Jadowska Aneta - Dora Wilk Tom 4 - Wszystko Zostaje w Rodzinie

Aneta Jadowska Wszystko

zostaje

w

rodzinie

Rozlew krwi w rytmie Bad moon rising Dora Wilk udowadnia, że męska skleroza jest początkiem wszelkich kłopotów. I tak - wampiry zapominają, że słońce im szkodzi; wilki zapominają, kto jest ich Alfą; Gajusz zapomina o dobrym wychowaniu; Miron zapomina o tym, co ważne; Baal zapomina, że nie może wpadać bez zaproszenia i robić jej śniadania; a nowy koleś zapomina, gdzie jest jego miejsce w szeregu. Wiedźma Dora, z właściwym sobie wdziękiem, musi posprzątać cały ten bajzel, zanim ktoś przeprowadzi naprawdę morderczy test białej rękawiczki. A że od mopa woli glocka i miecz... nie obejdzie się bez przelania krwi, ale wszystko zostaje w rodzinie.

Rozdział 1

Ł

opata opornie wchodziła w ziemię, co chwilę natra­ fiałam na kamienie, o które nieprzyjemnie zgrzy­ tała stalowa krawędź. Całkiem spory stosik otoczaków piętrzył się z boku. Absurdalność sytuacji docierała do mnie, podobnie jak zdumione i rozbawione spojrzenia chłopaków, ale nie mogłam przestać. Zostałam doprowadzona do ostatecz­ ności, a tą - w moim przypadku - zwykle jest głupota. Czy jadąc do Trójprzymierza, spodziewałam się, że skończę ze szpadlem w ręce, produkując podejrzanie wiele dołów tuż za Trumną, oficjalną siedzibą wampirzego gniazda? Jakbym kopała groby. Cóż, właściwie... Popołudnie powoli stawało się wczesnym zmierz­ chem, niebo zasnuwała łososiowa poświata zachodzą­ cego słońca. Niedługo dowiem się, czy mój plan był ge­ nialny, czy też narobiłam sobie odcisków na dłoniach całkiem na próżno. Łopata znów zaprotestowała. Wyciągnęłam z dołu ważący ze trzy kilogramy otoczak i odrzuciłam na bok.

- Świetnie, kochanie, te kamienie doskonale nadają się na skalniak - rzucił Miron z wyraźną kpiną w głosie. Obaj z Joshuą odmówili pomocy, twierdząc, że skoro uważam rycie w ziemi za dobry pomysł - w przeciwień­ stwie do nich - to mogę poradzić sobie sama. Skrzywi­ łam się tylko i posłałam mu ostre spojrzenie. Nadal nie mogłam uwierzyć, że Gajusz mógł zacho­ wać się tak... jak Gajusz. Do cholery, bywał już bubkiem w przeszłości, stawiał się, doprowadzał do konfronta­ cji, ale myślałam, że mamy to za sobą. Do cholery, miał u mnie dług, naprawdę spory... A ja nie zażyczyłam sobie gwiazdki z nieba, tylko szczerej odpowiedzi na kilka py­ tań! Ale to widać przerosło tutejszego Księcia Wampirów. Czemu Eleonora akurat teraz musiała wyjechać? Według Joachima jest w Paryżu, w swoim rodzinnym gnieździe. Wróci nieprędko, a nikt tak jak ona nie potrafi przywo­ ływać Gajusza do porządku. Syknęłam, trzonek był chropowaty i w miękką poduszeczkę kciuka wbiła się drzazga. Wyciągnęłam ją, nim weszła głębiej, i wróciłam do kopania. Byłam w połowie pracy: trzy doły gotowe, trzy przede mną. Oczywiście Gajusz nie zrobił nic, co by mogło mnie obrazić i skłonić do oficjalnych kroków. Och nie, na to był zbyt sprytny. Ale jest ostatnio taki zajęty, przykro mu, ale nie może poświęcić czasu na nasze miłe pogawędki. Nie, nie sądzi, by na jego terenie działo się coś niepokoją­ cego. Nie ma powodu, bym sobie zawracała śliczną głów­ kę. Oczywiście mogę zostać w jego włościach, spotkać się z synami, ale powinnam pamiętać, że to jego terytorium i to on decyduje o wszystkim.

Złość buzowała mi w żyłach. Miał w dupie to, co się stało, miał w dupie wszystko. Patrzył na mnie jak na głu­ piutką panienkę i spanikowaną matkę w jednym... Jak­ bym zareagowała przesadnie na histerię pięcioletniego dziecka, bełkoczącego, że widziało potwory wychodzą­ ce spod łóżka. Pryzma ziemi sięgała już do połowy uda, dół miał nie mniej niż osiemdziesiąt centymetrów głębokości, prawie tyle, ile trzeba. Kopałam dalej, zaciskając zęby. Problem polegał na tym, że nie byłam głupią panien­ ką, a mojego syna trudno nazwać niestabilnym emocjo­ nalnie pięciolatkiem, skoro jest ponadczterystuletnim wampirem. Tacy rzadko ulegają emocjom, mało co wpę­ dza ich w histerię. Ufałam Joachimowi. To, co go przera­ ziło, nie było wyimaginowanym potworem spod łóżka. Choć tych ostatnich też bym nie lekceważyła. Doświad­ czenie mówiło mi, że w powtarzanych uporczywie baj­ kach, legendach i mitach jest podejrzanie wiele prawdy, choć ludzie oczywiście o tym nie wiedzą lub nie chcą przyjąć tego do wiadomości. Ale ja - skoro nie jestem człowiekiem, a może nawet nigdy tak naprawdę nim nie byłam - nie zaprzeczałam temu, co istnieje. Teoretycznie ja też nie powinnam istnieć - wiedźma sprzecznych ma­ gicznych linii, nieco przeanielona i związana w triumwirat z diabłem i aniołem... Takie rzeczy się nie zdarzają, a jednak. Teoretycznie nie powinnam mieć wampirzego syna starszego ode mnie o cztery wieki, a jednak. Mam nawet dwóch. Nie stworzyłam ich, więc nie jestem, że tak powiem, biologiczną wampirzą matką, ale adoptowałam i są moimi synami. Na dobre i na złe. Zwykle raczej na

dobre. Ale niepokój Joachima i jego bezradna frustracja wciąż gniotły mnie z tyłu czaszki. Strach, niepokój, jakie odczuwa - nawet nie o siebie czy Wawrzyńca, ale o Te­ resę, swoją narzeczoną - smakował cierpko na moim ję­ zyku, mieszając się z żelazistym posmakiem krwi, którą wypił na kolację. Cóż, są rzeczy w bliskiej więzi emo­ cjonalnej z wampirem, do których trzeba przywyknąć, a odkąd nawiązaliśmy kilka miesięcy temu komunika­ cję telepatyczną, sprawy nieco się skomplikowały. Miało to swoje plusy - dzięki temu uratował mnie przed ugry­ zieniem przyjaciela, ale czasem, gdy był wzburzony, nie bardzo mógł kontrolować to, jak wiele emocji przesyła mi naszym łączem. Gotowe, kolejny dół czas zacząć. Omijałam spojrze­ niem wiernych widzów, którzy dowcipkowali z mojego zasapania i odcisków. Humorki im dopisywały, mnie ja­ koś nie. Martwiłam się. Gajusz odmówił mi informacji i zabronił działać. Byłam na jego terytorium, jeśli nie spełnię tej „uprzejmej prośby", wypowiem nasz mały pakt o nieagresji. I nie byłoby problemu, wróciłabym do Thornu i zapomniała o Gajuszu, ograniczając się do użerania z Romanem, lokalnym Księciem Wampirów, ale... Ale wtedy musiałabym zabrać ze sobą moje dwa wampiry. A ich partnerzy życiowi byli z gniazda Gajusza. Rozbijanie związku, który trwa niemal dwieście lat, to naprawdę sukinsyństwo... a tyle Joachim i Teresa są ra­ zem. Wawrzyniec i Miłosz znacznie krócej, ale przecież to nie oznacza, że przyjęliby lekko moje polecenie: „Ko­ chani, pomachajcie Gajuszowi, zamieszkacie z mamusią". Zresztą gdzie? W szafie? Nie miałam w mieszkaniu miej­ sca odpowiedniego dla dwóch wampirów...

Poprawiłam chwyt na łopacie, żałując, że nie zabra­ łam rękawiczek. Wnętrze dłoni stwardniało już, a na opuszkach i w zgięciach palców pojawiły się małe pę­ cherze. Zwłaszcza na lewym kciuku, tuż przy obsydianowej obrączce. Łososiowa poświata na niebie przeszła w pomarańcz, gdy zabrałam się za ostatni dół. Problemem był nie tylko brak lokalu, po prostu wie­ działam, że z Romanem łatwiej bym się dogadała niż z Gajuszem. Roman był praktyczny. Gajusz był dumny i utknął w średniowieczu - kobiety nie budziły jego za­ ufania. Nie poza sypialnią i kuchnią. Jego szowinizm bił po oczach mimo patynki manier i szarmanckich bania­ luk. Tylko czy z powodu braku rozsądku Gajusza i jego niedzisiejszego oglądu ról społecznych muszą ginąć wampiry? Sześć wampirów to spore straty w niespełna sześć tygodni. Gniazdo w Trójprzymierzu nie było wiel­ kie. Ilu tutejszych zginie, nim zaczną umierać ci, których lubię? Na myśl, że Joachimowi mogłaby się stać krzywda, zadrżałam. Więź między matką a synem w wampirzych realiach oznacza, że mam silny przymus ochrony mojego potomstwa. Nieważne, że mam trzydzieści lat na karku, a on czterysta. Myśl, że miałby zginąć, mroziła mi krew w żyłach. Nie zapominajmy o Wawrzyńcu, pomyślałam ze wstydem. Jakoś nie mogłam przestać faworyzować Jo­ achima. Może dlatego, że więź między nami wydaje się mocniejsza, jakby trwała nieskończenie dłużej... Doły były gotowe. Wbiłam łopatę w ziemię i odwró­ ciłam się do chłopaków. - Pomożecie z ładunkiem czy będziecie patrzeć, jak łamię kręgosłup pod tym ciężarem?

- No nie wiem - powiedział Miron z przesadnym namysłem - nie będzie to podpadało pod współudział? Warknęłam zirytowana. - Gdybym wiedziała, że z was takie strachliwe dzie­ ci, poprosiłabym Olafa o pomoc. Silny, pomocny, ufający w moje słowa, oto mężczyzna, jakiego mi trzeba - ma­ rudziłam, zsuwając pakunek z przyczepy. Był najmniej­ szy, więc była szansa, że poradzę sobie z nim sama. Wa­ żył sporo, stęknęłam i opuściłam go na ziemię. Jutowa płachta i sznur ułatwiały trochę chwytanie. Pomaga­ jąc sobie stopą, przepchnęłam „prezent" w kierunku pierwszego dołu. Balansowałam ciężarem, opuszczając go powoli. Szarpnęłam za sznur, by materiał opadł na dno, i zaczęłam zasypywać dziurę. Szło sporo szybciej niż z kopaniem, może dlatego, że niemal połowa dołu była teraz zapełniona. - Zaraz się ściemni i przyjdzie Gajusz, chciałabym mieć już za sobą ten moment z poceniem się i stękaniem, to nie pasuje do mojego planu - rzuciłam chłopakom. Joshua nie wytrzymał i wstał, by mi pomóc. Miron jęknął i podążył za nim. - Jesteś miękki, aniele, psujesz całą zabawę. - To nie ty musiałbyś leczyć jej naderwane ścięgna, Miron, więc nie krytykuj. Na trzy - powiedział Joshua, przymierzając się do największego pakunku. Chwycili go we dwóch i podnieśli z przyczepy. Asekurowałam ich, gdy wepchnęli tobół do dołu. Rozwiązałam sznu­ rek, uśmiechając się. Plan może był niestandardowy, ale niósł w sobie jas­ ne przesłanie. Oby Gajusz był dość bystry i załapał. Jo­ achim wiedział, że ma wyprowadzić wszystkich na za-

piecze Trumny, gdy tylko się ściemni. Czułam, że powoli się wybudza, jego świadomość szukała mnie, wiedząc, że jestem blisko. Uspokoiłam go szybko i zapowiedzia­ łam, że potrzebuję jeszcze góra pół godziny, skoro mam już pomocników. Usypywałam otoczaki na świeżo skopanej ziemi w kręgi otaczające nasz prezent dla Gajusza. Może na­ wet zbyt wymowny prezent, ale skoro uparty jak osioł wampir nie chciał ze mną rozmawiać... Zapewnię mu świetne widoki. Na długo to zapamięta, zachichotałam. - Co się tu, u diabła, dzieje? - Ostry ton Gajusza do­ biegł mnie, gdy kończyłam układanie ostatniego, szó­ stego kręgu. - Och, Gajusz, świetnie, że wpadłeś - posłałam mu przesadnie szczery uśmiech - mam dla ciebie prezencik, jak widzisz... - Co ty wyrabiasz na moim terytorium? Sięgnęłam po kurtkę, którą rzuciłam na trawnik, kie­ dy zaczynałam kopać, i założyłam ją na grzbiet. Pozwo­ liłam, by Gajusz przez chwilę w milczeniu przyglądał się mojemu dziełu, zanim wyjaśniłam. - Od początku czułam, że muszę coś dla ciebie zrobić, wiesz, strata sześciorga dzieci to prawdziwa tragedia... Mogę sobie tylko wyobrazić, przez co przechodzisz. - Te­ atralnie przyłożyłam dłonie do piersi. - I ta świadomość, że z wampira właściwie tak niewiele zostaje po śmierci... Nawet nie sposób się z nim pożegnać, wyprawić pogrze­ bu, zapłakać nad ciałem, które rozwiewa się prochem na wietrze... Właśnie dlatego pomyślałam, że potrzebujesz czegoś, co ci o nich przypomni. Skoro odrzucasz moją pomoc, to albo sam panujesz nad sytuacją, albo całkiem

straciłeś nad nią kontrolę, ale nie chcesz tego przyznać. Więc by ta szóstka nie odeszła w zapomnienie, oto mój prezent dla ciebie. - Wskazałam wsadzone właśnie brzo­ zy, nie sadzonki, a całkiem dorodne drzewka, które kupi­ łam w szkółce zaprzyjaźnionego zielarza z Sopotu. - Na początku myślałam o symbolicznych grobach, ale to ta­ kie smutne... Miałbyś z okien swojej sypialni widok na cmentarz, a to jednak w złym stylu, prawda? Więc za­ miast tego masz brzozy! Jeśli ta szóstka zamyka sprawę, masz oto zagajnik... Jeśli przez twoje milczenie będą gi­ nąć kolejni, twoje gniazdo będzie w końcu świecić pust­ kami, ale pomyśl, jaki będziesz miał obłędnie piękny las za domem! - zakończyłam z przesadnym entuzjazmem i uśmiechałam się szeroko. Jego mina na długo zostanie w mojej pamięci. Gdy szczęka opada w oszołomieniu, nic nie bawi tak, jak para ostrych kłów, wystających spod górnej wargi. Ga­ powata mina nie przystoi wampirom, wyglądają strasz­ nie głupio z rozdziawionymi ustami. Kręcił głową, jakby w duchu powtarzał sobie, że to się nie dzieje. Nie wsa­ dziłam właśnie sześciu drzew na jego podwórku. Nie mogłabym. Otrzepałam ubrudzone ziemią dłonie. - Czy ktoś chciałby zmówić modlitwę? Albo może urządzimy wieczorek wspomnień o zmarłych? Każdy z was musiał to głęboko przeżyć, wasze życie trwa tak długo, że śmierć zawsze jest szokiem - kontynuowałam tonem terapeuty, zwracając się do przyglądających się nam z boku wampirom. Chyba spodziewali się, że za chwilę Gajusz rzuci się na mnie, i nie rozumieli, jak mogę zachować spokój. - Ale nie jesteście z tym sami, panie

i panowie, jako mistrzyni zaprzyjaźniona z waszym mi­ strzem, czuję się zobowiązana, by wam pomóc. Gajusz nie wytrzymał. Wrzasnął w niebo, chwytając się za skronie. - Nie potrzebują żadnej terapii! To wampiry, do cho­ lery! - wrzasnął na mnie. - Dlaczego nie możesz po pro­ stu pilnować swojego nosa i nie dasz mi spokoju? - Kuszące, ale nie, Gajuszu - uśmiechnęłam się słod­ ko - moim obowiązkiem jest pilnować, by nasza spo­ łeczność miała się świetnie. Po to powstała rada międzygatunkowa, prawda? Po to, na waszą zresztą prośbę, zostałam pośrednikiem, skoro jako jedyna mam więzi z każdym z gatunków. Dzielę moją lojalność między ma­ gicznych, wilki i wampiry. I nie podoba mi się, że z jakie­ goś powodu giną te ostatnie. Nie po to ratowałam was przed wojną, szaloną Badb i stukniętym Lokim, byście teraz umierali mi pod nosem. Dyskretnie przypomniałam mu swoje zasługi dla jego gniazda. Cholera, czemu nie może być jak Olaf? „Dora, honorowa Alfo, twoje życzenie jest dla mnie pra­ wem. Co tylko chcesz, Cahan Rhiamon, potrzebujesz broni, lewych dokumentów, samochodu, miejsca do ży­ cia dla szczeniaka, z którym nie masz co zrobić?" Za­ dzwoń do swojego zaprzyjaźnionego Alfy. Wszystko załatwi bez zbędnych pytań i jeszcze zasugeruje, że po­ maganie ci jest nie tylko jego obowiązkiem, ale i przy­ jemnością. Ucz się, Gajuszu, jak okazywać wdzięczność! Nie wyglądał teraz na szczególnie wdzięcznego. Może fantazjował o tym, jak miło byłoby mnie jednak wyssać, ale to nie wchodziło w grę. Pomijając fakt, że nie da-

łabym się wyssać bez walki, a tę raczej na pewno bym wygrała, samo podniesienie na mnie kła wpędziłoby go w polityczny koszmar. Miałam za wielu przyjaciół, za wiele więzi, by uszło mu to na sucho. I choć nie był tak praktyczny jak Roman, nieśpieszno mu było do kłopo­ tów. - Wejdźmy do środka - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Porozmawiamy. - Jesteś pewien? Z rozpędu mogłaby ci urządzić skalniaczek, kamienie już są. - Miron uniósł brew w ironicz­ nym uśmieszku. Bydlę, moje było na wierzchu, wygrałam zakład, ale musiał mi jeszcze podokuczać. Zignorowałam go, wie­ dząc, jak tego nie lubi. - Wspaniale. - Wyszczerzyłam się i wytarłam dłonie o nogawki czarnych dżinsów. - Na dniach dostaniesz rachunek za drzewa, Gajuszu, wystawiony przez firmę Jawora, bądź uprzejmy zapłacić. Sześć dorodnych brzóz to niemały wydatek, trochę za duży na moją kieszeń, ale nie na kieszeń Księcia Wam­ pirów. Warknął, ale nie zaprotestował. W końcu drzewa rosną na jego działce, prawda?

Rozdział 2

Z

zewnątrz Trumna wygląda niezbyt ciekawie, duża, masywna bryła budynku niemal całkowicie pozba­ wionego okien. Fantazja architekta nie poniosła, Trum­ na przywodziła na myśl raczej magazyn czy bunkier niż luksusowy bar wampirzy i siedzibę największego gniaz­ da na północy Polski. Wystarczyło jednak przekroczyć próg, by zrozumieć, jak bardzo mylne było to wrażenie. Wnętrze urządzone było ze swobodą kogoś nieliczącego się z pieniędzmi, mającego niezły gust, umiłowa­ nie do antyków i ciągoty do manifestowania przepychu. Brak okien nie przytłaczał, pomieszczenia oświetlały ży­ randole migoczące kryształkami i lampy naftowe - pło­ myki zabezpieczone szklanymi bańkami nie były dla wampirów zagrożeniem, a wydaje się, że lubiły światło, jakie dawał żywy ogień. Większość z nich urodziła się i żyła przed rewolucją przemysłową, światło elektryczne było dla nich zbyt zimne, zbyt jasne. W miękkim, cie­ płym blasku połyskiwały satynowe i aksamitne zasłony i draperie, okrywające ściany baru. Wielkie lustra w zło­ tych ramach zwielokrotniały tylko ten blask i zdawały

się powiększać lokal do rozmiarów sali balowej. Nie mu­ szę chyba wspominać, że wszystkie wampiry odbijały się w lustrzanych powierzchniach? Wiele legend i podań lu­ dowych zawiera w sobie sporo prawdy, ale akurat w tych o wampirach najwięcej było przekłamań. Podejrzewam, że sami je rozsiewali. Miejsca przy stolikach zapełniały się stopniowo, gdy zajmowali je ci, którzy przyszli z nami, i ci, którzy do­ piero się przebudzili. Gniazdo Gajusza liczyło dobrze po­ nad setkę wampirów, ale oczywiście nie wszystkie z nim mieszkały. Na stałe w Trumnie przebywało piętnaście wampirów. Gajusz miał wiele innych domów, a kilku z jego synów miało własne rodziny, podległe oczywi­ ście Księciu. Nie wiedziałam, dlaczego właściwie nie było tu, prócz Teresy, wampirzyc. Mówcie, co chcecie, ale nie wierzę w grupy jednopłciowe. To się nie sprawdza. Sta­ do złożone z samych kobiet jest tak samo złym pomy­ słem, jak to złożone z samych facetów. Musi być jakaś, niekoniecznie dosłownie, równowaga. U Gajusza jej nie było. Zanotowałam w pamięci, by podpytać o to Joachi­ ma. Gajusz raczej nie odpowiedziałby mi na tak bezpo­ średnie pytanie. W powietrzu wyczuwało się jakieś napięcie, szepty przy stolikach miały intensywność brzęczenia ula. Raz po raz chwytałam spojrzenia, szybkie, zaniepokojone. Źle się tu działo. Nie tylko Joachim się bał. Odruchowo poklepałam mojego syna po ramieniu. Stał pół kroku ode mnie. Jedną z konsekwencji tego, że jesteśmy zwią­ zani, że jestem jego matką, był przymus dotyku. Nie było w tym nic seksualnego, po prostu oboje czuliśmy się lepiej, gdy się dotykaliśmy. Wawrzyniec był nieco bar-

dziej powściągliwy, może nieśmiały, ale i on zawsze był blisko, kiedy pojawiałam się w okolicy. Nie minął rok, odkąd porwał ich mag, którego wyśledziłam i z pomo­ cą Joshui unieszkodliwiłam. Właśnie wtedy, widząc ich niemal umarłymi, czy raczej w ich przypadku - ostatecz­ nie umarłymi - dałam im swoją krew i magią zmusiłam ich serca do bicia. Nie wiedziałam, że nie tylko ratuję im życie, ale też zrywam ich więzi z dotychczasowym mi­ strzem - Gajuszem. Niewiele wiedziałam o ich prawach i zwyczajach. Przed sprawą maga unikałam wampirów i za skarby świata nie pojawiłabym się w Trumnie z włas­ nej woli. Bałam się ich, nie bez powodu - magiczna krew była dla nich przysmakiem, słodziutka i musująca ma­ gią kusiła nieco bardziej, niżbym chciała. A ja jakoś ni­ gdy nie miałam fantazji o zostaniu dobrem konsumpcyj­ nym. Nie przepadałam za wampirami. Ale nie mogłam pozwolić, by Joachim i Wawrzyniec zginęli. Byli dobrzy, co w wampirzym świecie oznacza tylko tyle i aż tyle, że doskonale kontrolowali swoje bestie, nie zabijali, nie szli ścieżką przemocy, poza tą, jaka wpisana była nierozłącz­ nie w ich jestestwo. Uratowałam ich, a tym samym nie­ świadomie znów wpędziłam w poważne kłopoty. Przeze mnie zostali uwięzieni i głodzeni miesiącami przez Gajusza, który liczył na to, że więź, jaka powstała, gdy odda­ łam im swoją krew, zniknie. Zginęliby, gdybym znów nie znalazła sposobu na wyrwanie ich z niewoli i przekona­ nie wampirów, że jestem w jakiś pokrętny sposób do nich podobna i nie ma przeszkód, bym sama została wampirzą mistrzynią dla Joachima i Wawrzyńca. Zawiązali­ śmy pełny pakt z obustronną wymianą krwi. Wampiry nie byłyby zapewne tak chętne do elastycznego sposobu

myślenia, gdyby nie fakt, że mnie potrzebowali i istniała szansa, że zdołam powstrzymać Armagedon - prowoko­ waną przez Lokiego wojnę wampirów, wilków i magicz­ nych. Lęk o własne tyłki poluzował nieco nacisk na tra­ dycję, prawo i definicję wampiryzmu. Zresztą, czyż i ja, po tym jak mag właściwie zabił moje ludzkie ciało i za­ częłam być w pełni stworzeniem animowanym magią, nie jestem nieumarła jak oni? Czyż żywiąc się przez lata ludzką energią, nie byłam, jak oni, czymś między paso­ żytem a drapieżnikiem? Nie mówiąc już o tym, że wedle teorii tylko wampir może ożywić i przywiązać do siebie inne wampiry. Hej, to daje nieco do myślenia. Moja ro­ dzina powiększyła się więc nieco, obok Anioła Stróża, diabła, czorta i nekromantki miałam nagle wampirzych synów. A później doszły jeszcze wilki... to długa i zna­ na już historia. Rozglądałam się po zgromadzonych, zastanawiając się, czy brakuje kogoś ze znajomych. Wiedziałam, że wampiry giną, szóstka to całkiem sporo, ale nie wie­ działam, kim były ofiary. Ani co właściwie się działo. Rozpoznałam Teresę, zachwycającą jak zawsze, delikat­ ną piękność z porcelanową cerą i fiołkowymi oczami, narzeczoną Joachima, więc... hm... jakby moją synową? Nie, ludzkie terminy i rodzinne hierarchie raczej się nie sprawdzały w nadnaturalnych grupach. Była Seneszalem Gajusza, jego prawą ręką, jak Joachim moją. Kaden, wy­ soki i ciemnowłosy wampir, trzeci w gnieździe, był kie­ rownikiem sali i barmanem Trumny. Ubierał się ze swo­ bodną elegancją lat trzydziestych - dziś były to miękkie zamszowe bryczesy, wysokie buty do konnej jazdy, bia­ ła koszula i kamizelka - ale był to wyraz jego gustu, nie

sentyment do czasów, w których żył jako człowiek. Gdy­ by miał się ubierać wedle mody swych ludzkich lat, mu­ siałby nosić marynarki o kroju siedemnastowiecznego szustokoru. Opierał się swobodnie o bar, ale jego spoj­ rzenie było czujne. Nie widział mojego małego przedsta­ wienia za domem, ale wiedział, czemu tu jestem. Był za bystry, by nie wiedzieć. Kilka innych twarzy pamiętałam, ale właściwie nie znałam ich. Kiwnęłam głową w stronę Wawrzyńca i Mi­ łosza, siedzących na kanapie w rogu, Kadena i Teresy. Czekałam, aż Gajusz zdecyduje, co właściwie chce osiągnąć. Mogłam z nim rozmawiać tu i teraz, ale czu­ łam, że delikatniej byłoby pogadać z nim bez świadków. Tyle że to musiało wyjść od niego. Był na swoim teryto­ rium, a ja tylko gościem. Skoro łamałam masę poważ­ niejszych przepisów, zwykle bez woli łamania ich, mog­ łam chociaż przestrzegać zasad dobrego wychowania. - Chodźmy do loży - powiedział w końcu Gajusz. Jego mina mówiła jasno, nie był tym zachwycony. Spoj­ rzał na Joshuę i Mirona i dodał ostrożnie: - Byłoby lepiej, gdyby twoi przyjaciele zostali na dole. - Dlaczego? - zapytałam, zwalczając odruchową po­ trzebę powiedzenia, że nie ma mowy. Skrzywił się lekko. - Dla mojego komfortu psychicznego, możesz to dla mnie zrobić? Domyślam się, że i tak im wszystko po­ wtórzysz, ale nie czuję się dobrze, zdradzając nasze ta­ jemnice obcym. Przygryzłam wargę. Nie byli obcy, byli najbliższymi mi istotami. I od dawna byli już wtajemniczeni w wampirzy świat, byli ze mną nawet podczas Konklawe. Ale

byli też z innego systemu, a rozejm był delikatny. Skinę­ łam w końcu głową. - Zgoda - powiedziałam cicho. Miron drgnął nie­ przyjemnie zaskoczony. - Moi partnerzy zostaną tutaj, skoro chcesz rozmawiać ze mną jak mistrz z mistrzynią. Chłopcy nie byli zachwyceni. Nie ufali za grosz Gajuszowi. Nie bez powodu. Posłałam im uspokajające spoj­ rzenie i lekki uśmiech. Wsunęłam dłoń pod ramię Joachima. Przy spotkaniu z Gajuszem wolałam mieć świadków. - Chodźmy, Gajuszu. Przez chwilę mierzył spojrzeniem Joachima, ale nie miał możliwości zmusić mnie, bym go nie zabierała. Jako mistrzyni miałam do tego prawo, był moim Sene­ szalem. Teresa w lot pojęła mój zamysł i zrobiła krok w stronę swojego mistrza. Etykieta wampirza jest tylko nieco mniej skomplikowana niż protokół dyplomatycz­ ny. Coś jak z wizytami prezydentów, gdy jeden przywozi pierwszą damę, drugi nie może powiedzieć, że jego aku­ rat ma katar i wolałaby zostać w domu. Skoro ja szłam na rozmowę z Seneszalem, ona automatycznie musiała iść z Gajuszem. To też średnio mu się podobało, ale podał jej ramię i przeszliśmy krętymi schodkami do jego loży. Pomieszczenie było niewielkie, mieściło dwa fotele i kanapkę, niewielki dębowy stolik. Zasłony z aksamitu, obicie mebli i poduszek, tekstylne tapety na ścianach wszystko było utrzymane w kilku odcieniach fioletu. Nie wiedziałam, czy to był żart Gajusza, czy naprawdę uwa­ żał, że kolor ten - wedle magicznej tradycji symbolizują­ cy człowieczeństwo - pasuje do niego bardziej niż inne. Usiadłam na fotelu, Gajusz zajął miejsce naprzeciw mnie,

a nasi Seneszale zajęli kanapkę, zerkając na nas nieco niespokojnie. Cóż, poważny konflikt między mną a Gajuszem odbiłby się na nich mocno. Niezależnie od tego, co czuli do siebie, ich lojalność w pierwszym rzędzie na­ leżała do mistrzów. I o ile mnie nie przyszłoby do gło­ wy stawać im na przeszkodzie, to Gajusz nie był takim romantykiem. Milczałam. To on powinien zacząć. Ale zbierał się do tego powoli. Szmer rozmów z dołu, z głównej sali Trumny, docierał przez rozchylone kotary loży. Czułam obecność Joshui, niepokoił się. Posłałam mu uspokaja­ jące myśli. Coś w twarzy Gajusza, jakby nieoczekiwanie obnażona słabość, zmęczenie, sugerowało mi, że napraw­ dę potrzebował pomocy. - Przyjechałaś odwiedzić synów? - zapytał w końcu dziwnie zrezygnowanym głosem. Odgarnęłam kosmyk włosów za ucho, nie spuszcza­ jąc Księcia z oczu. Próbowałam mu już to wyjaśnić, ale niemal wyrzucił mnie z Trumny. Wtedy krzyczał i był rozjuszony, teraz wydawał się przygaszony. Minęło tylko kilka godzin. Co się zmieniło? - Także i po to. Niepokoiłam się. - Czym? - Wyczułam zdenerwowanie Joachima. I nawet nie waż się sugerować, że mój syn histeryzuje, bo oboje wie­ my, że to nieprawda. Dzieje się coś złego. Przez chwilę nic nie mówił, jakby rozważał moje sło­ wa. - Chciałbym ci wierzyć, wiedźmo. To głupie i naiwne, nie przystoi komuś, kto żyje tak długo jak ja, ale chciał­ bym ci móc zaufać.

Nie brzmiał jak on. Nie był aroganckim dupkiem, nie ciskał się, nie wrzeszczał. - Wydaje mi się, że dowiodłam ci już, że można mi zaufać. Milczał. Zmęczenie na jego twarzy przerażało mnie. Jak źle było? - Gajuszu, czego się obawiasz? Że przyjechałam, by ci zaszkodzić? Wykorzystać twoje kłopoty dla odebrania ci gniazda? Zabicia cię? Gwałtownie uniósł głowę i spojrzał na mnie czujnie. Tak, właśnie tego się obawiał. W tym świecie nie oka­ zuje się słabości, bo zbyt wielu mogłoby ją wykorzystać. Westchnęłam. - Zapominasz, że mamy sojusz, nie jesteśmy może przyjaciółmi, ale nie jesteśmy wrogami. Nasze losy są związane. Nie wystąpię przeciw tobie, chyba że sam zde­ cydujesz, by było inaczej. Masz moje słowo, że nie przy­ byłam tu ze złymi zamiarami, przeciwnie. Znasz mnie, od najlepszej i od najgorszej strony. W głębi duszy wiesz już, czego się po mnie spodziewać, nie zawsze jest to coś, co ci się podoba, ale wiesz, że nie jestem typem skryto­ bójcy czy konspiratora. Gdybym chciała cię zabić, nie proponowałabym pomocy, ale wyzwała cię na pojedy­ nek lub cierpliwie poczekała, aż to, co się dzieje, pociąg­ nie cię na dno. Wahał się, ale jakiś blask w jego ciemnych tęczów­ kach świadczył, że mój wywód go przekonuje. - Masz kłopoty, coś złego dzieje się w twoim gnieź­ dzie. Pozwól mi pomóc, może razem znajdziemy spo­ sób, by zapobiec kolejnym stratom - powiedziałam miękko.

Potarł twarz dłonią w dziwnie ludzkim geście. Ski­ nął w końcu Teresie, a na jej twarzy natychmiast zakwit­ ła ulga. - Zaczęło się pięć tygodni temu - powiedziała. - Jak dotąd zginęło sześć wampirów, w różnym wieku, najstar­ szy miał dwieście lat, najmłodszy niespełna pięćdziesiąt. Nie zostało po nich zbyt wiele. Wyszli na słońce. Jęknęłam. - Sami? Teresa zrozumiała, o co pytam. - Nie było świadków, nie wiemy, czy ktoś ich zmusił ani w jakim byli stanie, nim spotkali się ze słońcem. Nie wiemy nawet, czy żyli wtedy... W ciągu dnia większość z nas śpi. Gajusz wyczuł, jak ich esencja odchodzi. Spojrzałam na mistrza ze współczuciem. - Czy odbierałeś coś od nich, zanim to się stało? Pokręcił głową. - Wiesz, że więzi między mistrzem a jego gniazdem zależą od talentów, jakie noszą mistrzowie. Ja nie wyczu­ wam moich wampirów jak ty, wiem, że czujesz strach czy niepokój Joachima, słyszałem, że pożywiał się dla ciebie i wasza więź jest niesamowicie silna. To dość wyjątko­ wa sprawa i wynika ściśle z twoich talentów, normal­ nie takie odczucie więzi możliwe jest między mistrzem a dzieckiem po dziesiątkach lat razem i tylko jeśli mistrz jest silny i stary. Moim darem jest przekazywanie emo­ cji, mogę sprawić, że będziesz się trzęsła ze strachu i ze­ chcesz uciec, ale nie poczuję tych emocji od ciebie. Czy­ tam w myślach, nie w uczuciach. Skrzywiłam się lekko. Nie lubiłam, gdy ktoś mi to ro­ bił. Ale nie czas o tym myśleć, przywołałam się do po-

rządku, muszę zdobyć informacje, póki ma chęć mi ich udzielić. Lata pracy w policji nie poszły na marne, sko­ ro mogłam przesłuchiwać świadków i sprawców prze­ stępstw w ludzkim świecie, poradzę sobie z tym rów­ nież w magicznym. Przywołałam mój profesjonalny ton detektyw Wilk. - Domyślasz się, co się może dziać? - Dogasanie - powiedział smutno. Joachim drgnął i spojrzał na mnie z wyraźną dez­ aprobatą. Nie zgadzał się z teorią Gajusza. - Czy zmarli przejawiali wcześniej objawy dogasa­ nia? - zapytałam wprost. Była to wampirza wersja de­ presji, przygaszenia, jakby skończyła się w nich wola ży­ cia. - Nie wiem - powiedział - nie jest to coś, z czym dumny wampir się obnosi. Cóż, a Gajusz chyba nie był wampirem, który prze­ sadnie interesuje się stanem emocjonalnym swoich pod­ danych. Pamiętam, jaki był zaskoczony, gdy Teresa po­ wiedziała o związku Wawrzyńca i Miłosza, byli ze sobą ponad rok, a on nic nie zauważył. - Gajuszu, sześciu w pięć tygodni, nie obraź się, ale jakoś epidemia samobójstw nie wydaje mi się wiarygod­ na. Wzruszył ramionami. - Posłuchaj, spróbuję się dowiedzieć, na czym polega problem. Rozejrzę się, popytam. Pozwolisz twoim wam­ pirom rozmawiać ze mną całkiem szczerze? - To był wa­ runek konieczny do tego, by dochodzenie nie ugrzęzło za pierwszym rogiem. Przytaknął.

- Nie będę ci zabraniał. Po tej szopce z brzozami, gdybym odrzucił twoją ofertę, a ginęliby następni... Tak, wiedziałam, co robię. Mały szantażyk emocjo­ nalny. Wampiry są posłuszne mistrzowi, ale mają też in­ stynkt samozachowawczy, którego nie należy lekceważyć. - Czy to dotyczy tylko twojego gniazda? - Nie wiem. - Drgnął lekko. - W Trójprzymierzu są jeszcze inne gniazda? - Jedno, podporządkowane mnie. Kilka domów, kil­ ku samotników na lennie... - Słyszałeś, by i tam działo się coś niepokojącego? - Nie mówimy o takich rzeczach... - Tak, wiem, tajemnice i ukrywanie słabości. - Wes­ tchnęłam. O ile prostsze byłoby moje życie, gdyby ludzie się ze sobą komunikowali... - Wygląda na to, że ja i mój syn złożymy kilka wizyt sąsiedzkich. Jeszcze jedno, Gajuszu... Czekał z lekką rezygnacją w oczach. - Jeśli to się okaże potrzebne, a tak właśnie sądzę, wezwę do pomocy moich przyjaciół, nawet nie wampi­ ry, może zwłaszcza nie wampiry. Sądzę, że potrzebne są straże za dnia, przynajmniej do czasu, aż się dowiemy, co dokładnie się dzieje. Oznacza to, że będę musiała wpro­ wadzić kogoś na twoje terytorium, zgadzasz się? Skrzywił się, jakbym mu kazała wypić tran. - To wampirze sprawy, wiedźmo. - Tak, wiem, ale jeśli chcesz, by za rok w tym miej­ scu wciąż toczyły się jakieś wampirze sprawy, a nie hulał smutno wiatr, to chyba lepiej spuścić nieco z tonu i przy­ jąć każdą pomoc. Biorę to na siebie, nie będziesz im nic dłużny - dodałam, wiedząc, że wolałby sobie odgryźć

stopę, niż mieć dług u wilków czy magicznych, a to o nich myślałam. - Czemu to robisz? - Bo tak trzeba. I dawno nie powstrzymałam żadnej katastrofy, mój kompleks zbawcy doskwiera mi równie mocno, jak głód adrenaliny. - Uśmiechnęłam się szero­ ko, widząc zdumioną minę Gajusza. - Masz moją zgodę. Wstałam i wyciągnęłam do niego rękę. - Cieszę się. Poradzimy sobie, mistrzu, z czymkol­ wiek mamy do czynienia. Uścisnął moją dłoń, a przez twarz przepłynął mu szybko cień. - Joachim przygotował dla was pokoje. Czuj się swo­ bodnie - powiedział z lekkim uśmieszkiem. - Informuj mnie na bieżąco. I, wiedźmo... - Przez chwilę wyglądał tak, jakby zamierzał powiedzieć coś tak zaskakującego w jego ustach, jak „dziękuję", ale nie przeszło mu to przez gardło, więc tylko uśmiechnął się z przekąsem i dokoń­ czył: - To, że ja przywykłem już do twojej... niechęci do etykiety, nie znaczy, że dla każdego wampira twój strój będzie do zniesienia. Zwłaszcza w gnieździe Marietty ra­ dziłbym zachować nieco wierności tradycji. W ten subtelny sposób Gajusz wypomniał mi, że sto­ ję naprzeciw niego w dżinsach, koszulce z napisem „Ma­ gic inside" i kurtce, noszących na dodatek ślady ziemi po wykopkach za domem. Wedle wampirzej etykiety po­ winnam, jako kobieta, nosić sukienki. Nie byłam pew­ na, czy spakowałam choć jedną, poza tym nie lubiłam sukienek. Ciężko się w nich bić. Mogłam założyć kiec­ kę na herbatkę u królowej, ale takie zaproszenia jakoś

mnie omijały. Wampiry chyba muszą się przyzwyczaić do mojego stylu. Skinęłam tylko głową i opuściliśmy z Joachimem lożę. Podtrzymywałam się lekko ściany, gdy schodziliśmy po krętych schodach. Mój zmysł równowagi nigdy nie był lepszy, ale na schodach było dość ciemno, a stopnie były wąskie, z jednej strony zwężały się do kilku centyme­ trów. Joachim szedł przede mną, jakby gotów w razie cze­ go asekurować mój upadek. Uśmiechnęłam się w duchu. * Joachim wprowadził mnie do apartamentu i w napięciu czekał na moją reakcję. Rozejrzałam się i westchnęłam w oszołomieniu. Błękitne ściany, zasłony w biało-błękit­ ne pasy, narzuta na łóżku i poduszki w kilku odcieniach niebieskiego, od błękitu śpioszków, kupowanych małym chłopcom, przez kobalt po mroczny błękit pruski, ko­ lor kojarzący się z mundurami, białe meble, beżowe fo­ tele i kanapa. Joachim, bo niewątpliwie on był autorem tej aranżacji, postarał się i odgadł moje ulubione kolo­ ry. Mogłam się w tym apartamencie poczuć naprawdę u siebie. Zapach bzu i jaśminu przyjemnie podrażniał mój nos, bukiety stały w kilku szklanych turkusowych wazonach. - Jest też wnęka kuchenna - poprowadził mnie, po­ kazując stół, blat i pełną lodówkę - poprosiłem jednego z renfieldów o zrobienie zakupów... Podoba ci się? Uśmiechnęłam się promiennie. - Zaskakujesz mnie, Joachimie, to jest wspaniały po­ kój i naprawdę trafiłeś w mój gust.

Odwrócił głowę jakby speszony i zamruczał coś, czego nie dosłyszałam. Poprosiłam, by powtórzył. Wes­ tchnął nieco zrezygnowany. - To przez więź, nie było trudno trafić w twój gust, bo... udziela mi się. To bywa irytujące, na szczęście nie masz jakichś chorych upodobań. - Wyszczerzył kły. Choć zajęło mi chwilę, nim zrozumiałem, dlaczego nagle lubię niebieski albo czemu ciągnie mnie na plażę, mimo że mieszkam tu prawie sto lat i dotąd morze zupełnie mnie nie interesowało. I zapachy... chyba nigdy dotąd nie byłem na nie tak wrażliwy... Ale twoje upodobania alkoholowe wkurzają mnie bezgranicznie. Nie wiem, co złego jest w porządnym kuflu piwa? Zachichotałam. Słyszałam już to pytanie. Ale nagle spoważniałam. - Przepraszam, Joachimie, to w jakiś paskudny spo­ sób ogranicza twoją wolność... - Wampiry nie mają wolności, moja droga, mają mi­ strzów - skrzywił się w uśmieszku, ale nie było w jego oczach złości - z tobą nie jest źle, a zmiany... one też nie są złe. Jest mi dobrze, jestem szczęśliwy, Teresa mówi, że bardziej się cieszę małymi rzeczami niż kiedykolwiek, choć ostrzega, że odziedziczyłem po tobie skłonność do pakowania się w nie swoje sprawy. - A ona? Nie jest zła? Że nie jesteś już wampirem Gajusza, tylko moim? Spojrzał na mnie uważnie, nie rozumiejąc przez chwilę, o co mi chodzi. - Och, chodzi ci o to, czy jest zazdrosna? - Gdy nie­ pewnie skinęłam głową, uśmiechnął się szeroko. - Oczy­ wiście, że nie jest!

Skinęłam głową bez komentarza. To, jak absurdalne wydało mu się, że Teresa mogłaby być zazdrosna, ubodło mnie nieco, ale przecież była najpiękniejszą wampi­ rzycą, jaką znałam, śliczna jak uosobienie wiosny. Byli parą od ponad dwustu lat, na jego życzenie poprzedni mistrz - ten, którego później zabił Gajusz - przemienił ją w wampirzycę. Joachim mógł to zrobić sam, ale nie chciał, by zależność mistrz - potomek wpływała na ich wzajemne relacje. Cóż, Teresa mogła być w pełni spokoj­ na o jego lojalność, kochał ją, widziałam jego serce. Za­ cisnął palce na moim ramieniu. - Dora, wyjaśnię ci to raz a dobrze, nim nabierzesz jakichś mylnych, paranoicznych przekonań. Więź mię­ dzy mistrzem a potomkiem jest najsilniejszą i najcen­ niejszą rzeczą w naszym życiu, nic nie jest ważniejsze, nic nie może jej zagrozić. Teresa wie, że moje przywią­ zanie do ciebie jest bardzo silne, i wie, że jest mi z tym dobrze. Wydaje mi się, że nie wiesz, ale gdybyś chciała i zaprosiła mnie do swojego łóżka, przyszedłbym. I dla Teresy byłoby to naturalne i nie powiedziałaby mi złego słowa. Nie byłaby to zdrada, nie w naszych kategoriach myślenia o niej. Gdybyś była inną wampirzycą, nie moją mistrzynią, i zrobiłbym to samo, Teresa zapewne nabiła­ by mnie na kołek. Więź mistrzyni z synem często jest... zabarwiona erotycznie. Mistrzynie zwykle wybierają do przemiany mężczyzn, którzy są dla nich atrakcyjni. Nie ma znaczenia, czy ta fascynacja jest odwzajemniona, mi­ strzyni się nie odmawia. Mówił spokojnym tonem, ale widziałam, że w ką­ ciku ust drga mu uśmiech. Był atrakcyjnym mężczy­ zną, z ciemnokasztanowymi włosami odgarniętymi do

tyłu, piwnymi oczyma i przyjemną dla oka harmonijną twarzą. Wyższy ode mnie tylko o dwa, trzy centymetry, szczupły, ale nie chudy. Emanował swobodą wynikającą raczej z pewności siebie i inteligencji niż z męskiego ego. O tak, mógł się komuś podobać. - Ciebie przemienił wampir, nie wampirzyca, prawda? - Tak, ale to nie zawsze ma znaczenie. - Uśmiechnął się lekko. - Mój ojciec nie oczekiwał ode mnie wypeł­ niania posługi w sypialni, miał upodobanie w kobietach. Wawrzyniec nie miał szczęścia, kochał swoją stworzycielkę i był jej bardzo oddany, to był raczej romantyczny niż erotyczny typ więzi. Ale Stefanię dość szybko zabiła rywalka, Margo, i przejęła jej włości. Także Wawrzyńca, zbyt prostolinijnego, by powściągnąć żałobę i nienawiść do zabójczyni. Zemściła się po swojemu. Choć od zawsze był zdeklarowanym gejem, musiał dotrzymywać towa­ rzystwa Margo, na każdym polu, w sypialni też. To było dla niego dość trudne. Gdy stał się dość silny, by odejść, zrobił to i trafił pod władzę Gajusza. Chyba wolał, by jego mistrzem był mężczyzna. Zamyśliłam się. Wiedziałam o jego uczuciach do Stefanii, to od niej miał klejnot, Kroplę, który mi po­ darował jako najcenniejszą rzecz, jaką posiadał. Ale nie wyczułam nic o Margo, widać odciął się ze wszystkich sił. Z jego perspektywy z Gajuszem był bezpieczniejszy. Czy to dlatego zachowywał wobec mnie dostrzegalny dy­ stans? Bał się, że zażyczę sobie, by mnie obsługiwał sek­ sualnie? Przecież to forma gwałtu, skoro on nie mógłby odmówić. I to na dodatek gwałtu sprzecznego z jego pre­ ferencjami seksualnymi. Mogę się zachowywać jak facet, ale z całą pewnością nim nie jestem.

- Czy Wawrzyniec obawia się, że nadużyję mojej władzy nad nim? - Zrozum, nie jest tak, że cię odrzuca lub podejrze­ wa o najgorsze, ale przeszedł niezłą szkołę życia ze swoją mistrzynią. Boi się. Boli go to, że trzyma się na dystans, ale strach przed tym, że tamten ból mógłby wrócić... Sły­ szałem, że Margo nie tylko zmuszała go do seksu, była sadystką. Pociemniało mi przed oczyma. Nawet jeśli nie czu­ łam się z Wawrzyńcem tak silnie związana jak z Joachi­ mem, to myśl, że przeszedł coś takiego, nie była mi miłą. Wykorzystywanie seksu do terroryzowania kogokolwiek wydawało mi się obrzydliwe. Nawet przez lata, gdy żywi­ łam się energią moich seksualnych partnerów, nigdy nie poszłam do łóżka z kimś niechętnym, wbrew jego woli. Westchnęłam. Postawa Wawrzyńca była w pełni uspra­ wiedliwiona, choć w stosunku do mnie niesprawiedliwa. - Porozmawiam z nim. Nie zamierzam domagać się od któregokolwiek z was seksu. - Ja nie miałbym nic przeciwko. - Uśmiechnął się szeroko i musiałam parsknąć śmiechem. - Tak, a wtedy Miron poszedłby do Teresy po ten kołek. - Dziękuję, że przyjechałaś - powiedział, gdy opadł nasz śmiech. - To mój obowiązek. I cieszę się, że cię widzę. - Obję­ łam go lekko. Gdy tylko dotknęłam go, poczułam przy­ jemne ciepło. Po tym, jak żywił się za mnie, gdy wciąż byliśmy połączeni telepatycznie, skutki więzi wydawały się zintensyfikowane. Musiałam się pilnować, by nie do­ tykać go ciągle. Jego ciepły uśmiech upewniał mnie, że

odbiera to podobnie. Muszę uważać, by do czegoś takie­ go nie doszło z Wawrzyńcem, po jego doświadczeniach nie sądzę, by był zachwycony. - Masz plan działania? - Poczekamy na chłopaków, zawołaj, proszę, Waw­ rzyńca i Teresę. Chciałabym poznać szczegóły, których Gajusz mi poskąpił. Później musimy rozejrzeć się w in­ nych gniazdach... muszę wiedzieć, czy to wyjątkowa sy­ tuacja. Nie wierzysz w tę gadkę Gajusza o dogasaniu? zapytałam, przypominając sobie, jak silna była jego reakcja w loży. - Nie. Chciałbym, byś kogoś poznała, jeszcze zanim stąd wyjdziemy. - Jasne. Znajdziemy rozwiązanie, Joachimie. - Wierzę w ciebie, jeśli komuś się ma udać, to tobie. Warto mieć wampirzego syna choćby po to, by był na świecie ktoś, kto w ciebie wierzy. Pogłaskał mnie po ramieniu i musiałam się znów uśmiechnąć.

Joshua i Miron wkroczyli do apartamentu w świetnych humorach, torby z naszymi ciuchami i bronią rzucili na łóżko i zaczęli się rozglądać. Anioł gwizdnął z rozbawie­ niem, natychmiast zauważając, czyje gusta odzwiercied­ lał wystrój. - Ciekawe, czy przez to wszystko Miron jest dlań więcej niż atrakcyjny - zachichotał - choć przy Teresie chyba jednak nie ma szans. Rzuciłam rozbawione spojrzenie na diabła, który wzruszył tylko ramionami i sięgnął do lodówki. Spraw-

nie przygotował nam kanapki. Przeżuwałam je, zasta­ nawiając się, z czym właściwie mamy do czynienia, gdy weszli Joachim, Wawrzyniec, Teresa i nieznany mi wam­ pir, przystojny blondyn o przejrzyście niebieskich oczach i z sympatycznym dołeczkiem w brodzie. Coś w nim na­ tychmiast powiedziało mi, że jest z Północy, jakby moja magia rozpoznała go. Miał nie więcej niż metr siedem­ dziesiąt pięć, więc przy chłopakach wydawał się drobny. W kremowej koszuli i ciemnych spodniach przypomi­ nał chłopca z dobrego domu. Przyglądał mi się równie uważnie, jak ja jemu. Wyciągnęłam dłoń na powitanie. Uścisnął ją mocno. - Doro, to Eryk, Eryku, moja mistrzyni, wiedźma Dora. - Joachim dokonał prezentacji. Przedstawił też Mirona i Joshuę. Eryk lekko skinął głową. - Słyszałem o was, rzecz jasna. Skrzywiłam się, domyślając się, że nie było wiele mi­ łych rzeczy do słyszenia. To, że jako niewampir stałam się mistrzynią i dorobiłam się synów, kłuło w oczy tra­ dycjonalistów. Nie mówili mi tego w twarz, ale docho­ dziły mnie szepty zza pleców. - Jesteś wampirem Gajusza? - Zrzeszony, nie związany - powiedział z lekkim na­ pięciem w głosie. Nie wiedziałam, co to oznacza, nie słyszałam o takim przypadku. Zamierzałam wypytać Joachima na osob­ ności. Usiedliśmy w saloniku i pozwoliłam Teresie i Joachi­ mowi zreferować, kim były ofiary. Na szczęście nie było wśród nich żadnego ze znanych mi czy lubianych wam­ pirów (ale też nie było takowych zbyt wielu). Szybko za-

uważyłam, że nie ma w tym żadnego wzoru, różny wiek, różne pochodzenie, niektórzy byli progeniturą Gajusza, inni przejętymi wampirami, pięciu mężczyzn, jedna ko­ bieta, ale proporcje nie były niczym zaskakującym, jak wyjaśnił mi Joachim: - Od stu lat w gnieździe Gajusza kobiet jest bardzo niewiele. Jego poprzednia Seneszal zbuntowała się i usi­ łowała się go pozbyć. Większość wampirzyc poszła za nią. Gajusz nie dał się wykończyć, za to załatwił ją, jej zwolenniczki i na zapas kilka innych wampirzyc. Od tej pory raczej nieufnie podchodzi do kobiet, niechętnie wy­ raża zgodę na przemienienie. Proporcje płci w gnieździe są raczej zachwiane. - Mimo tych doświadczeń jego Seneszalem jest Te­ resa? - zapytałam zaskoczona. - W wielu liniach taka jest tradycja. Mistrz wybiera na Seneszala kobietę, mistrzyni mężczyznę. - Nieświadomie zrobiłam coś tradycyjnego? - Za­ śmiałam się. - Wyłącznie dlatego, że nie miałaś wyboru, mając tylko naszą dwójkę. - Joachim się uśmiechnął. - Teresa zdobyła jego zaufanie, nie jest typem intrygantki, nie ma przerostu ambicji, poza tym... ma mnie i Gajusz mógł ją przez lata trzymać w szachu, grożąc, że ja pierwszy spło­ nę, gdy ona się wychyli. Teresa odruchowo sięgnęła po dłoń Joachima i ścis­ nęła ją z uczuciem. - Czy dlatego nie widzę w Trumnie żadnych kobiet poza nią? - Jest osobny dom, w którym żyje kilkanaście wam­ pirzyc należących do gniazda, ale Gajusz nie chciał ich

w tym samym miejscu, gdzie on śpi. Gdyby mógł, zabił­ by je z buntowniczkami, ale nie był w stanie udowodnić, że wiedziały cokolwiek o spisku. Za zabicie wszystkich wampirzyc z pewnością odpowiadałby przed Konklawe. Co innego zabić spiskowców, co innego przeprowadzić masową eksterminację ze względu na płeć. - To tam mieszka Marietta, o której mówił? - Tak, to mistrzyni podległa Gajuszowi. Odwiedzi­ my ją. - Musimy wypytać, czy nikt nic nie widział, prze­ cież oni nie rozpłynęli się ot tak... - powiedział Joshua. - Właściwie tak właśnie się stało. Nikt nic nie wi­ dział, już pytałem. W kilku przypadkach byli świadko­ wie, że ofiary szły przed świtaniem spać. Ale co się wy­ darzyło później, jest już tajemnicą. - Joachim wzruszył ramionami. Przymknęłam oczy, zastanawiając się nad tym, co usłyszałam. Sprawa niewątpliwie była tajemnicza, ale niewiele jest prawdziwie niepoznawalnych tajemnic. Ta raczej do nich nie należała. Wciąż czułam na sobie prze­ nikliwe spojrzenie Eryka, wampira, którego nie znałam, ale Joachim uważał, że powinnam poznać. Było w nim coś dziwnego, był mniej wampirem niż inne, jakby bra­ kowało w jego aurze czegoś, co ściśle wiązałam z wampiryzmem. Siedział całkiem nieruchomy na fotelu, wbijał we mnie spojrzenie i milczał. Nie było to jednak milcze­ nie podporządkowanego wampira, który czekał na po­ zwolenie, by się odezwać. Eryk zbierał na mój temat in­ formacje, zupełnie jak ja gromadziłam strzępy wiedzy na jego temat na podstawie tego, jak się teraz zachowywał. Czułam od niego falę nieufności, ale nie niechęci. Dobre

i to na początek. Splecione dłonie opierał na brzuchu w pozornie niefrasobliwej pozie, ale widziałam, że nie jest rozluźniony i jeden nieuważny ruch z mojej stro­ ny obnaży jego instynkt samoobronny. A jednak, mimo wszystko, było w nim coś, co budziło moją sympatię, czy wystarczyło to, że pochodził z Północy? - Eryku, czy masz jakąś wiedzę na temat tych wy­ padków, którą chciałbyś się podzielić? - zapytałam uprzejmie, spoglądając na niego już otwarcie. Uśmiechnął się z ironią połyskującą w niebieskich oczach. Wzruszył lekko ramionami i odpowiedział: - Na temat samych wypadków nie wiem nic. Nie wiem, czemu wyszli na słońce, ale wiem z pewnością, co nie było powodem tej decyzji. Masz moje słowo, że nie dogasali, nie dopadł ich syndrom wypalenia. - A wiesz to, bo...? - Uznaj mnie za eksperta od dogasania. - Był sarka­ styczny, ale jakiś cień przebiegł przez jego twarz. Przez chwilę milczałam, pozwalając mu samemu podjąć decyzję o tym, czy powiedzieć mi coś więcej. Jego zapewnienia, że zmarłe wampiry nie cierpiały na wer­ sję depresji zagrażającą ich rasie, a kończącą się zwykle samobójstwem, brzmiały pewnie i wiedziałam, że Joa­ chim im zawierzył. Byłam jednak ciekawa. Cóż, pierw­ szy stopień do piekła, ale ono nie przerażało mnie zupeł­ nie, było znacznie ciekawsze od nieba. Eryk wytrzymał moje milczenie i spojrzenie całkiem spokojnie. Zapewne nie powiedziałby mi nic, ale spojrzał na Joachima i wes­ tchnął. Widać mieli już za sobą jakąś rozmowę, bo jas­ nowłosy wampir odezwał się z ledwie słyszalną rezyg­ nacją w głosie:

- Zmagałem się z dogasaniem pełne osiem lat. Dłu­ żej niż jakikolwiek znany historii wampir. Przeszedłem kilka terapii, ale jak wiadomo, nie na wiele się one mogą zdać w tym przypadku. - Ale dziś masz je za sobą - stwierdziłam raczej, niż zapytałam. - Tak. Nie pytałam, jak z niego wyszedł. Dowiem się wcześ­ niej czy później, ale niechęć Eryka, by wchodzić w szcze­ góły, była wyraźna. - Zapewniam cię, że żaden z nich nie cierpiał na syn­ drom wypalenia, poznałbym, gdyby było inaczej. Nie­ wiele dłużej trwałoby, nim rozpoznaliby to inni w gnieź­ dzie. Dogasających nie kocha się tu przesadnie, wielu wierzy, że choroba jest zaraźliwa, co jest głupie i nie­ prawdziwe, skoro mieszkali ze mną przez osiem lat pod jednym dachem i w tym czasie nawet jeden z nich nie pomyślał o spotkaniu ze słońcem. - Znów sarkazm skry­ wał coś głębszego, jakby przelotne mgnienie bólu. - Poza tym żaden z nich nie zostawił listu, nie zadysponował majątkiem, czworo z nich nawet nie pozostawiło waż­ nego testamentu. Cierpiący na dogasanie pilnują takich spraw, przez osiem lat choroby z nikim nie rozmawia­ łem tak często, jak z moim prawnikiem, upewniając się, że testament jest ważny i wszystko po mojej ostatecznej śmierci pójdzie po mojej myśli. Dotarłem do wszystkich znanych mi przypadków wyjścia na spotkanie ze słoń­ cem, wszyscy postępowali tak samo, więc musi się to wiązać z samą kondycją psychiczną chorych. - Tamci dogasający nie żyją? - zapytałam pewna, że usłyszę odpowiedź twierdzącą.

- Co do jednego. Nie było dotąd przypadku, by ktoś opierał się dogasaniu dłużej niż trzy miesiące. - Poza tobą. - Tak, bywam uparty. - Uśmiechnął się ironicznie. - Czy znalazłeś lekarstwo? - Nic, co można by było zaaplikować innym. - Ja­ kiś ciepły błysk przemknął przez oczy Eryka. Joachim uśmiechnął się dyskretnie i uciekł spojrzeniem w bok. - Nawet jeśli założyć, że to jakaś nowa, nieznana do­ tąd forma dogasania, trudno uwierzyć w jej naturalne pochodzenie - dodał Joachim. - Przypomina raczej epi­ demię... Przez cztery i pół wieku mojego życia zetknąłem się z nie więcej niż dziesięcioma przypadkami dogasa­ nia. Tymczasem tu w krótkim czasie miałoby być ich aż sześć? To wysoce nieprawdopodobne. Musiałam się z nim zgodzić. Statystyki wyglądały wyjątkowo mało wiarygodnie. - Dobrze, musimy ustalić fakty. Jeszcze dziś w nocy odwiedzimy inne wampiry. Czy poza domem Marietty są w okolicy inne tak duże zrzeszenia? Joachim zaprzeczył. - Ilu jest samotnie mieszkających? - Co najmniej kilkunastu. To samotnicy z wyboru lub konieczności. Jest też kilku należących do innych mistrzów, przebywających na terenie Gajusza w gościnie, ale to zwykle niewielkie, kilkuosobowe domy. To był dobry punkt zaczepienia. Wciąż miałam dziw­ ne przeczucie, że cała ta historia w jakiś sposób wiąże się z Gajuszem, a on wie więcej, niż chce powiedzieć. Je­ śli problem samobójstw w innych gniazdach nie istnieje, znajdę swoje potwierdzenie i może to przyciśnie Gajusza

nieco do muru. Z tym że wizyty w kilkunastu domach zabiorą znacznie więcej niż jedną noc. - Czy jest jakiś punkt, w którym zwykle się spoty­ kają? - Jest inny bar, Żyła, spotykają się tam te wampiry, które wolą pozostać poniżej radaru Gajusza... Są też bary dla nadnaturalnych... Nadal zbyt wiele opcji, nawet jeśli poświęcimy na to dwie noce, musieliśmy się rozdzielić. - Dobrze więc, dziś odwiedzimy dom Marietty, ju­ tro pozostałe miejsca i wtedy się podzielimy na mniejsze grupy, czasu jest niewiele, nie chcę, by doszło do kolej­ nych śmierci, kiedy już tu jestem, a noc ma swoje ogra­ niczenia - powiedziałam. - Jutro ja i Joachim będzie­ my oficjalną reprezentacją, jako mistrzyni i jej Seneszal mamy prawo odwiedzać obce gniazda bez ryzyka, że po­ traktują to jako napaść, ot, sąsiedzka wizyta. W tym cza­ sie Miron, Joshua i ty, Wawrzyńcu, zbierzecie informacje nieoficjalne, plotki po barach i wszystko, co może nam pomóc. Warto by też zajrzeć do Gorzkich Godów, Julia­ na ma swój wywiad, może słyszała, czy jakiś magiczny nie macza w tym palców, niektórzy nie przepadają za krwiopijcami. Ja skontaktuję się z Romanem, ma w zwy­ czaju być wyjątkowo dobrze poinformowanym, więc je­ śli coś podobnego dzieje się gdzieś indziej lub miało już miejsce, będzie wiedział. - Znam te miejsca, pójdę z wami, prędzej czegoś się dowiecie - powiedział Eryk do Wawrzyńca, który przy­ jął to z pewną ulgą. Między innymi dlatego połączyłam go w grupę z moimi przyjaciółmi, podejrzewałam, że nie był typem wojownika.

- Wolałbym iść z tobą - powiedział Miron z irytacją. - Wiem, kochanie, ale skoro wkraczam na teryto­ rium innych mistrzów, muszę trzymać się protokołu, ja i mój Seneszal pasujemy do niego, ale ja i mój kochanek z innego systemu już nie, nie chcę prowokować bardziej, niż to konieczne. Potrzebujemy informacji, nie bójek. Niechętnie skinął głową. Znał wampiry dość długo, by wiedzieć, że mam rację. Ale nadal nie musiało mu się to podobać. Wstałam z kanapy świadoma, że noc nie trwa wiecz­ nie. Choć jedno ze spotkań musieliśmy odbyć jeszcze dziś. Chciałam też porozmawiać z innymi wampirami z Trumny. To, że Gajusz o czymś nie wiedział, nie zna­ czy, że nikt nie wiedział. Już wielokrotnie przekonałam się, że wampiry w jego gnieździe przypominają nieco nastolatki ukrywające przed rodzicami swoje małe sekreciki. Niepokój, który wyczuwałam w Trumnie, dzia­ łał na korzyść prawdomówności. Bali się na tyle, by za­ pomnieć, że jestem wiedźmą wtrącającą się w nie swoje sprawy. Przekonali się już chyba, że nawet jeśli tak jest, potrafię być też skuteczna, gdy gówno wpada w wenty­ lator i ziemia zaczyna im się palić pod stopami. Mijałam Wawrzyńca, gdy uderzyła mnie fala jego splątanych emocji. Zawsze był dobrym nadajnikiem, choć ostatnio trzymał się nieco na dystans i mogłam nie wyczuwać go aż tak dobrze. Przystanęłam i spojrzałam czujnie na młodszego z moich wampirów. - Wawrzyńcu, możemy porozmawiać? - spytałam wiedziona impulsem. Drgnął zaskoczony, ale skinął gło­ wą.

Salon był pełen, a nie była to rozmowa, która byłaby komfortowa przy świadkach. Miałam do wyboru nasz apartament lub korytarz, gdzie czujne uszy wampirów Gajusza nie przepuściłyby ani słowa. Sypialnia odpada­ ła, więc wybrałam kuchnię. Napięcie w ramionach Waw­ rzyńca chwilowo opadło, gdy poszłam w tamtym kie­ runku. Cholera, czy naprawdę obawiał się, że w takiej sytuacji zawlokę go do łóżka i wykorzystam? Sięgnęłam do lodówki po butelkę wody i nalałam jej do dwóch szklanek. Jedną popchnęłam na blacie w stro­ nę wampira, który w milczeniu i z pochyloną głową cze­ kał na to, co mam mu do powiedzenia. - Powiem krótko, bo nie mamy czasu na wielkie przemowy. Nie zamierzam oczekiwać od ciebie seksu czy jakichkolwiek usług wykraczających poza nasze dotych­ czasowe kontakty. Jeśli nie chcesz przebywać w moim to­ warzystwie, nie obrażę się, jeśli nie chcesz brać udziału w tym śledztwie, powiedz mi teraz, też sobie z tym pora­ dzę. Wiem, że masz za sobą ciężkie doświadczenia, ale ja nie zamierzam dokładać ci do tego swoich trzech groszy. Nie masz wobec mnie żadnych zobowiązań, Wawrzyńcu - powiedziałam płaskim tonem, starając się, by nie popaść w przesadny sentymentalizm. Spoglądał na mnie ze strachem w oczach. - Obraziłem cię, pani, przepraszam - szepnął, a na­ pięcie w jego twarzy sugerowało, że spodziewa się ude­ rzenia. Westchnęłam. Naprawdę zbyt wiele razy napo­ tykam na swojej drodze ofiary przemocy. - Nie obraziłeś. I nie zamierzam cię uderzyć, ani te­ raz, ani nigdy. Możesz odetchnąć. Nie jestem Margo, nie

jestem sadystką. I nie potrzebuję zmuszać kogokolwiek do seksu. Przygryzał dolną wargę i widziałam, że waha się, nim powiedział: - Słyszałem, pani, że żywisz się energią seksualną, masz prawo wymagać od nas... Przerwałam mu gestem dłoni. - Czas przeszły, Wawrzyńcu, żywiłam się energią seksualną, to prawda, ale na ludzkich mężczyznach i nie robię tego od wielu miesięcy, od zabicia maga, odkąd je­ stem dość silna, by nie dogasać bez tej energii. Nigdy nie przymuszałam nikogo do tego, by uprawiał ze mną seks, i nie zamierzam zmieniać zwyczajów. Jestem w trwałym związku i dobrze mi z tym. Nie oczekuję od ciebie ni­ czego, Wawrzyńcu. Jeśli nie czujesz się dobrze w moim towarzystwie, odejdź, jeśli chcesz odejść z mojej rodziny, powiedz, znajdziemy jakiś sposób, może nawet mógłbyś wrócić pod skrzydła Gajusza, jeśli tego chcesz. Jakaś panika na chwilę zamigotała na jego twarzy i już po chwili ściskał moją rękę trochę zbyt mocno, ale wydawał się tego nie zauważać. - Nie, nie oddalaj mnie - jęknął. Miał nieszczęśliwą minę skarconego chłopca. Zamrugałam. Coś bez wątpienia szwankowało w na­ szej komunikacji. Nie byłam pewna, czy dam sobie z tym radę. Westchnęłam, odruchowo szukając wzrokiem któ­ regoś z chłopaków lub Joachima, ale nie powinnam ich w to mieszać. - Wawrzyńcu, wiem, że nie przywykliście do wol­ ności, Joachim mi wyjaśnił, że nie macie wolności, tyl­ ko mistrzów, ale ja nie chcę mieć niewolników. Jeśli źle

ci pod moją opieką, czuj się zwolnionym z wszelkich zo­ bowiązań. Jeśli chcesz, możesz się wyprowadzić, wyje­ chać. Nie będę cię ścigać, nie obrażę się, nie zachowam jak typowy wampirzy mistrz, pewnie dlatego, że nim nie jestem. Wciąż kręcił głową z nieszczęśliwą miną. - Nie chcę wyjeżdżać. Chcę zostać... z tobą. - Zawa­ hał się przy ostatnich słowach. - Rób to, co dla ciebie najlepsze - powiedziałam, nie wiedząc, jak właściwie do niego dotrzeć. Jego emocje wciąż uderzały we mnie, zbyt chaotyczne i intensywne, bym mogła w pełni pojąć, co się dzieje w jego głowie. Za­ czynałam doceniać to, że z Joachimem więź miała bar­ dziej intelektualny charakter. Skinął niepewny głową. Może sam nie wiedział, co jest dla niego najlepsze. Ja tym bardziej nie wiedziałam, czego do szczęścia potrzebuje dwustuletni wampir. Tra­ fił pod moją opiekę przypadkiem i choć szczerze trosz­ czyłam się o niego, nie bardzo wiedziałam, jak z nim postępować. Może powinien pomyśleć o jakiejś terapii zacierającej traumy, które miał za sobą, może wystarczy trochę czasu, by mógł się zorientować, że nie jestem ani wspaniałą i ukochaną Stefanią, ani wredną i sadystyczną Margo? Miałam, może kontrowersyjny, ale własny styl. Od niego zależało, czy przypadnie mu do gustu i czy bę­ dzie chciał zostać. Uścisnęłam mu lekko ramię i wyminęłam w drodze do sypialni. Emocje Wawrzyńca, choć brzmi to zimno i nieczule, nie były moim największym dylematem w tej chwili. Musiałam znaleźć powód, dla którego giną wam­ piry, nim zginą następne. Nim zginie ktoś, na kim mi za-

leżało. I choć Wawrzyniec mógł w to wątpić, w tej grupie znajdował się i on. Zniknęłam za drzwiami łazienki od­ prowadzana kilkoma zafrasowanymi spojrzeniami. Mu­ siałam wykąpać się i przygotować na spotkanie z wam­ pirzycami. * Problemem była nie tylko tajemnica śmierci wampirów, ale i zawartość pośpiesznie przeze mnie pakowanej tor­ by. Gajusz wyraźnie dał mi do zrozumienia, że mój brak poszanowania dla etykiety nie przypadnie do gustu Marietcie. A ciuchy, które wyjęłam z torby i rozłożyłam na łóżku, nie zadowoliłyby etykiety żadnego miejsca, poza niezbyt lanserską knajpą. Same czarne koszulki, kil­ ka par spodni, bluza z kapturem, jakiś sweter, skórza­ na kurtka... Jedyne kolorowe części garderoby w mojej torbie były bielizną, ale najśliczniejszy nawet jedwabny i ozdobiony koroneczkami staniczek nie nadawał się na spotkanie z wampirzycą. Westchnęłam ciężko i przy­ siadłam na łóżku, nie wiedząc, jak z tego wybrnąć. Był wieczór, sklepy były pozamykane, a ja nie miałam czasu na wypad na zakupy. Ciche pukanie do drzwi wyrwało mnie z zadumy. W progu stała Teresa z niepewnym uśmiechem na twa­ rzy, ręce trzymała za plecami. - Wejdź, proszę - zawołałam - jest jakiś problem? - Nie, nic, o czym byś nie wiedziała. - Znów się uśmiechnęła. - Pomyślałam, że możesz potrzebować małej pomocy z garderobą.

- Czytasz mi w myślach? - zapytałam żartobliwie, wiedząc, że po prawdzie, potrafiła to robić. - Nie, wiem, że tego nie lubisz, ale znam Joachima dość, by wiedzieć, że ta nagła niefrasobliwość, jeśli idzie o stroje, umiłowanie do wygody, a nie elegancji, i całko­ wita obojętność dla wymogów etykiety to raczej nowe cechy... Wcześniej lubił się stroić, a jego szafa niewiele ustępowała mojej - parsknęła z rozbawieniem - a teraz najchętniej nosiłby tylko dżinsy i T-shirty. To do niego niepodobne. Westchnęłam. Czyżbym nawet na garderobę mojego wampira miała zgubny wpływ? - Coś w tym jest, Tereso. Nie jestem typem strojnisi. Chyba nic, co ze sobą przywiozłam, nie spełnia wymo­ gów wampirzej etykiety. Pakowałam się w pośpiechu, po­ naglana przez strach i niepokój Joachima, ale to niewiele zmienia, nie mam w szafie zbyt wielu kreacji. - Uśmiech­ nęłam się niepewnie. Teresa zawsze była dla mnie uosobieniem elegancji, niewymuszonej i naturalnej klasy i kobiecości. Jej suknie leżały na niej lepiej niż moje na mnie kiedykolwiek. Na­ wet teraz, w miękkiej, bordowej spódnicy do kolan i kre­ mowym, kaszmirowym bliźniaku wyglądała znakomicie. Jej jasne, lekko falujące przy policzkach włosy były ideal­ nie zadbane i uczesane, makijaż był dość subtelny, by nie­ wprawne oko nie dostrzegło go zupełnie, ale znakomicie podkreślał jej piękny owal twarzy, duże i lśniące fiołko­ we oczy i pełne wargi o delikatnym i słodkim wykroju. Była jedną z kobiet, którym zawsze trochę zazdrościłam, ale nigdy nawet przez chwilę nie wierzyłam, że mogła-

bym im dorównać. To, że zapewne skuteczniej niż Teresa mogłabym obezwładnić napastnika, jakoś nie pomaga­ ło w dobrej samoocenie. Była pięknością nawet w swoje gorsze dni - jak wtedy, gdy odwiedziła mnie w Thornie, przerażona zniknięciem Joachima - gdy tymczasem ja nie dorównywałam jej elegancją i urodą nawet w te dni, kiedy ostro się przykładałam do tego, by zrobić się na bó­ stwo. To jedna z tych cech, z którymi rodzisz się lub nie. - Nie jest tak źle, moja droga. - Uśmiechnęła się sze­ roko, najwidoczniej czytając mi w myślach. - Mogłabyś wyglądać znakomicie, gdybyś poświęciła temu choć trochę uwagi, czego zwykle nie robisz. Ale dziś musimy sprawić, by Marietta nie miała pretekstu do wyrzucenia cię za drzwi. Skinęłam głową zirytowana. Czy tylko ja uważam za głupotę ocenianie kogoś tylko po tym, co ma na tyłku? - Nie wiem, z czym mamy do czynienia, więc i tak nie założę szpilek i kiecki, wolę być przygotowana, jeśli mam spotkać na drodze zagrożenie. Westchnęła, ale nie protestowała. - W gnieździe jestem teraz jedyną kobietą, a moje ubrania nie będą na ciebie pasowały. - Przygryzła lek­ ko dolną wargę. Subtelna uwaga. Była niższa niemal o dwadzieścia centymetrów i smuklejsza niż ja, nawet po anielskim tuningu. Miałam spore piersi i biodra, ona miała sylwetkę wiotkiego elfa czy modelki, absolutnie nie kościstą, ale szlachetnie szczupłą, elegancką, nosiła pewnie rozmiar 34, góra 36, ja raczej 40 czy 42, a zwykle męską L, jeśli chodziło o koszulki czy bluzy.

- Nie martw się, Tereso, czerń pasuje na każdą oka­ zję poza weselem, a na nie się nie wybieram. - Wyszcze­ rzyłam się niefrasobliwie i sięgnęłam po gładki sweterek z dekoltem w serek. Ze skórzanymi spodniami nie po­ winno być to obrazoburcze. Zmarszczyła lekko zadarty nosek i westchnęła. - Mam coś innego. - Podała mi tobołek, który dotąd trzymała za plecami. Miękki muślin pieścił moje palce, gdy rozkładałam dwie koszule, które mi podała. Były piękne. Pierwsza śnieżnobiała, nieco prześwitująca, ale przykrywający przód żabot sprawiał, że nie wyglądałabym wyzywają­ co, długie, szerokie rękawy zakończone były falbanką. Ilość mocno przymarszczonego materiału, jaki zużyto na uszycie tej koszuli, była wystarczająca na spory żagiel. Druga, grafitowa, zamiast żabotu miała drobne zakładki i regularny kołnierzyk zamiast stójki. Materiał był gład­ ki, nieco grubszy od białego muślinu i domyślałam się, że to surowy jedwab. Guziki wyglądały jak małe czarne perełki, a luźne rękawy zakończone były troczkami, któ­ re pozwalały je związać. Wyglądała bardziej męsko niż biała i ze wstydem musiałam przyznać, że podoba mi się znacznie bardziej. Teresa westchnęła. - Na pewno nie biała? Skrzywiłam się. Nie nosiłam bieli. Biel przystoi tyl­ ko jasnym elfom i dziewicom ofiarnym, nie byłam żad­ nym z nich. - Czyje to koszule? - Joachima. Jesteście podobnego wzrostu - powie­ działa - a on i tak prawie przestał je nosić.

Jej minka mówiła mi jasno, że wolałaby, by fascyna­ cja jej mężczyzny wygodą przeminęła już bezpowrotnie, bo lubiła go w eleganckich koszulach. Ja nie zauważy­ łam, by teraz wyglądał choć odrobinę mniej atrakcyjnie. Choć jego dzisiejsza koszula niewątpliwie miała raczej sportowy sznyt. Ściągnęłam przez głowę koszulkę, stojąc przez chwilę tylko w niebieskim koronkowym staniku. - Dobrze, że chociaż bieliznę wybierasz jak kobieta zauważyła żartobliwie Teresa. Wzruszyłam ramionami. Gdybym miała mniejszy biust, mogłabym darować sobie staniki, ale niewielu mężczyzn mogło się skoncentrować na rozmowie, kie­ dy byłam bez bielizny. Nazwijmy więc je koniecznością losową. Zapięłam perłowe guziczki i wygładziłam gors koszuli. Była piękna. Fason z założenia miał być luźny, opływający męskie ciało, więc nie było problemu z nad­ programowymi centymetrami w biuście. Miękki i chłod­ ny materiał spływał nieco poniżej bioder, raczej jak tuni­ ka niż koszula. Ściągnęłam dżinsy i założyłam skórzane spodnie, które zrobił dla mnie Laurent. Magia sprawiała, że zawsze idealnie pasowały i niełatwo było je zniszczyć czy choćby ubrudzić, poza tym były bardziej miękkie i elastyczne niż zwykłe skórzane spodnie, zachowywały się jak druga skóra, dosłownie. Teresa spoglądała na mnie krytycznie spod przy­ mkniętych oczu. Wskazującym palcem postukiwała o wydętą dolną wargę. - Nie jest źle - zawyrokowała - kilka dodatków i bę­ dzie całkiem elegancko, w nieco dekadenckim stylu, ale to nawet dobrze. Zaraz wracam.

Wyszła z pokoju. Zaczęłam rozczesywać włosy, po­ targane przez cały dzień jazdy, kopania dołów, sadzenia drzew... Jak miałabym tego dokonać w sukience? Czy naprawdę tylko ja dostrzegam, że do mojego życia spod­ nie pasują znacznie lepiej? W dzieciństwie i nastolęctwie wciąż dyskutowałam o tym z moją matką, która nie mog­ ła znieść tego, że ubieram się, jej zdaniem, jak chłopiec. Miała jeszcze dwie córki, młodsze ode mnie, i pierwo­ rodnego syna. Dziewczynki z radością wchodziły w rolę księżniczek do strojenia, a mój brat zaspokajał jej potrze­ bę posiadania mężczyzny w rodzinie. Ja nie pasowałam do jej idealnego obrazka. Nawet nie wiedziała, jak bar­ dzo nie pasowałam. Chyba że w baśniowym stylu, gdzie w cieniu za księżniczkami i dzielnym rycerzem musia­ ła kryć się wiedźma lub czarownica. Gdy opuściłam ro­ dzinny dom, miałam kilka lat spokoju. W Thornie nikt nie czepiał się tego, jak się ubieram. W Szatańskim Pier­ wiosnku większość gości wyglądała podobnie, zupełnie jakbyśmy robili zakupy w tym samym sklepie. Magiczni przywykli do mnie i rozumieli, że magia Pani Północy jest magią wojownika, a temu nie pasują falbanki i kwia­ towe motywy. Katia, moja przyjaciółka, która była połą­ czeniem sprzeczności - czasem równie wyluzowana jak ja, nim nie nachodziły ją etapy triumfującej kobiecości, wymagającej sukienek, makijażu i wysokich szpilek na­ wet podczas jej rutynowej pracy (a zajęcia nekromantki wymagają kopania grobów, odsyłania zombiaków czy wskrzeszania zmarłych) - wielokrotnie usiłowała namó­ wić mnie do zmiany stylu, ale bezskutecznie. I wszyst­ ko było dobrze, nim zaczęłam bywać wśród wampirów. Doprawdy, ich etykieta była równie irytująca, jak uwagi

mojej matki o tym, co przystoi, a co nie przystoi dziew­ czynce. Teresa zjawiła się, gdy włosy były już zaplecione w do­ bierane warkocze i upięte z tyłu głowy w dość elegancki węzeł, a na twarzy miałam delikatny makijaż. Tyle mog­ łam zrobić dla spełnienia jej oczekiwań. Uśmiechnęła się zadowolona i podała mi parę kolczyków z połyskującymi zielenią szmaragdami, szeroki skórzany pas i ozdobioną klejnotami pochwę z niewielkim sztyletem. Westchnę­ łam na widok biżuterii. Czy warto było tłumaczyć, że długie kolczyki w czasie bójki prawie zawsze oznaczają rozerwany płatek ucha? Założyłam je posłusznie. Prze­ pasałam się i obejrzałam uważnie sztylet. Był dość wą­ ski, lekki, ale nieźle wyważony. Rękojeść, bogato zdo­ biona, upodobniała go raczej do ozdoby niż broni, ale można było nim zrobić komuś krzywdę. Krawędź była ostra i lśniąca. - To srebro - powiedziała Teresa spokojnie - rękojeść pozłacana, by nikt nie zwrócił na sztylet uwagi. Przytaknęłam zadowolona. Sprytne. Nie mogłam za­ brać ze sobą mojego miecza, glocka czy choćby noży, któ­ re na pierwszy rzut oka wyglądały jak broń użytkowa, praktyczna i niebezpieczna. Ale ten sztylet wyglądał jak ozdóbka, zabawka zaspokajająca próżność i umiłowanie do błyskotek, więc nikt nie będzie miał nic przeciwko. - Dora - powiedziała po chwili z wahaniem w gło­ sie - uważaj na niego... Zerknęłam niepewna, o kim mówi, o Gajuszu czy kimś, kto czyha w ciemności. Myliłam się. - Widzę, że Joachim jest do ciebie ogromnie przy­ wiązany, widzę, jak bardzo nasiliło się to od czasu, gdy

utworzyliście w grudniu więź telepatyczną, a on żywił się za ciebie. Wiem, że zawdzięcza ci życie, po dwakroć, ale... nie chcę go stracić. - Boisz się, że wejdzie za mną w kłopoty, tak? - Wszedłby za tobą do piekła, wiedźmo. - Skrzywi­ ła się lekko. - Nie wybieram się tam teraz, zresztą nie groziłoby mu tam nic złego, skoro jest pod moją opieką. - Uśmiech­ nęłam się uspokajająco. - Tereso, nie chcę, by stało mu się coś złego równie mocno jak ty. Między innymi dlate­ go przyjechałam tu i staram się dowiedzieć, co się dzie­ je. Boję się, że mogłoby to spotkać jego, Wawrzyńca czy ciebie, co zraniłoby Joachima bardziej niż jego własna śmierć. Zależy mi na waszym zdrowiu i szczęściu. - Czy naprawdę macie pełną więź? - zapytała po chwili milczenia. - Nie wiem, jak odczuwa więź mistrz... jestem wiedźmą, ale tak, jestem bardzo mocno związana z Joachimem. - Więc jego śmierć zabije część ciebie - powiedzia­ ła twardo. Nie potrzebowałam takiej zachęty dla ochrony Joa­ chima, ale widać wampiry rozumują nieco inaczej. Ski­ nęłam tylko głową, założyłam długie skórzane kozaki i wyszłam z pokoju.

Rozdział 3

Zerknęłam na Mirona i Joshuę, upewniając się, że to, co czuję, nie jest tylko wynikiem nerwów. Unie­ sione brwi diabła i anioła upewniły mnie, że nie jestem przeczulona. Ktoś nas obserwował. Joachim zwolnił, by wyrównać krok z naszym, ale wydawało się, że nie za­ uważa nic niepokojącego. Moje palce odruchowo wę­ drowały do sztyletu u pasa, żałowałam, że nie mogę zaciskać pięści na rękojeści mojego miecza. W tej nie­ wiadomej obecności kryło się coś złego. Uczucie odpły­ nęło nagle, ale włoski na karku stały dęba jeszcze kilka minut, jakby to nie spojrzenie, ale zimne palce dotyka­ ły mojej skóry. Westchnęłam, ale mięśnie się nie roz­ luźniły. - Co to było? - zapytał Joshua. - Nie wiem. Ale coś mi się wydaje, że nasz pobyt tu nie jest już tajemnicą i cokolwiek odpowiada za śmierć wampirów, wie już o nas - powiedziałam cicho. Czas się kurczył. Joachim zmarszczył czoło, zły, że nic nie zauważył.

- Daleko do domu Marietty? - zapytał go Miron, a wampir pokręcił głową. Cieszyłam się, że jest nas tylko czworo, że Wawrzy­ niec został jednak w Trumnie. Jego zmieszanie i poplą­ tane emocje w połączeniu z ciałem i naturą kochanka, nie wojownika, mogły raczej przeszkadzać, niż pomagać. Przyspieszyliśmy kroku, by jak najszybciej dotrzeć do Domu Kwiatów, jak nazywano siedzibę wampirzyc. Był nie dalej niż dwa kilometry od Trumny. Wysoki na dwa piętra, dość ponury z powodu solidnych drewnianych okiennic, zasłaniających wszystkie okna, budynek o ce­ glanych ścianach i zielonkawym miedzianym dachu. Na­ uczona doświadczeniami z siedziby Gajusza, nie dowie­ rzałam pierwszemu wrażeniu i rzeczywiście. Od wejścia witało nas ciepłe światło lampionów, zapach róż i mięk­ kość bordowego atłasu. Dom Kwiatów pełnił dwie funkcje. W pokojach na piętrze mieszkały wampirzyce, na parterze znajdował się salon uciech, coś, co było skrzyżowaniem saloonu i luk­ susowego domu schadzek. Joachim poradził mi wcześ­ niej, bym w żaden sposób nie uchybiła honorowi Mariet­ ty, bo jej fach w ich świecie nie tylko nie jest źle widziany, ale wręcz wysoko ceniony; tylko najpiękniejsze i najbar­ dziej uzdolnione dziewczęta mogą pracować w Domu Kwiatów. Wzruszyłam ramionami, nie miałam nic prze­ ciwko kurtyzanom, jest popyt, jest podaż, nie rozumia­ łam tylko jednego - dlaczego, do cholery, ona nie mia­ ła być oceniana na podstawie fachu, ale ja miałam być oceniona na podstawie ciuchów. Jak dla mnie, typowy przykład podwójnych standardów. W czym lepsze były

wydekoltowane kiecki ze spódnicami pękniętymi wyso­ ko aż po biodro od spodni i koszulki? Stałam chwilę nieruchomo w progu, nim wzrok przywykł do tańczących płomieni, które ożywiały ty­ siące cieni w zwojach tkanin wyściełających ściany i ka­ napy. W salonie było pięć wampirzyc i trójka mężczyzn. Na moje oko żaden z nich nie był wampirem, a co naj­ mniej jeden był zmiennokształtny, nie wilk, ale coś duże­ go i kudłatego. Domyślałam się, że dziewczęta nie pobie­ rały opłat w monetach, a raczej w naturze. Jeśli wszyscy są zadowoleni, dlaczegóż by nie? Joachim wystąpił, przysłaniając mnie delikatnie ra­ mieniem, chłopcy zgodnie z protokołem trzymali się krok za mną. Czekałam, aż pojawi się Marietta lub jej prawa ręka, by wprowadzić nas na ich terytorium. Ka­ zały na siebie czekać, minuty mijały i choć czułam, że nasze pojawienie się nie pozostało niezauważone, nikt się nie pokwapił, by nas zaprosić. Zaciskałam zęby, wie­ dząc, że jeśli zrobię choćby krok, niczego się nie dowie­ my i to spotkanie nie skończy się pokojowo. Nie byłam dość głupia, by ignorować Kwiatuszki tylko dlatego, że były śliczne i frywolne. Nie ma niegroźnych wampirzyc, a te miały przewagę liczebną i nie wiadomo, ilu klien­ tów i ochroniarzy. Dopiero po dziesięciu minutach zza przejrzystej tiulowej zasłony wyłoniła się kobieta, która mogłaby zawrócić w głowie chyba każdemu. Zbliżała się do nas z wystudiowaną nonszalancją, długa smukła noga błyskała spod warstw krwistoczerwonego jedwabiu. Jej przesadna dosłowność w interpretacji tego, co powinna mieć na sobie dziwka, bawiła mnie, ale dowodziła też, że to kobieta, która wie, jak spełniać cudze oczekiwa-

nia. Dość inteligentna, by być niebezpieczną. Jej czarne włosy spływały aż do bioder swobodnymi falami, a wy­ chylający się zza dużego dekoltu biust kołysał się w rytm kroków nieskrępowany stanikiem. Nie była przesadnie wysoka, czego nie można powiedzieć o jej obcasach, więc teraz patrzyła mi niemal w oczy, z wysoko uniesio­ nym podbródkiem i zmrużonymi oczyma. Przystanęła w pół kroku, nieco za blisko, bym czuła się swobodnie, i uśmiechnęła się chłodno. - Kobiet zwykle nie obsługujemy, ale jeśli masz ocho­ tę, mogę zrobić wyjątek, słyszałam, że nieobce ci są de­ wiacje - powiedziała niskim, nieco gardłowym głosem, równie stereotypowo dziwkarskim, jak jej kiecka z pęk­ nięciem pod pępek - ale twoimi partnerami zajmiemy się z ogromną radością. Wyciągnęła leniwie rękę w stronę twarzy Joachima. Zapach werbeny spiął moje mięśnie i bez zastanowienia schwyciłam ją za nadgarstek, zanim dotknęła policzka mojego wampira. - Nie dotykaj tego, co nie twoje - warknęłam nieco zbyt nieuprzejmie. Uniosła brew w wyrazie pełnym lekceważenia. Prze­ kręciłam jej dłoń wnętrzem do góry, by pokazać chło­ pakom niewielki kolec ukryty między palcem wskazu­ jącym a środkowym. - Naprawdę tak chcesz zacząć naszą znajomość, Marietto? Trując mojego Seneszala? - zapytałam cicho, wal­ cząc z ochotą, by wykręcić jej rękę, aż zapłacze ze złości i bólu. - Nic by mu nie było, rozluźniłby się tylko. - Parsk­ nęła.

Ścisnęłam nadgarstek nieco mocniej. - Wiem, jak działają Łzy Kupidyna, Marietto, nie ży­ czę sobie, byś narażała któregoś z moich towarzyszy na coś takiego. Naprawdę tak nisko oceniasz swe walory, by magicznie wspomagać męskie pożądanie? Cień złości przebiegł przez jej twarz. Widać przyzwy­ czajona była, że dostaje, co chce. A teraz chciała tego, co moje. Nie lubiłam się dzielić. I nie przyszłam tu na igraszki. - Potrzebuję kilku odpowiedzi i z radością opuszczę twoje niegościnne progi. - Mimo złości, jaką czułam, starałam się brzmieć konkretnie i profesjonalnie. - Nikt się dotąd nie skarżył na moją gościnę. - Wy­ dęła usteczka w pozornie kuszącym grymasie, ale cała jej wystudiowana seksualność nie działała na mnie. Była manipulantką, a ja nie przepadałam za tym typem. - A ilu jeszcze trzymałaś kwadrans w progu i podtruwałaś na dzień dobry? To twój stały repertuar czy ser­ wujesz nam coś specjalnego? Joachim chrząknął. Tak, tak, mam być grzeczna. Mam się ładnie ubierać i nie kopać nikomu tyłka. Cze­ mu tylko ja podlegać mam ograniczeniom, a ta dziwka nie? Wampirzyca skrzywiła się lekko, ale ustąpiła o krok. - Witam w Domu Kwiatów - powiedziała niechęt­ nie - czemu zawdzięczam tę przyjemność? Ostatnie słowo wymówiła, krzywiąc się, jakby po­ łknęła cytrynę. Zrobiłam krok w głąb salonu. - Chcesz rozmawiać tu, przy świadkach, czy masz miejsce, gdzie załatwimy nasze sprawy?

Byłam świadoma, że oczy i uszy wampirzyc i ich klientów zwrócone były w naszą stronę. Marietta wzruszyła tylko ramionami i wskazała na niewielką lożę wyściełaną czerwonym aksamitem. W przeciwieństwie do loży Gajusza ta nie była odosob­ nionym i dyskretnym miejscem. Nie pochwalałam tego, ale to był jej dom. Skinęłam chłopakom i przeszliśmy na półokrągłą ka­ napę. Otoczyli mnie bez słowa i wcześniejszych uzgod­ nień. Joachim siadł po mojej lewicy, Joshua po prawej, a Miron stał za moimi plecami. Ja też czułam, że obser­ wuje nas więcej niż te kilka osób zebranych oficjalnie w salonie. Lustra zajmujące jedną ze ścian bez wątpie­ nia były weneckie, czułam gęstą energię zgromadzonych tam osób. Zmiennokształtni tego typu, co siedzący w ra­ mionach słodkiej blond wampirzycy. Kwiatuszki miały solidną ochronę. Marietta usiadła naprzeciwko mnie, splatając na bla­ cie stoliczka jasne i smukłe dłonie. - Więc? Jakież to sprawy sprowadzają wiedźmę uda­ jącą mistrzynię wampirzą w skromne progi Domu Kwia­ tów? - powiedziała z jadowitym uśmiechem. Miałam ochotę zetrzeć jej ten uśmieszek, ale przy­ gryzłam tylko wnętrze policzka. - Nie dziwię się, że Gajusz woli cię z daleka - odcię­ łam się słodko. - Ostrzegał mnie przed tobą, ale nie mó­ wił, że jabłuszko jest zepsute od środka. Mam do ciebie trzy pytania. Po pierwsze, czy spiskujesz przeciw Gajuszowi? Drgnęła, jakbym ją spoliczkowała, na co zresztą mia­ łam ochotę.

- Nie, skąd ten pomysł? - powiedziała szybko. Zbyt szybko. - Czy miałaś ostatnio jakieś zgony wśród twoich dziewcząt? - pytałam dalej, nie odpowiadając na jej py­ tanie. - Nie. - Jej ciemne loki zafalowały, gdy pokręciła gło­ wą. Wstałam z gracją, Joachim i Joshua za mną, i bez sło­ wa ruszyłam w stronę wyjścia. - A trzecie pytanie? - zawołała. Odwróciłam głowę i z ironicznym uśmieszkiem po­ wiedziałam: - Wiem już wszystko, co chciałam wiedzieć, Marietto. Zbladła, co było wyczynem, biorąc pod uwagę jej nie­ zwykle jasną karnację. Z ulgą opuściłam Dom Kwiatów, szczęśliwa, że nigdy więcej nie będę musiała tu zawitać. Uszliśmy kilkanaście kroków, nim Joshua westchnął i zapytał: - Kotek, co to było, do cholery? - To była, ptaszyno kochana, prowokacja szyta cho­ lernie grubymi nićmi. Marietta nie zna się na subtelnoś­ ciach albo myśli, że ja ich nie wyczuwam, więc waliła z grubej rury. - Jestem z ciebie dumny, słonko - Miron objął mnie w talii - domyślam się, jak wiele cię kosztowało, by nie złoić jej tyłka. - Nawet sobie nie wyobrażasz. Naprawdę starała się mnie obrazić. Nie zaniedbała niczego, od przetrzymania nas w progu przez próby otrucia Joachima i kwestiono­ wania mojego statusu mistrzyni, brzydkie komentarze

do mojej seksualności aż po kłamstwa śmierdzące na kilometr. - Chciała, byś podniosła na nią rękę. Mogłaby bez ryzyka kary przywołać straże i się nas pozbyć - powie­ dział cicho Joachim. - Jaki typ zmiennych dla niej pracuje? To nie były wilki, coś bardziej egzotycznego - zapytałam, przypo­ minając sobie gęstą aurę bijącą od luster. - Tygrysy. Spojrzałam na Joachima oniemiała. Tygrysy nie są naturalną fauną w tych stronach, zwłaszcza w takiej ilo­ ści. Gdybym dała się sprowokować, nie mielibyśmy szans naprzeciw stadu kotowatych. Splunęłam na samą myśl o Marietcie. Na mojej liście nielubianych wampirów po­ szybowała nagle do pierwszej trójki. Zaczynałam rozu­ mieć dylemat Gajusza - zabić ją i ryzykować głową przed Konklawe czy darować jej życie i do końca swych dni obawiać się o swoje? - Zmarnowaliśmy sporo czasu i nadal nic nie wie­ my. - Joachim skrzywił się lekko. - Och, przeciwnie, wiemy całkiem sporo. - Uśmiech­ nęłam się złośliwie. Spojrzał na mnie zaskoczony. - Marietta więcej nam powiedziała, kłamiąc, niż gdyby mówiła prawdę, zwłaszcza że do tego akurat nie nawykła. Nie tylko coś wie, w jakiś sposób macza w tym palce. - Skąd wiesz? - Gajusz czuł, że odchodzi esencja wampirzycy. To musiał być któryś z Kwiatuszków, ale z jakichś powodów

Marietta uznała, że musi to ukrywać. Poza tym kłamała i za bardzo chciała się nas pozbyć. Kto się boi śledztwa? - Ten, kto ma coś na sumieniu - powiedział domyśl­ nie wampir. - Otóż to, mój drogi. - Dzięki za obronienie mnie przed Łzami Kupidyna. Nawet gdybym wyszedł z tego cało, nie wiem, jak wyjaś­ niłbym Teresie to, że pachnę którymś z Kwiatuszków. Uśmiechnął się szeroko. Ja bez wątpienia też musiałabym się tłumaczyć Tere­ sie. I coś mi mówiło, że prędzej oszczędziłaby Joachimo­ wi kołka niż mnie porządnej awantury.

W Trumnie czekali na nas jak na Boże Narodzenie. Gdy tylko weszliśmy, Teresa wzięła Joachima pod rękę i po­ ciągnęła go w stronę zgromadzonych przy stoliku wam­ pirów. Wyszło na to, że jest naszym rzecznikiem do kon­ taktów z prasą. Choć noc dobiegała końca, nie poszli jeszcze do swoich pokoi, najwyraźniej czekając na rela­ cję ze śledztwa. Miron i Joshua bez ociągania ruszyli do baru, by na­ pić się, nim barman zejdzie do podziemia na dzienną drzemkę. Też miałam ochotę na drinka, by spłukać ad­ renalinę po wizycie w wampirzym burdelu. Kaden bez słowa postawił przede mną seledynowy napitek. Unios­ łam brwi w niemym pytaniu. - Nie wiem, jak możesz to pić, ale Joachim bardzo prosił, by znalazło się w naszym menu na czas twojej wi­ zyty - powiedział burkliwie.

- Zuch chłopak, wie, jak sprawić, by mama była dumna - zachichotałam, z radością upijając łyk. Kaden spoglądał na mnie z rezerwą, nalewając chło­ pakom piwa. Nie dociekałam, czy to mój gust w kwestii alkoholu, czy coś bardziej uniwersalnego - jak to, że je­ stem wiedźmą, a mam wampiry - powoduje dystans, jaki Kaden skrupulatnie utrzymuje. Dopiłam szybko wódkę z sokiem z kaktusa i limonki, aż kostki lodu zagrzechotały o moje zęby. Poklepałam Mirona i Joshuę po ramionach. - Zajrzę na chwilę do Gajusza, powiem mu, co już wiem, a później zadzwonię do Romana. - Za pół godziny świta - powiedział diabeł, odsta­ wiając kufel. - Najwyżej zaserwuję mojemu ulubionemu krwiopij­ cy budzenie - zachichotałam. Roman nie był zwyczaj­ nym wampirem, jego cykl dobowy był bardziej elastyczny.

Wnętrze Trumny ucichło. Gdy po krótkiej rozmowie opuszczałam lożę Gajusza, główna sala była już pusta. Gajusz przyjął dziwnie spokojnie moje słowa o tym, że Marietta jest w to w jakiś sposób zamieszana. Niepokoił mnie nieco. Był dziwnie wyciszony i emanował czymś, co najbliższe było zmęczeniu. Cienie na jego twarzy po­ głębiły się. Włosy nosiły ślady nerwowego przeczesy­ wania palcami, a jasna koszula wydawała się wymięta i niezbyt świeża. To nie było do niego podobne. Szybko wyprosił mnie z loży, wymawiając się potrzebą snu. Tyl­ ko czemu miałam wrażenie, że wcale nie zamierzał spać?

Skierowałam się do baru, by zadzwonić do Romana. Już świtało, gdy odebrał. - Robisz to specjalnie? - zapytał, bezbłędnie zgadu­ jąc, że to ja. Zawsze to robił, ale teraz miałam pewność, że to coś więcej niż tylko identyfikacja numeru. - Chyba nie przerwałam ci drzemki, krwiopijco? zaszczebiotałam radośnie. Zaśmiał się głucho. Nasze relacje ewoluowały od skakania sobie do gardeł po uszczypliwości, świadczą­ ce raczej o sympatii niż jej braku. Roman był Księciem Wampirów w Thornie, członkiem Starszyzny, a przy tym stworzeniem nad wyraz praktycznym, więc gdy doszedł do wniosku, że jestem pożyteczna, dał mi spokój, a na­ wet okazał się kilka razy pomocny. - Czy to ten moment, kiedy pytasz mnie, co mam na sobie? - zapytał przerysowanym w zmysłowości szep­ tem. - Bez bicia przyznaję, że bardzo niewiele, a ty? - Całkiem sporo, Romanie, i nie zamierzam nic zdej­ mować, a z pewnością nie dla ciebie. - Gdybym nie wiedział, że jesteś daleko stąd, wpadł­ bym do ciebie i zapytał, czy zastanowiłaś się wreszcie nad moją ofertą. - Zapomnij, zresztą po co się narażać na niestraw­ ność? - Znów zachichotałam. Propozycja, bym dała mu spróbować swojej krwi, po­ wracała jak stara śpiewka, odkąd moja magia wzmoc­ niła się i zaczął go kusić „koktajl mocy". Odmawiałam dla zasady, nie chciałam być niczyją przekąską. Ale gdy­ bym dziś się zgodziła, sam by się pewnie wahał, czy to dobry pomysł - krew aniołów mogła być dla wampi­ rów toksyczna, a nikt nie mógł powiedzieć na pewno, ile

we mnie teraz - po zawiązaniu triumwiratu z Mironem i Joshuą i po przeanieleniu - z anioła. Inna z jego ofert nie do odrzucenia dotyczyła mojej przemiany w wam­ pira, sądził, że to świetny pomysł, skoro sam był wcześ­ niej magiczny i dzięki temu stał się „chodzącym za dnia", światło słoneczne mu nie szkodziło i był silniejszy, niż wskazywałby na to jego wiek. Marzyła mu się nowa linia wampirów takich jak on. Odmówiłam, nie zamierzałam się zmieniać, a od krwi wolałam zwykłe jedzenie. - Czyżbyś postanowiła teraz pomęczyć Gajusza? Stęsknił się za tobą? - Och, z czasem nauczy się tęsknić, całkiem jak ty, wasza kąśliwość. - Tak tu spokojnie bez ciebie, aż trochę nudno... - A tu dokładnie na odwrót. Dlatego dzwonię. Mam kilka pytań, a nikt nie jest tak dobrze poinformowany jak ty. - Pochlebstwo daleko cię zaprowadzi, wiedźmo kontynuował naszą żartobliwą pogwarkę. - Czy w twoim gnieździe były ostatnio jakieś dziw­ ne zgony albo statystycznie mało prawdopodobne przy­ padki dogasania? Przez chwilę milczał i odpowiedział już poważnym tonem: - Nie, moje wampiry są całe i zdrowe. Czemu py­ tasz? - A u innych? Słyszałeś jakieś niepokojące plotki? - Tak, ale tylko o gnieździe Gajusza. A więc dlate­ go tam jesteś? Nie zagnała cię tam tęsknota za synami? - Romanie, chcę się dowiedzieć, o co w tym wszyst­ kim chodzi. Coś jest nie tak. W mniej niż dwa miesiące

szóstka wampirów wyszła na słońce albo ktoś im w tym dopomógł. Wciągnął głośno powietrze. - Roman, słyszałeś już o takim wypadku? W prze­ szłości? - Były już jakieś żądania? - zapytał przyciszonym głosem. - Nie wiem, Gajusz połknął język. Pozwolił mi wę­ szyć na swoim terenie, ale nic mi nie mówi. Jeśli były, Te­ resa nic o tym nie wie. - Uważaj na siebie, moja mała, nie chciałbym szukać nowej namiestniczki. Skrzywiłam się. Roman subtelnie dawał mi do zro­ zumienia, że znów nadstawiam karku. - Znasz Eryka? - Tak, był wśród zmarłych? - Cień żalu zabrzęczał w jego głosie. - Nie, ale jest pewien, że nie dogasali. - Zaufaj ekspertowi, nikt nie zna się na dogasaniu tak, jak Eryk. - Tak słyszałam. Jeszcze jedno... czy można wampira zmusić do samobójstwa? - Mamy bardzo silny instynkt przetrwania, wiedź­ mo, ale pewnie wszystko jest możliwe. Westchnęłam ciężko. „Wszystko jest możliwe" to mało precyzyjna odpowiedź. - Miłych snów, Romanie. - Nawzajem, wiedźmo - słyszałam, że się uśmiecha teraz po twoim telefonie może będę miał miłe sny z tobą w roli głównej...

- Bylebyś nie kąsał w nich bez pytania, bo nawet we śnie mogę spuścić ci łomot. - Czasem trzeba uważać na to, co się wampirowi śni powiedział nagle poważniej i się rozłączył. Odłożyłam słuchawkę z dziwnym przeczuciem, że coś mi umyka. Westchnęłam i przeszłam przez wymarłą Trumnę do naszych apartamentów. To był bardzo dłu­ gi dzień. Nie zapalając światła, wyszłam ze spodni i bu­ tów, porzucając je na podłodze. Rozpięłam pas, a koszulę ściągnęłam przez głowę, palce miałam już zbyt niezborne ze zmęczenia, by poradzić sobie z perłowymi guzicz­ kami. Opadłam w samej bieliźnie między dwa ciepłe ciała i zasnęłam, nim na dobre przyłożyłam głowę do poduszki.

Rozdział 4

O

budziła mnie świadomość, że nie jesteśmy sami. Jakaś obca obecność panoszyła się w naszej sypial­ ni. Przeklęłam w duchu swoją niefrasobliwość, noże i pi­ stolet leżały daleko, poza zasięgiem rąk. Ale miałam jesz­ cze magię. Zbierałam w sobie małą kulę energii, wciąż udając, że śpię. Sondowałam przestrzeń wkoło mnie. Obca aura była skoncentrowana po lewej, tam, gdzie le­ żał Joshua. Usiadłam gwałtownie z szeroko otwartymi oczyma. Przez chwilę nie widziałam nic alarmującego. Niewielki ruch kołdry przyciągnął moją uwagę. Prychnęłam śmiechem. Mały, szaro pręgowany kotek przedzie­ rał się przez ocean błękitnej pościeli. Nie był już kocię­ ciem, ale w ruchach wciąż miał nieporadność, jakby cały świat go przerastał. Wyplątałam się z kołdry i wypełzłam z łóżka. Wita­ my w świecie paranoi i spiskowych teorii. Miron obudził się niemal natychmiast, gdy opuściłam łóżko, Joshua nie­ wiele później. Poczłapałam do kuchni, by nastawić kawę. Są dni, kiedy nie ma zbyt dużej ilości kofeiny, przyjmę każdą. I choć nie działała na mnie pobudzająco, jak na

ludzi, uwielbiałam smak kawy, a po kilku filiżankach czułam, że poradzę sobie ze wszystkim. Kiedy wróciłam z łazienki, diabeł i anioł byli już cał­ kiem przytomni. Miron, w samych bokserkach i koszul­ ce, w której czasem śpi, chodził po kuchni, szykując śnia­ danie, Joshua wciąż półleżał na łóżku, z kołdrą owiniętą wokół bioder i kulką szarego futra przylepioną do piersi. Kotek zadomowił się na całego, domagając się pieszczot. Z daleka słyszałam jego radosne pofurkiwania, niczym mały silniczek napędzany zadowoleniem. A jednak niepokój mnie nie opuszczał. Dyskretnie rozglądałam się po pokoju. Coś było nie tak. Aura, któ­ rej obecność mnie obudziła, wciąż była wyczuwalna, jej delikatne pasma koncentrowały się przy naszym łóżku. Czy ktoś tam stał, przyglądając się nam, jak śpimy? Joshua wyczuwał mój niepokój, wodził oczami za mną, gdy zaglądałam pod łóżko i za kotary udające okna. Miron podszedł do mnie i objął ciasno, dopominając się o swój poranny całus. Zaśmiałam się, gdy uniósł mnie nad podłogę i trzymał tak długo, aż uznał pocałunek za wystarczająco zaangażowany. Popchnął mnie w stronę stolika, na którym parowała już kawa i pachniały kanap­ ki. Joshua wygrzebywał się z łóżka, kuszący w samych spodniach od piżamy, szczupły i jasnozłoty. Westchnęłam, może rzeczywiście ponosi mnie wy­ obraźnia. Usiedliśmy i zabraliśmy się do jedzenia. Kotek na niepewnych nóżkach przeszedł przez cały pokój tylko po to, by znów wpakować się na kolana Joshui i ugnia­ tać brązowe płótno jego spodni. Dłoń anioła odruchowo powędrowała za kocie uszy i delikatnie zaczęła głaskać futerko zwierzaka.

Żołądek podskoczył mi do gardła. Nie miałam pa­ ranoi. Obca aura znów zamanifestowała się wyraźniej, koncentrując już nie przy łóżku, ale obok nas. Wstałam i chwyciłam kociaka za grzbiet. Zdecydowanym krokiem podeszłam do drzwi i wystawiłam zwierzę na korytarz. Schyliłam się tak, by widziało mnie wyraźnie. Jeśli chcesz pogadać, wpadnij w ludzkiej formie, a jeśli przyszedłeś tu szpiegować, możesz nie wracać. Powiedz Gajuszowi, że jeśli jest czegoś ciekaw, wystarczy, że zapyta, nasyłanie szpiega do mojej sypialni jest naprawdę w złym guście. Kot spoglądał na mnie złotawymi oczkami jak gu­ ziczki z nieco przerażającą u takiego zwierzaka inteli­ gencją. Prychnął i pogarda w prychnięciu zawarta była bardzo czytelnie. Odszedł z dumnie uniesionym ogon­ kiem. Zamknęłam drzwi. - Jesteś pewna, że to nie był zwykły kot? - zapytał Joshua, ciekawie przyglądając mi się, gdy otrzepywałam dłonie z sierści o połę szlafroka. - Zwierzęta nie mają aury, mają ją tylko zmiennokształtni, magiczni, nadnaturalni, bardzo rzadko ludzie powiedziałam, sięgając po filiżankę. - Więc mam tylko nadzieję, że to była kotka - mruk­ nął anioł. - Myśl, że jakiś facet pakował mi się pod kołd­ rę i przytulał do gołej piersi, jest nieco obrzydliwa. Zachichotałam. Joshua miał prawdziwy dar do wyła­ pywania tego, co w danej sytuacji najmniej istotne. Streściłam im pokrótce rozmowy z Gajuszem i Ro­ manem, które nie obfitowały przesadnie w nowe infor­ macje. Odruchowo sięgnęłam do torby i wygrzebałam mojego czarnego moleskina. Tradycyjnie zanotowałam

to, co już wiemy, i listę pytań, na które chciałabym zna­ leźć odpowiedzi. Punkt po punkcie, aż zrozumiem, o co w tym chodzi.

* Dochodziła północ, gdy przekroczyliśmy progi Żyły, knajpy, której bywalcy, według Eryka, mogli nam do­ starczyć kilku niezbędnych informacji. To było kolejne miejsce na naszej trasie. Wbrew wcześniejszym zało­ żeniom nie rozdzieliliśmy się jeszcze, zgadzając się, że odwiedzanie samotników w ich pieleszach będzie zbyt czasochłonne, a skoro z dużą dozą prawdopodobieństwa i tak wyjdą pożerować, można wybrać takie miejsca na spotkanie, gdzie zwykły to robić, czyli głównie nocne lo­ kale. Przez ostatnie trzy godziny krążyliśmy po barach w Gdańsku, coraz bardziej zniecierpliwieni. Jak dotąd nic nie wskazywało na to, by problemy dotknęły kogoś spoza Trumny. I z tego, co zdążyłam się zorientować, wielu raczej cieszyło się, niż żałowało strat Gajusza. Nie był lubiany, co jakoś mnie nie dziwiło. Żyłę zostawiliśmy na koniec, bo Eryk, który był sta­ łym bywalcem tego miejsca, zapewnił, że przed półno­ cą dzieje się tam niewiele. Pomieszczenia były niskie i dość ciemne, okna zamalowane czarną farbą nie prze­ puszczały księżycowego światła, więc jedynym oświetle­ niem były czerwone i błękitne rurki światłowodów splą­ tane pod sufitem niczym kłębowisko fosforyzujących żmij. Atmosfera była znacznie bardziej nieformalna niż w Trumnie, a towarzystwo mocno mieszane.

Gdy tylko wkroczyłam do głównej sali, usiłując prze­ niknąć spojrzeniem przez kłęby dymu z ziela i tytoniu, wielki jak kłoda facet wstał ze stołka przy barze i ruszył w moją stronę, z wdziękiem tarana przebijając się przez tłum podrygujący na parkiecie. Eryk i Joachim napięli się odruchowo, Miron i Joshua nawet nie drgnęli. Drab był ode mnie tylko trochę wyższy, za to cięższy pewnie o czterdzieści kilo żywej masy mięśniowej. Uśmiechnę­ łam się, rozpoznając jego zapach, nim wyraźnie zobaczy­ łam jego twarz. Kulka futra pod moimi żebrami zafalo­ wała, wyrywając się do faceta przede mną. Moje zmysły gwałtownie się wyostrzyły, gdy tylko mój wilk wypłynął na wierzch. Bez trudu mogłam już rozpoznać kanciaste i męskie rysy Rocky'ego. - Przyjacielu - powiedziałam z uśmiechem, zanim niemal utonęłam w masie mięśni, kiedy wielki wilk za­ mknął mnie w uścisku. - Dora, co za niespodzianka - wyszczerzył się z przy­ jemnością - nie wiedziałem, że zawitałaś do Trójprzymierza. - Świeża sprawa, wilku, przyjechałam zeszłej nocy. - Interesy czy przyjemność? - Żadne z nich, obowiązki. - Skrzywiłam się lekko, choć po prawdzie namiestniczce i mistrzyni, którymi by­ łam, zależało równie mocno na tym, by odkryć tajemni­ cę wampirzych samobójstw. Rocky skinął głową i przywitał się z diabłem i anio­ łem, których znał już dobrze. - Pamiętasz Joachima? - Przytaknął i uścisnął pra­ wicę wampira. - Eryka znasz?

Rocky uśmiechnął się z wyraźną ironią, uniósł jed­ ną brew i mierzył jasnowłosego wampira ostrym spoj­ rzeniem. - Lepiej, niżbym chciał, prawda, krwiopijco? Eryk udał, że nie słyszy lekkiej groźby w głosie, i przywitał się z nim kulturalnie i powściągliwie. Ucie­ kłam w bok spojrzeniem, by nie widzieli, że uśmiech drga mi na ustach gotów do przejścia w chichot. Rocky bez wątpienia zastraszał Eryka, czułam, że napiera na niego swoją wilczą mocą, napina się, by podkreślić to, iż góruje nad raczej drobnym i niewysokim mężczyzną, powarkuje, odsłaniając kły. A wampir nic sobie z tego nie robił. Uśmiechał się z tą samą kulturalną powścią­ gliwością i nawet na chwilę nie uciekł wzrokiem. Cokol­ wiek działo się między tymi dwoma, z miłą chęcią do­ wiem się w czym rzecz, coś mi mówiło, że to jedna z tych historii, które najlepiej opowiada się przy dzbanie piwa. Joachim musiał znać szczegóły, bo teraz zagryzał dolną wargę, powstrzymując chichot. - Chodź, kochana, siądź z nami. - Wilk kiwnął gło­ wą w stronę baru, gdzie widziałam jeszcze innych ze sta­ da Olafa. - Z miłą chęcią, wilku, tylko najpierw muszę podpytać kainitów, może ktoś coś wie... Znasz właściciela Żyły? Chciałabym z nim zamienić kilka słów... - Jasne, co tylko chcesz. - Wyszczerzył się. Naprawdę lubię słyszeć takie rzeczy. Poklepałam go po ramieniu. - A więc to prawda? - szepnął Eryk, gdy Rocky od­ szedł kilka kroków.

- Zależy, co masz na myśli - powiedziałam, wodząc oczyma po zebranych, szukając wampirów. - Jesteś przyjaciółką stada? - Jestem - przytaknęłam, nie dodając, że jestem dla stada kimś odrobinę więcej niż tylko przyjaciółką. - Z Rockym znamy się od dawna i dobrze, a co? Podpadłeś mu? Skrzywił się. - Nie, to tylko taka... konwencja. Joachim zaczął się głośno śmiać, aż poczerwieniał na twarzy, nie bacząc na złe spojrzenia, jakie rzucał mu Eryk. - I tak się dowie, oni jej wszystko wyśpiewają, sta­ ry - powiedział mój syn i zwrócił się w moją stronę. W oczach błyskały mu iskierki humoru. - Eryk wpadł na genialny jego zdaniem pomysł, by umawiać się z małą siostrzyczką Rocky'ego. Mogłam się tylko uśmiechnąć i współczująco pokle­ pać Eryka po ramieniu. Nie odpuszczą mu. I lepiej, by dziewczyna nie złamała sobie choćby paznokcia na ma­ łym palcu, bo kainita zapłaci za to bólem i łzami. Związ­ ki międzyrasowe były ekstremalnie rzadkie, co innego szybka randka i mały, zwykle dobrowolnie oddany ły­ czek krwi, co innego coś bardziej trwałego. - Tam jest Bernard, zwykle jest nieźle poinformowa­ ny. - Eryk zmienił temat. Skinęłam głową i poszłam za nim w stronę boksu, w którym siedział drobny, śniady mężczyzna z wtuloną w niego czarownicą. Dziewczyna chwilę temu musiała oddać krew, bo wzrok wciąż miała lekko nieprzytomny, a na ustach ślad rozmarzenia. Wampiry potrafiły wgry­ zać się tak, że było to całkiem przyjemne. Oczywiście je­ śli tego właśnie chciały. Wampir spoglądał na nas spod

półprzymkniętych powiek. Musiał mieć więcej niż dwie­ ście lat, otaczała go dość silna aura. Niewysoki i szczupły nie wyglądał na szczególnie groźnego, ale to mogło być mylne wrażenie. Koleś nie dożył dwustu lat, żyjąc jak przedszkolanka. Ciemna koszula, w tym świetle nie po­ trafiłam dokładnie określić jej koloru, rozpięta niemal do pępka, odsłaniała podłużną, szeroką na dwa palce bliznę na mostku. Ktoś próbował wyrwać mu serce, ale zawiódł, choć na Boginię, nie wiedziałam dlaczego - cię­ cie wyglądało na całkiem fachowe. Każdy wampir, któ­ ry widział tę szramę, pewnie czuł się nieswojo. Nie tyl­ ko dlatego, że wyrwanie serca to najpewniejszy sposób na zabicie wampira, ale dlatego, że Bernard to przeżył, a sprawca zapewne nie. Nim Eryk przedstawił nas sobie oficjalnie, Bernard przejął inicjatywę. - Co, wiedźmo, przyglądasz się mojej bliźnie? Pew­ nie takiej nie widziałaś w swoim króciutkim życiu - po­ wiedział szorstkim głosem. - Faktycznie, zadałam takie rany jednemu z was, ale nie miały okazji się zagoić - rzuciłam niewinnym tonem. Splunął w kąt. - Zabójczyni wampirów? Kogo ty mi tu przyprowa­ dzasz, Eryk? Odpowiedziałam, nim Eryk zdążył. - Mistrzynię wampirów, może słyszałeś o mnie? Za­ biłam Victora, odbiłam Joachima i Wawrzyńca, a póź­ niej zapobiegłam apokalipsie waszego świata? - Znów słodycz biła z mojego głosu. - Dora Wilk - powiedział, cedząc słowa, jakby nara­ stały mu goryczą w gardle.

- We własnej osobie. Wygląda na to, że w ostatnich dwudziestu czterech godzinach kainici prześcigali się w próbach sprowoko­ wania mnie, obrażenia lub posłania do diabła. Miron i Joshua wsunęli się głębiej do boksu, Joachim i Eryk przysiedli z drugiego końca ławki, blokując Ber­ narda. Czarownica oprzytomniała lekko i nieco spłoszo­ na zanurkowała pod stolikiem, by wychylić się u mych stóp. Wstała i otrzepała kolana. - Musiałaś mi popsuć zabawę? - zapytała, wydyma­ jąc usteczka. Wyglądała na nie więcej niż osiemnaście lat, w krót­ kiej spódniczce i koszulce ozdobionej tysiącem suwaków, sugestywnie porozsuwanych tu i ówdzie. - Nie martw się, mała, za pół godziny będziesz go miała znów dla siebie. - Uśmiechnęłam się szeroko. - Tylko go nie uszkodź, ma być w pełni sprawny rzuciła przez ramię, odchodząc miękkim, nieco niepew­ nym krokiem osoby, która przyswoiła już swoją dawkę alkoholu. - Zrobię, co się da - powiedziałam, zwracając się ra­ czej do Bernarda niż do jego randki. Żachnął się, ale nie skomentował. - Bernardzie, porozmawiajmy jak cywilizowane jed­ nostki. - Palcami zaznaczyłam w powietrzu cudzysłów, podkreślając, że owa cywilizowana część jest raczej za­ łożeniem niż faktem. - Co słyszałeś o śmierci wampi­ rów Gajusza? - Trochę się gada tu i tam. Najczęściej, że to ostrze­ żenie. - Dla Gajusza?

Skinął. - Od? - Ile gęb, tyle wersji, nie wiem nic wiarygodnego. Sły­ szałem nawet, że to twoja sprawka. - Czy składano ci ostatnio jakieś nietypowe oferty? zapytałam, udając, że nie słyszałam ostatniego zdania. - Ta mała przed chwilą wpadła na całkiem ciekawą ofertę i nietypową pozycję - powiedział złośliwie, szcze­ rząc kły. Nie zareagowałam, czekałam, aż odpowie. - Może i tak - powiedział w końcu - ale nic ci do tego. Nachyliłam się ku niemu, opierając łokcie o blat sto­ lika. - Bernard, hazard to dobra zabawa, ale może cię spo­ ro kosztować. Raz się zrosło, ale czy zdoła się zrosnąć po raz drugi? - Powiodłam palcem wskazującym po lśnią­ cej bliźnie. - Grozisz mi? - Zbladł ze złości. - Nie, ostrzegam. Nie obstaw złego konia w tej roz­ grywce. Weź pod uwagę wszystkie zmienne, jak to, że Gajusz nie jest sam, ma mnie jako sojuszniczkę, a ja mam wielu przyjaciół i jeszcze więcej takich, którzy są mi coś winni. Starczy, by zetrzeć wrogów z powierzchni ziemi i utrudnić im życie jeszcze w zaświatach. Zapamiętaj to, Bernardzie. Milczał wściekły. Ale nie był tak do końca głupi. - Nie jestem przeciw Gajuszowi. Stoję z boku i ob­ serwuję, tylko tyle. - Szlachetnie z twojej strony, że nie brudzisz rączek. Więc co masz mi do powiedzenia?

- Słyszałem plotki, że jeden z wampirów Gajusza zmaga się obecnie z bolesnym problemem dogasania i że będzie następny w kolejce. - Kto? - Ten pajac, Jean Mark. Joachim kiwnął głową, że wie, o kim mowa. Wypro­ stowałam się z gracją. - Miło było poznać, Bernardzie - powiedziałam, a widząc, że Rocky macha do mnie dość gwałtownie ze swojego stołka przy barze, ruszyłam w jego stronę, nie czekając, aż wampir odpowie mi z głębi serca, jak bardzo cieszy się z naszego spotkania. Przy kontuarze stał wysoki facet. Jego łysa czaszka połyskiwała różowawo w świetle reklamy Red Label. Za­ plecione na piersi ramiona i zmarszczone czoło mówiły mi, że nie tryska entuzjazmem na mój widok. Podeszłam pewnie. Między mną a wielkoludem siedział wilk, który nie da mi zrobić krzywdy. Obcy był magiczną istotą, nie byłam pewna tylko, czy czystej krwi trollem, czy z przy­ mieszką krwi magów, bo pachniał żelazem, ale mój wil­ czy nos wychwytywał też delikatny i ulotny aromat pie­ przu cayeńskiego. - Dora, kochanie, to Grab, właściciel baru - powie­ dział Rocky, całkowicie ignorując niechęć faceta. - Nie chcę tu żadnych kłopotów, wiedźmo - powie­ dział niskim, dudniącym głosem. - Nie przyszłam tu po kłopoty, szukam raczej ich rozwiązania. Masz jakieś szczególne powody, by spo­ dziewać się, że moja osoba ściągnie problemy, czy tylko przegoniła mnie moja reputacja? Parsknął, ale odpowiedział:

- Pytano o ciebie od kilku dni. Zmarszczyłam się. Kilku dni? Przedwczoraj nawet nie wiedziałam, że będę w Trójprzymierzu. - Miejscowi czy obcy pytali? - Coś pomiędzy - skrzywił się - widziałem ich tu już, ale nie są stąd. - Od dawna się tu kręcą? - Góra dwa miesiące - powiedział po chwili zasta­ nowienia. - Niby się zmieniają, ale mam swój nos, przy­ chodzą dwójkami, czasem większą grupą i starają się nie zwracać na siebie uwagi, pogadają z laskami, posiorbią w kącie z chętnych krwiodajek i zmywają się jak cienie. - A wcześniej... widywałeś ich na przełomie listopa­ da i grudnia? - zapytałam nagle uderzona pewną myślą. Spojrzał na mnie zaskoczony i przytaknął. Nie po­ dobało mi się to. Przygryzłam odruchowo policzek po wewnętrznej stronie, aż poczułam lekko żelazisty smak na języku. - Dzięki, Grabie, jeśli coś dotrze do twoich uszu, za­ dzwoń albo przekaż przez Rocky'ego, dobrze? - Nic mi do tego. - Dobrze ci się żyje z Gajuszem pod nosem? - zapy­ tałam słodko. - Nie najgorzej, nie wchodzimy sobie w paradę. - Myślisz, że ten, kto przyjdzie tu po nim, będzie re­ spektował wasze ustalenia co do terytorium? Jego ciemnozielone oczy pociemniały w ułamku chwili. - Zadzwonię, gdy tylko coś usłyszę. Uścisnęłam mu dłoń i pożegnałam się uprzejmie. Kiwnęłam chłopakom i ruszyłam do wyjścia, przecis-

kając się przez rozbawiony tłumek. Odetchnęłam chłod­ nym i świeżym powietrzem na zewnątrz, czekając, aż moi przyjaciele przedrą się przez parkiet. - Czego się dowiedziałaś? - Miron wyszedł pierwszy i od razu oplótł ramionami moją talię i oparł mi brodę o czubek głowy. Splotłam jego palce ze swoimi i wes­ tchnęłam. Poczekałam, aż Joshua, Joachim i Eryk do­ łączą do nas. - Teraz się rozdzielimy, ja i Joachim pójdziemy do tego Jean Marka, odprowadzimy go do Trumny, nim wyjdzie na słońce, ale wy w tym czasie musicie połazić i popytać, nie wampirów, ale pozostałych. - O co konkretnie? - O duży dom lub budynek wynajęty około dwa mie­ siące temu dużej grupie wampirów za sporą kasę. Podej­ rzewam, że nie wynajęli nic na terytorium Gajusza, więc nie w dzielnicy wampirzej, a to oznacza, że dom wyma­ gał jakichś przygotowań, okiennic czy zamurowania lub zamalowania okien, może znajdzie się ktoś, kto miał ta­ kie zlecenie. Popytajcie w Gorzkich Godach i w Czar­ nym Płomieniu... wśród wampirów raczej nie spotkasz rzemieślników... - Kocie, ty już wiesz, z czym mamy do czynienia? Joshua oparł się plecami o ścianę i wciskał dłonie w kie­ szenie dżinsów. Był niespokojny. - Nie, ale obawiam się, że to ktoś związany z Kon­ klawe - powiedziałam świadoma, że zrzucam bombę. Miron zaklął siarczyście. Rozumiałam to, sama chęt­ nie mu zawtórowałam. Wolałabym wszystko inne, klą­ twę, epidemię, przypadek, ale nie potężnego wampirze-

go mistrza. A musiał być potężny, bo w Konklawe nie zasiadali słabeusze. Niepokoiło mnie tylko jedno. Czy Eleonora wyjecha­ ła, bo wiedziała, co się ma stać, czy to się dzieje właśnie teraz, bo akurat wyjechała, czy może wcale nie wyjecha­ ła zbyt daleko? *

- Cokolwiek by się nie działo, cokolwiek byś zobaczy­ ła, błagam cię, nie śmiej się. Jean Mark nie ma poczucia humoru za grosz - ostrzegał mnie Joachim, gdy wspina­ liśmy się po schodach do mieszkania wampira, określo­ nego przez Bernarda jako pajac. - Czego mam się spodziewać? - Nie byłoby niespodzianki, gdybym ci powiedział. Wyszczerzył ostre kły. Miałam w dupie niespodzianki, niewiele zdarzało się ostatnimi czasy miłych niespodzianek. Stopnie wyda­ wały się nie mieć końca. Jean Mark miał mieszkanie na szczycie wieży ciśnień, na oko cztery piętra nad ziemią, schody wiły się spiralą wokół okrągłej wieży, więc było ich naprawdę cholernie dużo. Miałam nadzieję, że chłopakom poszczęści się i znaj­ dą jakieś tropy. Wolałabym już wiedzieć, z kim mamy do czynienia. Oby to nie była Eleonora, bo na Boginię, będę między młotem a kowadłem. Ona i Gajusz wcho­ dzili w skład rady międzygatunkowej powołanej za moją sugestią, rady, której też byłam członkinią. Celem rady miało być unikanie konfliktów i usprawnienie obiegu

informacji - po wydarzeniach z jesieni i wczesnej zimy okazało się, że wąskie gardło komunikacyjne było pię­ tą achillesową całej nadnaturalnej społeczności. Jak po­ radzimy sobie z poważnym konfliktem między dwoma członkami rady? Joachim czekał już przed drzwiami, kiedy stanęłam na najwyższym podeście. Cała jego twarz emanowała rozbawieniem i wysiłkiem, jaki wkładał w to, by zacho­ wać spokój. Wyciągnął palec do dzwonka i nacisnął. - Żartujesz sobie? - zapytałam szeptem, słysząc mroczne dźwięki toccaty Bacha. Joachim tylko pokręcił głową i zasznurował usta. Melodia organowa wybrzmiewała długo jeszcze od na­ ciśnięcia dzwonka. Dopiero po dłuższej chwili usłysza­ łam czyjeś kroki po drugiej stronie drewnianych drzwi. Zawiasy zaskrzypiały złowieszczo, gdy skrzydło uchyli­ ło się, ukazując ciemny, wąski przedsionek. Przygryzłam wargę, by nie wybuchnąć śmiechem. Naprawdę? Stał przede mną wampir, a ja przywoływałam w pa­ mięci wszystkie smutne wydarzenia, by popsuć sobie humor. Ale nawet myśl, że stoi przede mną potencjal­ na najbliższa ofiara, nie pomagała. Jean Mark był naj­ dziwniejszym typkiem, z jakim się zetknęłam. Gdybym chociaż mogła się łudzić, że to żart, ale Joachim miał ra­ cję, atomy poczucia humoru nie zostały w nim odkry­ te. Wysoki i szczupły, garbił się jednak dla podkreślenia niezdrowej sylwetki. Był blady, ale nie wystarczała mu tradycyjna wśród wampirów bladość, o nie, on musiał przypudrować twarz tak, że niemal świeciła bielą. Ciem­ ne, wyraźnie farbowane włosy odgarniał do góry, przy-

gładzając je brylantyną, roztaczającą wokół niego gęsty zapach chemii. Miał na sobie czarny smoking, białą wykrochmaloną koszulę i szeleszczącą satynową pelerynę ze sztywnym kołnierzem i krwistoczerwoną podszewką. Na Boginię, on wystawiał kły na dolną wargę, jakby nie mieściły mu się w ustach, choć byłby to bez wątpienia pierwszy przypadek dysfunkcji ortodontycznej w świe­ cie krwiopijców. Brakowało tylko śladów po szkarłatnej kropli spływającej z koniuszków kłów po brodzie. - Tak? - zapytał nosowo, przeciągając samogłoskę. O Bogini, ratuj. - Witaj, Jean Mark, pamiętasz mnie może? - zapytał oficjalnie Joachim, przejmując inicjatywę. - Ach, Joachim, chłopcze, wieki całe minęły od na­ szego ostatniego spotkania. - Akcent gospodarza oscy­ lował gdzieś między wschodnim, lwowskim zapewne zaśpiewem a łamaną francuszczyzną. - Przedstawiam ci moją mistrzynię, Dorę. Wyciągnęłam rękę do powitania, ale hrabia zębula ujął ją w dłonie w przerysowanym geście adoracji i zło­ żył na wierzchu pełen afektacji pocałunek. Przewróci­ łam oczami do Joachima, ale on tylko sznurował wargi. - Pani, piękność twa zaiste porażającą jest i chlubę synowi twemu przynosi. Drzewiej w mej młodości takie kwiaty jak ty, pani, zakwitały powszechnie, dziś jesteście jak najrzadsze egzemplarze skazane na nasze uwielbie­ nie - perorował. Nie wiem, kiedy jego zdaniem były owe odległe czasy, gdy takie dziewczęta jak ja lęgły się na kamieniu, ale nie mogło to być naprawdę dawno, bo jego wiek na podsta­ wie aury oceniałam na znacznie poniżej setki.

- To bardzo miłe, co mówisz - powiedziałam, po­ wściągając język. - Chciałabym z tobą porozmawiać, pa­ nie, jeśli łaska. - Ależ oczywiście, zapraszam, zapraszam. - Jego „ r " wibrowało mi w uszach jeszcze chwilę. Odsunął się z progu, przepuszczając nas do środka. - Uważaj na nietoperze - szepnął Joachim. Nie zapytałam, czy żartuje. Wydaje się, że w przy­ padku Jean Marka wszystko należało brać śmiertelnie poważnie. Chwilę później rzeczony ssak sfrunął z sufitu, pikując tuż przy mojej głowie. Włosy miałam splecione, ale w tym ciasnym korytarzyku zwierzak mógł wpaść w panikę i wplątać się w nie i tak. Wypuściłam wilka płycej pod skórę, mniejsze drapieżniki zwykle się go bały, ale nietoperz nie przejawiał strachu. Jego rodzeństwo też nie i po chwili kilka z nich latało irytująco blisko mojej głowy. Mały impuls magiczny nauczył je zachowywać dystans, nie uszkadzając ich przy tym. Joachim uśmie­ chał się kącikiem ust. Jean Mark wprowadził nas głębiej do swoich „skrrromnych komnat". Na Boginię, westchnęłam, widząc po­ kój. Miałam wrażenie, że to żart, że trafiłam na plan zdjęciowy niskobudżetowego horroru albo parodii fil­ mów o Drakuli. Było tu wszystko. Czerwony aksamit, świece, trumna ustawiona na drewnianym podwyższe­ niu, złote kielichy z czerwonym winem, grube pajęczyny i portrety rodowe Jean Marka, upozowanego na możnowładcę i rycerza, sugerujące niemalże, że pod Kircholmem i Grunwaldem na nim spoczywała cała odpowie­ dzialność. Plus latające mi nad głową nietoperki i sączące się z patefonu dźwięki Bacha. Usiadłam na wskazanym

mi fotelu, Joachim przysiadł u mego boku, a Jean Mark krzątał się wśród podstarzałych mebli. - Pozwolisz, pani, że zaproponuję ci kieliszeczek cze­ goś mocniejszego, mam znakomity rocznik AB Rh+, wy­ borny po prostu. - Wyciągnął z małej chłodziarki skrytej za pluszową kotarką karafkę pełną krwi i gardło ścisnę­ ło mi się nieco. - Panie, to zbytek gościnności - powiedziałam, za­ stanawiając się, jakim cudem on jeden nie zauważył, że nie jestem wampirzycą, nie jestem martwa i nie uśmie­ cha mi się sączenie „znakomitego rocznika". Zresztą co to znaczy w odniesieniu do krwi? Co jest lepsze, im młodszy czy im starszy rocznik? Nie, wolałam nie wie­ dzieć. Joachim sięgnął po moją dłoń i po jej wewnętrznej stronie rysował małe kółeczka. Jean Mark nie przejął się przesadnie moim protestem i postawił przed nami kryształowe kieliszki (lekko wy­ szczerbione). Żołądek zaczął mi się buntować, gdy po­ czułam słodkawy, mdlący zapach krwi. - Pij, proszę, wznoszę toast za nasze spotkanie - po­ wiedział, unosząc kieliszek. Cholera. Spojrzałam na Joachima, czy gotów był wy­ pić oba kieliszki? Czytał mi w myślach i skinął lekko głową. - Nie obraź się, panie, ale mój Seneszal dopełni ho­ norów. - Ach, czyżem uchybił? Preferujesz inną grupę? Tak, własną, pomyślałam, ale nie odpowiedziałam. - Nie, po prostu nie lubuję się w krwi przesadnie... - Moja pani jest wampirem energetycznym - powie­ dział Joachim pośpiesznie, nim Jean Mark zemdlał zszo-

kowany, że oto spotkał wampirzycę na rygorystycznej diecie. Przymknęłam oczy, może być, w tym był jakiś cień prawdy. - Ach, no tak - wydukał wampir - to wiele wyjaś­ nia... jesteś taka... ciepła i jakby żywa! - Tak, można tak powiedzieć. - Wyszczerzyłam się w uśmiechu. - Pożywianie się energią, fascynująca sprawa, nie ma was, pani, zbyt wielu, ale to takie schludne, prawda? Ład­ nie by było, gdybyśmy mogli wybierać, czym się chcemy posilać... - Tak, panie, jest bardzo schludne. Wybacz, że cię niepokoimy, ale doszły nas słuchy, że dolega ci coś na kształt dogasania. - Starałam się przejść do rzeczy, nim świt nadejdzie. - Och, przykra dolegliwość, ale nieporównywalnie mniej męcząca niż tęsknota za straconym człowieczeń­ stwem. - Teatralnym gestem otarł wyimaginowaną łzę z policzka. Nie, tylko nie jeden z tych! Nie wampir spod znaku „Zmierzchu", ckliwy i zaprzeczający własnej naturze, nie któryś z tych łkających za człowieczeństwem błaznów, pomyślałam, spoglądając w oczy Joachimowi. Chciałam już stąd wyjść, obśmiać go, zapomnieć o istnieniu tej ka­ rykatury wampira. Do cholery, ja byłam lepszym wam­ pirem niźli on! - Pomijając inne dolegliwości, w tym wzmiankowaną tęsknotę, czy dogasanie to świeży problem? - zapytałam, siląc się na rzeczowy i opanowany ton. - Jeszcze nie wiem właściwie, bo nie mam jeszcze objawów, ale tak, bez wątpienia mnie dopadło - jęknął.

- Jak to nie masz objawów? - Zacisnęłam palce na podłokietniku. - Ach, słyszałem wszak, co się dzieje, najznakomitsi z naszej rasy giną, więc niechybnie i mnie to dosięgnie, spisałem już ostatnią wolę i gotów jestem spojrzeć kostusze w twarz. Wyglądało na to, że pierwej zginę ja, powalona nad­ miarem melodramatyzmu. - Reasumując, nie dogasasz, nic ci nie jest, ale jesteś pewien, że zginiesz, bo giną najznakomitsi z gatunku? zapytałam niepewna, czy się nie przesłyszałam. - Tak właśnie, pani, odejdę, bo mi to przeznaczone, taka jest cena za wielkość za życia, a tę, nie chwaląc się, osiągnąłem... Przez skromność nie upowszechniam tego faktu, ale nie kto inny, a ja właśnie posłużyłem paniczo­ wi Bramowi, gdy swoją wielką powieść pisał. - Jego fran­ cuski akcent nasilał się z każdą chwilą, widać był sprzę­ żony z tym, jak ciężkie brednie opowiadał. - Ulżyło mi, panie, że nie zastałam cię cierpiącym wycedziłam przez zęby, podłapując jego nadęty styl - ale oddalić mi się już wypada, by przed świtaniem do Trum­ ny zdążyć. - Tak, szkoda, by taka piękność przedwcześnie słoń­ ce była spotkała. Wstałam, ciągnąc za sobą Joachima. Zmarnowaliśmy pół nocy na spotkanie z tym pajacem. Nie winiłam Ber­ narda, Jean Mark najwidoczniej celowo rozsiewał plot­ ki o swoim dogasaniu, by znaleźć posłuch i współczucie u kainitów. Miła odmiana po zwyczajowych reakcjach na jego widok. Niemal wyfrunęłam z mieszkania i po­ śpiesznie zbiegałam po schodkach. Było już po trzeciej,

za godzinę będzie jasno, a życie i zdrowie Joachima są ważniejsze niż samopoczucie Jean Marka. A niech się obrazi, najwyżej nie uwzględni mnie w testamencie. Joachim zaczął chichotać, gdy tylko skręciliśmy za najbliższym rogiem. - Gdybyś mogła widzieć swoją minę, to było bezcen­ ne. - Łzy ciekły mu po policzkach. - Przysięgam, zapamiętam go do końca swych dni, jeśli kiedykolwiek zmienisz się w takiego dziwaka, oso­ biście cię zakołkuję... Choć to ci z pewnością nie grozi, ile on miał, z osiemdziesiąt lat? - Zmieniony w czasie pierwszej wojny światowej przez jakiegoś głodomora, który wypił z niego nieco za wiele i targnięty sumieniem podał mu własną krew, i zaanimował swoją magią. Niedługo potem jego stworzy­ ciel stracił głowę z ręki Gajusza, który, chcąc nie chcąc, przejął jego progeniturę, jedynaka, na szczęście, biorąc pod uwagę gust zmarłego. - Od zawsze udaje antycznego? - Tak. Pokręciłam głową, teraz już wiedziałam wszystko. Jeśli w następnym gnieździe, jakie odwiedzę, powita mnie Elvis, który nie tylko nie umarł, ale jest nieumarłym, wzruszę tylko ramionami, mówiąc, że to niewiele w porównaniu z Jean Markiem. W kategorii najdziw­ niejszych osób do przepytywania walczył o palmę pierw­ szeństwa z pewnym transwestytą, którego przesłuchi­ wałam kilka lat temu w Thornie, prawdziwą divą, która wymagała prawienia komplementów i adorowania, nim powiedziała mi cokolwiek. I głowy nie dam, czy Jean Mark nie przegonił tego faceta w różowych fatałaszkach,

który życzył sobie, by zwracać się do niego Śpiąca Kró­ lewno, i liczył na buziaka na przebudzenie od spłoszo­ nego Witkaca. Przez chwilę szliśmy w milczeniu, nim Joachim za­ dał pytanie, które musiało mu się tłuc w głowie od ja­ kiegoś czasu. - Rozmawiałaś z Wawrzyńcem? - Próbowałam, nie bardzo potrafię do niego dotrzeć. - Co mu powiedziałaś? - Że nie musi się czuć zobowiązany i może odejść, je­ śli chce. - Wzruszyłam ramionami. Wciąż na wspomnie­ nie tej rozmowy czułam narastającą frustrację. Joachim zaklął. - O co chodzi? Powiedziałam coś nie tak? - Dora, wybacz, że to mówię, ale nie możesz mó­ wić wampirowi, że jak chce, może sobie pójść, bo on nie usłyszy „szanuję twoją wolność", ale „nie chcę cię w mo­ jej rodzinie, idź i zdziczej". Jęknęłam. Tak, to by tłumaczyło reakcję Wawrzyńca. - To co ja mam mu powiedzieć? Jak to jest, że z tobą nie muszę wiele mówić, samo się układa? - Po pierwsze, w porównaniu z nim ja miałem lekki żywot, po drugie... - zawahał się, ale skończył - nasza więź jest szczególna, Doro. - Co masz na myśli? Chodzi o ten seansik telepatycz­ ny, gdy uratowałeś mnie przed pogryzieniem Joshui? - Niezupełnie... to już były wyniki, nie przyczyny. Nasza więź jest wyjątkowa, bo mieliśmy już dwie obu­ stronne wymiany krwi, w tym jedną od razu po tym, jak mnie ożywiłaś, gdy dałaś mi swoją krew, ja użyłem mojej, by zamknąć twoją ranę. Wtedy nawet nie pomy-

siałbym, że oto zawiązuję nasze losy, po prostu miałaś poharataną rękę i chciałem się odwdzięczyć za urato­ wanie życia. - Wawrzyniec dał mi swoją krew dopiero przed Kon­ klawe... - Dwa miesiące później. Przez ten czas Gajusz nas więził i głodził, ale Wawrzyniec dodatkowo dziczał, coś jak wampirza choroba sieroca. Był pozbawiony więzi z mistrzem, pustka, jaka w nim była z tego powodu, nie­ mal odwiodła go od zmysłów. - A teraz myśli, że ja go na to znów narażę? - jęk­ nęłam. - Dokładnie. - Pomóż mi z nim, proszę, chcę dla niego jak najle­ piej, ale nie ma kursów wieczorowych dla świeżo upie­ czonych wampirzych mistrzyń czy poradników dla ma­ tek wampirów z problemami... - Och, to ostatnie byłoby prawdziwym bestsellerem, większość z nas ma jakieś problemy po stuleciach egzy­ stencji. - Zachichotał. - Ja mówię poważnie, nie rozumiem go, rozmawia­ łam z nim, a on bombardował mnie tak splątanymi i cha­ otycznymi emocjami, że czułam się całkiem zagubiona... Czy to, że nie zawiązałam z nim więzi od razu, jakoś mu zaszkodziło? Trwale? - Dojdzie do siebie, tylko musi poczuć się bezpiecz­ nie. A żeby się tak poczuł, nie może spodziewać się, że wyrzucisz go z rodziny dla jego dobra. - Spróbuję pogadać z nim jeszcze raz... Możesz być przy tej rozmowie, coś jak tłumacz, jak znowu powiem coś, co dla mnie znaczy coś zupełnie innego niż dla was?

- Jasne, jestem twoim Seneszalem. - Objął mnie w talii i przez chwilę szliśmy w komitywie. Przynajmniej jeden syn udał mi się bezproblemowy. - Czy Wawrzyniec albo którykolwiek wampir może żyć bez mistrza na dłuższą metę? Jako wolny wampir? - Nie. To się nie sprawdza. Mówiłem ci wtedy, gdy żywiłem się za ciebie, że brak mistrza jest jak bolesna, ssąca pustka wewnątrz ciebie. To samotność na najbar­ dziej podstawowym poziomie naszej egzystencji, nie roz­ wieje tego miłość, przyjaciele czy nawet całe wampirze gniazdo. Jakbyś był niepełny, uszkodzony. Gardło dławiło mnie przez chwilę. Jeszcze jeden po­ wód, by nigdy nie dać się namówić Romanowi czy Ele­ onorze na przemianę, nie zniosłabym takiej zależności od drugiej osoby. - Pamiętasz, mówiłem ci, że znam jednego wampi­ ra, który żyje bez mistrza od samego początku i nie jest w stanie zawiązać więzi... Przytaknęłam. Wbiło mi się to w pamięć. - To Eryk. Jego stwórca lub stworzycielka dała mu krew i zaanimowała jego serce, ale gdy obudził się po przemianie, był sam, więc nie dopełnili więzi. To były burzliwe czasy, najpewniej jego stworzyciel zginął, za­ nim przemiana Eryka się dopełniła. Nie leży w wampirzej naturze porzucanie swoich dzieci, więc musiało wy­ darzyć się coś naprawdę złego, że młody wampir obudził się całkiem sam, zakopany w trumnie, z której musiał się własnymi pazurami wydostać. Przeżył to, nauczył się so­ bie radzić, odnalazł się w nowej egzystencji, ale coś w jego istocie było z tego powodu uszkodzone. Nawet gdy zna­ lazł mistrza, który by go przyjął, nie mógł dopełnić więzi.

Przez ponad dwieście lat jest wyrzutkiem, outsiderem. Co kilka lat zmienia gniazdo, gdy nie może już tego znieść. - Skoro nie jest związany... dlaczego mistrzowie go tolerują? - Długo by mówić... Zawsze składa przysięgę lojal­ ności, coś jak zewnętrzna więź, ale jedynym, co zmusza go do dotrzymania jej, jest jego honor i w każdej chwili może ją wymówić i odejść. Ale ma swoje zasługi, choć­ by badania nad dogasaniem... jego traktat na ten temat jest najpełniejszym ujęciem problemu od wieków. Poza tym jego upór imponuje... przetrwał bez więzi dwa wieki, choć inni dziczeją po miesiącu czy dwóch, przez osiem lat dogasania nie dał się złamać, nie wyszedł na słoń­ ce, choć nie było takiego, co przetrzymałby jedną ósmą tego... Jest cholernie twardy, to robi wrażenie. - Czemu wybrał gniazdo Gajusza? Gdybym mogła wybierać, na pewno nie zdecydowałabym się akurat na niego... - Lubi morze, zawsze stara się być blisko brzegu. - Jest z Północy. - Jak twoja magia. - Joachim uśmiechnął się i objął mnie ciaśniej. Wieczorny chłód przenikał moją koszulę, a ciało Jo­ achima raczej kradło moje ciepło, niż oddawało swoje. Tęskniłam za moim diabłem i aniołem i ich cudownie podwyższoną temperaturą. Miałam nadzieję, że dotarli już do Trumny i czekają na mnie w naszych pokojach. Odruchowo przyspieszyłam, nie mogąc się już doczekać powitalnego pocałunku od Mirona.

Dochodziliśmy do Trumny, gdy mój telefon zapiszczał. S M S od Olafa. Zmarszczyłam czoło, czytając wiadomość. Chciał się ze mną natychmiast zobaczyć, na osobności. Uliczka nieopodal Trumny. Joachim spoglądał na mnie zaniepokojony. I ja byłam niespokojna. Życzenie Olafa było zaskakujące, zwłaszcza nacisk na to, by spotkanie odbyło się w cztery oczy. - Wracaj do Trumny, Joachimie, do świtu niedaleko, musisz jeszcze pożywić się, nim zaśniesz. Ja poczekam na Olafa. - Jesteś pewna? - Olafa jestem pewna jak samej siebie. - Uśmiech­ nęłam się uspokajająco, choć sama nie czułam spokoju. I problemem nie był Olaf. Włoski na karku znów stercza­ ły sztywno jak różdżka wskazująca na kłopoty. Patrzyłam chwilę, aż mój wampir zniknął za okuty­ mi miedzią drzwiami Trumny. Oby to było coś ważnego, byłam zmęczona i głodna. Odwróciłam się, słysząc szelest za plecami. W tej samej sekundzie pierwszy cios wylądował na mojej żu­ chwie.

Rozdział 5

C

ios był silny, warga pękła natychmiast i strużka krwi popłynęła mi na brodę. Zasłoniłam się i wypuściłam prostą. Moja pięść dosięgła twarzy kobiety w tej samej chwili, gdy pięści innej trafiły mnie w brzuch. Krzyknę­ łam, broniąc się coraz bardziej zaciekle. Jak mogły mnie tak podejść? Mój wilk wypłynął pod powierzchnię, dysząc agre­ sją, o tak, ja też czułam, że napastniczki były wilczyca­ mi. Próbowałam pchnąć je moją alfią mocą, ale nie stało się nic. Natychmiast zaschło mi w gardle. Moje szanse gwałtownie zmalały. Z mocą Cahan Rhiamon, wnuczki Królowej Wilków, mogłabym je zdominować i pokonać niemal bez wysiłku. Bez niej jestem wiedźmą, która po­ rywa się na pięć wilczyc. Bardzo głupia śmierć.

Otaczały mnie, wysokie, silne i dyszące agresją suki w ciężkich butach i skórzanych kurtkach nabijanych metalowymi kółeczkami, niemal jak w kolczugach. Na twarzach miały maski, co komponowało się znako­ micie z nienawistnymi oczami. Tylko je i rozchylone w złych uśmieszkach usta widziałam spod czarnej tka-

niny i przez chwilę zamigotało mi w głowie, że może to ostatnie, co widzę za życia. Rozglądałam się, podnosząc gardę i osłaniając twarz. Pięć na jedną, niezłe proporcje. Tyle dobrze, że poza kastetami nie widziałam broni. Wy­ łapałam przywódczynię, krótkie czarne włosy nastro­ szone nad wysokim czołem. Jedno spojrzenie w jej oczy i wiedziałam, że nie jest to zwykłe zlecenie. Nienawidzi­ ła mnie i chciała, bym zginęła, najlepiej w jakiś bolesny sposób w bardzo niedługim czasie. Nie znałam jej, ale ona wiedziała, kim jestem. Jak dorobiłam się zaciętego wroga, nawet jej nie znając? Nie miałam przy sobie glocka, noży czy miecza, tyl­ ko paradny sztylet w ozdobnej pochwie. Potężnym impulsem energii poraziłam tę, która była najbliżej. Brunetka o kręconych włosach upadła na plecy, jęcząc. Ale było ich zbyt wiele. Cztery kolejne obsiadły mnie jak muchy, nie nadążałam z osłanianiem się. Grad twardych pięści spadał na mnie, wyciskając powietrze z płuc. Wytargałam z pochwy nóż i zatopiłam w szyi jed­ nej z napastniczek, szarpnęła się, nim przecięłam tętni­ cę, ale tyle gorącej krwi chlusnęło jej na pierś, bym mog­ ła odhaczyć jedną z listy. Kopałam wściekle, okładałam pięściami, ale nie wyglądało to dobrze. Ryzykując dekon­ centrację, wypuściłam sondę, szukając Mirona i Joshui, znalazłam ich, ale zbyt daleko, czuli, że jestem w niebez­ pieczeństwie, ale nie zdążą... Zdołałam kopnąć w pierś jeszcze jedną, żebra chrupnęły, ale nie zatrzymała się. Jak mogłam się tak dać zaskoczyć, jak mogłam ich nie wyczuć? Za późno, by uciec? Zaplanowały to dobrze. Olaf, na Boginię, miały dostęp do jego telefonu? Pozna­ wałam na nich zapach jego stada, ale było w nich coś

jeszcze... Zbierałam w sobie energię, płomień w piersi pełgał, coraz słabszy, gdy kolejne ładunki energii mnie opuszczały. Krew z rozbitego łuku brwiowego zalewała mi oko. Podchodziły coraz bliżej, uparte i wściekłe. Ich szefowa zaszła mnie od tyłu, gdy jej sługuski w ramach dywersji kopały moje uda i brzuch. Nogi zaczynały się pode mną uginać. Zacharczałam, czując, jak miedzia­ ny drut zaciska mi się na szyi. Pchnęłam głową do tyłu, celując w twarz tej, która usiłowała mnie udusić. Miedź utrudniała mi korzystanie z magii, ale nie blokowała jej całkowicie, nie po zawiązaniu triumwiratu - teraz by­ łam bardziej wrażliwa na stal anielską, ale one o tym nie wiedziały. Zaczepiłam szpicem sztyletu o drut, kalecząc przy tym skórę na szyi i opuszki palców, ale zdołałam przeciąć garotę. Raz jeszcze szarpiąc się całym ciałem, uderzyłam głową w nos napastniczkę. Zdenerwowałam ją, chrapliwie wyszczekała komendy. Przytrzymywały mnie, dwie uczepiły się moich ramion, wyłamując je za plecy. Pięść zacisnęła się na moich włosach i odciągnęła mi głowę, obnażając szyję. Klęłam na czym świat stoi. Przetrwać tyle, nawet ar­ chanioła, a zginąć w starciu z wilczycami? Nie miałam już pola manewru, walka wręcz była skończona, ale jesz­ cze raz spróbować skoncentrować się na tyle, by przywo­ łać moc Alfy... Zadrżałam, czując wyraźną blokadę. Coś odcięło mnie od części mojej magii. Nagłe poruszenie powietrza przede mną ostrzegło mnie i odruchowo szarpnęłam się w bok. Tylko dlatego kula nie trafiła mnie w pierś, ale w obojczyk, kość pękła, ale zatrzymała pocisk. Wolałabym, by przeszedł na wy­ lot, miedziany płaszcz pocisku zatruwał krew, osłabiając

moją kontrolę nad magią znacznie bardziej niż garota. A więc było ich co najmniej sześć, te tu nie miały broni. Snajper czy spryciarz? - Pożegnaj się z mamusią - szepnęła mi do ucha wil­ czyca trzymająca mnie za włosy. Ostre jak noże pazury napierały na moją krtań, prze­ łknęłam, świadoma, że to koniec. Gorąca fala krwi zala­ ła mi pierś wysokim, pulsującym strumieniem. Tętnica. Opadłam na kolana, gdy mnie puściły. Zaciskałam palce na ranie, świadoma, że nie zatamuję tego krwo­ toku. Oddychałam coraz wolniej. Czubek buta jednej z nich wycisnął powietrze z moich płuc. Upadłam twa­ rzą w piach. - Załatwione, nie było tak trudno, co? - Krótkowło­ sa wilczyca zaśmiała się chrapliwie. - Wiedziałam, że wszystko, co o niej mówili, było przesadą, ciekawe, jak teraz zaśpiewa, gdy powiem mu, że jego dziwka nie żyje. Zbierz ranne... Odeszły, komentując moją nieudolność. Nie mogłam się z nimi nie zgodzić, skrewiłam, wyszłam z domu bez broni, przejmując się bardziej etykietą wampirzych do­ mów niż własnym przetrwaniem. Zostałam sama, choć przecież wiedziałam, że coś się kroi, że ktoś nas obser­ wuje... Czy to one? Joshua i Miron byli wciąż za daleko, zdenerwowani i wściekli, ale bezradni. Niedługo wzejdzie słońce... My­ śli przyspieszyły, jeszcze nie wzeszło! - Joachim - zawołałam w duchu, otwierając szeroko więź między nami. - Pomocy! Nie minęła minuta, nim znalazł mnie i podniósł z pyłu chodnika.

- Umieram, pomóż - szepnęłam, a krew natychmiast zalała mi usta. - Muszę dać ci krew i zamknąć ranę, ale kochanie, to będzie miało poważne skutki uboczne - jęknął, widząc, jak głębokie są nacięcia na mojej szyi. - Bardziej poważne niż śmierć? - zauważyłam sarka­ stycznie i telepatycznie, bo nie mogłam mówić. - Chcia­ łeś móc znów napić się mojej krwi, lepszej okazji nie bę­ dziesz miał. Uśmiechnął się mimo wszystko. - Zatrzymam tylko krwawienie i zaniosę cię do Trumny, tam dokończymy, nie chcę, by zastało nas tu słońce... Pochylił się nad moją szyją, przywarł do skóry i zli­ zywał krew, która coraz wolniej wydostawała się z rany. Czułam jego język, zwinny i chłodny, na mojej skórze, wnikający między przerwane tkanki, słyszałam odgłos przełykania. Zlizywał mokrą krew spływającą po mojej szyi, krzepnącą na moim mostku, przy ranie postrza­ łowej. Wampirza ślina znieczula, ale też wzmaga koagula­ cję, zapobiegając wykrwawianiu się na śmierć ochotni­ czych dawców. Tylko dzięki temu istnienie wampirów mogło wciąż być tajemnicą. Ale one nie zadają dwudzie­ stocentymetrowych ran, przynajmniej nie w celu posiorbania krwi. Zalewało mnie ciepło, ale krwawienie usta­ wało. Byłam słaba i półżywa. Krwotok tętniczy... ile stra­ ciłam krwi? Koszula była całkiem przemoknięta, włosy lepiły się od zastygającej cieczy, zapewne leżałam w ka­ łuży. To nadal mogło się skończyć bardzo źle...

Joachim podniósł mnie z ziemi i z oszałamiającą prędkością pobiegł do Trumny. Nie wykrwawiałam się, ale wciąż miałam cholernie poważne rany. Odpływałam, coraz trudniej było mi zachować przytomność. W tyle głowy narastała ciemność, skradająca się i pochłaniająca mnie całą. Powieki opadały, zbyt ciężkie. Jęknęłam, gdy głowa opadła zbyt mocno i szyja wyprężyła się, nacią­ gając brzegi rany. Joachim przygarnął mnie bliżej, tuląc moją głowę do piersi. Zapach wiatru zniknął, wyczuwa­ łam aromaty Trumny, wampir położył mnie na podło­ dze, czule przytrzymując moją głowę i układając ją na swoich kolanach. Twardość podłogi nie przeszkadzała mi, niewiele mi już przeszkadzało, robiło się coraz mi­ lej, chłodniej, ciszej. - Nie zasypiaj - chłodna dłoń poklepała mnie po po­ liczku - pij, Dora, kochanie, pij... Coś ciepłego i pachnącego kapało mi na usta, ale nie chciałam pić, chciałam spać, chciałam, by ból odpłynął... Naprawdę musiałam spać... byłam tak zmęczona... - Połykaj, kochanie, nie zostawiaj mnie, nie od­ chodź... Jesteś zbyt uparta, by tak sobie odejść i nie po­ stawić na swoim, przecież chcesz żyć... Chciałam, naprawdę chciałam żyć. Nie chciałam zo­ stawiać Mirona, Joshui ani Joachima, odkąd wiedziałam, co czuł w związku z naszą więzią. Chciałam dopaść te suki. Przełknęłam gęsty płyn napływający mi do ust. Fala gorąca i światła wybuchła w moim brzuchu. Wy­ prężyłam się, czując, jak energia wypełnia mnie i przele­ wa się przez wszystkie komórki. Płonęłam. Zmysły zaczęły szaleć. Krople piwa skapywały z dys­ trybutora, z przytłaczającym hałasem rozbijając się

o dno szklanki. Oddech huczał mi w uszach, przebijając szum krwi krążącej w żyłach. Zapachy uderzyły z nie­ znośną intensywnością, kurz i krew, a przez nie przebijał się oszałamiający, upojny zapach zamszu i mchu, coś tak kuszącego, że ślinka gwałtownie napływała mi do ust. Dotyk palców na moim policzku rozpalał nerwy, zosta­ wiając ognisty szlak wszędzie, gdzie spotkał się z moją skórą. Chciałam więcej. Po omacku sięgałam przed sie­ bie i przyciągałam bliżej źródło tego zapachu. Żar nara­ stał we mnie z mocą, która powinna mnie przerażać, ale teraz nie bałam się niczego. Wypełniała mnie energia zdolna do spopielenia miasta. Tuliłam Joachima, a on zamykał mnie w ciasnym uchwycie. Na Boginię, czy on zawsze pachniał tak dob­ rze? Jego dłonie ugniatały moje plecy coraz mocniej, wczepiłam się w jego szyję, przyciągając go bliżej. Jego oddech pieścił moją twarz i szyję, wrażliwe miejsce, w którym miałam świeżą bliznę - rozerwane pazurami ciało zrastało się błyskawicznie. - Teraz wiesz, co miałem na myśli, mówiąc o skut­ kach ubocznych? - wydyszał mi do ucha. Zamarłam. Jego biodra napierały na moje, moja łyd­ ka opleciona wokół jego uda, piwne oczy lśniące pożąda­ niem tuż nade mną, kasztanowe włosy łaskoczące moje policzki, pełne wargi stworzone do pocałunków. Wszyst­ ko w ułamku chwili, poza kontrolą, poza świadomością. Tak, wiedziałam już, co miał na myśli, mówiąc o skut­ kach ubocznych, ale i tak lepsze to było od umierania w zaułku za Trumną. - Długo tak będzie? - Jeśli będziemy mieli farta, kilka dni...

- A jeśli nie? - Dziś wolałam nie zawierzać mojemu szczęściu. - Wtedy do końca życia na sam twój widok będę chciał wpić się w twoje usta i kochać z tobą całą noc. Będę usychał odrobinkę każdego dnia, tęsknił i śnił o tym, że przywołujesz mnie i pozwalasz na zaspokoje­ nie tych pragnień... - I nie będzie to jednostronne pragnienie - wychry­ piałam, wciąż czując jego podniecający zapach. - Teresa by to zrozumiała, więź plus potrójna wy­ miana krwi to nie jest coś, z czym wampiry chciałyby walczyć. Ale... - Miron nie jest wspaniałomyślny i chętny do dzie­ lenia się. Przysięgłam mu wierność. - No właśnie. - Nie podchodzę już do seksu tak lekko jak kiedyś, Joachimie, a to, co teraz czuję, to chyba nie jest prawdzi­ we, to skutek uboczny, prawda? - Tak, choć nie chcę o tym pamiętać w tym momen­ cie. Mam nadzieję, że to tylko krótkotrwały efekt, ina­ czej zwariuję. Taka bliskość jest torturą, ale na myśl, że miałabyś być daleko, wpadam w panikę. - Westchnął ciężko. Rozumiałam go aż za dobrze, mogłam powtórzyć jego słowa na opisanie tego, co czuję. Zaśmiałam się głucho. - Może lepiej wstańmy, co? Zaraz zjawią się chłopcy i gdy zobaczą mnie pokrwawioną i trupio bladą, tarzają­ cą się z tobą po podłodze w miłosnym uścisku... - Mogliby tego nie zrozumieć - powiedział, uśmie­ chając się szeroko.

Sama tego nie rozumiałam. Usiadł i pomógł mi zro­ bić to samo. Zawroty głowy pulsowały pod czaszką. - Czemu w poziomie nie miałam kłopotów z koor­ dynacją, a w pionie i owszem? - Złośliwość materii... plus masz skandalicznie niskie ciśnienie, straciłaś mnóstwo krwi, przydałaby się trans­ fuzja, mam o Rh-... - Zamierzasz mi ją wpompować w żyły czy wypić toast za moje zdrowie? - Obie metody mogą być skuteczne. Poza tym wypij dużo wody, żeby rozrzedzić krew. - Może być alkohol? - Tym razem pewnie się upijesz, straciłaś ze dwa litry, naprawdę chcesz ją uzupełnić wódką? - Masz rację. - Zachichotałam, wstając na chwiejne i gumowe nogi, podtrzymywana wciąż przez Joachima. Sięgnęłam do szyi. Rana była całkiem zamknięta, nieco tkliwa, ale do wieczora nie powinno być śladu. - Musimy jeszcze wydłubać kulę... - Joshua i Miron będą za chwilę, są już bardzo blis­ ko. Słońce wschodzi... Eryk sporo ryzykuje, zostając do ostatniej chwili. - Nikt nie czuje słońca tak dobrze jak on, przez osiem lat dogasania nie raz igrał ze śmiercią, zostając na ze­ wnątrz dłużej, niż powinien być w stanie. Trumna była cicha, wampiry już zeszły pod ziemię na dzienny wypoczynek. Prowadził mnie do niskiej kanapy. Jego koszula, po­ dobnie jak moja, robiła się sztywna od zastygającej krwi. Cierpliwie dolewał mi wody do szklanki, aż wypiłam całą półtoralitrową butelkę.

- Siedź, nie wstawaj, przyniosę krew. Wrócił z trzeba torebkami o Rh- i wenflonem. - Wiem, co robię, zaufaj mi. - Ufam ci, Joachimie. Odnalazł żyłę sprawnie i szybko (cztery i pół wie­ ku praktyki w wyszukiwaniu naczyń krwionośnych nie poszło na marne), wkłuł się i podwiesił worek na wysta­ jącym ze ściany haczyku, i po chwili rubinowe krople spływały przejrzystą rurką. Rozciął drugą torebkę i wlał zawartość do wysokiej szklanki. - Nie zatrzaskuj więzi - uprzedził - nawet jeśli zrobi ci się niedobrze. - Nie zrobi... Gdy pijesz, czuję różne rzeczy, ale za­ pewniam cię, nie mam mdłości. - Westchnęłam i z peł­ nym rezygnacji uśmiechem pokręciłam głową. - Wtedy... gdy żywiłem się za ciebie... gdy nie chcia­ łaś ugryźć Joshui... - Euforyczne i niepokojące. - Chyba lepiej tak, niż gdybyś miała wymiotować. Uśmiechnął się nieśmiało. - Joachim, nie chcę być wampirem, odmówiłam Ro­ manowi, gdy chciał mnie przemienić, ale nie odrzucam tego, kim jesteś, nie brzydzi mnie to. Krew nie jest moim fetyszem, ale jestem w stanie zrozumieć tego, kto po­ trzebuje jej do życia. I jestem w stanie zrozumieć przy­ jemność, jaką czujesz, pijąc. Poza tym nie ma między nami tajemnic, czuję, jaki jesteś, i doceniam to, że mnie ratujesz. - Nasze rachunki nigdy nie będą w pełni wyrówna­ ne, zawdzięczam ci zbyt wiele. - Daj spokój, wszystko zostaje w rodzinie...

- Mam szczęście, trafiła mi się fajna matka. - Wy­ szczerzył się. Oparłam głowę o wezgłowie kanapy. Joachim popi­ jał krew dużymi łykami. Zapośredniczony smak słodkiej o Rh-, takiej jak moja, choć nie magicznej, mieszał się z wyczuwalnym wciąż na języku smakiem krwi Joachi­ ma, gęstszej, bardziej skondensowanej niż ludzka, jakby trochę oleistej. Słabość ustępowała, niemal namacalnie czułam się lepiej. Joachim wypił szklankę do dna i sięg­ nął po następną torebkę. Ta metoda była skuteczniej­ sza nawet od bezpośredniej transfuzji. Pił szybko, głoś­ no przełykając. - Słońce - szepnął, odstawiając szklankę. Drzwi od Trumny trzasnęły głucho i usłyszałam kro­ ki Mirona, Joshui i Eryka. Trzasnęły drzwi do piwnicy, gdy wampir skierował się na dzienny wypoczynek. Joa­ chim poruszał się coraz wolniej, jakby tracił władzę nad mięśniami. Objęłam go i przyciągnęłam. Z westchnie­ niem ulgi opadł na kanapę, opierając głowę o moje udo. Był osłabiony, oddał mi sporo krwi, a później oddał mi całą energię pobraną z posiłku. Może nawet więcej. Gła­ dziłam go po spoconym i poplamionym moją krwią czo­ le. Był teraz całkiem bezbronny. Teraz moja kolej, by się nim zaopiekować. - Na piekielne zastępy, co się tu dzieje? Co ci się sta­ ło? - Miron dopadł do mnie i zdezorientowany wpatry­ wał się w moje brudne ubrania i bladą twarz. - Kłopoty, ale pod kontrolą. Wyjaśniłam, co zaszło. Starałam się mówić konkret­ nie i bez emocji. Zrelacjonowałam bójkę, co zapamięta­ łam o napastniczkach i to, jak Joachim uratował mi życie.

Z piersi Mirona wyrwał się głuchy warkot. Czułam, że wściekłość spala się w nim gwałtownie. Oczy mu płonę­ ły gniewem i żądzą zemsty. Joshua, pobladły i rozemocjonowany, nachylił się nade mną, oglądając postrzelo­ ny bark. - Miedź, musisz szybko wydłubać, blokuje magię i kość nie zagoi się dobrze, jeśli tego nie zrobisz. Skinął głową i wziął od Mirona nóż, polał go wódką z baru i nachylił się znów nade mną. Zacisnęłam zęby, gdy ostrze wniknęło w tkanki. Enzym zawarty w ślinie Joachima wciąż działał, więc wydłubywanie kuli nie było krwawą jatką. Choć bolało jak diabli. - Miron, możesz mi wybrać numer do Olafa? Muszę z nim porozmawiać. Wciąż z wenflonem w ramieniu byłam mało mobilna, transfuzja dobiegała końca, ale jeszcze przez kilka minut nie mogłam się ruszać. Miron skrzywił się. - Może zamiast gadać, od razu mu skopać tyłek? - Nie. Olaf nie ma z tym nic wspólnego. - Może jesteś zbyt ufna? - Nie. Olaf dowiódł nam swojej przyjaźni. Coś złego się dzieje w jego lukoi i sądzę, że on o tym nie wie. - Dlaczego zakładasz, że nie wie? - Bo zagryzłby te suki, nim mnie dopadły - powie­ działam zdecydowanym tonem. Byłam pewna, że Olaf nie ma z tym nic wspólnego. Ale musi się dowiedzieć, że ma problem. Miron sięgnął za bar po telefon. Po chwili podał mi słuchawkę. - Dora? Słyszałem, że jesteś w Trójprzymierzu. Przyjazny ton głosu upewnił mnie, że miałam rację, Olaf

nie był dobrym aktorem. Tak dobry nie był, choćby od tego zależało jego życie. - Olaf, przyjedź do Trumny, muszę się z tobą zoba­ czyć - powiedziałam, omijając miłe słówka na powita­ nie. - Pofatygowałabym się sama, ale przed chwilą ktoś usiłował mnie zabić i powoli dochodzę do siebie. Gwałtownie wciągnął powietrze. - Już jadę, będę za mniej niż pół godziny. Kto to był? Żyje? - Trudno powiedzieć, wilki są dość twarde, a ja nie miałam dość srebra - poinformowałam lekkim tonem. Cisza po drugiej stronie była gęsta jak melasa. - Będę za kwadrans. - Bądź sam lub z Rockym, jeśli potrzebujesz przy­ bocznego, żadnych lasek, bo łeb im odstrzelę, nim prze­ kroczą próg. Uważaj na siebie, Olafie. Oddałam słuchawkę Mironowi. Byłam wciąż dość słaba, ale nie mogłam sobie pozwolić na zwłokę. Co ma być zrobione, musi być zrobione. Warto wykorzystać pewność napastniczek, że mają mnie z głowy. - Pomóżcie mi z Joachimem - powiedziałam do przyjaciół. Mój wampir spał, osłabiony głodem i słońcem. Gdy­ by nie jego poświęcenie, z pewnością nie stałabym teraz o własnych siłach. Unieśli go, a ja się wysunęłam. Uło­ żyli szczupłe ciało wygodniej na kanapie, choć podob­ no wampiry nic nie czuły, będąc w tak głębokim śnie. Przykryłam go kocem i pogłaskałam miękkie, lśniące jak młode kasztany włosy. Uratował mnie dziś, nie zapomnę mu tego nigdy. Wciąż pachniał zamszem i mchem, ciepło i pierwotnie, wciąż był urodziwy jak młode bóstwo, ale

gorączka seksualna minęła. Została czułość i przyjaźń, coś znacznie trwalszego niż chuć. - Gdyby nie on, nie byłoby mnie tutaj - szepnęłam do chłopaków, zwłaszcza do Mirona, który wciąż ema­ nował zdenerwowaniem i powściągliwą niechęcią. - Gdyby nie on, nie byłoby nas tutaj, siedzielibyśmy w Thornie z dala od kłopotów - uściślił z przekąsem. Spojrzałam przeciągle na kochanka. Najchętniej da­ łabym mu kuksańca, ale nie miałam jeszcze dość sił. - Joachim zrobił to, co było słuszne, chcę tu być i chcę im pomóc, znasz mnie na tyle, by wiedzieć, że nie potrafię siedzieć z założonymi rękoma, nie potrafię być obojętna. Jeśli ci to nie odpowiada, możesz wrócić do domu. - Wiesz, że nie o to chodzi. - Zagryzł wargi z fru­ stracji. Czasem komunikacja stanowiła spory problem. Odwrócił się na pięcie i ruszył za bar. Najchętniej rozwa­ liłby kilka głów po drodze, ale Trumna na kilka godzin jeszcze miała pozostać wymarłą. - Dora, nie kłóćcie się, proszę. - Joshua mówił cicho, zbyt cicho. - Co jest, ptaszyno? - Nic, nic poza tym, że czuliśmy twój ból, strach i to, jak odchodzisz, i nic nie mogliśmy zrobić... Żaden z nas nie mógł wejść w pełnię majestatu, by szybciej dotrzeć ci na ratunek. Zamrugałam zaskoczona. - Ja też nie mogłam... Moja alfia moc była również zablokowana, nie mogłam ich zdominować, choć nie były jakoś przesadnie silne... - Co to znaczy, kocie?

- Coś nas osłabiło, ale co? - Nie wiem, ale dowiem się, to zbyt niebezpieczne... - Mogę spróbować cię uleczyć? Nie wiem, czy to za­ działa, ale szybciej dojdziesz do siebie... - Jeśli chcesz, ale z krwią Joachima jest dobrze. Ura­ tował mnie. - Pogłaskałam znów czoło wampira. - Czy to wymiana zmieniła waszą więź? Czuję ją ja­ koś inaczej, jakby fizycznie namacalną... - To była trzecia wymiana - powiedziałam po prostu. - Świetnie - rzucił Miron ironicznie, unosząc szkla­ neczkę z ginem jak do toastu. - Festiwal erotyczny uwa­ żam za otwarty. Parsknęłam. No tak, Miron żył z wampirami pół wie­ ku, znał ich prawa i nie powinno mnie dziwić, że lepiej się orientował ode mnie w skutkach ubocznych trzeciej wymiany. Joshua nie wiedział, o czym diabeł mówi, i po­ prosił o wyjaśnienie. - Och, to proste, będą dla siebie pociągający do bólu, niezbędni sobie do życia, jak krew i powietrze, będą się pragnąć, dotykać, jak w sezonie godowym... Już się za­ częło, czy może to, że prawie się wykrwawiłaś, odwlekło aktywację chuci? - Do niczego nie doszło, wyluzuj - mruknęłam. - I co ja mam teraz powiedzieć? Wykazać się wspa­ niałomyślnością i dać ci dyspensę na bzykanie się z two­ im synalkiem? - Gniew Mirona uderzał we mnie jak ostrze. - A kto powiedział, że zamierzam się z nim bzykać? I niby dlaczego miałabym potrzebować dyspensy? Nie jestem twoją własnością! - krzyknęłam. Miron patrzył na mnie, jakbym go spoliczkowała.

- Masz rację, i tak zawsze robisz to, na co masz ocho­ tę, a ja mam tkwić z boku i potakiwać? Stał zgarbiony, zaciskając palce na grubych ściankach szklanki, aż lód pobrzękiwał o nie nerwowo. Twarz miał ściągniętą złością i bólem. Wstałam i wyciągnęłam z żyły igłę od pustej już kroplówki. Rubinowa kropla spłynęła po bladej skórze przedramienia. - Miron, przepraszam, nie chcę się z tobą kłócić... Po prostu nerwy mi puszczają po tym, jak sześć suk usiło­ wało mnie zabić. - Wyciągnęłam rękę w jego stronę. - Wiem, też mam nerwy w strzępach - wymruczał i zrobił krok w moją stronę, potem następny. Poruszał się powoli, jakby wciąż całą energię wkładał w opanowa­ nie wściekłości, która nie wyparowała tak nagle. A jed­ nak podszedł, przytulił mnie mocno i pocałował czubek mojej głowy. Jęknęłam, czując, jak jest gorący. Naprawdę płonął w nim gniew. Wściekły pyr między wampirami to nie brzmi jak dobry pomysł. - Miron, wszystko będzie dobrze, kocham cię, nie zamierzam iść do łóżka z Joachimem... - Nie obiecuj, to bywa cholernie intensywne, widzia­ łem, że czasem nie sposób myśleć o czymkolwiek poza seksem... Ale to nie o to jestem taki wściekły... Nie było mnie tu, powinienem cię chronić, powinienem być przy tobie, to moje przeznaczenie, mój obowiązek i przywilej... - Może nie powinniśmy się rozdzielać... - mruknę­ łam, zastanawiając się, czy to wystarczyło, by nasze moce osłabły, czy jest coś więcej, czy ktoś znalazł na nas spo­ sób?

- To był ostatni raz, kochanie, nie mogę cię stracić, a było naprawdę blisko... Staram się akceptować to, że je­ steś, jaka jesteś, że zawsze musisz iść w pierwszym sze­ regu i pakować się w kłopoty... ale, Dora, zginiesz, jeśli nie będziesz ostrożniejsza. - Wiem, najmilszy, już nigdzie nie pójdę nieuzbro­ jona. Dopadły mnie, bo działały z zaskoczenia, miały przewagę liczebną, a ja jak idiotka miałam tylko mały paradny sztylecik... - Wiesz, że nie o tym mówię. - Chyba nie namawiasz mnie na to, bym przeszła na emeryturę i przerzuciła się na miły, domatorski tryb ży­ cia? - Co w tym złego? - Patrzył mi w oczy z jakąś gniew­ ną desperacją. - Nic, kochanie, jeśli do tego jesteś stworzony, ale to nie byłabym ja. Przecież mnie znasz, nie jestem typem bosonogiej, ciężarnej, promieniującej ciepełkiem żonki. Nie kochałbyś kobiety, którą bym się stała, rezygnując z własnych zasad. - Zawsze będę cię kochał, niezależnie od wszystkiego. - Ale ja nie mogłabym spojrzeć sobie w oczy, Miron, gdybym odwróciła głowę, widząc, że ktoś ma kłopoty. - Jeśli cię zabiją, co najwyżej Gardiasz będzie miał przywilej patrzenia ci w oczy. - Trudno, Miron, jestem wojownikiem, nie straż­ niczką ogniska domowego. Taką mnie poznałeś, poko­ chałeś... co się zmieniło? - Gdy czułem, że dzieje ci się krzywda... chciałem podpalić cały ten pieprzony świat, puścić go z dymem

za to, że cierpisz... - Jego uchwyt na moich ramionach był nieco zbyt silny, ale nie protestowałam. - Wiem, najmilszy... przechodziłam to samo z tobą przypomniałam mu delikatnie - ale nic mi nie jest... - Przydaje się mieć wiernego wampira u boku, co? Uniósł brew ironicznie, ale cień w jego oczach nie roz­ płynął się jeszcze. - Tak, bywają bardzo przydatni. Cieszę się, że wy­ szło z nim, jak wyszło... w piwnicy i przed Konklawe, to dobry facet, oddany przyjaciel. - Podkreśliłam ostatnie słowo, może niepotrzebnie, ale nie chciałam, by Miron żywił do Joachima jakieś złe emocje. - Miron, przysię­ gałam ci, że cię nie zdradzę, nic się nie zmieniło. - Chcę w to wierzyć, słonko, ale nie wiesz jeszcze, z czym będziesz musiała walczyć... - Dam radę. Kocham cię. - Też cię kocham, choć bywasz nieznośna. - Pocało­ wał mnie mocno. - Skoczę pod zimny prysznic, nim za­ cznę podpalać wszystko dookoła. Może się przyłączysz? Jesteś brudna, zakrwawiona i poobijana, kąpiel brzmi jak dobry pomysł? - Porozmawiam z Olafem i przyłączę się do ciebie... ale idź, nic mi nie będzie, Joshua ze mną zostanie. Skinął głową niechętnie. Nie mógł jednak zwlekać. Jeśli nie ugasi ognia w sobie, pyr znów dojdzie do głosu, a nie zamierzałam tłumaczyć się Gajuszowi ze zniszczeń w jego gnieździe. - Myślisz, że moce nie działały, bo byliśmy oddzie­ leni, czy to coś więcej? - zapytałam Joshui, gdy Miron odszedł do naszego pokoju.

- Nie wiem, ale nie podoba mi się to... Chyba powi­ nienem pogadać z Gabe'em. - Dobra myśl. Wolałabym, by się to więcej nam nie przytrafiło. Skinął głową zamyślony. Pukanie do drzwi sprowa­ dziło nas z powrotem do ziemskich spraw. Joshua po­ szedł otworzyć, opadłam na kanapę tuż obok skulonego Joachima. Jego słaby oddech był ledwie słyszalny. Znów złapałam się na tym, że gładzę jego włosy i jasny policzek. Potrzeba dotykania go stale była obecna gdzieś w tyle mojej głowy. Cały niepokój mijał, gdy tylko czułam jego skórę pod swoimi palcami. Joshua usiadł na fotelu kilka metrów od nas, sytuując się raczej w roli obserwatora niż uczestnika rozmowy, która miała nadejść. Olaf był wściekły, buzował alfią mocą, która podraż­ niała mojego wilka. Przypadł do mnie i gwałtownie za­ mknął mnie w ramionach. - Mów, co się stało. Opowiedziałam. Pobladł i zgrzytał zębami, gdy do­ kładnie opisałam napastniczki, a także to, co mi zrobiły. - Olaf, miały dostęp do twojej komórki, S M S z pew­ nością przyszedł z twojego aparatu, poza tym odchodząc, groziły komuś, facetowi, myślę, że to mogłeś być ty. Przeczesywał nerwowo gęste, jasne włosy z wyraź­ nymi na skroniach srebrnymi nitkami. Jego mina wyra­ żała całą gamę emocji, złość, irytację, strach. Upadł na kolana przede mną i schylił kark, jakby oczekiwał kary. - Przysięgam, Doro, nie wiedziałem o niczym... wycharczał. - Wiem, Olafie, dlatego do ciebie zadzwoniłam, ufam ci. - Pociągnęłam go za ramię, pomagając mu wstać.

- Dziękuję. - Nie masz za co, zapracowałeś na moje zaufanie, jak mało kto. Alfo, powiedz mi, co się dzieje w lukoi... - Dotąd sądziłem, że nic złego. - Przygryzł wargę. Widzisz, wprowadzam bardzo wiele zmian, nie wszyst­ kim się to podoba. Zabroniłem moim wilkom działalno­ ści jawnie przestępczej, dilerki, kradzieży, stręczycielstwa czy rozbojów... Zmusiłem ich do porzucenia łatwych pie­ niędzy i do wzięcia się do roboty. Zbudowałem prawdzi­ wy dom, w którym mieszka większość stada, by chro­ nić kobiety z młodymi. Zakazałem pojedynków między młodzikami, dopóki stado nie stanie na nogi... Wielu ma mi to za złe, choć na dłuższą metę to dobre dla stada. Słuchałam go uważnie. Miał trudne zadanie przed sobą, ale kibicowałam mu z całego serca. Podobało mi się to, co robi dla lukoi, jego wizja wilczego stada, stałam za nim murem, gdy w ostatnich miesiącach słyszałam narzekania na jego brak poszanowania „tradycji", która w tym wypadku oznaczała obszerne policyjne kartote­ ki. Oczywiście wielu liczyło, że się potknie, zwłaszcza ci, którzy najlepiej zarabiali na prochach czy na stręczeniu znarkotyzowanymi wilczycami, ale coś mi mówiło, że to nie z tej strony padł cios. - Olaf, w tym ataku było coś cholernie osobistego. To nie przypadek, że na sześciu napastników było sześć wilczyc. Nienawidziły mnie, zwłaszcza ta krótkowłosa, która bez wątpienia wydawała rozkazy tym młodszym... Poza tym zapach... było w nim coś niepokojącego. Roz­ poznałam zapach twojego stada, ale na nim było coś jesz­ cze, jakby one tworzyły wewnątrz twojego stada własną watahę...

- Naszego stada, Doro, jesteś jego częścią... i to, co mówisz, jest możliwe, ale nie wiem, jak mogłem tego nie zauważyć. - Kobiety mają swoje sposoby na trzymanie tajemnic z dala od światła i nie obraź się, Olafie, ale jesteś typo­ wym samcem... Nie widzę, byś interesował się kobietami, nie ciągnie cię do nich, jakby nie istniały. Przytaknął, a cień bólu przemknął mu przez twarz. Miałam swoje podejrzenia co do przeszłości Alfy, ale nie zamierzałam naciskać, sam mi opowie, gdy będzie gotów. Od wymuszonego przez moją babkę przymierza dryfowaliśmy w stronę czegoś dziwnie bliskiego przy­ jaźni. Nie będziemy się kumplować i obijać po knajpach, ale ufałam mu. Niewielu mogło pochwalić się moim za­ ufaniem. - Po kolei. Wiesz w ogóle, kim były napastniczki? - Nie - jakaś niepewność przemknęła mu po twa­ rzy - chyba masz rację, nie spędzam z wilczycami zbyt wiele czasu... - Dobrze, Olaf, dowiemy się, o co chodzi... Póki co nie wspominaj nikomu o tym, że rozmawialiśmy i że przeżyłam, chyba że ufasz mu bezgranicznie... Za dzień, może dwa dojdę do siebie na tyle, by jak zmartwych­ wstaniec odwiedzić cię w lukoi i zrobić mocne wraże­ nie... Nie możemy działać pochopnie, dopóki nie wie­ my, czy to zbuntowana grupka, czy coś poważniejszego. Rozpracujemy to... ale to nie wszystkie kłopoty, jakie mam... Opowiedziałam mu pokrótce, co wiem i co podej­ rzewam, jeśli idzie o umierające wampiry. Zmarszczył się mocno.

- Naprawdę mam nadzieję, że to nie Eleonora... Na­ wet ją polubiłem - powiedział w końcu. Uśmiechnęłam się na ukrytą groźbę w tym zdaniu. - Wciąż nie wiem, kto za tym stoi, ale dowiem się... ale nie będzie łatwo. Wiesz dobrze, co oznacza to, że sprawca najprawdopodobniej jest członkiem Konklawe. - No tak - westchnął - nie będziemy mogli go lub jej po prostu sprzątnąć, trzeba będzie załatwić to inaczej. Nie był zachwycony, ale mnie uderzyła liczba mno­ ga - z góry założył, że razem będziemy rozwiązywać ten problem. O tak, Olaf znalazł drogę do mojego małego, sentymentalnego serduszka. Może mógłby udzielić Gajuszowi kilku rad? - Dora... jeśli chodzi o lukoi, nie musisz się w to an­ gażować, to znaczy to jest niebezpieczne... - Olaf, nawet nie próbuj. Tak już jest, życie jest nie­ bezpieczne. Ale nie przesadzajmy. Za chwilę będziecie z Mironem snuli fantastyczne plany o mojej bezpiecz­ nej i nudnej przyszłości. Nie chcesz, bym się trzymała z dala, chcesz, bym ci pomogła. Gajusz też marudził, ale gdy rozwiążę jego problem, będzie skakał ze szczęścia, oczywiście w pokoju bez świadków, a później, gdy jego radość się wypali, przyjdzie do mnie i zacznie znów ma­ rudzić. Twoje wilczyce dopadły mnie nie dlatego, że były takie dobre, ale dlatego, że ja spieprzyłam, nie miałam broni, dałam się zaskoczyć, było ich sześć, a ja jedna. To się nie powtórzy. - Z pewnością. Dam ci ochronę, nim to się nie skoń­ czy. - Którąś z wilczyc? - zapytałam złośliwie. - Nie, kogoś w stu procentach pewnego.

- Mam ochronę, mam Mirona i Joshuę, mam Joa­ chima... - I będziesz miała wilki, nie przyjmuję odmowy. Przez chwilę milczałam. W sumie kilka wilków przy­ dałoby się, by doprowadzić sprawę z wampirami do koń­ ca... - Olaf, czy pozwolisz twoim wilkom pomóc mi z tą wampirzą zadymą? - Kochanie, to nasze wilki, tak samo moje, jak two­ je. - Uśmiechnął się szeroko. - Masz je na swoje rozkazy, przywyknij do tego. Zachichotałam, nie pociągała mnie władza, ale kilku pomocników może mi się bardzo przydać. Pożegnałam się z Olafem i na wciąż nieco chwiejnych nogach, pod­ pierana przez mojego Anioła Stróża, szłam do sypialni. Joshua emanował kojącą i leczniczą mocą, która napra­ wiała wszystko, z czym jeszcze nie poradziła sobie krew Joachima. Z każdą chwilą miałam się lepiej. Biorąc pod uwagę to, co dziś przeżyłam, lekkie zawroty głowy i zmę­ czenie to naprawdę niewielka cena. Miron czekał na mnie rozluźniony i uśmiechnięty. Szybko pomógł mi się pozbyć brudnej i sztywnej od za­ schłej krwi odzieży. Nie protestowałam, gdy popychał mnie przed sobą do łazienki ani gdy z wdziękiem wpako­ wał się za mną pod prysznic, ani gdy namydlał mnie sta­ rannie, by przejść do pieszczot, pocałunków i bezpośred­ niego ataku na resztki mojej cnoty. Mruknął zachwycony tym, jak gorliwie nie protestowałam. Prawie zginęłam tego dnia, najwyższy czas świętować zwycięską potęgę życia. A Miron jest imponująco żywotny.

Rozdział 6

O

budził mnie głód, gwałtowny i szarpiący trzewia. Nie był to mój głód. Joachim, zasypiając, nie za­ trzasnął więzi między nami i choć gdy zasnął, nie czu­ łam nic, teraz musiał się przebudzić, słaby i wygłodniały. Wysunęłam się z objęć Mirona i Joshui, którzy przez sen strzegli mnie jak krwiożerczy piraci skarbu, i wymknę­ łam się z sypialni, owijając się po drodze szlafrokiem. Było wczesne popołudnie, ale w Trumnie nie było okien, więc korytarz był ciemny, podobnie jak wnętrze baru. Bosymi stopami przemykałam po zimnej posadz­ ce, prosto do lodówki ukrytej za wysokim kontuarem. Woreczki z krwią piętrzyły się, niewiele ustępując za­ pasom banku krwi. Wybrałam o Rh-, ulubioną grupę mojego wampirzego syneczka, i przelałam zawartość do wysokiej szklanki. Drugi woreczek wcisnęłam do kie­ szeni szlafroka. Czułam się już dobrze, rany zagoiły się całkiem, a ubytek krwi w żyłach chyba już się zrównoważył. Anielskie oczy radziły sobie z ciemnością znacznie le­ piej niż wiedźmie z przeszłości. Nie robiąc zbędnego ha-

łasu, podeszłam do kanapy, na której skulony leżał Joa­ chim, wciąż na granicy snu, ale dość przytomny, by mnie zauważyć i z gwałtownym entuzjazmem przyssać się do szklanki. Pił głośno i łapczywie. Jeśli miałam wątpliwo­ ści, czy faktycznie oddał mi więcej energii, niż powinien, miałam właśnie dowód. Był na granicy wydrenowania. Pół litra krwi mogło tylko częściowo zaspokoić ten głód. Westchnął, odstawiając szklankę na podłogę. - Lepiej? - zapytałam, przysiadając na kanapie obok niego. - Chcesz jeszcze? Przytaknął. Przelałam drugą porcję do szklanki i po­ dałam mu ją do ust. Upił duży łyk, już wolniej i z mniej­ szą zachłannością. Uniósł się na łokciu, nieco zesztyw­ niały i nie do końca obudzony, ale przytomny. - Dziękuję. - Uśmiechnął się. - Wydrenowałeś się - stwierdziłam, nie spytałam. - Trochę, ale najważniejsze, że ty masz się świetnie. - Tak, dzięki tobie. - Sięgnęłam odruchowo do za­ gojonej szyi. Blizna zmniejszyła się znacznie i wiedzia­ łam, że zniknie całkiem za kilka czy kilkanaście godzin. Cieszyło mnie, że nie zostaną na mnie ślady po sukach, nie chciałam nosić ich podpisu na skórze. Poza anielską stalą niewiele rzeczy pozostawi na mojej skórze trwały ślad, jeśli tylko mam czas i energię na gojenie. - Drobiazg, bez ciebie byłoby tu znacznie bardziej smutno. I nudno. - Chcesz tu dospać czy przeniesiesz się do sypialni? Może chcesz spać u nas? Mamy kanapę. - Jest dobrze, Dora, nie przejmuj się mną, sypiałem w znacznie gorszych warunkach.

- Jasne, ale po co męczyć się bardziej, niż to teraz konieczne? - Jak skutki uboczne? - zapytał po chwili milczenia. - W normie. Nie rzucę się na ciebie. - Niestety. - Wyszczerzył zęby w krzywym uśmiesz­ ku. - Jak Miron? - Już dobrze. Skinął głową i znów opadł niżej na kanapę. Przesunę­ łam się tak, że mógł oprzeć o mnie głowę i pogładziłam go po włosach. Ich miękkość pieściła moje palce. Zamru­ czał jak kot. Zachichotałam. Uśmiechnął się z półprzymkniętymi oczami. - Nie byłabyś chyba dobrym wampirem, zbyt po­ wściągliwa, cnotliwa i moralna - mówił przyciszonym szeptem. Znów zachichotałam. - Nikt nigdy nie zarzucał mi powściągliwości czy cnotliwości, Joachimie. - Nie znają cię tak jak ja. I nie wiedzą, z jaką namięt­ nością radzisz sobie tak, jakby to był katar sienny. - Lata praktyki, Joachimie. Poza tym... nie obraź się, wampirku, ale w tej chwili budzisz we mnie niepokojąco macierzyńskie uczucia. - Moje męskie ego jakoś to przeżyje, wezmę, co da­ jesz. - Wtulił policzek w miękką połę mojego szlafroka. Był rozbrajający w tej łagodnej rezygnacji. Gładzi­ łam jego skronie i policzek, czując, jak ciepło przeni­ ka mnie do szpiku. Połączenie, wciąż otwarte, przeka­ zywało mi przyjemność, jaką czuł, tęsknotę i spokój, podniecenie stłumione przez czułość. Nie mogłam się

nie uśmiechnąć, widząc jego błogo wygięte usta i przy­ mknięte oczy. Zasypiał. Siedziałam tak jeszcze dłuższą chwilę, nie przestając pieścić jego twarzy. Spływał na mnie spokój i senność. Już miałam wymknąć się i wrócić do łóżka, nim chłopcy przebudzą się zirytowani, że szwendam się gdzieś, ignorując ich nadopiekuńcze gdakanie o moim bezpieczeństwie, kiedy usłyszałam hałas przy barze. Na­ pięłam mięśnie, nasłuchując. Dźwięk tłuczonego szkła, nie przesłyszałam się. Ostrożnie uniosłam głowę Joachi­ ma, wstając z kanapy. Cicho sięgnęłam po nóż, który zo­ stawił na stole Joshua. Hałas dobiegał gdzieś zza kontua­ ru. Ostrożnie skradałam się w ciemnym pomieszczeniu, wytężając wzrok. Poruszał się niezbornie, sztywno, jakby nie panując w pełni nad swoim ciałem. Wyszedł zza lady i na niepew­ nych nogach ruszył w stronę wyjścia. Na słońce. Zaklę­ łam i rzuciłam się na niego, w kilku skokach przemierza­ jąc dzielącą nas odległość. Był mniej niż metr od okutych miedzią drzwi, wyciągając rękę do klamki, gdy opadłam na niego jak furia. Mimo sztywności ruchów był silny i opierał się, gdy nim szarpnęłam. Kopnęłam w tył jego kolan, chcąc go przewrócić. Zachwiał się, ale nie upadł. Przepchnęłam się między niego a drzwi i z całej siły po­ pchnęłam. Nie patrzył na mnie, jakbym nie istniała, ale wciąż z uporem napierał w stronę wyjścia. Szarpałam się z nim chwilę, po czym sięgnęłam po moc. Impuls energii uderzył go w pierś i odrzucił w tył. Upadł na plecy, ale natychmiast zaczął zbierać się z podłogi, zawodziła go koordynacja, ale nie determinacja. Rzuciłam się na niego, docisnęłam do podłogi ciężarem swojego ciała. Schwy-

ciłam za nadgarstki i przyparłam je do podłogi. Miotał się i usiłował wykręcić z uścisku, ale nie puszczałam. Był silny, jak oni wszyscy, a ja nie odzyskałam pełni sił, ale wciąż go trzymałam, udami obejmując szczupłe biodra. Próbował mnie zrzucić, uderzyłam głową w jego czoło, licząc, że go nieco zamroczę, ale zdawało się, że nic nie poczuł. Szczerzył kły i warczał. Z bliska widziałam oczy, biel gałek, bez śladu tęczówek, zwróconych gdzieś do wnętrza czaszki. Zaklęłam siarczyście. Zaczęłam wzy­ wać pomocy. Sekundy, nim pojawili się Miron i Joshua, dłużyły się, krople potu perliły się na moim czole, zimne dreszcze przebiegały po plecach. Rozbłysło światło. Nie pytali, co robię ani co się dzieje. W mig byli przy mnie i przytrzymywali wijące się ciało do chłodnej posadz­ ki. Usiadłam zmęczona i zdezorientowana. Zaczynałam składać wszystko, co wiedziałam o wypadkach w Trum­ nie, i nabierało to coraz więcej sensu. I na Boginię, nie podobały mi się wnioski, do jakich dochodziłam. - Co z nim zrobimy? - zapytał przytomnie Joshua. - Musimy go związać. Próbował wyjść. Nadal chce powiedziałam zdecydowanym głosem, choć w gardle na­ rastało mi drżenie. Dźwignęli go, wciąż walczącego, z podłogi. Miron za­ mknął go w ciasnym uścisku, Joshua pobiegł na zaplecze, szukając czegoś, czym mogliśmy go spętać. Wstałam na nieco drżących nogach i pomogłam Mironowi, chwyta­ jąc wierzgające nogi. Po kilku nieznośnie długich minu­ tach wampir był przywiązany do kolumny przylegającej do baru. Dopiero kilka porządnych pętli oplatających go od kolan po pachy unieruchomiło go na dobre. Jęknęłam, siadając na podłodze przed nim.

- I co teraz? - Miron spoglądał to na mnie, to na więźnia. - Poczekamy. - Myślisz, że mu przejdzie? - Powinno, kiedy się obudzi. - Chciałam mieć tę pewność. - Muszę pogadać z Gajuszem, ten dupek zbyt wiele ukrywał przed nami. - Wiesz już, kto za tym stoi? - Cień przemknął przez twarz mojego diabła, a ja mogłam się tylko blado uśmiechnąć. - Znamy chyba tylko jedną osobę, która potrafi ta­ kie rzeczy, prawda? Obaj skinęli głową. To nie była dobra nowina. Cia­ ło Kadena, Trzeciego w gnieździe Gajusza, zwiotczało i gdyby nie sznur, osunęłoby się na podłogę. *

Trumna ożywiała się stopniowo. Powietrze przepełniała żywotna energia budzących się do życia wampirów. Sie­ działam na krześle naprzeciw Kadena, ubrana i gotowa zareagować, jeśli po przebudzeniu nie będzie sobą. Mog­ ło być różnie i wciąż miałam tylko nikłe pojęcie, z czym dokładnie mamy do czynienia. Mógł być w pełni przy­ tomny, w pełni przejęty lub przemieniony, mógł być wa­ rzywem, jeśli urok go przepalił. Na udach spoczywał mój lśniący błękitem anielskiej stali miecz. Etykieta nie ob­ chodziła mnie już zupełnie, jak mało co wpędzała mnie w tarapaty. Pieprzyć kiecki, niech żyje porządna stal. Wampiry wychodziły z piwnicy i bar zaludniał się powoli. Nikt do nas nie podszedł, nikt nie protestował

przeciw temu, co widzi, nikt nie próbował wyzwalać Kadena czy pytać, co, u diabła, robię. Zbijali się w małe, rozplotkowane i pełne niepokoju grupki. Obserwowali każdy mój ruch. Joachim, który się obudził niewiele wcześniej, wszedł za kontuar i serwował krew dołącza­ jącym do zgromadzenia kainitom. Udawał, że nie do­ strzega ich sondujących spojrzeń. Niewiele mógł im po­ wiedzieć, przynajmniej do czasu, aż Kaden się obudzi i będziemy wiedzieli, na czym stoimy. Przyczyna całego zamieszania wciąż pozostawała nieprzytomna. Dopiero pół godziny od zachodu słoń­ ca zamrugał oczami i gwałtownie szarpnął się, czując sznury. Stek najgorszych przekleństw popłynął z jego ust ze swobodą, jaką wyzwiskami szafują dziwki i ulicz­ nicy. - Co się, u diabła, dzieje? - krzyknął, gdy jego reper­ tuar się wyczerpał. - Rozwiąż mnie, wiedźmo, a rozszarpię cię na strzępy. - Tak, to dopiero zachęta - mruknęłam, nie spusz­ czając z niego czujnego spojrzenia. - Jak się czujesz? - Jakiś żart? Związałaś mnie i śmiesz pytać, jak się czuję? Zabiję cię za to! - Opanuj się, nim poznasz całą historię. Wiesz, kim jesteś, co się działo? - O czym ty, do cholery, mówisz? - Odpowiedz na moje pytania, a wszystko pójdzie sprawniej. Czy wiesz, kim jesteś? - Kaden, Trzeci Gajusza, twój przyszły zabójca, wiedźmo z piekła rodem - parsknął. - Nieźle. Czy masz jakieś wspomnienia z tego, co się działo po tym, jak udałeś się na spoczynek?

Zamarł, spoglądając na mnie z dziwną intensywnoś­ cią. - A powinienem? - Nie wiem. Ale spróbuj sobie przypomnieć. Zmarszczył się i pokręcił głową. - Mogę ci pomóc, ale nie obejdzie się bez twojej współpracy, idziesz na to? - Wstałam z krzesła i pode­ szłam na odległość kroku od więźnia. Szarpnął głową i wyszczerzył zęby. - Rozwiąż mnie! - wrzasnął. Wzruszyłam ramionami. - Mogę, ale nie wiem, czy jutro o świcie wszystko się nie powtórzy, Kadenie. - Co? - Znów będziesz próbował wyjść na słońce, a mnie może nie być pod ręką, by ci w tym przeszkodzić. Zamilkł. W barze za to zawrzało. Spoglądał na mnie, jakby wyrosła mi druga głowa. - Nie dogasam, do diaska! - Nie mówiłam, że dogasasz. Mówiłam, że chciałeś wyjść na słońce i ostro ze mną walczyłeś, gdy ci w tym przeszkodziłam. Potrzebowałam pomocy chłopaków, by cię utrzymać w Trumnie. Przygryzł wargę, ważąc moje słowa. Skinął głową, nie mówiąc głośno, ale wiedziałam, czego chce. Pode­ szłam jeszcze bliżej i dotknęłam ręką jego mostka, mię­ dzy zwojami liny. Przymknęłam oczy i opuściłam swo­ je osłony. Przez chwilę bronił się, ale wpuścił mnie do swojej jaźni. Niemal natychmiast znalazłam to, czego szukałam, omijając tajemnice i wspomnienia. Nie chcia­ łam ingerować w jego prywatność, wystarczyło, że zna-

lazłam ciemny punkt, pulsujący złą magią. Skupiłam się na tym miejscu i napierałam na nie, aż ciemne i wypo­ lerowane ścianki puściły. Rozbrajałam zaklęcie, które sączyło jad w jego serce, wysysało energię, zamierzało go zabić. Pociągnęłam za ciemną nitkę magii i nawija­ łam ją na palce niczym włóczkę, odplątując ją z jego du­ szy. Krzyknął, gdy oderwałam koniec nitki, głęboko za­ korzeniony w jego istocie. Byłam wyczerpana. To było silne i bardzo złe zaklęcie. Skinęłam na Joshuę, który czekał już z moim zestawem magicznym rozłożonym na kontuarze. W szklanej misie chlupotał roztwór soli, rdzawy od cynamonu. Zanurzyłam w nim ręce, które choć pozornie czyste, oblepione były urokiem mającym zniszczyć Kadena. Woda gwałtownie pociemniała, zasyczała, a moja skóra paliła żywym ogniem. Wyjęłam je z roztworu, obrzmiałe i zaczerwienione. Dotknęłam znów piersi Kadena, upewniając się, że żaden cień zaklę­ cia w nim nie został, i przesłałam mu wiązkę energii, by ukoić rozjątrzoną ranę w jego duszy. Pot spływał mu po czole, zęby pokaleczyły dolną wargę, gdy zagryzał ją, by nie krzyczeć. Wiedziałam, że musiał cierpieć. Rękawem otarłam swoje czoło, równie spocone. Spojrzałam mu w oczy. Był sobą i nie był zachwycony tym, co się działo. Sięgnęłam po miecz i rozcięłam sznur. Opadł na kola­ na, ciężko dysząc. - To wszystko - powiedziałam po prostu. Wstał i spojrzał na mnie z pociemniałą twarzą. -

Co to było? Magia? Tak. Twoja? Nie. Wampira, który chciał twojej śmierci.

- Wampira? - szepnął ze zgrozą. Skinęłam głową. - Buszujący w snach, dream snatcher, praedator somniorum, różnie go nazywają, ale za każdym razem spro­ wadza się do tego, że ten ktoś zaszczepił ci urok w czasie snu. Miałeś się zabić. Jak wszyscy przed tobą. W Trumnie zapanowała absolutna cisza. Tylko od­ dechy, mój i chłopaków, zakłócały zamarłe w przeraże­ niu powietrze. Nie tylko my odgadliśmy, co implikuje takie wyjaśnienie. - Dziękuję - szepnął Kaden przez zaciśnięte gardło, wyciągając rękę w moją stronę. - Drobiazg. Akurat przechodziłam. - Wyszczerzy­ łam się w uśmiechu. - Powinieneś się posilić, zaklęcie cię drenowało. Co miało swoje dobre strony. Gdybyś nie był osłabiony, nie powstrzymałabym cię. Na szczęście twój niedoszły kat jest pazernym na energię łakomczu­ chem. Skinął głową i jeszcze mocniej potrząsnął moją dło­ nią. Może teraz przestanie obrażać mnie za moimi ple­ cami i komentować moją obecność w Trumnie, i szerzej, w wampirzym świecie. A może nie, pamięć wampirów bywała zawodna.

- Nie obchodzi mnie, co sobie Gajusz życzy, chcę z nim pogadać - warknęłam w twarz zdenerwowanego wampira, który stał między mną a drzwiami do pokoju swojego mistrza. - Nie mogę...

- Wejdę tam, tak czy inaczej. Pytanie, jak ty się bę­ dziesz po tym czuł, czy będziesz jeszcze cokolwiek czuł. Zacisnęłam rękę na rękojeści miecza, wysuwając ostrze na kilka centymetrów z pochwy. Przełknął. Może nawet mu trochę współczułam. Gajusz wydał mu sprzeczne rozkazy - zapewne nikt nie miał prawa mnie poobijać, skoro wampiry, choć mi nie­ chętne, przez ostatnie dni były całkiem grzeczne, ale też zakazał wpuszczać kogokolwiek do swoich pokoi. Praw­ dziwy konflikt tragiczny. O, biedna wampirza Antygono! - Posłuchaj, on musi ze mną pogadać, ale jeśli po­ czujesz się lepiej, mogę cię lekko sponiewierać, będziesz kryty, że stawiałeś opór, co ty na to? - Wyszczerzyłam zęby w zachęcającym uśmieszku. Nie docenił dowcipu, wydawał się jeszcze bliższy paniki. Westchnęłam i ude­ rzyłam w podbródek. Raz. Nie chciałam chłopaka prze­ sadnie obić, ale jego niemożność podjęcia decyzji dzia­ łała mi na nerwy. Pchnęłam drzwi. - Mówiłem, nikogo! - warknął Gajusz, nim zauwa­ żył, kto stoi w progu. - Stęskniłeś się, Gajuszu? - szepnęłam zmysłowo, tłumiąc chichot na widok jego miny, rezygnacja i złość tworzyły unikalną mieszankę. Wyglądał źle, zmęczenie wycisnęło na jego twarzy wyraźne piętno, ciemne plamy pod oczami były jak siniaki. Pobladł i schudł, odkąd wi­ działam go ostatnio. - Od dawna nie śpisz, Gajuszu? Drgnął, jakbym go uderzyła. - A więc wiesz, przez chwilę chciałam wierzyć, że byłeś ze mną szczery, nigdy się nie nauczę, że tego słowa nie ma w twoim słowniku, wampirze.

Milczał, napinał szczękę tak mocno, że z daleka sły­ szałam chrzęst zębów. Warknął z frustracją. - Czego od ciebie chce, czego zażądał? Bo zgłosił już roszczenia, prawda? Jak rozmowa ze ścianą. Monolog właściwie. - Chce ci zabrać wszystko czy chce tylko twojej śmierci? Możesz nie mówić, możesz udawać, że nic się nie dzieje, ale jeśli tak, niepotrzebnie marnuję swój czas. Moim synom chyba nic nie grozi, ale na wszelki wypa­ dek zabiorę ich ze sobą, Roman udzieli im gościny z pew­ nością. I na jakiś czas będę omijać Trumnę, nowy pan na włościach raczej nie przypadnie mi do gustu, mamy za sobą pewne zaszłości. - Odwróciłam się i z wdziękiem ruszyłam do wyjścia. - Jak się domyśliłaś? - powiedział cicho. - Dziś dopadł Kadena. Byłam przy tym. Poznałam ślady i metody. Skulił się w sobie. Kaden był jego Trzecim, pętla wo­ kół mistrza zaciskała się coraz bardziej. - Może cię zainteresuje, że twój wampir żyje i ma się nieźle. Urok został zniszczony. Więc powiedz mi, czy nosisz w sobie taki sam, czy nie śpisz ze strachu, że ci go zaszczepi? - Naprawdę? Rozbroiłaś urok? - Tak, jestem aż tak utalentowaną wiedźmą. Więc? - Co masz na myśli? - Nosisz urok czy tylko się go boisz? Jesteś dość sil­ ny, by się bronić, jeśli już ci go zaszczepił, ale to bardzo męczy, poza tym urok nie tylko usiłuje cię skłonić do samobójstwa, ale też drenuje. To by wyjaśniło to, że wy­ glądasz jak student pod koniec sesji.

Skrzywił się. - Jeśli go rozbroisz, on będzie wiedział... - Prawdopodobnie. Może nie wiedzieć, że Kaden żyje, więc nie zaniepokoi go, że już nie dostaje od nie­ go energii, ale jeśli nie poczuje ciebie, uzna, że może tu wpaść i wziąć, co twoje. - Zgadłaś. Chce wszystkiego. I mojej śmierci. - To przez tę historię z Victorem czy macie inne po­ rachunki? - Nie. Sądzi, że jestem słaby, skoro nie zabiłem cię niezależnie od wszystkiego. - Nie jesteś słaby, Gajuszu. Może uparty, głupi, ale nie słaby. - Skrzywił się na ten komplement. - Masz przewagę, której nie uwzględnił. - Tak? - Zaśmiał się gorzko. - A jakaż to przewaga? - Masz mnie, pomogę ci. - Nie możemy go zabić. - Też już do tego doszłam. Ale nie martw się, znaj­ dę na niego sposób. Czy Eleonora wiedziała o tym, wy­ jeżdżając? - Nie. - Pokręcił głową z uporem małego chłopca, który ukrywa przed mamą, że zjadł zbyt wiele cukierków. - Skontaktuj się z nią i powiedz jej o tym. Tylko tak wymigasz się od dania głowy Konklawe po wszystkim. Nie pozwól, by to Albin był tym, który pisze historię. Patrzył na mnie z uporem. - Gajuszu, zaufaj mi, wiem, jak kluczowe jest kry­ cie tyłów, gdy naprawdę wkurwiony wróg idzie na cie­ bie z nożem. Pomyślałam o Jezabel i o tym, że udało mi się wymi­ gać od zarzutów po jej śmierci tylko dlatego, że z uprze-

dzeniem zdołałam zgromadzić odpowiednią ilość pa­ pierków przemawiających na moją korzyść. Jeśli Gajusz nie jest skończonym idiotą, skorzysta z tej rady.

Rozdział 7

Gdy weszłam do głównej sali Trumny, szepty na chwilę ucichły, a spojrzenia wampirów przylgnę­ ły do mnie jak opiłki żelaza do magnesu. Wzruszyłam ramionami, widać znowu byłam dziwem, które pobu­ dzało w nich syndrom gimnazjalistek - plotkowali za moimi plecami, ale rzadko który miał odwagę, by po­ wiedzieć mi prosto w oczy, co myśli o mnie i o tym, że jestem mistrzynią dla Joachima i Wawrzyńca. - Jak Gajusz? - Teresa odezwała się z wysokiego krze­ sła, na którym siedziała z niezrównaną klasą, z nogą za­ łożoną na nogę, łydkami splecionymi i stópkami w szpil­ kach wdzięcznie wyprostowanymi. - Przeżyje - mruknęłam i dopiero po chwili zrozu­ miałam kontekst pytania i napięcie wiszące w powie­ trzu. - Oj, dajcie spokój, nic mu nie zrobiłam, nawet palca na niego nie podniosłam. Noszę dziś broń, bo moje życie bywa niebezpieczne, a ścieżka wyboista, a nie dlate­ go, że chcę ubić Gajusza. - Parsknęłam zirytowana. Przez chwilę milczeli. Nie, nie łudziłam się, że za­ wstydzili się swoich podejrzeń albo przykro im było, że

tak paskudnie mnie oceniali. Byli zdezorientowani i nie bardzo wiedzieli, jak mnie zakwalifikować. W ich świe­ cie to było proste: jestem - chcą tego czy nie - mistrzynią, na terytorium Gajusza. Odkrywam jego słabość, zabijam go i przejmuję władzę, a przy okazji ich. Koniec pieśni. Mogłam mówić w nieskończoność, że ja tak nie działam, a oni tylko pokiwają głowami i w duchu przyznają, że niezła jestem, tak gorliwie zapewniam o swojej prostoli­ nijnej naiwności, że prawie dali się złapać. - Niech któryś podrzuci Gajuszowi coś do picia, przekonacie się, że jest cały, choć zmęczony. Musi więcej pić, nim nie rozwiążemy problemu... - Machnęłam ręką na jednego z młodszych, rudowłosego wampira o imie­ niu Patryk, który na pierwszy rzut oka uruchamiał mój wewnętrzny alarm na kłopoty. - Zajmij się tym, zapy­ taj przy okazji, czy dołączy do nas, czy mam zaczynać bez niego. Nie protestował, z woreczkami krwi zniknął za kota­ rą skrywającą korytarz wiodący do pokoi Gajusza. Nie mogłam usiedzieć. Wystukiwałam na podłodze niespo­ kojny rytm, przemierzając pomieszczenie od ściany do ściany. Potrzebowaliśmy planu, i to dobrego. Poniekąd byłam odpowiedzialna za kłopoty Gajusza. Mogłam za nim nie przepadać, ale Albin... jego się po prostu ba­ łam. Był wredny i niebezpieczny, zimny i bezwzględny. A ja zabiłam jego progeniturę, Victora, pomagiera maga socjopaty, który porywał i drenował magicznych... Cóż, nie będę przesadzała z tą odpowiedzialnością, gdyby Al­ bin lepiej kontrolował synalka, gdyby ten nie torturował mojej przyjaciółki, kiedy go znalazłam, nigdy nie musia­ łabym go zabijać. Gdyby nie porywał nadnaturalnych,

w tym Joachima i Wawrzyńca, nie ratowałabym ich, nie związała ze sobą i nie byłabym dziś wampirzą mistrzy­ nią. Wszystko więc było winą Victora, ale Albin miał chyba inne zdanie na ten temat. Szkoda, że nie jest to zwykły człowiek. Znalazłabym dowody jego winy, podetknęła je prokuraturze na srebr­ nej tacy, doprowadziła złoczyńcę do aresztu i po kłopo­ cie, moim przynajmniej. Proces i wyrok należałyby już do sądu. Ale to był świat wampirów, tu nic nie było takie proste. Należało przestrzegać ich praw i etykiety, i wspi­ nać się na wyżyny finezji. Na Boginię, czasem tęskniłam za prostym życiem między ludźmi. Dopiero z perspekty­ wy czasu widziałam, o ile łatwiej było sobie tam radzić. Przyjęłam szklankę z Jadeithem z rąk Mirona, który jak pozostali czekał, aż wymyślę, co robić. Ja, on i Joshua byliśmy triumwiratem, a mnie w tej trójce przydzielo­ no funkcję głowy... To dość ryzykowny pomysł, bio­ rąc pod uwagę moją skłonność do popadania w kłopo­ ty, ale Bogini tak właśnie zadecydowała. Miałam ponoć dar do porywania ludzi, jednoczenia ich pod sztanda­ rem i wskazywania im drogi. Dar ten chyba nieco przyrdzewiał albo był zablokowany jak alfia moc, bo nie czu­ łam napływającego natchnienia. Muszę być metodyczna i spokojnie to zaplanować. Ogarnąć emocje, pragnienie, by znaleźć Albina i złoić mu tyłek. Ale nie dosłownie, bo złoją mój tyłek, zanim mrugnę. Witkacy, mój dobry kumpel z policji, a od niedaw­ na objawiony szaman, twierdzi, że każde z nas ma swo­ je anime, zwierzęcego ducha, który decyduje o naszym temperamencie i osobowości. Lepiej, bym teraz przywo­ łała jakieś rozważne zwierzę do patronowania, coś, co

zapędza ofiarę w kozi róg... Chwila, Witkacy... Przez cały miesiąc spotykaliśmy się, bo jako jego koleżanka w ma­ gicznym fachu i asystentka jego mentorki pomagałam mu się przygotować do pierwszych egzaminów poprze­ dzających inicjację... Miał czterdziestkę na karku i do­ piero przechodził swoje szkolenie magiczne. Jako sza­ man związany był z tradycją Indian Ameryki Północnej... Nieoczekiwanie wpadłam na znakomity pomysł, jak po­ konać Albina bez pokonywania go w dosłownym znacze­ niu. Przystanęłam i zachichotałam na samą myśl. Jeśli to się uda, na Boginię, będą o tym śpiewać ballady. Odwróciłam się gwałtownie w stronę wampirów. Z napięciem obserwowali moje wydeptywanie szlaku. Tylko Miron i Joshua znali mnie na tyle, by wiedzieć, że nie ma co ponaglać, muszę przejść swoje kilometry, nim doznam oświecenia. Patryk wrócił do sali niezauważo­ ny. Sam. - Jaka jest decyzja Gajusza? - Zostaje w swoich pokojach, masz jego błogosła­ wieństwo na wszystko, co zamierzasz. Szmer niedowierzania przepłynął między zebranymi. Uśmiechnęłam się promiennie. Będzie wspaniale. - Uważam, że macie prawo wiedzieć, co się dzieje, skoro wasze życie jest zagrożone - powiedziałam oficjal­ nym tonem. - Albin, mistrz i członek Konklawe, zagra­ ża temu gniazdu, chce zabić Gajusza i jak podejrzewam, sporą część z was, bo jakoś nie widzę, by się liczył z wa­ szym życiem. Gajusza mógł po prostu wyzwać, pewnie by wygrał, ale woli swoje małe gierki... więc i my musi­ my z nim zagrać. Nie możemy go zabić, Konklawe znisz­ czyłoby każdy ślad po naszym istnieniu za coś takiego,

ale nie jesteśmy bezradni. Przede wszystkim nie chcę, by ktokolwiek jeszcze zginął. Przed świtem sprowadzę pomoc. Zaklęcia chroniące Trumnę przed intruzami są skuteczne, ale działają tylko na nieproszonych gości, was nie chronią przed wyjściem na zewnątrz pod wpływem uroku. Moje wilki będą strzegły drzwi. Znów szmer. - Wilki? Po co ich w to mieszać? - Nawet uprzejma zwykle Teresa zmarszczyła nos w niesmaku. Zaplotłam ramiona na piersi, widząc ich niechętną postawę. - Są wmieszane, bo ja jestem wmieszana - warknę­ łam - i potrzebujemy ich. Jeśli ja i moi przyjaciele bę­ dziemy marnować każdy dzień na pilnowanie was, nie znajdziemy Albina i nie rozprawimy się z nim. Potrzebny jest strażnik, i to dość silny, by zatrzymał zdetermino­ wanego wampira. Mogłabym ściągnąć kilka czortów czy demonów... ale chyba wolicie wilki, prawda? - Uśmiech­ nęłam się słodko. Poziom sympatii do wilków, znanych wszak i nale­ żących do tego samego systemu, gwałtownie poszybo­ wał w górę. Spojrzałam na Joachima, który uśmiechał się pod nosem. Nie wiem, czy znów nie przekazałam wam­ pirom czegoś całkiem odmiennego niż to, co chciałam im przekazać. Wpadka z Wawrzyńcem nieco zachwia­ ła moją wiarą we własne zdolności komunikacyjne. Mój Seneszal skinął głową z ledwie dostrzegalnym błyskiem akceptacji w oczach. Dobrze, czas działać. - Joachimie, znajdź sposób, bym mogła porozmawiać z Eleonorą. Zadzwonię do Olafa. Miron i Joshua przeka-

żą wam, co już wiemy i czego trzeba się dowiedzieć, im szybciej, tym lepiej dla nas wszystkich. Już chciałam wyjść do swojego apartamentu, by w spokoju porozmawiać z Alfą, kiedy stalowy uścisk za­ mknął mi się na ramieniu. Obejrzałam się, dłoń błyska­ wicznie zacisnęła się na rękojeści miecza i ostrze błys­ nęło w świetle. - Daj mi chwilę, muszę z tobą porozmawiać na osob­ ności - powiedział Kaden, natychmiast luzując chwyt, ale nadal stał zbyt blisko. - Dobrze, ale nie dotykaj mnie na przyszłość bez po­ wodu - powiedziałam chłodno. Mogłam mu wybaczyć, przeszedł dziś sporo, ale w jego świecie takie zachowanie sugerowało, że mnie nie szanuje lub posuwa, lub jedno i drugie. Tak marudzili z tą etykietą, że przyswoiłam ją wreszcie; przydaje się na tyle, że widzę, kiedy ją łamią lub próbują mnie obrazić. - Wybacz, pani - wymamrotał i skłonił głowę po­ kornie. No, takiego Kadena jeszcze nie widziałam. I jakoś wolałam tamtego bezczelnego i aroganckiego barmana, patrzącego na mnie bykiem, niż to spłoszone, pokorne stworzenie przede mną. Czy urok uszkodził go jakoś, czy to kwestia szoku? Zaprowadziłam go do swojego apartamentu. Przy­ siadł na wskazanym fotelu i wyłamywał palce z głuchym chrzęstem, od którego miałam ciarki. Nim pomyślałam, chwyciłam go za dłonie i rozdzieliłam je. Nie znosiłam tego dźwięku. - Wybacz... pani... - Zawahał się.

Nie nazywał mnie tak, nigdy. Mówił mi po imieniu, nazywał wiedźmą, ale nigdy nie zwracał się „pani". Wes­ tchnęłam. - Kaden, skończ to, nic się nie zmieniło. Nadal mnie nie lubisz, nadal mówisz mi po imieniu z lekceważeniem protokołu i mojej osoby. Powiedz po prostu, o co chodzi, nie zjem cię, nie jesteś mi nic winny, nie masz się czym przejmować. Odetchnął i uśmiechnął się już pewniej. - Pytałaś o ten urok, czy pamiętam coś między pój­ ściem na spoczynek a pobudką w pętach... Skinęłam głową. - Wtedy nie pamiętałem, ale coś wraca... To był sen, wampiry raczej nie śnią, zapadamy w letarg na dzień, sny to wspomnienie z naszego ludzkiego życia... I ten sen był taki właśnie. W śnie byłem człowiekiem, nie wampirem, dlatego gdy poczułem przymus wyjścia na słońce, nie bałem się, nie protestowałem. To wyjaśniało, jak Albin omijał ich instynkt samo­ zachowawczy. - Czy to były twoje wspomnienia, czy coś obcego? Zmarszczył się, nie rozumiejąc. - Czy byłeś Kadenem sprzed przemiany, w otoczeniu pasującym do tego, jak wyglądało twoje życie, czy to było coś bardziej umownego i uniwersalnego? - To ma znaczenie? - Ma, mówi nam o tym, czy urok jest tworzony in­ dywidualnie dla konkretnego z was i czerpie z waszych wspomnień, czy jest przypadkowy i nadaje się dla każ­ dego. Ten pierwszy typ uroku wymaga czasu i mocy, ten

drugi jest dość prosty i jeśli Albin się postara, może jed­ nego dnia rzucić go na was wszystkich, a ze stadem wam­ pirów pragnących odetchnąć świeżym powietrzem ani ja, ani wilki sobie nie poradzimy. - To było... prawdziwe. - Napięcie wkradło się w jego szczękę. - We śnie były osoby z mojej przeszłości, moja ludzka rodzina, dom moich rodziców. Wolałbym już o tym wszystkim nie pamiętać. Nie wiedziałem, że tyle szczegółów zostało... Zapach nagrzanych słońcem owo­ ców i świeżej trawy parującej poranną rosą, zapach skó­ ry mojego dziecka śpiącego w koszu na świeżym powie­ trzu... Zapachy, jakich nie ma w nocy, i takie, których jako wampir nie doświadczam... Uciekł wzrokiem zawstydzony, że powiedział zbyt wiele. Znów cień przemknął mu po twarzy, a linia żu­ chwy drgała nerwowo. Było mi go trochę żal, ale nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Podeszłam krok bliżej i wyciągnęłam rękę, nie dotykając go, a jedynie oferu­ jąc wsparcie. Po chwili wahania ujął ją i lekko uścisnął. Wstał gwałtownie, musiałam szybko się cofnąć, by nie stać z nim nos w nos. - Wracam do swoich obowiązków. Raz jeszcze dzię­ kuję za to, co dla mnie zrobiłaś. Mam u ciebie dług. Możesz prosić, o co chcesz. - Uśmiechnął się sztywno i oficjalnie, na powrót całkowicie panując nad swoimi emocjami. Ale ja już zapamiętałam to, co widziałam w jego oczach, gdy maska na chwilę pękła. Wybrałam numer Olafa.

Wisiałam na telefonie od dobrych czterdziestu minut, kiedy ktoś zapukał do drzwi apartamentu. Przykładając słuchawkę do ramienia, krzyknęłam: „Dajcie mi dziesięć minut!", by wrócić do rozmowy z Romanem. Mój pomysł uznał za szatański, ale możliwe, że skuteczny, przeszkalał mnie właśnie w procedurach Konklawe, których niezna­ jomość mogłaby się skończyć naszą śmiercią. Słuchałam uważnie, chodząc po pokoju, nie zwracając szczególnej uwagi na drzwi. Byłam przekonana, że to któryś z wam­ pirów przywołuje mnie na naradę, ale póki nie miałam pewności, na co mogę sobie pozwolić, a na co nie, nie chciałam zdradzać swojego planu. Zadawałam pytania, wiele budziło w Romanie pokłady wesołości. - Przypomnij mi casus Albina, jeśli kiedyś postano­ wiłbym cię wkurzyć za bardzo. - Nie ma sprawy, Romanie, z przyjemnością. - Parsk­ nęłam cichym śmiechem. - Słuchaj, ostatnio zrobiło się wokół mnie trochę gorąco... jeśli coś mi się stanie, jeśli­ bym nie wróciła - przełknęłam nerwowo - wszystkie pa­ piery, w tym testament, zdeponowałam u Leona, w sejfie Szatańskiego Pierwiosnka. Dopilnujcie, ty i Katarzyna, by wszystko było jak trzeba. - Chyba się nie żegnasz, mała? Moja egzystencja by­ łaby strasznie nudna bez ciebie. - Zrobię, co się da, by nie narazić cię na stulecia nudy, ale nie wszystko zależy ode mnie. - Może po prostu wróć do Thornu? - Nie mogę, znasz mnie. - Jak zły szeląg. Nie daj się zabić, wiedźmo, byłaby szkoda. Wciąż uważam, że stałabyś się pięknym ogni-

wem w moim rodzie magicznych wampirów, z twoimi możliwościami, jeszcze po przemianie... ogłosiłbym cię natychmiast moim Seneszalem. - Wiesz, że wampirza kariera mnie nie interesuje, Romanie, ale dzięki. Doceniam twoje uznanie i potrak­ tuję je jak komplement. - Dlaczego właściwie to robisz? Narażasz się, wyrę­ czasz Gajusza w tym, co powinien zrobić sam, a skoro nie ma dość jaj, by to zrobić, może powinien zginąć? - Tak trzeba. Giną wampiry, nie podoba mi się to. - Czy... - zawahał się, nim dokończył - zrobiłabyś coś takiego dla mnie? - Och, wasza kąśliwość, przecież ja Gajusza nawet nie lubię. Nie zamierzałam dodawać, że jego i owszem lubię. I gdyby Albin wyciął mu taki numer... może by po prostu zniknął w tajemniczych okolicznościach. Śmiech Roma­ na rozbrzmiewał mi w uszach, gdy odłożyłam słuchaw­ ki na widełki. Sięgnęłam po kurtkę, by zejść do głównej sali, czas na małą wycieczkę po okolicy. Zamarłam, dostrzegając nagle, że nie jestem sama w pokoju. Zaklęłam szpetnie, zaciskając dłoń na rękoje­ ści miecza i przybierając postawę obronną. Nawet nie drgnął. Stał tak nieruchomo, niemal wto­ piony w ścianę, że dopóki nie spojrzałam wprost na nie­ go, nie widziałam go. Wyższy ode mnie na oko o dziesięć centymetrów wyglądał jak wyrzeźbiony ze stali i rzemie­ ni, twardy i żylasty. Miał jasne, krótkie włosy, surową twarz o ostrych rysach i długim nosie, noszącym ślady złamania, kilkudniowy, szorstki zarost na brodzie. Cała jego postawa, sztywność ciała, mówiły mi, że był woj-

skowym, że jeszcze niedawno nosił mundur, nie czar­ ne bojówki i koszulę jak dziś. Oceniłam go jako niebez­ piecznego, wyciągnęłam miecz z pochwy. Emanował czymś groźnym, a przy tym był nieznośnie opanowany. Teraz mierzył mnie wzrokiem, błękitno-stalowe tęczów­ ki lśniły ironią i mały uśmieszek pełgał mu w kąciku ust. Sięgnęłam w jego stronę magiczną sondą i natychmiast zauważyłam silne osłony, znakomicie skonstruowane, niemal nieprzenikalne, ale na tyle charakterystyczne, że uśmiechnęłam się i schowałam miecz do pochwy. Sięg­ nęłam po porzuconą na podłodze kurtkę i założyłam ją na gołe ramiona, na których wciąż obecna była gęsia skórka po tym spotkaniu. - Co to, już nie chcesz mnie skrócić o głowę? - zapy­ tał niskim, schrypniętym głosem z lekkim śladem obce­ go, twardego akcentu. Wilki, wampiry czy magiczni uczyli się języków błys­ kawicznie. Szybka adaptacja gwarantowała nam prze­ trwanie. Mimikrę mamy we krwi, wielu z nas ma dar poliglocji i bez nauki włada każdym językiem, całkiem jak aniołowie i piekielnicy. To, że wciąż słyszałam ślad inne­ go języka, znaczyło, że był w Polsce nie dłużej niż mie­ siąc, może dwa, jeśli nie spędzał zbyt wiele czasu z ludź­ mi, a raczej przebywał w Trójprzymierzu. - I tłumaczyć się potem Olafowi? Zapomnij. - Wy­ szczerzyłam wdzięcznie zęby. Uśmiechnął się. Oderwał się leniwie od ściany i pod­ szedł do mnie wolno, jakby zapewniając mnie, że nie ma złych intencji. Z trudem powstrzymałam się przed sięgnięciem do miecza. Poruszał się jak dzikie zwierzę, okrążające swoją ofiarę. Utrzymałam podbródek wyso-

ko i przełknęłam ślinę, której nagle zbyt wiele znalazło się w moich ustach. - Skąd wiesz, że nie jestem jednym z tych wilków, które chcą twojej śmierci? - zapytał, przystając o krok ode mnie. - Nie pachniesz jak one. Pachniesz Olafem i naszym stadem, jesteś lojalny wobec obu, ale jeśli interesy Olafa i stada nie będą się nagle pokrywać, staniesz przy Olafie. Zmrużył oczy zaskoczony. - Możesz to wyczuć po zapachu? Skinęłam głową. Spuścił osłony i nagle mój wilk wy­ czuł jego wilka, kudłata kulka napierała mi na żebra, rodząc w gardle krótkie warknięcie, napierała na nie­ go mocą, a mój wilk domagał się hołdu od jego wilka. Skrzywił się i zatrzasnął osłony. - Niezła sztuczka, prawie uwierzyłem - warknął. - Możesz wierzyć, w co chcesz, nawet Kościół Boga Spaghetti ma sporo wyznawców - powiedziałam urażona. Miałam dość tego, że w kółko kwestionowano to, kim jestem. Wampiry podważały moje prawo do bycia mistrzynią. Wilki do bycia Alfą. Magiczni nieufnie spo­ glądają na moje skrzydła i piekielnego kochanka i zapy­ tują, ile z wiedźmy zostało po zawiązaniu triumwiratu, podczas gdy dla niebieskich nigdy nie będę dość dobra. Chyba tylko piekielnicy podchodzili do mnie na luzie, ale to nie tyle moja zasługa, co efekt Leona, Baala i Luca, którzy ogłosili się moimi patronami. W kółko słyszę, jak wyjątkowe są moje powiąza­ nia z różnymi rasami, ale na co dzień sprowadzało się to zwykle do tego, że nigdzie do końca nie pasowałam, zawsze było jakieś „ale" do tego, kim właściwie jestem

i jak mnie traktować. Czasem łudziłam się, że mam to za sobą, że bolesne niedopasowanie, które towarzyszy­ ło mi między ludzką rodziną, minęło bezpowrotnie, że jestem wśród swoich, ale wygląda na to, że właściwie nie ma takich jak ja, trochę odmieńców, trochę zagadek. Tylko najbliżsi, moja gromadzona skrupulatnie rodzina akceptowała mnie całkowicie i za to byłam wdzięczna. Może głupotą jest oczekiwać akceptacji poza tym wą­ skim i sprawdzonym gronem. Były dni, kiedy czułam się niemal jak Wonder Woman, mogłam poradzić sobie ze wszystkim i zdarzało się, że towarzyszyły mi uznanie i szacunek otoczenia. To były miłe chwile. I były dni, kiedy czułam się jak dziś, mała wiedźma zaplątana w wielkie sprawy, skoncentro­ wana na tym, by nie wypuścić z rąk wszystkich sznu­ reczków, które trzymały ją przy życiu. Starcie z wilczyca­ mi raczej pozbawiło mnie złudzeń co do pokrewieństwa z Wonder Woman, a niechęć, jaka mnie otaczała, przy­ gnębiająco kontrastowała z szacunkiem. Byłam zmęczo­ na i brakowało mi już cierpliwości. Rola kogoś, kto pró­ buje uszczęśliwiać innych na siłę, nie leżała mi zupełnie. Chciałam wyminąć wilka, ale ten nagle chwycił mnie za rękę, mocno i gwałtownie. Spojrzałam na jego pal­ ce, długie i zakończone krótko przyciętymi, schludnymi paznokciami, zaciśnięte na mojej jasnej skórze, natych­ miast podbiegającej krwią. Uniosłam oczy, kipiące gnie­ wem, nie strachem, którego się spodziewał, i spojrzałam mu prosto w jasne, lśniące złością tęczówki. - Lepiej dla ciebie, byś nie zostawił na mnie choćby siniaczka, wilku, bo nie ujdzie ci to na sucho - wycedzi­ łam zimno.

Nie zwolnił uchwytu. W ułamku sekundy wyciągnę­ łam miecz i ze świstem miękkim łukiem przejechałam nim po przedramieniu wilka. Zbyt szybko, by mógł zare­ agować. Nie, by zabić czy okaleczyć, ale by ostrzec. Przez dziurę w koszuli połyskiwały krople krwi. Nie zwolnił uchwytu, choć na twarzy pojawiły się zaskoczenie i nie­ dowierzanie. Kopnęłam, celując kolanem w krocze. Sko­ ro nie przyjął pierwszego ani drugiego ostrzeżenia, czu­ łam się usprawiedliwiona. Facet może był jak ze stali, może i był odporny na ból i niezłomny, ale nie znam ta­ kiego, który zachowałby obojętność, gdy jego skorupki spotykają się z brutalnym traktowaniem. Syknął i mnie puścił. Cofnął się o krok, wściekły. - Sam się prosiłeś - mruknęłam. - Nie podoba mi się to, że wciągasz wilki w wampi­ rze gówno - wycedził. Zatrzymałam się w połowie drogi do drzwi. - Nie do ciebie należy decyzja - powiedziałam cicho. - Moim obowiązkiem jest chronić lukoi. - A we mnie widzisz zagrożenie? - Odwróciłam się i spojrzałam hardo w jego oczy. - Olaf nie podziela two­ ich obaw. - Olaf jest naiwnym głupcem, jeśli idzie o ciebie, nie myśli głową. Zaśmiałam się, trafił kulą w płot. Między mną a Alfą nigdy nie było niczego, żadnych wzdychań czy pociągu seksualnego, wyczułabym, gdyby było inaczej. Olaf nie interesował się kobietami, ani mężczyznami, by być pre­ cyzyjną. Podejrzewałam, że nie przebolał straty kogoś z przeszłości, czasem wyłapywałam od niego tęsknotę i ślady melancholii.

- Może myliłam się w ocenie twojej lojalności wo­ bec Olafa, nie słyszę, byś szanował swojego Alfę - wark­ nęłam. - Szanuję go, ale nie jestem ślepy. Przez ciebie źle się dzieje w stadzie, a teraz jeszcze to wampirze gówno. Zamarłam. - O czym mówisz? Zagryzł wargi, wściekły, że mu się wyrwało coś, czym nie chciał się dzielić. - I tak się dowiem. Możesz mi zaoszczędzić czasu, a tym szybciej pomogę Olafowi posprzątać po tych su­ kach - mówiłam cicho, ale warkot w mojej piersi nara­ stał. - Jeśli chcesz mu pomóc, przestań udawać Alfę, od­ daj mu wolność i pozwól mu znaleźć normalną wilczycę. - Olaf może być, z kim tylko chce, ma moje błogo­ sławieństwo, jesteśmy tylko przyjaciółmi, nikim więcej. Nie dowierzał mi, sceptycznie uniósł brew. Wzru­ szyłam ramionami z pozorną obojętnością. Na Boginię, gdyby moje życie seksualne doścignęło kiedykolwiek le­ gendy, jakie o nim krążą, musiałabym prowadzić skru­ pulatny terminarz, a w sypialni zamontować drzwi ob­ rotowe, by uniknąć kolizji. Pukanie przerwało niezręczną i pełną nieufności ci­ szę. Olaf wkroczył do pokoju z uśmiechem. Podszedł do mnie i nadstawił policzek do tradycyjnego powita­ nia. Potarłam go swoim, potrącając nosem jego odsło­ niętą szyję. Dopiero po wilczej części przywitał mnie jak facet, ściskając szybko i poklepując po plecach. - Dobrze wyglądasz, dużo lepiej niż rano - powie­ dział z uśmiechem.

- Dzięki, czuję się też całkiem dobrze. Chłopcy wpro­ wadzili cię w szczegóły? - Taaa... nie sądziłem, że Albin jest aż tak głupi. Skrzywił się na wspomnienie makabrycznego wampira albinosa. - Widzę, że poznałaś Varga? - Właściwie nie, nie raczył się jeszcze przedstawić. Zmierzyłam jasnowłosego wilka niechętnym spojrze­ niem. - Będzie cię chronił, dopóki nie dowiemy się, kto chce twojej śmierci - powiedział Olaf nieświadom re­ akcji, jaką wywoła. Napięłam się ze złością, Varg również prychnął nie­ chętnie. - Olaf, nie potrzebuję ochrony, a na pewno nie po­ trzebuję Varga - mówiłam cicho. - Nie dyskutuj. Nie zniósłbym, gdyby coś ci się stało, i to z łap kogoś z mojego stada. - To daj mi Rocky'ego, Manny też się nada, nie Varg. - Nie przypadliście sobie do gustu? - Uniósł brew w zdumieniu. Dopiero teraz spostrzegł rozdarcie koszuli Varga i poczuł jego krew. - Można tak powiedzieć - mruknęłam. - Rocky'ego i Manny'ego też ci oddaję, twoje szcze­ nię też chce ci towarzyszyć, ale Varg i Bjorn są najlepsi... a chyba teraz będziesz ich bardzo potrzebować, jeśli za­ mierzasz rozprawić się z Albinem, prawda? - Uśmiechał się ze słodyczą staruszki wciskającej sierotce zatrute jabł­ ko. Zacisnęłam zęby. Tak, będę potrzebowała naprawdę dobrych ludzi, ale czy to musi być ten cholerny wiking, wwiercający mi się w czaszkę spojrzeniem? - Olaf... - zaczęłam. Przerwał mi uniesieniem dłoni.

- Dogadacie się, Varg jest dość... trudny, ale jemu ufam najbardziej w stadzie. Trudny, jasne, a Hun Attyla miał kłopoty z kanalizowaniem stresu, pomyślałam, ale nic nie powiedziałam, widząc poważną minę Olafa. - Doro, to drażliwa kwestia i nie chcę, by stała ci się krzywda, nie chcę też, by ktoś zrobił ci coś tylko po to, by dopaść mnie. Nie chcę słuchać dyskusji - powiedział tonem dziwnie przypominającym mi ton Jemioły, kie­ dy strofowała mnie podczas szkolenia. - A wychodząc na zewnątrz, będziesz nosić to. - Wcisnął mi w dłonie ciężką torbę. Rozpakowałam jej zawartość i prychnęłam śmiechem. - Zapomnij, prędzej zacznę biegać w krynolinie. To waży tonę, nie przepuszcza powietrza, poza tym kami­ zelka z kevlaru na niewiele się zda, gdy wściekła suka znów będzie próbowała mi poderżnąć gardło. - Doro - powiedział groźnym tonem. - Nie, Olaf, na wszelką magię w powietrzu, nie zało­ żę kamizelki kuloodpornej, nosiłam je czasem w policji, w tym się nie da walczyć. Wychwyciłam uniesione brwi Varga, gdy usłyszał, że pracowałam w policji. Tak, wilku, niech cię nie zwiedzie ładna buźka. - Zgodzę się tylko, jeśli weźmiesz to. - Podał mi mniejszy pakunek, lżejszy. Westchnęłam. Czemu mam wrażenie, że ta kamizel­ ka była tylko podpuchą, by trudniej było mi odrzucić po­ darunek numer dwa? Wyjęłam skórzaną kurtkę z wyso­ ką stójką, kieszeniami na noże i podszewką wzmacnianą kevlarem. Niewielkie metalowe nity pokrywały ramiona,

dość gęsto, by pazury czy ostrze prześlizgnęło się po nich, nie uszkadzając tego, co kryło się pod kurtką. Zaśmia­ łam się. Była podobna do tej, która przetrwała spotkanie z wilkiem Nikity, ale ostatecznie poległa w bojach z Ra­ faelem i jego archanielską stalą, ale ta dzięki wzmocnie­ niom była nawet lepsza. Nie zamierzałam odmawiać ta­ kiego podarunku, zawsze lubiłam praktyczne prezenty, noże, pistolety, miecz... - Na to mogę się zgodzić, Olaf, choć nie musisz mi dawać prezentów. Wyszczerzył się. - A kogo mam rozpieszczać? Moja córka jest nieza­ leżna i chodzi własnymi drogami. Całkiem jak ty, ale ty masz już okres buntu za sobą. Nie wiedziałam, że ma córkę. Co właściwie wiedzia­ łam o jego rodzinie? Z rozmów z nim wywnioskowa­ łam, że jego przeprowadzka do Polski wiązała się z ja­ kąś tragedią, jaka spotkała jego stado w Finlandii. Nie wyglądał na więcej niż czterdzieści lat, choć mógł mieć o dziesięć lat więcej, wilcze geny były łaskawe. Ile lat mia­ ła jego córka? Cóż, ja z pewnością miałam za wiele lat, by być jego córką. Czy takie gesty jak ten albo sympatia, jaką mi okazywał, pozwoliła członkom lukoi wierzyć, że mamy romans? - Dzięki, Olaf, jesteś najlepszy. - Uścisnęłam go lekko. Varg warknął za moimi plecami. Ciarki przeszły mi po grzbiecie. Jego wilk był wściekły. Olaf wydawał się tego nie zauważać lub postanowił to zignorować. - Oczywiście, że jestem, a teraz chodź, przedstawię ci twoją ekipę, ściągnąłem już wszystkich, rozesłałem też wilki, by popytały o ten dom, o którym mówiłaś.

Objął mnie lekko w talii i wyprowadził z pokoju. Dezaprobata Varga była namacalna. Sprawdziłam raz jeszcze Olafa moją magią ze strony matki. Nie myliłam się, nie podkochiwał się we mnie, nie pożądał. Ode­ tchnęłam, ale zachowanie Varga dało mi do myślenia. To, że nic nie ma, nie znaczy, że nie może mieć skutków ubocznych... Czy to wyjaśnia, czemu napadły na mnie same suki?

Ekipa, jaką zaproponował mi Olaf, była imponująca. Rocky i Manny ściskali mnie w niedźwiedzich uściskach. O ich lojalności byłam całkowicie przekonana, przysięgli mi ją po tym, jak uratowałam ich jesienią przed psy­ chopatycznym magiem. By dotrzymać obietnicy, gotowi byli się postawić Alfie, gdy ten wystąpił przeciw mnie nie ma większego dowodu na oddanie. Zauważyłam, że zmienili się trochę przez te miesiące, odkąd ich pozna­ łam. Wcześniej jeden z nich był ochroniarzem w barze ze striptizem, drugi egzekutorem długów dla Providenta, ocierali się o działalność przestępczą, choć nie wystę­ powali przeciw prawu tak oficjalnie, jak trzeci z urato­ wanych wtedy wilków, Pięść, który jako diler nie mógł liczyć na moje przesadne uznanie i nie utrzymywałam z nim bliższych kontaktów. Dziś wydawali się bardziej... sama nie wiem, poważni? Odpowiedzialni? W czarnych bojówkach i koszulkach z długimi rękawami wyglądali jak ochroniarze. Nie umknęło mi, że spodnie były takie same jak te, które nosił Varg. Sposób, w jaki się do niego odnosili, sugerował jakieś zależności służbowe, szacunek,

ale raczej bez sympatii. Sebastian uśmiechał się na mój widok promiennie, wciąż wyglądał bardzo młodo, ale jego zapach upewnił mnie, że odnalazł się w stadzie, był jego częścią. Wydawał się zadowolony ze zmian, jakie za­ szły w jego życiu. Czy gdyby nie trafił na mnie i na Olafa, żyłby jeszcze? Gdy go poznałam ponad cztery miesiące temu, zaczynał karierę najemnika u boku Nikity, która była Cieniem. Przy nich nikt nie żyje zbyt długo, a Se­ bastian był zbyt zielony i niedoświadczony, by dotrzy­ mać kroku członkini elitarnego zakonu zabójców. Dziś niewysoki chłopak miał znacznie większe widoki na do­ bre życie. Ostatniego z przybyłych wilków przez chwilę omi­ jałam wzrokiem. Przyznaję, musiałam przywyknąć. Był mojego wzrostu, ale potężniejszy. Miał masywną i kon­ kretną sylwetkę kuca, szerokie barki i kark, potężne ra­ miona i uda. Jednak to jego twarz budziła prawdziwy strach. Policzki, czoło, nos, brodę znaczyły grube, lśnią­ ce blizny, jakby ktoś starał się wygryźć mu twarz. Jeszcze wyraźniejsza, szeroka na dwa palce blizna biegła w po­ przek gardła, jakby napastnik zaszedł go od tyłu i pod­ ciął je, ciągnąc ostrze ukośnie, od lewej ku górze, aż na­ tknął się na szczękę. Odruchowo sięgnęłam palcami do swojej blizny na szyi, wciąż nieco widocznej. Mężczy­ zna nie spuszczał ze mnie wzroku, w jego lodowoniebieskich, tak jasnych, że wpół przejrzystych oczach widzia­ łam wyzwanie. Uniósł podbródek, tak żebym widziała wszystkie blizny, także te, które zaczynały się na szyi i ramionach, by biec głębiej, pod koszulkę. Miał łysą gło­ wę, jakby sama myśl o włosach przysłaniających te śla­ dy wydawała mu się tchórzostwem. Podeszłam, by się

z nim przywitać, wyciągnęłam rękę, ale on pochylił się do przodu, nadstawiając twarz do tradycyjnego wilcze­ go powitania. Potarłam policzkiem o jego policzek, wy­ raźnie czując zgrubiałą tkankę blizn, po czym potarłam nosem o jego szyję, gdzie skóra wydawała się szczegól­ nie napięta, cienka. Znałam takie ślady, zostawia je kwas lub ogień, lub srebro. Odsunęłam delikatnie twarz, do­ pełniając rytuału, ale nie odsunęłam się całkiem, z tej bliskiej odległości spoglądałam w oczy nieznanego mi dotąd wilka. Starałam się zajrzeć w niego głębiej, zasta­ nawiając się, czy można takich obrażeń nie przypłacić szaleństwem. - I co sądzisz, Cahan? - wycedził przez zęby z wy­ raźnym lekceważeniem i śladem pogardy w głosie. Ale nie dałam się nabrać. - Sądzę, że naprawdę dobrze byłoby, by ci, którzy ci to zrobili, gryźli już piach - powiedziałam po prostu. - Brzydzisz się? - Wyszczerzył się, jakby chciał usły­ szeć, że i owszem, choć naprawdę potrzebował usłyszeć coś zupełnie innego. - Kiedyś w wolnej chwili opowiesz mi o tym, a ja po­ każę ci kilka moich blizn. Z samych tylko historii o tym, jak się ich dorobiliśmy, wysnujemy cały wieczór przy wódce, co ty na to? - Taka śliczna i gładka, co ty wiesz o bliznach? - Na­ chylił się do mnie, jakby chciał mnie nastraszyć. - Wiem na przykład, że wszystko się goi na mnie jak na psie, chyba że jest to miecz archanielski, którym prze­ bija mnie na wylot zawzięty Archanioł Potęgi. Może kie­ dyś opowiem ci, jak to jest, gdy przebija cię anielska stal, i pokażę ci, jaką bliznę mi zostawiła na żebrach, ale nim

dojdzie do pokazu weteranów, musimy poznać się nieco bliżej, bywam nieco wstydliwa, jeśli idzie o obnażanie się przed obcymi. - Uśmiechnęłam się słodko, wciąż zale­ dwie centymetry od jego twarzy. Nie kłamałam, nie wzbudzał we mnie obrzydzenia. Jeśli coś sprawiało, że wzdrygnęłabym się na jego wi­ dok, to okrucieństwo tych, którzy go tak załatwili. Moż­ na zranić wilka, ale, przy zdolnościach regeneracyjnych tej rasy, trwale okaleczyć jest już trudniej, a żeby zosta­ wić po sobie tak poważne blizny, trzeba naprawdę się postarać. Musieli zainfekować rany srebrem albo dopro­ wadzili go do stanu, w którym nie mógł się przemienić, więc goił się jak zwykły człowiek. Przy takiej skali obra­ żeń - bardzo długo. Zaśmiał się głośno, odrzucając głowę do tyłu. - Podoba mi się - zawyrokował w końcu, poklepując mnie po ramieniu i kiwając Olafowi z uznaniem głową. Varg tylko warczał. Ignorowanie go smakowało słod­ ko jak miód. Rozejrzałam się po pokoju. Wampiry z Trumny roze­ szły się po mieście, by powęszyć za siedzibą Albina, zo­ stali tylko moi, Teresa, Kaden. Gajusz nadal nie opusz­ czał swoich komnat. Miron i Joshua siedzieli rozparci na kanapie i obser­ wowali moje bratanie się z wilkami z pozornie niefra­ sobliwą nieuwagą. Ale po ostatnich wypadkach byli im raczej nieufni. Gdybym nie uparła się, że ufam Olafowi, trzymaliby mnie z dala od stada po kres mych dni. Dopiero po chwili zauważyłam, że jest tu ktoś jeszcze. W kącie, tuż przy kotarze, która częściowo ich skrywa­ ła, siedział Eryk z przytuloną do jego boku słodką, góra

dwudziestoletnią dziewczyną. Jej oczy w kolorze jasne­ go piwa wędrowały za mną, a na ustach igrał jej ironicz­ ny uśmieszek. Była maleńka, niewiele powyżej półto­ ra metra, ale bardzo zgrabna i proporcjonalna, smukłe opalone nogi wystawały spod białych szortów. Machała stopami obutymi w różowe trampki jak znudzone dziec­ ko. Przystanęłam, przyglądając się jej. Odgarnęła z czo­ ła mocno kręcone włosy w różnych odcieniach blond i wydęła usteczka lekceważąco. Zaskoczyło mnie, że nie potrafię odgadnąć, kim jest. Nie była wampirem, rzecz jasna, ani magicznym, nie była też wilkiem, choć jej za­ pach był dziwnie znajomy. Eryk, widząc moje spojrzenie, objął ją opiekuńczo ramieniem. Przypomniało mi się coś, o czym mówił Joachim, i zerknęłam na Rocky ego, który faktycznie obrzucał wampira co jakiś czas zastraszają­ cym mruknięciem. Olaf też. Westchnęłam. - Hej, Olaf, nie przedstawisz mi swojej córeczki? Może Rocky dopełni prezentacji? A jeśli szczerzenie się na Eryka utrudnia wam mówienie, może dziewczyna sama się przedstawi? Uśmiechnęłam się na widok wilczych min, jakbym wbiła im szpilki pod paznokcie. Dziewczyna parsknęła, wstała z gracją i podeszła do mnie płynnym, kocim krokiem. Eryk wodził za nią oczami jak zaczarowany. Czyżby to było lekarstwo na dogasanie? - Brygida, córka Olafa. Możesz mi mówić Szelma, je­ stem tropicielem - powiedziała lekko chrapliwym gło­ sem. - I podglądaczka, czyż nie? To ty byłaś w naszej sy­ pialni - powiedziałam, uśmiechając się do niej złośli-

wie. - Dobrze wiedzieć, że przywiodła cię zwykła cie­ kawość, a nie pakowałaś się nam do łóżka na życzenie Gajusza. Poczerwieniała na twarzy, ale nie straciła rezonu. - Nie widziałam nic szczególnie ciekawego. - Tylko dlatego nie przetrąciłam ci ogonka, kiciu. Uśmiechnęłam się. Olaf chrząknął. Obie spojrzałyśmy na niego. - Szelmo, kochanie, prosiłem... - Och, papo, nic się nie stało, byłam grzeczna jak aniołek i nie złamałam żadnej z obietnic, jakie ci dałam, tatusiu. - Zamrugała rzęsami. Na własne oczy widziałam, że potężny Alfa mięknie jak wosk. To, jakim cudem Olaf został ojcem kici, tłuma­ czyła tylko adopcja, ale nie widział poza córeczką świa­ ta, a ona świetnie o tym wiedziała. Stłumiłam chichot, widząc pełne oddania spojrzenie Rocky'ego. Naprawdę zachowywał się jak nadopiekuńczy starszy brat. O tak, ta mała wiedziała, jak okręcić sobie facetów wokół pal­ ca. To, że Eryk jeszcze żył, zakrawało na cud, ale to, że na jej szyi czy nadgarstkach nie widziałam śladów zębów, mogło wiele tłumaczyć. Olaf spojrzał na mnie, jakby szukając potwierdze­ nia słów Szelmy. Wzruszyłam ramionami, nie wiedzia­ łam, co mu obiecywała, ale znałam grzeczniejsze od niej aniołki. Joshua zaczerwienił się, uświadomiwszy sobie, że stoi przed nim kicia, która wędrowała po jego udzie pod kołdrą, by przytulać się do jego nagiej piersi i do­ magać się pieszczot.

Nie miałam wiele do roboty. Szpiedzy rozpełzli się po całym mieście w poszukiwaniu lokum Albina, Olaf przyjął zamówienia na kilka gadżetów, które mogą mi pomóc w nadchodzącym starciu, Bjorn i Rocky oglą­ dali zabezpieczenia Trumny, rozważając, jak je wzmoc­ nić i zapewnić wampirom w ciągu dnia lepszą ochronę. Od słowa do słowa wyszło na jaw, że faktycznie, Varg jest ich szefem. Nieco ponad dwa miesiące temu przy­ był za Olafem z Norwegii i założyli wyspecjalizowaną agencję ochrony. Pracowników rekrutowali wśród wil­ ków, odciągając ich od działalności przestępczej. Rocky i Manny pracowali dla niego i chwalili sobie wszystko, podejście i umiejętności szefa, uposażenie, zadania, choć chyba nie przepadali za Vargiem jako takim. Cóż, nie miał w sobie zbyt wiele sympatycznych cech. Podczas całej rozmowy czułam, że nie przestaje mnie obserwo­ wać i emanować niechęcią. Ignorowanie go kosztowało mnie sporo wysiłku. Chciałam iść w teren, ale niemal mnie zlinczowali za ten pomysł. Jeszcze dochodzę do siebie, muszę się wzmocnić, mam być rozsądna... Miron, Joshua, Joa­ chim stali nade mną i kwoczyli jak nadopiekuńcze niań­ ki. Gdy dołączył do nich Bjorn i Varg jako moja osobista ochrona, niemal się zagotowałam. Wstałam, przewra­ cając krzesło. Walczyłam z pragnieniem postawienia na swoim, ale nie byłam aż tak głupia, by na złość matce odmrażać sobie uszy. Choć nie znoszę, kiedy ktoś mówi mi, co mam robić, mieli trochę racji. Szarpanina z Kadenem uświadomiła mi, jak słaba wciąż jestem. Odbu­ dowanie krwi i zabliźnienie ran to jedno, poziom mocy to coś zupełnie innego.

- Dobrze, więc w ramach rekonwalescencji idę na plażę, kto chce, może mi towarzyszyć i odpędzać wszel­ kie zagrożenia z komarami włącznie - powiedziałam sta­ nowczo i ruszyłam do drzwi. Byłam nad morzem, nie ma co marnować okazji. Jeśli miałam stawić czoła Albinowi, musiałam być w najlepszej formie, jaką zdołam osiągnąć w tak krótkim czasie.

Rozdział 8

Rozdrażnienie nie ustępowało, frustracja we mnie furkotała wściekle, dłonie drżały ze zdenerwo­ wania, choć nie miałam racjonalnych powodów, by się trząść. No dobrze, może powodów było dość, ale nie zwykłam reagować tak mocno na przeciwności. A te­ raz byłam na granicy krzyku lub płaczu, sama nie wie­ działam, czego bardziej mi trzeba. Przygryzłam wargi, wbijając wzrok w zamglony horyzont, morze zlewało się z czernią nocy, księżyc odbijał się w wodzie jak płynna rtęć, migotliwy i tajemniczy. Dotarliśmy na plażę, ja, Miron i Joshua, godzi­ nę przed świtem. Oczywiście z podążającymi za nami w dyskretnej odległości wilkami. Wiedziałam, że tam są, ale nie mogłam im zabronić pójścia za nami, nie po wyraźnych rozkazach Olafa. Mogłam być rozwydrzo­ ną i zbuntowaną pannicą, ale nie zamierzałam szkodzić przyjacielowi, nie mogłam podważać jego rozkazów w obliczu niewiadomego buntu w lukoi. Zresztą Varg i Bjorn, bo to musieli być oni, zachowywali się dyskret­ nie, trzymali się dość blisko, by kontrolować sytuację, ale

i dość daleko, bym nie miała wrażenia, że dyszą mi nad uchem. Ale byłam rozdrażniona całą sytuacją. Albinem, który jak trup z szafy wylazł po tylu miesiącach, wilczy­ cami, które urągały mi w moich, na szczęście, nie ostat­ nich chwilach życia, strachem, który wpełzł mi pod skórę i nie chciał odejść. Czy staję się mniej odporna? A może wreszcie nabieram rozsądku, po tyłu próbach zabicia mnie, jakie miały miejsce w ciągu niespełna roku. To był zły i jednocześnie dobry czas. Za każdym wrogiem ciągnął się ślad przyjaciół, z każdej opresji wychodziłam w jednym kawałku, a to już chyba nieźle... I miałam wię­ cej przyjaciół niż przez całe dotychczasowe życie, co chy­ ba też jest dobre... Choć powiększa to jednocześnie liczbę osób, które mogło spotkać coś złego. Nie bałam się tylko o siebie, moja skóra przyjęła wiele ciosów i tylko po kilku zostały trwałe ślady, ale wokół mnie było kilka osób, któ­ rych krzywda bolałaby mnie bardziej niż własna. Rozsznurowałam buty, a gołe stopy zanurzyłam w rozkosznie miękki i ciepły piasek. Na Boginię, tak bardzo potrzebowałam odpoczynku, beztroski. Za mało śpię, za dużo stresów i ciosów z zaskoczenia. Ściągnęłam skórzane spodnie, koszulkę i stanik rzuciłam w piach, włosy zwinęłam w luźny węzeł na karku i upięłam dwie­ ma drewnianymi szpilami z ukrytym wewnątrz stalo­ wym trzpieniem, które w razie czego mogły przydać się, by wykłuć oko czy przebić serce. Dziewczyna musi być przygotowana, a próba wsadzenia sobie glocka lub mie­ cza za gumkę majtek mogła skończyć się wyłącznie kom­ promitacją. Powoli zaczynałam tracić kontakt z otoczeniem, nie­ cierpliwie czekając na pierwsze muśnięcie wiatru, na

pierwsze wezbranie mocy, musujący ślad magii w żyłach. Dowód ostateczny, że Pani Północy wciąż jest łaskawa dla swojej córki, mimo triumwiratu z chłopakami z ob­ cego systemu, mimo skrzydeł, mimo wampirzych synów i wilczych pomagierów. Na Boginię, potrzebowałam do­ wodów, że wciąż jestem wiedźmą, wciąż jestem sobą, że nie zniknęłam gdzieś w ostatnich miesiącach bezpowrot­ nie. Oczy szczypały. „To tylko sól od morza" - mruknę­ łam, ocierając je wierzchem dłoni. Co się ze mną dzieje, do cholery? Miałam ochotę opieprzyć się za to, że sama siebie nie potrafiłam okłamać. Joshua podszedł do mnie powoli, bosy i w samych spodniach, złotawa skóra połyskiwała w świetle księżyca. Stałam z opuszczonymi luźno ramionami, gdy przytulił mnie ciasno, z dłońmi na mojej talii i plecach, z ustami wtulonymi w moje włosy. Szeptał słowa pocieszenia i ko­ łysał mną jak małą dziewczynką. Łzy napływały mi do oczu. O tak, nasz mały empata wyczuł, że czuję się podle. Westchnęłam i wtuliłam się w jego pierś. Moje skrzydła ożywały pod jego palcami, lubiły go, piórka drgały od dotyku. Jasne włosy załaskotały mnie po twarzy. Moje palce błądziły po gładkiej skórze jego pleców, tak ciepłej i miękkiej. Pachniał słodko i emanował siłą, która mogła uratować twardą Dorę przed rozpadnięciem się na ka­ wałki. Pocałował mnie za uchem, w miejscu szczególnie wrażliwym. Wiedział o tym, odkąd bywał nieoficjalnym gościem igraszek moich i Mirona. Zaskakująca pamięć ciała. Westchnęłam, znów wplątując palce w jego włosy. Miron przyszedł w samą porę, nim zapragnęłam unieść głowę i pocałować miękkie i kuszące usta, szep­ czące mi, że będzie dobrze, nic mi nie grozi, obroni mnie

przed całym światem, skoro jest moim Aniołem Stróżem. Diabeł stanął przy nas, niepewny. W jednej sekundzie oboje wyciągnęliśmy zapraszająco ramiona. Ciasno sple­ ceni, spuściliśmy osłony, a nasze aury, tak podobne i bli­ skie, napierały na siebie, by na chwilę znów stać się jed­ nością. Uśmiechnęłam się z czułością. Mając ich u boku, naprawdę wierzyłam w to, że mogę być nieśmiertelna. Wyplątałam się z ich objęć. Zwrócona twarzą do mo­ rza wchłaniałam wiatr, jego pierwsze delikatne porywy. Chłopaki opadli nonszalancko na piasek. - Gabe nie wie, co mogło spowodować zablokowanie pełni mocy, ale jak zawsze ma swoje hipotezy - powie­ dział Joshua, zerkając na mnie z dołu. - Niech zgadnę, to z pewnością moja wina. - Skrzy­ wiłam się złośliwie. - Oczywiście. Nie ta rasa, nie ten system, nie ta płeć, więc co się dziwić, że styki się przepalają, znasz Gabe'a. - Przywykłam, że nie jestem ulubienicą twojego dziadka, ptaszyno, oddanie Luca musi mi zrekompen­ sować kij w dupie i uprzedzenia Gabriela. - Luc za tobą szaleje, niestety nie wie, z czego wyni­ kał problem, radzi nie panikować, to mogło być chwilo­ we. - Miron wzruszył ramionami, ale nie dałam się na­ brać. Martwił się. - Cóż, zawsze możemy sobie przypomnieć czasy sprzed triumwiratu i pełni majestatu, w końcu radzili­ śmy sobie bez tych usprawnień całkiem dobrze - powie­ działam lekko. - Martwi mnie tylko kłopot z alfią mocą, nie dlatego, że tęskniłabym za władzą, ale obawiam się, że to ma jakiś związek z kłopotami Olafa i tym, co się dzieje w lukoi, to nie wygląda mi na przypadek.

Skinęli posępnie głowami. Wilcza awantura nie po­ dobała im się znacznie bardziej niż wampirza. Może dlatego, że Albin jak dotąd nie próbował poderżnąć mi gardła? - Idziesz się kąpać? - zapytał Miron po chwili. - Nie, zostanę tu i podładuję akumulatory, ale idź­ cie, przecież nasza straż przyboczna czuwa... Chciałabym z nich co nieco wyciągnąć, a obawiam się, że wasz status istot z obcego systemu może ich powstrzymywać przed plotkowaniem. - Uśmiechnęłam się przepraszająco. - Nie martw się, słonko, przywykliśmy. Przynaj­ mniej nie próbują nas zabić za to, że jesteśmy razem. Przyznaj, że niebiescy wykazali się większą inicjatywą w byciu dupkami. - Miron wyszczerzył się radośnie. - Bez wątpienia, diabełku. Przez chwilę z niekłamaną przyjemnością patrzyłam, jak ściągają z siebie spodnie, by pobiec do wody w sa­ mych bokserkach (Joshua w spokojnych - w szaro-niebieską kratkę, a Miron w ekstrawaganckich, z diabłem tasmańskim na biodrze). Opuściłam w pełni zasłony, błękitno-perłowa aura zamigotała. Była słabsza niż zwykle, moje powstanie z martwych kosztowało mnie więcej, niżbym chcia­ ła. Wiatr od morza przynosił zapach soli i wodorostów. Chłodny i orzeźwiający targał wymykające się z węzła kosmyki, muskał skórę, podrażniając sutki, prześlizgu­ jąc się po wytatuowanych na plecach skrzydłach, które poruszały się na ramionach, biodrach, długie lotki prze­ suwały się aż na brzuch, jakby chciały jak największą powierzchnią wystawić się na podmuchy. Miękkie piór­ ka łaskotały skórę, po kręgosłupie przebiegł mi dreszcz.

Nabrałam powietrza w płuca i wypuszczałam je powoli, jakbym chciała zdmuchnąć świeczkę, najprostsza modli­ twa do Pani Północy i hołd złożony jej oddechowi. Wiatr gwałtownie wzmógł się, tańczył wokół mnie, wyszarpując kolejne pasma. Magia zaczynała musować w mo­ ich żyłach. Odchyliłam głowę, czując, że wypełnia mnie ekscytacja. Krzyknęłam przeciągle, upuszczając z siebie frustrację, nie chciałam jej, niech uleci w noc. Wirowa­ łam na miękkim piachu, stopy zapadały mi się po kostki, ale wreszcie czułam narastającą radość, beztroskę. Pani Północy zdejmowała ze mnie brzemię, witała swoją cór­ kę, której nie kochała nawet odrobinę mniej z powodu kilku tatuaży i miłości spoza systemu. Zachichotałam, czując, jak magia niczym bąbelki łaskocze mnie w nos i niczym stado motyli kotłuje się w brzuchu. Moja aura świeciła jak stuwatowa żarówka, włosy unosiły się wko­ ło twarzy naelektryzowane jak krwista aureola. Wiatr napierał coraz mocniej, przyprawiając o dreszcze, nie z zimna, ale jakby pod wpływem samego dotyku, muś­ nięć na skórze niczym dłonie kochanka. Magii było wię­ cej, niż mogłam wchłonąć, a jednak wnikała we mnie nieustannie, powinnam już być całkiem pijana, ale wciąż przytomna podbiegłam do wody, zanurzając się po ko­ lana. Zadrżałam od tego, jak wyostrzone zmysły odbie­ rały chłód wody i jej rytmiczne obmywanie moich nóg. Zaśmiałam się głośno, wiatr wyrwał mi chichot z ust i pomknął z nim dalej. Rozrzuciłam szeroko ramiona, z głową ciężką od mocy, z przymkniętymi ekstatycz­ nie oczyma oddawałam cześć Bogini, która wciąż roz­ poznawała we mnie jedno ze swoich dzieci, obdarzała mnie życzliwością i łaską. Jak dąsy wampirów czy wił-

ków mogłyby zaniżyć mi samoocenę, gdy czułam taką moc, taką miłość? Miękki dotyk piór muskających cia­ ło, stawiających furkotliwy opór podmuchom sprawił, że otworzyłam oczy. Były tam, hologramowe i połyskli­ we, najpiękniejsze magiczne skrzydła, jakie w życiu wi­ działam, moje własne skrzydła. Wiedźmie, nie anielskie, dowód, że cokolwiek się działo, znajdowałam sposób, by pozostać sobą. Spokój i radość wypełniały mnie, kojąc zszargane ostatnimi wypadkami nerwy. Czułam się, jakbym niemal unosiła się nad ziemią, jakbym stała na czubkach palców, na sekundę przed tym, gdy uniosę się i popłynę ku gwiazdom. Pomachałam chłopakom, którzy co chwilę znikali pod wodą, ramiona młóciły fale, prychanie i śmiech unosiły się w powietrzu. Całkiem jakby mieli po pięć lat, nie trzysta pięćdziesiąt. Uśmiechnęłam się, widząc ich reakcję na skrzydła, uniesiony kciuk Mirona i wybuch ich wesołości, zakończony siłowaniem się i próbą podta­ piania. Wyskoczyłam na brzeg, nim wpadną na pomysł skąpania mnie. Nie przepadałam za pływaniem, z pla­ ży najbardziej lubiłam powietrze, wiatr i zapachy, które wydawały się tak cudownie swojskie. Uszłam kilka kro­ ków, nim opadłam na piach tuż przy naszych ubraniach i bagażach. Przymknęłam oczy, jak zawsze po ładowa­ niu się wiatrem nieco senna, jak nażarty śmietanki kot. Szelest był ledwie słyszalny, ale zareagowałam na­ tychmiast. Glock błyskawicznie znalazł się w mojej na­ prężonej ręce. Varg spoglądał spokojnie w czerń lufy. - Nie zakradaj się, wilku, bywam nerwowa - wark­ nęłam, opuszczając nieco rękę, ale nie zabezpieczając broni.

- Kim ty jesteś? Jaki masz cel? Czemu nie chcesz mu dać spokoju, skoro i tak zdradzasz go z tymi przybłę­ dami? - Wskazał palcem w stronę morza, więc zapew­ ne miał na myśli Joshuę i Mirona. - Co będziesz miała z tego, że zniszczysz stado? Przygryzłam policzek do krwi. Oddychaj, bądź kul­ turalną dziewczyną, myślałam. Pieprzyć to. Popchnęłam go mocno, aż się zachwiał. - Pierdol się, Varg, nie mam ochoty na twoje oskar­ żenia, bo nie mam sobie nic do zarzucenia. Zanim za­ czniesz obrzucać mnie błotem, sprawdź, z łaski swo­ jej, podstawowe fakty. Nie sypiam z Olafem, nigdy nie było między nami nic, poza przyjaźnią. Nie chcę nisz­ czyć waszego stada, przeciwnie, nadstawiałam dla was karku, wkraczając między złośliwe bóstwa, w łapy maga, gdziekolwiek, gdzie było trzeba, by lukoi było bezpiecz­ ne. Myślisz, że łatwe jest balansowanie interesów wilków i wampirów, o magicznych nie wspominając? Myślisz, że łatwo być rozjemcą? Najchętniej bym cię teraz obiła, sko­ pała ci dupsko za to, że utrudniasz mi życie, a ja mam już dość utrudnień, dość zarzutów! - Wrzeszczałam na niego, biały płomień pełgał we mnie, tłumiąc rozsądek. Zabezpieczyłam glocka i rzuciłam do torby, bojąc się, że za chwilę przestrzelę mu ten zacięty pysk. Nie po­ winnam być uzbrojona w jego towarzystwie, choć może przy nim właśnie nie powinnam rozstawać się z nożami. Parsknęłam ze złości. Zaufany Olafa powinien być mą­ drzejszy, do cholery! Odwróciłam się na pięcie, by odejść, nim nerwy mnie całkiem poniosą. Schwycił mnie za rękę i przyciągnął, jego palce zgniatały ciało jak imadło. Szarpnęłam się, ale nie puścił. Potrząsnął mną, moje ko-

ści zagrzechotały. Kopnęłam mocno w goleń, odpychając się od niego. Miażdżył mi ramiona, sapiąc wściekle kil­ ka centymetrów od mojej twarzy. Wrzasnęłam ze złości i pchnęłam mocą, aż odrzuciło go ode mnie, jakby wsa­ dził palce do gniazdka. Może i miał większe mięśnie ode mnie, ale do cholery, tylko głupiec myśli, że jestem cał­ kiem bezbronna. Leżał na piachu ogłuszony, a ja rozcie­ rałam ramiona. To już drugi raz, jak podniósł na mnie rękę. Przysięgłam sobie, że trzeciego nie będzie. Krwia­ ki podbiegły pod skórę. Naprawdę ma łapy jak imadła. Wiedziałam, że za chwilę ślady znikną, ale byłam zła. Może jeśli poleży chwilę, to ochłonie. Zza wydmy wyło­ nił się ostrożny cień. - Zamierzasz mnie też powalić? - usłyszałam chrap­ liwy głos Bjorna. - A zamierzasz się na mnie rzucać? Krzyczeć i obra­ żać mnie bez powodu? - zapytałam, unosząc podbródek. - Nie. - Więc możesz podejść bez obaw. Podszedł blisko i zaczął się przyglądać nie moim ślicznym szarym oczom ani nie moim nieco za du­ żym stopom. Interesowało go to, co było między szyją a pępkiem. Westchnęłam i sięgnęłam po koszulkę. Póki skrzydła nie zniknęły, wygodniej było nie mieć na sobie ubrań, ale dość już chyba widział. Przekładałam baweł­ nę przez głowę, gdy usłyszałam cichy szept. - To ta blizna, o której mówiłaś? Od archanielskie­ go miecza? Zachichotałam. Oto zaskoczenie. Stoi naprzeciw mnie facet, gapi się, ale nie interesuje go mój nagi biust, ale blizna, znacząca większą część prawego boku.

- Tak. Tu jest wylot - powiedziałam, muskając pal­ cami po wypukłej powierzchni blizny. Miała kształt gwiazdki, szeroką na dwa palce linię otaczały promie­ niście węższe linie, ślad po tym, jak Joshua scalił roze­ rwane tkanki. Na plecach było trochę gorzej. Rękojeść miecza rozerwała skórę, więc blizna miała dobre pięt­ naście centymetrów, owalna, wyczuwalna pod palcami, lecz zwykle ukryta pod tatuażem. Bjorn spoglądał na mnie z uwagą. - Jak taka miła dziewczyna wpakowała się na miecz archanielski? - Długo by mówić, od dziecka byłam nieco niezdar­ na. - Uśmiechnęłam się do niego, obciągając koszulkę do bioder. Sięgnęłam po spodnie. - Przeszkadza ci, że jesteś przy mnie naga? Nie je­ stem groźny. Nie w ten sposób. - Jakieś napięcie brzmia­ ło w jego głosie. Spojrzałam uważnie na potężnego faceta, owszem, mógł przerażać, ale nie czułam strachu. Wiedziałam, jaki jest, odkąd w Trumnie spojrzałam mu w oczy. - Nie, Bjorn, nie ubieram się przez ciebie. Varg za chwilę się ocknie, prawdopodobnie, a jeśli mam znów mu skopać tyłek, wolę to zrobić jak należy, a nie jak pa­ nienka z filmów dla dorosłych. Uśmiechnął się, przynajmniej próbował. Blizny na jego policzkach i uszkodzone mięśnie sprawiły, że gry­ mas nie miał wiele wspólnego z uśmiechem. - On nie jest taki zły, ale... Czasem groźniejsze są bli­ zny, jakie nosimy w środku, nie te na twarzy. Przytaknęłam.

- Bjorn, możesz mi powiedzieć, o co właściwie mu chodzi? Nie jestem kochanką Olafa, nigdy nie byłam... - Ale jesteś jego partnerką, skoro jesteś Alfą i on jest Alfą. Zamrugałam zaskoczona. - Nieprawda. Jestem tylko honorową Alfą... - Nie ma innej samicy Alfa, którą Olaf honoruje, więc jesteś jego partnerką. - Czy on ci tak powiedział? Czy on ogłosił coś takie­ go w stadzie? - No nie - zawahał się chwilę - ale to oczywiste... Musiał wybrać ciebie, skoro nie wybrał innej wilczycy... Poza tym nie ma czegoś takiego jak honorowa Alfa, albo nią jesteś, albo nie. Zaczęłam się zastanawiać nad tym, co do mnie mó­ wił. Puzzle wpadały na swoje miejsce. Westchnęłam. - Będę chyba musiała z nim porozmawiać i odwie­ dzić lukoi. Nie podoba mi się to, co się dzieje za jego ple­ cami. Te suki są niebezpieczne. Skinął głową. Usiadłam na piasku i poklepałam miej­ sce obok siebie. Skorzystał i chwilę siedzieliśmy w mil­ czeniu. - Nie boisz się mnie? - zapytał w końcu. - Dlaczego miałabym się bać? Olaf za ciebie ręczył prawicą - powiedziałam zaskoczona. - Nie to... - Słowa ugrzęzły mu w gardle, odchrząk­ nął. - Masz na myśli swoją twarz? - zapytałam wprost, a on przytaknął. - Bjorn, to nie ma znaczenia, to zna­ czy wiem, że jest ci ciężko, ale nie oceniam ludzi po

wyglądzie... Gdybyś wiedział, ilu znam pięknych jak anioły ludzi, którzy mają ciemne i zepsute dusze... W to­ bie nie ma zła, nie ma nawet złości, choć miałbyś prawo ją czuć. Straszysz wszystkich i groźnie warczysz, ale to tylko twój sposób, by trzymać ich na dystans. Na mnie to nie działa, niewiele rzeczy na mnie działa, chronicz­ nie nie potrafię trzymać się z dala od cudzych spraw, tak przynajmniej słyszałam. - Uśmiechnęłam się i poklepa­ łam go po kolanie. Siedział z przymkniętymi oczami, oddychał powoli, zbyt powoli, krył wzburzenie, które w nim kipiało. - Dziękuję - mruknął w końcu. - Nie ma za co. Ja też dziękuję, mimo tego, co mó­ wił Varg, nie każesz mi zapomnieć o tym, że mogłabym być Alfą wilków, nie nazywasz mnie oszustką, dziwką i innymi epitetami, które zwykle słyszę. - Patrzyłam na odległy horyzont, coraz jaśniejszy, różowawozłoty od na­ rastającego dnia. - Jak do tego doszło? Jak znalazłaś się wśród wilków? Jestem tu od niedawna, wszyscy znają tę historię, ale ja­ koś nie chcą o niej mówić - zapytał cicho, jakby bał się, że wkracza na grząski grunt. Temat nie był drażliwy, nie dla mnie. Może dla Varga, ale on wciąż nie odzyskał przytomności. I z jakichś powodów chciałam, by Bjorn wiedział, by zrozumiał, jak to wszystko wygląda z mo­ jej perspektywy. - Jeszcze rok temu szczerze was nie znosiłam, ozna­ czaliście kłopoty. Pracowałam w policji, ludzkiej policji, co trzecia awantura, bójka, rozbój były sprawką wilków. Miałam przez was pełne ręce roboty. Któregoś dnia we­ zwał mnie Bruno, Alfa z Thornu, i usiłował zmusić szan-

tażem do krycia wilka, który zgwałcił kilka ludzkich ko­ biet. Odmówiłam. Wcześniej pomagałam już Starszyźnie, ale nigdy w ten sposób. Co innego pomóc ukryć przed ludźmi fakt, że przestępca jest wilkiem czy magicznym, ale doprowadzić go do więzienia, a co innego mataczyć, by gwałciciel poszedł dalej robić swoje... - Westchnę­ łam. - Bruno nie był zachwycony i ogłosił na mnie se­ zon polowań. W kółko musiałam obijać wilcze tyłki. Ale robiłam swoje. Gwałciciel odsiedział trzy miesiące, zgi­ nął w bójce ze współwięźniami, nie wiem, czy byli ludź­ mi, czy wilkami. Ucichło na trochę. Ale później był mag psychopata, porwał wielu magicznych, w tym tutejszych, Rocky'ego, Manny'ego, Pięść i Jędrzeja, wilka ze stada Brunona. Nasłał też na mnie watahę wilków, którzy zde­ molowali mi mieszkanie i próbowali zabić. Zrozum, nie­ łatwo kochać wilki po czymś takim... Skinął tylko głową, wciąż patrząc na mój profil, gdy opowiadałam. - Kiedy mag zginął, przejęłam od niego energię jego ofiar, w tym wilcze muniny całej czwórki... Drgnął zaskoczony. - Tak, wiem, powinny mnie zabić, skoro nie jestem wilkiem, ale nie zabiły. Czułam w sobie ich kudłaty nie­ pokój, zanim przekazałam je wilkom, które ożyły, ra­ dosne jak szczeniaki na zielonej trawce... Utrzymywa­ łam kontakt ze stadem z Trójprzymierza, polubiłam Rocky'ego i Manny'ego, dogadałam się ze starym Alfą... Ze stadem w Thornie nie miałam nic wspólnego, jeśli już, to raczej złe wspomnienia, ale tu w Trójprzymierzu wszystko się jakoś układało... Aż w czasie kolejnej wizy­ ty okazało się, że nowym Alfą jest Olaf, który... cóż, nie

pałał do mnie miłością, pewny, że przyszłam odebrać mu stado. Sądziłam, że zwariował. Tłumaczyłam, że choć na nazwisko mam Wilk, to wilkiem nie jestem, ale nie chciał mnie słuchać. Nazwał mnie imieniem Faoiliarny, Królowej Wilków, i próbowałam go wyśmiać, ale nie mogłam. Wtedy właśnie dowiedziałam się, że faktycz­ nie jestem jej potomkinią, a ona dowiedziała się o mnie. Wściekła się na Olafa, że kwestionuje jej władzę. Opęta­ ła mnie i usiłowała zmusić do zabicia Alfy. Postawiłam się jej i kazałam załatwić to bezkrwawo. Zgodziła się, chyba tylko dlatego, że była zbyt zaskoczona tym, że ma wnuczkę, na którą czekała od stuleci, i tym, że w ogóle przyszło mi do głowy, by się postawić. Zdominowała całe stado, wszystkich w ułamku chwili. Przyjęłam ich hołd. Myślałam, że to czasowe, że babcia pójdzie sobie, a ja będę jak kiedyś, ale okazało się, że to wszystko obudziło mojego wilka i teraz jest już zawsze tuż pod powierzch­ nią. To tyle. - Wzruszyłam ramionami. Co więcej mia­ łam mu powiedzieć? - Przemieniasz się? - Nie, jak większość mieszańców, ale potrafię przy­ wołać wilka, mam wilcze zmysły i alfią moc - powiedzia­ łam, nie zastrzegając, że ta akurat mnie czasem zawodzi, a właściwie zawiodła raz, gdy była bardzo potrzebna, ani że uczę się swojego wilka, jak wcześniej uczyłam się być wiedźmą. Wygląda na to, że mimo trzydziestej wiosny na karku wciąż musiałam się uczyć i nuda raczej mi nie zagrażała. Wciąż mi się przyglądał, jakby chciał zobaczyć, co mam pod skórą. Zaspokoiłam jego ciekawość, wypuś­ ciłam swojego wilka, futrzana kulka radośnie ocierała

się wewnątrz mojej klatki piersiowej, za rzadko dawa­ łam jej dojść do głosu ostatnimi czasy i moja wilczyca była niecierpliwa i złakniona kontaktu ze stadem. Zmy­ sły wyostrzyły się, wyraźnie czułam wilka Bjorna, któ­ ry wyszczerzył zęby, gdy mnie wyczuł. Nie napierałam na niego, raczej przyjaźnie przedstawiałam się jego muninowi. Wyczułam odpowiedź, powiew piżma, wyraź­ ny zapach naszego lukoi. Przez chwilę z zaskoczeniem konstatował, że i w moim zapachu, obok słodkawej wa­ nilii magii miłości i orzeźwiającej morskiej nuty magii Pani Północy, jest cień woni stada. Z gardła wyrwał mu się krótki szczek i pochylił głowę. - Nie domagam się hołdów, Bjorn, nie próbuję cię zdominować. Poznajemy się tylko. - Uśmiechnęłam się i pogładziłam wierzch jego dłoni. Nagle zmieniłam te­ mat, ciekawa, czy teraz, skoro wie więcej, odpowie na moje pytania. - Czy wiesz, czemu Olaf ma interes w tym, by wszyscy myśleli, że jest ze mną? Skrzywił się lekko. - Nie, zwłaszcza że to nie wnosi nic dobrego... Myśla­ łem, jak Varg, że jest z tobą w jakimś związku... dziwacz­ nym, bo jaki wilk dzieliłby się swoją partnerką z diabłem i aniołem, ale cóż, wola Alfy... Musisz go chyba sama zapytać. - Zrobię to, Bjorn, bądź spokojny. - Przez chwilę wa­ hałam się, ale zapytałam wprost: - Czy oni nie żyją? Ci, którzy cię okaleczyli? - Większość. - Skrzywił się. - To dobrze, Bjorn. Świat bez nich jest lepszy. Skinął głową, ale nie powiedział więcej. Przez chwi­ lę bałam się, że go uraziłam, że nie powinnam wspomi-

nać o bliznach, ale on już uniósł na mnie jasnobłękitne, przenikliwe oczy i powiedział: - Jesteś pierwszą osobą, z którą rozmawiam i która nie odwraca ode mnie wzroku. Pierwszą od przybycia do Polski. Wiedziałem, że nie zostanę w Finlandii, nie z tą twarzą, nie sam, bez stada. Gdy doszedłem do siebie na tyle, by wypisać się ze szpitala na własne życzenie, przy­ wlokłem się za Olafem. Było mi wszystko jedno, po pro­ stu nie chciałem być samotnikiem. Ale nic nie jest proste z taką twarzą. - Zacisnął zęby, jakby pilnował się, by nie powiedzieć zbyt dużo. - Trzymasz się tylko Varga? Niezbyt dobre towarzy­ stwo. - Nie tylko... Jest też Olaf i kilka wilków, które zna­ łem, zanim... Ale ciężko nawiązywać znajomości, gdy zwykle reakcją na to, jak wyglądam, jest strach czy obrzydzenie. Poklepałam go po plecach. - Może uznaj to za przełamanie złej passy. Znów spróbował się uśmiechnąć. Joshua i Miron wyłonili się z wody. Przekomarzając się, podeszli do nas. Sięgnęli po ręczniki. Woda kapała im z włosów. Z przyjemnością obserwowałam, jak wy­ cierają się i odciskają włosy w ręcznik. O tak, w takich chwilach moja dusza śpiewa hołd na cześć życia, bo moje, mimo całego zamieszania, nie mogłoby być lepsze. Varg poruszył się na piasku, odzyskując przytom­ ność. Kilka lodowatych kropel spadających z włosów Joshui na jego twarz musiało pomóc. Szarpnął się wściek­ ły, usiadł gwałtownie, rozglądając się wkoło wciąż nieco oszołomionym wzrokiem.

- Co? - wybełkotał niezbyt wyraźnie. - Na przyszłość nie radzę atakować wiedźmy nała­ dowanej magią jak piorun kulisty, nie bardzo kontrolu­ jemy wtedy siłę uderzenia. Mogłam cię zabić - powie­ działam chłodno. Warknął, ale nie skomentował. Wstał i przez chwilę, na sztywnych kolanach, odzyskiwał równowagę. Było już całkiem jasno, dochodziła piąta. Czas wra­ cać do Trumny, a później odwiedziny w lukoi. Nie będzie czasu na sen, cóż, wyśpię się w spokojniejszych czasach.

Zbliżaliśmy się do Trumny, gdy przystanęłam. Niewiel­ ki zaułek w bocznej uliczce, który całkiem niedawno był świadkiem mojej klęski. - Kotek, nie powinnaś, nie musisz - szepnął Joshua, chwytając mnie za rękę. - Muszę jeszcze raz wyczuć ich zapach, jeśli mam je znaleźć... Poza tym zostało tam za dużo mojej krwi, po­ winnam ją zneutralizować. Skinął głową, choć nie był przekonany. Ciężko było tam wracać, stopy ważyły tonę i spowal­ niały, gdy zbliżałam się do tego miejsca. Wąska uliczka, tyły jakiegoś budynku, pnąca się na kilka pięter ścia­ na z czerwonej cegły, pozbawiona okien z jednej strony, mur otaczający czyjąś posiadłość z drugiej. Jedna lam­ pa o anemicznej poświacie, kilka kontenerów, w jakich zwykle dostarcza się przesyłki czy wywozi śmieci z re­ stauracji... Nic szczególnego, ale miejsce idealne na mały zamach. Czemu nie wyczułam, że coś tu śmierdzi? To

proste, S M S sprawił, że czekałam na Olafa, a po nim nie spodziewam się niczego złego, skoro wiernie okazuje mi atencję i przyjaźń. Ale brak czujności mnie zgubił. Okręcałam się w miejscu, przypominając sobie wy­ padki z tego poranka... z pamięci przywołując ustawie­ nie napastniczek i swoje, gdy padł strzał. Przeszłam kilka kroków wzdłuż przybliżonej trajektorii i wdrapałam się na piramidę z blaszaków. Podłoże wciąż nosiło bardzo delikatny, ale wyraźny dla wilczego powonienia zapach smaru i prochu, ale nie tego, kto strzelał. Zakładałam, że to też była wilczyca. Nie chciało mi się wierzyć, by w watasze złożonej z samych suk samiec był submisywny. Może wśród hien, ale nie wśród wilków. Zeskoczy­ łam na ziemię jednym susem. Rozglądałam się, szukając jakichś śladów, wciąż omijając wzrokiem przyschniętą, ale nadal cholernie widoczną kałużę mojej krwi, rozle­ wającą się szeroką plamą na brukowanej nawierzchni. Bjorn przykucnął nad nią i z niedowierzaniem spoglą­ dał na jej rozmiar. - Straciłaś ze dwa litry krwi, nie wierzę, że teraz sto­ isz tu spokojnie... - Korzyści z posiadania wampirzego syna. Uśmiechnęłam się, widząc niesmak, jaki odmalo­ wał się na twarzy Varga, kłucie go w oczy moją niezwy­ kłością i wspaniałością, zwaną przez nieżyczliwych dzi­ wactwem i odszczepieństwem, sprawiało mi jakąś małą, nieprzyzwoitą być może, przyjemność. Bjorn przyjął to stwierdzenie znacznie lepiej, ale jakiś głęboki smutek przemknął mu przez oczy. Podeszłam wreszcie do ka­ łuży, wyciągnęłam z torby pojemnik z solą i wysypałam całą jego zawartość, by zneutralizować ślady magii, która

u takich jak ja, wiedźm z krwi, kumulowała się właśnie w niej. Przez chwilę w powietrzu unosiła się delikatna para i zapach palonego bursztynu. Przymknęłam oczy, najchętniej przyniosłabym wąż ogrodowy i zmyła bruk, choć to i tak nie zatarłoby wspomnień o ataku. Jak za­ wsze, gdy oczy są zamknięte, wyostrzyły się inne zmy­ sły. Słyszałam oddechy otaczających mnie niespokojnym kręgiem przyjaciół i wilków. Niemal zakręciło mi się w nosie od intensywnej woni żelaza, lepkiej i słodkiej, ciężkiego aromatu uciekające­ go z żył życia. Zamarłam, wciągnęłam raz jeszcze po­ wietrze i gwałtownie otworzyłam oczy. Nie mogło być mowy o pomyłce. Nie tylko moja krew rozlewała się na bruk tego zaułka. Zapach stada był wyraźny. Przez chwi­ lę szłam za wonią, zastanawiając się, czy to jedna z wil­ czyc, które zraniłam, nie dożyła powrotu do domu, ale nie. Znałam ten zapach... Pobiegłam za nim na sam skraj zaułka, między blaszane kontenery, i opadłam na kola­ na przy ciele, nie zwracając uwagi na to, że klęczę w ka­ łuży krwi. Na Boginię, nie jedyny wilk, jakiemu kiedykolwiek pozwoliłam nosić swoje ciuchy, który przesycił moją ko­ szulkę Master of Puppets tak intensywnym aromatem wilka, że nigdy więcej jej nie założyłam... Palcami odgar­ nęłam kołnierzyk koszuli, szukając pulsu. Bez wzmoc­ nionych zmysłów pewnie nie wyczułabym tego delikat­ nego i płochliwego rytmu. Żył. Ledwo.

Rozdział 9

Kto

to? - usłyszałam za sobą głuchy szept Mirona. Uzasadnione pytanie. Twarz to jedna wielka miazga, głębokie cięcia rozsiekały skórę i mięśnie jak pieprzonego tatara. Całe ciało było poranione, ale twarz miał, na Boginię!, całkiem zmasakrowaną. To musiało być dla sprawcy coś osobistego, emocjonalnego na tyle, by wyzwolić furię i przesadę - połowa tych obrażeń była­ by śmiertelna, gdyby leżący nie był wilkiem. Osobistego na wielu poziomach. Nie tylko wobec ofiary, której twarz sprawca niemal dosłownie wymazał, ale i wobec mnie. Podrzucenie ciała w okolice Trumny, w ten sam zaułek, w którym zostałam zaatakowana, trudno nazwać przy­ padkiem. Upiorny wykrzyknik na końcu makabryczne­ go zdania. Wciąż klęczałam przy nim, usiłowałam ocenić, co można dla niego zrobić. Słysząc pytanie Mirona, unios­ łam tylko wzrok i powiedziałam przez zaciśnięte gardło: - To Sebastian. Szok odmalował się na twarzach moich przyjaciół, ale nie wilków, oni już wyczuli w nim jednego ze swoich.

- Jest nieprzytomny - powiedziałam - jeśli się nie przemieni, nie uleczy się... Wilki posępnie skinęły głowami. - Pomóżcie mu - warknęłam, nie rozumiejąc, skąd ich powściągliwość i wyraźny dystans. - Nie możemy, Dora, choć bardzo bym chciał - wy­ szeptał Bjorn, a ból, jaki wyzierał z jego oczu, mógł na zawsze odebrać mi radość życia. Widząc, że nie rozu­ miem, wyjaśnił: - Tylko Alfa stada może wymusić prze­ mianę. - Wezwijcie Olafa. Bjorn smętnie pokiwał głową. Varg powiedział głoś­ no to, o czym obaj wiedzieli: - Olaf jest w domu stada, nieopodal Lunaparu, pod miastem, nie dotrze tu nawet w godzinę, a on chyba nie ma tyle czasu. - Żyje... - Munin nie pozwala mu umrzeć... może nawet się wyliże, ale wykuruje się jak człowiek będący w takiej sy­ tuacji - powiedział głucho Varg. Z płuc Bjorna wydarło się bezbrzeżnie rozpaczliwe jęknięcie. Wiedziałam, co to znaczy, na Boginię... Jak wy­ glądałby człowiek, który przeżyłby posiekanie twarzy? - Może lepiej dla niego, by skrócić mu cierpienia wycharczał okaleczony wilk, a jego mina mówiła jasno, Bjorn wiedział, co czeka dzieciaka, i życzył mu lepiej. - Nie - powiedziałam zdecydowanie. Nie byłam przeciwniczką eutanazji jako takiej, ale to nie był moim zdaniem przypadek beznadziejny. Zły, dra­ matyczny, ale nie bez cienia szans. Poza tym czy Seba­ stian by tego chciał? Był tak cholernie żywotnym, skłon-

nym do brawury, niespokojnym szczeniakiem ze śladami A D H D i idiotycznymi pomysłami na życie. Życie, któ­ re dopiero miał przed sobą, do cholery, ledwie przekro­ czył dwudziestkę. Uświadomiłam sobie, że myślę o nim w czasie przeszłym, i przygryzłam wnętrze policzka. Za­ majaczył mi pomysł, desperacki i być może głupi, ale nie miałam innego na podorędziu. - Spróbuję... - szepnęłam. - Nie dasz rady - powiedział Varg. - Raz już zmusiłam go, by się przemienił, po praw­ dzie w drugą stronę, z wilka w człowieka, ale udało mi się - szepnęłam. - Nie był częścią stada, był samotnikiem, nawet jeśli masz wilka, co i tak jest dziwaczne, możesz zdomino­ wać samotnego szczeniaka, ale nie zmusisz do przemia­ ny członka stada. To może tylko Olaf. O tak, optymista to jego drugie imię, prawdziwe sło­ neczko. Bjorn nie był tak zdecydowany, ale i na jego twa­ rzy malowało się zwątpienie. Na Boginię, Joshua i Miron też powątpiewali - moc Alfy ostatnio zawiodła, nie wie­ dzieliśmy, z jakiego powodu ani czy był to przejściowy problem. Był jeszcze ktoś... Ktoś, kogo moc była niezaprzeczal­ na i niezawodna. Nie miałam czasu na przywoływanie jej kręgiem, ale przecież obiecała być przy mnie, gdy­ bym jej potrzebowała. Dla dobra Sebastiana gotowa by­ łam zaryzykować kolejne opętanie... Skoncentrowałam się i przywołałam ducha mojej babki, Królowej Wilków. Po sekundzie już była, czułam jej potężną i przytłaczają­ cą obecność, szmer w tyle głowy. Zwróciłam się do niej w myślach, wiedząc, że słyszy, jak i ja ją słyszałam.

- Pomóż Sebastianowi, zmuś go, by się przemienił... - Nie mogę - powiedziała spokojnie. - Możesz wszystko, babciu - powiedziałam despe­ racko. Jej chichot brzmiał mi w głowie echem. - Och, Cahan, jesteś słodka, naprawdę, ale nie mogę. Musisz wziąć odpowiedzialność za swoje stado, zbyt dłu­ go nie brałaś jej na swoje barki. - Dlatego zablokowałaś mi moc? - Nie zrobiłam tego... najwidoczniej sprawy zaszły tak daleko, by kwestionowaniu ulegało twoje prawo do rządzenia nimi... - Nie chcę nimi rządzić, ale nie chcę, by umierały czy próbowały mnie zabić - wymruczałam. - Te suki... mam nadzieję, że policzysz się z nimi, wnuczko, inaczej sama przyjdę, ale z lukoi nie ostanie się tym razem nawet jedno szczenię - warknęła, i sam ten dźwięk wystarczył, by postawić mi dęba włoski na karku i przedramionach. - Zajmę się nimi - gwałtownie zapewniłam. Z Faoiliarną u sterów problemy eskalują i rozrastają się do wo­ jen. Przeczytałam o tym dość w kronikach, by nie pro­ sić jej o mediowanie w kwestiach stada. Potrzebowałam tylko, by jeszcze jeden raz wypuściła moc Alfy... zrobiła to przecież w Czarnym Płomieniu... teraz jednak posta­ nowiła dawać mi wykłady o filozofii i odpowiedzialności. - Stado to przywileje i obowiązki, nie możesz mieć jednego bez drugiego. - Wezmę oba, ale proszę, pomóż mi... - Jeśli weźmiesz oba, nie będziesz potrzebowała mo­ jej pomocy, dasz sobie radę sama.

- Więc co? Mam ci przysiąc, że zajmę się problema­ mi lukoi? Przysięgam... - Nie mnie, moja mała wilczyco... - Komu więc? Bogini? - Sobie, Cahan, sobie. Weź zobowiązania i ciesz się przywilejami. Przymknęłam oczy, czując ciężar tych słów. Sięgnę­ łam do opaski na kostce po sztylet. Małe płaskie ostrze było ze srebra, jeden z praktycznych prezentów od Leona. Z jakichś powodów srebro wydawało mi się bardziej ade­ kwatne niż stal anielska czy zwykła. Nacięłam kant le­ wej dłoni i gdy krople spłynęły rubinowym szlakiem po nadgarstku, przysięgłam na moją krew, że będę bronić stada i wezmę za nie odpowiedzialność. Wiedziałam, że jeśli tego nie zrobię, nie dopełnię, przysięga krwi zwróci się przeciw mnie, ale musiałam podjąć to ryzyko. - Czy to wystarczy? - zwróciłam się do babki, ale jej już nie było. Westchnęłam. Bogowie nigdy nie są przesadnie roz­ mowni, czemu ona miałaby się wyróżniać? Otworzyłam oczy. Wszystko trwało ledwie dwie, może trzy minuty, ale Bjorn i Varg wyraźnie byli po­ ruszeni. Nie wiem, jak odczuli pojawienie się, choćby w przestrzeni duchowej, Królowej Wilków, ale bez wąt­ pienia zarejestrowali jej obecność. Miron gotował się ze złości, nie wiedziałam czemu, a Joshua spoglądał na rankę na mojej dłoni z wyraźną rezygnacją. Nie mog­ łam im teraz niczego tłumaczyć. Sebastian był priory­ tetem. Modliłam się do Bogini, by przysięga uwolniła znów zasób mocy Alfy, jeśli nie... może faktycznie Varg miał rację.

Dotknęłam odruchowo piersi szczeniaka, gdy przy­ woływałam tę cząstkę mnie, która była wilkiem, rozpie­ ranym energią i nieposłusznym futrzakiem, zbyt nie­ zależnym i silnym, by przyjąć władzę kogokolwiek, ten mały kawałeczek mojego D N A , jaki odziedziczyłam po odległej prapraprababce, Wilczej Królowej, poprzez jej syna, pół Wikinga, pół wilka. Czy tak odległe pokre­ wieństwo wystarczy? Tak, jeśli mówimy o magii, którą dziedziczy się poprzez geny recesywne. Bałam się, że się nie uda, ale musiałam spróbować. - Zmień się - wyszeptałam gardłowo, czując dziwne tarcie w gardle. Poczułam napływ mocy, energia wstrząsnęła mną, ciarki przepłynęły wzdłuż kręgosłupa i poprzez ramię aż do palców przytkniętych do piersi młodego wilka, któ­ ry ciągnął resztką sił. Nadzieja zagrała mi w sercu jak mały dobosz, gdy poczułam poruszenie powietrza, cu­ downie rozpoznawalną reakcję na aktywowane zaklęcie. Ciało Sebastiana zadrżało pod moją dłonią, temperatura jego skóry poszybowała w górę, niemal parzył, tętno mu przyśpieszyło, oddech się rwał, gdy chłopak się wyprę­ żył - wciąż nieprzytomny, ale jego ciało ulegało zewowi wilczej części. Odsunęłam się na pół kroku, czując, co nadchodzi, ale nie przestałam go dotykać, jakbym po­ trzebowała dowodu, że to się dzieje naprawdę. Działo się. Drgawki przybrały na sile, fala energii przepłynęła przez ciało i zaczęła się przemiana. Płynna, wolniejsza niż zwykle, okupiona wysiłkiem z jego i z mojej strony. Niemal namacalnie czułam, jak czerpie z mojej energii, gdy nie miał już własnej, zbyt słaby, zbyt bliski śmierci. Oddałam mu ją z radością, widząc, że nie dotykam już

poranionej klatki piersiowej dwudziestolatka, że palce zanurzam w gęste, sztywne, ciemne futro, pozlepiane krwią w okolicy ran, wyglądających mniej groźnie niż na ludzkiej skórze. Wilk próbował wstać, ale ból przykuł go do bruku. Popiskiwał cichutko, łapą pocierał poraniony pysk, różowym językiem usiłował zlizać krew. Patrzył na mnie jasnozłotymi oczyma i garnął się do mojej ręki. Bardziej przypominał szczeniaka niż krwiożerczą bestię, choć był większy i cięższy niż zwykłe wilki zamieszku­ jące lasy. Przygarnęłam go do siebie i głaskałam po gło­ wie, czochrałam za uszami, dopiero po chwili uświada­ miając sobie, że płaczę, policzki były już całkiem mokre od łez, a z gardła wydobywał mi się żenująco rozklejony jęk. Spojrzałam w górę na wiszących nad nami Varga i Bjorna oraz Joshuę. Miron gdzieś odszedł, widocznie złość była większa, niż oceniłam to na początku. - Zrobiłaś to - wyszeptał Bjorn i też miał szkliste oczy. Varg był tak zaskoczony, jakbym sama zmieniła się w futrzaną kulkę. Miałam ochotę powiedzieć mu coś w rodzaju: „A nie mówiłam, niewierny Tomaszu", ale przecież to byłaby bufonada. Wiedziałam aż za dobrze, że sama nie byłam pewna, czy mi się uda, więc cóż dziw­ nego w tym, że on wątpił? - Pomóżcie mi, musimy go stąd zabrać - powiedzia­ łam cicho. Ważył więcej niż w ludzkim ciele, jakieś dziewięć­ dziesiąt do stu kilo żywej masy w niezbyt poręcznym do dźwigania kawałku. Wstałam. Sebastian, popiskując, starał się przesunąć tak, by dotykać moich kolan. Schy­ liłam się i znów go pogłaskałam.

- Spokojnie, wilczku, nigdzie się bez ciebie nie wy­ bieram. - Gdzie chcesz go zabrać? - Jakiś cień przebiegł przez twarz Varga. - Do Trumny - powiedziałam, a widząc jego rosną­ ce zastrzeżenia do tego planu, wyjaśniłam: - Rozumiem, wilcze sprawy, wampirze sprawy, gruba kreska, ale nie mam w tym momencie innego miejsca... Skontaktuję się z Julianą, może pozwoli mi umieścić go w sanktuarium, póki nie ozdrowieje, ale do tego czasu musi być z nami, w Trumnie. - Czemu po prostu nie zabierzesz go do stada, gdzie jego miejsce? - Błysnął zębami. - Jasne, geniuszu, zabiorę go do domku i będę trzy­ mać kciuki, by te, które mu to zrobiły, pogrążyły się w wyrzutach sumienia i zaniechały dalszych prób. - By­ łam sarkastyczna, ale sam mnie do tego zmusił. - Ona ma rację, Varg - powiedział cicho Bjorn w domu nie będzie bezpieczny. Widziałam, jak to proste stwierdzenie wydziera mu serce po kawałku. Miało być inaczej, miał tu mieć spo­ kój, którego tak potrzebował, by dojść do siebie... A może chodziło o coś innego? Nie przestawał przyglądać się Se­ bastianowi z dziwnie nieobecną miną. - Varg, proszę cię, zaufaj mi, sama przyprowadzi­ łam tego szczeniaka do waszego stada, bo chciałam, żeby miał szansę na normalne życie, nie chcę dla niego źle... Z zaciętym wyrazem twarzy skinął w końcu gło­ wą, pochylił się nad wilkiem i dźwignął go, jakby Seba­ stian nie ważył więcej niż dwadzieścia kilo. Ranny wilk pisnął przeciągle, ale nie walczył, nie bronił się - nawet

w zwierzęcej formie rozumiał, że ratujemy go i nie chce­ my skrzywdzić. Varg poszedł pierwszy, Bjorn obok nie­ go, podtrzymując opadającą co jakiś czas głowę wilka, by krwawienie z ran się nie nasiliło. Z Joshuą zamykali­ śmy pochód. Czułam się dziwnie zmęczona, choć może to tylko brak snu i nadmiar adrenaliny. - Dokąd Miron odszedł? Czemu się tak zezłościł? zapytałam szeptem. Anioł westchnął, obejmując mnie ramieniem. - Po swojemu martwi się o ciebie. Widział, że zawią­ zujesz przysięgę krwi... - Przecież nie słyszał, czego dotyczyła... - Pomyślmy, klęczysz nad półżywym wilkiem, wzy­ wasz Królową Wilków i składasz przysięgę... co mógł po­ myśleć? Zaklęłam. - Nie ofiarowałam jej nic, a z pewnością nie siebie, nie targowała się, to nie tak... - jęknęłam. - Po prostu uświadomiła mi, że mam pewne zobowiązania wobec stada... - Jako jej wnuczka? - Nie, chyba nie tylko - przygryzłam wargę - jestem im coś winna za wszystko, za pomoc, za to, że są na moje wezwanie, że mogę na nich liczyć. Czerpałam korzyści z tego, że jestem częścią ich świata, wilcze zmysły, moc, siłę i szybkość, ale nie dawałam im nic w zamian. Ciężko to wytłumaczyć, ale wydaje mi się, że zakłóciłam rów­ nowagę i stąd ta wcześniejsza blokada, która mogła mnie kosztować życie. Wedle babki to wynik tego, że we mnie zwątpili, kwestionują moją władzę nad nimi. Nawet sil­ ny Alfa nie jest wiele wart, jeśli stado z własnej woli nie

chce go słuchać. Muszę zdobyć ich serca, jak Olaf, albo zgiąć karki, jak Bruno. Nie ma innego wyjścia, w wil­ czym świecie nie ma półśrodków i nie ma funkcji hono­ rowych i neutralnych pozycji. Spoglądał na mnie spod półprzymkniętych powiek. - Będziesz musiała mu to wytłumaczyć. - Wiem. Ale ptaszyno, on bywa taki... nadopiekuńczy... czasem zachowuje się tak, że zastanawiam się, czy nie fantazjuje o zamknięciu mnie w domu, zapłodnie­ niu i zabronieniu mi czegokolwiek... Przecież mnie zna! - Martwi się o ciebie, kochanie. Pamiętaj, że stra­ cił w życiu wielu z tych, których kochał. Z rodziny zo­ stał właściwie tylko Luc i ja. Stracił matkę, ojca... ci, któ­ rych kochał, odeszli. Przez ostatnie lata robił wszystko, by jego więzi z otoczeniem były jak najsłabsze. On się boi. Zasępiłam się. Nie myślałam o tym w ten sposób. - Wcześniej nie był tak przewrażliwiony... - Teraz już wiesz, czemu zwlekał tyle lat z wyzna­ niem, że cię kocha. Całkiem jakby się bał, że gdy powie to głośno, klątwa znów zadziała i cię straci. Przygryzałam wargi zmieszana. Powinnam sama na to wpaść, zamiast złościć się na diabła, że wciąż chodzi podminowany... - Nie martw się, kotek, poradzicie sobie. - Myślisz? Ja się nie zmienię, nie zmieni się nagle moje życie, nie zniknie talent do wpadania w tarapaty... - Daj mu czas, niech uwierzy, że utrzymuje się też reguła spadania na cztery łapy. Uśmiechnęłam się blado. Na Boginię, nic dziwnego, że Miron ostatnio wariował... gdyby nie Joachim, klątwa mogłaby już zebrać żniwo, a to dopiero początek. W koń-

cu obiecałam zaradzić kłopotom w stadzie... Wyciągnę­ łam komórkę, przypominając sobie, że Olaf wciąż nic nie wie. Po chwili moich uszu dobiegła siarczysta wiązanka i zapewnienie, że jest w drodze. Zadzwoniłam do Juliany, która bez wahania zgodziła się przyjąć chłopaka do sanktuarium, choć przeznaczone było tylko dla magicz­ nych. Cóż, oto praktyczne dowody, że poprawa relacji międzygatunkowych, w którą byłam tak zaangażowana, nie jest tylko fanaberią.

* Varg, Bjorn i Sebastian zainstalowali się w naszym salo­ niku, a ja poszłam szukać Mirona. Nie było go w sypial­ ni i zaczynałam się niepokoić. Znalazłam go dopiero po półgodzinie. Siedział na placu za Trumną, oparty o jedną z brzóz, które tu zasadziliśmy. Podeszłam powoli, wciąż niepewna, czego ode mnie oczekuje. Musiał wiedzieć, że się zbliżam, ale nie podniósł oczu. Butelka ginu na jego kolanie była niemal pusta. Choć nie upijaliśmy się, nic nie stało na przeszkodzie, by spróbować. Usiadłam obok niego, czekając, aż się odezwie. - Ja chyba tak nie mogę, Dora, przerasta mnie to powiedział po dłuższej chwili. Mówił cicho, jakby zbyt wiele kosztowało go wyduszenie z siebie czegokolwiek. - Zrywasz ze mną? - zapytałam niepewnie, czując, że serce na chwilę mi staje, by zaraz przyśpieszyć do ga­ lopu, który mógł skończyć się zawałem. Spojrzał na mnie tak, jakbym go uderzyła. - Nie. Nie wiem.

Przełknęłam. Ręce zaczęły mi drżeć, a łzy same na­ płynęły pod powieki. Odetchnęłam głęboko kilka razy, nim powiedziałam: - Miron... Kocham cię, ale jeśli przeze mnie masz być nieszczęśliwy... - Nie jestem nieszczęśliwy. Jestem zbyt szczęśliwy i właśnie dlatego się boję. - To się nie skończy, nie umrę, przynajmniej nie te­ raz. - Skąd to wiesz? Jak możesz mieć taką pewność? Ile czasu upłynie, nim będę sadził dla ciebie jakieś cholerne drzewo, by został po tobie jakikolwiek ślad? Zamilkłam. Nie mogłam dać mu żadnej gwarancji, bo jakim cudem? Mam iść do wróżki i zapytać, kiedy umrę, by znał datę, do której może spać spokojnie? - Co chwilę dzieje się coś takiego, że umieram po ka­ wałku, bojąc się, że za chwilę cię stracę... Wampiry, wilki, archaniołowie... za dużo ich na ciebie, moja mała. - Miron, przecież wiesz, że się o to nie prosiłam... - Ja też nie - żachnął się - nie prosiłem się o to, by się zakochać w uzależnionej od adrenaliny wiedźmie z kom­ pleksem zbawcy. Nie prosiłem się o to, by kobieta, którą kocham, co chwilę ryzykowała i nadstawiała głowę dla innych. Nie prosiłem się o bezsenne noce, kiedy budzę się i nie zasnę, nim nie upewnię się, że jeszcze ze mną jesteś, nie umarłaś, nie dałaś się zabić. Nie mogę tak. Wybuch złości przeszedł w rezygnację. Nie wiedziałam, co mu powiedzieć. Starałam się po­ wstrzymać szloch, płacz w takich sytuacjach zawsze od­ bierałam jako rodzaj emocjonalnego szantażu.

- Miron, nie mogę ci dać gwarancji, że nikt mnie nie zabije, ale przysięgam, że zrobię wszystko, by tak się nie stało. Nie mam wpływu na wszystko, co się może wyda­ rzyć - mówiłam przez zaciśnięte gardło. Kula narastała tak, że niemal dusiłam się każdą spółgłoską. Spoglądał na mnie ze smutkiem tak bezbrzeżnym, że łamał mi serce. - Miron, czy jeśli nie będziemy parą, łatwiej zniesiesz, gdyby coś mi się stało? - wyszeptałam. - Nie. Ten, kto zabije ciebie, zabije też kawał mnie, może wszystko - powiedział głucho. - Przepraszam - powiedziałam najgłupsze, co mog­ łam powiedzieć, ale nic innego nie przychodziło mi do głowy. W oczach zamigotała mu złość. Pochylił się nade mną, dłonią unieruchomił mój podbródek, choć nie zamierza­ łam uciekać, i zaczął całować. Z pasją, wściekłością, mi­ łością. Jakby w jednym pocałunku chciał zawrzeć wszyst­ ko. Po chwili zaczął się wycofywać, z pasji został tylko żal, jakby się ze mną żegnał. Schwyciłam go za ramię, ale oderwał usta od moich i uśmiechnął się smutno. - Miron, nie, proszę, nie. - Łzy trysnęły mi z oczu. To się nie może tak skończyć. - To nie koniec, nie, póki żyję, czy raczej póki ty ży­ jesz - skrzywił się - ale muszę to sobie poukładać, nie mogę tak dłużej. - Czy... zrywasz ze mną, czy odchodzisz z mojego ży­ cia? - zająknęłam się. - Zostaniemy przyjaciółmi? Wiem, że to wyświechtany frazes, ale Miron, proszę, nie od­ chodź, możemy wrócić do tego, co było?

Patrzył na mnie z takim smutkiem, że rozszlocha­ łam się na dobre. - Nie zrywam z tobą, nie sądzę, bym potrafił, ale po­ trzebuję czasu, przestrzeni. Na Boginię, nie tekst o przestrzeni. Nie znowu. - Gdzie? - Pójdę do Luca, pomieszkam z nim trochę. - Gdy wrócę do Thornu, będziesz tam? W naszym mieszkaniu? - Nie wiem. Uścisnął mi rękę, szybko pocałował i wstał. Otrze­ pując spodnie, spojrzał na mnie raz jeszcze, jakby cze­ kał, aż coś powiem, ale mogłam tylko błagać, by nie od­ chodził, ale nie mogłam. Był zbyt nieszczęśliwy. Przeze mnie. - Będę na ciebie czekać. Tak długo jak trzeba - wy­ szeptałam. Nie mogłam nie zauważyć ironii tego wszystkiego. Było lepiej, gdy moja ludzka część jeszcze żyła, gdy nie­ śmiertelność mnie nie dotyczyła i w skali długości życia aniołów czy diabłów miałam tylko trochę czasu, osiem­ dziesiąt lat przy dobrym wietrze. Teraz mam przed sobą choćby wieczność w sprzyjających okolicznościach, ale te akurat szwankują. Czy mogłam jednak trzymać się z dala od niebezpieczeństw? Nie. Jeszcze jako prawie zwykły człowiek miałam przymus bronienia słabszych, silne poczucie sprawiedliwości. Właśnie dlatego wstą­ piłam do policji, przysięgałam służyć i bronić. To było dla mnie naturalne i wynikało z tego, jaka jestem. I to prawda, jako policjantce nie groziło mi tyle, co teraz,

jako namiestniczce w nadnaturalnym świecie, ale choć zmieniły się sprawy, zmienili się przestępcy, to ja nie. Nadal musiałam służyć ochroną tym, którzy tego po­ trzebowali, i nadal chciałam powstrzymywać drani, któ­ rzy mieli za nic życie i dobro innych. Taka byłam, na dobre i na złe. Odwróciłam głowę, nie mogłam patrzeć, jak odcho­ dzi. Odwrócił się tylko raz, by powiedzieć: - Przyślę do ciebie Joshuę. Chciałam krzyczeć, że nie potrzebuję Joshui, tyl­ ko jego, ale to nie zdałoby się na nic. Oprócz mnie był najbardziej upartą osobą, jaką znałam. Gdy zniknął za drzwiami Trumny, pociemniało mi w oczach i skuliłam się pod brzozą. Czułam się tak, jakby ktoś odłączył mi kabel zasilania. Płakałam, szloch rozrywał mi pierś, ser­ ce nie chciało się uspokoić. Nie zauważyłam, kiedy podszedł Joshua ani kiedy usiadł obok, dopiero jego ciepła dłoń gładząca mnie po plecach uświadomiła mi, że jest tutaj. - Wróci, kochanie, wszystko się ułoży, potrzebujecie tylko trochę spokoju. - Co ja mam robić, Joshua? Zostawić tu Olafa i stado, wiedząc, że mnie potrzebują? Machnąć ręką na Albina? Nie potrafię, do cholery, ale jeśli to jest cena, jaką mam zapłacić, by do mnie wrócił, sama mogę pozabijać ich wszystkich, wampiry i wilki, i po kłopocie - krzyczałam, dławiąc się łzami. - Już dobrze, kocie - mruczał, tuląc mnie do piersi. Ale nie było dobrze, do cholery!, wszystko można było powiedzieć o tym, jak było, ale nie to, że było dobrze.

Drzwi do Trumny trzasnęły i poderwałam głowę, w nadziei, że to on, że wrócił, ale w naszą stronę szedł Bjorn. - Olaf przyjechał - powiedział cicho, z niepokojem przyglądając się moim zapłakanym policzkom i, jestem pewna, obłędowi w oczach. - Zaraz przyjdę - szepnęłam z rezygnacją. Jakiś kawałek mnie podpowiadał mi, bym kazała wszystkim spieprzać. Powinnam spakować torbę i wró­ cić do Thornu, przeleźć przez portal do piekła, odnaleźć Mirona i przysięgnąć mu żywot przykładnej żonki, któ­ ra będzie nosić sukienki, gotować obiadki i urodzi cały tuzin małych diabląt z jego płonącymi oczami i moimi rudymi włosami. Obiecałabym mu to, gdybym mogła uwierzyć w taką wizję. I czy on chciałby takiej żony? Czy mógłby mnie kochać taką? Czy może mnie kochać taką, jaką jestem? Czy ja mogę się zmienić A Ż T A K ? Czy potra­ fiłabym siedzieć teraz w Thornie, wiedząc, jakie kłopoty mają ci, na których mi zależy? Ale czy na kimś zależy mi bardziej niż na nim? Nie wiedziałam nic, nie umiałam dać odpowiedzi na żadne pytanie. Wstałam i otrzepałam spodnie. Joshua tulił mnie i pocieszał, choć oboje wiedzieliśmy, że nie ma słów, któ­ re mogłyby zadziałać, oprócz wypowiedzianych przez Mirona: „Kocham cię, akceptuję ciebie i twoje życie, chcę być jego częścią i już nie uciekam". Ale to się nie wyda­ rzy, nie dziś, może nigdy. Ale jeśli mam wyjść cało z tego zamieszania, jeśli mam pomóc przyjaciołom, nie mogę teraz koncentrować się na moim złamanym sercu, na Mironie, na wizjach

przyszłości, której pewnie nie mamy. Niczym w filmie klasy B, kłopoty muszą się ustawić w kolejce, po jednym na raz. A teraz mogłam zrobić tylko jedno, wstać i iść na spotkanie z Olafem, wyeliminować zagrożenia. Sześć suk na dobry początek.

Rozdział 10

NIE

chcę o tym mówić, Olaf, zajmijmy się twoimi sprawami, z moimi sama sobie poradzę - ucięłam ostro powracające już któryś raz pytanie o Mirona i po­ wód jego nagłego wyjazdu. Ze zdziwieniem zauważyłam, że mój głos brzmiał pewnie, jakbym faktycznie wierzyła w to, że sobie pora­ dzę. Nie wierzyłam. Działałam na autopilocie, a on był nieco mniej uprzejmy niż codzienna ja, ale wciąż funk­ cjonował. Jeden zero dla niego. - Olaf, czego mi nie mówisz? O co w tym wszystkim chodzi? Czemu ktoś próbuje mnie zabić, a później pod­ rzuca mi na próg zmasakrowanego wilka? I nie przypad­ kowego, ale jedynego szczeniaka w twoim stadzie, który ma faktyczne więzi ze mną, jedynego, który przeszedł przez mój dom. I dlaczego wszyscy w lukoi myślą, że je­ steśmy parą? - wyrzucałam z siebie pytania jak karabin maszynowy. Najlepszą obroną zawsze był atak. Olaf wpatrywał się we mnie z mieszaniną troski i niepokoju.

- Nie wiem, kochanie, o co w tym chodzi, gdybym wiedział, nigdy nie dopuściłbym, by coś ci się stało - po­ wiedział z uczuciem. Rzuciłam szklanką o ścianę z okrzykiem frustracji. - Nie kochaniuj mi tu! Pytam serio, co się tam dzieje, a skoro nie wiesz, może nie powinieneś być Alfą!? Twoim zasranym obowiązkiem jest wiedzieć, co się tam dzieje, znać myśli i uczucia wszystkich członków stada, wyczuć bunt, zanim wykiełkuje. Robisz wielką rewolucję, a tym­ czasem codzienność gryzie - krzyczałam, miotając się po pomieszczeniu. - Gdybym się tu nie pojawiła, nie dała im okazji do rzucenia się na mnie, nadal o niczym byś nie wiedział? Obudź się, Olaf, bo za chwilę stracisz kolej­ ne stado! Ile możesz ich stracić, nim oszalejesz? Patrzył na mnie uważnie, jakby widział mnie po raz pierwszy. - Dora, ja tu jestem od pięciu miesięcy. Nie znam wszystkich. - Aż pięciu miesięcy, Olaf, powinieneś już znać ulu­ biony drink i pozycję w łóżku każdego z twoich wilków! Bjorn się nie brata, ale ma usprawiedliwienie w postaci blizn, jakie ty masz usprawiedliwienie? - Wycelowałam w niego palcem. Trafiłam, cień przemknął przez jego twarz. - Nie mam, po prostu rzuciłem się w wir pracy. - Gówno prawda. Owszem, harujesz jak głupi, ale po to, by mieć powód i usprawiedliwienie, dlaczego nie wchodzisz głębiej w strukturę stada. Puściłeś ich samopas, a wilki na luźnej smyczy to zapowiedź kłopotów. Znów podnosiłam głos. - Powiedz mi, Olaf, czemu Alfa trzyma się na dystans? Jeśli potrzebujesz przestrzeni, po

co być Alfą? Może powinieneś być samotnym wilkiem? Sam sobie sterem, sam sobie okrętem? - Cahan. - Ostrzegawcze warknięcie z boku rozju­ szyło mnie tylko dodatkowo. - Varg, waruj i cicho, mama i tata rozmawiają. Błysnęłam zębami w jego stronę. Nie w uśmiechu, ale jak drapieżnik: widzisz moje zęby, wycofaj się albo ugryzę. - Może masz rację, może nie jestem dla nich tak do­ brym Alfą, jak powinienem, ale, do cholery, nie poma­ gasz mi! Jesteś Alfą tak samo jak ja, tyle że ty chowasz się za etykietką „honorowej Alfy", co właściwie oznacza, że nic cię nie interesuje... - wyrzucił z siebie Olaf, czer­ wieniąc z emocji. Zamknęłam się na chwilę. Gdzieś to już słyszałam. Nienawidzę, gdy tego samego dnia dwie osoby wytyka­ ją mi ten sam błąd. Mam wtedy wrażenie, że wszyscy go widzieli, a tylko ja byłam ślepa. - Przepraszam za to - mruknęłam może nieco zbyt cicho po poprzednich wrzaskach. - Nigdy nie rozmawia­ liśmy o tym, jak właściwie ma to wyglądać. Nie zdawa­ łam sobie sprawy, czego ode mnie oczekujesz, sądziłam, że odpowiada ci, jak jest, że wpadam czasem z wizytą, ale nie zaglądam ci do garów... Oboje wiemy, jak pokrę­ cona jest moja wilcza historia, ale to nie tłumaczy nicze­ go. - Westchnęłam. Przez chwilę staliśmy naprzeciw siebie. Gniew się wypalił, a przerzucanie się argumentami, które z nas bardziej spieprzyło, za bardzo przypominałoby wojnę państwa Rose. Poza tym dzieci patrzą. Naprawdę. Varg, Bjorn, Rocky i Gustav, kolejny wilk w mundurku ochro­ niarskim, stali pod ścianą jak kompania karna, z niedo-

wierzaniem i zażenowaniem obserwując naszą, nazwijmy to, emocjonalną konwersację. Po ich postawie wiedzia­ łam, że nie chcą między nas wchodzić, tylko głupi wilk wchodzi między dominujących, kiedy walczą. Sebastian leżał skulony na kanapie, wciąż w wilczej formie (w której zdrowiał nieporównywalnie szybciej), i chował nos w łap­ kach. Kolejna dziecina, która nie chce, by mama i tata się kłócili. Znów miałam ochotę rzucić czymś w ścianę. - Olaf, złożyłam obietnicę krwi, że pomogę stadu sta­ nąć na nogi. Powinieneś jednak wiedzieć, że oboje jeste­ śmy na cenzurowanym. Moja babka dała mi ultimatum. Albo zajmę się stadem tak, by nie przynosić jej wstydu, i ustalę, kto podniósł na mnie łapę, albo ona to załatwi po swojemu. Wiesz, co ma na myśli. Zbladł, nagle zabrakło mu sił, usiadł ciężko na kana­ pie obok Sebastiana, który trącił jego udo nosem. - Czas nam się kończy. Poza tym są jeszcze wampiry. Gdyby nie to, że obiecałam Gajuszowi pomoc, może na­ wet machnęłabym ręką, ale tak... mam jeden honor i nie zamierzam go zeszmacić. Poza tym jeśli nie utrę Albino­ wi nosa, to kiedy już skończy z Gajuszem, przyjdzie po mnie. W swojej naiwności jest przekonany, że to właś­ nie Gajusz mnie chroni... Proszę cię lojalnie o pomoc, im szybciej to załatwię, tym szybciej będę mogła skupić się na problemach stada. Varg znów mruczał coś pod ścianą o krwiopijcach, ale go zignorowałam. - Ile potrzebujesz czasu i ludzi, by to załatwić? - Kilka dni, trzy jak dobrze pójdzie. Trójka powin­ na wystarczyć, jeśli dorzucisz trochę gadżetów i tropicie­ la. Szelma mi pasuje, jeśli chce ze mną pracować. Plus

ochrona w Trumnie, nie chcę, by ktokolwiek zginął, póki nie posprzątam tego gówna. - Czyli do lukoi przybędziesz dopiero za cztery dni? Zasępił się. - Nie, do lukoi jedziemy za chwilę, gdy tylko ustali­ my zadania na wieczór. - Ale powiedziałaś... - Doba jest długa, podzielę czas między wampiry a wilki - powiedziałam stanowczo. - A kiedy będziesz spać? - zapytał, unosząc komicz­ nie brew. Przez chwilę stanęła mi przed oczyma wizja puste­ go łóżka, bez Mirona, bez ciepła jego ciała, pocałunków i tulenia mnie na łyżeczkę. - Nie będę - posępny uśmiech wypełzł mi na usta sen jest dla mięczaków. Przechwyciłam strapione spojrzenie Joshui. Przy­ mknęłam oczy i potarłam pulsujące skronie. Godzinę później Varg, który, jak się okazało, miał być moją prawą ręką w sprawach wampirzej zemsty, miał rozplanowane działania. Wciąż nie znaliśmy lokalizacji gniazda Albina, ale wszystko musiało być gotowe, byśmy mogli uderzyć, gdy tylko informatorzy wskażą właściwy adres. Chciałam się z tym uporać jak najszybciej. Aidan, przysłany przez Julianę ambulansem, maru­ dził, zabierając Sebastiana do sanktuarium. Gdy zasu­ gerował, że zamiast po ambulans powinnam zadzwonić po hycla, nie wytrzymałam. Policzek zaczerwienił mu się błyskawicznie, cztery wyraźne odbicia moich palców. - Popełniłaś błąd, wiedźmo, Juliana o wszystkim się dowie.

- Jasne, sama do niej zadzwonię, bądź spokojny, do­ kładnie powtórzę jej twoje słowa - warknęłam. - Po­ winieneś jeździć karawanem, nie karetką, z twoją de­ likatnością. Nawet nie wiesz, co ten chłopak przeszedł, nie wytrzymałbyś dziesiątej części tego, bo na to trzeba mieć jaja, nie tylko sześciopak na brzuchu i niebieską czuprynkę. Wiedziałam, że wróż się nadąsa, ale miałam to gdzieś. Miałam gdzieś, że jest kochankiem Juliany, oddanym jej bezgranicznie i cieszącym się jej względami. Miałam gdzieś, że może właśnie dodaję sobie nowego wroga. Na­ prawdę, miałam gdzieś wszystkie te błahe sprawy. Wie­ działam jedno, im szybciej skończę, tym szybciej dotrę do domu Luca i obiecam Mironowi wszystko, co chce. Bez niego nie obchodziło mnie już nic. Gdyby nie prag­ nienie, by jeszcze raz znaleźć się w jego ramionach, mog­ łabym teraz rzucić się z mostu na płytką wodę. Joshua musiał wyczuwać mój wisielczy humor, bo nie spuszczał mnie z oka, nawet gdy szłam do łazienki, był czujny, jak­ by się bał, że znajdę żyletkę i podetnę sobie żyły. Może i uzasadniona obawa, skoro raz już to zrobiłam, wpraw­ dzie jako piętnastolatka, ale co tam, piętnaście lat to dla anioła niemal jak wczoraj, więc może wciąż jestem nie­ stabilna. Nie zrozumcie mnie źle, byłam niestabilna, ale nie podcięłabym sobie żył. Dziś opcje były bardziej uroz­ maicone, mogę na przykład podjąć się jakiejś samobój­ czej misji... no sama nie wiem, może drażnić wampirzego mistrza, członka Konklawe, albo wejść do domu stada wilków, wiedząc, że jakaś jego część chce mojej śmierci. A nie, sorry, to moja codzienność.

Może i dobrze, musiałam się czymś zająć, jeśli mia­ łam nie zwariować. Nie powinnam mieć zbyt wiele cza­ su na myślenie, najlepiej wcale, zwłaszcza na myślenie o tym, co mogę, a czego nie mogę zmienić.

- Jak zamierzasz to załatwić? - Olaf, skupiony na prowadzeniu auta, co chwilę zerkał na mnie z niepoko­ jem. - Spokojnie, bez pośpiechu i z rozwagą. - Uśmiech­ nęłam się, widząc, że odetchnął. - Olaf, nie wskoczę tam jak John Wayne i nie będę strzelać na oślep do twoich wilków... - Naszych wilków - powtórzył z naciskiem. - Dobrze, naszych wilków. - Poklepałam go po udzie. - Musimy jednak dowiedzieć się kilku rzeczy. Kto chciał mnie zabić i dlaczego? Jak szeroko zakrojony jest spisek, bunt czy cokolwiek tam się dzieje? Na ile niebez­ pieczne dla stabilności stada jest to nieposłuszeństwo? Skinął głową zasępiony. - Nikt nie występował przeciw mnie, Cahan, nie było wyzwań, nie widzę też, by jakiś wilk zbierał siły na prze­ jęcie stada. - A więc to jakoś kumuluje się wokół mnie i naszych relacji. - Przygryzłam wargę. - Olaf, zrobimy tak, ofi­ cjalnie nikt prócz ciebie i tych wilków, które bywały w Trumnie, nie wie o ataku na mnie i o tym, że byłam ranna. Dzięki krwi Joachima nie mam nawet blizn, więc nie ma dowodów... Może utrzymajmy ten stan rzeczy...

Tylko te, które mnie zaatakowały, i ich zwolennicy wie­ dzą, co się stało, więc może ktoś się zdradzi. - Masz nadzieję, że szok, jaki przeżyją na twój widok, będzie wystarczający? - Wiesz, wilki są bardziej emocjonalne niż wampi­ ry, więc może ktoś krzyknie: „Hej, ty nie żyjesz, zabiłam cię własnymi pazurami". - Wyszczerzyłam się w uśmie­ chu. To byłoby zbyt piękne, ale wizja takiego wystąpie­ nia była zabawna. - Dobrze, zrobimy tak... Varg? - zwrócił się do wil­ ka, który siedział na tylnym siedzeniu wciąż nadąsany. - Tak? - Mrukliwy gbur nie krył swoich uczuć. - Masz zabawki? - Co dokładnie? - W lusterku wstecznym widziałam cień zainteresowania na jego pochmurnej twarzy. - Kamerki szpiegowskie - powiedział Olaf z psot­ nym uśmiechem - te malutkie, które tak lubisz podrzu­ cać tu i tam... - Mam. - Dobrze wiedzieć, mam nadzieję, że nie podrzuciłeś kilku do mojej sypialni? - zapytałam słodko, a widząc jego zaczerwienione policzki, parsknęłam śmiechem. Zabierz je, jak wrócimy do Trumny, a jeśli cokolwiek z tego, co się nagrało, trafi na YouTube, osobiście wyrwę ci ogon z dupy. Siedzący obok niego Bjorn zachichotał, rzucając spło­ nionemu Vargowi spojrzenia spod uniesionych brwi. - Nie martwiłbym się o YouTube, Cahan, raczej o pry­ watną kolekcję Varga uprzyjemniającą mu długie noce. Odwróciłam się zaskoczona. Varg wyglądał za dob­ rze, co musiałam przyznać mimo braku sympatii, by

miał kłopot z namówieniem dziewczyny na numerek, po co się więc ograniczać do plików wideo? Zaciskał szczę­ ki bez słowa. Cóż, co kto lubi. Pocieszałam się, że nie ma szans, by nagrał moje igraszki, bo po jego wizycie w moim apartamencie takowe nie miały miejsca. I chy­ ba jest mężczyzną, któremu do podniety potrzeba nie­ co więcej niż widoku piersi czy gołych ud, bo te widział na plaży i nie robiły na nim przesadnego wrażenia. Za­ uważył moje spojrzenie i uciekł wzrokiem. Bjorn puścił do mnie oczko. Stłumiłam chichot, rozjuszenie Varga w tym momencie nie było moim priorytetem. - Mam kamery, nagrają reakcje, jeśli takie będą. Nie możemy mieć pewności, że ci, których szukasz, będą w domu. Ja na jakiś czas trzymałbym się z dala, z obawy przed reakcją pogrążonego w żałobie Olafa - powiedział chłodno, wciąż wpatrując się w krajobraz za oknem. - Może więc w dłuższej perspektywie należy ściąg­ nąć wszystkich... Może jakaś mała uroczystość w Lunaparze, wymagająca obecności całego stada? - zapyta­ łam Olafa. - Jaka uroczystość? Nie ma na dniach żadnych świąt... - Nie wiem, może twoje zaręczyny? Olaf oderwał wzrok od jezdni i wpatrywał się we mnie z tak bezbrzeżnym zdumieniem i oszołomieniem, że mogłam tylko zachichotać. - Z tobą? - wykrztusił. Słyszałam, że Varg i Bjorn wstrzymali oddech. - Nie, nie ze mną, zasługujesz na lepszą żonę, niż ja kiedykolwiek będę, może czas, by znaleźć ci jakąś miłą wilczycę? - Nie żartuj, proszę...

- Olaf, nie mówię, że masz znaleźć żonę w dwa dni, zlec z nią i zapłodnić przed pełnią, choć Królowa pewnie przyklasnęłaby takiemu pomysłowi, ale nie jesteś stwo­ rzony do samotności, przyjacielu... - Nie chcę o tym mówić, Doro, proszę. - Znów jakiś cień przebiegł przez jego twarz. - Dobrze, Olaf, powstrzymam chwilowo wrodzony dar swatki, ale sądzę, że to świetny pretekst do spotka­ nia całego stada... Może nawet dobrze, by nie wiedzieli wcześniej, z kim masz zamiar się ożenić, wtedy cieka­ wość ich przygna. - Nie zamierzam się żenić, nigdy więcej. Spoglądałam na niego spod przymkniętych powiek. O tak, ból na jego twarzy nie był zaskoczeniem. Na Pół­ nocy stracił nie tylko stado, ale i kawałek własnego serca. Nie zamierzałam naciskać, gdy będzie miał ochotę, sam wszystko opowie. - Wybacz, jeśli byłam zbyt obcesowa, przepraszam. Palnęłam, nie myśląc. - Już zapomniane. - Uśmiechnął się i uścisnął moje kolano. - Nie sądziłem, że akurat ty będziesz mnie na­ mawiać na małżeństwo. Wydaje się, że nie jesteś zwolen­ niczką takich zobowiązań. Przełknęłam głośno. Czy gdybym zgodziła się wyjść za Mirona, kiedy o to prosił, odszedłby teraz? Równie ła­ two by mnie opuścił? Ten temat powracał między nami tak często, zawsze wychodząc od niego, ale obracałam to w żart albo zgadzałam się, zaznaczając, że mówimy o tak odległych czasach, że jeszcze się nie narodziły dziewczęta, które będą nam dolewać wina na weselu. Czy raniło go to, czy naprawdę traktował to z pobłażliwą życzliwością?

Z mojej perspektywy małżeństwo nie zmienia wiele. Więc dlaczego tak się opierałam? Może podświadomie domy­ ślałam się, że nie jest zadowolony z tego, jak żyję, i nie chciałam, by jako mój mąż miał dodatkowe argumenty i wybijał mi to z głowy? Spojrzałam na przemykające za oknem drzewa, nagle zamglone, gdy oczy mi zwilgotniały. - Może się myliłam, Olafie, zobowiązania nie są złe, jeśli osoba, z którą się je podejmuje, jest odpowiednia wykrztusiłam ze ściśniętym gardłem. Czy gdybym teraz zaproponowała Mironowi mał­ żeństwo, zgodziłby się? Czy nie byłoby w tym desperacji, próby zatrzymania go za wszelką cenę? Czy nie jestem jak pannica rozważająca, czy da się mężczyznę usidlić, zaciążając? - Nie martw się, kochanie, wróci - powiedział Olaf, czytając mi w myślach. - Nie wiem, Olaf, spieprzyłam to, może na dobre. Otarłam wilgotny policzek. - Nie mówmy o tym, jakoś to będzie. Nie mogę się rozklejać, trzeba stawić czoła wil­ kom. - Uśmiechnęłam się blado. Olaf chwilę jeszcze spoglądał na mnie ze współczu­ ciem, wyraźnie malującym się w jasnoniebieskich oczach, nim znów skupił się na prowadzeniu pojazdu. Cisza gęst­ niała w aucie, podobnie jak melancholia zakradająca się w zakamarki mojego serca.

Zatrzymaliśmy się kilometr przed bramą posesji i pocze­ kaliśmy na drugi samochód, z Rockym, Mannym i Joshuą. Przesiadłam się do niego, na tylne siedzenie za dys-

kretną przyciemnianą szybą, i skuliliśmy się z Joshuą tak, by nikt nas nie zauważył. Rocky miał wprowadzić auto do garażu i przemycić nas do komnat Olafa, gdy tym­ czasem Alfa i jego kompania zrobią trochę zamieszania przy głównym wejściu. Zależało nam na elemencie za­ skoczenia. Samochód Olafa ruszył pierwszy, żwir zater­ kotał pod kołami. Garaż był przyklejony do głównego budynku, w któ­ rym mieściły się pokoje Olafa. Stało w nim kilkanaście samochodów, miejsca było na kilka więcej. Dom, co za­ uważyłam kątem oka, gdy przejeżdżaliśmy przez bramę i plac, był naprawdę spory, piętrowy i rozłożysty. Sty­ lem architektonicznym nawiązywał do farmy, choć wi­ dać było i pieniądze, i dbałość o wygodę, i nowoczesność. Słyszałam, że wiele stad miało takie wygodne siedziby, ale nigdy w takiej nie byłam. Dotąd stykałam się raczej z biedującymi i obdartymi stadami albo takimi, które owszem, miały pieniądze, ale wolały się z tym kryć, by urząd skarbowy nie zwrócił na te majątki i ich pocho­ dzenie szczególnej uwagi. Niższy standard gwarantował też brak zainteresowania ze strony sąsiadów. Olaf przy­ był nie tylko z niedobitkami dawnego stada, ale i sporym pakietem akcji, tłustym kontem bankowym i wizją lep­ szego bytu dla stada, które przejął. Z punktu widzenia tutejszych wilków te zmiany były rewolucją i wdrażali je niechętnie. Był ich Alfą, więc nie mogli się postawić, ale nie podeszli do jego pomysłów z przesadnym entu­ zjazmem. Paradoks, bo właśnie członkowie stada jako pierwsi korzystali na tym, przed czym się tak bronili. Zamiast napychać prywatną kieszeń, Olaf inwestował w stado - w ciągu kilku miesięcy stworzył lepszą infra-

strukturę niż poprzedni Alfa przez lata. Tutejszym wil­ kom żyło się nie tylko lepiej, ale i bezpieczniej. Ale nie wszystkich te zmiany zachwycały. Byli tacy, którzy spo­ ro stracili na zakazie stręczycielstwa czy brudnych in­ teresów. Nie umknęło mej uwadze wysokie ogrodzenie i straże ani wzmocnione drzwi domu. Rocky dyskretnie przymknął bramę do garażu, nim wysiedliśmy z samochodu. Upewnił się, że nikogo nie ma w okolicy, po czym wprowadził nas na schody i przez wąski korytarz do sypialni Olafa. Rozejrzałam się cieka­ wa tego, jak mieszka Alfa, nigdy dotąd nie byłam w jego prywatnej kwaterze ani w ogóle w domu stada - zwyk­ le spotykaliśmy się w Czarnym Płomieniu, raz byłam w Lunaparze, odwiedzał mnie w Thornie, ale nie widzia­ łam, jak mieszka. Pokój był przestronny, wrażenie wzmacniało oszczędne umeblowanie, nieco zbyt ascetyczne, by mog­ ło być tu przytulnie. Jedną ścianę zajmowało wielkie okno i przeszklone drzwi wiodące na taras. Rocky dys­ kretnie zaciągnął ciemnoszare zasłony. Podszedł do sto­ lika, nalał wody do szklanki, wręczył mi ją z uśmiechem i wyszedł. Joshua opadł na fotel przy oknie. Rozgląda­ łam się po czystym, niemal niezamieszkałym wnętrzu, zastanawiając się, ile mówi ono o Olafie. Lubił niewymuszony styl skandynawski. Drewniana podłoga, białe ściany, proste meble - duże łóżko w sta­ lowej ramie, stołek zamiast nocnej szafki, kanapa o no­ woczesnej linii i pojedynczy fotel przy niskim, szklanym blacie stolika, stojąca w kącie lampa o kulistym abażu­ rze z białego szkła. Wszystko w kilku odcieniach szaro­ ści i czerni. Najbardziej ekspresyjne były obrazy na ścia-

nach, jedyne plamy koloru, odurzające intensywnością czerwieni, żółci i fioletu abstrakcyjne formy o wyrazistej fakturze grubo nakładanej farby. Zatrzymałam się przed jednym z nich, przyciągnięta żarem, który wydawał się przepalać płótno. Popijałam wodę małymi łyczkami i nie mogłam oderwać oczu od ziarnistej powierzchni w odcieniu szkarłatu. Obraz przypominał mi w jakiś przewrotny i bolesny sposób Mirona. - Widzę, że czujesz się jak u siebie - usłyszałam nie­ przyjemny głos. Zerknęłam w stronę drzwi, o framugę stał oparty Varg. - Nigdy wcześniej tu nie byłam - powiedziałam po prostu. Wciąż byłam zbyt rozbrojona obrazem, by mieć siłę na utarczki. Na twarzy odmalowało mu się niedowie­ rzanie. Wzruszyłam ramionami i znów spoglądałam na szkarłatne plamy. - Daj jej spokój, Varg, jej cierpliwość jest na wykoń­ czeniu - Joshua powiedział cicho i spokojnie, ale delikat­ na groźba była czytelna dla wszystkich. - Chyba się przejmę - warknął. Przymknęłam oczy, szkarłat zamigotał, jeszcze bar­ dziej przypominając płomienie, pełgającą otoczkę wokół tęczówek mojego pyra. Oddychałam płycej, minimali­ zując ryzyko, że z gardła wyrwie mi się szloch. Nie dam mu tej satysfakcji, pomyślałam, i natychmiast uderzyło mnie, że nie dotyczyło to Varga, którego spojrzenie czu­ łam wciąż na karku. Odstawiłam szklankę na stolik i na sztywnych no­ gach poszłam do prywatnej łazienki Olafa. Zamknęłam za sobą drzwi, puściłam głośno wodę z kranu i dopiero

wtedy pozwoliłam sobie na to, by po policzkach popły­ nęły mi łzy. Oddychałam chrapliwie, usiłując doprowa­ dzić się do porządku, ale byłam w rozsypce. Skuliłam się z dłońmi na umywalce i oparłam czoło o chłodną po­ wierzchnię lustra. Nie czas na to, myślałam, muszę być opanowana, silna, nawet jeśli jakaś część mnie najchęt­ niej zwinęłaby się w łóżku z litrowym kubełkiem lodów. Może całkiem spora część mnie tego pragnęła. Ale mia­ łam zobowiązania... O tak, zawsze je miałam, jak nie te, to inne, zawsze w ruchu. To jedna z przyczyn, dla któ­ rych mój mężczyzna nie wytrzymał ze mną i wyniósł się z mojego życia. Obowiązki i satysfakcja z ich wypeł­ niania ogrzewać mnie będą w zimowe noce, zaś świa­ domość, że zawsze robiłam to, co uważałam za słuszne, zagłuszy samotność. Parsknęłam ze złością i obmyłam zaczerwienioną twarz. Z pokoju dochodziły mnie pod­ niesione głosy, trzeba zapanować nad emocjami, jeśli faktycznie nasz pobyt tutaj ma pozostać tajemnicą aż do pory obiadowej, kiedy do jadalni ściąga większość mieszkających tu na stałe wilków. - Coś się stało? - zapytałam spokojnie, obrzucając spojrzeniem Joshuę, Olafa i Bjorna, którzy stali naprze­ ciw Varga w wyjątkowo mało przyjaznych pozach. - Dobrze się czujesz, kotku? - Joshua podszedł do mnie natychmiast i przytulił. Skinęłam głową. - Na ile to możliwe w tych okolicznościach. Jak przy­ gotowania do spotkania? - Wszystko na swoim miejscu - zapewnił Olaf, ro­ biąc krok w moją stronę. - Dobrze, panowie, wszystko w porządku, nie będę płakać ani się nie załamię, zejdźcie z Varga, nie ma z tym

nic wspólnego, bycie dupkiem nie jest karalne, z tego, co wiem. Zajmijmy się tym, co ważne, nie mną. Nagle ogarnęła mnie jakaś dziwna wesołość na widok zatroskanych min Joshui i Olafa. Bjorn też chętnie złoiłby tyłek Vargowi. Tylko dlatego, że sądzili, iż to przez niego uroniłam łezkę. Paradne, jakby ten idiota faktycz­ nie był w stanie doprowadzić mnie do łez. - Varg, zajmij się rozmieszczeniem kamer, Rocky, pomóż mu - zakomenderował Olaf nieznoszącym sprze­ ciwu tonem. Joshua spoglądał na mnie z taką troską, jakbym była pięciolatką w terminalnym stadium raka. Uścisnęłam go lekko i starałam się uspokoić spojrzeniem. To, że wciąż mógł odbierać moje emocje, nie ułatwiało tego zadania. Wyczuł, że męczy mnie cała uwaga i troska, że wolę udawać, że nic mi nie jest, byle tylko nie rozkleić się znów z tęsknoty za tym, co utraciłam. Odsunął się o krok i z ociąganiem wrócił na swój fotel. Bezradność wypisana na jego twarzy przyprawiała mnie o skurcze żołądka. Bez udziału woli znów pobiegłam spojrzeniem do obrazu, który rozbroił mój system obronny. - Jest piękny, Olafie - wskazałam na płótno - czy na­ malował go ktoś z twojego stada? Drgnął zaskoczony zmianą tematu. Przez chwilę za­ wahał się, ale odpowiedział. - Moja siostra. - Ma niezwykły dar, bardzo chciałabym zamówić u niej podobne płótno. - Niestety, to niemożliwe. Nie żyje. - Przepraszam.

- Nie masz za co, ucieszyłaby się, że ci się spodobał, dopiero zaczynała je sprzedawać i robiło się o niej dość głośno, gdy wszystko się skończyło. Automatycznie podszedł do obrazu i zatrzymał się w pół kroku przed jego rozżarzoną barwami powierzch­ nią. - Ten jest całkiem jak ona, mógłby być jej autopor­ tretem, tyle pasji, tyle życia. Zbliżyłam się do wilka i objęłam go w pasie ramie­ niem, głowę opierając przelotnie na jego barku. Kolejny raz spod maski opanowanego na co dzień Alfy wychyli­ ły się ból i tęsknota za tym, co stracił. - Zmarła w pogromie twojego stada? Skinął głową. - Mieszkaliśmy razem... Gdy zaatakowali, nie było mnie w domu, załatwiałem wielką ważną fuzję. Vemke była w pracowni, nie słyszała ich, zawsze zakładała słu­ chawki, kiedy malowała. Wyglądała tak spokojnie, jakby spała, a podłoga była cała w szkarłacie, jakby po prostu wylała czerwoną farbę... na sztalugach stał niedokończo­ ny obraz, chciałem go zatrzymać, ale dostrzegłem, że czerwień na płótnie nie jest farbą, ale rozbryzgiem jej krwi. Muszą mi wystarczyć jej starsze prace, odkupiłem wszystkie, jakie znalazłem. - Są wspaniałe. - Vemke była wspaniała. Nie byliśmy faktycznie spokrewnieni, ale po śmierci mojej rodziny to jej ojciec mnie przygarnął i przyjął do swojej. Miałem siedem lat i widziałem, jak Królowa Wilków morduje moje stado, ona miała trzy lata i była niewinna i słodka. Skakała ze szczęścia, że tata przyprowadził dla niej starszego brata,

całkiem jakby o niczym innym nie marzyła. Gdyby nie ta mała, pewnie zamknąłbym się w sobie, siedziałbym osowiały w kącie, ale ona miała inne plany wobec mnie, przełamywała wszystkie moje bariery jednym uśmie­ chem, błyskiem niebieskich ślepków i smutnym zała­ mywaniem rączek, gdy próbowałem się opierać jej po­ mysłom. Dałbym sobie za nią łapy odciąć. Zaskoczyło mnie, jak wiele mówił, zwykle zbyt skry­ ty, by się odsłonić, ale nawet po śmierci Vemke potrafiła rozbroić jego bariery. Żałowałam, że nie mogłam jej po­ znać. Otarł wilgotne oczy i wyprostował się, jakby przy­ pomniał sobie o zasadach. - Jak to się stało, Olaf, jak straciłeś stado po raz dru­ gi? - spytałam szeptem niepewna, czy nie przekraczam granicy, za którą będzie zły, że pytam. Przez chwilę nic nie mówił. Po czym bolesny grymas, który miał być uśmiechem, ale nie przekonałby nikogo, rozciągnął jego wąskie usta. - Moja szlachetna małżonka raczyła uznać, że znu­ dził jej się mąż biznesmen. Z jakichś powodów nie pomy­ ślała o rozwodzie, ale uznała, że zasługuje na wszystko, a ja i stado stoimy jej na drodze. Zapragnęła silniejszych wrażeń i wszystkich pieniędzy. Zdradziła, nie tylko mnie ale i lukoi. Wprowadziła nad ranem na nasz teren wro­ gów z innego stada i przyglądała się, jak wycinają wszyst­ kich w pień. Niewielu zdołało ujść cało, kilkoro było, jak ja, poza domem. Jednej z wilczyc udało się wyprowadzić dzieci, zanim moja żona wpadła na pomysł, by zapro­ wadzić oprawców do żłobka. Na palcach mogę policzyć tych, którzy przeżyli. Bjorn, jak sama się domyślasz, to cud, że przeżył, walczył zawzięcie i zabił wielu z napast-

ników, ale był zbyt ranny, by się zmienić, omdlał. Wró­ ciłem dopiero następnego dnia, już było za późno, by wymusić przemianę, która by go uleczyła. Pół roku leżał w śpiączce w szpitalu. Varg był w koszarach, był majorem w norweskiej armii, do dziś nie może sobie darować, że przysięga, by bronić ludzi, stanęła na drodze obrony sta­ da, sumienie go gryzie tak bardzo, że on gryzie wszyst­ kich dookoła. Gustav, który był ze mną, bo zatrudnia­ łem go jako kierowcę. Roch, który jak teraz zajmował się biznesem i częściej siedział w firmie niż w domu. Inge i dzieci, które uratowała... Nagłe zrozumiałam, dlaczego tu przybył, musiał przejąć terytorium innego stada i samo stado. Alfa, czworo mężczyzn i kobieta plus większa grupa dzieci, to się nie mogło udać, nie ochroniliby szczeniąt, potrze­ bowali ludzi, domu z dala od dawnego miejsca zamiesz­ kania, by oprawcy nie wrócili wykończyć maluchów. To smutne, ale w wojnie dzieci zawsze są walutą, trzeba za­ bić dzieci i zgwałcić kobiety, najlepiej zasiewając w nich własne ziarno, dopiero wtedy wróg jest całkiem poko­ nany. Objęłam znów Olafa. Ból w jego oczach przenikał mnie i sprawiał, że robiło mi się chłodno. - Teraz już wiesz, czemu się nie ożenię ponownie? Nie mam szczęścia do kobiet, nie potrafię ich przejrzeć, nie mam intuicji. Dzień przed atakiem, gdy żegnałem się z Anną w progu naszego domu, gdy całowała mnie czu­ le... nie przyszło mi nawet do głowy, że nie jest szczęśli­ wa i że planuje coś takiego. Powinienem coś zauważyć, ale nie, szedłem do samochodu zadowolony ze swoje­ go życia, fantazjujący o tym, że może czas już pomyśleć o dzieciach, o spędzaniu więcej czasu na łonie rodziny,

a nie w biurze, jeszcze tylko musiałem podpisać kilka papierków, fuzja, nad którą pracowałem, miała finan­ sowo zabezpieczyć całe stado na wiele, wiele lat. Byłem królem życia, nie wiedząc, że za chwilę będę żebrakiem. - To nie twoja wina, Olaf, to nie ty zdradziłeś, nie ty ich zabiłeś - powiedziałam miękko, gładząc go po szorstkim policzku. - Niewiele się zmieniło, Cahan, miałaś rację, znów nie wiem, co się dzieje w moim stadzie, znów nie widzia­ łem objawów spisku, nim stało się za późno. Może masz rację, może nie nadaję się na Alfę. - Nie myślałam tak, byłam zła i tyle. Jesteś najlep­ szym Alfą, jakiego znam. Twoja żona była głupia, skoro tego nie doceniała. Ale nie możesz przenosić tej nieuf­ ności, jaką ona ci zaszczepiła, na wszystkie kobiety. Ta­ kie jak ona nie są w większości. Olaf, czuję, że potrzebu­ jesz bliskości i ciepła, nie jesteś stworzony na samotnika. Pokręcił głową. - Nic nie wiem o kobietach, Cahan. Uśmiechnęłam się. Nie był w tym odosobniony. Ale czasem nie potrzeba wiedzy, a czucia i mogłam tylko mieć nadzieję, że zranione serce wilka zrośnie się i po­ kocha. I oby trafił na dobrą kobietę, bo tej, która chciała­ by go skrzywdzić, musiałabym nogi z dupy powyrywać. - Czas na nas, przebierz się, Cahan, zejdę już i przy­ gotuję oprawę dla twojego wielkiego wejścia. - Odwró­ cił się, zrobił dwa kroki w stronę drzwi i zerknął zza ra­ mienia. - Dzięki za to, że mnie wysłuchałaś, chyba było mi to potrzebne. Jesteś dobrą przyjaciółką, Cahan, i bę­ dziesz dobrą Alfą. Może naprawdę powinienem ci się oświadczyć i razem rządzilibyśmy stadem... Gdybym łu-

dził się choćby sekundę, że mnie przyjmiesz, zrobiłbym to, ale oboje wiemy, jak jest. Uśmiechnęłam się blado. Czy ja cokolwiek wiedzia­ łam na pewno? Zaczynało mnie męczyć to, jak monote­ matyczne były teraz moje myśli, bo mogłam tylko pomy­ śleć, że jeszcze dwa dni temu zakładałam, że ja i Miron to bez wątpienia najtrwalsza sprawa w moim życiu. Wszystko się zmieniało, co i rusz coś mnie zaskakiwa­ ło, ale od trzech lat Miron był stałą, nieważne, czy jako kumpel, przyjaciel, ukochany, wreszcie kochanek. Był. Te sentymentalne myśli zadowalały wiedźmę płodności. Wiedźma Pani Północy miała ochotę zdemolować ten pokój, wywrzeszczeć w niebo całą frustrację, a na koniec obić tego cholernego diabła, który nie był dość silny, by kochać mnie taką, jaką jestem. Choć nie mogłam mieć pewności, która z nich, gdyby Miron wkroczył teraz do pokoju, wzięłaby górę.

V

Rozdział 11

O

drzuciłam koński ogon spływający mi do pasa i wyprostowałam plecy. Przypomniałam sobie, jak bardzo denerwowała mnie koleżanka mojej mat­ ki, która za punkt honoru powzięła oduczyć mnie na­ wyku garbienia. Byłam bardzo wysoka, jak na dziec­ ko, metr siedemdziesiąt pięć przekroczyłam już jako czternastolatka, więc zazwyczaj kuliłam się nieco, by nie wyróżniać się wśród pozostałych dzieciaków jesz­ cze bardziej niż zwykle. Ale pani Iwona uważała, że to niedopuszczalne. Zachodziła mnie od tyłu, klepa­ ła dłonią na płask między łopatkami i huczała głosem nauczycielki z dwudziestoletnim stażem: „Nie garb się!". Nie znosiłam tego. A jednak, zmierzając do jadal­ ni w domu lukoi, na spotkanie wilków, w tym być może moich niedoszłych zabójczyń, przywołując w myślach głos tej kobiety, odruchowo wypinałam pierś i unosi­ łam lekko podbródek. Wygładziłam na brzuchu czarny sweterek z dekoltem, który odsłaniał gładką, pozbawioną blizn szyję, i wkro­ czyłam do jadalni z głośnym stukotem obcasów o par-

kiet. Szum rozmów i przyobiednich przekomarzanek niemal natychmiast zamarł, jakby ucięty nożem. Sta­ nęłam tuż przy szczycie stołu i głośno przywitałam się z oniemiałymi wilkami. - Witajcie, smacznego, rzecz jasna. - Uśmiechnęłam się słodko. Olaf wstał, szarmancko ujął mnie za rękę i złożył po­ pisowy pocałunek na moim policzku, odsłaniając zgod­ nie z tradycją szyję, odwzajemniłam gest świadczący o zaufaniu. Przysunął mi krzesło, zawczasu zostawione tu przez Rocky'ego. Joshua dyskretnie wślizgnął się na inne wolne miejsce, po drugiej stronie stołu, tak byśmy mieli różne punkty obserwacji. Olaf z zaangażowaniem godnym lepszej sprawy usłu­ giwał mi przy stole, nakładał smakołyki na talerz, dole­ wał wina. Uśmiechałam się uprzejmie i raz po raz mus­ kałam palcami wierzch jego dłoni. Pozornie byliśmy zajęci sobą, Olaf bawił mnie roz­ mową, ja wybuchałam śmiechem, on wodził za mną roz­ radowanym i ciepłym spojrzeniem, nasze głowy stykały się, gdy głos przechodził w szept. O tak, to było znako­ mite przedstawienie, mocno przerysowane, ale bez prze­ kroczenia zasad dobrego smaku. Jednak wbrew temu, co mogło się wydawać, nie poświęcaliśmy sobie całkowicie uwagi. Przeciwnie, nieustannie obserwowaliśmy dwu­ dziestkę zgromadzonych przy stole wilków, w tym zale­ dwie sześć kobiet - ani jedna nie przypominała żadnej z wilczyc, które mnie napadły. Gdyby zawiodły nas na­ sze oczy, byli jeszcze Varg, Bjorn, Rocky i Joshua. I kil­ kanaście kamer Varga, które zamiast nagrywać buduarowe igraszki czy scenki z przymierzalni w sklepach,

stały się dziś szpiegowskimi zabawkami wycelowanymi w naszych współbiesiadników. Na stół wjechało drugie danie, zapach pieczonych kurcząt uderzył moje nozdrza, ślinka napłynęła do ust. Zdecydowanie zbyt łatwo zapomnieć o jedzeniu, żyjąc między wampirami, a przez ostatnią dobę nie jadłam zu­ pełnie nic. Teraz, między wilkami, apetyt mi dopisywał. Olaf sięgnął po nóż do porcjowania, z namaszczeniem wykroił najlepszy kąsek, soczystą pierś kurczęcia, i uło­ żył go na moim talerzu. Nie przeszło to niezauważone, szmerek przebiegł przez cały stół. Gest, tak niewinny w świecie ludzi, wśród wilków był jak deklaracja odda­ nia, miłości i zapowiedź tego, że wkrótce rozdzwonią się weselne dzwony. Alfa uważał, że to nie tylko sprowoku­ je spontaniczne reakcje, ale też nada sens zaplanowane­ mu przyjęciu zaręczynowemu. Ukradkiem spoglądałam na naszych gości. Natychmiast zauważyłam reakcję ko­ biety siedzącej po prawicy Varga. Była niezwykle blada, z sięgającymi do brody platynowymi włosami i jasny­ mi, przejrzystymi oczami w kolorze wiosennego nieba. Wpatrywała się we mnie z przytłaczającą intensywnoś­ cią. Pionowa zmarszczka wyraźnie znaczyła się między jej brwiami, a usta o pełnej dolnej wardze zaciskały się w wąską linię. Mogła mieć trzydzieści pięć lat, może wię­ cej, bo wilcze geny dawały zdrowie i długie życie. Zacis­ kała palce na widelcu i nożu tak mocno, że pobielały jej kłykcie. A niech mnie, jeśli nie fantazjowała o tym, by wbić mi je w trzewia i kręcić młynki, aż nawiną się na nie całe jelita. Jedzenie na jej talerzu było nietknięte, zbyt skoncentrowała się na nas, by pamiętać o posiłku. Poczu­ łam się nieco nieswojo pod tym przeszywającym spoj-

rzeniem, ale udałam, że mnie to nie obeszło, i dyskret­ nie obserwowałam pozostałych. Ale ich reakcje nie były nawet w połowie tak wyraziste. Owszem, kilkoro przy­ glądało się nam zza szklanic z piwem, ale żaden nie wy­ glądał, jakby zobaczył ducha. Nikt też niestety nie wstał z krzykiem: „Ty nie żyjesz, zabiłam cię". Zanotowałam tylko w pamięci, że na oko dwudziestoletnia wilczyca zmieszała się wyraźnie pod moim spojrzeniem, ale to mogło znaczyć wszystko. Wilki, które jadły z nami obiad, poza platynową blondynką, nie wydawały się wrogie, przeciwnie. Gdy oswoili się z moją obecnością, poczuli się swobodnie, rozmowy wróciły do zwykłej wśród nich nieco zbyt go­ rącej temperatury, widziałam nawet, że na drugim koń­ cu stołu któryś życzliwie zagaduje Joshuę. Wyglądało na to, że Varg miał rację, watahy mogło tu po prostu nie być. To zaledwie ułamek lukoi. Nie było obowiązku mieszkania na terenie posiadłości, to raczej przywilej, z którego chętnie korzystały ciężarne kobie­ ty, młode matki i te z dziewcząt, które zwabiło to, że większość kawalerów czuła się tu znakomicie. Małżeń­ stwa, zwłaszcza bezdzietne, często na co dzień mieszka­ ły poza domem stada, dopiero pojawienie się szczeniąt wzbudzało instynkt obronny i zwykle sprowadzali się bliżej, także do samego domu, by dzieci były bezpieczne. Te samice, które mnie zaatakowały... na Boginię, trudno mi sobie wyobrazić, by były matkami. By w ogóle mia­ ły w sobie jakieś ciepłe uczucia, a z tym mi się kojarzyło macierzyństwo. Posiłek dobiegł końca, czas na kolejny akt tego przed­ stawienia. Wciąż miałam ważne zadanie i miałam na-

dzieję, że zdołam się z nim uporać. Chciałam wywąchać, czy rozpoznam zapach, jaki nosiły napastniczki, zapach stada zmieszany z czymś innym, ślad watahy, którą two­ rzyły wewnątrz naszego lukoi. Uśmiechnęłam się, uświa­ damiając sobie, że myślę „naszego", a nie Olafa, pierwszy raz sama, bez uprzejmego, ale stanowczego upomnie­ nia Alfy, który bardzo poważnie podchodził do mojej obietnicy przyjęcia na siebie pewnych obowiązków. Prze­ szliśmy do pokoju dziennego, wygodnego i urządzone­ go bardzo po męsku, gdzie Olaf zamierzał ogłosić in­ formację o planowanym na koniec tygodnia przyjęciu zaręczynowym. Przestrzeń była mniejsza niż w jadalni, a wszyscy siedzieli znacznie bliżej siebie, porozpierani na kanapach i fotelach skupionych wkoło ogromnego ko­ minka wykładanego surowym piaskowcem. Wilki nie przejmowały się przesadnie konwenansami i było w tym coś bardzo odświeżającego po kontaktach z wampirami. Może to mój wilczy kawałek odpowiada za to buntowanie się przeciw etykiecie, pomyślałam, wi­ dząc, jak świetnie moje skórzane spodnie i czerń sweter­ ka pasują do spranych dżinsów, ciuchów motocyklistów i czerni bojówek tych, którzy pracowali dla Varga. Faceci z lubością popijali piwo, przez pokój przelatywały żarci­ ki gęste jak melasa od kontekstów seksualnych i typowo męskiego, chwilami przyciężkiego dowcipu. Kobietom to jakoś nie przeszkadzało, równie swobodnie czuły się w swoich dżinsach i koszulach czy kusych spódniczkach i bluzkach odsłaniających pępki. Zapach testosteronu i piwa kojarzył się z knajpą i nie było to złe skojarzenie. Oparłam stopę na kolanie, wy­ godnie moszcząc się na siedzisku. Olaf przysiadł obok,

na podłokietniku fotela dość dużego, byśmy oboje mogli znaleźć na nim dość miejsca. Podał mi butelkę desperadosa. Powolutku wypuściłam swojego wilka, znajoma futrzana obecność zakłębiła mi się pod żebrami. Olaf uśmiechnął się, wyczuwając go, a i jego wilk natychmiast odpowiedział przyjazną falą energii i zapachu stada. Piżmowo-leśny zapach zakręcił mnie w nosie. To nie jest coś, co wilk może kontrolować. Gdy tylko w powietrzu uniosła się woń wspólnoty, kiedy tylko pozostali wyczuli nasze wilki, kolejne muniny wypływały na powierzch­ nię, kłębiąc się niespokojnie. Nie wyczuwały zagrożenia, nie próbowaliśmy ich zdominować, więc pozornie w po­ stawie naszych towarzyszy niewiele się zmieniło, wciąż siedzieli w swobodnych pozach i z rozleniwieniem są­ czyli piwo, ale ich oczy lśniły, zmysły wyostrzały się. Ich obecność stawała się bardziej namacalna, jakby pokój ro­ bił się mniejszy, a oni więksi, silniejsi, bardziej pierwot­ ni w swojej męskości. Spoglądali na nas z uśmieszkami igrającymi w kącikach. Olaf wyjaśnił mi, że nie zaskoczy ich to, że uwolnimy wilki. Samce i samice flirtowali czę­ sto w ten sposób, niby się nie dotykali, ale na poziomie ducha ich wilki zaczepiały się, prowokowały, pobudzały aromatem stada. Mogłam się tylko zastanawiać, ile razy byłam nieświadomym świadkiem takich zalotów, nim moja wilcza cząstka doszła do głosu. Czułam narastające ciepło, jakby hormony w po­ mieszczeniu podgrzewały atmosferę. Choć wpatrzona w Olafa, który zabawiał mnie jakąś dykteryjką, przecze­ sywałam pokój w poszukiwaniu tej ulotnej woni, któ­ ra towarzyszyła mi wtedy w zaułku, gdy suki stały nad

moim ciałem, wykrwawiającym się ku ich uciesze. Nie da się opisać zapachu tak, by Olaf czy Varg mogli mi po­ móc w poszukiwaniach. Najbardziej intrygowała mnie platynowa blondyn­ ka, która siedziała w przeciwnym końcu sali, skulona na niskiej pufie, wciąż zła i niespuszczająca nas z oka. Jej zapach, gdy na nim właśnie się skupiłam, nie budził zastrzeżeń. Pachniała dokładnie jak Varg, pomyślałam, lojalna stadu i Olafowi, zwłaszcza jemu. - Kim ona jest? - zapytałam Olafa szeptem, dyskret­ nie wskazując wilczycę. - Och, to Inge, chyba nie... - Zbladł na myśl, że mia­ łaby być jedną z buntowniczek. - Powiedz mi, że ona nie... - Nie, po prostu pytam, jest piękna - powiedziałam wymijająco, bo nie mogłam wprost powiedzieć, o co mi chodziło. - Jest - uśmiechnął się ciepło w stronę kobiety - po­ wiedziałbym, że ufam jej bezgranicznie, ale wiesz, jak fa­ talny jestem w ocenie kobiet... Inge jest z mojego dawne­ go stada, znamy się od szczeniaka, była dla mnie trochę jak siostra, przyjaźniła się z Vemke i to ona uratowała szczenięta, wyprowadziła je tunelem poza granice po­ siadłości, sama z dwudziestką maluchów, w tym trójką jeszcze zbyt małą, by chodzić. Jakaś nuta w jego głosie mówiła mi, że jest do niej bardzo przywiązany, że chce ją bronić przede mną, że wolałby odciąć sobie łapę, niż przyjąć do wiadomości, że Inge może stać po złej stronie barykady. Uspokajają­ co poklepałam go po kolanie. Oczy kobiety zwęziły się, a zmarszczka między brwiami pogłębiła. Uśmiechnę­ łam się w duchu.

- Imponujące, chciałabym ją później poznać trochę lepiej. Rozpromienił się i skinął głową. Wróciłam do sprawdzania stada. Wilki nie budzi­ ły żadnych zastrzeżeń, poza tym jakoś przeczuwałam, że to sprawa kobiet, że samce nie słuchałyby rozkazów wilczycy, a to ona była szefową. Nie tylko w czasie bójki. Nagle jeden z zapachów przykuł moją uwagę. Za­ drżałam. Musiałam mieć pewność. Uniosłam się z fo­ tela, posyłając uśmiech Olafowi. Podeszłam do lodów­ ki, w której za szklanymi drzwiami stały rzędy butelek i puszek z piwem (nie mogę oprzeć się wrażeniu, że więk­ szość ludzkich chłopaków, gdyby dać im trochę kasy i wolną rękę, urządziłaby sobie mieszkania na wzór wil­ czej siedziby i taka lodówka byłaby pierwszą z pozycji „do kupienia" na liście sprzętów do idealnego wnętrza), i wyciągnęłam zimnego heinekena. Otworzyłam butelkę i przeszłam przez pokój, by przysiąść się do Bjorna, trzy­ mającego się nieco na uboczu. Próbował się uśmiechnąć na mój widok, ale wyraźnie blizny krępowały go tu bar­ dziej, niż gdy byliśmy sami czy wśród wilków, którym ufał (wszystkich dwóch, Olafa i Varga). - Jak tam, wiesz już coś? - spytał szeptem, przyjmu­ jąc butelkę. - Być może - powiedziałam, skupiając się na tej, któ­ rej zapach mnie tu przywiódł. Była młoda i już w czasie obiadu zwróciła moją uwa­ gę. Drobna, ale wysoka, wyglądała na osiemnaście, może dwadzieścia lat. Jasne włosy opadały jej na twarz, jakby chciała się schować. Całą sobą wyrażała jakieś spłoszenie i nerwowość. Szczupłe nogi wystające spod dżinsowych

szortów były trochę posiniaczone, podobnie jak ramię. Założyła nogę na nogę, ale nie było w tym nic wyzywa­ jącego czy flirtującego, wydawało się, że chce się sku­ lić, ochronić. Poruszała stopą nerwowo, japonka mięk­ ko kląskała o jej piętę. Uciekła spojrzeniem, gdy tylko zauważyła, że na nią patrzę. - Kim jest ta mała? - spytałam Bjorna szeptem. - Hm... - próbował sobie przypomnieć jej imię Hanna czy Jola? Nie jestem pewny... Uśmiechnął się przepraszająco. No tak, unikał zna­ jomości z młodymi kobietami nawet bardziej niż z face­ tami. Poklepałam go po wierzchu dłoni, widząc, że jest zmieszany i zawstydzony, że nie może mi służyć infor­ macjami. Nie ma sprawy, dowiem się. Wróciłam do Ola­ fa, który szykował się już do zrzucenia bomby i przywo­ ływał mnie spojrzeniem. Wstał i postukał paznokciem o szyjkę butelki. - Moi drodzy, małe ogłoszenie, w najbliższą peł­ nię całe stado będzie miało mały powód do świętowa­ nia. Chcę widzieć wszystkich w Lunaparze. Czas, byśmy świętowali moje zaręczyny - powiedział donośnym gło­ sem. Fala podekscytowanych krzyków przetoczyła się przez pokój. Nie przysłuchiwałam się im, całą uwa­ gę skupiając na dwóch osobach, których reakcja mnie ciekawiła. Dziewczyna zbladła i oblała się piwem. Inge skoczyła na równe nogi, oddychała szybko, poczerwie­ niała i wybiegła z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami. Uśmiechnęłam się do siebie. Olaf zaniemówił i patrzył za nią z wyrazem całkowitego szoku na twarzy. Pochyliłam się w jego stronę i szepnęłam uspokajająco:

- Porozmawiam z nią, Olaf, nie martw się. - Ruszy­ łam za rozjuszoną wilczycą. Joshua i Varg natychmiast wstali i poszli za mną. * - Muszę z nią porozmawiać w cztery oczy - powie­ działam im przy drzwiach, za którymi zniknęła Inge. Jej wściekłość wyczuwalna była nawet tu, gdzie staliśmy. - Nawet o tym nie myśl - warknął Joshua, a Varg ochoczo zgodził się z aniołem. Westchnęłam. Jeśli miałam uzyskać moje odpowie­ dzi, przy facetach się raczej nie uda. - Ona nie jest jedną z nich. - Jasne, po prostu ma ochotę cię zabić z innych względów, to nie ma znaczenia, kotek, nie zostawię cię w pokoju ze wściekłą suką. - Inge wygląda niegroźnie, ale jest twardą wilczy­ cą - przyłączył się Varg, przytrzymując moją rękę na klamce. - Zostawię otwarte drzwi, ale muszę z nią porozma­ wiać. To raczej kobiece sprawy. - Wejdę pierwszy, uspokoję ją trochę - powiedział Varg. Niemal wybuchłam śmiechem, Varg jako rozjem­ ca i kojący balsam na nerwy wilczycy, to po prostu nie mieściło mi się w głowie. Na mnie działał jak płachta na byka, ale jeśli na nią ma jakieś zbawienne działanie, nie ma sprawy. - Nie chcę, byś wchodziła tam bezbronna i bez ochrony, póki Inge jest... podenerwowana. Zachichotałam. Nie byłam bezbronna, miałam ma­ gię i noże, miałam alfią moc, ale wilk patrzył na mnie

jak na Czerwonego Kapturka i obawiał się wysłać mnie z koszyczkiem do babci. - Zrób tak, jeśli dzięki temu dacie mi z nią pogadać w spokoju. Wkroczył do pomieszczenia, a ja z Joshuą staliśmy na korytarzu, czekając, aż pokojowe poselstwo w osobie agresywnego wilka powróci. - Nie podoba mi się to, Dora. - Joshua wpijał palce w moje przedramię. - Jest dobrze, aniołku, to nie jedna z nich, jestem pewna. - Ale przez cały wieczór patrzyła na ciebie tak, jakby chciała wyłupić ci oczy. - Wiem. I trzeba to wyjaśnić, jeśli ma nam się tu udać. Joshua nie był przekonany. - Jeśli coś by ci się stało... Miron by mnie zabił. - Wtedy powiesz mu, że gdyby mnie nie opuścił, mogłoby do tego nie dojść - powiedziałam ze złością. Spoglądał na mnie z cierpieniem wypisanym na twa­ rzy. - Przecież wiesz, czemu to zrobił. - Tak, nie mógł mnie kochać taką, jaką jestem, wiem. I nie mogę o tym teraz myśleć, bo szkoda tak ładnego domu na moją furię zniszczenia. - Wykrzywiłam się w uśmiechu, który mógł przerażać. - Nie chcę go bronić... - Nie rób tego, Joshua, kocham cię, kocham jego, ale nie wchodź teraz między młot a kowadło. Mogę tylko szlochać w kącie, że odszedł, albo wściekać się, że to zro­ bił. Teraz muszę wybrać to drugie, jeśli chcę przetrwać.

Skinął głową ze smutną miną. Objęłam go mocno, wciągając w nozdrza jego zapach. Połowę zapachu, który kojarzył mi się z domem i miłością. Druga połowa sie­ działa gdzieś w piekle. Westchnęłam ciężko, czując, jak ramiona anioła zaciskają się na mojej talii, a jego usta odnajdują moją skroń i całują czule. Dokładnie tak, jak zwykł to robić pewien piekielnik. Och, niech go piekło pochłonie. Drzwi otwarły się gwałtownie. Przeszyły mnie lodo­ wo błękitne oczy. Czułam jej wściekłość niemal nama­ calnie, ocierała się o mnie jak mokra, zimna macka. Varg spoglądał na mnie zza jej pleców z wyrazem całkowitej bezradności. Zdusiłam chichot. Mogłaby nie zrozumieć. Piorunowała mnie wzrokiem, spoglądając to na mnie, to na Joshuę, który nie wypuścił mnie z objęć, przeciwnie, jak prawdziwy stróż przygarnął bliżej. - Wasza Królewska Mość chce ze mną mówić? - wy­ rzuciła jadowicie, robiąc krok w moją stronę. - A może przyjdę na audiencję później, jak skończysz pieprzyć swojego chłoptasia za plecami Olafa? Varg pobladł, chwycił ją za ramiona i pociągnął do siebie. Nie było w tym geście gwałtowności czy gniewu, jak wtedy, gdy szarpał mnie. O nie, Varg nie bronił mnie przed Inge, ale starał się bronić ją przede mną. Uśmiech­ nęłam się kącikiem ust. - Możemy porozmawiać teraz, jeśli ci to pasuje i jeśli możesz myśleć dość trzeźwo - powiedziałam, siląc się na grzeczną obojętność. Inge oddychała szybko, szarpnęła się w uścisku Var­ ga, ale ten jej nie puszczał. Nie odrywał ode mnie wzro-

ku, jakby bał się, że z moich ust wytryśnie płomień i spo­ pieli wilczycę. - Inge... bądź rozsądna, proszę. Ostatnie słowo wypowiedział niemal błagalnie. Od­ rzuciła głowę do góry, mierząc go wściekłym spojrze­ niem, policzki zalały jej krwiste rumieńce. - Varg, ty też? Do cholery! - Olaf nakazał mi ją chronić. Nie może jej się nic stać, nie w tym domu, nie z rąk wilka. Zwiotczała w jego rękach. - Jeśli taka jest wola Olafa. - Złość nagle odpłynęła z jej twarzy zastąpiona przez zmieszanie i smutek. - Varg, nic nam nie będzie, porozmawiamy tylko i nieco się poznamy, prawda, Inge? - Uśmiechnęłam się słodko. Skinęła głową i przestała się wyrywać. Varg poczekał chwilę, nim puścił ją, gładząc delikatnie jasną skórę jej ramion, na których widoczne były czerwonawe odciski jego palców. - Będziemy za drzwiami - wymamrotał niepewnie, wychodząc, wciąż przebiegał spojrzeniem ode mnie do wilczycy, niepewny, czy za chwilę nie rzucimy się sobie do gardeł. Weszłam za próg. Uderzyły mnie jasne, pastelowe ko­ lory i wizerunki zwierzątek. Całą ścianę naprzeciw mnie zajmował fresk. Dżungla zieleniła się radośnie, małpki kołysały się na gałęziach, mały słoń pryskał z trąby wodą w stronę przyczajonego tygryska. Odruchowo uśmiech­ nęłam się. Nie spodziewałam się czegoś takiego w sie­ dzibie wilków. Rozglądałam się zaskoczona. Kolorowe stoliczki z serii Mamut, wykładzina wyglądająca jak tę-

czowe puzzle, zabawki wysypujące się z koszy, dziecięce obrazki zajmujące korkowe tablice wzdłuż ściany, tapczaniki nakryte pościelą z postaciami z bajek Disneya za parawanem. W moich skórzanych i czarnych ciuchach wygląda­ łam tu jakoś nie na miejscu, poza tym wszystkie meble były dostosowane do rozmiaru maluchów, więc czułam się jak Guliwer w krainie Liliputów. Odwróciłam się w stronę Inge, wciąż zachmurzonej, obejmującej się ciasno ramionami. Miała nie więcej niż metr siedemdziesiąt, przyjemnie zaokrąglona i kobieca. W sukience w groszki do kolan i z gołymi ramionami wyglądała bardzo młodo, delikatnie, choć nie byłaby wil­ czycą, gdyby pod tą łagodną i miękką postacią nie skry­ wał się stalowy trzon. Platynowe włosy wymykały się zza uszu, odgarnęła je i widziałam, że dłoń jej drży. Nie wiedziałam, czy ze strachu, czy z gniewu. Nie chciałam eskalacji, postanowiłam więc nie spieszyć się, dać jej czas na oswojenie się z sytuacją. - Wspaniałe miejsce, sama je urządziłaś? Skinęła głową. - Jesteś przedszkolanką? Znów przytaknęła, przygryzając wargi. - To ty wyprowadziłaś dzieci podczas ataku na stado Olafa? - kontynuowałam niezrażona. Podniosła głowę i znów skinęła. - Będziemy mówić o dzieciach i o tym, jak tu ładnie, czy powiesz, co zamierzasz, i zostawisz mnie w spoko­ ju? - powiedziała ostro, choć głos jej zadrżał. - Jak wolisz, chętnie dowiem się o tobie więcej, ale mogę przejść od razu do rzeczy.

- Przejdź do rzeczy. - No dobrze, więc od jak dawna znasz Olafa? Drgnęła, jakbym ją uderzyła. - Chcesz rozmawiać o Olafie? Przytaknęłam. - Między innymi. - Od trzydziestu lat, odkąd dołączył do mojego sta­ da - powiedziała ciszej. - Byłam przyjaciółką Vemke dodała tonem usprawiedliwienia, którego nie potrzebo­ wała. - A od jak dawna go kochasz? - zapytałam wprost. Jej reakcja była bezcenna, poczerwieniała, pobladła i zapowietrzyła się w ułamku sekundy. - Nie wiem, o czym mówisz - wykrztusiła. Pokiwałam głową z pozornym roztargnieniem i po­ deszłam do okna. Na szerokim parapecie piętrzyły się pluszaki, sięgnęłam po jednego z nich, małego, szarego wilka. Pogłaskałam go po główce i szklanych pomarań­ czowo-czarnych ślepkach. Milczałam, dając jej czas na ochłonięcie. Po kilku minutach podeszła do mnie i za­ cisnęła palce na rękawie mojego sweterka. - Nic nie ma między mną a Olafem, przysięgam. Nadal milczałam, pozwalając się jej wytłumaczyć. Wiedziałam, że zinterpretuje moje zachowanie, jak na wilka przystało. Wilki są terytorialne, zaborcze i abso­ lutnie monogamiczne. Raz wybrana oficjalna partnerka była ostatnią, z jaką wilk mógł zlec bez ryzyka. Może dlatego nie garnęły się do ślubu - nim obrączka nie za­ lśniła na palcu, cieszyły się dość dużą swobodą seksualną i nie było problemów. Nie zawiodłam się na Inge, choć kwestionowała moją wilczą naturę, jednocześnie trak-

towała mnie jak zaborczą wilczycę Alfa, która podejrze­ wa ją, niższą w hierarchii sukę, o zakusy na jej partnera. - Jest ci wierny, czego nie można powiedzieć o to­ bie. - Znów złość wkradła się do jej głosu. - Nie mo­ żesz... Nie... Cokolwiek czuję do Olafa, znam swoje miej­ sce w stadzie, on nic nie wie... nie możesz wyciągać tego przeciw niemu... Spojrzałam na nią spokojnie. Jeśli miałam jakieś wątpliwości, już ich nie było. - A więc od jak dawna? - Odkąd go znam. - Przełknęła głośno i uśmiechnę­ ła się z rezygnacją. - Więc czemu nic z tym nie robisz? - O czym ty mówisz? - Zrobiła wielkie oczy. - Prze­ cież on jest Alfą! - Tak, wiem, kim jest Olaf. - On potrzebuje... silnej kobiety, Alfy jak on... - Znów przełknęła i uciekła spojrzeniem w plątaninę dżungli na ścianie. Nie zamierzała powiedzieć, że Olaf potrzebu­ je kogoś takiego jak ja, jej posłuszeństwo prawom lukoi miało swoje granice. - Olaf potrzebuje przede wszystkim miłości, troski i dobrej kobiety u boku - powiedziałam. - I ty mu to wszystko dasz? - krzyknęła ze złością. Nie odpowiedziałam, patrząc na nią uważnie. Zmie­ szała się pod tym spojrzeniem. - Zamierzasz mnie odesłać, prawda? Po to tu przy­ szłaś? - Gdzie twoim zdaniem zamierzam cię odesłać? - Z dala od stada, z dala od niego. - Głos jej się zała­ mał. - Nie rób tego, nie zrobię nic... Nie jestem dla cie-

bie zagrożeniem, on nawet nie zauważa mojego istnienia, nie widzi świata poza tobą... - Olaf mnie nie kocha, Inge. - Więc dlaczego chce cię poślubić? - Niebieskie oczy rozszerzyły się w zaskoczeniu. - Nie zamierza. - Ale... - Uważam, że Olaf powinien mieć kogoś, może na­ wet wziąć ślub, bo chcę dla niego dobrze, a on nie jest stworzony, by żyć w pojedynkę. - I ma poślubić ciebie? - Mówiłam ci już, że nie. Nie wychodzę za Olafa. - Nic nie rozumiem... bawisz się ze mną? - Zaciskała pięści, aż pobielały jej kłykcie. - Inge, przyszłam tu upewnić się, że kochasz Olafa, jak podejrzewałam, odkąd cię zobaczyłam. A widząc, że tak jest, zamierzam prosić cię o pomoc. - W czym? - Spojrzała na mnie nieufnie. - W ocaleniu jedności stada. I Olafa - powiedzia­ łam po prostu. Krew odpłynęła jej z twarzy, zadrżała. - Coś grozi Olafowi? - szepnęła z takim lękiem i bó­ lem w głosie, że odruchowo schwyciłam ją za ramiona, gdyby miała zemdleć. Wyprostowała się i starała opa­ nować. - Już dobrze, wybacz, reaguję zbyt... emocjonalnie, gdy chodzi o niego. Wyjaśnij, o czym mówisz, a jeśli kła­ miesz, znajdę sposób, by ci to nie uszło na sucho. - Jeśli będziesz spokojniejsza, możesz zawołać Varga, on wie o wszystkim, Olaf i Bjorn też. - Dobrze, ale wiedźmo, ani słowa...

- Twój sekret jest u mnie bezpieczny. - Uśmiechnę­ łam się uspokajająco. W duchu zaś pomyślałam, że warto, by ten sekret uj­ rzał światło dzienne, nim oboje osiągną wiek emerytalny. Magia miłości zamusowała we mnie ekscytacją. Skoro sama nie mogę zaznać szczęścia w miłości, z czym sta­ rałam się oswajać, dlaczego nie miałabym zabawić się w małego Kupidyna? Może w nagrodę wzięliby mnie na matkę chrzestną ich szczeniąt. Podobała mi się ta wizja. Inge nie rozumiała, dlaczego nagle zaczynam się szczerzyć. Kręcąc głową, podeszła do drzwi, uchyliła je i przywołała Varga, na Joshuę spojrzała sceptycznie. Mi­ nął ją bez słowa. Oglądał pomieszczenie przedszkolne ze szczerym zdumieniem. Nie wiem, czy te kolorki i pluszaki tak jak mnie nie kojarzyły mu się z wilczą siedzibą, czy może zdziwił go wyraźny brak zniszczeń. Jeśli ja wyglądałam dziwnie w tej powodzi pastelo­ wych kolorów i misiów, Varg pasował tu jak pięść do nosa, jednak nie wydawał się skrępowany. Poruszał się ze swobodą człowieka, który zna okolicę i bywał tu. Pod­ szedł do Inge i objął ją ramieniem. Było w tym geście coś tak troskliwego i braterskiego, że dopisałam Vargowi mały plusik w pamięci, może nie był taki zły. Kobieta spojrzała na niego uspokajająco, zapewniając, że nic jej nie jest, i rozejrzała się. - Może przejdźmy do części wypoczynkowej, tu nie ma mebli na waszą miarę. - Uśmiechnęła się, nagle młodsza i ładniejsza. Poprowadziła nas za parawan i usiedliśmy na tapczanikach. Były niskie i bardzo krótkie, kolana poszybo­ wały nam pod brodę, zwłaszcza Joshui, a nasze ubrania

wydawały się masywne na tle kolorowych flanelek, jed­ nak nikt się nie roześmiał. - Mówcie, co grozi Olafowi, chcę wiedzieć wszystko powiedziała, przejmując dowodzenie. Spokojny ton nie znosił sprzeciwu i wierzyłam, że kontrola nad malucha­ mi przychodziła jej z łatwością. - W skrócie, zbuntowana wataha wewnątrz stada powiedziałam. - Może nie zmartwi cię to przesadnie, ale próbowano mnie zabić, sześć wilczyc z tego stada na­ padło mnie i poderżnęło mi gardło. I choć zapewne nie płakałabyś na moim pogrzebie, to mam obawy, że to tyl­ ko przygrywka, bo wataha nie wróży stadu nic dobrego. I wiesz, że jeśli będą chciały przejąć władzę, to właśnie Olaf będzie im największą przeszkodą. Zmrużyła oczy, a jej spojrzenie przemknęło po moim gardle. - Nie wyglądasz jak ofiara sześciu wilczyc i podcię­ cia gardła. - Mój wampirzy syn mnie uratował. Jego krew mnie uleczyła i dzięki niej nie mam blizn. - Palce odruchowo pobiegły do gładkiej skóry. Skinęła, nie okazując zaskoczenia. Zdaje się, że moje pokręcone relacje rodzinne były powszechnie znane, a ona nie robiła z tego takiego problemu jak Varg. - By wciągnąć mnie w zasadzkę, użyły telefonu Ola­ fa, więc muszą mieć jakiś dostęp do niego, stąd myśl, że mogą jednak zatrzymywać się w domu stada. - To nie zawęża listy. Olaf w kółko gubi tę choler­ ną komórkę, zostawia ją gdzie popadnie, dziesiątki razy pomagałam mu jej szukać, chodziliśmy po całym domu, dzwoniłam do niego i nasłuchiwaliśmy dzwonka. Zdzi-

wiłabyś się, w jakich miejscach ją znajdowałam. - Jej twarz stawała się ciepła, gdy tylko mówiła o Olafie. - Problemem jest to, że Varg, Bjorn, a nawet Olaf niewiele wiedzą o kobiecej części stada, a to wśród nich ukrywa się wataha. - Tak, jeśli będziesz opierać się na ich wiedzy na ten temat, to nie masz szans, by ustalić cokolwiek. - Zmar­ szczyła się z uśmiechem. - Z góry mówię, jeśli masz ra­ cję i jest tajna wataha, to mnie nigdy nie proponowano uczestnictwa. - Oczywiście, że nie. Twoja lojalność wobec Olafa jest oczywista, tylko idiota proponowałby ci zdradę... Ale masz oczy, jesteś inteligentna i znasz te kobiety lepiej niż faceci. Muszę poznać dynamikę tej grupy, wiedzieć, z czym się zmagają, jakie są wewnętrzne tarcia i podziały. Żaden facet mi tego nie powie, więc muszę mieć wgląd kogoś z wewnątrz. Chciałabym, byś to była ty. - To jest do zrobienia, choć będę potrzebowała tro­ chę czasu. Potarła drobną dłonią policzek i przez chwilę miała niewidzące spojrzenie. - Czy masz pojęcie, kogo szukasz? - Napastniczki były zamaskowane, ale zapamiętałam ich zapach, powinnam go rozpoznać, gdy je spotkam, ale nie było ich na obiedzie. Co możesz mi powiedzieć o dziewczynie, która była podczas kolacji przy stole? Bjorn nie był pewien, ale chyba miała na imię Hanna lub Jola. - Jola? To niemożliwe, ona jest skrajnie submisywna, to jedna z najsłabszych wilczyc w stadzie, musiałaś się pomylić.

- Nie, poznaję zapach... nie mówię, że ona była na­ pastniczką, ale ma z nimi jakiś kontakt. Jeśli jest tak submisywna, a sądzę, że masz rację, może być dla nich naj­ łatwiejszą ofiarą. Inge zacisnęła zęby. - Jeśli masz rację, to wyjaśnia wiele. W ostatnich ty­ godniach zauważyłam niepokojące sygnały wśród na­ stolatków i młodych dziewcząt, które mi pomagają cza­ sem z maluchami. Ślady... sama nie wiem, jak to określić. Przemocy? Więcej siniaków, więcej konfliktów. Pytałam, ale unikają odpowiedzi. Jeśli dominują nad Jolą, może i nad szczeniakami? Chciałabym, byś przyjrzała się im, skoro potrafisz poznać po zapachu ślady napastniczek. Znów rzeczowy ton profesjonalistki. - Oczywiście. Ile wilczyc nie było obecnych na dzi­ siejszym obiedzie, od jak dawna nie ma ich w domu i czy to normalne? Inge i Varg spojrzeli na siebie z lekkim zmieszaniem. - Około dwudziestu, plus kilka młodych, w sumie... masz rację, zwykle spędzają tu mnóstwo czasu, a ostat­ nio unikają domu... - Boją się, że Olaf je wyczuje. Alfa potrafi wyczuć wa­ tahę, ale skorzystały z tego, że był zbyt zajęty, by zwra­ cać uwagę na dziewczyny. A ja bywałam za rzadko, za­ niedbując obowiązki. Na Boginię, przecież nawet jak przyjeżdżałam, spotykałam się z Olafem i chłopakami w knajpie, tu jestem pierwszy raz. Przepraszam was za to, naprawdę. Myślałam, że tak będzie lepiej dla wszyst­ kich, nie chciałam was kłuć po oczach tym, że nie je­ stem wystarczająco wilkiem, nie chciałam wchodzić Ola­ fowi w paradę. Ta cała historia z moim pokrewieństwem

z Królową Wilków zaskoczyła mnie, a potem wydarzy­ ło się zbyt wiele złych rzeczy i nie miałam czasu nawet o tym myśleć. Cieszyłam się, że z Olafem mi się układa dobrze, i nie spodziewałam się kłopotów z tej strony. Przygryzłam wnętrze policzka. - Nie jestem zbyt dobra we wspólnotowościach, nie radzę sobie w sytuacjach spo­ łecznych. Zwykle lepiej dogaduję się z facetami, łatwiej mi ich zrozumieć, a oni rozumieją mnie. Z kobietami nie mam zbyt ożywionych kontaktów, na palcach jednej ręki policzę wszystkie, jakie w ciągu mojego życia zbliżyły się do statusu przyjaciółek... Kobiety to kłopoty. - Ciekawe czemu - mruknęła Inge. Zaśmiałam się głośno. - Nie z powodów, o jakich myślisz. Inge, skoro mó­ wimy szczerze, powiem raz i nie będę już do tego wra­ cać. Nie słuchaj wszystkich plotek o moich romansach, to bzdury. Na tłumy, z jakimi rzekomo spałam, jest może jeden prawdziwy typ. To jak z Olafem, wszyscy zakłada­ ją, że jestem jego kochanką, czy raczej - że on jest moim kochankiem, a nigdy nawet się nie całowaliśmy. - Wie­ działam, że chce mieć wiedzę na ten temat, ale nigdy nie zapyta wprost. - Jesteśmy przyjaciółmi. Lista mężczyzn, z którymi nie spałam, jest o wiele dłuższa, niż wszyscy zakładają. A że mój jedyny kochanek właśnie mnie opuś­ cił, chyba muszę przywyknąć do celibatu. Zaśmiałam się z goryczą. Joshua objął mnie i pocało­ wał skroń. Inge uniosła brew w powątpiewaniu. Och, co­ kolwiek, nie będę jej tłumaczyć zawiłych perypetii mo­ jego życia eroto-miłosnego. - Czy możesz mi jeszcze wyjaśnić, o co chodzi z za­ ręczynami? - zapytała po chwili wilczyca.

- Musieliśmy mieć pretekst, by zebrać wszystkich, także tych, którzy najchętniej trzymaliby się z dala. - Czyli nie ma zaręczyn, nie będzie ślubu? - upew­ niła się z rumieńcem na twarzy. - Nie wiem, może będą, ale z pewnością nie moje. Posłałam jej promienny uśmiech. Zaczerwieniła się jeszcze mocniej, po same cebulki włosów. Wymamrotała coś pospiesznie i wstała na odgłos kroków przy drzwiach. Po chwili słyszałam, że rozmawia ściszonym głosem z Olafem, który tłumaczył się jej z cze­ goś, a ona przepraszała za swój wybuch. Nasłuchiwałam nie tyle słów, co tego, jak do siebie mówią. Nie mogłam się mylić, Olafowi zależało na Inge. Ale aby się zeszli, mu­ sieli przełamać kilka zasad... Lubiłam wyzwania. Varg zerknął na mnie spod przymkniętych powiek, półleżąc, podpierał się na łokciu, absurdalny na tle ró­ żowych chmurek i kwiatków. - Nie mogę cię rozgryźć, Cahan, martwi mnie to. - A mnie niekoniecznie - wyszczerzyłam się - sły­ szałam, że gdy ktoś cię nadgryza, o rozgryzaniu nie mó­ wiąc, nie jest zbyt przyjemnie... Parsknął krótkim śmiechem. - Mogłaś ją zdominować, sponiewierać, uderzyć. Jej zachowanie było obraźliwe, mogłaś ją ukarać, a ty... je­ steś dla niej milsza, niż sądziłem, że potrafisz. - I co by mi dało, gdybym była wredną jędzą i zdo­ minowała Inge? - Satysfakcję? Poczucie władzy? - Daj spokój, Varg, nie mam fetyszu władzy, a satys­ fakcję osiągam w inny sposób. Nie prosiłam się o funkcję Alfy, nie lubuję się w przemocy. Tak wyszło i czas, bym

zaczęła się wywiązywać z obowiązków, bo gdy tego nie robię, cierpią ci, którzy też się o to nie prosili. Jestem pragmatyczna, gdy trzeba, kopię tyłki, ale Inge zasłuży­ ła na prawdę. Skinął głową, odruchowo biegnąc spojrzeniem za drobną blondynką. Nie pytałam, jak to jest między nimi, czy podkochuje się w niej jak ona w Olafie, czy to coś in­ nego. Mogliśmy kulturalnie gadać bez rzucania się sobie do oczu, co było już poważnym postępem, ale nie zamie­ rzałam nakłaniać go do zwierzeń i być jego psiapsiółką od sercowych problemów. - Jest jeszcze Sebastian - przypomniałam mu. - Kie­ dy będzie można z nim porozmawiać? - Nie szybciej niż za dwa, może trzy dni. Jeśli wró­ ci w takim stanie do ludzkiej formy, tylko sobie zaszko­ dzi, a w tej nie jest zbyt rozmowny. Odwiedzę go jednak w wolniejszej chwili, nie chcę, by leżał sam między ob­ cymi. - Jemioła się nim zajmie, zaufaj mi, Varg, jest naj­ lepsza. - Ale jaki ma interes w dbaniu o wilki? - Pomijając to, że jest jedną z tych osób, w których jest więcej miłosierdzia niż czegokolwiek innego? Wie, że to wilk ode mnie... zadba o niego jak o mnie, a składała mnie niezliczoną ilość razy, zawsze bezbłędnie. Wciąż był nieufny, ale się nie kłócił. - Może jest inny sposób, by się dowiedzieć czegoś o Sebastianie? - Postukałam kciukiem o usta. - Masz jakiegoś zaufanego dzieciaka, nastolatka czy młodego wilka? Kogoś, kto wie, jak trzymać język za zębami, ale mówi, gdy tego potrzeba?

Zamyślił się. - Nie wiem, chyba nie. - Nieważne, zapytam Rocky'ego, on zna ich wszyst­ kich od kołyski. Wiesz, zawsze myślałam, że więzi w sta­ dzie są bliższe, że naprawdę jesteście jak wielka rodzina. - Bo tak powinno być, ale tu... cóż, jest nas ponad setka, z trzech różnych stad, kultur i tradycji, nie jest ła­ two się dotrzeć. Plus hierarchia... - No tak, jesteś dość wysoko, by nie widzieć malucz­ kich. - Tak, nie mam czasu na pogawędki z suczkami i szczeniętami. Zaśmiałam się cicho. Varg gawędzący z suczkami i szczeniakami wydawał się zabawnym pomysłem. - Czasem warto otworzyć pysk nie tylko po to, by wydawać rozkazy, Varg. - Zachowam tę złotą myśl na lepsze czasy, Cahan. Skrzywił się, ale w głosie nie słyszałam agresji.

Rozdział 12

W

nętrze Trumny pulsowało muzyką. Dla podniesie­ nia morale Kaden ściągnął Henia, jednego z mo­ ich ulubieńców w wampirzej społeczności. W pierw­ szym odruchu byłam zła z tego powodu. Może myśl, że mogłoby mu się coś stać, była mi bardziej wstrętna, niż gdyby to dotyczyło innego wampira. Później musiałam przyznać, że lepszego sposobu na poprawienie nastrojów w gnieździe Gajusza nie było. Henio, a właściwie Henry Jefferson, jeden z niewielu krwiopijców używających wciąż nazwiska, był w wampirzym świecie niemowlęciem. Urodzony w 1953, przemie­ niony w 1978, jako wampir był zaledwie trzy lata starszy ode mnie, co bawiło mnie niesamowicie. Ciemnoskóry, z wesołymi oczyma, zawsze skory do zabawy, był niemal zaprzeczeniem wampiryzmu. Był też artystą, który wziął we władanie wampirze serca i mimo skandalicznie mło­ dego wieku lokował się dość wysoko w hierarchii. Nie na­ leżał do gniazda Gajusza. Oficjalnie nie należał nigdzie, odkąd jego stwórca przesadził z narkotykami i spotkał słońce, całkowicie przypadkowo, ale nieodwracalnie.

James znalazł Henry'ego w jakiejś spelunce i gdy tyl­ ko usłyszał dźwięki, jakie młodzian dobywał ze swo­ jej gitary, wiedział, że to znak, że wreszcie znalazł ko­ goś na tyle utalentowanego i bliskiego jego sercu, by go przemienić. Henio, jak mówiono na niego w Polsce, na ofertę: czy chcesz żyć wiecznie i wiecznie tworzyć, od­ powiedział z entuzjazmem. Ponoć podsyconym nieco kwasem, jaki zażył przed wejściem na scenę. Zresztą to też urzekło Jamesa, który lubował się w eksperymentach na jaźni, a wizja przyszłych tripów z przyszłą latoroślą napawała go czystą radością. Ponieważ wampir raczej nie może się upić czy znarkotyzować w regularny spo­ sób, radził sobie zgodnie z tradycją - upijał z dziecia­ ków na haju. W konsekwencji doprowadziło to biedne­ go mecenasa artystów do zguby, bo lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte dwudziestego wieku były niebezpieczne. Podpił nieco z jakiegoś delikwenta, który zaserwował sobie koktajl z kilku środków w dawkach sprawiających, że określenie „złoty strzał" nie oddawało mu sprawied­ liwości, raczej diamentowy, jak z piosenki Beatlesów. Oczywiście Jamesowi nic by się nie stało, niezależnie od dawki doszedłby do siebie, ale miał tak masywny od­ lot, że nie zauważył, że oto słonko wstaje i smaży go na skwarkę. Henry został sam w ledwie piątej wiośnie wampirzego życia i bez wątpienia zdziczałby i skończył mar­ nie, gdyby nie talent. Wampirze bary zabijały się o jego występy, podkupowały prezentami i przywilejami i za­ pewniły mu żywot pączka w maśle czy raczej wampira w stacji krwiodawstwa. Spotkaliśmy się kilka miesięcy temu, już po wydarzeniach z przełomu roku. Miłość od

pierwszego wejrzenia to za mało, by oddać jego stosunek do Joshui. Nasz mały aniołek okazał się nad wyraz uta­ lentowany muzycznie, z czym przez skromność się krył, ale ciocia Cesia, czyli święta Cecylia, patronka muzyki, wyuczyła swojego ulubieńca już we wczesnym dziecięc­ twie grania na właściwie każdym instrumencie. Nasze spotkanie z Henrym było wypełnione muzyką, ich jam session przeciągnęło się tak bardzo, że Henry spał na scenie, bo nie zdołał zejść do podziemi. Jednym z powodów, dla których Henry nas lubił, było to, że wedle jego słów nosiliśmy w sobie dużo muzyki. To był dar Henry'ego, potrafił dotrzeć do pokładów muzy­ ki, którą każdy z nas nosi w sobie: piosenki zapamięta­ ne, szczególnie lubiane, zapisane jakoś w naszej pamięci, splecione często z kluczowymi momentami życia. Henry mógł je telepatycznie usłyszeć i zagrać, zdobywając ser­ ca publiczności. Koncert dosłownie na życzenie. Cena, jaką zapłacił za ten dar, była wysoka. Jako wampir właś­ ciwie nie potrafił nic stworzyć od podstaw, miał trudno­ ści ze skomponowaniem najprostszej melodii, ułożeniem prostego tekstu, choć jako człowiek przed przemianą ze­ brał autorskiego materiału na osiem płyt (nigdy niewydanych). Wampiryzm w jakiś sposób zablokował tę część jego mózgu, która odpowiadała za kreację. Może miał rację, mówiąc, że wampir niszczy, nie tworzy, więc jego pragnienia są sprzeczne z naturą. Ale bolało go to, jak każdego artystę bolałaby niemożność tworzenia. Nad­ rabiał, osiągając mistrzostwo w aranżach, które często zmieniały piosenkę niemal nie do poznania, co moim zdaniem też było formą sztuki (kto słyszał aranże piose­ nek Iron Maiden z albumu Baaba Kulka, musi mi przy-

znać rację), ale on wciąż pamiętał, że bazą było dzieło kogoś innego. Dziś wieczorem Henry spoglądał na mnie z nieszczęś­ liwą miną i mogłam tylko wzruszyć ramionami. Nic z tego, co chodziło mi po głowie, nie nadawało się do odtworzenia w barze, chyba że chcieliśmy tu stypy. Same smęty i pieśni o krwawiących sercach i straconych na­ dziejach tłukły mi się pod czaszką. Po „Damaged Ones" Anny Ternheim i „Blower's Daughter" Damiena Rice'a dobiłam Henry'ego „ A Long December" Counting Crows. O tak, to było ostateczne uderzenie. Spoglądał na mnie z miną nieszczęśliwego szczeniaczka. Wiedzia­ łam, że mógł wybrać kogoś innego jako źródło, ale kusiły go nieprzebrane zasoby prawdziwej muzycznej ćpunki, niestety dziś na powierzchnię wypływały tylko smutne i łzawe kawałki. Joshua wszedł na scenę i siadł przy pia­ ninie, ale i on nie tryskał humorkiem. Po półgodzinie dobijania otoczenia własną chandrą wyszłam przed budynek. Jeszcze chwila, a Henry bez wątpienia zacząłby grać piosenki Pearl Jamu, a ja zaczę­ łabym łkać. Nie wołałam Joshui, przynajmniej jedno z nas czuło się teraz względnie dobrze. Mimo że w ciągu dnia było ciepło, po zmroku tem­ peratura spadła dość gwałtownie. Opatuliłam się kurt­ ką i skuliłam, opierając się plecami o ścianę. Przyjazny ciężar miecza obijał mi się o udo, glock ciążył pod ra­ mieniem, a opaski na noże odznaczały się pod ubraniem. Powinnam być spokojna, cholera, nawet gdyby pojawił się tu Archanioł Potęgi - poradziłabym sobie, miałam oręż na anioły, diabły, wampiry, wilki i ludzi, ale nie czu­ łam się bezpiecznie. Jakaś cząstka mnie drżała z zimna,

a pustka łaknęła wypełnienia, którego nie mogłam jej dać. Odchyliłam głowę i oparłam potylicę o ścianę. Mia­ łam dość, chciałam zamknąć sprawy tutaj i wrócić do domu. Gdziekolwiek on był... bo mieszkanie bez Mirona przerażało mnie, wiedziałam, że to byłaby tortura, każdy detal przywodziłby mi go na myśl. Nigdy nie żyłam tam sama, wszystkie wspomnienia dotyczące tego miejsca wiązały się z Mironem. Może powinnam wrócić do To­ runia, opuścić na jakiś czas alternatywne miasto... Trud­ no by było, ale może nie mam wyjścia? Tylko co z Joshuą? Między ludźmi nie czuł się najlepiej, a sam w Thornie nie będzie chciał zostać. Co ja mam zrobić? Na Boginię, nie wiedziałam. Chciałabym wierzyć, że to z Mironem się ułoży, ale nie mogłam. Może podświadomie się tego spodziewałam, nie wierzyłam, że dane mi będzie szczęś­ cie jako takie, bezwarunkowe i nieograniczone czasowo do kilku tygodni, może miesięcy, jeśli Parki będą miały dobry humor. Choć ja jakoś zawsze działałam im na ner­ wy. Gdy przyszedł czas mojej inicjacji i Juliana wystąpiła z prośbą o proroctwo dla mnie, oddały jej kłębek wściek­ le splątanej włóczki i mówiły o zawiłej drodze prowadzą­ cej do wielkości. Jasne. Dla mnie jasne było jedno, moi koledzy dostawali zwykle dwie nici, związane na którymś odcinku. Moja nić była obrzydliwie samotna, mimo po­ plątania. Mogłam to sobie tłumaczyć, że Miron jest spoza systemu, więc Parki jego nici nie miały, ale w głębi duszy wiedziałam, że może to znaczyć coś zupełnie innego. On wierzył w swoją klątwę, w to, że ci, których kocha, umie­ rają zbyt szybko, ja miałam klątwę pojedynczej nici. Drzwi otworzyły się po cichu i Joachim wymknął się na zewnątrz. Tak jakbym nie wiedziała, że poszedł

za mną i od kilkunastu minut stał za drzwiami, czeka­ jąc. Na co? Nie wiedziałam, blokował swoje emocje z po­ dejrzaną starannością. Stanął naprzeciw mnie z rękami w kieszeniach, kiwał się z pięty na palce, spięty. - Dora - zaczął niepewnie - dobrze się czujesz? - Wystarczająco, czemu pytasz? Zmarszczyłam nos, coś w nim sprawiało, że włoski na rękach stawały mi na sztorc. - Martwię się. Przystąpił krok bliżej, czubki moich kozaków opie­ rały się o jego trampki. Całym ciałem nachylał się w moją stronę. - Nie musisz, przypominam ci, że to ja się mam za­ martwiać o ciebie. Skinął i pozornie lekkim gestem oparł się jedną z dłoni o ścianę, nad moim ramieniem. Zamykał mnie w klamrze swojego ciała. Usztywniłam się, zaniepokojo­ na. Przysunął twarz do mojej i szeptał gorączkowo: - Mirona nie ma, więc nie musisz się już mu tłuma­ czyć, możemy skonsumować żar trzeciej wymiany. Drgnęłam. Odepchnęłam go, zaczynał już obłapiać mnie w mało rycerski sposób, chyba że mowa o ryce­ rzach i dziewkach w karczmach. - Odsuń się albo przebiję cię kołkiem - warknęłam. Cofnął się o krok, ale wciąż spoglądał na mnie z miesza­ niną nadziei i ochoty. - Joachim, powiem to raz, duży­ mi literami, i zapamiętaj to, bo nie chcę do tego wracać. Nie pójdę z tobą do łóżka, nie planowałam tego przed wymianą, a ona nic nie zmienia. Zbyt długo podlega­ łam przymusowi seksu, by dać sobie wejść hormonom na głowę. Przypominam ci, wtedy groziło mi dogasa-

nie, utrata energii niezbędnej do uprawiania magii, te­ raz grozi mi co najwyżej mała frustracja, sorry, ale nie przekonuje mnie to. I to, czy Miron jest ze mną, czy nie, nie ma znaczenia. - Nie rozumiem cię, Dora. - Trudno, jakoś będziemy z tym żyć - mruknęłam. Sama siebie nie rozumiałam. Owszem, podniecał mnie, czułam działanie trzeciej wymiany, tym silniej­ sze, gdy podszedł do mnie tak blisko, ale przywykłam do kontrolowania żądzy, musiałam się tego nauczyć, by ona nie kontrolowała mnie. - Dora. - Znów zrobił krok w moją stronę. Warknęłam ostrzegawczo. - Nie żartowałam z tym kołkiem, Joachimie, jeden wampir mniej, sporo kłopotów mniej - powiedziałam, niemal natychmiast żałując. Cofnął się, jakbym go uderzyła. Wróciłam do Trum­ ny, czując, że przesadziłam. Zdarzało mi się ostatnio częściej, niżbym chciała, miałam stargane nerwy. Przez dwie godziny siedziałam przy barze, słuchając muzyki i zalewając robaka, który nie chciał utonąć. Za dużo było tego wszystkiego, wampiry, wilki, a do tego złamane serce. Cholera jasna i wszystkie diabły! Kaden podawał mi kolejne drinki, ale nie śpieszył się z zagaja­ niem rozmowy. Musiałam emanować czymś, co sprawia­ ło, że byłam nieprzysiadalna, bo wszyscy zostawili mnie w spokoju. Dokładnie tak jak chciałam. Więc czemu było mi z tym tak źle, czemu nie czułam się sama, tylko sa­ motna? Miałam serdecznie dość tych nastrojów, sama dla siebie zbyt miękka, zbyt sentymentalna. - Do ciebie. - Kaden podał mi telefon.

- Kto? - Konkurencja. Uniosłam słuchawkę i przyłożyłam ją do ucha. Grab. Miał cynk co do lokalizacji domu, który wynajął Albin. Wreszcie jakieś dobre wieści. Przekazałam Vargowi, by się przygotowali. Nie mogłam się tam pojawić w nocy ani tuż po świcie, kiedy jeszcze wielu z nich może nie spać, ale nie znam wampira, który czułby się świeżo w samo południe. Poza Romanem, ale Książę Wampi­ rów z Thornu pod wieloma względami był całkiem wy­ jątkowy. Było po czwartej, tuż przed świtem, kiedy zauważy­ łam, że Joachima wciąż nie ma w Trumnie. Nie wrócił po naszej kłótni. Zaklęłam szpetnie i poszłam go szukać. Znalazłam dopiero w brzozowym zagajniku. To miejsce przyciągało dramaty i histerię jak magnes, to tu Miron sączył gin, dochodząc do wniosku, że jego cierpliwość dobiegła końca, i to tu mnie o tym poinformował. Cóż, Joachim siedział nawet przy tym samym drzewie, z gło­ wą opartą o pień, z nogami wyciągniętymi przed siebie. Może przed wyjazdem powinnam te cholernie drogie brzozy wyciąć w pień. - Joachim, przepraszam - powiedziałam podcho­ dząc. - Zachowałam się jak suka. Przez chwilę patrzył na mnie, milczący i posępny. - Nie powinnam sugerować, że jesteś kłopotem, nie jesteś, naprawdę cieszę się, że cię mam, nie tylko dlate­ go, że uratowałeś mi życie, ale po prostu, lubię cię i cie­ szę się, że nic ci nie jest. Pozwalał mi mówić. Świetnie. - Wejdź do Trumny, proszę, za chwilę będzie jasno.

- Co cię to obchodzi, wiedźmo, lepiej dla ciebie, by mnie nie było, może zawołam też Wawrzyńca, za jed­ nym zamachem pozbędziesz się całego kłopotu. - Nie bądź obrażalski, Joachimie, nie pasuje to do ciebie. Nie dąsaj się, przeprosiłam cię. Wiesz aż za dob­ rze, jak się ostatnio czuję, mówię, zanim pomyślę. Ale nie będę cię przepraszać za to, że się z tobą nie prześpię, a do tego bez wątpienia zmierzasz. Myślisz, że skruszeję wraz ze zbliżającym się świtem? Nie ma mowy. Chcesz zostać, twoja sprawa, ale nie zdziw się, że Teresa wściek­ nie się na to, że spotkałeś słońce tylko dlatego, że się przeliczyłeś z blefem. Zaśmiał się nisko. - Dobra. Przejrzałaś mnie. Pokręciłam głową i odwróciłam się na pięcie. - No już, daję sobie spokój, serio, musiałem spróbo­ wać, nawet nie wiesz, jak trzecie wiązanie wpłynęłoby na seks, byłby obłędnie wyjątkowy... Rzuciłam mu ostre spojrzenie, uśmiechnął się jak dzieciak przyłapany na podjadaniu słodyczy. - No co, tylko dbam, byś miała wszystkie dane. Uśmiechnęłam się złośliwie. - Joachim, skarbie, gdybym potrzebowała silnych wrażeń, skorzystałabym raczej z oferty Baala, był bó­ stwem płodności, teraz włada demonami pokusy, wie wszystko, co trzeba, i kilka rzeczy, których nie powi­ nien... ale nawet on nie skusił mnie na złamanie obietni­ cy danej Mironowi, więc pogódź się z tym, że jesteś bez szans. Po prostu bez szans. Przez chwilę z niedowierzaniem kręcił głową, po czym przyśpieszył do Trumny. Świt nadchodził, ptaki

niezawodnie zwiastowały go długimi i hałaśliwymi tre­ lami. Czas był już położyć mojego wampirka do trumien­ ki, przykryć kołderką i wybrać się na polowanie na inne, złe wampirki.

Rozdział 13

T

rzech strażników, co z nimi robimy? - Chłodny głos Varga podpowiadał mi jasno, co najchętniej by z nimi zrobił, ale to byłoby radykalnym złamaniem pra­ wa i dałoby Albinowi argumenty przeciwko mnie, a na to nie mogłam sobie pozwolić. - Zajmę się nimi - powiedziałam słodko, zdejmując kurtkę. Podałam ją zaskoczonemu wilkowi. - Nie myślisz chyba, że będę tu stał i patrzył, jak idziesz pobić trzech rosłych facetów? - To tylko ludzie, Varg. - Ludzie, to prawda, ale uzbrojeni - warknął. Wzruszyłam ramionami, rozplatając warkocz i roztrzepując palcami włosy. Szybkim gestem pozbyłam się stanika i obciągnęłam top, bezwstydnie podkreślając swoje atuty. Spoglądał na mnie całkiem oniemiały, gdy obsunęłam nieco skórzane spodnie i jasny pas skóry i pę­ pek błysnęły między ich krawędzią a koszulką. - Varg, siedź tu i pilnuj, gdyby coś szło nie tak, strze­ laj, ale tylko strzałkami usypiającymi. I postaraj się mnie nie trafić. - Uśmiechnęłam się krzywo.

- A co twoim zdaniem może pójść nie tak? Poza tym, że zaczną do ciebie strzelać, gdy tylko cię zauważą? - Och, któryś z nich może być gejem. - A co to ma do rzeczy? - Otworzył usta ze zdumie­ nia. - Zobaczysz sam, patrz i ucz się, jak załatwiają takie sprawy wiedźmy płodności. - Zachichotałam i podałam mu mój miecz i kaburę z bronią. Zostawiłam tylko noże ukryte w nogawce spodni. Wyłoniłam się zza węgła, pozostawiając wilki i Joshuę w naszej kryjówce. Powoli, kołysząc zalotnie bio­ drami, ruszyłam na strażników, którzy kurzyli papiero­ sy i rozmawiali przyciszonymi głosami. Zauważyli mnie dość szybko. Starałam się emanować wszystkim tym, co nie miało ze mną wiele wspólnego: niewinnym zawia­ niem alkoholowym, flirtem i dziewczęcą bezradnością. Słowo daję, powinnam dostać nominację do Oscara za ten słodko zagubiony uśmiech i wachlowanie się rzęsa­ mi. Musiałam być przekonująca, bo nawet nie sięgnęli do przewieszonych przez pierś karabinów szybkostrzelnych. Potknęłam się, jakbym z trudem utrzymywała się na no­ gach, zachichotałam, odrzucając włosy z twarzy. - Cześć, chłopaki - zawołałam wyższym niż mój własny głosem - nie widzieliście może mojego chłopa­ ka, tak jakby? Trochę się zdenerwował i mnie zostawił... - Może powinnaś lepiej dobierać chłopaków? - rzu­ cił jeden z nich, postawny blondyn w oliwkowych para­ militarnych ciuchach. Zachichotałam znów, pochylając się lekko, biust zakołysał się, przykuwając ich uwagę. Mężczyźni.

- Może masz rację, sam nie wie, co go ominęło - po­ słałam blondynowi zalotne spojrzenie - może ty chciał­ byś spróbować? - Kto by nie chciał - zarechotał jego towarzysz, ob­ lizując się lubieżnie. Niewysoki i ciemnowłosy, wyglądał na trzydzieści kilka lat, co czyniło go na oko najstarszym z grupy. Po­ deszłam całkiem blisko, miałam ich już w zasięgu rąk. Ale to nie rąk się mogli obawiać w tej chwili, ale magii płodności, która narastała we mnie wraz z intensywnym aromatem wanilii. Działała. Ich oczy zachodziły mgiełką, a usta wyginały się w rozanielonych uśmiechach. Opar­ łam się dłonią o pierś blondyna, który wyglądał na szefa strażników. Wydęłam usteczka jak rozkapryszona pa­ nienka i pozwoliłam mu zanurkować spojrzeniem w de­ kolt. - To miał być miły wieczór, a wygląda na to, że je­ stem sama jak palec, więc może wy dotrzymacie mi to­ warzystwa? - Wszyscy? - zamruczał. - No chyba że któremuś się nie podobam. - Zamru­ gałam niepewnie, jakbym wątpiła we własne walory. - Och, nie ma takiego ryzyka, nie, Maciek? - Mrug­ nął do trzeciego, łysego i milczącego, ale pożerającego mnie wzrokiem. - Jasne - odpowiedział niskim głosem. - Chcecie przeżyć coś, czego się nie zapomina? Uśmiechałam się zachęcająco. - Jasne. - A robota? - zapytał ciemnowłosy strażnik.

- Toć nie zając, nie ucieknie, a szef nie z tych, co wyj­ dą sprawdzić, czy jesteśmy na posterunku. - Zarecho­ tali zgodnie. - Nie będziecie mieć kłopotów? - Oparłam się moc­ niej o pierś blondyna. - Nie. - Więc gdzie znajdziemy trochę prywatności? - Ob­ lizałam wargi. Ręka blondyna zacisnęła się na mojej talii. Taa, dob­ rze wiedzieć, który miał pierwszeństwo. Pociągnął mnie do drzwi, pozostali ruszyli za nami. - Nikt nam nie przeszkodzi? - Zachichotałam nie­ pewnie. - Nie ma tu nikogo prócz nas, maleńka - wydyszał mi do ucha. Potrzebowałam kilku minut, by znaleźć się w kwa­ terze Albina. Naprawdę powinien inwestować w lepszą ochronę. Varg nie dałby się nabrać na taką szopkę, je­ stem pewna, choćby nie wiem jak kuszący był mój de­ kolt czy jak usilnie kręciłabym tyłkiem. Ale ludzcy fa­ ceci... cóż, nie są zbyt odporni. Miałam wrażenie, że nie musiałabym być nawet wiedźmą płodności, by zdjąć ich z posterunku, wystarczało, że miałam cycki i byłam chętna. Teraz należało zająć ich czymś na kilka godzin. I nie ja miałam być ich rozrywką. Gdy tylko cała nasza czwórka znalazła się w ich służ­ bowym pokoju, rzuciłam całkowicie nieszkodliwe za­ klęcie nasenne. Każde magiczne dziecko trenowało je na niańkach, a nastolatki na rodzicach, gdy chciały wy­ mknąć się na imprezę. Mnie ominęły wprawdzie takie

doświadczenia, ale na szkoleniu poznałam i to zaklęcie. Lekkie, niewymagające wysiłku, nierobiące krzywdy. Je­ dynym ograniczeniem było to, że musiałam mieć ofia­ ry w zasięgu rąk. Albin nie mógł mi nic zarzucić, wszak to, że chłopaki się zdrzemną, nie zaszkodzi im, prawda? Odpoczną trochę w znoju pracy. W swej łaskawości na­ słałam na śpiące królewny miłe erotyczne sny. Odpłynęli w sennej rozkoszy, padając jak kłody na podłogę. Zachi­ chotałam, doprawdy, po zmaganiach z wilkami, wampi­ rami, aniołami i piekielnikami ludzie nie stanowili żad­ nego wyzwania. Wyszłam na korytarz wiodący do drzwi wyjściowych. Jak się spodziewałam, Varg nie czekał na stanowisku, ale stał tuż przy drzwiach, gotów ruszyć na pomoc damie w opałach. Uśmiechnęłam się złośliwie, widząc, że mru­ ży oczy z niedowierzaniem. Cóż, byłam szybka i sku­ teczna, widać spodziewał się, że będzie inaczej. Na mój widok pozostali opuścili kryjówkę, Bjorn i Joshua we­ szli do środka, Rocky i Manny zostali przed budynkiem. Anioł przyniósł mi moje rzeczy, więc teraz dopinałam paski kabur, założyłam kurtkę, włosy zebrałam w luź­ ny węzeł. Varg wysunął przed siebie dłoń, na tle długich i silnych palców czarna koronka wyglądała jak skrawek pajęczynki. Żałowałam, że związałam włosy i nie mogę schronić się za ich zasłoną. Policzki zalały się gorącem. Nie byłam pewna, skąd taka reakcja, nagość mnie nie deprymowała, stałam przed nim w samych majtkach na plaży, ale w widoku mojej bielizny w jego dłoniach było coś idiotycznie intymnego. - Zapomniałaś o czymś, wiedźmo - powiedział z uśmieszkiem drgającym mu w kąciku ust.

Musiał zauważyć moje speszenie i nie zamierzał mi niczego ułatwiać. Świetnie, ja też nie. Uniosłam głowę i spojrzałam mu wyzywająco w oczy. - Och, możesz zatrzymać na pamiątkę tej przygody, mój wkład w twoją sławetną kolekcję na długie samot­ ne noce. Zachichotałam, widząc jego zmieszanie, miło, jak szybko role się odwróciły. Nie cofnął ręki, więc wzięłam swój stanik, owinęłam miękką koronkę wokół fiszbiny i wepchnęłam do kieszeni kurtki. O wiele łatwiej zdjąć bieliznę spod ubrania, niż założyć ją bez ściągania ciu­ chów. - Jesteś niebezpieczna - wymruczał. - Bywam. - Często traktujesz facetów w ten sposób? - zapytał po chwili wahania. - Właściwie nigdy. To była prawda. Nawet za czasów, gdy potrzebowa­ łam seksu, by doładować aurę, nie uciekałam się do tych sztuczek, bo nie potrafiłabym myśleć o sobie zbyt dob­ rze. - Dlaczego? Przecież miałabyś nad nimi władzę... - Gdybym chciała iść do łóżka z warzywem, wybra­ łabym ogórka, pachnie ładniej niż większość facetów. Nie tego oczekuję po partnerze, Varg. I odpowiadając na twoje niezadane pytanie, nigdy nie potraktowałam tak Olafa ani innego wilka. - Wiem, że nie... - Mocy Alfy też nigdy nie wykorzystałam w ten spo­ sób - warknęłam, widząc nieme pytanie w jego oczach. Odwróciłam się na pięcie, złapał mnie za łokieć i zatrzy-

mał. - Co znowu, Varg? Z czego tym razem mam ci się tłumaczyć? - syknęłam zirytowana. Działał mi na nerwy bardziej niż którykolwiek z wil­ ków. Miałam dość wiecznego kwestionowania moich in­ tencji, dość tego, że jestem na cenzurowanym, obraża­ nia, szarpania i siniaczenia mi ramion. Byłam wściekła. Musiałam też przyznać się, że nie dawało mi spokoju, iż to właśnie Varg traktował mnie w ten sposób. Ten wilk miał w sobie siłę, honor, umiejętności i zasady, chciał dobra stada ponad wszystko. Powinniśmy być po jednej stronie, ale on widział to inaczej. I raniło mnie, że ktoś taki jak on ma o mnie tak złą opinię. Spoglądał na mnie z dziwnym wyrazem twarzy, może zaskoczyła go uraza, jaką widział w moich oczach. Czy naprawdę nie zdawał sobie sprawy, że jego słowa i postawa mnie ranią, czy po prostu go to nie obchodziło? Znów uniosłam podbródek. Może i jest mi przykro, ale nie jestem słaba. Od bardzo dawna nie mogłam sobie pozwolić na to, by być słabą. I lepiej dla Varga, by nie musiał przekonać się o tym na własnej skórze. Kątem oka widziałam, że Bjorn i Joshua przygląda­ ją się nam, gotowi interweniować, gdyby zaiskrzyło za mocno. - Nie musisz się tłumaczyć. Przepraszam. - Niemal zadławił się tym słowem. - Chodziło mi o to, że nie mu­ siałabyś czarować, każdy wilk niżej od ciebie w hierar­ chii, każdy, kto uznaje twoje przywództwo, przyszedłby na wezwanie, także do łóżka. To przywilej samic Alfa. - Dzięki, nie skorzystam - warknęłam. Zmrużyłam oczy, wpatrując się w jego zmieszaną twarz. - Każdy ni­ żej ode mnie? A ty, Varg, przyszedłbyś?

Jakiś cień przemknął przez jego twarz. Zaśmiałam się cicho. Nie zamierzałam go brać do łóżka, ale jeśli za­ deklarowałby, że przyjdzie, przyznałby, iż uważa, że jest niżej w hierarchii stada. Milczał z zaciśniętymi zębami. Uwolniłam swój łokieć i znalazłam drzwi wiodące do piwnic, gdzie zapewne znajdowały się sypialnie Al­ bina i reszty z jego gniazda. Zmysły wyostrzyły mi się natychmiast, nie wyczuwałam tu innych strażników, ale to nie znaczyło, że ich nie było. Kątem oka widziałam Bjorna, który dyskretnie szedł przy mnie. Jeśli i on nic nie wyczuwał, prawie na pewno nie było tu nikogo, kto mógłby nam zagrażać. Ciemny korytarz opadał coraz niżej, schody mia­ ły wyślizgane stopnie, płytkie i niskie, niewygodne do chodzenia, chyba że jesteś skrzatem czy innym małym stworkiem, ale jaki skrzat chciałby mieszkać w domu na granicy z dzielnicą wampirzą i na dodatek piętrowym, nie ukrytym w przyjaznym wzgórzu? Budynek sprawiał dziwne wrażenie, okna były zasłonięte okiennicami, zbyt starymi, by mogły być pomysłem Albina. Nigdzie nie wi­ działam włączników światła, a przynajmniej nigdzie na parterze i w piwnicy. Piwnice, wciąż ich nie znosiłam i żałowałam, że nie wybrali strychu na nocleg. Strychy są fajne, piwnice są obrzydliwe. W piwnicach więzi się ludzi i robi złe rzeczy z ich ciałami i duszami. W piwnicy się niemal umiera. Sam zapach sprawiał, że wspomnienia wypływały zbyt blisko pod powierzchnię. Kurz i wilgoć, kamienne ścia­ ny i kręcący w nosie zapach pleśni. Gardło mi się ścis­ nęło i tylko dlatego krzyk nie wydarł się z piersi. Niemal czułam słodkawy zapach krwi Katii, jak wtedy. Niemal

spodziewałam się, że za następnymi drzwiami zobaczę ją skutą i pokaleczoną, i Victora, nachylonego nad nią z sadystycznym uśmieszkiem na ustach. Dziwne, ale to on częściej mi się śnił w koszmarach niż mag. Mag był na swój sposób żałosną kreaturą, złą, ale też pokaleczo­ ną i skrzywdzoną, chorym człowiekiem. Victor był zły, był ciemnością i pragnieniem bólu, sadystą złaknionym władzy i siły. I to on miał na rękach krew Katii, to jego brutalnie zabiłam, po raz pierwszy reagując na zew ze­ msty w tak gwałtowny sposób, gołymi rękoma, bez wa­ hania. To też nawiedza mnie w koszmarach. Towarzyszy im strach, że jestem do niego bardziej podobna, niżbym chciała. Nie czas myśleć o tym wszystkim, zganiłam się w duchu. Gdy się wszystko uspokoi, może przyjdzie czas na jakąś małą terapię, wygodną kozetkę i troskliwe spoj­ rzenie terapeuty, pod wpływem którego pozwolę sobie na wyrzuty sumienia, łzy i żal za utraconą niewinnością, ale nie wcześniej, nie teraz. Otrząsnęłam się, nim faceci zauważyli moją skwaszoną minę, ale naprawdę nie czułam się komfortowo w niskim, wąskim korytarzu. W powietrzu prócz ku­ rzu wyczuwałam zapach jakiegoś metalu. Nie tylko słodkawo-żelazisty posmak krwi, który zawsze towa­ rzyszy wampirom i może to on obudził wspomnienie o Victorze, ale inny, czystszy i chłodny zapach jakichś złóż. Może dom naprawdę należał kiedyś do krasnolu­ dów? Wydawało mi się to mało prawdopodobne. Nawet skrajnie wyemancypowany i niekonwencjonalny Laurent mieszkał wśród zieleni, w kopcu. Przełknęłam, czując, że doszliśmy do końca schodów. Nie zapalaliśmy latarek, dość dobrze widzieliśmy w ciemności.

- Joshua, zostań przy schodach, pilnuj nam ple­ ców - szepnęłam i sięgnęłam po torbę, którą dla mnie tachał. Skinął, niezbyt zadowolony, ale jego udział bar­ dziej bezpośredni wedle litery prawa byłby mieszaniem się w wampirze sprawy stworzenia z innego systemu. I ufałam mu wystarczająco, by nie oglądać się za siebie co chwilę. Przez ostatnie dni nie było nam się łatwo porozumieć. Wciąż gryzł się tym, co zaszło między mną a Mironem. Dobijały go moje nastroje i własna bezradność. Dziesiąt­ ki razy powtarzał mi, że powinnam zadzwonić, poroz­ mawiać, cokolwiek, co odplącze tę głupotę. Powiedział mi nawet, że choć mnie kocha i naprawdę chciałby się mylić, wie, że ja i diabeł jesteśmy sobie przeznaczeni. Ki­ wałam głową, nie komentując. Nie chciałam się wyżywać na aniele za błędy jego przyjaciela, a jednocześnie mu­ siałam mobilizować swoje skrupuły, by nie paść w jego ramiona w poszukiwaniu pocieszenia i bliskości, zapo­ mnienia w cieple i czułości, którą dałby mi, nie bacząc na konsekwencje, tylko dlatego, że dałby mi wszystko, czego potrzebowałam. Jego miłość była czasami przy­ tłaczająca w swojej bezinteresowności. Był dla mnie za dobry. Gotów wejść za mną w największe tarapaty bez słowa skargi nie jako mój Anioł Stróż, ale dlatego, że był przyjacielem w starym stylu, lojalnym i wiernym. Bez jego milczącego wsparcia i uspokajającej obecności pew­ nie bym się rozpadła. Znów pozwalałam się rozproszyć przeszłości. Nic z tych spraw nie powinno zaprzątać mi głowy akurat te­ raz, zbeształam się w duchu. Rozprawa z Albinem, akt drugi, scena pierwsza, tylko to powinnam mieć na uwa-

dze. I bezpieczeństwo stada. Moje życie miłosne może poczekać, nie ma innego wyjścia. Priorytety wiedźmy Pani Północy, nie wiedźmy miłości, ta niech idzie spać i kwili sobie cicho w podświadomości. Nie ma dla niej miejsca tu i teraz. Pchnęłam drzwi prowadzące do ob­ szernej piwnicy, kiedyś wypełnionej beczkami z winem, dziś obstawionej trumnami. Naliczyłam ich dziesięć. - Jest aż tak arogancki, by w dziesięciu startować do Gajusza? - Szept Bjorna wyrwał mnie z zamyślenia. - Roman mówił mi, że Albin ma jedno z najwięk­ szych gniazd w Europie, ponad dwie setki wampirów, nie licząc tych z pokrewnych domów. Zastanawia mnie co innego - przygryzłam wargę - czemu miał tylko trzech strażników, i to głupich chłopków, a nie renfieldów, któ­ rzy byliby pod jego władzą i nie mogłabym ich zaczaro­ wać tak łatwo, może wcale by mi się to nie udało... - Myślisz, że to pułapka? - Zmarszczył czoło. - Nie wiem, Bjorn, za łatwo nam poszło. Albo jest arogancki i się nas nie spodziewał, albo... - Tak...? - Ma nadzieję, że zrobię coś bardzo, bardzo głupie­ go. Na przykład podpalę tę piwnicę, nie zaglądając do trumien. - Myślisz, że go tu nie ma? - Jestem pewna. Nie czuję tu potężnej obecności, a Albin wydzielałby taką, nawet śpiąc, spotkałam go kil­ ka razy i przysięgam, nie zapomnę go, choćbym chciała. Otwórzcie trumny, ostrożnie, nikomu w nich nie może się nic stać. Skinął głową niepewny, do czego zmierzam. Ak­ ceptowali mój plan: znaleźć dom Albina, rozprawić się

z nim, ale nie mogli zrozumieć, co miałam na myśli, mó­ wiąc, że obejdzie się bez krwi, śmierci czy kołków. Nie tak wilki załatwiają swoje porachunki. Nie bawią się w politykę, ich językiem jest siła, bez dyplomacji, niu­ ansów, przekomarzanek. Ale ja jestem wilkiem tylko w części. I muszę myśleć o konsekwencjach, nie tylko dla siebie, ale dla tych, którzy liczą na mnie i których los jest w moich rękach. Bjorn i Varg metodycznie podważali wieka trumien. Spanie w trumnach nie było konieczne, to raczej ukłon w stronę tradycji, przydatny w czasie podróży, ale nie na co dzień. Wampiry były dziwne, nie mogłam pojąć, jaki jest sens gnieść się w ciasnych trumnach, skoro mogli budzić się w wygodnej pościeli. Ale to część dziedzictwa, przypomnienie o tym, jak się zaczęło ich życie po życiu. Natrętne: pamiętaj, że umarłeś, pamiętaj, że jesteś nieumarłym, porzuć sentymenty za latami jako człowiek, oto nowy początek, nowa jakość. W apartamentach Ga­ jusza widziałam łóżko, spał w nim czy używał go wy­ łącznie do zabawy? Czy i on sypiał w ciasnym pudle wy­ łożonym satyną lub atłasem? Nawet Joachim wciskał się w trumnę, a Eryk, który za nic w świecie nie pozwalał się zamknąć pod wiekiem i we wspólnej sypialni miał wą­ ski tapczanik, musiał znosić żarciki na ten temat. Mog­ łam sobie być mistrzynią wampirzą wedle prawa, ale do trumny nie zamierzałam się pakować, póki miałam co­ kolwiek do powiedzenia. Blade, całkowicie nieruchome twarze lokatorów ot­ wartych już trumien były dość makabryczne. Jak na zbiorowym pogrzebie. Gdy spali, ta nieruchomość od­ bierała im pozór życia. Żaden z nich nie był Albinem,

choć rozpoznałam jednego z nich. Zimą, podczas Kon­ klawe, był sługą Albina. Miałam już pewność, że dobrze wyczułam intencję jego mistrza. Miałam tu zrobić roz­ pierduchę, a on dowlókłby mnie przed Trybunał, żąda­ jąc mojej głowy za zniszczenie jego wampirów, w tym jego przybocznego, za co pewnie kary są nawet wyższe. Czy ten jasnowłosy wampir o twarzy niewinnego chłop­ ca wiedział, że jego pan wystawia go na przynętę? - Varg, zajmij się pluskwami - mruknęłam, wska­ zując na trumnę zajętą przez znajomą postać - najlepiej umieść ją na nim, wiem, że był blisko Albina jeszcze kil­ ka miesięcy temu. Skinął głową. Podszedł bliżej wybrańca i zlustro­ wał go okiem eksperta. Zsunął mu z palca szeroki złoty sygnet z wizerunkiem pszczoły otoczonej rojem maleń­ kich rubinów. Obejrzał pierścień uważnie i zamontował pod płaskim oczkiem cienki i mikroskopijny nadajnik. Nie wiedziałam, że mogą być tak małe, ale Varg był fa­ chowcem. Wsunął sygnet z powrotem na palec wampi­ ra. Większy, toporny i łatwy do namierzenia nadajnik miał zamontować na którejś z trumien. Mieli go znaleźć i przestać szukać. Czas na moją sztuczkę. Denerwowałam się. Nie je­ stem mistrzynią iluzji, nie robię takich rzeczy na co dzień. Podczas egzaminu końcowego na szkoleniu mia­ łam za zadanie wykreować jabłko, które zmyliłoby na­ wet moich egzaminatorów. Było piękne, czerwone, z zie­ lonym listkiem. Idealne, tyle że pachniało truskawkami, a jego skórka zamiast wrażenia napiętej i gładkiej po­ zostawiała wrażenie lepkiej i nienaturalnie zimnej. Nie wiem czemu. Juliana pokiwała tylko głową, od początku

mówiła, że na iluzję mam zbyt gorącą głowę i żywioł im­ prowizacji jest we mnie zbyt silny. Ale dziś nie miałam już dwudziestu lat, nie trzęsły mi się ręce, nie spędziłam kilku dni w łóżku, półżywa po nieudanym zaklęciu (kilka godzin półżycia po ataku wilczyc to jednak nie to samo), miałam więcej mocy i, do cholery, byłam uznaną wiedźmą. Powtarzałam to sobie jak mantrę, przygotowując krąg iluzji. Symbole wyryso­ wałam na zakurzonej podłodze ołowianym pręcikiem, starannie, skupiona, by nic nie poplątać. W iluzji pre­ cyzja jest najważniejsza. Na płaskiej miseczce ułożyłam składniki do zaklęcia, cynamon, korzeń kolendry, pro­ polis, starty bursztyn i skruszoną korę dębu. Wolałam magię krwi, moje intencje były wystarczającą gwaran­ cją, że zaklęcie pójdzie dobrze. Tu liczyły się proporcje. Zapaliłam świece. Olejkiem lawendowym skropiłam za­ wartość miseczki, dokładnie sześć kropel, nie mniej, nie więcej. Nienawidziłam gotować i czarować wedle prze­ pisów, ale w głowie słyszałam wciąż Julianę: „Kochanie, przecież nie chcesz, by pomarli na zawał ze strachu, gdy coś ci nie wyjdzie, prawda?" No nie chciałam. Szepta­ łam więc zaklęcie, które zapisałam drukowanymi lite­ rami na karteczce, by nic nie poplątać. Jak oni mogą to znieść, te reguły i ścisłe przepisy na zaklęcia? Cieszyłam się, że nie jestem czarownicą czy magiem iluzji i moja magia jest radosna i intuicyjna, tyle dobrego wyciągnę­ łam z puli genów. Ale dziś potrzebna była właśnie iluzja, całkowicie nieinwazyjna. Czułam, jak zaklęcie pochłania moją energię, wysysa magię płynącą w żyłach. Kiedyś byłoby to dla mnie nie­ bezpieczne, dziś tylko nieprzyjemne. Kropla potu spły-

nęła mi po skroni. Dłonie drżały, gdy przykładałam za­ pałkę do miseczki. Ogień zaskoczył od razu, a wąska wstążka dymu uniosła się nad naczynkiem, rosła, oplątując sobą całe pomieszczenie, błękitnawo-żółta, niemal namacalna. Powietrze drgało magią. Odczekałam, aż dym, gryzący i pachnący bursztynem, dotarł do wszyst­ kich kątów, unosił się pod sufitem, przeciskał się między ustawionymi w szeregu trumnami. Dopiero wtedy ze­ brałam moją torbę z podłogi i zaczęłam się wycofywać do progu, kiwając wilkom, by szły za mną. Popchnęłam ich, by pierwsi zanurzyli się w korytarzyk, a sama dokoń­ czyłam zaklęcie. Ostatnia faza, uaktywniająca z dymu konkretną iluzję, była niebezpieczna. Gdybym coś po­ plątała... ale nie. Uśmiechnęłam się szeroko, widząc efekt mojej pracy. Bjorn zachichotał, a Varg tylko sapnął głę­ boko, nie wierząc w to, co widział. Piwnicę wypełniał szelest, cieniutkie skrzydełka młóciły powietrze, wzbija­ jąc obłoki kurzu. Od kolorów kręciło się w głowie. - Jak długo tak będzie? - zapytał Varg. - Dwanaście godzin, może dłużej, na pewno będą tu jeszcze, gdy wampiry się obudzą. - To jest... - Zawahał się chwilę, jakby niepewny, ja­ kiego słowa użyć. - Piękne? - podsunęłam. - Chore - zripostował. - To jest ta twoja zemsta? - Nie, to wiadomość, Varg, tylko wiadomość. Zemsta nadejdzie, jeśli Albin nie przyjmie do wiadomości tego, co mu właśnie komunikuję. Przymknęłam drzwi i zaczęłam iść korytarzem do stromych schodków. Joshua stał oparty o ścianę. - I jak? - zapytał spokojnie.

- Wedle planu. - Naprawdę się udało? - Uśmiechnął się. - Tak. Pięć tysięcy motyli lata właśnie nad ich gło­ wami. - Motyli, nie nietoperzy czy piranii, jak się obawia­ łaś? - Motyli, wszystko poszło wedle przepisu, szkoda, że Juliana tego nie zobaczy, powinni mi poprawić na dy­ plomie ocenę z iluzji, zasłużyłam na coś więcej niż do­ puszczający. - Miałaś dopuszczający z iluzji i właśnie tym typem magii postanowiłaś się dziś posłużyć? - Bjorn szczerzył się radośnie. Blizny na jego twarzy naciągnęły się lekko, ale nie wyglądały już, jakby miały pęknąć. Może nabrał przy mnie praktyki w uśmiechach. - Tak, postanowiłam dziś być nietypowa, magii mi­ łości też nie używam na co dzień. Miło wiedzieć, że nie­ używana magia nie rdzewieje. - Jesteś wariatką - mruknął Varg. - Pewnie tak, skoro spędzam z wami tyle czasu i cza­ sem nawet to lubię - odcięłam się. - Wychodzimy, nim się ptaszęta zbudzą. - Szkoda, że nie zrobiłem zdjęć, Inge mogłaby po­ kazać dzieciakom, tego się nie zapomina - powiedział Bjorn, ignorując nadąsanie Varga. - Może kiedyś powtórzę to specjalnie dla maluchów. Uśmiechnęłam się do Bjorna, jego dziecięce zaintereso­ wanie i uśmiech sprawiały mi prawdziwą przyjemność. - Po moim trupie - warknął Varg. - Nie narazisz ich na to, że zamiast motyli mogą pojawić się piranie.

Zachichotałam. - Masz rację, może poproszę o pomoc kogoś bardziej wprawnego. - Trzymaj się z dala od dzieci z tą swoją magią, komu ona potrzebna? - warknął. Wzruszyłam ramionami. Magia była potrzebna, a on był uparty jak osioł, ale wiedziałam, że przemawia przez niego troska o dzieci, nie złośliwość, więc odpuściłam. Powietrze przesycał zapach jaśminu, dochodziła czwarta po południu, czyli w tej piwnicy spędziłam nie­ mal godzinę, całkiem nieświadoma upływu czasu. Rocky i Manny stali na warcie, naprężeni i zmartwieni. - Olaf dzwonił. Mamy problem. W Trumnie dwa wampiry pchały się na słońce. - Zdołali ich zatrzymać? - Zacisnęłam zęby. - Jasne. Są związani jak bożonarodzeniowa szynka i czekają na ciebie. Nieprzytomni. - Jest wśród nich Kaden czy któryś z moich? - Nie. Odetchnęłam. Gdyby nie wilczy patrol, Gajusz miał­ by dwa wampiry mniej. - To nie wszystko - powiedział Rocky wyraźnie zmartwiony. - Sebastian się przemienił. - Nie za wcześnie? - Drgnęłam. - Za wcześnie, część ran się pootwierała, ale upiera się, że musi z tobą porozmawiać, natychmiast. Nie chce się zmienić, póki cię nie zobaczy. Zaklęłam i ruszyłam do samochodu. - Do Trumny? - zapytał Varg. Nie zwiodła mnie obojętność w jego głosie. Znów mnie sprawdzał.

- Do sanktuarium, natychmiast - warknęłam szcze­ rze zmartwiona. Ten głupi szczeniak mógł przypłacić to kalectwem, lepiej, by miał mi coś naprawdę ważnego do powiedzenia.

Rozdział 14

Jemioła przywitała mnie w progu czułym uściskiem. Pamiętająca Piastów znachorka była taka maleńka i krucha, niemal przejrzysta ze swoimi siwymi włosa­ mi, cieniutką skórą naznaczoną pajęczyną zmarszczek i jasnymi oczyma. Wydawała się tak drobna, jakby mia­ ła ptasie kości wypełnione powietrzem. Pozdrowiła cie­ pło Joshuę, którego znała dość dobrze ze swoich długich wizyt w Thornie, a wilki, Varga i Bjorna (Rocky i Man­ ny pojechali do Olafa zdać relację z postępów), obrzu­ ciła uważnym spojrzeniem, pozbawionym wszak jakiej­ kolwiek wrogości. Uścisnęłam ją delikatnie i nie zwlekając, zaczęłam wypytywać o Sebastiana. - To straszny głuptas - pokiwała głową z dezaproba­ tą - nie powinien wracać do ludzkiej formy jeszcze co najmniej dobę, część mojej pracy poszła na marne. Ko­ goś mi przypomina w tej niecierpliwości i braku rozu­ mu - uśmiechnęła się ironicznie - ale nie powinno mnie to dziwić, w końcu to jedno z twoich kaczątek, prawda?

- Sugerujesz, że mam na niego zły wpływ? Uśmiechnęłam się. - Nie, po prostu masz tendencję do brania na barki najtrudniejszych przypadków, kochanie. Mam nadzieję, że nie masz kłopotów z tego powodu? - Nic, z czym sobie nie poradzimy, zaprowadź mnie do niego, obsztorcuję go równo, zupełnie jak ty i Juliana opieprzałyście mnie, gdy wstawałam zbyt szybko z łóżka. - Oby był bardziej usłuchany niż ty. Wiesz, co mówią, karma jest złośliwa i nasze dzieci są równie kłopotliwe jak my byliśmy w dzieciństwie. - Mrugnęła z uśmiesz­ kiem. - Nie jest moim synem, Jemioło, może ma lepsze geny niż ja. - Rodzicielstwo to nie tylko kwestia genów, ten chło­ pak nie przestaje o tobie mówić. Odkąd tylko się obudził, zamęcza nas opowieściami o tym, jak uratowałaś mu ży­ cie. Nie tylko teraz, ale w ogóle. Uważa, że jesteś wspa­ niała, i gotów się rzucać do gardła każdemu, kto twier­ dzi coś odmiennego. Poczułam, że na policzki wpełza mi rumieniec. Oczy­ wiście nie czułam się matką Sebastiana, mam trzydzie­ ści lat, jestem zdecydowanie za młoda na dwudziestolet­ niego syna (wampiry podpadają pod inne przepisy, stąd mimo mojej trzydziestki mam synów o średniej wieku około trzysta lat), ale czułam się za niego odpowiedzial­ na. Gdy go poznałam, włóczył się z Nikitą, członkinią Zakonu Cieni, elitarnej grupy zabójców. Nie miał szans, by pożyć przy niej długo, zwłaszcza po tym, jak w walce zabiłam samotnego wilka, który się nim poniekąd opie-

kował. Skończyłby jako mięso armatnie i nie zrobiłoby to Nikicie żadnej różnicy. Niewiele - jeśli cokolwiek było w stanie ją poruszyć, a z pewnością nie los jakiegoś szczeniaka. Ja jestem z tych sentymentalnych i wbrew własnym postanowieniom (żadnych adopcji więcej!) za­ brałam go do domu, wybiłam z głowy zawód płatnego zabójcy i znalazłam mu nowy dom u Olafa. Gdybym go tu nie przysłała, nie leżałby teraz w sanktuarium cięż­ ko ranny. Inna rzecz, czy przy Nikicie dożyłby do maja. Nie żeby przy mnie jego szanse były drastycznie większe, ale przynajmniej był wśród swoich, wśród ludzi, którym na nim zależało. Nie widzieliśmy się, odkąd przekaza­ łam go Olafowi pod opiekę, ale dzwonił często, gadał z chłopakami, utrzymywał też kontakt z Nathanielem. Był złakniony przyjaźni i miłości, nigdy nie miał stada, jako dziecko musiał zapłacić za błędy matki, która za niewierność została wykluczona. Zdarzają się samotne wilki, które świetnie sobie radzą, ale samotne wilczyce, i to z młodymi, to zapowiedź scenariusza na melodramat z patologią w tle. Coś jak środowe „Prawdziwe historie" w telewizji dla nadnaturalnych. Aż dziw, że ten chłopak w gruncie rzeczy naprawdę nie był zły (pomijając może pomysł z karierą zabójcy na zlecenie), może dlatego, że był zbyt słaby - jako submisywny wilk nie przejawiał agresji, był raczej uparty. A jednak oberwał i to był jas­ ny komunikat dla mnie i dla innych wilków w naszym lukoi - ci, którzy są ze mną, mają przekichane. A że suki były tchórzliwe, nie zaczęły od góry hierarchii, żadna z nich nie pomyślała, by wyzwać mnie czy Olafa, za­ częły od dołu, od najsłabszych, łatwych do zastraszenia

i zdominowania. A ja powinnam być na miejscu, za­ uważyć coś, ochronić ich, ochronić Sebastiana. Po czę­ ści przeze mnie tu leży, nie może wrócić do lukoi, bo tam nie byłby bezpieczny. I nadal uważa, że jestem wspaniała. - Musiał dostać po głowie - szepnęłam, idąc jasnym korytarzem. - Trudno się z tobą nie zgodzić - wymruczał Varg, podążając tuż za mną. Był najeżony i nieufny, spoglądał na Jemiołę, jak­ by spodziewał się, że za chwilę wyciągnie kałasznikowa i ostrzela wszystko, co porasta futrem i wyje do księżyca. Sanktuarium znałam jak własną kieszeń, spędziłam tu mnóstwo czasu, lecząc kontuzje, wyniki brawury w magii i bójek z większymi od siebie. W sumie mieszka­ łam na zmianę u Juliany i tutaj. Jeśli elfka była mi przy­ braną matką, Jemioła była kochającą babcią, która le­ czyła poobijane kolana (połamane żebra, wydrenowanie zbyt silnym zaklęciem, zaczadzenie magią, wstrząśnienia mózgu i inne takie) i pamiętała, jakie ciasteczka lu­ bię najbardziej. Gdyby nie ona, przekroczyłabym bramy zaświatów już dawno. Pchnęłam drzwi do izolatki. Był to skromny pokój o białych ścianach, z wąskim, pojedynczym łóżkiem na­ krytym żółtą pościelą, w której siedział Sebastian. Chło­ pak wyglądał jak śmierć na chorągwi, blady, posiniaczo­ ny, z ranami pod grubą warstwą opatrunków wydawał się jeszcze młodszy, szczuplejszy, niż gdy widziałam go ostatnio. Sztywne ciemne włosy sterczały kępkami spo­ między bandaża. Na mój widok wstał z łóżka i zachwiał się, jakby miał zemdleć. Schwyciłam go, nim upadł i ze złością pchnęłam na łóżko. Upierał się, by wstać.

- Siedź - warknęłam - co ty wyrabiasz? Życie ci nie­ miłe, szczeniaku? Rujnujesz wysiłki Jemioły, jest dobra, ale nie jest cudotwórczynią! Zaskamlał, ale z uporem wstawał. - Musisz usiąść, on też usiądzie - powiedział Varg spokojnie. - Myśli, że jesteś na niego zła, więc przestrze­ ga zasad. - Jakich zasad? - Jest submisywny, nie może siedzieć, gdy ty stoisz, okazałby ci brak szacunku. - Głupota. - Parsknęłam i pchnęłam raz jeszcze wil­ ka na łóżko. - Jeśli nie chcesz mnie wkurzyć, Sebastian, kładź się, natychmiast! Pisnął i posłusznie opadł na poduszki. Usiadłam obok niego, nie protestując, gdy przywarł do mojego boku. - Już dobrze, głuptasie, nie gniewam się na ciebie, tylko się o ciebie boję. Głaskałam go po sztywnych, szorstkich włosach, które przywodziły mi na myśl jego futro. Miałam do niego pewną słabość, poznaliśmy się w bardzo nieko­ rzystnych okolicznościach, ale przecież później miesz­ kał z nami chwilę, zaprzyjaźnił się z Nathanielem, jadł z nami, pomógł wydostać dzieciaki z ośrodka, w którym zamknął je Rafael. Nosił nawet moje ubrania, do chole­ ry, a to o czymś świadczyło. Nie wpuszczam pierwsze­ go lepszego faceta do mojej szafy, a na pewno nie dzielę się z byle kim moimi koszulkami Metalliki. Widok, jaki sobą teraz przedstawiał, łamał serce. - Nie gniewasz się? Choć cię zawiodłem? - mówił ci­ cho, jakby walczył ze łzami.

- Nie zawiodłeś mnie, jeśli ktoś zawiódł, to ja, wy­ bacz. - Potarłam mu policzek wierzchem dłoni. Nadsta­ wiał się do pieszczoty jak szczeniak. - Ja... chciałem cię ostrzec, przysięgam, szedłem do ciebie, gdy mnie dopadły, powinienem wcześniej dać znać... Bałem się, one są wyżej w hierarchii... - Strzelał słowami jak z karabinu. Zesztywniałam. - Sebastian, powiedz mi wszystko, a później grzecz­ nie się zmienisz albo cię do tego zmuszę. I masz słuchać Jemioły, zrozumiano? Jasne, bursztynowe oczy wilka rozszerzyły się stra­ chem, ale kiwnął głową. - Zaatakowała cię wataha, prawda? - spytałam, siląc się na spokój. - Tak, wilczyce, one... zmuszają takich jak ja do... pewnych rzeczy - jąkał się zawstydzony. - Mnie też chciały, ale powiedziałem, że jestem pod twoją ochroną, że jestem twój. - Spojrzał, jakby bał się, że zaprzeczę, po­ kiwałam głową, przyjmując to, co powiedział, i znów po­ gładziłam go po głowie. Był mój, w jakiś dziwny sposób. - Co dalej? - One... cóż, usłyszałem, jak się zmawiały na ciebie, i chciałem cię ostrzec, ale złapały mnie, pobiły i zamknę­ ły. Później przyszły i powiedziały, że sprawa zamknięta, że ciebie już nie ma i nikt mnie już nie ochroni, ale... ja czułem, że to nie może być prawda, przecież poczułbym, gdybyś odeszła, prawda? Zerknęłam na Varga i Bjorna, którzy stali pół kro­ ku od łóżka. Kiwnęli głowami. Zamierzałam później ich wypytać, ale teraz zawierzyłam ich słowom.

- Postawiłeś się im? - zapytał Bjorn głucho. - Tak. - Skulił się, jakby spodziewał się ciosu. Na Boginię, to był bardzo submisywny wilczek, po­ korne cielątko, które znalazło w sobie odwagę, by posta­ wić się watasze suk. - Byłeś bardzo dzielny, Sebastian, jestem z ciebie dum­ na, choć wolałabym, żebyś nie poniósł za to takiej kary. Uśmiech rozjaśnił mu twarz. - Sebastianie, muszę wiedzieć, kim one są, kto im przewodzi, kim są inni, tacy jak ty, których wykorzy­ stywały? - To wataha Kary, jest ich sześć, jej siostra Mara jest jej Geri, poza tym Liza, Sara, Anna i Barbara - wymie­ niał szybko, jakby chciał je wyrzucić z siebie. - Wybiera­ ły ładnych i submisywnych, słabszych od siebie... głów­ nie chłopaków, ale nie tylko. - Skrzywił się. Nie chciał mówić o szczegółach, nie przy facetach. Nie zamierzałam naciskać, i tak wiedziałam łub domy­ ślałam się, o czym mówi. Czułam napierającą na mnie złość Bjorna i Varga. Milczeli, ale zaciśnięte szczęki były jasnym komunikatem. - Jola też? - Tak. - Zdziwił się, że wiem. Krwisty rumieniec wy­ pełzł na jego policzki, gdy wspomniałam jej imię. Nie mogłam się nie wyszczerzyć. - Nie martw się już o to, Sebastian, zajmiemy się nimi przed następną pełnią. Stado znów będzie bezpiecz­ nym miejscem, masz moje słowo. A teraz zmieniaj się, szczeniaku, i nie każ mi tego powtarzać. - Nie było zło­ ści w moim głosie. Widziałam, jak się rozluźnia i lekki uśmiech wpełza na jego usta. Schwycił moją rękę i po-

lizał jej wierzch. Zaśmiałam się. - Dość już pieszczot, głuptasie, zmieniaj się bo następnym razem, jak cię zo­ baczę, chcę widzieć zdrowego i nienaruszonego wilczka, zrozumiano? - Będziesz tu jeszcze, jak dojdę do siebie? - Jasne, nigdzie się nie wybieram, przynajmniej na razie. Uśmiechnął się i posłusznie zaczął zmieniać formę. Płynnie gładka skóra przechodziła w futro. Magia szczy­ pała mnie w palce, włoski na przedramionach stanęły dęba. Głaskałam zmierzwione futro i wyzwoliłam go z niepasujących do nowej formy opatrunków. Znów po­ lizał mnie po ręce, tym razem szorstkim, długim języ­ kiem. Pacnęłam go delikatnie w nos, pisnął cichutko i za­ grzebał nos w kołdrze, zerkając na mnie zza łap. Zebrało mu się na zabawę, zaśmiałam się cicho i wstałam. Jeszcze trochę i zacznie gonić własny ogon, zamiast zdrowieć. Wyszliśmy na korytarz. Jemioła uśmiechała się pod nosem. - Masz do niego dobrą rękę, nikogo nie chciał słu­ chać, a dla ciebie skoczyłby w ogień - powiedziała. - Jest jego Alfą, to zrozumiałe - powiedział Varg głu­ cho. Jemioła spojrzała na niego uważnie, była tak drobna, że musiała zadzierać głowę. - Nawet ty nie wierzysz, że chodzi tylko o to, wilku. Ufa jej i kocha ją po swojemu, słyszałam, jak o niej mó­ wił. Czułby tak samo, gdyby nie była jego Alfą, nawet gdyby nie była wilkiem. Naszą Dorę można kochać lub nienawidzić, taka już jest, ale tylko głupiec nie widzi, że dla przyjaciół dałaby się pokroić. Ten szczeniak wie, że

zaliczyła go do tej grupy, więc i on dałby się dla niej po­ kroić. Właściwie dał się pokroić. Ona nic nie robi dla­ tego, że musi, i nikt nigdy nie znalazł sposobu, by ją do czegokolwiek zmusić, wierz mi, próbowaliśmy nie raz. I jeśli teraz wam pomaga, to nie dlatego, że to rozsądne, bo oboje wiemy, że nie jest. Dla jej dobra powinna trzy­ mać się od was z daleka, ale jeśli trafiliście do jej sfery lojalności, nie będzie myślała o sobie i pójdzie za wami w ogień. Taka już jest. I lepiej dla was, byście zasłużyli sobie na taką przyjaźń, wilku, i by nie spotkała jej krzyw­ da, bo nasza dziewczynka ma wielu oddanych przyjaciół, którzy wam tego nie zapomną. Mówiła spokojnym tonem, jednak przez chwilę wy­ dawała się być groźniejsza niż Ojciec Chrzestny i większa niż my wszyscy. Varg miał nieodgadniony wyraz twarzy. Łzy zakręciły mi się w oczach. - Musimy jechać do Trumny - szepnęłam. - Dzięku­ ję ci za opiekę nad nim, Jemioło. Spojrzała na mnie uważnie. - Nie ma sprawy, wiesz przecież. Uważaj na siebie i w całym tym zamęcie nie zapomnij o sobie. Masz pra­ wo do szczęścia, Doro. Zamrugałam, odpędzając łzy. A więc wiedziała, wszyscy już pewnie wiedzieli, że Miron odszedł. - Staram się, wierz mi. - Oby to wystarczyło. *

Cisza w samochodzie niemal dzwoniła. Wściekłość we mnie wyła i domagała się krwi.

Wilki czekały na mój ruch, spoglądając na mnie spode łba. Joshua gładził mnie po ramieniu, koił złość i tylko dlatego nie rzucałam w niebo bezsilnych prze­ kleństw. Westchnęłam, czując, że znów nad sobą panuję. Mój Anioł Stróż był lepszy niż prozac. - Dobrze, Varg, co wiesz o tych sukach? Kara i Mara, co to za cholerne imiona? - Parsknęłam. - Znam je, bliźniaczki, silne i głupie, były wysoko w dawnym stadzie. Gdyby nie strach przed Zoją, part­ nerką starego Alfy, pewnie by szły na przywództwo, właściwie Kara by szła - skrzywił się - ale z Olafem nie miały czego szukać, nie był zainteresowany. - Czemu nikt nie wiedział, że zamęczają słabych? - Nie chwaliły się, a dzieciaki były zastraszone - po­ wiedział Bjorn łagodnym tonem, jakby tłumaczył mi się z błędów. Westchnęłam, cóż, miał rację. Sebastian też wahał się, nim zdecydował się powiedzieć mi wszystko, mógł zadzwonić, zanim sprawy się zaogniły. - Znacie ich ludzkie personalia? - zapytałam, wie­ dząc, że większość wilków nie przejmuje się takimi spra­ wami, choć żyły też, w przeciwieństwie do wampirów, między ludźmi. - Zaraz będę je znał. - Bjorn wyciągnął telefon i szybko wystukał numer. Głos Inge docierał do mnie jak zza mgły. Czemu mnie nie dziwiło, że jeśli ktoś coś wiedział, była to ona? Faceci naprawdę nie zawracali sobie głowy tymi, którzy byli niżej w stadzie. Po chwili podał mi karteczkę z za­ notowanymi danymi.

- Jedziemy do portalu - zakomenderowałam i Varg odpalił samochód. - Wyjeżdżasz? Przestraszyłaś się ich? - zapytał obo­ jętnym tonem. Rzuciłam mu złe spojrzenie i nie odpowiedziałam. Cholerny prowokator. Joshua spojrzał na niego z ukosa. - Stary, w dniu, w którym ona się czegoś przestra­ szy i ucieknie, będę winien mojemu dziadkowi górę kasy. Stawała naprzeciw bogów, archaniołów, szaleńców, wampirów i wilków, a strach tylko ją napędzał. Kilka wilczyc to dla niej nic. - Mój anioł uśmiechnął się złoś­ liwie. Bjorn zachichotał, widząc minę Varga. Ten tylko za­ cisnął wargi. Mimo wszystko miał chyba nadzieję, że się mnie pozbędzie. - Dora, przepraszam cię za niego - powiedział Bjorn, odwracając się do mnie z przedniego siedzenia. - Jest bardziej uparty niż jakikolwiek wilk, jakiego znam. - Oby się to na nim kiedyś zemściło - mruknęłam. - Nie przepraszaj za mnie, do cholery, jak będę miał jej coś do powiedzenia, sam to powiem. - Varg do­ dał gazu. - Po co więc chcesz jechać do portalu, chyba w Trumnie czekają na ciebie twoi krwiopijcy? - Muszę zadzwonić, tu nie złapię zasięgu do miasta. Wampiry mogą chwilę poczekać. We wstecznym lusterku widziałam jego uniesione z zaskoczenia brwi. Nie zamierzałam mu jednak tłuma­ czyć nic więcej. Wysiadłam, trzaskając drzwiami, i przeszłam przez bramę. Znów między ludźmi. Gwar ruchliwej ulicy na-

pierał na mnie nieznośnie. Odwykłam od turystów, klak­ sonów i korków. Nadnaturalne miasta mają swój nieza­ przeczalny urok. Wygrzebałam z torby komórkę, która w Trójprzymierzu była bezużyteczna. Jeszcze jeden do­ wód na to, że wynalazek opracowany w firmie Olafa był zapowiedzią rewolucji. Wyszukałam numer w książce te­ lefonicznej, przez chwilę słuchałam sygnału oczekiwania na połączenie. - Dominika Karwan, słucham? - Tu Dora Wilk, pamiętasz mnie jeszcze? Śmiech wypełnił słuchawkę. - Jak mogłabym zapomnieć, jedyna osoba, która na strzelnicy radziła sobie lepiej niż ja. Słyszałam, że ode­ szłaś z policji, co porabiasz? - To samo co w policji, ale w prywatnym sektorze odpowiedziałam gładko. - Mam mały problem i po­ myślałam, że może mi pomożesz przez wzgląd na starą przyjaźń. - Jasne, kobiety w policji muszą trzymać się razem, inaczej ci szowiniści pożrą nas żywcem. - Natknęłam się na pewne indywidua i coś mi mówi, że mogą mieć kartotekę, a nie mam już dostępu do baz policyjnych. - Jasne. Kto to? - Karolina i Małgorzata Szary, bliźniaczki. - Daj mi chwilę... - Słyszałam stukot klawiatury. Masz rację, mają grube teczki w obyczajówce. - Nierząd? - Nie tylko, narkotyki, posiadanie z zamiarem sprze­ daży, notatka chłopaków z narkotykowego sugeruje, że to nie są małe płotki, jeśli dilują, to na większą skalę, ale

nie mieli dowodów, by je zamknąć, drobnica nie chcia­ ła zeznawać. - Dzieciaki? - Tak, niepełnoletni, odpowiadali tylko przed sądem dla nieletnich, odmówili składania obciążających swo­ ich szefów zeznań, ale adwokata opłacała im Karolina Szary i to ona odebrała ich z aresztu. - Podała mi kilka imion i nazwisk z kartoteki, zanotowałam je skrupu­ latnie, mając wreszcie zupełnie namacalny trop. - Jeśli masz jakieś informacje, chłopcy z narkotyków cię ozło­ cą - dodała. - Dzięki, Dominiko, jestem twoją dłużniczką - po­ wiedziałam, wiedząc, że nic, czego się dowiem, nie trafi do policyjnych akt. Wsadzenie suk do więzienia mogło rozwiązać problemy tylko na krótką metę, a ja potrze­ bowałam czegoś bardziej permanentnego. - Nie ma sprawy, ale powiedz mi, chyba nie zamie­ rzasz zrobić nic głupiego? - Nic bardziej głupiego niż zwykle, dziękuję za po­ kładaną we mnie wiarę. - Drobiazg - zaśmiała się - szkoda, że odeszłaś, przy­ znaj, zarobki są lepsze w prywatnym sektorze? - O to, by były lepsze niż w policji, raczej nietrud­ no, nie? - A powiedz, co tam u Witkacego? Masz o nim jakieś wieści? Słyszałam, że był na dłuższym odwyku? Taaa, odwyk, takie było wyjaśnienie dla jego kilku­ miesięcznego urlopu, który wziął, by odbyć szkolenie magiczne. Mój przyjaciel z toruńskiej policji wykorzy­ stał sławę znawcy używek, która go otaczała. Tajemni­ cą poliszynela było, że Dominika miała do niego pewną

słabość i gdyby Witkacy był zainteresowany, mogłoby się skończyć pięciorgiem dzieci i małym domkiem pod miastem. Dominika była kobieca i ciepła, a Witkacy re­ agował na takie kobiety ucieczką w popłochu. Była jed­ nak cierpliwa w swym zainteresowaniu. - Witkacy ma się świetnie i sądzę, że stare problemy ma już za sobą - powiedziałam, przemilczając to, że jego nowe problemy były nawet dziwniejsze, ale koleżanka z policji, człowiek w stu procentach, nigdy by tego nie zrozumiała. - Miło to słyszeć. Spotyka się z kimś? Westchnęłam. W zamęcie, w jakim pogrążyło się moje życie w ostatnich miesiącach, nie byłam na bieżąco z życiem uczuciowym moich przyjaciół. Ostatnio uma­ wiali się z Katią, moją przyjaciółką. Dotąd nie dzwoniła do mnie ze skargami na męski ród i nie zmuszała mnie do celebrowania kobiecości w ramach pocieszania jej po zerwaniu, więc chyba wszystko szło nieźle. - Właściwie tak, znasz ją, Katia? Moja przyjaciółka. - A tak... - cień smutku przebijał w jej głosie - wie­ działam, że jakaś w końcu się pozna na nim, fajny facet. - To prawda, Dominiko, ale zdecydowanie nie nada­ je się na męża i ojca, zasługujesz na kogoś lepszego, ko­ goś bardziej jak Krzysiek, pamiętasz go? Nadal szaleje na punkcie Moni, mają dwójkę dzieci, ideał rodziny. - Szkoda, że nie zawsze podobają nam się ci faceci, którzy byliby dla nas najlepsi, prawda? - Bez wątpienia. - Parsknęłam. Słodką Dominikę za­ wsze ciągnęło do złych facetów lub chociaż tych z potęż­ nym bagażem. - A ty? Masz kogoś?

- Trudno powiedzieć, wiesz, jak jest. - Skrzywiłam się żałośnie. - Tak, aż za dobrze. - Wysoki śmiech znów wypełnił słuchawkę. - Musimy się kiedyś spotkać i przy piwie po­ narzekać na facetów, dawno tego nie robiłyśmy, a przy­ sięgam, przez te lata zgromadziłam niezły materiał do narzekania. - Jasne, gdy będę w okolicy, dam ci znać - powiedzia­ łam, nie wspominając, że jestem ledwie pół godziny od posterunku, w którym pracowała, i nie zamierzałam jej odwiedzać. Przez telefon łatwiej było unikać drażliwych tematów, a nie chciałam jej kłamać w żywe oczy w od­ powiedzi na pytania, które by padły. Choćby o to, jak wygląda teraz moje życie. Zbyt wiele było w nim rzeczy, o których jako człowiek nie mogła wiedzieć. Kontakty z ludźmi nigdy nie były dla mnie tak trudne, jak teraz. Na palcach jednej ręki mogłam policzyć tych, którym ufałam, nie na tyle, by powiedzieć im prawdę, ale na tyle, by wiedzieć, że nie będą zadawać niewygodnych pytań. Schowałam telefon i przeszłam przez portal, prosto do samochodu. - Możemy jechać do Trumny. - Tak, pani, wedle rozkazu. - Ironia Varga kłuła w uszy. Zignorowałam go, po kilku dniach intensywnych tre­ ningów coraz lepiej mi to szło. *

Do Trumny dotarliśmy już po zachodzie słońca. Wampi­ ry wyszły z trumien i niemal w komplecie zgromadziły

się w barze. Nawet w przytłumionym świetle rzucanym przez kinkiety z mlecznymi kloszami widziałam napię­ cie i nerwy. Joachim wstał, gdy tylko pojawiłam się w progu, i na­ tychmiast zreferował mi sytuację. Dwójka niedoszłych samobójców skrępowana sznurami, jak niedawno Kaden, skupiała na sobie uwagę zgromadzonych. Nie spali już, ale wciąż byli półprzytomni. Byli słabsi od Kadena lub dłużej przebywali pod urokiem. Odszukałam wzrokiem barmana, wpatrywał się w nich z absolutnym przeraże­ niem, wiedział, że ledwie dwa dni temu wyglądał jak oni. - Joshua, przygotuj wszystko - szepnęłam do anioła, a ten zajął się bez zwłoki moim zestawem magicznym. Był najlepszym pomocnikiem, jakiego wiedźma mogła sobie wymarzyć. Podeszłam do więźniów. Znałam już te mętne, niewidzące spojrzenia, połyskującą biel gałek ocznych i nie­ obecne twarze. Nie można było odwlekać zdejmowania uroku ani chwili dłużej. Zaczęłam od Igora, szczupłe­ go wampira o słowiańskich rysach, wydawał się słabszy i z pewnością był młodszy od drugiego - Adriana. Za­ klęcie było równie złe, jak w przypadku Kadena, brud­ ne i lepkie jak ten, który je rzucał. Z całych sił unika­ łam kontaktu ze wspomnieniami ofiar, choć nie było to łatwe, bo urok zakorzeniony był mocno w ich jaźni, splątany z ich pamięcią i osobowością. Mimo woli wie­ działam po wszystkim więcej, niż chciałam. Nie wiem, czy wspomnienia z życia przed przemianą były tak płyt­ ko pod powierzchnią jaźni, bo Igor na co dzień myślał o swojej matce i siostrze, czy to urok wywlókł je z pa­ mięci. Z pewnością wciąż były żywe, czułam ból, który

im towarzyszył, tęsknotę, żal, które nie opuściły Igora przez blisko sto lat. Po policzkach spływały mu grube krople, gdy kończyłam odwijać ciemne pasma uroku. Był przytomny i wyczerpany, niemal tak jak ja. Zanu­ rzyłam dłonie w słonej wodzie, czując, że urok dema­ terializuje się z sykiem. Sięgnęłam po ręcznik i wytar­ łam dłonie tak dokładnie, jak się dało, nie chcąc mieć na skórze choćby śladu magii Albina. Otarłam spoco­ ne czoło i kark. Wróciłam do Adriana i zaczęłam roz­ brajać jego urok. Z obrzydzeniem zatrzasnęłam barierę między naszymi umysłami, by odciąć się od jego wspo­ mnień. Gdybym tak nie zrobiła, mogłabym się zacząć zastanawiać, czy tego akurat wampira sama nie powin­ nam wysłać na słońce. Zaczynałam doceniać to, że pod moje skrzydła trafili Joachim i Wawrzyniec, a nie Adrian. Miał na sumieniu zbyt wiele. Niewielu lokatorów Trum­ ny zasłużyłoby na miano choćby pretendenta do świę­ tości, ale ten zapracował sobie na opinię złego chłopca między łobuzami. Urok siedział głęboko, jakby dokar­ miany złem jego duszy. Szarpnęłam mocniej ciemną nić. Krzyknął i wyprężył się pod więzami. Jakoś nie było mi żal. Pracowałam szybko, metodycznie, nie licząc się prze­ sadnie z tym, że gdybym była bardziej ostrożna, oszczę­ dziłabym mu bólu. Też nie byłam przesadnie święta. Po wszystkim miałam wrażenie, że nie tylko czerń uroku oblepia mi dłonie, ale też osobowość Adriana. Zmyłam wszystko w świeżej wodzie. Skóra na rękach była mocno czerwona i zmacerowana, a ja wykończona. Kosztowało mnie to więcej energii, niż powinno. Ukoiłam ból Igora, darując sobie dzielenie się energią z Adrianem. Byli już przytomni, osłabieni i oszołomieni. Szybko zorientowali

się, co się z nimi stało, byli tu, gdy zdejmowałam urok z Kadena. Pozwoliłam Vargowi przeciąć sznury i uwol­ nić ich. Igor ocierał policzki z zaschniętych łez, jakby nie dowierzając, że potrafi jeszcze płakać. - Dziękuję - wyszeptał. - Nie ma sprawy - mruknęłam, unikając przeszywa­ jącego mnie spojrzenia Adriana. Wstał i zrobił krok w moim kierunku. Wyciągnęłam rękę przed siebie. - Nie zbliżaj się do mnie. Nie dotykaj mnie. I trzymaj się z dala od wszystkich, na których mi zależy. Jeżeli kie­ dykolwiek powtórzysz coś takiego, jak z tą małą czarow­ nicą z Żyły, a możesz mi wierzyć, że się o tym dowiem, osobiście przebiję cię kołkiem i będę tańczyła na two­ im truchle, zapamiętaj to sobie - powiedziałam chłodno, mierząc go spojrzeniem. - Gdyby nie to, że Albin miałby pożytek z twojej śmierci, zostawiłabym ci urok i czekała na świt, zrozumieliśmy się? Był wściekły, ale tylko kiwnął głową. Nie miałam złu­ dzeń co do wampirów, ale chyba nigdy dotąd nie rozu­ miałam, na czym dokładnie polega jedyna zasada moral­ na obowiązująca w tym świecie - o poskramianiu swojej bestii. Jestem bestią, by nią nie być. Doceniałam bardziej tych, o których wiedziałam, że podjęli ten wysiłek i nie przekraczali granicy, za którą bestia przejmuje kontrolę. Szum w Trumnie narastał. Byłam potwornie zmęczo­ na i marzyłam tylko o śnie. Podeszłam ciężko do baru i poprosiłam Kadena o drinka. Podał mi szklankę z Jadeithem bez słowa. Przyglądał mi się spod półprzymkniętych powiek, kiedy piłam. Odstawiłam szklankę i popro­ siłam o dolewkę.

- Ze mną też tak było? - zapytał cicho. - Urok? Tak, taki sam - powiedziałam i znów upi­ łam łyk. - Mówię o tym, że wiesz o sprawkach Adriana... - Nie, jakieś przebłyski tylko, ale zdołałam się odciąć, z nim byłam zbyt zmęczona, a wizje były pełne agresji. Potrząsnęłam głową, by odpędzić natrętne obrazy. - Nie martw się, twoje tajemnice są wciąż ukryte w twojej gło­ wie. - Nie martwi mnie to, że mogłabyś je znać. Uśmiechnął się krzywo. - Nie sądzę, by było tam coś, czego nie widziałaś u twoich synów. - To dobrze, Kaden. - Wzruszyłam ramionami. Zaśmiał się cicho. Oboje wiedzieliśmy, że każdy z nich, Joachim i Wawrzyniec też, miał na koncie to i owo, kilkaset lat to sporo, by uzbierać grzeszki, ale moż­ na się żywić, nie mordując. Żaden z moich synów nie miał, na szczęście dla mnie i dla nich, instynktu zabój­ cy i sadysty. Gdyby mieli, sama pomyślałabym o kołku dla dobra ludzkości. - Znalazłaś Albina? - Poniekąd, znalazłam jego łudzi, zostawiłam mu wiadomość, zobaczymy, czy się nią przejmie. Gajusz przygotował kwaterę dla moich wilków, jak prosiłam? Marzę o tym, by zasnąć choć na chwilę... Kaden spojrzał na mnie z dziwną miną. - Gajusz wydał dyspozycje... - Jakiś cień wahania w jego głosie zwrócił moją uwagę. - O co chodzi? - Nic. - Pokręcił głową, ale widziałam, że coś jest nie tak.

Przygryzłam wargę, nie mogłam oczekiwać, że wy­ stąpi przeciwko swojemu mistrzowi, ale wyraźnie nie po­ chwalał tego, co Gajusz zrobił. - Czy możesz mi pokazać kwaterę moich przyja­ ciół? - spytałam, mając jak najgorsze podejrzenia. Jego uciekające w bok spojrzenie tylko je potwierdziło. - Mówiłem mu, że to zły pomysł - zaczął i się zaciął. - Proszę, Kaden, pokaż mi kwaterę moich przyjaciół powtórzyłam cicho, czując, że upragniona drzemka od­ wlecze się w czasie. Skinął głową i wyszedł zza baru. Dałam znać wil­ kom i ruszyliśmy za Kadenem. Dzwonki ostrzegawcze w mojej głowie zabrzmiały głośno, gdy okazało się, że nie idziemy do korytarza prowadzącego do części mieszkal­ nej, w której był mój apartament, ale za magazyn. Cięż­ kie drzwi do piwnicy zazgrzytały masywnymi zawiasa­ mi i sztabą zamykającą je tylko z jednej strony. Schody stromo zbiegały w dół. Kaden stąpał po stopniach cięż­ ko, niechętnie, ale rozkazy Gajusza czyniły go bezsilnym. Minęliśmy kondygnację, na której był magazyn, i scho­ dziliśmy jeszcze niżej, dwa piętra pod ziemię. Serce ło­ motało mi w piersi, gdy domyśliłam się, gdzie idziemy. Niskie sklepienie, kamienne ściany, wąskie drewniane prycze, łańcuchy na ścianach. Znałam to miejsce aż za dobrze, choć nigdy w nim nie byłam. W tych lochach Gajusz więził moje wampiry. Śniłam o nich koszmary, podsyłane mi przez błagającego o pomoc Joachima. Za­ cisnęłam pięści z bezsilnej wściekłości. Miałam ocho­ tę wrzeszczeć, ale przecież nie na Kadena czy na wil­ ki, które milcząc, postępowały za mną. Nie, chciałam wrzeszczeć na Gajusza, ale tego skurwiela nie miałam

pod ręką. Nie ujdzie mu to płazem, pomyślałam, przy­ gryzając wargę. - To jest kwatera, którą przydzielił moim ludziom twój mistrz? - zapytałam cicho przez zaciśnięte zęby. - Tak, przykro mi - powiedział Kaden i wiedziałam, że mówi prawdę. - Dobrze więc, bądź łaskaw przenieść tu też moje ba­ gaże. - Co? - Najwidoczniej Gajusz cierpi na niedobór pokoi lub gościnności. Zostanę z moimi ludźmi, nie będę wylegi­ wać się w łóżku, kiedy oni mają takie warunki. - Głos miałam spokojny, zupełnie nieoddający mojego wzbu­ rzenia. - Pani, nie możesz.... - jąkał się Trzeci Gajusza. - Kadenie, mogę wszystko. Skoro Gajusz tak okazu­ je gościnność mistrzyni i jej świcie, to już jego problem. Dopilnuję, by Eleonora wiedziała, czego ma się spodzie­ wać, jeśli wpadnie jej do głowy odwiedzić tego dupka. Znieście moją torbę, chcę się przespać. - Dora, nie musisz, nie ma sprawy... - Bjorn podszedł i schwycił mnie za rękę. - Zostań u siebie, a my damy sobie radę, nie musimy spać... - Nie, Bjorn, to nie w porządku, jesteście tu ze mną, a ja jestem z wami. Jeśli Gajusz tak chce traktować wilki udzielające mu bezinteresownej pomocy, to tak też trak­ tuje mnie, skoro i ja jestem wilkiem - powiedziałam po prostu, kończąc dyskusję. Kaden wyszedł, a z nim Joshua, który obiecał przy­ nieść nasze rzeczy. Rozejrzałam się po lochu. Był zim­ ny, mokry i obrzydliwy. Wciąż pachniał krwią i stra-

chem. Joachim i Wawrzyniec do dziś śnią o tym miejscu koszmary. Ja też. Podeszłam do wąskiej drewnianej pry­ czy bez siennika. Byłam tak zmęczona, że mogłam za­ snąć nawet tutaj. Usiadłam, ściągnęłam kurtkę, zwinę­ łam ją w kłębek i położyłam na desce jako poduszkę. Mimo prób nie byłam w stanie ułożyć się tak, by deska nie uwierała mnie w plecy lub ramiona. Westchnęłam ciężko i zamknęłam oczy. Chociaż godzinę snu, potem opuszczę to cholerne miejsce raz na zawsze. Pieprzyć Gajusza, który nie był w stanie pojąć najprostszej spra­ wy. Słyszałam Joshuę, który wrócił i usiadł przy mnie. Słyszałam skrzypienie pryczy, na których siadały wil­ ki. Ciężkie kroki jednego z nich, nie musiałam otwie­ rać oczu, by wiedzieć, że to Varg chodził od ściany do ściany. - Varg, mógłbyś z łaski swojej przestać? Próbuję za­ snąć - warknęłam. - Po co to robisz? - prawie krzyczał. - Mogłabyś być teraz w swoim łóżku, u siebie. - Varg, nigdy nie będę u siebie w Trumnie, a na pew­ no nie będę u siebie, jeśli ten idiota będzie traktował nas w taki sposób. - Przecież on nie chciał dokopać tobie, tylko nam, pokazał, gdzie jest miejsce wilków. - Jestem wilkiem, czy chcę tego, czy nie, czy ty to akceptujesz, czy nie, więc jeśli miejsce wilków jest tutaj, jestem na właściwym miejscu. Milczał dłuższą chwilę i już myślałam, że da mi spo­ kój i zasnę, gdy usłyszałam jego głos znacznie bliżej. Stał nade mną z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Nie rozumiem cię, wiedźmo. - Przywyknij, sama zwykle mam z tym kłopot. - Daj jej spokój - powiedział cicho Joshua - jest wy­ czerpana urokami, ledwie żywa, nie utrudniaj. - Ja utrudniam? Przecież to ona jest w tym specja­ listką - krzyczał Varg. - Ale to ona nadstawia za was wszystkich karku, to ona cierpi, ryzykuje, walczy o was! Ty na nią naskakujesz, a ona zajmuje się waszymi sprawami, choć ma złamane serce i wolałaby być gdzie indziej! Więc okaż jej wresz­ cie trochę szacunku, do jasnej cholery, bo nie zasługujesz na to, by ktoś taki jak ona myślał o tobie jak o rodzinie! Mój anioł krzyczał. Stał wyprostowany naprzeciw gburowatego wilka, szczupły i delikatny, gotów pięścią wbić mu do głowy szacunek do mnie. Próżny trud, prędzej Gabriel da nam błogosławieństwo i poprowadzi do ołtarza. Zapadła cisza, błoga i upragniona. Odwróciłam się plecami do wilków i odpływałam w sen. Nie miałam siły na kłótnie i dyskusje. Uroki naprawdę mnie wy­ kończyły, zdjęcie ich kosztowało mnie mnóstwo energii, a nie spałam dłużej niż trzy godziny na dobę od blisko tygodnia. Głosy wilków i Joshui dochodziły do mnie jak zza ściany, wciąż podniesione i podniecone, ale ja by­ łam już daleko. Czułam, że Joshua okrywa mnie swoją kurtką, ale nie mogłam już nawet podziękować. Wes­ tchnęłam tylko na krawędzi snu, ulegając jego nieod­ partej grawitacji.

Hałas narastał wokół mnie, podobnie jak irytacja we mnie. Godzina snu, czy naprawdę wymagam zbyt wie­ le? Byłam pewna, że to kłótnia Joshui i Varga narosła do rozmiarów huraganu, poznawałam ich głosy. Dopiero po chwili usłyszałam jeszcze kogoś. Cholera. Otworzyłam oczy i niezbornie usiadłam na wąskiej pryczy. Ramiona i biodro były całkiem zdrętwiałe, poruszałam palcami u dłoni, by przepędzić mrówki wędrujące wzdłuż ścię­ gien i nerwów. - Możecie się wreszcie uciszyć? O co chodzi? - zapy­ tałam stanowczo, gdy obudziłam się zupełnie. Zapadła cisza. Wilki i Joshua stali odwróceni do mnie plecami, mocny kordon chroniący mnie przed roz­ złoszczonym wampirem. - Co ty, u diabła, wyrabiasz? - wrzasnął w końcu Ga­ jusz, wbijając we mnie rozpalone spojrzenie. - Śpię, a właściwie próbuję, bo mi nie dajesz. Docho­ dzę do siebie po tym, jak uratowałam twoje dwa wam­ piry, w tym jednego, który na to nie zasługiwał - powie­ działam spokojnie. - Ale czemu tutaj? - Czy nie tę kwaterę przydzieliłeś moim przyjacio­ łom? - Im, nie tobie! - Gdzie oni, tam ja, Gajuszu, to moje stado, sojusz­ nicy, którym zawdzięczasz cholernie wiele, więc moje miejsce jest tam, gdzie ich. Na razie, bo skoro i tak nie mam co liczyć na chwilę snu, zaraz się stąd wynosimy. - Wrócisz do swoich pokoi? - zapytał z nadzieją. - Nie, jadę do domu, do lukoi, tam na pewno czekają mnie lepsze warunki i trochę ciszy.

Cóż, nie byłam pewna, czy wszyscy wypatrują mnie tam niecierpliwie, ale tym nie zamierzałam się dzielić z Gajuszem. - Wyjeżdżasz? Załatwiłaś sprawę z Albinem? Niedowierzanie wypłynęło na jego twarz. Zwykle lepiej kontrolował emocje, ale teraz był zdenerwowany i zaskoczony. - Zaczęłam dopiero, ale pewnie dasz sobie dalej radę sam, skoro robisz wszystko, by nas stąd wyrzucić, a na pewno do siebie zniechęcić. - Uśmiechnęłam się słodko. - Nie możesz... - Gajuszu, ja wszystko mogę, nie ma rzeczy, której nie mogę. A jeśli wydaje ci się, że masz nade mną wła­ dzę, mylisz się. Nie jestem ci nic winna. Zbierasz tylko to, co posiejesz. - Dora... - Nie takiej gościny się spodziewałam, Gajuszu, ale cóż, widać myliłam się co do ciebie, łudziłam się, że masz w głowie choć trochę rozsądku. Powodzenia z Al­ binem i urokiem, może znajdziesz jakąś wiedźmę, która zaryzykuje życie, zdejmując z ciebie to zaklęcie, i może nawet zaśniesz bez strachu w najbliższych miesiącach, mnie to już nie interesuje. - Dora, nie możesz... - Zająknął się, widząc moją minę. - Proszę... - wykrztusił. - To nie miał być afront wobec ciebie, naprawdę, przecież wiesz, że pozwoliłem ci na wszystko... - Nie, Gajuszu, pozwoliłeś mi tylko łaskawie nad­ stawiać karku dla ciebie i twoich wampirów, dzięki za względy, ale nie zamierzam dłużej być męczennicą. Oka­ załeś brak szacunku tym, którzy uratowali trzy twoje

wampiry. Okazałeś brak szacunku mnie. Nie tylko jako mistrzyni wampirzej, ale jako istocie, która była ci życzli­ wa. Okazałeś brak szacunku mojemu stadu, więc uznam to za zerwanie naszej trudnej przyjaźni. Wstałam, sięgnęłam po kurtkę, strzepnęłam ciężką od kevlaru skórę i założyłam ją, starannie wygładzając klapy. - Dora, nie rób tego, jeśli Eleonora się dowie... Wściekłość wypłynęła na powierzchnię. - Ty nadal nic nie rozumiesz, Gajuszu! - warknę­ łam. - Eleonora dowie się, i owszem, że mnie obraziłeś i dlatego nie mogłeś więcej liczyć na moją pomoc. Pew­ nie nie będzie mi łatwo dogadać się z Albinem, ale mam Eleonorę po swojej stronie, mam Romana, który z chęcią przywita moich synów w swoim księstwie, nie potrzebu­ ję ciebie, Gajuszu, ani Trumny do niczego. To ty mnie potrzebowałeś, a mimo to obraziłeś. Jesteś głupcem, tyle ci powiem. Nawet mi cię trochę żal. Żyjesz ponad pięć­ set lat i nadal nie potrafisz odróżnić, kto jest wrogiem, kto przyjacielem. Spojrzałam na moich towarzyszy. - Jedziemy do lukoi. Varg, odwołaj naszych ludzi, strażników i szpiegów, Gajusz nie może już liczyć na naszą pomoc. Daj znać Szelmie, że nie musi dalej tro­ pić kryjówki Albina. Joshua, czy nasze torby są już spa­ kowane? Anioł skinął głową. Na ustach drgał mu uśmieszek. - Dora. - Gajusz schwycił mnie za ramię. Varg i Bjorn natychmiast zawarczeli i naparli na nie­ go. Strąciłam rękę wampira i spojrzałam na niego wy­ zywająco.

- Nigdy, przenigdy nie dotykaj mnie w ten sposób. Doskonale wiem, co to znaczy w twoim świecie. - Przepraszam, nie chciałem - wydusił z siebie z ta­ kim trudem, jakby to słowo od dekady albo dłużej nie gościło na jego ustach. - Za co dokładnie mnie przepraszasz, wampirze? Mierzyłam go zimnym wzrokiem. - Za wszystko - jęknął. - A dokładniej? Bo wciąż nie wiem, czy cokolwiek zrozumiałeś. - Przepraszam za brak szacunku, jaki ci okazałem. - Tak, co jeszcze? Spoglądał oszołomiony. Naprawdę myślał, że pójdzie mu tak łatwo? - Przepraszam, że nie doceniłem twojej pomocy i nie wykazałem dość dobrej woli. - Ciągle za mało, Gajuszu. Może przemyśl to so­ bie w czasie bezsennych dni i napisz mi szczery list od serca. - Teodoro... - Jakiś cień groźby przemknął w jego głosie. Moje wilki znów usztywniły się, zwartym szeregiem otaczając wampira. Był tu sam z nami, naiwny głupiec. - Tak, Gajuszu? Masz jeszcze coś do powiedzenia, nim się pożegnamy? - Nie możesz... Nim pomyślałam, moja dłoń dosięgła jego policzka, zostawiając na nim czerwone odciski palców. - Nie waż się zabraniać mi czegokolwiek, Gajuszu. A teraz odsuń się, wychodzimy, nim zrobię coś, z czego będę musiała tłumaczyć się przed Konklawe!

Zadrżał. Może dopiero teraz uświadomił sobie po­ wagę sytuacji. - Nie zrobiłabyś tego... - Och, jasne, powstrzyma mnie mój zdrowy rozsą­ dek i opanowanie, z których słynę! Ciekawe, czy uznaliby za okoliczność łagodzącą to, że znieważyłeś mnie, przy­ znając mi i mojej świcie kwaterę w lochu... Hmm, jak to się ma do drugiego prawa wampirzego, było w nim coś o gościnie, prawda? Hmm, może nawet nie będę sądzona, jeśli powiem, że podstępem sprowadziłeś mnie do lochu, w którym wcześniej więziłeś moich synów, czego omal nie przypłacili życiem, więc miałam podstawy, by żywić przekonanie, że chciałeś mnie uwięzić, może nawet za­ bić? To już podpada pod obronę konieczną, prawda? Nikt nie będzie podejrzewał mnie o złe intencje, w końcu od tygodnia nadstawiam karku, biegając po mieście, grożąc twoim wrogom, obwieszczając wszem i wokół, że jeste­ śmy przyjaciółmi... To raczej ty wyjdziesz na niewdzięcz­ nego sukinsyna, którym swoją drogą jesteś! - krzycza­ łam czerwona ze złości.

- Teodoro, przepraszam z całego serca, wybacz, że ci uchybiłem. - Skłonił głowę, a w głosie miał strach, naj­ prawdziwsze drżenie. Milczałam. - Przepraszam też twoich przyjaciół, których nie do­ ceniłem i obraziłem - dodał po chwili słowa, na które czekałam. Spojrzałam na Varga i Bjorna. - Czy przyjmujecie przeprosiny Gajusza? - zapyta­ łam spokojniej.

Wzruszyli ramionami i powściągliwie skinęli głowa­ mi. Złość na ich twarzach mówiła jasno, gdzie może so­ bie wsadzić te przeprosiny, ale nie zamierzali mi utrud­ niać przeprawy z nim. - Rozumiem, że zamierzasz naprawić przewiny wo­ bec moich towarzyszy? - Oczywiście, najlepsze pokoje będą do waszej dys­ pozycji. - Zgoda. Zostanę i zamknę sprawy z Albinem, ale, Gajuszu, to ostatnie ostrzeżenie. Nie pozwolę więcej na pomiatanie mną czy lekceważenie. Możesz mi nie wysy­ łać prezentów na urodziny, ale nie daję ci prawa na oka­ zywanie mi braku szacunku. - To się nie powtórzy, zapomniałem się... Zapomnia­ łem, że jesteś jedną z nas. Nie zamierzałam mu tłumaczyć, że jego postępowa­ nie było niewłaściwe nie tylko dlatego, że byłam mistrzy­ nią. Nikt nie zasługiwał na takie traktowanie, ale Gajusz był za stary, by się zmienić, a ja nie byłam jego matką. Uniosłam tylko podbródek i wzruszyłam ramionami z wyniosłą obojętnością. - Chodźmy więc na górę, to miejsce jest obrzydli­ we. Muszę się przespać, więc uznaj to za koniec roz­ mowy. Westchnęłam jak królewna i zdecydowanym kro­ kiem ruszyłam do wyjścia. Joshua tłumił chichot. Wilki z nieprzeniknionymi minami szły za mną. Oszołomiony Gajusz został w lochu sam. Wspinałam się po schodach, przeklinając ideę lochów dwa piętra pod ziemią.

- Byłaś wspaniała, zwłaszcza końcowa partia, jak­ bym widział Katarzynę strofującą Romana - szepnął Joshua, obejmując mnie ramieniem. Uśmiechnęłam się, idealnie odgadł moją inspirację. - Cóż, zawsze to lepsze, niż wyrwać mu serce gołymi rękoma, robię postępy w sporach z wampirami. - Wy­ szczerzyłam się radośnie. Kaden czekał przy drzwiach, zdenerwowany i nie­ pewny. Spoglądał na naszą grupę i nie mógł ukryć nie­ pokoju, gdy nie zobaczył Gajusza. - Jest na dole, liże rany. Na ego, nie na ciele - powie­ działam słodko. - Życzy sobie, byśmy dostali najlepsze kwatery. Uśmiechnął się z wyraźną ulgą. - Już wydałem dyspozycje, miałem nadzieję, że zmą­ drzeje - powiedział przyciszonym głosem. - Ten facet zginąłby marnie, gdyby nie miał takich Seneszala i Trzeciego, Kadenie. Gdybym was przejęła, jego dni byłyby policzone. - Uśmiechnęłam się złośli­ wie. - Gdybyś nas przejęła? - Uniósł brwi w przerysowa­ nym zdumieniu i uśmiechnął się figlarnie. - To mogło­ by być całkiem ciekawe, ale chyba nie idziesz na wojnę z Gajuszem? - Jeszcze nie, chyba że wywinie taki numer ponow­ nie. Lepiej, by częściej słuchał swojego zewnętrznego gło­ su rozsądku. Jeśli nie, puszczę go z torbami, wybierając co lepsze kąski z jego świty. Teresa i ty bylibyście na sa­ mym szczycie mojej listy. Osobna, czarna lista byłaby dla takich śmieci jak Adrian. Kaden uśmiechnął się szeroko.

Pokój dla wilków był po drugiej stronie korytarza, na­ przeciw naszego. Upewniłam się, że nie ma żadnych przykrych niespodzianek, i poszłam do siebie, marząc o śnie. Rozebrałam się z ciuchów, które pachniały lo­ chem, wciągnęłam odruchowo koszulkę Mirona, którą zostawił pod poduszką (byłam pewna, że przypadkiem, nie po to, bym mogła wdychać jego zapach przez sen, choć to właśnie zamierzałam robić), i padłam na mate­ rac. Joshua poszedł pod prysznic, ja nie miałam na to siły. Zasnęłam niemal natychmiast. Obudziłam się przerażona. Ciąg snów o Mironie, nie­ spokojnych, groźnych lub tylko wypełnionych tęsknotą. Nic miłego, żadnego przyjemnego mokrego snu na otar­ cie łez, podświadomość bywa suką. Oddychałam cięż­ ko w ciemności. Oczy piekły od łez. Joshua przesunął się bliżej, obejmując mnie ciasno, jakby przez sen czuł, że go potrzebuję. Może zresztą czuł. Nie ma jak Anioł Stróż, gdy ma się złamane serce. Tak powiedział Vargowi. I miał rację. Byłam zmęczona, ale sen nie chciał nadejść. Wpatry­ wałam się w sufit i liczyłam stracone nadzieje jak owiecz­ ki przeskakujące przez płot. Jak mogłam się łudzić, że nam wypali? Gdybym nie dopuściła do tego, gdybyśmy zostali tylko przyjaciółmi, Miron nie odsłoniłby się, nie spanikowałby, byłby tu teraz z nami i jego zapach mie­ szałby się z zapachem Joshui. Tęskniłam za nim. Chcia­ łam wyżalić się mu na Varga i Gajusza, opowiedzieć o tym, jak martwię się o Sebastiana, a najbardziej chcia­ łam wypłakać się mu na ramieniu, bo mężczyzna, któ-

rego kocham, zostawił mnie nie dlatego, że mnie nie ko­ cha, ale dlatego, że jak twierdzi, kocha mnie za bardzo, by ryzykować, że mnie straci. Tylko czy ten idiota nie zauważył, że właśnie odcho­ dząc, stracił mnie? Bo przecież nie ma mnie z nim teraz, a jestem tu i płaczę w wampirzym gnieździe, jak pensjo­ narka przeżywająca swoją pierwszą miłość.

Rozdział 15

Z

apach jedzenia docierał do mnie przez zasłonę snu. Poruszyłam się na łóżku zaskoczona tym, że jed­ nak zasnęłam, mimo wszystko. I mimo wszystko byłam głodna. Joshua naprawdę czasem wiedział lepiej ode mnie, czego mi potrzeba. Stukot naczyń dobiegał z kuch­ ni. Ciepłe ciało obok przysunęło się bliżej, jakby wyczuło, że już nie śpię, i smukłe ramię przyciągnęło mnie bliżej. Zapach mojego Anioła Stróża. Otworzyłam gwałtownie oczy. Jeśli on jest tutaj, ze mną, kto, u diabła, jest w kuchni? Nadzieja przez chwi­ lę tłukła mi się w sercu jak mały dobosz, ale zgasiłam ją bezlitośnie. Prędzej uwierzę, że Gajusz wpadł ugoto­ wać mi śniadanko (a bez wątpienia dochodziło południe), niż że Miron wrócił. Wysunęłam się z objęć Joshui i po cichutku wymknęłam się z sypialni, łapiąc po drodze szlafrok. Przez chwilę stałam w progu kuchenki, opierając się o framugę, nie wierząc w to, co widzę. To była jeszcze bardziej nieprawdopodobna wersja wydarzeń. Poruszał się miękko jak kot, w czarnych spodniach, koszuli z pod-

winiętymi do łokci rękawami, boso. Podśpiewywał coś pod nosem, mieszając jajecznicę na patelni. Ekspres posykiwał parą, a zapach kawy konkurował z aromatem jajek. - Czy jest coś, o czym nie wiem? Do twoich dziwactw mam dopisać zakradanie się do cudzych kuchni i goto­ wanie? - rzuciłam sarkastycznie. Oczywiście nie był zaskoczony, musiał słyszeć moje kroki. Tacy jak on nie dają się podejść. - Już wstałaś? Wspaniale, co za synchronizacja. Wyszczerzył się w uśmiechu i zdjął patelnię z palnika. - Baal, co tu robisz? - Nie lubisz jajecznicy? - zapytał zmartwiony. Mogę zrobić coś innego, ale, kochanie, powinnaś choć spróbować, nie chwaląc się, jestem mistrzem jajecznicy. Przekładał ją właśnie na kolorowy talerz obok grza­ nek. Zaburczało mi w brzuchu, absolutnie wbrew mojej woli, co oczywiście nie uszło jego uwagi. Uśmiechnął się szerzej i wskazał na krzesełko naprzeciw siebie. - Siadaj, by docenić mój kunszt, musisz ją zjeść, nim wystygnie. Usiadłam, nie spuszczając z niego oczu. - Pytam poważnie, co tu robisz? - Wpadłem w odwiedziny, dawno się nie widzieliśmy i stęskniłem się za tobą. - Słodko, ale nie dowierzam - powiedziałam z za­ ciętą miną. - Taka młoda i taka nieufna. - Wzruszył ramionami, a jego mina świadczyła o urażonej niewinności, choć nie sądzę, by wciąż pamiętał, co to jest. - Baal... - powiedziałam ostrzegawczo.

- No co, przecież mnie lubisz, ja lubię ciebie, nie ma tu nikogo, przed kim musiałbym udawać! Wedle naszej umowy, prawda? - Wybacz, ale jakoś ostatnio nie jestem pozytywnie nastawiona do piekielnej arystokracji. - Zmarszczyłam się. - Nie możesz mnie obarczać winą za cudze błędy i niech mi będzie wolno stwierdzić, kardynalną głupo­ tę. - Wzruszył ramionami. - To, co się dzieje między tobą a Mironem, nie ma nic wspólnego z nami. Westchnęłam, cóż, miał trochę racji. - Dobrze już, przepraszam - powiedziałam cicho. - Zapomniane, wybaczone, a teraz jedz, niewiele ko­ biet może się pochwalić, że dla nich gotuję, doceń to. Zachichotałam. Absurdalność tej sytuacji nie umknęła mojej uwadze. Spróbowałam jajecznicy. Była naprawdę idealna. Spojrzałam na niego z uznaniem. - Lata praktyki. - Nalał mi kawy. - Dobrze, Baal, przyznaję, jesteś wyjątkowym kucha­ rzem, ale czemu mam wrażenie, że ćwierkasz radośnie, bo oddalasz to, co chcesz mi powiedzieć? - Dziewczyno, trochę wiary! - zakrzyknął, ale po tym, jak umknął spojrzeniem, wiedziałam, że się nie myliłam. - Najpierw narzekasz, że odwiedzam cię tylko w łóżku, a gdy się staram... - No już dobrze, jestem zachwycona twoimi stara­ niami, Baal, naprawdę. Po prostu czuję, że coś cię martwi, więc jak przyjaciółka przyjaciela pytam, co tam u ciebie? Przez chwilę z uwagą smarował grzankę masłem, wgryzł się w nią, przeżuwał w skupieniu wartym lepszej sprawy i dopiero przełknąwszy, zrzucił bombę.

- Pomyślałem, że będzie dobrze, jeśli to ode mnie dowiesz się o kilku sprawach, unikniemy nieporozu­ mień, gdyby dotarło to do ciebie z innych, mniej życzli­ wych ust. - Odchrząknął. - Oficjalnie staram się o two­ je względy. Zakrztusiłam się kawą. Kasłałam chwilę, nim udało mi się wbić załzawione spojrzenie w przystojną i zadzi­ wiająco spokojną twarz Karmazynowego Księcia. Odgar­ nął znad czoła kosmyk czarnych, lśniących włosów i nie uszło mojej uwadze, że dłoń lekko mu zadrżała. - Co? Powtórz, bo chyba na starość mam kłopoty ze słuchem albo tobie całkiem odbiło. - Nic z tych rzeczy, dziewczynko. Pretenduję do mia­ na twojego konkurenta, teraz, gdy Miron zachowując się jak idiota, oddał mi pole... - Dobry żart! - Nie żartuję. Wydałem już rozporządzenie, moje de­ mony mają cię traktować jak kandydatkę na moją oblu­ bienicę, z wszelkimi honorami. - Wielkie dzięki, ale to idiotyzm. - Tylko pozornie. - Baal, przyjaźnimy się i tyle, między nami nigdy się nic nie wydarzy. - Tylko bardzo młode dziewczęta z taką lekkością mówią „nigdy". - Spoglądał na mnie z rozczuleniem. Chwyciłam bawełnianą ściereczkę i rzuciłam w niego. Nie miałam przy sobie noży. - Gdy się lepiej zastano­ wisz - kontynuował, łapiąc szmatkę - dostrzeżesz same plusy tej sytuacji. - Tak? A jakież to plusy? Bo wybacz, najwyraźniej niedowidzę.

- Ranisz moje uczucia. Przecież lubimy się, jest mię­ dzy nami chemia, podobasz mi się, a ja nie jestem ci obrzydliwym... Patrzyłam na niego oszołomiona. - To się nie dzieje. Mam jeden z najdziwniejszych snów w moim życiu, a gdy się obudzę, będę zanosiła się śmiechem - mruczałam. - To słodkie, że ci się śnię. Dobrze, widzę, że nie je­ steś zachwycona... - Subtelnie to ująłeś. - Więc może docenisz zalety tej sytuacji? Uniosłam brwi, wątpiąc w ich istnienie. Nie zro­ zumcie mnie źle, Baal jest na swój sposób niepokojąco pięknym i zmysłowym mężczyzną i lubiłam go bardziej nawet, niż powinnam, ale prędzej sczeznę w staropa­ nieństwie, na co się zanosi, niż zgodzę się na związek z Księciem Demonów. - Niewątpliwie plotka stugębna dotarła już do Luca i jego domowników, więc W S Z Y S C Y zdają sobie sprawę, że mam wobec ciebie prawdziwie poważne zamiary. Od bardzo, bardzo dawna nie dążyłem do oficjalnego związ­ ku, zadowalając się przygodami, więc uwierz mi, maleń­ ka, fakt, że nadałem naszym relacjom otwarty charak­ ter, nie umknie niczyjej uwadze, bo to spore wydarzenie. Zamrugałam, chwytając w lot intrygę starego bóstwa. - Ty chcesz, by on był zazdrosny! Rozpromienił się, a czerwone tęczówki rozbłysły dumą. - Oczywiście. Jeśli nie zdrowy rozsądek, to niech mę­ ska duma i zazdrość zmotywują go do zastanowienia się, co robi.

- Chcesz, by do mnie wrócił... - Chcę, byś była szczęśliwa, a nie jesteś, póki to trwa... Jeśli chce zerwać, niech to zrobi, ale niech nie trzyma cię w zawieszeniu. - Ty się naprawdę o mnie troszczysz - powiedziałam zaskoczona. Baal oparł się dłońmi o blat stolika, przez chwilę patrzył na mnie z iskierkami rozbawienia migającymi w jego niezwykłych oczach z pionową źrenicą. Miał tak łagodny wyraz twarzy, że sama nie wierzyłam, że widzę go w takim stanie. Zaczynałam rozumieć, dlaczego Leon i Luc twier­ dzili, że Baal przy mnie nie jest sobą. A przecież nie wie­ dzieli nawet o naszych spotkaniach sam na sam, jego liś­ cikach i prezentach, odwiedzinach w mojej sypialni, gdy pakował się do łóżka tylko po to, by porozmawiać. Cza­ sem miałam wrażenie, że odwiedza mnie wtedy, gdy sa­ motność staje się dla niego nie do wytrzymania. W jego domu otaczała go służba, podwładni, potencjalni szpie­ dzy i nieprzyjaciele, których czasem lepiej trzymać blis­ ko, by wyczuć zagrożenie, nim będzie za późno. Przy nich zawsze musiał prezentować twarde, brutalne i nieco przerażające oblicze. Przy mnie nie musiał. Mógł podja­ dać ze mną czekoladki, mościć w pościeli, przyznawać się do tego, że nie lubi widoku swoich stóp w skarpetkach, flirtować ze mną w sposób uroczy i nieszkodliwy. Lubi­ łam te wizyty. Nie raz okazywało się, że można z nim pogadać lepiej niż z kimkolwiek, był inteligentny i zdol­ ny do empatii, a przy tym widział dość, by moje małe grzeszki nie robiły na nim wrażenia. Ogromnie mi po­ mógł, gdy polowała na nas Jezabel, pomógł mi ją zabić,

a później pogodzić się z wyrzutami sumienia. I uwielbia­ łam jego poczucie humoru. Sporadycznie spotykaliśmy się u Luca czy przy Leo­ nie, ale przy nich nigdy nie zachowywał się aż tak swo­ bodnie, okazywał mi ślady sympatii, ale był bardziej oficjalny, zdystansowany, mniej Baal, bardziej Książę Demonów. A Luc i Leon i tak spoglądali na niego oszo­ łomieni, powtarzając jak mantrę, że nie jest przy mnie sobą, ale i tak byłoby lepiej, gdybym trzymała się od nie­ go z daleka. Nieufnie spoglądali na moją obrączkę, pre­ zent od Baala. Leon jak wzorcowy czarnowidz obstawiał, że powinnam się jej pozbyć. Może i tak, ale lubiłam ją, była jawnym dowodem naszej sympatii, dziwnej przy­ jaźni zawiązanej w dziwnych okolicznościach. Jej obec­ ność, przywołująca jakoś poczucie obecności Baala, do­ dawała mi otuchy. Z taką miną jak teraz, z delikatnym śladem czułości w kąciku wąskich ust, z rozluźnionymi ramionami, nie mógłby się pokazać między demonami czy piekielnika­ mi. Dla nich musiał być twardym i nieustępliwym Karmazynowym Księciem, brutalnie egzekwującym swoje zwierzchnictwo nad nimi. Ze mną nie musiał grać. Na­ dal nie do końca rozumiałam, dlaczego wybrał akurat mnie, dlaczego to mi okazywał sympatię i to nieistnieją­ ce dla innych oblicze, ale jakieś wzruszenie ściskało mnie w gardle. Przywiązałam się do niego i z coraz większym zdziwieniem odkrywałam, że to przywiązanie nie było jednostronne. - Skąd to zdziwienie? Zależy mi na tobie. Jesteś jed­ na na milion, wiesz o tym, maleńka. A jeśli on nie jest godny twojej miłości... Sam będzie sobie winien, może

wtedy zrozumiesz, że tego kwiatu to pół świata, o piekle nie wspominając, i spojrzysz na moje konkury życzliwiej. Zalotnie odgarnął włosy nad czoło i mrugnął do mnie jak zawodowy uwodziciel. Zachichotałam, napraw­ dę rozbawił mnie jak dawno nikt. Przeszedł dookoła sto­ lika i stanął przy moim wysokim krzesełku. Wyciągnę­ łam rękę i pogłaskałam go po policzku. Jego starania wzruszały mnie, ale nie sądziłam, by faktycznie były skuteczne. Miron nie odszedł dlatego, że się mną znu­ dził, ani dlatego, że uważał, że nie jestem dość atrakcyj­ na. Byłam pewna, że nie w smak będą mu plotki o mnie i Baalu, ale nie sądziłam, by w nie uwierzył, a nawet jeśli byłby zazdrosny... to raczej nie zmieni prawdziwych po­ wodów jego odejścia. - Baal, naprawdę doceniam to, co zrobiłeś, i nawet jakoś doceniam twoje motywy, ale nie sądzę, by to za­ działało. On nie może znieść tego, jak żyję, jaka jestem, a ja nie wierzę, że będzie lepiej, jeśli spróbuję się zmienić za wszelką cenę... - Oczywiście, że nie powinnaś się zmieniać, jesteś doskonała - powiedział z absolutną pewnością i pogła­ dził mnie po potarganych włosach. - Jesteś najsłodszym Księciem Demonów, jakiego znam. - Jestem jedynym Księciem Demonów, jakiego znasz, ale i tak przyjmuję ten komplement. - Spoglądał na mnie chwilę, opuszkami palców gładząc mój policzek i czo­ ło. - Chcę, żebyś znów się uśmiechała, bez tych smut­ nych zmarszczek w kącikach oczu. Nie chcę widzieć tych cieni i śladów łez. Chciałbym, byś była szczęśliwa, dziewczynko, a wtedy i ja będę trochę bliższy szczęścia.

Może mogę coś dla ciebie zrobić? Troszkę rozrywki? Och, może chcesz pełne imię Asa? Nazywa się Arsen Aratne i masz moje błogosławieństwo na zamienienie jego ży­ cia w piekło czy co tam dla niego zaplanujesz. Poprawi ci humor, jeśli go trochę pomęczysz? - Uśmiechał się figlarnie. Zaczęłam się śmiać, aż rozbolał mnie brzuch. - Kto wie, może skorzystam, Baalu. Dziękuję ci za wszystko. - Objęłam go w pasie i oparłam głowę o jego pierś. Otoczył mnie ramieniem, spokojny i stały, star­ szy niż wszystko dookoła, co w jakiś przewrotny sposób miało głęboko kojące właściwości. Widział i przetrwał wszystko, miał naturalny dystans do małych ludzkich dramatów, jednak potrafił w sobie znaleźć zainteresowa­ nie moimi smutkami, zmarszczkami wokół oczu i zła­ manym sercem. Może to właśnie stanowiło prawdziwy, pilnie strzeżony sekret Baala, po tysiącach lat egzysten­ cji zachował zdolność odczuwania emocji, w niczym nie przypominał bóstw takich jak Loki czy Badb. Po swo­ jemu Baal był ujmujący i zaskakujący. Czy ktokolwiek uwierzyłby, gdybym opowiedziała o tej stronie jego oso­ by? W kółko ktoś mnie przed nim ostrzegał, a tymcza­ sem był oddanym i przewrotnie wspaniałym facetem. I może gdyby wszystko ułożyło się inaczej, naprawdę mogłabym się w nim zakochać? - Nie ma za co, wszystko dla dziewczynki, która na­ wiedza mnie w najbardziej intymnych chwilach i ratuje przed dekapitacją. A skoro o tym mowa, jeśli nie tortu­ rowanie Asa, to może małe pościelowe igraszki popra­ wiłyby ci humor? Znam kilka technik, które mogłyby ci otworzyć oczy na to, co dotąd uważałaś za orgazm.

- Nie wątpię, Baal, ale podziękuję. Prędzej pomęczę Asa ku własnej radości. - Twoje priorytety nie przestają mnie zadziwiać. Jego usta drgnęły w uśmiechu, ale spojrzenie wciąż miał poważne i trochę smutne, kiedy gładził mnie po policz­ ku kciukiem. - Ach, powinnaś też wiedzieć, że wysłałem Mironowi demona - dodał lekkim tonem, jakby infor­ mował mnie, że zużył całą śmietanę z lodówki i warto by uzupełnić zapasy. Odepchnęłam się od jego gorącej piersi. - Co zrobiłeś!? - wrzasnęłam. - Nie takiego, jak pomyślałaś - uspokajał, jakby to robiło wielką różnicę. - Nie zrobi mu krzywdy... chyba że sam o to poprosi. To demon pokusy, śliczna dziewczy­ na, i bardzo dobrze wyszkolona... Oczyma wyobraźni widziałam Mirona z tą śliczną i superwyszkoloną dziewczyną i biały płomień gniewu rozpełzał się we mnie błyskawicznie. Pchnęłam Baala i spiorunowałam go wzrokiem. - Zejdź mi z oczu, Baal, nie chcę cię uszkodzić, ale sam się o to prosisz! - wrzeszczałam. - Ale, Jado, to tylko wam wyjdzie na dobre! - Tak? Jak niby napuszczenie na niego demonicznej wywłoki ma nam wyjść na dobre? No powiedz mi, wa­ sza wysokość, jak? Patrzył na mnie zaskoczony. Nie rozumiał, czemu się wściekam, nie rozumiał, jak mogę nie rozumieć jego intencji. Krzyk czystej frustracji wydarł mi się z gardła. - Jado, posłuchaj, cokolwiek się wydarzy między nimi, wnioski zawsze będą dla ciebie dobre. Jeśli pój­ dzie z nią do łóżka - rzuciłam w niego widelcem, nim

te słowa przebrzmiały - zrozumie, że nijak ma się to do tego, co miał z tobą, zacznie tęsknić jeszcze bardziej. Jeśli się jej oprze, zrozumie, że już z nikim prócz ciebie nie bę­ dzie chciał spać i znów wynik będzie ten sam, zacznie za tobą tęsknić. Jeśli ona go podnieci, ale nie pójdzie z nią do łóżka, będzie za tobą tęsknił... Nie rozumiesz? Wy­ grywasz, cokolwiek się zdarzy! Mrugałam, mając półotwarte usta. Nawet przez chwilę nie zakładał, że demoniczna superwyszkolona wywłoka będzie lepsza ode mnie w czymkolwiek. Na­ prawdę nie sposób się na niego gniewać. - To najbardziej dziwaczna, demonicznie pokręcona logika, jaką znam! - Dziękuję. - Był z siebie odrobinę zbyt zadowolony. - Ja ci nie jestem za to wdzięczna, Baal, jestem wściekła. - Kochanie, ale to naprawdę dobry pomysł. - Baal, przysięgnij mi, że nigdy więcej, naprawdę nigdy, nie będziesz bawił się w swatkę. Jesteś najgorszą swatką na świecie. Gdy pomyślę, że ona mogłaby... - O, widzisz? Jesteś zazdrosna i zaczynasz tęsknić... on będzie miał tak samo. Nie miałam siły tłumaczyć mu wszystkiego, sam kie­ dyś przyznał, że nie zna miłości, a jedynie żądze... Ale po swojemu naprawdę chciał dobrze, jakikolwiek będzie wynik. - Nie mam do ciebie siły, Baal, opadły mi ręce. - Ale nadal mnie lubisz, prawda? Nadal dostrzegasz we mnie ten jasny promyczek, którego nie widzi nikt inny? I nadal jesteśmy przyjaciółmi? - Mały chłopiec, który wie, że zbroił, ale liczy na swój urok i miękkie ser-

ce mamusi. Wiedział, jak się przymilać, i znał ścieżkę na skróty do mojego miękkiego środka. - Tak, choć sama nie wiem czemu. - Nieważne, ważna jest suma końcowa. I na Boginię, wierzył w to. To też fragment demonicz­ nej logiki, której nie pojmowałam. - Cokolwiek zajdzie między nim a... - Niką - podrzucił mi imię swojej podopiecznej. - Nim a tą zdzirą - dokończyłam mściwie - nie zda­ waj mi raportu, nie chcę wiedzieć. Ale w duchu wiedziałam, że będę o tym myśleć, i była to kolejna rzecz, która nie da mi zasnąć. - Sam ci powie. - Taaa, jeśli kiedyś wpadnę na niego, co jest mało prawdopodobne, bo do piekła się na dniach nie wybie­ ram. - Możesz mnie odwiedzić, urządzę wielką imprezę na twoją cześć... - Jasne, po moim trupie. - Wtedy też możemy, choć wolałbym, byś była raczej ciepła i żywa. Zachichotałam wbrew woli. Niezależnie od wszyst­ kiego, potrafił mnie rozbawić. - Dzięki za śniadanie, Baal, i za inne... mniej kon­ wencjonalne podarunki, a teraz zmykaj, nie zamierzam tłumaczyć Gajuszowi, czemu zaprosiłam cię do swoich komnat. - Przecież mnie nie zaprosiłaś... - Właśnie, nie zamierzam tłumaczyć Gajuszowi, cze­ mu wtargnąłeś na jego terytorium bez zaproszenia. - Detale, mało istotne detale.

Przygarnął mnie bliżej i pochylił się. Zapach drze­ wa sandałowego i ozonu owionął mnie zmysłowym cie­ płem. Dał mi sekundę, bym się mogła wycofać, a potem musnął moje usta pocałunkiem, słodkim i delikatnym. Trzymał moją lewą dłoń w swoich i gładził obsydianową obrączkę na moim palcu, rozgrzewała się w kontak­ cie z nim, aż ciepło przenikało do kości. Westchnęłam cichutko pod tym dotykiem, wciąż czując lekkie mro­ wienie w wardze. - Może jednak rozważysz seks na pocieszenie? - Nie przeciągaj struny, Baal, bo przypomnę sobie, gdzie leżą noże... - Mój głos nie zabrzmiał tak ostro, jak zamierzałam, wciąż gdzieś pobrzmiewała w nim miękka przyjemność po jego pocałunku. Uśmiechnął się z lekką satysfakcją i pogładził mój zarumieniony policzek. - Dobrze, już zmykam. Pamiętaj, wiesz, jak mnie przywołać, gdybyś mnie potrzebowała. W jakimkolwiek celu, nie tylko łóżkowym. I już go nie było. Westchnęłam z tłumioną frustracją. Gdybyż to było takie proste, gdyby miłość można było leczyć jak kaca, wybić klin klinem...

- Kotek, wszystko w porządku? - Joshua przeciągał się w progu, wciąż zaspany. - Jasne, nie gorzej niż zwykle - rzuciłam, siląc się na lekki ton. - Ktoś tu był, prawda? - Tak. - Nie zamierzałam kłamać. Anioł spoglądał na mnie chwilę z uwagą.

- Nie Miron? - Baal - powiedziałam, obawiając się gwałtownej re­ akcji. Joshua był zaskoczony, ale nie zdenerwowany. - Ach, on. Czego chciał? - Niczego, po prostu wpadł, wie o Mironie i przy­ szedł mnie pocieszyć. Anioł zrobił wielkie oczy. - Nie przestanie mnie zdumiewać, Leon ma rację, on przy tobie nie jest sobą. - Albo ze mną jest bardziej sobą niż zwykle. - Wzru­ szyłam ramionami. Nie miałam siły na kłótnię na temat Baala. - Zaangażował się po swojemu w przemówienie Mironowi do rozumu. Joshua zachichotał. - Powodzenia życzę, zamierza go pobić? - Nie, stara się o moje względy. Oficjalnie. Skoro Baal nie robi z tego tajemnicy, wkrótce Gabe i tak się dowie, a ten nie omieszka powiedzieć o tym Joshui, by go ostrzec, rzecz jasna, nie, by nas skłócić, gdzieżby staremu archaniołowi przyszło do głowy coś tak nieuprzejmego. - Oficjalnie? Chyba nie... - Tak, ogłosił to, jego demony mają mnie traktować z szacunkiem, jaki przysługuje przyszłej oblubienicy. Skrzywiłam się drwiąco. - Ma chłopak gest... A co, jeśli Miron się opamięta? Przecież tego nie da się odwołać w trzy minuty? - Nie wiem. - Dora, to poważna sprawa. - Usiadł naprzeciw mnie i oparł łokcie o stół. - Baal nie będzie mógł ogłosić, że zmienił zdanie albo że ty go nie chcesz. Zaloty w pie-

kielnym stylu mogą trwać latami, ba, stuleciami, skoro jesteście nieśmiertelni, a póki jesteś oficjalną kandydat­ ką, nie będzie mógł oficjalnie związać się z kimś innym. - Joshua, to nie był mój pomysł, nie pytał mnie też o zdanie. Po prostu bawi się w swatkę i tyle - mruk­ nęłam, choć zaniepokoiła mnie nieco nieodwracalność tego, co Baal nawyczyniał. - Dlaczego? - Ptaszyno, nie wiem, sądzę, że mu na mnie zależy. Wiesz, może powinnam ci powiedzieć wcześniej, to była tajemnica, bo reagujecie na niego jak na zarazę... Ja i Baal przyjaźnimy się od miesięcy, nieoficjalnie. - Od powstania? - Od Jezabel. Patrzył na mnie uważnie, wyraźnie zaskoczony. - I nikt nie zauważył? Nawet my? - Byliśmy ostrożni, nie chciał dla mnie kłopotów, a ja miałam dość tłumaczenia wszystkim, o co chodzi. Pro­ szę, nie zaczynaj śpiewki „trzymaj się od niego z dale­ ka". - Potarłam czoło, czując nadchodzącą migrenę. - Nie zamierzam, jesteś dorosła i wiesz, co robisz. Zwykle. - Dzięki za zaufanie. - Wzajemnie. I chyba lepiej, by to faktycznie zostało tajemnicą, nie ufam Baalowi, ale ufam tobie, gdy mówisz, że jest w porządku. Jako niebieski nie jestem obiektywny. Miron też nie wiedział? - Nie. - Więc ogłoszenie konkurów będzie dla niego jak grom z jasnego nieba? - Prawdopodobnie. O ile w ogóle go to obejdzie.

O ile nie skorzysta z wdzięków demonicznej wy włoki i nie zapomni o mnie w trzy minuty, pomyślałam gorzko. Joshua nie skomentował mojej uwagi, tylko wciąż spo­ glądał na mnie z troską. - Jak się czujesz, tak poza wizytą Baala? - Och, w normie, stała wartość nerwów i stresów, kłótni i awantur, stała porcja udowadniania, że nie je­ stem wielbłądem, normalna ilość kłopotów. - Wilki? - Wilki, wampiry, nic nowego, jak na razie. Dobrze, że choć bogowie tym razem trzymają się z dala. - Nie licząc twojej babki - dodał dla porządku. - Tak, nie licząc Fany. - Wymówiłam to słowo jak funny i rozbawiła mnie sama myśl, jak zareagowałaby na taki skrót. Ale jej imię było nieprzyzwoicie długie i na trzeźwo ciężko było je wymówić poprawnie. - Miałaś już jakieś wieści od zwiadowców? - Joshua spoważniał. - Nie, zajrzę zaraz do Varga, może już wiedzą, jaka była reakcja wampirów na mój prezent. Muszę też pomy­ śleć, co zrobić z wilczycami... W tej chwili jedynym ra­ cjonalnym pomysłem jest zabicie ich, ale to nie powinno być dla mnie takie proste. - Skrzywiłam się. - Martwisz się, że stajesz się zbyt bezwzględna? - Joshua, sam wiesz, jaka jestem, zabiję je, gdy będę musiała, ale... - Będzie cię to gryźć kolejne miesiące, jeśli nie lata. Jak Jezabel czy Victor. Skinęłam tylko. Z empatą nie ma co się bawić w ta­ jemnice duszy.

- Mam nadzieję znaleźć jakieś rozwiązanie, które nie zostawi znów czarnych plam na mojej aurze i sumieniu. Rozumiał moje wątpliwości lepiej niż inni. Miron op­ towałby za rozwiązaniem w stylu Aleksandra Wielkiego, przeciąć węzeł i już. Wilki i wampiry podobnie. Magicz­ ni po raz kolejny wspomnieliby o tym, że moje sumienie jest reliktem wychowania w katolickiej rodzinie. A Joshua rozumiał. Widać już przed przeanieleniem miałam z nim to i owo wspólnego.

Rozdział 16

P

o kilku godzinach byłam na granicy konfrontacji. Chodziła za mną cały dzień, krok w krok. Była, gdy Varg zdawał mi relację z postępów (przyboczny Albina nie opuścił domu i wciąż nie było wiadomo, gdzie jest kryjówka jego mistrza). I gdy telefonowałam do Olafa, by przekazać mu, czego się dowiedziałam z policyjnych kartotek. Olaf zapewnił mnie, że wzmocni straże, a Inge będzie miała oczy dookoła głowy. Niepokoiło mnie to, że wataha czai się na nastolatków, a wielu z nich pomaga w przedszkolu i kręci się wkoło dzieci, które, co wszyscy wiedzieli, są najsłabszym ogniwem - ich utrata byłaby dla Inge i Olafa potężnym ciosem. Gdybym była bez­ względną suką, mogłabym chcieć to wykorzystać. Joshua uprzedził, że musi zniknąć na kilka godzin, więc Bjorn przejął jego obowiązki stróżowania, ale za­ chowywał się dyskretnie. W przeciwieństwie do niej. Była namolna i bez wątpienia właśnie takie wrażenie chciała wywrzeć. Z jej umiejętnościami mogła być jak cień, a była jak wrzód na dupie, nie do przegapienia. Ile­ kroć odwróciłam głowę, była pierwszym, co wpadało mi

w oko. Dziewczynka w białych szortach i różowej ko­ szulce rzucała się w oczy w tym towarzystwie. Za każ­ dym razem, kiedy łapała moje podirytowane spojrzenie, posyłała mi promienny uśmiech i machała ręką. Chcia­ ła czegoś, ale uparcie postanowiłam ją ignorować, jak długo zdołam. - Szelma, u diaska, nie masz nic do roboty? - wark­ nęłam, gdy weszła za mną do łazienki. - Nie. - Uśmiechnęła się niewzruszona. - Może popilnuj, czy Eryk śpi snem sprawiedliwe­ go? - Eryk ma się dobrze, dziękuję. - Znów uśmiech. Ewidentnie pobiła dziś rekord wszystkich reklam wy­ bielających past do zębów. Topiłam się już w jej promien­ nych uśmiechach. Z każdym kolejnym czułam się bar­ dziej jak burzowa chmura niż promyczek słońca. - Może potropisz trochę w terenie? - Nie mam chwilowo nowych tropów, ale nie martw się, moi informatorzy nie spoczną, póki ich nie znajdzie­ my. Prychnęłam zirytowana. - Szelma, moja cierpliwość się kończy. Wzruszyła ramionami, udając brak zrozumienia. - Czy coś w tym złego, że chcę poznać i zaprzyjaź­ nić się z moją przyszłą macochą? - Jej głosik drżał ura­ żonymi uczuciami. Odwróciłam się do niej gwałtownie. - Nie wierzę, że Olaf ci nie powiedział, na czym sto­ imy, więc przestań udawać. - Nie wiem, o czym mówisz. Papa świata poza tobą nie widzi.

Może ktoś inny dałby się nabrać, facet z pewnością. Szelma była małym, sprytnym koteczkiem, wychowa­ nym między wielkimi facetami, których okręciła sobie wokół paluszka. Ja nie byłam facetem i jej słodkie oczka na mnie nie działały. - Sądzę, że powinnyśmy poznać się lepiej - zamru­ gała - zaprzyjaźnić się, skoro wkrótce będziemy rodziną. - Chcesz pogadać? Świetnie, mam kilka pytań. Tym razem to ja wyszczerzyłam się, nieco zbyt drapież­ nie, jak na modelkę z reklamy pasty, za to całkiem łagod­ nie, jak na rekina ludojada. Cień irytacji przemknął przez jej słodką buźkę, ale szybko przykryła go (kolejnym!) wymuszonym uśmiesz­ kiem. Jeszcze trochę i będzie miała zakwasy w policz­ kach. Ale cóż, doceniałam konsekwencję. Nawet jeśli ta technika na mnie nie działała, irytowała mnie dość, bym miała kłopoty z samokontrolą. Jeden zero dla koteczka. Umyłam dokładnie ręce i zerknęłam w lustro. Cienie pod oczami zaczynały przypominać siniaki, byłam po­ targana i wyraźnie zmęczona. Wytarłam dłonie o czarny T-shirt i wyszłam z łazienki, pewna, że nieznośne kocię polezie za mną. - Nie chcesz być moją mamą? - zapytała z udawa­ nym smutkiem. - Szelma, na miłość Bogini i magię wszelaką, skończ z tym, znam te sztuczki, wiem, jakich środków musi użyć kobieta między facetami, żeby dostać to, czego chce. Jeśli myślisz, że skruszysz moje serduszko, muszę cię zmar­ twić, ma się świetnie za swoim pancerzem z kevlaru, nie traktuj mnie jak idiotki, a ja odwdzięczę ci się tym sa-

mym. - Westchnęłam, siadając na kanapie. - Więc po­ wiedz mi, proszę, o co właściwie ci chodzi? Przez chwilę spoglądała na mnie z wyraźną złością, aż wzruszyła ramionami i opadła na fotel. Maska słod­ kiej dziewczynki opadła, jej oczy lśniły nietajoną już in­ teligencją i sprytem. - Trudno, będę musiała sobie wypracować na cie­ bie nowe metody. Na papę i chłopaków to wystarczy, ale widać jesteś bardziej jak Vemke, ona też nie dawała się zwieść... - Vemke, siostra Olafa? - Tak, ona była moją mamą, wychowała mnie. Za­ wsze powtarzała, że gdyby pozwoliła, by papa zajął się tym sam, skończyłoby się to katastrofą. Poza tym papa jest cudowny, ale z maleńkim dzieckiem raczej nie wie­ dział, co robić, a miałam dwa lata, gdy mnie znalazł. - Myślałam, że adoptowali cię z jego partnerką. - Nie, nawet jej wtedy nie znał. Gdy mnie znalazł, miał tylko dwadzieścia dwa lata. Ożenił się trzynaście lat później, to był zły wybór, jeśli chcesz znać moje zda­ nie, ale nikt mnie nie pytał. Potrzebował samicy Alfa, więc się z nią ożenił. Ale ona nigdy nie była dla mnie kimś więcej niż żoną papy. To Vemke, jego siostra, była oficjalnie moją mamą. - Przykro mi, że ją straciłaś. Skinęła głową i łzy przez chwilę błyszczały w jej oczach, ale opanowała się i powiedziała spokojnie: - To była strata dla nas wszystkich. Nie mogłam nic zrobić. Jako mały kot nie mam szczególnej siły bojowej, nie przeciwko wrogiemu stadu wilków, mogłam tylko

pomóc Inge z dziećmi, do Vemke dotarłam za późno. Uśmiechnęła się smutno. - Zrobiłaś, co należało. - I jakoś nie czuję się z tym rewelacyjnie. - Tak już jest. - Skrzywiłam się. Dziewczyna nie miała dwudziestu lat, ale widziała dość, by wiedzieć o życiu więcej niż przeciętna ludzka nastolatka. - Słuchaj, skoro chcesz szczerości, pytam wprost, ja­ kie są twoje intencje wobec papy? Nie zamierzam stać z boku i przyglądać się, jak znowu ktoś mu łamie ser­ ce albo doprowadza stado do ruiny, nie przeżyłby tego. A ty zawsze już musiałabyś się oglądać przez ramię, bo dopadłabym cię wcześniej czy później. Dziewczęca buźka wyrażała bezwzględność, jakiej nie powstydziłby się Varg. Mogłam tylko wzruszyć ra­ mionami. - Szelma, nie zamierzam łamać serca Olafa, nic mię­ dzy nami nie ma! Zrobiłabym sobie taką koszulkę, gdy­ by nie to, że mogłoby to zaszkodzić obecnie stadu. Nie jestem zagrożeniem. - Więc po co te zaręczyny? - Cóż, pretekst, by zebrać wszystkich. - Tylko tyle? - Tak. - I nie zamierzasz brać z papą ślubu? - Nie. - To dobrze. - Miło wiedzieć, że nie przeszłabym twojego testu na dobrą żonę dla taty.

- Nie zrozum mnie źle, ale... nie, nie przeszłabyś. Zaśmiałam się. Szczerość bywa odświeżająca. - A Inge? Przeszłaby? - Tak. Ale papa jest idiotą. - Wiesz o tym, że go kocha? - Jestem młoda, ale nie ślepa. Zawsze go kochała. On też lubi ją bardziej niż większość kobiet, ale... - Obowiązki i zasady. - Dokładnie. - Może da się z tym coś zrobić. - Ta myśl potrafiła wykrzesać ze mnie resztki jasnego promyczka. Choćby dlatego warto było spróbować. - Jeśli ci się uda, nigdy już nie wspomnę, że jesteś dziwadłem. - Och, jak słodko. Pomyślę o tym, pół biedy szczęś­ cie Olafa, ale twoja opinia o mnie to coś, co mi głęboko leży na sercu. - Nie musisz być ironiczna. - Nie muszę. Roześmiała się. - Dobra, masz swój urok, Cahan. Będę cię obserwo­ wać, a jeśli potrzebujesz mojej pomocy z papą, daj znać, wiem, jak sobie z nim radzić. - Nie wątpię. - Słuchaj, powiedz mi, jak to jest z tym twoim byciem mistrzynią? - zapytała ni stąd, ni zowąd. - Mniej więcej jak z byciem wilkiem. Po prostu je­ stem. - I masz tylko dwa wampiry? - Tak.

- Nie myślałaś, by zrobić ich więcej, czy przejąć? - Nie. Nie potrafiłabym ich zrobić, a z przejęciem... masa zamieszania, którego mi nie trzeba, jak nie trzeba mi dodatkowych wampirów. Już z tymi mam masę kło­ potów. Czemu pytasz? - Ciekawość i tyle. Spojrzałam na nią uważnie. Coś chodziło jej po gło­ wie, ale nie zamierzała puścić pary. Wzruszyłam ramio­ nami. - Powiedz mi lepiej, co wiesz o watasze i jakie są na­ stroje wśród nastolatków. Varg i Olaf mają swoje wielkie wilcze łby ponad tym, co się dzieje na dole stada, więc przydałyby się jakieś przecieki. - Niewiele wiem, moja pozycja w stadzie jest dość szczególna, gdybym nie była córką papy, byłabym dla nich przekąską... Nie spędzam zbyt wiele czasu ze szcze­ niakami, bo tam się wciąż ustalają hierarchie, a to jest... No nieważne, ale papa zakazał mi bójek i awantur, więc raczej trzymam się na dystans, bliżej starszych, bo oni już nie muszą nic sobie udowadniać. Ale nie jest zbyt dobrze. Nie jestem skarżypytą, nie pobiegnę do papy, gdy widzę, że łamią zasady, ale... - Nowe prawa nie wszystkim podchodzą? - Właśnie. Skinęłam głową. - Powinnam chyba sama się pofatygować i poobser­ wować. - Tak, poza tym przydałoby im się trochę zaintereso­ wania od Alfy. To stado jest za mało zjednoczone, wiesz, o co mi chodzi? Oni nie czują się jego częścią, skoro nie czerpią z niego siły.

Dziewczyna była bystrzejsza, niż wskazywałyby na to wiek i słodka buźka. I właściwie przyznała, że uważa mnie za Alfę.

Są rzeczy, których postronny nigdy nie zobaczy. Świat wilków ma swoje zasady, ma swoje warstwy. Pierwsza warstwa jest dla oczu wszystkich. To bru­ talna rzeczywistość, przemoc, wielcy faceci w skórach obrzucający obcych morderczym spojrzeniem, to wysta­ jące zza paska rękojeści noży i pistoletów. To zatłoczony Czarny Płomień i męskie dłonie kląskające na kształt­ nych pośladkach roznegliżowanych dziewcząt. To gru­ be akta w policyjnych kartotekach, listy gończe i kura­ torzy, to tatuaże więzienne i znikający bez wieści idioci, którzy zadarli ze sforą. To była ta wilcza rzeczywistość, jaką znałam przez lata, nim stałam się częścią ich spo­ łeczności. Drugą warstwą było to, co zobaczyłam podczas obia­ du w lukoi. Ci sami faceci, ale już bez złowieszczo zmar­ szczonych brwi, jedzący w spokoju posiłek, dowcip­ kujący, rozluźnieni, zaprzyjaźnieni ze sobą, gotowi do rozróby na równi z piciem i śpiewaniem do rana. Nie było tam miejsca na wrogość, bo pozycja w stadzie była już względnie stabilna, więc każdy wiedział, na co sobie może pozwolić. Wilki w sforze są braćmi i kumplami, są twardzi, ale nagle dostrzegasz, że są też całkiem normal­ ni. Już nie przerażają, gdy słyszysz, jak sobie opowiadają durne kawały czy dogryzają temu, któremu nie wyszła randka. Ot, swojskie chłopaki.

Dziś zobaczyłam trzecią warstwę i potrzebowa­ łam chwili, by się z tym oswoić. Bo sfora to rodzina, to najbliższa z możliwych więzi. To maluchy uczące się chodzić, ściskające kurczowo palec taty, wielkiego jak dąb faceta o aparycji członka Helis Angels. Sfora to sze­ reg małych gestów, które sprawiają, że dzieci wyrastają w poczuciu bezpieczeństwa absolutnego, bo każdy z do­ rosłych wilków gotów jest spalić świat do fundamen­ tów, gdyby cokolwiek zagroziło stadu. I najdziwniejsze, że wszystkie te trzy warstwy są prawdziwe, żadna nie jest iluzją, pozorem dla ukrycia tego, co tkwi głębiej. Ja byłam jakby aplikacją, która wciąż musiała wpa­ sować się w patchworkową tkaninę społeczności. Nor­ malnie zdałabym się na czas, ale z nim właśnie mieli­ śmy kłopot. Inge zaprowadziła mnie do ogrodu, prywatnej prze­ strzeni w głębi posiadłości. Obraz był całkiem sielanko­ wy, dzieci, rodziny, ciężarne kobiety, uzbrojeni i mar­ kotni strażnicy pilnujący, by włos nikomu z głowy nie spadł. Markotni z mojego powodu, jak mi cicho wy­ jaśniła Inge. Nie zdarzało się, by ktoś ze szczytu hie­ rarchii odwiedzał tę przestrzeń rodzinną, obawiali się kłopotów. Z pracy policyjnej wyniosłam przekonanie, że im więcej zadaje się pytań, tym mniej uzyskuje się odpowie­ dzi. Im wyraźniejsze jest moje pragnienie wejścia w ja­ kąś grupę, tym trudniej to osiągnąć. I nie ma różnicy, czy mówimy o środowisku paserów w Toruniu, dresia­ rzy, grafficiarzy, białych kołnierzyków czy wilków. Nie zamierzałam więc okazywać, że mi zależy. Nie zamie­ rzałam robić nic.

Joshui wciąż nie było, więc to Varg i Bjorn deptali mi po piętach. Inge wmieszała się w tłum, pilnując swoich obowiązków, choć raz po raz czułam na sobie jej czuj­ ne spojrzenie. Podeszłam do leżaka rozłożonego w cie­ niu starej jabłoni i zdjęłam kurtkę. Nie obawiałam się, że ktoś przestraszy się kabury czy noży, bo każde tutej­ sze dziecko było oswojone z widokiem broni. Opadłam na leżak, emanując zmęczeniem, jakbym nie marzyła o niczym tak bardzo, jak o drzemce. Opuściłam nieco powieki, by nie było widać, że obserwuję, zamiast spać, i westchnęłam. Bjorn usiadł blisko, Varg podszedł do Inge i poma­ gał jej pozbierać do wiklinowych koszy zabawki, które przedszkolaki porozrzucały po całym trawniku. Jakieś dwadzieścia minut trwało, nim przestałam przyciągać spojrzenia i dzieciaki znów zaczęły bawić się po swojemu. Szybkie są, dorośli potrzebowali jeszcze go­ dziny. Prawie przysnęłam, nim stało się to, czego się spo­ dziewałam, choć może w innej formie. - Czy pani ma futro? Cieniutki głos dobiegał zza moich pleców, musiałam wygiąć szyję, żeby zobaczyć chudą dziewczynkę, góra sześcioletnią, która wpatrywała się we mnie z rozsze­ rzonymi ze strachu oczami. Stała jakieś dwa metry ode mnie, spięta, jakby spodziewała się, że za chwilę odgry­ zę jej głowę. Rzuciłam leniwie spojrzeniem dalej, by do­ strzec dzieciaki zbite w gromadkę, w większości starsze od niej i zapewne bardziej wyszczekane, ale to właśnie ją zmusili, by podeszła. Cóż, mała była odważna, a ja miałam szczerą ochotę dopompować nieco jej pozycję

w stadzie. Uśmiechnęłam się zachęcająco i kiwnęłam, by podeszła bliżej. Zrobiła niepewny krok, potem następny. Gdy nie ruszyłam na nią, jeszcze jeden, aż stała całkiem blisko. Poobijane kolana, wielkie szare oczyska i cieniut­ kie warkoczyki przypominały mi mnie samą w jej wieku. - Cześć, jak ci na imię? - spytałam ciepło. Dzięki Nisimowi i dzieciakom z jego szkoły nie byłam już takim dzikusem w kontaktach z małymi ludźmi. - Zosia. - Uśmiechnęła się nieśmiało, pokazując przetrzebione mleczaki. - A ja Dora, nie musisz mówić pani, a odpowiadając na twoje pytanie, nie mam futra, ale mam piórka, chcesz zobaczyć? Przez chwilę się wahała, niepewna, czy moja łaska nie jeździ na pstrym koniu, ale pokiwała entuzjastycz­ nie głową. Usiadłam wygodniej na leżaku, odgarnęłam włosy z pleców i podwinęłam koszulkę, pokazując jej mój tatuaż. Chłodne powietrze muskało skórę i skrzyd­ ła i piórka poruszyły się delikatnie, przesuwając nieco bliżej kręgosłupa. Słyszałam głośne westchnienie małej, kiedy to zobaczyła. Odruchowo zbliżyła się jeszcze bar­ dziej, niemal czułam jej oddech na karku. - Możesz dotknąć, jeśli chcesz, to nie jest zwykły ta­ tuaż. - Mogę? - Niemal się zapowietrzyła z niedowierza­ nia. - Możesz, przecież ci pozwoliłam. Spojrzała niepewnie na Bjorna, ale on tylko kiwnął głową. Rączka jej drżała, kiedy sięgnęła przed siebie, do­ tykając mojej łopatki. Piórka znów się poruszyły. Kiedyś te ruchy mnie nieco rozpraszały, ale miałam miesiące, by

przywyknąć i właściwie nie zwracać na to uwagi, ale dla małej Zosi to była czysta niesamowitość. Wiedziałam, że zdumiewa ją to, że choć dotyka moich pleców, nie czu­ je gładkiej skóry, ale miękkość piór. Gdy cofnęła rączkę, opuściłam koszulkę i odwróciłam się do niej. - I co, fajne? - No, bardzo. - Szczery zachwyt wypełniał jej jas­ ne oczy. Uśmiechnęłam się ciepło. - Sama widzisz, nie mam futra, ale takie skrzydła też są całkiem fajne. - A czemu nie masz futra? - zapytała cichutko. - Wiesz, że żeby się zmieniać w wilka, trzeba zwykle mieć mamę i tatę wilka, prawda? Skinęła poważnie głową. - Moi rodzice nie byli wilkami, ja jestem wilkiem po babci. Nie zamierzałam jej tłumaczyć, że babcia jest Królo­ wą Wilków, boginią, która zamieszała w moim drzewie genealogicznym setki lat temu. Mała przez chwilę prze­ trawiała informacje i w końcu skinęła głową. - Moja babcia też była wilkiem - powiedziała po pro­ stu. - A Michał się nie zmienia, bo jego tata był człowie­ kiem... Inge mówi, że może jeszcze będzie się zmieniał, tylko musi przejść zakwitanie i wtedy będzie wiadomo. Zachichotałam. Oczami wyobraźni zobaczyłam minę owego Michała, gdyby usłyszał, że czeka go zakwitanie. - No ja już mam to za sobą i nadal się nie zmieniam, ale czasem te skrzydełka pojawiają się jak skrzydełka wróżki. - I możesz wtedy latać?

- Niestety nie, ale mam przyjaciół, którzy mają takie skrzydła, na których się da latać. - Anioła, prawda? - zapytała domyślnie. - Tak. Znam też chłopca, który jest trochę wilkiem, trochę aniołem. - Super! I ma skrzydła? - Na razie nie, anioły też muszą dojrzeć, nim je do­ staną. Ale jest srebrnym wilkiem, polarnym, jest napraw­ dę śliczny. Może kiedyś się poznacie, chciałabym go kie­ dyś tu przywieźć, on nie ma stada i czasem bardzo mu smutno. Skinęła głową ze zrozumieniem. - Ty jesteś jego stadem? - Chyba troszkę tak, nie zna innych wilków. - Więc on jest też częścią naszego stada, bo Inge mó­ wiła, że ty jesteś naszą Alfą. - To prawda. - Fajnie. - Znów błysnęła nielicznymi ząbkami. Pogłaskałam ją po rozczochranej główce, cienkie kos­ myki wymykały się z warkoczyków i otaczały ją jak pło­ wa aureolka. Dreptała w miejscu, wyraźnie mając ochotę na coś, ale nie była pewna, czy jej wolno pytać. - Chcesz się przytulić? - zapytała w końcu. - Jasne. Wilki okazywały sobie zaufanie i sympatię przez do­ tyk. Mała nachyliła się do mnie, a ja potarłam jej policzek nosem i przytuliłam ją mocno. Pisnęła, gdy połaskota­ łam ją po żebrach. Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc podziw dzie­ ciaków, które ją tu wysłały, pewnie za karę lub by ją tro­ chę pomęczyć.

- Możesz im opowiedzieć o skrzydłach, będą ci strasznie zazdrościć, że mogłaś ich dotknąć, a oni nie. Byłaś bardzo odważna. Zaczerwieniła się z dumy. Gdy odeszła, Bjorn poklepał mnie po ramieniu. - Dobrze sobie radzisz z dzieciakami, może powin­ naś pomyśleć o własnych? Zachichotałam na absurdalność tego pomysłu. - Bjorn, widzisz mnie z dziećmi? U mnie nie ma wię­ cej niż kilka miesięcy spokoju. Już to sobie wyobrażam: awantura w Trumnie, jakieś krwiożercze bóstwa czy za­ wzięte suki, a tu ja z dzieciną w nosidełku albo z brzu­ chem pod nosem. To nie dla mnie. Jeszcze kilka miesięcy temu wpadłabym przy tej małej w panikę, ale spędzałam sporo czasu z dzieciakami ze szkoły prowadzonej przez naszego przyjaciela, tamtejsze bliźniaczki, niewiele star­ sze od Zosi, przeszkoliły mnie w spełnianiu fantazji ma­ łych dziewczynek. - Może i tak, ale szkoda takich genów. - Bjorn, sama nie wiem, co by wyszło z moich genów, zwłaszcza gdybym miała mieć dzieci z Mironem. - No tak... ale gdybyś miała dziecko z wilkiem, pra­ wie na pewno byłoby jednym z nas. - Zgłaszasz się na ochotnika jako ojciec, Bjorn? - Po­ słałam mu zalotne spojrzenie i niemal wybuchłam śmie­ chem, widząc jego zmieszanie. - Nie chciałem cię urazić, oczywiście to nie ja miał­ bym być ojcem, a Olaf... - zaczął się tłumaczyć. Poklepałam go po ramieniu. - Daj spokój, nie gniewam się, do głowy by mi to nie przyszło. Nie będzie szczeniaczków z Olafem, wierz mi.

- Może jeszcze zmienisz zdanie. - Jeśli wszystko pójdzie tak, jak planuję, następnej wiosny Olaf będzie bawił szczenięta, ale nie ja będę matką. Spoglądał na mnie przez chwilę z niemym pytaniem i w końcu zrozumiał. - Jak zamierzasz ich do tego nakłonić? - Coś wymyślę, zaufaj mi. Jedno pytanie, Varg nie będzie mnie za to ścigał? Ma coś do niej? - Nie - pokręcił głową - lubi ją, ożenił się z jej młod­ szą siostrą, która umarła wiele lat temu. - Nie w pogromie? - Nie, przy porodzie, ona i dziecko nie przeżyli kom­ plikacji. Nie mów mu, że ci powiedziałem. - Jasne, milczę jak grób. Odszukałam wzrokiem Varga. Widać w wilczym świecie wszystko ma swoje warstwy. Ogród powoli zapełniał się nastolatkami, które wró­ ciły ze szkoły. Inge wyjaśniła mi już, że wymyśliła dla nich wolontariat przy opiece nad maluchami głównie po to, by integrować stado. Chciała, by wiedzieli, że mają swoje obowiązki w strukturze, więc są jej częścią. Ro­ zumiałam jej sposób myślenia i wolałam, by zajmowały się dziećmi, niż włóczyły po osiedlach jako potencjalni młodociani przestępcy. Dorastający ludzie wpadają na różne głupie pomysły, dorastające wilki są jak ludzkie nastolatki z A D H D na dokładkę. Odszukałam wzrokiem Jolę. Trzymała się na uboczu, pobladła i trochę zbyt szczupła, by było to zdrowe. Bra­ kowało jej tej wewnętrznej siły i witalności, jaką emano­ wały silne wilki. Nie musiałam pytać, by wiedzieć, że jest

submisywna, całkiem jak mój szczeniak, najprawdopo­ dobniej zauroczony nią, może z wzajemnością. Wstałam z leżaka i leniwie podeszłam do stołu, przy którym roz­ kładała podwieczorek dla dzieci. Gdy mnie zauważyła, plastikowe kubeczki wypadły jej z rąk, pobladła i widzia­ łam, że najchętniej odwróciłaby się na pięcie i uciekła. Skinęłam jej powściągliwie głową, schyliłam się po kubki i jakby nigdy nic, oparłam o stolik tuż przy niej. - Cześć, jesteś Jola, prawda? Przytaknęła i natychmiast uciekła spojrzeniem. Skur­ czyła się w sobie, jakby oczekiwała, że za chwilę ją uderzę. - Chciałabym z tobą chwilkę porozmawiać, może być tu czy wolisz na osobności? - zapytałam cicho. - Tu - wykrztusiła. Może kalkulowała, że tu mniej oberwie, choć prawem hierarchii, gdybym postanowiła ją tu zatłuc, nikt by nie reagował. - Wiesz, co się stało Sebastianowi? Nagle uniosła głowę i nie bacząc na zasady, spojrza­ ła mi w oczy. - Myślałam, że jest u ciebie, z innymi wilkami w Trumnie. Coś mu się stało? - Został bardzo ciężko pobity, niemal na śmierć. Zbladła, jej oczy zrobiły się jeszcze większe, jeszcze bardziej przerażone. - Nie ma go w szpitalu, wiedziałabym... - Jest w sanktuarium w Sopocie. Nie chciałam, by coś znów mu się przydarzyło, a tak się stanie, jeśli nie ukarzę tych, które mu to zrobiły. Jeśli nie będę miała pewności, że jest tu bezpieczny, będę musiała go zabrać ze sobą do Thornu - zablefowałam. Łzy zamigotały w jej oczach.

- Ale wyzdrowieje, prawda? - Znaleźliśmy go w ostatniej chwili. Wyliże się. Ulga emanowała z niej każdym porem. Sebastian musiał podbić jej serce ze szczętem. - Chciałabyś go odwiedzić? - zapytałam wiedziona impulsem. - Tak - powiedziała szybko i nagle oblała się rumień­ cem. - On mi opowiedział wiele z tego, co się tu dzieje, Jolu. Wiem o watasze, to one chciały go zabić, i wiem, że ty też masz z nimi kłopoty. Milczała, wzrok miała utkwiony we własnych sto­ pach. - Jolu, jestem Alfą, mogłabym ci nakazać, byś mi wszystko powiedziała, mogłabym cię nawet zabić tylko za to, że czuję na tobie ich zapach. Zadrżała. - Nie zrobię tego, bo wiem, że nie było w tym żadnej twojej winy. Jak Sebastian, jesteś ofiarą tej sytuacji, ale nie mogę pozwolić, by one dłużej były bezkarne. Wiem, że mnie nie znasz, ale Sebastian musiał ci o mnie opo­ wiadać. Zawsze dotrzymuję słowa, niezależnie od tego, ile mi za to przyjdzie zapłacić. Mogłabym im wybaczyć, że usiłowały mnie zabić, ale nie puszczę płazem tego, co zrobiły Sebastianowi i wam. Ja sobie radzę, wy potrze­ bujecie ochrony, moim i Olafa obowiązkiem jest wam ją zapewnić. Rozumiem, że mogliście myśleć, że wasz los nas nie obchodzi, ale koniec z tym, przysięgam. - Zamierzasz się nimi zająć? Naprawdę? - Jakiś cień niedowierzania przemykał przez jej twarz.

- Odkąd tylko dowiedziałam się, co robią, ale potrze­ buję waszej pomocy. - Ale jak ja mogłabym... jestem słaba... - To, że jesteś submisywna, nie znaczy, że jesteś słaba i nic od ciebie nie zależy. Nie chcę, byś się z nimi biła. Po­ trzebuję informacji, które pomogą mi się z nimi uporać. Czy mogę liczyć na twoją pomoc? Proszę, jeśli nie chcesz tego zrobić dla siebie i dla Sebastiana, pomyśl o dzieciach, ile czasu minie, nim sięgną i po nie? Rozejrzała się nieprzytomnie dookoła. - Chcę, by one zniknęły - wyszeptała. - Znikną, możesz mi wierzyć. Przez chwilę wpatrywała się we mnie, szukając na mojej twarzy oznak, że kłamię. - Dlaczego mnie prosisz, skoro możesz rozkazać? szepnęła. - Bo nie jestem jak one, szanuję Sebastiana i ciebie, nie chcę cię łamać, bo byłabym niewiele lepsza od nich. - Pomogę ci. Oby nie kosztowało mnie to życia. Cze­ kaj za godzinę w świetlicy, przyprowadzę tych, o któ­ rych wiem. - Dziękuję. I mówiłam poważnie, jeśli chcesz odwie­ dzić Sebastiana, tylko powiedz, poproszę kogoś, by cię tam zawiózł. Uśmiechnęła się blado. - Poczekam, aż wróci, gdy będzie tu bezpiecznie. - Niedługo, obiecuję. Skinęła głową i odeszła. Skończyłam za nią wykładać jedzenie z koszyka. Inge podeszła do mnie cicho. - I jak?

- Dobrze. Obiecała pomóc. - Może cię nie doceniałam, Cahan, jesteś tu od kilku godzin, a już czuję, że masz na nich dobry wpływ. Zerknęłam na nią niepewna, czy sobie ze mnie nie żartuje. Pokręciła głową. - Zawsze czuję takie rzeczy, teraz są spokojniejsi, jak­ by silniejsi dzięki twojej uwadze i życzliwości. Potrzebo­ wali tego. - Szelma mówiła coś podobnego. - Ta mała nie potrzebuje stada, jak to kot, ale całkiem sporo o nim wie. - Uśmiechnęła się z sympatią. - Ją też musiałaś do siebie przekonać, skoro w ogóle z tobą roz­ mawia. Próbowała ci dać nauczkę, zrobiła jakiś bardzo brzydki numer, podrapała czy zraniła? - Nie. - To komplement, uwierz mi, ta mała to zadyma na kształtnych nóżkach. Olaf się denerwuje, że niemal mieszka w Trumnie z Erykiem, ale teraz jest dużo spo­ kojniejsza, tutejsi chłopcy też.

Napięcie można było kroić nożem. Gdy weszłyśmy z Inge do świetlicy, podniesione głosy ucichły. Dziecia­ ki zbiły się w grupkę i spoglądały na nas nieufnie. Po­ gratulowałam sobie pomysłu, by Varga i Bjorna zostawić na zewnątrz, na ich widok szczeniaki dostałyby chyba apopleksji. Varg zgodził się tylko dlatego, że wchodzi­ łam tam z Inge. Nie mogłam się nie śmiać na myśl, że ta szczupła i sporo niższa ode mnie dziewczyna, nieuzbro­ jona (póki nie zmieni się w wilka), miałaby być moją

ochroną. Varg naprawdę mnie nie doceniał. Może to wy­ nik tego, że dałam się zaskoczyć i niemal zabić sześciu zdradliwym sukom, ale jedną z rzeczy, których o mnie jeszcze nie wiedział, było to, że uczę się na błędach i nie zwykłam popełniać ich więcej niż raz. Tym razem byłam uzbrojona, byłam też pewna mojej alfiej mocy, która im dłużej przebywałam ze stadem, tym wydawała się sil­ niejsza. Może nie tylko oni korzystają z mojej obecności, ale i ja od nich czerpię jakąś siłę? Dzieciaki miały na oko od trzynastu do dwudzie­ stu lat, choć tych pełnoletnich było dwoje, może tro­ je (wciąż nie miałam pewności, ile lat ma Jola, teraz ze zdecydowaną miną i zaplecionymi na piersi szczupły­ mi i posiniaczonymi dłońmi wydawała się starsza niż wcześniej i jakby silniejsza), większość stanowiły chude i nieco niechlujne wyrostki. Spoglądali na mnie nieuf­ nie, czasem nieufność podszyta była niechęcią czy sub­ telną wrogością, jedyną, na jaką submisywny może so­ bie pozwolić wobec wilka ze szczytu hierarchii. Bo bez wątpienia byli submisywni, niepewni, słabsi od średniej, łatwiejsi do zastraszenia i manipulacji. Wprawne oko policjantki wyłapywało ślady przemocy, wciąż wyraź­ ne siniaki, przygarbione plecy, instynktowne wzdryg­ nięcie, gdy podeszłam, unikanie kontaktu wzrokowego, bezsilne drżenie. Przeszłam przez pokój i usiadłam na kanapie, dość daleko, by nie czuły się przytłoczone. Inge wciąż stała, jakby własnym ciałem chciała zasłonić drzwi, może tak było. Wiedziałam, że nie będzie łatwo trafić do nastolat­ ków. Nie byli zadurzonymi dziewczętami, jak Jola, której strach o chłopca dodał odwagi. Nie mogłam odwoływać

się do ich siły, lecz do strachu. Nie musiało mi się to po­ dobać, ale było skuteczne. - Witajcie - powiedziałam cicho. - Dziękuję, że przy­ szliście. Szmerek, jaki przebiegł między nimi, sugerował, że nie tego się spodziewali. - Jestem wdzięczna, że zgodziliście się mi pomóc i że chcecie przyczynić się do bezpieczeństwa waszego stada. Dopilnuję, by nie zostało to zapomniane. Jola zapewne wspomniała wam już, jaki mamy problem i co zamie­ rzam? - Może sama powiesz, zamiast wysługiwać się tym wypłoszem? - Szesnastoletni na oko chłopak zerkał na mnie buńczucznie. I może bym uwierzyła w ten teatrzyk, gdybym nie widziała takich dzieciaków na ulicach, zbyt przerażonych, że ktoś dostrzeże ich strach, więc szarżu­ jących rozpaczliwie i na oślep. - Masz rację, choć nie w tym, jak nazywasz Jolę. Uśmiechnęłam się pojednawczo. - Sprawa wygląda na­ stępująco. Oboje z Olafem zgadzamy się, że należy cał­ kowicie odciąć stado od działalności przestępczej, która przyciąga zbyt wiele uwagi ludzi, a na stado sprowadza zepsucie i nieporozumienia. Olaf, obejmując przywódz­ two oficjalnie, wydał odpowiedni dekret. Tymczasem dość nieoczekiwanie dowiaduję się, że wola nasza nie jest w pełni respektowana, przeciwnie, za naszymi ple­ cami wciąż są tacy, którzy sprzedają narkotyki, czerpią korzyści z nierządu, kradną. Bardzo mi się to nie podoba. Jak może wiecie, do niedawna byłam policjantką i prze­ strzeganie prawa naprawdę leży mi na sercu. Mam też

wciąż dostęp do policyjnych kartotek. - Zawiesiłam lek­ ko głos i widziałam, jak z kilku twarzy odpływa krew. Jaka jest kara za złamanie bezpośredniego nakazu Alfy? Milczeli przerażeni. - Inge, możesz podpowiedzieć naszym młodym przyjaciołom, jakie są konsekwencje łamania rozkazów Alfy? - zapytałam uprzejmie. - Są tylko dwie możliwe kary, śmierć lub banicja powiedziała głucho wilczyca, nie rozumiejąc, do czego zmierzam. Nie tego się spodziewała, ale miałam w sali przesłuchań nie raz dzieciaki podobne do tych tutaj, wie­ działam, co robię. Wypowiedź Inge wstrząsnęła nimi. Kontynuowałam spokojnie, nie spuszczając z nich oka: - Teoretycznie każdy, kto złamie zakaz, zasługuje na karę, ale ja widzę tu pewien haczyk. Co, jeśli ktoś złamał zakaz nie dlatego, że chciał, ale został do tego zmuszony przez kogoś silniejszego, kto rości sobie prawo do wła­ dania i dysponowania tym słabszym? Co powinniśmy zrobić wtedy? Czy nadal obstawać przy ukaraniu wszyst­ kich? Nie wydaje mi się to sprawiedliwe, a zależy mi na tym, by moje decyzje były właśnie takie. Przez chwilę analizowali moje słowa w milczeniu. - Czyli jeśli ktoś nie chciał sprzedawać się na ulicy, ale ktoś inny go zmusił i brał od klientów pieniądze... Szept Joli był ledwie słyszalny. Odruchowo zacisnęłam pięść, ale głos miałam spo­ kojny. - To taka osoba jest ofiarą, która ma pełne prawo prosić Alfę o opiekę, a ten, kto zmuszał ją do łamania prawa, jest winien podwójnie i to on zasługuje na karę.

- A co z hierarchią? - wyszeptał chudy na oko dwu­ nastolatek. - Rozkazy Alfy są najważniejsze, ten, kto wydaje roz­ kazy sprzeczne z rozkazem Alfy, łamie prawo i zasługu­ je na karę. Więc hierarchia obowiązuje was tylko wtedy, gdy posłuszeństwo innym wilkom nie zagraża waszej lojalności wobec Alfy - wyjaśniłam. - Czyli jeśli ktoś kazałby mi sprzedawać działki...? - Powinieneś przyjść do Alfy czy Geriego i powie­ dzieć, że ktoś chce, byś zdradził stado. Mój wywód był logiczny, choć sprzeczny z tym, co od dawna wmawiały im suki z watahy i niewykluczo­ ne, że i inni, którzy korzystali z ich słabości. Oparłam się łokciami o kolana i nachyliłam lekko w ich stronę. Czekałam. Szmerek między nimi przerodził się w kłótnię. Kil­ kanaście wilczków zaczęło się przekrzykiwać i szarpać. Zdołałam zrozumieć, że kilkoro z nich chce się ze mną podzielić informacjami, ale dwóch starszych chłopa­ ków woli trzymać się tamtych, bo ja za chwilę wyjadę, a oni zostaną z nimi. Od słów szybko przeszli do czynów. Inge doskoczyła do nich i usiłowała odciągnąć wysokie­ go, chudego chłopaka, który zaczął szarpać Jolę, nazywa­ jąc ją zdrajczynią. Sprawy potoczyły się bardzo szybko, bardziej wyczułam, niż zobaczyłam pojawiającą się broń w dłoni drugiego agresora. Lufa przeskakiwała między Inge a Jolą, drżąca i histeryczna, całkiem jak jej właś­ ciciel. Zadziałałam, nim zdołałam pomyśleć. Moc Alfy wezbrała we mnie szorstką kulą, wewnętrzna wilczyca wyrwała się na wolność, gorąca fala wypłynęła ze mnie w zbitą i kłębiącą się gromadę. Wydałam komendę.

- Siad! Przyznaję, dobór słów nieszczególny, ale, do cholery, działałam w stresie! Poskutkowało. Wszyscy ucichli, bój­ ka wygasła, gdy posłuszni rozkazowi usiedli na podło­ dze. Wszyscy prócz Inge. Prawie zaklaskałam z radości, domyślając się, co to znaczy. Wstałam z kanapy i pode­ szłam do nich. - Czy ktoś jest ranny? - zapytałam. Inge rozglądała się, nie do końca rozumiejąc, co się stało. - Nic poważnego - podsumowała oględziny kilku rozbitych nosów. - Oddaj mi broń - zakomenderowałam chudzielcowi, który chwilę temu mierzył w moją towarzyszkę. Po­ słusznie oddał mi pistolet rękojeścią do przodu, choć nie napierałam już na nich mocą, nie musiałam, zadziała­ ło i mieli już ogląd sytuacji. Zabezpieczyłam broń i we­ pchnęłam za pasek z tyłu spodni. - Wszyscy się już uspo­ koili? Tak? Świetnie, więc powiedzcie mi wszystko, co jako wasza Alfa wiedzieć powinnam. Następne dwie godziny poznawałam zbyt liczne hi­ storie o nadużyciach siły i władzy. Dzieciaki nie mia­ ły z watahą lekkiego życia. Nawet najmłodsze rozpro­ wadzały towar lub robiły za gońców. Trzy dziewczyny, w tym dwie niepełnoletnie, zmuszane były do prostytu­ cji. Dwóch chłopaków, ci, którzy najbardziej się stawiali, okradało samochody. Pocierałam skronie, zapisując w notesie najważniejsze fragmenty ich zeznań. Byli zre­ zygnowani i pewni, że podpisują na siebie wyrok śmierci. Nie z naszych rąk, a z pazurów watahy. Rozmach Kary i Mary był imponujący. Gdybym te zeznania podrzuciła

na posterunek, nie tylko chłopcy z narkotykowego, ale i obyczajówka, i rozboje ozłociliby mnie i wyprawili im­ prezę na moją cześć. Zamknęliby co najmniej kilkana­ ście spraw z miejsca, tylko na podstawie zeznań. Mia­ łam też adresy bazy wypadowej, magazynu i dziupli dla kradzionych aut. Kolejne kilka spraw rozwiązanych na podstawie znalezionych tam dowodów. Ale policja nie miała się o tym dowiedzieć. Wilcze sprawy załatwiamy w naszym gronie. Lokalni stróże prawa będą się mogli co najwyżej zastanawiać, skąd poprawa statystyk, ktoś za to dostanie premię i jakiś dyplom zawiśnie na czy­ jejś ścianie. - Do wyjaśnienia sprawy zostańcie w domu lukoi, nie wracajcie do akademika. Tak nazywano coś w rodzaju schroniska dla tych, którzy nie chcieli mieszkać ze stadem czy rodziną (wśród dzieciaków tu aż czwórka była sierotami). To tam naj­ częściej znajdywały ich wilczyce z watahy. - Inge znajdzie tu dla was miejsce, dam wam ochro­ nę do czasu, aż wszystko się wyjaśni. Jeśli są inne dzie­ ciaki, które mogą ucierpieć z ich rąk, dajcie znać, Rocky je tu przywiezie. Nieśmiało podano nam kolejne imiona. Byłam po­ woli przytłoczona tym, jak źle było, ile miały na sumie­ niu i jak zatruły nasze stado suki z watahy. Niemożliwe, by poprzedni Alfa nic nie zauważył, działały od lat (star­ si chłopcy od małego byli pod ich wpływem). Może pła­ ciły daninę, a on przymykał na wszystko oko, sam nie był przesadnie czysty. Raz jeszcze cieszyłam się w duchu z tego, że to Olaf sprawował teraz władzę. Jego wizja wil­ czej społeczności leżała mi o wiele bardziej.

Gdy zostałyśmy same z Inge, mogłam wyjaśnić swo­ je małe podejrzenia. - Dlaczego nie usiadłaś? - Nie wiedziałam, że tego chcesz... To znaczy sły­ szałam, co mówisz, ale myślałam, że mówisz tylko do nich... - Zmieszała się. - Słyszałaś polecenie, ale nie czułaś nic poza tym? dopytywałam. - Co miałam poczuć? - Wyraz szczerego zaskocze­ nia ogromnie mnie ucieszył. - Czy zrobiłaś cokolwiek wbrew woli Olafa? - Nie, oczywiście, że nie! - A wcześniej, gdy Olaf nie był jeszcze Alfą? Czy po­ przedniemu Alfie byłaś równie posłuszna? - Nie wiem, czemu pytasz... - Nie komentowałam, ciekawa jej odpowiedzi. - Byłam dość niesforna, ale wy­ rosłam z tego. Uśmiechnęłam się szeroko. Niespodzianki niekie­ dy czynią moje życie o wiele łatwiejszym. Częściej nie­ znośnym, ale tym razem mogłam tylko zacierać ręce ze szczęścia. Inge spoglądała na mnie jak na pacjentkę szpi­ tala dla obłąkanych, gdy zaklaskałam i wyszczerzyłam się radośnie. Nie widziała związku między moją reakcją a zeznaniami dzieciaków. Cóż, wielkie umysły działają wielotorowo, mimo szczerego bólu wywołanego naduży­ ciami miałam też małą chwilę triumfu.

Rozdział 17

M

ożesz mi wyjaśnić jedno, Cahan? - Głos Varga wy­ rwał mnie z zamyślenia. - Zależy co, są rzeczy, których nie wiem nawet ja powiedziałam skromnie, a Bjorn parsknął śmiechem z tylnego siedzenia.

Varg obrzucił mnie surowym spojrzeniem, przywołu­ jąc do porządku jak niesforne dziecko. Zdusiłam chichot. - Dlaczego ich po prostu nie zabijemy? Dlaczego ba­ dasz sprawę, zbierasz dowody, jakbyś szykowała się na sąd? Przygryzłam wargi i uciekłam wzrokiem. Spodzie­ wałam się, że wcześniej czy później padnie to pytanie, choć zakładałam, że zada je Olaf. - Naprawdę nie rozumiem - naciskał, kiedy moje milczenie się przedłużało - przecież wiemy już wszyst­ ko, co mieliśmy wiedzieć, wiemy, kim są, i możemy dzia­ łać, a ty tracisz energię na przesłuchiwanie dzieciaków, wydzwanianie do przyjaciół z policji, badanie nastrojów. To nie ma sensu. Wystarczyło nam to, co powiedział ci Sebastian, koniec pieśni.

Skinęłam głową. Owszem, wystarczyło znać nazwi­ ska i wysłać cyngla. Przynajmniej Vargowi by to wystar­ czyło. Ale ja nie przespałabym już jednej nocy spokojnie do końca życia. - Varg, wiem, że to dla ciebie niezrozumiałe, i doce­ niam, że mimo to powstrzymujesz się od działania - po­ wiedziałam cicho, gdy jego oczekiwanie na odpowiedź niemal gryzło natarczywością. - Wiem, jakie są prawa wilcze, naprawdę, staram się je nawet zrozumieć, ale ja tak nie mogę. Mój system wartości jest dość skompliko­ wany. - Zawahałam się niepewna, jak mu wyjaśnić to, że wierzę w sprawiedliwość, tak by nie zabrzmiało to gór­ nolotnie i naiwnie. Zrezygnowałam z tłumaczenia i sięg­ nęłam po inne argumenty. - Varg, sądzę, że musiałam dowiedzieć się wszystkiego nie tylko, by mieć dowody ich winy, ale by wiedzieć, co się dzieje ze stadem. Musieli mi zaufać na tyle, żeby mi o tym powiedzieć, i musieli usłyszeć ode mnie, że przejmuję się tym, co się z nimi dzieje, i że to, co spotka watahę, nie jest moim kaprysem czy wynikiem walki o pozycję, ale karą za krzywdy, ja­ kie im wyrządziły. Te dzieciaki muszą wiedzieć, że kogoś obchodzi, co się z nimi dzieje. Tylko wtedy faktycznie będą czuły się częścią stada i następnym razem przyjdą do nas, zanim dojdzie do eskalacji. Możesz też uznać, że moje sumienie jest reliktem wychowania w katolickiej rodzinie, magiczni zwykle tak to tłumaczą. - Wzruszy­ łam ramionami bezradnie. Znów wbiłam wzrok w migające za oknem drzewa. Gardło drapało i nie mogłam już nic więcej powiedzieć. Czułam na sobie spojrzenie Varga.

- Pilnuj drogi, Varg, nie chcę wylądować w rowie, przynajmniej póki nie zakończymy kilku spraw. Milczał całą trasę do Trumny. Cisza nie przyniosła ulgi, może dlatego, że wciąż więcej uwagi poświęcał mo­ jemu profilowi niż drodze. Po chwili poczułam na ramie­ niu dłoń Bjorna, który z tylnego siedzenia poklepywał mnie pocieszająco i bez słów. Może rozumiał mnie lepiej niż Varg, a może wystarczyło, że nie miał zakutego łba. Zmierzch zapadł już jakąś godzinę temu, temperatu­ ra spadła nieco i zasunęłam kurtkę, chroniąc się przed wilgotnymi podmuchami wiatru zza odsuniętej szyby samochodu. Varg nie lubił jeździć z zamkniętymi okna­ mi, ja nie zamierzałam marudzić, że mi zimno, by nie dać mu broni przeciw mnie. Napięcie między nami było wyraźne, a czujnemu spojrzeniu wilka nie umykało nic. Musiałam się pilnować, by nie wyczytał z mojej twarzy zbyt wiele. Na przykład powracającego wciąż od nowa pytania, gdzie, u diabła, podziewa się Joshua. Dwie, trzy godziny wydłużyły się do całego dnia. Intuicja podpo­ wiadała mi jedno, nasz mały anioł wybrał się na długą wycieczkę w cieplejszy niż ten, do którego przywykł, kli­ mat. Stawiałam dolary przeciw orzechom, że po wizycie Baala poczuł się zobowiązany interweniować. Powodze­ nia. Miron był najbardziej upartym stworzeniem, jakie znałam. Poza mną. Podniecenie i niepokój splatały się, wytarłam spo­ cone dłonie o nogawki spodni. Przynajmniej wampirze śledztwo ruszyło z miejsca, telefon od Rocky'ego stano­ wił mały przełom w sprawie Albina. Wyglądało na to, że jego słudze znudziło się czekanie i odgrywanie roli przy­ nęty, której najwyraźniej nie zamierzałam połknąć. Na-

dajnik działał bez zarzutu, chłopcy mieli dobre odczyty z jego wędrówki po Trójprzymierzu. Wcześniej czy póź­ niej wpadnie na pomysł, by odwiedzić swojego mistrza. - Co zaplanowałaś dla Albina, Cahan? Gumowe ka­ czuszki czy pluszaki? - Ironia Varga podnosiła mi lekko ciśnienie, ale opanowałam pierwszą reakcję i odpowie­ działam tonem ociekającym słodyczą: - To świetne pomysły, Varg, muszę się nad tym za­ stanowić na przyszłość. Jesteś bardzo kreatywnym wilcz­ kiem. Warknął cicho. Nie panował nad sobą tak dobrze jak ja. Ale jego cnoty cierpliwości nie ćwiczyło stado wil­ ków i wampiry. O całej reszcie nie wspominając przez delikatność. - Więc? - Myślę, że tym razem to będzie coś romantyczne­ go. - Westchnęłam z rozmarzeniem. Bjorn zachichotał. - A poważnie, nie wiemy nawet, czy uda się nam do­ trzeć do Albina. Mamy swoje ograniczenia, a jego siedzi­ ba będzie z pewnością lepiej chroniona niż ta podpucha z trzema idiotami na straży. - Zmarszczyłam czoło. - O to się nie martw, to nasza działka, ty myśl o tym swoim czary-mary, bo w tym cię nie wyręczę - powie­ dział stanowczo. Czary-mary, dobre sobie, zaplanowane przeze mnie zaklęcie iluzji było skomplikowane i trudniejsze niż poprzednie. Konsultowałam się nawet z Julianą, która śmiała się dobrą minutę, gdy wyjaśniłam jej, że iluzja jest jedyną bronią, jakiej mogę użyć, by nie podpaść wampi­ rom. Uważała to za przewrotną ironię losu, skoro właś-

nie ten typ magii szedł mi w swoim czasie opornie. Gdy opowiedziałam jej o motylach, na chwilę zaniemówiła. Tak, to było coś dużego. W końcu westchnęła z rezygna­ cją: „Najwyraźniej nie potrafiliśmy cię w szkole dobrze motywować". Cóż, widać potrzebuję solidnego kopnia­ ka, by wdrapać się na wyżyny swego talentu. Zdolna, ale leniwa, ta opinia wlekła się za mną przez wszystkie lata, jakie spędziłam w najróżniejszych szkołach, od podsta­ wówki po studia i szkolenie. - Dlaczego właściwie to robisz? Nie pytam o przy­ czyny, dla których stajesz naprzeciw Albina, bo jestem w stanie to pojąć, twój anioł ma rację, jesteś obłąkana na punkcie lojalności, ale czemu właśnie tak? Czemu nie zo­ stawisz mu czegoś obrzydliwego, nie załatwisz któregoś z jego przydupasów, nie tupniesz nogą. Motyle? Najgłup­ szy i dziewczyński pomysł! Przez chwilę spoglądałam na Varga. Zadawał ostat­ nio więcej pytań niż zwykle. Jakby chciał mnie zrozu­ mieć, naprawdę. Powodzenia. Gdy dojdzie do konstruk­ tywnych wniosków, może mi dać znać, chętnie poznam skrócony raport z oględzin. - Nie mogę go nastraszyć, nie dosłownie. Wedle pra­ wa wampirzego mógłby potraktować to jako wyzwanie do wojny czy przejaw agresji. Oni są wrażliwi na takie symbole, wiesz, jak martwe ryby czy łeb konia w łóżku... takie mafijne zagrywki. Gdybym przelała krew jego słu­ gi, nie w samoobronie czy w obronie mojego terytorium, też wyzywałabym go na pojedynek, a walka z Albinem byłaby najgłupszą i zapewne ostatnią rzeczą, na jaką bym się porwała.

- A nie wtargnął na twoje terytorium? Przecież też jesteś mistrzynią... - No jestem, ale moje terytorium jest w Thornie, Ro­ man przyznał mi jakiś tam obszar wpływów, bo jako mistrzyni nie mogę być bez ziemi, nie wiem, nigdy nie widziałam tej ziemi inaczej niż na mapie. Trumna i Trójprzymierze to terytorium Gajusza. - A on jest za słaby... - Walczy z urokiem, wierz mi, kosztuje go to choler­ nie dużo energii, nie dałby teraz rady Albinowi, może nawet w pełni sił miałby z tym kłopot. - Nie myślałaś, by się tu przenieść na stałe? Masz tu stado, masz swoje wampiry, przyjaciół... - Bjorn ode­ zwał się cicho. - Czasami myślałam, ale... Tam jest mój dom. - Wes­ tchnęłam, uświadamiając sobie, że mówiąc dom, myślę o Mironie i Szatańskim Pierwiosnku. Chciałam tam wrócić i jednocześnie bałam się tego. - Nie wiem, Bjorn, może kiedyś się przeniosę, masz rację, tu mam sporo punktów zaczepienia, choć nie chcę na razie decydować. Jak by nie było, masz moje słowo, że będę w lukoi czę­ stym gościem. - Nie gościem - powiedział - będziesz u siebie, Cahan. Skinęłam głową, kątem oka przyglądając się zaciętej minie Varga. Coś go znowu ugryzło? Słowa Bjorna były miłe, ale czy ja gdziekolwiek będę jeszcze u siebie?

Rocky był w stałym kontakcie z jednym z młodszych wilków, którego wyznaczył do pilnowania wampira z nadajnikiem - urządzenie było bardzo małe, co miało niewątpliwe zalety, ale i podstawową wadę - prawidło­ wy odczyt skanera możliwy był tylko w zasięgu dwustu metrów. Właśnie dlatego Rocky zarządził całodobową „opiekę" nad wampirzym towarzystwem. Gdyby gnojek nam przepadł, musielibyśmy jeździć po całym mieście ze skanerem, licząc na łut szczęścia. - Wygląda na to, że przyszedł czas na raport u pap­ cia stworzyciela - zameldował Rocky. - Świetnie, macie już adres Albina? - Tak. Po świcie dyskretnie przyjrzymy się zabezpie­ czeniom. - Myślisz, że zdążymy przed jutrzejszym zmierz­ chem? - Jeśli nie będzie niespodzianek, tak. - Chłopaki, tylko pamiętajcie, żadnych trupów, wo­ lałabym uniknąć nawet guzów... - Może powinniśmy wpaść tam z cukierkami? warknął Varg. Spojrzałam wymownie w jego jasnoniebieskie, zim­ ne oczy. - Opracuj plan dość sprytny, by cukierki nie były ci potrzebne, w końcu to twoja działka, prawda? Ja się zajmę czary-mary i kto wie, może dorzucę kilka cu­ kierków. - Jasne, Cahan, rozumiemy zasady, nawet jeśli Varg fantazjuje o strzelaniu z biodra do ruchomych celów, nie martw się, coś wymyślimy. - Bjorn poklepał mnie po ramieniu.

Skinęłam głową. Ufałam im, byli dobrzy w tym, co robili. Musiałam się rozejrzeć po Trumnie i upewnić, że wszystkie wampiry mają się dobrze, a morale nie spad­ ło na pysk. Wyczuwałam nerwowość, choć trzymały się utrwalonych schematów, to świadomość, że ilekroć za­ sypiają, Albin może wkraść się w ich sny i zmusić do wyjścia na słońce, czyniła ich nieco przewrażliwiony­ mi. Miało to swoje zalety. Nie umknęło mi, że większość krwiopijców odnosiła się do wilków znacznie lepiej niż Gajusz, lepiej niż na początku tej przygody. Cóż, gdy obawiasz się, że jak lunatyk pomkniesz do drzwi, dobrze wiedzieć, że wielkie jak dąb chłopisko złapie cię, zwiąże jak świąteczną szynkę i choć przysporzy nieco wstydu, to jednocześnie uratuje życie czy to, co z niego zostało. Oczywiście nie przesadzajmy z tym cudownym nawró­ ceniem. Nie zamierzali bynajmniej założyć wilczego fan­ klubu i nie nosili koszulek „Wolf B F F " , ale skończyły się zaczepki i kose spojrzenia. W sumie tylko idiota narażał­ by się wilkom w takiej sytuacji. Jeśli im podpadniesz, kto ci da gwarancję, że ochroniarz naprawdę zrobi, co trzeba, by cię zatrzymać przed progiem, a nie potknie się akurat o własne sznurowadła? Wampiry potrafiły być praktycz­ ne. Choć fakt, że kilku wdało się z wilkami w pogawędkę czy postawiło im piwo, było miłym bonusem. - Powinnaś się chwilę przespać, Cahan, nie wiado­ mo, ile czasu minie, nim znowu będziesz miała okazję. Bjorn był naprawdę opiekuńczym duchem. - Masz rację - mruknęłam, trąc oczy. W ostatnim czasie nie spałam zbyt wiele, najdłuższa drzemka nie przekroczyła czterech godzin. Gdybym żyła

z samymi wampirami albo samymi wilkami, rytm do­ bowy dałoby się jakoś ustawić, ale z obiema grupami na karku usiłowałam po prostu rozciągnąć dzień i własną wytrzymałość. Podeszłam do baru. Kaden i Teresa rozmawiali, na­ chylając się do siebie nad blatem. Byli nerwowi i porusze­ ni. Na mój widok ucięli rozmowę i wyprostowali się, nie umknęło mi porozumiewawcze spojrzenie, jakie mię­ dzy sobą wymienili. Trzeci nalał mi drinka i podsunął szklankę bez słowa. Spojrzeniem ponaglał Teresę, a ta przygryzła wargę i wyraźnie wahała się, jak zacząć. - Od początku, tak mi zawsze powtarzano - powie­ działam. Zamrugała. - Co od początku? - To, co zamierzacie mi powiedzieć, przecież nie je­ stem ślepa. - To nie jest rozmowa, którą moglibyśmy przeprowa­ dzać przy świadkach, może w ogóle nie powinniśmy jej zaczynać - szepnęła Teresa niepewnie. - Chodźmy do mnie, Kaden, ktoś cię może zastąpić? - Jasne, Joachim stanie z przyjemnością za barem. Kiwnął na mojego wampira, który z jakichś powodów trzymał się lekko na dystans. - Nie złość się na niego - szepnęła Teresa, nachylając się blisko. Wiedziałam, że mówi o Joachimie. - Czeka, aż skutki trzeciej wymiany miną, nie chce cię wnerwiać, boi się, że wkurzy cię tak, że go przebijesz kołkiem. Westchnęłam. - Myślałam, że już mu przeszło. - Przechodzi, a jak u ciebie?

- Nie mam czasu dumać nad moją chucią - mruk­ nęłam. - Więc już ci musiało przejść, zauważyłabyś, gdyby było inaczej. - Mrugnęła do mnie, co tak bardzo nie pasowało mi do jej poukładanego wizerunku damy, że przez chwilę po prostu patrzyłam na nią zaskoczo­ na. Mimo lekkiego uniesienia kącików ust jej oczy, nie­ co zbyt inteligentne, bym mogła czuć się całkiem bez­ piecznie, były chłodne. - Cieszy mnie to, bo to znaczy, że i jemu minie za chwilę. Nie mam z niego teraz zbyt wiele pożytku, jeśli wiesz, co mam na myśli. - Domyślam się, lecz nie wnikajmy w szczegóły, w końcu to mój mały syneczek. Kaden wyszedł zza kontuaru, rzucając na blat białą ścierkę, którą nosił w tylnej kieszeni spodni. - Chodźmy, nim tchórz mnie obleci i wybiję sobie z głowy ten pomysł - powiedział z posępną miną. Zaczynałam się na serio niepokoić. Zamknęłam za nami drzwi mojego apartamentu. Teresa i Kaden nie siadali, drepcząc, przemierzali prze­ strzeń dywanu i raz po raz rzucali mi nerwowe spojrze­ nia. Opadłam na fotel i czekałam trzy minuty, a gdy za­ brakło mi cierpliwości, popędziłam ich nieco. - Dora, samo to, że z tobą rozmawiamy, mogłoby być uznane za zdradę... - zaczęła Teresa złowieszczo. - Gajusz o niczym się ode mnie nie dowie ani nikt inny, jeśli tego chcecie, ale wyduście to z siebie, bo zaraz pęknę z ciekawości. - Z nim nie jest najlepiej. - Odgarnęła z twarzy jas­ nozłote fale. - Boję się, że nie zostało mu wiele czasu. A to rodzi pytania, co będzie z nami dalej.

Mierzyłam ich wzrokiem, zastanawiając się, do cze­ go zmierzają. - Nie wiem, jaka jest procedura, Tereso, jesteście Drugą i Trzecim, czy to daje wam władzę nad gniazdem po utracie mistrza? - Nie. Mistrza może zastąpić mistrz, a żadne z nas nim nie jest. Ja jestem zbyt młoda, by choćby aspiro­ wać. Gdyby Gajusz nie pozbył się większości wampirzyc z gniazda, nie byłabym Seneszalem. A Kaden unika od­ powiedzialności, jaką niesie za sobą progenitura. - Pomijając to, że mam wciąż nadzieję, że Gajuszowi nic się nie stanie, rozumiem wasz niepokój. Ktoś obcy może przyjść i was przejąć, tak? Skinęli głową. - Nie chcemy, by to był ktoś obcy, Dora - powiedział wreszcie Kaden. - Jeśli coś się stanie Gajuszowi, chcemy, byś to ty nas przejęła. Zakrztusiłam się i dłuższą chwilę walczyłam o swo­ bodny oddech. Oczy zaszły mi łzami z wysiłku. - Co? Chyba oszaleliście! Jeśli Teresa jest za młoda, co ja mam powiedzieć? Mam trzydzieści lat, do cholery! - Ale jesteś mistrzynią. - Głos Kadena był zaskaku­ jąco spokojny. - Sami wiecie, że to stało się przypadkiem i dla wielu jest pogwałceniem wszelkich zasad! - Ale Konklawe cię uznało. - Tak, ale myśleli o dwóch wampirach, nie o tym, bym władała jednym z największych gniazd w Polsce... - Szczegóły nie mają znaczenia, Dora. Zgadzasz się? - Na co? Bym dziedziczyła po Gajuszu coś więcej niż porcelanę i rodzinne srebra? To absurd!

- Sama mówiłaś, że jest duża szansa, że do tego nie dojdzie, ale jeśliby jednak... bylibyśmy spokojniejsi, wie­ dząc, że możemy na ciebie liczyć. Potrzebujemy cię, Dora. Spojrzałam na Teresę, nie kryjąc sceptycyzmu. Znała mnie aż za dobrze, w końcu pieprzyła się z moim synecz­ kiem, który miewa całkiem intensywny wgląd w moje emocje. Wiedziała, gdzie uderzyć. - Zrobię, co trzeba, by Gajusz spadł na cztery łapy. Także po to, bym nigdy więcej nie musiała odpowiadać na to pytanie. I naprawdę lepiej, by ta rozmowa nie do­ tarła do waszego mistrza, cholera, przecież to zdrada sta­ nu, jakbym czaiła się do przejęcia... - Potarłam twarz nerwowo, dłonie mi drżały. - Nie tylko wy moglibyście nie wyjść z tego cało, ale i ja. I pomijając wszystkie inne kwestie (jak to, czy gniazdo byłoby zachwycone moją opieką), nie mogę być jednocześnie Alfą największego stada wilków w okolicy i mistrzynią największego gniaz­ da na północy Polski, to się nie sprawdzi, a ja musiała­ bym całkiem zapomnieć o śnie i czymkolwiek. - Mogłabyś zrezygnować ze stada... - zaczął Kaden. Wstałam gwałtownie. - Nie, nie mogłabym. To moje stado i moje dziedzic­ two. Nie oczekuję, że to zrozumiesz, ale uszanuj. A te­ raz skupmy się na Albinie i Gajuszu, by rozmowa ta nie była niczym innym jak bezsensowną dywagacją. Zrozu­ mieliśmy się? Skinęli głowami, wciąż niepocieszeni. Jak w ogóle na to wpadli? Odprowadziłam ich do drzwi i sama też wyszłam na korytarz. Wiedziona impulsem poszłam do prywatnej komnaty Gajusza. Strażnik przepuścił mnie bez marudzenia.

Wyglądał bardzo źle, nie widziałam go zaledwie je­ den dzień, ale zmiany były szokujące. Policzki miał po­ szarzałe, oczodoły podsiniałe i zapadnięte. Ubranie wisiało na nim, jakby stracił dwadzieścia kilogramów. Uniósł powoli głowę, gdy usłyszał moje kroki. Ten ruch wyraźnie kosztował go sporo wysiłku, kropelki potu spłynęły po skroni i policzku. - Gajusz, czemu nic nie powiedziałeś? - Coś dławi­ ło mnie w gardle. Podeszłam bliżej i przyklękłam przy nim, by spojrzeć mu w oczy. Nie miał siły unieść głowy raz jeszcze. Zaczy­ nałam rozumieć panikę Teresy i Kadena. Gajusz napraw­ dę nie miał wiele czasu, kończył się na moich oczach. - Czy to już? Przyszłaś mnie dobić? - szeptał. - Nie, wygląda na to, że sam sobie dobrze radzisz warknęłam. - Jadłeś coś? Pokręcił głową. - Spałeś? Znów zaprzeczył. - Czy to urok? On cię tak męczy? Przytaknął. - Nasiliło się w ciągu ostatniej doby? Znów skinięcie. Zaklęłam. Albin zareagował po swo­ jemu, eskalacją. - Nie możemy tracić czasu, Gajuszu, muszę usunąć urok, nim cię zabije. Pokręcił głową. - Nie kłóć się ze mną. Co z tego, że powstrzymam Albina, skoro ty nie będziesz żył? Chyba nie chcesz mi wmówić, że marzysz o tym, bym została mistrzynią two­ jego gniazda? Nie chcesz mi go oddać, zrobisz wszystko,

by przybłęda i dziwadło nie zniszczyła tego, na co pra­ cowałeś przez stulecia, prawda? Czarne oczy zapłonęły gniewem. O tak, gdzieś tam, w tym zniszczonym ciele, wciąż był Gajusz, jakiego pa­ miętamy. Kościste palce zacisnęły się na moim nadgarst­ ku. - On będzie wiedział - szepnął ze złością. - I nic nie zdoła z tym zrobić. Może pomyśli, że zgi­ nąłeś, będzie bardziej nieuważny. To nie potrwa już dłu­ go, dzień, góra dwa. Ale nie sądzę, byś miał tyle czasu, jeśli zostawimy urok - tłumaczyłam. Skinął z rezygnacją. Podeszłam szybko do drzwi i ka­ załam strażnikowi przywołać Teresę. Pojawiła się błys­ kawicznie, dość szybko, bym podejrzewała, że czaiła się w pobliżu, ciekawa wyników mojej konfrontacji z Gajuszem. Kazałam jej przynieść moją torbę z zestawem magicznym i kilka torebek krwi dla Gajusza. Wróciła z wszystkim, o co prosiłam, plus Kaden i Varg jako gratisy od firmy. Po zaciętej minie wilka wiedziałam, że nie ma zamiaru spuścić mnie z oka. Denerwowałam się. To było znacznie poważniejsze zadanie niż zdjęcie uroków z Kadena, Igora czy Adria­ na. Gajusz nosił go długo, walczył z nim, opierał się, ale przecież wyraźnie przegrywał. Albin mógł też pozakła­ dać pułapki w uroku. Był na to wystarczająco zdolny i wredny. Ręce mi się trzęsły, gdy w pełni uświadamia­ łam sobie, jak źle może wszystko pójść. - Cahan, wszystko w porządku? - Głos Varga wy­ rwał mnie z zamyślenia. - Nie wiem. To będzie bardzo paskudne i może się źle skończyć. - Przełknęłam. - Gdyby coś poszło źle...

niech nikt mnie nie dotyka, dobrze? Wezwijcie Julianę, powiedzcie jej o wszystkim, co zaszło, i za skarby świata nie przerywajcie kręgu, zrozumiano? - Chyba nie myślisz, że będę tu stał i pozwalał ci na samobójstwo? - Nie masz tu nic do gadania, to moja decyzja. On nie przeżyje kolejnej doby. - To o ciebie się martwię, nie o niego, on może sczeznąć i nie zapłaczę nad nim, ale ty masz zobowiązania wo­ bec stada, nie zapominaj o tym! Przełknęłam ciężko. - Olaf panuje nad wszystkim - szepnęłam. Tym razem wszystko musiało być wedle protokołu, bez skrótów, bez niedbalstwa, bez pomyłek. Zrzuciłam kurtkę i wyciągnęłam zestaw magiczny. Rozwinęłam pa­ kiet obwiązany grubym rzemieniem. Kaden przyniósł misę z wodą. Wsypałam do niej garść soli i szczyptę skruszonego bursztynu. Ustawiłam wszystko na środ­ ku małego stolika, który przysunęłam blisko krzesła Gajusza. Dwa i pół litra krwi w woreczkach przelewało się z cichym bulgotem, gdy ułożyłam je na blacie. Dopiero teraz wyrysowałam wokół nas krąg o po­ nadmetrowej średnicy i zapaliłam białe świece na prze­ pędzenie czarnej magii. Gajusz obserwował mnie bez większych emocji. Coś mi mówiło, że samo utrzymanie przytomności kosztuje go cholernie wiele. Nacięłam skó­ rę i przywołałam ochronę płynącą z tego, że jestem cór­ ką Pani Północy. Powietrze gęstniało, wypełnione nową elektrycznością. Pokropiłam dłonie, czoło i mostek olej­ kiem cynamonowym, by chronić moją duszę, i założy­ łam na okręgu pieczęcie ochronne, by cokolwiek, co wy-

rwie się na wolność, musiało pozostać w kręgu. Niewiele ponad to mogłam zrobić. Albo będę miała dość sił, by rozbroić urok, albo odbije mi się to czkawką, jak wężowi, który chciał połknąć na raz zbyt wiele. Pierś Gajusza pod moimi palcami wydawała się kru­ cha i koścista. Jego skóra miała szorstkość pergaminu, nieco zbyt luźna, zdumiewająco chłodna. Skoncentro­ wałam się i powoli opuszczałam bariery w poszukiwa­ niu sedna uroku. Przyjmował to wszystko z obojętnością, jakby pogodził się już z tym, co nieuniknione, jakby nie spodziewał się przeżyć tego, co rozpoczynam. Częścio­ wo podzielałam jego obawy, choć wolałam nie myśleć o konsekwencjach. Nie teraz, kiedy miałam opuszczo­ ne bariery, a on z łatwością mógł wyczuć moje emocje. Urok był potężny. Nie był, jak u Kadena, niewielkim kamyczkiem o gładkich ściankach z rozwijającą się je­ dwabną nicią, ale szlamem rozlewającym się po całej du­ szy Gajusza, przeżerającym go od środka, toksycznym i zabójczym złem wysysającym jego energię. Zadrżałam, widząc, jak bardzo się rozrósł i jak wielkie musiało być cierpienie Gajusza pod jego wpływem. Po omacku chwy­ ciłam czarny kosmyk i pociągnęłam. Cofnęłam rękę, gdy poczułam, że to coś reaguje jak żywe stworzenie, czuj­ ne i zainteresowane. Wypuściłam głośno powietrze. To tyle, jeśli szło o nadzieję, że pójdzie jak z poprzednimi. Ten urok był inny. Miał swoją inteligencję, był złośliwy i perfekcyjnie zaprojektowany na miarę. Gajusz nie był zauroczony, on był właściwie opętany i wymagał jakiejś formy egzorcyzmu. Albin nie chciał, by Gajusz wyszedł na słońce, on miał ulec urokowi i stać się posłusznym Al­ binowi we wszystkim, miał być opętaną kukiełką w rę-

kach albinosa z Konklawe. Zacisnęłam szczęki ze złości. Magiczny za taki czar zostałby skazany na śmierć. Albin był magiem, ale przecie wszystkim wampirem, więc na­ sze prawa miał głęboko w... poważaniu. Desperacja podsunęła mi ekstremalne rozwiązanie. Chwyciłam Gajusza za szyję, zaciskałam palce, dusząc go, aż twarz mu poczerwieniała, a gałki oczne zaroiły się od popękanych naczyń krwionośnych. Szarpnął się i wyprężył na krześle. Chude ramiona zamłóciły w po­ wietrzu, palce zacisnęły się na moich przedramionach. W jego oczach widziałam wyrzut i nienawiść. Sekundy mijały, nie oddychał, siniał, aż omdlał mi w dłoniach, zbyt lekki, jak na dorosłego mężczyznę, zbyt wiotki, jak na żywego. Czerń w nim zakotłowała się i pośpiesznie zaczynała opuszczać jego ciało. Płomienie świec zapełgały, zafurkotały w podmuchu, który wyrwał się z piersi Gajusza wraz z ciemnością, skłębioną jak brudny dym. Naparła na krąg, ale nie zdołała się wyrwać. Czułam wściekłość, jaką wydzielała z siebie chmura, wściekłość skierowa­ ną we mnie. Czarny dym owijał się wokół, szturmował osłony, które znów uszczelniłam. Wymawiałam formu­ ły egzorcyzmu, zaklęcia osłabiające wolę, wszystko, co przyszło mi w tym momencie do głowy. Schwyciłam raz jeszcze kosmyk czerni i metodycznie zaczęłam na­ wijać go na ręce, walcząc z obrzydzeniem, jakim napa­ wała zimna lepkość uroku. Pot spływał mi po czole, oczy piekły solą. Nie wiem, ile to trwało, minuty czy godziny, czas się zatrzymał, byłam ja i ta obecność, która chciała się znaleźć we mnie, napierała, by mnie wyssać, jak zro­ biła to z Gajuszem. Tego było zbyt wiele, moja energia

dzieliła się na utrzymanie osłon, by urok nie zdołał we mnie wtargnąć, i walkę, by go zneutralizować. Zaklęłam, gdy poczułam, że z wysiłku puściła mi się krew z nosa, ramiona drżały, jakbym siłowała się z olbrzymem, nie kłębem dymu. Kolana ugięły się pode mną, ale nie puś­ ciłam. Miękka i kudłata obecność zaczepiała mnie na po­ ziomie ducha, pobudzała wilczycę do uniesienia łba, do zakotłowania się o klatkę żeber. To było jak zastrzyk energii, nie tylko mojej, dzielił się nią ze mną, jego wilk oddawał ją mojej wilczycy. Poderwałam się na proste nogi. Moc rozjarzyła się na moich dłoniach, przepalając kłęby czerni. Krzyknęłam z bólu, skóra na rękach piekła jak poparzona. Kolejne muniny zaczepiały mnie, wtła­ czały we mnie swoją siłę. Pot i krew spływały mi po twa­ rzy, ale wiedziałam już, że to się musi udać. Kłąb dymu oplatający moje ręce wepchnęłam do słonej wody, zacis­ kając zęby, kiedy ta zagotowała się, zabulgotała i ściem­ niała od zaklęcia. Wyjęłam opuchnięte i pokryte pęche­ rzami dłonie. Zadrżałam, spoglądając na Gajusza, wyglądał jak truchło. Ale żył, skoro jeszcze nie rozpadł się w proch. Gdyby był człowiekiem, zaserwowałabym mu sztuczne oddychanie i masaż serca, mogłabym nawet użyć ude­ rzenia mocy jak defibrylatora (raz na służbie uratowa­ łam tak starszą kobietę z rozległym zawałem), ale to był wampir. Ostatnie, czego sobie życzyłam, to tłumaczyć, że zupełnie przypadkiem przywiązałam do siebie kolej­ nego wampira, tym razem mistrza z Trójprzymierza twarz miałam usmarowaną krwią wciąż cieknącą mi z nosa, wystarczyłaby kropla. Uderzenie mocy mogło-

by być uznane za magię animującą i kłopot gotowy. Je­ śli czegoś się nauczyłam o ratowaniu wampirów, to tego, że najlepiej podchodzić do tego na zimno. Uderzyłam go pięścią w mostek, dając sercu lekkiego szturchańca. Rozerwałam torebkę z krwią i wlewałam płyn do jego gardła. Równie wiele spływało w dół krtani, jak rozlewa­ ło się po jego brodzie i piersi. Pierwszy ruch grdyki przy­ witałam triumfalnym okrzykiem. Otwierał oczy powoli, wciąż słaby, ale wściekły. - Próbowałaś mnie zabić... - Jasne i dlatego cię dusiłam. Jakbym chciała cię za­ bić, idioto, wbiłabym ci kołek czy nóż, wyrwała serce, obcięła głowę, cokolwiek, na co przyszłaby mi ochota, i nic byś na to nie mógł poradzić - warknęłam, ociera­ jąc krew, która wciąż kapała mi z nosa. - Nawet dziecko wie, że nie da się was utopić czy udusić, nie na śmierć. - Więc czemu... - Gdybym szarpała urok, zniszczyłby cię, był za moc­ no wpleciony, za głęboko, musiał sam cię opuścić, gdy umierałeś, szukał nowego żywiciela - powiedziałam głu­ cho. Tym żywicielem miałam być ja, gdyby nie zaklęcia i osłony nosiłabym już w sobie obcą magię drenującą mnie z mojej własnej. Podetknęłam Gajuszowi kolejny woreczek i przerwałam krąg. Dopiero teraz ich zobaczyłam. Varg wezwał wszyst­ kie wilki, jakie były w Trumnie, dziesięciu chłopa stało przede mną, wyprostowani jak struny. - Dziękuję, panowie, uratowaliście mnie. - Pode­ szłam do nich. - Dziękuję, Varg.

Spojrzałam na sposępniałego wilka, którego inter­ wencji zawdzięczałam wygraną. Nie tylko podzielił się ze mną swoją siłą, ale wezwał pozostałych. Gdybym tu padła, miałby mnie z głowy, Olaf nie mógłby go winić za moją samowolkę z Gajuszem. A jednak mi pomógł. Wy­ ciągnęłam rękę w jego stronę, uścisnął ją szybko i puścił, jakby go parzyła. - Spełniałem tylko swoje obowiązki - mruknął nie­ chętnie. - Oboje wiemy, że to coś więcej, nie zapomnę wam tego. - Jesteś częścią stada, inaczej nie zdołalibyśmy tego zrobić - powiedział Rocky, obejmując mnie mocno. Zniknęłam w niedźwiedzim uścisku olbrzyma. Po chwili pozostali, wszyscy prócz Varga, przyłączyli się do zbioro­ wego wyrazu miłości. Jasnowłosy wilk odsunął się dwa kroki i oparł o ścianę. - Nie zapomnijcie, że ona musi oddychać. Nie chcę tłumaczyć się Olafowi, że zabiliście ją, bo poniosły was uczucia - warknął. Odsuwali się powoli, z ociąganiem. - Tereso, zajmij się Gajuszem, musi się odbudować. Skinęła głową i natychmiast rozcięła następną torebkę. Wróciłam do stolika, by poskładać mój magiczny ze­ staw. Zwykle pomagał mi Joshua, mogłam tylko fanta­ zjować, gdzie jest i czemu nie tutaj. Cóż, gdyby nie wilki, mogłoby go dopaść bezrobocie, bo ja raczej nie uniosła­ bym tego uroku upasionego i wzmocnionego na esen­ cji Gajusza. Dłonie mi drżały jak w delirce, niezgrabne

i spuchnięte. Byłam zmęczona i jechałam tylko na adre­ nalinie. Bjorn podszedł do mnie i zaczął zgrabnie pako­ wać zestaw, po czym załadował wszystko do torby, którą przerzucił sobie przez ramię. Łagodnie popchnął mnie do wyjścia. - Spać, Cahan, nie żartuję, musisz o siebie zadbać, jeśli nie chcesz paść - mruczał jak matka kwoka, zapę­ dzając mnie do sypialni. Gdybym się opierała, pewnie przerzuciłby mnie przez ramię i po prostu zaniósł. Reszt­ ka dumy mi na to nie pozwalała, więc posłusznie szłam. - Tak, tatusiu - jęknęłam, gdy poczułam pod głową poduszkę. - Będziemy tu, o nic się nie martw, my się tobą zaj­ miemy. Ufałam mu. Zresztą i tak nie miałam siły walczyć z przyciąganiem, jakim poduszka przykuła mnie do sie­ bie, rozpuszczając mięśnie i wolę. Na granicy snu czu­ łam miękkie plaśnięcia języka na moich poparzonych dłoniach. Tylko godzinkę, później znów będę na peł­ nych obrotach. Sterana życiem bohaterka ratująca świat, by zapomnieć o tym, czego zmienić nie może. Przetrą­ cony model Wonder Woman z wyraźnym ubytkiem w dziedzinie niezniszczalności i skuteczności. Głupiut­ ka wiedźma, która wciąż stara się pilnować, by jajeczka z jej koszyczka nie wypadły i nie stłukły się, nawet jeśli to najcenniejsze szczerozłote jajko poszło szukać innego koszyczka, narzekając na ciasnotę. Czy zostałby, gdyby w koszyczku prócz niego nie było nikogo? Czy ja prze­ żyłabym, gdybym straciła moje jajeczka? Tyle wysiłku wkładałam w to, by były bezpieczne. Kochałam je. Ich strata zabiłaby spory kawałek mnie. Czy miałam położyć

je na szalach wagi i rozsądzać, ile gramów zabiło odejście złotego jajeczka, a ile zabiłaby strata pozostałych? I czy złote jajeczko, w całej swej urodzie, ma prawo oczekiwać ode mnie, że po prostu zapomnę o wszystkich pozosta­ łych? Gruba kreska jako ostateczny dowód miłości? Po­ zostali nie domagają się dowodów, chcą tylko mojego zaangażowania, wzajemności. Czy upraszczam tę całą historię? - zastanawiałam się, zanurzając się w sen. Nie uchylałam powiek. Chyba wolałam nie wiedzieć, czyj ję­ zyk wciąż czułam na dłoniach. Ważne, że przynosił ulgę i pieczenie słabło.

Rozdział 18

Nie

można cię nawet na chwilę zostawić, żebyś nie wpadła w tarapaty, kocie? - Szept docierał za za­ słonę snu. Przez ubranie czułam ciepło ciała przytulającego się do mnie, czyjś oddech plątał się w potargane kosmyki włosów, a te łaskotały w nos. Delikatny dotyk na policz­ ku i szyi, szorstkość kciuka na ustach. Przez chwilę na­ dzieja uderzyła mi do głowy. Zamrugałam gwałtownie powiekami, usiłując odpędzić sen. - Wybacz, że nie jestem nim - powiedział ze smut­ kiem w głosie. - Joshua. - Uśmiechnęłam się blado, starając się zatrzeć cień zawodu, jaki musiał wyczytać w moich oczach. - Cieszę się, że już wróciłeś. - Choć nie tak, jak cieszyłabyś się... Przytuliłam się mocniej do jego piersi. Gdybym mogła przegnać ten smutek, jaki widziałam w jego oczach. - Nie mów tak. Ty nadal jesteś ze mną, on dokonał swoich wyborów - powiedziałam twardo, choć nie czu-

łam się ani silna, ani twarda. Raczej jak rozmiękczona nadzieją idiotka, która przyjęłaby wiarołomnego ko­ chanka z otwartymi ramionami, gdyby tylko wrócił. - Nic nie jest takie proste, jak się wydaje, kochanie. Wyjaśnisz mi, czemu zastałem cię w łóżku z Bjornem? Uniósł brwi w komicznym zdumieniu, chowając głębo­ ko emocje, które przed chwilą mogłam odczytać z nie­ bieskich oczu. Rozejrzałam się zaskoczona. Faktycznie. Wielki srebrno-czarny wilk leżał zwinięty w kłębek u mojego boku, łeb złożył mi na udzie i spał. Nawet w tej formie szerokie na palec szramy biegły wzdłuż całego pyska. Po­ gładziłam go między uszami, zamruczał przez sen jak małe szczenię. Moje dłonie wyglądały normalnie, skóra była zdrowa i blada swoją zwykłą bladością, żadnych pęknięć, popa­ rzeń czy opuchlizny. - Rytualne lizanie ran. - Uśmiechnęłam się ciepło do śpiącego wilka. Jeśli potrzebowałabym świadectwa, że uważa mnie za część swojego stada, to byłoby ostatecznym dowodem jego oddania. Wyjaśniłam Joshui, jak przebiegały egzorcyzmy na Gajuszu, i opowiedziałam o wypadkach ostat­ nich godzin. Był zaskakująco ubawiony faktem, że właśnie ja, zbuntowana przeciw autorytetom rebeliantka, miałam szansę stworzyć najpotężniejsze imperium w tym kraju. Mając władzę nad gniazdem wampirów i lukoi wilków, właściwie byłabym najpoważniejszą siłą polityczną na Północy, a z pewnością w Trójprzymierzu. Widział iro­ nię w tym, że im bardziej protestuję, im bardziej unikam

zobowiązań i władzy nad czymkolwiek, los przewrotnie wpycha mi ich coraz więcej. - Za kilka lat może się okazać, że jeszcze Juliana zrobi cię swoją spadkobierczynią i będziesz monarchinią całego Trójprzymierza, dostaniesz jakiś brzydki że­ lazny tron i będziesz władać wszystkimi rasami - mówił z figlarnym uśmieszkiem. Splunęłam przez lewe ramię. - Odpukaj, Joshua, moje życie w takim układzie by­ łoby nie do zniesienia. Myślisz, że monarchinie mają czas na popijawy w Szatańskim Pierwiosnku? - Masz rację, precz z monarchią. A co tam w spra­ wie Albina? - Właśnie! - Usiadłam gwałtownie. - Muszę poroz­ mawiać z Vargiem, mają już adres, mieli ustalić strate­ gię... - A ty tu grzecznie spałaś w tym czasie? Jestem wzru­ szony tym objawem zdrowego rozsądku. - Bjorn mnie tu przywlókł i uśpił, chyba nie wyglą­ dałam najlepiej po zdejmowaniu uroku z Gajusza, nie czułam się zbyt dobrze. - Zmarszczyłam nos. - Jeśli dziś będziemy robić podejście do Albina, muszę uprościć ilu­ zję, nie udźwignę tego zaklęcia, nie na kilka godzin. - Nie przemęczaj się, i tak tego nie doceni. Właściwie po co się w ogóle starasz? - Bo to pokaz sił. Nie tylko pokazuję, że mogę się dostać do jego sypialni i gdybym chciała, mogłabym go zabić we śnie, ale też udowadniam, że władam magią jak on, i lepiej nie mieć ze mną na pieńku, bo mogę wycza­ rować ładne rzeczy albo coś, co go zabije. Pokazuję, że jestem sprytniejsza i silniejsza od niego.

- Lekcje z Witkacym naprawdę się przydały. - Wy­ szczerzył się. - Kto by pomyślał, że na antycznego wampira wyko­ rzystam stare dobre metody Siuksów i Apaczów? Coun­ ting coup, czyli jak przeprowadzić pojedynek bez rozle­ wu krwi, za to zyskując sławę i chwałę, to dokładnie to, czego potrzebowałam. - A on nie będzie próbował oddać? - Oczywiście, już próbował, urok Gajusza wzmocnił się po naszej wizycie w domu-przynęcie, ale rozbroiłam urok, więc nasze na wierzchu. To nie koniec, ale mamy świetne straże. - Dobrze ci się pracuje z Vargiem - stwierdził raczej, niż zapytał. Cóż, to, że nie czułam potrzeby, by zaglądać mu przez ramię na każdym kroku, było wyraźną przesłanką. - Jest fachowcem i coraz rzadziej mam ochotę go za­ bić, ale i tak średnio dwa razy na godzinę, więc nie chwal dnia. Uśmiechnął się, ale nagle spoważniał i przytrzymał mnie, gdy chciałam wstać. - Musimy porozmawiać - powiedział poważnie. - Teraz? - Nie podobał mi się ton, przeczuwałam naj­ gorsze. - Jeszcze po ciebie nie przyszli, więc chyba mamy chwilę. Przymknęłam oczy i opanowałam nadchodzący atak paniki. - Kotek, co się dzieje? - zapytał zaniepokojony. - Nie, nic. No więc kiedy?

- Co kiedy? - Mrugał zaskoczony. Prawie mu uwie­ rzyłam. - Kiedy odchodzisz? - Głos miałam spokojny, w prze­ ciwieństwie do żołądka, który zacisnął się jak pięść. - O czym ty mówisz, kochanie? - No przecież o to chodzi, prawda? Widziałeś się z Mironem, wiesz, że nie zamierza do mnie wrócić, co stawia cię w trudnej sytuacji, bo musisz wybierać. Rozu­ miem, że z nim przyjaźnisz się o wiele dłużej, nie mam żalu, ptaszyno, naprawdę. Gula narastała mi w gardle, odchrząknęłam, by nie zacząć popiskiwać jak mała skrzywdzona myszka. Znów próbowałam wstać, ale chwycił mnie za łokieć i z powro­ tem pociągnął na materac. Przycisnął kolanem moje uda i nachylił się nisko nade mną. Nie szarpałam się. To była tylko kwestia czasu, musiałam przejść jeszcze przez to, a potem nic już nie będzie w stanie mnie zranić. Spoj­ rzałam na niego, siląc się na obojętną minę. - Jak na mądrą kobietę, bywasz strasznie upartą idiotką, kotek - powiedział, gładząc mnie po policzku. Milczałam. Zbyt duże było ryzyko, że wraz ze sło­ wami na wolność wypłynie szloch, który narastał gdzieś w środku. Czekałam, gotowa przyjąć cios. - Luc zna cię lepiej, niż myślałem, aż dziw, że sam nie zauważyłem tego, co on - powiedział cicho. Przyglądał mi się przez chwilę ze smutkiem w oczach. Bałam się, że zaraz wybuchnę płaczem i zrobię z siebie popisową idiotkę, poruszyłam się niespokojnie, chcąc się uwolnić od jego kolana, wzmocnił nacisk i przytrzymał mnie swoim szczupłym ciałem w pościeli. - Puść mnie - wychrypiałam.

- Dlaczego? Pokręciłam głową, niezdolna do wypowiedzenia na głos tego, co było przecież oczywiste. - Wiesz, co powiedział Luc? Przepowiedział, że nim minie kilka dni, spróbujesz mnie odprawić, posłać w dia­ bły czy wmówić, że sam chcę odejść. Tylko głupiec nie dostrzega, jak to z nią jest, powiedział. I widzę, że miał rację, boisz się uczuć, nie wierzysz w to, że można cię bezwarunkowo kochać, akceptować i stać przy tobie nie­ zależnie od wszystkiego. Według Luca ciągle pakujesz się w tarapaty, bo czujesz, że musisz innym dawać powody, dla których mogliby cię akceptować i kochać, udowad­ niać im swoje oddanie. Dora, ja nie zamierzam odcho­ dzić, kocham cię i zawsze będę przy tobie. Ten dureń też to zrozumie, kiedy przestanie się nad sobą użalać i zo­ baczy szerszy obrazek. Nie musisz niczego nikomu udo­ wadniać. A czasy, kiedy nie mogłaś liczyć na akceptację, minęły. Całe dzieciństwo i nastoletnie lata nie pasowałaś do rodziny, czułaś się wyrzutkiem, ale to już za tobą. Do­ rosłaś, wywalczyłaś sobie szacunek, nauczyłaś się kochać i ufać, a inni nauczyli się tego, jaka jesteś - lojalna, od­ ważna, godna zaufania, honorowa. Nic dziwnego, że gdy trwoga, to do Dory, tylko jakoś umyka im w tym wszyst­ kim twoja delikatna i podatna na zranienie strona. Wciąż tkwi w tobie ta dziewczynka, która gotowa jest wsko­ czyć w paszczę lwa, by udowodnić, że jest warta miłości. Kochanie, wielu ludzi kocha cię i akceptuje nie dlate­ go, że uratowałaś im tyłki, ale dlatego, że jesteś wyjątko­ wa, uczciwa, wierna, szczodra. Wiesz więcej o przyjaźni niż ktokolwiek, kogo poznałem. Nie doceniasz się, kocie, i dlatego pozwalasz, by sprawy wymykały ci się z rąk.

Pozwalasz, by Gajusz źle cię traktował, bo sama nie wie­ rzysz, że zasługujesz na coś więcej niż łaskawe niezabicie cię. Wycofujesz się z panowania nad stadem, bojąc się wkurzyć Olafa, bo jeśli będziesz się wtrącać, usłyszysz, że cię nie potrzebuje i nie życzy sobie twojej obecności. Jak długo jesteś potrzebna, tak długo cię chcą - to bzdura, ale ty w to naprawdę wierzysz. Jesteś gotowa ryzykować własne życie dla innych, ale przez myśl ci nie przejdzie, że zasługujesz na to, by inni ryzykowali dla ciebie. Wciąż masz w oczach strach przed samotnością i jesteś gotowa oddać wszystko, co masz, by do tego nie doszło, a jedno­ cześnie nie wierzysz, że wystarczy tego, by nas zatrzymać. Łzy ciekły mi po policzkach. To była chyba najdłuż­ sza przemowa, jaką wygłosił, odkąd go znałam. Z niepo­ kojem musiałam przyznać, że w wielu miejscach trafił w sedno, ale nie zamierzałam mówić o tym głośno. - Luc bawi się w psychoanalityka? - wyszeptałam przez ściśnięte gardło. - Nie tylko on, wszyscy usiłowaliśmy cię rozgryźć. Otarł mi z policzka zabłąkaną łzę. - Była rodzinna impreza? Walczyłam, by nie zapytać wprost o Mirona, co z nim, czy już o mnie zapomniał. I jak przyjął prezent od Baala. - Coś w tym rodzaju, wiesz, jak skrzyżowanie gru­ py wsparcia z rodzinną interwencją. Luc wezwał mnie i Gabe'a. - Och, ten ostatni pewnie triumfuje - westchnęłam pewnie uznał, że Miron wreszcie nabrał rozumu. - Mylisz się. Wszyscy wiemy, że Miron się boi, wiemy też, skąd ten strach pochodzi i jak destrukcyjne dla Mi-

rona będzie trwanie w jego władzy. Gabe powiedział mu, że prawdziwa miłość to coś rzadkiego i cennego, a tylko głupiec odrzuca ją bez żalu. - Jakoś go to nie przekonało, więc widać to nie była miłość, prawda? - Sama w to nie wierzysz, kotek. Poza tym oni tam nadal przegadują to wszystko, ja wróciłem, bo czułem, że źle z tobą. - Miron o tym wiedział? - Tak. Wyrzucił mnie z domu, bym jak najszybciej do ciebie dotarł. - Łaskawca - mruknęłam. - Nie martw się, gdy poczuł, że coś się z tobą dzieje, wyglądał jak dusza potępiona. - Cóż, pewnie jeszcze nie raz przejdzie go mały dreszczyk, skoro wyczuwa, gdy jestem w opałach. I za każdym razem utwierdzi się w słuszności swojej decy­ zji - szepnęłam. - Oj, kotek - przytulił mnie ciasno - nie jest wam łatwo, ale pokonacie to. - Łatwiej byłoby chyba pokonać jakichś bogów, coś, w czym mam już praktykę. Związki mi nie wychodzą, nigdy nie wychodziły. To był błąd. Zniszczyłam naszą przyjaźń. Uciekłam wzrokiem przed intensywnością błękitu jego oczu nade mną. - To było nieuniknione, wszyscy o tym wiedzieli­ śmy. A że nie jest łatwo? Nic, co naprawdę ma znacze­ nie, nie przychodzi łatwo. Gdybym nie wierzył w praw­ dziwość tego, co jest między wami, sam próbowałbym szczęścia. Załatwiłbym sobie dyspensę od obowiązków

stróża i spróbowałbym cię przekonać, że jestem facetem dla ciebie. Uśmiechał się ciepło, kciukiem błądząc po mojej skroni i policzku. Zaczerwieniłam się. - Nie martw się, nie wyjdę z roli, jestem twoim przy­ jacielem i stróżem. Jestem wszystkim, czym chcesz, bym dla ciebie był. I nie zamierzam odchodzić, nigdy. Oplotłam go ramionami i ukryłam twarz w jego kra­ ciastej flanelowej koszuli. - Kocham cię - szepnęłam. - Wiem. - Pogłaskał mnie po włosach. I nie musiał mówić nic więcej. Nawet ja musiałam przyznać, że mnie kocha. - Wszyscy już wiedzą o ofercie Baala - powie­ dział po dłuższej chwili milczenia. Wyprostowałam się. - I jak? - Cóż, debata nad jego motywacją była żarliwa. Po tym, co mi powiedziałaś, i po tym, co od nich słyszałem, chyba rozumiem, czemu ukrywaliście waszą znajomość. - Powiedziałeś im o niej? - Nie, kocie, zwierzyłaś mi się i dziękuję za zaufa­ nie, nie poleciałem naskarżyć Mironowi i pozostałym, to wasza sprawa. - Na czym stanęło? - Że Baal jest cwanym Księciem Demonów i nikt tak naprawdę nie wie, jakie ma motywy, to w skrócie. Ale miałem rację, to gruba historia. Od zawsze był zatwar­ działym kawalerem, miewał przygody, ale odkąd trafił w piekielne kręgi, nigdy nie występował w oficjalnym związku. Przyznaj, to robi z jego oferty cholernie po­ ważną deklarację.

Przymknęłam oczy i przełknęłam głośno. - Kocie, a jeśli nie chodziło mu wcale o swatanie cię z Mironem? Jeśli ma inne cele? - Nie przyłączysz się chyba do greckiego chóru wy­ krzykującego „trzymaj się od niego z daleka"? - Wiem, że mu ufasz. I wierzę, że on chce dla ciebie dobrze, ale może wcale nie jest to związek z Mironem? Mówi, że chce twojego szczęścia, ale może uważa, że sam mógłby ci je zapewnić? Zastanów się nad tym w wolnej chwili - powiedział spokojnie. Była w tym jakaś logika i wiedziałam, że mnie i Baa­ la czeka poważna rozmowa, gdy to wszystko się uspokoi. Zerknęłam na czarną obrączkę na kciuku, która lekko rozgrzała się, gdy tylko zaczęłam myśleć o Baalu, cał­ kiem, jakby wyczuwała to i jakbyśmy, ja i on, byli jakoś połączeni. To nie było nieprzyjemne uczucie, choć kilka pytań z tego powodu zyskiwało na aktualności. - Co Miron na ten element naszej historii? - Jest wściekle zazdrosny, podobno gdy się dowie­ dział, obudził się w nim pyr. - Zachichotał. - Gdy Luc oświadczył, że nie ma się co dziwić, że taka dziewczyna jak ty ma powodzenie, i że sam swoją rejteradą otworzył Baalowi furtkę, cały pokój stanął w płomieniach. Jeśli tak dalej pójdzie, Luc wyda majątek na renowację domu. Poczułam maleńkie ukłucie satysfakcji i nadzieję tłukącą się pod żebrami. Chyba nie spopielałby anty­ ków dziadka, gdyby nie zależało mu na mnie choć tro­ chę? Drgnęłam, słysząc popiskiwanie. Wychyliłam się spod Joshui. Bjorn skamlał, chcąc zwrócić na siebie uwa­ gę, strzygł uszami i nosem trącał moje kolano.

- Możesz się zmienić, Bjorn - powiedziałam, domy­ ślając się powodów jego niepokoju. - I masz rację, czas iść do Varga i załatwić to wampirze gówno. Wilk zamerdał ogonem i wyszczerzył się w wilczej wersji uśmiechu. Zeskoczył miękko z łóżka i wbiegł do łazienki. Widać wolał, by przemiana miała bardziej prywatny charakter. Wilki nie wiedzą zwykle, co to skromność, ale Bj0rn ze względu na blizny miał pewne opory.

* - Dasz radę sama czy mam cię przerzucić przez ra­ mię? - Varg pytał śmiertelnie poważnym tonem, ale oczy zdradzały, że znów się ze mnie nabija. Parsknęłam dumnie i chwyciłam mocno sznur. Po­ ciągnęłam, by się upewnić, że jest solidnie zaczepiony, i zaczęłam wspinaczkę, zapierając się stopami o chro­ powatą ścianę budynku. Trzy minuty później stałam na dachu i czekałam z triumfalnym uśmieszkiem na Varga. Niedocenianie mojej osoby weszło mu już w krew, po­ dobnie jak mnie udowadnianie mu, że jest bucem. Byłam szybsza niż on i z pewnością, gdy weszłam na górę, moja twarz nie była zaczerwieniona z wysiłku. - Twoja torba waży tonę - powiedział tonem uspra­ wiedliwienia. - Jasne, nawet dwie. Mówiłam, że mogę ją sama nieść, ale się uparłeś. - Dość gadaniny - warknął znów rozdrażniony. Idziemy.

- Wciągnij linę, chyba nie chcesz, by ktoś ją znalazł i zaczął się zastanawiać, czy wyrosła sama, czy może jed­ nak nie? Burknął coś pod nosem, solidnie wnerwiony. Sam wcześniej mówił o tym, że linę trzeba ukryć, ale teraz pozwolił sobie na rozproszenie uwagi. Poklepałam go po ramieniu i odczekałam, aż wciągnie cały zwój. Ska­ kałam już z wysokości kilku metrów i nic mi nie było, ale tu było jakieś dziesięć, może więcej, więc lina była świetnym pomysłem. Joshua upierał się iść z nami, Varg nie chciał o tym słyszeć. Im nas mniej, tym lepiej, stwierdził, a między słowami dawał jasno do zrozumienia, że anioł bez prze­ szkolenia wojskowego, wiotki jak nastolatek, nie jest jego zdaniem dobrym partnerem na taką wyprawę. Musia­ łam w końcu skapitulować, bo czasu było coraz mniej, a to Varg zaplanował całą akcję. I na jego towarzystwo byłam zdana w to piękne majowe popołudnie, gdy wła­ mywałam się do kwatery Albina. Plan był dość prosty. Chłopaki mieli zająć straże, my po cichutku wejdziemy i rozejrzymy się po domu, zrobi­ my, co do nas należy, i znikniemy. Dobry plan. Ale Albin wybrał idealny budynek na kwaterę, bez okien, z jedny­ mi drzwiami prowadzącymi do środka. Właśnie dlatego byliśmy teraz na dachu. Szeroki i płaski, służył za lądo­ wisko śmigłowca, stary wampir lubił szybki transport, a to oznaczało, że musiało tu być jakieś przejście do wnę­ trza domu. Logiczne. - Koło komina - szepnął Varg. Skinęłam głową, też zauważyłam właz.

- Idę pierwszy - zakomenderował. - Jak sobie życzysz - mruknęłam. Mogłam mu docinać, ale miał znacznie większe do­ świadczenie bojowe niż ja. Bjorn wyjaśnił mi, że Varg nie był zwykłym majorem norweskiej armii, ale koman­ dosem i antyterrorystą. Mój niechętny szacunek do jego umiejętności, a pośrednio jego osoby, musiał wzrosnąć. Cóż, poradzę sobie z tym nadmiarem ciepłych uczuć, utopię je w stawie jak kocięta. Choć to raczej kiepska me­ tafora, bo kociąt nie byłabym w stanie utopić. Są słod­ kie. A to Vargowi nie groziło. Wciąż burczał, korzystał z każdej okazji, by mnie popchnąć czy mi dopiec. Od­ wdzięczałam się tym samym. Ale w czasie tej akcji to on był szefem. Stąpałam cicho po stalowej drabince, aż sięgnęłam drewnianej podłogi wąskiego korytarzyka. Bez okien na­ wet w środku dnia panował tu mrok. Varg skinął mi na znak, że droga wolna. Przemykaliśmy ciemnymi kory­ tarzami, szukając komnat Albina, a konkretnie sypialni. Znałam już obyczaje wampirze na tyle, by nie spodzie­ wać się, że zastanę albinosa w łóżku, tylko raczej w ja­ kiejś piwnicy, w zbiorowej krypcie. Ale musiałam zwie­ dzić jego prywatne pokoje, by dowiedzieć się, jak tworzył zaklęcia. Tylko tak mogłam chronić tych, których jeszcze nie dopadł. Nie planowałam do końca swych dni dyżu­ rować w Trumnie i wykańczać się, zdejmując jego uroki. Varg zwinnie lawirował w ciemności, całkowicie bez­ szelestny cień gotów skręcić ci kark, nim zauważysz jego obecność. Byłam niezła, powyżej przeciętnej, ale on był mistrzem. Posłusznie trzymałam się dwa kroki za nim. Znalazł klatkę schodową, metalowe schodki wiły się dwa

piętra w dół. Bez trudu wyczuwałam gęstą moc, wampirzą aurę, właśnie tę, której brakowało mi za pierwszym razem, w domu-przynęcie. Schodki kończyły się w kwa­ dratowej salce. Jedna lampa z trudem rozjaśniała po­ mieszczenie, dość jednak, byśmy widzieli czworo drzwi, uchylonych i wiodących do czterech korytarzy. Ten dom przypominał labirynt i nie było w tym przypadku. Przy­ mknęłam oczy i podeszłam bliżej. Tylko przy jednych z drzwi przeszedł mnie zimny dreszcz. Dotknęłam ramienia Varga i na migi dałam znać, że to tu, że u końca tego korytarza jest sypialnia wampi­ rów. Widziałam w jego spojrzeniu błysk niepewności, nie wierzył, że mogę to wyczuć, ale w końcu skinął gło­ wą. Bezszelestnie skradaliśmy się korytarzem w całkowi­ tej ciemności. Nie wyczuwałam straży, Varg też nie. Pa­ ranoja Albina była nam sprzymierzeńcem. Na zewnątrz trzymał kilkunastu strażników, ale nie chciał zbyt wie­ lu obcych, spoza swojej rasy, w swoim domu. Drzwi były zamknięte na klucz. Zaklęłam cicho. Varg tylko się uśmiechnął i odsunął mnie od klamki. Wyciągnął małą latarkę i wsadził ją sobie do ust, zestaw wytrychów spo­ czywał w wytartym skórzanym pokrowcu. Z wprawą za­ czął manipulować przy zamku i po chwili z triumfalnym uśmieszkiem uchylił drzwi. Tym razem przepuścił mnie z szarmanckim ukłonem. No tak, jego robota na razie skończona, teraz moja kolej. Wzięłam torbę i wkroczyłam do sypialni gniazda Al­ bina. Było tak, jak się spodziewałam. Około czterdziestu trumien ustawiono półkoliście. Nie musiałam ich otwie­ rać, by wiedzieć, w której spoczywa Albin. Od naszego spotkania przed Konklawe minęło kilka miesięcy, ale

posmak jego aury nadal wywoływał we mnie gęsią skór­ kę. Tylko jedna z trumien emanowała taką energią. Cisza była ogłuszająca. Zupełnie jak w krypcie. Hm, właściwie dosłownie jak w krypcie. Trumny i nieumarli chyba klasyfikują to miejsce jako kryptę? Wyciągnęłam z torby kilkanaście grubych jak moje przedramię świec. Wedle producenta czas palenia to nie mniej niż osiemnaście godzin. Gdyby nie zdejmowanie uroku z Gajusza, mogłabym spróbować wyczarować świece i płomienie, ale to ogromna ilość energii. A nie miałam przy sobie pyra, który wyczarowałby błędne og­ niki unoszące się pod sufitem, trwałe jak wieczne lampki w kościołach, niegasnące, jak długo wola pyra ożywia je swoją mocą. Natychmiast przypomniałam sobie wyjąt­ kowo romantyczną noc z Mironem, kiedy ozdabiał na­ szą sypialnię takimi ognikami, płomienie tańczyły, a my rzucaliśmy szalone cienie na ścianę, zajęci entuzjastycz­ nym uprawianiem miłości i zobojętniali na urodę ognia, poza tym, który kipiał nam w żyłach. Westchnęłam, czu­ jąc, że krew zaczyna szybciej krążyć, i zepchnęłam wspo­ mnienie w podświadomość. Albinowi muszą wystarczyć kupne świece, mój pyr przeżywa kryzys emocjonalny. Rozstawiłam świece na podłodze i zapaliłam. Tym razem nie musiałam kręgiem otaczać całego pokoju, ale tylko jego środek, krąg miał średnicę nieco większą niż metr. Szybko kreśliłam symbole i mieszałam składniki. Tym razem nie było to nic ożywionego i poruszające­ go się, więc właściwie banał. Kwadrans później było po wszystkim. Czerwone róże na długich łodygach zawisły nad podłogą, kilkanaście tuzinów wypełniło krąg. Gęsty i nieco duszący aromat zieleni i olejku różanego przesy-

cił pomieszczenie. Wzięłam jedną z nich w dłoń. Mięk­ ka sprężystość płatków, ostrość kolców, zapach. Były ide­ alne. Zdecydowanie muszę wystąpić o anulowanie tej dopuszczającej na świadectwie. Juliana byłaby nimi za­ chwycona. Oberwałam płatki i rozsypałam je na pod­ łodze, przełamałam łodygę i porzuciłam ją przy płat­ kach. To był ostateczny test, który moja iluzja przeszła. I ostrzeżenie, które zamierzałam zostawić Albinowi. Varg opierał się o futrynę z uśmieszkiem na ustach. - Niezłe, lepsze niż motyle. - I mniej wyczerpujące, bo nie wymagają animacji powiedziałam. Jeszcze raz obrzuciłam pomieszczenie wzrokiem. Krąg z róż otaczały świece rzucające cienie na ściany. Był to naprawdę piękny widok. Oby Albin zobaczył w nim coś więcej niż urodę kwiatów i świec. - Chodźmy, nic tu po nas - powiedziałam, wycho­ dząc na korytarz. Bez słowa wspięliśmy się po schodkach. Przywoła­ łam moją wilczycę, pozwalając, by wyostrzyła mi zmy­ sły. Próbowałam wychwycić jakieś ślady aury Albina, by w tym labiryncie odnaleźć jego pokoje. Trop był mglisty, ale był. Wskazałam Vargowi drogę. Tym razem nie po­ wątpiewał. Kolejny korytarz. Rząd drzwi, gruby chodnik pod stopami, z rzadka rozmieszczone kinkiety rzucające mętne światło. Mijałam drzwi, nie zatrzymując się, żad­ nych nie otaczał ślad aury Albina. W jednej sekundzie usłyszałam kroki, głośne mimo wytłumiających właściwości chodnika, i strzępy roz­ mowy, oraz poczułam gwałtowne szarpnięcie. Varg ot­ worzył jedne z drzwi i wciągnął mnie do środka. Kroki

zbliżały się, podwójny rytm, dwie osoby. Zatrzymali się niedaleko, rozmawiali spokojnie, nie zauważyli nas, ale nie odchodzili. Varg wciąż mnie trzymał w uścisku. Mu­ siał wybrać akurat te drzwi, prowadzące nie do pokoju, ale do małego schowka? Na półkach za moimi plecami piętrzyły się środki czystości, stosy pościeli i ręczników. Głosy zza drzwi były męskie, więc raczej nie należały do pokojówek. Poruszyłam się, chcąc się wydostać z uścisku wilka, nawet nie drgnął. Było tu ciasno i duszno, ale on nie uła­ twiał mi niczego. Obejmował mnie mocno, palce zacis­ kał na moich biodrach, napierał ciałem, wciskając mnie na ścianę półek za moimi plecami. - Varg - szepnęłam - puść mnie. Nie drgnął. Prawie parzył przez warstwy ubrań. Moja normalna temperatura oscylowała wokół trzydziestu ośmiu stopni, ile miał on, skoro czułam tak szokującą różnicę? Pochylił głowę i wciągnął chrapliwie powietrze, jakby upajał się moim zapachem. Kolejne wygłupy. Ze­ złościłam się i próbowałam go odepchnąć. Konieczność zachowania ciszy i ciasnota utrudniały mi normalną re­ akcję. Nie miałam nawet dość miejsca na to, by się solid­ nie zamachnąć na ten zakuty łeb. Szarpnęłam się i piętą nadepnęłam na jego stopę, żałując, że nie noszę szpilek. - Varg, puść mnie, do cholery - syknęłam wściekle. Zamiast posłuchać jak grzeczny wilczek, zaczął wpy­ chać kolano między moje uda i dyszeć mi na szyję. Po­ czułam jego rękę na swoim pośladku. Tego było mi za wiele. Czołem uderzyłam go w nos, a pięścią w bok, na wysokości nerek. Syknął, ale nie puścił.

- Nie szarp się - szepnął mi wprost do ucha. - Nie kręć się, to mnie podnieca - dodał ostrzegawczo. Drżał na całym ciele i przez moment bałam się, że za chwilę się przemieni. Zesztywniałam i odchyliłam się, by zobaczyć jego twarz. Była poszarzała i ściągnięta w grymasie. Miał półprzymknięte oczy i oddychał chrapliwie przez uchylone usta. W ciemności blask bursztynowych oczu jego bestii przyprawiał mnie o dreszcze. - O co chodzi, Varg? - spytałam, sama zaskoczona tym, że w głosie nie miałam złości, ale raczej troskę. - Przepraszam - wycharczał i odsunął się, na ile to było możliwe, czyli na jakieś trzydzieści centymetrów; za plecami miał drzwi. Wyprostowałam się, nie do końca rozumiejąc, co właściwie zaszło. - Varg? - Zrobiłam gest, jakbym chciała go dotknąć, ale widząc, że zadrżał, nim sięgnęłam palcami jego ra­ mienia, cofnęłam rękę. - Nic mi nie jest, wybacz, poniosło mnie nieco. Za­ strzyk adrenaliny. Zapomnij, jeśli możesz - powiedział głucho, niemal automatycznie. - Wolałabym wiedzieć, co dokładnie zaszło - szep­ nęłam wciąż zdezorientowana. - Nic. Na szczęście dla ciebie panuję nad moją be­ stią. - Znów ten przesadnie spokojny i głuchy ton. - Chyba nie walczyłeś z przemianą? - zapytałam zszokowana tym, co mogłoby się zdarzyć, gdyby prze­ mienił się w tej ciasnocie. - Z czymś zupełnie innym, Cahan, skończ to prze­ słuchanie. Nic ci ze mną nie grozi - dodał pojednawczo.

Skinęłam głową. Wiedziałam, że nic z niego nie wy­ ciągnę. - Wołałbym, byś nie mówiła o tym nikomu - dodał po chwili, wyraźnie zażenowany. - Zgoda, ale tylko jeśli obiecasz mi, że mi to wyjaś­ nisz. - Nie teraz. - Dobrze, od ciebie zależy, czy usłyszę wyjaśnienie od ciebie czy od Olafa. Skinął głową i odetchnął głęboko, wypuszczając po­ wietrze przez nos. W milczeniu czekaliśmy, aż głosy na korytarzu umilkną. Z zasłyszanych strzępów rozmowy mogłam się domyślić, że to renfieldowie, nie zwykli lu­ dzie. Byłam pewna, że takich jak on nie zdołałabym za­ uroczyć - czy to kształtem biustu, czy też magią. Moc ich mistrza oddalała ich od człowieczeństwa wystarczająco, by było to niemożliwe, a więzi z wampirem były tak silne, że prędzej strzeliliby sobie w głowy, niż zrobili cokolwiek przeciw niemu. Refleks Varga nas uratował. Po kilku minutach strażnicy oddalili się. Wilk dys­ kretnie wyjrzał na korytarz i dał znak, że droga wol­ na. Szybko, nim będą mieli kolejny obchód, odnalazłam właściwe drzwi. Tym razem bez problemu przekręciłam klamkę i weszłam do prywatnych pokoi Albina. Varg wszedł za mną i dokładnie zamknął drzwi. Dopiero wte­ dy zapaliłam światło. Pojedyncza żarówka z mlecznego szkła nie oświetliła pokoju dokładnie, ale wystarczająco, bym oceniła jego wystrój jako koszmarek urządzony z przesadnym nacis­ kiem na pieniądze, przy niebywałym wręcz zignorowa­ niu zasad dobrego smaku. Trumna i pokoje Gajusza były

bardzo dekoracyjne, ale stylowe, odzwierciedlały gusta właścicieli i mieszkańców, pozwalały im się czuć tam wygodnie i swobodnie. Jeśli Albin w tym pokoju czuł się dobrze, zaprawdę nie ma szans, byśmy się porozu­ mieli. Złoto niemal kapało zewsząd, zbieranina drogich mebli nie przemieniła się w uroczy eklektyzm, ale stano­ wiła chaotyczną kompozycję z nadmiaru pieniędzy i cał­ kowitego braku wrażliwości na kolory, które po prostu gryzły się ze sobą. Może powinien był, jak przy doborze ubrań, pozostać przy czerni i bieli, pomyślałam, widząc tabaczkową kanapę w stylu Ludwika któregoś tam obok masywnego chabrowego fotela o aksamitnej tapicerce. Brak stylu można by mu nawet wybaczyć, ale nie upo­ dobanie do okrucieństwa. Dopiero po chwili zauważy­ łam chłopaka zwiniętego pod stolikiem. Ostrożnie po­ deszłam do niego, niepewna, czy to nie któryś z jego renfieldów. Chłopak był nieruchomy w sposób, który podsuwał najciemniejsze skojarzenia. Wiedziałam, nim jeszcze obróciłam go bladą twarzą do góry. Nie miał wię­ cej niż piętnaście lat. Jasna, niemal przejrzysta cera ostro kontrastowała z zaschniętą, zbrązowiałą już nieco krwią. Jej zapach, ciężki i żelazisty, mieszał się z zapachem mo­ czu. Chłopak przed śmiercią musiał zsikać się w spod­ nie. Jasne dżinsy wiszące luźno na szczupłych biodrach były jednak zbyt brudne od krwi i kurzu, by dało się roz­ poznać ślad. Wyglądał na wyniszczonego, przypominał mi dzieciaki z ośrodków dla uzależnionych i niewyklu­ czone, że właśnie stamtąd Albin go wziął. Co mu obie­ cywał? Może nic, może po prostu go zauroczył i wyssał przy pierwszej nadarzającej się okazji. I nie była to czy­ sta śmierć, nie była wynikiem głodu, bo zbyt wiele było

w tym okrucieństwa. I marnotrawstwa. Dywan przesiąkł krwią, chłopiec był nią umazany. Kręcone jasne włosy pozlepiały się w strąki i przykleiły do policzka. Odru­ chowo uniosłam go, opierając jego głowę o swoje kolana. Nie ważył więcej niż pięćdziesiąt kilo, a musiał mieć jakiś metr siedemdziesiąt, żebra niemal przebijały skórę. Czy to Albin go głodził, czy chłopak naprawdę żył w biedzie i głodzie? Westchnęłam, zamykając mu powieki, by unik­ nąć wyrzutu, jaki dostrzegałam w zmatowiałych, niemal białych oczach. Przytrzymałam je chwilę, wiedząc, że prawdopodobnie i tak się otworzą. Stężenie pośmiertne już ustąpiło, był wiotki i jego ramię miękko opadło na dywan, gdy położyłam go na płasko. Przygryzłam wargi. - Cahan - szepnął wilk i nagle przypomniałam so­ bie o jego obecności. Spojrzałam na niego, spodziewając się zimnej drwiny w jego oczach. Dziwne, ale nie było jej tam. Wydawał się raczej spięty i zaniepokojony. - Nic już nie możesz dla niego zrobić, jest suchy. Skrzywiłam się. Takim terminem nazywano tych, których wampir wypił do ostatniej kropli. Gdyby na­ prawdę o to chodziło. Albin był głodny czegoś zupełnie innego niż krew tego dzieciaka. Nagle pojęłam, że zabi­ jając jesienią Victora, zabiłam ucznia, a gdzieś na świe­ cie wciąż buszował jego mistrz, tatuś, który wybrał go zapewne ze względu na szczególne predyspozycje i po­ dobieństwo upodobań, przemienił i nauczył wszystkiego, co sam wiedział o okrucieństwie i bólu. - Wiem, że nic nie możemy zrobić, nie żyje dłużej niż dwa dni - powiedziałam, siląc się na chłodny ton. Albin nie śpieszy się z pochówkiem, nawet na grób widać dzieciak nie zasłużył.

- Nie możemy go zabrać. - Wiem, nie martw się, Varg, nie zapomniałam, po co tu jesteśmy. Wstałam i otrzepałam kolana. Nie chciałam patrzeć już ani na chłopaka, ani na Varga. Mój próg obojętności został przekroczony i bezradność mnie zabijała. - Przykro mi. - Głos wilka brzmiał tak, jakby na­ prawdę tak myślał. - Mnie też. Zabierajmy się do pracy. Przybrałam maskę profesjonalistki. Przez chwilę przyglądał mi się bez słowa i skinął głową. Odkrycie magicznej kryjówki Albina nie było trudne. Mały pokoik przy sypialni, kiedyś zapewne garderoba, teraz był pracownią maga, a właściwie, co właśnie odkry­ łam, czarownika. Skrzywiłam się, widząc ciąg symboli wypisanych na ścianie białą kredą. Wiedziałam już, cze­ go szukać. Jedynym meblem oprócz stołu i krzesła była ciężka dębowa komoda. Wysunęłam pierwszą szufladę i metodycznie zaczęłam ją przeszukiwać. - Czego mam szukać? - Wilk wciąż stał oparty o fra­ mugę. - Eliksirów, najpewniej małych buteleczek, coś płyn­ nego. - Skinęłam głową na formułę na ścianie, ale Varg nawet nie zerknął. No tak, magia zupełnie go nie inte­ resowała. W drugiej szufladzie trafiłam na to, czego szukałam. Wiśniowa kasetka przypominała opakowanie na szachy, ale w środku w licznych przegródkach znajdowały się flakoniki z różnokolorowymi płynami. Szybko znalaz­ łam ten opisany imieniem Kadena i zerknęłam na jego zawartość pod światło. Ciemny włos przykleił się do

szklanej ścianki, ułatwiając mi zadanie. Zaklęłam. Za­ mierzałam po prostu nasypać szczyptę soli do każdej z buteleczek, ale teraz miałam nowe zadanie. - Musimy znaleźć źródło związku. - Jaśniej proszę. - Przedmioty ogniskujące, pozwalające Albinowi zaprojektować urok pod konkretną osobę, jak w magii sympatycznej. - Ale ta nie jest sympatyczna. Nie było czasu, by tłumaczyć, że magia sympatyczna zwykle taką nie jest, zresztą nie wydawał się zaintereso­ wany korepetycjami. Przeszukiwałam kolejne szuflady coraz bardziej sfrustrowana. - Chyba mam - powiedział po chwili wilk. Trzymał kasetkę, większą od tej z eliksirami. Kosmyki włosów przewiązane były czerwoną nitką, przegródki opisane. Były też inne drobiazgi, spinki do mankietów, obszy­ ta koronką chusteczka, mosiężny guzik. Fioletowy fular Gajusza. Tak, to było to. Zbladłam, widząc długi jasnoblond włos. Joachim nie przeżyłby jej śmierci. - Zapakuj to do mojej torby. To też. - Podałam mu kasetkę z eliksirami. Były nielegalne, więc Albin nie mógł zgłosić, że je ukradłam. - Koniec? - Prawie. - Zmrużyłam oczy. Zamierzałam tylko zorientować się, jak Albin robi uroki, ale przecież nie musiałam odchodzić, nie zosta­ wiwszy mu kolejnej wskazówki. Podeszłam do ściany, na której wypisał formułę uroku, i uważnie przestudio­ wałam poszczególne elementy zaklęcia. Ze złośliwym

uśmiechem dopisałam kredą na końcu dwa symbole. Dość, by Albin poważnie zastanowił się, nim pójdzie spać. Przeszłam do drugiego pokoju. Na blacie małej toaletki znalazłam to, czego potrzebowałam - szczot­ kę, kilka białych włosów plątało się wokół drewnianych zębów. Podałam szczotkę Vargowi, a on bez słowa scho­ wał ją do torby. Na oparciu krzesła wisiał biały fular ze srebrnym rzucikiem. Z uśmiechem owinęłam go sobie wokół dłoni i wepchnęłam do kieszeni kurtki. - Zmywamy się. - Nareszcie - uśmiechnął się krzywo - bałem się, że za chwilę zaczniesz mu tu sprzątać. - Znajdę sposób, by sam po sobie musiał posprzą­ tać - powiedziałam i spojrzeniem odruchowo odnala­ złam ciało chłopaka. Wydostaliśmy się na dach nie niepokojeni. Varg wy­ chylił się za krawędź i chwilę upewniał się, że nikogo nie ma w pobliżu. Zrzucił linę i zaczął schodzić. Odczeka­ łam, aż szarpnął sznur, gdy był już na ziemi. Owinęłam linę wokół przedramienia, by się asekurować, i szybko zaczęłam schodzić. Jakieś cztery metry nad ziemią mia­ łam już dość i puściłam linę. Zeskoczyłam i wylądowała­ bym bez wątpienia miękko, gdyby nie Varg, który akurat teraz postanowił być rycerski i chciał mnie łapać. Zaklę­ łam, czując, że mój łokieć wbija się w jego policzek. - Nic ci nie jest? - spytałam, grzebiąc się z ziemi, na którą oboje upadliśmy. Właściwie ja upadłam na niego. - Nic - warknął. - Nie rób tak nigdy więcej. - Ale o co ci chodzi? Przecież nie spadłam, tylko sko­ czyłam! Potrafię skoczyć z pierwszego piętra i nic sobie nie zrobić - wyjaśniłam.

Patrzył na mnie z niedowierzaniem. - Pokażę ci w lukoi. - Uśmiechnęłam się. - Pozytyw z przeanielenia. - Jesteś skończonym dziwadłem, Cahan. - Wiem. - Zachichotałam, bo jakoś tym razem nie widziałam w tym zarzutu, a raczej stwierdzenie faktu. Uśmiechnął się i otrzepał tyłek. - Chodźmy, nim ktoś nas znajdzie, nie wiem, na jak długo chłopaki zdołali zająć strażników. - A właściwie jak mieli to zrobić? - zapytałam. Tej części planu nie chciał mi zdradzić. - Sama zobaczysz. - Zaśmiał się. Przy samochodzie zaparkowanym przecznicę dalej czekała już cała kompania. Weseli, cali, choć nieco spo­ niewierani. Gdy podeszłam bliżej, zapach alkoholu ude­ rzył we mnie z całą wyrazistością. - Na Boginię, co za smród, jesteście pijani? - zapyta­ łam, patrząc podejrzliwie na rozchichotanego Rocky'ego. - Daj spokój, Dora, wódę stosowaliśmy wyłącznie ze­ wnętrznie - zaśmiewał się - choć chętnie po wszystkim nalałbym jej trochę do brzucha zamiast na ciuchy. W drodze powrotnej do Trumny opowiadali mi, nie przestając się śmiać, ich części dzisiejszego wypadu. Cał­ kiem przekonująco oddawali miny strażników na widok stada dziesięciu pijanych w sztok wilków, usiłujących do­ stać się do środka w celach czysto rozrywkowych. Kie­ dy ja i Varg wędrowaliśmy korytarzami domu Albina, strażnicy usiłowali wytłumaczyć napalonym samcom, że się pomylili i to nie jest Dom Kwiatów, że nie czekają na nich żadne uciechy z paniami o ostrych ząbkach. A gdy już myśleli, że mają ich z głowy, łowcy przygód zaczęli się

między sobą obwiniać o to, który pomylił adresy i zmar­ nował wszystkim dzień. Gdy doszło do bójki na samym progu domostwa, strażnicy siłą rzeczy byli w nią zaanga­ żowani i kilku może mieć siniaczek tu czy tam, ale to nie ma nic wspólnego z Teodorą Wilk, w końcu nie od dziś wiadomo, że zabawy z pijanymi wilkami mogą się koń­ czyć źle. Śmiałam się razem z nimi. Prostota tego planu i śmiałość jego realizacji zachwyciły mnie. Powiedziałam to Vargowi, uważając, że zasłużył na komplement, ale on był burkliwy i nieprzysiadywalny, jak zwykle. Spochmurniałam nieco, bo myślałam, że mamy to już pra­ wie za sobą. Zapatrzyłam się w okno, za którym było już ciemna­ wo, zmierzch zapadł prawie godzinę temu. I nagle ude­ rzył mnie jeden szczegół z opowieści Rocky'ego. Szczegół, który wiele wyjaśniał, jeśli trop był właściwy. Musiałam porozmawiać z Kadenem. Pod drzwiami Trumny czekała na mnie niespo­ dzianka. Nie wiedziałam jeszcze, dobra czy zła. Wyso­ ka, szczupła i emanująca władzą kobieta bez wątpienia czekała na mnie. Na jej ustach przez chwilę gościło coś na kształt uśmiechu, gdy zobaczyła, że wysiadam z sa­ mochodu. Szłam ostrożnie w jej stronę, a Varg i Bjorn, wyczuwając moją niepewność, szli za mną. - Dora, jak miło cię widzieć. - Zacisnęła obie ręce na mojej wyciągniętej dłoni. - Eleonoro, prawdziwa niespodzianka - powiedzia­ łam przez zaciśnięte gardło, usiłując z jej miny wyczytać, co nam wszystkim przyniesie ta nieoczekiwana wizyta.

Rozdział 19

Ujęła mnie pod łokieć i prowadziła do Trumny. Czułam się jak baranek wiedziony na rzeź. Nie miałam pojęcia, co chodziło jej po głowie ani dlacze­ go przyjechała. Do cholery, nie wiedziałam nawet, czy Gajusz do niej dzwonił, jak prosiłam, czy sama dowie­ działa się o wszystkim. Bo tego, że wie, byłam niemal pewna. Wciąż czułam na sobie przenikliwe, chłodne spojrzenie, tak niepasujące do jej uśmiechu. Panika za­ czynała lekko napierać na naczynia krwionośne, pod­ nosząc mi ciśnienie, co nie mogło ujść jej uwadze, sko­ ro zaciskała palce na moim nadgarstku. Zatrzymałam się i odetchnęłam głęboko, by ukoić nieco kołaczące serce. Uśmiechnęłam się najlepszą imitacją słodyczy, na jaką było mnie stać, i starannie uszczelniłam osło­ ny. Wampiry nie wiedzą, co to prywatność myśli, albo nie interesuje ich przestrzeganie zasad dobrego wycho­ wania. - Oczywiście, Eleonoro, ogromnie cieszę się, że tu je­ steś, bardzo zmartwiło mnie, że wyjechałaś akurat wte­ dy, gdy wpadłam tu na dłużej. - Mój głos był spokojny

i opanowany. Ha, powinnam dostać dyplom aktorski ho­ noris causa. - Niefortunny zbieg okoliczności. - Uśmiechnęła się, ale w jej oczach wciąż dostrzegałam chłód. - Ale słysza­ łam, że między tobą a Gajuszem doszło do jakichś... nie­ przyjemności, więc przyjechałam natychmiast. Udałam potężne zdziwienie. - Między mną a Gajuszem? Ależ skąd? Ktoś wpro­ wadził cię w błąd, pani, moje relacje z mistrzem z Trójprzymierza nigdy nie były lepsze. Właściwie nie kłamałam, obecnie byliśmy na dobrej drodze do porozumienia, a gorzej niż w przeszłości już raczej między nami nie będzie. - Naprawdę? - Wwiercała we mnie natrętne spojrze­ nie. - Oczywiście, możemy zresztą zaraz pójść do niego, jestem pewna, że potwierdzi moje słowa nawet niepytany. - Napięłam się w gotowości ruszenia do Gajusza, ale po chwili spojrzałam na siebie z udaną troską. - Wolała­ bym się tylko wcześniej przebrać, jest taki słodki w umi­ łowaniu tradycji, nie chciałabym go drażnić tym brud­ nym strojem. Pociągnęła nosem z wyraźną niechęcią. Wiedziałam, że czuje ode mnie stęchłą krew, i nie tylko, zmarłej kilka dni temu ofiary Albina. A jazda z bandą wilków w prze­ siąkniętych wódą ciuchach dołożyła swoje. - Masz dość... oryginalny sposób spędzania wolnego czasu - powiedziała z ociąganiem. - Och, faktycznie - zaśmiałam się głośno - dostoso­ wuję się zwykle do przyjaciół. A właśnie, chyba nie znasz, pani, moich towarzyszy?

Spojrzała uważnie na Bjorna i Varga, którzy z mało przyjaznymi minami twardo trzymali się moich pleców. Blokowałam swoje myśli przed Eleonorą, ale oni wyczu­ wali moje napięcie. - Nie, nie miałam przyjemności - wycedziła przez zęby. Cofnęłam się o pół kroku, tak że znalazłam się mię­ dzy wilkami i wsunęłam ręce pod ich ramiona. - To Varg i Bjorn, wilki z mojego stada i moja ochro­ na. - Ach tak, potrzebujesz ochrony? - Zmrużyła oczy. Przed Gajuszem? Pokręciłam głową i zaśmiałam się beztrosko. - Żarty się ciebie trzymają, miła pani. Czy gdybym miała powody obawiać się Gajusza, mieszkałabym u nie­ go? Mam przecież w Trójprzymierzu wielu przyjaciół, u których mogłabym się zatrzymać. Gajusz jest jednym z nich. Stęskniłam się za synami, więc przyjechałam. Mam drobne kłopoty z wilczymi sprawami, więc Olaf uparł się, że potrzebuję ochrony, ale to nic poważnego. - A dlaczego kręci się tu tyle wilków? - Powiodła wzrokiem po sali. Faktycznie, czterej strażnicy dzienni wciąż byli na miejscu. Poza tym musiała widzieć pozosta­ łych w samochodach przed Trumną, gdy podjechaliśmy. - To moje stado - powiedziałam, jakby to wyjaśnia­ ło wszystko. Uniosła brwi. - Pani, mam wrażenie, że starasz się wydobyć ze mnie coś, co nie jest moją tajemnicą. Sądzę, że najle­ piej będzie, jeśli zapytasz Gajusza o ostatnie wypadki,

to jego sprawy, a ja jestem u niego w gościnie, nie mam prawa zdradzać jego tajemnic - powiedziałam zdecydo­ wanym tonem. Wpatrywała się we mnie z nieprzeniknionym wyra­ zem twarzy. - Dobrze więc, spotkajmy się z Gajuszem, chętnie dowiem się, o co tu chodzi. - Potrzebuję pół godzinki, by się wykąpać i coś zjeść, wiem, że większość z was nie przepada za widokiem je­ dzących ludzi, ale ja już dość straciłam na wadze, by nie lekceważyć posiłków. - Uśmiechnęłam się słodko. - Oczywiście. Niech tak będzie. Skinęłam na Teresę, która stała dość blisko, by wszystko słyszeć. - Tereso, powiadom Gajusza, że może się nas spo­ dziewać, nie chciałabym mu w niczym przeszkadzać, a później, gdybyś mogła, zajrzyj do mnie, przyda mi się twoja kobieca ręka przy wyborze strojów. - Oczywiście, pani. - Teresa skłoniła się grzecznie, a w oczach mignęły jej iskierki zadowolenia. - Czy Ka­ den ma ci jak zwykle przynieść posiłek? - Tak, będę wdzięczna. Nawet nie mrugnęłam na sugestię, że Kaden mnie dożywia. To Joachim dbał o aprowizację, a jedzenie wy­ pełniało po brzegi lodówkę w moim apartamencie. Zamknęłam za sobą drzwi z westchnieniem ulgi. - Możesz mi wyjaśnić, o co tam chodziło? - zapytał Varg. - Odkąd ty i Gajusz jesteście superprzyjaciółmi? - Odkąd Eleonorze zaczęło bardzo zależeć, by do­ wieść, że jest zupełnie inaczej - odpowiedziałam po pro-

stu. - Dopóki nie wiem, jakie są zasady gry, nie zamie­ rzam być pionkiem. Przyjął to ze zdumiewającym spokojem. Rozsiedli się na kanapie obok Joshui i Joachima. Miałam kilka mi­ nut, nim pojawią się Teresa i Kaden. Pobiegłam do ła­ zienki. Aby moja wersja była wiarygodna, nie mogłam wciąż pachnieć trupem. Zrzuciłam ciuchy i po minucie stałam już pod strumieniem gorącej wody, namydlając się i spłukując w rekordowym tempie. Pięć minut póź­ niej, owinięta przykusym szlafrokiem, spacerowałam po pokoju, czekając na Teresę. Joshua, wprowadzony po­ krótce w źródło mojego niepokoju, czekał już z solidną kanapką w dłoni i filiżanką kawy. - Jesteś aniołem. - Cmoknęłam go w policzek. - To prawda, cieszę się, że wróciłaś cała i zdrowa powiedział z ciepłym uśmiechem. - Teraz postarajmy się, by tak już zostało - mruk­ nęłam, pochłaniając kanapkę i parząc sobie język kawą. Byłam wygłodniała. Naprawdę mieszkanie z wampira­ mi źle wpływa na regularność posiłków i zbilansowanie diety. Wilki zresztą podzielały moją opinię i z zapałem wcinały swoje porcje. Zesztywniałam, słysząc kroki przy drzwiach. - To my - powiedziała uspokajająco Teresa, wkra­ czając do pokoju. - Co z nim? - zapytałam zaniepokojona. - Jest dobrze, ma się dużo lepiej niż przed twoimi egzorcyzmami, da sobie radę. Powtórzyłam mu wszyst­ ko, co mówiłaś Eleonorze, więc wie, czego się spodzie­ wać.

- Znakomicie. Czy ktoś wie, skąd jej wizyta? Czy Ga­ jusz do niej dzwonił? - Nie. Mimo twojej sugestii chciał trzymać Konkla­ we z daleka. - Seneszal nie pochwalała tej decyzji, ale się jej nie sprzeciwiała. - Widziała się już z nim? - Nie, wyraźnie czekała na ciebie, przybyła kilkana­ ście minut przed wami. Zagryzłam wargi i potarłam nasadę nosa. - Nie podoba ci się to wszystko, prawda? - zapytał Kaden. - Nie, bardzo mi się nie podoba. Mam tylko trzy­ dzieści lat, a nie trzysta i nie widziałam na własne oczy dworskich intryg, ale potrafię poznać, gdy taką widzę. Próbowała mnie przyprzeć do muru i szukała dowodów na to, że Gajusz jest mi wrogi lub nie potraktował mnie jak należy. Nie z troski o moje dobro, bo to ma gdzieś, ale dlatego, że potrzebowała na niego haka. - Sądzisz, że współpracuje z Albinem? - Kaden zbladł na samą myśl. - Nie sądzę, to nie w jej stylu, nie sama intryga, ale metody. Poza tym nie przepada za Albinem bardziej niż za Gajuszem. - Nie rozumiem - powiedział wilk - myślałem, że ona jest po twojej stronie. - W wampirzym świecie nie ma jasno i nieodwracal­ nie przydzielonych stron. To polityka. Dotąd zwykle in­ teresy Eleonory pokrywały się z moimi, teraz nie wiem, jaki ma interes w pojawieniu się tu i próbach pognębie­ nia Gajusza.

- Jak możesz to wytrzymać, z twoim przywiązaniem do lojalności? - Varg zadał celne pytanie, świadczące, że czegoś się o mnie dowiedział, chodząc za mną od ponad tygodnia jak cień. - Z trudem. - Uśmiechnęłam się blado. - Pod tym względem zdecydowanie bardziej jestem wilkiem niż mi­ strzynią. Spojrzał na mnie uważnie i nie skomentował. - Więc co robimy? - Teresa była wyraźnie poruszona. - Gramy ostrożnie. Gajusz musi jej powiedzieć, co się dzieje, ale lepiej niech to nie będzie opowieść o agre­ sji i próbie przejęcia stada przez Albina, ale o urokach, stąd potrzeba mojej pomocy jako wiedźmy... Dopóki nie wiemy, co ona wie i po czyjej jest stronie, musimy uwa­ żać bardziej niż zwykle. Skrzywiłam się. Wampirza polityka naprawdę wy­ chodziła mi już bokiem. Chciałam już wracać do lukoi i przypilnować, by moja wilcza rodzina mogła spać spo­ kojnie. - Masz coraz mniej czasu. Jeśli nie zamierzasz roz­ mawiać z nimi w szlafroku, lepiej się ubieraj - powie­ działa Teresa. - Przyniosłam wcześniej kilka koszul Jo­ achima, wybierz coś. - Ostatnio stracił piękną koszulę - mruknęłam, przypominając sobie, że to właśnie ją miałam na sobie, gdy napadły mnie wilczyce. - Mam nadzieję, że to nie jest zły omen. - Noszenie ciuchów syna? Daj spokój. Musisz wyglą­ dać poważnie, jak na mistrzynię przystało. Zamówiłam ci już kilka strojów, ale wciąż nie są gotowe. Nie ma-

rudź i ubieraj się, masz świetne nogi, ale nie możesz nimi świecić przy Eleonorze i Gajuszu. Od razu widać, że pod tym szlafrokiem, nieprzyzwoicie kusym, nie masz zu­ pełnie nic. - Pogoniła mnie do sypialni niecierpliwym gestem. Niechętnie posłuchałam, schowałam się w sypialni, słysząc za plecami rechot wilków i chichot Joshui. Teresa przypominała mi chwilami Katię i jej desperackie pró­ by ratowania mojej zaginionej w akcji kobiecości. Mia­ ły ten sam naturalny wdzięk i kobiecy powab. Przy nich zawsze czułam się za wysoka, zbyt masywna, źle ubrana i nieporadna jak mała dziewczynka, używająca przed lu­ strem szminki mamy. I obie wydawały mi polecenia tym samym nieznoszącym sprzeciwu tonem. Pomrukując z irytacją, zrzuciłam szlafrok, założyłam bieliznę i naciągnęłam na tyłek skórzane spodnie. Wsu­ nęłam stopy w kozaki, w cholewce chowając małe ostrze. Po chwili wahania sięgnęłam po mój miecz. Wysunęłam go z pochwy. Ostrze lśniło wspaniałym błękitem. Zapię­ łam pas z pochwą, srebrne pismo piekielników pięknie odbijało się na czarnym tle, była dość dekoracyjna, by miecz mógł uchodzić za ozdobę, zwłaszcza że znów mia­ łam mieć ciuchy z epoki trzech muszkieterów. Na łóżku leżała sterta koszul, wyprasowanych i świe­ żych. Wygląda na to, że mój syneczek naprawdę lubił się stroić. Wybrałam pierwszą, jaka wpadła mi w ręce, z czarnego jedwabiu, z wąskimi paseczkami również czarnej koronki na gorsetowym przodzie i na szero­ kich, skrywających niemal całe dłonie mankietach. Mój syneczek miał niezły gust, materiał był miły dla skóry,

krój zdradzał świetnego krawca i choć szyta była z my­ ślą o męskim torsie, na kobiecym wyglądała przyzwoi­ cie, choć seksownie. Nagle przypomniałam sobie, o czym miałam poga­ dać z Kadenem, i nie myśląc wiele, zawołałam go, wciąż zapinając małe płaskie guziczki, których było chyba z pięćdziesiąt. - Potrzebujesz pomocy z ubieraniem? - zapytał, nie kryjąc uśmieszku. Zaśmiałam się cicho. Żywy czy nieumarły, facet zo­ staje facetem. - Dzięki, radzę sobie sama, ale chciałam zapytać o coś, o czym wolałbyś zapewne nie dyskutować tam, przy Teresie i wilkach. Uniósł brew i czekał. - Bywasz w Domu Kwiatów? Speszył się. - Skąd to zainteresowanie? - Zmieszanie maskował lubieżnym uśmieszkiem. - Daruj sobie, nie kupuję tego. Nie interesuje mnie, jak spędzasz wolny czas ani czy dobry jesteś w łóżku, tyl­ ko czy bywasz u Kwiatuszków. - Bywam. - Zaczerwienił się. Nie byłam zaskoczona. - Moja rada, znajdź sobie dziewczynę, a je omijaj z daleka. - Z jakiego powodu? - Bo coś mi mówi, że najprostszym sposobem, by Al­ bin wszedł w posiadanie kosmyka twoich włosów, a tak­ że by zdołał ci zaaplikować eliksir bez zwracania uwagi, była współpraca któregoś z Kwiatuszków. Od początku

czułam, że mają w tym swój udział. Seks jest fajny, ale nie warto ryzykować życia, i uwierz mi, nie mówię o choro­ bach przenoszonych drogą płciową. Przygryzł wargi wyraźnie wściekły. Na szczęście nie na mnie. - Suki - wymamrotał przez zaciśnięte zęby. Przytaknęłam, podzielałam jego osąd sytuacji. - Ostrzeż innych, nim to się nie skończy, lepiej, by trzymali ptaki w gaciach. - Jasne. - Przez chwilę patrzył, jak usiłuję zawiązać tasiemki przy mankietach, po czym podszedł. - Nie tak, pozwól. Zawiązał sprawnie tasiemki i poprawił mankiety i kołnierzyk. - Dobrze ci w ciuchach z mojej epoki. - Uśmiech­ nął się ciepło. - Ale po prawdzie wolałbym cię zoba­ czyć w gorsecie i podwiązkach, choć pewnie wiele wody w Wiśle upłynie, co? - Kto wie, Teresa wspominała coś o kreacjach god­ nych mistrzyni - mruknęłam niechętnie - a to brzmi jak zapowiedź kłopotów. - A więc jest na co czekać - powiedział z błyskiem w oku. Puknęłam go w ramię; zaśmiał się jak chłopiec przy­ łapany na psocie. - Czas na nas - powiedziała Teresa, wchodząc do po­ koju. Przyjrzała mi się uważnie. - Rozpuść włosy. Odwróciła się na pięcie i wyszła. Jęknęłam, ale roz­ plotłam warkocz. - Czemu ona tobą tak komenderuje, a ty jej słu­ chasz? - zapytał zaciekawiony Kaden.

Wzruszyłam ramionami. - Bo na tym zna się znacznie lepiej niż ja. - Jesteś pierwszym mistrzem, jakiego znam, który przyznaje, że nie jest nieomylny i nie wie wszystkiego najlepiej. - Może za często mistrzami zostają faceci? - zapy­ tałam niewinnie. Jeszcze chwilę słyszałam jego ciepły śmiech. Joa­ chim był gotowy, by jako mój Seneszal towarzyszyć mi na spotkaniu na szczycie. Pozostali musieli zostać. Za­ trzymałam się przy Vargu i powiedziałam cicho: - Dopilnuj, by straże były dziś wyjątkowo czujne, także w nocy, O K ? - Spodziewasz się reakcji Albina? - Kto wie, może się wkurzyć. Nie chcę dać się za­ skoczyć. - Nie martw się tym. Naprawdę nie możemy cię chronić na tym spotkaniu? - Etykieta zezwala na towarzystwo Seneszala. Ale je­ śli będziesz spokojniejszy, możesz być za drzwiami - do­ dałam polubownie, wiedząc, że nie popuści. Skinął głową. Czas na przedstawienie.

Gajusz wstał, widząc, że wchodzę, i z atencją uścisnął mi dłoń i pocałował w policzek. Miał nieprzenikniony wy­ raz twarzy, więc nie wiedziałam, na ile było to szczere, a na ile grał swoją rolę przed Eleonorą, która siedziała

w głębokim fotelu obitym fioletowym aksamitem i nie spuszczała z nas oka. - Cudownie, że mogłaś do nas dołączyć, pani - po­ wiedział z uprzejmym uśmiechem. - Też się cieszę, widząc cię zdrowym i całym - od­ powiedziałam uśmiechem. Podprowadził mnie do kanapy i z szacunkiem usa­ dził. Joachim zajął miejsce po mojej prawicy, Teresa usiadła przy Gajuszu. Po chwili pojawił się Kaden z drin­ kami, seledynowa zieleń mojego kontrastowała absur­ dalnie z czerwienią ich napojów. Skłonił się, stawiając szklanki na niskim stoliku przed nami, i bez słowa wy­ szedł. Etykieta pełną parą. - Dobrze, moi mili, może wreszcie się dowiem, co tu się dzieje? - zapytała Eleonora, upiwszy nieco krwi. W jej głosie dźwięczały nutki zniecierpliwienia. Milczałam, ustępując pola Gajuszowi, miał w intry­ gach większe doświadczenie i to jego sekrety wyczuwała Eleonora jak świnia węsząca za truflami. - Miałem ostatnio sporo kłopotów, pani, na szczęście mogłem liczyć na pomoc Teodory. - Posłał mi ociekają­ cy uczuciem uśmiech. Kobieta czekała na ciąg dalszy opowieści. - Zapewne słyszałaś niepokojące wieści o epidemii dogasania? - zapytał z troską. - Okazało się, że nie cho­ dzi o dogasanie, ale o wrogą magię, którą ktoś doprowa­ dził do zgonu moich sześciu poddanych. Tylko sześciu, bo trzy kolejne przypadki wydarzyły się już po przybyciu Teodory i zdołała zapobiec najgorszemu. - Przymknął oczy ze zbolałą miną. - Ze wstydem przyznaję, że i mnie

dopadły pewne nieprzyjemne dolegliwości i to właśnie jej - znów promienny uśmiech w moją stronę - zawdzię­ czam to, że mogę z tobą, pani, rozmawiać, ciesząc się lepszym zdrowiem. Eleonora spoglądała na nas, jakby spodziewała się wszystkiego, ale nie naszej komitywy. - Co to za wroga magia? - zapytała po chwili, widząc, że nie wyrywamy się z wartką narracją. Spojrzałam na Gajusza niepewna, ile możemy po­ wiedzieć. - Pewna osoba chciała mi zaszkodzić, nie wiem, czy z zemsty, czy dla zysków - westchnął teatralnie Gajusz. Jego zbolała mina sugerowała, że wciąż nie otrząsnął się z zaskoczenia, że tak niesprawiedliwie został potrakto­ wany. - Czy to Albin? - zapytała wprost. Oczy Gajusza zmrużyły się w wąskie szczeliny, ale odpowiedział tym samym spokojnym tonem. Panował nad sobą znakomicie. Miałam nadzieję, że przyparta do muru zachowam nie mniej zimnej krwi. - Dzięki Teodorze wiem, że tak właśnie było. Spojrzała na mnie uważnie. - Potrafisz rozbrajać uroki Albina? - zapytała z nie­ dowierzaniem. Widać chłopak dorobił się wśród wampirów solidnej renomy. Cóż, niewielu z nich znało się na magii. Podej­ rzewałam, że przez stulecia kreował się na maga znacz­ nie silniejszego, niż był. Nawet do mnie dotarły pogłos­ ki o jego umiejętnościach. Dziś już wiedziałam, że choć faktycznie posiadł kilka sekretów, nie był magiem. Był czarownikiem, który nie mógł liczyć na magię własnej

krwi. I choć miał więcej czasu na naukę niż jakikolwiek znany mi czarownik (bo ci zwykłe żyli tyle, co przeciętny człowiek, a Albin sporo dłużej), to jednak pewne umie­ jętności zawsze będą poza jego zasięgiem. Nie zamie­ rzałam tłumaczyć Eleonorze, że czarownik nigdy nie dorówna wiedźmie z urodzenia, jeśli idzie o uroki. Zna­ jomość sekretów Albina dawała mi małą przewagę i nie zamierzałam z niej rezygnować. Może po wszystkim po­ dzielę się tym sekretem z Romanem. Wiedza, że Albin nie jest magiczny z urodzenia, powinna mieć dla niego całkiem wymierne korzyści. - Jestem wiedźmą. Odebrałam gruntowne wykształ­ cenie magiczne, mam też szczęście być dość... skuteczną, jeśli idzie o przeciwdziałanie brudnym zaklęciom - po­ wiedziałam skromnie. - Potrafisz je rzucać? - Znów frontalny atak. Spojrzałam na nią z kamienną twarzą. - Tak, potrafię rzucić każdy urok, jaki potrafię roz­ broić - potwierdziłam dobitnie, pomijając ten detal, że nie zamierzam tego robić, bo takie zaklęcie było magią tak czarną, jak garderoba wielbiciela metalu. Nie zdołała zamaskować zaskoczenia. - Jakie kroki podjęliście wobec Albina? Żyje? - Pani, chyba nie podejrzewasz nas o to, że nie kon­ taktując się z Konklawe, dokonaliśmy samosądu na mi­ strzu wchodzącym w skład kapituły? - zapytałam, nie kryjąc oburzenia tym pomysłem. Zaśmiała się cicho. - A niech mnie, Teodoro, podobasz mi się. Napraw­ dę jesteś mistrzynią, z którą trzeba się liczyć. Więc jakie kroki podjęliście?

- Cóż, martwi mnie, że Albin unika oficjalnego spot­ kania, od miesięcy przebywa na moim terytorium bez mojej zgody, bez odwiedzenia mnie w moim gnieździe powiedział Gajusz z udaną troską. - Podejrzewamy, że to może mieć związek z na­ szym sojuszem, moim i Gajusza - dodałam. - Wiesz, pani, że Albin może żywić do mnie pewne uprzedze­ nia w związku z naszą bolesną przeszłością, więc nie chcemy na niego naciskać... Wysłałam mu zatem kilka prezentów, by pokazać, że nie żywię wobec niego złych intencji, na wypadek gdyby to właśnie obawa przed tym powstrzymywała go od dopełnienia wymogów etykiety. Spoglądała na nas z całkowitym niedowierzaniem. - Prezentów? - Och, wiesz, pani, miłych drobiazgów, kwiaty, mo­ tyle, świece... Coś, by pokazać mu moje ciepłe i przyjazne zamiary. - Uśmiechnęłam się przewrotnie. - Kwiaty... - Wciąż nie dowierzała. - Czerwone róże dokładnie, kilkanaście tuzinów. Parsknęła śmiechem, ale już po chwili go powściąg­ nęła i nachylając się w moją stronę, zapytała: - Wysłałaś je D H L - e m , moja miła? - Nie, oczywiście, że nie! Nie zaryzykowałabym zdradzenia miejsca noclegu mistrza wampirzego oso­ bom postronnym! - zakrzyknęłam z udanym oburze­ niem. Uśmiechnęłam się słodko i dodałam: - Sama mu je dostarczyłam. - Do jego domu? - upewniła się, że dobrze rozu­ mie. - No tak - przytaknęłam skwapliwie.

Zaczęła się śmiać, odchylając się do tyłu na swoim krześle. - I jak to przyjął? - Otarła pojedynczą łezkę, która pojawiła się w kąciku jej oka. - Na razie czekamy. Wiesz, pani, zaczynam podejrze­ wać, że jest nieśmiały albo mało domyślny, może powin­ nam wysłać mu jeszcze jedno, tym razem sprecyzowane jasno zaproszenie? W zadumie bawiłam się kosmykiem włosów, udając, że szczerze boleję nad brakiem reakcji Albina. - Tak, myślę, że powinnaś to zrobić. - Ponownie się uśmiechnęła. Nagle spoważniała. Spojrzała raz jeszcze na mnie i na Gajusza. - Więc wieści o waszym konflik­ cie nie znajdują potwierdzenia w rzeczywistości? Gajusz znów przybrał pozę dobrze wychowanego dy­ plomaty. - Pani, wiesz, że jestem konserwatystą i czasem mam kłopot z przyjęciem pewnych spraw, a osobowość Teo­ dory i jej podejście do tradycji bywa wyzwaniem, ale za­ pewniam cię, że między nami nie ma żadnej złej krwi, wszelkie nieporozumienia wyjaśniamy sobie w przyjaz­ nej atmosferze. Jestem dozgonnie wdzięczny za pomoc, jaką mi okazała, i ma we mnie przyjaciela. - I nie przeszkadza ci to, że panoszy się tu stado wil­ ków? Wiem, jaki masz stosunek do tej rasy. Zaczerwienił się lekko. - Miałem, pani. Teodora dowiodła mi, że moja nieto­ lerancja jest szkodliwa. Akceptuję jej stado w pełni i jego członkowie są mile widziani w moich progach. W końcu to rodzina zaprzyjaźnionej ze mną mistrzyni. Gdy żyje się tak długo jak ja, czasem trudno uniknąć pewnego...

skostnienia poglądów, tym bardziej ożywczy jest wpływ, jaki ma na mnie Teodora. - Przemowę zakończył deli­ katnym ukłonem w moją stronę. Na Boginię, od tej słodyczy zaczynały mnie boleć zęby, ale lepiej dla niego, by choć trochę wierzył w to, co mówi. Po tej deklaracji z jego strony musiałabym ostro tłumaczyć się przed Konklawe, gdybym jednak skróci­ ła go o głowę. Eleonora pokręciła głową z niedowierzaniem, ale nie protestowała. - Miło mi to słyszeć, zaniepokoiły mnie te płotki... Obawiałam się, że występujesz przeciw moim osobistym życzeniom. - Nigdy bym nie śmiał, pani. Wstała nagle z fotela i jej długa suknia zaszeleściła warstwami tafty. - Teodoro, kochanie, marzę, by znów spotkać twoich uroczych przyjaciół, czy możemy się do nich udać? - Na jej ustach drgał niejasny uśmieszek. Wstałam równie zaskoczona. Wyraźnie chciała się znaleźć ze mną sam na sam albo znów węszyła. - Tak, jeśli sobie życzysz, choć jest ze mną tylko Joshua. - Och, a gdzie twój słodki diabeł? - Sprawy rodzinne zatrzymały go w piekle - odpar­ łam gładko. Nie zamierzałam jej się zwierzać z czego­ kolwiek. - Musisz strasznie tęsknić, widziałam, że jesteście zżyci. - Oczywiście, pani, lecz musimy się pogodzić z tym, że sprawy w Trójprzymierzu wymagają mojej obecności

jeszcze przez jakiś czas. Tęsknota wzmacnia uczucia, nie uważasz, pani? - Tak mówią? Nie pamiętam - przyznała z rozbraja­ jącą szczerością. Chwilę później znów trzymała mnie pod łokieć i pro­ wadziła w stronę drzwi. - Gajuszu, nie musisz nam towarzyszyć, porozma­ wiamy później - rzuciła przez ramię. Ledwie znalazłyśmy się na korytarzu, jej słodki uśmiech zgasł i przyparła mnie do muru. Odruchowo zacisnęłam dłoń na rękojeści miecza. Głuchy pomruk Varga, który stał nieopodal, dowodził, że nie podoba mu się jej zachowanie, ale to jej nie zdenerwowało. - Możesz mi powiedzieć, po co pomagasz temu głup­ cowi? - zapytała ze złością. - Nie rozumiem, pani, chyba nie namawiasz mnie do tego, bym odwróciła się od mistrza, z którym mam sojusz, kiedy ten jest w potrzebie? Z trudem utrzymywałam spokojny i ugrzeczniony ton, czując jej dłoń zaciskającą się na moim przedramie­ niu. Była mała i drobna, ale jej siła przewyższała to, co zdawało się sugerować jej kobiece ciało. - Daj już spokój tej ogładzie, nie pasuje do ciebie parsknęła. - Wiem o wszystkim, co się tu działo, o wa­ szych awanturach i o tym, jak potraktował ciebie i two­ je wilki. Przybyłam z konkretnymi planami, a ty mi wszystko psujesz! - Ach tak, a jakie miałaś plany, jeśli wolno spytać? Zmrużyłam oczy. Przez chwilę przyglądała mi się uważnie i dopiero te­ raz zauważyła dłoń zaciśniętą na rękojeści miecza i swoje

palce miażdżące moje ramię, biel jej skóry na czerni rę­ kawa. Puściła mnie i odsunęła się pół kroku. Odetchnę­ łam i poluzowałam chwyt na mieczu. Nie ufałam Ele­ onorze. Przy całej słodyczy, jaką starała się emanować, była groźna. - On traci głowę, ty przejmujesz tron. Nawet jego poddani przywitaliby to z radością! - powiedziała w końcu z niekrytą satysfakcją. Zamurowało mnie. - Po co mi tron Gajusza? - Bo mam go dość! - krzyknęła. Nagle uśmiechnę­ ła się niepokojąco i dodała: - A ty... Mam wobec ciebie wielkie plany, jesteś silna i energiczna. - I dość młoda i nieobeznana w intrygach, tak że ła­ two byłoby mną sterować na tym tronie? - zapytałam z niewinną miną. Odsunęła się o pół kroku, wyraźnie zirytowana. - Nawet jeśli tak, obu nam by to wyszło na zdrowie, miałabyś moje pełne poparcie i opiekę. - Pani, nie obraź się, ale nie potrzebuję opieki, radzę sobie całkiem nieźle i dziękuję za troskę. Nie potrzebu­ ję tronu Gajusza, mam wystarczająco wiele na głowie. - Z twoimi wilkami i tronem Gajusza byłabyś poważ­ nym graczem - przekonywała. - Wolę moje małe gierki. - Jesteś aż tak głupia? Nie rozumiesz, co ci propo­ nuję? Czy rozsądne było z mojej strony frustrowanie mi­ strzyni i głowy Konklawe? Zapewne nie, ale wolałam uniknąć niedomówień.

- Ależ rozumiem, proponujesz mi życie, jakiego nie chcę wieść, pełne polityki i intryg. Jest mi dobrze, jak jest, pani, mam moich przyjaciół, synów, moje stado, moje obowiązki. Jestem szczęśliwa. Czy możesz powiedzieć o sobie to samo? Z całą władzą i poważną rolą w grze? Nie odpowiedziała. Dopiero po chwili spojrzała na mnie uważnie. - To twoja ostateczna decyzja? Wciąż nie jest za póź­ no, by skrócić Gajusza o głowę i przeprowadzić małą podmiankę na tronie. Działania Albina osłabiły go i stanowią piękną zasłonę, mogłabym obu zlikwidować i wreszcie trochę estrogenów byłoby u władzy. Zaśmiałam się cicho. Eleonora była wampirzą rady­ kalną feministką? - Pani, jeśli chcesz stracić Albina, przyklasnę z rado­ ścią, ale nie po to, by zasiadać na czyimś tronie. Gajusz bywa durniem, ale dogadujemy się na tyle, by już nie drzeć kotów. Gdybym chciała jego śmierci, wystarczyło nie zdejmować uroków, już by był w agonii. - Marnujesz talent i możliwości - mruknęła z iry­ tacją. - Daj mi trochę czasu, pani, mam trzydzieści lat, może dorosnę do intryg i łaknienia władzy za jakieś, sama nie wiem, trzysta lat? - Skąd pewność, że tyle pożyjesz? - Zwykle spadam na cztery łapy. A jeśli nie dożyję zasiadania na tronie, wybacz, ale nie będzie to dla mnie wielką tragedią. Przez chwilę mierzyła mnie spojrzeniem, jakby chcia­ ła mi zajrzeć pod skórę, upewnić się, że mówię poważnie.

Cokolwiek zobaczyła, jej twarz przybrała powściągliwy i pozornie obojętny wyraz. - Trudno, faktycznie jesteś jeszcze dzieciakiem i two­ je priorytety jak u dziecka są niedojrzałe. Zobaczymy, jak będzie za kilkadziesiąt lat, może zmądrzejesz. I jeszcze jedno, lepiej, by ta rozmowa została między nami. Lubię cię i mam wobec ciebie swoje plany, ale nie zamierzam tolerować plotek. - Jasne, ani pisnę. - Ironicznie uniosłam brew. - Na­ dal masz wielką ochotę na spotkanie z Joshuą czy już ci przeszło? Spojrzała chmurnie. - Pójdę do swoich pokojów, popsułaś mi humor. - Przykro to słyszeć. Parsknęła tylko i odeszła z szelestem tafty. Oparłam się o ścianę i oddychałam ciężko. Dopiero po kilku sekundach dłonie przestały mi drżeć, a serce zwolniło do normalnego tempa. Tego się nie spodziewa­ łam. Roman byłby zachwycony i znów namawiałby mnie na przemianę. Wygląda na to, że ta dwójka chętnie za­ planowałaby mi karierę polityczną z obrzydliwym roz­ machem i toczącymi się po bruku głowami na początek. Tylko po to, by móc później zza kulis pociągać za sznur­ ki. Choć znałam ich na tyle, by wiedzieć, że sznurki Ro­ mana uwierałyby znacznie mniej niż sznurki Eleonory. - Wszystko dobrze, Cahan? - Varg wyrósł przede mną jak cień. - W umiarkowanej normie. - Uśmiechnęłam się bla­ do. - Właśnie po raz kolejny w tym tygodniu odrzuci­ łam tron.

- Po co ci one, skoro jeden już masz? - Odpowiedział uśmiechem, mrużąc oczy. Zaśmiałam się cicho. Nikt mnie nie pytał, czy chcę zasiadać na wilczym tronie, ale gdzieś w głębi duszy mu­ siałam przyznać, że gdyby dano mi wybór, wolałabym go od wampirzego. Może faktycznie przemawiało moje wilcze dziedzictwo, a może po prostu byłam zbyt... sama nie wiem, prostolinijna na intrygi, bez których wampiry nie potrafiły funkcjonować? - Jak tam sytuacja? Jakieś wieści od obserwatorów? - Poruszenie u Albina. Ale nikt jak dotąd nie wpadł tu z kałasznikowem. Dwójka jego ludzi lustrowała oko­ licę, strażnicy ich przepłoszyli. - Świetnie. Jutro podrzucimy mu kolejny prezent. - Po dzisiejszym będzie ostrożny i wzmocni straże. Na pewno już wiedzą, jak weszliśmy, więc będzie w po­ gotowiu. - Dlatego właśnie musimy uderzyć. Jeśli zdołamy tam wejść, gdy się tego spodziewa, udowodnimy mu na­ szą siłę, a jego bezradność. - Masz jakiś plan? - zapytał z powątpiewaniem. - Pomysł, jeszcze nie wiem, czy dobry. - Na początek wystarczy. Czułam ścianę między nami. Był taki oficjalny i sztywniał, ilekroć zbliżałam się do niego na mniej niż wyciągnięcie ręki. - Powiesz mi, o co chodziło w tym schowku? - za­ pytałam cicho. - Wolałbym nie. - Zacisnął zęby, a chłód jego jasnych oczu przeszywał mnie dreszczem.

- Varg, nie wiem, czy mogę ci ufać. Cień emocji przemknął przez jego twarz szybciej, niż mogłam je rozpoznać. - To się więcej nie powtórzy, znam swoje obowiązki i złożyłem obietnicę Olafowi. Moja ocena twojej osoby nie ma tu nic do rzeczy. Czy to ci wystarczy? - Chyba musi, skoro nie zamierzasz mi powiedzieć, o co chodzi. Nachmurzył się, z zaciętą miną odwrócił się i odszedł szybkim krokiem. Westchnęłam. To, że nie rzucaliśmy się sobie od kilku godzin do gardeł, było wszystkim, na co mogłam liczyć.

Rozdział 20

P

ochylałam się nad rozpostartymi na stole planami domu Albina. Sfrustrowana i zła. Mój pomysł był niezły, ale nierealny. - Jesteś pewny, że tak to właśnie wygląda? - zapyta­ łam Varga, choć znałam odpowiedź. - Niestety. Miałaś rację, dom bez okien wymaga porządnego systemu klimatyzacyjnego, ale przewody są bardzo wąskie, żadne z nas na pewno się w nich nie zmieści.

Zaklęłam sfrustrowana. Wilki Varga doniosły nam już, że straże zostały podwojone, a w każdym patrolu był co najmniej jeden renfield, całkiem odporny na moje uroki. Albin był przygotowany. Postawił nawet straż na dachu, czyli wiedział, jak się tam dostaliśmy ostatnim razem. Nie wyglądało to dobrze. - Może powinnaś dać sobie z tym spokój, Cahan? Bjorn powiedział głośno to, co myślał cały zespół. - To będzie jak przyznanie się do słabości - jęknęłam. Znów chodziłam po pokoju, zastanawiając się nad rozwiązaniem. Mogłam przechwycić któregoś z wam-

pirów Albina i kazać mu dostarczyć zaproszenie, ale to było o wiele łagodniejszą deklaracją, niż planowałam. - Ile jest dla ciebie warte zrealizowanie tego, co so­ bie założyłaś? Cichy głos z drugiego końca pokoju wstrzymał mój marsz od ściany do ściany. Odwróciłam się. Szelma sie­ działa na krześle, niesfornie wymachując nogami. Nasto­ latka ze strzechą kręconych włosów, w różowej koszulce, szortach i tenisówkach. Z zimną kalkulacją w cholernie inteligentnych oczach. - Co masz na myśli? - zapytałam wprost, widząc uśmieszek zadowolenia na ślicznej buźce. - Pytam po prostu, ile byłoby dla ciebie warte, gdy­ bym rozwiązała twój mały problem. - Sporo. - Jedną przysługę, o którą poproszę po wszystkim? - Zależy... - Nie, Cahan, albo-albo. - Nadal nie wiem, co proponujesz, i nie wiem, o co poprosisz. - I na tym polega piękno tego układu. - Uśmiechnę­ ła się z przebiegłością, której nie powstydziłaby się Ele­ onora. Ten koteczek wyrośnie na niebezpieczną kobietę. - Jeśli wiesz, jak jej pomóc, nie powinnaś prosić o przysługę, Szelmo, jest naszą Alfą - powiedział chłod­ no Bjorn. - Nie jestem wilkiem, w kółko mi to powtarzacie. A jako kot nie mam nad sobą Alfy - powiedziała za­ czepnie, unosząc podbródek. Wilki nastroszyły się nie­ co, ale uniosłam rękę, kończąc spór.

- Ona ma rację - powiedziałam spokojnie - nie je­ stem jej Alfą, jest córką Olafa, ale nie czyni to z niej mojej poddanej. I nie widzę problemu w jej propozycji. Mów. - Przysługa za przysługę, ja dostarczę zaproszenie, ty zrobisz coś, o co cię poproszę. Nie martw się, nie po­ proszę o nic, czego nie możesz mi dać. - Złośliwy błysk w oku sugerował, że może i nie będzie to nic, czego nie mogę jej dać, ale z pewnością coś, czego nie będę chciała. - Mam nadzieję, że nie zażyczysz sobie, bym odeszła ze stada i zostawiła twojego tatę w spokoju. - Nie wygłupiaj się, jesteś częścią stada bardziej, niż ja kiedykolwiek byłam, a papa cię uwielbia. Nie, to raczej będzie osobista prośba. - Zgoda - powiedziałam trochę wbrew sobie. Interesy z tą małą miały w sobie posmak hazardu, ale ufałam, że jakoś sobie z nią poradzę. A sprawę z Al­ binem chciałam skończyć jak najszybciej, by wrócić do lukoi w spokoju. Wstała i zwinnym krokiem podeszła do mnie z wy­ ciągniętą dłonią. - Umowa stoi. Daj mi zaproszenie. - Jak zamierzasz to zrobić? Nie chcę się tłumaczyć Olafowi, że przeze mnie stracił córkę, jesteś nieznośna, ale on za tobą szaleje. - Pewnie, że szaleje, papa wie, co dobre. - Zaśmiała się. - Nie martw się, włos z ogonka mi nie spadnie. Są miejsca, gdzie nie wejdzie wilk czy wiedźma, ale niewie­ le jest miejsc, w które nie wciśnie się maleńki koteczek. Gdy zrozumiałam, co planuje, nie mogłam się nie roześmiać.

- Ani słowa Erykowi, póki nie wrócę - dodała po chwili, chowając do kieszeni kopertę z zaproszeniem. Nie chcę, by się zamartwiał. To samo dotyczy papy. - Jak sobie życzysz. Uważaj na siebie, mała. Zmrużyła oczy i prychnęła wściekle. Przez chwilę wyglądała tak, jakby marzyła o rozoraniu mojej twarzy pazurkami. - Nigdy tak na mnie nie mów, Cahan, bo zapomnę o warunkach rozejmu i wykorzystam swoje życzenie tak, że pożałujesz. - Jasne, wybacz, Szelmo. - Widzę, że się rozumiemy. Opuściła pokój z wyniosłym uśmieszkiem. - Biedny Olaf - mruknęłam. - Czy on potrafi jej cze­ gokolwiek odmówić? - Nie - odpowiedział mi Rocky, zaśmiewając się do łez. - Ona już taka jest. Wolna, jak wszystkie koty, upar­ ta i nieznośna, rządzi się i pofukuje na wszystkich, któ­ rzy stoją jej na drodze. - Ale ją uwielbiasz - dodałam. - Jak własną siostrę - przyznał. - I nie jestem w tym osamotniony. A jej naprawdę ciężko odmówić. - Jest rozpuszczona - burknął Varg najwidoczniej odporny na urok kici. - Oby nic jej się nie stało... - Zmartwiałam na myśl, że musiałabym powiedzieć Olafowi, że coś się stało jego córuni. - Nie martw się o nią. Jest tropicielką i niezłą spry­ ciarą. Da sobie radę. Od początku podejrzewałem, że coś takiego wymyśli, ale czekałem, aż powie, co sobie zapla­ nowała - uspokoił mnie Rocky.

- Wiesz, o co zamierza poprosić? - Powiedzmy, że się domyślam. - Olaf będzie wściekły? - spytałam. Skoro był gotów dać jej wszystko, a ona potrzebowała mojej przysługi, było raczej jasne, że to coś, czego Olaf nie mógł lub nie chciał jej dać. - Możliwe - wilk wzruszył ramionami - ale nie za­ martwiaj się tym. Będzie dobrze. Skinęłam głową nie do końca przekonana. - I co teraz, czekamy? - zapytał Varg, przeczesując jasne, krótkie włosy. - Chyba nie mamy wyjścia. Jeśli dobrze pójdzie, jesz­ cze dziś w nocy zamkniemy tę sprawę i wrócimy do lukoi. - O niczym innym nie marzę - przyznał z irytacją. - Miło mi będzie spełnić twoje marzenia, Varg - po­ wiedziałam słodko. Nie spodziewałam się tylko, że się zaczerwieni i ze złością opuści pokój bez słowa wyjaśnienia. Spoglądałam przez chwilę na drzwi, wciąż drżące po tym, jak nimi trzasnął. - Co ja powiedziałam? - Tym też się nie martw, przejdzie mu. - Rocky pod­ szedł i poklepał mnie po ramieniu. - Nie rozumiem go, a zwykle nie mam większego kłopotu ze zrozumieniem was - szepnęłam głucho. Rocky uśmiechnął się pocieszająco i znów poklepał mnie po plecach. - On sam nie do końca się teraz rozumie, nie przej­ muj się. Westchnęłam ciężko. Łatwo powiedzieć. Wciąż miałam w pamięci jego dziwne zachowanie w schowku

u Albina. Nikomu o tym nie mówiłam, ale zapamię­ tałam aż za dobrze rozjarzone oczy Varga. Oczy wil­ ka w męskiej twarzy. I drżenie, jakby był na krawędzi przemiany.

Choć próbowałam się przespać, nim zapadnie zmrok i pobudzą się wszystkie wampiry, przewracałam się tyl­ ko z boku na bok. W teorii to był mój czas wolny, daro­ wany mi przez los dość nieoczekiwanie, bo przecież za­ kładałam, że właśnie teraz będę na akcji w domu Albina. Koteczek zmusił mnie do zmiany planów i mogłam leżeć w łóżku, zamiast błąkać się po zakazanej melinie wampirzego półgłówka. I faktycznie, leżałam. Zamartwiając się o wszystko. O Szelmę, o machinacje Albina, Eleonory, Gajusza, o stado, którego nie widziałam już zbyt długo i nie wiedziałam, czy wszystko z nimi w porządku, o Se­ bastiana, który powinien już wyzdrowieć. O wszystko, tylko nie o Mirona, bo o nim wolałam nie myśleć. I pra­ wie mi się udawało. Zamieszanie w lukoi było bezpiecz­ niejszym tematem do rozważań. Snułam w myślach pla­ ny rozwiązania tamtejszych problemów, układając sobie w głowie punkt po punkcie program naprawczy. - Śpij, kocie, bo już na zawsze zostanie ci ten powab zombie - mruknął Joshua, przytulając mnie ciaśniej. - Myślałam, że śpisz... - Wiercisz się, a twoje emocje galopują po mojej gło­ wie. - Wybacz. - Jest dobrze, brakowało mi ciebie, gdy byłem u Luca.

- Mnie też, ptaszyno. - Mówiłem prawdę, nie zamierzam cię opuścić. Nie­ ważne, czy będę twoim aniołem, czy nie. Nie pozbę­ dziesz się mnie. - Dziękuję. - Oczy zapiekły mnie na taką deklarację. Opadłam głową na jego ramię, przyciągnął mnie bli­ żej, gładził po plecach jak małą dziewczynkę i całował po skroni. Czy ktoś jeszcze widział we mnie słabą istotę potrzebującą pocieszenia? Czy któryś z moich wilków czy wampirów widział mnie zapłakaną i skuloną w po­ ścieli? Przywarłam blisko do anioła, z jego ciepła i spo­ koju czerpiąc siłę. Wciąż nie byłam pewna, czy napraw­ dę ze mną zostanie, ale czułam się szczęśliwa, że teraz jest tu ze mną. Błądziłam palcami po jego piersi i szyi, obrysowując zarys ciała, które znałam tak dobrze. Tyl­ ko z nim i z Mironem czułam się całkowicie bezpieczna. Tylko z nimi mogłam sobie pozwolić na słabość. Unios­ łam podbródek i pocałowałam go w policzek. Zamru­ czał. Miałam ochotę na więcej. Chciałam go pocałować w usta, zanurzyć palce w jego miękkich włosach, ocierać się o to szczupłe i silne ciało, ale nie mogłam przekroczyć granicy, którą oboje wyznaczyliśmy. Dla naszego dobra. Westchnęłam i znów ukryłam twarz w jego ramieniu. Jego kciuk odnalazł mój podbródek i uniósł moją twarz. Nim zrozumiałam, co robi, nachylił się i pocałował mnie, mocno i słodko. - Raz na jakiś czas możemy sobie na jeden pozwolić powiedział z szelmowskim uśmieszkiem, gdy oderwał swoje usta od moich, chętnie oddających mu pocałunek. - Twoje pocałunki są niebezpieczne jak czekolada, nigdy nie potrafię poprzestać na jednej kostce, a cała

tabliczka stanowi prawdziwe zagrożenie dla moich bio­ der - wyszeptałam. - Twoje biodra mają się świetnie - szepnął i pogła­ dził je przez materiał koszulki. - A czekoladę lubimy równie mocno. Zaśmiałam się cicho. Z każdym oddechem wciąga­ łam w nozdrza jego zapach, świeży, kuszący. Moja dłoń zsunęła się niżej, na jego płaski, twardy brzuch, i zata­ czała małe kółeczka. Przytulał mnie mocno, czułam jego palce na swoim krzyżu i na karku, jego oddech, nieco przyśpieszony, wplątywał się w moje włosy. Podświado­ mie dążyłam do zmniejszenia dystansu między nami jeszcze bardziej i zaplotłam nogę wokół jego nogi. Kon­ takt gołej skóry, rozkosznie pełzające uczucie ciepła i ła­ skotanie jego włosków o wewnętrzną stronę mojego uda były przyjemne. Może nawet zbyt. Bez słowa odsunęli­ śmy się od siebie, nie przerywając uścisku, ale sprowa­ dzając go znów do nieco bardziej przyjacielskiej formy. Z rączkami grzecznie na kołdrze. - Lepiej dla niego, by wrócił, zdecydowanie potrze­ bujemy przyzwoitki - dodał. - Ciekawe, czy choć raz o tym pomyślał. - Pomyślał, pomyślał, zaufaj mi. Może nawet bardziej obawia się mnie niż Baala, zwłaszcza po tym, jak Gabe oświadczył, że gdybym chciał, mógłby rozwiązać mój kontrakt stróża, bo nasz triumwirat zmienił nieco sy­ tuację. Prawie usiadłam. Gabe naprawdę mnie zaskakiwał. - Tak powiedział? I jak zareagował Miron? I co ty odpowiedziałeś?

- Zazdrość to jego drugie imię. A ja, cóż, powiedzia­ łem Gabe'owi, że się zastanowię i porozmawiam o tym z tobą. - Jesteście z Baalem siebie warci. - Normalnie bym się obraził za to, ale po tym, co mi opowiedziałaś o twoim Księciu Demonów, mogę tylko przyjąć komplement. Chichotaliśmy jak dzieci majstrujące solidną psotę. A w tyle głowy zamajaczyła mi myśl, co by dla nas, dla naszej trójki, oznaczało zwolnienie Joshui z obowiązków i zakazów, jakie miał jako mój stróż. Zwłaszcza zakazów. Nie usłyszałam, jak weszła. Musiała być naprawdę dobra w skradaniu się. Zauważyłam ją, dopiero gdy była dwa kroki od łóżka, i to tylko dlatego, że się odezwała. - Nie przeszkadzam? - zapytała nieoczekiwanie. Jej mina sugerowała, że ma nadzieję, że i owszem. Usiadłam natychmiast, Joshua podparł się na łokciu, spoglądając na nią nieco nieufnie. Cóż, chyba nigdy nie wybaczy jej do końca tego, że w kociej formie wpakowa­ ła mu się pod kołdrę. - Nie wiedziałam, że już wróciłaś, udało się? - Oczywiście, że się udało. Chyba nie wątpiłaś we mnie, mamusiu? - Szelma uniosła brwi w parodii Jacka Nicholsona. - Nie mów tak do mnie, jeśli nie chcesz być „małą". Wiesz, mamusie często tak właśnie zwracają się do swo­ ich córek. - Wyszczerzyłam się, widząc jej wściekłą minkę. - Więc całe szczęście, że ty nią nigdy nie będziesz, prawda?

- Podzielam tę radość, z synami zawsze mniej kło­ potu niż z córkami - dodałam sentencjonalnie - zwłasz­ cza jeśli okres buntu przeszli jakieś trzysta lat wcześniej. - Hm... lubisz swoich synów, prawda? - zapytała nie­ oczekiwanie. - Oczywiście, że ich lubię, czemu pytasz? Myślałam, że chcesz mi opowiedzieć o swojej misji. - Ach to, nie ma o czym mówić. Weszłam bez trudu, znalazłam pokój Albina, schowałam się i poczekałam, aż do niego przyjdzie, a następnie podrzuciłam list na sto­ lik, tuż za jego plecami, więc nie tyle myśli, że dostałaś się tam, gdy spał, ale że dostałaś się tam, gdy był przy­ tomny i w tym samym pomieszczeniu. Nie czekałam zbyt długo na reakcję, ale z pewnością przeczytał i był wściekły. Ulotniłam się, nim zarządził przeszukiwanie domu, choć i tak by mnie nie znalazł. Prosta robota, nie ma o czym pieśni śpiewać. Westchnęłam. Kicia spisała się na medal, lepiej niż ja i Varg moglibyśmy sobie wymarzyć. - Więc teraz powiesz mi, co to za przysługę ci jestem winna? - zapytałam z rezygnacją, świadoma, że napraw­ dę coś jej zawdzięczam. - Możemy pogadać o tym później, same. - Zmrużyła oczy i spojrzała wymownie na Joshuę. - On i tak wie o wszystkim, co mnie dotyczy, poza tym czyta mi w myślach, możesz sobie darować tajem­ nice. - Okropieństwo, zero prywatności... ale tylko tobie? - Twoja słodka główka jest bezpieczna, chyba że Joa­ chim albo Teresa się zapomną. - Zaśmiałam się, widząc jej irytację.

- Oni są już uprzedzeni, co im zrobię, gdyby się od­ ważyli, ale ten tu nie był dotąd ostrzeżony. - Uznaję się za ostrzeżonego - oznajmił anioł, z tru­ dem hamując wesołość. - No dobrze, mamy góra dwie godziny, zanim Albin tu przyjedzie - powiedziała, a widząc moje zdziwienie, dodała: - Słyszałam, jak rozmawiał ze swoim Senesza­ lem, facetem, czy to nie łamie tej waszej etykiety? Nie­ ważne, więc mają tu być o dwudziestej, powiedziałam to już Teresie. Ale zapomnij na chwilę o Albinie. Moja sprawa należy do delikatnych. - Spodziewałam się. I obawiam się, że Olaf mi nie podziękuje. - Kto ci powiedział? Nieważne. Papa zrozumie z cza­ sem i sam dojdzie do wniosku, że to było najlepsze roz­ wiązanie. - Chcę mieć twoją wiarę. - Znam go, zaufaj mi. Chce mojego szczęścia, cał­ kiem jak ja. - A ja mam ci pomóc je osiągnąć? - Uniosłam brwi w zdumieniu. - Jesteś narzędziem, przyznaję, ale to najprostsze roz­ wiązanie. Genialne w swej prostocie. - Zamieniam się w słuch. - Popraw mnie, jeśli się mylę. Masz dwa wampiry, prawda? Jesteś też członkiem stada, prawda? - Skinę­ łam głową na oba pytania, uznając je właściwie za reto­ ryczne. - Chcę, żebyś zmieniła mały detal w tym stanie rzeczy. - A co dokładnie? - Niepokój w moim głosie był wy­ raźny, ale ona tylko machnęła ręką i oświadczyła:

- Chcę, żebyś została mistrzynią Eryka. Niemal zachłysnęłam się powietrzem. - Nie rozumiem. - Tu nie ma nic do rozumienia, to jest właśnie moja prośba. - Ale... - Obiecałaś! - Oskarżycielsko wycelowała we mnie palec. Czułam się tak, jakbym znów wróciła do podstawów­ ki. Czekałam na „bo powiem pani!" jako argument osta­ teczny. - Szelma, nie mówię nie. Mówię, że nie rozumiem, a nie zwykłam podejmować decyzji w ciemno. Wybacz, jeśli nie jestem tak lotna jak ty, ale potrzebuję poznać pełny obraz sytuacji, a wtedy obiecuję, że rozważę tę ory­ ginalną nad wyraz prośbę - wyjaśniłam. Westchnęła ciężko, jakby podkreślała trudny los ge­ niuszy w kontaktach z ludźmi ułomnymi. Czyli ze mną. - Eryk musi należeć do rodziny i to jedyny sposób powiedziała w końcu. - Proszę, zacznij od początku, kiciu, znam cię od nie­ dawna, nie wiedziałam nawet, że Olaf ma córkę... - Och, jasne, pewnie mieliście inne tematy - rzuciła zgryźliwie, ale po chwili przypomniała sobie, że ciągle ma do mnie interes, więc załagodziła. - Papa stara się mnie trzymać z dala od kłopotów, a wkoło ciebie zwyk­ le ich jest pod dostatkiem. - Przytaknęłam, bo to były racjonalne argumenty. - No więc tak, papa i Vemke wy­ chowali mnie w dość... tradycyjnym duchu i stąd całe zamieszanie.

Spoglądałam na nią, nie rozumiejąc, co tradycyjne wychowanie ma wspólnego z prośbą, bym przejęła Ery­ ka. - Wiesz, tradycyjna dziewczyna, marzenia o welonie i białej sukience. Zawsze wiedziałam, że kiedy się zako­ cham, będę chciała założyć rodzinę i mieć dzieci. No i zakochałam się, ale papa postawił weto. Oświadczył, że nie wyraża zgody na ślub z kimś spoza stada. Widzisz, prawda jest taka, że papie przeszkadza to, że Eryk jest wampirem, a nie to, że nie jest ze stada, ale uznał, że tak nie wyjdzie na ksenofoba, tylko na tradycjonalistę. Jak­ by naprawdę wierzył, że zwiążę się z którymś z wilków, niedoczekanie tych zakutych łbów! - Parsknęła. - Ale mówiąc to, papa podsunął mi pewien pomysł, skoro ty jesteś częścią stada, to twoi synowie właściwie też, praw­ da? Co oznacza, że w naszym stadzie są już dwa wampiry, a jeśli przyjmiesz Eryka, będzie też ten, za którego chcę wyjść za mąż. Widzisz, jakie to proste? Wpatrywałam się w nią oszołomiona. Jej logika była przewrotna, ale niczego nie mogłam jej zarzucić. - Pozwól, że uściślę kilka spraw - powiedziałam ostrożnie. - Po pierwsze, czy Eryk też chce się żenić? W świecie wampirów małżeństwa były ogromną rzadkością, bo właściwie nie było rozwodów. Mój syn żył z tą samą kobietą przez dwa wieki bez oficjalnej ce­ remonii. Małżeństwa międzyrasowe chyba zdarzały się jeszcze rzadziej, jeśli w ogóle, bo nie słyszałam o takim przypadku. - Oczywiście, że chce się ze mną ożenić! - niemal krzyknęła oburzona tym, że śmiem wątpić.

- Nie gniewaj się, ja tylko porządkuję dane. Dru­ ga sprawa, czy Eryk wie o twoim pomyśle i czy wie, że chcesz, by był moim synem? Wiesz, wampiry są trady­ cjonalistami, Joachim i Wawrzyniec nie mieli wyboru, ja po prawdzie też, ale dla wielu z nich to po prostu... wbrew naturze. Moi chłopcy mieli sporo nieprzyjemno­ ści... Poza tym nie chcę wchodzić w konflikt z Gajuszem, przejmując jego wampira... - Nie marudź. Eryk wie i uważa, że to dla nas jedy­ na szansa. Jego sytuacja i bez ciebie jest dziwna, bo ni­ gdy nie miał prawdziwego mistrza i nie może dopełnić więzi krwi, co czyni go wyrzutkiem, plus łatka eksperta od dogasania, wierz mi, nie miał lekko. Rozmawiał z Jo­ achimem i Wawrzyńcem, by dowiedzieć się, jak to jest mieć ciebie za mistrzynię, dostałaś świetną rekomenda­ cję. A z Gajuszem nie będziesz miała trudności, bo Eryk nie jest jego, jest z nim na mocy umowy, nie więzi krwi, w każdej chwili może ją rozwiązać bez żalów z którejś ze stron. To wszystkie wątpliwości? - Nie do końca. Szelmo, nie mogę podjąć tej decyzji ot tak, z biegu, porozmawiam z Joachimem, to nie jest tak proste, jak myślisz... - Masz czas do końca tygodnia, ale pamiętaj, obie­ całaś mi, że spełnisz moją prośbę. Słyszałam, że jesteś kobietą honoru, nie psuj sobie reputacji. Nie proszę cię o nerkę ani o to, byś ożeniła się z papą i powiła mu rudo­ włosy miot. Proszę, byś pomogła mi usunąć małą prze­ szkodę na drodze prawdziwego uczucia. Przecież lubisz bawić się w swatkę, sama mi podsunęłaś ten pomysł, mó­ wiąc o papie i Inge...

Zwrot „schwytana za słówka" nabrał nowego zna­ czenia. Ten kotek był niebezpieczny. Wstała teraz z na­ szego łóżka i zwinnym krokiem, nie odwracając się ani nie czekając na moją odpowiedź, wyszła. Potarłam czo­ ło zaskoczona. - No pięknie, musieli mi się trafić Romeo z wampi­ rów i Julia z wilkołaków? - powiedziałam z rozbawie­ niem. - Ona wydaje się być bardziej zdeterminowana niż Szekspirowska Julia. Tamta nie wpadła na to, by poszpe­ rać w przepisach tylko po to, by udowodnić ojcu, że Ro­ meo jest nieślubnym synem Capulettich. - Joshua był równie rozbawiony całą historią. - No i dobrze, może nie skończą jak tamta para głup­ ców - stwierdziłam. - Zamierzasz się zgodzić? - Nie widzę powodów, by tego nie zrobić, choć boję się reakcji Olafa... Pogadam z Joachimem. W końcu led­ wie znam tego Eryka, zrobił na mnie dobre wrażenie, ale nie patrzyłam na niego jak na istotę, za której czyny miałabym odpowiadać... Co o nim myślisz? - Równy facet. I zakochany w niej jak wariat. - Też to zauważyłam. Ale ślub? - Nie wszyscy uciekają przed białą sukienką, kocha­ nie - powiedział miękko. - Myślisz, że gdybym ja nie uciekła, nie odszedłby? Zasępiłam się, kolejny raz myśląc nad tym pytaniem. - Ten problem i tak by się pojawił, musicie go roz­ gryźć. Czy przed imprezą w bieli, czy po, to już wasza sprawa. Wiem, że jako anioł nie powinienem występo-

wać przeciw sakramentom, ale nie widzę, co w waszym przypadku ten ślub miałby zmieniać... chyba że byłby pretekstem, byście mnie wyrzucili za drzwi. - Wiesz, że to się nigdy nie stanie. - Więc co miałby zmieniać? Miron po prostu się boi, że cię straci, i łudzi się, że obrączka by mu pomogła cię zatrzymać. Cóż, miło mieć sojusznika w klubie niechętnych ślu­ bowi. Ale kicia chciała białej sukienki i wampirzego męża i to ja stałam jej na drodze do ołtarza. Właściwie ksenofobia Olafa, ale ja miałam być na nią remedium. Rozważania nad tym, czy mam być niby zakonnik z „Romea i Julii", sprzyjający kochankom, przerwał mi wyraź­ ny stukot wysokich obcasów i lekkie trzaśniecie drzwi do naszego apartamentu. Po chwili w progu sypialni po­ jawiła się Teresa z naręczem pudeł, zza których ledwie było ją widać. - Twoja nowa garderoba przybyła w sam czas. Mamy trochę ponad godzinę, nim pojawi się tu Albin. A ty mu­ sisz na nim wywrzeć piorunujące wrażenie. - Muszę? - Oczywiście. To wampirza sprawa. Musisz być nie tylko silna, ale i piękna. Władza i uroda to synonimy niebezpieczeństwa. Zaufaj mi, wiem, co robię. - Ufam ci, ale obawiam się, że skończę na szpilkach... - Buty możesz mieć swoje, ale reszta jest tu. - Wska­ zała na stos pudeł, który ułożyła na łóżku. Joshua parsknął, ale umilkł pod naporem jej spoj­ rzenia. - Ty nie rechocz, bo jedno z pudeł jest dla ciebie, nie pojawisz się tam w dżinsach i flanelowej koszuli. A po-

winieneś tam być, jako jej partner i wsparcie - powie­ działa stanowczo. - Oczywiście - zgodził się pokornie. Teresa miała dryg do komenderowania. Byłaby z niej znakomita mistrzyni. Zapewne lepsza ode mnie. Choć ona nie mogłaby pogodzić Capulettich i Montecchich.

Rozdział 21

J

ak? - zapytałam na chwilę przed naciśnięciem klamki. - Wspaniale, ten dureń może tylko żałować, że tra­ ci taki widok. - Spojrzenie anioła wyrażało szczery za­ chwyt, kiedy ścisnął moją zimną, spoconą dłoń.

- Dzięki za wsparcie, ptaszyno, ty też wyglądasz obłędnie. - Pocałowałam go w policzek. Nie kłamałam. Teresa przeszła samą siebie. Mój anioł chyba pierwszy raz miał na sobie tak eleganckie ciuchy. W białej koszuli ze sztywnym gorsem, czarnym smo­ kingu z lśniącymi klapami, dekoracyjnymi przeszyciami i z szerokim jedwabnym pasem w kolorze idealnie pasu­ jącym do mojej sukni prezentował się wspaniale. Wło­ sy zebrałam mu w staranny warkocz, odsłaniając moc­ ne kości policzkowe i ciemnoniebieskie oczy. Nie żebym miała coś do dżinsów i flanelowych koszul, uwielbiałam ten styl garażowego muzyka, ale dziś wyglądał tak ele­ gancko i nieco dekadencko, że z trudem trzymałam ręce przy sobie. Wygładziłam fałdy długiej spódnicy z grube­ go granatowego jedwabiu tylko po to, by nie pogłaskać lśniących klap jego smokingu. Przez chwilę miałam wra-

żenie, że jesteśmy dzieciakami idącymi na studniówkę. Niemal spodziewałam się, że Teresa lub Joachim wyciąg­ ną aparat i uwiecznią tę ulotną chwilę, kiedy wygląda­ my naprawdę olśniewająco. Tylko nie bardzo wiedziałam, co zrobić z dłońmi, skoro mój zestaw nie posiadał na­ wet jednej kieszeni. Suknia była wspaniała i choć nigdy sama z siebie bym takiej nie kupiła, musiałam przyznać, że czułam się w niej... nie wiem, potężna, niebezpieczna, nieprzyzwoicie piękna? Zdumiewające, co z samooceną kobiety może zrobić porządna kiecka z gorsetem uno­ szącym biust i wysmuklającym talię tak, że Joshua bez trudu mógł ją objąć dłońmi. Wampirzyca była kobie­ tą nad wyraz rozsądną. Suknia miała być manifestacją, i była. Spódnica z pęknięciem aż do biodra nie tylko nie ograniczała ruchów, ale rozpraszała nieco męską uwagę. Na gorsecie srebrną nicią wyhaftowany był pentagram, jako symbol mojego wiedźmiego dziedzictwa. Na udzie wyłaniającym się raz po raz spod fałd spódnicy nie dało się nie zauważyć przypiętej do nogi pochwy ze sztyle­ tem, a moje skórzane kozaki, które na co dzień wygląda­ ły po prostu na wygodne, teraz nadawały całości nieco drapieżny rys. Oddałam się w ręce Teresy z ufnością, że dokona tego, czego sama nie potrafiłabym zrobić, i nie zawiodła mnie. Zwykle wyglądam nieźle, mam poten­ cjał, jak to mówią, choć nie bardzo umiem go wykorzy­ stać i podkreślić. I nie bardzo mi na tym zależy, bo też nie poświęcam temu zbyt wielu myśli. Dziś ewidentnie wspięłam się na wyżyny i sama ledwie się rozpoznawa­ łam w lustrze. Makijaż i fryzura, które wykonała Tere­ sa, dopełniały wizerunku wampirzej mistrzyni, wynios­ łej i pięknej. Włosy podpięła mi kilkoma grzebieniami,

a resztę splotła w luźny warkocz, na którego końcu sama już zawiązałam fular Albina. Na pierwszy rzut oka wy­ glądał jak zwykła kokarda, ale byłam pewna, że wampir rozpozna swoją własność i zacznie się zastanawiać, czy potrafiłabym go użyć tak, jak on użył fularu Gajusza. Chciałam, by wiedział, że go mam. - Już czas, prawda? - spytałam nieco drżącym gło­ sem i natychmiast odchrząknęłam. Joshua skinął głową i podał mi ramię. Oparłam się na nim, układając dłonie wdzięcznie w zgięciu jego łokcia. Joachim otworzył drzwi i wpuścił nas do sali bankieto­ wej, w której odbyć się miała ostatnia runda rozgrywki z Albinem. Oby miał więcej rozumu niż barwnika we włosach. Sala była długa, stół mógł pomieścić co najmniej czterdzieści osób, jednak nakryto go dla dziesięciu. Je­ śli za nakrycie uznamy kryształowe kieliszki i karafki z krwią oraz kunsztownie złożone serwety przy kilku krzesełkach. Całe światło w pomieszczeniu pochodziło ze świec; odszukałam wzrokiem Albina, ciekawa, czy bu­ dzi w nim to jakieś skojarzenia. Siedział z zaciętą miną i gdy zbliżałam się do stołu, obrzucał mnie niechętnym spojrzeniem. Podeszłam najpierw do Eleonory, która była najstarszą i najwyżej w hierarchii postawioną oso­ bą przy stole. Lekkie skinienie głowy było tym, co suge­ rował protokół, pocałunek na moim policzku był już jej znakiem dobrej woli. Jej Seneszal, Emeryk, nigdy nie był moim fanem, więc szybkie skinienie głowy i zimne spoj­ rzenie było wszystkim, co miał mi do zaoferowania. Nie przejęłam się. Gajusz jeszcze się nie pojawił, bo miał być elementem zaskoczenia - Albin wciąż nie wiedział, że

mistrz tego gniazda żyje i ma się świetnie. Oznaczało to też, że właśnie z nim musiałam się przywitać w następnej kolejności. Podeszłam więc i wyciągnęłam dłoń w spo­ sób sugerujący, że spodziewam się pocałunku. W nor­ malnych ciuchach nigdy bym tak nie zrobiła, ale ta cho­ lerna suknia czyniła ten gest tak naturalnym, że kątem oka widziałam błysk rozbawienia na twarzy Eleonory. Albin nie był zachwycony. Ujął moją dłoń, ledwie ją do­ tykając, i nachylił się, ale nawet nie musnął skóry ustami. Gdyby mógł, ugryzłby mnie, czułam to wyraźnie. Na­ stępnie powitałam Teresę, dając do zrozumienia, że jako Seneszal Gajusza stoi w hierarchii wyżej niż Seneszal Al­ bina, drobny mężczyzna o azjatyckich rysach, raczej ta­ tarskich niż japońskich, z włosami długimi do pasa, za­ plecionymi w cienki warkoczyk przerzucony przez ramię, lśniącą czernią odbijający się od czerwonego kaftana. - Kamuk - przedstawił się, kiedy przyszła kolej, by go powitać. Głos miał niski i dziwnie niepasujący do drobnego ciała i miękkich rysów twarzy. Ujął moją dłoń i pełnymi, bladymi ustami musnął jej wierzch. Poczułam dreszcz, jakby dotknęło mnie coś lodowatego i niebezpieczne­ go. Powściągnęłam emocje, natychmiast rozpoznając, z czym mam do czynienia. - Dawno nie spotkałam na swojej drodze jeźdźca bu­ rzy, ostatnim był chyba Ran-mahar, ale to było prawie sześć lat temu - powiedziałam z chłodnym uśmiechem. Drgnął, jakbym go uderzyła. O tak, wiedziałam, że Seneszal Albina wywodził się z rasy szamanów przywo­ łujących burze. Szłam o zakład, że nadal posiadał umie­ jętności, jakimi obdarzony był jego ród. Gdyby chciał,

mógłby zabić mnie dotykiem, przesyłając potężny im­ puls elektryczny, który jak błyskawica zatrzymałby ak­ cję mojego serca. Ale nie zrobi tego. Nie, póki nie wie, co łączy mnie z Ran-maharem, głową największego rodu jeźdźców burz. Zwłaszcza że owe odległe sześć lat z per­ spektywy wampira było tylko trochę bardziej odległe niż przedwczoraj. A ja nie zamierzałam tłumaczyć, że spot­ kałam Ran-mahara tylko raz i tylko dlatego, że byłam w Trójprzymierzu, kiedy odwiedził Jemiołę, z którą miał jakąś wspólną historię i chyba się przyjaźnili. Niewyklu­ czone, że nie rozpoznałby mnie, gdyby teraz wkroczył do pokoju. Ale tego Kamuk nie musiał wiedzieć. Niech so­ bie myśli, co chce, byle trzymał swoje błyskawice w kie­ szeni. - Teodoro. - Skłonił głowę z nerwowym uśmiechem na ustach. Usiadłam naprzeciw Eleonory, z Joshuą i Joachimem po bokach. Po tej samej stronie stołu, przy pustym krze­ śle Gajusza, zajęła miejsce również Teresa. Albin i Ka­ muk siedzieli na lewo od Eleonory, więc nie musiałam spoglądać albinosowi w oczy z przesadną częstotliwością. Cała ta etykieta wychodziła mi bokiem, ale przy Eleono­ rze i Albinie musiałam się jej trzymać. - A gdzie Gajusz? Czyżby zaniemógł? - Złośliwy ton w głosie Albina był wyraźny. - Zatrzymały go na chwilę obowiązki wobec gniaz­ da - odpowiedziała spokojnie Teresa. - Oczywiście - zauważył sarkastycznie albinos. - Na­ prawdę myślisz, że możesz w nieskończoność ukrywać to, o czym wiem doskonale? Ty i wiedźma jesteście głup­ sze, niż myślałem.

- A co twoim zdaniem ukrywamy? - zapytałam uprzejmie. - Gajusz nie żyje - powiedział z mocą. - Doprawdy? Może w porównaniu ze mną faktycz­ nie, ale ty nie jesteś ani trochę bardziej żywy od niego. Uśmiechnęłam się chłodno. - Kłamstwo! - Żachnął się. - Próbujesz przejąć jego gniazdo, ale po moim trupie przybłęda znikąd odbierze to, co należy się mnie. - Po twoim trupie, Albinie? Ciekawy dobór słów. Sięgnęłam po mój kieliszek, w którym na szczęście było wino, nie krew, i zanurzyłam usta. - Tereso, znakomite wino, pogratuluj Gajuszowi wyboru. Albin złośliwie prychnął. - Sama możesz mu to powiedzieć, pani. - Teresa uśmiechnęła się promiennie i odwróciła w stronę drzwi. Sekundę później wkroczył przez nie Gajusz z Kadenem u boku. Całkowicie ignorując pełne niedowierzania spojrzenie Albina, powitał Eleonorę i mnie i zasiadł obok Teresy. Kaden zajął miejsce z drugiej strony swojego mi­ strza. Albin spoglądał na Gajusza, jakby zobaczył du­ cha. Był pewien, że urok zadziałał, wiedział, że nie spo­ sób go było rozbroić... Cóż, miałam szczęście, Gajusz też. A Albin miał wyraz całkowitego oszołomienia na twarzy, gdy usiłował pojąć, jak to możliwe, że Gajusz siedzi na­ przeciw niego i mierzy go pełnym niechęci spojrzeniem. Może dopiero teraz dotarło do niego, że plan spalił na panewce i problem jest nieco większy niż moje wtargnię­ cie do jego domu i podrzucanie prezentów. - Z tobą się nie przywitam, Albinie, póki nie wytłu­ maczysz mi się, dlaczego usiłowałeś przejąć moje gniaz-

do. Jesteś też odpowiedzialny za śmierć sześciu moich wampirów i próbę zabicia kolejnych trzech. Nie mówiąc o tym, że przez kilka dni cierpiałem na migrenę z powo­ du twoich uroków - oświadczył mistrz z Trójprzymierza, mierząc Albina chłodnym spojrzeniem. Migrena? Mistrz niedopowiedzenia. Z trudem zacho­ wałam powagę, znów kryjąc się za kryształowym kie­ liszkiem. - Nie masz żadnych dowodów! - parsknął albinos. - Przeciwnie. Teodora dostarczyła mi niezbędnych dowodów. - Jej słowo przeciw mojemu - rzucił arogancko. Rozwiązałam biały fular z warkocza i przez chwi­ lę przeciągałam jedwabny pas materiału między pal­ cami, przykuwając uwagę Albina. Rozpoznał ten mały drobiazg, srebrny rzucik na białym tle był dość charak­ terystyczny. - To doprawdy zabawne, jak działa magia, prawda, Albinie? - powiedziałam cicho tonem towarzyskiej pogwarki. - Tworząc uroki, tak łatwo zapomnieć o tym, że zostawiamy w nich kawalątek własnej esencji, że ten, kto rozbraja urok, poznaje ją wystarczająco, by stało się to dla rzucającego groźne... Oczywiście gdyby ofiara ła­ skawie zmarła, byłoby po zmartwieniu, ale... Kaden żyje, podobnie Adrian i Igor. Żyje też Gajusz... Przyglądałeś się ostatnio inkantacji na swojej ścianie? Zrozumiałeś to, co w niej zmieniłam? - zapytałam, spoglądając mu prosto w oczy. Zbladł, a było to wyczynem, gdyż skórę miał nie­ mal całkowicie pozbawioną pigmentu. Chwycił kielich

z krwią i wysączył go, jakby chciał zyskać na czasie. Gdy go odstawiał, wydawał się spokojniejszy, bo stwierdził zimno: - Nie wiem, o czym mówisz... Mógł udawać, ale widziałam, że traci panowanie nad sobą, a dłoń ściskająca kielich drży lekko. - Nigdy nie pojąłeś tak naprawdę istoty magii, praw­ da? Nie jesteś magiem, a jedynie czarownikiem, nauczy­ łeś się zaklęć i uroków, ale nie zrozumiałeś istoty... Nie jesteś magiczny z krwi, może dlatego nie rozumiesz tego, co zmieniają te dwa znaki, które ci dopisałam. Używasz magii jak młotka, a to o wiele bardziej subtelne narzę­ dzie... Pierwszy znak oznacza lustrzane odbicie, dru­ gi zwielokrotnienie. Jak myślisz, czy w twoim kielichu prócz krwi była kropla eliksiru? A może dopiero go przy­ gotuję? A może wymyślę coś jeszcze innego? Adekwatne­ go do tego, co zrobiłeś Gajuszowi? Co próbowałeś zrobić pozostałym? Mimo grzecznego tonu groźba była czytelna. Eleono­ ra i Gajusz nie spuszczali Albina z oczu, coraz bardziej zaintrygowani jego spłoszoną reakcją. Znali się na ma­ gii zbyt słabo, by w pełni pojąć wagę mojej groźby, ale Albin rozumiał. Dwa znaki, jakie dopisałam na ścianie, zmieniły jego broń w śmiertelne zagrożenie wiszące mu nad głową. - Nie pokonasz mnie, mam ponad pięćset lat! - rzu­ cił buńczucznie. - Nie zmienia to faktu, że ja jestem wiedźmą z krwi, wywodzącą się z dwóch potężnych linii magicznych, do­ datkowo wzmocnioną dzięki triumwiratowi z diabłem

i aniołem, a ty jesteś tylko czarownikiem. Moja magia wyrasta ze mnie, z moich genów, jest częścią mej istoty, twoja jest zaledwie protezą. Grałam na kompleksie, który posiada większość osób władających magią, niebędących jednak magicznymi z urodzenia. Albin zapewne też. Poświęcił sporo cza­ su na naukę czarnoksięstwa, osiągał niezłe wyniki, był stary i potężny, ale trzydziestolatka z odpowiednimi ge­ nami rozbroiła jego zaklęcie. To nie było dobre dla jego ego. Wybór Kamuka na Seneszala też zdradzał mi to i owo o jego pragnieniach. Uśmiechnęłam się do niego złośliwie i dodałam: - Poza tym... gdybym chciała, już byś nie żył, z magią czy bez. Podobały ci się róże? - Ty suko! - krzyknął. - Cóż, formalnie wolę wilczyco, ale rozumiem, że wzburzenie odbiera ci zdolność do kontrolowania języ­ ka... Choć nie radzę ci denerwować wilków, świetnie wie­ dzą, gdzie śpisz, musiałeś wyczuć, że były tam ze mną. - Ona mi grozi! Ukarz ją i Gajusza, który to toleru­ je! - krzyknął znów, zwracając się do Eleonory. Był bezczelny. Powołując się na prawo, które sam zła­ mał, występując przeciw Gajuszowi i zabijając jego podda­ nych, naprawdę wierzył, że to my dostaniemy po głowie? - Naprawdę? Jak dla mnie, dała ci małą lekcję o isto­ cie magii i życzliwie ostrzegła cię przed zagrożeniem, jakie mogłoby na ciebie spaść, gdybyś był dość głupi, by zadzierać z potężną rasą wilków. A wie, co mówi w obu przypadkach, jako wiedźma i jako Alfa, więc radziła­ bym jej posłuchać - powiedziała Eleonora, unosząc iro­ nicznie brew.

Albin spoglądał na nią w osłupieniu. I nagle zrozu­ miałam, że nie tak zaplanował to spotkanie. Prowokował nas, łudząc się, że w ostatecznym rozrachunku Eleonora stanie po jego stronie, skoro oboje są członkami Konkla­ we. Nie przewidział, że stara mistrzyni będzie miała inne plany. Umyła całkowicie ręce, dając wolne pole Gajuszowi, który uśmiechnął się z satysfakcją, słysząc jej odpowiedź. - Albinie, masz dzień na opuszczenie mojego tery­ torium i wiedz, że nie jesteś tu mile widziany. Doma­ gam się też rekompensaty za moje straty wedle cennika ustalonego przez Konklawe. A jeśli choć raz jeszcze pod­ niesiesz rękę na mnie i na tych, którzy należą do mnie i związani są ze mną przymierzem czy więzami krwi... poproszę Teodorę o małą przysługę... Wystarczy kilka słów, by uaktywniła eliksir, który już wypiłeś. Albinos wstał od stołu, przewracając krzesło. - Nie możesz... - Mogę wszystko, zapominasz, że jestem księciem na swoich ziemiach. Znasz prawo. Jesteś gościem, ska­ zanym na moją łaskawą gościnność, ale dla ciebie jej nie mam. Nie po tym, jak naruszyłeś pokój mojego domo­ stwa. Płacisz za własne błędy, Albinie. Nie myśl, że zdo­ łasz mnie usunąć z tronu. Spróbuj, a przekonasz się, co znaczy nosić w sobie urok, który zżera cię od środka. I nie sądzę, byś znalazł wiedźmę gotową zaryzykować życie dla ratowania cię. A sam sobie z tym nie dasz rady, zapewniam cię. Albin spojrzał na Kamuka, jakby spodziewał się ja­ kiejś podpowiedzi, ale ten tylko rozłożył ręce. Jeźdźcy burzy nie władają urokami, nie potrafią ich rozbrajać, ich moc jest organiczna, związana z żywiołem.

- Wspaniale. - Eleonora zaklaskała w dłonie, kiedy Albin wyszedł wściekły z pokoju i odprowadzony przez Kadena, opuścił Trumnę. Kamuk podążył za nim, przez chwilę wydawało się, że chce coś powiedzieć, o coś zapy­ tać, ale nie zrobił tego, pobladły i zrezygnowany. - Och, byliście naprawdę przekonujący, prawie uwierzyłam, że wypił ten eliksir. Spojrzałam na nią, nie mówiąc nic. Mogła się tylko domyślać, czy blefowałam, czy mówiłam śmiertelnie po­ ważnie. Zamrugała. - Wypił? - Pytasz, czy wystąpiłam przeciw członkowi Konkla­ we? Gdzieżbym śmiała. Ale czyż można mnie winić, jeśli dostanie, na co zasłużył? - zapytałam wymijająco. Zaśmiała się głośno, podniecona jak małe dziecko przed Bożym Narodzeniem. - Czyli wszystko, co powiedziałaś, było prawdą? - Czy sądzisz, że mogłabym kłamać? - Znów uchy­ liłam się od bezpośredniej odpowiedzi. - A więc to wszystko, sprawę Albina uważam za za­ mkniętą - powiedział Gajusz z uśmiechem. - Nawet on nie jest dość głupi, by próbować czegoś po tym, co usły­ szał... - Oby tak właśnie było. - W moim głosie wybrzmiewało lekkie powątpiewanie. Nie ufałam inteligencji Albina na tyle, by wierzyć, że zniknął ze sceny na dobre. Mogłam tylko liczyć na to, że strach sprawi, iż będzie trzymał się na dystans. Strach przed moją magią i urokiem lub jeszcze groźniejszym zjawiskiem - polityką. Eleonora jawnie stanęła po naszej stronie i wysłała Albinowi czytelny sygnał - nie miałaby

nic przeciwko temu, gdyby zniknął. I jako głowa Kon­ klawe zapewne pięknie pozamiatałaby bałagan, jaki by po sobie zostawił. Czy terytorium Gajusza i zemsta na mnie za Victora oraz upokorzenia, na jakie go naraziłam, były warte tego, by za nie umierać? Liczyłam na to, że nie. Choć nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że to nie koniec, że ja i Albin spotkamy się raz jeszcze, kiedyś, w przy­ szłości, ale nie będzie już miejsca na politykę i sojusze... Byłam zmęczona. Napięcie, jakie kumulowało się we mnie od tylu dni, opuszczało ciało, pozostawiając obola­ łą i wyczerpaną skorupę. Miałam dość tych napuszonych form, gorsetu, gryzienia się w język, ilekroć kusiło mnie, by powiedzieć coś od serca. Wampiry generalnie wy­ chodziły mi bokiem. Nie miałabym nic przeciwko temu, gdyby przez najbliższe dni na mocy anomalii pogodo­ wej zmierzch nie zapadł, a krwiożercze sztywniaki prze­ spałyby się nieco dłużej i dały mi święty spokój. Nigdy nie czułam się bardziej wilkiem jak wtedy, gdy otaczali mnie kainici. Może przy wilkach znów zadziała lustrza­ ne odbicie i będę się czuła wyjątkowo mocno wiedźmą. Choć wątpiłam, bym w najbliższym czasie zatęskniła za identyfikacją z mistrzynią wampirzą. Wstałam od stołu płynnym i niezbyt gwałtownym ruchem. - Gajuszu, dziękuję ci za gościnę, ale skoro twoje kło­ poty są już historią, muszę wracać do mojego stada i za­ jąć się jego problemami. - Zawsze będziesz tu miłym gościem - powiedział cicho, ale jego twarz kryła w sobie jakąś nieprzeniknioność, która przyprawiała mnie o dreszcze. Czy właśnie wraca Gajusz, za którym naprawdę nie tęskniłam? Ten sam zimny dupek, który zesłał moje wil-

ki do lochu? Czy zobaczę kiedyś coś więcej niż mgnienie emocji na jego twarzy? Znów znikał za chłodną, sztyw­ ną maską. Czy przyjdzie mi gorzko pożałować, że zdję­ łam ten urok? Nie wierzę, że mógł udawać aż tak dobrze, był mi wdzięczny, ale czy mężczyzna tak dumny jak on zniesie świadomość, że zawdzięcza cokolwiek komuś ta­ kiemu jak ja? Znałam już takich, którzy wierzyli, że naj­ prostszym sposobem pozbycia się niewygodnego dłuż­ nika jest sprzątnięcie go. Może było to niegrzeczne, ale dług zawsze można było spłacić ładnym nagrobkiem i opłaceniem dozorcy na cmentarzu, by raz w miesiącu podrzucił gustowny bukiecik. Podziękowałam za gościnę i wyszłam. Przez chwilę zakręciło mi się w głowie i wsparłam się mocniej na ramieniu Joshui, ale nie zatrzymywałam się. Chciałam opuścić Trumnę jak najszybciej. Było jednak kilka spraw, które wolałam załatwić, jeszcze zanim się wyniosę. Nie obawiałam się, że suki z watahy mnie do­ padną, nie spisywałam ostatniej woli, nie tym razem, ale wolałam uporządkować ostatecznie kilka rzeczy w mojej małej wampirzej rodzince. - Joachimie, musimy porozmawiać... zawołaj też Wawrzyńca. Mój Seneszal zareagował na tę frazę nerwowo, jak większość mężczyzn. Ze ściągniętą niepokojem twarzą poszedł po mojego drugiego syna. Nie wiem, czego się spodziewał, ale raczej nie rozważań o powiększeniu ro­ dziny.

Nie do końca wierzyłam, że sprawa z Albinem została ostatecznie skończona. Może dlatego, że jedynym stupro­ centowo pewnym sposobem na to, by nie sprawiał już kłopotów, był spacer z nim w samo południe słonecz­ ną alejką. Względnie trzydzieści centymetrów stali pod mostkiem. Ale Eleonora i Gajusz wydawali się zadowoleni i spokojni, więc nie musiałam sobie tym zawracać głowy. W sypialni zaczęłam się wyplątywać z sukni, by wskoczyć w swoje ciuchy i spakować bagaże przed po­ wrotem do lukoi. Joshua z uśmiechem pomagał mi roz­ wiązywać gorset. Sam powrócił do garażowej stylizacji w ciągu trzech minut od wejścia. - Tyle zachodu, a wy i tak niczego nie doceniacie mruknęła Teresa zirytowana, wchodząc do pokoju i wi­ dząc, że jesteśmy już w wersji mocno nieoficjalnej. Wystarczył rzut oka, by Joshua zorientował się, że kobieta chciałaby ze mną porozmawiać bez świadków. Dyskretnie ulotnił się z sypialni, w przelocie uśmiecha­ jąc się do wampirzycy swoim najbardziej rozbrajającym uśmiechem wiecznego chłopca. - Doceniam, nawet bardzo. - Uścisnęłam ją delikat­ nie. Była tak drobna i miniaturowa, nawet na dwunastocentymetrowych obcasach nieco niższa ode mnie, że od­ ruchowo uważałam, by nie zrobić jej krzywdy, co było głupie, bo wampir nie dożywa dwustu lat, jeśli jest deli­ katnym kwiatuszkiem. - Dora, nim Joachim przyjdzie, powiedz mi tylko jedno, zabierasz go do Thornu? Muszę wiedzieć. - Wi­ działam niepokój w jej oczach.

- Nie, zostaje tutaj. - Więc? - Wyraźnie źle zrozumiała moją prośbę o rodzinne spotkanie z moimi synami. - Wygląda na to, że czeka nas głosowanie nad po­ większeniem rodziny - powiedziałam uspokajająco. Nigdy nie stanę między wami, Tereso, on cię kocha i to czyni go tym, kim jest. - Jesteś dobrą mistrzynią. - Objęła mnie mocno. Aż mi wstyd, że byłam tak zazdrosna... - Bez powodu, on świata poza tobą nie widzi, to były tylko skutki trzeciej wymiany i tyle. - Dziękuję, że... ich nie skonsumowałaś. Zaśmiałam się cicho. Nie byłam pewna, czy przyj­ dzie dzień, że i Joachim mi za to podziękuje, ale cieszy­ łam się, że starczyło mi woli i uporu, by walczyć z hor­ monami. Piękna wampirzyca przede mną nie byłaby aż tak wyrozumiała, jak mój syn zakładał, a mimo jej drob­ nej, kobiecej sylwetki, wolałabym nie spotkać się z nią w ciemnej uliczce. Sądząc po serdeczności, jaką mi te­ raz okazywała, przeszłam jakiś test, o którym nie wie­ działam. - Dobrze, zajmę się garderobą. Suknia i pozostałe rzeczy mogą tu zostać. Podejrzewam, że nie uczestni­ czysz w wampirzych imprezach, będąc w Thornie... Chy­ ba że ty i Roman... - Spojrzała spod gęstych rzęs. Parsknęłam śmiechem. - Roman zna mnie na tyle dobrze, by nie oczekiwać po mnie sukienek i gorsetów. Cieszy się, gdy pojawiam się w czystych spodniach i niepokrwawionym podko­ szulku.

- Dużo się o was mówi - szepnęła po chwili konfi­ dencjonalnie - coś o założeniu nowej linii magicznych wampirów... Kilka razy pojawiali się tu nasi starzy zna­ jomi tylko po to, by podpytać mnie czy Joachima, czy coś o tym wiemy. Wyraźnie miała ochotę wyciągnąć ze mnie wszyst­ kie tajemnice moje i Księcia Wampirów z Thornu. Tak na fali świeżo odkrytej kobiecej solidarności? Czy robię się cyniczna? Westchnęłam i zapytałam: - I co mówiliście? - Że jeśli chcą wiedzieć coś na pewno, powinni pójść bezpośrednio do ciebie lub do Romana. Skinęłam głową. Ciekawa byłam, czy Roman wie­ dział, że nasze przekomarzanki są przyczyną lekkiego fermentu w tle, jak mały kamyk wywołujący falę na gład­ kiej tafli jeziora. Czy te plotki stanowią dla nas zagroże­ nie, czy raczej podnoszą rangę Romana? Jeśli to drugie, niewykluczone, że sam je rozpuszczał. To byłoby w jego stylu. I stanowiłoby jakąś dodatkową presję na mnie, bym się zdecydowała na cud nowego życia po życiu. - To prawda? Że ty i Roman? Mogłam próbować uciąć te insynuacje, choć wam­ piry kochały intrygi i plotki jak panienki z gimnazjum. Czasem zastanawiałam się, czy nie żywią się nimi na poziomie mentalnym, jak krwią na poziomie fizycznym. Niewykluczone. Największa plotkara na dworze Romana, Antonina, wiecznie węsząca za nowinkami jak świnia za truflami, była jakby bardziej krągła i rumiana od pozo­ stałych. Roman też z pewnością nie był wątłym stwo­ rzeniem.

- Co? Zakładamy nową dynastię? Jesteśmy razem? Nie. Mamy poprawne relacje, czasem niepokojąco bli­ skie przyjacielskim stosunkom, co jest już wyczynem, biorąc pod uwagę, że do niedawna rzucaliśmy się sobie do gardeł. Proponował mi przemianę, ale odmówiłam. Jest w porządku, ale nawet na chwilę nie zapominam, że jest, kim jest. Wydawała się nieco urażona, w końcu też była wam­ pirem, więc dodałam: - Nie chodzi o to, że jest wampirem. To raczej kwes­ tia osobowości. Roman jest graczem. Lubi politykę, gierki o władzę, do poduszki pewnie snuje plany podboju świa­ ta. Taki już jest. Mnie to nie interesuje. Zaproponował mi przemianę, bo chce coś na tym ugrać, nie dlatego, że mnie lubi i chce, bym dożyła swych nocy jako wampir u jego boku. Pasuje mu to do jakiegoś scenariusza, i tyle. Niejedynego, bo ma ich pełno i każdy kończy się podobnie: Roman staje się potężniejszy i ważniejszy niż dotychczas. Skinęła, choć widziałam, że ma ochotę coś dodać, ale się powstrzymała. - I naprawdę doceniam wszystko, co dla mnie zrobi­ łaś, Tereso, dziękuję ci. - Uścisnęłam jej rękę. Uśmiechnęła się ciepło i wskazała na drzwi. - Już idą, skończmy czułe sceny, chłopaki nie będą wiedzieli, gdzie oczy podziać. Weszłyśmy do saloniku. Joshua przygotował kawę i kanapki. Siedzieli z Vargiem w kącie i rozmawiali przy­ ciszonymi głosami. Umilkli, gdy weszłyśmy. Joachim i Wawrzyniec spoglądali na mnie niepewnie. Młodszy z moich synów wydawał się nieco spłoszony. Dałam mu sporo czasu i przestrzeni, by mógł się do mnie przyzwy-

czaić, a przede wszystkim zrozumieć, że nie jestem jego wrogiem i nie skrzywdzę go tak, jak Margo. Miałam na­ dzieję, że poukładał to sobie na tyle, bym nie musiała uważać na każde słowo, jakie wypowiadam. Usiedliśmy dookoła niskiego stolika. Wyjaśniłam pokrótce problem Szelmy i Eryka oraz propozycję nie do odrzucenia, jaką złożyła mi kicia. Przez chwilę panowała cisza, Joachim i Varg jako pierw­ si polegli w wysiłkach zachowania powagi. Wawrzyniec z trudem, ale jeszcze się trzymał. Kącik jego ust drgał jednak coraz bardziej. Potarłam czoło i powieki, wes­ tchnęłam cicho, bo też na tle tego, z czym zwykle musi­ my się mierzyć, ta historia była całkiem zabawna. Pomi­ jając to, że Olaf mógł mi za to nogi z dupy powyrywać. - Właściwie nie widzę powodów, by im odmówić, ale chcę poznać waszą opinię o Eryku i samym pomyśle, by stał się częścią naszej rodziny - powiedziałam. - Na kły Drakuli, ty naprawdę jesteś demokratką! Wawrzyniec wymawiał ostatnie słowo niemal jak obcią­ żone klątwą przekleństwo. - Powinno to być dla ciebie jasne już od jakiegoś cza­ su, Wawrzyńcu. Oswajaj się z tą myślą. Więc co sądzi­ cie o Eryku? - Jest w porządku, nie będziesz miała z nim kłopo­ tów. Uczciwy, silny i beznadziejnie zakochany w tej ma­ łej. Biorąc pod uwagę jego przeszłość, jestem za tym, by mu się wreszcie ułożyło w duchu „i żyli długo i szczęśli­ wie" - powiedział Joachim zdecydowanym głosem. - Odkąd go znam, nie widziałem, by był tak zado­ wolony z życia jak teraz. Dogadujemy się całkiem nieźle. Wcześniej zdarzało mu się komentować naszą sytuację

jako nienaturalną, ale chyba perswazje Szelmy i poczy­ nione obserwacje wystarczyły, by poszedł po rozum do głowy - dodał Wawrzyniec. Cóż, wampiry nie miały nic przeciw, ale to dopiero połowa układu. - Varg, jak sądzisz, jakie będą reperkusje ze strony Olafa i wilków? Szelma i Eryk są razem już od jakiegoś czasu, chcą się pobrać, a ona jest pełnoletnia. Wmane­ wrowali mnie w rolę mediatora, ale nie chcę mieć na sumieniu rodzinnych dramatów czy kolejnego rozłamu w stadzie. Wilk przez chwilę spoglądał na mnie oszołomiony tym, że pytam go o opinię. - Co ci po moim zdaniu? - Jesteś częścią stada, dbasz o jego dobro bardziej niż o swoje życie, więc to zrozumiałe, że chcę poznać twoją opinię. Mogłabym zapytać Inge, ale nie ma jej tu, więc sam widzisz, jesteś najlepszą opcją. Przetrawiał to chwilę i powiedział: - Rób, jak uważasz. Olaf jest sam sobie winien. Je­ śli nie chciał, by się spotykali, mógł to załatwić inaczej i szybciej, a nie zwlekać tyle miesięcy i zwalać wszyst­ ko na to, że Eryk nie jest członkiem stada. Rozpuścił ją i zbiera tego owoce. Odchrząknęłam, maskując wzbierającą we mnie we­ sołość. Varg był całkowicie lojalny wobec Olafa, ale nie ślepy. - Nie mówisz mi tego w nadziei, że Olaf przegryzie mi gardło, kiedy dowie się, że pomagałam Szelmie i Ery­ kowi dotrzeć przed ołtarz? Uniósł brew w udanym oburzeniu.

- Nawet mi to nie przyszło do głowy, Cahan. Jakkol­ wiek jest między nami, nie życzę ci śmierci. - To chyba wszystko, na co mogę liczyć - rzuciłam kpiąco. - Dobra, czas porozmawiać z Erykiem i poznać jego opinię, bez kociej adwokatki u boku. Drobny blondyn czekał na korytarzu, w pełni świa­ dom, że właśnie o nim rozmawialiśmy za zamkniętymi drzwiami. Na pozór był całkiem spokojny, choć napię­ cie widoczne w jego postawie i zaciśnięta zbyt mocno szczęka pozwalały dostrzec, że zależy mu bardziej, niż chciał okazać. Przez chwilę po prostu przyglądałam mu się. Sondowałam jasnoniebieskie oczy, które wydawały się prostolinijne i uczciwe, ale nie byłby to pierwszy raz, kiedy wygląd wampira zwodzi na manowce. Był przy­ stojny tą łagodną urodą chłopca z dobrego domu. Gesty świadczące o dobrych manierach nie sprawiały wraże­ nia wymuszonych. Był niewysoki, szczupły, ale nie koja­ rzył mi się ze słabością. Zrobił niezłe pierwsze wrażenie, a jego postawa dziś także przemawiała na jego korzyść. Nie uciekał spojrzeniem, stał wyprostowany, z uniesio­ nym lekko podbródkiem. - Możesz mnie prześwietlić, nie mam nic do ukry­ cia - powiedział pewnym tonem mężczyzny, który wie, czego chce. - Nie ma takiej potrzeby, Eryku, widzę, jaki jesteś. I widziałam. Roztaczał wokół siebie aurę smutku i tęsknoty. Widziałam go z Szelmą, nie miałam wątpli­ wości, że ją kocha. - Naprawdę chcesz się z nią ożenić? Jeśli mówiłeś jej tak tylko dlatego, że wiedziałeś, że do tego nie dojdzie, możesz mieć spore kłopoty.

- Oczywiście, że chcę się z nią ożenić. Jest najlep­ szym, co mnie w życiu spotkało. Gdyby nie ona, nie by­ łoby mnie już, i to z kilku co najmniej powodów. Jest moim sercem i chcę ją uszczęśliwiać, póki mi starczy sił. Kocham ją bardziej niż siebie samego. Rzadko spotykałam się z mężczyznami, zwłaszcza tak starymi jak Eryk, którzy bez trudu mówili o swoich uczuciach, nie bojąc się śmieszności i oskarżeń o senty­ mentalizm. Ujął mnie tym. - Zdajesz sobie sprawę, że nie będzie wam łatwo? Je­ steś wampirem, ona kotem, jej ojciec ma wątpliwości... Ona chce rodziny, a ty... - Ja nie mogę jej dać dzieci - przytaknął ze smut­ kiem. - Mówiłem z nią o tym, chciałem się wycofać, by nie musiała rezygnować z marzeń, ale oświadczyła, że nie potrzebujemy mojej spermy i jej jajeczek, by mieć dzieci. Przecież nawet jeden plemnik Olafa nie był za­ angażowany w to, że jest jej ojcem. Tak, to brzmiało jak Szelma. Mogłam się tylko uśmiechnąć. - Olaf chce dla niej tego, co najlepsze. I wiem, że nie takiego zięcia sobie wymarzył, ale udowodnię mu, że się mylił. Kocham ją i chcę tego, co Olaf, by była szczęśli­ wa. Jeśli mam szczęście być tym, którego wybrała, i ona wierzy, że jej szczęście jest u mojego boku, mogę tylko dziękować bogom za taką łaskawość. Podobała mi się żarliwość, z jaką to powiedział, po­ dobnie jak to, że nie wstydził się mówić o własnych uczu­ ciach. Znałam go krótko, słyszałam o nim sporo. Miał opinię dziwaka, niepełnowartościowego wampira, który nie tylko dogasał latami, nie dogasając ostatecznie, ale

miał swoje małe dziwactwa, jak choćby klaustrofobię, która uniemożliwiała mu spanie w trumnie. Teraz na dodatek zakochał się w kocie i chce ślubu. Kolejne punk­ ty na liście „dlaczego warto pośmiać się z Eryka i poutrudniać mu życie". Odstawał. A to tylko utwierdzało mnie w przekonaniu, że świetnie wpasuje się w naszą pokręconą ekipę. - Zgoda, oficjalnie, Eryku, witaj w rodzinie. Załatwi­ my wszelkie formalności, a później pomogę wam udo­ bruchać Olafa. - Dlaczego to robisz? - zapytał niepewny. - Chcę, by wam się udało. Prawdziwa miłość zdarza się rzadko, nawet jeśli żyje się bardzo długo. Jeśli mogę wam pomóc, zrobię to. W naszym świecie zbyt często brakuje miejsca na szczęśliwe zakończenia, a ja bardzo chciałabym, by choć jedno pojawiło się w tej opowieści. Moja wewnętrzna swatka uśmiechała się z lubością. Wkrótce rozdzwonią się weselne dzwony. Wciąż liczyłam na to, że dla więcej niż jednej pary. Może ich echo roz­ grzeje mnie w samotne noce. Odepchnęłam niewesołą refleksję i znów skupiłam się na Eryku. - Ustalcie z Joachimem szczegóły ceremonii, wiem, że nie możesz zawrzeć pełnego wiązania krwi, ale pa­ miętaj, proszę, że jako mistrzyni będę odpowiedzialna za twoje czyny. Nie rób nic, co mogłoby mnie kosztować głowę, bo przypłacisz to swoją. - Zrozumiałe. - Czy Gajusz o tym wie? - Jeszcze nie, nie wiedziałem, czy się zgodzisz, ale nie będzie robił kłopotów. Żaden z dotychczasowych mi­ strzów nie robił. Nie jestem wampirem, o którego się za-

bijają, nawet teraz, kiedy już nie dogasam, wciąż jestem dość... kłopotliwym przypadkiem. - Porozmawiam z nim w wolnej chwili. Dziękuję za zaufanie, Eryku. Postaram się go nie zawieść. Wiesz, że nie będzie ci łatwo w gnieździe? Jesteś pierwszym wam­ pirem, który z własnej i nieprzymuszonej woli stał się poddanym wiedźmy. - Nie obchodzi mnie to. Gadają o mnie, odkąd ist­ nieję. Uścisnęliśmy sobie dłonie. Podobał mi się jego uścisk. Twardy, silny, wiarygodny. Miał ciepłą skórę, lekko szorstką. Czułam, że mogę mu zaufać. -X-

Pukanie do drzwi zaskoczyło nas wszystkich. Widok Gajusza na progu pogłębił tylko ten stan. - Dora, musimy porozmawiać - powiedział cicho, zbyt cicho, by dreszcz nie przeszedł mi po plecach. Wszedł, spięty i milczący. Rozejrzał się po poko­ ju, nieco zaskoczony, widząc tyle osób. W niedużym w gruncie rzeczy pokoju oprócz mnie byli Joshua, Varg, Joachim, Teresa, Wawrzyniec i Eryk. Lokalny mistrz przestępował chwilę z nogi i nogę i w końcu wydusił z siebie: - Możemy być sami przez chwilę? Jeśli spodziewał się, że wyrzucę wszystkich za drzwi, czekało go kolejne zaskoczenie. Skinęłam głową i popro­ wadziłam go do sypialni. Stał bez słowa z ramionami za­ plecionymi z tyłu i marsem na twarzy. - Albin nie odpuścił? - zagaiłam.

- Nie, to nie to - powiedział z roztargnieniem. Nie pytałam więcej. Jeśli miał mi coś do powiedzenia, musiał widać nieco do tego dojrzeć. Odwróciłam się do niego plecami i skrupulatnie wrzucałam swoje ubrania do torby, szykując się do wyprowadzki. Szelest za mną sprawił, że odruchowo sięgnęłam do noża na udzie, ale nie odwróciłam się. Czy byłby aż tak szalony? - Dora, to wszystko jest dla mnie... nowe - zaczął tonem, po jakim mogłam się spodziewać wszystkiego, z oświadczynami włącznie. Każde słowo wydawało się ranić jego gardło. - Ja... nie wiem, jak to powiedzieć... - Najlepiej wprost, Gajuszu, co się dzieje? Po głowie tłukły mi się czarne scenariusze. Może źle się czuł po zdjęciu uroków? Uszkodzenia mogły być po­ ważniejsze, niż mi się wydawało. - Wiem o twojej rozmowie z Eleonorą - wykrztusił wreszcie. Był zbyt blisko, odruchowo cofnęłam się, zaciskając dłoń na nożu. Jeśli myślał, że go zdradziłam, że doga­ dałam się ze starą mistrzynią, by przejąć jego tron, miał prawo mnie sprzątnąć. - Nie wiem, co słyszałeś, ale przysięgam, że nie chcę twojego gniazda... - Wiem. Odmówiłaś jej. Nie mogę w to uwierzyć. Dała ci mnie i moje księstwo na tacy, a ty... po prostu jej odmówiłaś. Eleonorze nikt nie odmawia. Nie rozu­ miem. - Wcisnął ręce do kieszeni, zgarbiony, jakby przy­ tłaczała go własna szczerość. - Och, Gajuszu - westchnęłam i podeszłam bliżej. Eleonora... cóż, lubi snuć te swoje makiaweliczne plany, jak wy wszyscy. Powinieneś zachować czujność, bo może

znów coś wymyślić, coś, co nie przewiduje mojej koro­ nacji, ale nie musisz się spodziewać zagrożenia z mojej strony, jak długo respektujesz nasz pakt o nieagresji. To nie jest mroczne fantasy i po trupach do tronu. Nie bawią mnie takie zabawy. Jeśli kiedyś przesadzisz i zechcę się ciebie pozbyć, wierz mi, będziesz przytomny, ostrzeżony i uzbrojony. Nie strzelam w plecy, nie zabijam we śnie, nie kopię wilczych dołów. A wcześniej upewnię się, że moi chłopcy są bezpieczni, poza zasięgiem twoich wpływów. Uśmiechnął się, słysząc, że mówię o nich „chłopcy". - Nie znam takich osób jak ty. - Niewiele jest w twoim świecie osób takich jak ja. Nie przeżywamy zbyt długo w starciu z takimi jak ty czy Eleonora. - Nie jestem w stanie nawet przewidzieć twoich de­ cyzji, ale widać muszę się do tego przyzwyczaić. Dziękuję ci za ratunek, za więcej życzliwości, niż doświadczyłem od wieków. Nie myślałem, że kiedyś to powiem, ale ce­ nię sobie twoją przyjaźń. - Jeśli tak traktujesz przyjaciół, wolę nie wiedzieć, co robisz z wrogami. - Nie powstrzymałam się od małej złośliwości. - Ja... przepraszam za to. - To słowo w jego ustach brzmiało tak obco, że niemal się roześmiałam w głos. Nie powinienem był. Albin siedziałby na moim tronie albo tańczył na moim truchle, gdyby nie wy. Mam u cie­ bie wielki dług. I aż się boję, czego zażądasz w zamian. Nie można zmienić starego wampira w kilka dni. To, co mówił, w pełni przystawało do tego, w co wierzył. Coś za coś.

- Kiedyś ja będę potrzebowała pomocy, Gajuszu. Nie zapomnij o swojej wdzięczności i stań po mojej stronie. Albo chociaż powstrzymaj się przed zadaniem mi ciosu w plecy. Uznaj to za długoterminowy sojusz. Spojrzał na mnie uważnie, z całkowitą powagą w ciemnych, lekko zmrużonych oczach. - Możesz na to liczyć. - Wyciągnął rękę i uścisnął mocno moją dłoń. - Sojusz. I coś mi mówiło, że tym razem to słowo naprawdę coś dla niego znaczyło. - Jest jeszcze coś - powiedziałam, bo trudno było o lepszą okazję. - Jeden z wampirów z twojego gniazda poprosił o możliwość przejścia pod moją opiekę. Zgo­ dziłam się. - Czy to Teresa? - zapytał z drżeniem w głosie. Zamrugałam zaskoczona. - Teresa? Nie, oczywiście, że nie. Skąd ten pomysł? - Wiem więcej, niż myślisz, także o tym, że ona i Ka­ den prosili cię o przejęcie gniazda. - Mimo chłodnej miny widziałam, że jest poruszony. - Gajuszu, umierałeś, bali się i nie chcieli wpaść w łapy Albina. Nie możesz wykorzystywać tego prze­ ciwko nim. - Nie zamierzam. Nie wyjawię im, że wiem o tam­ tej rozmowie. Ale kobiety są takie... emocjonalne... nie zdziwiłoby mnie, gdyby chciała przejść do ciebie, by być z Joachimem. Pokręciłam głową nad jego logiką. - A gdyby tak było? Oddałbyś mi ją? - Dziś nie mógłbym odmówić. Więc to ona?

- Nie. Nie tylko kobiety są emocjonalne i kierują się uczuciami, Gajuszu. Jego mina zdradzała, że nie ma pojęcia, o kim mó­ wię. - Kaden? Ale w kim się zakochał ten dureń? - Strze­ lił na oślep. - Pudło raz jeszcze. Kaden chyba nadal największym uczuciem darzy samego siebie. Przez delikatność nie wspomniałam, że z powodu zdrady Kwiatuszków przez jakiś czas najpewniej naj­ trwalszym związkiem w życiu Kadena będzie ten mię­ dzy nim a jego prawą dłonią. - To Eryk chce przejść z twojego gniazda do mojego powiedziałam spokojnie. - Przecież on dogasa! - Dogasał, a teraz jest zakochany po uszy. - Chyba nie w tej dziewuszce, która pachnie wilkiem, a jest kotem? - Bingo! - I dlatego przechodzi do ciebie? Nie rozumiem, co to ma do rzeczy. - Długa historia, ale pokrótce: jeśli chce się z nią oże­ nić, a wygląda na to, że chce, musi być moim synem. - Ale ja mu nie bronię tego związku, nawet jeśli mał­ żeństwo to zdecydowana głupota. - Ty nie, ale pomyśl o tym, że nie każdy ojciec chce mieć wampira za zięcia. - Ale on nadal będzie wampirem! - Gajusz wydawał się całkiem zdezorientowany. Tak, witam w rzeczywisto­ ści Teodory Wilk.

- Ale będzie też częścią stada, więc Olaf będzie mu­ siał im dać błogosławieństwo. - To obłęd. On nigdy nie będzie wilkiem. - Nie musi nim być, by zostać częścią stada. Szelma jest kotem, Joachim i Wawrzyniec wampirami, Joshua aniołem, ale są też częścią stada, moje wilki rozpoznają w nich rodzinę. To wystarczy. -

Masz bardzo dziwne życie, Doro. Wiem, ale nie zamieniłabym go na inne. To chyba znaczy, że jest całkiem dobrze, prawda? Tak właśnie uważam. Więc nie będziesz zły na Ery­

ka? - Zawsze mógł odejść, kiedy chciał i gdzie chciał. Nie ma więzi, którą musiałabyś łamać. Cóż, to niewiel­ kie życzenie, jak na kogoś, kto mógł mi odebrać Sene­ szala. - Nie powiem jej o tym, Gajuszu, ale jeśli kiedyś ze­ chce z własnej woli przejść pod moją opiekę, by być z Jo­ achimem, zgodzisz się, dobrze? - Mam inne wyjście? Wciąż masz gdzieś mój krawat, prawda? Tak jak masz fular Albina... - Nie zrobiłabym ci tego. - Wiem, sam nie wiem, skąd ta pewność, ale wiem. - Może wreszcie nabrałeś rozsądku? - Na to wygląda. Uśmiechnął się z powściągliwością, która była bliż­ sza jego naturze niż wcześniejsze wylewne przeprosiny. Weszliśmy razem do salonu. Zebrane tam towarzy­ stwo w napięciu czekało na wynik tajnej narady. Eryk uniósł się z fotela.

- Oficjalnie witam w rodzinie, Eryku - powiedzia­ łam. - Ustaliliśmy z Gajuszem wszystkie szczegóły. - Rodzina ci się rozrasta, Teodoro, może czas pomy­ śleć o jakiejś miłej nieruchomości? - rzucił Gajusz, wy­ chodząc. - Wyrzucasz mnie? - odparłam żartobliwie. - Nie, jesteś moim gościem, jak długo chcesz - po­ wiedział, znikając za drzwiami. Gdy zostaliśmy w rodzinnym gronie, Joachim zapy­ tał ostrożnie: - Chciałabyś mieć swój dom w Trójprzymierzu, poza Trumną? - Pewnie, byłoby miło mieć trochę prywatności, tutaj ściany mają uszy. Gajusz nawet chory wiedział o wszyst­ kim, co tu się działo... Ale muszę was zmartwić, chłopcy, wasza mamusia jest spłukana i nie ma pieniędzy nawet na wynajęcie tu klitki, więc o przystosowanym dla wa­ szych potrzeb domu nie ma mowy. - Wzruszyłam ra­ mionami, akceptując fakty. - Chwila, chwila, tylko to cię powstrzymuje? - zapy­ tał Joachim z niedowierzaniem. - Nie bagatelizuj problemu, Joachimie. Pusty port­ fel da się ignorować tylko tak długo, jak pusty nie jest i brzuch. Nie każdy może podjeść na przypadkowej krwiodajce! Cała ta rozmowa bawiła mnie coraz bardziej. - Odpowiedz mi na jedno zasadnicze pytanie... Chciałaś, byśmy wciąż mieszkali w Trumnie, by szpie­ gować Gajusza? - Dwudziestoczterogodzinna inwigilacja byłaby zde­ cydowaną przesadą. Wystarczy trzymać rękę na pulsie,

bez zaglądania mu do garnków... Zostawiłam was tutaj, bo nie miałam lepszego pomysłu. Nie mogłam was za­ brać do Thornu, bo musielibyście zostawić za sobą Tere­ sę i Miłosza. Nie mam innego miejsca w Trójprzymierzu, w którym mogłabym urządzić kwatery dla wampirów. Nie przyszło mi do głowy, że zinterpretujesz to jako za­ chętę do szpiegowania - wyjaśniłam, wzruszając ramio­ nami. Z politycznego i praktycznego punktu widzenia by­ łoby lepiej, gdyby Joachim i Wawrzyniec nie mieszkali u Gajusza. Miał ich za bardzo pod ręką, gdyby chciał mi dopiec. Kwestie lojalności potrafiły być złożone, a podej­ rzenie, że szpiegują go dla mnie, całkiem naturalne. Ale nie znam zaklęcia, które zmieniłoby dobre chęci w zło­ to albo wyczarowało dla moich synów bezpieczny dom. - To jakieś szaleństwo, dlaczego odbywamy tę roz­ mowę dopiero teraz? - jęknął Joachim. - Nie rozumiem... - Przecież ja mam dwa domy w Trójprzymierzu, Wawrzyniec jeden, nawet Teresa ma osobną nierucho­ mość... - Ja też mam dom w Trójprzymierzu i trzy inne w Polsce. Nie licząc nieruchomości za granicą - dodał Eryk, szczerze rozbawiony moją oszołomioną miną. Wodziłam po nich oczami niepewna, czy nie robią sobie żartów moim kosztem. - No co? Długie życie sprawia, że wampir nie ufa bankom i obligacjom, tylko nieruchomości dają jako taką gwarancję - powiedział Joachim, wzruszając ra­ mionami. Zaczęłam się śmiać, z głębi przepony.

- Dlaczego ja dopiero dziś się dowiaduję, że moi sy­ nowie są dziani? Przynajmniej nikt mi nie może zarzu­ cić, że wzięłam was, bo lecę na kasę. - Czyli wydajesz zgodę? - Tak, możecie urządzić sobie jakiś miły domek, nie zapomnijcie tylko przesłać mi adresu, bym mogła was odwiedzić. - Dobrze, że będziesz miała jakieś lokum w okolicy, powinnaś tu spędzać dużo więcej czasu... Gdyby nie to, że masz dość dziwną rodzinę, powiedziałbym, że twoje miejsce jest w lukoi, ale nie sądzę, by to się sprawdziło na dłuższą metę, wiesz, wampiry i wilki pod jednym da­ chem. - Varg uśmiechał się drapieżnie ze swojego fotela. Na Boginię, mimo wszystkich zakrętów to wszystko jakoś działało! To chyba niezły wyczyn, prawda?

Rozdział 22

C

udownie, że już jesteś. - Objął mnie tak mocno, że wycisnął mi z płuc całe powietrze. Wilczy entuzjazm był dość kłopotliwy. Z drugiej strony, to miłe, gdy ktoś naprawdę cieszy się na twój widok. - Olaf, postaw mnie - poklepałam go po ramieniu zanim Varg uzna, że stanowisz dla mnie zagrożenie. Za­ łatwi nas oboje i przejmie nasze stado.

Alfa zaśmiał się głucho, ale po sekundzie moje stopy dotykały już podłogi. - Czyżby Varg dał ci się we znaki, Cahan? - Zmru­ żone oczy lśniły humorem. - Moje nerwy są zszargane jak cnota portowej dziw­ ki, a to, że oboje żyjemy, zakrawa na cud! - Parsknęłam, widząc chłodną minę Varga, który nadal chodził za mną jak cień, choć byliśmy w lukoi. - Przez niego czuję się jak niewinne dziewczę prześladowane przez ochronę super­ marketu, wiesz, te spojrzenia sugerujące, że kradnę ba­ toniki przy kasie... Olaf rechotał z mojego narzekania i z zaciętej miny wilka.

- Brakowało mi twoich żartów, Cahan. - To nie żarty, Olaf, zwolnij go z obowiązku chronie­ nia mnie, proszę. Nie powiedziałam prawdy - że czuję się przy nim nieswojo, a jego bestia podejrzanie płytko dyszy pod skó­ rą. Wolałam na razie zostawić to między nami, ale czu­ łabym się dużo swobodniej, gdybyśmy mogli zachować dystans. Kilka kilometrów powinno wystarczyć. - On jest najlepszy, Cahan. I wiedziałam, że nie ma co strzępić języka. Musiałam wytrzymać. Więc przetrzymam dupka, choćby po to, by nie dać mu satysfakcji. - Jak idą przygotowania do uroczystości? - zmieni­ łam temat. - Doskonale. Wszystko będzie gotowe na weekend, na czas pełni. - Obserwujecie je? - Dyskretnie. Dzieciaki są w domu, jak sobie życzyłaś. - Sebastian też? - Tak, jest w niezłym stanie, za tydzień, może dwa w ogóle nie powinno być śladów po obrażeniach. Na pewno nie zostanie mu żadna niepełnosprawność czy blizny. Odetchnęłam. - Mam dobrą wiadomość, Olaf - powiedziałam lek­ kim tonem, szykując się na jego opór. - Odnośnie zarę­ czyn... Mrugał zaskoczony, jakby spodziewał się, że oto składam mu ofertę matrymonialną nie do odrzucenia. Parsknęłam cicho i pokręciłam głową.

- Nie my, głuptasie. Ale faktycznie, będzie ślub. Ogłosimy zaręczyny Szelmy. - Chyba nie z tym cholernym krwiopijcą? Moja córka nie wyjdzie za truchło, do ciężkiej przemiany! wrzasnął. Odsunęłam się o krok i zmierzyłam go celowo prze­ rysowanym lodowatym spojrzeniem. - Olaf, mówisz o moim synu, więc, z łaski swojej, po­ wściągnij język - wysyczałam. - Twoim synu? - Zamrugał wytrącony z równowa­ gi. - Przecież masz tylko dwa wampiry, Joachima i Waw­ rzyńca... - Miałam dwa, mam trzy, w tym Eryka. I nie ma mowy o tym, bym któregoś z nich traktowała po ma­ coszemu, więc zważaj, co mówisz. Moje uczucia macie­ rzyńskie są świeże, a przez to mocno przewrażliwione mówiłam z absolutną powagą, srodze marszcząc brwi. - Nie mogę pozwolić, by moja mała córeczka wyszła za tru... za wampira - jęknął Olaf. - Przepraszam, ale chyba nie do końca rozumiem... Sugerujesz, że mój syn jest nie dość dobry dla twojej cór­ ki? Chyba nie próbujesz mnie obrazić? Chyba nie kwe­ stionujesz też mojej pozycji w stadzie? Bo skoro ja jestem jego częścią, moi synowie również mają tu swoje miejsce, a głowę bym dała, że taki właśnie warunek postawiłeś Szelmie... Więc? Zaplotłam ręce na piersi i postukując czubkiem buta o podłogę, czekałam, aż zamota się doszczętnie. Usiadł ciężko, chowając twarz w wielkich dłoniach o długich, silnych palcach. Przeczesał posrebrzone siwi-

zną skronie. Nie wątpiłam, że sporą ilość tych srebrnych nitek zawdzięczał córeczce. - Ona to wszystko zaplanowała, prawda? - zapytał z całkowitą bezradnością w głosie. Usiadłam obok niego i wzięłam jego drżącą dłoń w swoją. - Olaf, ona jest dorosła i wie, czego chce, wmanewro­ wała nas oboje, byle tylko dostać to, na czym jej zależy. Kocha go, a on za nią szaleje. Będą razem, z naszym bło­ gosławieństwem czy bez niego. - To jeszcze dziecko... - Wilku, to młoda kobieta, która właściwie porzu­ ciła stado, by żyć z mężczyzną, którego wybrała. Nie przeszkodziło jej nawet to, że z tego powodu mieszkała w Trumnie, otoczona przez krwiopijców. Ona nie zre­ zygnuje. Chce ślubu. - Stracę ją... - Ale nie jak Vemke, nie martw się. Zobaczysz, to nawet wyjdzie wam na dobre. - Niby jak? - Uniósł brew z powątpiewaniem. - To proste. Nie będzie już mieszkać w Trumnie, to dobry początek. - Zamieszkają tutaj? - zapytał z nadzieją. - Raczej nie, to chyba nie byłby najlepszy pomysł, sam wiesz, z jak wielu powodów, ale chłopcy mają za­ miar urządzić nam dom w okolicy. Będziesz mógł ją od­ wiedzać, kiedy zechcesz, bez konieczności spotykania się z Gajuszem. Oni chcą adoptować dzieci, pomyśl, bę­ dziesz miał wnuki, a twoja córka będzie szczęśliwa. - Skąd ta pewność? - Trzymał fason, choć widziałam, że na samą wzmiankę o wnukach zmiękł nieco.

- Bo on ją kocha, wielbi ziemię, po której ona stąpa, gotów byłby oddać życie, jeśli to uczyniłoby ją szczęśliwą. Przysięgam, że kiedy widzę, jak na nią patrzy, zielenieję z zazdrości. Ta dwójka uświadamia mi, czego nie mam. - I co to jest? - zapytał cicho, ale był na granicy ka­ pitulacji. - Bezkrytyczna miłość zdolna do przezwyciężania wszelkich przeszkód. Olaf objął ramieniem moje plecy i przyciągnął bliżej. - Nie odzywał się? - Nie. Co i rusz słyszę, że ten czy tamten chciałby wi­ dzieć mnie przy ołtarzu albo w łóżku, a ten jeden, na któ­ rego uczuciu mi zależy, gdzieś tam w napadach złości de­ moluje dom dziadka i wcale nie myśli wracać. Może nie jest mi to pisane - szepnęłam, czując, że oczy wilgotnieją. - Ale z nas para, co, Cahan? - Zaśmiał się ze smut­ kiem i uścisnął mnie jeszcze mocniej. To przypomniało mi o kolejnym punkcie na liście wiedźmy płodności, skrzydlatego amorka bawiącego się w swaty. Musiałam sprawdzić, czy czuł to, co podejrze­ wałam, że czuje. - Olaf... - Wydęłam lekko usta. - Czy możemy ode­ słać Inge? - Gdzie? Czemu? - Cień niepokoju przemknął przez jego oczy. - Och, nie wiem, gdzieś daleko? Denerwuje mnie... - Na pewno nie chciała, Cahan, to dobra kobieta. Całe jego ciało krzyczało, że nie chce, by Inge była dale­ ko. - Czym cię obraziła? - Sam powiedz, jak to wygląda, gdy wodzi za tobą oczami i wszyscy wiedzą, że cię kocha? Wiem, że nie

chcesz się z nikim wiązać, więc pomyślałam, że dla two­ jego dobra powinniśmy się jej pozbyć... Zbladł i na chwilę przestał oddychać. Bezbrzeżne zdumienie, jakie malowało się w jego oczach, nie mogło być odegrane. Nic nie wiedział. Chyba jako ostatni wilk w stadzie. - Inge? Mnie? - To oczywiste. Kocha cię. Musisz czuć się tym zniesmaczony i skrępowany, więc lepiej będzie, gdy wyjedzie... - Nie chcę, by wyjechała, to niemożliwe, chcę, by była tutaj. - Jakaś panika wkradła się w jego głos. - Jesteś pewien, skoro nic do niej nie czujesz? - Ja... - Zaciął się na amen. Zaczęłam się śmiać, ulżyło mi momentalnie. Pokle­ pałam go po kolanie i uspokoiłam. - Oddychaj, Olaf, nie chcę jej odsyłać. Musiałam się tylko upewnić. Nie powiedziałbyś, gdybym zapytała wprost, może sam nie wiesz, ale ja już wiem. - Uśmiech­ nęłam się promiennie. - Co wiesz? - Spojrzał spode łba, wciąż blady. - Że kochasz Inge taką samą szczenięcą miłością, jak ona ciebie. I jesteś równie uparty jak ona. I że potrzebu­ jecie małej pomocy, by wkroczyć razem na autostradę miłości. Wstał gwałtownie, niemal mnie przewracając. - To niemożliwe, przywidziało ci się... chodziło o do­ bro stada, dzieci lubią Inge... Między nami nic nie ma i nie może być - jąkał się desperacko. - Kogo próbujesz przekonać, przyjacielu, mnie czy siebie? Ja nie widzę powodów, byście mieli trzymać się z dala od siebie.

- Są zasady... - Jaki jest sens bycia Alfą, jeżeli nie możesz nagiąć starych zasad? Jeśli skazują cię na nieszczęście, nie war­ to się nimi przejmować. Przymknął oczy, wyraźnie wzburzony. - Nie mogę myśleć o sobie, muszę myśleć o stadzie. - Zaufaj mi, to przysłuży się i tobie, i stadu. - Hierarchia... - Nie jest skostniała ani nieomylna. - Co masz na myśli? - Zamrugał niepewnie. - Przy najbliższej pełni upewnię się, że pozycja Inge zmieni się radykalnie. Wierz mi, lepiej, byś się jej oświad­ czył, zanim do tego dojdzie, by nie pomyślała, że wcześ­ niej nie była dla ciebie dość dobra. - Proszę, powiedz mi... - Nie, Olaf, albo przyznasz się przed sobą do tego, co do niej czujesz, i powiesz jej o tym, albo poniesiecie tego konsekwencje. Para idiotów usychająca z pragnienia, bo nie ma śmiałości poprosić o szklankę wody. Schował twarz w dłoniach. - Na ciężką przemianę, kocham ją, odkąd ją znam, trzydzieści lat... - Uznajmy więc, że miłość przeszła próbę czasu. Gdyby miało ci przejść, przeszłoby jakieś dwadzieścia osiem lat temu. Czy nie widzisz, że głupotą jest pro­ testować? Może gdybyście wcześniej przyznali się do tego i związali, wszystko ułożyłoby się inaczej? - Sta­ rałam się być delikatna, ale Olaf uniósł głowę gwał­ townie. - Nie poślubiłbym Anny, nie straciłbym stada... wyszeptał.

- Nie trać więcej czasu. Masz moje pełne poparcie jako Alfy. Przez chwilę oddychał ciężko, jakby na granicy szlo­ chu, ale wziął się w garść, jak przystało na silnego męż­ czyznę, i powiedział mocniejszym już głosem: - Idę do niej. - Będę trzymać kciuki. - Uśmiechnęłam się ciepło i uściskałam go. Światło w jego oczach było wzruszające. Byłam pew­ na, że Inge nie zdoła mu się oprzeć. Gdy wyszedł, przy­ wołałam Bjorna. - Idź za nim dyskretnie. Dopilnuj, by nikt nie ośmie­ lił się im przerwać, póki nie dojdą do porozumienia, choćbyś miał jak Rejtan rozpiąć się na progu. - Wedle życzenia, Cahan. - Puścił mi oczko i pośpie­ szył za Alfą. Rola ochroniarza zakochanych pociągała go wyraźnie. - I co? Jesteś z siebie zadowolona? - zapytał Varg, znajdując się zdecydowanie za blisko. - O co ci chodzi? Sprawdziłam, nie masz nic do Inge, więc Olaf nie wchodzi ci w paradę. - Zmartwiłoby cię, gdyby było inaczej? - szepnął mi do ucha, dociskając twarde ciało do moich pleców i za­ ciskając dłonie na łokciach. Chciałam się wyszarpnąć, ale poczułam wyraźny zapach jego wilka, podrażniający zmysły mojej wilczy­ cy, zaczepiający ją i prowokujący. Uniosła łeb i otarła się o moje żebra. Wciągnęłam głośno powietrze i odskoczy­ łam, zanim straciłam kontrolę. - Wyluzuj, Varg - wychrypiałam - może po pro­ stu potrzeba ci kobiety? Znajdź jakąś, która nie ma na

nazwisko .jpg. Może wtedy będziesz mógł się cieszyć szczęściem twojego Alfy i kobiety, na której szczęściu też powinno ci zależeć. - Skąd pomysł, że potrzebuję kobiety? - warknął, a oczy znów miał bardziej wilcze niż ludzkie. Cofnęłam się o krok, zaplatając ramiona ciasno na piersi. - Och, nazwij to przeczuciem. Spuść trochę pary, je­ stem pewna, że byłbyś wtedy całkiem miłym wilczkiem odpyskowałam, świadoma, że nie powinnam go prowo­ kować, ale nie mogłam się powstrzymać. Działał na mnie jak płachta na byka. Adrenalina tryskała mi w żyły, ile­ kroć był w pobliżu. - Oferujesz mi swoje usługi? Słyszałem, że masz ogromne doświadczenie - warknął. - Stare dzieje, ale i tak byłam dla ciebie za dobra. Na początek wystarczy ci coś prostszego, byle miała piersi i coś między nogami. - Och, jesteś dla mnie za dobra? Może sprawdzimy? Zniżył głos do szeptu gęstego od podtekstu. Zbliżał się do mnie, hipnotyzując mnie lśniącymi, srebrnymi oczami wilka. Powinnam się cofnąć, uciec, ale gdzieś w tym wszystkim uruchomił się instynkt do­ minacji i stałam twardo, mierząc go spojrzeniem. Opuś­ ciłam ramiona wzdłuż boków, pozornie rozluźniona, ale gotowa do walki. Kciuk musnął rękojeść noża. Chce wal­ ki, dostanie ją. Jego munin napierał na mnie, a moja wil­ czyca rwała się ku niemu, warkot narastał mi w gardle, by wyrwać się zza zaciśniętych zębów niczym pomruk odległej burzy. - Rozpakowałem nasze rzeczy, powinnaś coś zjeść...

Głos wchodzącego do pokoju Joshui przerwał gęstą jak melasa atmosferę, całkiem jakby prysła mydlana bań­ ka. Wciąż nastroszeni staliśmy naprzeciw siebie, ale to tylko my, ja i Varg, nasze wilki znów grzecznie spały. - Przeszkadzam wam? - Anioł wodził zdezoriento­ wanym wzrokiem ode mnie do wilka. - Nie, w niczym nie przeszkadzasz - warknął Varg i wypadł z pokoju jak burza. - Świetnie, znalazłeś sposób, by przestał łazić za mną jak cień - rzuciłam, siląc się na spokój, choć w głębi kot­ łowało się zbyt wiele emocji, bym zdołała je wszystkie rozpoznać i nazwać. Odetchnęłam głęboko, wypuszcza­ jąc z ciała nagromadzone w przeciągu kilku chwil na­ pięcie. - Co się tu działo? - zapytał Joshua, podchodząc do mnie i zaglądając w moją zarumienioną twarz. - Chyba się nie biliście? - Nie. Sama nie wiem, co to było. Na Boginię, działa mi na system, a ja doprowadzam go do gorączki. Bjorn mówi, że on zawsze nad sobą panuje. Cóż, może tak było, póki mnie nie poznał. - Parsknęłam, choć wca­ le nie było mi do śmiechu. Jeśli miałam poukładać so­ bie relacje ze stadem, musiałam dogadać się i z Vargiem, który był tego stada istotnym elementem. Jako egzeku­ tor odpowiadał za jego bezpieczeństwo. Był im potrzeb­ ny nie mniej niż ja. - Ostrożnie z ogniem, nie chciałbym sprawdzać, czy nadal jestem uzdrowicielem i czy mogę cię uleczyć, jeśli wilk niemal rozerwie cię na strzępy. Zmarszczka między brwiami anioła jasno wskazywa­ ła, że wciąż próbuje rozgryźć, co, u diaska, jest między

mną i Vargiem, że kudły latają w powietrzu, gdy tylko spuści nas z oka. - Dziękuję za zaufanie i wiarę w moje możliwości mruknęłam. - Kotek, jest cięższy o trzydzieści kilo mięśni, jest ko­ mandosem i walczy tak, że jego ręce powinny być w spi­ sie niebezpiecznych przedmiotów. Ma paskudną opinię wśród wilków, a to mówi samo za siebie. I nie mówię, że on by z tego starcia wyszedł bez szwanku, ale to o twoje obrażenia martwiłbym się w pierwszej kolejności - wy­ jaśnił z troską w głosie. I, do cholery, musiałam mu przyznać rację. Varg zdmuchnąłby mnie z powierzchni ziemi. A ja mogła­ bym go w najlepszym wypadku trochę poobijać i po­ drapać. - Nie rozumiem, czemu Olaf upiera się, by był moim cieniem - jęknęłam. Podejrzewałam, że Olaf tego nie do­ strzegał lub uznał, że dla dobra stada musimy się dotrzeć. I się docieramy, aż iskry lecą. - Ufa mu i wie, że potrzebujesz pewnej osoby, która osłoni ci tyły - powiedział Joshua po prostu. - A Varg ma nie najlepszy czas, sam nie rozumie, co się z nim dzieje, i jest tym równie mocno zirytowany jak ty. Przypomniałam sobie, że nakryłam ich na poufnej pogawędce w Trumnie. Domyślałam się, że Joshua wie więcej, niż mówi, ale nie zamierzałam naciskać. Sam po­ mysł, by właśnie jemu Varg się zwierzył, wcale nie był głupi. Joshua wytwarzał wokół siebie aurę zaufania i dys­ krecji. I choć chętnie dowiedziałabym się, o czym roz­ mawiali, chyba byłabym nieco zawiedziona, gdyby udało mi się to z anioła wydusić.

- Tym większą motywację mam, by skończyć z wa­ tahą raz a dobrze. Z chwilą, gdy nie będę potrzebowała ochrony, Varg zniknie z mojego życia. - Nadal będzie członkiem stada. - Przeżyję. Bylebyśmy nie musieli przebywać w jed­ nym pokoju sam na sam. Nie wiem, czemu mnie aż tak nienawidzi. Łudziłam się, że pozna mnie trochę lepiej i przekona się do mnie, jak wielu przed nim, ale jest chy­ ba coraz gorzej. Przytaknął i przygarnął mnie do siebie. Westchnę­ łam w cieple jego ramion. - Olaf i Inge wzięli kurs na autostradę miłości mruknęłam w jego flanelową koszulę. - Może zamiast biura detektywistycznego założymy biuro matrymonialne? Masz dar. - To ta miękka i sentymentalna strona, która zwykle śpi. Nie przywiązuj się do niej, przyjdzie czas, gdy ubiję sukę. Mam dość mazgajenia się, tęsknego wyczekiwania na piekielnego łamacza serc i łzawych piosenek o nie­ szczęśliwej miłości na nutę country. Joshua zaśmiał się ciepło.

Przez kilka godzin zajmowałam się tym, czym dobra Alfa powinna. Odwiedziłam dzieciaki, które wyglądały na spokojniejsze niż ostatnio i nawet powolutku zaczy­ nały wierzyć, że ich koszmar może kiedykolwiek dobiec końca. Spotkałam się z Sebastianem, który wyglądał cał­ kiem dobrze, a lśniące, różowe blizny wyraźnie zanikały, więc buźka mojego szczeniaka miała być znów śliczna

i nienaruszona. Jego oddanie było aż przytłaczające. Nie wiem, czy to uratowanie mu skóry i życia, czy powtór­ ne wymuszenie przemiany sprawiło, że szczeniak, gdy­ bym mu na to pozwoliła, chodziłby za mną krok w krok, merdając ogonkiem. Olaf musiał powstrzymać go masą własnego autorytetu przed udaniem się do Trumny, gdy tylko mógł o własnych nogach opuścić sanktuarium. Do­ piero argument, że mogłaby mi się stać krzywda, gdyby mnie rozpraszał, podziałał. Miałam nadzieję, że z cza­ sem ochłonie, bo takie bezgraniczne uwielbienie było co najmniej krępujące. Varg, który wciąż za mną ła­ ził, widząc, jak opędzam się od oznak czułości, parskał śmiechem. Sebastian wyłapał dość szybko, że o wiele ła­ twiej spławiam chłopaka niż kudłatego wilczka z całym tym arsenałem kłapciatych uszek, machającym ogonem i z mokrym nosem, więc biegał za mną na czterech ła­ pach i był nieznośnie pocieszny. Przestawianie się z wampirzego na wilczy czas przy­ pomina trochę adaptację po zmianie stref czasowych. Musiałam przetrzymać te kilkanaście godzin, by pójść spać w tym czasie, co wilki, ignorując to, że już teraz oczy mi się same zamykały. W końcu odszukałam salę gimnastyczną, wiedząc, że tylko trochę ruchu i adrenaliny odpędzi senność na najbliższe godziny. Minęłam siłownię, bo nigdy nie prze­ padałam za ćwiczeniami na przyrządach czy podnosze­ niem ciężarów. Kilka wilków wypacało morze testoste­ ronu, upewniając mnie, że nie jest to miejsce, w którym chcę być. Odprowadzili mnie czujnym spojrzeniem. Większa sala była podzielona na dwie części, na jed­ nej z nich było boisko do koszykówki, opustoszałe w po-

rze, kiedy dzieciaki były jeszcze w szkole lub pełniły dy­ żury pod okiem Inge. Na drugiej były rozłożone miękkie maty do ćwiczeń czy walki, przy jednej ze ścian pięły się metalowe drabinki, z żebrowanego sufitu zwisały liny do wspinaczki, z węzłami i bez, był wreszcie wielki wo­ rek treningowy z poprzecieranym logiem Everlasta, dość sfatygowany od wilczych ciosów, ale wciąż zdatny do użytku. Brakowało mi trochę lustrzanej tafli, przy któ­ rej lubiłam trenować w Otchłani, klubie walki w Czorcim Zaułku, ale nie było powodów do narzekań - i tak nie miałam sparingpartnera do walki mieczem. Joshua, choć potrafił walczyć jak każdy dobrze wyedukowany anioł, po prostu tego nie lubił. A Mirona nie było. Chole­ ra, miałam o nim nie myśleć. Nie potrzebowałam diabła, wystarczyłby As... ha, znałam pełne imię tego demona, więc mogłoby być naprawdę zabawnie. Rozciągałam się przez dobre dwadzieścia minut, rozgrzewając mięśnie i stawy, nim podeszłam do wor­ ka. Elastyczne taśmy na kostkach chroniły dłonie przed otarciami. Uderzałam szybko i mocno, uskakując raz po raz przed wirującym na sznurze workiem. Czułam napi­ nające się mięśnie ramion i karku, pot spływający mię­ dzy łopatkami i na skroni, ale nie zwalniałam. Na stres dobra jest czekolada lub wysiłek fizyczny, niestety tyl­ ko jedno z nich nie kończy się przyciasnymi ciuchami i fałdkami na biodrach. Po godzinie miałam dość. Spły­ wałam potem. Rozprostowałam palce z cichym chrzę­ stem stawów. Znów rozciągałam mięśnie obręczy bar­ kowej i pleców. Wspinałam się po sznurze, aż stalowe żebrowanie podtrzymujące kopułę dachu było w zasię­ gu ramion. Zwinnie przemieściłam się na stalową bel-

kę grubą na trzydzieści centymetrów. Usiadłam na niej okrakiem i rozkoszowałam się spokojem, który spłynął na mnie jak ciepła woda. - Co ty, do diabła, robisz? Chcesz się zabić? - Wściek­ ły krzyk dobitnie dowodził, że Varg mnie znalazł, choć zajęło mi ponad godzinę zgubienie go, nim tu przy­ szłam. - Nie zamierzam się zabić, a ty mi przeszkadzasz warknęłam. - Złaź! - Nie rozkazuj mi! Zapominasz się, Varg! Zmełł w ustach przekleństwo, westchnął ciężko i z trudem kontrolując emocje, powiedział: - Cahan, czy byłabyś łaskawą zejść na dół i nie utrud­ niała mi chronienia ciebie, co i tak jest wrzodem na tyłku bez twoich wygłupów? Zaśmiałam się cicho. - A kto mnie ochroni przed twoimi humorami, Varg? - Nie jestem dla ciebie zagrożeniem. - Naprawdę? W ostatnich dniach nikt nie zagrażał mi tak często jak ty - przypomniałam mu wymownie. I tak, byłam odrobinę niesprawiedliwa. Odrobinę. - To się więcej nie powtórzy - warknął. - Jeśli na­ prawdę tak źle znosisz moje towarzystwo, wycofam się i przekażę obowiązki Bjornowi, ale zejdź teraz, proszę. Hej, tego się nie spodziewałam. Wstałam, bez trudu utrzymując równowagę na belce. - Nie łap mnie tym razem - powiedziałam spokoj­ nie i skoczyłam. Przerażenie Varga było namacalne, zerwał się w moim kierunku, ale był za daleko. Sześć metrów to

niewiele, tyle było od żebrowania w stodole babci do kle­ piska. Nie ryzykowałam, po prostu lubiłam to uczucie swobodnego spadania i miękkiego lądowania na czubeczkach palców. Varg dopadł mnie, gdy byłam już na podłodze, schwycił mnie za ramiona, wbijając mi palce w ciało, szarpnęłam się odruchowo. - Nigdy więcej tego nie rób - warknął. - Nie będziesz mi mówił, co mam robić - odwarknęłam w odpowiedzi. Potrząsnął mną jak szmacianą lalką. Tego było mi za wiele. Kopnęłam go z całej siły w goleń i poprawiłam ko­ lanem w pachwinę. Nim zdążył zareagować, moja pięść sięgnęła jego żołądka i odruchowo poluzował uścisk na moich ramionach. Byłam wściekła. On też. Krążyliśmy wokół siebie z pochylonymi głowami. Zrobił wypad do przodu, chcąc mnie znów złapać, ale wywinęłam się spod jego rąk, zanurkowałam pod jego ramieniem i kop­ nęłam w zgięcie kolana. Uskoczyłam, gdy odwrócił się, dusząc ze złości, ale zdążył schwycić mnie za warkocz i szarpnął. Syknęłam jak wściekły kot, odwracając się w jego stronę i uderzając w splot słoneczny. Puścił wło­ sy, ale owinął ramię wkoło mojej talii. Stopą zaczepiłam o jego łydkę, używając dźwigni, by go przewrócić. Sku­ tecznie, poza tym drobiazgiem, że przewracając się, po­ ciągnął mnie za sobą, a nim uderzył o matę, przekręcił się tak, że to moje plecy zamortyzowały upadek. Stęknęłam, ale wyprężyłam się, by zrzucić go z siebie. Docisnął mnie do podłogi bez większego wysiłku, z kolanem mię­ dzy moimi udami. Wiłam się jak piskorz, uderzyłam go kilka razy, ale wydawał się być z kamienia.

- Za chwilę oberwiesz mocą i słowo daję, nie będę się ograniczać, stracisz przytomność na dwa dni i będę miała trochę spokoju - wydyszałam. Nachylił się nisko, dotykając mojego czoła swoim. - Może po prostu przyznasz, że przegrałaś? - Jesteś cięższy i silniejszy, ale nie wykorzystałam wszystkich swoich możliwości, więc nie chwal dnia przed zachodem słońca... Zaśmiał się, a niski wibrujący śmiech przeniknął mnie w głąb. Jego ciało parzyło, oczy znów zaczynały lśnić wilczym blaskiem. Zadrżał, a ja z przerażeniem po­ myślałam, co by się ze mną stało, gdyby przemienił się właśnie teraz. - Złaź - wrzasnęłam, znów wyprężając się pod nim i usiłując go zrzucić. - Mówiłem, nie szarp się, to mnie nakręca - szepnął nisko, gardłowo. Zamarłam na chwilę, to nawet nie brzmiało jak głos Varga. - Zejdź, proszę - szepnęłam na krawędzi paniki, ale nie szarpałam się już. - Jeśli nie chcesz, bym się broniła, nie doprowadzaj do sytuacji, kiedy muszę to robić. Chrapliwie wciągał mój zapach, wciskając nos w moją szyję. Wilczyca we mnie była obudzona i pobudzona. Sprawy wymykały mi się spod kontroli. - Varg, puść mnie - stęknęłam, gdy jego ciężar zda­ wał się rosnąć, wtłaczając mnie w matę. Wyglądał, jakby się budził ze snu. Zamrugał zdez­ orientowany, a jego oczy znów miały chłodną barwę jas­ nego błękitu. Spojrzał na mnie zdumiony, jakby zupełnie

nie wiedział, co tu robi. Cień czegoś, jakby obrzydze­ nia, przemknął mu przez twarz, doprowadzając mnie do szału. - Puść, bo zacznę krzyczeć i spopielę ci obwody! wrzasnęłam, a energia we mnie nabrzmiała, gotowa do użycia. Zerwał się ze mnie, jakbym go oparzyła. Cofał się, spoglądając spode łba, nieufnie i wrogo. - Nie zbliżaj się do mnie, Varg, mam dosyć tego gów­ na, słyszysz? - dyszałam, zbierając się z podłogi i rozcie­ rając obity podczas upadku krzyż. Odwrócił się na pięcie i bez słowa opuścił salę gimna­ styczną, mijając po drodze kilku wilków, którzy zapewne obserwowali całe zajście, ale żaden z nich nie ingerował. Czy sprawiła to sława Varga, moja pozycja, czy ich mę­ ska ciekawość, jak sprawy się rozwiną, nie wiedziałam, ale wściekłość wciąż buzowała mi w żyłach. Wypadłam z sali na świeże powietrze. Nie rozu­ miałam, co się właściwie działo między mną a Vargiem. Skąd tyle złości? Kiedy ćwiczyłam, zapadła noc. Alejka między drze­ wami, wiodąca od sali do domu, była całkiem ciemna, otoczona drzewami, bez latarni. Wilcze oczy nie potrze­ bowały elektryczności nocą. Mogłam przywołać wilczy­ cę, ale intuicja kazała mi ją trzymać na wodzy. Jej zacho­ wanie było ostatnio nieco nieprzewidywalne. Jak przed chwilą z Vargiem. Bardzo cicho i tylko przed sobą mog­ łam się przyznać, że gdy się obudziła, nie chciała by­ najmniej poobijać wilka, który dociskał mnie do podło­ gi, raczej owinąć się udami wokół jego bioder, wpić się

w usta, a nie w kark. Zadrżałam na samo wspomnienie intensywności tego uczucia. Owinęłam się ciaśniej kurtką i przyśpieszyłam. Byle jak najszybciej znaleźć się w swoim pokoju, w swoim łóżku. Ktoś był tu ze mną, na tej ciemnej alejce, słysza­ łam ostrożnie stawiane kroki i oddech. Nie zamierza­ łam czekać na konfrontację. Gdzieś pod skórą czułam, że to Varg, a nie mogłam już dziś na niego patrzeć. Nie oglądając się za siebie, wbiegłam po schodach do domu.

Było grubo po północy i spałam już mocno, dręczona ja­ kimś majakiem o Mironie i truskawkach (niestety, i ten sen nie był z kategorii miłe i przyjemne igraszki na sia­ nie, bo mój diabeł we śnie miał uczulenie na te owoce i gdy je zjadł, wymagał hospitalizacji). Gdy drzwi skrzyp­ nęły, przebudziłam się, ale nie drgnęłam. W ciemności nie widziałam nikogo. Joshua poruszył się niespokojnie, wyczuwając moje napięcie. Palcami odnalazłam glocka pod poduszką i czekałam. Spodziewałam się Varga, a nie małej dziewczynki, która nieśmiało zakradła mi się do łóżka i zziębniętymi łapkami zaczęła potrząsać moim udem z desperackim szeptem: - Pomóż mi, on zabije moją mamusię... Natychmiast usiadłam i zapaliłam lampkę przy łóżku. Zosia, chochlikowata pięciolatka, stała w samej cienkiej nocnej koszuli, z bosymi stópkami. Przód koszuli był po­ plamiony krwią, która sączyła się z rozciętej i spuchniętej

wargi, ale mała zdawała się tego nie zauważać. Ciągnęła mnie za rękę, chcąc, bym wyszła z łóżka i poszła za nią. Coś w jej oczach, zaszczutych oczach dziewczynki, która musiała za szybko dojrzeć, sprawiło, że nie zwlekałam. W spodniach od piżamy, w krótkim topie i z glockiem w dłoni pobiegłam za nią. Wyprowadziła mnie z bu­ dynku i po chwili zimny wiatr uderzył w nas z całą siłą. Dziecko zadrżało, przeklinałam siebie, że nie wzięłam kurtki, którą mogłabym ją okryć. Schyliłam się i wzię­ łam ją na ręce, by nie musiała iść na boso. - Powiedz mi, gdzie musimy iść - poprosiłam. Wskazała posłusznie kierunek. Łzy wyschły jej na policzkach w słonych smugach. - Kto chce zabić mamusię? - zapytałam cicho. - Bardzo się zdenerwował, bił ją, mnie też... Krzyczał, że ją zabije - szeptała. - Czy to twój tatuś? - Nie, ja nie mam tatusia. To znaczy gdzieś mam, ale mnie nie chciał, bo nie byłam chłopcem - powiedziała żałośnie. I słowo daję, ta mała winiła się za to, że nie urodziła się z ptaszkiem między nogami. Zacisnęłam zęby. Ścieżka biegła przez szeroki trawnik od domu stada do niskich baraków, w których mieściły się budynki go­ spodarskie i, co wiedziałam od Olafa, kilka mieszkanek socjalnych dla tych, którzy nie radzili sobie sami i od­ dawali się pod opiekę stada. Zwykle samotne matki czy starsze kobiety, które pozbawione opieki mężczyzn led­ wie wiązały koniec z końcem. Kilka nawróconych pro­ stytutek, które po odejściu z branży zaczynały wszystko od nowa.

- To tam, te fioletowe drzwi. - Zosia wskazała wejście i poruszyła się niespokojnie, najwyraźniej chcąc, bym ją postawiła. Już kilka kroków od domu słyszałam hałasy awantury. Widziałam niejedną za czasów pracy w policji, to nigdy nie jest ładny widok i chciałam oszczędzić tego dziecku. Choć mała pewnie swoje już przeszła. Zatrzy­ małam ją w miejscu i łagodnie poprosiłam: - Kochanie, zostaniesz tu na trochę? Ja tam zajrzę i wszystko załatwię... - Boję się zostać sama. - Zaszlochała cicho, jakby przyzwyczajona do tego, że nie powinna hałasować. - Zostaniesz ze mną, dobrze? - Miękki głos Joshui był wybawieniem. Spojrzałam za siebie i odnalazłam mojego anioła w dżinsach i kurtce naciągniętej na gołą klatkę piersiową. - Potrzebujesz pomocy, kotek? Obudzić Varga? - Nie, poradzę sobie, ale zajmij się małą, dobrze? - Jasne. - Uśmiechnął się do dziewczynki. Był dobry z dziećmi, dużo lepszy niż ja. Ilekroć wi­ działam go z dzieciakami ze szkoły Nisima, myślałam sobie, że powinien mieć ogromną rodzinę, dziesiątkę dzieciaków, jeśli nie więcej. Byłby wspaniałym ojcem, miał pokłady miłości i ciepła nieprzebranych rozmiarów. Gdybym była rozsądną i stateczną kobietą, może sama zaoferowałabym się jako matka tych szkrabów, zwłasz­ cza że sam proces ich stwarzania mógł być niezapomnia­ nym doświadczeniem. Szkoda, że nie jestem rozsądna ani stateczna. Pewna, że dziecko będzie bezpieczne w jego ramio­ nach, podeszłam do drzwi i pchnęłam je, widząc, że nie są domknięte. Pewnie Zosia nie chciała hałasować, bieg-

nąc po pomoc. Wąska ciemna sień prowadziła mnie do następnych uchylonych drzwi, zza których przenikało słabe światło. Krzyk i płacz były coraz wyraźniejsze. Ze zgrozą uświadomiłam sobie, że rozpoznaję jeden z gło­ sów. Nawet mnie nie zauważył. Okładał ją otwartą dło­ nią po głowie, wyzywając od najgorszych. Drugą dłonią manipulował przy suwaku, wyciągając fiuta. Wciskał się między jej obnażone i posiniaczone uda. Płakała i za­ klinała, niepomna na ciosy w głowę usiłowała zasłonić przed nim coś cenniejszego niż jej życie - mocno za­ okrąglony brzuch, który jeszcze bardziej go rozwścieczał. Nie czekałam dłużej. Dopadłam go i złapałam za fraki, ciskając nim na podłogę kilka metrów od łóżka. Ubliżając mi, usiłował zebrać się z podłogi, trochę pi­ jany, bardziej rozwścieczony. Kopnęłam mocno, celując w podbrzusze, łokciem doprawiłam w kark. Najchętniej skopałabym go do ostatniego oddechu, ale powściąg­ nęłam instynkt. Gdy kolejny raz usiłował rzucić się na mnie i powalić mnie z byka, wnerwiona przywołałam moc Alfy i warknęłam: - Leżeć, kupo gówna, albo każę ci połknąć własne­ go fiuta! Zamarł. Może do tej pory jeszcze nie zorientował się, kogo usiłował pobić. Lampka rzucała blade światło głównie na łóżko, tu, gdzie staliśmy, panował półmrok, a jemu było wszystko jedno, kogo chce zabić. - Cahan - jęknął. - Dla ciebie, śmieciu, pani. Nie waż się nawet drgnąć, jeszcze z tobą nie skończyłam. Zrób cokolwiek, a skoń­ czę za pomocą tego. - Uniosłam glocka, by mógł mu się uważnie przyjrzeć.

- Pani... - Nie teraz, najpierw porozmawiam z nią. Ale wrócę i do ciebie. - Odwróciłam się od niego i podeszłam do kobiety skulonej na łóżku. Zupełnie zapomniałam, że moja wilczyca nadal jest aktywna, nieco zbyt agresywna i nienasycona. Kobieta na łóżku skuliła się jeszcze bardziej. Wyraźnie wyczu­ łam muniny, nie jeden, ale dwa. Jej i dziecka, które nosiła. Uklęknęłam przy łóżku, odkładając pistolet na podłogę, by jej nie straszyć. - Czy potrzebujesz lekarza? - zapytałam, zniżając głos do miękkiego szeptu. Wyjrzała zza skłębionych brązowych włosów, oczy miała jasnoniebieskie, wielkie jak spodki i podbite syme­ trycznie ciemnofioletowymi wybroczynami. Nie były to siniaki z dzisiejszej nocy, w przeciwieństwie do nosa, któ­ ry spuchnięty i być może złamany krwawił dość obficie. - Nie mam ubezpieczenia - szepnęła. - Mój Boże, dziecko. - Zaczęła szlochać, dociskając dłonie do pęka­ tego brzucha. Siódmy miesiąc, może początek ósmego. - Z dzieckiem wszystko dobrze - uspokoiłam ją. Sama zobacz... Przysunęłam dłoń do brzucha i pozwoliłam wilczycy zaczepić małego lokatora. Wyraźnie się ożywił i kopnął, aż moja dłoń podskoczyła. Zaśmiałam się cicho. - Widzisz? Silny chłopiec i nie czuję, by go coś bola­ ło... Martwię się raczej o ciebie... - Chłopiec? Jesteś pewna? - Absolutnie. - O mój Boże. - Wyraz bezbrzeżnego szczęścia zu­ pełnie nie pasował do jej poobijanej twarzy.

- Czy on jest ojcem? - Tak. - Pochyliła głowę, ukrywając twarz za długi­ mi włosami. - Mąż? - Nie. - Zosia też jest jego? - Tak. Milczałam chwilę niepewna, co powinnam jej po­ wiedzieć. - Zastanawiasz się... czemu mu pozwalam? - Nie widziałam, byś była szczególnie chętna... - Dziś nie, bo lekarz zabronił, powiedział, że mogę urodzić za wcześnie... Po ostatnim razie nie czułam się dobrze... Ale on - skinęła głową w ciemność pokoju - nie chciał słuchać. - Mogę dopilnować, by zniknął z twojego życia na zawsze - powiedziałam stanowczo. Jako policjantka nie mogłam dać kobietom takiej gwarancji, ale teraz mówiłam jako Alfa o jednym z pod­ ległych mi wilków. Mogłam go pokroić na małe kawałki, a bez wątpienia zasłużył na to, a reszta stada zapytałaby mnie tylko, czy nie potrzebuję pomocy przy sprzątaniu odpadków. - Mam tylko jego - szepnęła. - Wszyscy wiedzą, że urodziłam jego dziecko i że noszę następne, nikt mnie nie będzie chciał... Gdyby Olaf nie pozwolił mi tu miesz­ kać... żyłybyśmy na ulicy, a on by nawet pod mostem przychodził i brał co jego... - Pokręciła głową z rezyg­ nacją. - Zawsze taki był? - Nie. Pije. I ma żal, że Zosia nie jest chłopcem.

- Wiem, mówiła mi. To idiota, możesz żyć bez niego. - Ale nie wiem, czy chcę, czy potrafię... Na Boginię, kochała go. W popaprany i niewiarygod­ ny sposób kochała swojego kata. Nie tylko dlatego, że dał jej dzieci. Zadrżałam. - Zajmę się nim. Zaraz przyślę tu lekarza, opatrzy cię, nie martw się ubezpieczeniem - powiedziałam, wstając i chowając glocka za gumkę spodni, dość ciasną, by nie groziła kompromitacją. - Nie zabijesz go? - zapytała szeptem. - Pomyślę, wiele zależy od niego. Skinęła z rezygnacją, jakby sam fakt, że coś zależy od niego, nie wróżył najlepiej. Podeszłam do skulonego na podłodze wilka i szarpnęłam go za koszulę, by wstał. - Wychodzimy, grzecznie - warknęłam, choć naj­ chętniej po prostu bym mu przyłożyła. Jak większość damskich bokserów potrafił chojraczyć tylko przy słabszych i bezbronnych. Ja do nich nie nale­ żałam. Nawet bez alfiej mocy mogłam mu solidnie do­ kopać. Nawet w piżamie w kropki i na bosaka. Każdy znany mi policjant miał swoją słabość, wraż­ liwość na pewien typ przestępstw. Anita Czarny, opa­ nowana na co dzień jak mało kto, była wyczulona na gwałcicieli. Na własne oczy widziałam, jak poturbowa­ ła jednego z nich tak, że musiała się tłumaczyć przed wydziałem wewnętrznym. Witkacy nie znosił pijanych kierowców, może dlatego, że sam zrobił prawko, by nie kusiło go prowadzenie auta pod wpływem zakazanych substancji. Ja miałam swoją krucjatę przeciwko tym, którzy krzywdzą dzieci i kobiety, które same nie zdoła­ ją się obronić. Domowi kaci budzili we mnie najgorsze

instynkty. Mogłam go zabić i nie mrugnąć okiem, gdy tylko przypominałam sobie przerażenie Zosi i siniaki jej matki. Wyprowadziłam go przed dom i poprosiłam Joshuę, by wezwał lekarza i zajął się Zosią i jej mamą. Popy­ chając przed sobą wilka, oddaliłam się z nim od domu, nie chcąc mieć świadków tej rozmowy. Zatrzymałam się dopiero na środku rozległego trawnika. Puściłam łokieć wilka i kazałam mu usiąść na wilgotnej od rosy trawie. - Minął prawie rok od historii z magiem, wilku, a ja po raz pierwszy żałuję, że mi się wtedy udało... - Pani... - zaczął się jąkać. - Milcz, mówię, a ty słuchasz. Żałuję, że cię uratowa­ łam, że oddałam munina w twoje zepsute ciało. Bo gdy­ bym tego nie zrobiła, dziś mała, poobijana dziewczyn­ ka nie przybiegłaby do mnie, błagając, bym ratowała jej mamusię przed panem, który chce ją zabić. Gdybyś zgi­ nął w tej piwnicy prawie rok temu, ta biedna kobieta nie byłaby pobita, nie byłaby w kolejnej ciąży w chwili, kie­ dy ledwie wiąże koniec z końcem, nie bałaby się o życie swojego nienarodzonego synka tylko dlatego, że jakaś świnia przyłazi do niej jak do kurwy i domaga się seksu, choć to grozi przedwczesnym porodem. Wystarczyło cię nie uratować, Pięść, albo zabić, a co najmniej dwie oso­ by byłyby dziś szczęśliwsze. Nikt spośród tych, których uratowałam tamtej nocy, nie przywołuje we mnie wstydu i żalu, że wyrwałam ich śmierci, ale ty... Gdybym mogła to cofnąć, zrobiłabym. Może dziś powinnam nadrobić to zaniedbanie, co, Pięść? - Pani, proszę... Nie rozumiesz...

Nie chciałam słuchać jego mętnych wyjaśnień, bo na to, co im robił, nie było wytłumaczenia. Nie istniało nic, co usprawiedliwiłoby w moich oczach takie działanie. Więc przerwałam mu chłodnym tonem: - Mogłam ignorować to, że wciąż cię kusi dilerka, mogłam cię trzymać na dystans, ale teraz nie mogę od­ wrócić oczu. To dziecko przyszło do mnie w środku nocy błagać o ratunek. I zamierzam je uratować, bo wierzę, że w tym przypadku to nie będzie pomyłka. - Zrobię, co chcesz, wybacz, że cię zawiodłem, to się więcej nie powtórzy... Jąkał się, kajał, był gotów bełkotliwie obiecać mi zło­ te góry, jak wielu pijaków, kiedy wejdą na ścieżkę po­ kutniczą. Znałam to. Ilu mężów przynosiło następnego dnia pobitej żonie bukiet kwiatów i szczerze, z głębi serca przepraszało i składało obietnice bez pokrycia? Jednak mogłam dopilnować, by były z pokryciem. Kolejna przewaga bycia wilkiem, przywilej Alfy... Odeszłam od niego dwa kroki. Chyba dotarło do nie­ go, że nie kupuję jego wykrętów, bo opadł niżej na ziemię, jakby na barkach spoczął mu ciężar jego winy. - Jak ci właściwie na imię? Matka nie ochrzciła cię Pięść, to pewne. - Albert, mówiła na mnie Bertie... - powiedział cicho. - Cokolwiek się wydarzy dziś w nocy, cokolwiek zde­ cydujesz, nie będziesz już Pięścią, ale Albertem, możesz być Bertiem, ale nie Pięścią, bo ten chory skurwysyn za­ łatwiał nią wszystko... Zanim w ogóle uznam, że warto z tobą rozmawiać przed rozwaleniem ci łba... Czy masz coś wspólnego z watahą Kary?

- Nie, przysięgam - klął się i dociskał dłoń do serca. - Więc może pożyjesz dość, by jeszcze coś zmienić w swoim życiu - powiedziałam, odwracając się do niego. - Co zechcesz, pani, nie chcę umierać - skamlał ża­ łośnie. - Masz trzy drogi, Albercie - pokazałam mu unie­ sione palce - jedną bardzo dobrą, drugą wystarczająco dobrą i jedną złą. Sam zdecydujesz. - Zgięłam palec ser­ deczny. - Możesz zrobić z matki Zosi uczciwą kobietę i dać małej dziewczynce tatę, możesz być z nimi, kiedy na świat przyjdzie twój syn, możesz pozwolić, by twoje nędzne życie znaczyło cokolwiek. - Zgięłam palec wska­ zujący. - Możesz się nie żenić, ale zaopiekujesz się nią, będziesz łożył na dzieci, które spłodziłeś, i dbał, by im włos z głowy nie spadł. Ale ostrzegam, w obu przypad­ kach jeśli cokolwiek im się stanie, będę winić ciebie. Na twoim miejscu pilnowałabym, by twoja kobieta nie ude­ rzyła się, nie nabiła siniaka, bo wszystko pójdzie na two­ je konto. Nie kupię wymówek o tym, jakoby wpadła na futrynę, spadła ze schodów czy była niezdarą z natury. Jeśli ktokolwiek ją skrzywdzi, będę wiedziała, że stało się tak dlatego, że ty jej nie ochroniłeś. Dla własnego bez­ pieczeństwa lepiej, byś nosił ją na rękach, by nie skręciła sobie kostki. - Odgięłam ostatni, wskazujący palec, za­ mykając pulę jego możliwości. - Możesz wreszcie wybrać trzecią opcję. Wyrzucę cię ze stada, skażę na banicję, nie pozwolę zbliżyć do nikogo, kto należy do mojej sfory. Bę­ dziesz zdany sam na siebie. Wyglądał tak, jakby dostał obuchem w głowę. Ostat­ nia groźba była najcięższą karą, jaką wilk mógł sobie wyobrazić. To było gorsze niż śmierć. Banicja uderzała

w munina, odrywała go od korzeni, sprawiała, że dziczał. Tylko Alfa mógł żyć jako samotny wilk, bo nie musiał czerpać siły ze stada. Albert nie był silny, był żałosnym dupkiem, który handlował dragami, bił kobiety i posu­ wał się do gwałtu, by mieć seks. - Nie zabiję cię tylko dlatego, że ona o to prosiła. Mimo tego, co jej zrobiłeś, z jakichś powodów nadal znajduje w sobie jakiś cień uczuć do ciebie. Oby się nie zawiodła. Jeśli chcesz zostać w stadzie, przestaniesz pić, znajdziesz uczciwą pracę i będziesz utrzymywał swoją rodzinę, nawet jeśli nie zdecydujesz się związać z tą ko­ bietą. Co może byłoby nawet dla niej lepsze. Może gdy­ byś zniknął z jej życia, spotkałaby kogoś, kto zasłużyłby na nią, na Zosię i tego malca, który się urodzi za kilka tygodni... - Nie, oni są moi! - Szarpnął się odruchowo. - A co to dla ciebie znaczy? Są twoi, więc możesz ich bić? Nie, Albert, nie są twoi, jeśli nie rozumiesz, że za­ sługują na coś więcej. Zosia wie, że nie ma tatusia, dla­ tego że ten jej nie chciał, bo nie urodziła się chłopcem. Jak myślisz, jak się z tym czuje? - To nie tak... - wyjąkał - ona jest słaba, obie są... - Są submisywne, to prawda, ale nie są słabe. Two­ ja córka jako jedyna odważyła się podejść do mnie i po­ rozmawiać, kiedy inne dzieciaki trzymały się z dala, nie wiedząc, czego się po mnie spodziewać. W środku nocy przybiegła do mnie, by ratować mamę. Tak nie ro­ bią słabe dziewczynki. Mogłaby być silną wilczycą, ale nie będzie, jeśli będzie wychowywana w przekonaniu, że powinna być chłopcem, by zasłużyć na miłość ojca! Nie przybędzie jej siły od twoich ciosów. A jej matka...

przecież ty wytłukłeś z niej każdy gram siły, złamałeś ją, a i tak nie przestała cię kochać. I nie mów mi, że jest słabą kobietą, która potrafi się postawić takiemu byko­ wi jak ty, tylko po to, by chronić nienarodzone dziecko. Ty byś nie znalazł w sobie takiej odwagi. Może jest sła­ ba jako wilczyca, ale, do cholery, zasługuje na szacunek jako kobieta. Jej niska pozycja w stadzie jest wynikiem choćby tego, jak ją traktujesz. Pomiatasz nią, jakby była twoją dziwką, a nie matką twoich dzieci. Jeśli ktoś jest słaby, to ty, skoro musisz uciekać się do przemocy wo­ bec ciężarnej i małej dziewczynki. A one i tak potrafiły stawić ci czoła. Co ci to mówi? Wyglądał na wstrząśniętego. Jakby oczy mu się ot­ worzyły po latach i teraz światło dnia przewiercało mu źrenice. Objął się ramionami, jakby nagle spadł na niego chłód nocy. Musiał sobie poukładać kilka spraw, ja zro­ biłam, co w mojej mocy, by miał względnie pełen obraz sytuacji i opcji, jakie miał przed sobą. - Przemyśl to sobie, Albert, nie musisz decydować teraz, nie musisz mi nic mówić. Ale wiedz, że nie zapo­ mnę o sprawie i nawet kiedy nie będzie mnie na miejscu, będziesz obserwowany. I ona też. Dowiem się o każdym siniaku, nocnej awanturze, gwałcie, złym słowie. A jeśli się dowiem, nie będziesz miał już trzech dróg do wyboru, ale tylko dwie, banicję lub kulkę. Twoja wola. Odwróciłam się od niego i odeszłam w ciemną noc, trzęsąc się z zimna i ze złości. W mieszkanku Zosi i jej mamy paliło się więcej światła. Lekarz ze szpitala lukoi opatrywał nos kobiecie, a Joshua tulił dziewczynkę ubra­ ną w ciepły sweterek, spod którego wciąż wystawała noc-

na koszulka i wełniane podkolanówki. Podeszłam do ko­ biety i kucnęłam, by być na wysokości jej oczu. - Jak ci na imię? - Natalia - szepnęła. - A więc, Natalio, gdyby to się powtórzyło, gdyby kie­ dykolwiek podniósł rękę na ciebie lub dzieci, masz mi o tym powiedzieć. Gdyby mnie nie było, idź do Inge lub Olafa. Przysięgnij mi, że tak zrobisz, proszę cię o to jako twoja Alfa - dodałam, widząc, że się waha. Temu nie mogła odmówić, była submisywna, zastra­ szona i niezdolna, by przeciwstawić się Alfie. Skinęła gło­ wą z rezygnacją. Miałam nadzieję, że Pięść faktycznie stanie się Albertem, a ja przestanę żałować, że nie po­ chowałam go w tamtej piwnicy, zamiast ratować. Może właśnie dlatego czułam się za to wszystko bardziej odpo­ wiedzialna niż za zwykły przypadek domowej przemocy. - On... żyje? - spytała szeptem. - Tak. Jak długo będzie rozsądny, pożyje. Lekarz uniósł głowę i spojrzał mi w oczy. - Potrzebuje szwów czy antybiotyków? - Nie. Odwyku i terapii radzenia sobie z gniewem. Na początek. Cień uśmiechu przebiegł mu przez oczy. - Jeśli potrafisz w ten sposób radzić sobie z takimi jak on, moja praca będzie lżejsza. - Zrobię, co w mojej mocy - zapewniłam i naprawdę miałam to na myśli. Choć to, jak szybko się goją, nie sprzyja memu opa­ nowaniu, gdy widzę coś takiego... Ale gdybym go pobiła, nie zrozumiałby pewnych rzeczy.

Nie jestem hipokrytką, by przemocą wbijać do głowy facetowi, dlaczego nie powinien uciekać się do przemocy. Choć nie żałowałam tych kilku kopniaków, które zarobił jeszcze przed kazaniem umoralniającym. Upewniłam się, że Natalia jest w dobrych rękach, a Zosia leży już w swoim łóżeczku opatulona kołdrą przez mojego anioła. Mogliśmy wracać do siebie. Wygląda na to, że Alfą bywa się dwadzieścia czte­ ry godziny na dobę, a noce zarywam, nie tylko żyjąc z wampirami.

Rozdział 23

Noc w Lunaparze miała w sobie coś magicznego. Byłam tu tylko raz, i to jako niezbyt chętnie witany gość, kiedy sprawdzałam, czy zmarłe wilki były ofiarami wampirów, czy, jak podejrzewałam, bóstwa, które gra­ ło nami w kości. Ale to było za dnia i zaledwie kilka ko­ biet pilnowało pogrzebowych stosów. Teraz było inaczej, z większym rozmachem i dostojeństwem. Ogromny plac otaczał pierścień starych dębów i gra­ bów. Czerwień kory tych ostatnich przywodziła na myśl świeżą krew, zwłaszcza w pełgającym świetle ognisk: wy­ sokiego na dwa metry w środku okręgu i kilku mniej­ szych po bokach. Z trudem ogarniałam mnogość twarzy. Całe stado liczyło ponad sto osób, nie licząc nastolatków i dzieci. Siedzieliśmy z Olafem na lekkim podwyższeniu na prostych i masywnych krzesłach o rzeźbionych opar­ ciach, przyjmując hołd od naszych wilków. Od razu je zobaczyłam. Szóstka trzymających się na dystans, krążących blisko zewnętrznego kręgu wilczyc. Nawet otoczona setką wilków wychwytywałam ich za-

pach bezbłędnie. Wrył mi się w pamięć. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę okoliczności. Nie spuszczałam z nich oka, tylko częścią świadomości uczestnicząc w uroczy­ stościach, hołdach i pokłonach. Może i dobrze, tylko jed­ nym uchem słyszałam potwornie żenującą, wychwalają­ cą moje wdzięki i odwagę pieśń w wykonaniu starszego wilka. - Olaf, powiedz, że my mu za to nie płacimy? - jęk­ nęłam szeptem, nachylając się do Alfy. Z trudem zamaskował uśmiech. - Nie, funkcja barda jest honorowa. Wyłaniany jest na drodze konkursu. - I naprawdę był najlepszy? - Nie, nie miał konkurencji. - To naprawdę wiele wyjaśnia - mruknęłam, z tru­ dem zachowując powagę, gdy bard dotarł do refrenu, rymowanego koszmarku, który czynił zazdrosnym wszystkich grafomanów tego świata, bo oto narodził się prawdziwy mistrz nieudolnej poezji. Pieśń miała dwana­ ście zwrotek. Żałowałam, że żyję aż trzydzieści lat. Choć strach pomyśleć, ile by zwrotek wyprodukował, gdybym dobijała osiemdziesiątki. Wataha robiła wszystko, by zniknąć z pola widzenia. Na próżno. Sylwetka Bjorna majaczyła mi w okolicy, pil­ nował, by nie uciekły. Olaf oficjalnie ogłosił zaręczyny Szelmy i Eryka, obo­ je wstaliśmy, by spleść dłonie naszych pociech. Słowo daję, kolejny syn dobijający trzech setek nie robi najle­ piej na moje wewnętrzne poczucie świeżości i młodości. Z drugiej strony chłopcy byli w zbliżonym wieku, łączy­ ły ich wspólne zainteresowania, doświadczenia i hobby-

styczne umiłowanie do o Rh-... wiele rodzin nie ma aż tak szerokiej płaszczyzny porozumienia. Mnie, moje sio­ stry i brata łączyło znacznie mniej, mimo więzów krwi. Na dodatek mój syn właśnie się zaręczył. Moja matka zzieleniałaby z zazdrości. Uwielbiała śluby i nigdy nie wybaczyła mi, że ja jedna odmówiłam jej tej zabawy. Była przekonana, że z czystej złośliwości. Szelma promie­ niała, w białej sukience i zielonym wianku na głowie wy­ dawała się jeszcze delikatniejsza i młodsza, dopóki nie spostrzegło się błysku satysfakcji w jej oczach, radości wynikłej z tego, że wszystko poszło, jak sobie zaplanowa­ ła. Eryk, również ubrany na biało i w wieńcu zaręczyno­ wym, nie spuszczał z niej rozkochanego spojrzenia. Od słodyczy mogło zemdlić. Wyglądali pięknie i nie miałam pretensji do kici, że manipulowała mną i Olafem, by do­ prowadzić do tego, co właśnie miało miejsce. Wiedzieli, czego chcą, i potrafili po to sięgać. To więcej, niż ja mog­ łam o sobie czasem powiedzieć. Zwłaszcza w ostatnich dniach. Olaf skinął mi głową. Retardacje dobiegały końca, fety i pląsy musiały poczekać, aż załatwimy kilka ofi­ cjalnych spraw. W tym sprawę watahy.

Olaf pełnił funkcję mistrza ceremonii. Wystarczyło, że wstał i uniósł rękę, a zapadła cisza niezmącona nawet brzęczeniem komarów. Był dyrygentem tego wieczoru. Na jego znak Bjorn i kilku ludzi z oddziału Varga odcię­ ło drogę ucieczki watasze. Kolejny miękki ruch nadgars­ tka i już były prowadzone przed nasze oblicze, wierzga-

jące i zdenerwowane. Palec wskazujący zwrócony w dół i sprowadzili je na klęczki. Szybko, precyzyjnie, w mil­ czeniu. Olaf mówił cicho i spokojnie. Zarzuty były poważ­ ne. Zdrada praw stada i wypowiedzenie posłuszeństwa Alfom, działanie na szkodę stada. To tylko na począ­ tek. Ani słowa o tym, że próbowały mnie zabić, zgodnie z tym, co ustaliliśmy. - Cahan ma jeszcze jeden zarzut, osobisty - dodał. Skinęłam głową i wstałam, podeszłam na krawędź podwyższenia. - Oskarżam was o zranienie i próbę zabicia tego, co moje - powiedziałam głucho. Kara zaśmiała się. - Chyba coś więcej niż próbę, dziwko, twój mały chłoptaś gryzie ziemię, jak i ty powinnaś. - Doprawdy? - Kpiąco uniosłam brew. - Sebastian, skarbie, czy możesz się pokazać? Szczeniak przecisnął się przez ciasny krąg obser­ watorów i podszedł do nas. Skłonił przed nami ciemną głowę. Podałam mu rękę, pomagając wejść na podwyż­ szenie. Był jeszcze odrobinę bledszy niż zwykle, może szczuplejszy, ale znów wyglądał jak młody, silny wilk, a nie kupka nieszczęścia. Objęłam go ramieniem i za­ pytałam wilczycę: - Czy on ci wygląda na martwego? Moim zdaniem wygląda świetnie. - Pogłaskałam go po jasnym, nieska­ lanym bliznami policzku. - Ale nie dzięki tobie... - Olaf nie mógł zdążyć, by go przemienić. - Pokrę­ ciła głową, szukając słabego punktu. - Ale ja byłam w pobliżu.

Trzy z watahy zbladły, rozumiejąc, co właśnie powie­ działam. Ha, jeśli Kara karmiła je opowieściami o tym, że jestem uzurpatorką bez możliwości, właśnie wyszło szydło z worka. - Powinnam cię zabić, gdy byłaś w moich rękach. - A byłam? - Poderżnęłam ci gardło, suko, kąpałam się w two­ jej krwi! - Naprawdę? Masz jakieś dowody na poparcie swo­ jej fantazji? - One wszystkie tam były i widziały! - Wskazała na swoje koleżanki, które skuliły się pod spojrzeniem Olafa. - Podsumowując. Przyznajesz się nie tylko do pró­ by zabicia Sebastiana, ale i Alfy twojego stada? Nie ma większej zdrady, skoro wybrałaś skrytobójstwo, a nie uczciwy pojedynek - powiedział Olaf, marszcząc czo­ ło. - Jest tylko jedna kara przewidziana za coś takiego... - Wyzywam cię, Cahan Rhiamon, na pełnię księży­ ca śpiewającą mi w żyłach, wyzywam cię! - Kara krzyk­ nęła wściekle, przerywając Olafowi ogłoszenie wyroku. Sprytne. Jeśli wiesz, że masz zginąć, dlaczego by nie pociągnąć ze sobą tego, kogo chcesz widzieć martwym. - Nie musisz, Cahan - szepnął Olaf i nieco zbladł. - Och, muszę, w końcu jako Alfa muszę zareagować na wyzwanie. - Trzydzieści sekund później, po tym, jak usłyszała­ by wyrok, to wyzwanie nie byłoby prawomocne - prze­ konywał mnie wilk. - Trzydzieści sekund to mnóstwo czasu, przyjacielu, niewiele więcej potrzeba mi, by zakończyć to durne wy­ zwanie. - Skrzywiłam się.

Kara tylko zaśmiała się głucho. - Pozostałe pod straż. Raz już próbowały mnie poko­ nać, sześć na jednego i z zaskoczenia, nie mają honoru, więc związać je jak świnie - warknęłam w stronę piąt­ ki z watahy. Bjorn skuł je natychmiast. Oczyścili nam pole na środku kręgu. Zeszłam z platformy i nie zaszczycając Kary spojrzeniem, podeszłam do środka. - Masz prawo wybrać broń, Cahan, jako wyzwana powiedział Olaf. - Nie masz miecza? Magią też nie władasz, jak mnie­ mam? - Odwróciłam się do wilczycy ze złym uśmie­ chem. - Znaj łaskę, noże. - Bez przemiany, wedle zasad stada - przypomniał Olaf. - Jakby to dziwadło mogło się zmieniać - parsknęła. - Nie wiesz, w co mogłabym się zmienić, Karo, lepiej nie wywołuj czegoś, z czym sobie nie poradzisz. Uśmiechnęłam się krzywo, wyciągając nóż z pochwy na udzie. Długie na trzydzieści centymetrów ostrze, pięk­ na krasnoludzka stal. Twardsza, a jednocześnie bardziej elastyczna od zwykłej. W prawej dłoni obracałam mniej­ szy, dwudziestocentymetrowy sztylet powleczony sre­ brem. Rozpoznała metal po chłodnym błysku i wiedziała, co dla niej oznacza. Zainfekowane srebrem rany nie le­ czą się dobrze. Jej raczej nie będą miały czasu na leczenie. Miała dwa noże, jak ja, proste stalowe ostrza, rów­ nie mało finezyjne jak jej technika, bliżej siepacza niż szermierza. Rzuciła się w moim kierunku, jakby wie­ rzyła, że dosięgnie mego serca i powali mnie przy pierw-

szym ataku. Jasne. Okręciłam się na pięcie, pozwalając, by z impetem przewaliła się tuż obok, niemal tracąc rów­ nowagę, gdy nie napotkała mojego ciała na drodze noża. W ostatniej sekundzie przejechałam jej po twarzy srebr­ nym ostrzem, znacząc policzek. Odwróciła się wściekła, smużka krwi spływała po szyi. Kolejny atak. Bawiłam się nią. Na Boginię, nie miała szans. Była silna, ale toporna. Mogła mnie pokonać z zaskoczenia, z czterema wilczy­ cami u boku i snajperką z pistoletem na kule w miedzia­ nych osłonach. Ale nie sam na sam, nie wtedy, gdy mam noże, nie wtedy, gdy grzebie się jak mucha w smole, gdy ja dopiero się rozgrzewam, tańczę, jak nauczyli mnie As i Miron. Nie byłam jeszcze tak dobra jak oni, ale treno­ wałam uparcie i konsekwentnie. Dość, by być lepszą od niej. Dość, by jej szanse na zabicie mnie w uczciwym pojedynku były nikłe, jeśli nie żadne. Płynne ruchy na­ potykały jej zaskoczone ciało, kolejne rysy pojawiały się na jej twarzy, szyi, ramionach. Nie przypadkiem, moja mała zemsta za to, co zrobiły Sebastianowi. Im bardziej ona się wściekała, tym bardziej ja byłam spokojna. Dwie minuty później miała kolejne dwa cięcia na udach, tuż przy tętnicach, i podłużne cięcie w poprzek pleców. Żad­ na z ran nie była śmiertelna. Nie zamierzałam jej zabić. Nie byłam tu na posadzie kata. Byłam Alfą, do cholery! Wyrok wyda Olaf, wypełni go Varg, jako egzekutor stada. Ciekawe, że nie byłam nawet odrobinę zdziwiona, gdy Olaf powiedział mi, że właśnie ten wilk zajmie się ska­ zaną. Ale to była moja zemsta, to była moja manifestacja siły. Nawet bez alfiej mocy mogłam ją ponakłuwać jak szalony miłośnik akupunktury. Jej rozdawane na oślep

i w furii ciosy nie trafiały, nie zraniła mnie nawet raz, nie utoczyła mi kropli krwi. Gdy kolejny raz mój nóż zatań­ czył na jej skórze, odsunęłam się, podziwiając swoje dzie­ ło. Dyszała zmęczona. Rzucała się jak furia, bez finezji, bez umiejętności. Młotek, gdy trzeba skalpela. Miała co najmniej jedno skaleczenie na każdej kończynie, kilka na korpusie, krzyżujące się cięcia na policzkach i szyi. Nic głębokiego, ale w sumie utoczyłam jej sporo krwi. - Czy to wystarczający dowód, że jej wyzwanie jest bezpodstawne? - zapytałam głośno zebranych wkoło nas wilków. Szmer zgody przepłynął jak woda. - Czy uznajecie, że oto wygrałam pojedynek i moja pozycja Alfy nie jest zagrożona ze strony Kary? - zapy­ tałam wedle zasad. - Tak - jednogłośnie zadecydowało stado. Uśmiechnęłam się i skłoniłam lekko w stronę obser­ watorów. Odwróciłam się od wilczycy i odeszłam kilka kroków w stronę Olafa, który z niedowierzaniem na twa­ rzy stał na krawędzi podwyższenia. Wyrzuciłam ramię ze srebrnym ostrzem w tył, gdy tylko usłyszałam jej oddech za sobą. Raz już dałam się załatwić, gdy pojedynek został zakończony, ale mój wróg wciąż miał ochotę wypruć mi flaki. Raz wystarczy, ni­ gdy nie popełnię dwa razy tego samego błędu. Kara nie miała tyle szczęścia, co Rafael, nie trafiła mnie, za to mój nóż zanurkował w jej piersi głęboko, złakniony jej gorą­ cej krwi, bezbłędnie odnajdujący drogę do jej wnętrzno­ ści, siejący spustoszenie w jamie brzusznej. Przytrzyma­ łam ją lewą ręką, prawą przekręcając ostrze. Widziałam ostatni błysk niedowierzania w jej oczach, bezbrzeżne

zdumienie. Nie tak to sobie wyobrażała, nie tak miało być. Cóż, najwidoczniej nie ona pisała scenariusz na dzi­ siejszą noc. Odepchnęłam ją i ciało osunęło się sztywno na ziemię. Wytarłam oba noże o nogawki spodni i scho­ wałam w pokrowce. Panowała całkowita cisza. Dopiero po kilkunastu se­ kundach do Mary dotarło to, że właśnie straciła siostrę. Zawyła przenikliwie, z wściekłością i żalem, które mogły ściąć krew w żyłach. Siląc się na spokój, wyszłam z kręgu, zostawiając ciało zdrajczyni za sobą. Joshua objął mnie ciasno, jakby czuł, że jeszcze chwi­ lę, a nogi ugną się pode mną i upadnę. Nigdy nie przej­ dę do porządku dziennego nad zabijaniem, nawet takich jak ona. Za każdym razem umiera z nimi jakiś maleńki kawałek mnie. - Nie miałaś wyboru, kochanie, sama tego chciała szepnął mi do ucha, tuląc. - Dziękuję, ale niewiele to zmienia, prawda? Rozumieliśmy się bez słów. Wypuścił mnie z objęć i podeszłam do Olafa, który uśmiechał się z zaskocze­ niem. - Cahan, gdzie ty, u diabła, się tego nauczyłaś? Prze­ cież chwilami twoja ręka z nożem zamazywała się w smu­ gę! Bałem się o ciebie, ale na ciężką przemianę, tylko Varg mógłby się równać z tym, co widziałem! - Od wielu miesięcy moimi sparingowymi partne­ rami są diabeł i demon. Jestem szybka albo dostaję po tyłku - uśmiechnęłam się - a tego nie lubię. - Przypomnij, bym się wystrzegał klepania cię po tyłku. - Nie martw się, myślę, że już zapamiętałeś.

Usiedliśmy, a Bjorn podprowadził skute członkinie watahy. Olaf skinął na mnie, bym to ja wygłosiła wyrok. Nie zgadzał się z tym, co postanowiłam, ale przyrzekł mnie poprzeć. On chciał ich śmierci. Ja chciałam ich ba­ nicji. Ustąpiłam, gdy szło o Karę, przyznając mu rację, że to ona była głową i sercem zdrady i musiała ponieść naj­ wyższą karę (choć nie miała to być śmierć z mojej ręki, to faktycznie był jej wybór). - Co więcej, nie tylko skazuję was na banicję, ale ob­ kładam też urokiem. Wszystko, co wyrządzicie komukol­ wiek z mojego stada, wróci do was po trzykroć. - To mó­ wiąc, uroniłam kroplę krwi, uaktywniając magię. Prosty urok i skuteczny. Jeśli będą miłe i grzeczne, nie spotka ich nic złego. - Bjorn, odprowadź je do granic lukoi, nie mają prawa dłużej przebywać na terytorium stada. Nie szarpały się, nie walczyły. Ze spuszczonymi gło­ wami dały się odprowadzić poza krąg, złamane. Nie wróżyłam im najlepiej. Bez przywódczyni wataha nie utrzyma się, ich muniny zdziczeją bez stada. Może jak wielu z banitów ugrzęzną w wilczej formie i będą biegać jak zwierzęta po lasach, nie pamiętając, że kiedyś były czymś więcej. Nie obchodziło mnie to. - Korzystając z tego spotkania, chciałabym ogłosić coś jeszcze - powiedziałam, nie podnosząc głosu, jed­ nak wszyscy wydawali się być ciekawi tego, co chcę po­ wiedzieć. - Ponieważ nie mieszkam z wami na co dzień i to się raczej nie zmieni, potrzebuję Bety, samicy któ­ ra pod moją nieobecność będzie wypełniała moją wolę i obowiązki, która będzie się wami opiekowała, broniła was i służyła wam wszelką pomocą. Wy zaś będziecie

winni jej posłuszeństwo, jakie winni jesteście mnie, wa­ szej Alfie. Szmerek przepłynął wkoło. Mogłam się domyślać, ja­ kie spekulacje i rachunki mają miejsce w stadzie. Kogo wybiorę? Kilka silniejszych wilczyc, stojących wysoko w hierarchii stada, spoglądało na mnie wyczekująco. - Nim ogłoszę, kogo wybrałam... - budowałam dra­ maturgię mojego małego wystąpienia - podzielę się z wami jeszcze moim życzeniem. Chciałabym, by sta­ do to miało swoją Omegę, która byłaby sercem stada, zmieniającym zbieraninę wilków w rodzinę, zacierającą różnice wynikające z tego, że pochodzimy z kilku stad, kilku kultur. Chciałabym, aby stado miało Omegę, któ­ ra potrafi łagodzić konflikty, zalewać serca spokojem i szacunkiem do braci. Omegę, która zawsze kierować się będzie dobrem sfory i we własnym sercu będzie po­ trafiła osądzić, gdzie owo dobro leży. Taką, która będąc poza hierarchią, jest jednocześnie u jej szczytu, pod Alfą, a gdy trzeba ramię w ramię z nim, by mogła dać mu swój ogląd sytuacji, jako druga para oczu, druga głowa, dru­ gie serce... Olaf spoglądał na mnie szklistymi oczyma. - Cahan, każdy z nas chciałby, by między nami była Omega, musisz jednak wiedzieć, jak rzadkie są, jak nie­ zwykłe... - Wiem, Olafie, dlatego tak bardzo cieszę się, że my ją mamy. - Żartujesz sobie? - Gdzieżbym śmiała żartować z przyszłości mojego stada?

Bez zastanowienia chwycił mnie za dłonie i inten­ sywnie wpatrywał mi się w twarz, szukając wskazówek. - Kto to jest? - zapytał szeptem. Nachyliłam się do jego ucha i powiedziałam tak cicho, że nikt prócz nas nie mógł tego słyszeć: - Olaf, przywołaj moc Alfy, ja też to zrobię i na znak wydajmy komendę, ale bez słów, tylko na poziomie men­ talnym, zgoda? Skinął głową i uśmiechnął się, rozumiejąc, do czego zmierzam. Spoglądaliśmy sobie w oczy i razem przywo­ łaliśmy moc Alf, wilczyca i wilk zakotłowali się w nas, wzrastali, powietrze zgęstniało, jakby za chwilę miał spaść potężny deszcz. Nigdy dotąd nie robiliśmy tego razem. Już pojedyncza moc Alfy mogła przytłaczać, ale podwojona, na Boginię, była jak tornado. Przepłynęła przez polanę, wprawiając wilki w lekkie drżenie. Na nasz znak wszystkie usiadły. Wszystkie poza jedną. Smukła blondynka z zaskoczeniem rozglądała się dookoła, dzi­ wiąc się, czemu tylko ona sterczy pośród siedzących wil­ ków. - Inge? - Olaf był zszokowany. - Ale nie było zna­ ków... - Bo nie była ci nieposłuszna? Omega nie musi nas słuchać, nie czuje przymusu, ale ona zawsze robiła to, co chciałeś, bo cię kochała i ufała ci. Sama nie wiedziała, że jest inna niż wszystkie wilki w stadzie. - Uśmiechnęłam się i przywołałam ją ręką. Omijała wilki i szła w naszą stronę wciąż zaskoczo­ na i niepewna. - Przedstawiam wam nową Omegę stada z Trójprzymierza, a także moją Betę, moje oko i ramię pod moją

nieobecność w stadzie. A kto wie czy wkrótce nie spot­ kamy się przy kolejnym ognisku, przy okazji nowych za­ ręczyn - dodałam, śmiejąc się z bliźniaczego rumieńca na twarzach Olafa i Inge. Autostrada miłości, bejbe.

Umknęłam, gdy bard zaczął śpiewać tworzony ad hoc komentarz do wypadków tego wieczora. Olaf i Inge nie kryli się już z uczuciami. Zostałam wyściskana i wycało­ wana za pogrzebanie paluszkami w ich miłosnym życiu i hierarchii. Nic nie stało na przeszkodzie ich związko­ wi. Zresztą Olaf oświadczył się i został przyjęty jeszcze wczoraj, nim ogłosiłam moją niespodziankę. Zamierzał zmienić prawo. Wreszcie skończył z męczennictwem w imię dobra stada, zwłaszcza że nie wychodziło to na dobre sforze ani jemu. Jego była żona najlepszym przy­ kładem. Przez chwilę widziałam ją, moją szaloną babkę. Sta­ ła na krawędzi polany, w miejscu gdzie zagarniał ją las. Wysoka, żylasta suka wyglądająca jak uosobienie kłopo­ tów, z rozczochraną aureolą siwych włosów wokół gło­ wy. Uśmiechnęła się do mnie po swojemu, trochę krzy­ wo, bo blizny na prawym policzku sprawiały, że kącik ust z tej strony opadał, ale była wyraźnie zadowolona. I bez słów obiecywała zostawić moje stado w spokoju. Zeskoczyłam z podwyższenia, chcąc z nią porozma­ wiać, ale zniknęła, jakby była mirażem rozpraszającym się w ciemności. Zatrzymałam się, próbując ją wyczuć, ale czułam tylko moje stado, zjednoczoną i wibrującą

energię grupy, która jako całość zawsze będzie silniej­ sza niż tylko suma jej członków. To było dobre uczucie i wiedziałam, że wzrastało. Dziś byli silniejsi niż kilka­ naście dni temu. Przysłużyłam się im i wszyscy na tym korzystaliśmy. Poczułam się przytłoczona tym ogólnie panującym festiwalem miłości. Szelma i Eryk, Olaf i Inge siedzieli obok mnie, nie zwracając uwagi na nic poza sobą na­ wzajem. Joshua poszedł szukać Zosi, by upewnić się, że z małą i jej matką wszystko dobrze. Siedziałam więc niby w tłumie, a jednak całkiem sama. Atmosfera rozluźniała się. Po części oficjalnej przy­ szedł czas na zabawę. Muzycy ostrym riffem zagłuszyli barda, zanim tłum nie poobijał jego rozrymowanej fa­ cjaty (po szesnastu zwrotkach przeplatanych przydługim refrenem cierpliwość tłumu dla mowy wiązanej radykal­ nie się zmniejszyła). Zapach hormonów wypełniał wiosenną noc, gdy co­ raz więcej par kołysało się na polanie, ocierało w miłos­ nych uściskach, prowadziło niezbyt subtelną grę wstępną w rytm rockowych kawałków. Wymknęłam się niezauważona. Od jakiegoś czasu wszyscy zajmowali się już głównie sobą i tym, by nie doświadczyć pustego dna kufla. Bachanalia pełną gębą. A ja byłam w nastroju minorowym, na stypę raczej niż na wesele. Niespiesznie oddalałam się od Lunaparu, klu­ cząc między drzewami, ze stopami zanurzającymi się w miękki mech. Wilczyca była płytko pod skórą, uży­ czając mi nieco swoich zmysłów, choć pełnia sprawiała, że powietrze zdawało się lśnić, a kontury pni rysowały się wyraźnie. Po kilku minutach nie słyszałam już mu-

zyki, tylko pojedyncze krzyki rozbawienia docierały do moich uszu. Koniec awantury. Wampiry pogodzone, wilki ogar­ nięte. Nie zostało już nic do zrobienia. Wszystko, co mogło mnie rozpraszać, odciągać moje myśli od Miro­ na, było za mną. Jutro, może pojutrze wrócimy z Joshuą do domu, do Thornu. Na Boginię, czy zdołam wejść do naszego mieszkania? Może powinnam zostać w lukoi trochę dłużej? Wiedziałam, że się ucieszą. Ale to by­ łoby odwlekanie nieuniknionego. Przecież nie chcę się tu przenosić na stałe. Tam mam pracę, przyjaciół. Tam Leon czeka, aż zamówię zielony drink i pozwolę się za­ mknąć w potężnym czarcim uścisku. Witkacy beze mnie nie ma motywacji, by przygotowywać się do ostateczne­ go egzaminu i inicjacji. Joshua musiał wracać do pracy, Nisim nie będzie czekał w nieskończoność, aż jego pra­ cownik pojawi się w robocie. A na mnie już pewnie czeka stos zawiadomień o magicznych nadużyciach, wilczych burdach, nastolatkach, które uciekły z domu, i mężach zdradzających żony. Codzienność. Gdybym miała cień nadziei, że czeka tam na mnie też pewien przeklęty diabeł, ruszyłabym jeszcze dziś, choć­ by pieszo. Westchnęłam głucho. Do tego się to wszyst­ ko sprowadza. Ułożyć sobie życie bez niego. Czy nadal będzie bywał w Szatańskim Pierwiosnku? A może przez kilka lat będzie się trzymał piekła, by mnie unikać? A co z naszymi wspólnymi przyjaciółmi? Nie chodziło tyl­ ko o Joshuę, ale i o Luca, uwielbiałam go, nie chciałam, by zniknął z mojego życia... Leon też będzie jak złapa­ ny między młotem a kowadłem, lubi Mirona i zna go od urodzenia, ale to mnie adoptował...

W pewnych kręgach przywitają nasze rozstanie z ulgą, koniec z mieszaniem systemów. Gdybym jeszcze w swej łaskawości odpuściła sobie anioła... Może łatwiej byłoby mi przetrwać to między ludźmi? Nie, sama w to nie wierzyłam. Przez niespełna rok wydarzyło się zbyt wiele, bym mogła wrócić do tego, co było, nim uwziął się na mnie mag. On zapoczątkował to wszystko, zmienił moje ży­ cie bardziej, niż mogłabym się spodziewać. Gdybym nie znalazła się wtedy w piwnicy, nie adoptowałabym wampirzych synów, nie związałabym się z wilkami, może do dziś nie wiedziałabym, że sama jestem w jakiś pokręcony sposób jedną z nich.... Czy Jezabel pojawiłaby się i tak? Możliwe... Gdyby nie ona, być może wciąż krążylibyśmy wokół siebie z Mironem, uparcie trwając przy definicji przyjaźni, udając, że nie kryje się za tym nic więcej. Cholera jasna, sama w to chyba nie wierzyłam, to się musiało zdarzyć. Musiałam przyznać, że go kocham, że go pragnę, w końcu ile można się okłamywać i odkładać szczęście na emeryturę, której można nie dożyć? Westchnęłam. Nie podobał mi się ten ton ostatecz­ nych podsumowań. Czy naprawdę pozwolę mu na to? Czy pozwolę mu zadecydować za nas oboje? Wycofać się na z góry upatrzoną pozycję za grubym murem, za któ­ rym nic nie zdoła go zranić? Nawet ja? I choć nie było w moim stylu ganianie za mężczyzną, poddanie się bez walki też nie było, do ciężkiej cholery! Byłam zła na samą siebie za ten ton rezygnacji, z jakim rozważałam moją przyszłość. Nawet jeśli on jest dość głupi, by uciekać, czy ja jestem dość głupia, by mu na to pozwolić? Zagryzłam wargi. Nie. Nawet nie zerwał ze mną jak należy, nie po-

wiedział: „Idź swoją drogą i szukaj szczęścia z kimś in­ nym", nie, puścił mi standardową śpiewkę o potrzebie czasu i przestrzeni. A kto wie czy owej przestrzeni nie dzielił z wykwalifikowaną dziwką od Baala, która umi­ lała mu czas z dala ode mnie. Dobrze, skoro tak bardzo ciąży mu to, kim jestem i jaka jestem, czas, by powiedział wprost, że nie mam co wypatrywać za nim oczu. I wziął winę na siebie, bo nie rozstajemy się przeze mnie, przez to, jaka jestem czy co robię. Nie. Wiedział o tym wszystkim od początku. Do cholery! Znaliśmy się mniej niż dwa tygodnie, kiedy ura­ towałam mu dupsko przed kolesiami, którzy mieli dość rygorystyczne pojmowanie terytorium, a Miron bzyk­ nął ich laski. I córkę jednego z nich. Dzień po tym, jak bzyknął jej matkę. Solidnie oberwałam wtedy, chroniąc jego dupę, ale sam nie dałby rady piątce rosłych czor­ tów. I przecież nic innego nie robiłam od tamtego cza­ su: co jakiś czas dostawałam po głowie, stając w obronie kogoś, kto przeleciał kogoś, od kogo powinien się trzy­ mać z dala. No dobrze, poleciałam z tą metaforą, ale po prawdzie... nie narzekał, kiedy narażałam dupę, by ura­ tować jego dziadka, czy kiedy poruszyłam niebo i ziemię, by ratować jego czy Joshuę, ale dostawał białej gorączki, kiedy ratowałam Sebastiana czy moich synów? Jak, do cholery, miałam to rozumieć? Może nie tylko magiczni mieli swoje uprzedzenia do obcych systemów? Szłam przez las, parskając złością w ciemność przede mną. Zbyt zaaferowana, by widzieć, co się dookoła mnie dzieje, dopóki nagły hałas nie wyrwał mnie z zamyśle­ nia. Włosy zjeżyły mi się na karku, adrenalina strzyknę­ ła w żyły i wiedziałam, że jestem w niebezpieczeństwie.

Jakaś wroga mi obecność czaiła się w pełzających mię­ dzy pniami cieniach. Przystanęłam i starałam się przeskanować otoczenie. Kroki, trzask łamanych gałązek, ale pogłos utrudniał rozpoznanie kierunku. Powoli obraca­ łam się w miejscu, szukając zagrożenia. Stał nie dalej niż dziesięć metrów ode mnie, wyło­ nił się zza pnia niczym królik z kapelusza. Przełknęłam, widząc jego wyciągniętą dłoń, a w niej lśniącą berettę, z którą się nie rozstawał. Mierzył we mnie. Nie chybiał, wiedziałam to aż za dobrze, jego strzeleckie umiejętno­ ści obrosły w legendę. Nikt nie jest szybszy niż kula z pi­ stoletu. Zrobiłam odruchowo krok w jego stronę. Po­ wstrzymał mnie ruchem ręki, ale wciąż się nie odzywał. Opuściłam ramiona. Nie spodziewałam się tego. Mimo całej złej krwi między nami, na Boginię, przez myśl mi nie przeszło, że zaczai się na mnie ze spluwą w środku lasu. Jego twarz nie zdradzała nic. Oczy lśniły zimnym błękitem, a usta miał zaciśnięte w wąską linię. Chcia­ łam krzyknąć, by tego nie robił, przeprosić go za każdą szorstką i złośliwą uwagę, jaką mu posłałam, i zapytać z głupia frant, czy nie możemy zacząć od nowa? Ale było za późno. Zobaczyłam, że palec drgnął na spuście, jesz­ cze zanim usłyszałam huk wystrzału, jego echo i kolej­ ne, i jeszcze jedno. Zdziwiło mnie, że ból był lekki. Piekący, ale nie przytłaczający. Siła uderzenia ugięła pode mną kolana, ale poczułam tylko jedno, w bark. Varg nigdy nie chy­ biał, pomyślałam, zaciskając palce na mokrym ramie­ niu. Skuliłam się, widząc, że podchodzi bliżej. Szedł na mnie z bronią w dłoni. Jak mógł chybić z dziesięciu me­ trów? Miał za sobą szkolenie snajperskie. Zachichota-

łam, uświadamiając sobie, jakim torem biegły moje my­ śli. Idzie na mnie facet z bronią, a ja zastanawiam się, jak mógł chybić... Co ze mną jest nie tak? Stał przede mną o krok, wpatrzony we mnie jak jastrząb, a ja chichotałam i płakałam jednocześnie. - Chybiłeś - wykrztusiłam, ocierając wierzchem dło­ ni mokre oczy. Spoglądał na mnie chwilę, jak na okazowy przypadek istoty niepoczytalnej. - Nigdy nie chybiam - powiedział twardo i pochylił się nade mną. I nie po to, by skończyć gołymi rękoma, co zaczął, ale by zajrzeć pod połę kurtki i pomacać mój bark. - To tylko draśnięcie - powiedział. Zanim zrozumiałam, co się dzieje, objął mnie i po­ mógł wstać. Zachwiałam się lekko i oparłam o niego. Wciągnął głośno powietrze, ale nie odepchnął mnie. Przeciwnie, objął ramieniem w talii i przyciągnął bli­ żej. Oparłam czoło na jego obojczyku i oddychałam zbyt szybko, by było to normalne. - Czemu do mnie strzelałeś? - Nie strzelałem do ciebie, głuptasie - powiedział miękko i wskazał głową za mnie. Odwróciłam się nie­ spokojnie i w ciemności wyłoniłam skulony na poszyciu leśnym kształt. Podeszłam, wiedząc, co zobaczę. Ludz­ kie ciało naprawdę ciężko z czymś pomylić. Leżała z roz­ rzuconymi ramionami i obrzynem w dłoni. W świetle księżyca mokre plamy na piersi i na czole wydawały się połyskiwać czernią. Trzy kule za jedną, którą wystrzeli­ ła w moją stronę. Klątwa zadziałała, wypełniona berettą wilka. Magia to naprawdę przemyślna sprawa.

- Jak mnie tu znalazła? - Jak ja. Szła za tobą. - Jak uciekła Bjornowi? - Nie uciekła. Odprowadził ją do granicy naszego te­ rytorium. Nie przewidział, że wróci. - Ty przewidziałeś. - Niekoniecznie. Po prostu miałem cię na oku. - Na Boginię, nawet jej nie usłyszałam... Wiedziałam tylko o tobie, i to w ostatniej chwili... - Naprawdę myślałaś, że strzelam do ciebie? - Tak. Od początku mówiłeś, że chcesz się mnie po­ zbyć, że sprowadzam na sforę kłopoty. Ciągle ze mną walczyłeś, chciałeś mi zrobić krzywdę. Myślałam, że... - Że od słów przeszedłem do czynów? - Gorycz w jego głosie zapiekła mnie w gardle. - No tak... - Odwróciłam się zawstydzona. - Prze­ praszam. Uratowałeś mi życie. - Taka moja rola. Chronić moją Alfę, choćby za cenę własnego życia - powiedział cicho. Poderwałam głowę czujnie. Czy powiedział to, co mi się wydaje, że powiedział? - Twoją Alfę? - Tak. Wygląda na to, że mimo tego, jak dziwacz­ nym tworem jesteś, jesteś też wystarczająco wilkiem, by zyskać mój szacunek. Mogę mieć swoje uprzedzenia, ale nie mogę zaprzeczyć temu, co widziałem przez ostatnie dni. Uznaję twoją zwierzchność nade mną, Cahan, i je­ stem na twoje rozkazy. Nawet jeśli zażądasz, bym przy­ szedł do twojego łóżka - przypomniał naszą rozmowę sprzed wielu dni i zaśmiał się kpiąco. - Biorąc pod uwagę

pewne fakty, może to właśnie powinnaś była zrobić, nim wszystko między nami stanęło na ostrzu noża. - Nie rozumiem. - Wiem, jestem ci winny wyjaśnienie. - Potarł poli­ czek, jakby zastanawiał się, jak zacząć. Byłam nieco oszołomiona. Przebywaliśmy ze sobą kilkanaście już minut i wciąż nie szarpaliśmy się, nie wrzeszczeliśmy na siebie, O K , strzelał, ale nie do mnie. Ha, ja miałam broń, ale nawet nie pomyślałam, by ją wy­ ciągnąć, kiedy stał przede mną, a wylot lufy był jedynym, co widziałam wyraźnie. Coś było zdecydowanie nie tak. - Varg, to ty czy mam szukać zielonych ludzików, które cię porwały i podstawiły kogoś na twoje miejsce? - Skąd taka myśl? - Wyglądasz jak Varg, strzelasz jak Varg, nawet mó­ wisz jego głosem, ale, do cholery... nie próbujesz mi prze­ gryźć gardła, nie wyglądasz, jakbyś się miał przemienić, by rozszarpać mnie na sztuki... - Tak właśnie myślałaś? Że walczę, by się nie prze­ mienić i cię nie skrzywdzić? - Jakiś cień przebiegł mu przez twarz. - A co miałam myśleć? Nienawidzisz mnie, ni­ gdy tego nie ukrywałeś, chwała za szczerość, dobre i to. A wtedy w schowku, cholera, czułam twojego wilka... Twoje oczy zmieniają się... Na sali gimnastycznej było tak samo. Nie wiedziałam, czy powinnam spytać Ola­ fa, co się dzieje... - Nie spytałaś - stwierdził bardziej, niż zapytał. - Obiecałeś, że mi wyjaśnisz. Zawsze mogłam cię kopnąć magią.

- Obawiam się, że to nie jest nic, co chciałabyś usły­ szeć. - Znów zagryzł wargi i wyglądał jak posąg, zimny i odpychający. Odsunęłam się i zrobiłam krok w tył. - To już nieważne, Varg, wyjeżdżam, masz mnie z głowy. Będę tu zaglądać, ale postaram się nie wcho­ dzić ci w paradę. I gdyby Olafowi znów wpadło do gło­ wy, żebyś mnie pilnował, wybiję mu to z głowy - powie­ działam, odwracając się i chcąc odejść, wrócić do ognia, do Joshui. Zimny dreszcz przebiegł mi przez plecy. Niepokój na­ rastał i nie potrafiłam wyjaśnić, skąd się brał i co właś­ ciwie oznaczał. - Chciałbym to zobaczyć - parsknął i złapał mnie za ramię. Naprawdę powinien przestać to robić, weszło mu już w krew. Nikt inny nie szarpał mnie tak często jak on i nikt nie podnosił mi ciśnienia tak szybko. Zamarłam, przekonana, że zaraz zacznie się wszystko od nowa, on mnie będzie szarpał, ja będę kopać, ale nie pojawi się Joshua, by nam przeszkodzić, nie będzie świadków. A rano znajdą trupa Mary i moje zwłoki. I tajemnicą pozostanie, jak do tego doszło. - Och, na ciężką przemianę, przestań, nie skrzyw­ dzę cię. Jesteś moją Alfą, powiedziałem ci już - wark­ nął zniecierpliwiony. - Nie bój się mnie, bo to cholernie przykre uczucie. Zerknęłam przez ramię niepewna, czy się ze mnie nie nabija. Nie. Wyglądał na szczerze zmartwionego i sfru­ strowanego.

- Varg, co się dzieje? - zapytałam cicho, chwytając jego dłoń wciąż zaciśniętą na moim ramieniu. Wyprostowałam jego palce miażdżące skórzaną kurt­ kę i splotłam je ze swoimi. Westchnął ciężko. Cholera, przyznał, że jestem jego Alfą. To było dla niego trudne. Ale tym samym stał się częścią mojej odpowiedzialności. I coś w nim, nieszczęśliwego i sfrustrowanego, przyciąga­ ło mnie. Może awansował do kategorii kulawych kaczą­ tek. Jemioła zawsze twierdziła, że nie mogę się im oprzeć. Przysunęłam się bliżej i zajrzałam w jego twarz, usiłując wyczytać w niej cokolwiek. Znalazłam jego oczy, w pełni ludzkie. Siateczka zmarszczek wkoło nich i bruzda mię­ dzy brwiami zdawały się głębsze niż zwykle. Odruchowo sięgnęłam kciukiem i wygładziłam bruzdę. - Nie pomogę ci, jeśli nie wiem, w czym problem. - Cholera, musisz taka być? - warknął, ale więcej było w tym bezradności niż złości, więc nie odskoczy­ łam ani nie puściłam jego ręki. - Jaka? Znowu wracamy do tego, że jestem nie wia­ domo jakim dziwadłem? - Nie, do ciężkiej przemiany! Jesteś tak... współczu­ jąca, otwarta, gotowa do pomocy nawet takiemu bydla­ kowi jak ja... Gdybyś była zimną suką, byłoby mi łatwiej, a tak... walczę podwójnie. Czekałam, aż powie coś więcej. - On chce twojej wilczycy. Mnie ciągnie do tego two­ jego pieprzonego ciepełka jak ćmę do ognia. To ponad moje siły. Nie powinnaś być taka... Nie powinnaś się przejmować Sebastianem i wylewać nad nim łez, targo­ wać się o niego ze śmiercią. Nie powinnaś biegać po lu-

koi jak pieprzony Kupidyn i swatać, jakby twoją ambicją było uszczęśliwienie wszystkich na tym bożym świecie. Nie powinnaś wyglądać tak słodko, gdy śpisz, a ja nie po­ winienem się gotować ze złości, widząc twojego anioła oplecionego wokół ciebie jak winorośl... Nie powinienem być zazdrosny o zapach każdego mężczyzny, jakiego wy­ czuwam na tobie. Nie powinienem myśleć o wyzwaniu mojego Alfy tylko dlatego, że myślałem, że z tobą sy­ pia - wyrzucał z siebie więcej słów niż przez wszystkie dni, kiedy łaził za mną jak cień. - Varg, ja nie mam pojęcia, o czym ty mówisz - szep­ nęłam. - Na Boginię, brzmisz jak zakochany szczeniak, a to przecież nie jest możliwe... - Nie zakochany, ale sparowany. Nigdy nie byłbym takim idiotą, by się w tobie zakochać. Ale mój wilk wy­ brał sobie twoją wilczycę na partnerkę. Wbrew mojej woli, niech to będzie jasne. Zamrugałam oszołomiona. - Co to właściwie znaczy, Varg? Czego ode mnie oczekujesz? - Niczego. Nie wybrałem ciebie. Nie miałem na to wpływu. Gdy tylko ją wyczułem, wtedy w Trumnie, gdy udowadniałaś mi, że jesteś wilkiem... To się stało. Re­ akcja chemiczna, hormonalna, cokolwiek. Nie chciałem sparowania, a tym bardziej sparowania z kimś takim jak ty. To było nie tak na zbyt wielu poziomach, by na­ wet o tym mówić. Sądziłem, że jesteś partnerką Olafa. - Nie masz na myśli mnie i Olafa, ale nasze wilki, tak? - Tak. Ale twierdziłaś, że ze sobą nie sypiacie. - Bo nie sypiamy.

jaźń. -

Powiedziałaś też, że między wami jest tylko przy­ To prawda. I twoja wilczyca była niesparowana... Ja byłam. Twój diabeł...

- Właśnie. - Ale to nie ma nic wspólnego z twoją wilczycą i moim wilkiem. Ja też już byłem sparowany, miałem żonę i byłem szczęśliwy. Straciłem ją. - Skurcz ścisnął jego szczękę. - Ale prawdziwy problem polegał na tym, że ja i ona sparowaliśmy się jako ludzie, a nasze wilki lu­ biły się tylko, nie było między nimi ognia. Sparowanie wilków nie oznacza, że jako ludzie musimy się wiązać... Ale to nie ma znaczenia, bo choć mój wilk najchętniej posiadłby cię tu, na ściółce, ty i twoja wilczyca... - Prze­ rwał, widząc wypełzający na moje policzki rumieniec. Odwróciłam oczy, by nie zobaczył w nich zbyt wiele, ale byłam mu winna pewne wyjaśnienie. - To bardziej skomplikowane, niż myślisz, Varg... Ona go czuła i sądzę, że go chce. Ale mówiąc szczerze, nie podzielam jej gustu. Spoglądał na mnie zmrużonymi oczami, wąskimi przesmykami lodowego błękitu za zasłoną ciemnych rzęs. - Ona...? - Tak. Wtedy na sali... - O cholera... - No właśnie. Zdaje się, że dla niej nasze awantury i przepychanki były jak przedłużone zaloty. - Właściwie tak było. - Zaśmiał się cicho. Popchnęłam go zirytowana.

- Nie myśl sobie, że to cokolwiek zmienia. Może so­ bie wzdychać do brutala w tobie, niedoczekanie, aż coś z tym zrobię. - To zupełnie jak ja. - Uśmiechnął się kpiąco. - Nie obraź się, jesteś całkiem niezła, masz też temperamencik, który pozwala sobie sporo obiecywać, ale ja już miałem swoją kobietę, nie szukam innej. Nawet jeśli oznacza to, że skazany jestem na randki z pannami o nazwisku .jpg. - Przepraszam za to. - Zasłużyłem i zdaje się, że nie pozostawałem dłuż­ ny. - Nigdy. - Wyszczerzyłam się. - Varg, skoro już sobie wyjaśniliśmy to i owo... chyba nie będziemy sobie znów skakać do gardeł? - Lepiej nie, to je nakręca. - Zaśmiał się cicho. - Ale nie myśl, że to minie, wilki parują się raz a dobrze. - To znaczy...? - Że nie znajdziesz sobie innego wilka, a ja jestem skazany na ciebie, choć jesteś jak wrzód na dupie. - Ale nie będziemy się na siebie rzucać, gdy nasze wilki wypłyną na powierzchnię? - spytałam, nie doda­ jąc, że nawet przez myśl mi nie przeszło, by szukać sobie innego wilka, jakiegokolwiek wilka. Cholera, wilki i wampiry zawsze były na mojej liście „nie tykać, nie kręcą" i wolałam, by tak zostało. Moje li­ bido było dość precyzyjnie skoncentrowane na facetach z drugiego systemu. Miron, w skrytości ducha musiałam przyznać, że Baal i na swój sposób Joshua wywoływali więcej ognia niż wszystkie wampiry i wilki razem wzię­ te. Ale wolałam tego Vargowi nie tłumaczyć.

- Cóż, możemy spróbować zachować wstrzemięźli­ wość, ale wiesz, że nie słyniemy z tego. - To jest naprawdę cholernie zakręcone. Nie ogar­ niam tego, jakaś część mnie zwana wilczycą wybrała so­ bie partnera i fantazjuje o tym, by uprawiać z nim seks na poziomie mentalnym... No sorry, ale to brzmi po pro­ stu źle... Zaśmiał się znów, nachylił się w moim kierunku ca­ łym ciałem i szepnął: - Och, kochanie, parowanie przebiega na poziomie mentalnym, ale nie da się go na nim skonsumować... - Więc jak? - wyrwało mi się, nim pomyślałam. Bo nie trzeba być geniuszem, by domyślić się, jak... Ale Varg wziął między swoje długie, silne palce moją dłoń i poczułam jego wilka ocierającego się o mnie, wo­ łającego swoją partnerkę. Obrazy, jakie przesyłał, były jak dla mnie zbyt... wyraziste i graficzne. I poważnie, po­ czułam się nieco zmolestowana, gdy widok naszych spo­ conych ciał rozbłysnął w mojej głowie. Seks byłby jak sama istota wilków, gwałtowny, twardy, z nutką domina­ cji i żarliwy jak same ognie piekielne. Cholera, może i by­ łam molestowana, ale byłam też podniecona. Wyszarp­ nęłam dłoń z jego uścisku, oddychając nieco za szybko. Uśmiechał się kpiąco, ale skłamałby, gdyby twierdził, że byłam osamotniona w tej ekscytacji, która zalewała moje policzki rumieńcem. - To się nigdy nie wydarzy, Varg - powiedziałam odrobinę zbyt słabym głosem, by było to wystarczają­ co silną konstatacją. - Mogą dobierać się do siebie na poziomie ducha, ale ciało jest moje, do cholery, i to ja

nim dysponuję, jak jej się nie podoba, trudno. I nie pój­ dę z tobą do łóżka... - Kto mówi o łóżku, tu, gdzie stoimy, byłoby całkiem dobrze - powiedział złośliwie tylko po to, by mnie wner­ wić. Coś mi mówiło, że temu akurat fragmentowi paro­ wania jesteśmy równie niechętni albo równie... cholera, nieważne. To się nie wydarzy i już. - Varg! - Zgoda, nie mam na to wcale większej ochoty niż ty - spojrzał tak wymownie, że znów zapiekły mnie po­ liczki - i możesz mi wierzyć, musiałbym dostać ostro po głowie, by samemu wybrać sobie taką sukę jak ty. - Może po prostu potrzebujesz kogoś, kto cię nieco zdominuje, wiesz, utemperuje twój charakterek... - I to niby miałabyś być ty? Zapomnij. - Jasne, tylko trzymaj twoją bestię z dala ode mnie. - Nie ma sprawy, byle twoja nie wysyłała gorących zaproszeń i nie flirtowała z moją. - Nie robiła tego! - Jasne, sam z siebie był gotowy wgnieść cię w matę... W żadnej formie nie kręcą mnie gwałty, więc on musiał wyczuć, że była chętna. - Możemy skończyć tę żenującą rozmowę? - zapyta­ łam, czując, że policzki palą mnie żywym ogniem. O tak, pamiętałam jak przez mgłę, ale dokładnie, re­ akcję wilczycy i pragnienie, by opleść go udami i nie puś­ cić, wgryźć się w jego szyję nie po to, by skrzywdzić, ale by oznaczyć. Mój! Uśmiechał się, jakby czytał w moich myślach. Może zbyt wiele miałam wypisane na twarzy. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam przed siebie.

- Jeśli szukasz polany i ogniska, idziesz w złą stro­ nę, chyba że wracamy do domu, korzystając z tego, że stoi pusty... Fuknęłam, ale zawróciłam. No dobra, nie mam naj­ lepszej orientacji w terenie. W końcu bym trafiła. Chyba. Śmiał się cicho i szedł za mną. Bez słowa przytrzymał mnie, gdy zaplątałam się w niskopienne jeżyny i upad­ łabym, gdyby nie jego ramię chwytające mnie w pasie. Odsunęłam się szybko, ale ciepło jego skóry zostawiło już ślad na mojej. Chyba wolałabym nie wiedzieć tego wszystkiego. Myśleć o nim jako o nienawidzącym mnie skurwie­ lu zdolnym do tego, by wystrzelić do mnie trzykrotnie bez zmrużenia oka. To, że cała ta reakcja chemiczna czy hormonalna, jak zwał, tak zwał, przebiegła poza świa­ domością nas obojga i nie pociąga za sobą niczego, jeśli sami tego nie zechcemy (a nie chcieliśmy?), nie zmie­ niało wiele. Olaf przywitał nas uśmiechem szerszym niż kiedy­ kolwiek. - I jak tam, wyjaśniliście sobie już to i owo? - Mrug­ nął porozumiewawczo. - Przyłączycie się do love-festu? Nie próbujcie oszukać Alfy, na kilometr was czuć spa­ rowaniem. Nie żebym był zdziwiony, Cahan, między nami iskrzyło, a Varg jest w stadzie jedynym wilkiem, poza mną, dość silnym dla ciebie. Jedynym, który miał­ by szansę mnie pokonać, gdyby chciał. I nie ma tu wil­ czycy silniejszej od ciebie, więc natura zrobiła swoje... świergotał zadowolony z siebie i ze swojej przenikliwości. Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Wiedział? Skąd, skoro sama o tym nie wiedziałam? Czy to dlatego

z uporem maniaka zmuszał nas do przebywania razem? Na co liczył? - Mowy nie ma - warknęłam. Varg nie wydawał się urażony, przeciwnie. Oboje ustanowiliśmy twardy front przeciw chuci naszych bestii. Jakkolwiek idiotycznie to brzmi. Może i wilki nie słyną z powściągliwości seksualnej, ale nasza dwójka postano­ wiła zadać kłam stereotypom. Jeśli Varg byłby ostatnim facetem na Ziemi, dożyłabym swych dni w celibacie. Nie żeby nie był atrakcyjny, na swój sposób był, nawet bardzo. Ale fakt, że wolałby się sparować z przydrożnym słupem niż ze mną, dość skutecznie chłodził moje uczucia do niego. Których i tak nie było zbyt wiele. Choć wyjaśnie­ nie Olafa, dlaczego właśnie Varg przypadł do gustu mo­ jej wilczycy, było wiarygodne. Przecież nawet nienawi­ dząc go, musiałam szanować jego siłę i charyzmę, z jaką zyskiwał posłuch u innych wilków, jego umiejętności wojownika, ciało stworzone z myślą o walce. Wilczyca znów poruszyła się niespokojnie, zmysły wyostrzyły się i zapach Varga, piżmowy i leśny, owiał moje nozdrza. Jęknęłam. Ten temat mnie wykończy. Albo Olaf, który wciąż spoglądał na nas, jakby spodziewał się, że zacznie­ my się konsumować, nie bacząc na widownię. - Cóż, wracacie po tak długim czasie dziwnie uspo­ kojeni, nie drzecie kotów, więc pomyślałem... - Nic tak nie koi nerwów jak trup - mruknęłam. Varg wyjaśnił Olafowi sytuację z Marą i jej nieudaną próbą pomszczenia siostry. Zgrabnie ominął wszystko, co nie dotyczyło trzech kul, w tym jednej między oczy. Olaf był zaskoczony. Cóż, żadne z nas nie przewidziało, że Mara uzna się za spadkobierczynię zemsty Kary.

Joshua odnalazł mnie po kilkunastu minutach. Ucis­ kałam chusteczką draśnięte ramię, bo strużka krwi wciąż spływała mi wzdłuż rękawa aż do dłoni. - Nie można cię na chwilę spuścić z oka? - Tak słyszałam. - Znów starcie z Vargiem? - Nie. Mara. Varg ją zabił. - Czyli jest po twojej stronie? - Tak. I nie chcę więcej mówić o Vargu. Uniósł brew domyślnie. - Rozumiem. To rzeczywiście może być przygniata­ jące. - Widząc moją wściekłą minę, uniósł ręce w geście poddania i wyjaśnił: - No co, jestem empatą, do cholery! Czy naprawdę wszyscy muszą wiedzieć więcej o mo­ ich emocjach niż ja sama?

Rozdział 24

P

ożegnania zawsze nastrajają mnie melancholijnie. Mimo iż powtarzałam do znudzenia, że chciała­ bym już wracać do Thornu, w rzeczywistości wcale nie chodziło o to, gdzie byłam, ale o kłopoty, które mieli­ śmy. I po prawdzie przedłużyłam pobyt o dwa dni tyl­ ko dlatego, że dawno nie czułam się nigdzie tak dobrze jak w lukoi. Tak... chciana, potrzebna... Czy pychą jest to miłe ciepełko, jakie czułam pod mostkiem, gdy wi­ działam, że wilki cieszą się na mój widok? Spokój, jaki na mnie spływał, gdy siedziałam w ogrodzie za domem, otoczona przez dzieciaki, z małą Zosią, która wpatruje się we mnie jak w swoją prywatną bohaterkę, supermenkę, która pokonała jej osobistego złoczyńcę i sprawiła, że przyszedł następnego dnia z ustami pełnymi prze­ prosin i obietnic. Czas pokaże, czy z pokryciem. Nawet mała Zosia odnosiła się do nich nieco nieufnie, ale sam Albert zaklinał mi się na wszelkie świętości, że jest no­ wym człowiekiem i otworzyłam mu oczy na to, jakim był idiotą. Cóż, miałam nieco więcej lat niż jego córka i również podchodziłam do sprawy nieco nieufnie. Olaf,

Inge i Varg wiedzieli o mojej umowie z Albertem i obie­ cali mieć tę rodzinę na oku. Było mi dobrze z nimi. Gdy problemy zostały roz­ wiązane, powrócili do niespiesznego, leniwego trybu ży­ cia typowego dla wilków. Mogłabym się przyzwyczaić do sjesty po solidnym posiłku, zapachu stada przenika­ jącego moje własne ubrania i mieszającego się z moim. Mogłabym tak żyć, chyba. Ale teraz byłoby to równo­ znaczne z ucieczką, bo miałam swoje małe porachunki do wykonania. Uciekałam wzrokiem na widok Olafa i Inge, niekryjących się z zalotami, wilczym flirtem, który jest nieco bardziej bezpruderyjny niż ludzki. Nie zawstydzali mnie. Ja im zazdrościłam. Robiło mi się gorąco i podniecenie narastało wyczerpującym pulsowaniem, gdy widzia­ łam ją na jego kolanach, przyciśniętą do jego piersi, jego zęby skubiące jej kark, palce wplatające się w jasne wło­ sy, dużą męską dłoń zaciskającą się kurczowo na biodrze czy na pośladku wilczycy. I zapach miłości wiszący w po­ wietrzu, hormonów i serotoniny buzującej w ich żyłach. Przełykałam nerwowo, słysząc miękkie, mlaszczące od­ głosy pocałunków. Celibat to chujowa sprawa i nie raz kusiło mnie, by znaleźć sobie jakąś małą rozrywkę... Nie Joshuę, bo moja frustracja nie była warta kłopotów, jakie by to za sobą pociągnęło, ale... Zdecydowanie muszę wyjechać, pomyślałam, uświa­ damiając sobie, że od kilku minut łakomie spoglądam na tyłek Varga. To był bardzo fajny męski tyłek, ale to był Varg, do cholery. Wystarczy, że moja wilczyca się ślini na jego widok, zawsze przesadnie podekscytowa­ na, gdy tylko się do mnie zbliżał, entuzjastyczna na każ-

dy przypadkowy dotyk, zalotnie zaczepiająca jego wilka mimo moich prób kontrolowania sytuacji. Varg był tego wszystkiego obrzydliwie świadomy i nie ułatwiał mi ni­ czego. Więcej, oświadczył, że skoro on się musi męczyć, uczciwie jest, bym i ja poznała smak frustracji. Chciałam mu za to dokopać, ale wtedy musiałabym się do niego zbliżyć, dotknąć go, poczuć zapach i ta cholerna suka we mnie nie omieszkałaby rzucić się na niego jak wy­ głodniałe zwierzę na pachnący kawałek polędwicy. Z tą różnicą, że on nie byłby biernym kawałkiem mięcha do skonsumowania. Widziałam w jego oczach głód, skry­ wany za cyniczną miną. Pożerałby mnie nie mniej łap­ czywie, jak ja jego. I właśnie dlatego powinnam jak najszybciej wyjechać. Przeczekać tę gorączkę, zanim wdam się w jakąś szaloną kombinację z najbardziej wnerwiającym wilkiem, jakie­ go znam. Przejdzie nam, pocieszałam się, jak przeszło Joachimowi, który z ironią oświadczył, że nie odczuwa już żadnych skutków trzeciej wymiany poza lekkim za­ wodem, że okazałam się tak niewrażliwa na ich działanie. Ale z czasem nauczy się doceniać to, że między nami do niczego nie doszło. Teresa nie dałaby mu żyć. Może na­ wet zupełnie dosłownie. Zajrzałam do Trumny tylko po to, by się przekonać, że wszystko jest w najlepszym porządku. Gajusz wyzdro­ wiał i doszedł do siebie całkowicie. Przynajmniej na cie­ le. Nie wiem, jak z jego psychiką. Był dla mnie miły i za­ skakująco uczynny, więc może jeszcze nie doszedł do siebie całkiem i nie jest sobą. No bo chyba mu już tak nie zostanie? Pamięć wampira bywa zawodna i krótka. Nauczyłam się nie traktować niczego z nimi za pewnik,

może poza oddaniem moich synów. Tylko oni musieli być lojalni, przymuszeni przez więzi krwi. Pozostali, na­ wet najbardziej życzliwi mi dziś, mogli pokazać zupełnie inne oblicze, gdy zmienią się okoliczności, rachuby wy­ każą, że lepiej być po przeciwnej niż moja stronie. Tacy już byli. I choć rozumiałam i znałam ich lepiej niż dotąd, nie czułam z nimi faktycznej więzi. Moi synowie byli w porządku, miałam szczęście, że to oni mi się trafili. Mogłam wskazać jeszcze dwóch czy trzech, którzy pa­ sowaliby do mojego maleńkiego gniazda, ale większość wyznawała zupełnie odmienny od mojego system war­ tości. Humorystycznym akcentem było bez wątpienia to, że Marietta i Kwiatuszki przesyłały mi do Trumny prezen­ ty, licząc na moją życzliwość. Joachim i Kaden nie bez dumy wyjaśnili mi, że postarali się, by udział Kwiatusz­ ków w zamachach, które doprowadziły szóstkę wampi­ rów do śmierci i czterech innych do ciężkiej choroby, był powszechnie znany. Poczta pantoflowa jest wśród wam­ pirów równie niebezpieczna, jak zaostrzony drewniany kołek. Wszyscy już wiedzieli i woleli trzymać się z dala od Domu Kwiatów. Przez kilka dni świecił pustkami, aż Marietta zaczęła zabiegać o moje wybaczenie. Jakbym to ja zakazała chłopakom korzystać z ich wdzięków. Mę­ ski rozsądek nie zawsze lokuje się w spodniach. Wiedza o tym, że chwila przyjemności mogłaby ich kosztować wieczność, wpływała mrożąco na ich pociąg do wam­ pirzyc z Domu Kwiatów. Nie dziwiłam im się zbytnio. Wolałabym towarzystwo grzechotnika niż Marietty. Ko­ rzystały na tym inne przybytki, świadczące podobny za­ kres usług (podobno pewna burdelmama obiecywała mi

dożywotnią zniżkę na usługi jej dziewcząt za to, jak ko­ rzystnie wpłynęło na jej interes wyeliminowanie Domu Kwiatów z rynku). Pozostałam niewrażliwa na starania Marietty. Może gdy pamięć o wydarzeniach z Albinem nie będzie już taka świeża, wampirze libido wygra z roz­ sądkiem i Kwiatuszki będą miały robotę, a może nie. Było mi wszystko jedno. Po trzech dniach wypoczynku nie miałam już żad­ nych wymówek, by nie wrócić do domu, do Thornu. Za­ pakowaliśmy z Joshuą nasz dobytek do ravki i szykowa­ liśmy się do odjazdu. Przed domem lukoi zgromadziło się pół stada, by nas pożegnać. Ściskałam Olafa, Inge, Bjorna, Rocky ego, Sebastiana, Jolę, Zosię i masę dzie­ ciaków, nie czując już żadnej dziwności w trącaniu no­ sem ich odkrytych szyj, pocieraniu policzkiem o policz­ ki. Nie spodziewałam się, że to będzie tak... emocjonalne, miałam wilgotne oczy i gulę w gardle. Z uśmiechem za­ uważyłam, że wilki żegnają Joshuę, jakby i on był jed­ nym z nich. Jego związek ze mną stawiał go wystarcza­ jąco wysoko w hierarchii, by okazywali mu szacunek i odsłaniali szyje. Trącał je nosem, jakby robił to od dziecka. Varg stał na uboczu, nie spuszczając oka z tych czu­ łych scen. Wyczuwałam jego spojrzenie, palące i przy­ prawiające o gęsią skórkę. Już miałam wsiadać do auta, gdy oderwał się od ściany, o którą opierał się w niefra­ sobliwej pozie członka gangu motocyklistów, i powoli podszedł do mnie. Zwierzę zakradające się do ofiary, cał­ kiem jak wtedy w Trumnie, gdy widziałam go pierwszy raz. Ale tym razem nie sięgnęłam po miecz. Ramiona luźno zwisały mi po bokach, ale serce nieco przyśpie-

szyło. Nie byłam pewna, co zamierza. Był nieprzewidy­ walny jak pogoda w lutym. - Nie zamierzasz się pożegnać, Cahan? - zamruczał, a oczy lśniły mu czystą złośliwością. - Cześć, Varg - powiedziałam, cofając się odrucho­ wo, aż za plecami poczułam drzwi auta. - Czyżbym był w niełasce u mojej Alfy? - Czysta kpi­ na zawarta w każdej samogłosce. - Nie bardziej niż zwykle, Varg. - Więc mogę liczyć na szczery uścisk? - Jeden krok i byłam zatrzaśnięta między autem a jego twardym jak kamień ciałem. - Jasne, byle krótki - mruknęłam. - Chyba nie kwestionujesz mojej męskości? - Kipiał podtekstem. - Gdzieżbym śmiała, żadna gwiazdeczka porno się nie skarżyła, wieść gminna niesie, że nadal jesteś szcze­ rze oddany swojej kolekcji. Wyszczerzył się i nachylił w moją stronę. - Każde z nas radzi sobie z celibatem po swojemu, czyż nie, Cahan? Ja mam swoją kolekcję, a ty rozbierasz mnie wzrokiem, myśląc, że tego nie widzę - szepnął mi do ucha. Zaciśniętymi w pięści dłońmi próbowałam go ode­ pchnąć, ale równie dobrze mogłam próbować przesunąć statuę. Przy czym otaczało nas mnóstwo wilków i nie chciałam, by obserwowali naszą przepychankę. Mimo osobistych animozji między nami pozycja Varga w sta­ dzie powinna być silna i niezachwiana, był potrzebny jako egzekutor i obrońca. - Varg, nie chcę awantury - szepnęłam mu do ucha.

- Ja też nie, przypominam, przyszedłem po mały uścisk i może całusa na pożegnanie - znów szept. Przez chwilę mierzyliśmy się spojrzeniem. Chłodny błękit jego tęczówek był niezbadany i naprawdę nie wie­ działam, co knuje poza tym, że byłam pewna, że knuje. Intuicja. Ponadto chyba żadnego z nich nie poznałam aż tak dobrze przez ostatnie tygodnie. Z żadnym nie spę­ dziłam tyle czasu, z żadnym nie kłóciłam się i nie prze­ pychałam tak żarliwie. Otworzyłam ramiona, wciąż czuj­ na. Przysunął się bliżej i mocno objął mnie w pasie. Był w stadzie dość wysoko, zaraz po Olafie, by nasze pożeg­ nanie zakładało wzajemność bez bezwzględnego pod­ daństwa jednej ze stron - wymianę zaufania. W teorii powinno być jak z Olafem, pocieramy się policzkami, a potem oboje obnażamy szyje i trącamy nosami miejsce, gdzie bije puls. Proste. Ale czułam, że z Vargiem nic nie jest proste. Może nie ufałam mu dość, może po prostu wiedziałam, czego się spodziewać. Potarł policzek o mój, jego piżmowy zapach podrażniał, niepokoił. Chrapliwie wdychał mój zapach. Zastanawiałam się, jaki jest dla nie­ go, czy wyraźniej czuje wanilię magii płodności, ozo­ nową świeżość magii Pani Północy czy nutę wilka, któ­ rą, jak Olaf mnie zapewniał, wyraźnie można wyłapać z mojego zapachu. Chyba mu się podoba, pomyślałam, czując, że przywiera mocniej, dociskając mnie do swo­ ich bioder. Oddech mi nieco przyśpieszył, gdy poczułam wilczycę ocierającą się o moje żebra, jakby próbowała ocierać się o jego ciało przyciśnięte do mojego. Prze­ łknęłam trochę za głośno. Odchyliłam nieco głowę, na­ śladując jego ruch, ale w przeciwnym kierunku, tak że w tym samym czasie on wtulił nos w zgięcie mojej szyi,

a ja w jego. W ułamku sekundy poczułam, co zamierza, i zareagowałam natychmiast. Synchronicznie poczułam jego zęby przyszczypujące moją skórę w złączeniu szyi i ramienia i smak jego skóry między moimi zębami. To nie był znak agresji, raczej kolejny etap wilczych zalotów, znak, że jesteśmy równorzędnymi partnerami i walka o dominację mogłaby być cholernie... stymulująca. Od­ skoczyliśmy od siebie. Jeśli myślał, że zdominuje mnie i łatwiej wybije swojemu wilkowi mnie z głowy, spotkało go zaskoczenie. Moja wilczyca marzyła o tym, by poba­ wić się z tym wilkiem i udowodnić, że jej będzie na górze. Śmiech Olafa przywołał nas do porządku. Nawet nie zauważyłam, kiedy podszedł, a teraz objął nas ramiona­ mi, przyciągając nieco bliżej. - Jesteście niemożliwi. W dniu, kiedy spełnicie spa­ rowanie, nie chciałbym być w pobliżu. To będzie jak tor­ nado - powiedział z uśmiechem. - Nie spełnimy - rzuciliśmy jednocześnie z Vargiem, a Olaf znów zarżał bardzo z siebie zadowolony. Wskoczyłam do auta bez słowa. Nie oglądając się, by żaden z nich nie zauważył moich rumieńców. Byłoby ła­ twiej, gdyby Joshua nie trząsł się ze śmiechu całą drogę od lukoi do portalu w realnej Gdyni. Nic nie mówił, ale jego śmiech bódł mnie jak kolec. Naburmuszona odwró­ ciłam się do okna i udawałam, że śpię. Gdy wjechaliśmy do ludzkiego miasta, moja komór­ ka zaczęła pikać, znów była w zasięgu. Przez kilka minut grzebałam w torebce, by ją znaleźć. Odzwyczaiłam się od niej, w alternatywnych miastach nie działała i byłam tam skazana na telefony stacjonarne, ale zachowałam numery kontaktów z kilkoma ludzkimi znajomymi. Miałam kil-

kanaście nieodebranych połączeń, zdecydowana więk­ szość od Moniki i Krzysztofa, przyjaciół z Torunia, ro­ dziców mojej malutkiej chrześnicy Mai. Dłonie drżały mi ze zdenerwowania, kiedy wybierałam ich numer. - Cześć, coś z Mają? - zapytałam Moniki, nim zdą­ żyła mi odpowiedzieć powitaniem. - Nie, chyba nie - powiedziała z dziwnym ociąga­ niem. Jakiś cień niepewności w jej głosie przestraszył mnie na dobre. - Będę za jakieś cztery godziny w mieście, mogę do was zajrzeć? - zapytałam. - Jasne - westchnienie ulgi było wyraźne - to chy­ ba najlepszy pomysł. Sama nie wiem, co myśleć o tym wszystkim, i chyba potrzebujemy spojrzenia z boku... Wiedziałam, że nie powie mi przez telefon nic więcej, więc pożegnałam się i wyłączyłam komórkę. - Coś z Mają? - zapytał Joshua, odrywając wzrok od jezdni, wilgotnej od przelotnego deszczu. - Nie wiem, mam wrażenie, że Monika się boi... - Będziemy za trzy godziny - powiedział, dociskając gaz i klucząc między autami, by jak najszybciej wjechać na autostradę. Nie planowałam tej wizyty, nie dziś. Miałam małe wyrzuty sumienia, bo nieco zaniedbywałam moją chrześnicę... Byłam w Trójprzymierzu, kiedy miała swoje szóste urodziny, nie było mnie, gdy zdmuchiwała świecz­ ki na torcie, nie przywiozłam jej prezentu. Ale nie mog­ łam zignorować tego, że Monika była dość zaniepoko­ jona, by dzwonić do mnie kilkanaście razy. Chyba nie po to, by opieprzyć mnie, że nie przyszłam na przyjęcie?

O tym mogłaby mi powiedzieć teraz przez telefon. Za­ gryzłam wargi. Rodzina Krzyśka i Moniki była właściwie jedyną w pełni ludzką rodziną, z jaką utrzymywałam stały kon­ takt. Znałam ich od lat. Byli ostoją normalności, kochali się mimo piętnastu lat spędzonych razem. Byli słodcy i mieli dwie córki, własne M4 w miłej i przyjaznej rodzi­ nom dzielnicy, rudego kota i rodzinny samochód, jak­ by stworzony do wypadów za miasto. Marzyli o dom­ ku gdzieś pod Toruniem, z ogrodem, po którym będzie mógł biegać golden retriever o wybranym już przez dziewczynki imieniu Łobuz. To były słodkie i zdrowe marzenia, słodka i zdrowa rodzina. Normalni, aż ser­ ce łkało ze szczęścia, że takie rodziny istnieją i mają się dobrze. Ilekroć czułam zmęczenie chaosem, który raz po raz zapadał w moim życiu, mogłam wpaść do nich, zjeść domową kolację, pobawić się z Mają i Maliną, obej­ rzeć z nimi kreskówki, pogadać z Moniką i Krzychem, gdy dzieci pójdą spać. O niczym istotnym, o wszystkim i o niczym. Nie musiałam kluczyć i kłamać o moim ży­ ciu, bo nigdy nie pytali. Pozwalali mi grzać się w ich cieple, być częścią ich rodziny - w końcu byłam matką chrzestną i ukochaną ciocią Mai - a ja nie czułam się jak oszustka. Westchnęłam ciężko. Gdybym się modliła, bez wątpienia w każdej modlitwie prosiłabym Boginię, by oszczędziła im wszelkich trosk. Gdyby coś im się sta­ ło... do cholery, zachwiałoby to moim poczuciem bezpie­ czeństwa chyba bardziej niż wypadki, które mi się przy­ trafiają. Bo ja właściwie prowadzę taki tryb życia, mam tak pokręcony życiorys i dziedzictwo, że kłopoty są nie

do uniknięcia, ale oni są dobrymi, uczciwymi, ciężko pracującymi i kochającymi ludźmi. Jeśli ktoś zasłużył na dobre i spokojne życie, to właśnie tacy ludzie jak oni. Wbiegłam na trzecie piętro i zadzwoniłam do ich drzwi, przestępując niecierpliwie z nogi na nogę. Joshua był kilka stopni za mną, gotowy do pomocy i rów­ nież przejęty. Lubił dzieci, lubił Maję i Malinę, i choć nie przepadał za przebywaniem między ludźmi, dla nich ro­ bił wyjątek. Trwało chwilę, nim drzwi otworzyły się na oścież. Monika stała nieco niepewna, uśmiech był trochę wymuszony, za to Krzychu za nią wydawał się zmieszany. - Co się dzieje? - zapytałam, wchodząc. - Nic, nie wiem właściwie, czy powinnam ci cokol­ wiek mówić - powiedziała Monika i zaśmiała się, jakby chciała samą siebie przekonać, że nie ma o czym mówić. Mnie nie przekonała. Przeszłam do kuchni i usiadłam przy stole, Joshua przy mnie, Monika i Krzychu po przeciwnej stronie, wciąż spięci, jakby to, co mieli zamiar mi powiedzieć, wykraczało poza ich rozumienie. Przez chwilę miałam makabryczną wizję, że dowiedzieli się, kim jestem, i za­ mierzają mnie uprzejmie wypieprzyć ze swojego życia. Kostki pobielały mi, gdy zacisnęłam dłonie na krawę­ dzi stołu. - Cieszę się, że nic ci nie jest - powiedział w końcu Krzychu - trochę się martwiliśmy... Przez te sny małej, a potem gdy przez kilka dni nie mogliśmy się do ciebie dodzwonić... Przez chwilę naprawdę zaczęliśmy schizować, że to coś więcej niż sny i naprawdę dopadła cię pani wilk. - Zaśmiał się, a mnie krew odpłynęła z twarzy.

- Powiedzcie mi wszystko - powiedziałam cicho, nie chcąc ich denerwować, choć serce załomotało mi w pier­ si. Spojrzeli po sobie, jakby w milczeniu upewniali się, czy mi powiedzieć o wszystkim, aż skinienie głowy Mo­ niki ostatecznie przypieczętowało sprawę. - Dzień przed swoimi urodzinami Maja miała sen. Obudziła się w strasznie złym stanie, roztrzęsiona i za­ płakana, mówiąc, że nie przyjdziesz na jej urodziny i że pani wilk cię chce zabić... Opowiadała jakieś straszne rzeczy o tobie otoczonej przez wilki i że pani wilk ci przecięła gardło, i ty umierasz. Zdarzały jej się koszmary ostatnio, ale lekarka powiedziała, że to normalne, dziec­ ko rośnie, mózg pracuje i przetwarza nowe dane, stąd takie sny, wiele dzieci je ma... ale nigdy nie było to tak... plastyczne, a ona nie pamiętała wszystkiego aż tak do­ kładnie... Mówię ci, spanikowaliśmy. Nie chciała znów zasnąć, póki nie zadzwonimy do ciebie i nie ostrzeżemy cię przed panią wilk. Dostała spazmów, gdy nie odbie­ rałaś, pewna, że już za późno... Zadzwoniłem do Witka­ cego, a on zapewnił, że z tego, co wie, u ciebie wszystko w porządku, że wyjechałaś na kilka dni w związku z ja­ kąś sprawą czy śledztwem... Mała w końcu zasnęła i znów śniła. Tym razem uspokoiła się trochę i powiedziała, że już z tobą lepiej... że dostałaś krew i będziesz żyć. A biały pan ci nie zrobi krzywdy, bo się ciebie boi, choć udaje, że jest inaczej... To nie miało żadnego sensu, ale skoro była spokojniejsza, odetchnęliśmy. I kilka dni temu znowu obudziła się z wrzaskiem... - Znów pani wilk? - zapytałam głucho.

- Tak, nawet dwie... cały czas powtarzała, że masz nie wchodzić do lasu, bo tam czeka zła pani wilk... Krzysiek potrząsnął głową, nic nie rozumiejąc. - Dora, co się dzieje? - zapytał, widząc, jak potwornie blada by­ łam. - Czy mała jest w domu? Muszę z nią porozma­ wiać. - Cały czas mówiłam cicho, by nie zauważyli mo­ jego wzburzenia. - Ale o co chodzi? - Monika była całkiem wytrąco­ na z równowagi. Musiałam im to jakoś wytłumaczyć, ale tak, by nie zdradzić zbyt wiele, jeszcze nie. Ale musieli wiedzieć, bo mała będzie potrzebowała najprawdopodobniej po­ mocy. - Te sny, nie wiem, jak wam to powiedzieć - siliłam się na spokój i blady uśmiech - one były prawdziwe. Mia­ łam sprawę, dotyczyła kobiecego gangu, kobiety nazywa­ ły siebie wilczycami. - Cóż, brzmiało to lepiej niż wata­ ha zmiennokształtnych wilków, nie mylić z wilkołakami z filmów, bo tym nie można się zarazić, a trzeba się ta­ kim urodzić. - Śledziłam je, napadły mnie i prawie za­ biły, naprawdę uratowała mnie krew, transfuzja. - Znów prawie prawda, po co dodawać, że krew pochodziła od mojego wampirzego syna? - A cztery dni temu znów jedna z nich usiłowała mnie zabić, strzelając do mnie. W środku nocy w lesie. Milczeli, przetrawiając informacje. - Ty mówisz poważnie? - Szok na twarzy Moniki był wyraźny. - Tak. - I biały pan też istnieje?

- Tak. Albinos, brak pigmentów sprawia, że wygląda jak duch. Weszliśmy sobie w drogę, ale wszystko dobrze się skończyło. - Znów mistrzyni uniku. - O mój Boże. - Monika zbladła jeszcze bardziej, Krzysztof objął ją ramieniem. - Słuchajcie - zawahałam się - to nie musi być nic złego, wiele osób ma takie sny, prorocze sny... Ja też je mam - wyznałam. - Takie jak ona? - Podobne. Też widziałam, że komuś bliskiemu mia­ ła się stać krzywda, i zdołałam go ostrzec, nim to się sta­ ło - powiedziałam, myśląc, że brzmi to lepiej niż prawda, że mój sen pomógł zapobiec rebelii w piekle. - Ja nic nie rozumiem. - Monika pokręciła głową. - Na razie nie mogę ci nic więcej wyjaśnić, nie, do­ póki nie porozmawiam z Mają, by dowiedzieć się, co do­ kładnie śniła, jak często jej się zdarzają takie sny i czy jest coś więcej, poza snami, o czym może nie wiedziała, jak wam powiedzieć, lub uważała, że to zupełnie normalne i nie wiedziała, że tylko ona to potrafi... - To prawda, co o tobie zawsze mówili na posterun­ ku? - zapytał Krzysiek, opierając się o stół i nachylając w moją stronę niczym zły glina w czasie przesłuchania. - A co mówili? - Że jesteś medium. - Coś w tym rodzaju. - Uśmiechnęłam się blado. - Czy to dlatego ona może być taka jak ty? Przez to, że jesteś jej matką chrzestną? - Krzysiek nie popuszczał. Na Boginię, nie mogłam im powiedzieć prawdy... Jeszcze nie teraz... Jak by zareagowali na wieść, że ich córka najpewniej jest wiedźmą, co oznacza, że odziedzi-

czyła to w recesywnych genach z obu stron, inaczej by się nie uaktywniła? A to, że byłam jej chrzestną matką, było szczęśliwym trafem, jednym z pomyślnych zrządzeń losu, który czasem towarzyszy nadnaturalnym dzieciom ro­ dzącym się w ludzkich rodzinach. Pozwala im to unik­ nąć mojego losu, wiedźmy żyjącej przez siedemnaście lat w nieświadomości, bez szkolenia, bez wsparcia. - Z tego, co wiem, to jest raczej genetyczne, czy w wa­ szej rodzinie nie było kogoś podobnego do mnie czy do Mai? - zapytałam ostrożnie, bo wcale nie musieli o tym wiedzieć. W mojej rodzinie było pięć pokoleń przerwy w genetycznej ruletce. - Moja babcia wiedziała różne rzeczy, ale miała po prostu intuicję - powiedziała Monika i nagle dotarła do niej prawda. - Krzysiek, twoja mama zawsze wie, kiedy któreś z nas choruje, zawsze wie, kiedy przyjechać z tymi swoimi ziółkami i stawia nas na nogi szybciej niż jaki­ kolwiek antybiotyk... - Chyba nie sugerujesz...? - Krzysiek się zaciął i wpa­ trywał we mnie, jakby oczekiwał, że zaprzeczę. - Krzysiek, nie wiem, muszę porozmawiać z Mają, ale możliwe, że będzie potrzebowała pomocy, by pano­ wać nad snami i innymi rzeczami, które mogą się z cza­ sem uaktywnić - dodałam wciąż ostrożna. - Są... spe­ cjalne szkoły... mój przyjaciel prowadzi taką, Joshua w niej pracuje, tu w Toruniu. - Jak to specjalne szkoły?! - Nie, źle mnie zrozumiałaś, Moniko, nie dla dzieci specjalnej troski, ale dla dzieci szczególnie uzdolnionych, wyjątkowych... - I myślisz, że Maja właśnie taka jest?

- Tak sądzę. Jeśli tak jest, możecie na mnie liczyć. I załatwię dla małej miejsce w szkole... - Nie wierzę, że to się dzieje... - Monika schowała twarz w dłoniach. - To nie jest nic złego - szepnęłam, odwracając wzrok - tylko trzeba się nauczyć, jak z tym żyć. Bez szko­ lenia, bez pomocy to może być... straszne dla dziecka, przytłaczające. Może zobaczyć we śnie coś złego, a po­ tem, gdy to się stanie naprawdę, winić się latami, że nie zdołało temu zapobiec... Czasem sny bywają bardzo nie­ jasne i zostaje strach, niewytłumaczalny i przytłaczający. Za kilka lat mała może mieć szczególne umiejętności, ale bez szkolenia one mogą być... groźne, dla niej i dla was. Starałam się ich nie przerazić, ale wiedziałam dokładnie, o czym mówiłam. Przeszłam to wszystko. - Tak było z tobą? - zapytała Monika. Znałyśmy się prawie dziesięć lat, ale niewiele o mnie wiedziała. - Tak. Ale ja nie miałam matki chrzestnej, która by wiedziała, co mi jest i jak mi pomóc. - Uśmiechnęłam się pocieszająco. - Boże, czy ona jest normalna? - Tak. Jest tylko wyjątkowa. Czas pokaże, jak bardzo. Czy Malina miała kiedyś podobne objawy? - Nie, nigdy, myślisz, że i ona? - Niekoniecznie. Mam trójkę rodzeństwa, a tylko ja... jestem wyjątkowa. - Uśmiechnęłam się. Na Boginię, gdyby wiedzieli, jak bardzo! - Mówisz, jakby to wszystko nie było dziwaczne i przerażające... - Monika potrząsała głową, jak gdyby chciała zaprzeczyć wszystkiemu.

- Moniko, dla mnie nie ma w tym nic dziwacznego, to moje życie. Znam setki ludzi takich jak ja, takich jak Maja. Trzymamy się razem, pomagamy sobie. Zwykle nie mówimy o tym, co nas wyróżnia. Mogę wam przy­ siąc, że znacie co najmniej kilkoro takich niezwykłych ludzi i nawet o tym nie wiecie. Nie jestem jedyna. Chyba nie mogłam powiedzieć im nic więcej, nie zdradzając tajemnic, których przysięgłam chronić jak wszyscy magiczni. Spoglądali na mnie z niedowierza­ niem, jakby wyrosła mi druga głowa. Westchnęłam ciężko. Możliwe, że właśnie ich straciłam, że nie zdołają przyswoić tego, co do nich mówię. - Mogę zobaczyć się z Mają? - spytałam niepewna, czy nie wyrzucą mnie za drzwi. Krzysiek tylko skinął głową i wskazał na drzwi na końcu korytarzyka. Na białym drewnie przyczepiona była kolorowa podobizna wróżki z bajki, trzymała różdż­ kę i wyczarowywała gwiazdki, które rozsypywały się po całych drzwiach. Na Boginię, gdybyż to było takie pro­ ste... Joshua został z rodzicami, a ja weszłam do ciche­ go pokoiku małej dziewczynki, uwielbiającej kolor różo­ wy, koty i książeczki z naklejkami. Leżała na brzuchu na kolorowej wykładzinie i z zapałem zamalowywała kolo­ rem sporą powierzchnię kartonu. Usłyszała moje kro­ ki, odwróciła się i pisnęła ze szczęścia. Trwało sekundę, nim zerwała się na nogi i niemal przewróciła mnie swo­ im entuzjastycznym uściskiem. Przygarnęłam ją moc­ no, uniosłam i wzięłam na kolana, siadając na jej łóżku. - Nic ci nie jest! Tak się bałam, ta pani wilk była ok­ ropna! - wyrzucała z siebie słowa i zaciskała mi ramion­ ka na szyi.

- To prawda, była okropna. Odsunęła się ode mnie na wyciągnięcie ramion. - Ty mi wierzysz? - powiedziała niepewna. - Nie my­ ślisz, że sobie to wszystko wymyśliłam? - Wierzę ci, pszczółko. To była prawda. - Ja nie powiedziałam mamusi i tatusiowi wszystkie­ go, bo czułam, że się bardzo denerwują... Pachną wtedy tak kwaśno jak cytryna. - Skrzywiła nosek jak króli­ czek. - Wcześniej byłam cicho, ale nie mogłam być cicho, jak ciebie tak bolało, a ona chciała cię zabić... - Masz rację, mama i tata troszkę się niepokoją, ale nie dlatego, że zrobiłaś coś złego, oni po prostu nie mają takich snów i ciężko im zrozumieć, jak to jest... Ale obie­ caj mi, pszczółko, że gdyby śniło ci się znów coś takie­ go, powiesz im lub zadzwonisz do mnie albo do wujka Witkacego, dobrze? - Wujek Witkacy jest śmieszny, też mi się kiedyś śnił - zachichotała. - Kłócił się z jakąś panią, która mó­ wiła, że widzi duchy... Ona nie lubi wujka, ale nic mu nie zrobi... Zaśmiałam się, dokładnie wiedziałam, o kim mówi­ ła Maja. - Powiedz mi, kochanie, czy jest jeszcze coś oprócz snów, coś, czego nie potrafi Malinka? Przekrzywiła główkę jak ptaszek. - No tak... Ona nie widzi tego, jak się świecisz, ani tego, jak pięknie świeci wujek Joshua... On jest jak praw­ dziwa latarenka, cały złoty - powiedziała z zachwytem. Ty też ładnie świecisz, ale Joshua jest jak aniołek! Parsknęłam śmiechem. Na Boginię, ta mała była wy­ jątkowa.

- Ktoś jeszcze świeci tak jak my? - Wujek Miron, wujek Witkacy... czasem ciocia Bogna, ale ona świeci inaczej, tylko nad głowę, nie cała powiedziała mała z namysłem. Zaskoczyła mnie, nigdy nie czułam, by Bogna, pato­ log, z którą pracowałam przez lata, miała jakieś nadna­ turalne zdolności, ale mała odczytała aury tych, z który­ mi miała kontakt, więc musiałam jej zaufać, że i Bogna miała jakiś mały sekret. - Coś jeszcze? - Łaskotki... - zamyśliła się - czasem mam takie ła­ skotki w paluszkach i iskierki, ale one nic nie zapalają, tylko łaskoczą. Przytuliłam ją mocno i pocałowałam w czoło. Moja chrześnica była wiedźmą, tak jak ja. Zawsze czułam się z nią szczególnie związana, od jej urodzin. Może dlatego właśnie mnie wybrała Monika na chrzestną matkę dla córeczki. Teraz to miało jeszcze więcej sensu. - Wszystko będzie dobrze, kochanie, niedługo po­ znasz inne dzieci, które są podobne do ciebie, i mnóstwo innych świecących ludzi. O świeceniu nie trzeba mówić mamusi i tatusiowi, pszczółko, bo oni nie widzą tego i będą zmartwieni. - Czy ja też będę świecić? - Tak, pszczółko, będziesz. - Jak Joshua? - zapytała z taką nadzieją w głosie, że mogłam się tylko zaśmiać. - Nie wiem, kochanie, Joshua jest dość wyjątkowy, wiesz, ale na pewno będziesz ślicznie świecić, niezależ­ nie od tego, jaki będzie kolor twojego światełka.

Uśmiechnęła się szczęśliwa. - Ciociu? - Głosik jej zadrżał. - Jeśli widzę coś we śnie i wiem, że to się zdarzy... powinnam o tym powie­ dzieć mamie i tacie, prawda? - Tak, kochanie, zwłaszcza jeśli to dotyczy ich czy kogoś, kogo znasz. Oni się troszkę boją, ale przyzwycza­ ją się z czasem. - A powiesz tacie, żeby nie podchodził do zielone­ go samochodu? Ten pan w aucie nie chce, by tatuś oglą­ dał jego papiery, i chce zrobić tacie krzywdę, on ma taką broń jak pani wilk... On ci uwierzy, a mnie nie... - Po­ ciągnęła nosem. Wciągnęłam głośno powietrze. - Obiecuję, powiem tacie. I niedługo do ciebie przyj­ dę znowu, dobrze? Porozmawiamy sobie o wszystkim, o czym będziesz chciała. - Super. Kocham cię, ciociu, i cieszę się, że pani wilk cię nie zabiła... Ani ten biały pan... I nie martw się, wu­ jek Miron nie jest już zły, tęskni za tobą. Prawie się poryczałam, uściskałam ją mocno i wró­ ciłam do kuchni, zostawiając ją z rysunkiem. - I co? - Niepokój w głosie Moniki był niemal bo­ lesny. - Ona... jest wyjątkowa, taka jak ja. Przyjdzie do was kobieta, ma na imię Katarzyna, ona wyjaśni wam wszystko, ja nie mam prawa o tym mówić, ale obiecuję, że będzie dobrze. Mała nie zwariowała, wy też nie. - Od­ chrząknęłam i przekazałam wiadomość Mai. - Krzysiek, jeśli w najbliższym czasie będziesz musiał zatrzymać albo sprawdzić kierowcę w zielonym samochodzie,

zachowaj czujność, będzie uzbrojony i niebezpieczny. Maja bała ci się powiedzieć, bo nie wiedziała, czy po­ traktujesz ją poważnie. Zbladł, ale kiwnął głową. Wizje Mai nabrały wiary­ godności, kiedy okazało się, że pani wilk naprawdę ist­ niała i chciała mnie zabić. - Słuchajcie jej, w tym wieku większość snów bę­ dzie wiązała się z najbliższymi, to nie zawsze są takie złe, ostrzegawcze sny... Przysięgam, będzie dobrze, mała ma szczęście, że już w tym wieku jej talent się objawił i tra­ fiła na kogoś, kto go mógł rozpoznać, nawet nie wiecie, jakie to szczęście. Monika i Krzysiek uśmiechnęli się, nieco blado, ale jednak. Nie mogąc znaleźć słów, uściskali mnie tylko. - Nigdy o tym nie mówiłaś, Dora, nie wiedziałem... powiedział po chwili Krzysiek, jakby domyślił się więcej, niż zamierzałam powiedzieć. - Nigdy nie pytałeś... a to nie jest coś, o czym za­ czynam sama z siebie opowiadać po kilku głębszych. Wzruszyłam ramionami. - Zresztą są pewne zasady, któ­ re Katarzyna wam przedstawi, nie mogę o wielu rzeczach mówić ludziom. - Ludziom? - Monika zmrużyła oczy czujna jak ogar. Przeklęłam w duchu. - Normalnym ludziom - sprostowałam niezręcznie. Cóż, Katarzyna jest lepsza w te klocki. Zamierzałam poprosić ją, by jak najszybciej przyszła do nich i wyjaś­ niła wszystko, co muszą wiedzieć jako rodzice małej wiedźmy. Może powinna też przyjrzeć się Malinie, brak objawów nie musi znaczyć, że mała nie skrywa jakichś małych tajemnic.

Pożegnałam się z nimi i wróciliśmy z Joshuą do sa­ mochodu. Opadłam na oparcie fotela i zamknęłam oczy. - Nie spodziewałaś się, co? - Nigdy. Jadąc do nich, myślałam o tym, że są najbar­ dziej ludzką i normalną rodziną, jaką znam. - Cóż, nadal tacy są, nawet jeśli mała jest wiedźmą jak jej ciocia. - Uśmiechnął się szeroko. - Mała uwielbia twoje światełko, uważa, że jesteś ab­ solutnie śliczny i bardzo by chciała, by jej światełko było równie ładne - przypomniałam sobie. Zachichotał. - Widzi aury? - Jasne. I twoja ją oczarowała. Twierdzi, że jesteś śliczny jak aniołek. Zaśmiewaliśmy się z niezamierzonego żartu. - Wracajmy do domu. Mam prośbę... Pójdziesz do Katarzyny przekazać jej wszystkie nowiny o Mai? - Ja? Czemu sama nie pójdziesz? Pokłóciłyście się o coś? - Nie, ale mam coś pilnego do załatwienia. Muszę się wybrać do piekła i wbić pewnemu upadłemu trochę rozumu do głowy. - Ach, to powodzenia. A jak zamierzasz przejść przez portal? Ja nie mogę tam wejść... Chyba że przez lewą bra­ mę między domem Gabe'a a domem Luca, ale musiała­ byś iść ze mną do nieba... - Za dużo zachodu, pójdę oficjalną bramą. Leon nie odmówi swojej córeczce wycieczki do piekła, prawda? Zaśmiał się cicho. Leon nie odmówiłby mi niczego, a ja w swej łaskawości nie nadwyrężałam jego oddania. Status adoptowanej córki czarciego generała dostarczał

mi wystarczająco wiele niespodziewanych korzyści, bym nie miała powodów do narzekania. Joshua przejechał przez miasto, zmierzając do porta­ lu. Pieszy był ulokowany na Starym Mieście, nieopodal ruin zamku krzyżackiego, większy, przez który można było przejechać samochodem, znajdował się w okoli­ cach placu Świętej Katarzyny, niepozornie wyglądają­ ca brama na podwórko obłożona zaklęciem. Kto je znał, nie wjeżdżał między obdrapane kamienice, ale na ulicę Thornu. Powrót do domu. Westchnęłam, czując zapach magii unoszący się w powietrzu. Kilka minut później Joshua wysadził mnie przed domem, a sam pojechał pod sie­ dzibę Starszyzny porozmawiać z Katarzyną. Wbiegłam z moim bagażem po schodach, chcąc tylko zmienić ciu­ chy i bieliznę na świeże. Wciąż było jasno, w Szatańskim Pierwiosnku raczej niewielki ruch, więc Leon nie będzie miał trudności z wyrwaniem się na trochę. Byłam pewna, że będzie chciał mi pomóc. Z trudem, ale jednak przeko­ nał się, że wnuk Lucyfera to dobra partia dla jego uko­ chanej córeczki. Przez chwilę szarpałam się z kluczem w zamku, ale wreszcie dostałam się do mieszkania. Zdziwił mnie lek­ ko brak zaklęć ochronnych na framudze, ale widocznie wyjeżdżając na wezwanie Joachima, byłam zbyt roztarg­ niona, by je założyć. Zdjęłam kurtkę i rzuciłam ją na fo­ tel. By podbić serce diabła, musiałam pozbyć się przepoconych ciuchów. Prysznic też byłby niezłym pomysłem. Ściągałam ubranie w drodze do łazienki, by wrzucić je i zawartość torby do kosza na pranie. Wszystko było przesycone gęstym zapachem stada. Wskoczyłam pod

ciepły strumień, namydlając błyskawicznie ciało i wło­ sy. Ekspresowe odświeżenie. Wycierałam się ręcznikiem tak energicznie, że skóra była zaczerwieniona jak po spa­ rzeniu wrzątkiem. Owinęłam się szlafrokiem i podśpie­ wując pod nosem, rozczesałam włosy. Miałam coraz lepszy humor. Może i nadal byłam opuszczoną kobietą, ale wreszcie piłka była po mojej stronie boiska i zamie­ rzałam posłać diabłu serwis, który zapamięta na wieki. Nie czekałam już, aż diabeł łaskawie do mnie wróci, ale szłam do niego, domagając się decyzji. Jaka by ona nie była, samo wyjście z roli porzuconej, biernej kochanki robiło dobrze mojemu ego i poziomowi energii, która teraz mnie rozsadzała. W mojej sypialni panował lekki półmrok z powodu zasłoniętych żaluzji. Rzuciłam torbę podróżną na łóżko. Do towarzystwa kosmetyczce, któ­ rej nie wyjmowałam, przydałam kilka koszulek, port­ ki i bieliznę, nowy zestaw czerni i kolorowych koronek. Zsunęłam szlafrok i założyłam ulubiony komplet Mirona, czerwono-czarny, wcale nie z tych sypialnianych i pobu­ dzających oko, ale bokserki i koszulka z napisem „Sweet little devil" i rysunkiem diablika. Sięgnęłam do szafy po czystą parę dżinsów i koszulę. - Hej, gdzie właściwie się wybierasz? - Głos zza mo­ ich pleców sprawił, że upuściłam spodnie. - Miron? - Odwróciłam się, nie wierząc w to, co sły­ szę. - Spodziewałaś się kogoś innego? Może Baala, co? Uniósł ironicznie brew. - A więc dokąd jedziesz? - Wska­ zał torbę na łóżku. - Do ciebie, zamierzałam dopaść cię w piekle i wbić trochę rozumu do głowy - powiedziałam szczerze.

Wciąż stał w progu i nie wiedziałam, czego się po nim spodziewać. W dżinsach, z gołą piersią i bosymi sto­ pami, z potarganymi od snu włosami wyglądał choler­ nie dobrze. - Jak widzisz, nie musisz się fatygować, jestem tu i czekam od kilku dni, aż wrócisz do domu, do mnie. - Wrócę? Ja do ciebie? Przecież to ty mnie zostawi­ łeś, odszedłeś ze śpiewką o czasie i przestrzeni na ustach! Wiedziałeś, gdzie jestem, mogłeś wrócić i oszczędzić mi czasu! Powiedzieć w końcu, jak to jest między nami, je­ steśmy razem czy nie! Mimo wszystkich miłych słów, które przygotowa­ łam sobie na spotkanie z nim, teraz czułam tylko palą­ cą wściekłość, że on znów próbuje odwrócić kota ogo­ nem. Niedoczekanie, by zwalił na mnie winę za to, co się stało. - Tak, lepiej to wiedzieć, skoro oświadcza ci się Ksią­ żę Demonów! - Nie wyjeżdżaj mi z tym gównem, Miron, nie zwa­ laj winy na mnie! Baal zrobił to, byś był zazdrosny, liczył, że może konkurencja uświadomi ci, co stracisz, jeśli nie zaczniesz myśleć rozsądnie! - Ach, i zrobił to całkiem bezinteresownie? - Nie mówimy teraz o Baalu! - wrzasnęłam sfrustro­ wana. Nie tak to wszystko miało wyglądać! - Nie, a o czym? - O tym, czy nadal sądzisz, że nie możesz ze mną być, jeśli nie zmienię się o sto osiemdziesiąt stopni w ja­ kąś żałosną karykaturę kury domowej! Mówimy o tym, czy kochasz mnie taką, jaką jestem, i czy nasz związek ma przyszłość! Mówimy o tym, czy wciąż zamierzasz

ode mnie uciekać i czy ja nadal zamierzam cię gonić, ty skończony idioto! - Zacisnęłam pięści, bo miałam ocho­ tę zacząć rzucać w jego cholernie piękną i zaciętą buźkę czymś ciężkim. - Tak - powiedział po prostu. - Tak? Co tak? - zapytałam zdezorientowana. - Tak, kocham cię taką, jaką jesteś, nie musisz się zmieniać, nasz związek ma przyszłość. I nie, nie zamie­ rzam uciekać. Już nie. Gdybym to zrobił, Luc chybaby mnie skrępował i dostarczył ci przewiązanego czerwo­ ną kokardą... - Miło z jego strony, zawsze miałam do niego sła­ bość. - Uśmiechnęłam się szeroko. - Więc może mi wy­ jaśnisz, na czym stoimy? Co się zmieniło? Bo wiele o tym myślałam, Miron, był czas, że chciałam rzucić wszystko, dostosować się do twoich oczekiwań, odciąć się od wil­ ków, wampirów, nawet magicznych, bylebyś tylko chciał ze mną być, ale już otrząsnęłam się z tych podległych zapędów. Jestem, kim jestem, nie jestem ideałem, ale ty też nim nie jesteś. Albo weźmiesz mnie taką, albo sorry, między nami koniec. - A ty pójdziesz w ramiona Baala? - On przynajmniej uważa, że jestem doskonała, i nie chce mnie zmieniać. Zacisnął zęby ze złości i zrobił krok w moją stronę. - A więc to jego wybierasz? - Nie, kretynie. Kocham cię i chcę z tobą być, ale nie za cenę tego, kim jestem. Nie wyrzeknę się swojego dzie­ dzictwa, przyjaciół, osobowości tylko po to, by zaspokoić twoją nerwicę. Wszyscy mamy swoje lęki. Ty boisz się, że mnie stracisz, ja, że nikt nie może mnie kochać bezwa-

runkowo. Więc albo bierzesz to, co widzisz, z wszystkimi zaletami i kilkoma wadami, albo między nami koniec. - A jeśli potraktuję to dosłownie? - szepnął, zbliżając się coraz bliżej. - Jeśli wezmę to, co widzę? - Powiem: czemu nie, pod warunkiem że nie masz na myśli pożegnalnego seksu, bo to akurat nie w moim stylu. Nie lubię seksu na smutno. A na pożegnanie urzą­ dzę ci awanturę, jakiej świat nie widział. - Nie zamierzam nigdzie odchodzić. Wróciłem, bo uświadomiłem sobie, że nie mogę bez ciebie żyć. Od­ szedłem, bo bałem się, że cię stracę, a straciłem cię, bo odszedłem, niezbyt logiczne, prawda? - Męska logika, pokrętna i bez sensu. - Widzisz, Luc uświadomił mi coś ważnego... Każda miłość obarczona jest ryzykiem straty, ale odwracając się od niej, mam stuprocentową pewność straty... - Mówiłam już, że kocham twojego dziadka? Jest ta­ kim rozsądnym diabłem, może to w nim powinnam się zakochać? - Postukałam palcem w usta, udając, że roz­ ważam tę sprawę dogłębnie. Miron był już przy mnie, obejmował mnie ramie­ niem i szepnął: - Lepiej nie, nie chciałbym pojedynkować się z moim dziadkiem o dziewczynę... Jesteś za bardzo w jego typie, bym mógł ryzykować. - W jego typie? - Moja babcia, Miriam, cóż, wygląda na to, że była taka jak ty. Uparta i waleczna, porywcza i szalona, na­ miętna i gwałtowna, piękna i nieskora do kompromisów. Jedyna kobieta, która dowodziła swoim oddziałem upad-

łych w czasie przewrotu. Zginęła, nim Luc objął piekło. Stracił niebo i ukochaną w jednym czasie. - Tak mi przykro, nie wiedziałam... - Ja też nie wiedziałem zbyt wiele, nie mówił o tym. Ale opowiedział mi o niej, bym nie popełnił, cytuję, naj­ większego głupstwa na tym świecie. Zapytałem go, czy nie żałuje, że Miriam była taka, że ryzykowała i zginę­ ła, zostawiając go samego. Wiesz, co mi odpowiedział? Że nigdy nie żałował nawet minuty z nią i że jeśli ceną za tę miłość jest samotność, jaką czuje, od kiedy jej za­ brakło, było warto. Poza tym wszelkie kalkulacje w mi­ łości są głupotą. Gabriel ożenił się z miłą domatorką, ci­ chym i spokojnym stworzeniem. Zmarła przy porodzie jeszcze przed przewrotem, wcześniej niż Miriam... Luc żałował tylko jednego, że nie było go przy Miriam, gdy umierała, nie chciał, by była na pierwszej linii walki, by ją chronić, odesłał ją. Wpadła w zasadzkę. Nie zamie­ rzam popełnić tego samego błędu. Będę z tobą, cokol­ wiek się będzie działo. - Czy to znaczy, że naprawdę wracasz do mnie i za­ mierzasz zaakceptować moje życie i mnie takimi, jaki­ mi jesteśmy? - Tak. Kocham cię. I będę się o ciebie bał jak chole­ ra, ilekroć jakieś bydlę, wampir, bóstwo czy wilk będzie próbował cię skrzywdzić, ale jeśli będę przy tobie, może będę mógł coś z tym zrobić. Zgadzasz się? Chcesz mnie z powrotem czy wolisz Baala? - Daj spokój z Baalem, kiedyś ci wszystko wyjaśnię, ale słowo, nie masz się czego obawiać... Nie będę pytać, jak ci się podobała Nika...

Zaśmiał się cicho. - To jego sprawka, co? Wzruszyłam ramionami urażona. - Nie podobała mi się. A jak tam skutki trzeciej wy­ miany z Joachimem? - Nieskonsumowane. Nie wspomniałam o sparowaniu z Vargiem, to nie czas na takie wyznania, zwłaszcza że i ono nie zostało skonsumowane. - Imponujące. - Powiedzmy. - Może skonsumujemy coś innego? Seks na zgodę to zawsze dobry pomysł... - Lepszy niż seks na pożegnanie - przyznałam. - Tęskniłem - szepnął, a jego gorący oddech łaskotał mnie po szyi i uchu. - Na własne życzenie - odpowiedziałam, stając na palcach i przygryzając jego dolną wargę. - Wybaczysz mi kiedyś? - Jeśli się postarasz i będziesz mnie wielbił absolutnie do końca moich dni... - Słowo daję. - Nie bądź gołosłowny, kochanie, pokaż mi, jak bar­ dzo się stęskniłeś - zamruczałam, ocierając się o niego zmysłowo. W jednej sekundzie jego oczy rozbłysły żywym og­ niem. - Chodź do mnie, mój słodki diabełku - wymruczał, ściągając ze mnie koszulkę. Całował mnie z desperacją i pragnieniem, które wy­ czuwałam każdym porem mojego stęsknionego ciała.

Jęknęłam, gdy mnie podniósł, i oplotłam go udami w pa­ sie. Chwilę później leżeliśmy na łóżku. Gorączka trawiła nas, zmysły przejęły kontrolę. Nie słyszałam trzaśnięcia drzwi ani kroków na ko­ rytarzu, dopiero głos mojego anioła na chwilę mnie ocucił. - Hm... Czuję, że macie się już dobrze i miłość kwit­ nie. Będę w Szatańskim Pierwiosnku, gdybyście mnie szukali, a jutro w szkole, gdybyście potrzebowali więcej czasu... Tak pewnie będzie, może na kilka dni zatrzy­ mam się u Nisima, macie to i owo do nadrobienia, lepiej, by nie było mnie w tym czasie w najbliższej okolicy... ro­ zumiecie, dla mojego zdrowia psychicznego i poczucia skromności - krzyczał przez korytarz, nie wchodząc do mojej sypialni. Naszej sypialni. - Tak będzie dobrze, dzięki, stary - odkrzyknął Mi­ ron - jestem twoim dłużnikiem. - Żebyś wiedział. Mogłem odejść ze służby i zawrócić jej w głowie tak, że zapomniałaby o tobie raz na zawsze zażartował Joshua. - Nie zrobiłaby tego - powiedział Miron niskim gło­ sem, nachylając się nade mną - prawda? - No nie wiem, on jest naprawdę słodki, a te noce z nim i bez ciebie... wiesz, to daje do myślenia - powie­ działam z rozmysłem, widząc, że mruży oczy z zazdrości. - Joshua, zmykaj, muszę jej pokazać, dlaczego uma­ wianie się z diabłem jest lepsze niż randki z aniołem warknął. - Hm... lekcje poglądowe? Uwielbiam twoje zaan­ gażowanie w moją edukację - szepnęłam, dusząc się ze śmiechu.

- Są sprawy, z których nie należy żartować, słonko odszepnął, zsuwając się wzdłuż mojego ciała. - Za karę będziesz wzywać moje imię aż po świt... - Grozisz mi czy składasz obietnice? - Nic, z czego nie zdołałbym się wywiązać... Cóż, znałam kilka bardziej dotkliwych kar, ale nie zamierzałam się z nimi wychylać. W ogóle nie zamie­ rzałam się wychylać przez jakiś czas, przynajmniej nie z łóżka. I pomyśleć, że nie musiałam nawet obiecywać, że włożę białą sukienkę...