bonawentura nie wyświetli się w którejś z baz danych. Nawet jeśli miał lewe dokumenty, o co mogłam się założyć, może podał jakieś inne dane kontaktowe niż na papierach z Hadesu, referencje, adres do korespondencji – cokolwiek, co mogłoby nas naprowadzić na jego trop. Adres, który podał w papierach rekrutacyjnych w barze, był ślepym zaułkiem – standardowym adresem, jaki podawali magiczni pytani o swoje namiary w realnym mieście. Lokal należał do Starszyzny i mieszkający tam na stałe urzędnik potwierdzał adres zamieszkania danej osoby, jeśli ktoś pytał, gromadził korespondencję i dostarczał ją do Thornu, przekazywał wiadomości, także te telefoniczne. Był łącznikiem między Thornem a Toruniem, co było bardzo wygodne, ale nie dawało nam nic, jeśli chodziło o prawdziwe miejsce pobytu Bonawentury. I Claudii, bo byłam pewna, że są razem. Zadzwoniłam też do kilku koleżanek dziewczyny z liceum, ale nie wiedziały lub nie chciały powiedzieć nic o tym, gdzie się podziała. Dowiedziałam się tylko, że wagaruje na potęgę i od ponad tygodnia nie pojawiła się na lekcjach. I że nie była szczególnie lubiana ani przyjacielska. Jakoś mnie to nie zaskoczyło. Pierwsza ofiara, gotka znaleziona przez Witkaca, nie była przypadkowa – na korkowej tablicy nad biurkiem Claudii znalazłam jej zdjęcie, przysłonięte innymi. Dzięki matce Claudii dowiedziałam się, jak dziewczyna się nazywała i gdzie mieszkała. Szczęście w nieszczęściu, jej rodzice wiedzieli o Thornie, ojciec był wróżem, ale po ślubie z w pełni ludzką kobietą i po narodzinach zdecydowanie niemagicznej córeczki przeniósł się do Torunia. Nie musiałam ich okłamywać ani fabrykować dowodów dotyczących okoliczności śmierci ich dziecka. Roman był

bardzo uprzejmy i stonowany. Wziął na siebie koszty pogrzebu i odszkodowanie, choć nie wiem, jaka kwota może wyrównać rodzicom stratę dziecka. Amelia miała dopiero szesnaście lat. Rozmowa z jej rodzicami była ciężka i ulga, jaką poczułam, kiedy wyszliśmy wreszcie na ulicę, sprawiła, że zakręciło mi się w głowie. – Myślałem, że takiej twardej policjantki jak ty tego rodzaju rzeczy nie ruszają – powiedział Roman z lekką kpiną w głosie. – W dniu, w którym takie rzeczy przestałyby mnie ruszać, uznałabym, że nie nadaję się już dłużej do tej roboty – warknęłam. – Czy nie dlatego odeszłaś z policji? – drążył. – Roman... Doskonale wiesz, czemu odeszłam. I nie jest to temat, z którego chciałabym sobie żartować. Więc proszę, zamknij się. – Odwróciłam się, by nie widział mojej twarzy. Wredny manipulant. O dziwo, posłuchał. Gdzieś między spotkaniem z Witkacym przy Pilonie a odwiedzinami u rodziny Amelii zapadła noc. Ciemność rozpraszał blask stylizowanych na dziewiętnastowieczne lamp. Z lekkim zdziwieniem odnotowałam, że czuję się w towarzystwie Romana całkiem nieźle. Nie miałam odruchu zerkania przez ramię, czy nie czai się na moją tętnicę szyjną. Był na to zbyt... nie tyle ułożony, co praktyczny. Szliśmy w milczeniu do bramy, a później, również bez słowa, skręciliśmy w uliczkę Rzemieślników, będącą skrótem do siedziby Romana. Niskie, przysadziste kamieniczki z żeliwnymi szyldami nad wejściem skrywały warsztaty najlepszych płatnerzy, kowali, snycerzy, kaletników czy bednarzy. Jeśli poszukujesz szklanych fiolek na eliksiry, składników do zaklęć, introligatora czy jubilera, też nie możesz trafić lepiej. Długa na jakieś trzysta metrów uliczka Rzemieślników była siedzibą cechów – do których należały wyższe i bardziej okazałe kamienice – i najlepszych warsztatów rzemieślniczych, przekazywanych zazwyczaj z pokolenia na -pokolenie. Zwykle uwielbiałam tędy chodzić i zaglądać do sklepików – choćby po to, by pooglądać cuda wychodzące spod palców krasnoludów, specjalizujących się głównie w obróbce metalu i broni, oraz innych stworzeń, przeważnie z żywiołu ziemi i ognia. Tym razem czułam się dość dziwnie. Ostrożnie obserwowano nas zza uchylonych drzwi i okiennic. Nikt nie wychodził się przywitać, nikt nie machał entuzjastycznie, byśmy weszli i obejrzeli towar. Spojrzałam ostrożnie na Romana. – To ty wprowadzasz taki popłoch? Mnie witają tu zwykle inaczej – powiedziałam. – Cóż – wyszczerzył kły w przerysowanym -uśmiechu złego gościa – nie wiedzą, czemu właśnie ze mną idziesz... Może okażesz się moim posiłkiem? Może się zapomnę i skończy się to zimnym ciałem słodkiej wiedźmy? A może coś przeskrobałaś i prowadzę cię do -karceru? Kto wie... Dotąd nie widywano nas razem. I na wszelki wypadek lepiej nic nie widzieć, nie rozmawiać z nami, bo jeszcze, nie daj Pani Magii Wszelakiej, przyszłoby im zeznawać? To praktyczny lud: jeśli wpakowałaś się w kłopoty, to twój problem, nie ich. Jeśli jutro zawitasz tu cała i zdrowa, znów będą mili i chętnie ci pokażą swoje -produkty... Co najwyżej będą plotkować, co tu dziś ze mną robiłaś. – Jednym słowem, właśnie psujesz mi reputację? – parsknęłam. – Jakbym miał wiele do zepsucia. Prowadzasz się z tym swoim diabłem i aniołem i gdybyś teraz zaczęła się prowadzać ze mną, dla większości mieszkańców tego grodu znaczyłoby to, że odzyskałaś poczucie przyzwoitości. – Przypieczętował swój wywód szerokim uśmiechem bardzo z siebie zadowolonego krwiopijcy. Nie zamierzałam dawać mu satysfakcji i postanowiłam nie komentować. W milczeniu przeszliśmy do końca uliczkę Rzemieślników i znaleźliśmy się na ulicy, przy której stała rezydencja Romana. Rzęsiście oświetlone budynki i tętniący życiem

(prawdziwym lub animowanym wampirzą magią) lokal z ogródkiem przed wejściem jasno wskazywały, że w tym miejscu zabawa zaczyna się wraz z zapadnięciem zmroku. W ludzkim świecie istnieją ogródki piwne – ten tutaj raczej nie gromadził miłośników browarów, lecz krwiodajki i krwiopijców. Przez przejrzyste ścianki altany widziałam grupki roześmianych młodych ludzi, w nieco przerysowanych kreacjach, uprawiających najstarszą zabawę świata – flirtowali na potęgę, racząc się alkoholem. Nasze pojawienie się nie zostało niezauważone. Kilka osób z zaciekawieniem wpatrywało się w sylwetkę lokalnego Księcia Wampirów, który dla dzieciaków zafascynowanych wampiryzmem musiał mieć status gwiazdy. Mnie raczej nie rozpoznali, co było pozytywnym objawem. Biorąc pod uwagę, co mówiono o mnie po zabiciu Victora, mógł się pojawić jakiś obrońca wampirów z zaostrzonym na mnie kołkiem. Roman rejestrował wszystko, co działo się wokół, z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Wpraszasz się na podwieczorek? – zapytał z uśmiechem, kiedy dotarliśmy przed drzwi. – Tylko uprzedź mnie z góry, czy jako dawca, czy biorca... żebyśmy uniknęli nieporozumień. Teatralnie wyszczerzył kły. Miałam ochotę pacnąć go w twarz, ale mógłby mi wówczas oderwać głowę, a na chwilę obecną była mi potrzebna. – Chcę poznać całą historię Bonawentury. Zwłaszcza ten jej kawałek, kiedy ty sądzisz, że on nie żyje, a on się ukrywa. Chcę wiedzieć, przed kim naprawdę się ukrywał. – Skąd wiesz, że nie przede mną? – Bobyś wykopał jego tyłek choćby spod ziemi, gdyby ci zależało. Był mniej niż dwa kilometry od twojej siedziby. Wnioskuję, że ten, kto go miał szukać, był partaczem, może z jakichś powodów nie mógł go tropić lub wbrew temu, co wydawało się chłopakowi, nie chciał. – Czasami naprawdę mnie zaskakujesz – powiedział, spoglądając na mnie jak na motylka na szpilce. – Ale mam rację, prawda? – Niepokojące to, ale masz. Ale to nie twoja sprawa. Nachyliłam się lekko i położyłam dłoń na jego ramieniu. – Moja, Roman. Odkąd znalazłam ciało, rozmawiałam z rodzicami i nawąchałam się zapachu krwi innych ofiar, to zdecydowanie moja sprawa. A jeśli będziesz miłym i rozsądnym wampirkiem, będzie to wkrótce zamknięta sprawa. Sam powiedz, jak dobrze to brzmi? – Mam ochotę skręcić ci kark i ukrócić twoją bezczelność – odparł chłodno, ale nie zmylił mnie: przez jego oczy przemknęła iskierka sympatii. Zrezygnowany pokręcił głową. – Niestety, Katarzyna ma do ciebie słabość, co do pewnego stopnia związuje mi ręce. Wejdźmy, muszę dbać o reputację. Lepiej, żeby nas nie widziano wystających na progu, jakbyśmy nie potrafili się rozstać po udanej randce. Na ten kawałek o dyskrecji było już za późno – zauważyła nas połowa lokalnych krwiopijców i ich fanów, ale Roman z klasą udawał, że ich nie dostrzega. – Trup, więcej trupów i spotkanie z rodziną w żałobie. Wiesz, jak się rozerwać, wasza kąśliwość – mój głos ociekał słodyczą. Wyszczerzyłam się promiennie. Miałam przeczucie, że nie mogę mu ustąpić ani na krok. Pokocha to lub mnie zabije, ale na pewno nie dam się ustawić w szeregu jego grzecznych krwiodajek. Nie wjechaliśmy windą. Roman wybrał doskonale zamaskowane drzwi, za którymi kryła się wąska klatka schodowa. Może nie miał ochoty być zamknięty ze mną w małym pomieszczeniu, może nie lubił wind, a może chciał mieć radochę z obserwowania, jak zipię i sapię, usiłując dotrzymać mu kroku podczas wchodzenia na trzecie piętro w wampirzym tempie. Stawiałabym na to ostatnie, bo na samej górze miał wyjątkowo szeroki uśmiech. Schody prowadziły bezpośrednio do jego apartamentów, z klatki nie można się było dostać na niższe poziomy. Aby wejść, otworzył panel sterujący, wpisał kod (zasłonił się, więc nie

widziałam jaki), zeskanował dłoń i nakłuł palec na próbniku. O słodka paranojo! Z drugiej strony, jeśli żyjesz pięćset lat, albo i dłużej, to zwykle więcej niż raz unikasz zamachu na swoje życie. Albo nie unikasz i koniec pieśni. – Wytrzyj buty – rzucił przez ramię – czyszczenie białych dywanów to prawdziwe przekleństwo. – W życiu nie uwierzę, że sam to robisz – mruknęłam, ale wytarłam buty o szorstką matę z kokosa. – Jeśli myślisz, że pozwoliłbym komukolwiek swobodnie kręcić się po moim mieszkaniu, to znaczy, że niewiele o mnie wiesz – powiedział. Cóż, kolejny urok długowieczności. Znasz coraz więcej osób i coraz mniej spośród nich zasługuje na -zaufanie. Usiadłam na kanapie, kładąc torbę na stoliku kawowym. Nocne niebo wlewało się do pokoju przez ścianę okien, czarną, bo poświata latarni tak wysoko nie docierała. Roman na chwilę zniknął za drzwiami z mlecznego szkła. Byłam pewna, że wróci z aktami, tymczasem okazało się, że poszedł zmienić ubranie: pojawił się w granatowym blezerze, ciemnych płóciennych spodniach i boso. Wydawał się całkiem rozluźniony, a im bardziej on był rozluźniony, tym bardziej ja czułam się spięta. Docierało do mnie, że jestem sama z pieprzonym wampirzym księciem w jego prywatnych pokojach, że weszliśmy tu niezauważeni przez nikogo, kto zechciałby podzielić się tą informacją, gdybym zniknęła, i że moi przyjaciele nawet nie wiedzą, że miałam się spotkać z Romanem. – Nie powiedziałaś mi jeszcze, jak znalazłaś tę dziewczynę – zagaił, rozsiadając się wygodnie na drugim końcu kanapy. Przygryzłam wargę. – Miałam nadzieję, że nie zapytasz. Musimy do tego wracać? – Tak. Więc? – Przeczesał palcami ciemne włosy i splótł dłonie na karku, wyciągając się na kanapie. – Po dziewczynie został duch. Znalazła... kogoś, z kim mogła się skomunikować, a ten ktoś znalazł mnie. Koniec tematu. – Twój przyjaciel Piotr Duszyński zwany Witkacym, prawda? – Roman, nie czas na pogawędki o Witkacym. Daj mu czas, przejdzie szkolenie i go poznasz. Powiedz mi lepiej, co to za sprawa z Bonawenturą. Czyj on w ogóle jest, skoro nie twój? Cały pozór odprężenia minął w ułamku chwili. Nie zmienił pozycji, ale jego ciało emanowało napięciem. – Musisz znać tylko skróconą wersję. Jego stworzycielka przybyła kilka lat temu ze Wschodu wraz z niewielką rodziną. Jako książę tego terytorium przyjąłem ją na lennika, ale nie wyraziłem zgody na mieszkanie w Thornie. Osiedliła się więc w Toruniu. Pół roku temu zaczęły do mnie napływać sygnały, że w jej gnieździe źle się dzieje. Przed trzema miesiącami podpaliła budynek, w którym spała jej rodzina. Wszyscy zginęli. Ona przebywa pod kluczem i czeka na konwój, który zaprowadzi ją przed Konklawe. – Mówił spokojnie, metodycznie, ale nie bez zdziwienia zauważyłam, że widzę to, co próbuje ukryć. To nie była sprawa jak każda inna. Było w niej coś, co go głęboko poruszało. – Dlaczego nie wyraziłeś zgody, żeby osiedliła się w Thornie? Nie tylko ze względu na terytorium, prawda? – zapytałam, nachylając się lekko w jego stronę. – Jesteś nieznośnie wścibska, Wilk, mówił ci to ktoś? – Znów obnażył kły. Jakby robiło to na mnie jakiekolwiek wrażenie. – Parę osób każdego roku. Przywykniesz. Wiesz, że nie pytam przez ciekawość. Wszystko może być ważne. Pamiętaj, postrzegam pewne rzeczy inaczej niż ty, mogę zobaczyć

w drobiazgach coś, czego ty nie rozpoznasz jako kluczowe. – Co nie zmienia faktu, że mnie irytujesz. – Taki mój urok. Więc? – Anastasja Afanasjewna jest szalona. Nie, nie od pół roku. Jest szalona, odkąd ją znam, a znam ją od dwóch wieków. W Rosji mogła sobie na wiele pozwolić, -naprawdę na wiele, bo za wschodnią granicą nie podpisano wszystkich umów trójstronnych, jakie obowiązują chociażby w Thornie. Skinęłam głową – umowy gwarantowały rozejm między wampirami, wilkami i magicznymi. To, plus rozejm międzysystemowy, gwarantowało względny pokój między różnymi rasami i zakończyło wojnę z niebieskimi (i ich zbrojnym ramieniem, czyli inkwizycją). – Jej ojciec był patriarchą Moskwy. Najsilniejszym wampirem w tej części Europy. – Krył ją. – Tak. Możesz sobie jednak wyobrazić, co musiało się stać, że odmówił jej dalszej opieki i zmusił do opuszczenia Rosji. – A przyjechała tu, bo? – Bo miałem u jej ojca pewien dług i musiałem go kiedyś spłacić. Oczekiwał, że to właśnie ten moment. – Dlatego do pożaru ignorowałeś sygnały? Przytaknął bez słowa. – Ile trupów schowałeś do szafy, zanim podpaliła dom i podpadła pod przepisy Konklawe? – Zacisnęłam pięści na kolanach. – Zbyt wiele, wiedźmo, zbyt wiele. – Spojrzenie miał zmęczone, jakby przez chwilę pozwolił mi dostrzec, jak stary jest i jak wielka ciąży na nim odpowiedzialność. Ułamek sekundy później maska znów była na swoim miejscu, a twardy błysk w jego oku sugerował, bym nigdy nie wspomniała o tym, czego się właśnie dowiedziałam. – Czy cokolwiek zostało z budynku, który zamieszkiwała Anastasja z rodziną? – Niewiele. Zewnętrzne ściany i część magazynowa. To był bardziej barak niż dom. Miałem nadzieję, że znudzą jej się niedogodności i sama podejmie decyzję o przenosinach. Chyba nie myślisz, że on tam wrócił? – Nie wiem, Roman, ale może warto to sprawdzić? Gdzieś mieszka, jakoś nie widzę go na stancji na Rubinkowie. Mówisz, że zna miasto od pół roku. Z jakichś powodów przeżył pożar, a teraz sobie całkiem dobrze radzi, ma pracę, żyje między ludźmi, ale znalezienie lokum przyjaznego wampirom w ciągu dnia jest niełatwe. Zakładam, że nie jest daywalkerem jak ty? Roman uśmiechnął się drapieżnie. – Nie jest. Długo wytrzymałaś, zanim do tego nawiązałaś. Jak na wścibską osobę, potrafisz być bardzo... cierpliwa? – Niekoniecznie. Mam swoją teorię, dość dobrą, żeby nie spędzało mi to snu z powiek. Wzruszyłam ramionami. No dobra, byłam bardzo ciekawa. Ale on miałby zbyt wiele satysfakcji ze spławienia mnie, gdybym zapytała. Jedynym znanym mi sposobem, by wampir był odporny na działanie słońca, wyłączając bohaterów kiepskich filmów, było to, że przed przemianą nie był zwykłym człowiekiem, ale magicznym, jednym z nas. Przemiana magicznego jest trudna, bo magia animująca wampira może się kłócić z magią indywidualną potencjalnego krwiopijcy, ale bywały też plusy takiego stanu rzeczy – jeśli obie magie się splatały, potrafiły dać znakomity efekt. Nowo zmieniony wampir miał umiejętności, jakich zazdrościliby mu kilkusetletni kumple. Zwykle nie władał własną magią sprzed -przemiany, ale miał w zanadrzu kilka sztuczek. Na przykład odporność na słońce lub jasnowidzenie... – Ciekawe, jak by to było w twoim przypadku – powiedział Roman. Wzdrygnęłam się,

podejrzewając, że czyta mi w myślach. – Nie, nie robię tego – dodał z uśmiechem, czym nie zaskarbił sobie mojego zaufania. – Przestań, nie muszę zaglądać ci w głowę, masz bardzo ekspresywną twarz. No więc zastanawiałaś się, jak by to było z tobą? Jakim byłabyś wampirem? Marzy mi się taka niezwykła linia rodowa magicznych wampirów. Pomyśl, jak bylibyśmy silni, niepokonani, wyjątkowi... Zainteresowana? – kusił. – Jak zarażeniem wirusowym zapaleniem wątroby. Choć ono akurat mniej wpływa na tryb życia czy dietę – powiedziałam szczerze. Akurat o takiej wieczności nigdy nie marzyłam. – To może chociaż dasz spróbować swojej krwawicy? Ciekaw jestem tej mieszanki smaków... – Zapomnij... Ale wracając do rzeczy ważnych: czy wybór ofiar może mieć jakiś związek z walorami smakowymi? Uniósł brew zaskoczony. – Wiem, że na przykład krew wiedźmy wam smakuje – ciągnęłam – jest musująca, jak to określił znajomy. Czy ofiary miały jakąś wyjątkową krew? Coś szczególnie pożądanego i apetycznego? Przez chwilę spoglądał na mnie z niedowierzaniem. No dobrze, nie są to pytania, jakie standardowo zadaję, ale chyba nie wkraczam w jakąś strefę tabu? A nawet jeśli, pieprzyć tabu, pod warunkiem, że miałoby mi to pomóc w złapaniu mordercy. Przez chwilę mierzyliśmy się morderczymi spojrzeniami, co było całkowicie bez sensu, bo aktualnie żadne z nas nie chciało naprawdę zabić. W końcu Roman westchnął i z miną męczennika powiedział: – Nic nadzwyczajnego. Ale na miłość twojej Bogini, nigdy nie wdawaj się z wampirem w rozmowy na temat smaku krwi. Dobrze radzę. – Dlaczego? Chyba nie macie tych durnych odruchów wampirów z popkultury, które nienawidzą tego, kim są, smęcą, że muszą pić krew, i ogólnie smęcą? Poruszył się tak szybko, że moje oko nie nadążyło. Nagle nachylał się nade mną z dłońmi na oparciu kanapy, po obu stronach mojej głowy, i ciałem blokującym moje. Zamarłam. Podmuchał na moją szyję, aż pojawiła się gęsia skórka. Oprzytomniałam i spróbowałam go kopnąć. W delikatne miejsce. Odsunął się błyskawicznie, unikając mojego kolana, ale nie zwalniając nawet na chwilę pozycji dominacji. – Roman, złaź – warknęłam, coraz bardziej spanikowana. Nie spodziewałam się ataku. Przecież wedle prawa, jeśli nie jestem chętnym dawcą, to picie mojej krwi jest jak gwałt. I mogłabym to zgłosić, gdybym przeżyła. Problem, że zgłosić musiałabym to... Romanowi, co dawało pewną lukę, idealną do nadużyć. To, że nie słyszałam, by z niej korzystał, nie znaczy, że tego nie robi, a to najwyżej dowodzi, że ma dobrą kontrolę nad przepływem informacji. – Nie pytaj wampira o preferencje smakowe czy upodobania żywieniowe, bo odbierze to jako flirt, zachętę, pokusę – szeptał mi do ucha. – To jakbyś pytała nowo poznanego faceta, w jakiej pozycji lubi uprawiać seks albo o opinie o kobiecych sokach w trakcie seksu oralnego. To bardzo, bardzo niegrzeczne pytania, mała wiedźmo. I zastanawiam się tylko, czy zaczynasz ten temat, bo nie wiesz, czy wręcz przeciwnie, doskonale wiesz i grasz mi na nerwach. – Nie wiedziałam, przysięgam, już nic nie mówię. Na ten temat – dodałam uczciwie. Raz jeszcze dmuchnął na moją szyję, jak dla mnie, zbyt sugestywnie, po czym odsunął się i jakby nic się nie wydarzyło, siadł sobie na kanapie, całkiem spokojny. – Wymyśliłeś to, prawda? – zapytałam niepewna. – Nie. Uwierz mi, to nie są tematy, które poruszamy poza sypialnią. Dla nas jedzenie i seks łączą się na tak wielu poziomach, że nie warto zaczynać pogawędki o jednym, jeśli nie jest się gotowym na drugie, a najlepiej na oba w tym samym czasie. – Możesz zanotować sobie w głowie, że jakiekolwiek będę plotła androny, nie mam

ochoty być twoją przekąską ani zabawką pościelową? Nigdy, przenigdy? – zapytałam cicho. – Nie wezmę niczego bez twojej zgody. I zapytam dwa razy, żeby się upewnić, że wiesz, co proponujesz. Przyniosę nam herbaty. To idealna pora na herbatę – rzucił dziwnym tonem i przeszedł do innego pomieszczenia, najpewniej kuchni. Nie wiem, po co wampirowi kuchnia, skoro wystarczyłaby lodówka z krwią... choć Roman raczej nie zadowala się woreczkowaną krwawicą, skoro na parterze jego siedziby jest najbardziej znany klub dawców. Na magię wszelaką, czy ja znów -rozważam żywieniowe preferencje wampira? Niegrzeczna dziewczynka. – Powiedz mi, Roman, czy poznałeś Bonawenturę? Jaki on jest? – krzyknęłam, by słyszał mnie mimo odległości. Z jego słuchem mogłam szeptać, ale wolałam podtrzymać pozory człowieczeństwa. Wyłonił się zza szklanej tafli i oparł o framugę. – Cichy, bardzo skryty. Pewnie pokaleczony, bo nie może być inaczej po latach z Anastasją Afanasjewną. Jest młody, nie wiem dokładnie, kiedy go zmieniono, ale daję mu jakieś czterdzieści lat. Przemieniony bardzo brutalnie i bez zgody. Jedna z zatuszowanych win Anastasji. W trakcie przemiany miał jakieś osiemnaście lat i wydaje mi się, że się na tym wieku zatrzymał nie tylko fizycznie, ale i mentalnie. Nie miałem z nim wiele kontaktu, ale jego stworzycielka traktowała go jak zwierzątko, posłuszne i miłe dla oka. – Myślisz, że od niej uciekł? – Nie wiem, jak byłoby to możliwe, ona jest potężna mimo obłędu, a dopiero od dwóch miesięcy jest uwięziona... Może miał jej zgodę na opuszczenie gniazda? – Mógł przełamać więź? – Zbyt młody, zbyt słaby. Ktoś mógłby go przejąć, ale wiedziałbym o tym. To zagadka, która nie daje mi spokoju. Nie spodziewałbym się tego po nim. Ale widać szaleństwo Anastasji Afanasjewny jest zaraźliwe. Przez chwilę zastanawiałam się nad tym, co wiem o Bonawenturze i Claudii. I jak wiele rzeczy mi się nie zgadza w tym układzie. – Roman... czy on mógłby to wszystko zrobić wbrew swojej woli? – dałam upust wątpliwościom. – Moja mała wiedźmo, nie daj się zwieść pozorom. Nawet młody, niepozorny wedle naszych standardów wampir jest nieporównywalnie silniejszy niż człowiek. Nie ma możliwości, żeby jakaś istota zmusiła nas do zabijania, robienia rzeczy wbrew naszej woli. No, może bardzo potężny mag czy czarnoksiężnik, ale nie mała dziewczynka. Jeśli ktoś ma tu wyprany mózg, to ona. To on jest w tym duecie drapieżnikiem i siłą. – Roman wydawał się bardzo pewny siebie. I bez wątpienia wiedział o wampirach nieskończenie więcej niż ja. Może byłam naiwna i znów dałam się wpędzić swojemu umysłowi w pułapkę współczucia. – Sprawdźmy ten dom, czy co tam z niego zostało – zaproponowałam. – Moi ludzie już to robią. – Uśmiechnął się, widząc moje zaskoczenie. – W kuchni oprócz czajnika jest też interkom i telefon. – Wolę to niż telepatyczne mambo jumbo. Zaśmiał się cicho. – To wymaga więzi, która działa w dwie strony. Jak myślisz, skoro nie wpuszczam sprzątaczki do mieszkania, jak chętnie wpuściłbym kogoś do własnej głowy? Paranoja, ale nie wiem, czy na jego miejscu nie postępowałabym podobnie. Wstałam i sięgnęłam po torbę. – Gdzie się wybierasz? – zapytał, unosząc brew w komicznym wyrazie władczego zdumienia.

– Nie zamierzam tu siedzieć i gawędzić, podczas gdy gdzieś za progiem grasuje morderca. – Wiesz, mężczyzna z tobą może się poczuć... wykorzystany. Dowiedziałaś się, czego chciałaś, i znikasz. A może ja też chciałbym się czegoś o tobie dowiedzieć? Prawie nabrałam się na to poczucie krzywdy wymalowane na jego twarzy. Może zadziałałoby, gdybym miała piętnaście lat, nie trzydzieści. – Jasne. Jeśli to pytania o Witkacego albo ingerujące w moją prywatność, daruj sobie.

Może byłam nieco przeczulona, ale moi sąsiedzi w magicznym mieście wykazywali niezdrową fascynację nowym dziwem w okolicy, czyli wiedźmą, która żyje pod jednym dachem z diabłem i aniołem. Niektórzy posuwali się do tego, by udawać, że potrzebują detektywa, tylko po to, by się dowiedzieć, „jak blisko ze sobą jesteśmy”. Innych fascynowała łatka dziewczyny, która własnoręcznie zabiła wampira (naprawdę musiałam pilnować, by to nie rzutowało na mój biznes, bo zdumiewająco liczna była grupa potencjalnych klientów mających na swojej liście kainitę, który nadawałby się do zniknięcia), albo chcieli się przyjrzeć świeżo przemienionej wiedźmie – tajemnicą było, jak przejść od ludzkiego ciała do ciała animowanego magią. Nawet nie wiedziałam, że znam tyle młodych wiedźm – głównie płodności, więc przywiązujących większą uwagę do urody niż ja – które chciały się dowiedzieć, czy to przejęte moce, czy coś innego doprowadziło do tego, że starzenie mi nie grozi. Oczywiście gdyby wiedziały, że musiałam właściwie umrzeć – w boleściach, dodajmy – by osiągnąć ten stopień umagicznienia, uznałyby, że to niewielka cena za wieczną młodość. I fala samobójstw wśród wiedźm byłaby gwarantowana. Katarzyna zobowiązała mnie do zachowania milczenia i tego się trzymałam. Ale miesiąc, jaki minął od moich przenosin to Thornu, naprawdę nie był najłatwiejszy, jeśli chodzi o kwestie towarzyskie. – Jesteś nieuprzejma, wiedźmo. A co, jeśli uważam, że jest w tobie całkiem sporo rzeczy, które mogą być interesujące dla kogoś takiego jak ja? Coś w jego sylwetce się zmieniło, jakieś napięcie ramion sprawiło, że wyglądał jak drapieżnik, którym przecież był. I niech mnie nie zmylą bose stópki i miękki sweterek. Wyczuwałam jakiś podtekst w jego wypowiedzi. Droczył się. A moja magia ze strony matki upewniła mnie, że nie chodzi o seks ani żądzę. Zacisnęłam rękę na pasku torby i odruchowo cofnęłam się o krok. – Pogadamy innym razem. Może przy świadkach – dodałam, wycofując się do wyjścia. Nacisnęłam klamkę i wypadłam na mały hol z windą, która na szczęście była na tym piętrze. Szarpnęłam za kratę i wskoczyłam do kabiny, uświadamiając sobie poniewczasie, że panel sterujący jest na zewnątrz i nie zdołam uruchomić windy sama – żeby panel działał, krata musiała być zamknięta, a żebym mogła sięgnąć panelu, musiała być otwarta. Konflikt tragiczny, mili państwo. Gdzie lokaj, kiedy go potrzebujesz? Słyszałam zbliżające się kroki Romana i jego śmieszek. Jasne, wybrałam nie te drzwi, co trzeba, ale bałam się, że bez kodu i linii papilarnych Romana nie wydostanę się z klatki schodowej... A teraz... cholera. Wampirzy książę pchnął drzwi i stanął dwa kroki przed windą. – Spieszysz się gdzieś, wiedźmo? – zapytał, przeciągając samogłoski. – Tak jakby. Może naciśniesz guziczek z P? – zapytałam słodko, zatrzaskując kratę między nami. – Poproś ładnie. – Ładnie proszę, wciśnij ten cholerny guzik. Śmiał się, kiedy mechanizm ruszył. Przymknęłam oczy i odetchnęłam. Nie byłam pewna, czemu tak spanikowałam. Nie zrobił nic naprawdę groźnego. Po prostu emanował czymś... niebezpiecznym. Odkrywcze, biorąc pod uwagę, że jest wiekowym wampirem. Winda zwolniła, mijając pierwsze piętro, a ja poczułam, że krew odpływa mi z twarzy, a dłonie zaczynają drżeć. Modliłam się, by mnie nie zauważyli i nie zatrzymali windy. Zjechałam na parter i szarpnęłam kratę. Niemal przewróciłam się o ciało lokaja. Z rozbitej głowy wypłynęła aureola krwi. Podbiegłam do stolika i podniosłam słuchawkę interkomu. – Roman! Słyszysz mnie? – zapytałam drżącym głosem, wciskając ostrożnie guziki. Ostatnie, czego chciałam, to trafić na odbiornik z pierwszego piętra. – Już się stęskniłaś? – kpina w jego głosie była wyraźna.

– Zejdź natychmiast na dół, nie korzystaj z windy, weź broń – wyrzucałam z siebie. Nie odpowiedział nic. W słuchawce rozległ się dźwięk przerwanego połączenia. Kucnęłam obok lokaja. Sprawdziłam puls. Czy raczej stwierdziłam jego brak. Tak zastał mnie Roman. Z ręką na szyi jego pracownika. Chyba sfrunął po schodach, bo nie minęła minuta, odkąd go wezwałam, a zdążył założyć buty i przypiąć kaburę z bronią. Pojawił się przy mnie za szybko, by oko nadążyło za jego ruchem. – Masakra na piętrze – powiedziałam cicho. Uniósł brew i wiedziałam, o co pyta bez słów, więc tylko skinęłam głową. Tak. Bonawentura. I tak, było źle. – Pojedziemy windą? Pokręcił głową. – Bylibyśmy zbyt odsłonięci, póki nie otworzymy kraty. Możesz tu zresztą poczekać... – Akurat – prychnęłam. Kącik ust drgnął mu lekko, ale się nie uśmiechnął. Przeszedł do kolejnego zamaskowanego panelu, wychodzącego na kolejną tajną klatkę schodową. To miejsce było naprawdę dziwne. Żywiłam podejrzenie, że jeśli Roman sam go nie zaprojektował, architekt po ukończeniu prac z pewnością nie żył długo. Przemknęliśmy cicho na pierwsze piętro. Nigdy tu nie byłam, ale fama tego miejsca dotarła i do mnie. Wyglądało tak, jak się spodziewałam. Intensywne kolory, poduchy i zasłony kojarzące się z haremem. Półnagie kobiety też mogłyby się tak kojarzyć, gdyby były żywe i w jednym kawałku. Przełknęłam ślinę i moje gardło nagle wydało się szorstkie i opuchnięte. Miałam trudności ze zrozumieniem, na co patrzę. Czerwień krwi stapiała się z czerwienią satynowych poduch. Roman przyłożył mi palec do ust i dopiero wówczas zdałam sobie sprawę, że oddycham za szybko i za głośno. Bezszelestnie zamknął za nami panel wyrastający z gładkiej marmurowej ściany małego holu, tuż obok szybu windy. Przy ażurowej kracie leżały dwie dziewczyny. Lejąca się tkanina sukienki jednej niczym fiołkowy wachlarz otaczała skulone ciało. Nie było widać żadnych obrażeń, ale jej sylwetka emanowała bezruchem właściwym wyłącznie dla zwłok. Dziewczyna obok miała głęboką ranę ciętą przez całe plecy. Jeszcze po śmierci usiłowała sięgnąć do panelu sterującego. Widziałam je, zjeżdżając windą. A także mężczyznę z długim nożem, przechodzącego w głębi pomieszczenia. Roman skinął głową, bez słów odczytał moje spojrzenie, wysunął się przede mnie, ale nie wyciągnął pistoletu. Na Boginię, jak bardzo mi brakowało mojego policyjnego glocka! Muszę zdobyć jakiś nowy model... Wyciągnęłam nóż, choć bardziej liczyłam na moc, której poziom byłby wystarczający do walki. Nim dotarliśmy do uchylonych drzwi na drugim końcu długiego pokoju, minęliśmy trzy kolejne ciała. Nadal same kobiety. Nie byłam pewna, czy to normalne, że w tym miejscu, czyli w luksusowym burdelu, w którym zamiast seksu sprzedawano krew (a może nie tyle zamiast, co oprócz, sądząc po mojej rozmowie z Romanem), były tylko kobiety. Wydało mi się to mało prawdopodobne. Nawet jeśli akurat nie było klientów, to przecież wampirzyce, choć rzadsze od samców, też gdzieś musiały się pożywiać, jeśli nie życzyły sobie korzystać z banku krwi. Plus wampiry wolące mężczyzn – jeśli pożywianie się i seks są tak bliskie, orientacja seksualna pewnie ma wpływ na wybór, z czyjej szyi zdecydujesz się pić. Cholera, znów zaczynam dumać o preferencjach żywieniowych wampirów. Zmysłowe haremowe wnętrza musiały przesadnie pobudzić moją wyobraźnię, już i tak na maksa podkręconą adrenaliną. Powietrze przesycała piżmowa woń perfum zmieszana ze słodkawym zapachem krwi. Roman dał mi znak i przywarliśmy do przeciwległych stron futryny. Ciszę przeciął wysoki dziewczęcy głos: – Zrób to, nie będzie ci powtarzał! Zrób to albo ja będę zmuszona to zrobić. Tobie też! Przerażony głos bardziej przypominał bełkot. – Słuchaj jej – miękki męski głos owinął się wokół mojego serca i leciutko je ścisnął. Chciałam zrobić to, o co prosił. – To nic strasznego, widzisz? – przekonywał, a ja miałam ochotę

wejść tam i przytaknąć. Roman zauważył, co się dzieje, i pokazał mi język. O co mu chodzi? Obnażył kły i symulował, że gryzie się w wystawiony język. Zrozumiałam. Ugryzłam mocno wnętrze policzka, aż poczułam słodkawy i ciepły posmak krwi. Urok natychmiast minął i potrząsnęłam głową zaskoczona. Roman spoglądał czujnie, by się upewnić, czy jestem już sobą. Gdyby nie zauważył, mogłam wszystko spieprzyć. Skinęłam mu głową w podziękowaniu. Wyprostowałam się czujnie, słysząc rumor za ścianą. Nie czekając na decyzję Romana, wparowałam do pokoju. To, co zobaczyłam, było zarazem zaskakujące i przerażające. Kilka kobiet klęczało na podłodze, z ramionami związanymi na plecach grubymi sznurami od zasłon i z kneblami w ustach. Trzech mężczyzn, sądząc po strojach utrzymanych w klimacie „Baśni tysiąca i jednej nocy”, pracowników przybytku, mierzyło do nich z półautomatycznych pistoletów. Czwarty pochylał się nad ciałem kobiety, z ociekającym krwią kindżałem w dłoni i wyrazem całkowitego zagubienia na twarzy. A w środku tego bałaganu stał wysoki chłopak o urodzie modela, z bladą gotką u boku i oldskulowym coltem magnum w dłoni. Identycznym jak ten, który pamiętałam z „Brudnego Harry’ego” oglądanego w dzieciństwie. Gotka i wampir spojrzeli na nas zaskoczeni. Reszta, pozostając w stuporze pod wpływem uroku, wydawała się nie kontaktować najlepiej. – Zatrzymajcie ich – rzucił wampir do uzbrojonych mężczyzn, a ci natychmiast zarejestrowali naszą obecność i posłusznie wymierzyli w nas broń. Kolejny raz pożałowałam, że nie mam glocka. Z drugiej strony... nie wiedziałabym, do kogo w tym pokoju naprawdę powinnam strzelić. Roman nie przejął się zbytnio lufami zwróconymi w jego stronę. Uniósł dłoń i wypowiedział jedno słowo, a ja poczułam w powietrzu napięcie typowe dla uaktywnienia silnego zaklęcia. W ciągu sekundy mężczyźni i związane kobiety osunęli się na podłogę w miękkie objęcia snu. Książę Wampirów zrobił krok w stronę Bonawentury i powiedział twardo: – To koniec. Coś w jego głosie, nie urok, ale on sam, sprawiło, że nie można było nie uwierzyć, że tak właśnie jest. To koniec. Bonawentura spojrzał z dziwnym uśmiechem na Claudię, bo z pewnością była to dziewczyna ze zdjęcia, i podniósł trzymanego w dłoni colta. – To ja powiem, kiedy będzie koniec – oznajmił dumnie. Wymierzył w dziewczynę i odciągnął cyngiel. Claudia nagle zaczęła krzyczeć. Przerażający wrzask mroził krew w żyłach i odbijał się od ścian. W ułamku sekundy wpadła w histerię i zaczęła się trząść jak w febrze. – On mnie zmusił, zabierzcie go, ratunku! – krzyczała, cofając się. Potknęła się o stopę jednej z zakładniczek i upadła, ale nie przestała uciekać – po omacku odpełzała od Bonawentury, wciąż krzycząc, płacząc i jęcząc. Roman doskoczył do wampira, który tylko przez chwilę stawiał opór, a w końcu uległ przewadze mistrza. Stał wpatrzony w Claudię, z trudnym do odczytania wyrazem twarzy. Wpatrywałam się w niego, usiłując cokolwiek -zrozumieć, ale wciąż miałam wrażenie, że coś mi umyka. Roman rozbroił go w sekundę i uderzył mocno w skroń. Chłopak zachwiał się i upadł na podłogę. Claudia obserwowała to z wyrazem przerażenia na twarzy. – Jesteś jak on! – krzyknęła. – Ratunku! Roman cofnął się o krok. Może wysokie tony, jakie wydostawały się z gardła dziewczyny, były dla niego jeszcze bardziej nieprzyjemne niż dla mnie. Możliwe też, że wykazał się całkiem sporą, jak na wampira, wrażliwością i zrozumieniem dla traumy, jaką dziewczyna prawdopodobnie przeżywała. Podeszłam do niej i pomogłam jej wstać. Rozejrzałam się po

zabałaganionym pokoju, aż znalazłam na szezlongu pikowaną satynową narzutę w dwóch odcieniach mocnego różu. Dziewczyna trzęsła się coraz bardziej, najwidoczniej była w szoku. Owinęłam ją tkaniną i wyprowadziłam z pokoju, pozwalając, by Roman wezwał pomoc. Tym razem nie miał oporów przed użyciem więzi telepatycznej. Po kilku minutach na piętrze zatrzymała się winda, do granic możliwości wypełniona rosłymi służącymi, uderzająco przypominającymi kierowcę i mięśniaka, których wcześniej widziałam. Może Roman zamawia ich z jakiegoś katalogu. Podprowadziłam dziewczynę do wyściełanej ławeczki i posadziłam tak, że miała przed sobą tylko białą marmurową ścianę holu. Ciałami przy windzie zresztą natychmiast ktoś się zajął. Dwóch mężczyzn uwijało się przy śpiących zakładniczkach – rozwiązywali je, zdejmowali kneble i nie przerywając ich snu, wywołanego bez wątpienia magią Romana, wynosili je pojedynczo za kolejne drzwi. Zajrzałam tam na chwilę. Zdecydowanie była to nieoficjalna część przybytku i mieściło się tam coś na kształt dormitorium. Stalowe ramy dwudziestu łóżek, kolorowa pościel, zdjęcia w ramkach na nocnych szafkach. Tak mogłaby wyglądać wspólna sypialnia w szkole dla dziewcząt, a nie pokój w lokalu dla wampirów pragnących pożywiać się jak za starych, dobrych czasów zamiast z woreczka. Ochroniarze mijali mnie bez słowa, układali dziewczęta na łóżkach i okrywali je kołdrami. Ich oszczędne ruchy były całkowicie aseksualne, nawet kiedy otulali nagie piersi ślicznych kobiet. Czyżby podtrzymywano tu tradycję eunuchów, czy może okoliczności były tak nietypowe, że testosteron przestawał działać? Do drugiego, podobnie urządzonego pokoju zanieśli chłopaków, na oko dwudziestoletnich, urodziwych w dokładnie takim stylu, jakiego można się było spodziewać po miejscu ich pracy. Nie wiedziałam, ile będą pamiętać, ale podejrzewałam, że to oni zabili dziewczęta. Nie sami, lecz na życzenie Bonawentury. Życzenie, które nawet mnie oplątało macką, choć byłam wiedźmą i magia powinna mnie w dużym stopniu chronić. Ostatecznie ochroniła, kiedy przywołałam ją przez krew, ale niewiele brakowało. Szóstka dziewcząt miała się już nie obudzić. Byłoby ich więcej, gdybym nie spanikowała i nie wsiadła do windy, zamiast zbiec po schodach. Roman sprawnie zarządzał ludźmi, którzy mieli posprzątać ten bałagan. Po kilku minutach pusta winda zjechała na dół, by po chwili wrócić z niewysokim, niosącym torbę lekarską mężczyzną w garniturze. Unikając patrzenia mi w oczy, ruszył prosto do dormitorium. Roman znów podszedł do mnie niezauważony. Położył mi dłoń na ramieniu, a ja podskoczyłam dobre pół metra. – Możesz już iść, wiedźmo. Dziękuję za pomoc – powiedział cicho. Pokręciłam głową. Nie byłam gotowa, by odejść. Wciąż miałam więcej pytań niż odpowiedzi. – Co z nią? – Jest w szoku, obejrzy ją lekarz, a później odwiozę ją do domu. – Nie rób tego – powiedziałam szybko, oglądając się, czy dziewczyna mnie nie słyszy. – Powinna zostać... Choćby na czas wyjaśniania tego wszystkiego. Zanim zdecydujemy, co dalej. Na razie oboje powinni zostać pod strażą. – A co tu jest do wyjaśniania, Doro? Wampir, który oszalał, jest oczywistym zagrożeniem dla otoczenia i istnieje tylko jeden sposób, żeby zamknąć tę sprawę. – Wzruszył ramionami, ale smutek w jego oczach był wyraźny. – Nie spodziewałem się, przysięgam. Nie wiedziałem, że jest do tego zdolny, że mógłby wykorzystać swoje umiejętności do tak... okrutnych celów. Nawet nie odebrał im życia sam, ale użył tych chłopców jako narzędzi... Nie wiem, czy zdołam im pomóc o tym zapomnieć, bo niełatwo usunąć tak traumatyczne wspomnienie... W stadku Anastasji Afanasjewny wydawał się najcichszą owcą. Dziś wiem, że był wilkiem w owczej skórze. Człowiek uczy się całe życie, i wampir też, a przecież żyje dłużej. – Uśmiechnął się cierpko

i uciekł spojrzeniem. – Roman, jak dobrze go znałeś? – Niewystarczająco, jak widać. – Czy uwierzyłbyś w to, co się stało, gdybyś tego nie widział na własne oczy? – zapytałam ostrożnie. – Czy to ma jakieś znaczenie? Nie mogłam wciąż uchwycić tej myśli, która gdzieś w tyle głowy nie dawała mi spokoju, ale coś mi w tym wszystkim nie pasowało. – Daj mi trochę czasu – poprosiłam – ja... muszę wiedzieć. Nie potrafię bez dowodów przyjąć tego, co się stało. – Nawet jeśli widziałaś to na własne oczy? – W tym sęk. Mam poważny kłopot z nazwaniem tego, co widziałam. Popatrzył na mnie, jakby chciał zajrzeć do mojej głowy i sprawdzić, o co mi chodzi. – Dobrze, masz dwadzieścia cztery godziny, nim zapadnie na niego wyrok. – Jest jeszcze coś. – Przełknęłam głośno ślinę, zanim powiedziałam: – Muszę porozmawiać z Anastasją Afanasjewną. Miała nie więcej niż metr sześćdziesiąt i gęste brązowe włosy splecione we francuski warkocz. Prosta wełniana sukienka miękko opływała jej kształtne ciało, a szafirowy odcień materiału podkreślał niezwykłą, połyskliwą jak powierzchnia morskiej perły bladość skóry. Była piękna, ale w jej frenetycznych, jakby nie do końca kontrolowanych ruchach – gdzieś na pograniczu nerwowych tików i szamotania się dzikiego zwierzęcia w klatce – było coś, co kazało mi mieć się na baczności. Przebywałam w pokoju blisko dwie minuty, nim zauważyła moją obecność. Zatrzymała się gwałtownie, jakby ktoś pociągnął jej postronek, i wpatrywała we mnie oczami jasnymi i przejrzystymi jak dwa okruchy lodu. Pokój dzieliła na dwie części tafla zbrojonego szkła. Po jej stronie była niewielka cela z pryczą, stolikiem z pojedynczym krzesłem i toaletą za niskim parawanem. Po mojej – tylko plastikowe krzesło. Brakowało okien, co oczywiście miało sens, skoro cela przeznaczona była dla wampira. Jedyne źródło światła stanowiła żarówka osłonięta brzydkim białym kloszem. – Nie jesteś jedną z nich – powiedziała nagle wampirzyca. Akcent sprawiał, że słowa brzmiały ostro, były jak twardo odmierzany rytm. – Nie wiem, o czym mówisz – odparłam, siadając na krześle i wyciągając z kieszeni notatnik. – Nie należysz do Konklawe. – To oczywiste – przyznałam. – Nie jestem nawet wampirem. Choć chciałabym porozmawiać z tobą o jednym wampirze. – Och, to w to się bawimy! – Jej głos nagle zmienił się w niemal dziecięcy szczebiot. Zaklaskała w dłonie, wyraźnie podekscytowana. – Cudownie! To takie podniecające, daj mi chwilkę, zaraz będę gotowa. Odwróciła się do mnie plecami, opuściła głowę i dłońmi przygładziła włosy. Wyprostowała się i zastygła bez ruchu. A kiedy obróciła się w moją stronę, wydawała się już całkiem inną osobą. Chłodną, wyrachowaną i dobrze wychowaną. Przysunęła sobie krzesło tak, że kiedy usiadła, jej kolana niemal dotykały zbrojonej szyby. Założyła nogę na nogę, pozwalając, by zamszowy pantofelek zakołysał się na czubkach palców. – A więc o czym chcesz rozmawiać, Clarise? – zapytała głosem niższym niż dotychczas. Miałam ochotę parsknąć śmiechem, ale powstrzymałam się. Wedle Romana była jak

tykająca bomba, a ja wciąż borykałam się z pytaniami, na które nie znajdowałam odpowiedzi. – Mam na imię Dora i z całą pewnością nie będziemy rozmawiać o żadnych owcach, beczących czy milczących – powiedziałam twardo. – Więc o czym? Nachyliła się lekko, łokciami opierając się o kolano. – O Bonawenturze. Twoim synu. – Och, o Bonim? A cóż w nim takiego ciekawego, żeby z jego powodu Roman przenosił mnie z aresztu do tej nad wyraz sprytnej celi? Zastanawiałam się, ile mogę jej powiedzieć, by osiągnąć cel, a także czego nie mówić, by nie storpedować całego zadania. – Opowiedz mi o nim. Jaki jest? – Coś za coś: ty mi powiedz, dlaczego uważasz go za interesującego. Boni jest nikim, rozumiesz? Miał szansę, dostał dar, który mógł go wynieść ponad przeciętność, ale nie miał jaj, żeby z tego skorzystać. Dla niego przemiana nie była wyzwoleniem, wybierając go, popełniłam błąd. Był taki ładniutki. – Uśmiechnęła się i był to najbardziej erotyczny uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałam. – Czy nadal jest taki ładny? Podoba ci się mój mały chłopiec? – Tak – podjęłam grę – jest ślicznym chłopcem, ale czegoś mu brakowało, skoro wyrzuciłaś go z domu... – Och... – Cień gniewu przemknął przez jej idealną twarz dziewczyny z dobrego domu. – Miał skazę. Za dużo więzów. Żadnych się nie pozbył, a tylko zyskał nowe. Wciąż mnie pouczał, jakby nie był tylko małym chłopcem, którego dla zabawy trzymałam w pobliżu. „Nie wolno”, „nie powinnaś”, „nie chcę” – brzmiała jak rozkapryszony bachor, którym, po prawdzie, była. – Więc gdy przebrała się miarka... kazałam mu odejść. Zabrałam wszystko, co mogło go ogrzać od środka. Chciałam, żeby zobaczył... – urwała nagle i zmrużyła oczy. – Dość, nic więcej ode mnie nie usłyszysz, dopóki nie powiesz mi, czemu chcesz wiedzieć cokolwiek o Bonim! – Jest odpowiedzialny za zabicie jedenastu osób. Prowadzę śledztwo w jego sprawie – powiedziałam w końcu, widząc, że jeśli nie dostanie, czego chce, naprawdę się zamknie i nic już z niej nie wyciągnę. Na wieść o występkach syna przekrzywiła głowę z zainteresowaniem. Przez chwilę jej mina wyrażała niedowierzanie, które płynnie przeszło w ekstatyczną radość. Zerwała się z krzesła i znów krążyła od ściany do ściany, co chwila klaszcząc w białe dłonie. – Och, to wspaniale... A więc udało się, wreszcie się udało! Tak długo szukałam sposobu, a wystarczyło go odesłać... Coś pękło, musiało... Sam, bez opieki, musiał go znaleźć, nie miał wyjścia. – Zaśmiała się w głos i przyklasnęła swojemu mętnemu monologowi. – Nie dziwi cię, że zabił? – zapytałam. Obróciła się gwałtownie i znów wbiła we mnie swoje lodowe spojrzenie. – Oczywiście, że dziwi! Nawet nie liczyłam na to, że to jednak możliwe! Że zdoła pokonać kolejne szczebelki sam! Łamałam go ponad trzydzieści lat, a on potrzebował samotności i przestrzeni. Czyż to nie wyborne? Zaśmiała się piskliwie i obróciła jak baletniczka z pozytywki. Wydawało się, że zapomniała o moim istnieniu. Nuciła pod nosem jakąś melodię i okręcała się na palcach, by zakończyć figurę wdzięcznym przegięciem z ramionami uniesionymi nad głowę. Odpłynęła w swój świat, który dla nas był po prostu szaleństwem. Tylko dlaczego najbardziej szalona wampirzyca w okolicy, mająca na sumieniu wielu, w tym swoją progeniturę (które to przestępstwo ściągnęło na nią uwagę Konklawe), zachowuje się teraz jak mała dziewczynka, która marzy o roli w „Jeziorze łabędzim”? Wyszłam z pokoju ze zmąconą głową, a układanka, zamiast mieć coraz mniej luk, miała ich coraz więcej.

Roman czekał na mnie na korytarzu. Opierał się o ścianę i znów udawał, że jest całkiem rozluźniony. Jasne. – On nie chce rozmawiać – powiedział cicho. – Może ze mną porozmawia? Nie jestem groźnym mistrzem wampirzym i jego życie nie spoczywa w moich rękach. – Czy to nie ironia? Właśnie w twoich rękach spoczywa, wiedźmo. Strażnik otworzył mi drzwi do celi Bonawentury. Tym razem było to regularne pomieszczenie bez szklanej tafli. Czy tylko ja dostrzegałam w tym paradoks? Młody wampir siedział skulony na łóżku, wciśnięty w kąt. Nawet na mnie nie spojrzał, całkowicie skupiony na ścianie przed sobą. Usiadłam na krześle. – Może opowiesz mi, jak do tego wszystkiego doszło? Bonawentura czy Boni? Jak wolisz, żeby się do ciebie zwracać? Drgnął, jakbym go uderzyła. A więc dobrze się domyśliłam. – A jak Claudia się do ciebie zwraca? Nie odpowiedział, ale przestał wpatrywać się w ścianę i próbował skupić na mnie spojrzenie. Ze słabym rezultatem. Oczy same uciekały mu w bok, jakby panicznie bał się kontaktu wzrokowego. – Boni i Claudia... Ciekawy zbieg okoliczności, nie uważasz? Ale skończyło się inaczej... Tamci dostali po ponad pięćdziesiąt kul, wpadli w ręce policji, jak dzikie zwierzęta w polowaniu z nagonką. A później zginęli. Razem. Tamta Boni to przewidziała... napisała o tym wiersz. Nie pomyliła się za bardzo. Może tylko nie przewidziała, że policja zmarnuje na nich ponad setkę pocisków... – mówiłam cichym, monotonnym głosem, który chyba przedzierał się do świadomości chłopaka, bo zdołał spojrzeć mi w oczy. Bezradnie zaciskał palce na szczupłych łydkach. – To mimo wszystko była piękna śmierć. Romantyczna. Widziałeś film? Warren Beatty i Faye Dunaway... Mogłeś go widzieć jeszcze jako człowiek... Nakręcono go w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym siódmym roku. Ile miałeś wtedy lat? Sześć? – Dwa – szepnął. – Piękny film... Oni byli tacy piękni, wspaniali, zakochani. I mieli szczęście, bo zginęli razem. Wyobrażasz sobie, jak straszne by było, gdyby któreś z nich przeżyło i musiało żyć samotnie? Po policzku wampira spłynęła kropla, później następna. – Nie tak miało być – szepnął ledwie słyszalnie. Nie powiedział nic więcej, choć zadawałam pytania i wciąż próbowałam go podejść opowieścią o parze przestępców, którzy nie mieli nic do stracenia. Popadł w stan bliski katatonii. Obejmował się ciasno ramionami i kołysał na łóżku. Roman wciąż stał na korytarzu. Musiał wszystko widzieć i słyszeć przez lufcik w drzwiach. Miał nieprzenikniony wyraz twarzy, kiedy zapytał: – Czy teraz wiesz już wszystko? – Nie wiem nawet połowy. Ale sądzę, że bardziej ja jestem wilkiem niż on – powiedziałam. – Niezamierzona gra słów, panno Wilk? – Uśmiechnął się pierwszy raz, odkąd złapaliśmy Bonawenturę. – Och, ugryź się, wasza kąśliwość – mruknęłam dla porządku, by nie myślał, że jest górą. – Więc co dalej? Jak zamierzasz zaspokoić swój apetyt na prawdę? – To oczywiste – wzruszyłam ramionami – jest jeszcze tylko jedna osoba, która nie przedstawiła nam swojej wersji wydarzeń. – Wiesz, że to nie jest dobry pomysł? Już i tak odszkodowanie dla niej będzie kolosalne,

a jeśli jeszcze przez ciebie przeżyje załamanie nerwowe, nie wypłacę się jej. – Nie martw się, jeśli mam rację, twoje stawki ubezpieczeniowe nie wzrosną. – A jeśli jej nie masz? – Zaryzykuję. W końcu to nie moje pieniądze – rzuciłam i weszłam do ostatniej celi. Która, przyznaję uczciwie, nie wyglądała jak cela, raczej jak pokoik w sanatorium, z drewnianym łóżkiem, fotelem i stolikiem kawowym. Kiedy Claudia usłyszała kroki, uniosła głowę. Wydawała się dość spokojna, choć jej oczy szybko napełniły się łzami. Może przypomniała jej się ta chwila, kiedy wyprowadziłam ją z pokoju, owiniętą narzutą? – Przyszła pani zadać mi pytania... o Boniego? – powiedziała drżącym głosem, potwierdzając przynajmniej pewną część moich podejrzeń. Przytaknęłam, a ona, westchnąwszy ciężko, zaczęła opowiadać o tym, jak trudno jej było w domu, w którym nikt jej nie rozumiał, i jak poznała miłego chłopaka, dzięki któremu czuła się piękna i wyjątkowa, a on ukrywał przed nią swój stan. Przecież poznała go w Toruniu, w ludzkim klubie, skąd mogła przypuszczać, że nie jest człowiekiem jak ona? Nie zauważyła, kiedy ją omotał, kiedy zaczął nią sterować, zmuszać, by robiła straszne rzeczy, jakich nigdy nie dopuściłaby się sama z siebie. Nie chciała tego, ale on miał nad nią kontrolę. Ona nie chciała! Zmusił ją, by przyprowadziła mu koleżankę, a on ją zabił, na jej oczach, zrobił to, jakby to było zupełnie proste! I czuła przymus, by go słuchać, by zabić, kiedy kazał jej to zrobić. Jej opowieść układała się w logiczną i spójną całość. Przerażająco logiczną. Płakała, zalewała się łzami, ale nie przestawała mówić, jakby pękła w niej jakaś tama. Ze szczegółami opowiedziała o Amelii, porzuconej koło baru Pilon. O trójce czarowników zabitych w hoarderskim mieszkaniu. O lokaju i każdej kolejnej dziewczynie z haremu krwiodajek. Po półgodzinie uznałam, że usłyszałam dość. Wyszłam na korytarz, głównie po to, by odetchnąć świeżym powietrzem. Roman opierał się o ścianę. Usta miał zaciśnięte w wąską, pobielałą linię, kły odznaczały się pod górną wargą. – I jak, teraz wiesz już wszystko? – Prawie. Na pewno jestem bliżej prawdy niż dotychczas – skrzywiłam się lekko. Może nie czułabym takiego ciężaru, gdybym nie wiedziała, ale na to było za późno. O kilkanaście lat. Musiałam wiedzieć. To była kwestia zasad, a tych musiałam się trzymać tym mocniej, im mocniej zmieniało się moje życie w ostatnim czasie. Możesz zabrać dziewczynę z policji, ale nie zabierzesz tak łatwo policji z dziewczyny. – Ostatni akt. Słuchaj uważnie. I włącz nagrywanie, jeśli masz tam odpowiedni sprzęt – powiedziałam. Gdy wróciłam do Claudii, zagaiłam: – Muszę ci zadać jedno pytanie. Uniosła głowę i mimo łez widziałam, że jest czujna, całkiem przytomna. – Jak sądzisz, dlaczego on to zrobił? Nie daje mi spokoju to, że nie wiem... – On... Myślę, że chciał być kimś więcej, niż był... – Zawahała się na chwilę, ale kontynuowała: – Miał dość bycia nikim. – Ale dlaczego zabójstwa? Dlaczego musiał zabić, żeby być kimś? – Bo tak pokazał, że ma siłę! Wystarczająco dużą, żeby zabić! Miał władzę nad tymi ludźmi, magicznymi... Zdołał nawet dostać się do pałacu księcia i zabić! To więcej niż zabójstwo, to prawdziwy wyczyn! Czuł, że może być z siebie dumny. Nikt się po nim tego nie spodziewał, ale pokazał, co potrafi. Już nikt nigdy go nie zlekceważy... Myślę, że właśnie dlatego to zrobił. Mówił mi o tym... Przytaknęłam i wstałam, zamykając notes, w którym zapisywałam fragmenty jej wypowiedzi.

– To koniec, Claudio – powiedziałam, stojąc przy drzwiach – możesz odetchnąć. Ten koszmar się skończył. Wszyscy rozumiemy, że on jest wampirem, a ty tylko niewinną dziewczyną, zbyt słabą, żeby się bronić. Nikt nie może winić ofiary, jestem pewna, że ludzie szybko o tobie zapomną i zaznasz spokoju. Bonawentura zostanie ukarany, a ty możesz wrócić do swojego dawnego, bezpiecznego życia. Do rodziny, do szkoły, jakby to się nigdy nie wydarzyło. Jakby nie było ostatnich miesięcy. Mogę poprosić Romana, żeby usunął ci wspomnienia z czasu, który spędziłaś z Bonawenturą, wspomnienia tych okropnych rzeczy, które widziałaś. Byłabyś taka jak przedtem... Nikt nie musi wiedzieć, że byłaś wplątana w taki koszmar... My zatuszujemy wszystko, nikt nigdy się nie dowie – mówiłam spokojnym, perswazyjnym tonem. Emocje przepływały przez jej twarz jak kolorowe szkiełka w kalejdoskopie. Czułam, że to narasta, buduje się w niej, ale i tak zaskoczył mnie gwałtowny wybuch. Gdzieś zniknęła słodka, skrzywdzona nastolatka. W ułamku chwili zobaczyłam dziewczynę, która miała ręce po łokcie unurzane w krwi. – Nigdy tam nie wrócę! Nie możesz mi tego zrobić! Nie jestem zwykłym śmiertelnikiem! Zwykli ludzie nie decydują o życiu innych, nie czują, jaką to daje siłę! Byłam bogiem i nie mogę żyć, jakby to się nie wydarzyło! Nie pozwolę wam odebrać mi tej siły! Boni silny? Byłby nikim, gdyby nie ja! Musiałam go zmusić, żeby zabił tę sukę! Trzymać ją, bo zamiast ją gryźć, chciał uciekać! Musiałam mu mówić, co ma robić! To ja jestem silna, nie on! Krzyczała te i wiele innych słów, ale ja już jej nie słuchałam. Zostawiłam ją samą z jej szaleństwem. Roman oczywiście stał na korytarzu. Jego twarz nie wyrażała nic, a już na pewno nie zaskoczenie. Oparłam się o ścianę obok niego. Przez chwilę milczeliśmy, jakby wciąż trawiło się w nas to, co wydarzyło się w ciągu niecałej doby. – Co zrobisz z Bonawenturą? – zapytałam w końcu. – A co, twoim zdaniem, powinienem z nim zrobić? Zabił jedenaście osób. – Wiem. Ale gdyby nie ta pannica, nigdy by tego nie zrobił. To paradoks, nie uważasz? Ta mała dokonała przez kilka tygodni tego, czego szalona Anastasja Afanasjewna nie zrobiła przez trzydzieści lat. Zamieniła go w zabójcę. – Anastasji nie kochał. Skinęłam głową. Sama doszłam do podobnych wniosków. – On wciąż może mieć szansę, Roman... Wiesz, po czym w policji rozpoznawaliśmy psychopatów? Psychopaci nie znają wartości ludzkiego życia. Nie mają wyrzutów sumienia. Widzą w człowieku tylko środek do celu, jakim może być choćby satysfakcja czy wzrost poczucia własnej wartości. Bonawentura nie jest psychopatą. Miał pecha, bo jedna psychopatka zmieniła durnego i emocjonalnie niedojrzałego chłopaka w wampira, a gdy wyrzuciła go z domu, jakimś cudem trafił w ręce kolejnej, która weszła w buty jego mamusi, ale miała własny zestaw środków perswazji... Gdyby nie one, nie zabiłby. – Nie możesz tego wiedzieć. – Mogę w to wierzyć, a w tym momencie to właściwie to samo. – Ale ja mam związane ręce, wiedźmo. Konklawe wysłało już egzekutora po Anastasję Afanasjewnę. Wkrótce tu dotrze. Nie będzie słuchał twoich rzewnych opowieści o nieszczęśliwym chłopaku. Fakty są takie, że zabił jedenaście osób. Dla nich to powód, żeby wydać wyrok śmierci. – A dla ciebie? Też ci obojętne, jak do tego doszło? Masz w nosie, co się z nim stanie? Będziesz dobrze spał, wydając go Konklawe? – Skąd nagle troska o mój sen, wiedźmo? – Znikąd, nieważne. Po prostu chciałam wiedzieć... Bo gdyby nie było ci to obojętne, nie

musiałbyś im mówić o tej całej sprawie. Nikt oprócz nas i kilku służących, o których jestem pewna, że są dyskretni jak kamień nagrobny, nie wie o całym zdarzeniu. Oczywiście są ofiary i boleję nad nimi z całego serca. Ale masz dwie psychopatki w areszcie, a ja jako była policjantka mówię ci, że to one są za to odpowiedzialne... – Więc nikt nie musi wiedzieć o Bonawenturze, tak? A ja mam go wypuścić, mając za gwarancję twoje słowo, że nie zabije znowu? – Nie masz go wypuszczać. Masz go zresocjalizować. Nie wiem, ile to potrwa, pięć lat czy pięćdziesiąt, sam będziesz wiedział... – A mam to zrobić, bo? – Każdy zasługuje na drugą szansę, jeśli szczerze żałuje popełnionych błędów, a jestem pewna, że on żałuje. – Nie mogę cię rozgryźć, wiedźmo... – I niech tak zostanie: ja w jednym końcu pokoju, twoje zęby w drugim. – Uśmiechnęłam się czarująco. – Zrobisz, co uznasz za słuszne, ja swoją robotę wykonałam. Muszę iść do matki tej dziewczyny i powiedzieć jej, że sprawy z całą pewnością nie skończyły się dobrze. W Szatańskim Pierwiosnku powoli robiło się tłoczno. Z grającej szafy dobiegało „Carry on Wayward Son” Kansas. Rewelacyjny kawałek. Próbowałam delektować się muzyką albo chociaż trzecim drinkiem, który w siebie wlewałam, ale wciąż widziałam reakcję matki Claudii na wiadomości, jakie przyniosłam – strach, ulgę, wstyd z powodu tego, że poczuła ulgę, pustkę, gdy uświadomiła sobie, że to koniec... To była jedna z najtrudniejszych rozmów, jakie kiedykolwiek odbyłam. Na odchodne spakowałam wszystko, co dziewczyna zgromadziła na swoim ołtarzyku, a worek wrzuciłam do rzeki. Nic skuteczniej od płynącej wody nie oczyści przeklętych przedmiotów. Gdybym była przesądna, powiedziałabym, że to właśnie one sprowadziły na Claudię i jej rodzinę kłopoty. Ale nie było to takie proste, a ja nie zamierzałam się okłamywać. Obecność tych cholernych klamotów była skutkiem, nie przyczyną. To dzięki nim nabrałam wątpliwości co do niewinności dziewczyny. Czy takie delikatne dziewczątko, jakim próbowała się stać w naszych oczach, byłoby zdolne przez lata torturować swoją rodzinę? Wilk może i przybrał owczą skórkę, ale rodzina nosiła ślady wilczych zębów. Za ołtarzykiem w szafie znalazłam skrytkę, a w niej metalowe pudełko po piernikach, pomalowane na czarno, ze znakiem skażenia chemicznego na wieczku. Nasza mała Claudia, jak każda dziewczynka, miała swój mały skarbczyk z pilnie strzeżonymi tajemnicami. Ale szłam o zakład, że jego zawartość odbiegała od średniej. Nie było w nim różowego pamiętnika, zasuszonej różyczki czy biletów do kina z pierwszej randki. Przez chwilę przeglądałam zgromadzone tam przedmioty. Głównie zdjęcia. Można by je uznać za efekt całkiem niezłej sesji – mocno umalowana Claudia, z oczami grubo obwiedzionymi eye-linerem i krwistymi ustami, i z nastroszonymi włosami wyglądała całkiem ładnie. Czarna sukienka i tony srebrnej biżuterii na szyi, nadgarstkach, w uszach. Beretta, dziwnie duża w drobnej dłoni. Na niektórych zdjęciach celuje z niej w obiektyw, na innych trzyma ją blisko piersi lub oblizuje z uśmiechem stal lufy. Gdyby nie finał tej historii, uznałabym, że to tylko głupia, ale wciąż zabawa. Dłużej przyglądałam się zdjęciu, na którym dziewczyna uśmiecha się, trzymając broń tuż przy twarzy. Czerń lufy kontrastowała z jasną, upudrowaną twarzą, komponując się z ciemnymi włosami spływającymi malowniczą falą. W oczach dziewczyny dostrzegałam coś, co przyprawiało mnie o dreszcz. Były całkiem zimne, niemal martwe, pozbawione emocji. Patrzyłam w oczy wielu złych osób, ale może kwestia jej młodego wieku – zdjęcia zrobiono dwa, góra trzy lata temu –

sprawiała, że czułam się nieswojo, widząc takie spojrzenie u młodej dziewczyny. Wtedy jeszcze nawet nie znała Bonawentury. Miała plan, ale potrzebowała narzędzia, by go zrealizować. Wcisnęłam zdjęcia z powrotem do puszki, a tę do worka z całym tym magicznym gównem, którym terroryzowała rodzinę. Były nie mniej złe niż kości i czarne kryształy. Może nie powinnam tego robić, ale uznałam, że lepiej dla Kaliny, by nigdy nie zobaczyła tych zdjęć. Wolała wierzyć w złego wampira, który sprowadził jej córkę na złą drogę. Kim byłam, by odbierać jej wiarę? Czy w imię uczciwości miałam ją zostawić z wiedzą, że jej dziecko było złe do szpiku kości na długo przed tym, zanim zdołało zrealizować swoje fantazje o zabijaniu? Wyrzuciłam zdjęcia do rzeki, pozwalając, by i te oczyściła woda. Wychodząc z domu Kaliny, nie mogłam spojrzeć jej w oczy. Obiecałam jej spokój... I miała go zaznać, choć cena była naprawdę wysoka. Pociągnęłam kolejny łyk, żałując, że nie mogę się upić. Alkohol palił w gardle, ale nie znieczulał wystarczająco, bym zapomniała o Kalinie, Claudii, Bonawenturze. Może wydębię od Leona trochę ogni piekielnych – ich moc zwalała większych i potężniejszych ode mnie, a chyba właśnie tego dziś potrzebowałam. Podniosłam się od stolika i w tym samym momencie zauważyłam Romana, który jakby nigdy nic wkraczał do Szatańskiego Pierwiosnka. – Witaj, wasza kąśliwość. Stęskniłeś się czy zabłądziłeś? – zapytałam, kiedy podszedł do mnie, zgrabnie wymijając tarasujących mu drogę czortów i podchmielone psy piekielne. – Mam sprawę. Możemy wyjść na zewnątrz? – Ostrzegam, jeśli myślisz, że możesz mi mieszać w głowie i wciskać kity, że to wszystko się nie wydarzyło, zabiję cię gołymi rękoma – warknęłam. – Nic z tych rzeczy, co to w ogóle za pomysł? – Uniósł brew w wyrazie urażonej niewinności. Jasne. Od kilku godzin zastanawiałam się, kiedy się zorientuje, że w gruncie rzeczy wiem za dużo, i przyjdzie. Więc właśnie przylazł. – Jeśli masz mi coś do powiedzenia, możesz mówić przy wszystkich. Przecież nie ma między nami intymnych sekretów – uparłam się. – Nie ma? – Popatrzył tak intensywnie, że zrobiło mi się gorąco. Cholera! Wstałam i zgarnęłam z krzesła kurtkę, szal i torbę. Ubrałam się, nim doszłam do drzwi. Celowo nie pożegnałam się z Leonem, by miał na mnie oko i wkrótce sprawdził, czy wszystko ze mną w porządku. Na ulicy było zimno i wietrznie. Odruchowo objęłam się ramionami, by zatrzymać ciepło ciała. – Więc? Czego chcesz? – Nie zaprosisz mnie do domu? – Wskazał na kamienicę naprzeciw Szatańskiego Pierwiosnka, w której mieszkałam. Znał adres, bo lokal ofiarowała mi Starszyzna, a podpis Romana widniał na akcie darowizny. – Jasne. Bo urodziłam się wczoraj i od razu na główkę upadłam. Mów, co masz do powiedzenia, zanim odpadnie mi tyłek na tym zimnie. – To, co się wydarzyło przez ostatnią dobę... nie wydarzyło się. – Chyba cię pogięło! – Spróbowałam go ominąć, lecz złapał mnie za rękę. – Źle się wyraziłem. – Uśmiechnął się tylko odrobinę złośliwie. – Chodziło mi o to, że nikt nie może się o tym dowiedzieć. A już na pewno nie Konklawe, zrozu-miałaś? Przyglądałam mu się z bliska. Jego brązowe oczy połyskiwały plamkami bursztynu. Prosty nos, dość kształtna, może nawet przystojna twarz, przydługie włosy. Zapewne byłam naiwna, ale dostrzegłam twarz człowieka, któremu można – w pewnych bardzo określonych warunkach, ale jednak – zaufać.

– Zrozumiałam – powiedziałam. – Udało ci się? – Ocalić twojego nieszczęśliwego wampirka? Tak. I może nawet uda się go, jak to powiedziałaś, zresocjalizować. – Cieszę się. – Czy tak samo cieszyłaś się, trzymając w dłoni serce Victora? – Nie, to zupełnie inny typ radości – warknęłam. Zaśmiał się cicho. Sięgnął za pazuchę (dzwonki alarmowe w mojej głowie rozdzwoniły się jak szalone) i wyciągnął z kieszeni kopertę. Wręczył mi ją z dziwnym uśmieszkiem. – Co to jest? – zapytałam, biorąc ją w dwa palce. – Nazwijmy to powołaniem do służby. Nadal nie otwierałam koperty, tylko patrzyłam na wampira, który wydawał się zbyt zadowolony z siebie, by to mogło się dla mnie dobrze skończyć. – Nie otworzysz? – Nie wybuchnie? – Sama słodycz, doprawdy – wyszczerzył się i odszedł bez pożegnania. Ostrożnie wyciągnęłam kartkę złożoną na troje. Gruby, welinowy papier i pieczęć Starszyzny na dole zaskoczyły mnie i trochę przestraszyły. Chyba nie chcą mi odebrać mieszkania? Przebiegłam wzrokiem pismo. Gdy skończyłam, zrobiłam to jeszcze raz. Słowa „nominacja”, „namiestniczka” i „służba” migały mi przed oczami. Drzwi Szatańskiego uchyliły się i z wnętrza buchnęła muzyka, a wielki czart wyłonił się z miną zabójcy. -Rozejrzał się uważnie i uspokojony już podszedł. Spojrzał na papier, który wciąż ściskałam w dłoni. – Coś złego? – zapytał. – Nie, myślę, że wręcz przeciwnie. – Podałam pismo Leonowi. Przeczytał je uważnie i kiwnął głową. – No, nie są tacy głupi, jak sądziłem – powiedział spokojnie. Pociągnęłam go z powrotem do baru. Z szafy grającej akurat płynęły pierwsze rytmiczne akordy „War Coward” Fire! Santa Rosa Fire! – a to był naprawdę dobry kawałek. Szkoda byłoby go stracić.

Czy mama nie mówiła, żebyś nie bawił się umarłymi?

Opluł ją, co błyskawicznie przeważyło szalę. Jeszcze chwilę temu mogła mu nawet współczuć, ale teraz – wykluczone. Ślina zombiaków była gęsta, wyjątkowo lepka i za nic nie dało jej się doprać. Lubiła ten płaszczyk, do cholery! Zacisnęła zęby i z płonącym wzrokiem ruszyła w jego kierunku. Cofał się. Nie żeby rozumiał swój błąd. Do tego musiałby mieć mózg zdolny do działania, a ten już dawno zmienił się w galaretę o mało estetycznej barwie. Katia zmarszczyła nos. Po prawdzie niewiele aspektów jej pracy było nieodrzucających pod względem estetycznym. Ale cóż, nie wybrała jej, urodziła się nekromantką. I nie wybrałaby sobie tego losu, gdyby mogła decydować o genach, ale trudno. Była dobra w tym fachu, cholernie dobra. Miedziany pręcik, niby różdżkę elfów, wymierzyła w zombiaka i nie bez satysfakcji wyśpiewała -inkantację rozbrajającą magię, która go ożywiła. W ciągu kilku sekund pozory życia opuściły nieszczęśnika, który niegdyś był panem Damianem Kotuniem, a dziś zombiakiem nasłanym na jej klientkę. – Żegnaj, trupku, nie będę tęsknić – powiedziała, złośliwie unosząc brew, gdy ciało zapadło się w glebę, znikając zupełnie w ciągu kilku minut. Z torby wyciągnęła chusteczkę nawilżoną płynem antybakteryjnym i starannie wytarła dłonie i połę płaszcza. Teoretycznie nie mogła się od nich niczym zarazić, jej geny chroniły ją przed infekcjami, ale świadomość, jak gęsto trupy są pokryte bakteriami, robalami i wszelkim świństwem, nie pozwalała jej odpuścić tego minimum higieny. Ostrożnie przejechała dłonią po włosach, obawiając się, że i tam dotarła flegma zombiaka. Były czyste. Chociaż tyle. Kolejną chusteczką otarła twarz. Musi znaleźć takie nawilżane, od antybakteryjnych wysuszała jej się skóra. Jeszcze kilka lat i będzie wyglądać jak rodzynka. Jeśli ma się tak stać, trudno, nie sprzeciwi się naturze, ale byłoby miło, gdyby znalazła partnera, zanim to nastąpi. Niewielu mężczyzn jest zdeklarowanymi miłośnikami rodzynek. Już i tak trudno było znaleźć takiego, którego nie odrzucał jej fach. Randki były koszmarem. Rzadko dochodziło do drugiej. „Czym się zajmujesz, Katiu?” „Och, jak by to ująć... robię w trupach, ożywiam, uśmiercam definitywnie to, co powinno być martwe, przeprowadzam pochówki tych, co mogą powstać, ot, takie tam... Hobbystycznie kopię groby, bo nie lubię trolli, które zwykle się tym zajmują dla takich jak ja. Niby trolle jak trolle, ale odrzuca mnie to, że w ramach napiwku zawsze chcą wyjadać gałki oczne moim ożywieńcom, jeszcze zanim ich odeślę... Więc kopię sama. A ty, czym się zajmujesz? Ach, księgowość, fascynujące, opowiedz mi o tym, zawsze ciekawiły mnie ulgi podatkowe dla drobnych przedsiębiorców. Czy można odliczyć płaszczyk Zary zniszczony przez ślinę zombiaka?” To się nie może udać, pomyślała ze smutkiem. Normalni, śmiertelni faceci odpadali. Magiczni... Ech, nekromanci mają złą sławę i większość z nich jej unika, choć na pierwszy rzut oka widać, że nie wygląda jak statystyczny nekros.

Jest ładna, nieduża, dość kształtna i nie traktuje swojego zawodu jako pasji, ale raczej genetyczną konieczność. Ma ciemne włosy, jak inni, lecz jej cera jest świeża i lekko opalona, a nie trupio zielonkawa. Nie ma trupiej gorączki, na którą zapada wielu, jeśli nie większość z jej gatunku. To znaczy, że potrafi się świetnie porozumiewać z żywymi, nie tylko z trupami. Ma przyjaciół, nie mieszka na cmentarzu, jada normalne rzeczy. Nie wnikajmy, co jadają ci z gorączką. Limit obrzydliwości na dziś został już wyczerpany, pomyślała, odruchowo pocierając chusteczką klapę płaszczyka. A tak jej było ładnie w ceglastoczerwonym kolorze, i fason wysmuklał... Kupiła go na wyprzedaży, już takiego nie dostanie. Znajdzie cholernego stwórcę tego zombiaka i nogi z dupy mu powyrywa. Wyciągnęła komórkę. – Pani Marzeno? Tak, wszystko załatwione, definitywnie, że się tak wyrażę. Zanim znajdę stwórcę, proszę nie wychodzić z domu, na wypadek gdyby zrobił następnego zombie. Spokojnie, zabezpieczyłam dom i otoczenie, nic pani nie grozi. Rozłączyła się i wrzuciła telefon do karmelowej balenciagi, po czym starannie zapięła zamek. Słabość do torebek nie znika nigdy. Ta, prócz tego, że śliczna i potwornie droga, była też bardzo pojemna. Mieściła nie tylko portfel i dokumenty, ale też opasłą księgę duchów, latarkę, zestaw magiczny, futerał z narzędziami nekromanc-kimi, gaz pieprzowy, nóż, kosmetyczkę, zapałki, świece, batoniki energetyczne, butelkę wody (choć w pracy Katia rzadko miała ochotę na przekąskę), zapasowe rajstopy i mnóstwo innych rzeczy. Gdyby jej właścicielkę zastała poza domem apokalipsa, bez problemu przetrwałaby kilka dni. Katia miała swoje fazy. Przez większość czasu rozumiała, że jej zawód wymaga poświęceń. Na przykład fortuny wydawanej na zabiegi pielęgnacyjne (kopanie grobów niszczy płytkę paznokciową prawie jak drapanie betonowej ściany) i unikania szpilek do pracy (ziemia na cmentarzach zwykle jest miękka i trudno złapać w nich równowagę). Zwykle ubierała się praktycznie. Ale miała fazy buchającego estrogenu i po prostu musiała zadbać o swoją kobiecą stronę, zanim zmieni się, jak jej zaprzyjaźniona wiedźma, w smutny obiekt noszący tylko dżinsy, skórzaną kurtkę i glany, jednym słowem – w „prawie faceta”. O nie, jako „prawie facet” musiałaby szukać partnera w barach dla gejów, a i dla nich to „prawie” robiłoby różnicę. Nietrudno się było domyślić, widząc, jak w zgrabnych kozakach na wysokich, ale stabilnych słupkach przechodzi przez cmentarną bramę, błyskając kolanem spod płaszczyka Zary (bezpowrotnie straconego), że właśnie przeżywa kumulację kobiecej fazy. Miała nawet makijaż, częściowo zmyty chusteczkami antybakteryjnymi (choć ciemna firanka rzęs nadal przyciągała wzrok... Szkoda, że nie było w pobliżu nikogo, kto by to docenił). Wrzuciła torebkę na siedzenie, miedziany pręt odłożyła do zestawu nekromanckiego i siadła za kierownicą. Znajdzie to bydlę. Żeby wysyłać na dziewczynę zombie tylko dlatego, że przejrzała na oczy, to naprawdę płytkie i żałosne. Nie mówiąc o tym, że nieetyczne! Szła o zakład, że nie dokonał tego sam. Niewielu nekromantów w Toruniu potrafiłoby zrobić zombiaka pluja. Były bardziej żywotne i uparte niż zwykłe. I groźniejsze. Śmiertelniczka nie miałaby z nim szans. Na szczęście ktoś zadzwonił do Katii i mogła zaproponować kobiecie swoje usługi. Dupek, a formalnie były narzeczony pani Marzeny musiał kogoś wynająć, co zawężało krąg poszukiwań. Były dwie osoby prócz niej, które mogłyby to zrobić. A tylko jedna z nich była szują bez sumienia i krztyny pomyślunku. Katia ze złością uderzyła pięścią w kierownicę i klakson zapiszczał jak nadepnięta gumowa kaczuszka. Powinna załatwić to oficjalnie. Złożyć skargę, zawiadomić Starszyznę i doprowadzić namiestniczkę do przestępcy. Ale to cholernie dużo roboty, plus – co miało znaczenie – drań bez

wątpienia wie, że zabiła jego zabawkę, i już szykuje następne. Jeszcze kilka godzin zwłoki i będzie musiała ożywiać panią Marzenę, by mogła złożyć zeznanie przed Starszyzną. Westchnęła, -wybierając -szybko numer przyjaciółki, i wcisnęła głośnik, bo nie lubiła prowadzić jedną ręką. Przez chwilę słyszała tylko melodyjkę czekania, aż w przestrzeni samochodu rozległ się niski, głęboki głos. – Kochana, lepiej, żeby to było coś bardzo ważnego. – Jak zawsze, kochana – powiedziała słodko Katia. – Potrzebuję załatwić jednego gnojka, a ty masz mi pomóc z papierkami. Przez chwilę Dora milczała, oddychając spokojnie, w końcu powiedziała: – Mam nadzieję, że to żaden z twoich przelotnych chłopaków na resztę życia. – No coś ty – prychnęła Katia, choć w głębi duszy musiała przyznać, że pytanie nie było do końca nieuzasadnione. – Mówimy o egzekucji, a nie o jakiejś złośliwej wysypce w miejscach intymnych. Wyczuwała napięcie przyjaciółki. – Mów – powiedziała Dora. – Barabasz ożywił zombiaka pluja i wysłał do jakiejś niewinnej kobiety, śmiertelniczki. Powstrzymałam trupa w ostatniej chwili, właśnie ululałam go na cmentarzu, ale to nie koniec. – Czego potrzebujesz? Konkretność Dory była wzruszająca. Gdyby jeszcze potrafiła się lepiej bawić, pomyślała Katia. – Nie mam czasu na papierki. – Namiestniczka właśnie przyjęła skargę, papierkami się nie martw. Potrzebujesz pomocy? Pięści, noży i podkutych butów? – Kocham twoją wersję girl power, miła, ale dam sobie radę z gadem po swojemu, nawet nie zniszczę pazurków. – Gdzie? – Mówię, że nie musisz mi pomagać... – Katiu, chcę popatrzeć, całe życie chciałam się nauczyć, jak rozprawiać się z bandziorami bez szkody dla paznokci – kpina w głosie wiedźmy nie przysłoniła do końca jej troski. – Dobrze, pani uparta, przy cmentarzu na Żwirki i Wigury, jesteś niedaleko? – U Witkaca. Będę za jakieś piętnaście minut, nie zaczynaj beze mnie. – Gdzieżbym śmiała, księżniczko! Katia rozłączyła się bez pożegnania. Była przy cmentarzu przy Grudziądzkiej, raptem półtora kilometra do tego, przy którym mieszkał Barabasz. Nie mogłaby mieszkać w tej okolicy, za dużo trupów. Miała kwadrans, dość, by zajrzeć jeszcze do klientki i się upewnić, że wszystkie osłony działają. Niewiele rzeczy mogłoby się przez nie przedrzeć, ale strzeżonego... lepiej strzec. Silnik małego citroena zamruczał przyjaźnie, gdy ruszyła w stronę osiedla Józefa. Minęła kilka budynków, nim zaparkowała pod domem pani Marzeny. Firanka w oknie poruszyła się gwałtownie, więc Katia tylko pomachała klientce i upewniła się, że pieczęcie są nienaruszone. Rozejrzała się i nie widząc żadnych podejrzanych truposzy w okolicy, wróciła za kierownicę. Kiedy podjeżdżała do parkingu naprzeciw cmentarza, Dora wysiadała z taksówki. Nadal nie miała prawka, beznadziejny przypadek. Katia uśmiechnęła się pod nosem. Dobrze wiedzieć, że jej przyjaciółka jest w czymś naprawdę beznadziejna. Zwykle pakowała się w kłopoty i wychodziła z nich bez szwanku. Zazwyczaj -wzmocniona i udoskonalona, co stało się już lokalną legendą. Twarda, prawa i nieustępliwa, magiczna jak cholera i naprawdę potężna, ale nie była w stanie opanować parkowania równoległego i traciła prawko chwilę po tym, jak je

odzyskiwała. Katia zatrzasnęła drzwiczki auta i piknęła alarmem. Dora opierała się nonszalancko o znak stopu, spoglądając na nekromantkę z kpiąco uniesioną brwią. Przyjaciółce nie umknęło, że ma na sobie proste dżinsy, wymięty T-shirt z napisem „The Killers” (doprawdy, jej poczucie humoru...) i skórzaną kurtkę ze stójką. Miała jedno z najlepszych ciał, jakie Katia znała. Gdyby tylko chciała, mogłaby wyglądać jak bogini seksu, ale zwykle nawet nie przychodziło jej na myśl, by ubrać się w coś, co nie wyglądało jak ciuchy wyciągnięte z szafy współlokatorów. Katia znała jej sylwetkę na tyle, by zauważyć kaburę pod pachą i noże na przedramionach. Ta dziewczyna była jak arsenał. Choć trzeba przyznać, że miała naprawdę sporo okazji, by używać tego sprzętu – prywatnie i służbowo, co tylko uświadamiało Katii, że nie trzeba być nekromantką, by w kółko spotykać się z -trupami. – Kochanie, miło, że wpadłaś. – Musnęła wargami jej policzek. Była niższa o głowę, nawet gdy miała na sobie szpilki, ale to nic dziwnego, bo wiedźma mierzyła sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu. – Choć wiesz, że nie musiałaś. – Spoko, nie miałam nic innego do roboty. Lekcja z Witkacym i tak już się skończyła. – Dora wzruszyła ramionami, ale błysk w oku nie zmylił Katii. Wiedziała, że gdyby przyjaciółka miała wolne, już dawno byłaby w domu, ze swoim diabłem i aniołem, albo piła w ulubionym barze. A z Witkacym miała pełne ręce roboty: był jej podopiecznym, miała mu pomóc w doskonaleniu magii, tak by mógł przejść pełną inicjację, a jego opór w kręgach magicznych przeszedł do legendy. Większość mentorów by się poddała, ale Dora nigdy nie rezygnowała tak łatwo. – Znowu to masz: kwokujesz. – Pewnie tak – przyznała wiedźma – ale wiesz, że od czasu... – Wiem, wiem... – Katia kilka miesięcy wcześniej była porwana i torturowana przez psychopatę. Dora ją znalazła, uwolniła, ocaliła i skopała draniowi tyłek. Ona i jej anioł. – Teraz nie będzie tak źle, Doruś, jedyne, czego się obawiam, to robota papierkowa po wszystkim, ale czas już skończyć prywatną praktykę Barabasza. Wiedźma przytaknęła. – Sprawdziłam w bazie. Mam na niego skargi, wyrok mogę wydać od ręki, jeśli tylko złożysz mi raport ekspercki i zgłoszenie popełnienia wykroczenia magicznego przeciw śmiertelnikowi. Kara jest oczywista. – Jak miło mieć wśród przyjaciół dziewczynę u władzy – rzuciła Katia. – Wiesz, że mogę iść po niego oficjalnie. – Będzie się rzucał i ożywi pół cmentarza, a jeśli wyzwę go na pojedynek pieśni, rozwiążę to szybko. – A jeśli wygra? – To dopadniesz jego dupsko i skopiesz. Ale nie wygra. – Katia zacisnęła wargi. – Nawet nie wiesz, jak mnie wkurzył. I jest gówno wart. Gnijący gad, ma moc, ale za grosz rozumu. Niechętnie, ale jednak Dora skinęła głową. – Rób, jak uważasz, kryję ci tyły. – Dzięki, koteczku. Katia wyciągnęła z etui miedziany pręt grubości kciuka, srebrny medalion z runami i olejek cynamonowy, którym bez pośpiechu potarła skronie i punkt między brwiami. Była chroniona przed urokami Barabasza, a domyślała się, że zostawił tego syfu w cholerę. Oddała torbę Dorze. Lepiej, by jej śliczności nie doznały uszkodzeń, bo jedna śmierć nie wystarczyłaby, żeby je pomścić. Brama cmentarna zaskrzypiała. Banalny czar odstraszający dzieciaki. Zapach starej

i nowszej śmierci dotarł do jej nozdrzy. Duchy naparły na nią, ciekawe i natarczywe. Widać Barabasz nie był dobrym opiekunem nekropolii, bo miały mnóstwo niezałatwionych spraw; odpędziła je łagodnie jak namolne kocięta. Cofnęły się posłusznie. Z tym, co wyłoniło się zza grobowca, tak łatwo nie będzie. Zanuciła inkantację odwołania, zbierając w sobie moc. Masywny, szczerzący kły ghul zmierzał w jej stronę z wyraźnie złymi zamiarami. Jeśli się zbliży, płaszcz na pewno będzie stracony. Katia schyliła się nad mijanym nagrobkiem po garść cmentarnej ziemi, a duch pochowanego tu mężczyzny musnął jej dłoń z irytacją. Będzie mu winna przysługę. Wzmocniła głos, a słowa pieśni umarłych miękko rozpływały się w powietrzu, pachnącym igliwiem. Ghul był już blisko, widziała jego zęby ociekające śliną i puste oczy. Do jej nozdrzy dotarł zapach gnijącego trupa. Cudownie. Są dni, gdy kocha swoją robotę. Gdy był na tyle blisko, by miała pewność, że trafi, sypnęła w niego ziemią, wyśpiewując inkantację. Zamarł. To nie wystarczyło, by się rozpadł, ale przynajmniej -został unieruchomiony. Szybko pokonała dzielące ich dwa kroki i przytknęła miedzianą różdżkę do jego piersi. – Śmierć do śmierci, życie żywym, porządek przywrócony, w spokoju spoczywaj – wymruczała, czując, że pręt nagrzewa się w jej palcach, a magia ożywiająca trupa i trupojada w jednym wnika w miedź, powodując silne wyładowania. Aby ożywić ghula, potrzeba więcej magii niż na zwykłego zombiaka czy nawet pluja. Nie każdy nekromanta zdołałby wchłonąć falę powrotnej energii bez osmalenia, ale Katia nie miała z tym kłopotu. Zadrżała, gdy adrenalina wzburzyła jej krew. Przejmowanie energii lekko ją upajało. Ghul szarpał się, ale zaklęcie ziemi grobowej trzymało go w uścisku. Wchłonęła całą. Energia wokół niej skwierczała, elektryzując włosy. Westchnęła, czując, jak przeskakuje na nią iskra życia. Ciało, znów martwe, upadło na ziemię. Wyciągnęła olej i skropiła nim głowę i klatkę piersiową trupa. Zanuciła inkantację matki ziemi, składając jej ofiarę z przechodzonego nieco człowieka. Wstrząs odczuła niemal natychmiast – niecierpliwe drżenie pod stopami, wibracje i cichy trzask, gdy gleba rozstępowała się, by wchłonąć ciało. Minutę później na ścieżce nie było śladu. Pięknie. A paznokcie wciąż bez zarzutu. Uśmiechnęła się do siebie, idąc do najstarszego grobowca na cmentarzu. Fale aury mówiły wyraźnie – to tam mieszkał Barabasz. Głupiec był przekonany, że ghul zatrzyma wszystkich, którzy przyszli mu przeszkodzić. I zapewne jeszcze tej nocy stwór miał w menu panią Marzenę. Pchnęła metalową bramkę okalającą grobowiec, po czym tchnęła energię w miedziany pręt, szykując się do walki. Rozgrzał się natychmiast, posłuszny jej woli. – Barabasz, wyłaź, gnido, wyzywam cię na pojedynek pieśni śmierci – powiedziała głośno i wyraźnie. Przez chwilę odpowiedzią była tylko cisza, ale Katia wiedziała, że drań jest w środku – czuła jego aurę, oślizg-łą i gliniastą jak wnętrze grobu na bagnach. Wzmocniła osłonę, podejrzewając, że zaraz nastąpi zdradziecki atak. Pręt nagrzał się przechwyconą energią. Kolejny cios znów nakarmił tylko jej osłony i różdżkę. Koleś naprawdę niewiele wiedział o nekromantkach. Kobiety w tym fachu były rzadkością, ale jeśli się pojawiały, okazywały się najlepsze i potrafiły rzeczy, których faceci nigdy nie opanowali. Jak przechwytywanie energii. – Wyłaź, szczurze, bo zacznę śpiewać bez ciebie – powiedziała gniewnie. Wtedy nie miałby szans na wygraną. I tak jej nie miał, ale nie dopuszczał do siebie tej wiedzy. Wyszedł i arogancko mierzył ją spojrzeniem. Chudy, zielonkawy na twarzy i rozczochrany, wyglądał, jakby naprawdę był pełnoprawnym lokatorem grobowca. – Czego chcesz? – warknął nisko.

– Jesteś zakałą naszego fachu, Barabaszu, nasyłanie pluja na śmiertelniczkę? Co ty sobie myślałeś? – Zapłacone, wykonane – mimo że chciał brzmieć pewnie, gardło lekko mu się zaciskało. Katia uśmiechnęła się złośliwie – oto przyznanie do winy. Jakby miała jakieś wątpliwości. – Złamałeś kodeks. – Mam w dupie kodeks. – Jak sobie życzysz – powiedziała spokojnie. Przymknęła oczy i zaczęła nucić pieśń śmierci. Frazy miękko układały się w jej ustach, głos, wysoki i dźwięczny, nabierał mocy z każdym słowem. Powietrze ożyło. Barabasz starał się ją przebić. Śpiewał nisko, chrapliwie. Nie było w jego pieśni elegancji i poezji, z jaką Katia ułożyła swoją. Brzmiał bardziej pierwotnie i szorstko. Wydawane przez niego dźwięki wibrowały w powietrzu, natykając się na wibracje jej pieśni. Energia falami rozchodziła się po cmentarzu, niczym kręgi na jeziorze po rzuceniu kamyka. Głos Katii wzbijał się wyżej i wyżej, dźwięczał pięknym sopranem, lekki jak dźwięk fletu. Zatraciła się w melodii, słowa płynęły wartko. Energia opadała niżej, wnikała w ziemię i w groby, namacalna, gęsta, niepokojąca. Barabasz wzmacniał swoją pieśń, choć polegało to raczej na tym, że podnosił głos i wykrzykiwał frazy, odbierając im melodyjność. Katia mogła się tylko z satysfakcją uśmiechnąć – opłaciło się latami brać lekcje śpiewu i trenować przeponę. Zamilkli, czekając na wynik pojedynku. Przez chwilę zdawało się, że powietrze znieruchomiało, zastygło w gęsty monolit, którym nie dało się oddychać, lecz cichutkie bzyczenie świadczyło, że ziemia wciąż wchłania resztki wibracji z ich pieśni. W końcu ziemia zawibrowała i odpowiedziała. Wiatr niósł między nagrobkami echo pieśni, wysoki syreni zaśpiew i, co zawsze ją zaskakiwało, gdy słyszała powtórzenie własnej pieśni, tęskną, nieco sentymentalną melodię. Zmarli przyjęli jej rozkazy, mogła ich ożywić. Wybrali ją. Wybrały ją matka ziemia i śmierć. Moc Barabasza już ich nie interesowała. – Przegrałeś – powiedziała z uśmiechem, mierząc w niego miedzianym prętem. – Nie – warknął. Pchnięcie energią, kolejny atak znienacka, nie zaskoczyło jej ani trochę. Znów wchłonęła jego energię. Mogła tak bez końca. Kolejne ciosy tylko wzmacniały jej siłę. – Jak mówią, prawdziwego mężczyznę poznajemy po tym, jak kończy, a ty kończysz bez honoru i klasy. Nie musiała dotykać go różdżką. Magia i śmierć były tego wieczoru po jej stronie. Wystarczyło, że nakierowała różdżkę na jego pierś i zanuciła. Z końca wyskoczyła iskra i pomknęła w jego stronę, by po chwili wrócić, ciągnąc za sobą smugę jego mocy. Szarpnął się raz i drugi, wściekle krzycząc, ale wyrok ziemi i śmierci był jednoznaczny. Energia uciekała z Barabasza. Katia wchłaniała ją poprzez miedź, dopóki ostatnia iskra życia nie opuściła jego ciała. Upadł. Musiała jeszcze uwolnić ducha, by trafił do Gardiasza, który z pewnością w zaświatach przygotuje dla Barabasza coś paskudnego. Wyrysowała runę otwarcia na piersi nekromanty. Ich dusze były lepiej chronione niż innych – pieczęcie zabezpieczały je przed zombiakami i stworami nocy, które choć ożywione, nie miały duszy, a tej właśnie potrzebowały, by istnieć, by mieć świadomość. Gdyby Katia nie uwolniła teraz duszy Barabasza, zostałaby ona uwięziona w jego gnijącym ciele. Poczuła powiew chłodu, gdy duch opuścił ciało. Skropiła je olejkiem i oddała ziemi. Jak w przypadku ghula Gaja przyjęła dar. Katia weszła do grobowca. Księgi, prywatne rzeczy Barabasza, eliksiry... Starszyzna będzie musiała kogoś przysłać, by zabrał je do Thornu, nim znajdzie je jakiś dzieciak i zacznie

się bawić w ożywianie nieboszczyków. Jeśli mieliby pecha i trafiłby się ktoś z iskrą albo z zacięciem do magii, kto wie czy nie dopiąłby swego. Co roku zdarzało się kilkanaście takich przypadków w samym Toruniu. Przechwycenie zombiaków, nim narozrabiają, czyszczenie głów dzieciaków lub oddawanie ich pod opiekę mentorską, jeśli miały talent... Mnóstwo zachodu, którego można było uniknąć. Zapieczętowała wszystko, odwróciła się i ruszyła do bramy wyjściowej. Dora stała kilka metrów od grobowca, oparta o drzewo. – Nie mogłaś się trzymać na dystans, co? – rzuciła Katia zaczepnie, ale bez złości. – Och, daj spokój, twoja pieśń była jak magnes, nie potrafiłam się oprzeć. – Dora zaśmiała się, podwijając rękaw kurtki. – Jeszcze mam ciarki. – A jego pieśń słyszałaś? – Nie, tylko twoją. Katia przytaknęła. A więc Dora słyszała odpowiedź ziemi. Nie zdziwiło jej to. Jako wiedźma jej przyjaciółka była wrażliwa na takie rzeczy. Katia nigdy nie pytała innych, jak słyszą jej pieśń, jakie emocje w nich budzi – to byłoby chyba zbyt osobiste. Szybko zmieniła temat. – Musimy jeszcze jechać do zleceniodawcy, mam adres od ofiary. Trzeba go solidnie nastraszyć, żeby nie zrobił nic głupiego i na przyszłość darował sobie takie pomysły. W tej części zadania z miłą chęcią przyjmę -pomoc. Ty jesteś znacznie bardziej przekonująca jako straszak. – Dzięki – mruknęła Dora, ale trudno jej było się sprzeczać. Katia wyglądała słodko i delikatnie, -zwłaszcza w swojej estrogenowej fazie, gdy miała na sobie sukienkę i szpilki. Wiedźma natomiast wyglądała na -członkinię gangu motocyklowego. Ot, skutki obcowania z piekielnikami. Nekromantka wyciągnęła z torby, którą dzierżyła Dora, chusteczki antybakteryjne i kolejny raz tego wieczoru starannie wytarła dłonie. Pręt wrzuciła w przepastną otchłań karmelowej torby. W domu oczyści go solą. Wysłała szybki sms do pani Marzeny, zapewniając ją, że może spać spokojnie. Zerknęła na Dorę, patrzącą na grobowiec, w którym mieszkał Barabasz. – Szkoda, że moje pojedynki nigdy tak nie wyglądają – mruknęła przyjaciółka, odrzucając rudy warkocz na plecy. – No i nie musisz robić wiązań i przywołań krwi. Nic dziwnego, że ja mam poharatane ręce i blizny jak weteran z Wietnamu, a ty tylko cmokasz nad swoją nieskalaną skórą – dodała. – Ale za to ty nie wdychasz na co dzień trupich odorów – odpowiedziała Katia, marszcząc nosek. – Okej, masz rację – prychnęła wiedźma – wolę już blizny. – Ale spójrz, paznokcie bez zarzutu. – Nekromantka wyciągnęła dłoń w stronę przyjaciółki. Ślicznie wypiłowane, pomalowane malinową emalią pazurki wyglądały idealnie. Wiedźma spojrzała na swoje, krótkie, pociągnięte odpryskującym granatowym lakierem. Pomalowanie ich i tak było wynikiem licznych namów Katii. Zwykle były po prostu bezbarwne. – Cholera, a ja nawet nie walczyłam... Malowałam je wczoraj... – Pogódź się z tym, Dora: z tym się trzeba urodzić. Jak z umiejętnością chodzenia z gracją na szpilkach – rzuciła z uśmiechem Katia, spoglądając na glany przyjaciółki. – Spróbuj kopać wilki w szpilkach... Nekromantka mogła tylko westchnąć. Objęła ramieniem talię wiedźmy i ruszyły do samochodu, między żywych. – Właśnie o tym mówię, kochana, z tym się trzeba urodzić... Ale nie martw się, popracujemy nad tobą jeszcze trochę – mówiła spokojnie, nie zważając na protesty.

Ratowanie kobiecej strony przyjaciółki traktowała jak swoje powołanie. Nawet jeśli było pracą niemal na pełny etat.

Nie oceniaj kota po rozmiarze

Szelma

Powietrze przesycone było zapachem alkoholu i piżma. Normalne połączenie w barach, w których większość klienteli stanowili zmiennokształtni. Noc dopiero się rozpoczęła, więc sala zaludniała się stopniowo – jeśli oczywiście ten czasownik potraktujemy metaforycznie, bo nikt z obecnych nie był człowiekiem. Niektórzy kiedyś byli, jak Eryk, niektórzy wyglądali jak ludzie, ale był to tylko pozór – wystarczyła chwila emocji, mała fala adrenaliny i zmieniali się w bestie. W większości w bestie. Szelma z żalem musiała przyznać, że ona akurat po zmianie była znacznie mniej przerażająca niż w ludzkiej postaci. Choć i jako kobieta budziła postrach raczej postawą niż miłą dla oka, drobną sylwetką, twarzyczką chochlika i bursztynowo-zielonymi, bardzo kocimi oczami. Cóż, nie zawsze ciało przygotowane jest na -zamieszkującego je ducha, pomyślała, nie spuszczając oka z wampira, który usiłował wpić się w jej gardło. Pajac naprawdę wierzył, że jego czar na nią działa. Jedyna zaleta wynikająca z tego, że nie zamieniała się w wilka jak większość obecnych w barze zmiennokształtnych. Z wilkiem by mu się zapewne udało. Wampir był wprawdzie lekko zaskoczony, kiedy nie roztopiła się w zachwycie, że dostąpi łaski nakarmienia go i jest odporna na jego czar, ale nadal jej nie doceniał. Głupiec. Tacy jak on mylą się tylko raz. Może szkoda go, pomyślała, patrząc na jego jasne włosy, niebieskie jak bławatki oczy i buźkę chłopca z dobrego domu. – Dlaczego miałoby mnie to obchodzić? – zapytał, nie spuszczając z niej lekko ironicznego spojrzenia. – Och, nie wiem, może dlatego, że jeśli się nie dostosujesz, twój żywot może się skończyć drastycznie szybko i bez ostrzeżenia? – wycedziła. Drgnął, czując ostrze przystawione do swoich żeber. Była szybka, do jasnej cholery, od kilku dekad nie zdarzyło mu się, by ktoś zaskoczył go w ten sposób. Usztywnił się, nadal jednak kusiło go, by doprowadzić rzecz do końca. Pachniała słodko i świeżo. Zapewne smakowałaby wybornie. – Zapomnij, krwiopijco. Nóż jest srebrny, a ja doskonale wiem, gdzie go wbić, więc zabierz łapsko z mojej szyi i odsuń się, póki daję ci taką możliwość – warknęła. Jej oczy rzucały zimne błyski. – Kim jesteś? – zapytał zaskoczony. – A co, nie wierzysz, że zwykła dziewczyna dała sobie z tobą radę? – Uniosła wymownie brew i uśmiechała się lekko jednym kącikiem ust. Z każdą chwilą podobała mu się bardziej. I nagle zupełnie nie jako pożywienie. – A jesteś zwykłą dziewczyną? – Był pewien, że nie: niewielu ludzi trafiało do barów dla magicznych.

– Nie twój interes, krwiopijco. Jej drobne palce oparły się o jego pierś i delikatnie popchnęły. Znała się na rzeczy, wiedziała, że jeśli będzie się poruszać zbyt gwałtownie, obudzi w nim instynkt łowcy, a wtedy zastosowanie perswazji nie będzie możliwe. Bestia nie negocjuje. Posłusznie cofnął się o krok, nie na tyle jednak, by mogła go swobodnie wyminąć i zniknąć w mroku nocy. – Nie musisz mówić, choć jestem ciekaw. A zwykłe dziewczyny nie noszą w torebce srebrnych noży, prawda? – Zaśmiał się, widząc jej zaciętą minę i iskry krzesane przez zielone, kocie oczy. – Jesteś łowcą? – A co? Męska duma lepiej zniesie, że obezwładniła cię profesjonalistka, niż jeśli zrobiła to amatorka? – Moja duma ma się nieźle i bez tych zapewnień, dziękuję. – Uśmiechnął się krzywo. – Jestem ciekaw i tyle. – Nie jestem łowcą. Po prostu dziewczyna musi sobie radzić. W jej głosie brzęczało coś twardego. Starszego, niż powinno. Wyglądała na osiemnaście, może dwadzieścia lat. Dziecko. Zwłaszcza w porównaniu z nim. Raz jeszcze wciągnął jej zapach. Było w nim coś szczególnie atrakcyjnego, ciepłego, kuszącego. – Nie rób tego – mruknęła. – Czego? – Nie wąchaj. Zgłupiejesz. – Skrzywiła się lekko i nieoczekiwanie schowała ostrze do torby. Odsunęła się o krok, ale nie uciekła. Spoglądał na nią zaskoczony. Nie bała się go. Sposób, w jaki się poruszała, w jaki mówiła, jej opanowanie... Musiała być jednym ze stworzeń nocy... – Jesteś wilkiem? – zapytał. Strzelał. Nie pachniała jak jedna z jego rasy ani żaden z magicznych – znał ich zapach dość dobrze, by mieć pewność. Jak wilk też nie, ale kończyły mu się pomysły. Parsknęła z irytacją. – Daj spokój, wyglądam na wilka? – Rzuciła mu złe spojrzenie. Musiał przyznać, że nie wyglądała. Niewysoka, drobnokoścista, szczupła i zwinna, nie miała w sobie tej przytłaczającej obecności, jaka zwykle charakteryzowała wilkołaki. – Kot, jesteś kotem, prawda? – zapytał domyślnie. – Owszem. Możesz więc dać sobie spokój z próbą wgryzania się, wiesz, że jestem szybka. – I to ma mnie powstrzymać? Może lubię, gdy jedzenie ucieka? Zaśmiał się, widząc, jak jej twarz płonie gniewem. Odetchnęła głęboko. Terapeutyczne oddechy. Ktoś tu chodził na terapię kontrolowania gniewu, pomyślał rozbawiony. Chwilę później jęczał, trzymając się za podbrzusze. – Dlaczego? – sapał. – Może lubię, jak zarozumiałe dupki zaznają odrobiny bólu? – Wzruszyła ramionami. Jego gniew wyparował, choć zwykle przejmował się zamachami na swoją męskość. – Daj spokój, nic ci nie będzie. Nie uderzyłam mocno, poza tym znam waszą fizjologię, niczego ci nie uszkodziłam. Zmarszczyła się, widząc coś za jego plecami. Obrócił się lekko i zatrzymał wzrok na trzech potężnych wilkach wchodzących do baru. Kogoś szukały i tym kimś bez wątpienia była ta zirytowana kotka. – Cholera, musieli mnie znaleźć – warknęła – zabierz mnie stąd. – Co? – Zamrugał zaskoczony. – Żebyś mogła mi dokopać? Albo oni? – Daj spokój, bądź twardszy – mruknęła. – Nic ci nie zrobią, to mnie szukają. – Zadarłaś z wilkami? – zapytał rozbawiony, patrząc na jej drobne ciałko.

– Nie, to... tak jakby bracia. – Masz wilczych braci? – Oczy miał jak spodki. Dawno nikomu nie udało się tak go zaskakiwać. – Długa historia i nie na teraz. Idziesz? – A jestem ci potrzebny jako? – Randka. Chłopaki odpuszczą, jeśli będę na randce. Przyszli sprawdzić, czy nie wdałam się w jakąś bójkę. – Dobrze cię znają, co? – Uniósł brew, naśladując jej grymas sprzed kilku minut. – Może zamiast wychodzić z tobą, powinienem im donieść o twoim nożu i groźbach pod moim adresem? – Och, jasne, mistrzu intelektu, nie zapomnij dodać, że chciałeś wyssać ich małą siostrzyczkę. Będą zachwyceni. Skrzywił się. Cóż, może dałby sobie radę z dwoma wilkami, ale z trzema? Kotka pewnie pomagałaby -braciom. Jakim cudem kotka była siostrą wilków? Ta mała miała kilka intrygujących cech, kusiło go, by je poznać. Szarmancko nadstawił ramię. Obdarzyła go spojrzeniem, które sugerowało, że potępia wszelkie przejawy patriarchatu, ale wsunęła dłoń pod jego łokieć. Po chwili byli już obok wilków, wciąż zagradzających całą futrynę drzwi wejściowych. – Bri, a ty dokąd? – Dłoń jednego z wilków zacisnęła się na ramieniu dziewczyny. – Wyluzuj, Rocky. Mam randkę i jestem już dużą dziewczynką. – Parsknęła na potwierdzenie tych słów. Przez chwilę znosił spojrzenie stalowych oczu wilków, z twarzą tak obojętną i swobodną, jak to było możliwe. – A to kto? – zapytał nieprzyjaznym tonem najwyższy z mięśniaków, masywny olbrzym z jasnymi, nastroszonymi włosami. – Sam go zapytaj – odpowiedziała dziewczyna. Nie miała pojęcia, jak nazywa się jej towarzysz. – Eryk – przedstawił się z uśmiechem. – Od Gajusza? – bezbłędnie rozpoznali jego rasę. – Oczywiście – przyznał. Gajusz był mistrzem wampirzym w Gdańsku. Niemal wszystkie wampiry w okolicy należały do jego gniazda. Poza dwoma, należącymi do wiedźmy, ale to długa opowieść. – Umawiasz się z wampirami, kiciu? – Wilk, którego nazwała Rockym, miał zatroskaną twarz. – Proszę cię, wyluzuj. Z kim się mam umawiać? Wiesz, że randki ze zmiennokształtnymi nie kończą się dla mnie dobrze. A on obiecał, że mnie nie ugryzie, prawda? – Zamrugała słodko w stronę Eryka. Przytaknął, coraz bardziej rozbawiony całą sceną. I tym, że dziewczę bez wątpienia miało te trzy -wilki owinięte wokół palca. Ich szorstka siła wymierzona była w niego, obcego, który mógłby skrzywdzić ich małą siostrzyczkę. – Słowo honoru, że dziewczyna jest ze mną bezpieczna. – Uśmiechnął się lekko, nie odsłaniając kłów. – Nie czyham na choćby kroplę jej krwi. Wiedział, że zobowiązany będzie dotrzymać obietnicy. Honor jest świętością, gdy żyjesz dość długo, by hańba wlokła się za tobą przez stulecia. – Oby tak było. Inaczej cię znajdziemy. – Rocky wyszczerzył się groźnie. – Oczywiście. Jeśli spadnie jej przy mnie włos z głowy, jestem do waszych usług. – Skłonił się lekko i wyprowadził dziewczynę z baru.

– Możesz już puścić – warknęła, gdy uszli kilka kroków od wyjścia z Żyły. – A jeśli nie mam ochoty? – zapytał przekornie, tylko dlatego, że zaczynał doceniać przyjemność, jaką czerpał z irytowania jej. Po cichu przyznawał sobie punkty za każdym razem, gdy uciekała się do terapeutycznych oddechów. Ciekawe, czy nosi gumki do odreagowywania agresji. Rzucił okiem na nadgarstek dziewczyny, który wciąż trzymał w ciasnym uchwycie swojego ramienia. Zauważyła to spojrzenie i domyśliła się jego intencji. – Dupek... Te gumki nie działają. O wiele lepiej sprawdza się skopanie jędrnego tyłka wrednemu wampirowi, na co się właśnie zanosi – parsknęła. – Poczekaj jeszcze chwilę. Może twoi bracia wciąż za nami wyglądają, żeby się upewnić, czy ich nie okłamałaś? – powiedział słodko, całkowicie pomijając groźby pod adresem swojego tyłka, choć zarejestrował, że uznała go za jędrny. Z półprzymkniętymi oczyma wciągnęła powietrze od zawietrznej. – Nie ma ich już, puść. Puścił. – No to co zaplanowałaś na naszą randkę, moja mała? Od dawna nikt mnie nie zaprosił, więc umieram z ciekawości. Uśmiech zawsze był jego mocną stroną, więc posłał jej teraz najbardziej promienny ze swoich uśmiechów, ale dziewczyna i na tę część jego uroku pozostała obojętna. – Ciekawe, czemu nikt cię nie zaprasza, myślałeś o tym? – Ironia w jej głosie zapiekła. – Zwykle to ja zapraszam – mruknął. – I co proponujesz swoim randkom oprócz wysysania krwi? Chyba że to jedyny punkt programu? – Znów ironia, poparta uniesieniem brwi. Myślał, że tylko Jack Nickolson potrafi wykonać ten gest z taką dozą złośliwości. Westchnął. – Przepraszam – powiedział nieoczekiwanie dla nich obojga. – Za co? – Znów uniesienie brwi, ale tym razem wyrażające podejrzliwość. – Za mój... brak manier. Nie zwykłem wpijać się ot tak w chwilę po zawarciu znajomości... Ale okoliczności... Byłem głodny, a ty pachniałaś tak ładnie... nieco mnie poniosło. – Mówiłam, nie wąchaj. To kocie feromony. Działają, jak widzisz, nie tylko na koty – parsknęła gniewnie. Zabrzmiało to w jego uszach bardzo, bardzo kocio. – Dlatego nie chodzisz na randki ze zmiennokształt-nymi? Rzuciła mu złe spojrzenie. – Między innymi. To jeden z mniej istotnych powodów, ale nie chcę o tym mówić, więc daruj sobie analizę. Papa wystarczająco dużo płaci terapeucie, nie potrzebuję dodatkowych sesji. Szli w milczeniu. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że odruchowo prowadzi ją na wybrzeże, w swoje ulubione miejsce. Miejsce, w którym każdej nocy spędza sporo czasu, roztkliwiając się nad przeszłością, która nie wróci. Otrząsnął się nerwowo. – Coś nie tak? – zapytała, zauważając jego gest. – Nie, wszystko w porządku – powiedział i udał, że w to wierzy. – Jak chcesz. – Wzruszyła ramionami. W ciszy dotarli na plażę. Bez słowa skargi ściągnęła buty na obcasie i dopiero wtedy zauważył, jak jest niewielka. On sam nie był olbrzymem, mało który wampir jest. Dwieście dziesięć lat temu, kiedy został przemieniony, jego sto siedemdziesiąt pięć centymetrów było imponujące, dziś oznaczało dla mężczyzny wzrost co najwyżej średni. Ale ona była niższa o dobre dwadzieścia centymetrów. Nie wiedział, czy to ma związek z tym, że jest kotką, czy taki po prostu był jej urok. Znów przyłapała go, że na nią spogląda.

– Coś ci nie pasuje? – warknęła. – Nie, pomyślałem, że to miło znów czuć się wysokim mężczyzną – powiedział z uśmiechem. Przez chwilę wahała cię, czy mu przyłożyć, czy się roześmiać. – No dobra, wiem, że jestem mała. Terapeuta i papa powtarzają mi to w nieskończoność. – Twój terapeuta wbija ci do głowy, że jesteś mała? – Hm, uważa, że jeśli będę tego w pełni świadoma, rozsądek nie pozwoli mi na pewne... hm... zachowania. – Wybacz, że jestem wścibski, ale muszę zapytać... z czym ty masz problem, dziewczyno? – Może kiedyś ci powiem. – Zaśmiała się psotnie i puściła się biegiem po plaży. Cholera, była naprawdę szybka! Ruszył za nią. Powietrze pachniało jodem, glonami i nadchodzącą wiosną. Było ciepło. Nie żeby Eryk kiedykolwiek marzł, ten etap dawno miał za sobą. Dziewczyna, jako zmiennokształtna, też nie odczuwała temperatur tak jak człowiek. Siedzieli na palach kilka metrów od brzegu. Stopy obmywały im fale. Eryk ze zdziwieniem zauważył, że jest zrelaksowany i czuje się tak żywo, jak nie czuł się od dawna. – Więc? Opowiesz mi o swojej terapii? – zapytał po kilku kwadransach lekkiej pogawędki. – Najpierw ty o swojej, pijawko. – Skąd...? – nie krył zdumienia. Nikt nie wiedział, nawet Gajusz. – Nikt dotąd nie rozpoznał terapeutycznych oddechów. Wnioskuję, że znasz je z autopsji. Wybacz niezamierzoną grę słów. – Uśmiechnęła się z lekką złośliwością. – Agresja? – Nie. Przeciwnie. – Wzruszył ramionami. – To znaczy? – Syndrom wypalenia. – Chcesz wyjść na słońce? – prawie krzyknęła zaskoczona. Nie odpowiedział. Przy tak żywotnym stworzeniu rozmowa o samobójstwie wydawała się absurdem. Od lat zmagał się z dogasaniem, pobił w tej kwestii chyba wszelkie rekordy. Nikt nie walczył tak długo. Tylko upór trzymał go z dala od słońca. Miał ochotę uciec choć na chwilę od tego, co znów wracało. Zsunął się miękko do wody. Przy palach nie było głęboko, zanurzył się po szyję. Odbił się piętami od śliskiego drewna i potężnym wymachem ramion zburzył gładką powierzchnię. Po chwili był już daleko od małej kotki, od brzegu, od wszystkiego. Położył się płasko na wodzie, z szeroko rozpostartymi ramionami i zdał się na siłę wyporu. Fale kołysały go łagodnie, morze było spokojne tej nocy. Właśnie tak wyobrażał sobie, że by to zrobił. Wampir, rzecz jasna, nie może się utopić, ale leżałby na falach do świtu, a wschodzące słońce byłoby ostatnią rzeczą, jaką by zobaczył. Nie miał tego irytującego syndromu cierpiętnika, nie żałował, że jest wampirem, nie czuł się winny, że żywi się krwią, nie zrobił też w przeszłości nic, co ścigałoby go i męczyło, gdy spał. Po prostu żył długo i był zmęczony. Ta przypadłość dotykała jedno na kilkaset stworzeń nocy. On był jednym z nich. Godził się, że to oznacza, iż jego czas nadszedł. – Hej tam, wracaj tu – krzyknęła – inaczej uznam to za najgorszą randkę, jaką w życiu miałam, krwiopijco! Wiesz, że to zrobię! Będziesz żył w hańbie fatalnego randkowicza! Uśmiechnął się pod nosem. Gorsze rzeczy już o nim mówiono, ale z jakichś powodów nie chciał, by ta mała kocica myślała o nim źle. Leniwie poruszył ramionami i zaczął płynąć stylem grzbietowym. Lubił wodę. Wychował się na szwedzkiej wyspie. Bałtyk był najbliższym miejscem, w którym czuł zapach domu.

– Jeszcze chwila i sobie pójdę, Eryk, wkurzasz mnie! Powiem Rocky’emu, że chciałeś mnie wyssać, pijawo, on się z tobą policzy i żadne słońce nie będzie ci potrzebne! – krzyczała. Słyszał, że wstała, otrzepała sukienkę i stawia kroki na kolejnych słupach, zmierzając w stronę brzegu. – Nie idź! – krzyknął. – Już płynę. Albo chodź do mnie, woda jest ciepła. – Jasne. Znasz jakiegoś kota, który lubi wodę? – Parsknęła głośno. – Z wody lubię ryby, najlepiej świeże, ale już suche. Zaśmiał się. Naprawdę zaczynał lubić tę dziewczynę. Miarowo odpychał się ramionami. Nawet nie zauważył, że odpłynął tak daleko od brzegu. Jego oddech nie przyśpieszył na skutek wysiłku. Właściwie mógł nie oddychać, ale robił to z przyzwyczajenia. Mięśnie wciąż miał silne i odporne. Po dwustu latach najsłabsza okazała się jego psychika.

Szarpnięcie było nagłe. Ból w nodze, uścisk macki ściągającej go pod powierzchnię. Wierzgnął, ale nie zdołał się wyzwolić. Gwałtownie młócił rękami, zanurzając głowę pod wodę, by zobaczyć, z czym ma do czynienia. Bezwiednie wypuścił powietrze na widok największego selkie, jakiego w życiu widział. Szarpał się coraz bardziej rozpaczliwie. Typ napastnika – czerwony wąż morski – nie pozostawiał wątpliwości, w jakim celu ciągnie go w morze. Oto moje szczęście, przemknęło mu przez myśl, nie mógł to być swawolny, ale roślinożerny koń morski? – Co ty wyprawiasz?! – krzyknęła kotka. – Wyłaź albo skopię ci tyłek! W jej głosie słyszał cień niepokoju. Wąż, wciąż ściskając mu udo i oplatając w pasie macką, uderzył nim o powierzchnię wody, by go ogłuszyć. Eryk usiłował się wyrwać, ale słabł. – Uciekaj, Bri, uciekaj! – wrzasnął ostatnim oddechem, nim wąż pociągnął go głębiej. – Ty pieprzony idioto! – krzyczała, słyszał ją pod wodą. – Nie mogłeś zostać na suchym lądzie? Nie, musiałeś włazić do wody i tam akurat wpaść w tarapaty! – wymyślała mu, ale zrzuciła z siebie sukienkę i skoczyła. Płynęła szybko, hałaśliwie odgarniając fale. Zwykle wszystko robiła hałaśliwie, jeśli nie była w kociej formie. Jakby potrzebowała równowagi między ludzkimi i kocimi umiejętnościami. Przestała mu złorzeczyć tylko dlatego, że musiała oszczędzać oddech na inne sprawy, ale obiecała sobie, że da mu popalić, da skurczybykowi do wiwatu, jak tylko uratuje jego dupę. Połamie mu kły, niech zdycha z głodu, usmaży go albo zakołkuje, podrze mu skórę na pasy, och, zrobi mu wszystkie te rzeczy, których według papy nie powinna robić nikomu. Była coraz bliżej, czuła już zapach węża i stęchły, duszący smród zepsutych ryb i gnijących glonów. Randka, do cholery, bez wątpienia należy do tych niezapomnianych, myślała, dopływając do Eryka i nurkując. Nóż błysnął w wodzie, gdy wbijała go w cielsko węża oplecione wokół wampira. W zapamiętaniu drasnęła Eryka. Niech ma, głupol, parsknęła w myślach, po czym z jeszcze większym zacięciem chlasnęła ciało potwora. Nie reagował. Cholera. Nagle zwolnił uścisk wokół wampira, bynajmniej nie wycofując się, ale skupiając zainteresowanie na nowej ofierze, cieplejszej i bardziej żywej niż nieumarły. Syknął, rzucając się na dziewczynę. Kotka wpadła w furię, czując cielsko owijające się wokół niej. Szarpnęła nożem, mając nadzieję, że bestia ma jakieś cholerne serce w tym swoim kilkumetrowym cielsku i jeśli będzie uderzać, w końcu na nie trafi. Wąż syknął i machnął nią w stronę pyska, uzbrojonego w ostre jak sztylety, kilkudziesięciocentymetrowe zęby. Słyszała Eryka, który usiłował jej pomóc, choć nie miał żadnej broni. Poza kłami. Kotka mogła zrobić tylko jedno. Rozluźniła mięśnie, udając ogłuszoną, i przyczaiła się, czekając na okazję. Oby wąż nie miał w zwyczaju podgryzać ofiary dopiero na dnie. Ale nie – powolnym, triumfalnym gestem gad uniósł się nad nią i obnażył zęby, gotując się, by wbić je w jej ciepłe i pachnące ciało. Szykował się do skoku. Tak jak ona. To była chwila – kiedy głowa węża znalazła się w jej zasięgu, wyskoczyła jak z procy, odbijając się od cielska silnymi, kocimi udami. Potrafiła skakać. Wysunęła pazury i rzuciła się na odsłoniętą głowę węża. Metodą praktykowaną przez wszystkie dachowce świata rozorała skórę na pysku gada, boleśnie, jak miała nadzieję, wbijając pazury w jego ślepia. Wszystko -odbyło się błyskawicznie, a ona zdołała uniknąć potężnych zębów poczwary. Unikanie zębów większych od niej stworzeń miała opanowane – jest w końcu małym kotkiem, do cholery! Skuliła się, blisko przywierając do łba węża, który usiłował ją strząsnąć. Zaparła się pazurami, zadając nowe rany.

– Serca nie znajdę – parskała – ale może masz jakiś mózg, piekielna kreaturo. Wbiła się w oczodół całą dłonią i po przedramieniu spłynęła jej zielonkawa substancja. Obrzydliwość, jęknęła w duchu, ale szarpała w ranie, cięła pazurami, póki bydlę nie znieruchomiało. Wpadła do wody zadyszana. Rozejrzała się za wampirem. Nie wyglądał dobrze. Może pozwoli mu dojść do siebie, nim go skopie. Zaczęła płynąć do brzegu, zmęczona, ale wciąż nabuzowana adrenaliną. Eryk płynął za nią. Po jakimś czasie dogonił ją i próbował pomóc, ale odepchnęła jego rękę i przyśpieszyła. Wyciskała kręcone jasnozłote włosy, które teraz nasiąknięte były wodą i pozostałościami po płynach ustrojowych węża. Metodycznie ocierała twarz i włosy wierzchem dłoni, powstrzymując się przed polizaniem jej. Zapach węża wciąż trzymał się skóry, zbyt obrzydliwy, by miała ochotę wziąć go do ust. Była w samych majteczkach, bosa i tak śliczna, że wampir gapił się na nią, szczękając zębami. Czuł się koszmarnie. Usiłował jej pomóc, ugryzł węża kilka razy, ale jego krew najwidoczniej była trująca. Zwinął się na piasku i wymiotował czarną mazią tak długo, aż żołądek całkiem mu się zassał. Był pusty, głodny i podtruty. Przewrócił się na plecy, z trudem oddychając. – Jasne, musiałeś coś przekąsić, co? Nie wiesz, że one są trujące? – prychnęła. Pierwsze słowa, jakie wypowiedziała, odkąd wyszli z wody. Był mile zaskoczony, że okazały się cenzuralne. – Nie jadłem, walczyłem. Nie mam pazurów, tylko kły – jęknął. – Nikt nie jest doskonały. Może poza mną. – Uśmiechnęła się triumfalnie. – Ale ty, koleś, masz przesrane. Randka z kotem, która kończy się kąpielą w morzu... tak, to się kwalifikuje jako najgorsza randka w historii. – Woda, nie wąż, była największym koszmarem? – zapytał niepewny, czy się nie przesłyszał. Prychnęła, znów bardzo kocio, zjeżyła się, otrząsając z wody. – Wąż to była zabawa. Ale woda była stanowczo za mokra. – Nie musiałaś mnie ratować. Dziękuję, że to zrobiłaś. – Wolisz nie wiedzieć, co by mówiono, gdybyś zniknął na randce ze mną. A miałeś świadków, że wyszliśmy razem z baru. Na pewno znów dostałabym kuratora i bransoletkę lokacyjną. Mniej było zachodu z uratowaniem cię niż z tłumaczeniem, że nie miałam z twoją śmiercią nic wspólnego. – Kiciu, muszę zapytać: dlaczego potrzebujesz terapii? – Zamknął oczy, oczekując krwawej historii o seryjnej zabójczyni, ale ona tylko zachichotała. – Właściwie sam widziałeś... Papa mówi, że nie mam instynktu samozachowawczego. Nie jestem tak submisywna, jak powinien być tak mały drapieżnik w stadzie. – Żyjesz w stadzie wilków, tak? Przytaknęła, wciągając skąpą sukieneczkę na swoje wciąż wilgotne ciało. Materiał stawiał opór. – I nie jesteś posłusznym dołem drabiny, najniższym członkiem w hierarchii? – Nie – powiedziała zaczepnie. – Nie potrafię, choćbym chciała. Po prostu nie mam w sobie dość... sama nie wiem, pokory? Terapeuta mówi, że rozsądku. – To dlatego powtarza ci, jak mała jesteś? – Taaa, jakby to mnie mogło powstrzymać. Byłam jeszcze mniejsza, jak wyzwałam na pojedynek pierwszego wilka. – Ilu ich wyzwałaś? – W sumie? Kilku. Papa wysłał mnie na terapię, bo bał się, że zacznę wyzywać samice i dojdę do Alf, ale to głupota, przecież nie chcę być żoną własnego papy...

– Twój papa to Alfa z Gdyni? Olaf? – Tak. Znasz go? – Z widzenia. Stado cię adoptowało? – Papa. Znalazł mnie, jak byłam kociakiem. Zaatakowałam go i wściekle podrapałam, choć miałam jakieś dwa latka – powiedziała, nie kryjąc satysfakcji – i ogonek ledwie mi sterczał od ziemi. – Więc wiedział, na co się decyduje – zaśmiał się Eryk. – Tak. Ale widzisz, objął stado i nie chce kłopotów. To tutaj jest liczniejsze niż nasze dawne, na północy. Niektórzy są jak bracia, widziałeś, inni... można powiedzieć, że sami szukają kłopotów. – A przy tobie je znajdują, co? – Uśmiechnął się. – Cóż mam dodać. – Wyszczerzyła kły. – Nie ocenia się książki po okładce, a kotki po rozmiarach. – Jako kot też jesteś taka... mała? – Najmniejszy dachowiec, jakiego ziemia nosi, jak mówi Rocky, jakieś dwa kilo w porywach. Śmiał się pełną piersią. Od lat nie śmiał się tak szczerze. – Eryk, jeszcze jedno: nie mów nikomu, że walczyłam z czymś większym od siebie, okej? Jak się papa dowie... on się potrafi wnerwić, wiesz? Zresztą sam przyznaj, co za głupie zasady, jakbym miała walczyć tylko z mniejszymi. To co mi zostaje, do cholery? Chomiki i nornice? Znasz jakiegoś innego zmiennokształtnego, który po przemianie waży mniej niż dwa kilo? Znów się śmiał, trzymając się za wciąż bolący po torsjach brzuch. – Jasne, nic nie powiem. – A i, Eryk, jak zechcesz znów popływać, upewnij się, że to nie jest wiosenna równonoc, dobrze? Granica między światami jest wtedy tak cienka, że kto wie jakie jeszcze stwory się tam czają. Zakrył dłońmi oczy i westchnął. – Zapomniałem, naprawdę. – Jedno jest pewne: z tym samobójstwem to ci chyba minęło. Jak na gotowego na śmierć, cholernie mocno walczyłeś o życie, czy też jego resztki, które przysługują twojej rasie. Miała rację. Walczył. Nie pomyślał: „Witaj, śmierci, oto nadchodzę”. I nie chodziło tylko o mało atrakcyjne doznania w brzuchu węża. – Kicia... – Nie mów tak – zjeżyła się. – Możesz mi mówić jak wszyscy przyjaciele. Po tym, co razem przeszliśmy, od biedy się łapiesz na tę kategorię. – Jak? Bri? – Nie, głuptasie, tak mówią moi bracia, a z nimi nie zrobiłabym tego, co z tobą może, kto wie... Szelma, mówią na mnie Szelma. Zaśmiał się. – Pasuje. Cholernie pasuje. A więc, Szelmo, masz ochotę na jeszcze jakąś randkę ze mną? – Jasne, ale ja wybieram miejsce i żadnej wody, kąpieli i gadów. – Umowa stoi. – Wyciągnął rękę w jej stronę. Przewróciła oczami i szarpnęła go tak, że musiał się poderwać na równe nogi. Stanęła na palcach i wycisnęła mu na wargach mokrego całusa. – Mówiłam już, mam z tobą ochotę na rzeczy, jakich nie robię z braćmi. A im ściskam ręce bez przerwy. – Przyciągnęła jego głowę w swoją stronę, a on posłusznie uległ. Jeśli czegoś się nauczył tej nocy, to nie sprzeciwiać się tej małej kotce. Widział, jak ostre ma pazurki.

Eryk Dotarł do Trumny tuż przed świtem. Poobijany i obolały, ale dziwnie spokojny. Po raz pierwszy od dawna, wracając do gniazda, nie zastanawiał się, jak by to było, gdyby został na zewnątrz do wschodu słońca. Pchnął masywne, obite miedzianymi płytami drzwi. Kaden stał, opierając się o bar, jak zwykle nonszalancki. Jego prosta, ciemna koszula i czarne dżinsy mocno kontrastowały z renesansowym, dekoracyjnym wystrojem lokalu. Trumna była czymś więcej niż barem – była kwaterą główną wampirów w Trójprzymierzu. Kaden przygotował już wszystko do zamknięcia na pierwszą część dnia. Wszystkie światła, w tym ciężkie pałacowe żyrandole, były pogaszone. – Hej, Eryk, miło, że wróciłeś – błysnął kłami. Eryk doskonale wiedział, że wielu mieszkańców gniazda obstawiało, kiedy ulegnie dogasaniu. Najwidoczniej Kaden obstawiał na jego korzyść. Miał ochotę mu powiedzieć, że może podbić stawkę, ale zamilkł. Był naprawdę zmęczony, ciało go pobolewało. Niepokoił się tym nieco, bo powinien się już regenerować. – Hej, nie idziesz spać? – Jeszcze nie. Muszę złożyć zamówienia, żeby dostawy przyszły po zmierzchu. Skinął głową. Kaden był kierownikiem sali w największym barze dla wampirów w Gdańsku, a także trzecim, po Gajuszu i jego seneszalce Teresie, wampirem w gnieździe. To wiązało się z pewnymi obowiązkami. Eryk zastanawiał się, czy nie wypić szklanki A Rh+ przed snem, ale jego żołądek wciąż pamiętał skurcze po wymiotach. Nigdy nie pić z węży morskich, zanotował w pamięci. Zwlókł się po schodach do sypialni. Pokój był urządzony znacznie skromniej niż sala główna: rząd trumien pod jedną z fioletowych ścian, jego tapczan w rogu, rząd szaf z przesuwnymi drzwiami na drugiej ścianie, niewielki kącik rekreacyjny, stolik i kilka foteli. Nic -wymyślnego. Tutaj tylko spali. Oprócz sali głównej w Trumnie było wiele pokoi, w których znajdowało się wszystko, czego nieumarli potrzebowali do pełni życia. Jakkolwiek nieadekwatnie to brzmi. Większość trumien była już pełna. Pojedyncze wampiry wciąż szykowały się do snu. Eryk minął rząd trumien i opadł na swój tapczan. Nie lubił małych, zamkniętych przestrzeni. Może to dziwna fobia, jak na wampira, ale nie mógł opanować ataków paniki, kiedy budził się i widział nad sobą atłas zamkniętego wieka. Przypominało mu to zbyt boleśnie pierwszą noc po przemianie, kiedy obudził się w grobie. Zasypany, w zaplombowanej trumnie. Nie miał szczęścia być bogatym szlachcicem z rodzinną kryptą, nie miał też sług, którzy uprzedzeni otworzyliby trumnę na czas. Zresztą sam nie wiedział, że będzie potrzebował otwierać trumnę. Został zmieniony bez swojej wiedzy, nikt nie dał mu wyboru. Do dziś nie wiedział, kto podczas bitwy pod Marengo zdecydował, że młody Szwed, walczący w polskim legionie po stronie Napoleona, zasługuje na przemianę. I tak doceniał fakt, że pochowano go w trumnie, a nie w zbiorowej mogile. Wyobrażał sobie, jak fatalne byłoby przebudzenie w stercie trupów. Albo gdyby w ogóle go nie pochowano, a słońce błyskawicznie zakończyłoby jego żywot wampirzy, nim się na dobre zaczął. Kimkolwiek był jego stwórca, wykazał minimum troski o swoją progeniturę. Jedyny przejaw troski, jeśli szło o ścisłość. Na początku, kiedy zdany na siebie, przepełniony był goryczą do swego stwórcy, zastanawiał się, czemu ten był tak okrutny, jak mógł go stworzyć i zapomnieć? Później znalazł w sobie więcej wyrozumiałości. Trwała wojna. Kto wie czy równie szczęśliwa dla jego ojca czy matki jak dla niego? Panowały niebezpieczne czasy, łatwo było stracić głowę. Dosłownie.

Ułożył się na miękkiej poduszce i zapadł w sen. Nieważne, że odpływając w nieświadomość, nie czuł miękkości poduszki i ciepła kołdry. Lubił tak zasypiać i się budzić. Znosił żarty i docinki innych wampirów. Nie denerwował się już od dawna. Słońce zaszło dobre trzy kwadranse temu i wszyscy w sypialni pod Trumną już się obudzili. Eryk też, choć nie miał siły wstać z łóżka. Ból był obezwładniający. Zwinął się w kłębek, by nie czuć nieznośnego ssania w brzuchu. Pierwszy raz od dwóch stuleci czuł, jakby miał gorączkę, pot rosił mu czoło. Słyszał podniecone szepty chłopaków, ale nie odezwał się. – Stary, dobrze się czujesz? – Joachim pochylił się nad nim. Stary, dobry Joachim. Wampir należący do wiedźmy wiedział, jak to jest być na marginesie. Może dlatego częściej niż inni zagadywał do Eryka. Wielu go unikało, jakby bali się, że dogasanie jest zaraźliwe. Fakt, że od dwustu lat właściwie był wolny i tylko umowy z mistrzami, takimi jak Gajusz, sprawiały, że nie stał się renegatem, nie poprawiał jego notowań w społeczności wampirów. Mógł odejść, kiedy chciał. Gdyby miał -dokąd odejść. – Boli – wysyczał – zaatakował mnie wąż morski. Strułem się, walcząc. Oczy Joachima zamigotały niepokojem. – Cholera, trzeba ci pomóc, zadzwonię do Dory... – Nic mi nie będzie – jęknął Eryk. Ostatnie, czego potrzebował, to szalona wiedźma, która przyłączyłaby go do swojego stadka dziwadeł. Wiedźma nie powinna być panią wampirów, nieważne, co mówili Joachim i Wawrzyniec. Może i była dla nich lepsza niż Gajusz, ale samo rozwiązanie wydawało się niedorzeczne. Joachim zrobił urażoną minę. Cholera, Eryk znów zapomniał, że ten wampir czyta w myślach. – Nie obrażaj się, stary. – Jasne. Jak chcesz. Joachim wstał i wyszedł z sypialni. I tak zadzwoni, Eryk był pewny. Może dlatego tak łatwo dogadywał się ze swoją wiedźmą? Ona też nie potrafiła trzymać się z dala od nie swoich spraw. Joachim przemierzał właśnie główną salę Trumny. Zamierzał oczywiście zadzwonić do Dory i zapytać o te węże, kiedy jego uwagę zwrócił hałas przy wejściu. Łomot w obite miedzią drzwi. Przystanął, patrząc, jak Kaden przekręca zamek. Jeśli to dostawa, mógł mu pomóc. Ale nie był to nikt z zaopatrzenia. W drzwiach stała drobna dziewczyna w białych tenisówkach, dżinsowych szortach i różowej koszulce. Wepchnęła się pod ramieniem Kadena, energicznie i bezpardonowo. – Przesuń się – syknęła. – Gdzie wasza gościnność? Kaden parsknął coś złośliwie i złapał ją za ramię. Obróciła się w jego stronę gwałtownie, kręcone włosy -zafalowały. Joachim z rozbawieniem patrzył, jak maleńka osóbka syczy na Kadena. – Weź tę łapę, jeśli nie chcesz jej stracić, krwiopijco! Kaden śmiał się tylko chwilę, w następnej sekundzie na jego twarzy rysowały się ślady pazurów, a dziewczyna wykręcała mu nadgarstek, sycząc wściekle. – Ostrzegałam. Gdzie jest Eryk? Kaden szarpnął się. Dziewczyna prychnęła, puszczając jego nadgarstek.

– Nie mam czasu na to gówno. Gdzie jest Eryk?! – krzyknęła, popychając zdezorientowanego wampira. – Ty suko... – wyjęczał, potrząsając dłonią. – Pudło, krwiopijco. Powtórzę ostatni raz: gdzie jest Eryk? – Nie mam zamiaru ci nic mówić, nie rozmawiam z jedzeniem. – Zasady przy stole to taka zamierająca tradycja – warknęła, a chwilę później jej biała tenisówka odbiła przykurzony ślad na kolanie kierownika sali w Trumnie. Joachim bawił się świetnie. To małe stworzenie było niesamowite. Miała tupet i kipiała brawurą, ale to nie wystarczy. Kaden gotował się z wściekłości i Joachim wiedział, że dziewczyna, choć bezczelna i szybka, nie ma szans naprzeciw kilkusetletniego wampira, choć zdawała się tym nie przejmować. – Hej, przestańcie – zainterweniował. – Może powiesz mi, czemu szukasz Eryka? Chcesz go skopać? – Nie – prychnęła – choć zasłużył, randka z nim na zawsze zostanie na szczycie najgorszych, jakie miałam, ale nie, nie chcę go skopać. Mam coś, co jest mu bardzo potrzebne. – Trochę ab Rh minus? – Kaden powąchał powietrze wokół niej i uśmiechnął się złośliwie. – Uważaj, koleś, naprawdę mnie wkurzasz – warknęła dziewczyna, wymierzając w niego szczupły palec wskazujący z paznokciem pomalowanym na krwistą czerwień. Joachim wszedł między nich, zanim sprawy wymknęły się spod kontroli. I nie był już do końca pewien, kogo chce w ten sposób ochronić. – Zaprowadzę cię do niego – powiedział po prostu, ignorując wściekłe spojrzenie Kadena i podejrzliwe dziewczyny. – No proszę, jak na krwiopijcę, jesteś całkiem rozsądny. – To po mamie – powiedział i sam zaśmiał się z żartu. Jego matką wedle prawa była zupełnie nieobliczalna wiedźma, która zawsze pakowała się w kłopoty. Najwidoczniej rzeczywiście idę jej śladem, pomyślał, odprowadzając dziewczynę jak najdalej od dyszącego chęcią zemsty Kadena. – Nie denerwuj go – szepnął. – Nie chcę z nim walczyć w obronie dziewczyny, którą widzę pierwszy raz w życiu. Spojrzała na niego. – A walczyłbyś, bo? – Odruch – powiedział z uśmiechem. Tak, to też chyba po mamie. – Okej, starczy bzdur. Jak się czuje Eryk? Joachim zatrzymał się gwałtownie i chwycił ją za ramię. – Co o tym wiesz? – Wystarczająco. – Zmarszczyła nos. – Byłam z nim wczoraj. – Widziałaś, jak zaatakował go wąż? – Jasne. I nawet uratowałam mu dupę. Byłam rano u znachorki, powiedziała, że to zatrucie samo nie minie. Mam lekarstwo. Odetchnął. Wolał nie dopytywać, jak to małe stworzenie pokonało węża morskiego, z którym nie poradził sobie Eryk. Zaprowadził ją wprost do piwnicy. Bez słowa wyminęła kilka wampirów, które stały na jej drodze. Szła energicznie, odpychając zagapione na nią stworzenia nocy, jakby były namolnymi psiakami. Fuknęła kilka razy, nim dotarła do tapczanu Eryka. Joachim widział, że szła po zapachu. – Hej tam, pijawko, znowu muszę ci ratować tyłek, co? – powiedziała, stojąc nad Erykiem. Opierała piąstki o biodra, stała na szeroko rozstawionych nogach, jakby gotowa do

walki, ale Joachim widział, że uśmiecha się ciepło do zwiniętego w kłębek wampira. – Szelma. – Eryk uśmiechnął się blado. – Jasne, Szelma na ratunek. Masz, wypij to. – Wyjęła z kieszeni buteleczkę i przysunęła się, by pomóc mu wychylić zawartość. Wypił, nie pytając, co to i skąd to ma. Ufał jej. To całkiem uspokoiło Joachima. Eryk był outsiderem, nieufnym, dogasającym. Dziewczyna musiała być wyjątkowa, skoro bez wahania pozwalał sobą komenderować. Kazała mu usiąść. Zrobił to. Poprawiła mu pościel, strzepała poduszkę i dopiero wtedy znów pozwoliła mu się położyć. – Przynajmniej gust masz lepszy od tych tam. – Wskazała na pozostałych i ich trumny. – Nie lubię... – wyjąkał Eryk, ale umilkł. – Nerwice, no tak, mogłam się domyślić. – Uśmiechnęła się złośliwie, ale usiadła na łóżku obok niego i położyła mu dłoń na czole. – Rozpalony czy napalony, krwiopijco? – Z tobą u boku... kiciu, co ja mogę... – Mówiłam, nie wąchaj – zaśmiała się. – Lepiej ci? – Mniej boli. – Darń mówiła, że trochę potrwa, zanim toksyny się zneutralizują. I kazała ci przekazać, że tylko bardzo głupi wampir mógłby pić krew selkie, zwłaszcza węża. Pokiwał głową. Sam doszedł już do podobnych wniosków. Joachim zerknął na wampiry przyglądające się całej scenie. Oczy kilku z nich świeciły podejrzanym zainteresowaniem. Zdecydował się zostać i przypilnować, by sprawy nie wymknęły się spod kontroli. Podszedł do fotela ustawionego w rogu, tak by mieć wszystkich na oku. To szeryfowanie chyba też miał po matce. Rozłożył książkę i udawał, że lektura go zajmuje. Eryk zasnął. Wampiry powoli się rozchodziły, zostały tylko dwa zakapiory, które Joachim dawno miał już na indeksie pod hasłem „kłopoty”. Dziewczyna siedziała przy Eryku i obdarzała je agresywnym spojrzeniem, podczas gdy dyskretnie skradały się w jej stronę. – Tylko spróbujcie, cholerne pijawy, a słowo daję, złamię wszystkie obietnice, jakie składałam papie. – A co mu obiecałaś, mała? – Adrian szczerzył na nią kły i czego Joachim był pewien, usiłował ją zauroczyć. – Że do końca tygodnia naprawdę postaram się nikogo nie zabić. Ale dla ciebie mogę zrobić wyjątek. I wal się z tym swoim urokiem, nie działa. Adrian zamrugał gwałtownie. Nieczęsto się zdarzało, by ktoś nie uległ jego urokowi. Spojrzał na towarzysza, zwinnego wampira o kasztanowych włosach. Patryk wzruszył ramionami, ale się nie wycofał. Przysunęli się krok do dziewczyny. Ta tylko na to czekała. Nim Joachim zorientował się, co się święci, dziewczyna skoczyła. W ułamku sekundy była przy Adrianie i jej pazurki rozorały mu policzek. Skoczyła szybciej, niż się spodziewali, i już była za plecami Patryka, a na jego szyi czerwieniły się cztery szramy. Trwało to ułamek sekundy. Dziewczyna znów siedziała na łóżku Eryka, jakby nic się nie stało. – To chyba tyle, jeśli chodzi o wasze złudzenie o jej dobrowolnym oddaniu wam krwi, co? – powiedział spokojnie Joachim ze swojego kąta. – Chyba nie zamierzacie łamać rozejmu? – Nie ma tu nic do gadania – warknął Adrian, ocierając krew z policzka. – Zaatakowała nas. – Broniła się. Ma do tego prawo. – Przylazła tu, sama wskazała się na dawczynię – warczał nieprzekonany Adrian. – Przyszła pomóc jednemu z nas – Joachim kiwnął na Eryka – i nie sądzę, żeby on był zachwycony, że chcieliście ją wyssać. – Chyba się przejmę! Dogasający wampir nie jest przeciwnikiem. Słabeusz, sam mam

ochotę go dokończyć. – Patryk wyprostował się i napiął ramiona. Jego niesnaski z Erykiem nie były tajemnicą. Szelma syknęła. Znów stała. Wściekła jak mała Erynia. W jej prychaniu było tyle z kota, że Joachim dziwił się, że dotąd tego nie zauważył. Pazury u jej rąk znów się wydłużyły, a mięśnie pod skórą zafalowały w sposób, jaki znał – walczyła, by się nie zmienić. Nie wiedział, jakim typem kotowatej była, ale wolał, by jakaś tygrysica nie zdemolowała sypialni. Oddychała głęboko, prawie hiperwentylując. Wstał, by interweniować, ale machnęła ręką, dając mu znak, że nad sobą panuje. Podeszła o krok do agresywnych wampirów i powiedziała: – Spróbuj go tknąć, umarlaku, a rozwłóczę twoje kości po całym cholernym Gdańsku. Do twojej wiadomości: Eryk już nie dogasa. I na twoim miejscu zapamiętałabym to, co teraz usłyszysz: jest nietykalny, rozumiesz? Jeśli nie, znajdę cię za dnia i urządzę taką smażalnię, że popamiętasz. Po wszystkim nie będzie z czego usypać pamiątkowej urny. Wiem, gdzie śpisz, nie zapominaj o tym. Wampiry cofnęły się o krok. Joachim nie wiedział, co napastnicy zobaczyli w twarzy dziewczyny, ale najwyraźniej jej uwierzyli. – Hej, chłopaki, może pomożecie Kadenowi na górze? Miała być dostawa – rzucił lekko, by dać im honorowy pretekst do wycofania się. Prychnęła na nich, znów siadając u boku Eryka. Adrian i Patryk spojrzeli na Joachima, ale ten też już siedział, znów zanurzony w lekturze. Odeszli. Czytał w ich myślach dość długo, by wiedzieć, że przekonali samych siebie, że są zwycięzcami tego starcia. Uśmiechnął się lekko. Jasne, a on jest królową Wiktorią. – Naprawdę już nie dogasa? – zapytał cicho, gdy zostali w sypialni sami, nie licząc śpiącego Eryka. – Tylko by spróbował. Za dużo mi wisi, żeby się wymiksować – parsknęła. Robiła to naprawdę kocio. – To dobrze. Będę spał spokojniej. – A co cię on obchodzi? – Jakoś mnie obchodzi. Cholera wie czemu. – To też po mamusi? – mruknęła złośliwie, ale w jej oczach migotało rozbawienie. – Pewnie tak. Jak większość tych niewampirzych zachowań, przez które mam sporo kłopotów – powiedział bardziej do siebie niż do niej. Zwykle nie narzekał na Dorę, na swój sposób była najlepszą panią, jaką miał. A miał porównanie, bo była trzecią osobą, której winien był bezwzględne posłuszeństwo. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko. – Jesteś w porządku, jak na krwiopijcę. – Dzięki. Ty też, jak na kota. Prychnęła. – Też mi odkrycie. Jestem idealna. Papa zawsze to powtarza. Potem dodaje „ale”, ale tej części już nie słucham. Zaśmiał się. – Na imię mi Joachim, zapamiętaj, może ci się przydać, jak wpadniesz w kłopoty – powiedział. – Szelma. Zapamiętaj, może dzięki temu nie wpadniesz w kłopoty – błysnęła ząbkami. Wyglądały całkiem wampirzo. – Jesteś jednym z wampirów Dory, prawda? Drgnął zaskoczony. Mało kto mówił o niej inaczej niż wiedźma. Wampiry nie bardzo wiedziały, jak ją traktować. Wiele jej zawdzięczano, ale... cóż, są konserwatywni, a ona była niczym sufrażystka.

– Skąd wiesz? – Usztywnił się lekko. – Och, jestem córką Olafa. Przybraną – wyjaśniła, widząc jego niedowierzanie. – Kiedy dowiedział się, dokąd idę, i zrozumiał, że mnie nie zatrzyma, powiedział, że jakbym wpadła w jakieś kłopoty, mam szukać jednego z wampirów Dory. Nie znam jej, ale papa zna i zdaje się, że są jakby przyjaciółmi. Coś w tym rodzaju. Uśmiechnął się i przytaknął. – A jednak nie szukałaś nas... – Nie miałam kłopotów, z którymi nie mogłabym sobie poradzić. Nie zdarzyło się nic, z czym nie radziłabym sobie w przeszłości, ot, kilku buców z przerostem ego. Norma. Zaśmiał się lekko. – Tak z ciekawości... – powiedział z wahaniem. Nie był pewien, czy jego pytanie nie jest dla zmiennokształtnej obraźliwe. – Jesteś kotem, prawda? Nie wilkiem? – Pewnie, że jestem kotem, nie obrażaj mnie, nie jestem tak... toporna jak wilki. – Uśmiechnęła się złośliwie. – Jakimś szczególnym kotem? – ostrożnie dobierał słowa. – Absolutnie wyjątkowym i cudownym. – Mrugnęła. – Gdyby tamci – wskazała głową na drzwi, w których zniknęli Adrian i Patryk – pytali, powiedz, że tygrysem szablozębnym. – A naprawdę? – To już tajemnica. My, kotki, lubimy małe tajemnice. – Przeciągnęła się tak kocio, że nie mógł uwierzyć, iż ludzkie ciało potrafi tak znakomicie naśladować ten ruch. Popchnęła śpiącego Eryka, by mieć więcej miejsca, i zwinęła się w kłębek u jego boku. Joachim patrzył z niedowierzaniem, jak kotka jakby nigdy nic zasypia w piwnicy wampirzej kwatery głównej. Pokręcił głową i nie mógł się nie uśmiechnąć. Eryk przez sen mruknął i objął dziewczynę ramieniem. Kiedy się obudził, pierwsze, co poczuł, to brak bólu. Odetchnął z ulgą. Dopiero wtedy zauważył, że nie leży sam na swoim wąskim tapczanie. Obok, zwinięta całkiem jak kot, z podwiniętymi pod brodą rączkami, spała Szelma. Odgarnął włosy z jej twarzy i odruchowo pogłaskał ją po policzku i szyi. Zamruczała. Prawdziwa kotka. Jak przez mgłę pamiętał, jak ustawiała wszystkie wampiry w sypialni. Musi zapamiętać, by podziękować Joachimowi. Nie spodziewał się, że stanie on w jego obronie i w obronie jego przyjaciółki. Słyszał, jak zapewniała, że nie dogasa. I, do cholery, miała rację. I wiedział, że zrobi wszystko, cokolwiek sobie zażyczy ten mały dachowiec obok. I mógł mieć jedynie nadzieję, że nigdy nie wkurzy jej tak bardzo, że każe mu wyjść na słońce tylko po to, by mogła patrzeć, jak płonie.

Ropuszki

Dla Oli, Ysi i Martyny, szalonych wiedźm i wiernych groupies, oby uważały z życzeniami :) Mam patrzeć na coś konkretnego? – zapytałam, marszcząc nos. Smród powalał. Zapach gnijącego jedzenia, przepoconych skarpet i niewietrzonego pomieszczenia przywodził na myśl męski akademik. – Powiedz mi, co widzisz. Wolę nic nie mówić, może tylko mi się wydaje, że ta sprawa śmierdzi. Nie tylko dosłownie. – Witkacy opierał się o framugę drzwi z pozorną swobodą. Znałam go zbyt długo, by to kupić. Miał to spojrzenie, czujne i prześwietlające, które sprawiało, że nawet naćpany był lepszym gliną niż połowa naszych kolegów z komisariatu. Rozejrzałam się po czymś, co bez wątpienia było męską norą. Chlewem, w którym nikt nigdy nie sprzątał. Staliśmy w przedpokoju, na wprost straszyła kuchnia. Blat szafek szczelnie pokrywały puste i zgniecione -puszki po piwie, plamy ketchupu, opakowania po słodyczach i pojemniczki po pasztetach i konserwach. Resztkami wabiły roje much, przynajmniej te, które nie ucztowały w przesypującym się koszu na śmieci. Na stole, między brudnymi naczyniami, królowała popielniczka wypełniona po brzegi setkami petów. Zlew był zapchany pleśniejącymi talerzami, pokalami do piwa i kubkami. Na podłodze, lepkiej od brudu, walały się opakowania po pizzy i kolejne puszki po piwie, wymieszane malowniczo z ciuchami i brudną bielizną. Nawet na wysypisku śmieci było schludniej, odkąd wprowadzono segregację odpadów. Przez wiele lat mieszkałam z facetami w studenckich mieszkaniach. Ale dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak duży wpływ na względną schludność mieszkania miały moje niekończące się tyrady o sprzątaniu po sobie i przyklejony na drzwiach lodówki harmonogram prac domowych. – Co najmniej dwóch facetów, mam nadzieję, że bardzo młodych, albo zwątpię całkiem w wasz rodzaj. – Skrzywiłam się, czując, że stanęłam na czymś lepkim, śliskim i prawdopodobnie gnijącym. Witkacy dał znak głową, bym weszła dalej. W mieszkaniu były dwa pokoje. W pierwszym na ścianie wisiała plazma z zatrzymanym wyścigiem samochodowym. Na łóżku, w rozgrzebanej i poszarzałej od brudu pościeli, leżał pad do konsoli, paczka prezerwatyw i świerszczyk, z gatunku tych mniej stylowych i idących w naturalizm. Dywanu nie widziałam, znikł całkiem pod kłębami ciuchów i śmieci, głównie opakowań po żelkach, chipsach i batonikach. Cholera, jeśli właściciel tej nory miał więcej niż piętnaście lat, to było po prostu obrzydliwe. -Podeszłam do regału pod ścianą. Parsknęłam śmiechem, widząc ustawione w rzędach pudełka z grami, a obok dvd z pornosami. Sądząc po tym, jak liczna była ta kolekcja, chłopak musiał dostawać egzemplarz obowiązkowy każdej produkcji przemysłu

pornograficznego minionej dekady. W tekturowych pudłach wypełniających dwie półki regału schludnie ułożono analogowe świerszczyki. – Nie wiedziałam, że w dobie internetu i powszechnie dostępnej pornografii są jeszcze faceci, którzy gromadzą takie rzeczy – roześmiałam się. – Chyba że chłopak bardzo poważnie podchodzi do swojej pasji i jest kolekcjonerem. – Albo dostawca internetu założył blokadę na strony porno – stwierdził Witkacy, uśmiechając się pod nosem. Szuflada nocnego stolika była wysunięta. Damska bielizna w kilku rozmiarach pyszniła się kolorowymi koroneczkami, jedwabiem, bawełną z kwiatowymi wzorkami. Wyglądała na noszoną i niepraną. Albo był fetyszystą, albo zbierał trofea. Na myśl, że jakaś kobieta, czy raczej dziewczyna, miałaby ochotę na igraszki w tym chlewie, robiło mi się słabo. Przeszłam do drugiego pokoju. Wyglądał niewiele lepiej. Trochę mniej porno, choć kosz wypełniony po brzegi chusteczkami higienicznymi sugerował, że mieszkańcowi tej nory, jeśli nie cierpiał na poważną alergię, groziła kontuzja nadgarstka. Może zresztą obdarzał miłosnym zainteresowaniem nie tylko siebie, pomyślałam, widząc mało subtelne kreski na wezgłowiu łóżka. Każda pionowa czwóreczka była przekreślona ukośną. Dla łatwiejszego rachunku, jak sądziłam. Do trzydziestki brakowało mu dwóch kresek. Ostrożnie odsuwałam spod stóp skarpetki i inne rzeczy, o których nie chciałam zbyt intensywnie dumać. Skupiłam się na ignorowaniu zapachu potu, brudu i starego piżma, tej niepowtarzalnej mieszanki kojarzącej się z męską szatnią i kiblami w obskurnych barach. – Mam oglądać tego więcej czy powiesz mi, o co chodzi? – zapytałam, podejrzewając, że Witkacy ma spory ubaw, obserwując moją reakcję na tę norę. – Jeszcze tylko łazienka... – Chyba widziałam dość... Nie sądzę, żebyś był w stanie zaskoczyć mnie czymś jeszcze. – Przekonajmy się. Coś mi mówi, że jednak cię zaskoczę. Miał rację. – Ożeż... Co to, u diaska, jest? – zapytałam, zatykając nos. Nie robiłam tego, nawet stojąc nad kilkudniowymi zwłokami, ale teraz żołądek mi się buntował i kwas podchodził do gardła. – Liczyłem, że właśnie ty mi to powiesz. Bo akurat ten kawałek układanki zupełnie wytrącił mnie z równowagi i podsunął myśl, że to raczej twój departament, nie mój. Dwie opasłe, oślizgłe, śmierdzące jak miejskie szambo ropuchy niezbornie próbowały wyjść z wanny. Nawet im się nie dziwiłam – wanna była brudna, jak wszystko dookoła. Ropuchy, zielonkawo-brunatne, pokryte ropnymi krostami i wydzielające każdym porem żółtawy śluz, były większe i brzydsze od jakichkolwiek ropuch, jakie w życiu widziałam. Rozmiarami przypominały raczej piłki do koszykówki niż stworzenia, które widywałam na lekcjach zoologii dla magicznych. Ale Witkacy miał rację, to był mój departament, to cholerstwo -zdecydowanie emanowało jakąś magią, brudną jak cała ta nora i nieprzyjazną. Witkacy, choć o tym, że jest magiczny, wiedział od niedawna, musiał to wyczuć równie mocno jak ja. – Jeśli moje domysły są słuszne, przedstawiam ci Karola Skwarka i Michała Odyńca, mieszkających pod tym adresem od dwóch lat. A od tygodnia uznanych za zaginionych, po tym jak nie zgłosili się do pracy, a listonosz zastał otwarte mieszkanie i nikogo, kto by mu pokwitował paczkę. Uznał ten burdel za ślady walki i poszedł na policję. Wpadłem obejrzeć domniemane miejsce zbrodni... Tę jaśniejszą ropuchę zastałem zaplątaną w ubrania należące najpewniej do Karola, ta druga była w wannie. Więc dorzuciłem jej kumpla, żeby nie usychała w samotności – powiedział i potarł twarz, jakby sam nie wierzył w to, co mówi. – Witkacy, oficjalnie gratuluję pierwszej zdecydowanie magicznej i totalnie popieprzonej sprawy. – Poklepałam go po ramieniu.

– Nie ciesz się, Ti, możesz sobie składać rezygnację w policji, ale jeśli myślisz, że zostawisz mnie z tym gównem samego, to się mylisz. Nie mam pojęcia, co mam z tym zrobić. I jeśli odczarowanie ich wymaga całusów, na mnie nie licz. – Żadnemu z nas nie płacą tyle, żeby porywać się na takie perwersje... Gdyby wystarczył całus, znam jedną dziwkę, która ma skrzywienie w stronę gadów, może i płaz by przeszedł, choć to raczej nie będzie takie proste... – Więc co robimy? – Jego zagubienie było dość rozczulające. Objęłam go ramieniem i powiedziałam, starając się tchnąć w swój głos choć odrobinę optymizmu: – Znajdziemy tego, komu nasze królewiątka zalazły za skórę tak bardzo, że zamienił je w żaby, i kto miał dość magii, żeby tego dokonać... A potem, cóż, odczarujemy je... chyba... Choć dla ich miernych istnień będzie to niewielka różnica. Nie dodałam, że nie mam pojęcia, jak zamienić faceta w żabę, ani że to cholernie brzydka i niebezpieczna odmiana magii. Nie potrzebował więcej stresu, niż to konieczne, a to i tak wyjdzie w praniu. Opuszczając łazienkę, nacisnęłam kilkakrotnie guziczek odświeżacza powietrza. Zapach sosnowego lasu nie zdołał zamaskować smrodu ropuch... a może to naturalny odór tej nory wgryzł się już w farbę na ścianach? Kiedy doszliśmy do bramy, Witkacy zbladł, a dłonie odruchowo zacisnął w pięści. Próbowałam go namówić, by sam wypowiedział zaklęcie i wprowadził nas do Thornu, ale burknął coś o tym, że nie ma ochoty ryzykować naszego życia, a od dziecka miał skłonność do przejęzyczeń. Może nie powinnam podkreślać, jak ważna jest precyzja zaklęcia i że pomyłka może się źle skończyć, jeśli otworzy portal do zupełnie innego miejsca niż to, do którego chciałby trafić. Więc to ja wypowiedziałam słowa mocy i ujęłam go za rękę, rozluźniając pobielałe kłykcie. Odetchnął, wciąż zdenerwowany i jednocześnie rozdrażniony tym, że nie panuje nad nerwami. – Przywykniesz. – Uśmiechnęłam się pocieszająco. – Któregoś dnia będziesz musiał tam pójść, a mnie nie będzie w pobliżu. A z czasem przestaniesz po prostu o tym myśleć, to będzie odruch, jak przekręcanie klucza w zamku, kiedy wracasz do domu. Nawet pijany czy na haju potrafisz to zrobić, prawda? – Gdybym cię tak nie lubił, byłbym wkurzony na to, co zrobiłaś z moim życiem – burknął. – Gdyby nie ja, sam wciąż byś je pieprzył i po omacku szukał tego, czego ci brak. – Fakt. – Ścisnął moje palce. – Dobra, koniec trzymania się za rączki, bo mi się zaraz zleci cała chmara twoich absztyfikantów z rewolwerami i sekundantami. – Nie bądź dupkiem, Witkac – uśmiechnęłam się szeroko – żaden z nich nie wie tak dobrze jak ty, że w ostatecznym rozrachunku trudno ze mną wytrzymać. – Prawda. Mogę ich uświadomić, jeśli mi kiedyś podpadniesz. Więc gdzie teraz? – Uliczka Rzemieślników. Pokażę ci, dokąd idzie każda magiczna panienka, gdy chce, żeby jej wiarołomnemu kochankowi nigdy już nie stanął bez zaśpiewania trzech zwrotek „Roty”. Parsknął śmiechem. Cóż, nie znał jeszcze Katii. Jej były do dziś nosił w portfelu, obok pakieciku z prezerwatywą, zalaminowany tekst „Roty”, na wypadek gdyby zapomniał słów. Niewiele kobiet wszak uznawało tę pieśń za afrodyzjak. Przy wąskiej, brukowanej uliczce mieścił się odpowiednik centrum handlowego Thornu, jednak zamiast wielkiej galerii w stylu tych w realnych miastach mieliśmy setkę małych sklepików, rzemieślniczych zakładów, pracowni i galeryjek, w których mogliśmy znaleźć

wszystko, czego potrzebuje magiczny, od składników do eliksiru przez wyroby skórzane, broń czy biżuterię po wymyślną zemstę czy wizję przyszłości prosto ze szklanej kuli lub kart tarota. Niewysokie kamieniczki o kolorowych frontach i ciężkich żeliwnych znakach cechowych, wiszących obok gazowych latarni, kusiły produktami wystawionymi na witrynkach i magicznymi certyfikatami jakości. Na kilku progach siedzieli właściciele sklepików, zagadując przechodniów i zachęcając do obejrzenia towaru. Zawsze panowało tu miłe podniecenie, gwar rozmów przebijały rytmiczne uderzenia młotem z kowalskiej pracowni czy małe i zwykle kontrolowane wybuchy w pracowni eliksirów. Dzieciaki kręciły się pod nogami, bo nigdzie nie miały tylu szans na upolowanie ciasteczek co w okolicy Cukierni pod Dzwoneczkiem, dotknięcie smoczych jaj u handlarza egzotyczną fauną i wszystkie te zabawy, których mamy nie pochwalały, a które tutaj były na wyciągnięcie ręki. Sklep Malwiny miał ciemnoczerwoną fasadę i znak cechowy wiedźm płodności nad wejściem. W oknie wisiała ciężka aksamitna zasłona, więc w środku panowała nieco duszna i mroczna atmosfera, podkręcana palącymi się kadzidełkami, trociczkami i świecami ustawionymi na każdej wolnej powierzchni. Zapachy egzotycznych przypraw mieszały się z aromatem żyznej ziemi i żywicy, prawie skutecznie maskując smrodek zgnilizny, typowy dla miejsc, w których uprawiano nie tylko białą magię. Bywałam tu już kilka razy, działalność Malwiny miała bowiem tendencję do przekraczania jasnej strony mocy czy szarej strefy niejasnej definicji. Za każdym razem broniła się tak samo – nie robi niczego, czego nie oczekują od niej klienci, i to oni zwykle biorą na siebie konsekwencje rzucanych uroków czy stosowania -paskudnych eliksirów. Gdyby to od niej zależało, zajmowałaby się wyłącznie ziołami zwiększającymi potencję i płodność oraz zapewniała wierność i trwałość rodzinnych stadeł, ale na to nie ma wystarczającego zapotrzebowania, by nie zabrakło jej na czynsz. Zemsta sprzedaje się znacznie lepiej. Gdy pchnęłam drzwi, rozdzwoniły się dzwoneczki przyczepione na framudze i rozbłysnęły dodatkowe świece, zapalające się automatycznie, kiedy w sklepie pojawiali się klienci. Ładne i ekologiczne rozwiązanie – nie musiały się palić cały czas, skoro Malwina przesiadywała głównie w swoim mieszkanku, oddzielonym od sklepu kotarą. Tym razem też nie było jej w sklepie, więc czekając, staliśmy z Witkacem przy ladzie. Mój przyjaciel rozglądał się po wnętrzu i próbował opanować ciarki, jakie wywoływała mętna aura tego miejsca. – Dora Wilk, witam ciebie i kłopoty, które zwykle sprowadzasz na moje domostwo. – Malwina uchyliła kotarę i wkroczyła do swego królestwa z wyniosłą miną. Cóż, może jeszcze nie przebolała grzywny, jaką jej wymierzyłam, po tym jak rzuciła urok na pewnego krasnoluda (biedak tylko dlatego, że zlekceważył jej zaloty, nie tylko wyłysiał, ale też przez tydzień miał dwie lewe ręce – dosłownie, co raczej utrudniło mu pracę kowala). Cóż, jak to mówią, zbierzesz, co posiejesz. Malwina, jak większość wiedźm płodności, miała przyjemne rysy twarzy, wprawnie podkreślone dość mocnym makijażem. W ciasno zasznurowanym gorsecie dumnie prezentowała te ze swych licznych krągłości, które chciała, a resztę skrywała pod fiszbinami. Ciemne, mocno kręcone włosy ujarzmiała kolorowymi wstążkami, które razem z grzechoczącymi na nadgarstkach bransoletkami tworzyły oprawę dźwiękową dla każdego jej ruchu. – O, a ciebie nie znam... – jej ton, kiedy tylko zauważyła Witkaca, stojącego za moimi plecami, nagle nabrał nader zmysłowego brzmienia. Wyprostowała niewysokie ciało, prężąc biust, który i tak kipiał w gorsecie, dłoń oparła o kształtne biodro i wydęła usta w kuszącym grymasie. – Kim jesteś, słodki kąsku? – Kimś, na kim połamiesz sobie zęby albo ja ci je połamię, gdy podejdziesz za blisko – powiedziałam zdecydowanie.

Byli faceci Malwiny, lub choćby ci, którzy ją zainteresowali bez wzajemności, mieli przykry zwyczaj zmagać się później z poważnymi urokami, często nieodwracalnymi. Witkacy uśmiechnął się do mnie z wdzięcznością. Jego zmysły odbierały więcej, niż Malwina by sobie życzyła – nie tylko widział ją taką, jaką chciała być widziana, ale też wyczuwał jej aurę, a ta nie była szczególnie przyjazna. Ryzyko zawodowe zajmujących się brudną magią. – Zawsze musisz popsuć zabawę – prychnęła. – Widać brzydko się bawisz – odparłam, używając twardego tonu namiestniczki. – Powiedz mi, moja droga, czy ostatnimi czasy nie posunęłaś się za daleko w rzucaniu uroków? Nie złamałaś czasem kardynalnej zasady? Wiesz, tej o nierzucaniu uroków na zwykłych ludzi, zamienianiu ich w paskudne stworzenia i rujnowaniu im życia? Przez chwilę milczała, jakiś cień przebiegł przez jej oczy, a gdy wreszcie odpowiedziała, zniknęła cała ta sztuczna słodycz, którą emanowała od początku. – Jeśli myślisz, że mam coś wspólnego z tą ropuchą, mylisz się. Twoi szpiedzy są mało dokładni. To prawda, jest u mnie, ale to nie ja ją zrobiłam tym, czym jest. Dzieciaki ją znalazły na Bulwarze, więc przyniosły ją do mnie. Myślałam, że zdołam ją odczarować, ale to nie moja magia – powiedziała. Nie pokazałam po sobie zaskoczenia. Nie wyjaśniłam też, że nie mam szpiegów. Taka opinia akurat mogła mi ułatwiać pracę w Thornie. – Co z nią zrobiłaś? – Z kim? – Z żabą, czy też raczej ropuchą? – Nic, mam ją w mieszkaniu, w pracowni. Mogę ci ją pokazać, możesz przecież rozpoznać, czy to moja magia – zapewniła i nie czekając na odpowiedź, zniknęła za kotarą, by bo kilku minutach wrócić z plastikowym pojemnikiem, w jakim zwykle trzyma się tort: okrągła podstawa, wysoka na trzydzieści parę centymetrów kopuła i uchwyt do przenoszenia. Z tym że wnętrze pojemnika niemal całkowicie wypełniała ropucha, identyczna jak te, które znaleźliśmy w mieszkaniu naszych królewiątek. W kopule Malwina przezornie wydłubała kilka otworków, by płaz mógł oddychać. Westchnęłam ciężko. Stworzenie emanowało brudną magią, ale o innej sygnaturze niż magia Malwiny, która trzymała pojemnik w wyciągniętych rękach, jakby nie chciała mieć z ropuchą zbyt wiele wspólnego. – Zdołałaś odkryć, kim jest ten facet? – zapytałam. – Dziewczyna – zapewniła spokojnie. – Chłopcy przynieśli ją razem z ubraniem, w które była zaplątana. Zdecydowanie damski strój do biegania, rozmiar trzydzieści osiem, może czterdzieści. Nie miała przy sobie dokumentów, tylko odtwarzacz mp3. Nie wiem, kim jest, i nie zdołałam jej odczarować. To nie jest magia eliksirów ani uroków... Na moje powinnaś szukać przedmiotu ogniskującego albo artefaktu, który zdołałby zrobić coś takiego w odpowiednich dłoniach. U mnie nie znajdziesz nic takiego – zapewniła, a jej nagła wola współpracy była zastanawiająca. – A u kogo, twoim zdaniem, powinnam szukać? – Ja nic nie wiem... – zapewniła, po czym dodała ciszej, jakby obawiała się, że ściany mają uszy: – Ale słyszałam, że wróciła Viola. Zaklęłam. – Uważaj na język, młoda damo – rzuciła ze złym uśmieszkiem. – W tym miejscu jest wysokie stężenie magii, wystarczy chwila nieuwagi, a twoja jaśniutka aura dorobi się kilku zacieków. A teraz weź to stworzenie i idź swoją drogą. – Wepchnęła mi w dłonie pojemnik z ropuchą. – Źle działasz na mój biznes. A ty, słodziutki, jesteś tu zawsze mile widziany. –

Mrugnęła do Witkaca, który wzdrygnął się zauważalnie i odruchowo przesunął za moje plecy. Gdyby to była ludzka sprawa i ludzkie zagrożenie, nigdy by tego nie zrobił. Miał tendencję do gentlemańskich odruchów, kiedy przesłuchiwaliśmy wspólnie różne szumowiny. Ale to była magia, a on wciąż czuł się z nią nieco nieswojo. – Kim jest Viola i jak bardzo mamy przesrane? – zapytał Witkac z typową dla siebie flegmą. – Nie jest dobrze – skrzywiłam się – nie pierwszy raz mam z nią do czynienia... To wiedźma, niezbyt przyjemna postać, wędruje od miejsca do miejsca, wszędzie powodując zamieszanie. Wraca jak epidemia grypy żołądkowej: możesz się szczepić, a i tak skończysz, rzygając do kibla i błagając o dobicie... Cokolwiek by się działo, niczego nie dotykaj, niczego nie jedz i niczego jej nie obiecuj, dobrze? Uniósł brew zaskoczony. – Naprawdę myślisz, że jestem takim idiotą, żeby brać od starej wiedźmy najczerwieńsze nawet jabłuszko? – Nie byłbyś pierwszy ani ostatni, Witkac... Przy niej dzieją się dziwne rzeczy i nic nie jest takie, jak się wydaje. Przypomniałam sobie ostatnią wizytę Violi w Thornie i przeszedł mnie dreszcz. Nie skończyło się dobrze, a wampiry do dziś dwa razy sprawdzają, czy to, co mają za woreczek z krwią, na pewno nim jest. Powinnam ostrzec Romana. Albo lepiej: upewnić się, że wiedźma opuści nasze miasto, nim on się o tym dowie. Mają raczej na pieńku. Chętnie by ją zabił, gdyby to było możliwe, ale Viola dawno sprzedała duszę komuś, kto potrafił ją obronić przed wrogami. Mówiono, że jest nieśmiertelna. Z doświadczenia wiedziałam, że nikt nie jest tak naprawdę nieśmiertelny i zwykle dekapitacja wystarcza, kwestia, jak trudno pozbawić stworzenie głowy. Z tego, co słyszałam, na głowę Violi polowało wielu, a ta wciąż spoczywa bezpiecznie na karku wiedźmy. Spojrzałam na ropuchę w pojemniku na tort. Kimkolwiek była ta dziewczyna, nawet jeśli równie odpychającą kreaturą jak faceci zamienieni w ropuchy, nie zasługiwała na taką karę. Nie wiedziałam nawet, czy była magiczna, czy i tym razem urok dotknął zwykłego śmiertelnika. Jeśli Viola o tym wiedziała, miałam punkt zaczepienia – mogła być straszakiem dla wielu, ale prawo było po mojej stronie: żadnej czarnej magii na śmiertelnikach, koniec i kropka. Nie miałam wielkich możliwości, mogłam tylko ładnie prosić. Starszyzna mi nie pomoże. Poprzednio jej członkowie umyli ręce, a tym razem nie zaszło nic, co zmusiłoby ich do zaangażowania się w walkę z Violą. Dla nich te trzy ropuchy nie miałyby znaczenia – ot, przypadkowe straty wliczone w odwiedziny starej wiedźmy. Stosunkowo niewielkie, biorąc pod uwagę poprzednie lata. Ręce mi się spociły z nerwów, gdy dotarło do mnie, jak mało jest to prawdopodobne. Prawie wypuściłam pojemnik z ropuchą. Ostatnim razem, kiedy Viola szalała po Thornie, Starszyzna próbowała się jej pozbyć. Nie skończyło się to dobrze. Roman prawie stracił życie, a przynajmniej te resztki życia, jakie miał, a pozostali dyskretnie się ulotnili, uznając, że Cyganka opuści miasto jak zawsze w ciągu tych kilku dni czy tygodni. Ich zdaniem, łatwiej było posprzątać po niej, niż ryzykować starcie. Im dłużej żyjesz, tym bardziej obawiasz się śmierci. Ja miałam trzydzieści lat, może dlatego byłam gotowa ryzykować bardziej niż oni. A może po prostu jestem idiotką... Ale nie mogłam spokojnie wrócić do mieszkania, wiedząc, że co najmniej trzy osoby dożyją swoich dni -zaklęte w ropuchy. – Witkacy... – powiedziałam cicho do mojego partnera, który miał wraz ze mną władować się w coś, o czym praktycznie nie miał pojęcia. – Nie musisz tam ze mną iść, możesz iść do Starszyzny i o wszystkim opowiedzieć... Może przyślą mi kogoś do pomocy – sama w to nie

wierzyłam – albo poradzę sobie sama... Nie powinieneś ryzykować, za mało jeszcze wiesz... – Zamknij się, Ti, albo będę wkurwiony jeszcze bardziej. Możesz sobie oddawać policyjną odznakę, ale nie przestaliśmy być partnerami. Jeśli myślisz, że puszczę cię samą, choć jesteś blada i ręce ci się trzęsą ze strachu, to muszę powiedzieć, że ten mag w piwnicy chyba więcej niż raz dał ci po głowie. Idziemy razem albo nie idzie tam żadne z nas. Westchnęłam ciężko. Był uparty jak osioł. Bardziej niż ja, a to już wyczyn. Zatrzymał się i złapał mnie za rękę, odwracając tak, bym spojrzała na jego zaciętą twarz. – Zastanów się chwilę: na moim miejscu posłuchałabyś i odeszła? – zapytał twardo. – Nie. Ale ja jestem idiotką, a ty jesteś ten bystry, nie? – Nie, ja jestem ten naćpany, a ty masz syndrom Mesjasza. Razem albo damy sobie radę, albo padniemy, próbując, więc przestań mi tu wyjeżdżać z ochroną mojej dupy. Nic się nie zmieniło. Jesteśmy partnerami. Pogódź się z tym. Uśmiechnęłam się blado. – Jesteś nienormalny. – I tylko dlatego mogę z tobą pracować, wariatko. A teraz chodźmy, jeszcze trochę i ropuchę trzeba będzie nakarmić, a za cholerę nie wiem, co jedzą takie stworzenia. Roześmiałam się i ruszyłam na błonia. Znalezienie Violi nie było trudne. Za każdym razem, kiedy przyjeżdżała do Thornu, zatrzymywała się ze swoim taborem na błoniach pod miastem. Na ten krótki czas, kiedy tu była, zwykle pusta łąka zmieniała się w cygańskie obozowisko. Z daleka rzucały się w oczy kolorowe wozy, tworzące krąg wokół ogniska. Szczekanie psów mieszało się z krzykami dzieci, śpiewem podchmielonych Cyganów i dźwiękami harmonii i tamburyna. Szybko nas zauważyli. Po kilku minutach za naszą dwójką ciągnął się ogonek ciekawskich dzieciaków o oczach czarnych jak węgielki. Nikt nas nie zatrzymywał. Nie bali się mnie, nie musieli, wiedzieli, że są pod ochroną Violi, a jej nikt nie zagrażał. Pewnie skierowałam się do największego wozu, pomalowanego w krzykliwe róże. Między czerwonymi płatkami wyraźnie odznaczały się stalowe ciernie, które niczym siatka opasywały wóz barierą ochronną. Starą, mocną magią. Zapukałam w drewniane drzwi, rzucając Witkacemu ostrzegawcze spojrzenie. – Pamiętasz, jak się bronić przed iluzją? – szepnęłam jeszcze. Kiwnął tylko głową, z typową dla siebie flegmą. Drzwi otworzyły się samoistnie, zapraszając nas do wejścia w paszczę lwa. Ti prosiła mnie, bym opowiedział jej resztę tego, co wydarzyło się po południu. Miała wyraźne luki w pamięci, po tym jak zaliczyła wstrząs mózgu, no i niektórych rzeczy zobaczyć nie mogła. Postaram się, choć nie ręczę za precyzję. Wszystko działo się szybko, było zbyt dziwnie, a połowy z tego nie rozumiałem. Na przykład nie mam pojęcia, dlaczego nas zaatakowała, zanim zdołaliśmy odezwać się do niej choćby słówkiem... Ale po kolei. Drzwi uchyliły się przed nami, jednak nic nie było takie, jak się spodziewałem. Zamiast wnętrza niewielkiego wozu mieszkalnego zobaczyłem otwarte pole, skaliste i martwe. Szare powietrze, ledwie prześwietlone słabym blaskiem zimowego słońca, było chłodne i jakby rzadsze. Od razu przyspieszył mi oddech. Może zresztą nie z powodu mniejszej ilości tlenu, tylko ze strachu? Zerknąłem na Ti i zobaczyłem, że i ona się boi. Nad górną wargą zbierały jej się kropelki potu, jak zawsze, kiedy była bliska paniki. – To tylko iluzja – szepnęła, choć nie brzmiała zbyt pewnie. Bo jeśli to była iluzja, kosztowała autora tak cholernie wiele umiejętności i energii, że równie dobrze mógł powiesić transparent: „Jestem zajebistym magiem i mogę skopać wam

tyłki”. Lepiej, żeby to była iluzja, pomyślałem, bo drzwi za moimi plecami zniknęły. – Viola! Przychodzimy w pokojowych zamiarach! – krzyknęła Dora. – Chcę tylko porozmawiać, zaczerpnąć wiedzy, nic ponadto! Echo niosło jej słowa po bezbrzeżnej pustce, w której tkwiliśmy. Po jakiejś minucie coś się zaczęło zmieniać. Powietrze zadrgało, jakby niosło falę dźwiękową, której moje ucho nie wychwytywało, ale robiło się cieplej, jaśniej, aż pojawiła się ona. Nie wiem, czego się spodziewałem, ale raczej nie krągłej, atrakcyjnej kobiety, wyglądającej na matkę sześciorga dzieci, którym co sobota piecze ciasteczka z podwójną czekoladą. Suknia z fioletowego aksamitu szurała po skalistym podłożu, kiedy szła w naszą stronę. – No proszę, kto by pomyślał, że Roman jest takim idiotą, żeby wysłać do mnie takie nic. Może nikt rozsądny nie chciał ryzykować? – Zaśmiała się głośno, co zabrzmiało jak lawina małych kamyków tocząca się po wysokim urwisku. Wzdrygnąłem się, czując, że ten dźwięk owija się wokół nas, robiąc coś dziwnego z moimi zmysłami. Poruszyła dłońmi zbyt szybko, bym zarejestrował, jakich znaków użyła, dość, że w naszą stronę popłynął ładunek zimnej energii. Dora gładko go zatrzymała, nim w nas uderzył, choć jeszcze przez kilka sekund włoski stały mi dęba od podmuchu zimna, jaki temu towarzyszył. Zerknąłem na Dorę, a ona ledwie zauważalnie skinęła głową. Przygryzłem wnętrze policzka na tyle mocno, by poczuć smak krwi. Magia w niej zawarta pomogła mi zwalczyć iluzję, zobaczyć świat takim, jakim był naprawdę: zniknęły skały i drgający w oddali horyzont. Zniknęła też urocza mateczka z przedmieść. Byliśmy w zagraconym wnętrzu dużego wozu cygańskiego, a przed nami stała wściekła baba, która gdyby miała dzieci, utopiłaby je w rzece jak kociaki. – Zaatakowałaś nas, choć wyjaśniłam, że przyszliśmy w pokojowych celach. Naprawdę, Viola? Idziesz na wojnę? Po to tu przyjechałaś? Po to zamieniłaś tych facetów w ropuchy? – zapytała Dora, unosząc pojemnik z płazem. – Rączki mam czyste, nie ja utkałam ten urok. – Viola zaśmiała się znowu, bardzo z siebie zadowolona i zdecydowanie mało poczytalna. Czułem, że nie mówi prawdy albo nie mówi jej całej. – Chcę tylko, żebyś zdjęła z nich urok, a potem każde z nas pójdzie w swoją stronę. Przecież wiesz, że uroki na ludziach są zakazane – mówiła dalej Dora najuprzejmiejszym tonem, jaki w życiu u niej słyszałem. W odpowiedzi Viola znów uderzyła mocą. Lodowaty podmuch pchnął nas na ścianę, a powietrze opuściło nasze płuca z głośnym jękiem. – Uciekamy – szepnęła do mnie Dora, na chwilę zanim zrozumiałem, co ją tak wystraszyło. Bestia wyrastała zza pleców Violi, z każdą sekundą większa. Smok? Bazyliszek? Cholera wie, trudno je odróżnić. Wystarczy stwierdzić, że miał stalowoszare łuski, śmierdział siarką, a zębów miał co najmniej trzy razy więcej, niż wystarczyłoby, żeby napędzić nam stracha. Bestia rosła i Viola zaczynała przy niej wyglądać na drobną laleczkę. Przestrzeń i perspektywa zdawały się w tym wozie elastyczne, fizyczne ograniczenia Viola odrzucała na równi z zasadami dobrego wychowania. Próbowałem się wycofać, ale w miejscu drzwi była tylko gładka ściana z litych desek. Rzuciłem Dorze niespokojne spojrzenie. Rozglądała się, zwalczając panikę, która czaiła się na dnie jej szarych oczu. Niemal widziałem, jak szybko kręcą się trybiki w jej głowie w poszukiwaniu wyjścia awaryjnego. Wiedźma bawiła się nie tylko przestrzenią, ale i czasem: wydawał się zwalniać, by zatrzymać się w jedną krótką kryształową chwilę, roziskrzoną

strachem, który owładnął nami, kiedy do nas dotarło, że nie uciekniemy. Dora pochyliła się lekko, przyjmując pozycję obronną, a jej dłoń powędrowała do kabury pod pachą i odpięła zatrzask. Na twarzy mojej przyjaciółki malowało się niedowierzanie – może myślała, że Viola blefuje, że chce nas nastraszyć, ale nie zdecyduje się zaatakować dwóch magicznych, w tym namiestniczki Starszyzny – czyli magiczny odpowiednik urzędnika państwowego. Cóż, Cyganka chyba nie przejmowała się przesadnie zasadami, bo sekundę później smok ruszył na nas. Dora błyskawicznie wyciągnęła swojego glocka i oddała dwa strzały w kierunku bestii, ale kule przeszły przez stworzenie na wylot, nie robiąc na nim wrażenia. Wystrzeliła więc resztę magazynku w Violę, z podobnym efektem. Całkiem jakby glock naładowany był ślepakami, o co Dory nie podejrzewałem. Zaklęła, zerkając na mnie z rezygnacją. Lipa, nie byłem uzbrojony. Z zasady. Moja służbowa spluwa razem z prawem jazdy spoczywała w sejfie w gabinecie Anity. Zbyt często oddawałem się odmiennym stanom świadomości, by nosić broń czy prowadzić samochód. Jedynym życiem, które chciałem narażać, było moje własne, żadnych przypadkowych ofiar. Cóż, miało to swoje minusy, takie jak sytuacja, w której się znaleźliśmy. – Jesteś równie głupia jak Roman! Nikt żywy nie zdoła mnie zabić, nawet taki nieumarły jak on, a co dopiero jego pomagierka, ciepła i żywa jak diabli! – Naprawdę wolałbym, żeby się nie śmiała. Jej śmiech ocierał się o nas jak papier ścierny, zbyt namacalny, by nie było w tym jakiejś magii, której nie znałem, ale która bardzo mi się nie podobała. – Ty – wskazała mnie palcem, na którym połyskiwał rubin wielki jak przepiórcze jajko – przeżyjesz tylko dlatego, że ktoś musi opowiedzieć Romanowi, co ją spotkało, co spotka i jego, jeśli znów spróbuje mnie zabić. Viola nie będzie żyła w strachu, Viola wypuści na was stado lęków, żebyście nie zaznali już spokojnego snu! Taa, to zawsze musi być ktoś, kto mówi o sobie w trzeciej osobie. Dora szykowała się do walki z jaszczurem. Kiedy zdjęła osłony, z jej palców poszły skry. Próbowałem do niej podejść, zrobić krok, ale moje nogi wrosły w podłogę – dosłownie. Patrzyłem zaskoczony na moje jeszcze chwilę temu czarne buty, teraz nieodróżniające się odcieniem od drewnianej podłogi, scalone w jedno z wozem Violi. Jaszczur rzucił się na Dorę, ale uskoczyła zwinnie i poraziła go kulą błękitnej energii. Stwór ryknął, a w powietrzu rozszedł się smród przypalonego ciała. Ich walka, taniec uników, wymiana pomarańczowych płomieni i błękitnawych kul energii, trwała, a ja, bezradny, mogłem się tylko przyglądać. Nie potrafiłem robić takich rzeczy jak Dora. Byłbym łatwą przekąską, choć pewnie stanąłbym mu kością w gardle. Przeklinałem w duchu znikome walory bojowe szamanów. Próbowałem odszukać w pamięci cokolwiek użytecznego z rzeczy, których nauczyłem się na podstawowym szkoleniu magicznym. Nic, żadnego zaklęcia, które uwolniłoby mnie i pozwoliło pomóc Ti. Jeśli faktycznie Violi nie zdoła zabić nic żywego, powinniśmy zwiewać, zostawiając zmartwienie nią potężniejszym od siebie. Taaa, właśnie w tym momencie spłynęło na mnie oświecenie. Jedna z tych chwil, kiedy mózg rozjarza się jak żarówka i wyrzuca ci od idiotów, „bo przecież właśnie ty ze wszystkich na świecie powinieneś wiedzieć...”. Powinienem. Dodałem dwa do dwóch i wyszło mi osiem, więc lepiej, by tej mojej magii starczyło na mnożenie... Stawianie na magię nieco ponad miesiąc od momentu, w którym się dowiedziałem, że jestem magiczny, to dość hardy pomysł, ale co mi zostało? Mogłem spróbować działać albo wyczarować sobie popcorn i patrzeć, jak bestia zabija moją przyjaciółkę. Nie wiedziałem, jak wyczarować popcorn. Pozwoliłem, by moje osłony opadły. Ciemnofioletowe pasma aury wirowały wokół mnie, użyłem znaku widzenia, by sprawdzić, czy mój plan ma choć nikłe szanse powodzenia... Byli tu, wszędzie, zbyt liczni, bym mógł powiedzieć ilu, zbyt ulotni, by mieć wpływ na realny świat... ale z tym akurat miałem nadzieję coś zrobić. Najważniejsze, że byli. Uśmiechnąłem się, widząc, że

już mnie zauważyli, że połyskujące jagodowo wstęgi mojej aury zwróciły ich uwagę i wabią ich do mnie jak kocimiętka koty. Wsunąłem rękę do kieszeni i znalazłem bransoletkę gęsto nabijaną kulistymi dzwoneczkami. Totalnie babska, jak niemal każda biżuteria, dlatego nosiłem ją w kieszeni, a nie na nadgarstku. Bez tego gadżetu jako szaman nie powinienem wychodzić z domu. Byłoby łatwiej, gdybym mógł zapalić skręta, ale nie chciałem ściągać na siebie zbyt wiele uwagi – nie w chwili, kiedy Viola ze śmiechem kibicowała jaszczurowi, który schwycił Ti za ramię i zacisnął szczęki. Nie popłynęła krew, nie było rany, ale krzyk mojej przyjaciółki jasno dowodził, że nawet jeśli szczęki potwora nie są realne, ból zdecydowanie był. Stworzenie zacisnęło zęby i uniosło Dorę nad ziemię, potrząsając nią jak szmacianą laleczką. Wierzgała, uderzała go pięścią w łeb, trafiła w oko, ale był dość materialny, by robić jej krzywdę, lecz nie na tyle, by ona mogła skrzywdzić jego. Jej krzyk był przepełniony bólem i oscylował na granicy szaleństwa. Cyganka i jaszczur byli w jakiś sposób połączeni. Stała skoncentrowana, na rozstawionych szeroko stopach, z pięściami przyciśniętymi do piersi, krople potu spływały jej po skroni na -poczerwieniały w wysiłku policzek, jakby własną energią karmiła jaszczura, który próbował zmiażdżyć Dorę. Ta odnalazła mnie spojrzeniem i widziałem, że chce, bym uciekał, ale to nie było możliwe. Nie tylko dlatego, że Viola wmurowała mnie w podłogę. Nie zostawia się przyjaciół – po prostu się tego nie robi albo nie zasługuje się na to, by ich mieć. Kiedy zauważyła moją uwolnioną aurę, dostrzegłem w jej oczach jakiś błysk zrozumienia. Może się domyśliła, co zamierzam, może chciała mi tylko ułatwić zadanie, ale przystąpiła do walki ze zdwojoną siłą. Kula błękitnej energii uderzyła w jaszczura na tyle boleśnie, że wypuścił Dorę z uchwytu. Zaczęła robić demolkę, skutecznie odciągając ode mnie uwagę Violi i jaszczura. Wyposażenie wozu – szklane menzurki na eliksiry, księgi, słoje ze składnikami – wszystko, co wpadało w ręce Dory, natychmiast wzbijało się w powietrze, kiedy ciskała tym w jaszczura, w jego panią, w ściany. Była furią, rudowłosą i jasną, niemal rozżarzoną błękitnym ogniem wściekłości. Walczyła o coś więcej niż o swoje życie. Walczyła za nas oboje. Nie mogłem zwlekać. Grzechotałem bransoletką, pozwalając, by rytm zapisany w moich genach znalazł odbicie w cichym dźwięku dzwoneczków. Zamknąłem oczy, usiłując odnaleźć w sobie ciche miejsce, mglistą ścieżkę wiodącą do bramy. Nie wiedziałem, czy zdołam ją znaleźć bez ziół, bez transu, w który wprowadzałem się przynajmniej przez godzinę, bez świec i całego arsenału dodatków, jakie poznałem podczas szkolenia. Słyszałem w głowie uspokajający szept Darni, która wprowadzała mnie w tajniki tego, kim jestem: to tylko gadżety, które pomogą ci stworzyć własny rytuał, ale nie w nich jest magia, magia jest w tobie i to z niej czerpiesz siłę, by otworzyć drzwi. Cała reszta to tylko rekwizyty. To ty jesteś drogą. Ty jesteś kluczem, który otwiera drzwi. Ty jesteś miodem, który przyciąga je jak pszczoły. Ty jesteś ich przewodnikiem i ciebie chcą słuchać. Możesz im pomóc, dać im głos, dać im zemstę, zapewnić spokój. Zostaw swoje ciało, które ci tylko zawadza, ciało jest ciężkie, nie wejdzie na ścieżkę. To twoja dusza jest światłem, które ciąży ku zaświatom. Nie martw się, jesteś wybrańcem, który może pokonywać bramę w obie strony, nie ma ryzyka, że nie wrócisz, jeśli tylko sam będziesz tego chciał... Wrota. Znalazłem je. Pchnąłem, a one ustąpiły. Błękitne smugi eteru natychmiast popłynęły przez próg. Mogłem z nich czerpać, budować swoją aurę: powolutku, kosmyk po kosmyku, by nie przedawkować. Zgubiłem z pola widzenia wóz, Ti, Violę i jaszczura, ale przecież oni nie zawiesili walki, czekając, aż upasiony magią wrócę do swojego ciała. Otworzyłem się na energię zaświatów bardziej, niż powinienem, ryzykując, że mnie zdominuje i wciągnie na drugą stronę, ale nie było czasu na ostrożność, rozsądek i paragrafy podręcznika. Zakręciło mi się w głowie, ale nie przerywałem. Pijany mocą, nie zamykając wrót, wróciłem do ciała. Jeśli to, co sobie wykombinowałem, miało się powieść, wciąż był mi potrzebny kontakt z zaświatami. Przydało się doświadczenie z narkotycznych tripów. A mówią, że narkotyki to zło

i nie kształcą. Smugi eteru przenikały do realnego świata, mieszały się z moją fioletową aurą, gładko przepływając -wokół mnie. Duchy nie tylko zwróciły na mnie uwagę – w ich mglistych oczach dostrzegałem głód i wściekłość. Głód mogłem zaspokoić, a wściekłość miałem nadzieję ukierunkować... Nadpływały gęstą ciżbą, niematerialne, chłodne, łakome. Przepływały przeze mnie, wywołując gęsią skórkę. Pochłaniały strzępy eteru, karmiły się moją aurą, biorąc więcej i więcej, aż musiałem powstrzymać napływ paniki, że wezmą za dużo i będzie po mnie. Na drugim planie Dora kontynuowała demolkę. Jaszczur wciąż wydawał się zbyt żywotny, by miało jej to wyjść na dobre, choć z radością zauważyłem, że Viola zrobiła się bledsza, a jej twarz jest mokra od potu. Jeśli myślała, że zabicie rudej wiedźmy będzie jak splunięcie, przeliczyła się. Duchów było mnóstwo – nie dziesiątki, jak myślałem, ale setki. Nakarmione moją energią i eterem, który przywlokłem za sobą od bramy, stały się wyraźniejsze: widziałem już rysy twarzy, utrwalone na ich ulotnych ciałach elementy garderoby... Niektóre musiały mieć sto albo dwieście lat – surduty, sztywne kołnierzyki i szeleszczące halkami sukienki wyglądały jak wyrwane z albumu ze zdjęciami odległych przodków. Fala nie słab-ła. Coraz mniej wokół mnie było fioletu i gdyby nie eter, już bym stracił przytomność – co najmniej... Patrząc na zmarłych, widziałem coraz więcej szczegółów, a gdy tłoczyli się dookoła, doskwierało mi uczucie narastającej paniki, jaka zwykle mnie ogarnia w zbyt zatłoczonej windzie czy autobusie komunikacji miejskiej. Byli już czymś więcej niż wspomnieniem, zapisaną w czasie i przestrzeni emocją, gniewem i poczuciem krzywdy. – Dość, jesteście już dostatecznie silni – szepnąłem. Przez chwilę nie były pewne, czy muszą mnie słuchać. Nie musiały. Ale gdyby nie ja, wciąż ciułałyby sobie energię, którą Viola musiała im kraść, skoro nawet po dwustu latach nie były na tyle silne, by dokonać swojej zemsty. – Czego oczekujesz za to, co zrobiłeś? Jakiej żądasz zapłaty? – zapytał mężczyzna w ciężkim sobolowym płaszczu, unoszący się nad podłogą tuż przy mojej twarzy. – Żadnej. Daję wam zemstę, której pragniecie, dla której wędrujecie za nią od stuleci. Weźcie ją, a nasze rachunki będą wyrównane i odprowadzę was tam, gdzie od dawna jest wasze miejsce. – Moglibyśmy wziąć więcej... zająć się nie tylko Violą, ale też tobą i tą małą wiedźmą... – Błysnął pożółkłymi zębami. – A ja mógłbym odesłać wasze dupy w tej sekundzie, odbierając wam szansę na uregulowanie rachunków. Jak by się wam to podobało? Spojrzał na mnie groźnie, niepewny, czy nie blefuję. Znów skoncentrowałem się na bramie, pchnąłem ją nieco szerzej, a grube macki eteru bezzwłocznie wychyliły się i pochwyciły pierwsze duchy, jakie im się nawinęły, przyciągając je w pole grawitacyjne bramy. Eter, który wchłonęły wraz z moją aurą, był jak opiłki metalu, które brama przyciągała jak magnes. Duch przede mną warknął cicho i uniósł dłoń jak do przysięgi. – Wypełni się, zanim odejdziemy, szamanie. – Niech się stanie, a odejdziecie spełnieni – powiedziałem. Musiał być ich przywódcą, bo wystarczyło -kilka gestów, a armia duchów opuściła mnie i okrążyła -Violę. -Niezauważeni zacieśniali krąg. Nie każdy mógł je zobaczyć, nawet nie każdy magiczny. Teraz gdy byli -podtuczeni moją aurą i eterem, mogłaby je dostrzec, ale była zbyt skupiona na sterowaniu jaszczurem, który, dzięki Bogu, wciąż nie pokonał Ti, choć połowa wozu była już zrujnowana, a moja przyjaciółka wydawała się wyczerpana. Teraz albo nigdy, pomyślałem. Przypuścili szturm. Zakotłowało się, gdy krzycząc, próbowała się bronić. Było ich

jednak zbyt wielu, zbyt silnych, niemal materialnych i napędzanych wściekłością. Patrzyłem ze spokojem, jak jaszczur zamiera w bezruchu. Jego pani była zbyt zdekoncentrowana, by go animować, i z każdą chwilą stawała się bardziej niekompletna. Duchy rozszarpywały ją na strzępy warstwa po warstwie, ogołociły z aury, a potem zajęły się ciałem. Gdy wściekła ciżba rozstąpiła się z szelestem sukni i surdutów, na drewnianej podłodze leżał już tylko biały szkielet wśród strzępów aksamitu i czerwonoszarych strzępów jeszcze czegoś, o czym wolałem nie myśleć. Duchy kołysały się niespokojne. Niektóre wydawały się zaskoczone, jakby nie dowierzając, że naprawdę tego dokonały. Młoda kobieta odsunęła się od resztek na podłodze z miną, jakby za chwilę miała zwymiotować, przerażona tym, jak zadziałała psychologia tłumu w wykonaniu pograniczników. Już czas, pomyślałem, czas na zasłużony odpoczynek. Uchyliłem bramę i pobrzękując bransoletką, zanuciłem pieśń pożegnalną, egzorcyzm, który odprowadzał duchy w zaświaty. Zmarli odchodzili powoli, tworząc posępny i milczący orszak istnień, które wypełniły swoją misję, nawet jeśli zwycięstwo pozostawiło im na ustach gorzki posmak wstydu i posoki. Odprowadzałem spojrzeniem każdego z nich, wdzięczny za to, co zrobili, i wykończony tym, co sam zrobiłem, by do tego doszło. Z trudem stałem. Urok Violi zniknął i znów mogłem poruszać nogami, ale te nie bardzo chciały mnie utrzymać. Upadłbym, gdyby nie podtrzymała mnie moja partnerka, łamane na rozczochrana wiedźma. Jaszczura nie było. Zniknął wraz z Violą. – Coś ty zrobił? Jak...? – zapytała mnie Ti, a z oczu wciąż wyzierał jej strach. – Na Boginię, Witkacy... Chwilę trwało, nim zrozumiałem, o co jej chodzi. Nie widziała duchów. Mogłem sobie tylko wyobrazić, jak rozszarpywanie Violi na strzępy, do gołego szkieletu, wyglądało z jej perspektywy. – To nie ja, Ti. Nie użyłem żadnego masakrycznego zaklęcia, za które dopadłby mnie cały magiczny świat, a moja dusza byłaby stracona. To duchy... armia tych, którzy chcieli jej śmierci, jej ofiary. A wierz mi, uzbierało się ich cholernie wiele przez te wszystkie lata... To była ich zemsta, ich sprawiedliwość. Rozejrzała się ostrożnie. Wybuchnąłem śmiechem. To było nawet zabawne, wiedzieć, że widzę więcej niż ona. – Już ich tu nie ma, odeszły, posłałem je w zaświaty. – Na psy piekielne, Witkac, to było totalnie przerażające, a mój żołądek zapamięta sobie ten obraz na długo. – Odgarnęła włosy z bladej i spoconej twarzy. – Jesteś cały? – Wystarczająco. A ty? Skrzywiła się, odruchowo dotykając boku. Na ubraniu nie miała śladów krwi ani zębów czy pazurów jaszczura, ale to nie znaczyło, że nie oberwała. – Wyliżę się. Drobiazg. Nie mogę uwierzyć, że ją pokonałeś. Jeśli to się rozejdzie... będziesz musiał na -siebie uważać, przyjacielu. Zbyt wielu w naszym świecie prowadzi za sobą duchy minionych ofiar, żeby spokojnie przyjąć to, że ktoś może wykorzystać je przeciwko nim... – Nikt się nie dowie. Ja im nie powiem. Ty też. – Będą pytać... zbyt wiele osób wie, że tu byliśmy. – A nie możesz powiedzieć, że to twoja sprawka? Twojej reputacji już mało co zaszkodzi... Skrzywiła się, ale widziałem, że to rozważa. – Nie zwykłam przypisywać sobie cudzych zasług, Witkacy – powiedziała cicho. – Nawet po to, żeby chronić moją chudą, niewyedukowaną i nieświadomą zagrożeń dupę? Nacisnąłem guziczek z napisem „obrońca uciśnionych”. Znałem ją, przyjaźniliśmy się,

więc lepiej od innych wiedziałem, co zrobić, by uzyskać pożądany efekt. Wiedziałem, że i ona o tym wie, a mimo to zadziała. To było silniejsze od niej. – Nie wygląda na to, żebyś był słabo wyedukowany. Poradziłeś sobie śpiewająco. – Prawie zginąłem – powiedziałem zgodnie z prawdą – złamałem wszystkie zasady bezpieczeństwa. Szanse powodzenia były jak jeden do dziesięciu. Jeśli Darń się o tym dowie, wylecę z programu i tyle będzie z mojego szkolenia i bycia szamanem. Przewróciła wymownie oczami i zaklęła. Nie na mnie. Na siebie, że mnie naraziła, zabierając ze sobą. Była taka przewidywalna. Powstrzymałem uśmiech. Nie zamierzałem wytykać dziur w jej toku myślowym – gdyby mnie ze sobą nie zabrała, skończyłaby jako karma dla jaszczura. Szkoda takiej laski na podroby dla bestii. – Zgoda, jakoś to wytłumaczę... ale postaraj się nie wychylać, przynajmniej do czasu, aż skończysz pełne szkolenie, dobrze? – Będę jak trusia – zapewniłem, bo też nie planowałem odwiedzać Thornu częściej, niż to absolutnie konieczne. – A jak tam nasza ropuszka? – zapytałem, gładko zmieniając temat. Dora podniosła z podłogi pojemnik z płazem. – Bez zmian. – Czy to znaczy, że załatwiliśmy nie tę Złą Czarownicę z Zachodu? – Nie, to tylko znaczy, że nie kłamała, że to nie ona rzuciła urok. Choć nie jest powiedziane, że nie miała go na sumieniu... Muszę sprawdzić, którego z jej stałych artefaktów brakuje i komu go „pożyczyła”. To taka jej głupia zabawa... zaraz ci wytłumaczę. Przez kilka minut przetrząsała kufer – jeden z nielicznych mebli, które ocalały. Przed zniszczeniem sianym przez Dorę musiały go chronić potężne zaklęcia, teraz nieszkodliwe, skoro Viola była kupką kości. Były trzy. Prawie jak w dowcipie. Ruda, szatynka i brunetka. Ich pełne kształty i ładniutkie buźki jasno wskazywały, z jakiej magicznej linii się wywodzą. Spoglądały na mnie oczami wielkimi jak spodki, a szczere zaskoczenie na ich twarzach mieszało się ze strachem. Cóż, nie każdego dnia dowiadujesz się, że nieszkodliwie wyglądający kociołek podarowany ci przez Cygankę jest starym celtyckim artefaktem, a rzucane nad nim nawet żartem zaklęcia spełniły się w stu procentach, zamieniając ich byłych w ropuchy. Ich spojrzenie na długo zatrzymało się na pojemniku na tort, w którym wciąż spoczywał dowód rzeczowy numer trzy. Myślę, że mogło przerazić je też to, że Cyganka miała w zwyczaju wracać po swoje gadżety i zostawiać za sobą zwłoki tych, których wrobiła w swoją chorą zabawę. Trzy wiedźmy były bliżej wieczności, niż zakładały. Wyjaśniłam im to wszystko najbardziej oficjalnym tonem namiestniczki, na jaki było mnie stać, mimo zmęczenia i obolałego ciała. Witkacy poszedł już do domu, potrzebował odpoczynku i uzupełnienia osłabionej aury. Ja potrzebowałam tego samego, ale najpierw musiałam posprzątać bałagan, jaki został po Violi. Za to płaciła mi Starszyzna. Za całkowicie lipny raport, który zamierzałam przygotować po fakcie, też mi zapłacą. Niewiele się to różniło od pracy, jaką odwalałam dla Anity. Miałam być skuteczna i nie zawracać im dupy szczegółami. A że interpretowałam to dość swobodnie i oszczędzałam im także tych szczegółów, które bardzo by chcieli znać – cóż, taki już mój urok. – Chcesz powiedzieć, że myśmy to zrobiły? – zapytała Oliwka, o jakże adekwatnej do imienia śniadej karnacji, wskazując na płaza. – Nie tyle chcę powiedzieć, co mówię. Wy to zrobiłyście. I teraz ja muszę po was sprzątać – znów dobitny i nieustępliwy ton. – Niech zgadnę: bawiłyście się świetnie, urządzając minisabacik nad kociołkiem, który wpadł wam w ręce. Postanowiłyście się zemścić na waszych

byłych. Od słowa do słowa padły ich imiona i życzenie, żeby zamienili się w coś paskudnego albo żeby przybrali postać pasującą do ich charakterów. Po tym, co widziałam w mieszkaniu Karola i Michała, ropuchy pasują. Tylko że, świadomie czy nie, to nieistotne: rzuciłyście urok na trzy osoby, co najmniej dwie z nich to śmiertelnicy. Wiecie, co za to grozi? – Postukałam palcami w blat stolika, znów przyciągając uwagę dziewczyn do pojemnika z ropuchą. – Przecież to nie tak, że to zaplanowałyśmy – powiedziała zdenerwowana Izolda, wyłamując kształtne palce – trudno mówić o premedytacji. – Ropucha jest ropuchą, prawnicze wymyki nie pomogą – skwitowałam. – Oddajecie mi kociołek, a ja się zajmę naprawą szkód i może nawet nie skończycie w poprawczaku. Prace społeczne to minimum, na co mogę się zgodzić. Jakieś piętnaście lat harówki powinno wystarczyć, żeby pokryć szkody. Oliwka gwałtownie wstała od stołu i wybiegła z kuchni. Po chwili wróciła z kociołkiem. – Bierz go, nie chcę mieć tego w swoim mieszkaniu. Przesunęła ciężki żeliwny garnek po blacie stołu, jakby był co najmniej ropuchą. Wyglądał niepozornie – ot, coś, w czym można by wstawić ziemniaki na obiad. Życie byłoby prostsze, gdyby na takich przedmiotach były inskrypcje, niczym ostrzeżenia na lekach czy opakowaniach papierosów. – Chcesz powiedzieć, że wszystko, czego sobie życzyłyśmy, spełniło się? – zapytała milcząca dotąd Marianna. – Nie inaczej. Jest jeszcze coś, o czym powinnam wiedzieć? – Uniosłam groźnie brew, piorunując je spojrzeniem. – Nie, nie, muszę tylko coś sprawdzić. Nie czekając na moją zgodę, złapała torbę i szal i wypadła z mieszkania. Tyle, jeśli chodzi o szacunek do urzędu namiestniczki. A przecież nie chciałam ich prać po mordach. Każdemu mogło się przydarzyć. Zwłaszcza dwudziestolatkom z wysokim poziomem żeńskich hormonów. Dziewczęta spojrzały po sobie i zaczęły chichotać. – Może mnie oświecicie, co się właśnie stało? – zapytałam, czując, że nie spodoba mi się to, co usłyszę. – Och, nic takiego... – powiedziała, krztusząc się ze śmiechu, Izolda. – Ona miała jeszcze jedno malutkie życzenie – przerwała, chichocząc. Czekałam. – Chciała, żeby penis jej faceta choć w połowie dorównał rozmiarami jego ego – dopowiedziała Oliwka, uśmiechając się nieco złośliwie. – To czeka ją wyzwanie, bo jego ego jest wielkie jak Bytom – dokończyła Izolda, trzymając się za brzuch i rechocząc. Westchnęłam. Coś mi mówi, że nagłego powiększenia penisa obywatel, magiczny czy nie, raczej nie zgłosi jako problemu do rozwiązania i przywrócenia do stanu wyjściowego. Zabrałam kociołek i ropuchę i wyszłam. Chichot wiedźm płodności słyszałam jeszcze na ulicy. Powrót do nory Skwarka i Odyńca nie należał do najprzyjemniejszych. Ich współtowarzyszką w ropuszej doli już się zajęłam, teraz ta dwójka i wrócę wreszcie do domu, odpocznę, zajmę się fabrykowaniem wersji wydarzeń, którą być może nawet kupi Starszyzna. Gdy wkroczyłam do łazienki, gotowy eliksir czekał w kociołku. Ropuszki wciąż były w wannie. Polałam je odtrutką i patrzyłam, jak wracają do ludzkiej postaci. Całkiem gładko to szło, pomijając litry śluzu, które pokrywały dwa nagie, wtulone w siebie ciała. Trochę szkoda, że nie będzie mnie w pobliżu, kiedy się ockną i zaczną zastanawiać nad tym, jak to się stało, że znaleźli

się w takiej, a nie innej sytuacji. Wyglądali niemal równie obrzydliwie jak ropuchy, którymi do niedawna byli. Potrwa jakiś czas, nim się obudzą, wyczerpani przemianą. Nie będą nic pamiętać. Upewniłam się, że tak będzie, warząc eliksir. No, finito. Odetchnęłam z ulgą. Nie mogłam się oprzeć pokusie i przed wyjściem na łazienkowym lustrze napisałam czerwoną szminką: „Nie bierzcie już narkotyków i ogarnijcie ten chlew. Wróżka Zębuszka”. A co, niech mają nad czym myśleć.

Ruchome cienie

Podpisała ostatnie raporty, dopilnowała, by wszystkie załączniki znalazły się w odpowiednich teczkach. Godzinę temu wyszedł ostatni z techników. Prosektorium było idealnie czyste. Surowa stal i białe kafelki, zimne ciała w chłodni. Opary śmierci, których nie powinna widzieć. Smugi fioletu, które pozostały na stołach sekcyjnych, choć zostały dokładnie wyszorowane. Ta fioletowa poświata nie rozpuszczała się w żadnym detergencie, nie znikała po odkażeniu, nie przeszkadzało jej światło ostrych chirurgicznych lamp. Zawsze je widziała. Nikomu o tym nie mówiła, ale od dziecka widziała taką poświatę. I była jeszcze więź, którą czuła z martwymi stworzeniami. O tym też nikomu nie mówiła. Każdy uznałby ją za wariatkę. Może poza dwójką ludzi, o których wiedziała, że byli równie szaleni jak ona. Ciała do niej mówiły. Idiotycznie to brzmi. Gdyby ktoś się dowiedział, że ma takie urojenia, zapewne straciłaby uprawnienia do wykonywania zawodu. Nawet jeśli to właśnie te szepty sprawiały, że była w swoim fachu lepsza od innych. Miała jedenaście lat, kiedy wróciła ze szkoły, otworzyła drzwi do mieszkania kluczem, który nosiła, jak inne dzieciaki, na kolorowej sznurówce zwisającej z szyi, a potem znalazła tatę. Leżał w progu sypialni, ułożony na boku, z podkulonymi pod siebie rękoma i zgiętymi w kolanach nogami, jakby próbował się zwinąć w kłębek. Ubrany w podkoszulek i czarne spodnie, z bosymi stopami, musiał się szykować do pracy, kiedy to się stało. I szepty powiedziały jej, co się stało. Tata miał tętniaka w mózgu. Małą żyłkę, która miała za słabą ściankę i napompowała się krwią jak guma balonowa powietrzem, aż krwi było tak dużo, że żyłka pękła. Krew zalała całą przestrzeń między mózgiem taty a jego czaszką. Nie tylko słyszała szepty, które jej to mówiły. W tamtym momencie, patrząc na ciemne, kędzierzawe włosy ojca, mogła zajrzeć do środka jego głowy, zobaczyła galaretowatą i sinoróżową gąbkę z plamami wiśniowej krwi. Tkwiła przy nim kilka godzin, nim mama wróciła z pracy. Znalazła ją siedzącą po turecku przy zwłokach ojca, z suchymi oczami i pobladłą twarzą. Przez te kilka godzin słyszała wiele szeptów. Wiedziała o tacie więcej niż wtedy, kiedy żył. Nie znała wcześniej takich słów, jak tętnica wieńcowa czy blaszki miażdżycowe, ale szepty mówiły i o nich. Gdyby żyłka w głowie taty nie pękła, wkrótce miałby zawał. Powiedziała to mamie. Matka była w szoku. Straciła męża i nie wiedziała, co myśleć o zachowaniu córki. Psycholog dziecięcy, do którego zabrała Bognę wkrótce po pogrzebie, nazwał to szokiem i traumą. Dziecko musiało powtórzyć coś, co usłyszało w rozmowie dorosłych. Może od ojca, który w końcu był lekarzem. Mógł jeszcze żyć, kiedy -dziewczynka wróciła ze szkoły, może był dość przytomny, by powiedzieć jej te wszystkie trudne słowa: tętniak, tętnica wieńcowa czy blaszki miażdżycowe. Ta teoria nie uspokoiła mamy ani trochę. Przeciwnie. Do końca życia wierzyła, że Bogna znalazła ojca, kiedy jeszcze żył, i gdyby wezwała pogotowie, wszystko skończyłoby się dobrze. W domu był telefon, bo tata był

lekarzem, więc jak mogła pozwolić mu umierać na podłodze? Bogna nigdy nie zdołała jej przekonać, że tak nie było, że tata nie żył, a ona po prostu widziała jego mózg i usłyszała szepty. Nie wiedziała, czym są te szepty. Może mówiła do niej śmierć. Może ciało. Może dusza, która je już opuściła. Przez lata szukała odpowiedzi. Tamtego popołudnia, kiedy siedziała przy ciele taty, którego bezgranicznie kochała, coś sobie obiecała: że kiedyś zrozumie. Tata zawsze powtarzał, że tylko nauka pomoże jej pojąć świat, że tylko kryteria naukowe są czyste i nie da się ich sfałszować. „Ustrój i polityka nie zdołają zmienić nauki, duszko” – powiedział jej kiedyś. Więc się uczyła. Zawzięcie i z zapałem, który rzadko się spotykało wśród dzieci w jej wieku. Zajęła się biologią i chemią, naukami, które doceniłby jej tato. W liceum wybrała profil biologiczno-chemiczny, z dodatkowymi fakultetami dla tych, którzy chcieli zdawać na medycynę. Chciała. Nic nie mogło jej w tym przeszkodzić. W tamtym czasie rzadziej słyszała szepty, rzadziej widziała coś, czego nie powinna widzieć. Była bardzo zajęta. Dostała się na studia medyczne w Warszawie. Skończyła je jako druga na roku. I wtedy znów nasiliły się szepty i obrazy. Przelotny kontakt z ciałem wystarczył, by wiedziała o zmarłym więcej, niż powinna. Gdy mieli praktyki w prosektorium, koledzy nazwali ją Martwą Bogną, bo nie bała się trupów. Chcieli jej zrobić numer i zamknęli ją w kostnicy, zgasili światło, wyłączyli korki. Wrócili po godzinie, spodziewając się, że znajdą ją skuloną w kącie i rozhisteryzowaną. Siedziała przy stole, na którym leżało ciało starszego mężczyzny, i w świetle latarki oglądała mu paznokcie. – Był podtruwany metalami ciężkimi – powiedziała, unosząc do nich głowę. Nigdy już nie traktowali jej jak normalnej koleżanki z roku. Może powinna udawać, że się boi. Na stażu zorientowała się, że raczej nie będzie lekarzem. Nie żywych pacjentów. Szepty natarczywie mówiły jej, kto zginie i dlaczego. Cokolwiek robiła, szepty miały rację. To było za trudne – kłamać kobiecie w żywe oczy, że z tego wyjdzie, widzieć ją z dziećmi i mężem, wiedząc, że już za późno, że już się dokonało. Nie wykazywały tego żadne badania, ale szepty wiedziały. Potem pojawiła się poświata, którą szybko skojarzyła ze śmiercią. Fiołkowa mgła otaczała pacjentów, a jej zaczynały się trząść ręce, kiedy przytykała stetoskop do ich wciąż bijącego serca. Kwestia czasu. Szepty się nie myliły. W kostnicy była spokojna. Panowała nad sytuacją. Szepty nie były czymś złym, przeciwnie. Bardzo pomagały. Jeszcze na studiach okazało się, że potrafi doskonale określić przyczynę zgonu. Jakby wiedziała, czego szukać. Wiedziała, ale nigdy i nikomu o tym nie mówiła. Lubiła te wyzwania, które czasami stawiały przed nią szepty, podsyłając obraz zagadkę, wycinek większej całości tak maleńki, że przypominał układankę z tysiąca elementów odwróconą szarą stroną puzzli do góry. Tylko -jeden z puzzli uderzał kolorem. Czym był, gdzie należał, co zawiodło? W przypadku zgonów kwalifikowanych jako naturalne właściwie zawsze potrafiła dotrzeć do przyczyny. Ciało nie kryło przed nią swojej przeszłości, cichymi szeptami wprowadzało ją w tajemnice uszkodzonych komórek, zatorów płucnych, blaszek miażdżycowych, kamieni nerkowych czy zmian martwiczych na wątrobie. Nie zawsze mogła wpisać w raport to, co odkrywały przed nią szczątki. Jeśli wiedziała, co się stało pacjentowi, ale nie było żadnych badań, które mogłyby to wykazać, milczała. Jeśli pacjent umarł z powodu zbyt wysokiego poziomu potasu, ale jego owczarek niemiecki zostawiony sam na sam z ciałem napoczął mu twarz i uszkodził obie gałki oczne, więc nie było płynu, który nadawał się do badania poziomu elektrolitów... cóż, nie mogła napisać, że gdyby te gałki oczne były całe i gdyby pobrała ten płyn, poziom potasu byłby znacznie powyżej normy. A policja powinna się zainteresować wnukiem, bo ten potas dostał się do organizmu starszego pana poprzez zastrzyk. Owszem, pisała, że na lewym przedramieniu dostrzegła ślad iniekcji, ale tylko tyle mogła napisać na podstawie oględzin ciała. Szepty pozostawały jej -tajemnicą.

Nie wybrała specjalizacji. Ona się do niej urodziła. Szybko doceniono jej skuteczność. Awansowała, miała publikacje naukowe i zdobyła szacunek kolegów. Inni patolodzy nie mieli problemu z tym, że nie boi się ani nie brzydzi zwłok. Oni też się nie bali i nie brzydzili. Pomagała żywym uzyskać odpowiedzi o ich zmarłych. Wszystko było pod kontrolą. A Bogna bardzo lubiła -kontrolę. Pilnowała swoich tajemnic, w tym była równie dobra. Nikt nie wiedział o szeptach. Nikt nie wiedział, że pociągają ją kobiety. Nawet jej mąż. Zresztą to ich łączyło. Jego też pociągały kobiety. Także te, które nie były jego żoną. Po rozwodzie nie szukała związków. Z mężczyznami nie miały dla niej żadnego powabu, na kobiety nie miała odwagi. Małżeństwo byłoby błędem, pokusą dopasowania się do normy, gdyby nie to, że dało jej coś niezwykle cennego. Bartek, jej syn, od dnia, w którym się narodził, był jej światłem, jej nadzieją. Na początku bała się tego momentu, kiedy dostrzeże wokół niego fioletową poświatę. Przy każdej grypie, ospie wietrznej, śwince, różyczce przeżywała chwilę paniki, a potem, gdy mgła nie owijała się wokół ciała jej syna, uspokajała się. Była silna. On był silny. Cały pulsował życiem i nie dopuszczał do siebie choćby strzępów fioletowej mgły. Nawet kiedy wracała po ciężkim dniu pracy i widziała wokół siebie fiolet śmierci, z którą spędzała cały dzień, kolor nie przechodził na chłopca. Jakby Bartek był kwintesencją życia, pulsującym słońcem rozpędzającym ciemność. Kochała go całą sobą. Czasami myślała, że jest jej przeciwieństwem. Z wychowaniem go była zdana na siebie. Już po rozwodzie, gdy dowiedziała się, że jej były mąż przenosi się do Torunia, bo dostał tam dobrą pracę, zdecydowała się na przeprowadzkę. Ze swoimi kwalifikacjami bez trudu dostała pracę w tamtejszym zakładzie medycyny sądowej. Znajomi pukali się w głowę – co za idiotka przeprowadza się za byłym? Na co liczy? Nie liczyła na -wiele. Chciała, by Marek brał udział w wychowaniu Bartka. By chłopiec miał ojca nie na papierze, ale na tyle blisko, żeby mógł się z nim spotkać, kiedy będzie mu to potrzebne. Bartek miał sześć lat. Chłopcy w tym wieku potrzebują ojca, prawda? Rok później Marek znów się przeprowadził, już z nową żoną, tym razem do Petersburga. Poświęcenie Bogny miało swoje granice i granica polsko-rosyjska była jedną z nich. Zwłaszcza że na palcach jednej ręki mogła policzyć sytuacje, kiedy w ciągu tego roku Marek znalazł czas dla Bartka. Uśmiechnęła się, jak zawsze, gdy myślała o synu. Dziś był już piętnastoletnim chłopakiem i bywało, że stawiał wyzwania jej cierpliwości, ale to był jej syn, krew z krwi. Z drugiej strony to właśnie stanowiło część problemu. Po wizycie tego znajomego Dory Wilk wszystko się zmieniło. Nasiliło. Szepty, obrazy, odczucia. Nie potrafiła już tego wyłączyć. Była... długo szukała słowa, które oddałoby jej stan emocjonalny po tym, czego doświadczyła wówczas, gdy ten dziwnie wyglądający mężczyzna zrobił... na to, co zrobił, też długo szukała słów. Zaakceptowanie tego, co mówiła Wilk, było bowiem niedopuszczalne, absurdalne, nieprawdopodobne, szalone... o tak, na to nie brakowało jej słów. Zatrzasnęła szufladę, do której włożyła raporty. Nie może tu siedzieć po nocy. Bartek niedługo wpadnie do domu, wygłodniały jak zawsze po całym dniu w szkole – nieważne, ile przygotowała mu kanapek. Jeśli nie będzie jej na miejscu, zapcha się chipsami czy napojami gazowanymi, a z tego jego młode ciało wiele nie zbuduje. Miał lekką niedowagę, która ją martwiła, bo wciąż rósł bardzo szybko. Już przewyższał ją o pół głowy. Może i była dziwadłem, które rozmawia ze zmarłymi, ale była też matką, a to było dla niej najważniejsze. Cała reszta mogła poczekać, żołądek jej nastoletniego syna – nie.

Wsiadła do autobusu w ostatniej chwili. Kierowca był na tyle miły, że otworzył drzwi, widząc w lusterkach, że biegnie na przystanek. Podziękowała. Wybitnie nie uśmiechało jej się czekać kolejne trzydzieści minut na następny. Dość już czasu zmarnowała tego dnia. Prawie natychmiast wyczuła jego spojrzenie. Bardzo zimne, zbyt jasnobłękitne, by nie wyglądało nienaturalnie na śniadej, pomarszczonej twarzy. Stał w przejściu. Był szczupły i żylasty, odruchowo oszacowała jego wzrost i wagę – ponad metr osiemdziesiąt, może siedemdziesiąt kilo. Trudno ocenić takie ciała, nim zdejmie się z nich odzież. Mogli być wychudzeni, ale mogli też mieć warstwę twardych mięśni, ciasno upakowanych pod skórą, jak u osób trenujących wschodnie sztuki walki. Nie potrafiła powiedzieć, jak było w tym przypadku, bo marynarka zarzucona na wełniany sweter maskowała sylwetkę mężczyzny. W samych ubraniach było coś dziwnego – wyglądały jak żywcem wyciągnięte z lat siedemdziesiątych – zestawienia brązów i kobaltu, których dziś nikt przy zdrowych zmysłach by nie założył. A jednak na nim nie wyglądały jak przebranie. Miał niemal całkiem siwe włosy, a jego twarz mogła należeć do sześćdziesięciolatka, ale coś nie dawało jej spokoju. Próbowała powściągnąć szalejącą wyobraźnię, choć czuła, że ten człowiek jest w jakiś sposób dziwny. To też się nasiliło po wizycie Dory – odnajdywała dziwność na ulicy. Czuła napięcie wokół mijanych miejsc i osób, czuła gęstniejące w ten nieznośnie znajomy sposób powietrze. Jej tętno wtedy przyspieszało. Czasem uczucie narastającej paniki było tak silne, że po prostu uciekała. Teraz też to czuła. Nie strach, bo wciąż nie bała się dziwnego mężczyzny, który nie spuszczał z niej wzroku, ale właśnie odmienność. I najgorsze było to, że tak jak ona bezbłędnie wyczuła, że jest inny, on musiał wyczuć ją. Była dziwadłem. Autobusem zarzuciło na zakręcie i mężczyzna złapał się rury ruchem tak szybkim, że zamrugała, a w gardle zrobiło jej się sucho. Utkwiła spojrzenie w jego dłoni. Gładkiej, jasnej, bez śladu plam wątrobowych i zgrubiałych węzłów żył, tak typowych dla starszych osób. Miała pewność – cokolwiek sugerowała pobrużdżona zmarszczkami twarz i posiwiałe włosy, dla tego mężczyzny starość była czymś odległym. Jego paznokcie były grube, żółtawe, wydłużone w dziwnie niepasujący do całości szpic. Nie paznokcie, poprawiła się w duchu, to były pazury. A nawet jeśli nie były nimi w tej sekundzie, mogły się nimi stać. Nie wiedziała, skąd ma tę pewność, ale była przekonana, że ma rację. Wzdłuż kręgosłupa spływała jej zimna kropla potu, ale nie odwróciła wzroku, kiedy drapieżnik wbijał w nią lodowate spojrzenie. Nie bała się go. Jeśli czuł jej strach, nie rozumiał, z czego on wynika. Nie wiedział, że sam jest zaledwie symptomem, ale nie źródłem niepokoju, który pompował w jej żyłach krew szybko i mocno. I to nie ona odwróciła wzrok pierwsza. Mężczyzna skorzystał z tego, że autobus zatrzymał się w zatoczce, i wyskoczył na chodnik, by po chwili zniknąć w ciemności. Wbiła spojrzenie w podłogę. Bała się przyglądać pozostałym pasażerom. Dotarła do placu Rapackiego. Mogła jechać jeden przystanek dalej, miałaby bliżej do domu, ale obiecała sobie trzy kilometry marszu każdego dnia. W pracy mnóstwo czasu spędzała, siedząc i stojąc, szybki spacer był więc dobry na krążenie. Chciała utrzymać formę na poziomie, który jej nie zawstydzał. Brak współtowarzyszy też przemawiał na korzyść pieszego pokonania mostu. Otuliła ciaśniej szalik wokół szyi – jak zawsze temperatura nad wodą była niższa. Wiatr mierzwił jej krótkie włosy, ale na swój sposób lubiła to. Jakby wywiewał jej czarne myśli z głowy. Westchnęła, bo znów przypomniała sobie tamten majowy dzień, kiedy Dora Wilk przyprowadziła „przyjaciela”, by obejrzał kolejne zwłoki zmasakrowanej młodej kobiety, ofiary rytualnego szaleńca. Wilk zapewniała, że jej znajomy może mieć istotne informacje, które pomogą złapać zabójcę. To ją przekonało, bo ponad wszystko chciała wtedy doprowadzić do tego, by ten psychol zniknął z ulic. Ciała tych młodych kobiet nie szeptały – one wywrzaskiwały jej swoje przepełnione przemocą opowieści. Wiedziała zbyt wiele, by nie sięgnąć po

zaoferowaną pomoc. I gdyby wówczas zdawała sobie sprawę, jaką przyjdzie jej zapłacić cenę... pewnie nie zmieniłaby niczego. Jej własny dyskomfort był niczym w porównaniu z bezmiarem cierpienia tych kobiet. Chciała, by sprawiedliwości stało się zadość, bo tylko w taki sposób niektóre ciała znajdują ciszę. Te również. Wiedziała dokładnie, kiedy je pomszczono. Ucichły ukojone. Zdołałaby zapomnieć o tym dziwnym mężczyźnie z czerwonymi oczami i pionowymi, gadzimi źrenicami. Wypchnęłaby z pamięci to, jak oderwał z ciała ofiary szokującego rytuału siatkę błyszczących glifów i rozwiesił ją w powietrzu, czytając znaki, które ktoś wyrył na skórze młodej kobiety. Znał je. Znaki pochodziły z jego języka. A ten język w tamtej chwili kojarzył jej się wyłącznie z okrucieństwem, cierpieniem i krwią. Każda komórka ciała kazała jej się trzymać od niego z daleka. Powietrze wokół obcego było naładowane elektrycznością, od której ściskał jej się żołądek. Gęstniało i napierało na nią, a coś w jej wnętrzu budziło się w odpowiedzi na tę obecność. Trzęsła się. Bóg jej świadkiem, że skuliła się na stołku, obejmując ramionami tak ciasno, jakby bała się, że bez tego rozpadnie się na milion kawałków. Dora wiedziała, ostrzegała ją, ale Bogna nie mogła odejść, nie mogła zostawić ich samych w kostnicy. Nie mogła samej siebie zostawić bez odpowiedzi. Te jednak nie nadeszły. Nadeszło za to mnóstwo nowych, niechcianych pytań. Dora dała jej słonej wody. Powiedziała, że pomoże. Pomogła. Na chwilę. W szufladzie szafki nocnej Bogna trzymała słone orzeszki. Połykała kilka, niczym tabletki nasenne, bo od tamtego dnia sny były obcym światem wypełnionym lękami i strachami. Nawet gdy Bartek był niemowlakiem, nie miała takich niedoborów snu jak dziś. I choć wiedziała, że sól nie jest zdrowym suplementem diety, była w stanie zaryzykować słone przekąski, by przespać noc. Po drodze do mieszkania wpadła do sklepu na szybkie zakupy – świeże warzywa na kolację i mięso, by młody łatwiej przełknął te pierwsze. Podobno dorosłość zaczyna się wtedy, gdy nie krzywisz się na widok szpinaku czy brokułów. Bartek wciąż był dzieciakiem. Słone krakersy schowała do torebki. Kiedyś pomagały jej powstrzymać torsje w pierwszym trymestrze ciąży. Dziś wspierały ją w walce z koszmarami. Pasmo absurdów. Bartka nie było jeszcze w domu. Jedna z tajemnic dorastania – względność czasu: lekcje są zawsze za długie, czas na zabawę zawsze za krótki. Z przedpokoju zniknęła deskorolka i kolorowe buty, które nosił, kiedy szedł pojeździć, co znaczyło, że wpadł tu po szkole i poszedł z Antkiem na rampę. Uśmiechnęła się pod nosem. Syn Anity Czarny był najlepszym kumplem jej syna od połowy podstawówki. A Bartek wciągnął go w deskorolki. Anita nie była zachwycona. Bogna uspokajała ją, że przez te wszystkie lata, jakie spędziła w kostnicy, nigdy nie trafił do niej nastolatek, który zginąłby na desce. Za to całkiem licznie trafiali ci, których zabiła nuda. Czy raczej pomysły, jak ją zwalczyć. Powiesiła rzuconą na ziemię kurtkę i wkroczyła do kuchni. Młody przed wyjściem zrobił sobie jakieś kanapki, o czym świadczyły pozostawione na blacie okruchy i składniki, które wyciągnął z lodówki i zapomniał schować. Kolejny paradoks nastolatków – w sekundę po wyjęciu przedmiotu zapadają na amnezję i nie ma szans, by odłożyli go na miejsce. Uderzyło ją nagle. Zimno przepełzło w ułamku sekundy po całym ciele, a dłonie zaczęły jej drżeć. Upadła na kolana, nie mogąc utrzymać równowagi, gdy kula lodu zacisnęła jej wnętrzności. Nie miała pojęcia, co się dzieje, wiedziała za to, że musi usłyszeć głos Bartka, musi mieć pewność, że jej syn jest cały i zdrowy. I jakaś na wpół martwa część jej umysłu podpowiedziała Bognie, że wcale nie jest. Złapała komórkę i zaczęła dzwonić. Nie odpowiadał. Jej syn bywał roztrzepany i nieznośny, ale wiedział, że gdy mama dzwoni, trzeba odebrać, jeśli

nie chce dostać szlabanu. Próbowała kilkakrotnie, za każdym razem zostawiając na poczcie głosowej tę samą wiadomość: – Zadzwoń do mnie natychmiast, tu mama. Wybrała numer Antka. Obiecała kiedyś Bartkowi, że nigdy tego nie zrobi, ale w tym momencie nie myślała o tym. Myślała tylko o zimnym węźle w trzewiach i głosie w mózgu, który szeptał: „Stało się coś złego, coś bardzo, bardzo złego”. Antek nie odpowiedział. Telefon poza zasięgiem. Miała próbować jeszcze raz, kiedy komórka zawibrowała w jej dłoniach, a na ekranie wyświetliło się nazwisko Anity Czarny. – Jak źle? – powiedziała Bogna głucho zamiast powitania. – Nie tak źle, jak myślisz – pocieszyła ją policjantka. – Jesteśmy w szpitalu na Batorego. Wysłałam po ciebie radiowóz. – Jezus Maria – wykrztusiła Bogna, a czarne wizje przelatywały jej przed oczami niczym przyspieszony film z katastrof naturalnych. – Tak będzie szybciej niż taksówką. Tylko dlatego – uspokoiła Anita. – Nie wiem, co mu jest, bo mi nic nie powiedzą, nie jesteśmy rodziną. – A Antek? – zapytała Bogna. Jeśli szefowa tam była, to wypadek musiał dotyczyć obu chłopców. – Antek ma kilka siniaków, nic poważnego. Rozłączyła się i założyła płaszcz na domowy dres i tenisówki. Zbiegła po schodach i prawie idealnie zgrała się na parkingu z radiowozem. Anita musiała odczekać chwilę po wysłaniu chłopaków, zanim do niej zadzwoniła. Wszystkie szczegóły zatarły się w jej pamięci. Nie pamiętała rozmowy z pielęgniarką, nie pamiętała, czy weszła po schodach, czy wjechała windą. Dopiero korytarz na urazówce zapisał się w jej pamięci z całą ostrością jarzeniówek, beżowo-seledynowych ścian i pielęgniarek chodzących cicho w służbowych klapkach. Anita przemierzała korytarz niczym kot zamknięty w klatce. Mogła wyglądać na spokojną dla kogoś, kto jej nie znał, ale Bogna ją znała. Rozpoznała sztywność splecionych na piersi ramion, uniesiony podbródek i drgający mięsień żuchwy. Rozumiała to. Antek i Bartek byli pod pewnymi względami podobni: ukochani, niesforni jedynacy. – Co się dzieje? – wyrzuciła z siebie Bogna. – Co z chłopcami? Anita westchnęła, jakby poczuła ulgę, że nie jest już sama z tym, co właśnie spotkało ich synów. – Antkowi zakładają szwy i gips. Rozbita głowa i złamany lewy nadgarstek – zająknęła się. Mogła być niewzruszona i nieugięta na posterunku, ale nie wtedy, gdy chodziło o jej dziecko. – A Bartek? – Bogna docisnęła dłonie do piersi. Serce biło jej tak szybko, jakby chciało wyskoczyć. Zmartwiona mina Anity sprawiła, że jeszcze przyspieszyło. – Nie wiem... stracił przytomność... Antek zadzwonił po pogotowie i do mnie, przywieźli go tu natychmiast. To nie powinno się wydarzyć. – Anita pokręciła głową. – Nic mi nie chcieli powiedzieć, zabrali go tam. – Wskazała głową na szklane drzwi oddzielające korytarz dostępny dla odwiedzających od części zamkniętej. Ktoś ją próbował zatrzymać, jakaś pielęgniarka chwyciła Bognę za rękę, ale ta odepchnęła ją. Gdzieś tam był jej synek. Ręce jej się trzęsły, łzy zamazywały obraz. Musiała go zobaczyć, musiała się upewnić, że wokół ciała synka nie ma fioletowej poświaty, że jego kości nie będą szeptały do niej smutnych historii o minionym życiu. Nie słyszała, co mówiono. Anita przytrzymała Bognę, kiedy ugięły się pod nią nogi.

Lekarz mówił coś do niej. Wyłapywała zimne słowa o tym, że chłopiec wciąż nie odzyskał przytomności. Gorączka, badania, które powinny wskazać kierunek leczenia, uspokajające słowa o młodym organizmie i o tym, że musi mieć nadzieję. Słuchała go jednym uchem. Pielęgniarka, wychodząc z sali, zostawiła uchylone drzwi i Bogna mogła zobaczyć Bartka. Zaczęła śmiać się przez łzy, kiedy zrozumiała, co widzi. Lekarz patrzył na nią zaniepokojony. Nie dziwiła mu się. Widywała niejedną histerię w kostnicy, kiedy ludzie musieli się zmierzyć ze śmiercią bliskich. Nie mogła mu powiedzieć, z czego czerpie ulgę. – Chcę do niego iść – oświadczyła. Usiadła na niskim stołku przy łóżku, na którym leżał blady i rozgorączkowany chłopiec, jej syn, ciało z jej ciała, krew z krwi. Był nieruchomy, pogrążony w głębokim śnie, ale ona wiedziała, że nie umrze. Nie otaczał go fiolet, jego kości nie szeptały. Trzymała go za rękę, jakby mogła przytrzymać go po tej stronie samą siłą woli i mocnym uściskiem matczynej dłoni. – Bartuś, jeśli nie chcesz, żebym zawstydzała cię do osiemnastki, nazywając cię przy kolegach Bam Bam – szeptała, przypominając przezwisko, które sam sobie nadał, kiedy miał jakieś dwa lata i przerastało go „r” w jego imieniu – obudź się, po prostu otwórz oczy, nawet jeśli wydaje ci się, że nie możesz, że są za ciężkie. Nie odszedłeś daleko, jesteś tu, tuż obok, chodź, syneczku, trzymam cię. Widziała, że jego gałki oczne poruszają się szybko pod powiekami, a jego dłoń spotniała w jej uścisku. Nie wiedziała, ile czasu minęło. Ile minut siedziała bez ruchu. Jej myśli galopowały. Te instynkty, które rozbudziła w niej tamta wizyta Wilk i jej przyjaciela, teraz krzyczały. Nie chciała użyć tego słowa na „m”, na które nie było miejsca w jej życiu... ale wiedziała, że to właśnie ona, magia, odpowiadała za to, co się stało jej synkowi. I być może to przez nią wciąż nie otwierał oczu. Które z tych strasznych cieni wypełniających ciemne miejsca tego świata skrzywdziły jej synka? Zawsze wiedziała, że tam są, ale teraz tańczyły na granicy światła i ciemności. I sięgnęły po jej dziecko. A ona jest bezradna, bo sama wyrzekła się wiedzy, którą oferowała jej Dora Wilk. Bogna wyczuła, że nie jest w pomieszczeniu sama. Anita i Antek stali w progu. Chłopak miał obwiązane czoło i rękę na temblaku. Wpatrywał się w nieruchome ciało przyjaciela i wyglądał, jakby miał się rozpłakać, ale jego chłopięca duma mogłaby tego nie przetrwać. – Antoś, opowiedz mi, co się stało – powiedziała cicho Bogna. Musiała wiedzieć, miała dość ciemności i drwiących z niej cieni. – Byliśmy w parku Bydgoskim, ćwiczyliśmy. To strasznie głupio zabrzmi... Spojrzał na matkę, jakby obawiał się jej reakcji, ale ta położyła mu rękę na ramieniu i ośmieliła, by opowiedział o tym, czego nie był w stanie pojąć. To wystarczyło, by Bogna miała pewność, że intuicja jej nie zawiodła. – Byliśmy na rampie, a wtedy zerwał się dziwny wiatr. Był tak zimny, że nie mogliśmy oddychać, widziałem, jak powietrze zamarza mi przy ustach. – Pokręcił bezradnie głową. – Uniósł nas w powietrze, jakbyśmy nic nie ważyli, i przez chwilę po prostu wisieliśmy kilka metrów nad ziemią. Nie mogłem się ruszyć, nie spadaliśmy, jakby coś wyłączyło grawitację. A potem wiatr cisnął nami o rampę. I nagle zniknął, jakby go nigdy nie było. A Bartek był nieprzytomny. Anita obejmowała syna. Miała ten chłodny wyraz twarzy, który Bogna doskonale znała. Coś skrzywdziło jej dziecko. A ona nie ma komu skopać tyłka. Jak wsadzić za kratki wiatr? Godzinę później Bartek otworzył oczy. Lekarze wydawali się zdziwieni. Nie tym, że odzyskał przytomność, ale tym, że wcześniej ją stracił, bo wyniki badań były bez zarzutu. Nie

miał wstrząśnienia mózgu, siniaki i otarcia były niegroźne. Nikt nie potrafił powiedzieć, dlaczego piętnastoletni chłopiec był nieprzytomny przez kilka godzin. Choć lekarz już nie używał terminów „omdlenie” czy „utrata przytomności”. Wyglądało na to, że Bartek zasnął i nikt nie mógł go obudzić. Terminu „śpiączka” też nikt nie używał. Zatrzymali chłopca na obserwację, ale Bogna widziała, że czują się niekomfortowo, nie mogąc postawić diagnozy. Coś im się wymykało. Witamy w klubie, pomyślała. Nie było mowy, by zostawiła syna samego. Słuchała narzekania, że umiera z głodu i z nudów. Wciąż szukała śladów fioletu wokół niego, by poczuć ulgę za każdym razem, gdy ich nie dostrzegała. A jednak nie dawało jej spokoju, że coś takiego może się powtórzyć. Lub coś całkiem innego, ale znów powiązanego z ruchomymi cieniami wypełniającymi ten świat. A ona będzie bezradna. Wiele by dała, żeby nigdy już nie być bezradna. Jeśli ceną jest jej urojony spokój, niech tak będzie. I tak nie zaznała go już od wielu miesięcy. Od tamtej wizyty, od tamtego przytłaczającego uczucia obecności, gdy coś, co spało w jej trzewiach, nagle się przebudziło. Gdy Bartek zasnął, wyszła na korytarz i wyciągnęła komórkę. Zadzwoniła do Dory Wilk, spodziewając się, że zostawi jej wiadomość na sekretarce, bo ta dziewczyna w kółko miała telefon poza zasięgiem. Ale nie tym razem. – Pamiętasz, co wtedy powiedziałam, kiedy zapytałaś, czy chcę wiedzieć? – spytała Bogna po krótkim -powitaniu. – Że nie chcesz, jeśli nie możesz tego pogodzić z tym, w co wierzysz. – Zmieniłam zdanie. Przez chwilę słyszała tylko ciszę. – Skontaktuję cię z kimś, kto pomoże ci to poukładać – powiedziała najdziwniejsza była policjantka w tym mieście. – Dora... czy to jest genetyczne? To był największy strach Bogny. Mogła mówić o ruchomych cieniach, dystansować się od tego, co czai się w ciemności, napędzane magią, ale przecież była jedną z nich. I mogła to przekazać swojemu dziecku. To właśnie z tego powodu Bartek mógł leżeć nieprzytomny przez kilka godzin. – Recesywne, ale tak. Westchnęła. Gdyby szło tylko o nią, zostawiłaby sprawy bez zmian. Jadłaby krakersy i liczyła, że z czasem skutki uboczne spotkania miną. Ale to nie ochroni jej syna. – Muszę wiedzieć wszystko – powiedziała twardo. – Dowiesz się. Bogna... dobrze robisz. – Robię to, co muszę. – Moja przyjaciółka, Katia Kornacka, skontaktuje się z tobą. – Jest równie upiorna jak twój przyjaciel z gadzimi oczami? – Nie. Jest bardziej podobna do ciebie. Nie jesteś z tym sama, Bogno, poradzimy sobie – powiedziała Dora i brzmiała na pewną swoich słów. Część tej pewności udzieliła się Bognie. Jakiś supeł w niej się rozwiązał. Schowała telefon do kieszeni i otarła łzy, które nagle zaczęły jej płynąć po policzkach. Głupie łzy. Gdy ich zabrakło, znów usiadła przy łóżku syna. Cokolwiek przyszło po niego w tym parku, nie dopadnie go. Musiałoby przejść po jej trupie. A jakaś część Bogny uparcie powtarzała, że w chwili, w której podjęła decyzję, także po trupie Dory Wilk. To była dobra myśl.

Nie ma dymu bez ognia

Temperatura rosła z każdą minutą. Nie przeszkadzało mi to. Ogień nie był moim wrogiem. Był żywy i próbował mi coś powiedzieć, a ja bardzo chciałem to usłyszeć. Musiałem wiedzieć, co się tu wydarzyło. Tylko tak mogłem uchronić resztki zdrowych zmysłów Joshui. Był na dobrej drodze, by przyłączyć się do swojej dziewczyny na oddziale zamkniętym – o ile oczywiście ją znajdziemy. Na swój sposób rozumiem go doskonale: ukochana kobieta może doprowadzić cię do szaleństwa szybciej niż ktokolwiek. Moja uganiała się właśnie po mieście, kopiąc tyłki w imieniu bliżej nieznanego mi wilka, z którym, co także jest dla mnie nie lada nowiną, jest związana na poziomie metafizycznym. A ja nie mogę jej pomóc, jeśli nie chcę wybuchu międzysystemowej afery jak stąd do Mozambiku. Dlatego nie byłem u jej boku, choć przysięgałem być. Sama mnie oddelegowała do pomocy -Joshui. Co właściwie oznacza, że zamieniłem wariatkę na świra. Kocham ich, naprawdę, ale jest określony poziom szaleństwa, powyżej którego należało nazwać rzeczy po -imieniu. To Nathaniel odszukał nas i poprosił o pomoc. Był naszym bratem – przyrodnim, lecz w żaden sposób nie umniejszało to faktu, że okazał się naszym małym, cudownie odnalezionym braciszkiem. I nie miał w zwyczaju prosić. Paskudne dzieciństwo, jakie zaserwował mu Rafael, sprawiło, że stał się zamknięty w sobie i z trudem wyrażał swoje emocje czy potrzeby. Prośba była więc dla niego czymś nowym i wielkim. A ja, uświadomiłem sobie w tej samej chwili, za długo przebywałem z Dorą. To całe gadanie o wyrażaniu emocji wsiąknęło we mnie głębiej, niż sądziłem. Laoise zniknęła ze szkoły Nisima w przybliżeniu jedenaście godzin temu. Jest pyrką, jak ja, ale dopiero uczy się panować nad swoimi umiejętnościami. I jest napakowana szajbą po sam czubeczek piegowatego nosa. To są fakty. Joshua nazwałby je krzywdzącą Laoise interpretacją. Wierzcie mi, gdybym chciał ją skrzywdzić swoim sądem, wypomniałbym jej, że spędziła kilkadziesiąt lat w izolatce nafaszerowana głupim jasiem i być może nigdy nie dojdzie do siebie. Jej umiejętności wywoływania ognia w połączeniu z niezbyt przytomnym umysłem czyniły z niej stworzenie szczególnie niebezpieczne. I jako takie może powinna przebywać w bardziej restrykcyjnym zakładzie, dopóki nie wydobrzeje. To jest surowa wersja mojej opinii, której nie wypowiem głośno, ani też nie przedstawię Joshui, skoro wyraźnie jest w Laoise zadurzony. I im bardziej zaprzecza, tym bardziej jestem o tym przekonany. Więc nie mówię za wiele i staram się służyć pomocą, jak tylko potrafię, bo serce nie sługa i jeśli mój przyjaciel musiał już zakochać się w wariatce... On zrobił to samo dla mnie kilka miesięcy temu. Choć moja kobieta do rozpalenia ognia zwykle potrzebuje zapałek i nie wystarczy jedna myśl, że byłoby miło, gdyby się pojawił. Zaczęliśmy od przeszukania magazynów i długiego baraku na granicy posiadłości Nisima. Wedle Joshui i Nata dziewczyna lubiła się tam chować. Nie była szczególnie społeczną istotą. Może nie dziwi to u kogoś dorastającego w izolatce. Na ścianach magazynów widziałem ślady dymu i wypalone kręgi, więc musiała tu ćwiczyć (wersja optymistyczna) lub traciła

kontrolę w sytuacji stresowej (wersja bliższa realistycznej), ale po niej samej nie było śladu. I choć żaden z nich nie powiedział tego głośno, wiedzieliśmy, że aby wpaść na jej trop, potrzebowaliśmy okruszków. A w przypadku Laoise okruszkami są zwykle zgliszcza. To nie był pierwszy raz, kiedy uciekła, choć zwykle udawało się ją znaleźć znacznie szybciej. Kolejną rzeczą, której nie powiedziałem głośno, było to, że każdy pożar niósł za sobą ryzyko ofiar. A jeśli Laoise będzie miała na swoim koncie ofiary w ludziach... czy naprawdę da się podtrzymywać dalej tę iluzję, że jest z nią wszystko w porządku i po prostu musi się wyspać, uspokoić, zapomnieć... cokolwiek? Ludzie Nisima, rozrzuceni po całym mieście, wyglądali wypadków z użyciem ognia. Mieli nasze numery w szybkim wybieraniu, byśmy jak najszybciej dotarli na miejsce. Odpowiadali za pierwszy odsiew – ciągle się zdarzali idioci, którzy uważali, że wypalanie traw czy podpalanie śmietników to świetna zabawa. Zadbam, by w piekle czekała na nich szczególnie uciążliwa kara. Zgodnie z przewidywaniami telefon zadzwonił. Pierwszy pożar został ugaszony, zanim przybyliśmy. To była stara szopa na kajaki tuż przy Wiśle. Strażacy zniszczyli miejsce zbrodni z taką dokładnością, że gdyby chcieli oficjalnie na tym zarabiać, stawki byłyby cholernie wysokie. Ruina konstrukcji, zmasakrowana bosakami i toporkami, zalana pianą z gaśnic i wodą, nie mogła ujawnić mi żadnych śladów. Nawet Joshua za sprawą swej empatii odebrał tylko odległy ślad, który mógł, ale nie musiał być tropem Laoise. Tym razem było inaczej. Płomienie wciąż karmiły się starym barakiem warsztatu samochodowego. Byłem w stanie kontrolować je na tyle, by nie narobiły większych szkód, a ja szukałem miejsca inicjacji, historii, którą mógł mi wyszeptać ogień, jeśli dobrze nadstawię ucha. Każdy piroman zostawia jakieś odciski palców, zwykle na bardzo metaforycznym poziomie. Inaczej smakuje ogień rozbuchany z żądzy zysku czy zemsty, inaczej ten wzbudzony z czystej miłości do ognia. Ten był splątany i marszczyłem się coraz bardziej, próbując odczytać coś więcej niż chaos ambiwalentnych emocji. Jeśli Laoise nie dorobiła się rozdwojenia jaźni... byłem gotów w duchu przyznać Joshui rację, że nawet jeśli dziewczyna jest w to wplątana (a na pewno była), nie jest w tym sama. Niepokojące. – Czujesz to, prawda? – zapytał anioł. Zignorował moją prośbę, by pozostać na zewnątrz płonącego warsztatu. Deptał mi po piętach i niemal chuchał w kark. Nathaniel był pół kroku dalej. Jakbym próbował odpędzić szczeniaki. Skinąłem głową, nie precyzując, czym dokładnie jest to, bo w przeciwieństwie do niego w obecności drugiego piromana nie znajdywałem wiele pocieszenia. – Jest taka chaotyczna, amoralna, histeryczna i szczęśliwa jednocześnie – skrzywił się na odczyt emocji przyklejonych do tego miejsca. – Jak dla mnie, to wciąż brzmi jak Laoise – powiedziałem trochę złośliwie. Miałem mu za złe kilka słów, które wcześniej rzucił mi w twarz. Jak to, że pretensje o obecną sytuację z Dorą mogę mieć wyłącznie do siebie, bo gdybym nie zostawił ich samych kilka miesięcy wcześniej, byłbym całkiem na bieżąco. Nawet jeśli miał trochę racji, wciąż powinni mi powiedzieć. Wróciłem. Przeprosiłem. Zostało mi wybaczone. Sama w kółko powtarzała, że utrzymywanie w niewiedzy nigdy nie przysłużyło się bezpieczeństwu nieświadomej osoby. – Skurwiel – wymamrotał anioł i oddalił się ode mnie, marszcząc brwi. Rozumiałem, że był zdeterminowany, by znaleźć dowody niewinności swojej podopiecznej, łamane na dziewczyny, która skradła mu rozum. I spora część mnie naprawdę chciała mu pomóc. Ale była też mała część, która pokrzykiwała z irytacją: „Złapmy już tę wariatkę i zajmijmy się poważniejszymi rzeczami”.

Zza pleców usłyszałem szelest. Coś jak ostrożne kroki po zawalonej śmieciami podłodze warsztatu. Zza zasłony ognia nie widziałem nawet zarysu sylwetki, która przemykała pod ścianą, więc chwyciłem szepczący wokół mnie ogień i pozwoliłem mu wniknąć pod moją skórę. Temperatura zaczęła spadać, gdy tylko kurtyna ognia zmniejszyła się. Joshua i Nathaniel byli krok przede mną. Joshua pchnął pisklaka w stronę drzwi. Też musiał usłyszeć, może wyczuł, że nie jesteśmy sami. W jednej sekundzie byłem o włos od odsłonięcia twarzy tego, kto krył się za płomieniami, w drugiej ogień wyrwał się na wolność z szaloną, nieokiełznaną siłą i z rykiem rzucił się na beczki z olejem silnikowym i butle rozpuszczalnika. Wysoki, na granicy słyszalności krzyk rozsadzał mi uszy. Krzyknąłem do Joshui i Nata, by wynosili się stąd jak najszybciej, ale było za późno. Ogień odcinał im drogę ucieczki. Joshua pociągnął pisklaka na podłogę, gdzie wciąż jeszcze było odrobinę chłodniej i łatwiej było oddychać. Liźnięcie gorąca po skórze zapowiadało to, co miało nadejść – potężna kula ognia pochłaniała wszystko, wysysała powietrze, ekspansywna jak chwast, zagarniała metr za metrem. Nat krzyknął boleśnie. Pod rykiem głodnych płomieni słyszałem odgłos obcasów uderzających o cement i nagle byłem pewny, że już jesteśmy sami, a ona zniknęła. I nie dałbym sobie ręki uciąć, że to była Laoise. Stanąłem między chłopakami a rozbuchanym, żarłocznym żywiołem. To było cholernie wiele, ale potrafiłem to opanować, musiałem. Gdyby to był mój płomień, moje dzieło, byłbym całkiem pewny swego. Ale ten był dziki, obcy i głodny. Przywołałem własny ogień. Tego warsztatu nie da się już uratować, teraz mogłem tylko myśleć o ratowaniu naszej skóry. Płomienie otoczyły mnie, ich szept wyrażał ekscytację godną szczeniaka wypuszczonego na wytęsknione obsikiwanie hydrantów. Zlał się z obcym żywiołem jak brzdąc, który wbiega między dzieciaki na placu zabaw i czyni ich swoimi nowymi najlepszymi kumplami. Podsycały się wzajemnie, splatały w serpentyny z żaru, płomieni i dymu. A kiedy stały się jednością, przywołałem go bezwzględnie – ja, stwórca domagający się absolutnego posłuszeństwa. Minęło wiele miesięcy, od czasu kiedy dość nieoczekiwanie objawiły mi się umiejętności pyrów. Prawie spaliłem pokój, w którym spała cała nasza trójka. I cholernie wiele od tego czasu trenowałem, by ogień wiedział, czyje powinno być na wierzchu. Czasem pozwalałem mu na wiele, ale to ja decydowałem, kiedy powiedzieć dość. Teraz przez chwilę próbował stawiać opór niczym nadąsane dziecko, ale potem posłusznie wrócił, ciągnąc za sobą obcy żywioł, który teraz był częścią mojego żywiołu. Wchłonąłem go przez skórę, czując, że moje ciało parzy pod ubraniami. Westchnąłem, uświadamiając sobie, że wygrałem. Jęk Nathaniela za moimi plecami uświadomił mi, że cena była wyższa, niż chciałem zapłacić. Pochyliłem się nad skulonym na cementowej podłodze pisklakiem. Spod przepalonych ubrań wystawały czerwone plamy oparzeń, ciemne włosy wydzielały obrzydliwą woń spalenizny. Przekląłem. Dora nie przyjmie tego lekko. Nathaniel był najmłodszym kulawym pisklakiem w jej gromadzie. I doskonale wiedziałem, kogo obwini za te obrażenia. Podczas gdy Jemioła opatrywała oparzenia Nathaniela, Joshua wydeptywał swoją ścieżkę przy ścianie ambulatorium. Znachorka zapewniła nas, że po oparzeniach nie zostaną blizny i dzieciak za dwa, trzy dni będzie zdrów jak ryba. Mimo to wciąż byłem wkurzony, że nie -upilnowałem ich, że nie wygoniłem z tego cholernego warsztatu, zanim jeszcze sprawy wymknęły się spod kontroli. Wiedziałem, że Dora pojawiła się w szkole i rozmawia z Nisimem. Bar uprzedził nas o tym, a potem stanął w progu. Naprawdę wyglądał jak ktoś, kto spodziewa się, że pojawi się

kawaleria i otworzy ogień. Jego masywna sylwetka wypełniała dokładnie futrynę, a jednak widziałem cień niepewności w jego twarzy. Nie był typem wojownika. Pracował jako pielęgniarz w ośrodku Rafaela. Z całej obsady tylko on zapisał się w pamięci dzieciaków jako ktoś, kogo warto uratować. Traf chciał, że po zbombardowaniu ośrodka przez nasłane przez Rafaela trony był jedynym pracownikiem, który przeżył. Mógł odejść wolno. Dzieci poświadczyły za niego. Został i pracował w szkolnym ambulatorium. Już nie musiał podawać dzieciom leków tłumiących ich genetyczne predyspozycje czy przypinać pensjonariuszy pasami do łóżka. Zwykle wystarczał plasterek z Kubusiem Puchatkiem na kolanie i „pocałuję, to przestanie boleć”. Był przywiązany do tych dzieciaków. Do Nata też i wciąż trząsł się ze strachu, jak wtedy, gdy zobaczył nas podtrzymujących jego zataczającego się ulubieńca. Złapał go w niedźwiedzi uścisk i nie szukając noszy, po prostu zaniósł go do ambulatorium. Jemioła stwierdziła wstrząśnienie mózgu, co dość szybko zdołała naprawić, ale poparzone plecy wymagały opieki. Paradoksalnie szybkie gojenie nie ułatwiało młodziakowi życia. Musiała usunąć całą martwą tkankę i brud, by nowa skóra nie zagoiła się wokół nich – -wówczas zostałyby blizny. Zwilżoną solą fizjologiczną gazą delikatnie oczyszczała poparzenia i pęsetą odsuwała łuszczące się pęknięte pęcherze. Nat starał się być twardy, ale co jakiś czas z jego zaciśniętych ust wyrywało się syknięcie. Empatyczne umiejętności Joshui skopywały mu wówczas tyłek i anioł był równie blady jak Nat. – Za piętnastym razem to nadal będzie cztery i pół kroku – mruknęła Jemioła, zirytowana moim łażeniem od ściany do ściany. Zmusiłem się do zatrzymania i oparłem plecami o ścianę. – Nadciąga tornado – szepnął Joshua, krzywiąc się jeszcze bardziej. Wyczuł ją kilkanaście sekund przed tym, zanim reszta z nas mogła ją usłyszeć. Bo miałem pewność, że to moja dziewczyna produkowała ten głuchy dźwięk, z jakim wojskowe buty uderzały w pokrywającą korytarz terakotę. A gdybym miał cień wątpliwości, odgłos kłótni za drzwiami rozwiałby go natychmiast. Bar stanął jej na drodze. Powinien wiedzieć lepiej. Za chwilę zacznie strzelać. Jemioła mruczała pod nosem, ale nie oderwała się od oczyszczania oparzeń Nathaniela. – Jeśli wpadnie tu z awanturą, zwiążcie ją – mruknęła. Joshua parsknął śmiechem, a ona tylko uniosła oczy znad poparzeń i posłała mu całkiem poważne spojrzenie. Drzwi rozwarły się z trzaskiem, kiedy Dora pokonała lub przekonała Bara. – I ciebie diabli przynieśli? Trzeba cię łatać? – Jemioła przywitała ją gderliwie, ale obrzuciła troskliwym spojrzeniem. – O dziwo, jestem cała i zdrowa. Przyszłam sprawdzić, kto przejął pałeczkę największej niezdary w okolicy – powiedziała Dora, przyglądając nam się z takim natężeniem, jakby liczyła nam właśnie kończyny, upewniając się, czy wszystkie są na miejscu. Nathaniel prychnął. Jeśli kiedyś dorobimy się dzieci, ona i Luc nie będą się rozstawać z automatyczną nianią. Nie opakują ich w gąbkę i styropian tylko dlatego, że zgadzają się, że to byłoby złe i dziecko musi czasem poobdzierać kolana. Co nie znaczy, że nie przeżyją każdego skaleczenia. Lepiej dla dzieciaków, by szybko znalazły sposób na przekonanie wujka Joshui, by czuwał w ich narożniku i leczył co mniejsze obrażenia, zanim mama i dziadek zobaczą „gagu”. Uśmiechnąłem się do własnych myśli. Gdybym powiedział to na głos, dostałbym z łokcia w brzuch. Dla niej było trochę za wcześnie. Miała ledwie trzydzieści jeden lat. Może gdy będzie bliżej mojego wieku, przekona się, że to już ten moment. Moja w tym głowa, by dożyła do tego czasu w jednym kawałku. Podeszła bliżej i odgarnęła włosy opadające na twarz Nathaniela, jakby się upewniała, czy nie ma tam więcej obrażeń. Wyglądała na chorą ze zmartwienia, ale ton jej głosu pozostawał lekki. Może zmyliłaby kogoś, kto jej nie zna.

– Co tam? Testowałeś fajerwerki na sylwestra? – zapytała. – Nie zdążyłem w porę zejść z drogi wściekłej kobiecie. Młody szybko zrozumiał wysoką wartość ostrego języka w tym stadzie. – Widzisz? Mówiłem, że powinien z nami pomieszkać dłużej. Niedobory praktyki odbijają się na jego zdrowiu! – rzuciłem, odwracając spojrzenie Dory od sączących się pęcherzy na plecach młodego. Przez chwilę mierzyła mnie surowym spojrzeniem, ale kącik jej ust drgał zdradliwie. – Trzeba to będzie przemyśleć – powiedziała wreszcie – a skoro wam praktyki nie brakowało, to oczywiście jesteście cali, zdrowi i nie muszę się zamartwiać? – Oczywiście – zapewniliśmy z Joshuą jednocześnie. – I na przyszłość pociągniecie pisklaka, zanim osmali sobie kuperek, prawda? – Mistrzyni subtelnego nacisku nasycała nim każdą sylabę. – Oczywiście. Gdzieżbyśmy śmieli narażać twojego ulubionego pisklaka – zapewniłem i w duchu kopałem się w tyłek, że w ogóle musiało dojść do sytuacji, w której ta rozmowa jest potrzebna. – Cieszę się, że się rozumiemy. A skoro jesteście cali, zdrowi i wygadani, muszę zamienić z wami kilka słów – powiedziała. – Znów masz to coś w głosie. Mam nadzieję, że uzupełniłaś apteczkę w samochodzie – rzuciła Jemioła gderliwie, nie odrywając się od oczyszczania ran na plecach Nata. Dora zaśmiała się, ale wydawała się szczególnie szczęśliwa. Mając jak najgorsze przeczucia, podążyłem za nią na parking przed szkołą. Joshua ruszył za nami z markotną miną. Bjorn stał na straży, omiatając spojrzeniem okolicę. Ze wszystkich wilków Olafa na strażnika Dory wybrałbym właśnie jego. Był twardy, opanowany i nie wyglądał na takiego, który łatwo da się namówić na głupoty grożące ciężkimi obrażeniami. Był jej lojalny i słuchał rozkazów, ale był też przyjacielem, który nie zawaha się przemówić jej do rozsądku, jeśli się zagalopuje. A to było realne zagrożenie. Oczy Dory połyskiwały srebrem, co było urocze, ale całkowicie nienormalne. Wilczyca była blisko powierzchni, a to nigdy nie wróżyło spokojnej nocy z piwem i sprośnymi filmami. Zauważyła moje spojrzenie i podjęła całkowicie nieskuteczną próbę rozluźnienia ciała, jakby nie była w stanie nieustannej bojowej gotowości. – Wszystko w porządku? – zapytała. – O ile może być w porządku, to tak. Skrzywiłem się, bo zarówno Nisim, jak i Joshua obstawali, że sprawa Laoise powinna pozostać tajemnicą. Zgadzałem się z tą częścią, gdzie zaognianie relacji z magicznymi było niewskazane i nie ma co dawać do ręki argumentów tym, którzy nie ustawali w wysiłkach pozbycia się szkoły z Torunia. Nie zgadzałem się z tym kawałkiem, w którym Dora stała po drugiej stronie barykady, bo trzeba być idiotą, by choć przez chwilę uwierzyć, że mogłaby zrobić coś przeciw dzieciakom Nisima i szkole, która istniała w dużej mierze dzięki temu, że wiedźma stała ledwie żywa przed archaniołami w zakrwawionych ubraniach i odwoływała się do ich sumień, w których istnienie wątpili ci rozsądni. Ale obiecałem. Na przyszłość powinienem być bystrzejszy. Z Nisimem nigdy nie należało grać w karty, bawić się w tajemnice i podpisywać czegokolwiek in blanco. Zresztą złamałbym tę obietnicę w mgnieniu oka, gdyby nie szaleństwo czające się w jej oczach i to, że miała dość własnych problemów, by obarczać ją jeszcze tym. Czytała we mnie jak zawsze. – Rozumiem. Mieliście z Nisimem pogawędkę o dyskrecji. Laoise uciekła albo zwariowała, albo jedno i drugie, prawda? – Brzmiała całkiem spokojnie. – Tak – przyznał Joshua. Niemówienie Dorze o czymś a okłamanie jej, gdy zapytała wprost, stanowiło dla nas obu

sporą różnicę. I to nie Nisim miał naszą lojalność. – Myślisz, że dasz radę ją znaleźć, zanim komuś stanie się poważna krzywda? Większa niż parę pęcherzy? – Skąd wiesz, że nie jest za późno na takie zastrzeżenia? – zapytałem. – Gdyby coś takiego miało miejsce, już bym o tym wiedziała. I znam Joshuę: choćby nie wiem jak był zadurzony, nie pozwoliłby jej skrzywdzić ludzi. – Nie jestem... – anioł podjął całkiem niepotrzebną próbę zaprzeczania rzeczom oczywistym. – Jesteś – uciąłem. – Czy potrzebujecie pomocy? Muszę na trochę wyjechać i chcę mieć pewność, że sobie z tym poradzicie. Ciśnienie mi podskoczyło. Może to przewrażliwienie, ale za każdym razem, gdy znikała mi na dłużej z oczu, pakowała się w kłopoty, a ja spędzałem mnóstwo czasu, by ją znaleźć. Żadna znana mi istota nie miała takiej umiejętności popadania w tarapaty jak ona. Gdy zapewniała mnie, że poradzi sobie ze wszystkim, wierzyłem jej, ale wiedziałem, że celowo przemilcza, jak wysoki przyjdzie jej zapłacić rachunek. Teraz też rzucała się na oślep dla wilka, którego nawet nie znałem. Była wspaniałym przyjacielem, ale jako dziewczyna potrafiła przyprawić mnie o siwiznę przed ukończeniem czterystu lat. Będę wyglądał starzej od Luca. – Jadę na Podlasie, na dzień, może trochę dłużej – powiedziała cicho, jakby spodziewała się, że zgłoszę sprzeciw. – Myślisz, że aż tam wywieźli Varga? – rzeczowe pytanie, na takie odpowie. – Na pewno nie. Mieszka tam ktoś, kto może mi bardzo pomóc z Brunonem i całą resztą wilczego zamieszania... To wilk, Borys, prawowity następca tronu w tutejszym stadzie. Gdyby wrócił i zajął się swoim bratem... ja nie musiałabym tego robić. Podlasie wydawało się dla niej znacznie bezpieczniejsze niż ulice Thornu, gdzie jej tyłek był oznaczony tarczą strzelniczą. A jeśli uda jej się ściągnąć kogoś, kto stoczy za nią walkę ze stukniętym miejscowym Alfą, szanse na to, że wyjdzie cało z opresji, gwałtownie rosły. To brzmiało rozsądnie. I tym samym wydało mi się podejrzane. Słuchałem, jak mówi o problemach z Dłonią – zwierzchnictwem wilków na skalę europejską, jakimś Johannie, który wpadł do niej z dyskretnymi groźbami, Katarzynie, która pokazała się od najgorszej strony, i ryzyku, jakie niósłby udział w tym zamieszaniu osób spoza systemu. Ciekawe, że rozejm, który wydawał się solidny w czasie pokoju, zawsze się chybotał, gdy tylko ktoś kichnął za mocno. Irytujący argument, który powraca jak zły szeląg tylko po to, by trzymać mnie i Joshuę z daleka. Katarzyna używała go, kiedy jej było wygodnie, głównie po to, by przekonać Dorę, że nie może liczyć na naszą pomoc. Ignorowałem te powtarzające się gierki, ale wszystko ma swoje granice. Katarzyna przestała grać miłą wiedźmę. Cóż, może czas jej przypomnieć, że ten rozejm był potrzebny bardziej im niż nam. To oni obrywali i płonęli na stosach. A grając na naszą bramkę, wystawiała moją cierpliwość na pokuszenie. Biorąc pod uwagę, jak bardzo jej ludziom zależy na utrzymaniu status quo, niewykluczone, że gdybym się jej pozbył odpowiednio widowiskowo, przysłaliby mi ciasteczka z przeprosinami, że zostałem do tego zmuszony, i prośbą, byśmy zapomnieli o nieprzyjemnościach. – Możemy się trzymać z daleka, jak długo nic ci nie grozi. Nie myśl jednak, że będę się przejmował inspekcją wilczego dupka czy groźbami Katarzyny, jeśli będziesz w niebezpieczeństwie – stwierdziłem, pochylając się lekko, tak by doskonale widziała pełgające mi w oczach płomienie. – Nie ująłbym tego lepiej – przyznał anioł. – Więc na czym stoicie z Laoise? – wróciła do początku rozmowy.

– Jeśli ktokolwiek może do niej dotrzeć, to ja. Wierzę, że to, co przeszła w ośrodku, uszkodziło ją, ale nie trwale. Jest bardzo zagubiona. Muszę się nią zająć albo będę musiał ją zabić. Słyszeliśmy ból w głosie Joshui, ale i pewność, że jeśli to będzie konieczne, zrobi to. – Gdybyście potrzebowali pomocy, dajcie znać. Jeśli nie mnie, to Leonowi czy Asowi. – Im mniej osób wie, tym lepiej. Ktoś już przedłożył Starszyźnie skargę na ośrodek. Niektórym bardzo przeszkadza, że te dzieci tu mieszkają. Joshua pokręcił głową. Nie rozumiał, dlaczego ktoś chciałby się pozbyć tych dzieciaków, nie próbując ich poznać. Przy całym swoim anielskim wychowaniu pozostawał dość naiwny, gdy szło o ludzkie motywacje. Strach oraz uprzedzenia służyły niecnym celom lepiej niż przyjaźń i tolerancja. Zacząłem się zastanawiać, kto tak naprawdę zyskałby na przepędzeniu stąd Nisima, który na pewno odszedłby z dziećmi, gdyby do tego doszło. Może nie zaprzęgnę Asa do poszukiwań Laoise, ale trzeba by rozejrzeć się dokładnie po miejscowej scenie. Nisim wyznał, że mieli spore problemy z wandalizmem, ktoś próbował też nastraszyć dzieciaki. Może to nie tylko lokalni chuligani, wkurzeni, że ich ulubiony squat zmienił się w szkołę. Może nie tylko sąsiedzi reagujący tym samym strachem przed obcością co ci, którzy protestują przeciwko budowie ośrodka odwykowego czy poprawczaka pod ich nosem. Ani chuligani, ani sąsiedzi nie złożyliby skargi przed Starszyzną. Szkoła Nisima stała w Toruniu, nie w Thornie. Zanotowałem sobie w głowie, by podrzucić temat Asowi, skoro Nisim wydaje się zbyt zaangażowany emocjonalnie w temat, by myśleć jak as wywiadu, a nie zaszczuty ojciec. – Znajdź swoją dziewczynę, Joshua, ja znajdę Varga, a resztą zajmiemy się później. Ta szkoła tu zostanie. Masz moje słowo – powiedziała i uścisnęła go mocno. Przytaknął, ale jego twarz wciąż pozostawała zatroskana. – Uważajcie na siebie – dodała. Jakby jedna stuknięta pyrka była bardziej groźna niż stado wilków, które chciało jej zguby. Westchnąłem, przypominając sobie niekończące się rozmowy o granicach, wolności i zaborczości, która utrudnia mi respektowanie tych pierwszych i realizację tej drugiej. Na ognie piekielne, ta dziewczyna potrafiła gadać jak Oprah, kiedy zalazłem jej za skórę! Właśnie dlatego powiedziałem tylko: – Ty też nie daj się zabić. Randki w siódmym kręgu są mocno przereklamowane. I pocałowałem ją. Tak dla przypomnienia, dla jakich przyjemności warto przeżyć. Wymieniliśmy z Bjornem spojrzenie nad jej głową. Pełne porozumienie. Będzie bezpieczna, choćby miał zapłacić najwyższą cenę. Kolejna rzecz, za którą lubiłem tego wilka. Niewiele słów, kręgosłup ze stali i serce po właściwej stronie. Już miała odchodzić, kiedy odwróciła się i zapytała: – Macie pewność, że to Laoise bawi się ogniem? A nie na przykład wkurwiona furia? Ogień może wyglądać podobnie, a Katarzyna upiekłaby dwie pieczenie przy jednym ogniu: pozbyłaby się was i szkoły. To było coś, nad czym warto było się zastanowić. Joshua upierał się, że za ścianą ognia wyczuwa kogoś więcej niż tylko swoją dziewczynę. Nie mówiłem mu tego, ale po ostatnim pożarze byłem skłonny przychylić się do teorii z więcej niż jednym podpalaczem. Ogień był dziwny. Inny niż mój. Bardziej pierwotny, bardziej żywiołowy, jak zwierzę wypuszczone z klatki. Laoise była pyrką, jak ja. Szkoliłem ją, widziałem, co potrafi. Albo szaleństwo uwolniło w niej nowe pokłady umiejętności, albo było w tym coś więcej. Pożegnałem Dorę jeszcze jednym pocałunkiem i patrzyłem, jak wraz z Bjornem wsiada do samochodu. Od jakiegoś czasu zastanawiałem się, czy jest coś, co mogłoby nam zapewnić odrobinę spokoju. Trzymać wrogów na dystans, a wariatów z daleka. Coraz częściej przychylałem się do teorii Luca: o wiele łatwiej pogrywać z diabłem bumelującym po knajpach.

O wiele trudniej z facetem, który może posłać twoją dupę do piekła i dopilnować, by została właściwie obsłużona. Po trzystu latach bumelanctwa może nadszedł czas na małą metamorfozę. Mogłem być luzakiem, ale miałem w sobie krew Lucyfera, a on wciąż widział we mnie swojego następcę. Piekło administracji może być niewielką ceną za bezpieczeństwo tych, których kocham. Tyłek Nathaniela zawlekliśmy do jego pokoju i bezdyskusyjnie wyłączyliśmy chłopaka z dalszych poszukiwań. Nie uzgadnialiśmy tego z Joshuą – po prostu czuliśmy to samo. Ten pisklak był młody, delikatny i zbyt mało brakowało, byśmy go stracili. Był z nami od niedawna, ale musiałem przyznać, że nie tylko dla Dory stał się w oczkiem w głowie. Nawet Gabe miał do niego wyraźną słabość. W ambulatorium i na rozmowie z Dorą zeszło nam dłużej, niż myślałem. Dochodziła północ i dzieciaki już dawno spały w swoich pokojach. Przepytanie ich na temat Laoise musiało poczekać do rana. Joshua zgodził się, że bieganie po nocy na oślep byłoby głupotą, więc przeszliśmy do części budynku z pokojami gościnnymi. Nie przyznawałem się do tego głośno, nie -chciałem niepokoić Joshui, ale byliśmy w dupie. Dziewczyna zniknęła wcześniej niż dwadzieścia cztery godziny temu, -najprawdopodobniej miała swój udział w dwóch podpaleniach. A ja nie miałem pomysłu, jak ją wytropić. Wiele bym dał, by Dora była tu z nami. W teorii ja i ona mieliśmy agencję detektywistyczną. W praktyce ona miała doświadczenie, a ja mięśnie, gdyby wymagała ich sytuacja. Lubiłem rozwiązywać z nią zagadki, ale nie oszukiwałem się – to ona je rozwiązywała, a ja byłem uszami do słuchania i gębą do zadawania pytań, które popychały ją na trop. Kiedy pytała, czy damy sobie radę, zapewniłem ją, że i owszem. Mimo to przerażała mnie myśl, że jednak spieprzę to popisowo i ktoś zginie. Paraliżowała mnie świadomość, że mógłby to być któryś z chłopaków czy jedno z dzieci. Byłem bardzo dobry w unikaniu odpowiedzialności. Nic innego nie robiłem przez kilkaset lat. I nie znosiłem dobrze ufnego spojrzenia Joshui czy pełnego oczekiwania napięcia ze strony Nisima i Nathaniela. Dziewczyna musiała być znaleziona, a oni liczyli, że tego dokonam raz-dwa. Leżąc w łóżku, robiłem to, co zwykle robiła Dora, kiedy sprawa dawała jej w kość: przewracałem się z boku na bok i usiłowałem uporządkować klocki. To, co pasuje, to, co nie pasuje. Myślami wciąż wracałem do warsztatu i ostatniego pożaru. Coś było cholernie nie tak. Analizowałem sekunda po sekundzie narodziny fali i podążającej za nią ekspansywnej kuli ognia. To zdecydowanie był magiczny ogień. Owszem, podsyciły go rozpuszczalniki i olej silnikowy z beczek, ale to był skutek, nie przyczyna tego nagłego, precyzyjnie skierowanego w nas żaru. Usiadłem na łóżku, przyznając, że nie ma szans, bym zasnął. Włożyłem portki i bluzę i ostrożnie wymknąłem się na korytarz. Nie zamierzałem budzić Joshui. Warsztat był niedaleko szkoły, kilka minut szybkim spacerem. Noc była chłodna i dość jasna. Zbliżała się pełnia, co nie wróżyło dobrze Dorze, która właśnie do pełni musiała znaleźć Varga. Odpędziłem tę myśl, bo musiałem się skupić, a wiedziałem, że jeśli zacznę dumać, co czeka moją dziewczynę, będę jak pies goniący własny ogon. Ktokolwiek wezwał straż pożarną, nie spieszył się. Gdy przyjechali, magazyn był już w opłakanym stanie, więc bardziej skoncentrowali się na zabezpieczeniu pobliskich budynków i wiaduktu niż na zalewaniu płomieni wodą. Beczki po chemikaliach bieliły się od proszku z gaśnic, ale poza niewielkimi kałużami czarnymi od spłukanej sadzy niewiele przybyło. Stalowa konstrukcja magazynu i dwie ściany z blachy falistej przetrwały, okna nie miały tyle szczęścia: poczerniałe szkło leżało na ziemi, a z drewnianych ram zostało niewiele. Wrota, dość wysokie,

by spokojnie mogła wjechać do warsztatu ciężarówka, leżały na płask na ziemi – nie wiem, czy strażacy je przewrócili, czy wypaliły się przy zawiasach i same upadły. To nie miało wielkiego znaczenia. Szanse, by właściciel zdołał to odbudować, były znikome. Obchodziłem kąty. Szybko rzuciło mi się, że brakuje co najmniej paru rzeczy, jakie spodziewałbym się znaleźć w prosperującym warsztacie samochodowym: narzędzi elektrycznych, sprężarki do kół, podnośnika czy komputera diagnostycznego. Na podłodze walały się jakieś narzędzia, ale niewiele i raczej z tych tanich i łatwo zastępowalnych. Wcześniej byłem zbyt skupiony na ogniu, Nathanielu, Joshui i Laoise, by to zauważyć, ale chyba nieczęsto widzi się warsztat, w którym nie ma na kanale nawet pół samochodu... Dwa auta zaparkowane były w odległym końcu placu przy warsztacie – niezbyt praktycznie, jeśli mechanicy nad nimi pracowali. Nie podobało mi się to zupełnie. Kiedy wróciłem, Joshua nie spał. Obdarzył mnie tym wymownym spojrzeniem, które sporo mówiło o rozjeżdżających się nam definicjach partnerstwa i zaufania, zranionych uczuciach i zmęczeniu. – Musiałem coś sprawdzić w spalonym warsztacie – powiedziałem wkurzony, że jedno spojrzenie sprowadziło mnie do defensywy. Zdecydowanie za dużo czasu spędzał z Dorą. – Nie musiałeś iść sam, nie informując nikogo i zostawiając komórkę w pokoju. Pomyśl, jak byś zareagował, gdyby ona tak zrobiła. Przekląłem, bo to było poniżej pasa. Kiedy Dora niepotrzebnie ryzykowała, wkurzałem się i robiłem jej wykłady o odpowiedzialności i partnerstwie. Gdybym jej powiedział, że się o nią martwię, bo jest moją dziewczyną, bo jest kobietą, bo może sobie nie dać rady, zrugałaby mnie jak psa i nazwała seksistą. Mogłaby użyć paru przykładów jasno dowodzących, że płeć nie przeszkodziła jej skopać całkiem sporej liczby tyłków, tak więc argumenty związane z płcią uważa za bezzasadne. W związku z tym wypominam jej, że gdyby któremukolwiek z nas coś się stało, po tym jak poszło gdzieś bez informowania pozostałych i bez sprawnej komórki (a to norma w Thornie), reszta nieźle by się napociła, szukając zguby. I właśnie to do mnie wróciło. – Masz rację, przepraszam. Nie chciałem cię budzić, ale powinienem zostawić kartkę. – Powinieneś – przytaknął. – Dowiedziałeś się czegoś? – Mam niemal pewność, że ten pożar był na rękę właścicielowi, i nie wydaje mi się, żeby Laoise była z nim w zmowie, a to zostawia mnie z kilkoma pytaniami. – Witkacy? Potwierdziłem, bo to był dokładnie ten moment, kiedy znajomy w szeregach policji z dostępem do baz danych bardzo się przydawał. Zadzwoniłem do Witkaca pewien, że go nie obudzę, choć dochodziła dopiero piąta rano. Ten facet spał jeszcze mniej niż my. Poprosiłem, by rozejrzał się po sprawach z podpaleniem i aktach okolicznych piromanów i nadstawił uszu na wszystko, co zawierało ogień i w najmniejszym stopniu wiązało się z magią. – Poczekajmy godzinę, zanim wyjdziemy. Chciałbym jeszcze raz pogadać z dzieciakami – powiedział Joshua. Był coraz bardziej zmartwiony. Twarz mu poszarzała i nieustannie strzelał palcami. Zgodziłem się. Nie mieliśmy żadnych sensownych tropów, które stygłyby podczas oczekiwania. Korytarze w prywatnej części szkoły, tam gdzie znajdowały się sypialnie dla gości i pokoje dzieciaków, miały zamontowane dodatkowe oświetlenie – ciąg światłowodów wzdłuż ściany jarzył się jasnobłękitnym światłem. Spora część dzieciaków bała się ciemności. Biorąc pod uwagę, co do niedawna czaiło się w mroku wokół nich, nie dziwiłem się. Mijałem pogrążone w ciszy pokoje maluchów, które nigdy nie zamykały swoich sypialni, bo obudzone w środku nocy, widząc zamknięte drzwi, ugrzęzłyby w koszmarze z przeszłości. Cicho, by ich nie budzić, odnalazłem pokój Nathaniela. Musiałem usłyszeć regularny oddech zatopionego we śnie

pisklaka, by się upewnić, że wszystko w porządku. – Jest z nim dobrze – usłyszałem zza pleców głos Nisima. – Nie powinieneś chodzić głośniej? Teraz gdy już nie jesteś szpiegiem? – Wystarczy, że tupię za dnia. Z tymi rudymi włosami, piegami i chłopięcą buźką wyglądał nieszkodliwie. Musiał sporo ćwiczyć, nim osiągnął ten stan. Nie kupowałem tego, ale jak długo żył dobrze z Dorą i Joshuą, nie przeszkadzało mi to, co kryje się pod maską chłopca z katolickiej szkoły. – Słyszałem, że nieczyste sumienie utrudnia zasypianie. – Trudno zasnąć, gdy nie masz gwarancji, że twoi wrogowie śpią. – Czy dyrektorzy szkół mają tyle samo wrogów co szefowie wywiadu? – Pod pewnymi względami wrogowie dyrektorów szkół są bardziej niebezpieczni: uderzają z ukrycia, a rykoszetem mogą trafić w dzieci. – Coś nowego? – Nic nowego, co nie zmienia faktu, jak irytująca jest stałość tego, co już znamy. Szkoła istniała od kilku miesięcy. Od dwóch zaczęła komuś przeszkadzać. Poza skargami przedkładanymi Starszyźnie pojawiły się akty wandalizmu i zastraszanie dzieciaków. Nie byłem w stanie zrozumieć, co się za tym kryło. Może to zbieg okoliczności, że skarga wpłynęła w tym samym tygodniu, w którym ktoś obrzucił kamieniami autokar szkolny, a jeden z młodszych chłopców został pobity przez jakiegoś oprycha tuż za bramą szkoły. Ale ja nie wierzę w przypadki. Ktoś miał żywotny interes w tym, by wykurzyć stąd Nisima. – Może przeszłość nie chce dać o sobie zapomnieć? – zapytałem. – A może trzymam nie z tymi, co powinienem? Zastanowiłem się. Dora miała w okolicy kilku wrogów. Z nich zaś przynajmniej jeden objawił się jako rasista i przeciwnik mieszanej krwi. – Całkowicie anonimowa informacja: być może chciałbyś się przyjrzeć Katarzynie? – spytałem. – Dlaczego akurat jej? Myślałem, że jest po stronie Dory? – Wszyscy tak myśleliśmy i boleśnie się na tym przejechaliśmy. Gdy się zastanawiam, komu mogłoby przeszkadzać, że masz tu schronienie dla mieszańców i uczysz ich magii bez zmuszania do wyboru tylko jednej linii czy jednej ze stron dziedziczenia... przychodzi mi na myśl właśnie ona. Jego twarz straciła na chwilę niewinność chłopca z kościelnego chóru. Wyglądał jak drapieżnik, którym był. – Sprawdzę to. – Skinął głową w dyskretnym geście podziękowania i kontynuował obchód szkoły. Joshua był naprawdę dobry w kontaktach z dzieciakami. Rachela i Rebeka łaziły po nim jak małpki. Miały jakiś szalony radar i ledwie się przebudziły, przyszły go szukać. Ilość czułości, całusów i uścisków, jakie miały dla mojego przyjaciela, mogła przyprawiać o ból zębów i -lekkie mdłości, ale Joshua nie miał nic przeciwko. Patrzyłem na to z boku i zdałem sobie sprawę, że oto znalazł swoje miejsce na ziemi. Znaliśmy się całe życie. Przyjaźniliśmy się równie długo. Przez decyzje Gabriela Joshua zawsze był na warunkowym zwolnieniu z obowiązków, nigdzie nie zapuszczał korzeni, bo w każdej chwili mógł być wezwany do nieba. Dora zrobiła spory wyłom w tych zasadach, kiedy doprowadziła do tego, że został jej przypisany jako stróż. Wydawało mi się, że to wystarczy, by osiadł. Teraz widziałem, że wciąż brakowało mu celu i świadomości, że jest komuś naprawdę

potrzebny. Nie dziadkowi, który widział w nim przedłużenie dynastii, nie mnie, bo ja tułałem się bez zobowiązań. Te dzieci wplotły go w swoje życie, związały miłością, lojalnością i milionem całusów, a on kochał każdy spędzony z nimi moment. Dotarło do mnie, że jego desperacja w poszukiwaniach Laoise była bardziej złożona, niż sądziłem. Nie tylko szukał dziewczyny, w której był zadurzony. Ona była kolejnym elementem wplecionym w życie tych malców. Jeśli Laoise narozrabia, Nisim może mieć kłopoty. Ale co ważniejsze – Laoise może zniknąć z życia tych dziewczynek, a to będzie dla nich powodem do rozpaczy. Prędzej dałby sobie odciąć rękę, niż z własnej woli sprowadził nieszczęście do tego od niedawna kolorowego życia dzieciaków. Przeszły tak wiele, że zrobiłby, co w jego mocy, by temu zapobiec. I ja też – nie dla nich, bo choć je lubiłem, nie czułem tej odpowiedzialności wobec nich. Ale czułem ją jak cholera w stosunku do Joshui. – Znalazłeś już Lolę? – zapytała Rebeka, kończąc seans mokrych całusów na policzkach anioła. Pokręcił głową ze smutkiem. – Schowała się dobrze i nie mogę jej znaleźć. Jak myślicie, dokąd mogła pójść? Opowiadała wam o jakiejś dobrej kryjówce? – zagaił delikatnie. Wymieniły się ostrożnym spojrzeniem i jak to bliźniaczki zawarły w nim komunikat całkiem dla nas nieczytelny. – Ale to oszukaństwo by było... Jeśli bawicie się w chowanego, nie możemy podpowiadać – powiedziała rezolutnie Rebeka. – Rozumiem. Tylko boję się o Lolę. Nie wróciła na noc do domu, nie jadła z wami obiadu ani kolacji... Myślę, że może być bardzo głodna... A jeśli schowała się tak dobrze, że nie może wyjść i wrócić? Pamiętasz, jak Eli schował się w kufrze i nie mógł wyjść? Rebeka pokiwała głową. – Czy Lola mówiła wam o jakimś miejscu, do którego lubiła chodzić? – Do zamku z tęczą, aniołami i dzwonami – powiedziała cichutko Rebeka i położyła palec na ustach, podkreślając, że to tajemnica. – Możesz mi o nim opowiedzieć? Byłaś tam kiedyś? – Nigdy... Mówiła, że nas tam zabierze, jak będziemy troszkę starsze – wyjaśniła – ale tam są kolorowe szkiełka, które robią tęczę na podłodze, i można skakać po kolorach, kiedy nikt nie patrzy. Są tam wieże i obrazy aniołów... A jeśli czekasz dość długo, zaczynają bić dzwony. Wyglądało mi to na kościół, ale bez bliższych danych odszukanie Laoise wciąż będzie cholernie trudne. W tym mieście chyba tylko barów było więcej niż kościołów i katedr. – Wiesz, gdzie jest ten zamek? – dopytywał Joshua, ale dziewczynki zgodnie pokręciły głowami. – Kiedyś będę wiedziała i od razu ci powiem, dobrze? – stwierdziła poważnym tonem Rebeka, obejmując jego głowę pulchnymi łapkami. – Dobrze. – Znajdziesz Lolę, prawda? Musi być jej bardzo smutno... wczoraj ominęło ją ciasto, a ona bardzo lubi ciasto... Zostawiłyśmy jej kawałek, ale jutro nie będzie już takie mięciutkie... – cieniutki głosik Racheli dokopywał się do wrażliwej części mózgu nawet u mnie. Zaczęliśmy sprawdzanie kościołów od Franciszkanów na Podgórzu. Byli najbliżej i jeśli Laoise chciałaby się tam dostać, wystarczyłby niedługi spacer. Pomalowany na biało kościół był nowoczesny i po franciszkańsku skromny. Nie było tam jednak żadnej na wpół obłąkanej

anielicy z piromańskimi upodobaniami. Przynajmniej nie teraz, bo Joshua był przekonany, że musiała tu być niedawno. Wsiedliśmy w autobus, by przejechać most, i ruszyliśmy do kościelnego zagłębia, jakim było Stare Miasto. U Najświętszej Marii Panny właśnie kończyło się nabożeństwo. Przyglądaliśmy się wychodzącym z kościoła wiernym, ale nie było wśród nich rudej, piegowatej dziewczyny w białej sukience. Gdy wszyscy wyszli, zanurzyliśmy się w chłodnym wnętrzu starej budowli. To miejsce nie kojarzyło mi się najlepiej. Dopiero co właśnie tu porwano Dorę, a miejscowy ksiądz był skażony ciemnością i potrzebował egzorcyzmów – zresztą tak jak Dora. Ten kościół niemal pulsował magią. I nic dziwnego, skoro zbudowano go na splocie linii magicznych. Starożytna magia splatała się z wiarą i modlitwami wiernych w odurzającą mieszankę. Wysokie i przepiękne witraże wypełniały wnętrze kolorowym światłem, a na wygładzonych tysiącami stóp płytach podłogi tańczyły tęczowe zajączki. To pasowało do opisu dziewczynek. Wieże i dzwony również. Ale to wciąż mógł być każdy inny kościół. Obeszliśmy go spokojnie, niczym turyści, zaglądając do bocznych naw, zabytkowych konfesjonałów i zakrystii. Joshua przystanął przy jednej z ławek i ostrożnie dotknął pulpitu na śpiewnik. – Była tu – szepnął – niedawno. W kościele Jezuitów nie było nic, co przyciągnęłoby uwagę półanielicy. Joshua nie znalazł nawet śladu. Ruszyliśmy w stronę katedry Janów. Żaden z nas nie chciał rozmawiać o tym, jak bezsensowne były te poszukiwania. Jak długo Laoise nie zostawiała za sobą zgliszcz, trop był chłodny. Frustrujące. Tuż przy zewnętrznym murze katedry Joshua przystanął z wyrazem bezgranicznego szoku na twarzy. – Ona tu jest – powiedział głucho. Było za wcześnie na tłumy turystów i nie odbywało się żadne nabożeństwo, więc los zaoszczędził nam świadków. Z daleka widziałem jej włosy w kolorze płomieni oraz plamę białej sukienki na tle ciemnej ławki. Kiwała się i śpiewała cicho coś, co brzmiało jak psalm. Podchodziliśmy ostrożnie, żeby jej nie wystraszyć. Nie chcieliśmy, by puściła z dymem zabytkowy kościół. Joshua usiadł na ławce obok niej. Przez chwilę wydawała się go nie dostrzegać, a potem odwróciła się gwałtownie i zarzuciła mu ramiona na szyję, wtulając twarz w jego kurtkę. Joshua westchnął z ulgą. – Chodźmy, Laoise, odprowadzę cię do domu – powiedział cicho. – Tylko my? A co z dziewczynką? – zapytała, unosząc głowę. W sekundę wyczułem nadciągające kłopoty. – Jaką dziewczynką? – Joshua po prostu musiał zapytać. Nie przestawałem się zastanawiać, co po drodze zrobiłem źle, że musiał mi się trafić altruistyczny przyjaciel i kobieta z syndromem Mesjasza. Gdybym ich zapytał, pewnie uznaliby za niezbędne wytknąć mi, że tylko tacy naiwniacy jak oni mogą chcieć mojego towarzystwa. – Mały płomyk, smutna, boli... Łzy spływały po jej policzkach i nawet niewrażliwy dupek, jakim byłem przez większość czasu, musiał przyznać, że wyglądała jak te wszystkie szczeniaki i kocięta, które po prostu zmiękczają coś w środku. A stąd już krok do kłopotów. – Taka jak ty? – zapytałem, łącząc kropki. – Pyrka? – Ona jest ogniem. To nigdy nie brzmi dobrze. Zwłaszcza jeśli odnosi się do kobiety, a szczególnie jeśli ta jest na tyle młoda, by La-oise mówiła o niej „dziewczynka”. Widziałem dość filmów, by wiedzieć, że to się może skończyć pożarem Londynu nawet bez wiadra krwi na podpałkę. – Chodźmy do domu – powiedział Joshua łagodnie. – Rebeka i Rachela bardzo się za tobą

stęskniły. Laoise uśmiechnęła się tak słodko, że wyglądała jak wcielenie wiosny. To był ten uśmiech, który trafiał w samo serce anioła. Na tyle głęboko, że przymykał oczy na inne oblicze pyrki. I nic, co powiem, tego nie zmieni, za to każde słowo zbuduje między nami mur. Tak, byłem po drugiej stronie. Gdyby Dora nie znalazła swojej ścieżki dostępu do Joshui, mogłoby się skończyć solidnym rozłamem. Anioł pomógł wstać dziewczynie. Była tak krucha i szczupła, jakby odżywiała się samym powietrzem. W ośrodku pompowali w nią leki powstrzymujące jej umiejętności, trzymali w izolatce i nie karmili zbyt dobrze. Teraz jej magia była w pełni rozkwitu i Laoise zużywała mnóstwo kalorii, dosłownie je spalała, ale wciąż nie była przyzwyczajona, że jedzenia ma pod dostatkiem. Może też, oderwana od rzeczywistości więcej niż trochę, o tym zapominała. Przy jakichś stu siedemdziesięciu centymetrach wzrostu ważyła tyle, co przeciętna dwunastolatka. Kiedy wstała z ławki, Joshua musiał ją powstrzymać. Jej na co dzień jasne oczy miały dziś kolor popiołu, co nauczyłem się rozpoznawać jako ślad niskiego poziomu energii. Wyprowadziliśmy ją z kościoła. Ciężkie drzwi trzasnęły za nami jakby z ulgą – najwyraźniej budynek zdawał sobie sprawę, czego zdołał uniknąć. Laoise patrzyła na słońce z takim zachwytem, jakby widziała je po raz pierwszy. Promienie przebijały się przez gęste listowie drzew otaczających katedrę i złotymi cętkami zasypywały nierówne płyty chodnikowe. Laoise zrobiła krok i następny, aż cętki pojawiły się na jej stopach i wyciągniętych piegowatych ramionach. Dora mówiła mi, że jej babcia nazywała piegi pocałunkami słońca. Teraz, kiedy widziałem, jak świetliste plamki przesuwają się po jasnej skórze pyrki, wierzyłem, że jest obcałowaną i ukochaną córką słońca. Uniosła twarz i z przymkniętymi oczami wystawiała ją na ciepłe muśnięcia. Nie potrafiłem być na nią zły. Ktoś kiedyś niewyobrażalnie ją skrzywdził i wciąż było w niej uwięzione to małe, amoralne dziecko, którym nigdy nie pozwolono jej być. Poruszała się z gracją tancerki, okręcając się wokół własnej osi i unosząc ramiona jak baletnica. Nie wiem, czy nie widziała nic złego w pożarach, była niewinna, czy po prostu nie pamiętała już nic z tego, co się wydarzyło w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Nagle zatrzymała się jak pies, który zwietrzył trop, i odwróciła gwałtownie. W jej oczach nie było już popiołu, był czysty płomyk. – Czujesz ją? – zapytała Joshuę. Anioł zmarszczył brwi. Skanował otoczenie, usiłując wyłapać jakiś sygnał. – A ty... czujesz go? – zapytała mnie, patrząc mi prosto w oczy. Przymknąłem powieki. Wciągnąłem do płuc powietrze i poczułem. Dym. Kwaśny dym, jaki towarzyszy pożarowi starego drewna nasączonego smołą. Nagle zaczęła biec. W ułamku sekundy była już kilka metrów przed nami. Biegliśmy za nią, ale była jak niesiony wiatrem ptak, szybsza niż jakakolwiek ludzka dziewczyna. Przebiegła wąską ulicą Świętego Jana i przecięła Żeglarską. Skręciła tak gwałtownie, że chmura czerwonych, sięgających poniżej pasa włosów uniosła się wokół niej jak peleryna superbohaterki. Zatrzymała się przed starą kamienicą równie niespodziewanie, jak zaczęła biec. Na parterze mieścił się bar U Babci, klasyczny lokal w stylu angielskim, wciąż zamknięty z powodu wczesnej, jak na życie barowe, godziny. Piętra wyżej były chyba prywatnymi mieszkaniami, ale sądząc po brudnych oknach bez firanek, pozostawały niezamieszkane. Pewnie jak wiele innych kamienic na mieście czekały na remont. Nie zauważyłem go od razu. Najpierw zobaczyłem kłęby dymu napierające od środka na brudne okna na drugim piętrze, dopiero potem pojawiły się tańczące pomarańczowe płomienie. I dziecięcy płacz ze środka. Laoise też go usłyszała i wbiegła w korytarz prowadzący do bocznej

klatki schodowej. Krzyknąłem do Joshui, by zadzwonił po straż pożarną i został na dole, a sam ruszyłem za pyrką na turbodoładowaniu. Gdy pokonywała schody jak młoda kozica, jej biała sukienka migotała między tralkami balustrady. Dogoniłem ją, kiedy szarpnęła drzwi jednego z mieszkań. Żar uderzył nas w twarz. – Ona tu jest – szepnęła i chwyciła mnie za rękę. Jej palce parzyły. Ogień wypłynął jej pod skórę, oczy jarzyły się jak rozpalone węgle. – On ją zmusza – dodała, jakby to miało tłumaczyć wszystko. Nie rozumiałem wiele. Może z Joshuą mogła się komunikować w ten sposób, półsłówkami i prostymi zdaniami pozbawionymi kontekstu, bo on odczytywał jej emocje, ale ja widziałem tylko dziewczynę z szaleństwem w oczach. Przytrzymałem ją, próbując powstrzymać od wejścia do płonącego mieszkania, lecz dmuchnęła w moją stronę ogniem jak pieprzona smoczyca. Osłoniłem twarz ramieniem, a ona wykorzystała moją nieuwagę i wbiegła do środka. Wzdychając ciężko, ruszyłem za nią. Korytarz i liczne małe pokoje w normalnych okolicznościach pewnie nie przywodziłyby na myśl labiryntu, ale kiedy spowijały je kłęby dymu i trzaskające -płomienie, widoczność była słaba i z trudem wiedziałem, w którą iść stronę. Szukałem dziewczyny, wiedząc, że Joshua nie wybaczy mi, jeśli ją tu zostawię. Nagle uderzyła mnie fala magii, gęsta i nieprzyjemna, jedna z tych, po kontakcie z którymi mam ochotę umyć ręce. Usłyszałem krzyk Laoise i podążając za dźwiękiem, trafiłem do pokoju, w którym ogień szalał jak we wnętrzu pieca. Laoise krzyknęła raz jeszcze i czułem, że sięga po swoją magię. Nie rozniecała jednak ognia. Próbowała go gasić. Wchłaniałem go, ile się dało, próbując dojrzeć, co się właściwie dzieje za zasłoną płomieni. Mignęła mi biała sukienka i ciemna sylwetka kogoś, kto rzucał dziewczyną na płonącą ścianę. Przez pieśń wygłodzonego żywiołu przebijały się odgłosy płaczącego dziecka i krzyk Joshui. Zbyt blisko. Znów nie posłuchał! – Wracaj! – krzyknąłem. – To się za chwilę zawali! Kamienica zbudowana techniką pruskiego muru, z podłogami i stropami na drewnianych belkach, płonęła jak domek z zapałek. Trzeszczenie konstrukcji nie zostawiało wątpliwości, że kończył nam się czas. Laoise kogoś wołała, dziecięcy płacz docierał do mnie zza ściany ognia. Wtedy usłyszałem za sobą bolesny okrzyk Joshui. Przeklinając głupotę przyjaciela, zawróciłem. Z naszej trójki ja i Laoise mogliśmy wyjść z płomieni cało. Ten głupol będzie skwierczał jak frytka. Podwieszany strop z karton-gipsu i drewniany stelaż, na którym był zamontowany, runęły z głuchym trzaskiem. Skoczyłem, odpychając Joshuę, ale nie dość szybko. Płonąca deska spadła na jego ramię i plecy. Włosy stanęły mu w płomieniach. Docisnąłem go do podłogi i najszybciej, jak potrafiłem, wchłaniałem płomienie, by nie wżarły się w jego skórę. Słyszałem tupot za moimi plecami i trzask pękających szyb. Kolejne płonące odłamki spadały na mnie jak noworoczne konfetti, podłogi i stropy jęczały niczym dogorywające zwierzę. Nie było wiele czasu. Dźwignąłem się na kolana i podciągnąłem Joshuę. Protestował, bełkotał coś o Laoise, ale zarzuciłem go na ramię chwytem strażackim i po prostu wyniosłem z tego piekła. Zresztą byłem pewny, że to ona przebiegała za moimi plecami, kiedy powaliłem anioła. Ktokolwiek był w tym pokoju, już się ulotnił. Wyciągnąłem Joshuę na ulicę. Syreny strażackie były coraz bliżej, ale nie założyłbym się, że zdołają uratować coś z kamienicy. Wąskie uliczki Starego Miasta stanowiły dla straży pożarnej istny koszmar. To nie będzie pierwszy budynek, który spłonie, bo zaparkowane na poboczu jednokierunkowej ulicy samochody uniemożliwią manewrowanie ciężkim wozem. Dowlokłem Joshuę do schodów po drugiej stronie ulicy i zacząłem oceniać jego obrażenia. Na szyi, ramieniu i na plecach przez wypalone dziury w koszuli widziałem poczerniałą skórę. Włosy

z jednej strony głowy były spalone i nieziemsko śmierdziały. Dora mnie po prostu zabije. Nie za te rany, bo widziałem, że nie są dość poważne, by zostały blizny. Ale za włosami będzie płakać jak dziecko. Anioł ostrożnie łapał powietrze – musiał mieć poparzone gardło i usta. Półleżał na schodach, ledwo żywy, ale pierwszym, co miał mi do powiedzenia, było: – Zostawiłeś ją tam. – Nie musiałbym, gdybyś mnie posłuchał i nie wlazł tam za nami. Ona zniesie ogień, ty roztapiasz się jak czekolada w ręce trzylatka – warknąłem. Zasłonił twarz osmalonymi dłońmi. Jego ramionami wstrząsnął szloch. – Wyszła stamtąd szybciej niż my. Właściwie to nie ja ją tam zostawiłem, tylko ona nas – powiedziałem niechętnie. Spojrzał, jakby spodziewał się dostrzec łgarstwo wielkie jak słoń. – Chodźmy do domu, trzeba cię opatrzyć. Wzbudzasz za dużo zainteresowania, a jeśli pojawisz się tak w szkole, dziewczynki dostaną spazmów. Przytaknął i dźwignął się ciężko. Ledwie wstał, zaczął kasłać tak mocno, jakby miał wypluć płuca. Przytrzymałem go, kiedy się zatoczył. Gdyby był człowiekiem, musiałbym go zabrać na ostry dyżur. Z naszą biologią do jutra będzie zdrów i wystarczy trochę maści Jemioły. Przez trzysta lat nie miałem tylu okazji do doceniania naszej szybkiej regeneracji jak przez ostatnie dwa lata. Takie rzeczy tylko z Dorą Wilk. Zanim przekroczyłem bramę Thornu, zadzwoniłem do Witkaca. Miał już kilka informacji, o które prosiłem. Nie zwlekając, zaczął referować: – W ciągu ostatnich miesięcy uwagę policji i strażaków przyciągnęła seria zagadkowych pożarów. Podejrzewano, że chodzi o wyłudzanie odszkodowań, ale nie znaleziono żadnych dowodów: śladów akceleratora czy nawet punktu inicjacji ognia. Ubezpieczyciel suszył głowę śledczym, że to niemożliwe, żeby coś po prostu samoczynnie stanęło w ogniu akurat w momencie, kiedy ubezpieczenie w pełni obowiązywało po okresie karencji, ale niewiele można było z tym zrobić. Warsztat, o który pytałeś, ma sporą szansę dołączyć do tej kolekcji. To już drugi biznes, który w ciągu roku spłonął temu facetowi. Ubezpieczony sporo powyżej wartości, gdybyś mnie pytał. – Kiedy dokładnie zaczęły się te podpalenia? – zapytałem. – W okolicach października. Jedno, dwa miesięcznie. Ostrożnie, ale dość bezczelnie, skoro już po trzecim zaczęło się śledztwo. Laoise do końca grudnia przebywała w ośrodku, w izolatce i na głupim jasiu. Nie ma możliwości, by wymykała się ludziom Rafaela tylko po to, by podpalić budynki, które przewidujący właściciele ubezpieczyli od pożaru na grubą kasę. Joshua i Laoise mieli rację. Był ktoś jeszcze. Nie tylko mała dziewczynka, bo to nie jej ciemny cień widziałem, kiedy rzucał Laoise o ścianę. – Mam jeszcze jedną prośbę – powiedziałem i uśmiechnąłem się do słuchawki, słysząc głębokie westchnienie Witkaca. – Daj znać, jeśli usłyszysz coś o dzisiejszym pożarze kamienicy z barem U Babci na parterze. – U Babci spłonęło? Taka szkoda, mieli świetnego portera. Dobrze, będę nasłuchiwał. Niedługo wyrosną mi zajęcze uszy, ale czego się nie robi dla przyjaciół. Słowa te okrasił wystarczającą porcją sarkazmu, by nie brzmiały tak serdecznie, jak mogły. Parsknąłem śmiechem i się rozłączyłem. Przed kamienicą, w której mieszkaliśmy, Joshua nagle się zatrzymał.

– Co jest? – zapytałem, widząc jego grymas. – Jest w domu. Zmęczona, wściekła i głodna. – Pizza? Przytaknął, więc zawróciliśmy. Dwadzieścia minut później wracaliśmy z pudłem największej pizzy w okolicy. Nie była specjalnie smaczna, ale lepsza szybka pizza z pieczarkami, których nie lubiłem, niż awantura w domu, gdy Dora zobaczy, że poparzenia Joshui dopiero zaczynają się zabliźniać. Priorytety są ważne, a jeszcze ważniejszy jest spryt. Ze zmęczeniem i złością niewiele wskóramy, ale zaspokojenie głodu powinno zmniejszyć siłę rażenia. Siedziała w kuchni, podpierając głowę na dłoniach, blada jak trup. Cienie pod oczami jasno wskazywały, że od kilku dni spała za mało, ale wciąż była żywa i w jednym kawałku. Nauczyłem się doceniać małe szczęścia. Popchnąłem Joshuę w stronę łazienki, a sam opadłem na krzesło naprzeciwko. Spojrzała na mnie tymi prze-nik-liwymi szarymi oczami. Nigdy nie przestała być policjantką, brak odznaki o niczym nie świadczył. Jedyną osobą w moim życiu, która równie sprawnie wykorzystywała ciszę i wymowne, pełne wyrzutu spojrzenie, była Irmina, moja niania. Nigdy nie potrafiłem jej zełgać, a już na pewno nie wtedy, kiedy patrzyła na mnie w ten sposób, z miną mówiącą: „Zawiodłeś mnie, chłopcze, ale dam ci jeszcze jedną szansę, jeśli wyznasz mi wszystko”. – Nic mu nie będzie, drugi stopień. Trzeba to oczyścić. – A Laoise? – Zwiała. Musiałem wybierać: wyciągać go z pożaru albo ją gonić. – Dobrze wybrałeś. Skinąłem głową. W ciągu tego czasu, kiedy poszliśmy po pizzę, ulotniła się część złości, za to zmęczenie rozkwitło jak pustynna róża. Rozłożyłem pudło i popchnąłem je w jej stronę. Niemal mechanicznie złapała jeden trójkąt i zaczęła jeść. Szybko, bez starannego przeżuwania. Od razu poznałbym, że przebywała kilka dni z wilkami. – Dostaniesz wrzodów, jeśli będziesz jadła w ten sposób. – Dostanę wrzodów i pizza nie będzie miała z tym nic wspólnego. O ile dożyję wrzodów. – Zawsze optymistka. – Sięgnąłem po kawałek. – Co tak naprawdę myślisz o Laoise? – zapytała, korzystając z tego, że wciąż słyszeliśmy szum prysznica. – Stuknięta, pokręcona, ale coraz mniej mi się to wszystko układa w całość. – Dotrzesz do sedna. A w międzyczasie nie bądź dla niego zbyt surowy. Przecież wiesz, że jest zaangażowany. Czy nam się to podoba czy nie, zadurzył się i jest wrażliwszy na zranienie. – Ze wszystkich kobiet na świecie musiał wybrać akurat tę? – mruknąłem. – Zdaje się, że sam słyszałeś to kilka razy, prawda? Serce nie wybiera. – A rozum płacze. Wzruszyła ramionami i milczała. Szum prysznica ustał i chwilę później Joshua wyszedł, odgarniając do tyłu przypalone włosy. Dora wstała i poklepała krzesło. Wyciągnęła apteczkę i maść od Jemioły, która przewidująco wcisnęła nam cały litrowy słoik. Ułożyła na stole pęsetki, gaziki i ampułki z solą fizjologiczną i bez słowa zabrała się do oczyszczania pęcherzy Joshui z wprawą zawodowej pielęgniarki. Przy jej trybie życia czerpałem z tego otuchę. – To nie ona spowodowała ten pożar – powiedział anioł. Nie wiem, czy bardziej chciał przekonać mnie, czy Dorę. Może siebie. – Rozumiem, że ci się podoba, nawet jeśli podpada raczej pod szpital psychiatryczny niż pod ślubne plany. Bo szczerze: kim ja jestem, żeby rzucać kamieniem? Ale nie możesz być ślepy tylko dlatego, że zalazły ci za skórę piegi i ogniste włosy. – Nie jestem ślepy – warknął Joshua. – Wiem, że tam była. Ale to nie ona podpaliła ten

cholerny budynek. – Zupełnie przypadkiem niezrównoważona psychicznie pyrka pojawiła się w miejscu, w którym całkiem przypadkowo akurat wybuchł pożar? – zapytałem. Anioł zgarbił się, nie mając odpowiedzi. Siedział okrakiem na krześle, pozwalając Dorze na oczyszczanie ran. Dobra, byłem złośliwy. Ale martwiłem się jak cholera. Jego zaangażowanie rosło z każdym dniem, a ja nie widziałem tu szans na szczęśliwe zakończenie, natomiast Joshua wciąż pachniał dymem. Plecy się zagoją raz-dwa. Stulecia wojen między niebem i piekłem sprawiały, że akurat z poparzeń aniołowie leczyli się szybko – ewolucja. Ale jeśli zawaliłby się na niego strop i nie zdołałby się wydostać z tego budynku, zginąłby. Bez szans na zmartwychwstanie niczym Feniks z popiołów. Gdybym wierzył, że mnie posłucha, prosiłbym, żeby zostawił mi szukanie Laoise i czekał na rozwój sytuacji w szkole, pod czujnym okiem Nisima. Dora przez chwilę nic nie mówiła. Przerwała oczyszczanie poparzeń na barku tylko po to, by spojrzeć na mnie z wyrzutem. Kiedy wróciła do swojego zajęcia, zapytała spokojnie: – Czułeś ją tam? Masz pewność, że to nie ona? Anioł zawahał się, ale odpowiedział cicho: – Czułem. – Albo bardzo chcesz w to wierzyć – mruknąłem i wgryzłem się w pizzę. – Diable, nie wmawiaj mu, co czuje, a czego nie, bo zacznę zadawać ci pytania z tych niewygodnych. Na przykład jak to się stało, że będąc u boku pyra, Joshua został poparzony. Posłała mi twarde spojrzenie, a ja uniosłem ręce w geście poddania. Miała mnie, spierdoliłem. – Wyciągnij wnioski na przyszłość. Żadnemu z nich nie może się nic stać. Tobie też nie, dla porządku. Nie mogę przy tym całym zamieszaniu umierać ze strachu jeszcze o was. – To się nie powtórzy – zapewniłem i jak cholera zamierzałem dotrzymać słowa. Choćbym miał tych idiotów przykuwać kajdankami do uchwytu do parkowania rowerów. Byłem wściekły. Nie na nią, że mi wypomniała mój błąd. Nawet nie na Laoise, bo w gruncie rzeczy rozumiałem, że miała wszelkie powody, by cieszyć się szmerglem z przerzutkami. Byłem wściekły, bo niewiele brakowało. Nie wyobrażałem sobie, że mógłbym stracić Joshuę. Nie znałem życia bez niego i za nic w świecie nie chciałem poznawać. Był moim niewiele, ale jednak młodszym bratem. A to znaczyło, że miałem swoje zobowiązania. I nie chciałbym być w skórze Laoise, jeśli jeszcze raz okaże się, że wystawia mnie na próbę. Jak przez wyciszającą gąbkę słyszałem rozmowę Joshui i Dory o tym, co wyłapał w płonącym domu. -Wycofałem się, kiedy go przekonywała, że rozmowa o tym może mu rozjaśnić w głowie. Gdybym to ja zadawał pytania, nie odpowiedziałby. Chciał chronić Laoise nawet kosztem własnej skóry. Dosłownie, niestety. Ale Dora miała swoje sztuczki i potrafiła skłonić go do mówienia. Opowiedział jej o tym, co zastaliśmy po wejściu do kamienicy. Ogień, nienaturalnie żywotny. Ani śladu akceleratora, żadnego zapachu benzyny, nafty czy rozpuszczalników – tylko czysty, zwierzęco głodny ogień. I pyrka tańcząca wśród płomieni. Nawet teraz, kiedy o niej mówił, przez jego spojrzenie przemknął jakiś cień czułości. – To miejsce kipiało emocjami. Były splątane, chaotyczne. Strach, ale i podniecenie. I nie była jedyną osobą w tym pomieszczeniu. Był tam jeszcze ktoś, podekscytowany, dumny z całego tego zniszczenia. I coś jeszcze. Odrębne, ale jakby nieuformowane, bez granic, frenetyczne i zmienne. Wiem, że to brzmi bez sensu... Z frustracją potarł pięścią mostek, jakby te emocje, znów świeże, pobudzały jego empatię i przeciążały mu system. – Nie widziałeś tam nikogo innego – stwierdziłem, nie spytałem.

Ja widziałem, ale póki nie poskładam tego do kupy, nie upewnię się, jak to dokładnie było, nie zamierzałem podtrzymywać jego przekonania o niewinności Laoise. Dopuszczałem do siebie cień możliwości, że to nie ona podpaliła tę kamienicę. Jednak po pierwsze nie był to jedyny pożar. Po drugie wciąż miałem kłopot z przyjęciem na wiarę takiej liczby zbiegów okoliczności. Chyba że to nie był zbieg okoliczności. Ale jeśli tak, wciąż brakowało mi dowodów. Może i w ludzkim świecie pozostawało się niewinnym do udowodnienia winy. Ja nie miałem tego luksusu. Słysząc tętent kopyt, najpierw musiałem założyć, że to konie, potem mogłem dywagować, czy jednak nie zebry albo inne antylopy. Inaczej mógłbym wyjść na osła stojącego przy trumnie przyjaciela. – Przyciągnął ją ogień. Wyczuła go, zanim się pojawił, ale nie był jej dziełem – zapewniał Joshua z gorliwością neofity lub pierwszy raz zakochanego faceta. Jakaś część mnie chciała, by miał rację. – Jeśli to nie ona, musicie odkryć, kto to robi. Nie ma lepszego sposobu na oczyszczenie jej z podejrzeń. W ciągu tygodnia wydarzyły się cztery incydenty. Sporo. To szybko eskaluje: od niegroźnego podpalenia szopy po spalenie kamienicy w środku Starówki. Nie wygląda to dobrze. I po co to wszystko? Motyw pomaga złapać tego, kto stoi za przestępstwem – mówiła spokojnie, wilgotnym wacikiem oczyszczając poparzenie na szyi anioła. Motyw. Coś by się znalazło, pomyślałem, przypominając sobie swoje przeczucia w warsztacie. I nie był to motyw, który przypisałbym Laoise. Po latach zamknięcia nie miała pojęcia, czym właściwie są ludzkie pieniądze, i nie wierzyłem, by podpaliła coś na zlecenie. Poza tym jak miałby się z nią skontaktować ten facet, który przewidująco wyprowadził wszystkie cenne przedmioty z warsztatu akurat na krótko przed podpaleniem? – W ludzkim świecie – mówiła Dora dalej – w przypadku podpaleń zakłada się zwykle sześć podstawowych motywów: wandalizm, piromanię, zemstę, zysk, ukrycie dowodów innego przestępstwa lub ekstremizm, zwykle polityczny. Zysk może się wiązać z oszustwem -podatkowym, szantażem czy wymuszeniem. Sprawa dotyczy w jakimś stopniu nadprzyrodzonych, więc dorzuciłabym kilka motywów typowych dla naszego świata. Na przykład nie chodziło o sam pożar, ale o zabicie kogoś, kogo niewiele poza ogniem zabije. – Na przykład wampira? – zapytał Joshua. – Dokładnie. W niektórych typach czarnej magii ofiarę ludzką można zastąpić odpowiednio dużym aktem zniszczenia. W grę może też wchodzić oczyszczenie miejsca, w którym nagromadziło się zbyt wiele złej energii. – Jak kamienica w piekle, gdzie Żmij miał swoją kaplicę – stwierdziłem. Wciąż pamiętałem koszmarną energię tamtego miejsca i świadomość, co spotkało Dorę w tym budynku. Spalenie go było jedną z największych przyjemności w moim życiu. A przy okazji największą próbą ognia. Pierwszy raz wypuściłem go całkiem na wolność, pozwoliłem szaleć, aż się nasycił i bez przywołania wrócił do mnie, wypełniając mnie satysfakcją i potęgą, która mogła uderzyć do głowy. Czy czegoś takiego doświadczała Laoise albo ten nieznany i wciąż bardzo potencjalny piroman podpalający miejsca, w których się pojawiała? Jeśli tak, nie przestanie. Powstrzymanie się wymagało ode mnie całej energii, jaką dysponowałem, całej siły woli i pewności, że jeśli pójdę tą ścieżką, nie będzie odwrotu. – Są jeszcze nieopanowane umiejętności i wymykające się moce – kontynuowała Dora. – One też mogą spowodować pożar. Nie można stawiać znaku równości między tym a piromanią czy zabawą zapałkami ludzkich dzieci, bo magiczne dzieci nie potrafią tego kontrolować. Przypomniałem sobie słowa Joshui na temat emocji wyłapanych na miejscu podpalenia. Ta satysfakcja i duma wskazywały raczej na świadome działanie, nie na przypadek czy moce wyrywające się spod kontroli. Było sporo pytań i ani krok bliżej do odpowiedzi.

– Musimy jeszcze raz spojrzeć na pożary pod kątem tego, co i jak spłonęło – mruknąłem. Nic w tej sprawie nie trzymało się kupy. – Wszystkie miały miejsce w Toruniu? – zapytała. – Myślałem, że Laoise może sobie nie radzić z zaklęciem bramy... – powiedział anioł. – Ale jeśli to nie ona... – To zmienia całkiem sporo – przytaknął Joshua. Rzucał mi wyzywające spojrzenie, jakby chciał, żebym powiedział, że to jednak ona, tylko po to, by mógł się ze mną pokłócić, z Dorą po swojej stronie. Bo wierzyła mu, byłem tego pewien. Puściłem mimo uszu propozycję mojej dziewczyny, by skorzystać z konsultacji u jej byłego. Po moim trupie, mógł sobie być strażakiem i furią. Dla mnie był palantem z przeszłości, której nie trzeba wykopywać, bo wciąż nie ma wartości archeologicznej. Joshua podłapał temat, by nieco mnie podręczyć, ale byłem ponad to. Nie doprowadzą mnie do pojedynku o to, który z nas ma większy płomyczek. W końcu to ze mną mieszkała i choć jeszcze o tym nie wie, wkrótce przyjmie moje oświadczyny. Furia jego mać może sobie dalej biegać z sikawką. Odetchnąłem głęboko, czując mrowienie palców. Zacisnąłem pięści, zanim pojawiły się płomienie. Wstałem, słysząc kroki na klatce. Wpuściłem Nathaniela, zanim zapukał. – Słyszałem, że jest ranny – powiedział cicho. – Nie bardziej, niż ty byłeś, do wesela się zagoi – uspokoiłem go. – Twojego? Rany są aż tak poważne? Pacnąłem go w tył głowy za ten żarcik. W kuchni Dora wcierała cieniutką warstwę maści w zaczerwienione, ale pozbawione płatów odłażącej skóry miejsca. Zostały już tylko włosy. Wiedziałem, że będą robili z tego ceregiele, więc zabrałem się do przedostatniego kawałka pizzy. Nathaniel chwycił ostatni. Przechodząc przez bramę do realnego miasta, układałem sobie w głowie plan działania. Do oczywistych celów – jak znalezienie Laoise – doszły nowe. Nie chciałem zwalać kolejnego zadania na Witkaca, który i tak robił dla nas całkiem sporo po godzinach pracy. Zresztą Nisim mógł mieć w tych kwestiach lepsze rozeznanie. Pytanie kluczowe brzmiało: czy pożary, o których wspomniał Witkacy, faktycznie były częścią sprawy? Doszło do nich przed ucieczką czy nawet pojawieniem się dziewczyny w mieście, więc to całkiem skutecznie oczyszczałoby ją z zarzutów. Poza tym: kto skorzystał na pożarach? Nie zawsze musieli to być właściciele. Toruń nie był metropolią z toczącymi się na ulicach wojnami developerów, ale pożar to niezły sposób, by zredukować wartość nieruchomości i skłonić właściciela do sprzedaży, nawet jeśli wcześniej się opierał. Dalej: nawet jeśli były to podpalenia, wątek nadprzyrodzony był dla mnie oczywisty – ten ogień nie był wzniecony normalnymi, dostępnymi ludziom metodami. Żadnej benzyny, zwarcia, punktu inicjacji. Czułem ten ogień na swojej skórze dwukrotnie, był żywy i głodny niczym zwierzę. Jeśli, przy całej dobrej woli, na jaką mnie stać, założę, że to nie nasza pyrka, musi to być inne stworzenie, które ma władzę nad ogniem. Na placu Rapackiego chciałem wziąć taksówkę, ale Joshua potrzebował przewietrzyć głowę. Moim zdaniem, powinien stać na moście przez kilka godzin i pozwolić, by wiatr przewiał mu ją dokumentnie. Wyprzedził mnie o dwa kroki. Szedł sztywno, z wyprostowanymi plecami i dłońmi wciśniętymi w kieszenie spodni. Poza buntownika bez powodu byłaby bardziej przekonująca, gdybym nie wiedział, że prostuje się tak głównie dlatego, że kiedy jak zwykle się garbił, ubranie ocierało się o wciąż wrażliwą skórę pleców i barku. Nathaniel szedł u mojego boku i czułem jego ukradkowe spojrzenia.

– Co? – zapytałem bez ceregieli. – Znam ją najdłużej – mówił przyciszonym tonem, raz po raz spoglądając na Joshuę, jakby nie chciał, by wszystko dotarło do uszu anioła. – Przeszła naprawdę wiele. Niejeden by się załamał. Niejeden z nas się załamał. Ester przestała mówić. Bram nie przespał dwóch godzin ciągiem nawet po wyzwoleniu. Dzieciaki wydają się dochodzić do siebie szybko, ale czasami po prostu wypływa coś takiego, że wiem, że nie zapomniały, co je spotkało. Rachela wciąż chowa pod łóżkiem zapas chleba, na wypadek gdyby nagle zabrakło jedzenia. Srebrny śpi w kucki, opierając się plecami o drzwi, a pół roku terapii gniewu wskórało tyle, że dziś ostrzega, zanim spuści łomot. Wszyscy jesteśmy uszkodzeni, Miron. Ja też. Pomogliście mi bardziej, niż zdajecie sobie sprawę, ale potrzeba czasu, żeby zaleczyć pęknięcia. Ona... miała gorzej niż większość z nas. Trzymali ją w izolatce, pompowali w nią narkotyki, znęcali się. Kiedyś przez sen podpaliła swoją celę. Przez kolejne dni nie pozwalali jej zasnąć, zmuszali ją, żeby stała, polewali wodą, świecili po oczach, aż zemdlała i dostała jakiegoś ataku z drgawkami i pianą na ustach. Masz rację, mówiąc, że jest uszkodzona. Ale uszkodzeni są wszyscy, którzy przeszli przez to piekło. Nie skreślaj jej tylko dlatego, że nie ma szczęścia być twoją siostrą. Albo bądź uczciwy i skreśl nas wszystkich. Mnie też. Utrzymywał rozluźnioną sylwetkę, ale głos miał pusty, jakby coś się w nim wypaliło. W duchu skopałem się dokumentnie za to, że nie pomyślałem, jak może odbierać moje uwagi o Laoise. Wolałem nie pamiętać, co przeszedł. Łatwiej było mi przyjąć, że po prostu odnalazł się po latach, niż się zastanawiać, co dokładnie spotkało go w tamtym ośrodku i jak to na niego wpłynęło. – Przepraszam – szepnąłem i zgarnąłem go ramieniem. Na sekundę jego ciało zesztywniało, ale potem oddał szybki uścisk. – I wiesz – dorzucił – po tych wszystkich latach w izolatce, przez cały czas trwania tego koszmaru, nie zdarzyło się, żeby zaatakowała ogniem któregoś ze strażników. Dwa razy przenoszono ośrodek, bo podpaliła budynki, ale to nie był atak. Ona nie ma w sobie agresji. Ogień jest dla niej ochroną. Widziałem ją, jak w forcie za szkołą budowała ochronne okręgi z płomieni i siedziała w nich po turecku. Nie wierzę, żeby mogła kogoś -zaatakować czy podpalić budynek, w którym znajdowaliby się niewinni ludzie. Nie zawsze ma kontakt z rzeczywistością, ale jej serce jest po właściwej stronie. – Cholera, obaj moi bracia są w narożniku Laoise. Jestem w stanie zaufać waszemu osądowi. Ale nie rozwiązuje to podstawowego problemu. Dziewczyna jest nie wiadomo gdzie, a po tych wszystkich latach zamknięcia nie da sobie rady sama w normalnym świecie. Ktoś zechce skorzystać z jej słabości, a ona w samoobronie sięgnie po ogień. W dobie telefonów komórkowych z aparatami to może być cholernie trudne do opanowania. A Nisim nie potrzebuje teraz takiej reklamy dla waszej szkoły. – Znajdziemy ją. Po prostu nie chcę, żebyś był do niej uprzedzony i poszedł na nią całą kawalerią swojego uroku osobistego, kiedy ją znajdziemy. – Od przytulania jej po wszystkim jest tamten tam. – Skinąłem na Joshuę, który wciąż utrzymywał przewagę kilku kroków. Przeszliśmy most i wiadukt. Gdy mijaliśmy park Tysiąclecia, anioł nagle zatrzymał się i powiedział: – Szła tędy, bardzo niedawno. Wciąż ją wyczuwam. Musi być całkiem blisko. Kilkanaście kroków później, gdy sygnał mentalny Laoise tylko się wzmacniał i wciąż podążaliśmy prosto w dół Łódzkiej, uświadomiłem sobie, gdzie jest. Zaśmiałem się cicho, gdy zadzwoniła komórka Nathaniela. Nasza zguba była w szkole. Cała i zdrowa, przynajmniej na ciele. I umierała z potrzeby

zobaczenia Joshui. Patrzenie na nich, kiedy anioł obejmował ją ciasnym uchwytem, a ona owijała ramiona wokół jego szyi, na swój sposób bolało. Mógł się maskować, mógł zaprzeczać, mógł się tłumaczyć, że nie może jej nic powiedzieć, skoro jest jej opiekunem i tej władzy nie może wykorzystać w ten sposób, nie z dziewczyną, którą skrzywdzono już tyle razy... ale każdy jego gest, spojrzenie i grymas zdradzały wszystko. Kochał ją jak wariat. A ona wydawała się równie zaangażowana. Jej wielkie, przejrzyste jak dym oczy wpatrywały się w niego z oddaniem i nadzieją szczeniaka ze schroniska, który marzy, byś -zabrał go do domu i uczynił swoim przyjacielem do końca jego psiego żywota. Wrodzony i nabyty cynizm od razu przypominał mi, że Romeo i Julia nie skończyli happy endem – żadnego małego domku z białym płotkiem i gromadki dzieci, które wystawiałyby na próbę ich cierpliwość. Joshua i Laoise przez chwilę szeptali do siebie, całkowicie zapominając, że mają towarzystwo, więc usiadłem u boku Nisima i zapytałem: – Trafiła tu sama? Przytaknął. – Czy to ona odpowiada za ten pożar dziś na Starówce? – zapytał. – Nie wiem. Joshua jest przekonany, że nie. – A ty? – Dopuszczam możliwość, że to mógłby być ktoś inny. To już coś. Potrzebuję, żebyś coś dla mnie sprawdził. – Co tylko chcesz. – W ciągu ostatnich miesięcy było kilka podejrzanych pożarów, najpewniej wyłudzenie ubezpieczenia. Mógłbyś się temu przyjrzeć? A druga sprawa... czy twoi ludzie wiedzą coś o rywalizujących grupach przestępczych? Haracze, wymuszenia, w jakiś sposób uwzględniające pożar czy nawet groźby pożaru? – Dowiem się. Joshua przywołał mnie spojrzeniem. – Laoise, możesz mi powtórzyć raz jeszcze to, co mówiłaś o dziewczynce? – Już ci mówiłam, głuptasie – powiedziała z najsłodszym uśmiechem. – Ja nie słyszałem – powiedziałem spokojnie. – Ty też jej poszukasz? Przytaknąłem, a ona rozpromieniła się jeszcze bardziej. I opowiedziała nam o dziewczynce. Powoli, słowo po słowie, jakby złożenie zdań ją przerastało, ale to wystarczyło. Z każdą sekundą tej opowieści czułem się gorzej i gorzej. Laoise znała tylko okruchy tej historii, ale to pozwoliło mi poskładać je w całkiem przerażający obraz. Jeśli nasza szalona pyrka miała rację, te kilka pożarów nie było nawet przygrywką do tego, co nas czeka. – Wiesz, kim ona może być? – szepnął Joshua. Tylko skinąłem głową. Przed oczami wciąż widziałem morze ognia, które zostawiło po sobie ziemię jałową na lata. I drobną sylwetkę, która wyrastała pośrodku apokaliptycznego krajobrazu. Udało mi się przekonać Joshuę, by został z Laoise. Była pobudzona i przemęczona, a jego obecność ją uspokajała. A ja też czułem się spokojniejszy, bo ryzyko, że -skończy poparzony lub

martwy, było mniejsze, jeśli zostanie w szkole. Z niezrównoważoną pyrką. Ironia losu. Wychodziłem z bramy, kiedy zadzwonił telefon, na który niecierpliwie czekałem. – Właśnie zostałem wezwany na dywanik do Anity – zaczął Witkacy posępnym tonem. – Przykro mi – powiedziałem niezbyt szczerze. – Niepotrzebnie. Możesz sobie wyobrazić moje zdziwienie, gdy zleciła mi przyjrzenie się dokładnie tym samym pożarom. – Dziwny zbieg okoliczności? – Niezupełnie. Jadę właśnie na rozmowę z właścicielem baru U Babci, wszystko wskazuje na to, że był, i wciąż jest, szantażowany. – Mogę się z tobą zabrać? – Nie widzę problemu, skoro to całkowicie nieoficjalna sprawa, a w papierach nie ma na ten temat nawet słówka. – Anita tak zdecydowała? Jak wpadła na to, że to nadprzyrodzona sprawa? – zdziwiłem się. Wprawdzie Anita oswajała się z myślą, że zdarzają się czasem sprawy szczególne, które lepiej powierzyć Dorze i Witkacowi niż komukolwiek innemu, nawet jeśli w raportach znajdzie same bajki i dyrdymały, ale zwykle wiązały się one z trupami i decyzję Anity poprzedzała ekspertyza Bogny. Z tego, co wiedziałem, w pożarach nikt nie zginął. – Nie wpadła. To osobista przysługa. Facet przyjaźni się z jej mężem. Grają razem w squasha, czymkolwiek to jest. Odmówił złożenia oficjalnego doniesienia o popełnieniu przestępstwa. Anita chce, żebym się temu -przyjrzał po cichu. I tak sobie myślę, że możesz być nieco do przodu z tematem. – Niekoniecznie. Właśnie potwierdziłeś jedną z moich kilku hipotez. Podał mi adres. Byłem po odpowiedniej stronie Wisły, więc dotarłem szybciej. Zaparkowałem przy ceglanym ogrodzeniu wokół dużego, piętrowego domu w skandynawskim stylu, z dużymi oknami i szerokim tarasem otaczającym dom. W teorii posiadłość należała do osiedla, ale oddalona od pozostałych dzięki dużej działce, przytulona do ściany lasu, wydawała się odizolowana. Właściciel miał pieniądze. Elegancki dom, garaż na cztery samochody, świetnie utrzymana zieleń i liczne kamery nie zostawiały złudzeń. Nie minęły trzy minuty, odkąd zaparkowałem, gdy pojawił się ochroniarz. Spokojnym krokiem podszedł do bramy i patrzył na mnie z zaciętym wyrazem twarzy. Nie odzywał się, nie zadawał pytań, po prostu sięgał po niewerbalne środki perswazji. Zaplótł przedramiona na piersi, a szara tkanina marynarki niemal jęknęła, gdy naprężenia sięgnęły granic wytrzymałości. Mogłem zapytać, czy to ze względu na ten efekt nosi nieco przyciasne garnitury, ale na prowokowanie mięśniaków zawsze przyjdzie czas. Parkowałem na publicznej drodze i miałem prawo tu być. Uchyliłem okno, by dać szansę płynącym z głośników dźwiękom ac/dc łagodzić obyczaje, nawet jeśli powątpiewałem, by w tym przypadku dali radę. Stukając palcami o kierownicę, czekałem na Witkaca. Podjechał swoim poobijanym jeepem jakiś kwadrans po mnie. Jego tłumik słyszałem już trzy minuty wcześniej. Zatrzasnął drzwi, nie zawracając sobie -głowy zamykaniem ich, i poprawił pognieciony prochowiec, który wyglądał jak coś, co przez ostatnie tygodnie zastępowało mu piżamę. Schylił się, zerknął w lusterko – trzymające się tylko dzięki drutowi i srebrnej taśmie – i przeczesał dłonią włosy. Nadal wyglądały, jakby dopiero wstał z łóżka, więc tylko wzruszył ramionami. Wysiadłem z ravki i podałem mu rękę. – Mamy komitet powitalny. – Skinąłem w stronę -bramy. – A dobrze, dobrze, domofony są takie bezosobowe. – Posłał mi oszczędny uśmiech. Pokazał mięśniakowi odznakę. Marynarka musiała być wdzięczna, gdy część napinki

zniknęła. Prowadził nas wysypaną drobnym białym żwirkiem ścieżką niczym dziewczynka sypiąca kwiaty podczas procesji w Boże Ciało. Przy drzwiach wejściowych przekazał nas kolejnemu ochroniarzowi, a sam wrócił na stanowisko przy bramie. – Sporo ochrony – mruknął Witkacy. Nowy ochroniarz zaprowadził nas do dużego salonu. Brązowe kanapy z fioletowymi poduszkami otaczały niski szklany stolik. W drzwiach na taras stała młoda dziewczyna w szortach i luźnej koszulce odsłaniającej ramiona i spory fragment dekoltu. Długie włosy spływały jej za łopatki, a paznokcie u bosych stóp pomalowane były na jaskrawopomarańczowy kolor. – Jeśli tata was zatrudni, przestanę narzekać, że muszę jeździć do szkoły z ochroną. – Posłała nam uśmiech urodzonej flirciary i wyszła na taras, nie czekając na odpowiedź. Witkacy patrzył za nią wyraźnie zmieszany. – Ile mogła mieć lat? – zapytał w końcu. – Bo ja wiem? Siedemnaście? – Rany boskie. – Potarł twarz. Nasz gospodarz pojawił się w progu, zanim zdążyłem zapytać, co miał na myśli. Szczupły mężczyzna po czterdziestce wyglądał na kogoś, kto przywykł do tego, że ludzie nie tylko go słuchają, ale i robią to, czego od nich oczekuje. Z surowymi rysami twarzy, wąskimi ustami i zimnymi niebieskimi oczami mógłby startować w wyborach jako ten przystojniak, na którego zagłosują gospodynie domowe, zbyt zarobione, by czytać programy wyborcze. Nawet w wersji domowej, w błękitnej koszuli z podwiniętymi rękawami i szarych spodniach, wyglądał na faceta u władzy. Usiadł na kanapie i zapalił papierosa. Wysunął paczkę w naszym kierunku. Witkacy wyciągnął własną. – Zawsze ma pan tyle ochrony? – zagaił szaman. – Tylko wtedy, kiedy ktoś grozi mnie i mojej rodzinie, czyli od jakichś dwóch miesięcy – odparł mężczyzna ze złością i niemal natychmiast złość tę ukrył pod chłodną maską. – O pana wizycie, panie Duszyński, Anita wspomniała, ale ani słowem nie uprzedziła mnie o pańskim towarzystwie. Zmierzył mnie spojrzeniem – od motocyklowych butów przez wytarte dżinsy po koszulkę Motörhead i skórzaną kurtkę. Nie podobało mu się to, co widział, nie miałem wątpliwości. – Jestem konsultantem do spraw podpaleń – wyjaśniłem. – Inicjowanie ich czy gaszenie? – zapytał z przekąsem. Może jego żona zbyt często oglądała się za złymi chłopcami, a on odruchowo reagował na nas pełną gamą uprzedzeń i bigoterii. – Jestem wszechstronny, panie Korfanty. Zacisnął usta w wąską linię i obracał w palcach wciąż tlącego się papierosa. – Nic z tego, co powiem, nie może trafić do żadnych raportów, prasy czy gdziekolwiek. Jeśli to wypłynie, będę wiedział, że to wy puściliście farbę. – Ma pan jakieś szczególne powody, żeby robić z tego tajemnicę? – zapytałem, zastanawiając się, czy to jeden z tych przypadków, kiedy była kochanka postanawia się zemścić. – Jestem biznesmenem. Takie plotki nie wpływają dobrze na biznes. Nie budują też zaufania akcjonariuszy. Myślałem, że moja ochrona poradzi sobie z tym sama. – Ilu trafiło już do szpitala? – zapytałem. Rzucił mi kolejne pełne wściekłości spojrzenie, ale maskował się już nieco gorzej i pod tą arogancją zobaczyłem strach. – Trzech. Wyjdą z tego. Wszystkim się zajęliśmy. Ale ta sytuacja kosztuje nas coraz

więcej. Groźby... – zamilkł na chwilę, a gdy znów zaczął, jego głos drżał z napięcia: – Początkowo groźby dotyczyły wyłącznie spraw biznesowych. Wspominano o moich klubach, inwestycjach. To się zmieniło. Ostatnia dotyczyła moich dzieci. Wstał i podszedł do drzwi tarasowych. Najwyraźniej oczekiwał, że pójdziemy za nim, choć nie powiedział ani słowa. Wstaliśmy z kanapy, wymieniając porozumiewawcze spojrzenia. Adam Korfanty najwidoczniej przywykł do ludzi, którzy czytają mu w myślach i robią wszystko, by zaspokoić jego oczekiwania. Stał na tarasie i z posępną miną wpatrywał się w ścianę domu. Na szarym tynku czerniły się wypalone linie układające się w dwie strzałki, długie na kilka metrów i wyraźnie wskazujące dwa okna na -pierwszym piętrze. – To sypialnie moich dzieci. Ktoś zdołał minąć ochronę, uniknąć kamer, rozpylić jakiś preparat na ścianie i podpalić to w środku nocy. Nie podoba mi się to. Niedopowiedzenie roku, pomyślałem. Ktoś chciał mu pokazać, że to nie on tu rządzi. Podszedłem bliżej do ściany i dotknąłem palcami wypalonego miejsca. Powąchałem. – Dlaczego myśli pan, że ktoś rozpylił preparat? – zapytałem. – Bo tynki same z siebie się nie palą? Bo nawet gaśnicą nie można było tego cholerstwa ugasić? Bo jak inaczej wyjaśnić kształt strzałek? To miało sens, tyle że nie było prawdą. Nie wyczułem nawet śladowych ilości akceleratora. Co do kształtu... jeśli nadal będzie taki zmierzły, mogę mu wypalić bez trudu środkowy palec w wymownym geście. Dla pyra strzałki nie byłyby wielkim wyzwaniem. – Czego oni od pana chcą? Jakie mają roszczenia? Bo, jak rozumiem, to szantaż, a nie prześladowanie? Wyciągnął kolejnego papierosa i zapalił go powoli, grając na zwłokę. – Dwa miliony – powiedział cicho. – To w ogóle dla pana realna kwota? – zapytał Witkacy i w odpowiedzi dostał wymowne wzruszenie ramion. – To da się zrobić, choć trochę potrwa. Zaczęli od pół miliona. Nie zgodziłem się. Wolałem zatrudnić ochronę i detektywów, niż płacić pijawkom. Zapłacisz raz i już się nie odczepią. – Czy U Babci było pierwszym podpaleniem? – zapytałem. Pokręcił głową. – Pierwszym na taką skalę, owszem. Ale w dwóch innych moich klubach zdarzyły się dziwne wypadki, a na budowie, wartej kilkanaście milionów, płonęły już baraki dla robotników, transport desek, kosze na śmieci... Co chwila coś się dzieje mimo zaostrzonej ochrony i kamer. To się musi skończyć, zanim zaczną ginąć ludzie. Gdyby podpalili barak w nocy, byłoby tam dwudziestu robotników. Rzucił papierosa na ziemię i starannie przydepnął go czubkiem buta. Pochylił się, podniósł niedopałek i cisnął go do słoika z wodą ukrytego za donicą kipiącą różowawo-czerwonym kwieciem. Nie sądzę, by przed tymi pożarami aż tak pilnował niedopałków. – Jak się z panem kontaktowali? – zapytał Witkacy. – Listy, telefony. Telefony namierzyliśmy, budki na poczcie i na dworcu, żadna nie jest monitorowana. Listy podrzucone do mojego biura, bez znaczków. Ostatni do skrzynki domowej. – Chcielibyśmy je zobaczyć, jeśli ma je pan na miejscu. – Witkacy poprowadził faceta z powrotem do salonu. Zostałem jeszcze chwilę i rozejrzałem się za córką Korfantego, która przecież wychodziła wcześniej na -taras. Leżała na wiklinowym leżaku, łapiąc pierwsze letnie promienie słońca.

Wystarczająco daleko, by nie zobaczyła, co zamierzałem, a dzięki domyślności Witkaca miałem okazję zrobić. Dotknąłem raz jeszcze wypalonych śladów i szepnąłem zaklęcie przywołania. Ogień wrócił, dokładnie taki sam jak kiedyś. Białawo-pomarańczowe płomienie wysokie na góra piętnaście centymetrów lizały ścianę wzdłuż strzałek. Żadnej akceleracji, bez stopniowego zajmowania powierzchni – ogniste strzałki po prostu pojawiły się kompletne, bez punktu inicjacji czy płynu łatwopalnego. Wchłonąłem ogień opuszkami palców i wszedłem do salonu. Witkacy świetnie sobie radził, przepytując faceta o wrogów czy rozżalonych pracowników. Sięgnąłem po kupkę listów leżących na stoliku. Prychnąłem, widząc, jakiego pseudonimu użył szantażysta: Herostrates. Jego pierwowzór podpalił będącą jednym z cudów świata starożytnego świątynię Artemidy. Nowa wersja zaszalała w nędznym warsztacie samochodowym i starej kamienicy. Może i miał ambicje, ale raczej nie dostanie się do historii tylnymi drzwiami. Tani papier do drukarek biurowych, znormalizowany druk nudnym fontem, żadnych śladów, które wskazywałyby na autora. Treść banalna, zdania proste, z kilkoma błędami. Niezbyt bystry sprawca. Jakim cudem miał kontrolę nad stworzeniem, którego przodkowie u boku piekielników walczyli z pierzastymi? To nie miało za grosz sensu. Nie tylko przestępcy wracają na miejsce zbrodni. Tacy jak ja również. Straż pożarna zamknęła budynek, czy raczej to, co z niego pozostało, ale przeszedłem pod żółtą taśmą. Witkacy został przy samochodach. O ile się orientowałem, zaliczał się do stada kulawych kaczątek Dory. Lubiłem tego gościa. Po piętrach niewiele zostało, drewniane schody wypaliły się niemal do cna. Stropy zwaliły się w tylnej części budynku, ale tuż przy wejściu trzymały się nieźle – widać podczas remontu lokalu na bar wzmocniono je stalowymi belkami. Witrażowe drzwi wiodące do baru spłynęły na podłogę w bezładnej grudzie kolorowego szkła i ołowiu. Przymknąłem oczy i wdychając smród spalenizny, próbowałem przypomnieć sobie wszystko, co mogłem przegapić, kiedy byłem tu podczas pożaru. Znów zobaczyłem cień potężnego faceta i cios, który popchnął Laoise pod ścianę... ale teraz przypomniałem sobie coś jeszcze – kurtyna ognia rozstąpiła się, nim dziewczyna uderzyła o mur, i wzbiła się z nową siłą, oddzielając ją od napastnika. Krzyk bólu dobiegał z drugiego końca pomieszczenia... Próbowałem sobie przypomnieć, czy widziałem cokolwiek w tamtej części pokoju, ale zamiast tego napłynęły obrazy z upadającym Joshuą i walącym się podwieszanym sufitem. Westchnąłem ciężko i wyszedłem na świeże powietrze. Witkacy opierał się o maskę swojego złomka i wydmuchiwał kółka dymu w niebieskie niebo. – Więc? Masz jakiś pomysł, jak się łączy kilka niedużych przekrętów ubezpieczeniowych, takich jak ten warsztat na Łódzkiej, z szantażem na grubą kasę? Bo mi się to ni chuja nie chce połączyć w logiczną całość. – Bo to nie jest logiczne. – Uśmiechnąłem się krzywo. – Gdybym miał zgadywać? Oportunista zaczynał od małych przekrętów, bo takie znał, a z czasem nabrał apetytu. – Ale skoro liczy na te miliony, czemu się jeszcze bawi w takie pierdoły jak spalenie warsztatu? Ile na tym mógł zarobić? Kilka stów? – Raczej nie więcej. Ale jeśli nie masz w kieszeni nic, raczej nie zapłacisz za obiad przyszłymi milionami. – Masz pomysł, jak go złapać? – Może. – Lepiej, żeby zadziałało. Pod każdym klubem postawiliśmy patrole, ale nie da się tak

w nieskończoność – skrzywił się – a Anita nie należy do najcierpliwszych. – Taaa, znam ten typ. – To pomyśl, że Dora się jej naprawdę boi. Westchnąłem, uświadamiając sobie, że wszystko zależy od tego, jak daleko odpłynęła Laoise. Cudownie. – Ona nie jest psem gończym i nie powinna opuszczać teraz szkoły – warknął na mnie Joshua, który przełączył się na tryb obrońcy uciśnionych przed takimi brutalami jak ja. – Joshua, nie zamierzam jej narażać, ale bez jej pomocy możemy ich nigdy nie znaleźć. A im dłużej to trwa, tym gorzej dla tej małej dziewczynki, wszystkiego i wszystkich, którzy nie mają szczęścia mieć ogniotrwałej powłoki. Rzym, Londyn, Chicago... Pamiętasz, o jakiej skali mówimy? Próbowałem przemówić mu do rozsądku, ale z mojej wypowiedzi docierało niewiele. Był całkowicie skupiony na Laoise. – Balansuje na krawędzi... – Nie zamierzam jej spychać, stary, za kogo mnie masz? Nie jestem jej fanem, ale, do cholery, z całą pewnością nie jestem potworem. Gdzieś w tym mieście krąży salamandra. Nie wiemy, ile jej brakuje do przełomu. Wiesz, co się stanie, jeśli zostanie z tym sama? – Jesteś pewien, że to salamandra? – Pyr z łuskami? Gdyby to był chłopiec, stawiałbym na smoka, a tak... tak, jestem raczej pewien. Wyminąłem go, kierując się w stronę ambulatorium, w którym wciąż przebywała Laoise. – Sądzę, że ona przynajmniej w jakimś stopniu ma dar empatii. Może przekleństwo, jeśli uwzględnić jej stan – powiedział cicho. – Weź to pod uwagę. Spojrzałem na niego, poszarzałego z nerwów, zagubionego w króliczej norze cudzego szaleństwa. – Ty też. Zastanawiałeś się, co w tym momencie odbiera od ciebie? Może lepiej założyć, że ta tajemnica już się wydała, i skończyć ze szczeniackim bujaniem się? To jak sprzężenie zwrotne, napędzacie się nawzajem. Odepchnął mnie ze złością. – Ona jest zbyt delikatna! I jest mi wdzięczna, ufa mi... Skąd mam wiedzieć, czy to, co czuje, wynika z niej, a nie jest tylko odpowiedzią na moje uczucia? Nie mogę jej naciskać! Zwinął dłonie w pięści i niemal spodziewałem się, że dostanę w twarz. Tylko kobiety mogą doprowadzić nas do takiego stanu. – Stary, pomyśl przez chwilę... Jeśli ona faktycznie jest empatką... nawet słabą... jak myślisz, czy ta burza jest tym, czego potrzebuje? Te wahania nastroju? To biczowanie się w duchu i ogłupiająca cię tęsknota? Czy nie myślałeś, że część tego szaleństwa w niej jest odbiciem tego, co masz pod deklem? Denerwujesz siebie i ją, więc może zrób nam przyjemność i po prostu pogódź się z tym, że się zakochałeś, i przestań zaprzeczać, wykłócać się ze swoim sumieniem, robić sobie wyrzuty. To nie jest zdrowe dla żadnego z was. Odetchnij, to nie koniec świata. Potarł twarz dłońmi i wyglądał jak jelonek w świetle reflektorów. – Boję się, tak cholernie się boję. Nie mogę oddychać, a bebechy zacisnęły się w supeł. – To się nazywa miłość. – I co w niej takiego dobrego? – Cholera wie. Stulecia dobrej reklamy i stada poetów zrobiły nam wodę z mózgów.

Winię nasze geny. To musi być gdzieś w nas zagrzebane, że ciągnie nas do tych najbardziej szalonych. Zaśmiał się niewesoło. – A teraz idź, ogarnij się. Daj mi z nią porozmawiać, a ja obiecuję obchodzić się z nią jak z porcelanową zastawą królowej matki. Skinął głową i odszedł. A ja wiedziałem, że to być może najtrudniejsza decyzja w jego życiu. Laoise leżała skulona pod kocem na szpitalnym łóżku. Widziałem ją w różnych stanach. Kiedy trenowała z ogniem, wypełniała ją moc. Teraz wyglądała jak mała dziewczynka. Skóra na jej szczupłych ramionach wystających z rękawów białej sukienki była niemal przejrzysta. Gdyby nie konstelacje piegów, jej kontury zacierałyby się na kremowym kocu. Dopiero teraz widziałem dokładnie jej twarz. Wcześniej burza miedzianych włosów otaczała ją jak aureola i przysłaniała policzki. Ktoś, najpewniej Jemioła, rozczesał je i splótł w gruby warkocz, odsłaniając siniec podbiegający prawie czarną obwódką jej lewy oczodół i kość policzkową. Nie myliłem się – uderzył ją tam, w płonącym domu. Podszedłem bliżej łóżka i usiadłem na taborecie. Otworzyła oczy, całkiem przytomne, i wyciągnęła dłoń w moim kierunku, tylko na tyle, by czubeczkami palców dotknąć mojego kolana. Wydawała się sprawdzać powietrze, które było między nami, jakby od jego drgań, smaku i zapachu zależało, czy jest bezpieczna. Może tak właśnie nauczyła się w ośrodku rozpoznawać zagrożenie. Wyciszyłem się. Żadnych złośliwych myśli o niej i Joshui, żadnych nerwów o Dorę. Na wierzchu, niczym przynętę, zostawiłem strach o salamandrę i widmo płomieni, które mogą pochłonąć wszystko. – Opowiedz mi o salamandrze, o dziewczynce zrodzonej z ognia – poprosiłem. Próbowała. Słowa wypływały z niej bezładną plątaniną, jakby starała się mówić jednocześnie pięcioma językami, z których żaden nie miał uporządkowanej gramatyki. Skrzywiła się, jakby wyczuła, że nie mogę jej zrozumieć. I dotarło do mnie to, na co byłem ślepy. To, że nie potrafiła się dobrze komunikować, nie znaczyło, że nie ma nic do zakomunikowania. – Możesz to zrobić bez słów? Narysujesz mi to? – zapytałem niepewnie. Już nie dotykała mnie lekko, niczym motyle muśnięcia, ale wbijała palce w mięsień mojego uda tak mocno, że stęknąłem. A potem przesłała mi obrazy z taką gwałtownością, że na ułamek chwili po prostu zepchnęły mnie za krawędź, poczułem, że spadam w ciemność, i ocknąłem się na podłodze z pulsującym bólem w tyle czaszki, którą musiałem łupnąć, spadając z taboretu. Laoise klęczała przy mnie i klepała mnie zimną ręką po policzku. – Przepraszam – powiedziała zawstydzona – nie wiem, jak robić lżej. – Rumieniec oblał jej twarz. – Chciałeś wiedzieć... – Chciałem, masz rację, dziękuję – stęknąłem, siadając na podłodze. Joshua się mylił. Ta mała nie była empatką. Ona była nadajnikiem. Może i była w połowie pierzasta, ale to geny piekielników odezwały się mocniej, a przynajmniej jej umiejętności były bardziej nasze niż ich. Najpierw ogień, teraz to. Istniało wiele demonów, które potrafiły nadawać emocje i obrazy. Mogły zmusić człowieka do skoku z okna z przekonaniem, że wzniesie się na skrzydłach, których nigdy nie miał. Mogły skłonić męża do zdrady, a on wierzył, że jest z własną żoną. Mogły zaszczepić przeciwnikowi strach, który go paraliżował lub skłaniał do ucieczki. Mając takie możliwości, Laoise wybrała wysłanie mi obrazów, które mogły mi pomóc odnaleźć Sally, jak nazywała dziewczynkę. Może to krew anielska wyciągała z niej to, co najlepsze. Nie wiem, w każdym razie ważne, że zadziałało. Kiedy używała słów, gubiła wątek, a wyrazy układały się w szalone haiku, ale niech mnie, jeśli to, co mi wysłała, było bełkotem

wariatki. W jej głowie wszystko było ułożone, ale potem coś szło strasznie nie tak. Czy właśnie to przydarzyło się kiedyś ludziom z wieży Babel? Jak nie zwariować, kiedy wszystko, co mówisz, traci sens w sekundzie, w której opuszcza twoje usta? Pomogłem jej wstać z podłogi i zaprowadziłem z powrotem do łóżka. Złapała moją dłoń i pociągnęła tak, że niemal dotykaliśmy się nosami. Wpatrywała mi się w oczy z taką intensywnością, jakby gdzieś tam znajdował się wzór na stworzenie świata. Cokolwiek w nich zobaczyła, rysy jej twarzy się wygładziły. Szepnęła: – Ocal ją. Też. Dziękuję. – Każde słowo kosztowało ją sporo wysiłku, ale promieniała szczęściem, kiedy usłyszała dokładnie to, co chciała powiedzieć. Wyszedłem stamtąd, mając głowę wypełnioną obrazami małej dziewczynki, płomieni i faceta, który robił jej rzeczy tak złe, że zamierzałem poświęcić mu dodatkowy czas sam na sam i skrócić jego okres oczekiwania na siódmy krąg. Warsztat w świetle dnia wyglądał nędznie. Wypalony doszczętnie barak straszył smrodem spalenizny i przewróconymi na ziemię wrotami z odłażącą płatami farbą. Samochody i maszyny wyprowadzone na zewnątrz zniknęły, ale dzięki informacjom od Witkaca wiedziałem, gdzie ich szukać. Przeszedłem zawalone gratami podwórko na skos, do drugiego magazynu z wyblakłym szyldem „Wymiana i wyważanie opon”, wiszącym -krzywo na ścianie z blachy falistej. Oba miejsca łączyło coś więcej niż bałagan i historia sięgająca późnego Gierka. Właścicielem obu, tak się składało, był ten sam pan Henryk, nawet jeśli oficjalnie oponami zajmował się jego zięć. Miałem nadzieję, że go tam znajdę, i mnie nie zawiódł. Nie bez przyjemności zauważyłem, że właśnie tu ukrył co bardziej wartościowy sprzęt ze spalonego warsztatu. To nieco wzmocni moją siłę perswazji. Pochylał się nad obnażonymi bebechami starej skody octavii. Tradycjonalista, pomyślałem, widząc, że portki opadały mu dość nisko, by straszył potencjalnych klientów sporym kawałkiem gołego tyłka. Trzasnąłem drzwiami, aż blacha zagrzechotała. – Zara! – zawołał, nie wystawiając głowy spod maski. – Za trzy minuty całe to miejsce będzie płonęło, więc raczej się pospiesz – powiedziałem chłodno. Podniósł się tak gwałtownie, że potylicą grzmotnął o klapę. – Co to, kurwa, za żarty!? – wrzasnął. Wpatrywałem się w nieogoloną twarz człowieka, który lubi drogi na skróty i wysokoprocentowy alkohol. Cokolwiek on zobaczył we mnie, złość ustępowała w nim strachowi. – Czego chcesz? – zapytał już znacznie ciszej. – Faceta, który sfajczył ci budę. Herostratesa. Z pewną rezygnacją w głosie rzucił wiązankę przekleństw. – Wiedziałem, że będą z nim kłopoty. Jakby nie można było po bożemu: zapałkę wrzucić i po sprawie. Nie znam gościa, nie wiem, jak się naprawdę nazywa, bo raczej nie Hero coś tam. – Ale masz na niego namiar, telefon? Skinął głową i wyciągnął z kieszeni smartfona; jakimś cudem udało mu się uruchomić go tłustymi od smaru palcami. Zapisałem w swojej komórce numer i powiedziałem: – Zadzwoń do niego i powiedz, że masz kogoś, kto chciałby szybką robótkę i dobrze płaci. Umów się z nim tutaj za godzinę.

Herostrates zjawił się w warsztacie już po trzydziestu minutach. Sam. Niewysoki, szczupły, w zbyt luźnych, wiszących na nim ubraniach, wyglądał na faceta, który kiedyś kusił los nałogowo, lecz dziś los nie dałby się skusić na żaden z jego ogranych numerów. Spoglądał na mnie z tą mieszaniną sprytu i wyrachowania, kalkulując, ile jest w stanie ze mnie wyciągnąć. Niczym nałogowiec obwąchiwał mi kieszenie, szukając działki. A ja byłem w stanie ją obiecać, jeśli to miało mnie zbliżyć do odzyskania dziewczynki. Miałem wspomnienia Laoise. To był ten facet, bez wątpienia. Pokusa, by po prostu skręcić mu kark, była spora, ale wciąż nie wiedziałem, gdzie trzyma dziecko. Wyciągnąłem więc pieniądze i sprzedałem mu przygotowaną wcześniej historię o budynku, który aż się prosi o spalenie i musi zostać spalony dziś. Zażądał premii za pośpiech i specjalne okoliczności, a ja hojną ręką dorzuciłem kilka stówek za to, że będę mógł popatrzeć, jak buda idzie z dymem. Widziałem, że ręce go świerzbią na samą myśl o takiej kwocie, ale byłem twardy: albo po -robocie, albo uznajemy, że cała ta rozmowa nigdy nie miała miejsca. Są inne sposoby, by budę zmiotło z powierzchni ziemi, a on nie jest niezastąpiony. – Tylko ja mogę ci zagwarantować, że nikt nie uzna tego za podpalenie – powiedział z chytrym uśmieszkiem. – Czy nie to powtarza każdy podpalacz? – Spaliłem kilkadziesiąt miejscówek w tym mieście i nikt nie miał problemów z ubezpieczeniem, a to już całkiem dobre referencje. – To nie tak, że twoi klienci mogą za ciebie poświadczyć. – Taki biznes. – Uśmiechnął się, odsłaniając zęby pociemniałe od nikotyny. Wcisnął zaliczkę do kieszeni kurtki i wymknął się z warsztatu jak lis z kurnika. Zadzwoniłem do Nisima. Potrzebowałem wsparcia, a prędzej piekło zamarznie, niż w najbliższym czasie zabiorę Joshuę czy Nathaniela choćby w pobliże harcerskiego ogniska. Czekaliśmy z Nisimem w rozsypującym się baraku naprzeciw parku Bydgoskiego. Do niedawna mieściły się tu mieszkania socjalne, ale warunki były tak złe, że gdy tylko wybudowano blok socjalny na Olsztyńskiej, lokatorzy stąd zostali przeniesieni w pierwszej kolejności. A Adam Korfanty po cichu kupił ruderę za bezcen i wkrótce miał tu wyrosnąć elegancki czteropiętrowy budynek. Mieszkania z widokiem na park pójdą pewnie za astronomiczne kwoty, ale na razie ruina straszyła powybijanymi oknami, niedbale zakrytymi napęczniałą od deszczu dyktą, oraz spróchniałymi schodami. Nikt nie łączył go z odnoszącym sukcesy i śpiącym na kasie biznesmenem, a sam Korfanty pilnował, by informacje o tym, że to on jest właścicielem, nie przedostały się do prasy, przynajmniej do czasu, aż uspokoją się sądowe roszczenia byłych lokatorów. Pokusa skubania złotej gęsi mogłaby być zbyt duża. Z mojej perspektywy budynek był idealny – nawet jeśli coś się wymknie spod kontroli, nikt na tym nie ucierpi. Usłyszałem ciężkie kroki i w bladym świetle ulicznej latarni wyłoniła się zgarbiona sylwetka Herostratesa. Za nim szła może pięcioletnia dziewczynka w zielonych legginsach i bluzie z Małą Syrenką. Ze swoimi czerwonymi włosami wyglądała jak siostra Arielki. Wyszedłem z cienia na spotkanie. – Po co przywlokłeś tu dziecko? – zapytałem z lekkim niesmakiem. – Niech cię o nią głowa nie boli. – Zaśmiał się nieprzyjemnie i zacisnął rękę na wątłym ramieniu dziewczynki, po czym popchnął ją w stronę budynku. – Co z pieniędzmi? – Są w środku. – Skinąłem w stronę ciemnego wejścia.

– Jeśli próbujesz... – Pierwsza iskra i zmieniają właściciela. Ale muszę to zobaczyć na własne oczy – dodałem. Wzruszył ramionami i kiwnął, że mam iść pierwszy. Z przyjemnością rozdzieliłem go od małej i przekroczyłem próg. On za mną. Nawet nie zdążył krzyknąć, kiedy Nisim wbił mu igłę w szyję. Osunął się w jego ramiona jak marionetka z podciętymi sznurkami. Mała usłyszała coś i krzyknęła. Zanim zdążyłem zareagować, pojawił się ogień. Wypchnąłem Nisima z jego przytulanką za próg. Dziewczynka cofała się przede mną, wchodziła coraz głębiej do opuszczonego budynku, a płomienie pełzały wokół niej, zajmując ściany, wystające spod kruszącego się tynku drewniane belki, legary i wsporniki typowe dla pruskiego muru. Wiedziałem, co robię, wybierając tę cholerną ruderę. Nagle zrozumiałem, że nic, co powiem, nie przekona tego dzikiego dziecka, które poznało życie od najgorszej strony. Usiadłem więc po turecku na środku pokoju, wśród pokruszonych cegieł i butelek po piwie. Wyciągnąłem przed siebie ręce i zanuciłem pieśń przywołania. Płomienie, które stworzyła, drgnęły i zaczęły spływać ze ścian. Niczym makabryczne pijawki pełzły w moją stronę, jakby chciały, bym pogłaskał je za uszkiem. Wchłaniałem je, wciąż więcej i więcej, aż poczułem, że spadają moje bariery i aura rozlewa się wokół ciemną falą, tłumiąc resztki ognia. Uniosłem powieki, pozwalając czającej się po drugiej stronie pokoju dziewczynce zobaczyć płomienną obwódkę wokół moich oczu. Sama miała podobne, wypełnione ogniem oczy typowe dla salamandry. Znów przywołała ogień, ale tym razem nie kazała mu niczego pożerać. Trzymała go wokół siebie jak gorącą barierę ochronną. Widziałem, jak jej jasna skóra chowa się pod czerwonawo-złotymi łuseczkami, przywodzącymi na myśl egzotycznego węża. Pod taką osłoną zrobiła kilka kroków w moją stronę. Przystanęła i przekrzywiając główkę na bok, posłała w moim kierunku kulę ognia. To nie był atak. Raczej psotna zachęta do zabawy, serw otwierający mecz. Złapałem jej piłkę i przez chwilę przytrzymałem ją w lewej dłoni, by -widziała, że ogień nie robi mi krzywdy, nawet jeśli nie jestem pokryty łuską. Na prawej dłoni stworzyłem płomyk, poruszałem szybko palcami, aż uformował się w kulę i ku uciesze dziecka, które aż zaklaskało z radości, zacząłem podrzucać obie ogniste piłeczki. Znów była kilka kroków bliżej. Dmuchnąłem w kulę ognia, pozwalając jej rosnąć, jakby była balonem. Dmuchnąłem w drugą i zgasła. Balansując kulą wielkości piłki plażowej na opuszce palca, przywołałem małą ruchem ręki. – Wyciągnij dłoń – powiedziałem szeptem. Wahała się tylko chwilkę, a potem podeszła tak blisko, że mógłbym ją bez trudu złapać. Ale to nie było dobre rozwiązanie. Jeśli posiadła już pełnię umiejętności, mogła się zamienić w jaszczurkę i śmignąć mi między palcami, a wtedy złapanie jej byłoby koszmarem. Nie wykonałem więc żadnego gestu poza posłaniem w jej stronę, delikatnie i z całą kontrolą, jaką ćwiczyłem od miesięcy, kuli, która unosiła się leciutko jak bańka mydlana, aż dotknęła jej palca i rozprysnęła się snopem iskier jak fajerwerk. Mała zaśmiała się w głos. – Jesce! – zasepleniła. Zrobiłem, o co prosiła. Znów była troszkę bliżej. Aż w końcu, po kilkuminutowym pokazie ognistych sztuczek, oparła się piąstkami o moje kolano i nachyliła tak, że niemal dotykała swoim nosem mojego nosa. – Cy jesteś moim tatą? – zapytała cichutko. – Nie, ale mogę ci jakiegoś znaleźć, jeśli chcesz. Będzie dla ciebie dobry, nie będzie więcej krzyków ani bicia, co ty na to? – Nie będzie klatki? – upewniła się.

– Żadnej klatki, słowo honoru.

Przez chwilę mierzyła mnie przenikliwym spojrzeniem, z jakim niektóre kobiety się po prostu rodzą. Cokolwiek zobaczyła w moich oczach, skinęła głową i powiedziała: – Herostrates będzie zły, ale chcę... – On już cię nigdy nie dotknie. – Obiecujes? Położyłem rękę na piersi i solennie obiecałem. – Jak się nazywas? – Miron. A ty? – Salomea – uśmiechnęła się szeroko – mozes mówić Sally. Mama tak robiła, kiedyś. Nie pytałem, gdzie się podziali jej rodzice. Gdyby żyli, nigdy nie przestaliby jej szukać. Czytałem o przypadkach salamander, których rodzice nie byli aż tak odporni na ogień i odkrywali to w najgorszy z możliwych sposobów. Gdy zarzuciła mi ręce na szyję, wzruszenie ścisnęło mi gardło. Wstałem i wziąłem ją ostrożnie na ręce. Wydawała się lekka jak ptaszek, delikatna tą kruchością dziecka, która powinna być świętością dla każdego, a zbyt często nią nie jest. Nisim siedział już w samochodzie. Herostrates najpewniej kwiczał w bagażniku, bo nie było po nim śladu. – Gdzie teraz? – zapytał Nisim. – Do bramy. Nie okłamałem dziecka. Wiedziałem dokładnie, gdzie zostanie przyjęta z otwartymi ramionami, jak błogosławieństwo, którym była. Gdzie nauczą ją panować nad ogniem i rosnącymi umiejętnościami, zanim stanie się zagrożeniem dla wszystkich dookoła. Nisim przewiózł nas przez bramę, ulicami Thornu aż do portalu do piekła. Mała nie wydawała się zaskoczona. Albo z dziecięcym spokojem przyjmowała wszystko to, co robię, bo przecież byłem dorosłym, albo widziała już portale. – Dlaczego nie uciekłaś od Herostratesa? – zapytałem i natychmiast ugryzłem się w język. – Nie miałam gdzie – powiedziała po prostu i mocniej wtuliła się w moją szyję. Byłem o włos od zawrócenia do Thornu i przedstawienia jej małej Dorze ze słowami: „Kochanie, może ją weźmiemy?”. Było w niej coś tak dojmująco bolesnego i otwartego, że oczy same zaczynały produkować nadmiar wilgoci. Powstrzymywało mnie to, że nawet z moimi umiejętnościami pyra nie byliśmy dla niej wystarczająco stabilnym środowiskiem, a właśnie tego teraz potrzebowała. Przywołałem bryczkę, gdy tylko przekroczyliśmy okutą miedzią bramę. Podałem adres Luca i wygodnie opadłem na siedzenie. Mała podciągnęła nogi i zwinęła się na mnie w kłębek jak kociak. Po chwili usłyszałem jej ciche pomrukiwanie przez sen. Jej ręce, wciąż owinięte wokół mojej szyi, były coraz bardziej gorące, ale ogień się nie pojawił. Trzeba przyznać Lucowi, że nie pokazał po sobie śladu zaskoczenia, kiedy stanąłem w jego progach z pięciolatką śpiącą mi w ramionach. Po prostu przytrzymał drzwi, bym mógł wejść. Ułożyłem dziewczynkę na szezlongu w jego prywatnym gabinecie i przykryłem kocem. Przez chwilę leżała nieruchomo, lecz zaraz przetoczyła się na bok, a jej kciuk znalazł drogę do ust. – Jest twoja? – zapytał dziadek absolutnie spokojnie. – Chybabym ci powiedział przed jej piątymi urodzinami? – Z twoim prowadzeniem się, zanim poznałeś Dorę, sam mógłbyś nie wiedzieć.

– Touché – przyznałem. – Jest salamandrą. Najpewniej sierotą. Byłbym wdzięczny, gdybyś się co do tego upewnił i znalazł jej dom. – Oczywiście, jest jedną z nas. To była jedna z rzeczy, które w nim szanowałem. – Czy mówi ci coś imię Herostrates? – zapytałem. – Poza starożytnym podpalaczem? – Zmarszczył brwi. – Czy Baal nie miał kogoś takiego na porewolucyjnej liście do odstrzału? – Tak mi się właśnie zdawało. Możesz mu przekazać, że jeśli odwiedzi piwnicę Nisima, znajdzie go związanego i gotowego na karę. Nieźle się zabunkrował, ale wyczułem, że jest przynajmniej mieszanej krwi. Wykorzystywał tę małą, fizycznie i mentalnie. – Nie omieszkam o tym wspomnieć w siódmym -kręgu. – Może sam to zrobię? – Wybierasz się w te rejony? – Znów idealnie opanowana mimika. Stary lis. – Tak sobie myślałem, ostatnio... Co jakiś czas któryś z naszych rozrabia tam, na górze, odrobinę za bardzo. Skoro i tak zwykle pakujemy się w to z Dorą, może bym to robił nieco bardziej oficjalnie? Nie potrzebujesz czasem namiestnika? – Z nadania? – I z urodzenia. – Jesteś gotów? – Kiedyś muszę zacząć, żebym był gotowy, gdy zapragniesz emerytury. Czyli za jakieś trzy tysiące lat. – Może już za dwa. – Uśmiechnął się. – Wiesz, że tego nie cofniesz? Będą cię próbowali wciągać w to wszystko, czego dotąd udawało ci się unikać. – A i tak trudno powiedzieć, żebym wiódł spokojne życie. – Ale teraz będziesz mógł wzywać odsiecz. – I mnie przyszło to do głowy. – Dora już wie? – Dowie się. Znasz ją. Skinął głową i uśmiechem rozbił maskę opanowania. – Wiesz, że nie tylko ciebie będą sprawdzać, ale i ją? – Taa, już współczuję tym idiotom. – To prawda. – Zaśmiał się cicho. – Wpadnijcie na obiad, gdy wszystko się trochę uspokoi. A o małą nie musisz się martwić. – Ma na imię Salomea. Pochylił się nad nią i dotknął jej czoła, szepcząc zaklęcie spokojnego snu. Może i upadł, ale zanim to się stało, był aniołem. Dziecko uśmiechnęło się do snów, które jej zesłał. Epilog Stołówka w szkole Nisima rozbrzmiewała dziecięcym gwarem. Były bezpieczne. Kilka godzin wcześniej -Nisim zdradził mi, że mój trop się opłacił. Za skargami na szkołę, za wandalizmem i problemami faktycznie stała Katarzyna. Już mieli za sobą konfrontację, którą spryciarz musiał wygrać, bo uśmiech satysfakcji nie schodził mu z ust. Cóż, ona miała kilka tajemnic, których świat nie powinien znać. On zaś był królem tajemnic. Dora dochodziła do siebie po całej tej wilczej awanturze, a ja byłem więcej niż gotów, by zabrać ją w jakieś miłe miejsce na obiecany urlop. Nie wiem, jak tego dokonała, ale przekonała Gabriela, by zabrał Laoise do Beit Adonai. Jeśli coś było w stanie uleczyć Laoise, to właśnie

łaska boża. Joshua żył nadzieją. Ja starałem się być dobrej myśli. Wyciągnąłem z kieszeni kopertę, którą rankiem przyniósł mi posłaniec. W środku była fotografia czerwonowłosej dziewczynki i jej przybranej rodziny. Mała uśmiechała się szeroko, a na dłoni trzymała kulę ognia wielkości piłki plażowej. Wydawała się szczęśliwa. Mogłem się wkurzać na moją dziewczynę, że zawsze musiała rzucać się na pomoc każdej kulawej kaczuszce. Ale po cichu przyznawałem, że niektóre kulawe kaczuszki rzeczywiście warte są ratowania, a uczucie, gdy ci się to udaje, jest naprawdę fajne. Oczywiście jeśli ktokolwiek z was powie to Dorze, wyprę się, a wy pożałujecie zdradzania tajemnic następcy piekielnego tronu. Mam całkiem kreatywne podejście do przemeblowania siódmego kręgu.

Cztery Łapy

Wynurzyła się nagle z ciemności, długimi skokami wtargnęła na czerń asfaltu i w jej ciemnych oczach zdążył jeszcze zobaczyć odblask reflektorów. Szarpnął szybko kierownicą, by uniknąć zderzenia, i wyrównał, nim samochód wypadł z drogi. I wtedy poczuł uderzenie. Dał po hamulcach, gwałtownie nim szarpnęło. Musiały być dwie, po prostu nie mogło się skończyć na jednej. Cholera, dopiero kilka godzin temu wyjechał z warsztatu. Niech go szlag trafi, jeśli samochód Dory Wilk nie był przeklęty. Widocznie nieskalana karoseria nie pasowała mu do osobowości, bo że ta bryła metalu miała osobowość, tego był pewien. Nasiąknęła charakterem właścicielki i szukała kłopotów nawet na prostej drodze biegnącej przez las. Zostawił silnik na chodzie, a reflektory zalewały asfalt ostrym światłem. Odwrócił się, czując na sobie spojrzenie. Sarna stała pośród drzew, jej chrapy nerwowo wciągały powietrze. Poznała jego zapach i bała się, ale nie uciekała. A to mówiło mu sporo o tym, co znajdzie przed maską. Nie uderzył mocno, ale jednak -potrącił dzieciaka. Sarna, młody źrebak składający się głównie z długich nóg, wielkich oczu i uszu, pachniała strachem i krwią. Pochylił się nad nią i ścisnęło go w żołądku, kiedy dostrzegł panikę zwierzęcia. Próbowała wstać, ale natychmiast się przewróciła. – Cicho, głuptasie, nie rzucaj się, bo sobie krzywdę zrobisz – szepnął uspokajająco, klękając przy zwierzaku. Matka drobnymi kroczkami zbliżyła się do krawędzi asfaltu. Walczyły w niej dwa potężne instynkty i właśnie instynkt macierzyński wygrywał ze strachem. – Nie martw się, zajmę się nią. Na przyszłość trzymaj się z daleka od jezdni – powiedział. Był na siebie wkurzony. Wiedział, że nie złamał przepisów, jechał wolno, dostosował prędkość do warunków. Drogę z obu stron otaczał las, nie było oświetlenia, więc nie szalał. Sarny wyskoczyły bez ostrzeżenia i znikąd. Ale to nie umniejszało jego wyrzutów sumienia, bo łania krwawiła na asfalt. Jeśli zostawiłby sprawę naturze, z pewnością nie przeżyje. Ale co, u diaska, miał zrobić? Potarł czoło, bo przecież wiedział co i ta myśl odrobinę go niepokoiła. Wyciągnął telefon i wybrał numer Aliny. Chciał do niej zadzwonić od kilku miesięcy. Teraz wreszcie miał powód. I znów skręcały mu się bebechy na myśl, że cierpienie tego dzieciaka miałoby być jego przepustką do życia kobiety, która od miesięcy śniła mu się po nocach. Zaklął po norwesku i niemal usłyszał w głowie głos upominającej go matki, choć ta nie żyła już od trzydziestu lat. – Cztery Łapy, doktor Alina Stawarska, w czym mogę pomóc? Przyszło mu do głowy kilka sposobów, na jakie mogłaby mu pomóc, i znów usłyszał w głowie głos matki, która nie pochwalałaby takich sugestii pod adresem szanowanej kobiety. Jej uroda nie byłaby okolicznością łagodzącą. Odchrząknął, gdy cisza z jego strony przedłużyła się

o tę sekundę za bardzo i zaczynała sprzyjać skojarzeniom z sapiącym w słuchawkę oblechem. – Chciałem się upewnić, czy gabinet jest czynny... – Za dwadzieścia minut byłby nieczynny, ale widać to pana szczęśliwy dzień. Uśmiechała się. Po prostu usłyszał to w jej głosie. Miała dobry humor, czyli może faktycznie miał szczęśliwy dzień. A może jej nastrój się zmieni, jeśli uświadomi sobie, z kim rozmawia. Nikt ze stada nie kontaktował się z nią po tamtych wypadkach. Na jej prośbę. Dostała status przyjaciela stada. Uratowała wielu zmiennokształtnych tamtej nocy, kiedy z Dorą Wilk zrobili nalot na nielegalne rozgrywki, brutalną rozrywkę dla ludzi, którzy nie mieli oporów przed tym, by ku własnej uciesze kazać niewolnikom walczyć na śmierć i życie. Obóz wypełniony był więźniami, na których szaleniec eksperymentował z obrzydliwą bezdusznością. Pomogła im wtedy, choć jeszcze dzień wcześniej nie miała pojęcia o istnieniu zmiennokształtnych. Mogła zażądać od nich wszystkiego, lecz poprosiła tylko o stałą dotację na fundację zajmującą się bezpańskimi zwierzętami. Nic dla siebie. I wyraziła życzenie, by dali jej spokój. Dość czytelny komunikat. Powinien to uszanować i rozłączyć się w tej chwili... ale co zrobić z sarną? Po prostu ją zostawić? Jego wilk nie miałby z tym problemów, jego człowiek pilnował, by to zawsze stanowiło dla niego kłopot. – Przepraszam – powiedział cicho – nie chcę pani niepokoić, pani doktor, ale potrąciłem właśnie młodą sarnę i nie bardzo wiem, gdzie mogę ją zabrać, żeby udzielono jej pomocy. Przez chwilę milczała, a później powiedziała coś, co zaskoczyło go całkowicie: – Bjorn? To ty? – Jej głos był już o kilka stopni chłodniejszy niż podczas powitania. Nie winił jej. Musiał jej się przecież kojarzyć z najgorszą nocą w jej życiu. Cholera, jakiż był głupi! – Tak, ja, przepraszam... – Jesteś w Toruniu? – przerwała mu. – Tuż pod. Odwoziłem Dorze samochód, wyskoczyły mi przed maskę, jedną wyminąłem, drugiej nie zdołałem – tłumaczył się. Naprawdę nie chciał, by uznała go za mordercę saren. – Przywieź ją do mnie. Pamiętasz adres? Pamiętał. Kilka razy, zupełnie przypadkiem, zdarzało mu się przejechać w okolicy w nadziei, że ją zobaczy. Ale tego jej nie powie, przecież i tak miała go za szaleńca. Kwadrans później zaparkował przed kliniką. Spanikowana sarna leżała skulona w bagażniku. Próbował ją wsadzić na tylne siedzenie, ale przestawała oddychać ze strachu, kiedy był na wyciągnięcie ramienia. Owinął ją kocem, który Dora woziła w bagażniku, bo nie pachniał wilkami. Z powodu połamania nóg nie umrze, ale na zawał serca mogła zejść w każdej chwili. Teraz gdy próbował ją wyciągnąć, bała się jeszcze bardziej. Może minęła część oszołomienia po wypadku, może ból przepchnął ją poza krawędź paniki. Przeklął, patrząc na swoje wielkie jak bochny chleba łapska na jej drobniutkim ciele. – Odsuń się, wezmę ją – powiedziała nagle Alina zza jego pleców i popchnęła go lekko. Odwrócił się zaskoczony, że zdołała go podejść. Chodziła cicho jak kot. Patrzył na nią, jakby przyłapała go z ręką w słoiku z ciastkami. Miała nie więcej niż metr sześćdziesiąt, ale nie była delikatną trzcinką. Widział, jak silna jest, kiedy unosiła dziewięćdziesięciokilowe ciało na prowizorycznym stole operacyjnym, by owinąć dookoła żeber bandaże, wyłuskać odłamki srebra jątrzące rany czy pozszywać poszarpaną skórę na karku. Były to typowe obrażenia tych, których zmuszono walczyć w formie zwierzęcej, ale nie pozwolono im na rekonwalescencję i wymuszono przemianę. Pamiętał, ile ważyły skrzynki ze sprzętem medycznym, które niosła przez kilkanaście metrów, zanim je odebrał. Prychnęła wtedy z wyraźną kpiną. Niewiele się zmieniła. Włosy, wtedy sięgające ledwie za brodę, dziś mogła związać w śmieszny pędzelek z tyłu głowy. Patrzyła na niego tymi ciemnymi oczami, które nawiedzały

go w snach, i nie kryła zniecierpliwienia, kiedy zamiast się odsunąć, wgapiał się w nią jak szczeniak w hydrant. Odskoczył, przepuszczając ją do bagażnika. Sarna wyczuła, że jej nie musi się bać, i przestała się miotać. Weterynarz sprawnie wyciągnęła ją z bagażnika i bez wysiłku niosła do kliniki. Wyprzedził ją, by otworzyć przed nią drzwi. Przez kolejne pół godziny zajmowała się zwierzęciem. Podała mu zastrzyk przeciwbólowy i nastawiła kość oraz unieruchomiła nogę. Elastycznymi bandażami w kolorze intensywnego różu owinęła opatrunek usztywniający. Przyniosła z zaplecza plastikowy kontener, dno -wyścieliła kilkoma warstwami polarowego koca i dopiero na tak przygotowanym posłaniu ułożyła śpiącą sarnę. – Za jakiś czas znów może przed tobą uciekać w jakimś lesie. – Cholera, to dzieciak! – Czyli ucieka wolniej od reszty stada. Nie mógł odmówić jej słowom logiki. – Wyskoczyła mi pod koła, nie polowałem na nią! Przez chwilę patrzyła na Bjorna, jakby próbowała się przekonać, czy mówi prawdę. – Wolałam się upewnić. Prawa natury i tak dalej, ale nie mogłabym się umówić z zabójcą Bambi. – Zabójcą? Nie przeżyje? – Potarł twarz rękoma. Był żołnierzem, zabijał wielokrotnie, ale nigdy dzieci, nigdy kobiet... – O tę właśnie część wypowiedzi chciałeś mnie zapytać? – Uśmiechnęła się szeroko, widząc, że się rumieni. – Dziś? – zapytał niezbyt bystrze. – Na pewno nie dziś. Ta mała potrzebuje opieki. Możesz mnie podrzucić do domu? Nie mogę zostawić jej tutaj samej, a nie zabiorę Bambi do autobusu. Przytaknął. I spojrzał ze wstydem na kontener ze śpiącą sarną, która okazała się przepustką do domu doktor Aliny... Nie planował tego, ale to nie zmniejszyło poczucia winy: bo w głębi duszy szczerze się ucieszył. Jego matka wytargałaby go za uszy. A potem poklepała po plecach, bo był pewien, że pokochałaby tę niezłomną kobietę o oczach, którym nic nie umknie. I tak, zauważyła tę jego radość. Miał pewność, że nie da mu o tym zapomnieć. Jechali w ciszy, która po pierwszych kilometrach zaczęła go krępować. Gwałtownie szukał tematu do lekkiej i swobodnej rozmowy, ale każdy wydawał mu się głupi. Nie był w tym dobry. Rzadko rozmawiał z kimś spoza bardzo wąskiego kręgu najbliższych członków rodziny. A tych mógł policzyć na palcach jednej ręki. Sięgnęła do gałki radia. Z głośników popłynęły dźwięki trąbek Telemanna. – Classic? Nie myślałam, że to byłby twój wybór – powiedziała z uśmiechem. – A co byś obstawiała? – Sama nie wiem. ac/dc? Mötley Crüe? Metallica? – Wolę to. Skinęła głową i nie ciągnęła tematu. Kolejny raz tego wieczoru sklął się w duchu. „Wolę to”, no szczyt elokwencji, stary, nie przesadzasz z tą błyskotliwością? Jeszcze jedna taka odzywka i będzie chciała ci urodzić trójkę dzieci. – Mieszkasz na uboczu – powiedział z troską, kiedy gps podpowiedział mu, że za trzysta metrów będą na miejscu. Jakiś czas wcześniej minęli znak ogłaszający koniec Małej Nieszawki. Od dobrych dwóch kilometrów po obu stronach szosy widział tylko łąki i drzewa. – Lubię ciszę. I na uboczu nikomu nie przeszkadzają moje zwierzaki – dodała po chwili. – Dużo ich masz?

– Różnie. Czasem więcej, czasem mniej, jeśli trafią do adopcji. – Dajesz im dom tymczasowy? – Niektórym więcej niż tymczasowy. Mało kto chce przygarnąć psa, który nie ma łapy albo jest okaleczony. Na szczęście te zdrowe zwykle znajdują dom, inaczej miałabym ponad dwadzieścia psów. Zacisnął ręce na kierownicy. Trudno o lepsze przypomnienie, że nie ma równych szans na ziszczenie naiwnych marzeń o domu. Kto by chciał uszkodzony model, skoro może wybierać wśród zdrowych i radosnych szczeniaków? – Na swój sposób to jest uczciwsze – powiedziała nagle. – Co? – Twoje blizny. To, że je widać. Wszyscy jakieś mamy, ale zwykle pochowane. U ciebie ostrzeżenie jest widoczne. Jej logika była jedną z tych rzeczy, które w niej podziwiał od samego początku. – Opowiesz mi o swoich? – zapytał. – Może. Kiedyś. Jeśli upewnię się, że nie jesteś typem, który pójdzie zabić sprawcę. – Myślisz, że zechcę jego śmierci? Znów zaciskał ręce na kierownicy, bo wiedział, że gdyby poznał nazwisko kogoś, kto ją skrzywdził, wyśledziłby go i załatwił. Nie powiedziałby tego na głos. I bez tego miała go zapewne za troglodytę. – Ja czasami chcę i muszę się pilnować, żeby nie doszło do kumulacji. – Jesteś zbyt dobra, żeby naprawdę tego chcieć – powiedział z przekonaniem. – Nie dlatego. Policja w pierwszej kolejności przyjdzie do mnie. Uśmiechnęła się i była w tym uśmiechu ostrość, która go zachwyciła. O tak, doktor Alina nie była delikatnym dziewczęciem. – To tu. – Wskazała ręką typowy wiejski dom, otoczony drewnianym płotem, ze sporym podwórkiem i budynkami gospodarczymi stawianymi pewnie pięćdziesiąt lat temu. Dom był nieduży i wszystko wskazywało na to, że przydałby mu się remont. Czujniki ruchu włączyły oświetlenie na ganku, kiedy Bjorn podjechał pod bramę. Ucieszył się, że pomyślała o zabezpieczeniach, ale zaniepokoiła go myśl, że mieszka tu całkiem sama, nie licząc zgrai psów... Ją pewnie zaniepokoiłoby to, że poprosił Dorę, by sprawdziła, czy doktor Alina kogoś ma. – Jak dostajesz się do pracy i z powrotem? – Autobusem, czasem taksówką, jeśli kończę tak późno jak dziś. Czasem dzwonię do znajomych i ktoś mnie podrzuca... – Masz prawo jazdy? – Przesłuchanie czy rozmowa o pracę? – Ciekawość. – Mam. Ale ostatni samochód był kupą złomu mniej wiarygodną niż komunikacja podmiejska. Trybiki w jego głowie zaczęły się obracać z zawrotną prędkością. Zdołali wmanewrować Dorę w przyjęcie bezpiecznego samochodu, który zdołałby przetrwać większość sytuacji, w jakie wpadała... Jak skłonić doktor Alinę do przyjęcia pojazdu? Może gdyby dopasował go do jej potrzeb? Coś do przewozu zwierzaków? Pick-up? Stać go było na to, by kupić jej samochód. Nie chciał, by po nocy szła kilka kilometrów od przystanku szosą, na której nie było nawet pieprzonych latarni. Ale nie odezwał się. Jeszcze nie. Teraz by mu odmówiła. Może zresztą to nie powinien być oficjalnie prezent od niego. Nie czułaby się komfortowo. Ale gdyby podarował to anonimowo dla fundacji, którą zarządzała... Przecież nie odrzuciłaby darowizny. Inna rzecz, czy

uznałaby, że ma prawo używać auta na co dzień. Musiał to przemyśleć i porozmawiać z Dorą. – Nie wiem, o czym myślałeś, ale jestem niemal pewna, że moja odpowiedź brzmi „nie” – powiedziała. Gdy spojrzał na nią zaskoczony, wzruszyła ramionami. – Miałeś ten wyraz twarzy, który świadczy, że knujesz i kombinujesz, jak ominąć moje zasieki. Ułatwię ci to. Daj mi swój numer, gdy będę gotowa, zadzwonię. Pasuje ci to? – Musi. – Dokładnie tak, wilku, musi. – Poklepała go po dłoni, którą wciąż trzymał na zaciągniętym hamulcu. – Poradzę sobie z Bambi. Postaraj się nie wybijać fauny na drogach. Możesz zadzwonić i bez pretekstu. Raz jeszcze zaczął się tłumaczyć z potrącenia sarny, a ona się tylko zaśmiała i wysiadła z samochodu. Otworzył bagażnik, a potem furtkę i zderzył się z mentalną granicą – wystarczyło jedno spojrzenie i wiedział, że doktor Alina nie chce, by szedł dalej. To było jej terytorium. Potrafił to uszanować. Skinął jej głową. – Masz mój numer w pamięci aparatu, gdybyś kiedykolwiek potrzebowała mojej pomocy. Lub chciała się spotkać. Lub cokolwiek. – Zaczerwienił się w sekundzie, w której złapał się na tym, że bełkocze jak gówniarz na pierwszej randce. Wyszedł z wprawy. To musiało być to. Przechyliła głowę i przez chwilę spoglądała na niego uważnie. – Nie naciskasz – zauważyła z wyraźną fascynacją w głosie. – Chcesz, żebym naciskał? – Znów się zmieszał. – Nie. Podoba mi się, że szanujesz moją decyzję, nawet tę niewypowiedzianą. Myślałam, że będziesz bardziej... – Pokręciła głową, jakby szukała słowa. – Macho? – Tak, coś w tym rodzaju. Obsikiwanie terytorium i różne takie. Jak to wilk. – Moja matka wychowała mnie na człowieka, który powściąga wilka, kiedy to konieczne. – Takie rzeczy tylko pobudzają moją ciekawość. – Czego? – Jaki jesteś, kiedy tego nie robisz. Nie powściągasz wilka. Ale to innym razem. Skinęła głową na pożegnanie i przeszła przez furtkę, którą dla niej przytrzymał, z kontenerem Bambi (bo nie mógł myśleć o sarnie inaczej niż właśnie jako o Bambi. Chyba nigdy więcej nie wybierze się na polowanie). Psy, które trzymały się z daleka, póki był przy furtce, wychynęły z ukrycia, gdy tylko rozległ się trzask zamka, i z radosnym szczekaniem otoczyły kobietę, po czym odprowadziły pod sam próg domu. Dwadzieścia jak nic. Westchnął. Może gdyby biegał teraz na czterech łapach i merdał do niej ogonkiem, toby go wpuściła. I to, że pewnie musiałby na tej pierwszej randce jeść psią karmę, nie bardzo go obchodziło. Odpalił samochód, zastanawiając się, czy zgodnie z planem odprowadzić go teraz Dorze, czy może wrócić do Trójprzymierza i zamalować rysy na zderzaku... Wątpił jednak, by Dora zauważyła delikatne wgniecenie, które za góra kilka dni zniknie pod nowymi śladami, zarobionymi podczas manewrów, które dość odważnie nazywała „parkowaniem”. Plus te kolejne dwa, trzy dni, nim tu wróci, to może być już za dużo dla jego samochodu, który na czas remontu ravki oddał Dorze do użytku jako auto zastępcze. Poza tym musiał podpytać przyjaciółkę, czy jest sposób, by Alina przyjęła samochód. Nie chciał być jak jeden z tych szastających kasą macho, którzy żyją złudzeniem, że mogą kupić kobietę za błyskotki. To nie było w jego stylu. Ale chciał, żeby była bezpieczna. I właśnie tego nie mógł jej powiedzieć, bo oderwałaby mu głowę. Tym samym udowadniając, że potrafi o siebie zadbać.

Stał na drabinie, sprawdzając kamery monitoringu w jednym z budynków należących do stada, kiedy telefon w tylnej kieszeni jego dżinsów rozdzwonił się sygnałem przypisałem Dorze. „She’s Got the Balls” -ac/dc rozbrzmiewało kilka sekund, zanim zszedł z drabiny i odebrał. Nauczony doświadczeniem, wolał stać mocno na nogach, rozmawiając z Alfą swojego stada. – Pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć, że doktor Alina Stawarska złożyła wczoraj wizytę na policji. Dzięki jej informacjom aresztowano kłusownika, który nastawiał w lesie wnyki – powiedziała oficjalnym tonem jego przyjaciółka. Odeszła z policji wiele miesięcy temu, ale wciąż trzymała rękę na pulsie. Nie tak łatwo przestać być gliną, jeśli to nie zawód, lecz powołanie. – Domyślam się, że aresztowanie nie zakończyło sprawy – bardziej stwierdził, niż zapytał. Gdyby tak było, nie dzwoniłaby. – Nie bardzo. Dwaj bracia aresztowanego nie przyjęli tego dobrze. Kłusownictwo było rodzinnym hobby. I doskonale wiedzą, kogo winić za to, że ich brat ma postawione zarzuty. Mieszkają w tej samej wsi co ona. – Zrobili jej krzywdę? Jego wilk podkarmiony wściekłością wychynął bliżej powierzchni. W ułamku sekundy stracił zdolność widzenia wszystkich kolorów. Oczy musiał mieć w tym momencie całkiem wilcze. – Nie. Ale próbowali ją nastraszyć. Obrzucili jej dom kamieniami. Ranili jednego z jej psów. Nie było świadków, ale wiem, że to oni. Policja może patrolować okolicę nieco częściej, ale wiesz, jak jest: ona mieszka na wsi. Próbowałam dać jej ochronę. Borys oddelegowałby do tego zadania swoich ludzi... – Odmówiła – znów stwierdzenie, nie pytanie. – Oczywiście. Jest uparta jak kontyngent osłów. – Masz konkretne powody, żeby mi o tym mówić? Poza oczywistym faktem, że nie potrafisz się nie mieszać? Zaśmiała się cicho. – Z moich informacji wynika, że jesteś jedynym wilkiem, którego obecność tolerowała od czasów tamtych wydarzeń. Pomyślałam, że może ty spróbujesz... – Tolerowała mnie, bo chodziło o Bambi. Nie zadzwoniła, więc raczej nie chce utrzymywać kontaktów. Od naszego ostatniego spotkania minęły dwa miesiące. I tak, ustawił na jej numer specjalną melodyjkę, by go nie przegapić i odebrać niezależnie od tego, co porabiałby w tym momencie. Nigdy nie usłyszał trąbek -Telemanna. – Powiedzmy, że mogę mieć informacje, które sugerują, że jest nieco inaczej... Powiedzmy, że gdyby ktoś obserwował dyskretnie poczynania naszej pani doktor, wiedziałby, że jej współpracownik odszedł z kliniki i doktor Alina spędza w pracy po czternaście godzin na dobę. I że co najmniej kilka razy zdarzyło jej się w ostatnich miesiącach spać w klinice, bo było za późno, żeby wracała do domu. Taki potencjalny obserwator mógłby być więcej niż zaniepokojony stanem psychicznym pani doktor. To, co przeżyła przez nas na wiosnę... to było sporo dla ludzkiej kobiety. Westchnął ciężko. – Mam zgodę na wjazd na terytorium Borysa i pokręcenie się tam nieco dłużej? – Nie musisz pytać. Załatwiłam to. – Twoje samozadowolenie jest tak bardzo oczywiste – mruknął. – Po prostu znam swoich przyjaciół wystarczająco, żeby przewidzieć ich poczynania. – Jak prognoza na reakcję doktor Aliny, kiedy dowie się, że postanowiliśmy zignorować jej decyzję?

– Nie mogę robić wszystkiego, Bjorn. Będziesz musiał ją przekonać, że to leży w jej najlepszym interesie. Już sobie zazdrościł tej części zadania. Ale nie ma mowy, by to go powstrzymało przed wycieczką do Torunia i dopilnowaniem, by tyłeczek pani weterynarz nie ucierpiał. A kłusownicy, jeśli wciąż będą ją niepokoić, dostaną małą lekcję. Doktor Alina zabroniła Dorze wysyłać strażnika. Ale Dora go nie wysłała, nie wydała żadnego polecenia, po prostu poinformowała go o wypadkach, które mogły go zainteresować. Szybko oszacował prawdopodobieństwo, że weterynarz wyśle go do diabła i zatrzaśnie mu drzwi na twarzy, a co gorsza, wymusi na nim obietnicę, że już tam nie wróci... Była przebiegłą kobietą o przewrotnym i niepokojącym umyśle. Właśnie dlatego minął jej dom, po czym zjechał na wąską ścieżkę biegnącą przez brzozowy zagajnik. Wystarczająco daleko, by nie zauważyła jego samochodu; wystarczająco blisko, by okazał się pod ręką, gdyby był potrzebny. Zadowolony ze swojego planu, zaczął się rozbierać. Złożył ubranie w kostkę i zostawił na tylnym siedzeniu. Nagi zamknął samochód i uruchomił alarm, przyczepił pudełeczko z kluczem pod zakolem i dopiero wtedy rozpoczął przemianę. Przemiana nie jest niczym przyjemnym dla żadnego wilka. Sporo bólu, wysiłku, drżenia mięśni i trzeszczenia kości, które magia musi zmienić z ludzkich w wilcze. U niego było nawet gorzej – po tym jak został skatowany, a głębokie rany zainfekowano srebrem, mięśnie twarzy i karku były wrażliwsze i podczas przeobrażenia bolały jak cholera. Zwykle sam proces był dość obrzydliwy i przewracający żołądek wrażliwcom, ale pełen harmonii. U niego coś z tej harmonii uleciało, gdy blizny poznaczyły mu twarz i sporo więcej. Przez pierwsze tygodnie po wypadku nikt nie wiedział, czy zdoła się jeszcze zmienić. Ciało nie goiło się dobrze i nawet kiedy prezentowało się już całkiem nieźle, po próbach przemiany znów wyglądał jak ofiara -szatkownicy. Wytrzymał, choć nie mógł przestać myśleć o tym, co zrobi, jeśli napastnicy, którzy zarżnęli większość jego stada, odebrali mu także to. Jego wewnętrzny wilk był w depresji. On trzymał się tylko dlatego, że wiedział, iż Olaf, Inge, Szelma i uratowane z pogromu młode go potrzebują. Wszystko sobie wtedy zaplanował. Musiał wytrzymać tyle, by zapewnić im bezpieczeństwo. Olaf znalazł popieprzone stado w Trójprzymierzu, z Alfą, za którym nikt nie będzie płakał, dość słabe, by w trójkę, z Vargiem, który porzucił dla nich wojsko, zapewnili dzieciakom nowy dom. Ustabilizowanie sytuacji to kolejne trzy miesiące, może pół roku? A później będzie mógł odejść, strzeli sobie w głowę i po krzyku. Nie będzie zmuszał dzieciaków do obcowania z jego pokiereszowaną gębą dłużej, niż to konieczne. Jeśli jednak ma im się przydać, zanim to nastąpi, musiał być silny, musiał móc się zmienić, by stawać do pojedynków, które nastąpią po puczu. Więc ćwiczył. Więc zmieniał się, choć za każdym razem mięśnie pękały, zamiast rozciągać się w harmonijnym tańcu. Zostawał w wilczej formie dość długo, by leczenie przebiegało szybciej. A potem zmieniał się znowu, nadwyrężając ledwo zagojone rany. I tak w kółko, aż były mniejsze, aż po kolejnej przemianie przestawały krwawić. Ból pozostał, ale nauczył się z nim żyć. Czasami tracił kontrolę. Dlatego nigdy nie zmieniał się przy świadkach. Stabilizowanie sytuacji w stadzie trwało dłużej, niż sobie założył. Przez Dorę Wilk, którą początkowo uważał za wrzód na dupie, a z czasem uznał za przyjaciółkę i najlepsze, co mogło spotkać jego, Olafa czy Varga. Ciągnął się za nią szlak ciał i kłopotów, ale była lojalna, odważna do szaleństwa i ślepa na takie rzeczy, jakie zwykle odstręczały ludzi. Jak jego blizny. Nie tyle ich nie zauważała, co po prostu się nie przejęła. Centymetr po centymetrze wchodziła głębiej za jego

zasieki, aż dotarła do serca i się w nim rozgościła. Wyczuła, co zamierzał, szybciej niż Olaf. Nie powiedziała na ten temat nic. Po prostu zmusiła go do rewizji planów. Dziś wiedział, że jest potrzebny. Jej, Olafowi, dzieciakom. Kochali go i mieli głęboko w poważaniu to, że nie wystartuje w konkursie na mistera publiczności. I tak już pozostanie. Już to wystarczyło, by spełnił jej niewypowiedzianą prośbę i zaopiekował się doktor Aliną. A fakt, że ciemnooka weterynarz śniła mu się po nocach, był tylko dodatkiem. Tak przynajmniej sobie powtarzał, kiedy potrzebował chwili, by ujarzmić wściekłość, która zawsze towarzyszyła rozdzierającemu bólowi przemiany. Skulił się na śniegu i ciężko oddychając, czekał, aż ból minie. Wstał i otrzepał się. Bieg w świeżym śniegu był przyjemnością, która przypominała mu dzieciństwo w Szwecji. Kontrast szybko zapadającej ciemności i śniegu odbijającego bliski pełni księżyc sprawiał, że widział doskonale. Zmysły dopowiadały mu całą resztę. Zataczając spore kółko wokół gospodarstwa doktor Aliny, badał tropy. Kilka osób regularnie przemierzało zagajnik za jej domem i łąkę rozciągającą się między jej posesją a domem najbliższych sąsiadów. Jeden z tropów był na tyle świeży, że doprowadził go do gospodarstwa położonego jeszcze dalej od wsi. Zapamiętał zapach i miejsce. Obiegł je po cichu. Przy drzwiach stodoły zatrzymał się, wyraźnie czując zapach starej krwi i prochu. Intuicja podpowiadała mu, że znalazł tych, których szukał. Nie czas na zabawy. Zawrócił do domu doktor Aliny, gdzie znalazł ich trop. Wolał mieć ją na oku. W jednym z okien wciąż paliło się światło. Im bliżej podchodził, tym głośniej szczekały kundle. Odwagi im ubyło, gdy przeskoczył ogrodzenie. Wycofywały się, popiskując, z podkulonymi ogonami. Było ich kilkanaście, ale większość najlepsze lata miała przed sobą albo dawno za sobą. Doktor Alina wydawała się mieć upodobanie w stworzeniach, których nikt nie chciał. Może to go tak do niej ciągnęło. Odepchnął tę myśl – musiał się upewnić, że jest cała i zdrowa. Skradał się wzdłuż ściany, trzymając się z dala od czujników zapalających reflektory, ustawionych, co szybko zauważył, na bramę wjazdową. Gdyby ktoś zakradł się od tyłu, jak on teraz, pozostałby niezauważony. Usłyszał zgrzyt zamka i zawiasów. Stała w progu, ściskając pod pachą długą strzelbę. Wpatrywała się podejrzliwie w ciemność, której ludzkie oczy nie były w stanie przebić. Przywarł płasko do ziemi. Jego ciemne umaszczenie zlewało się z kamienną podmurówką domu. Psiaki wykorzystały moment, by przepchnąć się między nogami swojej pani i wpakować do środka. Zazdrościł kundlom. Nie ciepła bijącego zza progu, ale jej pełnego roztargnienia gestu, gdy wciąż wpatrując się w ciemność, schyliła się i głaskała łeb za łbem. – Gdzie wasza odwaga? – powiedziała bez cienia złości. – Mieliście pilnować domu, a nie misek z jedzeniem, głupole. Mimo to odsunęła się i wpuściła je do środka. Wszystkie. Rany boskie, sapnął, wyobrażając sobie to kłębiące się stadko łamag w jej kuchni. Niemal słyszał głos Varga, przepełniony cynizmem i nutą drwin: „Stary, wciąż możesz się wycofać”. Ale to nie była prawda. Obszedł dokładnie dom i niskie budynki gospodarcze wokół niego. Poza psami i kotami nie hodowała zwierząt, żadnych krów czy kur, które narobiłyby rabanu, wyczuwając wilka. Pchnął uchylone drzwi do szopki pachnącej świeżym drewnem i trocinami i ułożył się łbem w stronę drzwi. Widział stąd dom, bramę i drogę dojazdową, ale i podwórze, i płot z tyłu. Idealnie. Noc była zimna, więc skulił się, by futro nastroszyło się i utrzymało ciepło ciała. Nie pozwolił sobie na sen, choć wiedział, że obudziłby się na każdy dźwięk. Nad ranem usłyszał odgłos butów zgniatających zamarznięty śnieg. Dobiegał z tyłu domu. Wychynął z szopki jak cień, przebiegając na nisko ugiętych łapach. Jego futro było za ciemne, by stopić się ze śniegiem. Odgłos kroków oddalał się. Zapach krwi przypomniał mu, że

nie jadł nic od kilku godzin. Czerwone plamy znaczyły świeży śnieg. Ktoś zostawił kundlom Aliny niespodziankę. Obwąchał ostrożnie mięsne ochłapy rozrzucone po jego stronie płotu. Śmierdziały żelazem i czymś chemicznym. Prychnął, rozpoznając zapach trutki na szczury. Ostrożnie złapał mięso w zęby, pilnując, by nie połykać śliny zmieszanej z zatrutą krwią, i przeskoczył ogrodzenie. Powtórzył to trzy razy, nim się upewnił, że nawet kawałek nie znajdzie się w żołądkach psów. Gdyby przyjął ludzką formę, zajęłoby mu to znacznie mniej czasu, ale goła skóra na mrozie nie była pociągającą wizją. Zawlókł zatrute mięso między drzewa i wykopał w śniegu i zamarzniętej ziemi płytki dołek. Wrzucił do niego przynętę i przykrył śniegiem. Na razie -musiało -wystarczyć. Wróci, nim mróz puści, by żaden lis czy bezpański kundel nie wykopał sobie kolacji nadziewanej trucizną i gwoździami. Obsikał najbliższy pień. Zapach wilka przez jakiś czas utrzyma zwierzaki z daleka. Teraz mógł wrócić i wytropić tego, kto podrzucił pułapkę na psy doktor Aliny. Każdy, kto ją znał, wiedział, że przeżyłaby ciężko śmierć każdego ze swoich podopiecznych. Nie chodziło tylko o to, że straciłaby ochronę, zwłaszcza że większość tych kundelków nie miała żadnej wartości bojowej i uciekała przed własnym cieniem. Ktoś chciał zranić kobietę, która te wszystkie stworzenia przygarnęła, leczyła, karmiła i kochała. Nie zdziwił się, gdy trop zaprowadził go pod dom w głębi lasu. Potruchtał z powrotem do domu Aliny. Ukryty w zaroślach przy jednej z szop obserwował, jak wypuszcza psiaki, które rozpierzchły się po całym podwórku, znacząc moczem każdy metr ogrodzenia. Westchnął, gdy zaczęły na niego szczekać, ściągając uwagę właścicielki. Pozwolił, by z jego gardła wydobył się niski pomruk. Z piskiem uciekły, ocierając się o łydki Aliny. Uniosła głowę i uważnie się rozglądała, szukając źródła dziwnego zachowania psów. Cofnął się głębiej w zarośla. Pokręciła głową i wróciła do domu. – Wyjdź w tej chwili, jeśli nie chcesz dostać śrutem pod ogon – krzyknęła. Stała na schodach, w czerwonych legginsach i wielkim kremowym swetrze, ze strzelbą pod pachą. Nie widziała go, nie mogła, ale gniewnie marszczyła brwi i wpatrywała się w szybko zapadającą ciemność i wirujące na jej tle płatki śniegu, pewna, że gdzieś tam jest. – Nie żartuję, wyjdź w tej chwili albo zadzwonię do Dory i uczynię z jej życia piekło! – krzyknęła głośniej. Westchnął ciężko i wychylił się zza drzwi szopy, w której przycupnął, gdy zaczął padać śnieg. Zrobił krok, drugi, zanim go zauważyła. – Podejdź tu! Czy dałby radę ukrywać się jeszcze jakiś czas? Jasne. Ale chciał być znaleziony. Bo choć zgadzał się z Dorą, że ich obowiązkiem było zapewnić jej bezpieczeństwo, nawet jeśli jest zbyt uparta, by o to poprosić, to jednocześnie miał spory zgryz z tym, że wtargnął na jej terytorium, tam gdzie nie był zaproszony. Jeśli każe mu się wynosić, nie posłucha, będzie się trzymał drugiej strony płotu. Poza tym uważał, że powinna wiedzieć, że nie jest sama. Gdy przeciął wiązkę czujnika ruchu, zapaliło się światło na ganku. Widziała go w całej okazałości. Dobre dziewięćdziesiąt kilo wagi, sporo większy niż zwyczajne wilki. Była niewysoka, więc sięgałby łbem do jej biodra, gdyby nie stała na schodach. Wciąż mierzyła do niego ze strzelby. Z tej odległości widział, że jest ładowana na usypiające rzutki. Miał nadzieję, że nie strzeli. Rzygał po narkozie. Patrzyła na niego, marszcząc gniewnie brwi. – Mówiłam Dorze, że odstrzelę tyłek każdemu, kto się zbliży! – warknęła. Przywarł klatką piersiową do ziemi i zamachał ogonem. Pisnął cicho i przysłonił nos

łapami. Wydurniał się, licząc, że ją rozbawi. Prychnęła, ale opuściła lufę. – Bjorn? – zapytała z niedowierzaniem. Przez chwilę zastanawiał się, skąd wiedziała... ale przecież jego wilk nosił srebrną siatkę blizn na pysku. – Wejdź. Musimy porozmawiać – dodała złowieszczo. Rozmawianie oznaczało dwie nogi, a nie cztery łapy. I mnóstwo bardzo gołej skóry. Speszył się. Ostrożnie wszedł do jej domu i odnalazł drzwi do łazienki. Stanął na tylnych łapach, by nacisnąć klamkę, a gdy znalazł się w środku, pociągnął za wiszący na drzwiach ręcznik, by zatrzasnąć je za sobą. Słyszał jej śmiech, ale nie obchodziło go to. Mógł stracić kontrolę w trakcie przemiany i te drzwi nie chroniły jego intymności, lecz ją. Przez chwilę leżał na dywaniku łazienkowym, ciężko dysząc, czekając, aż ból stanie się wspomnieniem. Usiadł, opierając się o wannę, i rozglądał się, szukając ręcznika czy szlafroka dość dużego, by się nim swobodnie owinąć. Owszem, miał fantazje o tym, że znajduje się w tym domu nago, ale scenariusz, który go do tego stanu prowadził, był całkiem inny. Inny był również planowany ciąg dalszy. Przeklął swój los w trzech językach germańskich i pozbierał swój obolały tyłek z podłogi. Sięgnął po różowy ręcznik kąpielowy, jedyny na tyle duży, by dało się go zawiązać w pasie. Lepiej, by ta kobieta nie wyglądała i nie pachniała tak uroczo jak zwykle, bo skompromituje się tak bardzo, że wywali go za drzwi w ułamku sekundy. Spojrzał w lustro. Kilkumilimetrowe włosy prawie przysłaniały część blizn na głowie, cień zarostu na policzkach i brodzie sprawiał, że mniej widoczny był kontrast między zdrową skórą a siateczką zgrubiałych srebrnoróżowych blizn pokrywających sporą część jego twarzy. Nie oszukiwał się, nigdy nie będzie ślicznym chłopcem, ale to, że pierwszym, co zauważał, patrząc na siebie w lustro, nie były blizny, dodawało mu nieco pewności siebie. Pierwszy raz od ich pojawienia się nie golił głowy. Może nie chciał przestraszyć kobiety, która nie żyła w brutalnym świecie, gdzie blizny nosi się jako dowód, że się przeżyło i było silniejszym od tego, który je zostawił. A może nie musiał już nikomu niczego udowadniać. Zależy, kogo by spytał o interpretację faktu, że oto dorobił się tego kilkumilimetrowego owłosienia. Zaprzeczyłby, gdyby zapytano go, czy zmienił zwyczaje dla doktor Aliny, kobiety, którą w ciągu ostatnich sześciu miesięcy widział ledwie kilka razy. Zaparłby się wszystkiego. Nie wspomniałby o snach, fantazjach i złudzeniach. Nie zająknąłby się o tym, że sprawdza właśnie, czy potrafi się uśmiechać bez efektu Jokera... Przeklął znów, tym razem tylko po szwedzku. Siedziała na fotelu pokrytym zielonym sztruksem. Sztywna, z dłońmi splecionymi na podołku, wbijała w niego te czekoladowe oczy. Z trudem powstrzymał uśmiech, bo cały efekt surowej nauczycielki wzywającej niegrzecznego ucznia na dywanik burzyły jej włosy związane w przekrzywiony i pocieszny pędzelek. I może to, że ta postawa surowej nauczycielki działała na niego dość pobudzająco. Usiadł, nim sama mogła to zauważyć. Założył nogę na nogę i splótł ręce na podołku, naśladując jej pozę. W różowym ręczniku na biodrach i z gołą klatą powyżej z całą pewnością nie osiągnął efektu surowego nauczyciela. – Której części mojej wypowiedzi nie zrozumieliście? – zapytała, bombardując go spojrzeniem. – Nie wiem, o której naszej rozmowie mówisz. – Wzruszył ramionami. – O tej, kiedy mówiłam, że nie potrzebuję ochrony. – Albo zawodzi mnie pamięć, albo nigdy nie odbyliśmy rozmowy na ten temat. – Mówiłam o tym z Dorą. – Niewykluczone. Nie widziałem się z nią od dwóch tygodni – zapewnił. Nie skłamał. Rozmawiał z nią przez telefon, ale się z nią nie widział. – Więc pojawiłeś się tutaj tak po prostu? Przypadkiem akurat w tym czasie?

– Jakimś szczególnym czasie? – zapytał niewinnie. – Nie o tym mówimy! Pytam, dlaczego tu przyjechałeś. Dlaczego ganiałeś po moim podwórku, machając ogonem. – Martwiłem się... – Mówiłam, że nie potrzebuję ochrony! – Martwiłem się, że cierpisz na amnezję. Westchnęła ciężko, przewracając oczami. – A skąd taki pomysł? – Bo mówiłaś, że zadzwonisz. Nie zadzwoniłaś. Uznałem, że albo cierpisz na amnezję, albo dzieje się coś złego. Nie wyglądasz na kobietę, która ma problem z powiedzeniem facetowi, żeby spadał, nie musiałaś mnie mamić obietnicą telefonu. Przez chwilę patrzyła na niego z kamienną twarzą, a potem nie wytrzymała i zaczęła się śmiać. Tak mocno, że już po kilku sekundach musiała otrzeć łzy spływające jej po zaczerwienionych policzkach. Uśmiechnął się ostrożnie. – Jezu, wy naprawdę jesteście jak psowate! Zabronię siadać na kanapie, ułoży się na fotelu i spojrzy z urażoną niewinnością, kiedy próbujesz go stamtąd zrzucić – wykrztusiła pomiędzy głębszymi oddechami. – Ale nie liżemy się po jajach. To jest bardzo źle widziane. Znów się zaśmiała, kręcąc głową. – To niczego nie zmienia. Mogę iść z tobą na randkę, ale wciąż nie potrzebuję ochrony. – Ty może nie, ale twoje psy i owszem. Nie są zbyt bystre i gdyby nie ja, pewnie większość już by zdychała. Uderzył w jej słaby punkt. Ale wcześniej zrobili to kłusownicy, więc nie miał wyrzutów sumienia. Zażądała wyjaśnień. Opowiedział o podrzuconym mięsie nafaszerowanym trutką i gwoździami. Pobladła, a palce zaciskała na tkaninie swetra. – Ty o siebie zadbasz, ale te głupole potrzebują kogoś, kto miałby oko na zagrodę. – A jeśli powiem, że możesz tu przebywać tylko na czterech łapach? – powiedziała po chwili. – Pójdę do łazienki i wrócę na czterech. Zacisnęła wargi, aż lekko pobielały. – Ja... chyba bym wolała tak... Mam pewne... trudności z zaufaniem – wykrztusiła. Niewykluczone, że była jedyną kobietą na świecie, która nie miała problemów z dziewięćdziesięciokilogramowym wilkiem chodzącym po jej domu, jeśli tylko nie jest facetem. Nie zamierzał naciskać. Chciał, by czuła się przy nim swobodnie, i był gotów zrobić wszystko, o co go poprosi. Wstał, by zniknąć w łazience. – Mogę patrzeć? – zapytała cicho. – Na przemianę? – skrzywił się. – U mnie jest brzydsza niż u innych. Dość siłowa i brutalna. Czasami, zanim ochłonę... – Zostanę po drugiej stronie drzwi... Chciał odmówić. A jednocześnie pokusa pełnej otwartości nie była czymś, co odrzucałby łatwo. Chciał jej, ale chciał też jej akceptacji. Skinął głową i zamknął się w łazience. Szyba była częściowo przysłonięta drugim różowym ręcznikiem z zestawu. Odłożył go na zlew. Jeśli chciała widzieć, da jej szansę. I może po wszystkim nie ucieknie z krzykiem. Kości zatrzeszczały, gładka skóra pękła, mięśnie rozciągały się w agonalnych spazmach. Opadł na kolana, czując, że futro eksploduje mu na plecach. Twarz napinała się coraz bardziej, przeobrażając się w pysk – najgorszy moment. Blizny niczym supły rozciągały wydłużające się i przesuwające pod skórą ścięgna i mięśnie. Gdy poczuł kolejne szarpnięcie, z gardła wyrwał mu

się cichy pisk. Dawne rany już nie krwawiły, ale wciąż dawały mu się we znaki. Leżał na dywaniku, dysząc. Po wilczym grzbiecie jeszcze przez chwilę przepływały dreszcze. Z wahaniem spojrzał w stronę drzwi. Musiała stać na palcach, by wszystko dokładnie widzieć. Wciąż patrzyła. Na jej twarzy malowało się znacznie więcej fascynacji, niż spodziewał się zobaczyć. Trochę współczucia, ani odrobiny obrzydzenia. Mógł się w niej zakochać tu i teraz, gdyby nie zrobił tego kilka miesięcy wcześniej. Nacisnęła klamkę i pchnęła drzwi. Stała tam w legginsach podkreślających zgrabne, ładnie umięśnione nogi i w grubym swetrze, w którym wydawała się jeszcze mniejsza i nieco mniej twarda. Podszedł powoli, łapa za łapą, dając jej szansę na ucieczkę. Nie ruszyła się. Podszedł na tyle blisko, by trącić jej dłoń nosem. – Grzeczny wilk może ze mną obejrzeć film, niegrzeczny może się wynosić na śnieżycę – powiedziała stanowczo. Faktycznie, przez ostatnią godzinę umiarkowany śnieg zamienił się w solidną śnieżycę. Za oknem było zupełnie biało. Przez chwilę pozwolił sobie na złudzenie, że są odizolowani od świata. Było mu z tą myślą całkiem przyjemnie. Jego wilk miał kilka bardziej śmiałych pomysłów na to, jak spędzić miło ten wieczór, ale powściągnął go. Kimkolwiek był człowiek, który ją skrzywdził, blizny były świeże. Albo tak jak jego – może i nie bardzo świeże, ale wciąż wyczuwalne przy każdym ruchu. Miała rację, nie mówiąc mu o nim – gdyby znał jego nazwisko, koleś już mógłby nie mieć nóg. I wątroby. Przeszła do saloniku. To był jeden z tych wygodnych i bardzo kobiecych, miłych w dotyku i pachnących owocowymi świeczkami pokoi. Poczłapał za nią, stukając pazurami o jasne deski podłogi. Mógł chodzić niemal bezgłośnie, ale to zwykle stresowało ludzi. – Jeszcze możesz wybrać śnieżycę – uśmiechnęła się, trzymając w dłoni pilota – dziś jest wieczór komedii romantycznych. Prychnął, wskakując na kanapę obok niej. Gdyby mógł, opowiedziałby jej, że odkąd w stadzie pojawiła się Dora, widział niejedną komedię romantyczną. Nie dlatego, że jakoś za nimi przepadała, ale ponieważ uznała je za znakomity środek wychowawczy. Za każdym razem, kiedy szczeniaki narozrabiały, a rozrabiały bez przerwy, przychodził czas na karę. Gdyby wymierzał ją Olaf, nastoletni chłopcy czuliby się zobligowani do napinania mięśni, a tym samym zmusiliby Alfę, by im złoił tyłki. Upokarzające dla dzieciaków, przykry obowiązek dla Olafa. Więc oddał pałeczkę Dorze. Nie była facetem, więc odpuszczali sobie festiwal testosteronu, a ona, jako ich Alfa, nie wahała się użyć tej przewagi. Zaganiała tuzin chłopaków do sali telewizyjnej, a potem włączała „Dumę i uprzedzenie”, „To tylko miłość” albo cokolwiek innego z serduszkiem na okładce. Gdy którykolwiek próbował się wymykać, upuszczała trochę energii Alfy, usadzając go z powrotem. Oglądali więc, a potem musieli rozmawiać o uczuciach. Większość z nich wolałaby dostać solidny wpierdol, niż „łapać kontakt z wrażliwą stroną”, ale nie mieli wyjścia. No chyba że zaczęliby się zachowywać. Obejrzał z nimi kilka filmów, nim zorientował się, że właściwie nie przychodzi już jako wsparcie Dory, gdyby chłopacy zaczęli się tłuc, ale po prostu lubi je oglądać. „Ja cię kocham, a ty śpisz” widział już dwa razy, ale nie miał nic przeciwko, by obejrzeć po raz trzeci, skoro doktor Alina siedziała koło niego i wyraźnie wciągała się w fabułę. Być może, gapił się na nią odrobinę częściej niż w telewizor. Przez chwilę robił podchody jak szczeniak na randce w kinie, ale kiedy w końcu położył na jej udzie głowę i poczuł na niej dłoń Aliny, uznał, że było warto. Kiedy to usłyszał, film powoli dobiegał końca. Odgłos kroków na trzeszczącym śniegu i zgrzyt furtki przebijały się przez cichy świst wiatru. Zeskoczył z kanapy i podszedł do okna.

Stanął na tylnych łapach, by widzieć dokładnie podjazd przed domem. Dwa ciemne cienie poruszały się powoli, przygarbione i nieco chwiejne. Mógł się założyć, że byli naprani. Na widok długiej lufy wymierzonej w okno skoczył i docisnął doktor Alinę do kanapy, przykrywając ją własnym ciałem. Huk wystrzału i brzdęk tłuczonego szkła rozbrzmiały grzmotem w nocnej ciszy. Słyszał oddalające się kroki obu napastników. Dopiero wtedy wstał i wrócił pod okno. Szybko się zorientował, że strzelali śrutówką. Ołowiane kuleczki rozpłaszczone po zderzeniu z szybą walały się między odłamkami szkła. Zaklęła ze złością. – Pieprzeni bracia Jakubowscy, niech ich cholera jasna strzeli, a wrzody uniemożliwią komfortowe siedzenie – wycedziła. Zamierzał wyskoczyć przez wybitą szybę, ale złapała go za futro na karku. – Nawet o tym nie myśl, idioto, od tego są drzwi, nie będę pół nocy wyciągać z ciebie odłamków. Wyszła za nim na podwórze i patrzyła, jak obwąchuje wyraźne tropy na śniegu. Zapach zgadzał się z tym, który wyczuł wcześniej przy płocie, gdzie podrzucono mięso, i ze śladami, które doprowadziły go do domu w głębi lasu. Wrócił, widząc, że doktor trzęsie się z zimna. I pewnie ze strachu, choć zaprzeczyłaby ze wszystkich sił. Ale nie co dzień ktoś do niej strzelał. Popchnął ją głową w stronę drzwi. Nie wiedział, czy zgodzi się, by się zmienił i pomógł jej ze szkłem. – Zajmę się tym, przynajmniej mam buty – powiedziała cicho. Gdy było po wszystkim, zamknęła drewnianą okiennicę w wybitym oknie i drzwi do saloniku, by nie wywiało ciepła z całego domu. W łazience przebrała się w -piżamę. Była zmęczona, wystraszona i musiała przyznać sama przed sobą, że cieszyła się, że nie była tu sama, kiedy to się stało. Bjorn mógł biegać na czterech łapach, ale czuła się przy nim bezpieczna. A dopóki był na czterech łapach, nie musiała mu dziękować za to, że nie uszanował jej decyzji. Ledwie ułożyła się pod kołdrą, jej kotka Kleopatra i najmłodszy ze szczeniaków, nazywany Gapą, wpakowali się na jej łóżko, gotowi do snu. Bjorn podszedł bliżej, prychając pogardliwie. Popatrzył, przekrzywiając głowę, jakby szacował, na co może sobie pozwolić. Ograniczył się do dotknięcia zimnym nosem jej dłoni i wyszedł z sypialni. Słyszała, jak układa się na korytarzu. Praktyczna strona jej osobowości uznała, że to dobrze, że nie jest w postaci wielkiego faceta, bo mogłaby go położyć spać tylko w saloniku, gdzie temperatura spadała z każdą chwilą, albo u siebie w łóżku. A to ostatnie było nieco zbyt kuszące. Nie znała go wystarczająco, by sobie na to pozwolić. Zasnęła szybko. Nie zdziwiło jej, że śniła o facecie z bliznami. To już weszło jej w nawyk. Zanim się obudziła, ściągnął z miasta szklarza, wszystko dokładnie posprzątał i zjadł śniadanie. Zostawił dla niej porcję kawy i naleśników. Albo więc znów biegał po jej mieszkaniu w różowym ręczniku, albo przyniósł sobie z samochodu ubranie. Pierwsza myśl była dość słodka, druga nieco niepokojąca, bo jeśli już miał je na sobie, odpadał jeden z powodów, dla których miałby biegać tu na czterech łapach. A jednak uszanował jej prośbę i zmienił się, zanim się obudziła. – Ustalmy jedną rzecz – powiedziała, popijając kawę. Zastrzygł uszami, by widziała, że jej słucha. – Rozumiem, że Jakubowscy zasłużyli na manto. Ale żadnego gryzienia. Kłapnął szczęką, jakby rozgryzał kości wrogów, ale tylko pokręciła głową. – Ugryziesz któregokolwiek, a ucierpią moje psy. Skończą w schronisku albo od razu je uśpią. Przecież nikt się nie będzie bawił w badania dna wykluczające je z kręgu podejrzanych

o pogryzienie dupy kłusownikom. Zrozumiałeś? Ślady zębów pójdą na ich konto, a to miłe psy. Przewrócił oczami, ale kiwnął głową. Spokojna, że zrozumiał, skończyła śniadanie. Kolejny plus tego, że nic sobie nie zrobił z prośby, którą skierowała do Dory – gdyby nie on, niekoniecznie jadłaby świeży chleb. Odprowadził ją na przystanek i poczekał w krzakach, póki autobus nie przyjechał. Kiedy spała, ustalił z Dorą, że ktoś będzie miał na oku gabinet. On się rozejrzy tutaj. Gdyby to zależało od niego, bracia Jakubowscy zniknęliby z powierzchni ziemi. Niewielu facetów wciąż dostarcza problemów, gdy się ich zakopie odpowiednio głęboko. Ale zapytałaby, on by odpowiedział wymijająco, zapytałaby znowu, spojrzała tymi świdrującymi oczami Bambi i pękłby. A wtedy wyrzuciłaby go z domu, z życia i zabroniła zbliżać się na odległość kilometra. A on naprawdę zamierzał po wszystkim zaprosić ją na tę obiecaną randkę. Więc musi to załatwić inaczej. Rozsądniej. Przed świtem, robiąc mały obchód terenu, zajrzał do samochodu, zabrał ubrania i broń. Na wszelki wypadek. Dwie godziny zajęło mu odkrycie większości sekretów braci Jakubowskich. W pamięci stworzył mapę z wszystkimi tymi czerwonymi iksikami i żółtymi wykrzyknikami, które zamigoczą radośnie, kiedy z nimi skończy. Mógłby poprzestać na wystraszeniu ich... do wczoraj. Kiedy zobaczył minę Aliny, gdy strzelili w jej okno, wiedział, że to nie wystarczy. Wściekłość przyszła potem, pierwszy był strach, paraliżujący i wyciskający łzy strach. Kusiło go, by wrócić do domu i poznać kilka sekretów miłej pani doktor, ale uznałaby to za naruszenie jej prywatności. Całkiem słusznie. Przyprowadził samochód z leśnej ścieżki, skoro już nie musiał się ukrywać. Rozłożył wygodnie fotel kierowcy i zamienił wnętrze swojego mercedesa w wygodne biuro. Miał komórkę, laptop i internet. W firmie nawet nie zauważą, że go nie ma, pomyślał. Gdy zaczęło mu burczeć w brzuchu, uświadomił sobie, że dobre parę godzin temu minęło południe. Mógł nadal szanować prywatność lekarki i trzymać się z dala od domu pod jej nieobecność... mógł także wejść do kuchni i coś ugotować. Nie całkiem bezinteresownie, skoro skręcało go z głodu, ale przecież będzie jej miło wejść do domu, w którym czeka na nią obiad, prawda? – Jak myślisz? Dostanę całusa czy po głowie? – zapytał kundla, który jakiś czas wcześniej wprosił się na siedzenie pasażera. Bjorn potrafił docenić odwagę malucha, który nie sika po nogach, czując zapach wilka. Większość stadka doktor Aliny trzymała go na dystans, kładła uszy po sobie i ledwie oddychała ze strachu, gdy był za blisko, a ten kundel, na oko mieszanka teriera z czymś bardziej puchatym, uznał, że musi trzymać wartę. Teraz przekrzywiał głowę, jakby rozważał wszystkie za i przeciw, a w końcu zaszczekał radośnie. – Dobrze, namówiłeś mnie, ale jakby się złościła, to idzie na twoje konto – powiedział Bjorn. Szczeniak nie wydawał się tym przejęty. Nie opieprzyła go. Myślała o tym, widział to po jej minie, ale odpuściła. Zapach, jaki roztaczał sos z klopsikami, wedle przepisu jego mamy, mógł wpłynąć na złagodzenie wyroku. Usiadła do stołu, a gdy podał jej talerz, przez chwilę patrzyła to na jedzenie, to na niego, jakby zbierała amunicję do śmiertelnej salwy. Nieco nieufnie dziobała penne widelcem.

– Nie zatrujesz się, słowo. – Skąd miałeś mięso? Przewrócił oczami. – Z twojej zamrażarki. Możesz przeliczyć psy. Jej ulga była tak wyraźna, że prychnął z niesmakiem. – Nie możesz mnie podejrzewać za każdym razem, gdy moje gotowanie zbiegnie się z seksturystyką któregoś z twoich kundli. – Nie jesz psów? – zapytała lekkim tonem. – Tylko jeśli podróżuję po Azji i kiepsko wybiorę danie z karty. Tak jak każdy. Alino, byłoby miło, gdybyś nie myślała o mnie jako o bezrozumnym zwierzaku. – Zwierzęta nie są bezrozumne. – Doceń więc, że moja ludzka strona też taka nie jest. – Przepraszam – mruknęła niechętnie. – Właściwie co się stało z Bambi? – zapytał po chwili. – Wydobrzała całkiem szybko. Wkrótce pewnie by wróciła do lasu na dobre. Ale wcześniej wpadła w sidła tych jełopów. Znalazłam ją. Nic już nie mogłam zrobić. Wykrwawiła się. Odłożyła widelec na brzeg talerza i patrzyła na niego w milczeniu. Zaskoczyły go emocje, jakie wyczuł mimo tego chłodnego, profesjonalnego spojrzenia weterynarza. Albo jej maska była bardziej krucha, niż sądził, albo on znał ją już nieco lepiej. Przejmowała się i była zła, bo czuła, że zawiodła. Śmierć Bambi nie była jej winą, Bjorn prędzej winiłby siebie – gdyby nie potrącił sarny kilka miesięcy wcześniej, nie przebywałaby w okolicy, nie wpadła w pułapkę Jakubowskich, nie wykrwawiła się na śniegu, a doktor Alina nie płakałaby z jej powodu i nie zadarła z kłusownikami, a ci nie zabiliby jednego z jej psów i nie strzelaliby do niej wczoraj w nocy. Gdyby babcia miała wąsy... co się stało, to się nie odstanie, pomyślał. – Zgłosiłaś sprawę na policję i aresztowali jednego z braci. – Niestety, znaleźli odciski tylko najstarszego. Przypadek, bo kłusownikami są wszyscy trzej. Już wcześniej mieli ze mną kłopot, bo zgłosiłam kilka razy na komendę, że strzelali z wiatrówki do ptaków czy psów. Dla nich jestem miastową panienką z kompleksem Wioletty Villas. – Widząc, że nie zrozumiał kontekstu, wyjaśniła: – Taka nasza Bardotka, tylko bardziej szalona i więcej psów. Skinął głową. Terier, który był dziś jego cieniem, oparł się łapami o jego udo i bezwstydnie prosił o kąsek. – Al cię polubił. – Uśmiechnęła się zaskoczona. – Zna się na ludziach. Nic nie powiedziała. Jadła powoli, unikając jego spojrzenia. Gdy skończyli, odstawił talerze do zlewu. Dość już nadwyrężyłem zasady, pomyślał, idąc do łazienki. Szybko się rozbierze i znów będzie na czterech łapach, jak sobie życzyła. Obiecał ją chronić. Sprawianie, by czuła się niezręcznie we własnym domu w towarzystwie właściwie obcego faceta, nie było częścią umowy. Zdążył ściągnąć bluzę i właśnie rozpinał spodnie, kiedy usłyszał pukanie do drzwi. – Zaraz wychodzę! – Nie, ja... Cokolwiek chciała powiedzieć, nie przychodziło jej to łatwo. Podszedł do drzwi i uchylił je. Spoglądała na niego wyraźnie speszona. – Już się przemieniam. Cztery łapy, jak ustalone. – Nie musisz. – Znów uciekła spojrzeniem. – Chyba możemy jak cywilizowani ludzie

posiedzieć przed telewizorem. Łatwiej się rozmawia, kiedy oboje faktycznie możemy mówić. – Jeśli tego chcesz... Skinęła głową i szybko zamknęła drzwi. Zaśmiał się cicho, słysząc jej pospieszne kroki. Chyba pierwszy raz była naprawdę wytrącona z równowagi. Nie miał pewności, czy to dobrze, ale wydawała się kobietą, która zawsze i wszystko lubiła mieć pod kontrolą. Fakt, że to, co się działo między nimi, tej kontroli się wymykało, nieźle pompowało mu ego. Ale hej, w końcu jest tylko facetem. Gdy zasnęła, wymknął się na zewnątrz. Rozebrał się i przemienił. Słyszał ich z daleka, ciężkie kroki w roboczych butach i chrzęszczący pod nimi śnieg, gdy przecinali pole za domem. Zakradł się i niezauważony, niemal deptał im po piętach. Bił od nich zapach alkoholu i prochu, rozmawiali nieco bełkotliwie. Z trudem powstrzymał warczenie, gdy zaczęli się odgrażać, co zrobią z „tą burą suką, która posadziła ich brata”. Nie da im tej szansy, ale samo to, że usłyszał z ich ust, co chcieli jej zrobić, wystarczało, by czuł się w pełni usprawiedliwiony. Żadnych zębów, powtarzał sobie w duchu. Jakby ktokolwiek mógł pomylić jego szczękę ze szczęką Ala czy reszty. Wedle życzenia, moja piękna, pomyślał. Jego wilk nie był zachwycony i chętnie zatopiłby zęby w ich tyłkach, a następnie szarpał tak długo, aż dożywotnio pozbawiłby ich możliwości siadania, ale rozumiał argumentację Aliny. Dla wilka jej kundle były jej stadem. Małym, słabym, ale jej. Miała prawo i obowiązek je chronić, a on nie zamierzał przeszkadzać. Co nie znaczyło, że nie marudził trochę Bjornowi, że musi się ograniczać. Im bardziej zagłębiał się w las, tym robiło się ciemniej. Wprawdzie księżyc był dzień przed pełnią i światło odbijało się od szklącego się lodem poszycia, lecz gęste korony iglaków zatrzymywały sporo światła z daleka od oczu. Zakradał się wokół nich coraz mniejszymi kółkami. Stąpał ciężko, by słyszeli pękające pod poduszeczkami gałązki i skrzypienie śniegu. Gniewne pomruki przeszywały noc obietnicą zemsty. Chwilę zajęło im zrozumienie, że mają towarzystwo. Jeszcze dłuższej chwili potrzebowali, by pojąć, że to nie oni są dziś myśliwymi. Satysfakcja wypełniała pierś Bjorna chichotem, kiedy widział ich niezbyt skoordynowane ruchy, gdy okręcali się w koło, mierząc w ciemność ze swoich strzelb. W miejsca, w których już dawno go nie było. To on układał ich choreografię, wyliczył sobie wszystko jak najdokładniej. Gdy wyczuł moment, wyskoczył nagle z wyszczerzonymi zębami na młodszego z braci. Mężczyzna bez zastanowienia szarpnął spust. Bjorn uskoczył w ostatniej chwili i pocisk minął go o kilkanaście centymetrów. Niezatrzymany jego ciałem pomknął dalej z cichym świstem i wbił się w inny cel – prawie idealnie między łopatki drugiego z braci, który omiatał właśnie słabiutkim snopem czołówki gęste zarośla. Mężczyzna krzyknął tylko raz i padł jak długi na zmrożony śnieg. Kula dosięg-ła kręgosłupa i najpewniej serca, bo Bjorn nie słyszał już jego tętna, a zapach krwi szybko wypełnił mu nozdrza. Strzelec wydał wściekły ryk i dopadł do ciała. Obrócił je na plecy i niezbyt fachowo szukał pulsu w miejscu, w którym nigdy go nie było. Pobladła twarz trupa i rozkwitająca szkarłatem plama na watowanej kurtce były wystarczającą wskazówką i bez sprawdzania pulsu. Wyprostował się i przeładował broń. Ze złością wypalił w ciemność, nawet nie w pobliżu miejsca, gdzie przyczaił się Bjorn. Znów przeładował. Zabrał bratu czołówkę i nasadził sobie na polarową czapkę. Kiedy mierzył w każdy krzak wyłaniający się z ciemności, miał w oczach żądzę mordu. Bjorn wyskoczył z ukrycia i zabiegł mu drogę. Za szybko, by zdążył wymierzyć, więc kolejna kula przeszyła ciemność. Słyszał za sobą szczęk zamka, kiedy następna kula trafiała do komory, więc znów przeciął drogę kłusownika. Bawił się z nim, prowadził go tam, gdzie chciał. Pozwalał, by wściekłość -narastała w -Jakubowskim, -zaciemniała mu orientację w terenie. Kłusownik chciał go upolować, choć wilki w tym kraju

były pod ochroną. Cóż, nieładnie jest łamać przepisy, pomyślał Bjorn, wyczuwając, że mężczyzna zbliża się do upatrzonego miejsca. Zszedł ze szlaku i zanurzył się w zarośla. Na tyle wolno i głośno, by Jakubowski nie zdołał tego przeoczyć. A potem po prostu skoczył, omijając to, co bracia zostawili tu wcześniej. Szczęk metalowego potrzasku rozbrzmiał w ciszy jak wystrzał, krzyk mężczyzny odbijał się echem między drzewami. Za daleko wsi, by ktokolwiek go usłyszał. Zwłaszcza o tej godzinie, kiedy uczciwi mieszkańcy spali, a z tych nieuczciwych wielu się nie ostało. Wyłonił się z zarośli, przyglądając się śniegowi wokół potrzasku, z każdą sekundą bardziej czerwonemu. Mężczyzna szamotał się, próbował rozwierać dłońmi stalowe szczęki, ale mechanizm był przyrdzewiały od leżenia miesiącami w śniegu. Gruby łańcuch przypinał szczęki do pnia drzewa, zabezpieczony kłódką, do której najwyraźniej Jakubowski nie miał kluczy. Może zostały w kieszeni jego brata, a może nie nosili ich, skoro nastawili te wnyki właściwie na stałe – wystarczyło wyciągnąć zająca, który się złapał, ponownie naciągnąć mechanizm i już, pułapka gotowa. Tym razem nie było w okolicy nikogo, kto by uwolnił ofiarę z potrzasku. Mężczyzna już nie krzyczał. Siedział, opierając się o pień, z nogą wykręconą pod nienaturalnym kątem i broczącą krwią tętniczą. Wciąż nie do końca rozumiał, co go czeka, i wypatrywał zagrożenia z ciemności. Ale to nie wielki zły wilk przyjdzie po jego duszę, pomyślał Bjorn, oddalając się spokojnie. Nie bał się, że zostawił w pobliżu odciski łap. Widząc ślady, nikt nie pomyśli o wilku, skoro może pomyśleć o dużym psie. Nie myśl o zebrach, gdy wokół tyle koni, czyli niezawodna brzytwa Ockhama. Jego rodzaj od dawna korzystał z tego, że ludzie lubią proste rozwiązania. Wypadki na polowaniu się zdarzają, zwłaszcza jeśli ktoś się łapie za broń po pijaku i łazi w ciemnościach bez porządnej latarki, a wcześniej porozmieszczał pułapki, wnyki i potrzaski. Dostajesz, co posiejesz. Kiedy wchodził do domu, do świtu wciąż było daleko. Przemiana, kolejna tego dnia, wycisnęła z niego resztę energii. Wyciągnął z szafki narzutę i ułożył się na za małej kanapie. Nic z tego, co widział i robił w lesie, nie zakłóciło jego snu sprawiedliwego. Kilka godzin później obudził go zapach kawy. Alina siedziała na fotelu z podkulonymi pod pośladki nogami i czekała, aż się obudzi. – Już po wszystkim, prawda? Przytaknął. Właściwie nie miał pretekstu, by wrócić tu na drzemkę. Mógł siąść za kółkiem i pojechać do Dory, wbić się na kanapę, na której faktycznie się mieści, uspokoić ją, że wszystkim się zajął. Gdyby Alina zapytała, miał wymówkę – czuł się zmęczony po kolejnej przemianie, ale nie było sensu, by samego siebie częstował tym kłamstwem. – Zamierzasz mnie wreszcie zaprosić na tę randkę? – zapytała spokojnie, popijając kawę. – Myślałem, że mnie spławiłaś. – Tylko tyle wystarczyło, żeby cię spławić? Nie wyglądasz na faceta, który łatwo rezygnuje. Uśmiechnął się. Jeśli chciała się bawić, był gotowy. – Masz wolny wieczór? – Myślałam, że już nie zapytasz. – Uśmiechnęła się złośliwie. – Ale mam warunki. Zakładasz spodnie. To ma być randka, a nie wyjście za potrzebą. Zgrzytnął zębami. Taka mądra kobieta, a nie była w stanie nie szarpać wilka za ogon. Cóż, wydawało się, że jemu to całkiem odpowiada. Nie zamierzał się kłócić. Jeszcze nie teraz.

Czysta robota po brudnej robocie

Ona mnie zabije, po prostu zamorduje... – Borys potarł czoło, rozglądając się po pokoju. – Szefie, to szef jest górą, nie? – Mężczyzna niepewnie przestępował z nogi na nogę. – Nie jesteś żonaty i nigdy nie byłeś, młody, tylko dlatego wydaje ci się, że to ja jestem górą – mruknął Borys na tyle cicho, by ta prawda ominęła uszy podwładnego. Jędrzej to jeszcze dzieciak, zbyt ufny w pozór rzeczy. Nie mógł zrozumieć, że Alfa jego stada, najpotężniejszy wilk w okolicy, może bać się kogokolwiek, a zwłaszcza że może drżeć na samą myśl, że jego śliczna i drobniutka żonka wejdzie do domu i zobaczy, co się stało w jej salonie. Nie zaplanował tego, do cholery. Gdyby to od niego zależało, nie dopuściłby, żeby dwa wilki rzuciły mu wyzwanie w jego własnym domu. Od tego jest Lunapar, ale ci tutaj nie przestrzegali zasad honorowych. Zakradli się w nocy i po prostu zaatakowali. Głupcy. Właśnie dlatego nie żyją. Gorzej, że nie umarli schludnie i czysto, ale -zakrwawili cały salon. Było ich więcej, byli uzbrojeni, więc odruchowo przemienił się i nie walczył z nimi jak cywilizowany facet, ale jak zwierzę. I dlatego właśnie kawałki tych facetów wciąż zalegały na kremowym dywanie, który tak się podobał Kseni. Całe szczęście, że jej tu dziś nie było. Gdyby ci idioci dopadli ją, zanim ich rozszarpał... Ale za kilka godzin wróci od swojej siostry i zobaczy pozostałości po rzezi. Wtedy prawdopodobnie go zostawi, tak jak zapowiadała... Kochała ten dom i miała jedną nienaruszalną zasadę – niezależnie od polityki stada ona ma mieć spokój i wnętrza jak z katalogu. Nie, obecności walających się bebechów i krwawych plam nie zdoła jej wytłumaczyć potrzebą zmiany wystroju. Potrząsnął głową. Nie, to się nie może stać. Ksenia nie może odejść. – Jędrzej, zadzwoń do Dory... Jeśli ktoś zna sposób, jak uniknąć totalnej klęski, to ona... – No jasne! – Młody wilk uśmiechnął się z taką ulgą, że Borys niemal parsknął śmiechem. Chwilę później referował przyjaciółce przebieg wydarzeń. Wysłuchała go, a potem całkiem spokojnie stwierdziła: – Dobra, stary, jest tak: formalnie prawo jest po twojej stronie, broniłeś się zaatakowany na własnym terytorium, jako namiestnik nawet nie kiwnę palcem w tej sprawie, jest czysta... – Dora, wiem o tym, nie martwi mnie, że jako strażniczka porządku wsadzisz mnie do karceru... Martwię się, co mi zrobi Ksenia, kiedy zobaczy to pobojowisko... Zapewniam cię, tu sprawa nie jest czysta. Cichy śmiech w słuchawce nie rozgniewał go. Przed tą kobietą nie musiał udawać twardziela. Znała go lepiej niż ktokolwiek. – Widzę, że Ksenia nic się nie zmieniła. Dobra, w ramach ratowania waszego małżeństwa wyświadczę wam przysługę. Znam kogoś, kto może ci pomóc, ale muszę cię uprzedzić. Rozwiąże wszystkie twoje kłopoty, lecz pamiętaj, wilczku, nie lubi, żeby się z nią sprzeczać.

Zapomnij o odzywkach Alfy, bo nie zadziałają, a tylko ją rozjuszą... Rób wszystko, co ci każe, nie kwestionuj niczego. Skrzywił się lekko i nie odpowiedział. Był Alfą i nie przywykł do słuchania kogokolwiek. – Borys, nie żartuję... Jeśli nie obiecasz, że będziesz grzeczny, nawet do niej nie zadzwonię. Zdarzały się już przypadki, kiedy rozjuszona posprzątała też zleceniodawcę. Nie chcę mieć cię na sumieniu, przyjacielu. Ciekawość w nim rosła. Nie żeby się kogokolwiek obawiał, ale Dora nieczęsto mówi o kimś z takim respektem... – Jasne, będę potulną owieczką, byle moje problemy stały się odległą przeszłością. Jeśli to się powiedzie, kochanie, masz we mnie dłużnika. – Nie pierwszy, nie ostatni raz, wilczku. Wszystko zostaje w rodzinie. I pozbądźcie się ciał, oszczędzisz mi w cholerę papierkowej roboty, dobra? Spodziewał się wszystkiego, ale nie kobiety stojącej w progu. – No, no, nie gap się tak, wilku, bo to nieładnie, i zamykaj szybciutko drzwi, bo ci całe ciepło z domu ucieknie. – Zachichotała, przepychając się obok oniemiałego Borysa. – Jesteś likwidatorem? – wydukał. – Nie, Wróżką Zębuszką. – Znów zachichotała. Pokręcił głową z niedowierzaniem. Miała nie więcej niż metr pięćdziesiąt, nieco pulchne ciało i siwe włosy ułożone w zwarte loczki wokół głowy. Wyglądała na sześćdziesiąt, może siedemdziesiąt lat. Sprawiała wrażenie kobiety, z którą bez wahania zostawiłby swoje szczenięta, której odruchowo zaproponowałby pomoc z niesieniem zakupów... I ona miała być tym groźnym likwidatorem, przed którym ostrzegała go Dora? – Możesz mi mówić Babcia, jak wszyscy. – Uśmiechnęła się, stawiając solidny kuferek na stole. – Namiestniczka mówiła, że masz tu jakiś poważny kłopot i mało czasu, żeby się z nim uporać, więc albo zabieramy się do roboty, albo będziesz tak stał i spoglądał na mnie do rana, chłopcze, ale to raczej nie rozwiąże sprawy, prawda? Otrząsnął się. Wprowadził ją do pokoju niepewny, jak zareaguje. Spodziewał się krzyków czy omdlenia, tymczasem ona po prostu chłodno oceniała szkody. – Oj, chłopcy, na przyszłość rozłóżcie chociaż folię na tapicerce, tak trudno usunąć plamy z zamszu... A przy okazji remontu pomyślcie o meblach z Ikei: zdejmowane pokrowce, które można wrzucić do pralki, to prawdziwe błogosławieństwo w takich sytuacjach. Ile jest ciał? – Dwa. – Dobrze, zaczniemy od nich. Chłopcze, podaj mi z kufra piłę i worki, te zielone, do bioodpadów. Borys posłusznie wypełniał jej polecenia, choć od dekad nie słuchał nikogo. Podał jej worki, a ona sprawnie rozłożyła je na podłodze. Kremowy sweter i brązowe spodnie zniknęły pod fartuchem, podobnym do tych, jakie noszą chirurdzy podczas operacji, ale czerwonym w białe groszki. Siwe loczki przykrywała teraz chusteczka w kwiaty. Stroju dopełniały różowe gumowe rękawice sięgające do łokci. – Cóż, najlepiej rozczłonkować zwłoki, łatwiej się ich pozbędziemy, a, zdaje się, na tym zależy tobie i -Dorze? – Tak. Staruszka bez słowa wskazała pierwsze ciało. Borys i Jędrzej dźwignęli je na rozłożony arkusz folii, a Babcia bez zbędnych wyjaśnień przystąpiła do pracy. Sprawność, z jaką rozczłonkowywała stawy kolanowy i biodrowy, oszołomiła Borysa. Miała wprawę i coś mu

mówiło, że nie brała się ona z ćwiczeń na drobiu podczas szykowania niedzielnych obiadków, choć widząc precyzję jej ruchów, był pewien, że potrafiła poporcjować kurczaka w niespełna minutę. Nawet nie mrugnęła, gdy kości pękały z trzaskiem, a ciało z miękkim plaskiem lądowało w worku. – Na przyszłość, gdybyście mieli robić to sami: starajcie się rozdzielać stawy i nie łamać kości. Plamy ze szpiku są tłuste i dość trudne do usunięcia – mruczała. Borys bez słowa przytaknął, nie mogąc się nadziwić jej specyficznemu postrzeganiu świata. Zabijał wielokrotnie, nie zostaje się Alfą za ogładę towarzyską, ale czy kiedykolwiek tak na chłodno planował zabójstwo pod kątem plam i bałaganu? – Jeśli zakopujecie ciało w lesie, pamiętajcie, żeby używać worków do bioodpadów, nie ma powodu, żeby zaśmiecać naszą matkę ziemię bardziej, niż to konieczne – radziła dalej słodkim głosem. Borys starał się zachować powagę. Może powinna napisać poradnik dotyczący zabijania, pozbywania się zwłok i sprzątania po krwawych jatkach? Byłby to bez wątpienia bestseller. Sam by go kupił, dla siebie i w prezencie dla kumpli. Oszczędziliby sobie dzięki temu niejednej awantury małżeńskiej. Kwadrans później zajęła się kolejnym ciałem, równie precyzyjnie siekając je na poręczne kawałki, ładując do worka, który następnie, tak jak poprzedni, zawiązała mocną taśmą. Była skupiona i pogodna, raz tylko sapnęła niecierpliwie, kiedy staw biodrowy stawiał opór i musiała całym ciężarem ciała naprzeć, by główka wyskoczyła z panewki. Krew wsiąkała w sterty ręczników papierowych, spływała na foliowy podkład, ale jakby za sprawą magii trzymała się z dala od twarzy staruszki czy jej nogawek. Mimo masakry dookoła Babcia działała wyjątkowo schludnie. – Możesz je zabrać, chłopcze, ale wróć szybko, każda para rąk się przyda, żeby sprzątnąć ten bałagan. – Uśmiechnęła się do Jędrzeja, wciskając mu w dłoń wypchany worek. Musiał ważyć jakieś osiemdziesiąt kilo, ale ona nawet nie stęknęła. Borys zaczął się zastanawiać, w jakim stopniu jej ciało jest iluzją skrywającą coś wielkiego i paskudnego, ale nie wyczuwał napięcia powietrza charakterystycznego dla zaklęć i magii. Obiecał sobie w duchu, że wypyta o to Dorę. – Ostatnim razem to siedziba Romana była w tak opłakanym stanie. Słowo daję, chłopcy, wampiry czy wilki, wszyscy jesteście tacy niechlujni, jeśli idzie o zabijanie... Kobiety zwykle posługują się schludniejszymi metodami, bo wiedzą, że później będą miały bałagan do sprzątnięcia... Co jest złego w truciznach? Są takie czyściutkie... albo uduszenie... Ale nie, wy zawsze musicie robić krwawą łaźnię... Wiecie, że gorzej od krwi spiera się tylko czerwone wino? Ale o tym jakoś nigdy nie pamiętacie przed faktem. – Westchnęła ciężko, zwijając foliową płachtę i upychając ją do kolejnego worka. Jędrzej wyniósł worki do garażu, a tymczasem Babcia zdjęła zakrwawioną parę rękawic i założyła nowe, tym razem żółte, wykończone futerkiem w lamparci wzorek. Z kufra wyciągała kolejne pojemniki z detergentami, szczotki i szmatki. Rozkładała wszystko na blacie z miną chirurga szykującego się do operacji. Uniosła głowę i krytycznym okiem rozejrzała się po pomieszczeniu. Kałuże krwi na podłodze nie poruszały jej, ale widok plam na dywanie i kanapie spowodował, że zmarszczyła swój perkaty nos. – Następnym razem, chłopcy, jeszcze zanim przyjadę, plamy z krwi posypcie solą. – To były wilki, nie magiczni – powiedział Borys. – Kochanieńki, sól nie tylko rozbraja magię, ale też pomaga usuwać plamy. Zapamiętaj sobie, sól i zimna woda... – Uśmiechnęła się ciepło, wręczając mu butelkę ze spryskiwaczem i frotową szmatę. – Bądź tak miły i zajmij się podłogą i terakotą. Dywan zostaw, on wymaga

specjalnego środka. Borys, który sam nigdy nie sprzątał, bo miał od tego ludzi, nie mógł sprzeciwić się Babci. Mówiła tonem kategorycznym. Przypomniała mu się jego własna babcia wpychająca mu między zęby łyżkę z tranem. Westchnął i opadł na kolana przy największej plamie krwi, po czym zaczął ją wycierać. – Znajdź jakąś miednicę, tę ścierkę trzeba często płukać, a jeśli będziesz biegał do łazienki, zachlapiesz podłogę. – Tak, proszę pani – mruknął niechętnie, ale gdy spojrzała na niego, marszcząc brwi, czym prędzej wstał i poszedł do łazienki poszukać miednicy. Zanim Babcia zacznie sprzątać jego zwłoki. Gdy wrócił, zastał Jędrzeja pucującego szklany stolik. Chłopak kulił się bardziej niż wtedy, gdy on, jego Alfa, wydawał mu polecenia. Czyżby próbował dyskutować z Babcią? Stała nad nim i kontrolowała, czy jest dość staranny, palcem wskazywała niedociągnięcia i krople, które uszły jego uwadze. Borys zachichotał pod nosem, ale widząc chłodne spojrzenie Babci, opadł na kolana i zabrał się do szorowania podłogi. – Fugi wyczyść tym, chłopcze – rzuciła w jego stronę szczotkę – i odsuń kanapę. Nie chcesz, żeby za kilka tygodni twoja żona znalazła pod nią zaschnięte -ślady, prawda? – Nie chcę. – Jędrzej, użyj preparatu z octem, powierzchnie szklane ładnie od niego błyszczą. Zejdą też te koszmarne ślady po butelkach. Doprawdy, chłopcy, po to wymyślono korkowe podkładki, żeby nie brudzić stołu.

Pomrukując pod nosem, posypywała kanapę i dywan solą, by później potraktować je bielutkimi mydlinami, roztaczającymi wokoło różany zapach. Pracowała z zapałem, zapierała plamy, przepłukiwała je czystą wodą, aż nie został żaden krwawy ślad. – Znakomicie... Do rana przeschnie, nie będzie śladu. – Poklepała zadowolona oparcie jasnej kanapy. Usunięcie rozległych rozbryzgów na ścianach zajęło jej kilka minut. Bez słowa skinęła na Borysa, gdy nie mogła dosięgnąć do kilku kropel. Z uznaniem pogratulowała mu wyboru porządnej farby silikonowej, odpornej na zmywanie wodą i detergentem. Borys pokiwał głową, choć kupując ją, kierował się raczej kolorem, który spodobał się Kseni, a nie tym, że była przyjazna dla zacierających ślady po dwóch zabójstwach. Zaczynał się zastanawiać, jak Babcia urządziła swój dom. Może w podłodze miała zamontowane odpływy, by w razie czego można było użyć szlaucha? Jędrzej pozbierał nasiąknięte krwią papierowe ręczniki i szmaty, po czym wrzucił je do worka, a babcia poklepała go po ramieniu, wyraźnie zadowolona z jego inicjatywy. Omiotła wzrokiem pomieszczenie, przetarła kilka powierzchni preparatem własnej produkcji (jak wyjaśniła niepytana, był to boraks, sodka i ocet, całkowicie ekologiczna i niedroga alternatywa dla detergentów) i z zadowoleniem pokiwała głową. – Znakomicie, chłopcy, to wszystko. Gdy pozbędziecie się ciał, nie będzie śladu po tym, co się tu wydarzyło. Ocet i alkohol rozłożyły nie tylko dna, ale też ślady krwi, pokój przeszedłby nawet policyjny nalot z luminalem. Tylko wywietrzcie tu, zapach wybielacza kręci w nosie – oświadczyła. Gdy zdjęła fartuch, ze zdziwieniem zauważył, że prezentuje się równie schludnie jak trzy -godziny temu, gdy pojawiła się na jego progu. – Ubrania najlepiej spalcie, plamy z jasnego dżinsu nigdy nie schodzą zupełnie. Spojrzeli na siebie z bladym uśmiechem. Pokój prezentował się idealnie, oni nadal wyglądali jak uczestnicy krwawej masakry. – Ile jestem winien? – zapytał Borys, sięgając po portfel. Wymieniła kwotę, od której lekko zakręciło mu się w głowie, ale, cholera, była warta każdej złotówki. Wręczył jej pieniądze i zdusił śmiech, gdy zobaczył, że wsuwa zwitek za stanik. Puściła mu oko, rozwiązując chusteczkę chroniącą jej elegancką trwałą. – No, czas na mnie, za góra dwie godziny obudzą się moje wnuki. Ach, i nie wspominajcie czasem nikomu o tym, co tu robiliśmy. Obiecałam córce, że przejdę na emeryturę, ale przecież nie mogłam odmówić namiestniczce, prawda? Zwłaszcza gdy wyjaśniła mi, że trzeba ratować twoje małżeństwo, chłopcze. – Uśmiechnęła się szelmowsko i zapakowała wszystkie buteleczki i szczotki do kuferka. – Zadbaj o siebie, wilku, widać, że nie sypiasz regularnie... Te cienie pod oczami same nie znikną. Mniej kawy, więcej warzyw, zawsze to powtarzam swojemu zięciowi. – Dziękuję, nie wiem, co bym bez ciebie zrobił... – Och, jeszcze więcej bałaganu, jak zwykle. Mój mąż był taki sam, właśnie dlatego założyłam firmę sprzątającą... Borys wpuścił Ksenię do domu i ucałował w nadstawiony policzek. Świeżo wykąpany i ubrany w czyste ciuchy liczył, że nawet na myśl jej nie przyjdzie spytać, co robił pod jej nieobecność. Jędrzej wywiózł zakrwawione ubrania i zwłoki do lasu. – Cudownie być w domu, kochanie, kocham moją siostrę i jej dzieci, ale w dużych dawkach są naprawdę zbyt głośne. Jeszcze dzień i musiałabym je zamordować, tylko co bym

zrobiła z ciałami? – zachichotała, odstawiając walizkę. – Tęskniłeś za mną choć troszkę? – Oczywiście, kochanie. – Objął ją czule. Może była lżejsza o połowę i niższa o głowę, ale nie naraziłby jej się dobrowolnie, nawet za cenę pozycji Alfy w stadzie. Wkroczyła do salonu z cichutkim stukotem obcasów. – Och, sprzątałeś? – Tak... wiesz, nie mogłem sobie znaleźć miejsca bez ciebie... – Jesteś kochany, dawno nie było tu tak czysto. Może powinnam częściej wyjeżdżać? – Mrugnęła figlarnie, przejeżdżając dłonią po oparciu kanapy. – Och, jak ci się udało pozbyć plamy z kawy? Próbowałam wszystkiego... – Stary przepis babci: roztwór boraksu i kwasku cytrynowego – mruknął. – Niesamowite! Uśmiechnął się pod nosem. Tak, niesamowite. Zdecydowanie miał dług u Dory – jeśli Ksenia nic tu nie wywąchała, nie złapałyby tropu nawet policyjne psy.

Szkielet w szafie

Karolinie, z pozdrowieniami od Romana dla najwierniejszej fanki Witkacy uniósł policyjną taśmę, wpuszczając mnie na miejsce zbrodni. Niewielki bunkier na Kujawskiej, niemal dokładnie naprzeciw Dworca Głównego, wyglądał niepozornie. Ot, kolejny ślad po militarnej przeszłości Torunia. Rozsiane gęsto forty, bunkry, schrony i umocnienia budowały reputację miasta nie do zdobycia, ciernia w łapie każdego, kto chciałby je najechać. Wojny się skończyły, one pozostały. Niektóre stały puste, inne przekształcono w lokale użytkowe i magazyny. Te bardziej okazałe były atrakcjami turystycznymi, miejscami, w których odbywały się rodzinne pikniki i firmowe przyjęcia. Jeszcze w innych weekendowi wojownicy strzelali do siebie z replik broni i paintballowych markerów, rekonstruując bezkrwawo minione starcia. Ten naprzeciwko dworca był niewielki. Z niedużego trawiastego pagórka wyrastał niski ceglany przedsionek zamurowany przed wieloma laty. Cokolwiek kryło się za policyjną taśmą, Witkacy uznał, że powinnam to zobaczyć. Przez telefon nie mówił za wiele, ale ufałam jego intuicji. Zwłaszcza odkąd wiedział o magii i jego mózg próbował racjonalizować lub pomijać rzeczy, których nie potrafił wyjaśnić. Niepokój mojego byłego partnera był zaraźliwy. Czy to przez nastrój chwili, czy samo miejsce, ale poczułam mrowienie na karku. Całkiem jakby ktoś nas obserwował z ukrycia. Rozejrzałam się dookoła, wypatrując ewentualnych świadków. Zdecydowanie nie powinno nas tu być. Policja nie płaciła za nadgodziny wystarczająco dobrze, by para detektywów tułała się po miejscu zbrodni po dwudziestej trzeciej. Zwłaszcza że gdyby zaniepokojony obywatel zadzwonił na komisariat i wezwał patrol, tylko jedno z nas miało policyjną odznakę. Ja miałam tylko reputację. Pewnie by machnęli ręką, ale tłumaczenia byłoby sporo. Anita na pewno wezwałaby mnie na dywanik, a tego wolałam uniknąć. Witkacy uznał, że czas na krótkie wprowadzenie w sprawę. – Właściciel dancingu kupił od miasta ten kawałek ziemi. Wykombinował sobie parkiet taneczny pod otwartym niebem i dodatkowe miejsca parkingowe dla gości. Jego imprezy dla samotnych stały się dość popularne, a lokal jest niewielki. Ekipa porządkowa od kilku dni oczyszczała teren. Dziś rano zajęli się zamurowanym wejściem do piwnicy. Nie wiedzieli, czy się do czegokolwiek nadaje, czy będą ją równać z ziemią. O siedemnastej dostaliśmy zgłoszenie. Jeden z robotników nie pojawił się na odprawie. Znaleźli go w bunkrze, w kałuży krwi, z ranami na szyi i plecach. Wezwali pogotowie, ratownicy nie są optymistami. Stracił bardzo dużo krwi, są jakieś komplikacje, raczej nie dożyje rana – wyjaśnił Witkacy. – Powiedziałeś, że to magiczna sprawa. Ofiara była jednym z nas? – zapytałam. – Zabrali go stąd, zanim dotarłem, ale stawiałbym, że i owszem. Ale to nie wszystko.

Chodzi o samo miejsce. – Skinął na ciemną jamę wejścia do bunkra. – Wejdź i powiedz mi, co widzisz. Z dreszczem obrzydzenia przekroczyłam próg i zeszłam po dwóch schodkach w głąb. Może nie do końca nazwałabym to miejsce piwnicą, ale było ciemne, wilgotne i pachniało grzybem, więc w sumie niewielka różnica. Włączyłam latarkę, bo choć wilcze dziedzictwo pozwalało mi nieźle widzieć w ciemnościach, wolałam zobaczyć szczura czy kałużę krwi, zanim w nie wdepnę. Witkacy wszedł za mną, schylając się, by nie zahaczyć głową o niską futrynę. Przestrzeni było niewiele. Akurat tyle, by dwie osoby stanęły obok siebie, pod warunkiem, że nie zechcą wymachiwać rękoma, a łokcie będą trzymać blisko ciała. Na ścianach wciąż widać było ślady tynku, choć jego grube płaty opadły na podłogę, odsłaniając jaskrawopomarańczowe cegły. Spodziewałam się klepiska, jednak podłoga również była murowana, między cegłami ziały szerokie szpary skruszałej zaprawy. Na grubym podkładzie z kurzu, pajęczyn i błota wciąż połyskiwała wilgocią plama z krwi. Robotnik musiał stracić jej dobrze ponad pół litra. Omiatałam snopem światła ciemne kąty pomieszczenia, które mogło mieć góra sześć metrów kwadratowych. Sufit wisiał tak nisko, że bez trudu dotknęłabym go bez wyciągania rąk. – Mam patrzeć na coś konkretnego? – zapytałam. Witkacy bez słowa skierował światło swojej latarki na przeciwległą do wejścia ścianę. Zaklęłam, gdy na powierzchni cegieł rozjarzyły się różowawo glify i piktogramy. Odczytałam tylko niektóre, ale wystarczyło, by zrozumieć zaklęcie i przełamać iluzję. Pośrodku ściany spomiędzy lśniących glifów wyłoniły się drzwi. Solidne, obite stalą, wzmocnione szerokimi sztabami, do niedawna zapewne zamknięte na kłódkę. W świetle latarki dostrzegłam leżące na podłodze narzędzia i złamane pieczęcie. – Musiał być magiczny, skoro je zobaczył – powiedziałam cicho. – I cholernie durny, skoro otworzył bez zabezpieczenia coś, co zamknięto tak starannie – mruknął szaman. – Gdyby wezwał Starszyznę, jego krew nie wsiąkałaby w podłogę. – Może myślał, że znalazł skarb. Nie komentowałam inteligencji robotnika, bo zgadzałam się z opinią Witkaca. Nikt nie traciłby tyle magii i wysiłku, by za tymi drzwiami przechowywać słoiki na zimę. W przypadku stworzeń magicznych długie życie gwarantowały zasada ograniczonego zaufania i zdrowy rozsądek. Nie wiedziałam, czy robotnik nigdy nie przeszedł szkolenia, czy po prostu był łasym na potencjalny zarobek idiotą, ale poczułam, że robi mi się zimno na myśl, jak silne musiało być to, co zamknięto za tymi drzwiami. – Byłeś w środku? – zapytałam cicho. – Nie przekraczałem progu, tylko zajrzałem. – Rozsądnie – stwierdziłam z dumą. Odruchowo ułożyłam palce w gest ochrony. Intuicja podpowiadała mi, że glock na nic się nie przyda. – Nielicha zagadka i wciąż nie wiem, czy chcę znać odpowiedź – powiedział Witkacy i pociągnął za klamkę. Zawiasy zazgrzytały pod ciężarem obitych stalą drzwi. To nie był bunkier. Raczej grobowiec. Niczym faraońskie piramidy dzielił się na przedsionek i komorę grobową. I tak jak w piramidach ściany pokryte były malunkami i piktografami, ale te nie opowiadały o sądzie ostatecznym, oddawaniu dusz do ważenia czy złowrogiej Amut czyhającej na te cięższe od piórka. Umieszczone na ścianach znaki miały przytrzymać to, co było w środku. Przymknęłam oczy i sięgnęłam zmysłami w głąb komnaty. Nie wyczułam prawie nic. Delikatne mrowienie złamanych pieczęci i ślad magii ofensywnej. Ostrożnie zrobiłam krok w głąb komory. – Poczekaj tutaj – powiedziałam do Witkaca. – Gdyby zaczęło się dziać coś dziwnego,

zatrzaśnij drzwi i wezwij Starszyznę. Nie próbuj mnie wyciągać, nie wchodź, nie używaj znaku widzenia. Nie krył irytacji, ale wiedziałam, że posłucha. Komora była znacznie większa od przedsionka. I prawie całkiem pusta. Niepokojący był ten jeden przedmiot, który pociągał za sobą to „prawie”. U podnóża ściany, pokrytej gęstą siecią różowawych glifów zaklęć, stała metalowa trumna. Miała kształt cylindrycznej kapsuły, która wyglądałaby całkiem nowocześnie, gdyby nie odpadające z niej płaty rdzy. Spojrzałam na sufit nad -trumną – spuchnięty tynk i plamy wilgoci były niezłą wskazówką, co mogło osłabić zaklęcia ochronne. Mało które są odporne na płynącą wodę. Powoli, krok za krokiem, omiatając każdy kąt światłem latarki, zbliżałam się do trumny, dziwnie pewna, że cokolwiek w niej było, zniknęło. Ostrożnie podważyłam wieko pochwą miecza. Musiałam się zaprzeć stopami o podłogę, żeby unieść je na tyle, by zajrzeć do środka. Była prawie pusta. Znów – prawie, które robiło mi cholernie wielką różnicę. Zatrzasnęłam wieko i wycofałam się do progu. Zamykając za sobą ciężkie drzwi, odetchnęłam. Ale gęsta ciemność na zewnątrz bunkra zrobiła się nieco mniej przyjazna, gdy uświadomiłam sobie, co może się w niej kryć. Witkacy nic nie mówił. Odpalił papierosa i czekał, aż pęknę i powiem mu, co dokładnie wydarzyło się w komorze, a także dlaczego jestem blada, jakbym zobaczyła trupa. Mogłam mu wyjaśnić, że najprawdopodobniej problemem nie jest trup, tylko jego brak, ale wolałam się upewnić, że dobrze kojarzę fakty. A do tego potrzebowałam małych konsultacji. I potencjalnej awantury. Założyłam nad wejściem do przedsionka zaklęcie odstraszające, by nie zabłąkał się tu ktoś przypadkowy. Zwłaszcza gdyby lokator trumny zamierzał wrócić. – Sprawdzisz, co z robotnikiem? Muszę złożyć komuś wizytę towarzyską i uzyskać kilka odpowiedzi – wyjaśniłam. To wystarczyło, by się domyślił, że wybieram się do Thornu. Nie palił się, żeby mi towarzyszyć. Jego „bramofobia” zaczynała powoli stanowić problem, ale o tym planowałam porozmawiać z nim później. – Karetka zabrała go na Batorego. Zajrzę tam i dam ci znać. Czy jest coś, na co powinienem mieć oko? – zapytał. Możliwości było kilka. Niektóre niegroźne, inne przeciwnie. – Gdyby stał się krwiożerczą bestią... zwykle wystarczy usunąć serce – powiedziałam. – Co za ulga. Gorzej, gdybym musiał zrobić coś, co trudno byłoby wyjaśnić lekarzom – sarknął. Dochodziła północ, ale na ulicy roiło się od ludzi. I wampirów. Siedziba Romana mieściła się w okolicy, w której północ była środkiem dnia. Październik zaczął się już kilka dni temu, ale wciąż daleko było do jesiennych temperatur, więc przed wampirzym klubem naprzeciwko kamienicy księcia nadal znajdował się ogródek. Przy okrągłych stolikach o szklanych blatach siedziały pary, zwykle mieszane – wampir i człowiek, który był gotów wymienić trochę krwi na niezły, podobno, seks. Szanse, że zdołam się przedostać do Romana niezauważona, były więcej niż znikome, więc nawet nie próbowałam. Wyminęłam klientelę klubu, odprowadzana czujnym spojrzeniem kilku wampirów, które zapewne bardziej niż dla rozrywki wystawały na ulicy dla informacji i ochrony. Nie zatrzymali mnie. Może rozeszło się już, że ja i Roman współpracowaliśmy to tu, to tam, i zapomnieli mi już, że wyrwałam serce Victorowi. Dosłownie. Przez jakiś czas robiłam za straszaka na niegrzeczne wampiry, a moja firma detektywistyczna przeżywała oblężenie

potencjalnych klientów zainteresowanych zakołkowaniem krwiopijcy. Nie przyjęłam żadnego ze zleceń. Zamiast tego pomogłam Romanowi raz czy dwa, a on pomógł mi całkiem solidnie wiosną, kiedy Varg był w opałach i naprawdę potrzebowałam sojusznika przeciwko Brunonowi, niech mu ziemia ciężką będzie, niegdysiejszemu Alfie toruńskich wilków. To zbudowało między nami zaskakująco stabilną relację. Zwykle go lubiłam. Jak na wampira, był dość rozsądny. Nieznośny, ale nie głupi czy brutalny. Niewykluczone, że dziś nasze relacje się zmienią. Jeśli odpowiadał za to, co znalazłam w bunkrze... cóż, z całą pewnością ochłodzi to nasze relacje, bo są rzeczy, których jako namiestniczka nie zamierzałam tolerować. Nawet jeśli to Roman zatwierdzał moją wypłatę na tym stanowisku. Miałam pilnować, by prawo było przestrzegane. To, co znalazłam w bunkrze, było od pół wieku bardzo nielegalne. Dla wampira to może być równoznaczne z: „Ojej, jeszcze wczoraj mogłem, naprawdę minęło aż pięćdziesiąt lat?”, ale dla tego, kto znalazł się w tamtym bunkrze, każda minuta z tych lat była wiecznością. Lokaj Romana nie przepadał za mną. Może byłam nie dość elegancka. Może wiązał moją osobę z dramatycznym zgonem swojego poprzednika, nie całkiem słusznie, bo owszem, byłam tu, gdy zginął, ale nie przyłożyłam do tej śmierci nawet pół paluszka. W rezultacie jednak sztywniak w trzyczęściowym garniturze i muszce uciskającej jego byczy kark, ilekroć mnie widział, robił minę człowieka, któremu pod nosem śmierdzi kobiałka zgniłych jaj. Podniósł jednak słuchawkę i powiadomił kogoś na górze, może samego Romana, o moim -przybyciu. Nie racząc mnie nadmiarem słów, skinął na windę. Głośny zgrzyt mechanizmu dowodził, że właśnie zjeżdża. Secesyjnie zdobiona żelazna klatka sunęła powoli i chybotliwie. Zatrzymała się z głuchym stuknięciem i jęknięciem hamulca. Mam nadzieję, że Roman dbał o przeglądy techniczne. Pasażer windy rozsunął drzwi kabiny i pchnął ozdobną kratę. Nie znałam wampira, który stał w środku i gestem zapraszał mnie do wejścia. Odrobinę paranoiczna część mnie zapragnęła nagle pokonać trzy piętra w ciemności pieszo, tajną klatką schodową, wiodącą wyłącznie do pokoi Romana. Ciasna winda i obcy wampir nie wydawały mi się kuszącym połączeniem. Musiał to zauważyć, bo ukłonił się z pełnym satysfakcji uśmiechem. – Książę wysłał mnie po ciebie, namiestniczko – powiedział gładko. – Nazywam się Adam. Mierzyłam go spojrzeniem. Roman nigdy nie wysyłał nikogo po mnie na dół. Sam się fatygował, jeśli to było konieczne, a zwykle po prostu pozwalał mi wjechać windą albo wejść po schodach. To kazało mi się zastanowić, czy wszystko jest w porządku w siedzibie lokalnego Księcia Wampirów i czy nowiny, z jakimi przychodzę, nie są już dla niego wczorajszym newsem. Albo Roman musiał być zajęty i uznał, że wysłanie Adama spowolni moje nadejście. – Wolałabym, żebyś tu został. Potrafię sama uruchomić windę – powiedziałam stanowczo. – Książę... – Zna mnie na tyle dobrze, żeby się nie zdziwić, że nie chcę towarzystwa w tej małpiej klatce, którą nazywa windą. Po prostu pociągnij za dźwignię, gdy będę w środku. Lepiej, by uznał, że mam coś przeciwko windzie niż że się go boję. Ostrożność od strachu różni się tym, że jest konstruktywna i naprawdę ratuje życie. Opuścił windę bez słowa. Zamknęłam kratę zewnętrzną i zatrzasnęłam ażurowe drzwi kabiny. Wampir przez chwilę po prostu gapił się na mnie przez oczka krat, a potem zwolnił dźwignię hamulca i mogłam uruchomić windę od środka. Wcisnęłam trójkę. Gdy winda mijała pierwsze piętro, na którym mieścił się ekskluzywny i bardzo prywatny klub wampirzy, wyglądałam przez kratę, niemal spodziewając się plam krwi i ciał na podłodze. Jak wtedy, gdy Claudia i Bonawentura budowali własną romantyczną przestępczą legendę. Usłyszałam muzykę i śmiech, a przy jednej z kolumn na korytarzu para wymieniała płyny ustrojowe w zdecydowanie

przyjaznej atmosferze. Na piętrze Romana przy windzie stała kobieta, na oko trzydziestoletnia, z burzą czarnych loków otaczających twarz o klasycznych rysach angielskiej róży. Wyniosłe spojrzenie i wydęte w gniewnym grymasie usta wyraźnie dawały mi do zrozumienia, że pojawiłam się nie w porę i że przeszkadzam. Mogłam się założyć, że pod szczelnie zapiętym i eleganckim płaszczem z wysoko postawionym kołnierzem nie ma zbyt wiele. Roman opierał się nonszalancko o ścianę. Był boso, włosy miał nieco potargane, koszulę rozchełstaną. Pościelowe wydanie Romana. Za jakie grzechy mnie to spotyka? – Odezwę się jutro, Joanno – powiedział. W odpowiedzi dostał tylko gniewne prychnięcie. Była człowiekiem, ale też wściekłą kobietą. Zgodnie z przewidywaniem dostałam z łokcia, gdy mijałyśmy się w progu windy. Rzesza moich fanów nigdy nie maleje, pomyślałam. – Przyszłam nie w porę? Prychnął na moją złośliwość. – Gdybyś pojawiła się godzinę później, miałaby nieco więcej rumieńców. Ale przecież troska o jej życie erotyczne nie powstrzymałaby cię przed niezapowiedzianą wizytą. – Wzruszył ramionami. – Ustaliliśmy kiedyś, że jeśli pojawią się jakieś problemy w twoim departamencie, przyjdę z tym do ciebie, zanim zacznę strzelać. Natychmiast spoważniał. – Mów. – Lepiej będzie, jeśli sam to zobaczysz. Toruń – dodałam. Przeczesał palcami włosy, momentalnie zniknął ostatni cień „pościelowego Romana”. – Daj mi trzy minuty – poprosił i zniknął w głębi mieszkania. Oparłam się o ścianę i czekałam. Wyłonił się po dwóch. W doskonale skrojonym grafitowym płaszczu, czarnych spodniach i wyglancowanych butach wyglądał jak ambasador elegancji w krainie wyciągniętych T-shirtów i dżinsów przetartych na kolanach. „Przynosimy waszym ludziom pokój, najnowszą kolekcję męskiej odzieży luksusowej i garść szklanych paciorków. Nie przepuśćcie na dziwki i prochy”. – Zaparkowałam przy Szatańskim Pierwiosnku – rzuciłam. – Pojedziemy moim – oświadczył, wybierając poziom minus jeden na konsoli windy. Nie przeszkadzało mi to zupełnie. W jego kolekcji samochodów nie było nawet jednego gruchota. I to nie ja będę prowadzić. Musiałby się wykrwawiać, by mi na to pozwolić. Ostatnim razem, kiedy do tego doszło i oddał mi kluczyki do samochodu, uszkodziłam lusterko boczne w jego bmw, nie mieszcząc się w drzwiach do garażu. Przypadek, ale nie został mi wybaczony. Wampir poznany wcześniej, Adam, stał już przy stalowoszarym, zbyt dużym i zbyt drogim samochodzie. – Jedziemy sami – oświadczył Roman. – Ale, panie... – zaczął, lecz umilkł pod spojrzeniem swojego szefa. – Tak, oczywiście – poprawił się. Nie rozmawialiśmy po drodze. Gęstą ciszę przerywały tylko moje wskazówki dotyczące trasy. Obserwowałam go uważnie. Bo jeśli to on stał za tym, co znalazłam w bunkrze, musiał już przecież wiedzieć, w czym problem. Niczego nie dał po sobie poznać. Zachowywał się, jakby nigdy tu nie był. Złapałam się na tym, że naprawdę bardzo chcę, by tak było. Schylił się i przeszedł pod taśmą. Małą latarką, brelokiem przy kluczach samochodowych, oświetlił wejście do bunkra i zszedł po trzech schodkach. Przystanął przed

zastygłą już kałużą krwi, przykląkł na jedno kolano i powąchał palce unurzane w brunatnej brei. Wytarł je dokładnie płócienną chusteczką z monogramem. – To wszystko? Niewielka plama krwi i zakładasz, że to mój departament? Mogłaś po prostu wpaść na drinka, jeśli się stęskniłaś. Uniósł brew w tym nieznośnie aroganckim grymasie, który budził we mnie potrzebę walnięcia go między oczy. Nie zrobiłam tego, boby mi oddał. I ponieważ byłam -dorosłą kobietą, która nie ulega impulsom. Choć głównie dlatego, że ma cios jak zawodowy bokser. Wyciągnęłam swoją latarkę, mocniejszą niż jego, i skierowałam na ścianę naprzeciwko. Glify i zaklęcia rozjarzyły się różowo. Roman przebiegł po nich wzrokiem z kamienną twarzą. Pociągnął ciężkie drzwi i wszedł do komory grobowej. Podążałam za nim, oświetlając drogę i kolejne symbole na ścianie. Poradziłby sobie bez światła, ale chciałam widzieć jego reakcję. Gdy zobaczył trumnę, pękła jego poza zdystansowanego profesjonalisty. Doskoczył do niej i bez trudu uniósł wieko, odpychając je tak mocno, że huknęło o ścianę. Poświeciłam do wnętrza trumny. Dno jeżyło się kolcami, które musiały się wbijać w złożone w niej ciało. Gruba skorupa łuszczącej się krwi pokrywająca dno sugerowała, że trwało to długo. Roman wyciągnął łańcuch, którym zapewne związany był ten, kto do niedawna leżał w trumnie, i przez chwilę ważył w dłoni ciężkie ogniwa, a potem rzucił nim z taką siłą, że kawałek tynku spadł razem z żelastwem na ziemię. Całe opanowanie zniknęło. – Co tu się stało? – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Pytasz o dziś? Bo chyba nie o to, jak się to wszystko zaczęło? Szybko kojarzył. – Myślisz, że mam z tym coś wspólnego? Cofnęłam się, kiedy zrobił krok w moją stronę. Ale to było jedyne ustępstwo, na jakie się zdobyłam. – O ile się orientuję, taką karę może wyznaczyć wyłącznie głowa gniazda swojej progeniturze. Nie sądzę, żeby ktoś obcy wszedł na twoje terytorium, porwał twojego wampira, torturował go i zamknął w trumnie Anny Batory. Bo chyba tak nazywacie to urządzenie? – zapytałam. Wypuścił powietrze i po kilku sekundach przestał wyglądać na kogoś, kto chce urwać mi głowę i zatknąć na halabardzie, żeby dać nauczkę kolejnym głupcom, którzy wpadną na pomysł, by go wnerwiać. – Rządzę tym gniazdem od tysiąc dziewięćset trzydziestego ósmego. Nigdy nie wydałem takiego wyroku na nikogo z moich ludzi. Ani na nikogo z obcych. Karałem ich adekwatnie do przewinienia. Ale jeśli ktokolwiek zasłużył na coś takiego, po prostu go zabijałem. Nigdy nie skazałem nikogo na dziesięciolecia tortur. To nie w moim stylu – dodał. Może jestem naiwna, ale wierzyłam mu. Choć jeśli mówił prawdę, groza sytuacji była jeszcze większa, niż zakładałam. – Chcesz powiedzieć, że ktoś tu leżał dłużej niż od trzydziestego ósmego? – Zapewne. – Jak można przeżyć coś takiego? – Raczej nie można. Albo był potężny, albo miał po swojej stronie magię. To było coś, co mogłam znaleźć, jeśli wciąż tu jest albo został po tym jakiś ślad. Użyłam znaku widzenia. Sporo magii, różne sygnatury. Ten, kto zniszczył pieczęcie na drzwiach wejściowych, uruchomił reakcję łańcuchową. Zaklęcia na wieku były złamane, symbole na ścianie nieaktywne, ale wciąż widoczne. Wszystkie lśniły różowawo, więc powstały za sprawą magii umarłych. Odkąd nauczyłam się widzieć aury i zobaczyłam, że wampiry emanują różowofioletową poświatą, kolor ten przestał mi się kojarzyć z kucykami i słodyczą. Witkacy

i Katia władali magią śmierci, mieli ciemnofioletowe aury. Wampiry nie tyle władają magią śmierci, co animująca je magia jest bliższa magii śmierci niż na przykład niebieska magia Pani Północy. Wampirza magia jest jakby wypadkową magii erotycznej, emanującej -czerwienią, i fioletowej magii śmierci. Połączenie przyprawiające mnie o skurcze żołądka, gdy myślałam o tym odrobinę za -długo. I nagle zobaczyłam coś, co wyróżniało się w różowawej poświacie wampirzej magii. Niewielki krążek, ledwie widoczny spod łuszczącej się warstwy krwi, wciąż emanował bladozłotą poświatą magii ceremonialnej. Wyciągnęłam z kieszeni rękawiczki lateksowe. Wiedziałam, że nie osłonią mnie przed magią, ale brzydziło mnie dotykanie starej krwi z bogowie wiedzą jakimi koloniami bakterii. – Moneta... – powiedziałam po oczyszczeniu krążka chusteczką – stara, chyba rzymska. Podsunęłam ją Romanowi pod nos. Błysk rozpoznania pojawił się, by natychmiast zniknąć pod powściągliwym zainteresowaniem. – Ile osób zabił? – zapytał. – Na razie nie jestem pewna, czy zabił kogokolwiek – powiedziałam szczerze. – Facet, który złamał pieczęcie, jest w szpitalu... Wyciągnęłam telefon. O dziwo, w bunkrze był zasięg. Zadzwoniłam do Witkaca. – Jak się ma matołek z bunkra? – zapytałam. – Kiepsko. Ma jakąś chorobę krwi, coś jak hemofilia, za mało płytek krwi i stąd ten krwotok – zreferował Witkacy. Wampir obudzony po ponad siedemdziesięciu latach też miał z tym krwotokiem coś wspólnego, pomyślałam. – Rozmawiałeś z nim? – Wciąż jest nieprzytomny. Lekarze podają mu krew, do rana powinni wiedzieć, czy z tego wyjdzie. – Wiedzą, ile stracił krwi? – Więcej niż jedną czwartą, mniej niż jedną trzecią. To duży facet, wyjściowo mógł mieć ile? Pięć litrów? – Zostań z nim na razie. Daj znać, gdyby coś się zmieniło. Schowałam telefon do kieszeni. – Na podłodze zostało jakieś pół litra, facetowi brakuje litra, może półtora. Dość ascetyczna przekąska po ponad siedemdziesięciu latach głodowania, nie sądzisz? – zapytałam. – Ofiara była magiczna, więc krew jest nieco bardziej odżywcza... Ale tak, to niewiele. – Będzie potrzebował więcej, a to oznacza, że pojawią sie kolejne ofiary. Roman przytaknął. Wyciągnęłam telefon i wysłałam sms do Witkaca: „Popytaj w centrali, czy nie pojawiły się dziś w nocy wykrwawione trupy, dobra?”. Odpisał błyskawicznie: „ok”. – Ja i ty musimy porozmawiać – powiedziałam. Roman westchnął z taką boleścią, jakbym kazała mu jeść brukselki. – Może najpierw spróbujmy go odnaleźć? – Jeśli nie był twój, nie znajdziesz go po więzi. – Ale zaklęcie tropiące może pomóc, nie sądzisz? – Uśmiechnął się złośliwie. Był magicznym przed przemianą i czerpał z tego całkiem sporo korzyści. Na przykład nie szkodziło mu słońce, mógł wchodzić do mojego domu bez zaproszenia i wciąż władał magią. Zaklęcie tropiące poprowadziło nas prosto w stronę mostu. A potem płynąca Wisła zniwelowała jego skuteczność do zera. – Warto było spróbować – mruknął. Wróciliśmy do samochodu.

– Znasz tę monetę – zaczęłam od drobiazgu, licząc, że łatwiej mu przyjdzie szczerość. – Widziałem ją ostatnio jakieś sto lat temu – odpowiedział, opierając dłonie na kierownicy. – Należała do mojego stwórcy. – Poprzedniego księcia w tym regionie. – Tak. Zamilkł. Przesłuchiwanie go przypominało wyciskanie łez z kamieni. – Czy wiesz, kim był wampir z trumny? – Nie. – Ale masz swoje podejrzenia? – Niezupełnie. – Roman, daj spokój. Mogę wysiąść z tego samochodu i uznać, że moja robota jest skończona. Radź sobie sam z obudzonym po ośmiu dekadach wampirem i jego głodem zagrażającym realnemu miastu. Mogę też zostać i ci pomóc, ale muszę cokolwiek na ten temat wiedzieć. – Sam niewiele wiem – skrzywił się. – Mój -stwórca pod koniec swojego zbyt długiego życia stracił kontakt z rzeczywistością. Znalazł upodobanie w okrucieństwie, jakiego wcześniej w nim nie dostrzegałem. To -narastało przez lata, aż całkiem wymknęło się spod kontroli. Gniazdo spływało krwią. Ludzie i wampiry znikali z ulicy i nikt nie pytał, co się z nimi stało. – Dlaczego nic z tym nie zrobiłeś? – Zrobiłem. Późno, ale zrobiłem. Zabiłem swojego ojca i przejąłem to, co zostało z jego gniazda. Ale nie było mnie tu, więc nie zareagowałem dość szybko. Przez chwilę milczał, wpatrując się w ciemność za szybą. – Mój ojciec widział we mnie zagrożenie. Sam był magiczny, ale po przemianie utracił większość swoich umiejętności. Stwarzając mnie, nie wszystko przewidział. – Byłeś za silny, żeby mógł trzymać cię w garści? – Coś w tym rodzaju. Uznał, że wzbudzi odpowiednio duży szacunek, wysyłając mnie w tournée po świecie. Przez dwadzieścia lat jeździłem, odwiedzałem każdy cholerny wampirzy dwór w Europie, Stanach czy Azji. Bycie chodzącym za dnia ułatwiało podróże. Budowałem reputację mojemu ojcu. Przemiany magicznych wciąż były rzadkie, a przemiana magicznego tak sprytna, żeby nie utracił mocy, unikalna. Miałem zastukać do każdego gniazda i pokazać jego mieszkańcom, dlaczego nie warto atakować mojego ojca. Chodzący za dnia przyjdzie i pożre wasze dzieci, gdy będą bezradne. Tak to widział. – Był paranoikiem czy naprawdę mu zagrażali? – Raczej to pierwsze. Bał się ataku z zewnątrz, ale i mojej zdrady, skoro wolał, żebym trzymał się z daleka od jego tronu. Nie miałem wiele do powiedzenia. -Jeździłem. Nawiązywałem liczne znajomości, bawiłem się całkiem dobrze, zwłaszcza gdy okazało się, że tak naprawdę nikt tam na mnie nie czyha, a raczej są ciekawi, co potrafi taki dziwaczny wampir jak ja. Szczerze? Było mi dobrze z tym, że nie musiałem patrzeć na obłęd rodzący się w oczach Eustachego. W tysiąc dziewięćset trzydziestym siódmym roku dostałem depeszę. Jeden z moich braci stał się buntownikiem, opuścił gniazdo. Miałem go wytropić i zabić. – Znalazłeś go? – W Wiedniu. I wysłuchałem, zamiast natychmiast wykonać wyrok. Nie był buntownikiem, ale wysłannikiem gniazda. Miał mnie odnaleźć i powiedzieć, jak daleko odpłynął okręt poczytalności Eustachego. Uznali, że jestem jedynym, który ma szansę przeżyć pojedynek. – Wróciłeś i posprzątałeś. – Tak. Dla wielu było już za późno. – I myślisz, że facet z trumny jest jedną z ofiar Eustachego?

– To była jego moneta. Używał jej jak baterii. Po przemianie stracił zdolność kumulowania w sobie magii, do zaklęć potrzebował zewnętrznego źródła zasilania. – Nie oddałby jej w takim razie. – Mógł ją zgubić, skazany na trumnę Anny Batory mógł mu ją ukraść i dać się z nią zamknąć... Eustachy nie miał jej, kiedy wróciłem. Gdyby nie to, może nie zdołałbym go pokonać, bo pod moją nieobecność sięgnął po bardzo brzydki kawałek magii. – To dzięki monecie więzień przeżył? – Tak podejrzewam. – Jak go znajdziemy? – Po trupach zapewne. Im szybciej go zdejmiemy, tym większa szansa, że nie zostawi ich za sobą zbyt wiele. Po kilku godzinach wciąż byliśmy w punkcie wyjścia. Nic nie wskazywało na to, że mamy oszalałego wampira na wolności. Znałam relacje z Trójmiasta – gdy wampir złamał posłuszeństwo Gajuszowi i poszedł w krwawy cug, pierwszej nocy zabił pięć osób. Złapali go po trzech dniach. Do tego czasu miał trzydzieści ofiar na koncie. Tymczasem ten okazał się nad wyraz powściągliwy. Witkacy nie znalazł nawet jednego przypadku. Nawet robotnik, który złamał pieczęcie w krypcie, dochodził do siebie i gdyby nie choroba krwi, po ataku wygłodzonego wampira cierpiałby jedynie lekką anemię. – Jeśli nie skonał gdzieś w ciemnym kącie, wykazuje się nadzwyczajną dla okoliczności kontrolą – stwierdziłam. – Jeśli się kontroluje, dlaczego nie przyszedł złożyć mi hołdu? Bez tego ma status buntownika i mam prawo zabić go przy pierwszej okazji. Zamyśliłam się. – Słuchaj... przecież on może nie wiedzieć, że Eustachy jest pieśnią przeszłości. Jeśli sądzi, że to terytorium wciąż należy do wampira, który na osiemdziesiąt lat zamknął go w nabitej kolcami trumnie... wydaje się całkiem rozsądne unikanie go, nie sądzisz? – I co zrobi? Nie ma pieniędzy, nie ma środków transportu, nie ma znajomych, do których mógłby się zwrócić. Jak dostanie się na terytorium innego -wampira? -Osiemdziesiąt lat temu, gdyby nie miał listu żelaznego od swojego księcia i pojawił się na obcym terytorium, spakowaliby go do trumny i odesłali dorożką do domu. I to tylko jeśli akurat trafiłby na miłe gniazdo. – Na jego miejscu trzymałabym się poniżej radaru. Odbudowała nadwątlone siły. Nie zna świata, w którym się obudził. Na jego miejscu postarałabym się dowiedzieć jak najwięcej, żeby się przekonać, na czym właściwie stoję. Nie pchałabym się do Thornu, jeśli spodziewałabym się spotkać tam swojego oprawcę albo jego ludzi. – To ma sens. Ale zupełnie nie ułatwia nam poszukiwań. Poza tym nie sądzę, żeby po tylu latach potrafił zachować powściągliwość podczas karmienia tylko po to, żeby pozostać poniżej radaru. – Z robotnikiem mu się udało, prawda? Przez całą noc nie wpłynęło nawet jedno zgłoszenie. Żadnego trupa. Cisza. Witkacy dał mi znać, że robotnik przeżyje i za kilka godzin zostanie wypisany ze szpitala. Byliśmy w punkcie wyjścia. Jeździliśmy po mieście w ciemno. Roman sprawdzał adresy,

które miały jakieś znaczenie dla gniazda w czasach Eustachego. A ja budowałam w sobie pokłady współczucia dla nieznanego mi wampira, który obudził się w całkowicie obcym świecie. Nowe ulice, nowe budynki, samochody. Nawet jeśli pamiętał te adresy, jakie było prawdopodobieństwo, że w ogóle da radę je odnaleźć? Przecież ja miałam kłopot z rozpoznaniem okolicy, w której mieszkałam piętnaście lat wcześniej, po budowie średnicówki i nowego -osiedla. Jeśli ten wampir miał w głowie mapę Torunia sprzed 1938 roku, równie dobrze mógłby wylądować na Marsie. Czy znalazł bezpieczne miejsce, żeby przetrwać dzień? – pomyślałam, kiedy wzeszło słońce. Z każdą minutą nabierałam przekonania, że nasza wyprawa zmienia się z polowania na szalonego wampira w misję ratunkową. Roman oczywiście powątpiewał. Jak zwykle wyśmiewał moje wrażliwe serduszko, ale dla mnie fakty były oczywiste. Żadnych trupów. Naturalnie mógł atakować dyskretnie, ukrywać ciała, wybierać ofiary, których zniknięcia nikt nie zgłosi od razu... ale to wymagało lepszej orientacji niż taka, jaką miał. Skąd wiedziałby, gdzie obecnie w Toruniu przesiadują bezdomni? Aby wybrać bezpieczną ofiarę, musiałby wiedzieć coś o współczesnym społeczeństwie, a tej wiedzy, jak zakładaliśmy, nie miał. Musiał być głodny, w to nie wątpiłam. Jak zaspokoił tę potrzebę bez wzbudzania uwagi? Tknięta przeczuciem, zadzwoniłam do Witkaca. – Słuchaj, czy wciąż masz kontakt z Marcinem? Tym z pogotowia? Możesz się dowiedzieć, czy miał dziś jakieś zgłoszenia w sprawie zasłabnięć? Nie ataki. Omdlenia w miejscach publicznych. – Dam ci znać. Roman wystukiwał o kierownicę rytm, który tylko on słyszał. Nie mówił wiele, spędziłam więc kilka godzin w samochodzie ze sfrustrowanym wampirem. Gdyby był sfrustrowanym wilkołakiem, zniszczenia byłyby większe, ale miałam świadomość, że jego nerwy są już napięte jak postronki. Po wschodzie słońca stało się jasne, że sprawa się przeciągnie. Roman nie słyszał o innym chodzącym za dnia w gnieździe Eustachego, więc najpewniej -wampir przyczaił się gdzieś, by przespać dzień. O ile znalazł bezpieczne miejsce i nie zamienił się właśnie w kopczyk popiołu. Sygnał komórki wybrzmiał w gęstej ciszy niemal jak wystrzał. – Tak! – krzyknęłam radośnie po odczytaniu sms-a. Może nie powinnam, bo jednak wiadomość dotyczyła osób, które wymagały asysty ratowników, ale wzór, jaki mi się wyłonił z listy interwencji karetek, był obiecujący. Siedem zasłabnięć między trzecią a ósmą rano. Dwa razy karetkę wzywali taksówkarze, którym klienci mdleli na tylnym siedzeniu – zapewne przed uiszczeniem opłaty. Trzy razy kierowcy autobusów komunikacji miejskiej, linie 27 i 22. Dwa zgłoszenia przyszły od przechodniów – jeden znalazł nieprzytomną kobietę na peronie, drugi chłopaka leżącego na ławce na przystanku autobusowym. Żadna z omdlałych osób nie została przyjęta do szpitala. Nie miały widocznych obrażeń. Nie pamiętały, by ktoś je napadł czy uderzył. Był tylko jeden element wspólny dla wszystkich tych zgłoszeń. Dworzec Główny pkp. To miejsce potrafiło osłabiać człowieka, skoro wciąż przywodziło na myśl czasy głębokiego prl-u, ale czy na tyle, by aż siedem osób zemdlało z wrażenia? Mało prawdopodobne. Remont dworca zaczął się niedawno. Główny budynek był zamknięty dla pasażerów i trwały w nim głębokie wykopy pod przejście podziemne. Kasy i poczekalnie przeniesiono dalej, do małego budynku, w którym kiedyś mieściła się poczta kolejowa. Cała reszta była pusta, otoczona rusztowaniami i spowita woalami ochronnych siatek i płacht reklamowych, osłaniających głowy pasażerów przed spadającymi kawałkami tynku. Perony były zadaszone, przejście podziemne na ulicę Kujawską ciemne niezależnie od pory dnia. Kilka budek z hot dogami i zapiekankami, stojących najbliżej wyłączonego z powodu remontu peronu, tymczasowo

zamknięto, skoro klienci nie mieli szans tam dotrzeć, nie łamiąc zakazu wstępu na teren budowy. Wszystkie zabezpieczono przed wandalami solidnymi okiennicami z płyt pilśniowych i blachy. Całkiem sporo miejsc, w których mógłby się schronić wampir z intensywną alergią na słońce. – Pójdę sama. Jeśli zobaczy wampira, może spanikować. Roman wątpił, bym mogła tu znaleźć cokolwiek. Przypominał mi, że zaklęcie tropiące urwało się przed mostem. Cóż, gdybym była wampirem, który chce się ukryć przed światem, dokładnie w taki sposób zmyliłabym trop, myśląc, że może mnie szukać magicznie uzdolniony i wciąż zapewne wkurzony na mnie szef. Gdy tylko zeszłam pod ziemię, wyczułam jego spojrzenie. Siedział pod ścianą w miejscu, do którego światło słoneczne nie było w stanie dotrzeć niezależnie od pory dnia. Skulony na kartonowym posłaniu, otulony starą puchową kurtką (brudną tym rodzajem brudu, który wskazywał, że poprzedni właściciel był bezdomnym i wyrzucił ją, gdy znalazł coś, co lepiej będzie go chroniło przed nadchodzącymi mrozami), wyglądał kiepsko. Wychudzony, zarośnięty, z czarnymi węglami oczu wyzierającymi z głębokich oczodołów. Zatrzymałam się dwa kroki od niego i odwróciłam plecami, udając, że czytam jedno z ogłoszeń wywieszonych w szklanych gablotach. Był naprawdę cichy. Niemal bezszelestnie uniósł się na posłaniu i zmniejszył dystans między nami do -metra. Smród, jaki wydzielała kurtka, był obezwładniający. I nagle czułam na szyi jego gorący oddech. Zaciskał palce na moim ramieniu, przytrzymując mnie w miejscu. Może wyglądałam apetycznie, może wyczuł, że jestem magiczna i moja krew jest bardziej odżywcza. A może po prostu był zbyt głodny, by się powstrzymać. Złapałam go za nadgarstek i wykręciłam mu rękę. Szarpał się, ale po latach w trumnie był zbyt słaby. Przytrzymałam go ciężarem swojego ciała przy ścianie i wyszeptałam mu wprost do ucha: – Eustachy nie żyje. Księciem jest Roman, który zastanawia się, czemu nie złożyłeś mu hołdu od razu po przebudzeniu. Jeśli chcesz przeżyć, wiesz, co musisz zrobić? Przez chwilę milczał. Nie szarpał się już, nie próbował wyrwać się z mojego uchwytu. Zamarł. – Czy rozumiesz, co powiedziałam? – upewniłam się. Wprawdzie jego żywieniowa powściągliwość dawała mi nadzieję na to, że nie jest szalony, ale wciąż nie byłam pewna, czy osiemdziesiąt lat w trumnie dokumentnie nie pomieszało mu klepek – tym nieagresywnym, ale uniemożliwiającym komunikację rodzajem szaleństwa. – Nie ma Eustachego – wyszeptał. Miał niski, mocno ochrypły głos. Mógł tak długo krzyczeć po zamknięciu w trumnie, że będzie mówił w ten sposób już zawsze. – Roman cię nie zabije, jeśli go do tego nie zmusisz. Nie wiedział, że byłeś więźniem. Rozumiesz? Skinął głową. – To porządny wampir i można się z nim dogadać, rozumiesz? Znów skinął głową. – Czy chcesz się z nim spotkać? Kolejne skinięcie. Gdyby odmówił, musiałabym znaleźć sposób, by go przewieźć do Trójprzymierza. Gajusz nie byłby zachwycony. Kiedy przywiozłam Olafowi szczeniaka, który właśnie rozpoczynał karierę przestępczą, i powiedziałam: „Chcę, żeby był częścią stada”, usłyszałam: „Jak sobie życzysz, Alfo”. Gdybym pojawiła się u Gajusza z obcym wampirem, gadania nie byłoby końca, a profilaktyczna likwidacja problemu, zanim stanie się faktycznym problemem, prawie pewna. Roman nie wykształcił jeszcze cech zatwardziałego oligarchy.

Brakowało mu jakichś dwustu, może trzystu lat. Nie podjęłabym się przyjęcia go do swojego stadka, bo w przeciwieństwie do Wawrzyńca, Joachima czy Eryka ten wampir potrzebował opieki i kontroli. Wyciągnęłam komórkę i wybrałam numer. – Wasza kąśliwość, mam tu twojego potencjalnego poddanego. Czy zechcesz się pofatygować z kocem? – zapytałam. Mina wampira, gdy zobaczył Romana idącego w świetle dnia, była bezcenna. – Lubi teatralne efekty – szepnęłam mu do ucha. Spojrzał na mnie jak na heretyczkę. Może dla niego to faktycznie był objaw świętości. Roman podszedł niespiesznie. Cała jego wyprostowana sylwetka emanowała autorytetem, władzą i siłą. Wampir, którego wciąż trzymałam za ramię, nie pozostał niewrażliwy na ten pokaz i gwałtownie opadł na kolana, skłaniając głowę. Jeszcze tylko brakuje, by Roman wyciągnął szpicrutę i oćwiczył parobka, pomyślałam. Na miłość Bogini, mieliśmy dwudziesty pierwszy wiek, nawet jeśli ten tutaj pewnie miałby kłopot z odpowiedzią na pytanie, który mamy rok. – Zostaw tę kurtkę, nic nam po jej aromacie w samochodzie. Pogadacie sobie w cywilizowanych warunkach, gdy już oczy przestaną wam łzawić od tego smrodu – oświadczyłam, by rozluźnić atmosferę i skierować uwagę wampirów na bardziej przyziemne sprawy. Pomogłam zaginionemu wstać z kolan i ściągnąć z grzbietu odzienie, które trzymało się w kupie tylko dzięki grubej warstwie brudu. Roman uniósł brew i z trudem powstrzymał się od komentarza, po którym nie zdołałby już utrzymać wizerunku poważnego władcy. – Jak się właściwie nazywasz? – zapytałam, bo zmęczyło mnie już nazywanie go w głowie „zaginionym wampirem”. – Antoni, pani. Święci wszeteczni, jeszcze chwila i zacznie mnie tytułować „najjaśniejszą panienką”! – Dora, po prostu Dora. A to Roman. Chodźmy, zanim wzbudzimy więcej zainteresowania, niżbyśmy chcieli. – Skinęłam głową na zbliżającą się grupkę harcerzy. Roman podał mi koc. Rozumiałam, że dla dobra tej relacji musiał trzymać dystans, przynajmniej do czasu, kiedy ustalą reguły. Nie przeszkadzało mi bycie pośrednikiem. Okryłam Antoniego wielkim kraciastym kocem, który z jakichś powodów Książę Wampirów woził w bagażniku swojej limuzyny. Wolałam się nie zastanawiać, jakież to okoliczności wymagały takiego zabezpieczenia. Koc był jednak czysty i nie dostrzegłam na nim plam krwi – a tylko to mnie w tym momencie interesowało. Przytrzymując zsuwającą się z głowy i ramion Anto-niego płachtę, szybko prowadziłam go do samochodu, który, jak przystało na pojazd wampira, miał szyby nieprzepuszczające promieni uv i inne bajery sprawiające, że w sytuacji kryzysowej samochód mógł stanowić schronienie w ciągu dnia. Roman otworzył szeroko tylne drzwi i gdy Antoni wsiadał, usłyszałam za swoimi plecami chłopięcy głos, tuż po mutacji, lekko drżący, ale zdecydowany. – Dokąd go państwo zabierają? Roman spojrzał na mnie z miną „radź sobie z tym albo urwę im głowy”, po czym bez słowa obszedł samochód i zajął miejsce za kierownicą. Zostałam sama z dzielnym druhem drużynowym i jedenastoma zuchami stojącymi za nim w szeregu niczym milcząca ściana wsparcia. Jakaś część mnie była dumna z tego dzieciaka. Zobaczył coś, co go zaniepokoiło, w tym wypadku kobietę i elegancko ubranego faceta, którzy prowadzą bezdomnego do swojej wypasionej fury bogowie wiedzą w jakim celu, i zareagował. Miał dość odwagi, by domagać się odpowiedzi na swoje pytania. Hip, hip, hurra dla harcerzy. Gorzej, że to ja miałam udzielać tych odpowiedzi. Okłamywanie harcerzy to trochę jak okłamywanie ministrantów, a to już krok do

okłamywania księdza podczas spowiedzi... Dość skomplikowana linia skojarzeń, ale nic na to nie poradzę, tak to działa. – Odwozimy go do szpitala – powiedziałam. – Nie jest do końca sobą i potrzebuje opieki. Młodziak wychylił się lekko w bok, by przez szybę przyjrzeć się pasażerowi tylnego siedzenia. – Nie wygląda do końca normalnie. Niedopowiedzenie roku. Wyglądał jak koleś, z którego inspirację czerpał Wolverine, biegając po Górach Skalistych i gadając z niedźwiedziami. Brudny i zarośnięty, nieźle pasował do wersji z psychicznie chorym, który samowolnie opuścił szpital. – Jesteście jego rodziną? – zapytał jeden z zuchów. – Jedyną, jaką ma – powiedziałam i znów była to bardziej prawda niż kłamstwo. Chłopiec przez chwilę mierzył mnie krytycznym spojrzeniem, po czym oświadczył: – To raczej smutne. – No raczej – mruknęłam, pakując się do samochodu. Antoni nie odzywał się całą drogę do Thornu. Nie wyglądał przez szybę, skulony na tylnym siedzeniu, wydawał się przytłoczony wszystkim, co mijaliśmy. Miałam nadzieję, że Roman sobie z nim poradzi, bo po prawdzie nie ma zbyt wielu placówek psychiatrycznych dostosowanych do potrzeb wampirów. Właściwie nawet jedna taka placówka nie przychodzi mi do głowy. sms-em do Witkaca odwołałam alarm. Witkacy wysłał mi zdjęcie przydrożnego krzyża. Zajęło mi kilka sekund zrozumienie żartu. Naprawdę potrzebowałam kilku godzin snu. Roman wysadził mnie pod domem i pojechał dalej, do swojej siedziby. Antoni przykleił twarz do szyby, kiedy ruszyli, jakby żegnał się ze mną na zawsze. Miałam nieco więcej wiary w Romana. Byłam pewna, że przynajmniej spróbuje. Bywał uciążliwy, złośliwy i despotyczny, ale wciąż plasował się kilka oczek wyżej niż trumna Anny Batory. Może zmieniłabym zdanie, gdybym musiała z nim mieszkać pod jednym dachem. Tym razem użył dzwonka, zamiast wchodzić jak do siebie, ignorując wszystkie zasady. Rozpierała mnie duma, niczym matkę, której synek po raz pierwszy zrobił to do nocnika. A mówią, że starych psów nie nauczysz nowych sztuczek. – Wasza kąśliwość, czemu zawdzięczam wizytę? Wyminął mnie, nie czekając na zaproszenie. Stary psiak może i pobiegł za rzuconą piłką, ale nie miał zamiaru aportować, po prostu lubi sobie pobiegać. Część irytacji minęła mi jak ręką odjął, kiedy zauważyłam, że przyniósł butelkę wina. To była długa noc i spory kawałek dnia. Udało mi się zasnąć, ale po dwóch godzinach mój durny zegar biologiczny uznał, że już pora wstawać. To obcowanie z wampirami robi mu takie rzeczy. Roman sam znalazł kieliszki i opadł na fotel, jakby wracał do niego codziennie po dziesięciogodzinnej zmianie w fabryce. W której oczywiście trudnił się zwalnianiem ludzi, ale wciąż było to zajęcie wyczerpujące emocjonalnie. Upił spory łyk wina, nim odpowiedział na moje zadane na dzień dobry pytanie. – Uznałem, że jako istota wścibska i upośledzona w kwestii trzymania się z dala od cudzych spraw będziesz ciekawa, jak się ułożyła sprawa z Antonim. Tu mnie miał. Niewykluczone, że dlatego zamiast spać, byłam na nogach po dwugodzinnej drzemce. – Ile lat tam spędził? – zapytałam. – Eustachy zamknął go w tysiąc dziewięćset trzydziestym czwartym roku.

– Dlaczego? – Wróżka przepowiedziała, że Antoni będzie powodem zguby Eustachego, więc profilaktycznie go zamknął. Był dość przesądny i stwierdził, że zabicie go mogłoby pomieszać nici losu. A wróżka nigdy dotąd nie była tak bliska prawdy. – Jak to? – Antoni nie ukradł tej monety. Wypadła Eustachemu, kiedy przykuwał go do dna trumny. Może gdyby nie zamknął Antoniego, miałby ją podczas mojego powrotu i nie zdołałbym go pokonać. – Wiesz, że właśnie tak działają wróżki? Rzucają kilka luźnych uwag, a potem twój mózg uzupełnia luki wielkie jak Rów Mariański i nagle wszystko ma sens? – Przymknęłam oczy i wysokim głosem powiedziałam: – Ktoś na literę K albo mający K w nazwisku przysporzy ci wielu nieprzespanych nocy... – Trafiony zatopiony, panno Wilk, twoja prognoza wydaje się całkiem prawdopodobna. – Uśmiechnął się. – Co z nim będzie? – Zostanie u mnie. Zamieszka w gnieździe. Nauczy się nowych zasad. Powoli ogarnie dzisiejszy świat. To, szczerze mówiąc, może się okazać najtrudniejsze. – Bez przesady, szybko się adaptujecie. Pomyśl, jak inny jest świat dziś od tego, który pamiętasz z młodości. – Uczymy się przez uczestnictwo, stąd szybka adaptacja. On został na osiemdziesiąt lat wyrwany z życia. Przerasta go nawet karmienie, bo krew smakuje inaczej przez te wszystkie konserwanty, witaminy, łatwo dostępny cukier. – O niedoborach gruźlików nie wspominając – rzuciłam. – Tak, bąknął coś o tym – parsknął z rozbawieniem, ale szybko spoważniał. – To właściwie go uratowało. Smak krwi do tego stopnia mu nie pasował, że szybko zaczynało go mdlić. Dlatego nikogo nie zabił. – Może powinien znaleźć sobie na krwiodajkę jedną z tych organicznie odżywiających się ekolożek? Wiesz, „bez konserwantów, biały cukier to śmierć, gluten zabija cię po kawałeczku, czy to cieciorka z czystych hodowli?”. – Jeśli byłaby też antyszczepionkowcem, wzrosłaby szansa na to, że w pakiecie dostałby ospę czy gruźlicę. Smak krwi z młodości na zawsze pozostaje niedoścignionym ideałem. – Może to jest pomysł na biznes? Jeśli kiedyś moja agencja upadnie na pysk, pomyślę o założeniu baru Krwinka z szerokim wyborem krwi dla koneserów. „Życzy pan sobie ab plus z przeciwciałami malarii, od hodowcy alpak z Andów? To naprawdę znakomity rocznik”. Roman roześmiał się. – To właściwie miałoby spore szanse na sukces. W kółko słyszę, że postęp medycyny zepsuł hemofilityków, a byli tacy pyszni. Oparł potylicę o oparcie fotela i wyciągnął nogi na blat stolika. Siedział tak przez chwilę, oddychając coraz bardziej regularnie, jakby zapadał w drzemkę. – Zmiękczasz mnie – powiedział nieoczekiwanie. – Kiedyś zabiłbym go od razu. Profilaktycznie, spodziewając się kłopotów, jakich by mi przysporzył. Dziś przydzielam mu kuratora i naprawdę mam nadzieję, że mu się uda. – Uznaj mnie za zewnętrzne sumienie. – Może być. Też skutkujesz wrzodami i bezsennością. – Kto dostał fuchę kuratora? – Adam. – Był niegrzeczny?

– Przyda mu się powtórka z zasad. Skoro będzie pilnował, żeby Antoni pożywiał się wyłącznie od chętnych i pełnoletnich krwiodajek, może sam dokładniej będzie przestrzegał tej reguły. – Nie polubiłam go. – Możesz mu to powiedzieć przy okazji. Będzie miał pewność, że drugich szans nie będzie. Siedziałam przy barze w Szatańskim Pierwiosnku, zagrzebana na amen w papierach. Jak zawsze o tej porze roku sen z powiek spędzał mi ten sam potwór – Urząd Skarbowy. Faktury, rachunki, pit-y i dokumentacja do odliczenia kosztów prowadzenia działalności piętrzyły się na gładkiej powierzchni baru. Rozdzieliłam je dodatkowo na dwie górki – te legalne, do rozliczania w realnym świecie, i te alternatywne, które musiałam wpisać w księgę przychodów, by podsumować rok finan-sowo. Wolałabym borowanie zębów, lecz te, jak na złość, miałam zdrowe, ale właśnie dobiegał końca okres -rozliczeniowy. Nikt ci nie mówi, gdy zakładasz działalność gospodarczą, że od dziś połowę twojego życia wypełni papierologia, że nie kichniesz nawet bez wystawienia uproszczonej faktury czy rachunku. Godzinę temu zaczęłam oznaczać dokumenty kolorowymi karteczkami, wierząc, że wyłoni mi się jakiś ład i rozliczenie zrobi się dalej samo, teraz miałam przed oczami pieprzoną tęczę i spory stosik białych kartek, które nie pasowały mi do żadnej z wcześniej wymyślonych kategorii. Urząd Skarbowy nie przewiduje wielu sytuacji. Na przykład krasnoludzkiego barteru. Ja znalazłam siostrzeńca Bartłomieja, z którym zbrojmistrz utracił kontakt wiele lat temu, on mi ofiarował nóż. A może najpierw on mi ofiarował nóż, a ja zapytałam o to, co mogę dla niego zrobić, by uregulować rachunki? Sprawy z krasnoludami zawsze są dość skomplikowane, bo nikt nie chce mieć u nich długu, a oferowanie pieniędzy za broń jest wielkim nietaktem. Po chwili namysłu wpisałam to w magiczną księgę przychodów i rozchodów, sumując do zera – nic nie zarobiłam, ale też nic nie zapłaciłam za nóż. Pogratulowałam sobie geniuszu i nagrodziłam się sporym łykiem piwa. – Niezła metoda, ale w tym tempie nie skończysz, zanim zacznie ci się kręcić w głowie – powiedział Leon, opierając się o kontuar przede mną. – Mówiłem ci, że mogę ci z tym pomóc. – Jestem dorosłą kobietą, powinnam sobie, do cholery, poradzić z rozliczeniem podatków, prawda? Nie chciałam brzmieć jak dziecko na granicy płaczu, ale tak właśnie się czułam. Oparłam głowę na skrzyżowanych na blacie ramionach i przez chwilę pielęgnowałam w sobie poczucie beznadziei. Leon pochylił się i cmoknął mnie w czubek głowy. – Masz gościa – szepnął dyskretnie. Zerknęłam w stronę drzwi. Roman szedł w moim kierunku z chmurnym obliczem. Czart wyprostował się i założył ramiona na piersi, prezentując ich -potężną -rzeźbę. – Wasza kąśliwość, z czym przybywasz? Bo nie wiem, czy zapewniać Leona, że jesteś przyjacielem, czy szepnąć: „Boję się, tatku”, spoglądając na niego załzawionymi ślepkami. – Myślałem, że sama staczasz swoje boje. – Staczam, jeden na raz. – Wskazałam palcem na sterty papierzysk. – Chcę, żebyś pojechała ze mną do realnego miasta i zobaczyła, jak się kończy bycie miękkim i dawanie drugich szans – oświadczył twardo. Cholera jasna, Antoni. Oczami wyobraźni widziałam już krwawą łaźnię. – Zajmę się papierami – powiedział Leon – a ty, wampirze, pamiętaj, że jeśli spadnie jej włos z głowy...

– Nie możesz mnie winić za jej osobowość. To nie ja jestem jej ojcem – oświadczył Roman. Na skroni czarta nabrzmiała żyłka. Zeskakując z wysokiego stołka, dźgnęłam Romana łokciem. Przypadkiem, rzecz jasna. – Więc na czym stoimy? – zapytałam już w samochodzie. – Zaraz po zmierzchu Antoni udał się na spotkanie w Toruniu. Od kilku tygodni próbuje uporządkować swoje sprawy majątkowe, które ze względu na osiemdziesiąt lat jego nieobecności wyglądają dość tragicznie. – Czyżby był pierwszym znanym mi wampirem bez długoterminowego planu oszczędnościowego i dochodów rentierskich? – Tak to już jest, gdy masz przerwę w życiorysie. – Dobrze, więc był w realnym mieście. Z kuratorem? – To Adam dał mi znać, że Antoni złamał zasady. – Nie wątpię, że o swoich potknięciach raportuje równie ochoczo. Roman wzruszył ramionami. – Znasz jakieś konkrety? – Użył uroku. – Czy nie używacie go wszyscy? – On miał zakaz. Ma się uczyć, jak sobie radzić ze współczesnymi ludźmi, a nie chodzić na skróty. – Coś więcej? – Już to wystarczy – powiedział tym kategorycznym tonem, który sprawiał, że po każdej jego wypowiedzi słyszałam echo kruków: „Nigdy więcej, nigdy więcej”. Antoni miał przechlapane. A ja będę musiała patrzeć, jak Roman wymierza mu karę, bo przecież nie zabrał mnie na świadka, aby dać mi nauczkę. Zaparkował przed Harmonijką i wysiadł, trzaskając drzwiami. Przeszliśmy kilka kroków w stronę Collegium Maximus. Przeczytałam szyld nad drzwiami. Biuro notariusza, radcy prawnego i specjalisty od prawa podatkowego. O święci pańscy... Żadnej krwi. To było pierwsze, co zauważyłam. Nie było poszarpanych zwłok ani rozrzuconych po podłodze kończyn. Antoni też żył. Siedział na krześle, nisko pochylony, obejmował się ramionami i kołysał. Adam stał nad nim niczym Cerber. Przeszłam do pokoju obok, ale i tam także nie było nic martwego. Może poza wzrokiem trójki ludzi w garniturach – kobieta i dwóch mężczyzn, wyglądali na prawników. Tę chłodną elegancję rekinów na dwóch nogach rozpoznaję na pierwszy rzut oka jeszcze z czasów pracy w policji. Żaden policjant nie lubi prawników. Może niektórych prokuratorów, ale nie prawników. Ci tutaj bez wątpienia zostali poddani urokowi. Byli wciąż wrażliwi na sugestię i można było im mieszać w pamięci, co pewnie okaże się konieczne. Wróciłam do pierwszego pokoju. Roman stał z założonymi rękoma i czekał w ciężkim milczeniu. Moja matka stosowała tę sztuczkę – zwykle pękałam. Przysunęłam krzesełko bliżej Antoniego i zapytałam: – Może po prostu powiesz mi, co się tu stało? – Mój zwykły ton przesłuchania wzmocniłam ciepłą nutą. Spojrzał na mnie z tym samym zagubieniem, które wbiło mi się w trzewia w przejściu podziemnym przy dworcu. – Nie chciałem... ja po prostu straciłem cierpliwość... – powiedział cicho. Wyraźnie wolał utrzymywać kontakt wzrokowy ze mną, nie z ciskającym piorunami potępienia wampirzym księciem. – Kiedyś to było o wiele łatwiejsze... Utrzymanie własności... Wyjeżdżałem na trzydzieści lat i wracałem jako własny syn, skóra zdarta z ojca. A teraz? Komputery, rejestry,

spisy... Powiedzieli, że wszystko przepadło, wszystko... I że da się odzyskać, ale muszę mieć na to mnóstwo pieniędzy... że zalegam z jakimiś podatkami, że darowizna nieopłacona, że księgi wieczyste nieaktualne... Jak mogą być nieaktualne, skoro są wieczyste? No jak? – Ręce mu drżały. Byłam o krok od tego, by pierwszy raz w życiu zobaczyć płaczącego wampira. Po czymś takim nic już nie byłoby takie samo. Odwróciłam się do Romana. – Możemy porozmawiać na osobności? – zapytałam grzecznie, by nie uznał, że podważam jego autorytet. Drobiazg, który nic mnie nie kosztował, a jego nieco ugłaskał. Wyszliśmy na ulicę. – Rozumiem, że nie rezygnujesz z roli adwokata? – Przecież to oczywiste, że w pokoju, w którym przebywa prawnik, notariusz, przedstawiciel fiskusa i wampir, to nie wampir jest najbardziej brutalną i krwiożerczą bestią. Użył uroku, fatalnie się stało i powinieneś mu dać po łapkach... ale przecież to niesprawiedliwe, żeby miał stracić wszystko. Moi synowie uświadomili mi, jak wielką przywiązujecie wagę do majątku, do bezpieczeństwa, które się z tym wiąże. Antoni miał pecha. Spędził w trumnie najgorszy dla własności czas: wojnę, wywłaszczanie, prl, reprywatyzację i pączkujący kapitalizm. Gdyby był w stanie reagować, zabezpieczyłby swoje dobra. Ci tam – kiwnęłam głową w stronę biura – mogliby mu pomóc, ale chcą go wydoić. On niczego nie ma. Nie może cię poprosić o pieniądze, nie na okresie próbnym. Co mu zostało? Westchnął ciężko. – I co ja mam z nim zrobić? Złamał zakaz. – Coś wymyślisz, jesteś kreatywny. A swoją drogą, czy nie przydaliby się gniazdu prawnik, notariusz i spec od podatków, którzy nie będą zadawać głupich pytań, nie mają problemów z nocnymi godzinami pracy i załatwialiby na czas papierki, spadki, darowizny, wpisy do ksiąg wieczystych, żeby uniknąć na przyszłość takiej wpadki? Antoni ma rację, dziś o wiele trudniej pozostać poniżej radaru niż kiedyś. – To faktycznie mogłoby się okazać przydatne – mruknął niechętnie. – Są pod wpływem uroku. Grzechem byłoby nie skorzystać, nie sądzisz? – Zwykle protestujesz, gdy chcę używać uroku na ludziach. – Protestuję, gdy chcesz go używać na owcach. Ale to są rekiny. Poradzą sobie. Możesz wspomnieć, żeby nie zapominali o działalności charytatywnej? I nie kopali szczeniaczków? – Nie wymagasz od nich zbyt wielu zmian? – Uśmiechnął się szeroko. – Możliwe... Cóż, biedne szczeniaczki.

Pióro Wieczne

Reputacja potrafi być przekleństwem. Zwłaszcza w tak rozplotkowanym środowisku, jakim był komisariat policji. Odkąd rozeszło się (zapewne za sprawą Anity), że do dziwnych spraw należy wzywać Witkaca albo mnie, a najlepiej naszą dwójkę, ze zdumiewającą regularnością oglądałam na własne oczy większą ilość szajby, niż kiedykolwiek miałam nadzieję zobaczyć. Może musimy popracować nad definicją słowa „dziwne” dla naszych kolegów... Choć skoro nie wiedzieli i nie mieli wiedzieć o magii, trudno było im cokolwiek klarować. Nawet jeśli to oznacza dni takie jak ten. Przez ostatnie cztery godziny zmagaliśmy się z wariatem. I nie sądzę, by czuł się on usatysfakcjonowany pracą policji. Cóż, nie byliśmy przygotowani do ścigania międzygalaktycznych naukowców porywających ludzi i kradnących im wspomnienia, by uczyć się o naszej kulturze. Pościgi kosmiczne też nie były uwzględnione w opisie naszych stanowisk służbowych, a za nadgodziny nikt nam nie płacił. Zwłaszcza mnie, skoro od ponad roku nie pracowałam w policji i pełniłam -wolontariac-ką służbę u boku Witkaca, kiedy uważał, że przyda mu się wsparcie kogoś, kto niesamowitość je na śniadanie. Włączyłam radio i przeskakiwałam między kanałami, aż dotarłam do rmf Classic. Potrzebowałam czegoś miłego i relaksującego. Prychnęłam, słysząc motyw przewodni „Odysei kosmicznej 2001”. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że nas do tego wezwali – mruknął Witkacy, masując nasadę nosa. – Anita za naszymi plecami nazywa nas Mulder i Scully, więc sam powiedz, kogo mieli wezwać do faceta, który twierdził, że porwało go ufo? – Myślałem, że się uduszę, kiedy zaczęłaś mu tłumaczyć, że nie może złożyć doniesienia dotyczącego kradzieży wspomnień, bo kodeks kryminalny nie tylko nie przewiduje takiej możliwości, ale prawo i opinia społeczna nie mają świadomości, że istnieje technologia, która mogłaby zostać użyta w takim celu. – Nie skłamałam – wzruszyłam ramionami – nie mogłeś wpisać w raporcie pamięci jako skradzionego mienia. – Myślisz, że naprawdę będzie nękał jakiegoś posła, domagając się uchwały chroniącej obywateli Rzeczypospolitej Polski przed bezprawnymi porwaniami i eksperymentami obcych cywilizacji? – Jeśli tak, to już nie będzie nasz problem. Musiałby ich łapać w Warszawie, w Toruniu bywają tylko przed wyborami, a do tego z obstawą. W końcu Witkacy zapytał o to, co musiało go gryźć przez ostatnie godziny. – Kosmici nie istnieją, prawda? Pokręcił głową z westchnieniem frustracji.

– Kilka miesięcy temu nie zadałbym tego pytania. Na pewno nie na trzeźwo. Ale wtedy postawiłbym prawicę na to, że nie ma kosmitów i nie ma magii, więc wolę się upewnić. Odwrócił się na fotelu pasażera. Miał w sobie tyle ufności w moją wszechwiedzę, że czułam się nieco nieswojo. Owszem, wprowadziłam go w świat magii i oficjalnie przysługiwał mi status jego mentorki, ale poznałam w życiu dość ludzi, przy których wiedzy moja była ledwie okruchem, by nie popaść w samozachwyt. Zastanowiłam się chwilę nad odpowiedzią. „Na pewno” i „nigdy” to dosyć ryzykowne stwierdzenia, więc wybrałam szczerą i bezpieczną odpowiedź: – Nigdy żadnego nie spotkałam. Ale wendigo też nie spotkałam, a istnieją. Wydaje mi się, że w naszym świecie trzeba mieć otwarty umysł. Jakąś wskazówką może być to, że kontakt z nimi nie został opisany w żadnym z almanachów, choć mogą istnieć i mieć naturę aspołeczną. Ale nawet jeśli istnieją, coś mi mówi, że nie oni odpowiadają za urojenia pana Ziółkowskiego. – Powinnaś dostać order za utrzymanie powagi po jego wybuchu – powiedział, a krzywy uśmiech wypełzł mu na usta. – „To poważna sprawa, a nie jakieś czary--mary! Magia nie istnieje! Kosmici i podróże międzygwiezdne to nauka!” Całkiem dobrze naśladował podekscytowany ton pana Ziółkowskiego, czyli dzisiejszego kandydata do szajby roku. Parsknęliśmy śmiechem, bo akurat w tym momencie moje radio zakrztusiło się i dźwięki przesterowania zakłóciły odbiór. Gdybyśmy faktycznie byli Mulderem i Scully, właśnie zalałoby nas białe światło i za oknami zamajaczyłyby szare sylwetki o wielkich oczach. Na szczęście tego nam oszczędzono. Witkacy dobre dwie minuty obmacywał wszystkie kieszenie płaszcza, szukając natarczywie dzwoniącego telefonu. Znalazł go wreszcie w plecaku. Ułamek chwili za późno. Oddzwonił i przez chwilę słuchał. – Jasne, będę za kilkanaście minut – powiedział do słuchawki. – Podrzucisz mnie do Katii? Obiecałem jej pomóc zapakować towar na Jarmark Dominikański. Odbiłam w stronę Wrzosów. Nie pytałam, na jakim etapie jest ich związek, nie drążyłam. Oboje wydawali się czerpać sporo radości ze swojego towarzystwa, a to musiało cieszyć ich przyjaciół. Mnie cieszyło. Cieszyło mnie także, że moja przyjaciółka nie będzie sama dźwigała skrzynek z glinianymi wyrobami, które były równie ciężkie, co urocze. Do domu dotarłam przed siedemnastą. Zaparkowałam samochód przy krawężniku i przez moment zastanawiałam się, czy nie zajrzeć do Szatańskiego Pierwiosnka, ale hałas z knajpy słychać było na ulicy nawet mimo zamkniętych drzwi. Byłam zmęczona i głodna, a moje plany na dzisiejsze popołudnie oscylowały gdzieś wokół aktywności leniwca. Miron był u dziadka, Joshua pewnie nie wrócił jeszcze z pracy w szkole. Miałam więc nie mniej niż godzinkę dla siebie. W sam raz na kąpiel w pianie i kieliszek wina. Może ze dwa odcinki serialu, pomyślałam, bo od kilku dni robiłam sobie powtórki „Przyjaciół”. Choć z tym mogłam poczekać na Joshuę i Mirona. Nie załapali się na szaleństwo „Przyjaciół” pod koniec lat dziewięćdziesiątych, więc teraz oglądali ich ze mną po raz pierwszy. Świetnie się bawiliśmy przy serialowych maratonach i tylko czasem spoglądali na mnie ze zdziwieniem, gdy wychodziło na jaw, że znam na pamięć całe linie dialogowe. Cóż, nie każdy z nas spędził lata dziewięćdziesiąte w niebie czy z francuskimi wampirami, które żyły raczej de Sade’em niż serialami w telewizji kablowej. Dziś zresztą ta granica się zaciera. Światło w oknach naszego mieszkania nie zaniepokoiło mnie przesadnie. Miron mógł wrócić wcześniej... Lecz gdy weszłam w bramę, wiedziałam już, że mamy gości. Kogoś wystarczająco bliskiego, by zaklęcie go przepuściło, nie przepalając mu obwodów.

Niezapowiedziany gość... Skąd moja pewność, że z kąpieli nici? Gabriel siedział na kanapie i wyglądał, jakby walczył z mdłościami. Cieszył się na mój widok mniej więcej tak, jak ja się cieszyłam, widząc go w moim mieszkaniu. Bo wiedziałam, że przyszedł do mnie, nie do Joshui. Gdyby chciał odwiedzić wnuka, wpadłby do Nisima i rozdawał dzieciakom cukierki, myśląc, że to zostanie tylko między nim a obdarowanymi. Westchnęłam ciężko, ściągając buty i kurtkę. Nie tracąc czasu na powitanie, poszłam do kuchni, wyciągnęłam z lodówki butelkę wina, sprawnie je odkorkowałam i rozlałam do kieliszków. Dwóch. Jeśli to nie mówi wiele o ewolucji, jaka zaszła w moich relacjach z archaniołem, to co? Wzięłam szkło w jedną dłoń i z butelką w drugiej poszłam do salonu. Gabriel sięgnął po kieliszek i upił głęboki łyk. Wyglądało na to, że naprawdę tego potrzebował. A to znaczyło, że i ja potrzebowałam. Upiłam dwa łyki, nim zaczął: – Mam problem. – W skali od jednego do dziesięciu ile? – zapytałam, mrużąc oczy. Dogasające światło dnia nagle zaczęło mnie razić. Nadchodziła migrena, bez dwóch zdań. Ale to też nie było niczym nowym w tej sytuacji. – Między jedenaście a dwanaście. Może trzynaście, jeśli jest tak źle, jak podejrzewam. Gabriel nie zwykł dramatyzować. Nie słynął też z natury otwartej i skłonnej do zwierzeń. Jak dobrze, że ostatnio kupiłam kilka butelek wina. Może i nie mogłam się upić, ale wciąż odczuwałam lekko znieczulający efekt trunku. Minimalny, więc potrzebowałam więcej, niż mieściła otwarta już butelka. Po wysłuchaniu pierwszej wersji historii doceniłam anielską powściągliwość. Zdecydowanie trzynaście. – Zreasumuję, jeśli pozwolisz: ktoś włamał się do pilnie strzeżonej Świątyni Opatrzności, obezwładniając dwóch aniołów potęgi stojących na straży, i zwinął wam Pióro Wieczne, które swojej nazwy nie zawdzięcza -długiej gwarancji producenta, ale temu, że faktycznie jest wieczne? – Tym Piórem Serafina Wyrocznia wpisuje wyroki do Księgi – wyjaśnił. – Wyroki wydane przez Boga, od których nie ma odwołania. – Hm, rozumiem, że nie może wziąć innego pióra? – To musi być to Pióro – sarknął. – Czy to musi być też ta Księga albo ta Wyrocznia? – zapytałam, oceniając poziom strat. Twarz archanioła poszarzała. – Nikt poza Radą Archanielską nie powinien tego wiedzieć... ale nie, to nie musi być ta Wyrocznia, ani nawet ta Księga. Wymagania co do papieru są spore, lecz do obejścia, osoba piszącego też jest traktowana dość libe-ralnie. – Czyli to Pióro jest nośnikiem magii? – Mocy boskiej. – Ale to nie tak, że mogę sobie nim napisać, co chcę, i się sprawdzi? Natchnienie boskie i te sprawy? Znów pozieleniał, a wszystkie bruzdy na jego twarzy pogłębiły się, jakby ta sprawa dodawała mu lat z każdą sekundą. – Tego nie wiemy. Nikt nigdy nie odważył się spróbować. Wyrocznia była jedyną, która

używała Pióra. Serafina jest bardzo stara. Była już stara, kiedy ja byłem dzieckiem. Zaklęłam. I jeszcze raz. Gabriel pokiwał głową bez cienia potępienia na twarzy. – Musicie złapać złodzieja, zanim wpadnie na pomysł, żeby zanotować sobie na marginesie książki coś w stylu: „Wszyscy archaniołowie umierają na suchoty przed najbliższym wtorkiem” – rzuciłam. – Równie dobrze może sobie zanotować: „Umierają wszyscy ludzie” albo „Pewna ruda wiedźma postanawia wstąpić do klasztoru” – odgryzł się. Punkt dla niego. Nie wierzyłam, że z przemocy wyniknie dla ludzkości coś dobrego. Nie kradniesz Pióra, nie zabijasz aniołów potęgi i nie ściągasz na siebie gniewu archaniołów, by napisać na serwetce: „I wszyscy żyli długo i szczęśliwie”. – No dobrze, przyznaję, wszyscy mamy problem. Ale wciąż nie bardzo wiem, czemu przychodzisz z tym do mnie i czemu mi o tym mówisz. Czy to nie jest czasem wielka tajemnica i coś, czym archaniołowie powinni zająć się po cichu? Westchnął głośno, jak nauczyciel, który powoli traci cierpliwość do niezbyt bystrego ucznia. – Po pierwsze masz rację, to jest tajemnica. I nikt nie ma prawa o niczym wiedzieć. Ty też nic nie wiesz. I nie piśniesz o tym nikomu. – Twardym spojrzeniem przypieczętował swoje słowa, jakby upewniając się, czy mój niezbyt sprawny mózg zakonotował, że nic nie wiem i nic nie słyszałam. Kiwnęłam głową. – Po drugie archaniołowie, a konkretnie ja, zajmują się tym dyskretnie. Nie wyszłoby to nikomu na zdrowie, gdybym zaczął biegać po ulicach, krzycząc: „Oddajcie mi Pióro Wieczne”. – Ach, czyli twoje „zajmuję się tym dyskretnie” oznacza „przychodzę do ciebie i każę ci się tym dyskretnie zająć”? Dla mnie to brzmi jak podpucha. – Skrzywiłam się. – Ja zacznę rozpytywać, a po weekendzie na moim progu pojawią się aniołowie potęgi z wyrokiem, napisanym całkiem innym piórem. W teorii moje relacje z niebem były dość poprawne. Wystarczająco. Raczej. Ale nauczona doświadczeniem, byłam odrobinę nieufna. Jeden nakaz aresztowania, noc w niebiańskim areszcie z odwiedzinami zamachowca, sąd boski z ważeniem duszy, a wreszcie pojedynek z archaniołem opętanym nie tylko złością to wystarczające przesłanki, by nabawić się traumy i paranoi. – Będziesz tak dyskretna, że o niczym się nie dowiedzą – skwitował Gabriel. Westchnęłam sfrustrowana, bo choćbym chciała mu to obiecać, to tak nie działało. – Moje metody nie są zbyt dyskretne, Gabrielu. Jestem detektywem, chodzę, pytam, dręczę ludzi samym swoim istnieniem, aż na odczepnego zdradzą mi to, co chcę wiedzieć. Albo kopię tyłki tym, którzy nie chcą mi nic powiedzieć. To nie jest ciche załatwianie sprawy. – Tym razem się postarasz, bo wiesz, jaka jest stawka. Twoja reputacja akurat działa na twoją korzyść. Nikt nie pomyśli, że byłbym na tyle szalony, żeby zlecić ci takie zadanie. Nawet gdyby ktoś odkrył zniknięcie Pióra. Na razie wiedzą o tym trzy osoby i teraz ty. Serafina jest w Beit Adonai, nie pamięta samego napadu, nie wie, że doszło do kradzieży. – Zrobili jej krzywdę? – zapytałam z troską. Ktoś tak stary, że pamiętał Gabriela w pieluchach, mógł być nieśmiertelny, ale niekoniecznie niezniszczalny. Mogła być jak jedna z tych starożytnych filiżanek z najdelikatniejszej chińskiej porcelany – krucha, przejrzysta, wspaniała, ale bardzo łatwa do uszkodzenia, jeśli ktoś nie obchodził się z nią z szacunkiem. Nigdy nie spotkałam Serafiny, ale sposób, w jaki o niej mówił Gabriel, coś w jego oczach, kiedy padło jej imię, przypomniały mi Jemiołę. I jej bezwładne, półżywe ciało, które w piwnicy maga przelewało mi się przez ręce. – Wyjdzie z tego... jeśli odzyskamy Pióro. Po tylu latach, po tylu wiekach oni są

jednością. Więc jeśli nie zmotywuje cię przyszłość ludzkości, pomyśl o anielicy dość starej, żeby rozmawiać z Bogiem podczas Wielkiego Stworzenia. Jest ostatnią z tamtego pokolenia. Zasępiłam się. To nie tak, że nie chciałam pomóc. To nie tak, że nie rozumiałam, że taki przedmiot w niepowołanych rękach jest gwarancją katastrofy. Po prostu nie wiedziałam, jak miałabym odnaleźć sprawcę, jeśli nie mogłam nikomu pisnąć o czymkolwiek z tego, co właśnie usłyszałam. – Nie masz lepszych kandydatów do tej misji? – zapytałam. – Rozumiem, czemu sam nie możesz szukać Pióra czy złodziei. Twoje kroki są śledzone przez zbyt wielu i nie potrafisz się wtopić w tłum, nawet gdyby od tego zależała przyszłość świata... – Nikt nie pomyśli, że dostałaś ode mnie jakąkolwiek robotę. Wiedzą, jaki jest mój stosunek do twojego istnienia. Większość z nich jest tobą zbyt zniesmaczona, żeby przyznać, że dostrzegają twoją osobę, nawet gdybyś kichnęła im w filiżankę. – Komplementy daleko cię zaprowadzą, Gabe – mruknęłam. – Dopóki zachowamy dyskrecję, nikt się nie domyśli, że jest jakiś problem. Gdyby istniał, wysłałbym anioły potęgi, a nie ludzką wiedźmę o reputacji, która ciągnie się za nią jak zaraza. – Zrozumiałam, naprawdę nie musisz mnie dalej obrażać, żebym skumała, że jestem ostatnią osobą, do której poszedłby po pomoc szanujący się pierzasty. Ale nawet jeśli rozumiem, czemu ja, wciąż nie rozumiem jak. – Dostaniesz wsparcie. On ma podobną więź z Piórem co Serafina, potrafi je wyczuć z pewnej odległości, usłyszy w kościach jego wezwanie. Ale nie mogę wypuścić go samego na ulice... to wzbudziłoby sensację. – A ze mną u boku jej nie wzbudzi? – Mniejszą i w innym kierunku. Uznają, że deprawujesz kolejnego pierzastego. Przymknęłam oczy. Coś zaczynało mi świtać. Na Boginię, Miron będzie zachwycony. Gabriel uśmiechnął się, bardzo z siebie zadowolony. Synchronicznie z jego uśmiechem pojawiał się mój ból głowy. Dzwonek u drzwi nikogo nie uratował. Po prostu wyznaczył kolejny akt tragedii, w którą zamienił się ten dzień. Stał w progu w pozie ociekającej nonszalancją. Wyglądał jak kłopoty na dwóch nogach. Od ciężkich motocyklowych butów przez czarne dżinsy wytarte na kolanach i trykotową koszulkę po arogancką buźkę i postrzępioną czuprynę. Skórzana uprząż podtrzymująca mu na plecach pochwę z mieczem napinała tkaninę na piersi, więc bez trudu można było przeczytać jego motto na dziś. Brzmiało: „A to peszek...”. – Ranisz moje serce, nie witając się, jak należy – powiedział z udawanym smutkiem, ale iskry w jego oczach rozbijały całe wrażenie. – Azjel – powiedziałam i bezwiednie się uśmiechnęłam. Nie potrafiłam nic na to poradzić. Ten gad miał swój urok łobuza i zagubionego chłopca jednocześnie. Taka kombinacja, nie mniej skuteczna niż miecz, który nosił na plecach, podpadała pod broń masowego rażenia. Rozłożył szeroko ramiona. Ufając, że nic się między nami nie zmieniło i nadal jestem jedną z bardzo nielicznych osób, które nie brzydzą się jego dotyku, nie boją tej bliskości, która może być zabójcza. Przytuliłam go mocno, a ten gałgan przechylił mnie do tyłu niczym Fred Astaire swoją Ginger i cmoknął w odsłoniętą szyję, kiedy odgięłam głowę do tyłu. Właśnie przez takie numery wywoływał ataki apopleksji u mojego diabła. Pełne zniesmaczenia prychnięcie za naszymi plecami przypomniało nam, że nie jesteśmy sami, a Gabriel... cóż, nie był entuzjastą naszej znajomości. Mimo że nie raz okazywało się, że

właśnie nasza przyjaźń dawała mi nieoczekiwaną kartę „wyjście z więzienia”, czy raczej „unikanie stryczka”. – Też dostanę kieliszek czy muszę być archaniołem, żeby zasłużyć? – szepnął mi do ucha i uniósł brew. – Archanioł dostał, pomimo że nim jest – odszepnęłam i szturchnęłam go w żebra. Jego cichy śmiech zaskoczył go bardziej niż mnie. Rzadka chwila. Popchnęłam go w stronę kanapy, a sama przyniosłam szkło. Cieszyłam się z jego obecności. I z całą pewnością miałam większe szanse na sukces z nim u boku niż bez niego. Ale Leon i Miron nie przestaną o tym gadać jeszcze po świętach. Za dwa lata. – Tak na marginesie – rzuciłam, napełniając kieliszki – macie jakiś konkretny powód, żeby szukać Pióra w Thornie, czy po prostu założyliście, że wszystko, co złe, musi się dziać właśnie w moim rewirze? Gabriel prychnął i szłam o zakład, że uważał, iż to całkiem dobre argumenty za tym, by zacząć właśnie tu. Thorn był dość szczególnym miejscem z punktu widzenia stosunków międzyrasowych. Istniały jeszcze dosłownie dwa miejsca na świecie, w których w tak niewielkiej odległości mieściłyby się portal do piekła, bramy do niebios i nadprzyrodzona metropolia. Linie magiczne były tu dość gęste i poplątane, by takie cudo się zdarzyło, a fakt, że granice między światami były tu szczególnie cienkie, tylko to ułatwiał. Miało to swoje zalety – pierzaści i piekielnicy bywali tu regularnie, ci drudzy mieli nawet swoją bardziej lub mniej oficjalną dzielnicę i liczne kluby dostosowane do ich gustów. Dzięki temu na mojej drodze stanęli Miron i Joshua. To liczyłam za zdecydowany plus. Z drugiej strony w przeszłości ta bliskość różnych systemów i opozycji połączona ze sprzecznymi interesami wielu grup doprowadziła do wojen i rzezi, zakończonej rozejmem międzysystemowym i pokojem trójstronnym. W teorii rozejm godził magicznych z tymi z systemu judeochrześcijańskiego, czyli piekłem i niebem, a stronami w negocjacjach trójstronnych były rasy magiczne. W praktyce byle pierdoła prowadziła do napięć. Sam fakt, że moje randkowanie z diabłem podnosiło niektórym ciśnienie, dowodzi, że te -wszystkie -uzgodnienia na papierze zakończyły wojny, ale pod warstwą kolorowego lukru wciąż buzują dawne animozje. I nie zdziwiłabym się, gdyby gejzer wybuchł jeszcze za mojego życia. Jeśli, dajmy na to, jakikolwiek magiczny był zamieszany w kradzież Pióra Wiecznego, mieliśmy wszyscy przejebane. – Abaddon jest pewien, że Pióro zostało przeniesione przez bramę do Thornu – powiedział Gabriel, a anioł śmierci i zniszczenia przytaknął, siorbiąc wino. Tak po prawdzie jego maniery nie były nawet w połowie tak tragiczne, jak można by sądzić, słuchając, jak przepłukuje płynem usta. Po prostu uwielbiał wkurzać Gabriela. Rozumiałam tę potrzebę i bawiło mnie to, że Gabe nawet nie sarkał. Reputacja niesfornego wykonawcy boskich wyroków widać stała w hierarchii wyżej niż moja, bo mnie zwróciłby uwagę z pewnością. – Moje śledztwo – kontynuował archanioł, obserwując Azjela z cierpiętniczą miną – też prowadzi tutaj. Nie wierzę w przypadki. – A co cię tu doprowadziło? – zapytałam z ciekawością. – Papier – wyjaśnił. – Jak mówiłem, wymagania wobec papieru są dość wyśrubowane. Przynajmniej stuletni pergamin, cielęca skóra wyprawiona wedle rygorystycznych norm. Nawet rasa zwierzęcia ma znaczenie. I musi być poświęcone jeszcze za życia. – No nie kupisz tego w pierwszym lepszym papierniczym – skrzywiłam się. – W tym momencie produkuje się charta theutonica w jednym miejscu na świecie. W klasztorze cystersów na Węgrzech – powiedział Gabriel. – I z twojego śledztwa wynika, że taki święty pergamin, zapewne droższy niż mój

samochód, trafił pod thornowe strzechy? – Dwa zamówienia w ciągu trzech ostatnich lat. Niepokojące. Jeśli sprawy faktycznie są powiązane, akcja była planowana od lat. – Masz nazwisko czy adres kupca? – zapytałam. – Nie. Pod tym adresem do niedawna był dom modlitewny. Dziś jest to lokal jakiegoś małego sabatu. Nie sądzę, żeby wiedźmy miały coś wspólnego z pergaminem, Piórem czy śmiercią aniołów potęgi. – Sprawdziłeś je? – upewniłam się, bo czarownice czy wiedźmy zrzeszone w sabacie nie były kimś, kogo należałoby lekceważyć. Mogły wyglądać jak kółko adoracji Leonarda DiCaprio, ale magia wzmocniona więziami trzynastu bywała potężna. Czy dość potężna, by położyć łapę na starożytnym artefakcie z innego systemu? Nie sądzę, by istniała jakaś nieprzekraczalna granica budowania magii. Rachunki bywały wysokie, ale nie było odgórnych limitów. – Są czyste. W bardzo brudny i lepki od płynów ustrojowych sposób, ale jednak czyste. Nie powściągnęłam uśmiechu. Gabriel, który skanuje pamięć i duszę wiedźmy płodności, to coś, co chętnie zobaczyłabym na własne oczy. – Czyli nie mamy właściwie nic poza przekonaniem graniczącym z pewnością, że Pióro jest albo było w ciągu doby w Thornie? – upewniłam się. – Jest. Ciągle je wyczuwam – zapewnił Azjel. – Hmm, to może póki je wyczuwasz, po prostu pójdziemy po nie i oddamy je w ręce Serafiny? Azjel prychnął z wyraźną frustracją. – Jest mało precyzyjne. Zajęło mi kilka godzin wyśledzenie tropu do bramy. Ale znajdę je – dodał, widząc moją pełną zwątpienia minę. – Jeszcze jedno – rzucił twardo Gabriel. Uniosłam brew, bo czułam, że nie spodoba mi się to, co powie. – Pióro wraca do Świątyni Opatrzności. Nie myśl, że możesz wykorzystać je na własny użytek czy udostępnić któremuś z twoich wysoce nieodpowiednich znajomych. Aluzja do Baala była aż nadto czytelna. – Gabe, użyłabym go, gdybym wierzyła, że łaska boska i wyroki opatrzności choć odrobinę poprawią ci charakter, ale są rzeczy, których nawet od nich nie można wymagać – odgryzłam się, a Azjel znów zarechotał. Dwa zero dla mnie. Każdy jego śmiech liczyłam na poczet moich zasług. Gabriel wstał bez słowa. Już przed drzwiami obrócił się i powiedział cicho: – Nie zawiedź mnie, Teodoro. I trzymaj mojego wnuka z daleka od tej sprawy. Uniosłam brew. Joshua już od jakiegoś czasu podejmuje decyzje sam za siebie. Gabriel wciąż wydawał się mieć kłopot z przyswojeniem tego faktu. Przynajmniej przy wnuku nieco lepiej się maskował. – Przygodo, nadchodzimy! – powiedział Azjel, kiedy zostaliśmy sami. – Nie powinieneś się tak cieszyć z sytuacji o potencjalnie apokaliptycznych reperkusjach. – Żartujesz? To mój pierwszy urlop od trzystu lat! – Zatarł ręce, wyraźnie podekscytowany. Może za bardzo narzekałam na swoje życie? Owszem, zdarzało mi się wpadać w kłopoty i mieć deadline na zapobieżenie apokalipsie, ale to było w ramach pracy. Na urlopie byczyłam się na plaży i popijałam egzotyczne drinki. Jeśli dla niego zapobieganie potencjalnej apokalipsie było urlopem, jak, na miłość boską, wyglądał zakres jego służbowych obowiązków? I czy anioły mają związki zawodowe? Ja rok bez urlopu przypłaciłam połowicznym obłędem... Jak Azjel poradził sobie aż z trzema wiekami?

W sypialni zmieniłam ciuchy na świeże i wyciągnęłam szufladę z bronią. Wodziłam spojrzeniem po glocku, nożach, sztyletach i nożach do rzucania, zastanawiając się, co może mi się przydać. W końcu zapakowałam prawie wszystko. Glock powędrował pod pachę, kabury ze sztyletami na przedramiona, opaska z nożami do rzucania na kostkę. W ostatnim impulsie paranoi przypięłam do paska moją nową zabawkę od Leona. Mój przybrany ojciec, łamane na czart i piekielny generał, miał dość specyficzne wyczucie tego, co może się przydać jego małej dziewczynce. Zwykle trafiał bez pudła, dając mi miecz czy inną broń białą. Tym razem jego pokrętny umysł poszedł inną ścieżką. Urządzenie wyglądało jak mała komórka, ale było paralizatorem o mocy, która była zakazana w absolutnie każdym zaułku ludzkiego świata, bo zwyczajnie mogłaby usmażyć człowieka w ułamku sekundy. Tylko że ja zwykle miałam do czynienia z czymś innym niż ludzie. Leon uznał, że za często się biję i może mi się stać krzywda. Normalny ojciec powiedziałby coś w rodzaju: „Kochanie, unikaj kłopotów”. Mój, wręczając mi paralizator, oznajmił: „Jeśli padną, zanim bójka się zacznie, wygrywasz i masz mniej siniaków”. Kochał mnie, bez dwóch zdań. – Wiesz, to jak odwrócony striptiz – skomentował Azjel moje zbrojenie się. – Chyba wolałbym, żebyś zdejmowała z siebie ciuszki, ale biorę, co dają – dodał, przeciągając się na moim łóżku. A potem się dziwi, że Miron go z zasady nie lubi. Już na ulicy przystanęłam, czekając, aż Azjel „wyczuje” Pióro i powie, w którą stronę mamy iść. Spodziewałam się nieco bardziej precyzyjnej odpowiedzi niż: „To gdzieś tam” i machnięcia ręką na północ. – Jak to właściwie działa? – zapytałam. – Jestem z nim związany, tak jak z mieczem. To skutek uboczny bycia Abaddonem. Problem w tym, że Pióro przez tysiąclecia było w tym samym miejscu. Nie wiem, czy się rozleniwiło, czy jest teraz całkiem zdezorientowane... ale nie potrafi mnie po prostu przyciągnąć. Miota się, miesza kierunki, najłatwiej, nie wiem czemu, przychodzi mu posługiwanie się ludźmi jak wektorami. Coś jak ciuciubabka. W niebie nie zaprowadziło mnie po prostu do bramy. Przez kilka godzin krążyłem, śledząc jedną, a potem następną osobę. – One miały jakiś bezpośredni związek z Piórem? – Nie, to tak nie działa. Po prostu szły w odpowiednim kierunku. A potem skręcały i sygnał przeskakiwał na kogoś innego. Czasem zamierał na godzinę, bo akurat nikt nie szedł tam, gdzie powinien. Westchnęłam ciężko. To będzie długi wieczór i pewnie dłuższa noc. Maszerowaliśmy główną ulicą, która przecinała demonią dzielnicę jak kręgosłup, kiedy Azjel ścisnął mnie za rękę i kiwnął głową, wskazując faceta, który wyłonił się z bramy i szybkim krokiem przecinał ulicę. Ruszyliśmy za nim, trzymając bezpieczny dystans kilku kroków. W każdej innej dzielnicy można było sobie odpuścić taką ostrożność, ale nie w piekielnym tyglu kilka tygodni po porwaniach demonów i zaklinaniu ich w pieczęcie. Przez chwilę myślałam, że zmierza do Otchłani. Zmyliły mnie czarne spodnie odpowiednie do trenowania sztuk walki, przylegająca do umięśnionego torsu bluza dresowa i spora torba przerzucona przez ramię. Wyminął jednak siłownię, w której bywali właściwie wyłącznie piekielnicy, i poszedł dalej szybkim krokiem człowieka, który nie lubi marnować czasu i doskonale wie, gdzie chce być za kilka minut. Zastanawiałam się, czy jest demonem zamętu, czy agresji. Jedno z dwojga, a jego przynależność mogła mieć kluczowe znaczenie dla tego, jak zareaguje, jeśli jednak nas dostrzeże. W teorii miałam wśród demonów immunitet. Ale czy naprawdę chciałam testować jego elastyczność?

Zwolnił przy klubie – neonowe rurki połyskiwały różem i czerwienią, przyciągając uwagę do okna wystawowego, w którym Ewa prężyła się tak, że każdego węża skusiłaby do oddania skórki na torebkę. Gdy zobaczyła wahającego się na progu demona, uśmiechnęła się grzesznie i zaczęła bawić ramiączkami koszulki skrywającej bardzo niewielki obszar jej kształtnego -ciała, po czym posłała mu buziaka. To przeważyło i demon z rozmachem pchnął drzwi. Spojrzałam na Azjela spod rzęs. Nie miałam pojęcia, jaki poziom niewinności reprezentował. Gdybym miała obstawiać, do kwestii celibatu podchodził nieco luźniej niż Joshua, ale wciąż kluby takie jak ten miały różne programy artystyczne. Wiele z nich granice traktowało dość umownie. – Możemy na niego poczekać na zewnątrz – zaproponowałam. – Po pierwsze rzucamy się w oczy, stercząc na chodniku. Po drugie naprawdę myślisz, że przegapiłbym coś takiego? – Wyszczerzył się w nieśmiertelnym uśmiechu chłopaczka, który za nic nie przepuści okazji, by zajrzeć dziewczynie pod spódnicę. Nie skomentowałam. Przy odrobinie szczęścia nie trafimy na pokaz z mackami czy fetyszem, o jakiego istnieniu wolałam nie wiedzieć. Wciąż pamiętałam dzień, w którym musiałam aresztować karlicę tańczącą na rurze w klubie, który gromadził miłośników nienormatywnych rozmiarów. Kobieta w czasie wolnym od pracy umawiała się na bardziej prywatne spotkania i obrabiała klientów w ich własnych mieszkaniach. Dłuższy czas była bezkarna, bo faceci wstydzili się przyznać, że pociągają ich karły. Aż obrobiła faceta, który sam mierzył mniej niż metr pięćdziesiąt i który uznał, że jeśli ktoś powinien się wstydzić, to ona, bo nim kierował romantyzm, a nią chciwość. Traf chciał, że mogliśmy ją złapać tylko w klubie, bo nikt nie znał jej adresu prywatnego. Stawiała opór. Nim zdołałam ją skuć, siłowałam się z nią przez dobre trzy minuty w blasku reflektorów i przy muzyce z „Mulin Rouge”. Miałam ślady jej zębów na ramionach i dłoniach. Zostawiła mi siniaki, a na pamiątkę wzięła sporą garść moich włosów. Może i była mała, ale nikt nie mógł jej odmówić waleczności. Po wszystkim, kiedy sprowadzałam ją skutą ze sceny, jakiś facet wepchnął mi pięć dych napiwku za pasek dżinsów. Wzdrygnęłam się na samo wspomnienie. Czy oczekiwanie, że to będzie najzwyklejsza na świecie knajpa z tlenioną Barbie na rurze, było naiwne? Wykidajło zastąpił nam drogę i zmierzył czujnym spojrzeniem. Anioł i wiedźma odbiegali od średniej klienteli tego demoniego przybytku. Przyglądał się nam, a zmarszczka między jego brwiami pogłębiała się z każdą sekundą. – Ja cię znam – powiedział, celując krępym palcem w moją pierś. Przyjrzałam mu się uważniej. Wysoki prawie tak jak szeroki, łysy, o skórze w kolorze miedzi, połyskującej w świetle migających neonów. Jego aparycja podpowiadała mi, z której demoniej rodziny się wywodzi. Mogłam uśpić jego czujność na kilka sposobów. Na przykład powołać się na związek z Baalem – mocne uderzenie. Ale intuicja podpowiadała mi, że w tych rejonach Baal nie ma przyjaciół. To nie tak, że ci tutaj są jego wrogami. Używając ludzkich terminów – nie byli zaciekłymi monarchistami. Większość demonich mieszkańców Thornu przed czymś uciekała, potrzebowała świeżego startu albo wolała się trzymać z daleka od głównego nurtu wydarzeń. – Jestem przyjaciółką rodziny bestii – wybrałam bardziej neutralną wersję. Tytuł,rzecz jasna, honorowy, ale ciężko na niego zapracowałam, dość długo nosząc w sobie demoniego współlokatora, który wywodził się z tej rasy. Bestie były przerażającymi typami, ale ich niezachwiany system wartości i lojalność wobec swoich były imponujące. Twarz mężczyzny rozbłysła w szybkim, drapieżnym uśmiechu. I wiedziałam, że trafiłam. Nie przypadkiem wyglądał jak skrzyżowanie Shreka, pomników z Wysp Wielkanocnych i rugbisty. Nie był bestią, ale musiał mieć wśród przodków kogoś, kto był. Dość, by czuł jakąś sympatię do tych demonów, pradawnych i niebezpiecznych jak rozjuszone słonie.

– Wilk! – Uśmiechnął się szeroko. Wiedziałam, że nie cieszy go sam mój widok, lecz raczej to, że pamięć znów go nie zawiodła. – Wchodźcie. – Machnął ręką, odsuwając pluszową kurtynę, która oddzielała przedsionek od głównej sali. Spodziewałam się typowej knajpy ze striptizem. Byłam w kilku wampirzych przybytkach tego typu i w jednym czy dwóch prowadzonych przez demony pokus, gdzie tańczyły głównie sukuby i inkuby. Żadne z tych doświadczeń nie przygotowało mnie na to, co zobaczyłam w Pętelce, bo tak właśnie nazywał się klub. Trwał pokaz. Cały lokal spowijała ciemność – scenę również, co było dość nietypowe. Ciało tancerki pokrywały wzory z fluorescencyjnej farby, która przy każdym jej gibkim ruchu połyskiwała różem, zielenią, żółcią i turkusem. Mazy rozmieszczone były ze sporym artyzmem, podkreślając każdą krągłość dziewczyny, każdą krzywiznę ciała, długość nóg czy rozłożystą kolebkę bioder. I, cholera jasna, miała ruchy, od których zaschło mi w gardle. Wiła się w rytm zmysłowej muzyki o lekko orientalnym brzmieniu. Wygięła się do tyłu i zrobiła perfekcyjny mostek, tylko po to, by za -chwilę jej -pomalowana na żółto stopa wystrzeliła wysoko i w miękkim łuku, jak w zwolnionym tempie, opadła za głową – i nagle to nie był już mostek, ale odwrócony szpagat na rękach. Stópka dalej płynęła w smudze fluorescencyjnego blasku, aż oparła się na podłodze i po chwili tancerka znów stała, wyprężona jak gimnastyczka olimpijska. To było coś znacznie więcej niż striptiz, nawet jeśli dziewczyna prócz farby nie miała na sobie niczego. Azjel pociągnął mnie w stronę wolnych krzeseł tuż przy scenie. Facet, który nas tu doprowadził, siedział po przekątnej, więc spokojnie mogłam go obserwować. O ile zdołałabym na dłużej oderwać wzrok od tancerki. Muzyka dogasała, a boczne oświetlenie sali rozjarzyło się słabiutko – na tyle mocno, by można było dostrzec stoliki i kelnerki zbierające zamówienia na drinki, ale nie dość, by ująć coś z magii tancerki na scenie. Dziewczyna przechadzała się przy zapalonej teraz linii żaróweczek, które wyznaczały krawędź sceny. Wydzielały ultrafiolet, w którym wzory na jej ciele jarzyły się całkiem magicznie. Klienci wychylali się, by dać jej napiwek. Nie miała na sobie nic, za co można by jej wsunąć banknot, więc zbierała pieniądze do szklanej kuli z wymalowaną na ściankach żółtą, fluorescencyjną rybką. Spełniła dość marzeń widzów, by zarobić na spełnianie własnych. Azjel pochylił się i szepnął mi do ucha: – Daj mi swój portfel. – Chyba żartujesz! – Trzeba nagrodzić artystkę. Nie bądź zazdrosna, gdybyś to ty tańczyła na scenie, wcisnąłbym ci za -gumkę majteczek cały plik banknotów – dodał przymilnym tonem. – Też byś je wcześniej wyjął z mojego portfela? – zapytałam, ale podałam mu pieniądze. Bez wątpienia dobrze się bawił, a to nie zdarzało mu się zbyt często. Wyjął stówę, najgrubszy banknot, jaki miałam, i pomachał nią do tancerki. Podeszła kocim krokiem, w różowo-błękitnej poświacie bijącej od jej piersi i brzucha. Zrobiła szpagat, dzięki czemu jej oczy znalazły się na wysokości oczu anioła, i uśmiechnęła się, podsuwając mu pod nos szklaną kulę. – Jesteś tak gibka, że nie przestanę o tym myśleć przez najbliższy rok – powiedział, wsuwając kasę między piętrzące się papierki w szklanej kuli. – Wpadnij przed zamknięciem, a może pokażę ci kilka innych rzeczy, o których będziesz mógł myśleć przez lata – odparła, mierząc go łakomym spojrzeniem. A niech mnie, Azjel się zarumienił. Dziewczyna zinterpretowała to po swojemu. – Możesz zabrać dziewczynę, jeśli lubi popatrzeć. – Spojrzała na mnie wyzywająco. – Nie robię tego z kobietami, ale nie przeszkadza mi, jeśli patrzą. – Będę to miała na względzie – odpowiedziałam.

Zwinnie wstała (choć dotąd nie sądziłam, że z pozycji w szpagacie da się wstać zwinnie i z gracją) i kołysząc biodrami, oddaliła się za kulisy. Zaczął się kolejny utwór, a klimat zmienił się zupełnie. Na scenę wyszła dziewczyna tańcząca burleskę. Zza dwóch ogromnych wachlarzy ze strusich piór raz po raz przebłyskiwały czarne koronki i żółte wstążeczki. Była urocza, ale Azjel myślami wciąż był przy świecącej neonowo pokusie. – Czy ona właśnie... – Jego spojrzenie przepełniało jakże pocieszne zdezorientowanie. – Zaprosiła cię na prywatne celebrowanie gibkości. – Nie słyszałem, żeby mówiła to innym widzom. A dawali jej większe napiwki niż ja. Poklepałam go po dłoni. – Skarbie, myślę, że zobaczyła ciacho i zgłodniała po prostu. – Nie rozpoznała mnie – dodał pewnym głosem. – To, co robisz za dnia, nie miałoby wielkiego znaczenia, jeśli poradziłbyś sobie z jej oczekiwaniami nocą. – Wzruszyłam ramionami. Tancerka przeszła tak blisko krawędzi sceny, że jej strusie pióra przemknęły po naszych twarzach. Azjel się zaśmiał. – Spędziłem kiedyś trochę czasu w Egipcie. Potworne upały. Miałem służkę, która nosiła tylko zwiewną spódniczkę i sznur paciorków. Jej zadaniem było wachlowanie mnie. Bała się mnie tak bardzo, że wciąż się modliła, a wachlarze w jej dłoniach drżały. Nie zrobiłem nic, żeby ją wystraszyć. Wystarczyło to, kim byłem. Ty byś się nie bała, co, Doro? – Anibym się nie bała, ani nie modliła. Nie włożyłabym też takiego stroju i jak cholera nie wachlowałabym twojego majestatu. – Lubi, gdy go tak nazywasz. – Jesteś niepoprawny. – Za to mi płacą – odparł, bardzo z siebie zadowolony. I znów ucieszyłam się z tego przelotnego rozjaśnienia jego oczu. Wiedziałam, że dla aniołów był straszakiem i paraliżował ich do tego stopnia, że nie czuły się przy nim komfortowo. Był samotny. Ale nikt nie powiedział, że jest skazany na ich towarzystwo. Czasami wystarczy wyskoczyć z nieba dosłownie na chwilę, by zobaczyć, na ile miłych sposobów można spędzić czas. Może właśnie to miał na myśli Gabriel, mówiąc, że deprawuję anioły. Ja to nazywałam poszerzaniem ich horyzontów. Nie doczekaliśmy finału tego występu. Facet, za którym tu przyszliśmy, wstał od stolika i skierował się do wyjścia. Widocznie Piórko spodobała mu się mniej niż Panna Neon. Cóż, nie tylko jemu. Wyszliśmy za nim tak dyskretnie, jak to było możliwe. Ulica była pusta, więc pole manewru mieliśmy naprawdę niewielkie. Otoczyłam Azjela ramieniem w pasie. Udawanie, że jesteśmy zwyczajną parą szukającą wrażeń w demonich rewirach, było jedynym kamuflażem, jaki przychodził mi do głowy. Mężczyzna szedł szybko, by nagle skręcić w nieoświetloną ślepą uliczkę. Zwolniliśmy, na wypadek gdyby czekał za węgłem, i spacerowym tempem minęliśmy zakręt. Nie czekał – zdążyłam zauważyć, że znika za ciężkimi stalowymi drzwiami. Weszliśmy w ślepy zaułek. Drzwi prowadziły do knajpy. Nigdy w niej nie byłam i nie miałam pewności, czego się spodziewać. Budynek, jeden z niewielu naprawdę industrialnych projektów w tej okolicy, wyglądał na zaadaptowaną fabrykę. W czerwonych, ceglastych murach osadzono wysokie okna z ołowianymi szprosami, ale nie sposób było zajrzeć do środka – szyby zamalowano na czarno. Cóż, nastrój nie przychodzi sam. Na szyldzie nad drzwiami nie było nazwy, tylko trzy gwiazdki – dwie wyżej, jedna centralnie pod nimi. I już wiedziałam, czego się spodziewać. – Postaraj się zachować spokój, dobrze? Będą dążyć do awantury. – Choćbym chciał łby rozbijać, nie mogę. Nie bez wyroku. Jeśli kogoś zabiję czy

uszkodzę bez zapisanego w Księdze wyroku, idę do odstrzału – skrzywił się. – To przenośnia i wyolbrzymienie, prawda? – zapytałam z niepokojem. Pokręcił głową. – Sam zaostrzyłem przepisy. Nie chciałem, żeby powtórzyła się historia z moim ojcem, który pogrążył się w szaleństwie i zabijał jak leci. Musiał wywołać epidemię czarnej śmierci, zdziesiątkować Londyn i pół Europy, żeby ktoś uznał, że posunął się za daleko. Zostawiłem jasne instrukcje. Bez wyjątków. – Bardzo szlachetnie – mruknęłam. Czyli jeśli demony zamętu, jak to mają w zwyczaju, zaczną rozrabiać, będę zdana na siebie. Do tego mając do upilnowała tyłek Azjela. – Trzymaj się mnie i postaraj się wyglądać na nieszkodliwego. – Nie wszystko da się wyłączyć, złotko – powiedział i uniósł brew, posyłając mi szelmowski uśmieszek. Przekroczyłam próg i starałam się przesadnie nie rozglądać. Nie było mowy o wtopieniu się tu w tłum. Sami faceci. Same demony. Mnóstwo zamętu i niezdrowej ciekawości. Minęłam boksy i skierowałam się prosto do baru. Azjel szedł za mną. – Zgubiłaś się, mała? – zapytał demon z trzema cieniutkimi warkoczykami na skroni, odkładając na kontuar szklankę i ściereczkę, którą ją polerował. Śniady, z ciemnymi oczami w kształcie migdałów, wyglądał jak czarna pantera obserwująca myszkę, która wpadła do jego klatki. – Zwiedzamy okolicę. – Wzruszyłam ramionami z niefrasobliwym uśmiechem nieświadomej niczego turystki. – To nie jest dobre miejsce do zwiedzania – stwierdził. – Właściwie... szukam kogoś – zaimprowizowałam. – Znajomy mówił mi o tym miejscu, więc pomyślałam, że może na niego wpadnę, skoro i tak jestem w okolicy. Barman sięgnął po ścierkę i kolejną mokrą szklankę i powolnymi ruchami zaczął ją wycierać, nie spuszczając ze mnie chłodnego spojrzenia. – Powiedz, kogo szukasz. Pewnie znam twojego znajomego, skoro bywał w tym miejscu – powiedział. Tylko pozornie to była życzliwa wypowiedź. Facet pytał o referencje i nie będzie zachwycony, jeśli ich nie dostanie. – Na pewno znasz. To As – podałam imię mojego kumpla sparingowego, a przez chwilę związanego ze mną demona. Był prawą ręką Baala, ale w tym momencie większe znaczenie miało to, że w połowie był demonem zamętu. W drugiej – demonem gniewu, ale nie żył najlepiej z ich przywódcą, a swoim bratem, więc liczyłam, że lepiej się dogaduje z takimi jak ten tutaj. Dłonie barmana zastygły. Gdybym była motylem, czułabym właśnie szpilkę przebijającą mi odwłok. – Jesteś tą wiedźmą, która go związała – powiedział i splunął na podłogę. – Wypadek przy pracy. I wszystko sobie wyjaśniliśmy, jest już wolny. A ja żyję, więc jak się domyślasz, As nie ma do mnie żalu. Skinął głową, choć jego spojrzenie wciąż było chłodne. – Nie widziałem Asa od kilku dni. Lepiej będzie, jeśli już pójdziesz, twój towarzysz nie ma tu przyjaciół. – Kiwnął głową na Azjela i na grupkę demonów, która miała go na oku. Zawzięcie szeptali między sobą jak gimnazjalistki na przerwie. Dostrzegłam wśród nich faceta, za którym szliśmy. Cholera. Czas na ewakuację, pomyślałam i zrobiłam krok w stronę wyjścia. Za późno. Demony

zerwały się z miejsc i ruszyły w naszym kierunku – sześciu z jednego boksu i jeszcze dwójka z drugiego, która przyłączyła się, widząc, że szykuje się rozróba. Azjel cofnął się o krok z rękoma w kieszeni. O kurwa, neonowa i gibka! Widząc błysk noża w ręce jednego z napastników, wyciągnęłam miecz. Błękit anielskiej stali rozbłysnął w świetle lamp. – Nie róbcie niczego, czego przyjdzie wam pożałować – powiedziałam sentencjonalnie, wysuwając stopę do pozycji obronnej. Uniosłam miecz i zrobiłam, co w mojej mocy, żeby wyglądać dość przerażająco, by odstraszyć zgraję demonów zamętu. Palce lewej dłoni wsunęłam do kieszeni i odnalazłam kastet. Gdybym była zwierzęciem, właśnie nadymałabym policzki albo stroszyła futro, by podwoić swoją objętość. Jeden z demonów zrobił krok w moją stronę i wrednie się uśmiechnął. Jego nadgarstek zataczał kółeczka, a nóż, długi i ząbkowany z wierzchu, w sam raz, by po wbiciu pod mostek rozharatać żebra i wybebeszyć ofiarę, puszczał zajączki po ścianie. I już wiedziałam dwie rzeczy. Po pierwsze wypuścili go na wabia, by mnie sprawdzić. Jeśli zdołam zrobić mu coś naprawdę paskudnego, reszta może sobie odpuścić. Albo zacznie całą tę ścieżkę zemsty „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”. Nie wydawali się szczególnie zżyci, więc może jednak pierwsza opcja wchodziła w grę. Po drugie byłam tylko przeszkodą na drodze do ich wymarzonego prezentu gwiazdkowego. Nie sądzę, by rozpoznali Azjela – gdyby wiedzieli, z kim mają do czynienia, byliby rozsądniejsi. Dla nich był po prostu aniołem, który znalazł się w złym dla siebie miejscu o złej godzinie. Tester moich umiejętności zrobił błyskawiczny zwód w prawo i przerzucił nóż do lewej dłoni, zmniejszając dystans między nami. Miecz był fatalnym narzędziem walki w bliskim zwarciu, więc kopnęłam go w kolano i schwyciłam za nadgarstek uzbrojonej dłoni, wykręcając go w górę i w bok, aż pobielały mu palce. Z bliska uderzyłam czołem w jego podbródek. Coś chrupnęło, ale nie zwalił się jak kłoda. Kopnęłam jeszcze raz, tym razem celując lepiej. Noga się pod nim ugięła, ale wciąż nie zamierzał się poddać. Wolną ręką złapał mnie za włosy i pociągnął, próbując sprowadzić mnie do parteru. Bolało jak cholera. Może czas skrócić włosy. Z całej siły nadepnęłam piętą jego stopę i lewą pięścią uderzyłam go w skroń. Mocno, aż poczułam echo ciosu w łokciu. Rąbnęłam drugi raz, gdy nie osunął się od razu. Cofnął się pół kroku, luzując uchwyt na moim warkoczu, a ja uderzyłam ponownie, w krtań. Wystarczyło. Kastet -odbił się na jego skórze ciemnymi wybroczynami. Próbował łapać powietrze, ale zmiażdżenie krtani nie ułatwia takich rzeczy. Był demonem, uleczy się, choć nieprędko. Wyswobodziłam włosy i cofnęłam się na tyle, by unieść nogę i kopniakiem posłać napastnika w tłumek gapiów. – Który następny? – zapytałam, licząc, że jednak żaden. Zawiodłam się na ich rozsądku. Dwóch chciało spróbować szczęścia. Przerzuciłam miecz do lewej ręki i sięgnęłam do kabury po glocka. Nie dam rady dwóm facetom większym ode mnie w ciasnej przestrzeni między kontuarem baru a murem następnych ochotników. Strzeliłam prawie bez mierzenia, ale trudno nie trafić z odległości mniejszej niż dwa metry w cel wielkości sporej szafy. Na brzuchu jednego z napastników wykwitła czerwona plama i szybko rozwijała swoje terytorium, ale demon wciąż szedł, wolniutko, by pokazać, że bawi się tą sytuacją i nic mu nie zrobię. Wystrzeliłam drugą kulę, wyżej. Jego nos zniknął, zmieniając się w krwawą pulpę. Mimo bulgoczącej w rozbitych ustach krwi miotał przekleństwa pod moim adresem, ale osiągnęłam cel – był zajęty łapaniem wypadających zębów i odpuścił sobie kroczenie w moją stronę z miną zwycięzcy, który zamierza cieszyć się zabawą kośćmi wroga. Zapał jego kumpla nieco osłabł, ale nie zanikł całkiem. Wymierzyłam w niego z glocka, miecz trzymając opuszczony wzdłuż uda. Wiedział, że jeśli skróci dystans, z broni palnej mogę strzelić choćby z przyłożenia. Kalkulował.

– Oddaj nam skrzydlatego, a puścimy cię wolno – powiedział ambasador królestwa idiotów. – Po moim trupie – warknęłam. – To się da załatwić. Nas wciąż jest paru, a może być więcej. – Uśmiechnął się w sposób, który powinien być zakazany. – Nawet nie wiesz, ilu może stanąć za mną – powiedziałam zimno. – Na twoim nagrobku wyryją: „Wkurwił Dorę Wilk. Powinien wiedzieć lepiej”. A zanim to nastąpi, będę miała twoje pełne imię na srebrnej tacy i zmuszę cię, żebyś żałował sekundy, w której przede mną nie zwiałeś. – Technikę walki masz nadal fatalną, ale podoba mi się twój styl – powiedział stojący za mną Azjel, rozbijając cały nastrój zastraszenia. – Azjel, jeśli nie pomagasz, to, kurwa, nie przeszkadzaj – warknęłam, nie zdejmując zimnego spojrzenia z demona. – Wilk? Ta Wilk? – zapytał tamten. – Jedyna i niepowtarzalna, popaprańcu! – krzyknął Azjel zza moich pleców. Ja go zabiję. Albo nie: poczekam, aż wyciągnie pompony i zacznie skandować moje imię. Wtedy go zabiję. Jeśli łudziłam się, że wręczenie wizytówki zakończy tę farsę i padnie: „Nie było tematu, polecam piwo z lokalnego browaru, niepasteryzowane, naturalnie mętne, na mój koszt”, przeliczyłam się. To nie moje imię wzbudziło w chłopakach bojaźń bożą, ale głos zza ich pleców, który drastycznie zmienił układ sił. As stał w progu, wkurwiony i spocony. Odruchowo cofnęłam się w stronę Azjela i kontuaru. Jeśli w czasie treningu widziałam to spojrzenie, chwilę potem leżałam na tyłku i starałam się nie płakać. – Wypierdalać – powiedział zwięźle. Najwyraźniej chłopcy respektowali krótkie komendy, bo zwinęli się błyskawicznie, zbierając z podłogi kolesia walczącego o oddech i odciągając drugiego z kompanów, gniewnie bulgoczącego i bezzębnego. Nagle zatęskniłam za murem ciał, które oddzielały mnie od Asa. Szedł tym kocim krokiem, nawet na ułamek sekundy nie odrywając spojrzenia od moich oczu, a jednocześnie wymijając krwawą kałużę z bielejącymi w niej zębami. – Co ty tu, kurwa, robisz? – powiedział szeptem, a ja znów się cofnęłam. – Dora – Azjel pociągnął mnie za rękaw – to on. – Wiem, kto to jest, Azjel. Jeśli nadal nie możesz nikogo zabić, staraj się nie przeszkadzać – mruknęłam, widząc, że As zaczyna zgrzytać zębami. Dopiero teraz zauważył anioła za moimi plecami, który zdążył sobie usiąść na wysokim stołku barowym. Tamci nie wiedzieli, kim jest, ale As był szpiegiem Baala, jego okiem i uchem. On wiedział i był wkurwiony. – As, cudownie cię widzieć – powiedziałam. – Wychodzimy stąd – zakomenderował. – Tamci wrócą z posiłkami. Są za głupi, żeby jeden raz wystarczył. – Tak właśnie ich oceniłam. Niezbyt bystrzy. – Pokiwałam głową, usiłując odwrócić jego uwagę. Nie udało się. Podszedł do baru i podał stojącemu za nim facetowi zwitek pieniędzy. – Dzięki, Lemmy. – Do usług. – Barman skinął i błysnął ostrymi zębami drapieżnika. – Tak właśnie mi się wydawało, że wolisz swoje dziewczyny w jednym kawałku. – Oszczędziłeś sobie większych porządków, choć pewnie to nie ona byłaby w kawałkach. – As uśmiechnął się do barmana i zacisnął palce na moim nadgarstku. Dyskretnie, ale mocno.

Nie byłam pewna, czego miał dotyczyć ten sygnał, ale spróbowałam odczytać jego intencje. – Wiem, że mówiłeś, że byłoby miło, gdybym nie zabijała twoich kumpli, ale oni nie wyglądali jak twoi koledzy – powiedziałam. – Nie są moimi kolegami, ale ich bracia mogą być. Ostatnim razem było z tym cholernie dużo zamieszania. Baal nie może co chwila sprawiać, żeby ludzie znikali, tylko dlatego, że ty się nudzisz – powiedział. W jego głosie była perswazja zmieszana z reprymendą. Westchnęłam ciężko. Gdy As odwrócił się w stronę drzwi, poszłam za nim, ciągnąc Azjela. Powiedziałabym, że powietrze na zewnątrz baru pachniało wolnością, ale tkwiliśmy w ciemnym zaułku przy knajpie i coś mi świtało, że wolność pachnie zupełnie inaczej. As się nie odzywał. Po prostu ruszył przed siebie i oczekiwał, że pójdziemy za nim. Bez wątpienia czekała mnie „rozmowa”. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nawet nie mogłam się z nim przesadnie kłócić, bo naprawdę nie chciałam go denerwować. Był moim wyrzutem sumienia. Zdarzało mi się robić ludziom paskudne rzeczy – paru z nich zabiłam, pobiłam, okaleczyłam. Ale zwykle ciężko na to zapracowali, a ja byłam po tej właściwej stronie. As niczym nie zawinił. Był upierdliwy, ale to przecież nie zbrodnia! Tymczasem ja go związałam, uczyniłam niewolnikiem. Owszem, byłam w fatalnej sytuacji, ale to nie usprawiedliwia takiego naruszenia wolnej woli. Zwłaszcza że nawet minuty nie poświęciłam na zastanowienie się, czy zdołam go uwolnić. Udało się, ale to nie była moja zasługa, raczej ślepy traf. Po wszystkim mógł mnie zabić. Ba, wystarczyłoby, żeby nie zabronił swoim krewnym zabicia mnie w trakcie naszego wiązania, a miałby mnie z głowy. Na pewno skorzystałaby na tym jego reputacja. Mimo to pozostawił mnie przy życiu. Nie tylko dlatego, że musiałby się tłumaczyć Baalowi i pewnie zostałby ukarany, ale w obliczu wieczności czymże jest kara, kiedy mleko się wylało. Nasze relacje nie były super przyjacielskie, ale wciąż ze mną trenował. Możliwość skopania mi dwa razy w tygodniu tyłka mogła mieć właściwości terapeutyczne. On twierdził, że im trudniej będzie mnie zabić, tym jego robota będzie łatwiejsza. Najwyraźniej miał mnie na swojej liście obowiązków. Nie wiem, nigdy nie chciał rozmawiać o tym, co właściwie robił dla Baala. Raczej czytałam między wierszami. Odeszliśmy już dobrze ponad dwieście metrów od knajpy, kiedy odwrócił się i zapytał: – Może teraz raczysz mi wyjaśnić, co, u diabła, robiłaś w największej mordowni w demonim kręgu? – Nie wydawała się największą mordownią, kiedy tam wchodziłam. – Jeśli szukałaś kolesia, który za niewielką opłatą połamie nogi twojemu dłużnikowi albo odstrzeli głowę -byłemu, byłaś w idealnym miejscu. – Jego głos ociekał sarkazmem, a oczy żarzyły się niebezpiecznie. – Śledziłam kogoś, kto się tam udał. To nie tak, że zaplanowałam sobie wejść do demoniego pośrednictwa pracy dla zamachowców. – Nawet się nie łudziłem, że cokolwiek planowałaś. Mam prośbę: jeśli masz zginąć z ręki demonów, niech to nie będą demony zamętu czy agresji, co? Baal spali pół świata i wolałbym nie stracić przy okazji tej nielicznej rodziny, jaką mam. Skrzywiłam się nerwowo. – Cieszę się, że tam byłeś. Nawet trzy kule w twarzy nie powstrzymałyby go na długo, a było ich więcej, niż miałam kul w magazynku. Dziękuję. – Lemmy zadzwonił i powiedział, że moja dziewczyna ma życzenie śmierci. Nawet nie

musiałem pytać która. – Nie jestem twoją dziewczyną – zauważyłam błyskotliwie. – Jeśli wierzą, że jesteś, mniej ich dziwi, że po wszystkim nie spopieliłem twoich szczątków. – Wzruszył ramionami z pozorną nonszalancją, ale złość wciąż się w nim tliła. I znów nie potrafiłam go za nią winić. – Dzięki, postaram się tego nie nadużywać – szepnęłam, uciekając spojrzeniem. Moja reputacja uniesie kolejny romans, a jeśli może to pomóc jego reputacji, nie musiał pytać o zgodę, skoro to ja przyczyniłam się do tego, że niektórzy postrzegali go teraz jako słabego. – Po tym, co mówiliśmy u Lemmy’ego, może będziesz miała nieco mniej okazji, żeby zginąć w tej dzielnicy – mruknął. – Jesteś nieznośna, ale szybko chwytasz. Może dlatego dożyłaś trzydziestki. – Zbliżam się do trzydziestu i trzech. To może być próba powyżej moich możliwości i wreszcie się mnie pozbędziesz – mruknęłam. Na czas wymieniania kąśliwości z Asem zapomniałam o Azjelu, który stał oparty o ścianę i słuchał nas z uwagą. Na ustach błąkał mu się uśmieszek i wyraźnie bawił się lepiej niż ja. – Cholera, straciliśmy trop! – warknęłam, przypominając sobie o tym, co było ważniejsze od niesnasek moich i Asa. Facet, który doprowadził nas do Lemmy’ego, zmył się z kumplami już jakiś czas temu. Złapanie go teraz graniczyło z cudem, a przede wszystkim byłoby proszeniem się o kłopoty, bo jeśliby nas zauważył, interpretacja byłaby jednoznaczna: szukamy guza, więc go nam nabije. Albo będzie próbował. Azjel tylko się uśmiechnął. – Mówiłem ci, że to on. – Podbródkiem wskazał na Asa. – Jest następnym ogniwem. I czuję, że ostatnim. Spojrzałam zaskoczona na Asa, który zrobił minę, jakby nagle zabolały go trzewia. Przeklął i powiedział sucho: – A teraz usiądźmy gdzieś i wszystko mi wytłumaczysz, bo jeśli anioł śmierci i zniszczenia nazywa mnie ostatnim ogniwem, to jak cholera mam prawo się niepokoić. Już samo to, że z nim łazisz, doprowadza mnie do furii, bo gdyby nie było jakiejś katastrofy w powietrzu, pierzaści nigdy by mu nie pozwolili na spacerki w Thornie. Tak, to był As. Niebezpiecznie atrakcyjne ciało było tylko dodatkiem do zbyt sprawnego mózgu i oczu, -które widzą więcej, niżbym chciała. Spojrzałam na Azjela, bo nie miałam pojęcia, jak się czuł z wtajemniczaniem demona w cokolwiek. Było nie było, to tajemnica, miecz Michała nad głową i różne takie. – Jest ogniwem. Jeśli nic nie wie, zaprowadzi nas do swojego mieszkania i spędzimy całe godziny, czekając, aż rano wstanie i zje swoją miseczkę płatków. Potem kolejne, jak się będzie szwendał. Następnie znów na nas wpadnie i tym razem wydusi z ciebie informacje i okaże się przydatny. Jeśli mu powiesz teraz, zaoszczędzimy kilkanaście godzin. Był tak obłędnie logiczny. A jeden rzut oka na zaciśniętą szczękę Asa pozwalał mieć pewność, że ta ocena sytuacji była trafna. – Wersję okrojoną, rozumiem? Azjel wzruszył ramionami. – Ty go znasz i wiesz, ile możesz mu powiedzieć, a ile sam wykopie. Dochodziła dwudziesta trzecia. Znając Asa, do północy i tak by wyniuchał, w czym problem, aby Baal przy śniadaniu miał w rękach raport. – Chodźmy do Otchłani, tam jest bezpiecznie, a mamy dwa kroki. Tam powiesz mi wszystko, co muszę wiedzieć – stwierdził As i znów poszedł, nie oglądając się za siebie. Gdyby

nie fakt, że i tak musieliśmy go śledzić, byłoby to dość aroganckie. Nigdy nie byłam na zapleczu Otchłani. Znałam tutejszą szatnię i sale treningowe, ale As zaprowadził nas do odizolowanego pomieszczenia, zabezpieczonego solidnymi drzwiami z magicznym odpowiednikiem czytnika linii papilarnych zamiast zamka. Gdy przekraczałam próg, poczułam, że zaklęcie pobiera ślad mojej sygnatury. Równie dobrze mogli przy wejściu cyknąć mi fotkę polaroidem. Przestrzeń rozjaśniał tylko światłowód pociągnięty u styku ściany z podłogą. Czerwone światełka upodabniały korytarz do dziwacznego pasa startowego. As podszedł do trzecich drzwi, przedostatnich, jakie dostrzegłam w stłumionym i dziwnym świetle. Znów sczytał dłoń, dodatkowo tęczówkę i po trzydziestu sekundach usłyszałam kliknięcie, potem kolejne i jeszcze jedno. Trzypunktowy zamek, nieźle. Obstawiałam, że za tymi drzwiami nie mieści się składzik z czystymi ręcznikami. Wszedł pierwszy. Czujnik ruchu zareagował błyskawicznie i pomieszczenie zalało światło z rozmieszczonych na ścianach kinkietów. Nie spodziewałam się mieszkania, a wyglądało na to, że nieduża kawalerka z oknem szczelnie zasłoniętym stalową roletą zewnętrzną jest przystanią Asa. Nigdy nie było okazji, by mnie tu zaprosił. Przed związaniem bym się nie zgodziła, po związaniu trzymał dystans wszędzie poza matą treningową. Widząc, że stoję nieco onieśmielona, kiwnął w stronę wypoczynkowej części pomieszczenia. Niski tapczan pokryty czarną narzutą i okrągły stół z jednym krzesłem były najwyraźniej wszystkim, czego As potrzebował do życia. Część kuchenna składała się z elektrycznego czajnika, kuchenki mikrofalowej i miniaturowej lodówki z przejrzystymi drzwiczkami z reklamą producenta napojów energetycznych. Mężczyzna niewymagający. Azjel albo nie czuł napięcia między mną a Asem, albo miał to w głębokim poważaniu. Wyciągnął krzesło, obrócił je oparciem do przodu i usiadł, splatając ramiona na poprzeczce. Westchnęłam i przycupnęłam na brzegu tapczanu. As wyłowił z lodówki trzy puszki coli i jedną po drugiej rzucił przez pokój. Złapałam swoją, po czym odłożyłam, by płyn się uspokoił. – Możesz mówić w każdej chwili, wiesz? – stwierdził As, opierając się tyłkiem o wąski blat oddzielający wnękę kuchenną od reszty pokoju. Westchnęłam. – To zostaje między nami. I tak, wiem, że Baal dostanie raport, nie wadzi mi to, jak długo pierzaści nie wiedzą o tym, że on wie. – Jeśli nie chcesz, żeby pierzaści wiedzieli, mówisz to w złym towarzystwie. – As spojrzał wymownie na Azjela. – Ona mówi o tych poważnych pierzastych – powiedział anioł śmierci i zagłady, robiąc przy okazji wszystko, by za takiego nie uchodzić. Gdyby nie miecz, który wystawał mu zza pleców, można by kupić ten wizerunek chłopaczka ze szkoły artystycznej. – Wiem, kim jesteś, Abaddonie, więc daruj sobie szopki. Co do warunków, przyjmuję. Raport opatrzę odpowiednią pieczątką „tylko dla twoich oczu”. To i tak nie znaczyło, że mogłam tak po prostu opowiedzieć wszystko jak leci. Obiecałam Gabrielowi dyskrecję. Moją obietnicę wykorzystał jako zaklęcie ograniczające. Słowa wpływają na rzeczywistość bardziej, niż zwykle zakładamy. Zwłaszcza gdy mówisz je w obecności faceta, który słowem zmienił młodą, niezamężną kobietę w kobietę jak najbardziej ciężarną. A potem słowem przekonał jej narzeczonego, że nie ma powodu, by wpadał w panikę, i potraktuje dzieciaka jak swojego. – Załóżmy, że ktoś ukradł niebieskim coś, co bardzo by chcieli odzyskać. Tropy wskazują

na to, że złodziej przekroczył granice Thornu. A my to musimy znaleźć – powiedziałam superoględnie. As zamyślił się chwilę, składając w głowie tropy i informacje w sposób, który zawsze mnie nieco przerażał. – Czy to, co zostało wyniesione z nieba, może zagrażać Baalowi? – zapytał. – Tak. Zaklął. – Muszę wiedzieć więcej. Pomogę, ale muszę wiedzieć, czego szukać. Chciałam mu powiedzieć o Piórze, ale Azjel pokręcił głową i sam zabrał głos. – Przedmiot ten będzie zapewne sprzedany w niedługim czasie. Złodziej może wiedzieć, że są sposoby, żeby go znaleźć. Takich rzeczy nie kradnie się w ciemno, musi mieć kupca czy zleceniodawcę. Duże ryzyko, duże pieniądze. I ktoś wyżej niż pionki, bo te ani nie wiedziałyby o istnieniu przedmiotu, ani nie miałyby środków, żeby go zdobyć. As przez chwilę myślał. – To wykracza poza standardowe transakcje w półświatku. Spore wymogi bezpieczeństwa, podwyższony protokół. To zawęża obszar poszukiwań. Czy złodziej był aniołem? – Najprawdopodobniej. Nie zostawił śladów, do tego poza aniołami mało kto zdaje sobie sprawę z mocy tego przedmiotu. – Anioł, zabezpieczenia, transport – mrucząc, wyciągnął z szuflady czarny notes i przewertował. Sięgnął po słuchawkę bakelitowego, bardzo staroświeckiego telefonu. W Thornie komórki nie działały, ale linia naziemna zwykle dawała radę. Nie było to tanie rozwiązanie i większość osób nie miała w domu aparatu. As miał. Wykręcił numer, tarcza furkotała głośno i pojedynczy brzdęk dzwonka zasygnalizował, że centralka przyjęła zlecenie. Niemal widziałam kobietę rodem z filmów z lat pięćdziesiątych, wyszukującą numer na tablicy przed sobą i wciskającą wtyczkę w odpowiedni otworek. – Jurij, czy w ostatnim tygodniu miałeś duże zlecenie na terenie miasta? – zapytał, odpuszczając sobie powitanie. Słuchał odpowiedzi i po jego drapieżnym uśmiechu widziałam, że podoba mu się to, co słyszy. – Bardzo dobrze. Rozumiem. Jedna z pięciu spłacona. Nie zapomnę, Jurij. Odłożył ciężką słuchawkę na widełki i uśmiechnął się szeroko. – Kto jest w nastroju na łapanie złodziei? – zapytał. Ponury budynek na skraju demoniej dzielnicy wyglądał jak skrzyżowanie starej świątyni i magazynu. Wysokie okna kiedyś musiały być witrażami, dziś wstawiono w nie połyskujące zbrojeniem matowe szyby i kraty. Kopuła dachu zieleniła się starą miedzią, a tynk odłaził płatami, odsłaniając ceglane mury. Wysokie na cztery metry okute drzwi musiały ważyć tonę, podobnie jak sztaba, która je zamykała. Dodatkowym problemem byli dwaj ochroniarze uzbrojeni w broń maszynową, opierający się swobodnie o masywne wrota. Obserwowaliśmy teren zza osłony drzew jeszcze chwilę, by się upewnić, że nie ma tu innych strażników, ale wyglądało na to, że na zewnątrz są tylko ci dwaj i kolejna dwójka na parkingu po lewej stronie. Kierowcy siedzieli na stanowiskach i żaden nie gasił silnika. Najwyraźniej to jedna z tych sytuacji, w których strata kilku sekund na odpalanie auta mogłaby kosztować ich życie. Miałam bardzo złe przeczucia. Dochodziła północ. Azjel był całkiem spokojny, czerpiąc

pewność z przekonania, że As doprowadzi nas do Pióra i sprawa się zakończy. Mnie niepokoiło jak cholera to, że ludzie przy drzwiach mieli na sobie czarne mundury i nawet z odległości kilku metrów rozpoznawałam emblematy na ich rękawach. Widziałam taki sam z bliska wtedy, kiedy Nikita próbowała zabić Joshuę. – To Cienie – szepnęłam do Asa, a on tylko skinął głową. Z pewnością miał w swoim czarnym notesiku numer bezpośredni do szefa najbliższego oddziału Cieni. – Postaraj się żadnego nie zabić – odszepnął. – Straciłem już u Jurija przysługę, a za każdego człowieka doliczy mi po jednej. Cienie należały do elitarnego Zakonu Cieni. Kiedyś ich związki z Kościołem były bliższe, niż dziś chcieli przyznawać. Powołani w tym samym czasie co dominikanie, odpowiedzialni byli za to, czego Watykan nie chciał wyciągać na światło dzienne. Inkwizycja zajęła się wiedźmami, bo to było widowiskowe i dla ludzi łatwe do ogarnięcia – bez problemu łykali historyjkę o złych kobietach, które odbierają mężczyznom potencję i kwaszą mleko w krowich wymionach. W końcu nie każdemu stawał, a mleko często kwaśniało. Logiczne. Ale istniały też stwory, których Watykan nie akceptował, a przedstawienie ich ludziom byłoby równoznaczne z otwieraniem furtek, które miały pozostać zamknięte. Ryzyko, że tępy lud, zamiast domagać się dla magicznych, wilków czy starych bogów stosu, zacznie oddawać im cześć, było zbyt duże. Do likwidacji takich istot powołano Zakon Cieni. Trzymano go w tajemnicy nie mniejszej niż tych, z którymi walczyli. Po rozejmie międzysystemowym Zakon szybko odnalazł się w nowej sytuacji, ewoluując w korporację zamachowców, ochroniarzy i szpiegów. Tyle wiedziałam od Nikity. Jej matka zawiaduje centralą na Polskę. Nikt nie wynajmuje Cieni do prostej roboty, typu pilnowanie towaru. Jeśli tu byli, to znaczyło, że szykuje się coś poważnego. Coś, co wymaga dwóch stron, które nie ufają sobie do tego stopnia, że wynajmują zewnętrznego kontrahenta, który zapewni neutralny grunt i bezpieczeństwo transakcji. Kontrahenta dość pewnego, by żadna ze stron nie skusiła się na przyprowadzenie swojej ochrony. Przybyliśmy na ostatnią chwilę. Gdyby Azjel nie namówił mnie na wprowadzenie Asa w poszukiwania, nie mielibyśmy szans, by dotrzeć tu na czas. – Wejdziemy przez zakrystię – szepnął As. – Wiesz, ile osób jest w tym zespole? – zapytałam. – Nie mam pojęcia, ale przecież w trójkę sobie poradzimy: ja, ty i anioł zagłady... – Skoro o tym mowa, Azjel, czy tym razem możesz się włączyć w zabawę, czy znów będziesz z boku komentował moją technikę? – zapytałam. – Jeśli jest tam wiesz co, nie ma problemu. Bezpośrednia obrona wiesz czego jest uwzględniona jako wyjątek – oznajmił i poklepał rękojeść katany wystającej mu nad ramieniem. – Jesteśmy gotowi. Najważniejsze, żeby nie dopuścić do użycia przedmiotu. As spojrzał na mnie z irytacją. – Gdybym jeszcze wiedział, do kogo strzelać... – Jeśli zobaczysz kogoś z pergaminem, strzelaj – stwierdziłam. Nie wspomniałam o Piórze, ale żeby go użyć, potrzebny był pergamin, więc miał całkiem konkretne wiadomości. Obchodząc budynek, zatoczyliśmy spore koło. To, co As nazywał zakrystią, kiedyś może faktycznie nią było, dziś wyglądało jak obdrapana przybudówka z oknami zabitymi płytami pilśniowymi i niskimi drzwiami. As sprawnie otworzył kłódkę i bezszelestnie zdjął poprzeczną blokadę drzwi. Gdy znaleźliśmy się w środku, Azjel ścisnął mnie za łokieć i powiedział bezgłośnie: – Jest tu. Przeszliśmy przez zakrystię, wyciągając broń – ja glocka, bo jeśli nasze obliczenia są

prawidłowe, lepiej dla mnie, by dystans między mną a przeciwnikami był jak największy. Walczyłam już z aniołem na miecze. Skończyłam jak szaszłyk. Tym razem nie miałam pod ręką Joshui, który poskładał mnie wówczas do kupy. Aniołami miał się zresztą zająć Azjel. Piekielników brał na siebie As. Mnie zostawała cała reszta, chyba że się -uwiną i -nawet nie zdążę nacisnąć spustu, kiedy okaże się, że mogę już wracać do domu na maraton „Przyjaciół”. Nie miałabym nic przeciwko. Właściwie zrobiłam, co do mnie należało – pomogłam Azjelowi znaleźć Pióro. I choć w mojej głowie rozbrzmiewały logiczne argumenty, szłam dalej za aniołem i demonem. Absydę zalewała ciemność. Tylko na linii prezbiterium, na szczątkach dawnego ołtarza, paliły się dwie okrągłe lampy górnicze. As i Azjel rozłączyli się, okrążając ołtarz z obu skrzydeł, ja przesunęłam się bliżej środka. A potem rozpętała się bijatyka. Nie brzmi to tak majestatycznie, jak wyglądało. Azjel wyciągnął miecz, a bliskość Pióra sprawiła, że objawił się w pełni majestatu. Grafitowe skrzydła zasłoniły go na chwilę, a potem ściągnął je ciasno i zawirował z kataną w gładkiej smudze blasku. Dwójka Cieni zasłoniła anioła, który przywarł do drewnianej szkatuły leżącej na ołtarzu. Azjel rzucił się do walki z ochroniarzami, tymczasem As bezbłędnymi ruchami eliminował dwóch strażników osłaniających kupca. A ten zdecydowanie był demonem. I to poszukiwanym od miesięcy. Wściekłość Asa była oczywista. Mimo intensywnych wysiłków, mimo rozesłania szpiegów dosłownie wszędzie nie wiedział, że Ibrahim dotarł do Thornu. I najwyraźniej wciąż miał chrapkę na zmianę układu sił. Cienie nie były byle osiłkami, potrafiły walczyć. Zarówno As, jak i Azjel mieli twardy orzech do zgryzienia. A potem czekał ich anioł i demon starszy od Baala. Nie byłam idiotką. A przynajmniej nie byłam nią bardziej niż zwykle, więc czekałam w ciemności na rozwój sytuacji. Szybką śmiercią rozproszyłabym przyjaciół. Ibrahim szarpnął za stalowy uchwyt skrzyni, ciągnąc ją w swoją stronę. Anioł, którego nie znałam, nie zamierzał mu jej tak po prostu oddać. Jakiekolwiek były ich wcześniejsze ustalenia, właśnie stały się nieaktualne. Demon chwycił anioła za włosy i sztyletem, który znikąd pojawił się w jego dłoni, podciął mu gardło tak mocno, że słyszałam chrzęst ostrza ocierającego się o kości kręgosłupa. Krew chlusnęła obfitym strumieniem, zalewając skrzynię. Demon odepchnął ciało anioła, które z głuchym stuknięciem osunęło się na podłogę. Uniósł wieko skrzyni i wyraźnie zadowolony, wyciągnął z niego Pióro. Wyglądało jak wyrwane ze śnieżnobiałych anielskich skrzydeł. Pociemniała od atramentu stalówka owinięta była złotą nicią. Ibrahim wyciągnął ze skrzyni rulon kremowego pergaminu i starannie rozwinął go na ołtarzu, przez nikogo nie niepokojony. Azjel i As wciąż walczyli, a hałasy przyciągnęły kolejnych strażników, którzy obstawiali chór i boczną nawę. Ibrahim przesunął lampę naftową, tak by przyciskała zwijający się koniec pergaminu, i sięgnął do skrzyni po kałamarz. Miałam czysty strzał, lepszej okazji nie będzie, pomyślałam, mierząc w pękatą podstawę lampy. Nafta rozlała się szerokim strumieniem, mocząc pergamin. Płomień ze stłuczonej lampy niemal natychmiast objął go w całości. Ibrahim ryknął z wściekłością, ale było za późno. Odwrócił się i dopiero teraz dostrzegł mnie stojącą w cieniu. Sekunda kontaktu wzrokowego wystarczyła, bym wiedziała, że będzie bolało. Był szybszy niż ktokolwiek, kogo widziałam. Jego palce zacisnęły się na mojej krtani, a stopy straciły kontakt z podłożem. W ostatnim odruchu przytomności wcisnęłam guzik, wbijając mu paralizator w serce. Spojrzał w dół zaskoczony, a ucisk na moim gardle osłabł. Wciąż wciskałam guzik, aż zbielał mi palec, póki Ibrahim nie osunął się na kolana. Kaszląc, upadłam na podłogę. I nagle As był tuż obok. Schwycił Ibrahima w morderczy uchwyt i obaj zniknęli w ułamku chwili, wśród drgających cząsteczek powietrza. Gdybym miała zgadywać, teleportował ich od razu do jednej z cel w posiadłości Baala. I nikt więcej nie usłyszy o Ibrahimie.

To był łut szczęścia. W ostatnim czasie, także dzięki działaniom Ibrahima, który stał za moim porwaniem i wszczepieniem mi demonicznego lokatora, sporo dowiedziałam się o demonach. Im są starsze, tym trudniej je zabić. Można było je unicestwić lub osłabić tylko czymś, co jest starsze od nich – wybór narzędzi pozostaje zatem niewielki. Ibrahim był jednak niewiele młodszy od Asa, a prąd – równie stary jak błyskawice, które tłukły o powierzchnię planety, zanim powstało na niej życie. Niektórzy mówili, że pierwsza iskra elektryczności wyłoniła z atomowej zupy komórkę. Inni mówili, że zrobił to Bóg. Może na fresku Michała Anioła między palcem Boga a palcem Adama winna przeskakiwać iskra wyładowania elektrostatycznego. Paralizator, nawet tak podrasowany jak cudo, które dostałam od Leona, nie zabiłby go, tak myślę, ale ta chwila osłabienia była tym, czego potrzebowałam, żeby przeżyć, a As – by go dopaść. Azjela ograniczało nieco to, że nie chciał zabić Cieni, a jedynie unieszkodliwić, ale skończył zadanie, zanim przestały mi pełgać przed oczami czarne plamki. Podszedł do ciała. Głowa anioła trzymała się tylko na strzępie skóry. Mogą być potężne, ale naprawdę niewiele stworzeń przetrwa dekapitację. – Strażnik? – zapytałam. – Tak, zmiennik tych, których zabił, żeby dostać się do Serafiny i Pióra. – Jest całe? Zaczęłam się zbierać z podłogi, a Azjel podał mi rękę. Podchodząc do ołtarza, bałam się. Nie tylko tego, że przedmioty tak potężne mogą mieszać w głowie. Jeśli ogień je uszkodził, będę miała spory kłopot z wyjaśnieniem tego Gabrielowi. Nie było go tu, więc mógł wątpić w wyższą konieczność. Nie znał Ibrahima. A ja wiedziałam, że to, co planował napisać, unicestwiłoby świat, który znam. A ja lubiłam ten świat. Bezcenny pergamin wyprodukowany przez jakiegoś mnicha w Zirc spłonął całkowicie, ogień z rozlanej nafty dogasał, ale Pióro pozostało nietknięte. Azjel spakował je do skrzynki z różanego drzewa. Schował tam też kałamarz, który Ibrahim upuścił, rozlewając sporą część atramentu. – Też jest apokaliptyczny w skutkach? – zapytałam, wskazując sporą plamę na posadzce. – Nie, zupełnie zwyczajny. Rozglądał się wokół, a wzrok miał nieobecny. Coś się z nim działo i miało to związek z Piórem. – Muszę iść, odnieść je – szepnął. – Przyślij kogoś po ciało. Obawiam się, że czarny rynek nie przepuściłby takiej okazji jak ciało anioła potęgi. Wyciągnął przed siebie miecz i zanurzył go w krwi, która szeroką kałużą rozlewała się wokół zwłok. Posoką naznaczył czoło i pierś trupa, a ten po sekundzie zniknął w ostrym i krótkim rozbłysku światła. Taka zabawka ułatwiłaby mi życie, ale Babcia też znakomicie się sprawdzała. – Do zobaczenia, maleńka. Wpadnę jeszcze i skoczymy do Pętelki. – Uśmiechnął się, rozpościerając skrzydła. Wzbił się lekko, ledwie nimi poruszając. Wzniósł się nad chór, a po chwili jedyny ocalały witraż w świątyni rozpadł się na milion kolorowych szkiełek, które opadły deszczem na pustą przestrzeń, gdzie kiedyś stały ławki dla wiernych. Cienie powoli dochodziły do siebie. Podeszłam do jednego, który dociskał palce do rany na udzie. – Powiedz Jurijowi, że nie warto wchodzić między piekło a niebo, bo można oberwać z obu stron. I mam nadzieję, że zapłacili wam z góry. Spojrzał na mnie wkurzony.

– Mówiłem mu, że to cholernie zły pomysł. – Wezwać pomoc? Potrząsnął głową. – Są już w drodze. Minął czas kontaktu. Tym bardziej czas na mnie, pomyślałam. Podniosłam z podłogi paralizator i wsunęłam w pokrowiec u paska. Mój ojczulek zawsze wiedział, co może mi się przydać. Inna dziewczyna pewnie by kręciła nosem na praktyczne pomysły, ale ja je kochałam. Choć może to kwestia tego, co robi się na co dzień. Wyszłam przez zakrystię, mile zaskoczona tym, że idę o własnych siłach po spotkaniu z aniołem potęgi, demonem gniewu i stadkiem Cieni. Czasami dobrze mieć kumpli, którzy prawie wszystkim się zajmą. Może dorastałam i wreszcie zaczęłam rozsądniej wybierać przeciwników. Zaśmiałam się na tę myśl. Gdybym była -rozsądna, nie znalazłabym się w odległości kilometra od tej świątyni, anioła potęgi, demona gniewu i Cieni. Dochodziła pierwsza w nocy. Jeśli się pospieszę, wrócę, zanim chłopcy zasną. Nie mieli pojęcia o całej aferze. I dobrze... choć będę musiała wyjaśnić, skąd mam zestaw siniaków na szyi. Czy jeśli powiem, że to wina Gabriela, bardzo minę się z prawdą?

Burza w szklance grogu

Tego wieczoru wiatr z północy był szczególnie przenikliwy. Szarpał mi włosy, wdzierał się pod kurtkę, docierał do skóry ukrytej pod warstwami materiału i ładował mnie energią. Początkowo nie zwracałam na to uwagi. Miałam sporo na głowie. Byłam u Nisima, z jego dzieciakami w parku za szkołą rzucaliśmy piłki tenisowe kudłatemu kundlowi, który wyglądał jak skrzyżowanie owczarka kaukaskiego z bulterierem. Albo owoc ziemskiego romansu jednego z piekielnych ogarów z powabną sunią. Nisim skłaniał się ku pierwszej opcji, ja stawiałam swoje miesięczne dochody na drugą. Inteligencja w oczach tego kudłatego stwora była niewątpliwa i nieco niepokojąca. Pojawił się kilka dni temu na progu szkoły i „adoptował” wszystkich po kolei, nie bacząc zupełnie na to, że Nisim musiał się zgodzić, by został. Zanim jednak ten miał możliwość to przemyśleć, dzieciaki nazwały psa Kurz i uznały, że kochają go całe życie. Okazało się, że Kurz uwielbia aportować i męczy się wolniej niż piętnaścioro ludzi. -Właśnie rzucałam długą płaską, gdy zauważyłam, że coś jest bardzo nie tak. Po pierwsze nie powinnam móc trafić za ogrodzenie kilkadziesiąt metrów dalej. Po drugie z moich palców nie powinny się krzesać skry. Po trzecie moje włosy nie powinny unosić się wokół głowy na oparach magii niczym wszystkie węże Meduzy razem wzięte. Coś podobnego zdarzyło mi się dotąd już kilka razy, a dokładnie – cztery. I oznaczało, że bardzo pilnie muszę jechać do Sopotu, zanim Latarnik do końca oszaleje i skutki tego odczujemy wszyscy, a już z pewnością ten kawałek Polski, który ma styczność z Bałtykiem. Wybrałam numer Ivetty, która mieszkała na Helu. Jeśli morze szalało, wiedziała o tym. – Dobrze, że dzwonisz – powiedziała szybko. – Musisz przyjechać, nie jest z nim dobrze. Nikt nie może podejść do latarni, bo ciska piorunami, kilka kutrów czeka na otwartym morzu, bo sztorm jest za silny, żeby dało się wpłynąć do portu. On odleciał, Dora, po prostu odleciał. – Nie próbowałaś z nim rozmawiać? – zapytałam ostrożnie. – Jestem uziemiona, Dora, nie mogę wstać z łóżka. Mogę stracić dziecko, jeśli nie posłucham. – Brzmiała jak zagubiona dziewczynka. – Który to miesiąc? – Początek siódmego, bliżej niż dalej. – Pociągnęła nosem. – O nic się nie martw, zajmę się Latarnikiem. Ty sobie odpoczywaj, wysypiaj się na zapas i daj znać, kiedy baby shower – uspokajałam ją, jak tylko mogłam. Była selkie. Zmieniała się w fokę. Takim jak ona było bardzo trudno utrzymać ciążę, bo zmiana -zwykle skutkowała poronieniem. Leżąc w domu, mogła to -kontrolować. Ale na plaży, w konfrontacji z szalonym Latarnikiem, księżycem i pieśnią fal, mogłaby nie utrzymać na plecach ludzkiej skóry. Kurz wciskał mi w wolną rękę obślinioną piłeczkę tenisową, wyraźnie zachwycony tym, jak daleko rzuciłam poprzednim razem. Cisnęłam ją, nie patrząc nawet gdzie.

Dzieciaki już wiedziały, że koniec zabawy, ale Kurz wciąż tego do siebie nie dopuszczał. Rachela i Rebeka przytulały się do mnie, wciskając mi pod pachy swoje płowe główki. Rosły błyskawicznie, ale wciąż były kochanymi przylepami. Eli czekał na swoją kolejkę, wkładając kciuk do buzi. Złościłam się, gdy to robił. Miał ten odruch tylko poza szkołą. Po tym jak nastraszyli go miejscowi chuligani, nie czuł się bezpiecznie nawet z nami i na naszym terenie. Miałam ochotę wytropić tych gówniarzy i skopać im tyłki. Uściskałam chłopca i szepnęłam mu na ucho, że jak wrócę, obejrzymy od nowa „lego: Przygodę”. Pokiwał się w rytm piosenki przewodniej i uśmiechnął tak radośnie, że zapomniał o ssaniu kciuka. Potargałam mu prawie białe włosy. Czas na mnie. Musiałam działać, zanim daleki kuzyn Posejdona wejdzie w etap znany jako biały szkwał, bo przywrócenie ładu byłoby czasochłonne i trudne jak cholera. Zanim wjechałam na autostradę, zatrzymałam się przed megastorem i zrobiłam zakupy. Miałam pomysł. Głupi, ryzykowny, ale właśnie ze względu na takie pomysły Latarnik mnie lubił. Byłam jedną z czterech jego ulubienic. Każda z nas władała magią Pani Północy. W Nikicie płynęła krew berserka, Ivetta była selkie, a Marionn słyszącą – potrafiła, siedząc na brzegu morza i wsłuchując się w podmuchy wiatru, usłyszeć mnóstwo plotek, informacji, tajemnic. Trafiłyśmy na szkolenie w podobnym czasie, choć Ivetta była od nas sporo młodsza. Wszyscy woleli omijać szalonego starca wędrującego kamienistą plażą. Mówili o nim, że jest agresywny, humorzasty i choleryczny. Mieszkał w latarni i nie lubił ludzi. A jednak szukał z nami kontaktu. Najpierw z Ivettą. Czekał na nią nieopodal miejsca, w którym zostawiała skórę, kiedy szła popływać. Gdyby ją wtedy zabrał, mógłby uczynić z Ivetty niewolnicę. Była przerażona, bo tak dobrze ją schowała, a jednak ją znalazł. Ale nie zamierzał jej uwięzić. Miał za to termos z gorącą czekoladą i zaczął z Ivettą rozmawiać. Opowiadał jej o morzu w taki sposób, jakby było jego ukochanym dzieckiem. W końcu przyznał, że wyczuł jej magię, magię Pani Północy – która pozostaje dla niego kimś szczególnym – i że obcując z Ivettą, czuje ten okruch szczęścia, bo jest bliżej. Słysząc to, nasza mała, romantyczna selkie następnym razem przyciągnęła nas wszystkie, fundując mu cztery okruchy szczęścia naraz. Od tej pory bywałyśmy u niego często. Grałyśmy w warcaby, słuchałyśmy jego historyjek, piłyśmy morze czekolady. Nikita podpytywała go o swojego ojca, bo najwyraźniej Latarnik sporo wiedział nie tylko o berserkach, ale i o Ernście. Ivetta uczyła się ballad morskich fal, folkloru jej ludzi. To było dla niej ważne, bo matka osierociła ją jako małą dziewczynkę i gdyby nie pomoc Latarnika, nie poznałaby swojej -tradycji. Marionn nauczył przywoływać wiatr, by mogła go słuchać zawsze, gdy tego potrzebuje. To tej umiejętności zawdzięczała fakt, że dziś była bogata do nieprzytomności, mieszkała gdzieś przy Cieśninie Beringa i stała się szpiegiem doskonałym – wiedziała o wszystkim, nie opuszczając swojej wyspy. Ja... cóż, dostarczałam mu radości, bo jako jedyna ładowałam się wiatrem, zwykle pozostając w samej bieliźnie. I potrafiłam go rozśmieszyć. Wielu ludzi nie docenia mojego poczucia humoru, a przy nim czuję się najzabawniejszą osobą na świecie. Zanim przyszedł pierwszy atak, znałyśmy go prawie rok. Juliana nazwała to „melancholią wieku”. Wyprowadziła go z tego stanu Ivetta. Siedziała na skale pod latarnią, nie bacząc na fale, i śpiewała pieśń za pieśnią. Minęła cała noc i pół dnia, aż w końcu Latarnik wyszedł i zaśpiewał z nią refren. Oboje zachrypli – ona od śpiewania przez tyle godzin, on od krzyków. Wspólnie posprzątaliśmy latarnię. Zniszczył większość sprzętów, szkło było rozsiane po całej podłodze. Zawstydzony wynosił roztrzaskane krzesła do kontenera na śmieci, który ściągnęłyśmy z miasta. Prawie rok później miał kolejny atak. I znów udało nam się odciągnąć go od szaleństwa. Juliana nie mogła się nas nachwalić. Zwykle zniszczenia, sztormy i burze trwały wiele dni lub

tygodni, nim sam się wyciszał, zbyt zmęczony, by dalej krzyczeć i huśtać morze swoją magią. Z nami było szybciej, bezpieczniej i żaden prom wypełniony ludźmi nie musiał iść na dno. Z czasem Latarnik się uspokoił. Do ostatniego epizodu doszło pod koniec naszego szkolenia. A potem szczęśliwie nastąpiła cisza. Co jakiś czas coś wytrącało go z równowagi, lecz Ivetta była na miejscu i mogła mu pośpiewać. Ale nie dziś. Dziś miała leżeć i na siebie chuchać, bo na świat miało przyjść jej dziecko – zdrowe i donoszone do terminu. Nikita była... Bogini wie gdzie. Marionn nie opuszczała swojej wyspy. Wyglądało na to, że nikt inny nie odważy się wejść do latarni. Przy odrobinie szczęścia mimo upływu lat wciąż będzie mnie miał za zabawną dziewczynę. Morze spieniało się w wysokie bałwany i białą pianą zalewało kamienistą plażę u podnóża latarni. Sztormowe chmury nie przepuszczały zbyt wiele słońca, więc choć dopiero dochodziła piętnasta, było ciemno. Lodowaty wiatr wydzierał z ciała resztki ciepła, zostawiając za sobą więcej magii, niż mogłam kumulować. Musiałam przejść jakieś trzysta metrów od miejsca, w którym zaparkowałam. Trzęsłam się z zimna i z trudem stawiałam kroki, walcząc z uderzającą we mnie ścianą powietrza. Falochron ginął całkiem pod bałwanami fal, z nieba zaczął zacinać deszcz – krople nabierały prędkości i spadały mi na twarz pod ostrym kątem. Przyciskałam do piersi dużą torbę, bojąc się, że wiatr wyrwie mi ją z rąk. Kiedy wreszcie dotarłam do latarni, zastukałam kołatką. Odgłos nie był w stanie przebić się przez ryk morza i zawodzenie wiatru. Uderzyłam jeszcze kilka razy, a później zawołałam: – Latarniku! Czuję się niemile widziana, a przynoszę prezenty! Morze nie ucichło, wiatr nie osłabł, ale usłyszałam ciężkie kroki na żelaznych schodkach. Potem zgrzytnęły stare, skorodowane zawiasy. Latarnik uchylił je ledwie na kilka centymetrów. Mignęło mi szare oko i płożąca się po piersi siwa broda. A to był zły znak. Im była dłuższa, tym on był bardziej szalony i nieobliczalny. – Dora? – zapytał niepewnie. – Spodziewałeś się innej rudej dzierlatki? Bez obaw, kiedy się pojawi, dyskretnie się ulotnię, ale wcześniej będę wdzięczna za kubek czekolady i ręcznik, bo trzęsę się i jestem cała mokra, i to całkiem nie w ten miły sposób. Przez chwilę tylko spoglądał na mnie – oczy miał przekrwione i podkrążone – a potem z westchnieniem otworzył drzwi i wpuścił mnie do środka. Wdrapałam się po kręconych schodach na pierwszy poziom mieszkalny. W niedużym pomieszczeniu pełniącym funkcję pokoju dziennego z wnęką kuchenną panował bałagan, ale wciąż na podłodze nie walały się potłuczone naczynia i rozbite meble, więc nie było dramatycznie źle. Latarnik stąpał za mną, ciężko wzdychając, jakby brakowało mu sił. Był wielkim facetem w sile wieku, choć metryczkę miał jeszcze z tych wykuwanych w skalnej tabliczce, a jednak wydawał się starszy i bardziej zmęczony, niż kiedy widziałam go ostatnio. Nie czekając na jego zgodę, podeszłam do kuchenki gazowej i zapaliłam palnik pod wielkim żeliwnym czajnikiem. Nie było czasu na ponowne ustalanie zasad, nie z nasilającym się sztormem, więc po prostu uznałam, że wciąż obowiązują zasady sprzed kilku lat. – Dawno cię nie widziałem – powiedział cicho. Miał schrypnięty głos, jakby znów krzyczał całą noc. – Za mną strasznie upierdliwy rok, kiedyś ci opowiem... Ale pomyślałam, że może się stęskniłeś i chcesz poznać wszystkie ploteczki – zagadnęłam. Istniały dwie rzeczy, do których Latarnik miał wielką słabość: gorąca czekolada i plotki. Twierdził, że kiedyś wolał grog, ale byłyśmy zbyt smarkate, by proponować nam takie mecyje. – O... coś ciekawego? – zapytał i w kąciku jego ust mignął cień uśmiechu.

– Ivetta cię pozdrawia – zaczęłam. – Wyobraź sobie, że jest w ciąży! Będę ciocią, a ty wujem. – Dziadkiem – poprawił mnie, a jego uśmiech stał się nieco szerszy. – Jak ona się ma? – Nie opuszcza łóżka, co ją strasznie frustruje, ale wiesz, że przy takiej pogodzie nie może ryzykować spaceru na plaży – rzuciłam niezbyt subtelnie. Zaczerwienił się zawstydzony. Chrząknął kilka razy i pogładził długą brodę. – Przestałeś lubić krawaty? – zapytałam niewinnie. Spojrzał zaskoczony, próbując nadążyć za moimi skojarzeniami. – Wciąż masz ten w czerwone kraby, który podarowała ci Nikita? Pasowałby do tych szelek... Tylko spod brody nie byłoby zbyt wiele widać. Szelki faktycznie były czerwone i odcinały się od jasnoniebieskiej koszuli w kratę. – Hmm, mam... Co u Nikity? – zmienił temat, ale wciąż podskubywał długą brodę, jakby intensywnie nad czymś dumał. – Trudny temat. – Skrzywiłam się. – Jej matka miała na nią równie zły wpływ jak ojciec. Wpadłyśmy na siebie i nie było zbyt sympatycznie. – To dobra dziewczyna – powiedział. – Cud, że z lędźwi Ernsta powstało coś tak dobrego. Przytaknęłam, bo gdyby Nikita faktycznie wdała się w Ernsta, musiałabym ją wytropić i zabić, póki nie nabierze sił. Latarnik usiadł na ławie ustawionej wzdłuż stołu i nie przestawał skubać brody. – Gdybyś chciał ją skrócić, wystarczy słowo – rzuciłam lekko, nalewając gorącej wody do kubków wypełnionych do połowy czekoladowym proszkiem. Jeśli w czekoladzie na gorąco nie dałoby się postawić łyżeczki, Latarnik uznałby ją za lurę. Do jego kubka dosypałam jeszcze trzy czubate łyżeczki cukru. – Może powinienem – powiedział w końcu. – Nie chciałbym, żeby Ivetcie i dziecku coś się stało. – Znów się zaczerwienił. Związek między jego brodą i pogodą był jedną z tajemnic, których obiecałyśmy nikomu nie zdradzić. – To już siódmy miesiąc. – Bliziutko, trzeba by zacząć strugać kołyskę. – Uśmiechnął się. Lubił dzieci, choć jego reputacja sprawiała, że rodzice nie byli szczególnie chętni, by je przyprowadzać. – A kiedy twoja kolej? – zapytał, mrugając. – Nawet mnie nie denerwuj. – Pogroziłam mu łyżką. – Mam pod opieką całe stado wilków, w tym kilkanaście szczeniaków. Nawet sobie nie wyobrażasz, co to jest za robota! Gdyby jedną setną tej energii, którą zużywają na zmienianie mojego życia w koszmar, poświęciły na rozwiązanie problemów tego świata, w Afryce nie głodowałoby nawet jedno dziecko. Popijaliśmy czekoladę słodką jak ulepek, a ja opowiadałam mu o wyskokach szczeniaków z mojego stada w Trójprzymierzu. Byli nieznośni, ale kochałam ich i troszczyłam się o ich zapchlone tyłki. Latarnik uśmiechał się, a w końcu, kiedy wspomniałam mu o tym, jak pomalowali samochód Olafa, ich Alfy, w różowe serduszka, co w ich mniemaniu było wyrazem szczerego oddania, nie wytrzymał i zaczął się śmiać w głos. Melodia dla moich uszu. Huk morza stawał się łagodniejszy. – Zawsze myślałem, że zejdziesz się z Gwidonem i zamieszkacie w okolicy – powiedział zamyślony. – O rany... Jurata mnie nienawidzi po tym, co zrobiłam Gwidonowi... niechcący, ale wiesz, że zawsze się trzęsła nad swoim syneczkiem. – Opowiedziałam, jak moje lekkomyślne randkowanie z zadufanym w sobie książątkiem bałtyckich fal kopnęło mnie w dupę i o tym, jak

książątko skomlało, całkiem zaczadzone magią. Latarnik rechotał, poklepując się po kolanie. – Ładniutki jest, ale nigdy nie był zbyt bystry – skomentował na końcu. – Możesz mi podciąć tę brodę? – zapytał, pociągnąwszy ostatni łyk czekolady. Zanurkowałam ręką w siatce, którą dla niego przywiozłam. Wyciągnęłam trymer do brody. – Zawsze przygotowana, co? – To motto mojej drużyny harcerskiej. – Nie byłaś w harcerstwie, dziewczyno, nie ma takiej opcji – mruknął. Wzruszyłam ramionami, bo miał rację. Ale cieszyło mnie, że się rozchmurza i zgadza się na przycięcie brody. Siadł na krześle i opasał się ręcznikiem. – Tnij, zanim zmienię zdanie. Uruchomiłam maszynkę i ustawiłam ją na dwadzieścia milimetrów. Odchyliłam mu głowę i zaczęłam ciąć. Siwe loki spadały na ręcznik ułożony na kolanach. Gdy wyglądał już całkiem jak Sean Connery z gładką białą brodą, zapytałam: – Powiesz mi, co cię doprowadziło do takiego stanu, czy mam zgadywać? Przez chwilę myślałam, że nie odpowie. Miał tę swoją zaciętą minę upartego jak osioł bóstwa. Przypominał mi w tym momencie Fany, moją stukniętą babkę Faoiliarnę, równie starą i równie naładowaną magią jak on. Ciekawe, czy się znają. A jeśli nie, czy poznanie ich ze sobą byłoby pomysłem genialnym, czy tragicznym w skutkach? – Thor – wyrzucił z siebie tonem najgłębszego obrzydzenia. Nie lubili się. Delikatnie mówiąc. Z jakiegoś nie do końca znanego mi powodu Latarnik nienawidził Thora z całego serca i kilku innych organów. Każde wspomnienie o Asgardczyku doprowadzało go do apopleksji. Kiedyś sądziłam, że może chodzić o uczciwą wersję boskiego nacjonalizmu, skoro Latarnik trzymał się z Wodanem i Perunem, którzy mieli na pieńku z Thorem i Odynem, ale to było coś głębszego i bardziej osobistego. Przez chwilę myślałam, co nowego mógł zrobić ten, którego Latarnik zwykł nazywać żałosnym kozojebcą, ale byłam w kropce. Asgardczycy w ostatnich latach nie zwracali na siebie zbyt wiele uwagi. Nie dotarły do mnie informacje o żadnej grubszej zadymie, a myślę, że Fany nie odpuściłaby sobie plotek, gdyby coś się działo... – Co Thor? – zapytałam w końcu. – Chcesz powiedzieć, że nie słyszałaś? – Możliwe... – Więc jest dla ciebie nadzieja – mruknął. Schyliłam się, by pozbierać jego włosy z podłogi. – Film – wyrzucił z siebie z pogardą zarezerwowaną dla bardzo obrzydliwych stworzeń i Thora. – Aaaa... Gdyby ludzie z Marvela wiedzieli, że ich wkład w kinematografię doprowadzi do sztormów na Bałtyku, czy cokolwiek by zmienili? Pewnie nie, Bałtyk jest naprawdę daleko od Hollywood. – Widziałaś? Skinęłam głową. Byłam w kinie na wszystkich filmach Marvela. Zabijcie mnie, ale lubię komiksy i superbohaterów. I już wiedziałam, co tak bardzo poruszyło Latarnika: oto jego odwieczny wróg podbija srebrny ekran i zdobywa nowych wyznawców. Gwoli ścisłości, nie prawdziwy Thor, ale wariacja na jego temat odegrana przez australijskiego aktora o iście boskim kaloryferze, ale to wystarczyło, by Latarnik nie czuł się z tym komfortowo.

– Wiesz, że dali mu pelerynę? – zapytałam niewinnie. Spoglądał na mnie, przechylając głowę. – Żartujesz? – Nie. Jest czerwona. Plącze mu się między nogami. Widziałam filmik, na którym się o nią potyka i przewraca. – Chcę go zobaczyć – powiedział z uśmiechem. – Mogę to załatwić – odparłam i wyciągnęłam kolejne pudło z siatki z zakupami. Skrzywił się na widok pudełka. Latarnik nie chciał prezentów. Z zasady. Marudził miesiącami, kiedy zrzuciłyśmy się z dziewczynami na ekspres do kawy, który podarowałyśmy mu na równonoc. Jemioła mi wyjaśniła, że dając coś bóstwu, do czegoś je zobowiązuję, a Latarnik nie chce czuć zobowiązań, dlatego siedzi pod Sopotem i trzyma się z dala od ziomów z panteonu. – Przywiozłam to, bo chciałabym być w kontakcie z tobą. Ivetta też by się ucieszyła, mogąc z tobą porozmawiać, zobaczyć cię, nie ruszając się z domu. Mogłaby ci wysyłać zdjęcia malucha, a ja głupie filmiki ze szczeniakami... Wiem, że to duża prośba... – Jaka znów prośba, dziewczyno? – zapytał, marszcząc brwi. – Zostawiłabym u ciebie ten sprzęt, a ty byś go nie tylko nie wrzucił do morza, ale używał. Patrzył podejrzliwie na mały laptop. Spojrzał na swoje duże dłonie i pozornie delikatne klawisze. – Jest odporniejszy, niż się wydaje. Szczeniaki nie zdołały takiego wykończyć, a to o czymś świadczy. – No nie wiem... – Zamontuję ci Skype’a i będziesz mógł z nami gadać, kiedy zechcesz. I najważniejsze: pokażę ci strony, na których śmieją się z Thora do rozpuku i sugerują, że jest w związku z Lokim. Zaśmiał się. – Ludzie myślą, że oni coś teges? – Wiele osób bardzo by tego chciało. Wysyłają w kosmos solidną intencję. Wiesz, co to oznacza? Śmiał się chwilę, poklepując po kolanie. – Wspaniałe. Czyli bokiem mu wyjdzie ta cała kariera i rzesza wyznawców. – To nie wszystko. Mimo całego prężenia mięśni Thora to Loki zgarnął większość fanek. Ludzie go -naprawdę kochają. Aktor, którego obsadzili, jest tak utalentowany i kochany, że wiesz, Loki ma armię. A Thor... cóż, Thor ma czerwoną pelerynę. – Pokaż mi te strony – zażądał – a potem pokaż mi tego skajpa. Chcę zobaczyć, jak sobie radzi Ivetta i jak wielki ma już brzuch. Z uśmiechem spełniłam jego życzenie. Pokazałam mu Tumblra, w pełni świadoma, jaki jest wciągający. Pokazałam mu, jak działa Google i jakie hasła wpisywać, by zobaczyć zdjęcia, rysunki i filmy kompromitujące Thora. Zamontowałam program, który pozwalał mu na wideorozmowy z każdą z nas. Przez chwilę pogawędził z Ivettą i żartował sobie z jej dużego jak piłka siatkowa brzuszka. Zaśpiewała mu piosenkę, którą pisała dla dziecka, a on ryczał jak bóbr, wzruszając się najsłodszą melodią, jaką kiedykolwiek słyszałam. Gdy byłam już pewna, że chwycił przynętę, powiedziałam: – Tylko pilnuj, żeby pogoda była dobra. W czasie burzy możesz nie mieć zasięgu sieci... Spojrzał na mnie domyślnie. – Ach, czyli brodę muszę trzymać krótko?

– Nic prostszego, zostawię ci maszynkę. Uściskał mnie bez słowa. Wyszliśmy z latarni, by obejrzeć zachód słońca. Niebo było pogodne, pastelowe róże i żółcienie rozlewały się na horyzoncie. Lekki wiatr przynosił zapach jodu i wodorostów. Popijaliśmy czekoladę, żegnając kończący się dzień. – Przepraszam – powiedziałam cicho. Nie pytał za co, pozwolił mi mówić. – Jako zreformowany samotnik muszę powiedzieć, że samotność jest nieco przereklamowana. Może pomyślisz o zatrudnieniu pomocnika? Mógłbyś częściej wyskakiwać z latarni, odwiedziłbyś mnie w Gdyni czy Ivettę na Helu... Po tym jak Jemioła przeniosła się do Thornu, Darń jest osamotniona... – Może tak właśnie zrobię – powiedział cicho. – Siedzenie tu nie jest już tak przyjemne jak kiedyś. Pusto tu. Przytuliłam policzek do miękkiej tkaniny jego rękawa. – Nie musi być pusto. Skinął głową. – Ciekawe, czy to będzie chłopiec, czy dziewczynka... Gdybym ją odwiedził, wiedziałbym po kilku sekundach, ale przez twoje urządzenie nie widzę tego... Kiedy planowaliśmy, co koniecznie musimy sprezentować dziecku Ivetty, zapadał zmierzch. Spokojny szum morza koił i usypiał. Burzowe chmury zniknęły i niebo rozjarzyło się milionem gwiazd. Snop światła z latarni przedzierał się przez ciemność. Wracając do samochodu, uśmiechałam się pod nosem. Dokonałam czegoś, czego nie zrobiłby Thor. Wiedźma – Asgardczyk: jeden zero. Zresztą zawsze wolałam Lokiego – przynajmniej tego z filmu, bo prawdziwy nie zostawił we mnie żadnych ciepłych wspomnień.