Bevelstoke 01 - Sekretny pamietnik Mirandy Cheever - Julia Quinn

Julia Quinn

Sekretny pamiętnik Mirandy Cheever Tytuł oryginału: The Secret Diaries of Miss Miranda Cheever Przekład: Agnieszka Dębska

Dla wszystkich, dzięki którym kupiłam swój pierwszy komputer, Mac SE. A także dla Paula, choć nie dotrzymał obietnicy, że przerobi wspomniany komputer na akwarium.

Prolog Miranda Cheever nie zapowiadała się na piękność. Jej oczy i włosy miały pospolity brązowy kolor; mimo niezwykle długich nóg nie potrafiła stąpać z wdziękiem. Matka nieraz mawiała, że chodzi jak na szczudłach. Niestety ludzie z jej środowiska przywiązywali ogromną wagę do wyglądu. A Miranda, chociaż miała tylko dziesięć lat, wiedziała już, że pod tym względem uchodzi za znacznie gorszą od większości dziewczynek. Dzieciom zazwyczaj uświadamiają to ich rówieśnicy. Taki właśnie przykry incydent zdarzył się na przyjęciu urodzinowym, kiedy bliźnięta Olivia i Winston Bevelstake, dzieci hrabiostwa Rudland, kończyły jedenaście lat. Dom Mirandy znajdował się niedaleko Haverbreaks, starej siedziby Rudlandów położonej pod Ambleside w hrabstwie Cumberland. Dziewczynka pobierała nauki razem z Olivia i Winstonem, kiedy przebywali w swojej rezydencji. Ta trójka stała się nierozłączna i z rzadka tylko zdarzało im się bawić z innymi dziećmi. Tym bardziej że najbliżsi sąsiedzi mieszkali dobrą godzinę jazdy od nich. Jednakże kilka razy do roku, zazwyczaj z okazji urodzin, organizowano przyjęcie, na które zapraszano dzieci okolicznej arystokracji i ziemiaństwa. Tamtego pamiętnego dnia lady Rudland jęknęła w sposób zgoła nieprzystojący damie, gdy osiemnaścioro smarkaczy nanosiło pokłady błota do jej bawialni, gdyż ogrodowe party przerwał nagle deszcz. – Masz błoto na policzku, Livvy. – Miranda sięgnęła po chusteczkę, żeby zetrzeć brud. – Lepiej pójdę do łazienki – westchnęła dramatycznie Olivia. – Zanim mama to zobaczy. Znów będzie narzekać. Nie znoszę tego. – Zobaczysz, że nie zwróci uwagi. Tyle błota na dywanie... – Miranda zerknęła na Williama Evansa, który z dzikim okrzykiem rzucił się właśnie na sofę – i na meblach – dokończyła z kwaśnym uśmiechem. – Wszystko jedno, lepiej, żebym się umyła. – Olivia wyśliznęła się z pokoju. Miranda przez chwilę spoglądała na pozostałe dzieci, zadowalając się, jak zwykle, rolą obserwatora. Nagle spostrzegła, że ktoś do niej podchodzi.

– Co podarowałaś Olivii na urodziny? Odwróciła się. Koło niej stanęła Fiona Bennet, wystrojona w białą sukienkę z różową szarfą. – Książkę. Olivia lubi czytać. A ty? Fiona trzymała w rękach kolorowe pudełeczko, obwiązane srebrnym sznurkiem. – Wstążki. Jedwabne, atłasowe, nawet aksamitne. Chcesz zobaczyć? – Są zapakowane. Fiona wzruszyła ramionami. – Och, wystarczy ostrożnie rozwiązać supeł. Robię tak w każde święta. – Pociągnęła za sznureczek i uniosła wieczko. Mirandzie zaparło dech. Na czarnym welwecie leżały co najmniej dwa tuziny wstążek, każda ślicznie zawiązana na kokardkę. – Wspaniałe! Mogę jedną wyjąć? Fiona skrzywiła się niezadowolona. – Mam czyste ręce. – Miranda wyciągnęła przed siebie dłonie. – No, dobrze. Dziewczynka sięgnęła po fiołkową kokardę. Poczuła pod palcami śliską miękkość atłasu. Kokieteryjnie przyłożyła wstążeczkę do włosów. – Jak ci się podobam? Fiona przewróciła oczami. – Och, tylko nie tę, Mirando! Przecież każdy wie, że fiołkowe wstążki pasują do jasnych włosów. Przy brązowych po prostu nikną. To nie dla ciebie. Miranda odłożyła kokardę na miejsce. – A jaki kolor pasuje do brązowych? Moja mama ma ciemne włosy i nosi zielone wstążki. – A moja mama mówi, że zielone najlepiej wyglądają przy jasnych włosach. Zresztą wszystko najbardziej pasuje do jasnych. Miranda rozzłościła się nagle. – A które ty będziesz nosić? Przecież też masz brązowe włosy. – Wcale nie! – prychnęła Fiona z irytacją. – Ależ tak! – Nie! Miranda zrobiła krok do tyłu. – Lepiej przejrzyj się w lustrze, jak wrócisz do domu. Twoje włosy wcale nie są jasne. Fiona zatrzasnęła głośno wieczko pudełka. – Ale kiedyś były, a twoje nigdy! Moja mama mówi, że mam włosy w kolorze ciemny blond. To lepsze niż ciemnobrązowe, jak u ciebie. – Ciemnobrązowe wcale nie są brzydkie! – zaprotestowała Miranda. Pomyślała jednak, że większość dorosłych byłaby innego zdania.

– No i – dodała jadowicie Fiona – masz takie duże usta! Dłoń Mirandy powędrowała do warg. Wiedziała, że nie jest tak ładna jak inne dziewczynki, ale nigdy nie przyglądała się swoim ustom. Spojrzała na złośliwie uśmiechniętą Fionę. – A ty masz pełno piegów! Fiona drgnęła tak gwałtownie, jakby ktoś uderzył ją w twarz. – Zbledną, nim skończę osiemnaście lat. Moja mama co wieczór smaruje je sokiem z cytryny. Za to ty jesteś brzydka i nic ci nie pomoże! – Wcale nie jest brzydka! Odwróciły się ku Olivii, która właśnie wróciła z łazienki. – Wiem, że ją lubisz – wycedziła Fiona – bo blisko mieszka i razem się uczycie. Ale Miranda nie jest ładna. Mama mówi, że nigdy nie znajdzie męża. Błękitne oczy Olivii błysnęły niebezpiecznie. Jedyna córka lorda Rudlanda zawsze była wierna swoim przyjaciołom. – Miranda dostanie lepszego męża niż ty! Ma ojca baroneta, a twój jest tylko zwykłym panem Bennetem! – Dużo mu z tego przyjdzie, skoro nie ma ani grosza – Fiona powtórzyła to, co zapewne usłyszała w domu. – I Miranda także! – Zamknij się! Ty głupia krowo! – wybuchnęła Olivia, tupiąc nogą. – To moje urodzinowe przyjęcie, a ty jesteś niemiła. Wynoś się stąd! Fiona się przestraszyła. A jeśli Olivia się na nią obrazi? To córka najwyżej postawionych ludzi w okolicy. Rodzice zawsze jej to powtarzali. – Przepraszam – bąknęła. – Przeproś Mirandę. – Przepraszam, Mirando. Miranda milczała, dopóki Olivia nie trąciła jej nogą. – Przyjmuję twoje przeprosiny – mruknęła niechętnie. Fiona wycofała się pośpiesznie. – Nie mogę uwierzyć, że nazwałaś ją głupią krową – wyszeptała Miranda. – Chciałam ci pomóc. – Dałabym sobie radę. No i nie mówiłam tak głośno. – Mama uważa, że nie mam ani krzty zdrowego rozsądku i jestem popędliwa – westchnęła Olivia. – No bo nie masz. – Mirando! – I tak cię lubię. – A ja ciebie. Nie przejmuj się Fioną. Gdy będziesz dorosła, wyjdziesz za Winstona, a wtedy zostaniemy siostrami. Miranda z powątpiewaniem spojrzała na brata Olivii, który zazwyczaj ciągnął ją za włosy.

– Nie wiem, czy bym chciała – odparła niepewnie. – Bzdura. To byłoby wspaniałe. Wiesz, że Winston zrobił Fionie dziurę w sukience! Miranda uśmiechnęła się szeroko. – No, chodź. – Olivia chwyciła ją za rękę. – Rozpakujemy prezenty. Obiecuję, że przy twoim najgłośniej jęknę z radości! Poszły do pokoju Olivii. Na szczęście poradziły sobie z prezentami do czwartej. O tej porze dzieci miały już wracać do siebie. Po żadne z nich nie przyjechała służba, bo zaproszenie do Haverbreaks było okazją, żeby ich rodzice mogli pokazać się u hrabiostwa. Prócz rodziców Mirandy, rzecz jasna. O piątej wciąż jeszcze siedziała w bawialni, podziwiając wraz z Olivią prezenty. – Nie rozumiem, co się mogło stać z twoimi rodzicami – powiedziała lady Rudland. – Mama pojechała do Szkocji w odwiedziny do babci, a tata pewnie o mnie zapomniał. Często mu się to zdarza, kiedy pracuje nad jakimś manuskryptem. Tłumaczy z greckiego. – Wiem. – Mama Olivii się uśmiechnęła. – Ze starogreckiego. – Och, wiem! – Lady Rudland westchnęła. Dla Ruperta Cheevera nie istniało nic ważniejszego od jego pasji. – Nie musisz przecież wrócić do domu. – Odprowadzę ją – ofiarowała się Olivia. – Ty i Winston powinniście przejrzeć prezenty i napisać podziękowania. Jeśli nie zrobicie tego dzisiaj, zapomnicie, co od kogo dostaliście. – Przecież nie możesz odesłać Mirandy ze służącym. Nie miałaby z kim rozmawiać po drodze. – Ależ ja mogę rozmawiać ze służbą. Zawsze tak robię. – Nasi służący – szepnęła Olivia – zawsze patrzą na mnie z góry. – Bo zwykle na to zasługujesz. – Lady Rudland dała córce delikatnego klapsa. – A może odprowadzi cię Nigel? – Nigel! – jęknęła Olivia. – Mirando, ty to masz szczęście! Miranda uniosła brwi. Nigdy jeszcze nie spotkała starszego brata Olivii. – Bardzo dobrze. Będę mogła go poznać. Tyle mi o nim mówiłaś. – Nie znasz go? – zdziwiła się lady Rudland. – Przecież zawsze przyjeżdża do domu na Gwiazdkę. A prawda, ty wtedy bywasz w Szkocji. Zagroziłam, że zabronię mu powrotu, jeśli nie pojawi się na urodzinach bliźniąt, ale on nie chciał uczestniczyć w przyjęciu ze strachu, że któraś z matek zacznie go swatać ze swoją dziesięcioletnią córką! – Nigel ma dziewiętnaście lat i wszyscy uważają go za świetną partię – wtrąciła Olivia. – Ma tytuł wicehrabiego i do tego jest bardzo przystojny. Wyraźnie podobny do mnie.

– Olivio! – upomniała ją matka. – Ależ tak, mamo. Byłabym bardzo przystojna, gdybym była chłopcem. – Całkiem ładnie wyglądasz jako dziewczynka, Livvy. – Miranda spojrzała na jasne loki przyjaciółki z odrobiną zazdrości. – I ty też. Weź sobie jedną ze wstążek od Fiony. Nie muszę mieć ich aż tyle. Miranda się uśmiechnęła, słysząc to kłamstwo. Olivia była wspaniałą przyjaciółką! Spojrzała na kokardy i, jakby na złość Fionie, wybrała właśnie fiołkową. – Dziękuję ci. Założę ją na poniedziałkowe lekcje. – Wołałaś mnie, mamo? Miranda odwróciła się ku drzwiom i zamarła. Stał w nich najpiękniejszy młodzieniec, jakiego kiedykolwiek widziała. Olivia mówiła, że brat ma dziewiętnaście lat. Mirandzie wydawało się, że jest dorosły. Był wysoki, miał szerokie ramiona, a w jego włosach – ciemniejszych niż u Olivii – zauważyła jaśniejsze pasemka. Ale najbardziej zachwyciły ją jego oczy, równie błękitne jak u siostry. I z takimi samymi figlarnymi błyskami. Matka Mirandy zawsze mawiała, że człowieka można poznać po oczach. – Nigel, czy mógłbyś odwieźć Mirandę? Jej ojca coś musiało zatrzymać w domu. Miranda zauważyła, że skrzywił się wyraźnie, słysząc swoje imię. – Oczywiście. Olivio, czy przyjęcie się udało? – Było wspaniale! – A gdzie Winston? – Bawi się szablą, którą dostał od Billy'ego Evansa. – Mam nadzieję, że nieprawdziwą? – Na całe szczęście! – przerwała mu lady Rudland. – W porządku, Mirando, możesz jechać. Twój płaszcz jest chyba w pokoju obok? – Zniknęła w drzwiach i po chwili wróciła z wyświechtanym brązowym płaszczykiem. – Jedziemy. – Olśniewający młodzieniec podał rękę Mirandzie. Włożyła płaszcz i wyciągnęła ku niemu dłoń. To było coś cudownego. – Zobaczymy się w poniedziałek! – zawołała w ślad za nią Olivia. – I nie przejmuj się tą głupią Fioną! – Olivio! – Fiona jest naprawdę głupia, mamo. Nigdy więcej jej nie zaproszę. Miranda pozwoliła, by brat Olivii prowadził ją przez hol. Głosy Olivii i jej matki ucichły w oddali. – Dziękuję za pomoc, Nigel. Znowu się skrzywił. – Bardzo przepraszam – dodała pośpiesznie. – Powinnam była powiedzieć „milordzie", prawda? Tylko że Olivia i Winston zawsze mówią o tobie po imieniu, więc... – Spuściła oczy. Ale się wygłupiła!

Młodzieniec się zatrzymał i nachylił, żeby spojrzeć jej w twarz. – Nie martw się tym „milordem", Mirando. Zdumiała się. – Nie cierpię mojego imienia – wyjaśnił. – W takim razie jak mam się do ciebie zwracać? Wciąż się krzywisz, kiedy twoja mama mówi „Nigel". Na jej buzi malowała się śmiertelna powaga. Wzruszyło go to. Była tylko małą dziewczynką, ale jej brązowe oczy miały w sobie coś bardzo pociągającego. – No to jak mam mówić? – powtórzyła. – Turner – odparł szczerze. Wydawało się, że zdziwiło ją to niezmiernie. Stała bez słowa, jedynie z błyskiem w swoich wielkich oczach. – Trochę dziwne imię, ale mnie się podoba – powiedziała w końcu. – Dużo lepsze niż Nigel, nie sądzisz? – Sam je wymyśliłeś? Słyszałam, że ludzie czasem tak robią. Pewnie wielu wolałoby mieć inne imię niż to, które noszą. – A jakie ty byś sobie wybrała? – Nie wiem, ale nie Mirandę. Coś bardziej zwyczajnego. Wszyscy myślą, że Miranda musi być kimś niezwykłym, i są mną rozczarowani. – Nonsens, jesteś idealną Mirandą. – Dziękuję, Turnerze – uśmiechnęła się uradowana. – Mogę cię tak nazywać? – Oczywiście. Nie wymyśliłem tego, to po prostu mój tytuł. Wicehrabia Turner. W Eton używam go zamiast Nigela. – Pasuje do ciebie. – Dziękuję – odparł serio, jakby przejmując jej poważny ton. – No, czas w drogę – dodał, wyciągając ku niej rękę. Miranda szybko przełożyła wstążkę z prawej dłoni do lewej. – Co to takiego? – Kokarda. Fiona Bennet podarowała Olivii dwa tuziny wstążek. Twoja siostra pozwoliła mi wziąć sobie jedną. Oczy Turnera się zwęziły. Wyglądał teraz zupełnie jak Olivia, kiedy mówiła: „I nie przejmuj się tą głupią Fioną". Wyjął kokardę z jej ręki. – Wstążki należy nosić we włosach. – Nie pasuje do sukienki – zaprotestowała słabo, gdy przewiązywał wstążką jej loki. – Jak wyglądam? – spytała cichutko. – Po prostu nadzwyczajnie. – Naprawdę? – Naprawdę. Zawsze uważałem, że fiołkowe wstążki pasują do ciemnych włosów. Właśnie wtedy Miranda się w nim zakochała. Zapomniała podziękować za

komplement. – Możemy już ruszać? – spytał. Skinęła głową. Nie potrafiła wykrztusić słowa. Poszli do stajni. – Chyba pojedziemy konno – powiedział. – Jest zbyt ładnie na powóz. Miranda znów skinęła głową. Rzeczywiście było bardzo ciepło jak na marzec. – Mogłabyś wziąć kucyka Olivii. Z pewnością nie będzie się gniewać. – Livvy nie ma kucyka – Miranda wreszcie zdołała się odezwać – tylko klacz. Ja też mam klacz. Nie jesteśmy już małe. Turner stłumił śmiech. – Przepraszam, masz rację. Po kilku minutach konie osiodłano i wyruszyli ku domostwu Cheeverów, odległemu o kwadrans jazdy. Miranda milczała. Była szczęśliwa i nie miała ochoty na rozmowę. – Dobrze się bawiłaś na przyjęciu? – Nie do końca. – Dlaczego? Zobaczył, że wargi jej zadrżały. Najwyraźniej nie chciała o tym opowiadać. – No... – przygryzła wargę – jedna z dziewczynek powiedziała mi coś przykrego. – Doprawdy? – Nie miał zamiaru być natrętny, nie wypytywał więc jej o szczegóły. I dobrze zrobił, po chwili odparła równie szczerze, jak uczyniłaby to jego siostra: – Olivia powiedziała, że Fiona Bennet jest głupia, a ja się wcale tym nie martwię. Turnerowi udało się zachować poważną minę. – Ja też, skoro Fiona była dla ciebie nieuprzejma. – Wiem, że nie jestem ładna! – wybuchnęła Miranda – Ale ona nie powinna mówić mi o tym, nie dbając, co sobie pomyślę! Turner patrzył na nią przez chwilę, nie wiedząc, jak ją pocieszyć. Prawda, że nie była pięknością, nie uwierzyłaby więc, gdyby ją o tym zapewnił. Ale nie była też brzydka. Po prostu... wyglądała niezbyt korzystnie. Z kłopotu wybawiły go następne słowa Mirandy. – To przez te brązowe włosy. Uniósł brwi ze zdziwienia. – Nikomu się nie podobają – wyjaśniła. – I brązowe oczy także. Jestem za chuda i mam długą twarz, w dodatku bladą. – No cóż, to prawda... – Miranda spojrzała na niego żałośnie – że masz brązowe włosy i oczy. Nie można temu zaprzeczyć. – Przechylił głowę, udając, że przygląda się jej uważnie. – Jesteś raczej szczupła i rzeczywiście masz dosyć bladą,

pociągłą twarz... Mirandzie drgnęły wargi i Turner przestał się z nią droczyć. – ...Tylko że ja, widzisz, wolę właśnie takie włosy i oczy. – Kłamiesz. – Nie. Zawsze lubiłem kobiety szczupłe i blade, z brązowymi włosami i oczami. Miranda spojrzała na niego podejrzliwie. – I z pociągłymi twarzami? – Hm, nie zastanawiałem się nad tym, ale z pewnością takie twarze bardziej mi się podobają. – Fiona mówiła, że mam za duże usta – dodała Miranda, wręcz wyzywająco. Turner musiał znów stłumić śmiech. – Nigdy przedtem tego nie zauważyłam. – Ależ nie są wcale zbyt duże. – Mówisz tak, żebym się przestała martwić. – Miranda spojrzała na niego gniewnie. – Owszem, nie chcę, żebyś się zamartwiała, ale nie dlatego to powiedziałem. Kiedy Fiona Bennet znów zacznie ci dokuczać, powiedz, że się myli. Nie masz dużych ust, tylko pełne wargi. – Co to za różnica? – Cóż. – Westchnął. – Duże usta nie są atrakcyjne, a pełne wargi, owszem. – Och! – Miranda wydawała się zadowolona. – Fiona ma cienkie wargi. – Pełne wargi są o całe niebo lepsze niż cienkie – powiedział z naciskiem. Polubił tę małą. – Dlaczego? Turner postanowił zignorować reguły, które mu wpajano. – Bo są lepsze do całowania. Miranda poróżowiała, a potem się uśmiechnęła. – Naprawdę? Turner poczuł się nagle bardzo zadowolony z siebie. – Wiesz co? Powinienem poczekać, aż podrośniesz. – Od razu pożałował tych słów. Z pewnością Miranda spyta go, co dokładnie miał na myśli, a on nie potrafi tego wyjaśnić. Przechyliła tylko głowę na bok, jakby zastanawiając się nad tym, co powiedział. – Chyba masz rację – odparła w końcu. – Spójrz tylko na moje nogi. Odkaszlnął głośno, żeby zamaskować śmiech. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Są takie długie. Mama zawsze mówi, że mam nogi aż po szyję. – Uważam, że zaczynają się w odpowiednim miejscu.

– To była metafora – zachichotała. Miała bogate słownictwo jak na dziesięciolatkę. – Wcale do mnie nie pasują. Pewnie dlatego nie umiem tańczyć – wyjaśniła. – Zawsze następuję Olivii na palce! – Dlaczego? – Uczymy się tańca razem – wyjaśniła. – A gdyby nogi pasowały do reszty mojego ciała, nie byłabym taka niezręczna. Myślę, że masz rację. Muszę trochę podrosnąć. – Świetnie – odparł zadowolony, że udało mu się powiedzieć dokładnie to, co trzeba. – Chyba już dojeżdżamy? Miranda spojrzała na szary kamienny dom, stojący tuż nad jednym z wielu strumieni, które łączyły ze sobą jeziora. W drzwi wchodziło się prosto z mostku. – Dziękuję za towarzystwo. Obiecuję, że nigdy nie powiem do ciebie „Nigelu". – A uszczypniesz Olivię, gdyby tak mówiła? Miranda zachichotała i zakryła usta dłonią, ale kiwnęła głową. Turner zeskoczył z konia i pomógł jej zsiąść. – Wiesz, co powinnaś robić. Mirando? – spytał nagle. – Prowadzić pamiętnik. Zamrugała ze zdziwienia. – Dlaczego? Kto miałby go czytać? – Nikt prócz ciebie samej. No, może kiedyś twoje wnuki. Znów przechyliła głowę na bok. – A jeśli ich nie będę miała? Turner przeczesał dłonią włosy. – Za dużo pytań zadajesz, moja miła. – No, ale jeżeli nie będę mieć wnuków? Boże, ależ była uparta! – Może kiedyś staniesz się sławna i dzieci będą się o tobie uczyć w szkole. Jeśli nie napiszesz pamiętnika, skąd się dowiedzą, jaka byłaś naprawdę? Miranda spojrzała na niego z powątpiewaniem. – Chcesz wiedzieć, dlaczego uważam, że powinnaś prowadzić pamiętnik? – spytał. Skinęła głową bez słowa. – Bo kiedy podrośniesz i dojrzejesz, staniesz się piękną kobietą. A wtedy zajrzysz do pamiętnika i zrozumiesz, jak głupie są dziewczynki w rodzaju Fiony Bennet. I rozbawi cię to, co matka mówiła o twoich nogach. Może się uśmiechniesz na myśl o naszej dzisiejszej rozmowie. Miranda patrzyła na niego tak, jakby był jednym z greckich bogów, o których wiecznie czytał jej ojciec. – Wiesz co? Myślę, że Olivia jest bardzo szczęśliwa, mając takiego brata.

– A ja myślę, że jest bardzo szczęśliwa, mając taką przyjaciółkę. – Na pewno się wtedy uśmiechnę, Turnerze – szepnęła. Nachylił się i pocałował jej dłoń, jakby była najpiękniejszą damą w całym Londynie. – Wierzę ci, moja mała. – Skinął jej głową, zręcznie wskakując na konia. Miranda patrzyła za nim, dopóki nie zniknął w oddali. Stała w miejscu jeszcze długo potem. Późnym wieczorem weszła do gabinetu ojca. Ślęczał nad jakimś tekstem i nie widział, że wosk z przekrzywionej świecy kapie na biurko. – Tato, ile razy mam ci przypominać, żebyś uważał na świecę? – westchnęła i ją wyprostowała. – Och, nie widziałem tego. – I nie siedź przy jednej świeczce. Tu jest zbyt ciemno na czytanie. – Naprawdę? Nie zauważyłem. Czy nie powinnaś już być w łóżku? – Niania pozwoliła mi położyć się dzisiaj pół godziny później. – No dobrze, niech i tak będzie. – Ojciec znów pochylił się nad papierami. – Tato... – O co chodzi. Mirando? – Westchnął. – Czy masz jakiś zeszyt? Taki jak bruliony, z których przepisujesz tłumaczenia na czysto? – Chyba tak. – Wysunął dolną szufladę biurka i poszperał w niej. – O, jest jeden. Ale po co ci zeszyt? – Chcę prowadzić pamiętnik. – Doprawdy? Godny pochwały pomysł. – Dziękuję. Poproszę cię o drugi, gdy ten mi się skończy. – W porządku. Dobranoc, kochanie. Miranda przycisnęła zeszyt do piersi i poszła na górę do swojej sypialni. Wyjęła kałamarz, pióro i otworzyła pamiętnik na pierwszej stronie. Napisała u góry datę, a potem, po długim namyśle, nakreśliła jedno jedyne zdanie. Wystarczyło jednak za wszystkie inne. 2 marca 1810 Dzisiaj się zakochałam.

Rozdział 1 Nigiel Bevelstoke – lepiej znany wszystkim jako Turner – potrafił robić mnóstwo rzeczy. Znał łacinę i grekę. Umiał uwodzić kobiety po francusku i po włosku. Mógł trafić do ruchomego celu, jadąc na koniu, i dokładnie wiedział, ile wolno mu wypić, żeby nie narazić na szwank własnej godności. Potrafił fechtować się po mistrzowsku i recytować przy tym Szekspira lub Johna Donne'a. Krótko mówiąc, umiał robić wszystko to, co powinien umieć dżentelmen. Powiadano, że brylował w każdej dziedzinie. Podziwiano go i szanowano. Nie był jednak przygotowany na tę chwilę. Nigdy też bardziej nie czuł, że wszyscy na niego patrzą, gdy zbliżał się do grobu, by rzucić bryłkę ziemi na trumnę żony. – Tak nam przykro – mówili wszyscy – tak nam strasznie przykro. Tymczasem Turner – nie dbając o to, że Bóg gotów go ukarać – myślał jedynie: A mnie wcale! Ach, właściwie był niemalże wdzięczny Letycji. Kiedy się to zaczęło? Kiedy stracił swój honor. Licho wie, jak wielu ludzi się orientowało, że przyprawiała mu rogi. Przez cały czas. Stracił złudzenia. Teraz ledwie to sobie przypominał, ale kiedyś osądzał innych o wiele życzliwiej. Wierzył, że jeśli będzie ich traktował uczciwie i z szacunkiem, odpłacą mu tym samym. Ale to nie była prawda. Z rękami założonymi za plecy, szedł sztywno krok w krok za pastorem, który składał ciało Letycji do grobu. I miał świadomość, że tego pragnął. Że chciał się od niej w końcu uwolnić. I że nie chciał ani nie mógł jej opłakiwać. – Jakie to straszne – szepnął ktoś za nim. Skrzywił się z bólem. Nie, wcale nie straszne. Właściwie śmieszne! Podobnie jak to, że przez cały rok będzie chodził w czerni na znak żałoby po kobiecie, która wyszła za niego, bo nosiła w łonie cudze dziecko. I tak go opętała, tak omamiła, że nie mógł myśleć o niczym prócz tego, by ją posiąść. Mówiła, że go kocha i uśmiechała się niewinnie, kiedy wyznawał jej miłość i zaprzedawał duszę. Była jego marzeniem. A potem stała się koszmarem. Straciła to dziecko. Ojcem był jakiś włoski hrabia, przynajmniej tak mówiła.

Miał już żonę czy też nie mógł się z nią ożenić, może zresztą jedno i drugie. Turner gotów był jej przebaczyć. Każdy popełnia błędy. Lecz Letycja nie chciała jego miłości. Może władzy i satysfakcji z tego, że zniewoliła go swoim urokiem. Zastanawiał się, czy cieszyło ją, gdy wpadł w jej sieci. A może odczuwała tylko ulgę? Nie miała za wiele czasu. Trzy miesiące. A teraz była tu. Albo może tam? Sam nie wiedział, jak określić miejsce, gdzie się teraz znajdowała. Zresztą mogło to być gdziekolwiek. Żałował tylko, że spoczęła na jego ziemi, pomiędzy innymi Bevelstoke'ami, którzy zeszli z tego świata. Na kamiennej płycie wyryto jej imię i gdy po stu latach ktoś na nią spojrzy, pomyśli, że musiała być piękną kobietą i że to smutne, iż zmarła tak młodo. Spojrzał na młodego pastora. Niedawno objął parafię i zapewne wciąż jeszcze był przeświadczony, że może uczynić świat lepszym. – Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz – mówił kapłan, spoglądając na mężczyznę, którego miał za pogrążonego w żalu wdowca. To niby ja, pomyślał Turner cierpko. Ktoś stojący za nim, pociągnął nosem. A pastor, w którego błękitnych oczach widniało całkiem nieuzasadnione współczucie, ciągnął: – W nadziei zmartwychwstania... Dobry Boże! – I życia wiecznego. Pastor spojrzał na Turnera i nagle drgnął. Co właściwie wyczytał z jego twarzy? Chyba nic dobrego. Rozległo się chóralne: „Amen" i pogrzeb się skończył. Wszyscy wpatrywali się w pastora i Turnera, gdy duchowny ujął go za ręce ze słowami: – Będzie jej panu brakowało. – Nie! – odwarknął. – Nie mnie! Trudno wprost uwierzyć, że mógł powiedzieć coś podobnego. Miranda spojrzała na słowa, które właśnie napisała na czterdziestej drugiej stronicy swego trzynastego zeszytu. Po raz pierwszy od pamiętnego dnia sprzed dziesięciu lat nie wiedziała, co jeszcze zanotować. Nawet gdy zdarzały się jej nijakie dni (a najczęściej takie właśnie bywały), zawsze udawało jej się coś nagryzmolić. Wstałam. Ubrałam się. Zjadłam na śniadanie grzanki, jajka i bekon. Czytałam „Rozważną i romantyczną", książkę jakiejś nieznanej damy. Schowałam „Rozważną i romantyczną" przed tatą. Zjadłam na obiad kurczę, chleb i ser. Odmieniałam czasowniki francuskie.

Napisałam list do babci. Zjadłam na kolację pieczyste, ziemniaki i pitdding. Położyłam na stole tragedię (chodzi o książkę, nie o zdarzenie). Ojciec tego nie zauważył. Poszłam spać. Spałam. Śniłam o nim. A teraz, gdy zdarzyło się coś tak istotnego i doniosłego, jak nigdy przedtem, nie potrafiła napisać nic poza tym jednym zdaniem. – No cóż, Mirando – szepnęła, patrząc, jak atrament wysycha na czubku pióra. – Nie zdobędziesz sławy jako autorka pamiętników! – Co powiedziałaś? Miranda zamknęła gwałtownie zeszyt. Nie zauważyła, że do pokoju weszła Olivia. – Nic – odparła pośpiesznie. Olivia rzuciła się na łóżko. – Co za okropny dzień! Miranda przytaknęła, obracając się z krzesłem w jej stronę. – Cieszę się, że przyjechałaś. – Olivia westchnęła. – I jestem ci wdzięczna, że zostajesz na noc. – Jasne – odparła. Nie wyobrażała sobie, aby mogła opuścić Olivię w chwili, gdy ta najbardziej jej potrzebowała. – Co tam pisałaś? Miranda spojrzała na pamiętnik. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że zazdrośnie zakrywa rękami okładkę. – Nic takiego. Olivia spojrzała w sufit, ale szybko zwróciła wzrok ku przyjaciółce. – Nieprawda. – Niestety prawda. – Dlaczego „niestety"? Miranda zmrużyła oczy. Olivia zadała jej zupełnie proste pytanie, lecz odpowiedź wcale nie była taka oczywista. – Cóż – mruknęła. Spojrzała na pamiętnik, z którego zdjęła dłonie, jakby odpowiedź mogła w magiczny sposób pojawić się na okładce. – To wszystko, co mam. Wszystko, co mnie dotyczy. Olivia zerknęła podejrzliwie na brulion. – To zwykły zeszyt. – To moje życie. – A o mnie się zwykle mówi, że dramatyzuję – jęknęła Olivia.

– Mam na myśli co innego – odparła Miranda z pewnym zniecierpliwieniem – zapisuję tu wszystko, co się tylko zdarzy. Odkąd skończyłam dziesięć lat. – Wszystko? Miranda pomyślała o tych licznych dniach, gdy pilnie zapisywała, co jadła, i niewiele poza tym. – Tak, wszystko. – Nie potrafiłabym prowadzić pamiętnika. – Nie wątpię. Olivia przekręciła się na bok i wsparła głowę na dłoni. – Zbyt łatwo się ze mną zgadzasz. Miranda skwitowała to uśmiechem. Olivia położyła się z kolei na plecach. – Pewnie wspomnisz o tym, że mam kiepską pamięć? – Już to zrobiłam. – Naprawdę? – spytała Olivia, po chwili milczenia. – Napisałam, że łatwo się czymś nużysz. – Hm, to w gruncie rzeczy prawda – odparła przyjaciółka po krótkim namyśle. Miranda znów zerknęła na biurko, gdzie blask świecy odbijał się w kałamarzu. Poczuła się nagle zmęczona, lecz – na nieszczęście – nie śpiąca. Raczej znużona. I niespokojna. – Jestem wyczerpana – oświadczyła Olivia, wstając z łóżka. Miranda odwróciła dyskretnie głowę, gdy tamta wkładała nocną bieliznę. Służąca ułożyła ją wcześniej na pościeli. – Jak myślisz, jak długo Turner tu zostanie? – spytała Miranda, walcząc z chęcią, by ugryźć się w język. Nienawidziła się za to, że rozpaczliwie pragnie go ujrzeć, choćby przelotnie. Tak było od lat. Nawet gdy się żenił, siedziała w ławce kościelnej, patrząc na niego. I przez cały czas widziała, jak spogląda na żonę z tym samym oddaniem i zachwytem, jakie czuła we własnym sercu. Zawsze za nim tęskniła. Zawsze go kochała. Był kimś, kto sprawił, że uwierzyła w siebie. Nie wiedział, ile dla niej zrobił, i pewnie nigdy się tego nie dowie. Ani tego, że Miranda darzy go żarliwym uczuciem, które nigdy nie osłabnie. Olivia wsunęła się do łóżka. – Kładziesz się już? – spytała sennie. – Jeszcze nie. – Olivia nie mogła zasnąć, jeśli w pokoju paliła się świeca. Miranda nie potrafiła tego pojąć, jej nie przeszkadzał nawet ogień na kominku. Gdy Olivia chrząknęła znacząco i przewróciła oczami, podeszła i zdmuchnęła świeczkę. – Pójdę na chwilę do biblioteki – wyjaśniła, wkładając pamiętnik pod pachę. – Dziękuję... – wymruczała jeszcze Olivia.

Gdy Miranda, otulona szlafrokiem, podeszła ku drzwiom, przyjaciółka już spała. Miranda przycisnęła brodą pamiętnik do piersi, żeby zawiązać pasek. Nieraz już nocowała u Olivii, ale nie chciała błądzić po ciemku w cudzym domu, ubrana w samą koszulę. Noc była ciemna, choć księżyc rzucał ledwie odrobinę światła przez okna. Mimo to zdołała dotrzeć do biblioteki. Olivia zawsze usypiała wcześniej od niej, bo – jak mawiała – Mirandzie zbyt wiele myśli tłukło się po głowie. Zazwyczaj Miranda zabierała ze sobą pamiętnik i wędrowała z nim do biblioteki, żeby pisać. Mogłaby poprosić o osobną sypialnię. Problem w tym, że matka Olivii uważała za ekstrawagancję ogrzewanie dwóch pokojów zamiast jednego. Nie przeszkadzało jej to. W gruncie rzeczy cieszyła się, że nie sypia sama. We własnym domu miała zbyt wiele spokoju. Ukochana matka zmarła prawie rok wcześniej. Podczas żałoby ojciec jeszcze bardziej zamknął się w sobie i skoncentrował na bezcennych manuskryptach. Córka musiała sama troszczyć się o siebie. Zwróciła się wtedy ku Bevelstoke'om, którzy przyjęli ją bardzo serdecznie. Olivia nosiła nawet przez trzy miesiące żałobę. – Gdyby umarła mi kuzynka – powiedziała na pogrzebie – musiałabym zrobić to samo. A ja kochałam twoją matkę dużo bardziej niż kuzynki. Miranda była tym wzruszona, mimo że słowa Olivii powinny ją były zaszokować. – Chyba znasz moje kuzynki? – Przyjaciółka westchnęła. I obydwie się zaśmiały. Miranda śmiała się na pogrzebie własnej matki! Później pojęła, że Olivia dała jej najcenniejszy dar, na jaki było ją stać. – Bardzo cię lubię, Livvy – powiedziała wtedy. Olivia ujęła ją za rękę, nachylając się ku niej. – Wiem – powiedziała półgłosem. – Ja ciebie też. – Potem wyprostowała się i była już taka jak zawsze. – Bez ciebie zachowywałabym się niemożliwie. Mama nieraz mówi, że tylko twoja obecność sprawia, że nie obrażam wszystkich wokół. Zapewne z tego właśnie powodu lady Rudland postanowiła wspierać Mirandę podczas londyńskiego sezonu. Ojciec – przeczytawszy list, który dostał od niej w tej sprawie – odetchnął z ulgą i szybko wyłożył odpowiednią kwotę. Sir Rupert Cheever nie był co prawda wyjątkowo bogaty, ale miał dość środków, żeby opłacić jedynej córce sezon w Londynie. Nie starczyło mu natomiast cierpliwości, by ją tam zawieźć. A prawdę mówiąc, nie obchodziło go to wcale. Debiut obydwu dziewcząt opóźnił się o rok, bo Miranda nosiła żałobę po matce. Lady Rudland postanowiła, że Olivia też poczeka. Dwadzieścia lat to prawie tyle samo, co dziewiętnaście. Prawdę mówiąc, nikt się też nie martwił, czy Olivia zrobi dobrą partię. Z jej prezencją, żywym usposobieniem i – co sama podkreślała – solidnym posagiem musiała odnieść sukces.

Śmierć Letycji dodatkowo opóźniła realizację planów. Należało odbyć kolejną żałobę, nie dłuższą co prawda niż sześć tygodni. W końcu Letycja była tylko bratową, a nie rodzoną siostrą. Spóźnią się więc z przybyciem na sezon, ale cóż, nie było na to rady. W głębi serca Miranda cieszyła się z tego. Już sama myśl o balach w Londynie wprost ją przerażała. Nie uważała się za nieśmiałą. Nie lubiła tylko tłumów i ludzi, którzy jej się przyglądają. To było coś okropnego. Nic nie mogę na to poradzić, powtarzała sobie, schodząc po schodach. W każdym razie dużo gorzej byłoby samotnie tkwić w Ambleside. Na dole zatrzymała się, nie wiedząc, gdzie pójść. W bawialni stało lepsze biurko, lecz w bibliotece będzie cieplej. Skądinąd jednak... Hm... A to co znowu? Spojrzała w głąb holu. W gabinecie lorda Rudlanda paliło się w kominku. Trudno było uwierzyć, że o tej porze ktoś jeszcze czuwa w tym domu. Bevelstoke'owie zawsze kładli się wcześnie. Podeszła cicho do drzwi. – Och! Z głębi ojcowskiego fotela wyjrzał ku niej Turner. – Panna Cheever! – mruknął, nie zmieniając niedbałej pozy. – Co za niespodzianka! Turner nie wiedział, dlaczego tak go zaskoczył widok Mirandy, stojącej w drzwiach gabinetu. Kiedy usłyszał kroki w holu, w jakiś dziwny, niewytłumaczalny sposób wiedział, że to ona. Co prawda jego bliscy spali zwykle o tej porze jak susły, nie mógł się więc spodziewać, że to ktoś z nich błądzi w ciemnościach po domu. Jej obecność była zresztą oczywista. Ta czujna, uważnie przypatrująca się wszystkiemu – wielkimi jak u sowy oczyma – dziewczyna należała do tego domu. Nie pamiętał, kiedy ją zobaczył po raz pierwszy. Ledwie wtedy od ziemi odrosła. Stała się domownikiem i towarzyszyła im nawet podczas takich okazji jak dzisiejsza, kiedy nie należałoby się spodziewać obecności kogoś spoza rodziny. – Pójdę sobie – powiedziała. – Nie. Niby dlaczego miałaby to zrobić? Bo czuł się, jak ostatni głupiec? Bo za wiele wypił? Bo nie chciał być sam? – Zostań. – Machnął energicznie ręką. W końcu ktoś powinien dotrzymać mu towarzystwa. – Napijemy się. Zdumiało ją to. – Nikt inny nie golnie ze mną głębszego – mruknął. – Ja nie mogę. – Dlaczego?

– Bo nie powinnam – odparła. Wydawało mu się, że zmarszczyła brwi. No cóż, zirytował ją. Dobrze było wiedzieć, że znów jest w stanie zirytować jakąś kobietę, nawet tak niedoświadczoną jak ona. – Skoro już tu przyszłaś – wzruszył ramionami – to możesz napić się brandy. Przez chwilę milczała. Przysiągłby, że czuje jej wzburzenie. Wreszcie położyła jakąś książeczkę na stoliku przy drzwiach i podeszła bliżej. – Tylko jeden kieliszek. Uśmiechnął się. – Bo znasz granice i wiesz, kiedy pozostajesz trzeźwa? Spojrzała mu prosto w twarz. – Bo ich nie znam. – Co za mądrość u tak młodej osoby. – Mam dziewiętnaście lat – odparła, bynajmniej niewyzywająco. Po prostu stwierdzała fakt. Uniósł brwi. – Jak już mówiłem... – Kiedy ty miałeś dziewiętnaście lat... Uśmiechnął się cierpko, widząc, że nie dokończyła zdania. – Kiedy ja miałem dziewiętnaście lat – powtórzył, napełniając jej kieliszek – byłem głuptasem. – Nalał sobie tyle samo i wychylił trunek jednym haustem. Kieliszek stuknął głośno o stolik. Turner odchylił się w tył i założył dłonie za kark. – Jak każdy dziewiętnastolatek. Spojrzał na nią spod oka. Nie tknęła brandy. Nawet nie usiadła. – Myślałam, że brandy sączy się powoli. Patrzył, jak ostrożnie siada na krześle. Nie tuż koło niego, ale i nie za daleko. Nadal nie spuszczała z niego wzroku. Mógł się domyślać, czego się po nim spodziewa. Czyżby sądziła, że się na nią rzuci? – Brandy – oświadczył takim tonem, jakby zwracał się do licznego towarzystwa – najlepiej podawać w tym, co się ma pod ręką. W takim wypadku... – Ujął swój kieliszek i patrzył, jak blask kominka odbija się w rżniętym szkle. Nie skończył zdania. Nie wydawało się to konieczne. Poza tym zajęty był nalewaniem sobie kolejnej porcji. – Zdrówko. – I znów wychylił wszystko do dna. Zerknął na Mirandę. Nie wiedział, czy na jej twarzy maluje się wyraz potępienia, czy współczucia. Wzrok miała nieodgadniony. Chciał, żeby powiedziała cokolwiek. Wystarczyłby jakiś nonsens o kieliszkach, by przestał myśleć, że jest dopiero wpół do jedenastej i że nie wcześniej niż za jakieś pół godziny będzie mógł wreszcie stwierdzić, iż ten przeklęty dzień ma się wreszcie ku końcowi.

– Powiedz, jak ci się podobała ceremonia? – Zachęcił ją spojrzeniem do wygłoszenia czegoś więcej niż zwykłe frazesy. Zaskoczyło ją to. Po raz pierwszy dostrzegł u niej cień jakiś emocji. – Mówisz o pogrzebie? – A jakże – odparł z pozorną beztroską. – Był... interesujący. – Stać cię na lepszą odpowiedź. Przygryzła dolną wargę. Przypomniał sobie, że Letycja też tak robiła, gdy jeszcze chciała uchodzić za niewiniątko. Skończyła z tym, kiedy miała na palcu obrączkę. Nalał sobie ponownie. – Czy nie myślisz, że... – Nie! – rzucił gwałtownie. Całej brandy świata nie byłoby mu dosyć tej nocy. Wtedy ujęła kieliszek i pociągnęła mały łyczek. – Byłeś wspaniały. Niech to licho! Zakrztusił się i zaczął prychać niczym niedoświadczony gołowąs, który po raz pierwszy spróbował trunku. – Co masz na myśli? Uśmiechnęła się łagodnie. – Lepiej pij mniejszymi łykami. Wytrzeszczył na nią oczy. – Rzadko kiedy mówi się szczerze o zmarłych. Nie wiem, czy to była odpowiednia chwila, ale... ona nie należała do najmilszych osób, prawda? Wyglądała spokojnie i niewinnie, lecz spojrzenie miała przenikliwe. – Nie jesteś czasami mściwa, Mirando? – mruknął. Wzruszyła ramionami i znów upiła trochę brandy. Jak zauważył, nieduży łyczek. – Ani trochę – odparła. Nie wierzył jej. – Po prostu potrafię obserwować. – Doprawdy? Zesztywniała. – Co masz na myśli? Czuł palące pragnienie, kiedy na nią patrzył. Nie wiedział, dlaczego tak go to cieszy, i nie mógł nic na to poradzić. Od tak dawna nie było w nim żadnej radości. Nachylił się ku niej tylko po to, żeby się przekonać, czy zdołałby ją objąć. – To ja cię obserwowałem. Zbladła. Dostrzegał to nawet w blasku kominka. – Wiesz, co teraz widzę? – wymruczał. Z półotwartymi ustami pokręciła głową. – Że ty mnie obserwujesz. Zerwała się tak gwałtownie, że o mało nie przewróciła krzesła. – Muszę już iść. Ta rozmowa jest niestosowna i późno już...

– Spokojnie, Mirando – odparł, również wstając. – Nie denerwuj się. Ty każdego obserwujesz. Myślisz, że tego nie zauważyłem? Chwycił ją za ramię. Zdrętwiała, ale nie próbowała mu się wyrywać. Zacisnął mocniej palce. Byle tylko jej dotknąć. Byle tylko nie pozwolić jej odejść. Nie chciał być sam. Pragnął ją rozzłościć, gdyż i on był zły. Czuł tę wściekłość od lat. – Powiedz mi – wyszeptał, biorąc ją pod brodę. – Czy już się całowałaś?

Rozdział 2 Miranda marzyła o takiej chwili całymi latami. I w tych marzeniach zawsze wiedziała, co powiedzieć. Teraz jednak mogła tylko patrzeć na Turnera bez tchu. Dosłownie bez tchu. Dziwne, zawsze myślała, że to wyrażenie jest przenośnią. A tymczasem naprawdę nie mogła zaczerpnąć powietrza. – Chyba nie – odparła w końcu i ledwo dosłyszała jego odpowiedź, tak mocno huczało jej w głowie. Powinna stąd uciec, ale stała, nie mogąc się ruszyć. Odkąd skończyła dziesięć lat, pragnęła czegoś takiego, choć na początku nie wiedziała oczywiście, czego oczekiwać... Dotknął wargami jej ust. – Jak cudownie! – mruknął, pokrywając delikatnymi pocałunkami policzek Mirandy, aż do podbródka. Czuła się jak w niebie. Jak nigdy przedtem. Nagle coś się zmieniło, zupełnie tak, jakby przeszył ją prąd. Nie była pewna, co to miało oznaczać, więc wciąż stała, przyjmując pocałunki, które teraz zmierzały znów ku jej ustom. – Rozchyl wargi – zażądał. I zrobiła to, bo był Turnerem, a ona go pragnęła. Od zawsze. Jego język wślizgnął się do środka. Poczuła, że coś ją jeszcze silniej popycha ku niemu. Jego palce i usta żądały od niej czegoś, czego wcale nie chciała ofiarować. Nie o takiej chwili marzyła od lat. On jej wcale nie pragnął. Nie miała pojęcia, dlaczego ją całuje, ale tak czy inaczej nie pragnął jej. A już na pewno nie kochał. W tym pocałunku nie było serdeczności. – Pocałuj mnie i ty, do licha – warknął i żarliwiej nakrył jej wargi swoimi. Był bezwzględny, gniewny. Po raz pierwszy tej nocy Mirandę ogarnął strach. Próbowała powiedzieć „nie", ale głos uwiązł jej w gardle. Jego dłoń odnalazła jakoś drogę ku jej pośladkom. Próbował dotykać jej w najskrytszych miejscach. A ona nie rozumiała, jak może go pragnąć i brzydzić się nim. I jak może go kochać, a jednocześnie nienawidzić. Szarpnął nią, zadając jej ból. – Nie! – Odepchnęła jego ręce i oparła mu dłonie na piersi. – Nie! Cofnął się wreszcie, szorstko, bez cienia pożądania. – Mirando Cheever – mruknął przeciągle – jesteś tego pewna? Uderzyła go w twarz. Oczy mu się zwęziły. Nic nie powiedział. – Dlaczego to zrobiłeś? – spytała twardo. – Dlaczego cię pocałowałem? – wzruszył ramionami. – A dlaczego nie?

– Nie jestem taka! – krzyknęła. Była przerażona bólem, który usłyszała we własnym głosie, chociaż pragnęła okazać gniew – Nie pójdzie ci ze mną łatwo! Rozbawiło go to tylko. – Bardzo jesteś zabawna. Taka oburzona! – Przestań natychmiast! – parsknęła. Nie do końca rozumiała jego insynuacje, ale nienawidziła go za nie. – Dlaczego mnie całowałeś? Przecież mnie nie kochasz! Wbiła paznokcie w dłonie. Jaka była głupia! Po cóż mu to mówi? Tylko się zaśmiał. – Zapomniałem, że masz dopiero dziewiętnaście lat. I nie wiesz, że niekoniecznie trzeba się całować z miłości. – Nawet mnie nie lubisz! – Bzdura. – Zamrugał, jakby chciał sobie przypomnieć, że ją zna. – Oczywiście, że cię lubię. – Nie jestem Letycją! W sekundę później jego dłoń ścisnęła ją boleśnie za ramię. – Ani mi się waż o niej wspominać! Słyszysz?! Miranda w osłupieniu dojrzała jego pełne furii spojrzenie. – Przepraszam! – powiedziała pośpiesznie. – Proszę, puść mnie. Nieznacznie rozluźnił chwyt i patrzył na nią tak, jakby chciał przewiercić ją wzrokiem na wskroś. Jak na widmo. Jakby naprawdę wdział w niej Letycję. – Turner, proszę cię, to boli! Oprzytomniał nieco i się cofnął. – Przepraszam. – Spojrzał gdzieś w bok. – Wybacz mi ten wybryk... To wszystko. Powinna odejść, ale była wściekła i nie mogła się powstrzymać, żeby nie powiedzieć: – Żałuję, że cię tak unieszczęśliwiła. – Lubisz słuchać plotek, co? – Nie! Ja... tylko tak powiedziałam. – Doprawdy? Znów przygryzła wargę. Z całej siły. Zastanawiała się, co odpowiedzieć. Oczywiście, doszły ją plotki, ale większości rzeczy domyśliła się sama. Był taki zakochany, kiedy się z nią żenił! Świata za nią nie widział. Gdy Miranda zobaczyła go parę miesięcy później, wyglądał całkiem inaczej. – Mirando! – przynaglił ją. – Każdy, kto cię znał przed ślubem, wiedział, że byłeś nieszczęśliwy. – Jak to możliwe? – Turner spoglądał prosto na nią, a w jego spojrzeniu było coś takiego, że mogła mu tylko powiedzieć prawdę. – Przedtem byłeś roześmiany, radosny. – A teraz?

– Teraz stałeś się chłodny i bezwzględny. Przymknął oczy. Miranda przez chwilę myślała, że z bólu, lecz później zmierzył ją ostrym spojrzeniem i uśmiechnął się krzywo. – A więc takim mnie widzisz? I ze skrzyżowanymi rękami popatrzył ku półkom z książkami. – Powiedz mi, odkąd stałaś się taka przenikliwa? Miranda usiłowała walczyć z rozczarowaniem. Złość znów wzięła w nim górę. Przymknął na chwilę oczy i miał wrażenie, że ją słyszy i rozumie każde słowo, nawet te niewypowiedziane. – Zawsze taka byłam. Zauważyłeś to dawno temu. – Ach, te wielkie, brązowe oczy! Wypatrywałaś mnie wszędzie. Myślisz, że o tym nie wiedziałem? Łzy zakręciły się jej w oczach. Jak mógł być taki okrutny? – Byłeś dla mnie wtedy bardzo miły. – To było dawno. – Nikt nie wie tego lepiej ode mnie. Nie odpowiedział. Milczała, aż wreszcie się odezwał. – Wynoś się. Głos miał ochrypły, pełen bólu. Odeszła. Tej nocy nic nie zapisała w swoim pamiętniku. Następnego dnia zbudziła się z jednym wyraźnym celem. Chciała wrócić do domu. Nie chciała zostać na śniadaniu. Nie dbała nawet o deszcz. Nie mogła dłużej przebywać z nim w tym samym domu. Wszystko to było zbyt smutne. Turner, którego kiedyś znała i uwielbiała, nie istniał. Czuła to, rzecz jasna, już wcześniej, gdy odwiedzał rodzinę. Najpierw w jego oczach dostrzegła złość, potem w kątach warg zarysowały się gniewne bruzdy. Zdawała sobie z tego sprawę, ale aż dzisiaj nie przyznała się do tego przed sobą. – Wstajesz? Olivia była ubrana. Wyglądała uroczo nawet w żałobie. – Niestety. – Co się stało? Miranda otworzyła usta, ale Olivia wcale nie czekała na odpowiedź. – Pośpiesz się. Włóż coś na siebie, a ja ci przyślę pokojówkę. Jest po prostu niezrównana w układaniu włosów. Miranda zastanawiała się, kiedy Olivia zauważy, że przyjaciółka nie reaguje na polecenia. – Wstawaj, Mirando!

Drgnęła gwałtownie. – O Boże, Olivio! Czy nikt ci nigdy nie mówił, że to nieludzkie krzyczeć komuś prosto do ucha? Olivia nachyliła się nad nią. – Prawdę mówiąc, nie wyglądasz najlepiej. – Bo nie najlepiej się czuję. – Miranda przewróciła się na drugi bok. – Więc chodźmy szybko na śniadanie, to ci na pewno pomoże. – Nie jestem głodna. – Przecież musisz coś zjeść! Miranda zacisnęła zęby. Taki animusz przed dziewiątą! Powinno się tego zabronić! – Mirando! Nakryła głowę poduszką. – Jeśli jeszcze raz tak wrzaśniesz, zamorduję cię. – Mamy mnóstwo do zrobienia! O czym ona do licha mówi? – Co mianowicie? Olivia odrzuciła poduszkę na bok. – Przyśnił mi się wspaniały pomysł. – Żartujesz! – Owszem, żartuję. Ale naprawdę przyszło mi to do głowy w łóżku. – Olivia uśmiechnęła się przebiegle. A potem jeden jedyny raz poczekała, póki nie usłyszała wreszcie od Mirandy: – No, co takiego? – Ty. – Ja? – Ty i Winston. Przez chwilę Miranda milczała. – Zwariowałaś! – parsknęła. Olivia wzruszyła ramionami i usiadła. – Nie, wymyśliłam coś bardzo sprytnego. Pomyśl tylko! Przecież to byłoby idealne wyjście! Miranda nie mogła myśleć o żadnym mężczyźnie, który nosił nazwisko Bevelstoke, nawet jeśli chodziło tylko o Winstona. – Znasz go dobrze i jesteście w jednym wieku. – Olivia wyliczała kolejne argumenty na palcach. Miranda pokręciła głową i przesunęła się na drugą stronę łóżka, lecz Olivia nie dała się jej wymknąć. – Nie musiałabyś wcale jechać na sezon – ciągnęła. – Tyle razy mówiłaś, że nie chcesz! I że nie cierpisz rozmów z ludźmi, których nie znasz.

Miranda próbowała czmychnąć przed nią do gotowalni. – Skoro znasz już Winstona, nie będziesz musiała rozmawiać z nikim obcym. A poza tym – Olivia rozpromieniła się na samą myśl – oznacza to, że zostałybyśmy siostrami! Miranda bez słowa zapinała suknię, zabraną z gotowalni. – Tak, to byłoby wspaniałe, Olivio – odparła. Cóż innego mogła powiedzieć. – Och, cudownie, że się zgadzasz! – wykrzyknęła Olivia i objęła ją z całych sił. Miranda nadal nic nie mówiła, głowiąc się, jak wybrnąć z tej sytuacji. Olivia puściła ją wreszcie, wciąż wniebowzięta. – Tylko że Winston nie ma o niczym pojęcia. – Chcesz go wyswatać, czy chcesz, żeby był szczęśliwy? – Jedno i drugie, oczywiście – szczerze przyznała Olivia. Opadła na pobliski fotel. – Czy to ma jakieś znaczenie? Miranda chciała coś powiedzieć, ale Olivia okazała się szybsza. – Jasne, że nie. Liczy się wspólnota celów, Mirando. Dziwne, że dotąd o tym nie pomyślałyśmy! Miranda stała tyłem do niej, skrzywiła się, słysząc te słowa. Nie była zainteresowana Winstonem. Zanadto ją zaprzątały rojenia o Turnerze. – Winston zerkał na ciebie wczoraj wieczorem. – W pokoju było tylko pięć osób, więc nie mógł na mnie nie patrzeć. – Cała rzecz w tym, jak patrzył – upierała się Olivia. – Jakby cię nigdy przedtem nie widział. Miranda kończyła się ubierać. – Jestem pewna, że się mylisz. – A ja nie! Obróć się, zapnę ci guziki. Nigdy się nie mylę, jeśli chodzi o takie rzeczy. Miranda czekała cierpliwie, aż Olivia upora się z guzikami. Przyszło jej coś na myśl. – Kiedy miałaś okazję się o tym przekonać? Żyjemy na prowincji. Któż tu szaleje z miłości? – No, a Billy Evans i... – Przecież on się musiał ożenić. Musiał. Wiesz o tym dobrze. Olivia zapięła ostatni guzik i zakręciła Mirandą wkoło. Minę miała wyjątkowo figlarną, nawet jak na nią. – Owszem, ale dlaczego musiał? Bo się obydwoje kochali! – Nie przypominam sobie, żebyś przepowiadała ich małżeństwo. – Bzdura, właśnie że tak, ale ty wtedy byłaś w Szkocji. Nie mogłam ci o tym napisać, bo takie rzeczy robią wyjątkowo przykre wrażenie w liście. Miranda nie była pewna, czy w przypadku niepożądanej ciąży list może

cokolwiek zmienić, lecz Olivia pod jednym względem nie mijała się z prawdą. Miranda rzeczywiście wyjechała na sześć tygodni do swoich dziadków ze strony matki. A że Billy Evans ożenił się właśnie wtedy, nie mogła więc jej zaprzeczyć. – Chodźmy na śniadanie – powiedziała ponuro. Nie było sposobu, żeby się stąd wymknąć po cichu. Poza tym poprzedniego wieczoru Turner przebrał miarę w piciu i jeśli jest jakaś sprawiedliwość na tym świecie, przeleży cały ranek z bólem głowy. – Nie, Maria musi cię jeszcze uczesać – zdecydowała Olivia. – Nie wolno nam zdawać się na przypadek. Musimy być teraz piękne, to nasz obowiązek. Och, nie patrz na mnie w taki sposób! Jesteś o wiele ładniejsza, niż myślisz. – Olivio... – Źle się wyraziłam. To nie ty jesteś ładna, tylko ja. Ładniutka i pospolita. W tobie jest coś więcej. – Mam pociągłą twarz. – Wcale nie, a przynajmniej o wiele mniej niż w dzieciństwie. – Olivia przechyliła głowę na bok i zamilkła. Zamilkła! – Co się stało? – spytała podejrzliwie Miranda. – Myślę, że po prostu twoja uroda dojrzała. Niemal tych samych słów użył Turner wiele lat temu. Miranda znienawidziła się za to, że tak dokładnie pamięta tę rozmowę. A najgorsze było to, że omal się z tego powodu nie rozpłakała. Olivia dostrzegła jej wzburzenie. Objęła mocno przyjaciółkę. – Och, Mirando, tak bardzo cię kocham! Powinnyśmy zostać najlepszymi siostrami. Nie mogę się tego doczekać! Miranda zeszła na śniadanie pół godziny później. Obiecywała sobie, że nigdy więcej nie zgodzi się na układanie włosów, skoro straciła przez nie tyle czasu. Była głodna. – Dzień dobry, kochani – rzuciła Olivia, biorąc talerz z kredensu. – Gdzie się podziewa Turner? Miranda zmówiła w duchu dziękczynną modlitwę, ciesząc się z jego nieobecności. – Pewnie został w łóżku, biedak. To był dla niego ciężki tydzień. Odpowiedziała jej głucha cisza. Nikt z Bevelstoke'ów nie lubił Letycji. – Mam nadzieję, że zbytnio nie zgłodnieje – przerwała milczenie Olivia. – Kolacji także nie jadł. – Olivio, jego żona dopiero co zmarła – odezwał się Winston. – Ni mniej, ni więcej tylko skręciła sobie kark. Zdobądź się na wyrozumiałość. – Właśnie dlatego, że go kocham, troszczę się o niego – odparła Olivia z

irytacją, którą okazywała tylko bratu bliźniakowi. – On nic nie je! – Kazałam mu zanieść tacę do pokoju. – Matka położyła kres sprzeczce. – Dzień dobry, Mirando. Miranda drgnęła. Wpatrywała się w Olivie i Winstona. – Dzień dobry, lady Rudland – odpowiedziała pośpiesznie. – Mam nadzieję, że dobrze pani spała. – Tak dobrze, jak można się było spodziewać – westchnęła hrabina i upiła łyk herbaty. – Los nas ciężko doświadczył. Dziękuję, że zostałaś z nami na noc. Wiem, że to było prawdziwą pociechą dla Olivii. – Cieszę się, że mogłam coś dla niej zrobić. – Miranda w ślad za Olivia podeszła do kredensu i nałożyła sobie jedzenie na talerz. Kiedy wróciła do stołu, okazało się, że Olivia przeznaczyła jej miejsce koło Winstona. Usiadła i powiodła wzrokiem po Bevelstoke'ach. Wszyscy uśmiechali się do niej. Lord i lady Rudland wręcz z błogością, Olivia nieco przebiegle, a Winston... – Dzień dobry, Mirando – pozdrowił ją serdecznie. W jego oczach dostrzegła zainteresowanie. Boże, czyżby Olivia się nie myliła? Winston patrzył na nią w inny sposób niż zwykle. – Dzień dobry – odparła kompletnie wytrącona z równowagi, Winston był przecież w gruncie rzeczy jej bratem. Nie mógł więc myśleć o niej jako... No i ona o nim też nie. A jeśli było inaczej? – Czy zamierzasz zostać w Haverbreaks do południa? Może wybralibyśmy się po śniadaniu na przejażdżkę? Boże, Olivia miała rację! Miranda otworzyła usta ze zdumienia. – Ja... jeszcze nie wiem. Olivia kopnęła ją pod stołem. – Och! – Czy to makrela? – spytała z troską lady Rudland. – Przepraszam – odkaszlnęła Miranda – tak, ość! – Właśnie dlatego nigdy nie jadam ryb na śniadanie! – oświadczyła Olivia. – No i jak, Mirando? – dopytywał się Winston. Uśmiechał się wspaniałym chłopięcym uśmiechem, zdolnym złamać tysiąc niewieścich serc. – Przejedziemy się? Miranda odsunęła się nieco od Olivii. – Niestety nie zabrałam ze sobą stroju do konnej jazdy. – Była to prawda. W dodatku fatalnie się złożyło, bo Miranda zaczęła już myśleć, że przejażdżka z Winstonem mogłaby ją uwolnić od uczucia do Turnera. – Możesz wziąć mój. – Olivia uśmiechnęła się do niej słodko znad grzanki. – Powinien na ciebie pasować. – A więc jesteśmy umówieni – uznał Winston. – Wspaniale! Od wieków nie

mieliśmy okazji, żeby razem pojeździć. Miranda nagle poczuła, że się uśmiecha! Entuzjazm Winstona był zaraźliwy. – Od dobrych paru lat. Jakoś zawsze byłam w Szkocji, kiedy ty wracałeś ze szkoły. – Ale nie tym razem – oznajmił uszczęśliwiony i uśmiechnął się do niej znad filiżanki z herbatą. Miranda zdumiała się, jak bardzo podobny jest do Turnera, gdy ten był młodszy. Winston miał teraz dwadzieścia lat, o rok więcej niż Turner, kiedy się w nim zakochała. 1 1 kwietnia 1819 Odbyłam dziś wspaniałą przejażdżkę z Winstonem. Bardzo przypomina brata; gdybyż tylko Turner był tak uprzejmy, pełen względów i poczucia humoru! Turner nie spał dobrze. Wcale go to nie zdziwiło, bo ostatnio rzadko mu się zdarzało przespać spokojnie noc. Rankiem był wciąż poirytowany i zły – głównie na siebie. Co u licha sobie myślał, całując Mirandę Cheever? Traktował ją przecież jak młodszą siostrę. Owszem, wściekł się wczoraj i może nawet za wiele wypił, ale to nie usprawiedliwiało jego zachowania. Letycja zniszczyła wiele z jego dobrych cech, lecz, na Boga, wciąż jeszcze pozostawał dżentelmenem! Nawet go nie pociągała, w każdym razie nie bardzo. Wiedział, czym jest pożądanie, ta szarpiąca trzewia potrzeba posiadania. Do Mirandy czuł coś, czego nie umiał określić. Coś całkiem innego. Te jej wielkie, brązowe oczy, które wszystko widziały! Zawsze denerwowało go jej spojrzenie. Nawet jako dziecko była zaskakująco mądra. A w ojcowskim gabinecie czuł, że go przejrzała na wskroś, chociaż sama ledwie dorosła. Zirytowało go to i zareagował w jedyny sposób, jaki przyszedł mu do głowy. Jedyny i bardzo nieodpowiedni. Powinien ją przeprosić. Już sama myśl o tym była nie do zniesienia. Dużo łatwiej byłoby udawać, że nic się nie wydarzyło i zignorować ją na całą resztę życia. Ale to nie wchodziło w grę, jeśli miał ją nadal traktować jak siostrę. A ponadto nie pozwalał mu na to honor. Letycja zabiła w nim większość dobrych cech, coś jednak musiało pozostać. A jeżeli dżentelmen uchybi w czymś kobiecie, powinien ją przeprosić. Nim zszedł na dół, rodzina skończyła posiłek. Pośpiesznie zjadł śniadanie i popił je kawą, czarną jak pokuta. – Czy coś jeszcze, proszę pana? Spojrzał na lokaja. – Nie. Nie teraz. Lokaj się wycofał, lecz nie wyszedł z jadalni. Turner zdecydował, że czas mu

już opuścić Haverbreaks. Za dużo tu było ludzi. Niech to licho, matka pewnie poleciła służbie, żeby nie spuszczała z niego oka. Zasępiony wstał od stołu i wyszedł do holu. Uprzedził służącego, że wyjadą stąd jak najprędzej, za jakąś godzinę. Pozostawało mu już tylko odszukać Mirandę, przeprosić ją, a potem zaszyć się we własnym domu. Usłyszał śmiech. Winston i Miranda wrócili właśnie, zaróżowieni od świeżego powietrza i słońca. Turner zmarszczył czoło i się zatrzymał, chcąc sprawdzić, jak długo potrwa, nim go dostrzegą. – To było wtedy – Miranda najwyraźniej kończyła jakąś opowieść – kiedy się przekonałam, że Olivii nie można wierzyć, jeśli chodzi o czekoladę. Winston się uśmiechnął. Patrzył na nią z sympatią. – Zmieniłaś się, Mirando. Zarumieniła się uroczo. – Nie tak bardzo. Po prostu dorosłam. – Istotnie. Mógłby się zamknąć! – pomyślał Turner. – Czy nie przyszło ci do głowy, że kiedy skończysz szkołę, będę już trochę inna niż wtedy, kiedy mnie żegnałeś przed wyjazdem? – Coś w tym rodzaju. – Winston uśmiechnął się szeroko. – Ale muszę przyznać, że zmieniłaś się na korzyść. – Dotknął jej włosów, uczesanych w gładki kok. – Daję słowo, że nie będę cię więcej za nie ciągnął! Znów poczerwieniała. To było więcej, niż Turner mógł znieść. – Witajcie. Jaki miły ranek – powiedział głośno, nie fatygując się, by do nich podejść. – Mamy już popołudnie – odparł Winston. – Może dla niewtajemniczonych – odciął się Turner z krzywym uśmieszkiem. – Czy w Londynie poranek trwa do drugiej? – spytała zimno Miranda. – Tylko wtedy, gdy poprzedni wieczór przyniósł rozczarowanie. – Turner! – zawołał z wyrzutem Winston. Turner wzruszył ramionami. – Muszę pomówić z Mirandą – odparł, nie patrząc na brata, Miranda wydawała się zaskoczona, a może też trochę zła? – To zależy tylko od niej – odpowiedział Winston. Turner spojrzał jej w oczy. – Powiadom mnie, kiedy będziesz gotowa wrócić do domu. Pojadę z tobą. Winston otworzył usta zaskoczony. – Słuchaj – powiedział dość oficjalnym tonem. – Miranda jest damą. Powinieneś ją najpierw spytać, czy chce, abyś jej towarzyszył. Turner spojrzał na brata w taki sposób, że ten cofnął się o krok, a potem

ponownie zwrócił się do Mirandy. – Pojadę z tobą. – Ja... Posłał jej takie spojrzenie, że przytaknęła, zaciskając wargi w nietypowy dla siebie sposób. – Oczywiście, milordzie. – Prawie zapomniałam – zwróciła się do Winstona – że Turner koniecznie chciał pomówić z moim ojcem o jakimś manuskrypcie. Co za spryciara! Turner o mało się nie roześmiał. – Turnerze – spytał z powątpiewaniem Winston – interesujesz się manuskryptami? – To moja nowa namiętność – rzucił obojętnie brat. Winston przenosił wzrok z jednego na drugie, aż w końcu złożył sztywny ukłon Mirandzie. – No cóż, było mi bardzo miło. – Mnie także – odparła, a Turner poznał po jej tonie, że nie kłamała. Stał nadal w wyczekującej pozie. Winston rzucił mu poirytowane spojrzenie. – Czy zobaczymy się jeszcze, nim wrócę do Oksfordu? – spytał Mirandę. – Mam nadzieję, że tak. Nie mam żadnych planów na najbliższych kilka dni, więc... Turner ziewnął. Miranda odchrząknęła. – Z pewnością spotkamy się niebawem. Może razem z Olivią przyjedziecie do nas na herbatę? – Będzie mi bardzo miło. Turner bez specjalnego zainteresowania oglądał paznokcie. – Gdyby Olivia nie mogła się do mnie wybrać – ciągnęła Miranda spokojnie – chętnie powitam cię samego. Oczy Winstona rozbłysły. – Będę zachwycony – mruknął, pochylając się nad jej dłonią. – Gotowa jesteś? – warknął Turner. Miranda zachowała kamienny wyraz twarzy. – Nie. – Pośpiesz się. Nie będę czekał cały dzień. Winston spojrzał na niego z niedowierzaniem. – Co cię ugryzło? Turner sam się nad tym zastanawiał. Kwadrans wcześniej chciał jak najprędzej opuścić dom rodziców, a teraz upierał się, że odwiezie Mirandę. Upierał się, bo miał swoje powody. – Wszystko w porządku – odparował. – Nie czułem się lepiej od lat. A

dokładnie od 1816 roku. Winston przestępował niepewnie z nogi na nogę, a Miranda odwróciła głowę. W 1816 roku, o czym wszyscy dobrze wiedzieli, Turner się ożenił. – Od czerwca – dodał Turner ironicznie. – Przepraszam, co masz na myśli? – spytał Winston oschłym tonem. – Od czerwca 1816 roku. Turner posłał bratu nieszczery uśmiech, a potem zwrócił się do Mirandy: – Będę na ciebie czekał w westybulu. Nie ociągaj się.

Rozdział 3 Nie ociągaj się! – powtarzała gniewnie Miranda po raz nie wiadomo który. Pakowała ubrania. Nie umawiała się z nim, a on nawet jej nie spytał, czy może ją odwieźć. Tylko rozkazał, żeby przyszła! A potem, kiedy już ją pouczył, żeby się pośpieszyła, nie poczekał wcale na odpowiedź! Czy tak mu było śpieszno pozbyć się jej z domu? Nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać. – Już odjeżdżasz? Do pokoju wśliznęła się Olivia. – Muszę wrócić do domu – odparła Miranda, wybierając właśnie tę chwilę, żeby zdjąć suknię przez głowę. Nie zależało jej zbytnio na tym, by ujrzeć wyraz twarzy Olivii. – Twój strój do konnej jazdy położyłam na łóżku – dodała. Jej głos stłumiły zwoje muślinu. – Ale dlaczego? Ojcu wcale cię nie brakuje. Jak dobrze, że użyła właściwego argumentu, pomyślała Miranda ironicznie, choć sama wygłaszała tę opinię mnóstwo razy. – Mirando! – nalegała przyjaciółka. Miranda stanęła do niej tyłem tak, aby Olivia mogła zapiąć jej guziki. – Nie chcę nadużywać gościnności. – Co takiego? Nie mów głupstw! Matka chętnie by ci pozwoliła zamieszkać z nami na stałe, gdyby to było możliwe. Zresztą niedługo wyjeżdżamy razem do Londynu. – Jeszcze tam nie jesteśmy. – Cóż to ma do rzeczy? Nic nie miało. Miranda zacisnęła zęby. – Posprzeczałaś się z Winstonem? – Ależ skąd. – Któż mógłby się sprzeczać z Winstonem prócz Olivii? – Więc o co chodzi? – O nic. – Miranda spokojnie sięgnęła po rękawiczki. – Twój brat chce porozmawiać z moim ojcem o pewnym rękopisie. – Winston? – zdziwiła się Olivia. – Turner. – Turner? Dobry Boże, czy ona nigdy nie przestanie pytać? – Tak – wyjaśniła Miranda. – Chce zaraz wyjechać, tak żeby mógł mnie odwieźć do domu.

To ostatnie było akurat kłamstwem, lecz Miranda uznała, że – z uwagi na okoliczności – całkiem zręcznym. Poza tym może teraz, kiedy Turner pragnie odjechać do domu w Northumberland, wszystko wróci do normy. Ziemia znów zacznie obracać się wokół Słońca. Olivia wsparła się o framugę drzwi w taki sposób, że Miranda nie mogła jej ominąć. – Dlaczego jesteście na siebie źli? Przecież zawsze lubiłaś Turnera! Miranda o mało się nie roześmiała. A potem niewiele brakowało, aby zaczęła płakać. Jak mógł potraktować ją niczym pierwszą lepszą ladacznicę? Jak śmiał uczynić ją tak nieszczęśliwą właśnie tutaj, w Haverbreaks, w miejscu, które przez ostatnich parę lat było bardziej jej domem niż jego? Odwróciła się. Nie mogła pozwolić, by Olivia zobaczyła jej twarz. Jak mógł ją pocałować, jeśli to nic dla niego nie znaczyło? – Mirando – spytała miękko Olivia – dobrze się czujesz? – Doskonale. – Miranda odsunęła ją pośpiesznie, kierując się ku drzwiom. – Nie wyglądasz na... – Przykro mi z powodu Letycji – prychnęła Miranda. I tak było w istocie. Każdy, kto potrafił do tego stopnia unieszczęśliwić Turnera, zasługiwał na współczucie! Lecz Olivia nie dała się zwieść i gdy Miranda zbiegała po schodach, podążała tuż za nią. – Z powodu Letycji! – wykrzyknęła. – Chyba żartujesz! Miranda, kurczowo uczepiona poręczy, ześlizgnęła się na dół. – Lefycja była wstrętną wiedźmą i unieszczęśliwiła Turnera. No właśnie! – Mirando! Mirando! Och, to ty, Turnerze? Dzień dobry! – Witaj, Olivio – odparł uprzejmie, składając jej krótki ukłon. – Miranda opłakuje Letycję. To nie do zniesienia! – Olivio! – jęknęła Miranda. Turner mógł nienawidzić zmarłej żony, dał temu wyraz na pogrzebie, ale pewnych rzeczy się po prostu nie mówi! To wbrew dobremu wychowaniu. Turner ledwie spojrzał na Mirandę. Jedną brew miał ironicznie uniesioną. – Coś podobnego! Przecież jej nienawidziłeś. Wszyscy o tym wiemy! – ciągnęła Olivia. – Jesteś szczera aż do bólu, moja droga siostrzyczko – mruknął Turner. – Zawsze mówiłeś, że nie lubisz hipokryzji – odcięła się. – To prawda. – Spojrzał na Mirandę. – Możemy ruszać? – Zabierasz ją do domu? – spytała Olivia, chociaż dopiero co Miranda powiedziała jej dokładnie to samo.

– Chcę porozmawiać z jej ojcem. – Czy nie mógłby jej odwieźć Winston? – Olivio! – Miranda nie wiedziała, czy jest bardziej zakłopotana tym, że przyjaciółka swata ją z Winstonem, czy tym, że robi to w obecności Turnera. – To nie Winston musi pomówić z jej ojcem – wyłgał się gładko Turner. – Ale mógłby z wami pojechać. – Nie w mojej kariolce. – Bierzesz kariolkę?! – zdumiała się Olivia. Powóz był nowiutki, wysoki, szybki, lśniący. Olivia nieraz prosiła, żeby pozwolono jej nim powozić. Turner uśmiechnął się szeroko. Przez chwilę wyglądał jak dawniej. Jak mężczyzna, którego Miranda niegdyś znała i lubiła. – Może jej nawet oddam na jakiś czas lejce – powiedział, najwyraźniej tylko po to, żeby dokuczyć siostrze. Podziałało. Olivia wydała z siebie dziwny, gardłowy dźwięk. – Żegnaj, droga siostrzyczko – zawołał Turner ze złośliwym uśmieszkiem. Ujął Mirandę za łokieć, prowadząc ją ku drzwiom. – Zobaczymy się później... albo raczej zobaczysz tylko mnie. Gdy będę odjeżdżał. Miranda starała się nie wybuchnąć śmiechem, kiedy schodzili po stopniach. – Byłeś okropny! Wzruszył ramionami. – Należało się jej. – Nie! – Miranda uznała, że powinna się ująć za przyjaciółką, nawet jeśli niebywale ją rozbawiła cała scena. – Dlaczego? – Bo potraktowałeś ją naprawdę okropnie. – Och, jak najbardziej – zgodził się, pomagając Mirandzie wsiąść do kariolki. Dziewczyna zastanawiała się, jak to możliwe, że uśmiecha się do niego i myśli, iż nie darzy go już taką niechęcią, a może mu nawet przebaczy. Przez kilka minut siedzieli bez słowa. Kariolka była bardzo szykownym pojazdem i Miranda mimo woli poczuła się jak księżna, siedząc wysoko nad poziomem drogi. – Całkiem zawróciłaś w głowie Winstonowi – odezwał się w końcu. Zesztywniała. Mogła mu zaprzeczyć, ale wtedy wyszłaby na kokietkę, albo też przyznać mu rację, co zabrzmiałoby chełpliwie. Albo rzucić w odpowiedzi coś sarkastycznego. Lub też, Boże uchowaj, wzbudzić w nim zazdrość! – Myślę, że powinienem dać ci swoje błogosławieństwo. Mirandzie odebrało mowę. Turner wpatrywał się w trakt. Dodał po chwili: – Byłoby to z pewnością korzystne dla ciebie małżeństwo, a i on lepiej chyba nie mógłby trafić. Może nie masz pieniędzy, których młodszemu synowi bardzo potrzeba, ale nadrobiłabyś wszystko rozsądkiem. No i uczuciowością.

– Och, ja... – Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Był to komplement, choć trochę blady. Nie miała ochoty, żeby wychwalał jej zalety jedynie po to, żeby połączyć ją w parę z bratem. No i wcale nie chciała słyszeć o sobie, że jest „uczuciowa". Piękna, egzotyczna urzekająca – owszem! Ale nie uczuciowa. Co za żałosne określenie. Zrozumiała, że Turner czeka, by dokończyła przerwaną wypowiedź, więc wyjąkała: – Dziękuję. – Nie chcę, żeby mój brat zrobił ten sam błąd, co ja. Spojrzała na niego. Twarz miał ściągniętą, a oczy utkwione w trakcie, jakby jedno jedyne spojrzenie, rzucone na nią, mogło sprawić, że cały świat się zawali. – Błąd? – powtórzyła. – Jeden szczególny błąd – uciął ostro. – Letycja? – wymknęło się jej. Kariolka zwolniła tempo, a potem stanęła. Wreszcie na nią spojrzał. – Właśnie. – Co ona ci takiego zrobiła? – spytała półgłosem. Było to bardzo osobiste pytanie i wyjątkowo niestosowne, ale nie mogła się powstrzymać. Nie teraz, kiedy spojrzał jej prosto w oczy. Mimo wszystko nie należało o to pytać! Zacisnął szczęki i spojrzał gdzieś w bok. – Nic, o czym można by powiedzieć damie. – Turnerze... Odwrócił się znów ku niej. Oczy mu płonęły. – Czy wiesz, w jakich okolicznościach zmarła? Miranda kiwnęła głową, mówiąc: – Spadła z konia. – Tak – odparł gniewnie. – Bo się jej śpieszyło do kochanka. O tym nie wiedziała. – Była też w ciąży. – Boże! Jak mi przy... – Nie mów tak. Mnie nie jest żal. Miranda zakryła dłonią usta. – Dziecko nie było moje. Dławiło ją w gardle. Co miała mu odpowiedzieć? Lepiej było milczeć. – Pierwsze też nie było moje – dodał z rozdętymi nozdrzami, krzywiąc usta. Całkiem jakby nią gardził i rzucał jej wyzwanie. – Tur... – Wydawało jej się, że powinna coś powiedzieć, ale była szczerze wdzięczna, kiedy jej przerwał. – Była w ciąży, kiedy się z nią żeniłem. Właśnie dlatego się pobraliśmy, jeśli

już musisz wiedzieć. – Zaśmiał się ponuro i powtórzył: – Jeśli już musisz wiedzieć. To doprawdy komiczne, że ja nie wiedziałem! Powiedział to z taką goryczą, że przeszył ją ból. Dziwiła się, co go tak odmieniło. Teraz wiedziała. Wiedziała też, że nigdy już nie będzie go nienawidzić. – Tak mi przykro – szepnęła. I naprawdę tak było. Nic nie mogło jej sprawić większej przykrości. – To nie twoja... – urwał nagle i odkaszlnął, a po chwili dodał: – Dziękuję. Ujął lejce, lecz zanim ruszył, zapytała: – Co teraz zrobisz? Uśmiechnął się do niej, niewesoło, jednym kątem ust. – Co zrobię? – powtórzył. – Wyjedziesz do Northumberland? Do Londynu? Ożenisz się po raz drugi? – Nie wiem. – Twoja matka... – Miranda odchrząknęła – chciałaby, żebyś był w Londynie podczas debiutu Olivii. – Olivia nie potrzebuje mojej pomocy. Znów ją zaczęło dławić w gardle. – Ona nie, ale ja – tak. Zaskoczyło go to. Odwrócił się ku niej. – Ty? Myślałem, że okręciłaś sobie mojego brata wokół małego palca. – Nie – odparła pośpiesznie – to znaczy... nie wiem. On jest jeszcze bardzo młody, prawda? – Starszy od ciebie. – O trzy miesiące – odcięła się. – Wciąż jeszcze studiuje. Nie ożeni się zbyt szybko. Pochylił się w jej stronę i spojrzał na nią bystro. – Chciałabyś szybko wyjść za mąż? Miranda miała ochotę zeskoczyć z kariolki. Na pewno była to jedna z tych rozmów, których dama nie potrafi znieść. – Owszem, chciałabym kiedyś wyjść za mąż – odparła z wahaniem. Zaczęły ją palić policzki. Zerknęła na niego. Turner przypatrywał się jej badawczo. Szczerze jej ulżyło, kiedy wreszcie przerwał milczenie. – W porządku. Zastanowię się nad tym. W końcu jestem ci coś winien. O Boże, w głowie jej zawirowało. – Słucham? – Przede wszystkim przeprosiny. Zeszłej nocy zrobiłem rzecz niewybaczalną. Właśnie dlatego uparłem się, żeby cię odwieźć do domu. – Odchrząknął i przez moment patrzył w inną stronę. – Powinienem więc cię przeprosić, ale wolałem zrobić to w cztery oczy. W przeciwnym razie musielibyśmy wyraźnie powiedzieć

mojej rodzinie, z jakiego powodu to robię. Myślę, że nie chciałabyś tego. – Raczej ty byś tego nie chciał. Westchnął i przeczesał dłonią po włosach. – Rzeczywiście, nie chciałbym. Nie mogę powiedzieć, żebym był dumny z mojego zachowania, i wolałbym, aby moi bliscy o nim nie wiedzieli. Ale myślałem też o tobie. – Przyjmuję przeprosiny. Turner odetchnął z ulgą. – Nie wiem, dlaczego to zrobiłem – ciągnął. – Nawet cię nie pragnąłem. Nie mam pojęcia, co mnie napadło. Ale to nie była twoja wina. Spojrzała na niego. Nietrudno było rozszyfrować jej uczucia. – Ach, niech to! – sapnął z irytacją i odwrócił wzrok. – Doskonale! Całuję dziewczynę, a potem jej mówię, że nie budzi we mnie pożądania. Przepraszam cię, Mirando. To wszystko fatalnie wyszło. Zachowałem się jak osioł. Nie poznaję siebie. – Może powinieneś napisać poradnik? – spytała z goryczą. – Sto i jeden sposobów, jak obrazić młodą damę. Założę się, że znasz je wszystkie. Nabrał głęboko tchu. Nie był przyzwyczajony przepraszać. – Tak naprawdę jesteś bardzo atrakcyjna. Miranda słuchała tego z niedowierzaniem. Zdumiały ją nie tyle słowa, ile samo to, że je wypowiedział. Wprawił tym ich oboje w zakłopotanie. Lepiej by było, gdyby zamilkli, lecz pełne bólu spojrzenie dziewczyny obudziło w nim jakieś zapomniane uczucie. Poczuł, że musi naprawić to, co zniszczył. Miranda miała dziewiętnaście lat. Jej doświadczenia z mężczyznami ograniczały się do Winstona i jego samego. W obydwu widziała wcześniej braci. Biedna dziewczyna. Musi się teraz okropnie czuć. Winston nagle ujrzał w niej Wenus, królową Elżbietę i Najświętszą Pannę w jednej osobie, a Turner położył kres jego zalotom. Nietuzinkowy dzień dla młodej dziewczyny z prowincji. A teraz siedziała przy nim, sztywna, z uniesionym podbródkiem. Ale nie czuł w niej nienawiści, choć tylko na takie uczucie zasługiwał. – Musisz mnie wysłuchać – powiedział, ujmując ją za ręce. – Jesteś całkiem pociągająca. – Spojrzał na nią uważniej po raz pierwszy od wielu lat. Nie była klasyczną pięknością, lecz miała coś w sobie. Te wielkie brązowe oczy mogły ująć za serce. Miała piękną cerę, wytwornie bladą, kontrastującą z ciemnymi gęstymi włosami. Lekko się kręciły i wydawały się miękkie. Chwycił ją za nie przecież zeszłej nocy. Dlaczego nie pamięta, jakie były w dotyku? Stanowczo powinien był to zauważyć! – Turnerze... – Całkiem... – Co całkiem?

– Jesteś całkiem ładna. – Pokręcił lekko głową, jakby chciał się wyzwolić spod jej uroku. Westchnęła. – Proszę, nie kłam, pragnąc oszczędzać moje uczucia. Nie szanujesz mojej inteligencji, co bardziej mnie obraża niż wszystkie uwagi o moim wyglądzie. – Nie kłamię. – Wydawał się zaskoczony. Miranda przygryzła nerwowo dolną wargę. – Och... – mruknęła, równie zakłopotana jak on. – Chyba powinnam ci podziękować. – Zazwyczaj nie prawię komplementów tak niezdarnych, że nie sposób ich zrozumieć. – Z pewnością nie! – docięła mu. – Dlaczego w takim razie wydaje mi się, że mnie o coś oskarżasz? Zdziwiła się. – Nie rozumiem, co masz na myśli. Przez chwilę wyglądał tak, jakby miał zamiar kontynuować ten temat. Zrezygnował z tego, bo ujął lejce i uśmiechnął się do niej niepewnie. – Może ruszymy? Przez kilka następnych minut Miranda zerkała na niego ukradkiem. Miał nieodgadniony, ale spokojny wyraz twarzy. Irytowało ją to, bo jej samej w głowie kłębiło się od natłoku myśli. Skoro jej nie pragnął, po cóż ją całował? Odruchowo zadała mu to pytanie. Zaszokowało go to, chociaż Miranda nie miała pojęcia, dlaczego. Konie trochę zwolniły, wyczuwając brak uwagi u woźnicy. Turner zmierzył ją spojrzeniem. Miranda, widząc jego minę, uznała, że lepiej się wycofać. – Zapomnij o moim pytaniu – powiedziała pośpiesznie. – To nie ma znaczenia. Nie żałowała jednak, że go spytała. Cóż miała do stracenia? Nie chciał przecież natrząsać się z niej ani opowiadać jej byle czego. Zakłopotanie budziła w niej sama ta chwila, ale nie dało się tego porównać z zażenowaniem podczas zeszłej nocy, tak więc... – To była moja wina – powiedział wreszcie. – Tylko moja. A ty miałaś pecha, że znalazłaś się zbyt blisko mnie. Miranda dojrzała smutek w jego niebieskich oczach. Położyła mu dłoń na rękawie. – Miałeś powody, żeby jej nienawidzić. Nie usiłował udawać, że nie wie, o czym mówi. – Letycja nie żyje, Mirando. – Co nie zmienia faktu, że za życia była wyjątkowo wredną osobą.

Spojrzał na nią dziwnie, a potem wybuchnął śmiechem. – Och, czasem jak coś powiesz... – Potraktuję to jako komplement. – Przypomnij mi, żebym nigdy nie prowokował sytuacji, w których mogłabyś udawać nauczycielkę ze szkółki niedzielnej. – Obawiam się, że nigdy należycie nie przyswoiłam sobie chrześcijańskich cnót. – Naprawdę? – Wydawał się ubawiony. – Wciąż jeszcze jestem zła na Fionę Bennet. – A któż to? – To ta okropna dziewczynka, która nazwała mnie brzydactwem na urodzinowym przyjęciu Olivii i Winstona. – To było całe wieki temu. Muszę zapamiętać, żebym ci się nigdy niczym nie naraził. Zmarszczyła brwi. – Miej to na uwadze. – Moja droga, stanowczo za mało masz w sobie miłosierdzia. Wzruszyła ramionami. To dziwne, w ciągu kilku minut sprawił, że poczuła się beztroska i szczęśliwa. – Nie wspominaj o tym swojej matce. Ona uważa mnie wręcz za świętą. – W porównaniu z Olivia na pewno taka jesteś. Miranda pogroziła mu palcem. – Nie pozwolę ci powiedzieć ani jednego złego słowa na Olivię. Uwielbiam ją! – Jesteś wierna jak pies, jeśli wybaczysz mi to niezbyt atrakcyjne porównanie. – Ależ ja kocham psy! I tak dojechali do domu Mirandy. „Kocham psy". Tak brzmiały jej ostatnie słowa. Wspaniale. Przez resztę życia będzie mu się kojarzyła z psami! Pomógł jej zejść z kariolki i spojrzał w niebo, które zaczęło niebezpiecznie ciemnieć. – Chyba mi wybaczysz, że nie wejdę z tobą do środka. – Oczywiście. – Po cóż miałby moknąć na deszczu. – Życzę ci wszystkiego najlepszego – powiedział, sadowiąc się ponownie w kariolce. – To znaczy czego? – Londynu, życia. Wszystkiego, co zechcesz. Uśmiechnęła się ze smutkiem. Gdybyż on się domyślał! 19 maja 1819

Dzisiaj przyjechałyśmy do Londynu. Słowo daję, nigdy nie widziałam czegoś podobnego. Jest ogromny, hałaśliwy, pełen ludzi i raczej brzydko pachnie. Lady Rudland twierdzi, że nasz przyjazd nastąpił zbyt późno. Dużo ludzi już tu przybyło, a sezon zaczął się dobry miesiąc temu. Ale nie było rady. Livvy uchodziłaby za osobę źle wychowaną, gdyby się tutaj wybrała, będąc w żałobie po Letycji. I tak trochę poszachrowałyśmy i przybyłyśmy nieco wcześniej, niż należało. To dobrze, choćby z uwagi na przymiarki i inne przygotowania. Nie możemy tylko brać udziału w balach, póki żałoba ostatecznie się nie skończy. Dzięki Bogu, że będzie trwać jedynie sześć tygodni. Biedny Turner nie zdejmie jej przez cały rok. Obawiam się, że niemal już mu wybaczyłam. Wiem, że nie powinnam tego robić, ale nie potrafię się zmusić, żeby nim gardzić. Chyba coś m i się należy za tę kronikę najdłuższej z nieodwzajemnionych miłości. Jestem po prostu żałosna. I w sposób wręcz haniebny marnuję papier!

Rozdział 4 Turner zamierzał spędzić wiosnę i lato w Northumberland, gdzie oficjalnie opłakiwałby żonę w spokoju i odosobnieniu. Lecz jego matka chwyciła się wszelkich możliwych sposobów, żeby wymusić na nim przyjazd do Londynu. Uważała, że powinien wspierać Olivię podczas jej debiutu. Ugiął się dopiero wtedy, gdy podkreśliła, że dzięki jego pozycji w towarzystwie na debiutancki bal Olivii przybędzie cała śmietanka młodych dżentelmenów. Za to w ogóle nie przejął się jej argumentami, że nie powinien zagrzebywać się na prowincji i że dobrze mu zrobi pobyt wśród przyjaciół. Poddał się ostatecznie, gdy stojąc na stopniach jego własnego domu, oznajmiła, nie racząc się nawet przywitać: – Ona jest w końcu twoją siostrą! Właśnie dlatego stał teraz w salonie w Rudland House, a dokoła kręciło się chyba pięciuset najwytworniejszych w kraju i najbardziej napuszonych młodzików. Olivia miała znaleźć wśród nich męża, Miranda również. A Turner powinien czuwać nad tym, żeby ani jedna, ani druga nie zawarła tak katastrofalnego małżeństwa jak jego własne. W Londynie roiło się od męskich odpowiedników Letycji. Większość z nich miała tytuły, a więc dziewczęta mogły spotkać ich na każdym balu. Turner wątpił też, czy matka zdoła uchronić obydwie panny przed plotkami, które krążyły w towarzystwie niezależnie od tego, czy miało ono powód, by kogoś obgadywać, czy nie. Nie oznaczało to, że musiał pokazywać się zbyt często. Na pewno jednak należało przybyć na debiutancki bal dziewcząt i asystować im od czasu do czasu, zwłaszcza gdy w teatrze grano coś, co sam chciał zobaczyć. Przy okazji kontrolował ich postępy. Pod koniec lata chciał już skończyć z całym tym kramem i móc wrócić do... No tak, móc wrócić do tego, co sobie wcześniej planował. Obojętne, czym miałoby to być. Na przykład do studiów nad płodozmianem. Do strzelania z łuku. Do odwiedzania miejscowych szynków, bo nie stronił wcale od mocnego piwa. I nikt go tam nigdy nie pytał o niedawno zeszłą z tego świata lady Turner. – Ach, kochany, tu jesteś? – Jego oczom ukazała się nagle matka we wspaniałej purpurowej toalecie. – Mówiłem ci przecież, że się tu pojawię – odparł, dopijając szampana trzymanego w ręce. – Czy nie zawiadomiono cię, że przyszedłem? – Nie – odparła z niejakim roztargnieniem. – Miotałam się, jak szalona, żeby

zdążyć ze wszystkim. Służba widocznie nie chciała mi przeszkadzać. – Albo też nie mogła cię znaleźć – zauważył, przyglądając się bezczynnie ciżbie. Na balu panował tłum, co oznaczało sukces pod każdym względem. Nie zauważył żadnej z dziewcząt. – Pozwoliłam dziewczętom na walca – oznajmiła lady Rudland – więc proszę cię, bądź tak dobry i zatańcz go z każdą. – Rozkaz – mruknął. – Zwłaszcza z Mirandą! – dodała, najwyraźniej puszczając mimo uszu jego komentarz. – Cóż ma oznaczać: „zwłaszcza z Mirandą"? – Miranda jest osobą nietuzinkową i szczerze ją lubię, ale obydwoje wiemy, że towarzystwo stroni od dziewcząt w jej typie. Turner spojrzał na nią ostro. – Obydwoje też wiemy, że socjeta nie odznacza się wielkim znawstwem charakterów. Letycja, jak sobie przypominasz, odniosła w towarzystwie wielki sukces. – Odniesie go też Olivia, jeśli można osądzać po tym jednym wieczorze – odparła cierpko matka. – Socjeta jest kapryśna i obdarza łaskami zarówno ludzi podłych, jak i świetnie wychowanych, ale przenigdy skromnych i powściągliwych! W tej chwili Turner dostrzegł Mirandę. Stała koło Olivii przy wejściu do westybulu. Tuż obok przyjaciółki, lecz jakże od niej daleko. Nie oznaczało to, że Mirandę ignorowano, bo z pewnością tak nie było. Uśmiechała się mile do młodych ludzi, którzy prosili ją do tańca. W niczym jednak nie przypominała Olivii, wokół której cisnął się istny tłum. Jego siostra – według wszelkich przewidywań – błyszczała niczym klejnot w odpowiednio dobranej oprawie. Oczy się jej iskrzyły, a gdy się śmiała, brzmiało to niczym akord muzyczny. Tak, Olivia miała zniewalający urok, nawet on sam musiał to przyznać. Miranda była inna. Przypatrywała się wszystkiemu uważnie. Uśmiechała się wprawdzie, lecz w taki sposób, jakby strzegła jakiegoś sekretu, jakby notowała sobie w pamięci coś związanego z ludźmi, których spotykała. – Idźże z nią zatańczyć – przynaglała go matka. – Z Mirandą? – spytał nieco zaskoczony. Przypuszczał raczej, że lady Rudland każe mu do pierwszego walca poprowadzić Olivię. Matka potwierdziła. – To ją podniesie na duchu. Kiedy z nią tańczyłeś ostatni raz? Nie mogę sobie przypomnieć. Chyba... chyba na długo przed śmiercią Letycji. Turner poczuł, że lada chwila zacznie zgrzytać zębami. Już gotów był powiedzieć coś przykrego, gdy matka spojrzała na niego pełnym przerażenia wzrokiem. Zaskoczyło go przekleństwo, które padło z jej ust. Chyba pierwsze w jej

życiu. – Co się stało, mamo? – Gdzie twoja opaska?! – syknęła. – Opaska? – powtórzył z pewną ironią. – Żałoba po Letycji! – wyjaśniła, jakby zupełnie tego nie wiedział. – Chyba ci mówiłem, że nie będę nosił po niej żałoby. – Ale to jest Londyn! I debiut twojej siostry! – Przecież mam na sobie czarny frak. – Turner wzruszył ramionami. – Frak zawsze jest czarny! – Ha, może noszę nieustającą żałobę po utracie niewinności. – Wywołasz skandal! – Nie. To Letycja go wywoływała. Ja po prostu odmawiam noszenia żałoby po żonie skandalistce. – Chcesz zrujnować przyszłość twojej siostry? – Nie zaszkodzę jej ani w połowie tak bardzo, jakby to mogły zrobić uczynki mojej nieodżałowanej żony. – Nie o to chodzi! Chodzi o to, że twoja żona nie żyje... – Dobrze o tym wiem. Widziałem jej zwłoki! – palnął, ucinając skutecznie jej argumentację. Matka cofnęła się o krok. – Nie musisz robić takich uwag. – Przepraszam. – Zachowuj się przyzwoicie. – Nie chciałbym cię martwić – westchnął – ale nie zmienię zdania. Albo się zgodzisz, że nie będę w Londynie nosił opaski, albo wracam do Northumberland... także bez niej. Decyzja należy do ciebie. Matka bez słowa wzruszyła ramionami. – W takim razie pójdę znaleźć Mirandę – oznajmił. I tak właśnie zrobił. Miranda bawiła w Londynie od dwóch tygodni i choć nie była pewna, czy jej debiut zakończy się sukcesem, nie uważała też, by należało uznać go za fiasko. Dokładnie tak, jak to przewidziała, cieszyła się umiarkowanym powodzeniem. Jej karnet balowy nigdy nie był wypełniony po brzegi. Pamiętnik natomiast wprost pękał od obserwacji na temat tego, co błahe, próżne, niezdrowe i – okazjonalnie – bolesne. W sumie oceniała się dość wysoko. W pamiętniku zanotowała: Uważam, że nieco wyrobiłam się towarzysko, lecz – jak mówi Olivia – lekka pogawędka nigdy nie będzie moją mocną stroną. Potrafię już uśmiechać się miło i zupełnie bezmyślnie, co zdaje się robi wrażenie. Aż trzy razy zaproszono mnie na

kolację! Pomagała jej też pozycja przyjaciółki. Olivia, jak się wszyscy spodziewali, wzięła bowiem socjetę szturmem. Miranda korzystała z tego. Byli tacy, którzy nie zdążyli poprosić Olivii o taniec lub po prostu nie śmieli tego zrobić. Wtedy zwracali się ku Mirandzie. Mimo tych licznych względów Miranda stała samotnie, gdy usłyszała znajomy głos: – Nigdy bym nie przypuścił, że zastanę panią bez towarzystwa, panno Cheever! To był Turner. Próbowała się uśmiechnąć. Wyglądał zabójczo w czarnym wieczorowym stroju, z włosami, w których tańczyło światło świec. – A jednak przyszedłeś? – Nie sądzisz, że należało to zrobić? Lady Rudland wspominała, że zamierzał uczestniczyć w tym balu, lecz Miranda nie była tego pewna. Wyraźnie przecież dawał do zrozumienia, że nie ma ochoty udzielać się publicznie tego roku, a może nawet całkiem tego zaprzestanie. – Pewnie matka zaszantażowała cię, byś się tu pojawił. – Stanęli obok siebie, przypatrując się tłumowi. – Cóż za brzydkie słowo. I niewłaściwe. – Doprawdy? – Zagrała na moim poczuciu winy. – Co takiego zrobiłeś? – Skrzywiła się i zerknęła na niego figlarnie. – Raczej czego nie zrobiłem lub nie chciałem zrobić – odparł lekceważąco. – Powiedziano mi, że ty i Olivia odniesiecie sukces, jeśli zaofiaruję wam wsparcie. – Olivia, jak się spodziewam, odniosłaby sukces, gdyby nawet była bez grosza i pochodziła z nieprawego łoża. – Ja także o nią się nie martwię – Turner uśmiechnął się do niej w sposób irytująco życzliwy, potem się jednak zachmurzył. – A czym właściwie miałaby mnie szantażować matka? Miranda uśmiechnęła się w duchu. Lubiła, kiedy coś go wprawiało w zakłopotanie. Zawsze wydawał się taki opanowany. Za to jej serce nieodmiennie zaczynało przyśpieszać, gdy go tylko ujrzała. Na szczęście przez całe lata zdążyła się z tym oswoić. Gdyby nie znała go od tak dawna, nie potrafiłaby chyba tak spokojnie z nim rozmawiać. I na pewno zacząłby coś podejrzewać, gdyby się jąkała i plątała w słowach za każdym razem, kiedy się spotykali. – Och, sama nie wiem. Może zagroziła, że opowie o jakimś kompromitującym wydarzeniu z dzieciństwa albo coś w tym rodzaju. – Niemożliwe. Byłem grzeczny jak aniołek. – Sądzisz, że jestem taka łatwowierna?

– Nie, tylko zbyt uprzejma, żeby mi zarzucić kłamstwo. Miranda przewróciła oczami i ruszyła pomiędzy gości. Pośrodku sali stała Olivia, otoczona – jak zwykle – rojem młodzieńców. – Livvy doskonale się tu czuje, prawda? – A gdzie są pani adoratorzy, panno Cheever? Trudno mi uwierzyć, że nie ma ani jednego. Zarumieniła się, słysząc komplement. – Jeden czy drugi może by się znalazł. Wtapiam się w tło, kiedy Olivia jest przy mnie. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Pokaż mi swój karnet. Podała mu go z niechęcią. Przejrzał go szybko i zwrócił. – Miałem rację. Jest niemal pełen. – Wielu tancerzy wybiera mnie tylko dlatego, że towarzyszę Olivii. – Nonsens. Nie ma się czym martwić. – Och, wcale się nie martwię – odparła zaskoczona, że w ogóle mógł tak myśleć. – Czy wyglądam na przygnębioną? Odstąpił w tył i przyjrzał się jej uważnie. – Nie. To dziwne. – Dziwne? – Nigdy nie znałem damy, która nie chciałaby, żeby podczas balu oblegał ją cały tłum wielbicieli. Zirytował ją protekcjonalny ton. Nie umiała powstrzymać się od drobnej złośliwości. – No, teraz jesteś tu ty. Lecz on tylko pobłażliwie się uśmiechnął. – Drogie dziewczę, w ten sposób nigdy nie znajdziesz męża. Och proszę, nie patrz na mnie tak, jakbym to ja cię protegował... Jego słowa sprawiły tylko tyle, że jeszcze mocniej zacisnęła zęby. – Przecież sama mówiłaś, że chcesz znaleźć męża podczas tego sezonu. Niech go licho porwie, miał rację! Jedyne, co mogła mu powiedzieć, to: – Nie mów do mnie „drogie dziewczę"! – Ależ, panno Cheever, czyżbyśmy wpadli w złość? – Uśmiechnął się szeroko. – Zawsze byłam złośnicą. – Na to wygląda – odparł, nadal uśmiechnięty, co jeszcze bardziej ją zirytowało. – Podobno miałeś być smutny i zamyślony – mruknęła gniewnie. Spojrzał na nią spod oka. – Dzięki tobie pokazuję się ludziom z najlepszej strony.

Czyżby zapomniał o nocy po pogrzebie Letycji? Spojrzała na niego ostro. – Doprawdy? – wycedziła. – Czasami z najgorszej, ale nie dziś wieczór. – Widząc jej zaskoczenie, dodał: – Przyszedłem tu, bo mam wobec ciebie pewien dług. Dług. Co za solidne, nudne słowo. – Podaj mi swój karnet. Zrobiła to. Był to malutki zeszycik w esy–floresy, z ołóweczkiem zawieszonym na cienkiej wstążeczce. – Nie masz zamiaru tańczyć walca? Matka powiedziała, że obydwie dostałyście od niej pozwolenie. – Och, to... – Zacisnęła z całej siły zęby, chcąc powstrzymać rumieniec, który wzmagał się z każdą chwilą. – Jeśli już musisz wiedzieć... – Proszę to wreszcie z siebie wyrzucić, panno Cheever. – Dlaczego zawsze tak mnie nazywasz, kiedy mi dokuczasz? – Bzdura. Nazywam cię tak także wtedy, kiedy cię strofuję. Coraz lepiej! – Mirando... – Nie! To nic. Ale on nie chciał dać jej spokoju. – To nieprawda, Mirando. Ty... – Och dobrze, jeśli już musisz wiedzieć, spodziewałam się, że zatańczysz ze mną walca. Zaskoczyło go to. – Ty albo może Winston – dodała szybko, żeby nie pomyślał, że tak bardzo jej na tym zależy. – Zatem bez trudu można wymienić jednego z nas na drugiego? – mruknął. – Na pewno nie, ale nie najlepiej radzę sobie z walcem i czułabym się pewniej, tańcząc go po raz pierwszy publicznie z kimś, kogo znam – zaimprowizowała pośpiesznie. – Z kimś, kto nie obrazi się śmiertelnie, jeśli mu nadepniesz na palce? – Coś w tym rodzaju – wyjąkała. W jaki sposób wpakowała się w tę kabałę? I co właściwie Turner chciał osiągnąć tymi pytaniami. Sprawdzić, czy się w nim zakochała? A może ma ją za głupią gąskę, która boi się publicznego występu. Na szczęście usłyszała: – Uważałbym to za zaszczyt. Ujął ołówek i wpisał swoje nazwisko do karnetu. – O, już. Pierwszego walca zatańczysz ze mną. – Dziękuję. Bardzo mnie to cieszy. – Mnie również. Może zatańczymy także następnego? Nie przychodzi mi na myśl nikt inny, z kim mógłbym prowadzić konwersację podczas tańca.

– Nie miałam pojęcia, że taniec ze mną to pańszczyzna – skrzywiła się. – Och, bynajmniej – zapewnił ją. – Ale z każdą inną tak! Proszę, zarezerwuj mi również ostatniego walca. O pozostałe musisz się sama zatroszczyć. Nie powinienem tańczyć z tobą więcej niż dwa razy. O Boże, za nic! Jeszcze ktoś gotów pomyśleć, że to na nim wymuszono. Wiedziała, czego Turner się po niej spodziewa, uśmiechnęła się więc zaciśniętymi wargami i odparła: – Oczywiście, że nie. – Doskonale – powiedział tonem, którym mężczyźni zwykli kłaść kres rozmowie, nie dbając o to, czy rozmówca również tego chce. – Widzę, że młody Hardy chciałby cię poprosić do następnego tańca. Pójdę się czegoś napić. Do zobaczenia. Mruknął coś na powitanie do Hardy'ego i zostawił ich w kącie. Miranda złożyła obowiązkowy ukłon partnerowi, a potem podała mu dłoń i stanęła do kadryla. Nie zdziwiła się, gdy po paru zdaniach na temat jej sukni i pogody spytał o Olivię. Odpowiedziała mu najuprzejmiej, jak tylko mogła, usiłując nie zachęcać go nadmiernie. Sądząc z tłoku, panującego koło przyjaciółki, szanse pana Hardy'ego były znikome. Taniec skończył się na szczęście dość szybko i Miranda utorowała sobie drogę do Olivii. – Och, moja droga – zawołała przyjaciółka – gdzieś ty się podziewała? Wszystkich o ciebie pytałam. – Naprawdę? – Ależ tak! Przecież pan słyszał! – Olivia trąciła swego partnera, który natychmiast przytaknął. – Czy mogłabym cię okłamać? – Gdyby ci to odpowiadało... – Och, przestań! Jesteś niemożliwa. Więc gdzie byłaś? – Chciałam odetchnąć świeżym powietrzem, więc schowałam się w kącie ze szklanką lemoniady. Turner dotrzymywał mi towarzystwa. – A więc się jednak zjawił? Powinnam zarezerwować taniec dla niego. – Wątpię, czy ci się uda. – Koniecznie! – Olivia przejrzała swój karnet. – Muszę kogoś skreślić! – Olivio, nie można tak robić. – Dlaczego? Posłuchaj, musisz mu powiedzieć... – Olivia przerwała nagle, przypominając sobie, że stoi wśród swoich wielbicieli. Odwróciła się ku nim z promiennym uśmiechem. Miranda nie zdziwiłaby się, gdyby wszyscy, jeden po drugim, padli na ziemię. – Czy któryś z panów nie przyniósłby mi lemoniady? – spytała słodko Olivia. – Wyschłam na wiór z pragnienia!

Rozległ się cały chór pomruków. Miranda patrzyła z podziwem, jak młodzieńcy gromadnie się oddalają. – Całkiem jak stado baranów! – szepnęła. – Rzeczywiście – przytaknęła jej Olivia – prócz tych, co raczej przypominają kozły! Miranda kiwnęła bez słowa głową. – Większość z nich to okropni nudziarze – stwierdziła przyjaciółka. Miranda miała ochotę dać jej lekkiego szturchańca. – Nikt by tego nie odgadł, patrząc na ciebie. – Och, wcale nie mówię, że się źle bawię! – Olivia spojrzała na nią z ironią. – Tylko nie mam zamiaru robić sobie samej na złość, żeby dokuczyć mamie. – Dokuczyć matce? – Miranda usiłowała się domyślić źródła niezwykłych słów Olivii. – Turner! – Co takiego? Olivia zmieniła nieznacznie pozycję i wyciągnęła szyję, żeby spojrzeć poza Mirandę. – Ma bardzo poważną minę. Miranda popatrzyła na swój karnet. – Chyba już czas na walca. – Jest bardzo przystojny, prawda? – spytała Olivia. Miranda stłumiła westchnienie. Tak, Turner był przystojny. Wręcz nie do zniesienia! A teraz, gdy został wdowcem, wszystkie niezamężne panny, no i matki tych panien, z pewnością wezmą go na cel. – Jak myślisz, czy on się znów ożeni? – szepnęła Olivia. – Nie wiem... – Mirandzie zaschło w gardle. – Myślę, że tak, nie sądzisz? – No cóż, Winston też może spłodzić dziedzica rodu. A gdybyś ty... Aj! Miranda dała jej sójkę w bok. Turner dotarł do nich i ukłonił się zgrabnie. – Jak miło cię widzieć, braciszku. – Olivia uśmiechnęła się szeroko. – A już prawie straciłam nadzieję, że przyjdziesz. – Nonsens. Matka by mi tego nie darowała. Oczy mu się zwęziły, prawie niedostrzegalnie, lecz Miranda zauważała wszystko, co tylko go dotyczyło. – Dlaczego Miranda szturchnęła cię w żebra? – spytał. – Ależ! – zaprotestowała, lecz gdy spojrzał na nią z powątpiewaniem, mruknęła: – Ledwie jej dotknęłam. – Szturchnięcie czy dotknięcie, w każdym razie świadczy to o dużo ciekawszej wymianie zdań niż każda inna w tym salonie.

– Turnerze! – zaprotestowała Olivia. Skinął jej lekceważąco głową i zwrócił się do Mirandy: – Jak sądzisz, czy zgorszyły ją moje słowa, czy też moja opinia, że goście są idiotami? – Myślę, że twoje słowa – odparła oględnie Miranda. – Ona też uważa, że większość z nich to durnie. – Wcale się tak nie wyraziłam! – przerwała jej Olivia. – Powiedziałam, że to nudziarze. – Barany – potwierdziła Miranda. – Kozły – dodała Olivia. Turner się zaniepokoił. – Czy wy obie macie jakiś tajny język? – Nie, wyrażamy się całkiem jasno – odparła Olivia. – No więc, dlaczego szturchnęłaś ją w żebra? – dopytywał się uparcie Turner. – Chodziło o Winstona – zniecierpliwiła się Olivia. – Ach, o Winstona. – Turner rozejrzał się wokoło. – On także tu jest? – spytał i wyjął Mirandzie karnet z ręki. – Dlaczego nie prosił cię o taniec? A nawet trzy tańce? Czy obie macie zamiar go swatać? Miranda zgrzytnęła zębami, ale nic nie powiedziała. Za to Olivia zaraz skorzystała z okazji. – Oczywiście jeszcze tego oficjalnie nie ogłoszono – wyjaśniła – ale absolutnie wszyscy są zdania, że to będzie wspaniały mariaż. – Wszyscy? – spytał cicho Turner, patrząc prosto na Mirandę. – A któż mógłby pomyśleć inaczej? – zniecierpliwiła się jego siostra. Orkiestra zaczęła grać. Rozległy się pierwsze takty walca. – To chyba mój taniec – oznajmił Turner i Miranda zdała sobie sprawę, że nie spuszczał z niej wzroku. Zadrżała. – Pozwolisz? – Podał jej ramię. Skinęła mu głową. Dopiero po chwili odzyskała głos. Turner dziwnie na nią wpływał. Wystarczyło, że na nią spojrzał – nie tak, jak zwykle przy rozmowie, ale naprawdę przeniknął ją do głębi badawczym spojrzeniem błękitnych oczu – aby czuła się jak naga. A najgorsze ze wszystkiego było to, że nie miał o tym pojęcia. Zapewne widział tylko ciemny brąz jej oczu. Była jego małą siostrzyczką i najprawdopodobniej nią właśnie pozostanie. – Zostawiacie mnie samą? – spytała Olivia z lekkim westchnieniem. – Nie obawiaj się – zapewniła ją Miranda – walc nie potrwa długo. Zresztą twoi wielbiciele wracają z lemoniadą! Olivia się skrzywiła. – Czy zauważyłeś, Turnerze, że Miranda ma wyjątkowo sarkastyczne poczucie humoru?

Miranda musiała ukryć uśmiech. – Czy mam uważać to za przytyk? Olivia zbyła ją machnięciem ręki. – Już cię tu nie ma! Miłego tańca z Turnerem. Turner podał jej ramię i poprowadził na parkiet. – Istotnie masz dość osobliwe poczucie humoru – mruknął. – Naprawdę? – Tak, ale właśnie to lubię w tobie najbardziej, więc proszę, nie zmieniaj tego. Poczuła satysfakcję. – Nie będę oponować, milordzie. – Cóż to znowu? Czy teraz już nie zwracamy się do siebie po imieniu? – Wszystko przez ten pobyt w Londynie. Twoja matka wbija mi zasady etykiety do głowy – uśmiechnęła się niewinnie – Nigelu... – Już wolałbym milorda! – A ja wolę Turnera. – Świetnie! – objął ją mocniej w pasie. – I przy tym pozostańmy. Miranda leciutko westchnęła i obydwoje umilkli. Jak na walca był to taniec dość powolny. Żadnego zapierającego dech w piersiach wirowania, żadnych zawrotów głowy. Taniec dał jej jednak sposobność rozkoszowania się przez chwilę uściskiem ręki Turnera. Wdychała jego zapach, czuła ciepło jego ciała. Była tym zachwycona. Wszystko było takie idealne, takie... właściwe. Wprost nie mogła sobie wyobrazić, by on również tego nie czuł. A jednak tak było! Nie mogła się łudzić, nigdy nie wzbudzi w nim pożądania. Gdy na niego spoglądała, patrzył akurat gdzie indziej, na kogoś w tłumie, z pewnym roztargnieniem, jakby właśnie rozmyślał nad jakimś problemem. Nie był to wzrok zakochanego mężczyzny ani wtedy, ani potem, kiedy wreszcie zerknął na nią i powiedział: – Bardzo dobrze tańczysz walca. Mirando. W gruncie rzeczy jesteś już doświadczoną tancerką. Nie rozumiem, dlaczego się tak denerwowałaś. Patrzył na nią serdecznie. Po bratersku. Serce o mało jej nie pękło! – Nie miałam wielu sposobności, żeby ćwiczyć – powiedziała, bo zdawał się czekać na odpowiedź. – Nawet z Winstonem? – Z Winstonem? – powtórzyła jak echo. Rozbawiło go to. – Moim młodszym bratem, jeśli go sobie przypominasz. – A tak, rzeczywiście. Nie, nie! Przecież nie tańczyłam z nim od lat. – Naprawdę? W jego głosie zabrzmiało coś dziwnego, jakby cień zadowolenia. Niestety, nie

zazdrości. Chyba go nie obchodziło, czy tańczyła z jego bratem, czy nie. Miała bardzo osobliwe wrażenie, że Turner gratuluje sobie w duchu, jakby przewidział jej odpowiedź, i cieszył się z własnej przenikliwości. O Boże, za wiele o nim rozmyśla. W ogóle zbyt dużo myśli. Olivia zawsze jej to zarzucała i przynajmniej raz Miranda musiała przyznać jej rację. – Nie widuję Winstona zbyt często – powiedziała w nadziei, że rozmowa powstrzyma ją od rozważania każdego słowa, jakie wypowiedział. Na przykład, co w istocie znaczyło owo „naprawdę". – No i? – Turner objął ją jeszcze mocniej w pasie, gdy zrobili obrót w prawo. – Zwykle jest na uniwersytecie. Nie skończył jeszcze studiów. – Spodziewam się, że tego lata będziesz go widywać częściej. – Ja też się tego spodziewam. – Miranda odchrząknęła. – A jak długo ty zamierzasz tutaj zostać? – W Londynie? Kiwnęła głową. Turner zamilkł. Zrobił kolejny obrót, tym razem w lewo, i powiedział w końcu: – Sam nie wiem, ale nie za długo. – Aha, rozumiem. – Zresztą uchodzę za wdowca w żałobie. Matka jest przerażona, bo nie noszę opaski. – A ja nie! Uśmiechnął się do niej. Tym razem wcale nie po bratersku. Co prawda bez namiętności czy pożądania, ale przynajmniej była to jakaś odmiana. Dał jej odczuć, że panuje między nimi coś w rodzaju porozumienia. – No, panno Cheever – mruknął żartobliwie – czyżby tliła się w tobie iskierka buntu? Zadarła podbródek. – Nigdy nie mogłam zrozumieć, dlaczego trzeba nosić żałobę po osobie, z którą się wcale nie było blisko. Nie widzę też logicznego powodu w opłakiwaniu kogoś znienawidzonego. Przez chwilę miał twarz zupełnie bez wyrazu, lecz potem się uśmiechnął. – A po kim ty musiałaś nosić żałobę? – Po pewnym kuzynie. – Uśmiechnęła się nieznacznie. Objął ją jeszcze trochę mocniej. – Czy nigdy nie słyszałaś, że nie wypada mówić z uśmiechem o nieżyjących krewnych? – Nawet go nie poznałam. – Mimo to... Miranda parsknęła w sposób niezbyt stosowny dla damy. Wiedziała, że Turner

się z nią droczy. – Całe życie spędził na Karaibach – dodała. Nie była to zupełna prawda, ale też nie kłamstwo. – Ależ z ciebie bezlitosna istota – mruknął. Nie przejęła się. W ustach Turnera zabrzmiało to jak komplement. – Myślę, że mogłabyś stać się członkiem naszej rodziny – ciągnął – zakładając, że zdołam znieść obecność mego młodszego brata przez dłuższy czas. Miranda próbowała zdobyć się na uśmiech. Wcale nie chciała poślubić Winstona, a już na pewno nie po to, żeby wejść do rodziny Bevelstoke'ów. W dodatku, mimo wszystkich wysiłków Olivii, nie sądziła, by miało to kiedykolwiek nastąpić. Chociaż z wielu istotnych powodów należało brać pod uwagę małżeństwo z Winstonem. Istniał też jeden, równie istotny powód, aby do niego nie dopuścić – miała go akurat przed oczami. Gdyby naprawdę musiała poślubić kogoś bez miłości, to na pewno nie brata mężczyzny, którego kochała. A może jednak? Próbowała przekonać siebie, że wcale nie kocha Turnera. Że to wszystko to tylko dziewczęce rojenia, z których powinna wyrosnąć. Że w istocie już z nich wyrosła, tylko nie zdaje sobie z tego sprawy. Po prostu nawykła do myśli, że go kocha. Nagle Turner zrobił coś, przez co pracowicie wyszukiwane argumenty natychmiast wzięły w łeb. Uśmiechnął się. I musiała wszystko zaczynać od nowa. Może jej się to kiedyś uda? Może obudzi się pewnego ranka i stwierdzi, że już od dwóch dni nie myśli o Turnerze. A potem, za sprawą czarów, nadejdzie trzeci taki dzień, czwarty i... – Mirando. Turner spoglądał na nią z rozbawieniem. Wyglądałoby to, że jest wobec niej protekcjonalny, gdyby nie drobne zmarszczki w kącikach oczu. Przez chwilę wyglądał swobodnie, młodo, robił nawet wrażenie zadowolonego. A ona nadal była w nim zakochana. I przez resztę wieczoru nie zdarzyło się nic, co kazałoby jej sądzić inaczej. Rano postara się rozważyć to na nowo, ale teraz nie będzie się tym martwić. Muzyka ucichła. Turner puścił ją i cofnął się nieco, by jego ukłon wypadł elegancko. Miranda dygnęła, a potem przyjęła jego ramię i pozwoliła się oprowadzić wokół sali. – Gdzie znajdziemy Olivię? – mruknął, rozglądając się. – Chyba powinienem z nią zatańczyć zamiast jednego z tych jej dżentelmenów. – Nie mów tak, jakby to było wielkie poświęcenie! Nie jesteśmy przecież brzydactwami. Spojrzał na nią z pewnym zaskoczeniem. – Nie mówiłem o tobie. Wcale nie mam nic przeciwko tańczeniu z tobą.

Choć był to raczej kurtuazyjny komplement, Miranda wzięła sobie te słowa do serca. Nieodwzajemniona miłość, jak się okazuje, staje się czymś jeszcze gorszym, kiedy widzi się jej obiekt. Blisko dziesięć lat marzyła o Turnerze, cierpliwie wyczekiwała wszelkich wieści o nim podczas popołudniowych herbat u Bevelstoke'ów i usiłowała skrywać swoją radość, gdy zdarzyło mu się raz czy dwa razy na rok przyjechać z wizytą do domu. Wydawało się, że nic nie mogło być bardziej żałosne. Lecz, jak się przekonała, myliła się! Jej obecne położenie było o wiele gorsze. Przedtem była nikim. Teraz – czymś w rodzaju wygodnego, starego buta! Niech to licho porwie! Zerknęła na niego ukradkiem, kiedy patrzył w inną stronę. Po prostu rozglądał się po sali, wcale nie unikał spoglądania na nią. Nie obchodziła go ani trochę. – Tam stoi Olivia – wskazała mu. Przyjaciółkę, jak zwykle, otaczało liczne grono wielbicieli. – Chyba żaden z nich w niczym jej nie ubliżył? – spytał. – To był męczący dzień i nie mam ochoty udawać dziś wieczorem bezwzględnego starszego brata. Miranda wspięła się na palce, żeby lepiej widzieć. – Myślę, że nie musisz się o to martwić. – Świetnie – odparł, ale spojrzał na siostrę dziwnym wzrokiem. – Hm... Odwrócił się tyłem do Mirandy. Dziewczyna nadal przy nim stała, wpatrując się w niego tymi osobliwymi oczami. – Co się stało? Odpowiedział mruknięciem. – Wyglądasz dziwnie. Nie zapytała: „Czy wszystko z tobą w porządku" ani nawet „Czy się źle czujesz?" Po prostu stwierdziła: „Wyglądasz dziwnie". Rozbawiło go to. Pomyślał, że naprawdę bardzo ją lubi i że doprawdy nieelegancko się wobec niej zachował w noc po pogrzebie. Zapragnął nagle zrobić dla niej coś miłego. Po raz ostatni spojrzał na siostrę, a potem obrócił się w stronę Mirandy ze słowami: – Gdybym był młodym dandysem, którym, zapamiętaj to sobie, nie jestem... – Przecież nie masz nawet trzydziestki. Spojrzała na niego zniecierpliwiona, jak guwernantka. Dziwna rzecz, rozbawiło go to jeszcze bardziej. Położył jej rękę na ramieniu. – Ale czuję się starszy. Po chwili zdał sobie sprawę, że ona czeka na dalszy ciąg, odchrząknął więc i wyjaśnił: – Chciałem po prostu powiedzieć, że gdybym ja się kręcił wokół debiutantek, to nie Olivia wpadłaby mi w oko. – Oczywiście że nie, przecież jest twoją siostrą. A prócz tego...

– Och, niech to... właśnie próbowałem powiedzieć ci komplement! – Och... – Zaczerwieniła się nieco, choć nie mógł być tego pewien przy tak słabym świetle. – W takim razie, proszę, mów dalej... – Olivia to bardzo piękna dziewczyna. Nawet ja to widzę, choć jestem jej starszym bratem. A jednak czegoś jej brak. – Mówisz okropne rzeczy. Wiesz równie dobrze jak ja, że Olivia jest również bardzo inteligentna. Na pewno bardziej niż wszyscy ci, którzy ją obstąpili. Spojrzał na nią z odrobiną litości. Co za lojalność! Dałaby się pokrajać w kawałki za Olivię, gdyby było trzeba. Dobrze, że tutaj jest, łagodzi wyskoki jego siostry, za co, jak uważał, cały klan Bevelstoke'ów powinien jej dziękować. Miranda była też – miał tu zupełną pewność – jedyną osobą, która sprawiała, że mógł jakoś wytrzymać w Londynie. Nigdy nie lubił tego miasta i rzadko tu bywał. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował, były kobiety, uganiające się za pozycją, bogactwem czy próbujące naśladować Letycję. Z Mirandą mógł przynajmniej porozmawiać. – Oczywiście, że jest inteligentna – rzekł pojednawczo – a także, jak uważam, niezdolna do knucia intryg. Miranda znów zasznurowała wargi jak guwernantka. – Przypuszczam, że to twój przywilej. Uśmiechnął się i przysunął do niej nieznacznie. – Myślę, że dużo łatwiej byłoby mi zainteresować się tobą. – Bzdura – wyjąkała. – Wcale nie – zapewnił ją. – Mam więcej lat niż większość tych błaznów, którzy ją otaczają. Może też moje upodobania z czasem stały się dojrzalsze? W każdym razie przestałem być dandysem i nie zamierzam kręcić się koło tegorocznych debiutantek. – I nie szukasz żony. – Było to stwierdzenie faktu, a nie pytanie. – O Boże, nie! – prychnął. – Cóż ja bym teraz począł z żoną? 2 czerwca 1819 Lady Rudland oznajmiła przy śniadaniu, że wczorajszy bal był olśniewającym sukcesem. Bawi mnie to określenie. Nie sądzę jednak, żeby ktoś odrzucił zaproszenie. Gości było naprawdę takie mnóstwo, jak nigdy dotąd. Bez przerwy potrącali mnie zupełnie mi nieznani ludzie. Chyba w głębi serca pozostaję prowincjuszką, bo nie mam pewności, czy chciałabym przez cały czas znajdować się tak blisko kogokolwiek, nawet gdyby to miał być mój przyszły mąż. Kiedy powiedziałam o tym przy śniadaniu, Turner zakrztusił się kawą. Lady Rudland spiorunowała go wzrokiem, ale jakoś nie przypuszczam, żeby akurat jej było szkoda obrusa. Turner zamierza zostać w Londynie zaledwie tydzień czy dwa; mieszka razem

z nami w Rudland House. Ten dom jest piękny i okropny zarazem. Lady Rudland powiedziała, że pewna zdziwaczała wdowa (to jej własne słowa, nie moje; nie zdradziła nam zresztą jej nazwiska) uznała, że zbytnio się spoufalam z Turnerem i że ludzie mogliby z tego wyciągnąć jakieś błędne wnioski. Twierdzi też, że wyjaśniła tej starej wiedźmie, iż ja i Turner jesteśmy niemalże rodzeństwem, więc to rzecz całkiem naturalna, by asystował mi podczas mego debiutanckiego balu, i żadnych błędnych wniosków nie należy z tego wyciągać. Nie wiem tylko, czy w Londynie ktokolwiek wyciąga jakieś trafne wnioski.

Rozdział 5 Tydzień później słońce świeciło tak pięknie, że Miranda i Olivia postanowiły przejść się rano po Londynie. Na gorącą prośbę Olivi i zaczęły od sklepów. – Z pewnością nie potrzeba mi jeszcze jednej sukni – oświadczyła Miranda. Szły ulicą, a za nimi w należytej odległości podążały pokojówki. – Mnie też nie, ale miło będzie popatrzeć na stroje. Może nawet znajdziemy jakąś odpowiednią biżuterię? Zanim się obejrzymy, nadejdą twoje urodziny. Powinnaś sobie coś sprawić z tej okazji. – Może... Odwiedziły więc kolejno sklepy z konfekcją, kapeluszami, biżuterią i słodyczami, nim Miranda znalazła coś, czego wcale nie szukała. – Spójrz, Olivio – westchnęła – czyż to nie wspaniałe? – Co ma być wspaniałe? – spytała przyjaciółka, zaglądając w głąb eleganckiej witryny księgarni. – To! – Miranda wskazała palcem na wspaniale oprawiony egzemplarz Le Morte d'Arthur Malory'ego. Wyglądał imponująco. Miranda miała ochotę wziąć księgę w ręce, przesuwać palcami po jej stronach i wdychać jej zapach. Po raz pierwszy w życiu widziała coś, czego nie umiała sobie odmówić. Zapomniała o konieczności oszczędzania. Aż westchnęła, tak rozpaczliwie pragnęła kupić tę książkę. – Chyba wreszcie zrozumiałam, co mówiłaś o butach. – O butach? – powtórzyła Olivia, spoglądając na swoje stopy. Miranda się nie pofatygowała, żeby wyjaśnić te słowa. Zanadto ją zafascynował widok złoconych brzegów stron. Wyciągnęła szyję, żeby móc przyjrzeć im się jak najlepiej. – Czytałyśmy to przecież – powiedziała Olivia – jakieś dwa lata temu, kiedy naszą guwernantką była panna Lacy. Nie pamiętasz? Zdumiała się wtedy, że tego nie znamy. – To nieważne, czy znamy Malory'ego, czy nie – Miranda przycisnęła nos do szyby – Czyż to nie jest najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałaś? Olivia spojrzała na nią z powątpiewaniem. – Ehm... nie sądzę. – Tak właśnie jest ze sztuką. Coś, co może zachwycać jedną osobę, na drugiej nie zrobi większego wrażenia. – Mirando, to tylko książka. – Ta książka – stwierdziła Miranda stanowczym tonem – jest dziełem sztuki.

– Wygląda raczej na starą. – Wiem! – westchnęła Miranda. – Czy masz zamiar ją kupić? – Oby mi tylko starczyło pieniędzy. – Chyba tak, bo przecież od lat sobie niczego nie kupowałaś, a pieniądze na drobne wydatki nadal trzymasz w tym porcelanowym wazoniku, który Turner ci przysłał pięć lat temu na urodziny. – Sześć lat temu. – Pięć czy sześć, co za różnica? – prychnęła Olivia, zaskoczona precyzją Mirandy. – Chodzi o to, że odłożyłaś jakąś kwotę i jeśli rzeczywiście tak bardzo chcesz mieć tę książkę, to kup ją sobie na dwudzieste urodziny. Miranda odwróciła się od witryny i od pokusy. Książka stała na małym podwyższeniu, otwarta na jednej ze środkowych stron. Ilustracja przedstawiała króla Artura i Ginewrę. – Musi być bardzo droga – stwierdziła z żalem. Olivia szturchnęła ją lekko. – Nie dowiesz się, jeśli nie wejdziesz i nie zapytasz o cenę. – Masz rację. Idę! – Miranda się uśmiechnęła, podniecona i zdenerwowana jednocześnie, a potem weszła do księgarni. Przytulne wnętrze urządzone było kosztownie i w męskim guście, ze skórzanymi fotelami przeznaczonymi dla klientów, którzy chcieliby usiąść i przekartkować jakiś tom. – Nigdzie nie widzę właściciela – szepnęła Olivia. – Tam stoi. – Miranda wskazała na chudego, łysego jegomościa, który mógłby być ich ojcem. – Spójrz, pomaga komuś znaleźć książkę. Poczekam, póki nie skończy. Nie chcę mu przeszkadzać. Czekały cierpliwie przez kilka minut, lecz księgarz cały czas rzucał im niechętne spojrzenia. To zaskoczyło Mirandę. Obydwie były dobrze ubrane i z pewnością wyglądały na osoby, które mogą sobie pozwolić na kupno większości z tego, co miał na składzie. Wreszcie skończył i podszedł do nich pośpiesznie. – Chciałabym... – zaczęła Miranda. – To jest księgarnia dla mężczyzn – powiedział wrogo. – Och. – Miranda cofnęła się o krok, zaskoczona jego zachowaniem. Tak bardzo jednak pragnęła kupić dzieło Malory'ego, że uśmiechnęła się miło, zapomniała o dumie i ciągnęła dalej: – Bardzo przepraszam. Nie wiedziałam o tym, ale mam nadzieję, że... – Mówiłem już, że to księgarnia dla mężczyzn – powtórzył, mrużąc małe jak paciorki oczka. – Proszę łaskawie stąd wyjść. Łaskawie? Patrzyła na niego z ustami półotwartymi ze zdumienia. Łaskawie! Takim tonem? – Chodźmy, Mirando. – Olivia pociągnęła ją za rękaw. Miranda zacisnęła zęby, nie ruszając się z miejsca.

– Chcę kupić u pana książkę! – Nie wątpię – odparł księgarz tonem fałszywej uprzejmości. – Księgarnia dla pań znajduje się ledwie ćwierć mili stąd. – W księgarni dla pań nie ma książki, którą chcę nabyć. – W takim razie nie przeczyta jej pani – odparł z afektowanym uśmieszkiem. – Nie pan będzie o tym decydował – odparła zimno. – Mirando! – szepnęła przerażona Olivia. – Jedną chwilkę. – Miranda nie odrywała wzroku od antypatycznego człowieczka. – Zapewniam, że mam na nią pieniądze. Jeśli tylko pozwoli mi pan obejrzeć Le Morte d'Arthur, to jestem przekonana, że zdecyduję się ją kupić. Księgarz skrzyżował ręce na piersi. – Nie sprzedaję książek kobietom! Tego było dla niej za wiele. – Co takiego? – Proszę stąd wyjść – parsknął – albo każę panią wyrzucić! – Byłby to błąd z pańskiej strony – odparowała. – Czy pan wie, kim jesteśmy? – Miranda nie lubiła wynosić się nad innych, ale w takich okolicznościach nie miała żadnych skrupułów. Jej słowa nie zrobiły jednak żadnego wrażenia na właścicielu księgarni. – Nie dbam o to. – Mirando! – błagała Olivia, czując się coraz bardziej nieswojo. – Jestem Miranda Cheever, córka sir Ruperta Cheevera, a to – zrobiła odpowiednio ostentacyjny gest – lady Olivia Bevelstoke, córka hrabiego Rudlanda. Może teraz potraktuje nas pan uprzejmiej? – Może pani sobie być nawet zakichaną księżniczką Charlottą (Jedyne dziecko króla Jerzego IV i następczyni tronu, zmarła w wieku dwudziestu jeden lat w 1817 roku.) we własnej osobie! Proszę natychmiast opuścić moją księgarnię! Miranda ruszyła do wyjścia, kipiąc z wściekłości. Nie dość, że im naurągał, to w dodatku ubliżył pamięci księżniczki! To przechodziło wszelkie pojęcie! – Jeszcze z panem nie skończyłam! – Precz! Miranda chwyciła Olivię pod rękę i wyszła z księgarni, pełna złości. Solidnie trzasnęła drzwiami, żeby zamanifestować swój sprzeciw. – Wprost nie mogę uwierzyć! – powiedziała, kiedy obydwie znalazły się dostatecznie daleko. – Coś niesłychanego. Niedopuszczalne! To była... – Księgarnia dla mężczyzn! – ucięła Olivia. – No i co z tego?! Olivia zesztywniała, słysząc jej wojowniczy ton. – Widocznie istnieją księgarnie dla mężczyzn i księgarnie dla kobiet. Miranda zacisnęła pięści.

– Jeśli chcesz znać moje zdanie, jest to cholerne kretyństwo! – Mirando! Jak ty się wyrażasz? – Potraktował mnie tak, że zaklęłam na głos! – Miranda zaczerwieniła się z gniewu i wstydu. – Nigdy przedtem czegoś takiego nie zrobiłam! – Nie, ale wcale nie chcę wiedzieć, jak często zdarza ci się przeklinać w duchu. – Co za nonsens! – Nie mogła się uspokoić Miranda. – Kompletny nonsens! On ma coś, co chcę kupić, a ja pieniądze. Przecież to takie proste! Olivia spojrzała przed siebie. – Może byśmy poszły do księgarni dla pań? – Nie zrobię tego. Nie mam co prawda zamiaru wspierać księgarni tego okropnego człowieka, ale wątpię, czy w tej drugiej mają identyczne wydanie Malory'ego, Livvy. Jestem przekonana, że to jeden jedyny egzemplarz. A najgorsze... – Miranda mówiła coraz donośniej, w miarę jak utwierdzało się w niej przeświadczenie o doznanej niesprawiedliwości – a najgorsze... – Czy może być gorzej? Miranda spojrzała na Olivię z irytacją i ciągnęła: – Owszem. Najgorsze z tego wszystkiego jest to, że jeśli nawet istnieje jakiś inny egzemplarz, a jestem prawie pewna, że nie, w księgarni dla pań na pewno go nie mają. Nikomu nie przyjdzie do głowy, żeby kobieta mogła zażyczyć sobie takiej książki. – Spodziewasz się, że go tam nie będzie? – Tak. Za to znajdziesz tam Byrona i powieści pani Radcliffe. – Ależ ja lubię poezję i romanse. – Ja również, lecz inna literatura także mnie interesuje. No i ani myślę pozwolić, żeby ten człowiek – wskazała ze złością na witrynę księgarni – decydował, co mogę czytać, a czego nie! Olivia patrzyła na nią przez chwilę, a potem spytała uprzejmie: – Skończyłaś? Miranda wygładziła suknię i syknęła: – Tak! Olivia, która stała plecami do księgarni, spojrzała smętnie za siebie, nim położyła dłoń na ramieniu Mirandy. – Poprośmy ojca, żeby ją dla ciebie kupił. Albo Turnera. – Nie o to chodzi. Trudno mi wprost uwierzyć, że nie czujesz się tym wszystkim tak dotknięta, jak ja. Olivia westchnęła. – Odkąd stałaś się taka wojownicza? Myślałam, że to ja mam skłonności do dramatyzowania i zapalczywych działań. Mirandę zaczęły już boleć szczęki od zaciskania zębów.

– Jak dotąd nikt mnie jeszcze tak nie potraktował. – Przypomnij mi, żebym nigdy nie zrobiła czegoś podobnego. – Chcę mieć tę książkę! – W porządku, trzeba tylko... – A on musi się dowiedzieć, że właśnie ja ją będę miała. – Miranda po raz ostatni spojrzała gniewnie na księgarnię i niemal pobiegła w stronę domu. – Ależ oczywiście, że kupię dla ciebie tę książkę. Mirando – zgodził się Turner. Jako dżentelmen bez żadnych zobowiązań spędzał akurat czas na lekturze gazety i rozmyślaniach nad życiem, gdy siostra wpadła do pokoju, obwieszczając, że Miranda gwałtownie potrzebuje jego pomocy. Wydało mu się to całkiem zabawne, zwłaszcza że Miranda spojrzała na Olivię lodowato, gdy ta użyła słowa „gwałtownie". – Nie chcę, żebyś kupował ją dla mnie – parsknęła – tylko razem ze mną! – Co za różnica? – spytał Turner, rozparty w wielkim wygodnym fotelu. – Ogromna. – Ogromna! – potwierdziła Olivia, ale takim tonem, jakby też nie widziała żadnej. Miranda po raz drugi spiorunowała ją wzrokiem, co Olivia przyjęła z zaskoczeniem. – Przecież jestem po twojej stronie! – To oburzające – ciągnęła z zawziętością Miranda – żebym nie mogła czegoś kupić tylko dlatego, że jestem kobietą? – Mirando – odparł z uśmiechem – kobietom wstęp do pewnych miejsc jest wzbroniony. – Nie mówię o żadnym z tych waszych klubów, ja tylko chcę kupić książkę! Nie ma w tym absolutnie nic niestosownego. Przecież to zwykły antykwariat! – Mirando, właścicielowi wolno decydować, komu chce sprzedać towar we własnym sklepie. – Powinno mu się tego zabronić! – odparła ze skrzyżowanymi rękami. – Może należałoby uchwalić prawo, że księgarze nie mogą zabraniać kobietom wstępu do swoich sklepów. – Czy ty aby nie czytałaś rozpraw Mary Wollstonecraft? (Angielska pisarka i publicystka (1759–1797), która domagała się równouprawnienia kobiet.) – Czyich? – Mniejsza z tym. – Nie wykręcaj się! Czy twoim zdaniem wolno mi kupować książki, czy nie?! Turner westchnął, zirytowany jej uporem. – Mirando, dlaczego koniecznie chcesz kupować książki w męskiej księgarni? Przecież głosować też ci nie wolno.

– A co to ma wspólnego? – spytała z wściekłością. Turner szybko zrozumiał, że popełnił błąd. – No dobrze. Pójdę z tobą i kupimy tę książkę. – Naprawdę? – Duże brązowe oczy złagodniały – Będę ci bardzo wdzięczna. – Mam wolne piątkowe popołudnie. – Ja też chcę z wami pójść! – oznajmiła Olivia. – Absolutnie sobie tego nie życzę – odparł stanowczo. – Mogę znieść tylko jedną z was naraz. Nerwy mi puszczą. – Nerwy? Spojrzał na nią przeciągle. – Działasz mi na nie. – Turner! – krzyknęła, a potem zwróciła się ku przyjaciółce. – Mirando! Miranda utkwiła wzrok w Turnerze. – Pójdziemy tam zaraz – powiedziała tak, jakby ich wcale nie słuchała. – Nie chcę, żeby ten księgarz o mnie zapomniał. – Sądząc z tego, co mówi Olivia, to raczej wątpliwe. – Proszę cię, chodźmy tam dzisiaj! – Zdajesz sobie chyba sprawę, że to ty zaczęłaś całą awanturę. – Wszystko mi jedno! – Ha, cóż, chyba na tym skorzystam. – Co masz na myśli? – spytała zaskoczona. – Och, nigdy nie wiadomo, kiedy zaciąga się dług wdzięczności. – Na razie nie mam żadnych powodów, żeby być ci wdzięczna, więc przestań snuć plany i zabierz mnie do księgarni. – W porządku. Chodźmy. Miranda o mało nie podskoczyła z radości. – To niedaleko. Możemy pójść pieszo. – Dlaczego nie mogę iść z wami?! – spytała Olivia, biegnąc za nimi. – Zostań tu – zażądał Turner, obserwując rozsierdzoną Mirandę – ktoś musi przecież wezwać konstabla, gdybyśmy nie wrócili w jednym kawałku. Dziesięć minut później Miranda stała przed witryną księgarni, z której niedawno ją wyproszono. – Strach cię obleciał? – spytał półgłosem Turner. – Ani trochę. – Pozwól, że wejdę pierwszy – pohamował ją z pewnym rozbawieniem. – Na sam twój widok ten jegomość dostanie apopleksji. Miranda spojrzała na niego ponuro, ale puściła go przodem. Tym razem księgarz nie mógł jej zlekceważyć. Przyszła przecież z utytułowanym dżentelmenem. Dostanie tę książkę. Za wszelką cenę!

Zadźwięczał dzwonek, Turner wszedł do środka. Miranda następowała mu na pięty. – Czym mogę służyć? – spytał księgarz grzecznie. – Chciałbym... – Turner rozglądał się po księgarni. – Chodzi o tę książkę! – Miranda energicznym ruchem wskazała witrynę. – Owszem, właśnie o nią – Turner uśmiechnął się uprzejmie. – Precz z mojego sklepu! – księgarz, czerwony z gniewu, chwycił Mirandę za ramię, ciągnąc ją ku drzwiom. – Co to ma znaczyć?! – Miranda ani myślała słuchać człowieka, którego miała za idiotę. Z rozmachem uderzyła go w głowę torebką, Turner jęknął głucho. – Simmons! – wrzasnął księgarz. – Biegnij po konstabla! Ta kobieta straciła rozum! – Wcale go nie straciłam, ty stary capie! Turner uznał, że sytuacja jest bez wyjścia. – Mam czym zapłacić – krzyczała Miranda – i chcę kupić Le Morte d'Arthur! – Po moim trupie, ty ladacznico! Ladacznico? Tego było dla niej za wiele. – A masz, łajdaku! – syknęła, zamierzając się na niego powtórnie torebką. Ladacznica! Turner aż jęknął. Podobnego epitetu doprawdy nie mógł puścić płazem. Mimo to wyrwał Mirandzie torebkę, choć spojrzała na niego z wściekłością. Odchrząknął nerwowo, nim zwrócił się do sprzedawcy; – Musi pan przeprosić tę damę. Księgarz wyzywająco skrzyżował ręce na piersi. Miranda, jak spostrzegł Turner, zrobiła dokładnie to samo. Powtórzył nieco ostrzej: – Musi ją pan przeprosić! – To jakaś furiatka! – warknął nienawistnie księgarz. – Och, ty... – Miranda rzuciłaby się na niego z gołymi rękami, gdyby Turner nie odciągnął jej siłą, chwytając z tyłu za suknię. Księgarz zjeżył się i zacisnął groźnie pięści. Zupełnie to do niego nie pasowało, bo wyglądał jak prawdziwy mól książkowy. – Uspokój się! – syknął Turner Mirandzie do ucha w przypływie złości. Księgarz spojrzał na nich triumfalnie. Do licha, czy ten typ nie ma ani krzty rozsądku? Miranda szamotała się rozpaczliwie z Turnerem. Musiał jeszcze mocniej chwycić ją za suknię. Księgarz na ten widok uśmiechnął się jadowicie. Turner próbował zapanować nad sytuacją, która przybierała coraz gorszy obrót. Rzucił właścicielowi sklepu lodowate, wyniosłe spojrzenie arystokraty. – Proszę natychmiast przeprosić tę damę albo pan tego pożałuje! Księgarz ani myślał skorzystać z tej „łaskawej" propozycji. Zadarł podbródek i wybuchnął:

– Nie mam za co przepraszać! Ta niewiasta wtargnęła do mojego sklepu... – Do diaska! – mruknął Turner. – Nie ma chyba innego sposobu... – Wznieciła wzburzenie wśród moich klientów, ubliżyła mi... Turner trzasnął go pięścią prosto w twarz. – Och, Boże! – jęknęła Miranda. – Złamałeś mu nos! Turner zmierzył wściekłym spojrzeniem najpierw ją, a potem rozciągniętego na posadzce księgarza. – Nie sądzę. – Błagam cię... – jęknęła. Turner chwycił ją za ramię i przyciągnął do siebie. Chętnie by ją w tej chwili zabił. – Ani słowa więcej! Idziemy! Miranda miała dosyć rozsądku, żeby zamilknąć i pozwolić mu się wyprowadzić z księgarni. Ale na widok witryny zawołała żałośnie: – Moja książka! Tego już było za wiele. – Nie chcę o niej więcej słyszeć, czy to do ciebie dotarło? Patrzyła na niego z otwartymi ustami. – Czy rozumiesz, do czego doprowadziłaś? Podniosłem rękę na tego człowieka! – Nie uważasz, że mu się należało? – Milcz, bo inaczej cię uduszę! Spojrzała na niego urażona. – Niezależnie od tego, co sobie o mnie myślisz – prychnął gniewnie – nie mam zamiaru po raz kolejny odwoływać się do przemocy! – Ale... – Żadne „ale", Mirando. Ubliżyłaś mu... – To on ubliżył mnie! – Załatwiłem tę sprawę – syknął przez zaciśnięte zęby. – Dlatego mnie przecież wzięłaś ze sobą. Czy nie tak? Miranda gniewnie uniosła głowę. Milczała. – Co cię napadło? A gdyby ten człowiek okazał się mniej powściągliwy? – On był powściągliwy?! – spytała zaszokowana. – Bardziej od ciebie! – Złapał ją za ramię i niemal zadygotał. – Dobry Boże, nie rozumiesz, że wielu mężczyzn nie waha się wcale uderzyć kobiety? Albo jeszcze gorzej! – dodał złowieszczo. Czekał na jej odpowiedź. Miranda jedynie spoglądała na niego bez słowa. Zupełnie jakby widziała w nim coś, czego on nie dostrzegał. Coś, co się kryło w nim samym. A potem odparła: – Przepraszam, Turnerze.

– Za co? – spytał niezbyt uprzejmie. – Za to, że wywołałaś awanturę w spokojnej księgarni? Za to, że nie potrafiłaś zamilknąć, kiedy należało to zrobić? Za... – Za to, że cię wytrąciłam z równowagi. Fatalnie się to wszystko ułożyło. Opuścił go cały gniew. Westchnął. – Nie rób tego więcej, dobrze? – Przyrzekam. – W porządku. – Dopiero teraz spostrzegł, że nadal kurczowo trzyma ją za ramiona. Rozluźnił uścisk. Zaskoczony stwierdził, że całkiem miło było jej dotykać. Miranda przechyliła głowę ze zmartwioną miną. – Przynajmniej myślę, że powinnam ci to przyrzec. Już więcej nie będę cię denerwować. – Co ci się dziś stało? Zawsze byłaś zrównoważona. Przecież niejeden raz powstrzymywałaś Olivię przed popełnieniem głupstwa. Zacisnęła wargi. – Nie myl zrównoważenia z potulnością. To nie to samo. A ja z pewnością nie jestem potulna. Zrozumiał, że to nie jest wyzwanie, tylko proste stwierdzenie faktu, którego jego rodzina przez całe lata nie dostrzegała. – Nie obawiaj się. Gdyby mi się nawet zdawało, że taka jesteś, dzisiejsze popołudnie na pewno wyprowadziło mnie z błędu. Lecz Miranda nie zamierzała dać mu spokoju. – Jeżeli widzę coś tak złego i niesprawiedliwego – odparła szczerze – nie potrafię przejść obok obojętnie. Nie, ona chyba chce, żeby zwariował! – Spróbuj po prostu nie robić głupstw. – Wcale nie uważam, żeby to było głupstwo. Ja... – Ani słowa więcej na ten temat! Chodźmy do domu. Działo się z nim coś niedobrego. Serce wciąż waliło mu wściekle, chociaż Mirandzie nic już nie groziło. Księgarz oberwał solidnie, dlaczego więc tak się o nią niepokoi? Jasne, że bardzo go obchodził jej los, była przecież niemal jego siostrą. A potem próbował sobie wyobrazić, co na jej miejscu zrobiłaby Olivia, i poczuł tylko lekkie rozbawienie. Coś było nie w porządku. Miranda wzbudzała w nim zbyt gwałtowne reakcje.

Rozdział 6 Winston zaraz tu będzie – oznajmiła Olivia, wchodząc majestatycznie do różowego salonu. Uśmiechnęła się promiennie do Mirandy. Miranda spojrzała na nią znad egzemplarza Le Morte d'Arthur – który stanowczo nie miał w sobie nic olśniewającego – wypożyczonego z księgozbioru lorda Rudlanda. – Naprawdę? – mruknęła, choć dobrze wiedziała, że Winstona spodziewano się tego wieczoru. – Naprawdę! – powtórzyła Olivia, przedrzeźniając ją. – Czy to wszystko, co od ciebie usłyszę? Miałam wrażenie, że się zakochałaś w tym chłopcu. Och, przepraszam, teraz już mężczyźnie. Miranda powróciła do lektury. – Mówiłam ci już, że nie. – A powinnaś! – odparowała Olivia. – I na pewno byś się zakochała, gdybyś raczyła spędzić z nim trochę czasu. Miranda przerwała lekturę. Uniosła wzrok znad książki. – Czy on nie bawi teraz w Oksfordzie? – Ach, tak – odparła Olivia takim tonem, jakby odległość blisko stu kilometrów była drobnostką bez znaczenia – ale był tu przecież w zeszłym tygodniu. Tylko że ty prawie nie poświęcałaś mu uwagi. – Nieprawda. Pojechałam z nim do Hyde Parku, poszliśmy do Guntera na lody, a nawet pływaliśmy po stawie Serpentine jedynego dnia, kiedy było naprawdę ciepło. Olivia osunęła się na pobliski fotel. – To za mało. – Chyba straciłaś rozum! – Miranda pokiwała głową i wróciła do czytania. – Ależ ja dobrze wiem, że go kochasz. Powinnaś tylko spędzać więcej czasu w jego towarzystwie. Miranda nie odrywała wzroku od książki. Ta rozmowa nie miała większego sensu. – Przyjeżdża tylko na dwa dni – powiedziała w zadumie Olivia. – Powinnyśmy wziąć się do dzieła. Miranda przewróciła stronę ze słowami: – Rób, co chcesz. Ja nie mam zamiaru brać udziału w twoich machinacjach. I nagle uniosła wzrok, zaniepokojona. – Nie, zmieniłam zdanie. Nie rób nic! Jeśli wszystko zostawię w twoich

rękach, to nim się spostrzegę, będę już w drodze do Gretna Green! – Ciekawy pomysł. – Livvy, przestań mnie swatać. Przyrzeknij mi to. – Niczego nie będę przyrzekać – odparła Olivia z chytrą miną. – Bo mogłabym nie dotrzymać. – Olivio! – Och, dobrze już, dobrze. Ale nic nie poradzę, jeśli to Winston będzie w cichości ducha myślał o mariażu. A sądząc z jego zachowania w ostatnich czasach, jak najbardziej jest do tego zdolny. – Niech sobie rozmyśla, tylko ty się do tego nie wtrącaj. Olivia usiłowała zrobić urażoną minę. – Czuję się dotknięta tym, że możesz choćby myśleć w podobny sposób. – Och, dajże spokój! – Miranda usiłowała wrócić do lektury, lecz nie mogła się na niej skupić. W myśli odliczała: dwadzieścia, dziewiętnaście, osiemnaście... Olivia nie potrafiła bowiem milczeć dłużej niż dwadzieścia sekund. Siedemnaście, szesnaście... – Nie sądzisz, że z Winstona byłby świetny mąż? Cztery sekundy. Jak na Olivię, było to całkiem dużo. – Oczywiście jest młody, ale my także. Miranda próbowała udawać, że jej nie słucha. – Turner pewnie też nadawałby się na męża, gdyby Letycja nie zrujnowała mu życia. Miranda drgnęła. – Nie sądzisz, że to przykra uwaga? – Wiedziałam, że jednak mnie słuchasz. – Olivia uśmiechnęła się pod nosem. – Trudno tego nie robić – mruknęła Miranda. – Mówiłam tylko, że... – Olivia spojrzała na drzwi. – A otóż i on. Cóż za zbieg okoliczności! – Dzień dobry, Winstonie – Miranda obróciła się tak, by móc spojrzeć ponad brzegiem sofy na wchodzącego. Tylko że to nie był Winston. – Przykro mi, że cię rozczarowałem. – Turner uśmiechnął się nieznacznie. – Przepraszam – wyjąkała Miranda – właśnie o nim rozmawiałyśmy. – O tobie też – dodała Olivia – akurat w tej chwili, kiedy wchodziłeś. – Pewnie mówiłyście o mnie jakieś okropne rzeczy. – Gdzież tam! – odparła Olivia. Miranda zdobyła się na wymuszony uśmiech, gdy usiadł naprzeciw niej. Olivia kokieteryjnie wsparła podbródek na dłoni. – Mówiłam Mirandzie, że moim zdaniem byłbyś okropnym mężem. Turner, rozbawiony, rozsiadł się wygodnie w fotelu. – To dość prawdopodobne.

– I właśnie miałam zamiar dodać, że gdyby cię odpowiednio potraktować, mogłoby się to zmienić. – Lepiej sobie pójdę. – Turner wstał. – Nie odchodź! – zaśmiała się. – Przecież ja tylko żartowałam. Jesteś niepoprawny! Za to Winston... Winstona łatwo dałoby się urobić. – Wolałabym, aby tego nie słyszał – mruknęła Miranda. – Tylko nie mów, że się z tym nie zgadzasz – odparła prowokacyjnie Olivia. – On nie miał czasu nabrać jakichś okropnych nawyków, jak to zwykle bywa z mężczyznami. Turner przyglądał się siostrze z nieskrywanym zdumieniem. – Czy to możliwe, że siedzę tu i spokojnie słucham twoich wywodów o tym, jak radzić sobie z mężczyznami? Olivia już miała coś odpowiedzieć, ale w drzwiach stanął kamerdyner i wybawił wszystkich z kłopotu. – Lady Olivio, lady Rudland panią prosi. – Zaraz wrócę – obiecała Olivia. – Koniecznie chcę dokończyć tę rozmowę! – A potem, z przewrotnym uśmiechem, zatrzepotała dłonią i wybiegła. Turner stłumił pomruk wściekłości. Siostra mogła doprowadzać ludzi do szewskiej pasji, ale dlaczego wybrała sobie akurat jego na ofiarę złośliwości? Spojrzał na Mirandę. Siedziała na sofie, z podwiniętymi nogami, a w rękach trzymała gruby, zakurzony tom. – Jakaś poważna lektura? – spytał. Pokazała mu okładkę. – Tylko się nie śmiej! – Ani mi się śni. – Kłamca. Przez chwilę siedziała bez słowa, surowa i poważna, lecz potem wyraz jej twarzy zmienił się na tyle, że można było dostrzec, iż bije się z myślami. Wreszcie podjęła decyzję. – Co sądzisz o Winstonie? – spytała. – To mój brat. Poruszyła niecierpliwie dłonią, jakby chcąc spytać: „I co jeszcze?" Co miał jej właściwie powiedzieć? – No, brat i już. – Prawdziwa rewelacja. – O co właściwie mnie pytasz? – Chcę wiedzieć, co o nim myślisz. Nie wiadomo dlaczego, serce nagle zaczęło mu gwałtownie bić. – Może chodzi ci o to – zaczął ostrożnie – czy jestem zdania, że byłby dobrym mężem?

Spojrzała na niego niczym sowa, jak to zwykle ona, a potem zamrugała. Wyglądało na to, że nagle coś do niej dotarło. – Zdaje mi się, że wszyscy chcą mnie z nim wyswatać – powiedziała swobodnym tonem. – Jacy wszyscy? – No... Olivia. – Nie zwracałbym się do niej z prośbą o radę w sprawach sercowych. – Może w takim razie ty uważasz, że powinnam za niego wyjść. Przyjrzał jej się uważnie. Znał Mirandę od lat, był więc pewien, że nie usiadła w ten sposób tylko po to, żeby lepiej wyeksponować wyjątkowo zgrabny biust. Mimo to... – Turnerze... – szepnęła. – On jest zbyt młody. – Za młody dla mnie? – Dla każdej kobiety. Ma ledwie dwadzieścia jeden lat. – W gruncie rzeczy nawet mniej. Tylko dwadzieścia. – Właśnie – powiedział zakłopotany. Miał ochotę rozluźnić halsztuk, zrobiło mu się gorąco. Nie potrafił skupić uwagi na niczym poza Mirandą i nic nie mógł na to poradzić. Z powrotem zwinęła się w kłębek na sofie. Dzięki Bogu. I nic nie mówiła. Póki on sam się nie odezwał. – Czy masz zamiar zachęcać go do zalotów? – Winstona? – wyglądała, jakby namyślała się nad tym. – Nie wiem. – Skoro nie wiesz, to stanowczo nie powinnaś. Popatrzyła mu prosto w oczy. – Naprawdę tak sądzisz? Że miłość powinna być czymś oczywistym i jednoznacznym? – Kto tu mówi o miłości? – odparł trochę nieuprzejmie. Natychmiast tego pożałował. Miranda najwyraźniej odebrała to jako sygnał do zakończenia kłopotliwej rozmowy. Odniósł niemiłe wrażenie, że wyrobiła sobie o nim zdanie i nie było ono bardzo pochlebne. On natomiast nie potrafił jej zrozumieć. Taki wniosek mu się nasunął, kiedy wróciła do lektury. Siedział tak niczym idiota, patrząc na zatopioną w lekturze Mirandę i próbując zdobyć się na jakąś zręczniejszą odpowiedź. Uniosła wzrok znad książki. Spojrzenie miała irytująco łagodne. – Masz jakieś plany na popołudnie? – Żadnych! – prychnął, choć chciał odbyć przejażdżkę na swoim wałachu. – Winston ma się tu pojawić lada chwila. – Wiem o tym.

– Dlatego właśnie o nim mówiłyśmy – wyjaśniła, jakby o to akurat chodziło. – Przyjeżdża na moje urodziny. – No oczywiście. – O, pamiętasz o nich? Dziś wieczorem będziemy mieć z tej okazji familijny obiad. – Jasne, że pamiętam – burknął, choć wcale tak nie było. – W każdym razie dziękuję ci za rady. – Rady? – O czym ona do licha mówi? – Dotyczące Winstona. To przecież poważna sprawa. Chciałam znać twoje zdanie. – Cóż, poznałaś je. – Tak. – Uśmiechnęła się. – I jestem zadowolona, bo mam dla ciebie wiele szacunku. Poczuł się po tych słowach jak leciwy dziadek. – Wiele szacunku... – powtórzył odruchowo, z niesmakiem. – Czyżbyś sądził, że jest inaczej? – Doprawdy, Mirando, nie mam pojęcia, co sobie myślisz! – Myślę o tobie. Teraz on spojrzał jej prosto w oczy. – I o Winstonie, rzecz jasna. I o Olivii. Nie można żyć z nią w jednym domu i nie myśleć o niej. – Zamknęła książkę i wstała. – Chyba powinnam jej poszukać. Ona i twoja matka posprzeczały się na temat jakichś fatałaszków, które Olivia chciała zamówić. Obiecałam, że wezmę jej stronę. Wstał i odprowadził ją do samych drzwi. – Stronę Olivii czy mojej matki? – Oczywiście, że matki – odparła ze śmiechem. – Jestem młoda, ale nie głupia. I wyszła. 10 czerwca 1819 Odbyłam dziś po południu dziwną rozmowę z Turnerem. Wcale nie chciałam budzić w nim zazdrości, choć sądzę, że można to było tak zrozumieć, gdyby komuś były wiadome moje prawdziwe uczucia względem niego. Ale, rzecz jasna, nikt o nich nie wie. Chciałam natomiast, żeby poczuł się choćby trochę winny co do „Le Morte d'Arthur", ale myślę, że tu mi się nie powiodło. Tego samego dnia, gdy Turner wrócił z przejażdżki po Hyde Parku, którą odbył razem z przyjacielem, lordem Westholme, zastał Olivię kręcącą się po głównym westybulu.

– Cicho! – mruknęła. Samo to wystarczyłoby, żeby wzbudzić zainteresowanie. Turner zbliżył się do niej. – Niby dlaczego mam być cicho? – Podsłuchuję! – syknęła gniewnie. Turner nie miał pojęcia, kogo może podsłuchiwać, skoro stała akurat przy kuchennych schodach, lecz potem posłyszał słaby odgłos czyjegoś śmiechu. – Czy to Miranda? – spytał. Olivia skinęła głową. – Właśnie przyszedł Winston i zeszli razem do kuchni. – Po co? Olivia rozejrzała się naokoło, a potem szepnęła mu do ucha: – Winston był głodny. – I Miranda musi go karmić? – spytał Turner, ściągając rękawiczki. – Nie, poszli do kucharki na herbatniki. Już miałam iść za nimi, bo nie cierpię zostawać sama, ale skoro wróciłeś, to chyba pozwolę, żebyś mi dotrzymywał towarzystwa. Turner rozejrzał się po westybulu, mimo że nikogo tam nie było. – Ja też zgłodniałem. – Poczekaj! Trzeba dać im trochę czasu. – Żeby jedli? Olivia przewróciła oczami. – Żeby się zakochali. Pogardliwe spojrzenie młodszej siostry było nieco irytujące i Turner uznał, że powinien jej się jakoś zrewanżować. Powiedział więc z ironią: – Myślisz, że zdążą sobie z tym poradzić podczas jednego popołudnia, spędzonego przy herbatnikach? – To dopiero początek. Turner nagle zrozumiał, że byłby to bardzo nieudany związek. Kochał i szanował młodszego brata, ale był on nieodpowiednim mężem dla Mirandy. Prawda, że on sam poznał ją lepiej dopiero w ciągu kilku ostatnich tygodni, dobrze jednak wiedział, że jest dużo poważniejsza, niż można było sądzić. Potrzebowała kogoś dojrzalszego, starszego, kto doceniłby jej najlepsze cechy. I kto pomógłby poskromić jej rzadkie, ale gwałtowne wybuchy temperamentu. Winston, owszem, mógłby być kimś takim... za jakieś dziesięć lat. Turner spojrzał na siostrę i powiedział stanowczym tonem: – Chcę coś zjeść. – Poczekaj! Nim Olivia zdołała go zatrzymać, zbiegał po kuchennych schodach.

W domu Bevelstoke'ów zawsze panowała pewna swoboda, przynajmniej wtedy, gdy nie zapraszano tam gości. Nikogo ze służby nie zaskoczyło więc, gdy Winston zajrzał do kuchni i rzucił kucharce jedno ze swoich najbardziej rozbrajających spojrzeń, godnych małego szczenięcia. Potem siadł z Mirandą przy stole, czekając na maślane herbatniki. Kiedy postawiono przed nimi gorące jeszcze, wspaniale pachnące ciasteczka, Miranda usłyszała głośne kroki na schodach. Obejrzała się i ujrzała Turnera. Prezentował się po prostu wspaniale. Nie mogła się powstrzymać od westchnienia. – Zbiegałem ze schodów po dwa stopnie naraz – wyjaśnił, choć nie rozumiała, co chciał przez to powiedzieć. Winston był zbyt zajęty łapczywym pochłanianiem trzeciego z kolei herbatnika, by wykrztusić coś więcej niż tylko: – Turner! – Olivia powiedziała mi, że tu jesteście. Chciałem do was dołączyć, bo umieram z głodu! – Poczęstuj się. – Miranda podała mu talerz. Turner siadł tuż koło niej. – Czy piekła je pani Cook? Winston potwierdził. Turner wziął trzy ciastka naraz, po czym obdarzył kucharkę takim samym rozbrajającym spojrzeniem, jak wcześniej Winston. – Doskonale – powiedziała rozanielona. – Upiekę więcej. Wtedy w drzwiach stanęła poirytowana Olivia. – Turnerze! Przecież mówiłam, że chcę ci pokazać moją nową książkę. Miranda o mało nie jęknęła. Przecież prosiła Olivię, żeby przestała ją na siłę swatać! – Turnerze! – powtórzyła gniewnie Olivia. – Co to za książka? – spytała Miranda ze słodkim uśmiechem. – Wiesz, o którą mi chodzi. – Głos Olivii brzmiał lodowato. – Ta o imperium osmańskim? O traperach kanadyjskich? A może o filozofii Adama Smitha? – O filozofii, Smitha. – Doprawdy? – zaciekawił się Winston. – Nie miałem pojęcia, że się tym interesujesz. Czytaliśmy tego roku Badania nad naturą i przyczynami bogactwa narodów. – No właśnie. – Olivia zmusiła się do uśmiechu. – Na pewno powiem ci, co o niej myślę, kiedy skończę lekturę. – A ile zdołałaś przeczytać? – spytał Turner. – Dopiero początek. Może istotnie zdołała przez niego przebrnąć. Olivia uśmiechała się tak szeroko, że można jej było policzyć wszystkie zęby.

– Weź herbatnika, Olivio – zachęcił ją Turner, a potem porozumiewawczo spojrzał na Mirandę, zupełnie jakby mówił: „Obydwoje wiemy, co o tym myśleć". Wyglądał chłopięco. Młodo. Jak ktoś szczęśliwy. Wprost rozpłynęła się z zachwytu. Olivia usiadła przy Winstonie i szepnęła przyjaciółce do ucha: – Próbowałam ci pomóc! Miranda myślała jednak wyłącznie o uśmiechu Turnera. W głowie czuła zamęt, jej serce wprost szalało. Albo była to miłość, albo influenca! Spojrzała ukradkiem na jego pięknie zarysowany profil i westchnęła. Wszystko wskazywało na miłość. – Mirando! Mirando! Popatrzyła na Olivię, która ze zniecierpliwieniem próbowała zwrócić na siebie jej uwagę. – Winston chce usłyszeć moje zdanie o dziele Smitha, kiedy się z nim zapoznam. Powiedziałam mu, że chciałaś je czytać razem ze mną. W takim razie trzeba będzie kupić drugi egzemplarz? – Co? Ach, tak. Lubię czytać. – Dopiero na widok wymuszonego uśmiechu Olivii zrozumiała, na co wyraziła zgodę. – Mirando – Winston nakrył jej dłoń swoją – czy dobrze się bawisz podczas sezonu? – Te herbatniki są doprawdy wspaniałe – oznajmił głośno Turner. – Przepraszam cię, Winstonie, czy możesz zabrać rękę? Winston usłuchał go i Turner z szerokim uśmiechem sięgnął po kolejne ciasteczko. – Wspaniałe jak zawsze, pani Cook! – Mogę panu upiec cały talerz – zapewniła go, wzruszona pochwałą. Miranda przeczekała tę wymianę zdań, nim odpowiedziała Winstonowi: – Znakomicie. Chciałabym tylko, żebyś częściej bywał z nami. – Ja też bym tego pragnął – Winston uśmiechnął się tak, że serce powinno jej było załomotać jak szalone – ale większą część lata spędzę na uniwersytecie. – Obawiam się, że nie starczy ci czasu na damy – zawtórował mu Turner. – Pamiętam moje własne, wspaniałe wakacyjne hulanki z przyjaciółmi. Chyba nie chcesz ich stracić, co? Zdaniem Mirandy zabrzmiało to stanowczo zbyt wesoło. – No pewnie, że nie – odparł Winston. – Chciałbym też jednak poświęcić trochę czasu na rozmaite bale. – Doskonały pomysł – przytaknęła mu Olivia. – Powinieneś nabrać trochę londyńskiego poloru. – Myślę, że mam go dostatecznie wiele. Dziękuję, moja droga. – Oczywiście, ale należałoby go stale odświeżać.

Winston spurpurowiał. – Mam pod tym względem dostatecznie dużo doświadczenia, Olivio. Turner gwałtownie wstał. – Ta rozmowa zaczyna się robić trochę przykra. Winston robił wrażenie, że chce jeszcze coś dodać, lecz na szczęście Olivia klasnęła w dłonie: – Trafna uwaga! Miranda wiedziała swoje. Zwłaszcza jeśli chodzi o swatanie i chytre uśmiechy Olivii. – Mirando – odezwała się przyjaciółka przymilnie – wspominałaś, zdaje się, że chciałabyś pójść z Winstonem do tego sklepu z rękawiczkami, który odwiedziłyśmy w tym tygodniu? Wspaniałe rękawiczki, męskie i damskie. Nie wiem, czy mają coś takiego w Oksfordzie. Olivia powiedziała to całkiem niewinnie, ale Miranda dostrzegła spojrzenie Turnera, rozbawionego albo może raczej zirytowanego tym wszystkim. Trudno było odgadnąć. – Co ty na to, braciszku? – spytała Olivia czarującym głosikiem. – Pójdziemy tam? – Z miłą chęcią. Miranda już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, lecz zrezygnowała. Chętnie zamordowałaby Olivię, obdzierając ją żywcem ze skóry, ale teraz mogła tylko wyrazić zgodę. Nie chciała robić niczego, co mogłoby wzbudzić w Winstonie przeświadczenie, że coś do niego czuje, ale nie mogła też wykręcać się od wyjścia w jego towarzystwie. Trzy pary oczu wpatrywały się w nią wyczekująco, gdy mówiła: – Owszem, miło będzie wybrać się tam dzisiaj. – Będę wam towarzyszył. – Turner energicznie podniósł się zza stołu. Miranda, Olivia i Winston spojrzeli na niego z zaskoczeniem. Turner nigdy nie narzucał im swojej obecności podczas spacerów po Ambleside. Po cóż zresztą miałby tak robić? Był od nich o całe dziewięć lat starszy. – Potrzeba mi pary rękawiczek – rzekł po prostu z nieznacznym uśmiechem, jakby chciał powiedzieć: „A cóż sobie pomyśleliście?" – Oczywiście – odparł Winston, zaskoczony jego nieoczekiwaną propozycją. – Olivio, podsunęłaś nam doskonały pomysł – pochwalił głośno siostrę. Olivia nie wyglądała na zadowoloną. – Miło mi będzie wybrać się tam z tobą – powiedziała Miranda, może odrobinę zbyt skwapliwie. – Chyba nie masz nic przeciwko temu, Winstonie? – Jasne, że nie. – Mina Winstona świadczyła jednak o czym innym. – Skończyłeś już herbatniki? – spytał brata Turner. – Powinniśmy zaraz wychodzić, bo chyba się chmurzy.

Winston, jakby z przekory, sięgnął po największe z ciasteczek. – Możemy wziąć kryty powóz. – Pójdę po płaszcz. – Miranda wstała od stołu. – Rozstrzygnijcie obaj, czym pojedziemy. Spotkamy się za dwadzieścia minut w różowym salonie. – Pójdę z tobą na górę – powiedział szybko Winston. – Muszę coś wyjąć z sakwojażu. Gdy wyszli z kuchni, Olivia spojrzała na Turnera niczym rozzłoszczona kotka. – Co ty wyprawiasz? – O co ci chodzi? – Staram się, jak mogę, żeby ich pożenić, a ty wszystko psujesz! – Nie dramatyzuj. Po prostu wybieram się po rękawiczki i tyle. W niczym nie przeszkodzi to ich ślubowi, jeśli już musi nastąpić. – Gdybym cię tak dobrze nie znała, pomyślałabym, że jesteś zazdrosny. – Cóż, ty wiesz lepiej. Dziękuję, że nie robisz mi bezpodstawnych zarzutów. Zazdrość o Mirandę? Cóż ta Olivia sobie myśli? – W każdym razie zachowujesz się dziwnie. Turner na ogół traktował Olivię z pobłażliwą obojętnością. Niekiedy bywał życzliwszy i zaskakiwał ją wtedy prezentami oraz pochlebstwami. Różnica wieku sprawiała, że nigdy nie widział w niej kogoś równego sobie i uważał ją za dziecko. Teraz jednak, kiedy zarzucała mu zazdrość o Mirandę, przestał się liczyć ze słowami. – Jeśli pragniesz koniecznie zatrzymać Mirandę na stałe przy sobie, żeby ją mieć pod ręką, gdy będziesz miała ochotę zrobić coś szalonego, spójrz prawdzie w oczy: tych dwoje ani trochę nie pasuje do siebie! – rzekł gniewnie. Olivia szybko się otrząsnęła ze skutków niespodziewanego ataku. – Kiedy będę miała ochotę zrobić coś szalonego?! – powtórzyła z furią. – I to ty pozwalasz sobie rzucać na mnie takie oskarżenia? Wiesz równie dobrze, jak wszyscy, że ją uwielbiam i pragnę jedynie jej szczęścia. Miranda nie jest piękna ani posażna i... – Och, niech to dia... – Turner o mało nie zaklął w obecności siostry! – Za nisko ją cenisz! – Dlaczego właściwie wszyscy widzą w Mirandzie tyczkowatego podlotka? Dawno już dorosła. Chociaż nie była pięknością w typie Olivii, tkwiło w niej coś o wiele bardziej poruszającego. A kiedy się śmiała... Miała podobne poczucie humoru. A w Londynie, gdzie obydwoje ugrzęźli podczas sezonu, wiele rzeczy zasługiwało na śmiech. – Winston byłby dla niej świetnym mężem – zaperzyła się Olivia. – I ona dla... – Urwała nagle, zakrywając usta dłonią. – Co się stało? – spytał zirytowany. – Nie chodzi ci o Mirandę, tylko o Winstona! Myślisz, że nie jest dość dobra dla niego?

– Nie! – odwarknął niemal zgorszony. – Nie! – powtórzył. – To nieprawda! Oni są po prostu zbyt młodzi na małżeństwo. Zwłaszcza Winston. Olivia poczuła się urażona. – Akurat! – On naprawdę jest za młody – uciął. – Nie musisz daleko szukać, żeby zobaczyć kogoś, kto się ożenił zbyt wcześnie. Nie od razu pojęła, o kogo mu chodzi. Po chwili w jej oczach pojawiło się zrozumienie, a potem litość. Nienawidził litości. – Przykro mi, że cię uraziłam – szepnęła, nieświadoma, że denerwuje go jeszcze bardziej. – Przepraszam. I wybiegła z kuchni. Miranda czekała w różowym salonie, gdy nadeszła służąca. – Przepraszam panienkę, ale lady Olivia poleciła mi powtórzyć, że nie przyjdzie. Miranda odstawiła statuetkę, której się właśnie przypatrywała, i spojrzała na dziewczynę zaskoczona. – Czy źle się poczuła? Służąca się zawahała. Miranda nie chciała stawiać jej w kłopotliwej sytuacji. – Nie martw się, zapytam ją osobiście. Pokojówka dygnęła. Miranda sprawdziła, czy odstawiła figurkę na właściwe miejsce – lady Rudlad nie lubiła, kiedy się przestawiało jej bibeloty – spojrzała na nią powtórnie i podeszła do drzwi. Zderzyła się z kimś na progu. Turner. Wiedziała, że to on, nim się jeszcze odezwał. Mogła wpaść na Winstona, lokaja lub – nie daj Boże – na lorda Rudlanda, ale to był Turner. Poczuła jego zapach, poznała rytm jego oddechu. I wtedy zrozumiała, że to nie jest zwykłe zadurzenie, ale że go kocha. Prawdziwą gorącą miłością. Dziewczynka, która niegdyś widziała w nim rodzaj rycerza bez skazy, już nie istniała. Miranda była kobietą. Znała jego wady, jego słabe strony, i mimo to go kochała. Kochała go, pragnęła go, chciała uśmierzyć jego ból. – Mirando... Nadal trzymał ją za ramiona. Nie śmiała spojrzeć mu w oczy. Cokolwiek się w nich kryło, mogło sprawić jej jedynie ból. W końcu podniosła wzrok. W jego spojrzeniu nie było miłości ani olśnienia. Mimo to patrzył na nią inaczej niż zwykle. Oblało ją gorąco. – Przepraszam – wyjąkała. – Powinnam była uważać. Nie puścił jej. Patrzył na nią, na jej usta, i przemknęło jej przez myśl, że może chciał ją pocałować. Z zapartym tchem rozchyliła wargi.

I nic. – Przepraszam – powiedział tylko, całkiem zwyczajnym tonem. – Ja też powinienem być ostrożniejszy. – Szłam akurat do Olivii. – Zmieniła temat czym prędzej. – Powiadomiła mnie przez pokojówkę, że nie zejdzie. Wyraz jego twarzy się zmienił. Wyglądało na to, że wie, dlaczego Olivia zrezygnowała z przejażdżki. – Daj temu spokój. Nic jej nie jest. – Ależ... – Pozwól, żeby Olivia przynajmniej raz sama sobie poradziła z problemem. Zaskoczył ją jego ton, nie wiedziała, co odpowiedzieć. Nadejście Winstona wybawiło ją z kłopotu. – Możemy ruszać? – spytał jowialnie, nieświadomy napięcia, panującego w salonie. – Gdzie Olivia? – Zostaje – odpowiedzieli jednocześnie. Winston wodził wzrokiem od jednego do drugiego, nieco zakłopotany tą chóralną repliką. – Dlaczego? – Nie czuje się dobrze. – Co za szkoda. – W głosie Winstona nie było jednak szczególnego smutku. Ujął Mirandę pod rękę. Spojrzała na Turnera. – Pojedziesz z nami? – Nie. Krócej już nie mógł odpowiedzieć. 11 czerwca 1819 Dzisiaj były moje urodziny. Wspaniałe i dziwne jednocześnie. Bevelstoke'owie wydali na moją cześć obiad. Wszyscy byli niezwykle mili i życzliwi, zwłaszcza że mój ojciec zapomniał o moim święcie. Najwyraźniej, skoro tego dnia nie wyznaczył żaden z greckich uczonych za pomocą swych matematycznych metod, tata nie uważał go za ważny. Od lorda i lady Rudland dostałam piękną parę kolczyków z akwamarynami. Wiem, że nie powinnam przyjmować tak drogiego prezentu, ale nie należało robić zamieszania przy stole. Powiedziałam co prawda: „Och, nie powinnam...", (choć niezbyt przekonującym tonem), lecz z miejsca mnie zakrzyczano. Winston podarował mi komplet ślicznych koronkowych chusteczek, Olivia – papeterię sygnowaną moim nazwiskiem. Dołączyła do niej bilecik, w którym napisała: „Mam nadzieję, że wkrótce będziesz musiała kupić nową papeterię". Z czego wnoszę, iż jej zdaniem niedługo zostanę panią Bevelstoke. Nie skomentowałam tego.

Turner dał mi flakonik fiołkowych perfum. Zaraz sobie przypomniałam wstążki do włosów, które nosiłam jako dziesięciolatka. On oczywiście tego nie pamięta. Nie wspominałam o nich, żeby nie wydać się sentymentalną, co byłoby zbyt krępujące. Sądzę jednak, że to uroczy i miły prezent. Nie potrafię dziś zasnąć. Już dziesięć minut minęło, odkąd napisałam poprzednie zdanie, i chociaż często ziewam, powieki wcale mi nie ciążą. Chyba będę musiała pójść do kuchni po szklankę ciepłego mleka. Chociaż w kuchni nikogo już nie ma, kto mógłby mi usłużyć. Śmiało mogłabym zagrzać sobie sama trochę mleka, główny kucharz dostałby chyba palpitacji, gdyby ktoś się posłużył rondelkiem bez jego wiedzy. No i, co ważniejsze, mam już teraz dwadzieścia lat, mogę więc na bezsenność wypić szklaneczkę brandy, jeśli mi przyjdzie ochota. Myślę, że tak właśnie zrobię.

Rozdział 7 Turner wychylił trzecią szklankę brandy, siedząc w mroku ojcowskiego gabinetu. Spoglądał w okno, słuchał szumu liści na pobliskim drzewie i bębnił palcami po szybie. Nudził się, lecz to akurat bardzo mu odpowiadało. Właśnie czegoś takiego pragnął po dzisiejszym dniu. Najpierw Olivia robiła mu wyrzuty z powodu Mirandy. Potem były urodziny Mirandy. A on... Dobry Boże, on jej naprawdę pragnął. Wiedział, w którym dokładnie momencie zdał sobie z tego sprawę. Nie wtedy, gdy się z nią zderzył, ani wtedy, gdy pochwycił ją za ramiona, żeby nie upadła. Owszem, poczuł, że są miłe w dotyku, ale nie przywiązywał do tego wagi. Dopiero potem, kiedy na nią spojrzał. Wszystko przez jej oczy. To one go uwiodły. Był po prostu zbyt głupi, żeby wcześniej to pojąć. Stali tak przez chwilę, która wydała mu się wiecznością, i nagle coś się w nim zmieniło. Poczuł ostry skurcz w całym ciele, zabrakło mu tchu, zacisnęły się mocno palce. Jej wielkie oczy otworzyły się jeszcze szerzej... I zapragnął jej. Jak nikogo innego. Jak niczego, co było przyzwoite i właściwe. Nigdy się bardziej sobą nie brzydził. Nie kochał jej. Nikogo nie mógł kochać. Nie po tym, co Letycja uczyniła z jego sercem. Było to jedynie pożądanie i czuł je do najmniej odpowiedniej kobiety w całej Anglii. Ponownie nalał sobie brandy. Powiadają, że to, co nie zdoła zabić człowieka, czyni go mocniejszym, ale... akurat to mogło go zabić. Siedział, rozpamiętując własną słabość. I wtedy ją zobaczył. To była najcięższa próba. Jakby ktoś z premedytacją chciał sprawdzić, ile w nim pozostało z dżentelmena. Czy zdoła temu sprostać? Chciał się oprzeć pokusie, lecz gdzieś w zakamarku duszy, którego wcale nie miał ochoty zgłębiać, tliła się pewność – nie potrafi tego zrobić. Poruszała się cicho niczym duch w białym fałdzistym szlafroku. Bawełnianym, czyściutkim, idealnie dziewiczym. Był u kresu wytrzymałości. Kurczowo chwycił poręcze fotela. Miranda czuła się trochę nieswojo, wchodząc do gabinetu lorda Rudlanda,

lecz w różowym salonie nie znalazła brandy, a wiedziała, że lord trzyma karafkę na półce przy drzwiach. Tylko po nią sięgnie. Nie można chyba uznać tego za pogwałcenie czyjejś prywatności. – Gdzież są kieliszki? – mruknęła, stawiając świeczkę na stoliku. – O, tu. – Odnalazła butelkę sherry i właśnie nalewała sobie trochę trunku, kiedy usłyszała: – Mam nadzieję, że nie wejdzie ci to w zwyczaj. Kieliszek wyśliznął się jej z palców i z trzaskiem rozbił o posadzkę. – Ach! Dopiero wtedy go zobaczyła. Siedział w fotelu, opierając dłonie na poręczach. Nawet przy tak słabym świetle mogła dostrzec wyraz jego twarzy, sardoniczny i oschły. – Turner! – szepnęła. – We własnej osobie. – Ale... dlaczego tu siedzisz? – Podeszła o krok bliżej. – Au! – Okruch szkła wbił się w jej stopę. – Do licha, przyszłaś tu boso? – Turner podniósł się z fotela i zbliżył do niej. – Nie planowałam tłuczenia kieliszków. – Pochyliła się, żeby wyjąć odłamek. – Nie o to chodzi. Jeszcze się zaziębisz. – Wziął ją na ręce, żeby nie nastąpiła po raz drugi na potłuczone szkło. Mirandzie przemknęło tylko przez myśl, że nigdy w swoim życiu nie znalazła się bliżej nieba. Czuła przez bieliznę ciepło jego ciała. Skóra zaczęła ją mrowić, oddech stał się przyśpieszony i urywany. To chyba przez ten jego zapach. Nigdy jeszcze nie znalazła się tak blisko niego, żeby go wyraźnie poczuć. Pachniał ciepłym drewnem, brandy i jeszcze czymś, czego nie umiała dokładnie określić. Oparła głowę o jego pierś i znowu wciągnęła w nozdrza tę woń. I właśnie wtedy, gdy uznała, że życie jest po prostu idealne, Turner rzucił ją bezceremonialnie na sofę. – Dlaczego to zrobiłeś? – spytała, usiłując usiąść prosto. – Co ty tu robisz? – Raczej ciebie można by o to spytać. Siadł obok, na niskim taborecie. – Ja spytałem pierwszy. – Rozmawiamy ze sobą jak para niemądrych dzieci – odparła, podkulając nogi pod siebie. – Nie mogłam zasnąć – dodała po chwili. – Pomyślałam, że kieliszek sherry mógłby mi w tym pomóc. – Bo skończyłaś już całe dwadzieścia lat? – spytał z ironią. Nie odczuła jej, tylko kiwnęła głową, co miało oznaczać „no właśnie". – W takim razie pozwól, żebym asystował twojemu upadkowi. – Turner wstał i podszedł do sekretarzyka obok. – Skoro zaczynasz pić, rób to, jak należy.

Powinnaś się raczej napić brandy. Najlepiej szmuglowanej z Francji. Patrzyła, jak wyjmuje dwa kieliszki z sekretarzyka i stawia na stole, a potem napełnia je pewną ręką. – Mama czasami dawała mi brandy, gdy byłam mała i zmokłam na deszczu. Tylko tyle, żebym się rozgrzała. Obejrzał się i spojrzał na nią. Nawet w mroku zabłysły mu oczy. – A teraz ci zimno? – Nie, dlaczego? – Bo cała drżysz. Miranda spojrzała na swoje ramiona. To one ją zdradziły. Rzeczywiście drżały, lecz wcale nie z zimna! Skuliła się, mając nadzieję, że Turner nie będzie drążył tego tematu. Podszedł i zgrabnym ruchem podał jej kieliszek. – Tylko nie wypij wszystkiego naraz. Zirytował ją jego protekcjonalny ton. – Skąd się tu wziąłeś? – spytała rozdrażniona, nim jeszcze spróbowała brandy. Usiadł naprzeciw niej i leniwym ruchem założył nogę na nogę. – Musiałem porozmawiać z ojcem o gospodarstwie. Zaprosił mnie na kieliszek po kolacji. No i zostałem tutaj. – I siedziałeś tak sam w ciemnościach? – Lubię ciemności. – Nikt ich nie lubi! Wybuchnął śmiechem, a ona poczuła się jak godna pożałowania smarkula. – Ach, Mirando – powiedział, nie przestając się śmiać – to było świetne! – Jak dużo wypiłeś? – spytała podejrzliwie. – Impertynenckie pytanie. – Aha, w takim razie nie za wiele. – Czy wyglądam na wstawionego? Cofnęła się odruchowo, gdy do niej podszedł. – Nie – odparła po chwili – ale masz o wiele więcej doświadczenia z alkoholem niż ja. Pewnie mógłbyś wypić kilka razy więcej ode mnie i nie byłoby tego po tobie widać. Zaśmiał się sucho. – Święta prawda. I naucz się, moja miła, że powinnaś trzymać się z dala od mężczyzn, którzy mają „o wiele więcej doświadczenia" w tej materii od ciebie. Miranda pociągnęła kolejny łyk. Płyn palił ją w gardle, zakrztusiła się. Turner parsknął śmiechem. Chętnie by się pod ziemię zapadła! Najwyraźniej bawiła go, kiedy znajdowali się sam na sam. Za to przy pozostałych był milczący lub zgryźliwy. Dlaczego zakochała się akurat w nim? O

wiele łatwiej przyszłoby jej adorować Winstona; pogodny i otwarty, nadskakiwał jej przez cały czas. Ale pragnęła Turnera, którego zmienne nastroje dawały się jej we znaki. Miłość jest dobra dla idiotów. Dla błaznów. Ona była największym błaznem ze wszystkich. – O czym myślisz? – spytał. – O twoim bracie – powiedziała, chcąc mu zrobić na złość. Trochę prawdy w tym jednak było. – Ach, o Winstonie. Miły z niego chłopiec. – Owszem – odparła niemal wyzywająco. – Wesoły. – Uroczy. – Młody. – Ja też jestem młoda. Może pasujemy do siebie. Nic nie odpowiedział. Dopiła brandy. – Nie zgadzasz się z tym? – spytała. Nadal milczał. – Przecież to twój brat. Chcesz, żeby był szczęśliwy, prawda? Czy myślisz, że byłabym dla niego odpowiednią żoną? Że zdołałabym go uszczęśliwić? – Dlaczego mnie o to pytasz? – odezwał się głuchym głosem. Wzruszyła ramionami i powiodła palcem po wnętrzu kieliszka, żeby zebrać ostatnie krople. Turner dolał jej trunku. Podziękowała mu skinieniem głowy, a potem odpowiedziała na pytanie. – Chciałabym to wiedzieć, ale nie mam kogo spytać. Olivia tak gorliwie mnie swata z Winstonem, że powie wszystko, bylebym jak najprędzej stanęła z nim przed ołtarzem. Czekała, licząc sekundy. Jedna, druga, trzecia... Wreszcie gwałtownie nabrał tchu. – Nie mam pojęcia, Mirando. – W jego głosie zabrzmiało znużenie. – Zapewne mogłabyś uczynić go szczęśliwym. Ty możesz dać szczęście każdemu. Miranda chciała powiedzieć: „Nawet tobie?" – zamiast tego zapytała: – Jak sądzisz, czy on uszczęśliwiłby mnie? Namyślał się jeszcze dłużej, a w końcu odparł powoli, ważąc słowa: – Nie jestem pewien. – Dlaczego? Czego mu brakuje? – Niczego. Po prostu nie jestem pewien, czy on może dać ci szczęście. – Ale dlaczego?! – Wiedziała, że zabrzmiało to impertynencko, lecz myślała, że jeśli uda się nakłonić Turnera do wyjaśnienia, dlaczego Winston jej nie uszczęśliwi, to może wreszcie pojmie, że on sam mógłby tego dokonać. – Nie wiem, Mirando. – Turner zmierzwił włosy palcami tak, że zaczął

wyglądać jak strach na wróble. – Czy musimy o tym rozmawiać? – Tak – odparła z przejęciem. – No, dobrze. – Nachylił się i zmrużył oczy, jakby dając jej do zrozumienia, że usłyszy coś przykrego. – Nie jesteś pięknością, masz zbyt sarkastyczne usposobienie i nie przepadasz za uprzejmą, konwencjonalną rozmową. Szczerze mówiąc, nie uważam, żebyś pragnęła typowego małżeństwa, tak jak je rozumie dobre towarzystwo. – No i? – Zaczęło ją dławić w gardle. Przez dłuższą chwilę patrzył gdzieś w bok, nim powtórnie zwrócił się w jej stronę. – Wielu mężczyzn nie oceniłoby cię w należyty sposób. Gdyby twój mąż próbował zmienić cię w kobietę, którą nie jesteś, tylko by cię unieszczęśliwił. Miranda nie spuszczała z niego wzroku. – A jak myślisz, czy istnieje ktoś, kto by mnie ocenił w należyty sposób? – wyszeptała. Siedzieli obydwoje, jak zahipnotyzowani tym pytaniem. W końcu Turner odparł: – Tak. Zaraz jednak spojrzał na swój kieliszek, wypił resztkę brandy i westchnął jak mężczyzna, który lubi sobie wypić, a nie dumać o miłości i romansach. Odwróciła spojrzenie. Właściwa chwila – jeśli nie była wytworem jej fantazji – minęła i zapadło kłopotliwe milczenie. Chciała je przerwać, więc rzuciła pierwsze zdanie, jakie przyszło jej do głowy. – Czy masz zamiar pójść na bal u Worthingtona w przyszłym tygodniu? – Być może – odpowiedział, zaskoczony nieoczekiwaną zmianą tematu. – Cieszyłabym się z tego. Byłeś już tak uprzejmy, by zatańczyć ze mną dwa razy. Trochę się boję, że mogłabym zostać bez partnerów. – Paplała bez sensu, ale nie dbała o to wcale. Nie potrafiła również zamilknąć. – Gdyby Winston tam był, nie potrzebowałabym tego, ale on, jak się zdaje, wraca rano do Oksfordu. Turner spojrzał na nią dziwnym wzrokiem. Był w nim uśmiech, drwina i ironia jednocześnie. Mirandę zdenerwowała jego nieprzewidywalność, nie wiedziała, jak ma ciągnąć tę rozmowę. Brnęła jednak z uporem dalej. Nie miała nic do stracenia. – Czy się tam pojawisz? Bardzo bym tego chciała. Przyglądał się jej przez chwilę. – Przyjdę. – Będę ci ogromnie wdzięczna. – Cieszy mnie, że mogę się na coś przydać – odparł sucho. Nerwowo skinęła głową. – Wystarczy, jeśli zatańczysz ze mną raz, na samym początku. Inni pójdą

twoim śladem. – Dziwne. – Nie ma w tym nic dziwnego – wzruszyła ramionami. Zaczynała już odczuwać działanie alkoholu. Nie uderzył jej jeszcze do głowy, czuła się tylko mile rozgrzana i śmielsza. – Jesteś bardzo przystojny. Nie wiedział, co ma na to odrzec. Miranda poczuła satysfakcję. Rzadko udawało się jej wprawić go w zakłopotanie. Pociągnęła kolejny łyk brandy, starając się tym razem nie zakrztusić. – Przypominasz Winstona. – Co chcesz przez to powiedzieć? Jego głos zabrzmiał ostro. Powinna była uznać to za ostrzeżenie, lecz jakoś nie umiała się wycofać. – Obydwaj macie niebieskie oczy i jasne włosy, choć on może trochę jaśniejsze. I poruszacie się w podobny sposób, ale... – Dosyć, Mirando! – Ależ... – Dosyć, powiedziałem! Zamilkła, zmrożona jego tonem. Zdołała jeszcze wyjąkać: – Przecież nie masz się o co obrażać. – Chyba za wiele wypiłaś. – Nie upiłam się. Ani trochę. Z pewnością ty wypiłeś o wiele więcej. – Niezupełnie, ale jak już wcześniej powiedziałaś, mam o wiele więcej doświadczenia od ciebie w tym względzie. – Jeśli rzeczywiście tak mówiłam, to chyba miałam rację. Wcale nie wyglądasz na pijanego. – Bo nie jestem pijany – rzekł z naciskiem. – Tylko nieco przebrałem miarę. – Przebrałeś miarę – wymamrotała z pewnym trudem. – Ciekawe określenie. Myślę, że ja też ją przebrałam. – Z pewnością. Powinnaś była od razu wrócić do siebie. – Nie należało porównywać cię z Winstonem. – Z pewnością. – Oczy mu błysnęły. – Czyżbyś miał coś przeciwko temu? Przez chwilę myślała, że posunęła się za daleko. Zapadła głucha cisza. Jak mogła być tak głupia, tak zarozumiała, by sądzić, że on może jej pragnąć? Po co porównywała go z młodszym bratem? Co Turner sobie teraz pomyśli? Była w jego oczach dzieckiem, małą dziewczynką, z którą się zaprzyjaźnił i której współczuł. Nie powinna była nawet marzyć o tym, że kiedykolwiek zwróci na nią uwagę. – Wybacz mi – wyjąkała, usiłując wstać. – Rzeczywiście, przebrałam miarę. – A potem wysączyła resztkę brandy i ruszyła ku drzwiom. – Au!

– Co u licha?! – Turner zerwał się na nogi. – Zapomniałam o szkle! – O Boże. Mirando nie płacz. – Przeszedł pośpiesznie przez pokój i po raz drugi tej nocy wziął ją na ręce. – Jaka jestem głupia! Cholernie głupia! – Zaszlochała. Płakała bardziej nad utraconą godnością niż z bólu i dlatego trudno jej było przestać. – Nie przeklinaj. Nigdy przedtem nie słyszałem, żebyś to robiła – narzekał, niosąc ją ku sofie. Łagodne wyrzuty wzruszyły ją bardziej, niż mogłyby to zrobić ostre słowa. Kilka razy zaczerpnęła gwałtownie tchu, żeby stłumić łkanie, które wciąż dusiło ją w gardle. Położył ją ostrożnie na sofie. – Pokaż mi tę nogę. – Sama się nią zajmę. – Nie bądź niemądra. Trzęsiesz się jak liść. – Podszedł do stolika i zabrał świecę, którą tam zostawiła. Patrzyła na niego. Wrócił i postawił świecę na taborecie. – Teraz będzie trochę jaśniej. Pozwól mi obejrzeć twoją nogę. Niechętnie się zgodziła. Ujął jej stopę i oparł sobie o biodro. – Jaka jestem głupia! – Przestań. Jesteś najmądrzejszą kobietą, jaką znam. – Dziękuję. Och! – Nie wierć się tak. – Chcę widzieć, co robisz. – Nie uda ci się. Musiałabyś być akrobatką, więc lepiej mi zaufaj. – Już skończyłeś? – Prawie. – Chwycił za odłamek szkła i szarpnął go. Zesztywniała z bólu. – Zostały jeszcze dwa. – Poradzisz sobie z nimi? – Myślę, że tak. – A jak nie dasz rady? – Boże, ale jesteś uparta! – Istotnie. – Niewiele brakowało, żeby się uśmiechnęła. Pochylił się i wyciągnął z jej stopy ostatni okruch szkła. – Już po wszystkim. To się szybko zagoi. Nadal jednak opierał jej nogę na swoim biodrze. – Przepraszam. Okazałam się niezdarą. – Ani trochę. To zwykły wypadek. Czy się jej tylko zdawało, czy naprawdę powiedział to szeptem? I spoglądał

na nią czulej niż zwykle. Miranda zmieniła pozycję na sofie, tak by się znaleźć bliżej niego. – Turnerze... – Milcz – odezwał się zachrypniętym głosem. – Ja... – Proszę cię, nie odzywaj się! Miranda nie rozumiała, że jej zapragnął. Wiedziała tylko, że znalazł się tuż przy niej i że ona całym ciałem czuje jego bliskość. – Ja tylko... – Ani słowa – syknął gniewnie, przyciągając ją ku sobie. I nagle Miranda zdała sobie sprawę, że Turner pochyla się nad nią. Że ją całuje. Że jej pragnie. Nie mogła w to uwierzyć! Obejmował ją mocno. Zamknął ją w uścisku. Opadli na sofę i Turner osunął się na jej ciało. Jego ręce były wszędzie, dotykały jej, ściskały ją. Szeptał jej imię, a gdy ona w odpowiedzi uczyniła to samo, jego dłonie powędrowały ku rzędowi guziczków koszulki. Wyczuł kształt jej piersi pod tkaniną, lecz pragnął czegoś więcej. Jej ciepła, jej zapachu, jej dotyku. Sunął ustami po szyi Mirandy ku łukowi obojczyka, O Boże, jakże jej pragnął! Jęknęła, kiedy jego dłoń wślizgnęła się pod koszulę i powędrowała po jedwabistej skórze łydki. Potem sięgnęła wyżej, ku biodrom, Miranda niemalże krzyknęła. Uciszył ją pocałunkiem. – Uważaj, zbudzisz... Rodziców! Podziałało to na niego jak kubeł zimnej wody. – O Boże! – Co takiego? – wydyszała. – Mirando! – wypowiedział na głos w oszołomieniu jej imię, jakby nagle zbudził się ze snu. – Turnerze, ja... – Cicho! – szepnął gardłowo i odsunął się od niej tak gwałtownie, że wylądował na dywanie. – Och Boże, Boże – powtórzył kilkakrotnie. – Turnerze... – Wstań. Musisz już iść. – Ale... Spojrzał na nią, co było wielkim błędem. Kto by pomyślał, że ma takie smukłe śliczne nogi? A on chciał jedynie... Nie! Aż się cały wzdrygnął, z takim trudem przyszło mu się opanować. – Wstań, Mirando. – Nie mogę... Uniósł ją i postawił na nogi. Musiał sprawić, by stąd wyszła. – Idź! Odejdź! – zażądał. – Na miłość boską, jeśli masz choć szczyptę

rozsądku, odejdź! Stała bez ruchu, patrząc na niego, zaszokowana, z potarganymi włosami i nabrzmiałymi wargami. A on nadal jej pragnął. – To się nigdy nie powtórzy – zapewnił ją. Nie odpowiedziała. Rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie, ale nie ośmielił się jej dotknąć, bo wtedy nie zdołałby się powstrzymać. – Lepiej już idź – powiedział cicho. Skinęła pośpiesznie głową i uciekła z pokoju. Turner utkwił wzrok w drzwiach. Niech to piekło pochłonie! Co on ma teraz począć? 12 czerwca 1819 Po prostu brak mi słów.

Rozdział 8 Turner zbudził się rano z bólem głowy, który nie miał nic wspólnego z alkoholem. Po stokroć wolałby, żeby chodziło o kaca. O wiele łatwiej byłoby się go pozbyć. Miranda. Cóż on sobie myślał, do diabła? Nic. Najwyraźniej nie myślał wcale. A jeśli już, to nie głową! Całował się z Mirandą. Prawie ją skrzywdził. Trudno mu było sobie wyobrazić kobietę, która była mniej odpowiednia do takich amorów niż Miranda Cheever. Zasłużył na baty. Gdyby był przyzwoitym człowiekiem, ożeniłby się z nią. Młoda dziewczyna mogła stracić reputację z o wiele błahszego powodu. A jednak coś wewnątrz uparcie szeptało: „Przecież nikt nie widział! I nikt o niczym nie wiedział". Prócz nich dwojga. A Miranda nikomu o tym nie powie. To nie było w jej stylu. Nie miał grama honoru. Letycja to odgadła. Zniszczyła wszystko, co w nim było dobrego i życzliwego. Pozostał mu jednak rozsądek. W żadnym wypadku nie wolno mu zbliżyć się do Mirandy. Jeden błąd to rzecz wybaczalna. Drugi niemal go zgubił. A trzeci... Och, na miły Bóg, nie wolno mu nawet myśleć o trzecim! Potrzebował dystansu. Tak, dystansu. Jeśli zacznie unikać Mirandy, zniknie też pokusa. Dziewczyna w końcu zapomni o tym haniebnym incydencie i wyjdzie za jakiegoś miłego chłopca. Obraz Mirandy w ramionach innego mężczyzny okazał się nie do zniesienia, ale Turner uznał, że to skutek tego, co zaszło pomiędzy nimi ostatniej nocy. W końcu całował się z nią nie dalej jak sześć godzin wcześniej. Zresztą mogło tu wchodzić w grę sto innych powodów, a żaden z nich nie był na tyle ważny, żeby się nad nim zastanawiać. A na razie powinien jej unikać. Może opuścić Londyn? Wyjechać? Wrócić na wieś, przecież i tak nie miał zamiaru pozostawać w stolicy na dłużej. Uniósł powieki i jęknął. Czyżby nie potrafił nad sobą panować? Miranda była niedoświadczoną dwudziestolatką. Niczym nie przypominała Letycji, biegłej we wszystkich kobiecych sztuczkach i zdecydowanej posługiwać się nimi dla własnej korzyści. Miranda niewątpliwie stanowiła pokusę, ale potrafił sobie z tym poradzić. Nie straci dla niej głowy. Mimo to nie może nadal pozostawać z nią pod jednym

dachem. Zresztą chyba nadszedł czas, żeby dla odmiany rozejrzeć się wśród pań z towarzystwa. Było między nimi kilka dyskretnych młodych wdówek. Zbyt długo już obywał się bez kobiecego towarzystwa. Jeśli miał zapomnieć o jednej kobiecie, mogła mu w tym pomóc tylko inna kobieta. – Turner nas opuszcza. – Co takiego? – Miranda układała właśnie kwiaty w porcelanowym wazonie. Tylko dzięki jej zręczności i odrobinie szczęścia cenny antyk nie wylądował na ziemi. – Służący pakuje jego rzeczy. – Olivia wzruszyła ramionami. – A Turner już wyjechał. Miranda postawiła wazon na stole ruchem tak ostrożnym, jakby zależało od tego jej życie. Powoli, precyzyjnie, niemal wstrzymując dech. Kiedy była pewna, że głos nie będzie jej drżał, spytała: – Czy wyjeżdża z Londynu? – Nie sądzę. – Olivia usadowiła się na szezlongu i ziewnęła. – Co prawda nie ma zamiaru na długo zatrzymywać się w mieście, ale wynajął sobie apartament. Turner wynajmuje apartament! Mirandzie zrobiło się słabo. Tylko po to, żeby się znaleźć z dala od niej! Byłoby to upokarzające, gdyby nie było takie smutne. A może i jedno, i drugie. – Pewnie wynika to z najlepszych intencji – ciągnęła Olivia, nieświadoma uczuć Mirandy. – Słyszałam, jak mówił, że się już nigdy nie ożeni. – Tak powiedział? – Miranda zdrętwiała. Dlaczego ona o tym nie wie? Mówił wprawdzie, że nie szuka teraz żony, ale z pewnością nie zamierzał porzucić tych planów na zawsze. – Och, tak się wyraził któregoś dnia. W dodatku niezwykle stanowczo. Myślałam, że mama dostanie apopleksji. W każdym razie o mało nie zemdlała. – Twoja matka? – Mirandzie trudno sobie było wyobrazić coś podobnego. – No cóż, w końcu nic zemdlała, ale gdyby miała słabsze nerwy, na pewno by się tak stało. Chaotyczna paplanina Olivii zazwyczaj bawiła Mirandę, lecz teraz chętnie by ją udusiła. – Co prawda – Olivia z westchnieniem wyciągnęła się na szezlongu – powiedział, że się nie chce ożenić, ale jestem pewna, że zmieni zdanie. Trzeba tylko poczekać, dopóki nie minie jego żal po stracie. – Urwała i spojrzała na Mirandę z ironicznym uśmiechem. – Albo i brak żalu. Miranda uśmiechnęła się z przymusem. – Niezależnie od tego, co powiedział – ciągnęła Olivia, przymykając oczy – Turner z pewnością nigdy nie znajdzie żony, jeżeli będzie mieszkać z nami. Jakże

mógłby sobie kogoś wyszukać, przebywając ciągle z matką, ojcem i dwiema młodszymi siostrami? – Dwiema? – No, z jedna rodzoną, rzecz jasna. Ale ty śmiało możesz uchodzić za drugą. Na pewno nie może postępować tak, jakby mu się podobało, skoro ty z nami mieszkasz. Miranda nie wiedziała, czy się śmiać, czy płakać. – A jeśli nie znajdzie żony wystarczająco szybko – dodała Olivia – powinien sobie wziąć kochankę. Pomogłaby mu zapomnieć o Letycji, nie wątpię o tym. Nie mógłby tego zrobić, mieszkając tutaj. – Olivia otworzyła oczy i wsparła się na łokciu. – Tak więc wszystko znajduje się na najlepszej drodze, nie sądzisz? Miranda kiwnęła głową. Była zbyt oszołomiona, żeby płakać. 19 czerwca 1819 Turner wyprowadził się tydzień temu. Wprost wychodzę z siebie! Gdyby tylko o to chodziło, że się wyniósł, mogłabym mu wybaczyć. Ale on nie wrócił! Nawet o mnie nie zapytał. Nie przysłał listu. Słyszałam pogłoski, że widuje się go w towarzystwie, ale ja sama nie spotkałam go ani razu. Kiedy jestem na jakimś balu, jego tam nie ma. Raz wydawało mi się, że dojrzałam go w sąsiedniej sali, ale nie mam pewności, bo dostrzegłam tylko plecy. Nie wiem, jak sobie z tym wszystkim poradzić. Nie mogę o niego rozpytywać, bo byłoby to krańcowo niestosowne. Lady Rudland zakazała odwiedzania go nawet Olivii – Turner wynajął apartament w The Albany, gdzie mają wstęp wyłącznie mężczyźni. Nie mogą tam przebywać rodziny ani wdowy. – Co zamierzasz włożyć na dzisiejszy bal u Worthingtona? – spytała Olivia, wrzucając trzy kawałki cukru do herbaty. – Ach, to już dzisiejszego wieczoru? – Miranda zacisnęła palce wokół filiżanki. Turner obiecał jej, że pojawi się na tym balu i że z nią zatańczy. Chyba dotrzyma obietnicy? Będzie na balu. A jeśli nie... Musi się upewnić. – Zdecydowałam się na suknię z zielonego jedwabiu – ciągnęła Olivia. – Chyba że ty także chcesz ubrać się na zielono. Ślicznie ci w zielonym. – Tak sądzisz? – Miranda zesztywniała. Powinna wyglądać jak najlepiej. Nagle stało się to najważniejszą rzeczą na świecie. – Hm... Nie powinnyśmy mieć sukien w takim samym kolorze, więc decyduj szybko, którą wybierasz. – A co byś mi radziła? – Miranda nie była co prawda zupełnie pozbawiona gustu, ale to Olivia wiodła prym w tym względzie.

Olivia przyjrzała się jej uważnie. – Przy twojej cerze mogłabyś włożyć coś w żywszym kolorze, ale mama mówi, że wciąż jeszcze jesteśmy tutaj zbyt krótko. Lecz może... – Chwyciła bladozieloną poduszkę z pobliskiego fotela i przyłożyła Mirandzie do twarzy – Hm... – Zamierzasz mnie całkowicie odmienić? – Przytrzymaj ją – poleciła przyjaciółka i cofnęła się o kilka kroków. – Au! – krzyknęła w sposób całkiem niestosowny dla damy, uderzywszy się o stół. – Tak, tak... – wymruczała i chcąc utrzymać równowagę, złapała za poręcz sofy. – To jest doskonałe. – Czy mam pójść na bal w poduszce? – Miranda obejrzała się krytycznie. – Nie. To ty włożysz moją zieloną suknię. Powinnyśmy zaraz zanieść ją Annie. – A co ty na siebie włożysz? – Och, cokolwiek. – Olivia lekceważąco machnęła ręką. – Najlepiej coś różowego. Mężczyźni przepadają za różowym. Mówili mi, że w różowym stroju wyglądam jak kandyzowany owoc. – Podobało ci się to? – Mirandę podobny komplement przejąłby wstrętem. – Nie martwię się tym, co daje mi przewagę. Ale ty potrzebujesz zupełnie innych atutów. Miranda dopiła herbatę, wstała i wygładziła miękki muślin codziennej sukni. – Powinnam przymierzyć twoją suknię, żeby Annie mogła ją dopasować. A poza tym musiała napisać pewien list. Turner zręcznymi palcami zawiązywał halsztuk. Uznał, że jego talent do inwektyw rozwinął się znacznie bardziej, niż mógł przypuszczać. Pomstował na całe mnóstwo rzeczy, odkąd wczesnym wieczorem otrzymał list od Mirandy. Najbardziej jednak przeklinał siebie i swoje poczucie honoru. Nie powinien iść na bal do Worthingtona, to był szczyt głupoty. Nie mógł jednak złamać obietnicy danej tej smarkuli, nawet jeśli powinien to zrobić dla jej własnego dobra. Do wszystkich diabłów! Tego mu tylko brakowało! Spojrzał ponownie na list. Obiecał z nią zatańczyć, gdyby zabrakło innych partnerów. Będzie ich miała tylu, że nie uda jej się od nich opędzić. Z pewnością zostanie królową balu! Natomiast on powinien rozejrzeć się wśród młodych wdówek. Wtedy Miranda bez trudu zrozumie, gdzie się kierują jego zainteresowania, i zda sobie sprawę, że powinna poszukać sobie kogoś innego. Skrzywił się. Myśl, że wyrządzi jej przykrość, wytrąciła go z równowagi. Do licha, lubi tę smarkulę. Zawsze ją lubił. Nie, nie będzie jej psuł zabawy. A

przynajmniej postara się tego nie zrobić. No i pogodzi się z nią. Królowa balu, powtórzył w myśli, gdy wysiadał z powozu i zbierał się, żeby sprostać temu, co z pewnością okaże się najbardziej przykrym wieczorem w jego życiu. Królowa... balu... a niech to licho! Olivia spostrzegła Turnera, gdy tylko wszedł. – Spójrz – trąciła łokciem Mirandę. – Mój brat już tu jest. – Naprawdę? – Mirandzie zaparło dech. – Bardzo dawno go już nie widziałam. – Olivia zmarszczyła czoło. – Ty chyba też? Miranda w roztargnieniu skinęła głową i wyciągnęła szyję, usiłując wyłowić go wzrokiem z tłumu. – Tam stoi, rozmawia z Duncanem Abbottem. Ciekawa jestem, o czym. Abbott bardzo dobrze się orientuje w polityce. – Naprawdę? – Tak. Bardzo bym chciała z nim podyskutować, ale on chyba nie życzyłby sobie rozmawiać o polityce z kobietą. Co za szkoda. Miranda chciała jej przytaknąć, gdy Olivia znowu zmarszczyła czoło, mówiąc z irytacją: – A teraz rozprawia o czymś z lordem Westholme'em. – Olivio, przecież wolno mu rozmawiać z kim chce – mitygowała ją, mimo że sama czuła rosnącą irytację, widząc, że Turner wcale nie zamierza ku nim podejść. – Wiem, ale powinien przywitać się z nami. Przecież jesteśmy krewnymi. – Tylko ty. – Nie bądź głupia. Ty takie należysz do rodziny. – Usta Olivii ułożyły się ze zdumienia w kształt litery „O". – No spójrz tylko, poszedł w przeciwnym kierunku! – Z kim teraz konwersuje? Nie znam tego dżentelmena. – To książę Ashbourne. Przystojny, czyż nie? Podobno bawił z żoną za granicą. Zdaje się, że są sobie bardzo oddani. Miranda uznała za dobry znak, że przynajmniej jedno z małżeństw wśród socjety jest szczęśliwe. Tyle że Turner z pewnością nie poprosi jej o rękę, jeśli nie pofatygował się nawet, żeby ją przywitać. – Pozwoli pani, lady Olivio, to chyba mój taniec? Zbliżył się do nich przystojny młodzieniec, którego nazwiska żadna z nich nie potrafiła sobie przypomnieć. – Ależ oczywiście – powiedziała pośpiesznie Olivia. – To takie niemądre z mojej strony, że zapomniałam! – Chyba pójdę po lemoniadę – oznajmiła z uśmiechem Miranda. Wiedziała, że Olivia czuje się niezręcznie, kiedy zostawia ją samą.

– Idź, idź. Olivia wypłynęła na parkiet, a Miranda zaczęła się rozglądać za lokajem, który nalewał lemoniadę. Jak zawsze miała karnet zapełniony mniej więcej w połowie. Gdzież się podziewał Turner? Obiecał z nią zatańczyć. Cóż z niego za okropny człowiek! Dziwne, ale ulżyło jej, gdy naurągała mu w duchu, mimo iż w gruncie rzeczy wcale na to nie zasługiwał. Nie zdążyła znaleźć lokaja, gdy poczuła, że mocna, męska dłoń spoczęła na jej ramieniu. Czyżby to Turner? Odwróciła się gwałtownie, lecz ku swemu rozczarowaniu ujrzała mężczyznę, którego rysy ledwo pamiętała. – Czy panna Cheever? Miranda potwierdziła. – Mogę prosić panią do tańca? – Oczywiście, ale chyba nie zostaliśmy sobie przedstawieni. – Och, proszę mi wybaczyć. Jestem Westholme. Lord Westholme? Czy to nie z nim Turner rozmawiał chwilę wcześniej? Miranda uśmiechnęła się do niego mile, chociaż nie było jej wcale wesoło. Nigdy nie wierzyła w zbiegi okoliczności. Lord Westholme okazał się znakomitym tancerzem. Kiedy muzyka zamilkła, ukłonił się elegancko i odprowadził ją na bok. – Dziękuję za miły taniec – powiedziała z wdziękiem. – To ja winienem podziękować, panno Cheever. Może wkrótce dane nam będzie zatańczyć powtórnie? Miranda zauważyła, że lord Westholme odprowadził ją w miejsce, skąd było akurat najdalej do lemoniady. Kłamała, kiedy mówiła Olivii, że chce się napić, ale teraz naprawdę umierała z pragnienia. Będzie się musiała przepychać przez tłum. Westchnęła. Jednak ledwie zdążyła zrobić kilka kroków, gdy podszedł do niej kolejny atrakcyjny młodzieniec. Rozpoznała go natychmiast. Był to biegły w kwestiach polityki pan Abbott, z którym Turner rozmawiał kilka minut temu. W kilka chwil później znalazła się znów na parkiecie. I była coraz bardziej zirytowana. Nie mogła nic zarzucić swoim partnerom – jeśli Turner uznał za konieczne zapewnić jej tancerzy, to przynajmniej wybrał przystojnych i dobrze wychowanych – ale gdy dostrzegła, że zmierza ku niej książę Ashborne, wycofała się pośpiesznie. Czy Turner sądził, że ona nie ma ani krztyny godności? A może uważał, że doceni jego machinacje? To było upokarzające. A jeszcze gorsza okazała się myśl, że prosił tych mężczyzn, by z nią zatańczyli, bo nie chciało mu się pofatygować samemu. Poczuła łzy pod powiekami. Nie mogła się rozpłakać na sali balowej wobec całego towarzystwa, dlatego ukryła się w pustym korytarzu. Wsparła się o ścianę i gwałtownie zaczerpnęła tchu. Turner ją odrzucił – nie była to drobna przykrość, lecz dotkliwy cios. Jak pchnięcie sztyletem. Jak pocisk. I

to celnie wymierzony. Podczas wszystkich tych lat, kiedy uważał ją za dziecko, było inaczej. Wtedy mogła się przynajmniej pocieszać, że Turner nie wie, co traci. Ale teraz dokładnie wiedział i nie dbał o nią ani trochę. Nie mogła stać w korytarzu przez całą noc, ale nie miała ochoty wracać na salę balową. Wyszła więc do ogrodu – niedużego, ale ładnego i rozplanowanego z gustem. Usiadła na kamiennej ławce naprzeciw domu. Przez francuskie okna widać było tańczących. Wpatrywała się w nich przez chwilę. Pociągnęła nosem i zdjęła jedną z rękawiczek, żeby go wytrzeć. Królestwo za chusteczkę! Westchnęła. Może po powrocie do domu udawać chorą? Spróbowała zakaszleć. A może naprawdę coś jest nie tak z jej zdrowiem? Nie. To bezsensowne, żeby miała tu przesiedzieć cały bal! Wręcz przeciwnie, powinna być towarzyska i ujmująca. Nie tędy droga. A wtedy dostrzegła kogoś o złotych włosach. Oczywiście. To był Turner, nikt inny. Właśnie teraz, gdy ona siedzi tu samotnie i użala się nad sobą, wyszedł do ogrodu. A koło niego szła kobieta. Ścisnęło ją w gardle. Czy los niczego jej dzisiaj nie oszczędzi? Z zapartym tchem skuliła się na ławce, żeby skrył ją cień. Kim była ta dama? Miranda widziała ją już przedtem. Jakaś lady, podobno wdowa, bajecznie bogata i niezależna. Wcale nie wyglądała na wdowę. Prawdę mówiąc, była chyba niewiele starsza od niej. Nadstawiła uszu, żeby usłyszeć, o czym rozmawiają, lecz dolatywały do niej tylko strzępki rozmowy. W pewnej chwili, gdy kobieta powiedziała coś, co zabrzmiało jak: „Nie jestem pewna", Turner pochylił się i pocałował ją. Otrzymała cios prosto w serce. Kobieta wyszeptała coś niezrozumiale i wróciła do sali. Turner pozostał w ogrodzie. Patrzył na księżyc. Miranda miała ochotę wrzasnąć, żeby sobie poszedł. Wpadła w pułapkę. Nie mogła się ruszyć, dopóki on nie odejdzie, a najbardziej na świecie pragnęła już tylko wrócić do domu i rzucić się na łóżko. I nigdy nigdzie nie wychodzić. Nie miała jednak wyjścia. Skuliła się więc jeszcze bardziej, usiłując pozostać niezauważona. Nagle Turner odwrócił głowę w jej kierunku. Niech to licho! Usłyszał ją! Podszedł ku niej z oczami przymrużonymi ze złości. Potem zamknął je całkiem i powoli pokiwał głową. – Do licha, Mirando – westchnął z rezygnacją – proszę, powiedz, że to nie ty! A wszystko szło mu już tak dobrze! Unikał spotkania z Mirandą i zdołał sprawić, że przedstawiono go uroczej wdowie Bidwell, ledwie

dwudziestotrzyletniej. W dodatku szampan też był wcale niezły. Najwyraźniej los przestał mu sprzyjać. Miranda! Siedziała na ławce i gapiła się na niego. Pewnie widziała, jak całował się z wdową. Dobry Boże! – To nie ja. Usiłowała odpowiedzieć z godnością, ale jej zdławiony głos sprawił mu przykrość. Na chwilę przymknął oczy. Przecież nie powinno jej tu być! Nie spodziewał się, że wpadnie w takie tarapaty. Czyż wszystko nie mogło być choć trochę prostsze? – Skąd się tu wzięłaś? – Chciałam odetchnąć świeżym powietrzem. – Szpiegowałaś mnie? – Masz o sobie zbyt wysokie mniemanie. To poniżej mojej godności. Następnym razem uważniej przeszukaj ogród przed schadzką. – Trudno mi uwierzyć, że twoja obecność tutaj nie ma nic wspólnego z moją osobą. – Zastanów się, przecież gdybym szła za tobą, nie mogłabym siąść na tej ławce tak, żebyś mnie nie zauważył! Zignorował jej słowa, głównie dlatego, że były słuszne. Jak zwykle. Przejechał ręką po włosach i szarpnął za nie, jakby chciał w ten sposób okiełznać swoją złość. – Uważaj, bo je sobie powyrywasz – powiedziała całkiem spokojnym tonem. Zirytowało go to. Nabrał tchu i zacisnął pięści: – O co ci chodzi? – O co mi chodzi?! – powtórzyła, zrywając się na nogi. – Jak śmiesz! Ignorujesz mnie od tygodnia i traktujesz niczym śmieć, który trzeba zamieść pod dywan. Według ciebie nie mam ani odrobiny dumy i zgodzę się tańczyć z każdym, którego o to poprosisz. Jesteś bezwzględny, samolubny i niezdolny do... Zasłonił jej usta ręką. – Na miłość boską, ciszej! W zeszłym tygodniu stało się coś złego. Po tym wszystkim nie powinnaś, upierać się, żebym dotrzymał obietnicy i pojawił się na dzisiejszym balu. – Ale to zrobiłeś – wyszeptała. – Przyszedłeś na bal. – Przyszedłem – żachnął się – bo szukam sobie kochanki. Nie żony! Zachwiała się, a potem patrzyła m u w oczy tak długo, aż pomyślał, że chce go przewiercić wzrokiem na wskroś. I wreszcie cichym, zbolałym głosem powiedziała: – Nie będę cię już lubić. – Drżał jej podbródek, gdy ciągnęła: – Pozwól, że sobie pójdę. Muszę wrócić na bal. Mam w karnecie kilku partnerów i nie chcę urazić żadnego z nich.

Patrzył za nią, gdy oddalała się pełnym godności krokiem. Zerknął na tłum kłębiący się w sali balowej. A potem odszedł. 20 czerwca 1819 Zobaczyłam ponownie tę wdowę, kiedy wróciłam do sali balowej. Spytałam Olivię, kim ona jest, i usłyszałam, że to Katherine Bidwell, hrabina Pembleton. Wyszła za lorda Pembletona, kiedy miał blisko sześćdziesiąt lat, i szybko urodziła mu syna. Lord zmarł wkrótce potem, a ona rozporządza całą jego fortuną aż do pełnoletności chłopca. Sprytna kobieta. Cóż za niezależność! Chyba nie zamierza powtórnie wychodzić za mąż, co na pewno bardzo odpowiada Turnerowi. Musiałam z nim zatańczyć. Lady Rudland upierała się przy tym. A potem – jakby ten wieczór nie mógł skończyć się gorzej – rozpłynęła się nad moją nagłą popularnością. Tańczył ze mną książę Ashboume! Coś podobnego! Rzecz jasna jest żonaty. I w dodatku bardzo szczęśliwy w małżeństwie, ale nigdy dotąd nie zwracał uwagi na młode dziewczęta. Lady Rudland była tak przejęta i dumna ze mnie, że o mało się nie rozpłakałam. Wróciłam już do domu i głowię się, jaką chorobę wymyślić, żebym nie musiała się stąd ruszać przez kilka dni. Może nawet przez cały tydzień, jeśli mi się powiedzie. A najbardziej boli mnie to, że lady Pembleton nawet nie uchodzi za piękność. Nie znaczy to, że przykro na nią spojrzeć, ale nie można jej nazwać diamentem pierwszej wody. Ma pospolite, brązowe włosy i takie same oczy. Całkiem jak ja.

Rozdział 9 Miranda spędziła następny tydzień na udawaniu, że czyta greckie tragedie. Nie potrafiła się skupić na tyle, by rzeczywiście zagłębić się w lekturze, ale gdy rzuciła na nie tu i ówdzie okiem, zrozumiała, że wybrała książki o tematyce odpowiadającej jej nastrojowi. Przy komediach pewnie zaczęłaby płakać, a gdyby to był jakiś romans, padłaby trupem na miejscu. Olivia, która nigdy nie słynęła z delikatności i lubiła wtrącać się do cudzych spraw, wychodziła wprost z siebie, żeby dowiedzieć się, dlaczego przyjaciółka pogrążona jest w smutku. A kiedy nie zamęczała jej pytaniami, usiłowała ją jakoś rozbawić. Podczas jednej z tych prób uraczyła Mirandę opowieścią o pewnej hrabinie, która zabroniła mężowi wstępu do domu, póki nie zgodził się jej kupić czterech miniaturowych pudelków. Naraz do drzwi zastukała lady Rudland. – Dobrze, że obydwie tu jesteście! – zawołała, zaglądając do pokoju. – Olivio, nie siedź w ten sposób, to nieodpowiednie. Olivia posłusznie zmieniła pozę, nim zapytała: – O co chodzi, mamo? – Lady Chester zaprasza nas w przyszłym tygodniu do swego wiejskiego domu. – Kto to? – spytała Miranda, odkładając zaczytany tom Ajschylosa. – To nasza kuzynka – wyjaśniła Olivia. – Trzeciego czy czwartego stopnia, nie mogę sobie przypomnieć. – Drugiego – poprawiła ją matka. – Przyjęłam jej zaproszenie. Niegrzecznie byłoby odmawiać tak bliskiej krewnej. – Czy Turner też pojedzie? – spytała Olivia. Miranda w duchu serdecznie podziękowała przyjaciółce za pytanie, którego ona nie ośmieliłaby się zadać. – Nawet powinien. Zbyt długo już wykręcał się od rodzinnych obowiązków – odparła lady Rudland z nietypową dla niej stanowczością. – A jeśli nie zechce, będzie miał ze mną do czynienia. – Co za straszliwa groźba – mruknęła ze śmiertelnie poważną miną Olivia. – Nie rozumiem, co się z nim dzieje. – Lady Rudland pokiwała głową. – Zupełnie jakby nas unikał. Nie nas, pomyślała smutno Miranda, tylko mnie. Turner tupał ze zniecierpliwienia nogą, czekając, aż jego rodzina zejdzie na

dół. Chyba po raz piętnasty tego ranka zapragnął być bardziej podobny do innych mężczyzn z towarzystwa. Większość z nich traktowała matki jak powietrze albo lekceważąco. W jakiś dziwny, niewytłumaczalny sposób rodzicielce udało się wymóc jego zgodę na to przeklęte, całotygodniowe party, w którym, oczywiście, miała też brać udział Miranda. Coraz mocniej przekonywał się o tym, że jest idiotą. I to idiotą, na którego zawziął się zły los, bo gdy tylko matka pojawiła się w holu, oznajmiła: – Musisz pojechać z Mirandą. – Czy uważasz, to za stosowne, mamo? – mruknął w odpowiedzi. – Chyba nie zamierzasz jej uwodzić? – spytała z irytacją. Niech to diabli! – Oczywiście, że nie. Po prostu chodzi mi o jej reputację. Co ludzie powiedzą, jeśli będziemy jechać tym samym powozem? Wszyscy wiedzą, że ostatnio sporo ze sobą przestawaliśmy. – I wszyscy uważają was za coś w rodzaju rodzeństwa. Zatrzymamy się zresztą w pewnej odległości od Chester Park, aby się zamienić miejscami. Wszystkim powiemy, że przyjechałeś razem z ojcem. To żaden problem. Poza tym ojciec i ja musimy pomówić w cztery oczy z Olivią. – Co znowu zmalowała? – Nazwała Georgiane Elster głupią gęsią. – Ależ Georgiana naprawdę jest głupią gęsią. – Tylko że Olivia powiedziała jej to prosto w oczy! – Postąpiła nieroztropnie, ale nie zrobiła nic takiego, co wymagałoby dwugodzinnej reprymendy. – To nie wszystko. Turner westchnął. Matka postawiła na swoim. Dwie godziny w towarzystwie Mirandy! Czym sobie zasłużył na taką torturę? – Nazwała sir Roberta Kenta przerośniętym gronostajem! – Jak sądzę, także powiedziała mu to prosto w oczy? Lady Rudland potwierdziła. W tym momencie Miranda wkroczyła do holu. Miała na sobie jasnobłękitny strój podróżny. Uśmiechnęła się spokojnie. – Dzień dobry, Mirando – przywitała ją lady Rudland i zaraz dodała: – Pojedziesz razem z Turnerem. – Mam z nim jechać?! – Miranda omal się nie zakrztusiła przy tych słowach. Musiała zasłonić usta, udając, że kaszle, co sprawiło Turnerowi satysfakcję, chociaż godną raczej niedorostka. – Tak. Lord Rudland i ja musimy pomówić z Olivią. Zachowuje się ostatnio nieodpowiednio. Na schodach rozległ się jęk. Wszyscy zwrócili głowy ku Olivii.

– Czy to konieczne, mamo? Nie chciałam zrobić nic złego! Nigdy nie nazwałabym lady Finchcoombe starą wiedźmą, gdybym wiedziała, że jej to powtórzą! Lady Rudland zbladła. – Jak nazwałaś lady Finchcoombe? – Nie wiedziałaś o tym? – spytała niepewnym głosem Olivia. – Turnerze, Mirando, w drogę! Zobaczymy się na miejscu. Podeszli bez słowa do powozu. Turner podał Mirandzie rękę, żeby jej pomóc przy wsiadaniu. Przyjęła ją spokojnie. Za to Turnera przeszył drescz, gdy jej dotknął. Po chwili milczenia Miranda wyjąkała: – Mam nadzieję, że moja obecność nie sprawi panu przykrości, milordzie. Turner na wpół westchnął, na wpół jęknął w odpowiedzi. – To nie był mój pomysł – usiłowała się tłumaczyć. Usiadł naprzeciw niej. – Wiem. – Nie miałam pojęcia, że my... – Spojrzała ku niemu. – Rozumiesz chyba? – Rozumiem, matka stanowczo chciała odseparować Olivię. – A więc wierzysz mi? Westchnął i wyjrzał przez okno. Powóz ruszył. – Nie uważam cię za kłamczuchę. – Może i nie, ale wyglądałeś na wściekłego, kiedy pomagałeś mi wsiąść. – Byłem wściekły na los, nie na ciebie. – To już lepiej – odparła chłodno. – W takim razie pozwól, że coś poczytam. Zabrałam ze sobą książkę. Turner odczekał jakieś pół minuty. – Co czytasz? – spytał. Miranda zesztywniała, a potem odłożyła książkę ruchem tak powolnym i niechętnym, jakby spełniała wyjątkowo przykry obowiązek. – Ajschylos? Przygnębiająca lektura. – Pasuje do mojego nastroju. – Czy to miał być docinek? – Zmień ten protekcjonalny ton. W tych okolicznościach jest doprawdy nie na miejscu. – A cóż to właściwie miało znaczyć? – spytał zaskoczony. – To, że po tym wszystkim, co... zaszło między nami, nic nie usprawiedliwia równie wyniosłych manier. – Cóż za długie, kwieciste zdanie! Miranda zamiast odpowiedzieć, spojrzała na niego z pogardą. A kiedy sięgnęła znów po książkę, zasłoniła się nią całkowicie. Turner się uśmiechnął i rozparł na siedzeniu. Dziwne, ale bawiło go to.

Spokojne dziewczęta zawsze są najbardziej interesujące, Miranda bez specjalnych starań przyciągała uwagę żywą inteligencją. Droczenie się z nią było znakomitą rozrywką. I nie wątpił, że mimo dąsów ta utarczka dała jej równie wiele satysfakcji, co jemu. Tak, ten wyjazd może okazać się przyjemniejszy, niż się spodziewał. Musiał ją tylko wciągnąć w rozmowę i nie patrzeć na jej usta, które tak mu się podobały. Nie powinien o nich myśleć. Nie, trzeba tylko zacząć rozmowę. Jedną z tych, które kiedyś ich bawiły, nim wdepnęli w tę całą kabałę. Żal mu było przyjaźni z Mirandą. Może podczas podróży uda mu się jakoś załagodzić sytuację? – Co czytasz? – Ajschylosa. Przecież już pytałeś. – Spojrzała na niego z rozdrażnieniem. – Ale którą tragedię? Ku jego rozbawieniu musiała spojrzeć na okładkę, nim odpowiedziała: – Eumenidy. Turner się skrzywił. – Nie lubisz jej? – spytała. – Chyba nie. Och, te wszystkie rozszalałe niewiasty! Wolałbym porządną awanturniczą powieść. – Ja lubię rozszalałe niewiasty. – Pewnie potrafisz je zrozumieć? Proszę cię, nie zgrzytaj tak zębami. Wizyta u dentysty nie jest niczym miłym, zapewniam. Zrobiła taką minę, że mógł się tylko roześmiać. – Och, nie bierz tak sobie wszystkiego do serca! – Przepraszam, milordzie – mruknęła, nadal patrząc na niego ze złością. A potem usiłowała dygnąć pokornie. W pędzącym powozie! Turner wybuchnął gromkim śmiechem. – Och, Mirando – jęknął, wycierając załzawione oczy. – Ależ z ciebie ziółko! Kiedy wreszcie ochłonął, patrzyła na niego jak na wariata. Przez chwilę się zastanawiał, czy nie wykrzywić się straszliwie i nie zawyć, żeby potwierdzić jej podejrzenia, lecz w końcu poprzestał na szerokim uśmiechu. – Zupełnie cię nie rozumiem. – Pokiwała głową. Nic nie powiedział, bo nie życzył sobie wcale poważnej, rzeczowej rozmowy. Miranda znów skryła nos w książce. Turner po pięciu minutach spytał: – Czy to trudna lektura? Miranda powoli uniosła wzrok znad tekstu Ajschylosa i spojrzała na niego lodowato. – O co ci chodzi? – Może jest tam dużo trudnych słów? Patrzyła na niego w milczeniu. – Ciągle czytasz jedną i tę samą stronę.

Z gniewnym pomrukiem odwróciła kartkę. – To po angielsku czy po grecku? – Przepraszam? – No bo jeśli po grecku, to by wyjaśniało twoje tempo. Rozchyliła wargi. – Albo raczej jego brak. – Potrafię czytać po grecku. – Imponujące osiągnięcie. Miranda zacisnęła palce na okładce tak mocno, że aż jej zbielały kostki. – Dziękuję za komplement. Turner jednak nie dał jej spokoju. – Przyznasz, że to niezwykłe jak na kobietę. Tym razem postanowiła go zignorować. – Olivia nie umie czytać po grecku – dodał. – Olivia nie ma ojca, który przez całe życie nie robił nic innego, jak tylko studiował grekę. – Miranda powiedziała to, nie podnosząc oczu znad książki. Usiłowała skoncentrować się na lekturze, lecz pogubiła się w treści, nie dokończywszy poprzedniej strony. Przesuwała więc palcem po tekście, udając tylko, że czyta. Nie mogła wrócić do przerwanego fragmentu, bo Turner zaraz by to zauważył. Nie zmartwiła się tym zresztą, bo i tak nie potrafiłaby kontynuować lektury, skoro ciągle na nią patrzył spod przymrużonych powiek. Robiło się jej na przemian zimno i gorąco. Był wprost niemożliwy! Mimo że nie miał zamiaru jej uwodzić, robił wszystko, jakby właśnie tak było. – Masz doprawdy szczególny talent. Miranda zagryzła wargi. – Jaki? – Potrafisz czytać, nie poruszając oczami. Policzyła do trzech, nim zdobyła się na odpowiedź. – Niektórzy ludzie nie powinni poruszać językiem, kiedy inni czytają. – Punkt dla ciebie! Wiedziałem, że całkiem nie straciłaś dowcipu. Wbiła paznokcie w skórzane siedzenie. Jeden, dwa, trzy... Trzeba liczyć dalej. Cztery, pięć, sześć... W ten sposób zdoła się opanować dopiero gdzieś przy pięćdziesięciu! Turner spostrzegł, że głowa Mirandy porusza się regularnie w jakimś osobliwym rytmie. Zaciekawiło go to. – Co robisz? Osiemnaście, dziewiętnaście... Czego on chce? – Co robisz? Dwadzieścia.

– Stajesz się nieznośny. – Jestem tylko wytrwały. Myślę, że właśnie ty powinnaś docenić tę cechę. – Jeśli już musisz wiedzieć – odparła zjadliwie – to liczę, żeby się opanować. – Aż drżę na samą myśl – mruknął po chwili. – Co byś mi powiedziała, gdybyś nie zaczęła liczyć. – Tracę cierpliwość! – Niemożliwe! – wykrzyknął, udając niedowierzanie. Miranda wróciła do lektury, usiłując nie zwracać na niego uwagi. – Przestań się znęcać nad tą nieszczęsną książką. Obydwoje wiemy, że jej wcale nie czytasz. – Zostaw mnie w spokoju! – wybuchnęła. – Do jakiej liczby doszłaś? Mówiłaś, że liczysz w myśli, żeby się uspokoić. – Nie wiem. Do dwudziestu. Do trzydziestu. Przestałam liczyć po twojej czwartej zniewadze. – I zdołałaś mimo to dojść do trzydziestu? Kłamiesz, Mirando. Myślę, że nie straciłaś cierpliwości. – Właśnie że straciłam! – Nie sądzę. – A masz! – Rzuciła w niego książką. Trafiła prosto w skroń. – Au! – Nie zachowuj się jak dziecko! – Nie zachowuj się jak wiedźma! – Nie prowokuj mnie! – Wcale cię nie prowokuję! – Och, Turnerze! Dosyć tego! – W porządku – odparł z irytacją, pocierając skroń. – Prowokowałem cię, ale nie robiłbym tego, gdybyś mnie nie ignorowała. – Wybacz, ale to był twój pomysł. – Co ci strzeliło do głowy? – A kto unikał mnie zawzięcie przez ostatnie dwa tygodnie? Nawet z matką się nie widywałeś, żeby tylko mnie nie spotkać! – Nieprawda! – Spróbuj to powiedzieć swojej matce! – Mirando, chciałbym, żebyśmy pozostali przyjaciółmi. Pokręciła głową. – To niemożliwe. – Dlaczego? – Nie możesz mieć dwóch rzeczy naraz – ciągnęła, usiłując zachować spokój. – Nie możesz całować się ze mną, a potem chcieć, żebyśmy nadal byli przyjaciółmi. Nie możesz upokarzać mnie w taki sposób, jak u Worthingtona, a

potem twierdzić, że mnie lubisz. – Możemy zapomnieć o tym, co się zdarzyło. Uznać to za zamknięty rozdział, jeśli nie ze względu na naszą przyjaźń, to na moją rodzinę. – A możesz zapomnieć absolutnie o wszystkim? – spytała. – Bo ja nie! – Na pewno możesz – odparł nieco zbyt szybko. – Brak mi twojej zręczności w wyszukiwaniu wykrętów, a może i twojej płytkości – dodała z goryczą. – Wcale nie jestem płytki, Mirando – odparował – tylko rozsądny. Któreś z nas musi wykazać się rozsądkiem. Chciała zdobyć się na jakąś bezlitosną ripostę, która rzuciłaby go na kolana, odebrała mu mowę, zmieniła w pożałowania godną, drżącą galaretę. Zamiast tego zamilkła. Czuła, jak łzy napływają jej do oczu. A że nawet nie była pewna, czy potrafi spojrzeć na niego z prawdziwą nienawiścią, zaczęła wyglądać przez okno. Liczyła budynki przesuwające się za szybą. Z całego serca pragnęła znaleźć się gdziekolwiek indziej. I być kimś innym. To właśnie było najgorsze, bo przez całe życie, mimo że miała ładniejszą, bogatszą i bardziej ustosunkowaną przyjaciółkę, Miranda nigdy nie chciała być kimś innym niż tylko sobą. Turner robił już w swoim życiu rzeczy, z których wcale nie był dumny. Upił się i wymiotował potem na cenny dywan; grał o pieniądze, kiedy ich nie miał. A raz nawet, pędząc nieostrożnie na koniu, okulawił go na cały tydzień. Nigdy jednak nie odczuł tak dotkliwie swojego upadku, jak wtedy, gdy patrzył na profil Mirandy, ostentacyjnie odwróconej ku oknu. Nie chciała go widzieć. Nie odzywał się przez dłuższą chwilę. Znajdowali się poza Londynem. Na peryferiach nie było już tylu budynków. Wreszcie wjechali pomiędzy pola. Nie spojrzała na niego ani razu. Czekał. Wreszcie nie mógł dłużej ścierpieć perspektywy kolejnej godziny milczenia. Nie mógł również zrozumieć, co ono właściwie znaczyło. – Nie chciałem cię obrazić, Mirando – zaczął spokojnie – ale wiem, kiedy robię coś źle. Żartowanie z tobą było złym pomysłem. Nie odwróciła się. – Dlaczego? Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Co ty sobie myślisz? Nie dbasz o swoją reputację? Jeśli ktoś się dowie, co zrobiliśmy, stracisz ją raz na zawsze. – Albo będziesz musiał się ze mną ożenić – odparła z ironią. – Nie mam takiego zamiaru. Wiesz o tym. – Zaklął pod nosem. O Boże, jak to fatalnie zabrzmiało! – Nic chcę się żenić z nikim – wyjaśnił.

– Wiem, że – rzuciła w odpowiedzi, uniesiona gniewem – że... – I urwała, zatykając sobie usta. – Co wiesz? Znów spojrzała w okno. – Że nie chcesz mnie zrozumieć. Ani wysłuchać. Pełen pogardy ton ukłuł go do żywego. – Nie złość się. Nie do twarzy ci z tym. Odwróciła się gwałtownie. – A niby co mam robić? I jaka mam być wobec ciebie? – Wdzięczna? Turner miał zuchwały wyraz twarzy. – Mogłem cię przecież uwieść, dobrze wiesz. Nie miałbym z tym problemu. Ale tego nie zrobiłem. Odsunęła się od niego, oddychając ciężko. A kiedy się odezwała, jej głos zabrzmiał głucho. – Jesteś wstrętny. – Mówię tylko prawdę. Wiesz, dlaczego się powstrzymałem? Dlaczego nie zdarłem z ciebie koszuli i nie wziąłem cię siłą na tej sofie? Wiedział, że postępuje bezwzględnie, że jest – istotnie – wstrętny, ale nie mógł się pohamować. Do diaska, musiała wreszcie pojąć, kim naprawdę był i co mógł uczynić, a czego nigdy nie zrobi. Postąpił jak człowiek honoru, a ona nie jest mu nawet wdzięczna? – No to ci powiem! – wysyczał. – Bo cię szanuję! I jeszcze coś... – Urwał i zaklął. A ona spojrzała na niego zuchwale, prowokująco, jakby chciała powiedzieć: „Nawet nie wiesz, co to znaczy". W tym właśnie tkwił cały szkopuł. Nie wiedział. W dodatku o mało nie wyjawił, jak bardzo jej wtedy pragnął. Gdyby to się nie działo w domu jego rodziców, z pewnością nic by go nie powstrzymało. Nie powinna o tym wiedzieć. Nie chciał, żeby dzięki temu zyskała nad nim przewagę. – Wierz mi albo nie – wymamrotał bardziej do siebie niż do niej – ale nie chciałem rujnować twojej przyszłości. – O swoją przyszłość sama się zatroszczę – odparła gniewnie. – Wiem, co robię. – Masz ledwie dwadzieścia lat! – Parsknął wzgardliwie. – A zdaje ci się, że zjadłaś wszystkie rozumy. Ja w twoim wieku również tak uważałem. Turner usiłował zignorować poczucie winy. Nie wiedział nawet, dlaczego go właściwie nęka. W sumie wszystko to było śmiechu warte. Przecież nie powinien czuć się winny dlatego, że nie odebrał jej dziewictwa! – Kiedyś mi za to podziękujesz – bąknął.

Spojrzała na niego zdumiona. – Mówisz zupełnie jak twoja matka. – Stajesz się nieznośna. – Bo traktujesz mnie jak dziecko, chociaż dobrze wiesz, że już jestem kobietą. Poczucie winy wzrosło jeszcze bardziej. – Mogę sama decydować o sobie – rzuciła wyzywająco. – Z pewnością nie! – W oczach Turnera pojawił się niebezpieczny błysk. – Gdyby tak było, nie pozwoliłabyś mi, żebym ściągnął z ciebie koszulę i całował twoje piersi. Zaczerwieniła się. – Nie próbuj mi wmawiać, że to tylko moja wina – wykrzyknęła oskarżycielsko. Przymknął oczy i przejechał po włosach obydwiema dłońmi, świadomy, że robi coś bardzo głupiego. – Oczywiście, że nie. Proszę, zapomnij, że to powiedziałem. – Równie dobrze mógłbyś chcieć, żebym zapomniała o twoich pocałunkach – odparła głosem wyzutym z wszelkich emocji. – Owszem. – Dojrzał w jej oczach coś, czego nigdy przedtem nie widział. Jakby umarła w niej dusza. – O Boże, Mirando, nie patrz tak! – Nie rób tego, nie rób tamtego! – wybuchnęła. – Zapomnij o tym, zapomnij o tamtym! Zdecyduj się wreszcie, bo nie wiem, czego chcesz. – Jestem o dziewięć lat starszy od ciebie – powiedział groźnie. – Nie próbuj się wynosić nade mnie. – Przepraszam, wasza wysokość! – Przestań, Mirando! Na jej twarzy nagle odmalowała się cała gama emocji. – Przestań mi mówić, co mam robić! Jeszcze nie zrozumiałeś, że chciałam, żebyś mnie pocałował? Że chciałam, żebyś mnie pragnął? Wiesz, że tak właśnie było! Nie jestem na tyle naiwna, żebyś mi wmówił, że tego nie czułeś! Turner mógł jedynie wpatrywać się w nią. – Nie wiesz, co mówisz – szepnął. – Właśnie, że wiem! – Oczy Mirandy rozbłysły, dłonie zacisnęły się w pięści. I Turner nagle poczuł, że jest to moment, od którego wszystko zależy. Domyślał się, co teraz powie Miranda. Znał też swoją odpowiedź. To nie mogło się dobrze skończyć. – Wiem doskonale, co mówię – zawołała. – Pragnę cię. I tyle! Turner zdrętwiał. Serce waliło mu jak młotem. Nie mógł pozwolić, żeby to dłużej trwało. – Mirando, tobie się tylko tak zdaje – odparł pośpiesznie. – Nigdy jeszcze nikogo nie całowałaś i...

– Nie próbuj mi prawić morałów – syknęła, mierząc go wzrokiem. – Wiem, czego pragnę. Ciebie. Turner z trudem chwytał powietrze. Wszystkie grzechy zostaną mu wybaczone za to, co teraz powie. – Wcale mnie nie pragniesz. To tylko zadurzenie. – Niech cię diabli! – wybuchnęła. – Jesteś ślepy, głuchy i niemy? To nie zadurzenie, ty głupcze! Ja cię kocham! Zawsze cię kochałam! Odkąd cię po raz pierwszy spotkałam dziesięć lat temu! Przez cały ten czas! O Boże. – I nie wmawiaj mi, że to dziecinada, bo wcale tak nie jest. Może z początku, owszem, ale dziś już nie! Turner siedział bez słowa, jak ostatni idiota, i nie odrywał od niej wzroku. – Znam własne uczucia. Kocham cię. I jeśli masz choć odrobinę przyzwoitości, to powiedz coś wreszcie. Ja powiedziałam już wszystko, a milczenia nie zniosę. Mógłbyś chociaż mrugnąć okiem! Nie był w stanie zrobić nawet i tego.

Rozdział 10 Dwa dni później Turner nadal był oszołomiony. Miranda nie próbowała z nim rozmawiać ani nie szukała okazji do spotkania. Czasem widziała go tylko, jak jej się przyglądał z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Wiedziała, że zaskoczyła go tym wyznaniem. Nie miał nawet na tyle przytomności umysłu, żeby odwrócić wzrok, gdy ich spojrzenia się krzyżowały. Wpatrywał się w nią przez chwilę, a dopiero potem mrugał oczami i kierował je gdzie indziej. Wciąż miała nadzieję, że chociaż skinie jej głową. Tyle tylko, że przez cały weekend starali się schodzić sobie z oczu. Jeśli Turner wybrał się na przejażdżkę, to Miranda – do oranżerii. Kiedy zaś spacerowała po ogrodzie, Turner grał akurat w karty. Bardzo to było uprzejme i rozsądne. I – jak Miranda niejeden raz stwierdziła – rozdzierało jej serce. Nie widywali się nawet podczas posiłków. Lady Chester szczyciła się swoimi talentami swatki, ale że nikomu nie wpadło do głowy, że Turner i Miranda mogą mieć się ku sobie, nie sadzała ich obok siebie przy stole. Turnera nieustannie otaczał rój młodych ślicznotek, a Miranda niejeden raz znalazła się w towarzystwie posiwiałych wdowców – przypuszczała, że lady Chester nie szacuje wysoko jej szans na zdobycie odpowiedniego męża. Olivii zawsze asystowali trzej przystojni i zamożni młodzieńcy – jeden siedział po jej lewej stronie, drugi po prawej, a trzeci naprzeciwko. Miranda nasłuchała się zaś sporo o domowych sposobach leczenia podagry. Lady Chester szansę na kojarzenie się par upatrywała głównie w pewnej grze, jaką było organizowane co roku poszukiwanie skarbu. Zaproszeni musieli go szukać parami. A że niemal wszyscy zainteresowani byli małżeństwem lub dyskretnym romansem (zależało to oczywiście od ich matrymonialnego statusu), każda para składała się z mężczyzny i kobiety. Lady Chester wypisywała na karteczkach nazwiska i wrzucała je potem do torebek – osobno dla kobiet, osobno dla mężczyzn. Właśnie teraz zanurzyła dłoń w jednej z nich. Miranda poczuła, że robi się jej słabo. – Sir Anthony Waldove i... – Lady sięgnęła do drugiej z torebek. – Lady Rudland. Miranda odetchnęła z ulgą. Dopiero teraz do niej dotarło, że wstrzymała oddech. Z jednej strony pragnęła znaleźć się w jednej parze z Turnerem, a z drugiej – chciała tego uniknąć.

– Biedna mama! – szepnęła jej do ucha Olivia. – Anthony Waldove jest taki ślamazarny! Będzie musiała wziąć wszystko na siebie. – Ciszej, bo nic nie słyszę! – mruknęła Miranda, kładąc jej palec na ustach. – Pan William Pitzhug i... panna Charlotte Gladdish. – Z kim chciałabyś być w parze? – zapytała Olivia. Miranda wzruszyła ramionami. W końcu nieważne, czy będzie to Turner, czy nie. – Lord Turner i... Serce w niej zamarło. – Lady Olivia Bevelstoke. Nadzwyczajne! Od pięciu lat urządzamy tę zabawę, a nigdy jeszcze się nam nie zdarzyła para rodzeństwa! Miranda odetchnęła. Sama nie wiedziała, czy jej ulżyło, czy też doznała rozczarowania. Olivia nie miała takich wątpliwości. – Okropność! Jest tu tylu młodzieńców, a ja musiałam wylosować brata! Kiedyż trafi mi się jakaś sposobność do spaceru sam na sam z dżentelmenem? Co za szkoda! – Mogło być gorzej – zauważyła rzeczowo Miranda. – Nie wszyscy z nich są... hm... prawdziwymi dżentelmenami. Z Turnerem masz przynajmniej pewność, że nie zacznie się do ciebie dobierać. – Niewielka pociecha. – Ależ Livvy... – Cicho! Kogo wylosuje lord Westholme? – Lord Westholme... i panna Miranda Cheever! – Och, ty szczęściaro! Miranda ponownie wzruszyła ramionami. – Nie wydziwiaj! – zgorszyła się Olivia. – Czyż on nie jest cudowny? Dałabym sobie rękę uciąć, żeby tylko został moim partnerem! A może byśmy się zamieniły? Nie zabrania się tego. No i w końcu lubisz przecież Turnera. Aż za bardzo, pomyślała smętnie Miranda. – No, jak będzie? Zgoda? Chyba że Westholme wpadł w oko i tobie? – Gdzież tam – Miranda starała się, żeby w jej głosie nie można było wyczuć konsternacji. – No, to już! – mruknęła w podnieceniu Olivia. Nie wiedziała, czy skorzystać z okazji, czy może raczej ukryć się we własnym pokoju lub garderobie. Nie mogła się wykręcić, bo Olivia od razu zapytałaby, dlaczego nie chce być w parze z Turnerem. Co powinna jej powiedzieć? „Właśnie się przyznałam twojemu bratu, że go kocham, i boję się, że mnie znienawidzi. Nie chcę się znaleźć z nim sam na sam, bo mógłby mnie zacząć uwodzić?" albo: „Boję się, bo to ja mogłabym zacząć go uwodzić?!"

Już sama myśl o tym była śmieszna, choć ją skłaniała raczej do płaczu. Olivia patrzyła na nią wyczekująco. Ćwiczyła to spojrzenie, odkąd skończyła trzy lata. Miranda pojęła, że choćby oponowała z całych sił, to i tak znajdzie się w parze z Turnerem. Co wcale nie oznaczało, że Olivia była zepsuta. Po prostu wszelkie wysiłki Mirandy, aby ukryć niezręczną sytuację, udaremniłoby bezwzględne wypytywanie. W końcu przyznałaby się do wszystkiego. A wtedy musiałaby uciec na wieś. Albo przynajmniej wleźć pod łóżko. Na cały tydzień. Westchnęła więc tylko i skinęła głową. Olivia porwała ją w ramiona. – Dziękuję! – Mam nadzieję, że Turner nie będzie zły – zauważyła ostrożnie Miranda. – Ależ skąd. Pewnie na kolanach podziękuje losowi, że nie musi spędzić ze mną całego popołudnia. Uważa, że jestem nieznośną smarkulą. – Gdzież tam. – Właśnie, że tak! Ciągle mi powtarza, że powinnam brać przykład z ciebie. – Naprawdę? – Miranda oniemiała ze zdumienia. Uwagę Olivii przyciągnęła jednak lady Chester, która skończyła właśnie losowanie par. Mężczyźni podchodzili kolejno do swoich partnerek. – Zamieniłam się z Mirandą! – wykrzyknęła Olivia, kiedy zbliżył się do niej Turner. – Chyba nie masz nic przeciwko temu? – Oczywiście, że nie – odparł, lecz Miranda nie dałaby złamanego grosza za jego szczerość. Ale cóż miał powiedzieć? Lord Westholme zjawił się tuż po nim. I choć był człowiekiem dobrze wychowanym, nie udało mu się całkowicie ukryć satysfakcji z zamiany. Turner nic nie powiedział. Olivia spojrzała z niepokojem na Mirandę, która udała, że tego nie widzi. – Oto pierwsza wskazówka – oznajmiła lady Chester. – Proszę, niech panowie podejdą i wezmą koperty. Turner i lord Westholme wyszli na środek pokoju i niebawem powrócili, niosąc białe koperty ze sztywnego papieru. – Otwórzmy naszą, kiedy już wyjdziemy – poprosiła Olivia Westholme'a, uśmiechając się figlarnie do Turnera i Mirandy. – Nie chcę, żeby ktoś podsłuchiwał, jak będziemy się naradzać. Inni gracze najwyraźniej wpadli na ten sam pomysł, bo chwilę później wokół Turnera i Mirandy zrobiło się dziwnie pusto. – To nie ja chciałam się zamienić. Olivia mnie prosiła – powiedziała pośpiesznie Miranda. Turner spojrzał na nią z powątpiewaniem. – To nie ja! – powtórzyła. – Livvy interesuje się Westholme'em. Powiedziała też, że uważasz ją za nieznośną smarkulę.

– Bo nią jest. Miranda się z nim zgadzała, ale mimo to dodała: – Ona nie wiedziała, że żadne z nas tego nie chce. – Ale ty nie musiałaś godzić się na zamianę – wytknął jej. – Jak mogłabym to uzasadnić? – spytała zirytowana, bo Turner nie wydawał się specjalnie przygnębiony obrotem sytuacji. – Jak miałam jej wyjaśnić, że nie powinniśmy znaleźć się w jednej parze? Nie odpowiedział. Przypuszczała, że nie potrafił znaleźć rozsądnego rozwiązania. Obrócił się i wyszedł pełnym godności krokiem. Miranda przez chwilę patrzyła na niego, a potem, gdy stało się oczywiste, że ani myśli na nią czekać, pobiegła za nim, wołając: – Turnerze, poczekaj! Zatrzymał się zniecierpliwiony. Kiedy go goniła, miał znudzoną, zirytowaną minę. – O co ci chodzi? – wycedził. Starała się, jak mogła, powściągnąć złość. – Czy nie moglibyśmy przynajmniej traktować się uprzejmie? – Staram się to robić. – W takim razie niezbyt ci się to udaje. – Mam fatalny humor – powiedział złośliwie. A potem burknął: – I to z wielu powodów. Miranda poczerwieniała. – Otwórz to w końcu – mruknęła. Podał jej kopertę. Rozerwała ją szarpnięciem. W środku znalazła kartkę, na której napisano: Następną wskazówkę znajdziecie w pobliżu małych słoneczek. Podniosła wzrok znad notatki. Nawet na nią nie patrzył! Po prostu spoglądał gdzieś przed siebie, zupełnie jakby myślami był całkiem gdzie indziej. – Oranżeria! – oznajmiła takim tonem, jakby jej było obojętne, czy ją słyszy, czy nie. – Pomarańcze zawsze wydawały mi się małymi cząsteczkami słońca. Kiwnął głową i wskazał kierunek ruchem tak nieuprzejmym i lekceważącym, że miała ochotę zgrzytnąć zębami. Bez słowa ruszyła ku oranżerii. Czy w ogóle obchodziło go odnalezienie tego zakichanego skarbu? Jeśli nie, to ona go do tego zmusi! Szczyciła się swoją inteligencją, wskazówki nie mogły być trudne do odgadnięcia. Za jakąś godzinę znajdą się z powrotem każde w swoim pokoju. I rzeczywiście pod drzewkiem pomarańczowym zastali cały stosik kopert. Turner sięgnął po jedną z nich i podał jej. Miranda rozdarła kopertę w takiej samej ciszy, jak poprzednią. Przeczytała kartę i wręczyła ją Turnerowi. Tekst głosił: Rzymianie pomogą wam znaleźć następną.

Jeśli Turnera irytowało, że się nie odzywała, to tego nie okazywał. Złożył kartkę i spojrzał na nią z miną znudzoną, a zarazem wyczekującą. – Będą pod łukiem – stwierdziła trzeźwo. – Rzymianie jako pierwsi zastosowali go w architekturze. W parku jest kilka takich budowli. W dziesięć minut później znaleźli kolejną kopertę. – Czy wiesz, ile ich będzie? – spytał. Było to pierwsze zdanie, jakie wypowiedział, a znaczyło tylko tyle, że chciał się jej wreszcie pozbyć. Miranda ze złością rozerwała kopertę. Starała się zachować spokój. Siląc się na obojętną minę, przeczytała: Na następną wskazówkę musicie urządzić łowy. – Pewnie coś związanego z polowaniem – odezwał się Turner. – Chcesz zapolować? – Miranda uniosła brwi. – Nie bądź nieznośna. Zbyła go rozdrażnionym mruknięciem: – O jakiś kwadrans drogi stąd znajdziemy domek myśliwski. – Skąd wiesz? – Spacerowałam trochę po parku. – Pewnie wtedy, gdy ja siedziałem w domu? Nie zaprzeczyła. Turner rozejrzał się naokoło. – Jak sądzisz – spytał – czy lady Chester wysłałaby nas tak daleko od domu? – Jak dotąd nie popełniałam pomyłek. – Istotnie – wzruszył ramionami. – W takim razie prowadź. Po mozolnym marszu przez las Turner spojrzał nieufnie na mroczniejące niebo. – Zanosi się na deszcz. Miranda uniosła głowę. Miał rację. – Co zamierzasz zrobić? – W tej chwili? – Nie, w przyszłym tygodniu! Oczywiście że w tej chwili, ty idioto! – Idioto? – Turner się uśmiechnął. – Czuję się urażony. – Dlaczego nagle zrobiłeś się taki miły? – spytała podejrzliwie. – Czyżbym był miły? – mruknął. Poczuła się upokorzona. – Och, Mirando – dodał tonem pełnym wyższości. – A może ja lubię być dla ciebie miły? – Chyba nie. – Chyba tak. Ale czasem mi to utrudniasz. – Może – odparła równie arogancko – niedługo zacznie padać i powinniśmy się stąd zbierać. Huk gromu zagłuszył jej ostatnie słowa.

– Masz słuszność. – Turner popatrzył na niebo, krzywiąc się przy tym. – Dokąd mamy bliżej, do domku myśliwskiego czy do domu? – Do domku. – No to się pośpieszmy. Nie chcę, żeby nas w lesie zaskoczyła burza z piorunami. Miranda musiała się z nim zgodzić. Przyśpieszyła więc kroku. Zdołali ujść ledwie parę metrów, nim spadły pierwsze krople deszczu. Po chwili lało jak z cebra. Turner chwycił ją za rękę i zaczęli biec. Po co ten pośpiech, zastanawiała się, skoro i tak całkowicie przemokli? Kilka minut później dotarli do dwuizbowego domku. Turner szarpnął za klamkę, ale drzwi nawet nie drgnęły. – Do licha! – mruknął. – Zamknięte? – spytała Miranda, szczękając zębami. Przytaknął. – Co teraz będzie? Turner uderzył ramieniem w drzwi. Miranda przygryzła wargę i próbowała otworzyć okno. Bez skutku. Turner jeszcze raz zaatakował drzwi. Miranda obiegła domek naokoło i próbowała unieść drugie okno. Drgnęło. W tejże chwili usłyszała, że Turner sforsował drzwi. Początkowo chciała wejść przez okno, potem jednak je opuściła. Turner zdobył się na ogromny wysiłek. Powinna to docenić i pozwolić mu zająć się wszystkim. – Mirando! – Tu jestem! – zawołała. Potem wpadła do domku i zatrzasnęła za sobą drzwi. – Co tam, u diabła, robiłaś?! Szczerze pożałowała, że nie weszła oknem. – Po prostu rozglądałam się wokoło. Czy uszkodziłeś drzwi? – Trochę, zamek trzasnął. – Zraniłeś się w ramię? – Nie. – Ściągnął z siebie mokry płaszcz i powiesił go na kołku, wbitym w ścianę. – Zdejmij to z siebie. Wskazał na jej wdzianko. Miranda pokręciła głową. Spojrzał na nią ze zniecierpliwieniem. – Nie czas teraz na skromność. – W każdej chwili ktoś tu może wejść. – Wątpię. Wszyscy pewnie siedzą w gabinecie lorda Chestera, patrząc na jego trofea myśliwskie. Zapomniała, jak namiętnym myśliwym był mąż lady Chester! Rozejrzała się po izdebce. Nie dostrzegła niczego, czym mogłaby się okryć. Nikt nawet nie

pomyśli, żeby się tu zapuszczać, a sądząc z tego, co było widać przez okno, ulewa trwała w najlepsze. – Chyba nie jesteś jedną z tych dam, które bardziej sobie cenią skromność niż zdrowie. – Na pewno nie. – Miranda powiesiła swoje wdzianko obok jego płaszcza. – Potrafisz rozpalić ogień? – Jeśli mam suche drewno. – Musi tu być, w końcu to domek myśliwski. Chyba wszyscy mężczyźni chcą się ogrzać podczas polowania? – Po polowaniu – poprawił ją, rozglądając się za drewnem. – A większość z nich, wliczając w to lorda Chestera, jest, jak przypuszczam, przekonana, iż krótki marsz do domu opłaca się bardziej niż fatyga rozpalania tutaj ognia. Miranda patrzyła przez chwilę na jego krzątaninę, nim powiedziała: – Pójdę do drugiej izby i zobaczę, czy nie ma tam jakiejś suchej odzieży, w którą moglibyśmy się przebrać. – Dobry pomysł. – Turner popatrzył na nią. Mokra suknia przywarła ciasno do ciała Mirandy. Mógł przez nią dostrzec różową skórę. Jego własne ciało, przeraźliwie zziębnięte, zadziwiająco szybko teraz stało się gorące. Uderzył się w nogę, gdy uniósł wieko skrzyni w poszukiwaniu opału. Zaklął głośno. O Boże, czym sobie na to zasłużył? Nie potrafiłby wymyślić gorszej tortury, choć miał bardzo żywą wyobraźnię. – Znalazłam drewno! Wszedł do drugiej izdebki. – O, tam! – Wskazała na stos polan koło kominka. – Pewnie lord Chester grzeje się przy nim, kiedy tutaj bywa. Turner spojrzał na wielkie łoże, pełne kołder i puchatych poduszek. Skojarzyło mu się nieodparcie z całkiem innymi potrzebami lorda, niekoniecznie związanymi z korpulentną lady Chester. Zaczął układać drewno na palenisku. – Nie sądzisz, że powinniśmy raczej rozpalić ogień w tamtej izbie? – spytała Miranda, również patrząc na ogromne łóżko. – Z pewnością ten kominek był częściej używany. Zaniedbany komin może być zatkany. To niebezpieczne. Miranda mu przytaknęła. Spostrzegł, że ze wszystkich sił stara się nie zdradzić, jak nieswojo się czuje. Nadal rozglądała się za suchą odzieżą, podczas gdy on klęczał przy kominku. Znalazła tylko zniszczony koc. Okryła nim ramiona. – Czy to może kaszmir? Ironiczne pytanie ją zaskoczyło. Nie zauważyła, że na nią patrzył. Nie tylko ona czuła się niepewnie w tej sytuacji! Jego też to dotyczy. Przecież powiedziała mu, że go kocha. Po co, do diabła, to zrobiła? Czy nic nie wie o mężczyznach? Czy nie rozumie, że to mogło go przerazić?

Nie chciał tej miłości. Nie chciał odpowiedzialności. Był już raz żonaty, a jego uczucia zdruzgotano i unicestwiono. Nie chciał, żeby ktoś mu ofiarowywał swoją miłość. A zwłaszcza Miranda. – Okryj się jedną z kołder – rzucił obojętnie. – Będzie ci cieplej. Pokręciła głową. – Nie chcę robić bałaganu. Nikt nie powinien wiedzieć, że tutaj byliśmy. – Czy w takim razie mam się z tobą ożenić? – spytał cierpko. Zrobiła taką minę, że wybąkał jakieś przeprosiny. Poczuł wstręt do siebie. Przecież nie chciał robić jej przykrości, tylko... Do diabła, sam już nie wiedział, czego chce! W głowie mu się mąciło. Jedno było pewne, musiał trzymać ręce przy sobie. Zajął się kominkiem i mruknął z zadowolenia, gdy nikły płomyczek uniósł się wreszcie znad drewna. – Zrobione! – Dorzucił jakieś mniejsze drewienko do ognia. – Turnerze... – Ogień już płonie – wyjaśnił, trochę zaskoczony własnym podnieceniem, i się odwrócił. Nadal stała owinięta zniszczonym kocem. – Nie na wiele ci się przyda ten koc, przemókł doszczętnie od twojej sukni. – Nie mam wielkiego wyboru. – To zależy tylko od ciebie. Ja chcę się wysuszyć. – Jego palce powędrowały do guzików koszuli. – Chyba powinnam wyjść do drugiej izby – wyszeptała. Turner spostrzegł jednak, że nie ruszyła się z miejsca. Wzruszył ramionami i ściągnął z siebie koszulę. – Powinnam stąd wyjść – szepnęła ponownie. – No to idź – odparł z krzywym uśmiechem. Otworzyła usta, jakby chcąc coś powiedzieć, a potem je zamknęła. Wyglądała, jakby zamarła ze zgrozy. – Ja... – Urwała. – No, co? – Powinnam stąd pójść. – I wreszcie się wyniosła. Z pośpiechem. Pokiwał głową, kiedy jej już nie było. Och, te kobiety! Kto je zrozumie? Najpierw mówi, że go kocha. Potem, że chciała go uwieść. Potem unika go przez dwa dni, żeby teraz umierać ze strachu! Raz jeszcze pokiwał głową. Woda z jego włosów rozprysnęła się po całej izdebce. Okrył się jedną z kołder, stanął przed kominkiem i zaczął się nią wycierać. Trzeba było jednak osuszyć i dolną część ciała. Spojrzał z ukosa na drzwi. Miranda zamknęła je, wychodząc, a biorąc pod uwagę jej wstydliwość, nie weszłaby tu chyba bez pukania. Pośpiesznie ściągnął spodnie. Ogień ogrzał go niemal natychmiast. Jeszcze

raz spojrzał na drzwi. Żeby się zabezpieczyć, owinął kołdrę wokół pasa. Wyglądał w niej trochę jak w kilcie. Znów pomyślał o wyrazie twarzy Mirandy, kiedy opuszczała pokój. Dostrzegł wstyd, ale też coś zupełnie innego. Fascynację? Pożądanie? Co chciała naprawdę powiedzieć? Chyba coś innego niż: „Powinnam wyjść". A gdyby tak pójść do niej, ująć jej twarz w obie dłonie i szepnąć: „Powiedz mi to?" Co by wtedy zrobiła? 3 lipca 1819 O mało mu tego znów nie powiedziałam, ale myślę, że on wiedział, co miałam na myśli.

Rozdział 11 Tak go zaprzątały marzenia o tym, że dotyka jej ciała, że zupełnie zapomniał, iż Miranda siedzi w sąsiedniej izbie, trzęsąc się z zimna. Zdał sobie z tego sprawę dopiero wtedy, gdy w pomieszczeniu zrobiło się gorąco. Zaklął. Nawymyślał sobie od idiotów i podszedł do drzwi, które za sobą zamknęła. Zaklął ponownie, kiedy ją zobaczył, skuloną na podłodze. Potrząsnął nią wściekle. – Ty niemądra dziewczyno, chcesz się zaziębić na śmierć?! Spojrzała na niego, zaszokowana. Dopiero wtedy do niego dotarło, że prawie nic nie miał na sobie. Zaklął jeszcze raz, a potem z desperacją postawił ją na nogi. Oszołomienie Mirandy zniknęło, zaczęła mu się wyrywać. – Co robisz?! – krzyknęła. – Usiłuję przemówić ci do rozumu. – Dobrze mi tutaj – upierała się, mimo że drżała z zimna. – Nie mów głupstw. Chodź do ognia. Spojrzała na płomienie, buzujące na kominku w sąsiedniej izdebce. – Tylko pod warunkiem, że ty tu zostaniesz. – W porządku. – Byle się tylko ogrzała! Niezbyt delikatnie pchnął ją ku drzwiom. Miranda stanęła przy kominku i wyciągnęła ku niemu ręce z pomrukiem zadowolenia. Ten dźwięk ugodził Turnera w same trzewia. Odstąpił w tył i jak zahipnotyzowany patrzył na jasną, niemal przejrzystą skórę jej szyi. Znowu westchnęła z zadowoleniem, a potem się odwróciła, chcąc ogrzać plecy. Odskoczyła, przerażona jego bliskością. – Mówiłeś, że wyjdziesz – stwierdziła oskarżycielskim tonem. – Kłamałem. Nie byłem pewien, czy się osuszysz, jak należy. – Nie jestem dzieckiem. Spojrzał na jej piersi. Była w białej sukni, przez którą mógł dojrzeć ciemne obwódki sutków. – Istotnie, nie jesteś nim. Osłoniła piersi rękami. – Odwróć się, jeśli nie życzysz sobie, żebym na ciebie patrzył. Zrobiła tak, ale przedtem aż otworzyła usta, zdumiona jego zuchwalstwem. Turner długo wpatrywał się w jej plecy, wydały mu się równie piękne, jak wcześniej piersi. Skóra jej karku miała w sobie jakiś niewytłumaczalny czar. Kilka skręconych od wilgoci kosmyków wymknęło się z jej fryzury. Pachniała niczym

wilgotne płatki kwiatów i Turner całą siłą musiał się powstrzymywać, żeby nie przesunąć ręką wzdłuż jej ramienia. Nie, nie ramienia. Biodra. Albo nogi. Albo może... Zaczął szybciej oddychać. – Czy coś się stało? Nie odwróciła się w jego stronę, lecz jej głos zabrzmiał nerwowo. – Bynajmniej. Ogrzałaś się? – Och, tak. – Zadrżała jednak przy tych słowach. Turner wyciągnął rękę i rozpiął jej suknię. Miranda wydała jakiś nieartykułowany dźwięk. – Nigdy się należycie nie ogrzejesz, mając to na sobie. – Zaczął ściągać z niej suknię. – To jest doprawdy... bardzo zły pomysł. – Zapewne masz rację. – Przemoczona suknia osunęła się na ziemię. Miranda miała teraz na sobie tylko cienką dzienną koszulę, która przylgnęła do niej niczym druga skóra. Próbowała się osłonić, lecz najwyraźniej nie wiedziała, jak to zrobić. W końcu skrzyżowała ramiona. Zaraz potem zakryła dłonią miejsce u zbiegu ud. Potem zdała sobie sprawę, że stoi tyłem do Turnera i że nic nie osłania jej pośladków, więc założyła ręce na plecy. – Zechciej stąd wyjść – szepnęła ledwo dosłyszalnie. Turner miał zamiar tak zrobić. Wiedział, że powinien usłuchać tego wezwania. Nie mógł jednak oderwać oczu od przepięknych, kształtnych pośladków, zasłoniętych smukłymi rękami, które wciąż jeszcze drżały z zimna. Wymyślał sobie w duchu od durni, bo sam to wszystko zaczął, ściągając z niej mokrą suknię. – Zbliż się bardziej do ognia – zażądał. – Nie mogę. Musiałabym w niego wejść! Odejdź stąd! Cofnął się o krok. Jeszcze bardziej mu się podobała, kiedy była taka rozzłoszczona. – Wyjdź! Podszedł do drzwi i je zamknął. Miranda przez chwilę milczała, aż wreszcie odrzuciła koc na podłogę i przyklękła przed ogniem. Serce Turnera załomotało głośno. Był zdziwiony, że tego nie usłyszała. Miranda rozpuściła ciężkie od wilgoci włosy na plecy i susząc je powoli, przechylała głowę – to na jeden bok, to znów na drugi. Jęknął głucho. Obejrzała się gwałtownie. – Ty nędzniku! – Parsknęła, zapominając się na powrót okryć. – Nędzniku? – Zdumiało go to staroświeckie słowo. – Nędzniku, łotrze, diable wcielony i co tylko chcesz! – Czuję się winny.

– Gdybyś był dżentelmenem, wyszedłbyś stąd! – Ale ty mnie przecież kochasz – odparł, mimo że sam nie wiedział, dlaczego jej o tym przypomina. – To podłe z twojej strony, że tak mówisz. – Dlaczego? Spojrzała na niego ostro, zdumiona pytaniem. – Dlaczego cię kocham? Nie wiem. Z pewnością na to nie zasługujesz. – To prawda – zgodził się. – Nieważne zresztą. Myślę, że to uczucie już minęło – dodała, żeby ocalić zranioną dumę. – Masz rację. To było dziecinne zadurzenie. – Nie. I nie mogłabyś przestać mnie kochać tak szybko. Po co on to mówił? Może pragnął jej miłości? – Czego chcesz? – Ciebie. – Powiedział to ledwie dosłyszalnym szeptem, jakby z trudem się zmusił do wypowiedzenia na głos tego słowa. – Nie. Wcale mnie nie pragniesz – odparła. Była zdenerwowana. – Przecież sam tak mówiłeś. Cofnął się nieco. – Ależ pragnę cię. – Mówił prawdę. Pragnął jej bardziej, goręcej, silniej niż sam potrafił zrozumieć. Wykraczało to daleko poza proste pożądanie. To uczucie było niewytłumaczalne, ale też niezaprzeczalne. Zbliżył się do niej powoli. Stała w sztywnej pozie przed kominkiem, z rozchylonymi wargami. Wstrzymała oddech. – Co teraz zrobisz? – wyszeptała. – Coś całkiem oczywistego w tej sytuacji. I jednym płynnym ruchem porwał ją na ręce. Nie wyrywała mu się, jedynie westchnęła. Całą sobą czuła bijące od niego ciepło. Wargi Turnera powędrowały wzdłuż jej policzka, gdy kładł ją delikatnie na łóżku. Na moment przed tym, nim nakrył ją swoim ciałem, Miranda wiedziała tylko tyle, że kochała go od zawsze, że każde jej marzenie i każda myśl wiodły do tej właśnie chwili. Nie powiedział ani słowa, ale to nie miało znaczenia. Oczy błyszczały mu tak mocno. Musi mnie choć odrobinę kochać, pomyślała. I to wystarczyło, aby wszystko stało się możliwe, właściwe i doskonałe. Wyciągnęła rękę, chcąc dotknąć jego gęstych włosów. – Jakie miękkie – szepnęła. – Szkoda ich! Turner uniósł głowę i spojrzał na nią z rozbawieniem. – Czego szkoda? – Takich włosów dla mężczyzny! I tych długich rzęs. Kobiety dałyby się za nie zabić.

– Doprawdy? Czy ty także dałabyś się zabić za długie rzęsy? – Za twoje owszem. Pogładził ją po gołej nodze. Pokręciła głową. Nie mogła nic powiedzieć, bo na kilka sekund odebrało jej mowę. Oddech również. Przesunął jej dłonią po piersi. Wydała gardłowy pomruk. – Jakie to uczucie? – Cudowne. Wspaniałe. – I to już wszystko? Miranda z trudnością zaczerpnęła tchu, kiedy wodził palcem wokół jej sutka. Wreszcie wypowiedziała jedyne słowo, jakie wydało się jej właściwe. – Elektryzujące. Uśmiechnął się zaskoczony. – Elektryzujące?! Mogła jedynie skinąć głową. Czuła się tak, jakby stała na brzegu przepaści. Coś spychało ją w dół, ale wcale nie pragnęła, by ją uratowano. Chciała raczej, żeby i on spadł razem z nią. Turner bawił się jej uchem. Potem jego usta znalazły się we wgłębieniu poniżej jej ramienia, a zęby zwarły się na cienkiej tkaninie koszuli. – Co teraz czujesz? – spytał schrypniętym głosem. – Gorąco. – To jedno słowo dobrze oddawało to, co działo się z każdym centymetrem jej ciała. Jego dłoń wśliznęła się pod tkaninę i objęła pierś. – Och, Boże! – Miranda wygięła się w łuk. – Zdejmij tę przeklętą koszulę. – Nie mogę! – Ledwie zdołała to wydyszeć. – Owszem, jest ładna. Kupię ci ze sto takich. Ale jeśli jej teraz nie zdejmiesz, zostaną z niej strzępy. – I chcąc jej udowodnić, jak bardzo mu śpieszno, przytulił się do niej, żeby poczuła jego pobudzenie. – Nie mogę. Nie wiem dlaczego. Ale ty możesz zrobić wszystko. Uśmiechnął się ze zrozumieniem. – Nie jest to odpowiedź, jakiej oczekiwałem, ale zgadzam się na nią. Ukląkł nad nią i podciągał koszulę coraz wyżej, aż do piersi, a potem ściągnął ją z niej całkowicie przez głowę. Miranda poczuła chłód powietrza na gołej skórze, lecz nie protestowała. Wydawało się jej czymś absolutnie naturalnym, że jemu wolno na nią patrzeć i dotykać jej, gdzie tylko chce. Położyła dłoń na jego piersi. Musnęła końcami palców płaski, brązowy sutek. Turner drgnął.

– Czy to nieprzyjemne? – szepnęła z niepokojem. – Nie. Zrób tak jeszcze raz. Niby dziecko, zaciekawione nową zabawką, dotknęła drugiego sutka. Turner nakrył jej dłoń swoją, nie chcąc stracić nad sobą kontroli. Wpatrywał się w nią tak intensywnie, że walczyła z chęcią odwrócenia wzroku. Pragnęła dać mu do zrozumienia, że się nie boi. – Dotknij mnie – wyszeptała. – Nie chcę ci zrobić krzywdy. – Nie zrobisz, proszę. Przełamała jego opory. Jego ręce były teraz wszędzie. Szeptał jej imię. Każde dotknięcie, każdy odgłos rozpalały w niej prawdziwą pożogę. Chcąc zlikwidować ostatnią barierę między nimi, szarpnęła za kołdrę, którą się wcześniej opasał niby kiltem. Oniemiała na widok jego męskości, co go rozbawiło. Wsparł głowę o zagłębienie koło jej szyi. – Och, jesteś taki... – Duży? – Uśmiechnął się do niej. – To z twojej przyczyny, moja miła. – Och, niemożliwe! Przecież ja bym tego nie dokonała. Objął ją jeszcze mocniej, a potem szepnął wprost do ucha: – Będziemy się kochać. Kiwnęła głową bez słowa. – Będziesz moją. – Tak. Proszę. Wnikał w nią powoli, stopniowo, mając na względzie jej niedoświadczenie. Było to dla niego męczarnią, lecz potrafił się hamować. Bardziej niż czegokolwiek pragnął zagłębić się w nią gwałtownie. Ale nie chciał robić tego za pierwszym razem. – Turnerze... – szepnęła, a on zdał sobie wtedy sprawę, że na kilka sekund zamarł w bezruchu. Zacisnął zęby i wycofał się powoli, niemal do samego końca. Miranda wpiła palce w jego ramiona. – Nie zostawiaj mnie! – Nie zostawię, ale będzie cię bolało, Mirando. – Nie dbam o to. Wygięła się pod nim w łuk, powtarzając z jękiem jego imię. Oplotła go ramionami, wpijając spazmatycznie palce w jego plecy. – Proszę cię! Och, proszę! Proszę! Turner nie potrafił się pohamować. Miranda zesztywniała pod nim, a na jej twarzy dojrzał grymas bólu. – Przepraszam – powiedział szybko, próbując się nie poruszać. – Czy to bardzo bolało? Zacisnęła z całej siły powieki i pokręciła głową. Scałował łzy, które pojawiły

się w kącikach jej oczu. – Kłamiesz. – To było raczej... zaskakujące. – Teraz zrobię to lepiej. Przyrzekam. Wsparty na przedramieniu, żeby nie przytłaczać jej swoim ciężarem, zaczął się znów poruszać – powoli, pewnie, a każdy z tych ruchów wzmagał jego pragnienie. Każdy muskuł jego ciała był boleśnie napięty. Miranda... Musiał mieć pewność, że ją zadowoli. Drgnął. Lekkie jak piórko dotknięcie sprawiło, że jego samokontrola zaczęła słabnąć. Miranda poczuła, że coś targnęło jej biodrami z taką siłą, iż niemal uniosła się w powietrze. Jęknęła. Turner poruszał się coraz szybciej. Krzyknął, jego twarz niemalże wykrzywiła się z bólu. Wreszcie odetchnął głęboko i osunął się na nią. Leżeli spleceni ze sobą przez kilka minut. Mirandę cieszył jego ciężar i pełne satysfakcji znużenie, które odczuwała. Leniwym ruchem pogładziła jego włosy. Świat wokół nich mógłby teraz zniknąć. Lecz jak długo mogli tkwić w domku myśliwskim? W końcu ktoś zauważy ich nieobecność. – Jak się czujesz? – spytała. – A jak sądzisz? – odpowiedział z chłopięcym uśmiechem. – Mam nadzieję, że dobrze. Zsunął się z niej, wsparł na łokciu i uniósł jej podbródek dwoma palcami. – Owszem, dobrze. Uśmiechnęła się. Nie mogło być lepiej. – Nie boli cię? – spytał, lekko zaniepokojony. Uniosła się na łóżku, jakby pragnąc się o tym przekonać. – Może później będzie trochę gorzej. – Przekonasz się sama. Czyżby miał tyle doświadczenia z dziewicami? Przecież mówił, że Letycja była już w ciąży, kiedy się z nią żenił. Odepchnęła od siebie tę myśl. Nie powinna wspominać Letycji! Nie dzisiaj. Dla zmarłej żony Turnera nie było miejsca w ich łóżku. A potem pomyślała nagle o dzieciach. O roześmianych, jasnowłosych maleństwach z błękitnymi oczami, bardzo podobnych do ojca. Dziecko mogło co prawda odziedziczyć jej karnację, ale i tak w jej wyobraźni było co do joty Turnerem. Kiedy otworzyła oczy, dostrzegła, że Turner spogląda na nią i dotyka kącika jej warg. – O czym myślałaś? – spytał. – O niczym ważnym. Czy nadal pada?

– Nie wiem – odparł i wstał, żeby wyjrzeć przez okno. Miranda okryła nagie ciało pościelą. Jeśli deszcz ustał, muszą wracać. Może zauważono już, że ich nie ma? Mogą się wprawdzie usprawiedliwiać, że przemokli, lecz zabrzmi to fałszywie, jeżeli nie wrócą, gdy się tylko rozpogodzi. Turner zamknął okno i odwrócił się ku niej. Mirandzie wprost zaparło dech na widok jego urody. Oglądała nieraz w licznych książkach ojcowskich ryciny przedstawiające posągi i miała nawet miniaturową statuetkę florenckiego Dawida, lecz nic się nie mogło równać z mężczyzną, który stał przed nią. – Wciąż jeszcze pada – powiedział spokojnie – ale się przejaśnia. Powinniśmy tu posprzątać, tak żebyśmy byli gotowi do wyjścia. – Mógłbyś mi podać suknię? – Cóż za nieoczekiwany przypływ skromności – mruknął zdumiony. Może zachowała się dziwnie, zważywszy na to, co między nimi niedawno zaszło, lecz nie miała jeszcze dość odwagi, żeby nago wstać z łóżka w jego obecności. Wskazała mu ruchem głowy suknię, która nadal leżała na podłodze. Podniósł ją i podał Mirandzie. Miejscami materiał wciąż jeszcze był trochę wilgotny, ale nie tak mokry, by nie można było jej włożyć. Ubrała się prędko i wyrównała pościel na łóżku. Przez ten czas deszcz przeszedł w drobną mżawkę. – Nie sądzę, żebyśmy teraz bardzo zmokli – powiedziała, wystawiając rękę za okno. Turner przytaknął. W drodze do domu nie odezwał się ani słowem. Miranda także nie odważyła się przerwać milczenia. Co się teraz stanie? Czy Turner się z nią ożeni? Oczywiście, powinien tak zrobić. A jeśli był dżentelmenem, za jakiego zawsze go uważała, to nawet musi. Ale nikt nie wiedział, że utraciła niewinność. A on zbyt dobrze ją znał, by się obawiać, że będzie starała zmusić go do małżeństwa. Kwadrans później dotarli do Chester House. Turner zatrzymał się przed progiem i rzucił jej wymowne spojrzenie. – Dobrze się czujesz? – spytał przyciszonym głosem. Zamrugała ze zdziwienia. Dlaczego wciąż zadaje jej to samo pytanie? – Nie będziemy mogli o tym mówić, kiedy wejdziemy do środka – wyjaśnił. Przyznała mu rację, starając się zignorować przykre uczucie w dole brzucha. Turner odchrząknął i uniósł nieco głowę, jakby go uwierał zbyt ciasno zawiązany halsztuk. Potem chrząknął po raz drugi. I po raz trzeci. – Powiadomisz mnie chyba, gdybyśmy z pewnego powodu musieli działać szybko. Miranda jeszcze raz skinęła głową, próbując rozstrzygnąć, czy to stwierdzenie, czy pytanie. W końcu uznała, że i jedno, i drugie. Nie wiedziała jednak, czy to ma jakieś znaczenie. Turner nabrał głęboko tchu, nim oznajmił:

– Potrzeba mi trochę czasu, żeby się zastanowić. – Nad czym? – spytała odruchowo. Czyż wszystko nie powinno teraz być proste? Nad czym się tu jeszcze zastanawiać? – Głównie nade mną – odparł schrypniętym głosem. A może też jakby nieco roztargnionym. – Zobaczę się z tobą wkrótce i wszystko będzie, jak należy. Nie powinnaś się martwić. A wtedy Miranda, która miała już po dziurki w nosie czekania i aż ją mdliło od wszystkiego, co jest poprawne i przyzwoite, spytała prosto z mostu: – Masz zamiar się ze mną ożenić? Do diabła! Turner wyrażał się doprawdy bardzo mgliście! Wydawał się zaskoczony jej ostrym tonem, lecz odparł szorstko: – Oczywiście. A gdy Miranda daremnie czekała na radość, która powinna ją była teraz ogarnąć, dodał: – Ale nie należy się z tym śpieszyć, póki nie będzie to konieczne. Kiwnęła głowę i z trudem przełknęła ślinę. Dziecko. Chciał się z nią ożenić tylko ze względu na dziecko. A zrobi to, kiedy mu się będzie podobało. – Gdybyśmy teraz się pobrali, byłoby oczywiste, dlaczego musieliśmy wziąć ślub. – Dlaczego ty musiałeś – mruknęła pod nosem. – Słucham? – Nic ważnego – ucięła. Byłoby dla niej czymś bardzo upokarzającym, gdyby musiała powtórzyć swoje słowa. Wstydziła się tego, ze w ogóle je powiedziała. – Wejdźmy do domu – zaproponował. Skinęła głową. W tym była doprawdy bardzo dobra! Turner, dżentelmen jak zawsze, skłonił się i podał jej ramię. A potem wprowadził ją do salonu i zachowywał się tak, jakby nie miał absolutnie żadnych zmartwień. 3 lipca 1819 I po tym wszystkim nie odezwał się do mnie ani razu.

Rozdział 12 Gdy Turner następnego dnia znalazł się w domu, wycofał się do swego pokoju ze szklaneczką brandy i zamętem w głowie. Party u lady Chester miało się skończyć dopiero za kilka dni, lecz zmyślił jakąś historyjkę o niecierpiących zwłoki sprawach do załatwienia w Londynie i wyjechał wcześniej. On sam mógł się zachowywać, jakby nic nie zaszło, ale nie miał takiej pewności co do Mirandy. Ta dziewczyna nie umiała udawać. A ze względu na jej reputację wszystko musiało wyglądać całkiem normalnie. Żałował, że nie mógł jej wytłumaczyć, dlaczego zdecydował się wcześniej wyjechać. Nie sądził, żeby ją to uraziło; w końcu powiedział, że potrzebuje czasu do namysłu. Obiecał też, że się pobiorą. Z pewnością zrozumie, że potrzebuje kilku dni, żeby przemyśleć tę nieoczekiwaną sytuację. Nie opuszczała go świadomość, że zrobił rzecz odrażającą. Uwiódł młodą, niezamężną dziewczynę, którą w dodatku szczerze lubił i szanował. Kogoś, kogo wręcz ubóstwiała jego rodzina. Jak na mężczyznę, który nie chciał się żenić powtórnie, było to fatalne posunięcie. Usiadł ciężko w fotelu. Przypomniały mu się zasady, które wiele lat temu ustalił wraz z przyjaciółmi, kiedy po studiach w Oksfordzie zaczęli używać życia w kręgach londyńskiej socjety. Było ich tylko dwie: żadnych mężatek, chyba że mężowi w sposób oczywisty to nie przeszkadzało, a przede wszystkim żadnych niezamężnych panien. Nigdy, przenigdy nie uwodzić niewinnych dziewcząt. Nigdy! Pociągnął kolejny łyk brandy. Przecież, gdyby koniecznie potrzebował kobiecego towarzystwa, mógł przebierać do woli wśród odpowiedniejszych pań. Młode wdówki chętnie przyjmowały jego zaloty. Katherine byłaby idealną kochanką i nie musiałby się z nią żenić. Raz się już ożenił i okazało się to katastrofą. Śmiechu warte. Angielskie prawo daje mężowi absolutną władzę w małżeństwie. Tymczasem on nigdy nie czuł się tak bezradny jak wtedy, kiedy był żonaty. Letycja przeobraziła go w mężczyznę rozgoryczonego i bezwzględnego. Cóż ona z niego zrobiła, że tak się cieszył z jej śmierci? Kiedy kamerdyner wszedł do jego gabinetu, żeby niepewnym głosem oznajmić mu o wypadku żony, Turner nie poczuł nawet ulgi. Ulga byłaby przynajmniej uczuciem przyzwoitym. Nie, jego pierwszą myślą było: „Dzięki Bogu!" Czyż nie mógł potraktować jej śmierci bardziej miłosiernie? Albo choćby nie w sposób tak bezlitosny? Nieważne, że okazała się podła. Nieważne, jak często żałował, że się w ogóle ożenił.

A teraz? No cóż, nie chciał się żenić. Postanowił to sobie już wtedy, gdy martwe ciało Letycji wnoszono do domu. Przypieczętował swoją decyzję nad jej grobem. Miał już żonę. Drugiej nie chciał. W każdym zaś razie nie za szybko. Wygląda na to, że Letycji mimo wszystko nie udało się w nim zabić wszystkich dobrych cech. Oto siedzi teraz, rozmyślając nad małżeństwem z Mirandą. Wiedział, że jest uczciwą dziewczyną i że nigdy go nie zdradzi. Nie potrafiła być zawzięta! Przypomniał sobie, jak w księgarni uderzyła właściciela torebką po głowie. Teraz ma zostać jego żoną i będzie musiał pilnować, żeby nie wpadła w jakieś tarapaty. Zaklął i dolał sobie brandy. Nie miał najmniejszej ochoty czuwać nad nią. Chciał tylko spokoju. Czy żądał zbyt wiele? Nie miał ochoty troszczyć się o nikogo więcej prócz siebie samego. Chciał uchronić swoje uczucia przed kolejnym ciosem. Czy było to samolubstwo? Być może, lecz zasłużył sobie chyba na trochę samolubstwa po udręce życia z Letycją. Z drugiej strony małżeństwo miało swoje zalety. Przypomniała mu się Miranda. I jak się czuł, leżąc z nią w łóżku. W łóżku... O czym rozmyślał? Aha, o małżeństwie. Z Mirandą. I w końcu, dopijając ostatni łyk brandy, uznał, że lubi ją bardziej niż kogokolwiek innego, o wiele ciekawiej też mu się z nią rozmawiało niż z innymi damami. Gdyby już musiał się żenić, to właśnie z nią. Zdał sobie jednak sprawę, że nie ma w tym nic z romantycznych uniesień. Potrzebował trochę więcej czasu do namysłu. Może rano, kiedy się wyśpi, będzie mógł myśleć nieco trzeźwiej? Z westchnieniem odstawił szklaneczkę i wstał. Po chwili sięgnął po nią ponownie. Kolejna brandy będzie najwłaściwszym rozwiązaniem. Rano głowa pękała mu z bólu i nie był ani trochę lepiej usposobiony do przemyśleń. Oczywiście nadal zamierzał ożenić się z Mirandą – jeśli dżentelmen kompromituje damę, ponosi wszelkie konsekwencje. Nie cierpiał działać pod przymusem. Nieważne, że sam narobił sobie kłopotu. Musiał zyskać pewność, że dokładnie wszystko rozważył, ku własnej satysfakcji. I właśnie dlatego uznał list swojego przyjaciela Harry'ego Winthropa za zwiastun miłej odmiany. Harry zastanawiał się nad zakupem pewnej posiadłości w Kent. Czy Turner nie zechciałby go odwiedzić, obejrzeć majątku i powiedzieć, co o nim sądzi? Wyjechał godzinę później. Tylko na kilka dni. O Mirandzie miał zamiar pomyśleć po powrocie. Mirandy wcale nie zmartwiło, że Turner wyjechał z Chester House wcześniej od innych. Zrobiłaby tak samo, gdyby tylko mogła. Poza tym gdy go nie było, mogła sobie wszystko dokładnie przemyśleć. Postąpiła wbrew wszelkim regułom

wpajanym jej od dzieciństwa. Jeżeli nie wyjdzie za Turnera, straci reputację na zawsze. To wszystko prawda, lecz z dala od niego łatwiej jej było trzymać uczucia na wodzy. Po powrocie do Londynu spodziewała się odwiedzin Turnera w każdej chwili. Nie, wcale nie chciała zaciągać go do ołtarza, ale dżentelmen jest dżentelmenem, a dama damą. I jeśli do czegoś między nimi dojdzie, to zazwyczaj się pobierają. Turner wiedział o tym. No i obiecał, że się z nią ożeni. Z pewnością też pragnął tak zrobić. Intymne doznania głęboko ją poruszyły. On chyba musiał czuć coś podobnego. Niemożliwe, żeby nie przeżył ich zbliżenia równie intensywnie jak ona. Spytała lady Rudland, dokąd wyjechał Turner, starając się, żeby pytanie zabrzmiało całkiem naturalnie. Matka Olivii odparła, że nie ma najmniejszego pojęcia i wie tylko tyle, iż opuścił Londyn. Miranda zdołała jedynie powiedzieć: „Ach, rozumiem", nim pobiegła do swojego pokoju, żeby się bez świadków wypłakać. Szybko jednak wrodzony optymizm wziął górę. Uznała, że musiał wyjechać, bo go wezwano w jakiejś niecierpiącej zwłoki sprawie, związanej z jego interesami. A do Northumberland było daleko. Z pewnością zajmie mu to co najmniej tydzień. Minął jednak tydzień i Miranda zaczęła się niepokoić, a wkrótce martwić. Nie mogła pytać, gdzie się podziewa Turner, gdyż nikt w rodzinie Bevelstoke'ów nie wiedział, co ich łączyło. Miranda uchodziła zawsze za osobę bliską Olivii, a nie jemu, więc wzbudziłoby to podejrzenia. Nie mogła również wybrać się do jego majątku i rozmówić się z nim osobiście. Zrujnowałoby to całkowicie jej reputację. Teraz przynajmniej nikt poza nią nie wiedział, co się wydarzyło. Kiedy minął kolejny tydzień. Miranda uznała, że nie zniesie dłużej pobytu w Londynie. Oznajmiła Bevelstoke'om, że jej ojciec jest chory i dlatego musi natychmiast wracać do Cumberland, żeby się nim zaopiekować. Wszyscy szalenie się przejęli. Nękało ją poczucie winy, gdy lady Rudland nalegała, by pojechała tam ich powozem, w asyście dwóch służących i służącej. Nie mogła jednak dłużej pozostawać w Londynie. Okazałoby się to czymś zbyt bolesnym. Kilka dni później była już w domu. Ojciec zdziwił się nieco. Nie wiedział zbyt wiele o młodych dziewczętach, lecz żywił głębokie przeświadczenie, że wszystkie lubią przebywać w Londynie i bawić się na balach. Nie miał wszakże nic przeciwko jej decyzji, bo Miranda nigdy mu nie przeszkadzała. Najczęściej nie zdawał sobie nawet sprawy z jej obecności. Ograniczył się więc do poklepania jej po ramieniu i powrócił do swoich bezcennych manuskryptów. Miranda zaś niemal zdołała przekonać samą siebie, że cieszy się z powrotu. Że brakowało jej zieleni oraz czystego powietrza, spokojnego rytmu wiejskiego życia, wczesnego chodzenia spać i wstawania skoro świt. No, może tego ostatniego

nie tak bardzo, bo – nie mając nic do roboty – wstawała dopiero o dziewiątej, a wieczorem siedziała do późna w nocy, zapełniając gorliwie karty pamiętnika. Już na drugi dzień po jej powrocie nadszedł list od Olivii. Miranda otworzyła go z uśmiechem. Niecierpliwość przyjaciółki była wręcz wzruszająca. Nigdzie nie natrafiła jednak na wzmiankę o Turnerze, chociaż szukała jego imienia, nim jeszcze przeczytała całość. Niepewna, czy czuje z tego powodu ulgę, czy rozczarowanie, przeczytała list dokładnie. Olivia donosiła, że nudzi się bez niej w Londynie. Dopiero teraz odkryła, jak ją bawiły celne uwagi przyjaciółki. Kiedy Miranda dotarła do domu? Czy ojciec wyzdrowiał, a przynajmniej czy mu się polepszyło? Olivia trzykrotnie podkreśliła ostatnie zdanie. Miranda poczuła się nieswojo. Ojciec ślęczał w swoim gabinecie nad manuskryptami i ani razu nawet nie zakaszlał! Z westchnieniem uznała, że nie trzeba się przejmować wyrzutami sumienia. Włożyła list Olivii do sekretarzyka, myśląc, że kłamstwo nie zawsze musi być grzechem. Miała sporo na swoje usprawiedliwienie. W Londynie mogłaby jedynie siedzieć, czekać i mieć nadzieję, że Turner wreszcie się pojawi. Niestety, w domu mogła robić dokładnie to samo. Pewnego wieczoru zmusiła się do policzenia, ile razy wymieniła ostatnio jego imię w pamiętniku, i z najwyższym obrzydzeniem stwierdziła, że aż trzydzieści siedem. Doprawdy, powrót na wieś wcale nie sprawił, że stała się rozsądniejsza. A potem, gdy minęło półtora tygodnia, niespodziewanie odwiedziła ją Olivia. – Livvy, skąd się tu wzięłaś? – spytała ze zdumieniem, ujrzawszy ją w saloniku. – Czy ktoś zachorował? Czy stało się coś złego? – Gdzież tam – odparła z werwą Olivia. – Po prostu przyjechałam po ciebie. Jesteś potrzebna w Londynie. – Komu? – Mnie! – Olivia niemalże zaciągnęła ją do bawialni. – O Boże, jak mi tam źle bez ciebie! – Matka pozwoliła ci opuścić Londyn w połowie sezonu? Nie wierzę. – Niemal wyrzuciła mnie za drzwi. Po twoim wyjeździe zachowywałam się okropnie! Miranda uśmiechnęła się mimo woli. – Było aż tak źle? – Nie żartuję! Matka zawsze mówiła, że masz na mnie dobry wpływ, ale nie uświadamiałam sobie tego, dopóki nie wyjechałaś. – Olivia uśmiechnęła się z miną winowajczyni. – Nie potrafię powściągnąć mojego języka. – Nigdy nie potrafiłaś. – Miranda z uśmiechem siadła na sofie. – Napijesz się herbaty? – Owszem. Sama nie wiem, jak to się dzieje, że mam z tym tyle kłopotu. Przecież nawet połowa tego, co mówię, nie dorównuje temu, co mówisz ty! Masz

najbardziej cięty język w całym Londynie. – Ależ skąd. – Miranda zadzwoniła na służącą. – Och tak, nie zaprzeczaj. Zresztą dobrze o tym wiesz. A jednak nigdy nie wpadasz z tej przyczyny w kłopoty. To krańcowo niesprawiedliwe! – Po prostu mówię trochę ciszej od ciebie – odparła Miranda, próbując zachować poważną minę. – Masz rację – westchnęła Olivia. – Wiem, że tak jest, ale i tak mnie to złości! Masz przewrotne poczucie humoru. – Czyżby? – Ależ jak najbardziej! – Olivia parsknęła śmiechem. – Turner zawsze to powtarza. – Wrócił do Londynu? – spytała Miranda pozornie obojętnym tonem, nie zważając na ucisk w gardle. – Nie. Od dawna go nie widziałam. Siedzi gdzieś w hrabstwie Kent razem z przyjaciółmi. W Kent? Trudno znaleźć miejsce położone dalej od Cumberland! – Chyba bawi tam już dosyć długo? – Tak. I w dodatku pojechał z Harrym Winthropem, a on zawsze był niecnotą, jeśli wiesz, co mam na myśli. Miranda, niestety, wiedziała. – Z pewnością piją, łajdaczą się i tak dalej – ciągnęła Olivia. – No i nie obracają się wcale wśród przyzwoitych kobiet! Mirandzie znowu ścisnęło się gardło. Na samą myśl o Turnerze w towarzystwie innej kobiety poczuła gwałtowny ból, zwłaszcza teraz, kiedy już coś niecoś o tych sprawach wiedziała. A ona całe dnie spędza na wynajdywaniu mu usprawiedliwień! Pomyślała z goryczą, że to jej jedyna rozrywka. Nie przypuszczała jednak, że mógł gdzieś hulać z kobietami. Przecież wiedział, ile bólu sprawia zdrada. Jak mógł zrobić jej to samo, co Letycja jemu? Wcale jej nie pragnął. Ta prawda nagle objawiła się Mirandzie i ugodziła ją dotkliwie. Nie pragnął jej, choć ona nie mogła bez niego żyć. Nękało ją do głębi niemal fizyczne cierpienie. Całe szczęście, że Olivia przyglądała się cennej greckiej wazie, bo inaczej Mirandę zdradziłby wyraz twarzy. Wymruczała kilka niewyraźnych słów i odwróciła się do okna, udając, że wpatruje się w horyzont. – Pewnie się świetnie bawi – zdołała wybąkać. – Oczywiście, inaczej nie siedziałby tam tak długo. Mama zapewne już rozpacza. Powinna to robić wcześniej, ale zaprzątało jej bez reszty rozpaczanie nade mną. Nie będziesz miała nic przeciwko temu, żebym tu z tobą została? W Haverbreaks jest straszliwie pusto i nudno, kiedy nikogo nie ma w domu. – Ależ skąd, nie przeszkadzasz mi wcale. – Miranda stała przy oknie dłuższą

chwilę, zanim uznała, że nie wybuchnie płaczem, kiedy odwróci się ku Olivii. Ostatnio jej nastroje stały się nieprzewidywalne. – To dla mnie prawdziwa radość. Z ojcem czuję się taka samotna! – Rozumiem. A jak on się miewa? Mam nadzieję, że lepiej? – Ojciec? – Miranda była wdzięczna, że przerwało im nadejście służącej. Poleciła przynieść herbaty, nim wróciła do rozmowy z Olivią. – Dużo lepiej. – Powinnam wstąpić do niego i powinszować mu powrotu do zdrowia, a także przekazać pozdrowienia od mamy. – Och, nie. – Miranda przerwała jej pośpiesznie. – Ojciec nie znosi, kiedy się z nim mówi o jego chorobie. Jest strasznie drażliwy na tym punkcie. – Co za cudak – uznała Olivia, która nigdy nie była specjalnie subtelna w doborze słów. – A co mu dolega? – Jakaś specyficznie męska dolegliwość – zaimprowizowała Miranda, która tyle się nasłuchała o kobiecych przypadłościach, że uznała, iż zapewne istnieją także dolegliwości nękające jedynie mężczyzn. Jeśli zaś takich nie było, to Olivia i tak o tym nie wiedziała. Nie doceniła jednak nienasyconej ciekawości przyjaciółki. – Och, doprawdy? Cóż to może być? – Nie wypada mi mówić – powiedziała szybko Miranda, przepraszając w duchu ojca. – Byłoby to żenujące. – Ależ... – No i twoja matka zaczęłaby o mnie źle myśleć. To nie dla wrażliwych uszu. – Czy twoje są mniej wrażliwe od moich? Uszy Olivii może nie, ale cała reszta z pewnością tak, przemknęło przez myśl Mirandzie. – Ani słowa więcej na ten temat – ucięła stanowczo. – Reszty możesz się tylko domyślać. Olivia nadąsała się trochę, lecz w końcu dała za wygraną. – Kiedy wrócisz do domu? – spytała. – Przecież w nim jestem. – Ach wiem, to twój oficjalny dom, ale wszyscy Bevelstoke'owie bardzo za tobą tęsknią. No, kiedy wrócisz do Londynu? Miranda przygryzła dolną wargę. Na pewno nie wszyscy Bevelstoke'owie chcą ją zobaczyć. Jedyny członek tej rodziny, któremu powinno na tym najbardziej zależeć, tkwi gdzieś w Kent. Powrót do Londynu umożliwiłby jej jednak walkę o szczęście. Perspektywa smętnej bezczynności w Cumberland i popłakiwania nad pamiętnikiem nie była już tak kusząca. Rozgniewała się. – Jeśli już mam płakać, to wolę ze złości – mruknęła pod nosem. – Co mówiłaś?

– Że wracam do Londynu – odparła z determinacją. – Ojciec jest już na tyle zdrowy, że poradzi sobie beze mnie. – Wspaniale. Kiedy wyjeżdżamy? – Myślę, że za jakieś trzy dni. – Miranda nie była mimo wszystko tak zdeterminowana, aby zapomnieć o rozsądku. – Muszę się spakować, a ciebie z pewnością zmęczyła długa podróż. – Owszem, co nieco. Może powinnyśmy odczekać tydzień? Chyba że masz już dosyć wiejskiego życia? Bo ja nie miałabym nic przeciw krótkiemu odpoczynkowi od londyńskiego zgiełku. – Znakomicie – uznała Miranda. Turner mógł poczekać. Na pewno nie ożeni się od razu z kimś innym. A ona nabierze w tym czasie większej odwagi. – Pierwszorzędnie. Może wybierzemy się dziś na przejażdżkę? Mam chęć pogalopować po polach. – Chętnie. – Miranda zajęła się nalewaniem herbaty. – Myślę, że tydzień odpoczynku wystarczy ci w zupełności. Tydzień później Miranda przekonała się jednak, że nie może wrócić do Londynu. Jej okres, zazwyczaj bardzo regularny, nie nadszedł, choć powinien był pojawić się już parę dni przed przyjazdem Olivii. Początkowo łudziła się, że to zwykłe opóźnienie. Potem, wśród podniecenia wywołanego wizytą Olivii, zapomniała o wszystkim. Teraz jednak zwłoka wynosiła prawie dwa tygodnie. Miranda wychowywała się na wsi. Kiedy każdego ranka zaczęły ją nękać mdłości, wiedziała, co to znaczy. Boże święty, dziecko! Co robić? Powinna natychmiast pomówić z Turnerem. Nie chciała go zmuszać do małżeństwa z powodu utraty dziewictwa, ale tu chodziło o jego dziecko. Myśl o podróży do Londynu wydawała jej się jednak okropna. Ze wstrętem pomyślała, że musiałaby się uganiać za Turnerem. Błagać go i modlić się w duchu, by kiedyś zdołał ją w końcu pokochać. Nie, przynajmniej raz to właśnie on powinien przyjechać do niej! Ale czy to zrobi? Był dżentelmenem. Mógł jej nie kochać, ale nie wolno mu wykręcać się od obowiązku! Czyżby tak bardzo się pomyliła w jego ocenie? Miranda uśmiechnęła się niewesoło. A więc do tego doszło. Po tylu latach marzeń mogła zostać jego żoną, lecz jedynie z obowiązku. Położyła dłoń na brzuchu. To powinien być radosny moment, a tymczasem chciało jej się tylko płakać. Rozległo się głośne pukanie do drzwi. Miranda uniosła głowę. Była przerażona i milczała. – Otwórz, Mirando, przecież słyszę, że płaczesz! – nalegała Olivia. Miranda podeszła do drzwi. Nie będzie jej łatwo zachować to w sekrecie przed przyjaciółką, ale musi spróbować. Olivia jest bezgranicznie lojalna i nigdy jej

nie zdradzi. Ale to w końcu siostra Turnera. Gotowa zmusić go do podróży na północ z pistoletem przystawionym do głowy! Spojrzała w lustro. Łzy mogła wytrzeć, ale jak usprawiedliwi zaczerwienione powieki? Z najbardziej promiennym uśmiechem, na jaki było ją stać, otworzyła drzwi. Udało się jej zwieść Olivię ledwie przez chwilę. – O Boże, co ci się stało? – zawołała, obejmując ją. – Nic takiego. Zawsze o tej porze roku pieką mnie oczy. Olivia patrzyła na nią przez moment bez ruchu, a potem zatrzasnęła drzwi jednym energicznym ruchem stopy. – Jesteś bardzo blada! Miranda znów poczuła mdłości. Z wysiłkiem przełknęła ślinę. – Pewnie mi coś zaszkodziło... – Machnęła ręką, co miało zastąpić resztę wyjaśnień. – Może powinnam się położyć. – To chyba nie od żołądka – mruknęła Olivia. – Przecież wczoraj prawie niczego nie tknęłaś, a poza tym jadłam to samo, więc także bym się pochorowała. – Strzepnęła poduszki i popchnęła ją w stronę łóżka. – A tymczasem czuję się świetnie. – Pewnie się przeziębiłam – wyjąkała Miranda. – Chyba wrócisz do Londynu beze mnie. Nie chcę, żebyś i ty zachorowała. – Bzdury. Nie mogę cię tu zostawić samej. – Nie jestem sama, mam ojca. – Nie chciałabym mu uwłaczać, ale czy zdoła sobie poradzić z opieką nad chorą osobą? Mam wrażenie, że prawie nas nie dostrzega. Miranda przymknęła oczy i opadła na poduszki. Oczywiście, Olivia miała zupełną rację. Uwielbiała swojego ojca, ale dobrze wiedziała, że byłby wtedy bezradny. Olivia przysiadła na brzegu łóżka. Materac ugiął się pod jej ciężarem. Miranda usiłowała nie zwracać na nią uwagi, choć wiedziała, że przyjaciółka wpatruje się w nią uważnie i wyczekuje jakiegoś odzewu. – Powiedz mi, co się stało – spytała cicho. – Czy to ma coś wspólnego z twoim ojcem? Miranda pokręciła głową. Olivia w tej samej chwili siadła nieco głębiej i materac się zakołysał. Miranda nigdy nie miała takich kłopotów, ale tym razem żołądek podszedł jej do gardła. Zerwała się, strącając Olivię na ziemię. Ledwie zdołała dopaść nocnika. – Boże święty! – Olivia odruchowo odskoczyła w tył. – Od jak dawna ci to dolega? Miranda nie była w stanie odpowiedzieć. – Czy mogę coś dla ciebie zrobić? – spytała Olivia, znów odstępując jednak

nieco dalej. Miranda zaprzeczyła ruchem głowy, zadowolona, że ma włosy gładko zaczesane do tyłu. Olivia odczekała chwilę, a później zwilżyła chustkę w umywalce. – Masz. – Podała ją Mirandzie w sztywno wyciągniętej ręce. Miranda przyjęła z wdzięcznością mokry skrawek batystu. – Nie sądzę, żebyś miała problemy z żołądkiem – uznała Olivia. – Wczorajsza ryba na pewno była świeża i nie umiem sobie wyobrazić, co mogłoby... Miranda wolała nie patrzeć na Olivię, która nagle zamilkła. Pewnie nie mogła uwierzyć w swoje przypuszczenia. – Mirando... Przyjaciółka nie uniosła głowy znad nocnika. – Czy... czy ty... Miranda przytaknęła bez słowa. – Och, niech to... och... och... Chyba po raz pierwszy w życiu Miranda była świadkiem tego, jak Olivii odebrało mowę. Żołądek wreszcie przestał ją nękać. Spróbowała się podnieść. Olivia nadal wpatrywała się w nią, jakby ujrzała zjawę. – W jaki sposób ty... – W zwyczajny – prychnęła. – Zapewniam cię, że nie trzeba mi pastora. – Przepraszam... tak mi przykro... – odparła pospiesznie Olivia. – Nie chciałabym cię urazić... ale to... to taka... niespodzianka! – Dla mnie też – mruknęła słabo Miranda. – Nie czułabym się tak zaskoczona... gdybyś ty... gdybyś... Olivia zamilkła na chwilę, jakby chciała przetrawić wszystko w sobie. – Muszę cię spytać... – Ani się waż! – Czy to Winston? – Nie! – odparła z całą mocą, na jaką było ją stać. – Dobry Boże! To by dopiero było! – No więc kto? – Nie mogę powiedzieć. – Mirandzie łamał się głos. – Ktoś... ktoś całkiem nieodpowiedni. Proszę, nie pytaj mnie więcej. Nie chcę o tym mówić. – W porządku. – Olivia zdała sobie sprawę z daremności swoich wysiłków. – Obiecuję. Ale co my teraz poczniemy? Mirandę mimo woli ucieszyło to „my". – Jesteś pewna, że spodziewasz się dziecka? – spytała Olivia z nadzieją w głosie. – Może po prostu spóźnił ci się okres? Mój się wiecznie spóźnia. Miranda spojrzała na nocnik i pokręciła głową. – Mój się nigdy nie spóźniał. Nigdy.

– Musisz gdzieś wyjechać. Jeśli tu zostaniesz, skandal będzie porażający. Miranda zgodziła się z nią. Zamierzała napisać do Turnera, ale nie mogła powiedzieć tego Olivii. – Najlepiej, żebyś wyjechała z kraju. Na przykład na kontynent. Jak u ciebie z francuskim? – Marnie. Olivia westchnęła ciężko. – Nigdy nie byłaś dobra w obcych językach. – Całkiem jak ty. Olivia nie uznała za stosowne odpowiedzieć na to cierpkie stwierdzenie. Spytała natomiast: – A gdybyś pojechała do Szkocji? – Do moich dziadków? – Owszem. I nie mów mi, że cię wyrzucą. Zawsze wychwalałaś ich dobroć. Szkocja? Tak, to było doskonałe rozwiązanie. Mogła stamtąd napisać do Turnera. A kiedy do niej przyjedzie, pobiorą się bez zapowiedzi. W ten sposób jeśli nie uratują całej sytuacji, to przynajmniej ją uporządkują. – Pojechałabym z tobą – oświadczyła Olivia. – I zostałabym tam tak długo, jak tylko bym mogła. – A twoja matka? – Powiem, że ktoś ci zachorował. Poprzednim razem poskutkowało, prawda? – Olivia spojrzała na nią spod oka, dając do zrozumienia, że uważa historię z chorobą ojca za zmyśloną. – Coś za dużo tych chorób w rodzinie. – Może jakaś epidemia... nie, to jeszcze jeden powód, żebym została w Londynie. Ale co powiesz ojcu, Mirando? – Nic. Nie przywiązuje wielkiej wagi do niczego, co robię; to jedyna dobra rzecz w tym wszystkim. – W takim razie wyjeżdżamy już dzisiaj. – Dzisiaj? – powtórzyła Miranda słabym głosem. – Spakowałyśmy się przecież. Nie ma na co czekać. Miranda spojrzała na swój brzuch, wciąż jeszcze płaski. – Nie ma. 13 sierpnia 1819 Przyjechałyśmy dziś z Olivią do Edynburga. Babcia i dziadek byli zaskoczeni moim przybyciem. Z jeszcze większym zdumieniem przyjęli informację, dlaczego wybrałam się do nich z wizytą. Zamilkli wtedy i mieli bardzo poważne miny, ale ani przez chwilę nie dali mi do zrozumienia, że ich rozczarowałam albo że się mnie wstydzą. Zawsze będę ich za to kochać.

Livvy napisała do rodziców, że towarzyszy mi w podróży. Co rano pyta, czy nie mam czasem okresu, chociaż już jej mówiłam, że to niemożliwe. Ciągle spoglądam na mój brzuch, mimo że nie wiem, co się spodziewam zobaczyć. Na pewno z dnia na dzień nie zrobi się wielki. Przynajmniej nie od razu. Wiem, że muszę powiadomić Turnera, lecz Olivia stale się koło mnie krząta. Nie mogę pisać do niego listu w jej obecności. Choć ją uwielbiam, chętnie bym ją teraz stąd przegnała. Nie powinno jej tu być, kiedy Turner przyjedzie, a z pewnością pojawi się tu od razu, gdy tylko otrzyma wiadomość. Oczywiście, jeśli zdołam ją w końcu wysłać. Och, znowu tu przyszła.

Rozdział 13 Turner nie wiedział, dlaczego właściwie tak długo zabawił w Kent. Dwudniowy wypad szybko przeistoczył się w tygodniową nieobecność, gdy Harry zdecydował, że kupuje posiadłość, i zaprosił przyjaciół na hałaśliwe przyjęcie. Turner nie potrafił wymyślić żadnego pretekstu, który pozwoliłby mu wrócić do Londynu. Szczerze mówiąc, nie miał ochoty wyjeżdżać, bo oznaczało to powrót do zobowiązań. Nie chciał wykręcać się od małżeństwa z Mirandą, wręcz przeciwnie. Zrezygnował z myśli o pozostaniu wdowcem i powtórny ożenek nie wydawał mu się już czymś tak okropnym. Nadal jednak ociągał się z powrotem. Gdyby nie wyjechał z Londynu pod byle pretekstem, dawno już uporałby się z całą sprawą. Im dłużej jednak czekał, tym większą miał ochotę na tym poprzestać. Jakże do licha wytłumaczy swoją nieobecność? I tak dwudniowa eskapada przeobraziła się w całotygodniową hulankę, ta zaś z kolei w trzytygodniowy pobyt, pełen polowań, wyścigów i kobiet lekkich obyczajów, które panoszyły się w całym domu. Turner wolał unikać zażyłości z nimi. Może zwlekał z uregulowaniem powinności względem Mirandy, ale przynajmniej chciał pozostać jej wierny. Potem do Kent przyjechał też Winston. Młodszy brat zatracił się w zabawach z takim zapałem, że Turner musiał zostać, by ofiarować mu wsparcie. Poświęcił temu zadaniu kolejne dwa tygodnie – z zadowoleniem, bo łagodziło ono jego poczucie winy. Gdyby przestał czuwać nad Winstonem, nieszczęsny chłopczyna szybko padłby ofiarą francy. W końcu jednak zdał sobie sprawę, że nie może przeciągać swego pobytu bez końca. Wrócił do Londynu, czując się jak skończony głupiec. Miranda pewnie szaleje ze złości. Będzie mógł mówić o szczęściu, jeśli skończy się tylko na wyrzutach. Nie bez obaw wszedł do przedsionka rodzinnego domu. Kamerdyner zjawił się, jak na zawołanie. – Huntley – spytał Turner – czy zastałem pannę Cheever? Albo moją siostrę? – Nie, jaśnie panie. – Kiedy wracają? – Nie wiem, jaśnie panie. – Po południu? Wieczorem? – Zdaje mi się, że dopiero za kilka tygodni. – Za kilka tygodni?! – Turner nie przewidział czegoś takiego.

– A gdzież one się, do diaska, wybrały? Huntley zesztywniał, słysząc przekleństwo. – Do Szkocji, jaśnie panie. Do kroćset! Co one tam u licha robiły? Owszem, Miranda miała w Edynburgu krewnych, ale nie słyszał, by zamierzała ich odwiedzić. Zaraz, zaraz. Czy nie była czasem zaręczona z jakimś szkockim dżentelmenem, krewnym dziadków? Ktoś by mu jednak o tym powiedział. Przede wszystkim sama Miranda. A Olivia nie utrzymałaby czegoś podobnego w sekrecie. – Mam nadzieje, że przynajmniej moja matka nie wybrała się do Szkocji? – spytał Huntleya. – Nie, jest w rezydencji, milordzie. – Mamo! Lady Rudland zbiegła pośpiesznie na dół. – O co chodzi, Turnerze? Gdzieś ty się podziewał? Wyjechałeś do Kent, nie mówiąc nam ani słowa. – Dlaczego Olivia i Miranda są w Szkocji? Lady Rudland zaskoczyło to pytanie. – Zachorował ktoś z rodziny. To znaczy ktoś z rodziny Mirandy. Turner powstrzymał się od uwagi, że Bevelstoke'owie nie mają żadnych krewnych na północy. – Olivia pojechała razem z nią? – Wiesz przecież, że są nierozłączne. – Kiedy wracają? – Nic nie mogę powiedzieć o Mirandzie, ale napisałam już do Olivii, nagląc ją do powrotu. Ma przyjechać za kilka dni. Na pewno wzruszy ją twoja troska. Turner nie był pewien, czy w głosie matki nie pobrzmiewa przypadkiem sarkazm. – Wkrótce znów was odwiedzę. – Turnerze... – Co? – Czy służący nie mógłby bardziej zadbać o twoje odzienie? Wyglądasz jak obszarpaniec. Turner zaklął z cicha, opuszczając dom. Dwa dni później, gdy się dowiedział, że Olivia wróciła, natychmiast pośpieszył się z nią zobaczyć. Najbardziej na świecie nienawidził czekania. A jeśli czegoś nie cierpiał w jeszcze większym stopniu, było to poczucie winy. Czuł się winny, gdyż kazał Mirandzie czekać na siebie ni mniej, ni więcej tylko dobrze ponad sześć tygodni. Olivia była w swojej sypialni, Turner nie miał zamiaru prosić, żeby zeszła do

bawialni. Wbiegł po schodach i bez ceregieli zapukał do drzwi. – Turner! – wykrzyknęła. – O mój Boże, co ty tu robisz? – Nie pamiętasz, że mieszkałem w tym domu? – Oczywiście. Ale czemu zawdzięczam twoją wizytę? Turner otworzył usta, lecz zaraz je zamknął. Sam nie wiedział, od czego ma zacząć. Nie mógł przecież powiedzieć: „Uwiodłem twoją najlepszą przyjaciółkę i teraz chcę to naprawić, ale czy koniecznie muszę jechać po nią do jej dziadków akurat wtedy, gdy któreś z nich jest chore?' Ponownie otworzył usta. Kiedy spojrzała na niego zdumiona, jeszcze raz je zamknął, czując się jak ostatni idiota. – Czy chciałeś mnie o coś spytać? – Jak ci się podobało w Szkocji. – Bardzo. Byłeś tam kiedyś? – Nie. A co z Mirandą? – Czuje się dobrze. – Olivia zawahała się, zanim odpowiedziała. – Przesyła ci pozdrowienia. – Czy jest w dobrym nastroju? – spytał ostrożnie. – Hm... owszem. – Nie żałowała, że traci resztę sezonu? – Na pewno nie. Przede wszystkim nie była nim specjalnie zachwycona. Przecież sam wiesz. – Rzeczywiście. – Turner odwrócił się i wyjrzał przez okno, bębniąc niecierpliwie palcami po nodze. – Prędko wróci? – Dopiero za kilka miesięcy. – A więc jej babka poważnie zachorowała? – Ach... tak. – Powinienem może myśleć o wysłaniu Mirandzie kondolencji? – No, nie jest tak źle – odparła pośpiesznie. – Lekarz mówi, że... ee... choroba potrwa co najmniej pół roku, może nawet trochę dłużej, ale sądzi, że w końcu babka wyzdrowieje. – Na co ona choruje? – Och, kobiece dolegliwości – odparła co nieco impertynenckim tonem. Kobiece dolegliwości u babki? Dziwne. Podejrzane. – Mam nadzieję, że to nie zaraźliwe? Nie chciałbym, żeby Miranda też się rozchorowała. – Och, skąd. Z pewnością się nie zarazi. – A że Turner wciąż się w nią wpatrywał, dodała: – Spójrz na mnie. Byłam tam ponad dwa tygodnie, a jestem zdrowa. – Świetnie, ale ja się martwię o Mirandę.

– Nie musisz. Ma się doskonale. – Olivia poczerwieniała nieco przy tych słowach. – Ukrywasz coś przede mną – mruknął. – Nie... nie wiem, o czym mówisz – wyjąkała. – I dlaczego tak mnie wypytujesz o Mirandę? – Ja też się z nią przyjaźnię – powiedział z fałszywą słodyczą. – Mów prawdę! Olivia potknęła się o łóżko, gdy do niej podchodził. – Nie wiem, o co ci chodzi! – Związała się z kimś? – spytał. – Czy dlatego zmyśliłaś tę bajeczkę o chorej babci? – Niczego nie zmyśliłam. – Powiedz natychmiast, co się stało! Zacisnęła gniewnie usta. – Olivio... – W jego głosie zabrzmiała groźba. – Dlaczego tak na mnie patrzysz?! Bo zawołam mamę! – Nie dbam o to! Matka ci nie pomoże! Mów, bo cię uduszę! – Turnerze... Zwariowałeś! – Kto to jest?! – Nie wiem! – A więc ma kogoś! – Tak! Nie! – O co tu do diabła chodzi! – O nic! – Natychmiast mi powiedz, co się dzieje z Mirandą! Turner obszedł łóżko, zastępując Olivii drogę. Zdjął go dziki strach. Strach o Mirandę. O to, że dzieje się z nią coś złego. Nigdy nie przypuszczał, że może się tak o nią bać. Nigdy bardziej mu na niej nie zależało. Olivia rozglądała się rozpaczliwie, ale nie mogła uciec. – Wszystko z nią w porządku, przysięgam! Chwycił ją za ramiona. – Słuchaj mnie uważnie – syknął z oczami pełnymi gniewu – bo nie będę tego powtarzał! Ani razu cię jeszcze nie uderzyłem, choć miałem czasem powody. – Przerwał i spojrzał na nią groźnie. – Ale teraz mogę to zrobić! Jeśli mi w tej chwili nie wyjaśnisz, co się stało z Mirandą, to pożałujesz! – Jest moją najlepszą przyjaciółką. Nie mogę jej zdradzić! – Mów! – Nie mogę! Och, mój Boże... Turner nigdy jeszcze nie widział u siostry takiego spojrzenia. – A więc to byłeś ty! Jak śmiałeś! – krzyknęła, bijąc go pięściami. – Ty łajdaku! Słyszysz? Ty łajdaku! I zostawiłeś ją jak najgorszy nikczemnik!

Turner znieruchomiał. Daremnie próbował doszukać się sensu w jej gniewnych słowach. – O czym ty mówisz? – Miranda jest w ciąży! – syknęła Olivia. – W ciąży! – Och, Boże. – Turner puścił ją i osunął się na łóżko. – Przypuszczam, że to twoja sprawka – powiedziała lodowatym tonem. – Odrażające! Przecież jesteś niemal jej bratem! – Niezupełnie. – Jesteś od niej starszy i bardziej doświadczony. Nie powinieneś wykorzystywać swojej przewagi. – Nie mam zamiaru tłumaczyć się przed tobą. Olivia prychnęła pogardliwie. – Dlaczego nic mi nie powiedziała?! – Przecież byłeś w Kent. Chyba sobie przypominasz? Piłeś, łajdaczyłeś się z dziwkami i... – Od tamtej pory nie miałem żadnej kobiety. – Wybacz, ale trudno mi w to uwierzyć. Gardzę tobą. Idź stąd precz! – Jest w ciąży – powtórzył, jakby łatwiej mu wtedy było w to uwierzyć. – Miranda. Dziecko. Mój Boże! – Trochę za późno na modlitwę – odparła zimno. – Postąpiłeś karygodnie. – Nie wiedziałem, że jest w ciąży. – Czy to coś zmienia? Nie wiedział, co powiedzieć. Nie teraz, kiedy w tak oczywisty sposób był winny. Złapał się obiema rękami za głowę, wciąż jeszcze oszołomiony. Jakim egoistą się okazał! Odkładał powrót, bo był zbyt leniwy. Wyobrażał sobie, że Miranda będzie na niego czekać. Czyż nie czekała przez całe lata? Czyż nie mówiła... Nawet w najgorszych snach nie przypuszczał, że zamiast w Londynie znajdzie się przeszło czterysta kilometrów na północ. Że będzie w niepożądanej ciąży i wkrótce urodzi nieślubne dziecko. Przecież prosił, aby go zawiadomiła. Dlaczego do niego nie napisała? Dlaczego mu nie powiedziała? Spojrzał na swoje ręce. Wyglądały dziwnie i obco. Kiedy spróbował zgiąć palce, mięśnie okazały się zesztywniałe. – Turnerze... Słyszał, jak siostra szeptem wymawia jego imię. Nie mógł się odezwać, tak mocno coś dławiło go w gardle i tamowało oddech. Siedział bezradnie, jak ostatni głupiec, i myślał o Mirandzie. Była sama, zapewne przybita całą sytuacją. Tymczasem jako mężatka mogłaby mieszkać wygodnie w Northumberland, gdzie miałaby świeże powietrze,

jedzenia w bród i gdzie on nie spuszczałby z niej oka. To wręcz śmieszne. Zawsze chciał odstąpić Winstonowi obowiązek przedłużenia rodu, a teraz niczego bardziej nie pragnął, niż dotknąć jej zaokrąglonego brzucha. Miał nadzieję, że dziecko okaże się dziewczynką i że będzie miało brązowe oczy. Na dziedzica przyjdzie czas później. Mógł mieć jeszcze wiele innych dzieci z Mirandą. – Co masz zamiar zrobić? Uniósł z wolna głowę. Siostra stała przed nim w wojowniczej pozie, z rękami wspartymi na biodrach. – A jak myślisz? – Sama nie wiem. – Przynajmniej tym razem głos Olivii nie zabrzmiał ostro. Zrozumiał, że nie jest to riposta ani wyzwanie. Olivia naprawdę nie wiedziała, czy jej brat zachowa się, jak należy, i poślubi Mirandę. Chyba nie mógł już niżej upaść jako mężczyzna. Wstał, odetchnął głęboko i odchrząknął. – Olivio, czy możesz dać mi jej adres? – Z chęcią. – Wyjęła z biurka kartkę i nakreśliła na niej coś pośpiesznie. – Proszę. Turner złożył karteczkę na pół i wsunął ją do kieszeni. – Dziękuję ci. Olivia milczała. – Przez pewien czas chyba mnie tu nie zobaczysz. – Mam nadzieję, że co najmniej przez siedem miesięcy! Turner przebył drogę z Anglii do Edynburga w zdumiewającym tempie czterech i pół dnia. Dotarł do szkockiej stolicy, zmęczony i zakurzony, ale nie miało to znaczenia. Miranda była osamotniona, co oznaczało, że mogła... nie wiedział, co mogła zrobić i wcale nie chciał wiedzieć. Raz jeszcze sprawdził adres, stojąc już na stopniach przed ładnym, nowym domem dziadków Mirandy w wytwornej dzielnicy Edynburga. Słyszał, że pochodzili z ziemiaństwa i mieli jakąś posiadłość na północy, ale cieszył się szczerze, że lato spędzali tutaj. Wcale by mu się nie uśmiechała podróż w szkockie góry. Już i tak był wyczerpany. Zastukał energicznie. Kamerdyner miał tak snobistyczny angielski akcent, jakby służył w pałacu książęcym. – Przyjechałem zobaczyć się z panną Cheever. Kamerdyner spojrzał z pogardą na jego sfatygowany strój. – Nie ma jej w domu. – Naprawdę? – Z tonu Turnera można było wywnioskować, że nie wierzy w jego słowa. Nie dziwiłby się, gdyby Miranda opisała dokładnie jego wygląd

wszystkim domownikom i zabroniła go wpuszczać. – Proszę przyjść później, chyba że raczy pan zostawić wiadomość. – Poczekam tutaj. – Turner przecisnął się obok niego, a potem wkroczył do małego saloniku za przedsionkiem. – Ależ proszę pana! – zaprotestował kamerdyner. Turner wyjął kartę wizytową i mu podał. Służący spojrzał na jego nazwisko, potem na niego, a potem jeszcze raz na kartę. Najwyraźniej nie przypuszczał, że wicehrabia może mieć zmierzwione włosy i sfatygowany strój. Turner uśmiechnął się kwaśno. Czasami tytuł okazuje się użyteczny. – Jeśli chce pan zaczekać, milordzie – kamerdyner mówił teraz nieco uprzejmiej – każę służącej przynieść herbaty. – Chętnie się napiję, dziękuję. Gdy kamerdyner wyszedł, Turner zaczął się przechadzać z wolna po pokoju, oceniając jego wystrój. Dziadkowie Mirandy mieli dobry gust. Umeblowanie było skromne, w stylu klasycznym, który nigdy nie wychodzi z mody. Przyglądając się pejzażowi na ścianie, rozmyślał, co też ma powiedzieć Mirandzie. Herbatę przyniesiono kilka minut później, ale Miranda się nie pokazywała. Turner uznał, że kamerdyner nie kłamał, mówiąc, że jej nie ma. Nieważne. Posiedzi tutaj tak długo, jak będzie trzeba. Doczeka się jej w końcu. Miranda była rozumną dziewczyną. Wiedziała, że świat nie traktuje życzliwie nieślubnych dzieci ani ich matek. Niezależnie od tego, jak bardzo się na niego gniewała – w co nie wątpił – nie będzie chciała skazywać dziecka na tak ciężki los. Było to jednak i jego dziecko. Zasługiwało, żeby je chronił, tak samo zresztą jak matkę. Nie będzie już dłużej sama decydować o swoim losie, nawet jeśli dziadkowie udzielili jej schronienia w tym niefortunnym momencie. Turner siedział nad herbatą pół godziny i zjadł co najmniej sześć owsianych szkockich placuszków, które przyniesiono razem z nią. Przyjechał z daleka i rzadko się zatrzymywał po drodze, żeby coś zjeść. Właśnie się zdumiewał nad tym, o ile są smaczniejsze od wszystkiego, co przyszło mu jadać w Anglii, gdy usłyszał, że drzwi wejściowe się uchylają. – MacDownes! Turner zerwał się, słysząc jej głos, choć w palcach trzymał niedojedzony placek. W przedsionku rozległy się kroki, zapewne kamerdynera. – Czy możesz wziąć ode mnie te pakunki? Powinnam była kazać je dostarczyć do domu, ale zanadto mi się śpieszyło. Turner usłyszał szelest paczek podawanych służącemu. Potem kamerdyner powiedział: – Panno Cheever, muszę oznajmić, że w salonie czeka na panią gość. – Dziwne. To chyba ktoś z Macleansów. Zaprzyjaźniłam się z nimi podczas wcześniejszych bytności. Musieli się dowiedzieć, że jestem w Edynburgu.

– To nie Szkot, panno Cheever. – W takim razie kto... Turner o mało się nie roześmiał. Już widział w wyobraźni, jak Miranda rozchyla usta ze zdumienia. – Bardzo nalegał – ciągnął MacDownes. – Mam tu jego kartę wizytową. Po długiej chwili ciszy Miranda w końcu powiedziała: – Proszę mu oznajmić, że mnie dla niego nie ma. – Głos zadrżał jej przy ostatnich słowach. Turner wypadł do przedsionka w samą porę, by zderzyć się z MacDownesem, który najwyraźniej zamierzał go wyprosić za drzwi. – Panna Cheever nie chce się z panem widzieć, milordzie – oznajmił z nieznacznym uśmiechem. – A powinna chcieć! – parsknął Turner, usiłując go odepchnąć. – Nie sądzę, milordzie – MacDownes chwycił go za klapy surduta. – Dobry człowieku. – Turner starał się, żeby jego słowa zabrzmiały i życzliwie, i lodowato zarazem, jeśli było to w ogóle możliwe. – Bo zrobię panu jakąś krzywdę... – Ja także pana ostrzegam. Turner spojrzał na starego sługę z pogardą. – Z drogi! Kamerdyner ani myślał ustąpić. Turner wyszarpnął klapy z jego uchwytu i wbiegł na schody. – Mirando! – krzyknął donośnie. – Zejdź tu natychmiast! Musimy poroz... Pięść kamerdynera z trzaskiem wylądowała na jego szczęce. Oszołomiony Turner potarł piekący policzek. – Oszalałeś? – Bynajmniej, milordzie. Jestem dumny, że tutaj pracuję! – I MacDownes stanął w bojowej pozycji ze swobodą oraz gracją profesjonalisty. Miranda najwyraźniej wynajęła sobie pięściarza jako kamerdynera! – Muszę z nią pomówić – wyjaśnił Turner pojednawczo. – To bardzo ważna sprawa. Chodzi o honor tej damy. MacDownes natychmiast wymierzył mu drugi cios. – A to, milordzie, za dawanie do zrozumienia, że honor panny Cheever mógł doznać uszczerbku! Turner próbował poskromić sługę groźnym spojrzeniem, lecz w końcu uznał, że nie ma szans w walce z szalonym kamerdynerem Mirandy. – Proszę powtórzyć pannie Cheever – powiedział zjadliwie – że jeszcze tu wrócę. I że dużo lepiej zrobi, jeżeli mnie przyjmie! Wypadł z wściekłością za drzwi, a potem odwrócił się, chcąc spojrzeć na dom. Stała w otwartym oknie i nerwowo zasłaniała usta ręką. Zdał sobie nagle

sprawę, że wciąż trzyma w palcach niedojedzony owsiany placek. Rzucił nim z rozmachem w okno, trafiając ją prosto w pierś. Sprawiło mu to pewną satysfakcję. 24 sierpnia 1819 Rzecz jasna, nie wysłałam tego listu. Ślęczałam nad nim przez cały dzień, ale kiedy go skończyłam, okazał się zbędny. Nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać. Turner tu przyjechał. Musiał chyba przemocą zmusić cię do powiedzenia prawdy albo raczej tego, co nią do niedawna było. W przeciwnym razie nigdy byś mnie nie zdradziła, moja biedna Livvy! On potrafi być przerażający w gniewie. Najwyraźniej nadal jest wściekły. Rzucił we mnie plackiem owsianym. Plackiem! Niepojęte!

Rozdział 14 Dwie godziny później Turner zjawił się ponownie. Tym razem Miranda na niego czekała. Otworzyła drzwi gwałtownym ruchem, nim jeszcze zdążył w nie zastukać. Nie potknął się wprawdzie, lecz zamarł bez ruchu z na wpół uniesioną, zaciśniętą w pięść ręką. – Wejdź do środka – powiedziała rozdrażniona. – Czekałaś na mnie? – zdumiał się. – Oczywiście. A ponieważ Miranda wiedziała, że nie może dłużej odkładać tej rozmowy, poszła do bawialni. Nie obejrzała się nawet. Turner szedł tuż za nią. – Czego chcesz? – spytała. – Milszego powitania – odparł gładko. Wyglądał tak przystojnie i był tak swobodny, że miała ochotę go zabić. – Od kogo nauczyłaś się takich manier, od Hunów? – Czego chcesz? – powtórzyła, zgrzytnąwszy zębami. – Ożenić się z tobą, rzecz jasna. Tego właśnie pragnęła, odkąd go ujrzała po raz pierwszy. Nigdy jednak nie była z siebie tak dumna, jak wtedy gdy mu odpowiedziała: – Dziękuję, nie. – Nie? – Dziękuję, nie! – powtórzyła impertynenckim tonem. – Jeśli to wszystko, możesz się wynosić. Pokażę ci drogę. Turner chwycił ją za nadgarstek, gdy miała już wyjść z pokoju. – Nie tak szybko! Mogła w ten sposób postąpić. Miała swoją dumę. A że powód, który mógł ją zmusić do małżeństwa, przestał istnieć, nie potrzebowała już Turnera. Nieważne, że serce jej się krajało z bólu. Nie, nie podda się! Nie kochał jej. Nie cenił jej nawet na tyle, żeby się z nią zobaczyć. Zostawił ją na sześć długich tygodni. I to po tym, co zaszło w domku myśliwskim. Mógł się uważać za dżentelmena, ale na pewno nim nie był. – Mirando – powiedział pieszczotliwym tonem. Dobrze wiedziała, że próbuje ją zwieść, żeby wymusić na niej zgodę. Zebrała wszystkie siły. – Przyjechałeś tu, zrobiłeś, co trzeba, a ja odmówiłam. Możesz teraz wrócić do Anglii z czystym sumieniem. Żegnaj.

– Nie uważam, żebym mógł wrócić – zaczął, ściskając ją jeszcze mocniej za rękę. – Mamy sobie wiele do powiedzenia. – Nie. Dziękuję ci jednak za troskę. Zrozumiała, że jeśli chce wytrwać w swoim postanowieniu, będzie musiała pozbyć się go jak najszybciej. Sam dotyk jego ręki mógł zniweczyć całą jej stanowczość. Turner zatrzasnął drzwi. – Nie zgadzam się. – Przestań! – Miranda próbowała wyrwać mu dłoń i otworzyć ponownie drzwi, lecz Turner zagrodził jej drogę. – To dom moich dziadków! Nie pozwolę ci się tu rządzić. – Myślę, że zależy ci raczej na tym, by nikt nie słyszał, co ci zamierzam powiedzieć. Spojrzała na jego niewzruszoną minę. – W porządku. Mów, co masz do powiedzenia, skoro już przyszedłeś. – Myślałem o tobie, Mirando. – Doprawdy? Bardzo mi to pochlebia. Podszedł bliżej, nic sobie nie robiąc z jej zgryźliwego tonu. – A czy ty myślałaś o mnie? – Od czasu do czasu. – Och, gdyby tylko wiedział! – Tylko od czasu do czasu? – Prawdę mówiąc, raczej rzadko. Przyciągnął ją do siebie. Powiódł dłonią wzdłuż jej ramienia. – Rzadko? – Prawie nigdy. – Głos Mirandy zabrzmiał jednak łagodniej i mniej pewnie. – Naprawdę? – spytał z niedowierzaniem. – Chyba szkocka kuchnia padła ci na mózg. Jadłaś może haggis? (Potrawa z podrobów baranich.) Co za ohyda. – Nie zgadzam się z tobą. – O czym on mówi? I dlaczego tak na nią patrzy? – Zdaje się, że twoja pamięć osłabła. W takim razie muszę ci coś przypomnieć. – Turner pocałował ją delikatnie. Poczuła, że robi się jej gorąco. Objął ją jeszcze mocniej. – Czujesz, jak na mnie działasz? – szepnął. Miranda przytaknęła słabo i z trudem, zdając sobie sprawę, że stoją pośrodku salonu jej dziadków. – Tylko ciebie pragnę aż tak bardzo – mruknął. – Tylko ciebie. Zesztywniała. Czyż nie wyjechał do Kent na przeszło miesiąc, aby popijać wino i whisky z tym swoim Harrym jak się tam zwał? I czyż Olivia nie zdradziła jej, że były tam i kobiety? Kobiety lekkich obyczajów. Całe mnóstwo. – Co cię trapi? – szepnął tuż przy jej policzku. Nie, nie straci znów dla niego głowy. Nie tym razem! Odepchnęła go z całej

siły. – Nie próbuj tego ze mną – ostrzegła go. – Czego? – Turner wyglądał jak uosobienie niewinności. Gdyby miała pod ręką jakieś naczynie, rzuciłaby w niego. Albo niedojedzonym owsianym plackiem! – Nie pozwolę ci na to! – Niby dlaczego? – Bo ja... bo ja... – Bo co? – uśmiechnął się szeroko. Zacisnęła pięści i tupnęła nogą. Rozgniewało ją to jeszcze bardziej. Takie zachowanie było doprawdy upokarzające! – Ależ Mirando... – Żadne „ależ", ty nieznośny, niemożliwy, protekcjonalny... – Widzę, że się na mnie gniewasz. – Zawsze byłeś bystry! – Masz sporo racji – odparł, ignorując jej sarkazm. – Przepraszam cię. Nie powinienem był tak się zasiedzieć w Kent. Nie wiem, dlaczego to zrobiłem, ale żałuję tego. Miałem wrócić po dwóch dniach. – A zostałeś prawie dwa miesiące! – Prychnęła. – Wybacz, ale trudno ci uwierzyć. – Nie siedziałem w Kent przez cały czas. Kiedy wróciłem do Londynu, matka powiedziała mi, że pojechałaś odwiedzić chorą krewną. Dopiero po powrocie Olivii dowiedziałem się wszystkiego. – Nie dbam o to, jak długo ani gdzie byłeś! Jak mogłeś mnie zostawić? Mogę zrozumieć, że potrzebowałeś czasu do namysłu, bo wiem, że wcale nie chciałeś się ze mną ożenić. Ale że potrzebowałeś na to aż siedmiu tygodni? Jak mogłeś mnie w ten sposób potraktować? To było okrutne, bezmyślne i... i... niegodne dżentelmena! Niczego więcej mu nie zarzucała? Turner o mało się nie roześmiał. A więc nie jest tak źle! – Masz rację – przyznał. – Nie próbuj mącić mi w głowie. – Wcale nie zamierzam. Zgadzam się z tobą, jeśli jeszcze tego nie zauważyłaś. – Zdobył się na czarujący uśmiech. – Czy przyjmiesz moje przeprosiny? Miranda westchnęła. Mężczyzna nie powinien mieć tyle uroku. Tego należałoby wręcz zabronić! – W porządku. Przyjmę. Co robiłeś w Kent? – spytała podejrzliwie. – Głównie piłem na umór. – I to wszystko? – Trochę polowałem. – I co jeszcze?

– Próbowałem uchronić Winstona od pewnych kłopotów, kiedy przyjechał tam z Oksfordu. Właśnie to mnie zatrzymało na dłużej. Pewnie wiesz, o co chodzi. – No, a... – Chcesz wiedzieć, czy były tam kobiety? – Być może. – Odwróciła wzrok. – Były. Tego już nie mogła wytrzymać. Zaczęło ją ściskać w gardle. Usunęła mu się z drogi. – Możesz już iść. Turner chwycił ją za ramię i zmusił, by spojrzała mu w oczy. – Nie tknąłem żadnej z nich. Mirando, żadnej. Poczuła, że zbiera jej się na płacz. – Dlaczego? – wyszeptała. – Bo miałem i mam zamiar się z tobą ożenić. Wiem, jak się czuje ktoś, komu przyprawiono rogi. Nie chciałem sprawiać ci bólu. – Dlaczego? – powtórzyła jeszcze ciszej. – Bo liczę się z twoimi uczuciami i szanuję cię. Wysunęła się z jego objęć i spojrzała w okno. Był wczesny wieczór, ale w Szkocji letnie dni trwają długo. Słońce stało jeszcze dość wysoko na niebie, a zaprzątnięci swymi sprawami ludzie chodzili po ulicach. Miranda zapragnęła być jednym z nich. Odejść od swoich trosk i nie powrócić do nich nigdy. Turner chciał się z nią ożenić i deklarował wierność. Powinna była tańczyć z radości. Nie mogła jednak pozbyć się wrażenia, że robi to z obowiązku, a nie z miłości lub oddania. Rzecz jasna pragnął jej, ale... Po twarzy spłynęła jej łza. To nie wystarczało. Może byłoby tego dość, gdyby go tak bardzo nie kochała. – Ja... doceniam, że przyjechałeś z tak daleka, żeby się ze mną zobaczyć. Wiem. że masz za sobą długą podróż. Doprawdy... – z trudem dobierała odpowiednie słowa – przynosi ci zaszczyt, że trzymałeś się z dala od tamtych kobiet. Na pewno były bardzo ładne... – Ani w połowie tak ładne, jak ty. Z minuty na minutę było jej coraz ciężej. Ścisnęła mocno rękoma parapet okienny. – Nie mogę wyjść za ciebie. Zapadła głucha cisza. Miranda nie odwracała się od okna. Nie widziała go, lecz czuła gniew, jaki w nim wzbierał. Odejdź stąd, proszę cię, błagała go w myślach. I nie wracaj. I nie dotykaj mnie! Modlitwy Mirandy nie zostały wysłuchane. Poczuła ręce Turnera na swoich ramionach. Odwrócił ją brutalnie twarzą do niego. – Coś ty powiedziała? – Że nie mogę za ciebie wyjść – odparła drżącym głosem. Patrzyła w ziemię.

Nie potrafiła znieść jego spojrzenia. – Co ty sobie myślisz? Musisz za mnie wyjść! Pokręciła głową. – Ty idiotko! Miranda nie wiedziała, jak na to zareagować. – Zapomniałaś o tym? – Przycisnął ją mocno do siebie i pocałował. – Nie. – A może zapomniałaś, jak mówiłaś, że mnie kochasz? Miranda marzyła o tym, żeby ziemia rozstąpiła się pod jej nogami. – Też nie. – To się przecież liczy, nie uważasz? – spytał, potrząsając nią tak mocno, że kilka szpilek wypadło jej z włosów. – A czy ty kiedykolwiek powiedziałeś, że mnie kochasz? Turner zamilkł. Policzki Mirandy zaróżowiły się z gniewu. I z zażenowania. – Sam widzisz – szepnęła. Ścisnęło go boleśnie w gardle. Dlaczego nie może tego powiedzieć? Nie był co prawda pewien, czy darzy ją uczuciem, ale też nie mógł stwierdzić, że jej nie kocha. Na pewno nie chciał jej zranić. Dlaczego zatem nie może się zdobyć na te dwa słowa? Przecież Letycji potrafił je mówić! – Mirando, ja... – Nic nie mów, skoro tego nie czujesz! – wybuchnęła. Odwrócił się na pięcie i podszedł do barku. Na górnej półce stała butelka whisky. Nalał sobie trunku, nie prosząc o pozwolenie, i wychylił go jednym haustem, lecz wcale nie poczuł się lepiej. – Nie jestem ideałem. – A ja miałam cię za idealnego mężczyznę! Nie pamiętasz, jaki byłeś dla mnie miły, gdy byłam dzieckiem? Nie robiłeś tego z musu, po prostu taki byłeś. A wtedy czułam, że nie jestem już małą, wystraszoną dziewczynką. Potem się zmieniłeś, lecz myślałam, że potrafię ci przywrócić tę dawną postać. I starałam się, och, jak się starałam. Ale nie dałam rady. – Mirando, to nie ty... – Nie próbuj się wykręcać. Nie mogę być tą, której ci potrzeba, i nienawidzę cię za to! Słyszysz? Nienawidzę! – Wcale tak nie jest. – Głos Turnera zabrzmiał łagodnie i dziwnie kojąco. – To prawda! – odparła, usiłując stłumić łkanie. – Ale nienawidzę Letycji. Gdyby nie zginęła, udusiłabym ją własnymi rękami. – Masz w sobie, jak widzę, mordercze zapędy. – Turner uśmiechnął się nieznacznie. Miranda także próbowała to zrobić, ale nie potrafiła. Po dłuższej chwili odezwał się znowu. – Możemy być dobrym małżeństwem, Mirando. Lepszym niż wiele innych.

Oznaczało to, że odzywaliby się do siebie przynajmniej raz dziennie. Owszem, mogli być takim małżeństwem. Dobrym, ale obojętnym. Ale ona nie zniosłaby życia z nim bez miłości. Znów pokręciła głową. – Do licha, musisz mnie poślubić! Gdy nie zareagowała na ten wybuch, Turner wrzasnął: – Na litość boską, przecież nosisz moje dziecko! O to właśnie chodziło. To było powodem, dla którego wybrał się aż tak daleko. Niestety uczynił to poniewczasie, bo dziecka już nie było. Najpierw zaczęła krwawić, potem powrócił jej apetyt, a nocnik ponownie zaczął służyć swemu właściwemu przeznaczeniu. Matka mówiła jej o tym. Wyznała, że dwukrotnie zdarzyło się jej coś takiego przed urodzeniem Mirandy i trzykrotnie potem. Może nie był to stosowny temat dla tak młodej dziewczyny, lecz lady Cheever wiedziała już wtedy, że wkrótce umrze, i pragnęła przekazać córce tyle czysto kobiecej wiedzy, ile tylko mogła. Prosiła, żeby Miranda nie rozpaczała, jeśli i z nią się coś takiego stanie, bo tym biednym, utraconym dzieciom nie jest przeznaczone istnienie. Miranda zwilżyła wargi językiem. A później poważnie i cicho powiedziała: – Nie. Dziecka nie ma. Byłam w ciąży, ale już nie jestem. – Nie wierzę ci – odezwał się po chwili. – Olivia powiedziała, że zaszłaś w ciążę. – Owszem, spodziewałam się dziecka, kiedy mnie odwiedziła. – Skąd mogę wiedzieć, czy nie chcesz mnie oszukać? – Przecież nie jestem głupia. Czy myślisz, że odmówiłabym zgody na małżeństwo, gdybym nosiła w łonie twoje dziecko? Zastanawiał się przez chwilę. – Nadal jesteś skompromitowana, a więc musisz za mnie wyjść. – Nie jestem. – No to będziesz! – Oczy błysnęły mu groźnie. – Nie widzę sposobu, żebyś mógł mnie tutaj wziąć siłą. – Nie powstrzymasz mnie! – Zawołam MacDownesa! – Nie zrobisz tego! – Właśnie, że tak! – I już otwierała usta, patrząc na niego z ukosa, żeby sprawdzić, czy wziął sobie jej groźby do serca. – No proszę, wołaj go – Turner wzruszył ramionami. – Tym razem nie zdoła mnie zaskoczyć. – Mac... Zatkał jej usta ręką z zadziwiającą szybkością. Miranda mamrotała coś głucho, póki jej nie cofnął. Nie próbowała jednak wzywać MacDownesa po raz drugi.

– Dlaczego mi przeszkodziłeś? – wyjąkała. – Bo sądziłem, że wolałabyś zawrzeć małżeństwo z większą godnością. Nie potrafiła znaleźć odpowiedzi. – Posłuchaj teraz, co ci powiem – mruknął. – Wyjdziesz za mnie, nie później jak jutro. Bardzo dobrze się składa, że wyjechałaś akurat do Szkocji, bo nie będziemy potrzebować specjalnego zezwolenia. Przygotuj suknię i kwiaty, moja miła. Wkrótce będziesz nosić inne nazwisko. Miranda potrafiła dać wyraz swojej furii tylko wściekłym błyskiem oczu. – I nie próbuj mi uciekać. Wynająłem mieszkanie dwa domy stąd i kazałem śledzić twój przez okrągłą dobę. Nie dotarłabyś nawet do końca ulicy. – Zwariowałeś! Zaśmiał się jej w twarz. – Gdybym tu przyprowadził dziesięć osób i wyjaśnił im, że pozbawiłem cię cnoty, a potem poprosiłem cię o rękę, a ty odmówiłaś, kto z nas, jak sądzisz, zostałby uznany za pozbawionego zdrowych zmysłów? Miranda była wściekła. Miała wrażenie, że za chwilę eksploduje. – A teraz, moja miła, spójrz na to od jaśniejszej strony. Możemy przecież mieć więcej dzieci. Obiecuję, że nigdy nie będę cię bił ani zabraniał ci czegokolwiek, o ile nie będzie to jakiś wyjątkowo głupi wybryk. Czego ci jeszcze potrzeba? Miłości. Nie mogła jednak tego wykrztusić. – Mogłabyś się znaleźć w dużo gorszej sytuacji. Nadal milczała. – Wiele kobiet chętnie by się z tobą zamieniło. W jaki sposób mogła zetrzeć tę zadowoloną minę z jego twarzy, nie robiąc mu przy tym krzywdy? – Przyrzekam, że będę dbał o twoje potrzeby. Założyła ręce za plecy, bo zaczęły się jej trząść ze złości. – Kiedyś mi za to podziękujesz – dodał. Tego już było za wiele. Z dzikim, nieartykułowanym wrzaskiem rzuciła się na niego. – Co u licha?! – Turner usiłował chwycić ją za ręce, gdy okładała go zaciekle pięściami. – Nie mów tak nigdy więcej, słyszysz? Nigdy! – Oszalałaś! – Turner zasłonił twarz ramieniem. Wypadło to, jego zdaniem, dość tchórzliwie, ale nie chciał stracić oczu. Nie mógł uczynić nic więcej, bo nigdy jeszcze nie uderzył kobiety i nie zamierzał tego zrobić. – I nie mów do mnie tym wyniosłym tonem! – zażądała, wymierzając mu cios w pierś. – Uspokój się! Obiecuję, że już go nigdy nie usłyszysz.

– Przecież słyszę go teraz! – Ależ nie. – Właśnie, że tak! – Mirando, zachowujesz się jak dziecko. – Nie dbam o to! – Może jeśli zaczniesz się zachowywać, jak przystało dorosłej osobie, to przestanę go używać. – Wiesz co? – mruknęła rozjuszona. – Czasem zachowujesz się jak ostatni kretyn! – Miranda zacisnęła dłoń w pięść, a jej ramię wystrzeliło nagle do przodu. – Do diabła! – Turner z niedowierzaniem pomacał podbródek. – Kto, u licha, nauczył cię boksu? MacDownes! 24 sierpnia 1819, późnym wieczorem MacDownes opowiedział dziadkom o moim dzisiejszym gościu. Szybko się domyślili, kim może być. Dziadek przez blisko dziesięć minut pomstował, że ten nicpoń śmiał się tu pokazać, póki babcia go nie uspokoiła i nie spytała o przyczynę wizyty. Nie mogłam skłamać. Powiedziałam więc prawdę. Że przyjechał się ze mną ożenić. Ogromnie im ulżyło i się ucieszyli, ale wtedy usłyszeli, że mu odmówiłam. Dziadek zaczął kolejną tyradę, tylko że tym razem skierowaną przeciwko mnie i mojemu brakowi rozsądku. W każdym razie myślę, że o to chodziło. On pochodzi ze szkockich gór i choć zazwyczaj mówi staranną angielszczyzną z idealnym akcentem, zaczyna wtrącać gaelickie słowa, kiedy się czymś przejmie. A trzeba przyznać, że był wyjątkowo przejęty. Mam więc wszystkich troje przeciw sobie. Obawiam się, że toczę walkę z góry skazaną na klęskę.

Rozdział 15 Zważywszy na brak poparcia z jakiejkolwiek strony, dziwne było, że Miranda zdołała wytrwać w uporze tak długo, czyli całe trzy dni. Babka przypuściła szturm, używając dobrotliwych i rozsądnych argumentów. – Droga moja, rozumiem, że lord Turner nieco się spóźnił z oświadczynami, ale w końcu cię nie zawiódł, no a ty... – Nie musisz mi tego mówić. – Miranda spurpurowiała. – No cóż, zrobiłaś, co zrobiłaś. – Wiem! – Boże w niebiosach, przecież wiedziała! Rzadko zdarzało się jej myśleć o czym innym. – Doprawdy, kochanie, czego brakuje wicehrabiemu? Wydaje się całkiem miły. Zapewnił nas też, że będzie dbał o twoje potrzeby i czuwał nad tobą. Miranda zgrzytnęła zębami. Turner zeszłego wieczoru poznał jej dziadków. Udało mu się zawojować babkę ledwie w ciągu godziny. Należało go trzymać z daleka od kobiet w każdym wieku! – No i co za uroda! – ciągnęła babcia. – Nie uważasz? Na pewno to widzisz. Jest wyjątkowo przystojny. Miranda zgadzała się z tym, ale wolała nie dyskutować na ten temat. – Oczywiście, wielu przystojnych mężczyzn nie grzeszy rozumem... Miranda nie podjęła również i tego tematu. – Ale on ma chyba dobrze poukładane w głowie. A w dodatku jaki jest uprzejmy! Mogłaś trafić dużo gorzej. Kiedy wnuczka nie odpowiedziała, babka z nieoczekiwaną surowością uznała: – I nie sądzę, żebyś mogła trafić lepiej. Tę uwagę odczuła wyjątkowo boleśnie, bo była słuszna. Odparła w końcu: – Mogłabym przecież pozostać niezamężna. Babka nie uznała tej ewentualności za godną rozpatrzenia. – Nie mówię już o jego tytule – ciągnęła – ani o fortunie. Byłby z niego niezły kąsek nawet wtedy, gdyby nie miał złamanego szeląga. Miranda wydała w odpowiedzi niewyraźny gardłowy pomruk, nieznacznie wzruszyła ramionami i pokręciła głową. Miała nadzieję, że na tym się skończy. Ale się nie skończyło. Turner rozpoczął drugą turę zalotów, odwołując się teraz do jej romantycznej natury. Co dwie godziny przynoszono jej wielki bukiet kwiatów, a każdemu towarzyszył liścik ze słowami: Wyjdź za mnie, Mirando! Starała się, jak mogła, to zignorować. Nie było to łatwe, bo kwiaty zapełniły wszystkie zakątki domu. Turner odbył też długą rozmowę z babką, która jeszcze

bardziej utwierdziła się w przekonaniu, że Miranda powinna poślubić czarującego i hojnego wicehrabiego. Dziadek wtórował jej nieco agresywniejszym tonem: – Na miłość boską, dziewczyno, czyś ty rozum straciła? Choć Miranda od dawna była pewna, że zna odpowiedź na to pytanie, przezornie nic nie odpowiedziała. Turner pojawił się znowu, lecz tym razem popełnił błąd, przesyłając przedtem liścik ze słowami: Wybaczam ci, że podniosłaś na mnie rękę. Miranda z początku wpadła w złość. Właśnie ten ton sprawił, że go uderzyła. Dopiero potem zrozumiała, że to łagodne ostrzeżenie. Turner nie miał zamiaru wojować zbyt długo z jej uporem. Drugiego dnia postanowiła wyjść na spacer – w domu było duszno od zapachu kwiatów – włożyła więc kapelusz i wybrała się do pobliskiego Queen Street Garden. Turner natychmiast ruszył za nią. Nie żartował, kiedy mówił, że kazał śledzić jej dom. Nie wspomniał tylko, że powierzył to zadanie swemu służącemu, a nie wynajętym agentom. Nieszczęśnikowi po ośmiu godzinach patrzenia w jej okno szczerze ulżyło, kiedy wreszcie wyszła, a on mógł zejść z posterunku. Turner z uśmiechem patrzył, jak Miranda zmierza do parku szybkim krokiem. Zaskoczyło go, że nie miała ze sobą służącej. Edynburg nie był co prawda miejscem tak niebezpiecznym jak Londyn, lecz żadna dobrze urodzona dama nie poruszała się po nim samotnie. Miranda musi z tego zrezygnować, kiedy się tylko pobiorą. A oni się pobiorą i już. Powinien jednak zabrać się do tego nieco subtelniej. Kartka z wyrazami przebaczenia wydała mu się teraz błędem. W chwili, gdy ją pisał, dobrze wiedział, że rozzłości Mirandę, lecz nie mógł się oprzeć pokusie. Zwłaszcza że przy każdym spojrzeniu w lustro widział potężnego siniaka. Miranda weszła do parku i spacerowała po nim jakiś czas, nim znalazła wolną ławeczkę. Strzepnęła z niej pył, usiadła i wyjęła z torebki książkę. Turner, ze swego punktu obserwacyjnego, odległego o kilkadziesiąt metrów, uśmiechnął się z satysfakcją. Lubił ją obserwować. Zaskoczyło go, że z wielkim zadowoleniem stoi pod drzewem i patrzy na nią. Jej palce poruszały się delikatnie przy przewracaniu stron. Zobaczył ją nagle oczami wyobraźni, jak siedzi za biureczkiem w bawialni, przyległej do jego sypialni w Northumberland i pisze list, zapewne do Olivii, z uśmiechem opowiadając w nim o wydarzeniach dnia. Nieoczekiwanie zrozumiał, że to małżeństwo będzie nie tylko czymś właściwym, ale również i dobrym. I poczuł, że go to cieszy. Pogwizdując pod nosem, ruszył ku ławeczce Mirandy i usiadł tuż przy niej. – Witaj, kochanie. Uniosła oczy znad książki i westchnęła:

– Ach, to ty. – Mam nadzieję, że nikt inny nie wita cię tak czule. – Przykro mi z powodu tego sińca – mruknęła. – Och, już ci wybaczyłem, jeśli sobie przypominasz. – Zdaje się, że tak. Odczekała chwilę, najpewniej czekając, aż odejdzie. A potem ostentacyjnie wróciła do lektury, oświadczając: – Staram się czytać. – Widzę. To dobrze. Cenię kobiety, które poszerzają swoje horyzonty. – Wyjął jej powieść z ręki i przeczytał tytuł: Duma i uprzedzenie. – Czy ta lektura sprawia ci przyjemność? – Jeszcze przed chwilą tak. Zignorował jej przytyk. Przesunął palcem po pierwszej stronie. „Powszechnie znana prawda głosi, że majętny kawaler potrzebuje do szczęścia tylko żony". (Przekład Magdaleny Gawlik–Jankowskiej.) Miranda próbowała odebrać mu książkę, lecz Turner uchylił się zręcznie. – Hm – mruknął – ciekawa myśl. Mnie z całą pewnością potrzeba żony. – Jedź do Londynu. Znajdziesz tam więcej kandydatek. – No i jestem majętny. – Uśmiechnął się do niej. – Wspominam o tym tylko na wypadek, gdybyś tego nie wiedziała. – Ogromnie mi ulżyło, że nie umrzesz z głodu. – Och, Mirando, dlaczego nie dasz za wygraną? – Wątpię, czy wielu pastorów udzieli nam ślubu, jeśli przed ołtarzem powiem „nie". – Nie powiesz tego. – Doprawdy? – Kochasz mnie przecież. Nie pamiętasz? Wargi Mirandy drgnęły. – To było dawno temu. – Czy dwa lub trzy miesiące to dawno? Zmienisz zdanie. – W ten sposób niczego nie osiągniesz. – Ależ jesteś cięta – odparł z szelmowskim uśmiechem. – Jeśli już musisz wiedzieć, jest to jedna z rzeczy, które lubię w tobie najbardziej. Chętnie by go udusiła. – Chyba mam na dzisiaj dość świeżego powietrza. – Przycisnęła książkę do piersi i wstała. – W takim razie odprowadzę panią, lady Turner. Odwróciła się gwałtownie. – Jak mnie nazwałeś? – Po prostu sprawdzałem, jak zabrzmi. Myślę, że całkiem nieźle. Powinnaś się

do tego przyzwyczaić możliwie szybko. Miranda zmierzała ku domowi. Próbowała go wyprzedzić, ale miał o wiele dłuższe nogi i bez trudu dotrzymał jej kroku. – Wiesz, Mirando – rzekł z uprzedzającą grzecznością – gdybyś mogła mi podać choć jeden istotny powód, dla którego nie powinniśmy się pobrać, zaraz bym cię zostawił. – Nie lubię cię. – Kłamstwo, więc się nie liczy. Myślała przez dłuższą chwilę, nadal idąc najszybciej, jak mogła. – Nie trzeba mi twoich pieniędzy. – Oczywiście, że nie. Olivia mówiła mi zeszłego roku, że matka zostawiła ci mały spadek. Wystarczy na życie. Czy jednak nie uważasz, że odmowa poślubienia kogoś tylko dlatego, że nie chcesz mieć więcej pieniędzy, to niezbyt przewidujące postępowanie? Zacisnęła zęby. Doszli w końcu do domu jej dziadków, lecz nim zdążyła schronić się we wnętrzu, Turner ujął ją za rękę. Dostatecznie mocno, by uznała, że przestał żartować. A jednak wciąż się uśmiechał, gdy mówił: – Nie ma żadnego powodu, żeby tego nie zrobić. – Może i nie – odparła zimno – ale też nie ma żadnego, żeby to zrobić. – Czy twoja reputacja nim nie jest? – Mojej reputacji nic nie grozi. – Naprawdę? – spytał przeciągle. – Nie zrobisz mi tego! – Zaczerpnęła gwałtownie powietrza. Wzruszył ramionami. Nieznacznie, ale od tego ruchu dreszcz przebiegł jej po plecach. – Nie uchodzę za okrutnika, ale nie radzę mnie lekceważyć. Ja cię powinienem poślubić. – A czy przynajmniej szczerze tego chcesz?! – krzyknęła. Nie był już w przymusowej sytuacji. Miranda praktycznie podała mu możliwość ucieczki, jak na srebrnej tacy. – Jako dżentelmen muszę ponosić odpowiedzialność za moje wykroczenia. – Czyli jestem wykroczeniem? – zdołała wyszeptać z trudem. Zastąpił jej drogę. W jego spojrzeniu było coś takiego, czego nigdy jeszcze w nim nie widziała. – Nie powinienem był cię uwodzić ani zostawiać na długie tygodnie samej. To było niewybaczalne. Ale nie mogę też pozwolić na deptanie mojego honoru. – Czy zależy ci na mnie, czy na twoim honorze? Spojrzał na nią tak, jakby jej brakowało jakiejś bardzo ważnej wiedzy. A potem odparł: – To jest jedno i to samo.

28 sierpnia 1819 Wyszłam za niego. Ślub był skromny i cichy. Towarzyszyli im tylko dziadkowie Mirandy, żona pastora i – na usilne prośby Mirandy – MacDownes. Turner nalegał, żeby wyjechali do Northumberland natychmiast po ceremonii. Odbyła się ona – również na jego prośbę – bardzo wcześnie, tak by mogli jak najprędzej wyruszyć do Rosedale. Mieścił się tam dwór z okresu restauracji, który miał być teraz ich domem. Gdy Miranda pożegnała się z dziadkami, Turner podsadził ją do powozu, obejmując w pasie. Przeszył go przy tym jakiś dziwny dreszcz. Lekko go oszołomiła świadomość, że wywołało go zadowolenie. Małżeństwo z Letycją miało różne aspekty, ale nie było wśród nich spokoju. Zawarł je w porywie namiętności, która szybko ustąpiła miejsca rozczarowaniu. A kiedy i to się skończyło, pozostał mu tylko gniew. Perspektywa małżeństwa z Mirandą spodobała się mu. Mirandzie mógł ufać. Nigdy by go nie zdradziła w żaden sposób. I chociaż wolny był już od szaleńczej obsesji, jaka nim miotała podczas związku z Letycją, to pragnął Mirandy z niesłychaną intensywnością. Za każdym razem, gdy ją widział czy słyszał, miał ochotę się z nią kochać. Gdy tylko zamykał oczy, wracał myślą do domku myśliwskiego, do ich splecionych ciał. Było w tym coś pierwotnego, zaborczego – a nawet trochę dzikiego. Należała do niego. I znów będzie należeć. Wsiadł do powozu tuż za nią i zajął miejsce po tej samej stronie, choć nie obok niej. Miał wielką ochotę wziąć ją na kolana, ale czuł, że jest jeszcze na to za wcześnie. Spędzą razem wiele godzin w powozie. Na pewno znajdą sobie jakieś zajęcie. Patrzył na nią przez kilka minut, gdy powóz wyjeżdżał z Edynburga. Owinęła się ślubną suknią. Kostki u rąk miała zbielałe, co dowodziło wyczerpania nerwowego. Dwukrotnie sięgał ku niej, żeby jej dotknąć, ale wycofywał się, niepewny, czy przyjmie to życzliwie. W końcu powiedział półgłosem: – Jeśli chcesz płakać, nie będę ci przeszkadzał. Nie odwróciła się nawet. – Jestem całkiem zadowolona. – Naprawdę? – Oczywiście. Dopiero co wyszłam za mąż. Czy każda kobieta tego nie pragnie? – A ty tego pragnęłaś?

– Trochę za późno, żebym żałowała. – Nie jestem taki straszny, Mirando. – Och, oczywiście. – Roześmiała się nerwowo. – Jesteś tym, czego zawsze chciałam. Przecież powtarzałeś mi to przez kilka dni. Zapragnął nagle, żeby jej słowa nie brzmiały tak ironicznie. Przyciągnął ją do siebie. – Dobrze mi tam było... poczekaj... Och! I tkwiła już w jego ramionach jak w obręczy. – Tak jest dużo lepiej, nie uważasz? – Nie widzę teraz nic przez okno! – powiedziała zgryźliwie. – Widziałaś to już wcześniej. – Odsunął firankę i wyjrzał. – No proszę: drzewa, trawa, jeden czy dwa domki... Wszystko bardzo pospolite. – Ujął ją za dłoń i bawił się jej palcami. – Podoba ci się obrączka? Wiem, że jest dość zwyczajna, ale skromne złote pierścionki są tradycją w mojej rodzinie. – Bardzo mi się podoba. Ja... ja nie lubię niczego, co by się rzucało w oczy. – Nie sądziłem, żeby było inaczej. Jesteś raczej elegancka. Zaczerwieniła się i zaczęła nerwowo obracać obrączkę na palcu. – Olivia zawsze mi doradza, jak się ubrać. – A jednak nie wątpię, że nie wybrałabyś czegoś krzykliwego i niegustownego. Miranda spojrzała na niego. Uśmiechał się do niej raczej miło, niemal dobrotliwie, lecz jego palce robiły coś dziwnego z jej nadgarstkiem. Potem uniósł jej dłoń do ust i ucałował wewnętrzną stronę przegubu. – Mam dla ciebie coś jeszcze – mruknął. – Odwróć się do mnie. – Wyciągnął z kieszeni aksamitne pudełeczko. – Z tego pośpiechu zapomniałem ci dać pierścionek zaręczynowy. – Nie był konieczny – powiedziała szybko, choć naprawdę wcale tak nie myślała. – Cicho, moja droga. Po prostu przyjmij ten prezent. Uniosła wieczko. Wewnątrz skrzył się wspaniały, owalny brylant w otoczeniu dwóch szafirów. – Są przepiękne – szepnęła. – Prawie jak twoje oczy. – Nie myślałem o tym przy kupnie, zapewniam cię. – Wsunął jej klejnot na palec. – Czy pasuje? – Doskonale. – Jesteś pewna? – Jak najbardziej. Dziękuję. To bardzo ładnie z twojej strony. – I nim zdołała pomyśleć, co robi, pocałowała go pośpiesznie w policzek. Ujął jej twarz w obydwie dłonie. – Widzisz, nie jestem znów takim okropnym mężem. – Odwzajemnił delikatnie jej pocałunek. – Jaka gładka jest twoja skóra – szepnął, wyjmując szpilki

z jej włosów, by mógł zanurzyć w nich palce. – Jaka miękka i delikatna. Nigdy nie myślałem... – O czym? – Że taka będziesz. Taką chcę cię mieć. – Zawsze o tym wiedziałam – wymknęło się jej, zanim zdążyła rozstrzygnąć, czy dobrze robi. A potem uznała, że nie dba o to. – Taka jesteś sprytna? Powinienem był cię posłuchać dawno temu. Nie opierała się, kiedy palce Turnera sięgnęły ku guzikom jej sukni. Po chwili toaleta osunęła się w dół, a jego usta odnalazły czubek jej piersi. – Och! – jęknęła. – Ja... och, jeszcze... – Z przyjemnością spełnię to żądanie. Jego ręce pieściły ją wszędzie – jej nogi, talię, jakby chciał naznaczyć wszystko, co bierze w posiadanie. Potem powędrowały wyżej. – Chcę tego. – Do usług, lady Turner. Nawet jej nie zdziwiło nowe nazwisko. Turner robił coś, czego nie umiałaby nazwać. Mogła tylko się starać, żeby nie krzyczeć na głos. A potem cofnął – nie palce, bo gotowa byłaby zabić go za to – tylko głowę, na tyle, żeby spojrzeć na nią z uśmiechem. – Znam pewną sztuczkę, która jeszcze bardziej ci się spodoba. Kiedy sięgnął ku jej kolanom, otworzyła usta ze zdumienia. Przecież on chyba nie może... Po raz pierwszy zaparło jej dech, gdy jego głowa zniknęła pod jej suknią. Po raz drugi – gdy poczuła, co tam robił. Nie mogło być wątpliwości co do jego zamiarów. Nie potrafiła myśleć o niczym. Nic się nie mogło z tym równać! O Boże, jak można jeszcze żyć po czymś takim? Uśmiechnięta twarz Turnera pojawiła się przed nią. – To twój pierwszy ślubny prezent. – Ja... – „Dziękuję" wystarczy. Podziękowała mu. Pocałował ją delikatnie. – Naprawdę było mi bardzo, ale to bardzo miło – zapewnił ją. Miranda patrzyła, jak wygładzał jej suknię, a potem lekko – platonicznie, można by rzec – klepnął ją po ramieniu, jakby już całkowicie ochłonął, podczas gdy ona wciąż czuła w sobie żar. – Bardzo cię pragnę. Lecz gdybyś sobie życzyła nocy poślubnej w pędzącym powozie, to nie wiem, czy potrafię sprostać temu wyzwaniu. – Czy to nie była noc poślubna? – Tylko mała igraszka na twoją cześć.

Miranda usiłowała sobie przypomnieć, dlaczego tak zawzięcie broniła się przed małżeństwem. Życie złożone z podobnych igraszek zapowiadało się całkiem atrakcyjnie. Całe jej ciało ogarnęło błogie znużenie. Przywarła do Turnera. – Zrobimy tak jeszcze raz? – wyjąkała, wtulając się w niego. – Na pewno – szepnął i uśmiechnął się do siebie, patrząc, jak ona zasypia. – Obiecuję.

Rozdział 16 Rosedale, według arystokratycznych standardów, było skromną posiadłością. Ciepły i elegancki dom pozostawał w rodzinie Bevelstoke'ów od pokoleń. Mieszkał w nim najstarszy syn, dopóki nie uzyskał tytułu hrabiego. Wtedy przeprowadzał się do znacznie okazalszego Haverbreaks. Turner ogromnie lubił Rosedale – jego proste, kamienne ściany i krenelaż na szczycie murów. Najbardziej zaś kochał otaczające go tereny. Dziką przyrodę łagodziły jedynie setki róż, zasadzonych dość chaotycznie wokół budynku. Przybyli tam późną nocą, bo nad samą granicą zatrzymali się, żeby coś zjeść. Miranda od dawna drzemała – uprzedziła go, że kołysanie powozu zawsze ją usypia. Turnerowi to nie przeszkadzało. Podobała mu się cisza, mącona postukiwaniem podków, skrzypieniem powozu i szumem wiatru. Podobał mu się blask księżyca, wpadający przez okienko. Z przyjemnością patrzył na śpiącą żonę. Wysiadł z powozu i wziął Mirandę na ręce, choć jeden ze stangretów zbliżył się, żeby mu pomóc. Nigdy przedtem nie była w Rosedale. Nie wiedziała nawet, jak daleko leży od Krainy Jezior. Miał nadzieję, że z czasem pokocha to domostwo tak samo jak on. Dotarło do niego nagle, że zna ją na tyle dobrze, iż potrafi przewidzieć, że będzie się jej to podobało. Zatrzymał się tutaj w drodze do Szkocji. Służbę pouczono, że dom ma być gotów na ich przyjęcie. I tak się stało, chociaż nie podał dokładnej daty przyjazdu. Służący nie zebrali się więc, żeby można ich było przedstawić nowej wicehrabinie. Odpowiadało mu to, gdyż nie chciał budzić Mirandy. Kiedy wchodził do sypialni, stwierdził z zadowoleniem, że w kominku płonie ogień. Sierpniowe noce w Northumberland były wyraźnie chłodne. Położył ostrożnie Mirandę na łóżku, a dwaj lokaje wnieśli ich skromne bagaże. Turner szepnął kamerdynerowi, że jego żona najpewniej zapozna się ze służbą rankiem albo nawet jeszcze później, a potem zamknął drzwi. Miranda zamruczała coś niewyraźnie, zmieniła pozycję i przycisnęła do piersi poduszkę. Turner zaczął jej coś szeptać cicho do ucha. Zdawało mu się, że we śnie rozpoznawała jego głos. Westchnęła z zadowoleniem i natychmiast odwróciła się na drugi bok. – Nie zasypiaj jeszcze – powiedział półgłosem – dopóki nie ściągnę z ciebie ubrania. – Miranda leżała na boku, zaczął zatem od rozpinania guzików na plecach. – Czy nie mogłabyś usiąść na chwilę, tak żebym mógł zdjąć suknię? Niczym śpiące dziecko pozwoliła się unieść do pozycji siedzącej. – Gdzie jesteśmy? – spytała z ziewnięciem, nie całkiem jeszcze przytomna.

– W Rosedale, twoim nowym domu. – Jak dobrze. – Opadła z powrotem na łóżko. Uśmiechnął się wyrozumiale. – Jeszcze kilka sekund. Jednym zdecydowanym ruchem ściągnął z niej suknię przez głowę, zostawiając ją w samej koszuli. Miranda usiłowała wsunąć się pod kołdrę. – Nie tak szybko! – Chwycił ją za kostkę u nogi. – Nie śpimy tutaj w ubraniu! – Koszula, podobnie jak przedtem suknia, wylądowała na podłodze. Miranda, ledwie zdając sobie sprawę, że jest naga, znalazła się w końcu pod kołdrą, pojękując z zadowolenia, i szybko zasnęła. Turner z uśmiechem pokiwał głową, patrząc na żonę. Dlaczego przedtem nie dostrzegł, jakie ma długie rzęsy? Może sprawił to teraz blask świecy? On również był zmęczony, rozebrał się więc jak najszybciej i położył. Miranda leżała zwinięta w kłębek jak dziecko. Objął ją ramieniem i przesunął na środek łóżka, tak by mógł się w nią wtulić. Powoli powiódł dłonią po jej piersi. – Wszystko się ułoży – szepnął. Łączyło ich już przywiązanie i wzajemne przyciąganie, a było to więcej niż w wielu innych małżeństwach. Nachylił się i pocałował ją w usta, wiodąc lekko palcem wzdłuż warg. Uniosła powieki. – Jesteś śpiącą królewną zbudzoną pocałunkiem. Westchnęła z zadowolenia, ale oczy wyraźnie się jej kleiły. – Turnerze... – Co, kochanie? – Przepraszam cię. – Za co? – Że nie mogę – ziewnęła – spełnić mojego obowiązku. Jestem taka zmęczona... – Nie myśl o tym jako o obowiązku. To coś dużo wspanialszego. A ja nie będę takim niegodziwcem, żebym zmuszał do tego wyczerpaną kobietę. Mamy mnóstwo czasu. Nie martw się. Lecz Miranda już spała. Musnął wargami jej włosy. – Mnóstwo czasu. Całe życie. Miranda zbudziła się następnego ranka, ziewnęła potężnie i otworzyła oczy. Przez zasłony przenikało światło, ale to nie słońce czyniło jej łóżko tak ciepłym i przytulnym. Ramię Turnera oplatało jej talię. Biło od niego ciepło. Zmieniła pozycję, żeby mu się lepiej przyjrzeć. Turner zawsze wyglądał chłopięco, ale gdy spał, rzucało się to w oczy jeszcze bardziej. Nie było teraz ani śladu cynizmu na jego twarzy. – Zawdzięczamy to Letycji – mruknęła, dotykając jego policzka. Turner wymamrotał coś we śnie.

– Jeszcze się nie budź, kochany – szepnęła. Odważyła się na czułe słowo teraz, kiedy wiedziała, że nie może jej słyszeć. – Lubię patrzeć, jak śpisz. Turner spał, słyszała jego równy oddech. Wreszcie jednak drgnął i otworzył oczy. Spojrzał na nią zaspany, ale uśmiechnięty. Ziewnął. – Dawno się zbudziłaś? – Przed chwilą. – Zgłodniałaś? Poślę po śniadanie. – Jeszcze nie w tej chwili. Ziewnął powtórnie, a potem spojrzał na nią. – Jesteś taka różowa rano. – Różowa? – zdumiała się. – Twoja skóra wręcz promieniuje światłem. – Skądże! – Ależ tak, wierz mi. – Matka zawsze mi powtarzała, żeby nie ufać mężczyznom, którzy mówią „wierz mi". – No, ale ona mnie dobrze nie znała – odparł bezceremonialnie. Dotknął jej warg. – One też są różowe. – Naprawdę? – Bardzo różowe. Ale nie tak bardzo, jak niektóre inne miejsca. Miranda zaczerwieniła się po uszy. – Na przykład te – mruknął, sięgając ku jej sutkom. Drugą ręką delikatnie dotknął jej policzka. – Zeszłej nocy byłaś bardzo zmęczona. Za bardzo, żeby zrobić coś bardzo ważnego. – Powiódł dłonią po jej plecach. – Myślę, że już czas, żebyśmy dopełnili naszego małżeństwa. – Przyciągnął ją do siebie. Miranda spojrzała na niego, udając zgorszenie. – Zrobiliśmy to już jakiś czas temu. Trochę przedwcześnie, jeśli sobie przypominasz. – Tamto się nie liczy – odparł z rozbawieniem. – Nie byliśmy wtedy małżeństwem! – Jeśli się nie liczy, to po co się w takim razie pobraliśmy? – Dajmy na to, że masz słuszność – uśmiechnął się łobuzersko. – W sumie wszystko się dobrze skończyło. Chyba cię nie martwi, że jestem taki męski! Miranda mimo swego niedoświadczenia wiedziała jednak dość, żeby w tej chwili wznieść oczy do sufitu. – Podoba ci się to? – mruknął, całując ją z tyłu za kolanem. – Podoba mi się wszystko – odparła, choć musiała gwałtownie chwytać oddech.

Pocałował ją w usta. – Cieszy mnie to niewymownie. – Ale to może być nieprzyzwoite. – Podobnie jak to, co zrobiłem w powozie – odparł wesoło. Poczerwieniała i przygryzła wargę, chcąc powstrzymać się od prośby, żeby to powtórzył. Odgadł jej pragnienia i z pomrukiem zadowolenia zabrał się do pracy. A potem chwycił zębami za płatek jej ucha. – Czy to ci się również podoba? Przytaknęła. – Będziesz musiała nauczyć się jeszcze wiele innych rzeczy. – Czy mogę... – och, jak miała o to spytać? Uśmiechnął się wyrozumiale. – Czy możesz co? – Dotknąć ciebie. Zamiast odpowiedzi ujął jej rękę i powiódł nią w dół. Miranda cofnęła gwałtownie dłoń. To było coś o wiele gorętszego, niż się spodziewała, i dużo twardszego. Turner cierpliwe przyciągnął z powrotem jej rękę i tym razem zdołała wykonać kilka niepewnych ruchów. Uśmiechnęła się z iście kobiecą satysfakcją. – Mogę cię pocałować? – Lepiej nie. – Ja tylko myślałam, że ty... Turner jęknął i opadł na nią. Wsunął się pomiędzy jej uda, rozdzielając je kolanem, a potem zaczął poruszać się w niej rytmicznie i równo. Głowa Mirandy przechylała się z boku na bok. Ciężar jego ciała przytłaczał ją, ale mimo to nie mogła leżeć nieruchomo. – Jesteś moja! – jęknął, przyśpieszając gwałtownie. – Moja! Zamarł w bezruchu, spojrzał na nią dziwnie, przenikliwie i zażądał: – Powtórz to. – Jestem twoja – wyszeptała. – I niczyja inna. Obiecaj mi to! – Obiecuję! – Nie będziesz należała do nikogo innego poza mną, słyszysz? Miranda wiedziała, że przyczyną tych słów były zdrady Letycji, lecz w tej chwili nie mogła skarcić go za porównywanie jej z byłą żoną. Gwałtowny, ale cudowny skurcz objął jej brzuch, ramiona i uda. A potem, kiedy czuła, że nie zniesie tego ani przez chwilę dłużej, całe jej ciało wygięło się w łuk. Turner zagłębiał się w niej po raz ostatni. Nigdy jeszcze nie czuł niczego podobnego. Zdumiała go intensywność własnych doznań, zaborczość, żądania

wierności. Uniósł głowę i spojrzał na jej twarz. Oczy miała zamknięte, na wargach słaby uśmiech. Wyglądała na szczęśliwą i zaspokojoną. – Jaka jesteś różowa – mruknął, gładząc ją po policzku. – Jeszcze? – spytała, nie otwierając oczu. – Nawet bardziej niż przedtem. Uniósł się na łokciach, żeby jej nie przygniatać, i przesunął palcami od kącika warg aż po delikatną skórę wokół oka. Musnął jej rzęsy. – Otwórz oczy. Usłuchała go, lecz drgnęła pod jego intensywnym wzrokiem. – Czy nie jest ci niewygodnie? – spytała. – Lubię tę pozycję. – Ale twoje ramiona... – Są na tyle mocne, żebym mógł jeszcze wytrzymać dłuższą chwilę. A poza tym lubię patrzeć na ciebie. Miranda, onieśmielona, spojrzała gdzieś w bok. – Nie, nie, nie. Nie uciekaj ze spojrzeniem. Popatrz na mnie. – Ujął ją za podbródek i zwrócił ku sobie. – Jesteś bardzo piękna. – Nie jestem – powiedziała to takim głosem, jakby była pewna, że kłamie. – Nie zawracaj głowy. Jestem starszy od ciebie i widziałem już wiele kobiet. – Jak dużo? – spytała podejrzliwie. – To, moja droga, jest całkiem inny temat, którego nie należy tu roztrząsać. Chciałem tylko zaznaczyć, że znam się na tym dużo lepiej od ciebie. Powinnaś zaufać mojemu zdaniu. Skoro mówię, że jesteś piękna, to znaczy, że tak jest. – Bardzo to miłe z twojej strony... Nachylił się tak nisko, że niemal trącił ją nosem. – Zaczynasz mnie irytować, droga żoneczko. – Dobry Boże, wcale nie miałam zamiaru... – Ja też tak uważam. – Jesteś bardzo przystojny. – Uśmiechnęła się figlarnie przy tych słowach. – Dziękuję. Widzisz, jak chętnie przyjąłem twój komplement? – Zepsułeś cały efekt, stawiając na dobre maniery. – Ależ masz ostry język. Będę musiał coś z tym zrobić. Powiódł językiem po jej wargach. – Jakie miłe. Mają bardzo przyjemny smak. – Nie jestem ciastkiem z owocami! – Znów ten ostry język! – westchnął. – No, to całuj mnie dalej. – Trudno, zgadzam się – westchnął, jakby spełniał niemiły obowiązek. Tym razem zapuścił się głębiej. Kiedy znów uniósł głowę, jej twarz promieniała. Tylko

tak można było określić to, czym zdawała się emanować jej skóra. – Mirando, ty naprawdę jesteś piękna! – mruknął. Zsunął się niżej, po czym spoczął koło niej na boku i wziął ją w ramiona. – Nie widziałem nigdy nikogo, kto w takiej chwili wyglądałby jak ty – wyszeptał, przygarniając ją do siebie. I zasnął, myśląc, że to najwspanialszy początek małżeństwa. 6 listopada 1819 To dziesiąty tydzień mojego małżeństwa i trzeci, odkąd po raz ostatni miałam okres. Nie dziwi mnie, że mogłam tak szybko zajść w ciążę, Turner jest najtroskliwszym z mężów. Nie mam się na co skarżyć. 30 kwietnia 1820 Och, ależ zrobiłam się gruba! A zostały jeszcze całe trzy miesiące. Turner najwyraźniej uwielbia moje okrągłe kształty i jest święcie przekonany, że urodzi się dziewczynka. Pochyla się, mrucząc: kocham cię! Tylko że szepcze to do mojego brzucha, a nie do mnie. Prawdę mówiąc, ja też mu tego nie mówię, ale jestem pewna, że nie zwątpił w moje uczucia. W końcu wyznałam mu je już przed małżeństwem, a przypominam sobie, jak się kiedyś wyraził, że odkochać się nie jest tak łatwo. Wiem, że mu na mnie zależy. Dlaczego miałby mnie nie kochać? A jeśli tak, to dlaczego nie może tego powiedzieć?

Rozdział 17 Mijały miesiące i gwałtowne porywy nowożeńców ustąpiły miejsca wygodnej, pełnej wzajemnego przywiązania rutynie. Turner, który miał za sobą fatalne pożycie z Letycją, nie mógł się nadziwić, ile radości może dać małżeństwo, jeśli się je zawrze z właściwą osobą. Miranda nieustannie go zachwycała. Lubił na nią patrzeć, gdy czytała książkę, szczotkowała włosy, wydawała polecenia gospodyni – gdy robiła cokolwiek. Stale wynajdywał jakieś preteksty, żeby jej dotykać. Strzepywał niewidoczne pyłki z sukni, poprawiał pasmo włosów, które wysunęło się z fryzury. A ona nigdy się temu nie sprzeciwiała. Jeśli była czymś zajęta, odsuwała niekiedy jego rękę, lecz częściej uśmiechała się albo nieznacznie przechylała głowę, by mógł sięgnąć ręką do jej policzka. Czasem jednak, kiedy nie wiedziała, że Turner się jej przygląda, zdarzało jej się spojrzeć ku niemu z tęsknotą. Zawsze odwracała potem wzrok, tak że nie mógł być pewien, czy naprawdę to dostrzegł, czy tylko sobie wyobraził. Ale to musiała być prawda, bo kiedy zasypiał, widział przez zmrużone powieki ten sam smutek, który przejmował go do głębi. Wiedział, czego chciała. To było takie proste. Dwa krótkie słowa. Sama już je wypowiedziała. Czy nie warto było ich za nią powtórzyć, żeby ją uszczęśliwić. Nawet jeśli nie przywiązywał do nich wagi? Nieraz próbował tak uczynić, ale zaczynało mu wtedy nagle brakować tchu i nie mógł wydobyć z siebie głosu. A tymczasem, jak na ironię, myślał, że musi ją chyba kochać, bo wiedział, że wpadłby w rozpacz, gdyby jej się stało coś złego. Ale wtedy przypominał sobie, że Letycję także kochał. Przynajmniej na początku. I co mu z tego przyszło? Kochał wszystko, co wiązało się z Mirandą, od czubka jej nosa, aż do ironicznych uwag, których mu nie szczędziła. Czy to jednak było to samo, co miłość? W jaki sposób miał się przekonać, że to naprawdę miłość? Bo tym razem musiał mieć zupełną pewność! Pragnął jednoznacznego dowodu. Niegdyś o to nie dbał, przekonany, że obsesyjne pożądanie musi być miłością. Czymże innym mogło być? Teraz jednak był starszy i mądrzejszy – to dobrze. I dużo bardziej cyniczny – to źle. Na ogół potrafił odsunąć od siebie troski. Był mężczyzną i postępował jak inni mężczyźni. Kobiety mogą sobie do woli roztrząsać te sprawy, a potem rozprawiać o nich, ile tylko chcą. On wolał je przemyśleć, a potem raz na zawsze zakończyć temat.

Drażniło go też dotkliwie właśnie to, że nie mógł się uporać ze swoimi problemami. Żyło mu się znakomicie, szczęśliwie, wspaniale. Należało poniechać daremnych wysiłków i zaprzestać wnikania w tajniki własnego serca. Powinien cieszyć się swoim szczęściem, a nie rozkładać je na czynniki. Usłyszał stukanie do drzwi, a potem Miranda wsunęła przez nie głowę. – Nie przeszkadzam ci? – Ależ skąd. Otworzyła drzwi na oścież i weszła. O mało się nie roześmiał. W ostatnich dniach jej brzuch wydawał się poprzedzać resztę ciała. Spojrzała na niego żałośnie. – Zrobiłam się ogromna, prawda? – Hm, rzeczywiście. – Mógłbyś skłamać, żeby oszczędzić mi zakłopotania. Wystarczyło powiedzieć, że nie przytyłam tak bardzo. Wiesz przecież, że kobiety w moim stanie bywają nerwowe. Podeszła do krzesła przy biurku i chwyciła mocno za poręcze, chcąc usiąść. Turner poderwał się natychmiast, próbując jej pomóc. – Mnie się taka podobasz. – Po prostu cieszy cię naoczny dowód twojej męskości. Rozbawiło go to. – Czy ona już kopie? – Nie, a poza tym nie jestem pewna, czy to będzie ona, czy on. – Na pewno ona. Nie może być inaczej. – Czy zamierzasz być akuszerką–jasnowidzem? – Uważaj, co mówisz, żono! Miranda przewróciła oczami i podała mu kartkę. – Dostałam list od twojej matki. Myślę, że chciałbyś go przeczytać. Pogrążył się w lekturze, chodząc w kółko po pokoju. Odkładał zawiadomienie rodziny o ślubie możliwie jak najdłużej, ale po dwóch miesiącach Miranda przekonała go, że nie można przeciągać tego w nieskończoność. Tak, jak się spodziewał, bliskich zaszokowała ta nowina i natychmiast przyjechali do Rosedale, żeby zbadać sytuację. Matka wyszeptała co najmniej sto razy „nigdy bym się nie spodziewała...", a Winston miał mocno niewyraźną minę. Lecz w sumie Miranda zdołała bez większego trudu przeistoczyć się z panny Cheever w panią Bevelstoke. W końcu i tak niemal należała do rodziny. – Winston narobił sobie kłopotów w Oksfordzie – mruknął Turner. – Można się było tego spodziewać. – Co przez to rozumiesz? – spytał z rozbawieniem. – Myślisz, że nigdy nie słyszałam, co wyprawiałeś na studiach? – Teraz jestem o wiele doroślejszy. – Mam nadzieję.

Pocałował ją – najpierw w czubek nosa, a potem w brzuch. – Szkoda, że nie mogę studiować w Oksfordzie – powiedziała ze smutkiem. – Bardzo bym chciała słuchać tych wszystkich wykładów. – Wierz mi, niektóre są beznadziejnie nudne. – A mnie się zdaje, że podobałyby mi się. – Być może. Jesteś z pewnością o wiele inteligentniejsza od większości znanych mi mężczyzn. – Spędziłam niemal cały sezon w Londynie i muszę przyznać, że nietrudno być bardziej inteligentną od większości dżentelmenów z towarzystwa. – Wyjąwszy twojego męża. – Oczywiście! Właśnie to lubił w niej najbardziej – te pełne dowcipu rozmowy, które prowadzili całymi dniami. Usiadł za biurkiem i pochylił się nad dokumentem, który przeglądał przed przyjściem Mirandy. – Zdaje się, że będę musiał pojechać do Londynu. – Teraz? Czy nie jest tam pusto? – Istotnie – przyznał. – Parlament nie obraduje, a większość socjety rozjechała się do wiejskich posiadłości, ale jeden z przyjaciół potrzebuje mojej pomocy w interesach. – Nie mógłbyś zabrać mnie ze sobą? – Nie chcę, żebyś w tym stanie podróżowała. – Czuję się absolutnie zdrowa. – Wierzę ci, ale należy unikać ryzyka. No i muszę powiedzieć, że teraz raczej... – odchrząknął – sporo ważysz. – Chyba nie mogłeś wymyślić niczego, co by mi bardziej odebrało wiarę w moją atrakcyjność. – Skrzywiła się. Pocałował ją w policzek. – Nie zabawię tam długo, najwyżej dwa tygodnie. – Całe dwa tygodnie? – spytała przygnębiona. – Droga w obie strony zajmie mi co najmniej osiem dni. Po ostatnich deszczach trakty są w beznadziejnym stanie. – Będę za tobą tęsknić. Zawahał się, zanim odpowiedział. – Ja za tobą także. Nie odezwała się. A potem westchnęła. Był to przejmujący dźwięk, od którego ścisnęło mu się serce. Po chwili jednak się ożywiła. – Myślę, że mam tu sporo pracy. Chciałabym urządzić inaczej zachodni salonik. Obicia bardzo już wyblakły. Chętnie zaprosiłabym Olivię. Ona ma świetny gust. Ucieszyło go, że polubiła ten dom tak samo jak on go lubił.

– Wierzę twojemu gustowi. Nie potrzeba ci rad Olivii. – Miałabym jakieś towarzystwo, gdy wyjedziesz. – W takim razie zaproś ją. – Spojrzał na zegar. – Nie jesteś głodna? Już po dwunastej. – Nie za bardzo, ale mogę coś przekąsić. – Stanowczo! Wiesz przecież, że teraz powinnaś jeść za dwoje. Spojrzała na swój brzuch. – Tak. – Przyniosę ci coś z kuchni. – Dlaczego po prostu nie zadzwonisz na służbę? – Tak będzie szybciej. – Ależ ja nie... – Lecz Turner wybiegł już za drzwi i nie mógł jej słyszeć. Uśmiechnęła się. Nie mogła wątpić w to, że był oddany jej i dziecku. Poznawała to po sposobie, w jaki gorliwie strzepywał poduszki, zanim położyła się do łóżka. Po trosce, żeby się dobrze odżywiała, a zwłaszcza po tym, jak co wieczór przykładał ucho do jej brzucha, żeby wyczuć ruchy dziecka. – Zdaje się, że już kopie! – mówił wtedy. – Chyba ma czkawkę – powiedziała raz, żeby go podrażnić. Turner zupełnie stracił wtedy humor. Dojrzała niepokój w jego oczach. – Czy dzieci mogą mieć czkawkę przed urodzeniem? Czy to normalne? Roześmiała się. – Nie mam pojęcia! – Może powinienem spytać lekarza? Ujęła go za rękę i przyciągnęła bliżej. – Na pewno wszystko w porządku. – Ale... – Jeśli z tego powodu poślesz po lekarza, gotów pomyśleć, że straciłeś rozum. Śpijmy już! Obejmij mnie mocniej. – Westchnęła i ułożyła się wygodnie koło niego. – O, tak. Teraz będę mogła zasnąć. Miranda się uśmiechnęła, przypominając sobie to wszystko, Turner bez przerwy dawał dowody, że bardzo ją kocha. Jak mógłby patrzeć na nią tak czule i jej nie kochać? Dlaczego nie była pewna jego uczuć? Bo nigdy ich nie wyraził słowami. Prawił jej tylko komplementy i często wspominał, jaki jest rad, że się z nią ożenił. Był to rodzaj dotkliwej tortury, choć on nie miał o niej pojęcia. Sądził, że jest miły i pełen względów. I rzeczywiście tak było. Lecz za każdym razem, kiedy na nią patrzył i się uśmiechał, ciepło i tajemniczo, Miranda czekała z zapartym tchem, żeby dodał: „Kocham cię". Ale Turner nigdy tego nie zrobił, choć całował ją w usta lub policzek, bawił się jej włosami, pytał, czy jej smakuje pudding. Każdego dnia z coraz większym

trudem wmawiała sobie, że żyje dokładnie tak, jakby tego chciała. Próbowała zdobyć się na cierpliwość. Ostatnią rzeczą, jakiej się po nim spodziewała, był fałsz. Słowa, na które czekała, byłyby czymś okropnym, gdyby nie wyrażały szczerego uczucia. Nie chciała o tym myśleć. Nie teraz, kiedy był taki dobry i troskliwy. Powinna się czuć szczęśliwa. No i niemal była szczęśliwa. Przeszkadzał jej jeden jedyny drobiazg. Ale stawało się to coraz bardziej przykre, bo nie potrafiła uporać się z czymś, nad czym nie miała władzy. Turner wrócił z kuchni i pocałował ją w czubek głowy. – Pani Hingham powiedziała, że za kilka minut przyśle nam coś do jedzenia. – Mówiłam, że niepotrzebnie idziesz do kuchni – upomniała go. – Wiedziałam, że nic tam jeszcze nie będzie gotowe. – Gdybym tego nie zrobił, musiałbym czekać, aż przyjdzie służąca i spyta, czego sobie życzę. Potem czekałbym, aż wróci do kuchni, a potem – aż pani Hingham coś nam przygotuje i... – Dość! Już rozumiem. – Ten sposób naprawdę jest szybszy. – Uśmiechnął się przewrotnie. – Nie jestem cierpliwym człowiekiem. Miranda musiała przyznać w duchu, że ona też nie. Turner, nieświadomy jej strapień, uśmiechnął się tylko po raz kolejny i wyjrzał przez okno. Na drzewach leżał już pierwszy śnieg. Lokaj i służąca przynieśli jedzenie i postawili talerze na biurku Turnera. – Nie boisz się o swoje papiery? – spytała. – Nic się im nie stanie. – Zgarnął je w stertę. – Nie pomieszają się? – Obojętne. Ważniejsze, że jestem głodny. No i ty. Ty jesteś ważniejsza. Co my tu mamy? – spytał wesoło. – Ach, mięso z gotowanymi jarzynami. Masz to zjeść do ostatniego kawałeczka. Miranda spojrzała z powątpiewaniem na salaterkę, która przed nią stała. Wystarczyłaby do nakarmienia całej armii brzemiennych kobiet. – Chyba żartujesz. – Ani trochę. – Zanurzył łyżkę w potrawie i próbował ją karmić. – Naprawdę, nie mogę... Turner wepchnął jej siłą łyżkę w usta. Omal się nie udławiła. Po chwili przełknęła sporą porcję mięsa i warzyw. – Mogę jeść sama! – Tak jest zabawniej. Po pierwszej łyżce nastąpiła druga. – To śmieszne!

– Ani trochę. – Turnerze, jesteś niepopraw... – Niepoprawny? – Tak! – O, kapnęło ci na brodę. – Przecież to ty trzymasz łyżkę! – Siedź spokojnie! – Turner się pochylił i zlizał kroplę sosu. – Wspaniały! – Poczęstuj się. Jest tego aż za wiele. – Nie chcę cię objadać. Parsknęła w odpowiedzi. – Znów ci kapnęło! Chyba nie trafiłem łyżką do twoich ust. – Zlizał sos jeszcze raz. – Robisz to naumyślnie! – Czyżbym świadomie marnował jedzenie, przeznaczone dla mojej małżonki w odmiennym stanie? – Zrobił zgorszoną minę. – Masz mnie za kogoś tak okropnego? – Może nie okropnego, ale za to obłudnego! – Otwórz usta! O, tak. Wycelowała w niego palcem, usiłując coś powiedzieć. Daremnie. – Nie mów z pełnymi ustami, co za okropne maniery! Przełknęła jedzenie. – Och, ja ci pokażę... Przerwała, gdyż kolejna łyżka wylądowała na jej nosie. – Tak się wiercisz, że nie mogę trafić do ust. Otworzyła je. – Grzeczna dziewczynka! – Turner oblizał sos z koniuszka jej nosa. – Przestań! – Mam zaprzestać polewania cię sosem czy całowania? – Polewania. Nie potrzebujesz pretekstów, żeby mnie całować. – Naprawdę? – Tak! – Ulżyło mi! – Słuchaj... – Tak? – Jeśli mnie zaraz nie pocałujesz, to chyba zwariuję! Pocałował ją leciutko. – Czy to wystarczy? – Nie! – A teraz? – Boję się, że też nie.

– Czego chcesz? – szepnął z ustami tuż przy jej wargach. – A czego ty chcesz? Sięgnęła ku jego ramionom i zaczęła je masować. – Och, Mirando – jęknął i przymknął oczy. – To po prostu cudowne! Zrób tak jeszcze raz! – To aż tak zesztywniałeś? Dlaczego? Spojrzał na nią z ukosa. – Przecież dobrze wiesz. Poczerwieniała. Lekarz powiedział jej podczas ostatniej wizyty, że już czas przerwać pożycie małżeńskie. Turner przez cały tydzień był w złym humorze. – Trudno mi uwierzyć – powiedziała, puszczając jego ramiona i uśmiechając się, kiedy z jękiem zaprotestował – że jestem jedyną przyczyną twoich okropnych bólów w plecach. – Boli mnie tam nie tylko dlatego, że nie mogę się z tobą kochać. Daje mi się też we znaki wysiłek, spowodowany wnoszeniem cię po schodach... – Zrobiłeś tak tylko raz. – I ten jeden raz wystarczył. O, tutaj mnie boli. Miranda zacisnęła wargi, ale zaczęła masować wskazane przez niego miejsce. – Jesteś jak duże dziecko, milordzie! Mruknięcie oznaczało, że Turner przyznaje jej rację. Przechylił głowę na bok. – A gdybym się położył? Byłoby ci chyba łatwiej. Miranda sama nie wiedziała, w jaki sposób zdołał nakłonić ją do masowania mu pleców na dywanie, ale sprawiło jej to sporo satysfakcji. Uśmiechając się, wyciągnęła jego koszulę zza paska i przesuwała dłońmi po gładkiej skórze. Nagle usłyszała własne słowa: – Mnie też należy się masaż. Już od wielu tygodni nie mogła położyć się na brzuchu. Odwrócił głowę tak, by mogła ujrzeć jego twarz. Uśmiechnął się, a potem usiadł, choć lekko przy tym jęknął. – Siedź spokojnie – powiedział i obrócił ją wokoło. – Och, Turnerze! – westchnęła. – To po prostu coś cudownego! Turner wydał jakiś dziwny dźwięk. Tym razem ona się odwróciła, żeby spojrzeć mu prosto w twarz. – Przepraszam – wyjąkała. – Mnie też brakuje... wiesz czego, jeśli może cię to pocieszyć. Przytulił się do niej. – To nie twoja wina, moja droga. – Wiem, ale mimo wszystko... przepraszam. – Na miłość boską, przestań przepraszać. O mało nie zachichotała.

– Już przestaję, ale żal mi cię. To jakoś nieładnie. – Chcę mieć zdrową żonę i dziecko. Po prostu poczekam tych kilka miesięcy. – Nie musisz – mruknęła, sięgając ku jego spodniom. – Nie powinieneś. – Mirando, przestań! – Nie powinieneś czekać – powtórzyła, podciągając jego koszulę aż pod samą pierś i całując jego brzuch. – Mirando! – jęknął. Jej wargi przesunęły się niżej. – Och, Boże! Mirando! 7 maja 1820 Zachowałam się bezwstydnie, ale on wcale nie narzekał.

Rozdział 18 Następnego ranka Turner pocałował ją delikatnie w czoło. – Jesteś pewna, że poradzisz sobie beze mnie? Miranda przytaknęła, walcząc ze łzami. Przyrzekła sobie, że za nic się nie rozpłacze. Było jeszcze ciemno, lecz Turner chciał wyruszyć do Londynu możliwie jak najwcześniej. Siadła na łóżku, z rękami złożonymi na brzuchu, patrząc, jak mąż się ubiera. – Twój lokaj dostanie apopleksji! Wiesz przecież, że jego zdaniem sam nie potrafisz się ubrać, jak należy. Turner, w samych spodniach, przysiadł na brzegu łóżka. – Na pewno nie przygnębia cię mój wyjazd? – Oczywiście, że wolałabym mieć cię przy sobie, ale zdołam to znieść. No i będę mogła dużo więcej zrobić, gdy twoja obecność przestanie mnie rozpraszać. – Doprawdy? Mnie, na nieszczęście, rozprasza sama myśl o tobie. – Pocałował ją delikatnie. – Szczególnie kiedy na ciebie patrzę. – Naprawdę? – spytała z powątpiewaniem. Kiwnął głową z poważną miną. – Przecież wyglądam teraz jak krowa! – Ale jak bardzo atrakcyjna krowa. – Och, ty łotrze! Miranda udała, że go bije. Uśmiechnął się bezczelnie. – Najwyraźniej ten wyjazd do Londynu posłuży mojemu zdrowiu. Uniknę wielu siniaków. Miranda wydęła wargi i pokazała mu język. – Widzę, że macierzyństwo niekoniecznie musi oznaczać większą dojrzałość. – Turner stanął na środku pokoju. Miranda cisnęła w niego poduszką. W jednej chwili znalazł się przy niej i wyciągnął się na łóżku. – Może powinienem zostać tu tylko po to, żeby cię okiełznać. – Może. Pocałował ją jeszcze raz, bardziej powściągliwie. – Czy ci mówiłem – mruknął, przesuwając ustami po jej twarzy – że małżeństwo z tobą to coś cudownego? – Dzisiaj jeszcze nie. – Bo jest bardzo wcześnie. To z pewnością usprawiedliwia moje przeoczenie. Ale jestem pewien, że powiedziałem ci to wczoraj.

I przedwczoraj, tylko ani razu nie powiedział, że ją kocha. „Małżeństwo z tobą to coś cudownego" było najwyraźniej czymś bezpieczniejszym. Turner dostrzegł jej melancholijne spojrzenie. – Czy coś się stało, kochanie? – Nie – skłamała. – Nic. Smutno mi tylko, że odjeżdżasz. To wszystko. – Mnie też. – Pocałował ją po raz ostami i wstał, żeby włożyć koszulę. Miranda patrzyła, jak krzątał się po pokoju, zbierając swoje rzeczy. Nigdy nie usłyszy tych słów, chyba że wypowie je pierwsza. Najwyraźniej Turner był zadowolony z obecnej sytuacji. Chciała znaleźć z niej wyjście, ale obawiała się, że mąż bynajmniej nie padnie jej w ramiona ze słowami „tylko na to czekałem!" Najbardziej się bała, że zamiast gorącego wyznania usłyszy letnie „przecież wiesz, jak bardzo cię lubię". Sama myśl o tym była czymś tak przykrym, że się wzdrygnęła. Westchnęła. – Na pewno czujesz się dobrze? – spytał niespokojnie. Jak łatwo byłoby mu skłamać! Miranda powiedziała tylko: – Nie, dobrze, po prostu za wcześnie się zbudziłam. Moje ciało wciąż jeszcze śpi, jak myślę. – I powinno. Nie chcę, żebyś się przemęczała, kiedy mnie nie będzie. Przecież to już niecałe dwa miesiące... – Pamiętam o tym. – Świetnie. W końcu nosisz moje dziecko. – Turner narzucił na siebie płaszcz. – To również i moje dziecko. – Przecież wiem! – Pochylił się, żeby ją pocałować na pożegnanie, a potem wyprostował się, gotów do odjazdu. – Dlatego tak bardzo już je kocham. – Turnerze! Odwrócił się. Głos Mirandy zabrzmiał dziwnie. – O co chodzi? – Chciałam ci tylko powiedzieć... to znaczy, chciałam, żebyś wiedział... – Co? – Że cię kocham. – Powiedziała to gwałtownie, jakby się bała, że jeśli zrobi to wolniej, straci odwagę. Coś się w nim zmieniło, jakby zesztywniał. Czyżby nie chciał jej miłości? Nie łam mi serca, pomyślała, proszę, nie łam mi go! Usta Turnera drgnęły. Powtarzał sobie przez kilka ostatnich tygodni, że pragnął, żeby to powiedziała, lecz gdy tak się właśnie stało, poczuł jakby pętlę zaciśniętą na szyi. Nie mógł oddychać ani myśleć, a już z pewnością nie mógł spojrzeć w te wielkie, brązowe oczy, które spoglądały na niego z taką desperacją. – Mirando, ja... – urwał. Dławiło go wciąż w gardle. Dlaczego to takie trudne? – Nic nie mów – odezwała się drżącym głosem. – Zapomnij o tym, co powiedziałam.

Zdołał tylko wyjąkać: – Wiesz przecież, jak mi na tobie zależy. – Baw się dobrze w Londynie. Głos Mirandy zabrzmiał głucho, przerażająco. Turner zrozumiał, że nie może jej tak zostawić. – Mirando, proszę cię... – Nie chcę słyszeć twoich wykrętów! – krzyknęła. – Ani frazesów! Ani w ogóle niczego! Niewypowiedziane „kocham cię" zawisło w powietrzu między nimi. Turner czuł, że nie potrafi zasypać przepaści, jaka się między nimi otwierała. Wiedział, co powinien zrobić. Wystarczyłyby te dwa słowa. Ale nie potrafił się przemóc. – Kochanie... – zaczął. – Nie nazywaj mnie w ten sposób – powiedziała tak cicho, że ledwie ją usłyszał. – Mów do mnie po imieniu. Miał ochotę nią potrząsnąć, żeby pojęła, jakie to dla niego trudne. Ale tylko skinął jej głową. – Zobaczymy się za kilka tygodni. Ona także skinęła głową. Jeden jedyny raz. A potem spojrzała gdzieś w bok i mruknęła: – Zobaczymy się. – Myślę, że mogłabyś wybrać zieleń – powiedziała Olivia, dotykając wytartych zasłon w zachodnim salonie. – Zawsze było ci do twarzy w zielonym. – Przecież nie ubiorę się w zasłony. – Wiem, ale w końcu człowiek zawsze chce jak najlepiej wyglądać we własnym salonie... – Człowiek owszem, ale ja... – zażartowała Miranda. – Skoro nie życzysz sobie moich rad, to po co mnie zaprosiłaś? – spytała rozżalona Olivia. – Ale i tak się z tego cieszę! Bardzo mi cię brakowało. W Haverbreaks jest tak nudno zimą. A Fiona Bennet wciąż do mnie pisze. Kusiło mnie, żeby w końcu przyjąć któreś z jej zaproszeń, po prostu z nudy. – Okropność! Nie rób tego! – Wciąż masz do niej żal za ten incydent ze wstążkami na moich urodzinach? Miranda zastanawiała się przez chwilę. – Hm, jeszcze trochę. – Daj spokój. W końcu dostał ci się Turner. Zdołałaś za niego wyjść tak, że nikt z nas o tym nie wiedział. – Olivia wciąż nie mogła się pogodzić z tym, że brat i najlepsza przyjaciółka romansowali w najlepsze za jej plecami. – Chociaż uważam, że to szczyt głupoty z jego strony, żeby jechać teraz do Londynu i zostawiać cię tutaj.

Miranda z lekkim uśmiechem dotknęła sukni, opiętej na brzuchu. – Nie jest mi źle. – Przecież niedługo urodzisz! – zaprotestowała Olivia. – Nie powinnaś być sama! – Nie jestem. Mam ciebie. – Tak, zostanę tutaj aż do samego rozwiązania. Chociaż nie wiem, czy powinnam, bo mama mówi, że to niewłaściwe dla niezamężnej panny. – Nic nie może być właściwsze. Zupełnie jakby ciebie nie czekało to samo w najbliższych latach! – Najpierw muszę znaleźć męża. – Nie widzę problemu. Ile ofert małżeńskich złożono ci w tym roku? Sześć? – Osiem. – W takim razie nie musisz się martwić. – Nie martwię się, tylko... och. Mama pozwoliła mi pozostać w Rosedale, ale nie zgodziła się, żebym... żebym była wtedy tuż przy tobie. – Co z zasłonami? – przypomniała jej Miranda. – Ach tak, oczywiście. – Olivia z ulgą zmieniła temat. – Jeśli obicia mają być zielone, zasłony koniecznie muszą mieć kontrastowy kolor. Miranda uśmiechnęła się życzliwie, lecz myślami była gdzie indziej. W Londynie. Nie potrafiła zapomnieć o Turnerze ani na chwilę. Kiedy rozmawiała o czymś z gospodynią, widziała jego uśmiech. Przy lekturze książki słyszała jego śmiech. A nocą, gdy miała już zasnąć, czuła jego lekkie pocałunki na wargach i boleśnie tęskniła za jego ciepłym ciałem tuż koło siebie. – Mirando... Mirando! – Och, przepraszam, zamyśliłam się. – Rozumiem. To pewnie przez dziecko. – Za dwa miesiące nie będzie mogła usprawiedliwiać w ten sposób roztargnienia. Co wtedy pocznie? Uśmiechnęła się blado do Olivii. – Mówiłaś coś? – Że jeśli nie chcesz zieleni, możemy urządzić salon na różowo. W odcieniu zwiędłej róży. Będziesz go mogła nazywać różowym salonem. To idealnie pasuje do Rosedale. – Nie uważasz tego koloru za zbyt kobiecy? Turner również tu niekiedy przesiaduje. – To pewien kłopot. Miranda odruchowo wbiła paznokcie w dłonie, choć nie zdawała sobie z tego sprawy. Dziwne, że niewinna wzmianka o nim tak na nią podziałała. – Skądinąd zawsze lubiłam ten odcień. Niech będzie! – Jesteś pewna? Ale jeżeli Turner...

– Do licha z nim! – parsknęła tak gwałtownie, że Olivia się zdumiała. – Jeśli chciał decydować o wystroju, to nie powinien był jechać do Londynu! – Nie unoś się tak. Na pewno ci go brakuje. – Nonsens. On wcale o mnie nie myśli. Myślał o niej bez przerwy. Kiedy po czterech dłużących się nieznośnie dniach podróży dotarł wreszcie do Londynu, uznał, że dzięki stołecznym rozrywkom zdoła się tych myśli pozbyć. Mylił się. Wciąż wspominał ostatnią rozmowę z Mirandą, a kiedy usiłował sobie wmówić, że miała całkiem inny przebieg, wspomnienia się rozwiewały i widział tylko jej oczy – wielkie, brązowe i pełne bólu. Poczucie winy nękało go dotkliwie. Gniew byłby łatwiejszy do zniesienia. Ale nie mógł gniewać się na Mirandę. Letycja i jej niezliczeni kochankowie wprawiali go we wściekłość. Ale nigdy nie czuł jej w stosunku do swej obecnej żony. A teraz, tuż przed jego wyjazdem, coś się między nimi zmieniło. I to on był temu winny. Nie potrafił się z tym pogodzić. Czyżby szczęście się od nich odwróciło? On z pewnością go przedtem doznawał, ona też. Może miała powody, żeby się na niego uskarżać, ale wiedział, że była szczęśliwa. Przyrzekł sobie, że znów będzie szczęśliwa. Kiedy Miranda uświadomi sobie, że jej mąż troszczy się o nią, jak tylko może, obydwoje powrócą do szczęśliwej egzystencji, jaką wiedli jeszcze niedawno. A potem przyjdzie na świat ich dziecko. Staną się rodziną. A on ją będzie kochał, byle tylko nie musiał dawać temu wyrazu w słowach. Raz ją zdobył, może więc dokonać tego powtórnie. Dwa tygodnie później Miranda siedziała w swoim nowym, różowym salonie, próbując czytać książkę. Raz po raz wyglądała przez okno. Turner przysłał wiadomość, że wróci lada dzień, i za każdym razem, gdy słyszała coś, co mogło być turkotem powozu, serce zaczynało jej gwałtownie walić. Słońce stało już nisko na niebie, kiedy zorientowała się, że stale czyta jedną i tę samą stronę. Służąca przyniosła kolację, o którą Miranda zapomniała poprosić. Zaraz po zupie zdrzemnęła się na sofie. Kilka godzin później powóz, którego tak niecierpliwie oczekiwała, zatrzymał się przed domem. Wysiadł z niego Turner, znużony, ale i stęskniony. Sięgnął po jeden z bagaży i wyjął starannie zapakowaną paczkę, troskę o resztę pozostawiając lokajom. Miał nadzieję, że Miranda jeszcze nie śpi. Nie chciał jej budzić, a tak bardzo pragnął przegadać z nią cały wieczór! Prawie wbiegł na frontowe schody, usiłując otrząsnąć buty z błota. Kamerdyner, który wyczekiwał go niemal tak samo długo jak Miranda, otworzył drzwi, nim Turner zdołał w nie zastukać.

– Dobry wieczór, Brearley – pozdrowił uprzejmie sługę. – Cieszę się, że pierwszy mogę pana powitać, milordzie. – Dziękuję. Czy moja żona już się położyła? – Zdaje się, że jest w różowym salonie i coś czyta. – Przecież u nas nie ma różowego salonu? – Teraz jest, milordzie. To dawny salonik zachodni. – A więc urządziła go na nowo? To wspaniale. Pragnąłem, żeby się tu czuła jak w domu. – My wszyscy też tego chcemy, milordzie. Pomyślał z zadowoleniem, że Miranda zdołała sobie zaskarbić uczucia całej służby. Służące wprost ją uwielbiały. Drzwi odnowionego salonu były lekko uchylone. Dostrzegł blask pojedynczej świeczki. Niemądra dziewczyna! Powinna wiedzieć, że takie światło nie wystarczy do czytania. Zajrzał do środka. Miranda leżała uśpiona na sofie. Resztki niedojedzonej kolacji stały na stoliku obok. Żona wyglądała we śnie tak uroczo i niewinnie, że ścisnęło mu się serce ze wzruszenia. Brakowało mu jej, ale dopiero w tej chwili przekonał się, jak głęboki i dotkliwy był to brak. Z początku nie zamierzał jej budzić. Po chwili zrozumiał, że i tak trzeba będzie to zrobić, skoro nie zasnęła w sypialni. Podszedł do sofy, pochylił się nad Mirandą, kładąc jej paczkę na kolanach. – Zbudź się, kocha... – Urwał, przypominając sobie poniewczasie, że Miranda nie życzyła sobie, by się do niej w ten sposób zwracał. – Zbudź się, Mirando. – To ty?... – odparła na wpół przytomnie. – Witaj, kotku! – Do licha, a może „kotku" także jej się nie spodoba? Niech tam, nazwie ją tak i już, bo koniecznie chciał posłużyć się jakimś serdecznym słowem. – Już myślałam... – ziewnęła – że wcale nie przyjedziesz. – Przecież do ciebie napisałem. – Tak, ale te drogi... – Nie okazały się aż tak fatalne, jak myślałem. – Uśmiechnął się do niej. Widocznie jeszcze sobie nie przypomniała, że się na niego gniewa, a on bynajmniej nie miał ochoty jej tego uświadamiać. – Brakowało mi ciebie. Miranda ziewnęła powtórnie. – Naprawdę? – Wprost niezwykle – urwał. – A czy tobie brakowało mnie? – A... owszem. – Po cóż miała kłamać? Przecież wiedział, że go kocha. – Dobrze się bawiłeś w Londynie? – spytała uprzejmie. – Wolałbym, żebyś tam była razem ze mną. – Starał się dobierać słowa, żeby

jej nie urazić. Tym samym wyważonym tonem dodał: – A jak ci się tu żyło? – Olivia przyjechała na kilka dni. Ale poza tym miałam sporo czasu na rozmyślania. Dopiero po dłuższej chwili mruknął: – Aha. Patrzyła, jak odkłada paczkę, wstaje i podchodzi do świeczki. – Jest tutaj zbyt ciemno – powiedział. Miranda miała wrażenie, że Turner jest gdzieś daleko myślami i pożałowała, że nie widzi jego twarzy. Zapalił płonącą świeczką kilka innych. – Usnęłam o zmierzchu – zaczęła spokojnie, bo w myśl jakiejś niepisanej umowy starali się zachowywać wobec siebie w sposób grzeczny i życzliwy. I nie poruszać tematów, które naprawdę się liczyły, ale mogły ich poróżnić. – O tej porze roku wcześnie robi się ciemno. Musiałaś być bardzo zmęczona. – Kiedy się ciągle ma wewnątrz siebie kogoś drugiego, bywa to męczące. Uśmiechnął się. Nareszcie. – To już nie potrwa długo. – Wiem, ale chciałabym, żeby ten ostatni miesiąc był tak miły, jak tylko można. Nie powiedziała tego bez powodu. – Co przez to rozumiesz? – spytał, akcentując każde słowo tak starannie, że nie mogła mieć złudzeń co do jego intencji. – To, że... – Nerwowo przełknęła ślinę. Wolałaby stać teraz przed nim z założonymi rękami lub też wesprzeć je na biodrach, w jakiejś wyrażającej stanowczość pozie, zamiast bezradnie leżeć na sofie. – To, że nie jest już między nami tak, jak bywało przedtem. – Sądziłem, że jesteś szczęśliwa – odparł ostrożnie. – Byliśmy szczęśliwi. Ja też. Ale... nie, ja nie. – Więc albo byłaś, albo nie. Jedno lub drugie. – I jedno, i drugie. – Nie cierpiała tej nuty determinacji w jego głosie. – Nie rozumiesz? – Nie wiem, czego ode mnie chcesz – powiedział bezbarwnym głosem. Obydwoje czuli jednak, że kłamie. – Chcę wiedzieć, kim dla ciebie jestem. – Kim jesteś? – spytał ze zdumieniem. – Do kroćset, moją żoną! Co jeszcze chcesz wiedzieć? – Czy mnie kochasz! – wybuchnęła, zrywając się na nogi. Stał bez słowa, tylko mięsień drgał mu w policzku. – Albo... czy mnie nie kochasz – dodała. – Co to ma znaczyć? – Że chcę się dowiedzieć, co właściwie do mnie czujesz. Bo jeżeli mnie nie... jeżeli nie... – Zacisnęła kurczowo powieki i dłonie. – Jeśli jestem ci obojętna, to nie

ma znaczenia. Chcę po prostu wiedzieć. – Co ty, do licha, pleciesz? Przecież co chwila mówię, że cię ubóstwiam. – Wcale nie mówiłeś, że mnie ubóstwiasz, tylko że ubóstwiasz być moim mężem. – Co za różnica?! – niemalże wrzasnął. – Może ty po prostu ubóstwiasz być żonaty? – Po małżeństwie z Letycją?! – Przepraszam. Ale to wielka różnica. Chcę wiedzieć, czy zależy ci na mnie samej, a nie tylko na odczuciach, jakie w tobie wzbudzam. Stał sztywno wyprostowany. Usłyszała wyraźnie jego słowa: – Nie wiem, o czym mówisz. – Bo nie chcesz wiedzieć! Bo się boisz o tym myśleć! Słowa zamarły jej na ustach, gdy ujrzała jego wyraz twarzy. Nigdy go takim nie widziała, nawet tamtej nocy po pogrzebie Letycji. Zbliżał się do niej powoli, pełen gniewu. – Nie jestem mężem–tyranem, ale nie zniosę, żeby mnie nazywano tchórzem. Wyrażaj się bardziej oględnie, moja żono. – A ty zachowuj się rozsądniej – syknęła, bo jego ton uraził ją dotkliwie. – Nie jestem głupią gąską, którą można traktować tak, jakby miała całkiem pusto w głowie! – Och, na litość boską, kiedy cię tak potraktowałem? Powiedz! Dopiero po chwili wyjąkała: – Nie lubię, jak do mnie mówisz tym sarkastycznym tonem. – Nie robię tego. Myślałem, że jesteśmy niewiarygodnie szczęśliwi, a tymczasem oskarżasz mnie o Bóg jeden wie jakie okropności i... Urwał, bo wczepiła się kurczowo palcami w jego ramiona. – Myślałeś, że jesteśmy niewiarygodnie szczęśliwi? – wyszeptała. – Oczywiście, że tak – odparł zaskoczony. – Przecież wciąż ci to powtarzałem! – Wzdrygnął się gwałtownie i odepchnął ją. – Ale wszystko, co robię i co mówię, się nie liczy. Nie chcesz wiedzieć, że jestem z tobą szczęśliwy. Nie dbasz o to. Obojętne ci, czy dobrze mi przy tobie, czy nie. Chcesz tylko wiedzieć, co ja czuję. – A co czujesz? – wyszeptała. Uleciała z niego wszelka energia. Stał bez słowa, bez ruchu, niezdolny odwrócić od niej oczu. jakby nagle przeistoczyła się w Meduzę. – Mirando, ja... – Co, Turnerze? – Ja... och Boże, Mirando, to nie jest uczciwa gra! – Słucham? – Spojrzała na niego ze zgrozą. Aż do tej pory spodziewała się, że Turner zda sobie wreszcie sprawę, iż ją kocha, i odruchowo wypowie to, co chciała

usłyszeć. – Ty po prostu nie możesz wymówić tych słów! Turner poczuł, że ją traci. – Nie chciałem cię ranić – mruknął niezbyt przekonywająco. – Za późno. – Reszta odpowiedzi uwięzła jej w gardle. Cofnęła się powoli ku drzwiom. – Poczekaj! Zatrzymała się i odwróciła. Turner sięgnął po paczkę, którą przyniósł ze sobą. Leżała zapomniana na sofie. – Przywiozłem ci to – powiedział głucho. I wyszedł. Miranda spojrzała na jego plecy. Drżącymi rękami rozpakowała prezent. W paczce był egzemplarz Le Morte d'Arthur. Ten sam, na który tak chciwie patrzyła, kiedy leżał w witrynie księgarni dla mężczyzn. – Och, Turnerze! To takie miłe! – szepnęła. – Jak mogłeś dopuścić, żebym cię znienawidziła? Wiele godzin później wycierała książkę chusteczką do nosa, mając nadzieję, że jej łzy nie zniszczyły skórzanej oprawy. 7 czerwca 1820 Lady Rudland i Olivia przyjechały tu dzisiaj, żeby czekać na narodziny „dziedzica", jak cały klan Bevelstoke'ów już nazywa dziecko. Lekarz nie sądzi, co prawda, żebym go wydała na świat wcześniej niż za miesiąc, lecz lady Rudland mówi, że za nic nie chciałaby, żeby ją to ominęło. Z pewnością obie zauważyły, że Turner i ja sypiamy teraz osobno. Oczywiście małżeństwa niekoniecznie dzielą ze sobą sypialnię, ale gdy tu były ostatnim razem, widziały, że jest inaczej. Nie wątpię więc, że dziwi je ta separacja. Mijają już dwa tygodnie, odkąd się stamtąd wyniosłam. Zimno mi w łóżku, a tego nienawidzę. Wszystko mi zobojętniało, nawet narodziny dziecka.

Rozdział 19 Następnych sześć tygodni okazało się koszmarem. Turner kazał sobie zanosić jedzenie do gabinetu, bo nie potrafił siedzieć przez godzinę naprzeciwko Mirandy podczas wieczornego posiłku. Utracił ją na zawsze i nie mógł znieść udręki patrzenia w jej puste, pozbawione wszelkich uczuć oczy. Nawet jeśli Miranda nic już nie czuła, w nim szalał huragan doznań. Targał nim gniew, bo chciała go zmusić do wyznania uczuć, których nie był pewien. Złościł się, bo uznała, że nie sprostał jakiemuś wymyślonemu przez nią sprawdzianowi, i dlatego wycofała się z ich związku. Czuł się winny, bo doprowadził ją do tak żałosnego stanu. Nie wiedział, jak to naprawić, i lękał się, że nie uda mu się odzyskać Mirandy. Był na siebie wściekły. Nie mógł wykrztusić dwóch prostych słów. Nie potrafił rozstrzygnąć, czy rzeczywiście ją kocha, czy nie. Przede wszystkim dokuczała mu samotność. Był sam, chociaż miał żonę. Za każdym razem, gdy mijał ją w holu, starał się choćby przelotnie zobaczyć twarz kobiety, którą poślubił. Miranda stała się jednak kimś innym. Nie dbała już o nic. Matka Turnera, która chciała asystować przy narodzinach dziecka, zdradziła mu, że żona prawie nic nie je. Zaklął wtedy ze złością. Powinna była zrozumieć, że to nie służy zdrowiu! Nie mógł jednak porozmawiać z nią i przekonać, by zmieniła swoje postępowanie. Pouczył więc kilkoro służących, żeby na nią uważali. Codziennie składali mu sprawozdania, zazwyczaj wczesnym wieczorem, kiedy siedział w gabinecie i pił, szukając zapomnienia w alkoholu. Tego dnia był już przy trzeciej porcji brandy, kiedy usłyszał energiczne stukanie do drzwi. – Wejść! – zawołał. Ku jego zaskoczeniu była to jego matka. – Pewnie masz zamiar zmyć mi głowę? Lady Rudland skrzyżowała ręce na piersi. – Czym sobie na to zasłużyłeś? Uśmiechnął się, niewesoło. – Z pewnością sporządziłaś długą listę moich przewinień. – Czy widziałeś twoją żonę w zeszłym tygodniu? – Nie sądzę... poczekaj... – Upił łyk brandy. – Chyba minąłem się z nią w holu kilka dni temu. Może we wtorek. – Przecież ona jest w dziewiątym miesiącu ciąży, Nigelu. – Zapewniam cię mamo, że o tym wiem.

– Jak możesz ją opuszczać właśnie teraz? Jeszcze raz pociągnął brandy. – Dla porządku: to ona mnie opuściła. I nie nazywaj mnie Nigelem. – Do licha, będę cię nazywać, jak mi się spodoba! Turner się zdumiał. Pierwszy raz usłyszał z ust matki przekleństwo. – Pozwól, niech ci pogratuluję. Spadłaś do mojego poziomu. – Dawaj to! – Matka wyszarpnęła mu szklaneczkę z ręki. Złocisty trunek chlapnął na biurko. – Przerażasz mnie, Nigelu! Stałeś się równie okropny, jak podczas małżeństwa z Letycją. Jesteś pełen nienawiści, brutalny... – Lady Rudland urwała, gdy syn chwycił ją za nadgarstek. – Nie próbuj porównywać Mirandy z Letycją! – syknął. – Nie robię tego. Ani mi się śni! – To dobrze. – Turner puścił ją i podszedł do okna. Widok za nim był równie ponury, jak jego nastrój. Matka milczała przez jakiś czas. W końcu spytała: – Jak chcesz uratować to małżeństwo? – Jesteś pewna, że właśnie ja powinienem je ratować? – Westchnął ze znużeniem. – O Boże, spójrz na tę dziewczynę. Przecież ona usycha z miłości do ciebie! – Ostatnio tego nie zauważyłem. – Jak możesz tak mówić? Nie widujesz się z nią od tygodni. Mam nadzieję, że nie zabiłeś w niej uczucia. Turner nie odpowiedział. Chciał jak najprędzej zakończyć tę rozmowę. – Jest cieniem samej siebie – ciągnęła matka – a była taka szczęśliwa! Zrobiłaby dla ciebie wszystko. – To się zmieniło. Na gorsze. – Ale może się też zmienić na lepsze – nalegała lady Rudland. – Zjedz z nami obiad dziś wieczór. Tak nam smutno bez ciebie. – Ze mną czułybyście się dużo gorzej. – Pozwól, że będę innego zdania. Czyżby matka miała rację? Czy mogli dojść z Mirandą do porozumienia? – W tym domu ciągle jeszcze straszy Letycja. – Usłyszał cichy głos lady Rudland. – Spraw, żeby stąd odeszła. Miranda cię uzdrowi, jeżeli dasz jej szansę. Poczuł jej dłoń na ramieniu, ale się nie odwrócił. Duma nie pozwoliła mu pokazać ściągniętej bólem twarzy. Pierwszy skurcz Miranda poczuła na godzinę przed obiadem. Ze strachem położyła dłoń na brzuchu. Przecież lekarz mówił, że urodzi dopiero za dwa tygodnie! – Widzę, że śpieszno ci na świat. Poczekaj do końca obiadu, bo od całych

tygodni nie byłam taka głodna. Muszę coś zjeść, rozumiesz? Maleństwo kopnęło ją w odpowiedzi. – Jak ty się zachowujesz? – szepnęła z rozbawieniem. – W takim razie się założę. Ty pozwolisz mi zjeść w spokoju obiad, a ja obiecuję, że nie dam ci na imię Ifigenia! Poczuła kolejne kopnięcie. – Rzecz jasna, jeśli okażesz się dziewczynką. A jeśli chłopcem, to przyrzekam, że nie będziesz się nazywać Nigel! – Niespodziewanie się roześmiała. – Przyrzekam solennie! Dziecko się uspokoiło. – O tak, znakomicie. A teraz pozwól, że się ubiorę. Miranda zadzwoniła na służącą i w godzinę później zeszła do jadalni, wspierając się kurczowo na poręczy. Sama nie wiedziała, dlaczego nie chce nikomu powiedzieć, że dziecko jest już w drodze. Czuła się znakomicie i wcale nie miała ochoty, żeby ją zapakowano do łóżka. Wciąż się łudziła, że dziecko pozwoli jej w spokoju zjeść obiad. Poród wydawał jej się czymś żenującym. Nie miała ochoty obwieszczać o nim akurat przy stole. – Och, to ty, Mirando? – zawołała Olivia. – Pójdziesz z nami do różowego salonu? Ruszyła w ślad za przyjaciółką. – Jakoś dziwnie wyglądasz – zauważyła Olivia. – Czy wszystko w porządku? – Owszem, tylko czuję się taka olbrzymia! – Już niedługo będziesz szczuplejsza! Szybciej niż myślicie, przemknęło jej przez myśl. Lady Rudland podała jej szklankę lemoniady. – Dziękuję, bardzo mi się chciało pić – odparła i, nie dbając o wszelkie prawidła etykiety, opróżniła ją duszkiem. Lady Rudland powtórnie napełniła jej szklankę. Miranda wypiła lemoniadę równie szybko. – Czy obiad gotów? Jestem głodna jak wilk! Była to tylko połowa prawdy. Jak tak dalej pójdzie, urodzi przy stole. – Z pewnością – odparła lady Rudland, lekko zaskoczona. – Chodźmy. W końcu to twój dom, Mirando. – Niewątpliwie. – Miranda przeszła przez hol, usiłując powściągnąć swój nagły apetyt. Wpadła prosto na Turnera. – Dobry wieczór, Mirando. – Jego głos miał głębokie, mocne brzmienie. Coś drgnęło w jej sercu. – Mam nadzieję, że dobrze się miewasz – dodał. – Potwierdziła to, usiłując nie patrzeć na niego. Przez cały miesiąc próbowała o nim nie myśleć, lecz tęsknota brała górę za każdym razem, gdy go widywała. Starała się przybrać obojętną minę. Zniszczył jej uczucie, ale nie musi tego pokazywać wszystkim

domownikom. – Przepraszam – próbowała go wyminąć. Turner chwycił ją za ramię. – Pozwól, że ci pomogę. Usta jej zadrżały. Dlaczego to robi? Gdyby nie była w tak zaawansowanej ciąży, spróbowałaby zapewne wyrwać się mu. Dała jednak spokój i nie protestowała, gdy ją prowadził do stołu. Podczas trzech pierwszych dań Turner milczał. Miranda przyjęła to z ulgą, gdyż chętniej zrezygnowała z konwersacji na rzecz jedzenia. Lady Rudland i Olivia próbowały wciągnąć ją do rozmowy, lecz zawsze tak się składało, że miała wtedy pełne usta. Pomrukiwała jedynie: – Och, jaka jestem głodna! Początkowo wszystko szło dobrze, ale potem dziecko dało o sobie znać. Sądziła, że potrafi to ukryć, i nie reagowała na bóle, musiała się jednak, odruchowo skrzywić, bo Turner spojrzał na nią uważnie: – Czy coś ci dolega? – spytał. – Skądże. Jestem głodna i już. – Widzimy to – stwierdziła cierpko Olivia. Matka spojrzała na nią z wyrzutem. Miranda zjadła kolejny kęs kurczęcia w galarecie, ale ponownie się skrzywiła. Tym razem Turner był już pewien, że się nie mylił. – Jęknęłaś – powiedział stanowczo. – Dobrze słyszałem. Co się stało? – Nic. Jestem głodna. I tyle. – Może jesz za szybko? – spytała Olivia. – Och tak, muszę zwolnić tempo. – Olivia podsunęła jej znakomity wykręt. Na szczęście lady Rudland wciągnęła Turnera do rozmowy o ustawie, której bronił w parlamencie. Miranda szczerze się z tego cieszyła. Mąż uważnie jej się przyglądał, a trudno jej było zachować pogodną minę przy skurczach. Nadszedł właśnie jeden z nich. Straciła cierpliwość. – Przestań zaraz albo cię nazwę Ifigenia – wymruczała. – Mówiłaś coś? – spytała Olivia. – Bynajmniej. Po kilku minutach nastąpił kolejny skurcz. – Przestań, Nigelu – szepnęła pod nosem – przecież się z tobą założyłam! – Ty z pewnością coś powiedziałaś! – powiedziała gwałtownie Olivia. – Czy nazwałaś mnie Nigelem? – spytał Turner. Rozbawił ją. Bardziej się tym przejął niż całą ich dramatyczną kłótnią. – Na pewno nie. Coś ci się zdawało. Przyznaję jednak, że się czuję zmęczona. Lepiej już pójdę. Mam nadzieję, że nie weźmiecie mi tego za złe. Usiłowała się podnieść, ale nagle poczuła mnóstwo wilgoci między nogami.

Przywarła plecami do oparcia. – Może poczekam jeszcze na deser. Lady Rudland wymówiła się od niego dietą i wstała od stołu, woląc nie patrzeć, jak będą zajadali pudding. Po jej odejściu Mirandzie trudniej było unikać rozmowy. Wreszcie obiad się skończył, Turner znów ofiarował jej ramię. Odmówiła. – Nie, posiedzę jeszcze przez chwilę. – Poczuła, że rumieniec oblewa ją aż po samą szyję. Niestety, żadne prawidła etykiety nie mówią, co robić, jeśli dziecko gwałtem pragnie przyjść na świat akurat w jadalni! Miranda nie miała odwagi podnieść się z krzesła. – Czy chciałabyś zjeść coś jeszcze? – Ton Turnera był suchy. – Tak – odparła łamiącym się głosem. – Naprawdę dobrze się czujesz? – spytała Olivia, gdy Turner wzywał lokaja. – Wyglądasz dziwnie. – Zawołaj matkę! – jęknęła. – I to zaraz! – Czy... Miranda kiwnęła tylko głową. – Och... – ledwie zdołała wyjąkać Olivia. – A więc już czas! – Na co? – spytał z irytacją Turner. Dopiero potem spojrzał na jej twarz. – Niech to diabli! – Błyskawicznie przebiegł przez pokój i chwycił żonę w ramiona, nie dbając, że mokra od wód płodowych suknia plami mu surdut. Miranda zapomniała, że solennie przyrzekła sobie pozostać obojętna wobec męża. Ukryła twarz na jego piersi. Przez kilka najbliższych godzin potrzeba jej będzie jego siły. – Ty mały głuptasie, od jak dawna masz bóle? Uznała, że lepiej będzie nie odpowiadać. Na pewno byłby zły, gdyby poznał prawdę. Turner wniósł ją po schodach do pokoju gościnnego, przygotowanego na tę okazję. Nadbiegła lady Rudland. – Dziękuję ci! – powiedziała pośpiesznie. – Wezwij lekarza! – Brearley już po niego poszedł – odparł, patrząc na Mirandę z niepokojem. – Zajmij się czymś. Idź się czegoś napić. – Nie mam ochoty. Lady Rudland westchnęła. – Mam to powtórzyć? Zabieraj się stąd! – Dlaczego? – Poród to nie jest męska sprawa. Miranda się zaczerwieniła. – Turnerze, ja proszę... – Chcesz, żebym sobie poszedł?

– Tak! Nie! Nie wiem! – Myślę, że powinienem zostać. W końcu to także moje dziecko. – W takim razie siądź w kącie i nie przeszkadzaj. Miranda jęknęła donośnie. – Co to było? – Turner jednym skokiem znalazł się z powrotem przy niej. – Czy to normalne? Czy ona... – Milcz, tylko ją denerwujesz. – Otarła Mirandzie czoło zwilżoną chustką. – Nie zwracaj na niego uwagi, kochanie. Wszystko w porządku. – Wiem, ale... czy mogłabym zdjąć suknię? – Och, oczywiście. Zapomniałam o niej. Musi ci być niewygodnie. Turner, chodź mi pomóc. – Nie! – krzyknęła ostro Miranda. Turner zatrzymał się natychmiast z lodowatą miną. – Albo ty, albo on, ale nie obydwoje razem! – zażądała. – Mówisz bez sensu. Kobieta często traci jasność myśli przy porodzie – pocieszała ją lady Rudland. – Nie! On może to zrobić, bo... już mnie widział przedtem, a ty, bo jesteś kobietą. Ale nie chcę, żebyście patrzyli na mnie jednocześnie, rozumiecie? – Miranda ścisnęła z zaskakującą siłą dłoń starszej kobiety. – Pozostawiam ci ten zaszczyt, mamo – odezwał się ze swego kąta Turner. Z trudem pohamował uśmiech i wyszedł. Doprawdy, co za nadzwyczajne skrupuły miała jego żona! W pokoju gościnnym Miranda zaciskała zęby przy kolejnych skurczach, a lady Rudland ściągała z niej suknię. – Czy już poszedł? – spytała Miranda, obawiając się, że Turner może zajrzeć do środka. – Nie będzie nam więcej przeszkadzał. – Nie przeszkadza – mruknęła, nim zdołała się powstrzymać od tej uwagi. – Ależ jak najbardziej. Mężczyźni nie powinni asystować przy porodzie. Żaden z nich nie wie, jak pomóc. Lepiej niech siedzą za drzwiami i myślą o tym, jak nam tu wynagrodzić te męczarnie. – Kupił mi książkę – wyszeptała. – Tak? Ja bym wolała diamenty. – Owszem, to również byłby miły prezent. – Szepnę mu o tym słówko. – Lady Rudland udało się w końcu przebrać Mirandę w nocną koszulę. Strzepnęła poduszki. – Czy ci wygodnie? – Tak. Nie – wycedziła przez zaciśnięte zęby, czując kolejny skurcz. – Co, znowu? O Boże. Za szybko po sobie następują. Mam nadzieję, że doktor Winters niedługo się tu zjawi. Miranda zdusiła w sobie powtórny jęk, przytakując jej bezgłośnie.

Lady Rudland ścisnęła ją za rękę. – Jeśli może ci to przynieść ulgę – mruknęła – powiem tylko tyle, że przy rodzeniu bliźniąt jest dużo gorzej. – Niemożliwe – wydyszała Miranda. Dwadzieścia dwie godziny później Miranda bardzo pragnęła przemyśleć na nowo definicję słowa „wkrótce". Całe ciało przeszywał jeden wielki ból, oddech stał się urywany. Czuła się tak, jakby brakowało jej powietrza. Skurcze nie ustawały i każdy okazywał się gorszy od poprzedniego. – Czuję, że znów nadchodzi! – jęknęła. Lady Rudland natychmiast zwilżyła jej czoło chustką. – Przyj, kochanie! – Nie mogę... jestem zanadto... och, niech to wszyscy diabli! W holu Turner zdrętwiał, słysząc jej krzyk. Matka namówiła go, żeby znalazł sobie możliwie najbardziej oddalone miejsce. Olivia przyniosła z pobliskiej bawialni dwa krzesła i dotrzymywała mu towarzystwa, próbując się nie krzywić, kiedy rozlegały się jęki Mirandy. – Och, paskudnie to zabrzmiało – powiedziała nerwowo, usiłując nawiązać rozmowę. Spojrzał na nią tak, że zamilkła. – Na pewno zaraz będzie po wszystkim. – W głosie Olivii więcej było nadziei niż przekonania. Miranda krzyknęła kolejny raz w paroksyzmie bólu. Turner ukrył twarz w dłoniach. – Nigdy jej już więcej nie dotknę! – wyszeptał. Olivia pogładziła brata po policzku. – Głowa do góry! Niedługo zostaniesz ojcem. – Mam nadzieję, że już wkrótce. Chyba dłużej tego nie zniosę. – Jeśli tobie jest ciężko, pomyśl tylko, jak ona musi się męczyć! Posłał jej takie spojrzenie, że o mało nie padła trupem na miejscu. Zamilkła. Znów powiedziała coś niewłaściwego! W pokoju gościnnym Miranda kurczowo chwyciła teściową za rękę. – Zrób coś, żeby to ustało. Proszę, zrób coś! – Na pewno wkrótce będzie po wszystkim, zapewniam cię. Miranda przyciągnęła desperacko kobietę do siebie, tak że ich twarze niemal się zetknęły. – To samo powiedziałaś mi wczoraj! – Przepraszam, lady Rudland – wtrącił doktor Winters, który przybył do Rosedale w godzinę po pierwszych bólach. – Czy mogę z panią porozmawiać? – Tak, oczywiście. – Kobieta usiłowała uwolnić się z uścisku Mirandy. – Zaraz do ciebie wrócę, obiecuję!

Miranda ledwie zdołała kiwnąć głową. Zacisnęła palce na prześcieradle, gdy skurcz objął jej ciało. Przechylała głowę z boku na bok, usiłując zaczerpnąć powietrza. Gdzież się podziewał Turner? Czy nie rozumiał, że potrzebuje jego bliskości? Tak, potrzebowała jego ciepła, jego uśmiechu, ale przede wszystkim jego siły, bo własna nie wystarczała do zniesienia tych katuszy. Była jednak uparta, miała swoją dumę i dlatego nie zapytała lady Rudland, gdzie on jest. Zacisnęła zęby, próbując stłumić krzyk. – Mirando, kochanie. – Lady Rudland pochyliła się nad nią z troską. – Doktor mówi, że powinnaś mocniej przeć. Dziecku trzeba trochę pomóc. – Nie mam już sił – jęknęła – Nie potrafię zrobić nic więcej. Potrzebowała Turnera, lecz nie wiedziała, jak ma to powiedzieć. – Ależ możesz. Jeśli tak zrobisz, szybciej będzie po wszystkim. – Nie mogę... nie mogę... Och, och! – O, właśnie tak, lady Turner – przytaknął jej żywo doktor Winters. – Proszę teraz przeć z całej siły. – Ja... och, jak to boli! – Proszę przeć! Już widzę główkę! – Naprawdę? – Miranda usiłowała unieść głowę. – Nie wyginaj się tak! – zawołała lady Rudland. – Nie zdołasz nic zobaczyć, wierz mi. – Proszę przeć! – zażądał lekarz. – Próbuję! To chłopiec czy dziewczynka? – Miranda zaczerpnęła spazmatycznie tchu. – Jeszcze nie wiem – odparł. – Proszę nie przestawać! Gdy główka wydostała się na zewnątrz, drobne ciałko błyskawicznie poszło jej śladem. – To dziewczynka! – Naprawdę? – westchnęła ciężko. – Oczywiście, Turner zawsze dostaje to, czego chce! Lady Rudland uchyliła drzwi, gdy lekarz oglądał dziecko. – Turner! Spojrzał na nią błędnym wzrokiem. – Już po wszystkim. Masz córkę. – Dziewczynka! – krzyknął. Nie mógł uwierzyć, że został ojcem. – Jest po prostu prześliczna – powiedziała matka. – Doskonała pod każdym względem. – Dziewczynka! – powtórzył, kręcąc z zachwytu głową. – Olivio, mam córkę! – A potem, ku zdumieniu obydwu kobiet, uściskał siostrę z całej siły. – Wiem, wiem. – Olivia z trudem powstrzymywała się od łez radości. Turner uścisnął ją jeszcze raz, a potem spytał matki:

– Jakiego koloru ma oczy? Brązowe? Po twarzy lady Rudland przemknął lekki uśmiech. – Nie zauważyłam, mój drogi. Ale oczy małych dzieci nieraz zmieniają kolor. Dopiero po jakimś czasie można mieć co do tego pewność. – Muszą być brązowe! Olivia spojrzała na niego uważnie. – A więc ją kochasz. – Coś ty powiedziała, łobuzico? – Kochasz ją. Kochasz Mirandę. Dziwne, ale ucisk w jego gardle ustąpił i Turner nagle poczuł, że może już wypowiedzieć te dwa słowa. Zdumiało go to tak bardzo, że otworzył usta. – Kochasz ją – powtórzyła Olivia. – Myślę, że tak – stwierdził oniemiały. – Najwyższy czas, żebyś to zrozumiał – powiedziała cierpko matka. Turner siedział oszołomiony. Dlaczego potrzebował aż tyle czasu? Przecież wszystko było jasne! Kochał Mirandę. Kochał delikatnie zarysowane brwi, cięte uwagi, przechylanie głowy, gdy była zaciekawiona. Kochał jej żywy umysł, serdeczność, lojalność. Nawet sposób, w jaki przymykała oczy. A teraz dała mu dziecko. – Chcę ją zobaczyć! – Doktor mówi, że dziecko będzie można obejrzeć dopiero za chwilę. – Nie. Chcę zobaczyć Mirandę. – Ach, dobrze. Nie sądzę, żeby to jej mogło zaszkodzić. Poczekaj chwilę. Panie doktorze! Usłyszał jakieś szepty, a potem matka wróciła z dzieckiem na rękach. Turner przytrzymał drzwi, chcąc zajrzeć do środka. – Co się stało? – Straciła bardzo dużo krwi – odparł lekarz z poważną miną. Turner spojrzał na żonę. Miranda była śmiertelnie blada. – Och, Boże – wykrztusił ze ściśniętym gardłem. – Och, Mirando. Dzisiaj wydałam cię na świat. Nie wiem jeszcze, jak się będziesz nazywać. Nie pozwolili mi cię nawet potrzymać. Chciałabym, żebyś otrzymała imię po mojej matce. Była niezwykle dobrą kobietą. Nazywała się Karolina. Mam nadzieję, że imię spodoba się Turnerowi. Nigdy się nad nim nie zastanawialiśmy. Chyba zasypiam. Słyszę wszystkich naokoło, ale nic im nie mogę powiedzieć. Próbuję zapamiętać te myśli, żebym je mogła potem zapisać. Chyba zasypiam.

Rozdział 20 Lekarz zdołał zatamować krwotok, lecz kiwał ze smutkiem głową, myjąc ręce. – Straciła mnóstwo krwi, będzie teraz słaba. – Przeżyje? – spytał z lękiem Turner. Doktor Winters wzruszył ramionami. – Można mieć taką nadzieję. Turner, któremu nie spodobała się ta odpowiedź, usiadł przy łóżku żony i ujął ją za rękę. – Przeżyje – powiedział ochryple. – Musi przeżyć. Lady Rudland chrząknęła. – Doktorze, czy może nam pan wyjaśnić przyczynę krwotoku? – Być może nastąpiło jakieś uszkodzenie macicy. Zapewne podczas wydalania łożyska. – Czy to się często zdarza? Doktor skinął głową i zaczął się żegnać. – Przepraszam, muszę już iść. Jeszcze jedna kobieta w tej okolicy czeka na poród. – Ale czy Miranda... – Lady Rudland spojrzała na synową ze strachem. – Nic więcej nic mogę dla niej zrobić. Trzeba tylko mieć nadzieję i się modlić, by rana zdołała się zasklepić i nie krwawiła więcej. – A jeśli będzie krwawić? – spytał głucho Turner. – Wtedy trzeba przyłożyć czyste bandaże i posłać po mnie. – A czy zdąży pan na czas? – Turner nie dbał dłużej o uprzejmość. Lekarz wolał nie odpowiadać. Pożegnał się z nimi pośpiesznie. Gdy zamknęły się za nim drzwi, lady Rudland podeszła do syna. – Powinieneś odpocząć – powiedziała łagodnie. – Nie spałeś przez całą noc. – Ty także. – Tak, ale ja... – Lady Rudland zamilkła. Ucałowała go w czubek głowy. – Zostawiam cię z nią. Zerwał się gwałtownie. – Do licha z tym wszystkim! Nie zamierzam się z nią żegnać. Nie musisz o tym mówić, jakby już umierała! – Oczywiście, że nie – odparła matka, lecz jej oczy mówiły co innego. Wyszła cicho z pokoju. Turner nie odrywał oczu od pobladłej twarzy Mirandy. – Powinienem był ci powiedzieć, że cię kocham. Tylko tyle chciałaś usłyszeć,

prawda? A ja byłem zbyt głupi, żeby to zrozumieć. A tymczasem kochałem cię cały czas od tego dnia, kiedy ty wyznałaś mi swoje uczucia. Byłem... Urwał, bo wydało mu się, że jej twarz zmieniła nieco wyraz. Ale tylko padł na nią jego cień. – Byłem wtedy tak zaskoczony – ciągnął, gdy znów mógł wydobyć z siebie głos. – Tak zaskoczony, że ktoś może mnie kochać i nie pragnąć władzy nade mną. Że możesz mnie kochać i nie zamierzasz wcale mnie zmieniać. A ja... myślałem, że już nigdy więcej nie będę zdolny do miłości. Ale się myliłem! – Dłonie mu się zatrzęsły. Musiał oprzeć się chęci, by wziąć ją w ramiona i potrząsnąć nią. – Byłem w błędzie, ale to nie twoja wina, tylko moja. Albo może i Letycji. Na pewno nie twoja. Ujął ją za rękę i podniósł ją do ust. – To nigdy nie była twoja wina – powtórzył błagalnym tonem. – Wróć do mnie, bo mnie przerażasz. Nie chcesz mnie chyba przerażać? Zapewniam cię, że to nie jest ładny widok. Nie było odpowiedzi. Marzył, żeby choć kaszlnęła albo się poruszyła. Ale Miranda leżała cicha i nieruchoma, tak że na chwilę zdjął go strach i gorączkowo zaczął szukać jej pulsu. Odetchnął z ulgą, gdy go wyczuł. Był słaby, ale równomierny. Turner ziewnął. Był wyczerpany. Oczy mu się kleiły, lecz nie chciał usnąć. Musiał przy niej czuwać, patrzeć na nią, słuchać jej oddechu, obserwować światła i cienie tańczące na jej twarzy. – Za ciemno tu – mruknął, wstając. – Niby w jakiejś przeklętej kostnicy! – Przejrzał wszystkie szuflady i znalazł kilka świeczek. Szybko zapalił wszystkie. Ciągle jednak miał wrażenie, że w pokoju jest mroczno. Podbiegł do drzwi i wrzasnął: – Brearley! Matko! Olivio! Osiem osób nadbiegło natychmiast, lękając się najgorszego. – Trzeba mi więcej świec – zawołał głosem pełnym lęku i wyczerpania. Kilkoro służących natychmiast pobiegło, żeby spełnić jego żądanie. – Przecież tu jest jasno! – Olivia wsunęła głowę przez drzwi. Zamarła na widok leżącej bez ruchu Mirandy. – Czy ona się z tego wygrzebie? – szepnęła. – Polepszy się jej, jeśli tylko zdołamy sprawić, żeby tu było jaśniej. – Czy powinnam coś do niej powiedzieć? – Ona nie umiera! – wybuchnął. – Słyszysz mnie? Nie umiera! Nie wolno mówić w taki sposób, jakbyś się z nią żegnała. – A jeśli umrze? – Po policzkach Olivii potoczyły się łzy. – Czuję, że... Turner stracił kontrolę nad sobą. Przyparł Olivię do ściany. – Nie umrze! – odparł głuchym głosem. – Cieszyłbym się, gdybyś przestała

mi przeczyć. Olivia zdołała tylko kiwnąć głową. Turner nagle ją puścił i spojrzał na swoje ręce tak, jakby były obcym ciałem. – O Boże, co się ze mną dzieje? Olivia dotknęła ostrożnie jego ramienia. – Po prostu jesteś przemęczony. Masz prawo do tego. – Nie, nie mam. Nie teraz, kiedy jej potrzeba mojej siły. – Usiadł przy łóżku żony. – Nic poza Mirandą się dla mnie nie liczy. Pokojówka weszła do pokoju, przynosząc świece. Miała zaczerwienione oczy. – Zapal wszystkie – zażądał. – Żeby tu było jasno jak w dzień! Słyszysz mnie? Jak w dzień! Odwrócił się znów ku Mirandzie i przesunął ręką po jej czole. – Ona zawsze lubiła słoneczne dni. – Poprawił się zaraz. – Ona lubi słoneczne dni! Olivia nie mogła dłużej patrzeć na jego udrękę. Odeszła po cichu. Kilka godzin później lady Rudland weszła do pokoju, niosąc coś zawiniętego w miękką różową kołderkę. – Przyniosłam ci córkę. Turner uniósł głowę, oniemiały ze zdumienia. Jak mógł zapomnieć o tej małej istotce? Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Jaka jest maleńka! – Małe dzieci zawsze są takie – odparła matka z uśmiechem. – Wiem, ale... popatrz... – Drobne paluszki niemowlęcia zacisnęły się na wskazującym palcu, który mu podał, z zadziwiającą energią. Turner patrzył na to ze zdumieniem i zachwytem. – Czy mogę ją potrzymać? – Oczywiście. Przecież jest twoja. Spojrzał na różową twarzyczkę i dotknął noska dziecka. – Jak się masz? Witaj na świecie, kotku. – Kotku? – spytała z rozbawieniem lady Rudland. – Zabawny przydomek. – Nie, wcale nic zabawny. Absolutnie do niej pasuje. Jak długo pozostanie takim maleństwem? – Raczej niedługo. – Matka podeszła do okna i rozsunęła częściowo zasłony. – Słońce już wschodzi. Olivia mówiła, że chcesz, żeby tu było jasno. Przytaknął, niezdolny oderwać oczu od córki. Matka podeszła do niego. – Och, Turnerze... ona ma brązowe oczy! – Naprawdę? – spojrzał ponownie na dziecko, lecz ono już spało. – Wiedziałem, że takie właśnie będą. – Zapewne nie chciała rozczarować swego taty od razu pierwszego dnia.

– Ani matki. – Turner spojrzał na Mirandę, nadal śmiertelnie bladą, a potem jeszcze mocniej objął dziecko. Lady Rudland spojrzała w błękitne oczy syna, tak podobne do jej własnych. – Założyłabym się, że Miranda wolałaby niebieskie. Turner poczuł przykry ucisk w gardle. Miranda kochała go od tak dawna, a on nią wzgardził. Teraz mógł ją utracić i żona nigdy się nie dowie, iż zrozumiał, jakim był głupcem. Nigdy się nie dowie, że ją kochał. – Pewnie tak – odparł zduszonym głosem. – Lecz będzie z tym musiała poczekać do następnego brzdąca. Lady Rudland przygryzła wargę. – Oczywiście, mój drogi – powiedziała, chcąc go pocieszyć. – Czy pomyślałeś, jak dać dziecku na imię? Spojrzał na nią z takim zdumieniem, jakby mu to nie przyszło do głowy. – Nie. Zapomniałem o tym. – Olivia i ja wybrałyśmy kilka imion. Co byś powiedział na Juliannę? Albo na Klarę. Ja proponowałam Fionę, ale Olivii się nie spodobało. – Miranda nigdy nie nazwałaby naszej córeczki Fioną. Zawsze nie cierpiała Fiony Bennet. – Tej dziewczynki, która mieszkała niedaleko od nas? Nie miałam pojęcia. – Nie dam dziecku imienia bez zgody Mirandy. – Niewątpliwie, mój drogi. Ja tylko... lepiej cię teraz zostawię z twoją rodziną. Turner spojrzał na żonę, a potem na córkę. – To twoja mama – szepnął. – Jest bardzo wyczerpana. Z wielkim trudem wydała cię na świat, chociaż jesteś taka malutka. – I jakby dla potwierdzenia dotknął jednego z jej paluszków. – Nie wiem nawet, czy cię już widziała, ale jestem pewien, że chciałaby tego. Wzięłaby cię wtedy w ramiona, kołysała i całowała. A wiesz, dlaczego? – Otarł łzę. – Bo cię bardzo kocha. Myślę, że bardziej niż mnie. Musi jednak kochać trochę i mnie, choć nie zawsze postępowałem tak, jak należało. Spojrzał na Mirandę, pragnąc się upewnić, czy się nie ocknęła, nim dodał: – Mężczyźni to osły. Jesteśmy głupcami i rzadko kiedy widzimy na tyle dobrze, żeby dostrzec, ile wspaniałych rzeczy mamy przed oczami. Ciebie jednak widzę – dodał, uśmiechając się do niej. – Widzę twoją mamę i mam nadzieję, że będzie na tyle wielkoduszna, żeby mi przebaczyć. Myślę, że mimo wszystko tak się stanie. Twoja mama ma wielkie serce. Dziecko wydało gardłowy dźwięk i Turner uśmiechnął się, uradowany. – Widzę, że się ze mną zgadzasz. Jesteś bardzo bystra, jak na kogoś tak młodego. Wcale mnie to nie dziwi. Dziecko zaczęło gaworzyć. – Pochlebiasz mi kotku. Tylko że, weź to pod uwagę, mnie też nie brakuje

inteligencji. – Turner spojrzał na Mirandę i szepnął: – Oboje wiemy, jaki byłem głupi. Dziecko znów zakwiliło, dzięki czemu uznał, że jego córka jest najrozumniejszym niemowlęciem na Wyspach Brytyjskich. – Czy chcesz się spotkać z mamą? Proszę, już cię przedstawiam. Bardzo ostrożnie, bo nigdy jeszcze nie trzymał w rękach niemowlęcia, włożył maleństwo w zgięte ręce Mirandy. – O, tak. Ciepło ci tam, co? Chętnie bym się z tobą zamienił. Wyciągnął rękę i dotknął policzka dziecka. Dziecko zaczęło się nagle wiercić, a potem donośnie zapłakało. – Och, kochanie – wyjąkał Turner – co się stało? – Uniósł je i zaczął kołysać w ramionach, unosząc jednocześnie jego główkę tak, by mogło patrzeć na matkę. – No cicho, cicho. Uspokój się. Starania Turnera najwyraźniej nie pomogły, bo dziecko zakwiliło jeszcze donośniej. Rozległo się pukanie i lady Rudland zajrzała do pokoju. – Pozwolisz, że ją zabiorę? Pokręcił przecząco głową, nie chcąc się rozstawać z małą. – Myślę, że jest głodna. Mamka czeka w sąsiednim pokoju. – Och, oczywiście! – Z lekkim zakłopotaniem oddał niemowlę matce. Znów został sam z Mirandą. Nie poruszała się, ale jej pierś unosiła się regularnie w rytm oddechu. – Już ranek. Mirando – powiedział, biorąc ją delikatnie za rękę, jakby chciał czułością przywrócić ją do przytomności. – Trzeba wstawać. Jeśli nie chcesz zrobić tego dla siebie, zrób to dla mnie. Jestem śmiertelnie znużony, a przecież wiesz, że nie zasnę, póki ty się nie ockniesz. Nawet nie drgnęła. Przerażała go. – Mirando! – W jego głosie brzmiała panika. – Dosyć tego! Słyszysz mnie? Dosyć! Musisz... Urwał. Nie był w stanie znieść tego dłużej. Ścisnął jej rękę i odwrócił wzrok. Łzy zamgliły mu wzrok. Cóż on bez niej pocznie? Jakże sam jeden wychowa córkę? Jak da jej na imię? I – najgorsze ze wszystkiego – jak będzie żył, jeśli ona umrze, zanim będzie mógł powiedzieć, że ją kochał? Z determinacją otarł łzy i powiedział do niej głośno: – Mirando, kocham cię! Miał nadzieję, że to jakoś do niej dotrze, nawet jeżeli nigdy się już nie obudzi. Jego głos zabrzmiał nagląco: – Kocham cię! Kocham! Tylko ciebie! Z jej ust wydobył się słaby dźwięk, tak cichy, że zrazu wziął go za złudzenie. – Powiedziałaś coś?

Patrzył na nią uważnie, czekając na jakiś odruch. Wargi Mirandy drgnęły. Poczuł nieopisaną radość. – Powtórz to, proszę, bo nie dosłyszałem! – Przyłożył ucho do jej ust. Słabym głosem, ale wyraźnie wymówiła: – Dobrze. Turner wybuchnął radosnym śmiechem, którego nie potrafił pohamować. – Zaczynasz zdrowieć, prawda? Poruszyła nieznacznie głową, ale było to wyraźne przytaknięcie. Pełen szczęścia podbiegł z ulgą do drzwi i wykrzyczał radosną nowinę całemu domowi. Natychmiast nadbiegły matka, Olivia i większość służby. – Oprzytomniała! – zawołał, nie dbając o to, że ma twarz całą we łzach. – Oprzytomniała! – Turner. Zabrzmiało to jak skrzypnięcie łóżka. – Co, kochanie? – Podbiegł do niej. – Karolina. – Powiedziała to cicho, usiłując się za wszelką cenę uśmiechnąć. – Daj jej na imię Karolina. Ucałował jej dłoń z galanterią. – Dałaś mi córeczkę, która jest wcieloną doskonałością. – Zawsze dostajesz to, czego chcesz – wyszeptała. Spojrzał na nią z miłością i dopiero wtedy dotarł do niego cały ogrom cudu. Wróciła do życia! – Owszem – mruknął. – Najwyraźniej tak właśnie jest. Kilka dni później Mirandzie znacznie się polepszyło. Na jej własne życzenie przeniesiono ją do sypialni, którą dzieliła z Turnerem na początku małżeństwa. W tym otoczeniu czuła się najlepiej i miała zamiar udowodnić mężowi, że pragnie prawdziwego małżeństwa. Należeli do siebie. To było takie proste. Wciąż jeszcze nie mogła wstawać, ale odzyskiwała siły, a jej twarz nabrała zdrowej, różowej barwy. A może sprawiła to miłość? Nigdy nie czuła jej w sobie tak wiele. Turner dawał jej dowody swego uczucia na każdym kroku, a Karolinę obydwoje kochali wręcz niewyobrażalnie. Olivia i lady Rudland krzątały się jeszcze przy niej, lecz Turner próbował ograniczać ich starania do minimum, chcąc mieć Mirandę tylko dla siebie. Pewnego dnia siedział przy łóżku, czekając, aż żona zbudzi się z drzemki. – Dobry wieczór – wymruczał. – Czy już jest wieczór? – Miranda ziewnęła. – W każdym razie co najmniej popołudnie. – O Boże. Nigdy przedtem nie byłam tak rozleniwiona. – Zasługujesz na to.

– A co z dzieckiem? Turner się uśmiechnął. Zaczynała tym zdaniem każdą rozmowę. – W porządku. Muszę powiedzieć, że ma imponujące płuca. – Taka jest słodka, prawda? – Całkiem jak matka. – Och, ja wcale nie jestem słodka. Ucałował ją w czubek nosa. – Właśnie że tak! – Jesteś niepoprawny. – Jestem szczęśliwy. Naprawdę szczęśliwy. – Słuchaj... Wyczuł w jej głosie wahanie. – Tak, moja miła? – Kiedy to się stało? – Nie rozumiem, co masz na myśli. – Kiedy się zorientowałeś, że... – Że cię kocham? Przytaknęła bez słowa. – Nie wiem. Chyba kochałem cię przez cały czas, tylko byłem zbyt zaślepiony, żeby to zrozumieć. – Wtedy, kiedy o mało nie umarłam? – Nie bardzo się jej to podobało, choć nie wiedziała, dlaczego. – Nie. Wtedy, kiedy rodziłaś Karolinę. Usłyszałem twój krzyk i wiedziałem, że cię kocham. Och, Mirando, ojcostwo jest wprost niesłychaną rzeczą. Kiedy wziąłem małą na ręce... Chciałbym, żebyś wiedziała, do czego to było podobne. – Do macierzyństwa, jak sądzę. Dotknął jej ust palcem. – Och, te twoje docinki. Pozwól mi skończyć. Moi przyjaciele mają dzieci. Mówili mi, jak niezwykłe jest nowe życie, któremu dało się początek. Ale ja – odchrząknął – nie kocham Karoliny tylko dlatego, że jej dałem życie, ale dlatego że ty jej dałaś życie. W oczach Mirandy pojawiły się łzy. – Och, Turnerze! – Pozwól mi wreszcie skończyć. Nie wiem, czym sobie na ciebie zasłużyłem, ale teraz, kiedy cię mam, nie pozwolę ci już odejść. Za bardzo cię kocham. – Och, ja ciebie też. Ale przecież wiesz o tym? – Dziękuję. To najcenniejszy dar, jaki kiedykolwiek dostałem. – Będziemy teraz naprawdę szczęśliwi? – Niewyobrażalnie. – I będziemy mieć więcej dzieci?

Turner spoważniał. – Pod warunkiem że nie dasz mi więcej powodu do strachu. Niestety najlepszy sposób, żeby nie mieć dzieci, to abstynencja, a ja nie jestem do niej zdolny. Poczerwieniała, lecz powiedziała: – W porządku. Pocałował ją najgoręcej, jak mógł. – Powinienem pozwolić ci odpocząć. – Nie, proszę, nie odchodź. Nie jestem zmęczona. – Na pewno? – Tak. Chciałabym jednak, żebyś mi coś przyniósł. Nie masz nic przeciwko temu? – Jasne, że nie. Cóż to takiego? – Na moim biureczku w bawialni stoi posrebrzane puzderko. W środku jest kluczyk. W dolnej szufladzie znajdziesz też dużą skrzyneczkę. Turner mimo zdziwienia spełnił jej prośbę. – Ależ to ciężkie. Co ty tam trzymasz? Kamienie? – Zeszyty. – Jakie zeszyty mogą być tak cenne, żeby je trzymać pod kluczem? – Moje pamiętniki. – Prowadzisz pamiętnik? Nie wiedziałem. – Sam mi to doradziłeś. – Niemożliwe. – Ależ tak. Tego dnia, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Mówiłam ci wtedy, jak wstrętnie zachowała się wobec mnie Fiona Bennet, a ty zaproponowałeś mi, żebym pisała pamiętnik. – Naprawdę? – Owszem. I dokładnie pamiętam, co mi mówiłeś. Spytałam, dlaczego miałabym go prowadzić, a ty odparłeś: „Bo pewnego dnia dorośniesz i będziesz piękna. Wtedy zajrzysz do pamiętnika i się przekonasz, jakie głupie są dziewczynki w rodzaju Fiony Bennet. I rozbawi cię to, co powiedziała matka. I może uśmiechniesz się, wspominając naszą rozmowę?" Patrzył na nią z rosnącym zdumieniem, powoli rozpamiętując niejasne okruchy wspomnień. – No i pomyślałaś o mnie z uśmiechem? Przytaknęła. – Zapamiętałam to sobie słowo po słowie, bo nikt mi nigdy nie powiedział czegoś milszego. – O Boże, Mirando. Położył pudło na łóżku i przekręcił klucz. Wewnątrz leżał stos zeszytów.

Niektóre były oprawione w skórę, inne – w kwiecisty perkal. Miranda sięgnęła po najskromniejszy, mały notatnik. Podobny do tych, których sam używał jako student. – To pierwszy – powiedziała, otwierając go z nabożnym szacunkiem. Spojrzał na pierwszą stronę. 2 marca 1810 Dzisiaj się zakochałam. Łzy zakręciły mu się w oczach. – Ja też, moja miła. Ja też.