Asa Hellberg Sekret Sonji(1)

Sekret Sonji





Åsa Hellberg

SEKRET SONJI Przekład Natalia Pecyna





Tytuł oryginału: Sonjas hemlighet Copyright © Åsa Hellberg 2012 by Agreement with Grand Agency, Sweden, and ANAW, Poland. Copyright © for the Polish translation by Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2015 Copyright © by Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2015 Redaktor prowadząca: Monika Długa Redakcja: Karolina Borowiec Korekta: Teresa Karasińska Projekt okładki: Krzysztof Kibart Skład i łamanie: Stanisław Tuchołka / panbook.pl Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki WYDANIE ELEKTRONICZNE 2015 ISBN 978-83-7976-288-0 CZWARTA STRONA Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o. ul. Fredry 8, 61-701 Poznań tel.: 61 853-99-10 fax: 61 853-80-75 [email protected]

www.czwartastrona.pl





Dla mamy





1 Może inni ludzie nie tańczą samby podczas pakowania naczyń, ale Julie po prostu nie mogła się powstrzymać. Miała jechać do Paryża, więc znalazłaby się pewnie jakaś bardziej odpowiednia muzyka, ale te rytmy dobrze pasowały do radości, jaką czuła. Nie będzie tęsknić ani za mieszkaniem, ani za pracą. Za Londynem też nie, pomyślała, kiedy nucąc i kręcąc swoją dużą pupą, przeszła z salonu do maleńkiej kuchni. We Francji najprawdopodobniej było wszystko, czego potrzebowała do szczęścia. Jedzenie, mężczyźni i kultura. Oczywiście, będzie tęsknić za rodzicami, ale biorąc pod uwagę, że wkrótce skończy czterdziestkę, nadszedł chyba czas na rozłąkę, niezależnie od tego, czy jej mama uważała to za dobry pomysł, czy nie. Wiele, zbyt wiele rzeczy jej mama nie uważała za dobry pomysł, a Julie już dawno przestała jej słuchać. — Zupełnie niczym się nie przejmuję — powiedziała głośno i wesoło do siebie, zawijając jaskrawozielony kubek w gazetę.

Ale nie była to do końca prawda. Julie była najprawdopodobniej jedną z bardzo niewielu osób w Anglii, które właściwie życzyłyby sobie nie mieć pięćdziesięciu milionów funtów na koncie.





2 Kobieta leżała na boku. Kołdra zsunęła się z jej nagich pleców. Przeszedł go dreszcz. Zabieranie jej ze sobą do hotelu było bardzo głupim pomysłem, ale zrzucił winę na whisky. Jej ciało było krągłe; kształty bardziej miękkie niż u jego eks. Była namiętna. Boże, jak tęsknił za namiętną kobietą... wczoraj, ale nie dziś. Odchrząknął. — Chyba powinnaś już sobie pójść — zauważył i szturchnął ją palcem w miękkie ramię. Mruknęła coś pod nosem i obróciła się na plecy, odsłaniając pełne piersi. Powoli otworzyła oczy. — Cześć — powiedziała z uśmiechem i przeciągnęła się, ziewając. — Długo już nie śpisz? — Chwilę — odpowiedział i naciągnął sweter przez głowę. — Musisz iść, powinienem pracować. — Rozejrzał się po pokoju, szukając swojej teczki. — Mogłeś mnie obudzić wcześniej, żebyśmy jeszcze mogli porobić coś miłego, zanim się ulotnisz. Nadąsany ton nie uszedł uwadze Fredrika, ale nie miał

ani czasu, ani ochoty, żeby akurat teraz zajmować się jej rozgoryczeniem. — Wyglądałaś, jakbyś potrzebowała snu. No już, wstawaj. Teczka leżała pod stertą wczorajszych ubrań. Nie miał już siły dłużej rozmawiać z tą kobietą. Kiedy opuścił pokój zaraz po jej wyjściu, zaczął się zastanawiać, jak miała na imię. To nie było istotne, po prostu nie przypominał sobie, kiedy ostatni raz uprawiał seks z kimś, kogo imienia nie znał. Przez ostatnie dwadzieścia trzy lata był tylko ze swoją żoną. Bezimienna była pierwszą, z którą poszedł do łóżka, odkąd jego żona postanowiła stać się byłą. Popatrzył na zegarek. Wpół do ósmej. Powinien zdążyć spacerem na Portobello Road i otrząsnąć się ze wspomnień o nocy, zanim spotka się z Susanne, dziewczyną jego dobrego przyjaciela Michaela, która miała dla niego jakieś zlecenie. W każdym razie potencjalne. W Londynie już zaczął się ruch. Fredrik wciąż nie był pewny, w którą stronę ma patrzeć, żeby nic go nie przejechało, a ponieważ miał jeszcze dużo czasu, postanowił przejść przez ulicę po pasach. Dni szaleństwa i lekkomyślności minęły. Jako fotograf freelancer widział i przeżył niejedno. Nie zawsze z własnej woli. Zlecenia, które z początku zapowiadały się spokojnie, kilkakrotnie zmieniały się w prawdziwe piekło. Był w Londynie podczas zamachów bombowych

w dwa tysiące piątym roku, próbował jak najlepiej przygotować się do sesji w hotelu Hyatt, kiedy zadzwonili do niego z „Kvällssidan” i poprosili o pomoc w dokumentowaniu ataków. To było sześć lat temu. Od tamtej pory trzymał się tylko tego, co nie wymagało patrzenia na rozerwane na strzępy ciała. Nie miał na to siły. Szczegóły wnętrz łazienek czy wakacyjne raje doskonale mu odpowiadały, ale zajęło mu parę lat, by zwolnić. Teraz robiło mu się niedobrze od zdjęć miejsc dotkniętych katastrofą, nieważne, czy chodziło o wojnę, ubóstwo, czy inne ludzkie cierpienie. Zamiast tego cieszył się zachodami słońca i szykownymi kafelkami, podobnie jak większość ludzi. Wejście do hotelu było skromne, tak samo jak i szyld, który głosił, że oto znalazł się na miejscu, przed Londynem Sonji. Fredrik uśmiechnął się. Nie miał pojęcia, czego chciała Susanne, wiedział tylko, że miało to dotyczyć pracy. Zastanawiał się, co to znaczyło. Nigdy wcześniej nie spotkał Susanne, ale wiele razy pracował dla Michaela w hotelu Hyatt. Z tego, co wiedział, ich związek trwał zaledwie kilka lat, i nie mógł pojąć, jak dwoje ciągle zajętych dyrektorów znajdowało czas dla siebie nawzajem. Albo może to właśnie był sposób na utrzymanie związku? Jego własne małżeństwo nie znosiło ani bliskości, ani dystansu, i w tej kwestii nie mógł już zrobić nic więcej. Wiedział, że kobiety go lubią, i nie mógł doliczyć się,

ile razy go prowokowały, jeszcze kiedy był żonaty. Kilka razy kusiło go, by porzucić wszystkie zasady oraz przykazania i oddać się jednej z kobiet, która bez wątpienia by tego chciała. Oczywiście, przysiągł swojej żonie wierność, ale to nie to powstrzymywało go przed skokiem w bok. Po prostu nie potrafił robić nic za czyimiś plecami. Nie zmniejszyłby problemów małżeńskich, mając romans na boku. Rozwód był właściwie nieunikniony. Za bardzo się od siebie oddalili i mieszkanie dalej razem pod jednym dachem byłoby po prostu głupie. I tak okazało się to dużo bardziej bolesne, niż się spodziewał. Główny hol był bardzo przyjemny; Fredrik od razu rozpoznał styl Adama. Pracował z nim wielokrotnie — Adam urządzał wnętrza, a Fredrik robił im zdjęcia. Ostatni raz współpracowali właśnie u Michaela, w hotelu Hyatt, trzy lata temu. Wiedział, że jego przyjaciel dostał wolną rękę w Londynie Sonji i z podziwem patrzył na wytarte dywany, meble nie pierwszej nowości i kolorowe obrazy na ścianach. — Czyż nie są wspaniałe? — uśmiechnęła się do niego uderzająco piękna kobieta. Mówiła po szwedzku, więc Fredrik domyślił się, że to Susanne. — Fantastyczne. Cześć, jestem Fredrik — powiedział i wyciągnął rękę. — Wiem, widziałam twoje nazwisko i zdjęcia mnóstwo razy. Witam serdecznie. Pomyślałam, że

możemy usiąść w jadalni i zjeść śniadanie, co ty na to? — Szwedzka kawa? Susanne kiwnęła głową. — Gevalia. Średnio palona. — Idealnie. Hyatt tego nie daje. — Zatarł ręce. — Wiem. Tutaj wszystko jest lepsze — uśmiechnęła się szeroko. Nie konkurowała z hotelem swojego ukochanego, to było niemożliwe. Hyatt Regency należał do gigantycznej sieci, podczas gdy jej przybytek był małym, prywatnym hotelem. Śniadanie już się zaczęło i Susanne z radością patrzyła, jak jej goście się częstują. Sama zdążyła już zjeść. Michael wcześnie ją obudził. Jego pieszczoty jak zwykle sprawiły, że szybko stała się zupełnie przebudzona i podniecona. Chemia, którą poczuli od razu, gdy się spotkali, pod wieloma względami wciąż ich łączyła, ale po dwóch latach nabrała głębi miłości i zrozumienia. Michael był najmniej problematycznym mężczyzną, jakiego spotkała, a miała z czym porównywać. Przez większość swojego życia zaczynała i kończyła związki z góry skazane na niepowodzenie. Mężczyźni albo byli potajemnie zajęci, albo traktowali ją jak jakiegoś rodzaju trofeum. Susanne była świadoma, jak jej wygląd działa na innych, także na kobiety, które rzadko pozwalały sobie na to, by dobrze poznać ją oraz to, co kryło się pod piękną powierzchownością. Nie potrafiła zliczyć, ile razy musiała się hamować i udawać idiotyczną pokorę,

żeby nie wydawać się zagrożeniem. — Tam? — wskazała na jeden z odosobnionych stolików w jadalni. Fredrik, trzymając w jednej ręce pełny talerz, a w drugiej dużą szklankę świeżo wyciskanego soku, usiadł z tęsknym westchnieniem. Dopóki nie włożył do ust pierwszej porcji jajecznicy, nie był w stanie rozmawiać. Nic nie jadł od wczorajszego popołudnia, a mimo żwawego porannego spaceru, w głowie wciąż czuł whisky z poprzedniego wieczoru. Dwa plastry bekonu później odłożył sztućce i spojrzał na Susanne. Uśmiechała się. — Potrzebowałeś tego — stwierdziła. — Aż tak to widać? — Miał nadzieję, że nie śmierdział alkoholem, choć istniało takie ryzyko. Wytarł usta wykrochmaloną serwetką. — A więc? Teraz jestem gotowy. Opowiadaj. — Chcesz krótką czy długą wersję? — Taką, na jaką masz czas — uśmiechnął się. — Okej. Śmiało zadawaj pytania w międzyczasie, jeśli coś będzie niejasne. — Wzięła łyk kawy i zastanowiła się, od czego zacząć. Szkic powieści Maggan o Sonji mówił właściwie wszystko. Odstawiła filiżankę i odchrząknęła. — Sonja, Maggan, Rebecka i ja przez trzydzieści lat, do momentu śmierci Sonji, byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami. Jej śmierć to dla nas trzech ogromna strata. To Sonja była tą wyzwoloną, jako jedyna w ogóle nie przejmowała się tym, co myślą inni,

i była w pełni zadowolona z siebie. Oczywiście wydawało nam się, że wiemy o niej wszystko, ale z jej testamentu dowiedziałyśmy się, że było zupełnie inaczej. Nigdy nie wspominała na przykład o chorobie serca, która stała się przyczyną jej śmierci. Nie mówiła też o tym, że posiada ogromną sumę pieniędzy, ani że podróżowała po Europie i miała znacznie więcej dobrych przyjaciół niż naszą trójkę. Popatrzyła na Fredrika, żeby upewnić się, czy nadąża. — Hotel nazywa się Londyn Sonji... — powiedział pytająco. — Tak. Z testamentu wynikało, że Sonji bardzo nie podobało się życie, jakie we trzy prowadziłyśmy. Uważała, że marnujemy je na głupstwa, i postanowiła, że weźmie się za to po swojej śmierci. — Susanne uśmiechnęła się. Sonja oczywiście miała rację, choć z początku trudno było to zrozumieć. — W swoim testamencie podarowała mi hotel, Maggan dostała pół restauracji w Paryżu, a Rebecka, żeby na zawsze mogła uciec od swojego smutnego życia dyrektora naczelnego, a także od patetycznego eksmęża, dostała nieurządzony dom na Majorce. — Wow. — To najłagodniejsze, co można powiedzieć. Wywróciła nasze życie do góry nogami, a jakby tego było mało, sprowadziła jeszcze na naszą drogę trzech mężczyzn. Maggan przypadł Paul, mnie Michael, a Rebece twój inny znajomy, Adam.

Fredrik nie ruszył jedzenia, od kiedy Susanne zaczęła opowiadać. Brzmiało to jak jakaś bajka. — Załatwiła też facetów? — Tak. — Jak? — Znała wszystkich trzech wcześniej i chyba wydawało jej się, że do nas pasują. Wiem, że to brzmi jak szaleństwo, ale to prawda. Przyniosę więcej kawy, wydaje mi się, że twoja już wystygła — dodała jeszcze Susanne z uśmiechem i wstała od stołu. Właściwie nie potrzebuje już nic więcej wiedzieć, pomyślała Susanne, podchodząc do bufetu kawowego. Był już wystarczająco zaciekawiony, żeby połknąć haczyk. Przyjmie zlecenie jako fotograf, tego była pewna.





3 Drobna rudowłosa kobieta szła żwawym krokiem przez hol paryskiego hotelu i właściwie tylko z jej twarzy można było wyczytać, że dwadzieścia pięć lat skończyła pewnie już dawno temu. T-shirt opinał jej biust, a każdy, kto byłby tym zainteresowany, mógł dostrzec, że ciasne spodnie idealnie podkreślały krągłość pośladków. Portier nie mógł oderwać od niej wzroku i zamknął usta dopiero, kiedy szturchnął go kolega. Kicki zatrzymała się przed hotelem i założyła okulary przeciwsłoneczne. Rozejrzała się na boki. W prawo czy w lewo? — Kicki? Odwróciła się zaskoczona. — Boże, co ty tu robisz? — Bardzo mało wiedziała o tym, czym obecnie zajmuje się jej były mąż, ich wspólna córka dawno przestała plotkować o swoich rodzicach. — Pracuję. A co ty tu robisz? — E, nic szczególnego. Po prostu miałam ochotę zobaczyć Paryż. Rozmawiałeś z Pyret? Próbowałam się

wcześniej do niej dodzwonić — zapytała, żeby odwrócić uwagę od swojego kłamstwa. — Tak, właściwie zamieniliśmy tylko kilka słów. Jak zwykle się spieszyła. Kicki uśmiechnęła się. Podczas rozmów o córce znajdowali się na pewnym gruncie. Propozycja, żeby poszli do jakiejś kawiarni zamiast tak rozmawiać na ulicy, wydała jej się dobrym pomysłem. Kto podsunął myśl, żeby spotkać się później na drinka i by rzucili się na siebie już w windzie, jadąc na górę do jej pokoju, tego Kicki nie mogła sobie za żadne skarby przypomnieć. Jednego była pewna. Nigdy więcej. Powinna spojrzeć na to jak na słabość i chwilowe zamroczenie umysłu, nie miała zamiaru mieć wyrzutów sumienia wobec jego nowej żony. Należało myśleć o tym jak o karmie. Sześć lat po rozwodzie skończyła ze swoim byłym mężem raz na zawsze, niezależnie od tego, czy jej ciało zgadzało się na to, czy nie, a ta nocna gimnastyka nie miała nic wspólnego z uczuciami. Raczej z brakiem życia erotycznego. Jeśli było coś pozytywnego w seksie z byłym mężem, to świadomość, że wszystko u niej działa jak powinno. Z tą wiedzą mogła właściwie iść do łóżka z kimkolwiek, jeżeli tylko jej ciało będzie potrzebować czyjegoś dotyku. Restauracja U Sonji znajdowała się całkiem niedaleko hotelu. Kiedy taksówka się zatrzymała, Kicki zobaczyła,

że Maggan czeka na zewnątrz. Ale to była inna Maggan niż ta, która mieszkała po sąsiedzku. Powiedziała to swojej przyjaciółce z Farsta, gdy ją obejmowała. — Och, dziękuję. To miłe z twojej strony! — zawołała Maggan. — Miłe? To szczere. Paryż ci służy — uśmiechnęła się. — Wejdź do środka, poznasz Paula — zaprosiła ją Maggan i otworzyła drzwi do U Sonji. — Witamy w najlepszej restauracji w Paryżu! — powiedziała z dumą, podając kurtkę Kicki szatniarzowi. Kicki rozejrzała się z zaciekawieniem po tym nagradzanym miejscu. Nie wiedziała zbyt wiele o paryskim życiu Maggan, poza tym, że wyszła za mąż za swojego ukochanego z młodości i że przeprowadziła się do niego po ponownym spotkaniu dwa lata temu. Miał jedną z lepszych restauracji w Paryżu i z tego, co Kicki zrozumiała, Maggan była współwłaścicielką. — Kiedy opowiesz, dlaczego mnie tu zaprosiłaś? — zapytała Kicki, kiedy już przedstawiła się Paulowi i została zaproszona na kieliszek czerwonego wina. Maggan zaśmiała się. — Czekałam na to pytanie — odpowiedziała i wzięła do ręki swój kieliszek. — Ale najpierw chciałabym wznieść toast i powitać cię w restauracji U Sonji. Ośmielę się stwierdzić, że jest ciut lepsza niż Sam & Co z Farsta Centrum. — Uniosła swój kieliszek w stronę Kicki.

— Chodzenie do Sama nie jest już modne. W Centrum teraz tylko O’Learys serwuje coś zjadliwego — uśmiechnęła się Kicki i skinęła lekko w stronę Maggan, odkładając kieliszek. — Ojej. Widzę, że dużo się dzieje, odkąd jestem za granicą. — Maggan poczuła ukłucie tęsknoty za domem. Właściwie to powinna sprzedać swój szeregowiec, ale nie mogła. To był dom, w którym wychowała się jej córka i w głębi ducha Maggan miała nadzieję, że Anneli pewnego dnia pójdzie po rozum do głowy i zdecyduje się go przejąć. Wciąż była skrycie niezadowolona, że jej córka razem z rodziną wolała zamieszkać w Östersund. Nieważne, że ona sama była w Paryżu. Sztokholm był bliżej. I kropka. — No tak. Farsta górą — uśmiechnęła się Kicki. — Chyba nigdy nie ruszę się z tej dzielnicy. Pyret wyprowadziła się do miasta i opuściła swój pokój, więc teraz zostałam sama w wielkim domu. Ale myślisz, że zastanawiałam się nad przeprowadzką? — Nie sądzę. — Uśmiech Maggan był pełen błogości. Dobrze wiedziała, jak to jest albo raczej, jak to było, zanim testament Sonji zmusił ją do zmiany miejsca zamieszkania. W tamtych czasach spędzała dnie, opiekując się wnukiem, i z tego, co pamiętała, całkiem jej się to podobało. — A masz ochotę na przygody? — spytała Maggan. — Jeśli nie będą mieć nic wspólnego ze spadochronami, szczytami gór albo seksem z moim

byłym mężem, to oczywiście! — Seks z byłym mężem? — Wczoraj. Jest tutaj. Nie pytaj. Wielka pomyłka. — Machnęła ręką. — Ojej. Więc dalej chce? — Seksu? Tak. Zawsze tego chciał. Jego żona musi mieć urwanie głowy z pilnowaniem go, nie sądzę, żebym była jedyną, która wpadła w jego sidła. — Wiesz, jak działają te sidła? Zastanowiła się przez chwilę. — Nie, właściwie to nie. Dlatego nie będę się z nim w ogóle kontaktować. Wystarczy, że czasami spotykamy się ze względu na Pyret. W każdym razie — podjęła, wracając do tematu — piszę się na wszystkie inne przygody. — Świetnie — podsumowała Maggan. — Wolisz krótszą czy dłuższą wersję? Ciężki tom szkicu powieści niemal parzył w torebce. Oprócz skarbu, jakim był pierwopis Maggan, Kicki dostała też kartę kredytową. — Na wszystko, czego potrzebujesz, pracując nad tym — zaznaczyła i jako przykłady wymieniła hotele, loty, telefon, sprzęt czy jedzenie. Zapłacą jej za to obrzydliwie dużo pieniędzy. Obrzydliwie. To było ważne, ale nie decydujące. To ta cała aura tajemniczości sprawiła, że Kicki przyjęła zlecenie jako dziennikarka.





4 Wielu kolegów Fredrika lubiło wielkie redakcje i szybkie tempo, ale nie on. Zbyt często musiał współpracować z jakimś głupim, młodym, niewyżytym dziennikarzem świeżo po studiach, który nie tylko zajmował się samą story, ale miał też swoje zdanie o tym, gdzie Fredrik powinien skierować aparat. Nie tęsknił za stałym zatrudnieniem. Zlecenia, które obecnie przyjmował, nie zawierały żadnych konkretnych wytycznych. Jeśli miał fotografować jakiś hotel, dostawał zupełną swobodę, by robić zdjęcia tak, jak sam chciał. Nie przynosiło to wprawdzie takiej reputacji i tyle adrenaliny, co raportowanie z Afganistanu, ale za to zdecydowanie więcej pieniędzy i spokoju przy pracy. Przez całe swoje życie nie doceniał spokoju i stawiał znak równości między nim a śmiercią. Za życie na wysokich obrotach przyszło mu jednak zapłacić cenę w postaci bezsenności, która z kolei sprawiała, że stawał się nieobliczalny. A gdy jego syn powiedział mu, że „wreszcie ma się za siebie wziąć, do cholery”, zdał

sobie sprawę, że musi zmienić swoje życie. Ponieważ często złościł się i irytował już w drodze do pracy, łatwo przyszło mu zrozumieć, że powinien skończyć ze stałym zatrudnieniem i w inny sposób wykorzystać renomę, której się dorobił. Nie musiał długo czekać na zlecenia; w ciągu paru miesięcy otrzymał ofertę kilku projektów, które pozwoliły mu na pracę w ciszy i spokoju. Podczas pierwszej pracy dla Apollo na Majorce towarzyszyła mu — wówczas jeszcze nie była — żona. Miał nadzieję, że spędzenie kilku tygodni w innym miejscu umocni ich małżeństwo, ale najwyraźniej zabrali problemy ze sobą w podróż. Przez ostatni tydzień w ogóle ze sobą nie rozmawiali. Kilka razy uprawiali seks, jak nakazuje obowiązek, ale była to zupełnie beznadziejna próba stworzenia jakiejkolwiek formy intymności. „Kończysz już?” — spytała go, a on wolałby raczej, żeby dostała ataku wściekłości i rzucała przedmiotami, niż okazywała tę pasywną agresję, o której świadczyło jej pytanie. Dał jej się poniżyć, a im bardziej się odsuwał, tym bardziej przykre były jej komentarze. Dalej nie rozumiał, dlaczego nie zostawiła go wcześniej. — A więc przekonała cię do współpracy? — zapytał Michael z uśmiechem. — Susanne nie można odmówić, kiedy się na coś uprze. — Namówienie mnie nie było szczególnie trudne. —

Fredrik odchylił się do tyłu na wygodnej sofie w biurze Michaela w hotelu Hyatt. — Fascynująca kobieta. — Wiem. Mam szczęście. Fredrik zaśmiał się. — Miałem na myśli Sonję. — Ach — uśmiechnął się. — Tak, Sonja była wyjątkowa. Susanne opowiedziała ci, że to dzięki niej się poznaliśmy? — Tak, wspomniała o tym. To, że się spotkaliście, nie jest aż tak zaskakujące, ale to wręcz niewiarygodne, że skończyło się tak dobrze. — Sonja dobrze nas znała. Trzymała się z dziewczynami w Sztokholmie przez te wszystkie lata, a Paul, ja i Adam byliśmy jej zagranicznymi przyjaciółmi, choć Adam też jest Szwedem. — Ale mogła przecież spiknąć was ze sobą jeszcze kiedy żyła, po co czekać na śmierć? — Jej życie za granicą było sekretem. Nie pytaj mnie, dlaczego tak zadecydowała, ale dziewczyny nic nie wiedziały o podróżach Sonji po Europie. Kiedy nie mogły się z nią skontaktować, myślały, że jest zajęta malowaniem, zawsze tak było, dlatego nie reagowały, gdy przepadała jak kamień w wodę. — Dostałem pierwopis powieści Maggan — powiedział Fredrik i poklepał stojącą przy sofie teczkę. — Susanne kazała mi go przeczytać w tydzień. — A potem? — Majorka. Mam spotkać się z Rebecką i Adamem.

Będzie fajnie, dawno nie widziałem Adama, chociaż czasami rozmawialiśmy przez telefon. Jaka ona jest? — Rebecka? Zupełne przeciwieństwo Susanne. Spokojna i rozważna, chodząca encyklopedia. Poza tym drobna i ciemnowłosa — uśmiechnął się. — Nie zmieniła się, odkąd poznałem ją ponad trzydzieści lat temu. Wspaniała kobieta. Polubisz ją. — A Maggan? Jeśli dobrze zrozumiałem, wyszła za mąż za twojego najlepszego przyjaciela? — Tak. Maggan to uosobienie spokoju. Jest dla wszystkich jak mama. — Zrobiło mu się ciepło na sercu, kiedy pomyślał o Maggan i Paulu. To musiał być dla niej poważny krok, zamienić poczucie bezpieczeństwa ze sztokholmskiego przedmieścia na paryskie życie restauratora. — Zakładam, że do Paryża też pojedziesz? — Tak, pewnie tak. Ale najpierw muszę przeczytać tę powieść, żeby połapać się, dokąd muszę się wybrać. — Akurat teraz Fredrik chciał pojechać do domu, do Szwecji. Musiał zakończyć wiele rzeczy, zanim będzie mógł zaangażować się w nowy projekt, a na początek miał do załatwienia kilka spraw równocześnie. — Następnym razem, jak będę w Londynie, zostawiam Hyatt i będę mieszkał w Londynie Sonji — zapowiedział. — Nie szczerz się tak. Tam nie będziesz mógł przemycać kobiet do pokoju hotelowego tak incognito jak tutaj — zauważył Michael i puścił oko. — To chyba nie jest szczególnie incognito, kiedy

dyrektor hotelu wie, co robią goście — odparł Fredrik z zażenowaniem. — Niektórzy goście — poprawił go rozbawiony Michael. — Kiedy wracasz do Sztokholmu? — Nie chciał wdawać się w szczegóły życia erotycznego swojego przyjaciela, więc uznał, że najlepiej będzie zmienić temat. Fredrik spojrzał na zegarek. — Potrzebuję taksówki na za godzinę. Przetarł oczy. Po pięciu godzinach czytania bez przerwy czuł się zmęczony, trudno było jednak oderwać się od tej historii. Powoli wyłaniał się z niej obraz Sonji, smutniejszy, niż się spodziewał. To, że wcześnie straciła rodziców, to jedno, ale uderzyło go, jak bardzo była samotna. Nie miała żadnego rodzeństwa, żadnych krewnych. Nikogo, kto mógłby zająć się osiemnastoletnią wówczas Sonją i sprawić, by stała się członkiem rodziny. Jej mentorem — i najbliższą osobą — stał się adwokat rodziców, Andréasson. Tylko on znał jej przeszłość i to on utrzymywał ją w tajemnicy aż do jej śmierci. Fredrik miał być odpowiedzialny za zdjęcia, dostał wolną rękę, by na podstawie tekstu określić, czego będzie trzeba. Po przeczytaniu połowy zrobił już tyle notatek, że zdał sobie sprawę, że wykonanie zlecenia trochę potrwa. O lukach w treści miał porozmawiać z Maggan, kiedy się spotkają.

Przeciągnął się. Może pora coś zjeść? Bycie żonatym i nieżonatym różniło się wyraźnie pod wieloma względami, zauważał to nie tylko, kiedy znów stwierdzał, że lodówka jest pusta. W zamrażarce znalazł parę kawałków pizzy i to musiało mu wystarczyć. Puszki z zupą grochową mógł zachować na gorsze czasy. Podczas gdy pizze obracały się w mikrofalówce, otworzył lekkie piwo i wypił je prosto z puszki, dzięki czemu miał mniej zmywania. Pewnego dnia będzie musiał wziąć się za to mieszkanie, właściwie spełniało wszystkie warunki, by stać się przyjemnym lokum. Jedynym pokojem, w którym panował zupełny porządek, było biuro. Ani jedna kartka nie leżała krzywo, a wszystkie materiały zostały schludnie umieszczone na półkach, które zamontował, kiedy się wprowadzili. Krzesło przy biurku było drogie, ale warte swojej ceny, ponieważ Fredrik siedział na nim godzinami, edytując zdjęcia. W sypialni stało szerokie łóżko, a na ścianie wisiał telewizor. Na podłodze leżały sterty gazet, ubrania wrzucał bezpośrednio do zabudowanej szafy, niezależnie od tego, czy były brudne, czy nie. Wymagało to sporo sortowania, gdy w końcu robił pranie, ale osobnego kosza na brudne rzeczy nigdy sobie nie sprawił. Po rozwodzie jego była żona zatrzymała wszystkie sprzęty, a Fredrik nie miał już siły się o to kłócić. Jedynym meblem, nad którego stratą ubolewał, była

kanapa. Nie mógł zrozumieć, dlaczego chciała ją wziąć, ponieważ to on upierał się, by kupić akurat tę, a nie wersję w kwiaty, którą proponowała ona. Nie chciał kupować sobie podobnej, za bardzo przypominałoby mu to o niezgodzie małżeńskiej. Na jej miejsce chciał znaleźć inną, ale równie dużą i wygodną. Oczywiście potem, kiedy sprawy się uspokoją. A więc jeszcze nie przez jakiś czas. Pizza smakowała wyśmienicie. Najwyraźniej jadł w swoim życiu za mało fast foodów, co na swój sposób było chyba dobre. Był mniej więcej w takiej samej formie jak dwadzieścia lat temu i nie rósł mu „mięsień piwny”. Biegał na dziesięć kilometrów trzy razy w tygodniu, gdziekolwiek się znajdował, to też robiło swoje. W każdym razie dobrze wpływało na jego nastrój. Podczas gdy inni mężczyźni od razu po rozwodzie zabiegali o nowe kobiety, Fredrik starał się o lepszy czas na kilometr. Jego była żona twierdziła, że jest beznadziejny w łóżku, i może miała rację; był za to bardzo dobry w bieganiu — tego nie mogła mu odmówić. Przeżył szok, gdy usłyszał, że jego żona udawała i że przez całe ich pożycie małżeńskie nigdy jej nie zaspokoił. Zawsze chciał zrobić jej dobrze, a kiedy zapytał, dlaczego nie powiedziała mu tego wcześniej, nie odpowiedziała. Potem nieźle dawał sobie radę bez zwyczajowego

sobotniego seksu, a pół roku później siedział w swoim nowym mieszkaniu bez zmywarki, jadł pizzę i uprawiał seks z nieznajomą, która prosiła o więcej. Fredrik pogłaskał się po policzku. — Dobry Fredrik, twoje życie naprawdę zmierza w dobrą stronę.





5 Kicki podążyła za innymi pasażerami. Wszyscy szli w stronę taśmy bagażowej i prawdopodobnie miało chwilę potrwać, zanim pojawi się jej walizka. Lotnisko było większe, niż pamiętała, ale z drugiej strony była tu dwadzieścia lat temu. Pyret wtedy wciąż jeszcze nie umiała chodzić, więc cały tydzień spędziła uwieszona na biodrze Kicki i gaworzyła z zadowoleniem. Dziewczynka była szczęśliwa, kiedy się najadła, w tym była podobna do swojej matki. Choć inni kręcili nosem na dania serwowane w samolocie, Kicki zjadła z apetytem. Jedzenie jak jedzenie. Ciężko było jej jeść tylko wtedy, kiedy była zdenerwowana albo nieszczęśliwa, a żadne z tych uczuć jej teraz nie doskwierało. Czuła łaskotanie w brzuchu, kiedy myślała o czekającej na nią przygodzie, ale było to raczej oczekiwanie, napięcie i niecierpliwość niż zdenerwowanie. Kiedy wyszła z obszaru celnego, od razu zobaczyła Rebeckę i pozdrowiła ją, unosząc dłoń. Obok stał jakiś mężczyzna. Kicki domyśliła się, że to musi być Adam.

— Witamy! — wykrzyknęła Rebecka i objęła ją. — To mój mąż, Adam. — Miło cię wreszcie poznać — powiedział Adam. — Czekamy jeszcze na mojego znajomego, który przyleciał tym samym samolotem, a potem możemy jechać. Jeśli Kicki była zaskoczona, że miał przyjechać ktoś jeszcze, to nie dała tego po sobie poznać. Zamiast tego zasypała Rebeckę pytaniami o jej nowe życie. Wcześniej spotkały się kilka razy u Maggan na Farsta, ale nie miały ze sobą żadnego kontaktu przez ostatnie dwa lata, a to, że w życiu Rebecki sporo się wydarzyło, było grubym niedopowiedzeniem. — To on. Fredrik, tutaj! — zawołał Adam i pomachał ręką. Rebecka spojrzała na szeroko uśmiechającego się mężczyznę, który właśnie szedł w ich stronę. — Cześć, Adam. Dawno się nie widzieliśmy — rzucił i poklepał swojego przyjaciela po plecach. — Tak, trochę czasu minęło. Pozwól, że przedstawię ci moją żonę, Rebeckę — powiedział Adam z dumą, a kiedy Rebecka wyciągnęła rękę do Fredrika, Adam obrócił się, by przedstawić mu Kicki. Ale jej tam nie było. — Gdzie się podziała Kicki? — spytał Rebeckę. — Ojej, nie wiem. Idźcie do samochodu, ja tu na nią poczekam, może musiała skoczyć do łazienki? Mężczyźni odeszli, obejmując się ramionami, a chwilę

później wróciła Kicki. — Fredrik Videbjär? — musiała zapytać, mimo że dobrze widziała, że to on. — Tak, znasz go? Z tego, co wiem, to całkiem znany fotograf, w każdym razie tak twierdzi Adam. — Kiedyś się znaliśmy. Co on tu robi? — Porozmawiamy o tym później. Chodź, chłopaki czekają w samochodzie. — Rebecka wzięła walizkę Kicki i ruszyła w stronę parkingu. Odwróciła się, bo jej przyjaciółka w ogóle nie ruszyła się z miejsca. — Halo, zasnęłaś tam? — Fredrik Videbjär — mruknęła Kicki sama do siebie i zaczęła iść. Jeśli będzie miała szczęście, może jej nie rozpozna. — A niech mnie! — krzyknął chwilę później i wyciągnął do niej rękę. — Ile to było lat temu, dwadzieścia pięć? — Wy się znacie? — zapytał ze zdziwieniem Adam, wkładając ich walizki do samochodu. — Znaliśmy — mruknęła Kicki. — Znaliśmy całkiem dobrze — dodał z uśmiechem Fredrik. Rebecka i Adam wymienili spojrzenia. — Jak dobrze? — zapytał Adam, ale Rebecka dźgnęła go łokciem w bok. — Tego dowiemy się potem. — A teraz jedziemy do nas do domu, żebyście mogli się tam zainstalować. Kiedy tylko zaparkowali pod domem, Rebecka

wyciągnęła Kicki z samochodu do pokoju, który przez najbliższy tydzień miał należeć do niej. — No to mów! — Muszę? — Owszem, jeśli masz zamiar być tak nieprzyjemna dla naszego drugiego gościa — uśmiechnęła się Rebecka. — Aż tak to widać? — Bardzo. — W młodości złamał mi serce — westchnęła Kicki. Głupio to zabrzmiało. Miała wtedy dwadzieścia trzy lata, a teraz ponad pięćdziesiąt, i przez wiele lat nie myślała o Fredriku. Ciężko było nie śledzić jego kariery. Kiedy czasami pojawiał się w jakimś reportażu, palące uczucie zawodu dawało o sobie znać, ale nic poza tym. — To był chyba po prostu mały szok, zobaczyć go na żywo po tylu latach. Już będę miła i uprzejma — posłała Rebece uśmiech, chcąc pokazać jej, że wróciła do dawnej, dobrej formy. — Na pewno? — Obiecuję. — Daj znać, jeśli będzie ci ciężko. Wtedy będziesz mogła zaciągnąć mnie do pokoju, żeby się wygadać. — Okej. Mogę teraz obejrzeć twój dom? Rebecka zaśmiała się z ulgą. — Tak. I załóż kostium kąpielowy. Woda w basenie jest cudowna. Fakt, że nie wiedzieli o wcześniejszej znajomości

Kicki i Fredrika, nie zwiastował niczego dobrego. Jak tych dwoje ma teraz współpracować, skoro ich wcześniejsze wspólne doświadczenia nie były dobre? Będzie musiała potem skontaktować się z Maggan i Susanne, powinny o tym wiedzieć. Fredrik uśmiechał się pod nosem, przechodząc przez wspaniały ogród w kierunku basenu. Kicki była bez wątpienia nieoczekiwanym elementem tej podróży. Od razu ją rozpoznał, co nie było takie oczywiste, kiedy spotykało się kogoś po dwudziestu pięciu latach. Tak ogniście czerwone loki i tak wymowne zielone oczy widział tylko u jednej osoby w całym swoim życiu. Ona najwyraźniej jednak nie była równie zachwycona ponownym spotkaniem. Próbował przypomnieć sobie, w jaki sposób się rozstali, może się pokłócili? Z początku, w tamtym czasie, wydawało mu się, że jest krucha, jak z porcelany, i niemal bał się jej dotknąć. Ale Kicki szybko przekonała go, że nie jest aż tak delikatna. Wręcz przeciwnie, działała na niego z taką siłą, jakiej nigdy potem u nikogo nie spotkał. Z drugiej strony... wtedy zaczęło się też życie z Evą, a różnica między tymi dwiema kobietami była ogromna. Z Kicki miał gorącą miłość i pożądanie, z byłą żoną chodziło raczej o szukanie pociechy. Zupełnie bez sensu było po tylu latach gdybać, jak ułożyłoby mu się, gdyby ożenił się z Kicki. Gdyby nie dokonał takiego wyboru, na jaki się zdecydował, nie

miałby dzisiaj Marcusa. — Przyjemnie? — zapytał Adam, a Fredrik podniósł wzrok. — Tak, cudownie. — Poruszył palcami u stóp. — Basen jest ogrzewany? — Akurat teraz nie, latem wystarcza ciepło od słońca. Chcesz piwa? Adam miał ze sobą szklanki i butelki, usiadł na brzegu basenu obok Fredrika. — Znacie się — stwierdził. — Ja i Kicki? To było sto lat temu, ale tak, mieliśmy romans, jeśli można to tak nazwać. — Dalej jest tak samo piękna, a przecież musi mieć koło pięćdziesiątki? Co o niej wiesz, ona i Rebecka to stare znajome? — Tak, poznały się przez Maggan, która przez wiele lat była jej sąsiadką. — Adam nalał piwo do szklanek — Zdrowie i witamy w Puerto Andratx i w Casa Sonja. — Tak nazywacie to miejsce? — Tak. Rebecka, Maggan i Susanne zdecydowały, że wszystkie ich projekty będą nosić imię Sonji. Restauracja w Paryżu cały czas nazywała się U Sonji, więc hotel w Londynie i dom Rebecki otrzymały podobną nazwę. — Kiedy zaczynacie z działalnością dla organizacji wspierającej osoby samotnie wychowujące dzieci? Może powinienem zabrać tu ze sobą Marcusa? — To jeszcze trochę potrwa, a ty nie jesteś w grupie docelowej — uśmiechnął się Adam. — Tutaj będą

przyjeżdżać tylko tacy, którzy są naprawdę samotni. Gdybyśmy mieli zapraszać takich, którzy opiekują się swoimi dziećmi na zmianę, przyjeżdżałaby tu połowa rodziców ze Szwecji. Poza tym Marcus już niedługo chyba będzie dorosły? — Niedługo? Ma dwadzieścia pięć lat. — Fredrik wziął duży łyk piwa. — Cholernie się boję, że zostanę dziadkiem, zanim będę na to gotowy. Adam zaśmiał się i odwrócił, słysząc, jak Rebecka i Kicki idą po kamiennej posadzce. Rebecka miała na sobie kostium kąpielowy, ale nie do końca rozumiał, jak Kicki wyobrażała sobie siedzenie w prażącym słońcu. Owinęła się w coś w rodzaju olbrzymiego szala i jedyne, co spod niego było widać, to jej twarz i bose stopy. — O, mumia — zażartował. Kicki zadarła nos i udawała, że nie słyszy. Czuła się bezpiecznie pod swoją zbroją i nie zamierzała pod żadnym pozorem pokazywać więcej ciała niż teraz. Z trudem usadowiła się na leżaku. — Kochanie, chodź ze mną trochę popływać — poprosiła Rebecka i Adam natychmiast się podniósł. — Idziesz też, Fredrik? — zapytał. — Nie, wy się kąpcie, ja postanowiłem zawrzeć ponowną znajomość z tym, co znajduje się pod prześcieradłem — odpowiedział Fredrik i ruchem głowy wskazał leżak, na którym siedziała Kicki.





6 — Umieram — jęknęła Susanne i z rozmachem otworzyła okno w sypialni. Zupełnie nie przejmowała się tym, że ktoś z ulicy mógł zobaczyć ją zupełnie nagą. — Znowu? — zapytał Michael. — Mam wrażenie, że co dziesięć minut. Naprawdę muszę mieć na to tabletki. — Spływał po niej pot, jakby miała w sobie odkręcony na pełną moc grzejnik. — Zastanawiam się, kiedy zacznie to wpływać też na twoje pożądanie. — Michael uśmiechnął się, a Susanne wbiła w niego wzrok. — To nie jest śmieszne. Może masz rację. Pewnego pięknego dnia może nie będziesz mógł cieszyć się swoją pełną namiętności partnerką. — Zaczęła wachlować się rękami. — Nie sądzisz, że od tego bardziej się pocisz? Chodź, wiem, co cię naprawdę rozgrzeje — zrzucił z siebie kołdrę. — To ty chodź — poprosiła i pochyliła się do przodu, opierając się o futrynę okna. — Wydaje mi się, że Swansonowie z naprzeciwka mogą potrzebować

rozbudzającego widoku. Żadne z nich nie miało skłonności do ekshibicjonizmu, ale nie rozpraszało ich to, że ktoś mógł ich zobaczyć albo usłyszeć, a kiedy Michael przysunął się do niej od tyłu i objął dłońmi jej piersi, w ogóle nie zastanawiali się nad tym, czy ktoś ich widzi. Odwróciła głowę tak, by sięgnąć jego ust, a gdy ich pocałunek stawał się coraz głębszy, jego dłonie wędrowały coraz niżej. — Czy to też pot? — wyszeptał, kiedy poczuł jej ciepło. Pogwizdując, Susanne weszła dużymi krokami do hotelu. Szpilki stały w szafie w jej biurze. Pięćdziesiąt lat zajęło jej, żeby zrozumieć, że w sportowych butach naprawdę wygodnie się chodzi. Jak zwykle zatrzymała się i wciągnęła głęboko powietrze, patrząc na hotelowy szyld. Gdyby ktoś dwa lata temu powiedział jej, jak będzie wyglądać jej przyszłość, pewnie zaczęłaby się śmiać. Prowadziła swoje ówczesne życie stewardesy już tak długo, że zdążyła się do niego przyzwyczaić i nie sądziła, żeby cokolwiek miało się w nim zmienić aż do emerytury. Nie wierzyła też, że przydarzy jej się coś lepszego niż kompletnie beznadziejne związki. Ale Londyn zmienił wszystko. Patrząc na szyld Sonji, poczuła niezwykłą wdzięczność wobec swojej zmarłej przyjaciółki. — Dziękuję, Sonju — powiedziała.

— Zawsze mówisz sama do siebie? — Benny, jeden z najlepszych kucharzy w Londynie Sonji, pojawił się za nią zupełnie niezauważenie. — Cha, cha, tak — otworzyła drzwi hotelu i przytrzymała je koledze. — Mamy dziś coś szczególnego? — zapytała. — Jakąś konferencję, a poza tym to, co zawsze. Najwyraźniej nie mamy wolnych pokoi? — Tak jest. To niesamowite. Mamy rezerwacje na mniej więcej rok naprzód. Przeszli razem do pomieszczenia służbowego. Susanne zawsze towarzyszyła swoim pracownikom przy porannej kawie. Wyczuwała wtedy, jaka panuje atmosfera i czy jest coś, czym powinna się zająć. Dwoje pełnoetatowych pracowników zrezygnowało, i tylko tyle wydarzyło się w ciągu całego roku. Susanne uważała to za wystarczający dowód na to, że dobrze zajmowała się swoim personelem. — Co u ciebie? — zapytała zaciekawiona, schylając się, by podnieść z podłogi jakiś skrawek papieru. — Dziękuję, nieźle. Takie papierki leżą w całym moim mieszkaniu, może chciałabyś i tam posprzątać? — zażartował. — Czasami mam wrażenie, że nie przejmuję się porządkami tylko dlatego, że moja żona była pedantką. Taki dziecinny sposób na wyrażenie niezależności. Minęły już ponad trzy lata, odkąd się rozwiódł, i rok odkąd przeprowadził się do Londynu, żeby zacząć nowe

życie. — Żadnych nowych kobiet? — Nope, ani jednej. — To dobrze. — Dobrze? — Sam uważał, że bycie samotnym było smutne, ale Susanne i jej młodszemu bratu, Patrikowi, szefowi kuchni, pewnie na rękę było, że Benny zawsze pozostawał dostępny. Susanne zaśmiała się. — Nie miałam nic złego na myśli. Mam za to dla ciebie nowe zlecenie i byłoby trudno, gdybyś miał w Londynie jakąś towarzyszkę, z którą nie mógłbyś się rozstać. Zamilkła, kiedy do pomieszczenia weszło kilka innych osób, i szepnęła Benny’emu, żeby w wolnej chwili przyszedł do niej do biura. Susanne najbardziej lubiła poranne godziny w hotelu. Nawet jeśli jej obecność nie była konieczna przy wymeldowywaniu się gości, chciała jak najczęściej być na miejscu i zapraszać ich, by przyjeżdżali ponownie. Do Londynu Sonji przybywało wiele kobiet, co wyjątkowo cieszyło Susanne, bo taki też był jej cel. Mieszkała w wielu hotelach biznesowych, jeszcze kiedy pracowała jako stewardesa, i wydawało jej się, że w żadnym z nich nie zwracano uwagi na to, że zatrzymują się tam także kobiety. W Londynie Sonji dbano o ekologiczne żele pod prysznic i szampony o zarówno męskich, jak i damskich zapachach, szlafroki w odpowiednich rozmiarach oraz o dostęp do żelazka.

W każdym pokoju znajdowały się też duże lustra, które nie wisiały wewnątrz ciasnych szaf, tak jak w większości innych hoteli. Lustra u Sonji, umieszczone w złotych ramach, wisiały na ścianie, a przed nimi było tyle miejsca, że można było wręcz tańczyć. Kiedy Benny zapukał do drzwi biura, Susanne właśnie nalała sobie czwartą tego dnia filiżankę kawy. — Masz ochotę? — zapytała, unosząc dzbanek. — Nie, dzięki. — Usiadł w jednym z wygodnych foteli i popatrzył na swoją pracodawczynię. Znał Susanne właściwie przez całe swoje życie, a kiedy jej młodszemu bratu zaproponowano pozycję szefa kuchni w Londynie Sonji, stało się oczywiste, że i Benny dostanie ofertę pracy. Patrik i Benny zawsze pracowali razem, a gdy Patrik miał wolne i spędzał czas z rodziną, Benny przejmował obowiązki szefa kuchni. Wszyscy byli zadowoleni z takiego rozwiązania. — Jesteś ciekawy? — zapytała Susanne i usiadła obok niego. — Pewnie, że jestem. I trochę się martwię, że chcesz się mnie pozbyć. — Wcale nie! Ale chciałabym, żebyś na jakiś czas pojechał do Paryża. Wzięła łyczek kawy i spojrzała na przyjaciela znad brzegu filiżanki. Benny wyglądał na przerażonego. — Ach tak, tego chcesz? — Nie wiedział, co jeszcze miał powiedzieć. Paryż? — Tylko na parę miesięcy. Planujemy połączyć

paryską restaurację U Sonji z naszą w hotelu i potrzebuję kogoś, kto będzie za to odpowiedzialny — wyjaśniła Susanne i odstawiła filiżankę. — Paul i Maggan nie mogą po prostu przesłać przepisów? Uśmiechnęła się. Benny dobrze wiedział, na czym to polega, ale rozumiała jego niepokój. Gdyby ktoś poprosił ją, żeby pracowała w hotelu w Paryżu, byłaby przerażona. — Nie, musisz być tam na miejscu. Tylko parę miesięcy, obiecuję. Będziesz mógł zamieszkać w mieszkaniu Maggan, wspaniałym małym gniazdku w centrum Paryża. Susanne wyglądała na zadowoloną. Benny wbił w nią wzrok, żeby przestała się uśmiechać, ale to nie zadziałało. — A co, jeśli odmówię? — Wtedy tak czy siak będziemy musieli to jakoś rozwiązać. Przemyśl to, Benny. I daj znać Maggan. Obie jesteśmy przekonane, że się do tego nadajesz. — Dwa miesiące? — Tak. — Kiedy potrzebujesz odpowiedzi? — Najlepiej w ciągu tygodnia. — Patrik o tym wie? — Tak, wczoraj mu o tym opowiedziałam. Trochę się sprzeciwiał, bo jesteście jak bliźnięta syjamskie. Tak naprawdę był wściekły, bo uważał, że Susanne

podjęła decyzję za jego plecami, co w zasadzie było prawdą. Za hotel w Londynie, restaurację w Paryżu i dom na Majorce odpowiadały Susanne, Maggan i Rebecka. Jak dotąd we wszystkim się ze sobą zgadzały. Przyświecała im pamięć o Sonji. Pierwszym krokiem były ich projekty, ale nie wiedziały, co będzie dalej. Miały nadzieję, że zadanie, jakie zleciły Kicki i Fredrikowi, rozjaśni im nieco tę kwestię.





7 — Czy to oznacza, że musimy razem jeździć? — zapytała Kicki przerażona. Wystraszyła się, że zgodziła się na coś, czego potem będzie gorzko żałować. — Tak, założenie jest takie, że macie uzupełnić to, czego brakuje w projekcie powieści Maggan — odpowiedziała Rebecka. Rebecka czuła się podobnie jak Kicki, ale z zupełnie innych powodów. Oczywiście, mogli znaleźć innego dziennikarza i innego fotografa, ale do tej dwójki Maggan, Susanne i ona sama miały zaufanie, poza tym ciężko było znaleźć kogoś kalibru Kicki i Fredrika. Z drugiej strony, jeśli rzeczywiście nie byli w stanie ze sobą współpracować, nie miały chyba innego wyboru niż zwolnić ich z umowy. — Rozmawiałaś już z Fredrikiem? — zapytała. Kicki wyglądała na naburmuszoną. — Nie. — Więc co proponujesz? — Nie wiem. — Wcześniejsza myśl, że ma pięćdziesiąt lat i nie jest już wrażliwą

dwudziestotrzylatką, nie wpłynęła na to, co czuła. Wystarczyło, że na niego spojrzała, i wracały wspomnienia. Podniosła głowę. — Może mimo wszystko powinnam z nim porozmawiać? — płaczliwy ton zniknął. — Najlepiej będzie, jeśli tak zrobisz. To dobry facet. Jeśli Adam za kogoś ręczy, to najczęściej się nie myli. Kicki prychnęła. Co też Adam mógł wiedzieć. — Gdzie on jest? — Wydaje mi się, że w ogrodzie. Kicki podniosła się. Potrzebowała głębokiego oddechu, żeby spokojnie przejść przez trawnik, więc na wszelki wypadek wzięła trzy. — Fredrik! — zawołała. — Musimy porozmawiać. Kiedy podszedł do niej powoli, opuściła ją odwaga. Życzyła sobie, żeby brzydko się postarzał przez ten czas, kiedy się nie widzieli, ale było wręcz przeciwnie. Jego ciało było wciąż zgrabne, a ramiona jeszcze szersze, o ile to było możliwe. — Załóż coś na siebie — syknęła. — Wtedy będę musiał wejść do domu, a tego nie chcę. — Spojrzał na nią pytającym wzrokiem. — To o moim nagim torsie chciałaś porozmawiać? Wskazała na ogrodowy zestaw wypoczynkowy w cieniu. — Usiądźmy tam. Podczas gdy wszyscy dookoła chodzili na wpół nadzy, Kicki jeszcze nie zdobyła się na to, by odsłonić nogi

albo ramiona, gdy Fredrik był w pobliżu, więc teraz czuła się lepka od upału. Usiadł na jednym z krzeseł i założył okulary przeciwsłoneczne na głowę. — No, mów, Zetterqvist. Nabrała powietrza. — Wydaje mi się, że to nie jest zbyt dobry pomysł, żebyśmy razem pracowali — powiedziała i mimowolnie opadły jej ramiona. — Dlaczego? — Wyglądał na zaskoczonego. — Noo, a co powiesz o naszej historii? — zapytała i poczuła przypływ energii. — Po prostu nie można na tobie polegać. Jak mogłabym jeździć sobie po Europie z kimś, komu nie mogę ufać? — Spojrzała na niego triumfująco. — Poczekaj, chwileczkę. Nie można na mnie polegać? Takie masz o mnie zdanie? — Pochylił się do przodu i próbował spojrzeć jej w oczy, ale Kicki odwróciła twarz. — Nie wiem, czy taki jesteś, czy nie, ale bez wątpienia podjęcie pracy z tobą jest ryzykowne. — Mogłabyś, proszę, patrzeć na mnie, kiedy ze mną rozmawiasz? Więc straszy cię widmo naszej wspólnej przeszłości? W takim razie ty chyba też jesteś równie niebezpiecznym partnerem do współpracy jak ja? Odwróciła głowę i spojrzała na niego wzrokiem pełnym zdumienia. — Ja? Co takiego tobie zrobiłam?

— Och, nawet nie próbuj. Dobrze wiesz, że nie byłaś zainteresowana związkiem ze mną. Z tego, co pamiętam, chciałaś być wolna, zobaczyć świat, a najlepiej to nigdy nie wracać do Szwecji. To może nie jest cytat, ale tak tłumaczę sobie to, że dałaś mi kosza. Uniosła brew. — To chyba też inna wersja zdarzeń — powiedziała sucho. Oczywiście, chciała zobaczyć coś poza Farsta, ale chętnie zrobiłaby to razem z nim. Wtedy. To, że mieli robić to teraz, dwadzieścia pięć lat później, wydawało się po prostu głupie. Nie mieli już ze sobą nic wspólnego. — Nie ma sensu dłużej o tym rozmawiać. Skrzywdziłeś mnie, ale pogodziłam się z tym dawno temu. Muszę się jeszcze zastanowić, czy mam ochotę odnowić znajomość z tobą. — Wstała. — A teraz, jeśli pozwolisz, potrzebuję paru godzin dla siebie. Znalazła Rebeckę w kuchni. — Możemy pojechać na plażę, ty i ja? — poprosiła. Porzuciła pomysł o samotnym spędzeniu czasu, potrzebowała wymiany myśli z kimś, kto nie był widmem sprzed dwudziestu pięciu lat. — Jasne, chętnie, co powiesz na Camp de Mar? Tu w Puerto Andratx nie ma wielu plaż — odpowiedziała Rebecka. — Zgadzam się na wszystko, tylko zdejmę z siebie trochę ubrań — uśmiechnęła się z ulgą Kicki. — Lecę

się przebrać. Rebecka śmiała się. — A ja to nie mam swoich widm? Zapytaj biednego Adama. Musiał się z nimi męczyć ponad rok, zanim zrozumiałam, że rzeczywiście można na nim polegać. Kicki aż usiadła na ręczniku plażowym. — No co ty, naprawdę? Zawsze myślałam, że jesteś taka stabilna i zrównoważona. — Też tak myślałam, ale nie w obliczu potencjalnych flirtów. Zdrada mojego byłego męża tkwiła we mnie przez dokładnie siedem lat. Aż zmarła Sonja. Dopiero wtedy mi z nim przeszło. Natomiast samą zdradę przepracowywałam przez kolejny rok. Właściwie z pomocą terapeutki, tu na Majorce. — Zmrużyła oczy, patrząc na Kicki, która siedziała, obejmując kolana ramionami. — Terapia jest dobra jak cholera — uśmiechnęła się. Dzisiaj trudno było uwierzyć, że czuła taki opór, kiedy Adam próbował się do niej zbliżyć, ale lęk, który wtedy odczuwała, nie pozwolił na związek. Powoli razem z terapeutką rozwiązywały supły stojące na przeszkodzie nowej miłości, a Adam, na całe szczęście, czekał. — I jesteś teraz szczęśliwa? — zapytała Kicki. — Szczęście to takie dziwne słowo... Na pewno mogę powiedzieć, że jestem zadowolona. Mam życie, którego chciałam.

— Moim zdaniem to brzmi bosko. Zadowolenie. Zastanawiam się, kiedy sama ostatnio tak się czułam. Kiedy Pyret jej potrzebowała, Kicki nie myślała o własnych potrzebach, nie mogła też skupić się na nich po rozwodzie, mimo że córka często przebywała u ojca. Zapomniała, jak to jest zajmować się samą sobą i z trudem pojęła, że jej dawne „ja” jest pogrzebane tak głęboko, że trudno było je znaleźć. Dopiero przez ostatnie trzy lata zaczęła patrzeć w przyszłość z większym entuzjazmem, a propozycja od Maggan była uwieńczeniem powolnego procesu powracania do siebie. — Fredrik wciąż cię pociąga? — pytanie Rebecki wyrwało Kicki z rozmyślań i tak ją zaskoczyło, że nie mogła odpowiedzieć od razu. Zamiast tego pojawił się przed jej oczami, a teraźniejszość zaczęła mieszać się z przeszłością. Był cudowny. Znacznie czulszy niż mężczyzna, którego później poślubiła. — Nie, nie sądzę, żeby mnie pociągał, ale raczej boję się, że mógłby znów zacząć — odpowiedziała zamyślona. — Myślisz, że to dlatego jestem tak wrogo nastawiona? Adam nakrył stół i postawił na ladzie barku po jednym piwie. — Fredrik, podano do stołu! — zawołał. Przyjaciel wystawił głowę przez drzwi. — Już, tylko coś na siebie założę. Kicki opieprzyła

mnie wcześniej, że byłem taki nieubrany — uśmiechnął się. Nie, żeby szczególnie przejął się tym, co powiedziała, ale nie chciał psuć innym apetytu. Wytarł włosy ręcznikiem i odwiesił go na jednym z wieszaków w dużej łazience. Później miał porobić więcej zdjęć wnętrza domu, teraz był głodny. Naciągnął na siebie krótkie spodenki, założył jasnoniebieski T-shirt i przeciągnął palcami po włosach, po czym wyłączył światło w łazience. — Wspaniale, jestem strasznie głodny — rzucił, kiedy zobaczył wielką miskę sałatki makaronowej, którą wystawił Adam. — Chleba? — Adam podał mu koszyk z pokrojonymi kromkami. — Dzięki. Kto piekł? — Hm, na pewno nikt z nas — wyszczerzył się Adam. — Kupujemy chleb w miasteczku, a potem go zamrażamy. Piwa? — Poproszę. Adam napełnił jego szklankę, a Fredrik wziął spory łyk zimnego napoju; dopiero potem nabrał makaronu na widelec. Miło było siedzieć tak we dwójkę z Adamem. Przeszkadzały mu wcześniejsze napaści ze strony Kicki. — Gdzie się podziały dziewczyny? — Miały pojechać popływać, ale wydaje mi się, że niedługo wrócą. Fredrik westchnął głośno.

— Nie wiem, czy uda mi się pracować z Kicki. Twierdzi, że nie może na mnie polegać — uśmiechnął się krzywo. — A taką decyzję podjęła na podstawie tego, co wydarzyło się dwadzieścia pięć lat temu. Zauważył ją już pierwszego dnia. W jej pokoju nie działał grzejnik i dostało się za to szkolnemu woźnemu. Kiedy Fredrik przechodził korytarzem, rzuciła się na niego, potrzebowała współczucia, i od tamtej pory byli już nierozłączni. Obydwoje mieli po dwadzieścia trzy lata i, jak się później okazało, byli wciąż strasznymi dzieciakami. Myślał, że może zamieszkają razem po skończeniu kursu, ale Kicki nie chciała o tym słyszeć. Pragnęła podróżować, a Fredrik, mając to wciąż w pamięci, wrócił do swojego mieszkanka w Sztokholmie wylizywać rany. Potem spotkał swoją przyszłą żonę, która niedługo później zaszła w ciążę. Kiedy Kicki odezwała się po paru miesiącach, odpowiedział, że nie jest już zainteresowany, i od tamtej pory nie mieli ze sobą kontaktu. — Dwie strony tej samej historii — uśmiechnął się Adam. — Znam to z czasu, kiedy walczyłem o Rebeckę. — Ale ja nie chcę Kicki, chcę po prostu móc z nią pracować — sprostował Fredrik. — W przeciwnym razie możemy się pożegnać z pracą nad powieścią Maggan. Pozabijamy się nawzajem, jeśli nie wymyślimy żadnego sposobu, jak mamy się wobec siebie zachowywać. Adam wybuchnął śmiechem.

— Gdyby była tu Susanne, pewnie zaproponowałaby, żebyście się ze sobą przespali. — Susanne z Londynu? Adam skinął głową i dokładnie w tym momencie do domu weszły Rebecka i Kicki. — Co tu się wyprawia? — zapytała Rebecka. Podeszła do barku, pocałowała swojego męża w policzek, po czym wykradła pomidorka koktajlowego z miski z sałatką. — Powiedziałem Fredrikowi, jak Susanne rozwiązałaby konflikt. Fredrik dostrzegł, że Kicki nasłuchuje, chociaż stała kilka metrów dalej i patrzyła w inną stronę. Rebecka spojrzała pytająco na Adama, a kiedy połapała się, co ma na myśli, uderzyła go w ramię. — Adamie Ericssonie, czy takie masz zdanie o jednej z moich najlepszych przyjaciółek? — Właśnie takie. — Adam uśmiechnął się serdecznie. Uwielbiał Susanne tak samo jak jego żona. — O czym rozmawiacie? — nie mogła dłużej powstrzymać się Kicki. Fredrik na próżno wbił wzrok w Adama, żeby go uciszyć, a kiedy Kicki zrozumiała, co ten miał na myśli, zadarła nos i wymaszerowała do swojego pokoju. Trzask zamykanych drzwi dobitnie oznajmił im, co sądziła o tym pomyśle.





8 Julie nie oczekiwała, że jej mama przestanie zadawać pytania, ale bez wątpienia miło byłoby ich uniknąć. Centrum zainteresowania matki stanowili mąż i dzieci; Julie zrezygnowała z tego na rzecz pracy. Taki wybór głęboko zranił jej matkę. — I teraz jeszcze Paryż? Nie mogłabyś trochę pomyśleć o mnie i tacie? Przecież nie będziemy cię widywać przez kilka miesięcy. — Mama pogłaskała ją po trzydziestosiedmioletnim policzku. — Kochamy cię, Julie, chcemy dla ciebie tylko dobrze. Jej troskliwość oznaczała wszystko, od dociekania z kim zadawała się jej córka, po pilnowanie, żeby wieczorem wracała do domu, a z pomysłem o Paryżu niemal w ogóle nie mogła się pogodzić. — Dziękuję ci, mamo, wiem, że mnie kochacie. I naprawdę wiedziała. Niewielu rodziców było tak zaangażowanych w sprawy swoich dzieci, jak oni. Julie uważała jednak, że to zaangażowanie powinno nieco opaść teraz, gdy ona i jej brat byli już dorośli. Teraz wręcz nie poznawała swojej zazwyczaj pogodnie

usposobionej matki. Tak jakby Paryż pełen był trucizny, a nie miłych Francuzów. — Nie poznałaś jeszcze żadnego miłego mężczyzny. Pomyśl tylko, co będzie, jeśli poznasz jakiegoś żabojada? Nie będę mogła tego znieść. Julie wiedziała, że wystarczy jeszcze kilka sekund, a jej mama zacznie zalewać się łzami, dlatego też wstała się pożegnać. — No i, Julie, musisz naprawdę pomyśleć o swojej wadze. Już teraz jesteś nieco za okrągła. Kobieta uścisnęła mamę, nie zwracając uwagi na jej tradycyjne komentarze. — Gdzie jest tata? W gabinecie było ciemno, jedyne światło pochodziło od lampki nad starym fotelem. — Podciągnij żaluzje, za oknem jest wspaniała pogoda — zaproponowała Julie. — Lepiej czyta mi się w ciemności — uśmiechnął się ojciec. — I co, już uciekasz? — Tak, na razie do domu. Do Paryża jadę jutro. — Będziesz czasem dawać znać? — Oczywiście, że tak. Wstań, to cię wyściskam. W całej rodzinie nie tylko Julie była nieco przy kości. Wiedziała, że jej ojciec zmagał się z podobnymi problemami. Było jej go niemal szkoda, kiedy zrozumiała, że teraz będzie musiał to wszystko znosić sam. Kiedy wsiadała do samochodu, jej rodzice stali

w drzwiach do ich niewielkiego domu szeregowego i obejmowali się. Julie widziała, jak matka opiera głowę na ramieniu ojca i jak on czule głaszcze ją i pociesza. Julie pozdrowiła ich, unosząc rękę, po czym nacisnęła pedał gazu i ford ruszył ze zrywem. Podczas trzygodzinnej podróży pociągiem próbowała zorientować się nieco w Paryżu na podstawie mapy, którą miała przed sobą. Jej mieszkanie było położone w samym centrum, tak jej się w każdym razie wydawało. Od razu zakochała się w lokum, które zobaczyła w ogłoszeniu. Kuchnia była tak mała, jakby w ogóle jej nie było, ale ponieważ sama interesowała się jedzeniem, które przyrządzali inni, nie sądziła, by miało to stanowić jakiś problem. Sypialnia i salon na zdjęciach wyglądały czarująco i miała nadzieję, że w rzeczywistości będą odpowiadać jej oczekiwaniom. W ogłoszeniu wspominano o strzeżonym wejściu i konsjerżu, który cały czas był na miejscu, to brzmiało nieźle. Julie pewnie będzie potrzebować pomocy, nie tylko z rozeznaniem się w Paryżu. Ani trochę nie martwiło jej, że nie mówiła po francusku. Była przekonana, że Francuzi wystarczająco dobrze znają angielski... Julie zwinęła mapę. Będzie dobrze. A jeśli nie, zawsze mogła wrócić do domu. Nie, żeby miała pracę, złożyła już wypowiedzenie, ale chyba będzie mogła robić coś innego. Zresztą nie była w finansowym dołku, wręcz przeciwnie. Jako analityk rynku zarabiała

nieźle. No i oczywiście miała majątek, z którego od dawna nie tknęła ani funta. To było wieki temu. Miała zaledwie dziewiętnaście lat, kiedy potajemnie związała się z żonatym, ale pozostającym w separacji, zamożnym profesorem z uniwersytetu w Edynburgu. W związku, który doprowadził do tego, że zaszła w ciążę. On natychmiast zakończył relację, ale potem zadzwonił do niej i zaoferował jej pieniądze. — No to zapłać — powiedziała wtedy. Nawet nie zapytał, czy przeprowadziła aborcję, czy nie, być może myślał, że płaci na dziecko. Na początku zemsta wydawała się słodka, ale wraz z biegiem lat narastała w niej gorycz. Mógł sobie zachować te swoje otrzymane w spadku pieniądze albo dać je komuś innemu, nie chciała więcej mieć z nim do czynienia. Nie powiedziała ani słowa rodzicom, byliby zbyt zszokowani tym, że ich córka dopuściła się cudzołóstwa, a w każdym razie się do niego przyczyniła. Poza tym... przypominało to trochę prostytucję, skoro jej kochanek zapłacił, nawet jeśli miało to miejsce po fakcie. Oszałamiająca suma wciąż była na swoim miejscu, a ona nigdy nie miała zamiaru z niej skorzystać. Mieszkanie było idealne. Wprawdzie na szerokokątnych zdjęciach wydawało się większe, ale nie grało to żadnej roli. Wszystko, począwszy od dywanów po ciężkie

zasłony dużych okien w salonie, było starannie dobrane. Architekt wnętrz, pomyślała. Żaden zwyczajny człowiek nie byłby w stanie zrobić tego tak dobrze. Za sypialnią znajdowało się to, czego była najbardziej ciekawa — taras. Mając dwoje drzwi otwartych na oścież, mogła spać niemalże na świeżym powietrzu. Mieszkanie było położone tak wysoko, że w ogóle nie będzie jej przeszkadzał hałas ruchu ulicznego. Zanim znów weszła do środka, wychyliła się jeszcze, żeby spojrzeć na tłum ludzi na dole. Postanowiła dołączyć do nich na ulicy, więc po szybkim prysznicu zamknęła drzwi na klucz i przywołała windę. Nie spodziewała się, że ktoś będzie w środku i aż podskoczyła, kiedy drzwi się otworzyły. — Oj, ale się przestraszyłam — powiedziała, uśmiechając się. Mężczyzna nie odwzajemnił uśmiechu, tylko przecisnął się obok, żeby przedostać się do drzwi drugiego mieszkania na tym piętrze. Julie popatrzyła na niego. Co za typ. Był jednak jej sąsiadem, więc stwierdziła, że najlepiej będzie się przedstawić. — Cześć, nazywam się Julie i właśnie się wprowadziłam — powiedziała ostrożnie i bardzo wyraźnie po angielsku, tak jakby inaczej miał nie zrozumieć. Odwrócił się i spojrzał na nią, jakby nie zauważył jej, kiedy stała przed windą. — Benny. Też nowy.

— Nie jesteś Francuzem? — Nie. Szwedem, ale kiedy nie muszę być tutaj, mieszkam w Londynie. Pomachał kluczami, pokazując kobiecie, że naprawdę nie ma ani czasu, ani ochoty na pogaduszki. Takie błahostki nie przeszkadzały Julie. Właśnie znalazła kogoś, kto w tym miejscu był tak samo nowy jak ona; stało się dla niej oczywiste, że powinni spędzić ze sobą trochę czasu. Podeszła kilka kroków w jego stronę i wyciągnęła do niego rękę. — Miło cię poznać, szwedzki Benny. Też jestem z Londynu i bardzo się cieszę, że mogę spotkać kogoś, kto rozumie, co mówię. Chciałbyś wyskoczyć gdzieś na chwilę? Benny tupnął nogą, kiedy zdał sobie sprawę, że dostał niewłaściwy klucz i zaklął po szwedzku, co bardzo rozśmieszyło Julie. — Spróbuj shit — zaproponowała. — Jak dla mnie, zawsze działa. Westchnął. To przecież nie jej wina, że znalazł się w Paryżu. — Przepraszam, że jestem taki poirytowany — powiedział. — Zjadę z tobą na dół znaleźć właściwy klucz. — I przejść się na spacer po okolicy? — Nie, ale może innego dnia? Julie podobały się jego błękitne oczy, które teraz, gdy poprawił mu się humor, wyglądały przyjaźnie.

Przyglądała się jego sylwetce, kiedy wyczłapał z windy, żeby porozmawiać z portierem. Przystojniak. Zawsze miała słabość do blondwłosych wikingów. Oni za to nie byli zbyt zainteresowani Brytyjkami. A Julie, choć miała wiele śmiałości wobec mężczyzn, trzymała się tych, którzy naprawdę ją lubili. Odstraszała innych Brytyjczyków swoją bezpośredniością, ale czasami znajdował się ktoś, kto doceniał jej towarzystwo. Ona i jej były chłopak spędzili razem wiele wspaniałych lat, a potem rozstali się w przyjaźni, bo ona w wieku trzydziestu trzech lat wciąż nie chciała mieć dzieci. Po zaledwie roku jej były ożenił się i urodziło mu się dziecko. Pogratulowała mu z obydwu okazji. — Do zobaczenia, Benny — powiedziała teraz do ładnych pleców mężczyzny i wyszła na ulicę.





9 Rebecka zwołała konferencję telefoniczną i o dziesiątej zadzwoniono na Majorkę z Paryża i Londynu. — Tęsknię za wami. Kiedy przyjedziecie w odwiedziny? — zapytała Susanne, która wprawdzie miała mnóstwo roboty w hotelu, ale chętnie brała wolne, kiedy jej przyjaciółki raczyły do niej wpaść. — Między spotkaniami nie może mijać więcej niż trzy miesiące, źle znoszę abstynencję. — To dobrze — skomentowała Rebecka — bo myślę, że musimy się wkrótce spotkać. W naszym dobrze zaplanowanym raju pojawiły się pewne problemy i nie do końca wiem, jak je rozwiązać, ani czy w ogóle da się to zrobić. Tak czy siak, powinnyśmy usiąść i przyjrzeć się planowi B. — Ale o co chodzi tym razem? — zapytała nerwowo Maggan, ponieważ w „dobrze zaplanowanym raju” miała też znaleźć się jej książka o Sonji. — Państwo Kicki i Fredrik polecieli z powrotem do Sztokholmu, w dalszym ciągu nie rozmawiając ze sobą. Ani Adam, ani ja nie potrafiliśmy dotrzeć do żadnego

z nich. Fredrik chyba trochę bardziej skłania się do ustępstw, ale Kicki najwyraźniej jest bardzo pamiętliwa. — Doskonale wiem, co tych dwoje powinno zrobić — parsknęła Susanne. — Tak, dzięki, Adam już im powiedział, że ty zaproponowałabyś im seks, ale to sprawiło, że Kicki jeszcze bardziej się zamknęła — westchnęła Rebecka. — No i co teraz? Zobaczą się w Sztokholmie? Kurczę, że też nie wiedziałam, że spotkali się w młodości, inaczej nigdy nie zaproponowałabym Kicki tego zlecenia, niezależnie od tego, jak dobra jest w tym, co robi — zmartwiła się Maggan. — Nie wiem, czy się zobaczą ani jak to rozwiążą. Kiedy odstawiałam ich rano na lotnisko, powiedziałam, że potrzebujemy informacji w ciągu tygodnia, jeśli masz być w stanie ukończyć książkę na czas. Zupełnie się ignorowali. Każde z nich z własną walizką w ręce wybrało nawet inne drzwi, przez które weszło do hali odlotów. Rebecka chciała nimi porządnie potrząsnąć, ale wiedziała, że to na niewiele się zda. Sama była niezwykle kiepska w rozwiązywaniu swoich starych problemów, więc jak mogła wpłynąć na kogoś innego? — Co za durnie — powiedziała zdenerwowana Susanne. — Jak tylko przyjadą do Londynu, to ich dorwę, obiecuję. Maggan i Rebecka zgadzały się co do tego, że jeśli ktoś mógł sprawić, że tamci zaczną ze sobą rozmawiać,

to była to Susanne. Czy ich rozmowa potem przyjmie przyjazny ton, czy też skończy się tłuczeniem naczyń, tego nigdy nie można było przewidzieć. Susanne potrafiła wzbudzać silne emocje, które mogły skierować się w zupełnie różne strony. — Co wy na to? Odczekamy tydzień? — zapytała Rebecka. — Może być — odpowiedziała Susanne. — Poza tym czekam na raport, jak Benny radzi sobie w Paryżu — dodała. — Chyba trudno o bardziej rozdrażnionego szefa kuchni. — Spotykam się z nim później dzisiaj — powiedziała Maggan. — Mam nadzieję, że do tego czasu poprawi mu się humor. Odkąd samolot oderwał się od ziemi, Kicki bolał żołądek, ale przeszło jej, kiedy dotarła pod drzwi przy Färnebogatan. Wzięła głęboki oddech. Dom. Czasami sama siebie nie rozumiała. Jak mogła chcieć się stąd wyrwać? Ekspres do kawy, czerwona skrzynka na listy i zielone kapcie były właściwie wszystkim, czego potrzebowała. Powinna przestać pragnąć więcej. To tutaj było życie. Jej życie. Komplikacje zupełnie do niej nie pasowały. Zadowolona. Teraz będzie się starać, żeby taką być. Przejechała palcem po starej szafie babci. Nie wycierała kurzu od miesiąca, tylko przejeżdżała odkurzaczem po kłaczkach widocznych na podłodze.

Teraz to zmieni. Swoje pełne zadowolenia życia zacznie od wielkich porządków w domu, a potem przejdzie się na rynek kupić świeże kwiaty. Nuciła pod nosem. Może trochę muzyki? Włączyła małe radio w kuchni i zmieniała kanał za kanałem, dopóki nie znalazła odpowiadającego jej utworu. O, Bon Jovi. You give love a bad name, zaśpiewała, wczuwając się do głębi i tanecznym krokiem podeszła do szafki ze sprzętem do sprzątania. Dobrze było się za coś zabrać. Coś robić. Dom będzie błyszczał. Jej ukochany dom. Jak głupia musiała być, żeby w ogóle pomyśleć o zostawieniu go dla podróżowania po Europie z Fredrikiem! Pewnie lepiej będzie dla książki Maggan, jeśli ktoś inny się tym zajmie. Pomyśli o tym jeszcze w ciągu dnia. Fredrik odpuścił sobie swoje zwyczajowe bieganie podczas pobytu na Majorce i jego mięśnie nóg domagały się pracy. Powątpiewał w to, czy da radę przebiec tego dnia dziesięć kilometrów, ale chciał zrobić wszystko, żeby poczuć się wykończony. Zdecydował się na swoją tradycyjną trasę. Wciąż nie orientował się w południowych przedmieściach, chociaż mieszkał tam już od prawie sześciu miesięcy, nie wiedział nawet, czy w pobliżu jego mieszkania są jakieś ścieżki do biegania. Zamiast tego pojechał samochodem do parku Ågesta. Ciężko było mu nie myśleć o tym, co wydarzyło się na Majorce. I o Kicki. Na przemian chciał ją pociągnąć

mocno za włosy albo przyciągnąć mocno do siebie. Nie wiedział, które uczucie było silniejsze. Tak szybko wybiegła z samolotu, że nawet nie zdążył umówić się z nią na spotkanie, a musieli się jeszcze zobaczyć, czy tego chcieli, czy nie. Niezależnie od tego, co powiedziała, on chciał wykonać zlecenie, ale potrzebował do tego partnera. Kogoś, kto byłby skłonny współpracować. W tej chwili bardzo wątpił w to, czy udałoby się to jemu i Kicki. W każdym razie na pewno nie dadzą rady, jeśli nie rozwiążą dwudziestopięcioletniego sporu o to, kto kogo zostawił. Dla niego nie miało to znaczenia. Zrobił to, czego od niego oczekiwano. Kiedy jego żona zaszła w ciążę, opuszczenie jej nie wchodziło w rachubę, choć Kicki zdała sobie sprawę, że za nim tęskni. Nigdy nie czuł do swojej byłej żony tego, co czuł do Kicki, ale wziął sobie do serca rolę męża i ojca Marcusa, i był z tego zadowolony. Nie sądził też, żeby Kicki żałowała, że między nimi nie wyszło, wręcz przeciwnie, sama powiedziała, że już dawno pogodziła się z tak zwaną krzywdą, nie rozumiał więc, dlaczego zachowywała się tak, jak się zachowywała. Musiał się zatrzymać. Zziajany oparł się o jedno z dużych drzew przy ścieżce i rozciągnął łydki. Tydzień bez biegania dawał o sobie znać. Żeby zbytnio nie nadwyrężyć nóg, ostatni odcinek przemaszerował. Równie dobrze mógł od razu zadzwonić do Kicki.

— Zetterqvist, musimy porozmawiać. Widzimy się u ciebie czy u mnie? Przeklinała się za to, że odebrała telefon, ale nie rozpoznała numeru. Nie musiała pytać, kto zwracał się do niej jej dawnym nazwiskiem. — Na pewno nie u ciebie — odpowiedziała szybko. Zbyt szybko. — Powiedz o której, to do ciebie przyjdę. — Masz na myśli dzisiaj? — Tak, im wcześniej, tym lepiej. Miał rację, ale teraz była przecież taka zadowolona? Westchnęła głośno, tak, żeby usłyszał, jak uciążliwe to dla niej było. — Przyjdź po piątej, muszę zrobić zakupy. — Jaki adres? Usłyszała, jak zaśmiał się, kiedy podała mu dane. Zakładała, że cieszył się, że udało mu się dopiąć swego. Kwadrans po piątej rozległo się pukanie do otwartych drzwi i Kicki zawołała z kuchni, żeby wejść. Nie była zupełnie przygotowana na to, że do kuchni wkroczy jej były mąż i ją obejmie. — Co ty wyprawiasz? — zapytała i odepchnęła go od siebie. — Robię ci niespodziankę. Nie cieszysz się, że mnie widzisz? Mmm, pięknie pachnie. To sos z mięsa mielonego? — Zanurzył palec w żeliwnym garnku,

który dostali w prezencie ślubnym od jego matki, po czym wolno go oblizał. Kicki wzdrygnęła się. Najwyraźniej próbował być seksowny, ale zupełnie mu nie wychodziło. — Zostaw moje jedzenie w spokoju, nawet nie umyłeś rąk — powiedziała z obrzydzeniem i wyłowiła tę część sosu, której dotknął jego palec. — Spodziewam się gości i nie mam dla ciebie czasu. Jeśli czegoś chcesz, zadzwoń — poradziła, pokazując palcem drzwi. — Znam ich? — powiedział, a w tym samym czasie od drzwi dobiegł męski głos. — Halo, Kicki? — Wejdź, jest u mnie mój były mąż, ale właśnie wychodzi! — odkrzyknęła i rzuciła swojemu eks wymowne spojrzenie. — Ojej. No to w takim razie nie będę przeszkadzał — powiedział cicho. Kiedy Fredrik wszedł do kuchni, spojrzenia mężczyzn się spotkały i zmierzyli się nimi bez słowa. Były mąż Kicki ustąpił pierwszy. Nie dlatego, że czuł się pokonany, ten rosły typ o szerokich ramionach nie wzbudził jego niepokoju. Po prostu zamierzał wrócić, kiedy Kicki będzie w lepszym humorze. Jeśli chciała zabawić się z tym facetem, miała do tego prawo. I tak to on znał ją najlepiej. — No to idę — oświadczył i ucałował Kicki w policzek. — Na razie, skarbie, do usłyszenia. — Wyminął Fredrika z wyciągniętą do uścisku ręką.

— Długo byliście małżeństwem? — zapytał Fredrik. — Piętnaście lat. — Szczęśliwie? Nie powinno go to interesować, ale w porównaniu z jej byłym mężem Fredrik wydawał się nagle zupełnie normalny. — Niekiedy — uśmiechnęła się krzywo. — Jestem pod wrażeniem, że dalej potraficie utrzymywać kontakt. Ja i moja była żona chyba już nigdy nie moglibyśmy znaleźć się w jednym pomieszczeniu. Kicki zarumieniła się. — A więc utrzymujecie i takie kontakty? — zapytał. Poczuła chęć, żeby się wytłumaczyć, ale powstrzymała się w ostatniej chwili. — Możemy przestać rozmawiać o byłych mężach i żonach? Zaraz stracę apetyt i trudno będzie się ze mną dogadać — uśmiechnęła się przymilnie, czując jednocześnie, jak jej policzki odzyskują normalny kolor. — Jesteś głodny? Trzy porcje później Fredrik odłożył sztućce. To była miła kolacja. Kicki nie okazywała wrogości, wręcz przeciwnie, była bardzo uprzejma. Nie mógł jej zrozumieć. W Hiszpanii traktowała go jak jakieś paskudztwo. — Dziękuję, było niesamowicie smaczne — uśmiechnął się i odchylił na krześle. — Kawy? — Wstała od stołu i zaczęła zbierać talerze.

— Chętnie. Mogę ci w czymś pomóc? — Nie, siedź sobie. Jak woda będzie się gotować, przyniosę dzieło Maggan. Wychodząc z kuchni, czuła się lekka. Było dobrze. A on był nawet bardzo miły. Jeśli zamierzał dalej odnosić się do niej z takim szacunkiem, być może będą mogli ze sobą współpracować. Może to i dobrze, że jej były mąż wpadł do mieszkania jak gdyby nigdy nic. Fredrik tak się w każdym razie nie zachowywał.





10 — Nie mogę udzielić więcej informacji niż to, czego już dowiedziała się Maggan — oznajmił Andréasson, przyglądając się Fredrikowi, który z niewielkim aparatem chodził cicho po biurze i fotografował. — Nie potrzebuje pan porządniejszego sprzętu, żeby zdjęcia były dobre? — zapytał. Fredrik uśmiechnął się do starszego mężczyzny. — Zgadza się, ale mam nadzieję, że będę mógł tu wrócić i zrobić ich więcej. Te są po to, żebym wiedział, czego będę potrzebować. Kicki chrząknęła, sądząc, że odchodzą od tematu. — W szkicu powieści są pewne luki, muszę dowiedzieć się więcej. To pan najlepiej znał Sonję i jej rodzinę, i dlatego spróbuję wycisnąć od pana więcej informacji — zaśmiała się. — Jezu, zabrzmiałam jak jakiś mafioso. Przepraszam — uśmiechnęła się jeszcze raz — ale to zlecenie jest bardziej fascynujące, niż się spodziewałam. Dlatego jestem taka podekscytowana. — Rozumiem. Proszę pytać. Obiecuję odpowiedzieć na wszystkie pytania, na jakie będę mógł. — Adwokat

wziął łyk herbaty. — Ale nawet ja nie wiem wszystkiego, proszę o tym pamiętać. — No dobrze. Dużym problemem jest dla nas to, że nie mamy pojęcia, gdzie przebywała Sonja ani co robiła pomiędzy osiemnastym a dwudziestym rokiem życia. Wiemy, że jej rodzice zmarli niedługo po tym, jak skończyła osiemnastkę, ale co działo się później? — Jeśli dobrze pamiętam, sporo podróżowała. Większość czasu spędzała w Paryżu, o ile się nie mylę. — Po rodzicach został jej wielki majątek. Dużo korzystała z niego przez te lata? — Nie, o dziwo nie. Jej rodzina posiadała nieruchomości w różnych miejscach w Europie i zakładam, że to tam mieszkała, ale nie wydawała dużo pieniędzy ani wtedy, ani później. Dopiero jednak kiedy wróciła do domu, sprzedała zagraniczne nieruchomości. Oczywiście poza domem w Paryżu. — Jakim domem? — Tym, do którego kilka lat temu, po śmierci Sonji, wprowadziła się Maggan. — Wydawało mi się, że to było tylko mieszkanie. Maggan nic nie pisze o tym w książce. — Nie, do Sonji należał cały dom. Łącznie dziesięć mieszkań. Rodzina korzystała z dwóch, resztę wynajmowała. Jeden z nich urządziła tak, żeby odpowiadał Maggan. — Wie pan, z kim Sonja przyjaźniła się w tamtym czasie w Paryżu? Ona, Maggan i Rebecka poznały się

dopiero, kiedy przyjechała do Szwecji. — Nie. Wiem, że miała znajomych w wielu kręgach. Interesowała się polityką, ale też sztuką, i wydaje mi się, że to z ludźmi z takiego towarzystwa się trzymała. — Żadnych romansów? — Żadnych poważnych, z tego, co mi wiadomo. — A Anglia? Co może pan o tym opowiedzieć? Zamyślił się i próbował sobie przypomnieć, ale to było tak dawno temu... Sonja wysyłała mu pocztówki i pisała, że wszystko u niej dobrze; nigdy nie poznał szczegółów. — Krewni jej matki pochodzili ze Szkocji, zgaduję zatem, że próbowała ich odszukać. To dziewczę było naprawdę bardzo samotne po śmierci rodziców. — Wie pan, czy jej się udało? Maggan znalazła listy z Anglii wśród rzeczy po niej... — Nie, w każdym razie nic mi o tym nie mówiła. — Wracając do Paryża... Wie pan, czy tam studiowała? — Tak, wiem, że studiowała sztukę. Ale nie wiem gdzie. — I nie ma pan żadnych nazwisk jej kolegów z uczelni? Potrząsnął głową. — Niestety nie. Kicki obróciła się do Fredrika podekscytowana. — Co powiesz na to, żeby pojechać do Paryża? Na przykład jutro? Uśmiechnął się.

— You are the boss. — Tak się cieszę, że to rozumiesz — szepnęła i puściła do niego oko. — Flirtujesz ze mną? — odszepnął. — In your dreams, mister — syknęła i zadarła nos. — Kiedy spotykamy się z Maggan i Paulem? — zapytał Fredrik, kiedy szli do windy po tym, jak następnego dnia zameldowali się w hotelu w Paryżu. — O ósmej. Widzimy się w holu kwadrans wcześniej? — Nie za późno? — Nie, jeśli nie będziesz iść pieszo. Ja jadę taksówką, bo nie dam rady dużo chodzić na wysokich obcasach. — Więc masz zamiar wystroić się dla mnie dziś wieczorem? — zapytał z uśmiechem. Na to pytanie naprawdę nie miała zamiaru odpowiadać. — Jak nie zjawisz się punktualnie, to pojadę sama — zapowiedziała i wysiadła z windy na trzecim piętrze. Gdy zacięła się drugi raz, przeszło jej przez myśl, że powinna była wcześniej sprawdzić maszynkę do golenia. Z przekleństwami na ustach i z krwią cieknącą po nodze, szukała w kosmetyczce plastra, a kiedy go nie znalazła, obwiązała ranki papierem toaletowym. Kuśtykając, przeszła z łazienki w stronę garderoby, gdzie schowała bieliznę. Od zawsze nienawidziła biustonoszy, ale nie było innego wyboru, jeśli miała spotykać się z ludźmi. W domu na Farsta nigdy nie przyszłoby jej do głowy,

żeby mieć na sobie stanik. Dzisiejszy model ledwo zakrywał jej sutki, ale unosił biust o dziesięć centymetrów i tworzył między piersiami przedziałek, który pasował do sukienki. Z głową owiniętą ręcznikiem wróciła do łazienki, żeby się umalować. Podczas pobytu na Majorce nabrała kolorów i nie potrzebowała wiele więcej poza tuszem do rzęs, różem i błyszczykiem, a kiedy była zadowolona z efektu, rozpuściła wysuszone ręcznikiem loki i zabrała się do najtrudniejszego: zmuszenia włosów do posłuszeństwa. Piętro wyżej Fredrik skonstatował, że zapomniał spakować majtki. Niechętnie musiał wyjść i kupić nowe. Hotel był położony w centrum, więc był przekonany, że szybko to załatwi. Godzinę później był cały mokry; kręcił się po ulicach, nie mogąc znaleźć tego, czego szukał. Nie miał pojęcia, jak „majtki” nazywają się po francusku. Kiedy wrócił do hotelu, zdał sobie sprawę z późnej pory. Dobrze wiedział, że Kicki wyruszy dokładnie za kwadrans ósma i nie zdążył nawet porządnie się wysuszyć, zanim naciągnął na siebie ubranie. Czuł, jak jego biała koszula robi się wilgotna, ale powinna zdążyć wyschnąć, zanim dojadą do restauracji U Sonji. Na całe szczęście beżowe płócienne spodnie nie prześwitywały, w przeciwnym razie musiałby zostać w hotelu. Kiedy winda zatrzymała się piętro niżej, nie wiedział,

co powiedzieć. Był pod wielkim wrażeniem. Ta drobna, humorzasta osóbka była czarująca. Gapił się na nią bez słowa. — Co się stało? Rozmazałam się? — spytała i spojrzała w lustro. — Nie — odchrząknął Fredrik. — Wyglądasz przepięknie. — Dziękuję. Ty też. — Tak przyzwyczaiła się do tego, że widzi go w znoszonym T-shircie i szortach, że ciężko jej było uwierzyć, że to ten sam mężczyzna. Miał wciąż wilgotne włosy i wydawało się, że jego maszynka do golenia działała bez zarzutu, w przeciwieństwie do jej. — Nie masz żadnego aparatu? — Żadnego poza tym — powiedział i wyłowił z kieszeni telefon komórkowy. Zanim zdążyła zaprotestować, zrobił jej zdjęcie. — Natychmiast to usuń — zażądała ze złością, kiedy otworzyły się drzwi windy. — Okej — odpowiedział i zapisał plik.





11 Minęły trzy pierwsze dni Julie w Paryżu. Była tak zmęczona, że ledwo trzymała się na nogach. Jej pulchne nogi spuchły, więc oparła je na poduszkach na kanapie. Z zadowoleniem przebierała palcami u stóp. Francuzi rzeczywiście jej się podobali. Nie dość, że byli eleganccy, to jeszcze mieli dobry gust i obracali się za nią na ulicy. Ktoś nawet poprosił ją o numer telefonu, ale jeśli miałaby umówić się na randkę, to tylko z kimś, kto dobrze mówił po angielsku. Nie wystarczyły tylko duże brązowe oczy i rozczochrane włosy. Mężczyzna, z którym mogłaby mieć francuski romans, gdzieś tam był, tego była zupełnie pewna. Pragnęła dramaturgii. Wielkich słów. Łez. Kłótni i gorących pojednań. Na koniec rozstaliby się na stacji, a on zawołałby: „Julie, nie mogę bez ciebie żyć”, podczas gdy ona wychylałaby się przez okno i patrzyła, jak jego pełna rozpaczy postać zmniejsza się wraz z oddalaniem się pociągu od stacji. Szlochałaby w aksamitną chusteczkę i niemalże chciałaby popełnić samobójstwo, ale potem z trudem zebrałaby się do kupy

i z gorzkim spokojem zostawiła paryski sen za sobą. Życie Julie było zupełnie pozbawione romantyzmu. Jej życie miłosne składało się głównie z seksu i intelektualnych dyskusji, ale nie zawsze z jednego i drugiego jednocześnie. Do tej pory nie uroniła ani jednej łzy, kiedy rozstawała się z ukochanymi i każde z nich odchodziło w swoją stronę, i nie do końca rozumiała, o czym mówiły jej przyjaciółki, kiedy opowiadały o swojej rozpaczy w związku z rozstaniem. Teraz Julie była jedyną z towarzystwa, która nie miała partnera ani dzieci, a choć jej samej to nie martwiło, wielu nie mogło pojąć, że nie wybrała takiego życia jak oni. Przestała się tłumaczyć. Wydawało jej się, że w wieku trzydziestu siedmiu lat nie musi. Mimo to bardzo chciała odkryć te wielkie uczucia. Mozolnie opuściła nogi na podłogę. Pokryty czekoladą croissant kusił z kuchni. Była przekonana, że świetnie będzie smakował z kieliszkiem czerwonego wina. Z przedpokoju usłyszała, jak trzasnęły drzwi windy. Nie spotkała swojego sąsiada od tamtego pierwszego dnia, więc pospieszyła otworzyć drzwi. — Benny, cześć. Odwrócił się w jej stronę. — O, cześć. Julie, prawda? — Tak. Może wejdziesz? Właśnie miałam otwierać wino. — Nie przeszło jej nawet przez myśl, że Benny

mógłby opacznie zrozumieć jej zaproszenie, skoro miała na sobie tylko cieniutki szlafrok. — Muszę wziąć prysznic. — No dobra, a potem przyjdziesz? — Okej, wpadnę na chwilę. Jutro muszę wcześnie wstać. Benny’emu brakowało towarzystwa, kogoś, z kim mógłby porozmawiać. Personel U Sonji był w porządku, ale język stanowił przeszkodę. Z założenia Benny miał chodzić jak cień za Paulem, ale miło byłoby też pogawędzić z kimś innym. Był zmęczony, ale już nie taki niechętny. Sposób, w jaki Paul prowadził restaurację, bardzo różnił się od tego, jak Benny wyobrażał sobie francuskiego szefa kuchni, żadna patelnia nie wylądowała na podłodze. Wręcz przeciwnie. Jeśli ktoś popełnił jakiś błąd, Paul brał tę osobę na stronę i wyjaśniał, co było nie tak, nie ośmieszając jej przed wszystkimi. Jakoś przeżyje te dwa miesiące. Następnego ranka ma piec z Maggan chleb. Tego akurat nie mógł się doczekać. — Wejdź — powiedziała Julie i otworzyła drzwi na oścież. Przebrała się, co ucieszyło Benny’ego. Wyglądała słodko w swoim różowym pluszowym dresie i uśmiechnął się, kiedy zobaczył napis „Kiss me” na całej jej pupie. Ta kobieta może nie dbała zbytnio o porządek, ale tak czy siak wydawała się w porządku. Rozglądał się z zaciekawieniem dookoła, kiedy tak

szedł za nią do salonu. Ich mieszkania były do siebie podobne, ale to było zdecydowanie mniejsze od jego. Do kuchni ledwo dało się wejść. — Mnie to w ogóle nie przeszkadza — wyjaśniła Julie. — Jak widzisz, lubię jeść, ale sama nie gotuję. A ty? Lubisz gotować? Zaśmiała się, kiedy usłyszała, czym się zajmuje, i od razu postanowiła, że odwiedzi restaurację U Sonji. — W zasadzie kojarzę ten hotel w Londynie, chociaż nigdy tam nie byłam. Jak to jest pracować w hotelu, fajnie? Rozmowa toczyła się lekko, a kiedy wypili pierwszą butelkę wina, Julie otworzyła następną. Boże, jaki sympatyczny facet. Czy Szwedzi rzeczywiście są tacy nieskomplikowani? Nie wydawało się, żeby uważał ją za natrętną, kiedy wyciskała z niego wszystko o jego rozwodzie, pracy i tym, jak wylądował w Londynie. Wręcz przeciwnie, opowiadał i opowiadał. Poza tym okazywał jej też swoje zainteresowanie. Nie ma nic gorszego niż mężczyźni zainteresowani tylko sobą. Kiedy pożegnał się przed dziewiątą, byli już przyjaciółmi. — Tego portretu nie zauważyłam, kiedy byłam tu ostatnim razem — powiedziała Kicki, podziwiając fotografię Sonji i byłego prezydenta Francji, Hugo Mistrala. — Oni się znali? — Tak, do tego stopnia, że często bywał tu gościem.

Czasami zabierał ze sobą żonę, a czasami także swoją kochankę. — Nieee... Tak oficjalnie? Paul skinął głową. — Tak, nawet miał z nią dziecko. Plotkowano o większej liczbie kobiet, ale to z tymi dwiema tu przychodził. — Co mówiła o tym Sonja? Paul zaśmiał się. — A co miała mówić? Wydaje mi się, iż sądziła, że może prowadzić swoje życie tak, jak sam chce. Ona też tak robiła. — Co masz na myśli? — Sonja nigdy nie trzymała się jednego mężczyzny. Nawet jeśli sama tego nigdy nie przyznała, to wydaje mi się, że bała się związywać na stałe. To między innymi wolność dawała jej siłę. — Co jeszcze? — Przyjemności różnego rodzaju. Wydaje mi się, że chciała kupić ze mną tę restaurację właśnie z tego powodu. Było tu zarówno jedzenie, jak i alkohol, mężczyźni i cygaretki. — Objął Kicki ramieniem i odprowadził ją do stołu, gdzie siedzieli Maggan i Fredrik. — A co do jedzenia, to sprawdzę, jak tam nasze. — O czym rozmawiacie? — zapytała Kicki, kiedy usiadła. — O lokatorach w moim domu — powiedziała

Maggan. — Jest tam kilka starszych pań, z którymi może moglibyście porozmawiać, nie przeszło mi przez myśl, żeby wypytywać je o Sonję. — Bo jesteś pisarką, a nie dziennikarką — uśmiechnęła się Kicki. — Nie jestem pisarką. Nawet nie napisałam powieści do końca, a większą część pracy ze zbieraniem materiałów zostawiłam wam... Prawdziwi pisarze chyba tak nie pracują — uśmiechnęła się. — Ale za to zaczynam bardziej czuć się restauratorką albo nawet bardziej piekarką. Restauracja U Sonji słynęła ze swojego smacznego pieczywa, które Maggan przygotowywała każdego ranka. Piekła w ten sam sposób, jak u siebie w domu na Farsta, kiedy głównie zajmowała się wnukiem. Zanim dzięki testamentowi Sonji przybyła do Paryża i ponownie spotkała swoją miłość z czasów młodości — Paula, którego poznała podczas swojej pierwszej i ostatniej szalonej wyprawy pociągiem po Europie, kiedy miała dziewiętnaście lat. — Będziecie potrzebować tłumacza do rozmowy z moimi lokatorami — zamyśliła się Maggan. — Dajcie mi nad tym pomyśleć przy jedzeniu. Podziękowała Paulowi, który właśnie postawił przed nią talerz. — Żabnica. Brzydka w morzu, piękna na talerzu. Bon appétit. Paul usiadł obok swojej żony i spojrzał na Fredrika,

który dość sceptycznie patrzył na rybę. — Spróbuj. Dostaniesz coś innego, jeśli nie będzie ci smakować. Fredrik posłał mu słaby uśmiech. — Dzięki, dam radę. Naprawdę powinienem przełamać swoją niechęć do ryb; najlepszym sposobem będzie chyba spróbować — powiedział i włożył sobie mały kawałek do ust. — Baba — mruknęła Kicki półgębkiem. — Słucham? — Słyszałeś, co powiedziałam. Jedz już. — Kicki była tak głodna, aż trzęsły jej się ręce. Skończyła, nim pozostali dotarli choćby do połowy. Patrzyła niecierpliwie na Fredrika, który przeżuwał powoli kęs za kęsem. — Może odbiorę cię jutro? — zapytała. Fredrik spojrzał na nią ze złością. — Daj spokój. Zjedz deser, to znormalniejesz. — Brak cierpliwości Kicki był na swój sposób czarujący, ale nie, kiedy skupiał się na nim. Ku zdziwieniu mężczyzny smakowało mu to, co jadł. Po pół roku żywienia się pizzą przyjemnie było siedzieć w spokoju w restauracji. Paul i Maggan byli sympatycznymi gospodarzami, a U Sonji roiło się od ludzi, którym można było się przyglądać. Ale i tak spojrzeniem wracał wciąż do kobiety siedzącej obok niego. Zrobiła coś z oczami, teraz wydawały mu się jeszcze bardziej zielone, wiedział też, że te drobne dłonie, którymi cały czas wymachiwała, były silniejsze,

niż się wydawały. — Kawy? — zapytała Maggan, kiedy wszyscy skończyli posiłek. Kicki odpowiedziała za siebie i Fredrika. — Dziękujemy, ale myślę, że napijemy się już w hotelu, musimy trochę popracować przed jutrem. Maggan zaproponowała, żeby porozmawiali z Alainem, mężczyzną, z którym sama trzymała się, kiedy była nowa w Paryżu. Pracował wiele lat jako konsjerż, a poza tym bardzo dobrze mówił po angielsku. — Jeśli on czegoś nie wie o gościach Sonji, to po prostu nie warto tego wiedzieć — podsumowała. — Wypijemy kawę u mnie w pokoju — zdecydowała Kicki, kiedy wjeżdżali windą na górę. — Muszę się przebrać. Fredrik nastawił czajnik, a kiedy ona przebierała się w łazience, ustawił filiżanki i wyjął Nescafé w saszetkach. Gdyby Kicki nie pojawiła się w szlafroku, wyglądając tak wspaniale z odświeżoną twarzą, nie wylałby wrzątku na swoje płócienne spodnie. Nie musiałby więc zrywać ich z siebie z krzykiem, odsłaniając skąpe kąpielówki w zielono-białe paski, które były jedynym, co udało mu się tego dnia wcześniej upolować w poszukiwaniu majtek. Wcale nie chciał pokazywać się bez spodni, ale to już się stało.

Kiedy zatrzasnął drzwi, owijając się ręcznikiem, ona wciąż zwijała się ze śmiechu.





12 Julie nie unikała swoich rodziców, po prostu o nich nie myślała, co tak zdenerwowało jej ojca Franka, że naprawdę podniósł głos. Mama najwyraźniej źle się czuła. — Nie możesz do niej zadzwonić? Ciebie słucha bardziej niż mnie — powiedział wręcz błagalnym tonem. — To podaj jej słuchawkę — zaproponowała Julie, rozumiejąc, że to będzie długa rozmowa. — Nie ma jej w domu. Wróci za jakąś godzinę. — Okej, to przekaż jej, że zadzwonię później. Właściwie dzisiaj też nie miała czasu. W planie miała kupienie nowych ubrań. Postanowiła uwieść Benny’ego i sądziła, że dzięki nowej, pięknej sukience może on złapie haczyk. Na razie nie okazał żadnego zainteresowania jej kształtami, ale za to chętnie spotykał się z nią po przyjacielsku — dla Julie ten etap skończył się już przy ich drugim spotkaniu. Szwed był przystojny, ale wolno kojarzył fakty. Dziś wieczorem mieli zjeść razem kolację w restauracji

U Sonji, a potem Julie zaprosi go do siebie. Wolała uprawiać seks trzeźwa, ale dopilnowała, żeby w domu był alkohol, jeśli Benny będzie potrzebował paru kieliszków na rozluźnienie. Przygotowanie było najważniejsze i kiedy szorowała wannę, śpiewała na pełne gardło. Nie myślała nawet o tym, że mógłby jej odmówić. Chciała Benny’ego, a on miał już się jej nie wywinąć. — Tata i ja mamy ci coś do powiedzenia — powiedziała mama, dzwoniąc akurat wtedy, kiedy Julie weszła do przymierzalni. W Galeries Lafayette było mnóstwo butików, których potrzebowała Julie. Od razu założyła na siebie nowo kupiony biustonosz, który idealnie podnosił jej piersi. Biedny Benny, może zacznie płakać, kiedy Julie się rozbierze i jej biust opadnie. — O czym chcecie porozmawiać? — zapytała, jednocześnie rozsuwając zamek błyskawiczny lawendowej sukienki. — Naprawdę nie mogę o tym mówić przez telefon. — Ale mamo, jestem w Paryżu. — Przecież wiem, po prostu musisz przyjechać do domu. — Chyba sobie żartujesz? Nie wrócę do domu jeszcze przez parę tygodni. Jeśli czegoś ode mnie chcecie, to albo załatwimy to przez telefon, albo to będzie musiało poczekać.

Sukienka była wspaniała, a dekolt tak głęboki, jak sobie tego życzyła, i gdyby tylko mama skończyła gadać, Julie przymierzyłaby ją, żeby sprawdzić, czy na niej będzie wyglądać równie pięknie, jak na wieszaku. — Nie chcę czekać tak długo. — Julie słyszała w głosie matki, że jest bliska płaczu, ale teraz nie miała siły się tym przejmować. — To już twój problem, mamo. Dobrze mi tu, gdzie jestem, i zamierzam zostać tak długo, jak planowałam. Nie martw się już o mnie i pozdrów tatę i brata — powiedziała, a potem po prostu się rozłączyła. Spojrzała na siebie w odbiciu. Zrobiła minę mówiącą „Dobra robota, Julie”, po czym włożyła sukienkę przez głowę. Wieczór był cudowny. Spojrzenia Benny’ego lądowały ciągle tam, gdzie to zaplanowała. Przedstawił ją parze właścicieli, Maggan i Paulowi, dostrzegła, że wymienili się spojrzeniami. Zrozumieli, że coś jest na rzeczy między nią a Bennym. Jedynym, którego trzeba było o tym przekonać, był sam Benny. Nie do końca tak wyobrażała sobie swój francuski romans. W jej wyobrażeniach to ona miała być namiętnie uwodzona. W przypadku Benny’ego miało być zupełnie na odwrót, ale nie miała innego wyboru. Wraz z upływem wieczoru robiła się coraz bardziej pewna, że to ten blondwłosy Szwed ma być jej przeznaczeniem. W każdym razie na jakiś czas.

Benny zerkał na Julie, która zmysłowo oblizywała łyżeczkę z musu czekoladowego. Oczywiście reagował na sygnały, jakie wysyłała. Były aż nadto wyraźne. Pomyślał, że to całkiem urocze, że tak się starała, kusiła go bardziej niż kiedykolwiek. Nie tylko piękną sukienką, ale tym, że była taka naturalna i bezpretensjonalna. Nie poznał wielu Brytyjek przez rok, który spędził w Londynie, bo głównie pracował, ale czuł, że Julie jest inna. Miał wrażenie, że nie przejmuje się za bardzo tym, co myślą inni, co stanowiło atrakcyjną cechę. Może wiązało się to z jej wiekiem. Być może koło czterdziestki kobiety sobie odpuszczały. Ale nie jego była żona. Jej potrzeba akceptacji napełniała Benny’ego niesmakiem. Wszystko kręciło się wokół tego, co powiedzieli inni. Kto na nią spojrzał. Ile kilogramów przytyła lub schudła. Na początku oczywiście słuchał i protestował za każdym razem, gdy na siebie narzekała, ale pod koniec zupełnie się tym nie przejmował. Jeśli chciała nie lubić siebie — proszę bardzo. Gdyby miała ciało Julie, pewnie nie robiłaby nic innego, tylko się odchudzała. Uśmiechnął się i spojrzał na zaokrągloną, wspaniałą twarz przed sobą. Była przeurocza, uśmiechnęła się, kiedy ich spojrzenia się spotkały. — Rozumiem już, dlaczego ta restauracja zdobyła tyle pozytywnych recenzji. Mmm, było pyszne. Dziękuję, Benny — powiedziała ciepło.

— Kawy? — U mnie. Ujął jej twarz w dłonie i ostrożnie pogłaskał po policzku. Julie oddychała ciężko. Chciała go całować, poczuć, jak smakuje. Zamknęła oczy, a on patrzył na jej wilgotne usta. Pochylił ku niej twarz i musnął czubkiem języka jej wargi, a kiedy otworzyła usta, mocno przyciągnął ją do siebie. — Zamierzam cię rozebrać — szepnęła, niezdarnie próbując rozpiąć guziki jego koszuli. — Dlaczego? — Bo chcę cię nagiego. — Dlaczego? — Bo chcę dotykać twojego ciała. — Zdjęła z niego koszulę. — Dlaczego? — jęknął, kiedy musnęła jego klatkę piersiową i brzuch. — Bo cię pragnę — powiedziała, gdy ubranie za ubraniem spadało na podłogę w przedpokoju. On też jej pragnął. Boże, jak jej pragnął. Była cudowna. Kiedy ich usta znów się spotkały, pociągnęła go na podłogę. Powoli, bardzo powoli przylgnęła do niego, a kiedy w nią wszedł, poczuła pierwszy orgazm, drugi, kiedy pieścił ją potem, i trzeci po porannej kawie, zanim Benny, pogwizdując, wrócił do siebie.





13 Kicki przeglądała swoje notatki. Konsjerż Alain był nieocenioną pomocą. Nie pracował tu w latach, które ją najbardziej interesowały, ale za to był tu wtedy jego ojciec i kiedy Alain przyniósł stare księgi rachunkowe z jego czasów, serce zaczęło jej szybciej bić. Znalazły się tam nie tylko informacje o tym, kto mieszkał w domu, ale też którego z lokatorów odwiedzano. Pożyczyła to wszystko do hotelu i kiedy Fredrik był gdzie indziej, Kicki próbowała złożyć kawałki układanki w całość. Stawało się jasne, kiedy dokładnie Sonja przebywała w Paryżu oraz kiedy była gdzie indziej. Starszy Alain spisywał nie tylko to, kiedy przychodziła i wychodziła, ale nawet z kim. Na podstawie godzin Kicki dowiadywała się, kto zostawał na noc. F., kimkolwiek był, przychodził późno i odjeżdżał następnego ranka. Inni zjawiali się zawsze w towarzystwie Sonji, podczas gdy jeden mężczyzna przychodził tylko na godzinę, a potem wracał. Nazywał się Sören Mannerheim.

Kicki zastanawiała się nad tym Sörenem. Jego nazwisko nie brzmiało aż tak francusko. Szturchnęła Fredrika, który spał na siedzeniu obok w pociągu. — Zaczniemy od Sörena? — zapytała. Fredrik zamrugał, próbując wrócić do rzeczywistości. Czy ona dalej nad tym siedziała? — Ale chyba nie teraz? Nie możemy poczekać, aż dojedziemy do Londynu? — Ziewnął szeroko. Kicki potrafiła być irytująca. — Nigdy nie odpoczywasz? — zapytał, prostując plecy. Spojrzała na niego znad swoich czerwonych okularów do czytania. — Nie, jeśli mam zlecenie, za które można zarobić milion koron. — To powiedz Maggan, że potrzebujesz tylko pół miliona — wyszczerzył zęby, a ona miała wielką ochotę mu przyłożyć. Na razie jeszcze za bardzo jej nie pomógł. Zajmował się swoim aparatem, co właściwie było jego zadaniem, ale trochę zaangażowania w to, do czego udało jej się dojść, by nie zaszkodziło. — Powinnam, do cholery, dostać siedemdziesiąt pięć procent naszej wspólnej gaży. To ja wykonuję całą robotę — powiedziała naburmuszona. — Ach tak? — zapytał Fredrik. — Tak, to przecież ja zbieram wszystkie informacje. Na przykład to — wyjaśniła i pomachała swoimi notatkami. — A gdzie masz zdjęcia?

— Jakie zdjęcia? — Te, które przedstawiają wszystkich gości domu Sonji z okresu, którego poszukujesz? — Nie wiedziałam, że są takie — powiedziała Kicki zdumiona. — Owszem, są i leżą w mojej walizce — odparł Fredrik. — Mogę iść dalej spać? Kicki nie bała się, ale też niezbyt komfortowa była dla niej świadomość, że nad nimi znajdował się kanał La Manche, więc trudno jej było się odprężyć, choć książka, którą czytała, była fascynująca. Mężczyzna siedzący po jej przekątnej patrzył z rozbawieniem, jak z zatroskaną miną bębniła palcami. — Znudzona? — zapytał z uśmiechem. — Tak. Nie, żeby podróż była specjalnie długa, ale nie jest też chyba zbyt ciekawa — odwzajemniła uśmiech. — Nie jest pani Brytyjką? — próbował odgadnąć jej narodowość, ale nie mógł nigdzie dopasować jej płomiennie rudych włosów. — Szwedką. — A pani mąż? — zapytał i wskazał Fredrika głową. — Kolega z pracy — poprawiła go Kicki. — On też jest Szwedem. — Może da się pani zaprosić na filiżankę kawy? Kicki pomyślała, że nie zaszkodzi, jeśli pójdzie z nim do wagonu restauracyjnego. Fredrik i tak nie chciał dotrzymywać jej towarzystwa, a mężczyzna wydawał się naprawdę miły. A nawet więcej, bo kiedy ze śmiechem

wrócili na swoje miejsca, Kicki zdążyła już zostawić mu swój numer telefonu i zgodziła się jakiegoś wieczoru zjeść z nim kolację w Londynie. Nie dlatego, że ją pociągał, ale dlatego, że czuła, jak irytująco ciągnie ją do Fredrika. Nie spał. I był wściekły. — Co ty wyprawiasz? Prawie dostałem zawału, jak zobaczyłem, że cię nie ma. — Spokojnie. Piłam kawę — burknęła i kiwnęła głową swojemu towarzyszowi. Mężczyzna wyciągnął do Fredrika rękę. — Mam nadzieję, że nie przeszkadza panu, że porwę pańską koleżankę z pracy pewnego wieczoru w tym tygodniu — uśmiechnął się. — Wcale — mruknął Fredrik. — Zwariowałaś? — zwrócił się do Kicki. — Przecież nic o nim nie wiesz. — Ależ, mój drogi, pójdę tylko na kolację, nic więcej. — I tak mi się to nie podoba. — Myśl, co chcesz. Ja zamierzam się teraz zdrzemnąć. Odchyliła siedzenie tak bardzo, jak się dało. Fredrik nie miał nic wspólnego z jej życiem prywatnym, a kiedy poczuła jego udo obok swojego, doszła do wniosku, że spotkanie z kimś innym było bardzo dobrą decyzją. Hotel Londyn Sonji był tak wspaniały, jak wyobrażała to sobie Kicki. Rozpromieniona Susanne wyszła im na spotkanie.

— Och, jak się cieszę, że widzę znajome twarze — powiedziała, obejmując ich obydwoje. Kicki i Susanne spotykały się wielokrotnie u Maggan, a chociaż Susanne tylko raz miała okazję rozmawiać z Fredrikiem, instynktownie czuła, że to dobry człowiek. Zarówno ona, jak i Michael nie mogli się doczekać kolacji, na którą chcieli ich zaprosić. Susanne uwielbiała spędzać czas z Michaelem, ale czasami tak tęskniła za Rebecką i Maggan, że sprawiało jej to ból. W Sztokholmie widywały się często i łatwo mogły wybrać się w odwiedziny do domu jednej z przyjaciółek. Teraz, kiedy każda była w innym kraju, kontaktowały się przez telefon, ale prawie nigdy się nie widywały. Spotkanie z Kicki nie było tym samym, co spotkanie z najlepszymi przyjaciółkami, ale czymś bardzo podobnym. Obejmując ją ramieniem, Susanne zaprowadziła znajomą do pokoju. Do apartamentu Sonji. Kicki rozglądała się po pokoju z nabożnością. Gładziła dłonią ściany pokryte tkaniną, a Susanne, która nigdy nie przestawała cieszyć się reakcjami gości na ten apartament, stała w drzwiach i napawała się widokiem urzeczonej Kicki. To mąż Rebecki, Adam, urządził hotel. W tym pomieszczeniu zdecydował się na ciężkie tkaniny, tapety i gęste dywany. Łóżko z baldachimem było zachwycające i kobiece. Do tej pory Susanne nie wynajęła jeszcze apartamentu żadnemu mężczyźnie. Wiedziała jednak, że mężczyźni bywali gośćmi w tym

łóżku. Ona i Michael pogodzili się tu po swoich wielu sporach, zanim tak naprawdę zaczęli być razem, wiedziała też, że przynajmniej dwie z goszczących tu kobiet przemycały mężczyzn do apartamentu. Hotel był zbyt mały, żeby jakaś tajemnica mogła umknąć personelowi. Pozostawało tylko przekonać się, czy Kicki przemyci tu kogoś, czy nie. Na całe szczęście wydawało się, że ona i Fredrik są na dobrej stopie. Rebecka martwiła się o nich po tygodniu w Palma de Mallorca, a Susanne cieszyła się, że będzie mogła jej przekazać, że wszystko przebiega w spokojnej i pogodnej atmosferze. Kicki kręciła się przed wielkim lustrem w złotej ramie. — Nigdy nie będę chciała stąd wyjść — powiedziała radośnie. — To dobrze. Jak będziesz czegoś potrzebować, zadzwoń. Gdybyś chciała zobaczyć, jak jest urządzony apartament Fredrika, jest na tym samym piętrze, nosi imię Adama. — Dziękuję, Susanne. Najpierw się rozpakuję, a potem zobaczymy co dalej. Kiedy spotykamy się z tobą i Michaelem? — Myśleliśmy o jutrzejszym wieczorze. Pasuje? Kicki pożegnała się z Susanne i wróciła do sypialni. Chciała wypakować rzeczy i wziąć prysznic, zanim zrobi cokolwiek innego. Kiedy Susanne otworzyła apartament Kicki, żeby

wpuścić Fredrika, nie miała oczywiście pojęcia, że Kicki właśnie wtedy zrzuciła z siebie wszystkie ubrania i że zupełnie naga przechodziła z sypialni do łazienki po drugiej stronie salonu. Fredrik przystanął jak rażony piorunem, podobnie Kicki. Nie przyszło jej nawet do głowy, żeby zasłonić się rękami. Dopiero gdy zauważyła, jak Fredrik zaczyna błądzić wzrokiem po jej ciele, odzyskała panowanie nad sobą i z krzykiem pomknęła do łazienki. — Co ty wyrabiasz?! — wrzasnęła, kiedy była już bezpieczna za drzwiami. — Przecież puka się do drzwi, zanim się wejdzie do czyjegoś pokoju! — Susanne mnie wpuściła. — To nie jest wytłumaczenie. — Przepraszam! — zawołał, ale nie było mu ani trochę przykro, że zobaczył ją nagą. Wręcz przeciwnie. Był zauroczony. — Możemy uznać, że jesteśmy kwita. Nie zapominaj, że ty widziałaś mnie w zielono-białych speedosach. — Zapewniam cię, tego nigdy nie zapomnę! — usłyszał z łazienki.





14 Dla Maggan było jasne, jak dobrze nowa towarzyszka wpływała na Benny’ego. Odpowiadał na każde jej ciekawskie pytanie, a ona potem relacjonowała wszystko przez telefon Rebece i Susanne. — I wynajmuje to drugie mieszkanie, dacie wiarę? Mój dom to prawdziwe gniazdko miłości — zaśmiała się. — Nie wiedziałaś o tym? To przecież twoje mieszkanie — zapytała Rebecka, która nigdy nie wynajęłaby lokum komuś obcemu. — Ufam w zupełności pośrednikowi, którego znalazł Andréasson. Wszyscy lokatorzy opłacają z góry swój pobyt i na razie nie miałam jeszcze żadnych problemów — odpowiedziała. — A jaka ona jest? — zapytała Susanne. — Naprawdę nie chciałabym, żeby Benny wrócił do Londynu ze złamanym sercem. — Oczywiście trudno to stwierdzić, bo spotkałam ją zaledwie kilka razy, ale wydaje się naprawdę miłą dziewczyną. Je i pije ze zdrowym apetytem — zaśmiała

się Maggan. — A więc kobieta zupełnie w moim typie — odpowiedziała Susanne. — Jestem o tym przekonana. Ich romans jest na razie zupełnie świeży, zobaczymy, czy wytrzyma do czasu, kiedy będą musieli wrócić do Londynu. — A co do wracania... Wszystkie trzy będziemy musiały pojechać do Sztokholmu spotkać się z Andréassonem. Chce porozmawiać o podziale majątku Sonji. — Susanne i Maggan wspólnie postanowiły zrobić z Rebecki dyrektora banku ich trójki, więc to ona kontaktowała się z adwokatem, który w dalszym ciągu zajmował się majątkiem po przyjaciółce. Susanne westchnęła. — Naprawdę musimy? To nie tak, że nie chcę się z wami spotkać, bo byłoby wspaniale, ale myślę, że jest dobrze tak jak teraz. Andréasson świetnie zajmuje się spadkiem po Sonji, nie możemy tak tego zostawić? — Oczywiście, ale czy nie byłoby lepiej, gdybyśmy wkrótce stały się bardziej niezależne? — zauważyła Rebecka. — Mnie to trochę przeraża. Dopóki nic nie jest podzielone i zakończone, wciąż mogę udawać, że jest jak dawniej — odpowiedziała Maggan. Wydawało się, jakby zapomniała, że nic nie jest już jak kiedyś. Już dwa lata temu przestała być babcią emerytką z Farsta, a śmierć Sonji zmieniła jej życie na wszystkie możliwe sposoby. Nie zmieniło się tylko to, że wciąż bolały ją

nogi i że piekła przez dwie godziny dziennie. — Zgadzam się — dodała Susanne. — Co zrobimy z tymi wszystkimi pieniędzmi, kiedy już będziemy mieć je w naszych rękach? Jedynym projektem, który zdecydowałyśmy się przeprowadzić po podziale spadku, są Nieustraszeni Rodzice i twój dom, Rebecko, ale co dalej? Odsuwały to od siebie przez ponad rok. Spadek po Sonji opiewał na około trzy miliardy koron, a żadna z nich nie była zainteresowana pieniędzmi. Postanowiły, że pozwolą miliardom powędrować dalej. Pytanie tylko, jak? Po podziale majątku będą musiały zająć się tym na poważnie i ten moment najwyraźniej już nadchodził. — Może najpierw skończymy książkę? — zaproponowała Maggan. — Pomyślcie, może jeszcze pojawi się coś nowego, co wpłynie na to, co będziemy chciały zrobić. — To chyba mało prawdopodobne — powątpiewała Rebecka. — Większość przecież już jest gotowa. Brakuje paru wątków, a my i tak mamy przejąć te pieniądze. Ale oczywiście, możemy poczekać aż manuskrypt będzie kompletny. Susanne, co ty na to? — Poczekajmy. To chyba nie będzie stanowiło problemu dla Andréassona? — Żadnego. Jego firma dostanie za to obrzydliwie dużo pieniędzy — zaśmiała się Rebecka. — Tak zróbmy. Posiedzenie kończy się jednogłośną decyzją o odroczeniu — powiedziała Maggan

zdecydowanym tonem. — Więc postanowiłyśmy odczekać — powiedziała Rebecka, dzwoniąc później do adwokata. — Szkic powieści na dobrą sprawę powinien być gotowy za parę miesięcy. — To wy decydujecie — odparł Andréasson. — Ja natomiast nie mam żadnych nowych doniesień. Z mieszkaniami Maggan i Susanne wszystko w porządku, tak samo w budynku, który nazywacie kamienicą Sonji na Vasastan. Pojawił się tam nowy lokator, ale zgodnie z informacjami zarządcy wszystko jest jak należy. — Mamy do ciebie pełne zaufanie, wiesz o tym. — A Maggan i Susanne wciąż nie mają w planach sprzedaży? — Nie wydaje mi się. Maggan wciąż marzy, że jej córka będzie chciała przejąć dom, a co Susanne zrobi z mieszkaniem w Sztokholmie, tego tak naprawdę nie wiem. Rebecka uśmiechnęła się pod nosem. Susanne nigdy nie chciała jechać do domu, ale nie było mowy o tym, by pozbyć się mieszkania. Twierdziła, że dobrze je mieć, choć właściwie stało nieużywane od dwóch lat. Była tam kilka razy z Michaelem, głównie dlatego, że to on ją do tego zmusił. — Chcę zobaczyć twoje rodzinne miasto — powiedział

i zarezerwował dwa bilety. Potem tak zachwycił się Sztokholmem, że pół roku później chciał tam wrócić. Wkrótce Susanne miała dość i poinformowała go, że jeśli tylko ma ochotę, może jechać sam, bo ona zamierzała zostać w Londynie. Susanne nie potrafiła mieć kilku domów. Kochała swoje mieszkanie na Söder, ale wraz z przeprowadzką do Londynu musiała się z nim pożegnać i niezbyt dobrze znosiła powroty. Nie rozumiała tych, którzy mieli po kilka mieszkań. Dom to dom. Nie chciała czuć się obco, a tak czuła się w lokalu na Söder. Kiedy się żegnała, robiła to raz na zawsze. Zaglądanie do swojego starego mieszkania było dla niej porównywalne z koniecznością niezobowiązującego spotkania się z byłym partnerem. To, że nie chciała sprzedać lokalu, to inna sprawa. Było inwestycją i nawet jeśli teraz była bogata, to wcale się taka nie czuła. Za mieszkanie w Sztokholmie zapłaciła sama, nie mając żadnego spadku, i dawało jej to poczucie bezpieczeństwa. Maggan zachowała dom szeregowy z innych powodów. Po pierwsze, nie wiedziała, czy zostanie w Paryżu do końca życia, po drugie, mogło się zdarzyć, że Anneli pewnego dnia będzie potrzebować miejsca, w którym się wychowała. Dla Maggan była to wielka szkoda, że troje jej wnuków będzie dorastać w lasach Jämtland. Ośmioletni wkrótce Alex w ciągu dwóch lat zupełnie zmienił dialekt, a choć bliźniaki jeszcze nie zaczęły mówić, Maggan była pewna, że ich już nie da

się uratować. Niechętnie musiała przyznać, że dom w Östersund był ładny, nawet bardzo ładny, ale nowy dom nie ma takiej duszy jak stary szeregowiec z sosnową boazerią w pokoju w piwnicy. Anneli i Peter mogliby sobie upiększyć ten dom, jak tylko chcieli. Tylko trochę go odmalować i byłby jak nowy. Ale nie. Anneli w ogóle nie chciała o tym rozmawiać. — Zajmij się swoim życiem, a ja zajmę się swoim — powiedziała. Więcej niż raz. Paul poradził Maggan, żeby przestała marudzić i pozwoliła córce samej decydować, ale to było trudne. Jak mogła stać i patrzeć, jak Anneli dokonuje złego wyboru? Adwokat okłamał Kicki, kiedy zapytała o młodość Sonji. Zrobił to, by chronić swoją byłą klientkę. Miał dylemat moralny, ale dopóki nie nastąpił podział majątku, czuł zobowiązanie wobec Sonji, a nie jej spadkobierczyń. Był starszym mężczyzną i nie miał już się czego obawiać, w razie gdyby popełnił przewinienie zawodowe. Jeżeli kobiety nie spieszyłyby się z podziałem majątku, mogłoby się po prostu tak zdarzyć, że zabrałby wielki sekret Sonji ze sobą do grobu, pomyślał, odkładając słuchawkę po rozmowie z Rebecką.





15 — Nie do końca rozumiem, skąd pochodzi majątek rodziny Sonji. Mówi się dość niejasno o posiadanych nieruchomościach, ale czy to może generować aż tyle pieniędzy? — Kicki leżała na łóżku z baldachimem z kopią książki Maggan przed sobą. — Pewnie tak. Większość pieniędzy pochodziła chyba ze Szkocji i od jej dziadków? — odpowiedział Fredrik, który nie mogąc sobie znaleźć dobrego miejsca do siedzenia, chodził w kółko po pokoju. Jednocześnie patrzył na tę podenerwowaną osóbkę na łóżku. Leżała na brzuchu i wymachiwała nogami w górę i w dół, w górę i w dół, lewa, prawa, lewa, prawa. — Raz, dwa, raz, dwa — liczył Fredrik, gapiąc się na jej nogi. — Co? — Cicho, sprawdzam rytm twoich wymachów. Raz, dwa, raz, dwa... No, ale nie przestawaj, to zabawnie wygląda, gdy pięćdziesięcioletnia kobieta wywija energicznie nogami jak nastolatka. Przewróciła się na bok i rzuciła w niego poduszką.

— Skup się — syknęła. — Nie interesuje cię to? — Ależ tak, ale my nie mamy badać, skąd wzięły się pieniądze. Po prostu są. Koniec kropka. Mamy się dowiedzieć, co robiła Sonja od siedemdziesiątego trzeciego i przez kolejne dwa lata. Nie sądzę, żeby Maggan chciała być tak dociekliwa, jeśli chodzi o pieniądze, to nie na tym polega cała historia. Sonja przecież w ogóle nie opowiadała, że była bogata. Jej wydawało się to zupełnie nieciekawe — powiedział i odrzucił poduszkę. — A co, jeśli to i tak ma znaczenie? — Zakładam, że wtedy się tego dowiemy. — Niby jak, mój drogi Watsonie? — Mamy przecież odnaleźć F. Swintona. Może ten facet jest ważniejszą częścią układanki, niż nam się wydaje? Kicki miała wrażenie, że utknęli. Połączyła listy z księgą rachunkową z budynku w Paryżu; ten Swinton był jedynym, z kim Sonja wydawała się mieć ciągły kontakt, ale listy przestały się pojawiać pod koniec lat osiemdziesiątych. Nie będą wiedzieli, czy ich nadawca nie zmienił adresu, dopóki nie zapukają do jego drzwi. Treść listów niespecjalnie im pomagała. Rodzina czuła się dobrze, córka była zdrowa i silna, w Londynie padało, a Swinton pracował nad swoim nowym manuskryptem. — Szukałam F. Swintona w Google, ale bez skutku. Gdyby wydał jakieś książki, na pewno bym go znalazła.

Może nie zainteresował wydawnictwa? — Albo pisał pod pseudonimem? — zasugerował Fredrik. — A poza tym, czy my naprawdę wiemy, że to mężczyzna? — Mógłbyś się tego dowiedzieć, jakbyś ruszył tyłek i sprawdził zdjęcia z monitoringu. — Masz rację, a do tego jesteś słodka, jak się złościsz. — Nie złoszczę się, tylko martwię się, że nie uda nam się pomóc Maggan. — Nie spiesz się tak. Znajdziemy to, czego potrzebuje, zaufaj wujkowi Fredrikowi. Nie doskwierał już jej tak bardzo brak zaufania, jaki czuła wobec niego, kiedy spotkali się na Majorce. Teraz problemem było to, że chciała przyspieszyć ich działania, a on wydawał się pracować w zupełnie innym tempie. — Chcesz piwo? — otworzył drzwiczki minibaru i spojrzał na nią pytająco. — Teraz? Akurat wtedy, kiedy pracujemy nad powieścią? — prychnęła. — Nie, dziękuję. Wyjął sobie butelkę i zdjął kapsel. — Jak tam chcesz — powiedział i wlał całą zawartość do dużego kufla. — Na zdrowie. Nigdy nie widziała bardziej wyluzowanego faceta. — Weź piwo ze sobą do pokoju i zdobądź zdjęcia, do cholery. Jutro będziemy szukać Swintona. Nie wiem, jak ty, ale ja chciałabym wiedzieć, jak on wygląda. — Zdajesz sobie sprawę, że ludzie zmieniają się

w ciągu... jakichś czterdziestu lat? — Uchylił się, gdy rzuciła w niego kolejną poduszką. Była taka słodka. Susanne tańczyła. Sama. Jej partner był wciąż w swoim hotelu i nic nie mogła na to poradzić. Już dawno się nie stroiła i nie wychodziła do miasta. W każdym razie nie w szwedzkim towarzystwie. Oczywiście, czasami chodziła na jakieś służbowe przyjęcia, ale to nie było to samo, co spotykanie się ze znajomymi. Michael i Fredrik znali się już wcześniej i na pewno będą mieli mnóstwo do obgadania, co będzie dla Susanne świetną okazją, żeby porozmawiać z Kicki po szwedzku. Tylko z tego powodu tęskniła za Szwecją. Brakowało jej możliwości wyrażania swoich uczuć we własnym języku. Potrafiła nazwać mnóstwo emocji po angielsku, ale to nie było to samo. Po szwedzku nabierały zupełnie innego sensu, czy były to przekleństwa, czy wyznania miłości. Michael rozumiał już po szwedzku zarówno „kocham cię”, jak i „spieprzaj” oraz znaczącą różnicę między nimi. Kiedy padało to drugie, robił dokładnie to, o co go prosiła, i wychodził. Niezbyt daleko. Spacer w tę i z powrotem Portobello Road wystarczał, a kiedy wracał, często słyszał w jej języku „przepraszam”, kolejne ważne szwedzkie słowo, którego się nauczył. Susanne tanecznym krokiem podeszła do garderoby. Mogłaby sprzedać połowę jej zawartości. Jej ciało się zmieniło i wiele sukienek oraz spódnic, które pasowały

dwa lata temu, teraz było za małych. Nie przeszkadzało jej to zbytnio, lubiła swoje ciało. Mogłaby tylko przestać mieć te napady gorąca. Pot nie pasował do żadnej sukienki, a dziś wieczorem chciała czuć się piękna. Przesuwała wieszak za wieszakiem. Ubrania bez rękawów nie wchodziły w grę, tak samo jak te zbyt obcisłe. Ostatecznie wybrała czerwoną sukienkę z szyfonu, wiązaną pod biustem, co sprawiało, że opadała luźno nad brzuchem. Dzięki takiemu fasonowi uniknęła opinającej halki, w której na pewno zrobiłaby się mokrzusieńka. Im bardziej wolne mogło być jej ciało, tym bardziej było zadowolone. — Mógłbym cię schrupać — wyszeptał jej do ucha Michael, kiedy spotkali się przed restauracją. — A ja dałabym się zjeść — uśmiechnęła się Susanne i pocałowała go. — Wejdźmy. Może już przyszli? Gdyby Fredrik oznajmił coś takiego Kicki, dostałby w twarz, dlatego ograniczył się do powiedzenia jej, że pięknie wygląda. Nie usłyszała. Myślami pukała już do drzwi F. Swintona. Miała wobec tej wizyty bardzo duże oczekiwania. Potrzebowała jakiegoś przełomu, punktu zaczepienia. Westchnęła i poprawiła swój biały żakiet. Taksówka się zatrzymała. Tak jak Susanne przewidywała, Michael i Fredrik od razu zajęli się sobą i dzięki temu mogła wycisnąć od Kicki informacje tak, by Fredrik nie słyszał, o czym rozmawiają. — Rozwiązaliście wasze stare problemy?

— Rozumiem, że rozmawiałaś z Rebecką — uśmiechnęła się Kicki. — Tak, jest nieźle, lepiej niż myślałam. — To miły facet — stwierdziła Susanne. — Tak. — Atrakcyjny. — Tak sądzisz? — A ty nie? — Próbuję nie myśleć o nim w ten sposób. — I jak ci idzie? — Tak sobie. Nie mogę powiedzieć, żeby w ogóle nie robił na mnie wrażenia. — Ty też na nim robisz. — Tak myślisz? Ja mam ciągle wrażenie, że ze mnie kpi, kiedy zaczyna te swoje insynuacje. — Zaufaj mi. Straci dla ciebie głowę. — Zwariowałaś, Susanne — zaśmiała się Kicki. — Nie ma mowy o żadnym traceniu głowy. Jak moglibyśmy potem razem pracować? — Moim zdaniem lepiej niż kiedykolwiek, oczywiście — uśmiechnęła się Susanne. Powinnam być doradcą do spraw seksu, a nie właścicielem hotelu, to jest moje pole do popisu. — Pomyślę o tym, kiedy znów zacznę życie erotyczne — ponownie zaśmiała się Kicki. — Możemy teraz porozmawiać o czymś innym? Kicki trochę szumiało w głowie od wina, ale nie straciła

rozsądku i w drodze powrotnej do hotelu Sonji usiadła w taksówce we właściwej odległości od Fredrika. — Ten mężczyzna z pociągu, naprawdę się tu z nim spotkasz? — zapytał. Zupełnie o nim zapomniała. To ona miała się do niego odezwać, a teraz nawet nie pamiętała, gdzie posiała jego wizytówkę. — Och. Miałam zamiar zadzwonić do niego jutro. — Oczywiście wcale tak nie było, ale teraz wydawało jej się to dobrym pomysłem. — Dlaczego? Masz dość mojego towarzystwa? — Wcale nie. Ale był taki sympatyczny i fajnie byłoby pójść na randkę. — W takim razie chodź na randkę ze mną. Kicki nie odpowiedziała, nie wiedziała, co powiedzieć. Kiedy dojechali do hotelu, przeszli cicho przez hol, a gdy jechali na górę windą, kobieta odwróciła się do niego plecami. Gdy tylko winda się otworzyła, wybiegła prosto do swoich drzwi. — Jak spotykasz zupełnie obcego mężczyznę w pociągu, rzucasz mu się chętnie w ramiona, a jak ja zapraszam cię na randkę, to nie masz nawet zamiaru mi odpowiedzieć? — zapytał, podczas gdy ona szukała w torebce karty magnetycznej do otwierania drzwi. Była tak zdenerwowana, że nie mogła niczego znaleźć, więc przeklinając, przykucnęła i wysypała zawartość torebki na podłogę. Usiadł obok niej.

— Tego szukasz? — spytał i podniósł wizytówkę. Zanim zdążyła zareagować, zgniótł ją w swojej dużej dłoni. — Oszalałeś? Nie masz prawa niszczyć moich prywatnych rzeczy. — Może, ale mam to gdzieś. Jeśli ty i ja mamy razem pracować, musisz w tym czasie dać sobie spokój ze spotykaniem się z innymi mężczyznami. Gapiła się na niego. — Mogę spytać, co to ma do rzeczy? Spotykam się, z kim chcę. — Tak, a ja pracuję, z kim chcę. Jeśli spotkasz się z tym pajacem, możesz szukać sobie nowego partnera do współpracy. — Dlaczego? Podał jej zgniecioną wizytówkę i wstał. — Prześpij się z tym, Zetterqvist.





16 Po tym, jak Anneli zadzwoniła z płaczem, Maggan postanowiła natychmiast udać się do Östersund. Córka złamała nogę, zagipsowano ją aż po kolano i oczywiście potrzebowała pomocy przez dwa tygodnie, dopóki jej mąż nie dostanie urlopu. Paul, który nie mógł żyć bez Maggan u boku, zdecydował się równie szybko. Anneli była też jego córką. Kiedy Benny przyszedł do restauracji U Sonji, dowiedział się, że przez najbliższe dwa tygodnie będzie szefem kuchni. Do pomocy miał personel, który przez lata pozostawał lojalny wobec Paula. Problemem mógł być język, musiał zdać się na tych, którzy jako tako znali angielski. — Ale jak mam zdążyć z pieczeniem? — zwrócił się do Maggan. — To twoja działka, a swoich przepisów nauczyłaś chyba tylko mnie? — Nie możesz zabrać tu swojej dziewczyny? — Julie? Ona chyba nigdy w życiu nie włączyła piekarnika.

Wyśmiał tę niedorzeczną propozycję, ale nie spodziewał się, że Julie, którą zaczynało już nieco nudzić snucie się w tę i z powrotem po ulicach upalnego Paryża, podchwyci ten szalony pomysł. — Tak! — zawołała. — Szybko się nauczę, obiecuję. Proszę, Benny — błagała, przechylając głowę na bok. — Musisz w takim razie obiecać, że będziesz robić wszystko, co ci każę — ostrzegł ją. — Obiecuję. Mogę nawet przysiąc. Dziękuję! Rzuciła mu się w ramiona. Minęły trzy dni pełne porażek, zanim zaczęła pojmować, na czym to wszystko polega, i wtedy zaczęło jej się naprawdę podobać. Julie była w restauracji U Sonji niezależnie od tego, czy akurat pracowała, czy nie. Jeśli nie towarzyszyła Benny’emu, to siedziała zwinięta na kuchennej ławie i próbowała rozmawiać z innymi osobami z personelu. Benny przyglądał się jej z rozbawieniem. W ogóle nie wydawała się zniechęcona. Porażki przyjmowała wzruszeniem ramion, nie przejmowała się też zbytnio tym, czy ktoś, z kim rozmawiała, rozumiał, co do niego mówiła, czy też nie. Machała rękami, pokazując, co ma na myśli, i wydawało się, że to działa. Po tygodniu wszyscy o nią pytali, kiedy przypadkiem przychodził do pracy sam, i zrozumiał, że udało jej się ich oczarować. Nie wiedział, co będzie, kiedy wrócą do Londynu, nie rozmawiali o tym. Nie miała pracy, do której mogłaby

wrócić, może chciała dalej podróżować? Gdyby był odważniejszy, zapytałby, ale bał się, co może usłyszeć w odpowiedzi. Julie była tak niesamowicie szczera. Nie owijałaby w bawełnę ani nie zmyślałaby jakiejś historii. Ta kobieta potrafiła mówić ogródek. To też sprawiało, że była tak atrakcyjna. Nie był dobry w rozumieniu płci przeciwnej, poczynając od jego matki, potem podobnie było z jego żoną. Wiele razy nie rozumiał ani co mówiły, ani czego chciały. Jego była jednego dnia mówiła, że „wydaje jej się”, że muszą się rozwieść, innego dnia, że jej się „nie wydaje”. Na wszelki wypadek Benny dostarczył dokumenty do sądu okręgowego. Nie wyraziła się wystarczająco jasno, żeby mógł zrozumieć, czy tego chce, czy nie i to rozstrzygnęło sprawę na jego korzyść. — Opowiadałam ci o mojej nerwowej mamie? — zapytała Julie, wchodząc do kuchni owinięta w ręcznik. — Teraz do mnie dzwoni codziennie. Oczywiście ma bardzo ważne sprawy do przedyskutowania — stanęła obok niego. — Wobec czego nawet nie wspomniałam jej o miłym Szwedzie, z którym spędzam tu całe dnie. — Całe dnie? — uśmiechnął się Benny, który obejmował ją we śnie całą noc. — Chyba nie chcę cię na nią narażać. — Chwyciła plaster boczku i włożyła do ust. — Jesteście do siebie podobne? — Przerzucił gotowe plastry na talerz z jajecznicą i pomidorami.

— Nie, broń Boże. Myślisz, że ja jestem nerwowa? Usiadła przy małym stoliku kuchennym, na którym Benny już położył croissanty i marmoladę. Zaśmiał się. — Miałem raczej na myśli wasz wygląd. — Ani trochę. Moja mama jest chuda jak patyk i boi się jedzenia. Poza tym ma ciemne włosy i brązowe oczy — uśmiechnęła się. — Jedzenie i to, jak ja jem, to niekończący się temat rozmów u mnie w domu — dodała i zabrała się za kawałek pieczywa. Benny nalał im kawy z ciepłym mlekiem. Podobał mu się apetyt Julie. Kobiety, które ciągle narzekały na swoją wagę, nie rozumiały, co czyniło je atrakcyjnymi. — A twój ojciec? — Jest w porządku, ale czasami przyzwala na sztuczki mamy. Może tak to jest w długoletnim małżeństwie. Nie jesteśmy jakoś bardzo podobni, ale to po nim mam budowę. Jest niski i pulchny. — Nadal pracują? — Mama zawsze była w domu, a tata jest emerytem. W zasadzie poznali się w Paryżu. — Trąciła Benny’ego znacząco stopą. — To dobre miasto, żeby się poznać... Co tu robili? — Mama chodziła na jakiś kurs artystyczny, a tata po prostu był obieżyświatem, który marzył o napisaniu wielkiej powieści. Ciągle coś pisał, ale nic z tego nie wychodziło, przede wszystkim dlatego, że nie potrafił zakończyć jednej rzeczy, zanim zaczynał pracę nad

drugą. Mama ciągle załamywała nad nim ręce. Myślę, że zrozumiała, że dla niego ważniejsza była sama idea niż to, czy coś z tego będzie. Julie spojrzała na zegarek. — O rany, muszę się zbierać — stwierdziła i wypiła duszkiem resztę kawy. — Wielkie dzięki za śniadanie, jutro moja kolej. Powinna zapytać rodziców o Paryż. To dziwne, że jej mama panikowała, że ona tu przyjeżdża, biorąc pod uwagę, że sama przecież odwiedziła kiedyś to miasto. Ani matka, ani ojciec nie rozmawiali o tym okresie. Co też było dziwne, ale Julie nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiała. — Może powinnam ich tu zaprosić? — zawołała z sypialni, wciągając na siebie spodnie w kratkę. Miała gdzieś dopinanie guzika w talii. Kuchenny fartuch i tak zakryje jej brzuch. — Twoich rodziców? Jasne. Mogą mieszkać w twoim mieszkaniu, a ty zamieszkasz u mnie! — odkrzyknął Benny. — Absolutnie nie — zaoponowała matka Julie, Edith, wbijając wzrok w męża. Nie rozumiała, jak Frank mógł sądzić, że to dobry pomysł. Córka miała wrócić do domu, żeby mogli porozmawiać w spokoju. Jeden jedyny raz Frank uderzył pięścią w stół. Edith tak się przestraszyła, że dało o sobie znać jej rozchwianie emocjonalne. Nigdy nie zwracał się do niej

w ten sposób, tak zdecydowanie i z taką złością. Zamknęła się w sypialni, ale dwie minuty później znów z niej wyjrzała, bo musiała przynieść sobie pudełko chusteczek. Wymachiwała mu nim przed nosem z całym dramatyzmem, jaki tylko mogła stworzyć. — Idę teraz do mojego pokoju, Frank. Zobaczymy, kiedy znów stamtąd wyjdę. — Trzasnęła drzwiami. Frank miał dosyć. Jeśli Edith chciała zostać w domu, proszę bardzo. On pojedzie do Paryża. — Mama na razie odmawia, ale ja zamierzam przyjechać — powiedział Julie, kiedy do niej oddzwonił. — To na pewno nie będzie kłopot? — Och, jak wspaniale! Nie, na pewno nie będziesz sprawiał kłopotu. Oczywiście pracuję, ale czym się zajmuję i dlaczego, to opowiem ci już na miejscu. W głębi ducha miała nadzieję, że ojciec przyjedzie sam, z drugiej strony, może będzie się czuł samotny, kiedy ona będzie U Sonji? O to zapyta go później, najważniejsze, żeby przyjechał. Reszta jakoś się ułoży. Frank miał na strychu pudełko ze starymi zdjęciami. Pojękując, wdrapał się na górę po wąskich schodkach. Stało tam mnóstwo kartonów z pamiątkami, ustawionych jeden na drugim, ponad godzinę zajęło mu znalezienie właściwego. Tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty czwarty. Kolory trochę zblakły i ostrość była nie ta, ale to nieważne. Pokaże je Julie. Opowie o roku jej narodzin. Było ważne

dla niego, żeby prawda wyszła na jaw, i miał nadzieję, że ona to zrozumie.





17 Kicki w końcu się udało. Sören Mannerheim, jedna z osób znalezionych w księdze rachunkowej z domu Sonji w Paryżu, odezwał się i zgodził na spotkanie. To oznaczało, że będą musieli wkrótce wrócić do stolicy Francji. — Ale ja najpierw chcę pojechać do domu — powiedział Fredrik. — Przynamniej na kilka dni. Tęsknił za Marcusem i chciał się z nim spotkać, zanim znów będzie musiał ścierać się z Kicki. Ta kobieta działała mu na nerwy. Teraz bardziej niż wcześniej. I sam był sobie winny. Nie skomentowała jego napadu zazdrości ostatniego wieczoru i był jej za to wdzięczny. Nigdy nie zachował się tak głupio jak wtedy. Nie miał nic na swoje usprawiedliwienie, poza poczuciem zupełnej bezradności wobec tego, że ona wybierała się na randkę. — Też chcę do domu. — Siedziała na jego kanapie i jak zawsze niespokojnie machała stopą. Nie była przyzwyczajona do czekania, a Fredrik nie wydawał się spieszyć. — Może zejdę na dół i załatwię taksówkę,

podczas gdy ty będziesz się malował? — zaproponowała, unosząc brew. Nie przejmował się jej ciętymi uwagami. Nie pojedzie bez niego. Nie odważy się. Swinton mógł się okazać szaleńcem. Nie wiedzieli o nim nic poza tym, że być może całkiem dobrze znał Sonję. Kicki była tak zawiedziona, że postanowiła natychmiast pojechać do Sztokholmu. Swinton wyjechał i według jego żony miało go nie być przez parę tygodni, więc jej i Fredrikowi nie pozostało nic innego, jak wrócić do hotelu Sonji. Nie miała siły myśleć o książce Maggan. Pojedzie do domu się dąsać i o ile się uda, uniknie kontaktu z Fredrikiem. Był dziwny i dominujący — bardzo różnił się od tego mężczyzny, z którym do tej pory współpracowała — a ona potrzebowała pomyśleć, co to miało dla nich dalej oznaczać. Zazdrość była okropna. Miała jej dość; jej były mąż, kiedy sam jej nie zdradzał, ciągle kwestionował jej znajomości. Chodziło nie tylko mężczyzn, najchętniej życzyłby sobie też, żeby nie miała przyjaciółek. Niestety, dopasowywała się do jego podstępnych wymagań. Gdyby jego tendencje ujawniły się w pierwszym okresie, kiedy się spotykali, nigdy nie zostaliby parą, ale po pewnym czasie zmieniła się, nawet tego nie zauważając. Dopiero kiedy ich małżeństwo się skończyło, a smutek ustąpił, zrozumiała, jak bardzo

dawała sobą manipulować. Nie miała zamiaru pytać Fredrika o tamten wieczór. To jego sprawa, czy chce o tym rozmawiać. Zdecydowała, że będzie trzymać się na dystans i nie da się uwieść. Wrócili do punktu wyjścia. Jadąc taksówką do domu, zadzwoniła do Pyret. — Chciałabyś zjeść ze swoją mamą obiad? — Och mamo, jesteś w domu? Pewnie, z chęcią przyjdę. Mam ci tyle do opowiedzenia! Kicki prawie się rozpłakała, kiedy dotarło do niej, że wkrótce spotka się z córką. — Będę na Farsta za jakąś godzinę. Muszę jeszcze zrobić zakupy, bo w lodówce aż słychać echo. Pasuje ci wpaść koło szóstej? Kicki wyjęła swój wózek na zakupy z głębi garderoby. Do sklepu Konsum było tylko dwieście metrów, ale musiała sporo kupić. Wózek w lamparcie cętki toczył się lekko po suchej ścieżce prowadzącej na plac zabaw. W wypełnionej wodą sadzawce pluskały się małe dzieci, mocno trzymane przez niespokojnych rodziców. Kicki uśmiechnęła się, myśląc o tym, jak Pyret taplała się w wodzie. Kiedy się nie kąpała, oglądała zwierzęta, które w tamtym czasie mieszkały w niewielkiej zagrodzie. Gdyby zależało to od Pyret, siedziałyby tam godzinami, ale to nie ona decydowała. Jej mamie za bardzo się nudziło.

Zatrzymała się. Ten czas minął tak szybko. Teraz żałowała, że nie zdawała sobie wcześniej sprawy z tego, że mogła odpocząć i bardziej nacieszyć się czasem z dzieckiem. Zamiast tego Kicki spędziła pierwszych dwanaście miesięcy życia córki w pośpiechu, później wysłała ją do żłobka. A potem siup! i Pyret nagle ma siedemnaście lat i chłopaka. Kicki powstrzymała się przed zawołaniem do rodziców, że powinni bardziej cieszyć się tym czasem, i potoczyła swój wózek dalej w stronę centrum, mijając pijaczków siedzących na ławkach przed kościołem, gdzie swoje lokale miała wspólnota Anonimowych Alkoholików. Nie wyglądali, jakby im się tam spieszyło. Ojcu Kicki też nie. Siedział na ławce i śmiał się z tych, którzy wchodzili do środka. Śmiał się i pociągał z butelki schowanej w brązowej papierowej torebce. Jej mama chodziła za to na spotkania przeznaczone dla rodzin alkoholików. Kicki była wtedy tak mała, że tego nie pamiętała, nie miała też żadnych wspomnień o swoim ojcu. Gdy miała dwa lata, zadławił się własnymi wymiocinami i choć to może okropne, w ogóle jej go nie brakowało. Ciężko tęsknić za kimś, kogo się nie pamięta, zresztą miała dobrego ojczyma. Doceniła go jeszcze bardziej, kiedy urodziła się Pyret. Wtedy stał się takim dziadkiem, jakiego mogłaby życzyć wszystkim dzieciom, a Pyret zawsze była blisko z dziadkami, nawet po ich przeprowadzce do Bålsta, kiedy miała dziesięć lat.

Kicki tanio kupiła od nich dom. Jej ojczym nie chciał słyszeć o tym, że miałaby zapłacić za niego więcej, niż sami dali dwadzieścia lat wcześniej, a jego jedynym warunkiem było, by to ona była jedynym właścicielem, żeby jej mąż nie miał do niego prawa. Kiedy doszło do rozwodu, była ojczymowi bardzo wdzięczna za taką przezorność. Być może widział coś, co ona dostrzegła dopiero po piętnastu latach — że jej eks był pod wieloma względami kopią jej biologicznego ojca. Pyret wpadła do środka, a Kicki po namyśle stwierdziła, że jeszcze chyba nigdy nie widziała, żeby jej córka otwierała drzwi jak normalny człowiek. — Och, jak pięknie pachnie. Co to będzie? — Pyret podskakiwała w miejscu. — Na razie czujesz tylko olej do potraw z grilla, kochanie — uśmiechnęła się Kicki. — Ale zaraz zacznę smażyć mięso. Pomożesz mi wszystko wynieść na zewnątrz? Niewielki taras był idealnej wielkości dla kobiety, której zupełnie nie interesowało pielęgnowanie ogrodu, ale lubiła zapach trawy. Właściwie powinna wymienić duży plastikowy stół, ale przykryty wielką ceratą i z najpiękniejszymi talerzami po prababci stał się i tak wspaniałym miejscem na obiad. Kicki z zadowoleniem rozłożyła duży parasol. — Postaw ją w cieniu — poinstruowała córkę, która właśnie przyszła z pełną tacą.

— Mam wrażenie, że od dawna nie piłam soku — uśmiechnęła się Pyret. — Nie sądzisz, że już czas poczęstować córkę winem? Kicki gapiła się na nią. Wino? Miała ze swoją córką pić alkohol? Zaśmiała się. — Skarbie, zapomnij. W tym domu tylko dorośli mogą ewentualnie pić alkohol. Dzieci dostają sok. Koniec kropka. — Nawet te dwudziestojednoletnie? — Tak, wszystkie dzieci. — Podeszła do córki i objęła ją. — Tęskniłam za tobą — powiedziała z twarzą wtuloną w jej włosy. — A ja za tobą — powiedziała Pyret i odwzajemniła uścisk. — A najbardziej za twoim jedzeniem. Kiedy będzie gotowe? — Przynieś tzatziki i sałatkę z lodówki, a ja w tym czasie nałożę mięso. Kiedy Kicki na koniec zaserwowała lody waniliowe, Pyret nie mogła już dłużej się powstrzymać. Tak bardzo chciała opowiedzieć mamie o swojej nowej miłości. Tym razem to było na poważnie, była tego zupełnie pewna. Spotkali się zaledwie kilka razy, ale czasami po prostu wiadomo, że to ten właściwy. Był najprzystojniejszym chłopakiem, jakiego kiedykolwiek widziała, a do tego był taki dojrzały. Potrafił rozmawiać nawet na głębsze tematy. I do tego grał na gitarze. Utwory Teda Gärdestada. Kiedy śpiewał Jag vill ha en egen måne, dostawała gęsiej skórki na ramionach.

Kicki słyszała podobne historie, odkąd Pyret skończyła siedemnaście lat i ciekawił ją nie sam przedmiot opowiadań, ale to, jak jaśniała podczas swoich opowieści. Pyret zazwyczaj porzucała swoje miłości po jakichś trzech miesiącach i Kicki zakładała, że tak też będzie i tym razem, ale cieszyło ją ewidentne zakochanie córki. — Super. Może go tu kiedyś zaprosisz? — zaproponowała. — No jasne. I wiesz co? Jego tata też mieszka na Farsta. — Ach tak, no proszę. — Nałożyła sobie na talerz sporą łyżkę roztopionych lodów. — W takim razie jego też możesz zaprosić. — Wiedziała, że jej córka nigdy tego nie zrobi, dlatego takie zaproszenie było zupełnie niegroźne. Nie była szczególnie zainteresowana poznawaniem ojca chłopaka córki, o ile nie mieli rozmawiać o ślubie... za jakieś sto lat. — No, ale wydaje mi się, że najpierw powinnaś poznać Marcusa. Ma najładniejsze na świecie nazwisko: Videbjär. Ładnie, co nie? Pyret Videbjär — mruczała rozmarzona. Kicki upuściła łyżkę na talerz tak, że lody rozbryznęły się po stole. — Powiedziałaś Videbjär? Jak się nazywa jego ojciec? — Fredrik czy jakoś tak, tak mi się wydaje.





18 Nigdy nie wrócił do Paryża. Edith mu zabroniła, a Frank najczęściej robił tak, jak kazała mu żona. Żadne z nich nie miało złych wspomnień z tego miasta, wręcz przeciwnie. Frank podróżował po Francji przez ponad rok, zanim poznał Edith i zupełnie się zatracił. W młodości budził zainteresowanie wielu kobiet i nie zwlekał z odpowiadaniem na ich zaloty. Edith była inna. Zupełnie obojętna. Dopiero kiedy zdjął beret i zgolił wąsy, zgodziła się pójść z nim na kolację. — Nie rozumiem, dlaczego jako Anglik musisz tak wyglądać — powiedziała i dodała, że niesamowicie podoba jej się styl brytyjskich dżentelmenów. Pozbył się więc francuskich atrybutów i wrócił jako zwyczajny Frank z Bristolu, tak jakby nigdy nie przestał nim być. Edith skinęła głową z aprobatą, a przy trzecim spotkaniu — w małym mieszkaniu Franka — pozwoliła mu dotknąć swoich piersi. Oczywiście przez sweterek, pod niego dostał się dopiero tydzień później. Po pewnym czasie zniknęła. Wrócę. Czekaj na mnie,

tak mu napisała. — Tutaj, tato — zawołała Julie i pomachała rękami. Frank stanął metr od swojej córki. — Niech no na ciebie spojrzę — powiedział i zmarszczył czoło. — Coś zmieniłaś. Fryzurę? — Nie, tatusiu, niczego nie zmieniałam. — Wzięła go pod rękę. — Chodź. Muszę ci pokazać najbardziej urocze mieszkanie w Paryżu. Kiedy pociąg z Londynu przyjechał, taksówki ustawiły się rzędem przed Gare du Nord i po zaledwie kilku minutach Julie i Frank byli już w drodze. — To opowiadaj, bo coś ukrywasz — podjął Frank. — Aż tak widać? — Drogie dziecko. Nigdy nie potrafiłaś ukrywać tajemnic, ani dobrych, ani złych. No, mów. — Zajmuję się pieczeniem. — Ty... pieczeniem? — W restauracji. Prawdziwej — uśmiechnęła się. — Och, tato, będzie wspaniale, jak cię tam zabiorę. Zaczęłam dziś o szóstej rano, a kiedy musiałam iść, żeby zdążyć cię odebrać, Benny wyciągał chleb z pieca. — Benny? — Kucharz, z którym pracuję. Na razie nieważne, kim on jest. Pracuję w kuchni w restauracji, wyobrażasz to sobie? Ciężko mu było w to uwierzyć. Mimo że Edith próbowała zainteresować Julie przyrządzaniem smacznego i zdrowego jedzenia, córka wciąż się

sprzeciwiała. — Czy oni zdają sobie sprawę, kogo przyjęli do pracy? — zapytał Frank z rozbawieniem. — No tak. Musiałam przejść szybki kurs. — Julie nie musiała przecież wymyślać własnych przepisów, wszystkie były dziełem Maggan. Jeśli tylko dokładnie się ich trzymała, wszystko szło dobrze. Dopiero kiedy sama zaczynała eksperymentować, ciasto odmawiało posłuszeństwa. Ale tego nie opowiedziała. Frank mógł równie dobrze uwierzyć, że jego córka miała ukryty talent. — Zmieniłam zdanie — ciągnęła. — Pojedziemy tam od razu, to zobaczysz, gdzie pracuję. — Pochyliła się do kierowcy i podała nowy adres. — Nazywa się U Sonji? — Tak, po poprzedniej właścicielce, która zmarła parę lat temu. Dzisiaj to Maggan i Paul są właścicielami i prowadzą restaurację. Mam zaszczyt przedstawić ci jeden z lepszych lokali w Paryżu. U Sonji nie serwowano lunchu, ale w kuchni i tak był pełny ruch, ponieważ wszystko musiało być przygotowane na wieczór. — Właściciele, niestety, są teraz w Szwecji, ich córka złamała nogę — wyjaśniła Julie i otworzyła drzwi. — To dzięki temu dostałam pracę. Frank rozejrzał się dookoła i po chwili zobaczył portret Sonji i francuskiego prezydenta nad pulpitem obsługującego salę kelnera.

Zachwiał się. Czy to jakiś żart? Czy Julie już wiedziała? Złapał się pulpitu, żeby się nie przewrócić. — Tato, wszystko w porządku? Strasznie zbladłeś. Chodź, usiądziesz tutaj — zaniepokoiła się Julie i przysunęła mu krzesło. Frank opadł na nie ciężko. Pokazał palcem torbę, którą postawił przy drzwiach. — Dławica? Skinął głową. — Gdzie masz nitroglicerynę? — Zewnętrzna kieszonka — jęknął Frank. Julie znalazła pudełeczko i wyjęła tabletkę. — Otwórz usta — powiedziała zdecydowanym tonem, a kiedy Frank jej posłuchał, włożyła mu tabletkę pod język. — Posiedź tutaj, przyniosę wody — powiedziała i za chwilę była z powrotem. — Myślałam, że ci się poprawiło? — Podała Frankowi szklankę, wziął ją drżącą ręką. — Może mimo wszystko pora zdecydować się na operację? Fredrik wypił wodę dużymi łykami i oddał pustą szklankę Julie. — Dziękuję. Już mi znacznie lepiej. — Na pewno? — Tak. Teraz chciałbym obejrzeć tę twoją restaurację, a nie rozmawiać o operacji. Uśmiechnął się, jednocześnie próbując ostrożnie wstać.

Później zapyta ją o Sonję i prezydenta, o ile sama nie zacznie tego tematu. Nie tę historię chciał jej opowiedzieć, ale równie dobrze można było wyjaśnić wszystko od razu. Nie miał pojęcia, jak jego córka na to zareaguje, a najbardziej się bał, że będzie wściekła na Edith. A ta przecież przez te lata robiła dla swojej córki wszystko, nie zasługiwała na to. Zrobiła to, co uważała wtedy za słuszne, i przez zbyt wiele lat nosiła w sobie poczucie winy, za którą ciągle próbowała odpokutować. Sam wybaczył jej od razu. Frank nie był pamiętliwy i w pewien sposób rozumiał, dlaczego tak się zachowała. Ich związek był świeży, a Edith delikatna, dużo bardziej wrażliwa, niż myślał. Jednocześnie miała w sobie niemal zatrważającą siłę. Gdyby wtedy postanowiła nie wracać, musiałaby sama się wszystkim zająć. Powiedziała, że się nad tym zastanawiała. Nad poradzeniem sobie bez niego. — Tato, to jest Benny. Frank potrząsnął głową, żeby wrócić do rzeczywistości. Podniósł głowę i zobaczył parę niebieskich oczu, które przyglądały mu się z zainteresowaniem. — Przepraszam, zamyśliłem się — rzucił Frank i wyciągnął do niego rękę. Benny uścisnął ją serdecznie. — Witam U Sonji. Co mogę panu podać? — Oj nie, dziękuję, nic nie trzeba. — Bzdura — powiedziała Julie. — Weźmiemy po

kawie i croissancie. Weź te z czekoladą — potem zwróciła się do ojca: — To właśnie takich nie powinieneś jeść, więc chcę, żebyś nacieszył się moimi wypiekami pierwszy i ostatni raz — uśmiechnęła się. — Bardzo się cieszę — powiedział Frank, przyglądając się Benny’emu. — Skąd on pochodzi? — Ze Szwecji. Ale pracuje w Londynie. Pierwsza właścicielka tej restauracji miała też hotel, Londyn Sonji, Benny pracuje tam od kilku lat. Przyjechał tutaj dowiedzieć się więcej o francuskiej kuchni. Julie wydawała się zupełnie niewzruszona, kiedy wspominała imię Sonji. Ani drgnęła. Czy to naprawdę mógł być przypadek, że pracowała tu, w restauracji, która do niej należała? Kiedy Benny przyniósł wypieki Julie, a Frank je pochwalił, jego córka pochyliła się nad stołem. — No dalej, tato, opowiadaj. Wiem, że starsze pokolenie Swintonów nie wybiera się do Paryża, jeśli to nie jest naprawdę konieczne.





19 — Ależ Kicki, mój syn ma dwadzieścia pięć lat, nie mogę już mu mówić, co ma robić. Kicki wbiła w niego wzrok. — Więc zamierzasz po prostu zaakceptować to, że nasze dzieci się spotykają? — Oczywiście, że tak. — Oczywiście? Nie wyjeżdżaj mi tu z tym twoim... „oczywiście”. Gdyby nie była taka zdenerwowana, pewnie zacząłby się śmiać. Gdyby teraz zrobił coś takiego, ryzykowałby własnym życiem. Kicki zrobiło się ciemno przed oczami. Filiżanka do kawy wylądowała przed nim z łoskotem. — Spokojnie, to piękne naczynia — zauważył Fredrik i sprawdził, czy filiżanka jest cała. Na wszelki wypadek odsunął się od stołu, gdy nalewała mu kawy, nie miał ochoty jeszcze raz z jej powodu ściągać spodni. W każdym razie nie dlatego, że wylała na niego coś gorącego. — Nie mogę być spokojna. Że też moja biedna córka

spotkała go akurat teraz? — No i? — Może jej złamać serce. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu jest niesamowicie zauroczona twoim synem. — Ja to rozumiem. Marcus, cokolwiek o nim sądzisz, to naprawdę fajny chłopak. — Odchrząknął. — Może to ona go oczaruje, a potem zwieje, takie zachowanie jest chyba cechą charakteru rodziny Zetterkvist. — Co chcesz przez to powiedzieć? — Dobrze wiesz, co chcę przez to powiedzieć. Nie możemy na razie zostawić kwestii naszych dzieci i zamiast tego porozmawiać o następnym etapie naszej relacji? — Jakiej relacji? — Poczuła, jak pieką ją policzki. — Zawodowej, oczywiście. Nie ma mowy o żadnej innej, dopóki będziesz syczeć na sam mój widok. — Przecież nie syczę! — Ależ tak. Krzyczysz, syczysz i zadzierasz nosa. Robisz to, bo uważasz, że jestem okropnym człowiekiem... albo wręcz przeciwnie. Wziął łyk kawy i patrzył nad nią znad filiżanki. Rude loki wysmyknęły się z jej ułożonej fryzury; wyglądała po prostu czarująco. — Przestań się na mnie gapić, proszę. — To trudne. — Wcale nie. Po prostu spójrz gdzie indziej... Nie, nie na dół! — wyciągnęła się w jego stronę, żeby mu przyłożyć, widząc, jak jego oczy kierują się na jej

dekolt. Złapał jej rękę, zanim zdążyła dosięgnąć policzka. Jego duża dłoń trzymała jej niewielką rękę w mocnym uścisku. Przez chwilę zastanawiała się, czy go nie ugryźć, ale zamiast tego zdecydowała się wymierzyć mu kopniaka w piszczel. Podniósł brew i lekko potrząsnął głową. — Uważaj na stopę. — Pogłaskał ją po ręce, nie wypuszczając jej wciąż z uścisku. — Masz ładne dłonie — stwierdził. — Silne, mimo że są takie malutkie. — Musnął kciukiem jej zaciśniętą pięść. Kicki nie rozumiała, dlaczego nagle przeszedł ją dreszcz. Jak to możliwe? Przecież był wstrętny. — Puść mnie. — Nie. — Słyszałeś, co powiedziałam. — Tak, ale z twoich ust pada wiele dziwnych rzeczy. Możemy zamiast tego porozmawiać na poważnie? — Wierz mi, jestem teraz zupełnie szczera. Przynosisz kłopoty i jestem pewna, że twój syn się tym zaraził. Puść moją rękę. Natychmiast. — Nie znasz mojego syna i byłbym wdzięczny, gdybyś nie osądzała go, dopóki go nie poznasz. — Nigdy go nie poznam. — Co z tobą, Kicki? Raz jesteś zupełnie normalna i w porządku, aż nagle robi się z ciebie zupełna wariatka. Nie rozumiem tego. Naprawdę chodzi ci o Pyret i Marcusa?

Przyszedł na Färnebogatan, bo mieli porozmawiać o dalszej pracy nad książką Maggan o Sonji, ale tego tematu nie poruszyli. Zamiast tego poświęcili godzinę na coś, z czym żadne z nich nie miało nic wspólnego. — Nie. Chodzi o to, jakie mam z tobą doświadczenia, i że muszę chronić moją córkę. — A więc jeszcze raz, to ty nie chciałaś. Po tym, jak mnie odrzuciłaś, poznałem moją żonę, która wkrótce potem zaszła w ciążę. Jak długo zamierzasz karać mnie za coś, co wydarzyło się wiele lat temu i nie było nawet moją winą? — Oczywiście, że chciałam, ale ty w ogóle nie dałeś mi czasu do namysłu. Miałam w pięć minut zdecydować, czy chcę się do ciebie wprowadzić, czy nie, a kiedy powiedziałam, że się nad tym zastanowię, bo planuję podróż, zwiałeś. — To była wyraźna odmowa. — Wcale nie. To była prośba o to, żebym mogła to przemyśleć. — Nie chciałem cię zmuszać do bycia ze mną. — Jakie to szlachetne. Bullshit. Chciałeś mieć żonkę. Nie mnie. Mówiąc to, nie miała odwagi patrzeć mu w oczy, jego spojrzenie było zbyt natarczywe. Zamiast tego gapiła się przez okno w kuchni. Nie powiedział, że jej chce, powiedział, czego od niej chce, a to duża różnica. Mimo to była wtedy gotowa dać mu szansę. Ale było za późno. Już miał, czego chciał.

Żonę. — To nieprawda, Kicki. Naprawdę byłem zrozpaczony po tym, jak mnie odrzuciłaś. Ale byłem też młody i potrzebowałem pocieszenia. Nie zamierzam cię za to przepraszać, ani za to, że zdecydowałem się zostać z kobietą, która miała urodzić moje dziecko. Narodziny Marcusa nie były planowane, ale jego przyjście na świat niesamowicie nas ucieszyło. Kiedy się do mnie odezwałaś i powiedziałaś, że chcesz ze mną być, obudziłaś uczucia, których myślałem, że się pozbyłem, ale mimo to wybrałem moją rodzinę. Nigdy tego nie żałowałem, nie potrafię żałować mojego syna. — Ja też byłam w ciąży — powiedziała cicho i wstała. Marzła. Dlaczego było tak zimno? Objęła się ramionami. Były lodowate. Może miała gorączkę? Grypę? W środku lata? Może powinna coś na siebie założyć? Spróbowała pójść do przedpokoju, ale nie mogła się ruszyć. Bolało ją w piersi. Rozdzierające uczucie. — Nie zrobię tego, ciąża jest zbyt zaawansowana — powiedział młody lekarz bardziej do pielęgniarki niż do niej. Ona prawie go nie słyszała. Kręciło jej się w głowie. Nogi miała unieruchomione na fotelu ginekologicznym, a ostre światło lamp raziło ją w oczy. — Wezwiemy innego lekarza, bardziej doświadczonego. Proszę zachować spokój — powiedziała pielęgniarka i pogłaskała ją po głowie. Kiedy do Kicki dotarło to wspomnienie, zaczęła

kołysać się w przód i w tył, żeby się go pozbyć. Nie chciała pamiętać. — Ciąża jest zbyt zaawansowana. — Zasłoniła dłońmi uszy. — Nie zrobię tego. Nie zdawała sobie sprawy, że się przewróciła ani że Fredrik ją złapał. Mocno przytulał do siebie jej wiotkie ciało. — O Boże, Kicki, tak mi przykro — szeptał z twarzą w jej włosach. — Tak mi przykro... Pojękiwała w jego klatkę piersiową. Bolało. Wspomnienia były wszędzie. W ramionach, które mogły trzymać dziecko. W piersi. W macicy, którą opróżniono. Fredrik zaniósł ją do salonu i ostrożnie posadził na kanapie. Potem usiadł obok niej i znów wziął ją w objęcia. Nie miał pojęcia. Dlaczego nic mu nie powiedziała? Musiała przejść przez to sama, podczas gdy on razem z Evą cieszył się Marcusem. Fredrik nie mógł powstrzymać łez. Kiedy Kicki zasnęła w jego ramionach, spływały mu po policzkach prosto na jej rude loki.





20 Franka przeszedł nieprzyjemny dreszcz, kiedy przekroczył bramę domu, w którym kiedyś mieszkała Sonja. Nie chciał rozmawiać z Julie, dopóki był z nimi Benny, ale Szwed chodził za nimi jak cień. Z pewnością był miły. I uprzejmy. Otwierał drzwi, płacił za taksówkę i bardzo się starał, by Frank dobrze się czuł, ale on przyjechał do Paryża nie po to, żeby rozmawiać z Bennym. Dom się nie zmienił. Wymieniono może wycieraczkę. Frank pytał Sonję, jak to możliwe, że stać ją na takie wspaniałe mieszkanie, a ona machnęła na to ręką i powiedziała coś o krewnych. Pozostali z ich towarzystwa wynajmowali pokoje to tu, to tam, tylko Sonja miała mieszkanie, więc stało się oczywiste, że to u niej się spotykali, a czasami i nocowali. Frank był zaskoczony. Jak to możliwe, że Julie mieszkała tam, gdzie mieszkała, i pracowała tam, gdzie pracowała? Wydawało mu się, że ona coś wie, ale postanowiła to ukrywać. Chociaż z drugiej strony... Julie rzadko cokolwiek ukrywała. Czasami jego córka była

tak bezpośrednia, że Frank się czerwienił. W trakcie ich wizyty U Sonji wyszeptała mu do ucha, że Benny jest jej kochankiem, a takich rzeczy ojcowie nie chcą wiedzieć o swoich córkach. Frank w każdym razie nie chciał. Ale teraz było za późno. Wiedział, co zrobił Szwed, i mógł to tylko zaakceptować. Czy Edith to zaakceptuje, to zupełnie inna sprawa. Chciała, żeby Julie poznała jakiegoś miłego Anglika. Ale bardzo możliwe, że będzie wolała Benny’ego od jakiegoś Francuza. — Wejdź, tato, witam w moim domu! — Julie otworzyła przed nim drzwi. Frank nie rozpoznawał tego miejsca i cieszył się, że jego córka nie zajmowała tego samego mieszkania co Sonja. — Możesz tu mieszkać całkiem sam, ja będę naprzeciwko u Benny’ego. — Mieszkacie razem? — zapytał Frank; sądził, że to potoczyło się ciut za szybko. — Najczęściej tak — uśmiechnęła się Julie. — Chyba nie zamierzasz tu zostać? Wrócisz do domu za kilka tygodni, tak jak mówiłaś? — Tak, tak mi się w każdym razie wydaje. Maggan będzie chciała wrócić do swojej pracy, a Benny do hotelu Londyn Sonji. — Jak dużo wiesz o tej Sonji? — zapytał Frank i odchrząknął. Sam słyszał, jak jego głos się załamuje. — Och, nie za dużo. Miała restaurację i hotel, to

wszystko. No i oczywiście ten dom. Musiała mieć całkiem sporo pieniędzy. — Jak to: miała ten dom? — Była jego właścicielką. Maggan odziedziczyła go po niej. Jak rozumiem, były najlepszymi przyjaciółkami. Nie wiem za dużo, tylko tyle, co opowiedział Benny. Hotel w Londynie odziedziczyła inna najlepsza przyjaciółka, Susanne. Kręciło mu się w głowie. Julie dalej gadała, ale Frank nie słyszał już, co mówiła. Sonja, którą znał, była tak samo biedna jak wszyscy inni studenci w tamtym czasie, to oczywiście niemożliwe, żeby była wtedy właścicielką tego domu. — Najwyraźniej rodzice Sonji wcześnie zmarli, miała wtedy przecież zaledwie osiemnaście lat, wszystko po nich odziedziczyła. Ten dom był tylko jedną z wielu nieruchomości. Czy wciąż mówiła o Sonji? Tej, która musiała sprzedawać obrazy na ulicy, żeby zarobić na czynsz, kiedy akurat nie miała bogatego kochanka, który by ją utrzymywał? — Ale to wydaje się dziwne, żeby młoda dziewczyna mogła mieć taki dom — powiedział, żeby upewnić się, czy dobrze usłyszał. Julie wzruszyła ramionami. — Tak czy siak, tak to było. — Podniosła torbę ojca. — Chodź, pokażę ci sypialnię i taras.

W mieszkaniu obok Benny kroił polędwicę wołową. Czuł się wyjątkowo zdenerwowany. Nie wiedział dokładnie, dlaczego to było takie ważne, żeby ten starszy mężczyzna go zaakceptował. Julie nie wydawała się kobietą, która potrzebuje aprobaty rodziców, wręcz przeciwnie, głównie kpiła z jego niepokoju. Benny cieszył się jednak, że najpierw poznał Franka, a nie Edith, która wydawała się nadopiekuńcza. Jego własna matka przestała przejmować się jego poczynaniami, kiedy skończył osiemnaście lat, natomiast matka Julie robiła wszystko, żeby ją kontrolować. Jak bardzo Frank chciał nią sterować, tego Benny nie wiedział, ale miał nadzieję, że Julie dalej będzie chciała się z nim spotykać, niezależnie od tego, co powie jej ojciec. Spojrzał na zegarek. Jeszcze pół godziny. Pora wstawić warzywa na gulasz. Julie zaśmiała się. — Ależ, tato, zupełnie nie obchodzi mnie to, czy ty i mama byliście małżeństwem, kiedy się urodziłam. Naprawdę tak myślałeś? — Tak. Pozwoliliśmy ci sądzić inaczej, niż było naprawdę. Okłamywaliśmy cię całe twoje życie. — Jej tata siedział zwinięty na łóżku. Julie poklepała go czule po policzku. — Kocham was obydwoje. Zrobiliście dla mnie

wszystko. Zakładam, że ukrywaliście prawdę z troski, a nie po to, żeby mi zaszkodzić. Tato, mam zupełnie w nosie takie rzeczy. Chcę, żebyście byli razem, tylko to jest dla mnie ważne. — Jest coś jeszcze, Julie. Byłem z innymi kobietami, zanim poznałem twoją mamę. — Nie miał odwagi spojrzeć Julie w oczy, tak bardzo bał się jej reakcji. — No nie, straszne — prychnęła Julie. — Opowiadaj, byłeś wtedy Casanovą, tato? Najwyraźniej nie traktowała poważnie jego wyznań, a zanim zdążył jej to wyjaśnić, ktoś zadzwonił do drzwi. — To pewnie Benny. — Julie spojrzała na zegarek. — Ojej, jesteśmy spóźnieni. Chodź, porozmawiamy później. Chcę usłyszeć wszystko o twoich wcześniejszych romansach. — Spojrzała na niego i mrugnęła okiem. — Zawsze przecież mówiłam, że ty i ja jesteśmy do siebie podobni, tato. Kiedy Julie otwierała Benny’emu drzwi, Frank schował zdjęcia, które chciał jej pokazać. Poczuł ulgę. Jego córka go nie potępiała, powinien to wiedzieć. Edith też. Zadzwoni do niej po kolacji u Benny’ego. Zdjęcia może jej pokazać kiedy indziej. Edith źle się czuła i to nie tylko z powodu wizyty męża u córki. Frank sądził, że wyjawi jej ich wielkie kłamstwo, ale Edith wiedziała, że to nie tak. Największe kłamstwo ukrywała sama. Wymiotowanie nie pomagało, kwadrans po dziewiątej

Edith Swinton zabrano karetką do szpitala świętego Tomasza. Atmosfera w mieszkaniu Benny’ego była świetna, Frank nie czuł się tak rozluźniony od wielu lat. Nie odebrał, kiedy zadzwonił telefon. Oddzwoni do niej później, teraz chciał po prostu nacieszyć się przyjemną kolacją z córką i jej... kim on tam był. Miły facet, ten Benny. I dobrze gotował. Poza tym wydawał się lubić Julie. Frank widział, jak wymieniali się ciepłymi spojrzeniami, a Benny’emu ciężko było się powstrzymać, żeby jej nie dotykać. Frankowi to nie przeszkadzało. Wydawała się szczęśliwa, tylko to było dla niego ważne. Frank miał wrażenie, że byli w dawnym mieszkaniu Sonji. Opowie Julie tę historię następnego dnia; wydawało mu się, że nawet z tego będzie się śmiać. W każdym razie taką miał nadzieję. Wypił to, co zostało mu w kieliszku. Nadeszła pora, żeby poszedł do siebie. Frank chciał zadzwonić do Edith i opowiedzieć jej o udanej rozmowie.





21 Fredrik nie mógł zasnąć. Równie dobrze mógł więc założyć buty. Nie chciał niczego więcej, jak tylko oczyścić myśli. Wciąż miał przed oczami spojrzenie Kicki i chciał się go pozbyć. Nie odpowiadała na jego telefony, a on jak tchórz nie miał odwagi pojechać do niej do domu. Wstydził się. Racjonalnie rozumiał, że nie mógł o tym wiedzieć, ale wciąż pozostawało to uczucie. Dobrze pamiętał, jak zbył ją dwadzieścia pięć lat temu, jak powiedział, że jest bardzo szczęśliwy w swoim nowym związku i jak cieszy się na dziecko, którego się spodziewali. — Powodzenia w życiu — dodał ze śmiechem. Chciał ją ukarać, pokazać, że jest szczęśliwy i że doskonale daje sobie radę bez panny Zetterqvist. Potem sobie pogratulował. Dostała za swoje. Wcześniej to on błagał, żeby byli razem, poniżał się. Zemsta rzeczywiście była słodka, tak jak mówią. Niewielkie wątpliwości, jakie miał wobec swoich słów, szybko zniknęły.

Zaparkował swój samochód na tym samym miejscu co zwykle. Wydawało się, że tylko on chciał biegać o tej porze. Przy polu golfowym było za to już pełno. Golfiści najwyraźniej nie byli tacy jak inni. W zasadzie on i Kicki powinni w tym tygodniu wrócić do Paryża, ale teraz nie wiedział, jak to będzie. Oczywiście mógł pojechać sam, albo może mógłby przejechać się na Majorkę? Fotografowanie domu Rebecki i ogrodu zajęłoby mu kilka dni. Jak dotąd głównie bawił się w detektywa razem z Kicki. Fotografowanie, którym zlecono mu się zająć, odłożył na bok. Uderzyło go, jak chętnie podróżował razem z nią. Że chciał być przy niej, nieważne jak bardzo syczała i się dąsała. Przyspieszył. Tętno dudniło mu w uszach. Nogi protestowały, ale nie zważał na to, nawet posmak krwi w ustach nie zmusił go, by zwolnić. Biegł jak szalony. Ostre tempo niczego nie zmieniało, stwierdził, wracając do samochodu. Wciąż najbardziej ze wszystkiego chciał być z nią. Kicki nie mogła zasnąć, więc równie dobrze mogła od razu zabrać się do sprzątania. Nie, żeby było specjalnie brudno. Przez ostatnie trzy dni zajmowała się tym samym. Ale to niczego nie zmieniło. Pełnego współczucia spojrzenia Fredrika nie udawało jej się wymieść z myśli. Nie poddawała się jednak. Sprzątanie zawsze było dla niej dobrą formą

terapii, a ona nie chciała przyznać, że tym razem chyba już tak nie działało. Kiedy zdecydowała się w ten sposób wymieść swojego byłego męża, poszło łatwo. Gdy w końcu zniknął z jej życia, zajęło jej zaledwie tydzień, żeby znów stanąć na nogi. Nie wiedziała, na czym teraz polegał problem. Źle się czuła ze współczuciem Fredrika. W ogóle nie zamierzała mówić mu o swojej ciąży, te słowa po prostu z niej wypadły. Potem była zaskoczona, jak wiele bólu wciąż jej to sprawiało. Zaoferowano jej pomoc doradcy i skorzystała z niej. Ale nigdy nie opowiedziała o komentarzu, który usłyszała od lekarza. To za bardzo bolało. I zapomniała o nim. Aż do teraz. Piekarnik. Wiedziała, że o czymś zapomniała. Kiedy skończy go czyścić, na pewno poczuje się lepiej. Zatrzymali się przed sobą, a butelka ze środkiem do czyszczenia wyślizgnęła jej się z rąk i upadła na sklepową podłogę. — Co ty tu robisz? — powiedzieli jednocześnie i obydwoje schylili się po butelkę. Kicki wyrwała mu ją z rąk. — Sprzątam i właśnie mi się to skończyło — powiedziała, machając butelką. Spojrzała na pusty koszyk Fredrika. — Brakuje ci pomysłów? — Tak, jak zwykle. Zazwyczaj kończy się na paru

pizzach — uśmiechnął się. — Musimy się spotkać — powiedział, zanim zdążył zmienić zdanie. — Nie musimy rozmawiać o tym, co się ostatnio wydarzyło, jeśli nie chcesz, ale musimy zdecydować, co będziemy robić dalej i czy Paryż w czwartek dalej jest aktualny. — Ja w każdym razie zamierzam jechać — oświadczyła Kicki. — W takim razie ja też. — Dobra. — Dobra. — To widzimy się na Arlandzie. — Do zobaczenia na Arlandzie. — Dobra. — Dobra. Z butelką przyciśniętą do piersi Kicki szybkim krokiem poszła do kasy. Miała jedzenie, więc da sobie radę. Kiedy skończy z piekarnikiem, okaże się, jak bardzo będzie głodna przez kolejne dwa dni. Jej żołądek byłby zawiedziony, gdyby zamiast jeść tylko piła kawę. Ostatnie wezwanie dla pasażerów lotu SK573 do Paryża. Prosimy udać się do wyjścia 3A. Kicki zastanawiała się, jak długo musieli ćwiczyć swoje mechaniczne wezwania, zanim posadzono ich przed mikrofonem. Brzmiało tak, jakby wszyscy przechodzili ten sam kurs, a niewątpliwie byłoby to bardziej pobudzające, gdyby ktoś za mikrofonem odważył się na coś więcej. Teraz pójdziecie tam, gdzie

wam powiem, do jasnej cholery. W takiej pracy chyba nie można było mieć złego dnia, pomyślała, idąc w stronę wyjścia. Jej dzień zaczął się dobrze, od owsianki i trzech filiżanek kawy. Znów była w dobrej formie. Spodziewała się, że przy bramce wejścia do samolotu spotka tylko Fredrika i krzyknęła z radości, gdy zobaczyła obok niego Maggan oraz Paula. — Myślałam, że jeszcze jesteście w Östersund — powiedziała, obejmując Maggan. — Nie byliśmy już tam potrzebni, a dziewczyna Benny’ego, Julie, która za mnie piekła, musiała nagle pojechać do Londynu, więc wracam do moich piekarników — uśmiechnęła się. — Oho, jakaś Julie. Szybko poszło. — Tak, a reszta pobytu Benny’ego u nas też szybko minie. W sobotę wraca do Londynu Sonji. — Spojrzała na swojego męża. Paul szlifował swój szwedzki przez dwa tygodnie i nie chciał mówić po angielsku, ale nie wychodziło mu to zbyt płynnie. Najczęściej brzmiał jak trzylatek. — Benny już jechać. On wszystko potrafi. Paul nauczył go — powiedział i uśmiechnął się od ucha do ucha. — Chodźcie już. Maggan i Paul lecieć do domu. — Podniósł ich walizkę i wziął swoją żonę pod rękę. Fredrik nie mówił za dużo. Ukradkiem próbował ocenić, czy Kicki była w dobrym nastroju, czy też nie, ale ciężko było ją przejrzeć. To, że się uśmiechała,

mogło oznaczać tylko tyle, że wiedziała, jak używać mięśni twarzy. Jej gesty mówiły więcej. To, że mu rano pomachała, znaczyło, że przynajmniej dzisiaj była w dobrym humorze. W głębi ducha przyznał, że to było miłe. Czuł się winny i cieszył się, kiedy i ona się cieszyła. — Jeśli chcecie, to może zamieszkacie w moim domu, w mieszkaniu, które teraz jest wolne? — zapytała Maggan. — Pewnie miło byłoby uniknąć rozbijania się po hotelach? Kicki spojrzała na Fredrika i wzruszyła ramionami. Dla niej nie miało to znaczenia. — Nie mam nic przeciwko — odpowiedział Fredrik. — W takim razie, kiedy dojedziemy, zadzwonię do Alaina i powiem, że wprowadzicie się na kilka dni. Maggan nie powiedziała, że w mieszkanku była tylko jedna sypialnia. To nie był jej problem. Jeśli nie będą chcieli spać w jednym łóżku, jedno z nich może przecież nocować na kanapie. Wydawało jej się, że jeszcze nie zapałali do siebie zbytnią miłością. A szkoda. Była przekonana, że nieźle by między nimi zaiskrzyło, gdyby tylko na to pozwolili. Spojrzenia, jakimi Fredrik obdarzał Kicki, przemawiały swoim jasnym językiem. Zdolność Maggan do swatania przyjaciół i znajomych nigdy nie była wystawiona na próbę, a wcześniejszy związek tych dwojga skomplikował jej plan. Postanowiła, że od teraz zacznie się wtrącać, bo oni sami nie wiedzieli, co dla nich najlepsze. Małe

mieszkanko było wolne, ponieważ Julie musiała pojechać do domu i zakwaterowanie ich tam było genialnym pomysłem. Zadowolona z samej siebie Maggan usiadła na siedzeniu obok Paula. Złapała go za rąbek koszuli i przyciągnęła do siebie. — Gdyby nie było tu takiego zamieszania, zaciągnęłabym cię teraz do toalety — szepnęła. W Östersund uchodzili za szczególnych pięćdziesięciosześciolatków. Na całe szczęście zaraz znów będą w domu.





22 — Boże, mamo, śmiertelnie mnie przestraszyłaś! — szlochała Julie przy łóżku w szpitalu świętego Tomasza. Jak na chorą, Edith wyglądała niesamowicie rześko. Z zadowoleniem patrzyła na swoją rodzinę, zebraną wokół łóżka. — Dobrze, że jesteś znów w domu, Julie. Musisz zająć się swoim młodszym bratem. — Wygładziła kołdrę, która zagięła się nad jej klatką piersiową. — Kiedy dzieje się coś takiego, to ważne, żeby rodzina trzymała się razem, prawda? Frank patrzył na swoją żonę. Nie zniósłby, gdyby ją stracił, ale nie był na tyle ślepy, żeby nie dostrzec, że wykorzystywała swój pobyt w szpitalu. Dzieci może nie dostrzegały manipulacji, ale on tak. Wszystko z nią było w porządku, tak zapewniali go lekarze. To był prawdopodobnie atak paniki, rzeczywiście sam w sobie bardzo nieprzyjemny, ale fizycznie wszystko z nią dobrze. Mentalnie za to miała problem z tym, że jej córka była w Paryżu, a to skutecznie wywołało atak. W ostatniej chwili rzucili się do taksówki i zdążyli na

pociąg do Londynu. — Że też wróciłaś dla mnie do domu — powiedziała Edith i spojrzała na Julie. — Że też mama dla ciebie aż tyle znaczy... — W jej oczach pojawiły się łzy. Pogłaskała córkę po policzku. — Już teraz wszystko dobrze, skarbie, już dobrze, kiedy znów tu jesteś. — Edith zamknęła oczy. Była bardzo, bardzo chora, nawet jeśli lekarze mówili coś innego. Sama potrafiła ocenić, jak się czuła, a czuła się bardzo źle. Zanim przyjechała karetka, była pewna, że to koniec. Teraz czuła się znów dobrze. Córka była lekarstwem, którego potrzebowała. Jeśli Julie znów pojedzie w świat, istniało ryzyko, że straszna choroba Edith powróci. — Wszystko będzie dobrze, jeśli tylko zostaniesz u mamy. Ponieważ wynajęła swoje mieszkanie w Londynie, Benny powiedział, że może mieszkać u niego. O mieszkaniu u rodziców nie było mowy, prędzej wydałaby pieniądze, które znajdowały się na jej koncie i których nadal nie tknęła. Julie nie wiedziała do końca, czego może się spodziewać od mieszkania szwedzkiego kawalera, ale raczej zakładała, że nie będzie zbyt schludne. Kiwała z zadowoleniem głową, robiąc obchód po lokum, które na jakiś czas miało stać się jej nowym domem. Gdyby jeszcze tylko Benny mógł tu przyjechać, wszystko byłoby dobrze. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie

wrócić do Paryża, ale Benny opowiedział, że Maggan i Paul są już w drodze i że jego czas w mieście miłości dobiega końca, więc postanowiła czekać na niego w Londynie. Dla Julie czekanie na kogoś było czymś nowym. W dawnych związkach to jej partner czekał, podczas gdy ona miała ważniejsze rzeczy do zrobienia. Większość była ważniejsza. Wcześniej nigdy nie odnajdowała się w związku. Nie wiedziała dlaczego, ale nie widziała żadnego powodu, by brnąć w coś, od czego czuła się źle. Nigdy nie była dla nikogo zła, po prostu nie była szczególnie zainteresowana. Ale Benny. Jej Benny! Czasami głaskał ją po pupie, kiedy pochylała się i zaglądała do pieca U Sonji i tylko to wystarczało, by zapominała o bułeczkach i pieczeniu. Był pod wieloma względami wspaniałym okazem mężczyzny, pomyślała, rozpakowując swoją wielką walizkę. Połowę jej zwartości stanowiły brudne rzeczy, a te czyste rozwiesiła w szafie. Tak się spieszyła z pakowaniem, że nie wiedziała nawet, czy zabrała ze sobą wszystko, ale Benny obiecał, że weźmie ze sobą to, czego ewentualnie by zapomniała. Uśmiechnęła się, wieszając swój nowy dwuczęściowy peniuar. Pokochała go już w przymierzalni. Maleńkie majteczki znikały między jej dużymi pośladkami, ale żadne z nich się tym nie przejmowało. Ani tym, że jej piersi ledwo mieściły się w staniku. Nawet nie musiała

zakładać na siebie cienkiej narzutki. Wystarczało, że pomachała nią przed Bennym, a on już był gotowy. — Właśnie powiesiłam mój peniuar w twojej szafie. Kiedy przyjedziesz? Zaśmiał się cicho. — Jesteś naga? — Zaraz będę — odpowiedziała i zdjęła majtki. — Z zewnątrz nie widać, co dzieje się tu w mieszkaniu, więc mogę je poznawać zupełnie rozebrana. Zamruczał. — Nie opowiadaj o swoim nagim ciele — ostrzegł. — Dlaczego? — uśmiechnęła się. — Bo za tobą tęsknię i dobrze wiem, co chciałbym teraz z tobą zrobić. — Opowiedz. — Przytrzymując słuchawkę między uchem a ramieniem, rozpięła stanik i pozwoliła mu spaść na podłogę. Sutki były twarde, mimo ciepła w pomieszczeniu. — Opowiedz — nakazała mu ponownie i położyła się w jego łóżku. — Najpierw podziwiałbym cię, pozwolił ci przechadzać się nago i kołysać piersiami, i patrzyłbym na twoją wspaniałą pupę. Pewnie nie mógłbym się długo powstrzymać i chciałbym cię pocałować. Miękko, tak jak lubisz, aż twój język zacząłby bawić się moim. — A później? — Później całowałbym cię po szyi. Bawiłbym się tam językiem, tak jak lubisz. Moje dłonie pewnie byłyby zajęte twoimi cudownymi piersiami, aż stwardniałyby ci

sutki. — Już teraz są twarde. Benny jęknął. — Dlaczego? — Bo tęsknią za twoimi dotykiem i za twoimi ustami. Całe moje ciało tęskni za twoim. — Chciałabyś się ze mną kochać, gdybym tam teraz był? Julie nie mogła odpowiedzieć, kiwnęła głową i westchnęła. Jej wolna dłoń skierowała się w dół. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, jak wolno w nią wchodzi. Nieświadomie poruszała biodrami. Brał ją ostrzej, kiedy się z nim droczyła. Benny zdawał sobie sprawę, że jego kobieta leżała w jego mieszkaniu w Londynie i pieściła się, doprowadzało go to niemal do szaleństwa. Sam znajdował się w pomieszczeniu służbowym U Sonji i nie mógł robić tego, co ona. Ale tego potrzebował, Boże, jak on tego potrzebował. — Kocham cię, Benny — wymamrotała Julie. — Nie mógłbyś ruszyć swojego kościstego tyłka i jak najszybciej tu przyjechać? Edith była w szoku, gdy dowiedziała się, że Julie poznała w Paryżu jakiegoś mężczyznę. Szweda. Edith bała się Szwecji równie mocno jak Paryża. Było tak przez wiele lat i oczywiście miała ku temu powody, ale nie mogła o nich opowiedzieć. Czasami Edith czuła się

bardzo samotna, szczególnie gdy Frank nalegał, by porozmawiali o przeszłości. Z całego serca pragnęła, by wszystko było normalne, właściwie mogłaby zrobić praktycznie wszystko, żeby tylko nie myśleć o tym nieszczęściu. Edith tęskniła za swoim dawnym, pogodnym i beztroskim „ja”, czasami gdy wspomnienia były zamiecione pod dywan, a nie na wierzchu, tak jak teraz. Nie mogła sobie z tym poradzić i czuła, że się zmieniła, ale co mogła począć? Frank zawsze był bardziej uparty, a teraz nawet Julie zaczęła się dziwnie zachowywać. Edith zrobiła wszystko, żeby wychować córkę tak, żeby była taka jak inne młode brytyjskie dziewczynki, ale już w przedszkolu różniła się tym, że bardziej wolała bawić się z chłopcami, a im dziksza była to zabawa, tym lepiej. Oczywiście Julie miała przyjaciółki, ale kiedy zaczynały zbyt dużo rozmawiać o facetach i ubraniach, Julie miała dosyć i żaliła się Edith. — Myślą tylko o jednym — powiedziała i pokręciła głową. — Musi być coś jeszcze, co interesuje dwudziestoletnie kobiety. Wręcz przeciwnie, pomyślała Edith. To właśnie tym powinna być zainteresowana młoda kobieta, poznaniem męża i urodzeniem dzieci. Edith nie była staromodna. Rozumiała, że to ważne, żeby Julie mogła sama się utrzymać i zachęcała ją do studiowania. Ale przerażał ją fakt, że córka nigdy nie chciała rozmawiać o rodzinie, tym bardziej, że czas

mijał, a Julie w dalszym ciągu nie miała żadnego stałego partnera. Ale były granice. Oczywiście córka będzie musiała zerwać z tym Szwedem i prawdopodobnie Edith będzie musiała jej pomóc zrozumieć, co jest dla niej najlepsze. Julie zawsze potrafiła wymykać się jej chwytom, a im bardziej Edith naciskała, tym bardziej Julie się wykręcała. Edith musiała być rozważna. Kiedyś już taka była i tym razem też jej się uda.





23 — Ach tak, to oznacza, że ty zajmujesz kanapę! — zawołała Kicki, bezskutecznie szukając dodatkowej sypialni. Nie mogła pojąć, co też Maggan sobie wyobrażała, umieszczając ich razem w tym małym mieszkanku. Może sądziła, że są tak dobrymi przyjaciółmi, że mogą spać w jednym łóżku? — Nie mam nic przeciwko. Wygląda wygodnie. — Poklepał lekko poduszki. Kanapa prawdopodobnie była nieco za krótka, ale mógł się chyba zwinąć. — Jak chcesz, możesz tu powiesić swoje ubrania. W szafie było dużo miejsca. W Paryżu było upalnie, więc pewnie przez cały pobyt będzie nosić szorty. — Ładna — stwierdził Fredrik, gdy wieszała jedyną sukienkę, jaką ze sobą zabrała. Położył walizkę na podłodze i usiadł na łóżku. — Dzięki. Pomyślałam, że może warto będzie dobrze się prezentować, kiedy pójdziemy na spotkanie z Sörenem Mannerheimem. — Dobrze się prezentujesz niezależnie od tego, co

masz na sobie. — Nie musisz być uprzejmy, Fredrik. Nie ugryzę cię. — Uprzejmy? Mam po prostu dobry gust. — Opadł do tyłu. Na łóżku było przyjemnie. Ziewnął i założył ręce za głowę. — Obudź mnie, jak skończysz. — Nie ma spania. Możesz włożyć ubrania do jednej z szuflad — powiedziała i pokazała palcem na komodę. Fredrik wstał powoli. Westchnął. Dwa razy, żeby zdała sobie sprawę, jaki był zmęczony. Kicki pokręciła głową i wysunęła jedną z szuflad. — Proszę bardzo. Możesz tu włożyć wszystkie swoje speedosy. — Zobacz, co znalazłem — powiedział Fredrik. — Co? — Zdjęcia. Ktoś, kto tu wcześniej mieszkał, zapomniał zabrać ich z komody w sypialni. Usiadł na sofie i rozłożył je przed sobą na ławie. — Chyba nie możesz oglądać cudzych zdjęć? — zapytała Kicki. — Myślę, że te ciebie też zainteresują. Podejdź tu. Kicki niechętnie odłożyła książkę i usiadła obok niego. Pożółkłe zdjęcia najwyraźniej były stare, musiała pochylić się, żeby z bliska zobaczyć, co przedstawiały. Westchnęła. — No i? — Nie widzisz, kto to jest? — Nie.

— Przyjrzyj się temu — poradził i podał jej jedno ze zdjęć. — Czy to nie Swinton? Kicki pokręciła głową. Nie. A może jednak? Spróbowała przywołać w pamięci, jak wyglądał Swinton na zdjęciach z wejścia do domu Sonji. — Swinton miał przecież wąsy, a ten mężczyzna jest gładko ogolony. — Mężczyźni się golą, Kicki. Zgadza się i jego wzrost, i płaszcz. I spójrz na to. Podał jej jeszcze jedno zdjęcie. — Sonja! — zawołała Kicki. — A tu... — podał jej następną fotografię — jest Swinton, jakaś kobieta i dziecko. — Masz rację. To chyba on. Ale kim jest ona? — Nie rozpoznajesz jej? To ona otworzyła nam drzwi, kiedy szukaliśmy go w Londynie. Kicki przyglądała się fotografii. Miała pewnie z trzydzieści pięć lat. Przynajmniej. — Ciężko powiedzieć. Po czym ją poznałeś? — Nie zapominaj, że jestem fotografem, zwracam uwagę na detale — uśmiechnął się. — Gruby splot łańcuszka. Miała to na sobie, kiedy nam otworzyła. Kicki musiała przyznać, że nie zwróciła uwagi na żadną bransoletkę. Na zdjęciu wyraźniej było widać naszyjnik. Łańcuszek z dużym wisiorem spoczywał na jej niemal płaskim biuście. Kicki uśmiechnęła się z podziwem. — Masz dobre oko.

— Dzięki. Sonji nie było na pozostałych zdjęciach. Zamiast tego można było zobaczyć Swintona i kobietę, którzy na zmianę pozowali z dzieckiem. — Najprawdopodobniej to ich córka — powiedziała Kicki, kiedy pojawiło się zdjęcie małej, gołej dziewczynki. — Tak. Jest podobna do swojego ojca, więc nie może się jej wyprzeć — uśmiechnął się Fredrik. — Może dziś jest podobna do swojej mamy, kto wie. Pyret też była na początku kopią swojego ojca. A dzisiaj ciężko dostrzec, że w ogóle są spokrewnieni. — W takim razie rozumiem Marcusa — powiedział bez zastanowienia Fredrik. Kicki, której udało się wyprzeć z pamięci dramat tego, że ich dzieci się spotykały, wzdrygnęła się. — Ani słowa więcej — zastrzegła ostro. Fredrik odłożył zdjęcia i podniósł ręce. — Przysięgam. Od teraz będę cicho. — Dziękuję. — Kicki wstała. — Kawy? — Poproszę. Buszując w maleńkiej kuchni, zastanawiała się nad zdjęciami i nad tym, kto mógł zostawić je w mieszkaniu. Maggan wspominała, że ostatnio zajmowała je dziewczyna Benny’ego, więc Kicki musiała po prostu się z nią skontaktować i zapytać, czy coś o tym wie. Jeśli to nie ona używała komody, zdjęcia mogły leżeć tam bardzo długo.

— Musisz od razu jechać do domu z Paryża? — zapytała Fredrika, stawiając przed nim filiżankę. — Nie, właściwie nie. Dlaczego pytasz? — Chciałabym znów spróbować spotkać się ze Swintonem. — Wracamy do Londynu? — Tak. Nie musisz jechać ze mną, jeśli nie chcesz. — Ależ chcę. Pojedziemy po spotkaniu z Sörenem — powiedział zdecydowanym tonem i spojrzał na nią, żeby sprawdzić jej reakcję, ale wydawała się nieporuszona tym, czy będzie jej towarzyszył, czy nie. Kicki unikała jego spojrzenia, skupiając się na swojej kawie. Irytowało ją to, że tak na nią działał. Nie mogła opowiedzieć, co czuje, bo sama tego nie wiedziała. Z jednej strony mógł od razu polecieć do domu, a z drugiej... — Zadzwonię od razu do Susanne i sprawdzę, czy są wolne miejsca w hotelu — powiedziała i poszła do sypialni. Sören Mannerheim przyjął ich podczas swojego dyżuru. Ostatni tego dnia pacjent już wyszedł, a on chował książkę chorych do szafki na dokumenty, kiedy recepcjonistka powiadomiła go, że ma gości. — Witajcie. Proszę, proszę usiąść — powiedział i wskazał małą dwuosobową kanapę. — Jak miło mieć gości ze Szwecji — uśmiechnął się. Po około czterdziestu latach w tym kraju jego francuski był bez

zarzutu, ale mimo to cieszył się, że mógł porozmawiać w ojczystym języku. — Chcieli państwo zapytać o Sonję Gustavsson, jeśli dobrze zrozumiałem? — Tak. Tak jak mówiłam, jedna z najlepszych przyjaciółek Sonji pisze o niej książkę i pomagamy w zbieraniu materiałów. Utknęliśmy trochę na latach młodości Sonji i znaleźliśmy pana nazwisko w księgach rachunkowych z jej domu. Byli państwo bliskimi przyjaciółmi? — Sonja i ja? Nie, nie, nie. Była moją pacjentką. Kicki wpadła w konsternację. — Chodziło o jej problemy z sercem? — A miała takie? Nie wiedziałem o tym. Jestem ginekologiem i dermatologiem. Zauważyła, jak Fredrik drgnął. Siedzieli tak blisko siebie na małej kanapie, że nie mogło to umknąć jej uwadze. — Czy ginekolodzy wykonują wizyty domowe? — Wszyscy lekarze czasami je wykonują — uśmiechnął się Sören. — Co się z nią działo? — zapytał Fredrik. — O tym oczywiście nie mogę rozmawiać. — Ale może pan powiedzieć czy dotyczyło to problemów ze skórą czy... czegoś innego? Sören Mannerheim zaśmiał się, jakby Fredrik zapytał o coś bardzo zabawnego. Kicki nie była szczególnie rozbawiona. Miała nadzieję, że Sören będzie brakującym elementem

układanki, a on okazał się tylko lekarzem. — W takim razie nie zna pan też Franka Swintona — powiedziała Kicki. — Franka? Nie. Ale za to znam jego żonę, Edith. Niezbyt dobrze, ale też była moją pacjentką. — Znała Sonję? — Kicki poczuła się podekscytowana pierwszy raz, odkąd weszli do gabinetu lekarza. — Przykro mi, ale i tak powiedziałem państwu wystarczająco dużo, by mogło to być uznane za przewinienie zawodowe. Kicki spochmurniała. — Jeszcze jedno pytanie. Kiedy ostatni raz spotkał się pan z Sonją? — Z Sonją? — zastanowił się chwilę. — To mogło być na Majorce, w siedemdziesiątym czwartym.





24 — Kochana, co ty na to, żebyśmy w następny weekend przyjechały na Majorkę? — zapytała Susanne. — To najlepszy pomysł, jaki słyszałam od wieków. Jak długo możecie zostać? — Rebecka najbardziej chciałaby, żeby przyjaciółki gościły u niej przez miesiąc, ale rozumiała, że jak zwykle będzie to krótka wizyta. — Od czwartku do poniedziałku, jeśli tobie to odpowiada. — Jasne. Och, jak wspaniale. — Rebecka podskakiwała w miejscu. — Nie sądzicie, że mogłybyśmy ściągnąć tu też Maggan i Paula? — Jak sądzisz, kogo miałam na myśli, mówiąc „my”? Wszystko już załatwione. Oni też przyjeżdżają. Rebecka wrzasnęła tak głośno, że aż przybiegł Adam. — Przyjeżdżają tu. Wszyscy razem! — krzyknęła. — Susanne i Maggan? — uśmiechnął się szeroko. — I Michael, i Paul — Rebecka nie mogła przestać podskakiwać. Adam zabrał jej z ręki słuchawkę. — Jaka radosna wiadomość — powiedział, nie

wiedząc, z którą z kobiet rozmawia. To nie było takie ważne. Teraz dobrze znał już obie i cieszył się z ich towarzystwa równie mocno, jak jego żona. Susanne zaśmiała się. — Zaplanowaliśmy to już miesiąc temu i chcieliśmy zrobić wam niespodziankę, ale biorąc pod uwagę to, że wy czasami wyjeżdżacie, pomyśleliśmy, że lepiej będzie wyjawić nasz plan. — Będziecie tak mile widziani, Susanne! Podaj mi szczegóły, to po was wyjedziemy. Hotelowi nie przysporzyłoby to żadnych kłopotów, gdyby Susanne została dłużej na Majorce, miała wspaniałych pracowników. Ale musiała zająć się ważnymi sprawami tydzień później i nie mogła ich dłużej odkładać. Kiedy brała prysznic, wyczuła guza. Szczotkując włosy, zastanawiała się, jak będzie wyglądać łysa. Prawdopodobnie całkiem w porządku. Jeśli będzie naprawdę źle i okaże się, że to rak, będą mogli usunąć jej całą pierś i obojętnie ile włosów, to nie było ważne. Czytała o tym. Zdarzało się, że u kobiet w okresie klimakterium pojawiały się guzy na piersiach, ale większość z nich była niegroźna. Susanne czuła jednak, że ten był. Coś podpowiadało jej, że powinna nastawić się na powrót do Szwecji. Jeśli była chora, chciała, by opiekowano się nią w domu. Nie wiedziała, co na to Michael, on w ogóle nie miał pojęcia o guzie. Po

pewnym czasie mu o tym powie, ale jeśli okaże się zupełnie niegroźny, to nie będzie o czym rozmawiać. Upięła swoje blond włosy w koka. Będzie mogła uniknąć takiego majstrowania, jeśli dostanie chemioterapię, pomyślała, chowając szczotkę do włosów i błyszczyk do torebki. Jeśli w tym wszystkim jest chociaż jeden drobny pozytywny aspekt, to ona go, kurwa, znajdzie. Rebecka śpiewała, kładąc narzuty na świeżo posłane łóżka. Okna były szeroko otwarte, żeby wpuścić zapachy z ogrodu. Adam siedział na zewnątrz na tarasie i cieszył się z fałszowania żony. Był przepocony po koszeniu trawy. Oboje zgodzili się, że będą sami zajmować się domem, mimo sześciuset metrów kwadratowych powierzchni mieszkalnej i wielkiego ogrodu. Z pomocy korzystali jedynie w kwestii basenów. Dwa mniejsze, które zbudowali, żeby w przyszłości mogli tu przyjeżdżać rodzice z dziećmi, jeszcze nie były napełnione wodą, ale z dużego często korzystali. Wstał i zajrzał przez okno. — Popływamy trochę, jak skończysz? Rebecka urwała w połowie Over the Rainbow i wyprostowała plecy. — Chętnie. Zaraz będę gotowa. — Złapała jedną poduszkę i wytrzepała ją. — Możesz już iść, ja zaraz dołączę.

Adam zdążył przepłynąć jedną długość basenu, nim się pojawiła. Gdyby sąsiedzi spoglądali na nich zza drzew, zobaczyliby, że obydwoje byli zupełnie nadzy i że Rebecka owinęła się wokół swojego męża, kiedy usiadł na schodkach. Przysłaniała ich woda, ale rytmicznego kołysania nie można było z niczym pomylić. Potem powolnym tempem przepłynęli razem trzy długości. To był dobry poranek na Majorce. W Paryżu wiele się działo i Maggan była we wspaniałym nastroju. Z powodu nadchodzącej podróży zostawała w restauracji U Sonji dłużej, niż pozwalały na to jej chore nogi, ale potrzebowali chleba na weekend, a ona uparła się, że wypełni zamrażarkę tak, by nikt nie musiał piec pod jej nieobecność. Rano pożegnali się z Bennym. Albo raczej powiedzieli sobie „do zobaczenia”. Kiedy ich francuska kuchnia zostanie wprowadzona w hotelu Susanne w Londynie, zarówno ona, jak i Paul mieli pojawić się na premierze. — Zatrudnij Julie — poradziła Maggan Susanne. — Zna wszystkie rodzaje chleba po tym, jak tu ćwiczyła, zresztą nie ma pracy. Widziała, jak Benny martwił się o Julie, i pomyślała, że jeśli może coś dla niego zrobić, to przynajmniej porozmawia z Susanne. — To świetny pomysł. Porozmawiam z Patrikiem i zobaczymy, co się da zrobić. Wścieknie się, jeśli znów

podejmę decyzję za jego plecami. Susanne wiedziała, że czasami działała zbyt szybko, co nie odpowiadało jej rozważnemu młodszemu bratu. Ale wydawało jej się, że będzie chciał widzieć Benny’ego szczęśliwego i zadowolonego, a jeśli wymagało to obecności Julie w kuchni, to dlaczego nie? — O której lądujecie wieczorem? — zapytała Maggan. — Koło szóstej. A wy? — Wydaje mi się, że o ósmej. Och, będzie wspaniale. Zakończyły rozmowę, piszcząc jednogłośnie jak nastolatki. Podczas gdy Rebecka i Susanne siedziały w zacienionej części tarasu i piły wino, Adam i Michael pojechali razem odebrać Paula i Maggan. — Możesz zamieszkać u mnie albo u Susanne, jeśli chcesz — powiedział Michael, kiedy usłyszał, że Adam ma pojechać do Londynu. — Wprawdzie obydwoje mamy ładne hotele, ale chcielibyśmy też gościć cię w jednym z naszych domów. — Nie zastanawialiście się nad tym, żeby jeden z nich sprzedać i zamieszkać razem? — Adam nigdy nie wytrzymałby, gdyby miał mieszkać z partnerką jak para zwykłych przyjaciół. — Nam obojgu to odpowiada. Jesteśmy w domu Susanne, kiedy pracujemy, a w moim na weekendy, kiedy chcemy mieć święty spokój. To się sprawdza. — Jeśli będziecie u Susanne, to oczywiście też chętnie

bym się tam pojawił. Trochę czasu minęło. Dalej wszystko wygląda tak, jak kiedy kończyłem urządzanie? — Dokładnie tak samo. Nie zmieniła ani poduszki. Michael się uśmiechnął. Nigdy nie uda mu się skłonić Susanne, by opuściła swój ukochany szeregowiec. Nie, żeby on też tego chciał. Znajdował się w idealnej, spacerowej odległości od Hyatta, a jeśli Susanne była szczęśliwa, to on też. — A jakiego rodzaju pracą będziesz zajmował się w Londynie? — zapytał. — Prywatna nieruchomość. Zajmowałem się domem tej pary tutaj, a teraz chcą odświeżyć swoje mieszkanie. — I jak to jest? Wyjeżdżać stąd na jakiś czas, znaczy się? — To nie potrwa tak długo. Wprowadzę robotników i będę przy wykańczaniu, ale w czasie samych prac będę tutaj. Pracowałem z nimi już wcześniej, dobrze wykonują swoją robotę także bez mojego nadzoru. Michael skinął głową. — Twoja żona będzie równie mile widziana jak ty, ale to już wiecie. — Oczywiście. Zobaczymy, czy uda mi się ją przekonać, żeby zabrała się ze mną na kilka dni. Adam zaparkował samochód i obaj mężczyźni wyszli na spotkanie tej parze, której brakowało, by towarzystwo było w komplecie. — Jadę do Londynu — płakała Rebecka. — Ani mi się, kurwa, waż! — Susanne gapiła się na

nią. — I natychmiast przestań chlipać! — Żałowała, że cokolwiek powiedziała, ale to wszystko przez wino. Była lekko wstawiona i temat wizyty u lekarza ni stąd, ni zowąd padł z jej ust. — Michael nic nie wie, więc jeśli coś mu powiesz, to cię zabiję — ostrzegła. Rebecka pociągnęła nosem. Cholerna, uparta Susanne. Czuła, jak narasta w niej złość. — Pamiętasz, jak zła byłaś na Sonję za to, że nie dzieliła się swoimi problemami z tymi, którzy byli jej najbliżsi? A teraz robisz to samo Michaelowi. — Powiem mu, jeśli to będzie rak, w przeciwnym razie nie. Dlaczego miałabym go niepokoić? — Dlatego, że on cię kocha, Susanne, i że nie możesz go wykluczać. Jak zawsze. — Co to znaczy: jak zawsze? — Zawsze jesteś silna. Nie możesz choć raz ustąpić? Susanne gapiła się na swoją przyjaciółkę. Rebecka wiedziała, że Susanne się nie poddaje. Nawet kiedy powinna. Sama natomiast potrafiła rozpłakać się, nawet na chwilę, z powodu byle błahostek. — Jeśli jestem chora, czego w tej chwili nie wiem, to powiem o tym każdemu, kto da radę tego słuchać. Chcę, żebyś do tego czasu zapomniała o tej rozmowie. Czuję się dobrze, a jeśli potem będzie inaczej, to się o tym dowiesz. Okej? Rebecka w ogóle nie była zadowolona, ale poddała się, a kiedy do domu weszli przyjaciele z Paryża, rozpromieniła się. W każdym razie takie stwarzała pozory.





25 — Kłamie — powiedział Fredrik. — W jakiej kwestii? — Że nie znał Sonji prywatnie. Dlaczego ginekolog miałby odwiedzać ją w domu, poza tym pięć razy w miesiącu? Myślę, że łączyło ich coś innego. Był najedzony i powstrzymywał się przed beknięciem, zamiast tego wziął łyk wina. Niewielkie bistro z zewnątrz wyglądało jak dziura w ścianie, ale wewnątrz było perełką, dokładnie tak, jak mówiła Maggan. Kicki patrzyła na niego zamyślona. — Coś innego, takiego jak seks? — No, może. Jak sądzisz? — Nie wiem. Tak czy siak, chyba nie wyciągniemy z niego niczego pożytecznego — zauważyła Kicki, odkładając sztućce na talerz. Potrząsnęła głową. Zlecenie początkowo wydawało się łatwe. Na razie miała wrażenie, że to niezły bałagan. — Poza tym rozmawiałam z Maggan o tym, kto mieszkał u niej przed nami i jedyną osobą, którą potrafiła od razu wskazać, była Julie, ale obiecała

sprawdzić to u pośrednika, który zajmuje się wynajmem, jak tylko wróci z Majorki. Skoro i tak jedziemy do Londynu, może tam skontaktujemy się z Julie? — Rozmawiałaś z Susanne o pokojach w hotelu? — Oczywiście. Fredrik ziewnął. Cały dzień był zmęczony i marzył o kanapie. Gdyby mógł, wolałby spać w podwójnym łóżku razem z Kicki. Z drugiej strony, wtedy nie chciałoby mu się spać. — Idziemy? — zapytał. Kanapa wystarczy. Na razie. Zerwał się w półśnie i spojrzał na zegarek. Trzecia? Jakiś dźwięk dochodził z sypialni Kicki. Owinął się kołdrą i zakradł pod drzwi. Najostrożniej jak potrafił, nacisnął na klamkę i otworzył drzwi. Było ciemno, ale i tak widział ją dzięki światłu od tarasu. Jej kołdra leżała na ziemi. Duży T-shirt podwinął się na plecy, a pupę zakrywała para olbrzymich majtek. Najwyraźniej chroniła się przed nocną wizytą. Tak jakby ubranie w jakiś sposób mogło ukryć jej piękno. Kobiety są czasami całkiem naiwne. To ona wydawała dźwięk, który słyszał, chociaż spała. Chrapała. Po co piątym oddechu pojawiał się porządny grzmot. To tak bardzo nie pasowało do tej drobnej, rudowłosej kobiety, że nie mógł się powstrzymać od śmiechu, a nie chcąc jej obudzić, wycofał się z pokoju. — Halo, kto tam jest? — Zerwała się i usiadła. — To tylko ja — szepnął.

— Która godzina? — Środek nocy. Śpij. — Dlaczego mnie obudziłeś? — To ty mnie obudziłaś. Brzmiało tak, jakbyś była smutna. Dopiero teraz Kicki go zobaczyła. Stał w drzwiach, owinięty kołdrą, z rozczochranymi włosami. — Nie byłam smutna — obciągnęła T-shirt, próbując ukryć tyle, ile się dało. Co zrobiła z kołdrą? — Nieee, chrapałaś. — Wcale nie. — Właśnie że tak — Fredrik spróbował ją naśladować, a ona poczuła, jak robi się czerwona na twarzy. — Jesteś podły. Idź sobie i nigdy więcej tu nie wchodź. A zanim pójdziesz, oddawaj moją kołdrę. Powoli podszedł do łóżka. — Proszę — powiedział i zostawił jej jedyne okrycie, jakie na sobie miał. Nie wspomniał o tym, że jej kołdra leżała na podłodze. Kicki zasłoniła oczy. — Wynocha! — krzyknęła, a spomiędzy palców patrzyła, jak Fredrik idzie w stronę drzwi. Tak jakby wiedział, że podgląda, wystawił jeszcze tyłek przez drzwi, zanim zamknął je ze śmiechem. Kicki nie mogła już zasnąć. Rozważała zamordowanie go, kręcąc kółka stopami. Dla pewności podciągnęła kołdrę po sam nos. Robiło jej się niedobrze od tego

gorąca, ale wolała to, niż gdyby on miał tu przyjść i znów oglądać jej majtki. Ona i chrapanie. Też coś! Irytowało ją, że zawsze udawało mu się wyprowadzić ją z równowagi. Pokazała mu już cały wachlarz swoich emocji i nie czuła się z tym komfortowo. Kicki zazwyczaj była spokojna i stabilna, ale w obecności Fredrika uczucia jakby znajdowały się poza jej ciałem. Wystarczało, że ją połaskotał, a wszystko się zaczynało. Chciała zrozumieć, o co w tym chodziło. Nie znała takiej wrażliwości u siebie i nie wiedziała, jak ma się z nią obchodzić. Najgorzej było, gdy opowiedziała mu o aborcji, a on okazał jej czułość. Nie chciała opuszczać jego objęć. Przez jego ciepły oddech na jej włosach prawie odwróciła do niego twarz, żeby ich usta mogły się spotkać. Na całe szczęście wtedy zasnęła. Teraz też chciała to zrobić, zaciskała oczy tak mocno, że aż rozbolała ją głowa. Z salonu dobiegały jakieś dźwięki. Francuskie programy telewizyjne mogły zmóc każdego. Cwane. W swoim pokoju nie miała telewizora, a im bardziej nasłuchiwała, tym więcej słyszała. — Mógłbyś ściszyć? — zawołała. — Próbuję tu spać. Tym razem się nie skradał, tylko nagle otworzył drzwi. — Nie śpisz?

Założył na siebie majtki i T-shirt. — A ty, jak widzę, podjąłeś połowiczną próbę wyglądania przyzwoicie. Co jest złego w bokserkach? Czy dzisiaj wszyscy mężczyźni noszą taką obcisłą bieliznę? Podszedł do łóżka i spojrzał w dół na rudą głowę, która wystawała spod kołdry. — Jeśli dalej będziesz się tak gapić, to potraktuję to jako sygnał, że chcesz, żebym je zdjął. Naciągnęła kołdrę na głowę, a on po chwili ją z niej zerwał. — No, to teraz jesteśmy kwita. Posuń się trochę na drugą stronę — powiedział i usiadł na skraju łóżka. Kiedy go nie posłuchała, wziął sprawy w swoje ręce i przesunął ją tak, żeby i on mógł się położyć. Była tak zaskoczona, że nawet nie zareagowała. Dotknął jednego z jej loków i owinął sobie wokół palca, a kiedy już go puścił, pogłaskał jej policzek. — Jesteś piękna — powiedział i musnął palcem jej usta. Kiedy odwrócił jej twarz w swoją stronę, nie zaprotestowała. Kicki zamknęła oczy, gdy zbliżył swoje usta i z westchnieniem odpowiedziała na jego pocałunek, najpierw miękki i czuły, a potem coraz głębszy. Przylgnęła do niego, jednocześnie ściągając mu ubranie. Jego ciało było tak znajome. Dokładnie wiedziała, co sprawiało, że zacznie szybciej oddychać i kiedy poprosi ją, by chwilę zaczekała. Zwilżył ustami jej sutki, a ona poczuła, jak pulsuje jej

podbrzusze. Kiedy jego język przesuwał się niżej i delikatnie pieścił jej ciało, było jej niemal nieznośnie przyjemnie. Z zaciekawieniem wsunął palec pod krawędź jej majtek, wtedy nie mogła już dłużej się powstrzymać. — Kochaj się ze mną — poprosiła, a on w tym samym momencie zdjął z niej majtki. Zatrzymał się na chwilę. Cieszył się patrzeniem na nią. Była niezwykle piękna w tym słabym świetle z okien. Delikatnie posadził ją sobie na kolanach. Fredrik jeszcze nigdy nie pragnął nikogo tak mocno, jak pragnął jej teraz. Ostrożnie, jakby była krucha, wszedł w nią i poruszali się powoli, powoli, aż wreszcie całkiem ją wypełnił. Całował ją. Ona całowała jego. Ich pocałunki były czułe, a języki delikatnie się ze sobą bawiły. Kiedy Kicki odchyliła się do tyłu na wyprostowanych ramionach, Fredrik wiedział, czego chciała. Gdy kochali się w coraz szybszym tempie, pieścił ją tam, gdzie wiedział, że jest najbardziej wrażliwa, a na końcu żadne z nich nie mogło już powstrzymać rozkoszy. Gazeciarz spojrzał w górę w stronę tarasu na czwartym piętrze. Był przekonany, że kogoś właśnie mordowano.





26 — Co powiedziałeś Julie? — zapytała Edith swojego męża. — Nie za wiele, ale wie, że nie byliśmy małżeństwem, kiedy się urodziła. — A że nie było cię podczas ciąży? — Nie, z tym nie zdążyłem, bo zachorowałaś i pędem wróciliśmy do domu. Opowiem jej to innym razem. — Ale Frank, dlaczego to takie ważne, żeby wiedziała? Będzie szczęśliwsza, jak się dowie, że ukrywałam, że jestem w ciąży, albo że zażądałeś testu ojcostwa? Wydaje mi się, że to ją tylko zasmuci. Julie miała tydzień, kiedy Edith zapukała do drzwi Franka i przedstawiła mu jego córkę. Jak na wcześniaka, który przyszedł na świat miesiąc przed terminem, była solidnym, trzykilowym niemowlakiem. Frank właściwie nie musiał testować, czy plemniki były jego, czy nie, córka była jego kopią. I wbrew temu, co być może zrobiliby inni mężczyźni, od razu otworzył swoje drzwi i serce.

Nie był w ogóle zły na Edith, rozumiał jej strach. Nie planowała wracać, ponieważ była przekonana, że Frank nie będzie chciał widzieć ani jej, ani córki, ale Sonja ją przekonała. Frank zawsze czuł, że ma wobec Sonji dług wdzięczności, ale ani Edith, ani Frank nigdy więcej już jej nie spotkali. Wróciła do Szwecji i w ten sposób odcięła się od swoich starych przyjaciół z czasów Paryża. Nie powstrzymało go to przed pisaniem do niej listów z wyrazami wdzięczności, od czasu do czasu. Nigdy nie dostał żadnej odpowiedzi. — To część jej historii, nie będzie smutna. Wręcz przeciwnie — powiedział Frank i opowiedział o wszystkim, co działo się w Paryżu, o restauracji Sonji i mieszkaniu, które okazało się całym domem. — Myślałam, że opuściła Paryż — przyznała Edith cicho. — Może tak zrobiła, ale najwyraźniej wracała. — No proszę — mruknęła Edith bez wyrazu. — Musiała być bogata, Edith. Czy to nie dziwne, że nie mieliśmy o tym pojęcia? — Byliśmy młodzi i biedni. Jeśli miała pieniądze, to pewnie chciała po prostu czuć się tak jak my. — Edith nie miała zamiaru dłużej rozmawiać o Sonji, to było nieprzyjemne. — Jestem trochę zmęczona i muszę chwilę odpocząć, nie będziesz miał nic przeciwko?

Frankowi zawsze imponowali ludzie posiadający władzę, a przyjaźń Sonji z prezydentem Francji sprawiła, że nabrał do niej jeszcze więcej szacunku. Chociaż Hugo Mistral był żonaty i podobno miał kochanki, Frank uważał, że był wspaniałym mężczyzną. Podczas tych kilku razy, kiedy się spotkali, młody Swinton ze skupieniem słuchał przyszłego prezydenta. Prawdę powiedziawszy, nie mówił wtedy szczególnie dużo, Fredrik zrozumiał to dopiero trzydzieści lat później, i prawdopodobnie po prostu był uprzejmy. Ale i tak... Kiedy Mistral został wybrany na prezydenta Francji, Frank wiwatował równie głośno, jak Francuzi. Pomyśleć tylko, że Mistral i Sonja utrzymywali kontakt przez te wszystkie lata. Świadczył o tym portret w restauracji. Frank zastanawiał się, czy ciągnęli swój romans. Ale z Sonją nigdy nic nie było wiadomo. Już jako osiemnastolatka była niezwykle podziwiana przez mężczyzn i jeśli to nie Mistral gościł w jej alkowie, to ktoś inny. W każdym razie tak się wydawało Frankowi. Sonja nigdy nie opowiadała tak intymnych szczegółów, a Frank nigdy nie miał odwagi zapytać. Sukcesy Franka z kobietami zaczęły się i skończyły w Paryżu. Nigdy za bardzo nie szło mu z Brytyjkami i dlatego ucieszył się, kiedy spotkał Edith w tak romantycznym miejscu, a nie w Londynie. Frankowi nigdy nie przyszłoby do głowy zdradzać żonę, tak jak w jego podejrzeniach Hugo Mistral robił to na prawo i lewo. Dostał najlepszą z najlepszych i nigdy nie

żałował, że uwiódł Edith i skradł jej cnotę w lichym mieszkanku pod dachem Paryża w siedemdziesiątym czwartym. Edith wcale nie była zmęczona, ale nie miała ochoty słuchać więcej o Sonji, Mistralu i Paryżu. Dla niej to wszystko minęło. Wyrzuty sumienia musiała znosić sama. To, jak jej mąż węszył w przeszłości, nie prowadziło do niczego, a zamiast tego rozdrapało ranę, którą starała się zagoić. Nie zrobiła nic złego. Wręcz przeciwnie, pod wieloma względami była aniołem. Kiedy usłyszała, jak Fredrik zamyka za sobą drzwi wejściowe, wstała z łóżka. Musiała pomyśleć o ważnych rzeczach, na przykład jak sprawić, żeby córka zerwała ze Szwedem i zamiast tego poznała sympatycznego i godnego zaufania Anglika. Szwedzi byli z natury zbyt seksualni. Nie pasowali do Julie, która była intelektualistką, a intelektualiści byli ponad rządzami ciała. Edith wiedziała o tym, bo sama chętnie by studiowała, gdyby nie urodziła dziecka tak wcześnie. Zastanawiała się nad proszonym obiadem. Lawsonowie z dołu ulicy mieli syna, który niedawno się rozwiódł. Tylko to było jego wadą, w pozostałych kwestiach nieźle się kwalifikował. Adwokat, dom w Hampstead i częste wizyty w rodzinnym domu sprawiały, że w oczach Edith był wystarczająco dobry. Julie Lawson. Edith cmoknęła z zadowoleniem. Zaprosi ich na niedzielny stek.

Kiedy Frank wrócił ze swojego spaceru, żona była na nogach. — Herbaty, kochanie? — Tak, byłoby miło. Jak się czujesz? — Nigdy nie czułam się lepiej — zaćwierkała. — Bułeczkę? Uśmiechnął się do siebie. Coś się wydarzyło. Na jej twarzy nie było śladu po wcześniejszym zmęczeniu, a on wiedział, że to dzięki krótkiej drzemce. — Czy stało się coś szczególnego? — Nie, nic a nic — nuciła do siebie, układając podgrzane bułeczki na talerzyku. — Weźmiesz filiżanki? Julie chodziła szybkim krokiem tam i z powrotem. Robiła to już przez pół godziny. Nie dlatego, że pociąg się spóźniał, tylko dlatego, że to ona była za wcześnie. Kiedy go zobaczyła, rozpędziła się i wpadła mu w ramiona, próbując objąć go nogami w talii. Było to oczywiście skazane na niepowodzenie; Benny próbował odzyskać równowagę ze swoją przyciężką dziewczyną w objęciach, a pozostali pasażerowie patrzyli z zazdrością na nich, a potem na swoich zrównoważonych i chudych partnerów. Rozmarzonym wzrokiem spoglądali na Julie i życzyli sobie być na miejscu Benny’ego. Julie widziała tylko jego. Była w nim tak zakochana, że to niemal bolało, czego dowodem było mieszkanie Benny’ego, teraz klinicznie czyste. Mniej odczuwała

tęsknotę, kiedy miała jakieś zajęcie i dlatego zajęła się tym, co nigdy nie obchodziłoby jej w mieszkaniu innego mężczyzny. Nawet zapełniła lodówkę. Wprawdzie głównie butelkami, ale także mięsem, masłem, serem, śmietaną, warzywami, owocami i innymi rzeczami, na które, jak myślała, Benny może mieć ochotę. — Ojej, jak wszystko zorganizowałaś. Julie uśmiechnęła się z zadowoleniem. — Może powinienem częściej wyjeżdżać — mówił dalej. Julie wbiła w niego wzrok. — Nigdzie nie pojedziesz. — Chodź tu — powiedział, wyciągając ramiona. Nie wychodzili z mieszkania przez dwa dni. Kiedy nie sprawdzali, czy ich ciała dalej do siebie pasowały, rozmawiali. Benny opowiadał o swoim dorastaniu pod Sztokholmem, a Julie zwierzała mu się, jak to jest być małą, grubą dziewczynką ze szczupłą matką. Rozmawiali o dawnych związkach i co w nich nie wyszło, opowiadali sobie o marzeniach i ambicjach. Julie nie opowiedziała jedynie o pieniądzach, które miała. Zrobi to innym razem. Dopóki ich nie ruszała, i tak nie istniały. — Oczywiście, będzie miło — przyznała Julie, kiedy Edith zadzwoniła zaprosić ją na obiad. — Benny pracuje, więc niestety nie będzie mógł przyjść ze mną.

Edith odetchnęła z ulgą. Nawet nie miała zamiaru zapraszać Szweda. — Andrew będzie? — Julie bardzo chciała spotkać się ze swoim młodszym bratem. Widywali się zdecydowanie zbyt rzadko i to z jej winy. Musi to zmienić, teraz, kiedy ma więcej czasu. — Nie, w niedzielę nie może. No, ale jak miło, w takim razie zapraszamy na trzecią. — Edith w ogóle nie zapytała o to swojego syna i trzymała kciuki, żeby córka nie rozmawiała z nim do niedzieli. Lawsonowie przyjęli zaproszenie i zapytali, czy mogą wziąć ze sobą swojego syna, Carla. Teraz wszystko szło po jej myśli.





27 — Opowiedz to Maggan, jak wróci — syknęła Rebecka. — Jeśli ty tego nie zrobisz, to zrobię to ja. Susanne próbowała przestraszyć ją spojrzeniem, ale jej najlepsza przyjaciółka się nie dała. — Teraz jesteśmy we trzy i będziemy trzymać się razem. Odpuść sobie, do cholery, trzymanie jej od tego z daleka i nie każ mi nosić samej tego ciężaru. Ich mężczyźni pojechali obejrzeć ostatni projekt budowlany Adama, a Maggan, Susanne i Rebecka cieszyły się słońcem przy basenie. — Idę z zimnym piwem! — zawołała Maggan, kiedy do nich podchodziła. Była w fantastycznym humorze. Ostatnie tygodnie pobiły wszystko. Najpierw spotkała się z córką i wnukami, a teraz była na Majorce z najlepszymi przyjaciółkami. Postawiła butelki na stole i rozłożyła parasol nad swoim leżakiem. — Nie rozumiem, jak możecie leżeć w pełnym słońcu — jęknęła. — Moje uda już dawno by się skleiły. Rebecka rzuciła Susanne napastliwe spojrzenie, a ta westchnęła.

— Maggan, Rebecka mówi, że muszę opowiedzieć ci o tym, że mam guza na piersi. Maggan usiadła nagle na leżaku tak, że wydał głuchy odgłos. — Co ty mówisz? O Boże, Susanne! — To tylko guz. Na pewno zupełnie niegroźny. W następnym tygodniu spotykam się z lekarzem i do tego czasu nie chcę o tym rozmawiać, czego Rebecka nie respektuje — powiedziała ze złością i wbiła wzrok w przyjaciółkę. — Na pewno będzie niegroźny — uspokajała Maggan. — Jak dawno go wyczułaś? — Może jakiś miesiąc temu. — Miesiąc? I masz wizytę dopiero w następnym tygodniu? Zwariowałaś? — głos Rebecki był ostry. — Próbujesz odebrać sobie życie? — Daj spokój. Myślałam, że zniknie, a kiedy nie zniknął, umówiłam się na wizytę. Czy możemy skończyć już o tym rozmawiać? — zapytała Susanne i wycisnęła trochę olejku do opalania na dłoń. Energicznie wsmarowała go w swoje już opalone nogi. Nie chciała o tym mówić ani przedwcześnie wyciągać wniosków. W następnym tygodniu wszystko stanie się jasne i wtedy im opowie; czego Rebecka nie mogła w tym zrozumieć? — Michael idzie z tobą do lekarza? — zapytała Maggan. — O niczym mu nie powiedziała — wyjaśniła kwaśno

Rebecka. — Ale Susanne, chyba rozumiesz, że musisz to zrobić? — Nie, nie rozumiem. Oczywiście, opowiem mu o tym, jeśli okaże się, że guz wcale nie jest taki niegroźny, ale nie zamierzam o tym wspominać ani słowem, jeśli nie będzie żadnego niebezpieczeństwa. To śmieszne martwić go bez powodu. Wiecie przecież, jaki on jest, ani na chwilę nie da mi spokoju aż do wizyty u lekarza. — Nie potrzebujesz o tym porozmawiać? Ja nie robiłabym niczego innego. — Ale ty to ty — uśmiechnęła się Susanne. — Teraz będziemy pić piwo i pływać — powiedziała i nalała piwa do trzech szklanek. — Na zdrowie, dziewczyny. Jesteście najlepsze, chociaż jesteście też najbardziej niespokojnymi ludźmi, jakich znam. Uniosła szklankę, a jej przyjaciółki niechętnie zrobiły to samo. Susanne oczywiście się nie podda. Ta cecha była często zaletą, ale czasami bywała męcząca. Susanne słuchała głównie Susanne, zawsze tak było i tak miało zostać. — Mam złe przeczucia — przyznała Maggan, kiedy Susanne wskoczyła do basenu. — Ty też? Miałam gorącą nadzieję, że będziesz czuła inaczej — westchnęła Rebecka. — Ale Susanne jest silna, poradzi sobie z tym. — Jeśli chodzi o raka, to chyba nie ma znaczenia,

jakim się jest silnym? Chyba nie wierzysz w te głupoty, które twierdzą niektórzy, że to nastawienie ratuje życie? — A nie sądzisz, że to ma znaczenie? — Ani trochę. Znaczenie ma jedynie to, jaki to rodzaj nowotworu, a potem trzeba zdać się na szczęście — mruknęła Rebecka. — Mam dosyć tego gadania o woli życia i innych bzdurach. Jest wielu rodziców, którzy mają małe dzieci i umierają na raka, myślisz, że oni nie chcą przeżyć? — Oczywiście, że chcą. — No widzisz — powiedziała Rebecka ze złością. — Obiecuję, że już nigdy nie wspomnę słowa „siła” w kontekście raka. — Dziękuję. — Z Rebecki uszło powietrze. Nie była zła, tylko zmartwiona. Patrzyła na swoją przyjaciółkę, pływającą szybkim tempem. Nic nie może jej się stać. Po prostu nie może. Kiedy Susanne wróciła do Londynu, musiała się zająć tyloma rzeczami, że prawie zapomniała o swojej wizycie u lekarza. Gdyby nie ustawiła sobie przypomnienia w telefonie, pewnie na kolanach sprzątałaby w tym czasie toalety. Susanne uczestniczyła we wszystkich pracach, kiedy tylko miała możliwość, a sprzątanie pokoi było dla niej czystą rozrywką. Nie była stworzona do siedzenia w biurze. Ta część pracy była konieczna, ale w ogóle niemotywująca.

Jej pogwizdywanie przerwał alarm w telefonie; z westchnieniem zdała sobie sprawę, że to już czas. Od czasu pobytu na Majorce nie rozmyślała o guzie. Wcześniej myślała o nim tylko dlatego, że Rebecka i Maggan po prostu nie dawały jej spokoju. Wprawdzie przestały o tym rozmawiać, ale nie mogła uniknąć ich spojrzeń. Współczującego u Maggan i pełnego złości u Rebecki. Czuła się nadzorowana i nie było to przyjemne uczucie. Deszcz jej odpowiadał. W cieple było przyjemnie. Spacerowała tak często, jak to możliwe, jej ginekolog powiedział, że dobrze jej to zrobi na dolegliwości związane z klimakterium. Warto było spróbować wszystkiego, co mogło doprowadzić jej ciało do równowagi. Susanne szła szybkim krokiem do Princess Grace Hospital. Miała nadzieję, że pójdzie szybko, miała potem zjeść lunch z Michaelem i Adamem. Susanne nie była na to przygotowana i kiedy w pracowni mammograficznej zaczęła płakać, myślała, że to przez to, że maszyna okropnie ściska jej pierś. Pielęgniarka nie powiedziała nic, tylko podała jej pudełko z chusteczkami, które stało na biurku. Płacz nie przechodził, gdy badanie się skończyło. W poczekalni, gdzie miała siedzieć, dopóki nie wezwie jej lekarka, na próżno próbowała powstrzymać łzy. Starsza pani obok niej pogłaskała ją delikatnie po ramieniu.

— Złociutka, zobaczysz, że wszystko będzie dobrze — powiedziała pocieszająco, akurat wtedy, kiedy wyczytano nazwisko Susanne. Istniało ryzyko, że Susanne wścieknie się, kiedy ją zobaczy, ale nie przejmowała się tym. Zdecydowanym krokiem szła w kierunku pracowni badań piersi. Rebecka miała zamiar spotkać Susanne po badaniu, tak po prostu. To głupie, że miałaby przejść przez to sama, że nikt by na nią nie czekał, a skoro Adam miał jechać do Londynu, nie było ciężko podjąć decyzję, żeby wybrać się razem z nim. Od razu zobaczyła, że lekarka nie przekazała Susanne pozytywnej informacji. Zazwyczaj wyprostowana blondynka teraz minęła ją pochylona i blada jak kreda, nawet nie zauważając, że Rebecka siedzi na jednym z krzeseł. — Susanne! Wyciągnęła do niej ramiona. — Rebecka? Och, Rebecka! — jęknęła Susanne i zrozpaczona wpadła w jej objęcia. — Sądzą, że mam raka. — Adam, kochanie, zabierz ze sobą Michaela na lunch do domu. Przygotowałyśmy jedzenie tutaj. — Nie wiem, czy zdążymy, Michael ma pojechać ze mną zobaczyć mieszkanie. — Przyjeżdżacie tutaj, koniec kropka. — Rebecka

brzmiała jak dyrektor naczelna, którą kiedyś była. — Coś się stało? — Koniec pytań, po prostu tu przyjedźcie. Pościeliła dla Susanne kanapę, a sama mogła dać upust swojemu smutkowi w kuchni. Lekarka nie chciała powiedzieć nic więcej poza tym, że podejrzewa raka i że wynik biopsji przyniesie więcej informacji. Najwyraźniej guz wciąż był niewielki, co zdaniem pani doktor było pozytywne, ale Susanne była tak zbita z tropu, że nie dotarło do niej, co jeszcze powiedziano. Rebecka wytarła nos. Miała być dla Susanne wsparciem, na razie musiała odłożyć na bok własny smutek i niepokój. Przez okno w kuchni dojrzała Michaela i Adama. Odetchnęła głęboko i poszła im otworzyć.





28 — Przykro mi, ale zarezerwowany jest tylko apartament Sonji — powiedziała przepraszająco recepcjonistka, kiedy Kicki poprosiła o klucze do dwóch pokoi. — Ale ja jestem zupełnie pewna, że rozmawiałam z Susanne o tym, że przyjeżdżamy we dwoje. Recepcjonistka potrząsnęła głową. — Przykro mi, ale poza tym wszystko mamy zarezerwowane. Możemy pościelić sofę w salonie, ewentualnie mogę zadzwonić do Hyatta i zarezerwować pokój tam. Fredrik wolał być cicho. Nie miał żadnego problemu z tym, żeby dzielić pokój z Kicki. Po tamtej cudownej nocy zachowywała się tak, jakby w ogóle się nie wydarzyła, i odskakiwała jak oparzona, kiedy tylko jej dotknął. Nie dało się jej zrozumieć. Byłoby łatwiej, gdyby przynajmniej z nim porozmawiała, ale tego nie robiła. Zamiast tego zadzierała nos i obruszała się, żeby dotarło do niego, cokolwiek tam miała na myśli. Fredrik nie był dobry w interpretowaniu sygnałów, wolał rozmawiać. Dużo i długo. I najchętniej by się

pogodził, o cokolwiek w ogóle byli pokłóceni. — Proszę zadzwonić do Hyatta — poprosiła Kicki i odwróciła się do Fredrika. — Mogę mieszkać tam, a ty będziesz mógł wślizgnąć się do łóżka z baldachimem Sonji. — Okej — odpowiedział. — Okej? — odchrząknęła. — W takim razie niech tak będzie. Może pani zadzwonić po taksówkę? — zapytała i spojrzała na recepcjonistkę. Chwilę później z wściekłością zatrzasnęła drzwi auta. Nie mogła się doczekać mieszkania w apartamencie Sonji, więc liczyła na to, że Fredrik zdecyduje się na Hyatta. Gdyby nie była pacyfistką, pewnie trzasnęłaby go prosto w tę zadowoloną twarz. To nie było mądre, lgnąć do jego nagiego ciała. Przyjemne, ale niezbyt inteligentne. W pełni zaspokajające, ale idiotyczne. Zupełnie rozkoszne, ale mimo to była to czysta głupota. Zaczerwieniła się ze wstydu na myśl o tym, jak poprosiła, by wziął ją jeszcze raz, a godzinę później raz jeszcze. Potem jakby otrzeźwiała. Nie będzie jej i Fredrika. Nigdy więcej. Tylko skończyłoby się to katastrofą, tak jak poprzednio. Kicki była zadowolona ze swojej decyzji, ale doprowadzało ją do szału, że Fredrik wydawał się nie traktować jej niewzruszenia na poważnie. Czy wszystko trzeba było powiedzieć? Powinien to pojąć i odczytać jej bardzo czytelne sygnały. Jak można ich nie rozumieć? Nie miała cierpliwości, żeby mu to wszystko

rozrysowywać, aby potem mógł to zakwestionować. Nie trzeba było o wszystkim rozmawiać. Rozmawianie było przereklamowane. Próbowała rozmawiać ze swoim byłym mężem, ale nie prowadziło to do niczego, tak jakby jej słowa nie miały znaczenia. Jego również, bo rzadko były szczere. Nie byli małżeństwem szczególnie długo, kiedy ona, zamiast rozmawiać, zaczęła demonstrować. Jeśli nie miała ochoty na seks, kręciła głową, krzyżowała ręce na piersi i odsuwała się od niego tak daleko, jak to możliwe. Gdy przychodził do domu długo po obiedzie, wzdychała. Kiedy była naprawdę zła, trzaskała drzwiami. Chyba nie dało się już tego pokazywać w bardziej czytelny sposób? Jej byłemu mężowi to wystarczyło, ale Kicki miała nieodparte wrażenie, że z Fredrikiem nie mogła znaleźć takiej płaszczyzny porozumienia. Może to dobrze, że mieszkali w różnych hotelach. Prawie zniszczyli swoją zawodową relację, ale dzięki przytomności Kicki mogli dalej działać jak dorośli, dojrzali ludzie. Miał wielką ochotę przerzucić ją sobie przez ramię i zanieść do apartamentu Sonji. Tam posadziłby ją na sofie, opowiedział, co czuje, a potem pocałował. W jego wyobraźni poskutkowałoby to, ale w rzeczywistości istniało ryzyko, że ona odgryzie mu język. Kontrasty stanowiły dla niego problem. Nie wiedział, jak się do nich ustosunkować. Łatwiej było, oczywiście,

odnieść się do czułości niż do chłodu, prawdopodobnie dlatego, że to pierwsze było bliższe temu, co sam czuł. Z jej chłodną stroną było dużo trudniej. W przeciwieństwie do jego obojętnej byłej żony, Kicki miała temperament, za którym ciężko było nadążać. Patrząc na jej obecny humor, można byłoby sądzić, że ślady paznokci na jego ciele były skutkiem jej wściekłości, pomyślał, kiedy się rozbierał. Przy pachwinie zauważył malinkę, która jeszcze w ogóle nie zbladła. Mimo wściekłego koloru, była dowodem jej czułości. Hyatt nie był tak sterylny, jak się Kicki spodziewała, a łóżko było równie szerokie jak to w apartamencie Sonji, choć bez baldachimu. Ale będzie dobrze. Powiesiła swoje ubrania w szafie i z kosmetyczką w dłoni poszła do łazienki. Całkiem w porządku. Wanna, oczywiście. Czy był jakiś brytyjski hotel, w którym znajdowałby się tylko prysznic? Odkręciła zakrętkę małej buteleczki na umywalce i skrzywiła się, kiedy poczuła niekobiecy zapach. Jej telefon piknął w salonie, a ona uśmiechnęła się do siebie. To pewnie Pyret chciała dowiedzieć się, czy mama dotarła na miejsce. Kicki westchnęła, kiedy zobaczyła, że to była wiadomość od Fredrika: Zobacz, jaką mam tu piękną pamiątkę po Tobie, a do tego dołączył zdjęcie... co to było? Dopiero po chwili dostrzegła, że to malinka. Rzuciła telefon na sofę, z twarzą czerwoną jak burak.

A więc tego chciał? Okej, jeszcze wymyśli, jak się na nim zemści. Fredrik śpiewał ze słuchawką od prysznica jako mikrofonem. Frank Sinatra. I’ve got you under my skin. Wydawało mu się, że brzmiało nieźle. Wystukiwał stopą rytm i kołysał biodrami. Szkoda, że dał sobie spokój z muzyką. Gitary nie ruszał od wielu lat. Musi ją wyjąć, gdy wróci do domu. To brzmiało naprawdę nieźle. Wycierał się zadowolony zarówno ze śpiewania, jak i z efektów wizualnych. Spodziewał się, że Kicki wścieknie się z powodu zdjęcia i bawiło go to. Może sobie siedzieć i dąsać się w hotelu Hyatt. Dopóki znajdowała się z bezpiecznej odległości, nie musiał się martwić. Kiedy się ubrał, poszedł szukać Susanne. Chciał jej pozwolenia na fotografowanie hotelu. Fredrikowi podobały się obrazy Sonji i wolno przechadzał się po holu, żeby przyjrzeć się wszystkim. — Ładne, prawda? — drobna, pulchna kobieta uśmiechała się do niego przyjaźnie. — Bardzo. — Szukam kuchni, wie pan, gdzie to jest? — zapytała. Miała coś w sobie i Fredrik szukał w pamięci, skąd może ją znać. — Przepraszam, czy my się kiedyś spotkaliśmy? Mam na imię Fredrik. — Nie, nie sądzę. Jestem Julie — powiedziała

i uścisnęła mu rękę. Przyglądał się jej, a kiedy wzrokiem omiótł jej biust, pomyślała, że najlepiej będzie od razu znaleźć Benny’ego. — Wydaje mi się, że sama znajdę drogę — zdecydowała i zostawiła Fredrika. Kręciło mu się w głowie. Co takiego rozpoznał? Nagle go olśniło. Naszyjnik. Miała dokładnie taki sam naszyjnik, jak kobieta, którą widzieli na zdjęciach ze Swintonem. To oczywiście mogło nic nie znaczyć, może nawet nie był podobny, mógł się po prostu pomylić. Nie było za fajnie pstrykać jej zdjęcia z ukrycia; czuł się jak idiota, kiedy chował się za filarami w restauracji i podnosił aparat, ale to było zbyt ważne, żeby mógł sobie odpuścić. Najwyraźniej Julie znała pracownika kuchni, bo ona i mężczyzna obejmowali się czule i długo, i dopiero kiedy skończyli, Fredrik mógł zrobić fotografię, której potrzebował. Szybko wyszedł z restauracji i wrócił do apartamentu Sonji. Miał rację. Z tego, co widział, naszyjniki były identyczne. Kolory na starym zdjęciu zblakły, ale i tak dało się zobaczyć duży niebieski wisior, spoczywający na biuście kobiety. To oczywiście mogło być zwykłe świecidełko, produkowane masowo. Musi zapytać o to jakiegoś jubilera. A jeśli to był ten sam naszyjnik, czy oznaczało to, że

kobieta, którą właśnie spotkał, znała kobietę ze starej fotografii? Ociągając się, wyjął telefon i zadzwonił do Kicki. — Tak? — odebrała. — Cześć, to ja — powiedział Fredrik. — Tylko moja córka mówi tak, kiedy odbieram, od tej chwili proszę się przedstawiać. Była cholernie wściekła. I niech sobie będzie, Fredrik nie miał zamiaru dać się wciągać w jej nastroje. — Zgadnij, co właśnie zrobiłem? Sfotografowałem z ukrycia pewną kobietę w restauracji. — Ach tak? — Miała dokładnie taki sam naszyjnik, jak kobieta stojąca obok Swintona na zdjęciu, które znaleźliśmy. Kicki z trudem złapała oddech. Chciał rozmawiać o pracy. W takim razie znów była w grze. — Już jadę — powiedziała i rozłączyła się.





29 Mimo protestów Susanne, Michael odwołał wszystko, co miał do zrobienia w hotelu. Adam i Rebecka też nie wrócili na Majorkę, tak jak im to proponowała. Czuwali nad nią, jakby sądzili, że odbierze sobie życie. Nie zrobiłaby tego. Po pierwszej dobie odrętwienie minęło i zamiast tego, zdaniem Rebecki, wpadła w fazę zaprzeczania. Susanne niemal żałowała, że parę lat temu poradziła swojej przyjaciółce, żeby poszła na terapię; od tamtego czasu Rebecka bardzo interesowała się ludzką psychiką i jej działaniem. Było to w porządku, dopóki zajmowała się sobą, ale już mniej przyjemnie, kiedy skupiała się na Susanne. — Niczemu nie zaprzeczam. Mam raka. Na razie nie wiem, jaki to rodzaj guza ani czy mam przerzuty. Jestem nastawiona na to, że obetną mi cycka, wypadną mi włosy, drastycznie schudnę, będę rzygać, mieć ranki w ustach i że wszystko będzie mieć metaliczny posmak — warknęła z irytacją. — To, że wstałam z łóżka, jem i chodzę, nie oznacza jeszcze, że czemukolwiek

zaprzeczam. — Nie musisz być tak niesamowicie silna — powiedziała Rebecka spokojnie. — Nie wiem, jak to jest nie być silną. Czy mogłabyś łaskawie pozwolić mi czuć się tak, jak się czuję? — Spojrzała na Michaela, bez słów prosząc go, by pomógł jej z psychologiem amatorem. — Chodź, Rebecka, coś ci pokażę — poprosił i pokazał w stronę kuchni. Susanne uśmiechnęła się. Dzięki, pokazała na migi. — Chyba musisz dać jej spokój — powiedział Rebece w kuchni. — Inaczej skończy się tak, że cię stąd wyrzuci. — Ale przecież musi o tym rozmawiać? — I pewnie zrobi to w swoim czasie, ale wydaje mi się, że sama o tym zadecyduje. Michael wyglądał na niesamowicie zmęczonego. Nie mógł znieść tego, że jego Susanne jest chora. Nie spał od dwudziestu czterech godzin i drugie tyle mieli jeszcze czekać, zanim dowiedzą się, jak poważny jest jej stan. — Ale możesz porozmawiać ze mną, wydaje mi się, że tego potrzebuję. Możemy iść na spacer? Susanne odetchnęła, kiedy zamknęły się za nimi drzwi. Kochała swoją przyjaciółkę, ale Rebecka niestety wypowiadała swoje uwagi z własnego punktu widzenia, a nie z jej. A różnica była znacząca. Rebecka lubiła

problemy, a Susanne rozwiązania, zawsze tak było. Często stanowiło to dobre połączenie. Rebecka hamowała Susanne, gdy tej się za bardzo spieszyło, a Susanne popychała Rebeckę do przodu, gdy ta za długo roztrząsała nieznaczące szczegóły. A jeśli chodziło o tę ogromną sumę pieniędzy, którą miały do wspólnej dyspozycji razem z Maggan, istniały same zalety. Podejmowały razem większość decyzji, z Maggan jako stabilnym punktem pomiędzy nimi. Susanne zadzwoniła do Maggan jeszcze tego samego ranka, ona i Paul natychmiast postanowili pojechać do Londynu. Susanne potrzebowała Maggan, która w przeciwieństwie do Rebecki nie będzie kwestionować ekspertyz lekarzy ani propozycji leczenia. Sądziła też, że Michael potrzebuje Paula, swojego najstarszego i najlepszego przyjaciela. Adam był wspaniały, ale rak zabrał jego pierwszą żonę i Susanne wiedziała, przez co wtedy przechodził. Nie było mu łatwo wspierać przyjaciela, który być może będzie musiał przejść przez to samo. — Strasznie się boję, że ją stracę. Nie będę miał po co żyć, kiedy nie będę miał Susanne. Rebecka wsunęła swoje ramię pod jego i przytuliła się do niego. — Czuję, jakby moje życie się zaczęło, kiedy ją spotkałem, nabrało sensu, większego niż cokolwiek innego. Wiesz, co mam na myśli?

Kiwnęła głową. — Jest moją najlepszą przyjaciółką. Partnerką. Kochanką. Moim wszystkim. — Wiem, Michael, wiem. Ty też jesteś dla niej wszystkim. — W takim razie nie możemy siebie stracić, tak chyba po prostu nie może być? — Otarł dłonią mokre policzki. — Nie, nie stracicie siebie nawzajem. Da sobie radę. — Skąd wiesz? Rebecka nie potrafiła na to odpowiedzieć. Musi być dobrze, nie ma innego wyjścia. Para, która wsiadała do pociągu w Paryżu, nie była wesoła. Obydwoje byli głęboko poruszeni wiadomością od Susanne. — Jeśli ktoś ma dać sobie radę, to na pewno jest to Susanne — powiedział Paul. — Tylko nie mów tego przy Rebece, ona w ogóle nie wierzy w to, że siła ma cokolwiek wspólnego z radzeniem sobie z chorobą. — Ja chyba też nie, ale siła przecież, do jasnej cholery, nie zaszkodzi, żeby wytrzymać leczenie? Ale co on tam wiedział. Wszyscy mówili to samo o swoich bliskich. Że to właśnie oni mieli wszystko, czego potrzeba, żeby przeżyć. A mimo to wielu ludzi z tego nie wychodziło. Maggan myślała o tym, co powiedziała Susanne, że

może będzie chciała pojechać do domu, do Szwecji, jeśli okaże się, że leczenie potrwa bardzo długo. Po raz pierwszy Maggan była wdzięczna za pieniądze. Susanne mogła wybrać ośrodek leczenia, nie musząc się martwić o to, jak za niego zapłaci. Maggan nie wiedziała, czy szybciej będzie znaleźć opiekę w Londynie, czy w Sztokholmie. Porozmawiają o tym, kiedy tylko dostaną więcej informacji o guzie. — Wiecie co, nie wytrzymam, jeśli będziecie tak chodzić wokół mnie z minami pełnymi współczucia — oznajmiła Susanne, kiedy wszyscy zgromadzili się w salonie w jej domu. — Nie mam zamiaru was pocieszać, jeśli chcecie być smutni, zróbcie to gdzie indziej. Jeżeli chcecie mnie wspierać, to proszę, zachowujcie się normalnie. Popatrzyła na zebranych wokół stołu. To nie było wesołe towarzystwo. Zaczęła zbierać spodeczki, a kiedy Rebecka wstała, żeby jej pomóc, Susanne przeszyła ją wzrokiem, dając do zrozumienia, że ma zostać na miejscu. — Tak jak mówiłam, zachowujcie się normalnie — poleciła i wyszła do kuchni, niosąc sześć talerzyków. — Zupełnie zamknęła się w sobie — szepnęła Rebecka, kiedy Susanne zniknęła za drzwiami. — Jest sobą — powiedziała Maggan spokojnie. — Jeśli będzie chciała się przełamać, zrobi to, ale na razie chyba chce jakoś trzymać się na nogach.

Kiedy drzwi znów się otworzyły, Susanne ukazała się z butelką szampana w dłoni. — Chcę, żebyśmy świętowali, że jesteśmy wszyscy razem u mnie w domu. Robiłyśmy tak kiedyś i jak na razie wszystko jest jak dawniej. Kochanie, mógłbyś przynieść kieliszki, a ja otworzę butelkę? — zapytała z uśmiechem. Kiedy Michael wrócił, napełniła kieliszki i uniosła swój: — Zdrowie, witajcie w Londynie! Jutro może zmieni się w piekło, ale dzisiaj jest jeszcze całkiem nieźle. Czy ktoś chciałby ze mną zatańczyć? Michael przyglądał się Susanne, która wirowała po podłodze z wyciągniętymi ramionami. Był to przykry widok. Chciał być przy niej, ale nie potrafił jej wspierać, kiedy tego najbardziej potrzebowała. Czy to takim mężczyzną był? Który był obok, kiedy życie było zadowalające, ale nie dawał sobie rady z przeciwnościami losu? Nie mógł sprostać zadaniu niesienia pomocy tym, którzy go potrzebowali? Paul położył swoją dłoń na ręce Michaela. — Jak się trzymasz? Michael wzruszył ramionami. — Nie wiem. Czuję się pusty w środku — uśmiechnął się krzywo. — Ja jestem pusty, a ona pełna, jak to możliwe? — Walczy w jedyny sposób, w jaki potrafi, Michael. Tu nie ma dobrych albo złych sposobów.

— Czy jestem strasznym człowiekiem, skoro chciałbym, żeby rzuciła mi się w objęcia? — Nie. Wydaje mi się, że wiem, co masz na myśli. W takim razie masz zadanie do wykonania. — Tak, masz rację. Jestem tak cholernie bezradny. Nie daję sobie rady z tym, czego ona ode mnie oczekuje. — Pokręcił głową. — Minęło półtora dnia. Może powinieneś dać sobie trochę czasu? Susanne wiedziała o guzie już jakiś czas, ty dopiero się o nim dowiedziałeś. — Ale dlaczego mi nie opowiedziała? Jestem aż tak delikatny, żeby trzeba było mnie chronić? — Nie wydaje mi się, żeby chroniła ciebie, raczej siebie samą. — Jak to? — Nie wiem, mam tylko takie wrażenie. Może bała się, że ją zostawisz, skoro jest chora? Michael wyglądał na skonsternowanego. — Przecież nigdy nie zostawiłbym Susanne! — Ale skąd ona może to wiedzieć? Wasz związek jest całkiem świeży. W dużej mierze opiera się na waszym pociągu do siebie nawzajem. Myślę, że taka obawa jest zupełnie naturalna. Michael spojrzał w stronę tego, co teraz stało się parkietem, i natychmiast zrozumiał, co musi zrobić. Przyciągnie ją do siebie i będzie całował, aż ona poprosi pozostałych, żeby poszli już spać. — Dziękuję, Paul — powiedział i wstał. — Dziękuję.





30 Kicki czuła się jak jedna druga duetu detektywów w poszukiwaniu tajemniczego naszyjnika albo raczej jego właściciela. Z trudem łapiąc powietrze, zapukała do drzwi pokoju Fredrika. Poszła schodami, co nie było najlepszym wyborem, biorąc pod uwagę jej kondycję, ale jako detektywowi bardzo jej się spieszyło. Czekanie na windę było marnowaniem czasu. — Boże, co ty robiłaś? — zapytał Fredrik, kiedy zobaczył ją zaczerwienioną pod drzwiami. — Nieważne, musimy znaleźć kobietę z naszyjnikiem. — Kicki pociągnęła go za ramię. — No chodź. — Tak, tylko muszę najpierw znaleźć kartę do otwierania drzwi. Przywołaj windę. Starsza pani nie zniesie więcej schodów. Kicki udała, że nie słyszała jego komentarza. Miała teraz ważniejsze rzeczy do przemyślenia, jak na przykład to, co powie kobiecie z naszyjnikiem, o ile jeszcze była w hotelu. Zatrzymała się nagle w holu.

— Powiedziałeś: Julie? — Tak. — Czy to nie ta, co mieszkała w maleńkim mieszkaniu Maggan, zanim my tam przyjechaliśmy? — Masz na myśli, zanim ty i ja... kilka razy... Mhm, ależ to było przyjemne. Cieszę się, że też to pamiętasz. Uśmiechnął się. I to szeroko. Kicki uszczypnęła go mocno w ramię. — Czy to może być ona? — zapytała go jeszcze raz, podczas gdy Fredrik rozcierał ramię. — Bardzo możliwe. Nie pomyślałem o tym, chociaż rzuciła się na szyję jednemu z kucharzy. A przecież chyba kręciła z tym Szwedem? — Tak. Wiesz, co to oznacza? Że Julie musi w takim razie być córką Swintona. — Musi? — Tak. Zdjęcia leżały w jej komodzie. Nosi taki sam naszyjnik jak żona Swintona na zdjęciu. Kicki nie miała czasu na więcej wyjaśnień, chciała znaleźć Julie. Zdecydowanym krokiem weszła do jadalni i rozejrzała się dookoła. O tej porze było tam niewielu gości, więc kiedy przyjrzała się wszystkim, którzy siedzieli przy stołach, zwróciła się do Fredrika. — Tu jej nie ma, prawda? — Nie ma. — Niech to szlag — Kicki była tak zawiedziona, że aż tupnęła nogą. — Ale Benny jest — powiedział i pokazał palcem

wahadłowe drzwi, prowadzące do kuchni. Kicki pobiegła tam. — Benny! — zawołała. Obrócił się zdziwiony w stronę kobiety, która pędziła w jego kierunku. — Tak? — Hej, mam na imię Kicki. W końcu się spotykamy — rzuciła i wyciągnęła do niego rękę. Benny uścisnął ją z wahaniem. Wyglądała na szaloną. — To mój partner, Fredrik. To znaczy, nie w tym sensie partner — powiedziała i zaczerwieniła się. — To znaczy, pracujemy razem. Tylko pracujemy. Nic więcej. — Wydaje mi się, że już to zrozumiał — zauważył Fredrik. — Cześć Benny, jesteśmy znajomymi Maggan. Masz może minutkę? Benny skinął głową. — Jasne. Możemy usiąść tam, powiem tylko w kuchni, że przez chwilę będę zajęty. Chcecie kawy? W kuchni spotkał Patrika. — Kicki i Fredrik mówisz? — Benny kiwnął głową. — A, to może być ta para, która pomaga Maggan z książką o Sonji. — Ale dlaczego chcą rozmawiać ze mną? — Nie mam pojęcia. Sam ich zapytaj — uśmiechnął się Patrik i poklepał swojego kumpla po ramieniu. Cieszył się, że Benny wrócił do Londynu. A ta postrzelona osóbka, którą ze sobą przywiózł, będzie dobrze pasować do ich ekipy w hotelu Sonji.

— Przejdę od razu do rzeczy — zaczęła Kicki, jak tylko wypiła pół filiżanki kawy. — Właściwie interesuje mnie twoja dziewczyna. — Julie? — zapytał zaskoczony Benny. — Tak. — Czego od niej chcecie? — Właśnie przyjechaliśmy z Paryża, mieszkaliśmy tam w tym samym mieszkaniu, z którego ona się wyprowadziła. Znaleźliśmy tam zdjęcia z lat siedemdziesiątych, które nas zainteresowały. Benny nie miał pojęcia, o czym mówiła Kicki. — Aha. No i? — To trochę skomplikowana i długa historia, ale Fredrik i ja pomagamy Maggan z częściami jej książki o Sonji. Sonja była na zdjęciach Julie i uznaliśmy, że to dziwne, dlatego chcieliśmy ją o to zapytać. Myśli krążyły w głowie Benny’ego. Czyżby Julie znała Sonję? — Nie, nie Julie, ale może jej rodzice? — Lepiej chyba, żebyście porozmawiali o tym z Julie, a nie ze mną, bo nie do końca nadążam. — Z chęcią tak zrobimy. Jak możemy się z nią skontaktować? — Zaczyna tu jutro pracować — powiedział z dumą. — Będzie piec chleb, tak samo, jak w Paryżu. Kicki i Fredrik spojrzeli po sobie. — Myślisz, że możemy zająć jej chwilę, zanim zacznie?

— Pewnie tak. Ale najpierw to z nią dogadam. Macie jakiś numer, pod który mogę do was zadzwonić? Kicki wyszła z restauracji w podskokach. Była w wyśmienitym humorze. Poszło świetnie. — Chciałabyś zjeść dziś ze mną kolację? — zapytał Fredrik. — Dziękuję, ale nie. Jestem zajęta — Kicki uśmiechnęła się słodko. — Mogę zapytać czym? — Nie, nie możesz, bo nie masz z tym nic wspólnego. Możemy umówić się przez SMS, o której spotykamy się jutro rano? — Otworzyła drzwi na ulicę. — Mam nadzieję, że też miło spędzisz wieczór. Kicki wiedziała, że grała w niebezpieczną grę. Insynuowanie, że idzie na kolację z kimś innym było dziecinne i poniżej jej godności. Wiedziała, dlaczego irytowanie go było tak kuszące. Kiedy był zły, wydawał się niegroźny, za to przerażała ją jego pełna miłości strona. A więc musiała ciągle sprawiać, żeby kipiał ze złości. Tak było najlepiej dla wszystkich. Miała rację. Kipiał ze złości. Ale było mu też przykro. Był głęboko przekonany, że zraniła go celowo i ta forma złośliwości była najgorsza. Najlepiej było chyba zrozumieć, że nigdy nic więcej z tego nie będzie, nieważne jak bardzo on by tego chciał. Nie wiedział, w jaki sposób może zdławić swoje uczucia, ale im mniej

czasu będą ze sobą spędzali, tym lepiej. I jeśli ona mogła randkować, to on też. Skoczy do baru. Zje coś i wypije parę piw. Jeśli będą tam jakieś sympatyczne kobiety, to nie będzie ich unikał jak do tej pory. Był mężczyzną. Miał swoje potrzeby. Podczas gdy Kicki zajmowała się wygładzaniem swoich stóp, zastanawiała się, co robi Fredrik. Pewnie chodził w tę i we w tę po apartamencie Sonji i krzyczał. Wysłała mu SMS-a i napisała, żeby spotkali się z Julie o wpół do szóstej, ale nic nie odpisał. Nie przeszkadzało jej to. Niech sobie będzie zły, dobrze mu tak. Fredrik był w swoim żywiole. Wymachiwał rękami, kiedy mówił, a siedząca naprzeciw niego kobieta uśmiechała się zachwycona. Jaki sympatyczny mężczyzna, myślała i zastanawiała się, jak daleko zajdzie ich flirt. Miała nadzieję, że aż do końca. Fredrik wyszedł z kobietą z windy akurat wtedy, kiedy Kicki zmierzała w stronę wyjścia. Zaskoczona zauważyła, jak obejmuje blondynkę ramieniem i całuje ją w policzek. Gdyby tylko mogła, zniknęłaby im z oczu, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. — O, a to moja koleżanka z pracy — wyjaśnił kobiecie, która wyciągnęła rękę do Kicki. — Miło poznać — powiedziała i podała Kicki zwiędłą dłoń.

Tego właśnie Kicki potrzebowała, żeby się obudzić, skinęła głową i uciekła do jadalni, gdzie mieli spotkać Julie. — Kicki? — Tak. To ty jesteś Julie? — Tak. — Julie uśmiechnęła się ciepło i Kicki na chwilę się odprężyła. Powinna skupić się na pracy, a co robił Fredrik, to była już jego sprawa. — Bardzo dziękuję, że chciałaś się ze mną spotkać, nie wiem, ile ci opowiedział Benny? — Niewiele więcej niż to, że znaleźliście zdjęcia w mieszkaniu, które wynajmowałam w Paryżu. — To one — powiedział Fredrik. Wyciągnął zdjęcia i usiadł obok Kicki. To ten mężczyzna, który ostatnio gapił się na jej biust. Jeszcze jedno spojrzenie w tę stronę i Julie po prostu wstanie i sobie pójdzie. — To nie są moje zdjęcia — powiedziała, przeglądając je. — Ale rzeczywiście na nich jestem. I mama, i tata. Boże, jacy tu byli młodzi. Kicki i Fredrik spojrzeli po sobie zdziwieni. — To czyje są te zdjęcia, jeśli nie twoje? — zapytała Kicki. — Pewnie taty. Odwiedził mnie na kilka dni wcześniej, zanim musieliśmy w pośpiechu wracać do Londynu, bo mama zachorowała. Zastanawiam się, kim jest ta kobieta — powiedziała i pomachała zdjęciem Sonji. — To akurat wiemy. To Sonja, to jej imieniem

nazwano między innymi ten hotel i restaurację w Paryżu. Najwyraźniej ona i twój ojciec byli dobrymi przyjaciółmi. — To jest Sonja? — Julie przyglądała się uważnie fotografiom. — Widziałam przecież jej zdjęcia... ale tu jest dużo młodsza. Ona i mój tato się znali? — Najwyraźniej tak, skoro ma jej fotografie. — Dziwne, że nic nie powiedział, kiedy odwiedził restaurację. Przecież tam wszędzie są jej zdjęcia! — Julie kręciła głową. Bardzo dziwne. — Myślisz, że możemy się spotkać z twoim ojcem? Próbowaliśmy złożyć mu wizytę kilka tygodni temu, ale twoja mama powiedziała wtedy, że wyjechał. — Pewnie tak, ale czego w takim razie od niego chcecie? — Zbieramy materiały dla Maggan i wydaje nam się, że twój ojciec znał Sonję w latach, o których nigdy nie chciała rozmawiać ze swoimi przyjaciółmi. — Dlaczego nie? — Też się nad tym zastanawiamy — uśmiechnęła się Kicki. — Sonja była bardzo rozmowną kobietą, ale o pewnych rzeczach nie wspominała ani słowem. Większość zdradziła w swoim testamencie, ale to jedno jeszcze musimy zbadać. Być może nie jest to nic wartego ukrycia, ale ona w ogóle nie chciała rozmawiać o tym okresie ani z Maggan, ani z Susanne, ani z Rebecką. To bardzo ciekawe, prawda? Julie spojrzała na zegarek.

— Przykro mi, ale zaczynam dziś nową pracę i nie chcę się spóźnić. Może poproszę tatę, żeby się z wami skontaktował? — Wstała. — Ta Sonja wydaje się coraz bardziej fascynująca. Zadzwonię do taty podczas najbliższej przerwy — uśmiechnęła się i weszła do kuchni przez wahadłowe drzwi. Kicki i Fredrik siedzieli cicho na swoich miejscach. Ona nie miała nic do powiedzenia i on najwyraźniej też nie.





31 Edith była niezadowolona. Bardzo niezadowolona. Obiad nie był takim sukcesem, na jaki liczyła. Po pierwsze, Julie opowiadała tylko o Paryżu i Bennym, a sympatyczny syn Lawsonów, Carl, wydawał się jej kompletnie nie interesować, mimo długiej listy zalet, jaką wyrecytował. Lawsonowie wyglądali na zszokowanych, gdy Julie powiedziała, że będzie piec chleby w hotelu. Edith widziała, jak wymienili się spojrzeniami. Było jej wstyd. Jej córka miała dobre wykształcenie i perspektywy sukcesu, a rzucała to wszystko dla jakiegoś Szweda i jego wymysłów, a poza tym mówiła o tym, jakby to było coś dobrego i wspaniałego. Edith nie miała też wsparcia ze strony swojego męża. Frank siedział na swoim krześle i wyglądał na zadowolonego. Miała ochotę rzucić mu ciastem w twarz. Edith nie miała wielu więcej asów w rękawie. Nic z tego, co mówiła, nie wydawało się skutkować. Julie śmiała się beztrosko i powiedziała, że Edith pokocha Benny’ego, jak tylko go spotka. Frank, ten idiota,

zgodził się: — Dobry z niego chłopak. Frank był teraz jej zmartwieniem. Nie tylko dlatego; upierał się, że chce opowiedzieć Julie to, czego nie zdążył w Paryżu. — Ale dlaczego ma się tego dowiedzieć, Frank? — pytała. — Czy nie możemy zapomnieć o Sonji? Już dawno nie żyje, a my nie widzieliśmy nawet jej cienia przez ponad trzydzieści pięć lat. Nie ma nic wspólnego z Julie. — Ale przecież ma. Uratowała ciebie i mnie, jak mogłaś o tym zapomnieć? Gdyby nie opiekowała się tobą podczas ciąży i gdyby nie przekonała cię, żebyś do mnie wróciła, może nigdy nie poznałbym mojej córki. A ty byłabyś zupełnie sama... Jesteśmy Sonji wiele dłużni, niezależnie od tego, czy chciała to uznać za życia, czy nie. Uważam, że Julie powinna wiedzieć, że Sonja była przy niej, kiedy ona przyszła na świat, szczególnie że teraz dowiedziała się o niej przez restaurację. To swoją drogą bardzo dziwne, nie sądzisz? Edith w ogóle tak nie uważała. Frank mówił o tym jak o przeznaczeniu, a jego żona nie wierzyła w przeznaczenie. Wszystko było dziełem przypadku, bardzo nieszczęśliwego zresztą, ponieważ sprawił, że Frank stał się jeszcze bardziej zdecydowany. — Nie chcę więcej o tym rozmawiać. Martwię się o moją córkę tak bardzo, że mam wrażenie, że wracają moje ataki paniki. Ale oczywiście zrobisz, jak chcesz,

zawsze tak robiłeś. To nie była prawda. Wręcz przeciwnie. Frank zawsze przede wszystkim chciał dobrze dla Edith. Może miała rację, że Julie nie musiała wiedzieć wszystkiego, że poczuje się zraniona, kiedy pozna prawdę. Śmiała się, kiedy usłyszała, że rodzice nie byli małżeństwem, kiedy przyszła na świat, nie przejęła się tym, ale może gorszą wiadomością było to, że Franka nie było przy jej narodzinach, to wspólna przyjaciółka rodziców, Sonja, była pierwszą osobą, która ją zobaczyła. Albo może z tego też by się śmiała? Z Julie nigdy nie było wiadomo. Miała niezwykłą zdolność nietraktowania życia poważnie. Pod wieloma względami była niesamowicie podobna do niego. Pogrążanie się w zmartwieniach nie było podobne do żadnego z nich, od pokoleń zawsze tak było w rodzinie Swintonów. Zajmowano się problemami od razu, kiedy się pojawiały, i one potem znikały. Pod względem wyglądu Julie była kopią swojego dziadka, a poza tym Frank widział w swojej córce upór swojej matki, cechę, której w nim samym nie było za wiele. Z drugiej strony Julie mogła oczywiście odziedziczyć ją po Edith, która była niesamowicie uparta, jeśli się na coś zawzięła. Różnica między nimi była taka, że używały innych strategii. Julie się obrażała, a Edith robiła sceny. Frank darzył wielką miłością obie kobiety jego życia. Coraz częściej wracał myślami do tego, jak pierwszy raz zobaczył Julie i jak wtedy spojrzała na niego swoimi

jasnoniebieskimi, zaledwie tygodniowymi oczami. Wiedział, że jest jego córką, sprawdzanie ojcostwa właściwie było zupełnie niepotrzebne. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości, Edith musiałaby pójść do łóżka z jego kopią. Może po prostu od razu poczuł silną więź z córką i dlatego nigdy nie miał za złe Edith, że utrzymywała ciążę w tajemnicy. Julie była niespodziewanym aniołkiem, a gdyby Sonja nie przekonała Edith do wyznania wszystkiego Frankowi i błagania go o nową szansę, to... Był to winny Sonji, musiał opowiedzieć o niej córce. O tym, jak wielką rolę odegrała na początku jej życia. Frank rozumiał wstyd swojej żony, to właśnie on dawał o sobie znać, kiedy tylko Frank wspominał o Sonji. Na początku akceptowała, że pisał do niej listy, ale ponieważ Sonja nie odpisywała na nie, kazała mu przestać idealizować Szwedkę. — Ona nie jest idealna, Frank — orzekła ze złością, kiedy Julie miała pięć lat. — Zachowujesz się tak, jakby Sonja nie popełniała błędów, a jednak to robiła. — Nie wobec nas — powiedział Frank i wtedy Edith wyszła z pokoju. Od tamtego czasu Frank nie wspominał o Sonji, a listy ze skromnymi pozdrowieniami wysyłał potajemnie. Właściwie nie wiedział nawet, czy do niej docierały. Wysyłał je do Szwecji, bo tam wyjechała po tym, jak pomogła Edith, ale nie miał pojęcia, czy właśnie tam mieszkała. Równie dobrze mogła wrócić do Paryża.

— Twoja córka chce z tobą porozmawiać — oznajmiła Edith, podając Frankowi słuchawkę przez drzwi do jego gabinetu. — O, jak miło, dziękuję — powiedział, biorąc ją do ręki, zanim żona zatrzasnęła drzwi. — Julie, co ci leży na sercu? Frank przytakiwał tylko, mrucząc, kiedy Julie mówiła, a zanim skończyli rozmowę, ustalili, że mężczyzna spotka się z Kicki następnego dnia. Może powinien od razu się nie zgodzić, ale nie potrafił. Jeśli ci ludzie mieli informacje o tym, co działo się z Sonją przez późniejsze lata, to chciał się tego dowiedzieć, i jeśli mógł przyczynić się do powstania książki o niej, chciał zrobić przynajmniej tyle. Córka była podekscytowana tym, że Frank znał Sonję i wydawała się ogóle nie martwić, że jej ojciec nigdy nie opowiedział jej o tej ekscentrycznej Szwedce. Wręcz przeciwnie, powiedziała, że jest zafascynowana. Edith pewnie by się na to nie zgodziła, więc Frank postanowił, że początkowo nie wyjawi tego żonie. Nie musiała wszystkiego wiedzieć. Inną sprawą było, jak przekona córkę, żeby trzymała buzię na kłódkę. Musiał się nad tym zastanowić. — Czy to nie fascynujące? Mój tata znał Sonję. Przyznaj, że to trochę niezwykłe. Benny uśmiechał się, widząc jej entuzjazm.

— Oczywiście. Zastanawiam się, co o niej wie. — Ja też. Kiedy byliśmy w Paryżu, powiedział, że miał przed mamą jakieś kochanki, może była jedną z nich? — Julie podobałoby się, gdyby okazało się, że jej ojciec zabawiał się z Sonją. Była przekonana, że w takim razie jej mama na tym skorzystała. — Jesteś jedyną osobą, jaką znam, która potrafi rozmawiać o życiu erotycznym swoich rodziców, nawet się nie czerwieniąc. — Benny przewrócił oczami. — Ja za to mam nadzieję, że moi rodzice już z tym skończyli. — Chyba nie mówisz poważnie? — Nie, ale w każdym razie to nie jest temat, o którym chciałbym rozmawiać — powiedział z uśmiechem. — Ach tak, więc jeśli będziemy ze sobą do końca życia, to zakażesz nam seksu w wieku pięćdziesięciu ośmiu lat? W takim razie możemy się już teraz pożegnać. — Nie, to dotyczy tylko moich rodziców, nie mnie. Chcę, żebyś krzyczała moje imię, nawet jak będziesz miała sto lat — wymruczał i pod stołem pogłaskał ją po udzie. — Rób tak jeszcze, to będę je krzyczeć za pięć minut. Benny cofnął rękę. — Niestety nie mamy tyle czasu, wracamy? Klepnął ją w pupę, kiedy wstała od stołu. — Jesteś bardzo seksowna w tych kucharskich spodniach w kratkę, wiesz?

Młodszy brat Susanne, Patrik, był tak sympatyczny, jak opowiadał Benny, a Julie od razu poczuła się jak członek kuchennej załogi. Jej zadanie było takie samo jak w Paryżu, była odpowiedzialna za pieczywo w restauracji. Zabrała się do wypieku od razu pierwszego dnia, czując równocześnie zaszczyt i entuzjazm. Nie tęskniła za swoimi przyjaciółmi. Mieli dużo roboty z pieluchami i butelkami z mlekiem. Julie najbardziej zbliżyła się do dziecka, sama będąc w ciąży, ale myślała o tym tylko wtedy, kiedy przychodziły pieniądze od jego ojca. Julie czuła, że najwyższy czas z tym skończyć. Musiała powiedzieć swojemu dawnemu profesorowi, żeby przestał wysyłać pieniądze, chciała oddać mu to, co do tej pory zapłacił. Nieźle rozgrywał to przez wiele lat, ale teraz żałowała, że nie zrobiła tego wcześniej. Nawiązanie kontaktu z nim napawało ją niesmakiem; stary dziad, który uwodził młode studentki, a potem im za to płacił. Julie wzdrygnęła się. Im szybciej pozbędzie się pieniędzy, tym lepiej. Chciała nowego, świeżego życia z Bennym. Teraz na drodze stały jej wpłaty od profesora.





32 — Będziesz mnie kochać, nawet jeśli będę miała jedną pierś mniej? — zapytała Susanne, przeglądając się w lustrze. Zasłoniła dłońmi prawą pierś, żeby sprawdzić, jak będzie wyglądać tylko z jedną. — Co to w ogóle za pytanie? — Bardzo na miejscu. Kochasz moje piersi. — Źle. Kocham ciebie. — I moje piersi. — Tak, bo są częścią ciebie. — Przyglądał się jej profilowi. — Spójrz na mnie, Susanne. Niechętnie odwróciła głowę, a Michael ujął jej twarz w dłonie. — Nie, nie uciekaj ode mnie wzrokiem. Spójrz na mnie — powtórzył. Unikała jego oczu. Unikała jego spojrzenia, udawała, że go nie widzi. — Nigdzie nie pójdę, Susanne. Możesz mnie odpychać, odsuwać i odtrącać, ile chcesz, ale ja nigdzie nie pójdę, rozumiesz? Zostaję. Nieważne, co by się działo, zostaję. Nie chcę być nigdzie indziej. Kocham

cię. Nigdzie nie pójdę. — Może stanę się innym człowiekiem. — I tak zostanę. — Może się załamię i będę słaba i bezradna. — I tak zostanę. — Może stracę włosy, ochotę na seks i drugą pierś też. — I tak zostanę. — Skąd wiesz? — Po prostu wiem. — Nie można tak po prostu wiedzieć. Miłość może minąć. — Może? — Tak. Kochałeś przecież kogoś, zanim poznałeś mnie. — Nie. Nigdy nikogo nie potrzebowałem, dopóki nie poznałem ciebie. Nie zostaję z tobą tylko ze względu na ciebie, to zupełnie egoistyczne. Potrzebuję ciebie i twojej miłości, potrzebuję, żebyś była u mojego boku. — Okaleczona i bez włosów? — Tak. — Słowo honoru? — Tak. Wszyscy chcieli, żeby ubrała w słowa swoje uczucia. Susanne tego nie potrafiła, nie wiedziała, co czuje. Nie bała się śmierci, nie bała się też leczenia i tego, jak wpłynie na jej stan fizyczny. Inni przed nią też przez to przechodzili i świetnie dali sobie radę. Nie miała

małych dzieci, które zostałyby w razie czego sierotami. Maggan i Rebecka znalazłyby dobrego szefa dla hotelu, a w najgorszym przypadku mogły go przecież sprzedać. Jedyne, czego teraz się bała, to stracić Michaela. Bała się, że odwróci się od niej, kiedy nie będzie taka jak zawsze. Dwie doby temu w ogóle nie przeszłoby jej to przez myśl, nigdy nie musiała kwestionować siły ich związku. Susanne była przyzwyczajona do rozstań, w jej życiu był to powtarzający się temat. Tyle że istniała znacząca różnica między tamtymi dupkami a Michaelem. Inni mężczyźni przychodzili i odchodzili, nie zostawiając po sobie więcej śladów, jak może parę siniaków, ale gdyby Michael od niej odszedł... — Chcesz o tym porozmawiać? Adam nie mówił wiele, odkąd razem z Rebecką wrócili z Londynu. Chciałby wspierać Michaela, ale jego własne przeżycia związane ze stratą były tak silne, iż bał się, że mógłby tylko zaszkodzić. Dla Adama rak oznaczał śmierć. Długą, straszną podróż w stronę nieuniknionego. Wciąż miał wyrzuty sumienia, że czuł ulgę, gdy było już po wszystkim. Nie powinno się czuć czegoś takiego po śmierci kogoś, kogo się kochało. To niewłaściwe. Prawda była taka, że nie mógł znieść widoku swojej żony w takim stanie. Myślał o sobie. To ona go pocieszała. To niewłaściwe.

Myśleli, że wszystko będzie dobrze po usunięciu guza z jelita, że potem, jak za dotknięciem magicznej różdżki, wszystko minie. Ale może to dobrze, że nie wiedzieli. Spędzili razem ostatnie święta, które na przekór rakowi były pełne miłości. Zjedli świąteczną szynkę i podarowali sobie nawzajem flanelowe piżamy w szkocką kratę. W styczniu rak zajął całą wątrobę. — To nie wygląda za dobrze — mówili ci, którzy wiedzieli. Przez sześć miesięcy zdawali się na Boga, chemioterapię i nadzieję. W siódmym miesiącu jego żona była jak mała, żółta ptaszyna. Opieka paliatywna. Delikatni i przyjaźni sanitariusze, którzy przychodzili i odchodzili. Adam nie sypiał. Ale też nie był obecny na jawie. A kiedy odeszła, poczuł ulgę. — Och, Adam, nie wiedziałam... Nigdy o tym nie rozmawiali. Oczywiście wiedziała, że zanim się poznali, był żonaty przez dwadzieścia pięć lat i że stracił żonę, ale ponadto więcej o tym nie mówili, zajęci własną, nową miłością. — Jestem strasznym człowiekiem. — Nieprawda. Jesteś ludzki. Nikt chyba nie chce widzieć, jak jego partner cierpi. — Ale nie rozumiesz? To ja nie chciałem cierpieć. — Oczywiście, że nie chciałeś. Kto mógłby patrzeć, jak jego druga połowa znika w oczach, nie czując nieznośnego bólu? Jak myślisz, kto wytrzymuje ten ból, nie chcąc, żeby zniknął?

— Mogłem być dla niej lepszym wsparciem. Powinienem wcześniej zrozumieć, że była chora. Przez ponad rok bolał ją brzuch. Powinienem zwrócić większą uwagę na to, że coś jest nie tak, nalegać, żeby poszła do lekarza. — To nie twoja wina. — Ale gdybym tylko... — Adam, posłuchaj mnie. To nie twoja wina, że ona zachorowała. To nie twoja wina, że nie dało się uratować jej życia. To nie twoja wina. — Stanęła przed nim, kładąc mu dłonie na piersi. — Znam cię — powiedziała. — Jesteś najbardziej pełnym ciepła i empatii mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Okazujesz życzliwość i troskę wszystkim, którzy spotykają cię na swojej drodze. Jesteś dobrym mężczyzną, a dla mnie najlepszym, i wydaje mi się, że ona postrzegała cię w taki sam sposób. Adam położył swoje dłonie na jej. — Kocham cię, ale kochałem także i ją. Czy to źle? Rebecka uśmiechnęła się. — Nie, to dobrze. Myślę, że była wspaniałą kobietą. Susanne powiedziała najpierw, że ma grypę żołądkową. Zanim opowie pracownikom i przede wszystkim swojemu bratu, Patrikowi, o swojej chorobie, chciała dokładnie dowiedzieć się, czego ma się spodziewać. Zależnie od tego, jak długa będzie jej nieobecność, prawdopodobnie będzie musiała pomyśleć

o przeorganizowaniu pracy. Swoje główne obowiązki podzieli między Patrika a hotelową intendentkę. Gdyby mogła sama decydować, najchętniej wróciłaby do pracy tak szybko, jak to możliwe. Skoro inni mogli pracować podczas swojej terapii antynowotworowej, ona też miała taki zamiar. Susanne zdała sobie sprawę, że najwyraźniej zdecydowała się, że zostanie w Londynie. Uśmiechnęła się do siebie. No proszę. Jeszcze poprzedniego dnia była przekonana, że chce pojechać do Sztokholmu. — Śniadanie! — zawołał Paul łamanym szwedzkim. — Dzięki — rozległo się z różnych części domu i Susanne była mimo wszystko szczęśliwa, że wszyscy tu byli. — Gdzie są nasi Hiszpanie? — zapytała Susanne Maggan, wchodząc do kuchni. — Poszli na spacer, ale na pewno zaraz wrócą. Kawy? — Chętnie. Ale zabierz ze stołu bekon. Niedobrze mi. — Denerwujesz się? — zapytała Maggan, nalewając kawy. — Tak. W tej chwili wszystko jest takie... chaotyczne. — Susanne uśmiechnęła się krzywo. — W każdym razie postanowiłam, że zostanę tutaj, cokolwiek się stanie. — Pokręciła głową, kiedy Paul zaproponował jej grzankę. — Okej. Jeśli zmienisz zdanie, pamiętaj, że pojadę z tobą do domu. — Ja też — dodał Paul. — O czym rozmawiacie? — zapytał Michael. Właśnie

wyszedł spod prysznica i Susanne jak zwykle przeszedł dreszcz, kiedy go zobaczyła. — O tym, że chcę się leczyć tutaj, nie w Szwecji. — Kochanie, nie wiemy na razie, czy w ogóle potrzebujesz leczenia. — Wydaje mi się, że to pewne. Za parę godzin dowiemy się raczej, jakiego rodzaju leczenia. Michael też, tak jak Susanne, odmówił jedzenia, decydując się tylko na filiżankę kawy. — Dobrze się czujesz? — zapytał i poprawił kosmyk blond włosów, który wysmyknął się z jej koka. — Dobrze, ale się denerwuję. — Chcesz, żebyśmy też pojechali do szpitala? — zapytała Maggan. — Nie, ale bardzo się ucieszę, jeśli będziecie tu, jak wrócimy. Susanne była niezwykle wdzięczna Maggan za jej spokój i wiedziała, że Michael też do niej lgnął, kiedy potrzebował trochę zdrowego rozsądku od kogoś, kto nie robi z igły wideł, ale też nie lekceważy tego, że mają przed sobą ciężki okres. — Halo, gdzie jesteście? — Tutaj! — zawołali chórem. — O, kawa, właśnie tego mi trzeba! — rzuciła Rebecka. Adam od razu podszedł do Michaela i wepchnął się na jego krzesło. — Przepraszam, że nie byłem dobrym kumplem, ale

od teraz możesz liczyć także na mnie — powiedział zdecydowanym tonem. Michael objął go ramieniem. — Przykro mi, stary, ale właściwie w ogóle nie pomyślałem, że mogłoby być inaczej. — Ja też nie — dodała Susanne. Spojrzała na Rebeckę, która właśnie nakładała sobie jajecznicę na talerz. — Jeśli w szpitalu nie będą chcieli zrobić tego, czego chcę, pomożesz mi? — zapytała cicho. — Przecież wiesz. Musisz tylko dać znać. Susanne westchnęła głęboko i wstała. — Już czas. Za parę godzin będziemy wiedzieć.





33 Frank założył swój najlepszy garnitur. Nie przejął się tym, że Edith prychnęła. Chciał porządnie wyglądać w miejscu pracy swojej córki. Zrezygnował z jazdy samochodem. Ruch drogowy w Londynie ostatnio tylko go denerwował. Wystarczająco stresujące było to, że miał spotkać się z reporterami i porozmawiać o Sonji, czymkolwiek mógłby się z nimi podzielić. Chyba jednak było coś takiego, skoro chcieli się z nim spotkać? Jego żona narzekała na to, jakim tyglem narodowości stał się centralny London, Frankowi natomiast bardzo się to podobało. Czuł się częścią czegoś większego, kiedy słyszał różne języki. Edith uważała, że ci ludzie są niemili, jej mąż nigdy tego tak nie odbierał, wręcz przeciwnie, większość wyglądała na zadowolonych. Może lekko zdenerwowanych, ale na pewno nie niemiłych. Gdyby tylko Edith chciała, Frank z chęcią częściej spacerowałby po mieście. Portobello Road była przecież bardzo przyjemną ulicą. Po drodze do domu

kupi jej jakiś prezent. Może filiżanki? Często narzekała na te, które mieli, i na pewno ucieszy się z nowych. Stwierdził, że tu może kupić naprawdę wszystko. Kwiaty i warzywa mieszały się wśród stoisk z bielizną. Zaczerwienił się, kiedy zdał sobie sprawę, że jego spojrzenie zatrzymało się na przezroczystej koszuli nocnej i odwrócił się w drugą stronę, gdzie stały gliniane dzbanki w rozmaitych kolorach. Ale to chyba dla Edith było zbyt egzotyczne. Frankowi za to naprawdę się podobały. Nie miała się o co obrażać, a mimo to nie chciała z nim rozmawiać. Nie widzieli się, odkąd rozmawiali z Julie o zdjęciach, które znaleźli. Kicki odmówiła spotkania na lunch i kolację, oznajmiając, że nie mają o czym rozmawiać. Fredrik tak nie uważał. Po tamtej namiętnej nocy w Paryżu było mnóstwo spraw, które chciał poruszyć. I które chciał zrobić. Przede wszystkim chciał ją udusić. Była najbardziej denerwującą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał, dokładnie taką, jakiej normalnie by unikał, bo nie lubił ludzi, którzy nie wyrażali się wystarczająco jasno. Drażniło go to, że ciągle o niej myślał. Doprowadzało go do szaleństwa, że te jej rude loki pojawiały się w jego myślach, kiedy tylko podnosił wzrok znad aparatu. Żeby zająć sobie czas, robił mnóstwo zdjęć. Patrik pozwolił mu na swobodny dostęp do kuchni, więc

spędził tam ze swoim sprzętem prawie całą dobę. Sfotografował też apartament Sonji, obrazy przy wejściu oraz szyld na ulicy. Był wykończony i wciąż zły, kiedy ten rudzielec przemknął przez wejście. — Dobrze, że jesteś, możemy wreszcie mieć to z głowy. — Ojej, źle spałeś? — zapytała i zadarła nos, próbując stać się kilka centymetrów wyższa. Patrzył na tę drobną istotkę i kręcił głową. Z łatwością mógłby wyrzucić ją przez drzwi. — No, więc gdzie masz tę blondynkę, z którą ostatnio się obściskiwałeś? Fredrik spojrzał na nią pytająco. — Nie zgrywaj głupka. Dobrze wiesz, o co mi chodzi — syknęła. — Nie, żeby mnie to obchodziło — żachnęła się — ale to wyglądało całkiem niesmacznie. Od mężczyzny w twoim wieku można byłoby się spodziewać więcej klasy. Fredrik zaskoczył. Miała na myśli kobietę, z którą wyszedł z windy, tę, którą przez chwilę czarował w barze, a potem zdał sobie sprawę, że to miała być tylko głupia zemsta, bo myślał, że Kicki się z kimś umówiła. Nawet nie pamiętał jej imienia. — A, masz na myśli Mary — powiedział słodko. — Myślę, że jeszcze śpi. Idziemy znaleźć Franka? Julie zaoferowała mu francuski bufet, ale Frank

odmówił. Było mu ciężko na żołądku i nie chciał ryzykować nieoczekiwanej wizyty w toalecie w trakcie wywiadu. Zamiast tego napił się herbaty, najpierw razem z córką, a potem sam, kiedy ona musiała wrócić do pracy. Żałował, że założył krawat. Wisiał jak pętla na jego grubej szyi. Tak dyskretnie, jak potrafił, rozpiął ostatni guzik koszuli i lekko poluzował węzeł. Musiał zaczerpnąć powietrza. Odetchnął głęboko. Teraz było lepiej. — Frank Swinton? Właściwie Kicki nie musiała pytać. Od razu go rozpoznała. Pulchny mężczyzna siedział sam przy stoliku, z filiżanką herbaty przed sobą. Bębnił palcami o stół. Frank podniósł się szybko i podał jej dłoń, wcześniej wytarłszy ją o spodnie. — We własnej osobie — uśmiechnął się. — Cieszę się, że wreszcie mogę pana poznać — powiedziała Kicki, nie zwracając uwagi na chrząknięcie za jej plecami. — Proszę usiąść... Czy możemy się zwracać się do pana po imieniu? — Nie miała zamiaru przedstawiać Fredrika, mógł to zrobić sam. — Dzień dobry, mam na imię Fredrik, pracuję razem z Kicki — odezwał się Fredrik i usiadł na krześle obok Franka. — Skoro jeszcze stoisz, byłabyś tak miła i przyniosła filiżankę kawy? — powiedział do Kicki, a potem zwrócił się do Franka: — Wydaje mi się, że

jesteśmy ci winni przeprosiny. Te zdjęcia należą do ciebie, a ja otworzyłem kopertę w Paryżu. — Podał Frankowi fotografie. — Dziękuję, dziękuję — mruknął Frank i schował fotografie do wewnętrznej kieszeni marynarki. — Dalej nie do końca wiem, czego ode mnie oczekujecie, oprócz tego, iż doszliście do tego, że znam Sonję... albo raczej znałem. — Wydaje mi się, że Kicki może nakreślić tło naszego spotkania — uśmiechnął się Fredrik. Było mu żal Franka. Kiedy się na niego patrzyło, słowo „przerażenie” nabierało nowego znaczenia. — Co sądzi pan o hotelu Sonji? Czyż nie jest piękny? — zapytał, żeby rozluźnić atmosferę, podczas gdy Kicki poszła po kawę. Frank uśmiechnął się. — Jest bardzo ładny, muszę przyznać. Oczywiście nie widziałem żadnego z pokoi, ale restauracja jest naprawdę przyjemna. Wiesz pewnie, że pracuje tu moja córka? — zapytał z dumą. — Tak, słyszałem, że świetnie jej idzie — uśmiechnął się Fredrik. — Proszę bardzo — powiedziała Kicki, niemal rzucając Fredrikowi filiżankę pod nos. A mleko? Wiedział już, że będzie musiał wypić swoją kawę czarną. — Dziękuję, złociutka — rzucił bez mrugnięcia okiem.

Kicki zacisnęła pięści i usiadła. Byłoby dobrze, gdyby tylko Fredrik mógł zamknąć jadaczkę. Podniosła swoją torebkę. — Jak to miło z twojej strony, że zgodziłeś się z nami spotkać — podjęła, wyciągając swój notatnik. — Rozumiem, że to może wydawać się zaskakujące, więc pomyślałam, że opowiem trochę o tym, jak to się stało, że chcieliśmy się z tobą spotkać... Jeśli mogę. Frank skinął głową. Miał sucho w ustach, więc wziął łyk herbaty. — Więc tak: Kiedy Sonja zmarła dwa lata temu, jej trzy najlepsze przyjaciółki otrzymały spadek. Okazało się, że było tego sporo. Przede wszystkim pieniądze, ale też dużo znaków zapytania. Nikt z przyjaciół Sonji nie wiedział, że była bogata, nikt nie wiedział, że miała restaurację w Paryżu i żadna z przyjaciółek nie miała pojęcia, co robiła, zanim poznały ją w Sztokholmie w wieku dwudziestu kilku lat. Maggan, bo tak ma na imię jedna z nich, pomyślała, że życie Sonji było tak oryginalne i fascynujące, że postanowiła napisać o niej książkę. I to tutaj pojawiamy się ja i Fredrik. Okres między siedemdziesiątym trzecim a siedemdziesiątym piątym, lata zanim Sonja spotkała Maggan i resztę, to czas, o którym nigdy nie chciała rozmawiać. Była jak zamknięta muszla. Wiesz przecież, jacy są młodzi ludzie, opowiadają sobie wszystko o swoich doświadczeniach. Ale nie Sonja. Tak jakby te trzy lata po śmierci jej rodziców nie istniały. Maggan opowiadała,

że Sonja odcinała się, tłumacząc, że w tym czasie i tak nie działo się nic ciekawego. Dzisiaj Maggan ma wrażenie, że Sonja kłamała. Że właściwie było mnóstwo do opowiadania, ale Sonja z jakiegoś powodu chciała to zachować dla siebie. Ta tajemniczość trwała aż do końca jej życia, ale właśnie te trzy lata gnębią Maggan. Zanim dokończy szkic powieści, chce, o ile to oczywiście możliwe, znaleźć ten kawałek układanki, którego jej zdaniem brakuje. Kicki zrobiła pauzę, napiła się kawy i spojrzała na Franka. — Doszliśmy do tego, że spotkaliście się właśnie w tym czasie. Podczas gdy Kicki mówiła, Frank wpatrywał się w stół. Kiedy podniósł wzrok, zobaczyła, że się uśmiecha. — Można tak powiedzieć — zaczął. — Masz ochotę o tym opowiedzieć? — Od samego początku? — Frank zaczerwienił się, co nie umknęło uwadze Kicki. — Tak — poprosiła podekscytowana. — Zacznij od początku.





34 — Tak jak się obawiałam, to nowotwór złośliwy — powiedziała lekarka. — Ale nie jest bardzo agresywny, ten rodzaj jest uwarunkowany hormonalnie, co nie jest rzadkie w pani wieku. Na korzyść przemawia to, że jest mały, w każdym razie tak mogę ocenić w chwili obecnej. Więcej dowiemy się po operacji. Susanne szumiało w głowie. Wiedziała o tym, przechodziła przez to w myślach tysiące razy, ale mimo to miała wrażenie, jakby słowa lekarki jej nie dotyczyły. — Chemioterapia? — Nie wiadomo. W zależności od tego, jak to będzie wyglądać, może wystarczą operacja i naświetlanie. Dowiemy się więcej po przebadaniu guza i węzłów chłonnych. Pozwoliłam sobie już zapisać panią na operację, ale rozumiem, jeśli będzie pani chciała jeszcze z kimś się skonsultować, zanim podejmiemy dalsze kroki. Zalecałabym usunięcie tak zwanego segmentu piersi, ponieważ guz jest tak usytuowany, że będzie to możliwe. — Nie — zaoponowała Susanne.

— Nie? — Lekarka wyglądała na zdziwioną. — Nie. Chcę, żeby usunięto całą pierś. — O tym oczywiście pani sama decyduje, ale to o wiele poważniejszy zabieg i nie sądzę, by był konieczny w pani przypadku. — To nie ma znaczenia. Usuńcie ją i wstawcie protezę. — Zrobimy tak, jak pani zechce. Operację zaplanowano na za dwa tygodnie, dlatego ma pani trochę czasu do namysłu. Decyzja należy, oczywiście, w zupełności do pani, ja mogę jedynie wydać zalecenia na podstawie wcześniejszych wyników badań. Wiele kobiet na początku czuje tak jak pani, ale potem zmienia zdanie. Oczywiście są też kobiety, które zmieniają zdanie z segmentu na całą pierś. — Lekarka wstała, wzięła jakąś broszurę i podała ją Susanne. — Tutaj znajdzie pani więcej informacji. — Usiadła ponownie. — Jeśli potrzebuje pani z kimś o tym porozmawiać, zawsze jest tu dostępny personel, a także doradcy, jeśli będzie pani potrzebować kogoś spoza rodziny... — Spojrzała na Michaela, który wyglądał, jakby zaraz miał zemdleć. Czasami rodzina była wsparciem, czasami wręcz przeciwnie. — Dwa tygodnie? — wymamrotała Susanne. — Tak, im szybciej, tym lepiej. — Na jak długo muszę zrezygnować z pracy? — To zależy oczywiście od wielu czynników. Po pierwsze, na ile pani będzie mieć siłę. Diagnoza sama w sobie często wystarcza, by na jakiś czas zwalić kogoś

z nóg. Z mojego doświadczenia wynika też, że wiele osób czuje się dobrze, jeśli w miarę możliwości może żyć tak jak dawniej. Nie każę pani pójść na zwolnienie na dłuższy czas, o tym musi pani zadecydować sama. Wstała i wyciągnęła do niej rękę. — Chciałabym spotkać się z panią ponownie za tydzień, żeby porozmawiać o operacji, proszę skontaktować się z Claire w recepcji, ona wyznaczy pani termin wizyty. Dłoń Susanne była lodowata, mimo że Michael przez cały czas trzymał ją za rękę. — Więc ma duże szanse, żeby potem wrócić do zdrowia? — zapytał. — Dowiemy się więcej po operacji. Wtedy znów z państwem porozmawiam — odpowiedziała lekarka. — I, panie Michaelu, przeprowadzamy też rozmowy z bliskimi, jeśli czuje pan, że tego potrzebuje. Kiedy otworzyli drzwi, zapachniało jedzeniem, a Susanne nie zdążyła nawet zdjąć butów, bo musiała pobiec do toalety i zwymiotować. Michael pokręcił głową w odpowiedzi na pytające spojrzenia przyjaciół, po czym wszedł do mieszkania i usiadł na podłodze tuż obok Susanne, która wisiała nad muszlą klozetową. — Żałosne? — zapytała i spojrzała na niego. — Niezbyt — uśmiechnął się i pogłaskał ją po policzku. — Mamy raka. Wtedy można się czuć źle.

— My? — uśmiechnęła się blado. Susanne skuliła się na jego kolanach i oparła głowę na jego ramieniu. — Pachniesz wymiocinami — powiedział czule. — Wiem — odpowiedziała i przytuliła twarz do jego szyi. Susanne postanowiła odesłać przyjaciół do domu. Będzie znów potrzebować ich obecności za kilka tygodni, ale do tego czasu chciała być w Londynie Sonji, tak jak zawsze. Adam w dalszym ciągu pracował w Londynie i miał tu zostać jeszcze przez tydzień. Rebece zazwyczaj nie przeszkadzało przebywanie samej w ich domu, ale tym razem chciała uniknąć samotnej podróży na Majorkę. — Może zdążysz zrobić wszystko w trzy zamiast siedmiu dni? — zapytała z nadzieją w głosie. — Tylko jeśli pozostali też zgodzą się pracować przez całą dobę. Położył jej walizkę na siedzeniu za kierowcą. — Zadzwoń, jak dojedziesz do domu. — Pochylił się, żeby ją pocałować. — Tęsknij za mną — dodał, zamykając drzwi i pozwalając jej odjechać. Susanne pomyślała, że miło byłoby zostać samą i poprosiła Michaela, żeby pojechał do Hyatta. Musiała zaplanować, jak przekaże wiadomość swoim pracownikom, a przede wszystkim, jak opowie o tym

Patrikowi, by nie wystraszyć go na śmierć. Pod prysznicem namydliła całe ciało poza prawą piersią. Wydawała jej się odpychająca. Chora. Susanne zastanawiała się nad tym, czy usunąć całą pierś. — Usuń ją, do cholery. Nigdy nie zdecydowałabym się na usunięcie jedynie segmentu — powiedziała jej dawna przyjaciółka i koleżanka z pracy, kiedy Susanne do niej zadzwoniła. — Byłam dziesięć lat młodsza niż ty, a mój rak był bardziej agresywny i z przerzutami na węzły chłonne, nigdy bym się nie wahała, biorąc pod uwagę to, co wiem dzisiaj. Miło było porozmawiać z kimś, kto przechodził to samo i nie był tak wrażliwy jak jej najbliżsi. Jej koleżanka opowiadała o terapiach i operacjach tak, jak inni rozmawiali o tym, co jedli na śniadanie. — Powiedz im, że mogą beczeć gdzie indziej, to nie ty masz zajmować się ich smutkiem. Będziesz musiała zająć się przede wszystkim sobą i potrzebujesz w pierwszej kolejności motywacji. — Będę mogła zadzwonić do ciebie, kiedy rodzina zacznie doprowadzać mnie do szaleństwa? Może za dużo od nich wymagam, chcąc, by było tak jak zawsze, ale nie mogę znieść tych ich spojrzeń pełnych współczucia. — Doskonale cię rozumiem. Dzwoń, kiedy chcesz. Patrik wpadł do środka jak burza. — Dlaczego nie mogliśmy spotkać się w hotelu? Mam

tysiąc rzeczy do zrobienia! — rzucił zdenerwowany. — Bo chcę z tobą porozmawiać tak, żeby nikt nam nie przeszkadzał. Wejdź — odpowiedziała Susanne z kuchni. Nawet nie ściągnął fartucha, był zupełnie zdyszany. — Wody? — Tak, poproszę. O czym chcesz porozmawiać? — Usiądź, Patrik — poprosiła Susanne swoim tonem starszej siostry. — To nam chwilę zajmie. Nie wiedziała właściwie, czego się ma spodziewać, ale na pewno nie tego, że się załamie i że Patrik będzie przytulał ją, aż skończy płakać. Jego starsza, silna siostra leżała w jego objęciach jak dziecko, a ogromny lęk, który sam czuł, był niczym w porównaniu z uczuciami Susanne, jak sądził. — Pieprzyć raka. Podstępną pieprzoną chorobę — mruczał. — Czego ode mnie oczekujesz? — zapytał, kiedy jej szlochania ustały. Zanim odpowiedziała, zrobiła głęboki wdech. Czego potrzebowała? Nie mieć raka, to była jedyna potrzeba, jaką teraz odczuwała. — Nie wiem. Że nie będziesz się mnie bał — uśmiechnęła się krzywo. — I może że pomożesz mi powiadomić o tym personel. Najprawdopodobniej nie umrę, ale być może nie będę mogła pracować tyle, co teraz. W każdym razie nie od razu. Usiadła i poprawiła fryzurę.

— Jesteś dobrym braciszkiem, Patrik. Może nie mówię ci tego wystarczająco często? — Och, nie rozczulaj się już tak. — Mrugnął do niej. — Jeśli mam się nie bać, to zachowuj się tak jak zawsze. Susanne uśmiechnęła się i pogłaskała go po policzku. — Poinformujemy personel po lunchu?





35 — Spotkaliśmy się w klubie jazzowym, w siedemdziesiątym trzecim. Dopiero przyjechałem do Paryża i tak jak wielu innych miałem artystyczne ambicje; chyba każdy o takim usposobieniu od razu chciał malować Sonję. Cóż z niej była za kobieta, mimo tak młodego wieku! — Frank rozejrzał się po lokalu rozmarzonym spojrzeniem, zatopiony we własnych wspomnieniach. Kicki chrząknęła, skłaniając Franka, by mówił dalej. — Och, przepraszam. W każdym razie, tego akurat wieczoru klub był pełen, przez co ci, którzy chcieli usiąść, musieli zrobić to tam, gdzie tylko było wolne miejsce. I w ten sposób ku mojej wielkiej radości wylądowałem obok Sonji. Nie wiem wprawdzie, jaka była w późniejszych latach, ponieważ nie mieliśmy ze sobą kontaktu od czasu Paryża, ale wtedy była rozmowna. I dociekliwa. Nie zajęło jej dużo czasu, żeby wyciągnąć ode mnie informacje o moich ambicjach i można powiedzieć, że wtedy, w tamtej chwili, mnie zaadoptowała. W ciągu godziny przedstawiła mnie

swoim przyjaciołom, w tym prezydentowi Francji. — Frank kiwnął głową z zadowoleniem. To była wspaniała znajomość, był bardzo dumny z tego, że znalazł się w gronie wybrańców, którzy mogli zwracać się do polityka poufale: Mitt. — Proszę mówić dalej — zachęciła go podekscytowana Kicki.— Spotkałeś Sonję i Mitta, a potem? — Potem staliśmy się przyjaciółmi. Bliskimi przyjaciółmi — powiedział i się zaczerwienił. — Jak bliskimi? — Kicki nie mogła się powstrzymać, a potem ze złością wbiła wzrok we Fredrika, który kopnął ją pod stołem. — Byłem nią, oczywiście, niesamowicie zauroczony, muszę to przyznać. Ale Mitt też i oczywiście nie mogłem konkurować z tym dynamicznym mężczyzną. — A on nie był żonaty? Musiał przecież mieć tyle lat, że mógłby być ojcem Sonji? — Tak, miał żonę, ale z tego, co zrozumiałem, miał też i inne kochanki. Właściwie nie wydaje mi się, żeby Sonja się tym przejmowała. Przy jakiejś okazji ją o to zapytałem, zaśmiała się wtedy i powiedziała, że jestem taki angielski. — Frank pokręcił głową na myśl o tym. — Oczywiście miała rację. Rozwiązłość właściwie nigdy nie była w moim stylu, chociaż w Paryżu co nieco próbowałem. Jak tylko poznałem Edith, wszystko się oczywiście skończyło. Nigdy nie zdradziłem mojej żony. — Spojrzał głęboko w oczy Kicki i Fredrikowi,

żeby zrozumieli, jak wiernym był mężem. — A więc byłeś zauroczony Sonją. Kiedy w takim razie ci przeszło? — zapytała Kicki. — Kiedy poznałem Edith na początku siedemdziesiątego czwartego. Była zupełnym przeciwieństwem Sonji. Trochę nieśmiała. Pruderyjna. I pochodziła z Londynu — uśmiechnął się. — A więc kiedy się poznaliście, zamieszkaliście razem? — Nie, i to tu Sonja ma swój duży wkład. Po tym, jak Edith spotykała się ze mną przez jakiś czas, zrozumiała, że jest w ciąży z Julie i że musiała w nią zajść podczas naszego pierwszego wspólnego razu. Nie sądziła, że już wtedy mógłbym chcieć zakładać rodzinę, wręcz przeciwnie, myślała, że nie będę chciał jej więcej widzieć, zatem uciekła. Jedyną osobą, która wiedziała o jej sytuacji, była Sonja, z którą Edith oczywiście też się zaprzyjaźniła, i to ona, ten dobry człowiek, zaproponowała Edith mieszkanie, kiedy ta była na gigancie. — Frank wziął łyk swojej lodowatej już herbaty i skrzywił się z niesmakiem. — Jeszcze jedną filiżankę? — zapytał Fredrik. — Dziękuję, byłoby miło — uśmiechnął się Frank. — Weź też jedną dla mnie, skoro i tak jesteś na nogach — poprosiła Kicki, przeglądając swoje notatki. Frank sprzedał im niezły smaczek. Kilka dni zajmie jej przepisanie na czysto wszystkiego, co opowiedział. — Herbata? — zapytała Fredrika, kiedy postawił

przed nią filiżankę. — Od kiedy ja niby piję herbatę? — Poprosiłaś o filiżankę. No i dostałaś. Możemy kontynuować? — Fredrik uśmiechnął się do Franka. — Powiedziałeś, że Sonja zaproponowała Edith mieszkanie? — Tak. I pewnego pięknego dnia po prostu zniknęły. Niczego nie rozumiałem i przez miesiąc czekałem w Paryżu, aż wrócą. Żadnego listu, żadnego pożegnania, żadnej karteczki, gdzie byłoby napisane, że mam na nią czekać. Prezydent niczego nie wiedział ani nikt z pozostałych przyjaciół. Chyba nie muszę mówić, że byłem załamany. Spojrzał osowiały na Kicki. — Czy Edith wiedziała, że byłeś zadurzony w Sonji? — zapytała. — Nie wiem. Nigdy o tym nie mówiłem, może Sonja jej powiedziała, bo Edith nigdy nie była zbyt chętna, by nawiązać z nią kontakt po tym, jak wróciła do domu z małą Julie. — Poczekaj, nie omijaj tego, jak do tego doszło. Uciekła, i co potem? — dopytywał Fredrik. — Wróciłem do Londynu, dostałem się na dziennikarstwo, a kilka miesięcy później Edith pojawiła się przed moimi drzwiami z Julie na rękach. — Ojcem dziecka mógł być przecież każdy — zauważyła Kicki z pytaniem w głosie. — Widzieliście Julie? — uśmiechnął się Frank. — Wprawdzie też przyszło mi to do głowy i zrobiliśmy

test, czy naprawdę jest moja, ale ani przez chwilę w to nie wątpiłem. Frank wprowadził się do szeregowca, właściwie nie mając już większej nadziei, że jeszcze kiedykolwiek zobaczy Edith. Choć doskwierała mu samotność, przejął duży dom po swoich rodzicach, kiedy oni już sobie z nim nie radzili. Nie byli pierwszej młodości, kiedy Frank przyszedł na świat, a gdy pojawiła się możliwość wynajęcia mieszkania, podarowali dom swojemu jedynemu synowi. Tych kilka godzin, kiedy pracował w pubie, nie przynosiło mu dochodu wystarczającego, by go utrzymać, ale rodzice obiecali, że będą mu dokładać, dopóki będzie studiował. Próbował przytulnie go urządzić. Brązowe, nowoczesne sofy ze sztruksu i wielki regał dostał od rodziców w prezencie z okazji przeprowadzki, a jego mama uszyła koronkowe firanki, które zasłaniały wszystkie okna. W kuchni miał mały stół i kilka taboretów, więcej nie potrzebował, dopóki stołował się w pubie. Czasami zabierał ze sobą do domu jakąś dziewczynę, bezsensownie próbując zapomnieć o Edith. Kiedy stanęła przed jego drzwiami, miał wrażenie, że zaraz się przewróci. Jego Edith miała na rękach dziecko. — Mogę wejść? — zapytała, a on w milczeniu zaprosił ją gestem do środka.

— Ale gdzie one się podziewały? — zapytała Kicki. — Były na Majorce. U kogoś, kogo znała Sonja. — Dlaczego nie zostały we Francji? Mogły ukryć się gdziekolwiek, jeśli tego chciały. Mogły też pojechać do Szwecji. — Tak, też o to zapytałem. Najwyraźniej Rosa, bo tak nazywała się tamta dama, pomagała rodzinie Sonji jeszcze, kiedy ta była mała. — Frank odchylił się na krześle. Nie było tak źle, jak się tego obawiał. Nawet przyjemnie zrzucić to, co nosił w sobie przez tak wiele lat. — Ale czy Edith czuła się bezpiecznie? Pewnie potrzebowała własnej rodziny. — Nie znacie jej rodziny, jak słyszę. Zabiliby ją, gdyby wróciła do domu w ciąży i bez męża. Zamiast tego pojawiła się u nich rok później, zarówno z mężem, jak i z dzieckiem, i co ciekawe, nikt tego nigdy nie kwestionował. Jej matka tak się bała, że jej córka zakocha się w jakimś Francuzie, że od razu mnie pokochała — powiedział Frank z zadowoleniem. Nie, żeby był szczególnie zachwycony swoją teściową, miała oczywiście swoje słabe strony, ale wszystkich cieszy akceptacja. W związku z tym mogli bez problemu odwiedzać dziadków Julie od czasu do czasu. Jego rodzice natomiast byli tak zdziwieni, że nigdy nie zapytali, jak to się stało, że Frank nagle przyszedł z dzieckiem na rękach. Julie była tak podobna do ich syna i tym samym tak zawróciła jego matce w głowie,

że szczegóły szybko zostały zamiecione pod dywan. — Ale... Majorka? Jak wyjechały z kraju z noworodkiem? — Dzięki brytyjskiemu konsulatowi. Julie wpisano do paszportu Edith. — A Rosa? Spotkałeś ją kiedyś? — Nie, nigdy. Próbowałem dowiedzieć się od Edith, gdzie mieszka albo przynajmniej jak się nazywa, żeby móc jej podziękować, ale Edith nie wiedziała. Myślę, że część rzeczy wyparła. Ciąża w obcym kraju pewnie nie jest łatwa. Ona w ogóle nie chce rozmawiać o tym czasie. Kicki rozumiała to. Jaki dramat. Nawet jeśli ona sama nie uciekła, łatwo jej było zrozumieć uczucie paniki związane z nieplanowaną ciążą. Też to czuła, pomyślała, i spojrzała ze złością na Fredrika. W przeciwieństwie do Franka, jego naprawdę nie było obok, kiedy go potrzebowała. Fredrik zobaczył spojrzenie Kicki i dobrze wiedział, o czym myślała, ale nie miał zamiaru znów wpaść w tę pułapkę. Jeśli nie chciała z nim rozmawiać, to była to tylko jej wina. Zastanawiał się, jak sam by zareagował, gdyby przyszła do niego z dzieckiem, które nigdy miało się nie urodzić. Wzdrygnął się. Pewnie rozwiązaliby to w jakiś sposób, ale nie był w stanie stwierdzić, w jaki. Na pewno nie stałby tam z otwartymi ramionami jak Frank, jego ramiona były wtedy zarezerwowane

wyłącznie dla Marcusa.





36 — Ile dni, mówisz? — Benny odsunął od niej dłonie i Julie sapnęła zawiedziona. — Cztery — wyginała się, dając mu do zrozumienia, że tak się nie robi podnieconej kobiecie. Pozwolił, by jego wielka dłoń zawisła nad jej ciałem. — Wymyśl coś lepszego — powiedział. — Trzy? Powoli opuścił dłoń, wciąż jednak jej nie dotykając. — Trzy? Naprawdę? — Dwa. Przysięgam. — Złapała jego dłoń i położyła na swoim brzuchu. — Dokończ tam, gdzie przerwałeś. Dwa dni wystarczą, żeby znaleźć jej dawnego nauczyciela. Porozmawia z nim twarzą w twarz. Po paru minutach szperania w Internecie stało się jasne, że Angus w dalszym ciągu był związany z uniwersytetem, a po kolejnych, że nadal — mimo tych wszystkich ogromnych sum, które co roku przekazywał na jej konto — miał wystarczająco dużo pieniędzy, by w „The Scottish Sun” opisano go jako „majętnego profesora, który nigdy nie opuszcza swoich studentów”. Jego

hojność wobec mniej zamożnych żaków była dobrze znana i „głęboko żałował, że nigdy nie doczekał się własnych dzieci”. Guzik prawda. Płacił, żeby ich uniknąć, dokładnie tak, jak płacił jej przez te wszystkie lata. Ani razu nie skontaktował się z nią, żeby dowiedzieć się, czy urodziła dziecko, czy nie, zamiast tego płacił, by uwolnić się od wstydu i ewentualnej odpowiedzialności. Julie nie mogła się doczekać spotkania z nim. Z prawdziwą przyjemnością odda mu z powrotem to, co do tej pory płacił za nic. Rozważała, czy powiedzieć Benny’emu prawdę, ale powstrzymała się. Opowie mu, jak załatwi sprawę. Na razie jej chłopak musiał zadowolić się kłamstwem o zjeździe absolwentów. To było najlepsze, co mogła wymyślić. — Dwa dni — jęknął i złapał ją za pośladki. — Jak nie będzie cię wtedy w domu, to sam po ciebie pojadę. Poza tym, że Edynburg miał do zaoferowania świetny uniwersytet, przeprowadzka oznaczała także bardzo potrzebny dystans od Edith i jej opieki. Pierwsze miesiące na kampusie były najprzyjemniejszymi w dotychczas osiemnastoletnim życiu Julie. Z jednej strony zajmowała się studiami, a z drugiej strony starała się być zapraszaną na wszystkie wydarzenia, jakie organizowała szkoła. Wbrew temu, co sądziła jej matka, nawet pulchne

dziewczyny mogły przyciągać chłopców. Oczywiście to nie w rozmiarach tkwił urok, a Julie podrywano częściej niż kiedykolwiek. Angus był ze swoją żoną w separacji i już przy ich pierwszym spotkaniu Julie zdała sobie sprawę, że wyląduje z nim w łóżku w mieszkaniu, które wynajmował zaraz obok kampusu. Zaprosił ją, żeby porozmawiać o przyjęciu bożonarodzeniowym, obydwoje byli członkami komitetu organizacyjnego, a po butelce wina i kilku głębokich spojrzeniach Julie przejęła inicjatywę. Nie potrzebowała długiej gry wstępnej. Nigdy wcześniej nie uprawiała seksu ani z mężczyzną dwa razy starszym od siebie, ani z nauczycielem, a taka kombinacja ją podniecała. Gdyby Julie trochę bardziej interesowała się plotkami, wiedziałaby, że żona wyrzuciła Angusa z domu z powodu jego zainteresowania młodymi studentkami, ale prawdopodobnie nie powstrzymałoby jej to przed uwiedzeniem go. Ona chciała seksu, on chciał seksu i jedyne, co stało im na przeszkodzie, to ubrania, które Julie potem znajdowała rozrzucone to tu, to tam. Ich prywatne lekcje ciągnęły się przez całą zimę. Każdej niedzieli Julie jechała na rowerze dwa kilometry do mieszkania Angusa, żeby wracać trzy godziny później. W tygodniu randkowała z normalnymi chłopakami. Zdarzało się, że ktoś czasami chciał dostać się pod jej bluzkę, ale wtedy była nieugięta. Jeden mężczyzna na raz. Dobrze czuła się za to z młodszymi.

Potrafili ją rozśmieszać. Angus tego nie potrafił. Jego zalety dotyczyły czegoś innego i często nie rozmawiali ze sobą ani słowem podczas swoich spotkań; nie musieli. On dobrze wiedział, co robi, i był cierpliwym nauczycielem bardzo ambitnej studentki. Niewiele później Julie zdała sobie sprawę, że jest w ciąży, i przez to skończyły się i jej związek, i studia w Edynburgu. Nalegał, by mógł płacić jej za to nieszczęście, a potem pieniądze zaczęły wpływać na jej konto. Miał wtedy trzydzieści osiem lat, tyle co ona teraz. Pomyśleć tylko, iż wtedy myślała, że był taki stary! Teraz pewnie stracił włosy. Albo popęd. Może jedno i drugie, biedny Angus. Uśmiechnęła się do siebie, wizja starego profesora dodała jej otuchy. Ale za jedno musiała go pochwalić, był dla niej ważnym doświadczeniem. Dużo się od niego nauczyła. Jak wspaniały może być związek, zrozumiała dopiero przy Bennym. Zadowolenie i wzajemne zrozumienie było tak głębokie, że nie chciała już nigdy nikogo innego. Mogła nawet wyobrazić sobie małe szwedzko-angielskie dziecko. Zakręciło jej się w głowie. Dziecko? Ona? I Benny? Pokręciła głową tak mocno, że siwa staruszka na siedzeniu obok odwróciła się w jej stronę. — Boli cię głowa, moja droga? Julie znów potrząsnęła głową. — Nie, wszystko w porządku. Ale dziękuję za troskę

— uśmiechnęła się, żeby pokazać, że wszystko gra. — Podróże koleją mogą być trochę męczące — ciągnęła staruszka. — Dokąd jedziesz? — Do Edynburga. — Piękne miasto. Ja jadę do Yorku. Wiesz, tam mieszka moja córka. Julie znów się uśmiechnęła i odwróciła do okna. Zastanawiała się nad tym, jak wyglądałoby dziecko jej i Benny’ego. Prawdopodobnie jak czarująca, rumiana, mała kiełbaska. — Czy naprawdę minęło osiemnaście lat, odkąd byłam tu po raz ostatni? — zapytała się w myślach, kiedy wysiadła z pociągu na stacji Waverley cztery godziny później. Nigdy nie przyjeżdżała na zjazdy absolwentów, które organizowano przez te lata. Oczywiście zastanawiała się nad tym, także dlatego, żeby skłonić Angusa, by skończył z przelewami, ale zrozumiała, że to byłaby zła okazja, biorąc pod uwagę, że musieli porozmawiać ze sobą na osobności, bez towarzystwa innych. Przyjaciół, z którymi chciała spędzać czas, poznała jeszcze jako mała dziewczynka, a z czasów Edynburga nie było nikogo, z kim koniecznie pragnęłaby się spotkać. Plan na resztę dnia był prosty. Przejdzie się do hotelu Radisson, to zajmie najwyżej pięć minut, potem zje kolację. Z profesorem spróbuje się skontaktować nazajutrz, dziś jest zbyt zmęczona. Niewielka walizka turkotała za nią. Wyrzuci ją, kiedy wróci do domu. Już

w Paryżu jedno z kółek niepokojąco się chwiało, a po tej wycieczce nie zamierzała już nigdzie jechać. Będzie piec chleby w hotelu Sonji i spędzać czas z Bennym. W Londynie. Do końca życia. — Tęsknisz za mną? — Bardzo — słyszała, jak się uśmiecha. — Spotkałaś już jakichś starych przyjaciół? — Nie, dopiero jutro. Dziś zjem kolację w hotelu, a potem pójdę spać. A ty? — Ponieważ jestem sam i czuję się opuszczony, będę pracować. Patrik potrzebował wolnego. — Dobrze. Będę wiedziała, gdzie cię szukać. — Z tęsknoty aż ssało ją w żołądku. Jeśli będzie miała szczęście, skontaktuje się z Angusem jeszcze przed południem, więc będzie mogła pojechać do domu pociągiem po lunchu. — Jak się czuje Susanne? — Dobrze, z tego, co wiem. Patrikowi ulżyło, bo nie znaleźli raka w węzłach chłonnych. Najwyraźniej będzie dobrze. — Och, jak dobrze to słyszeć. Prawie bałam się zapytać. Wróciła już ze szpitala? — Tak, zakładam, że Patrik miał do niej pojechać. Mogłabyś pospieszyć się z powrotem do domu? Strasznie tu pusto bez ciebie. Hotelowe jadalnie nigdy wcześniej jej nie interesowały, ale tym razem było inaczej. Teraz sama była częścią

hotelu i jej zdaniem żadna inna restauracja nie mogła się równać z tą u Sonji. Układając wykrochmaloną serwetkę na kolanach, zajrzała do menu. Od razu ominęła szkockie specjały. Jedzenie wnętrzności przekraczało granice jej apetytu. Wolała do końca życia zajadać rybę z frytkami niż wziąć do ust jedną łyżkę haggisu. W menu nie było oczywiście napisane, jakiego rodzaju pieczywo serwują. Prawdopodobnie restauracja Sonji była w tym względzie wyjątkiem. Przy dziesięciu różnych rodzajach pieczywa było to równie ważne jak inne pozycje w menu, i kiedy Maggan zaczęła piec w restauracji U Sonji w Paryżu, nalegała, żeby stosowna informacja znalazła się w karcie. Zobaczyła go, kiedy podniosła wzrok znad menu, żeby zlokalizować kelnera. Wyglądał jak posąg ze swoją szklanką whisky zastygłą w połowie drogi do otwartych ust. Przyglądając się jej, powoli odstawił szklankę na bar. Julie czuła się bezbronna. Nie była przygotowana na spotkanie z nim dzisiaj, dopiero jutro miała powiedzieć to, co ćwiczyła setki razy. Odwracając głowę w drugą stronę, próbując znaleźć jakieś wyjście z sytuacji, zobaczyła kątem oka, jak wstaje od baru i idzie do jej stolika. Nie będzie mogła uciec, chociaż bardzo by tego chciała.





37 Susanne zdecydowanie nie zgodziła się na odwiedziny. Rebecka nalegała, ale Susanne pozostawała nieugięta. Nic jej nie było. Operacyjnie usunięto raka, a ponieważ Adam wrócił już z Londynu na Majorkę, Susanne uważała, że najlepiej będzie, jeśli oboje przyjadą, kiedy ona będzie już na nogach. Jej zdaniem miało pójść szybko, ale Rebecka zastanawiała się w głębi duszy, czy Susanne nie oszukuje sama siebie. Nie musiała wprawdzie uczyć się, czym jest siła, ale miała za to całkiem dużo do nauczenia się o słabości. Rebecka poskarżyła się Maggan, a ta powiedziała, że ona oraz Paul też nie są mile widziani w Londynie. — A poza tym, dobrze, że jesteś na Majorce. Fredrik i Kicki są w drodze — Maggan nie dodała, że tych dwoje dalej było raczej na wojennej ścieżce niż w swoich objęciach. Zaczynała już tracić nadzieję co do ich związku. Takich osłów trudno było zeswatać. — Świetnie. Postaram się, żeby zamieszkali w mieście. Przez jakiś czas moje mieszkanie stało puste i potrzebuje jakichś gości. Poproś Kicki, żeby do mnie

zadzwoniła, to ich odbiorę. Wiesz, w jaki dzień przyjeżdżają? — Właśnie z nią rozmawiałam. Pojutrze. — O, jak szybko! Ale to żaden problem. Muszę tylko przygotować świeżą pościel. No i co, mogę się spodziewać zakochanych gołąbeczków? Maggan zaśmiała się surowo. — Zalecałabym raczej, żebyś schowała wszystkie noże. Fredrik czekał na Kicki na lotnisku w Palma de Mallorca. Rozmawiała przez telefon i wydawała się poruszona, co znalazło swoje potwierdzenie w tym, jak pognała przed siebie, rzucając Fredrikowi spojrzenie, którym mogła zabijać. — Cooo? — zapytała z irytacją, kiedy pobiegł za nią, zastanawiając się, co się stało. — Uspokój się trochę. Zachowujesz się jak króliczek z reklamy Duracella. Zapytałem, dlaczego jesteś taka wściekła. Zaczekaj, nie mogę rozmawiać, pędząc za tobą. Kicki nagle przystanęła. Fredrik był pewny, że zaraz zacznie toczyć pianę z zaciśniętych ust. — Twój syn zranił moją córkę. Wiedziałam, że tak będzie. Przez cały czas wiedziałam, że ten romans tak się skończy. — Tupnęła nogą o posadzkę, jakby to ona była przyczyną jej wściekłości. — Moja córka jest zrozpaczona i to wina twojego syna.

— Ale dlaczego jesteś zła na mnie? Zadzwoń do Marcusa. — Ha! Cóż, jaki ojciec, taki syn — odpowiedziała i zadarła nos. Zdarzało się, że Kicki niesamowicie pociągała Fredrika. Ale nie teraz. Zachowywała się jak idiotka, a to w ogóle nie było atrakcyjne. Wzruszył ramionami. — Wrzeszcz sobie. Ja mam robotę do wykonania i byłbym wdzięczny, gdybym mógł się na niej skoncentrować. Nie obrócił się, żeby sprawdzić, czy szła za nim w stronę wyjścia. Szczerze mówiąc, miał to zupełnie w nosie. Jako dziennikarka była świetna, ale poza tym ta kobieta była chodzącą płomienną katastrofą. Fredrik nigdy nie mieszał się w życie miłosne swojego syna. Marcus był młody i taki jak inni. Próbował jedynie nauczyć go, że powinien się zabezpieczać i być szczery, nic więcej nie musiał usłyszeć od swojego ojca. Fredrik nie miał zamiaru rozmawiać z Marcusem o Pyret. Jeśli syn będzie chciał pogadać, to musi sam się odezwać. — Nie, nie musisz wynajmować samochodu, Fredrik. Mamy mikrobusa, który tylko stoi w garażu. — Rebecka śmiało jechała z lotniska do domu, gdzie razem z Adamem chcieli zaprosić ich na obiad. — Jak tam plany co do wakacji dla samotnych

rodziców? — zapytała Kicki z tylnego siedzenia. — Do przodu. W zasadzie doprowadzamy wszystko do końca. Mam kilka planów co do wykorzystania skrzydeł domu. Jeśli nie będą tam mieszkać rodzice z dziećmi, możemy je wynajmować komuś innemu. Wiedzieliście na przykład, że pisarze często wyjeżdżają gdzieś, żeby dokończyć swoje dzieła? Maggan opowiadała, że niektórzy nawet na cały tydzień, razem z innymi autorami. Najpierw każdy z nich pracuje przy swoim komputerze, a potem spędzają razem czas i piją wino. Czy to nie wspaniałe? — Spojrzała w lusterko wsteczne i uśmiechnęła się. — I nie sądzisz, że ty i Adam będziecie czasami potrzebować spokoju? — Tak, ale będziemy go przecież mieć. Skrzydła są zaprojektowane jako samodzielne domy. Wiele willi wokół naszej to tylko domki letniskowe, a my potrzebujemy trochę życia i ruchu dookoła także w innych porach roku. Skręciła na podjazd. — Pomyśleć tylko, że ludzie nie chcą tu być przez cały rok — westchnęła, wysiadając z samochodu. — Przyznajcie sami, że to istny raj. Kicki próbowała zapomnieć o tym, że Fredrik siedzi z nią przy jednym stole i ta technika skutkowała. Kiedy się odzywał, przestawała słuchać i zatapiała się we własnych myślach.

Celem podróży było znalezienie kobiety imieniem Rosa, która opiekowała się dorastającą Sonją, a potem pomagała ciężarnej Edith. Zadanie byłoby łatwe, gdyby mieli jeszcze jej nazwisko. Kicki zapytała pana Swintona, czy mogą skontaktować się z jego żoną, ale zdecydowanie odmówił. Nie mogła w żaden sposób być w to zaangażowana i Kicki to uszanowała. Może będzie mogła porozmawiać z nim o czymś innym, a upieranie się było po prostu głupie. Wiele przemawiało za tym, że nie uda jej się znaleźć Rosy, o czym Fredrik przypominał jej nie raz, a Kicki nie była głupia. Rozumiała, że kobieta mogła już nie żyć, wyprowadzić się albo zniedołężnieć, mimo wszystko zdecydowała się spróbować. Jeśli Fredrik chciał się poddać, mógł sobie robić, co chce. Przejrzała księgi rachunkowe z domu w Paryżu i nie znalazła tam żadnej Rosy, co mogło oznaczać trzy rzeczy. Po pierwsze: że pracowała w budynku i dlatego nie była zarejestrowana. Po drugie: że mieszkała z rodziną Sonji w Sztokholmie. Po trzecie: że Rosa było jej nazwiskiem. Drugą opcję próbowała sprawdzić. Jedynym rezultatem było to, iż teraz była przekonana, że adwokat Andréasson miał zdecydowanie więcej informacji, ale nie chciał się nimi podzielić. Niestety zadzwoniła do niego, zamiast spotkać się z nim w jego biurze. Lepiej szło jej przekonywanie ludzi do mówienia, kiedy siedziała z nimi twarzą w twarz. Z drugiej strony zawód adwokata wymagał milczenia

w pewnych kwestiach. Zdradził go nieznacznie głębszy oddech, którego zaczerpnął, kiedy zapytała go o Rosę. Rebecka podzielała jej podejrzenia wobec Andréassona. — Tak, też mam wrażenie, że wie więcej, niż opowiada. I może Sonja tego chciała. Odziedziczyłyśmy jej pieniądze, a nie historię. — To dlaczego chcecie w niej grzebać, skoro zadała sobie tyle trudu, żeby ją ukryć? — Nie jestem do końca pewna, czy nie tak to sobie wyobrażała. Mam wrażenie, że chciała, by wszystko odkryto, i dlatego zostawiała nam wskazówki, które mają nas doprowadzić do prawdy. Dlaczego na przykład nie pozbyła się listów od Swintona? Wiedziała przecież, że będziemy przeglądać jej rzeczy? I jak to możliwe, że córka Swintona przyjeżdża akurat do mieszkania Sonji w Paryżu? To oczywiście czysty przypadek, że spotkała potem Benny’ego i trafiła do restauracji, ale mieszkanie? — Nie wpadłam na to, żeby ją o to spytać. Dzięki — zaśmiała się Kicki. — To oczywiście nie może być przypadek. Z zapałem nałożyła sobie wielką łyżkę lodów, które właśnie podał Adam, rozkoszowała się tym, jak roztapiają się na języku. Jak to było możliwe z tym mieszkaniem, mogła dowiedzieć się jutro. Teraz chciała po prostu rozkoszować się deserem. Fredrik zerkał na Kicki. Płomienie na chwilę zniknęły.

Z lodami w ustach wyglądała zupełnie normalnie. — Chcesz prowadzić? — pomachał kluczykami. — Nie, dzięki, za bardzo się najadłam. Ty poprowadź. — Grzebała w torebce, szukając telefonu, Fredrik z rozbawieniem uniósł brew, gdy usłyszał I just called to say I love you. Kicki udawała, że go nie widzi. Mogła mieć taki dzwonek, jaki chciała. — Hej, skarbie, jak się masz? — odebrała ze współczującym głosem i odeszła od samochodu tak, by Fredrik jej nie słyszał. Był jej za to wdzięczny. Wiedział, że rozmowa z córką znów wprawi Kicki w bojowy nastrój; westchnął, siadając za kierownicą. Dzielenie mieszkania z Kicki mogło być niebem i piekłem, a biorąc pod uwagę, że to drugie wydawało się bardziej prawdopodobne, postanowił, że przeniesie się do hotelu. Nie miał zamiaru znosić więcej głupstw. — Jestem ci winna przeprosiny — powiedziała cicho, kiedy wsiadła do samochodu. — Najwyraźniej to nie Marcus rzucił Pyret, tylko ona spotykała się przez parę tygodni z jakimś innym chłopakiem, o czym nie miałam pojęcia. Wciąż nie miała odwagi spojrzeć mu w twarz. Jej błąd był bardzo żenujący. Nie, żeby Fredrik od razu był w porządku, ale z jej syna, zdaniem Pyret, był całkiem równy chłopak. — Świetnie. Możemy już jechać?

— Jesteś zły? — Złość w twoim i moim słowniku to dwie zupełnie inne rzeczy, Kicki. Nie, nie jestem zły. Trochę zawiedziony, że nie zweryfikowałaś dokładnie faktów, tyle. — Dziękuję — ostrożnie położyła dłoń na jego nodze. Poczuł, jak pali go przez materiał spodni. Nigdy nie zrozumie tej kobiety. Nigdy. I nie umiał odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego tak mocno zareagował na tę jej małą, patetyczną rączkę.





38 Susanne nie chciała rozmawiać z doradcą i nie rozumiała, dlaczego wszyscy cały czas chcieli rozmawiać o raku. Już go nie było. Usunięto go operacyjnie. Niektórzy potrzebowali rozmawiać. Inni, tak jak ona, potrzebowali pracować. Jej dawna współpracowniczka, która przeszła przez to samo, musiała wyrzucić z siebie uczucia. Oczyszczenie było dla niej najlepszą terapią i Susanne dobrze to rozumiała. Powrót do domu i myślenie o tym, czy i jeśli, było dołujące. Jeszcze gorsze były spojrzenia Michaela. Pełne współczucia. Susanne wzdrygnęła się. Jeśli nie przestanie dopytywać, jak się czuje, to każe mu się wyprowadzić. W razie czego miał gdzie mieszkać, jeśli to ona sprawiała, że tak się martwił. Na całe szczęście zniechęciła przyjaciółki do odwiedzin. Traktowały ją tak idiotycznie i bez szacunku, że miała wrażenie, jakby wydano na nią wyrok śmierci. Susanne nie miała w planach umierać. Jeszcze nie teraz, o ile to ona mogła decydować. W przeciwieństwie do tego, co okazywali jej najbliżsi, ona czuła wdzięczność,

bo mogło być gorzej. To wspaniale, że można było usunąć guza, że nie było przerzutów, a jedyną potrzebną terapią były napromieniowanie i leki, które będzie musiała zażywać przez kilka lat. Miała szczęście i chciała, żeby przyjaciele traktowali ją jak zwycięzcę, a nie wręcz przeciwnie. — Kawy? — Michael wyjrzał z kuchni. — Tak, chętnie, już idę. — Nie, siedź, siedź. Przyniosę ci. — Do jasnej cholery, powiedziałam, że już idę! — Zakłuło w okolicach rany, kiedy się podniosła. Miała nosić opatrunek do czasu kolejnej wizyty u lekarza i już nie mogła się doczekać, kiedy się go pozbędzie, żeby móc normalnie wziąć prysznic. Ostatni raz myła się ściereczką, kiedy była mała; czuła się brudna, chociaż każda część jej ciała była wyszorowana. Michael przełożył filiżanki z tacy, którą przygotował, na stół w kuchni. — Mleka? — Mogę wziąć sobie sama. — Oczywiście, że możesz, ale chętnie zrobię to za ciebie — jego głos wciąż był łagodny, co irytowało ją bardziej, niż gdyby krzyczał. Prawie wyrwała mu butelkę z ręki. — Bądź tak miły i nie traktuj mnie jak dziecka, Michael. Nie znoszę tego. — Trzęsła jej się ręka, kiedy nalewała mleka do filiżanek. — Ale tak chyba nie robię?

— Właśnie że robisz. Nie znoszę tego współczucia. Jest lekceważące i poniżające. Albo będziesz zachowywał się jak zawsze, szczypał mnie w pupę i sugerował seks, albo możesz się stąd wyprowadzić, bo nie wytrzymam traktowania mnie jak lalkę z porcelany. Prawie w ogóle mnie nie dotykasz, odkąd dowiedzieliśmy się, jaki to był rodzaj guza — powiedziała, czując, jak podnosi jej się ciśnienie. Dla Susanne wyraźny brak popędu u Michaela był gorszy niż rak, a fakt, że został u niej ze współczucia, był nie do zniesienia. — Przepraszam — powiedział. — Przepraszasz? Za co? Że nie chcesz mnie takiej, jaka jestem? — Przepraszam, że nie potrafię być taki, jakim ty chcesz, żebym był. Ja też mam uczucia, Susanne. — Ale najwyraźniej niewłaściwe. — Więc jakie w takim razie są właściwe? Te, które ty czujesz? Sorry, kochanie, ale w zasadzie mam prawo czuć się, jak chcę. — Jeśli będziesz mi współczuł, to chcę, żebyś się wyprowadził do siebie. — Susanne patrzyła na niego niewzruszonym spojrzeniem. — Chyba nie masz tego naprawdę na myśli? Twoja choroba dotyczy też mnie i musisz się z tym pogodzić. Nigdzie się nie wyprowadzam. — Łagodność zniknęła, teraz to Michael twardo się w nią wpatrywał. — Pierwszy raz w życiu boję się, że kogoś stracę i przykro

mi, że nie wiem, jak sobie z tym poradzić i że ty sądzisz, że to spada na ciebie. Przykro mi, ale na tym polegają związki. — I ty jesteś w tym ekspertem? W związkach, znaczy się? — Wykorzystywanie faktu, że zostawiła go jego była żona było właściwie poniżej jej godności, ale nie mogła się powstrzymać. Michael wstał i bez słowa wyszedł z kuchni. Susanne drgnęła, słysząc, jak drzwi wyjściowe się zatrzaskują. Powoli, wciąż drżącą prawą ręką zebrała filiżanki, opłukała je i włożyła do zmywarki. Czy to był koniec? Czy ich związek nie mógł przetrwać bez magnetyzmu, który go przypieczętował? Do tej pory szło gładko. Piękna i dumna Susanne spotkała dynamicznego Michaela i natychmiast nieuchronnie między nimi zaiskrzyło. Jak w pikantnej bajce. Namiętność i miłość, a Susanne nie wierzyła w istnienie jednego bez drugiego. Nie w ich przypadku. Zawsze go chciała. Zawsze chciała jego bliskości. Pragnęła, żeby ją całował, dotykał. Zabawiał się z nią. Mocno obejmował. Chciała czułości, ale ta musiała też być wymagająca. On musiał jej chcieć. A teraz tylko dawał. Dawał z opanowaniem i troską, bez fajerwerków. Nie chciała głaskania po policzku ani całusów w czoło. Pragnęła głębokich pocałunków, jęków pożądania i żeby mocno ją do siebie przyciągnął. Michael nie wiedział, dokąd idzie, ale chciał odejść jak

najdalej od Susanne. Przechodził z nią przez kolejne burze uczuć, jedna za drugą. Potrafiła doprowadzić go do szaleństwa, a on kochał ją w każdej sekundzie, chociaż miał ochotę ją zabić. Mała, maleńka Susanne, która zawsze była taka dzielna i silna. Zapominała, że mógł albo się na to zgodzić, albo stać się podobny. To prawda, że jej nie dotykał. Bał się. Nie, że ona się załamie, ale że nie zrobi tego nigdy. Miała dość współczucia dla wszystkich — z wyjątkiem siebie. Kiedy czuła się słaba, robiła się wściekła. Tak jak dziś. Wiedział to, ale czy miał to znosić? Czy miał jakiś wybór? Była chora, ale chciała, żeby po prostu wzruszył na to ramionami; jaki partner mógł coś takiego zrobić? Kim musiałby być, żeby jej choroba na niego nie wpłynęła? Do diabła z nią. Nie byli małżeństwem, ale mimo to wziął sobie do serca słowa kościelnej przysięgi o trwaniu na dobre i na złe, w zdrowiu i chorobie. Teraz nie było dobrze. Teraz był czas choroby i chciał przy niej trwać. Przejść przez to, a nie udawać, że nic się nie stało. Właściwie powinno być na odwrót. To ona powinna być załamana, a on być tym dzielnym i silnym. Zamienili się rolami. Czy musiało do tego dojść? Czy nie mogli być po tej samej stronie? Czy zawsze musi być w związku tak, że jeśli jedna osoba zajmie jakąś stronę, to potem to miejsce będzie już zajęte i druga osoba musi zająć stronę przeciwną? Czy zawsze musi być ktoś silny i słaby, czy właśnie to stanowiło

dynamikę związku? Czym w takim razie był ich związek do tej pory, skoro grali po tej samej stronie boiska? Czy do dopiero kryzys odsłonił przed nimi całe pole gry? Michael nie dawał sobie już rady z napływającymi myślami. Potrzebował zająć się czymś porządnym i zdrowym. Budżet i piwo wydawały się dobrym połączeniem. Szybkim krokiem poszedł w stronę Hyatta. Na pewno ucieszą się na jego widok. Przez ostatnie tygodnie pokazywał się tam w najlepszym wypadku raz w tygodniu, kiedy podpisywał dokumenty. Resztę czasu spędzał z Susanne, osobą, która nie mogła znieść jego obecności. Przyspieszył kroku, nie przejmując się deszczem. Im dalej był od domu Susanne, tym lepiej się czuł.





39 Tak, mieszkał w tym hotelu. Oczywiście, mógł zjeść z nią jutro śniadanie. Szkoda, że nie dała się zaprosić na drinka, ale chętnie spotka się z nią następnego ranka. Kiedy Julie weszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi na klucz, oparła się o nie i wzięła głęboki oddech. Angusowi nie wypadły zęby, wręcz przeciwnie, wyglądał naprawdę nieźle. Zapach fajki był równie wyraźny teraz, jak i wtedy. Z tym samym zapachem wody kolońskiej i w wełnianej marynarce w kratkę niewiele różnił się od swojego wydania z dziewięćdziesiątego trzeciego roku, może przybyło mu zmarszczek. Jego dłoń na jej ramieniu tym razem jednak nie przyniosła jej żadnego przyjemnego dreszczu. Wręcz przeciwnie. Niczego nie zjadła i z wdzięcznością dostrzegła, że minibar był pełen orzeszków i czekolady. Do tego cola i wytrzyma do śniadania. Obszerna tunika nie podkreślała jej ciała, ale taki był

plan. Jeśli miał słuchać, co ma mu do powiedzenia, musiał skupiać się tylko na tym. Umówili się na ósmą, więc była tam już o siódmej, żeby zjeść śniadanie. W torebce miała wszystkie papiery dokumentujące przelewy, które wykonywał przez lata. Po trzech kanapkach i talerzu jajek z bekonem odchyliła się z zadowoleniem na krześle. Spojrzała na zegarek. Dwadzieścia minut. Powinna zdążyć przeczytać gazetę, wypić kawę i wrócić do domu wcześniejszym pociągiem. To był bardzo dobry dzień w Edynburgu. Do wpół do dziewiątej Julie rozejrzała się po jadalni już tak wiele razy, że zaczął ją boleć kark. Nie przyjdzie. Nici z planu, żeby jak najszybciej wpaść Benny’emu w ramiona. Jeśli profesor myślał, że uniknie jej, po prostu nie zjawiając się tak, jak to wcześniej ustalili, to powinien był to przemyśleć. Nie jechała tak daleko ze swoją walizką tylko po to, żeby wieźć ten sam ciężar z powrotem. Może była ustępliwa i uległa jako osiemnastolatka, ale teraz na pewno potrafiła zadbać o swoje. Po aborcji nauczyła się odmawiać... i żeby zawsze mieć w torebce prezerwatywy. Nigdy więcej nie spotykała się już ze starszymi mężczyznami, od których byłaby zależna. Ani z takimi, od których czułaby się gorsza. Zamiast tego umawiała się na randki ze zwyczajnymi rówieśnikami, z którymi mogła porozmawiać i uprawiać seks, bo jedno nie musiało

wykluczać drugiego. Nie zakochiwała się w nich z zupełnie innych powodów. Julie uśmiechnęła się do siebie. Z Bennym w ogóle nie miała takich problemów. Nie musiała się zastanawiać dlaczego. Oczywiście byli sobie przeznaczeni. Na wieki wieków. Kiedy wstawała od stołu, pomyślała, że to dobrze, że nie powiedziała mu, że będzie wcześniej. Wróci do swojego wcześniejszego planu, by odnaleźć Angusa na uczelni. W najgorszym wypadku spróbuje zastać go w domu. Na to ostatnie miała najmniejszą ochotę. Sama myśl o jego mieszkaniu przyprawiała ją o mdłości. Tylko Bóg wiedział, jak wiele młodych kobiet przewinęło się przez tę bramę. — Panno Swinton! — zawołał portier, kiedy mijała jego ladę. — To dla pani — powiedział i podał jej złożoną kartkę papieru. Szybko przebiegła wzrokiem wiadomość od Angusa i prychnęła. „Ważne zobowiązania”. W ogóle w to nie wierzyła. Raczej dostał pietra i bał się, o czym będzie chciała rozmawiać. Może sądził, że ma ze sobą walizkę pełną zdjęć dziecka, na które płacił przez te wszystkie lata? Gdyby nie spieszyło jej się do domu, mogłaby tu zostać przez kilka dni, żeby go drażnić, ale nie miała na to czasu. — Skąd odjeżdża najbliższy autobus na uniwersytet? — zapytała.

— Angus? — zapytała młoda kobieta, a Julie dostrzegła, jak zaświeciły jej oczy, kiedy wypowiedziała imię profesora, chociaż sama wymieniła jego nazwisko. — Nie, nie widziałam go jeszcze dzisiaj. Mogę coś przekazać? — Nie, dziękuję. Wrócę później. Jej mama padłaby trupem, gdyby dowiedziała się, że jej córka miała romans z dwa razy od siebie starszym, a do tego żonatym profesorem, Julie wydawało się też, że oburzyłoby to nawet jej zazwyczaj dobrotliwego ojca. Jego tolerancja też miała pewne granice, nawet jeśli sięgały one dużo dalej niż w przypadku jej matki. Julie sądziła, że ojciec nie przejmowałby się różnicą wieku ani tym, że Angus był wykładowcą, a ona studentką. Nie mógłby zrozumieć niewierności. Kochany tatuś. Wciąż tak zakochany w Edith, po tylu latach. Julie nigdy nie widziała, żeby ojciec obejrzał się za jakąś inną kobietą. Cieszył się z tego, co ma, i nigdy nie naraziłby tego na szwank. Julie podejrzewała, że jej mama nie zrobiła skoku w bok z zupełnie innego powodu, była na to zbyt dystyngowana. Nie popełniała błędów, których można było uniknąć. Edith przestrzegała swoich reguł i chciała skłonić do ich przestrzegania także Julie. Córka Edith powinna zachowywać się jak Edith, a kiedy okazało się, że Julie myślała po swojemu, zaczęła stwarzać problemy. Potrzeba kontroli, jaką przejawiała jej mama, była

teraz skupiona na „tym Szwedzie”, który jej zdaniem absolutnie nie był odpowiedni dla córki. — Że też w tym wieku popełniasz taki błąd, skoro do tej pory tak dobrze dawałaś sobie radę — powiedziała przez telefon jeszcze wczoraj. Nie tak idealna Julie wyszła z wydziału i skierowała kroki w stronę mieszkania Angusa. A więc konfrontacja będzie miała miejsce w jego domu, nie miała innego wyboru. W pewien sposób to dobrze, że widzieli się poprzedniego dnia. Z jej punktu widzenia, ale też z jego — nie dostanie zawału, kiedy zobaczy ją za progiem. — Julie? Odwróciła się. — Carl? Co ty tu robisz? — Nie widzieli się od czasu feralnego obiadu, kiedy Edith próbowała ich ze sobą zeswatać, a Julie miała teraz równie dużą ochotę na rozmowę z nim, jak i wtedy. — Akurat teraz szukam miejsca, gdzie mógłbym wypić kawę, a potem wybieram się na spotkanie. Czy mógłbym zaprosić cię na jedną filiżankę? — uśmiechnął się. Wyglądał tak, jakby odmowa w ogóle nie wchodziła w rachubę. — Dziękuję, Carl, ale właściwie nie zdążę. — A dokąd ci się tak spieszy? — zapytał kwaśno. — W zasadzie także na pewne spotkanie i już jestem trochę spóźniona — uśmiechnęła się, żeby dać mu do zrozumienia, że odmówiła ze względu na spotkanie, a nie z uwagi na niego samego.

— Spotkanie dotyczące...? — Kiedy nie odpowiedziała, dopytywał dalej: — Myślałem, że teraz zajmujesz się pieczeniem bułek? Będziesz zaopatrywać kampus w swoje wypieki? — zaśmiał się głośno. Julie uśmiechnęła się słodko. — Niestety nie mogę ci o tym więcej opowiedzieć i byłabym ci ogromnie wdzięczna, gdybyś mógł zachować nasze małe, nieoczekiwane spotkanie w tajemnicy. Mogła na nim polegać, był człowiekiem honoru, mimo swojego zadufania. Nie powiedziała rodzicom, że będzie w Edynburgu, wystarczyło, że musiała okłamać Benny’ego. Jeśli Carl nie utrzyma języka za zębami, zaserwuje im tę samą historykę, którą sprzedała Benny’emu. Angus właśnie wychodził, kiedy Julie weszła do budynku, i widziała, jak opadły mu ramiona, kiedy ją zobaczył. Wyglądał inaczej w dziennym świetle. Zmarszczki na twarzy były wyraźniejsze, nie zostało mu wiele z jego kiedyś gęstych włosów, chociaż próbował to zakamuflować. Odchrząknęła. — Angus, musimy porozmawiać. — Julie, jak miło — powiedział sztucznie. — Niestety mam bardzo mało czasu, ale może umówimy się jakoś w następnym tygodniu? — Wtedy będę już z powrotem w Londynie. To nie

potrwa długo, ale nie chcę o tym rozmawiać, stojąc na klatce schodowej. Możemy usiąść na ławce pod domem? Daj mi dziesięć minut — poprosiła. Spojrzał na zegarek. — Daję ci siedem — powiedział. Zajęło jej to cztery minuty. Przez pozostałe trzy siedział w milczeniu. Żadne z nich nie zauważyło Carla, stojącego za rogiem.





40 — Wow, jakie wspaniałe mieszkanie! — wykrzyknęła Kicki, oglądając lokum Rebecki w Palma de Mallorca. — Zgadzam się. Którą sypialnię wybierasz? — Fredrikowi było obojętnie, gdzie będzie spał. Wystarczało mu, żeby mieć poduszkę pod głową. — Ty wybierz. — Kicki wciąż była zażenowana swoją pomyłką co do Marcusa i sądziła, że to dobrze, że Pyret miała złamane serce, za karę, że tak zmienia chłopaków. — Nie, ty decyduj. Mnie to nie robi różnicy, a tobie tak. — Wcale nie. Spojrzał na nią przez salon. Ależ tak, skarbie, tobie robi różnicę, pomyślał. Tobie wszystko robi różnicę, począwszy od walizek, skończywszy na słuchawkach prysznicowych. — Wybieraj, Kicki. Po prostu wybieraj, żeby to już było z głowy. Wzruszyła ramionami tak nonszalancko, jak potrafiła, po czym wskazała pokój. Wiedział, że go wybierze. — W takim razie mogę zająć ten — powiedziała.

— Dobrze. Tylko nie wstawiaj tam jeszcze swoich walizek, chcę zrobić parę zdjęć, dopóki jeszcze jest pusty. — Będziesz teraz robił zdjęcia? Zaczynam być głodna. — Znowu? Jedliśmy przecież zaledwie parę godzin temu? — Wiem. To pewnie to Morze Śródziemne — uśmiechnęła się i poszła do kuchni. — Zobaczę, co jest w lodówce, kiedy ty będziesz rozstawiał sprzęt. Mogła się spodziewać, że Rebecka zapełni ją przed ich przyjazdem, nie brakowało niczego. — Masz ochotę na piwo? — zawołała. Kiedy nie usłyszała odpowiedzi, wyjęła jedno dla siebie i łapczywie pociągnęła prosto z butelki. Z jakiegoś powodu piwo smakowało jej lepiej za granicą. Głośno odstawiła pustą butelkę na ławie, a potem równie głośno beknęła. — Seksownie — Fredrik opierał się o futrynę z ramionami skrzyżowanymi na piersi. — Wiem. Chodź, weź mnie — powiedziała, drażniąc się. — Nawet nie próbuj. Nie będę dziś brał niczego poza aparatem. Mogę też jedno? — Jasne. Coś jeszcze? Jak widzisz, jest tu mnóstwo rzeczy — rzuciła, otwierając lodówkę. — Dzięki, wystarczy piwo. Rebecka jest niewątpliwie świetną gospodynią — uśmiechnął się i sięgnął po butelkę.

— Tak, obydwoje możemy być pijani i najedzeni — odpowiedziała Kicki, zauważając słoik z pomidorami suszonymi w słońcu. Trochę chleba i aïoli, a przeżyje ten wieczór, pomyślała i powąchała zawartość otwartego słoika. Podsunęła go Fredrikowi, ale pokręcił głową. — Nie, dzięki, ale ty sobie zjedz. Mnie wystarczy alkohol. Zawsze tak dużo jesz? — Taaak, w końcu będę pięknie okrąglutka — powiedziała, kręcąc swoim idealnym tyłkiem, kiedy rozsmarowywała grudkę kremu czosnkowego na znalezionym w szafce przy lodówce chlebie. Zamknęła oczy, wkładając sobie duży kawałek do ust. — Jest boskie. Jesteś pewny, że nie chcesz? Fredrik był pewny. Tak samo pewny, jak tego, że teraz chciał jej. Na ławie w kuchni. Odchrząknął. — Dzięki, ale wystarczy mi jeszcze jedno piwo, wezmę je ze sobą, kiedy będę robił zdjęcia. Bon appétit. Nie rozumiał siebie tak samo, jak nie rozumiał Kicki. Jak to możliwe, że jego uczucia mogły się zmieniać tak radykalnie w ciągu zaledwie kilku godzin? Pociągała go, kiedy tylko była normalna. Miało to miejsce już tyle razy, że zdążył zauważyć tę prawidłowość i to było irytujące. To nie jej wina, że działały na niego jej nastroje, to wszystko kotłowało się w nim, a on nie wiedział, jak sobie z tym poradzić, jak temu zapobiec. W jego małżeństwie tak nie było. Jego żona obrażała się

przez całe dnie, a on nie reagował; z Kicki było inaczej. Wiedział, że dobry nastrój zaraz jej przejdzie. Jeśli tylko zapomni o tym, jak jej pragnie, będzie dobrze, bo kiedy przyjdzie następny wybuch, już nigdy więcej nie będzie go pociągać. Był tego pewny. Gdy nie mógł zrozumieć jej zachowania, stawała się nieatrakcyjna, na całe szczęście. Z takim stanem rzeczy lepiej sobie radził. — Nie robisz tu za dużo zdjęć — zauważyła, kiedy zajrzała do pokoju, żeby sprawdzić, co robi, i zastała go siedzącego na łóżku. — Tak, poczekaj chwilę. — Nie montujesz oświetlenia? — Nie, nie, zrobię to innym razem. Dzisiaj pracuję tylko tym małym kompaktowym sprzętem. — I nie chcesz mieć kobiety w łóżku? — Czasami chcę. — Miałam na myśli teraz, na twoich zdjęciach. — Proszę bardzo — powiedział i wstał. Zafascynowany patrzył, jak bierze kilka kroków rozbiegu, żeby potem z krzykiem pobiec i rzucić się plackiem na łóżko. Powoli podniósł aparat i kiedy się obróciła, zrobił zbliżenie na jej twarz. Zielone oczy błyszczały, szelmowsko mrużyła je przed obiektywem. Nic nie mówił, tylko pstrykał jedno zdjęcie za drugim. Pozowała dla niego i plan Fredrika, by zachować dystans, miał spełznąć na niczym. Kiedy zdjęła T-shirt i szorty, trudno było mu się skupić. Aparat drżał mu w dłoniach, ale nie chciał go odłożyć. Była tak

niesamowicie piękna. Popatrzyła na niego pytająco, potem rozpięła stanik, a gdy nic nie powiedział, rzuciła go na podłogę i podeszła na czworakach po łóżku w jego stronę. Dopiero, kiedy uklękła i pociągnęła go za sweter, dał sobie spokój z aparatem. — Jesteś pewna, że to dobry pomysł? — zapytał cicho. — Nie — odpowiedziała, powoli głaszcząc go po torsie i brzuchu. — Ale tak nie możesz tego zostawić — dodała, wyczuwając jego erekcję przez szorty. Uniósł jej brodę tak, by spojrzała mu w oczy. — Nie chcę, żebyś ty... albo żebyśmy my popełnili błąd, Kicki. Jeśli mnie pragniesz, powiedz to — jęknął, czując, jak rozpina mu guzik. — Naprawdę tego chcesz? — Chcę ciebie — szepnęła, szukając jego ust. Smakowała czosnkiem i piwem, ale teraz to połączenie wydawało mu się rozkoszne, a kiedy ich pocałunki stawały się coraz głębsze, położył ją na łóżku. Zrzucił z siebie szorty, podczas gdy ich języki wirowały. Całe ciało pulsowało, ale tym razem nie chciał się spieszyć. Chciał... — Weź mnie — poprosiła. — Weź mnie natychmiast. — Nie — odpowiedział, a jego usta rozpoczęły wędrówkę. Nie zwracał uwagi na to, jak się wiła, żeby jego język trafił na właściwe miejsce, ani na to, jak ponownie poprosiła, by ich ciała się połączyły. Kiedy jej własne dłonie zaczęły zmierzać w stronę łona, odsunął je i zamknął w swoich po obu stronach jej ciała. Jego język powoli pieścił każdy centymetr ciała, do

jakiego docierał. Kiedy zatrzymał się na jej pachwinach, prawie wywinęła się z jego uścisku. — Proszę, Fredrik, proszę... Powoli skierował się wyżej w stronę jej ust i kiedy ją pocałował, puścił jej ramiona i nogi. Sekundę później usiadła na nim w rozkroku. — Jeśli ty nie chcesz mnie wziąć, to ja wezmę ciebie — sapnęła. — Spokojnie — powiedział czule i złapał ją za biodra. — Chcę się tobą długo cieszyć. Fredrika obudził zapach kawy i świergotanie, te przyjemności najwyraźniej zbliżały się do sypialni. Brzmiało to jak fałszowana wersja utworu Jag mötte Lassie; zamykał i otwierał oczy trzy razy, żeby upewnić się, że na pewno się obudził. Zbliżała się Panna Temperament, najwyraźniej w przyjacielskim nastroju. W tej chwili. Fredrik nie łudził się, że potrwa to długo.





41 — A co się stanie, jeśli umrę? Andréassona, który nie wiedział wcześniej o chorobie Susanne, zszokowało to pytanie. — Ależ, Susanne, jest aż tak źle? — Wcale nie, nic podobnego. Jeśli dobrze rozumiem, wycięto wszystko i jedyne, co zostało, to napromieniowanie i zażywanie jakiegoś rodzaju leków przez kilka lat. Pytam przede wszystkim dlatego, bo w zasadzie nie mam żadnych bezpośrednich spadkobierców. Maggan ma swoją córkę i Paula, a Rebecka wyszła za Adama. Ja jestem bezdzietną singielką i nie mam pojęcia, co się stanie, kiedy kopnę w kalendarz, kiedykolwiek to będzie. — Singielką? A pan Michael? — Jest moim partnerem, ale nasz związek nie jest zalegalizowany, a do tego obecnie dość chwiejny, więc oficjalnie jestem singielką. Prawda? Andréasson przyznał jej rację. Obojętnie, czy ona i Michael byli ze sobą, czy nie, nie miał prawa do spadku, o ile nie sporządziła testamentu

przemawiającego na jego korzyść. — Dopóki nie doszło do podziału spadku po Sonji, twoja część przypadnie Maggan oraz Rebece, ale jeśli dobrze rozumiem, chcecie dokonać podziału relatywnie szybko, a w takiej sytuacji spadkobiercą będzie twój młodszy brat, ponieważ wasi rodzice nie żyją. Oczywiście, o ile nie spiszesz testamentu. Nie masz bezpośrednich spadkobierców, dlatego też nikt nie będzie kwestionował tego, co stanie się z pieniędzmi po twojej śmierci. Jesteś dokładnie w takiej samej sytuacji, jak Sonja, kiedy przekazywała swój majątek waszej trójce. — Więc mogłabym przekazać hotel i dom w Londynie Patrikowi, a resztę podarować jakiejś organizacji charytatywnej, jeślibym chciała? — Dokładnie tak. — Czy powinnam zacząć zastanawiać się nad testamentem? — Radziłbym to zrobić, jeśli nie zamierzasz przekazać wszystkiego panu Patrikowi. — A jeśli on umrze przede mną? — Ma chyba dzieci? — Dwoje. — W takim wypadku jego spadek przechodzi na dzieci. Na pewno dobrze się czujesz, Susanne? — Tak, tak. Na tyle dobrze, na ile może się czuć ktoś po operacji na raka. Ku mojemu przerażeniu mam zwolnienie jeszcze przez jakiś czas, ale potem wracam

do pracy, jak zwykle. — Do pracy, która daje dobre rezultaty. Macie pewnie mnóstwo roboty? — Mecenas na razie miał pełen wgląd w działania ich trójki, a zarówno prowadzenie hotelu w Londynie, jak i restauracji w Paryżu opłacało się i przynosiło zyski. — Tylko Rebecka nie przynosi żadnych nowych pieniędzy — powiedziała Susanne. — Ale właśnie tak to planowałyśmy. — Tymczasowo pokrywa koszty związane z domem z pieniędzy ze sprzedaży swojego mieszkania, ale masz rację, nie przynosi żadnych zysków. Jak daleko posunięte są plany związane z pomysłem o samotnych rodzicach z dziećmi? — Daleko. Chcemy zacząć następnej wiosny. — Susanne wiedziała, że Rebecka cierpi z powodu braku zajęć, a im szybciej zaczną z działalnością, tym lepiej. Nie będzie generować zysków, ale dobro. Zgadzały się, że to w taki sposób powinny zostać wykorzystane pieniądze Sonji. — Brzmi świetnie. Dbaj o siebie. I proszę pozdrowić Michaela. Moim zdaniem to dobry człowiek. Cztery godziny później ten dobry człowiek wpadł do mieszkania, potykając się na progu, przesiąknięty deszczem i alkoholem. — A teraz mje suchaj — powiedział, próbując w przedpokoju zdjąć przemoczone buty. — Już sobie

szysko... pieprzony but... szemyślałem. — Dał sobie spokój z lewym butem i pokuśtykał do kuchni, gdzie najwyraźniej mieli porozmawiać. Susanne patrzyła z rozbawieniem, jak niezdarnie siada przy kuchennym stole. Na próżno próbował utkwić w niej wzrok, ale kiedy mu się to nie udawało, machnął ręką i wskazał krzesło naprzeciwko. — Chyba poszebuję okularów — wymamrotał. — Kurde, jak kiepsko widzę. — Zmrużył oczy, otworzył je, zmrużył jeszcze raz i skrzywił się, kiedy nic nie podziałało. — Boli mje głowa, masz jakieź pigułki? Susanne wyjęła tabletki z szafki i nalała mu dużą szklankę wody. — Weź dwie — poradziła. Uśmiechnął się szeroko. — Dzięki, jeszteś miła, jeszteś barzo miła. To był fascynujący widok. Nigdy nie widziała Michaela pijanego i myślała, że kiedy za dużo wypije, będzie zachowywał się mniej więcej tak samo jak zawsze. Błazen, którego widziała przed sobą, był zupełnie innym mężczyzną i ogarnęła ją fala czułości, gdy patrzyła, jak walczy z pokrywką słoiczka. — Chyba jezd zepsuty — westchnął i pomachał słoiczkiem. — Pomóc ci? — Susanne? — Tak? — odpowiedziała, wyciągając mu słoiczek z ręki.

— Jeszteś miła. Włożyła mu do ust dwie tabletki. — Proszę. — Barzo miła — powiedział, przełykając je. Podała mu szklankę wody. — Napij się. — Chsiałem ci coś powiezieć — zaczął, kiedy wypił wodę do dna. — Ale nie wję, so to było. Telefon zadzwonił akurat wtedy, kiedy położyła go do łóżka. Poszłoby szybciej, gdyby wspierał się na niej, zamiast wczołgiwać się po schodach, ale bała się, że mógłby upaść na jej ranę po operacji. Ucieszyła się, słysząc, że to Maggan. Maggan, która nigdy nie wymagała od niej, by była kimś innym i która akceptowała, że Susanne mogła czuć się inaczej, niż ona sama, gdyby to ona miała raka piersi. — Chcę dowiedzieć się o wszystkim, co słychać w Paryżu — zażądała i oparła się wygodnie na kanapie. Czekał ją długi wywód o restauracji, Paulu i książce, cieszyła się, że może słuchać szczegółowych informacji o tym, jak wygląda życie po drugiej stronie kanału La Manche. — Masz zamiar umieścić to w książce? — zapytała podekscytowana, kiedy Maggan opowiedziała o wszystkim, czego Kicki i Fredrik dowiedzieli się na spotkaniu z panem Swintonem. — Jeszcze nie wiem. Oczywiście nie mam zamiaru wymieniać w niej kogoś, kto nie chce się w niej znaleźć.

Pani Swinton pewnie by głośno zaprotestowała, jak sądzę. — Ale chyba nie może mieć nic przeciwko temu, że ujawnisz romans z Hugo Mistralem? — Nie, ale skąd mamy wiedzieć, czy to prawda? Swintonowi mogło się tylko tak wydawać. Poza tym nie chcę, żeby Sonja wydawała się rozwiązła. — Ale przecież taka była — zaśmiała się Susanne. — Może wtedy, ale kiedy ją poznałyśmy, nie była gorsza od nas. — Masz na myśli: ode mnie? — Susanne wciąż się uśmiechała. Z czterech przyjaciółek to ona i Sonja nie odmawiały sobie romansów. W porównaniu z nimi Rebecka i Maggan były pruderyjne. — Tęsknię za rozmawianiem o seksie z Sonją — mówiła dalej. — Teraz żyję w celibacie i potrzebowałabym z nią o tym pogadać. — Jak sądzisz, co by ci powiedziała? — Że jestem głupia i że powinnam uwieść Michaela, zamiast czekać, aż przejmie inicjatywę. — No więc? — Nie mam odwagi. Jego apetyt na mnie ulotnił się, odkąd dowiedzieliśmy się o raku. — Powiedział ci to? — Nie musiał. Widzę to w jego oczach. — Bullshit. Widzisz w nich odbicie własnego lęku o to, że nie dasz rady. Gdybyś go zapytała, pewnie otrzymałabyś odpowiedź, której się nie spodziewasz.

— Jesteś słodka, kiedy tak psychologizujesz. Nie będę o nic pytać. Wiem, co widzę. I kropka. On sądzi, że jestem miła. Sama słyszysz. Miła? Maggan nie mogła powstrzymać się od śmiechu. — No tak, to okropna cecha. Jak on śmiał? — Bycie miłym znajduje się po przeciwnej stronie skali niż pożądanie. Dokąd można zajść po byciu miłym? — A ty cały czas jesteś na niego tak napalona? — Może akurat nie teraz, ale poza tym tak. — Więc w czym problem? Czujecie teraz to samo. Czy tak nie jest dobrze? — Nie lubię, kiedy jesteś taka mądra. Chcę, żebyś się ze mną zgadzała i też sądziła, że to beznadziejne — wymamrotała Susanne. — Wiem, ale tym razem tego nie zrobię, bo wydaje mi się, że nie rozumiem, dlaczego to takie ważne. — Ale tobie też nikt nie operował świetnych cycków. — Masz rację, jesteś brzydka jak noc. Nie pomyślałam o tym. — Jeśli będziesz tak szydzić, to nie będę z tobą więcej rozmawiać. — Susanne, szczerze... Jesteś głupia. Ale okej, i tak cię kocham. — Dzięki, to było miłe. Poza tym mogę ci powiedzieć, że rozmawiałam dziś z Andréassonem. O mojej ewentualnej śmierci. — I co ci powiedział?

— Zapytał, czy śmierć już nade mną wisi i zasugerował, że powinnam pomyśleć o spisaniu testamentu. — Usłyszała jakieś hałasy na piętrze. — Maggan, muszę zobaczyć, co on wyprawia. Mogę zadzwonić później? — Susaaaaanne! — zawołał Michael. — Susaaaaaaanne! — Już idę. Uspokój się. Pobiegła na górę i otworzyła drzwi do sypialni, gdzie Michael leżał nagi, rozwalony na całym łóżku. — Tu jeszteś — powiedział, rozpromienił się i czknął. — Mam najepszy pomys na świecie. Doczołgał się z łóżka do swojej marynarki, przerzuconej przez krzesło i zaczął grzebać w wewnętrznej kieszeni. — Susanne... — Na klęczkach obrócił się do niej nagim przodem, wyciągając rękę i pokazując małe pudełeczko. — Szy zrobisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?





42 — Oczywiście, że nie płaciłem ci mnóstwa pieniędzy, jak mogłaś wpaść na coś tak głupiego? — powiedział Angus, kiedy w końcu się odezwał. — Ile, powiedziałaś? — pokręcił głową, kiedy ponownie wymieniła kwotę. — Wybacz, ale gdybym miał tyle pieniędzy, możesz być pewna, że zachowałbym je dla siebie. Schowała dokument potwierdzający wszystkie wpłaty. Teraz czuła się po prostu głupio. Zupełnie nie obchodziło go, czy urodziła dziecko, czy nie, nawet nie pamiętał, że zaszła z nim w ciążę. — Takie rzeczy się zdarzają, kiedy uprawia się seks — stwierdził i wzruszył ramionami. — Liczyłem, oczywiście, na to, że się zabezpieczasz, więc nie zrzucaj tego na mnie. Powiedziałaś, że zapłaciłem za aborcję? No, muszę przyznać, że to był gest — zaśmiał się, a Julie coraz bardziej zbierało się na mdłości. Zastanawiała się, czy nie zwymiotować prosto na niego. Zamiast tego wstała. — Angus — powiedziała. — Musisz naprawdę mocniej przymocować włosy, żeby lepiej się trzymały.

Przy takim wietrze niestety odsłaniasz swoją zbyt wyczesaną łysinę. Julie nie przejęła się tym, że musiała zapłacić za jeszcze jedną noc w hotelu, chociaż nie miała zamiaru skorzystać z pokoju. Chciała jak najszybciej zostawić za sobą Edynburg, Angusa i wszystkie wspomnienia. Już przy pierwszym przelewie sprawdziła, skąd przyszedł, i zdaniem banku to profesor był właścicielem konta. Nie brała nawet pod uwagę innej możliwości i wiedziała, że kłamał. Ale dlaczego? Kiedy do Londynu miała jeszcze godzinę, postanowiła, że przeznaczy pieniądze na cele charytatywne. Jej w ogóle się nie przydawały. Nie musiała mówić o tym Benny’emu. — Ojej, kochanie, już wracasz? Ale się cieszę. Pracuję cały wieczór. Wpadniesz tu? Czy będziesz czekać w domu? — zapytał, kiedy do niego zadzwoniła. — Pomyślałam, że zajrzę do mamy i taty — powiedziała Julie. — Wciąż nie do końca wiem, o czym tata rozmawiał z tamtymi dziennikarzami i chcę go trochę przycisnąć — uśmiechnęła się. — Jeśli wrócisz do domu koło jedenastej, to ja też już tam będę. Frank Swinton rozpromienił się, kiedy zobaczył córkę przed drzwiami. To ona najlepiej wpływała na Edith, a teraz jego żona koniecznie potrzebowała, żeby ktoś z nią porozmawiał. Melodramat rozgrywał się przez

prawie dwa tygodnie i Frank był wykończony. Jak tylko wspominał o Sonji, Edith groziła atakami paniki, zaczynała ciężko oddychać i łapała się za pierś. Frank nie rozumiał, dlaczego to był tak drażliwy temat. Chciał zdobyć się na odwagę i zapytać, czy to dlatego, że Edith w rzeczywistości wiedziała, że Frank wzdychał do Sonji, zanim się poznali. Jeśli chodziło o zazdrość, mógł zrozumieć, dlaczego była tak zdenerwowana, mimo że minęło bardzo wiele lat. Nie rozumiał jednak, dlaczego w takim razie mu tego nie mówiła. Po około czterdziestu latach powinno jej to przejść? — Gdzie jest mama? — Leży w łóżku. — Jest chora? — Julie od razu się zmartwiła. Odkąd w pośpiechu wyjechała z Paryża, kiedy Edith zabrano do szpitala, ciągle tlił się w niej niepokój o zdrowie matki. — Idę do niej na górę — zdecydowała i pobiegła po schodach. — Mamo! — zawołała, otwierając drzwi do sypialni. Edith szybko schowała książkę pod poduszkę i zamknęła oczy. — Julie, jak miło, że odwiedzasz swoją mamę — wymamrotała słabym głosem i poklepała łóżko. — Chodź, usiądź tutaj. Jej manewr nie uszedł jednak uwadze córki. — Co czytasz? — zapytała. — Ach, straszną historię starszej kobiety cierpiącej na depresję i reumatyzm stawów. Mówię ci, trzeba się

cieszyć, dopóki się jest zdrowym. — To dlaczego leżysz w łóżku, skoro jesteś zdrowa? Wstawaj, pójdziemy wypić herbatę — powiedziała Julie zachęcająco. — Tato nastawił już czajnik. — Nie wiem, czy dam radę. Tato rozmawia wciąż o starych wspomnieniach, a to tylko wprawia mnie w rozdrażnienie. Nie mogłabyś z nim pogadać? Jak tylko z tym skończy, będę mogła żyć jak dawniej. Boję się, że paplanina taty wpędzi mnie do grobu. Może to tego chce? Julie wiedziała, że to manipulacja, a mimo to skinęła głową. — Porozmawiam z nim — obiecała. — Czytaj sobie książkę, ja za chwilę wrócę. Zamyślona zeszła na dół do Franka, który hałasował w kuchni. — Na co jest taka wyczulona? — zapytała i usiadła na kuchennym krześle, a Frank postawił przed nią filiżankę. Pokręciła głową, kiedy zaproponował jej kanapkę. — To nie może tak dalej być, tato. Któreś z was musi ustąpić. Frank spojrzał ze smutkiem na córkę. — Wiem i chyba nie musimy dyskutować o tym, kto będzie musiał to zrobić. — Dlaczego to dla ciebie takie ważne? — Wmawiam sobie, że to ważne dla nas obojga. Chętnie wyłożyłbym karty na stół i skończył raz na zawsze z życiem z tymi tajemnicami, ale musimy to

zrobić we dwoje, mama i ja. — Myślisz, że mama ma tajemnice? — zapytała Julie zdziwiona. — Tak, w każdym razie ukrywa swoje uczucia. — Ja zawsze miałam wrażenie, że uzewnętrznia każde jedno. To dziwne, że mówisz, że jest tajemnicza... — Julie zmarszczyła czoło. Frank nie mógł winić swojej córki za to, że nie rozumiała. Nigdy wcześniej nie była zamieszana w nic tak chorego i na razie miała tylko pewne przebłyski, bo całkiem niedawno dowiedziała się o istnieniu Sonji. Przez te wszystkie lata Frank pogodził się z tym, że Edith nie chciała rozmawiać o przeszłości, ale nie mógł tego dłużej znieść. Rozmowa z dziennikarzami przyniosła mu ulgę — opowiadanie o Sonji, którą tak podziwiał. Bez niej Julie może nie byłoby na świecie. Z tego, co wiedział, Edith równie dobrze jak na urodzenie dziecka mogła zdecydować się na aborcję, gdyby nie właśnie Sonja. Chciałby opowiedzieć Julie o tym, że Edith uciekła, ale to z tego powodu matka jego córki postanowiła położyć się do łóżka. Gdyby Frank nalegał, żeby porozmawiać o tym z Julie, musiałby liczyć się z tym, że żona pozostanie przykuta do łóżka. Tajemnice. Julie dobrze to znała. Tego sekretu, który sama nosiła, nie mogła nikomu zdradzić. Zdroworozsądkowo wiedziała, że sama nie miała nic

wspólnego z przelewami, ale w głębi ducha czuła się winna. Nie polepszyło jej się, kiedy zrozumiała, że Angus miał zamiar udawać, że jego to nie dotyczyło. Chciała zwierzyć się Frankowi, ale on miał wystarczająco dużo własnych problemów na głowie. — Porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym, tato. Co opowiedziałeś dziennikarzom o Sonji? Pomyśleć tylko, że ją znałeś, wydaje mi się to takie fascynujące! Czy była taka wspaniała, jak mi się wydaje? Jeśli nie był przybity wcześniej, to właśnie teraz uszło z niego całe powietrze. Osunął się przy stole i schował twarz w dłoniach. — I tu trafiłaś w sedno — wymamrotał. — Nie rozumiem, co masz na myśli? — To Sonja jest piętą achillesową mamy. — Ale dlaczego, przecież wszyscy byliście przyjaciółmi? — Wiem i też tego nie rozumiem, dlatego próbuję z nią o tym porozmawiać. — Czyli jest jakaś niewyjaśniona sprawa między mamą a Sonją? — Nie mam pojęcia — przyznał Frank i podniósł głowę. — Tego właśnie chcę się dowiedzieć.





43 Żadne z nich nie wspomniało słowem o wydarzeniach poprzedniej nocy, a wspaniały poranny humor Kicki trwał przez cały dzień. Nuciła przed komputerem, próbując wymyślić, jak znaleźć Rosę, kobietę, która będzie mogła opowiedzieć więcej o Sonji, i prawie tańczyła, przechodząc z sypialni do kuchni i lodówki, którą otwierała raz po raz. — Zaraz skończę całe aïoli! — zawołała do Fredrika. — Przypomnij mi, żebyśmy kupili więcej, jak będziemy później wychodzić. Fredrik nie odpowiedział, leżał w łóżku, przeglądając pliki zdjęć, jakie dostał od Maggan. Na zdjęciach wyraźnie było widać granicę „przed” i „po”. Przed tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym trzecim rokiem, na zdjęciach Sonji z rodzicami, i po siedemdziesiątym piątym, razem z Rebecką, Maggan oraz Susanne. — Co robisz? — zapytała Kicki, wchodząc do pokoju. — Sam właściwie nie wiem. Chyba próbuję na tych starych zdjęciach znaleźć jakąś wskazówkę — uśmiechnął się i pomachał jednym z plików.

— Rosę? — Dlaczego nie? Jeśli pracowała w rodzinie Sonji, to pewnie znalazłaby się na jednym z nich, ale nie ma ani jednego zdjęcia, które przedstawiałoby kogoś spoza rodziny. Kicki przykucnęła obok niego. — Miała ładną mamę — zauważyła. — Tak, bardzo ładną. — A co to jest? — zapytała Kicki. — Widzisz ten wisior? Fredrik wyjął szkło powiększające. — Jak to możliwe? Dlaczego ma go na sobie matka Sonji? To nie może być ten sam, który Edith dała Julie — stwierdził. — Ale pomyśl, może jednak? Może Edith i Sonja są siostrami? — zaczęła fantazjować. — Może Edith oddano do adopcji, a Sonja znalazła ją w Paryżu po śmierci swoich rodziców i wtedy Edith dostała naszyjnik jako pamiątkę po mamie? Fredrik zaśmiał się. — Najwyraźniej zjadłaś za dużo czosnku. Od tego może się pomieszać w głowie. — No to znajdź lepsze wytłumaczenie. — Nie potrafię, ale mam ochotę poprosić o nie Julie albo najlepiej porozmawiać o tym z jej matką. Może było tak, że Sonja rozdawała całą biżuterię, jaką dostała w spadku po matce, a ona i Edith musiały przecież się zaprzyjaźnić, skoro spędziły tu razem tyle miesięcy.

Albo może Edith dostała wisior jako podziękowanie za coś? Gdyby Fredrik dostał biżuterię po matce, nie oddałby jej, nieważne, co to byłyby za błyskotki. Wolałby, żeby leżały w komodzie, niż znalazły się na szyi koleżanki. — Może tak. Albo tak, jak ja mówię, że są rodzeństwem. — Gdyby tak było, to chyba dziwne, że Sonja nigdy nie odpisała Frankowi Swintonowi na listy, które wysyłał. Sonja, zupełnie samotna, powinna się w takim razie bardzo cieszyć? Czy nie wszystkie dziewczyny marzą o siostrze? — zapytał Fredrik. — Ja nie. Zawsze chciałam dużego i silnego starszego brata. — Który odganiałby wszystkich chłopaków? Spojrzała na niego z uśmiechem. — Nie, żeby przyłożył wszystkim tym, którzy śmiali się z moich piegów i rudych włosów. — Są przecież takie ładne. — Można powiedzieć, że nie miałam temperamentu odpowiedniego do rudych włosów, kiedy byłam młodsza. — Jak to dobrze, że ci przeszło. — Tak sądzisz? — Nie zawsze, ale teraz tak — uśmiechnął się i wyciągnął badawczo dłoń w stronę jej policzka. Kiedy nie zaprotestowała, pogłaskał ją ostrożnie. — Nie zostało ci aż tyle piegów na twarzy —

zauważył. — Ale za to dużo na nogach. — Podniosła jedną i pokazała palcem. — Patrz. Cała w kropki. — Jak kiełbaski salami — wyszczerzył zęby. — Czy właśnie nazwałeś moje nogi kiełbaskami? — zapytała i Fredrik zobaczył, jakie pioruny ciska z zielonych oczu. — Tak — potwierdził i wyskoczył z łóżka. — A teraz musisz nimi szybko przebierać. Mamy zjeść lunch z Rebecką i Adamem. Rebecka zgadzała się z Fredrikiem, że mieszkanie w Palma de Mallorca dużo znaczyło dla Sonji, chociaż adwokat Andréasson nie wspomniał o tym ani słowem, kiedy go o to zapytała. Mówił od rzeczy, a teraz nie było wiadomo, czy robił tak, bo był stary, czy próbował coś ukryć. Kiedy Rebecka się tam wprowadziła, podczas gdy kończono prace nad jej domem, mieszkanie było świeżo wyremontowane, ale nawet Adam, który odpowiadał za remont, nie wiedział o nim nic więcej. Dostał zlecenie od Andréassona i nie zadawał pytań, bo go to nie interesowało. — Niestety, nigdy nie poznałam sąsiadów — wyznała Rebecka podczas lunchu. — Przez większość czasu byłam tutaj, w domu, i pracowałam. W mieszkaniu tylko spałam. — A więc możemy popukać do drzwi —

zawyrokowała Kicki. — Weźmiemy ze sobą plik zdjęć i zobaczymy, co sąsiedzi będą mieli do powiedzenia. Boże, jakie pyszne aïoli. Sam je zrobiłeś? — Tak — odpowiedział Adam. — I sam spotkałem część sąsiadów, kiedy remontowałem mieszkanie. Prace były zbyt poważne, żeby nie uprzedzić ich o tym całym hałasie. — To wspaniale! — ucieszyła się Kicki. — Nie masz może jakiegoś spisu tych, którzy tam mieszkali? — Nie. Chodziłem od drzwi do drzwi i jeśli nie otwierali, zostawiałem im karteczki w skrzynce na listy. — Wzruszył ramionami. — Obawiam się, że nie będę za bardzo pomocny. — Nikt nie mówił nic o remontowanym mieszkaniu, to znaczy: o wcześniejszej właścicielce? — zapytał Fredrik z zaciekawieniem. Adam pokręcił głową. — Z tego, co pamiętam, nie, ale mój hiszpański jest tak kiepski, że mogłem nie zrozumieć ewentualnych komentarzy. — Nie przejmujmy się tym teraz — zbyła te wątpliwości Kicki. — Co powiecie na to, żeby porozmawiać o jedzeniu? Ile czosnku właściwie dodałeś do tego sosu? Rozmawiali więc o jedzeniu, a Rebecka cieszyła się, widząc spokój panujący między Kicki a Fredrikiem. Nic nie ucieszyłoby jej bardziej, niż gdyby tych dwoje zeszło z wojennej ścieżki. Wątpiła w zdolności Maggan

do swatania, ale dzisiaj dostrzegła, że tamci dobrze do siebie pasują. Mało prawdopodobne, by to, czego się dowiedzieli, zostało wykorzystane w książce. Rebecka nie wiedziała, czy mieli tego świadomość. Na przykład ta historia z francuskim prezydentem... Jeśli mimo wszystko była prawdziwa, to nie przedstawiała Sonji w dobrym świetle. Rebecka miała nadzieję, że Maggan też tak myślała. Byłoby straszne, gdyby zrobiła się z tego plotkarska książka o skandalu. Maggan twierdziła, że Sonja chciała, żeby dotarły do prawdy, ale Rebecka nie była tego taka pewna. Jeśli miała coś do ukrycia, istniały ku temu jakieś powody, i zdaniem Rebecki nie musiały grzebać w tym, co Sonja chciała zachować dla siebie. — Wprawdzie znałam Sonję bardzo powierzchownie — stwierdziła w pewnym momencie Kicki — ale czy to nie dziwne, że zadała sobie tyle trudu ze sporządzeniem testamentu i tymi wszystkimi wyzwaniami, jakie dostałyście w związku z domem, hotelem i restauracją, a zostawiła wszystkie listy i wskazówki, które teraz znajdujemy, na wierzchu w mieszkaniu, które sprzątałyście? Pewnie by coś takiego dawno spaliła, skoro wiedziała, że niedługo umrze? Moja ostatnia teoria jest taka, że Edith Swinton i Sonja są w jakiś sposób spokrewnione — zadeklarowała i opowiedziała o zdjęciu z wisiorem, prawdopodobnie tym samym, jaki teraz nosiła córka Edith, Julie.

— Spokrewnione? — zaśmiał się Fredrik. — Wydaje ci się, że są siostrami i że Edith została oddana do adopcji. — Może trochę z tym przesadziłam, teraz sądzę raczej, że są kuzynkami czy coś takiego. — Nie możemy zapytać o to Edith? — Rebecka wydawała się zdziwiona. — To chyba najszybszy sposób na uzyskanie odpowiedzi. — Nie chce z nami rozmawiać. — O tym też nie? Myślałam, że nie chciała poruszać kwestii ciąży. — Nope. Wszystko, co dotyczy Sonji, działa na nią jak płachta na byka. Rebece trudno było uwierzyć, że Sonja mogła mieć wrogów. To dziwne, ale może wrogość była obopólna, skoro nie odpisywała na listy od Franka. — Zastanawiam się, co takiego się właściwie stało. — Rebecka nagle zrobiła się równie zaciekawiona, jak wszyscy inni.





44 — Gdzie się podziewałaś? — zapytała Maggan. — Uwierzysz mi, jak ci powiem, że właśnie mi się oświadczył? — zaśmiała się Susanne. — Kompletnie pijany i nagi mężczyzna, z pierścionkiem, na kolanach. — Nie? — Właśnie tak. — I co odpowiedziałaś? — Że powinien się wysikać i położyć spać. — Biedny Michael. Było mu przykro? — Na razie nawet nie wie, że wymachiwał pierścionkiem, bo urwał mu się film, jak tylko wrócił do łóżka. Susanne zdziwiło, że chciał się ożenić. Rozmawiali o tym tylko raz — wtedy, kiedy postanowili, że nigdy nie wezmą ślubu. Nie potrzebowała pierścionka na palcu, żeby wiedzieć, gdzie jest jej miejsce. Małżeństwo nigdy jej nie pociągało, w każdym razie od czasu, kiedy dziecięce fantazje zastąpiła rzeczywistość, wydawało jej się, że ona i Michael mieli w tej kwestii takie same

poglądy. Rak był najgorszym powodem, by brać ślub, i nawet, gdyby miała odmówić, wolałaby, żeby oświadczył się jej, kiedy była zdrowa. A on trzeźwy. Jej lekarka powiedziała, że dobry byłby dla niej ruch. Ponieważ nie mówiła nic o ruchu w pobliżu miejsca pracy, Susanne stwierdziła, że nie zaszkodzi tam wejść, skoro i tak akurat stała już przed wejściem do hotelu. Zapach w głównym holu wprawił ją w dobry humor. Białe lilie świetnie sprawdzały się w tak dużym wnętrzu, choć gdyby miała je w domu, pewnie by zwymiotowała. Mdłości ustąpiły, ale wciąż nie była w dawnej formie. Susanne naprawdę nie chciała schudnąć, więc jadła, mimo ryzyka, że jedzenie się cofnie. Właśnie dziś była zadowolona, że jednak zdecydowała się na usunięcie segmentu, a nie całej piersi. Zaufała lekarce, która twierdziła, że byłby to niepotrzebny zabieg, skoro jej guz nie był tak duży. Za to musiała chodzić na napromieniowania, czego mogłaby uniknąć, gdyby usunięto całą pierś. Trudno było stwierdzić, co było lepszym wyborem, bo musiała dokonać go sama. Ci, z którymi rozmawiała, udzielali jej różnych rad, ale w końcu nie dotyczyły one ich piersi. Duża, ładna i wisząca pierś z rakiem należała do niej. Susanne pomachała do personelu w recepcji i poszła od razu do kuchni. Chciała porozmawiać z Patrikiem o francuskim menu. Nie, żeby miała coś do powiedzenia w kwestii gotowania, ale chciała zabrać głos w sprawie przyjęcia, które planowali. Przyjęcia, które przesunięto,

kiedy dowiedziała się o raku. — Co ty tu robisz? — Co za dziwny sposób witania swojej siostry i, co chętnie dodam, swojego szefa. — Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Jeśli chcesz ze mną porozmawiać, bardzo chętnie przyjdę do ciebie do domu. — Potrzebowałam spaceru. Zalecenia lekarza. — Doskonale. To spaceruj dalej. Drzwi są tam — przypomniał, wskazując palcem. — I przestań wywracać oczami, mówię poważnie. — Rozumiem — powiedziała i nie ruszyła się ani o krok. Patrik westchnął. — Kawy? — Nie dało się kłócić z kimś, kto właśnie przeszedł operację na raka. — Jeśli jest świeżo parzona. Między porą wydawania lunchu a obiadem lokal był zamknięty, ale za parę godzin miał zapełnić się gośćmi. Kelnerzy byli zajęci nakrywaniem do stołów, więc Patrik i Susanne usiedli przy jedynym, na którym jeszcze nie położono świeżego obrusu. — Możemy ruszyć ze wszystkim jutro — oznajmił Patrik. — Właściwie wszystko zależy teraz od ciebie. Kiedy chcesz, żebyśmy zaczęli? Nowe karty przyjechały z drukarni dwa tygodnie temu. Od czasu otwarcia Sonji nie organizowali żadnego przyjęcia. Nie musieli, ponieważ w hotelu wszystko

kręciło się bez dodatkowych działań marketingowych. Przyjęcie miało się odbyć tylko dlatego, że Susanne uznała, że przyszła na nie pora. — Po tym, co przeszliśmy, potrzebna jest impreza — stwierdziła. — Poza tym mamy nazwać restaurację Paryżem Sonji i wydaje mi się, że dobrze to podkreślimy, zapraszając tutaj prasę. Patrik prychnął. Prasa. Co oni wiedzieli o gotowaniu? Irytowała go sama myśl o tym, że do jego restauracji przyjdą przemądrzalcy. — Wcześniej nie było ci przykro z powodu ich wizyt — uśmiechnęła się Susanne, która widziała, jak Patrik wcześniej cieszył się z wielu pozytywnych recenzji. — To coś innego — mruknął. Kiedy Susanne zobaczyła w przelocie Benny’ego, zawołała go. — Benny, chodź tutaj, chcę usłyszeć wszystko. — Ach tak — wymamrotał, kiedy podszedł do stołu. — Twój brat nie potrafi ci opowiedzieć o menu tak, żebyś zrozumiała? — Bynajmniej. Ale chcę, żebyś poopowiadał jakieś pikantne szczegóły o sobie i Julie — uśmiechnęła się. Właśnie tego potrzebowała, chwili spędzonej z normalnymi ludźmi, pomyślała, wlokąc się do domu. Susanne nie chciała ustalać daty przyjęcia, dopóki nie dowie się, jak dokładnie będzie przebiegała terapia promieniowaniem, ale dogadali się, żeby wymienić

wszystkie karty za dwa tygodnie. Personel kuchenny już nie mógł się doczekać, kiedy zaczną, i nic nie stało na przeszkodzie, żeby ruszyli, kiedy Susanne była jeszcze na zwolnieniu. Nie miała ochoty wracać do domu, ale nie miała też dokąd pójść. Rozmawianie o ślubie i o tym, dlaczego się nie zgodziła, to nie były tematy, do których by się paliła. Normalnie mogłaby obrócić to w żart, ale wiedziała, że z tym nowym i wrażliwym Michaelem nie pójdzie tak łatwo. Rana po operacji doskwierała jej i sprawiała ból, kiedy otwierała drzwi domu. Jej domu. Jej własności. Po ślubie trzeba byłoby się dzielić. Wzdrygnęła się. Porzucenie samodzielności było jak porzucenie siebie samej. Proszę bardzo, zajmij się mną. Susanne nie chciała, by się nią zajmowano. Chciała partnerstwa. Pełnego namiętności i przyjaźni, ale nie chciała czuć się jak w zamknięciu. Nie żeby zamierzała gdzieś sobie iść, ale jak wiele ludzi uważało istnienie drugiej osoby za oczywiste tylko dlatego, że byli zaobrączkowani? Susanne podziwiała Rebeckę, która odważyła się wyjść za Adama, mimo że jej pierwszy mąż ją zostawił i założył rodzinę z nową kobietą. Rebece zajęło siedem lat, żeby dojść do siebie po tej zdradzie. Z piętra dobiegł jakiś hałas. — Susanne? — zawołał Michael ochryple. Westchnęła i odwiesiła swój szal. — Tak?

— Dałabyś radę zrobić mi filiżankę kawy? Fatalnie się czuję. Mimo że dzieliło ich piętro, Susanne aż tu czuła zapach alkoholu. — Nawet nie schodź, dopóki nie weźmiesz prysznica i nie wymyjesz zębów — zapowiedziała i spojrzała na tego zazwyczaj schludnego mężczyznę. Owinął się kołdrą. Ciemne włosy sterczały na wszystkie strony. W dłoni wciąż trzymał pudełeczko z pierścionkiem.





45 — Tato, gdzie są wszystkie moje zdjęcia z dzieciństwa? — zapytała Julie. — Wydaje mi się, że na strychu. A do czego ich potrzebujesz? — Nie wiem. Chcę je po prostu obejrzeć. Mogę je zabrać ze sobą do domu? — Oczywiście, to przecież twoje zdjęcia. Wydaje mi się, że pudło jest opisane twoim imieniem. Dasz radę sama tam wejść? Moje nogi już nie przepadają za schodami na strych — uśmiechnął się. Matka Julie była pedantką. Widać to było nawet na strychu. Pudła ustawiono w równych rzędach pod ścianą, a te oznaczone imieniem Julie stały obok siebie. Zaciekawiona podniosła pokrywkę pierwszego kartonu. Ubrania. Odłożyła go na bok. Nie tego szukała. W drugim znajdowały się jej rysunki, pudełeczko z zębami mlecznymi i opaskami do włosów. Pamiętała tę czerwoną. Nie pasowała do jej włosów ani do tego, jaką była dziewczynką, ale musiała się poddać, widząc surową minę mamy. Ile miała lat, siedem? Pokręciła

głową, uśmiechając się. Gdyby mogła sama decydować, loki przykrywałaby bejsbolówką. W końcu znalazła pudło, którego szukała, i kiedy zanosiła je w kierunku zejścia, zauważyła przestrzeń na prawo od schodów. Dziwne, że nigdy wcześniej jej nie widziała. Stały tam dwa kwiaciaste pudełka na kapelusze, jedno na drugim. Zaciekawiona Julie odłożyła więc kartony, które akurat niosła. Edith. Prywatne. Otworzyć po mojej śmierci. Nie mogła z niczym pomylić ozdobnego charakteru pisma mamy na pudełku, które stało na górze. Spojrzała na to pod nim, ale na nim nic nie było napisane. Aż świerzbiła ją ręka. Było niepodpisane, więc chyba mogła je otworzyć? — Znalazłaś już to, czego chciałaś? — zawołał Frank i Julie wstała ostrożnie, tak by nie uderzyć głową w pochyły sufit. — Tak, dziękuję. Muszę teraz zleźć po schodach! — odkrzyknęła, otrzepując nogawki. Nowe zainteresowanie Julie sobą jako dzieckiem dziwiło ją samą. Zdjęcia leżały tam przez trzydzieści siedem lat i nikogo nie obchodziły. Edith wyciągała je parę razy i zmuszała Julie, by godzinami przyglądała się sobie z każdej możliwej perspektywy. Zgadzała się na to z grzeczności, bo ani trochę jej to nie interesowało. Prześladowała ją myśl o tym, by mieć dziecko

z Bennym. To rzeczywiście było niemal nękanie, bo właściwie w ogóle nie chciała mieć dziecka. Jej przyjaciółki stawały się bardzo dziwne po urodzeniu dzieci. Kompletnie traciły zdolność do komunikowania się i wieczorne spotkanie w pubie stawało się zupełnie niemożliwe. Julie nie chciała tego. Nie chciała przez osiemnaście lat być przykuta do kołyski; straszna myśl. Zadowolona ze swojego rozumowania, postanowiła zadzwonić do banku. Ponownie. — Nie, przykro mi, w dalszym ciągu nie mogę udzielić pani innej informacji na ten temat — zaśmiała się kobieta, która była jej osobistym doradcą klienta. — Ale pewnie mogę zamknąć konto? — zapytała Julie, zła na siebie, że nie pomyślała o tym wcześniej. — Oczywiście, że pani może. Ale darczyńca może wtedy założyć nowe. — Bez mojej zgody? — Tak. Wtedy dostanie pani pewnie powiadomienie, zakładam, że dostała je pani też, kiedy to konto zostało otwarte wiele lat temu — urzędniczka zaśmiała się ponownie. — Może powinna pani zacząć korzystać z tych pieniędzy? Zawsze miło mieć domek letniskowy. — Ha. W życiu. Chcę się ich pozbyć. Okej, tak czy siak, dziękuję. Wiem, że stara się pani, jak może, nawet jeśli ja się wściekam. Croissant nigdy nie smakował lepiej, niż kiedy Julie była zdenerwowana. Jakby był nadziewany jakimś środkiem uspokajającym, a nie czekoladą. Zamknęła

oczy i pozwoliła, by ostatni kawałek rozpłynął jej się w ustach. Całkiem dobrze jej się powodziło. Inni musieli się trudzić, bo brakowało im pieniędzy. Stwierdziła jednak, że chęć pozbycia się milionów była lepsza niż ich brak. Może mogłaby porozmawiać o tym z Susanne? Ona też miała dużo pieniędzy. Pytanie tylko, czy będzie potrafiła dochować tajemnicy? Julie nie chciała niczego mówić Benny’emu, dopóki nie wyczyści konta. Susanne najlepiej ją zrozumie. Poza tym na pewno wiedziała, jak przekazać pieniądze na cele dobroczynne. Julie spróbuje porozmawiać z nią, gdy wróci ze zwolnienia, na razie mogła przestać myśleć o pieniądzach. Roztrząsanie problemu nie przyniesie niczego dobrego, porozmawia z Susanne, jak tylko ta wróci do pracy. Była zaskoczona, kiedy zadzwoniła do niej Kicki. Nie widziała się z dziennikarką, odkąd przedstawiła jej swojego ojca w hotelu Sonji tego samego ranka, kiedy zaczęła tam pracować. — Nie, nie przeszkadzasz. Jem ciastko — zaśmiała się Julie. — W czym mogę ci pomóc? — Zamierzam być bezczelna i poprosić cię o pomoc. Razem z Fredrikiem jesteśmy na Majorce i znaleźliśmy zdjęcia twojego naszyjnika, wiesz, tego dużego, który dostałaś od swojej mamy...? Julie dotknęła wisiora, który zawsze nosiła na szyi. — Tak, i co z nim? Co to za zdjęcia? — To zabrzmi pewnie bardzo dziwnie, ale znaleźliśmy

stare zdjęcia matki Sonji, i wydaje się, że ma na sobie tę samą biżuterię. Jak sądzisz, mogłabyś zapytać mamę, skąd ma swój naszyjnik? Twoja mama i Sonja byłby przecież przez pewien czas przyjaciółkami, to fascynujące, dowiedzieć się, czy dostała go od niej, czy może po prostu miały dwa podobne? — Rzeczywiście dziwne. Jasne, mogę ją o to zapytać. Nie rozmawiałaś o tym z tatą? — Nie i... będę szczera. Mam wrażenie, jakby on nie mógł rozmawiać z Edith o Sonji i dlatego przyznaję, że chciałam dotrzeć do niej skrótem dzięki tobie. Może tobie będzie łatwiej z nią porozmawiać, bo to twoja biżuteria? — Mogę przynajmniej spróbować. Złapię cię później pod tym numerem, z którego teraz dzwonisz? Julie kilkoma szybkimi machnięciami ścierką wytarła pudło. Pomyślała, że nikt przez jakiś czas go nie otwierał. Dziwne też, że Edith nie ścierała z niego kurzu tak, jak z pozostałych. Ostrożnie podniosła pokrywkę. Na dnie leżały dwie koperty, i to wszystko. Julie czuła się zawiedziona. Nie mogła się doczekać odkrycia tajemnic mamy. To pudełko najprawdopodobniej dopiero miało się zapełnić. Podniosła zupełnie zwyczajne małe, białe koperty i obmacała je. Zdjęcia? Patrzyła na fotografie ze zdziwieniem. Sonja? Czy to naprawdę ona? I Hugo Mistral? Julie wiedziała, że się

przyjaźnili, także z portretów w restauracji w Paryżu, ale te zdjęcia były inne. Dawny prezydent Francji stał uśmiechnięty, obejmując Sonję ramieniem, a jej brzuch był tak duży, że zmieściłyby się w nim chyba bliźniaki.





46 Zdaniem Fredrika wyglądała bosko. — Dziękuję, to miłe — powiedziała Kicki, wciąż w bardzo pogodnym humorze. Wyciągnęła rękę po olejek do opalania, stojący między ich leżakami, i wycisnęła sobie sporą ilość na dłoń. — Chcesz, żebym sprecyzował, co jest boskie? — uśmiechnął się. — Mogę zacząć od głowy w dół, jeśli chcesz? — Nie, dziękuję. Wystarczy — odpowiedziała z uśmiechem, wiercąc się na leżaku, by dosięgnąć tylnej strony ud. — Pomóc ci? — Byłoby miło. — Odwróciła się tyłem do jego leżaka. Fredrik patrzył na jej złocistobrązowe plecy. — A nie uda? — Nie, dziękuję. — To podaj butelkę i zabierz włosy — powiedział i usiadł za nią. — Mmm — mruknęła z rozkoszą i pochyliła głowę, kiedy jego ręce głaskały ją po plecach. — Możesz

mocniej. — Chcesz masażu czy ochrony przed słońcem? — Poproszę jedno i drugie. Ostrożnie, jakby była krucha, masował ją od karku w dół, po talię. To były raczej pieszczoty i Kicki westchnęła. Było przyjemnie. Poczuła, jak Fredrik rozwiązuje górę od jej bikini, ale nie przejmowała się tym, chciała tylko, żeby nie przestawał. Kiedy Adam i Rebecka wrócili z zakupów, zastali Fredrika i Kicki przy basenie. — Leżeliście tu tak całe przedpołudnie? — zapytała Rebecka, niosąc tacę. Kicki usiadła. — Ja to przecież mogłam zrobić — powiedziała, patrząc na kanapki i kawę. — Nie, ty wypoczywaj. Niedługo przecież wracacie do Sztokholmu — uśmiechnęła się Rebecka. — Żadnych wieści o Rosie albo naszyjniku? — Postawiła tacę na stole pod parasolem. Kicki zaczerwieniła się i miała nadzieję, że Rebecka potraktuje to jako uderzenie gorąca. — Szczerze mówiąc, zupełnie się tym dzisiaj nie zajmowałam. Obawiam się, że po prostu zrobiłam sobie wolne. — Cudownie, przecież tak się napracowaliście... — Teraz Rebecka spojrzała na Fredrika. — Jaki dziś jesteś milczący!

Zaśmiał się. — Jestem po prostu zmęczony po parogodzinnym siedzeniu w słońcu z Kicki. — Zmęczyła cię? — Żebyś wiedziała. Rebecka dostrzegła, że zerknął na Kicki i nie była pewna, czy chce wiedzieć, czym zajmowało się tych dwoje. — Adam! — zawołała. — Kawa! — Nalała każdemu filiżankę i położyła kanapki na małe talerzyki. — Częstujcie się — powiedziała, siadając przy stole w cieniu. Rebecka uważała, że o tej porze słońce było za ostre. Jeśli miała opalać się o tej porze roku, to tylko wczesnym rankiem albo późnym popołudniem. Nigdy w środku dnia, jak tych dwoje. Ale rozumiała ich. Kiedy przyjechała na wyspę dwa lata temu, kochała każdą chwilę w cieple. Popatrzyła na Adama, idącego w ich stronę. Że też wtedy próbowała się go pozbyć. — O, dziękuję, jaki cudowny uścisk — wyszeptał Adam, kiedy nagle znalazł się w objęciach żony. — Pomyślałam o tym, jak było kiedyś i jak jest teraz. — Rebecka pocałowała go w policzek. — I jestem ci bardzo wdzięczna, że się nie poddałeś, nieważne jak bardzo cię od siebie odsuwałam. — Dlaczego się nie poddałeś? — zapytał Fredrik z zaciekawieniem.

— W zasadzie zrobiłem to w pewien sposób, kiedy zrezygnowałem z pracy jako kierownik projektu na tej budowie — machnął ręką, pokazując ogród i dom. — Ale cały czas wiedziałem, że Rebecka jest we mnie zakochana — uśmiechnął się. — Tylko sama musiała to zrozumieć. — Objął żonę ramionami. — I kiedy to zrozumiałaś? — dopytała Kicki. — Nie wiem. Może kiedy na jakiś czas się wycofał? Zrobiło się tak strasznie pusto... — Pogłaskała męża po policzku. — Ale w głębi ducha chyba wtedy, kiedy byłam w Sturehof z byłym mężem, który ubzdurał sobie, że powinniśmy się zejść, a Adam akurat siedział parę stolików dalej. Gdy potem pojawił się na Majorce i okazał się moim architektem, byłam już chyba urzeczona. — Nigdy nie tęsknisz za Sztokholmem? — zapytała Kicki. — Nie, ale za Susanne i Maggan owszem. I za Sonją. Chciałabym, żeby wszystkie trzy mogły tu teraz być. — Kiedy znowu się zobaczycie? Susanne nie chciała, żebyś była w Londynie podczas rekonwalescencji? — Ha, nie znasz Susanne, jak słyszę. Nie, sądzi, że wyglądam zbyt litościwie i mam się jej nie pokazywać, dopóki nie wezmę się w garść — wykrzywiła się Rebecka. — Ktoś chce jeszcze kawy? Wejdę do środka i zaparzę jeszcze jeden dzbanek. Rebecka pogwizdywała. Tak przyjemnie było mieć

gości! Kiedy zadzwonił telefon i zobaczyła, że to Maggan, odebrała ze śmiechem. Gdy skończyły rozmawiać, musiała usiąść. To, co opowiadała Maggan, nie mogło być prawdą, to niemożliwe. Wciąż kręciła głową, kiedy Kicki weszła do środka, zastanawiając się, gdzie się podziewa jej koleżanka. — Wiedziałam, że było w tym coś podejrzanego — podsumowała rozgorączkowana Kicki. — To pewnie dlatego Sören Mannerheim, ten ginekolog, z którym się spotkaliśmy, znał zarówno Sonję, jak i Edith. Jeśli Sonja była w ciąży z Mistralem, nic dziwnego, że idealnie pasowało jej zniknąć razem z Edith. W ten sposób mogły się nawzajem wspierać. Dzięki temu właściwie lepiej rozumiem Sonję. — Ale gdzie jest dziecko? Boże, czy to możliwe? Przecież to wszystko teraz zmienia. To nie Maggan, Susanne i ja powinnyśmy dziedziczyć majątek Sonji, skoro miała dziecko. Rebece kręciło się w głowie. Musi zadzwonić do Andréassona. Najwyższy czas, żeby stary prawnik uchylił rąbka tajemnicy służbowej.





47 — Mówię poważnie, Susanne. Chcę, żebyśmy się pobrali. — Ale ja tego nie chcę i dobrze o tym wiesz, Michael. Obiecaliśmy sobie, że nie weźmiemy ślubu. Ani ze sobą nawzajem, ani z nikim innym, zapomniałeś o tym? — Oczywiście, że nie, ale zmieniłem zdanie. Chcę, żebyś została moją żoną. — Twoją? Nie chcę być twoją własnością. — Wiesz, co mam na myśli. Chcę być twoim mężem, czy to brzmi lepiej? — Już jesteś moim mężczyzną, żaden papier na świecie tego nie zmieni. A fakt, że mam raka, jest najgorszym na świecie powodem, żeby się pobrać. Wbrew temu, co sądziła Susanne, Michael planował się jej oświadczyć, jeszcze zanim dowiedzieli się o raku, i teraz przeklinał sam siebie, że nie zrobił tego wcześniej. Westchnął. — Mogłabyś przynajmniej się nad tym zastanowić? — Tak.

— Na którą mamy jutro być u twojej lekarki? — zapytał i przyciągnął ją do siebie. — Na wpół do pierwszej. Ale nie musisz iść ze mną. — Wiem. Pogłaskał ją po plecach, bojąc się niezmiernie, że ją straci. — Tęsknię za tobą — powiedział cicho. — Wiem. — A ty za mną nie? — Akurat teraz nie. Susanne nie chciała odebrać telefonu od Maggan. Nie miała siły opowiadać, jak się czuje. W tej chwili ona i Michael znajdowali się na kompletnie innych planetach i rozmawianie o tym sprawiało jej przykrość. Wiedziała, że chciał, żeby coś w niej pękło, ale ona nie potrafiła się przełamać, bo on nie umiał jej wspierać i umacniać. Jedyną osobą, przy której czuła się bezpiecznie, okazując swój smutek, był Patrik. Pozwalał jej płakać, nie robiąc z tego niczego wielkiego. Poza tym wychodził z założenia, że to było coś przejściowego, co nie zagrażało jej życiu, i to właśnie takiego nastawienia potrzebowała. Michael zapytał, jak by się czuła, gdyby to ona była na jego miejscu, ale oczywiście nie potrafiła na to odpowiedzieć. Tak samo jak on nie potrafił określić, jak powinna się zachowywać, gdyby to on był chory.

Dwadzieścia pięć dawek promieniowania przez pięć tygodni, a potem koniec. Lekarka wyrecytowała skutki uboczne, ale Susanne usłyszała tylko tyle, że będzie mogła pracować podczas terapii, jeśli będzie na siebie uważać. Będzie na siebie bardzo uważać, obiecała. — Możemy umówić się na poranne sesje, tak żebym potem mogła pójść do pracy? — Tak, ale tak, jak mówiłam: proszę się nastawić, że będzie pani zmęczona i może będzie chciała pójść prosto do domu, więc proszę w pracy za wiele nie obiecywać. Nie ma pani żadnych problemów z ramieniem po usunięciu węzłów chłonnych? — Żadnych — potwierdziła Susanne zdecydowanym tonem, myśląc o tych wszystkich łóżkach hotelowych, na których będzie mogła się położyć, jeśli tylko poczuje się zmęczona. — Dobrze. W takim razie zapraszam panią w poniedziałek o ósmej. Po wyjściu z gabinetu Susanne uśmiechnęła się szeroko do Michaela. — Mogę pracować. — Uniosła w górę nieoperowane prawe ramię. Z uśmiechem pokręcił głową. Była szalona, co wcale nie sprawiało, że martwił się mniej. — Powiedziała, że masz na siebie uważać. — Tak, tak. Chodź już, jestem głodna. Kiedy wyszli ze szpitala, okazało się, że dzwoniły do

niej Maggan i Rebecka, ale Susanne nie miała zamiaru teraz oddzwaniać. — Zawieziesz mnie do hotelu? — zapytała Michaela. Jej głos brzmiał tak, jakby miał wybór. Dobrze jednak wiedział, że go nie ma. Kiedy była chora, odwiedziła hotel kilka razy, ale przychodziła głównie po to, żeby przywitać się z personelem i pokazać im, że jeszcze daleko jej do śmierci. Biuro przekazała Patrikowi i intendentce. Nadszedł czas powrotu na włości; kiedy otworzyła drzwi, nie było tam nikogo. Z zadowoleniem opadła na fotel biurowy. Wydaje się, że jej zastępcy świetnie sobie radzili, pomyślała, rozglądając się po pomieszczeniu. Ani jednej nieotwartej koperty, a rośliny wyglądały, jakby dobrze się trzymały bez jej opieki i rozmów. Kiedy zadzwonił Michael, była w drodze do jadalni. — Jesteś zadowolona? — zapytał. Słyszała uśmiech w jego głosie. — Żeby tylko — odpowiedziała. — Nie mam teraz czasu rozmawiać, kochanie, czego chciałeś? — To właściwie nie ja czegoś chciałem, tylko Maggan. Gorąco radziłbym, żebyś do niej oddzwoniła. — Ale o co chodzi? Czy to nie może poczekać? — Nie. Mówię ci, chcesz się tego dowiedzieć. Susanne nie zamierzała nigdzie dzwonić, dopóki nie zje, a w jadalni było tak przyjemnie, że wkrótce zapomniała o czekającej ją rozmowie. Kuchnia była

w zasadzie zamknięta aż do piątej, ale kiedy personel zrozumiał, że była głodna, natychmiast przyrządzili dla niej befsztyk i sałatkę. Kiedy Susanne dostrzegła Julie, zawołała ją do siebie. — Chodź, dotrzymasz mi towarzystwa. Chcę się dowiedzieć, jak ci się tu podoba — poprosiła. — Rozmawiałaś już z Maggan? Straszne, jak wszyscy chcieli, żeby porozmawiała dzisiaj z przyjaciółką. — Nie, później do niej zadzwonię. Opowiadaj, podoba ci się u nas? Susanne zdała sobie sprawę, że czerwone plamy na szyi Julie pojawiły się ze stresu. — Musisz na chwilę usiąść. — Poklepała krzesło obok siebie. — Siadaj. Julie posłuchała jej z ociąganiem. Niestety nie mogła się wykręcić chlebami w piekarniku, bo właściwie jej zmiana już się skończyła. Bardzo chciała, żeby Susanne była już po rozmowie z Maggan, na razie musiała trzymać język za zębami i nie wspominać, co odkryła na strychu rodziców. To nie jej sprawa, nawet jeśli to ona znalazła zdjęcia. Odchrząknęła. — Dziękuję, bardzo mi się tu podoba — uśmiechnęła się. — Wszyscy są mili i wydają się bardzo wyrozumiali wobec tego, że właściwie jestem zupełnie upośledzona, jeśli chodzi o kuchnię. — Jesteś dokładnie taka jak ja — stwierdziła Susanne.

— Wydaje mi się, że nigdy nie używałam kuchenki w moim mieszkaniu — wyznała, wkładając kawałek brokułu do ust. Julie zaśmiała się. — A ja zawsze myślałam, że jestem sama. — Nie, jesteśmy przynajmniej we dwie. — Susanne odchyliła się na krześle i przyjrzała się młodej kobiecie. — A jak między tobą i Bennym? — Bezpośredniość Susanne odstraszała niektórych, ale nie Julie, bo sama była podobna. — Dziękuję, dobrze. W wielu dziedzinach — odpowiedziała i mrugnęła okiem. — Muszę jeszcze tylko przedstawić go mamie, która nie do końca jest zachwycona. — Na pewno go pokocha, wszyscy go uwielbiamy — uśmiechnęła się Susanne. — Mam nadzieję — skrzywiła się Julie. — Ale z moją mamą nigdy nic nie wiadomo. Kiedy zadzwonił telefon, Susanne przeprosiła, mówiąc, że musi pogadać z Maggan. — Porozmawiamy później — powiedziała do Julie, odbierając połączenie z Paryża. — Ale jesteś uparta — rzuciła do słuchawki. — Co takiego nie może poczekać? Julie wstała. Miała zamiar poczekać w kuchni, aż Susanne skończy rozmawiać. — Co ty opowiadasz? Sonja miała dziecko

z prezydentem Francji? — zaśmiała się Susanne. — To przecież niemożliwe. Równie dobrze mogła mieć wypchany brzuch pod sukienką. Może wybierali się na bal przebierańców? — Możliwe — odpowiedziała Maggan. — Ale nie sądzisz, że powinnyśmy dotrzeć do prawdy? Zdaniem Michaela prawie chodzisz po ścianach, chociaż nie powinnaś się denerwować, i dlatego razem z Rebecką uważamy, że musisz porozmawiać z Julie i spróbować zorganizować spotkanie z jej matką. — Wy tak uważacie? I myślicie, że mi się to uda? Nie jestem dobrą dyplomatką, inni nadają się do tego zadania zdecydowanie lepiej niż ja. Na przykład Fredrik i Kicki. — Są na Majorce i szukają Rosy. Nie możesz przynajmniej spróbować z nią porozmawiać? — poprosiła Maggan. Susanne mruknęła cicho. — Okej. — Dzięki temu będziesz mogła myśleć o czymś innym niż o chorobie — dodała Maggan zachęcająco. — To wy myślicie o niej więcej niż ja. Może powinnam wysłać Michaela? On ma dobrą rękę do kobiet. Znaczy, dopóki nie chorują na raka. Maggan zastanowiła się. Właściwie to był dobry pomysł. Michael był typem dyplomaty, podczas gdy Susanne była raczej jak czarujący walec drogowy. — Sami zdecydujecie. Do usłyszenia później.





48 Julie była zbita z tropu i nie wiedziała, od czego zacząć. Czy ma opowiedzieć tacie o tym, że znalazła zdjęcia, czy raczej wówczas powstrzyma ją on przed rozmową z mamą? Może głupio zrobiła, dzwoniąc do Maggan i opowiadając jej o fotografiach, ale skąd miała wiedzieć, że Maggan przez telefon zrobi się dzika, prawie szalona? Julie musiała odsunąć słuchawkę od ucha, kiedy tamta zaczęła krzyczeć. Ta Sonja rzeczywiście potrafiła działać na ludzi, pomyślała, spacerując po domu. Susanne nie dostała takiego szału jak Maggan, zamiast tego powiedziała, że to jakiś wymysł, wygłup przed obiektywem. Wprawdzie Sonja miała szaloną młodość, ale miała też zbyt wielkie serce, by zostawić dziecko, do którego potem nigdy by się nie przyznała. Susanne zapytała Julie, czy mogłaby się spotkać z Edith, ale dziewczyna Benny’ego odmówiła. Jej mama była teraz zbyt krucha, w każdym razie jeśli rozmowa miała dotyczyć Sonji.

Julie nie mogła zrozumieć, dlaczego Edith nie chciała rozmawiać o czasie spędzonym w Paryżu. Zawsze była porządna i nie naraziła się na żaden wstyd. Co innego mogło być tak przykrego? Czy to ojciec zrobił w Paryżu coś, czego mama nie chciała pamiętać? Pchając wózek przez Tesco i mechanicznie wkładając produkty spożywcze do środka, próbowała dojść do tego, dlaczego była tak zdenerwowana. Poczuła ucisk na przeponie. Niemal nieprzyjemny. Kiedy nagle zrobiło jej się niedobrze, zostawiła wózek i wybiegła ze sklepu. Za drzwiami rozglądała się dzikim wzrokiem po parkingu, próbując znaleźć swój samochód, tylko sekundy dzieliły ją od tego, żeby jej lunch cofnął się i wylądował w samym wejściu do sklepu. Proszę, proszę, proszę, błagała cicho, zanim zobaczyła dach swojego forda. Oczywiście zaparkowała blisko, zawsze tak robi, pomyślała, biegnąc do samochodu. — Na parkingu! — śmiał się Benny. — Posprzątałaś po sobie? — Nie ma się z czego śmiać. Jestem wykończona. — Przepraszam, kochanie. Coś ci przywieźć? Cocacolę? — Tak, poproszę. Kiedy przyjedziesz? — zapytała żałośnie. — Za jakąś godzinę, czy coś. — Pospiesz się. Benny był w domu już po półgodzinie. Julie spała na

kanapie, a on usiadł obok i położył sobie jej nogi na kolanach. Jeszcze nie rozmawiał z nią o zdjęciach. To Susanne opowiedziała mu o odkryciu Julie, a Benny nie rozumiał, dlaczego jego dziewczyna sama nic mu o tym nie wspomniała. Nie, żeby czterdziestoletnie zdjęcia były dla niego ważne, ale mimo wszystko. Przecież mieszkali razem. Julie nie była kobietą z tajemnicami, w każdym razie nie z ważnymi, i to mu się podobało. Jego była żona miała wiele sekretów. Bolało, kiedy odkrył to podczas rozwodu. Nie, żeby to cokolwiek zmieniało, ale sama świadomość, że nie ufała mu na tyle, żeby się zwierzać, sprawiała mu ból. Tak jakby nie mógł znieść prawdy. Na całe szczęście jego leżąca na kanapie ukochana nie zdradzała żadnych sygnałów wskazujących, że ma coś do ukrycia. Julie obudziło chrapanie Benny’ego; ostrożnie obróciła się, żeby na niego popatrzeć. Siedział zwinięty w rogu kanapy. To urocze, że potrafił spać w takiej pozycji. I kochane. Julie poczuła ukłucie w piersi. Równie dobrze mógł położyć się w sypialni. Zamiast tego wolał kanapę i jej nogi. — Benny — szepnęła. — Benny, obudź się. — Nie śpię — powiedział, nie otwierając oczu. — Cały czas nie spałem. — Okej, w takim razie chrapiesz nawet, kiedy nie śpisz. — Wiem. To szwedzka cecha — ziewnął i otworzył

oczy. — Hej, ślicznotko. Lepiej ci? — zapytał z uśmiechem. Julie z wysiłkiem podniosła się do pozycji siedzącej. — Tak, tak mi się w każdym razie wydaje. Może jednak na wszelki wypadek damy sobie spokój z całusami? — odwzajemniła uśmiech. — Nigdy w życiu — oburzył się i przyciągnął ją do siebie. — Cały dzień tęskniłem za twoimi ustami. — Ach tak? — zapytała z radością i zarzuciła mu ręce na szyję. — Proszę bardzo — powiedziała, wydymając wargi. Po tym, jak podał jej szklankę coli, wysłuchał jej przemyśleń o Edith oraz Franku i o tym, z kim powinna porozmawiać najpierw. — Wprawdzie nie poznałem twojej mamy, ale jeśli jest tak dramatycznie, jak opowiadasz, to może najlepiej będzie, jeśli porozmawiasz z ojcem. Może on wie, czy Sonja była w ciąży, czy nie? — Och, jak bym chciała nigdy nie być w to zamieszana — westchnęła Julie. — Ale gdybym nie pojechała do Paryża, nie poznałabym ciebie — dodała. — To na całe szczęście wynagradza te wszystkie wariactwa — uśmiechnęła się, żeby nie zrozumiał jej źle. — To właściwie nie twoje zmartwienie, Julie. To twoi rodzice są w to zamieszani, nie ty. Powiedz to Maggan i Susanne. Może same porozmawiają z Edith i Frankiem?

— Obiecałam już Susanne — powiedziała z westchnieniem. — To zadzwoń do niej i powiedz, że zmieniłaś zdanie. Prawdopodobnie twoja mama nie będzie odstawiać takich numerów przed kimś spoza rodziny. Nie sądzisz? — Nie byłabym tego taka pewna — wymamrotała Julie z twarzą tuż przy jego szyi. — Muszę pomyśleć o czymś innym. Dasz radę zanieść osiemdziesiąt kilo do sypialni? Edith była oburzona. Nie dlatego, że dowiedziała się, że Julie spotkała się z profesorem w Edynburgu. To były dobre wieści. Rozzłościł ją fakt, że córka nie powiedziała jej, że wreszcie rzuciła tamtego Szweda. Ale to był drobiazg i im częściej myślała o nowym rozwoju sytuacji, tym radośniejsza się robiła. Profesor, tak, bardzo chętnie, powtarzała w myślach, odkładając ostatnią szklankę na suszarkę do naczyń. Na Carlu, synu Lawsonów, można było polegać. Nie kłamałby, że widział Julie z profesorem. Najwyraźniej tak spieszyła się na spotkanie z tym mężczyzną, że nie miała nawet czasu wypić herbaty z Carlem. Edith kiwnęła głową z zadowoleniem. Będzie mogła opowiadać swoim przyjaciółkom o profesorze. O ostatnich miesiącach milczała. Nikt przecież nie chciał mieć zięcia obcokrajowca. — To niemożliwe! — Frank wydawał się niemożebnie wręcz zdumiony.

— Ależ tak, Carl spotkał ją na uczelni, pamiętasz chyba, że studiowali jednocześnie? Opowiedział, że strasznie się spieszyła na spotkanie z tym mężczyzną. Angus, wydaje mi się, że tak miał na imię. Rozumiesz, Carl też miał się z nim spotkać i kiedy dotarł pod wskazany adres, zobaczył Julie i profesora głęboko pogrążonych w rozmowie. Angus nawet śmiał się z czegoś, co powiedziała Julie. A to ci dopiero, z tym jej poczuciem humoru. — Edith promieniała, opowiadając o sukcesie córki. — W końcu będziemy mogli zapomnieć o tym pieczeniu chleba, a zamiast tego spodziewać się wspaniałych wizyt w Szkocji. To profesor, nie cieszysz się? Frank patrzył na żonę sceptycznie. Pozornie wydawała się przy zdrowych zmysłach, ale nie był do końca pewny. Ani przez chwilę nie uwierzył w to, że Julie była w Edynburgu i spotkała innego mężczyznę. Nigdy nie widział swojej córki szczęśliwszej niż u boku Benny’ego. Nigdy też nie była bardziej zadowolona z pracy niż teraz, w hotelu Sonji. Jego żona musiała zrozumieć coś zupełnie na opak, i to nie byłby pierwszy raz. — Nasza Julie? Jesteś pewna, że chodzi o nią? — Ależ Frank, oczywiście, że jestem. Dowiedziałam się tego od Carla, a on jest prawnikiem — prychnęła. Czyżby oskarżał Carla o kłamstwo? — Nawet prawnicy mogą się mylić — odpowiedział spokojnie. — Wydaje mi się, że najlepiej będzie, jeśli

porozmawiamy z naszą córką, zanim wyciągniemy zbyt pochopne wnioski. — Wiem, że mam rację. Szwed wreszcie zniknie z naszego życia, a ja mam ochotę uczcić to kieliszkiem sherry. Też chcesz? — zapytała, podchodząc do szafy witrynowej. Edith wreszcie miała okazję pomóc swojej córce w lepszym starcie i chciała tę okazję wykorzystać. Sama myśl wprawiała ją we wspaniały humor. Po kieliszku może weźmie Franka za rękę i zaprowadzi go do ich małżeńskiego łóżka. Nie obchodziło ją to, że był środek jasnego dnia. Frank był tak przejęty, że przez chwilę pozwolił Edith sądzić, co tam sobie chciała.





49 Kicki nie posiadała się ze szczęścia z powodu ostatniego obrotu sytuacji. Była przekonana, że Sonja była w ciąży i że był to jeden z powodów, dla których wyjechała z Edith na tak długo. Oczywiście nie mogła zostać w Paryżu, ponieważ nosiła w sobie dziecko prezydenta. Gdyby ktoś zobaczył ich razem, jej życie zmieniłoby się nie do poznania. Ale to oczywiście budziło nowe pytania. Kto adoptował dziecko? Czy to ktoś tutaj, na Majorce? Czy opuścili kraj? Jeśli tak, to dokąd pojechali? A może dziecko nie żyło? Kicki nie mogła się doczekać, żeby usłyszeć, co adwokat Sonji ma do powiedzenia na ten temat. Rebecka próbowała się z nim skontaktować przed południem, ale bezskutecznie. Nerwowa atmosfera w domu pewnie potrwa, dopóki z nim nie pogadają. Rebecka nie mogła usiedzieć w spokoju. Dobre było przynajmniej to, że przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny nie myślała o Susanne i jej chorobie. Przyjaciółka w Londynie wydawała się rozbawiona

całą tą historią. — Co cię tak śmieszy? — syknęła Rebecka, kiedy Susanne ponownie zachichotała. — Wszystko. Jeżeli Sonja, w mało prawdopodobnym przypadku, i mam tu na myśli naprawdę mało prawdopodobny przypadek, urodziła dziecko, to najprawdopodobniej oddała je do adopcji jakiejś nadzwyczajnej rodzinie. — I nie sądzisz, że to niesprawiedliwe, że to ty, ja i Maggan dostałyśmy cały spadek? — Ależ tak, tak sądzę. Ale nic z tym nie możemy zrobić. — Możemy spróbować znaleźć to dziecko. — Oczywiście, że możemy, i jeśli będziemy miały szczęście, to Andréasson opowie nam wszystko, co wie. Poza tym uważam, że musimy przycisnąć Edith Swinton. To aż dziwne, że jeszcze we trzy nie stoimy pod jej drzwiami. — Myślisz, że powinnyśmy przyjechać do Londynu? — Dlaczego nie? — Taaa, bo jeszcze wczoraj miałyśmy ci się nie pokazywać na oczy. — Bo w kółko gadałyście o jednym. Teraz wreszcie mamy coś ważnego, o czym możemy porozmawiać. Kicki też uważała, że to dobry pomysł, żeby Rebecka pojechała do Londynu. Ona i Fredrik wciąż jeszcze mieli pracę do wykonania na Majorce. On był zajęty

fotografowaniem domu Rebecki, a ona wczytywała się w listy. Maggan wysłała z Paryża dwa pudła. Wprawdzie przejrzała wszystkie materiały, kiedy zaczęła pisać książkę o Sonji, ale zrobiła to, nim dowiedziała się, czego powinna szukać. Kicki nie zamierzała wyjeżdżać z wyspy, dopóki nie znajdzie jakiejś informacji o kobiecie imieniem Rosa. Nie przeszkadzało jej to, że była w domu sama z Fredrikiem. Wręcz przeciwnie, pomyślała zdziwiona. Nie do końca była pewna, co się stało z uczuciami, które żywiła zaledwie tydzień wcześniej. Nagle stała się spokojna, kiedy był w pobliżu. Nie chciała się zastanawiać nad tym, czy wiązało się z tym jakieś śmiertelne niebezpieczeństwo, zamiast tego cieszyła się, że on nie może się od niej oderwać. Ona też nie mogła się oderwać od niego. Dzisiaj rano wymknęła się z jego pokoju, zanim Rebecka i Adam się obudzili, żeby zaledwie chwilę później wpuścić go do siebie; zapukał i powiedział, że jeszcze z nią nie skończył. Puścił ręcznik, którym był owinięty w talii, żeby pokazać jej, co miał na myśli, a potem wziął ją w ramiona i pocałował. Kicki nigdy nie spotkała mężczyzny, który całował tak jak Fredrik. Usta jej byłego męża były twarde i nieczułe. Z Fredrikiem mogłaby się całować przez całą wieczność. Ojej, pomyślała. No proszę. Przez wieczność,

naprawdę. Poczuła, że płoną jej policzki. Uspokój się, Kicki, upomniała samą siebie. Jeden pocałunek na raz wystarczy. Fredrik pogwizdywał, wymieniając soczewki. Miał później odwieźć Rebeckę i Adama na lotnisko i nie mógł się doczekać, kiedy się ich pozbędzie. Chciał być sam na sam z Kicki. Nie wiedział, co to znaczy, po prostu cały czas pragnął być w jej pobliżu. To oczywiście było śmiertelnie niebezpieczne. Pokazała mu wystarczająco dużo swoich buntowniczych stron, żeby w ogóle stracił odwagę, by się do niej zbliżyć, ale zdrowy rozsądek wydawał się nie mieć w tej kwestii nic do powiedzenia. Chciał być blisko niej. Całować ją, aż z trudem łapiąc powietrze będzie mówiła, że też tego pragnie. Jeśli tylko będę się pilnował i się nie zakocham, to wszystko będzie dobrze, myślał sobie rozsądnie, ale serce biło w zupełnie innym kierunku. — Fredrik! — zawołała Kicki z pokoju obok. — Chodź tu. — Już idę! — odkrzyknął, umieszczając aparat na statywie. Nie był do końca zadowolony ze światła, ale popracuje nad tym, jak wróci z lotniska. — Tak? — Popatrzył na nią zza drzwi. Pomachała jakimś listem. — Chodź, posłuchaj. To od jakieś Rosario Andersson. — Odchrząknęła. — „Droga Chiquito. Dziękuję za twój list i piękny szal. Będzie bardzo odpowiedni na chłodne

zimowe wieczory. Zgadzam się z tobą, że nie widziałyśmy się już zbyt długo, więc przyjedź, kiedy tylko chcesz. Naprawdę nie będziesz przeszkadzać, wręcz przeciwnie. Przyjedź, Chica, będzie tak miło”... — Kicki przerwała, kiedy Fredrik usiadł obok niej na łóżku. — Można zobaczyć, skąd wysłano list? — zapytał. — Nie, najwyraźniej nie ma koperty. Ale za to napisała datę, drugi stycznia osiemdziesiątego czwartego. To chyba musi być ta Rosa, która zajmowała się Sonją i Edith, kiedy były w ciąży, nie sądzisz? A więc Rosa to jej imię, a nie nazwisko, jak myśleliśmy wcześniej. — Ciężko powiedzieć. — Z pewnością. Ale w każdym razie przynajmniej mamy pełne imię i nazwisko, którego możemy szukać, nie mieliśmy tego wcześniej. Kicki jeszcze raz przebiegła wzrokiem resztę listu, ale nie było w nim nic wartościowego. Coś o klubie brydżowym, że Alfonso miał problemy ze stawami i znów o tym, że Rosario nie mogła się doczekać spotkania z Sonją. — Co robicie? Jesteśmy gotowi do wyjazdu, czekamy na ciebie, Fredrik — ponagliła go Rebecka, zaglądając do pokoju. Fredrik wstał. — Jestem gotowy. Właśnie znaleźliśmy list od kogoś, kto zdaniem Kicki może być tą kobietą, której poszukiwaniom poświęcaliśmy cały czas, odkąd tu

przyjechaliśmy. To nie była do końca prawda. Zajmowali się też innymi rzeczami, pomyślał. — Jadę z wami — zadecydowała Kicki i zerwała się z łóżka. — Wezmę ze sobą list, to przeczytasz go w samochodzie. — Żartujesz sobie? — spytała Kicki, kiedy poczuła, jak Fredrik głaszcze ją po udzie. — Pamiętaj, że prowadzę samochód. — To go zatrzymaj. — Seks w samochodzie? — Dlaczego nie? Ostatni raz uprawiałem seks w samochodzie z tobą, dwadzieścia pięć lat temu. Pamiętasz? Kicki odepchnęła jego rękę. — Mhm. Ale robiliśmy to tam, bo wtedy nie mieliśmy gdzie się podziać — uśmiechnęła się. — I bez wątpienia w małym garbusie było strasznie ciasno. — Wiem. Ale przyjemnie, z tego, co pamiętam. — Z tobą zawsze było przyjemnie... — Na pewno? Spojrzała na niego uważnie. Wydawał się taki nieprzekonany, że aż musiała sprawdzić, czy pyta serio. — Oczywiście, że tak. Jesteś facetem na dziesięć punktów. Ale jeśli zaraz nie przestaniesz, to spadniesz na siódemkę, a wtedy za cholerę nie będzie wiadomo, czy warto zrobić to jeszcze raz.

Fredrik natychmiast zabrał rękę z jej opalonej, piegowatej nogi. — Może będę mógł to powtórzyć? Znów ta niepewność. Zaskoczyła ją. Sama nigdy nie zastanawiała się, czy była dobra w łóżku, czy nie. Jej wątpliwości dotyczyły zupełnie innych rzeczy. Czy była dobra jako osoba. Czy ktoś ją naprawdę lubił. Ale w kwestii seksu? Nie, nigdy. — Może tak — uśmiechnęła się. Szybko zebrali to, co mieli w mieszkaniu, i zamiast zjeść na miejscu, kupili po drodze wszystko, czego jeszcze potrzebowali, żeby przyrządzić jedzenie w domu Rebecki. Potem kochali się powoli, patrząc sobie głęboko w oczy. Niemal nie wiedzieli, gdzie zaczynała się ona, a on kończył, prawie chciała zamknąć oczy, kiedy intymne uczucie stawało się zbyt intensywne. Kiedy ją całował, robił to tak czule, że brakowało jej tchu. Nie chciała nigdy opuszczać jego objęć, chciała, żeby zawsze patrzył na nią tym wzrokiem. — Eva, czuję... — szepnął, a Kicki wyrwano ze stanu oczarowania. — Eva? — Czy to nie tak nazywała się jego była żona? Odepchnęła go. — Eva?





50 Bez wiedzy Susanne Michael odbył trzy rozmowy z doradcą w szpitalu. Na początku dlatego, że chciał zrozumieć Susanne, ale już druga rozmowa dotyczyła jego własnej reakcji. Przyjemnie było pogadać z kimś, kto mówił, że to w porządku się różnić, że nie ma dobrych i złych reakcji na wiadomość o raku. Niektórzy się załamywali, inni byli wdzięczni, że to nic gorszego; dobra reakcja nie istniała. Czuło się to, co się czuło, i tak właśnie miało być. Ostatnim razem opowiedział o swoim braku popędu, a doradca w ogóle nie sądził, że to coś dziwnego. Ani że Susanne tak ostro na to zareagowała. Najwyraźniej oboje byli zupełnie normalni, a jeśli chciał odzyskać pożądanie, powinien poćwiczyć bliskość fizyczną, która niekoniecznie od razu musiała oznaczać seks. Podobno masaż mógł być dobry. Albo przytulanie. Pocałunki też. Jeśli kiedykolwiek ma mu się udać przekonać Susanne, żeby za niego wyszła, musi zabrać się za ten aspekt fizyczności. Do tej pory miał ochotę brać ją na miejscu,

zawsze. Ona też taka była. Może najwyższy czas zrozumieć, że nie zawsze mogło tak być. Ale że to też nie oznaczało, że nigdy tak już znów nie będzie. Nie mógł przejść na seksualną emeryturę już w wieku pięćdziesięciu dwóch lat, w takim wypadku ona by go zostawiła. Nie musiała tego mówić. I tak to wiedział. Po dwóch dniach naświetlań Susanne miała wrażenie, że wszystko idzie jak z płatka. I nie trwało długo, kwadrans i koniec. Poza tym zalecono jej, by więcej używała lewego ramienia, żeby się tego nie bała, i właściwie szło jej to dobrze, choć nieco sztywno. To dobrze, że takie było zalecenie lekarza. Wiedziała, że Maggan i Rebecka będą ją rozpieszczać, twierdząc, że nie może kiwnąć nawet palcem. Teraz autorytet w dziedzinie raka orzekł, że mogła poruszać kończynami jak dawniej, i miała zamiar poinformować o tym swoich przyjaciół. I Michaela. Przesunęła ostateczny termin o parę dni. Mając gości w domu, obydwoje będą zajęci. Susanne zastanawiała się nad tym, jak Edith zdaniem Julie była krucha. Postanowiła, że najlepiej będzie nie mieszać w to samej Julie. Jeśli jej mama się załamie, dowie się tego. Susanne podejrzewała, że kruchość była raczej sposobem Edith na to, by zmusić rodzinę do przemilczenia wszystkiego, co ją drażniło, ale nie mogła być tego pewna. Należało podjąć to ryzyko. Przyjemnie było słyszeć wszystkie głosy

w mieszkaniu. Tak jak się tego spodziewała, jej najlepsi przyjaciele nie mieli czasu gadać o chorobie, a zamiast tego zupełnie skupili się na Sonji. Po kilku grzecznych pytaniach o terapię Susanne szybko porzucili ten temat, żeby Rebecka mogła zdać relację z rozmowy z Andréassonem. — Nie oświadczył, że się mylimy, ale też nie potwierdził, że mamy rację. — Co w takim razie powiedział? — zapytała Maggan. — Że mieszamy się w coś, co nas nie dotyczy. Jak na Andréassona to całkiem ostro powiedziane. — Ojej. To do niego niepodobne. — No właśnie, muszę przyznać, że byłam zaskoczona. Zaznaczyłam, oczywiście, że jednak nas dotyczy, że Sonja zostawiła nam wskazówki, a wtedy stwierdził, że w takim razie powinnyśmy podążać za nimi, a nie pytać jego. — A więc właściwie przyznał, że Sonja urodziła dziecko, tak to rozumiesz? — Tak, w przeciwnym razie przecież by zaprzeczył, prawda? — Powinnyśmy pojechać do Sztokholmu — zamyśliła się Maggan. — Na pewno jesteśmy jego najważniejszymi klientkami; może twarzą w twarz rozmawiałoby się inaczej? — Nie mogę nigdzie jechać, jeszcze przez parę tygodni trzymają mnie tu napromieniowania — zauważyła kwaśno Susanne. — Ale wy jedźcie, nie ma

sprawy. — Strych! — wykrzyknęła nagle Maggan. — Nie przejrzałam strychu Sonji na Vasastan. Kurczę, jak mogłam o tym zapomnieć? — Może dlatego, że wszystkie listy i zdjęcia trzymała w mieszkaniu? — podsunęła Susanne, wciąż nadąsana. — Skąd mamy to wiedzieć? Edith ukryła zdjęcia u siebie na strychu, może Sonja też tak zrobiła? — Czy Julie opowiedziała wam, że jest tam jeszcze jedno pudełko, które ma zostać otwarte dopiero po śmierci Edith? — zapytała Susanne. — Nie możemy wymagać od Julie, żeby je ukradła, są pewne granice — zauważyła Rebecka. — Poza tym sądziłyście chyba, że Sonja chciała, żebyśmy odkryły, co ukrywa, a to nie mogło przecież oznaczać grzebania w rzeczach osobistych Edith... Susanne westchnęła, przyznając rację zdrowemu rozsądkowi Rebecki. Ale skoro Andréasson prawie potwierdził, że Sonja miała dziecko, chciała natychmiast poznać wszystkie szczegóły. — Okej, ale nie ma chyba wątpliwości, że powinnyśmy jak najszybciej spotkać się z Edith? — Albo może powinnyśmy najpierw pojechać do Sztokholmu? — zapytała Maggan. — Jak już mówiłam, ja nie mogę — wtrąciła Susanne. — Ale ja mogę, i ty też, Rebecko. Kiedy ja zabiorę się za strych, ty mogłabyś porozmawiać z Andréassonem. — A ja? Ja mam tylko siedzieć i kręcić młynka

palcami? — zapytała Susanne. — Nie, ty zajmiesz się Edith. — A nie miałyśmy zrobić tego razem? — Nie sądzę, żeby powiedziała coś od razu przy pierwszej wizycie, pewnie trzeba będzie popracować nad nią jeszcze raz — powątpiewała Maggan. Rebecka kiwnęła głową z aprobatą. — Też tak sądzę, ale spróbujmy iść tam razem jutro. Może wyciągniemy od niej wszystko, czego potrzebujemy, i nie będziemy musiały jechać do domu. — Czy z naszej trójki tylko ja tęsknię za Sztokholmem? — zapytała Maggan. Susanne i Rebecka skinęły głowami. — Ale chętnie tam pojadę i pobawię się w detektywa — dodała Susanne, bo i tak nie mogła jechać. Nie wiadomo, czy byłaby tak pozytywnie nastawiona do swojego rodzinnego miasta, gdyby jednak mogła towarzyszyć pozostałym. — Możemy mieszkać u mnie w domu — zaproponowała Maggan. — Kicki dzwoniła, kiedy byłyśmy w drodze tutaj, najwyraźniej znowu ostro pokłócili się z Fredrikiem, przez co oboje wrócą do Sztokholmu, jak tylko znajdą Rosario Andersson. — Ale o co poszło tym razem? — zapytała Rebecka. — Szczerze mówiąc, nie wiem. Kicki wspomniała coś, że Fredrik ma obsesję na punkcie swojej byłej żony i dlatego nie da się z nim wytrzymać. — Bzdury — powiedział Adam, który właśnie wszedł

do salonu. — Fredrikowi przeszło z Evą jeszcze na długo przed rozwodem. — Powtarzam tylko, co powiedziała Kicki. Tych dwoje robi takie podchody, że nie można za nimi nadążyć. Możemy się cieszyć, że wydają się wciąż wykonywać swoją pracę. — To chyba dobrze, że Kicki jest zazdrosna — stwierdziła Susanne. — Gdyby nie była, w ogóle nie przejmowałaby się byłą żoną Fredrika. A jeśli już o tym mowa... Zapytamy Edith, czy jest zazdrosna o to, że Frank flirtował z Sonją w Paryżu? — Nie, chyba zwariowałaś. Uważam, że powinnyśmy skupić się na ciąży Sonji i na tym, czy Edith wie, gdzie się podziało dziecko. — Rebecka nie miała już siły przejmować się Kicki i Fredrikiem. Kiedy pożegnali się z nimi dwadzieścia cztery godziny wcześniej, wyglądali, jakby chcieli się schrupać. Było z nimi gorzej niż z małymi dziećmi. — Też tak sądzę — powiedziała Maggan. — Może będziemy później potrzebować więcej informacji o niej, ale teraz musimy się dowiedzieć, gdzie jest dziecko.





51 Muszę zająć się paroma sprawami. Wrócę jutro. W lodówce jest placek. Pozdrowienia, Twoja Edith. Frank odwrócił karteczkę, żeby zobaczyć, czy są jeszcze jakieś informacje na odwrocie, ale kiedy okazało się, że niczego tam nie było, opadł zamyślony na krzesło przy kuchennym stole. Edith zachowywała się jakoś inaczej, odkąd dowiedziała się, że Julie była w Szkocji. Depresja minęła jak ręką odjąć i wreszcie wróciła jego dawna, zwyczajna Edith, ta, która wciąż potrafiła przyprawić go o dreszcze. Nie martwił się, że wyjechała. Robiła tak czasami, a kiedy wracała, nigdy nie dowiadywał się, gdzie była. Czasami podejrzewał, że wyjeżdżała do jakiejś kliniki urody, bo wręcz promieniała po każdym powrocie ze swoich krótkich podróży. Na początku pytał ją, gdzie była, ale po wielu latach przestał. Jeśli parę dni poza domem tak dobrze jej służyło, to wcale nie musiała się tłumaczyć. Dawał sobie radę przez ten czas. Nie miał trudności ze zorganizowaniem sobie dnia. Z plackiem, piwem

i serialem „EastEnders” doskonale da sobie radę przez jeden wieczór bez żony. Kicki miała odrobinę wyrzutów sumienia, meldując się w hotelu Meliá White House w Londynie. Nie wobec Fredrika, on mógł równie dobrze zostać sobie na Majorce razem ze swoimi wymówkami. Wyrzuty dotyczyły tego, że zostawiła hotel Susanne na rzecz innego. Kicki potrzebowała być przez parę dni sama, wylizywać rany, kiedy nikt nie będzie zadawał jej masy pytań. W hotelu Sonji wszyscy ją znali, a nie chciała, żeby Susanne oraz reszta wiedzieli, że tu jest. W Meliá mieszkała już wiele razy wcześniej i sprawdziła, że mają dobrze działający room service. Zamierzała przez najbliższą dobę w ogóle nie ruszać się z łóżka. Gdyby Kicki nie guzdrała się tak z kartą do drzwi, nie dostrzegłaby ich. Nie zobaczyłaby, jak Sören Mannerheim obejmuje Edith Swinton, a potem otwiera drzwi i obydwoje wchodzą do pokoju numer czterysta jedenaście. Kicki była tak zaskoczona, że nie dała rady otworzyć własnych drzwi. Spotkała Edith wprawdzie tylko raz, ale to musiała być ona. Czy to możliwe? Próbowała przypomnieć sobie rozmowę z ginekologiem w Paryżu. Kiedy zapytała, czy spotkał Sonję lub Edith po siedemdziesiątym piątym roku, odpowiedział, że nie spotkał Sonji. Nie wspomniał nic o Edith. A to drań. Nie był ginekologiem Edith, był jej kochankiem.

Kiedy weszła do pokoju hotelowego, od razu ruszyła do łazienki i opłukała nadgarstki zimną wodą. Nie wiedziała, jak inaczej może obniżyć tętno. Nie miała pojęcia, jak ma odpoczywać, wiedząc, że Edith Swinton właśnie teraz, w pokoju obok, zdradza męża. Raz po raz otwierała drzwi i wyglądała na korytarz. Był pusty, w każdym razie nic nie działo się pod drzwiami Sörena i Edith. Kiedy miała zamknąć je po raz trzeci, dostrzegła duże lustro na drzwiach szafy. Patrząc w nie, widziała ich drzwi. Pytanie tylko, czy będzie je widzieć też z łóżka? Na próbę włożyła but między drzwi a futrynę, żeby się nie zamknęły, i położyła się. Idealnie. Szczelina była na tyle duża, żeby mogła zobaczyć, czy coś się działo, przynajmniej czy ktoś wychodził z pokoju. Gapiąc się w lustro, z zadowoleniem wybrała numer room service. Znowu Fredrik, pomyślała z satysfakcją, wkładając kawałek kurczaka do ust. Dzwonił już piąty raz. Nie miała żadnego zamiaru odbierać. Najprawdopodobniej był wściekły. Wyjechała, kiedy poszedł na zakupy, i zabrała ze sobą klucze od domu. Mógł się wściekać, ile chciał, pomyślała, zerkając w stronę drzwi. To, że nie mógł wejść do domu, było jej małą zemstą za to, co zrobił, wypowiadając imię swojej byłej żony. Przepraszał ją tak wiele razy, że straciła już rachubę, i zdawała sobie sprawę, że nie wtrącił swojej eks do ich spraw łóżkowych specjalnie. Ale że też zrobił to akurat wtedy, kiedy najłatwiej można było ją zranić! Kiedy

poczuła się z nim zupełnie zjednoczona. To było jak przebudzenie. W najwyższym stopniu. Czy był tego świadomy, czy nie, jego była żona wciąż pojawiała się w jego myślach, i to bolało. Kicki poczuła się głupio, kiedy zrozumiała, że zakochała się we Fredriku. Znów. Teraz musiała się z tego otrząsnąć. Nie pierwszy raz. Spojrzała na zegarek. Minęła godzina. Usiadła. A jeśli Fredrik nie zrozumiał, że zniknęła z własnej woli? Może myślał, że leży w domu martwa albo że została porwana? Cholera. W takim wypadku pewnie skontaktowałby się z Rebecką i Adamem. Nie miała ochoty opowiadać im, gdzie jest. Właśnie miała wysyłać mu SMS-a, kiedy zobaczyła jakiś ruch na korytarzu i prawie potknęła się w drodze do drzwi, żeby zobaczyć, co się dzieje. Z tej odległości ich objęcia wydawały się bardzo czułe, pomyślała Kicki, zerkając przez szczelinę. Szkoda, że nie mogła usłyszeć, co mówią. W każdym razie wydawało się, że Edith będzie się zbierać; Kicki zobaczyła, jak Sören pogłaskał ją po policzku. Wiedziała, że musi śledzić Edith. Czy naprawdę po wyjściu z łóżka Sörena mogła pójść prosto do domu, do dobrotliwego Franka? Tak chyba zachowywali się niewierni ludzie? Po spotkaniu wracali do domu, jak gdyby nigdy nic? Szybko zgarnęła kurtkę, torebkę i kartę do drzwi, a upewniwszy się, że Sören zniknął w pokoju, zbiegła

cztery piętra w dół, żeby zdążyć przed jadącą windą Edith. Przed hotelem pani Swinton od razu poszła do taksówki, a Kicki, niczym prawdziwy Sherlock, wskoczyła do następnej i kazała szoferowi podążyć za autem, które dopiero co odjechało. — Mówi pani poważnie? — zapytał rozbawiony. — Proszę nie patrzeć na mnie, tylko na taksówkę przed nami! — poleciła Kicki podekscytowana, kiedy spojrzał na nią w lusterku wstecznym. — Robi się, psze pani. Jak na pościg samochodowy, poruszali się niezwykle wolno. Z drugiej strony, samochód przed nimi też nie jechał dużo szybciej. Dwie typowo londyńskie taksówki toczyły się do przodu w sposób zupełnie pozbawiony dramatyzmu. — Najwyraźniej jadą na stację King’s Cross — zauważył szofer. — Dokąd panie zmierzają? — Kto by to wiedział? — odpowiedziała Kicki. Pół godziny później już miała pewność. Siedziała w pociągu do Edynburga. Nie miała pojęcia, co Edith miała tam robić ani dlaczego sama pojechała za nią. Po prostu wpadło jej to do głowy i najwyraźniej nie okazało się zbyt mądre. Właściwie powinna leżeć w hotelowym łóżku i zajadać pralinki, pomyślała Kicki, obserwując ukradkiem Edith Swinton kilka siedzeń dalej. Miała wypieki na twarzy, jak to często bywa po

seksie. Poza tym wydawała się spokojna i nieporuszona. To irytowało Kicki. Powinna przynajmniej sprawiać wrażenie chociaż odrobinę winnej, nie zaszkodziłoby. Dało się to za to powiedzieć o Fredriku. Był tak przepełniony winą, że powiedział, iż chce, żeby znów byli razem. Kiedy wspomniał coś o miłości, Kicki przestała słuchać. Nie chciała słyszeć tego słowa, szczególnie kiedy używał go, mając wyrzuty sumienia. Biedny Frank Swinton. Kicki zastanawiała się, czy jego żona po powrocie do domu mówiła mu, że go kocha. Wyjęła swoją komórkę. Równie dobrze mogła wysłać tego SMS-a, zanim Fredrik uderzy na alarm. „Jestem w Londynie. Do usłyszenia w Sztokholmie, jak oboje tam będziemy za parę dni”. Po pięciu minutach dostała odpowiedź: „Rozmawiałem z Rosario Andersson. Dostaniesz informacje w Sztokholmie za parę dni”. Wiedział, że zwariuje, jeśli nie będzie mogła się tego dowiedzieć. Ze złością wrzuciła telefon do torebki i zaczęła znów bębnić palcami o stół, jednocześnie przyglądając się Edith. Kiedy wysiadły z pociągu, Kicki zobaczyła na tablicy odjazdów, że powrotny odjeżdża za cztery godziny. Miała nadzieję, że Edith nie przyjechała na długo i od razu będzie wracać, podobnie jak nie została na długo w hotelu. Mała torebka, którą miała ze sobą, nie świadczyła w każdym razie o dłuższym pobycie. Najprawdopodobniej spakowała tylko czyste majtki, które przebrała po spotkaniu z Sörenem. Kicki

wzdrygnęła się. Fuj. Jeśli Edith czuła się śledzona, to ani przez chwilę nie dała tego po sobie poznać. Wręcz przeciwnie, bardzo głośno i wyraźnie zapytała, skąd odjeżdżają autobusy na uniwersytet, a kiedy dostała odpowiedź, podreptała w stronę przystanku; Kicki deptała jej po piętach.





52 — Julie, co to takiego? — Co? — zapytała, wycierając włosy. Benny pomachał jakimiś papierami. — To. Wyciąg z konta. To jakiś żart czy co? Julie poczuła, jak blednie, zdała sobie sprawię, że nie schowała papierów, które wypakowała z walizki; tylko „na chwilę” położyła je na półce w sypialni. — To nie tak, jak myślisz — powiedziała. Zrobiło jej się niedobrze. — Nic nie myślę, dlatego pytam. — Poczekaj chwilę — poprosiła i pobiegła do łazienki. Po pięciu minutach Benny zapukał do drzwi. — Dobrze się czujesz? Przepłukała usta, żeby pozbyć się resztek pasty do zębów i otworzyła drzwi. — Tak, już dobrze. Nie chciałam, żebyś zobaczył tamte wyciągi. To nie moje pieniądze. — Ale konto jest twoje? — Tak. Pieniądze wpływały na nie przez wiele lat. Ale

ich nie chcę. Benny pokręcił głową. — Nic nie rozumiem. Julie wiedziała, że nie ma wyjścia. Musiała mu opowiedzieć. Cieszyłaby się, gdyby imię Angusa już nigdy nie musiało przejść jej przez usta, ale teraz było już za późno, skoro Benny odkrył jej sekret. — Nie byłam z tobą szczera — wyznała. Benny, który do tej pory wydawał się spokojny, zareagował natychmiast. — Okłamywałaś mnie? — zapytał, a jego zazwyczaj łagodny głos zniknął. — Raczej coś ukrywałam. Spróbowała wyciągnąć do niego rękę, ale zignorował to. Patrzył na nią chłodnym wzrokiem. — Co ty sobie myślałaś? Chciałaś, żebym kochał ciebie, a nie twoje pieniądze? To o to chodziło? — Nigdy nie chciałam tych pieniędzy, one po prostu wpływały na to konto. Nie tknęłam ani pensa. — Ale też ich nie oddałaś. — Nie — potwierdziła cicho. — Czy to Frank i Edith są tak zamożni? — Nie. — To kto w takim razie przekazywał ci te pieniądze? Babcia? Dziadek? Pokręciła głową. — Kurde, Julie. Powiedz, kto to jest. Nie próbuj mi wciskać, że nie wiesz, skąd się wzięły.

Kiedy Julie wsiadała do taksówki, aż trzęsła się od płaczu. Benny chciał tygodnia w ciszy i spokoju. Dopilnuje, żeby nie mieli tych samych zmian w hotelu i nie chciał, żeby do niego dzwoniła. Julie wiedziała, że to już koniec. Że już nigdy jej nie zaufa. Wiedziała, przez co przechodził w swoim byłym małżeństwie i jak źle znosił kłamstwa. Nigdy nie wybaczy jej, że to przed nim ukrywała. Zadzwoniła do Franka z taksówki, a kiedy powiedział, że matka wyjechała, zapytała, czy może przyjechać do domu. Czekał na nią przed drzwiami i pomógł jej z walizką. Dopiero kiedy wypłakała mu się na piersi, zapytał, czy chce opowiedzieć, co się stało. — Ależ skarbie, nosiłaś taki ciężar sama przez tyle lat — westchnął, kołysząc Julie w ramionach. — Nie zrobiłaś nic złego, ale z tym Angusem to bym sobie porozmawiał. Chyba nigdy nie słyszałem o bardziej tchórzliwym draniu. — Co mam teraz zrobić, tato? Nie chcę tych pieniędzy. Przewraca mi się w żołądku na samą myśl o nich — usiadła i szarpnęła jedną z wielu chusteczek higienicznych Edith. — Żałuję, że nie miałam odwagi powiedzieć mu tego wcześniej, ale było mi tak wstyd! — jęknęła i wydmuchała nos. — A teraz jest za późno, teraz wszystko straciłam — dodała. — A mówiąc „wszystko”, mam na myśli Benny’ego. — Ćśśś, nie mów tak. Napijemy się herbaty, zjemy

kawałek placka i poczujesz się lepiej. — Frank wstał. Nie było nastroju, który oparłby się takiej diecie. Jeśli Patrik zastanawiał się, dlaczego Benny nie chciał pracować na porannych zmianach, to przynajmniej o to nie pytał, pomyślał Benny z wdzięcznością. Jeszcze nie był gotowy, żeby o tym rozmawiać, poza tym, co miał powiedzieć? Że Julie miała pieniądze, które przed nim ukrywała? Nie obchodziły go przecież te pieniądze. Nie żyła jak krezus i jak sama powiedziała, w ogóle ich nie tknęła. To brak zaufania był problemem. Nie rozumiał, co miał w sobie takiego, co sprawiało, że kobiety, które kochał, nie mogły na nim polegać. Normalnie postarałby się jak najszybciej zapomnieć o problemie, ale tym razem było inaczej. Naprawdę będzie o tym myślał przez najbliższy tydzień. Jeśli mógł z kimś o tym porozmawiać, to była to Susanne. Może ona pomoże mu spojrzeć na to z innej perspektywy. Zapinając spodnie kucharskie, zbyt ciasne zaraz po praniu, postanowił sprawdzić, czy jest u siebie w biurze. Jeśli jej nie zastanie, będzie musiał coś wymyślić. Susanne nie było w biurze. Razem z Maggan i Rebecką stały pod drzwiami domu Swintonów. — To co, dzwonimy? — zapytała Rebecka. — Ty dzwoń — poprosiła zdenerwowana Maggan. Kiedy obie się wahały, Susanne podeszła i nacisnęła

dzwonek. Była bardziej niż gotowa na starcie z Edith Swinton. Były tak przejęte spotkaniem, że zupełnie zapomniały o Franku i kiedy to on otworzył drzwi, stały tam w zupełnym milczeniu. — Kogo panie szukają? — zapytał. Susanne odchrząknęła. — Edith Swinton. Nazywam się Susanne i jestem właścicielką hotelu Londyn Sonji, a to są moje przyjaciółki, Rebecka i Maggan — powiedziała. Kiedy Julie usłyszała głos swojej szefowej, wstała od stołu w kuchni. Co ona tu robiła? Frank zaprosił kobiety do środka, a Julie wyszła do przedpokoju. — Susanne? — zapytała, próbując zdobyć się na uśmiech. — O, hej, Julie. Przyszłyśmy porozmawiać z twoją mamą. Maggan znasz, oczywiście, z Paryża, a to Rebecka, na pewno o niej słyszałaś. Frank zaprosił je do salonu i spojrzał bezradnie na swoją córkę. — Czego od niej chcecie? — Och, żeby wyłożyła karty na stół — powiedziała Susanne i usłyszała, jak Frank bierze głęboki oddech. — Szukamy dziecka, dziecka Sonji i sądzimy, że Edith może nam udzielić o tym informacji. Frank, który nic nie wiedział o zdjęciach Sonji z Mistralem, pokręcił głową i zaśmiał się z ulgą.

— Ja mogę o tym opowiedzieć. Sonja nie była w ciąży, w każdym razie nie w tym czasie, kiedy ja i Edith ją znaliśmy. — Wydaje mi się, że jednak była — nie ustępowała Susanne, kładąc przed nim zdjęcie jako dowód. — Potwierdził to też mniej więcej adwokat Sonji. — Co to znaczy „mniej więcej”? Potwierdził czy nie? — dopytała Julie. — Potwierdził przez to, że nie zaprzeczył. — Skąd macie to zdjęcie? Skąd wiecie, że to z czasów, kiedy ją znaliśmy? — Nie jesteśmy tego pewne w stu procentach, i to o tym chciałyśmy porozmawiać z pana żoną. Julie wciąż nie wiedziała, jakie okoliczności były związane z ciążą Edith i Frank strasznie się bał, że Susanne coś o tym wspomni, zanim sam jej o tym opowie. — Wyjechała w krótką podróż, ale wróci jutro. Obiecuję, że wtedy będą panie mogły z nią porozmawiać. Obiecuję.





53 Angus nieczęsto czuł lęk, ale matki Julie bał się przez jakieś dwadzieścia lat. Wiedział, że jeśli powie choć jedno złe słowo, może zniszczyć wszystko. Nie wyglądała tak przerażająco, jak ją sobie wyobrażał. Wydawało się, że ta kobieta nie skrzywdziłaby nawet muchy, ale i tak z własnego doświadczenia wiedział, że było zupełnie inaczej. Kiedy zaprosiła go do Londynu, żeby spotkał rodzinę, nie miał odwagi odmówić, musiał po prostu grać w to, co ona, chociaż nie miał pojęcia, o co chodzi. Najdziwniejsze było to, iż udawała, że wcześniej się nie kontaktowali. Kicki nie rozumiała wszystkiego, bo nie siedziała na tyle blisko, żeby słyszeć, o czym rozmawiali, ale usłyszała, że Edith przedstawiła się jako mama Julie Swinton i że cieszy się, że się w końcu spotykają. Kiedy Edith spoglądała nad stołem, Kicki udawała, że czyta gazetę. Wracanie tym samym autobusem było zbyt ryzykowne, więc siedziała na miejscu, mimo że Edith

już sobie poszła. To samo robił Angus; Kicki była niesamowicie ciekawa, kim był ten mężczyzna. Słońce wpadało przez okna do kawiarni, a jego zaczeska bezskutecznie próbowała zakryć błyszczącą łysinę. Wyglądał na zmartwionego, w przeciwieństwie do Edith, która wyszła ze spotkania rozpromieniona. Kicki spojrzała w stronę wyjścia, wydawało się, że Edith rzeczywiście pojechała, a skoro już tu siedziała, mogła zapytać mężczyznę o spotkanie. Nie mógł przecież odmówić jeszcze jednej rozmowy. Odchrząknęła. — Przepraszam, że przeszkadzam, ale nie mogłam nie zauważyć, że rozmawiał pan z mamą Julie Swinton — rzuciła, siadając naprzeciwko niego. Podniósł wzrok. — Tylko nie znowu ona — powiedział zmęczonym głosem. — Ale to taka sympatyczna kobieta — nie dała za wygraną Kicki. Spojrzał na nią uważnie. — Też tak kiedyś myślałem. Kim pani jest, przyjaźni się pani z jej matką? — Kicki była zaskoczona, widząc, jaki zrobił się przestraszony. — Nie. Ale znam córkę. Jak się poznaliście? — Studiowała tutaj — patrzył na nią badawczo. — A pani jak poznała Julie? — Pracuje w hotelu w Londynie razem z moim

znajomym. — To była przecież prawda, a w każdym razie w dużej mierze. — A więc pracuje? — Tak, przecież trzeba się jakoś utrzymywać — uśmiechnęła się Kicki. — Z takim wypchanym portfelem, jaki mają jej rodzice, myślałem, że jej to nie będzie dotyczyć — powiedział. — Rodzice Julie? — Kicki zaśmiała się. — Coś się musiało panu pomylić. Angus uniósł brwi. — Albo to pani czegoś nie zrozumiała. — Co ma pan na myśli? Że Edith i Frank są zamożni? Julie nigdy o tym nie wspominała. — Pokręciła głową. Trudno było w to uwierzyć, choć z drugiej strony może po prostu nie chwalili się swoimi pieniędzmi jak wielu innych? — Jak to możliwe, że pan o tym wie? Czy Julie opowiadała o tym w czasie studiów? Przyjaźnił się pan z Julie? Angus zaczerwienił się aż po czubki włosów. Boże, pomyślała Kicki, przecież on musi być od niej ze dwa razy starszy. — Byłem jej wykładowcą — wyjaśnił, próbując odzyskać normalny kolor twarzy. — I kochankiem? — dodała i pomyślała, że to pewnie ostatnie pytanie w tej rozmowie. — Tak — odpowiedział Angus ze złością. — Ale to ona się puściła i miała w dupie zabezpieczanie się.

— Zaraz, zaraz, zaraz. Jeszcze raz. Julie i pan byliście razem, i ona zaszła w ciążę? — Tak — odpowiedział. — Ale to nie moja wina. Każda nastolatka wie, że trzeba się zabezpieczać. — A taka wiedza umknęła mężczyźnie w średnim wieku? — Oczywiście, że nie — syknął Angus. — Ale czy to nie należy do obowiązków kobiety, żeby poinformować mężczyznę, że nie bierze pigułek antykoncepcyjnych? Kicki przełknęła ślinę, żeby nie powiedzieć czegoś niewłaściwego. Może mu przyłożyć później. — A więc Julie zaszła w ciążę. Co dalej? — Potem jej matka w jakiś sposób się o tym dowiedziała. Nie wiem jak, bo sama Julie zabroniła mi o tym komukolwiek mówić. Jej matka zagroziła, że zniszczy moją karierę, jeśli nie zrobię, co mi każe. Może słyszała pani, jaką dobrą reputacją cieszy się moja bogata rodzina? — Nie, niestety nie, ale widzę, że się panu dobrze powodzi. — No właśnie. Mam bardzo dobrą reputację. A ta hetera chciała to zniszczyć. — A więc zagroziła panu, że wszystko wyjawi, jeśli ponownie skontaktuje się pan z Julie... — Tak, a jeśli raz w roku nie zapłaciłbym Julie pieniędzy, to moja żona, wydział i cały Edynburg dowiedzieliby się o tym, że zrobiłem Julie dziecko. Kicki zachciało się śmiać. Ale intrygantka z tej Edith

Swinton. — No tak, wydaje się pan dobrze sytuowany, więc zakładam, że nie poczyniło to spustoszenia w pana budżecie — uśmiechnęła się. — W moim budżecie? To były pieniądze jej matki. Przelała je na moje konto, a ja miałem przekazywać je dalej Julie. Potem miałem informować adwokata, że pieniądze zostały przelane. — Żartuje pan! Ale po co? — Tego dalej nie wiem. — O jakiej sumie rozmawiamy? — Do tej pory pięćdziesiąt milionów funtów. To był najlepszy spontaniczny pomysł, na jaki Kicki kiedykolwiek wpadła. Nie rozumiała wprawdzie wszystkich informacji, jakie uzyskała, ale kiedy Angus opowiedział, że pośrednikiem między matką Julie a Angusem w Sztokholmie był adwokat Andréasson, zorientowała się, że to ważne informacje. Najdziwniejszy szantaż, o jakim kiedykolwiek słyszała. Kicki cieszyła się nawet, że nie spotkała w pociągu pani Swinton. Nie mogłaby się pewnie powstrzymać przed rozmową z nią, a w tej sytuacji byłoby to głupie. Przede wszystkim musiała pogadać z Maggan i Rebecką, zanim te polecą do Sztokholmu na spotkanie z adwokatem. Kicki prawie udało się zapomnieć, że miała problemy sercowe. Kiedy wróciła do hotelu, ciągle analizowała

wszystkie informacje, jakie zebrała tego dnia, Fredrik musiał wręcz zastąpić jej drogę, żeby w ogóle go zauważyła. — Widzę, że wróciła uciekinierka Zetterqvist — zauważył. — Przecież wcale nie uciekłam — powiedziała, idąc w stronę windy. — Właśnie że tak, zawsze tak robisz, kiedy robi się gorąco. Kicki zatrzymała się nagle i wzięła się pod boki. — Zanim poświęcisz więcej energii na analizę mojego zachowania, może przyjrzysz się swojemu? — zaproponowała. Jak śmiał przyjeżdżać tutaj i mówić, że uciekła? Sam nie otrząsnął się jeszcze po rozwodzie, a już rzucał się na Kicki. I kto tu mówi o ucieczce? — Przepraszałem cię setki razy, czego jeszcze wymagasz? — Żebyś określił, czego chcesz — rzuciła i weszła do windy. — Ja wiem, czego chcę, ale czy ty wiesz? — Tak. Nie chcę mieć z tobą więcej do czynienia. — Ogarnęło ją zmęczenie. Wystarczająco dużo wydarzyło się tego dnia. Nie miała już siły na dramaturgię. — Ale ja chcę mieć z tobą. — Ruszył za nią, kiedy wysiedli z windy. Kicki wzruszyła ramionami. — Ach tak. — Więc co mam zrobić, żebyś mi uwierzyła?

— Jeśli ci na mnie zależy, zostaw mnie w spokoju. — Nie mogę. — Nawet nie spróbowałeś. Jak mnie tu znalazłeś? — Michael. Oczywiście. Dyrektorzy hoteli mieli chyba dostęp do wszystkich rezerwacji świata. Najwyraźniej mieli wtyki. Kicki była pewna, że nie powinno się ujawniać informacji o gościach hotelowych. Porozmawia o tym z dyrekcją, jak będzie się wymeldowywać. — Więc co zrobimy z powieścią Maggan, skoro nie chcesz mnie już widzieć? — Oczywiście dokończymy pracę nad nią, ale poza tym chcę, żebyśmy ograniczyli kontakty. Zakładam, że wciąż masz dużo zdjęć do zrobienia i możesz się tym zająć beze mnie. Będziemy dzielić się informacjami i spróbujemy to jakoś rozwiązać, ale masz zostawić mnie w spokoju. — Włożyła kartę do drzwi. — Jestem zmęczona. Dobranoc, Fredrik.





54 — To niesprawiedliwe — jęknęła Susanne, kiedy przyjaciółki pakowały się na wyjazd do Sztokholmu. — Nie chcę spotykać się z Edith Swinton bez was. — Możesz tam iść z Kicki — rzucił Michael z kuchni. — Jest w Londynie i mieszka w hotelu Meliá. Wyjrzał i uśmiechnął się. — Cieszysz się? — Co? Jest tutaj? Pewnie, że się cieszę. Już do niej dzwonię. — Panie Mannerheim, poznaje mnie pan? Spotkaliśmy się, kiedy chciałam porozmawiać o Sonji Gustavsson kilka miesięcy temu — uśmiechnęła się Kicki czarownie. — Och, tak, oczywiście. Zechce mi pani towarzyszyć przy śniadaniu? — również uśmiechnął się i wskazał puste krzesło naprzeciwko. — A więc Edith panu nie towarzyszy? Kicki postanowiła od razu przejść do rzeczy. Właśnie obiecała Susanne, że pójdzie z nią później do pani

Swinton, a przedtem chciała usłyszeć, co doktor miał do powiedzenia o romansach dnia poprzedniego. — Edith? — Sören spojrzał na Kicki badawczo. — Dlaczego miałaby zjeść ze mną śniadanie? — Widziałam państwa wczoraj. Uroczo państwo wyglądali — wycedziła. Miał wszelkie powody, by wydawać się zażenowany, pomyślała. — Tak jak powiedziałem pani w Paryżu, nie ujawniam informacji o moich pacjentkach. — Przyjmuje pan pacjentki w hotelu? — Tak, zdarza mi się, kiedy jestem w Londynie. — Czy to etyczne? Nie wydaje mi się. Mam wrażenie, że pan i Edith macie romans. Sören zaśmiał się. — Niech pani sobie sądzi, co chce. Przepraszam, ale wydaje mi się, że wolałbym zjeść śniadanie w spokoju. — Doktor Mannerheim? Co on tu robi? — zapytał Fredrik, pojawiając się za jej plecami przy bufecie. Dopiero co wziął prysznic. Wciąż miał wilgotne włosy. — Powiem ci, jeśli ty opowiesz o Rosario Andersson. — Deal. Fredrik nie był głodny. Przez tamto feralne przejęzyczenie stracił apetyt i nie mógł spać. Bardzo chciał móc cofnąć czas do chwili, kiedy byli w łóżku na Majorce, a ona odwzajemniała jego uczucia. Aż czuł ból z tęsknoty. Tym razem jednak jego uczucia nie

ustępowały jej złości. Miała do niej prawo. On pewnie czułby się podobnie. — Jak sądzisz, co to oznacza? — zapytał, kiedy zdała mu relację z tego, co powiedział Angus. — Że Sonja i Edith mają ze sobą więcej wspólnego, niż sądziliśmy do tej pory? Może Edith z jakiegoś powodu wymusiła na Sonji pieniądze, żeby potem przekazać je Julie? Kicki też o tym myślała. Może Edith musiała dotrzymać tajemnicy tak cennej, że było warto płacić za jej milczenie? — Rebecka i Maggan jadą dziś do Sztokholmu, mam nadzieję, że wycisną co nieco z Andréassona. Fredrik kiwnął głową, nie mogąc oderwać od niej oczu. — Przestań się gapić! — krzyknęła. — Przepraszam. — I przestań przepraszać. — Ale jest mi przykro. Bardziej niż możesz sobie wyobrazić. — Przestań. Opowiedz o Rosario i będziemy mogli skończyć to spotkanie. — To była stara kobieta, naprawdę stara. I moim zdaniem lekko stuknięta. — Chciał mieć więcej do opowiedzenia, żeby mogli tu jeszcze chwilę posiedzieć, ale nie wycisnął od Rosario zbyt wiele. — Opowiadała o ciąży Sonji, a więc to mamy już potwierdzone, ale nie potrafiła powiedzieć, jaki to był rok, nie pamiętała też ani Edith, ani prezydenta.

— Co się stało z dzieckiem? Kiedy ją o to zapytał, kręciła tylko głową, jakby nie wiedziała. Ale kiedy wychodził z jej mieszkania, zachowywała się całkiem dziwnie. — Mówiła o Sonji jako małej dziewczynce i o położnej, więc wszystko jej się pomieszało. — Tylko tyle? — zapytała Kicki z irytacją. — Ja dowiedziałabym się od niej dużo więcej. — Tak, ale ty uciekłaś. A ja musiałem załatwić to najlepiej, jak potrafiłem. Kicki odłożyła serwetkę na stół i wstała. Na stojąco dopiła kawę. — Do usłyszenia. Z zadartym nosem wyszła szybkim krokiem z jadalni. Susanne klasnęła w dłonie. — Wspaniała informacja! — wykrzyknęła, kiedy Kicki opowiedziała jej o spotkaniu Edith z ginekologiem. — Chyba nie jest tak wspaniała. Szkoda mi Franka, jest naprawdę uroczy i sympatyczny. — Tak, też tak uważam, bo szczerze mówiąc, zdrada to gówno. Ale dla nas to dobrze. Musimy mieć haka na Edith, jeśli ma z nami porozmawiać. Frank obiecał, że się z nami spotka, ale jestem przekonana, że on w tym związku nie ma za wiele do powiedzenia. — Nienawidzę związków — powiedziała Kicki z wściekłością.

Susanne na chwilę się z nią zgodziła, ale wiedziała też, że czasami bywa inaczej i teraz tęskniła za tym bardziej, niż potrafiła to wyrazić. — Nie wiem, jak ty — rzuciła — ale ja jestem stworzona do ekscytującego życia erotycznego, tak po prostu. Kicki popatrzyła na koleżankę. Wydawała się przygnębiona. Kicki też tak by się czuła, gdyby dotknęła ją choroba Susanne. Wzdrygnęła się i wypełniła ją wdzięczność, że przynajmniej była zdrowa. — Terapia daje ci w kość? — zapytała ze współczuciem. — Nie w porównaniu z Michaelem. — Ojej. — No właśnie. Ojej. Ale porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym. Na przykład o tobie i Fredriku. Kicki zaśmiała się chłodno. — Pas. Wybierz jakiś inny temat. — Ojej. — No właśnie. Uśmiechnęły się krzywo, rozumiejąc się wzajemnie. Zaledwie trzy kilometry dalej też panowało wzajemne zrozumienie. Michael kiwał głową, kiedy Fredrik opowiedział mu, co się stało. — Ojej. — No właśnie. — Stała się dla ciebie ważna — stwierdził Michael. —

Jak chcesz to wszystko naprawić? Fredrik spojrzał na niego pytająco. — Chodzi mi o to, że skoro nie chce przeprosin, może potrzebuje czegoś innego? Mniej więcej to powiedział mu doradca w kwestii jego i Susanne, i od razu zrozumiał, co ma na myśli. — Co mam w takim razie zrobić? — Nie wiem, ale najwyraźniej nie przepraszać więcej. Już to słyszała. — Poprosiła o przestrzeń. — Dobrze. To jej ją daj. Pozwól jej trochę pomyśleć. Oczywiście, popełniłeś gafę, ale Boże, gorsze rzeczy zdarzają się w związkach. — Może nie zdaniem Kicki? — Ale czy to w takim razie na pewno właściwa kobieta dla ciebie? W moim związku zrozumiałem, że ja i Susanne musimy sobie pozwolić na popełnianie błędów. Nie możemy cały czas myśleć o tym, co mówimy czy robimy. Czasami wymsknie się komuś coś gównianego i wtedy trzeba ponieść za to odpowiedzialność. Ale trzymanie języka za zębami cały czas jest przecież niemożliwe, do cholery. — Oczywiście masz rację, ale szaleję za nią. — Witaj w klubie — uśmiechnął się Michael. — Tyle że wam się dobrze układa, poza chorobą Susanne, oczywiście. — I poza tym, że straciłem popęd. — Ojej — uśmiechnął się smutno Fredrik.

— No właśnie.





55 — Pachnie tu jakoś inaczej — zauważyła Maggan, węsząc. — Czujesz? — Postawiła walizkę w przedpokoju. Po raz pierwszy od dwóch lat była na Farsta bez Paula i to też było dziwne. — No, może — powiedziała Rebecka. — Jak tu mieszkałaś, pachniało wypiekami. Zdjęła buty i położyła je na półce. — Ale jest czysto i schludnie! — zawołała. Maggan zniknęła na piętrze. — Tak! — odkrzyknęła. — Znalazłam klucze! — Stanęła na schodach i pomachała całym pękiem. — To byłoby straszne, jakbyśmy pojechały bez nich do mieszkania Sonji — uśmiechnęła się i zeszła na dół. — Myślisz, że powinnyśmy jechać od razu? Nie chcesz nacieszyć się przez chwilę twoim domem? — zapytała Rebecka przymilnie. — Wyśpisz się później — zarządziła Maggan, nie dając się nabrać. — Chcę już iść na strych Sonji. — Mogłyśmy w takim razie poprosić taksówkarza, żeby zaczekał — rzuciła nadąsana Rebecka.

— Tak właśnie zrobiłam, kiedy ty wybiegłaś z samochodu i zostawiłaś płacenie mnie — powiedziała Maggan i otworzyła drzwi. — Pospiesz się, taksometr tyka. Skonsternowane rozglądały się po pustym strychu. — Kurde — zaklęła Maggan i uderzyła pięścią w ścianę. — Byłam tak przekonana, że coś tu znajdziemy! — Co robimy teraz? — zapytała Rebecka, znów mając nadzieję, że będzie mogła się na chwilę zdrzemnąć. — Nie wiem — westchnęła Maggan, otwierając drzwi na klatkę schodową. — Ale zawsze możemy sprawdzić, co słychać w mieszkaniu Sonji. Niewiele w nim zostało. Większość wyrzuciły po śmierci przyjaciółki. W atelier stało kilka niedokończonych obrazów. I stara komoda. To w niej Maggan znalazła wiele listów, które przekazała Kicki. Pogłaskała brzydki mebel, który krył w sobie tyle skarbów. — Spiżarnia w piwnicy, byłaś tam? — zawołała Rebecka z kuchni. — Jaka spiżarnia? — zapytała Maggan. — Nie wiem, ale w każdym razie mam do niej klucz — wyjaśniła Rebecka, wchodząc do atelier. Pomachała małym kluczem, który znalazła na haczyku w jednej z kuchennych szafek. — Skąd wiesz, że to od spiżarni w piwnicy?

— Bo tak jest napisane na plastikowym breloczku przyczepionym do klucza. — Rebecka podała przedmiot Maggan, tak żeby ta mogła przeczytać. Przyjaciółka wyrwała jej klucz z dłoni i prawie pobiegła do drzwi. — Muszę zapytać o to kogoś z sąsiadów. Rebecka usłyszała, jak drzwi otwierają się i zamykają. — Zakładaj buty i chodź! — zawołała Maggan. — Schodzimy do piwnicy. — Jesteśmy właścicielkami domu, ale nigdy nie byłyśmy w piwnicy. To poniżej wszelkiej krytyki — westchnęła Rebecka, schodząc po schodach. — Wiem, też o tym pomyślałam. Nie wiedziałam nawet, że jest tu pralnia — wyznała Maggan, kiedy mijały prowadzące do niej drzwi. — Zgodnie z tym, co mówił sąsiad, to ten korytarz na wprost. Numery pomieszczeń są na drzwiach. — Spojrzała na klucz. Numer jeden. — To tutaj — powiedziała i otworzyła drzwi. Pomieszczenie Sonji było pierwsze. — Dlaczego nazywa się to spiżarnią? — zapytała Rebecka, podczas gdy Maggan otwierała kłódkę. — Pewnie dlatego, że jest tu ciemno i całkiem chłodno, jak sądzę — odparła Maggan i otworzyła drzwi. Wreszcie znalazły jakiś trop. Na podłodze pod pustymi półkami stało jakieś pudło.

— Zabieramy je na górę, czy jak? — Tak, nie mam zamiaru tu klęczeć — zdecydowała Rebecka. — I pewnie pomyślisz, że chcę spać, ale proponuję, żebyśmy zabrały je na Farsta, będziemy mogły napić się kawy przy przeglądaniu zawartości. Jak zwykle, kiedy któraś z nich miała odwiedzić Sztokholm, Andréasson dopilnował, żeby najważniejsze produkty znalazły się w lodówce, czy to w mieszkaniu Susanne, czy w domu Maggan. Podczas gdy Maggan nastawiała ekspres do kawy, Rebecka robiła kanapki. — Och, domowy ser! — Ukroiła plasterek i włożyła do ust. — Gdzie będziemy siedzieć? — zapytała, kiedy skończyła z kanapkami. — Tu w kuchni. Jak dotąd nie zajrzały do pudła, otworzyły je tylko po to, żeby sprawdzić, czy nie było puste. Maggan wniosła je i postawiła na kuchennym stole. — Dzielimy się pracą czy oglądamy razem? — Razem będzie ciekawiej — uznała Rebecka, unosząc pokrywkę. — Zaczynamy pewnie od tego, co leży na samej górze? W Londynie Susanne i Kicki przygotowywały się do wyjazdu na spotkanie z Edith. Susanne zadzwoniła do Franka, który poinformował, że żona jest w domu, a Julie w pracy. Zapowiedział też, że ma zamiar wyjść

z domu, kiedy przyjdą. Jeśli Edith dostanie ataku paniki, mają same się tym zająć. — To dobrze, że Franka nie będzie, będę mogła ją zapytać o Sörena — stwierdziła Kicki; miała nadzieję, że Susanne ma większe doświadczenie niż ona, jeśli chodzi o tego rodzaju ataki. Nie do końca wierzyła w zapewnienia, że Edith tylko udaje. — Spokojnie, tylko spokojnie. — Susanne pogłaskała Kicki po nodze. — Załatwimy to. Kiedy zadzwoniły do drzwi, otworzył im Frank. — Jest na piętrze — szepnął. — Ja wychodzę. — Edith?! — zawołała Susanne, kiedy Frank sobie poszedł. — Tak, kto tam? — Nazywam się Susanne, jestem właścicielką hotelu Londyn Sonji, jest też tu ze mną moja przyjaciółka, Kicki. Chciałybyśmy chwilę z panią porozmawiać. — Ach tak. Chodzi o moją córkę? Proszę wejść, już idę. Usłyszały trzaśnięcie drzwiami. — Może właśnie brała prysznic, by zmyć z siebie resztki Sörena — szepnęła Kicki. — Cicho, idzie. Jeśli Edith była zdenerwowana z powodu ich nieoczekiwanej wizyty, nie dała tego po sobie poznać. Wręcz przeciwnie, radośnie zaprosiła je do salonu i poprosiła, żeby usiadły, podczas gdy ona pójdzie zrobić herbaty.

— Dziękuję, dla mnie nie trzeba — powiedziała Kicki. — Dla mnie też nie — dodała Susanne. — Pewnie zastanawia się pani, dlaczego tu jesteśmy. — Domyślam się, że chodzi o Julie — odparła Edith. — Nie, właściwie nie, choć mogłabym długo rozmawiać o pani wspaniałej córce — uśmiechnęła się Susanne. — Chcemy porozmawiać o tym, co łączyło panią z Sonją. Czerwona szminka wydawała się nie pasować do pozieleniałej twarzy. Zmiana nastąpiła nagle, kiedy tylko wspomniały jej imię. Edith zaczęła machać rękami i pokazywać na gardło, więc Kicki pobiegła tam, gdzie myślała, że jest kuchnia, żeby przynieść jej szklankę wody. Była przerażona. Czy Edith miała umrzeć tylko dlatego, że chciały zadać kilka pytań? Susanne siedziała dalej spokojnie na sofie. Wiedziała, że kobiecie zaraz przejdzie, jeśli nie nabiorą się na jej sztuczki. Jej własna matka była podobna. Jedyne, co je różniło, to kolor twarzy. Edith drżącą ręką uniosła szklankę wody. — Jak panie widzą, nie dam rady rozmawiać o tej kobiecie — powiedziała, trzymając naczynie oburącz. — Nie czuję się dobrze, wybaczą panie, jeśli się na chwilę położę? — Ależ proszę — zgodziła się Susanne. — My tu zaczekamy. Proszę wziąć ze sobą to zdjęcie; może potem wyjaśni nam pani, jak to możliwe, że moja najlepsza przyjaciółka była w ciąży, a ja nic o tym nie

wiedziałam. — Nie mogę odpowiadać za to, co ona mówiła, a czego nie — rzuciła Edith, nagle bez drżenia w głosie. — Oczywiście, że nie, ale może pani opowiedzieć, co pani wie. — Nie wiem absolutnie nic. — Spojrzała na nie wyzywająco wzrokiem, który jeszcze niedawno był pozbawiony życia. — Wydaje mi się, że jednak pani coś wie, tak samo jak my wiemy, że wczoraj spotkała się pani z Sörenem Mannerheimem w hotelu. W Meliá, prawda? — zapytała Susanne i popatrzyła na Kicki, ta kiwnęła głową. — Tak. Pokój numer czterysta jedenaście. — Och, proszę, drogie panie, nie mówcie nic o tym Frankowi! Kiedy zadzwoniła komórka, Susanne wyjęła ją, żeby wyłączyć dźwięki, ale gdy zobaczyła, że to Maggan, odebrała. Tylko po to, żeby powiedzieć, że jest zajęta. Nie zdążyła nic powiedzieć, bo Maggan od razu zaczęła opowiadać, a wtedy Susanne zbladła. — Jesteś pewna? Na sto procent? Wyłączyła telefon i spojrzała na Edith. — Boże, co wy zrobiłyście, pani i Sonja?





56 Edith wiedziała, że to koniec. Tym razem nie odsunie od siebie tego, co nieuniknione, tak jak udawało jej się to wcześniej. Ze strachu czuła ucisk w przeponie. Wiedziała, że zarówno Frank, jak i Julie ją opuszczą, że na koniec zostanie sama. Zawsze w pewien sposób to wiedziała. I próbowała tego uniknąć. Wtedy to wydawało się słuszne, w każdym razie jeśli chciała zatrzymać przy sobie Franka. Gdyby miał wybrać między nią a Sonją, Edith była przekonana, że wybierze tę, która będzie miała przy sobie jego dziecko. Taki był Frank Swinton, człowiek honoru. Był taki przez całe ich małżeństwo. Edith wiedziała, że Frank ją kocha, ale wiedziała też, że miłość ta zależała w dużej mierze od tego, że była matką jego dzieci. Oddychając ciężko, położyła dłonie na piersi. Wcześniej ataki paniki były nawet mile widziane, ale nie teraz. Nie mogła już dłużej zwlekać. Była winna Frankowi i dzieciom prawdę, teraz, a nie później. Kilkakrotnie głęboko odetchnęła, żeby odzyskać

kontrolę nad lękiem, po czym odłożyła list i wykręciła numer do Julie. Susanne nie powiedziała wiele więcej niż to, że powinien się pospieszyć z powrotem do domu, bo jego żona nie czuła się dobrze. Frank zdawał sobie sprawę, że tak będzie, ale mimo to się nie spieszył. Był przekonany, że Edith poczuje się źle, jeśli będzie musiała rozmawiać o Sonji, i zakładał, że to właśnie miało teraz miejsce. Pub znajdował się tuż za rogiem; zanim wróci do domu, chciał dopić swoje piwo i skończyć rozmowę z mężczyzną, który właśnie przyszedł się z nim spotkać. To nie mogło być aż tak pilne. Julie ubrała się niechętnie. Ból brzucha nie przechodził i nie miała ochoty jechać tego dnia do mamy i taty. Jedynym, co przekonało ją, by zdjąć szlafrok, był szloch Edith przez telefon. Julie próbowała przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz widziała mamę płaczącą i na myśl przychodził jej jedynie pogrzeb babci. Edith miała wiele sposobów na wyrażanie uczuć, ale płacz nie był jednym z nich. Jeansy nie wchodziły w rachubę, kiedy tak bolało, zamiast tego Julie założyła sukienkę. Może to wprawi jej mamę w lepszy humor. Benny się nie odzywał. Była przekonana, że już tego nie zrobi. Oczywiście nie mogła dalej mieszkać u niego.

Wróci za parę dni i wtedy będzie musiała znaleźć sobie inne mieszkanie. Julie nie rozumiała, jak to wszystko mogło się skończyć taką katastrofą. Chciała pozbyć się pieniędzy, o które nigdy nie prosiła, nie chciała się pozbywać Benny’ego. A mimo to właśnie tak się stało. Wciąż była multimilionerką, ale bez najlepszego na świecie mężczyzny. — Halo, mamo, już jestem! — zawołała Julie, odwieszając kurtkę. — Gdzie jesteś? — Tutaj — usłyszała przyciszony głos z piętra. — Bądź tak miła i chodź tutaj. Edith nie leżała w łóżku, jak spodziewała się Julie, ale siedziała przy swoim biureczku przy oknie. — Wejdź — powiedziała, kiedy Julie otworzyła drzwi. — Weź krzesło i usiądź obok mnie. Kiedy Julie usiadła, zobaczyła leżące na biurku zdjęcia oraz otwarte pudełko na kapelusz na podłodze, a gdy spojrzała pytająco na Edith, ta pokręciła głową. — Muszę zacząć od początku, nie ma innego wyjścia. Niezależnie od tego, co ci teraz powiem, Julie, musisz uwierzyć, że wszystko, co robiłam, robiłam z miłości do ciebie. Zanim się jeszcze urodziłaś. — Ale mamo kochana, o co chodzi? Bardzo zbladłaś. Jesteś chora? Co się stało? Dłonie Edith drżały. Z jakiegoś powodu jej głos jednak wciąż brzmiał pewnie. Nie mocno, ale pewnie.

Potrzebowała swojego głosu. Potrzebowała dać swojej córce to, co przed nią ukrywała przez te wszystkie lata. Wcześniej schowała walizkę pod łóżko. Nie wiedziała, gdzie będzie miała się podziać, ale rozumiała, że nie będzie tu mile widziana po tym, co ma do powiedzenia. — Dziękuję, że przyszedłeś — powiedział Frank i uścisnął rękę Benny’emu. — Wiem, że mieszam się w coś, co mnie nie dotyczy, ale nie mogę się powstrzymać. Moja córka cierpi, a ja nie znoszę, kiedy jest smutna. Piwa? — Chętnie — przytaknął Benny. Rozumiał, oczywiście, że Frank nie zaprosił go na piwo z czystej grzeczności i właściwie nie wiedział, dlaczego zgodził się z nim spotkać. Ojciec Julie miał rację, mówiąc, że miesza się w coś, co go nie dotyczy, ale mimo to Benny nie potrafił odmówić mu spotkania. Ostatnie dni były nie do zniesienia nie tylko dla jego dziewczyny. Benny też cierpiał. Kilka razy był gotowy wybaczyć jej to, co zrobiła, tylko żeby już mogła być blisko. Ale nigdy tak nie robił. Nie zamiatał niczego pod dywan tylko po to, żeby wszyscy byli zadowoleni. Nie zapominał tego, co sprawiało ból, żeby potem nigdy o tym nie rozmawiać. Musiał zrozumieć. Zarówno swoją reakcję, jak i to, dlaczego Julie ukrywała przed nim pieniądze. I jak to się stało, że od początku je dostawała. Jeśli to było takie straszne, że ten mężczyzna, Angus, wysyłał pieniądze, to dlaczego wcześniej tego nie ukróciła?

— Nie mogę powiedzieć, żebym sam do końca rozumiał tę historię — zaczął Frank, kiedy Benny dostał swoje piwo — ale wiem, że moja córka jest dobrą dziewczyną i nigdy nie skrzywdziłaby cię umyślnie. — Też to wiem — przyznał Benny. — Ale poczułem się bardzo zraniony. Umyślnie czy nie. Frank wziął łyk piwa. Może sam zareagowałby w podobny sposób, ale nie był tego pewny. Zawsze były jakieś powody, dla których ludzie ukrywali prawdę, rzadko chodziło o tę drugą osobę. Raczej o wstyd albo poczucie winy. W każdym razie to czuła Julie, tak powiedziała. — Przykro mi, że to cię spotkało — podjął Frank, kładąc Benny’emu dłoń na ramieniu. — Ale nie zapominaj, że doszło do tego długo, długo przedtem, zanim poznała ciebie. — To jeszcze lepszy powód, żeby o tym opowiedzieć, nie sądzisz? Frank musiał się zgodzić. Julie nie prosiła o te pieniądze i nie można jej było o nic oskarżać. Jej jedyną winą było to, że nie powiedziała o tym wcześniej. — Wydawało mi się, że wy dwoje jesteście idealną parą — uśmiechnął się Frank. — Ale chyba takich nie ma, jak sądzę. — Pewnie ty i Edith taką jesteście — uśmiechnął się w odpowiedzi Benny. — Poznaliście się przecież na wylot przez tyle lat? — Można tak sądzić, ale nie do końca tak jest.

Obydwoje mamy sekrety, których nikomu nie zdradzamy i które nie mają nic wspólnego z drugą osobą. — I nie martwi cię to? — Nie. — Frank ponownie poklepał go po ramieniu. — Jestem starszy niż ty i nie mam już tyle czasu na kłótnie. Chcę żyć w spokoju i robię wszystko, żeby tak było. Teraz ja i Edith nie jesteśmy zgodni co do tego, czy powinniśmy rozmawiać o Sonji, ale generalnie dobrze nam się układa. Ciągle potrafię sprawić, że rumieni się, słysząc moje komplementy — stwierdził z zadowoleniem. — Dogadacie się w kwestii Sonji? — Pewnie nie — zaśmiał się Frank. — Moja żona i twoja dziewczyna są mniej więcej tak samo uparte. Może powinieneś to wiedzieć. — Tęsknię za nią. — Ona za tobą też. Poza tym... Może wpadniesz do nas do domu? Poznasz Edith... — Nie wydaje mi się, żeby ona chciała mnie poznać. — Bzdury. Chcę, żeby ona też zrozumiała, jakiego dobrego człowieka poznała Julie. — Frank był już troszeczkę wstawiony, w przeciwnym razie nie miałby odwagi, żeby coś takiego zaproponować. Dwaj mężczyźni, niski i pulchny oraz wysoki i barczysty, szli w dół ulicy, obejmując się ramionami, w stronę domu Edith i Franka. Benny’emu trochę kręciło się w głowie i czuł, że byłoby lepiej, gdyby

wziął taksówkę i pojechał do hotelu Sonji, gdzie pomieszkiwał, odkąd odkrył tajemnicę swojej dziewczyny. Mimo to szedł z Frankiem w stronę jego szeregowca. Edith nie mogła być chyba aż tak groźna?





57 — Chodź, to ci opowiem — powiedziała Kicki zmęczonym głosem do Fredrika, który czekał na nią w hotelu Meliá. — Jeśli obiecasz, że będziesz się zachowywać, to możemy iść do mojego pokoju. Fredrik nie odpowiedział, za bardzo się cieszył, że ją widzi. Dostrzegł zmęczenie w jej oczach i zabolało go serce, ale obiecał sobie, że da jej tę przestrzeń, której sobie życzyła. Zadzwoniła i poprosiła, żeby przyjechał, więc błyskawicznie zmienił rezerwację biletu do Sztokholmu. I tak nie miał co robić w domu. Prawdę mówiąc, mógłby nawet odwołać ewentualne spotkania. To z Kicki wydawało się ważniejsze niż cokolwiek innego. — Byłyście u Edith? — Tak. — I? Rzuciła torebkę na łóżko. — Mógłbyś zamówić kawę? Wezmę w tym czasie szybki prysznic. Potrzebuję jednego i drugiego, zanim zacznę ci opowiadać.

Kicki zajęło ponad godzinę, żeby zdać relację z tego, co wydarzyło się u Edith. — Jak się czuje Julie? To musiał być dla niej straszny szok? — Nie wiem. Susanne zadzwoniła po Franka, kiedy wychodziłyśmy. Dla niego to musi być równie wstrząsające. — Tak, łagodnie mówiąc. W sumie to trochę żal mi Edith. Pomyśl tylko, chować taką tajemnicę przez tyle lat! Kicki kiwnęła głową. Też czuła empatię wobec Edith. — A wiesz, co łączyło ją z Sörenem? Wstrzykiwał jej Restylane. — Hormony? — Środek przeciwzmarszczkowy. Najwyraźniej zajmował się nią przez wiele lat. On też miał swoje tajemnice, których wyjawienia się obawiał, a ponieważ to Edith mogła go zdradzić, oferował jej zabiegi w zamian za milczenie. Edith to odpowiadało, ponieważ sama nie mogła powiedzieć o nim nic, żeby nie zdradzić siebie samej. — Kicki uśmiechnęła się. — A więc nie zdradzała Franka, wręcz przeciwnie, chciała być dla niego piękna. Fredrik nalał sobie więcej kawy, ale Kicki pokręciła głową, kiedy zapytał, czy też chce. — Więc teraz nasza praca się skończyła? — zapytał. — Tak, nie zostało już aż tak wiele tajemnic.

— Szkoda. — Myślałam, że ucieszysz się, że kończymy... — Nie chcę kończyć z tobą. — Wstał z krzesła, podszedł do skraju łóżka i usiadł ostrożnie, jakby się bał, że go kopnie. — Nigdy nie przestałem cię kochać, od tamtego czasu dwadzieścia pięć lat temu. Po prostu chciałem odpocząć od wszystkich silnych uczuć. A teraz nie potrafię ich zatrzymać. Nie wiem, jak to się robi — ciągnął. — Oczywiście, uszanuję to, że nie chcesz się już ze mną kontaktować, i nie zamierzam cię prześladować, obiecuję — uśmiechnął się smutno. — Ale to, że nie będę mógł cię spotkać, będzie mi sprawiało niesamowity ból. Kocham cię, Kicki. Czy Kicki przestała go kochać? Czy darzyła Fredrika tak silnym uczuciem? Teraz nie wiedziała, co czuje, poza tym, że chciała wrócić na Farsta. Pomyśli o tym, kiedy będzie w domu. I poczuje. W domu była bezpieczna. Podziwiała Rebeckę, Susanne i Maggan za to, że odważyły się odciąć i wyprowadzić. Z drugiej strony może równie dużej odwagi wymagało, by tam zostać? Cieszyć się życiem, chociaż nie było takie ciekawe? Potrząsnęła głową, żeby pozbyć się natrętnych myśli. Kiedy wróci do domu, najpierw przez kilka dni odpocznie, a potem zacznie spisywać na czysto to, co miała wysłać Maggan. Ile z tego znajdzie się w książce, nie zależało już od niej. Jej praca się skończyła, kiedy

prawda wyszła na jaw. Czyli właśnie teraz.





58 Drogi Franku. Umknęłam jak pies z podkulonym ogonem, nieszczęśliwa z powodu tego, na co naraziłam moją rodzinę. Odważniejsza kobieta zostałaby na miejscu. Ja nie jestem odważna. Jestem tchórzem. Myślę, że pokochałam Cię od tej chwili, kiedy Twoja dłoń dotknęła mojej. Była tak ciepła i pełna ufności. Wiedziałeś, czego chcesz. Rodziny, powiedziałeś to niemal od razu. Chciałeś rodziny. Ja też tego chciałam. I dobrze wiedziałeś, jak bardzo chciałam założyć rodzinę z Tobą. Jesteś wspaniałym ojcem. Ja za to jestem okropną matką. Kłamliwą i samolubną. Teraz to już nieważne, że robiłam wszystko w dobrej wierze. Mój młody wiek nie jest też żadną wymówką, bo już wtedy wiedziałam lepiej. Ale bałam się. Oczywiście. Wiesz, jak bardzo boję się wszystkiego. Najbardziej bałam się, że mnie zostawisz. Że zostawisz mnie, kiedy zrozumiesz, że nie mogę Ci dać tego, czego najbardziej pragnąłeś.

Była inna kobieta, która mogła dać Ci to, czego chciałeś — rodzinę. Ale nie cieszyła się z dziecka, które nosiła, Frank. Nie chciała mieć dziecka sama. Widzisz, zaprzyjaźniłyśmy się. Bardziej, niż to może rozumiałeś. Właśnie dowiedziałam się, że nigdy nie będę mogła mieć własnych dzieci i zdruzgotana opowiedziałam jej o moim nieszczęściu. Chwilę później opowiedziała mi o swoim. Była w ciąży i chciała ofiarować mi to dziecko. Dziecko Twoje i jej. Pod jednym warunkiem: że nigdy nikomu nie opowiem, jak do tego doszło. Od chwili, gdy Sonja urodziła córkę, Julie była nasza. Prawnie stała się nasza, kiedy Sören Mannerheim sfałszował akt urodzenia, w którym było napisane, że to ja jestem matką. Tak ustaliłyśmy to z Sonją i tak się stało. Cztery osoby wiedziały o naszej tajemnicy: adwokat Sonji w Sztokholmie, Hugo Mistral, doktor Mannerheim, którego Sonja przekupiła, nie wiem, jaką sumą pieniędzy, oraz Rosa, która mieszkała z nami na Majorce. Sonja trzymała się z daleka przez wiele lat. Odezwała się dopiero, kiedy Julie poszła na studia. Nie chciała się z nią kontaktować, ale pragnęła, żeby Julie kiedyś poznała prawdę o swoim pochodzeniu. Twierdziła, że jesteśmy jej to winne. Nie byłam pewna, czy to właściwe, i oczywiście zaprotestowałam. Kiedy już więcej się nie odezwała,

pomyślałam, że to zaakceptowała. Nie miałam pojęcia o tym, że obserwowała Julie, ani o tym, że zmusiła Angusa, żeby stał się narzędziem, dzięki któremu Julie mogła dostać część jej pieniędzy. Dopiero dzisiaj dowiedziałam się, że kontaktując się z nim, podawała się za mnie i groziła mu, że wyjawi wszystkie jego romanse ze studentkami. Biedna Julie. Moje biedne, kochane dziecko. Oczywiście powinnam opowiedzieć Ci wszystko, jak tylko przyjechałam do Ciebie z Hiszpanii z Julie, która była jeszcze niemowlęciem. Wiem to, Frank. Nie kochałbyś mnie przez to mniej. To też wiem. Więc dlaczego? Nie wiem. Nie potrafię na to odpowiedzieć. Dałam się zwieść mojemu lękowi. Nie mam żadnego wytłumaczenia. Julie wszystko wie. Opowiedziałam jej to dziś, trochę wcześniej. Musisz zaopiekować się naszą dziewczynką, Frank. Obiecaj mi to. Powiedz jej, żeby zatrzymała pieniądze, to należny jej spadek. Pojechałam do Andrew, żeby mu o tym opowiedzieć. Jest naszym synem. Okazało się, że jednak mogę zajść w ciążę, ale nie tak łatwo, jak inne kobiety. Nie wiem, gdzie mam się potem podziać, ale najpewniej w najbliższym czasie będę mieszkać u mojej siostry.

Franku Swintonie, kocham Ciebie i moją rodzinę tak mocno i głęboko jak zawsze. Twoja Edith





59 — Julie? Leżała zwinięta na łóżku Edith. Benny usiadł na brzegu. Nie mógł znów jej zostawić, nie dzisiaj. Obiecał to Frankowi. Benny przeczytał list. Frank podał mu go bez słowa. Podczas gdy młodszy mężczyzna czytał, ojciec Julie poszedł na górę sprawdzić, czy Edith rzeczywiście wyszła z domu i zastał tam córkę na jej łóżku. — Musimy jej pomóc, ty i ja, rozumiesz? — szepnął Frank, prowadząc Benny’ego do sypialni. — Pójdę zaparzyć herbatę, a ty możesz ją obudzić. Benny usiadł na skraju. — Julie, obudź się... — Położył dłoń na jej ramieniu. — Benny? — zapytała zaspana. — Ty tutaj? Gdzie jest tata? — Robi herbatę. — Już pojechała? — Twoja mama? Tak. — Co powiedział tata? — Niewiele. Najwyraźniej najbardziej martwi się

o ciebie. — Dlaczego tu jesteś? — Bo poprosił mnie o to twój tata... i ponieważ się o ciebie troszczę. — Tak? — Przecież wiesz, że tak. Jak się czujesz? — Pusta. Chyba jeszcze nie do końca rozumiem. Jak się można czuć, dowiedziawszy się, że własna matka oszukiwała cię przez te wszystkie lata? I Sonja, co to za kobieta? Poznałeś ją? — Tak, wiele razy spotykałem ją w domu u Susanne w Sztokholmie. Była ładna. Trochę specyficzna, ale ładna. — To, co zrobiła, wcale nie było ładne. Frank zapukał, zanim zajrzał do pokoju. — Podałem herbatę, przyjdziecie? Benny wyciągnął rękę do Julie. — Chodź. Inną opcją było odebranie sobie życia. Jeśli straciło się całą rodzinę, miało się do tego prawo. Edith zastanawiała się, czy to dlatego przez te wszystkie lata zbierała tabletki nasenne. Czy wiedziała, że ten dzień kiedyś przyjdzie? Frank dzwonił do niej wiele razy, ale nie miała siły odbierać. Domyślała się, co powie. Nie musiał jej oceniać, już sama to zrobiła. Julie nie odezwała się. Kiedy Edith skończyła opowiadać, córka nie odezwała

się ani słowem, a kiedy kobieta wyciągnęła rękę, żeby pogłaskać ją po policzku, cofnęła się. Edith potrząsnęła słoiczkiem tabletek. Jeśli miała odebrać sobie życie, nie powinna robić tego w domu u swojej siostry, należało pojechać do jakiegoś hotelu. Kiedy Frank otworzył z impetem drzwi, jego żona była tak przerażona, że upuściła słoiczek na podłogę. — A więc to tu się chowasz, kiedy twoja rodzina się zamartwia! — powiedział Frank, schylając się. — Tabletki na sen? — zapytał po przeczytaniu etykiety. — Nie sądzisz, że już sprawiłaś nam wystarczająco dużo przykrości? — Frank, ja... — Milcz, Edith. Milcz i zabieraj swoją walizkę. Jedziemy do domu i tam porozmawiamy. Andrew też już jest w drodze. Jeśli chcesz odebrać sobie życie, możesz zrobić to dopiero, kiedy my z tobą skończymy, i to nie ty decydujesz, kiedy to się stanie. Zrozumiano? Tylko raz widziała Franka wściekłego: kiedy dzieciak sąsiadów przezywał Julie, że jest gruba. Teraz był drugi raz. Poczerwieniał na twarzy i wyrzucał z siebie słowa z pogardą. Nie miała odwagi mu się sprzeciwić, a on nie przejął się, kiedy zachwiała się, wstając. Wbił w nią wzrok i pokazał palcem na drzwi. — Wynocha! — ryknął. — Wracasz do domu i pytasz córkę, jak możesz jej teraz pomóc. — Muszę to zrozumieć, mamo. Możesz mi to trochę

ułatwić? Muszę zrozumieć, jak Sonja mogła zostawić dziecko, ale przede wszystkim muszę zrozumieć, co sobie myślałaś, kiedy mnie wzięłaś. Tylko o tym, żeby zatrzymać tatę? — Na początku tak chyba było — wyznała Edith. — Ale stałaś się moją córką, jak tylko przyszłaś na świat. To ja zajęłam się tobą od pierwszej chwili. Wtedy rozstałyśmy się z Sonją. Przez dwa tygodnie mieszkałam z tobą u starszej pani, która była znajomą Sonji. Nie wiedziałam, gdzie podziała się ona sama. Zrobiłyśmy dokładnie tak, jak ustaliłyśmy przed twoimi narodzinami. Ona zniknęła, a ja zostałam tam, aż byłaś wystarczająco duża, żebym mogła zabrać cię do Londynu. — I nikt o nic nie pytał? — Nie. Zawsze byłaś moją córką. I Franka. Nie ma żadnych papierów na to, że Sonja jest twoją biologiczną matką. Nikt nie miał się dowiedzieć. — Dlaczego? Nie rozumiem? — Drogie dziecko, dziś też tego nie rozumiem... Ale wtedy tak chciałyśmy. Nie winię Sonji, obie byłyśmy co do tego zgodne. — A co zrobiłabyś ze mną, gdyby Frank nie przyjął cię z powrotem, kiedy przyszłaś z niemowlęciem? Edith poczuła, jak ściska jej się gardło. To oczywiste, co by zrobiła. Od dnia, kiedy jej spojrzenie spotkało wzrok Julie, najwyżej ceniła miłość do córki. — Byłoby mi niesamowicie przykro, ponieważ

zawsze kochałam Franka, ale gdybym musiała wybierać, oczywiście wybrałabym ciebie, Julie. Oczywiście. Należałyśmy do siebie od pierwszej chwili. — A jednak zawsze próbowałaś mnie zmienić, mamo. Czy bolało cię to, że przypominałam Sonję? Edith musiała się zastanowić, zanim odpowiedziała. — Tak. To nie zawsze było łatwe — westchnęła szczerze. — Jednocześnie podziwiałam ciebie i Sonję za to samo. Za szczerość. Za podejście do życia. Za wiarę w to, że ludzie są dobrzy. Jesteś podobna do niej, ale też do swojego ojca. Miła, pełna ciepła i troski. — I gruba. — Okrąglejsza w pewnych miejscach, Julie. Nie gruba. O dziwo, Edith czuła się spokojna. Cokolwiek miałoby się stać jutro, prawda wyszła na jaw już dziś, ale jeszcze długo nie skończą o tym rozmawiać. Frank miał rację, mówiąc, że nie może uciekać od odpowiedzialności. Teraz czuła, że też już tego nie chce. Pragnęła być dokładnie tam, gdzie była. W kuchni ze swoją córką. Leczenie ran mogło potrwać tyle, ile było trzeba. Edith chciała zrobić wszystko, co mogła, żeby móc wynagrodzić rodzinie krzywdę. Potem zobaczy, czy przyjmą ją z powrotem do swojej wspólnoty. Nie chciała i nie mogła się tym teraz martwić.





60 Organizacja tego wieczoru pod wieloma względami przypominała to, co Susanne zaaranżowała dwa i pół roku wcześniej na otwarcie Londynu Sonji. Dziś różniło się od tamtego dnia przede wszystkim segmentem piersi, pięcioma tygodniami napromieniowania oraz odkryciem istnienia córki Sonji. Poza tym reszta była podobna, pomyślała, kiedy z zadowoleniem weszła pod prysznic. Delikatnie pogłaskała bliznę. Po pewnym czasie zblednie, tak samo jak lęk przed nawrotami. Ale było okej. I tak nie mogła panować nad wszystkim, co się dzieje. Najwyraźniej życie biegło swoim torem, nawet jeśli próbowała sterować i manewrować nim, jak tylko potrafiła. — Mogę wejść? — Michael otworzył drzwi, zanim zdążyła odpowiedzieć. Uśmiechnęła się do niego szeroko. — Sorry, kochanie, ale nie dam rady więcej. Ale możesz za to wymyć mi plecy. Odwzajemnił uśmiech, ale nie powiedział nic, kiedy sięgnął po żel pod prysznic. Dobrze wiedział, co się

stanie, jak skończy z plecami. Susanne puściła oko do portretu Sonji i prezydenta, wiszącego nad pulpitem przy wejściu do jadalni. — Nieźle nam to wyszło, Sonju — szepnęła, rozglądając się po restauracji. Adamowi naprawdę udało się zmienić ją we francuskie bistro, pomyślała. Przez tydzień było zamknięte z powodu renowacji; przez ten czas hotelowe śniadania serwowano w sali konferencyjnej. To nie było idealne rozwiązanie, ale niewielu gości się skarżyło. — Patrik! — zawołała. — Potrzebujecie jeszcze pomocy w kuchni, zanim się przebiorę? Jej młodszy brat wyjrzał zza wahadłowych drzwi. — Od kiedy w ogóle potrzebujemy twojej pomocy w kuchni? — zapytał. — Pff. Jak chcę, to potrafię — odpowiedziała. Patrik wywrócił oczami i zamknął drzwi. Cieszył się, kiedy trzymała się z daleka od jego rewiru. Susanne zaśmiała się. Najwyraźniej wszystko było w porządku i więcej nie musiała wiedzieć. Wkrótce główny hol wypełnił się gośćmi, a Susanne pomachała przyjaciółkom z Paryża i Majorki, które właśnie rozmawiały z Michaelem. Maggan i Rebecka podeszły do niej, gdy tylko ją zobaczyły. — Myślisz, że przyjdą? — Tak, tak mi się wydaje. W każdym razie tak to

brzmiało, kiedy zapytałam. Benny się denerwował, bardziej niż kiedykolwiek. Kiedy zadzwonił do drzwi, całkiem spociły mu się dłonie i wycierał je wściekle w marynarkę. — Benny. Witaj — odezwała się Edith, kiedy mu otworzyła. Benny wytrzeszczył oczy. — Pięknie wyglądasz — powiedział zaskoczony. — Nowa sukienka? — Tak, i nowe buty — dodała, wystawiając stopę. — Chciałbym coś powiedzieć... — zaczął Benny, kiedy wszedł za próg. — Ja też! — krzyknęła Julie, która przybiegła i rzuciła się Benny’emu w ramiona. To było oczywiście bardzo niestosowne, pomyślała Edith z uśmiechem, ale milczała. Trudno było oprzeć się tak widocznemu szczęściu jej córki. Edith spotkała Benny’ego już kilka razy i musiała zgodzić się z Frankiem, że wydawał się dobrym człowiekiem. — Frank, zejdź na dół, Benny przyszedł! — zawołała Edith w stronę piętra. Frank Swinton jeszcze nigdy nie czuł się tak elegancki. Nowy garnitur leżał na nim idealnie i aby uczcić ten wieczór, założył też krawat, pasujący do nowej sukienki Edith. — Witaj, witaj... — powiedział do Benny’ego, schodząc ze schodów. — Może napijesz się drinka,

zanim pojedziemy do Londynu Sonji? — Niesamowicie wyglądasz — wyszeptał Benny na ucho Julie. — Ty też — odszepnęła. — Gin z tonikiem, Benny? — Dziękuję. Benny był tak zdenerwowany, że najchętniej wypiłby drinka jednym haustem, ale wolał zachować trzeźwość. Jeśli mają go wyrzucić, to wolał być jeszcze w stanie zamówić taksówkę. Odchrząknął. — Edith. Frank. Chciałbym was o coś zapytać. Najpierw spojrzeli po sobie, a potem na niego. — Oczywiście, Benny. Jeśli masz jakiś problem, chętnie ci pomożemy. — Jedynym problemem jest moje serce. Chciałbym poprosić was o zgodę na to, żebym poślubił Julie i stworzył z nią rodzinę. I z wami, oczywiście — dodał nerwowo. Nie słyszał, co odpowiedzieli, bo Julie wydała z siebie okrzyk i po raz drugi w tak krótkim czasie rzuciła się na niego. — A więc chcesz być ze mną do końca życia? — Oczywiście, że chcę. — I chcesz mieć ze mną siedemnaścioro dzieci? — No, może najpierw zaczniemy od jednego? — zapytał z uśmiechem. Julie wzięła jego dłoń i położyła sobie na brzuchu. — To dobrze, że tak mówisz, bo jedno już jest

w drodze. Benny gapił się na nią, a potem na jej rodziców, którzy ciągle jeszcze nic nie powiedzieli. — Mówisz poważnie? Będziemy mieć dzidziusia? Julie kiwnęła głową, a po policzkach płynęły jej łzy. — Szwedzko-angielskiego — uśmiechnęła się. — Julie, czy to prawda? — zapytał Frank. — Będę dziadkiem? — Objął ramieniem Edith. — Słyszałaś, kochanie? Będziemy mieć wnuka. Edith miała tak ściśnięte gardło, że nie mogła nic powiedzieć, zamiast tego podeszła do Benny’ego i Julie i objęła ich. Potem pocałowała każde z nich w czoło, a następnie w milczeniu stanęła obok męża. — Powiedziałam kancelarii adwokackiej w Sztokholmie, że nie jestem zainteresowana, by stać się córką Sonji i podważać jej testament. Formalnie zawsze byłam córką Edith i Franka Swintonów, i tak zostanie. — Oczy Julie błyszczały. — Ale postanowiłam zatrzymać pieniądze, które już dostałam. Może dobrze będzie je mieć, skoro zakładamy rodzinę. — Ale zdjęłaś naszyjnik — zauważyła cicho Edith. — Tak, zdeponowałam go w banku. Wiedziałaś, że pochodził od rodziny matki Sonji? — Tak, to jedno Sonja chciała ci dać. Najwyraźniej dużo znaczył dla niej i jej matki, był w rodzinie od pokoleń. Nie musisz się martwić, że będę miała coś przeciwko temu, żebyś go nosiła. — Nie martwię się, mamo, tylko po prostu na razie nie

wydaje mi się to stosowne. Kiedy Kicki weszła do windy, znów poczuła motyle w brzuchu. Wystarczyła sama myśl, że może pojawi się tam Fredrik. Gdy winda zatrzymała się na czwartym piętrze, by zabrać więcej gości, uderzenia motyli w brzuchu przyprawiły ją o skurcz. Zatrzymał się w drzwiach, jakby był zupełnie zdumiony, że ją widzi. — Hej, Fredrik — powiedziała niepewnie, unikając jego spojrzenia. Nie miała odwagi popatrzeć mu w oczy. — Hej, pięknie wyglądasz — wyjąkał, kiedy zebrał się na to, żeby wsiąść do windy. To było największe umniejszenie faktów, jakie padło w tym roku. Ogarnęła go tak silna tęsknota, że musiał odwrócić się do niej plecami, żeby się nie rozsypać. — Zakładam, że też idziesz do restauracji — podjął z twarzą zwróconą do ściany. — Mhm. — Ja też — dodał, jakby jego smoking nie był wystarczającym dowodem. — Jak się masz? — zapytała cicho. Naprawdę chciała wiedzieć? Miał jej opowiedzieć o tym, że ciągle o niej myśli, o tym, jak się czuje, co robi i czy kogoś poznała? — Dzięki, świetnie. A ty? — Niezbyt dobrze. Fredrik zawahał się tylko przez chwilę, po czym

zatrzymał windę przyciskiem i odwrócił się. Stała z opuszczoną głową. — Tęsknię za tobą — wyznała, nie podnosząc wzroku. — Cały czas za tobą tęsknię i nie wiem, co robić. To boli. — Nabrała powietrza. — Wiem, że źle cię potraktowałam... Tymi oskarżeniami i napaściami. Więc oczywiście zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał mnie już nigdy widzieć i choć teraz czuję lęk, to i tak najbardziej boję się, że już nigdy nie będę mogła znowu z tobą być, a jeśli nie będę mogła, to nie wiem... Umilkła, kiedy Fredrik delikatnie zakrył jej usta dłonią. Ponownie nacisnął przycisk windy. — Nie wiem, jak ty, ale ja nagle zgłodniałem. Co ty na to, Zetterqvist? Zjemy coś, a potem pójdziemy do wspaniałego łóżka z baldachimem w apartamencie Sonji i skończymy... rozmawiać?





61 Adwokat zamknął skoroszyt, zdjął okulary i wytarł mokre oczy chusteczką. Nadszedł czas. Spadek Sonji został podzielony. Tym samym skończyło się jego zadanie oraz wszystkie przewinienia zawodowe, które popełniał przez ostatnie trzy lata. — Płaczesz? — zapytała Susanne. — Myślałam, że będziesz tańczył ze szczęścia, że wreszcie dokonałyśmy podziału — uśmiechnęła się do adwokata. — Mam dziewięćdziesiąt jeden lat, przestałem tańczyć, kiedy zmarła moja żona. I nie, nie płaczę. Ostatnio ciągle mam mokre oczy. To bardzo irytujące, ale nic nie mogę na to poradzić. — Schował chusteczkę do kieszeni marynarki. Cóż, będzie mu brakowało tych dziewczyn. Przez ostatnie lata były najprzyjemniejszym, co spotkało go w całej jego karierze. Zaczęło się oczywiście od Sonji i jej ostatniej woli. Wspaniałej, pięknej Sonji, która zmarła przedwcześnie i zostawiła wszystko swoim najlepszym przyjaciółkom. — Mam jeszcze ostatnie pytanie — wtrąciła Rebecka. — Czy to przypadek, że Julie przyjechała do Paryża?

— Nie. Mój londyński kontakt wrzucił jej do skrzynki ogłoszenie przed śmiercią Sonji. — Ale dlaczego? Przecież mogliście skontaktować się z nią bezpośrednio i opowiedzieć prawdę? — Tak. Ale Sonja żywiła sprzeczne uczucia. Z jednej strony Julie miała prawo wiedzieć, a z drugiej Sonja nie chciała niszczyć rodziny Swintonów, byli wspaniałymi rodzicami. Więc decyzję pozostawiła paniom. Była przekonana, że Maggan zrozumie, co jest na rzeczy, jak tylko spotka Julie, ale tak naprawdę nie było to takie proste — uśmiechnął się. — Cóż... Co zrobicie, mając półtora miliarda koron na głowę? Trudno mi uwierzyć, że zamierzacie wydać tyle pieniędzy tylko na własne przyjemności? Kobiety spojrzały po sobie. Susanne położyła dłoń na dłoni Rebecki, a Maggan swoją na Susanne. — Proszę dać nam rok. Potem może będziemy miały ci coś wielkiego do opowiedzenia.





Podziękowania Przede wszystkim dziękuję Tobie, Jonathanie. Dziękuję, że z taką cierpliwością przyglądałeś się, dziwiłeś i kibicowałeś mi, kiedy pisałam dwie książki w mniej niż osiem miesięcy. Że wytrzymałeś z matką, która tylko pisze. Sprawiasz, że moje życie jest bogatsze na tak fantastycznie wiele sposobów. Wspaniale będzie zobaczyć, jak wchodzisz w życie jako dorosły mężczyzna. Kocham Cię. Dziękuję Evie Ahlkvist z Bra Böcker, która z niewypowiedzianą energią i zaangażowaniem opowiada o moich książkach i z nimi pracuje. Dziękuję Lillemor Eagle, która trzyma moje słowa na wodzy i sprawia, że wszystko staje się dużo lepsze. Dziękuję Walterowi za okładkę. Dziękuję Evie, Niclasowi i Stefanowi. Dziękuję kolegom po fachu, pisarzom związanym z wydawnictwem Bra Böcker, w szczególności Dagowi Öhrlundowi, który zawsze wspiera mnie swoją wiedzą i umiejętnościami,

w mniejszych i większych kwestiach. Dziękuję Fleur de Santé, która zapewnia upominki podczas spotkań autorskich. Dziękuję Kraft Foods, którzy podczas spotkań autorskich zapewniają czekoladę Marabou. Dziękuję mojej rodzinie, tym o nazwisku Thoresson, mieszkającym na zachodnim wybrzeżu: mamie Jörel, młodszemu bratu Sverkerowi, jego żonie Sofie i bratankom, Arvidowi i Klarze. Jesteście najlepsi. Szczególnie Arvid i Klara. Dziękuję Ci, Jein Falk, że tak cierpliwie odpowiadałaś na moje pytania dotyczące medycyny. I za długoletnią przyjaźń. Dziękuję Ci, Helen Hederström Johansson, że jesteś przy mnie zawsze, gdy Cię potrzebuję, i że czasami potrafisz mnie rozśmieszyć tak, że brakuje mi tchu. Dziękuję wszystkim Wam, którzy przeczytaliście też pierwszą książkę o Sonji i za Wasz fantastyczny feedback. Takie przyjęcie jest spełnieniem marzeń początkującego pisarza, takiego jak ja. Szczególne podziękowania składam czytelnikom mojego bloga, którymi są: Liz, Frida, Sandra, Fru Venus, Carola, Kati, Helena Milton, Kia, Elin, Madlar, Robert, Nina, Adela, Sanna, Gafflan, Sus, Anne, Snäckan, Nilla, Joanna, Tanja, Anneli i Skåne, Anneli

i Tungelsta, Spader, Ebba, Shamrock, Malin MPG, Malin Barcelona, Anna med alla bloggar, Ulla, Märta, Mia, Annika, Agneta i Göteborg, Agneta i Enskede, Karina, Linas Drake, a wymieniam tylko niektórych spośród wszystkich, którzy często komentują i kibicują mi w pisaniu. Dziękuję wszystkim znajomym z Facebooka, którzy dopingują mnie i „lajkują”. To wiele dla mnie znaczy. Dziękuję Ci, Tanjo A., za to, że przeczytałaś manuskrypt powieści. Dziękuję Ci, Heléne Holmgren, że mogłam bombardować Cię pytaniami o transakcje ekonomiczne. Dziękuję lavin-estates.se za wsparcie w postaci domów w Puerto Andratx, gdy potrzebowałam swojego miejsca do pisania. Wielkie dzięki moim inspiratorkom i przyjaciółkom: Pernilli, Simonie i Susanne B. Niesamowicie dużo dla mnie znaczycie — nie tylko jako wsparcie w tym tajemniczym i niestałym pisarskim świecie. Dodatkowe podziękowania składam Susanne B. za przeczytanie pierwopisu powieści. I Tobie, Misse. Dziękuję za bezwarunkowe uczucie, do którego ludzie są tak rzadko zdolni. Myślałam o Tobie, tworząc postać Franka.

I Tobie, Czytelniku, że dotarłeś aż do tego miejsca; bardzo, bardzo dziękuję. Wszystko jest oczywiście zupełnym wymysłem, nawet jeśli większość rzeczy mogłaby przydarzyć się właściwie komukolwiek. Tak czy siak, miłość mogłaby przydarzyć się nam wszystkim. Czy nie byłoby to absolutnie cudowne? Ewentualne błędy w Sekrecie Sonji wynikają tylko i wyłącznie z mojej winy. Jeśli masz jakieś uwagi albo chcesz mnie pozdrowić, znajdziesz mnie pod adresem hellbergcoaching.blogspot.com. Åsa Hellberg, Farsta, sierpień 2012





Spis treści Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20

Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48

Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51 Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55 Rozdział 56 Rozdział 57 Rozdział 58 Rozdział 59 Rozdział 60 Rozdział 61 Podziękowania