Barbeau Adrienne Wampiry Hollywoodu 1 Wampiry Hollywoodu

Barbeau Adrienne, Scott Michael Wampiry Hollywoodu

Hollywood – najsławniejsze miejsce świata. W ciągu dwóch tygodni giną trzy gwiazdy związane z przemysłem filmowym. Zamierają studia, aktorzy nie wychylają nosa ze swych rezydencji, a reżyserzy boją się odbierać telefony… Jednak jest ktoś, kto się nie boi, za to jest niezmiernie wkurzony – Ovsanna Moore – królowa horroru. To ludzie z jej stajni tracą życie i to w bardzo wyszukany sposób. Policja z Beverly Hills śle jej na ratunek Petera Kinga, najlepszego detektywa w mieście, ale nawet on może być bezradny, bo w życiu pięknej Ovsanny jest coś, przy czym bledną najkrwawsze horrory… Ovsanna i Peter zwierają szyki, by dopaść mordercę, którego tabloidy nazwały „Kinowym Kosiarzem”.

PROLOG Potrzebne były rentgen i sekcja, aby potwierdzić, że Jasona Eddingsa zamordowano Oscarem, którego sześć godzin wcześniej dostał w kategorii najlepsza męska rola pierwszoplanowa. Zasłużył sobie na to. Mam na myśli Oscara. Na zamordowanie pewnie też. Jason Eddings był wielkim aktorem, całe jego pięć stóp i pięć cali. Był również jednym z największych ignorantów, arogantów i egoistów, jakich znam. A gdy uwijasz się w tym mieście tak długo jak ja, masz bogaty materiał porównawczy. Fajnie byłoby założyć, że tu sukces jest dziełem dobrych, zasłużonych i zaharowanych jednostek. Ale to rzadki przypadek. Jason Eddings był niedościgłym przykładem dupka celebryty, który stał się gwiazdą mimo parszywego charakteru, a nawet może dzięki niemu. I muszę ze wstydem przyznać, że to ja mu w tym dopomogłam. Ja pierwsza dałam mu rolę; ja go odkryłam, zrobiłam z niego gwiazdę. I nie tylko. Tak więc siedziałam w trzecim rzędzie podczas corocznego uroczystego obrządku samouwielbienia Miasta Blichtru, gdy błyskający wilgotnymi ślepkami Eddings uniósł statuetkę nad głowę i zapiał jak wielu przed nim i wielu po nim: 2

- Nie wierzę, że to mi się zdarzyło. Nie przy tylu niesamowitych aktorach w tej kategorii. Co za szlachetność. Co za łaskawość. Co za sranie w banię. Nie muszę dodawać, że nikt mu nie wierzył. Jasonowi przypisywano wiele cech, ale skromność nie występowała w tym zestawieniu. Naturalnie, nawet nie był łaskaw na mnie spojrzeć. Za to ja przyglądałam mu się, gdy schodził ze sceny, trzymając nad głową Oscara. Wiedziałem, kogo małpuje. Russella Crowe'a w Gladiatorze. Coś mu się pochrzaniło. Taki był z niego Crowe jak z koziej dupy trąba. I po sześciu godzinach nie żył. Znaleziono go na tylnej kanapie limuzyny, obowiązkowego załącznika do Oscara. Ośmioipółfuntowa statuetka zdobyta w kategorii najlepszy aktor roku tkwiła - „Variety" napisał „wbita" - w organie, którego nazwy często używano wraz z nazwiskiem Jasona. To był ideał hollywoodzkiego skandalu; supergwiazda zamordowana u szczytu kariery - zaczątek legendy. Media oszalały. Marcy Fisher z „Entertainment Tonight" złamał sobie rękę, przełażąc przez Annie Lake z „Access Hollywood", żeby strzelić fotę wnętrza limuzyny, w której znaleziono ciało. Szofer zgłosił sprawę komu należy, ale zrobił to w prawdziwie hollywoodzkim stylu, wpierw wybrawszy najlepszą ofertę za newsa. Według tego, co opowiedział ludziom ze „Star", Eddings kotłował się za kurtynką limuzyny z nieomalże ubraną aktoreczką i niebywale atrakcyjnym transwestytą. Zanim dojechali na miejsce przeznaczenia -czyli do Spider Clubu - i szofer usłużnie otworzył tylne drzwi, aktorka i transwestyta się ulotnili. Zupełnie nieubrany Jason leżał na strapontenie. Oscarowi wystawał tylko łebek. 3

Limuzyna, rzecz jasna przedłużony hummer, i uniform szofera, są już na eBayu - oczywiście na dwóch różnych aukcjach. W rubryce „dostępny od" widnieje wpis: „po wydaniu przez poliq'ę". Cena wywoławcza uniformu: 20000 dolarów. Samochód śmierci powinien dobić sze-ściocyfrówki. Plotka głosi, że Oscar pójdzie na zamkniętej aukcji. Śmierć Jasona to dla mnie pryszcz. Mój gatunek rzadko płacze. Ale jesteśmy w Hollywoodzie, krainie iluzji, więc jeśli rzucicie okiem na moje zdjęcie w „People", zobaczycie delikatną smużkę wilgoci na policzku... zasługa maki-jażystki i miętowego wywoływacza łez. Nie przejęłam się śmiercią Eddingsa, dupkowi - celowo używam tego określenia - jego pokroju był pisany taki paskudny koniec. Tydzień później jednak Mai Goulart, gwiazda mojego ostatniego filmu, Wampiry Watykanu, dziewczyna głównego bohatera, została znaleziona martwa w swojej lodówce, między humusem a kapustą. A raczej znaleziono jej głowę. Resztę Mai znaleziono w różnych punktach miasta. Na przykład piersi leżały w kontenerze na śmieci za sieciową knajpą, DuPar's. To, że Jason został zamordowany, mogłam zrozumieć. Miał wielu wrogów, przyjaciele też za nim nie szaleli. Ale Mai? Miała dwadzieścia trzy lata. Była w tym mieście od niedawna, jej kariera dopiero zaczynała nabierać rozpędu. Nadal stawała punktualnie do kieratu, wyskakiwała z przyczepy na pierwsze wezwanie asystentki reżysera i wiedziała, kiedy są urodziny babci gońca. Mai nie miała wrogów. Jednak Jason i Mai mieli jedną wspólną cechę, znaną tylko mnie i garstce innych. Nic dziwnego, że zaczęło mi coś świtać. Te morderstwa musiało coś łączyć. Trzy dni potem Tommy Gordon, macho machów ostatniego epickiego serialu FOX o naszej bohaterskiej drogówce, Cop Jocks, został znaleziony martwy w swoim jacuzzi. 11

Wedle wstępnego raportu poliq'i zgon spowodował zepsuty odpływ, który zassał Gordona. „In Touch Weekly", źródło czasem wiarygodniejsze od rzecznika prasowego komendy Beverly Hills, dał do zrozumienia, że to klejnoty zmarłego zatkały filtr. Z osobistego doświadczenia wiem, że to niezbyt prawdopodobne, chyba że filtr miał malutki prześwit. Krąży w tym mieście teoria głosząca, że gdy gwiazda trafia na łono Abrahama, patriarcha w try miga przyho-łubia dwie następne. Ale to teoria trzymająca się naturalnego porządku rzeczy; tu o żadnej naturalności nie mogło być mowy. I gdy się dowiedziałam, że Tommy, trzecia ofiara w niespełna dwa tygodnie, trafił na wspomniane łono, wiedziałam, że mam problem. Gigant problem. Policja doszła do logicznej konkluzji: ktoś wykańcza duże hollywoodzkie nazwiska. Nasuwał się stuknięty fan, świr polujący na celebrytów, wkurzony paparazzi. Nie mnie wciskać taki kit. Jason, Mai i Tommy mieli jedną wspólną cechę i nie chodziło o duże nazwisko w Mieście Blichtru. Eddings, Goulart i Gordon byli wampirami. Tak, wampirami. Ożywionymi, krwiożercami, jak zwał, tak zwał; byli wampirami. Nie inaczej niż większość hollywoodzkiej czołówki. Musicie sobie uświadomić jedno: narodziny kina skierowały Ożywionych na ścieżkę prawdziwego powołania -kinowego gwiazdorstwa. Ekran nadaje im wielkość. Oni nadają filmowi blask. Przykuwają wzrok widzów. I dajcie sobie spokój z bajkami o wampirach. Te wszystkie opowieści o czosnku, lustrach i alergii na srebro są ... warte. Bo wszystko, co wiecie o tym gatunku, pochodzi z filmów i jest nic niewarte, gdyż to on kontroluje kino. Wiem o tym. Bo też jestem wampirem. 5

Oto ja - Ovsanna Hovannes Garabedian, kasztelanka z klanu czystej krwi, Dakhanavar. Nie stworzono mnie, urodziłam się czystej krwi, zdolna tworzyć innych na swój obraz i podobieństwo. Znacie mnie jako Ovsannę Moore, scenarzystkę i gwiazdę kilkunastu horrorów megahiciorów, kilku średniaków i kupki gniotów, które od razu trafiły na półki wypożyczalni DVD. Uwielbiam tę ironię losu; królowa pisku horroru jest prawdziwą wampirzycą.

ROZDZIAŁ 1 Nie tytułują mnie królową pisku bez powodu. - Gdzie on jest? - wydarłam się i kto żyw musiał mnie usłyszeć. - Kurwa, gdzie ten Travis znów się zapelętał? Zrobiłam półobrót, bardziej niż ciekawa tego, co miałam za plecami. Wkurzona na maksa wisiałam w uprzęży czterdzieści stóp nad podłogą. Rozpaczliwie potrzebowałam iść do klopa. Tak, ja też od czasu do czasu muszę pobiec do klopa, tyle że nie tak często jak wy. I nie radzę korzystać z niego od razu po mnie. Kiedy jedzięsz na surowym mięsie i krwi, to, z czym się rozstajesz, nie pachnie. Zero reakcji. Poniżej cała ekipa, co najmniej siedemdziesiąt osób, krzątała się, jakby wiedziała, co robi, i do tego przekonana, że wszystko, co robi, jest tak ważne, że nie może, no naprawdę nie może mnie usłyszeć. Większość pracowała ze mną od dawna. Wiedziała, że rzadko się wydzieram, ale kiedy podnoszę głos, ktoś ma przesra-ne. Wiedziała też, że mam temperament co się zowie. W końcu Candy, druga asystentka reżysera, podniosła głowę i popatrzyła na mnie. Daję słowo, powinna grać, zamiast biegać reżyserowi po kawę - pracowałam z gwiazdami, które nie potrafiły wyrazić jednej setnej tego strachu, który teraz widniał na twarzy Candy. Była uroczą piegowatą myszką o ciele boksera wagi piórkowej, dziel7

ną jak diabli. Jednak diabli już rozszarpywali jej dzielność na kawałki. A to był dopiero jej drugi tydzień w ekipie. - Przykro mi, pani Moore. Pan Travis powiedział, że cukier mu spadł, i musi iść do przyczepy po baton proteinowy. Powiedziałam, że wyślę gońca, ale się uparł, że nie i że zaraz wróci. - W środku ujęcia? Mojego pieprzonego ujęcia? Wiszę na tym sznurku jak pranie amiszów, którym wiatr łopoce, a on schodzi z planu? Czy on, kurwa, zwariował? -Odwróciłam się w powietrzu. - Do cholery, Tony, uwolnij mnie od tego. Tony Tanner dał znak Jamie Long i mój szef kaskaderów razem z moją dublerką bez słowa zaczęli mnie opuszczać. Byłam w połowie wysokości, gdy Neville Travis, cudowne dziecko reżyserii, obiekt mojego nieposkromionego gniewu, tanecznym krokiem wrócił na plan. Przyciskał do ucha komórkę. Nawet z pięćdziesięciu stóp widziałam resztki białego proszku pod paznokciem jego małego palca prawej ręki. Gałki oczne wirowały mu jak Maria Tall-chief w Ognistym ptaku. - Hej, Ovsanna, po co zjeżdżasz, mamy jeszcze dwa ujęcia w tej scenie. Na miłość boską, jeszcze się uśmiechał. Istny baranek ofiarny. Gotowy baranek. Rożen i ogień czekały. - Ja mam jeszcze dwa ujęcia, Neville, ale ty nie. Powiem więcej, rriam resztę filmu do zrobienia, ale ty nie. - Tony i Jamie łagodnie opuścili mnie na podłogę. Rozpięłam uprząż i opuściłam ją na podłogę, prostując się cała. Mam pięć stóp i sześć cali wzrostu - to niezbyt imponujące, ale nie przejmując się tym, spojrzałam prosto w oczy temu gówienku. Oparłam ręce na biodrach i wypięłam pierś. To sprawiło, że wyhamował. - Jesteśmy dwa dni za harmonogramem. Dwa razy dwadzieścia cztery godziny, Travis. Nie wiem, jak to wygląda w MTV-landzie, ale kiedy masz 16

dwa dni w plecy w filmie Ovsanny Moore, to wystarczy, żebyś wrócił do tej przedszkolnej zerówki, którą udało ci się przebrnąć. Nikt nie wypina się na mnie w połowie mojego ujęcia, rozumiesz? Nikt!!! - Co ty? No co ty? Zwalniasz mnie? - Po koce robił się bezczelny i nadmiernie pewny siebie. Próbował poklepywać mnie po ramieniu. Nienawidzę, jak ktoś poklepuje mnie po ramieniu. - Ovsanna... hej, Ovsannka, słoneczko, mała, nie wypiąłem się na ciebie, ja tylko musiałem walnąć proteinek, no wiesz, żeby cukier mi się wyrównał. - Jasne, coś sobie walnąłeś, tylko że to nie były proteiny. Wytrzyj sobie nos, Neville, bo siejesz biały proszek po całym planie. I nigdy więcej nie mów do mnie „mała". - Odwróciłam się i ruszyłam w kierunku przyczepy. Na moje spojrzenie Shaheed, nasz pierwszy asystent reżysera, ogłosił przerwę na lancz. Przysięgam, nigdy nie widziałam tak szybko pustoszejącego planu. Travis wlókł się za mną. Jednym z przekleństw mojego gatunku jest wyostrzony węch i słuch. Te zmysły służyły nam dobrze tysiące lat, ostrzegając przed intruzami, utrzymując przy życiu mój klan. Zwykle udaje mi się wstrzymać napływ dodatkowych danych. Ale nie tego dnia. Furia zaburza kontrolę. Czułam Neville'a Travisa; wodę ko-lońska Abercrombie, wietrzejący dezodorant, grzybicę stóp i zaschniętą krew na przegrodzie nosowej. Krew mi lata, jednak od grzybicy chciało mi się rzygać. Ale mogłam sobie chcieć; mój gatunek nie ma odruchu wymiotnego. Neville przeszedł do lizodupstwa. - Ovsanna, słuchaj, byłaś cudowna w tym ujęciu. Sama wiesz. Przecież nawet nie byłem ci potrzebny, taka byłaś świetna. No, daj spokój, siądziemy do lanczu i rachu-cia-chu zrobimy dzisiejsze ujęcia, może nawet uda się machnąć te, których nie zrobiliśmy wczoraj. Nie obejrzałam się przez ramię, nawet nie podniosłam 9

głosu, ale zadźwięczał na pustym planie i odbił się echem od nagiej podłogi. -Neville, masz czasu na lancz, ile dusza zapragnie. I wykorzystaj go. Bo to twój ostatni lancz tutaj. Weszłam po schodkach przyczepy i zamknęłam za sobą drzwi. Maral McKenzie, moja osobista asystentka, siedziała przy biurku w głębi. Zamieniliśmy sypialnię na pomieszczenie biurowe, gdy produkcja kupiła mi tę przyczepę trzy filmy temu. Nie lubiłam z niego korzystać; już raczej wolałam wyciągnąć się na kanapce w livingu. Słyszałam, co się dzieje na zewnątrz, i wiedziałam, że jakiś niewypierzo-ny reżyser akurat pędzi zawracać mi głowę, zanim jeszcze zdążył zapukać do drzwi. Takie są plusy, kiedy należysz do klanu Dakhanavar - słyszę wszystko, co się dzieje. Fajnie jest otworzyć drzwi na ułamek sekundy, zanim ktoś do nich zastuka. Ale ludzie potrafią mieć miny! Maral wyglądała bosko w niesamowicie skrojonym, biało-czarnym kostiumie, pewnie od Dolce & Gabbana. Maral ma dwadzieścia osiem lat i jest ze mną prawie od dziesięciu. To Ciepła. Jedna z niewielu spoza klanu, która zna prawdę, a i tak mnie kocha. A może właśnie dlatego. To jeden z jej paru sekrecików, których mi jeszcze nie wyznała; może sama go nie rozgryzła. Siedziała przy laptopie. Był otwarty na mojej stronie. Pewnie odpowiadała na wpisy w księdze gości albo dodawała coś do mojego blogu. Sama nigdy go nie tykam. Uniosła w niemym pytaniu brewki ostre jak od żyletki. - Łącz z DeWitte'em. Travis wylatuje z ekipy i spada z listy płac. Jeśli będzie trzeba, sama wyreżyseruję ten cholerny film. - To może nie być takie proste. - Maral prawie udało się zgubić akcent, który mają wszyscy urodzeni między bagnami Luizjany a centrum Nowego Orleanu. Wyobrażacie sobie? Kajunka z Południa mająca szkockie nazwisko. 18

- Czemu nie? Co wiesz, czego ja nie wiem? - Męczyłam się z zamkiem błyskawicznym kostiumu i podeszła mi pomóc. Odwróciłam się do niej plecami i podniosłam ręce. Suwak syknął, skóra i koronki spoczęły na podłodze. Wyszłam z kostiumu. Maral narzuciła mi na ramiona jedwabny szlafroczek. - Travis to pieszczoszek Thomasa DeWitte'a. Pan DeWitte jest przekonany, że bąki jego cudzika wonieją różami. - Co ty powiesz? Widział go przy robocie? - Odwróciłam się do niej twarzą. - To siuśmajtek, kompletny ob-szczyportek. Chyba nawet nie widział budżetu tego filmu. - DeWitte oręduje w jego imieniu po całym mieście. Mówi się, że Embassy jest gotowa go zaangażować, jak tylko zwiniemy nasz kramik. Wywalisz Travisa i Thomas DeWitte ma przesrane na całej linii. - No, nie. Nie mów mi... Thomas z nim sypia, zgadza się? Maral wzruszyła ramionami. -Przypuszczalnie. - Patrzyłam jej prosto w oczy. -Prawdopodobnie. - Uniosłam brwi. - Pewnie. - Niech to cholera. - Wyciągnęłam się na kanapce i zamknęłam oczy. - Zorganizuj spotkanie. Musimy przypomnieć Thomasowi DeWitte'owi, kto tu rządzi. Uświadom mu, że to ja jestem starszym wspólnikiem w Anticipation Studios, nie on. Jest tylko szefem rozwoju. Odejdę i koniec z nim. - Nie jestem pewna, czy on tak to widzi. -No, a powinien. Poza tym niech sobie przypomni swój życiorys. Gdyby nie ja, dalej trzaskałby pornole w Ti-juanie. Maral zamierzała odwiesić do szafy mój kostium. Odwróciła się do mnie i wytrzeszczyła oczy. - Nie wiedziałam, że był reżyserem. -Aktorem, skarbie, aktorem. Nigdy nie widziałaś Li11

zanka na żądanko? Zerknij do mojej kolekcji wideo; chyba mam pełną wersję. Potrząsnęła głową i wybuchnęła śmiechem. - Nie wiedziałam, że ma do tego słabość. Jeden zero dla mnie... Przygryzłam język i nie dałam się wypuścić. Pół godziny później smród wlokącego się do przyczepy Neville'a przywrócił mnie do świadomości. Zwykle zamykam oczy na dziesięć minut, śpię głęboko pięć i budzę się odświeżona, gotowa do następnego ujęcia. Nieczęsto zdarza mi się ten luksus, że mogę sobie pozwolić na pół godziny odprężenia. Maral pomogła mi je wykorzystać. Wstała z kanapy, zapięła rękaw kostiumu i podała mi chusteczkę higieniczną. Mój związek z Maral jest żelaznym tematem szmatławców, ale żaden reporter nawet nie otarł się o prawdę. Przyłożyłam chusteczkę do ust. Wyrosła na niej czerwień. Maral wzięła ode mnie chusteczkę, zmięła, uśmiechnęła się, wrzuciła ją do klopa i spuściła wodę. Neville zapukał. Maral spojrzała na mnie pytająco. - Wpuść. - Usiadłam, owinęłam się szlafrokiem i rzuciłam buty na krzesło przed kanapką. Mogłam pozwolić mu wejść, ale nie zamierzałam pozwolić mu siedzieć. Miał oczy jak królik. Nie zgadłabym, czy od kokainy, czy od płaczu. Nie czułam żadnych prochów, tylko pot. Przyglądałam mu się. Byłam ciekawa, jak tym razem spróbuje mnie zmiękczyć. Jako dobry koleżka i jako lizodup nic nie wskórał. Oczekiwałam padnięcia na pysk i błagania o łaskę. -Więc, pani Moore, ja... hm... naprawdę mi przykro, że tak się na panią wypiąłem. No... więc... ja tylko źle się poczułem i wie pani, musiałem coś wziąć, choćby protein w batonie czy coś, żeby się skoncentrować. - Nie zamierzasz wydusić z siebie prawdy, co, Neville? - Prawdy? - Wytrzeszczył te swoje gały i zanim znów 12

otworzył usta, wiedziałam, że zaraz straci nad sobą panowanie. Najwyraźniej podważenie jego prawdomówności wystarczyło, by zapomniał, że cała jego dotychczasowa reżyserka nie wyszła poza klipy z przeciętnymi kapelami. Tarantino od siedmiu boleści. Zacisnął dłonie w pięści i wziął się pod boki. - Prawda wygląda tak, że jesteś, kurwa, primadonna, i jak chcę zejść z planu... Przerwałam mu. - Szkoda czasu na zawody w obrzucaniu się mięsem, Neville. Chcesz zejść z planu? Świetnie. Chcesz pudrować nosek koką? Też świetnie. Możesz to robić w czasie wolnym. Zjeżdżaj. Zawieszam zdjęcia na resztę dnia. Będę miała czas znaleźć twojego zastępcę. Jego głos i arogancja skoczyły o kreskę. - Mam kontrakt, Ovsanna. Sam Thomas DeWitte... Wkroczyła Maral, tonem zimniejszym niż lód. - Twój kontrakt jest z Anticipation Studios... które kontroluje pani Moore. Thomas DeWitte jest szefem rozwoju i odpowiada przed panią Moore. Tak jak ty. - Wypchnęła go za drzwi i zamknęła je z głośnym trzaskiem. Kolejny raz poczułam, że bardzo pragnę ją przemienić. Miała potencjał. Mogła zostać jednym z moich najwspanialszych tworów. Gdyby tylko nie była dla mnie tak cenna jako Ciepła. Patrzyła na mnie, unosząc pytająco brwi. - Niech Shaheed odeśle wszystkich do domu. Ja pokryję koszty. I tak potrzebuję czasu na przeróbkę sceny przemiany. Udało ci się dorwać telefonicznie Thomasa? - Ma nową sekretarkę. Trzecią w tym miesiącu. Powiedziała, że wyszedł przed południem na twórcze spotkanie z nowym talentem. - Co to znaczy na nasze? - Hm, była na tyle nowa i na tyle głupia, że powiedziała mi, dokąd się wybrał. - Wyciągnęłaś to siłą perswazji czy wyperswadowałaś siłą? 21

- Sama, bez żadnych nacisków powiedziała, że miał zjeść śniadanie w Abbey, a potem zajrzeć do nowego klubu sado-maso w dzielnicy homo. Powiedział, że idzie w sprawach zawodowych, szuka plenerów. - Kojarzysz jakąś naszą produkqę sado-maso? - Żadnej, z którą DeWitte miałby cokolwiek wspólnego. I żadnej związanej z Anticipation. Mam wrażenie, że poszedł sobie poużywać, nie pracować. - Niech go cholera weźmie. No i moją przeróbkę właśnie szlag trafił. - Skończyłam się ubierać i włożyłam buty. Maral spojrzała na mnie, nie rozumiejąc. - Kiedy DeWitte ostatni raz zawadził o klub sado-maso, spotkanie trwało ponad tydzień. Za trzy dni, w sobotę, eskadra nieprzyzwoicie bogatych japońskich inwestorów miała przylecieć omówić nową inwestycję i ewentualne połączenie ich firm z moją. DeWitte był mi potrzebny na chodzie. Przynajmniej w fotelu. No, chociażby zdolny się ukłonić.

ROZDZIAŁ 2 BEVERLY HILLS 10.30 Są dni, kiedy nie cierpię być gliną. Nie cierpię tych wszystkich pierdółek. Nienawidzę biurokracji, niekończącego się tasiemca przepisów, raportów. A już naprawdę doprowadzają mnie do szału portrety psychologiczne domniemanych sprawców, profile. Chcecie wiedzieć, co o nich myślę? Że nie są warte papieru, na którym je drukują. Jak ten na stole przede mną. „Maniak... biały płci męskiej... prawdopodobnie zbieracz pamiątek po celebrytach... odludek... możliwe, że statysta lub nieudany scenarzysta". No, niech mnie. To mógłbym być ja. Wyjąwszy ten kawałek o scenarzyście. To również mogło być dobre dwadzieścia procent populaq'i zachodniego Hollywoodu. Profile są psu na budę. Kiedyś poświęciłem całe popołudnie na przeglądnięcie moich zamkniętych spraw. Porównałem sprawców z profilami, którymi uraczyła mnie nasza psycholożka, gdy zacząłem śledztwo. Wiecie, ile razy jako tako trafiła? Sześć na jedenaście. A w jednym z tych sześciu popieprzyła płeć. Nie to, że jest złym psychologiem, co to, to nie. Wiem, co mówię. Chodziliśmy jakiś czas ze sobą, po tym, jak ja i Jenny powiedzieliśmy sobie cześć. Nie. Mam na myśli sam system portretów psychologicznych. Po prostu nie kupuję go. I gdybym traktował go serio, nigdy nikogo 15

bym nie przymknął. To po prostu kolejny przykład hollywoodzkiego naciągania prawdy. Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam oglądać B.D. Won-ga, jak odwala swoją robotę w Zagadkach kryminalnych, dziewczynę o niebieskich oczach w powtórkach Profilers i Roberta Greena w Wire in the Blood na BBC, ale dajcie spokój, tak nie wygląda prawdziwe życie. Prawdziwa robota wywiadowcy to zapieprz w zepsutym powietrzu i niezdrowych temperaturach i wyciskanie z ludzi prawdy. Albo fart. Najlepsi wywiadowcy, których znam, to zwyczajni farciarze. Odłożyłem profil na stolik i dosypałem jeszcze cukru do espresso. Reynaldo, stojąc za barem, patrzył, jak białe kryształki rozpuszczają się w gęstej brązowej cieczy. - Peter, może po prostu chciałbyś worek cukru? Mógłbyś do niego dodać kilka kropli kawy i jeść to łyżką. -Gdyby miał więcej masy, mógłby być Agadorem w Klatce dla ptaków. - Zejdź ze mnie, Reynaldo. Masz szczęście, że w ogóle tu zachodzę. Gdyby nie to, że nie cierpię tych wszystkich świeżo upieczonych inżynierków sączących „podwójne macchiato z beztłuszczowym mleczkiem sojowym" w każdym z trzech Starbucksów za rogiem, zaraz bym się tam zabrał. - Oj, skarbeczku. Widzę, że dziś nie w humorku. Wy-wiadujcie sobie na zdrowie, panie władzo. - Już odchodził, ale jeszcze się odwrócił. - Nie tracę nadziei, że któregoś dnia żechcesz mnie prześledzić. Nie musiałbyś dodawać cukru. - Proponujesz stróżowi prawa, Reynaldo? Mam wyciągnąć paralizator? -Och, obiecanki cacanki. - Odszedł tanecznym krokiem na drugi koniec baru, obsłużyć dwa trzydziestokilkuletnie okazy w dresach i z kitkami. Nie potrafiłem rozróżnić ich płci. A jestem wywiadowcą. Dopiłem kawę i zostawiłem na kontuarze dolara dla 24

Reynalda. Sto centów go zadowala, bo wie, że nie potraktuję serio jego oferty. Dziesięć lat sączę kawkę w California Coffee przy Beverly Drive. Dziesięć lat Reynaldo próbuje mnie poderwać. Miło jest mieć w życiu jakieś stałe punkty. Nie znaczy to, że w mojej robocie jest dużo zmian. Dokładnie biorąc, Beverly Hills to nie siedlisko zbrodni. Zeszłego roku mieliśmy osiemdziesiąt trzy drobne kradzieże, dziewiętnaście włamań, parę kradzieży samochodów, napaści, napaści z użyciem niebezpiecznego narzędzia i jeden gwałt. Żadnego morderstwa. Czas na służbie zajmuje mi szmuglowanie pijanych gwiazdeczek przed nosem paparazzi i łagodzenie sprzeczek celebrytów w nocnych klubach bez wzbudzania niepożądanego rozgłosu. Dobrze mi to idzie. Umiem trzymać gębę na kłódkę. I wiem, jak wykonywać swoją robotę. Po piętnastu latach służby na komendzie Beverly Hills każdy by się tego nauczył. Nawet zaproponowano mi doradztwo techniczne w Tajniacy LA - gównianym serialu, który leciał podczas ostatniego sezonu dogorywania UPN. Slogan reklamowy brzmiał: „Prawdziwe gliny, prawdziwi tajniacy". Powinni tych Tajniaków dobrze zapakować i schować tam, gdzie nikt ich nie znajdzie. A zresztą... Zapłacili mi. Jeszcze lepiej, byłem na liście płac i znalazłem się w IMDb, internetowej Bazie Danych Filmu. To się tu liczy. Zabrałem profil i poszedłem odebrać samochód. Stał schowany za rollsami i bentleyami na drugim poziomie parkingu Regent Beverly Wilshire. Parkingowym był Manny Szczera Dusza. Napiwki dla Manny'ego szybko by mnie zrujnowały, ale on wie, że ma przyjaciela na komendzie, i z radością wyświadcza mi darmową przysługę. Samochód to jaguar XKE rocznik 1967, co samo w sobie byłoby imponujące, gdyby nie fakt, że jego pierwszym właścicielem był mój ojciec. Nie afiszuję się z tym podczas nawiązywania znajomości. Ułatwiał mi życie, kiedy by17

łem na uniwerku Santa Barbara, działał na laski jak przysłowiowy magnes. Ułatwia mi życie teraz. Na jego widok szychy z filmu biorą mnie za jednego z paczki. No i bądźmy szczerzy, to klasyk. Może raz na tydzień, kiedy stoję na światłach, jakiś dzieciak, który właśnie nauczył się golić, zatrzymuje się obok mnie w lambo czy innym thunderbir-dzie i pyta, czy jest na sprzedaż. Pewnie. Tatko przewróciłby się w grobie. A jeszcze nawet nie umarł. U O'Briena to irlandzki bar przy West Pico Boulevard, niedaleko 20th Century Fox. Musiałem tam wpaść przed przyjazdem do studia, w którym dwie ofiary rozpoczęły karierę. Bar powstał zaraz po tym, jak w 1935 roku Zanuck i Schenck połączyli się z Sidneyem Kentem, tworząc Twentieth Century-Fox Film Corporation. Przetrwał siedemdziesiąt lat, trzęsienia ziemi, powodzie, pożary i zamieszki, pozostając mniej więcej nietknięty. Nigdy nie był arcydziełem architektury, miał niezachęcający front, kiedyś zapewne beżowy, ale z racji wieku i zanieczyszczenia powietrza teraz brązowy jak niemowlęca kupka. Do środka, którego nie rozjaśniało żadne okno, prowadziły jedne drzwi. Wchodziło się do O'Briena na jednego, wytaczało się na ulicę, będąc zalanym w trupa. Zatrzymałem się przed drzwiami, a dokładnie przed hydrantem. W tym mieście żaden strażnik miejski nie ukaże maftdatem kierowcy jaguara. We wnęce między barem a sąsiadującym z nim sklepem z pucharami sportowymi i plakietkami zakotwiczył menel. Czytał wymięte, poplamione fantasy, Ostatni rejs „Fevre Dream", R.R. Martina. Tylna okładka przepadła. Wraz z nią ostatnie dwadzieścia stron. - Przypilnuj samochodu, a powiem ci, jak się kończy. Podniósł wzrok, mrużąc oczy. Był dużo młodszy, niż sugerowała woń, którą roztaczał. 26

- Wiem, jak się kończy. Zaczynam od końca. Potrzebowałem kartek do podtarcia tyłka. - No dobra, co ty na to, że przypilnujesz mi auta, a ja kupię ci rolkę papieru toaletowego? - Ile chcesz tu stać? Mam zaraz objazd. - Klepnął stojący obok wózek na zakupy. Była w nim góra butelek po napojach energetycznych, reklamówki, pudełka po pączkach i zestaw wałków do robienia loków na gorąco. - Raczej niedługo. Masz coś pilnego? - Muszę tylko zdążyć przed śmieciarką do Ralphs przy Olympic. Powiem ci coś. Daj se spokój z papierem, skom-binuj butelkę i mogę tu siedzieć cały dzionek. Poza tym jest za gorąco, żeby się ruszać. Był boso, w grubej wełnianej kurtce na rozpiętej flanelowej koszuli. Bliżej ciała miał podkoszulek z Metallicą. Nie przysiągłbym, że nosił spodnie. - Co pijesz? - Byle co. Wszystko. - Załatwione. Wnętrze baru było nie bardziej zachęcające niż front. Po prawej długi drewniany kontuar, pomieszczenie biurowe na tyłach. Po lewej pięć lóż, skórzane podarte ławy poklejone srebrną grubą taśmą. Za lożami pojedyncza toaleta, centralny korytarz prowadził na tyły. Nad drzwiami w głębi klimatyzator i wirujący powoli, z namaszczeniem staromodny wentylator na środku sufitu. Żadnej szafy grającej. Telewizor czarno-biały, z dawno przepadłą gałką do zmiany kanałów. Był nastawiony na FOX News. Zawsze. Zdaniem O'Briena, kiedy Pan Bóg ma problem, idzie do Billa, O'Reilly'ego*. Dźwięk był wyłączony. To zapewne najlepszy sposób słuchania FOX News. Nie ma dobrego sposobu oglądania Billa O'Reilly'ego. * William James „Bill" O'Reilly Jr, amer. konserwatywny komentator polityczny, showman i autor. Przypisy tłumacza. 19

Był taki czas, jeszcze wtedy, gdy Jenny i ja przechodziliśmy najgorszy etap rozpadu związku, i piłem non stop, gdy widywałem trzech ludzi za barem, od siódmej rano do czwartej rano. Obsługiwali piony oświetleniowy i operatorski po nocnych zdjęciach, pion księgowy przed dniem roboczym. Tak było, zanim kręcenie w plenerze staniało na tyle, że Los Angeles przegrało z Vancouver, Florydą, Toronto, Pragą, a nawet Rhode Island. Tak było, zanim klasyczne knajpy wyszły z mody. Teraz młodzi barmani wiedzą, że mogą wyciągnąć lepsze napiwki w barach w siłowniach i klubach tanecznych, no i mają tam więcej przyjemności dla oka. Teraz tylko Młody O'Brien stoi za kontuarem. Młody wygląda na siedemdziesiątkę, dziesięć lat w tę stronę, dziesięć w tamtą. Stał tam ponad piętnaście lat temu, kiedy zabłądziłem w te strony pierwszy raz, i nie zmienił się ani o włos. Ma irlandzki akcent, z którego dumny byłby Barry Fitzgerald, ale wątpię, by choć raz w życiu odwiedził Irlandię. Pewnie przejął go od ojca, który prowadził ten bar wcześniej. Tamten też nie był w starym kraju. Klienci to uwielbiają. O'Brien podniósł głowę i uśmiechnął się na mój widok. Ruszył ku mnie przedziwnym ruchem, jakby ślizgał się na łyżwach, ruchem, który starej daty barmani mają opanowany do perfekcji. - Heineken czy Bud? Opadłem na stołek, na którym było więcej taśmy niż skóry. - Może raczej colę. - Ożeż ty. Peter, nie widzę cię miesiącami, a ty wpadasz na colę? Nie gadaj, że jedziesz na spotkanie, no, coś ty? - Popatrzył na mnie, jakby miał się rozpłakać. -Żadne spotkanie. Zwykły zdrowy rozsądek. Nie chcę, żeby jakaś glizda, która się tu zapląta, zadzwoniła do „Enquirera" z donosem, że orzeł z komendy Beverly Hills chla na służbie. 20

- Nie zgrywaj mi tu świętego. Ożeż ty - szepnął, kręcąc głową. Otworzył butelkę i podsunął mi ją. Przeszedł na drugi koniec kontuaru. Siedzący tam facet chyba spał. O'Brien postawił przed nim butelkę jasnego meksykańskiego, ba-nieczkę whiskey, wybił kwit na kasie, wyjął spod palców śpiocha dwudziestkę i położył na ladzie resztę. Wrócił do mnie. - No, to jak nie pijesz, to musisz tu być służbowo, a jak jesteś służbowo, nawet nie musisz mi mówić po co. Chodzi o Kinowego Kosiarza, zgadza się? Zatrzymałem colę w połowie odległości do ust. - O kogo? - O Kinowego Kosiarza. Tak nazwali go w porannych gazetach. Nie wiesz, że dobra marka to połowa sukcesu? Dobre logo? Syn Sama*. Zodiak**. Heiter Skelter***. Podniosłem rękę, zanim wyliczył wszystkie sprawy z ostatnich trzydziestu lat. - Skąd wiesz, że jestem tu w sprawie tych morderstw? - To elementarne, mój drogi Watsonie. Nie przyjechałeś się napić, przyjechałeś pogadać. A jedyna rzecz, o której cała policja teraz gada, to sprawa Kinowego Kosiarza. Więc... doszedłem po nitce do kłębka jak Sherlock Holmes. - Za dużo naoglądałeś się filmów, Młody. Dobrze by ci zrobił powrót do świata książki. Holmes nigdy tego nie powiedział. Nigdzie. Nigdy nie powiedział: „Elementarne, mój drogi Watsonie". - A powiedział: „Obejrzyj lokalne wiadomości o dziewiątej"? * Seryjny morderca David Berkowitz. ** Niezidentyfikowany seryjny morderca, działający w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX w. w okolicach San Francisco. *** Ang. „bezład, zamieszanie, chaos", tu: apokalipsa przepowiadana przez Charlesa Mansona. 29

- Ogłosili to? W wiadomościach? - Och, ale z ciebie wywiadowca. Naprawdę, tak właśnie podali, jak dobrze pamiętam: „Sprawą zajmuje się jeden z naszych najświetniejszych wywiadowców". A potem pokazali to twoje zdjęcie, które zawsze pokazują, no, to, na którym dostajesz medal. Ten medal będzie mnie ścigał aż po grób. W środku nawałnicy wyciągnąłem z rzeki tonącego gówniarza i nagle awansowałem na bohatera. Gówniarz był tak przerażony, że ugryzł mnie w tyłek, zanim go unieruchomiłem. Na zdjęciach to nie woda ścieka mi po twarzy; to łzy, kiedy dusiłem krzyk. Zostały mi dwie półkoliste blizny po zębach. - Więc cieszę się, wywiadowco, że to ty zajmujesz się tą sprawą i że wiesz, gdzie przyjść po informację. Liczyłem na to, że przyjedziesz. Gdybyś tego nie zrobił, sam bym do ciebie zadzwonił. Młody zawiesił na kasie kartkę „Zamknięte", wysunął szufladę i wyjął spod niej firmową wizytówkę. Podsunął mi ją przed nos. Była z taniego, czarnego bristolu. Grób, przekrzywiony krzyż, w górze migocące gwiazdki. Na niebie napis: „Mapa Zmarłych Gwiazd. Najlepszy Przewodnik do Zmarłych Gwiazd". - Pamiętasz Benny'ego? - spytał O'Brien. - Przypomnij mi. - Benżedrynowy Benny. - Pamiętam. Wciąż na chodzie? - A jakże. Tylko że teraz to Biblijny Benny. Nawrócił się. Sprzedaje te Mapy Gwiazd na rogu Sunset i Rexford. - W towarzystwie stu innych sprzedających. - Benny się wyspecjalizował. Sprzedaje bilety na Przejażdżkę Trasą Grobową i mapy miejsc, w których celebryci kopnęli w kalendarz. Nie może się opędzić od turystów. Wyszykował sobie zgrabną gadkę, eleganckie czar22

ne wdzianko i biały kołnierzyk jak u księdza. Wiedzie mu się. Nie wiedziałem, ku czemu zmierza ta gadka, ale znałem Młodego na tyle, że mu nie przerywałem. -No i? - Więc Benny dodał trzy gwiazdy Kinowego Kosiarza do swojej kolekq'i, już kazał wydrukować mapy. Korzysta z punktu ksero i wywoływania zdjęć mojego kuzyna przy Olympic. - No, jest na bieżąco, trzeba mu to przyznać. - Zgadza się, jest na bieżąco. - Młody pochylił się nad barem, spowijając mnie oparem prześmierdłej wody ko-lońskiej. Musiała mieć ze trzydzieści lat. Jade West. Ojciec używał jej, kiedy byłem mały. - Benny kazał wydrukować te mapy dziesięć dni temu. - Dziesięć? Jesteś pewien? - Poczułem w skroniach uderzenie krwi i to nie dzięki kofeinie w coli. -Uhm. Dziesięć dni temu Benny wydrukował mapki wskazujące miejsca, w których zmarły trzy znakomitości. W czym sprawa, pomyślelibyście sobie; przedsiębiorca na dorobku robi, co może, żeby przebić konkurencję. Nic w tym złego. Tyle że Tommy Gordon zmarł osiem dni temu. Te mapki uprzedziły jego śmierć o... dwa dni.

ROZDZIAŁ 3 Maral zawsze prowadzi. Ja nie cierpię siedzieć za kółkiem. Ruch w LA jest... hm, ruchem w LA. Przypomina mi o ostatnim pobycie w Paryżu. W 1807 roku ulice Paryża były tak zakorkowane powozami, platformami konnymi i kramami, że szybciej się szło. Oczywiście w tamtych czasach byłam na tyle młoda, że jeszcze lubiłam się przeobrażać. To dawało mi kopa. Dlatego, gdy musiałam się szybko gdzieś udać, po prostu przeobrażałam się w coś skrzydlatego. Moim ulubionym zmiennikim zawsze był jastrząb, nigdy nietoperz. Nic nadużywanego. W dzisiejszych czasach takie przeobrażenia sporo mnie kosztują. Wystarczy najmniejsza próba i mam wrażenie, że zaraz ducha wyzionę. A gdy wracam do ludzkiej postaci, dostaję paraliżujących drgawek. Potrzebuję dwóch godzin naprawdę dobrego masażu. Na szczęście Maral zawsze jest na posterunku. To kolejny powód, który sprawia, że jest dla mnie cenniejsza jako Ciepła. Osobniki mojego gatunku są marnymi masażystami - po prostu nie znamy granic swojej siły. Poza tym zauważyłam, że nigdy nie wracam do pierwotnej postaci. Coś zawsze wyjdzie nie tak, jak powinno. Ostatnim razem na plecach został mi grzebień ptasiego puchu. No i tłumacz się potem przy depilacji. 32

Paryż nigdy mnie nie brał. Francuzi już wtedy mieli w głębokim poważaniu istoty innych naq'i. Uwielbiam ich język, kulturę, ale, o mój Boże, kiedy masz tak wrażliwy nos jak ja, przebywanie w towarzystwie paryżan nie należało do przyjemności, zwłaszcza zanim baron Haussmann zaczął modernizację miasta, a Belgrand zainstalował w nim kanalizację. Poza tym, ogólnie biorąc, Europa jest niebezpieczna dla mojego gatunku. Kościół trzymał tam swoich wyznawców naprawdę stalową łapą, inaczej niż w koloniach. Istnienie mojego gatunku przeszło do legendy, ale stało się to tak niedawno, że Kościół utrzymywał, iż zna prawdę leżącą u jej podstaw. Publicznie atakował mój gatunek, wyzywał nas od demonów i diabłów, ale tak naprawdę się nas bał. Wierzył, że jesteśmy upadłymi aniołami. Nie jesteśmy ani jednymi, ani drugimi - jesteśmy jedynie innym odgałęzieniem drzewa ewolucji niż ludzie. Może nie Homo sapiens, ale... co wy na Homo sanguineous? Kościół utrudniał nam życie, gdy byłam młodsza. Zwłaszcza jezuici. Sami mianowali się egzorcystami, przekonani o własnej prawości, ale. najzwyczajniej w świecie byli naszymi dręczycielami. Do prawości też było im daleko. Nie potrafię wam powiedzieć, ilu moich przodków i współbraci zginęło od topora, ognia, stosu lub eg-zorcyzmów. Właśnie dlatego uwielbiam kolonie. Pierwsi emigranci byli tak zaaferowani ścieraniem tubylców z powierzchni ziemi, że nie mieli czasu na kultywowanie starych przesądów. Moi braci i siostry mogli swobodnie przemierzać młody kontynent. Obecnie jednak przemierzanie LA samochodem doprowadza mnie do szału. Nabrałam zwyczaju organizowania śniadań roboczych o szóstej rano w hotelu Peninsula lub lekkiej przekąski o dziesiątej wieczór w CHOWs. Nikogo to nawet nie dziwi. Jesteśmy w Hollywoodzie. Tu nie ma takiego dziwactwa, którego miejscowi by nie łyknęli. 25

Maral prowadzi SUV-a lexusa, model 470, tak jak robi wszystko inne; z wdziękiem i determinacją. Osobiście nie znoszę nim kierować; zawsze jestem przekonana, że rąbnę tyłkiem w coś, co jest tuż za mną i zostało zrobione z betonu. Ale to prezent od uwodzącego mnie japońskiego konglomeratu i gdybym nim nie jeździła, Japończycy straciliby twarz. Podrzucili mi model, który ma nawet dziewię-ciocalowe monitory w zagłówkach. Poza tym jest wygodny, nie rzuca się w oczy i można w nim obejrzeć wiadomości, kiedy tkwimy w korkach. No i Maral go uwielbia. Ruszyła z mojego miejsca parkingowego i nie spiesząc się, jechała między hangarami studia, w których wrzało jak w ulu. Nie znam nic piękniejszego niż to całe zamieszanie podczas kręcenia; musicie wiedzieć, że kiedy studio zamiera przed nową produkcją, można się zastrzelić na ten widok. Anticipation Studios, które w 80 procentach są moją własnością, akurat kręciły trzy filmy, w tym jeden ze mną. Uroczą produkq"ę dla telewizji, Matczyna miłość, niskobudżetówkę dla dzieciaków skojarzoną ze strze-lanką Power Rangers - liczyłam, że zrobi się z tego seria -o roboczym tytule Ninja Cyber Warriors, a finalnym Cyber Ninja Warrior, i mój obraz, Opowieść halloweenowa, mrożącą krew w żyłach wersję Opowieści wigilijnej. Napisałam do niej scenariusz, gram w niej główną rolę. Początkowo myślałam, że sama ją wyreżyseruję, ale Thomas DeWitte znów uszczęśliwił mnie Neville'em Travisem. Był drugim reżyserem w Wampirach Watykanu i nie wstrząsnął mną, ale od tamtej pory udało mu się nie sknocić do końca paru klipów i Thomas pchał go, gdzie się dało. Powinnam uważniej mu się przyjrzeć, ale ugrzęzłam po uszy w negocjacjach z Japończykami i ufałam DeWitte'owi. Wtedy. Do tej pory poświęciłam umowie z Japończykami jakieś półtora roku. Trzech japońskich przemysłowców postanowiło zainwestować w amerykańskie studio. Małe studio, bo chcą wprowadzić swoje nowe rozwiązania 26

w dziedzinie technologii cyfrowej i przetestować bezpośredni, niskopasmowy przekaz filmów robionych w HD do komputerów, komórek i palmtopów. Oferuję im 25 procent z moich osiemdziesięciu w Anticipation Studios. Ich inwestycja jest warta blisko 50 milionów dolarów w gotówce i wsadzie technologicznym. Ta umowa wprowadzi Anticipation do pierwszej ligi. W innym wypadku czeka nas połknięcie przez którąś z wielkich wytwórni. Gdyby do tego doszło, straciłabym kontrolę twórczą, a nie po to rozkręciłam ten biznes. -Dokąd chcesz jechać? - spytała Maral, wyrywając mnie z rozmyślań. - Do domu. Chcę wziąć gorącą kąpiel i poczytać ostatnią Lee Child o Jacku Reacherze, ale ta wizja wydaje się zbyt piękna, aby miała być prawdziwa. Panu DeWitte'owi należy się chwila szczerej wymiany zdań. Maral się uśmiechnęła. - Może nadal być na mieście. Mam zadzwonić? - Co, i dać mu szansę zapudrować siniaki? Jedź. Zwolniła przed bramą wjazdową. Strażnik poznał samochód, podniósł szlaban i dał znak, że mamy jechać. Westchnęłam. Jutro trzeba będzie to wypomnieć. Traktowanie szefa jak każdego innego śmiertelnika jest zapewne sprzeczne z naturą ludzką, ale skąd strażnik ma wiedzieć, czy nie przewozimy w bagażniku czegoś, co należy do firmy? Ma zatrzymywać wszystkie wjeżdżające i wyjeżdżające pojazdy, sprawdzić tożsamość kierowcy, zajrzeć do bagażnika. Ma za pomocą lusterka sprawdzić podwozie. To nasza wersja krajowych procedur bezpieczeństwa. A teraz, zwłaszcza po tamtych morderstwach, musimy być jeszcze ostrożniejsi. Maral spotkała się ze mną wzrokiem i powiedziała: - Zajmę się tym jutro. Jeszcze raz powtórzę, jak ważne są środki bezpieczeństwa, i zatrudnię innego strażnika na dzienną zmianę. 35

- Dzięki. I upewnij się, że kretyn Travis nie ma przepustki na teren studia. - To już zrobione. - Szeroko się uśmiechnęła. - Ochrona odeskortowała go do przyczepy, była przy nim, kiedy opróżniał biurko, odprowadziła go do wozu i odczekała, aż wyjechał. Jego tabliczkę na parkingu zamalowano. Wszystko nie zajęło nawet półgodziny. - Trzymaj się mnie, a jeszcze kiedyś będziesz zarządzać tym studiem. - To nie był tylko żart. Dodała gazu i wpadłyśmy na Stanford Avenue, kierując się w stronę ekspresówki. W dobry dzień o piątej rano od studia do biura przejazd zajmuje pięćdziesiąt minut. O pierwszej po południu mogłyśmy liczyć bite półtorej godziny. - Och, to by mi się nie podobało - powiedziała. Mówiła serio. - Dlaczego? - Za nic na świecie nie chciałabym, żebyśmy któregoś dnia rzuciły się sobie do gardła. - Nie mam do ciebie pretensji. Schrupałabym cię. - Musnęłam jej ramię. Zerknęła na mnie z ukosa. Czy to nie pożądanie wypełniło jej wielkie szare oczy? - Schrupiesz każdego, co? - Zawsze.

ROZDZIAŁ 4 BEVERLY HILLS 11.45 Chciwość i głupota. Przez to właśnie wpadają przestępcy. Dajcie sobie spokój z tą całą zaawansowaną technologią z Kryminalnych zagadek z Las Vegas i Oddziału do spraw specjalnych - Vincent D'Onofrio klęczący na podłodze, wykreślający dokładną trajektorię ćwierćcalowej plamki krwi na spalonej halogenowej żarówce, znalezionej dopiero co w kącie Nowojorskiego Muzeum Sztuki. Tego rodzaju rzeczy dają zajęcie ludziom gromadzącym materiał dokumentalny dla producentów seriali, ale to niecała prawda. Prawda wygląda tak - większość przestępców jest głupia. Nie zapominajcie, Najgłupsi przestępcy Ameryki to dokument. Nie wierzycie w historię o bandycie, który napadł na bank, uciekł samochodem i kiedy zamek w drzwiach się zablokował, zadzwonił po pomoc drogową? Albo o jego koledze, który podsunął kasjerowi żądanie wydania pieniędzy, napisane na odwrocie koperty z jego zwrotnym adresem? Są prawdziwe. Głupota i chciwość. Oto, na czym nie zbywa przestępcom. Więc nie byłem zaskoczony, dowiedziawszy się, że Benzedrynowy Benny vel Biblijny Benny miał gotowe nowe mapki, zanim wiadomości o morderstwach dotarły do mediów. Nie dawało mi spokoju to, że kazał je wydruko29

wać, z a n i m doszło do ostatniego zabójstwa. B.B. jest głupi i chciwy, ale nigdy nie słyszałem, żeby miał zdolności ponadzmysłowe. Wiedziałem, że nie jest mordercą. Nie ma cudu, żeby dotarł do którejkolwiek z ofiar. Benny nie utrzymuje zażyłych stosunków z wodą i mydłem; sama jego woń i krzyk ofiar ściągnęłyby ochronę. A morderca działał z bliska i w bardzo przebiegły sposób. Ośrodki korowe Benny'e-go są przeciążone, gdy ich właściciel musi wydać resztę z dziesięciu dolarów. Ale coś wiedział. Lub wiedział o kimś, kto coś wiedział. Tak czy siak, było tego więcej, niż ja wiedziałem, i cokolwiek to było, miało mnie doprowadzić o krok bliżej do mordercy, a oddalić od pułapki bez dna, w którą szybko zamieniała się ta sprawa. Hollywood to jednozakładową pipidówka. Wszystko kręci się wokół tej jednej fabryczki. Wystarczyło, żeby trójka cełebrytów straciła życie, i nagle się okazało, że nie ma takiego bohatera, który stawiłby się do roboty. Plany zdjęciowe zamierają. Każda gadająca głowa na każdym kanale informacyjnym ma teorię, komentarz, spostrzeżenie, dowcipną uwagę i cytat. Arnold drze szaty w stolicy stanu. Nie stać nas na utratę kolejnych filmów na rzecz Kanady, Australii czy Europy. A gwiazdy dostają absolutnego świra. Największym specjalistom od spraw bezpieczeństwa zabrakło personelu do obsługi linii telefonicznych. Młodociani gangsterzy ze wschodniego Los Angeles paradują z ingramami przed Beverly Hills Hotel, trzymając straż przed bungalowami. Po trzecim morderstwie magazyn skierowany do najemników, „ Soldier of Fortune", wysłał imienne listy do wszystkich członków amerykańskiego związku aktorów, oferując „speq'alistów w dziedzinie ochrony osobistej. Doświadczenie na terenie Europy i Bliskiego Wschodu". Zniżki w przypadku większych ekip. 38

Gwiazdy, których nie stać na wynajęcie uzbrojonej ochrony, same zaopatrują się w broń. Większość z nich nie potrafi operować pilotem telewizyjnym. Myślicie, że wiedzą, jak się strzela półcalową amuniqą z pistoletu Desert Eagle? To właśnie kupują, na litość boską. Musi mieć większy kaliber niż magnum .357 cala, musi być niklowane i mieć okładziny z kości słoniowej. Albo to, albo „jakieś fajne maleństwo, które zmieści mi się w torebce. Macie platynowe?" To dokładny cytat z ust byłej modelki - obecnej piosenkarki, skierowany do mojego szwagra, który ma w Venice sklep z bronią. Modelka i piosenkarka chciała czegoś pasującego do zegarka i obróżki suczki. Bez Gaci czekał dokładnie w miejscu, w którym go zostawiłem. Już odłożył Ostatni rejs „Fevre Dream" i teraz dzierżył w rękach egzemplarz „Daily Variety". Facet musiał mieć kartę biblioteczną. Wręczyłem mu kupiony u Młodego sześciopak corony. - Meksyki, co? Dobry wybór na ciepły dzionek. - Smacznego. Sępy coś zwietrzyły? - Nie da się żyć tak długo w Beverly Hills, jak ja żyłem, i nie nauczyć się żargonu. - E tam, tylko biją pianę o tych morderstwach. Falanga ciot świruje, że mogą być następne na liście, no i żadna, która się liczy, nie chce się ruszyć z domu do roboty. Więc to nie był zwykły menel; ten facet wiedział, o czym mówi. Przyjrzawszy mu się uważnie, odniosłem wrażenie, że rozpoznaję go z wieczornej opery mydlanej sprzed jakichś dwudziestu lat. Dallas, Dynastia, jeden z tych seriali klasy D. - Dzięki za przypilnowanie samochodu. I nie pij na pusty żołądek. - Dałem mu piątkę i wsiadłem do jaga. Pojechałem Beverly Glen do Sunset i skręciłem w lewo, na Beverly Hills, unikając ruchu na Little Santa Monica. Benny pracował w tym samym miejscu przez co najmniej siedem lat. 31

Znałem go od dziesięciu - od kiedy skułem go po raz pierwszy. Dorastał w bogatej, bardziej niż przyzwoitej rodzinie w Lenexa w stanie Kansas, syn przedsiębiorcy, który dorobił się kokosów na kartkach z życzeniami, i matki udzielającej się w towarzystwach dobroczynnych. Żeby cały ten interes chodził jak zegarek, nikt nie zawracał sobie zbytnio głowy małym Bennym. Więc były tylko duże tygodniówki i masa wolnego czasu, który trzeba było czymś wypełnić. Kiedy tylko odkrył, że takim świetnym wypełniaczem są prochy, życie nabrało rumieńców. Zanim mamusia i tatuś spostrzegli, na co idą ich pieniążki, wypalił sobie mózg i sproszkował nowiuteńkiego thunderbirda. Posłali go do kliniki Berty Ford, najszykowniejszego odwyku w połowie lat osiemdziesiątych, a kiedy go stamtąd wypuszczono, wziął się do biegania. Nie do biegania dla sportu czy zdrowia, do zwykłego biegania. Wiecie, wchodzi się do niedużego supermarketu, bierze z póki to i owo, staje w kolejce do kasy, a kiedy dochodzi do płacenia, zaczyna się biec. Proste, nieskomplikowane i zwykle nikomu nie chciało się go gonić. Aż pewnego dnia na Western Boulevard, blisko Szóstej Ulicy, trafił na pana Kima. Pan Kim musiał trenować biegi jeszcze w Seulu, bo zanim mundurowi tam dotarli, siedział na plecach Benny'ego, podskakiwał jak kowboj na byku i tacką z mrożonym obiadem tłukł Benny'ego, gdzie popadło. Kim odzyskał swoje artykuły spożywcze, a Benny zaliczył gips na połamane żebra i pięciodniowy pobyt w szpitalu powiatowym. Nikt nie wie, co się wydarzyło za murami szpitala, ale gdy Benny je opuścił, zdecydował, że wstępuje w ślady taty, i tak stworzył firmę papierniczą. Biznes Benny'ego polegał na przydrożnej sprzedaży mapek. Może do produkcji kartek z życzeniami nie było temu najbliżej, ale formalnie biorąc, prowadził działalność w segmencie papierniczym. Nie pojmuję, dlaczego, do diabła, ludzie chcą mieć 40

mapki z domami gwiazd. Nie mają co liczyć, że wiele się naoglądają. W Beverly Hills nikt nie paraduje przed swoim domem, a one same są tak szczelnie zasłonięte żelaznymi bramami i bugenwillami, że równie dobrze mogłyby być niewidzialne. Myślicie, że gdy autobus wycieczkowy zaparkuje pod domem George'a Clooneya, ten zaraz wyskoczy na dwór i pomacha ręką? To miły gość, ale wierzcie mi, nic takiego się nie wydarzy. I nie znajdziecie Pameli Anderson na frontowym trawniku, zbierającej do plastikowej torebki psie kupy. A jednak mapki z domami gwiazd w LA to poważny biznes. I nie tylko mapki z domami gwiazd, byłymi domami gwiazd lub domami byłych gwiazd. Nie, to zbyt ograne. Co powiecie na stację benzynową, na której znaleziono martwego syna Michaela Ansary i Barbary Eden w jego pikapie? Albo cmentarz, na którym adwokat Roberta Blake'a popełnił samobójstwo? Albo przyczepę, w której życie Lani O'Grady dobiegło kresu? W tym miejscu wkracza Benny. Zmarłe gwiazdy. Mapki i trasy. Nie tylko trasy do ich domów, och, nie, Benny organizuje trasy po cmentarzach, na których pochowano gwiazdy, i po przystankach końcowych, czyli miejscach, w których wyzionęły ducha. Słyszałem, że kiedyś próbował sprzedać pościel, w której, jak przysięgał, zmarł Bob Hope. Podejrzenia wzbudził dopiero fakt, że okazała się ze sztucznego materiału. Bob miał na to zbyt wiele klasy. Podejrzewam, że gdyby mógł, oprowadzałby gości z Omahy po korytarzach oddziału intensywnej terapii szpitala Cedars-Sinai. Z tego, co mówi O'Brien, wynika, że Ben zgarnia kupę forsy. Skręciłem w prawo, w Rexford. Na wysokości połowy kwartału objawił mi się Biblijny Benny. Wylegiwał się przy krawężniku, na leżaku. Między ulicą a chodnikiem tkwiła w trawie metalowa tabliczka. O leżak opierała się dru33

ga tabliczka, wypisana kulfoniastymi, wielkimi literami. STUDIA BIBLICZNE. Najwyraźniej bliźni, który ją sporządził, nie miał dostępu do słownika ortograficznego. Lub Biblii. Benny jest ode mnie młodszy, ale patrząc na niego, nigdy byście na to nie wpadli. Ma bladoczerwoną skórę, włosy pożółkłe od obcowania od kołyski z nikotyną, zęby i paznokcie podobnej barwy, niebywale wysokie czoło, a fryzurę w postaci kitki, która wygląda tak, jakby ją doklejono do jego nagiego czerepu. Od czasu, kiedy widziałem go ostatni raz, zapuścił brodę jak w Biblijnym Bennym, chrześcijańskim proroku i przysięgam na Boga, że nosił coś przypominającego koloratkę. Nie wątpię, że zapewne ukradł ją w katolickim kościele pod wezwaniem Dobrego Pasterza przy Bedford Drive. Temperatura musiała sięgać 40 stopni Celsjusza i Benny wykręcał sobie pot z brody. Kiedy wysiadałem z auta, zmrużył oczy pod słońce, przyglądając mi się. -Mogę ci pomóc, bracie? Chcesz zobaczyć zmarłe gwiazdy czy poznać słowo Boże? Jezus cię kocha, wiesz. - Zawsze to podejrzewałem, Benny. -Ach, głos władzy. Głos pewności siebie. - Osłonił oczy ręką i próbował skupić wzrok. - Twardy człowiek, arogancki człowiek. - W końcu mnie rozpoznał. - Ach, wywiadowca Peter King, komenda Beverly Hills. - Mózg może masz zlasowany, Benny, ale pamięć wciąż dobrą. - Przykucnąłem obok niego, po nawietrznej. To był jedyny prorok, który nie przeszedł oczyszczenia. - Słyszałem, że zostałeś zbawiony. Benny energicznie pokiwał głową. Odsunąłem się nieco dalej, na wypadek gdyby coś chciało przeskoczyć z jego brody na moją marynarkę. - Znalazłem Jezusa - odparł. - Ty też możesz. - Nie szukam go akurat w tej chwili, Benny. W tej chwili szukam informacji. - Podniosłem jedną z Map Umar34

łych Gwiazd, leżących w kartonie u jego stóp. - Jak interes? - Kwitnie - powiedział chełpliwie. - Te ostatnie morderstwa ściągnęły kupę turystów. Każdy chce zobaczyć, gdzie były. - Spojrzał na tani zegarek z Myszką Miki na cyferblacie, pozbawiony jednej wskazówki. - Mam zalew rezerwacji na wycieczki de luxe. - De luxe, co? Co takiego jest w nich de luxe? -No, to samo co w wycieczkach klasy royal, wiesz, cmentarze, domy i przystanki końcowe, plus dziesięć topowych seksprzystanków. - Zauważył moje tępe spojrzenie. - Miejsca, w których gwiazdy dają sobie zrobić dobrze. Człowieku, nie czytasz gazet? - Co z Jasonem Eddingsem, Mai Goulart i Tommym Gordonem? Masz ich przystanki końcowe w swoich wycieczkach? - Pewnie, że mam - oświadczył dumnie. -1 masz je nawet na mapkach. - Otworzyłem jedną i sprawdziłem. - Tak, szefie. Nasze Mapki Umarłych Gwiazd są na bieżąco. Poskładałem mapkę i odłożyłem ją na kolana Ben-ny'ego tak energicznie, że podskoczył. - Trochę aż za bardzo na bieżąco, Benny. Złożyłeś zamówienie na druk tych map, zanim Tommy Gordon umarł. Zaczął potrząsać przecząco głową. - Nie odzywaj się - warknąłem - słuchaj. Powiedziałem, że chcę informacji, i podasz mi ją. Nie chciałbyś stracić licencji sprzedawcy, no nie? - W tym momencie zdałem sobie sprawę, że pewnie nie miał żadnej licencji. - Albo całej paczki ślicznych, świeżo wydrukowanych map. - Hej, nie możesz tego zrobić... -Mogę zrobić wszystko, co zechcę, Benny. Również nakazać badania psychiatryczne świrniętego wielbiciela Jezusa, urzędującego w połowie Rexford Drive. Dziesięć 43

dni w psychiatryku; tego rodzaju powtórka chyba ci się nie uśmiecha, no nie? - Rany, człowieku. Nawet o tym nie mów. - Gałki oczne latały mu w oczodołach jak kulki w automacie. Skręciłoby cię, jakbyś się dowiedział, co mi tam robili. - Sam zdecyduj, Benny. Poza mną nikt się nie dowie. Gdzie usłyszałeś o tych martwych gwiazdach? - Mam przyjaciółkę w Anticipation Studios. - Wytwórnia horrorów? - No, tam pracuje. Opowiedziała mi o tych martwych gwiazdach. Ja tylko zaznaczyłem co trzeba na mapie. Dopiero później zdałem sobie sprawę, że kiedy mi o nich mówiła, jedna jeszcze żyła. - I nie wpadło ci na myśl, żeby zwócić na to uwagę policji? Benny popatrzył na mnie, jakbym zwariował. Nikt z własnej i nieprzymuszonej woli nie informuje policji... chyba że liczy na nagrodę. - Jak nazywa się twoja przyjaciółka w studiu? - Zaczął potrząsać głową. Westchnąłem. Byłem zgrzany i zmęczony. Odpiąłem od paska spodni kajdanki. - W porządku, nie ma sprawy, jedziemy do centrum i kontynuujemy rozmowę. Nie powinna zająć więcej niż dzień, dwa. A kiedy skończymy, skarbówka ustawi się w kolejce do dalszych rozmów. A to nie są mili faceci. Dorwali Capone'a. - Eva Casale, dział efektów speq'alnych. Mamy wspólny biznesik. - Wyjął spod leżaka skrzynkę i otworzył ją. W środku były fiolki wypełnione czymś, co wyglądało jak... krew. Sięgnąłem po jedną i podniosłem ją do światła. W przesyconym smogiem świetle LA fiolka stała się szkarłatnoczarna. To była krew! - Kurwa, co to ma być, Benny? - Człowieku, to nie jest prawdziwa krew. To krew do filmu. Otworzyłem fiolkę i powąchałem ją. Zapach był znajo36

my, ale nie potrafiłem go skojrzyć. To nie była krew, ona cuchnie miedzią i zepsutym mięsem. Tego odoru nigdy się nie zapomina. - Do filmu? - No, taka filmowa. Używali jej we wszystkich sławnych filmach. Tej konkretnej w Bonnie i Clyde. Eva dostaje ją galonami, przelewa do butelczek, obkleja i sprzedaje turystom. Dorabiam do niej legendę o tym, jaki aktor jej używał w jakim filmie. Kupują z pocałowaniem rąsi. Mają co pokazać sąsiadom. Stawiają na kominku, smarują się nią na Halloween i straszą dzieciaki. Uniosłem fiolkę, trzymając ją między kciukiem i palcem wskazującym. -Ile? - Dziesięć za sztukę. Dzielę się pół na pół z moją dziewczyną od efektów specjalnych. - Ta Eva Casale. Jak dobrze ją znasz? - Och, znam ją. W sensie biblijnym też, jeśli wiesz, co mam na myśli. - Mrugnął do mnie przesadnie, żebym na pewno skojarzył. - Robisz mnie w konia. Śpi z iobą? - Za dużo to razem nie śpimy, chwytasz? Chwyciłem i natychmiast w głowie wyświetlił mi się obraz prosto z filmu o zombi. -Benny, nie obraź się, ale czemu ktoś miałby z tobą sypiać? Czy w ogóle mieć z tobą jakieś intymne kontakty? Benny zdobył się na zażenowanie. - No, wiesz, też mi to przeszło przez głowę. Ale Eva to religijna osoba. Wie, że szerzę słowo Boże, a dobra księga mówi, że powinieneś kochać bliźniego swego... no to i kocha. Dzielenie się miłością to jej mocny punkt. Każda potwora ma swojego amatora, zgadza się? Wyglądało na to, że Benny znalazł sobie materac akurat w studiu, w którym regularnie występowała przynajmniej 45

jedna z ofiar. Jeśli ta kobieta była na tyle stuknięta, że spała z Bennym, to sama mogła popełnić te morderstwa, a choćby wiedziała o jednym, zanim je popełniono. I nie miała dość oleju w głowie, żeby zatrzymać to dla siebie. Tak więc była co najmniej współwinna. - Masz komórkę, Benny? -Oczywiście, człowieku. Jestem przedsiębiorcą. Wyobrażasz sobie, że miałbym prowadzić interes bez komórki, siedząc na ulicy? - Wyjął telefon. Wyrwałem mu go. To był najnowszy model, z aparatem fotograficznym, odtwarzaczem plików MP3, wideo i wodotryskiem. - Przez najbliższą godzinę nie będziesz prowadził interesu - powiedziałem, chowając komórkę do kieszeni. - Jadę do Anticipation i nie chcę, żeby twoja przyjaciółeczka dowiedziała się, że jestem blisko. Więc przysiądź na dupie, posprzedawaj trochę map, zbaw trochę dusz, a kiedy skończę, oddam ci tę zabawkę. - Podałem Benny'emu Biblię, którą oparł o krawężnik. - Postudiuj jeszcze trochę. Naucz się, jak się odmienia „biblijne". I zajrzyj do księgi, w której jest mowa o pożytku z wody. To chyba Objawienie świętego Jana.

ROZDZIAŁ 5 Pierwsze biuro, które wynajęłam dla Anticipation Studios, mieściło się przy South Robertson Boulevard, nad Michelem Richardem. Poprzednia lokatorka ostrzegała mnie przed niebezpieczeństwami pracy nad cukiernią. Nie wiem, jak wyglądała, kiedy się tam wprowadzała, ale gdy zdejmowała z drzwi tabliczkę ze swoim nazwiskiem, ważyła co najmniej 120 kilogramów. Nie przejęłam się. Smak jedzenia sprawia mi przyjemność, byle tylko zapach nie był mocny, ale prawie nie jem. Jedynie w krańcowych przypadkach, kiedy muszę ochrjpnić swój sekret. W tym mieście nikt nie mrugnie okiem, jeśli się głodzisz. To tylko szykowny sposób zwrócenia na siebie uwagi mediów. Natomiast DeWitte miał problem z cholesterolem i samokontrolą, więc gdy wzięłam go na wspólnika, naciskał, żebyśmy się stamtąd wyprowadzili. Twierdził, że złapał dziesięć kilogramów, tylko wdychając lepko-słodkie, pachnące cynamonem powietrze. W tamtych czasach nadal byłam w nim trochę zakochana, więc się zgodziłam i nagle okazało się, że płacę fortunę za zespół pomieszczeń biurowych przy South Beverly Drive. Kiedy wpływy z Powiedz, co widziałaś przekroczyły 50 milionów, kupiłam tamten budynek. Lubię go, bo jest bardzo stary, ma ceglano-drewniane mury, nadgryzione przez deszcze i wiatry, trzy kondygnacje, ciemne boazerie i prowadzące na pierw39

sze piętro kręcone schody z drzewa wiśni. Tchnie majestatem, który wyróżnia go wśród pobliskich nowoczesnych budynków bankowych. Jedyny minus to brak garażu. Mamy boya, który odprowadza samochody. Maral podjechała pod budynek po wpół do drugiej. Wręczyła kluczyki Jesusowi, boyowi. Wyskoczyłam na chodnik, przecięłam go i otworzyłam wielkie drewniane drzwi. Westybul urządzono tak, aby kojarzył się z ekskluzywnym europejskim hotelem. Przypomina mi dawne szczęśliwe czasy w Wiedniu i Turynie, gdy śpiewałam i tańczyłam do muzyki Johanna. W środku holu, między schodami i dokładnie pod wspaniałym kryształowym żyrandolem zwisającym z sufitu pierwszego piętra, jest stanowisko recepcjonistek. Ilona Anderson wita gości, a Sveta Tunyova proponuje im napoje odświeżające. Obie dziewczyny pracują dla mnie, od kiedy przejęłam biura. Tego dnia nie dostrzegłam żadnej. Zamiast nich przed biurkiem recepcji stał, krzyżując ręce na piesiach i rozstawiwszy szeroko nogi, łysy, wytatuowany, sterydowy świr. Miał capią siwą bródkę, kolczyk w uchu, spodnie z demobilu i sięgające do pół łydki mar-tensy. Wyglądał jak przeznaczona dla Iraku reklama Mister Propera. - No? Czym mogę służyć? Opróżnić torebkę damską. Pomyślałam, że musi być z Jersey. Kto jeszcze w LA mówi ^torebka damska"? Odzywał się takim głosem, jakby jądra mu uwiędły od nadmiaru sterydów. - Kto ty jesteś, do diabła? I gdzie Sveta i Ilona? - Jeśli Thomas przywlókł tego stwora po przedpołudniowych zabawach w klubie sado-maso, miały posypać się głowy. Dosłownie. Stać mnie na wiele, kiedy jestem zła. A ten dzień tak się układał, że byłam coraz bardziej wściekła. Nie czekałam na odpowiedź. Kiedy ruszyłam do schodów, gość wysunął się przede mnie, blokując mi drogę. 40

- Słuchaj, paniusiu, nie wiem, kim jesteś... - To twój pierwszy błąd... - .. .ale nie przejdziesz obok mnie bez pokazania dowodu tożsamości i przeszukania. Położył mi ręce na klatce piersiowej i pchnął mnie. Dostałam świra. Nikt mnie nie dotyka bez mojego pozwolenia. - A to twój drugi. Złapałam go lewą ręką za lewy przegub, zrobiłam z gościa wiatrak, wykręciłam mu rękę za plecy i wbiłam palce prawej dłoni w prawy bark, tam gdzie są punkty nacisku. Pan Spock byłby ze mnie dumny. Mister Proper ciężko padł na kolana - usłyszałam, jak rzepki trzasnęły na marmurze, i zaczął krzyczeć. -Teraz posłuchaj... - zaczęłam całkiem spokojnie, zawieszając głos. - Anthony! Jestem Anthony! - Głos mu skoczył o oktawę. - Pan DeWitte najął mnie jako osobistego ochroniarza. Proszę, niech pani puści! Zwolniłam nacisk, ale nadał trzymałam go na kolanach, plecami do siebie. Maral wpatrywała się we mnie jak przedszkolanka, której przestały słuchać starszaki. Myślała, że wie, do czego jestem zdolna; ale tak po prawdzie nie miała o tym bladego pojęcia. Nigdy nie musiałam tego demonstrować w jej obecności. - Słuchaj, Anthony. Nie lubię, kiedy używa się wobec mnie siły fizycznej. Pan DeWitte nie przysłużył ci się, dając ci wolną rękę i nie przekazując żadnych instrukcji. Należę do osób, które tu rządzą. Powiem więcej, to ja tu rządzę i powinieneś to wiedzieć. - Hej, wiem tyle, że pan DeWitte powiedział, żeby nie wpuszczać nikogo na górę, nie sprawdziwszy tożsamości. - Przestał się wyrywać. Siedział na klęczkach. - Ręka mnie boli od tego wykręcania, proszę pani. -Masz szczęście, że ci jej nie złamałam. Widzisz te 49

zdjęcia na ścianach, Anthony? - Wolną ręką złapałam go za szczękę i wykręciłam do posterów na ścianie. - To jest mój dokument tożsamości. Nazywam się Ovsanna Moore. Jestem właścicielką tego budynku. Jestem właścicielką Anticipation Studios. To znaczy, że jestem też właścicielką Thomasa DeWitte'a. Tak w ogóle jestem miłą osobą, Anthony, i przykro mi, że paranoja pana DeWitte'a postawiła. .. usadziła... cię w tej pozycji, ale jeśli masz tu pozostać, będziesz musiał się nauczyć dobrych manier. Przywiązuję wielką wagę do dobrych manier, Anthony. To powinno być w warunkach zatrudnienia. - Poderwałam go na nogi i obciągnęłam jego wymiętoszoną kurtkę; potem ruszyłam na górę, aby oszczędzić mu dalszego wstydu. - Maral, bądź tak dobra i zostań z panem Anthonym. Może zrobiłabyś mu błyskawiczny kurs uprzejmego zachowania połączonego z troską o nasze bezpieczeństwo. Więc albo kurs, albo zabierz go stąd i kup mu jakiś dezodorant. Weszłam do sekretariatu Thomasa, z taką siłą łapiąc za gałkę drzwi, że w ostatniej sekundzie musiałam się pohamować, by nie wyrwać ich z framugi.

ROZDZIAŁ 6 SANTA CLARITA 13.30 Zostawiłem Benny'ego na jego leżaku, wsiadłem do samochodu i zawróciłem. Jadąc Coldwater Canyon Drive, pokonałem wzgórze, a potem skierowałem się drogą nr 405 do Magic Mountain. Anticipation Studios są w Santa Clarita. Przynajmniej o tej porze ruch w kierunku, w którym jechałem, był do zniesienia. Podczas jazdy zdałem sobie sprawę, że Benny prawdopodobnie zarabia więcej na swoich przydrożnych szwindlach niż ja w policji. I jeśli mu wierzyć, lepiej mu idzie u płci przeciwnej. Pewnie myślicie, że z jaguarem, funkcją wywiadowcy i rozgłosem, który przyszedł wraz z medalem, powinienem mieć więcej szczęścia u kobiet. Oto opis na stronie „LA Times", którą przykleiłem sobie w szafce w szatni: „przystojny prawie jak gwiazdor filmowy, ma czarne, kręcone wosy, migdałowe oczy i lekko skrzywiony nos". Nos złamany dwa razy jednego roku musi być skrzywiony; mam szczęście, że nadal mogę przez niego oddychać. Opis mniej więcej odpowiada prawdzie, chociaż nie wspomina o mojej osobowości zwycięzcy, wrodzonej inteligenci i wdzięku. Ale dbam o czystość, staram się nie śmierdzieć i przed wyjściem na zakupy studiuję „Gentlemen's Quarterly", więc to nie powierzchowność skazuje mnie na samotne noce. Winne są pewne charakterologiczne sprzeczności, jestem tego pewien. 43

Moja znajoma, SuzieQ, powiada, że jeśli nie zrozumiem, dlaczego pociągają mnie wyłącznie kobiety nieosiągalne, nigdy powtórnie się nie ożenię. Kiedy jej wytłumaczyłem, że „kto raz się sparzy, na zimne dmucha", odparła, iż każdy ma prawo do pomyłki. Nazwanie mojego małżeństwa z Jenny pomyłką to jak nazwanie naszej klęski w Wietnamie remisem. Nie ma sensu powtarzać ani jednego, ani drugiego. SuzieQ to moja lokatorka. Mieszka w domku gościnnym, który stoi na mojej posiadłości. Za towarzyszy ma długiego na siedem stóp grzechotnika diamentowego i na piętnaście - pytona albinosa. Występuje z nimi na estradzie. Nigdy nie wchodzę do niej bez pukania. Śledzi moje wyjścia i przyjścia bez cienia zażenowania faktem, że wtyka nos w czyjeś prywatne sprawy. Ale trudno, jej ciekawość jest z gatunku nieposkromionych. Wracając do moich spraw, prawda wygląda tak, że nie ciekawi mnie sypianie z kimś dla samego sypiania. Od mojego ostatniego poważnego związku minęło osiem miesięcy i nie miałbym nic przeciwko temu, żeby nawiązać kontakt o wiadomym charakterze, ale nie na krótki dystans. Praca zbyt mnie wyczerpuje, żebym miał marnować energię na głupstwa. Na dodatek do Bożego Narodzenia pozostało tylko kilka tygodni i zaczęła mi doskwierać myśl o spędzeniu go w pojedynkę. Człowiek, budząc się sam w bożonarodzeniowy ranek, czuje się najbardziej samotny na świecie. No, może poza jeszcze jednym samotnym przebudzeniem -w Nowy Rok. Zaliczyłem i jedno, i drugie. Nie było fajnie. Kiedy tylko wjechałem do Antelope Valley, temperatura w jaguarze podskoczyła o kolejne dziesięć stopni. To jedyny problem z klasykami motoryzacji; brakuje im komfortu nowych modeli. Klimatyzacja ledwo zipała. Wiała Santa Ana, suchy, pustynny wiatr, i niebo było bladonie-bieskie, nie jak zwykle brązowawe. W odległości czter52

dziestu mil, za hektarami zarośli, wyrastały góry. Zawsze zastanawiało mnie, dlaczego ludzie żyją w takich warunkach. Jak wygląda ich dzień codzienny? Czy znają sąsiadów? Jak często jeżdżą na zakupy? Nie przeżyłbym w takiej dziczy. Jestem chłopak z miasta. Uwielbiam LA. Uwielbiam zachody słońca, gdy smog zabarwia niebo koszmarnymi oranżami, różami i purpurą. Uwielbiam to, że zawsze mogę znaleźć wszystko, czego potrzebuję, w takiej czy innej części miasta, że we wtorek wieczór wystawiam śmieci do segregacji i w środę rano ich nie ma. Owoce w moim całodobowym spożyw-czaku są tak zdumiewające i boskie, że ciągnę tam gości, a oni przecierają oczy ze zdumienia. Sklep z narzędziami i innym żelastwem jest otwarty od piątej rano do jedenastej wieczór, a księgarnia od ósmej do północy... i zawsze jest pełna. Mogę kupić alka-seltzer albo karabinek szturmowy - często w tym samym sklepie - o każdej porze dnia i nocy. Dlatego właśnie muszę złapać tego Kinowego Kosiarza. Spieprzę sprawę i pa, pa, LA. Zostanie mi patrolowanie krowich pastwisk w Bakersfield. Odezwała się komórka. Wyświetlacz informował, że dzwoni komendant, z prywatnego numeru. Przez chwilę myślałem, żeby nie odbierać, ale wiedziałem, że jeśli zależy mi na pozostaniu w LA, lepiej zrobię, odbierając. -Wywiadowca King. - Nie lubię przypominać ludziom, że mam włączoną identyfikację numeru dzwoniącego, stąd odpowiadając, nigdy nie zwracam się po imieniu czy nazwisku. - Kapitan Barton. W telefonie głos komendanta Philipa Bartona bywa jeszcze bardziej napięty i szczekliwy niż podczas bezpośredniej rozmowy. Miał zwyczaj mówić rzeczy oczywiste, strzelając krótkimi seriami słów i sznurując wargi między zdaniami. 45

- Kinowy Kosiarz. Co nowego? - Jadę do Santa Clarita. Ovsanna Moore kręci tam w Anticipation. Jest jeszcze ktoś, z kim muszę porozmawiać. Usłyszałem szelest gazety. -Anticipation. Druga ofiara, Mai Goulart, właśnie skończyła dla nich film. - Wiem, kapitanie. Dlatego tam jadę. - Wolałem na razie nie przekazywać mu szczegółów. Najpierw musiałem pogadać w cztery oczy z łóżkową przyjaciółką Benny'ego, od której brał krew. Po drugiej stronie linii rozległo się westchnienie irytacji. - Ta sprawa to dla mnie wrzód na dupie, Peter. Nie ma aktora, agenta i adwokata w mieście, który nie dostałby amoku. Potrzebuję jakichś wyników. - Wiem, kapitanie. Są postępy, proszę mi wierzyć. Irytacja opadła o jedną kreskę. - Chwilę temu miałem telefon. Rekiny już zwąchały krew. Mówią o prawach filmowych do śledztwa. - W ustach małomównego kapitana to była długa przemowa. - O, tak? - Oczywiście, film o zamordowaniu Laci Peterson wyemitowano, zanim wybrano ławę przysięgłych. Spojrzałem w lusterko wsteczne. - Może zaproponują mi rolę. - Zawsze chciałem zagrać w filmie; nic dużego, rólkę, coś seksownego i bohaterskiego. - Niemożliwe. Nie jesteś dość przystojny. - Powiedziane bez śladu ironii; sukinsyn był serio. Niech go cholera. Najwyraźniej zapomniał, jak dobrze wypadłem na zdjęciach po akcji ratunkowej w rzece. Wrócił do oczywistości. - Znajdź tego faceta. Znów kogoś stuknie i całe miasto weźmie sobie wolne. Wiesz, że ratusz nie będzie winił mordercy. Ty za to zapłacisz. Ja zapłacę. Nie kapitan, nie komenda. Ja. Peter King. Tajniak As. To już nie będzie tak ładnie wyglądać z dodatkiem „były". 54

Mam w portfelu złotą oznakę, policyjny skaner w samochodzie i glocka 17L w kaburze przy pasku. Mam za osłoną przeciwsłoneczną bilety na koncert dobroczynny na rzecz Funduszu Policyjnego. Moglibyście pomyśleć, że pokonam bramę Anticipation Studios w niecałe dwadzieścia minut. Nie. Strażnik musiał sprawdzić moje prawo jazdy, zadzwonić do produkcji Anticipation, uzyskać zgodę na wydanie przepustki, wypisać mi przepustkę, na której umieścił moje nazwisko, numer prawa jazdy i czasowego miejsca parkingowego. Nie przeszkadzałoby mi to, gdybym nie musiał siedzieć w samochodzie, słuchając, jak silnik się przegrzewa. Powiedziano mi, że nikt nie przekracza bramy studia bez sprawdzenia, nagrania i opieczętowania. To mogło mi ułatwić życie w przyszłości. - Każdy to przechodzi? - Jak wynikało z napisu na identyfikatorze, strażnik nazywał się Oliver Gant. Wyglądał na tyle wiekowo, że mógł pracować dla D.W Griffi-tha. - No, dawniej, jak miałeś naklejkę na szybie z numerem stałego miejsca parkingowego, tylko podnosiłem szlaban. Ale od ataku na WTC mam nakazane sprawdzać prawo jazdy, bagażnik i zaglądać pod samochód. - Wysunął niski wózek, coś jakby odkurzacz z lusterkiem, odwrócony peryskop. - Mam nakaz sprawdzania każdego i sprawdzam każdego. Oczywiście poza panną Moore i panem DeWitte'em. Jej nie przeszkadza, że ją zatrzymuję, ale on strasznie się wkurza. Powtarzam mu, że ktoś może mu podpiąć bombę pod samochód, a on wcale nie będzie o tym wiedział, ale on tylko szybciej gazuje przez bramę. Panna Moore jeszcze bardziej się wścieka, jak to widzi. - Wygłasza pan te przestrogi z jakiegoś powodu? Chodzi mi o tę bombę pod samochodem pana DeWitte'a. Ma wielu wrogów? Gant jeździł pod autem lusterkiem. - Coś mi się zdaje, że przydałby się panu nowy wydech. 47

Wysiadłem popatrzeć. W lusterku odbijały się plamy rdzy na rurze wydechowej. Cholerny świat. - Ma masę wrogów - nagle stwierdził Gant. Skojarzyłem po sekundzie, o czym mówi. Wcześniej myślałem o znanym mi dyrektorze u Disneya. Był dupkiem, ale miał dobry gust, jeśli chodzi o samochody -i takiego samego XKE jak ja. Może znalazłoby się kogoś w drogówce, kto założyłby mu blokadę i odholował tego XKE na parking policyjny; na wymianę wydechów wystarczyłoby mi kilka godzin. Gość pracował dla Wielkiej Myszy; było go stać na nową rurę wydechową bardziej niż mnie. - Uważa się za drugiego Louisa B. Mayera - dorzucił Gant. - Nie jest zbyt sympatyczny w stosunku do ludzi. W końcu zacząłem myśleć na bieżąco. - Na przykład? -No, na przykład, jak zabito pannę Goulart, panna Moore była naprawdę wstrząśnięta. To ona tu rządzi, wie pan, nie DeWitte. Wygłosiła przemówienie do personelu i tak dalej, przerwała zdjęcia na dwa dni. DeWitte nic z tych rzeczy. Zaczął narzekać, że będzie musiał znaleźć kogoś do jej roli i powtórzyć ujęcia. A potem pojechał na golfa. Bardzo się nie popisał, jakby chciał pan znać moje zdanie. - Wysunął wózek i odstawił go koło swojej budki. - Załatwione, panie władzo. Przepraszam, że pana przytrzymałem. - Nic się nie dzieje. To pan tu jest władzą, panie Gant. Był pan niezwykle pomocny. Jakieś płotki o De Witcie i paniach z obsady? Na przykład Mai Goulart albo Ovsannie Moore? Zachichotał. - Nie, proszę najszanowniejszego pana. Zainteresowania DeWitte'a leżą zupełnie gdzie indziej, jeśli mnie pan rozumie. - Przerwał na chwilę i mówił dalej: - Ale jego chłoptaś, ten, co to reżyseruje Opowieść halloweenową w ha48

li numer trzy, Neville Travis, szalał na punkcie panny Goulart jak kot w marcu. Jemu każda dziura pasuje, jeśli mnie pan rozumie. Zrobiłem krótki zapis w notatniku. Nazwisk przybywało. Wszystkie wiązały się z Anticipation. - Czy Travis jest dziś na planie? - Był jeszcze kilka godzin temu. - Ni to zarzęził, ni to roześmiał się krótko. - Panna Moore wyrzuciła go z całym majdanem. Skróciła zdjęcia. Panna Moore to pistolet. Kropka w kropkę jak matka. - Znał pan jej matkę? - Miałem rację z tym D.W Griffi-them. - Pracowałem dla niej. To były dawne czasy. Jej córeczka jest dokładnie taka jak ona. Obie idą jak czołg. Pewne siebie. Utalentowane. Piękne. Mogłyby być bliźniaczkami. - A ten reżyser, Travis, mówi pan, że czuł miętę do Mai Goulart? Gant skinął głową. - Spotkali się na planie Wampirów Watykanu. Tyle że nie jestem pewien, czy ona poczułajniętę do niego. Ale takiej gwiazdce, co to dopiero zaczyna, trudno powiedzieć „nie" reżyserowi, nawet takiemu dupkowi jak Travis. Czasem przychodziła do mnie zapłakana, prosząc, żebym ją wypuścił z parkingu przed nim, żeby nie mógł za nią pojechać. - Czemu? Bała się go? Prześladował ją? - E, nie, myślę, że raczej bała się tego, co mogłoby się zdarzyć, gdyby DeWitte się dowiedział. Zrobiłem kolejne notatki. - Myśli pan, że DeWitte wiedział? - Idź obejrzyj ten film, synu. Akurat teraz leci. Ten dzieciak był drugim reżyserem; nie schodził kamerą z jej twarzy. Nawet kiedy trzeba było robić panoramy, statystów i w ogóle. Wszyscy wiedzieli. Travis łaził za nią jak owiecz57

ka za pasterką. DeWitte musiałby przespać całą projekcję, żeby niczego nie zauważyć. - Potrzebuję adresów wszystkich szefów: Moore, De-Witte'a, Travisa. - Dostanie je pan w biurze. Jak pan zaparkuje, proszę przejść obok barbecue i wozu cateringu, między toaletami, na drugą stronę studia. Tam są biura. Wręczył mi mapkę parkingu z zaznaczonym miejscem, które mi przypisał. Kiedy tam zajechałem, okazało się, że dwa stanowiska dalej jest miejsce Thomasa DeWitte'a. Było puste. Podobnie miejsce Ovsanny Moore. W to mi graj. Chciałem zadać kilka pytań, nie musząc nikomu nic odpowiadać, a przekonałem się, że ludzie są trochę bardziej otwarci, kiedy w pobliżu nie ma szefa.

ROZDZIAŁ 7 Pchnęłam drzwi trochę mocnej, niż zamierzałam, i anemiczna dziewczyna, która przyciskała do nich ucho, pofrunęła na chudy tyłek. But, podróbka Marca Jacobsa, przeleciał po podłodze. - Co się dzieje, nie dość wyraźnie mnie słyszałaś? - zawarczałam, po czym zacisnęłam mocno wargi; nagle poczułam na języku ostre ukłucie zębów. - Prze-przepraszam. W czym mogę... pomóc? Dziewczę nieporadnie wstało i utykając, uciekło za biurko, pierwszą barykadę, jaką miało pod ręką. Wyglądała na jakieś piętnaście lat - a-pewnie miała siedemnaście - biust rozmiar zero, fryzurka na punka i w prawym uchu kilka kolczyków. Patrząc na jej biodrówki, podziękowałam w duchu temu, kto ją depilował. Poniżej przykusej białej koszuli i miniaturowego brązowego sweterka widać było trzy cale twardego, brązowego brzucha. Gdyby wyglądała bardziej chłopięco, Thomas wylądowałby na niej w tej samej sekundzie, w której dotknęła tyłkiem podłogi. Przyjrzałam się jej uważniej. Może była chłopcem. Czasem trudno to rozstrzygnąć. Wzięłam głęboki wdech i wyczułam mieszankę feromonów, szminki do ust N.V. Perricone i kwiatowych perfum, krzyczących na milę, że są z sieciowej drogerii i kosztują nie więcej niż 12 dolarów i 99 centów. Nie, na pewno dziewczyna. Chłopcy używają lepszych zapachów. 51

- Czy mogę pani pomóc? Teraz odezwała się trochę pewniejszym głosem, ale widząc jej dygocące lewe przedramię, wiedziałam, że rozpaczliwie naciska ukryty pod biurkiem guzik. Niewątpliwie próbowała wezwać wynajętego mięśniaka. - Możesz przestać to robić, tracisz czas. Anthony jest w tej chwili zajęty. - Uśmiechnęłam się, nie rozchylając warg, co tym bardziej musiało ją przestraszyć. Jej oczy wyglądały jak te wielkie kule masła z orzeszków ziemnych oblane ciemną czekoladą, wole oczy, które sprzedają w Ohio przed meczami futbolowymi w college'ach. - Nie. Nie potrzebuję żadnej pomocy. Ale ty tak. Myślę, że powinnaś zejść do kuchni i zrobić sobie kawę. Albo wypić szklankę mleka, czy coś tam, co w dzisiejszych czasach piją ludzie w twoim wieku. -AlepanDeWitte... - Zajmę się panem DeWitte'em. Jestem jego szefową. Ergo, jestem twoją szefową. - Widziałam, że jej wzrok przebiegł do oprawionych posterów, wiszących na ścianach. Wytrzeszczyła oczy, kojarząc, z kim ma do czynienia. -Jest pani... - Wiem, kim jestem. A teraz rusz się! Przebiegła obok mnie, porwała but i podskakując na jednej nodze, znalazła się za drzwiami. Słyszałam stukot pojedynczego obcasa na schodach. Zamknęłam za sobą drzwi i obróciłam klucz w zamku. Rozległ się trzask kilku rygli. To była nowość; DeWitte naprawdę zaczął poważnie traktować swoje bezpieczeństwo. W sekretariacie tak śmierdziało, że mało brakowało, a wróciłabym na korytarz. Kazał wstawić czarne skórzane kanapy i szklane stoliki na podstawie z wapienia. Zamówił wapienie z tego samego kamieniołomu, z którego czerpano surowiec do budowy Getty Museum. Muzeum uwielbiam; nie cierpię jego zapachu. Cuchnie jak setka spoconych ludzi, wonią wapienia. Osobiście uważam, że 60

pasuje wyłącznie do mauzoleów. Smród sekretariatu Thomasa jest tylko nieco koszmarniejszy niż cmentarza w Nowym Orleanie. Dlatego też na ogół spotykamy się w moim biurze. Zobaczyłam swoje odbicie w szkle na jego Lichten-steinie. Nie wierzcie wszystkiemu, co czytacie o wampirach. Oczywiście, że odbijamy się w lustrach i szkle; gdyby było inaczej, to byłoby zaprzeczenie wszelkich praw fizyki. Ale to doskonały efekt filmowy, dawniej i teraz, już od chwili, w której Lugosi narzucił na siebie pelerynę. Nie byłam zbyt zadowolona z tego, co ujrzałam. Moje gęste czarne włosy nie spadały mi kaskadami na plecy. Były rozwichrzone i sterczały daleko we wszystkie strony, reagując na zmianę mojej aury. Skłoniłam się i odchyliłam dolną powiekę. Białka oczu były pełne cieniutkich żyłek. Niebawem całe miały stać się czerwone. Czułam dolne zęby wyrastające z dziąseł i wychodzące im na spotkanie siekacze. Dajcie sobie spokój z hollywoodzkim wyobrażeniem drobniutkich, milutkich kiełków, które wsadzono Christopherowi Lee; zamiast tego wyobraźcie sobie tygrysie szable, górne i dolne. Na dodatek - a to naprawdę mnie wkurzyło, bo właśnie zrobiłam sobie manikiur - paznokcie mi rosły. Płatki koralowego lakieru ścieliły się na podłodze. Zamknęłam oczy, skupiłam się na oddechu, używając techniki, która napełniłaby dumą jogina, techniki, którą udoskonaliłam przez ponad pół milenium egzystencji. Otworzyłam oczy i wbiłam je w Lichtensteina, nie widząc dzieła, tylko własne odbicie w szkle. Białka oczu znów był różowe i mogłam się uśmiechać, nie pokazując zębów. Paznokcie miałam spierniczone i kołtun na łbie, ale to dało się wytłumaczyć. Otworzyłam drzwi i energicznym krokiem weszłam do gabinetu Thomasa. Jego właściciel stał przed Warholem, rozmawiając przez 53

telefon, tyłem do mnie. Miał na sobie czarne dżinsy Dolce & Gabbana, białą koszulę XOXO, czarną jedwabną marynarkę Armani i czarne mokasyny Kenneth Cole. Był bez skarpetek. Wściekłość nie przeszkadzała mi rozpoznawać ulubionych kreatorów. Poza tym mogłabym się założyć, że na ręce miał Patka, którego dałam mu w chwili słabości, a w lekko wypchanej kieszeni dżinsów portfel ze skóry aligatora z kwintetem platynowych kart. W powietrzu unosił się leciutki odór krwi; najwyraźniej minisesja w lochu sado-maso się udała. Byłam biczowana i bita, przypalana żywym ogniem i rozpalonym żelazem, traktowana sztyletem, trucizną i kulą. Za każdym razem bolało jak jasna cholera i nie mam zamiaru powtarzać żadnego z tych doświadczeń, więc po prostu nie rozumiem takich ludzi jak DeWitte, którzy płacą za to, żeby ktoś się na nich wyżywał. Tylko gatunek ludzki to robi. Thomas i ja byliśmy kochankami, kiedy coś mi odbiło i ni stąd, ni zowąd postawiłam sobie pytanie: Czy dla odmiany nie byłoby miło mieć kogoś, kto się mną zajmie? Trwało to około czterech minut. Pod powierzchownością starzejącego się Toma Sellecka - z wąsikiem włącznie - żył mały gnidowaty Mickey Rourke ze śladami po biczowaniu na dupie. Kiedy tylko sobie uświadomiłam, że to nie ja mu je robię, dałam mu buziaka na pożegnanie. Ale nie pożegnałam się z nim na dobre. Potrafił być jednocześnie niezwykle pomysłowym kochankiem - jak na człowieka - i koitalną kloaką. Poza tym był świetnym menedżerem; myślę, że miało to związek z jego śliskim egoma-niakalnym lizodupstwem. Zaoferowałam mu 20 procent Anticipation Studios i siedmioletni kontrakt, a on kupił wapienne stoliki. Dorzucił do nich kilka niezłych dzieł sztuki. Dwa Hockneye, Sama Francisa, Edwarda Ruschę i jednego Warhola, którego potwornie mu zazdrościłam. Drogi Andy, tak strasznie chciałam go przemienić. Rzadko mnie to napa54

da. Chciałam unieśmiertelnić taki talent. Ale gdy tylko dojrzałam ból, który cierpiał, nie mogłam go przedłużać. Oczywiście nigdy się nie połapał. Dwoma krokami pokonałam pokój i wyrwałam ze ściany drut telefoniczny. Thomas odwrócił się w miejscu. Coś paskudnego wyrosło mu na twarzy i zgasło, gdy zobaczył, że to ja. Jego jadowicie wykrzywione wargi wygięły się w uśmiechu, którego pozazdrościłby mu grzechotnik wijący się przez pustynię. -Ovsanna, co, u diabła...? To była ważna rozmowa... - Dlaczego stoisz, Thomas? Twojej dupci coś doskwiera? Źrenice mu urosły. To potwierdziło moje podejrzenia. - O czym ty gadasz? Właśnie nie dałaś mi rozmawiać z Rodrigiem Garcią. Wiesz, jak bardzo się starałem, żeby przekonać go do reżyserowania Modlitwy szatana - a ty nie dajesz mi z nim rozmawiać! - Tak? W takim razie postaraj się nadal tu być, kiedy oddzwoni. Siedząc. Za to ci płacę. I lepiej naucz tego ko-ściotrupka w sekretariacie, żeby nie donosił na ciebie, kiedy w środku dnia wyskakujesz z roboty, bo musisz sobie ulżyć. A jeszcze lepiej zachowaj swoje zabawy sado-maso na czas wolny. - Dźgnęłam go palcem w klatkę piersiową. Nie hamowałam swojej siły. Każde kolejne słowo podkreślałam dźgnięciem. Na bank zostało mu kilka ładnych sińców. - Ale z ciebie durny kutasina. DeWitte próbował stroszyć piórka. - Och, zjeżdżaj, Ovsanna. Nie będziesz mi grozić. Potrzebujesz mnie. - Ja cię potrzebuję? Do czego? Do zatrudniania twojego nawalonego prochami kochasia, żeby spieprzył mi film? Przyszłam ci powiedzieć, że skreślam go z ekipy, Thomas. I gdyby to ode mnie zależało, skreśliłabym go w ogóle z Hollywoodu. I pozbądź się tego bezmózgiego mięśniaka, którego zrobiłeś ochroniarzem. Co by było, gdyby Japończycy przyjechali? Co by zrobił, otworzył ogień? 63

- To autentyczny ochroniarz, Ovsanno. Ma pozwolenie na broń. W tym mieście giną ludzie. Jesteśmy w niebezpieczeństwie i nie zamierzam wystawiać się na ryzyko. - Jedyna osoba, z której strony grozi ci niebezpieczeństwo, to ja, Thomasie. Spiernicz coś jeszcze raz i cię załatwię. Załatwię cię bezpowrotnie. Zależy mi na tej fuzji i nie schrzanisz jej, bo myślisz siurkiem, a nie głową. Pozbądź się Travisa z ekipy i zastąp Anthony'ego kimś, kto potrafi jednocześnie myśleć i mówić. A jak już jesteśmy przy zmianach, postaraj się o prawdziwą sekretarkę. Chłopczyca musiała trzymać na dole zapasowe klucze, bo gdy prułam przez sekretariat, stała znów za biurkiem. Policzki jej pałały i nie była to zasługa makijażu. Usłyszała wszystko. Przesunęłam językiem po zębach, by się upewnić, czy nie przestraszyłam jej jeszcze bardziej. - Jestem prawdziwą sekretarką - szepnęła. Odchrząknęła i powtórzyła: - Jestem prawdziwą sekretarką. Mam licencjat. Ho, ho i do tego miała jaja. Może sądzone jej było przeżyć w tej branży. - Pięknie, to zacznij sekretarzować. I witaj w cudownym świecie filmu.

ROZDZIAŁ 8 SANTA CLARITA 14.00 Gdybym nie został policjantem, trafiłbym do przemysłu filmowego. Moja matka jest jedyną znaną mi osobą, przed którą ta branża nie ma tajemnic, i mimo wszystko chciała, żeby jej dziecko było aktorem. Uwielbia kino. Dorastała w Hollywoodzie w epoce chwały wielkich wytwórni i marzyła o zostaniu kontraktową aktorką, ale nigdy nie dotarła tak wysoko. Jednak w latach pięćdziesiątych pojawiła się w kilku filmach: jako statystka w kawiarni w Czasie lata, statystka w sklepie w Długim gorącym lecie i statystka w Nagle latem. Potem pojawiła się telewizja i mama odniosła większy sukces. Zagrała w serialu Merva Griffina Letnie wakacje. Nie żartuję. Kolejno zagrała dziewczynę w barze w serialu Rawhide, kobietę w barze w Bonanzie i kobietę za kratkami* w Nietykalnych. Nadal z niej żartujemy, że jak raz została obsadzona w jednej roli, grała ją gdzie popadło. Kiedy tylko nie pracowała, chodziła do kina. Uwielbiała filmy i zaraziła mnie tym uczuciem. Ledwo osiągnąłem wiek, w którym potrafiłem usiedzieć w jednym miejscu dwie godziny, włączała telewizor i pokazywała mi na wideo piracką kopię Dźwięków muzyki. Może wyobrażała * Gra słów, ang. „za kratkami" - behind bars. 57

sobie, że wyrośnie ze mnie drugi Christopher Plummer. Ale dzieciaki von Trappa nie robiły na mnie żadnego wrażenia, natomiast chłonąłem widok niemieckich żołnierzy w eleganckich szarych mundurach, zaopatrzonych w lśniące pasy, oficerki i automaty. Mama nie chciała jednego - żebym poszedł w ślady taty i został policjantem. Czar munduru zniewolił mnie jednak już w pierwszym filmie, który mi pokazała. Kiedy się usamodzielniłem, zrezygnowała z aktorstwa i zajęła się cateringiem dla ekip filmowych. „Zjadłam tyle okropnego jedzenia w studiu, że wiem, czego potrzeba aktorom", powiedziała. Miała rację. I umiała gotować! Przodkowie taty byli Walijczykami, ale przodkowie mamy to Włosi, więc ma kucharzenie we krwi. Była tak dobra, że gwiazdy zaczęły się jej domagać i po kilku latach miały zagwarantowane w kontraktach, że będą żywione przez King's Catering, King of Caterers. W połowie lat siedemdziesiątych mama dysponowała siedmioma pracującymi równolegle ciężarówkami i fruwała z planu na plan, doglądając ragout i grillując. Znała upodobania Clinta, zawsze miała jakiś specjał dla Meryl. Pacino i De Niro ściskali ją, kiedy się pokazywała, a Shirley MacLaine dała jej kupon zakupowy na wróżenie z ręki. Mama gromadziła pamiątki z każdego filmu i serialu telewizyjnego, w którym pracowała; darowane scenopisy, przecenione kostiumy, zdjęcia z autografami i wyniesione ukradkiem rekwizyty. W czasach cateringu postarała się o kilka scenopisów z autografami całej obsady. A jeśli produkcja rezygnowała z niechcianych krzesełek z nazwiskami gwiazdy, brała je z pocałowaniem ręki. Kiedy pojawił się eBay, przekazała firmę cateringową mojemu rodzeństwu, po czym zaczęła sprzedawać pamiątki. Zeszłego roku doszła do sześciuset tysięcy dolarów i rodzice kupili segment, tym razem w Miami. Ojciec właśnie odszedł na emeryturę z komendy policji 66

w LA. Jego ojciec i dziadek byli krawężnikami w Nowym Jorku. Jednak wcześniej różnie bywało. Mój prapradziadek należał do szajki Tweeda, odbierał łapówki dla swojego szefa, w zamian za umożliwienie budowy linii kolejowej Erie Railroad, bo, jak głosi rodzinna legenda, uznał, że „lepiej brać łapówki, niż płacić łapówki". Ojciec był najdumniejszy z tego, że przez niemal trzydzieści lat służby ani razu do nikogo nie strzelił. Ja nie pamiętam, kiedy ostatnio strzelałam poza strzelnicą. Uwielbiam te policyjne seriale. Broń dymi praktycznie w każdym odcinku... i nikt nigdy nie ma roboty papierkowej! W tym mieście wkurz się, użyj choć raz broni i utoniesz pod formularzami. W rodzinie Kingów jest trzech chłopaków i cztery dziewczyny. Starsi, jak mówiłem, prowadzą teraz The King of Caterers; poszerzyli działalność o imprezy cele-brytów, urodziny, bar micwę, wesela. Słyszałem, że pracują nad serią sosów opatrzoną nazwiskami gwiazd. Jestem jedynym policjantem w rodzinie. Po cichu podejrzewam, że zostałem nim tylko po to, by choć raz zrobić coś, z czego mój ojciec byłby dumny. I nigdy tego nie żałowałem. Są jednak takie chwile, na przykład, gdy wjeżdżam na obszar studia czy wchodzę na plan, żywy lub studyjny, gdy nie mogę się oprzeć myśli: A co by było, gdyby...? Jak potoczyłoby się moje życie, gdybym poszedł drogą, którą tak starannie przygotowała mi matka? Bardzo chciała, żebym zaistniał w świecie filmu. Miała wtedy kontakty, które otworzyłyby mi wiele potrzebnych drzwi. Mógłbym być gwiazdą. Szedłem zapleczem Anticipation, trzymając się cienia. Wolałem się nie spocić. Grudzień w LA i 30 stopni! Słyszałem ludzi narzekających na pogodę w tym mieście, ale byłem w grudniu w Nowym Jorku i wierzcie mi, wiem, gdzie wolę mieszkać. Wiedziałem bardzo niewiele o Anticipation Studios, 59

ale nie było w tym niczego zaskakującego. Poza gigantami - Warnerem, Paramountem, Universalem i 20th Century Fox - funkcjonuje kilkanaście małych studiów, rozrzuconych po całym mieście. No cóż, ktoś musi wypełniać rozdziawioną paszczę tv-landu. O Anticipation wiedziałem tyle, że zaczęły od niskobudżetowych horrorów dla wypożyczalni DVD. Były własnością królowej horroru, Ovsanny Moore, córki równie sławnej Anny Moore. Kojarzyłem, jak wygląda Ovsanna - chyba nawet miałem na ścianie poster jej albo jej matki, kiedy byłem dzieckiem -ale za diabła nie potrafiłem sobie przypomnieć tytułu jej ostatniego filmu. Zresztą żadnego. Ale miała za sobą długą karierę w Hollywoodzie i zrobiła dobrych kilkanaście tytułów. W mieście, w którym kariera często mierzona jest pojedynczym występem lub trwa kilka miesięcy, to było prawdziwe osiągnięcie. Wyszedłem z oślepiającego grudniowego słońca w mrok zastygłego w bezruchu, cichego studia. Zanim ruszyłem dalej, stałem i czekałem, aż wzrok mi się przystosuje - tej policyjnej sztuczki nauczył mnie ojciec. Przed sobą miałem szereg planów; po lewej całkowicie urządzona sypialnia młodej dziewczyny, w której nie zabrakło nawet zasłanego różowym perkalem łóżka i białych mebelków z wikliny, po prawej przytulny pokój dzienny z choinką, prezentami i migocącymi ozdobami. Ogromna plama krwi widniała na suficie; krew ściekała też po ścianie. Na drzewku zamiast gwiazdy tkwiła niesłychanie realistyczna, odcięta głowa. Uznałem, że to nie będzie typowy familijny filmik bożonarodzeniowy. Studio było praktycznie bezludne; technicy mocowali drzwi, elektryk sprawdzał liczniki, chyba pomocnik scenografa porównywał dekoraq'ę z polaroidowymi zdjęciami, przekładając rekwizyty. Gdzieś w oddali ktoś fałszywie podśpiewywał Hawa Nagila, ludową piosenkę żydowską. Brnąłem przez wężowisko kabli i już byłem przy wie68

szakach z kostiumami, kiedy się odwróciła i zauważyła mnie. Z energią żuła podwójną różową gumę. Odchyliłem marynarkę, pokazując oznakę i broń, przygotowany na raczej chętną współpracę. - Obok - warknęła. Popatrzyłem na nią bez wyrazu. -Nie tylko zagubiony, ale głuchy? - spytała. Mlask, mlask, mlask. - Matczyną miłość kręcą w dwójce. Wydmuchnęła wielki różowy balon... ... który przekłułem długopisem. Zarozumiały dwudziestoletni smark. Pewnie też gada przez komórkę w restauracjach. Z bólem przyznaję, mój wiek daje o sobie znać. - Ten pistolet jest prawdziwy. Oznaka jest prawdziwa. Z czego wynika, że jestem prawdziwym policjantem. A ty jesteś...? - zapytałem ostro. Pozbierała gumę z nosa i policzków. - Pryszczyk. - Była drobnym rudzielcem o drobnej twarzyczce, grubym na cal makijażu i zdumiewających turkusowych oczach, które zapewniają tylko szkła kontaktowe. - Przepraszam? -Pryszczyk... no, tak naprawdę Priscilla, ale wszyscy mówią na mnie Pryszczyk, bo mam... -Domyślam się. Szukam Evy Casale. Pracuje przy efektach speq'alnych. Pryszczyk zwinęła gumę w kulkę i z powrotem włożyła ją do ust. Nie mogłem w to uwierzyć. Z gumą zgarnęła cały makijaż. - Niech pan idzie przez drzwi z napisem „Przejścia nie ma", obok toalet, aż zobaczy pan coś jak blaszak z drugiej wojny światowej. Tak po prawdzie to jest stary wojskowy blaszak. Mamy w nim pracownię efektów specjalnych. Eva pewnie w niej jest. - Kiwnąłem głową na znak podzięki i już odwracałem się, gdy spytała: - Czy ma kłopoty? -Nie potrafiła ukryć rozemocjonowania w głosie. 61

Odwróciłem się i nałożyłem na twarz swój najskuteczniejszy uśmiech. - A coś na to wskazuje? - No, kurczę, nie wiem - zaczęła, po czym pociągnęła szybko dalej, gdy zobaczyła, że zamierzam odejść. Chodzi o tamtego człowieka, no nie? - Jesteś znakomita - stwierdziłem ogólnikowo. - Zauważyłam go, jak się przekradał - powiedziała, rozglądając się i przybierając najlepszą minę konspirator-ki, na jaką było ją stać. - Ciary mnie przeszły na jego widok. - Dramatycznie zadygotała. Skinąłem głową. Trudno nie zauważyć Benny'ego, chociaż nasuwało się pytanie, jak udało mu się ominąć ochronę. Może czekała mnie kolejna pogaduszka ze strażnikiem lub z Bennym. - Kiedy widziałaś go ostatnio? Był z kimś? - Był tu kilka dni temu. Wcześnie. Zostaliśmy wezwani na piątą rano i nie mogłam pojąć, dlaczego ktoś miałby się tu pokazać o tej porze, gdyby nie musiał. Słońce nawet jeszcze nie wzeszło. - Znów zadygotała. - Miał taką białą skórę, że wyglądał jak zjawa. „Poranny ptaszek" i „biała skóra"; dwa określenia, które jakoś nie kojarzyły mi się z Bennym. - Opisz go. Pryszczyk pożuła i zastanowiła się, po czym znów po-żuła. Miała wydmuchnąć kolejny balonik, ale się zreflektowała. " - Był chudy - rzekła w końcu. - Chudy i brzydki. Nie zasypywała mnie informacjami, na których mógłbym się oprzeć. - A co z jego brodą? - Och, nie, nie miał żadnej brody. I wie pan, co jeszcze? - dodała. - Śmierdział. Jakby wpadł w wielkie gówno. - Chudy. Brzydki. Śmierdzący. - Zapisałem to, na wypadek gdybym zapomniał szczegółowego opisu. 62

- i był łysy. - Łysy? - Benny miał wiele cech, między innymi był chudy, brzydki i cuchnący, ale łysy nie był. - Łysy i biały - dodała Pryszczyk. - Rasa biała, płeć męska - dopisałem w notesie. - Nie, biały. Chodzi mi o to, że był naprawdę biały, miał białą skórę, bez żadnego zabarwienia. Albańczyk. - Albinos? - Nie, nie, biały gość. Naprawdę biały jak tamten gość w Zagadce Powdera. Widział pan ten film? Rany, ale reżyser dał czadu. -Dziękuję, Pryszczyk, naprawdę bardzo mi pomogłaś. - Odwróciłem się i poszedłem do drzwi „Przejścia nie ma". Pryszczyk zapewne wróciła do pracy na planie. Najpierw Biblijny Benny, a teraz zły albinos; Eva Casale miała bardzo dziwne towarzystwo. Blaszany barak stał kawałek drogi od głównego hangaru, zniszczony metalowy prostokąt o zaokrąglonym dachu, pasujący jak ulał do każdego filmu o drugiej wojnie światowej. Jeśli Ovsanna Moore- reinwestowała w firmę, nie wyrzucała pieniędzy na obiekty. Barak może kiedyś był zielony, ale dziesiątki lat słońca LA i pustynnych wiatrów spaliły go na ten szczególny kolor, który magazyny z męską modą lubią nazywać taupe*. Mam dżinsy w kolorze taupe. Nigdy ich nie noszę. Ściany pokrywały wypisane flamastrem autografy aktorów, którzy kręcili tu filmy. Gdyby kiedyś sprzedawali tę ruderę i moja matka mogła ją dostać w swoje ręce, miałaby złoty dzień na eBayu. Nagle wyobraziłem ją sobie, tnącą piłką do metalu ściany i dach na małe, krzywe kawałki. Drzwi były otwarte i czułem powiew lodowatego powietrza z potężnych klimatyzatorów, umieszczonych * Fr., dosł. „kreci", popielaty z brązowozielonymi refleksami. 71

na metalowych wspornikach nad rozległą przestrzenią. Wszedłem w świat marzeń dziewięciolatka. Długi barak pękał w szwach od potworów w różnych fazach konstruowania. Na ścianach wisiały kawałki ludzkich ciał. Wyglądały jak prawdziwe. Towarzyszyło im tak wiele najrozmaitszych okazów białej broni, że na ten widok Kuro-sawie ślina pociekłaby z ust. To był eBayowy raj mojej matki. W środku stał rozległy, wysoki stół roboczy, mający pewnie dziesięć na dwadzieścia stóp, podzielony czarną trzycalową taśmą na trzy części. Na każdej leżały sztuczne kończyny i rekwizyty do różnych filmów. Sponiewierany tors Świętego Mikołaja spoczywał na plecach, niemal na połowę rozcięty nożem, który utkwił w wątrobie. Nawet czuło się stosowny odór, słodki i kleisty. Nie wiedziałem, że czarodzieje rekwizytorni posuwają się do takich wysiłków; może była to zabawa dla samej zabawy. Na ścianie w głębi wisiał ukrzyżowany trup młodej kobiety. Był zdumiewająco realistyczny. Gardło podcięto mu tak głęboko, że głowa leżała na ramieniu. Dziura w brzuchu ukazywała białe zwęźlenia kręgosłupa. Kupa flaków na ziemi udawała organy wewnętrzne. Stamtąd bił smród śmierci. Ta Casale była niesamowita! Podszedłem bliżej i smród się wzmógł. Był doprawdy jednoznaczny. Wtedy zobaczyłem muchy. I usłyszałem kapanie lepkich płynów ciała. Nie oglądałem dzieła mistrzyni efektów speq°alnych. Miałem nieodparte przeczucie, że oglądam samą Evę Casale. Ktoś właśnie obsadził ją w jej własnym horrorze.

ROZDZIAŁ 9 Stałyśmy na chodniku przed moim biurem, czekając, aż Jesus przyprowadzi samochód, gdy zadzwonił telefon Maral. Mój gatunek nie miewa przeczuć - w każdym razie, jak przypuszczam, nie częściej niż ludzie. Ale kiedy się przeżyło tyle lat co ja, naprawdę można mówić o szóstym zmyśle; wiedziałam, że zanosi się na kłopoty. Maral wsunęła za ucho Bluetootha, spoglądając na ekran komórki. - Produkcja - mruknęła. - Linia Bobby'ego Wise'a. -Bobby jest kierownikiem produkcji w Opowieści halloweenowej. - Tu Maral, Bobby, co jest? Jej twarz straciła wszelką barwę. Ostatni raz widziałam to podczas posiłku i straciłam poczucie czasu. Uwielbiam samo określenie, jakże trafne. W momencie stresu krew jest pompowana do kończyn, odpływając z części ciała mniej istotnych dla zachowania życia. Organizm szykuje się do sytuacji krańcowej, w której pozostaje tylko wybór: walka lub ucieczka. Twarz blednie. Teraz twarz Maral nabrała woskowej barwy; powieki i wargi stały się sinopurpurowe. Zdjęła Bluetootha i zamknęła telefon. - Eva Casale została znaleziona martwa w swojej pracowni - powiedziała. - Morderstwo? - Przybita do ściany, częściowo zdekapitowana, wnętrzności wyrwane. 65

- Morderstwo, bez dwóch zdań - potwierdziłam ponurym tonem. Maral milczała; zna moje szubieniczne poczucie humoru. Milczałyśmy, dopóki nie znalazłyśmy się w samochodzie. Nie pytając mnie, Maral pojechała z powrotem do studia. Przez kilka minut nie zamieniłyśmy słowa; w końcu, czekając na światłach na skrzyżowaniu Sunset i Cold-water, rzekła: - Myślę, że musimy o tym porozmawiać. - O Evie? - spytałam, chociaż wiedziałam, że nie ją ma na myśli. - O Jasonie, Mai i Tommym. I teraz Evie. - Zmarszczka przecięła jej gładkie czoło. - Ale Eva to co innego, no nie? Nie mieści się we wzorcu, prawda? - Jakim wzorcu? -Jason, Mai i Tommy byli twoimi... Tworami -powiedziała niemal obojętnym tonem. To nie było pytanie. -Tak. Maral wie, kim jestem, i przyjmuje to do wiadomości. Nigdy nie pytała o moją przeszłość; cała jej wiedza o mnie i moim gatunku opiera się na tym, czego się dowiedziała podczas dziesięciu lat naszego obcowania. Nie poruszamy tego tematu. Może to dlatego jesteśmy tak długo razem. Wie, że mam, nazwijmy je, twory. Nazywam ich krewnymi - chociaż nigdy dziećmi - ale ona ani razu nie okazała, ze chciałaby być jednym z nich, ani nie dopytywała się, jak wygląda proces tworzenia. Poza tym wie, że wszystko, co widziała na ekranie lub czytała o moim gatunku, to bujda na resorach. - Eva nie była jedną z was. - Znów było to stwierdzenie, nie pytanie. - Nie, nie była. - Większość istot mojego gatunku pojawia się przed kamerą, chociaż wprowadziłam zasadę, że w moich filmach nie więcej niż dwie. Z czysto egoistycz74

nych względów. Kiedy gram główną rolę, chcę, żeby publiczność patrzyła na mnie. Światła się zmieniły i ruszyłyśmy. - Więc czemu ją zabito? - Są dwie możliwości - powiedziałam szybko - przypadkowo lub celowo. - To nie był przypadek. Nie krzyżuje się nikogo przez przypadek. - Więc to było zaplanowane. Znów mamy dwie możliwości: albo to zbieg okoliczności, albo jest w jakiś sposób związane z innymi morderstwami. Maral spojrzała na mnie ostro. - Musi się wiązać. Skinęłam głową, bezmyślnie zdrapując płatki lakieru ze zniszczonych paznokci. Cholernie dobrze wiedziałam, że to nie zbieg okoliczności. - Może ktoś mylnie wziął ją za jedną z twoich... krewnych - zasugerowała Maral. -Niepodobna. Ten, kto załatwił tamtych troje, wiedział, kim są, i znał wypróbowane, godne zaufania sposoby: palowanie, dekapitaqa, rozczłonkowanie i utopienie. Wiesz, nas niełatwo wykończyć. - Poczułam lodowaty dreszcz na plecach; wróciła pamięć przeszłości, innego miejsca, innej epoki. - No cóż, poderżnięto jej gardło prawie do kręgosłupa - to niemal dekapitacja. Może ktoś chciał dać ci do zrozumienia, że wie, kim jesteś. Może śmierć Evy miała cię wystraszyć. Roześmiałam się ostro, szczekliwie. Zabrzmiało to paskudnie nawet w moich uszach. - Śmierć ani trochę mnie nie przeraża. Nie uwierzyłabyś, gdybym ci powiedziała, ile razy się z nią spotkałam. Przeżyłam wojny, głód, zarazy i prześladowania. Śmierć przyprawia mnie o jedno - o złość. - Więc to miało być ostrzeżenie. 67

- Och, na pewno. - Ale co ono oznacza? - spytała Marał, gdy skręciłyśmy do studia. - Oznacza, że w Hollywoodzie jest łowca wampirów -stwierdziłam ponuro - i właśnie popełnił pierwszy błąd. Dalej jechałyśmy w milczeniu. Dotarłyśmy do bramy i strażnik Gant wpuścił nas do środka. Niech to diabli porwą, a można by pomyśleć, że po tym, jak w studiu popełniono morderstwo, zacznie się pilnować i zatrzyma samochód. - Jaki błąd? - w końcu spytała Maral. -Nie jestem jedynym wampirem w Hollywoodzie, wiesz o tym, ale za to pierwszym, który tu przybył. To daje mi prawo do władzy. Jestem kasztelanką. Po mnie przybyła jeszcze garstka i zajęła się kinem. Charlie i Rudolph, oczywiście, Douglas i Mary, a także ta odrażająca i niebezpieczna Theda Bara. Stworzyliśmy niewielu krewnych. Byliśmy ostrożni, bardzo ostrożni. Poza Thedą Barą. Prawie doprowadziła nas do upadku, porywając się na takie ryzyko, jak zrobienie Był sobie głupiec. Na litość boską, zagrała samą siebie, wampira. Rozkoszowała się tym wizerunkiem i złą sławą. Byliśmy zmuszeni zniszczyć jej klan i zrobiliśmy to pewnej krwawej nocy w tysiąc dziewięćset dziewiętnastym. Zresztą nie cierpiała Kalifornii, była więcej niż szczęśliwa, kiedy zasugerowaliśmy jej usunięcie się w cień. Przedstawiłam ją jednemu z moich tworów, reżyserowi niemych filmów, Charlesowi Brabinowi. Wzięli ślub i pojechali do Nowego Jorku. Ale inni nadal mają krewnych w mieście i okolicach. Co ciekawe, ten morderca wybrał tylko moje twory. - A teraz twoją pracownicę. W jej głosie był strach. Położyłam rękę na bladym ciele Maral i uwolniłam trochę mojej energii. Moje palce się rozświetliły. Zajęczała, gdy czysta moc przepłynęła przez nią. -Nie pozwolę nikomu i niczemu cię skrzywdzić 68

oświadczyłam uroczyście. - Może nie jesteś mojej krwi, ale należysz do rodziny i dlatego obejmuje cię moja ochrona. Wysiadając z auta, przysięgłam w duchu, że tym razem spiszę się lepiej niż w przypadku Tommy'ego, Mai i Jasona. Ten gliniarz na pierwszy rzut oka niezbyt przypadł mi do serca. Drogi fryzjer i drogie, butikowe dżinsy. Pewny siebie, za bardzo pewny siebie. Pewnie jeździł hummerem, wyrównując w ten sposób rozmiar fiutka. I byłam gotowa się założyć, że oglądał powtórki Miami Vice. Niedorobiony Don Johnson. Stał przed pracownią efektów specjalnych, robiąc zapiski w małym kołonotatniku, podczas gdy technicy policyjni w białych uniformach roili się wokół niego. Zza drzwi błyskał flesz aparatu fotograficznego. Ktoś robił szczegółową dokumentację zmasakrowanej Evy. Nawet na zewnątrz czułam smród jej mięsa i krwi. Niezwykłym wysiłkiem woli zablokowałam kły. Nie miałam ochoty oglądać Evy; musiałam się oddalić. Zobaczyłam, że poliq'ant podnosi wzrok i jego migdałowe oczy rosną, gdy rozpoznał mnie w tej samej chwili, w której się odwracałam, by odejść. Usłyszałam za sobą kroki, gdy szybko zmierzałam na plan Opowieści halloweenowej. Zamierzałam zawiesić zdjęcia; nie mogłam wymagać od ekipy Evy, by pracowała, nie zrobiwszy sobie chociaż jednodniowej przerwy. Nawet nie wiedziałam, czy bez jej nadzoru podołają dalszym obowiązkom. Musiałam natychmiast się z nimi spotkać. - Panno... szanowna pani... panno Moore. - Tak, panie władzo. -Jestem wywiadowca Peter King, komenda Beverly Hills. 77

Mimo że nie wyciągnął do mnie ręki, wyciągnęłam moją i ujął ją, wpierw ukradkiem wytarłszy dłoń o spodnie. Kiedy to tylko możliwe, staram się unikać fizycznego kontaktu z nieznajomymi, bo nie lubię być bombardowana niechcianymi wrażeniami, ale tym razem przeważyła ciekawość. Chciałam wiedzieć, jak mam sobie z nim radzić. Napłynął kłąb wrażeń i obrazów: ...ciekawość... niepokój... poster z jednego z moich filmów... podziw... brudny mężczyzna w koloratce... gniew i obrzydzenie... ciało Evy przybite do ściany... jaguar XKE. No, przynajmniej nie hummer. - Dobrze się pani czuje? - Przyglądał mi się z przejęciem. Przesunęłam językiem po zębach. Musiałam wiedzieć, czy utrzymuję kontrolę nad ciałem. Skinęłam głową, nic nie mówiąc. Nie jestem pewna, czego się dowiedziałam, nawiązawszy kontakt - z pewnością więcej, niż się spodziewałam, i dość, aby zrewidować pierwsze wrażenie. Może jednak nie był kompletnym dupkiem. - Czy jest tu jakieś miejsce, w którym moglibyśmy porozmawiać? - spytał. - Możemy przejść do mojej przyczepy. Przecięliśmy plan Opowieści halloweenowej. Dostrzegłam, że King się rozgląda - i nagle odcięta głowa na choince wydała mi się nie najlepszym pomysłem. -Myślałem, że to efekt specjalny - odezwał się nagle. - To ciało na ścianie - wyjaśnił, widząc mój pytający wzrok. - Kiedy je zobaczyłem, w pierwszym odruchu pomyślałem, że to tylko efekt speqalny. Dziś trudno powiedzie, co jest prawdziwe, a co nie. - Zwłaszcza w tym mieście - zgodziłam się z nim.

ROZDZIAŁ 10 SANTA CLARITA 15.30 Były tylko dwa wytłumaczenia. Albo miała wielkiej klasy operatorów, albo naprawdę świetne makijażystki, bo z bliska, oko w oko, była starsza, niż się spodziewałem. Nadal warta grzechu, ale starsza. Nie wyglądało też na to, żeby coś ze sobą robiła, co w tym mieście było niemal niespotykane. W Hollywoodzie kobiety się nie starzeją; one tylko coraz dziwniej wyglądają. Nie ma nietkniętej twarzy na Rodeo Drive. Wszystko to po botoksach, laserowych peelingach, liposukcjach i przeróbkach ust. I tak było już przed implantami policzków i szybkimi liftingami w porze lanczu. Moja lokatorka, SuzieQ, jest fanką serialu o chirurgach plastycznych - przynajmniej była podczas dwóch pierwszych sezonów - i informuje mnie na bieżąco o wszystkich dostępnych zabiegach. Co się stało z poczciwą, staroświecką korektą nosa, którą moja siostra przeszła w latach sześćdziesiątych? Chociaż jak o tym pomyśleć, to też nie był sukces. I nie chodzi tylko o kobiety. Nigdy mnie nie kusiło, żeby sobie coś wyciąć lub naciągnąć, w każdym razie do tej pory, ale kiedy przyjdzie czas i moje włosy staną się bardziej siwawe niż czarne, poproszę Enrique, mojego fryzjera w Los Filez, żeby zaczął nakładać nieco koloru. Jednak nie za dużo; nie ma nic gorszego niż starszy mężczyzna z kruczoczarnymi włosami. 71

Jakiś czas temu zrobiłem korektę wzroku, ale to było ze względów praktycznych; muszę coś widzieć. I używam wybielających pasków do zębów, ale w tym mieście to też sprawa praktyczna - nikt nie chce rozmawiać z policjantem z Beverly Hills, który ma żółte zęby. Ale to wszystko. Nie chcę skończyć, wyglądając jak David Gest*. Patrząc na Ovsannę Moore, nie potrafiłem ocenić jej wieku. Mogła być o dziesięć lat starsza ode mnie. Niewątpliwie było to podane w IMDb; postanowiłem zajrzeć do niej po powrocie do komendy. Na czole i w kącikach oczu miała drobniutkie zmarszczki, ale moim zdaniem to tylko podkreślało jej urodę; poza tym wszystko wyglądało prawdziwie i naturalnie; ruszało się i kołysało w takim kierunku, jak powinno. Ovsanna Moore wyglądała na kobietę, która była tu i tam, widziała to i owo, może nawet miała na koncie tamto czy owamto. Wyglądała na dojrzałą czterdziestkę, ale mogłem się mylić. Natomiast jej dziewczyna wyglądała na młodszą o piętnaście lat. Mówię „dziewczyna", ale nikt tak jej nie przedstawił. Kiedy się zbliżaliśmy, czekała w otwartych drzwiach przyczepy, z komórką w jednej ręce i złożonym laptopem pod pachą. - Pozwoli pan, że przedstawię Maral McKenzie, moją osobistą asystentkę i prawą rękę. Maral, to jest wywiadowca King z komendy Beverly Hills. Asystentka popatrzyła na mnie tak, jakbym był czymś zdrapanym z jej drogiego buta. Nie podała mi dłoni na przywitanie. Była powalająca. Opadające na plecy popielatoblond włosy, szare oczy za oprawionymi na czarno szkłami ä la Buddy Holly. Uroda nie na tyle typowa, by przyciągać uwagę, ale nie ulegało wątpliwości, że to dziewczy* Amerykański celebryta. Pacjent chirurga plastycznego Michaela Jacksona. 72

na. Miała na sobie dziwnie skrojony biało-czarny kostium, pewnie z górnej półki Rodeo Drive. Kiedy Ovsanna weszła do przyczepy, wymieniły spojrzenia. Natychmiast wiedziałem, że coś jest na rzeczy, i nie chodzi tylko o sprawy zawodowe. Nie można spędzić piętnastu lat w policji i nie nauczyć się czytać między wierszami. Maral McKenzie miała osobisty interes w chronieniu Ovsanny Moore. I czegoś się bała. W tej chwili wyglądało na to, że kogoś. Mnie. Kiedy znaleźliśmy się w przyczepie, zauważyłem, że celowo zajęła miejsce między szefową a mną. Niemal się zjeżyła, gdy ruszyłem głębiej. Również zrobiłem to celowo. Potem odwróciła się ode mnie i sekundę dłużej, niż było to konieczne, patrzyła w oczy Ovsannie. Bez słowa podeszła do lodówki, wyjęła mrożoną białą herbatę z żeń-szeniem - kolejna wymiana spojrzeń - i podała ją Ovsannie. Dotknięcie, tak przelotne, że gdybym akurat wtedy mrugnął, nie zauważyłbym go. Niemniej jednak nastąpiło. Nie mogłem znać umowy wiążącej tę parę, ale w określeniu „osobista asystentka", opisującym obowiązki Maral McKenzie, akcent w sposób oczywisty padał na „osobista". Założę się, że zakres tych zajęć obejmował niejedno. Miałem trzy nieżywe gwiazdy filmu, wszystkie pracujące dla Ovsanny Moore; nieżywą ekspertkę od efektów specjalnych, również pracującą dla Ovsanny Moore, i niezwykle zmotywowaną osobistą asystentkę - może nie podobało jej się, gdy ktoś wkraczał między nią i jej wybrankę serca, a może miała coś więcej do ukrycia. Coś było na rzeczy i cokolwiek to było, dotyczyło Maral McKenzie. Kiedy wstąpiłem do policji, tato wyłożył mi cztery zasady pracy: nigdy nie idź na akcję bez kamizelki kuloodpornej, sprawdzaj, czy masz czystą bieliznę, kupuj wygodne buty (najlepiej z mocnymi podeszwami) i nigdy nie romansuj z koleżanką z roboty (jeśli już to robisz, zabez81

piecz się). Do tej pory nie złamałem żadnej z nich. Powiedział mi też, że za zbrodnią stoi wiele bodźców bieda, furia, gniew, strach, względy towarzyskie - ale jak przesie-jesz drobnicę, zwykle wszystko sprowadza się do dwóch potężnych pragnień: seksu i pieniędzy. Ludzie, którzy nie mają jednego ani drugiego, chcą albo tego, albo tego, albo i tego, i tego. Dawniej myślałem, że to upraszczający, nawet staromodny punkt widzenia. Potem zacząłem odliczać lata. Teraz myślę, że miał rację. Wszystko sprowadza się do seksu i pieniędzy. W tym przypadku jeszcze nie wyczuwało się odoru pieniądza, ale zapach seksu zdążył się uwolnić. Erotyczne opary kłębiły się wokół Ovsanny Moore i Maral McKenzie. Dodałem pannę McKenzie do mojej listy najbardziej podejrzanych. Teraz figurowały na niej tylko dwa nazwiska - jej i Moore - ale zawsze był to jakiś początek. I piekło nie zna takiej furii* i tak dalej, i tak dalej... Moore sączyła mrożoną herbatę. -Wywiadowca King prowadzi śledztwo w sprawie śmierci Evy. Chociaż chciałabym znać odpowiedź na pytanie, dlaczego to pan jest w nie zaangażowany, nie miejscowa policja - dodała jednym tchem. Usiadła na wysokim reżyserskim krześle. Bawełniany zapiecek miał napis „Marilyn Monroe". Pod nim widniał chyba autograf aktorki, zrobiony czarnym atramentem. Widziałem w zbiorach mamy tyle jej podpisów, że nie miałem wątpliwości, iż ten jest autentyczny. Mama byłaby nim zachwycona. Jedyne pozostałe miejsca siedzące były na kanapce i ławeczkach po obu stronach małego stolika. Stałem, bo nie chciałem, by Ovsanna Moore górowała nade mną, gdy * Z Mourning Bride W. Congrave'a (1670-1729), „Niebo nie zna wściekłości takiej, jak miłość w nienawiść zmieniona, ni piekło nie zna furii takiej, jak kobieta wzgardzona"; za Wikipedią. 82

będę próbował ją przesłuchać nieświadomą tego, że jest przesłuchiwana. - Tak się składa - wyjaśniłem - że to ja znalazłem ciało. Dziewczyna panny Moore zaskoczyła dopiero po chwili, ale jej szefowa natychmiast zdała sobie sprawę, co oznaczają moje słowa. Rozsiadła się wygodnie i skrzyżowała nogi. Dżinsy Citizen of Humanity podjechały w górę, odsłaniając buty od Tony'ego Lamasa. Były ze skóry pytona. SuzieQ szlag by trafił na ten widok. - Więc przyjechał pan porozmawiać z Evą - stwierdziła Moore. - To interesujące założenie. Czemu pani tak twierdzi? -Daj człowiekowi gadać, co chce, a uplecie sobie stryczek. - Z jakiego innego powodu miałby się pan znaleźć w pracowni efektów specjalnych, wywiadowco King? Tu się nie wchodzi ot tak, z ulicy. Coś pana tu ściągnęło. Co mianowicie? - Prowadzę śledztwo, pani Moore. Moim zadaniem jest zadawanie pytań, nie odpowiadanie na nie. - A moim zadaniem jest zarządzanie tym studiem i orientowanie się, co się tu dzieje w każdej minucie każdego dnia. Nie jestem idiotką, wywiadowco, niech mnie pan tak nie traktuje. - Ton jej głosu zmienił się w jednej chwili. Mówiła z lodowatym, autentycznym gniewem. - Słucham wiadomości. Pan prowadzi śledztwo w sprawie Kinowego Kosiarza. Przyjechał pan tu z tego powodu, zgadza się? Szukał pan Evy. - Raqa, szanowna pani. -Proszę do mnie mówić „Ovsanna". „Szanowna pani" mnie postarza. - Kolejna zmiana postawy. Uśmiechnęła się, być może chcąc złagodzić atmosferę, ale jej uśmiech nie sięgnął oczu. - Nazwisko pani Casale pojawiło się w trakcie naszego śledztwa. Osobista asystentka pochyliła się, oferując widok row75

ka między piersiami, wyłaniającego się z drogiego żakietu. Miły gest, ale bezskuteczny. Kiedy mam wybierać między erotyczną swawolą i zawodową odpowiedzialnością, prawie zawsze preferuję odpowiedzialność. - Chyba nie sugeruje pan, że Eva była w jakiś sposób zamieszana w te okropne morderstwa? - przeszła do ataku McKenzie. - Niczego nie sugeruję - odparłem łagodnie. - Czy pracowała z którymś ze zmarłych? Pani McKenzie już była gotowa wywarczeć odpowiedź, ale Ovsanna położyła jej dłoń na ramieniu. Myślałem, że gwiazdy filmowe dbają o manikiur, ale paznokcie Moore były w strasznym stanie. -Eva jest... była... jedną z najlepiej zapowiadających się ekspertek od efektów speq'alnych w branży. Była rozchwytywana. Uczyła się u Ricka Bakera, Roba Bottina i Staną Winstona. I tak, pracowała ze wszystkimi trzema zmarłymi - Jasonem, Tommym i Mai. - Wiem, że wszyscy troje nakręcili filmy w tym studiu. Czy pracowała pani osobiście z kimś z nich? - Tak - odparła natychmiast. - Dzięki mnie Jason zadebiutował w branży; grał księdza, który został brutalnie zamordowany w konfesjonale w Powiedz mi, co widziałeś. Mai była obok mnie gwiazdą Wampirów Watykanu, a Tommy grał policjanta w Drodze gniewu. Zrobiłem notatkę, zastanawiając się, czy uda mi się wypożyczyć te filmy na DVD. - Co jeszcze może mi pani powiedzieć o Evie? - Pracowała dla mnie przez sześć lat. Zaczęła jako asystentka od efektów specjalnych w Powiedz mi, co słyszałeś, sequelu Powiedz mi, co widziałeś. Prowadzi... prowadziła... dział, mając pod sobą czterech stałych pracowników i w razie konieczności przyjmując dodatkowych, zależnie od potrzeb. Jej silnym punktem było osiągnięcie najlepszych efektów za najmniejsze pieniądze. Była sprytna, po84

mysłowa i nie przekraczała budżetu. Proszę obejrzeć Żeński klasztor 2 i przekona się pan, co mam na myśli. Kiedy uderzył huragan Katrina i zatrzymano produkcję Krwi w zatoce, bo ekipa była odcięta od świata, użyła koktajlu z soku pomidorowego i napoju czekoladowego, żeby uzyskać krew domniemanych ofiar aligatora. Nikt nie zauważył różnicy. - Bardzo pomysłowe. - Nagle uświadomiłem sobie, co naprawdę było w buteleczkach sprzedawanych przez Biblijnego Benny'ego. Pani Moore niewątpliwie znała się na swojej robocie. Codziennie mam do czynienia z szychami Beverly Hills; większość z nich nawet nie zna nazwisk swoich pracowników. Ovsanna Moore z pewnością była typem szefowej, która trzyma rękę na pulsie. - Czy przychodzi pani do głowy jakiś powód... choćby najbardziej nieprawdopodobny... który mógłby zadecydować, że ktoś chciałby ją zabić? - To standardowe pytanie i zawsze brzmi śmiesznie. Pani Moore potrząsnęła głową, ale ja obserwowałem jej dziewczynę. Dostrzegłem, że lekko mruży oczy, i natychmiast zdałem sobie sprawę, że COŚ wie. - A pani, pani McKenzie? Źrenice się jej rozszerzyły, tuż zanim skłamała. Ta dziewczyna nie powinna siadać do pokera. Cofnęła się o krok, krzyżując przed sobą ręce w klasycznej pozie obronno-zaprzeczającej. Lata temu chodziłem z psycholożką, która nauczyła mnie podstaw interpretacji nieświadomej komunikacji niewerbalnej. Miała stos książek na temat mowy ciała, jak nazywamy ją w policji. Pani psycholog twierdziła, że moje zachowania świadczą o nierozwiązanym kompleksie Edypa - przesadnie lubiłem trzymać się matki. Powiedziałem, że jej zachowania świadczą o nierozwiązanym kompleksie basenowym - przyłapałem ją kopulującą w wodzie z moim czyścicielem basenu. Odeszła, zacho77

wując opaleniznę i pozostawiając książki. Zawsze uważałem, że wyszedłem na tym lepiej. Chociaż z drugiej strony wieki zajęło mi znalezienie nowego basenowego. - Nie mam pojęcia, dlaczego Eva została zabita - powiedziała szybko McKenzie. Uwielbiam, kiedy ludzie kłamią. To znaczy, że docieram do prawdy. - A co z jej prywatnym życiem? Ile pani o nim wie? Czy spotykała się z kimś? Maral skinęła głową. - Sypiała z kimś od czasu do czasu. Nie wydaje mi się, żeby to był wielki romans czy coś. Chyba był nawróconym, kaznodzieją czy kimś w tym rodzaju. Zawsze po tym, jak się z nim pieprzyła, mówiła o miłości Boga i Jego darach. Zamknąłem notatnik i spojrzałem na obie panie. - Myślę, że to na razie wszystko. Z góry przepraszam za tę niedogodność, ale mam nadzieję, że żadna z pań nie planuje w najbliższej przyszłości wyjechać z miasta. - Nie, panie władzo - odparła krótko Ovsanna. - I zamierzam zakazać wstępu do tej pracowni. - Na jak długo? - Przynajmniej na kilka dni. Zdaję sobie sprawę, że to może się kłócić z harmonogramem zdjęć, ale ekipa techniczna potrzebuje czasu, żeby zbadać cały barak. Zrobimy, co w naszej mocy, by jak najszybciej go zwolnić. Oczywiście bęclę potrzebował waszych odcisków palców i całej ekipy. McKenzie znów dała wyraz wściekłości, przy czym teraz jakby podszytej obawą, gdy szukała wzrokiem Moore. Ta też zareagowała. Jej twarz straciła wszelki wyraz. - Dlaczego? - zapytała. - Chodzi o eliminację. Zdejmiemy odbitki linii papilarnych pań i każdej osoby, która miała tu coś do roboty, zbierzemy wszystkie odbitki w baraku, wyeliminujemy ozna78

czone i może coś się znajdzie. To nie zabierze dużo czasu i możemy zdjąć je tutaj, zamiast ciągnąć panie na komendę. - Posłałem im mój najlepszy zawodowy uśmiech, pozbawiając żądła przemilczaną groźbę. Żadna nie odpowiedziała uśmiechem. - Czy przychodzi paniom na myśl coś jeszcze, co mogłoby waszym zdaniem mieć znaczenie? Coś niezwykłego lub wykraczającego poza codzienność, co zdarzyło się ostatnio, jacyś nieznajomi wałęsający się po studiu, bójki, różnice opinii, kłótnie? Obie kobiety potrząsały głową, zanim jeszcze skończyłem pytanie, i wiedziałem, że więcej z nich nie wydostanę. Ale wydostałem wystarczająco dużo. - No cóż, dziękuję za poświęcenie mi czasu. Zostawię wizytówkę, na wypadek gdyby przyszło paniom coś do głowy. - Kusiło mnie poprosić o autograf dla matki, ale się powstrzymałem. Nie chciałem, żeby wzięły mnie za szalonego fana gwiazd filmowych, chociaż miałem ochotę zadzwonić do matki i opowiedzieć jej, kogo przesłuchiwałem. Zdawałem sobie jednak sprawę, że jeszcze będę się z nimi spotykał. Ale zanim miało to nastąpić, musiałem dowiedzieć się o nich nieco więcej. Czegoś, co nie figurowało w IMDb ani w „People".

ROZDZIAŁ 11 Maral stała przy drzwiach i obserwowała wywiadowcę idącego swobodnym krokiem do samochodu. Była roztrzęsiona i wściekła. - Co z nim zrobimy? -Hm, nie lekceważmy go. I nie okłamujmy go więcej. Przynajmniej ty go nie okłamuj. Wiedział, że nie mówisz prawdy. - Tak naprawdę nie kłamałam. Nie wiem, dlaczego Eva została zabita. Nie była jedną z twoich. Może jej śmierć wcale nie ma związku z innymi - zaczęła wygłaszać pobożne życzenia. Pod wpływem gniewu. I strachu. Czułam go, bo tłumił zapach jej płynu do kąpieli od Jo Malone, dzikiej figi i cassisu. -Jesteś zbyt szczera, by wiarygodnie kłamać, Maral. Od razu cię rozgryzł. Niewątpliwie wiesz dużo więcej o Evie, niż powiedziałaś. Powoli odwróciła się do mnie. Kiedy tak stała w drzwiach, a słońce przemieniało jej blond włosy w białą aureolę ognia, zacieniając rysy twarzy, zapierała dech w piersiach. Musiałam się skupić na rozmowie; pożądanie nieproszone rozsadzało mi żyły. -Eva spotykała się z jedną osobą... no, prawdę mówiąc, więcej niż z jedną - powiedziała, wracając do przyczepy i zamykając drzwi. 88

Otworzyła lodówkę, wyjęła dwie butelki i zrobiła sobie koktajl z łyżeczki soku z mangostanu i napoju energetyzującego. Ręce jej drżały i nagle zdałam sobie sprawę, jak jest jej ciężko. Koledzy z pracy nie umierają spektakularną śmiercią każdego dnia. Prawie pół milenium wędrówek po tym świecie uodporniło mnie na widok śmierci. Widziałam ją w całej jej brzydocie, od pojedynczych przypadków po zasłane trupami pola. Teraz tylko śmierć kogoś, kogo kocham, potrafi mnie poruszyć; to między innymi dlatego od kilkudziesięciu lat unikam bliskich związków. Maral jest wyjątkiem w tej regule. Natomiast Eva Casale była tylko moją pracownicą i zapewne miłą osobą, ale nie zamierzałam zbyt się emocjonować jej śmiercią, nie zamierzałam też składać żadnych głupich obietnic pomszczenia jej. Musiałam przyjąć, że jej morderstwo było ostrzeżeniem lub groźbą, którą powinnam niezwykle poważnie potraktować. Łowca wampirów demonstrował mi, że wie, jak zabijać osobników mojego gatunku. Maral wyciągnęła się na sofce i wpatrywała w sufit. Przyłożyła zimną butelkę do czoła. - Kiedyś Eva i ja byłyśmy... ze sobą. Niech mnie szlag. Zupełnie tego nie spostrzegłam. Pewnie dopadła mnie starość. Zachowałam obojętną minę. - To było kilka lat temu. Kręciłaś Elżbietę w Cinecitta, w Rzymie. Pamiętałam. Maral została w LA, pilnowała produkcji innych naszych filmów. To była prawdziwa ironia losu, że akurat mnie trafiło się kręcenie filmu opartego na biografi Elżbiety Batory, ale miałam z tego niezłego kopa. Urodziła się dziesięć lat po mnie, w 1560 roku, ale nigdy na siebie nie wpadłyśmy. Pewnie dzisiaj uznano by ją za seryjną morderczynię - wedle jej prywatnego rejestru kazała zabić 650 kobiet. Wedle palatyna Węgier tysiąc więcej. W końcu kazał ją uwięzić. Z tego, co wiem, nie była wampirem, po prostu zwykłym psychem jak Wład III Palownik. 81

Najwyraźniej dobrała sobie do głowy że kąpiele w krwi młodych dziewic przywrócą jej młodzieńczą urodę. Żyła w epoce przed chirurgią plastyczną, nie miała zbytniego wyboru. Wieszała je za kostki u nóg i wykrwawiała żywcem, szykując sobie rozkosznie ciepłą kąpiel. Cudownie się bawiłam, grając tę scenę. Nawet ze sztuczną krwią. - To nie trwało długo - mówiła dalej Maral - i chociaż przestałyśmy ze sobą sypiać, udało się nam zostać przyjaciółkami. Niedawno powiedziała, że spotyka się z nowym mężczyzną. - Skoro z nowym, to znaczy, że był jakiś stary. - Utrzymywała luźny związek z kaznodzieją, o którym mówiłam tamtemu glinie. Westchnęłam. Kaznodzieje to zawsze kłopot, bez względu na to, którego Boga wielbią. Nie podobał mi się obrazek, jaki zaczynał się wyłaniać z kawałków tej układanki. Przez wieki kilkanaście razy otarłam się o śmierć i jeśli nie liczyć paru wyjątków, to zawsze była robótka jakiejś or-ganizaqi religijnej albo spontaniczna akqa wiernych. Jeśli chrześcijanie akurat znudzili się paleniem na stosie, to wyznawcy diabła potrzebowali na gwałt ofiary, bez której ich rogate bóstwo nie mogło się obejść. Już się postarałam, by wszyscy szybko trafili do swoich stwórców. - Zjeżdżajmy stąd - powiedziałam nagle. - Będziemy potrzebowały porady prawnej. Chcę pogadać z Solgarem, ale nie przez telefon. - Maral spojrzała na mnie nie najin-teligentniej. - Ten wywiadowca odkryje twoje powiązanie z Evą. Już zaczyna węszyć wokół moich związków z zabitymi aktorami. I... chce mieć moje odciski palców. - Podniosłam ręce. Moje opuszki są gładkie, pozbawione wzorów wirowych, w ogóle wzorów. Ta anomalia to wyjątek właściwy dla klanu Dakhanavar - wiedziałam z lodowatą pewnością, że te gładkie odbitki zostaną znalezione w całej pracowni biednej Evy. 90

- Mamy alibi. - To zależy od dokładnego czasu zgonu. I poza nami nikt nie może go potwierdzić. To wystarczy, by utwierdzić wywiadowcę Kinga w jego podejrzeniach; dopiero zacznie się rozglądać. Wiesz, że poddana dokładnemu śledztwu będę kompletnie bezbronna. - Chociaż mam tony dowodów tożsamości, najlepsze, jakie można kupić za pieniądze - świadectwo urodzenia, kartę ubezpieczenia zdrowotnego, nawet świadectwo maturalne - wszystkie te papiery można zakwestionować. Jest takie stare celtyckie powiedzenie, które z grubsza znaczy: „Szczęsny człek, który żywię nieznany prawu". Przez pokolenia mój gatunek żył w cieniu. Teraz coraz bardziej utrudnia to technologia. Kościołowi i szalejącym łowcom nie udało się zetrzeć nas z powierzchni ziemi, jednak skomputeryzowane bazy danych dwudziestego pierwszego wieku mogą doprowadzić do naszego upadku. „Londyńskie wilkołaki" Warrena Zevona zawyły z torebki Maral, kiedy szłyśmy przez studio. Najświeższy dzwonek jej komórki. Kiedy zapomniałam, jaka naprawdę jest młoda, telefon Maral przypomniał mi o jej dziewczęcym poczuciu humoru. Dzwonił Bobby Wise, kierownik produkcji. Strażnik Gant zgłosił przyjazd dziennikarzy i sieci telewizyjnych. Byłam zaskoczona, że tak późno się obudzili. Grudniowe słońce zaczynało skłaniać się ku zachodowi i wsunęłam we włosy moje ciemne szkła, Fendi Suns. Podniosłam twarz do światła, rozkoszując się ciepłem. Zacznijcie od zera, zapominając wszystko, co wiecie o wampirach; prawie nic z tego nie jest prawdą. I nie trzyma się kupy. Alergia na krzyż dlaczego? Te opowieści starych bab pochodzą od chrześcijan, którzy polowali na nas w średniowieczu. Krzyże nie zrobiły nikomu krzywdy; raczej faceci, którzy je wbijali. A co z żydowskimi i muzułmańskimi wampirami - co mógł im zrobić chrześcijański 83

symbol? Im powinna zagrażać menora albo półksiężyc, no nie? Wierzcie mi, te symbole również nie działają. Wampiryczna mitologia została stworzona głównie na potrzeby filmów. Wiem coś o tym. Machnęłam sporo scenariuszy. Ludzie czerpią wiedzę o naszym gatunku z książek, filmów i ostatnio telewizji. Ale większość informacji pochodzi z wyobraźni pisarzy lub scenarzystów. A że wszystko, co wiedzieli i wiedzą, jest zbudowane na kłamstwie, najzwyczajniej dalej powtarzają kłamstwa. Piszę scenariusze przez ostatnie osiemdziesiąt lat i rzadko zamieszczałam w nich prawdę o moim gatunku. Tak więc wbrew temu, w co wierzą ludzie, nie płoniemy w promieniach słońca, chociaż z powodu tego, co jemy, jesteśmy wrażliwi na promieniowanie ultrafioletowe, nie śpimy w trumnach wysypanych ziemią z ojczyzny, nie rozpadamy się w proch, kiedy umieramy. Natomiast rozpuszczamy się w wyjątkowo paskudny szlam. Wsiadłyśmy do lexusa i wyjechałyśmy tylną bramą -znałam kod służący do jej otwierania - skutecznie omijając medialny cyrk, dzięki któremu strażnik Gant mógł zapracować na swoją zapłatę przy frontowej bramie. - Opowiedz mi o tym kaznodziei i nowym chłopaku Evy - powiedziałam, gdy w końcu włączyłyśmy się do ruchu. - Kaznodzieję spotkałam tylko raz. Przyjechał do studia... Zasyczałam. To zaczynało mnie wkurzać. Szczycę się tym, że wiem o wszystkim, co się dzieje w moim studiu, a tu z minuty na minutę stawało się jasne, że nie wiem. Negoq'ując umowę z Japończykami, straciłam z oczu bieżące sprawy firmy. Nie potrzeba było geniusza, by zdać sobie sprawę, że Eva dowiedziała się o mnie od Maral i ujawniła to temu kaznodziei. Człowiek Boga ma obowiązek oczyścić ten padół z nieczystych stworzeń, no nie? 84

- Nie myślę, żeby był w to wplątany - szybko powiedziała Maral. - Nawet nie jestem pewna, czy to prawdziwy kaznodzieja, a nie jeden z tych gości, którzy tylko podają się za duchownych. Poza tym na boku sprzedaje mapy zmarłych gwiazd... - urwała i dodała: - Oprowadza wycieczki po wszystkich miejscach, w których zmarły... - Jezu. Myślałam, że po tym, jak byłyście razem, Eva powinna mieć lepszy gust. Więc to nie tylko kaznodzieja, ale kaznodzieja mający obsesję na punkcie gwiazd filmowych. Może przeszedł na wyższy poziom. Od oprowadzania po miejscach zgonu do zabijania. A ten nowy? - Nie znam go - mówiła dalej Maral. - Wydaje mi się, że chyba budził w niej podziw, a może nawet strach. Zdrapałam z paznokcia kolejny płatek lakieru. - Co robi? - Nie mam pojęcia. Ale musi być z branży, bo zawsze opowiadał jej rzeczy, o których media nawet jeszcze nie miały pojęcia. Wydawał się strasznie wpływowy. - Musimy się więcej dowiedzieć. Kiedy rozważałam, co dalej, dręczyły mnie myśli o Peterze Kingu. Nagłe zainteresowanie poliq'i mogło odstraszyć Japończyków. Pracowałam zbyt długo i zbyt ciężko, by na to pozwolić. Synowie samurajów mieli pojawić się za trzy dni; do tego czasu Anticipation musiały chodzić jak zegarek. A jeśli chodziło o mnie samą, to musiałam się wymiksować z pobierania odcisków palców. W tej sytuacji była mi potrzebna subtelna i skuteczna pomoc prawa. I musiałam zejść z celownika policji... jak najdalej. Żeby to osiągnąć, musiałam odwalić za nich robotę. Czas, żeby to wampir złowił łowcę. - Jedź przez wzgórze. Zadzwoń do Ernsta Solgara i powiedz mu, że przyjeżdżam. - Ot tak? - Maral zamrugała. Ze wszystkich kancelarii w Los Angeles, specjalizują93

cych się w rozrywce, najlepszą jest Doradztwo Prawne Solgar i Solari. - To ja przyjeżdżam, Maral. Solgar zawsze ma dla mnie czas. Musi go mieć. - Dlaczego? - Maral nie mogła tego pojąć. - Bo jestem kasztelanką Hollywoodu. Ernst Solgar jest moim prawnikiem od wielu lat. Poza tym jest również wampirem. Zna każdy dowcip o prawnikach i od czasu do czasu przekazuje mi je pocztą elektroniczną. To czarujący, wręcz uroczy mężczyzna, wyglądający równie dobrze na pięćdziesiąt jak siedemdziesiąt lat -chociaż o ile wiem, ma ich blisko tysiąc - o wielkiej rozwichrzonej fryzurze, na której ujarzmienie wydaje fortunę, i noszący staromodne okrągłe okularki w drucianych oprawkach. Te szkła to z pewnością afektacja. Nigdy nie słyszałam, żeby jakiś wampir miał kłopoty ze wzrokiem. Ernst należy do klanu Obour. Obourowie mają jedno nozdrze i są pozbawieni kłów. Pożywiają się jakby ssawką, umieszczoną na czubku języka, którą zanurzają w otwartych ranach; nie mogą nakłuć ani rozciąć ciała żywiciela. Moim zdaniem to niezbyt wygodne rozwiązanie. Większość z nich nosi ukryty kirpan, sztylet Sikhów, którym załatwiają ten problem. Solgar przeszedł operację, tak że ma przegrodę nosową, ale zawsze się pilnuję, by nie dać mu do ucałowania dłoni. Chociaż jest ode mnie dużo starszy, uznaje moją pozycję kasztelanki tego miasta. Czarna księga, biblia wampirów, stwierdza, że prawo do posiadania miasta przysługuje temu, kto pierwszy „zamieszkał, zajął lub przejął w posiadanie miejscowość, w której żyje więcej niż dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć dusz". Hollywood jest moje. Przybyłam w to miejsce, gdy nie było tu niczego poza gajami pomarańczowymi, gdy Samuel Goldwyn jeszcze był Szmulem Gelbfiszem i nie stał 86

się Samuelem Goldfishem, zanim Hollywood stało się prawdziwym miastem. Zamieszkałam w nim, zajęłam je i objęłam w posiadanie. Po tym, jak w 1910 roku połączyło się z Miastem Aniołów, stałam się de facto kasztelanką całego basenu Los Angeles. Tych paru wampirów, którzy mieszkali w LA, uznało mnie za władcę i przysięgło mi wierność. W ciągu dziesiątków lat wampiry samotniki lub klany mieszańców usiłowały siłą zająć miasto. Zapominały, że większość nas uczyła się sztuki rządzenia w imperium cezarów, Rzymie Borgiów lub Florencji Medyceuszy. W moim przypadku był to Paryż epoki wielkiego terroru. Na początku daję im trochę poszaleć, ale w końcu niszczymy tych, którzy nie chcą się zasymilować, lub dokładniej mówiąc, pozwalamy, aby miasto ich zniszczyło. Hollywood potrafi być równie zabójcze dla wampirów, jak dla Ciepłych. Sekretarka Solgara była zapewne fanką kina, zdradzał to entuzjazm, z jakim wyskoczyła zza biurka, by nas powitać. Poprowadziła nas długim korytarzem, gdzie Ernst rozwiesił kolekcję sztuki naiwnej dostrzegłam dwie nowe Elke Sommer - i wprowadziła nas do gabinetu, który zawsze robił na mnie takie wrażenie, jakby zaprojektował go naćpany Pierre Deux. Solgar wstał i obiegł biurko jak żywcem przeniesione z XIX-wiecznej Prowansji, by mnie przywitać, wyciągając ręce w tradycyjnym geście, który miał zademonstrować, że nie chowa sztyletu w rękawie. - Witaj, Ovsanno z klanu Dakhanavar, co za przyjemność, co za przyjemność, jak zawsze. - Witaj, Solgarze z klanu Obour - przywitałam go z galanterią. Mam pięć stóp i sześć cali; Ernst Solgar jest o dwa cale niższy. Klan Obour nie ma genu wysokiego wzrostu. Nosił granatowy jedwabny garnitur, niewątpliwie szyty na zamówienie, zapewne na Savile Row. Koszula z Paryża, 95

od Charveza, a mokasyny włoskie, najprawdopodobniej szyte na zamówienie w Rzymie. Jak większość członków jego klanu ma małe stopy. Pochylił się nisko nad moją dłonią, ale nie ucałował jej, a gdy uniósł głowę, skinął nią Maral, który pozostała przy drzwiach. Nie przepadała za Solgarem. Nie spotkałam jeszcze takiego Ciepłego, który by się do tego przyznał. Instynktownie nie ufali ani klanowi Obour, ani Nosferatu. Nie bez powodu. W tym mieście większość członków obu klanów jest agentami i prawnikami. Spojrzałam na nią. - Maral, zostaw nas na sekundkę, dobrze? Kiwnęła głową i wyszła, nie oglądając się za siebie. Solgar & Solari ma penthouse przy Sunset 9200, w Luckman Building. Gabinet Ernsta zajmuje całą wschodnią stronę. Trzy ściany są szklane i widok na miasto zapiera dech w piersiach, nawet gdy smog zasłania wszystko siar-czaną żółcią. Stanęłam przy oknie, chłonąc panoramę. Po drugiej stronie ulicy trzech robotników zakrywało odwołanie programu HBO reklamą nowego serialu, który nie powinien dociągnąć do końca pierwszego sezonu. Chyba stracili wyczucie tego, co dobre, przerywając emisję Carnivåle. - Mam problem, Ernście - powiedziałam, używając języka mojej odległej młodości, armeńskiego. - Nie sądziłem, że przyjechałaś z wizytą towarzyską -odparł w tej samej mowie, chociaż z potwornym akcentem. Trudno mówić po armeńsku, kiedy brak ci czubka języka. - Zastanawiałem się, kiedy cię zobaczę. Tych troje zabitych to twoi. - Nie pytał. - Moje twory - przytaknęłam mu. - Zabite starymi metodami. - Dziś doszedł jeszcze jeden trup. - Opowiedziałam mu 0 krwawej śmierci Evy i policyjnym śledztwie prowadzonym przez Kinga. Mówiąc, przyłożyłam do szyby dłoń i chuchnęłam w to miejsce. Na szkle pojawiły się idealnie 88

gładkie owale. Do kompletu przycisnęłam kciuk. - Wywiadowca chce mieć moje odciski palców, żeby przeprowadzić eliminaq'ę śladów. Solgar przetarł szybę cienką jak pajęczyna jedwabną chusteczką. Energicznie pokiwał głową. - Mogę się tym zająć. - Jego ekipa techniczna siedzi w mojej pracowni efektów speqalnych. Muszę jak najszybciej oczyścić studio z policji. W sobotę przyjeżdżają potencjalni inwestorzy. Głowa Solgara wykonała identyczne ruchy jak przed chwilą. - Tym też mogę się zająć. Mamy przyjaciół na komendzie. Myślę, że odpowiednie słowa pod odpowiednim adresem wystarczą. - Mogą wyniknąć pewne sprawy z Maral... i jej wcześniejszym problemem - powiedziałam. - Zapewniam cię, żadne sprawy nie wynikną. - Dziękuję ci, Ernście. - Zawsze służę pomocą, kasztelanko, to dla mnie prawdziwa przyjemność. Podszedł do mnie i stanął obok. W milczeniu patrzyliśmy na nasze miasto. Mieszka w nim jakieś dwieście wampirów i każdy z nas zna je wszystkie, a także może dziesięć razy więcej w całych Stanach Zjednoczonych, nie licząc świeżych tworów. Około dwudziestu wampirów w LA urodziło się, nie zostało stworzonych, między innymi Solgar i ja. Liczba wampirzych klanów stopniowo spadała od końca pierwszej wojny światowej; od osiemdziesięciu lat nie urodził się żaden wampir, nawet liczba tworów zmalała. Jako kasztelanka udzielam w tym mieście pozwoleń na tworzenie. Zeszłego roku wydałam zaledwie kilka, a jedno z nich dotyczyło mnie. Utrata trzech tworów w niecałe trzy tygodnie mogła znaczyć tylko jedno... - Mniemam, że w mieście grasuje łowca, Ernście. Twarz skrzywiła mu się w brzydką maskę, na moment 97

rozdziawił szczęki, język zwinął mu się i rozwinął, zatrzepotał w powietrzu. Krew napłynęła pod skórę otwartego czubka i nabrzmiał, zmieniając kolor z różowego na pur-purowoczerwony. Łowcy to ohyda, robactwo zasługujące na zniszczenie. - I myślę, że celuje we mnie. Czy ostatnio ktoś jeszcze stracił twór? Twarz Oboura przybrała zwykły wyraz. Otarł chusteczką zaśliniony podbródek. - Kilka miesięcy temu Rudolph utracił jednego, który utonął w basenie w Palm Springs, ale to wynik zamroczenia alkoholowego. Tod Browning stracił innego w wypadku narciarskim w Big Sur. Jeden z jego nowych wpadł głową w drzewo i nabił się na własne Magfire dwunastki. - Magfire dwunastki? - Słowackie narty. Bardzo dobre. Bardzo szybkie. Ale to był wypadek, jestem pewien. - Znamy kogoś, kto ma aspiracje do rządzenia Hollywoodem? - Każdy chce rządzić Hollywoodem, wiesz o tym, ale nie wierzę, że ktokolwiek jest już gotowy, aby rzucić ci wyzwanie. Jest kilku z klanu Strigae, świeżo przybyłych z Włoch, ale osiedlili się w Nowym Jorku i z tego, co słyszałem, mogą tam długo nie przetrwać. Udało im się zirytować część klanu CłrTang Shi. Nowy Jork należy do chińskiego klanu. Włosi nigdy nie mogli przeboleć faktu, że dwadzieścia lat temu stracili to miasto. Ch'lang Shi zje ich bez popijania. Dosłownie. - Mam do ciebie następującą prośbę, Ernście - powiedziałam, odwracając się do niego. - Postaraj się, żeby policja odwaliła się ode mnie i dała mi trochę luzu. Zamierzam przeprowadzić własne dochodzenie. Skłonił się. - Zrobię to. Ale ten wywiadowca, którego wspomnia90

łaś, Peter King, ma świetną opinię. Został odznaczony za odwagę, kiedy wyciągnął z rzeki pewnego chłopca. Nie sądzę, żeby był najbystrzejszy, ale jest wytrwały i ma znakomite wskaźniki aresztowań i zatrzymań. Jeśli zostanie zmuszony do wycofania się, może nabrać podejrzeń. Po co narażać się na podejrzenia jakiegoś gliniarza? Tego akurat najmniej ci potrzeba. - Nie jest głupi, wiem. Chcę, żeby prowadził to śledztwo. Jeśli jest tak dobry, jak myślimy, niebawem dojdzie do konkluzji, że jestem niewinna, ale, co ważniejsze, może również odkryć tożsamość mordercy. I zaprowadzić mnie do niego. - Igrasz z ogniem, kasztelanko. Wiesz, że równie dobrze może odkryć twoją prawdziwą tożsamość zasugerował Solgar. - Zajmę się tym, kiedy przyjdzie czas. Funkcjonariusze policji codziennie mają wypadki. - Ach, sławny przebłysk brutalności klanu Dakhanavar. - Ochrona mojego klanu to nie sprawa brutalności. Raczej instynkt macierzyński.

ROZDZIAŁ 12 VAN NUYS 17.00 Zgodnie z najlepszą tradycją przezwisk na opak John Trueblood jest nazywany Małym Johnem. Ma sześć stóp i osiem cali. Twierdzi, że jest czystej krwi Indianinem, z czym nigdy nie dyskutowałem. Grał w kosza w stanowej drużynie Folsom. Nie szkolnej, więziennej. Wyszedł z maturą i tatuażami na całym ciele. Zaczął jeździć z oddziałem Ventura Hell's Angels, brał udział w pokazach tatuażu w Kalifornii i wylądował w cyrku wrestlingu ekstremalnego, walcząc jako Krwawy Kawaler Jack, Jucholubny Pstrąg Morderca, Doktor Dziki i Śliski Jim. Wraz z każdym pseudonimem przybywał nowy tatuaż. Kiedy Chamski Hyam zmiażdżył mu jądra, przypadkowo kopnąwszy go w krocze, zmienił profesję i otworzył salon tatuażu przy Ventura Boulevard, specjalizujący się w usługach dla bikersów i wojskowych. Na drzwiach wisi tabliczka: „Żadnych szczyli. Żadnych bab. Żadnych grajków. Żadnych wyjątków". Nigdy nie pytałem dlaczego. Mały John ma skrytą słabość i z jej powodu się poznaliśmy. To nie to, o czym myślicie. Zbiera pamiątki filmowe i speq'alizuje się w obrazach klasy B. Jest jednym z najlepszych klientów mojej matki; nawet posyła jej kartki na Boże Narodzenie. Poznali się na koncercie szokujących rockersów w Worcester, tego roku, w którym matka zdecydowała się ruszyć 100

w objazd z kolekcją autografów. Był to też czas, w którym zapłaciła gotówką za swoją czerwoną corvette, więc sądzę, że był to dobry rok. Kiedy poznała Małego Johna, nie zobaczyła wytatuowanego behemota z irokezem; zobaczyła bratnią duszę, fana, który zna takie filmy, jak Potwór z Czarnej Laguny, Tamci! i Atak morderczych pomidorów! A on zobaczył kobietę z sercem na dłoni, mającą fantastyczne artykuły na sprzedaż. Ich przyjaźń została przypieczętowana, gdy Mały John natchnął bojaźnią Bożą pewnego gota, który podważał autentyczność podpisu Dwighta Frye'a - Renfielda na fotosie z Drakuli. Nieważne, co John powiedział. Poskutkowało. Facet kupił autograf Frye'a - Renfielda i Frye'a - Fritza z Frankensteina. Mały John wie wszystko, co można wiedzieć o horrorach. Doszedłem do wniosku, że jeśli ktoś mógłby mi powiedzieć prawdę o Ovsannie Moore, to tym kimś jest Mały John. Nie myślałem, że wyglądam jak gliniarz. Nie noszę broni na widoku, oznaki też nie i nie mam butów na gumowej podeszwie. Ale gdy wszedłem do przyciemnionej poczekalni salonu tatuażu Małego Johna, przez całe pomieszczenie przeleciał szept. Było w nim czterech bikersów w pełnym rynsztunku, dwóch żołnierzy piechoty morskiej, zawodnik wrestlingu, którego nazwiska naprawdę nie pamiętam, dwaj umięśnieni blondyni, od których bił swąd Bractwa Aryjskiego, bez względu na to, jak gorliwie przysięgaliby, że nie mają nic wspólnego z tą organizacją, i trio ogolonych na zapałkę kulturystów prosto z plaży w Venice, którzy byli do siebie tak podobni, że mogliby być braćmi, ale prawdopodobnie nimi nie byli. Klienci siedzieli na plastikowych krzesłach, pilnie wpatrzeni w przyśrubowany do ściany i osłonięty drucianą siatką telewizor. Kulturyści przybijali piątkę za każdym razem, gdy 93

Magnum* usuwał kolejny czarny charakter z hawajskiej plaży. Panna See stała za kontuarem. Jest drobną Azjatką o nieokreślonym pochodzeniu i w równie nieokreślonym wieku. Była menedżerem Małego Johna, gdy walczył na ringu. Plotka głosi, że zaprowadzała porządek wśród trudnych zapaśników, posługując się elektrycznym paralizatorem. Sama reputaq'a wystarczała jej, by utrzymać porządek w poczekalni. Kiedyś zapytałem ją, czy zna jakieś sztuki walki. - Oczywiście - odparła. - Dbam o swoje bezpieczeństwo. Mam czarny pas w posługiwaniu się mossbergiem. Po tych słowach wyjęła spod blatu wymienioną broń, dużokalibrową krótkolufową strzelbę z dolnym przeładowaniem. - Witam, wywiadowco King - powiedziała głośno, na wypadek gdyby ktoś nie zdał sobie sprawy, kim jestem. Czarna niezapalona cygaretka w kąciku jej ust ani drgnęła. - Muszę zamienić dwa słowa z Małym Johnem. Spojrzała na zegarek i na monitorek pod kontuarem, na którym miała podgląd gabinetu. Pochyliłem się i też popatrzyłem. Chudonogi starzec schodził ze stołu; nie byłem pewien, ale wydało mi się, że na tyłku miał świeżo wytatuowanego Dale'a Earnhardta**. - Właśnie skończył. - Jąk się pani miewa, pani See? - Powiedz mamie, niech przestanie przysyłać mojemu chłopakowi katalogi. Doi go aż miło. - Nie wiedziałem, że matka drukuje katalogi. - Co miesiąc - warknęła panna See. - I on co miesiąc coś z nich wybiera. - Pochyliła się, otulając mnie klejącą wonią perfum, która skojarzyła mi się ze zgniłymi jaja* Prywatny detektyw z serialu pod tym samym tytułem. ** Kierowca wyścigowy. 102

mi. - Ostatnio kupił biały szlafroczek Lii Dagover. Z certyfikatem autentyczności. Kiwnąłem głową, zachowując kompletnie bezmyślny wyraz twarzy. Nie miałem pojęcia, kim jest czy była Lii Dagover. Wielka łapa złapała mnie za kark i odwróciła. - Grała w 1919 roku w Gabinecie doktora Caligari. - Głos Małego Johna był głosem chłopca, który nie przeszedł mutacji, ale w poczekalni nie znalazłby się nikt, kto byłby gotów z tego zażartować. Miał na sobie klasyczny strój bikersa - obdarte wysokie buty, pokazujące metal na noskach, skórzane spodnie i skórzaną kurtkę na kompletnie gładkiej piersi. Może jednak jego twierdzenie o indiańskich przodkach było w jakiejś części prawdziwe. Miał wysokie czoło, sterczące kości policzkowe, cienkie wargi. Tym razem nie nosił nażelowanego irokeza, włosy związał plemienną przepaską. - Jak leci, Mały Johnie? - Musiałem odchylić głowę, by spojrzeć mu w twarz. -Dobrze. Powiedz mamie, niech przysyła te katalogi. - Odwrócił się do poczekalnią w której wszyscy przestali oglądać serial i przypatrywali się nam - hm, mnie -podejrzliwie. - Ten tu to wywiadowca Peter King - oznajmił głosem małolata. - Dobry gliniarz i dobry człowiek. To on kilka lat temu wyciągnął z rzeki tamtego smarka. Teraz prowadzi sprawę Kinowego Kosiarza. To mój przyjaciel. Atmosfera w poczekali wyraźnie się ociepliła. Kulturyści skinęli mi głową, a jeden z bikersów nawet podał mi rękę. Mały John zaprosił mnie do gabinetu i zamknął drzwi. Wyłączył podgląd, zapewne nieskończenie irytując pannę See. Ściany pokrywały rysunki, kalkomanie i fotografie tatuaży od najprostszych po niezwykłe, od zawiłych po rozdzierające. Miał galerię prac, które wykonał przez lata. Ramiona, plecy, kostki u nóg, bicepsy - wszystko udeko95

rowane atramentem. Dopiero po kilku sekundach zdałem sobie sprawę, że patrzę na uśmiechniętą twarz wykłutą na penisie. Mały John był w ruchu, sprzątał po ostatnim kliencie, szykował się do kolejnego. Każdy widoczny cal jego skóry był pokryty tatuażami, rysunkami przechodzącymi we wzory, kształtami przemieniającymi się w litery, zwierzęta, stwory. Jak malowidło Venosy Astralny cyrk. Niektóre były prostackie i zamazane, ale dostrzegłem wiele żywych i ostrych. Krótko się zastanawiałem, jak wygląda jego penis, ale zaraz odpędziłem tę myśl. - Więc zgaduję, że nie jesteś tu, żeby walnąć sobie coś na ciało. - Nie tym razem. Szukam trochę informacji... - Oj, Peter, nie kapuję... - Mina mu zrzedła. - Na temat gwiazdy filmowej. Rozjaśnił się. - A, to co innego. Moja specjalność. Której? - Ovsanny Moore. Twarz Małego Johna się rozpłynęła - przysięgam - jak zakochanemu. - Królowa horroru. Trzecie pokolenie hollywoodzkiej arystokracji - cienki głosik stał się jeszcze cieńszy. Mam rękawiczki jej babki z Narodzin narodu. Mam list jej matki do senatora McCarthy'ego, w którym odmawia stawienia się ną przesłuchanie, i mam kostium Ovsanny z Powiedz mi, co widziałeś. - Nagle przerwał. - Czemu pytasz? - Krew odpłynęła mu z twarzy. - Nie mów mi... nie mów, że coś jej się stało? Ten wielki wytatuowany potwór był bliski łez. - Ma się świetnie - szybko powiedziałem. - Jej nazwisko wypłynęło w śledztwie. Chciałem trochę się o niej dowiedzieć. - No, nie znajdziesz nic brzydkiego. To czarująca osoba, bardzo udziela się dobroczynnie, ufundowała kilka 96

stypendiów dla studentów szkół teatralnych. Jeśli kupisz on-line jej zdjęcie z autografem, pieniądze przepłyną od razu do fundacji Paula Newmana na rzecz dziecięcych letnich kolonii. - Podszedł do poobijanej metalowej szafki na akta i wyjął z niej fotografię. Był na niej Mały John stojący obok Ovsanny Moore - raczej górujący nad malutką Moore. Na fotografii był też napis srebrnym atramentem, wykończony kunsztownym zawijasem: „Małemu Johnowi, mojemu «największemu» przyjacielowi". - Bardzo miłe. - Oddałem mu ją. Nie przyszedłem szukać tego rodzaju rzeczy. - Jakieś skandale, mroczne tajemnice, nałogi, mężowie, kochankowie? - Nie, to nie w stylu Ovsanny. Jest bez skazy. Żadnych skandali, żadnych nałogów, żadnych mężów. Byli jacyś chłopcy i chyba nadal utrzymuje z nimi kontakty, mimo że ze sobą zerwali. Moje czułki zareagowały. Nikt - nawet papież - nie jest bez skazy. - A co z tymi plotkami o jej asystentce? - No, to jest tajemnica! Prześwietl ją, a „National Enquirer" będzie ci wypłacać emeryturę do śmierci. Nikt nic nie wie. Maral McKenzie jest z nią od dziesięciu lat. Mówi się, że są lesbijkami albo biseksami, ale nikt nic nie wie na pewno, a one same nigdy nie pisnęły słówka na ten temat. Od czasu do czasu jakiś dziennikarz wyskoczy z pytaniem wprost, ale pani Moore tylko się uśmiecha i trzyma buzię na kłódkę. Wielka tajemnica. W moim fachu wielkie tajemnice zwykle okazują się tylko brudnymi sekrecikami. - Hm, szkoda. Myślałem, że może tu znajdę jakąś nitkę do kłębka. Olbrzym zmarszczył brwi. - Masz chory umysł. - Och, dzięki. Mały John znów pogrzebał w szafce. 105

- Coś tu mam... Znasz to o tym gościu, którego zabiła jej asystentka, nie? To było w domu przy Mulholland, morderstwo w kanionie. Wydarzyło się tuż przed tym, jak zaczęła pracować dla Ovsanny. Dziewczyna się budzi i widzi przy łóżku faceta z gaciami opuszczonymi do kostek. Nie dała mu nawet szansy wytłumaczenia, o co mu chodzi. Pocięła go na befsztyki. Mały John stał do mnie plecami, więc nie widział miny, która musiała pojawić się na mojej twarzy. Nie pracowałem przy tej sprawie, ale czytałem akta. Nie skojarzyłem jej z McKenzie. Dobry ze mnie wywiadowca. Zachowałem beznamiętny ton głosu. -No. Z grubsza. Zrobiła to nożem, nie? Zaczęła od brzucha. - Uwielbiam, kiedy kawałki układanki zaczynają się dopasowywać. - Sabatierem, dwunastocalowym kuchennym nożem. Z jakiejś przyczyny trzymała go w sypialni. Przynajmniej taką historyjkę wam sprzedała i wyście ją kupili. - Odwrócił się. W ręce trzymał policyjną plastikową torebkę na dowody. Był w niej nóż. - Policja w końcu go oddała i zgadnij, kto mi go sprzedał? - Ktoś ci go sprzedał??? Kto? Uśmiech Małego Johna się poszerzył. - Nie mów mi, że to... och, błagam, nie mów mi... Powiedział mi. - Twoja mama.

ROZDZIAŁ 13 Zawieź mnie do Bel Air, Maral. Proszę. - Wsiadłam na tylną kanapę SUV-a, zapięłam pasy, zamknęłam oczy i położyłam nogi na siedzeniu. Wyraźny sygnał dla Maral, że nie chcę rozmawiać. Musiałam pomyśleć. Chciałam pojechać do domu, usiąść w wannie i posłuchać Dead Can Dance, podczas gdy moje myśli będą się unosić wraz z bąbelkami piany. - Nie przyjmuję telefonów - dodałam. Maral skinęła głową. Wyjechałyśmy z podziemnego garażu i skręciłyśmy w Sunset. - Będziemy na miejscu za dwadzieścia minut. Mam dwa domy w LA, jeden w Bel Air, drugi w Point Durne. Ale najszczęśliwsza jestem w domu w powiecie Marin - na ziemiach Greatful Dead. To Katarzyna Wielka, urodzona jako Sophie Friederike Augustę, ale nazywana Figchen przez tych z nas, których dopuszczała do komitywy, nauczyła mnie cenić wartość nieruchomości. Poznałyśmy się, gdy w 1744 roku przybyłam do Sankt Petersburga i carowa Elżbieta poprosiła mnie, bym uczyła urodzoną w Niemczech księżniczkę rosyjskiego, zanim zostanie ochrzczona jako Jekatierina Aleksiejewna i poślubiona przyszłemu carowi Piotrowi III. Oficjalnie byłam damą dworu, nieoficjalnie ochroniarzem, zawsze przyjaciółką i czasem, gdy frustracja spowodowana impotencją Piotra stawała się silniejsza niż jej kró99

lewskie opanowanie, kochanką. Od tego plotkarza Wolte-ra dowiedziała się o mojej prawdziwej naturze, ale jej lojalność wobec mnie pozostała niezachwiana. Tak jak moja wobec niej. Dwa razy, gdy ogarnęło mnie pragnienie, oddała mi swoją kiść. Tak więc można powiedzieć, że w moich żyłach płynie królewska krew. I dzięki niej wiem, że należy kupować nieruchomości. Katarzyna zdobyła Krym, Ukrainę, Białoruś i Litwę. Pod różnymi nazwiskami, nazwami firm i spółek posiadam ziemię w dwudziestu krajach i mam nieruchomości w prawie każdym stanie. Jestem właścicielką ogromnych połaci ziemi w Hollywoodzie i Los Angeles. Kiedy przybyłam tu na początku XX wieku, mogłam ją kupować po kilka dolarów za akr. Wykorzystałam pieniądze, które otrzymałam od Thomasa Hope'a, sprzedawszy mu w 1830 roku brylant Francuski Błękit. Kupiłam tyle gruntu, ile się dało, szczególnie w kanionach i wokół nich. Nie trzeba było geniusza, by przewidzieć, że pomarańczowe gaje Hollywoodu i Los Angeles staną się nieodpartą pokusą. Kiedy byłam młodsza, wędrowałam bez celu po świecie, spędzając dni lub tygodnie w różnych posiadłościach, ale z wiekiem zdałam sobie sprawę, że podróżuję coraz mniej. Minęły dziesiątki lat od mojej ostatniej wizyty we Franq'i, minął wiek, od kiedy ostatni raz byłam we Włoszech. Nie wróciłam do Rosji od śmierci Katarzyny, chociaż mam uroczą daczę nad Morzem Czarnym. Katarzyna nauczyła mnie również, że kiedy raz wejdziesz w posiadanie ziemi, nie sprzedajesz jej; albo ją dzierżawisz, albo wynajmujesz. Zeszłego roku mój hotelik przy rue Perenelle w Paryżu zarobił około 1,5 miliona dolarów, willa w Toskanii mniej więcej tyle samo, dom w Kensington w Londynie prawie dwa razy tyle. Nie mam pojęcia, ile zarobiły nieruchomości w LA. Na pewno więcej, niż mogę wydać. 100

Wampiry przemieszczają się i podróżują, by chronić swój sekret. Dawniej było to łatwiejsze. Wiek temu mogłam całymi latami przebywać w jednym miejscu i zanim zrodziły się podejrzenia, znikałam, aranżując śmierć, pogrzeb i przenosząc się do odległego kraju, w którym moja powierzchowność nie budziła niczyjego zdziwienia. Teraz, w czasach samolotów odrzutowych, transatlantyków, samochodów i łączności telewizyjnej, niepodobna oderwać się od ludzi, których znasz. W tym wieku dwa razy musiałam uciec się do sposobu. „Umarłam" i powróciłam jako własna „córka". Na szczęście dzisiejsze LA ma kompletnie bzika na punkcie atrakcyjnego wyglądu i nikogo nie dziwi, że tak znakomicie się starzeję. Przypisują to chirurgii, zastrzykom i regularnemu uprawianiu pilatesu. Nikt nie wie, że to efekt picia krwi przez niemal pięćset lat. To, że mieszkam w Hollywoodzie w XXI wieku, pozwala mi żyć w jednej postaci o wiele dłużej niż „mojej matce" i „babce". Jeśli wiekowa Gloria Vanderbilt może wyglądać tak dobrze, jak wygląda, mam kolejne dwadzieścia lat, zanim ktokolwiek nabierze podejrzeń... a wtedy, kto wie, jaką wtedy będziemy dysponować technologią? Uwielbiam dom w Bel Air prawie tak samo jak rezydencję w Marin. Te dwa miejsca są całkowicie odmienne. W Marin przeważa grubo ciosany cedr i szkło. Całość jest wbudowana w górę, otoczona wiekowymi dębami i sekwojami. Bel Air to hacjenda ukryta przed sąsiadami za wysokim, grubym murem, pokrytym szlachetnym tynkiem. „Moja babka" kupiła tę posiadłość na początku lat dwudziestych minionego wieku, kiedy Los Angeles to były tylko sady owocowe i gaje awokado. Przekonała Bertrama Grosvenora Goodhue, by sporządził projekt głównego domu i dwóch domków gościnnych. W ciągu mijających lat wprowadziłam zmiany, głównie ze względu na bezpieczeństwo. Okna są z kuloodpornego szkła, masyw109

ne drewniane drzwi mają stalowy rdzeń, a całości strzegą kamery i czujniki. Nie tknęłam oryginalnego wodospadu i strumienia, które stworzył Goodhue, tylko dodałam staw z kaczkami i gęsiami. To efekt nauk Ludwika XVI -zapomnij o psach; żadna istota nie wyczuwa lepiej niebezpieczeństwa niż wodne ptactwo. Dom ma własne ujęcie wody i generator na ropę na wypadek przerwy w dostawie energii. To Los Angeles, kraina powracających trzęsień ziemi. Nikt nie kwestionuje konieczności posiadania takich urządzeń. Leżąc na plecach, czułam, że samochód zwalnia; mój wrażliwy słuch wychwycił szum elektrycznych silników otwierających bramę. Samochód ruszył dalej i teraz żwir zachrzęścił pod kołami. Uwielbiam ten dom. Mieszkam w nim dłużej niż gdziekolwiek indziej. Jest pełen przedmiotów, które udało mi się zgromadzić przez sześć wieków. Wiele wampirów ma żyłkę kolekcjonerską, to część naszej natury. Gdy życie jest tak długie, gdy wspomnienia nakładają się na siebie i mieszają z fantazjami i snami, to potrzebujemy czegoś dotykalnego, co przypomina nam o przeszłości. Zbiory stają się czymś namacalnym w wiecznie zmiennym świecie. W moim przypadku szczególną rolę odgrywają dzieła sztuki. Przepadam za impresjonistami i postimpresjo-nistami, ale tylko dlatego, że bardzo aktywnie uczestniczyłam w życiu kulturalnym tamtych epok. Trzymam wyłącznie oryginały; zakupione, wyproszone, wymienione lub ukradzione twórcom. Zachodnie skrzydło w całości jest poświęcone van Goghowi, którego uwielbiałam, Toulouse-Lautrecowi, którego nie cierpiałam, i Gauguinowi, wobec którego zawsze miałam ambiwalentne uczucia. Jednak nie powstrzymało mnie to przed gromadzeniem ich dzieł. Indywidualnie i wspólnie nazywali mnie swoją muzą. Mój agent ubezpieczeniowy nie może się nadziwić ba110

jońskim sumom, które musiałam wydać na tak stare dzieła sztuki, gdy w rzeczywistości w czasach, w których zostały stworzone, większość była uznawana za nic niewarte bzdety. Waza z epoki Ming, którą mam w salonie, służyła mi za nocnik w 1590 roku, a van Gogh w łazience to obraz, który Vincent wyrzucił, ponieważ mu się nie podobał. Połowa mojego domu w Point Durne jest pokryta jego dziełami. Był dla mnie kimś wyjątkowym. Nigdy nie zostaliśmy kochankami; nasza przyjaźń była czymś głębszym. Zawdzięczam więcej jego dziełom niż wszystkim innym. Nadal za nim tęsknię. Kiedy razem wyjechaliśmy z Paryża do Arles, zaczęłam poddawać go procesowi przemiany, ale przeraził się wizji, że utraci talent, gdy stanie się wampirem. Nie zgodził się na dokończenie tworzenia. Do dziś jestem przekonana, że to właśnie jego na poły ludzka, na poły wampirza egzystencja - stan w a m p i r a l n y, jak się to nazywa - doprowadziła go do szaleństwa. Na płótnach wyraźnie widać, że jego wampirze zmysły zaczęły się rozwijać, wystarczy spojrzeć na wibrujące barwy, wiry energii, bogactwo życia. Jego dzieło uzmysławia, jak wygląda świat widziany oczami wampira. - Jesteśmy w domu. - Maral wyłączyła silnik. Wyprostowałam się, otworzyłam drzwi i wyszłam na dwór. Było prawie ciemno. Natychmiast się zorientowałam, że coś jest nie tak, jak powinno. Nie mam zdolności ponadzmysłowych - to domena klanu szkockich wampirów Boabhan Sith. Ale mój instynkt, wyostrzony przez aż nazbyt wiele lat, które udało mi się przetrwać, ostrzegał mnie, że coś się szykuje. Sięgnęłam do samochodu, wyjęłam magnum .357 z kabury pod tylnym siedzeniem i włożyłam go do kieszeni żakietu, nie wypuszczając z dłoni. Maral wytrzeszczyła oczy, gdy zobaczyła broń, ale się nie odezwała. 103

- To tylko przeczucie - szepnęłam, pochylając się, by poklepać ją po twarzy. - Może tylko strach mnie obleciał. .. - Ciebie nie oblatuje strach - przypomniała mi Maral. - Masz gaz pieprzowy? - Zawsze mam. - Poklepała torebkę. Nic tak nie zniechęca nadgorliwych, chamskich i wrednych jak chmurka spreju z pieprzem kajeńskim. - Miej go pod ręką. Wyjmij telefon i udawaj, że odbierasz połączenie. Niech wygląda, że zwlekamy z wejściem do domu. Kiedy Maral szukała w torebce komórki, wykorzystałam ten czas, by rozejrzeć się po ogrodzie, po czym uważnie obejrzałam dom. Wydawało się, że wszystko jest w absolutnym porządku. Drzwi zamknięte, okna również. Nic nie ruszało się w krzakach. Może tylko coś mi się zwidziało. Odwracałam się do Maral, gdy zdałam sobie sprawę, że jednak nic mi się nie zwidziało. Na obrzeżu mojego pola widzenia było coś niecodziennego. Gładką żwirową powierzchnię podjazdu przecinała seria regularnie powtarzających się odcisków stóp. Wyłaniała się z krzewu hibiskusa, przebiegała przez zakole przed samym domem i kończyła się u drzwi sali projekcyjnej. Ktoś o sporej tuszy przeszedł podjazdem. Uwolniłam moje wampirze zmysły. Zwykle nie pozwalam im się narzucać; natłok wrażeń i bodźcówibywa męczący. Teraz pozwoliłam im działać. Moje źrenice się rozszerzyły, zwęziły do rozmiarów kocich ślepi i znów urosły. Mrok się rozjaśnił i widziałam wszystko niezwykle ostro. Jeszcze raz przebiegłam wzrokiem ślady stóp biegnących przez trawę, żwir i dochodzących do domu. Rozmiar jedenaście lub dawanaście, powiedziałabym. Oddychając głęboko, przesiałam miriady zapachów unoszących się w ogrodzie, ignorując siarczaną woń smogu, identyfikując kamelie i róże. 104

I wtedy wyczułam ją, ledwo, ledwo, ledwo... na samym brzeżku odczuwania. Krew. Wiekową krew. Znajomą krew. Gorzką, cierpką, o smaku żelaza. - Do wozu! Maral otworzyła usta, gotowa protestować. - Do wozu! - Kły zaczęły mi rosnąć i to przestraszyło ją bardziej niż słowa. Wsiadła za kierownicę. Zamknęłam za nią drzwi. - Zjeżdżaj stąd. Czekaj na mój telefon. - Pozwól mi iść z tobą. -Nie - warknęłam jadowiciej, niż zamierzałam. -Nie - powtórzyłam łagodnie. - Dobrze wiem, kto tam jest, i zaufaj mi, lepiej, żebyś go nie poznała. -Ale... - Zadzwonię - powiedziałam zdecydowanym tonem. -A jeśli nie odezwę się w ciągu półgodziny, dzwoń do Kinga i sprowadź go tu. - Wyjęłam z kieszeni służbową wizytówkę poliq'anta i rzuciłam ją na podołek Maral. - Za nic nie wolno ci samej wejść do domu. - Ovsanna, boję się. - Jej szare oczy urosły za oprawkami okularów. - Potrafię sama zatroszczyć się o siebie - zapewniłam ją. Głęboko w środku czułam jednak coś, co z ledwością rozpoznawałam: strach. Nie przeżywałam go od stu lat albo dłużej. Nie lubię go. To niemiłe uczucie. Nawet chłodny metal magnum i przeżyte pół milenium nie dodawały mi wielkiej otuchy.

ROZDZIAŁ 14 BEVERLY GLEN 18.15 Maral McKenzie nie tylko wybebeszyła napastnika pierwszorzędnym kuchennym nożem długości dwunastu cali. Niemal odcięła mu głowę. Akta morderstwa czytało się jak wersję Halloween dla dorosłych. Złamałem cały szereg przepisów i zabrałem akta do domu. Zastosowałem środki ostrożności i zażądałem całego stosu akt, nie dając poznać, na których mi naprawdę zależy. Zbyt wiele ciekawskich oczu zamienia się w „źródła informacji mające dostęp do materiałów śledczych", kiedy jakiś nagłośniony medialnie skandal obiecuje grubą forsę za najmniejszy strzępek informaq'i lub szczerozłotą odrobinę plotki. Media już powiązały morderstwo Evy Casale z Kinowym Kosiarzem. Gadające głowy w FOX News i CNN głosiły całą gamę teorii - od niedorzecznych do niepojętych. Moim ulubieńcem był występujący w Animal Planet jasnowidz czytający w umysłach zwierząt, który tym razem twierdził, że zły duch, który objawił się w postaci Charliego Mansona, wszedł we wkurzoną ka-pucynkę. Miała się wydostać z zoo w LA i niezauważona siać spustoszenie. Stałem w kuchni, czytając akta i wspomagając się słoneczną herbatą, która parzyła się przez cały dzień, gdy drzwi się otwarły i weszła SuzieQ, moja lokatorka. Su-zieQ przestała pukać jakieś dwa dni po wprowadzeniu 114

się. Mam przytulny domek z trzema sypialniami w Beverly Glen, kupiony za honoraria zarobione w Tajniakach z LA. Moja najlepsza inwestycja. Jest tu zewnętrzne dwuosobowe jacuzzi, w którym woda aż kipi; basen z czarnym dnem, który naprawdę robi świetne wrażenie, dopóki sobie nie uświadomisz, że trudno w nim dostrzec czyhającego grzechotnika, i domek dla gości w głębi ogrodu. Czynsz za domek uzupełnia pensję z komendy. SuzieQ - takie nazwisko jest na jej prawie jazdy, czekach i takie tylko mi podała - to moja pierwsza i jedyna lokatorka. Na początku, pięć lat temu, odnawialiśmy umowę najmu co miesięc. To zdecydowana, wyższa ode mnie, jasnowłosa i dobrze zbudowana kobieta -przypomina Sandhal Bergman w Conanie. Trenuje w Muscle Beach, ośrodku kulturystycznym w jednej z dzielnic Venice. Zarabia jako tancerka egzotyczna. Trudno o bardziej egzotyczne zajęcie; produkuje się z wężami -boa dusicielem i pytonem albinosem, o których już wspominałem. Może ma też inne, nie wiem. Nie składam jej wizyt. Jak zwykle od razu przeszła do rzeczy. - Słuchaj, skarbie, obiło mi się o uszy, że Kinowy Kosiarz znów zaatakował. Co z tym zrobisz? - Mówiła ostrym akcentem z Nashville. Skrzyżowała na imponującej klatce piersiowej idealnie wyrzeźbione ramiona, oparła się o lodówkę i przyglądała mi się niebieskimi jak u niemowlęcia oczami. W zeszłym tygodniu były zielone. Nosi szkła kontaktowe, gdy tańczy, tak aby kolor jej oczu nie gryzł się z kolorem węży. W nisko wciętym sweterku i biodrówkach zapewne nie spowodowała dziś zbyt wielu wypadków na ulicach, ale też zapewne nie wychodziła jeszcze z domu. Zwykle wraca około czwartej nad ranem. - Znaleźliśmy ciało zaledwie cztery godziny temu. Która agencja informacyjna to podała? 107

- No, jest na stronie głównej AOL, a MSNBC.com właśnie przysłała mi maila z nagłówkiem i linkiem. Subskryp-q'a u nich to czysta rozkosz. Teraz nie omija mnie żadna nowina. - Skoro stale cię tak bombardują, to skąd wiesz, co ważne, a co nie? - uświadomiłem jej, ale nie odpowiedziała na to. Kiedy chciała mnie zignorować, potrafiła być głucha jak jej węże. Słoneczna herbata zaparzyła się jak trzeba; stopiłem trochę brązowego cukru w mikrofalówce, zmieszałem go z herbatą i dodałem do niej garść kostek lodu. Nalałem herbatę do szklanek i podałem jedną SuzieQ. - Staramy się nie dopuścić do rozgłaszania szczegółów, dopóki nie skontaktujemy się z rodziną ofiary. Raczej niezbyt nam się to udaje, no nie? Ale na razie nic nie wskazuje na Kinowego Kosiarza. Ta ofiara nie była gwiazdą -pracowała jako ekspert od efektów specjalnych w Anticipation. - To wytwórnia Ovsanny Moore. Pracowałam dla niej kilka lat temu. SuzieQ jest zawsze pełna niespodzianek. Któregoś dnia zamierzam ją zapytać, jak wychowana w katolickim klasztorze dziewczynka została tancerką, która występuje z wężami i nosi na krzyżu tatuaż, pięcioramienną gwiazdę wpisaną w okrąg. - Jako tancerka czy treserka? - Treserka. Ale z ciebie wywiadowca. Jak możesz tego nie wiedzieć? Kręciła wtedy Narzeczoną wężowego boga. Pamiętasz ten film? Potrząsnąłem głową. - Chyba nie miał wielu widzów. Pożyczę ci DVD; są materiały dodatkowe i w ogóle. Wzięłam do niego Spiro Agnew. Pasował jak ulał. Nawet był na liście płac. I ja oczywiście też, jako treserka wężów. - Masz wolną chwilę? 116

SuzieQ uśmiechnęła się. Jej zęby miały laserową biel i idealne kształty. -Pewnie. Prowadzę lekcję tańca brzucha dla grupy Żydówek, ale dopiero o ósmej. Spóźnią się na własny pogrzeb. Nigdy nie widziałam tak rozgadanej bandy, nawet tam, skąd pochodzę. Między nami nic nie było, nie ma i nie będzie. SuzieQ traktuje mnie jak starsza siostra. Nie wiem na pewno, czy jest lesbijką, hetero czy biseksualistką. Widziałem ją w różnych towarzystwach, pasujących do każdej z tych trzech kategorii; myślę, że jej węże odstraszają wielu ludzi. Poza tym ma czarny pas w karate i ostatnio zaczęła uprawiać kick boxing. Zaledwie tydzień temu jakiś klient w klubie, w którym tańczy, złapał za ogon jej pytona; złamała facetowi szczękę i cztery palce, zanim wykidajły oderwały ją od niego. Miała szczęście, okazało się, że to telewizyjny kaznodzieja z Idaho. Naturalnie nie był skłonny wnosić sprawy do sądu. Poszedłem do pokoju dziennego. Umieściłem herbatę i akta sprawy na stoliku. Światło przygasało i w powietrzu wyraźnie czuło się chłód. Włożyłem do kominka kilka polan i włączyłem palnik gazowy; po kilku sekundach suche drewno płonęło miło. Usiadłem na kanapie. SuzieQ już ulokowała się na dywanie przed kominkiem, przyjmując pozycję lotosu. - Poznałaś osobiście Ovsannę Moore? - Pracowałam z nią przez trzy tygodnie. Grała narzeczoną boga węża i tańczyła ze Spiro. Była świetna, muszę przyznać. SuzieQ nadaje swoim wężom nazwiska polityków. Sprawia wrażenie dziewczyny z zapadłej prowincji, ale jest nieprzeciętnie sprytna, ma zgryźliwe poczucie humoru i żaden drobiazg jej nie umknie. Rok temu zabrałem ją na wieczorek dobroczynny dla rodzin policjantów i wygraliśmy dwieście dolarów. Dokładniej to ona wygrała 109

dwieście dolarów. Ja umiałem odpowiedzić tylko na jedno pytanie - wiedziałem, kto wygrał w filmie Wyścig Armatniej Kuli. - Jakie wrażenie wywarła na tobie Moore? - Spodobała mi się - powiedziała. - Poza tym ma siłę. Rany, ale ta dziewczyna ma siłę. Nosiła Spiro, jakby to było piórko, a to przecież kawał byka. Musi ważyć z trzydzieści funtów. To jest coś jak na pytona. Wyjęła z torby na ramię srebrny płaski palmtop i zanotowała: „Wpaść do sklepu dla zwierząt i kupić myszy". - A ta jej asystentka, Maral McKenzie? - drążyłem dalej. - Wpadłaś na nią? - Raz czy dwa. Wyjątkowo mi się nie spodobała. Prawdziwy wrzód na dupie - dorzuciła pogardliwie. - Jakiś szczególny powód? - Zawsze kręci się przy Ovsannie, pcha się między nią a wszystkich. - SuzieQ zrobiła wielkie oczy. - Och, myślisz, że to ona, no nie? Myślisz, że to ona zabiła tamtą dziewczynę. - Na razie nic nie myślę. Tylko pytam. I jestem nią zainteresowany. - Wielkie niebieskie oczy zrobiły się jeszcze większe. Cienkie brwi poszły o ułamek cala w górę. - Nie w ten sposób. -Hm, traciłbyś czas, gdybyś był, skarbie. Ta dziewczyna bardziej nie cierpi mężczyzn niż partnerka apasza. - A co z Ovsanną? - Nie jestem pewna. Zauważyłam, że zwraca uwagę na mężczyzn. Może lubi jedno i drugie. Ona chyba w ogóle lubi dużo różnych rzeczy. Nie mogę tego powiedzieć z osobistego doświadczenia, ze mną miała wyłącznie stosunki służbowe, ale coś tam iskrzyło między nią i tą McKenzie. Może dokładnie biorąc, nie pieprzyły się ze sobą, ale coś było na rzeczy... - Wyprostowała nogę i położyła ją na drugiej, zginając kolano. Przyjęła inną pozycję 110

jogi, spiralę. Cały kręgosłup jej zatrzeszczał. - Więc jak na to wpadłeś, że to ona? - Nie powiedziałem tego, SuzieQ, powiedziałem tylko, że jestem nią zainteresowany. -Och, nie chrzań. To prawie to samo, kochasiu. Coś tam masz, że pytasz. Co? - Zachowasz dla siebie? - spytałem. - Przysięgam! - Położyła dłoń na sercu lub, jak kto woli, imponującym biuście. Otworzyłem teczkę z aktami sprawy. - Panna McKenzie jest w naszych kartotekach. Wbiła facetowi nóż w brzuch i prawie odcięła mu głowę. -Mój typ dziewczyny. Musiał ją nieźle wkurzyć. -Wstała, podeszła do mnie i spojrzała mi przez ramię. Ładnie pachniała, wiciokrzewem czy czymś takim. Stuknęła palcem w zdjęcie. - Nie wygląda na morderczynię. - Była na nim wystraszona, rozczochrana nastolatka z wytrzeszczonymi oczami i siniakami na policzkach i szczęce. - Nikt nigdy nie wygląda. - Szybko przejrzałem akta. Chociaż większa ich część była powszechnie znana, nie powinienem pozwolić SuzieQ nazapoznanie się ze szczegółami, ale przez lata przywykłem polegać na jej opinii lub choćby tylko obserwowałem jej reakcje na moje opowieści, gdy brnąłem przez jakąś sprawę. - Nie jestem pewien, czy pamiętasz tę sprawę. Minęło dwanaście lat... - Jestem w LA sześć - przypomniała mi SuzieQ. - Więc dwanaście lat temu mieliśmy serię włamań do drogich domów w kanionach i przy Mulholland Drive. Facetowi udawało się oszukiwać systemy alarmowe. Jakby celowo wybierał lepiej zabezpieczone domy. Bawił się z nami. Dwa razy zastał kobiety i zgwałcił je, ale żadna nie potrafiła podać opisu, który byłyby coś wart. Dopadał je, zanim się ocknęły, i przykrywał im twarze poduszką, gdy robił swoje. Używał prezerwatyw, więc nie mieliśmy DNA. Maral McKenzie opiekowała się domem znajo119

mych, kawałek od Mulholland. Spała w gościnnym pokoju. Budzi się, widzi, że facet na nią włazi, łapie nóż i wykańcza go. Powiedziała wywiadowcom, że trzymała nóż na nocnej szafce, bo bała się, będąc sama w takim wielkim domu. - Sprytna sztuka, jak mi się zdaje. Więc użyła noża i zaoszczędziła sobie masy kłopotów. Co ci się u niej nie podoba? -McKenzie twierdziła, że leżała w łóżku, kiedy napastnik zaatakował. Jakoś zdołała go wybebeszyć i niemal odciąć mu głowę. Nie jestem pewien, czy potrafiłbym tego dokonać, gdybym stał na czatach i unieruchomił faceta. SuzieCj była inteligentna. Skojarzyła, o co mi chodzi. - Przypomnij mi o tym Kinowym Kosiarzu; jak umarły jego ofiary? -Wyprute wnętrzności, dekapitacja, palowanie, utopienie. -Rany, skorzystała z dwóch sposobów z tej listy. Co myślisz? Czułam, że nie bez powodu mi się nie podoba. - Nie wiem, Suzie, to trochę za proste. Maral McKenzie zabija trzy gwiazdy filmowe i ekspertkę od efektów specjalnych w sposób, który nieco przypomina zabójstwo popełnione przez nią dwanaście lat temu? - Ma obsesję. Zabija każdego, kto jest jakoś związany z Ovsanną - zasugerowała SuzieCj. - Zbyt proste. Zbyt oczywiste. Jaki miałaby motyw? - Kto wie? Może nie miała przekonania do tego, co zrobili.

ROZDZIAŁ 15 W magnum było pięć naboi i pusta komora pod kurkiem. Naboje to były bezpieczne glasery, ulegające defragmen-tacji w celu. Stworzono je z myślą o ochronie samolotów. Trafiony napastnik nie miał żadnych szans. Jednak nie byłam pewna, jak skuteczne okażą się wobec wampira, który był w moim domu. Rozpoznałam tę woń; niedającą się zapomnieć esencję starej krwi, którą tchną jedynie bardzo wiekowe osobniki. Ja sama jeszcze tak nie pachnę, ale jak na wampira nie jestem, dokładnie biorąc, stara. Solgar ma znacznie więcej lat, ale maskuje swój zapach Old Spice'em. Stojąc zbyt blisko niego, zaczynasz łzawić; pewnie używa wody toaletowej zamiast płynu do kąpieli. Ruszyłam dalej, baczna na każdy ruch. Zostawiłam dom zamknięty na cztery spusty i aktywowałam alarm, ale nie byłam zaskoczona, że nie zadziałał. Ten, kto się do mnie wdarł, prawdopodobnie zmienił się w jakieś małe stworzenie, zdolne przedostać się otwartym górnym oknem lub kominem. Stosowałam takie metody, włamując się do domów w Berlinie. Pomyślałam o tym teraz - mogłabym przybrać postać ptaka lub nietoperza i wślizgnąć się do środka - ale zapłaciłabym za ten wysiłek potwornymi bólami, kurczami mięśni, zdana na łaskę i niełaskę kogoś, kto tam czekał. 113

Próba zaskoczenia była bezsensowna; wampir wiedział, że jestem na zewnątrz, tak jak ja wiedziałam, że on jest wewnątrz. Stojąc pod drzwiami, głęboko wciągałam powietrze. Teraz woń starej krwi była silniejsza, mieszając się z korzennymi przyprawami i gorzkimi ziołami. To mnie zastanowiło. Ta woń była zbyt silna. O wiele za silna. Zdałam sobie sprawę, że w domu przebywa więcej niż jeden wampir. Wbrew temu, co się powszechnie sądzi, wampiry nie żyją gromadnie. Składa się na to wiele przyczyn, ale myślę, że jest tak przede wszystkim dlatego, iż nie przepadamy za ochłapami. Większość z nas jest piekielnymi egoistami i nikt nie chce się dzielić posiłkiem. Musimy też chronić naszą anonimowość, a prawdopodobieństwo sprowokowania pytań o nasze zwyczaje i idiosynkrazje rośnie, gdy jesteśmy widywani razem. Poza tym nasza starszyzna nie może się pokazywać ludziom; gdy osiągamy sędziwy wiek, następują fizyczne zmiany, które są niemal nie do ukrycia. Skóra staje się grubsza, palce twardnieją i przybierają wygląd szponów. Niektórym klanom wyrastają skrzydła, a kręgosłup wydłuża się w ogon. Teraz wiecie, dlaczego Orson Welles nosił peleryny „pod koniec życia". Jestem przekonana, że legendy o diabłach i demonach zrodziły się po tym, gdy. zobaczono kogoś z naszej starszyzny. Tak więc, wyczuwając u siebie w domu kilka wampirów, byłam nie tylko przestraszona, lecz również zbita z tropu. Stojąc w głównych drzwiach wejściowych, otworzyłam oba zamki, czarnym żelaznym przyciskiem odblokowałam zasuwę i pchnęłam ciężkie drewniane skrzydło. Firma instalująca alarmy usiłowała wcisnąć mi zabezpieczenia biometryczne - skan oka i odbitki palca - ale ponieważ nie mam linii papilarnych i moje tęczówki ulegają zmia122

nom, musiałam z nich zrezygnować. Spece od zabezpieczeń z pewnością uznali mnie za staromodną. Albo skąpą. Cicho wprowadziłam kod - 1550, datę moich urodzin -i patrzyłam, jak czerwone światełko kontrolne zmienia barwę na zieloną. Ściskając mocno rewolwer w prawej ręce, weszłam do chłodnego holu i natężyłam słuch. W domu panowała cisza. Ale wzmógł się zapach wampirów. Wnętrze domu pozostało mniej więcej takie samo, jakie było wtedy, gdy „moja matka" kupiła ten dom. Przedpokój, biblioteka, pokój muzyczny, dzienny i mój gabinet, wszystkie te pomieszczenia wychodziły na zewnętrzny dziedziniec. W przeszklonych drzwiach wymieniłam szyby na kuloodporne i nieprzepuszczające promieniowania UV. Fontannę pośrodku dziedzińca zbudowano z kamienia przywiezionego z ruin Tenochtitlan. Ściany wewnątrz są bladokremowe, podłogi z ręcznie wytwarzanej terakoty, sufity wysokie, łukowe i belkowane. Dochodzącą do drzwi ścianę udekorowano białą bronią: nożami, mieczami, toporami i halabardami. Punkt centralny tworzy najcenniejszy eksponat, oryginalna zbroja Hernana Cortesa. Nie, nie znałam konkwistadora; umarł, zanim przyszłam na świat. Zbroję po prostu kupiłam w Tenochtitlan od handlarza starzyzną, który nie wiedział, co wpadło mu w ręce. Nie tknęłam miecza - dajcie sobie spokój z tymi bzdurami o wampirach używających białej broni; broń miotająca to jest to. Sięgnęłam do zbroi i wyjęłam ukrytego w niej czterolufowego derringera. Może to i dowód paranoi, ale rozmieściłam broń w całym domu. Wolałabym oczywiście klasycznego kałasznikowa, ale miałam go pod łóżkiem w sypialni. Jakiś dźwięk zburzył ciszę. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, co to jest; ktoś grał na moim fortepianie. Zdjęłam buty, skarpetki i poszłam boso holem, nie wy115

dając żadnego dźwięku. W prawej ręce trzymałam srebrne magnum, w lewej niewielkiego derringera. Pokój muzyczny jest na końcu zachodniego skrzydła. Trzymam w nim zbierane przez całe życie instrumenty: fortepian koncertowy Carusa, puzon Glenna Millera i jedną z gitar Elvisa. Mam również kornet Bixa Beiderbecke'a i dwa stradivariusy - mandolinę, którą Antonio podarował mi, będąc w Brescii, i kupione za dziesięć szylingów w londyńskim kramie skrzypce. Zatrzymałam się przy drzwiach, przycisnęłam twarz do gładkiego drewna i słuchałam. Woń krwi o wiekowej mocy była teraz silniejsza. W środku przebywało co najmniej trzech, może więcej, członków wampirzej starszyzny. Musieli mnie już wyczuć, ale dźwięki Time Is on My Side* nadal płynęły ze steinwaya. Był tylko jeden znany mi wampir, który lubił Stonesów i miał poczucie humoru. Rozluźniłam uścisk na chwycie magnum, otworzyłam drzwi, po czym weszłam do pokoju. I stanęłam jak wryta. Miałam przed sobą wielkie wampiry Hollywoodu. Był tam nie tylko Orson, ale i Olive Thomas, Mary, Douglas, Theda i jej mąż, Charles, James Whale i Peter Lorre. Rudolph Valentino rozmawiał z Połą Negri. Dziesięcioro najpotężniejszych wampirów Hollywoodu. Nigdy nie widziałam ich razem w jednym miejscu. Brakowało tylko Todą i Charliego. - Do cholery, Orson. Przez ciebie mało się nie zesrałam ze strachu. Podniósł wzrok znad klawiszy. - Och, myślałem, że to fizycznie niemożliwe, moja droga, chyba że twój klan wkroczył na nieznaną mi ścieżkę ewolucji. Doprawdy, Ovsanno, zbyt długo przebywasz w Hollywoodzie. Wysławiasz się jak menel. * Ang. „czas mi sprzyja". 124

Ostatni raz spotkałam się z Orsonem miesiąc po jego pogrzebie. Genialnie zaaranżował swoją śmierć, wykorzystując sztuczki, których nauczył się jako dziecko, by oszukać żałobników, i wybierając dzień, w którym odszedł Yul Brynner, by odwrócić od siebie uwagę mediów. Posunął się nawet do tego, że kazał rozrzucić swoje prochy w przerwie między walkami byków na sławnym Plaża de Toros de Ronda. Wieczny showman. - Schudłeś, Orsonie. Dobrze wyglądasz. - Nigdy nie potrafiłam pojąć, jak każdego wieczoru udaje mu się wchłonąć dwa steki, dwie spore miarki whisky i ananasa. Klan Strigoi Vui to nie tylko krwiopijcy, niemniej jednak... -Nie miałem wyboru. Rzadko pokazuję się w innej postaci niż zwierzęca, nie mogę ryzykować rozpoznania. Ach, te niebezpieczeństwa bycia sławą - westchnął teatralnie. - Nawet młodzi ludzie mi zagrażają. Słyszą mój głos i zaczynają krzyczeć: „Unicron! Unicron!" - Och, daj spokój, Orson, nie przechwalaj się. - Olive Thomas siedziała na mojej sofie, wyglądając równie pięknie jak w roku 1920, w którym wypiła chlorek rtęci. Najwyraźniej jej struny głosowe doszły do siebie po przepaleniu. Nie widziałam jej od tamtego wieczoru w 1916 roku, gdy zaprosiła do siebie Douglasa, Mary i mnie na domową projekcję Beatrice Fairfax. Mary ściągnęła swojego upiornego braciszka i ani się obejrzeliśmy, a Olive za niego wyszła. Cztery lata później łyknęła roztwór, którego używał na syfilis, aranżując swoją „śmierć". Sprytne, ale zawsze uważałam, że przedwczesne. Mogła grać jeszcze całe lata i nikt nie podważałby autentyczności jej niegasnącej urody. -To nie moja wina, słodki kwiatuszku - odparł Orson. - Właśnie wypuścili ten film na dwudziestolecie premiery i jeszcze dorobili sequel. Cholerstwo odniosło wielki sukces. Wciąż mnie wkurza, kiedy pomyślę, że ostatni raz wystąpiłem w wielkoekranowej animowanej reklamie japońskich zabawek. Transformersi. Co mnie napadło? 117

- Nie przejmuje się, przerobili to. O twojej wersji niebawem nikt nie będzie pamiętał - zamruczał James Whale. Przez lata po „zatonięciu" Jamesa nikt nie miał odwagi na remake Frankensteina, ale nadal bolał nad tym, że w końcu go zrobiono. Nigdy nie przebaczył Melowi Brooksowi. -Ovsanno... - wyszemrał Peter Lorre. Podszedł do mnie, wyciągając ramiona. Otoczyli mnie wszyscy, spowijając wonią starej krwi, od której łzy napływały do oczu. Strach, który odczuwałam na podjeździe, przeszedł w bardziej złożone uczucie; tylko największe niebezpieczeństwo mogło skłonić te wampiry do opuszczenia kryjówek. Przeszliśmy do jadalni. Nieczęsto przyjmuję. Nie chcę się męczyć jedzeniem na oczach ludzi, ale przez wzgląd na pozory musiałam zamówić długi stół jadalny. Orson zajął miejsce u jednego końca mahoniowego blatu, ja u drugiego. Douglas i Mary trzymali się jak najdalej od siebie; małżeństwo z lady Sylvią wyraźnie nie zostało mu wybaczone. Pola usadowiła się przy Rudolphie, nienasycona jak zawsze. Peter Lorre nie miał zamiaru usiąść; chodził w tę i we w tę za Thedą i Charlesem. James i Olive usiedli naprzeciwko tych ostatnich. - To szaleństwo - rzekł Peter. Akcent miał nadal upiorny, mimo tych wszystkich lat w Stanach. - Zbierać się razem w takiej liczbie. Szaleństwo. Byłam skłonna się z nim zgodzić. - Kto zwołał to spotkanie? - spytałam. Jako kasztelanka miałam prawo zwoływać sabat wampirów Hollywoodu. Nie zrobiłam tego od czasu, kiedy została zamordowana Sharon Tate. -Ja - powiedział poważnie Douglas swoim cudownym, szlachetnym akcentem. W pokoju natychmiast zapadła cisza. Musnął wąsik, zdradzając wyraźne zdenerwowanie. - Potrzebujesz naszej pomocy, Ovsanno, i nie chciałem czekać, aż sama o nią poprosisz. Ernst zadzwo126

nił do mnie, gdy tylko opuściłaś jego gabinet, a ja skontaktowałem się z innymi. Mam nadzieję, że mi wybaczysz. Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się. Douglasowi Fair-banksowi mogłam wybaczyć wszystko. Mary przeszyła mnie wzrokiem. -Powiedz nam, co się dzieje, kasztelanko - poprosił James. - Douglas nie miał czasu na wyjaśnienia. - Straciłam trzy twory - powiedziałam. - Dziś doszło do kolejnego zabójstwa. Chodzi o pracowniczkę studia, nikogo z nas. - Pomyłka? - spytała Olive. - Niepodobna - odparł Peter. - Sądzę, że jestem obiektem celowych prześladowań. - Dlaczego? - spytała wprost Theda. - Kogo zirytowałaś w tym stuleciu? - Nadal nie cierpiała mnie za to, że zlikwidowałam jej klan. - Nie mam pojęcia. Trzy wcześniejsze morderstwa popełniono w tradycyjny sposób. Dzisiejsza śmierć nastąpiła wskutek rozprucia brzucha i wyrwania wnętrzności. Wampiry Hollywoodu wydały pomruk, prymarny zwierzęcy odgłos. Spojrzałam na Rudolpha. Nie widziałam się z nim od czasu, gdy znów się pojawił, tym razem jako Rolph Va-lenti, i otworzył w Londynie taką sobie agencję teatralną. Miał kilku niezłych brytyjskich i irlandzkich aktorów, regularnie pojawiających się w BBC, paru Amerykanów, którzy wylądowali w Wielkiej Brytanii, i Szkota, który grał w Prawie Murphy'ego, ale poza tym nikogo wartego wzmianki. Rudolph jak zawsze wyglądał na rozpustnika, blady i gładki, za to z podbitymi oczami. Jego zwykle pewniacki uśmieszek wydawał się nijaki, a prawie czarny język drżał między wargami. Przemienienie go było błędem. Wcześniej, gdy zdarzyło mi się popełnić tego rodzaju pomyłkę, zwykle pozbywałam się ich, ale Rudolpho119

wi pozwoliłam żyć i nawet nie wiem dlaczego... a może wiem i nie chciałam się do tego przyznać. - Rudolphie, Ernst powiedział, że straciłeś kogoś. Czy to może być jakoś związane z tymi morderstwami? Westchnął teatralnie i odgarnął lok z wysokiego czoła. -Jeden z moich niedawnych tworów we wrześniu utopił się w basenie w Palm Springs. Ale upił się zatrutą krwią. - Jego uśmiech był lodowaty. - Nie mam pojęcia czyją. - Sztywnym krokiem oddalił się od stołu i upozo-wał przy oknie. Mogłam tylko snuć przypuszczenia; wampiry są odporne na działanie alkoholu i narkotyków, ale jeśli wchłoniemy krew kogoś, kto świeżo skosztował jednego lub drugiego, możemy się upić albo odurzyć. Niektóre wampiry - podejrzewam, że między innymi Rudolph - świadomie karmią się krwią ludzi, którzy są pijani lub na prochach. - Nie autoryzowałam tego aktu stworzenia. - Byłem strasznie zajęty. - Uśmiechnął się. Nawet mu się nie chciało ukrywać tego, że kłamie. - Właśnie zamierzałem do ciebie wpaść i poprosić o autoryzację. To był świadomy afront z jego strony. Zresztą nie pierwszy. Niebawem będę musiała się tym zająć. Mary uśmiechnęła się jak smutna mała dziewczynka -na litość boską, nadal używała swojej linii kosmetyków, Mary Pickford - i spojrzała na mnie nad stołem. -Podczas ostatniego sabatu rozmawiałam z Todem Browningiem. Jeden z jego tworów, właściwie dhampir, zginął w wypadku narciarskim. Strasznie się tym przejął. Niezbyt chciało mi się w to wierzyć. W 1931 roku pracowałam z Todem przy Drakuli, filmie, który w gruncie rzeczy stworzył współczesną legendę wampira. Tod był genialny. I jak najdalszy od sentymentalizmu. James Whale wstał. W dalszym ciągu wyraźnie dręczyła go depresja. Garbił się i mówił powoli. 120

- Były pogłoski... nic więcej - rzekł z nadal słyszalnym brytyjskim akcentem - o pewnej niezwykłej aktywności w Nowym Jorku. O wyjątkowej liczbie świeżych tworów. - Słyszałam o tym - potwierdziła Theda. Ona i Charles mieszkają w penthousie przy Central Park West. Każdy ich pokój wychodzi na park. Theda funkcjonuje teraz jako Theodosia de Coppet. Sugerowałam jej zmianę nazwiska, ale jak zwykle mnie nie słucha. Pozostali mieszkańcy jej budynku sądzą, że była w jakiś sposób związana z kinem; nie mają pojęcia, że kiedyś była cząstką kina; pietrwsząfemmefatale, na którą mówiono „wamp". Tak, skrót od „wampir". Zawsze stawiała nas w ryzykownej sytuacji. Na szczęście obecnie nie maluje oczu w tak charakterystyczny sposób jak niegdyś i jest nierozpoznawalna. Strasznie dużo młodzieży chce się stać wampirami... a przynajmniej naszą filmową wersją - dodała z obleśnym uśmieszkiem. - Każdemu dobrze w czerni - wtrąciła Pola. - Nawet tobie, kochanie. - Ich wrogość nie zmalała z latami. Pierwsze skłócone diwy. Theda nawet nie spojrzała w jej kierunku. -Są kluby gotów i wampirów, wszyscy przychodzą tam w czarnych skórach i z kolczykami gdzie się da... -mówiła dalej. -Mogłoby mi się tam spodobać - rzekł wyniośle James. - Ależ James... w końcu chciałbyś się ujawnić? - spytał szyderczo Rudolph. Ten to dopiero miałby o czym opowiadać. Upajał się swoim wyrokiem za bigamię, ale wszyscy wiedzieli, że jego pierwsza żona była lesbijką, a druga biseksualistką. Sam też miał podwójne preferenqe. Nie wierzę, by kiedykolwiek miał zamiar żenić się z Połą, niezależnie od tego, co opowiadała prasie. Do diabła, czemu go przemieniłam? Byłam wtedy młodsza, ale to naprawdę żadna wymówka. Popisałam się brakiem dobrego smaku. 129

Theda zignorowała ich obu. - Trudno odróżnić dhampiry i świeżo stworzonych od naśladowców. Wampiryzm to obecny styl, moda, kultura. - Theda i Charles prowadzą sieć butików w Greenwich Village, Nowym Orleanie, San Francisco, LA i Tokio. Mają własną linię odzieży wampirzej i gotyckiej i zestawów do charakteryzacji. - Więc co myślisz? - spytałam ją. - Czy mamy w LA wampira samotnika? Theda spojrzała na Charlesa. Potrząsnął głową. - Wiedzielibyśmy o tym - powiedział. - Ja może nie, ale Theda na pewno tak. Jest przecież z klanu Azeman. Theda zgodziła się z nim, kiwając głową. Azemanowie nocą przemieniają się w nietoperze i przeczesują miasto. Wampiry samotniki są aroganckie, głupie i niebezpieczne. Bardzo, bardzo niebezpieczne. Niektóre porzuciły swoje klany i wiekowe zasady, które trzymały nas przy życiu i pozwalały przez stulecia ukrywać się przed światem. Uważają, że wampiry to znakomitszy gatunek, a ludzie -bydło rzeźne. Na nic nie patrząc, wkraczają między nich i wysysają krew, nawet gdy jej nie potrzebują, bezmyślnie raz za razem płodząc twory. Poza tym nie przejmują się tym, że mogą zostać wykryte. Gdyby za ostatnimi morderstwami stał samotnik, Theda wiedziałaby o tym i przystąpiła do kontrataku. Obowiązkiem każdego wampira jest niszczyć samotników. - W takim razie to nie samotnik, ale łowca. To dla nas żadna nowość - przypomniałam im. - Niektórzy z was byli ze mną w Paryżu podczas wielkiego terroru roku tysiąc siedemset dziewięćdziesiątego czwartego, gdy Robespierre wydał nam wojnę. Peter Lorre skinął głową. Odegrał kluczową rolę w spisku, który doprowadził do upadku i egzekucji Robes-pierre'a. - Jeśli zaczekamy, popełnią błąd. Zawsze go robią. 130

-Nie jestem przekonany, że stać nas na czekanie -stwierdził z powagą Douglas. - Teraz świat jest inny. Jesteśmy celebrytami, nieważne, że nieżywymi, ale celebrytami. Zbyt wiele oczu nas obserwuje, zbyt wiele kamer. Internet wyśledzi każdego. Wszyscy jesteśmy w IMDb; istnieją niezliczone witryny fanów, tysiące fotografii. Wystarczy wgooglować nazwisko i wszystko o nas wiadomo. Oczywiście nie to, kim naprawdę jesteśmy, ale można tam czytać o naszym życiu jak w otwartej księdze. Poczułam poruszenie przy stole, falę nerwowej energii. Rudolph odsunął się od okna i pochylił nade mną. -Ten łowca wampirów ściga twoje twory, Ovsanno. Igra z tobą i w końcu przyjdzie po ciebie. - Twoja troska mi pochlebia, Rudolphie. - Wątpię, by usłyszał sarkazm w moim głosie; jest zbyt zajęty sobą, by coś takiego odczuć. Może właśnie dlatego zwrócił moją uwagę. Miał wszystkie atrybuty wampira, faktycznie nim nie będąc. Bez wysiłku zmienił się z Ciepłego w wampira, bez żadnych mąk ciała czy duszy, które inni przechodzą w trakcie procesu przeobrażenia. To powinno było mi coś powiedzieć. W latach jego fenomenalnych sukcesów utraciłam Rudolpha na rzecz jego wielbicielek i jego arogancji. Kiedy „umarł", oboje wzięliśmy udział w pogrzebie; rozkoszując się dowodami czci, poruszał się w tłumie przebrany i niezauważany. I wkurzony na Połę. Odebrała mu święto, rzucając się zemdlona na trumnę, którą kazała przybrać kwiatami ułożonymi w kształt swojego imienia. Była z nich dobrana parka, nie ma co. - Troszczę się o nas wszystkich, Ovsanno. Do tej pory straciliśmy... straciłaś... trzech podrzędnych aktorów. -W oczach Rudolpha każdy był podrzędny oprócz Rudolpha. - Ale ty to coś innego. Jesteś arystokracją Hollywoodu. Tak przynajmniej mówią o tobie w „TV Times" - dodał zjadliwie. Jestem pewna, że nadal był na mnie wściekły za to, że nie obsadziłam jednej z jego klientek, Andrei 123

Goyan, w Wampirach Watykanu. Zamiast niej wzięłam Mai Goulart. - Jeśli zostaniesz zamordowana w krwawych i dramatycznych okolicznościach, media będą tym żyły w nieskończoność, urządzą retrospektywy, może nawet puszczą odcinek specjalny w Biography Channel. Kto wie, co może wyjść w trakcie śledztwa? - Odwrócił się ode mnie i odszedł w głąb pokoju. Po raz kolejny zadałam sobie pytanie, co też takiego w nim ujrzałam. -Masz rację, Rudolphie. Wiem o tym. Zdałam sobie z tego sprawę, kiedy tylko Ernst nawiązał ze mną kontakt. Nie stać nas na to, by być ośrodkiem uwagi. - Odwróciłam się do Douglasa. - Powiedz mi, że masz plan. - Douglas zawsze miał plan. Odpowiedział mi czułym spojrzeniem pięknych oczu. - Jak wygląda? - spytałam, chociaż już miałam bardzo wyraźne wyobrażenie na ten temat. Chciałam, by przedstawił go głośno. -Doprawdy, masz tylko jeden kierunek działania, Ovsanno - rzekł. - Musisz znowu umrzeć. Umrzyj, a my dokonamy czystki twoich tworów. Zniknij w jakimś zapomnianym od Boga zakątku, w którym nikt nigdy nie oglądał Sukubów szatana ani Pragnienia. Wróć za sto lat albo i dwieście. Wokół stołu zabrzmiał basowy warkot popierający tę propozycję. - Jestem u szczytu kariery, Douglasie. Jestem zawalona pracą tak, że świata nie widzę, i nie chcę czekać kilkaset lat, żeby ją dokończyć. Poza tym jestem kasztelanką. Nie pozwolę, aby byle łowca wampirów zniszczył to, co stworzyłam. - Ty sama zniszczyłaś klan Thedy, kiedy naraziła nas na ryzyko, Ovsanno - przypomniał mi Douglas. Kazałaś umrzeć Rudolphowi u szczytu sławy, aby mógł zachować nazwisko i reputację. Tak, jesteś kasztelanką, ale nie zdradzisz nas w imię własnych egoistycznych celów. Wiem, że tego nie uczynisz. Powstał i natychmiast dokonał naj124

trudniejszej i najbardziej dramatycznej transformacji, stając się dymnym zarysem. Teraz wiedziałam, jak dostali się do domu. Orson przyglądał się znikaniu Douglasa, po czym rzekł: - Nigdy bym ci nie groził, kochanie, ale wiesz równie dobrze jak ja, że nie możemy ci pozwolić, abyś doprowadziła do ujawnienia, kim naprawdę jesteśmy. Musisz zniknąć, Ovsanno. Zabij łowcę albo „zabij się" sama, to jedyny wybór, który ci pozostaje. - Dokonał transformacji - tylko mignęły mi skrzydła, szpony i ogon - po czym on również rozwiał się w dym. Znikali jeden po drugim, obłoki czarnoszarego oparu, przepadając w kominku. Zostawili po sobie tylko ciszę i woń starej krwi. Rudolph odczekał do końca; zawsze musiał mieć ostatnie słowo. - Podejmij decyzję, kochanie. Masz tydzień, nie więcej. Jeśli ty jej nie podejmiesz, my zrobimy to za ciebie. I też zniknął. Siedziałam długo przy stole, po wielekroć odtwarzając w myślach całą tę konwersację. Może byłam kasztelanką, ale nie potrafiłabym stawić czoła wielkim wampirom Hollywoodu. Może niektórzy z nich byli moimi przyjaciółmi, ale nie zawahaliby się mnie zniszczyć, gdyby uznali, że zagrażam ich bytowi. W tej mierze nie zostawili żadnych niedomówień. Miałam tydzień. Siedem dni na przygotowanie własnej śmierci albo znalezienie mordercy wampirów i przygotowanie jego śmierci. Dużo czasu w pierwszym przypadku, ale czy wystarczająco dużo w drugim? Tak czy inaczej, szykował się pogrzeb.

ROZDZIAŁ 16 BEVERLY GLEN 19.00 Zamknąłem akta i spojrzałem na SuzieQ. - Czas odwiedzić panią McKenzie, jak mi się wydaje. - Oddziel ją od Ovsanny - poradziła mi. - Z nią samą lepiej sobie poradzisz. Nawet jeśli ich związek nie ma charakteru erotycznego, to na pewno możemy mówić o wymianie energii i poważnym duchowym wsparciu. -Co za analiza, SuzieQ. Czyja to zasługa, doktora Phila1? -E, tam. Doktor Patterson. Jest moim psychologiem, i to cholernie dobrym. Moja komórka się odezwała. Otworzyłem ją, popatrzyłem na ekran, ale nie rozpoznałem numeru. -Tak? - Funq'onariusz King? - Tak. Kto dzwoni? -Maral McKenzie. Osobista asystentka Ovsanny Moore - dodała, na wypadek gdybym nie wiedział. Wydawała się zdenerwowana. - Czy coś się stało, pani McKenzie? -Chyba Ovsanna jest w niebezpieczeństwie. Weszła uzbrojona do domu, bo wydawało się jej, że ktoś się wła126

1Philip McGraw, amerykańska osobowość telewizyjna, psycholog doradzający „strategie życiowe".

mał. Nie pozwoliła mi iść ze sobą, ale powiedziała, żebym zadzwoniła do pana, gdyby w ciągu półgodziny nie wyszła. Minęło czterdzieści minut i nic nie słyszałam ani nie widziałam. Boję się. - Gdzie jesteś? Pod jakim adresem? -Stone Canyon Drive dziewięćset dwadzieścia dwa. Na północ od Sunset. Brama jest otwarta. Ukryłam się z tyłu samochodu. Proszę się pospieszyć. - Nie ruszaj się z miejsca. Ani kroku. Jadę. - Kto to? - spytała z naciskiem SuzieQ, gdy wyłączyłem komórkę. - Maral McKenzie. Ktoś się włamał do domu Ovsanny Moore. - Dlaczego do ciebie dzwoni? I gdzie jest Moore? - W domu. SuzieQ ruszyła za mną przez dom. Z półki w szafie przy wejściu zabrałem dodatkowe magazynki do glocka i przypiąłem do paska kaburę z zapasową bronią, krótko-lufowym smithem&wessonem kaliber .32 cala. - Skarbie, nie jedziesz tam w pojedynkę, co? - Zwykle gładkie czoło SuzieQ sfalowało się gniewnie. - Czy mógłbyś mi teraz wstawić jakąś supermęską gadkę, dlaczego to robisz? - Nie - odparłem, wychodząc za drzwi. - Peter! - Coś w głosie SuzieQ kazało mi się odwrócić. Stała na środku pokoju prawie zagubiona, jej oczy urosły i zaszkliły się niewylanymi łzami. Zawróciłem i szybko ją uściskałem. - Pozwól, że ci powiem, jak według mnie to się rozegra - powiedziałem, idąc z nią do drzwi. - McKenzie wie, że jestem blisko, więc zastawia taką prostacką pułapkę: zwabia mnie do domu Moore w Bel Air, a potem zabija w jakiś obrzydliwy sposób. Ale nie ma pojęcia, że już ją rozszyfrowałem i orientuję się, że to pułapka. Spróbuje mnie zabić, ale zmuszę ją do poddania się, może zra127

nię. Kiedy przeszukamy jej mieszkanie, odkryjemy, dlaczego zabiła innych. Może dowiemy się, że pracowała z Moore albo dla Moore. Tak naprawdę jednak to nie ma znaczenia. Wyjaśnię sprawę; zostanę bohaterem Hollywoodu, podpiszę umowę na książkę i będę sławny dłużej niż kwadrans. - Otworzyłem drzwi wejściowe i ruszyłem do samochodu. - Pozwól, że ci powiem, jak ja to widzę - rzekła SuzieQ. - Przyjeżdżasz do domu tej Moore. McKenzie i jej wspólnicy zabijają cię i wrabiają w pozostałe morderstwa. Prawdę mówiąc, jej wersja wydawała się znacznie bardziej prawdopodobna. -Umówmy się tak: jeśli się nie odezwę za godzinę, dzwoń na komendę i powiedz im, gdzie jestem. Wsiadłem do samochodu. Szybko pocałowała mnie w czubek głowy. - Ale się nie przejmuj, Peter, jeśli McKenzie albo Moore cię zabiją, napuszczę na nie Joego McCarthy'ego. Już on cię pomści. Dopiero gdy ruszyłem, zdałem sobie sprawę, że Joe McCarthy to jej australijski tajpan długi na jedenaście stóp. Stone Canyon Drive to kręta droga, która wspina się od uniwersytetu, obok hotelu Bel Air, do Stone Canyon Reservoir i Mulholland Drive. Przez cały czas jechałem sześćdziesiąt mil na godzinę, ledwo ominąwszy uczesaną w koński ogon opiekunkę psów, prowadzącą pięć okazów na pięciu smyczach. Tylko pomachała mi wolną dłonią. Dom, którego adres podała mi McKenzie, powinien być blisko szczytu wzgórza, ale żadnemu właścicielowi rezydencji nie chciało się umieścić numeru na murze. Gdyby asystentka Moore nie czekała na mnie na środku drogi, minąłbym go. Wskazała mi żelazną bramę. Wyglądała jak wykuta przez Maurów w Hiszpanii kilka wieków temu. 136

Zaparkowałem za nią w miejscu, w którym jaguar był zasłonięty od strony podjazdu. W lusterku wstecznym widziałem biegnącą w moim kierunku McKenzie. Odpiąłem pasek kabury glocka, na wypadek gdyby SuzieQ miała rację. Jednak gdy tylko wysiadłem z samochodu, wiedziałem, że McKenzie nie przedstawia zagrożenia. Oczy miała pełne grozy. Ledwo potrafiła wydusić słowo. - Weszła do domu i powiedziała mi, żebym do pana zadzwoniła, gdyby nie wyszła, i to było już prawie godzinę temu, i... - Wolniej, wolniej. - Położyłem jej ręce na ramionach, by ją uspokoić. - Jak daleko jest stąd do domu? - Może ćwierć mili. - W porządku, proszę mówić ciszej i zaprowadzić mnie do niego. Ruszyliśmy. Opowiadała mi o tym, co się wydarzyło. Nie było tego wiele, jedynie tyle, że wystraszona Ovsanna Moore poszła do domu i przez godzinę nie zadzwoniła. McKenzie nie usłyszała niczego niezwykłego, nie widziała żadnego nieproszonego gościa. Była wystraszona tylko dlatego, że jej szefowa była wystraszona. Dzięki Bogu, że nie zadzwoniłem po wsparcie. Wyłamanie drzwi hollywoodzkiej rezydenq'i i przerwanie drzemki właścicielce nie byłoby dobrym posunięciem na drodze do kariery zawodowej. To mi coś przypomniało... Kiedy szliśmy podjazdem, zadzwoniłem do SuzieQ i dałem jej znać, że wszystko gra. Nie było mi potrzebne do szczęścia, by zadzwoniła na komendę i postawiła ludzi na nogi. Faktycznie odległość od bramy do domu była spora i miałem dość czasu, by podziwiać utrzymaną w hiszpańskim stylu hacjendę, ukrytą za wysokim murem. Wpompowano w nią dużo pieniędzy i czasu, a w tym mieście te dwie rzeczy niekoniecznie idą ze sobą w parze. Całość urządzono chyba przed wiekami. Żadnych nagich posągów ani Mannekena Pisa w fontannie. 129

Za to zobaczyłem dużo urządzeń alarmowych. Kamery i sensory na całej posiadłości. I gęsi. Stada gęsi. Przestałem rozglądać się na boki, zacząłem patrzeć pod nogi. Mam tylko jedną parę dobrych butów. Akurat ją włożyłem. - Proszę mi powiedzieć, co dokładnie się wydarzyło -zagadnąłem McKenzie. - Zajechałyśmy z tyłu domu, przed garaże. - Wskazała to miejsce i poszedłem wzrokiem za jej ręką. Kiedy Ovsanna wysiadała z samochodu, miała silne wrażenie, że coś jest nie w porządku. To mnie trochę podłamało. W mojej wizji świata obdarzone intuicją celebrytki to zjawisko należące do emitowanych po północy programów z gwiazdami. - Kazała mi sprawdzić, czy mam gaz pieprzowy, a potem wyjęła spod tylnego fotela rewolwer. - Jaki kaliber? - spytałem odruchowo, wiedząc, że będzie to coś gigantycznego. - Umie się nim posługiwać? - Trzystapięćdziesiątkasiódemka magnum. Ćwiczy za każdym razem, kiedy zaczyna nowy film. Posługiwała się wieloma rodzajami broni palnej, proszę mi wierzyć. Zgoda, ale czy w warunkach prawdziwego zagrożenia, wobec żywych ludzi? - Co się działo dalej? - Powiedziała mi, żebym odeszła i że gdyby nie skontaktowała się ze mną w ciągu półgodziny, mam się skontaktować z panem. Powiedziała, że pod żadnym pozorem nie wolno mi samej wchodzić do domu. - Dlaczego ze mną? Dlaczego nie zadzwonić na numer alarmowy policji? - Chyba znałem odpowiedź na to pytanie, ale chciałem ją usłyszeć z jej ust. - Ona jest sławną osobą, panie władzo. Kiedy Ovsan-na Moore dzwoni na policję, za dwadzieścia minut ma na swoim progu CNN. Nikomu nie zależy na tego rodzaju rozgłosie, chyba że robi promoq'ę nowego filmu. Poza tym może dlatego, że jest pan jedynym poliqantem, którego zna. 138

Wątpiłem w to. Każdy celebryta ma w swoim BlackBerry numer jakiegoś policjanta. Albo po tym, jak pomógł podczas gromadzenia dokumentacji do roli, albo po tym, jak nie zgłosił jazdy pod wpływem. Chociaż muszę przyznać, że gdy wcześniej sprawdzałem Moore, okazała się czysta jak łza. Nie dostała nawet mandatu za parkowanie w niedozwolonym miejscu. Byliśmy dwadzieścia stóp od domu, gdy Maral wyciągnęła coś z torebki i zacisnęła w dłoni. Wyjąłem mojego glocka i trzymałem wcelowanego w ziemię, a raczej w gęsie gówno. Rany, ale to cuchnie. - Co pani trzyma? - Nic poważnego, taki drobiazg, że jest legalny. - Pokazała mi czarno-niebieski cylinderek. Rozpoznałem naklejkę. Gaz pieprzowy, pół uncji. - Proszę to włożyć z powrotem do torebki i nie wyjmować. Jeśli w domu jest ktoś niebezpieczny i moja broń się nie przyda, ta psikawka niewiele pani pomoże. - Nie zostanę tu sama. Poza tym jeśli Ovsanna aktywowała alarm, beze mnie pan nie wejdzie. Znam kod. - Podeszła ze mną do drzwi wejściowych. - Oprócz pani i pani Moore kto jeszcze go zna? - Nikt. To mnie zaskoczyło. - A co z pokojówkami, ogrodnikami, kucharzami, no, służbą? - Ogrodnik i gosposia znają kod do drzwi frontowych. Gosposia przychodzi tylko dwa razy w tygodniu, chyba że Ovsanna przyjmuje. W te dni Ovsanna zostawia tylne drzwi otwarte. Nie ma kucharza, a ogrodnicy nie mają powodu wchodzić do domu. - Czy dzisiaj był dzień pracy gosposi? - Nie, to było wczoraj. Przyjdzie znów w piątek. Ovsanna nie lubi zbyt dużo ludzi wokół siebie. Nietypowo jak na celebrytkę. Zwykle są otoczone tłu131

mem, na który składają się agent, facet od PR-u, trener, dietetyk, masażysta, akupunkturzysta, stylista, fryzjer, makijażystka i każdy członek rodziny, który potrafi uzasadnić swoją obecność na liście płac. Moja opinia o Ovsan-nie Moore podskoczyła o kreskę. Żadne z frontowych okien nie było rozbite, nie dostrzegłem żadnych oznak włamania. Frontowe drzwi wyglądały solidnie - chociaż wydawało się, że są z drewna, zgadywałem, że mają stalowy rdzeń i wiele zasuw. Tęczowe odbicia szyb sygnalizowały szkło kuloodporne. Pani Moore traktowała bardzo poważnie sprawę bezpieczeństwa. - Czy Ovsanna ma jakichś wrogów? - spytałem. Maral McKenzie odpowiedziała ułamek sekundy za późno. - Jest międzynarodową gwiazdą i właścicielką studia filmowego. - Co to znaczy? - Że zawsze znajdą się odtrąceni wielbiciele, wkurzeni producenci, agresywni pisarze... - A więc ma wielu wrogów? - Nie więcej niż każdy z jej pozyqą. - Ktoś konkretny? McKenzie obróciła klucz w dolnym zamku i zawahała się. - No cóż, trudno mówić o miłości między nią a szefem działu rozwoju, Thomasem DeWitte'em. Nienawidzi jej. - Starszy wspólnik? - zapytałem. Drobne elementy układanki przesunęły się i zaczęły dopasowywać do siebie. - Młodszy - odparła szyderczym tonem Maral. - Szczeniak. Młodszy wspólnik w firmie. To oznaczało, że idzie o pieniądze. A w Hollywoodzie pieniądze oznaczają władzę. Nagle otworzyło się wiele możliwości. Maral przekręciła klucz w górnym zamku i złapałem ją za rękę. 132

- Jak daleko od drzwi jest panel alarmu? - spytałem. - Tuż, po prawej stronie. -Jeśli alarm jest czynny, proszę zaraz go wyłączyć i wyjść. Proszę nie iść... powtarzam, proszę nie iść dalej za mną. Kiedy się okaże, że jest bezpiecznie, zawołam panią. Jasne? - Tak - powiedziała cicho. - Proszę otworzyć. McKenzie zwolniła blokadę i drzwi otworzyły się z metalicznym szczęknięciem. Spojrzała w prawo, potrząsnęła głową, informując mnie, że alarm nie został aktywowany, i cofnęła się, by mnie przepuścić. Ująłem glocka w obie ręce i nogą pchnąłem drzwi. Cicho otworzyły się do wewnętrz. Ostrożnie wszedłem do holu... i zobaczyłem niewyraźny kształt, a potem srebrny błysk broni.

ROZDZIAŁ 17 Byłam nadal w jadalni, gdy dosłyszałam głosy na dworze. Pobiegłam korytarzem i zdążyłam zobaczyć otwierające się drzwi. Dojrzałam broń i pozwoliłam naturze działać; dziąsła się podniosły, odsłaniając kły, koszmarnie wyglądające paznokcie urosły, przybierając kształt i wielkość kocich pazurów. Przejechałam nimi po ręce trzymającej broń. Uzbrojony natręt zaklął i upuścił ją. Zagrzechotała na podłodze. - Cholera! - Ovsanna! To ja! Natychmiast rozpoznałam głosy. Należały do Petera Kinga i Maral. Musiałam użyć całej mocy, by schować pazury, przy okazji sypiąc na podłogę resztki lakieru. Uniosłam obie ręce w powietrze, gdy King wpadł przez próg, ściskając w lewej dłoni mały rewolwer. Był dzielny, to muszę przyznać. Albo głupi. Schowałam kły i przygryzłam dziąsła, by znów się nie rozluźniły. - Jestem sama. Nic mi nie jest. Nikogo nie ma. King zacisnął w pięść prawą rękę i poczułam woń krwi, zanim spłynęły pierwsze krople. Na pewno go zraniłam, ale twarz zakrzepła mu w maskę, oczy nic nie wyrażały. W tamtej sekundzie zmieniłam całkowicie zdanie na jego temat. Maral wpadła za nim do domu i rzuciła mi się 142

w ramiona... w tej samej chwili wciskając mi w ręce metalową gwiazdę. - Co tu się wydarzyło, na Boga? - spytał podniesionym głosem King. - Czym rozcięła mi pani rękę? Nadal trzymał skierowany na mnie rewolwer, schylając się po glocka. Nie był to krótkolufowy model policyjny, ale model wojskowy, z długą przynajmniej na sześć cali lufą. Używałam czegoś podobnego w Drodze do piekła. Schował rewolwer do kabury. Sięgnął po pistolet, sprawdził magazynek i wysunął nabój z komory, zanim odłożył broń. Podniosłam ośmioramienną metalową gwiazdę, którą podała mi Maral. - Użyłam tego. Kiedy zobaczyłam pistolet w drzwiach, po prostu odruchowo rzuciłam tym. Przepraszam, że pana zraniłam. - Shuriken! - King podniósł prawą rękę. Trzy głębokie rozcięcia biegły od przegubu do kłykci. - Niech mnie diabli, mało brakowało, a obcięłaby mi pani dłoń. - To był odruch. Strasznie przepraszam. Dzięki Bogu, że pana nie zastrzeliłam. - Uśmiechnęłam się najbardziej przepraszającym uśmiechem, na jaki było mnie stać, ale chyba bez skutku. Policjant był pełen podejrzeń i bardzo, bardzo najeżony. - Gdzie pani broń? Kiedy wchodziłem, zobaczyłem broń. Pokazałam mu ją, trzymając lufą w dół. Wysunęłam cylinder i przekręciłam go, by zobaczył pięć miedzianych naboi i jedną pustą komorę. - Nie wystrzeliłam z niego. - i oczywiście ma pani pozwolenie. - Oczywiście. - Wsunęłam z powrotem bębenek, robiąc to łagodnie - tylko na planie wrzuca się go jednym ruchem - i położyłam rewolwer za sobą, na stoliku. - Chyba powinniśmy opatrzyć panu rękę. Mam w łazience zestaw pierwszej pomocy. Maral, bądź tak dobra i zrób kawę. Może wywiadowca King miałby ochotę na koniak. 135

Maral się nie poruszyła. - Powiedziałaś, że jeśli nie wyjdziesz w ciągu półgodziny, mam się skontaktować z wywiadowcą Kingiem. -Przestrach w jej oczach zaczął ustępować urazie. -Masz rację. Przepraszam. - Prawdę mówiąc, zapomniałam, że wydałam jej takie instrukcje. Przypomniałam sobie o nich, dopiero gdy wpadła za Kingiem. Trudno pamiętać o drobiazgach, jeśli ma się w jadalni zgromadzenie najpotężniejszych stworzeń Ameryki Północnej, grożących śmiercią prawdziwą śmiercią. - Zrób nam kawki, kochanie - powtórzyłam łagodniejszym głosem. - Ja w tym czasie zajmę się ranami pana policjanta. - To nie rana - zaczął i po raz pierwszy spojrzał na długie rozcięcia. Krew kapała na hiszpańskie płytki. Zmienił zdanie. - Faktycznie, rana. - Zajmijmy się tym. - Odwróciłam się do niego. Sam zapach jego krwi był wystarczająco uwodzicielski. Jej widok podkręcił mnie prawie na maksa - tak jak zadziałałby na mnie wielki stek mignon w Ruth's Chris Steak House, gdybym była człowiekiem. Krew Petera Kinga buzowała adrenaliną i endorfinami. To z kolei przypominało sosjerkę z bearnaise. Panowałam nad sobą tylko straszliwym wysiłkiem woli. Gdyby doszło do przemiany, musiałabym go zabić. Nie mogłam sobie pozwolić na taki wstyd. Widziałam, jak Peter Lorre przeszedł całkowitą transformację i przybrał prawdziwą postać - miał kły, pazury, nabiegłe krwią oczy, ogon - tylko dlatego, że wraz z publicznością oglądał zgilotynowanie Robespierre'a. Na szczęście tłum wpadł w taką histerię, że nikt niczego nie zauważył. Musiałam powstrzymywać go ze wszystkich sił, by nie porwał głowy Maxa i nie wyssał krwi z uciętej szyi. - Proszę za mną - powiedziałam, kierując się do łazienki. Skupiłam się na wiszącym w głębi korytarza dziele sztuki. Musiałam opanować szalejące zmysły. 144

- Zawsze nosi pani przy sobie shuriken? - spytał. - Do czego pani potrzebna tego rodzaju japońska broń? -Jestem pod wrażeniem - odparłam, nie odwracając się. - Nie spodziewałam się, że policjant z Beverly Hills może wiedzieć, co to jest shuriken. -Hej, ja też chodzę do kina. I widziałem shurike-ny na żywo. Moja matka handluje pamiątkami z filmów. Ma zestaw shurikenów z autografami Chucka Norrisa. Chyba używano ich w Ośmioramiennej gwieździe. Sprzedała nawet kilka drobiazgów z pani filmów - dodał. - To mi coś przypomina; Mały John przesyła pozdrowienia. - Wielki chłop? Cienki głosik? Tatuaże? - To on. Przy okazji zakochany w pani bez pamięci. - Naprawdę był przemiły. I niegroźny. Wywiadowca King był pełen niespodzianek. Ale ta ostatnia drobna informacja po raz kolejny uświadomiła mi prawdziwe niebezpieczeństwa czyhające na mój gatunek w nowoczesnym świecie. Zbieracze byli zawsze, ale dopiero w ostatnim półwieczu rzeczy zwykłe, codzienne, trywialne stały się obiektem ich zainteresowań. Jestem przekonana, że właśnie tego rodzaju hobbyści, kolekcjonerzy byle czego sprowadzą koniec na wampiry. Ktoś trafi na coś - coś błahego, co powinno zostać odrzucone już przed wiekami - i to rzuci jaskrawe światło na cały nasz świat. Przy okazji okazało się również, że King prowadzi dotyczące mnie śledztwo, a jego kontakty nieco odbiegają od normalności. Zaprowadziłam Kinga do łazienki w suterenie - również dlatego że znajdowała się najdalej od jadalni. Nie byłam pewna, czy odór wampirów jeszcze się zachował, ale King na pewno nadal miał wyostrzone zmysły po tym, jak napłynęła mu do żył adrenalina, więc nie chciałam wzmacniać jego podejrzeń. - Nie odpowiedziała pani na moje pytanie - rzekł, pod137

chodząc do zajmującego całą ścianę lustra i oglądając trzy głębokie rozcięcia. - Dlaczego nosi pani shuriken? Rozpaczliwie starałam się nie patrzeć na spływającą do umywalni krew - jakże nieprawdopodobnie jasną, czerwoną i nęcącą - wbijając oczy w zestaw pierwszej pomocy. - Mam lekką paranoję na punkcie niebezpiecznych fanów; w ciągu ostatnich kilku lat parę razy mi się narzucali. Wiele podróżuję, a że nie da się już wnieść na pokład noża, przemycam shuriken w kasetce z biżuterią. Nikt nie zwraca na niego uwagi. Zwykle wieszam go na srebrnym azteckim łańcuszku. Całość wygląda jak zwykły naszyjnik. Kiedy usłyszałam szczęk otwieranych drzwi, porwałam go z torebki. W tym opowiadaniu nie było słowa prawdy, poza tym, że torebka faktycznie leżała na korytarzowym stoliku. Podczas gdy wywiadowca spojrzał na ranę, Maral porwała ze ściany shuriken i wsunęła mi go do ręki. Teraz rozumiecie, czemu jest dla mnie wprost bezcenna. Potrafi błyskawicznie myśleć. I działać. - Zobaczyłam broń wsuwającą się przez drzwi i rzuciłam - powiedziałam, powtarzając wcześniejsze stwierdzenie. Tej sztuczki nauczyłam się od cudownego szarlatana, Antona Mesmera, zanim zmuszono go, by w niesławie opuścił Wiedeń. Mówiąc językiem behawioryzmu, stosowałam wzmocnienie pozytywne. Musiałam powtarzać Kingowi, że zraniłam go shurikenem, by nie mógł rozważyć innej możliwości. Gdyby Mesmer żył dzisiaj, zbiłby fortunę na książkach o treningu osobowości. - Proszę zdjąć marynarkę. King zrzucił z siebie luźną, co najmniej dziesięcioletnią marynarkę bez podszewki. No, ale zawsze to był Armani. Ostrożnie, by nie zabrudzić jej krwią, wysuwał rękę z rękawa. Pod marynarką nosił czarny T-shirt Calvina Kleina. Czerń już mocno zszarzała, ale nadal cudnie w tym wy146

glądał. Zerknęłam na jego lewą rękę - nie miał obrączki ani śladu po niej, paska bledszej skóry. Nosił dwie sztuki broni - drogiego glocka na prawym biodrze i krótkolufowy srebrny rewolwer na lewym. Ta dziwna mieszanka supernowoczesności i tradycji też co nieco mi o nim mówiła; nie obawiał się nowinek, ale na wypadek niebezpieczeństwa chciał mieć pod ręką coś wiernego i sprawdzonego. - Czy to się kwalifikuje jako napaść na stróża prawa? Zamierza pan postawić mi zarzuty? - spytałam, ujmując jego silną, męską dłoń i trzymając ją pod kranem. Woda rozcieńczała krew, pomagając mi się uspokoić. King roześmiał się szczerze. - Nie, nie zamierzam stawiać pani żadnych zarzutów. Wyśmiano by mnie na komendzie i byłbym skończony w tym mieście. Ale zamierzam prosić o łapówkę. Oczy mu się śmiały, ale nie wiedziałam, ku czemu zmierza. Byłam zawiedziona. Uważam się za dobrego znawcę ludzi i do tej pory nie wydało mi się, aby King był gliniarzem gotowym przyjąć za coś łapówkę, ale może była to kolejna oznaka, że zaczynam się starzeć i niedołężnieć. - Co mogę dla pana zrobić, panie King? - Czy dałaby mi pani swoje zdjęcie z autografem? To dla mojej matki, byłaby wniebowzięta. Prośba była tak nieoczekiwana, że wylałam na ranę więcej jodyny, niż zamierzałam. Zapiszczał jak psiak. - Och, proszę nie być dzieckiem! - Co to, kwas solny? Najpierw rozcina mi pani rękę, a potem przepala. - Uśmiechał się przy tych słowach, łagodząc ich sens. - Może sam pan wybrać zdjęcie. Czy pańska matka jest wielbicielką horrorów? - Nie, lubi każdy rodzaj kina, a pani filmy w szczególności. Jednak nie jest niebezpieczna. Shurikeny nie wchodzą w grę. - Teraz uśmiech objął też jego oczy. Obmyłam rozcięcia i najdelikatniej, jak umiałam, nało139

żyłam Neosporin - Bóg wie, co miałam pod paznokciami, gdy pocięłam nimi Kinga. Rany były zbyt długie, by założyć zwykły plaster, więc zakryłam je gazowymi opatrunkami i zabezpieczyłam przylepcem. To mogło mu nieco utrudnić posługiwanie się bronią. Ręce miał ładne, palce silne, długie, a przy tym zaskakująco delikatne, bez zgrubień i odcisków. Zupełnie inne, niż się spodziewałam. Kiedy nakładałam przylepiec, zauważyłam w lustrze, że mi się przygląda. Po prawie pięciuset latąch na tej ziemi wiem, kiedy jestem oceniana jako kobieta. - Naprawdę przepraszam - powiedziałam, wytrącając go z zamyślenia. Zauważył mój wzrok w lustrze i wiedział, że został przyłapany. - Za co? -Za to, że niewiele brakowało, a obcięłabym panu rękę. Zgiął palce. - Przeżyję. I kamień spadł mi serca. Przecież po tej stronie drzwi mogłem się natknąć nie na panią, ale na Kinowego Kosiarza. - Tak pan myślał? - To było możliwe. Biorąc pod uwagę, co się dzisiaj wydarzyło w studiu. - Pokręcił z zaaferowaniem głową. - Co panią wystraszyło? Pani McKenzie, mówiła, że coś pani zobaczyła. - Kiedy przyjechałyśmy, wydało mi się, że ktoś jest w domu - skłamałam. Podałam Kingowi marynarkę. Twarz mu stężała. Wyraźnie się przejął. - Więc zabrała pani broń i weszła do środka sprawdzić. Trudno nazwać to mądrym posunięciem. W takim razie dlaczego w ogóle poleciła pani asystentce, żeby mnie wezwała? - Nie chciałam, by cała policja z miasta zwaliła mi się do domu, a już na pewno nie zależało mi na tym, by ja148

kiś maniak reporter przechwycił moje wezwanie na numer alarmowy - zwłaszcza że moja reakcja mogła być przesadna. To może fajnie wyglądać w prasie, że królowa hollywoodzkiego pisku naprawdę piszczała. Poza tym dopiero co się poznaliśmy i miałam pańską służbową wizytówkę w kieszeni. Przynajmniej trochę pana znam. -Wyszłam z łazienki, zmuszając go, by udał się za mną do biblioteki we wschodnim skrzydle domu. Chciałam odciągnąć go jak najdalej od pokoju muzycznego i skierować do tylnych drzwi. Gdyby się znalazł w holu wejściowym, miałby widok na kolekcję shurikenów na ścianie... i jedno puste miejsce. - Wypijemy kawę w bibliotece. Agenci nieruchomości w Beverly Hills uwielbiają zapowiadać klientom, że demonstrowany dom ma bibliotekę. Nie może być inaczej - zawsze zapychają robione na miarę półki kompletami Szekspirów i Dickensów w skórze o złoconych grzbietach, a gdy tylko dom zostanie sprzedany, zwożą te rozsypujące się arcydzieła do magazynu, w którym będą oczekiwać na następną prezentację. Znam dekoratorów, którzy kupują klasyków na kartony lub jardy; w żargonie antykwariuszy mówi się na nie meble. Każdy producent w tym mieście ma bibliotekę i z mojego doświadczenia wynika, że im więcej osiągnął sukcesów, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że przeczytał cokolwiek poważnego. Ludzie kina nie mają czasu na drukowane słowo w postaci powieści. Zresztą na dokument też nie, chyba że jest to najświeższa polityczna bomba, na której można zarobić kupę forsy, jak to w latach siedemdziesiątych XX wieku udało się autorom Wszystkich ludzi prezydenta. Ludzie kina czytają scenopisy. Czytają scenariusze. Czytają skróty scenariuszy. Nie czytają klasyków. Ja jednak czytam. Albo raczej czytałam. Miałam w życiu znacznie więcej czasu niż Jerry Bruckheimer czy Joel Silver i jego większości nie spędziłam w Hollywoodzie. Tak więc w moim przypadku mogę uczciwie nazwać po141

kój, do którego weszliśmy, biblioteką; blisko dwa tysiące woluminów na półkach sięgających od podłogi do sufitu. Zawsze kupowałam tylko książki, które mnie interesowały, więc jest to eklektyczna mieszanka historii i geografii, poezji i dramatu, a także beletrystyka, dużo, dużo beletrystyki. Wszystko, od oprawionego w welin egzemplarza Gwiezdnego posłańca Galileusza po Historie florenckie Machiavellego, większość datowana i podpisana. Najdroższy mi jest egzemplarz Drakuli wydany w 1897 roku, podpisany przez Brama: „Ovsannie... mojej Lucy". Maral już przygotowała serwis do kawy, trzy konia-kówki i butelkę L'Esprit de Courvoisier. Spodziewałam się, że wywiadowca King odmówi koniaku, będąc na służbie, ale nie dał mi żadnego znaku w tej sprawie, tylko zaczął chodzić po pokoju, lekko skłoniwszy głowę na ramię i czytając tytuły. Usiadłam na kanapie, którą ukradłam z Finca Vigia, wiejskiej posiadłości Hemingwaya pod Hawaną. - Jestem pod wrażeniem - powiedział King. - Nie wygląda, żeby były na pokaz. Sam lubię dużą część tego, co pani ma. - Zatrzymał się przy kryminałach. - Jestem wielkim fanem Connolly'ego. I Craisa, Sandforda i Thomasa Perry'ego. Ma pani nawet Henninga Mankella. - Ruszył dalej. - Ach, Ed McBain. Przeczytałem całą serię o rewirze osiemdziesiątym siódmym. Z oddalj dobiegł mnie głos dzwonka i zastanowiło mnie, kto mógł przyjechać bez zapowiedzi. Wiedziałam, że Maral się nim zajmie. - A te wszystkie książki o wampirach? Sam ten dział obejmuje chyba sto pozycji. Nigdy nie słyszałem o tych autorach. -Są mi potrzebne podczas gromadzenia materiałów do filmów. Nie wzdragam się przed zapożyczaniem od czasu do czasu jakiegoś pomysłu. King się uśmiechnął, odstąpił od półek i usiadł naprze142

ciwko mnie. Właśnie otwierałam butelkę, gdy Maral wpadła przez próg, potykając się i rozlewając kawę ze srebrnego dzbanka na tacy. Tuż za nią szedł Thomas DeWitte, popychając ją. Natychmiast zerwałam się na nogi, podczas gdy Neville Travis i ochroniarz Anthony znaleźli się w pokoju, idąc krok w krok za Thomasem. - Przepraszam, Ovsanno - zaczęła Maral. - Zapomnieliśmy zamknąć bramę i oni po prostu wdarli się do środka. Powiedziałam im, że jesteś zajęta. - Mam gdzieś, ty suko, jak bardzo jesteś zajęta, mam tego dość! - Twarz Thomasa miała kolor świeżej wątroby. - Za kogo ty się, kurwa, uważasz? Wywiadowca King podniósł się od stoliczka i stanął koło mnie. - Nie zamierzasz mnie przedstawić, Ovsanno? To, co krążyło w żyłach DeWitte'a, najwyraźniej natchnęło go buńczucznością, która była niezbyt na miejscu. Możliwe też, że przemawiała przez niego jego zwykła arogancja. Stanął twarzą w twarz z Kingiem i dźgnął go w pierś krótkim palcem. - Nie wiem, coś ty za jeden, kurwa, a to znaczy, że jesteś nikim. Więc wynocha stąd, kurwa. Mam interes do tej damulki.

ROZDZIAŁ 18 BEL AIR 19.35 Mogłem się przedstawić, pokazać oznakę i tak dalej, ale ręka mnie bolała i czułem w niej pulsowanie krwi, więc nie miałem cierpliwości do byle najeżonej cioty, nawet nieźle ubranej. Kiedy dźgnął mnie w klatkę tłustym paluchem i próbował odsunąć na bok, złapałem go za rękę, odwróciłem go i wykręciłem mu ją za plecami. Tak go to wyprostowało, że stanął na palcach. - Maniery, koleś. Gdzie twoje dobre maniery? - Trzymanie go w uścisku nie zelżyło bólu ręki, niemniej jednak poczułem się dobrze. - Co, kurwa... Wielki łysy facet w czarnym komandoskim stroju, jakby wprost z agencji kaskaderów i statystów, sięgnął za plecy. I zastopował. Widok glocka 17L zwykle stopuje ludzi. Na rynku nie brak fikuśnej broni, czasem wyglądającej jak modny dodatek, niklowanej, z okładzinami chwytu z kości słoniowej, wygładzonej, z zaokrąglonymi kantami. I jest głock. Wielki, czarny, ciężki i z siedemnastoma nabojami 9 mm. -Jestem wywiadowca Peter King. Komenda Beverly Hills. Ręce do góry. - Podniósł je bardzo powoli. Grzeczny chłopczyk. Teraz zechcesz mi powiedzieć, kim jesteś? To unieruchomiło Łysego. Ten, którego trzymałem, przestał się wyrywać, ale dalej krzyczał. 152

-Jestem Thomas DeWitte z Anticipation Studios i to nie twój zasrany interes. Puszczaj! Nie możesz mnie tak trzymać. Stracisz oznakę. Zaskarżę twoją komendę i nie wygrzebiecie się z długów do końca świata! -Grozisz funkcjonariuszowi policji, DeWitte? To mi wygląda na nieprofesjonalne podejście. - Wykręciłem mu rękę jeszcze trochę. Dosłownie zaczął lewitować. Ovsanna podeszła do DeWitte'a i zatrzymała się przed nim. Miała na twarzy uśmiech. -Lepiej się uspokój, Thomas. Nie wydaje mi się, żeby wywiadowca King był kimś, z kim można sobie lecieć w kulki. Muszę przyznać, był z niej niezły numer. - Rozumiem, że znasz tych facetów - powiedziałem. Podeszła do asystentki, która nadal trzymała w drżących rękach tackę, i odebrała ją od niej. - Usiądź, Maral - rzekła - i nalej sobie koniaku. Wszystko jest pod kontrolą. - Odwróciła się do mnie i dupka, którego wciąż unieruchamiałem. - Thomas to mój wspólnik, szef działu rozwoju Anticipation. To Neville Travis. -Wskazała na chudzielca, który stojąc w drzwiach, pociągał nosem jak narkoman. Przyjaciel od serca DeWitte'a i b y ł y reżyser Opowieści halloweenowej. A ten uzbrojony i zarośnięty to coś uchodzącego za ochroniarza Thomasa. Anthony, zgadza się? Pan Piękna Klata krótko skinął głową. - W porządku, więc tak - powiedziałem. - Puszczę pana, DeWitte, ale będzie pan trzymał gębę na kłódkę, dopóki nie zrewiduję Anthony'ego. Jak się pan odezwie, jak się pan ruszy, skuję pana. - Opuściłem go na podłogę. - Dobra. Ani mru-mru. Teraz może pan usiąść, jeśli wola. Nie odezwał się, ale wolał stać. Obmacałem ochroniarza i wyłuskałem pistolet maszynowy skorpion vz.61 wiszący u pasa - z dziesięcionabojowym pełnym magazynkiem. Poza tym miał paralizator elektryczny, wojskowy 145

nóż sprężynowy, dwa dodatkowe magazynki do czeskiej zabawki, płaski nóż przypięty do łydki i mosiężny kastet. Nic dziwnego, że nosił bojówki. W innym wypadku musiałby paradować z walizką. Broń rzuciłem na kanapę obok i założyłem kastet na lewą rękę. Pasował idealnie. - Szukasz długiej odsiadki, Anthony? - Co ty, człowieku, to klamra do paska. Patrz, ma śrubę i wszystko. -No proszę, pomysłowe. Myślałem, że powiesz mi, że to przycisk do papieru. Tak zwykle chrzanią wszystkie karki, które zaopatrują się w sieci. - Kastet schowałem do kieszeni i obejrzałam skorpiona. Przerobiono go na pełny automat - szybkostrzelność 850 pocisków na minutę. Bardzo nielegalnie. - Masz pozwolenie na noszenie tej broni? - To moja broń - odpowiedział mi DeWitte. - Mam pozwolenie w samochodzie. Anthony nosi go za mnie, żeby mnie chronić. - A to ciekawe rozwiązanie. Nie jestem pewny, na ile legalne. Co jeszcze nosisz dla ochrony szefa, Anthony? Prezerwatywy? Ovsanna wybuchnęła śmiechem. Odłożyłem pistolet na biurko, które miałem za plecami, i odwróciłem się do DeWitte'a. Formalnie biorąc, poruszałem się po grząskim gruncie, ale DeWitte chyba tego nie wiedział. Ten skład broni, szczególnie nielegalnie przerobiony pistolet maszynowy, stwarzał mi pewne pole manewru. - W porządku, panie DeWitte, wygląda na to, że ma pan coś do załatwienia. Tak na pierwszy rzut oka to pan i pańscy przyjaciele dokonaliście wtargnięcia do cudzego domu, być może z zamiarem napadu. Dam panu szansę korekty tego wrażenia. Czemu pan tu jest i co się dzieje? - Przyjechałem porozmawiać z Ovsanną. - W towarzystwie przyjaciela i ochroniarza. I z arse146

nałem? To nie miała być przyjacielska rozmowa, zgadza się? - Nie twój cholerny interes - warknął. - Wręcz przeciwnie - odparłem na to łagodnie. - Prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa w Anticipation Studios i oto zjawia się pan, grożąc Ovsannie Moore, która, tak się składa, jest szefem Anticipation Studios. Pańskim szefem. Więc niech mi pan powie, gdzie pan przebywał dzisiaj między godzinami jedenastą a trzynastą? To pytanie zaskoczyło go kompletnie i nawet mimo kokainowego - a może amfetaminowego zamroczenia widać było, że zaczyna do niego docierać powaga sytuacji. - Byłem w moim biurze - rzekł w końcu. - Nie, nie było cię tam - natychmiast poprawiła go Maral. - Przed dwunastą zadzwoniłam do twojej sekretarki i powiedziała, że poszedłeś na śniadanie do Abbey, a potem poszukać wnętrz w dzielnicy gejowskiej. Przyjechałyśmy do biura o wpół do drugiej, a Jesus nawet jeszcze nie zaparkował twojego wozu. Musiałeś przyjechać dopiero co. Prawdziwa staromodna nienawiść zakwitła w oczach DeWitte'a. - Wyszedłem na całe przedpołudnie w sprawach służbowych. - Jakich dokładnie? - Wyjąłem notatnik. - Będę potrzebował nazwisk i adresów. - Chyba nie myślisz na poważnie, że mam coś wspólnego z... - Jest pan głową działu rozwoju w studiu, które miało związek z trzema nieżyjącymi gwiazdami, potem ginie wasza ekspertka od efektów specjalnych, a kilka godzin po jej zgonie zastaję pana grożącego szefowej studia. W towarzystwie najętego pomocnika noszącego ukrytą broń - dodałem. - Mogę wiele myśleć. - Nie wiedziałem, że ma ten kastet. 155

- Zacznijmy od tego, gdzie pan przebywał tego przedpołudnia, a potem przejdziemy do tego, dlaczego jest pan tutaj. Zerknął na Neville'a Travisa i spojrzał w bok. - Zbierałem materiał dokumentalny do następnego filmu - powiedział. - Gdzie? - W Hollywoodzie. - Gdzie w Hollywoodzie, panie DeWitte? Proszę nieco dokładniej. - W klubie przy Santa Monica Boulevard. - W środku dnia? Co to był za klub? Jak się nazywa? Kolejne zerknięcie na Travisa. - Nazywa się Ostra Obróbka. - Tommy! - Gość na prochach, Neville Travis, jak mówiła Ovsanna, odezwał się po raz pierwszy i wszedł głębiej do biblioteki. - Obiecałeś mi, że nie będziesz więcej tam chodził! - Och, dorośnij, Neville. I zamknij jadaczkę - odpalił mu DeWitte. Ostra Obróbka. Odwróciłem się do Ovsanny, spoglądając pytająco. - To prywatny klub sado-maso, między La Jolla a Sweet-zerem. Ma ukryte wejście, nie do znalezienia, jak się nie wie, gdzie szukać. I jeszcze jedno. Nie potrzebujemy tego rodzaju wnętrza do żadnego naszego filmu. Ani teraz, ani w przewidywalnej przyszłości. Odwróciłem się do DeWitte'a. - O której godzinie pan tam był? - Przyjechałem koło dziesiątej i wyjechałem koło pierwszej. Jezu. Prawie trzy godziny erotycznego sadomasochizmu. Zastanowiło mnie, czy lał, czy dawał się lać. - Tak więc zakładam, że nie był pan sam. Jest tam ktoś, kto może to potwierdzić? 156

Neville wyglądał tak, jakby był na granicy płaczu. - Nie Jeanne Paul, Thomas. Powiedz tylko, że to nie Jeanne Paul! - Pracowałeś, ty durny chujku. Co miałem robić? Nikt nie potrafi mnie tak obrobić jak Marat. Powinieneś wziąć od niego kilka lekcji. -Więc był pan z tym... tą? Facetem? Dziewczyną? Jeanne Paul Marat? Czy on... ona... będzie pana pamiętać? - To zaczęło być irytujące. - Oczywiście, że będzie mnie pamiętać. Nie jestem byle kto. I na pewno nie zapomniał trzystu dolarów napiwku, które mu dałem. - Ty suko! - zasyczał Neville. - Poza tym byli tam inni. Anthony czekał przy barze. Odwróciłem się do Anthony'ego, który skinął głową. Zarumienił się. - Ci tam chcieli, żebym ich zmaglował - wymamrotał z autentycznym zażenowaniem. - I proponowali mi pieniądze. - Powinieneś wziąć. To lepsza fucha niż to, co teraz robisz - szybko wtrąciła Ovsanna. - Dobra, niech będzie, to się łatwo sprawdzi. A teraz, w jakim celu pan tu przyszedł, DeWitte? Krew napłynęła mu do twarzy, zaróżowiła szyję. Ten facet miał problem z utrzymaniem nerwów na wodzy. Sheila Stein nazwała to „kontrolą środków wyrazu". - Dziś przed południem Ovsanna wyrzuciła Neville'a z planu Opowieści halloweenowep. - Wygłosił to oświadczenie bez tchu, tonem, jaki prowadzący wiadomości telewizyjne zachowują na wypadek ustąpienia prezydenta. - Tak? - Spojrzałem na Ovsannę. - Rozumiem, że pani Moore jako szef studia może to zrobić - Nie może... - zaczął DeWitte. - Może - przerwała mu Ovsanna. - Reżyser podczas nagrania naraził na szwank życie i zdrowie pracownika, 149

przyjmując środki odurzające. Ja byłam tym pracownikiem. - Zmarszczyła brwi. - Ale wczesnym popołudniem powiedziałam ci, że wyrzuciłam Neville'a z roboty. Czemu jesteś tu teraz? - Neville wrócił do studia po resztę swoich rzeczy i ten stetryczały strażnik nawet go nie wpuścił za bramę. Powiedział, że musi mieć przepustkę z produkcji. Kiedy próbował wjechać, Gant zagroził mu bronią, na litość boską! Powiedział, że zastrzeli go za włamanie. Pomyślałem, że to dobrze świadczy o Gancie. - Neville zadzwonił do mnie i musiałem się wlec kawał drogi, żeby wywalić dziada. Koszmarna strata czasu. -Wyrzuciłeś strażnika Ganta...! - warknęła Ovsanna. Rysy jej twarzy przeszły subtelną zmianę. Maska sympatycznej niewinności opadła. Nagle sobie uświadomiłem, jakim cudem przetrwała tyle lat w Hollywoodzie. Miała waleczność we krwi. Spojrzała na Maral. - Zrób z tym porządek. Już. - Wróciła wzrokiem do DeWitte'a i przysiągłbym, że białka jej oczu na chwilę stały się czerwone. - Pracujesz dla mnie, Thomas. Nie rozkazujesz moim pracownikom i nie wyrzucasz ich. Jak śmiałeś! - Do cholery, Ovsanna, nie musisz.. Spróbowałem trochę zapanować nad sytuacją. - Niech pan odpowie na moje pytanie, DeWitte. Przyjechał pan...? - Przerrtówić do rozsądku Ovsannie. -Chce pan powiedzieć „grozić". - Odwróciłem się do Ovsanny i skinieniem głowy wskazałem ogród. Wy trzej... nie ruszać się. Żebym nie musiał wyciągać broni. -Wyszedłem do ogrodu. Noc był chłodna. Ovsanna wyszła za mną. Uśmiechała się. - Muszę przeprosić, wywiadowco Ki... mogę zwracać się do ciebie „Peter"? To mnie zaskoczyło. Skinąłem głową. 150

-Peter. Thomas miewa napady furii. Raczej reaguje, niż myśli. Ale nie sądzę, żeby był mordercą. - Zgadzam się. I zakładam, że przedstawił autentyczne alibi. Niepodobna, żeby wymyślił coś takiego. To z pewnością jedno z bardziej interesujących alibi, jakie słyszałem w życiu. - Spojrzałem do środka. Travis i DeWitte kłócili się jak zacietrzewieni kochankowie i wyglądało na to, że Travis zdobywa przewagę. DeWitte z pewnością musiał należeć do drugiej frakcji grupy sado-maso. - Co pani chce zrobić? spytałem. - Wnieść zażalenie z powodu wtargnięcia, włamania, gróźb karalnych? Nic z tego nie obroni się w sądzie, ale na pewno zrujnuje im wieczór. - Nie. Muszę pracować z Thomasem. Ma wady charakteru, ale jest dobry w tym, co robi, i potrzebuję go w studiu. Mam na karku japońskich inwestorów. Przyjeżdżają za trzy dni. Zamierzają włożyć miliony w Anticipation. W studiu wszystko musi chodzić jak w zegarku. Dość złego, że musiałam wyrzucić reżysera w połowie ujęcia. Nie stać mnie na dalsze przerwy w pracy i nie stać mnie na złą prasę. Wolałabym, żeby to, co zdarzyło się dziś wieczór, rozeszło się po kościach. - Odwróciła się do mnie. Oczy miała wielkie i ciemne. - Możesz to dla mnie zrobić? Kiwnąłem głową. - Mogę. - Dziękuję, wywia... Peter. - A więc dobra, skonfiskuję broń i pozwolę im odjechać. I sprawdzę alibi DeWitte'a... tak na wszelki wypadek. Jej uśmiech mnie zaskoczył. Był swawolny. Wskazała podbródkiem DeWitte'a. - Popatrz na niego; stoi cały czas, od kiedy przyszedł. Pewnie tyłek ma spuchnięty od batów. Założę się, że tak go boli, że nie może usiąść. Sądzę, że jego alibi okaże się prawdziwe, wierz mi. - Pozbędę się ich i nie będę się dalej narzucał. - Jeszcze nie wypiłeś kawy. Ani koniaku. Może został159

byś trochę dłużej? Maral na pewno będzie ci wdzięczna, poczuje się bezpieczniej. Była z niej cholernie dobra aktorka. Nie wiedziałem, czy zapraszała mnie, pragnąc, bym dodał ducha jej asystentce, czy też w grę wchodził nieco bardziej osobisty podtekst. Była już prawie ósma i tego wieczoru nie miałem nic więcej do roboty, jeśli chodziło o Kinowego Kosiarza. Ovsanna musnęła grzbiet mojej dłoni. Coś przebiegło między nami, jakby wyładowanie elektryczne, i wydało mi się, że znów mnie drasnęła. - Spieszysz się? - spytała. - Nie... w gruncie rzeczy nie. - Wracasz do dziewczyny? Żona się ciebie spodziewa? - Nie. Już nie. - Chłopak? - spytała, ale ton jej głosu wskazywał, że nie pyta serio. - Nie mam chłopaka. - Roześmiałem się. - Więc zostań troszeczkę. Obie będziemy się pewniej czuły, jeśli zostaniesz. Obie? Czy to miała być zachęta z jej strony, czy powiadomienie, że są parą? Czy po prostu zapraszała mnie, bym został trochę dłużej? Prawdziwy wywiadowca by wiedział. Może gdybym spędził tam jeszcze nieco czasu, mógłbym przeprowadzić małe śledztwo i czegoś bym się dowiedział. - W porządku, odprowadzę chłopaków za bramę i zostanę jeszcze chwilę. Pani McKenzie będzie spokojniejsza. - Dobrze. Wypijemy kawę i koniak w bibliotece. Koniak z Ovsanną Moore w jej bibliotece. Niech no tylko moja matka się dowie.

ROZDZIAŁ 19 Podobał mi się. Był inteligentny, bystry i dało się na niego spojrzeć bez szkody dla wzroku. Spędzam cały mój czas w przemyśle pełnym ludzi, którym rzadko zdarza się osiągnąć poziom skomplikowania obejmujący dwa wymiary. Zaczynałam dostrzegać, że wywiadowca Peter King to naprawdę pełna osobowość, a ja, prawdę mówiąc, zawsze kolekq'onowałam ludzi. I był przyjemny. To zawsze najbardziej się dla mnie liczyło. Z zasady wampiry nie mają wiele przyjemności w życiu. Obserwowanie przez setki lat ludzkości, która zadaje sobie własnymi rękami cierpienie, sprawia, że nie jest nam bardzo do śmiechu. Trudno rozkoszować się chwilą, gdy masz w pamięci podręcznej obraz prawie pięciu wieków wzajemnego wyrzynania się z przyczyn religijnych, rasowych i najrozmaitszych mordów - nawet jeśli to nie twój gatunek cierpiał. Widziałam wyniki badań - zwłaszcza w błyszczących magazynach z krótkimi tytułami - sugerujące, że kobiety lecą na mężczyzn, którzy są fizycznie atrakcyjni lub chociażby przystojni, prawdę mówiąc jednak, zawsze unikałam mężczyzn ładniejszych ode mnie. Są takie kobiety, które pociąga wielkość zasobów mężczyzny - czy to fizycznych, czy finansowych. Ale jeśli istnieje jeden wy153

znacznik atrakcyjności, co do którego większość kobiet się zgadza, to można rzec, że kobiety mają słabość do mężczyzn, którzy potrafią je rozbawić. Zawsze uwielbiałam śmiech. I kiedy wspominam moich kochanków i moje kochanki przez wieki, łączy ich jedna cecha: potrafili mnie rozśmieszać: Daumier i Molier, Goldsmith i Sheridan, nawet Melba. Nigdy nie przywiązałam się do komików estradowych ani filmowych; mieli skłonność do ponuractwa. Tak więc uwielbiam śmiech. Dzięki niemu potrafię się na krótką chwilą zapomnieć. To dlatego byłam tak długo z Wolterem. Był marnym kochankiem - namiętny jak zdechła ryba - ale miał przedni dowcip. Nasze życie - wampirze - nie zachęca do wiązania się z innymi. Wampiry z zasady nie mają wielu romansów. Pożądanie, tak, namiętność i żądza, oczywiście, ale nie romanse. Kiedy ulegnę podnieceniu i nastąpi przemiana, mam gdzieś nastrój, kwiaty i kolacje przy świeczkach. I „związki" też. W grę wchodzą zacznie bardziej prostackie uczucia i mnie to odpowiada. Związki są trudne dla osobników mojego gatunku. Są pary wampirów - choćby Theda i Charles - ale należą do rzadkości. Z zasady żyjemy samotnie. Bierzemy kochanków i kochanki ze świata ludzi, ale to błahostki, nie ulegamy uczuciowemu przywiązaniu. Musi tak być. W przypadku ludzi mamy dwie możliwości: unikać związków albo przemieniać tych, których kochamy. Kiedyś myślałam, że łatwiej jest stworzyć wampira, niż patrzeć, jak człowiek starzeje się i umiera. Sam akt stworzenia często jednak zmienia naturę osoby i nazbyt często człowiek, w którym się zakochałam, nie był wampirem, którego stworzyłam. Przyglądanie się, jak ukochany się starzeje, nigdy nie jest łatwe; czekanie, podczas gdy zawodzi sprawność i członki słabną, jest wyjątkowo trudne - zwłaszcza gdy mijające dziesięciolecia nie mają na 154

ciebie wpływu. W końcu zawsze mówiłam ludzkim partnerom o mojej prawdziwej naturze i dawałam im wybór. Co zaskakujące, wielu z nich nie decydowało się na przemianę. Często zadawałam sobie pytanie, czy czuli urazę, gdy się starzeli, a ja pozostawałam nietknięta przez czas. Bywało, że okoliczności zmuszały mnie do porzucenia moich ludzkich kochanków, gdy się starzeli, ale zawsze poza jednym tragicznym wyjątkiem - udawało mi się do nich powrócić w ich ostatniej chwili. Krąży mit głoszący, że osobnicy mojego gatunku są pozbawieni litości. Nie jest to całkiem nieprawda, choć wiele wampirów uważa, że ludzie to tylko niewolnicy lub pokarm - albo jedno i drugie. Jest również prawdą, że długie życie stwarza inną perspektywę, dystans, który łatwo można pomylić z obojętnością. Niektórzy z największych naukowców, myślicieli i przemysłowców byli wampirami. Wykorzystali swoje wyjątkowo długie życie ze zdumiewającym skutkiem, zmienili i ulepszyli ludzki los. Samotność to przekleństwo wampirzego gatunku. Słyszałam opowieści o niewiarygodnie starych osobnikach, których życie rozciągnęło się na milenia i którzy po prostu zdecydowali się je zakończyć. W miarę jak wampiry się starzeją, zmieniają się, przepoczwarzają, ich skóra twardnieje, kręgosłup przedłuża się w ogon, paznokcie stają się szponami, kły się zaklinowują i tak już pozostają. Przybierają wygląd demonów, gargulców i jestem przekonana, że to one przyczyniły się i przyczyniają do powstania legend o niezwykłych stworach. Ale taki wygląd zmusza do egzystowania w samotności i stare wampiry - przedwieczni - w końcu stają się samotne. Większość po prostu zaprzestaje pobierania pokarmu i zagładzą się na śmierć, a nierzadko decyduje na utopienie. Za mojego życia spotkałam czterech przedwiecznych, liczących sobie dwa tysiące lat, i żaden nawet nie przypominał człowieka. Tego rodzaju spotkanie nie przydarzyło mi się jed163

nak już od dawna. Solgar jest teraz najstarszym znanym mi wampirem w Ameryce. Z naszych rozmów wnoszę, że ma około tysiąca lat. Utrzymuje, że wyruszał w bój u boku Gotfryda Młota, później znanego jako Gotfryd II, i nie mam powodu mu nie wierzyć. Przez wszystkie lata naszej znajomości, w Wiedniu, Paryżu, Londynie, Chicago i teraz LA, nigdy nie słyszałam, by miał towarzysza, kochankę, małoletniego utrzymanka lub nawet bliskiego przyjaciela. A znam go od prawie dwustu lat. Nie mogłabym tak żyć. Najbardziej potrzebuję towarzystwa... i śmiechu. I Peter King doprowadzał mnie do śmiechu, co było intrygujące. Z daleka, z obrzeży świadomości usłyszałam dzwoneczek alarmowy. Powinnam zachować ostrożność wobec tego człowieka. -Wywiadowca King zostaje na kawę, Maral - powiedziałam, gdy King odstawiał do tylnych drzwi De-Witte'a, Travisa i Anthony'ego. Wręczył każdemu z nich służbową wizytówkę, po czym odczekał, aż wsiedli do rollsa DeWitte'a, i odprowadził ich wzrokiem do końca podjazdu. - Zaparzyłabyś świeżą, proszę? Pochyliła się nad stoliczkiem, zabierając dzbanek. Zacisnęła usta rozgniewana. Maral nie lubi, kiedy zawieram nowe przyjaźnie. Podeszłam do niej i stanęłam za jej plecami. Położyłam dłonie na szyi Maral, przesyłając jej drobną część mojego żaru. Czułam jej drżenie. Przysunęłam usta do jej ucha i szepnęłam: - Potrzebujemy go. Może się nam przydać. Musimy zatrzymać mordercę, zanim znów uderzy. Odsunęłam z jej czoła jasny lok. Odwróciwszy się, zobaczyłam Petera Kinga, stojącego w otwartych drzwiach. Wiedziałam, jak to wyglądało - moje pieszczoty, moje wargi przy twarzy Maral. Niewątpliwie usłyszał już opowieści o hollywoodzkiej królowej horroru, jej asystentce i ich dziwacznych po156

wiązaniach. To tylko mogło zrobić mu większy mętlik w głowie. Sytuacji nie polepszyło krzywe spojrzenie odchodzącej Maral. -Chce pani, żebym sprawdził pokoje na górze? -spytał. - Proszę spocząć. Nikt nie wejdzie ani nie wyjdzie, nie wzbudzając alarmu. - Usiadłam na tym samym miejscu co wcześniej, zmuszając go, by zajął miejsce naprzeciwko mnie. - Chcę ci podziękować za to, jak poradziłeś sobie z Thomasem, Travisem i tym ochroniarzem. Mógł być niezły bal. - Ale ma pani wspólnika, niech mnie... - Młodszego wspólnika. Thomas nie potrafi się znaleźć w tej pozycji. Proszę mi wierzyć, wywiadowco, to szczeniak w porównaniu z innymi draniami, z którymi pracowałam w tej branży. - Podałam mu courvoisiera. - Zechcesz czynić honory domu? UEsprit de Courvoisier jest butelkowany w indywidualnie oznaczone, ręcznie szlifowane karafki Lalique'a. Zaraz mi ją oddał, trzymając od spodu. -Wolę raczej trzymać naładowaną i odbezpieczoną broń, niż zaryzykować, że uronię kroplę tego płynu, szanowna pani. Pozostanę przy kawie. Kolejny raz zaniosłam się śmiechem. Nadal się śmiałam, gdy Maral weszła ze świeżą kawą i wyrazem wkurzenia na twarzy, który mówił, żebym lepiej się zadowoliła kawą, bo w najbliższej przyszłości nie zamierza mi oferować swojego przegubu. Postanowiłam ją uspokoić, gdy zostaniemy same. Zdjęła żakiet, odsłaniając piersi widoczne pod wyrzucaną bluzką z czarnego jedwabiu, którą nosiła na gołe ciało. Pochyliła się nad stolikiem, demonstrując biust Kingowi. Ach, ta zazdrość dwudziestoośmiolatki. Jednak wszelkie jej usiłowania spaliły na panewce; nie kryjąc się, spoj165

rzał na jej piersi - tak naprawdę tylko z uprzejmości -i zaraz z powrotem skierował wzrok na mnie. Na ten gest rozlała kawę na jego obandażowaną rękę. Syknął z bólu. - Maral... - zaczęłam. - Panie chyba zawzięłyście się na moją rękę - powiedział Peter, wycierając serwetką zabrudzony kawą opatrunek. - Przepraszam, wywiadowco King - burknęła Maral bez żalu w głosie. - Chyba nadal jestem trochę roztrzęsiona po tym, co się wydarzyło po południu. Mam nadzieję, że pana nie oparzyłam. Widziałam, że jest jak najdalsza od tego rodzaju nadziei, i podejrzewam, iż Peter też to widział. Jeśli wcześniej między nami zrodził się przyjacielski nastrój, to teraz prysł. Peter spojrzał na zegark i leciutko zmrużył oczy. - Czuję się świetnie, pani McKenzie. Prawdę mówiąc, to zasługa opatrunku. Ale jak już tu jestem, chciałbym również zadać pani kilka pytań. To zaoszczędzi nam wyprawy na komendę i całej tej formalnej atmosfery. - Uśmiechał się, ale w jego głosie była groźba. Maral odstawiła dzbanek i nalała sobie koniaku. Usiadła obok mnie na kanapie, tak blisko, że czułam jej udo przy swoim. Zesztywniała. Trzymając koniakówkę w obu rękach, płonącym wzrokiem patrzyła nad szkłem na Kinga. -Jakich pytań? - spytała głosem niewiele wyraźniejszym od szeptu. Domyślała się, o co będzie ją wypytywał. -Widziałem pani akta, McKenzie. Na pewno trudno pani o tym mówić, ale wcześniej czy później komuś skojarzy się to samo co mnie: osobista asystentka Ovsanny Moore jest odpowiedzialna za zabicie człowieka, wyprucie mu nożem wnętrzności. To nieuchronnie kojarzy się ze śmiercią jednej z ofiar Kinowego Kosiarza. Jestem zaskoczony, że żadna witryna internetowa, speq'alizująca się w przedstawianiu dowodów i dociekań dotyczących morderstw, jeszcze tego nie zrobiła. Zwłaszcza że znała pani 158

wszystkie cztery ofiary. Czy ma pani alibi na noce, w które popełniono tamte morderstwa? - Myśli pan, że ja to zrobiłam! - wykrzyknęła Maral. Strach dławił jej gardło. Zobaczyłam, że jej kieliszek drży, więc wzięłam go od niej, zanim go upuściła. Nie miałam ochoty oglądać więcej krwi, ran ani przeżywać kolejnej fali podniecenia. Poza tym znalezienie waterforda od kompletu to prawdziwy ból głowy. -Nie powiedziałem niczego takiego. Tylko zadałem pani pytanie - rzekł łagodnie King. -1 potrzebuję czegoś, co nie da się obalić, za to da się ze stuprocentową pewnością udowodnić. - Maral była ze mną na Oscarach w noc, gdy zamordowano Jasona - powiedziałam. - Jesteśmy na taśmie. El News robił specjalny dodatek poświęcony strojom i zarówno Maral, jak ja byłyśmy zaczepiane przez dziennikarzy, kiedy szłyśmy czerwonym dywanem. Wszystkie dzienniki telewizyjne przekazały wycinki z gali i późniejszego przyjęcia. Jesteśmy na kilku z nich. To chyba jest stuprocentowe alibi. Byłyśmy w Agoura, kiedy zabito Mai, kręciłyśmy plenery do nowego filmu. Maral była na planie od siódmej rano do ostatniego klapsa o dziewiątej wieczór. Wiem o tym, bo usłyszałyśmy wiadomość o śmierci Mai, jadąc do domu. - A Tommy Gordon? - spytał King, kierując znów pytanie do Maral. Wzięła się w karby. -Nie wiem, panie władzo - rzekła lodowato. - Nie wiem, kiedy dokładnie został zabity. Ale mam palmtop, z którego wyczytam panu wszystko, co robiłam przez ostatnie pięć lat. Dzisiaj, kiedy biedna Eva została brutalnie zamordowana, byłam z Neville'em Travisem i Ovsanną w jej przyczepie. Potem Ovsanna i ja pojechałyśmy spotkać się z Thomasem DeWitte'em w jego biurze. Jestem pewna, że wszyscy to potwierdzą. 167

Chociaż King nie zapisał żadnej z informacji, które mu podałyśmy, nie wątpiłam, że starannie je sprawdzi. Tym swoim intensywnym spojrzeniem przypominał mi Dashiella Hammetta. - Muszę pytać - powiedział wywiadowca i przyjęłam to do wiadomości, kiwając głową. - Maral nikogo nie zabiła, Peter. I powiem, na wypadek gdyby ta możliwość chodziła ci po głowie, że ja też nie -dodałam z naciskiem. - Zaczynam w to wierzyć - rzekł, zaskakując mnie. -Chociaż mam wrażenie, że może pani być następna w kolejce. Wszyscy zabici byli powiązani z Anticipation Studios. Pani jest z Anticipation. Morderstwa wydarzają się coraz bliżej pani. - Zmarszczył brwi, skłaniając na bok głowę. - Zdaje sobie pani z tego sprawę? - W pewnej mierze. -1 to nie budzi w pani strachu? - Niełatwo mnie przestraszyć, wywiadowco. - Może powinna się pani przestraszyć. Może pani być następna. - To brzmi jak kwestia z moich filmów. Doceniam pańskie obawy, ale ich nie podzielam. Poza tym mam w studiu strażników, a w domu supernowoczesny system alarmowy... - Strażnicy w niczym nie pomogli Evie Casale, a pani system alarmowy nie utrudnił Thomasowi DeWitte'owi i jego kurriplom się tu dostać. - To była moja wina - powtórzyła McKenzie. - Zostawiłam bramę otwartą po tym, jak pana wpuściłam. Nigdy tego nie robię. Ale byłam strasznie roztrzęsiona. - No cóż, od tej pory proszę trzymać ją zamkniętą -rzekł King. - I proszę zmienić wszystkie kody. Zmienić przyzwyczajenia. Jeśli zaplanowała pani na jutro spotkania, proszę w ostatniej chwili przesunąć je na inny termin. Należy porozmawiać z ludźmi od reklamy i upewnić się, 160

że nikt nie puszcza pary z gęby na temat tego, gdzie pani się ma pokazać i kiedy. Pomyślałbym też o jakiejś dodatkowej ochronie, kimś lżejszego kalibru niż Anthony. -Wstał, szykując się do wyjścia. Dziękuję za kawę - dodał bez cienia ironii. - Odprowadzę cię - powiedziałam, wskazując otwarte drzwi, wychodzące na ogród. Noc była zimna i Peter King zapiął marynarkę. Nie czułam chłodu - wampiry wcale go nie czują - ale ponieważ sytuacja tego wymagała, objęłam się ramionami. Ma się te zagrania we krwi. -Zamrozi się pani na śmierć - powiedział King, co sprawiło, że lekko się uśmiechnęłam. - Proszę wrócić do środka. Dam sobie radę, trafię do wyjścia. -Dobranoc, Peter. Przepraszam z powodu twojej ręki. - Wyciągnęłam się w górę i musnęłam ustami jego policzek, smakując sól, pot i subtelną woń mojej francuskiej kawy. - Och, zupełnie zapomniałam dać ci zdjęcie z autografem dla matki. - Proszę ją odłożyć na następny raz. Dobranoc, pani Moore. - Odwrócił się i odszedł podjazdem w kierunku ulicy. A więc... Peter King planował „następny raz". Dobrze. Może wtedy powie do mnie „Ovsanno".

ROZDZIAŁ 20 ZACHODNI HOLLYWOOD 5.30 Ovsanna Moore muskała ustami moją twarz. Odwróciłem się, chcąc ją pocałować, ale poruszała głową, więc wyciągnąłem rękę, by ująć ją za podbródek... I złapałem coś długiego, grubego i umięśnionego. Otworzyłem oczy... i zobaczyłem, że ściskam węża. Czarne paciorkowate ślepia wpatrywały się w moje oczy, podczas gdy jęzor barwy zleżałego mięsa wysunął się, gotowy musnąć moje wargi. Wyskoczyłem z łóżka, jakby ktoś wsadził mi w tyłek elektrycznego pastucha. - Jezu Chryste, to cholerny wąż! - Cisnąłem go na drugą stronę pokoju z taką siłą, że mogłem go zabić, ale on tylko wślizgnął się do otwartej garderoby i zniknął. Złapałem z oparcia krzesła spodnie i nie spuszczając oczu z podłogi, wskoczyłem na krzesło, żeby wciągnąć spodnie. Strzelił^ kuchenne drzwi. Naciągnąłem jedną nogawkę i usiłowałem dosięgnąć leżący na nocnej szafce pistolet, gdy weszła SuzieQ i zapaliła światło. Nawet nie mrugnęła, zobaczywszy mnie na krześle, pląsającego w opuszczonych spodniach. - Wcześniej wstałeś. Niebo ledwo zaczęło się rozjaśniać. - Nie z własnego wyboru - zawarczałem. - Obudziłem się z wężem w łóżku. Cholera, ściskałem węża. Na170

łożyłem drugą nogawkę. - A ty co tu robisz? - spytałem podniesionym głosem, spoglądając na radio z budzikiem. - Jest wpół do szóstej. - Mój alarm jeszcze się nie włączył. - Cholerny, potworny wąż. Odezwał się telefon. - Ohydny, zły skurwysyn. Mógł mnie ugryźć. Albo udusić. Czy co tam zrobić, co robią te piekielne potwory! -Było kolejne morderstwo. Mam skaner nastawiony na policyjną częstotliwość i usłyszałam o tym, wracając z pracy. - Morderstwo...? - Zastygłem. - Och, założę się, że to Dick Nixon. - SuzieQ była bardziej przejęta wężem. - On by cię nie udusił, skarbie; to tylko teksaski indygo. Pewnie zmarzł. Lubi wchodzić do łóżka i przytulać się, kiedy zmarznie. Gdzie go odłożyłeś? - Cholera, zatajniaczył się w garderobie! - zawyłem, podrywając słuchawkę. Popłynął ostry, suchy, szczekliwy, lekko nosowy głos kapitana Bartona. Było wpół do szóstej rano, ale wiedziałem, że komendant już ma na sobie krawat. -Robisz sobie dowcipy z tajniaków, King? Mam nadzieję, że nie. Wiesz, że wszyscy pracownicy naszej komendy powinni się nawzajem szanować - powiedział. SuzieQ wyszła z garderoby, owinąwszy węża wokół ramienia. -Jest podenerwowany, Peter - szepnęła. - Coś ty mu zrobił? - Wysuwała język do tego cholerstwa, a ono zaraz wysunęło swój. Rany, ciarki mnie przechodzą, jak widzę coś takiego. Ten był niebieskoczarny, długi na jakieś pięć stóp. SuzieQ mówiła, że to teksaski indygo. Nigdy nie wspomniała, czy jest jadowity czy nie, i nie korciło mnie, żeby to sprawdzić. Chciałem tylko umyć ręce, twarz, wypłukać usta. Może wziąć zastrzyk przeciwko wściekliźnie. - Co jest w garderobie? Kto jest w garderobie? - spytał podniesionym głosem Barton. 163

- Nie uwierzyłby mi pan, gdybym powiedział - zamruczałem. - Nic, kapitanie. To nic. Co się dzieje? - Mamy wielokrotne morderstwo w zachodnim Hollywoodzie. Masz tam zaraz jechać. - W zachodnim Hollywoodzie? - Ta część miasta nie podlegała komendzie Beverly Hills, więc musiała być tylko jedna przyczyna... - Czy to Kinowy... - Nie używaj tej nazwy. Wiesz, że nie pochwalam określeń, które stosuje prasa, rozsławiając te potwory. W tej chwili wiemy tylko tyle, że popełniono wielokrotne morderstwo... i dwie ofiary miały przy sobie twoje służbowe wizytówki. Ciężko pracowałeś - dodał sarkastycznie. - D w i e ofiary? Ile ich jest? - Nie wiem. Dziesięć, może jedenaście. Jeszcze nie poskładali wszystkich trupów. -Jadę. Dostałem adres od kapitana i rozłączyłem się. Narzuciłem na siebie resztę ubrania. Myjąc zęby i płucząc usta, przyglądałem się przez okno w łazience, jak SuzieQ wraca do siebie, niosąc cholernego węża na szyi. Szczebiotała do niego jak do dzidziusia. Może ją udusi i znajdę nowego lokatora ze złotą rybką. M a ł ą złotą rybką, która się nie przytula. O tej porze jazda do zachodniego Hollywoodu zajęła mi tylko dwanaście minut. Pojechałem Sunset do Doheny. Kiedy skręciłem w lewo w Santa Monica, dołączyłem do dwóch vanów techników policyjnych i busa lokalnej staq'i telewizyjnej. Wszyscy jechaliśmy w jednym kierunku. Nietrudno było znaleźć miejsce zbrodni. Osiem radiowozów, van oddziału antyterrorystycznego i dziewięć bu-sów stacji telewizyjnych parkowało przed budynkiem po wschodniej stronie Santa Monica, między La Jolla i Sweet-zerem, w miejscu, które wskazał mi kapitan... Nagle usłyszałem w głowie głos Ovsanny Moore: „Prywatny klub 172

sado-maso, między La Jolla i Sweetzerem. Ukryte wejście, nie do znalezienia, jak się nie wie, gdzie szukać". Ostra Obróbka. Miała rację. Nie znalazłbym go, gdybym nie wiedział, gdzie szukać, nawet mimo policyjnego śmigłowca w powietrzu, walczącego o miejsce z trzema innymi, należącymi do lokalnych stacji, oświetlającymi ulicę mocnymi reflektorami. Był to anonimowy ceglany prostopadłościan z nieoznaczonymi metalowymi drzwiami, wciśnięty pomiędzy sklep z prezerwatywami Gumy i Gumki a modny bar sushi zaopatrujący zamożne pary gejowskie, lesbijskie, bi-i transgendryczne. Nie było numeru ulicy, ale na metalowej plakietce nad klawiaturą i siateczką głośnika głęboko wyryto inicjały „OO". Jadąc, połączyłem się z kapitanem, który podał mi więcej szczegółów. Klub otwarto zaledwie przed miesiącem i już zdobył sobie opinię najdoskonalszego ośrodka sado--maso w mieście. Nie byłem całkiem pewien, co to znaczy, i naprawdę nie zależało mi na tym, by się dowiedzieć. Miał mieszaną klientelę, hetero i gejów. Wstęp tylko za zaproszeniem; opłata wstępna była niemała, a potem płaciło się miesięczny abonament, jeśli chciałeś wrócić po więcej. Więcej batów, więcej klapsów, więcej więzów, na co tylko ochota. Zastanawiałem się, skąd kapitan wie tak dużo o tym klubie, ale zapytanie go o to nie wydało mi się mądre. Miałem nadzieję, że przeczytał o tym w raportach, a nie raportuje z doświadczenia. Zaparkowałem pod drzwiami obok, na których wisiał napis „Kondomy na zamówienie w 70 rozmiarach i kolorach". Wysiadłem z auta. Żałowałem, że nie mam czasu na obejrzenie witryny. Policja ustawiła barierki na wysokości najbliższych przecznic, oddzielając fragment ulicy, ale ten dystans z pewnością nie stanowił problemu dla kamer telewizyj165

nych. Nic tak nie wygładza linii pleców i brzucha jak świadomość, że jesteś na żywo w telewizji ogólnokrajowej. Reporterzy krzyczeli do mnie z drugiej strony ulicy. To jedna z paru niedogodności związanych z faktem posiadania jaguara; nigdy nie jestem anonimowy. Zobaczywszy mnie, dziennikarze natychmiast skojarzyli morderstwa w klubie ze sprawą Kinowego Kosiarza. To z kolei, nawet bez żadnych dalszych informacji, sprawiło, że ta masakra miała trafić na nagłówki gazet i banery dzienników telewizyjnych. Zaczęli się wydzierać jak stado pijanych małp. - King, King, to sprawka Kinowego Kosiarza...? - Kto tam jest, panie władzo, znów trup celebryty? - No, King, rzuć parę faktów... mamy prawo wiedzieć. - Antyterroryści wchodzą? - Dlaczego komenda Beverly Hills to prowadzi? - To musi być Kinowy Kosiarz, zgadza się? - Kosiarz znów uderzył? Zamknąłem samochód i podszedłem do Chrisa Millera, który stał przed drzwiami, trzymając podkładkę do notowania. Chris jest dwudziestoletnim weteranem z komendy szeryfa okręgu Los Angeles, sprawującej pieczę nad zachodnim Hollywoodem. Zapisywał nazwiska funkcjonariuszy wchodzących na miejsce zdarzenia. Jego zwykle smagła twarz była szara. - Aż tak? - spytałem, podsuwając mu pod nos oznakę, by spisał numery. - Tak - odparł, przez moment patrząc mi w oczy. - Nie pamiętam, czy widziałem coś podobnego. - To powiedziało mi wszystko, co chciałem wiedzieć. Zanim minąłem próg, nałożyłem rękawiczki i obuwie ochronne. Podłoga była pokryta krwią. Wyglądało to tak, jakby ktoś zlał ją wężem podłączonym do otwartej arterii. Stałem w długim, wąskim korytarzu prowadzącym do drzwi wewnętrznych, jak żywcem przeniesionych z okrętu podwodnego; trzycalowej grubości metal, nabija166

ny ćwiekami z okrągłymi łebkami, na wysokości oczu wizjer. Normalnie takie drzwi służą jako druga linia obrony przed nieproszonymi gośćmi. Teraz wisiały na jednym zawiasie. Tuż nad gałką było duże wgłębienie. Przyglądałem mu się pół minuty, zanim sobie uzmysłowiłem, z czym mi się to kojarzy. Nie zrobił go młot, nie zrobił go taran. Zwinąłem rękę w pięść i wsunąłem ją w to wgłębienie. Gdyby nie opatrunek, zmieściłaby się idealnie. Smród dotarł do mnie, zanim poszedłem dalej; niedający się pomylić z niczym innym odór krwi, flaków, wymiocin, uryny i kału. Człowiek nigdy się na to nie uodporni. Porwałem maseczkę z rąk zaskakująco rozmownego technika policyjnego, który zwierzał mi się, że jak do tej pory rozpoznali sędziego, koszykarza NBA, dwóch raperów, pogodynkę, pastora grożącego grzesznikom ogniem piekielnym i siarką i... producenta filmowego. Po nim zdecydowali się do mnie zadzwonić. Nałożyłem maseczkę, z ulgą wdychając ostrą woń antyseptyku, którym była nasączona. Poza moim rozmówcą w pomieszczeniu było sześciu innych techników i dwóch poliq'antów z komendy zachodniego Hollywoodu. Nikt się nie odzywał. Kiedy w powietrzu wisi tęgi smród, trzymasz usta zamknięte. I tak będziesz go czuł kilka dobrych dni. Tak jak w korytarzu, tu na podłodze też była krew. Tyle że tę część podłogi pokrywała wykładzina i porobiły się na niej bąble, które strzelały przy każdym moim kroku. Plamy na czarnych ścianach, które stały się czerwone od strzępów ciała i krwi, były mniej widoczne. Pewnie mieściła się tu recepcja i hol. W głębi, na środku, stało biurko z ciemnego drzewa różanego. Za nim, na krześle, tkwiła dolna połowa ciała, od splotu słonecznego. Górna część rozłożywszy ramiona, leżała twarzą w dół na biurku. Podziału dokonano jakby tępym hakiem. Ciało należało do blondyna. Albo blondynki. Nie widząc twarzy, nie potrafiłem tego ocenić. 175

Po prawej stronie, obok biurka, był przylegający do ściany barek, z tego samego rodzaju drewna. Nie było stołków, jedynie dyskretnie urządzona przestrzeń robocza barmana, w której szykował czekoladowe martini, martini Deana lub ulubiony koktajl SuzieCj, Pełny Orgazm, mieszankę wódki, Baileysa i kahlui na lodzie. Sądzę, że to ostatnie miało duże powodzenie w Ostrej Obróbce, podobnie jak Śliskie Sutki, warstwowy koktajl z Baileysa i sambuki, oraz każdy inny o dwuznacznej nazwie, jaki tylko wymyślono na tym świecie. Poza tym stały tam krzesła, kanapy i dwa szezlongi. Ta-picerka była z purpurowego i czarnego aksamitu oraz białej skóry. Nie dało się powiedzieć, z jakiej skóry, uniemoż-liwały to kawałki ludzkich ciał i krew. Drugi trup leżał na jednym z szezlongów. Na całą jego długość i szerokość. W kawałkach. Połowa głowy z łysą czaszką stoczyła się pod szezlong, a reszta głowy, część z rzadką kozią bródką, leżała na wytatuowanym bicepsie przy nodze krzesła. Z kimś mi się to skojarzyło, ale nie potrafiłem sobie przypomnieć z kim. Serce i nerki - moja matka mówiła „nereczki" - spoczywały w złączeniu oparcia i siedzenia krzesła. Zrobiły plamę, która miała pozostać na zawsze. Resztę ciał podzielono między cztery mniejsze pomieszczenia, wychodzące na recepcję. Dosłownie podzielono. Ludzkie szczątki leżały na podłogach. Każdy pokój miał inne Zastosowanie w ramach sadomasochistycznych uciech i wyglądało na to, że morderca przemyślnie wykorzystał wszystkie urządzenia i rekwizyty. Część ciała zwisała z liny służącej do tortury strappado2; wielorzemienny 168

2In. wahadła; torturowanemu pętano ręce za plecami, przywiązywano do nich linę, którą przeciągano pod sufitem. Ofiarę powoli podnoszono, wyłamując ręce ze stawów. Często do nóg przywiązywano ciężar. J

bat oplatał oderwaną nogę, okowy przy ścianie nadal więziły kobiecą głowę z kikutem szyi, reszta ciała leżała poniżej. Policjant, którego kojarzyłem z miejscową komendą, wyszedł z najdalej położonego pokoju. - Jesteś King, zgadza się? - spytał. Kiwnąłem głową, na co podał mi zakrwawioną firmową wizytówkę. - Twoja? Pod krwią i strzępkiem czegoś - mózgu? - zobaczyłem moje imię, nazwisko i numer telefoniczny komendy. - Moja. -Znaleźliśmy dwie. Jedną tu, na kanapie, między szczątkami. Drugą przy facecie w pokoju. Miał prawko na Thomasa DeWitte'a. Chcesz rzucić okiem, sprawdzić, czy go rozpoznasz? Rzuciłem okiem, ale go nie rozpoznałem. Chociaż niecałe dwanaście godzin temu wykręcałem mu rękę, nie potrafiłem rozpoznać żadnego fragmentu jego ciała. Zdałem sobie jednak sprawę, do kogo należał trup na krześle - do bezmózgiego ochroniarza DeWitte'a, Anthony'ego. No cóż, teraz był naprawdę bezmózgi. Zadałem sobie w duchu pytanie, czy Travis też dokonał żywota w klubie. DeWitte wisiał na pruskim murze, przybity ćwiekiem kolejowym, który przechodził mu między oczami. W pierwszym odruchu myślałem, że potargano na nim ubranie, ale gdy fotograf oświetlił miejsce zdarzenia, zdałem sobie sprawę, że patrzę na płaty skóry. Jakoś trzymały się tego, co z niego zostało. Oskórowano go od szyi do pasa, żebra wyłamano, po sercu została tylko dziura. Dodatkowo na wszelki wypadek został podpalony. Czujniki dymu aktywowały zraszacze, ale woda popłynęła dla Thomasa DeWitte'a za późno. W niektórych miejscach spłonął do kości. Technicy mówili, że trzeba będzie rozbić mur, by go uwolnić. 177

Policjant stanął za mną. -Wygląda jak scena z horroru - powiedział. I miał rację. Ktoś zrobił krańcowy horror, z prawdziwą krwią i prawdziwymi trupami.

ROZDZIAŁ 21 Po wyjściu Petera nie potrafiłam spokojnie usiedzieć. Coś w nim było. Interesował mnie. Intrygował. I, tak, przyznaję, podniecał. Potrzebowałam stulecia czy dwóch, aby rozpoznać własny, szczególny wzorzec zachowań. Może wspomniałam o tym Zygmuntowi w Wiedniu. Bez wątpienia napisał o nim rozprawę. Mogą mijać lata i nie spotykam nikogo atrakcyjnego, po czym ktoś przecina moją ścieżkę, ktoś mający w sobie coś intrygującego - mężczyzna lub kobieta - i to coś wyzwala we mnie impuls. Jeśli napotyka reakcję zwrotną, potwierdzoną spojrzeniem, wspólnymi zainteresowaniami, nawiązuje się nić porozumienia i budzi dreszcz niegasnącego seksualnego podniecenia. Zaczynam spać krócej niż zwyczajowe pięć godzin. Moja skóra staje się superwrażliwa. Kły wysuwają się wbrew woli, paznokcie wydłużają i naprawdę muszę dokonywać cudów koncentracji, by nie ulec przemianie. Pragnienie dręczy mnie częściej i bardziej. Zaspokajam je dzięki Maral. Krew i seks. Dwie prawdy absolutne. Maral nie przeszkadzają te... hm, nie mogę ich nazwać romansami... związki. Połączenia. Namiętności. Jeśli jest inaczej, nigdy tego nie okazuje. Ma swoje affaires de coeur i wie, że nas łączy coś innego. Symbioza oparta na wzajemnej potrzebie, szacunku i wygodzie. Czy ją kocham? 171

Tak. Czy jest największą miłością mojego życia? Nie. Kiedyś myślałam, że Rudolph może nią być. No cóż, wszyscy się mylimy. Czułam płonącą we mnie energię i musiałam wyjść z domu. Nie chciałam stawiać czoła paparazzi w Beverly Hills czy Hollywoodzie, więc pojechałyśmy do centrum, do Klubu 740. Lubię neoklasycyzm w architekturze. Na dodatek sztuczne dymy na parkiecie pozwalają zachować anonimowość, a muzyka pierwotna i pulsująca jak bicie serca - zawsze pozwala mi się zapomnieć. Czy jest w tym coś dziwnego, że wiele osobników mojego gatunku ciągnęło do muzyki, że zostawali kompozytorami lub muzykami? Każdy wampir reaguje na uderzenie krwi, na rytmiczne pulsowanie. Kiedy Bela mówił o dzieciach nocy i tworzonej przez nie muzyce, nie wątpię, że każdy wampir na widowni kiwał ze zrozumieniem głową. Myślę, że jestem najdumniejszym osobnikiem z tej gromady. Przyglądałam się tańczącej Maral i poczułam z wolna wstępującą we mnie żądzę. I pragnienie. Nie zostałyśmy długo. O północy byłyśmy w moim łóżku. Maral wie, kiedy jej potrzebuję. I jak jej potrzebuję. To nie była jedna z tych okazji, kiedy jej przegub wystarczył. Stała nieruchomo na środku pokoju, plecami do mnie. Rozpięłam guzik jej spódniczki. Zsunęłam suwak zamka błyskawicznego i spódniczka opadła, odsłaniając czarne koronkowe hipsterki. Na nogach miała czarne pończochy. Naga, waniliowej barwy skóra była tak gładka i miękka, że nawet nie zdjęłam jej żakietu. Odwróciłam ją ku sobie i uklękłam. Przeszyłam zębami jej udo, znajdując bogatą w krew arterię. Pochyliła się nad moim ramieniem, lizała mnie po plecach, podczas gdy piłam do syta. Czułam na wargach ciepło i słony smak. Pokój rozjarzył się niemal bolesnym blaskiem. Wszystkie wrażenia uległy wzmocnieniu i byłam ich wręcz nieznośnie świa172

doma: delikatności skóry Maral, zapachu jej podniecenia, gęstości płynu w moich ustach. Lecz gdy oderwałam usta od świeżej krwi Maral i podniosłam wzrok, to migdałowe oczy Petera Kinga zatańczyły przede mną. Ciekawe, co by Zygmunt na to powiedział? Potem spałam. Samotna. Jak reszta mojego gatunku. Może takie jest prawdziwe przekleństwo wampirów: zawsze spać samotnie. Maral wie, że jest niebezpiecznie zostać u mego boku, gdy śpię. Aż nazbyt wiele razy budziłam się w środku przemiany; nie mam kontroli nad tym procesem i bywają chwile, w których doprawdy rządzi mną bestia. Zbyt wielu z mojego gatunku obudziło się i przekonało, że we śnie zniszczyli kochanków. Śpię jak wszyscy, w nocy. Tyle że bez nikogo. I oczywiście nie tak długo. Zbieram wiedzę na temat wampirów. Szczególnie bawi mnie przekonanie, że mój gatunek nie może pokazywać się za dnia, że jesteśmy nocnymi stworami. Irlandczyk Stoker bardzo rozbudował naszą mitologię, chociaż nie był pierwszy. To zasługa doktora Polidoriego; jego lord Ruthven w Wampirze poprzedza twórczość Brama. Biedny Polidori - „New Monthly Magazine" omyłkowo przypisał autorstwo Wampira jego paq'entowi i przyjacielowi, lordowi Byronowi. Polidori się wściekł, Byron również nie był zadowolony. Znałam ich obu; miałam przelotny romansik z Byronem, gdy przebywał w szwajcarskiej Villi Diodati. Le Fanu opublikował swoje wampiryczne opowiadanie Carmilla lata wcześniej, zanim Stoker zaczął dla niego pracować jako recenzent teatralny. Wcześniej Varney Rhyme-ra wychodził przez lata w zeszytach za pensa. Ale to Stoker nadał temu wszystkiemu większy wymiar, połączył pojedyncze mity - nawet gdy nie pasowały do siebie i były wręcz sprzeczne. Uratował od zapomnienia biednego 181

Włada III i przemienił go w potwora, prawdziwą horro-rową franszyzę. Później Tod Browning i ja celowo pogmatwaliśmy to jeszcze bardziej, wzięliśmy Stokera, dodaliśmy cały materiał z tanich zeszytów, podrasowaliśmy to sprzecznymi opowieściami o wampirach i wilkołakach, zapożyczonymi z arcydzieła Murnaua Nosferatu, i filmem Drakula stworzyliśmy własną mitologię. Tak w wieku kina powstał kult wampirów. Dodaliśmy niektóre z klasycznych wampirzych mitów - na przykład brak cienia - po prostu dlatego, że właśnie udało się nam stworzyć ten efekt przed kamerą. Nigdy nie mam marzeń sennych. A jeśli już, to nie pamiętam, co śniłam. Może moja podświadomość nie zawiera niczego, czym mogłaby się zająć. A może to mechanizm obronny, dzięki któremu mój gatunek nie popada w szaleństwo. Zbyt wiele lat... zbyt wiele wspomnień. Niekończący się brzęk dzwonka wyciągnął mnie z głębi nasyconego krwią snu. Potrzebowałam chwili na uświadomienie sobie, że to sygnał przy głównej bramie, przekazywany do interkomu w kuchni, na dole. Człowiek nigdy by go nie usłyszał... ale ja nie jestem człowiekiem. Cokolwiek to znaczy. Nie uczyniono mnie wampirem; urodziłam się nim, jedyne dziecko ojca z klanu Dakhanavar i włoskiej czarownicy. Nigdy nie miałam pojęcia, co to znaczy być człowiekiem, kruchą istotą z każdym mijającym dniem czującą dotknięcie czasu, co to znaczy kichać, kaszleć i czuć ból. Nie jest to coś, za czym bym tęskniła. Odrzucając cienką kołdrę, postawiłam nogi na podłodze i spojrzałam na cyfrowy zegarek. 7.20. Kto, do diabła, dzwoni o tej porze? I gdzie Maral? Czemu nie zareagowała na dzwonek? Sypialnia łączy się z innym, większym pomieszczeniem, służącym mi za gabinet i drugą bibliotekę. Trzymam tam pozycje, które już się nie mieszczą w pierwszej, materiały dokumentalne do filmów i rzeczy nieprze182

znaczone dla byle gości - drastyczne romanse i japońską sztukę erotyczną. Afisze ze wszystkich moich filmów zajmują dwie ściany, obok posterów z filmów mojej „matki" i „babki", wszystko podpisane przez aktorów i reżyserów, z którymi „pracowałyśmy", prawdziwe who is who złotego wieku Hollywoodu. Prawdopodobnie są warte tyle, ile sam dom. Komputer stoi na dużym, wykładanym bursztynem biurku, które przeszmuglowałam z carskiego dworu w kilka tygodni po rewolucji październikowej. Biedny Mikołaj, błagałam go, by pozwolił mi zabrać ze sobą jego dzieci, ale odmówił, przekonany, że lud nadal go uwielbia i jego rodziny nie spotka krzywda. W lipcu 1918 roku, w piwnicy domu specjalnego przeznaczenia w Jekateryn-burgu przekonał się, jak bardzo się mylił. Bosa i naga przeszłam do biblioteki, stuknęłam klawisz spacji mojego maca i obudziłam do życia ogromny ekran. Kamery wysokiej rozdzielczości systemu alarmowego mają bezpośredni dostęp do serwera wielkiej pojemności, umieszczonego w piwnicy, który przechowuje tak zdjęcia, jak materiał wideo z każdej kamery w domu i na otaczającym go terenie. Sprawdziłam podjazd i, obraz na żywo z bramy. Wywiadowca Peter King. I nie miał dobrych wieści. Ubrany był niemal tak samo jak wieczorem - tym razem miał naprawdę czarny T-shirt - ale jego wyraz twarzy uległ zmianie. Głębokie podkowy pod oczami odbijały się od bladej skóry, wargi ściągnął tak mocno, że ledwo widniały na ekranie. Znów nacisnął guzik dzwonka i kolejny raz usłyszałam uparty dźwięk w kuchni. Gdzie Maral? Nagle uderzyła mnie myśl i popędziłam na korytarz. Maral. Gdzie Maral? Zwykle wstawała przede mną. Biegłam do jej pokoju. King nie miał powodu zjawiać się o tej porze, chyba że... Chyba że wydarzyło się kolejne zabójstwo. 175

I czemu przyjechał... Może chodziło o coś związanego... może wydarzyło się coś... Zatrzymałam się pod jej drzwiami, opierając rękę o gładko wypolerowane drewno. M a r a l. Gdyby jej się coś przydarzyło... to co? Co bym zrobiła? Dostałabym szału wściekłości, rozpaczy i opłakiwałabym ją... a potem przeszła nad tym do porządku. I zrobiłabym to, co zawsze robiłam przysięgła, że nigdy więcej nie zwiążę się z żadnym człowiekiem. Postanowiłabym żyć sama i w celibacie przez ileś tam lat, by osiągnąć całkowitą samotność. To właśnie jest największym przekleństwem wampirów - samotność. Wierzę, że ona w końcu nas zabija. Gdy byłam jeszcze młoda, napotkałam w Afryce Północnej wampira, który twierdził, że był centurionem w czasach cezara Augusta. Chciałam z nim porozmawiać o rzeczach, które widział; on chciał mówić tylko o tych, których kochał i stracił. Maral miała osiemnaście lat, gdy ją poznałam. Wisiało nad nią oskarżenie o morderstwo popełnione w domu przy Mulholland i policja nie kupowała do końca wyjaśnień, które im przedstawiała. W pełni zaakceptowali wątek, że facet się włamał i zamierzał ją zgwałcić. Miał już na koncie takie przestępstwa. Mogła się powołać na obronę konieczną, uzasadniając tym fakt, że wbiła mu nóż w bebechy, ale zdaniem gliniarzy przesadziła, prawie odcinając mu głowę. Próbowali wrobić ją w morderstwo. Maral potrzebowała adwokata, dobrego adwokata, i nie miała na niego pieniędzy. Z drugiej strony miała propozycję pracy. Producent porno, mający dość poczucia humoru, by nazwać swoją firmę Chicken Sheet Productions3, 184

3Gra słów; chicken sheet, ang. „kurze prześcieradło" wymawia się podobnie jak chicken shit, „kurze gówno".

ale nie dość talentu, by wyjść poza kicz, tandetę, wulgarność i przemoc, chciał wykorzystać pięć minut sławy Maral i uczynić z niej gwiazdę wideo, „jajcarskiego dokumentu" o zabójstwie. Prawdziwy morderca, prawdziwy mord!!! To zapewne nie pomogłoby wcale Maral, ale nie wybiegała tak daleko myślami. Potrzebowała pieniędzy na prawnika. Pan Chicken Sheet obiecał pieniądze i zaniedbał podania stopy zysku z filmu. Maral zjawiła się w pracy. Przyszłam tam tuż przed nią. Chicken Sheet Productions właśnie skończyło kręcić koszmarną wersję porno mojego filmu, Krzyczę. Oczywiście bez mojego pozwolenia. Zatytułowali to Krzyczę z rozkoszy. „Gwiazdą" była silikonowa aktoreczka, mająca pseudonim Oval Moore, której twarz przez te kilka sekund, gdy kamera była na tym, a nie na innym fragmencie jej ciała - wiadomo jakim - mgliście przypominała moją. Nie trzeba dodawać, że nie byłam szczęśliwa. Nie wydawało mi się, by pan Chicken Sheet miał ochotę komunikować się ze mną przez prawników i pozwy, więc przybyłam do Van Nuys, do dwusypialnianej rudery, której używał jako studia, i przystąpiłam do przekonywania go, by odłożył swój ostatni projekt na półkę. Dałam mu takiego kopa w tyłek, że przeleciał przez cały pokój. Maral zjawiła się akurat w tej chwili, w której jej nowy szef kulił się pod biurkiem, szukając w szufladzie gównianego pistoleciku. Próbował wycelować z tej świetnej pozycji strzeleckiej, ale ręka tak mu się trzęsła, że nie mógł utrzymać broni. Nie przejmowałam się tym; to był drobiazg kaliber .22 cala, który mógł mnie drasnąć, ale nie zabić. Zwłaszcza nieodbezpieczony. Maral jednak o tym nie wiedziała. Zobaczyła szczurowatego gnojka przyciskającego peruczkę do głowy i celującego pistoletem w kobietę, więc uśpiła go gaśnicą. Dostałam ataku śmiechu. Wyszłyśmy z Chicken Sheet Productions razem. Postawiłam jej śniadanie, wysłuchałam jej spowiedzi, natych177

miast ją zatrudniłam i najęłam Solgara, by ją reprezentował. Jej gotowość zrobienia wszystkiego, co musiała zrobić, w jakiś sposób przypominała mi o mnie samej. Od tamtej pory jesteśmy nierozłączne. Więc gdyby jej się coś stało... tak, wściekałabym się i szlochała. A potem rozwaliła to miasto na kawałki. Drzwi nagle się otworzyły i pojawiła się Maral. Włosy miała zmierzwione, oczy zaspane. - Ktoś jest przy bramie - wymamrotała, przeczłapując obok mnie. Miała na sobie koszulę w paski, jaką noszą sędziowie wrestlingu. Sięgała jej za kolana. Przystanęła przy schodach i obejrzała się. Zmarszczyła brwi, widząc mnie nagą przed jej drzwiami. - Szukasz czegoś? - Ciebie - odparłam szczerze. Rumieniec zadowolenia oblał jej szyję, docierając do podbródka. Uśmiechnęła się leniwie. Jej źrenice się rozszerzyły. - Ale nie w tej chwili. Wywiadowca King jest przy bramie. Uśmiech Maral przygasł. - Kłopoty? - O tej godzinie to prawdopodobnie kłopoty. Chyba nie wpadł pogadać. Zaproś go, podaj mu kawę i zatrzymaj go w bibliotece. Ubiorę się i zaraz zejdę. Maral zaparzyła hawajską Konę. Chociaż świeży napar rozsyłał mocną woń, poczułam bijący od niego odór krwi, gdy tylko weszłam do biblioteki. Miał jej siady pod paznokciami, bryzgi na krawędziach butów, na podeszwach. Nozdrza mi się rozdęły i przebiegłam językiem po zębach, upewniając się, że mam schowane kły. Chciałam do niego podejść i ucałować go, ale w tych okolicznościach to nie był dobry pomysł. Nie poczułam zapachu prochu, więc nie przyjechał prosto ze strzelaniny. Nie czułam też woni antyseptyków, co wykluczało wcześniejszą wizytę w szpitalu. Tylko krew. Dużo krwi. Miał jej zapach we włosach, na skórze, ubra186

niu. Wywiadowca King był na miejscu morderstwa... lub w rzeźni. Usiadł na tym samym miejscu co wieczorem. Kiedy weszłam, powstał. - Wyglądasz na zmęczonego - powiedziałam na przywitanie. - Dostałem wczesne wezwanie. -Spodziewam się, że nie masz dobrych wieści... po tym, jak wyglądasz. - Nie mam. -1 sprowadziły cię tutaj. Dlaczego? -Było następne morderstwo. Wszystko wskazuje na Kinowego Kosiarza. Oczekiwał odpowiedzi, ale nie miałam nic do powiedzenia. -Czy wczoraj, po tym, jak odjechałem, wychodziła gdzieś pani? Wiedziałam, do czego zmierza to pytanie. - Tak, pojechałyśmy do klubu. Chciałam się trochę odprężyć i wolałam nie zostawać w domu. - Pojechałyśmy? - spytał. - Ja i Maral. - Macie jakiś potwierdzenie, alibi? - spytał bez cienia uśmiechu. - Maral może potwierdzić za mnie, a ja za nią. Wargi Kinga zwęziły się do ledwo widocznej linijki. - To nie wystarczy. Nie tym razem. - Kogo zabito tej nocy, wywiadowco? - Thomasa DeWitte'a. - Thomasa! Thomasa? - Tego nie przewidziałam. King pewnie uwierzył, że wstrząs na mojej twarzy jest autentyczny, bo trochę się rozluźnił. Nie grałam. Byłam wstrząśnięta. - Jak? - To nic przyjemnego. Odzyskałam głos po chwili. 179

- Był moim wspólnikiem w interesach, wywiadowco King, i może mi pan wierzyć lub nie, ale też kimś, na kim kiedyś mi zależało. Muszę wiedzieć, jak zginął. Proszę mi wierzyć, muszę. - Najwyraźniej po tym, jak stąd wyszedł, pojechał do Ostrej Obróbki. On i jego ochroniarz, Anthony. Dziś rano znaleźliśmy ich ciała okaleczone, a klub podpalony. - Jak okaleczone? Co chce pan powiedzieć? -Przybito go do ściany, przewiercając czaszkę gwoździem do podkładów kolejowych. Został prawie całkowicie oskórowany, żebra miał wyłamane, serce wydarte. Trupa podpalono. Być może spotkały go inne potworności, ale jest tak poszarpany, że może nawet sekcja tego nie wyjaśni. DeWitte i Anthony to nie jedyne ofiary, ale jeszcze nie zidentyfikowaliśmy wszystkich ciał. Nie wiem, co się stało z jego chłopakiem; nic, co obejrzałem na pogorzelisku, nie przypominało mi Neville'a Travisa. - Nagle urwał. Po czym jeszcze dodał: - Przepraszam, ale sama pani chciała wiedzieć. Skinęłam głową. -Masz rację. Chciałam. - I łowca też chciał, żebym się dowiedziała. Przebicie czaszki, wydarcie serca, spalenie; wszystko to dobre, tradycyjne sposoby na wampira. Z tym wyjątkiem, że Thomas nie był wampirem. - Chce pani powiedzieć coś jeszcze? - spytał. - Ten biedak, Anthony, nie zasłużył na taką śmierć. - A Detvitte zasłużył? - Nie, oczywiście, że nie. Nikt nie zasługuje na to, żeby tak umrzeć. Ale Thomas żył na krawędzi. Buszował we wszystkich mrocznych kątach, które Hollywood ma do zaoferowania, uwielbiał ból i cierpienie - szczególnie własne - i nieraz władował się w sytuacje, które były niebezpieczne, skromnie mówiąc. Ujmijmy to tak: ta śmierć przy-pornina zgon na atak serca faceta ważącego sto pięćdziesiąt kilo. Jesteśmy wstrząśnięci, ale nie całkiem zaskoczeni. 180

Odwróciłam się i wyszłam z pokoju, zanim mógł zadać mi więcej pytań na temat tego, co wiem. Nie chciałam go okłamywać, a nie mogłam powiedzieć prawdy. - Nie ma pani nic więcej do powiedzenia? - krzyknął za mną. - Prosiłabym Boga o zmiłowanie nad jego duszą - odparłam - gdybym myślała, że Thomas ją miał. -1 gdybym wierzyła w Boga.

ROZDZIAŁ 22 BEL AIR 7.40 Nie potrafiłem jej rozgryźć i zacząłem mieć wątpliwości co do mojej pierwotnej oceny. Dwanaście godzin temu fantazjowałem na jej temat, wyobrażając sobie, jaka mogłaby być w łóżku, i gotów poświęcić trochę czasu, by się tego dowiedzieć. Nawet zacząłem się o nią martwić, bardziej niż wypada policjantowi. I napotykając odzew... pomyślałem. Jej dłoń spoczywała sekundę za długo na moim ramieniu, stała o ułamek stopy za blisko, jej oczy mówiły więcej niż słowa. O tak, niewątpliwie iskrzyło między nami. Nie musiałem być wywiadowcą. Wiedziałem, że Ovsanna Moore jest mną zainteresowana. Tego ranka była zimna jak lód, ledwo zareagowała na śmierć wspólnika. Zwykle, gdy przynoszę wiadomość 0 morderstwie, potrafię sobie wyrobić zdanie na temat niewinności lub winy osoby, która się o tym dowiaduje. Ona, usłyszawszy, że DeWitte nie żyje, zareagowała tak, jakby już o tym wiedziała. Jej zaskoczenie, chociaż niewątpliwie robiło wrażenie autentycznego, trwało nie dłużej niż sekundę. Spodziewałem się dużo poważniejszej reak-q'i, gdy chcąc nie chcąc, przeszedłem do szczegółowego opisu zgonu. Powiedziała tylko tyle, że żal jej ochroniarza. Do cholery z ochroniarzem! Ani słowa o wspólniku, który zresztą kilka godzin wcześniej wdarł się do jej domu i groził, że wyśle do akcji uzbrojonego po zęby ochroniarza. 190

A teraz obaj nie żyli. Opanowanie Moore było imponujące, przyznaję. Wpół do ósmej rano i mogła pozować do artykułu reklamowego. Skórzane legginsy, czarne szpilki z wężowej skórki, burgundowy sweterek na tyle nieskromnie wcięty, żeby zawrócić w głowie, i na tyle skromnie, by wszelkie zarzuty o brak szacunku wobec zmarłych były bezzasadne. Zakazałem prasie podawania nazwisk zamordowanych - do diabła, nadal nie znaliśmy ich wszystkich - ale w Hollywoodzie gwałtowna śmierć to wielki biznes; im większe nazwisko, tym większa kwota, którą kierowca karetki, technik policyjny, lekarz, sanitariusz, a nawet poliq'ant może wydusić od żądnej krwi prasy. DeWitte był producentem, występował w wadze lekkiej, mimo to jego nazwisko było warte kilka tysięcy z portfela takiego czy innego naczelnego redaktora. Prasie na pewno już leciała ślinka i chyba Ovsanna Moore była gotowa zaspokoić jej głód. Coraz więcej dowodów wskazywało na to, że w jakiś sposób jest powiązana z morderstwami Kinowego Kosiarza. Gdy wyszedłem za nią na korytarz, zacząłem się zastanawiać, czy nie mam dość powodów, by wystąpić O przeszukanie jej domu i biur. - Nasza rozmowa nie jest skończona, pani Moore. Wolałbym, żeby pani nie odchodziła. - A ja wolałabym, żebyś mówił do mnie „Ovsanna" i przestał traktować mnie jak podejrzaną. Nie zrobiłam niczego złego, Peter. - Zatrzymała się na schodach, upozo-wana jak Gloria Swanson w Bulwarze Zachodzącego Słońca. Nie potrafiłem zgadnąć, gdzie kończy się w niej kobieta, a zaczyna aktorka. - Prowadzę dochodzenie w sprawie o morderstwo, pani Moore. Mam pytania, na które konieczne są odpowiedzi. I wiem, że pani ma niektóre z nich. - Nie mam dla ciebie odpowiedzi. - Wczoraj wieczór powiedziałem ci, że te morderstwa 183

są coraz bliżej ciebie. Najpierw to byli aktorzy z którymi kręciłaś filmy, potem pracowniczka, teraz twój wspólnik. Kto następny, Ovsanno? Kto następny? Zmierzyła mnie spojrzeniem, które mogłoby zamrozić wodę. - To pytanie czy oskarżenie? Zamierzasz mnie aresztować, wywiadowco? Wahałem się na tyle długo, że kontynuowała. - Jeśli tak, możesz zadać swoje pytania przez moich adwokatów. - Odwróciła się i poszła w górę schodów. Albo była winna, albo przestraszona. Taki ze mnie bezstronny wywiadowca, że nie chciałem, by czuła się przestraszona, więc spróbowałem innego podejścia i zagrałem moją ostatnią kartą. - Nie chcę być zmuszony do wygłoszenia oświadczenia przed mikrofonami i kamerami - powiedziałem ze spokojem, zanim zniknęła na podeście. Zwolniła. Wiedziałem, że słucha. Odwróciłem się do niej plecami, oparłem o balustradę i założyłem ramiona na piersiach. Dopiero w tym momencie zdałem sobie sprawę, ile broni wisi u niej na ścianach. Wyglądała na autentyczną. .. i zabójczą. Ciekawe, czy był to jej wybór, czy hollywoodzkiego dekoratora, tak wyobrażającego sobie szykowne wnętrze. - Nie chciałem podawać do publicznej wiadomości nazwiska DeWitte'a, dopóki z tobą nie porozmawiam, ale chyba już przeciekło do mediów. Prasa rzuci się na najdrobniejszy szczegół tej sprawy. I twojego życia. Byłaś jego wspólniczką. Byliście kochankami. Kiedy wyjadę za bramę, co najmniej trzydziestu reporterów będzie chciało coś ode mnie wydrzeć. Nie wywinę się od oświadczenia. I może wyglądać dwojako. Albo przyjechałem tu, by ci oznajmić smutną wiadomość o śmierci wspólnika... albo przyjechałem tu, by poinformować, że jesteś objęta dochodzeniem. 192

- Ale ja nie jestem objęta dochodzeniem. Podskoczyłem. Była tuż za mną, ale nie słyszałem, kiedy schodziła. Odwróciłem się. Stała na drugim stopniu, tak że patrzyła mi prosto w twarz. Do tej pory nie spostrzegłem, że ma niemal idealnie czarne oczy. Tęczówki zlewały się ze źrenicami. -Na razie nie. Ale śledztwo policyjne i prasowe to dwie różne rzeczy. Jeśli prasa uzna, że jesteś winna, znajdziesz się w tak jaskrawym świetle, że nic się nie ukryje. Myślisz, że proces Michaela Jacksona był bardzo naświetlony przez prasę? Zaczekaj, aż się zajmą detalami w Ostrej Obróbce. Bobby Blake i O.J. bledną w porównaniu. Wyobraź sobie Annę Nicole. Nie będziesz mogła włączyć telewizora, żeby nie zobaczyć siebie; E! News, Acces Hollywood, Extra!, The View, poranne programy - do wyboru, do koloru. I nie tylko CNN i FOX, każda stacja w całym kraju - na całym świecie - będzie przekazywać zdjęcia i szukać komentarzy. Będziesz nieustannie ścigana i fotografowana. - Kiedy mówiłem, nad nami rozległ się klekot śmigłowca, jak na zawołanie. Wskazałem go ruchem podbródka. - To zbyt lekka jednostka jak na helikopter policyjny. Pewnie dziennikarze. Na górze rozległ się huk zastrzaskiwanych drzwi i Maral McKenzie przybiegła korytarzem. - Włączcie kanał piąty! - krzyknęła. Ovsanna bez słowa się odwróciła i szybko przeszła do biblioteki. Nacisnęła guzik i półka z książkami przesunęła się w bok, odsłaniając sześćdziesięciocalową plazmę wiszącą na ścianie. Ovsanna znalazła leżącego między poduszkami na kanapie pilota i zaczęła się biedzić z przyciskami. - Daj mi - sapnęła bez tchu Maral, wchodząc z pośpiechem do pokoju. Odebrała pilota Ovsannie. Miał więcej przycisków niż mój telewizor ma kanałów. Przeleciała FOX i CNN, zatrzymując się na lokalnym kanale HD, przekazującym wiadomości. 185

Starszy mężczyzna o nienaturalnie rudych włosach wpatrywał się zimno w kamerę i zawodził z powagą: -Kolejne brutalne morderstwo wstrząsnęło Hollywoodem. Kinowy Kosiarz znów uderzył. Więcej po przerwie. Staliśmy w milczeniu, podczas gdy leciała reklama i lekarz demonstrował powagę zespołu niespokojnych nóg, podczas gdy bezmyślnie patrząca blondyna wyliczała wszystkie nieszczęścia, które mogą na ciebie spaść, jeśli zażyłeś sprzedawane przez nich lekarstwo, nie konsultując się z lekarzem. Gruźlica, chłoniaki. Lista skutków ubocznych była dłuższa niż reklama zachwalająca zalety specyfiku. Po przerwie obraz nie wrócił do studia. Na ekranie pokazało się ujęcie rozległego domu w stylu hiszpańskim, zrobione z powietrza. - To my - szepnęła Maral. -To zdjęcia na żywo z naszego reporterskiego helikoptera. Widzimy dom w Bel Air należący do legendarnej królowej i Meisterin horroru Ovsanny Moore. - Niewiarygodnie olśniewające zdjęcie Ovsanny pojawiło się w dolnym lewym rogu ekranu. - Tej nocy jej wspólnik, DeWitte, stał się ostatnią ofiarą brutalnego mordercy nazywanego Kinowym Kosiarzem. - Zdjęcie DeWitte'a, prezentującego się znacznie przystojniej, niż to faktycznie było, pojawiło się po prawej stronie. Nastąpiło cięcie, a po nim zobaczyliśmy Serię zdjęć ciał wynoszonych na noszach z Ostrej Obróbki. - Thomasa DeWitte'a zabito w szykownym prywatnym klubie w zachodnim Hollywoodzie. Na razie policja nie udostępniła szczegółów zbrodni, ale wiemy, że w grę wchodzi niejedna ofiara. Do tej pory poliq'a nie chce spekulować co do tożsamości zabójcy, ale pewne źródła twierdzą, że wygląd miejsca zdarzenia przypomina miejsca wcześniejszych morderstw Kinowego Kosiarza. - Pokazał się nieco rozmyty obraz mnie. Szedłem za ostatni186

mi noszami. Minąłem reporterów i wsiadłem do jaguara. - Wywiadowca prowadzący to śledztwo, odznaczony bohater komendy Beverly Hills, Peter King, tego rana pojechał do domu pani Moore, by osobiście przekazać jej wiadomości o tragedii. Oczekujemy komentarza wywiadowcy Kinga i zaraz przekażemy go państwu na żywo. Teraz inne wiadomości... Zabrałem pilota z rąk Maral i wyłączyłem telewizor. W ciszy, która zapadła, łomot śmigłowca wydawał się bardzo głośny. - Wyszło na twoje, wywiadowco. - Więc co mam powiedzieć dziennikarzom? Uśmiech Ovsanny był chłodny. - Co musisz. Tylko zabierz ich sprzed tego domu. - Na moment położyła mi dłoń na ramieniu. - Potem, jak będziesz chciał porozmawiać, porozmawiamy. Wpatrywałem się w jej czarne oczy, niezdolny odczytać tego, co kryły. Może robiła mnie w balona, ale był tylko jeden sposób, aby się o tym przekonać. - Pozwól, że wygłoszę oświadczenie. Powiem im, że jesteś załamana i wyjeżdżasz na kilka dni. To powinno odciągnąć ich od domu. Ovsanna skinęła głową. - Potem wrócisz i zjemy śniadanie. Porozmawiamy. Powiem ci wszystko, co wiem. Nie wierzyłem jej. Ovsanna Moore była kobietą o wielu sekretach.

ROZDZIAŁ 23 Telegeniczny facet - niechętnie przyznała Maral. - Bardzo telegeniczny - zgodziłam się z nią. Peter King był pewny siebie i wiedział, co robi; odpowiadając, patrzył prosto w kamerę, pamiętał nazwisko reportera i udzielał odpowiedzi bez migania się. Rozważał każde pytanie i mówił jak najszczerzej - czyli kłamał jak z nut. Okazał się jednym z najbardziej przekonujących kłamców, jakich znałam. Warto to sobie zapamiętać. - W tej chwili nie mamy dowodów świadczących o tym, że morderstwo pana DeWitte'a łączy się z zabójstwami Kinowego Kosiarza - zaczął. - Po prostu jego ciało znaleziono wraz z innymi, które wynieśliśmy z klubu przy Santa Monica. W tej chwili wszelkie oznaki wskazują na to, że mamy do czynienia z przestępstwem na tle narkotykowym. - Czemu jest pan zaangażowany w tę sprawę, wywiadowco? - To decyzja komendy zachodniego Hollywoodu. Wezwano mnie tylko z tej racji, że jedna z ofiar była związana z przemysłem filmowym. - Więc według pana ta zbrodnia nie ma nic wspólnego z tamtymi? - Tego nie powiedziałem. Morderstwo popełniono zaledwie kilka godzin temu. Badamy kilka różnych śladów. 196

-Wywiadowco, dlaczego osobiście przekazał pan Ovsannie Moore wiadomość o śmierci DeWitte'a? - Ze zwykłej uprzejmości. Pomyślałem, że będzie lepiej, jeśli usłyszy tę wiadomość od policji, a nie z innego źródła. Poza tym chciałem ją zapewnić, że robimy wszystko, co w naszej mocy, by zatrzymać mordercę jej wspólnika. Zadała mi te same pytania co wy i pozwólcie, że powtórzę, że w obecnej chwili nie mamy żadnych dowodów, wskazujących na związek z serią morderstw Kinowego Kosiarza, jak ją nazwano. To wielokrotne zabójstwo - tamte były pojedynczymi przypadkami. Pan DeWitte w przeciwieństwie do innych ofiar nie był gwiazdą filmową. Myślę, że po prostu znalazł się w niewłaściwym czasie w niewłaściwym miejscu. - Jak Ovsanna przyjęła tę wiadomość? - Była wyraźnie przejęta. Pan DeWitte przez kilka lat był młodszym wspólnikiem w jej studiu. - Czy ma oświadczenie dla prasy? -Nie. Pani Moore miała właśnie zamiar wyjechać z miasta na odpoczynek i zachęciłem ją, by to zrobiła. Nie ma powodu, by nie opuszczała domu. - A co z wczorajszym zgonem w Anticipation Studios? To już dwoje ludzi pracujących dla tej wytwórni. Mówi pan, że nie ma związku między tymi sprawami? - Wczorajsze zabójstwo było zbrodnią w afekcie - rzekł stanowczo King. - Mamy podejrzanego w areszcie. Spojrzałam na Maral. Pokręciła głową, wyraźnie tak samo zaskoczona jak ja. King nic nie mówił, że kogoś dopadli. Komórka Maral zabrzęczała na melodię „Londyńskich wilkołaków", co teraz wcale nie wydało się śmieszne. - Zmienię dzwonek - mruknęła, patrząc na ekran. -Numer prywatny. Halo? - Podała mi szybko telefon. Solgar - szepnęła, wykrzywiając z obrzydzeniem usta. Głos Solgara zabrzmiał jeszcze bardziej nieczłowieczo niż zwykle. Jak zawsze rozmawiliśmy po staroarmeńsku, 189

w języku mojej młodości, który zapewniał nam prywatność; prawdopodobnie byliśmy jedynymi ludźmi na Ziemi, którzy się nim posługiwali. - Oglądasz wiadomości? -Tak. - Wiesz, jak zabito tego zboczeńca, DeWitte'a? - Przebito mu czaszkę, wyrwano serce, ciało spalono - rzekłam ściśniętym głosem. - Niezbyt subtelny sygnał. - Wygląda na to, że jestem następna, Ernst. - Nie bądź tego taka pewna, kasztelanko. Ten łowca pokazuje, na co go stać. Zostawia ofiary na widoku, demonstruje znajomość tradycyjnych sposobów. Myślę, że gdyby chciał cię zabić, już byłabyś martwa. Coś sprzed wieków, coś dzikiego musiało pokazać się na mojej twarzy, bo Maral instynktownie odsunęła się ode mnie. - Nie tak łatwo pozbawić mnie życia. Solgar puścił to mimo uszu. - Nie, ale łatwo cię zniszczyć. Ten ostatni zgon koncentruje na tobie uwagę mediów. To niedobrze. Zrobił długą pauzę i prawie słyszałam, jak zbiera myśli. - Rozumiem, że wielkie wampiry Hollywoodu złożyły ci wczoraj wizytę. W rzeczy samej to niezwykłe wyróżnienie. - Dały mi tydzień na posprzątanie tego bałaganu. Solgar wydał jakiś dziwny dźwięk, ni to kaszlnięcie, ni to siorbnięcie. -One wczoraj dały ci tydzień. Ostatnie morderstwa zmieniają sytuację. Kazały cię poinformować, że żądają rozwiązania w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Przyglądałam się końcówce konferencji prasowej Kinga. Kiedy się odwrócił i poszedł w stronę domu, Maral przycisnęła guzik pilota i brama zamknęła się za nim. Kamera śledziła jego malejącą postać, po czym nastąpiło cięcie i znów pokazano spikera, gotowego do podsumowania. 190

- Słyszysz mnie, kasztelanko? Charkot Solgara sprawił, że znów skupiłam się na starym wampirze z klanu Obour. - Słyszę, Solgarze. Czterdzieści osiem godzin. Co potem? - Twój klan zostanie zniszczony, a ty będziesz zmuszona zniknąć na wiek lub dwa. - A jeśli nie zechcę zniknąć? -Wiesz, do czego są zdolne wampiry Hollywoodu. Walka z nimi to byłby błąd. - Po czyjej jesteś stronie? - spytałam. - Klan Obour nie opowiada się po żadnej stronie - odparł natychmiast. - Jesteśmy wyłącznie posłańcami, obserwatorami, widzami. - Tak, wiem. Jak Szwajcarzy. Faktycznie jesteś gotów stać z boku i przyglądać się niszczeniu mojego klanu, mojej śmierci? - Naprawdę byłam ciekawa jego odpowiedzi. - Możesz tego uniknąć - powiedział Solgar. Ach, wolał się wymigać od odpowiedzi. Ci prawnicy. - Jak? - spytałam ostro, ale już znałam odpowiedź. - Znajdź łowcę. Zatrzymaj mordercę. Maral wróciła do mojego gabinetu i sama czekałam na Petera, gdy wszedł do środka. - Nie powiedziałeś mi, że macie kogoś związanego ze sprawą Evy. - Nie mamy - odparł łagodnie. -Ale dopiero co oświadczyłeś, że trzymacie kogoś w areszcie. - Nie rozumiałam, o co chodzi. - Kość dla psów z mediów - przyznał, wzruszając ramionami. - Trzymamy kogoś, ale to nie morderca. - Bardzo sprytnie. Kim jest nieszczęsny podejrzany? -Dobiegacz Evy. Kaznodzieja na część etatu, znany pod pseudonimem Biblijny Benny. Kazałem go wsadzić dziś rano, na wieść, że DeWitte nie żyje. Nie mogliśmy po199

zwolić, by przypisano morderstwo Evy i DeWitte'a Kinowemu Kosiarzowi. Rozpętałoby się piekło. Odwróciłam się i poszłam do biblioteki. King za mną. - Więc musiałeś znaleźć przykrywkę. - Nie potrafiłam pohamować obrzydzenia w głosie. Nie wiem czemu, ale wyobrażałam sobie, że Kinga stać na coś lepszego. - Zyskaliśmy trochę na czasie, to wszystko. Jeśli ludzie uwierzą, że Kinowy Kosiarz zabił jeszcze dwoje ludzi w ciągu ostatniej doby, to miasto zwariuje już kompletnie. Zwinęliśmy Benny'ego i poddaliśmy go przesłuchaniu w związku z morderstwem Casale. W tej chwili utrzymujemy, że zabójstwa w Ostrej Obróbce nie mają związku z poprzednimi. - Ale uważacie, że mają związek. Nagle całe zmęczenie Kinga pokazało się na jego twarzy. -Przypadek Evy Casale niewątpliwie... co do De Wittem, nie jestem pewien. - Przygarbił się. - To wielokrotne morderstwo, co nie odpowiada modus operandi Kosiarza, ale popełnione w równie okrutny sposób jak zabójstwa trójki znajomych ci aktorów i twojej ekspertki od efektów speqalnych. Może mieć związek i może nie mieć - dodał, próbując nieudolnie ukryć znużenie w głosie. - Ile czasu zajmie prasie dotarcie do szczegółów i skojarzenie tych zabójstw? - Dzięń, może dwa. Więc oboje, Peter King i ja, mieliśmy czterdzieści osiem godzin. Tylko że w moim przypadku przekroczenie tej granicy groziło nieco poważniejszymi konsekwenqami. Śmiertelnymi, rzec można. - Co się wtedy stanie? Uśmiech wywiadowcy był ponury. - Ktoś inny przejmie sprawę. Dostanę inny przydział i nowy zespół otrzyma zadanie zamknięcia sprawy wszelkimi dostępnymi sposobami. Nie mówię, że pójdą na 192

skróty, ale jeśli ktoś im spasuje, mogą dalej nie szukać. Nie wydaje mi się, żebyś miała motyw, ale twoja przyjaciółka nie jest bez skazy i zmazy. Ma w kartotece oskarżenie 0 morderstwo; ma związki z tobą i Anticipation; słyszałem plotki, że utrzymywała związek z Evą Casale. Jeszcze nie wiem, co jest z nią grane, ale ten, kto przejmie sprawę po mnie, dowie się bardzo szybko. Komenda podlega zbyt dużej presji, żeby to odpuścić, i może przyjść taki moment, że będziemy mieć podejrzanego, ale to, czy jest prawdziwym mordercą czy nie, przestanie się liczyć. Jeśli dojdzie do wniesienia aktu oskarżenia, zapewne zostanie ogłoszony komunikat dla prasy. Wybrażasz sobie nagłówki - dodał. Niestety, wyobrażałam sobie. Nie mogłam pozwolić, by jakiekolwiek podejrzenia padły na Maral. I nie chciałam, aby odsunięto Petera od sprawy. Zyskałam trochę na czasie, podchodząc do przeszklonych drzwi i patrząc na ogród. Jeden z helikopterów telewizji przestał nad nami wisieć i odleciał w kierunku plaży - być może ekipa miała nadzieję, że wypatrzy mnie jadącą do domu w Malibu. Jeszcze nie zniknął mi z oczu, a już wiedziałam, co powiem. Odwróciłam się do Petera i zmierzyłam go najniewinniejszym, najbardziej bezbronnym spojrzeniem z całego mojego arsenału. - Jesteśmy niewinne. - Nie wierzę w to - rzekł po prostu. - Nikt nie jest całkiem niewinny. -Więc myślisz, że jedna z nas zabiła DeWitte'a... albo obie? - Nie - powiedział, zaskakując mnie. - Widziałem, co się przydarzyło DeWitte'owi i tym nieszczęśnikom w klubie. Żadna z was nie jest fizycznie zdolna do takiej masakry. Może ktoś usiłował wyrolować jakiś latynoski kartel narkotykowy i rzeźnia w Ostrej Obróbce miała być ostrzeżeniem dla innych. Może DeWitte był w niewłaściwym 201

miejscu w niewłaściwym czasie. A może morderca, który wykończył Eddingsa, Goulart, Gordona i Casale, nabrał wiatru w żagle. - King odgarnął z czoła włosy i pochylił się, opierając ręce na udach. - Nie myślę, żebyś zabiła De-Witte'a, ale coś wiesz. Jestem o tym przekonany. - Nie jesteś głupi, wywiadowco. - Daj spokój. Nie trzeba geniusza, żeby dojść do wniosku, że Anticipation w jakiś sposób jest w środku tego wszystkiego. Paradoksalnie to bardziej niż cokolwiek innego przekonuje mnie o twojej niewinności. Gdybyś była winna, pewnie sprytniej zatarłabyś ślady. Solgar miał rację; wywiadowca King nie był wulkanem intelektu, ale był uparty. Kiedy to wszystko się skończy - zakładając, że przeżyję - może będę musiała coś z nim zrobić. Przykre, ale konieczne. - Nie zabiłam Thomasa, Peter, mogę to udowodnić, ale jest faktem, że odpowiadam za jego śmierć. Chyba wiem, dlaczego zginął. Nic nie powiedział. Tylko patrzył na mnie, czekając na bajkę, którą wymyślałam na poczekaniu. Jestem pisarką i aktorką; przywykłam naprędce kombinować, ale to nie był plan filmowy; tu chodziło o życie i śmierć - moje. -Powiedziałam ci, że oczekuję w sobotę przyjazdu grupy japońskich biznesmenów? Kiwnął głową. - Chcą zainwestować w Anticipation. Oferują blisko pięćdziesiąt milionów w gotówce i pewnie tyle samo w technologii. Kiedy się to stanie, Anticipation dołączy do wielkich graczy w branży. Z dnia na dzień zaczniemy się liczyć na poważnie. King rozważył te informacje. Żył na tyle długo w Hollywoodzie, że rozumiał ich konsekwencje. - Czy o tym ogólnie wiadomo? -Nie. Wprost przeciwnie. Udało nam się utrzymać wszystko w tajemnicy. W tym mieście to równie wielkie 194

osiągnięcie jak sama umowa. Japończycy nie są gadatliwi, a poza Maral, Thomasem i moim adwokatem nikt inny o tym nie wie. - Jaki to ma związek z morderstwem DeWitte'a? - Jakiś rok temu, zaledwie miesiąc po tym, jak Japończycy się do mnie zwrócili, otrzymałam przez moich prawników ofertę wykupu pięćdziesięciu jeden procent firmy. Nie byłam zainteresowana. Nawet nie zawracałam sobie głowy szczegółami, po prostu odrzuciłam ofertę i nie myślałam o niej więcej. Następny raz przedłożono mi ją telefonicznie, dzwoniąc na zastrzeżony numer biura. Męski głos zaproponował mi kupę forsy za pięćdziesiąt jeden procent Anticipation. Facet powiedział, że być może źle zrozumiałam poziom ich zainteresowania, że ludzie, których reprezentuje, naprawdę chcą przeprowadzić interes. Znów odmówiłam. Zadzwoniono do mnie jeszcze trzy razy w tej sprawie, ostatnio do domu, za każdym razem coraz bardziej grożąc. Kiedy zabito Jasona, następnego dnia znów miałam telefon i rozmówca wspomniał o morderstwie. Powiedział, że jest mu przykro z tego powodu, i zastanawia się, czy nie jestem tak poruszona, że chciałabym jeszcze raz rozważyć jego ofertę i wyjść z branży. Zadzwonił jeszcze raz po tym, jak policja znalazła Mai i Tommy'ego. Za każdym razem mówił coraz bardziej wprost. - A wczoraj? - Wczoraj wyraził się już zupełnie bez ogródek. Miałam telefon niebawem po tym, jak wyszedłeś. Ten sam głos, ta sama oferta. Pięćdziesiąt jeden procent Anticipation. Głos spytał, czy chcę skończyć tak samo jak moja pracownica od efektów specjalnych. Ostrzegł, żebym lepiej się zdecydowała na sprzedaż, bo jak odmówię, ludzie mi bliscy będą umierać każdego dnia. Kiedy tak wymyślałam jedno kłamstwo po drugim, wydawały mi się całkiem niezłe. Żałowałam, że nie umiem się rozpłakać na zawołanie, bo byłoby to bardzo na miejscu. 203

- To moja wina - powiedziałam, przechodząc do szeptu i odwracając się od Petera, by nie zobaczył, że w oczach nie mam śladu łez. - Zabiłam go. Zabiłam Thomasa. - Nie, nie zabiłaś go - powiedział natychmiast. - Ale teraz rozumiem, dlaczego tak bardzo się wystraszyłaś, gdy pomyślałaś, że ktoś się włamał do domu. Kiwnęłam głową. Pogładził mnie po ramieniu, ledwo musnął, ale żar jego dotknięcia spłynął po mojej ręce. - Dlaczego nie zgłosiłaś tego na policję? - Co policja mogłaby zrobić? - spytałam z goryczą. -Aż do wczoraj nie miałam niczego konkretnego, tylko niezidentyfikowany głos w słuchawce, oferujący zakup części mojej firmy. Trudno uznać propozyqę handlową za wymuszenie, a jeśli był szantaż, to tylko drobny. Groźby początkowo były tak zawoalowane, że nawet nie byłam pewna, czy w ogóle mają związek z morderstwami. -Ale wczoraj - powiedział i wyczułam autentyczne przejęcie w jego głosie, nie tylko reprymendę zawodowca - powinnaś była do mnie zadzwonić, gdy tylko odłożyłaś słuchawkę. Byłem tu, Ovsanno. To moja sprawa. Musisz mi ufać, że ci pomogę. A to pomocna informacja. - Jestem w tej branży, Peter, od dawna, od bardzo dawna. Jestem aktorką związaną z jednym gatunkiem i filmy, które kręcę, nie przyniosą mi nominacji do Oscara. Mam gwiazdę przed salą kinową Graumana za którą zapłaciło moje studio, tak jak zapłaciły wszystkie inne gwiazdy, które tam uwieczniono - mam nagrody Fangorii, nagrody z festiwali fantasy i nagrodę za całościowy dorobek w dziedzinie horrorów, ale nigdy nie wyląduję na krótkiej liście kandydatów do głównej roli w wielkim filmie Spielberga. Może Tarantino mógłby zwrócić na mnie uwagę, ale wątpię. Starzeję się, a nie ma tylu głównych ról u ciekawych niezależnych reżyserów, żebym znalazła tam coś dla siebie. To studio jest moim życiem, ale ostatnie lata by196

ły ciężkie, a następne będą jeszcze cięższe. Ta umowa z Japończykami gwarantuje nam przyszłość. Gdybym poszła na policję, mając tylko niepotwierdzone podejrzenia, wiadomości o groźbach rozeszłyby się w godzinę i Japończycy nie zatrzymaliby się u mnie nawet na tyle, żeby rozpakować swoje kamery cyfrowe. Peter tylko mi się przyglądał. Nie potrafiłam ocenić, czy kupił moją bajeczkę czy nie, ale się nie odezwał. - Popełniłam straszliwy błąd, nic ci nie mówiąc, i Thomas zapłacił za to życiem. O Boże, Peter, co ja teraz pocznę? Podszedł i stanął przede mną, niebezpiecznie blisko. Czułam na nim krew zaledwie sprzed kilku godzin zmieszaną z jego żarem i obudziło się we mnie podniecenie. Nic nie potrafi mnie tak rozruszać jak dobre przedstawienie we własnym wykonaniu. Odwróciłam głowę. Bałam się, że naczynka krwionośne w oczach zaczęły mi pękać. To by mnie zdradziło. - Czy oni znów uderzą? - spytałam ledwo słyszalnym głosem. - Tak - rzekł w końcu po długiej pauzie. - Na podstawie tego, co do tej pory widzieliśmy, obawiam się, że tak. - Co zrobimy? - szepnęłam. - Zaraz, teraz, zrobimy trzy rzeczy - odparł bez zwłoki. - Po pierwsze upewnimy się, że obydwa twoje alibi są niepodważalne, tak że gdybym nawet został odsunięty od sprawy, będziemy mieli pewność, że w żadnym wypadku nie grozi ci oskarżenie. Po drugie, musimy zapewnić ci bezpieczeństwo, ponieważ obawiam się, że albo ty, albo Maral możecie być następne na liście ofiar. - A po trzecie? - Trzecia rzecz nie dotyczy nas, Ovsanno. Dotyczy tylko mnie. Muszę znaleźć mordercę.

ROZDZIAŁ 24 BEVERLY HILLS 10.25 Pracuję w jednym z najwspanialszych budynków, jakie kiedykolwiek wzniesiono w Beverly Hills, a na pewno w najwspanialszym dziele architektury mieszczącym komendę policji, jakie widziałem. Jak każdy piękny budynek ma zmienną aurę i wygląd - ale ja najbardziej lubię go oglądać wczesnym przedpołudniem, gdy blask słońca opływa niebieskie, zielone i złote dachówki kopuły ratusza. Wtedy wygląda niewiarygodnie teatralnie, niemal nie mieści się w pejzażu LA. Przypomina mi pewien fragment Sto Pierwszej ulicy w Bay Area, gdy zza zakrętu nagle wyrasta cały majestatyczny horyzont dachów San Francisco. To boski widok, zapierający dech i ściskający za serce. Nie poruszyłby tylko umarłego. No cóż, ratusz Beverly Hills nie jest aż tak imponujący, niemniej jednak przykuwa wzrok. To oszałamiający przykład architektury hiszpańskiego renesansu, zaprojektowany przez Williama Gage'a w 1932 roku. Jednak pod koniec lat siedemdziesiątych okazał się o wiele za mały i oczywiście nie był odporny na wstrząsy tektoniczne. Zamiast go zburzyć, miasto wyasygnowało sto dziesięć milionów dolarów i zaprosiło sześciu najwybitniejszych architektów owych czasów do udziału w zamkniętym konkursie na projekt dziesięcioletniej renowacji. Kiedy ludzie mówią mi, że LA nie ma duszy, od206

powiadam im tak - wydano sto dziesięć milionów dolarów na zachowanie budynku, który nie miał nawet stu lat. Frank Gehry przegrał z Charlesem Moore'em, który ogłosił, że zamierza stworzyć „coś, czego szlachetność będzie wyróżniała to miejsce wśród wszystkich innych, które widzieliśmy i widzimy". To jeden z moich ulubionych cytatów, gdyż moim zdaniem mówi nie tylko o budynku; opisuje LA w ogólności i Hollywood w szczególności. Myślę, że mu się to udało. Ratusz z komendą to czysta kwintesencja Hollywoodu i jak sławny napis został nawet utrwalony w filmach - Gliniarz z Beverly Hills i Włóczęga z Beverly Hills. Komenda dorównuje budynkowi. Mamy pierwszej klasy wyposażenie, najświeższą technologię; do diabła, nawet mundury krawężników prezentują się jak należy. To dobre miejsce pracy i praca, której nie chciałbym stracić. Wiem, że ojciec poszedł do kilku facetów mających wobec niego dług wdzięczności i przypomniał im o tym, żeby tylko załatwić mi tę robotę, więc gdy szedłem schodami prowadzącymi do drzwi komendy, miałem świadomość tego, że mogę spieprzyć jego zachody. Z punktu widzenia szefostwa wyniki przychodziły zbyt wolno, by uspokoić prasę i polityków. Słyszałem zza pleców trzask. Stąpałem po cienkim lodzie. W jaguarze miałem radio odbierające sygnał z satelity. Jadąc z Bel Air, słuchałem na zmianę CNN i lokalnych stacji. CNN przedstawiło materiał o nocnych morderstwach, ale to był zwykły reportaż. Natomiast inne staq'e miały masę komentarzy. Większość prowadzących kupowała moją sugestię, że ostatnia rzeź nie pasuje do profilu Kinowego Kosiarza, bardziej odpowiadając zbrodniom na tle narkotykowym. Specjalność Ostrej Obróbki została zdradzona prasie przez „źródło zaangażowane w śledztwo" -innymi słowy, przeze mnie - i reputacja klubu wsparła tę teorię. Krwawe zgony, narkotyki, rzeź w klubie sado-ma199

so, to nie kojarzyło się z Kinowym Kosiarzem. Nie wspomniano o trójce zabitych aktorów i nikt nie mówił o Evie Casale. Nie podaliśmy żadnych konkretów związanych z jej śmiercią, ale mieliśmy w areszcie jej kochanka, byłego narkomana, więc w oczach mediów to już nie była żadna nowość. Jeszcze jedno grało na naszą korzyść - czas, przez jaki pokolenie MTV potrafi się skupić na jednej rzeczy, nie jest zbyt długi. To komunał, że komendant poliq'i jest albo siwy, albo czerwony na gębie, albo jest Irlandczykiem. Kapitan Barton nie jest Irlandczykiem. Za to ma piękne siwe włosy i taką ilość popękanych żyłek na nosie i policzkach, że gdyby chciał rozpocząć drugą karierę zawodową, każdy wielki dom towarowy wziąłby go w ciemno do roli Świętego Mikołaja. Na szczęście dla komendy jeszcze o tym nie myśli. To dobry zwierzchnik: inteligentny, uczciwy, energiczny, raczej polityk niż poliq'ant, raczej biurokrata niż szeryf. Ma doktorat z kryminalistyki, umiejętność posługiwania się sześcioma językami i tę samą żonę od dwudziestu pięciu lat. Dwoje z pięciorga jego dzieciaków studiuje w akademii policyjnej. Jest policjantem w drugim pokoleniu - jego tata i mój razem zaczęli szlifować bruki, kiedy Bugsy Siegel stracił życie przy Linden Drive - i przeszedł całą karierę od krawężnika do kapitana, nie robiąc sobie wielu wrogów. Nikt nie ma lepszej orientaq'i w politycznej dżungli Hollywoodu niż Barton. Jest cholernie dobrym administratorem, ale czasem potrafi dopiec jak wrzód na tyłku. Kiedy znalazłem na biurku kartkę z wezwaniem do jego gabinetu, nie wątpiłem, że dostanę w kość. Gabinet kapitana ma szklane ściany i widok na Rexford. To bajkowa panorama - jeśli lubisz palmy i ruch uliczny. Jednak gdy spojrzysz uważniej, zauważysz, że w niektórych miejscach smog podziobał kuloodporne 200

szkło. To bez wątpienia jakiś znak - może zatrucie środowiska dopadnie nas wcześniej niż kule - ale nikt nie zwraca na niego uwagi. Kapitan ślęczał nad rozłożonymi na biurku wydrukami e-maili. Siadając, nie musiałem nawet na nie patrzeć. Wiedziałem, że są ode mnie. Mieniły się jak światła na miniaturowej choince stojącej w kącie. - Dobra robota, Peter. Świetna robota - powiedział kapitan swoim dziwnym szczekliwym tonem. Pochwała mnie zaskoczyła i od razu nabrałem większej czujności. -Dobra, solidna policyjna robota. Coś się szykowało. - Ale to za mało. Barton wysunął z szuflady - zauważyłem w niej ołówki, ułożone zgodnie z gamą kolorów - okulary bez oprawki i spojrzał na raporty. - Góra dyszy mi w kark i domaga się wyników. Nie masz niczego w sprawie pierwszych trzech morderstw, nie zbliżyliśmy się do rozwiązania sprawy Casale, a teraz wyskoczył ten burdel z nocy. Nie mogę wstać od biurka i porozmawiać z nikim, dysponując garstką wyników. Nikomu nie zamknie to gęby. - To nie fair, kapitanie. Myślę, że całkiem sporo mi się udało, biorąc pod uwagę, że wyznaczono mnie do tej sprawy wczoraj rano. Obiecano mi grupę zadaniową, środki i lokal. Wciąż ślęczę nad formularzami zamówień. -Te zbrodnie zawsze miały priorytet, ale oczywiście wczorajsze morderstwo i nocna rzeź stworzyły nową sytuację. Masz już wyznaczonych ludzi. - Sam chcę ich wybrać - wymamrotałem. - Nie bądź śmieszny - warknął jak karcący rodzic. -Weźmiesz to, co ci damy. - Wrócił wzrokiem do raportów. - Wyznaczyłem tylko ciebie do spraw Kinowego Kosiarza, ale wczorajsze morderstwo i ta nocna masakra zmieniają wszystko. Będziesz pracował z Milmore'em, Longiem i Delaneyem. 209

Nie pokazałem niczego po sobie. Larry, Curly i Moe. No cóż, przynajmniej nie przerzucił tego jeszcze do Wydziału Zabójstw Komendy Los Angeles. Na dodatek John Milmore, Jake Long, Del Delaney byli dobrymi policjantami i pracowałem z każdym z nich przy innych sprawach. Barton otworzył akta i zaczął je czytać. - Mamy dwa różne morderstwa w ciągu ostatniej doby, które najwyraźniej mogła popełnić ta sama osoba lub te same osoby. - Nie podnosząc głowy, spojrzał na mnie znad szkieł. - Z tego klubu wyniesiono dziewięć trupów. Sześciu mężczyzn, trzy kobiety - dodał, jakby robiło to różnicę. - Wygląda na to, że brakuje pewnych fragmentów ciał, co sugeruje, że zostały zabrane przez zabójcę lub zabójców, być może w charakterze trofeum. Anatomopatolog nie może dojść do ładu z odtworzeniem zdarzeń. Nasz anatomopatolog to jeden z najlepszych fachowców w kraju. - Nie rozumiem. Jak nie może dojść do ładu? Co mu się nie zgadza? - Na niektórych ciałach są ślady zębów. - Ślady zębów? - Zamrugałem, po czym wzruszyłem ramionami. Czemu w ogóle mnie to zaskoczyło? Nie jestem nadwrażliwy, ale poczułem, że żołądek idzie mi do gardła. - Kanibal... prasa będzie wniebowzięta. - Lekarz nie uważa, że to ślady człowieka. Na pierwszy rzut oka uznał, że psa. A może kota - ale wielkiego kota. Naprawdę wielkiego. Jeśli to kot, to wielki - jaguar, pantera, tygrys, coś w tym guście - na pewno nie jakiś buras. Lekarz robi odciski śladów i będzie je identyfikował. - Jakiej broni użyto? -Według koronera żadnej. Żadnych rewolwerów, noży, pałek... wszyscy zostali zabici ręcznie. Przesunął do mnie po blacie płowożółtą kopertę z fotografiami. Rano obejrzałem wszystko z bliska, ale zdjęcia pokazywały najdrobniejsze szczegóły. Zamknąłem kopertę i odepchną210

łem ją z powrotem. Czegoś podobnego nie wykorzystano by nawet w Pile 3. - Większość ran zadano post mortem. Nie dotyczy to ofiar, które zostały rozszarpane. Lekarz mówi, że żyły, kiedy się to stało. Świadczą o tym bryzgi krwi z tętnic. Och. Zidentyfikowano jedną z ofiar. Młody człowiek, Neville Travis. Tyle chyba z niego zostało. - Kapitan sięgnął po zdjęcie na górze kupki i podał mi je. Pokazywało ramię spoczywające w odległości trzech stóp od zmasakrowanego torsu. Strzępy skóry i ciała były bardzo nierówne. Nic dziwnego, że na miejscu zdarzenia nie rozpoznałem Travisa. Nie miał twarzy. - Sugerujesz, że zrobił to normalny człowiek, niemający żadnej broni? - Trudno powiedzieć, żeby był normalny - stwierdził ze spokojem Barton. - Ale też ludzie, którzy odwiedzają te kluby, to nie są przeciętni obywatele, nieprawdaż? Chcę powiedzieć, że nie wyobrażam sobie moich sąsiadów wchodzących do czegoś takiego. To zrobiły właśnie takie typy, którym nasze miasto zawdzięcza złą sławę. Telewizyjna pogodynka... co ona robiła w takim lokalu? Na miłość boską, co rano mówiła mi, jaka będzie pogoda! -Wydawał się osobiście urażony. - Zidentyfikowaliśmy też sędziego i pastora - przypomniałem mu. - E, to mieści mi się w głowie - zbył mnie. Nie byłem pewien, czy miał na myśli sędziego, czy pastora, czy obu. - Nie byłbym zaskoczony, gdyby w takim lokalu znaleziono zwierzęta. Wiesz, zoofilia. Kojarzy mi się z Katarzyną Wielką. - Zanim udało mi się zadać oczywiste pytanie, mówił dalej, pochylając się. - Czy wiedziałeś, że w Stanach Zjednoczonych w prywatnych rękach jest więcej wielkich kotów niż na całym świecie na wolności? Więcej tygrysów niż w całych Indiach? - Nie wiedziałem o tym, kapitanie. - Barton był praktykującym metodystą. Skąd brał te wiadomości? 203

- Do dzisiaj rano ja też nie. - Postukał w klawiaturę komputerową i na szybie za jego biurkiem zobaczyłem odbicie upiornej strony internetowej. - Według HollywoodGossip.com w tamtym klubie odbyła się orgia napędzana narkotykami. Mężczyźni, kobiety i zwierzęta. A przynajmniej jedno zwierzę, może goryl. Wydarzenia wymknęły się spod kontroli; ktoś dostał szału, zaczął mordować ludzi. Zwierzę wpadło w podniecenie i rzuciło się z zębami... -Spokojnie, kapitanie, byłem tam. To wszystko sranie w... -Gwarantuję ci, wywiadowco, że w południowych wiadomościach zobaczymy to jako najszczerszą prawdę. Będzie nawet zdjęcie goryla w Beverly Hills. - Na jego twarzy pokazało się coś w rodzaju uśmiechu i zdałem sobie sprawę, dlaczego któregoś dnia może zostać burmistrzem. -Jestem gotów uwierzyć w goryla w Beverly Hills -powiedziałem. -1 komenda tego nie skomentuje. Ani słowem - dodał z naciskiem. - Słyszę. Nie będę z nikim rozmawiał. - To miasto ma krótką pamięć. Niech programy informacyjne podniecają się tymi pomysłami i obrabiają je na okrągło. Zyskamy na czasie. Teraz przejdźmy dalej. Znów postukał w bezprzewodową klawiaturę. Pochyliłem się; patrząc na ekran. W szkle zobaczyłem zdjęcie. Biblijny Benny vel Benzedrynowy Benny, vel wielu innych Bennych. - Ten Benny za kilka godzin wróci na ulicę. Zadzwonił do rodziców, a oni wezwali Thomasa Mesereau... wiesz, tego gościa, który bronił Michaela Jacksona. Pan Mesereau mówi o wniesieniu skargi przeciwko miastu, krzyczy o maltretowaniu, aresztowaniu na podstawie sfingowanych zarzutów... kradzieży. 204

- Jakiej kradzieży? - Zabrałeś mu komórkę - rzekł łagodnie Barton. - Żeby nie dzwonił do kobiety, z którą zamierzałem porozmawiać... Oddałem mu ją, kiedy zwinęliśmy go dziś rano. - W ten sposób dochodzimy do jego alibi w czasie popełnienia morderstwa. - Barton przez chwilę czytał w milczeniu, po czym podniósł wzrok na mnie. - Twierdzi, że przesłuchiwałeś go w czasie, w którym Eva Casale została zabita. Otworzyłem usta, gotów odpowiedzieć, ale kapitan uniósł rękę. Na czubku małego palca miał plaster dla dzieci. Był na nim Darth Vader. -Nie będę mógł dalej trzymać go w areszcie. Mogę oskarżyć go o kilka wykroczeń podpadających pod zakłócanie porządku publicznego: nielicencjonowany handel, włóczęgostwo... - Zaśmiecanie - zasugerowałem - uchylanie się od płacenia podatków... Kapitan spojrzał na mnie poważnie i posłusznie zapisał moją sugestię. Wsunął klawiaturę pod biurko i splótł palce. -Ale gdy tylko prasa się dowie, że go wypuściliśmy i nie mamy podejrzanego w areszcie... Nie musiał kończyć. Zwyczajnie mówiąc, byłem po uszy w gównie i bez łopaty. W dziurawym kanoe. - Opowiedz mi coś więcej o Ovsannie Moore i jej dziewczynie. Jaka jest ich rola w tym wszystkim? Czy mogą być w coś zamieszane? - Cóż, nie mają motywu w przypadku żadnego morderstwa i na ile się orientuję, nie miały możliwości ich popełnić. Mają alibi, jeśli chodzi o dwa z trzech wcześniejszych zabójstw, i twierdzą, że mają alibi na ostatnią noc, czego nie miałem czasu sprawdzić. Ovsanna Moore właśnie wyznała, że jej zdaniem morderstwa mają związek 213

z groźbami szantażysty, który napastował ją w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Kapitan wyprostował się w biurowym fotelu. - Zgłosiła to? Potrząsnąłem głową. - Spytałem ją o to; powiedziała, że nie zawiadomiła policji, myślała, że nie będziemy mogli niczego zrobić. Według niej to ogólnikowe groźby. - Może nie było żadnej groźby? - Zauważył, że zerkam na Dartha Vadera na jego palcu. Zerwał plaster i wyrzucił go do kosza. -Powiedziała, że ma inwestorów gotowych włożyć około pięćdziesięciu milionów w Anticipation. Bała się, że gdyby rozeszły się wieści o szantażu, straciłaby ten wkład. - Im bardziej się zagłębiałem w wyjaśnienia Ov-sanny, tym mniej wydawały mi się wiarygodne. Zacząłem podejrzewać, że jednak zrobiła mnie w balona. - Jak dokładnie brzmiała ta groźba? Sprzedaj nam firmę, bo cię zabijemy? -Nie całkiem... raczej sprzedaj nam część firmy, albo zaczniemy zabijać ludzi. - Kapitan ssał rozcięcie na palcu i patrzył na mnie. Kiwnąłem głową. - Wiem. Nie trzyma się kupy. - Nie to, że nie trzyma się kupy. To sama kupa. - Poczęstowała mnie tym dziś rano. Wtedy wydało mi się sensowne. - Jadąc z Bel Air, zastanawiałem się nad jej dziwnym oświadczeniem. I teraz, słysząc je z własnych ust, po kilku kubkach mętnego płynu z policyjnego ekspresu, po prostu zrozumiałem, że niewiele w nim sensu. - Ale czemu żądać pięćdziesięciu pięciu procent firmy, a nie całości? Czemu zabijać ludzi luźno z nią związanych, a nie kogoś bliższego? Kogoś, kto wiele dla niej znaczy? - Zgadza się, zrobiono mnie w balona. W jej opowieści było więcej dziur niż w papierowych śnieżynkach, które wnuczki kapitana wycinają z papieru i przyklejają do ściany. 206

Kapitan pogrzebał w dolnej szufladzie biurka i wyjął taśmę klejącą. Mówiąc, oderwał kawałek i owinął go wokół palca. Rozsiadł się wygodniej na fotelu i zrobił to, co robią wszyscy noszący szelki; zahaczył o nie kciuki i odciągnął szelki. - Jest gwiazdą filmową - co oznacza, że uwielbia grać. Zawsze musi być w centrum wydarzeń. Tak więc to wszystko musi się kręcić wokół niej. A po drugie, jesteś policjantem. Policjantom wszyscy kłamią. Kapitan miał rację. Pokaż ludziom oznakę, a zaczną pleść niestworzone rzeczy. Naszą chorobą zawodową jest niedosyt prawdy. Spytaj o godzinę, a cię okłamią albo uznają to za podchwytliwe pytanie. - To mi wygląda na jeden z jej scenariuszy. Tu zanurzamy się w krainę fantazji, Peter. Czemu karmiłaby cię takimi gównami, gdyby nie miała czegoś na sumieniu? Potrząsnąłem głową. - Nie wiem, kapitanie. Ale ona po prostu mi do tego nie pasuje. Jej alibi w przypadku pierwszych morderstw są co najmniej solidne. I jaki miałaby motyw? Poza Thomasem DeWitte'em raczej nie była powiązana z żadną z ofiar. Co by zyskała, zabijając? - Właśnie się nad tym zastanawiam. Mamy zabójstwa tego... Kinowego Kosiarza - powiedział, przerzucając akta jednej ze spraw - a potem te dwa świeższe. - Przysunął do siebie dwie teczki. - Trzy gwiazdy filmowe... nie największe gwiazdy, ale jakieś tam gwiazdy... zabite. Chociaż modus operandi sprawcy się różni, jesteśmy całkiem pewni, że morderca był jeden. Wszystkie ofiary w swoim czasie pracowały dla Ovsanny Moore. Dalej Casale, odpowiedzialna za efekty specjalne, i ten DeWitte. To wczoraj. W ostatnim przypadku wygląda na to, że rzeź urządził jeden i ten sam człowiek... no, brużdżą tylko te ślady zębów i na razie cholera wie, co o nich myśleć. Ale wyjątkowa brutalność całej jatki, całkowite zniszczenie ciał, suge215

ruje, że mamy do czynienia z jednym sprawcą. Ani Casale nie była aktorką, ani DeWitte aktorem, za to oboje pracowali dla Ovsanny Moore. Więc związek istnieje. - To małe miasto, kapitanie. Sam pan wie. Moore przebywa w nim od dawna; pewnie pracowała z połową Hollywoodu. Tak, jest związek, ale jaki miałaby motyw? Co zyskałaby, zabijając tych ludzi? Wstałem i zacząłem chodzić po gabinecie. - Może być winna - upierał się kapitan Barton. Potrząsnąłem głową. - Nie wierzę, że mogłaby być winna, ale mówię tak tylko na nosa. - Samym nosem daleko nie zajedziesz, lepiej używać głowy. - Zajrzał do akt. - Wiedziałeś, że panią Moore i Thomasa DeWitte'a kiedyś łączyło coś więcej, nie tylko interesy? - Wspomniała o tym, ale nie podała żadnych szczegółów. - A wiedziałeś, że Eva Casale miała romans z Maral McKenzie? - Tylko plotki, nic konkretnego - mruknąłem. Kłamałem. Ten szczegół mi umknął. - A że spiknęła je sama Moore? Któryś raz przypomniałem sobie słowa taty. W zasadzie wszystko zawsze sprowadza się do seksu i pieniędzy. Przestałem chodzić. - Z kim pan rozmawiał, kapitanie? Pozwolił sobie na lekki uśmiech samozadowolenia. - Jestem w tym mieście nie od wczoraj. Mam swoje źródła informacji i nie zawsze tylko siedzę za biurkiem. - Wypiął z akt kartkę papieru i podsunął ją mnie. - i oczywiście mamy oświadczenie świadka. - Co? - Odwróciłem stronę i przeleciałem wzrokiem kilkanaście linijek. Wczoraj koło południa Ovsanna Moore groziła śmiercią Thomasowi DeWitte'owi. Drobny szcze208

gół, który zapomniała mi powiedzieć. „Jedyna osoba, z której strony grozi ci niebezpieczeństwo, to ja, Thomasie. Spiernicz coś jeszcze raz i cię załatwię. Załatwię cię bezpowrotnie". Ovsanna Moore wypowiedziała tę groźbą niecałe dwanaście godzin przed tym, jak Thomas DeWitte został brutalnie zamordowany. Świadkiem, który to zeznał, była Milla Taylor, sekretarka świętej pamięci Thomasa DeWitte'a.

ROZDZIAŁ 25 Wampiry są zmysłowymi stworzeniami. Wrzuciłam do wanny musującą kostkę zielonej herbaty z jaśminem i patrzyłam, jak się rozpuszcza w strumieniach jacuzzi, których plusk pochłaniał klekot samotnego helikoptera stacji telewizyjnej, nadal krążącego nad domem. Pewnie KABC nie miała żadnych innych zgłoszeń. Weszłam do wanny i rozłożyłam się w niej. Jesteśmy długowiecznym gatunkiem, bez dwóch zdań, odpornym na wiele niedomóg Homo sapiens, nieulegają-cym zaziębieniom, grypie, alergiom i większości chorób. Nasz metabolizm jest wysoce wyspecjalizowany, stworzony z myślą o przetwarzaniu krwi, wydobywaniu z niej odżywczych składników podtrzymujących życie. Nasze serce jest dwa razy większe od ludzkiego; nasze nerki i wątroba są zwykle powiększone; żołądek niewielki. Możemy jeść normalną żywność, pić normalne płyny, ale zwykle tylko przelatują przez nasz organizm. Niecała kwaterka ludzkiej krwi potrafi utrzymać przy życiu dorosłego wampira około miesiąca. Niektóre klany - Nosferatu, Strigae - mogą się karmić zwierzęcą krwią; inne, jak Boabhan Sith, mogą przetrwać tylko dzięki krwi ludzkiej. Nigdy nie trafiłam na wampira wegetarianina i chociaż podjęto kilka prób stworzenia sztucznej krwi, nie udały się. Wyrażając się językiem metafizyki, można by powiedzieć, że 218

potrzebujemy czegoś więcej niż tylko krwi, potrzebujemy esencji życia. Przez łata stałam się ekspertem od krwi. Fascynuje mnie to coś, co trzyma nas przy życiu. W latach dwudziestych poprzedniego wieku nawet pracowałam jako asystentka w laboratorium legendarnego immunologa, Reubena Kahna, a później, dużo później, anonimowo wspomagałam badania nad Draculinem, lekarstwem rozrzedzającym krew, pozyskiwanym ze śliny nietoperzy wampirów. Ale kiedy oddzielisz mitologię, świrów, głupie legendy i kinowe efekty specjalne, to sama czynność picia krwi - lub zdolność picia i pozyskiwania odżywczych składników krwi - naprawdę odróżnia Homo sanguineous od Homo sapiens. Powiada się, że diabeł ma się świetnie, bo nikt już w niego nie wierzy; no cóż, to samo można powiedzieć o moim gatunku. Tak jak neandertalczycy przez jakiś czas żyli obok człowieka z Cró-Magnon, tak prawdopodobnie wampiry zasiadały przy pierwszych jaskiniowych ogniskach obok ludzi. Najstarsze ludzkie legendy są pełne odwołań do mojego gatunku i z pewnością żyliśmy i pracowaliśmy ramię w ramię podczas pierwszego milenium. Z tamtej epoki zachowały się opowieści o całych religiach zbudowanych wokół krwi. Od samego początku byli też łowcy - zwykle samo-zwańczy, pyszni strażnicy ludzkości. Kiedy Kościół osiągnął władzę absolutną, połączono wysiłki w celu zmiecenia mojej rasy z powierzchni ziemi. Wampiry uznano za nasienie demonów i rozplenili się łowcy wiedźm, uzbrojeni w Malleus maleficarum w jednej ręce, a osinowy kołek w drugiej. Najpobożniejsze parafie oferowały nagrody za zabicie wampira. Wymordowano zastępy Bogu ducha winnych ludzi, wybito im zęby i przynoszono ich ścięte głowy, twierdząc, że należały do wampirów, i żądając nagrody. Słyszałam podobne opowieści o łowcach Apaczów, zabijających meksykańskich wieśniaków i skalpujących 211

ofiary, ponieważ mieli identyczne włosy jak Indianie. Historie przez lata przechodzące od jednego łowcy do drugiego pomogły ustalić pewne metody zabijania osobników mojego gatunku: przebicie kołkiem, ale tylko serca lub czaszki, dekapitacja, wypatroszenie, utopienie i oczywiście spalenie. Teraz prawdziwi łowcy wampirów to rzadkość. Och, zawsze znajdzie się jakiś twórczy psychopata, który oskarżony o morderstwo będzie się zasłaniał wampiryzmem -albo on jest wampirem, albo ofiara nim była - ale prawdziwy łowca, właściwy łowca, no cóż, to gatunek na wymarciu. Na wymarciu, ale nie umarły. Jeszcze nie. Wyłączyłam dysze, sięgnęłam po pudełeczko zapałek leżące na półce obok wanny i zapaliłam pływającą świeczkę, po czym złożyłam głowę na poduszce i pogrążyłam się we wspomnieniach, cofając się lata, potem dziesiątki lat, potem stulecia... do Londynu. Do roku 1888. Kuba Rozpruwacz był ostatnim prawdziwym łowcą, na którego się natknęłam. Był bestialskim rzeźnikiem jak aż nazbyt wielu sadystycznych Ciepłych. Charliem Man-sonem tamtej epoki. Kuba tak naprawdę chciał dopaść Mary Kelly, ponieważ odkrył, że przemienił ją pewien mierny francuski artysta, któremu pozowała. Artysta był wampirem, ale samotnikiem, który porzucił swój klan. Nie miał dwóch szylingów, które obiecał kobiecie za pozowanie, więc dał jej coś, co, jak twierdził, był dużo cenniejsze. I w zamian dostał kolację. Nie jestem pewna, czy Mary została całkowicie przemieniona; z opowieści, które słyszałam, wnoszę, że nie. Ale na pewno zanim umarła, zaraziła łagodną odmianą wampiryzmu kilkunastu mężczyzn i kilka kobiet i prawdę mówiąc, gdyby Kuba jej nie zabił, bylibyśmy zmuszeni załatwić ją sami. Ostatnią rzeczą, na której nam zależało, była plaga świeżo przemienionych dziwek wampi220

rów, plączących się po ulicach. Nie jestem na tyle stara, by pamiętać tego rodzaju ostatni przypadek, ale wampiry ze Stabiów zniszczyły Herkulanum i Pompeje, tak zatrzymując podobną zarazę. Kuba zamordował cztery inne kobiety po to tylko, by dowiedzieć się adresu Mary. Gdy w końcu ją znalazł, użył tradycyjnej metody, brutalnie ją wypatroszył, dosłownie rozszarpując na kawałki i zapobiegając w ten sposób regeneracji. Przybyłam zbyt późno, by go zatrzymać; wampiry Londynu w końcu otrząsnęły się ze stanu otępienia i przybyły do Whitechapel, zwabione wonią krwi. Karmiły się szczątkami Mary, podczas gdy ja szukałam Kuby. Nigdy go nie odnalazłam i byłam przekonana, że albo wampiry go zabiły, albo sam rzucił się do Tamizy. Później, znacznie później, dowiedziałam się, że go złapały. Uwięzionego w starych rzymskich lochach pod Londynem, przemieniły, zwampirzyły, tak aby mogły torturować go do woli. To kolejna cecha naszego charakteru; wampiry odczuwają bardzo niewielkie wyrzuty sumienia i kochają się mścić. Pewnie nadal go podgryzają, po kawałeczku. Wampirze ciało regeneruje się ze zdumiewającą odpornością. W społeczności wampirów krąży anegdota, że Kuba nadal żyje, zamknięty w głębokim lochu pod londyńską Tower. Kuba był ostatnim z wielkich łowców. Nie miał żadnego prawdziwego następcy. Och, oczywiście, krążą pogłoski, plotki, że w łonie Kościoła katolickiego jest zakon poświęcony mojemu gatunkowi, ale nigdy się z nim nie zetknęłam. Ten łowca to jednak inna para kaloszy. Porzuca swoje ofiary na widoku, czego nie robią pozostali łowcy, nie chcąc alarmować innych wampirów, nie chcąc ryzykować cierpień, jakie podobno stały się udziałem Kuby Rozpruwacza. Ten jakby o to nie dbał. Jakby chciał nas zawiadomić, że działa w Hollywoo213

dzie. Jakby wysyłał ostrzeżenie wampirzym klanom, że się do nich dobierze. Nie, nie do wszystkich klanów. Że dobierze się do mnie. Zdmuchnęłam świeczkę i powoli podniosłam się z wanny. Myśli z obrzeża świadomości spływały wirem ku centrum jaźni jak woda ku odpływowi. Eddings. Goulart. Gordon. Pracowałam z nimi wszystkimi. Przemieniłam ich wszystkich. Należeli do mojego klanu. Eva Casale nie. Ani Thomas DeWitte. Eva i Thomas nie byli nawet wampirami. Ale ta piątka zabitych przedstawiała obie połówki mojego świata; wampirzego i ludzkiego. Osobistego i zawodowego. Łowca wiedział o tym. Wiedział, że śmierć Evy i śmierć Thomasa - pracowników Anticipation - uświadomi policji, że w jakiś sposób jestem związana z trzema poprzednimi morderstwami. I to połączenie zainteresowania policji i mediów wzbudzi gniew wielkich wampirów Hollywoodu, gniew, któremu trudno będzie mi stawić czoło. Być może ten łowca nie był w stanie sam sobie ze mną poradzić, ale wystawiał mnie na strzał przedstawicieli mojego własnego gatunku wampirów Hollywoodu. Skąd, do diabła, o nas wiedział? Wytarłam się i z taką energią porwałam szlafrok, że wyszarpnęłam haczyk ze ściany. Wybiegłam z łazienki, zostawiając na włoskich kafelkach drobne ślady mokrych stóp, i skierowałam się do gabinetu. Serce waliło mi w piersiach... hm, na tyle mocno, na ile to możliwe u wampira. Maral podniosła wzrok znad ekranu komputera. Miała otwarte co najmniej kilka okien: AnticipationStudios.com zachodziło na Ovsanna.com i moją pocztę na Gmailu. Zauważyłam księgę gości w mojej witrynie. -Właśnie odpowiadam na maile fanów. Stos kondo214

lencji z powodu śmieci Thomasa. - Przerwała. - Co się dzieje? - Weź samochód. SUV-a. Rozległ się stukot klawiszy pod palcami Maral, które poruszały się tak szybko, zamykając strony, że nie dojrzałam wszystkich nazw. Jeśli była zaskoczona, nic nie powiedziała. Wiedziała, że rzadko korzystam z SUV-a. - Kiedy najwcześniej możemy wyjechać, nie zwracając na siebie uwagi? Maral wróciła wzrokiem do ekranu i włączyła obraz z kamer na murach i przy bramie. Zostały tylko dwa wozy i dwóch fotografów. Aparaty luźno dyndały im na szyi, gdy rozmawiali, zabijając czas. -Tylu ich zostało. Chcesz, żebym ściągnęła ochronę i sprawdziła, czy da się ich odpędzić? - Nie, to by tylko wzbudziło ich ciekawość. Poszłam do sypialni. Wchodząc do garderoby, zrzuciłam szlafrok. Maral była blisko, stała w drzwiach, przyglądając się, jak wkładam dżinsy, biustonosz i czarny golf. Lubi oglądać mnie nagą. I normalnie nie spieszyłabym się z ubieraniem, czerpiąc przyjemność z jej frajdy. Ale nie teraz. -Wsiadaj do SUV-a i jedź. Kieruj się w stronę lotniska. - Włożyłam czarne botki. - Gdyby fotografowie pytali, dokąd się wybierasz, powiedz im bez wahania. - A ty gdzie będziesz? - Kiedy paparazzi odjadą, ruszę za tobą mercedesem. Zaczekaj przed odbiorem samochodów przy Sepulveda i tam się spotkamy. Damy mercedesa boyowi i dalej pojedziemy SUV-em. Weź coś ciepłego. Może się zrobić zimno. - Dokąd jedziemy? - Do Palm Springs. -Fajnie... - powiedziała z powątpiewaniem. - Mam coś spakować? Zrobić rezerwację? 223

- Nie. Nie ma potrzeby. Wrócimy wieczorem. - Maral była zbyt mądra, by zadawać za wiele pytań. - Dzięki Bogu - mruknęła. - A mogę zapytać, dlaczego jedziemy do Palm Springs? - No cóż, z w y k l e Maral była zbyt mądra, by zadawać za wiele pytań. - Na spotkanie ze starą przyjaciółką rodziny. -Nie wiedziałam, że masz kogoś w Palm Springs. Znam ją? - Na szczęście nigdy jej nie spotkałaś. Ona nie lubi gości. - Co to znaczy „nie lubi gości"? - Zjada ich. -Co? - Zjada ich. Na surowo. Maral pobladła; wiedziała, że nie żartuję. - A co z tobą? Jesteś jej przyjaciółką, prawda? - W jej głosie zaczęła pobrzmiewać panika. - Nienawidzi mnie. -Ale... - Nie martw się. Jestem łykowata.

ROZDZIAŁ 26 STUDIO CITY 12.00 Zanim byłem gotów do kolejnej rozmowy z Ovsanną, musiałem porozmawiać ze świadkiem, który zeznał przeciwko niej. Wkurzony po tym, jak mnie okłamano, pognałem Coldwater Canyon Drive, zbyt szybko ścinając zakręty, i zwolniłem dopiero wtedy, gdy niemal przejechałem chodnik i wylądowałem na trawniku przed Pomnikiem Wolności. Sekretarka DeWitte'a mieszkała w Studio City, kilka przecznic od moich rodziców. Przejechałem na drugi stok wzgórza tak szybko, że miałem wolne pół godziny przed umówionym spotkaniem. Nie rozmawiałem z mamą od dwóch dni i nie widziałem jej ani taty od kilku tygodni. Zadzwoniłem do nich, zapowiadając, że wpadnę za minutę. - Dobrze - odpowiedziała mama. - Mam na lancz steki pizzaiolla. - Nie mogę zostać, mamo, mam pracę. Muszę przeprowadzić rozmowę ze świadkiem. - Pizzaiolla ze stekami - powtórzyła i rozłączyła się. Skręciłem w lewo w Moorpark, w prawo w Van Noord i przysięgam, że poczułem zapach jej sosu z odległości połowy kwartału. Zanim zaparkowałem samochód na podjeździe, pod drzewem pieprzowym, burczało mi w brzuchu. Na tylnej kanapie samochodu turlała się butelka au217

stralijskiego shirazu, wczesny gwiazdkowy prezent od sekretarki kapitana, która nie wiedziała, że pożegnałem się z piciem. Kiedy otworzyłem drzwi, sięgając po wino, po drugiej stronie ulicy ruszył od krawężnika samochód i kierowca pomachał mi serdecznie. Dwie młode mamy z wózkami, przechodzące przed domem rodziców, uśmiechnęły się i przywitały ze mną. Pani Boesch podlewała trawnik trzy domy dalej. Gdy mnie rozpoznała, powiedziała bezgłośnie: - Wesołych świąt, Peter - nie mogąc przekrzyczeć szumu wody. Studio City jest niecałe dziesięć mil od Hollywoodu i Bel Air, ale mieszka się w nim jak w innym państwie. Swoje imię zdobyło w latach dwudziestych XX wieku, gdy Mack Sennett zbudował dwustuakrowe studio na polach Ventura Highway. Kiedyś rosła na nich sałata. Tam filmował swoje slapstickowe komedie. Uwielbiam je. Mama nigdy nie zamyka drzwi na klucz. Będąc od zawsze żoną policjanta, czuła się bezpieczna, a może po prostu nie potrafi źle myśleć o ludziach, więc żeby dostać się do środka, wystarczy zawołać przez siatkę w drzwiach i poczekać na jej odpowiedź: „Wchodź, otwarte". Otworzyłem drzwi i poszedłem tam, gdzie zaprowadził mnie nos. - Jest tu kto? Mama wypadła zaaferowana z kuchni. Jej rodzice pochodzili z Włoch, ale z północy, dlatego jest wysoka i chuda jak patyk. Kiedy na nią patrzę, zawsze się zastanawiam, dlaczego w młodości nie zrobiła kariery w filmie albo w telewizji. Miała na sobie fartuch z napisem Pół żartem, pół serio, który dostała ode mnie na ostatnią Gwiazdkę. To przypomniało mi, że jeszcze nie znalazłem dla niej niczego na te święta. - Widziałam cię rano w telewizji - powiedziała mi na przywitanie, całując szybko w oba policzki. Wyglądasz na zmęczonego. - Jestem zmęczony. 226

- i fryzjer ci się kłania. - Masz raqę. - i krawiec. - Nic o tym nie wiem. Nie podoba ci się to, co mam na sobie? - Mniejsza z tym. Idą święta. Może Święty Mikołaj zrobi za ciebie zakupy. Siadaj. Jedz. Chcesz pepsi czy mrożonej herbaty z sokiem? - Odebrała ode mnie wino i wróciła do kuchni. Pozostało mi tylko iść za nią. Podczas całej rozmowy chyba nawet nie wciągnęła oddechu. - Nie mam wiele czasu, mamo - zaprotestowałem. -Muszę porozmawiać z kimś kilka przecznic dalej. - Zawsze masz prawo do lanczu. Będzie za pięć minut na stole. Przywitaj się z tatą, jest w pracowni. Chociaż mama jest z LA, urodziła się i wychowała w katolickiej rodzinie, to dorastając, mówiła z żydowskim, nowojorskim akcentem, który zidentyfikowałem jakiś czas później. Nigdy nie miałem odwagi jej zapytać, gdzie go sobie przyswoiła. Kiedyś myślałem, że tak może jej zostało po którejś roli. Ale obejrzałem je wszystkie - mój starszy brat przegrał na DVD cały jej ekranowy dorobek, od dwusekundowych scenek do kilkuminutowych, w których pojawiała się na drugim i trzecim planie - i nigdzie nie mówiła z nowojorskim akcentem. Przeważnie w ogóle nie mówiła. To nie był dom mojego dzieciństwa. Wzrastałem na terenie Warnera, w domku z dwiema sypialniami. Mama i tato mieli jedną sypialnię, wszystkie dzieci były skazane na drugą, z mnóstwem piętrowych łóżek. Kiedy dziewczynki w końcu potrzebowały własnego pomieszczenia, przenieśliśmy się do Burbank, a gdy wszystkie dzieci wyniosły się z domu, rodzice kupili ten dom. Jest wystarczająco duży, żebyśmy zmieścili się w nim, gdyby przyszła nam ochota wrócić. Wierzcie mi lub nie, ale nic nie sprawiłoby mamie większej radości. Najwspanialsza jest kuchnia, wielki prostokąt otaczający wyspę tak dużą, że obsłu219

żyłaby małą restaurację. Świetnie się przydaje, bo mama praktycznie prowadzi coś takiego. I za dnia, i wieczorem jest tu miejsce dla moich braci, sióstr, ich dzieci, kumpli ojca, którzy przeszli na emeryturę, sąsiadów i ich dzieciaków, a także przyjaciółek mamy, z którymi gra w kości. Pracownia ojca to przerobiony garaż na dwa samochody. Poszedłem do ogrodu, zwabiony odgłosem elektrycznej szlifierki, i wkroczyłem do królestwa ojca. Pachniało świeżo ciętym drewnem, terpentyną, olejem lnianym i farbą. W pełni lata pachnie tam również kwieciem garbatych drzewek pomarańczowych i grejpfrutowych, ocieniających dom. Za miesiąc tato miał być bombardowany spadającymi na dach i toczącymi się po dachówkach owocami. Praca w policji zajmowała ojcu cały czas. Jego jedynym hobby było czyszczenie broni i gra w piłkę z dziećmi. Kiedy dwa lata temu przeszedł na emeryturę, wszyscy się baliśmy, że pozostanie mu oglądanie seriali sądowych i transmisji meczów, więc ogólnie będzie umierał z nudów lub też zginie z rąk matki, która nie zniesie tego, że będzie się plątał jej pod nogami. Ale zaskoczył nas wszystkich. Wybrał dziesięć tysięcy dolarów ze swojego funduszu emerytalnego, kupił pełny sprzęt do obróbki drewna i zapisał się na dziesięciotygodniowy kurs stolarki. Ma nową pasję i zdobywa coraz większą sławę na jarmarkach rękodzieła. Stał do mnie plecami, gdy wyszedłem z blasku wcze-snopopołudniowego słońca. Pochylał się nad kołem szlifierskim, ostrożnie gładząc drobny kawałeczek różanego drewna, nie większy niż mały palec. Słyszę od ludzi, że jestem do niego podobny, i patrząc na ojca - wysokiego, przystojnego, o nadal gęstych, chociaż śnieżnobiałych włosach - mam nadzieję, że w jego wieku będę wyglądał podobnie. Zatrzymałem się i czekałem, aż skończy. Nigdy nie 220

wchodź w paradę człowiekowi, który obsługuje hałaśliwą elektryczną maszynę. Wyprostował się. Zawodzenie szlifierki opadło do szeptu. Odsunął na czoło okulary ochronne, podniósł do oczu obrabiany kawałek drewna i dopiero wtedy zdał sobie sprawę z mojej obecności. - Widziałem cię dziś rano w telewizji - rzekł. - Pewnie wyglądałem na zmęczonego. - Wyglądałeś na zadowolonego, że nie zjadłeś śniadania. Niemiły widok? - Bardzo. - Westchnąłem. - Dziewięć ciał; sześciu mężczyzn, trzy kobiety. Krew. Dużo krwi. Co, jak podejrzewam, pasuje do klubu sado-maso - dodałem. - Za moich czasów była tam piekarnia - powiedział, podając mi drewniany drobiazg. To była bierka szachowa, pionek przedstawiający Ala Pacino w Człowieku z blizną. Miał nawet pistolet maszynowy. Podniosłem go do światła, podziwiając szczegóły. -To niesamowite, tato. Naprawdę masz do tego talent. - Lubię, co robię; w tym rzecz. Kiedy robi się coś z pasją, ludzie od razu to widzą. - Odebrał ode mnie pionka i dodał go do rzędu na półce nad stołem roboczym. Spojrzałem uważniej; stał tam cały zestaw do szachów, figury i pionki wyrzeźbione z rozmaitych gatunków drewna i przedstawiające różne postaci filmowe. - Oczywiście, pomysł twojej matki - rzekł. Dodał z westchnieniem: - Do tego słuszny. Do tej pory zgromadziła zamówienia na szesnaście zestawów. Wyobraź sobie! Po trzy tysiące dolarów za jeden. Najpierw chciałem robić amerykańskich prezydentów. Zrobiłem parę egzemplarzy próbnych i matka wystawiła je w sieci. Były dwie oferty. Potem wystawiła zestaw filmowy i nie nadążam z zamówieniami. - Bajeczna robota. -Nie chodzi o robotę. To dlatego że mają związek z filmem. Sprzedasz stare psie gówna, byle tylko były po 229

psach z filmów. - Idąc do zlewu, otrzepywał dłonie z trocin. - Jak ci idzie z tym Kinowym Kosiarzem? Te poranne zabójstwa to jego dzieło? Sięgnąłem po szachową królową - Marilyn Monroe w jej klasycznej pozie - i obróciłem ją w rękach. -Tato, po prostu nie wiem. To wielokrotne morderstwo, wszystkie pozostałe są pojedyncze i to mi nie pasuje, ale jeden z zabitych był dyrektorem w Anticipation Studios, które jest związane z wszystkimi czterema wcześniejszymi ofiarami. - Ta dziewczyna od efektów specjalnych, wczoraj. Też była z Anticipation, zgadza się? - Czwarta ofiara. -Kiedy się dowiedziałem o aresztowaniu jej byłego chłopaka, pomyślałem, że to aż za piękne, żeby było prawdziwe. I o wiele za szybkie. - Nie, to nie on. To tylko żeby prasa miała się czym zająć. Wkrótce będziemy musieli go puścić. Głośniczek interkomu nad zlewem zatrzeszczał i rozległ się głos mamy, dobiegający z kuchni: - Lancz gotowy. - Idziemy! - odkrzyknęliśmy obaj. - Więc ta piątka jest ze sobą dość powiązana... wygląda na to, że za wszystkim stoi jeden gość, który pociągał za spust. - Hej, Ryłoby o niebo łatwiej, gdyby używano spustu. Mam pięć modus operandi, częściowo podobnych, częściowo różnych. To błędne koło. -Znajdziesz rozwiązanie; masz nosa jak trzeba. Tylko go słuchaj. Ale teraz lepiej chodźmy do stołu, wiesz, jak reaguje twoja matka, kiedy jedzenie jest na stole, a nas jeszcze nie ma. Zapomniałem, jak świetne może być domowe jedzenie, zwłaszcza mojej mamy. Nie odziedziczyłem rodzinnych 230

genów kucharskich, więc się nie odżywiam, jak powinienem. Jedliśmy, milcząc, w szczelnie ogrodzonym tylnym ogrodzie. Było stosunkowo spokojnie, huk samochodowy z Coldwater Canyon Drive opadł do jednostajnego pomruku, przytłumiony gęstymi zaroślami - awokado, wysokimi wrzosowcami i hebanowcami, zasadzonymi przez uprzedniego właściciela. Były ładnym dla oka, naturalnym ekranem akustycznym. Oczyściłem talerz z cannoli. I oblizałem palce. - Bajeczne. Mama uśmiechnęła się od ucha do ucha. -Nie jesz jak trzeba. Chudniesz. Schudł, prawda, Seth? -Mnie chłopak wydaje się jak należy - stwierdził ze spokojem ojciec. Jego przodkowie byli Walijczykami i odziedziczył po nich spokój ducha. - No i w tym wieku musi uważać z wagą. Złapie kilka funtów i nigdy ich nie zrzuci, wejdzie w wiek średni z walizką na brzuchu. - Wiek średni? To dziecko! Zmieniłem temat, zanim stał się męczący. - Spotkałem się z Małym Johnem, mamo. Przesyła serdeczne pozdrowienia. - Co tam u niego? Zapraszał mnie, żebym wpadła do jego salonu. Nawet zaproponował mi tatuaż za darmo. Tato i ja wymieniliśmy spojrzenia, ale nie odezwaliśmy się. - To taki miły chłopak. - Myślę, że o Johnie Truebloodzie można wiele powiedzieć, ale nie, że to miły chłopak. Widziałem jego akta. - No, a wobec mnie zawsze był miły. - Spojrzała na mnie z ukosa, nalewając kawę i podając do niej skórkę cytryny. - Chyba nie wpadł w kłopoty? - Nie, nic z tych rzeczy. Wczoraj musiałem z nim pogadać o Ovsannie Moore. - O królowej horroru? 223

- Znasz ją? - Peter! Oczywiście, że ją znam. Nigdy się z nią nie zetknęłam, ale kiedy byłam młoda, wciąż widywałam jej matkę. To jedno z moich największych nazwisk. Przez lata sprzedałam całą masę pamiątek po Moore. Uwielbiam fanów horrorów; są moimi najlepszymi klientami. Bardzo wybredni. Ale bardzo lojalni. - Bardzo naiwni - mruknął tato. - Słuchaj, łobuzie, imputujesz mi, że sprzedaję jakieś podróbki? - Trzymała wielki nóż, którym odkrawała skórkę cytryny, i żartobliwie pogroziła nim ojcu. - Świetnie wiesz, Secie Kingu, że sprawdzam autentyczność każdego sprzedawanego artykułu. I nie powinieneś pogardzać fanami horrorów; ich zbiory to jak twoje prace w drewnie. Wstydziłbyś się. Jeśli chcesz dzisiaj zjeść kolację, to uważaj, co mówisz. Ojciec się roześmiał i wstał od stołu. - Dobra - rzekł - będę bardzo uważał. Masz całusa na przeprosiny. - Z tymi słowami pocałował ją w policzek i zaniósł talerz do zlewu. - No cóż - powiedziałem - spotkałem się z Ovsanną wczoraj i dzisiaj rano. Prosiłem ją o zdjęcie z autografem dla ciebie. - Dobry z ciebie chłopak, Peter. Strasznie bym chciała mieć jej fotkę, ale jak możesz, poproś ją od razu o kilka i o podpisy, ale bez dedykaq'i. Wtedy łatwiej je sprzedać - dodała. - Masz w tej chwili coś, co należało do niej albo do jej matki? Kiwnęła głową. - Kilka drobiazgów. Mały John kupuje prawie wszystko, co się z nią wiąże, zaraz jak tylko się dowie. Ma też dużo pamiątek po jej matce i babce. Wszystkie siedziały w branży. Zobaczę, co też tam mam powiedziała niena-ciskana i pobiegła. 232

Spojrzałem na zegarek. Już byłem spóźniony na spotkanie. - Pośpiesz się, mamo, muszę lecieć. Ojciec wrócił z kolejnym cannolo. - Przysięgam, że nigdy nie jest szczęśliwsza niż wtedy, kiedy sprzedaje te swoje pamiątki - powiedział. -A mówiła ci, że zeszłego tygodnia zadzwonił sam Jack Nicholson i pytał, czy nie ma czegoś do sprzedania z The Cry Baby Killer4? Chciał coś dla siebie i dla tej chudej, z którą chodzi. - Pokręcił głową. Takie rzeczy zdarzają się tylko w Hollywoodzie. Mama wróciła z kilkoma pękatymi kopertami. - Wiedziałam, że coś mam... - Chciała przesunąć je do mnie po stole, ale nagle zastygła. - Masz czyste ręce? Podniosłem je, by mogła sama sprawdzić. Podała mi parę białych bawełnianych rękawiczek, co prawda dwa rozmiary za małych. - Włóż na wszelki wypadek. Wsunąłem je na tyle, na ile się dało, i wyjąłem duże czarno-białe zdjęcie Ovsanny Moore. Klasyczne ujęcie, twarz w połowie zacieniona, na głowie maleńki toczek, smużka dymu z papierosa w urękawiczonej dłoni. Autograf biegł zawijasami w poprzek dolnego prawego rogu. „Dla Ronalda, z miłością i szacunkiem". Spojrzałem na mamę. - Wiesz, kim jest ten Ronald? - Był, skarbie, był. Ronald Colman zmarł w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym ósmym. Skojarzyłem dopiero po kilku sekundach. - To matka Ovsanny? -To jest Anna Moore. Chyba nie wziąłeś jej za Ovsannę? Znów przyjrzałem się zdjęciu, wpatrując się w czarne, 225 4Debiutancki film Jacka Nicholsona.

lśniące oczy. Zaledwie kilka godzin temu byłem niecałe dziesięć cali od tej twarzy i wpatrywałem się w te same oczy. Podobieństwo było zdumiewające; oczy matki były identyczne... Więcej, przysiągłbym, że patrzę na Ovsannę Moore. W drugiej kopercie były trzy identycznej wielkości fotografie jak poprzednio, tym razem kolorowe. Na pierwszej Ovsanna miała na sobie jakiś skąpy, barbarzyński kostium udający kolczugę. Nad głową trzymała zakrwawiony samurajski miecz, w drugiej ręce grubą smycz. Na niej były dwie szczerzące kły białe lwice. - O, to jest Ovsanna. W Narzeczonej wężowego boga - powiedziała matka. Skojarzyłem ten tytuł. -Moja znajoma, SuzieQ, była treserką węży w tym filmie. - Popatrz na następny fotos. Pokazywał jeszcze bardziej skąpo ubraną Ovsannę. Tym razem miała na sobie ni to diadem, ni to koronę, a oprócz tego lśniący metalicznie kostium kąpielowy ze złotego materiału. Stała na jednej nodze, złożywszy płasko dłonie nad głową. Potężny wąż wił się wokół niej. -To chyba Spiro Agnew, boa dusiciel SuzieQ - powiedziałem. - Wszystkie jej węże noszą nazwiska dupków polityków - dodałem, zapominając, że nie wypada używać wulgaryzmów przy matce. Tylko zgromiła mnie wzrokiem. - Tak? Ma Nixona? - spytał ojciec. - Tak nazwała pierwszego. To teksaski indygo. -Powinna ochrzcić żmiję nazwiskiem tego typa mruknął. Nie cierpiał Nixona. Ostatnia fotografia była z filmu, którego nie rozpoznałem. Pokazywała Ovsannę Moore pomalowaną na czarno albo ubraną w bardzo obcisłe trykoty. Nad głową trzymała zakrwawione serce, najwyraźniej wydarte nieszczęsne226

mu zwierzęciu ofiarnemu, leżącemu przed nią na ołtarzu. Macki oparów wznosiły się z serca. - To z Sukubów szatana. Wciąż wracałem spojrzeniem do pierwszej, czarno-białej fotografii, na której była matka Ovsanny. - To z czego? Wiesz, kiedy mniej więcej było kręcone? - To zwykły portret, ale nie fotos, co znaczy, że sama kazała go zrobić. Pewnie z lat trzydziestych, z czasów, w których Colman nakręcił Więźnia Zendy i Zagubiony horyzont. - Mówiłaś, że poznałaś Annę Moore, kiedy pracowałaś w branży... - drążyłem temat. - Jaka była? - Strasznie słodka, zupełnie zwyczajna. To było, zanim się urodziłeś, i nie wiem, ile wtedy miała lat, ale wyglądała zdumiewająco. Pojawiła się gościnnie w Strefie mroku i pamiętam, że Rod Serling pytał ją, jakim cudem tak młodo wygląda. Powiedziała, że używa Royal Jelly. Myślałam, że chodzi o jakiś krem do twarzy, sprowadzany z Anglii. Dopiero lata później odkryłam, że to po prostu mleczko pszczele. - Co się z nią stało? - Jak sądzę, umarła w połowie lat sześćdziesiątych. Po kilku latach pojawiła się Ovsanna. Uczęszczała do szkoły w Europie. Słyszałam, że miała tam kilka propozycji małżeństwa, w tym jedną od kogoś z królewskiej rodziny, ale je odrzuciła i przybyła do Hollywoodu kontynuować tradycję matki i babki i utrzymać ciągłość dynastii. Przetarłem zdjęcie. - Pewnie nie mógłbym tego zatrzymać? - Skądże! Jest warte osiemdziesiąt dolarów. Ale zrobię ci kopię. - Wzięła fotografię i poszła w głąb domu. Małżeńską sypialnię przerobiła na swoją pracownię. Mama jest naprawdę zdumiewająca. Na pięćdziesiąte urodziny kupiłem jej komputer i teraz się zna na nowoczesnych technologiach jak mało kto. Nigdy nie będę ty235

le wiedział o komputerach, skanerach i cyfrowej obróbce zdjęć co ona. Może na święta powinienem jej sprezentować prenumeratę witryny Macintosha albo wielki, szero-koekranowy monitor. Ojciec odczekał, aż mama się oddali, po czym spytał: - Ovsanna Moore jest powiązana z tymi wszystkimi morderstwami, no nie? Chwilę siedziałem nieruchomo, milcząc. Wreszcie kiwnąłem głową. - Tak... jest powiązana. - Co ma do powiedzenia? Puszcza farbę? - Dziś rano naopowiadała mi różności. Ale jak się nad nimi zastanowić, w ogóle nie trzymają się kupy. - Wchodzi w grę jakiś chłopak? - Dziewczyna. - A pieniądze? - Dużo pieniędzy. - Więc jest zamieszana. Albo wie, kto może być. Wszystko sprowadza się do seksu i pieniędzy, synu. Na tej opoce powstało to miasto, z niej czerpie soki. Tu to paliwo prawie każdej zbrodni. Rozwikłasz te morderstwa, tylko postaw sobie zasadnicze pytanie: Komu mogły przynieść korzyść?

ROZDZIAŁ 27 Maral prowadziła, co mogło okazać się błędem, ponieważ wyraźnie była rozkojarzona, ale przynajmniej patrzyła na drogę. Mówiła do mnie przez ramię. - Ta przyjaciółka rodziny... to ktoś bliski? - W dalszym ciągu nie wiedziała, jakiego słowa powinna używać. - Tak. Jesteśmy jednej krwi. - To ktoś z twojego klanu? - Nie, ta kobieta nie należy do żadnego klanu. Ale cały mój gatunek jest jednej krwi - powiedziałam bez śladu ironii. - Tak naprawdę niewiele rozumiesz z tego, co mnie dotyczy, prawda? - Skinęła głową, a ja mówiłam dalej: -Nigdy o to nie pytałaś. Zawsze miałam wrażenie, że lepiej się czujesz, nie wiedząc. Wyciągnęłem się na kanapie SUV-a i wpatrywałam się w niebo nad dachem z barwionego szkła. Jechałyśmy na południe, napotykając coraz więcej strzępiastych, wysokich chmur. Pochyliłam się do fotela kierowcy, tak że moje usta były tuż przy uchu Maral. Doprowadziłam ją do jeszcze większego rozkojarzenia. Odsunęłam jej włosy z szyi i lizałam ją, sunąc leniwie po karku czubkiem języka i kończąc pieszczotę pocałunkiem, zanim znów się odezwałam. - Czy moja... natura... ci przeszkadza? - Nie, nigdy mi nie przeszkadzała. Gdyby było inaczej, 229

na pewno zdałabyś sobie z tego sprawę. Obie zdałybyśmy sobie z tego sprawę. -Ale dlaczego nie? - spytałam. Byłam autentycznie zaciekawiona. Nigdy o tym nie rozmawiałyśmy. Większość ludzi uciekłaby z wrzaskiem zgrozy, poznając prawdę. Ty zaakceptowałaś mnie od razu. - Bo cię kocham - odparła najzwyczajniej w świecie. - A co z tym, że jestem... inna. Że jestem wampirem. Możesz mnie kochać mimo to? - Kocham cię taką, jaka jesteś, ze wszystkim - powiedziała równie naturalnie jak przed chwilą. To proste stwierdzenie tak mną wstrząsnęło, że zamilkłam. Nie żyję w celibacie jak niektóre osobniki mojego gatunku. Przez wieki miałam kochanków - czasem nie tak wielu, jak bym pragnęła, a czasem więcej, niżbym sobie życzyła. Z czasem wielu z nich poznało moją prawdziwą naturę. Garstka odeszła, porażona tym, czego się dowiedzieli, i wzdragając się przed wizją przemiany, podczas gdy ci, którzy zostali, twierdzili gorączkowo, że to nie ma znaczenia. Ale miało - w końcu zawsze miało. Aż do tej chwili. Patrząc przez ramię Maral, obserwując odbicie jej twarzy w lusterku wstecznym, słysząc prawdę w jej głosie, wiedziałam, że moja natura naprawdę nie ma dla niej znaczenia; zaiste, kochała mnie. Droga ekspresowa nr 10 była zakorkowana, zwykła rzecz w LA w środku dnia. Maral częściej używała hamulca niż gażu i pokonywałyśmy centrum w tempie dwudziestu mil na godzinę. - Myślę, że pokochałam cię w tym dniu, w którym cię poznałam; w tamtej kawiarni w Valley, w której postawiłaś mi śniadanie, wysłuchałaś mojej historii i zaangażowałaś Solgara, żeby mnie bronił. Byłaś taka silna, pewna siebie i dobra, a na dodatek śliczna. Chciałam być tobą. Na pewno nie chciałam być sobą - żałosnym gnojkiem, który zwiał z chaty i usiłuje się wedrzeć do ziemi obiecanej. 230

I któremu groził pierdel za to, co zrobił, chociaż ratowałam życie. - W momentach emocji Maral nie panowała nad językiem. - Cała moja wina polegała na tym, że wybebeszyłam tego buca, zanim zdążył mnie zerżnąć, ale gliny by mi nie uwierzyły... nie podobało im się to, że odrąbałam mu łeb... i gdyby tamtego przedpołudnia nie było cię u tego zasranego producenta, gotowej spuścić mu manto... - O ile pamiętam, spuszczałam mu manto. Do momentu, w którym pogroził mi bronią. - No więc... gdybyśmy się nie spotkały i nie zaproponowałabyś mi pomocy, pewnie nadal siedziałabym pod celą. - Maral patrzyła na drogę. Nie widziałam jej oczu ukrytych za wielkimi okularami od Dolce & Gabbana, ale już się hamowała, tylko głos zdradzał napięcie. - Pamiętam, jak patrzyłam wtedy na ciebie, bo byłaś taka, jaka sama chciałam być: silna i piękna, pewna siebie i dobra. To chyba wtedy się w tobie zakochałam. Nawet mnie nie znałaś, a tyle dla mnie zrobiłaś. - Wiedziałam wystarczająco dużo - powiedziałam łagodnie. Znów lekko ją pocałowałam, tuż za uchem; nawet tam czułam dudnienie jej serca. - Nie poprosiłaś o nic w zamian. Za to dałaś mi pracę i opiekowałaś się mną. - Cieszę się, że to zrobiłam. - Ja też. - Kiedy zdałaś sobie sprawę, że jest we mnie coś odmiennego? - Wiedziałam całkiem wcześnie, że coś jest nie tak, jak powinno... — Jej głos przycichł, gdy wspominała. Chyba wzięłam cię za narkomankę. Pamiętam, jaka poczułam się rozczarowana. Bardzo rzadko widziałam, żebyś jadła; mało spałaś, a mimo to cały dzień miałaś niesamowitą energię. Kiedy dorastałam, widziałam wiele takich przypadków. Byłam przekonana, że jedziesz na amfie, koce albo ekstazie. Kiedy odkryłam prawdę, to chociaż była niewia239

rygodna, mimo wszystko poczułam ulgę. - Odchyliła głowę i popatrzyła na mnie z ukosa. - A uwierz mi, naprawdę była niewiarygodna. Pamiętasz? Skinęłam głową. Oczywiście, że pamiętałam. Właśnie kręciłam tamten cholerny film o banshee5. To była pomyłka od początku. Nie chciałam kręcić w LA, bo budżet by tego nie uniósł. Za dwa miliony dolarów można nakręcić znacznie więcej z europejskimi ekipami, zwłaszcza w krajach, które kuszą zagranicznych inwestorów zwolnieniami podatkowymi. I jakoś nie wyobrażałam sobie banshee w Kalifornii, wśród drzewek pomarańczowych. Za to wyobrażałam je sobie w Irlandii, gdyż tam zrodziła się ich legenda. Nigdy nie byłam na zielonej wyspie; jest zbyt mała, zbyt odizolowana od reszty świata, zbyt katolicka jak na mój gust. Tak jak i moja armeńska ojczyzna, jest to kraj pełen ludowych baśni; pełno w nich istot takich jak sidhe, selkie, pooka i dullahan, podobnie jak szerzej znanych leprechaun6 i banshee. Irlandczycy znają mój gatunek i nazywają nas Boabhan Sith i Dearg Due. To również kraj Stokera i choć może to ja ukształtowałam mit o wampirach, jemu należy przypisać zasługę stworzenia legendy. Podejrzewam, że wcześniej się tam nie zjawiłam, gdyż obawiałam się, iż zostanę rozpoznana. Kiedy^myślę o Irlandii, wyobrażam sobie Córkę Ryana, surowy majestat krajobrazów uchwyconych przez Davi-da Leana. Mogłyby cudownie wypaść w mojej Banshee, 232

5W mit. irlandzkiej przeraźliwie zawodząca zjawa w postaci kobiety, zwiastująca śmierć w rodzinie. 6Kolejno: zmieniające postać elfy; foki przemieniające się w kobiety; duchy nawiedzające zwierzęta, przede wszystkim kare konie; bezgłowe istoty jeżdżące na bezgłowych koniach; skrzaty.

tanim horrorku osadzonym w celtyckiej mitologii. Kiedy więc Irish Film Board zgodziła się dostarczyć część funduszy i powołała na § 481 swojego statutu, umożliwiający obniżkę podatków, spakowaliśmy walizki i ruszyliśmy do Dublina. Wtedy odkryłam, dlaczego Irlandia jest zielona. Bo w niej pada. Jak jasna cholera. Tamten rok był zimny i paskudny. Trafiliśmy na najbardziej mokre lato dziesięciolecia, jak mówili meteorolodzy, którzy robili wrażenie, jakby doznawali szczególnej rozkoszy, zapowiadając deszcze, po których miały nastąpić kolejne deszcze. Z dodatkiem deszczy. Nieustępliwe codzienne burze nadawały nowy sens słowu potop. Mogliśmy zapomnieć o fantastycznych irlandzkich plenerach, nie dało się kręcić nawet w studiu - nawalne deszcze bębniące w dach zagłuszały dialogi. Studio na południowych przedmieściach Dublina było niewiarygodnie ponure. Na podłodze stały dwa cale wody. Ale to nie miało znaczenia, bo woda zmyła drogę i tak nie mogliśmy przewieźć sprzętu. Byłam prawie gotowa zamknąć produkcję i przenieść się w suchszy klimat - na przykład do lasów deszczowych - gdy przypomniałam sobie o studiu Rogera Cor-mana na zachodzie Irlandii. Pracowałam wcześniej z Rogerem i zadzwoniłam do niego, by zapytać, czy moglibyśmy skorzystać z jego obiektów. Roger był producentem moich trzech pierwszych scenariuszy i kolejny raz okazał się prawdziwym skarbem. Nigdy nie udało mi się go zapytać, jak wpakował się w studio na zachodzie Irlandii, gdzie głównie mówiło się po irlandzku. Wiedziałam, że trudno będzie się tam dostać, kawał drogi od jakiegokolwiek lotniska, linii kolejowej czy nawet normalnej szosy, ale gdybym wyjechała stamtąd na dobre, straciłabym fundusze i musiała zamknąć produkcję. Zaczęliśmy kręcić zaledwie dwa dni później, niż prze241

widywał harmonogram. Obiekty były idealne, sceneria -niesamowita; dramatyczna, zapierająca dech w piersiach, gotycka. Natychmiast zmieniłam niektóre wnętrza na plenery. Kilka mil na zachód od studia Rogera jest wyspa Achill, jeden z najdalej na zachód wysuniętych punktów Europy. Kiedy tylko ją zobaczyłam, postanowiłam, że tam nakręcę scenę finałową. Widok Oceanu Atlantyckiego z Achill jest niewiarygodnie cudowny, a sama wyspa niesłychanie malownicza, chociaż formalnie biorąc, to nie wyspa. Ma połączenie mostowe z lądem. Są na niej dwie góry, Slieve Croaghaun i Slieve More. Według miejscowych to kraina banshee. Nie wierzę w znaki i nigdy nie czytam horoskopów. Maral z uporem maniaka czyta mój każdego ranka. Ja z kolei przypominam jej, że odkąd astrologia zrezygnowała z trzynastego znaku zodiaku, Wężownika, przestała być wiarygodna. Ale na wieść, że w tej części kraju regularnie widuje się i słyszy banshee, pomyślałam, iż to dobrze mi wróży. Usłyszałam historię o banshee pierwszego dnia, w którym pojawiłam się na planie. Miejscowa ekipa była przejęta faktem, że w scenariuszu sidhe potraktowano żartobliwie. Samo określenie banshee pochodzi od gaelickiego bean-sidhe, kobieta sidhe, zjawa. Postaci z irlandzkich baśni to nie kudłate stworzonka, które spełniają trzy życzenia. To mroczne, dzikie stwory mające wiele wspólnego ze słowiańskimi i nordyckimi przodkami. Zdaniem ekipy banshee były odpowiedzialne za upadek fabryki samochodów DeLoreana, której właściciel zbudował pojazd występujący w Powrocie do przyszłości. Podobno los producenta został przesądzony, gdy wycięto z korzeniami dwa wiekowe, cierniste głogi rosnące przed fabryką. Maral pogrzebała trochę w historii tego miejsca i odkryła, że opowieść jest autentyczna: John DeLorean faktycznie zbankruto242

wał i fabrykę w Dunmurry zamknięto półtora roku po otwarciu. Nigdy nie spotkałam ducha, nie poczułam obecności istoty nadprzyrodzonej, nigdy nie zobaczyłam demona ani upiora. Poznałam wielu ludzi, którzy twierdzili, że napotkali takie istoty, ale wiele z tego, co ujrzeli, było dziełem natury lub też... spotkali się z moim gatunkiem, jak również innymi dziwnymi osobnikami, którzy przemierzają cienie tej ziemi. Jak mawia Hamlet: „Jest więcej rzeczy..." i krwiopijcy to nie jedyna odnoga człowieczej ewoluq'i. Każdy mit i każda legenda ma swoje korzenie w rzeczywistości i na tej wyspie przy zachodnich brzegach Irlandii uwierzyłam, że być może sidhe, jak wampiry, naprawdę istnieją. Może po prostu są kolejną ewolucyjną gałęzią gatunku ludzkiego. Od samego przybycia do Irlandii mieliśmy problemy z produkcją, ale po rozpoczęciu zdjęć na Achill wzrosły dziesięciokrotnie. Wbrew temu, co twierdzi filmowa mitologia, nie ma czegoś takiego jak p r z e k l ę t y plan. Połączmy setkę ludzi, przewody pod napięciem, środowisko nieznane obsłudze i przekonacie się, że kilka wypadków musi się wydarzyć. Z tym że podczas zdjęć do Banshee było ich więcej niż kilka. Spalił się cały plan... Ogień wybuchł w środku nocy, a kamery monitoringu niczego nie zarejestrowały. Nasz główny amant zalał się w trupa i usiadł na brzytwie... akurat otwartej. Powiedziano mi, że przy jego wrzasku krzyk banshee to westchnienie motyla. Dwaj kaskaderzy zostali ranni podczas zwykłego numeru z samochodem, który poleciał dalej, niż się spodziewano, i wylądował w bagnie. Wyciągnięto ich przez okna, ratując w ostatniej chwili przed zatonięciem. Mąż głównej amantki wlazł na plan i nakrył żonę w łóżku z jej amantką - swoją kochanką. Jedno oskarżenie doprowadziło do następnego, to do praw235

dy, a ta do bijatyki z udziałem całej trójcy. Moja gwiazda została tak posiniaczona, że musiałam jej robić zbliżenia niedoświetlone. Wszystko, co tylko mogło się schrzanić, schrzaniało się. Nie było mowy o żadnej ciągłości - pogoda nigdy nie utrzymała się na tyle długo, aby dało się zakończyć scenę w plenerze. Mogłam nakręcić dialog w strugach deszczu, zrobić przerwę i gdy wróciliśmy na dokrętki, mieliśmy bezchmurne niebo i oślepiające słońce. Szalejący wiatr zerwał wszystkie dachówki z domu, który skręciliśmy podczas plenerów, i musieliśmy czekać tydzień na nowe, aż przywieziono je z Shannon. Były w innym kolorze. A potem miałam wypadek. W tak długim życiu jak moje wypadki to normalna rzecz. Dwa razy złamałam lewą nogę, dwa prawe ramię, raz lewą rękę, niezliczoną ilość razy połamałam żebra, byłam łamana kołem, palona, przypalana i topiona. Na szczęście mój gatunek jest twardy i nasz przyspieszony metabolizm sprawia, że dochodzimy do zdrowia o wiele szybciej niż ludzie. Świadomość tego czasem doprowadza nas do arogancji... i głupoty. To był dzień przerwy i odpoczynku, niedziela. Kierownik planu powiedział mi, że znalazł dobre miejsce w połowie stoku Slieve More - Wielkiej Góry - i chciałam sama je zobaczyć, zanim zdecyduję, czy wykorzystam je w scenie kręconej pod koniec tygodnia. Narysował mi mapkę i powiedział że po wyruszeniu z parkingu czeka mnie łatwa wspinaczka. Pogoda była idealna, niebo barwy najnajbledszego błękitu. Włożyłam dżinsy, termoaktywną koszulkę, buty do wspinaczki i podjechałam pod górę. Do południa zrobiłam tysiąc stóp od podstawy, prawie połowę drogi na szczyt. Widok na Atlantyk był niebywały. Wyobraziłam sobie dawnych Irlandczyków, stojących w tym miejscu, patrzących na ocean i rozmyślających, co też się kryje po drugiej stronie tej wielkiej wody. Na244

gle opowieści o mnichach i żeglarzach, którzy odkrywali Amerykę stulecia przed Kolumbem, wydały mi się wiarygodne. Wtem załamała się pogoda. Ze słonecznej, bezchmurnej i pozbawionej tchnienia wiatru przeszła w chłodną, potem pochmurną, potem zimną. Zaczęło padać. Nie był to mglisty, „łagodny deszczyk", którym lubią się przechwalać Irlandczycy, ale zimne, zjadliwe, stalowe igły, wbijające się w ciało jak pociski z gwoździarki. W ciągu kilku sekund byłam tak przemoczona, jakbym ubrana weszła do oceanu. Potem runął grad, siekący ciało. Powinnam siąść na tyłku. Powinnam skulić się pod głazem i przecierpieć kilka godzin, mokra i dygocąca. To powinnam była zrobić. Życie jest pełne „powinnam". I większość wypadków jest spowodowana przez „powinnam" i „zamiast". Myślałam o przepoczwarzeniu się. Bez problemu zbiegłabym na dół przemieniona w wilka albo wielkiego psa, nawet w tej spłukującej górski stok ulewie. Ale przemiana wyczerpałaby mnie, doprowadziła do skurczów mięśni i spazmów grzbietu. Nazajutrz czekał mnie cały dzień pracy; nie mogłam poskręcana z bólu dobrze odegrać walki na całego z moją mityczną celuloidową banshee. Poza tym, kiedy ostatni raz przybrałam postać wilka, musiałam dwa razy w tygodniu depilować sobie górną wargę. Tak więc objęłam się rękami, pochyliłam głowę i ruszyłam w dół. Zrobiłam może kilkanaście kroków, gdy poczułam, że coś mnie pchnęło. Wiedziałam, że za mną niczego nie ma; mam tak ostry słuch, że nawet w zacinającym, zamarzającym deszczu usłyszałabym, że ktoś się zbliża. Ale kiedy się odwróciłam, poślizgnęłam się. I upadłam. I spadłam dalej. Sześćdziesiąt stóp w dół. Turlałam się 237

i turlałam po drobnych, ostrych jak brzytwa kamieniach, aż uderzyłam o głaz i wylądowałam dupskiem do góry w rzece mułu. Porozcinana skóra piekła mnie jak diabli. Lewe ramię zmiażdżyłam, chociaż, co dziwne, nie czułam w nim bólu. Lewa łydka była pośrodku złamana, kość pod nieprawdopodobnym kątem sterczała z mięsa. Dwa żebra mi pękły, jedno przebiło płuco, a trzecie utkwiło w przeponie. Złamałam obojczyk. Mój organizm natychmiast przystąpił do pracy. Spoczywające w błotnym grobie zniszczone organy wewnętrzne i ich pokrywa zaczęły pulsować i się naciągać, mięśnie natężać, ścięgna znów owijały łączące się giętkie kości. Moje wampirze ciało dążyło do samoczynnego ozdrowienia. Ale przysięgam, że już po krótkiej chwili od rozpoczęcia tego procesu życie przeleciało mi przed oczami. Jak w kinie. No, powiedzmy, część życia. Nie całe czterysta pięćdziesiąt lat. To przestraszyło mnie bardziej niż ból. Wcześniej wiele razy byłam ranna, poważnie lub powierzchownie, ale zawsze natychmiast wiedziałam, że ozdrowieję. Co znaczyły te migające mi przed oczami kawałki mojego życia? Czy tym razem miałam nie dojść do siebie? W myślach oglądałam obrazki miast: Paryż, Berlin, Sankt Petersburg, Stambuł, Marrakesz. Wszystkie miejsca, w których mieszkałam i byłam szczęśliwa. I natychmiast pożałowałam, że są miejsca, których nigdy nie obejrzałam. Tybet, Peru, Chile, wyspy Galapagos, Argentyna. Czy nigdy nie miałam zobaczyć wielkich żółwi, nigdy nie pokonać konno pampy? Proces wyzdrowienia był bardziej bolesny niż rany. Krzyczałabym z bólu, ale nie miałam siły. Potem dosięgnął mnie chłód i wraz z nim niemal wszelkie doznania ustały. Czułam ostry chłód, ale nie ból. Słyszałam, jak ciało się łączy, spaja, kości skrzypią i się scalają, ale po jakimś czasie zdałam sobie sprawę, że się nie wyleczę; urazy były zbyt 246

rozległe. Ostatni raz nakarmiłam się dobrych kilka tygodni temu i nie miałam odżywczych składników potrzebnych do podtrzymania procesu regeneraqi. Energia, którą wydatkowało moje ciało, usiłując dojść do siebie, była tak ogromna, że zabijał mnie sam wysiłek. Po mojej śmierci nikt nie miał się dowiedzieć, co się ze mną stało. Obiegowe wyobrażenie, że wampiry zamieniają się w proch, nie jest tak bardzo odległe od prawdy. Kiedy umierają ci z nas, którzy przeżyli ponad wiek, natychmiast rozpoczyna się proces gnilny. Wzmożony metabolizm, który podtrzymuje nas przez setki lat, załamuje się niezwykle prędko. Nie zamieniamy się w wyschnięte mumie, ale w płynny, galaretowaty śluz. Gdyby komuś chciało się mnie szukać, znalazłby tylko przedziwną świetlistą galaretę, sunącą błotnistym strumieniem do oceanu. Nie wiem, jak długo leżałam, cofając się w przeszłość, z każdym wspomnieniem będąc bliżej śmierci. Czułam, że gdy dotrę do obrazów z połowy szesnastego wieku, do mojej ojczyzny, umrę. Byłam w XVII wieku, w Konstantynopolu, gdy odnalazła mnie Maral. Wyjechała mnie szukać, gdy tylko lunął deszcz, i znalazła wynajęty samochód na parkingu u podnóża Slieve More. Mogłam pójść kilkoma szlakami, ale znając mnie dobrze, wybrała najbardziej stromy, biegnący na sam szczyt. Później opowiadała, że gdy ruszyła błotnistą, wijącą się ścieżką, usłyszała jakby krzyk młodej kobiety, coś pomiędzy żałosnym łkaniem a triumfalnym wyciem. To pewnie był tylko wiatr. Leżąc na plecach, wpatrzona w niebo, ujrzałam nad sobą postać Maral. Do dnia śmierci będę pamiętać wyraz jej twarzy - jednocześnie grozę, strach, miłość i gniew. Widziałam poruszające się wargi, ale słowa do mnie nie docierały; mój słuch słabł wraz z całym organizmem. Zerwała z siebie kurtkę, okryła mnie i gorączkowym ruchem wy239

jęła z kieszeni telefon komórkowy. Ostatnią rzeczą, na której mi zależało, była wizyta w szpitalu. Ogromnym wysiłkiem woli złapałam za trzymającą telefon rękę i odsunęłam ją od twarzy Maral. - Nie - powiedziałam bezgłośnie. Poruszyła ustami i chociaż niczego nie usłyszałam, zrozumiałam sens słów. Myślała, że majaczę, i była gotowa mnie zignorować. Nie wiem dokładnie, co zwróciło jej uwagę, ale nagle przestała patrzeć mi w oczy; wpatrywała się w moje lewe ramię. Nie mogłam poruszyć głową, nie mogłam pójść wzrokiem za jej spojrzeniem, ale dobrze wiedziałam, co się tam dzieje. Podczas upadku rękawy T-shirta podarły się na ostrych kamieniach i Maral widziała nagie, falujące ciało. Mięśnie i kości przemieszczały się, usiłując się złączyć. Wyglądało to tak, jakby tłuste robaki mrowiły mi się pod skórą. Maral przeniosła wzrok na moją twarz i przycisnęła mi do policzka dwa palce. Do tamtej chwili nie byłam świadoma, że roztrzaskałam sobie kość policzkową. Maral widziała - i czuła - jak delikatne kości suną ku sobie, rozpaczliwie usiłując zająć poprzednią pozycję. Spojrzałyśmy na moją nogę i Maral pobladła, gdy stercząca kość nagięła się ku piszczelowi; jedne komórki sięgały ku drugim, usiłując się połączyć. Maral podniosła wzrok, by tym razem zobaczyć, jak połamane żebra drgają i wiją się pod skórą. Schyliła się. Jej twarz była kilka cali od mojej. .Widziałam odbicie moich oczu w jej oczach. Moje białka były czerwone od krwi. I chociaż nadal nie słyszałam jej słów, odczytałam je z ruchu warg. - Kim jesteś? - spytała. - Wampirem - rzekłam w końcu. - Umieram. Szczegóły w moim polu widzenia zaczęły się rozpływać, mrok ogarnął krawędzie, więc wiedziałam, że koniec jest blisko. Maral sięgnęła po ostry trójgraniasty kamień -jeden z tych, które rozszarpały moją skórę - i rozorała sobie przegub. Mimo otępienia poczułam mięsną, gęstą woń 240

świeżej krwi... a potem Maral przycisnęła przegub do moich ust. Ta chwila, te wrażenia były nie do opisania. Do grobu zachowam ich pamięć żywą i nieskalaną. Nie potrafiłam nad sobą zapanować. Ruszyła przemiana. Kły wysunęły się z dziąseł, przekrwione oczy zacisnęły w szparki, paznokcie przybrały formę szponów, gdy przebiegła przeze mnie świeża krew. Ten widok przeraziłby kogoś mniejszego duchem, odrzuciłby go, ale Maral nadal dociskała przegub do moich ust... i później opowiedziała mi, że zarówno dolne, jak i górne kły zwarły się na jej ciele, tak że gdyby nawet chciała się ode mnie oderwać, nie mogłaby tego zrobić. Księga Powtórzonego Prawa rozdział 12. wers 23. słusznie głosi: we krwi jest życie. I krew Maral przywróciła mnie do życia. Mój niezwykle wyspecjalizowany metabolizm zrobił to, do czego został zaprojektowany - wchłonął składniki odżywcze z krwi spływającej z rozciętego przegubu Maral, składniki konieczne do nakarmienia i podtrzymania przy życiu mojego organizmu. W niespełna dwadzieścia minut kości się złączyły, żebra spoiły, poszarpane ciało zlało w jedno, siniaki zniknęły i skóra znów była dziewiczo czysta. Później ustaliłyśmy, że musiałam wchłonąć blisko pół litra krwi - na tyle dużo, że Maral doznała wstrząsu, zawrotów głowy i była bliska omdlenia, ale odzyskałam siły do tego stopnia, że poczułam energię, jakiej nie miałam od bardzo, bardzo dawna, może od pół wieku lub więcej. Tuliłam ją w ramionach, kiedy omdlewała, i teraz to ja pochylałam się nad nią. Łagodnie przytulałam ją do siebie na brzegu strumienia. Kiedy znów się odezwała, słyszałam każde słowo. - Jesteś wampirem? - Tak. - Zdjęłam z ramion Maral kurtkę i otuliłam ją, uważając, by nie dotknąć przegubu, sinego i spuchnięte249

go po moich nakłuciach i nierównym cięciu, które sama zrobiła. Podniosłam do ust jej rękę i lizałam opuchliznę. Naturalne antyseptyki w mojej ślinie goiły ranę. - Jeszcze chwila i byłoby po mnie. Uratowałaś mnie. Skąd wiedziałaś, jak to zrobić? Maral była śmiertelnie blada i przez chwilę się bałam, że okazałam się zbyt zachłanna. -Każdy wie, czego potrzeba rannemu wampirowi -wymruczała. Powieki jej drżały. -Skąd? - Ciągle pokazują to na filmach. Od tamtej pory jesteśmy nierozłączne.

ROZDZIAŁ 28 STUDIO CITY 13.00 Nazywała się Milla Taylor. Tak naprawdę to zupełnie inaczej, ale trudno było oczekiwać czegoś innego; przecież trafiła do Hollywoodu, do miejsca, w którym Bernie Schwartz stał się Tonym Curtisem, Krekor Ohanian - Mikiem Connorsem, Reginald Keith Dwight - sir Eltonem Johnem. Urodziła się jako Prudence Hotchkiss w Dilton, stan Montana, gdzie na niecałe cztery tysiące mieszkańców jest więcej kobiet niż mężczyzn i gdzie średni roczny dochód wynosi 26389 dolarów. Pracując dla Thomasa DeWitte'a w Beverly Hills, stan Kalifornia, i zarabiając 1500 dolarów tygodniowo, musiała się czuć, jakby wygrała los na loterii. Miała dwadzieścia trzy lata, na zdjęciu na prawie jazdy wyglądała na siedemnaście i nie dostała nawet mandatu. Siedziałem przed mieszkaniem przy Chandler Boulevard, przeglądając krótkie oświadczenie, które złożyła. Było jasne i wyrażone tym dziwacznym językiem, jakiego ludzie używają, wyrażając się oficjalnie. Oglądając Sędziego Judy, widzi się, jak zwykli ludzie zamieniają się w Perry'ego Masona. Milla Taylor powiedziała, że Ovsan-na Moore wdarła się do biura Anticipation, groziła ochroniarzowi, wepchała się do gabinetu DeWitte'a, nazwała go „głupim chujkiem" - z tym nie mogłem się sprzeczać -po czym powiedziała mu, że jeśli jeszcze raz coś spierni243

czy, to go załatwi. „Załatwię cię bezpowrotnie" brzmiał dosłowny cytat. Trudno zakwalifikować to jako grożenie śmiercią, ale na nieszczęście DeWitte został załatwiony i to bezpowrotnie, tak więc ten zwrot nabrał głębszego znaczenia. Taylor mieszkała w nijakim, trzykondygnacyjnym, otynkowanym domu, z brązowym dachem stylizowanym na pagodę. Podwójne szklane drzwi zapewniały bezpieczeństwo lokatorom. Ich nazwiska i numery mieszkań były przy domofonie, z boku. Wybierało się numer mieszkania, lokator odbierał połączenie i zwalniał blokadę zamka, wpuszczając gościa. Tak przynajmniej wyglądało to teoretycznie. Wyłamana gałka drzwi wewnętrznych usuwała konieczność przeprowadzania opisanej operacji. Sprawdziłem, pod którym numerem mieszka Taylor, i otworzyłem drzwi. Stanąłem przed wewnętrznym dziedzińcem. Dokładnie przede mną była fontanna, Budda wypluwający z uśmiechniętych ust wodę do małego, zatkanego liśćmi zbiornika. Za nim był basen w kształcie nerki. Przy brzegu siatkowe plastikowe leżaki, trzy po jednej stronie, dwa po drugiej. Tleniona blondynka, której skóra miała kolor wytartej torby podróżnej, spoczywała plecami do mnie na jednym z leżaków. Przed nią leżały rozrzucone egzemplarze „Variety" i „Reportera". Na głowie miała loczki, niżej jednoczęściowy kostium kąpielowy barwy niedojrzałej cytryny, najniżej chodaki na koturnach. W grudniu. Takie rzeczy ogląda się tylko w LA. Mieszkanie Taylor miało numer 27, więc ruszyłem schodami po lewej stronie. Pokonałem cztery stopnie, gdy blondyna zatrzymała mnie głosem Selmy Diamond, mocnym i chrapliwym. - Pomóc? - Wstała z leżaka i była przy mnie, zanim się odwróciłem. Stała u stóp schodów, trzymając rękę na poręczy. Powinna podkładać głos pod filmowe zajawki; zdra244

dzał dzienną dawkę dwóch paczek papierosów i butelki whiskey. Nawet z odległości czterech stóp czułem drożdżowy odór, słodowy i wysokoprocentowy. Teraz mogłem lepiej jej się przyjrzeć. Miała sześćdziesiąt pięć lat... jeśli tego dnia była w formie. Z tyłu oceniłem ją na czterdziestkę, ale zdradzała ją wyglądająca jak krepdeszyn skóra rąk i nóg. Skóra i twarz, z którą było coś nie tak. - Poliq'a, szanowna pani. - Zgaduję. - Zmrużyła oczy. - Pomóc? - spytała po raz drugi, mrużąc oczy jak krótkowidz bez okularów. -Tak, szanowna pani... - Zszedłem na jej poziom. -Mieszka tu pani? - Najpierw proszę okazać oznakę, panie władzo. Mieszkam tu dość długo, żeby wiedzieć, że nie może pan wejść na górę, nie przedstawiwszy się. - No cóż, może wlała w siebie kilka piw, ale nadal stała twardo na ziemi. - Tak, szanowna pani. - Pokazałem jej oznakę. Nawet się pochyliła i odczytała napis. Inni przeważnie nie zadają sobie tego trudu. - Jestem wywiadowca King. Pokazała idealny uśmiech, uśmiech za dwadzieścia tysięcy dolarów na twarzy za dziesięć dolarów. - Peter King, synek Angeli? To ty wyciągnąłeś tamtego smyka z rzeki? - Ależ tak, szanowna pani. Zna pani moją matkę? - Angie i ja byłyśmy razem w branży, młody człowieku. Nie poznajesz mnie, co? Nigdy nie widziałem tej twarzy, nawet przed liftingiem. Musiałem jednak nakłonić ją do współpracy, a nie sprawiać jej przykrość. - A wie pani, że tak. Tylko mam fatalną pamięć do nazwisk. Jak nie spiszę sobie do notatnika, nie przypomnę sobie za skarby świata. Była pani w tamtym sitcomie, zgadza się? - Jeśli miała sześćdziesiąt pięć lat, w jej czasach musiał lecieć jakiś sitcom. 253

- Och, parę razy pokazałam się w Gomerze Pyle'u i Mr Edzie, takich serialikach dla dzieci, ale pewnie pamiętasz mnie z Captaina Kangaroo albo Bena Caseya. Występowałam gościnnie. Twoja mama i ja skręciłyśmy razem kilka dużych tytułów. Jak się miewa? - Świetnie, proszę pani, dziękuję. Właśnie byłem u niej na lanczu. - Pozdrów ją od Marie Chilcote. Tylko na pewno. Strzeliłem palcami. - Oczywiście, teraz sobie przypominam. Miło mi panią poznać, pani Chilcote. - Wyjąłem notes. - Pozwoli pani, że zadam kilka pytań? - No pewnie. Co chciałbyś wiedzieć? - Pani tu mieszka, zgadza się? - Jestem właścicielką tego budynku, młody człowieku. Mój Alfred odszedł sześć lat temu. Zostałam sama i mam na głowie cały ten dom. Mieszkam pod jedynką, naprzeciwko basenu. - Przyjechałem porozmawiać z jedną lokatorką, Millą Taylor spod dwudziestkisiódemki, ale może najpierw mogłaby mi pani o niej coś opowiedzieć. Wydaje mi się, że tutaj niewiele uchodzi pani uwagi. - Dobrze ci się wydaje. Nie spuszczam żaluzji i mam widok z pokoju dziennego i kuchni. Lubię wiedzieć, co się dzieje. - Pozwoli pani, że usiądziemy? - Podszedłem z nią do leżaka i przyciągnąłem sobie następny. - Co może mi pani powiedzieć o pannie Taylor? - No, poznałam ją, zaraz kiedy przyjechała tu z jednego z tych kowbojskich stanów - Wyomingu, Montany, chyba z któregoś z nich... z Dakoty Południowej? Powiedziała, że chciała stamtąd uciec za wszelką cenę. Nie znała tu nikogusieńko. Wiesz, zwabił ją ten cały blichtr. Zupełnie jak mnie. Pochodzę z Cody w stanie Wyoming, tuż na zachód od Bighorn. Zaproponowałam, że obniżę jej trochę 254

czynsz, jeśli pomoże mi prowadzić dom, ale nie była zainteresowana. Chciała pracować w branży. Więc podzwoniłam tu i tam, umówiłam ją z moim przyjacielem w związku reżyserów, który zawsze potrzebuje pracowników na zlecenie, wprowadzających dane. Zaraz potem dostała świetną pracę, jako sekretarka Thomasa DeWitte'a w Anticipation Stu... - Przerwała i wytrzeszczyła oczy. - O to chodzi powiedziała głosem, który dało się słyszeć w następnej przecznicy. Jeśli Milla Taylor nie była głucha, już wiedziała, że jestem na dole. - DeWitte'a znaleziono martwego w tym klubie sado-maso. - Pochyliła się i schowałem nos w notatniku, uciekając przed smrodem alkoholu i tytoniu. - Jest podejrzana? - Ja tylko zbieram oświadczenia, pani Chilcote. -Kater. Chilcote to moje panieńskie nazwisko. Używałam go w branży. Hm, nie zdziwiłabym się, gdyby była podejrzana. Dopiero się zmieniła, odkąd dostała pracę, i to nie na lepsze, powiem ci. - Mówiła coraz głośniej. Dziwne, że Taylor nie wyszła na balkon, by kazać jej się zamknąć. - Co chce pani przez to powiedzieć? - Och, chodzi o to, jak się ubiera, jak wygląda. Myślę, że ten Thomas DeWitte miał na nią zły wpływ. I na początku nie znała tu nikogo, a teraz zapoznała różne typki, na których widok ciarki chodzą po plecach. Nagle zachciało jej się zostać aktorką. Wzięła sobie menedżera. - W jej ustach zabrzmiało to jak oskarżenie. - Za moich czasów nie miałyśmy menedżerów. Większość z nas nie miała nawet agentów. Teraz każde zero ma menedżerów, agentów i adwokatów od show-biznesu. Podczas mojego krótkiego flirtu ze sławą miałem wszystkich wymienionych specjalistów. Czy to znaczyło, że byłem zerem? -No cóż, powiedziała pani, że chciała być aktorką. Może myślała, że menedżer zdoła znaleźć dla niej angaż. 247

A co z tymi podejrzanymi typami? Narkomani, dziewczyny z ulicy, tego rodzaju element? - Och, nie, skądże. Tu wszyscy są na poziomie... nie to samo co kawałek dalej, na piętrze. Pornosy kręcą. Powinniście przetrząsnąć ten dom. - Zapiszę to sobie. Co z panną Taylor? - naciskałem. -Z jakimi ludźmi się zadaje? - No, jest jeden facet; naprawdę nie z tej planety. Ma w sobie coś takiego, że człowiek nie może na niego spokojnie patrzeć. A jak tylko zobaczy, że mam go na oku, znika. Nie wiem, czy czeka na nią pod domem, czy jak, ale wyskakuje spod ziemi i znika jak duch. A to, że jest taki biały, też wcale mu nie pomaga. Boję się go. - Jest biały? W jakim sensie? To konserwatysta? Biały protestant? Republikanin? - Jak na osobę lubiącą pociągać przed zachodem słońca, była bardzo wnikliwym obserwatorem. To musiałem jej przyznać. Może chciałaby popracować jako profiler. - Nie, biały. Skórę ma białą. To albinos. Coś zimnego ścisnęło mnie w żołądku. - Albinos? Jest pani pewna? -No. Wyobraź sobie Kod Leonarda da Vinci. Tamtego mnicha. Z siwymi włosami i czerwonymi oczami. Białą skórą. Gość świetnie zagrał. Paul jakiś tam. Jest mężem tej pięknej aktorki. - Ęettany. Paul Bettany, mąż Jennifer Connelly - powiedziałem: machinalnie. -1 mężczyzna, którego widziała pani z panną Taylor, jest albinosem? - Nie słuchasz, wywiadowco King. Nie widziałam go z nią; widziałam, jak pląta się przy jej mieszkaniu, wyczekując na nią. Nie skończyła zdania, a miałem pistolet w ręce i biegłem. Eva Casale, ekspertka od efektów specjalnych, była widziana z albinosem, a teraz nie żyje... W połowie balkonu trzeciego piętra wiedziałem, że 248

się spóźniłem. Drzwi mieszkania numer 27 były otwarte i piekący oczy smród krwi i odchodów mieszał się ze smogiem. Przycisnąłem się do ściany przy drzwiach i pchnąłem je lufą. Rój much wyleciał na zewnątrz, zawirował i wrócił do środka. Zaryzykowałem szybkie, krótkie spojrzenie do środka, zanim wszedłem i rozejrzałem się po trzech pomieszczeniach. Milla Taylor oczekiwała mnie w pokoju dziennym, ale nie miała przedstawić mi oświadczenia. Nie miała też wrócić do żadnego z kowbojskich stanów. Przynajmniej nie w jednym kawałku. Jej ciało leżało rozciągnięte na jednym z trzech foteli, stojących przed chromowo-szklaną szafką z telewizorem i sprzętem audio. Jej głowa wieńczyła dwudziestosześciocalowy odbiornik JVC. Krew kapała na podłogę. No cóż... życzeniom Milli Taylor stało się zadość. Niebawem miała się pojawić na szklanym ekranie.

ROZDZIAŁ 29 Palm Springs. Pierwotnie te tereny nazywały się Agua Caliente. Zależnie od tego, komu jesteś gotów uwierzyć, możesz przyjąć, że miano to zawdzięczają hiszpańskim odkrywcom lub też orkiestrze Indian Cahuilla, Agua Caliente Band. Tak czy siak, agua caliente znaczy „ukrop" i byłam niezachwianie pewna, że ładujemy się właśnie w tego rodzaju przyjemność. Klepnęłam Maral w ramię, gdy mijałyśmy Cabazona oraz Pana Rexa i Dinny, dinozaury zbudowane w latach sześćdziesiątych przez Claude'a Bella. Początkowo miała to być przydrożna atrakcja, a teraz jest „muzeum", ośrodek naukowy inteligentnego projektu. Najwyraźniej Noe zapakował na tratwę również dinozaury. - Wiesz, czemu nie cierpię Palm Springs? - zapytałam półgłosem. - Nie jesteś homo? - zasugerowała Maral. - Bardzo śmieszne. - No, może nie dość homo. Nie wiem... jest tam za gorąco? Nie grasz w golfa? Pominęłam te złośliwości. - Od lat trzydziestych mówiło się na to miejsce „piaskownica gwiazd". Elita Hollywoodu przyjeżdżała do Desert Inn albo El Mirador, bawiła się w Palm House i Mink and Manure Club. Każdy aktor, który chciał poszaleć w ta258

jemnicy przed swoją wytwórnią, uciekał do Palm Springs. Aktorki też. Był tu nawet dworzec kolejowy. Nazywali ją Piekielna Stacja, bo kiedy ją zbudowano, wokół była pustka. W latach pięćdziesiątych otwarto spa, wykorzystujące gorące źródła mineralne, i miasto rozkwitło. Sinatra kupił tu dom, Kirk Douglas, Cary Grant, Lucille Bali, Clark Gable. Bob Hope był honorowym burmistrzem. -Więc czego tu nie lubić? Przecież znałaś część tych ludzi. -Zawsze miałam tu przyjaciół. Liberace, Dean, Jane Russell. Poza tym miałam swój klan. I byli inni do mnie podobni, nad którymi nie miałam kontroli. Mieszkali tu od czasu, gdy żyła „moja matka". Przyjeżdżali, szukając prywatności. Ale nie chodziło tylko o ucieczkę przed redaktorami kolumn plotkarskich. Przyjeżdżali tu być sobą. Nigdy nie cierpiałam Palm Springs, bo jest to miejsce, w którym ukrywały się wszystkie wampiry Hollywoodu, robiąc swoje... pijąc krew. To miasto miało tak skandaliczną opinię, że zawstydziłoby Sodomę i Gomorę... ale nie, nie przyjeżdżałam tu z tego powodu dodałam szybko. - Nie jestem taka stara. - Wiem. - Przebywa tu ktoś, kto jest bardzo stary - powiedziałam bardzo cicho. - Tak naprawdę to z jej powodu mój gatunek tu pielgrzymuje. Żeby oddać jej cześć i hołd. Moja dłoń, spoczywająca na ramieniu Maral, drgnęła spazmatycznie i nagle wyrosły mi szpony. Jeśli to zauważyła, nie dała niczego po sobie poznać. Z powrotem osunęłam się wygodnie na miękką skórę i przesunęłam za Maral, by nie widziała mojego odbicia w lusterku. - Kiedy mówisz „oddawać cześć"...? - Bezwiednie położyła nogę na hamulcu i zwolniłyśmy. - To mam na myśli oddawanie czci. Na przykład modlenie się. Składanie wyrazów szacunku. Wielbienie. Również składanie ofiar. 251

Niemal przez całą drogę ruch był zakorkowany. Do Stojedenastki i Palm Canyon Drive trzymałyśmy się Dziesiątki, jadąc w nagle zapadłym milczeniu. Przyglądałam się farmom wiatrowym, zastanawiając się, dlaczego niektóre wiatraki wirują jak szalone, podczas gdy inne są całkowicie nieruchome. Wyglądały jak klauny maszerujące na szczudłach przez nagą arenę. Powietrze było czyste i ostre, a barwy, jakimi słońce obdarza San Gorgonio Mountain, tak piękne, że przez jakiś czas nie myślałam o niczym. W końcu odezwała się Maral. - Grozi ci jakieś niebezpieczeństwo? - Jakieś tak. - Nie było sensu kłamać. - Możesz mi powiedzieć, co się dzieje? - Powiedziałabym, gdybym wiedziała. - To była szczera prawda. - Nie jestem pewna. Serio. Na razie słucham przeczucia. - Wampirzej intuicji? - Czegoś w tym rodzaju. W końcu dojechałyśmy do drogi, której szukałam. To, co powinno nam zająć dwie godziny, trwało cztery i mój nastrój się nie poprawił. - Skręć tu. - Na czym opiera się to twoje przeczucie, możesz mi powiedzieć? - Przyglądałam się, gdy zdjęła rękę z kierownicy, sięgnęła pod fotel, wyjęła niklowanego colta i położyła go na podołku. - Kiedy wczoraj Peter King przyjechał do mnie i zastał mnie samą, okłamałam go. Nie zapomniałam zadzwonić do ciebie ot tak, z roztargnienia; zapomniałam, bo weszłam do pokoju pełnego osobników mojego gatunku - były tam wszystkie wielkie wampiry Hollywoodu, nad którymi powinnam utrzymywać kontrolę. Nie potrafię ci opisać, jakie to było niesamowite, oglądać je wszystkie razem. To rzadki widok. Wyszły z ukrycia, bo się boją o siebie. Mor252

derstwa, najpierw wampirów, a potem mojego personelu, przekonały ich, że policja i prasa odkryją moją prawdziwą naturę. Dały mi wybór: mam znaleźć mordercę albo zniszczyć mój klan i się wycofać. - Wycofać! Chcesz powiedzieć... - Oficjalnie miałabym umrzeć. Nieoficjalnie ukryłabym się na wiek czy dwa. - A w razie twojej odmowy? - Nie pozwolą mi na odmowę. Wielkie wampiry Hollywoodu wyjdą z każdej opresji. Przeszliśmy to już nie raz. Niszczyliśmy klany, zmuszaliśmy aktorów i aktorki do odebrania sobie życia albo zniknięcia. Wszystko w ramach samoobrony. - Dlaczego te morderstwa wprawiły je w takie przerażenie? - zdziwiła się Maral. - Przeraził je sposób postępowania tego łowcy - powiedziałam, równocześnie uświadamiając sobie w końcu całość wydarzeń. - Charakter tych mordów. Rozmyślnie wzięto na cel obie połówki mojej egzystenq'i: wampi-rzą i ludzką. Ktoś postanowił zdruzgotać nie tylko mnie, ale również mój świat. Tak więc wampiry zebrały się, aby przedstawić mi ultimatum. - Skąd ten łowca tak dużo wie o tobie? - spytała Maral. Zmarszczyła brwi, a potem nagle wytrzeszczyła oczy. Zrozumiała. - Myślisz, że to też wampir - szepnęła, dochodząc do tej samej konkluzji co ja wcześniej. Skinęłam głową. - Jest taka możliwość. Ale żaden wampir, który wydałby mi wojnę, nie zrobiłby tego bez pozwolenia najstarszego wampira w Ameryce Północnej. Teraz wojny między wampirami są bardzo starannie kontrolowane; poprzednie starcia na Krymie i w Transylwanii doprowadziły do niemal całkowitej zagłady naszego gatunku. - Ale ty jesteś potężna... bardzo potężna - powiedziała z nutką powątpiewania w głosie. 261

Pokręciłam głową. - Potężna wedle ludzkich standardów, ale słaba z wam-pirzego punktu widzenia. Pamiętaj, nie jestem taka wiekowa. Solgar jest ode mnie dwa razy starszy. Z drugiej strony mam wpływ na to, co się tu dzieje. Jestem kasztelanką Hollywoodu, a ponieważ Hollywood jest jednym z najbogatszych miast tego świata, władza nad nim daje mi niezwykłą potęgę. Jako kasztelanka mam prawo do dziesiątej części wszystkich zarobków wampirów, które pozostają pod moją ochroną. Słyszałam, jak Maral przełyka ślinę. - Przypomnij mi, żebym cię poprosiła o podwyżkę. - Niełatwo to ukryć przed urzędem skarbowym. Ale Solgar ma za sobą stulecia praktyki. Był bankierem Me-dyceuszy. Wjechałyśmy do miasta i skręciłyśmy na prawo, w via Escuelo. -Kiedy się to skończy - powiedziałam wesołym tonem - wrócimy tu kiedyś i pokażę ci stację benzynową Alberta Freya przy dolnej stacji kolejki górskiej, dom Neutry i mój ulubiony latający spodek Boba Hope'a. - Już się cieszę - odparła na to Maral. Jej głos wyrażał z gruntu przeciwne nastawienie. - Jedź dalej tą drogą. Zaprowadzi nas do podnóża gór, w pobliże rezerwatu Agua Caliente. - A ta- „przyjaciółka rodziny", którą jedziemy odwiedzić... ta osoba, która cię nienawidzi... - To nie jest osoba. - To do niej przyjeżdża twój gatunek, oddawać jej cześć i hołd? - O, tak, to wampir królewskiego rodu. Odwiedzimy prawdziwą legendę i prawdopodobnie najstarsze stworzenie na tej planecie - Lilith, Nocną Wiedźmę.

ROZDZIAŁ 30 BEL AIR 14.00 Wezwałem karetkę, żeby zabrała ciało, a potem nic nie robiąc, czekałem na Jake'a Longa. Pani Kater bardzo się przejmowała... stanem pokoju. Ekipa techniczna przyjechała razem z Jakiem. Powiedziałem im, ile wiedziałem - ale nie było tego dużo. Lekarz wygłosił opinię, że Milli Taylor oderwano głowę bardzo podobnie jak kilku ofiarom w Ostrej Obróbce. - Oderwano? - spytałem. -Jak odrywasz skrzydełko czy nóżkę kurczakowi -wyjaśnił. Pozostałe pomieszczenia były nietknięte, drzwi nie nosiły śladów włamania. Kiedy wychodziłem, Jake uruchamiał komputer ofiary. Powiedziałem mu, żeby miał oko na każdego albinosa czy choćby bladego faceta i że spotkamy się na komendzie. Musiałem złożyć wizytę pewnej osobie. Morderstwo Milli Taylor najzwyczajniej w świecie nie wydawało się związane z pozostałymi. Nie była gwiazdą filmową; nie była związana z Ovsanną. Pracowała dla Thomasa DeWitte'a tylko krótko. Jedyną osobą mającą jakikolwiek motyw, by ją usunąć, była Ovsanna. To było tak oczywiste, że wydawało się z góry ustawione. A może to tylko ja chciałem tak czuć. 255

I był jeszcze jeden drobiazg... Ovsanna za żadne skarby świata nie mogła wiedzieć, że Milla złożyła nam oświadczenie. Próbowałem się połączyć z Ovsanną, ale ani numer domowy, ani komórka nie odpowiadały. Za każdym razem odzywała się poczta głosowa. Wracałem przez wzgórze, jadąc Beverly Glen, więc nie musiałem nadkładać wiele drogi, by znów dotrzeć do Stone Canyon. Może Ovsanna się zaszyła w domu i w ogóle nie przyjmowała telefonów. Przed posiadłością nie było reporterów. Bramę szczelnie zamknięto i gdy przed nią podjechałem, uznałem, że Ovsanny pewnie nie ma w domu. Wychylałem się, chcąc nacisnąć guzik interkomu, gdy z krzaków coś się wyłoniło i serce podskoczyło mi w piersiach. - Jezu, Eddie, mało cię nie zastrzeliłem! - Prawdę mówiąc, ręka nawet mi nie drgnęła. Wątły Eddie podniósł cyfrowego canona EOS i usłyszałem pomruk aparatu, gdy zrobił szybkie pięć ujęć. -Odznaczony policjant bohater, wywiadowca Peter King przybywa do domu Ovsanny Moore z nakazem aresztowania - wydeklamował fotoreporter. Wątły Eddie Albert jest jednym z człowych paparazzi naszego miasta. Jeśli obejrzałeś zdjęcie najmodniejszej gwiazdki miesiąca wysiadającej bez majtek z limuzyny, obejrzałeś dzieło Eddiego. To jemu udało się zrobić zbliżenie Oscara w tyłku Jasona Eddingsa, kiedy wydobywano aktora z limuzyny. Pewnie zarobił dwadzieścia pięć tysięcy dolarów za tę jedną fotografię. Całe honoraria wydaje na jedzenie i szelki. Eddie waży 150 kilogramów, co do grama, i ma zbiór szelek na każdy dzień roku. Są mu niezbędne do utrzymywania na brzuchu spodni rozmiar 50. Dzisiaj były w pionowe biało-czerwone paski, z turkusami na żabkach z brązu. Wątły Eddie ma pewnie moje lata; wygląda dziesięć lat starzej. Głowę ma łysą jak kolano, ale 256

pielęgnuje długie, sumiaste wąsy, które nadają mu wygląd wiecznej żałości i smutku. - Tracisz swój czas, wywiadowco. Wyjechała. Coś musiało się pokazać na mojej twarzy, bo Eddie szybko się cofnął i zrobił następną serię zdjęć. - Frustracja ukazuje się na twarzy wywiadowcy Petera Kinga... - Zamknij się, Eddie. Pewnie byłeś tu, kiedy wyjeżdżała. Pewnie masz wszystko na karcie. - A jak inaczej? - Podniósł drugi aparat wiszący mu na szyi, nikon z teleobiektywem. - Ktoś tam nadal jest? Asystentka? - Nie, asystentka wyjechała dwadzieścia minut wcześniej, czarnym SUV-em. - Kiedy to było? - Koło południa. Reszta chłopaków dała za wygraną, jak zobaczyli SUV-a, ale wyczułem, że to wybieg, i zostałem. - Wybieg? - No, wybieg. Właściwe słowo, nie? Czyta się Dorothy Sayers. Przygody lorda Wimseya. W mojej robocie ma się dużo czasu. - No więc, co prowadziła Ovsanna Moore, kiedy zastosowała ten swój wybieg? - Srebrnego mercedesa SLR McLarena. Model za prawie półbrykieta dolarów. Trochę trudno przejechać czymś takim niepostrzeżenie. - Poza tym ktoś przyjeżdżał albo wyjeżdżał? Ktoś został w domu? -Nikt, ale nie wydaje mi się, żeby wyjeżdżały na długo. - Skąd ten wniosek? - Nie wzięły bagażu. - Wyszczerzył zęby. Lata nie widziały dentysty. - Zrobiłem im kilka zdjęć, jak wyjeżdżały. - Pokazał mi serię niewyraźnych ujęć. - Akurat maksy265

malny zoom. Widzisz, żadna nie wstawia walizek. Albo kręcą się w pobliżu, albo wrócą. - Cholera! - Sfrustrowany uderzyłem w kierownicę. Eddie dokonał jakichś operacji z aparatem i powiedział chytrze: - Ale moglibyśmy wejść do środka i się rozejrzeć. Znam kod do bramy. - Co? - Zagotowałem się w środku. Po wszystkim, co powiedziałem tym kobietom, po ostrzeżeniach, że powinny się pilnować, któraś podała Wątłemu Eddiemu kod do bramy? Co one sobie wyobrażały? - Kto ci go dał? - No, nikt. Sam go zdobyłem. - Eddie pochylił się do okna samochodu i odwrócił do mnie tyłem canona. Na dużym wyświetlaczu migały kolejne ujęcia, aż w końcu się zatrzymały. Częściowo widoczny samochód, chyba lexus 470, zatrzymuje się przed bramą. Następne ujęcie: ręka z wprostowanym palcem wskazującym wychyla się z okna samochodu. Zbliżenia palca naciskającego klawisz panelu zamka bramy. Eddie pewnie nastawił migawkę na zdjęcia seryjne. Kolejne ujęcia utrwaliły palec naciskający inny klawisz. Kazałem mu kilka razy powtórzyć całą sekwencję, aż dobrze wszystko zapamiętałem. - Wprost niezwykłe - powiedziałem, odbierając od niego aparat i odwracając go tyłem do siebie. Wybrałem MENU, znalazłem FORMATUJ i odczekałem, aż cała gigabajtowa karta pamięci zostanie sformatowana na nowo. Bez słowa oddałem mu aparat. - Teraz zjeżdżaj stąd. - Hej, myślałem, że może wszedłbym tam z tobą, zrobił kilka fotek ogrodu, może kilka przez okna... - Eddie. To byłoby włamanie. - Zawsze moglibyśmy się podzielić... - Ani słowa! Nawet myślenie o tym jest nielegalne. Teraz wynocha, zanim znajdę coś, za co cię aresztuję. Może za odmowę wykonania polecenia przedstawiciela władz. Ruszaj się! - Otworzyłem drzwi, wypychając go sprzed 258

bramy na ulicę. Wyglądał, jakby miał się rozpłakać. Poczekałem, aż wsiądzie do swojego wozu - świeżo odmalowanego forda fairlane z lat sześćdziesiątych. Odjechał, pokazując mi środkowy palec. Dopiero wtedy podszedłem do bramy i wprowadziłem zapamiętany kod. 1-5-5-0. Okazał się właściwy. Elektryczne silniki ruszyły i brama zaczęła się otwierać. - Dzięki, Eddie - powiedziałem, wskoczyłem z powrotem do jaguara i wjechałem do środka. Brama się zamknęła za mną. Ciekaw byłem, ile czasu zajmie mu odkrycie tego, że skasowałem mu zdjęcia. Gęsi zaczęły gęgać i skrzeczeć, gdy pojechałem podjazdem i zatrzymałem się przed frontowymi drzwiami. Przez chwilę siedziałem w samochodzie, wypatrując znaku życia, ale nie dojrzałem żadnego. W końcu wysiadłem z wozu i obszedłem dom. Widocznie nie spodziewano się gosposi, bo tylne drzwi nie były otwarte. Mogłem zajrzeć przez okna. Wszędzie panował ład i porządek, tak jak rano, gdy wychodziłem. Ovsanna zostawiła kilka zapalonych świateł, co chyba świadczyło, że nie zamierzała szybko wrócić. Musiałem ją odnaleźć. Albo żeby uchronić ją przed śmiercią, albo żeby powstrzymać ją przed zamordowaniem kogoś innego. Znów spróbowałem połączyć się z Ovsanną, dzwoniąc na numer jej komórki; odpowiedziała mi poczta głosowa. Tak długo, jak telefon był włączony, mogłem śledzić jej miejsce pobytu, ale uzyskanie pomocy firmy telekomunikacyjnej bez nakazu sądowego zabrałoby zbyt wiele czasu. Spisałem numery SUV-a, kiedy rozmawiałem z Ovsanną, i obejrzałem mercedesa zaparkowanego przed garażem w tamtą noc, gdy Maral zadzwoniła do mnie w panice. Był świeżo z fabryki, miał za przednią szybą tymczasowe tablice rejestracyjne, na których umieszczono wszech267

obecne logo dilera. Poniżej była jego służbowa wizytówka. To ułatwiło mi dalsze kroki. Zadzwoniłem do salonu Auto Steigler w Encino i poprosiłem o połączenie z panią Schyjer. - Tu Renee. - Tu Peter, Renee, głos z przeszłości. - Peter King? Ty sukinkocie, jak leci? Ile to, trzy lata? Widziałam cię w porannych wiadomościach. Wyglądałeś na zmęczonego. - Dziękuję. Słuchaj, mam prośbę. - No, nic się nie zmieniłeś, co? Zawsze od razu do rzeczy. Przysięgam na Boga, Peter, nie wiem, jakim cudem ludzie to znoszą. - To zasługa mojego nieprzepartego uroku. I mojej długiej pamięci. Co to powiedziałaś, kiedy spotkaliśmy się ostatni raz... że mam u ciebie wielki dług wdzięczności? - A masz. Wiesz, że masz. Kenny wciąż szlajałby się po ulicach, gdyby nie ty. Więc co mogę dla ciebie zrobić? Pożyczyć ci samochód, żebyś mógł olśnić następną panią King? - Coś o wiele prostszego. Przynajmniej dla ciebie. Potrzebuję kodu dostępu do systemu Teletrac. Chodzi o samochód, który dopiero co sprzedaliście. Srebrny McLaren SLR. -Jezu, Peter, to samochód Ovsanny Moore. W ciągu ostatniego pół roku tylko jej sprzedaliśmy srebrnego McLarena. Sama przygotowałam dokumenty. - Możesz mi pomóc? - Coś jej grozi? - Nie odpowiedziałem i sama dośpie-wała sobie resztę. - Chodzi o Kinowego Kosiarza, nie? Byłeś u niej dziś rano. - W jej głosie pojawił się niepokój i wiedziałem, że trafiłem na kolejną zagorzałą fankę Ovsanny. Takie zbiegi okoliczności ułatwiają pracę. - Muszę ją odnaleźć, Renee, i to szybko. Dlatego nie załatwiam tego urzędowo. Potrzebuję tego kodu dostępu. 260

- Zaczekaj. Zmieniła tryb połączenia na oczekujące i słuchałem Weirda Ala Yankovica śpiewającego w kółko dwie linijki Weasel Stomping Day, zanim znów się odezwała. Kiedyś muszę sobie ściągnąć tę piosenkę. - Jesteś tam, Peter? Mam ten kod. - Jedź. - To „życiewieczne". Małymi literami, bez spaqi. Dziwny wybór, nie? - W życiu Ovsanny Moore jest wiele dziwnych rzeczy, Renee. Życiewieczne to drobiazg. Kiedy tylko otrzymałem kod dostępu do systemu, reszta poszła łatwo. Zadzwoniłem do Dela Delaneya i kazałem mu wejść do systemu Teletrac, przy czym miał to zrobić ze swojego prywatnego laptopa, a nie z żadnego komputera komendy. Patrząc pod względem prawnym, wpływałem na mętne wody. Na zakończenie tego wszystkiego czekała mnie masa wyjaśnień. Ale jeśli rozwiązałbym sprawę, kapitan by mnie ozłocił, a jeśli nie... wtedy nic nie miałoby znaczenia. Delowi znalezienie mercedesa Ovsanny zajęło około sześciu minut; parkował między Sepulveda Boulevard a Dziewięćdziesiątą Szóstą, przy lotnisku. Wysłałem Milmore'a, każąc mu sprawdzić firmę parkingową, i wróciłem na komendę, porozmawiać z kapitanem. Podjeżdżałem pod komendę, gdy odezwała się moja komórka. Milmore. -Nie poleciała, partnerze. Nie wystawiono biletu na nią ani na jej dziewczynę, nikt odpowiadający ich opisowi nie wszedł na pokład samolotu, komercyjnego ani prywatnego. - Milmore chodził na uniwersytet stanowy Wy-omingu w Laramie, w związku z czym wysławiał się jak kowboj po studiach. To odlotowy wózek. Obsługa pamięta, że Moore nie miała bagażu. Zostawiła merca i odjechała czarnym SUV-em, prowadzonym przez blondynkę. 269

Kiedy pracownik spytał, na kiedy ma przygotować wóz, powiedziała, że chyba na wieczór. Ma zadzwonić. - Nie powiedziała, dokąd się wybiera? - Nie. Ale rozmawiała z blondynką. Pracownik usłyszał, że jazda ma im zabrać dwie godziny. Pojechały do Palm Springs, partnerze.

ROZDZIAŁ 263 Prawie każdy dom w Palm Springs cieszy się mniej lub bardziej naciąganym tytułem do chwały; Einstein spał tu, Zanuck umarł tam, a tutaj Elvis rozwalił strzałem z rewolweru telewizor. Ten dom pierwotnie należał do Króla. W pewnym okresie miał cztery domy w Palm Springs -i w każdym dziewczynę. „Moja matka" utrzymywała z nim znajomość w latach pięćdziesiątych. Zaśpiewał Love me tender na jej przyjęciu urodzinowym w Sands, w Vegas. Nigdy mnie nie ciągnęło, by go przemienić; po prostu był zbyt zniszczony, a pomyłka z Rudolphem też mnie czegoś nauczyła. Ten dom był kryjówką Elvisa. Nawet jego najbliżsi, zwykle nieodstępni kumple nie mieli o nim pojęcia. Tak naprawdę to istna forteca. Trzy kondygnacje kamienia i stali wbudowane w górskie zbocze, otoczone kamiennym murem wysokim na piętnaście stóp, z fosą wewnątrz. Elvis trzymał w niej aligatora. Kiedy byłam tam ostatni raz, pluskały się w niej czerwonobrzuche piranie. Główna, dwuskrzydłowa brama wygląda jak wrota kościoła w meksykańskiej wiosce. Jednak tu zniszczone i wypłowiałe od słońca belki kryją solidny stalowy rdzeń. O ile wiem, dziesiątki lat minęły od chwili, w której otwarto je ostatni raz. Na lewo od bramy jest stalowa furta, za którą wąski kamienny mostek spina brzegi fosy. 271

Furta jest niska, przemyślnie tak zaprojektowana, by naraz mogła wejść tylko jedna osoba, pochylona i zdana na łaskę i niełaskę osób wewnątrz. Z poprzednich wizyt wiedziałam, że są tam strażnicy, dużo strażników... i żaden z nich nie jest rodzaju ludzkiego. Stworzenie, które zamierzałam odwiedzić, otaczało się najdoskonalszymi wojownikami ze świata wampirów: zawziętymi istotami płci żeńskiej z klanów Dearg Due i Boabhan Sith. Oczekiwały mnie również w połowie człowiecze dhampiry, może nawet wilkołaki i zmiennostwory, ludzie przemieniający się w zwierzęta. Nieśpiesznie wysiadłam z samochodu, wiedząc, że każdy mój krok jest obserwowany i rejestrowany. Podeszłam do drzwi kierowcy i pochyliłam się do okna. - Zablokuj drzwi i pozostań w środku. Będę tam przynajmniej pół godziny, ale nie dłużej niż godzinę. Nie wysiadaj. Bez względu na okoliczności. Nie rozmawiaj z nieznajomymi... - Nie jestem dzieckiem... - zaczęła Maral, uśmiechając się, ale uśmiech przygasł, gdy zdała sobie sprawę, że mówię poważnie. - .. .bez względu na to, jak będą wyglądali - młodociany punk, starsza pani, licealna cheerleaderka albo wyzywająco przebrany transwestyta. To będą wampiry, Maral. I do tego nie moje. Nie będą chciały sprowokować sceny; ostatnia rzecz, na której im zależy, to zwrócenie na siebie uwagi. Ałe mogą próbować wywabić cię z auta. Ignoruj je; nawet na nie nie patrz - niektóre klany potrafią hipnotyzować. Nie rozmawiaj z nimi. Jeśli ci powiedzą, że prosiłam, abyś przyszła, wiedz, że to kłamstwo; mówię ci teraz, absolutnie cię o to nie poproszę. Nigdy. - Bo ta osoba zjada ludzi. - Dosłownie. - Weźmiesz ze sobą broń? - Nie ma sensu. Zatrzymaj ją dla siebie. Jeśli ktoś się 272

zbliży do samochodu, strzel mu w gardło. Postaraj się, żeby pocisk oderwał mu głowę. - Co mam zrobić, jeśli nie wrócisz po godzinie? - spytała Maral, patrząc na zegarek, który podarowałam jej na ostatnią Gwiazdkę. Nagle zastanowiłam się, co jej dam na te święta, i zdawszy sobie sprawę, że wszystko zależy od tego, jak przebiegnie następne pół godziny, uznałam ten problem za akademicki. - Jeśli nie wyjdę w ciągu godziny, odjedź. Wróć do LA i powiedz Peterowi Kingowi, że wezwano mnie tu telefonicznie. Niech on się tym zajmie. - Zachowałam obojętny wyraz twarzy i starałam się nie patrzeć w twarz Maral, gdy mówiłam dalej. - Prawdopodobnie teraz jesteśmy obserwowane, więc nie reaguj na to, co powiem. Jeśli się nie wynurzę w ciągu godziny, prawdopodobnie będzie to oznaczało, że w ogóle nie wyjdę. I nie będzie sensu szukać mojego ciała, bo nic po nim nie pozostanie. Na dole dużego sejfu, za Dalim, znajdziesz bąbelkową kopertę. Jest w niej ostatnia wersja mojego testamentu. Właśnie go zmieniłam i nie skorzystałam z usług Solgara. Prawie wszystko zostawiam tobie. Jest tam też trochę gotówki. Weź ją, leć do Genewy i odbierz spadek. Na kartce papieru znajdziesz kilka nazwisk i numerów. To dane ludzi, którzy się specjalizują w tworzeniu nowych tożsamości. Skorzystaj z ich usług, Maral, i rób, co chcesz, poza jednym. Nie wracaj do Hollywoodu. Więcej, byłoby lepiej, gdybyś w ogóle nie wracała do Ameryki. -Przerażasz mnie, Ovsanno - powiedziała drżącym głosem Maral. W mroku jej oczy wyglądały niczym wielkie szare paciorki skąpane w niewypłakanych łzach. - Jeśli ten wampir zdecyduje się mnie zabić, zabije też ciebie. Przez milenia chroniła swoją tożsamość i prawdę o egzystencji wampirzych klanów. Nie może pozwolić ci żyć. 265

- Kim ona jest? Kim jest ta Lilith? - To matka wszystkich wampirów. Każdy wampir zna legendę o Lilith. Ale cała ta wiedza jest nieprawdziwa. Z czasem legendy mitologie i religie połączyły się w opowieść, do której Lilith z wielką dozą przyjemności dołożyła swoje. Przecięłam cichą ulicę, zmierzając prosto do niskiej, sklepionej furtki, całkiem świadoma, że być może wchodzę w pułapkę. Jako najwyższy godnością wampir w tym kraju tylko ona mogła autoryzować atak na mnie i mój klan. Przedwieczni nazywali ją Lilith i Nocną Wiedźmą. Z pewnością była najstarszym stworzeniem w Ameryce Północnej i może na całym świecie. Twierdziła, że była pierwszą żoną Adama - przed Ewą - i że została wypędzona z raju, bo nie chciała ulec prostackim seksualnym zachciankom Adama. Na brzegach Bosforu zadawała się z demonami i po jakimś czasie urodziła pierwszego wampira i zmiennostwory, ludzi przemieniających się w zwierzęta. Większość z tego to kompletna bujda. Jest wiekowa, zgoda. Solgar twierdzi, że ma tysiące lat. Wiem, że była na Ziemi przed Chrystusem, ale to, czy była żoną Adama, pozostawiam do rozstrzygnięcia teologom. Wiem na pewno, że nie jest czystej krwi wampirem. Była po części człowiekiem. Nie przeszła też przemiany. Poświęciłam lata, badając w tajemnicy jej historię, przedzierając się przez miriady legend i fragmentarycznych opowieści związanych z jej imieniem. Wierzę, że w starożytnym Sumerze opętał ją wąż demon Akhkharu i spłodziła z nim dhampira. Pierwsze dhampiry były niewiarygodnie potężne, dysponując najlepszymi atrybutami tak ludzkich, jak wampirzych rodziców. Jestem przekonana, 274

że Gilgamesz był jednym z jej dhampirzych synów. Nie wątpię, że parzyła się zarówno z nim, jak i z najdawniejszymi i najpotężniejszymi wampirzymi przodkami. Nigdy nie została przemieniona. Ale nie mogła się z nimi pokładać i rodzić im potomstwa, nie przejmując od nich pewnych wampirzych cech. Z czasem urodziła więcej wampirów i hybryd, ludzi przemieniających się w zwierzęta i na odwrót. I Bóg wie co jeszcze. Teraz... hm, teraz nikt nie wie, kim jest. Poza tym, że jest szalona do szpiku kości i zaprawdę potężna. I zdolna do wszystkiego. Stalowa furta się otworzyła, zanim przecięłam ulicę. Stała w niej ruda, zielonooka młoda kobieta, która uśmiechała się po wampirzemu, zaciskając usta. Jej cera i kolor włosów sugerowały, że była grecką strzygą lub irlandzką Dearg Due. - Oczekujemy cię od jakiegoś czasu - powiedziała z akcentem, którego nigdy nie słyszano w Irlandii. Proszę za mną. Nie jestem wysoka, ale byłam zmuszona schylić głowę, wchodząc przez zaokrągloną u góry furtę. W tej pozycji byłam niewiarygodnie bezbronna. Musiałam się mocno ugryźć od wewnątrz w policzek, opanowując pragnienie, by nie spojrzeć w górę i nie sprawdzić, czy ostrze - automatyczne lub trzymane w czyjejś ręce - nie kryje się w cieniach nad moją głową. Teren wcale się nie zmienił od ostatniego razu, kiedy tam byłam. Juki, agawy, kolczaste opuncje i kaktusy chol-la tworzyły barierę po drugiej stronie fosy, marząc tylko o tym, aby pociąć każdego intruza, który się wywinie piraniom. Marihuana, psianka czarna i ciemiernik pokrywały teren aż do domu, trujące, halucynogenne i piękne. Nie tak piękne były patrolujące teren dhampiry, uzbrojone w broń automatyczną, z wilkami i psami u boku. Te stworzenia to niezwykła odmiana wampira, która może 267

się przemienić w zwierzę, ale zawsze tylko w to samo. Zwykle w zwierzęcej postaci czuły się lepiej i z upływem lat całkowicie rezygnowały z ludzkich kształtów. Umierały jako zwierzęta. Kto wie, może Lilith je zrodziła. Wszędzie wokół był ruch i zauważyłam koszmarne stwory, jak żywcem przeniesione z Notre Dame. Udało mi się zachować niewzruszony wyraz twarzy, gdy w oknie pojawiła się istota jak stworzona ręką Raya Harryhausena7 i wbiła we mnie wzrok. W najmniejszym stopniu nie przypominała człowieka. Dołączyła do niej druga. W porównaniu z tą pierwszą wydała się prawie ładna. Ich żółte jak siarka ślepia śledziły moje kroki i przysięgłabym, że widziałam migocący rozwidlony jęzor. Ale wampiry są samotnikami, zwłaszcza te wiekowe. Co one tu robiły? Wtedy się zorientowałam, że doprawdy dzieje się coś bardzo złego; to były stare wampiry - bardzo stare, legendarni przedwieczni. W miarę starzenia się wampiry przybierają wygląd jaszczurów, niemal smoków. Niektóre całkowicie czernieją; innym wyrastają skrzydła i ogony, jeszcze inne kurczą się, garbią i przypominają trolle. Człowiek być może wywodzi się od wielkich małp; my być może mamy za prarodziców wielkie jaszczury. Ale bez względu na to, jak przedstawia się prawda, w końcu wszyscy stajemy się obrazą dla ludzkiego oka. Pozą Lilith. Jest niezmienna. Może sprawia to jej ludzka krew, może to efekt opętania przez demona, może pokładania się z własnymi synami dhampirami - kto wie? Nie zmienia się. Dearg Due, krwiopijczyni, szła przede mną, wyzywająco kręcąc biodrami, pewna, że za nią idę. Nie miałam zbytniego wyboru. Przeszłyśmy most i wkroczyły do domu, na drugi poziom, mijając stalowe drzwi, za którymi 268

7Producent filmowy i twórca efektów specjalnych.

było główne pomieszczenie. Pamiętałam, że jeszcze wyżej urządzono siedem sypialni. Każda miała własną łazienkę z czarną marmurową wanną i kominkiem. W suterenie była kuchnia, sala ćwiczeń, gabinet i pokoje służby. Ponieważ cały dom wrastał w górę, z tyłu nie było okien. Sięgające od podłogi do sufitu kuloodporne szkło obiegało trzy czwarte domu wychodzące na pustynię, ale widać ją było tylko z najwyższego poziomu. Niższe zasłaniał mur. Hol świecił pustkami, nie licząc wielkiego, kryształowego żyrandola Baccarata. Słońce zachodziło i cienie pomieszczenia zionęły lodowatym chłodem. - Zaczekaj tu. - Krwiopijczyni zniknęła w półmroku. Zignorowałam to polecenie i weszłam do salonu. Chciałam obejrzeć jak najwięcej pomieszczeń. Po drugiej stronie holu dojrzałam mały ogród i basen, bez którego widocznie nie dało się obejść. Stwór, który w nim pływał, wyglądał na istotę z epoki kredowej - chyba był to mozazaur, przodek jaszczurów. Światło szybko gasło i niebawem miała przyjść noc - co nie jest problemem dla mojego gatunku. Oczekiwałam, że z zapadnięciem ciemności pojawią się przedwieczni. Są szczególnie wrażliwi na światło. Naliczyłam ich już z dziesięcioro. Do tego dochodziły dham-piry i zmiennokształtni. Kiedy dodałam do nich wielkie wampiry Hollywoodu, mogłam powiedzieć, że w ciągu niespełna dwóch dni ujrzałam więcej osobników mojego gatunku niż w ciągu całego poprzedniego stulecia. Nasuwało się pytanie: Dlaczego Lilith zgromadziła tyle wampirów? I jaki to miało związek ze mną? Do salonu weszły dwie krwiopijczynie i bez słowa rozdzieliły się, stając przy drzwiach, aby uniemożliwić mi dalszą wędrówkę w głąb domu. Na swój sposób były piękne i gdybym nie była tak skupiona na Lilith i mojej prawdopodobnej zagładzie, być może czerpałabym pewną przyjemność z ich widoku. A tak tylko patrzyłam w okna i czekałam. 277

I czekałam. Wredna suka przetrzymała mnie prawie dziesięć minut, stosując najstarszą metodę demonstraqi władzy, jaka figuruje w każdym podręczniku rządzenia. Musiałam opanować wściekłość. Nie chciałam przemiany. A potem coś kwaśnego wpłynęło do pokoju, woń czegoś dawno martwego i zmumifikowanego, starej krwi i gnijącego mięsa, i nawet jeszcze zanim padło pierwsze słowo, wiedziałam, że to Lilith stoi za moimi plecami. - Ach, legendarna Ovsanna Moore, pierwszy pisk horroru. - Głos był ledwo ludzki, wyzbyty intonacji i akcentu. Odwróciłam się i zobaczyłam Lilith, matkę wszystkich wampirów, najstarszą żyjącą istotę, odpowiedzialną za dhampiry i klany zmiennokształtnych, źródło wszelkiego zła na ziemi. Wyglądała kropka w kropkę jak Bette Davis w Co się zdarzyło Baby Jane?

ROZDZIAŁ 32 PALM SPRINGS 15.00 Palm Springs. To miało sens. Jeśli Moore i Maral były kochankami, Palm Springs było dla nich wymarzonym miejscem. Zostawiłem jaguara na moim miejscu parkingowym, wziąłem radiowóz i pojechałem drogą ekspresową, La Cienega, wyciskając z samochodu osiemdziesiąt pięć mil na godzinę. Włączyłem koguta. Nie wiedziałem, dokąd dokładnie mam jechać, ale musiałem dotrzeć na miejsce, zanim ktoś straci głowę. Dosłownie. Zadzwoniłem na komendę, do Delaneya. - Jesteś mi potrzebny. Sprawdź akta własności Moore i Maral McKenzie, Del. Szybko. W Palm Springs, a może Palm Desert. Zobacz, czy nasze panie coś tam mają. - A w Rancho Mirage? Taka zamożna dama jak Moore powinna mieć coś w Rancho Mirage. - Dobra myśl. Jeśli na nic nie trafisz, zacznij wydzwaniać po hotelach. Sprawdź, czy nie zarezerwowały gdzieś pokoju na dzisiejszą noc. Sprawdź w naszym systemie, może wyskoczy czarny SUV lexus Moore. Numery rejestracyjne są w aktach sprawy Casale. Jadę tam i muszę je znaleźć. Będę pod komórką. Zaczął mi mówić, żebym był ostrożny, ale mu przerwałem. Znak „Zachowaj ostrożność" miałem już z głowy. Instynkt podpowiadał mi, że na tej szachownicy partia 271

w szybkim tempie zmierza do końcówki... w której będzie wiele bardzo brzydko poharatanych figur i pionków. Czyli trupów. Dojechałem do Banning w niecałą godzinę, pewnie bijąc rekord trasy. Kogut bardzo się przydał. Del zadzwonił, kiedy mijałem outlety. - No, jak któraś z naszej parki ma nieruchomość w Palm Springs, Palm Desert albo Rancho Mirage, to nie na swoje nazwisko. Cholera, nic nie znalazłem, I nie zamierzają spać w żadnym z tamtejszych dużych hoteli. Ale muszę ci powiedzieć, że im dłużej szukamy, tym bardziej mi się wydaje, że coś jest nie tak, Pete. Nie cierpię, kiedy mówi się do mnie Pete, i Del o tym wie. - Powiedz mi coś, czego nie wiem - odwarknąłem. - Twoja pani Moore jest tak nieskazitelnie czysta, że to podejrzane. - Od kiedy to niewinność jest podejrzana? - Jesteśmy glinami, Pete. Wiemy, że nikt nie jest idealnie niewinny, aż tak czysty. Myślę sobie, że w tej sprawie jest zbyt dużo niewyjaśnionych szczególików. Podejrzewam, że dokumenty przejrzano na łapu-capu. Moore urodziła się w latach sześćdziesiątych w Rzymie, ale nie ma dokumentacji szpitalnej, która by potwierdzała ten fakt, jest tylko zapis w naszej ambasadzie. Jej matka, Anna, nie spędziła z córką zbyt wiele czasu i nie mogę znaleźć niczego o ojcu. Wygląda na to, że zaliczyła masę szkół. Mamy dowody/że była w wielu elitarnych instytutach edukacyjnych w całej Europie. Londyn, Paryż, Genewa. Potem znów Rzym, nauka aktorstwa, potem Londyn i RADA. Diabeł wie, co to jest - dodał ciszej. - Królewska Akademia Sztuki Teatralnej. Szkoła aktorska na poziomie. - Studiowała tam trzy lata, potem przyjechała tu, kiedy pogarszające się zdrowie matki nie pozwoliło tej ostatniej na granie. 280

- To mi wygląda normalnie. - Jeśli studiowała w tej RADA, to dlaczego mamy dyplom z wyróżnieniem, ale żadnej dokumentacji z zajęć i egzaminów? Gdzie mieszkała w Londynie? W którym banku miała rachunek? Musiała jeździć tylko metrem i autobusami, bo nie znaleźliśmy samochodu, który byłby na nią zarejestrowany. Nie ma żadnych billingów rozmów międzynarodowych z najukochańszą mamuńcią, a z kolei mamuńcia nie przesłała córuni nawet dziesięciu centów. Ale jeśli Ovsanna przyleciała do kraju opiekować się chorą matką, dlaczego nie ma dokumentami szpitalnej Anny? - Starsza Moore nie leżała w szpitalu? - spytałem. -Mówię, że nie ma żadnej dokumentacji medycznej. Brak rachunków od lekarza, recept, wypłat z ubezpieczal-ni. Nie ma świadectwa zgonu matki. Nie wiadomo, na co zmarła ani kiedy. - Bogatych stać na niewidzialność - powiedziałem. - Nikt nie jest aż tak niewidzialny! Nie da się żyć we współczesnym świecie, nie zostawiając za sobą fury śladów i papierków. W układance z Ovsanną Moore brakuje całej kupy puzzli. Pozornie wszystko jest cacy. Ma wszystkie niezbędne dokumenty: paszport, prawko, ubezpieczenie zdrowotne, ale kiedy zaczniesz kopać w jej przeszłości, niczego nie znajdziesz. - Więc można powiedzieć, że w przypadku pani Moore widać mniej niż więcej - zauważyłem. - Dużo mniej. Dużo, dużo mniej. - A co z Maral McKenzie? - Och, u niej wszystko gra jak w zegarku. Mam o niej każdą potrzebną informację. Niepotrzebną też. Z rozmiarem obuwia włącznie. Historia jej życia to prawdziwa opowieść o Kopciuszku. - Coś jeszcze? - Sprawdziłem, co z tymi Japończykami. Wychodzi na to, że to prawda. Trzech inwestorów, byli dyrektorzy So273

ny, Mitsubishi i Toyoty mający więcej pieniędzy niż rozumu są głęboko zaangażowani w negocjacje z Anticipation. To bardzo poufne, ale zgodne z prawem. - Dzięki, Del. Kop dalej. I poinformuj mnie, jak trafisz na coś z tym SUV-em. Po dwóch minutach telefon znów zadzwonił. Moją uwagę zwróciła ruchoma reklama na Morongo Casino i otworzyłem komórkę, nawet na nią nie patrząc. - Szybka robota, Delaney. Jest ten samochód? - Wywiadowca King? - Tak? - To nie był Delaney. - Tu Maral McKenzie. -Szukałem was - powiedziałam, celowo nie kryjąc gniewu. - Jesteśmy w Palm Springs. Hm, przynajmniej wiedziałem, że nie kłamie. I przynajmniej wiedziałem, że jadę w dobrym kierunku. Mówiła tak szybko, że słowa się zlewały. - Ovsanna nie wie, że dzwonię do pana... - Zaraz, zaraz - przerwałem jej. - Gdzie pani jest dokładnie? Gdzie...? -Nie znam adresu. Siedzę w samochodzie przy prywatnej drodze z zachodniego Chino Canyon. Prowadzi prosto do podnóża gór. Ale tego domu nie da się ominąć. Przez całe mile nie ma innych zabudowań i jest wysoko, wrasta w górę. Ovsanna weszła do środka, porozmawiać o morderstwach. Nie pozwoliła mi iść ze sobą. Powiedziała... Maral McKenzie nie skończyła zdania. Usłyszałem trzask tłuczonego szkła i zduszony krzyk. Potem stuknięcie telefonu upadającego na dywanik samochodu. Otwarcie drzwi. Zakryłem drugie ucho ręką i słuchałem skoncentrowany. Szuranie materiału o skórę. Huk zatrzaskiwanych drzwi i... martwa cisza. 274

Palm Springs to w gruncie rzeczy niewielkie miasto. Policjant z tamtejszej komendy dokładnie wiedział, o jaki dom pytam. Powiedział, że ma w pobliżu dwuosobowy patrol i oddzwoni do mnie, kiedy tylko się z nim skontaktuje. Przekazał mi namiary i obliczyłem, że do aktualnej pozycji patrolu mam nie dalej niż piętnaście mil. Na pustyni noc zapada szybko, więc zanim komenda Springs oddzwoniła, zrobiło się prawie ciemno. Patrol znalazł telefon i SUV-a. Okno od strony kierowcy było wybite, po Maral wszelki ślad zaginął. Znów nie dowiedziałem się niczego więcej ponad to, co już wiedziałem. Byłem przy zachodnim Chino, kiedy nieoznaczony radiowóz mignął światłami. Zatrzymałem się. Wysiedli dwaj tajniacy i przedstawili się. Robert Montoya wyglądał na Indiania, a Robert Morales Latynosa. Jako że mieli ciemne włosy i słońce pustyni spaliło ich na brąz, w mroku widniały tylko białka ich oczu i zęby, gdy się odzywali. Ale nie byli zbyt wymowni i nie tryskali radością. - Co macie poza rozbitym oknem? - Szkło na podłodze, klucz w stacyjce, telefon na podłodze. Brak śladów walki, brak śladów krwi. Dom jest tak obwarowany, że trzeba by helikoptera, żeby coś dojrzeć. - Co wiadomo o sąsiedztwie? - Do następnego domu jest sporo drogi. Tu każdy ma kawał pola. Przeważnie po ojcu i dziadku. Posiadłości są wielkie. Wiele z domów trafia do czasopism. Miewają wydziwiastą architekturę. W jednym z nich Elvis spędził miesiąc miodowy. Odwróciłem się i poszedłem do samochodu, wołając przez ramię: - Pojadę za wami. Nie afiszujcie się z przyjazdem. Tajniacy skierowali się na polną drogę i gdy tylko się zatrzymali, zgasili światła. Zatrzymałem się za nimi i zrobiłem to samo. Wyłączyłem światło wewnątrz i bez trza283

skania drzwiami wysiadłem z samochodu. SUV Ovsan-ny parkował jakieś pięćdziesiąt jardów dalej, po prawej. W ciemnościach ledwo widziałem wielki kamienny mur otaczający potężną konstrukq'ę z kamienia, stali i szkła, jakby wyrastającą z górskiego zbocza. Górna kondygnacja była oświetlona, ale szyby musiały być termoaktywne, bo za cholerę nie było nic widać w środku. Komuś tam naprawdę zależało na prywatności. Morales siedział za kierownicą radiowozu. Opuścił okno i pochyliłem się do nich. - Wiecie coś o tym domu? Znacie właściciela? Słyszeliście jakieś plotki? - Nic. Dom stoi od bardzo dawna; pamiętam, że jak byłem mały, to myślałem sobie, że musi być fantastycznie mieszkać w środku góry. - A co z resztą tutejszych właścicieli? Były jakieś wezwania? Skargi na sąsiadów... głośne imprezy, sprzedaż narkotyków? Montoya sprawdził w palmtopie. - Jest jedna skarga. Półtora miesiąca temu dzwoniła niejaka Abigail Hilton. Mieszka w Shangri-La, wcześniej po lewej, ostatni dom przed polną drogą. Była północ, Halloween. Powiedziała, że w okolicy jest impreza na pełny gaz i niemożebny hałas. Przyjechał funkcjonariusz, ale zanim dotarł na miejsce, wszystko się uspokoiło. Nawet nie wszedł na teren nieruchomości. - Gdzie była ta impreza? - W domu naprzeciwko SUV-a. Nazywa się Eden. Abigail Hilton potrzebowała niewiarygodnie długiego czasu na otworzenie drzwi, ale gdy ją zobaczyłem, zrozumiałem dlaczego. Miała co najmniej dziewięćdziesiąt-kę. Kiedyś musiała mieć nie więcej niż pięć stóp wzrostu, ale starość jeszcze ją przygarbiła. Pewnie gdyby odebrać jej laskę, nie utrzymałaby się na nogach. Jednak głos miała 276

dobitny i ostry, akcent bostoński, jaki pielęgnuje się w rodzinach pierwszych osadników w Ameryce. - W jakiej sprawie? Mojego zażalenia? To było półtora miesiąca temu, młody człowieku, i czemu to policja z Beverly Hills w ogóle zajmuje się sprawami z Palm Springs? -Taka jest polityka współpracy między komendami, szanowna pani. Pomagamy sobie nawzajem. - Większego srania w banię dawno nie słyszałam. Dokument tożsamości, młody człowieku. Wzięła moją oznakę i zamknęła mi drzwi przed nosem. Tajniacy siedzieli w samochodzie i przyglądali mi się z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Pewnie za dnia nosili odblaskowe okulary słoneczne. Znałem producenta Reno 911 Miami, może powinienem podać im jego numer. Pani Hilton wróciła, otworzyła drzwi i oddała mi oznakę. - W porządku, młody człowieku, czego pan chce? - W Halloween zadzwoniła pani z zażaleniem. Rozumiem, że chodziło o głośną zabawę. - Głośną. Jestem częściowo głucha, więc w istocie musiała być bardzo głośna. - Co pani słyszała? - Krzyki, wrzaski, wycia. - Wycia? Kiedy mówi pani „wycia"... - Zwierzęce wycia. Mamy tu zatrzęsienie kojotów, ale one tak nie wyją. To raczej były psy albo wilki. Nie zaznałam chwili spokoju. -1 to wydarzyło się blisko północy. - Zaczęło się koło dziesiątej, ale wezwałam poliq'ę dopiero przed dwunastą. Zanim przyjechał funkcjonariusz, uspokoiło się. Była pierwsza. - Czy rozmawiała pani z osobami mieszkającymi w tym domu? - Próbowałam - prychnęła. - Zadzwoniłam do panny Lilly, ale nie podeszła do telefonu. Ten jej wredny szofer 285

powiedział, że jest „niedysponowana". Niech mi pan wierzy, zdrowo go obtańcowałam. Ziemisty kutasina! Tak mnie zaskoczyła tym „kutasiną", że reszta dotarła do mnie dopiero po chwili. - Ziemisty? - Albinos - prychnęła. - Wie pan, biały. Ziemisty. Za każdym razem, jak go widzę, ciarki mi po plecach przechodzą. - W tym domu pracuje albinos? -Tak powiedziałam, młody człowieku. Co pan, głuchy? - Nie, szanowna pani. -No, na tym koniec. Mój manhattan przechodzi szkłem. - Jeszcze się zatrzymała i przyjrzała mi się, mrużąc oczy. - Uśmiecha się pan jak debil - zawarczała, po czym zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. I czułem się jak debil.

ROZDZIAŁ 33 Lilith, kochanie. Jak cudownie cię widzieć - skłamałam. Upiorny kształt przesunął się w półmroku za Lilith i pojawił się trupożerca ghul. Nie wiem, kim jest ghul -ale wiem, że to nie człowiek pełnej krwi. Towarzyszy Lilith od mileniów, tak więc musi mieć coś z wampira. Ale nie przyznaje się do przynależności do żadnego klanu i jest taką aberraq'ą, że żaden klan nie przyznaje się do niego. Jednak Lilith trzyma go przy swym boku. Nikt nie wie, czy jest jej sługą, synem czy kochankiem. Może odgrywa wszystkie te role. Wiem za to, że jest grabieżcą grobów i zjadaczem ciał. Tylko garść podobnych mu przemierza ziemię. - Dlaczego tu przyszłaś? - spytała władczo Lilith. Miała na sobie coś czarnego od Vivienne Westwood, połączenie gotyckiej sukni ślubnej i nocnej koszuli dominy. - Przybyłam się z tobą zobaczyć, Lilith. - Zobaczyłaś mnie, wynoś się. - Przemeblowałaś pokój od mojej ostatniej wizyty - powiedziałam, rozglądając się po salonie, który był równie pusty jak hol. Jedynie wisiały w nim dwa kandelabry. -Zamierzasz się hibernować czy po prostu wchodzisz w okres minimalistyczny? - Wiesz, ghulu, co uwielbiam u aktorek? - spytała retorycznie Lilith, odwracając się ode mnie. - Mają zdanie na 279

każdy temat. - Odchylała głowę, patrząc mu w twarz. -Tymczasem te same istoty zarabiają na życie, powtarzając jak papuga słowa napisane przez innych, ruszają się tam, gdzie każe im się ruszyć, i ubierają tak, jak każe im się ubrać. Nawet nie potrafią się zajmować swoimi interesami, ale za to mówią ludziom, na kogo mają głosować. Ghul nic nie odpowiedział. Rzadko się odzywał. Przesunęłam się do okna, trzymając się jak najdalej od niedobranej pary. Nie miałam złudzeń; indywidualnie byli zabójczy; razem - nie do powstrzymania. Czułam wręcz namacalnie grożące mi niebezpieczeństwo. - Czego chcesz? - spytała równie przyjacielskim tonem jak poprzednio. - Mam do ciebie kilka pytań. I oczekuję kilku odpowiedzi. - Przesunęłam się do drzwi w głębi. Czworo wiekowych wampirów krążyło w mroku; koszmarne, kalekie cienie. - Nie mam ci nic do powiedzenia - warknęła Lilith. -Zapominasz się, Ovsanno Hovannes Garabedian. Jesteś moją poddanką. Podlegasz mi! - Nie w tym stuleciu - odwarknęłam, celowo podnosząc głos w nadziei, że przedwieczni mnie usłyszą i zaczną zwracać uwagę na to, co mówię. - Nie tak stanowi tradycja. - Przedwieczni są bardzo uczuleni na tradycję. -Przybyłam tu pierwsza, Lilith. Zgłosiłam moje prawo do tych ziem i od tej pory to moje władztwo - zatem w moim królestwie ty mi podlegasz. Lilith przy człapała bliżej. Przybrała nieco na ciele, odkąd ją widziałam, i nawet wolałam nie myśleć, co też jadła. Czułam płynące od niej ostre jak kwas powiewy furii. Wręcz dygotała. Gdybym miała odruch wymiotny, złożyłabym się wpół; cuchnęła siarką i skwaśniałym mlekiem. - Jestem Lilith, Pierwsza, Wieczna, Nieśmiertelna. Mat288

ka wszystkich wampirów i zmiennokształtnych. Jesteś mi winna cześć. Lilith miała inne imiona - Nocna Wiedźma, Nocny Potwór - ale w tej chwili dałam sobie z nimi spokój. Starłam z policzka jej parzące plwociny. -Jestem z klanu Dakhanavar, istotą najstarszego rodu, kasztelanką Hollywoodu. Nie mam nikogo nad sobą na Zachodnim Wybrzeżu Ameryki. Nawet ciebie, Lilith. Znasz tradyqę! - Wykrzyknęłam jej w twarz ostatnie słowa, zwabiając więcej przedwiecznych. Niektórzy z nich zebrali się w holu i włączono żyrandol. Większość żarówek była spalona, a nieliczne pozostałe rzucały na przedwiecznych żółty blask, ujawniając popękaną, zwiotczałą czarną skórę, cętkowane kalekie skrzydła, rozszczepione pazury i szpony - prawdziwe Miasteczko Halloween. Niech Bóg ma mnie w swojej opiece, jeśli się tak zestarzeję. Oczywiście Lilith mogła niebawem położyć kres tym obawom, gdybym nie zachowała ostrożności. Za Lilith i ghulem w salonie pojawiły się inne postaci, jej armia z klanów Boabhan Sith i Dearg Due, dhampiry i zmiennokształtni. - Czego chcesz, kasztelanko? - wyszeptała Lilith, skłoniwszy głowę i odwróciwszy ją na bok. Starała się ukryć naszą rozmowę przed innymi, ale nie zamierzałam na tó pozwolić. - Chcę odpowiedzi, Lilith - powtórzyłam tak głośno, by wszyscy mnie usłyszeli. - Chcę wiedzieć, kto odpowiada za śmierć moich bliskich. - Nie mam dla ciebie odpowiedzi - rzekła Lilith, odwracając się jeszcze bardziej. - Lepiej zrobisz, zaraz wychodząc. - To brzmi jak groźba. Skierowała ku mnie oblicze i w tej chwili już nie wyglądała na groteskową staruchę, która nałożyła zbyt gruby 281

makijaż. W jej twarzy nie było żadnych ludzkich uczuć. Było w niej zło - wiekowe i nieusuwalne. -Zabijam wampiry od dawien dawna, wiesz o tym. Karmiłam się ich ciałem, wysysałam szpik z ich kości, zjadałam ich mózg na surowo. Ich czaszki służyły mi za naczynia. - Już nie starała się ukryć naszej wymiany zdań. Podeszła bliżej i jej kleisty, stęchły odór objął mnie. - Wiesz, jaki smak mają wampiry, Ovsanno? - Kurczaka? - Wspomnień. Język, krótki i czarny, wystrzelił spomiędzy jej pomalowanych warg. - Wszystko, co kiedykolwiek uczyniły, każde miejsce, w którym były, wszystko, co widziały, jest w nich, w ciele i ścięgnach, kościach i szpiku. Wampir to zaiste znakomita potrawa. Jeden osobnik zapewnia mi pożywienie na wiele dni. Lilith była teraz tak blisko, że mogłam jej dotknąć. To, co w pierwszym odruchu wzięłam za plackowaty filmowy makijaż, wcale nie było makijażem; to była skóra. Bla-dożółta, popękana i pocętkowana jak wysuszony grejpfrut. Z zębów pozostały same pieńki, ledwo wynurzające się z dziąseł. Niewątpliwie starły się na ludzkich kościach. Kontrastowały z tym oczy, świetliste i nieprawdopodobnie błękitne. - Czy jest coś, co chcesz oświadczyć w tym gronie? -spytałam, wskazując zebranych za mną przedwiecznych. -Im nie grozi niebezpieczeństwo, Ovsanno - rzekła głośno Lilith, obchodząc mnie. - Grozi ono tobie. Odwróciłam się, idąc za nią wzrokiem. -Tobie i innym. Policja prowadzi śledztwo w twojej sprawie, Ovsanno. Ile czasu minie, zanim twoja niezbyt jasna przeszłość wyjrzy na światło dzienne? Policja skieruje na ciebie reflektory, aktoreczko. A prasa zmieni je w punktowce, z których blasku nie uciekniesz. Sam twój 290

byt zagraża innym wampirom Ameryki, Ovsanno Hovan-nes Garabedian. Znów się odwróciłam, starając się mieć jednocześnie na oku Lilith i ghula. Nie chciałam, by stał mi za plecami. - Łowca niszczy mój klan, zabija moich bliskich starodawnymi metodami, tradycyjnymi sposobami, które nie pozwalają na regeneraq'ę. Teraz zaczął mordować ludzi z mojego otoczenia. - Daje ci znak - wreszcie przemówił ghul, głosem martwym, wyzbytym uczucia. Jego sztywne usta ledwo się ruszały. - Ale jaki znak? Zrozumiałaś go? - Ten łowca robi wszystko, żeby światło, które na mnie kieruje, rozjaśniło tylko mnie i mój świat. - Wy z klanu Dakhanavar zawsze byliście paranoikami. - Nie będąc nimi, nie przetrwalibyśmy - przypomniałam mu. Odwróciłam się szybko, świadoma, że Lilith jest za mną. Stała w przejściu do basenu, rozmawiając cicho z jaszczurem. Coś tu było nie w porządku, bardzo nie w porządku. Ogarnęło mnie przeczucie, że popełniłam straszliwy błąd, przychodząc do tego domu. Znów odwróciłam się do ghula. Był wysoki, nienaturalnie chudy, skórę miał różowobiałą, bladą owalną twarz rozdzielały nabiegłe krwią oczy i cienka czerwona kreska warg. Wątpię, by kiedykolwiek był urodziwy, a teraz wyglądał jak rozpadające się zwłoki, przybrane w smoking, modny w czasach, w których Capone płacił podatki. Jeśli łowca był wampirem, to musiał mieć błogosławieństwo najstarszego osobnika w kraju... a jeśli chodzi o metrykę, nikt nie przerastał Lilith. Nie wątpiłam również, że gdyby ktoś zamierzał uzurpować sobie moje miejsce, Lilith dałaby mu swoje błogosławieństwo. Zawsze nienawidziła mnie za to, że rościłam sobie prawa do Hollywoodu, nie bacząc na nią, i podejrzewam, że po cichu marzyła o tym, aby być aktorką. Val Lewton dał jej malut283

ką rólkę w oryginalnej wersji Kotów ludzi - spali ze sobą -ale chyba nie wypadła zbyt przekonująco; kiedy przystąpił do produkcji Porywaczy ciał, zagrała trupa. Nawet to jej nie wyszło. Musieli zrobić sześć dubli. No tak, wstrzymywanie oddechu to naprawdę nie byle jaka umiejętość. I teraz wpadłam prosto w ramiona tej bestii. Lilith stała przy drzwiach do ogrodu, otoczona swoimi dhampirami i zmiennokształtnymi. Kolejni przedwieczni zgromadzili się w mroku. Nie dało się określić ich liczby, ale musiało ich tam być kilkudziesięciu. Do tej pory spotkałam ich garstkę i zawsze tylko pojedynczo. Ostatni raz zgromadzili się w większej liczbie we wrześniu 1666 roku, gdy wielki pożar w Londynie pochłonął setki wampirów. Wielu uważało, że ogień został podłożony celowo, prawdopodobnie przez papistowskich agentów, chociaż w owym czasie chodziły też plotki, że odpowiedzialny był jakiś samotnik. Przeszłam przez salon, zmierzając do wielkiego kominka. Może udałoby mi się przemienić w małego ptaka i uciec kominem. Mając za plecami chłodny marmur, zapewniający mi bezpieczeństwo, skrzyżowałam ręce na piersiach i powiedziałam wyzywająco pod adresem Lilith: - Jestem przekonana, że to ty dałaś zielone światło łowcy, żeby mnie zniszczył. Przeszywała mnie wzrokiem. Legenda głosi, że gdy świat był jeszcze bardzo młody, jej uroda nie miała sobie równych, ale to było przed wypędzeniem jej z raju, zanim zadała się z demonami. Nocna Wiedźma nie była piękna od tysięcy lat. Ale teraz, gdy szarość wieczoru złagodziła rysy jej oblicza, podkreślając niebieskie oczy, błyszczące i pozornie niewinne, potrafiłam zrozumieć, dlaczego Adam jej uległ. I wtedy buchnęła śmiechem. To był najbardziej przerażający dźwięk, jaki usłyszałam w życiu. Jeśli zło ma 284

głos, musi tak brzmieć. Kiedy ten rechot umilkł, podeszła do mnie i wspierając ręce na biodrach, wyrzygała mi w twarz: -Nie, Ovsanno, nie dawałam zielonego światła ani żadnego innego łowom na ciebie. To ja ogłosiłam wojnę przeciwko tobie! Ja cię ścigam! Machnęła prawicą i rozorała mi twarz szponami, zdzierając ciało z policzka. Kły wysunęły mi się z dziąseł, szpony urosły i skoczyłam jej do gardła, ale zgromadzone kreatury dopadły mnie, zanim rozdarłam ich panią. Należę do klanu Dakhanavar, elity wampirów od poczęcia szkolonej na zabójców. Odpowiedziałam na atak atakiem. Kopałam i cięłam, darłam ciało zębami, rozcinałam je pazurami, rozrywałam dhampiry i zmiennokształtnych. Dostrzegłam, że Lilith się wycofała, składając ramiona na piersiach. Moja ciemna krew splamiła jej dziwaczną ślubną suknię. Zachęcała swoje wampiry - kobiety. Odrzuciłam natarcie. Dearg Due i Boabhan Sith wiły się na podłodze we własnej krwi i bebechach. Przez chwilę wydawało mi się, że dam radę, drzwi miałam blisko, ale do ataku przystąpili przedwieczni...

ROZDZIAŁ 34 PALM SPRINGS 17.00 Ziemisty kutasina. Patrząc z punktu poprawności politycznej, nie było to najładniejsze określenie osoby cierpiącej na bielactwo. Ale w tym przypadku zapewne celne. Eva Casale była widziana z albinosem. Milla Taylor, obecnie w dwóch częściach na stole medyka sądowego, również była widziana w towarzystwie albinosa. A teraz Ovsanna Moore przyjechała do Palm Springs odwiedzić tego samego albinosa. Muszę przyznać, że byłem zawiedziony. Nie chciałem, żeby Ovsanna Moore była winna, ale dowody nigdy nie kłamią, jak mawiają ci faceci z Zagadek kryminalnych, którzy potem biorą się do roboty i pokazują, że mieli raq'ę. Ktoś mający więcej zdrowego rozsądku poczekałby na wsparcie, ale nadal trzymałem się założenia, że Ovsanna na tyle mi ufa, iż zgodzi się na szczerą rozmowę. Musiałem poruszyć z nią kwestię tego, jak, dlaczego i innych staromodnych problemów, które wścibski wywiadowca lubi poruszać w rozmowie z podejrzanym. Wróciłem do tajniaków, starannie opanowując podniecenie. - Będzie nam potrzebny nakaz rewizji Edenu i terenu, na którym zaparkowano tego SUV-a. Nie oglądajcie się -szybko dodałem. 294

Obaj się oglądnęli w kierunku domu. Montoya zmierzył mnie takim spojrzeniem, jakbym mówił w obcym języku. - Mamy dość dowodów? - spytał. -Oświadczenie świadka - odparłem mgliście. - Jak szybko możecie go załatwić? - Żartujesz? To Palm Springs i jest piąta po południu. Każdy sędzia w tym mieście przymierza się do meczu tenisa albo drugiego martini. To zajmie trochę czasu. - No cóż, w takim razie mam dla was pewne polecenia. To prywatna droga, zgadza się? I z domu jest tylko jeden wyjazd? Zbierzcie tyle radiowozów, ile się da, i zamknijcie ją. Ale niech przyjadą na zgaszonych światłach. Jest na tyle ciemno i jesteśmy na tyle daleko od domu, że mogą nas nie zauważyć. Potem zadzwońcie do kapitana Bartona na komendę Beverly Hills. Powiedzcie mu, że moim zdaniem mieszkańcy tego domu są bezpośrednio zamieszani w morderstwa popełnione przez Kinowego Kosiarza i będziemy potrzebowali oddziału antyterrorystycznego, żeby się dostać do środka. Dalej on poprowadzi akcję. Jedźcie, zorganizujcie blokadę. - A ty gdzie się wybierasz? Skinieniem głowy wskazałem dom. - Zamierzam zapukać do tych drzwi. - Czy to mądre? - spytał Montoya, mrużąc oczy jak krótkowidz i patrząc na dom. - Pewnie nie. Potrzebowałem dziesięciu minut sam na sam z Ovsan-ną. Musiałem spojrzeć jej w oczy i usłyszeć jeszcze raz, co ma do powiedzenia. Teraz byłem pewien, że opowieść o telefonach z groźbami to bujanie gości, ale nadal nie miałem pojęcia, jaką rolę odegrała w wielokrotnym morderstwie w Ostrej Obróbce. Instynkt pełnym głosem podpowiadał mi, że nie jest zabójcą. Ale też pełnym głosem 287

krzyczał, żebym cisnął ją na łóżko i rzucił się na nią, więc nie ulegało wątpliwości, iż nie należy mu ufać. Jeśli była winna, sam chciałem dokonać aresztowania. Po części dlatego, że chciałem ją chronić przed mediami, na których atak byłaby narażona. I po części dlatego, że nie jestem dzieckiem. To by dobrze wyglądało w moich aktach. Może Dominick Dunne opisałby moją historię dla „Vanity Fair". „Ostatni akt, ujęcie Kinowego Kosiarza". Przykleiłbym sobie w szafce w szatni nowy gazetowy wycinek. Patrząc na niego czasem, mógłbym sobie przypomnieć, że wiem, co robię. Natomiast gdyby nie była zamieszana w te zbrodnie, mogłaby kupić prawa do nakręcenia filmu. Mnie zagrałby Viggo Mortensen. Johnny Depp jest za niski. Mur wokół posiadłości miał co najmniej piętnaście stóp; w środku osadzono wielką dwuskrzydłową bramę, obok niej zaokrągloną u góry furtkę. Przy drzwiach był interkom. Zwolniłem pasek kabury glocka i wysunąłem nieco broń. Maral powiedziała, że Ovsanna weszła do środka. Skoro samochód był, gdzie był, w takim razie nadal musiała tkwić w środku, może z albinosem. I gdzie, do cholery, podziała się Maral? Już miałem nacisnąć interkom, kiedy zauważyłem, że na ziemi coś błyszczy. Przykucnąłem i osłaniając od góry kieszonkową latarkę, oświetliłem nią podłoże. Zamigotały okruchy szkła. Nabrałem garść ziemi i przesiałem ją między palcami. To było szkło z szyby samochodowej. Niektóre okruchy miały na sobie krew. Nadal kucając, odwróciłem głowę i skierowałem światło latarki na SUV-a. Lustrując odcinek od miejsca, w którym kucałem, do drzwi auta, dostrzegłem smużkę rozbitego szkła. Wyjąłem glocka z kabury i odbezpieczyłem go. Zawsze noszę broń przeładowaną - może to niezbyt mądra zasada, ale w przypadku policjanta supermądra. Kiedy musisz szybko strzelać, lepiej nie tracić czasu na wprowadze296

nie naboju do komory zamka. Poza tym glock 17L ma potrójne zabezpieczenie, chociaż już był gotów do użycia. Mogłem uczciwie się wytłumaczyć, że działałem w związku z zeznaniami świadka i dowodami, wskazującymi na to, że Maral McKenzie porwano i przetransportowano z auta do domu. Przycisnąłem rękę do stalowych drzwi i pchnąłem je. W pierwszym lepszym dobrym filmie otworzyłyby się, wydając metaliczny szczęk. Te ani nie szczęknęły, ani się nie otworzyły. Jeśli nie miałem zamiaru dzwonić ani wzywać oddziału antyterrorystycznego z materiałami wybuchowymi, nie było co marzyć o dostaniu się do środka tą drogą. Ruszyłem wzdłuż muru, rozglądając się za kamerami i czujnikami alarmu. Jeśli coś było, nie zauważyłem tego. Nie było też latarni, ale chwilami mrugał księżyc. Jednak tylko chwilami. Lewą ręką sunąłem po murze, w prawej trzymałem glocka. Obszedłem róg i stanąłem jak wryty. Błyskawicznie podniosłem broń, oddech zamarł mi w gardle. Myślałem, że mam kogoś przed sobą, ale gdy serce przestało mi łomotać w piersiach, zdałem sobie sprawę, że to nic innego, jak jedna z niezliczonych palm, które nadały nazwę miastu. Ta pod ostrym kątem przechylała się nad murem. Włożyłem broń do kabury i wspiąłem się po pniu, co kawałek podciągając się na rękach. Dwa potężne szczury wyskoczyły z gniazda pośród liści. Strąciłem je z pnia i wylądowały na szczycie muru. Rozległo się głośne bzyczenie, błysnęło światło i cholerne gryzonie stanęły w płomieniach. Ach tak... przewody elektryczne osadzone w murze. Ten, kto mieszkał w tym domu, naprawdę dbał o swoje bezpieczeństwo. No cóż, lepiej szczury niż ja. Wspiąłem się wyżej, aż znalazłem się za murem. Pode mną była woda, tyle że nie basen, ale fosa. Rany boskie. Opływała cały dom. Między niską stalową furtką a domem położono mostek. Było zbyt ciemno, aby dojrzeć 289

cokolwiek w wodzie, ale sądząc po odgłosach, pływały w niej duże ryby, pluskając ogonami. Po drugiej stronie fosy aż do samego domu rosły gęste zarośla. Oceniając po cieniach, jakie rzucały na mury, musiały być to głównie kaktusy i agawy. W żadnym wypadku nie miałem ochoty nawiązywać z nimi bliższego kontaktu. Mimo ciemności dom wyglądał na cudo architektury, prawdziwą fortecę wzniesioną za kilka milionów dolarów; połączenie kamienia, szkła i stali. Większość tonęła w mroku, ale jedno duże pomieszczenie na parterze, zapewne salon, było niewyraźnie oświetlone. Jako że nie było światła słonecznego aktywującego szkło i miałem punkt obserwacyjny niemal na wprost salonu, mogłem zajrzeć do środka. Była tam Ovsanna. Widziałem tylko jej profil. Rozmawiała z wysokim mężczyzną w smokingu i niską dziewczyną w dziwacznej punkowej sukni. Pokój nie był umeblowany i ledwo rozróżniałem kształty na tle ciemnej ściany w głębi. Ludzkie kształty. Wdrapałem się najdalej jak się dało na szczyt palmy, ignorując złowróżbne trzeszczenie. Upewniłem się, że nie ma więcej szczurów i że nie dotknę nogami drutów pod napięciem. Prąd zapewne był wystarczająco mocny, aby mnie porazić i zdmuchnąć z drzewa. Wątpliwe, aby którykolwiek z mieszkańców domu się przejął, gdybym skręcił kark. Tak przy okazji, tego rodzaju zabezpieczenie było niezgodne z prawem. Ovsanna się przemieściła, a gość w smokingu odwrócił na tyle, że zobaczyłem jego twarz - miał wręcz białe włosy i bladą skórę. Albinos. Niska dziewczyna przypominała mi kogoś. Odwróciła się do mnie i zdałem sobie sprawę, że wcale nie jest dziewczyną; była to staruszka ubrana jak nastolatka z kręgu gotów... i zdumiewająco podobna do Bette Davis w Co się zdarzyło Baby Jane? Nie miałem pojęcia, co się tam wyprawia. Ovsanna 298

wyglądała na rozzłoszczoną. Czy wydawała rozkazy tej dwójce? Krzyczała na nią? Podeszła do wielkiego kominka, odwróciła się do niego plecami i stała tak, krzyżując ręce na piersiach. Nie było śladu Maral. Coraz więcej ludzi gromadziło się w salonie, ale nikt się nie odzywał. Stali w rzędach, bez słowa obserwując Ovsannę i staruchę. Na czele tłumu stały ogniście rude kobiety, osoby za nimi nie były wyraźnie widoczne. Chyba wszyscy nosili czarne peleryny. Może jednak powinienem zrobić to badanie wzroku, które wciąż odkładałem. Co się tam, do diabła, działo? Kim byli ci ludzie? Zebrali się tak licznie, jakby przyszli na zabawę, ale nie widziałem żadnych oznak imprezy; żadnych kelnerów roznoszących kanapki i drinki, żadnych konfetti, baloników. Żadnych kolorowych świateł. Może to był obrządek jakiegoś kultu. Sabat czcicieli diabła. To by dopiero media miały używanie! Byliśmy w Kalifornii, ojczyźnie Kościoła Szatana, Świątyni Seta i gnieździe pomniejszych sekt. Kult diabła to byłby tylko lukier na torcie publicznej wrzawy; wyobraziłem sobie napisy w „USA Today": OVSANNA MOORE ARCYKAPŁANKĄ HORRORU. Nagle poraziła mnie straszna myśl: A może to zlot wielbicieli horrorów? SuzieQ zaciągnęła mnie raz na taką imprezę w San Diego. Dobrze się bawiłem, przyglądając przebranym kobietom - SuzieQ miała kostium Vam-pirelli. Zarobiła sporą kasę, sprzedając swoje fotografie i pozując do zdjęć. Utrzymanie fanów w ryzach nie było łatwe. Niektórzy byli tak namolni, że aż strach. Obserwując ten salon, rozpoznawałem podobne zachowania. Resztki znakomitego lanczu mamy podeszły mi do gardła. A może zablokowałem drogę i wezwałem kapitana Bartona na zlot miłośników horrorów? Poczułem zimny pot, zbierają291

cy się na czole i cieknący wzdłuż nosa. Niemal widziałem, jak moja emerytura się rozpływa. Ovsanna coś powiedziała i starucha odrzuciła głowę, śmiejąc się na całe gardło. Nagle podeszła do Ovsanny i uderzyła ją w twarz. Ovsanna złapała ją za włosy i wyszczerzyła zęby, chyba gotowa przegryźć jej gardło. Inni włączyli się do akq'i. Szybko. Kobieta o płomiennie rudych włosach znalazła się przed nią. Nawet nie zauważyłem, by Ovsanna kiwnęła palcem, ale kobieta wzleciała nad podłogę, buchając jasną krwią, i spadła na innych, którzy stali kilka kroków dalej. Został z niej bezgłowy, zmiętoszony zewłok. Ovsanna walczyła jak furiatka, zadając ciosy nogami i rękami, gryząc. Chyba używała noży, bo z każdym ciosem rozpruwała przeciwników. Wszędzie tryskała tętnicza krew. Nie było trudno zgadnąć, co się przydarzyło ofiarom w Ostrej Obróbce. I teraz chyba stało się jasne, kto zabił tamte gwiazdy filmowe. Czekała mnie masa roboty. Na dobry początek powinienem zejść z tej palmy. Mogłem strzelić przez okno. Ale po raz pierwszy w życiu byłem sparaliżowany, zszokowany i ogarnięty absolutną grozą. Widziałem, jak Ovsanna wycina sobie drogę wśród napastników. I nagle zdałem sobie sprawy, że nie używa noży, bo.., nie miała żadnych noży. Szatkowała tych ludzi nagimi rękami. Potężny, owłosiony kulturysta stanął jej na drodze; widziałem, jak wbija mu rękę w pierś i wyrywa jeszcze bijące serce. Widziałem, jak inny owłosiony mężczyzna wskoczył jej na plecy, na co odgięła się pod nieprawdopodobnym kątem i ugryzła go, odchyliwszy głowę, po czym cisnęła go z taką siłą o podłogę, że chyba połamała klepki. Następnie chwyciła go za nogę - przez chwilę nawet wydało mi się, że miał ogon i porwała go za niego - i owinęła 292

nim jak maczugą, miażdżąc połamanym trupem następnych przeciwników. Oczy musiały mnie mylić... musiały. Czy kręcono tam film? Co to było - plan horrorku Ovsanny? Tylko efekty specjalne i sztuczna krew Evy Casale? Ale... ale tam nie było kamer... nie było oświetlenia... makijażu... kostiumów... i na pewno nie było reżysera, który zawołałby „Cięcie!" To nie był film. Dwie kobiety - jedna ruda, druga brunetka - skoczyły z obu stron na Ovsannę. Poruszając się nieprawdopodobnie szybko, złapała każdą z nich za głowę i uderzyła jedną o drugą. Rozległ się trzask, słyszalny nawet przez szybę. Krew, mózgi i kości trysnęły gejzerem, który splamił sufit. Nagi mężczyzna, bardziej przypominający jaszczura niż człowieka, chwycił ją w uścisk niewiarygodnie długich ramion. Ovsanna wysokim obcasem zmiażdżyła mu nagie stopy, a gdy otworzył usta do wrzasku, wyrwała mu język. Drugiego mężczyznę kopnęła tak mocno między nogi, że przysiągłbym, iż jego jądra przykleiły się do jej buta. To była masakra. Musiałem jakoś zareagować. Musiałem ją powstrzymać, zanim zabije więcej ludzi. Najwyraźniej była odurzona metamfetaminą albo fencyklidyną. Ścisnąłem udami pień, dobyłem broni i próbowałem w nią wycelować. Przygwożdżono ją do podłogi, ale wiła się, wymachiwała rękami, kopała, tak że nie mogłem się zamierzyć jak należy. W pokoju przybywało coraz więcej ludzi, próbując nadaremnie - zablokować mordercze uderzenia kung-fu czy dżu-dżitsu, które stosowała. Już miałem oddać strzał ostrzegawczy w ścianę, gdy coś innego weszło do salonu. Coś, co nie miało prawa istnieć poza sennym koszmarem. Coś wysokiego i pokrytego luźną skórą, skrzydlatego 301

i z najprawdziwszymi rogami. I ogonem, cholera! Miałem nadzieję, że to ktoś w kostiumie, gdy następny stwór wpełzł do pokoju. Na sufit. Ovsanna powstała i przesuwała się do drzwi, gdy ta pierwsza istota zadała jej cios. Zachwiała się i padła na kolana. Nagle rude kobiety i owłosieni na ciele mężczyźni rzucili się na nią, przyciskając ją do podłogi, zakrywając swoimi ciałami. Niektórych zdołała zrzucić, ale coraz więcej okrytych grubą skórą potworów wczołgiwało się lub wpełzało do pokoju i nagle uświadomiłem sobie, że stworzenia, które wcześniej stały w cieniach, to wcale nie byli ludzie w pelerynach. Zniżyłem broń. Adrenalina łomotała mi w żyłach. Ręce tak mi się trzęsły, że nie potrafiłem wycelować broni, ale to nie miało znaczenia, bo nie wiedziałam, do kogo strzelać. Nie wiedziałem nawet, na co patrzę. Albinos wkroczył w falującą masę ciał. Zaczął je odrywać od Ovsanny i odrzucać na bok. Było oczywiste, że są tam trupy i straszliwie ranni. Kiedy w końcu dotarł do Ovsanny, nie poruszała się. Uniósł ją nad głowę niczym swoiste trofeum; odwrócił się, ukląkł przed staruchą i złożył u jej stóp Ovsannę. Byłem co najmniej dwieście stóp dalej, oddzielony od salonu grubym szkłem, ale słyszałem koszmarny rechot starej kobiety, gdy kopała nieruchome ciało raz za razem, raz za razem, raz za razem...

ROZDZIAŁ 35 Zanim przedwieczni rzucili się na mnie, uświadomiłam sobie rzecz wielkiej wagi. Uświadomiłam sobie, że od stu lat nie czułam się tak pełna życia. Zabijanie leży w naszej naturze. Rozszarpywać, rozdzierać, miażdżyć, łamać... i rozkoszować się zniszczeniem. Spośród wszystkich klanów mój, Dakhanavar, jest najdoskonalej wyćwiczony w obronie i ataku. Tego wieczoru zabiłam zastęp Boabhan Sith, Dearg Due, dhampirów i zmiennokształtnych. Możliwe że zabiłam też przedwiecznego - a z pewnością go raniłam. Jego cuchnąca krew splamiła mi twarz i przeżyłam długą chwilę dezorientacji, gdy wspomnienia czasów i miejsc, które nigdy nie były zamieszkane przez ludzi, zalały moją świadomość. No cóż, jeśli czekała mnie śmierć - a to wydawało się bardzo prawdopodobne - przynajmniej miała nadejść w walce. Otworzyłam oczy i przyszedł ból, jak rozżarzony, płynny metal przepływając rozpostarte ramiona i wyprostowane nogi. Tylko nic nieznaczące poczucie dumy nie pozwoliło mi się rozpłakać; nie chciałam dać tym draniom satysfakcji. Byłam w piwnicy, wilgotnej, stęchłej i odbijającej echo. Cuchnęła zgliwiałym drewnem, pleśnią, zgniłymi ciałami i rozkładającym się mięsem, skażoną krwią. 295

I bólem. Cuchnęła bólem. Pojedyncza, słaba żarówka rzucała żółte światło na upiorne otoczenie. Przybito mnie do ściany. Potężne, srebrne, kilkunastocalowe ćwieki przechodziły przez moje nadgarstki i kostki u nóg, przyszpilając mnie do grubego ceglanego muru. I nie mnie jedną. Po obu moich stronach, ukrzyżowane na ścianach piwnicy, wisiały wielkie wampiry Hollywoodu. Jeden po drugim podnosiły głowy, patrząc na mnie -Douglas Fairbanks i Orson, Peter Lorre i Theda Bara, jej mąż, Charles Brabin, James Whale, Olive Thomas, Mary Pickford i Pola, nawet Tod Browning i zawsze nieosiągalny Charlie Chaplin. Brakowało jedynie Rudolpha. - Tylko nie bierz winy na siebie - natychmiast powiedział Orson. Przybito mnie do ściany w głębi. Wisiał po mojej prawej ręce. Nawet zdobył się na upiorny uśmiech. - A kto jest winny, jak nie ona? - warknęła Theda. Olive kiwnęła głową i zaraz się skrzywiła, czując ból w napiętych ramionach. - To przez nią tu jesteśmy. - Drogie panie, drogie panie - zamruczał Douglas, jak zawsze nieskazitelnie dobrze wychowany i kulturalny. -To nie czas na kłótnie i szukanie winnych. - Poza tym - syknął Peter - wszyscy wiemy, kto jest winny! - Dość - stęknęłam. - Dość. - Odwróciłam się do Douglasa, który wisiał po mojej lewej ręce. - Powiecie mi, co się wydarzyło? - spytałam. Spróbowałam oderwać rękę od muru, gotowa zostawić na gwoździu kawał ciała, gdyby było to konieczne, ale mój wampirzy metabolizm zadziałał przeciwko mnie. Ciało natychmiast się goiło wokół rany, zaklejając srebrny gwóźdź. Ten sam proces uniemoż304

liwiał mi przemianę - ale nawet gdyby doszło do transfor-maq'i, nadal pozostałabym przybita do ściany. - Nie napinaj się. To na nic - poradził mi Charlie. Tod potwierdził to, kiwając głową. - Próbowaliśmy. - Douglas? Co się stało? - Lilith - rzekł najzwyczajniej w świecie. - Lilith się stała. - I Rudolph. Lilith i Rudolph - dodał Orson. Chociaż nieco schudł, jego wielkie cielsko ściągało go w dół, wyginając mu ramiona pod przerażającym kątem. - Drapieżna sekutnica i śliski drań - wyseplenił Peter. Rudolph. Powinnam była się domyślić. - Rudolph nas zdradził - powiedział Douglas. - Jesteśmy tego pewni. Rozmawiliśmy o tym przez ostatnie kilka godzin. - Przy tych słowach wskazał hollywoodzką elitę, przyszpiloną do ścian piwnicy jak kolekq'a motyli. - Ataki na twój klan, a potem na twój personel przeprowadzono z myślą o jednym: chciano wywabić nas z kryjówek i zebrać razem, u ciebie w domu. - Ale to ty zwołałeś to zebranie, Douglasie - przypomniałam mu. -Tak, to prawda, ale wreszcie zdałem sobie sprawę, że to Rudolph podsunął mi tę myśl. Twierdził z uporem, że wszyscy powinniśmy przyprzeć cię do muru. Wtedy w ogóle się nad tym nie zastanowiłem, ale teraz widzę, że jak zwykle okazał się geniuszem manipulacji. -Nie ruszyłbym tyłka dla tego egoistycznego dewianta - wyskrzeczał Tod. Głos miał chrapliwy od lucky strike'ów, których tak naprawdę nigdy nie rzucił. - Czemu to było takie konieczne, żeby zebrać nas wszystkich razem? - spytałam. Ból mnie oszołomił i wolno myślałam. -Wiesz, gdzie mieszka każdy z nas? - zapytał Douglas. 297

Potrząsnęłam przecząco głową i skrzywiłam się, gdyż niechcący napięłam mięśnie ramion. Rozejrzałam się. Wiedziałam, że Tod przebywał w Malibu, Theda i Charles przyjechali do mnie z Manhattanu, ale nie miałam pojęcia, gdzie mieszkali inni. Tylko Solgar wiedział, jak się skontaktować ze wszystkimi wielkimi wampirami... - Solgar - powiedziałam ze złością. - Solgar wie. - Solgar jest z klanu Obour - wyseplenił Peter. - To wampir bez zarzutu. Nigdy by nas nie zdradził. - Ja rozkazałem Solgarowi zebrać naszą gromadkę; Rudolph na to napierał - powiedział Douglas. Chociaż cierpiał tak samo jak cała reszta, mówił głosem spokojnym, opanowanym. -To... te wszystkie... morderstwa popełniono, żeby Lilith i Rudolph mogli odkryć miejsca pobytu wielkich wampirów Hollywoodu? - spytałam. - Nie jesteś na tyle stara, by pamiętać czasy, w których Filip Czwarty wydał wojnę zakonowi templariuszy w tysiąc trzysta siódmym roku - powiedział Douglas. - Wiedział, że jeśli pojmie jednych, a zostawi na wolności drugich, zaatakują go, więc wysłał zapieczętowane rozkazy do każdego seneszala, bajlifa i prewota w królestwie, pod karą śmierci zakazując złamania pieczęci przed dwunastym października, w nocy. W piątek, trzynastego października, pojmano i uwięziono pięć tysięcy templariuszy. Tylko dwudziestu uciekło. Filip nie był aż takim geniuszem, by wymyślić równie błystkotliwy plan... jego kochanką w tym czasie była Lilith. Zamknęłam oczy i próbowałam się wznieść ponad nieprzerwany ból, skupić na słowach Douglasa. Ta cała rzeź członków mojego klanu i personelu miała jeden cel -wywabienie z kryjówek wielkich wampirów Hollywoodu. Najwyraźniej byli śledzeni, gdy wracali ode mnie do swych leż. Nagle rozwarłam powieki. - A przedwieczni? 306

Douglas skinął głową. - Potrzebuje przedwiecznych. Żaden zwykły wampir, dhampir czy zmiennokształtny nie jest na tyle potężny, by w pojedynkę stawić nam czoło. Ale przedwieczni... Przedwieczni, zwłaszcza połączeni jednym celem, mają moc nas zniszczyć. -Trzech przybyło do mojego domu w Silver Lake -wyszeptał Peter Lorre. Wykrzywił usta w paskudnym uśmieszku. - Niewykluczone, że jednego zabiłem... Pola kiwnęła głową. - Po mnie zjawiło się dwóch. - Zadygotała. - Przysięgam, że nigdy się tak nie zestarzeję, nigdy tak nie zbrzydnę. Wpierw zniszczę samą siebie. Myśl przebiła się przez ból. - Czemu nie pojmano mnie z innymi? -Przewidziałem dla ciebie dużo stosowniejszy finał, moja droga. - Rudolph Valentino pojawił się na schodach. Wszedł do piwnicy i wolno przeparadował środkiem pomieszczenia. Jego ciemne oczy spoczęły po kolei na każdym ukrzyżowanym wampirze. Zniknęły wszelkie ślady po Rolphie Valentim; już nie wyglądał jak agent teatralny. Był nieogolony i miał na sobie kostium z Syna szejka; wysokie czarne buty, pantalony, brokatową bluzę i kamizelkę, szeroki pas, pelerynę, bułat i turban z zawojem. Wyglądał, jakby stracił rozum. Pola piszczała i usiłowała się oderwać od ściany, gdy minął ją, ledwo obdarzywszy spojrzeniem. Cień przemiany na krótko zniekształcił jej twarz w pysk wielkiego kota, zanim ból w przebitych ramionach zmusił ją do powrotu do ludzkiej postaci. Kiedy Rodolfo Alfonzo Raffaelo Pierre Filiberto Gu-glielmi di Valentina po raz pierwszy ukazał się moim oczom w 1918 roku, właśnie przybył do Nowego Jorku i pracował tam jako ogrodnik, pomywacz i tancerz. Potrzebował trzech lat w Hollywoodzie, zanim udało mu się 299

zdobyć przełomową rolę w Czterech jeźdźcach Apokalipsy i przydomek Tango Legs8. Kiedy tego samego roku wyszedł Szejk, Tango Legs ustąpiły miejsca Latynoskiemu Kochankowi. Był znakomitym aktorem. Przystojny czarujący i... skupiony tylko i wyłącznie na sobie. Wraz z milionami kobiet na całym globie natychmiast się w nim zakochałam. I wierzyłam, że on mnie kocha. Na krótko. Na tyle, na ile Rudolph mógł kochać kogoś innego. Przemieniłam go, uczyniłam wampirem, chcąc zachować jego urodę i tak naprawdę chcąc zachować go dla siebie. Nie udało mi się. Co mogę powiedzieć? Byłam młoda; byłam zakochana. Wykorzystując wszelkie zasoby energii i nagromadzone przez wiek umiejętności aktorskie, starłam ból z twarzy. - Jak długo układałeś ten spisek, Rodolfo? - Wiedziałam, że nie cierpi tej odmiany swojego imienia; przypominała mu jego włoskie, mieszczańskie pochodzenie. - Dziesiątki lat, Ovsanno, dziesiątki lat. Zatrzymał się na wprost mnie. Wisiałam dwie stopy nad podłogą, więc musiał zadrzeć głowę, by patrzeć mi w oczy. Wczoraj wyglądał na wyczerpanego, ale dzisiaj był w jeszcze gorszym stanie. Miał podkowy pod oczami, a jego czarny język sugerował, iż nadmiernie dogodził sobie krwią; do tego skażoną krwią. Czułam jej zjełczały smród. - Kiedyś Hollywood należał do mnie. - Wystudiowanym gestem odrzucił z twarzy zawój. Potrzebował tylko kamery. - Byłem najsławniejszym aktorem moich czasów. Zarówno Douglas, jak i Charlie otworzyli usta, gotowi zareagować, ale nie dopuścił ich do słowa, zagubiony w swoich fantazjach. - Moja kariera powinna trwać dziesiątki lat. Ale przekonałaś mnie do czegoś innego. 300

8Ang., dosł. „nogi do tanga".

- Powiedziałam ci, że umierając, staniesz się nieśmiertelny - wydusiłam przez zaciśnięte zęby. - Musiałeś zniknąć, Rodolfo. Zrobiłeś sobie zbyt wielu wrogów, zarówno śmiertelnych, jak i nieśmiertelnych. Odwrócił się. Jego peleryna zafalowała i uniosła się. -Zaczęliście mi zazdrościć. Wszyscy. Byłem zagrożeniem dla waszej miłości własnej. Zmusiliście mnie, bym umarł zbyt młodo. - Za to miałeś piękny pogrzeb, o wiele wspanialszy od mojego - zauważyła Olive. -Jestem przekonany, że sprawił wam wielką uciechę - warknął Rodolfo, rzucając z ukosa spojrzenie na Połę. - Mijając te jedenaście przecznic, zablokowanych osiemdziesięcioma tysiącami zrozpaczonych wielbicielek, zdałem sobie sprawę, jaki błąd popełniłem. - Mogłeś powrócić - zasugerował Charlie. Jego brytyjski akcent nadal był wyraźny, nawet po tych wszystkich latach. Wskazał mnie ruchem głowy. - Mogłeś zrobić to samo, co Ovsanna; powrócić jako syn albo wnuk. Syn Valentino na pewno by się przyjął. - Zabiliście mnie - zasyczał. Już nie był piękny. - Skreśliliście mnie z historii Hollywoodu. - Ależ skąd - zaprotestował Orson. Zignorował go. -Więc postanowiłem was zniszczyć... Ale to byłoby za mało, o wiele za mało! Postanowiłem odzyskać moje miasto. -To nigdy nie było twoje miasto - przypomniałam mu. -Powinno być moje. - Odwrócił się i stanął przede mną. - Kiedyś poprosiłem cię o rękę. - W sierpniu tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego. Zamrugał; może był zaskoczony, że pamiętam. Przesunął po wargach czarnym językiem. - Powinnaś była się zgodzić. 309

- Rodolfo, nie kochałeś mnie. Chciałeś zrobić na złość Natashy. Gdy cię przemieniłam, kochałam cię, ale nie potem. Już cię przejrzałam, wiedziałam, do czego naprawdę jesteś zdolny. - Powinnaś była się zgodzić - powtórzył. Oczy lśniły mu martwym, dalekim blaskiem. - Mogliśmy rządzić Hollywoodem. Kasztelan i kasztelanka, pan i pani na włościach. Władcy najpotężniejszego miasta świata. Pomyśl, co mogliśmy stworzyć, Ovsanno! Mogliśmy zbudować imperium. - Przez chwilę dał się nieść emocjom i widziałam, jak przemiana uwidacznia się na jego twarzy; nabrała wilczego, złowieszczego wyrazu. Wzruszył ramionami i powrócił do ludzkiej postaci. - Nieważne. To ty nauczyłaś mnie wartości czasu, Ovsanno. Więc czekałem. Poświęciłem dziesiątki lat na szukanie miejsca pobytu Lilith, a potem zaprosiłem ją w gości do Hollywoodu. Tak więc tajemnica nagłego zniknięcia Lilith pod koniec lat sześćdziesiątych poprzedniego wieku w końcu się wyjaśniła. Była wtedy w Kalifornii. Zawsze myślałam, że to Manson miał z tym coś wspólnego. - Więc dzisiejszej nocy stary porządek odchodzi do lamusa. - Odwrócił się w miejscu i dobył bułat. To nie był rekwizyt; ostrze zamigotało w świetle żarówki. - Dzisiaj wielkie wampiry Hollywoodu umrą jedyną prawdziwą śmiercią. O wschodzie słońca Lilith i ja ogłosimy Los Angeles naszą^domeną, pan i pani Miasta Marzeń. - A reszta mojego klanu? - Złoży przysięgę nowym kasztelanom. To w większości aktorzy, Ovsanno. Mają gdzieś, kto ich reprezentuje, byle tylko mieli pracę. Moja londyńska agencja otworzy filię w Hollywoodzie; może przejmę twoich. I Anticipation będą potrzebowały nowego szefa. Potrafię robić to, co ty robiłaś, i to o wiele lepiej. Może nadszedł czas na... Powrót szejka, czas na przedstawienie światu nowego Valentino. 310

- Co ci się stało, Rudolph? - syknęła Pola. - Byliśmy twoimi przyjaciółmi, twoimi wielbicielami, twoją rodziną, połączoną z tobą więzami krwi. Nie możesz nas zniszczyć. Nie możesz. -Nic dla mnie nie znaczycie. Mogę was zniszczyć, wszystkich, i zniszczę. Przedwieczni zrobią to dla mnie; darzą czcią Lilith. - Ale nie ciebie - przypomniałam mu. - Będą mnie czcić, będą - rzekł tonem pewnym siebie. Zatoczył krąg bułatem, wskazując całą piwnicę. Tej nocy będziemy jeść wampirze ciało, będziemy rozkoszować się wampirzą krwią. Najmłodszy z was ma prawie pół tysiąca lat, najstarszy blisko tysiąc. Lilith obiecała mi, że wasze ciała zapewnią mi bezmiar wspomnień, wiedzy i doświadczeń. Żaden wampir nie pił nigdy krwi najpotężniejszych jedenastu wampirów świata. Poznam wszystkie twoje wcielenia i wszystkie twoje czyny. To uczyni mnie równym Lilith. Chaplin poruszył się na ścianie. - Jest nas tu dwanaścioro. Kto uniknie twojej ostatniej wieczerzy? -Ach, tak, jest taka szczęściara - szepnął Rodolfo. Przeszedł wzdłuż ściany i znów zatrzymał się przede mną. - Lilith przygotowała dla ciebie coś wyjątkowego. - Podniósł głos, zabarwiona czarną krwią ślina bryzgała mu z ust. - Mogłaś uczynić mnie władcą Hollywoodu, mogłaś mnie uratować, ale nie... nie, odmówiłaś mi, zmusiłaś mnie, żebym umarł, zniszczyłaś moją karierę, moje życie, zepchnęłaś mnie w cień, skąd musiałem patrzeć, jak niedorównujący mi do pięt przejmowali mój tron. - Tylko spokojnie - wymruczał Orson. - Twoja wielkość ogranicza się do ładnej buzi, Rudolph. Nigdy nie wyrosłeś na tytana aktorstwa. -Nie dość, że zginiesz, Ovsanno Hovannes Garabe303

dian; muszę cię zniszczyć, zrujnować twoje nazwisko i twoją reputację, postarać się, żeby twoje imię zostało wymazane z annałów Hollywoodu. Poczułam gwałtowne pobudzenie zmysłów i wiedziałam, co się święci, nawet jeszcze zanim ghul pojawił się w głębi piwnicy, niosąc bezwładną Maral. Rodolfo wbił miecz w podłogę i odebrał Maral z białych łap ghula. Odwrócił się do mnie i uniósł ją jak ofiarę. Poczułam jej słodką woń i gryzący odór świeżej krwi na ciele. Miała siniaka nad prawym okiem, rozciętą brew. - Sam ją zabiję, tutaj, na twoich oczach. Wyłam i skrzeczałam, usiłując wyrwać grube ćwieki, ale cegły w murze tylko drgnęły. Krew, gęsta i czarna, płynęła z moich ran i płakałam ichorem, bladą eteryczną substancją, która wedle ludzkich wierzeń wypełnia żyły bogów. Przeszłam kilkanaście przemian, ale nic z tego nie wyniknęło; nadal wisiałam na ścianie. Rudolfo złożył Maral u moich stóp. - Jutro rano jej poćwiartowane ciało zostanie znalezione w twoim domu. Będą tam narkotyki, pornografia, może nawet ślady kanibalizmu i innych perwersji, jakie tylko zdołam wymyślić. Będą dowody wskazujące na twoje powiązania z wcześniejszymi morderstwami, trofea z miejsca każdej zbrodni. To będzie największy skandal w dziejach Hollywoodu, a gdy ucichnie, twoje nazwisko stanie się przekleństwem. Ty oczywiście znikniesz i wątpię, aby kiedykolwiek cię odnaleziono; Jimmy Hoffa9 przemysłu rozrywkowego. Ghul podszedł bliżej i jego cienkie wargi wygięły się w koszmarnym uśmiechu. - Lilith zgodnie z przysługującym jej prawem zarezer304

9Amer. działacz związkowy, skazany za liczne przestępstwa, zaginiony w 1975 r.

wowała cię dla siebie. Pożarcie cię zajmie jej miesiąc, a ja się postaram, żebyś żyła do ostatniego kęsa. Rodolfo się roześmiał, piskliwie i histerycznie. -Co na to powiesz, Ovsanno Hovannes Garabedian, kasztelanko Hollywoodu?

ROZDZIAŁ 36 PALM SPRINGS 17.50 Byłem niemal sparaliżowany grozą i działałem wyłącznie odruchowo. Patrząc nad ogrodem, widziałem stwory, których nie dało się opisać słowami. Gdybym nadal był katolikiem, powiedziałbym, że widziałem samego diabła. Po tym jak tamto coś zabrało Ovsannę, reszta potworów, ludzie i niezwykłe ni to bestie, ni to ludzie, pozostali w rzeźni, w którą zamienił się salon. Utworzywszy krąg wokół przypominającej Baby Jane staruchy w dziwnym, splamionym krwią stroju, jedli trupy. Resztki steków pizzaiolla mojej matki rozbryzgły się na pniu palmy. Wymiotowałem dopóty, dopóki nie została mi w brzuchu sama żółć. Umysł odmówił mi posłuszeństwa. W głowie krążyła mi tylko jedna myśl: ratuj Ovsannę. Widziałem, jak niemal udało się jej wydostać z pokoju; widziałem, jak tamci powalili ją, pó czym albinos wyniósł nieprzytomną. Nie wiedziałem, co jej szykują, ale na pewno nic dobrego. Śledziłem przez okno albinosa, który szedł przez dom. Znalazł się w pomieszczeniu, które wyglądało na kuchnię, tyle że nie dojrzałem w nim kuchenki ani lodówki. Mieszkańcy tego domu jedli surowe, krwawiące mięso. Albinos otworzył drzwi i zniknął, schodząc po schodach. Po chwili włączył słabe światło na niższym poziomie i znów zniknął, schodząc do pozbawionego okien pomieszczenia, zapew314

ne piwnicy. Po kilku minutach wrócił i cisnął na kuchenny stół zakrwawiony młot. Coś ścisnęło mnie w dołku i przysiągłem, że jeśli znajdę tam na dole zakrwawione ciało Ovsanny, to wsadzę kulę temu ziemistemu kutasinie, ale dopiero po tym, jak zrobię z niego miazgę młotem. Wiem, niskie, ale opanowały mnie niskie instynkty. Przeszedłem najdalej, jak się dało, na koniec palmy, trzymając glocka nad głową, i skoczyłem na nogi do fosy. Nie była głęboka, ale cieszyłem się, że jest ciemno, bo pływały w niej stworzenia, których wolałem nie widzieć. Coś śliskiego, z pofałdowanymi ssawkami owinęło mi się wokół nogi. Przyłożyłem temu stworzeniu kolbą glocka i uwolniłem się od niego, ale zaraz użarła mnie jakaś cholerna ryba. Słyszałem, jak następne płyną w moim kierunku, gdy postawiłem nogę na lądzie. Brakowało mi kawałka pięty. Nie spuszczałem oczu z szyby salonu, gdy przedzierałem się przez kaktusy, odgarniając je pistoletem. Uczta - nie ma innego słowa na to, co się tam działo - była jak z Boscha: kobiety kopulowały z obrosłymi zwisającą skórą stworami, zwierzokształtne stworzenia parzyły się ze sobą pośród krwi, kości i śluzu. W środku siedział sobowtór Bette Davis - i rechotał z uciechy. Nie jestem mistrzem intelektu, wiem o tym. Czasem to mój jedyny ratunek. Nie zastanawiałem się nad tym, co widzę, nie próbowałem tego pojąć. Ignorowałem ten obraz, bo nie mogłem na to nic poradzić; myślałem najprościej, jak się dało. Wiedziałem na pewno tyle, że w tym domu jest uwięziona kobieta i muszę ją ratować. Nad szczegółami będę się zastanawiał potem. Jeśli będzie jakieś „potem". Minąłem jukę kubłową i opuncję i wspinałem się przy mostku, gdy otworzyła się stalowa brama i pojawiła się jakaś postać owinięta w pelerynę. Byłem gotów strzelać, ale kiedy postać się zbliżyła, zobaczyłem, że to nie kolejny 307

potwór. Gdybym nie był tak przerażony i pełen obrzydzenia, roześmiałbym się głośno. Wyglądał jak Rudolph Valentino z jednego z tych filmów o szejkach, które zrobiono w latach dwudziestych zeszłego wieku. Nosił kostium, coś pomiędzy strojem szejka a torreadora. Miał nawet szablę i pelerynę. Przeszedł tuż obok mnie, tak blisko, że mogłem go dotknąć, i zniknął we frontowych drzwiach. Wdrapałem się na most i poszedłem śladem faceta. Znalazłem się w słabo oświetlonym holu. Jeszcze zdążyłem zobaczyć, że tamten znika na schodach prowadzących w dół. Orgia w salonie osiągnęła zenit. Nikt nawet nie zwracał uwagi na to, co żre i z czym kopuluje. A starucha chyba była wręcz zahipnotyzowana tym, co miała przed oczami. Opadłem na brzuch i przeczołgałem się do drzwi koło kuchni, za którymi były schody. Hol poniżej był pusty. Krwawe odciski stóp biegły po kafelkowej podłodze i znikały przy kolejnym biegu schodowym, prowadzącym do piwnicy. Byłem na pierwszym biegu schodów, gotów zejść, gdy z pomieszczenia niżej wyszedł na korytarz albinos. Widząc go z bliska, przekonałem się, że to wyjątkowo ohydny sukinsyn, z małymi czerwonymi ślepkami i skórą koloru zdechłej ryby. Niósł nieprzytomną Maral McKenzie. Kiedy przechodził pode mną, poczułem smród czegoś ohydnego i zacisnąłem zęby, by nie zwrócić tej resztki żółci, jaka mi została. Cuchnął też jak zdechła ryba. Zniknął na schodach w dół. Musiałem za nim iść. Trzymając glocka przy piersi, prześlizgnąłem się do kuchni. Przycisnąłem się do ściany i zaryzykowałem spojrzenie w dół. Biło stamtąd niewyraźne światło. Porwałem młotek ze stołu, wsadziłem go za pas i ruszyłem w dół, trzymając się ściany. Miałem nadzieję, że stopnie nie zaskrzypią. Usłyszałem niezrozumiały cichy głos, a potem krzyk. 308

W życiu nie słyszałem czegoś równie przerażającego. To był żywy ból, przepojony gniewem, wściekłością i grozą. Krzyczała Ovsanna. Tylko najwyższym wysiłkiem woli powstrzymałem się od tego, by nie pobiec w dół na złamanie karku. Ale też odetchnąłem, bo skoro krzyczała, to znaczyło, że żyje. Rozległ się drugi głos, męski, przepojony pychą i arogancją. - Jutro rano jej poćwiartowane ciało zostanie znalezione w twoim domu. To pewnie był Valentino od siedmiu boleści. I mógł mówić tylko do Ovsanny. Przykucnąłem na czwartym stopniu od dołu i zajrzałem do piwnicy. Ze swojego miejsca widziałem jedynie fragment pomieszczenia, kawałek ziemnej podłogi i muru. Pięć stóp dalej stał albinos w smokingu. Dokładnie przed nim widziałem wysokie buty przebranego szejka. Nieruchoma leżała przed nim na ziemi Maral. Ovsanny nie widziałem. Szejk dalej plótł swoje i zdałem sobie sprawę, że facet na dobrą sprawę składa zeznanie. - Będą tam narkotyki, pornografia, może nawet ślady kanibalizmu i innych perwersji, jakie tylko zdołam wymyślić. Będą dowody wskazujące na twoje powiązania z wcześniejszymi morderstwami, trofea z miejsca każdej zbrodni. To będzie największy skandal w dziejach Hollywoodu, a gdy ucichnie, twoje nazwisko stanie się przekleństwem. Ty oczywiście znikniesz i wątpię, aby kiedykolwiek cię odnaleziono; Jimmy Hoffa przemysłu rozrywkowego. Na palcach pokonałem ostatnie stopnie i przycisnąłem się do ściany, z bronią gotową do strzału. Rozległ się kolejny głos. Był skrzekliwy, z akcentem, jakiego do tej pory w życiu nie słyszałem. Natychmiast się zorientowałem, że to albinos. 317

- Lilith zgodnie z przysługującym jej prawem zarezerwowała cię dla siebie. Pożarcie cię zajmie jej miesiąc, a ja się postaram, żebyś żyła do ostatniego kęsa. Żołądek podskoczył mi do gardła. Po wszystkim, czego byłem świadkiem, nie wątpiłem, że ci ludzie mówią serio. Szejk wybuchnął śmiechem. Rechotał jak zupełny wariat. - Co na to powiesz, Ovsanno Hovannes Garabedian, kasztelanko Hollywoodu? Dość się nasłuchałem. Trzymając glocka w obu rękach, wszedłem do piwnicy. - Ręce do góry, ty mordujący kutasino! Na dwie sekundy zapadła absolutna cisza, podczas której nikt nawet nie drgnął. Ta chwila bezruchu bardzo mi się przydała. Mogłem ogarnąć wzrokiem otoczenie. Na ścianach piwnicy wisieli ukrzyżowani ludzie, mężczyźni i kobiety. Przeguby i kostki u nóg przebito im wielkimi, grubymi gwoździami. Ovsanna wisiała na krótkiej ścianie, w głębi, naprzeciwko mnie. Co wstrząsające, wszyscy nadal żyli i jak jeden mąż i jedna kobieta odwrócili do mnie głowy. Albinos okręcił się na pięcie i rzucił się na mnie. Wyciągnął ręce, rozdziawił szeroko gębę, odsłaniając krąg trójkątnych zębów, jakich nigdy i nigdzie nie uświadczysz u człowieka. Nacisnąłem spust glocka i wielokrotnie powtórzyłem tę czynność. Nie korygowałem odrzutu broni, tak więc pociski trafiały w coraz wyższe partie ciała. Ładuję glocka nabojami Corbon HJP +P o wadze 115 granów. Jeden ma moc obalającą. Już się po nim nie wstaje. Ja wsadziłem albinosowi pięć, niemal z przyłożenia, a on tylko trochę zwolnił. Widziałem wielkie kawały białego ciała i strugi czarnej krwi wylatujące mu z pleców. Chwycił mnie gigantycznymi łapami za ramiona, niemal rzucając na kolana. Wiedziałem, że jak tylko runę na podłogę, jestem gotów. Rozdziawił jeszcze szerzej mordę i pochylił 310

się nade mną. Wbiłem w tę rozdziawioną paszczękę długą lufę o kwadratowym przekroju, wyłamując kilka rekinich zębów, i znów pociągnąłem spust. Dwa razy. Siła uderzenia pocisków była tak wielka, że oderwała go od podłogi i zmiażdżyła mu czubek łysej głowy, jakby to był melon. Poleciał w tył, wylądował pięć stóp dalej i rozerwało go na dobre, zamieniając w czarną, gęstą me-lasowatą ciecz. Wszyscy ukrzyżowani i ja z nimi odetchnęliśmy z obrzydzeniem. Szejk podszedł do mnie. Trzymał w ręku szablę. Wytrzeszczał oszalałe oczy. Coś dziwnego i niepokojącego działo się z jego twarzą; w świetle słabej żarówki, która teraz ociekała czarną posoką, przemieniała się w psi pysk. - Kim... kim... kim... - dyszał jak maratończyk. -Peter - powiedziała spokojnym, opanowanym głosem Ovsanna, mimo że z pewnością czuła niebywały ból. - Inni zaraz tu będą. Zastrzel go i uwolnij nas. Szejk się odwrócił i ciął ją szablą, robiąc ranę na brzuchu i udach. Postrzeliłem go w prawą rzepkę kolanową. Runął na podłogę. Dla lepszego efektu postrzeliłem go w drugie kolano. Pędzący z krótkiego dystansu stupiętnastogranowy pocisk oderwał mu nogi. Valentinopodobny rzucał się na podłodze, ściskając kikuty. - Peter - powiedziała nadal równym głosem Ovsan-na - musisz mu zmiażdżyć kręgosłup. Wtedy na pewno umrze. Byłem gotów zaprotestować, gdy miotający się ranny nagle umilkł i zaczął się zmieniać. Coś potwornego działo się z jego ciałem, coś, co gięło kości i darło mięśnie. Słyszałem, jak trzaskają. Zgrzytały chrząstki. - Młody człowieku? Odrętwiały odwróciłem się i spojrzałem na mężczyznę z cienkim wąsikiem, przybitego do ściany obok Ovsanny. 319

Przypominał mi któregoś gwiazdora filmowego, ale nie mogłem sobie przypomnieć którego. - Zabij go i szybko nas uwolnij. - Wskazał podbródkiem schody. - Zaraz będziemy mieli towarzystwo. Słyszę, że nadchodzą. Szejk nagle rzucił się na mnie. Nie był już człowiekiem. Kłapnął wilczą paszczą, chcąc mnie ugryźć. Przestrzeliłem mu łeb, ale pomny na radę Ovsanny, przycisnąłem wylot lufy do kręgosłupa stwora i oddałem następny strzał, miażdżąc kark. Stwór złożył się jak scyzoryk i zaczął rozpływać. Przysięgam na Boga, nigdy więcej nie wezmę do ust galaretki owocowej. Ani dżemu. Zrobiłem krok do Ovsanny, ale potrząsnęła głową. -Najpierw uwolnij Orsona i Douglasa - poleciła mi, wskazując mężczyzn, którzy wisieli po jej lewej i prawej ręce. - Będziesz miał z nich większy pożytek. Odwróciłem się do potężnie zbudowanego mężczyzny i wyjąłem zza pasa młotek. - Będzie bolało. - Wierz mi, lepiej to niż druga możliwość - rzekł huczącym głosem. -Druga możliwość? - spytałem, wsadzając pazury młotka pod wbity w nadgarstek gwóźdź. Jakimś cudem ciało zarosło główkę gwoździa. -Zostać zjedzonym - odparł i nadal się uśmiechał, gdy próbowałem wyrwać gwóźdź ze ściany i z jego ciała. Chwyciłem młotek w dwie ręce, zaparłem się kolanem o ścianę i podważałem gwóźdź. Ból musiał być rozdzierający, ale facet nie krzyknął, nawet gdy wyrwałem mu z ręki ostry kawałek metalu. Zazgrzytały miażdżone kości. - Dobra robota - rzekł, zabrał mi z roztrzęsionych dłoni młotek i wykręcił się, podważając gwóźdź tkwiący w lewej ręce. - A teraz bądź grzecznym chłopcem i miej drzwi na oku. Wyszkolenie dało o sobie znać. Działając wyłącznie in312

stynktownie, zmieniłem magazynek. Wystrzeliłem jedenaście pocisków i chociaż w magazynku pozostało jeszcze sześć, nie chciałem być zmuszony do przeładowywania go podczas wymiany ognia. Zająłem pozycję przy schodach i unosząc broń do góry, czekałem. Zerkałem przez ramię, patrząc, jak mężczyzna, na którego Ovsanna mówiła „Orson", wydziera sobie gwoździe z nóg i ze stęknięciem upada na brzuch na podłogę. Dźwignął się na nogi. - Zechciej wybaczyć - rzekł do Ovsanny, szybko wyrywając gwoździe z ciała mężczyzny nazywanego Douglasem. Ten opadł lekko na podłogę i chwycił szablę szejka. Przyłączył się do mnie. Szybko kilka razy machnął ostrzem, wręcz promiennie uśmiechnięty. Wyglądał na takiego, który umie posługiwać się tą bronią. Spojrzałem na jego nagie stopy. Widziałem w nich dziury. Nie krwawiły. - Kiedy się to skończy, zamierzam zadać kilka pytań -powiedziałem dumny, że głos mi nie drży. - Kiedy się to skończy, będziesz zasługiwał na kilka odpowiedzi. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Oczy mu błyszczały. Było w nich coś cholernie znajomego. - Czy ja cię znam? Nie grałeś w filmach? - Dawno, dawno temu, drogi chłopcze. Dawno, dawno temu. Nagle ze schodów zeskoczył potwór. Dźwignął się na tylne, potężne łapy, tnąc powietrze długaśnymi szponami. Wyglądał jak krzyżówka wilkołaka i oszalałego niedźwiedzia. Zanim w ogóle zdążyłem zareagować, Douglas rozciął mu brzuch, rysując na nim literę „Z", i zwoje tłustych wnętrzności wylały się z jamy ciała, owijając wokół łap. - Niezawodny sposób, zawsze pokornieją - rzekł z upodobaniem. Dla pewności strzeliłem stworowi w łeb. Posoka trysnęła na inne istoty, które wdzierały się do piwnicy; ludz321

kie, zwierzęce, jeszcze inne, takie, że nie potrafiłbym ich opisać. Douglas był nadzwyczajny, posługiwał się szablą jak przedłużeniem ręki. Każdy jego ruch był precyzyjny; ciął tętnice, kroił ścięgna, oślepiał, patroszył brzuchy i pruł żyły, obezwładniając ofiary. Wykańczałem je bez namysłu. Nagle wielki mężczyzna, na którego Ovsanna mówiła Orson, wyrósł obok mnie. Nawet nie widziałem, kiedy to zrobił. Kilka sekund wcześniej wisiał przybity do ściany calowej grubości gwoździem przeszywającym przegub. Teraz koszmarna dziura w ciele była nie większa od zadrapania i zamykała się na moich oczach. Zamiast paznokci miał szpony. - Ovsanna cię potrzebuje - rzekł. - Daj mi broń i dodatkowe magazynki. - Umiesz strzelać? - spytałem odruchowo. - Czy umiem strzelać...! Drogi chłopcze, moja matka... niech spoczywa w spokoju... była strzelcem wyborowym. Nauczyła mnie wszystkiego, co umiem. Potrafiłem strzelać, zanim nauczyłem się chodzić. Jak każdemu policjantowi wpojono mi, bym nigdy nie oddawał broni służbowej, ale bez wahania wręczyłem mu ją. - Masz cztery naboje w tym magazynku, pełne siedemnaście w drugim i sześć w trzecim. - Będę liczył każdy strzał. - Zajął pozycję obok Douglasa. - Jak za dobrych starych czasów. - Stare czasy nie umywają się do nowych czasów - powiedział Douglas, szczerząc zęby i dekapitując piękną rudą kobietę o szczękach rekina. Jej zielone oczy zamrugały zdziwione, usta poruszyły się bezdźwięcznie, a głowa potoczyła się między nogi. Douglas kopnięciem odrzucił ją między trupy. - Od lat nie miałem takiej zabawy. Orson uwolnił większość ukrzyżowanych mężczyzn i kobiet. Ubrany na czarno mężczyzna, zaskakująco podobny do Petera Lorre'a, zajmował się pozostałymi. Ovsanna 314

siedziała na ziemi, w głębi piwnicy, poniżej miejsca, w którym wisiała, tuląc na podołku głowę Maral i czule gładząc ją po włosach. Za nią stały dwie kobiety. Było w nich coś przerażająco znajomego. Czułem, że je znam; wyglądały jak gwiazdy z przedpołudniowych, telewizyjnych powtórek starych filmów. Przykucnąłem obok Ovsanny, nie mogąc oderwać oczu od jej straszliwych ran. W przegubie miała dziurę na przestrzał... która też nie krwawiła. Szybko się rozejrzałem. Ściany w miejscach, w których przybito ręce i nogi, powinny spływać krwią. Nie było na nich jednak żadnego śladu poza otworami po gwoździach. I gdy szejk głęboko zranił Ovsannę, nie krwawiła. Ovsanna podniosła głowę znad omdlałej Maral i wpatrywała się we mnie. Zobaczyłem coś w jej czarnych oczach. - Dziękuję ci - rzekła po prostu. - Mamy wobec ciebie dług, Peterze Kingu - dodała uroczyście. - Dług, który uznamy i spłacimy po stokroć. - Uznamy i spłacimy - powtórzyli półgłosem wszyscy, jeśli dobrze ich zrozumiałem. Przyłożyła dłoń do mojego policzka. Odwróciłem ją i spojrzałem na ranę przegubu. Dziurę okryła skóra. Pod nią pulsowały żyły. - Jeśli spytam, kim jesteś, odpowiesz mi? - W ustach mi zaschło, ledwo mogłem mówić. - Jeśli spytasz - rzekła z niezwykłym spokojem. - Kim jesteś, Ovsanno? Kim? Kim są ci ludzie? - Jestem Ovsanna Hovannes Garabedian, kasztelanka klanu Dakhanavar, wampir najwyższego rodu, a oni... no, to wielkie wampiry Hollywoodu.

ROZDZIAŁ 37 Muszę cię o coś prosić, Peter. Spojrzał na mnie bez słowa i kiwnął głową. Byłam zaskoczona, że nadal kontaktuje. Wyobrażałam sobie, co zobaczył; zostawiłam drobny nieporządek w salonie tego domu, a Lilith i jej świta nigdy nie zostawiliby posiłku. Co dziwaczne, pierwszą myślą, która przyszła mi do głowy, gdy wpadł do piwnicy i wrzasnął na Rodolf a, było, że naprawdę wie, co to znaczy entree. Byłby z niego fajny drugi Kurt Russell. Jeszcze chwilę temu wisieliśmy na ścianie, czekając - chociaż ani przez moment nie gotowi -na śmierć, a wtem Peter się pojawił i nagle z ghula nad ghule została tylko zupka ghulowa. Po niezliczonych tysiącach lat zastrzelił go poliqant z komendy Beverly Hills. Który potem wykończył Rodolfa. Nawet nie poczułam, kiedy zranił mnie bułatem, tylko patrzyłam, jak Peter od-strzeliwuje mu nogi, a potem, wypełniając moje instrukcje, rozwala mu kręgosłup. I Rodolfo umarł. O tak. Wszystko się zmieniło. Podczas gdy Peter i Douglas wykańczali bestie Lilith, Orson uwolnił mnie i zajął się uwalnianiem innych. Siadłam na podłodze i wzięłam w ramiona Maral, tuląc ją mocno i rozkoszując się silnym biciem serca i równym oddechem. Starłam jej krew z czoła. Podniosłam palce do ust 324

i zlizałam je, nabierając sił. Mary i Pola podeszły i zatrzymały się za mną. Na chwilę stare animozje poszły w kąt. - Co robimy? - spytała Pola. Otworzyłam usta, gotowa odpowiedzieć, ale Orson zrobił to za mnie. - Idziemy na wojnę - zahuczał. - Ale co z przedwiecznymi? - zaprotestowała Mary. Uniosłam rękę, nakazując milczenie. - Musimy się zająć Lilith. - Spojrzałam w jasne oczy Orsona. - Wiem, co muszę zrobić. Wezwij do mnie Petera. Kiedy przyszedł i przykląkł obok mnie, spojrzał mi głęboko w oczy, szukając wyjaśnień koszmaru, w którym wylądował. A gdy spytał mnie, kim jestem, odpowiedziałam mu. Widziałam, jak oczy mu rosną, widziałam, jak patrzy na moich towarzyszy i rozpoznaje ich. Spojrzał na Mary i zdał sobie sprawę, kim jest; gwałtownie odwrócił głowę, by spojrzeć na Douglasa, który śmiał się zachwycony, pracując bułatem, bohater w każdym calu, Zorro, Robin Hood i Czarny Pirat w jednej osobie. Peter nagle zdał sobie sprawę, kim są Charlie i Peter, i jeszcze szerzej otworzył usta. Widziałam, że chce zadać mi pytanie, i położyłam mu na nich palec, prosząc o milczenie. - Przysięgam, że wszystko ci wyjaśnię, ale nie teraz. Nie teraz. Muszę cię o coś prosić. Kiwnął głową. - Potrzebuję twojej krwi. Mogłam mu ją zabrać przemocą i nie zdołałby stawić mi oporu, ale po wszystkim, co dla nas uczynił, nie potrafiłam tego zrobić. Czekałam, widząc w jego oczach zmieszanie, a potem decyzję. Podwinął rękaw marynarki i podał mi lewy przegub. -Ile? 317

- Około kwaterki. - Będzie bolało? Ujęłam podsuniętą rękę i przycisnęłam ją do ust. - Nie bardzo - obiecałam. Kły mi się wynurzyły. - Tylko lekkie ukłucie. - Słyszę to nie po raz pierwszy. - Uśmiechnął się i wbiłam kły. Jego krew była gęsta, uderzała do głowy. Wspomnienia i wrażenia wpłynęły do mojego organizmu, szczątki okropnych obrazów, które widział. Bardzo się skupiałam, żeby nie dopuścić do przemiany, która całkowicie przekształciłaby rysy mojej twarzy, tymczasem on się odwrócił do Mary i spytał: - Dlaczego to robicie? - Kasztelanka musi nabrać sił, zanim wróci do walki. Bez jej przewodnictwa nie pokonamy przedwiecznych. - Te potwory, te stworzenia okryte czarną grubą skórą, kim one są?- zapytał Peter. - To przedwieczni. Niezwykle stare wampiry. - i wy wszyscy jesteście tacy jak oni? - Ależ skąd. - W głosie Poli była uraza. - Tutaj nie ma nikogo, kto miałby więcej niż dziewięćset lat. Przedwieczni liczą sobie tysiąc lat i więcej. - A ta szalona baba w czarnym? Podniosłam zakrwawioną twarz znad przedramienia Petera. Bardzo pobladł. Jego krew, słodka i niewiarygodnie potężna, przepływała przeze mnie. Z trudem łapałam oddech. - To Lilith - wysyczałam, tym razem nie potafiąc utrzymać na wodzy przemiany, która zniekształciła mi rysy, nadając im wyraz jaszczura. - Matka nas wszystkich. - Pochyliłam głowę, liżąc przegub Petera. Moja ślina zamknęła i uzdrowiła niewielkie rany. - Przed Ewą była Lilith, równa mężczyźnie. Kiedy została wygnana z ogrodu Edenu, zadawała się z innym gatunkiem, wężami, które pojawiły się 326

przed człowiekiem. Z czasem urodziła mieszańców, nowe stwory. Także wampiry i zmiennokształtnych. - Łagodnie położyłam na boku Maral i przykryłam moim porwanym żakietem. Wstałam i dokonałam przemiany, jakiej nie próbowałam od trzech wieków. Gdy krew Petera wrzała mi w żyłach, czarne nietoperze skrzydła wyrosły mi z żeber i sięgnęły ponad barki. - Słuchajcie mnie. Wielkie wampiry Hollywoodu i jedyna ludzka istota, Peter King, spojrzeli na mnie. - Jestem waszą kasztelanką. Gdybym chciała, mogłabym zażądać waszego posłuszeństwa, ale nie zrobię tego. Nie tej nocy. Jest czas wyboru. - Głos mi się zmieniał, gdy przemiana obejmowała w posiadanie moje ciało. - Tego wieczoru Lilith i Rodolfo usiłowali zniszczyć nas wszystkich. Tego wieczoru mamy wybór; możemy uciec i się ukryć, jak czyniliśmy przez kilka stuleci, a możemy też podjąć walkę z Lilith. - A co się stanie, jeśli zabijemy Lilith? - spytał mnie James. - Kiedy ona umrze, czy nie umrzemy razem z nią? - James, ty durniu - syknął Tod. - Zapominasz, że sami stworzyliśmy ten mit. - Och! Rzeczywiście. - Więc wybierajcie: uciekacie i przez resztę życia trzęsiecie się na widok każdego cienia albo podejmujecie walkę u mego boku. - Przemiana niemal się dopełniła i mówiłam prawie niezrozumiale. Co zdumiewające, Charlie Chaplin wystąpił przed innych. - Pomogłem stworzyć to miasto - rzekł bez patosu -i nie pozwolę Lilith go zniszczyć. Hollywood potraktował go ohydnie, mimo to był gotów bronić miasta, które niegdyś go porzuciło. I pozostali jeden po drugim stawali obok niego, oprócz Douglasa i Orsona, którzy nadal bronili schodów. Znałam ich odpowiedź na moje wezwanie. 319

Niezdarnie przykucnęłam obok Petera. Byłam teraz potworem niewiele różniącym się od stworów na górze, ale nie widziałam w jego oczach strachu ani wstrętu. - Kiedy stąd wyjdziemy, zabieraj Maral i uciekaj. Nie wracaj tu, dopóki nie ucichną wszelkie odgłosy. - Policja nadjeżdża. I antyterroryści. - Lepiej, żebyś ich powstrzymał. - Pomyślałem, że lepiej byłoby spalić ten dom do fundamentów - zasugerował. - Uniknęłoby się wielu pytań. A nie mogę nawet zacząć dawać odpowiedzi. To chyba wtedy się w nim zakochałam. Odwróciłam się i ruszyłam przed siebie, mijając moją armię. Wampiry Hollywoodu dokonały przemiany, przybierając kształty, które inspirowały najmroczniejsze mity ludzkości. Pomalowane antymonem oczy Thedy nabie-gły krwią, gdy zmieniła się w szczupłego, czarnego jaguara gigantycznych rozmiarów. Kędzierzawe włosy Olive wypełniły się wężami, które wyrosły z jej nagiej czaszki. Odsłoniła całe ciało, ukazując pełne piersi i odnóża kozy. Orson, mój ukochany Orson, napęczniał jeszcze bardziej, włosy okryły gigantyczne brzuszysko, a na głowie przybyły mu rogi, tak że przybrał wygląd minotaura. Mary i Charles, Peter i Pola, Tod i James, a także Charlie przemieniali się w wilkołaki i gargulce, zwierzęta z krainy groteskowych fantazji o skrzydłach jastrzębi i pyskach nietoperzy, okryci łuską i wężową skórą. Tylko Douglas zdecydował się pozostać w ludzkiej postaci, chociaż wyrósł i stał się niesłychanie barczysty jak dawni herosi. Przystanęłam przy drzwiach i obejrzałam się, by spojrzeć na Petera Kinga. Został przy ścianie w głębi. Patrzył na mnie i na chwilę zobaczyłam siebie jego oczami. Pozwoliłam mojemu ciału przybrać wiekową, pierwotną postać osobnika klanu Dakhanavar - smoka. Peter uniósł rękę na pożegnanie. Moje uniesione szpony miały sześć cali długości. 328

ROZDZIAŁ 38 PALM SPRINGS 18.30 Po wszystkim, czego byłem świadkiem tego wieczoru, odkrycie, że aktorzy złotej epoki Hollywoodu żyją, nie zrobiło na mnie specjalnego wrażenia. Gdy kojarzyłem nazwiska z twarzami, przyszło mi do głowy jedno: że muszę się postarać o kilka autografów dla mamy. Chyba byłem w szoku. Pewnie ten sam szok sprawił, że spokojnie przyglądałem się Ovsannie pijącej moją krew, a potem przemieniającej się w smoka. Nie w żadnego miłego kosmatego stworka z disneyowskiej Krainy Fantazji. Nie w Barneya. Wyglądała teraz tak, że jej miejsce było na gotyckiej katedrze. Miała wszystko, co trzeba. Pazury, kły, ogon, skrzydła i krokodylą skórę. Tylko oczy pozostały niezmienione. Jednak nie nazwałbym ich ludzkimi, bo już wiedziałem, że Ovsanna nie jest człowiekiem. Więcej, pozostałe istoty w tej piwnicy też nie były ludźmi. Potężny człowiek o głowie i odnóżach byka, wyglądający jak postać z greckiej wazy, oddał mi broń. Chyba powiedział: „Zostało ci sześć naboi", po czym się odwrócił i odszedł, łomocąc po ziemnej podłodze rozszczepionymi kopytami, jak należy. Nagle się wynieśli i piwnica była pusta. Poczułem się całkowicie zdezorientowany. Nagle ściany zafalowały i zawirowały wokół mnie. Czy wyobraziłem sobie to wszystko? Przez chwilę się zastanawiałem, 321

czy nie mam narkotykowych omamów, czy ogrodowych kaktusów nie posmarowano halucynogennymi środkami i nie zatruły mnie, przedostając się przez rozciętą skórę. Ale po wewnętrznej stronie przegubu miałem siniak i ślad ugryzienia, a na podłodze, tam gdzie rozpuścił się albinos w smokingu, widniała czarna kleista plama. Galaretowate szczątki Rudolpha Valentino jeszcze bulgotały na ziemi. To nie był żaden sobowtór, to nie była halucynacja. Niech mnie diabli. Zastrzeliłem prawdziwego Rudolpha Valentino. Przytulałem Maral do piersi, gdy otworzyła szare oczy, a potem rozchyliła usta. Położyłem na nich palce. - Tu Peter - powiedziałem z naciskiem. Skupiła wzrok i zmrużyła powieki, rozpoznając mnie. - Co pamiętasz, zanim straciłaś przytomność? -Rozmawiałam przez komórkę... i ktoś pojawił się przy oknie samochodu... a potem... - Urwała, po czym pokręciła głową. - Nie uwierzyłbyś, jaki miałam sen. - Koszmary? Skinęła głową. - Widziałem twoje koszmary - rzekłem ponuro. - Możesz stać? Maral McKenzie stanęła na drżących nogach. - Ovsanna...? - spytała. - Ma się dobrze. Powiedziała, żebym cię stąd wyprowadził. , - A gdzie jest? - Na górze. - Co robi? - Gdybym ci powiedział, nie uwierzyłabyś. - Sprawdziłem magazynek w glocku i wyjąłem zza pasa rewolwer. - Umiesz strzelać? - Jestem z Luizjany - powiedziała. Nagle po raz pierwszy przemówiła z wyraźnym akcentem z Południa. Odbezpieczyła rewolwer, wyrzuciła bębenek, wrzuciła go 330

z powrotem, wszystko jednym płynnym ruchem. - Chcesz mi jeszcze coś powiedzieć? - spytała. - Na przykład? Podniosła nogę. - Na przykład, w co właśnie wlazłam, do cholery? - Wierz mi - rzekłem szczerze - lepiej, żebyś nie wiedziała. Krew i szczątki ciał pokrywały stopnie. Wampiry Ov-sanny zepchnęły większe fragmenty, wchodząc wyżej. Nastąpiłem na coś, zapewne szczątki mózgu, i obiecałem sobie, że gdy się to wszystko skończy, spalę do ostatniej nitki wszystko, co mam na sobie. Muszę pochwalić Maral, że trzymała buzię na kłódkę i cały czas patrzyła przed siebie. Patrzenie pod nogi było zdecydowanie złym pomysłem. Dom był dziwnie cichy. Spodziewałem się krzyków i wrzasków, ale nie dobiegł mnie żaden odgłos. Kiedy doszliśmy do okien w kuchni, zrozumiałem, skąd ta cisza. Wszyscy byli na zewnątrz: wampiry Hollywoodu, potworni przedwieczni i „ludzie" Lilith. Stali w kręgu, przy stoku góry i zupełnie się nie odzywali. W środku kręgu stała Lilith i przemieniona w smoka Ovsanna. Lilith wcale nie wyglądała jak Baby Jane; zmieniała się powoli, wydłużała, przekształcając w ogromnego żółtego węża. Maral zatrzymała się, rozdziawiając usta na widok tego bestiarium. Złapałem ją za rękę i odciągnąłem na bok. Przysunęła mi usta do ucha i wskazała podbródkiem smoka. - Ovsanna? Kiwnąłem głową. - Robi wrażenie. Nie wiedziałam, że jest do tego zdolna - mruknęła. - A wiedziałaś, że jest wampirem? 323

- Tak. Oczywiście. -Jeszcze o tym porozmawiamy - obiecałem jej. -Chodźmy. Podczas gdy całe towarzystwo zgromadziło się na zewnątrz, my ruszyliśmy przez pokoje. Dom na pewno był kiedyś piękny, ale teraz utracił wszelkie szanse na ponowną prezentację na stronach „Palm Springs Life". Wszędzie były trupy, poskładane w kątach jak sągi drewna, oparte 0 ściany, upchane w bocznych pomieszczeniach, zwisające z belek stropowych. Wszystkie białe, bezkrwiste 1 w większości okaleczone. - Jacy oni młodzi - szepnęła Maral. Skinąłem głową; już to zauważyłem. - Dzieciaki, które uciekły z domu - powiedziałem cicho. - Garstka z tych tysięcy, które przybywają do Hollywoodu w poszukiwaniu sławy. Zatrzymaliśmy się przed drzwiami jadalni. Żadne z nas nie miało ochoty do niej wejść. Tego, co leżało porozrzucane na podłodze, nie dało się opisać. - Spalę ten dom do fundamentów. - Amen - powiedziała serio Maral. - Mam pomysł -dodała, odwracając się i biegnąc z powrotem przez dom. - Pomóż mi znaleźć garaż. Miał potrójne drzwi i mieścił się w rogu domu. W ciemnościach nie dotarłem tak daleko wzdłuż muru, bo pewnie bym na niego trafił. Zaoszczędziłbym sobie brodzenia w fosie. Musieliśmy przejść wyżej z kuchni, by się do niego dostać. Był rozległy, ale to zrozumiałe - upychano w nim wszystko z górnych pomieszczeń. Antyczne krzesła leżały na pociętych aksamitnych kanapach, zniszczone i połamane. Długi, ozdobny stół jadalniany z wiśniowego drewna porysowały zgromadzone na nim komputery, magnetofony kasetowe, telewizory, radia-budziki i mikrofalówka. W kącie zrujnowane łóżka, zarzucone porwaną 324

pościelą i poplamionymi poduszkami. Lilith powinna się pozbyć swojego dekoratora. Stały tam trzy samochody, klasyczny studebaker champion z 1940 roku, nowoczesne bmw serii 7 i gigantyczny czarny hummer. - Sprawdź poziom paliwa - rzuciła mi Maral. - Będzie pod korek - oceniłem i się nie pomyliłem. Samochody niewątpliwie były gotowe do wyjazdu, otwarte, każdy z kluczykiem w stacyjce. Sprawdziłem, do czego służą przyciski na desce rozdzielczej hummera; środkowy otwierał garaż. Kiedy wysiadłem z wozu, okazało się, że Maral wpycha do zbiorników paliwa porwane, długie paski z koców. Poczułem woń benzyny. - Dziadek mnie nauczył tej sztuczki - wyjaśniła. W głębi garażu stał regał wypełniony różnego rodzaju środkami czystości, których najwyraźniej nigdy nie używano. Na większości opakowań widniało ostrzeżenie: „Łatwopalne". Nabrałem pełne naręcze butelek i kartonów i opróżniłem je na pościel i poduszki, na kanapę i stos leżących na podłodze książek. Wróciłem do regału i wziąłem następne naręcze opakowań. Kiedy się odwróciłem, miałem przed sobą rudą kobietę. Kły sterczały jej z ust. Mój pistolet leżał na półce za mną. Zresztą kiedy wyciągnęła szpony jak sztylety i rzuciła się na mnie, wiedziałem, że nie zdążę po niego sięgnąć. Topór trafił ją w bok głowy i rzucił na ścianę. Stała, patrząc na mnie, powoli mrugając, aż w końcu gałki oczne wyskoczyły jej z oczodołów. Osunęła się na podłogę, pozostawiając na murze ślad jak wielki ślimak. -Tego dziadek też cię nauczył? - spytałem drżącym głosem Maral. - Jasne. Rozlałem na podłogę resztę płynów do czyszczenia i odwróciłem się do Maral. Zdejmowała ze stołu mikrofa333

lówkę. Postawiła ją na roboczym stole i włączyła do prądu. Zegar zaczął mrugać. - Gotujemy? - spytałem. - Masz apetyt po tym, co widzieliśmy? - spytała ostro, przenosząc mikrofalówkę na podłogę i umieszczając obok porwanego kawałka materiału, którego drugi koniec zwisał z baku hummera. Potrząsnąłem głową. Miałem wrażenie, że nigdy więcej nie wezmę niczego do ust. Ciekaw byłem, czy mama uwierzy w moje wytłumaczenie. Maral wstawiła do mikrofalówki słoik lakieru i puszkę farby. Nastawiła moc na maksimum, zegar na trzy minuty. Zamknęła drzwiczki i talerz mikrofalówki zaczął się obracać. -Powinniśmy iść - powiedziała. Spojrzałem na nią głupawym wzrokiem. - Pewnych rzeczy nie powinno się grzać w mikrofali, chyba że chcesz urządzić naprawdę wielkie bum. - Uśmiechnęła się od ucha do ucha, porwała mnie za rękę i wyciągnęła z garażu. - To też nauki dziadzia? - Nie. Na to wpadłam sama.

ROZDZIAŁ 39 Lilith stała się wężem. Stojąc w środku kręgu przed domem w Palm Springs, otoczona swoimi wyznawcami, podczas gdy mnie wspierały wielkie wampiry Hollywoodu, rozpoczęła przerażającą transformację w kształty zakazane mojemu gatunkowi. Po przemianie w węża wampir nigdy nie może powrócić do dawnej postaci; już nigdy nie będzie sobą. Ale Lilith nie jest jedną z nas. Stwór, który kusił w rajskim ogrodzie Adama i Ewę, nie był diabłem, nie byłem demonem; to była Lilith. Kiedy wyszłam z piwnicy, prowadząc moje wampiry i niszcząc wszystko na naszej drodze, spodziewałam się, że przedwieczni zgromadzą się gotowi do dalszej walki. Lecz oni, gdy ujrzeli nas wypadających z domu, prowadzonych przez smoka, roztopili się w cieniach. Klany Dearg Due, Boabhan Sith, dhampiry i zmiennokształtni rzucili się na nas, ale łatwo odparliśmy atak, rozkoszując się zniszczeniem i smakiem ich krwi. Douglas walczył u mojego boku. - Czemu przedwieczni nie atakują? - krzyknął. Odpowiedziałam mu po armeńsku. Moje gardło, które nigdy nie miało posłużyć ludzkiej mowie, łatwiej formułowało słowa w tym języku. - Wiedzą, co się przydarzyło Rodolfowi i ghulowi. Na327

gle Lilith okazała się nie tak silna, jak im wmawiała. Przedwieczni czują strach, nie chcą umierać - a wiedzą, że gdy się zmierzą z nami, przynajmniej niektórzy z nich zginą. - Starzy jak czas, mimo to nadal lękają się śmierci -powiedział Douglas z nutą autentycznego zdziwienia w głosie. Bykogłowy Orson przebiegł obok mnie, porwał z ziemi parę dhampirów i cisnął ich w tchórzliwie kulących się przedwiecznych. Ciężko ranne półwampiry runęły na ziemię u ich stóp. Przedwieczni rzucili się na nie, obnażając kły. -Pozabijajmy dhampiry i zmiennokształtnych, a potem nakarmijmy nimi przedwiecznych - stęknął. Nażrą się nimi tak, że nie będą mogli się ruszyć. Wtedy się do nich weźmiemy. - Dość! Ten głos, władczy, basowy odbił się od stoku. Kamienie i żwir runęły w dół, woda w fosie zawirowała. - Dość! Lilith stała w drzwiach salonu. Te jej stwory, które przeżyły, natychmiast podały tyły. - Dość. W nagłej i absolutnej ciszy drobna kobieta-dziecko w upiornym makijażu wyszła na dwór. Miałam postać smoka, nieprzeniknioną dla miecza lub włóczni, na tyle mocarną, że zdolną rozdzierać stal i miażdżyć w proch głazy, a jednak poczułam w gardle kwaśne macki strachu. Zbliżając się, ulegała przemianie. Zanim ludzie objęli w posiadanie ziemię, rządziło nią plemię wężowe. Lilith pokładała się z nimi i rodziła nas. Czyniąc to, stała się jednym z nich. Teraz rysy jej twarzy się wydłużały; nos rósł, podbródek się chował, oczy zwężały i przesuwały wyżej. Jej peruka zsunęła się w tył, odsłaniając łuszczącą się czaszkę. Jej ramiona się skurczyły i uciekły w górę rękawów, po czym ohydna suknia opadła 336

na ziemię. Przez krótką - przerażającą - chwilę była naga i nagle przestała być człowiekiem. - Ghul nie żyje - powiedziałam. - Rodolfo też. Czarny rozdwojony język zamigotał w jej gębie. - Drogi, słodki ghul - wysyczała, chyba autentycznie poruszona. Zauważyłam, że śmierć Rodolfa nie zrobiła na niej podobnego wrażenia. - Nie masz pojęcia, kim był. Cudem, moją Gwiazdą Zaranną. Ach, ileż ciał pożarł, ileż krwi wypił. Ciała pokoleń. - Jej nogi zlały się ze sobą, ciało wydłużyło i zmieniało barwę, gdy się zbliżała. Miałam świadomość, że wokół nas powstał krąg, przedwieczni i resztka żyjących dhampirów za Lilith, wampiry Hollywoodu za mną. Lilith zakończyła przemianę i stała się wężem, wielkim i koszmarnym. Pokryte żółtymi smugami ciało falowało w rytm prężących się mięśni, paszczę wypełniały ogromne kły. Gdyby oplotła mnie swoimi zwojami, to choć byłam smokiem, przerobiłaby mnie na miazgę. Poza tym kły przebiłyby pancerz mojej skóry. - A może wszyscy się na nią rzućmy? - zasugerował Douglas. - Niektórych może by załatwiła, ale nie wszystkich. .. Potrząsnęłam potężnym łbem. - To moje starcie. Sama muszę je rozstrzygnąć. Jeśli ją pokonam, to przedwieczni i dhampiry, które przeżyły, będą zobowiązane mi wierność. - A jeśli cię pokona? I zje? - spytał ponuro Douglas. -Twoje ciało i krew wystarczą, żeby stała się nieskończenie silniejsza. - Gdyby do tego doszło, Douglasie, to sugeruję, bierzcie nogi za pas! Nie skończyłam mówić, gdy Lilith uderzyła. Była o piętnaście stóp dalej. Zwinęła się i nagle wzniosła w powietrze, szybując nade mną. Rzuciłam się na ziemię i prześlizgnęłam pod nią, czując jej cuchnącą skórę na moich 329

skrzydłach. Runęła na ziemię tak ciężko, że zmiażdżyła głazy, które się pod nią kryły. Bez chwili zwłoki odwróciła się do mnie i splunęła - dużą lśniącą plwociną bladozielonej barwy. Odwróciłam się w miejscu i większość tego ładunku trafiła w dhampira, który miał to nieszczęście, że się znalazł w nieodpowiednim miejscu. Trucizna przeżarła ciało, odsłaniając mięśnie, ścięgna, wreszcie kości. Nieszczęsny stwór nadal żył, gdy zaczęła zżerać wewnętrzne organy. Jakiś przedwieczny zakończył jego mękę, odrywając mu głowę. I zjadając ją. Lilith się przesunęła, przekręciła górną połowę ciała w jednym kierunku, dolną w drugim. Zrobiłam unik, umykając kłapiącym szczękom, ale okryty grubymi łuskami ogon trafił mnie w korpus, ciskając w ramiona wysokiego, okrytego chitynowym pancerzem przedwiecznego. Złapał mnie w szpony, unieruchomił, ale zadarłam w tył głowę i moje ostre rogi wbiły się w miękkie ciało pod jego podbródkiem, przekłuły usta, język i dotarły do mózgu. Nie żył, zanim padł na ziemię. Moment, w którym byłam zajęta innym przeciwnikiem, wystarczył Lilith. Owinęła ogon wokół moich kostek u nóg, wsunąwszy go między moje stopy, i nagle znalazła się nade mną. Złapałam ją za grubą szyję, zanim wbiła mi w twarz kły. Moje sześciocalowe szpony zagłębiły się w grubej skórze. Poczułam skurcze jej gardła i ledwo udało mi się odwrócić w bok głowę, gdy znów splunęła. Przedwieczny padł, wijąc się, gdy trucizna spaliła jego niemal gładką twarz. Pojedyncza kropla skapnęła na krawędź mojego skrzydła i sycząc niczym kwas przeżarła skórę. Czułam nieopisany ból. Objęłam Lilith skrzydłami, szarpiąc i rozdzierając żółte ciało. - Za późno, smoku Dakhanavar, za późno - wyszeptała zgrzytliwie. Zacisnęła jeszcze mocniej wężowe zwoje na moich nogach. Gdybym upadła, byłoby po mnie. Szpony nadal 330

trzymałam na jej gardle, broniąc się przed zębami i trucizną. Ślina spływała jej po podbródku i chociaż jad był rozrzedzony, palił mi szpony. Za chwilę Lilith mogła się wyrwać i napluć mi prosto w twarz. Albo ją odgryźć. Więc ugryzłam ją pierwsza. Rozdziawiłam szeroko smocze szczęki, objęłam nimi kark węża i zacisnęłam najmocniej jak się dało. Smak ciała Lilith był obrzydliwy, ohydny. Nagle zalała mnie powódź obrazów, wspomnień i wrażeń, odebrała mi siły, więc zwolniłam uścisk. Lilith wpadła w szał i odrzuciła mnie. Runęłam na ziemię, rozłupując kamienne płyty, drąc na strzępy skrzydła, które zahaczyły o kaktusy. Wstałam na drżących nogach, wypluwając z ust mięso Lilith. Struga jadowitej flegmy przeleciała w moim kierunku. Odwróciłam się, gdy wtem ziemia się rozwarła pod moimi nogami i nagle otoczyły mnie duże ryby pływające w brudnej wodzie fosy. Woda nie jest naturalnym środowiskiem smoków. Nie umiemy pływać. Groza i ohydna krew Lilith w ustach dały mi siłę przemiany. Potrafiłabym przybrać wiele kształtów, gdybym myślała w tamtej chwili, ale że nie byłam zdolna do myślenia, więc podnosząc się z wody, stałam się Ovsanną Moore. Piranie darły mi ciało. Wydrapałam się na brzeg i wyprostowałam. Walczyłam jako smok, ale byłam gotowa umrzeć jako człowiek; jakoś mi to odpowiadało. Nagle Lilith wyrosła nade mną i wokół mnie, rozdziawiając paszczę. Wiedziałam, że tym razem nie zamierza porazić mnie jadem. Chciała posmakować mojego ciała i wypić moją krew. Może zdołałabym ją wcześniej przydu-sić. W każdym razie byłam gotowa tego spróbować. Rozdziawiała gębę coraz szerzej i szerzej, aż niemal wyłamała sobie dolną szczękę. - Połknę cię całą. 339

Usłyszałam huk, poczułam smród benzyny i tornado rozgrzanego powietrza runęło ze środka domu. Jego połowa zniknęła w potężnym wybuchu. Wielkie kawałki kamienia spadły jak odłamki szrapnela. A potem przednia połowa hummera jakby w zwolnionym tempie walnęła Lilith prosto w zęby i przybiła jej łeb do ziemi. - Łyknij to sobie, suko. Nie minęło kilka sekund, a padło Lilith zamieniło się w płynną galaretę. Spłynęła do fosy.

ROZDZIAŁ 40 PALM SPRINGS 18.50 Właśnie otwarłem frontową bramę, gdy potężna eksplozja rozdarła dom. Maral i ja zatrzymaliśmy się, po czym jak na komendę odwróciliśmy się i pobiegliśmy przez chaos. Dom wyglądał niczym przedsionek piekła. Stosy trupów paliły się jak łuczywa; klepki podłogowe wyginały i pękały w intensywnym żarze. Całe połacie sufitów wybrzuszyły się, opadły. Wiele pomieszczeń po prostu zniknęło. Przebiegliśmy przez jadalnię - nigdy w życiu nie zjem nic z grilla - i wypadliśmy przed dom. Płonące kamienie spadały jak rakiety, wybuchając w całym ogrodzie, kaktusy paliły się, płomienie ogarniały palmy, podczas gdy koronki dymiących strzępków materiału powoli wirowały w dół. Spodziewałem się ujrzeć potwory i wampiry Hollywoodu, ale nie było nikogo...poza samotną, zakrwawioną i poobijaną Ovsanną Moore, opartą o tył hummera. Przód samochodu tkwił w ziemi. Ovsanna się odwróciła. Podbiegliśmy do niej. Miała na twarzy uśmiech. - Kiedy powiedziałeś, że powinniśmy spalić ten dom do fundamentów, nie żartowałeś. -Miałem pod ręką eksperta - odparłem, patrząc na Maral. Ovsanna podniosła do ust rękę Maral i pocałowała ją. 333

Potem pocałowała mnie. W usta. Ciekawe, czy to miało coś znaczyć. - Gdzie Lilith? - spytałem. - Chyba nie dała rady przełknąć tego wszystkiego -stwierdziła Ovsanna. Siedziałem na skraju drogi, jednym ramieniem obejmując Ovsannę, drugim Maral McKenzie, patrząc, jak wygląda spalona do fundamentów nieruchomość w Palm Springs, gdy nadjechały pierwsze wozy straży pożarnej. Potem zjawiła się miejscowa policja, komendant Barton, pogotowie i prasa. Dużo, dużo prasy. -Co się stało z przedwiecznymi i zmiennokształtny-mi? - spytałem szybko, zanim tamci mieli szansę nas dopaść. - Uciekli na pustynię. Chyba najedli się na jakiś czas. - A wielkie wampiry Hollywoodu? Ovsanna odwróciła głowę i ruchem podbródka wskazała długi szereg wron, siedzących dokładnie za nami na dachu. Wyglądały, jakby trafiły tam z Księgi dżungli. - Trochę spiekły sobie póra, ale poza tym okej. Po wszystkim, co się wydarzyło, nawet nie pytałem dalej. - Słuchaj, jak myślisz, mogłabyś załatwić mi kilka autografów dla mamy? -Myślę, że dałoby się to zorganizować. - Ovsanna się uśmiechnęła. - Uratowałeś nas, Peter. Mam wrażenie, że porwali nas członkowie jakiejś kanibalistycznej sekty, no nie? Czy to brzmi na tyle przekonująco, że prasa to kupi? - Brzmi jak z filmu - wycedziła Maral. - Och, bo to będzie film - obiecała Ovsanna, tuląc się do mnie i kładąc mi głowę na ramieniu. - Ta sprawa zrobi z ciebie bohatera, Peter - dodała. - Już nim byłem. Bohaterstwo ma swoje minusy. Ostat334

nia osoba, którą uratowałem, ugryzła mnie w tyłek. Ty przynajmniej nie zrobiłaś tego. Ovsanna podniosła głowę i uśmiechnęła się. Przysiągłbym, że zobaczyłem kły. - No cóż... w każdym razie jeszcze nie - powiedziała. A potem mnie pocałowała.