Quinn Julia - Ksiazeta Wyndham 01 - Zaginiony Ksiaze

Julia QUINN

Zaginiony książę Tytuł oryginału The Lost Duke of Wyndham

0

S R

Mojej Mamie, dzięki której wszystko staje się możliwe. A także Paulowi, mimo że Mama pewnego razu przedstawiła nas: „To mój syn i moja synowa!"

1

1

Grace Eversleigh od pięciu lat była damą do towarzystwa owdowiałej księżny Wyndham i zdążyła przez ten czas dowiedzieć się wielu rzeczy o swojej chlebodawczyni. Najważniejsze z tego wszystkiego było to, że w piersi tej surowej, wymagającej i wyniosłej kobiety nie biło niestety złote serce! Nie oznaczało to bynajmniej, że księżna Wyndham była uosobieniem zła. Nikt nigdy nie nazwał jej książęcej mości niewiastą do cna zepsutą.

S R

Nie była okrutna, złośliwa czy choćby małostkowa. Jednak Augusta Elizabeth Candida Debenham Cavendish urodziła się w rodzinie książęcej, wyszła za księcia i wydała na świat jeszcze jednego księcia. Jej siostra zaś weszła do rodziny królewskiej jednego z mniej znanych państw w Europie Środkowej, którego nazwy Grace nie potrafiła wymówić poprawnie. Brat owdowiałej księżny wszedł w posiadanie większości ziem we wschodniej Anglii. Nic więc dziwnego, że w oczach księżny cały świat dzielił się na wiele warstw społecznych, których hierarchia była równie wyraźna, co niepodważalna. Wyndhamowie, oczywiście, zwłaszcza ci, w których płynęła krew Debenhamów, znajdowali się na samym szczycie drabiny społecznej. W tej sytuacji było rzeczą naturalną, że księżna oczekiwała od otoczenia specjalnych względów i przejawów szacunku. Sama bardzo rzadko bywała uprzejma. Nie znosiła też głupoty i nigdy nie obdarzyła nikogo obłudną pochwałą. Niektórzy mogliby powiedzieć, że księżna w ogóle nikogo nigdy nie pochwaliła, ale Grace dwukrotnie była świadkiem 2

tego, jak jej książęca mość skwitowała czyjeś osiągnięcie zwięzłą, lecz szczerą pochwałą: „Dobra robota!" Co prawda, ilekroć Grace komuś o tym wspomniała, nikt nie chciał uwierzyć. Ponieważ jednak stara księżna ocaliła Grace od czegoś, co byłoby dla niej nie do zniesienia, dziewczyna uznała, że jest jej winna dozgonną wdzięczność, szacunek, a przede wszystkim lojalność. Chociaż nie da się ukryć, że starsza dama nie bywała zazwyczaj pogodną ani miłą towarzyszką. Toteż gdy wracały do domu z tradycyjnego spotkania ziemiaństwa z Lincolnshire, a ich elegancki powóz mknął bez trudu po spowitych mrokiem nocy drogach, Grace mimo woli poczuła ulgę, widząc, że jej chlebodawczyni zapadła w głęboki sen.

S R

Był to doprawdy wspaniały wieczór i Grace wiedziała, że zawdzięcza to swojej pracodawczyni. Zaraz po przybyciu księżna zajęła przeznaczone dla niej honorowe miejsce, gdzie otoczył ją tłum starych przyjaciół. A Grace nie musiała się nią zajmować. Zamiast tego tańczyła i żartowała ze znajomymi, wypiła aż trzy szklaneczki ponczu i pokpiwała sobie z Thomasa - emocjonujące i godne uwagi osiągnięcie. Będąc księciem, Thomas tak przywykł do wiecznych pochlebstw, że potrzebował kogoś, kto nie będzie mu nadskakiwał. Przede wszystkim jednak Grace mogła się uśmiechać bez ograniczeń. Czyniła to więc z takim zapałem, że aż ją rozbolały policzki. Niczym niezmącona radość, jakiej dostarczył jej ten wieczór, sprawiła, że ciało Grace przepełnione było energią; czuła się taka szczęśliwa, że uśmiechała się szeroko nawet teraz, po ciemku, wsłuchując się w ciche pochrapywanie księżny.

3

Grace przymknęła oczy, ale nie z powodu senności. Siedziała - jak zawsze - tyłem do kierunku jazdy i rytmiczny tętent końskich kopyt działał na nią usypiająco. Dziwne... jej oczy były zmęczone, a reszta ciała nie. Może jednak warto by się trochę zdrzemnąć? Gdy tylko wrócą do Belgrave Castle, będzie musiała pomóc księżnej w... Rozległ się huk. Grace wyprostowała się na siedzeniu i spojrzała na swoją towarzyszkę. O dziwo, księżna się nie obudziła. Cóż to mógł być za odgłos? Czyżby... Znów coś huknęło. Tym razem powóz podskoczył i zatrzymał się tak raptownie, że starą

S R

księżnę - jak zawsze siedzącą przodem do kierunku jazdy - dosłownie wyrzuciło z miejsca.

Grace natychmiast opadła na kolana obok niej i objęła ją ramionami. - Co u diaska?! - warknęła księżna, ale natychmiast zamilkła na widok twarzy dziewczyny.

- To strzały z broni palnej - szepnęła Grace.

Starsza dama zacisnęła usta, po czym zdjęła z szyi szmaragdową kolię i wcisnęła ją Grace do ręki. - Schowaj to - poleciła. - Ja? - pisnęła Grace zduszonym głosem, ale posłusznie wetknęła klejnoty pod poduszkę. Przemknęło jej przez głowę, że z przyjemnością złoiłaby skórę jaśnie oświeconej Auguście Wyndham. Jeśli ona - Grace - zginie z rąk rabusiów, to dlatego że księżna nie miała ochoty rozstać się ze szmaragdami... Ktoś otworzył z impetem drzwiczki powozu.

4

- Wysiadać i oddawać kosztowności! Grace znieruchomiała, siedząc w kucki na podłodze obok księżny. Potem z wolna uniosła głowę i spojrzała w kierunku drzwi, ale dostrzegła tylko srebrną lufę pistoletu, okrągłą i śmiercionośną. Była wycelowana prosto w jej czoło. - Witam panie! - odezwał się znów ten sam głos, tym razem nieco uprzejmiej. Po chwili jego właściciel wyłonił się z cienia i z gracją wyciągnął rękę, jakby chciał pomóc im przy wysiadaniu. - Bądźcie tak dobre i dotrzymajcie mi towarzystwa, jeśli łaska - wymruczał. Grace rozglądała się dookoła; nadaremnie, rzecz jasna. Nie miała żadnego wyboru. Zwróciła się więc do swojej towarzyszki,

S R

przypuszczając, że ta płonie z gniewu. Przekonała się jednak, że starsza dama zbladła jak ściana i cała drżała.

Księżna Wyndham trzęsła się ze strachu! Prawdę mówiąc, trzęsły się obie.

Rabuś, wsparłszy się ramieniem o framugę drzwi, pochylił się w ich stronę. Uśmiechnął się leniwie, z szelmowskim wdziękiem. Grace nie miała pojęcia, jakim cudem zdołała to wszystko dostrzec, zwłaszcza że górną część twarzy rzezimieszka zakrywała maska. Trzy rzeczy jednak od razu rzucały się w oczy. Był młody. Był silny. Był w najwyższym stopniu niebezpieczny. - Madame... - odezwała się Grace, trącając lekko księżnę. - Chyba musimy zrobić to, co on każe.

5

- Ubóstwiam rozsądne kobiety - oświadczył rozbójnik i znów się uśmiechnął. Tym razem był to tylko nieznaczny grymas - lekkie, choć groźne, uniesienie kącika ust. Minio to mężczyzna mierzył nadal do nich z pistoletu i cały jego urok osobisty nie zmniejszył ani trochę lęku Grace. Potem wyciągnął do niej rękę. Tę bez pistoletu. Tak, jakby przybyły właśnie z wizytą, a on je witał. Jakby był jowialnym ziemianinem, który zaraz rozpocznie rozmowę o pogodzie. - Mogę pani pomóc? - spytał cicho. Grace gwałtownie zaprzeczyła ruchem głowy. Nie pozwoli się dotknąć. Nie wiedziała czemu, ale czuła, że gdyby wsparła się na jego

S R

dłoni, spowodowałoby to jakąś straszliwą katastrofę. - Niech i tak będzie - odparł z lekkim westchnieniem. - Dzisiejsze kobiety są takie samodzielne... - Pochylił się ku Grace, jakby powierzał jej jakiś sekret. - Mężczyzna, doprawdy, czuje się zbyteczny. Grace wpatrywała się w niego bez słowa.

- Widzę, że pani oniemiała, olśniona moim urokiem i gracją zauważył, odsuwając się na bok, by mogły wysiąść. - Ciągle coś takiego mnie spotyka. Doprawdy, nie powinienem zbliżać się do dam... Robię na nich wstrząsające wrażenie. Z pewnością był szalony. To by tłumaczyło wszystko. Grace nic nie obchodziły jego dobre maniery. Musiał postradać rozum. A w dodatku był uzbrojony! - Jednakowoż... - rozważał dalej. Lufa jego pistoletu ani drgnęła, choć słowa tańczyły w powietrzu. - Ktoś mógłby powiedzieć, że kobieta to doprawdy błogosławieństwo.

6

Thomas z pewnością tak by powiedział, pomyślała Grace. Książę Wyndham już kilka lat temu wymógł na niej, żeby w Belgrave mówiła mu po imieniu, gdyż nie mógł znieść tego wiecznego tytułowania. - Madame - szepnęła znów nagląco, ciągnąc księżnę za rękę. Dama nie wydała żadnego dźwięku, nawet nie skinęła głową; ujęła jednak rękę Grace i pozwoliła, by dziewczyna pomogła jej wysiąść z powozu. - O, tak jest znacznie rozsądniej - pochwalił je mężczyzna, uśmiechając się szeroko. - Mam szczęście, że natknąłem się na dwie równie inteligentne damy. A już obawiałem się, że trafię na jakiegoś starego zrzędę.

S R

Grace odsunęła się na bok, nie spuszczając oczu z twarzy rabusia. Nie wyglądał na przestępcę... a właściwie nie tak sobie wyobrażała przestępców. Mówił jak człowiek dobrze urodzony i starannie wychowany. A jeśli nawet nie brał przed chwilą kąpieli, to w każdym razie nie zalatywało od niego przykrym zapachem.

- ...Albo na jednego z tych paskudnych młokosów duszących się w o wiele za ciasnej kamizelce - rozważał dalej, pocierając w zamyśleniu brodę. - Zna pani chyba okazy tego rodzaju, nieprawdaż? - spytał Grace. Czerwony na twarzy, za dużo pije i stanowczo zbyt rzadko myśli! Ku własnemu zaskoczeniu Grace przytaknęła ruchem głowy. - Byłem pewny, że widywała już pani takich młodzieńców - odparł. Niestety, wszędzie ich pełno. Grace zamrugała i stała wpatrzona w ruch jego warg. Niewiele więcej mogła dostrzec, gdyż maska zasłaniała całą górną część twarzy. Te usta były jednak tak ruchliwe, tak kształtne i tak wyraziste,

7

że Grace miała wrażenie, że widzi całą twarz. Było to zadziwiające. Fascynujące. I bardzo niepokojące. - No cóż... - powiedział, wzdychając lekko, podobnie jak Thomas, ilekroć chciał zmienić temat rozmowy. - Jestem pewien, że zdają sobie panie sprawę, że nie jest to spotkanie dla przyjemności. A w każdym razie... - Tu jego spojrzenie pomknęło w kierunku Grace. Uśmiechnął się diabolicznie. - Nie tylko dla przyjemności. Grace lekko rozchyliła wargi. Spojrzenie mężczyzny stało się dziwnie senne i uwodzicielskie. - Bardzo lubię łączyć interesy z przyjemnością - mruknął. Nieczęsto jednak mam taką okazję. Na naszych drogach spotyka się

S R

przeważnie korpulentnych młodych dżentelmenów. Grace wiedziała, że powinna się oburzyć, a nawet gwałtownie zaprotestować, ale głos mężczyzny był taki aksamitny. Działał na nią podobnie jak znakomity koniak, którego mogła skosztować od czasu do czasu w Belgrave. Był w tym głosie lekki zaśpiew, świadczący o tym, że rozbójnik spędził dzieciństwo na terenach bardzo odległych od hrabstwa Lincoln. Grace poczuła, że chwieje się na nogach, jakby chciała oderwać się od ziemi i ulecieć gdzieś daleko... bardzo daleko stąd! Rabuś natychmiast ją podtrzymał, chwytając za łokieć. - Nie zamierza chyba pani zemdleć? - spytał. Palce ściskające łokieć Grace stanowiły wystarczającą podporę, by utrzymała się na nogach. Najwyraźniej nie miał zamiaru jej puścić. Grace pokręciła głową. - Nie - odparła cicho.

8

- Jestem pani niewymownie wdzięczny. Z rozkoszą chwyciłbym panią w objęcia, ale musiałbym wypuścić z ręki pistolet, a na to przecież nie możemy sobie pozwolić, nieprawdaż? Ze śmiechem odwrócił się do księżny: - Niech pani nie żywi bezsensownych nadziei. Byłbym niezmiernie rad, mogąc także i panią pochwycić w objęcia, ale z pewnością żadna z was nie życzyłaby sobie, bym pozostawił moim kompanom wolną rękę, jeśli chodzi o użycie broni. Dopiero w tym momencie Grace zorientowała się, że w pobliżu znajduje się jeszcze trzech mężczyzn. Oczywiście, musiał mieć pomocników, trudno zorganizować napad w pojedynkę. Jednakże pozostali rabusie milczeli i woleli pozostać w cieniu.

S R

Grace zaś nie mogła oderwać wzroku od ich przywódcy. - Czy naszemu stangretowi nic się nie stało? - spytała. Zrobiło się jej wstyd, że dopiero teraz o tym pomyślała. Nigdzie jednak nie było widać stangreta ani lokaja, który pełnił rolę forysia.

- Nic takiego, czego by nie uleczyła odrobina miłości i czułości zapewnił ją napastnik. - Czy on ma żonę? O co mu chodzi?

- Chyba... chyba nie - odparła Grace. - Wyślijcie go więc do najbliższej gospody. Znajdzie się tam jakaś hoża dziewka, która... Co też ja wygaduję? Jestem przecież w towarzystwie dam. - Roześmiał się. - A zatem gorący bulion i, powiedzmy, zimny okład. A jutro wolny dzień, by mógł poszukać na własną rękę tej odrobiny miłości i czułości. Aha! Jeśli już o tym mowa, ten drugi... - Ruchem głowy wskazał kępę drzew w pobliżu. - Jest tam. Nic mu

9

się nie stało, zapewniam. Choć pewnie uznał swoje więzy za bardziej uciążliwe niż okowy miłości. Grace zaczerwieniła się i odwróciła do księżny zdumiona, że ta jeszcze nie zmyła mężczyźnie głowy za takie rozpustne gadanie. Jednak starsza dama była nadal biała jak płótno i wpatrywała się w przestępcę takim wzrokiem, jakby ujrzała ducha. - Madame! - ponagliła ją Grace, biorąc kobietę za rękę. Była zimna, wilgotna i bezwładna. Absolutnie pozbawiona siły. - Madame? - Jak się nazywasz? - wyszeptała księżna. - Jak się nazywam? - powtórzyła ze zgrozą Grace. Czyżby jej pani dostała ataku apopleksji? A może straciła pamięć?

S R

- Jak... ty się nazywasz? - powtórzyła księżna nieco silniejszym głosem.

Tym razem nie ulegało wątpliwości, że jej pytanie było skierowane do rabusia. Ten zaśmiał się tylko.

- Jestem zachwycony, że wzbudziłem aż takie zainteresowanie uroczej damy. Ale nie spodziewa się pani chyba, że zdradzę swoje personalia podczas wykonywania czynności, za które grozi mi stryczek? - Muszę to wiedzieć! - upierała się księżna. - A ja, niestety, muszę prosić o pani kosztowności - odparł. Pełnym szacunku ruchem głowy wskazał na jej rękę. - Na przykład... o ten pierścionek. - Błagam, powiedz mi - wyszeptała księżna. Grace raptownie odwróciła się w jej stronę. Księżna bardzo rzadko dziękowała, i z pewnością nigdy nikogo nie błagała!

10

- Ona musi natychmiast usiąść - powiedziała kategorycznym tonem do rozbójnika. Księżna bez wątpienia była chora. Co prawda cieszyła się dotychczas doskonałym zdrowiem, ale miała już dobrze po siedemdziesiątce i przed chwilą doznała szoku. - Wcale nie muszę siedzieć - sprzeciwiła się księżna, odtrącając rękę Grace. Ściągnęła pierścień z palca i podała go złodziejaszkowi. Wziął klejnot i obrócił w palcach, zanim wetknął go do kieszeni. Grace oczekiwała, że rozbójnik zażąda czegoś więcej. Jednak - ku jej zdumieniu - księżna odezwała się pierwsza.

S R

- Mam w powozie jeszcze inne drobiazgi - powiedziała powoli, z dziwną, zupełnie do niej niepasującą uległością. - Proszę, pozwól mi je stamtąd wydobyć!

- Chciałbym spełnić pani żądanie - odparł gładko - ale muszę, niestety, odmówić. Kto wie, czy nie ma pani pistoletu ukrytego pod siedzeniem w powozie?

Grace z trudem przełknęła ślinę. Przypomniały się jej schowane pod poduszką szmaragdy. - A widzę - dodał z pewną kokieterią - że należy pani do kobiet wyjątkowo niebezpiecznych. - Westchnął głęboko. - Niewiasta wszechstronnie uzdolniona... proszę nie zaprzeczać! - Obdarzył starszą damę uśmiechem, któremu trudno było się oprzeć. - Z pewnością jest pani znakomitą amazonką, świetnie pani strzela i potrafi wyrecytować z pamięci dowolny fragment każdej sztuki Szekspira. Słysząc te słowa, księżna pobladła jeszcze bardziej.

11

- Ach, gdybym był dwadzieścia lat starszy - powiedział z żalem, nie pozwoliłbym, żeby pani mi się wymknęła. - Błagam - zaklinała go księżna. - Mam w powozie coś, co muszę ci dać. - Jak miło słyszeć coś podobnego - zauważył. - Ludzie tak rzadko chcą oddać mi swoje skarby z własnej woli. Próżno szukać dziś w świecie miłości bliźniego... Grace wyciągnęła rękę do księżnej. - Niechże pani pozwoli, bym jej pomogła, madame - nalegała. Jej pani z pewnością była chora. Musiała być chora! Nigdy dotąd nie zachowywała się w ten sposób, nie błagała, nie... - Weź ją! - zawołała nagle księżna i chwytając Grace za ramię, rzuciła ją niemal w objęcia rozbójnika. - Możesz ją zatrzymać jako zakładniczkę. Przytknij jej pistolet do głowy, jeśli chcesz. Przysięgam, że zaraz tu wrócę, i to bez broni. Grace zachwiała się i potknęła; była zupełnie zdezorientowana. Oparła się o napastnika, a on natychmiast otoczył ją ramieniem. Jego uścisk był zdumiewająco opiekuńczy. Grace pojęła, że mężczyzna jest równie zaskoczony jak ona. Oboje przyglądali się księżnie, która, nie czekając już na pozwolenie, wsiadła pospiesznie do powozu. Grace z trudem chwytała oddech. Była, oparta plecami o pierś rabusia, a jego wielka ręka spoczywała na jej brzuchu. Koniuszkami palców dotykał delikatnie jej prawego biodra. Był taki ciepły... a ona rozgorączkowana, gdyż - Boże, zlituj się - jeszcze nigdy nie znajdowała się tak blisko mężczyzny.

12

Wdychała jego zapach, czuła ciepły oddech na swojej szyi... A potem mężczyzna zrobił coś bardzo dziwnego. Zbliżając usta do jej ucha, wyszeptał: - Nie powinna była tego robić. Zabrzmiało to... tak łagodnie. Niemal współczująco. Ale i surowo, jakby nie pochwalał sposobu, w jaki księżna ją traktowała. - Nie jestem przyzwyczajony do takich uścisków - mruknął jej do ucha. - Wolę całkiem inny rodzaj poufałości, a pani? Milczała. Bała się odezwać, żeby głos nie odmówił jej posłuszeństwa. - Nie zrobię ci krzywdy - szepnął, muskając wargami jej ucho.

S R

Spojrzenie Grace padło na pistolet, który rabuś nadal trzymał w prawej ręce. Broń wyglądała groźnie i wydawała się jeszcze bardziej niebezpieczna teraz, gdy czuła ją przy swoim udzie. - Wszyscy jesteśmy tak czy inaczej uzbrojeni - stwierdził filozoficznie i poruszył się lekko, wolną ręką dotykając jej podbródka. Przesunął palcem po wargach dziewczyny, a potem pochylił się i ją pocałował.

Wpatrywała się w niego oszołomiona, on zaś odsunął się nieco i uśmiechnął łagodnie. - Trwało to stanowczo zbyt krótko - stwierdził. - Szkoda! - Cofnął się o krok, wziął Grace za rękę i musnął pocałunkiem koniuszki jej palców. Może innym razem będziemy mieli więcej szczęścia - mruknął. Nie puścił jednak jej ręki. Nawet gdy księżna wynurzyła się z wnętrza powozu, ściskał palce Grace, wodząc lekko kciukiem po jej dłoni.

13

Grace zdawała sobie sprawę, że to próba flirtu. Ledwie mogła zebrać myśli, z trudem oddychała... ale co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości. Za kilka minut ich drogi się rozejdą, on zaś tylko ją pocałował, nic więcej. A mimo to czuła, że zaszła w niej jakaś nieodwracalna zmiana. Stara księżna podeszła do nich. Jeśli nawet zauważyła, że mężczyzna uwodzi jej damę do towarzystwa, to nie odezwała się słowem, tylko wręczyła mu jakiś niewielki przedmiot. - Weź to, proszę - rzekła błagalnym tonem. Puścił rękę Grace; jego palce przesunęły się - jakby z żalem - po jej skórze. Po chwili dziewczyna zorientowała się, że księżna podaje mu

S R

miniaturę - portrecik zmarłego syna, z którym nigdy się nie rozstawała. - Poznajesz? - spytała szeptem.

Rabuś spojrzał na portrecik i pokręcił głową. - Przyjrzyj się uważnie.

Raz jeszcze pokręcił głową i chciał zwrócić miniaturę księżnej. - To może być coś warte - zauważył jeden z jego kompanów. On jednak ponownie pokręcił głową i spojrzał badawczo w twarz kobiety. - Nigdy nie będzie to dla mnie tak cenne jak dla pani. - Nie! - zawołała, usiłując ponownie wetknąć mu miniaturę. Przyjrzyj się temu, błagam! To jego oczy... broda... usta... Jego i twoje. Grace zaparło dech. - Bardzo mi przykro - zaoponował mężczyzna. - Jest pani w błędzie. Ona jednak nie dała się przekonać. - Masz ten sam głos - upierała się. - Sposób mówienia, poczucie humoru... Jestem tego pewna. To był mój syn. Mój syn.

14

- Ależ, madame... - wtrąciła się Grace, opiekuńczo obejmując starszą damę ramieniem. Normalnie księżna nigdy by nie pozwoliła na podobne poufałości, ale tego wieczoru nic nie było takie jak zazwyczaj. - Jest ciemno, on ma na twarzy maskę. To nie może być pani syn! - Oczywiście że nie! - warknęła księżna, gwałtownie odpychając od siebie Grace. Podbiegła do rabusia. Grace przeraziła się, widząc, że każdy z opryszków bierze księżnę na cel. - Nie róbcie jej krzywdy! - krzyknęła. Księżna tymczasem złapała rozbójnika za rękę i przywarła do niej, jak do jedynej nadziei ocalenia.

S R

- To mój syn - powtórzyła, podsuwając mu miniaturę, którą ściskała w drżących palcach. - Nazywał się John Cavendish i zginął dwadzieścia dziewięć lat temu. Miał ciemne włosy, niebieskie oczy i myszkę na ramieniu. - Z trudem przełknęła ślinę; zniżyła głos aż do szeptu. Ubóstwiał muzykę, nie mógł jeść truskawek... I potrafił... potrafił... Głos księżnej się załamał. Zaległo pełne napięcia milczenie. Oczy wszystkich zwrócone były na starą kobietę, która wreszcie ledwie dosłyszalnym szeptem dokończyła: - Potrafił każdego rozśmieszyć. A potem, z samokrytycyzmem, o jaki Grace nigdy by jej nie podejrzewała, odwróciła się do niej i dodała: - Nawet mnie. Te słowa zawisły w powietrzu - ciche, ale wyraźne i pełne treści. Wszyscy milczeli. Nikt nawet nie odetchnął głośniej.

15

Grace spoglądała na napastnika, na jego usta - te pełne wyrazu, diabelskie usta - i czuła, że coś się zmieniło. Po raz pierwszy usta mężczyzny zastygły w bezruchu i nawet w srebrnej księżycowej poświacie widać było, że zbladł. - Jeśli to ma dla ciebie jakieś znaczenie - ciągnęła księżna z determinacją - znajdziesz mnie w Belgrave Castle! Po czym, zgarbiona i drżąca jak nigdy dotąd, odwróciła się i ściskając w ręku miniaturę, wsiadła do powozu. Grace stała bez ruchu, nie wiedząc, co począć. Nie czuła już strachu, mimo że trzy lufy nadal były w nią wycelowane, a czwarta, należąca do przywódcy, zwisała bezsilnie w jego opuszczonej ręce. Oddały

S R

napastnikom tylko jeden pierścionek. Z pewnością był to niewystarczający łup dla bandy doświadczonych opryszków. Grace czuła, że nie powinna wsiadać do powozu bez zezwolenia. Odchrząknęła więc i rzuciła pytająco: - Proszę pana?

- Nie nazywam się Cavendish - powiedział tak cicho, że jego słowa dotarły tylko do jej uszu. - Ale kiedyś nosiłem to nazwisko. Grace zabrakło tchu.

Mężczyzna wskoczył nagle na konia i burknął do swoich kompanów: - Skończyliśmy z nimi. Grace pozostała sama na drodze. Nie mogła oderwać oczu od sylwetki oddalającego się jeźdźca.

16

2

Kilka godzin później Grace siedziała na krześle pod drzwiami sypialni księżny. Była śmiertelnie zmęczona i marzyła jedynie o tym, by się położyć, choć podejrzewała, że mimo straszliwego wyczerpania będzie się przewracać z boku na bok i nie zaśnie. Księżna była tak rozdrażniona i dzwoniła na nią tak często, że Grace w końcu dała za wygraną i przyciągnęła krzesło pod jej drzwi. W ciągu ostatniej godziny musiała podać księżnie, która nie podnosiła się z łóżka, paczkę listów schowanych

S R

na dnie zamkniętej na klucz szuflady; szklankę ciepłego mleka; kieliszek koniaku; inną miniaturę jej dawno zmarłego syna Johna; chusteczkę, która widocznie stanowiła dla starszej damy cenną pamiątkę; a w końcu drugi kieliszek koniaku, gdyż pierwszy księżna przewróciła, gorączkowo wskazując Grace, gdzie ma szukać owej cennej chusteczki. Od ostatniego wezwania upłynęło mniej więcej dziesięć minut. Przez ten czas Grace mogła jedynie siedzieć na krześle, czekać na dalsze polecenia i rozmyślać... O rozbójniku. O jego pocałunku. O Thomasie, obecnym księciu Wyndham, którego uważała za swojego przyjaciela. O dawno zmarłym synu księżny i o człowieku, który widać był do niego podobny. I o tym, jak się nazywał. Jak się nazywał. Grace z trudem wciągnęła powietrze głęboko w płuca. Jak się nazywał. 17

Dobry Boże. Nie powtórzyła księżnie jego słów. Stała nieruchomo pośrodku drogi, spoglądając za jeźdźcem oddalającym się w blasku księżyca. Wreszcie, gdy była już prawie pewna, że nogi jej nie zawiodą, skupiła się na ich powrocie do domu. Musiała uwolnić z więzów lokaja i opatrzyć stangreta; księżna natomiast była tak przygnębiona, iż nawet nie zaprotestowała, kiedy dziewczyna pomogła rannemu stangretowi usiąść w powozie. Potem Grace zajęła miejsce na koźle obok lokaja i szczęśliwie dowiozła wszystkich do Belgrave Castle. Nie znała się zbyt dobrze na powożeniu, ale uznała, że jakoś sobie poradzi. I poradziła sobie. Zresztą

S R

nauczyła się radzić sobie w każdej trudnej sytuacji. Kiedy dotarli na miejsce, znalazła kogoś, kto zajął się stangretem, a sama zaopiekowała się księżną, przez cały czas zastanawiając się, kim właściwie był ten rozbójnik?

Powiedział, że kiedyś nazywał się Cavendish. Czyżby był wnukiem księżny? Grace słyszała co prawda, że John Cavendish zmarł bezpotomnie... ale nie byłby pierwszym ani ostatnim z młodych arystokratów, którzy zaludniali angielską prowincję swoimi bękartami! Tylko że ten nazywał się podobno Cavendish. Nie obecnie, ale nosił to nazwisko w przeszłości. A to świadczyłoby chyba... Grace wszystko się już poplątało. Była taka zmęczona, że ledwie mogła zebrać myśli. Jakie to miało znaczenie, że ów rozbójnik używał kiedyś nazwiska Cavendish? Czy nieślubny syn mógł nosić nazwisko ojca?

18

Nie miała pojęcia. Nigdy dotychczas nie zetknęła się z bękartem, w każdy razie nie z nieślubnym synem arystokraty. Wiedziała jednak, że można zmienić nazwisko. Syn miejscowego proboszcza od dzieciństwa przebywał u krewnych i ostatnio, gdy przyjechał z wizytą, używał już ich nazwiska. Z pewnością więc czyjś nieślubny syn może wybrać sobie nazwisko, jakie zechce. A nawet gdyby to nie było zgodne z prawem, rozbójnik nie przejmowałby się takimi formalnościami, nieprawdaż? Grace dotknęła ust, wmawiając sobie, że wcale nie czuje dreszczy podniecenia, które przebiegały ją na tamto wspomnienie. Pocałował ją. To był jej pierwszy pocałunek, a ona nawet nie wiedziała, kim był człowiek, który to zrobił.

S R

Poznała jego zapach, ciepło jego ciała, aksamitną miękkość warg, ale nie znała nazwiska... Przynajmniej tego, którym posługiwał się ostatnio. - Grace! Grace! Z trudem wstała z krzesła.

Specjalnie zostawiła drzwi sypialni uchylone, by lepiej słyszeć, kiedy księżna znów wezwie ją do siebie. Musi być nadal rozbita - rzadko zwracała się do niej po imieniu. Do władczego tonu bardziej pasowało oficjalne: „Panno Eversleigh" niż „Grace". Dziewczyna wbiegła do sypialni i, starając się nie okazywać swojego znużenia i zniecierpliwienia, spytała: - Czym mogę służyć, madame? Księżna siedziała w łóżku... No, niezupełnie siedziała. Raczej leżała, a tylko jej głowa, podparta poduszkami, była uniesiona. Grace taka pozycja wydawała się bardzo niewygodna, ale kiedy ostatnio próbowała ułożyć księżnę inaczej, omal jej nie urwała głowy.

19

- Gdzieś ty się podziewała? Grace uznała, że pytanie nie wymaga odpowiedzi, mimo to powiedziała: - Siedziałam pod pani drzwiami, madame. - Musisz mi coś przynieść! - rozkazała księżna. - Czego sobie wasza książęca mość życzy? - Przynieś mi portret Johna. Grace patrzyła na nią, nie rozumiejąc polecenia. - Nie stój tak! - wrzasnęła księżna. - Ależ, madame - zaprotestowała Grace, cofając się instynktownie. Podałam przecież pani wszystkie trzy miniatury.

S R

- Nie o to chodzi! - krzyknęła starsza dama, potrząsając głową. Masz mi przynieść jego portret. Z galerii.

- Portret? - powtórzyła Grace jak echo.

Było już wpół do czwartej nad ranem i może coś się jej przesłyszało ze zmęczenia? Wydawało się jej, że księżna przed chwilą zażądała od niej, by zdjęła ze ściany portret naturalnej wielkości i wniosła go na drugie piętro - z galerii do sypialni...

- Z pewnością wiesz, który mam na myśli - dodała księżna. -John stoi pod drzewem i ma w oczach takie wesołe iskierki... Grace zamrugała, zaskoczona tymi słowami. - W galerii jest chyba tylko jeden jego portret, madame... - Tak - odparła księżna z nerwowym pośpiechem. - Oczy tak mu błyszczą. - I życzy pani sobie, żebym przyniosła ten portret... tutaj? - A mam jakąś inną sypialnię? - warknęła starsza pani.

20

- Doskonale. - Grace z trudem przełknęła ślinę. Dobry Boże, jak zdoła tego dokonać? - To... zajmie mi trochę czasu. - Stań po prostu na krześle i zerwij ten obraz z haka. Nie musisz... Przerwał jej gwałtowny atak kaszlu. Grace podbiegła do niej. - Madame! Madame! - Objąwszy starszą damę ramieniem, uniosła ją wyżej i posadziła prosto. - Bardzo proszę, niech się pani uspokoi... może pani sobie zrobić krzywdę. Księżna kaszlnęła jeszcze kilka razy, wypiła duży łyk ciepłego mleka, zaklęła i chwyciła za kieliszek. Opróżniła go do dna. - Nie sobie, tylko tobie zrobię jakąś krzywdę - wychrypiała,

S R

odstawiając energicznie pusty kieliszek na nocny stolik - jeśli mi nie przyniesiesz tego portretu.

Grace znów przełknęła ślinę i skinęła głową. - Jak pani sobie życzy, madame.

Oddaliła się najszybciej jak mogła. Kiedy znalazła się poza zasięgiem wzroku księżny, oparła się ciężko o ścianę. To był taki wspaniały wieczór! Ale potem, pomyśleć tylko: celowano do niej z pistoletu. Całował ją mężczyzna, który z pewnością skończy na szubienicy, a teraz księżna życzy sobie, żeby przyniosła z galerii portret naturalnej wielkości! O wpół do czwartej rano. - Stanowczo zbyt mało mi płaci - mamrotała Grace pod nosem, zmierzając po schodach na dół. - Nie ma takich pieniędzy, dla których warto by było... - To ty, Grace?

21

Zatrzymała się nagle i ześliznęła z ostatniego stopnia. Czyjeś mocne ręce natychmiast chwyciły ją pod pachami i podtrzymały. Spojrzała w górę, choć dobrze wiedziała, kto jej pomógł. Thomas Cavendish! Był wnukiem starej księżny. A także księciem Wyndham i, co za tym idzie, najznamienitszą personą w całej okolicy. Spędzał w Londynie mniej więcej tyle samo czasu co w Lincolnshire i Grace zdążyła go dobrze poznać w ciągu tych pięciu lat, gdy pełniła obowiązki damy do towarzystwa. Byli przyjaciółmi. To zdumiewające, biorąc pod uwagę ich pozycję społeczną, ale naprawdę byli przyjaciółmi. - Wasza książęca mość... - zaczęła Grace, choć Thomas dawno temu

S R

polecił jej, by mówiła mu po imieniu, kiedy są w Belgrave. Powitała go teraz skinieniem głowy, on zaś odsunął się od niej i opuścił ręce. Godzina była stanowczo zbyt późna, by przestrzegać wszelkich niuansów etykiety.

- Czemu, u diaska, nie śpisz o tej porze? - spytał. - Musi już być dobrze po drugiej!

- Jest już nawet po trzeciej - poprawiła go machinalnie. I nagle uświadomiła sobie: dobry Boże, Thomas! Oprzytomniała całkowicie. Co ma powiedzieć? Czy w ogóle powinna mu coś mówić? Nie da się, oczywiście, ukryć tego, że razem z księżną zostały napadnięte przez rozbójników. Nie była jednak pewna, czy powinna mu wyjawić, że - być może - jego bliski krewny grasuje w okolicy, okradając miejscową śmietankę towarzyską. Nie miała w końcu pewności, że to jego prawdziwy krewniak. Po co więc martwić Thomasa bez potrzeby?

22

- Grace? Pokręciła głową. - Bardzo przepraszam, co mówiłeś? - Czemu szwendasz się o tej porze po domu? - Twoja babka nie czuje się najlepiej - wyjaśniła. Potem zaś dodała, chcąc za wszelką cenę zmienić temat: - Późno wróciłeś. - Miałem coś do załatwienia w Stamford - zbył ją. Był u swojej kochanki. Gdyby chodziło o coś innego, nie robiłby z tego tajemnicy. Aż dziw, że wrócił już do domu! Przeważnie spędzał u niej całą noc. Grace - mimo że była panną z dobrego domu - w gruncie rzeczy

S R

należała w Belgrave do służby i dzięki temu docierały do niej prawie wszystkie plotki. Jeśli książę nie wrócił na noc do domu, zazwyczaj o tym wiedziała.

- Miałyśmy... ekscytujący wieczór - zaczęła. Spojrzał na nią pytająco. Wahała się przez chwilę, potem zaś... No cóż, nie miała właściwie innego wyjścia, jak wyjawić mu prawdę. - Zostałyśmy napadnięte przez rabusiów. Jego reakcja była natychmiastowa. - Boże wielki! - wykrzyknął. - Nic ci się nie stało? A babka... czuje się dobrze? - Żadna z nas nie ucierpiała - zapewniła go Grace. - Tylko stangret ma paskudnego guza na głowie. Pozwoliłam sobie obiecać mu trzy dni wolnego, żeby mógł dojść do siebie.

23

- Oczywiście! - Thomas przymknął na chwilę oczy; miał zbolałą minę. - Najmocniej przepraszam. Powinienem był nalegać, żebyście zabrały więcej niż jednego forysia. - Nie bądź niemądry. To nie twoja wina. Kto by przypuszczał... urwała, gdyż nie miało sensu doszukiwanie się winnych. - Nic nam się nie stało - zapewniła go raz jeszcze. - A to przecież najważniejsze. Thomas westchnął. - Co zrabowali? Grace z trudem przełknęła ślinę. Nie mogła mu przecież wyjawić, że zabrano tylko pierścionek! Thomas nie był głupcem; zacząłby się zastanawiać, czemu tak się stało. Uśmiechnęła się z przymusem i uznała,

S R

że najlepiej będzie udzielić wymijającej odpowiedzi. - Mnie nic nie zabrali. Pewnie zorientowali się od razu, że do bogatych nie należę.

- Babka musi być wściekła.

- Jest nieco rozdrażniona - przyznała Grace.

- Miała na sobie szmaragdy, tak? - Pokręcił smętnie głową. - Stara wiedźma była wprost śmiesznie przywiązana do tych kamyków. Grace powstrzymała się od uwagi, że nie powinien tak się wyrażać o babce. - Prawdę mówiąc, szmaragdy ocalały. Były ukryte pod poduszką. - Ona wpadła na ten pomysł? - Ja - sprostowała Grace, nie chcąc się z nikim dzielić należną jej chwałą. - Rzuciła mi je i kazała gdzieś schować, zanim wtargnęli do wnętrza powozu.

24

Thomas uśmiechnął się lekko i po chwili niezręcznego milczenia zauważył: - Nie wyjaśniłaś mi dotąd, czemu nie śpisz o tej porze. Przecież i tobie należy się odpoczynek po trudach. - No właśnie... ja... - Wyglądało na to, że będzie musiała mu powiedzieć. Zresztą, choćby nie pisnęła ani słowa, jutro Thomas z pewnością zauważy puste miejsce w galerii. - Twoja babka wyraziła osobliwe życzenie. - Wszystkie jej zachcianki są osobliwe - odparł bez namysłu. - Ale ta szczególnie! - Oczy Grace rozbłysły. Była wyprowadzona z równowagi. Jak to możliwe, że zażądano od niej czegoś podobnego?! -

S R

Czy mógłbyś pomóc mi w przeniesieniu obrazu z galerii... do jej sypialni? - Obrazu? Skinęła potakująco głową. - Z galerii?

Znów potwierdziła ruchem głowy.

- I pewnie nie wybrała sobie któregoś z mniejszych płócien? - Jakiejś martwej natury z koszem owoców? Przytaknął. - Nie. - Kiedy tego nie skomentował, dodała: - Zażyczyła sobie portretu twojego stryja. - Którego? - Johna. Uśmiechnął się niewesoło. - John zawsze był jej ulubieńcem.

25

- Przecież go w ogóle nie znałeś - zwróciła mu uwagę Grace, ponieważ jego ostatnie zdanie zabrzmiało tak, jakby był świadkiem faworyzowania Johna. - Oczywiście że nie. Umarł, zanim się urodziłem. Ale wiem to i owo od ojca. Z wyrazu twarzy Thomasa wynikało, że nie chce dyskutować na ten temat. Grace nie miała pojęcia, o czym jeszcze mogliby rozmawiać, stała więc w milczeniu, czekając, co powie jej rozmówca. - Czy ten portret jest naturalnej wielkości? - spytał. Grace wyobraziła sobie, jak mocuje się z ogromnym malowidłem. - Niestety, tak.

S R

Przez chwilę miała wrażenie, że Thomas uda się do galerii, ale zaraz zacisnął szczęki i znów był w każdym calu księciem wzbudzającym nabożny lęk.

- Nie ma mowy - oświadczył stanowczo. - Nie będziesz szamotała się dla niej po nocy z tym przeklętym obrazem. Jeśli chce mieć go u siebie w pokoju, niech rano poprosi lokaja, żeby jej przyniósł. Grace miała ochotę uśmiechnąć się w odpowiedzi na wystąpienie Thomasa w jej obronie, ale była zbyt zmęczona. Zresztą przekonała się dawno temu, że księżnie lepiej się nie sprzeciwiać. - Zapewniam cię, niczego tak nie pragnę, jak położyć się spać, ale rozsądniej będzie spełnić jej życzenie. - Wykluczone - oświadczył Thomas i bez zwłoki pomaszerował na górę. Grace przez chwilę spoglądała za nim, potem jednak wzruszyła ramionami i skierowała się znów w stronę galerii. Może nie tak trudno zdjąć obraz ze ściany?

26

Zdążyła przejść zaledwie kilka kroków, gdy usłyszała, że Thomas woła ją po imieniu, niezbyt uprzejmym tonem. Westchnęła i się zatrzymała. Jak mogła tego nie przewidzieć? Był równie uparty jak jego babka, choć pewnie by się nie ucieszył z tego porównania. Odwróciła się więc i szybkim krokiem ruszyła dalej. Znowu ją zawołał. - Tu jestem - odpowiedziała z irytacją. - Na litość boską, obudzisz cały dom! Przewrócił oczami. - Nie powiesz mi, że zamierzałaś zdjąć to malowidło bez niczyjej pomocy!

S R

- Jeśli tego nie zrobię, księżna będzie wzywać mnie do siebie przez calutką noc i nie zasnę ani na chwilę. Zmrużył oczy. - Jest na to rada.

- Niby jaka? - spytała zaskoczona.

- Odłączę jej sznur od dzwonka - oświadczył z jeszcze większą determinacją, wchodząc po schodach. - Chcesz odłączyć... Ależ, Thomasie! - Pobiegła za nim, ale oczywiście był znacznie szybszy od niej. - Nie możesz tego zrobić! Odwrócił się i nawet uśmiechnął, co wydało się jej niepokojące. - To mój dom - stwierdził. - Mogę tu robić, co zechcę. Grace sapnęła, nieco przestraszona, a książę energicznym krokiem pospieszył do sypialni babki. Usłyszała jego poirytowany głos: - Co ty wyprawiasz?

27

Dziewczyna odetchnęła głęboko i popędziła za nim. Wpadła do sypialni, gdy Thomas mówił: - Wielkie nieba! Co z tobą? - Gdzie panna Eversleigh? - spytała księżna; jej oczy błądziły nerwowo po pokoju. - Jestem tutaj - uspokoiła ją Grace. - Masz ten obraz? Gdzie on jest? Chcę popatrzeć na mojego syna. - Jest już bardzo późno, madame - usiłowała jej perswadować Grace. Podchodziła coraz bliżej, nie bardzo wiedząc, czemu to robi. Jeśli księżna zacznie sypać rewelacjami na temat rabusia i jego podobieństwa do swojego ukochanego syna, i tak nie zdoła jej powstrzymać.

S R

Jednak znajdując się blisko księżny, miałaby przynajmniej złudzenie, że zapobiegnie katastrofie.

- Madame... - odezwała się znów łagodnym tonem, obserwując uważnie starszą kobietę.

- Możesz rano polecić lokajowi, żeby ci przyniósł ten obraz stwierdził Thomas, trochę łagodniejszym tonem. - Ale nie pozwolę, by panna Eversleigh pracowała tak ciężko fizycznie. A już z pewnością nie w środku nocy. - Muszę mieć przy sobie ten obraz, Thomasie - powiedziała księżna takim tonem, że Grace omal nie wzięła jej opiekuńczo za rękę. W jej głosie było tyle bólu. Wydawała się taka stara... I zupełnie niepodobna do siebie, gdy zakończyła błagalnie: - Proszę cię. Grace zerknęła na Thomasa. Miał niepewną minę. - Jutro - powiedział. - Z samego rana, jeśli chcesz. - Ale...

28

- Nie. - Przerwał jej. - Bardzo mi przykro, że miałaś dziś wieczorem takie ciężkie przeżycia, i zrobię oczywiście wszystko, co trzeba dla twego zdrowia i wygody. Nie zamierzam jednak spełniać twoich zwariowanych kaprysów o każdej porze dnia i nocy. Rozumiesz? Mierzyli się wzrokiem tak długo, że Grace miała ochotę wziąć nogi za pas. W końcu Thomas polecił: - Grace. Idź się położyć! Nawet się przy tym nie obejrzał. Grace na chwilę zamarła w bezruchu, czekając na coś, sama nie wiedziała na co. Może na sprzeciw ze strony księżny? Albo na uderzenie pioruna za oknem? Po chwili opuściła pokój. Idąc powoli korytarzem, słyszała za sobą ich sprzeczkę, nie nazbyt gwałtowną ani zażartą. Nie

S R

spodziewała się zresztą niczego podobnego po Cavendishach. Byli z natury opanowani. Atakowali poprzez zimne, zjadliwe uwagi, a nie wściekłe wrzaski.

Grace oddychała głęboko, niespokojnie. Nigdy się do tego nie przyzwyczai! Od pięciu lat przebywała w Belgrave Castle, ale nadal szokowały ją objawy wrogości, zarówno ze strony Thomasa, jak i jego babki.

Najgorsze zaś było to, że owa wrogość nie miała żadnych podstaw. Pewnego razu Grace ośmieliła się spytać Thomasa, czemu oboje z babką nie mogą się znieść. Wzruszył tylko ramionami i odparł, że zawsze tak było. Babka nie lubiła jego ojca - wyjaśnił Thomas - ojciec zaś nie znosił jego, swojego syna. On sam zaś mógłby się znakomicie obejść bez nich obojga. Grace była wstrząśnięta. Zawsze uważała, że rodzina powinna się kochać. Tak właśnie było w jej przypadku. Matka i ojciec... Grace

29

przymknęła oczy, walcząc ze łzami. Ależ się roztkliwiła. Może to ze zmęczenia? Nie opłakiwała już ustawicznie swoich rodziców. Tęskniła za nimi. Zawsze będzie jej brak obojga. Ale bolesna rana, którą była dla niej ich śmierć, zasklepiła się. A teraz... No cóż, znalazła dla siebie nowe miejsce na świecie. Nie takie, jakiego się spodziewała ani o jakim marzyli dla niej rodzice. Miała jednak co jeść i w co się ubrać i mogła od czasu do czasu widywać się z przyjaciółmi. Niekiedy jednak, gdy późno w nocy nie mogła spać, było jej tak ciężko... Wiedziała, że powinna być wdzięczna losowi: ostatecznie mieszkała przecież w zamku. Jednak rodzice nie wychowywali jej z myślą

S R

o takim losie. Nie przygotowali do życia w niewoli i wiecznego znoszenia cudzych humorów. Jej ojciec był właścicielem ziemskim, a matka, lubiana przez wszystkich, stanowiła ozdobę lokalnej społeczności. Grace wychowywała się w atmosferze miłości i spokoju. Niekiedy, gdy siedzieli wieczorem przy kominku, ojciec wzdychał, że jego córeczce sądzone jest staropanieństwo, gdyż doprawdy w całym hrabstwie nie ma mężczyzny, który byłby jej wart.

Wówczas Grace pytała ze śmiechem: - Może znajdzie się w jakimś innym hrabstwie? - Nawet w całej Anglii nie ma takiego! - A we Francji? - Wielkie nieba! Oczywiście że nie! - To może w Ameryce? - Chcesz zamordować własną matkę, dziewczyno?! Wiesz przecie, że dostaje morskiej choroby na sam widok plaży.

30

A w gruncie rzeczy wszyscy troje byli pewni, że Grace znajdzie sobie kogoś odpowiedniego właśnie w Lincolnshire i zamieszka w pobliżu rodziców. A przynajmniej nie odjedzie nigdzie daleko. I będzie bardzo szczęśliwa. Znajdzie w małżeństwie tyle samo szczęścia, co rodzice, gdyż tak jak oni wyjdzie za mąż jedynie z miłości. Urodzi dzieci, a dom, który stworzy, będzie pełen śmiechu i pomyślności. Grace uważała się za najszczęśliwszą osobę pod słońcem. Jednak choroba, która nawiedziła dom Eversleighów, była bezlitosna i kiedy go wreszcie opuściła, Grace nie miała już ani ojca, ani matki. W wieku siedemnastu lat nie mogła mieszkać sama, bez opieki. Nie bardzo wiedziano, co z nią począć, póki nie zostanie odczytana

S R

ostatnia wola jej ojca i nie okaże się, w jakim stanie znajdują się jego finanse.

Na to wspomnienie Grace roześmiała się gorzko, ściągając z siebie wygniecione ubranie i szykując się do snu. Po odczytaniu testamentu ojca sytuacja jeszcze się pogorszyła. Okazało się, że byli zadłużeni. Wszystko wskazywało na to, że rodzice Grace od dawna żyli nieco ponad stan, żywiąc zapewne nadzieję, że wzajemna miłość i szczęście rodzinne wyratują ich z każdej opresji. I rzeczywiście tak było. Niestety do czasu... Sillsby - najszczęśliwszy dom, jaki Grace znała - podlegał prawu majoratu i córka nie mogła go odziedziczyć. Grace wiedziała o tym, ale nie miała pojęcia, jak pilno było kuzynowi Milesowi do przejęcia tej posiadłości. Grace nie wiedziała również, że Miles jest kawalerem. Nie przyszło jej także do głowy, że gdy przyparł ją do ściany i przyssał się do

31

jej ust, powinna mu była pozwolić na to, a nawet okazać wdzięczność za łaskawe zainteresowanie jej osobą. Ona jednak wymierzyła mu łokciem cios w żebra i rąbnęła go kolanem w krocze. Od tej pory odechciało mu się amorów. To jedno wydarzenie z całej lawiny nieszczęść, jakie na nią spadły, nadal ją śmieszyło. Wściekły, że wzgardziła jego zalotami, Miles wyrzucił ją z domu. Grace została sama jak palec. Nie miała domu, pieniędzy ani krewnych. Milesa absolutnie do nich nie zaliczała! I wówczas pojawiła się na scenie księżna.

S R

Wieści o niedolach Grace rozeszły się błyskawicznie po całej okolicy. Księżna zjawiła się jak potężna, lecz lodowato zimna bogini i wzięła dziewczynę pod swoją opiekę. Nie po to, oczywiście, by Grace była w jej zamku honorowym gościem. Księżna przybyła w całym swoim majestacie i raz tylko rzuciła okiem na Milesa, który skurczył się pod jej spojrzeniem. Była to dla Grace niezapomniana chwila. Potem zaś jej wysokość oświadczyła swojej podopiecznej: „Od dziś będziesz moją damą do towarzystwa". Zanim dziewczyna miała możność przyjąć lub odrzucić tę propozycję, księżna odwróciła się i wyszła z pokoju. Potwierdziło to powszechną opinię, że Grace w całej sprawie nie miała nic do powiedzenia. Wydarzyło się to pięć lat temu. Grace mieszkała teraz w zamku, jadła wykwintne potrawy, a jej ubrania, chociaż nie zawsze najmodniejsze,

32

były przyzwoicie uszyte i atrakcyjniejsze. Księżna w każdym razie nie okazała się skąpa. Grace zamieszkała więc niedaleko miejsca, gdzie urodziła się i wychowała, a że większość jej przyjaciół nie opuściła hrabstwa, spotykała się z nimi dość regularnie - w pobliskim miasteczku, w kościele oraz w czasie popołudniowych wizyt. Choć Grace doceniała wszystko, co księżna dla niej zrobiła, pragnęła od życia czegoś więcej. Może nawet nie czegoś więcej. Może po prostu czegoś innego? Mało prawdopodobne, żeby się to ziściło - pomyślała, padając na łóżko. Jedyną alternatywą, jaką miała przed sobą niezamożna panna z jej

S R

sfery, było małżeństwo lub znalezienie sobie pracy. W jej wypadku małżeństwo nie wchodziło w grę. Pozostawała tylko praca. Mężczyźni z hrabstwa Lincoln czuli taki respekt wobec starej księżny, że nawet nie próbowali stawać w konkury do Grace. Wszystkim było wiadomo, że Augusta Cavendish, księżna Wyndham nie zamierza wychowywać kolejnej damy do towarzystwa.

I wszyscy tu dobrze wiedzieli, że Grace nie ma żadnego majątku. Zamknęła oczy, starając się myśleć tylko o tym, że jej pościel jest z najcieńszego płótna, a świeca, którą właśnie zdmuchnęła, z czystego pszczelego wosku. Nie brakowało jej wszelkich wygód. Pragnęła jednak... To, czego pragnę, i tak nie ma żadnego znaczenia. To była ostatnia myśl Grace, nim wreszcie zapadła w sen. I przyśnił się jej rozbójnik.

33

3

Pięć mil dalej, w niewielkim zajeździe pocztowym, pewien mężczyzna siedział w swoim pokoju sam na sam z butelką drogiego francuskiego koniaku. Obok niewielkiego kuferka z kilkoma sztukami garderoby leżał damski pierścionek. Samotny mężczyzna nazywał się Jack Audley. Wcześniej był kapitanem Johnem Audleyem z armii Jego Królewskiej Mości. Jeszcze wcześniej przedstawiłby się jako John Audley z Buttersbridge w hrabstwie

S R

Cavan w Irlandii. Trochę wcześniej - jako Jack Cavendish-Audley z tej samej miejscowości. Najwcześniej zaś, w dniu swojego chrztu, otrzymał imiona John Rollo Augustus Cavendish.

Pokazana przez księżnę miniatura nie zrobiła na mężczyźnie żadnego wrażenia. W mroku prawie nie widział, co przedstawia, a poza tym nie spotkał jeszcze miniaturzysty, który byłby zdolny w tycim portreciku wyrazić duszę swego modela. Ale pierścionek...

Niepewną ręką znów nalał sobie koniaku. Nie przyglądał się z bliska pierścionkowi, gdy brał go z ręki starszej damy. Teraz jednak, w samotności wynajętego pokoju dokładnie obejrzał swój łup. I to, co zobaczył, wstrząsnęło nim do głębi. Widział już przedtem ten pierścień. Na swoim palcu. A dokładnie rzecz ujmując, jego sygnet był męskim odpowiednikiem tego damskiego pierścionka. Wzór na oczku był identyczny. Dziwacznie wygięty kwiat i ozdobne duże D. Jack nie wiedział, co ta litera miała 34

oznaczać. Powiedziano mu przecież, że jego ojciec nazywał się John Augustus Cavendish - ani śladu D. Teraz Jack w dalszym ciągu nie miał pojęcia, co oznacza owo D, był jednak pewien, że starsza dama to wie. I choćby wmawiał sobie bez końca, że podobieństwo pierścieni to zwykły zbieg okoliczności, w głębi duszy nie miał najmniejszych wątpliwości, iż tego wieczoru na pustej drodze w hrabstwie Lincoln spotkał się ze swoją babką. Dobry Boże... Raz jeszcze spojrzał na pierścionek. Położył go na stole przed sobą. Oczko migotało w blasku świecy. Nagłym ruchem ściągnął z palca sygnet. Nie pamiętał już, kiedy po raz ostatni go zdejmował. Ciocia Mary zawsze

S R

nalegała, żeby się z nim nie rozstawał; była to jedyna pamiątka po ojcu. Opowiadano mu, że jego matka zaciskała w drżącej ręce mężowski sygnet, gdy wyłowiono ją z lodowatych fal Morza Irlandzkiego. Powolnym ruchem Jack położył sygnet obok damskiego pierścionka. Na co właściwie liczył? Ze tak zestawione okażą się do siebie niepodobne?

O swoim ojcu Jack wiedział bardzo niewiele. Znał oczywiście jego imię i nazwisko. Wiedział również, że ojciec wywodził się z zamożnej angielskiej rodziny i był drugim z kolei synem. Ciocia Mary zetknęła się z jego ojcem zaledwie dwa razy. Odniosła wrażenie, że pozostawał w dość chłodnych stosunkach ze swoimi krewnymi. Gdy wypytywano go o nich, wykręcał się żartem, jak ktoś, kto woli nie poruszać przykrego tematu. Nie miał zbyt wielu pieniędzy, tak przynajmniej sądziła ciotka. Jego ubrania były w doskonałym gatunku, ale mocno podniszczone. Wiedziano o nim tylko tyle, że od kilku miesięcy wędruje po Irlandii. Powiedział, że

35

przybył na ślub szkolnego kolegi i tak mu się tutaj spodobało, iż postanowił zostać dłużej. Ciocia Mary nie widziała powodu, by kwestionować jego słowa. Wszystko, czego Jack dowiedział się o swoim ojcu, sprowadzało się do tego: John Augustus Cavendish był dobrze urodzonym angielskim dżentelmenem, który podczas podróży po Irlandii zakochał się w Louise Galbraith, poślubił ją i wkrótce potem zmarł, gdy statek mający zawieźć ich do Anglii zatonął niedaleko wybrzeży Irlandii. Fale wyrzuciły na brzeg Louise, posiniaczoną i drżącą, ale żywą. Dopiero po miesiącu zorientowano się, że młoda wdowa jest w ciąży. Była jednak bardzo słaba i pogrążona w rozpaczy. Jej siostra Mary,

S R

która wychowała Jacka jak własne dziecko, twierdziła, że Louise tylko cudem przetrwała okres ciąży, by ostatecznie poddać się i zgasnąć zaraz po urodzeniu synka.

I to było wszystko, co Jack wiedział o ojcu. Od czasu do czasu myślał o swoich rodzicach, zastanawiał się, gdzie są teraz i po którym z nich odziedziczył uśmiech, który tak zjednywał mu ludzi. Jednak, prawdę mówiąc, nigdy nie odczuwał braku rodzicielskiej miłości. Gdy miał dwa dni, oddano go pod opiekę Williama i Mary Audleyów, ci zaś, jeśli nawet kochali własne dzieci bardziej niż jego, nigdy mu tego nie okazali. Jack wychowywał się jako jedno z gromadki dzieci irlandzkiego ziemianina. Miał do towarzystwa dwóch braci i siostrę, a wokół siebie dwadzieścia akrów falistych, bujnych łąk, które idealnie się nadawały dojazdy konnej, biegania, skakania i wszystkiego, co mali chłopcy najbardziej lubią. Było to wspaniałe dzieciństwo. Niemal idealne, psiakrew. A jeśli teraz nie pędził takiego życia, jakie kiedyś planował, jeśli czasem, leżąc

36

bezsennie, zastanawiał się, dlaczego na litość boską trudni się rozbojem, to przynajmniej nie miał wątpliwości, że przyczyniły się do tego wyłącznie jego własne błędy i głupie decyzje. Przeważnie zresztą cieszył się życiem. Był raczej z natury pogodny i mogło trafić mu się coś gorszego niż zabawa w Robin Hooda w sielskiej scenerii angielskiej prowincji. Przynajmniej czuł, że ma w życiu jakiś cel. Kiedy rozstał się z wojskiem, nie bardzo wiedział, co ze sobą zrobić. Nie chciał zajmować się wojaczką, ale do czego innego się nadawał? Wyglądało na to, że ma tylko dwa talenty: siedział na koniu tak, jakby się do tego urodził, i potrafił zagadać i oczarować największego zrzędę i zgorzknialca. Tak więc napady na podróżnych i wyciąganie od nich

S R

precjozów wydawały mu się najodpowiedniejszym sposobem zdobywania pieniędzy.

Pierwszego rabunku Jack dokonał w Liverpoolu. Widząc, jak nieopierzony elegancik wymierza kopniaka kalece, żołnierzowi bez ręki, który miał czelność poprosić go o pensa, Jack podochocony kwaterką wyjątkowo krzepkiego piwa poszedł za żółtodziobem, a znalazłszy się z nim w mrocznym zaułku, zagroził mu pistoletem i oddalił z jego portfelem. Zawartość tego portfela została rozdana nieszczęśnikom żebrzącym przy Queens Way z których większość walczyła za Anglię i jej zacnych obywateli i została przez nich haniebnie zapomniana. Szczerze mówiąc, tylko dziewięćdziesiąt procent zrabowanych pieniędzy przeszło w ręce najbiedniejszych. Jack ostatecznie też musiał jeść.

37

Od tego wyczynu był już tylko mały krok do rozbojów na drogach. W końcu to o wiele wytworniej brzmi „zostać rozbójnikiem" niż zwykłym rzezimieszkiem. No i nie da się zaprzeczyć, że konno znacznie łatwiej uciekać! Tak wyglądało teraz życie Jacka. Tym właśnie się trudnił. Gdyby wrócił do Irlandii, zapewne byłby już żonaty. Sypiałby z jedną kobietą, w jednym łóżku, ciągle w tym samym domu. Jego życie ograniczałoby się do hrabstwa Cavan, jego świat byłby znacznie mniejszy niż obecnie. Jack był jednak niespokojnym duchem. I właśnie dlatego nie wrócił do Irlandii. Nalał sobie jeszcze trochę koniaku. Istniały setki przyczyn

S R

uniemożliwiających mu powrót do Irlandii. No, co najmniej pięćdziesiąt. Upił łyczek koniaku, po nim drugi, a potem pił już bez umiaru, aż zalał się tak, że nie mógł już dłużej oszukiwać samego siebie. Był tylko jeden powód, dla którego nie powrócił do Irlandii. Jeden powód i czworo ludzi, którym nie mógłby spojrzeć w twarz. Podniósłszy się z krzesła, Jack podszedł do okna i wyjrzał przez nie. Niewiele tam było do oglądania: nieduża stajnia i drzewo o gęstym listowiu rosnące po drugiej stronie drogi. Blask księżyca sprawiał, że powietrze nie wydawało się wcale przezroczyste, tylko migotliwe i tak gęste, że można się było skryć w jego głębi. Jack uśmiechnął się ponuro. Bardzo kuszące! Taka perspektywa zawsze go pociągała. Wiedział, gdzie się znajduje Belgrave Castle. Przebywał w tym hrabstwie od tygodnia; nie sposób było pozostawać w Lincolnshire aż tak długo i nie wiedzieć, gdzie znajdują się największe rezydencje... nawet

38

jeśli nie było się złodziejem czyhającym na to, by ograbić ich mieszkańców. Mógłby więc pojechać tam i trochę się rozejrzeć. Był to w końcu komuś winien... Do diaska! Zdaje się, że samemu sobie. Nie interesował się zbytnio swoim ojcem... Choć nie miałby nic przeciwko, żeby się czegoś o nim dowiedzieć. A znalazł się akurat w pobliżu jego rodzinnego domu. Kto wie, kiedy następnym razem wybierze się do hrabstwa Lincoln? Nazbyt cenił własną głowę, żeby przebywać za długo w jednym miejscu. Nie miał wcale zamiaru rozmawiać z tą starszą damą. Nie chciał ani się jej przedstawiać, ani przed nią tłumaczyć, ani udawać, że jest kimś innym niż w rzeczywistości. Weteranem wojennym. Rozbójnikiem. Zabijaką. Głupcem.

S R

Bywał od czasu do czasu sentymentalnym głupcem, choć wiedział, że paniusie o miękkim sercu, które opiekowały się rannymi, nic nie rozumieją. Czasami człowiek po prostu nie może wrócić do domu. Ale, Boże drogi, wszystko by oddał, żeby tam choćby zajrzeć! Przymknął oczy Rodzina zgotowałaby mu radosne powitanie. To było najgorsze ze wszystkiego. Ciotka chwyciłaby go w objęcia. Przekonywałaby go, że to nie była jego wina. Okazałaby tyle zrozumienia. A jednak niczego nie rozumiała! To była ostatnia myśl Jacka, zanim zasnął. I śnił o Irlandii.

39

Nazajutrz dzień wstał jasny i - jak na złość - pogodny. Gdyby lało, Jack nawet by nie pomyślał o żadnej wyprawie. Przybył tu konno i spędził zbyt dużą część swojego życia udając, że wcale mu to nie przeszkadza, gdy jest przemoczony do suchej nitki. Nie będzie jeździł po deszczu, jeśli nie musi. Przynajmniej na to mógł sobie teraz pozwolić. Miał się jednak spotkać ze swoimi kompanami dopiero po zapadnięciu zmroku. Nie było więc żadnego powodu, żeby nie jechać do Belgrave Castle. Zresztą zamierzał tylko rzucić okiem na ten dom. No i może zorientować się, czy nie dałoby się dyskretnie podrzucić starszej pani tego pierścionka. Jack podejrzewał, że ta błyskotka miała dla niej o wiele większe znaczenie niż dla niego... nawet jeśli mógłby dostać za nią

S R

pokaźną sumkę. Czuł zresztą, że nie byłby w stanie sprzedać pierścionka. Wobec tego zjadł sute śniadanie, wzmocniwszy się paskudnym specyfikiem, po którym - jak przysięgał właściciel zajazdu — całkiem mu się rozjaśni w głowie. Jack wcale nie prosił oberżysty o nic podobnego. Ledwie jednak burknął: „Jajka!", tamten na to od razu: „Wiem, czego łaskawy pan potrzebuje".

Rzecz dziwna, ale to paskudztwo poskutkowało, dzięki czemu mógł pokrzepić się solidnym śniadaniem, po czym dosiadł konia i bez pośpiechu ruszył w stronę Belgrave Castle. Jeździł tamtędy nieraz w ciągu ostatnich kilku dni, teraz jednak po raz pierwszy zainteresował się okolicą. Nie wiedzieć czemu, jego uwagę przyciągały przede wszystkim drzewa; ciekawił go kształt liści, a nawet sposób, w jaki odwracały się na wietrze spodem do góry. Podobnie kwiaty. Niektóre z nich pamiętał dobrze z Irlandii; inne okazały się całkiem nieznane, pewnie rosły tylko w tych stronach, na moczarach i w dolinkach.

40

Dziwne! Sam nie wiedział, skąd się u niego wzięły takie myśli. Pewnie te widoki oglądał dzień w dzień jego ojciec, jeżdżąc konno tą drogą. A może, gdyby nie ten niespodziewany sztorm na Morzu Irlandzkim, wśród tych właśnie drzew i kwiatów upłynęłoby jego dzieciństwo? Jack nie był pewien, czyjego rodzice chcieli osiąść na stale w Anglii, czy w Irlandii. Wszystko wskazywało na to, że płynęli do Anglii, by jego ojciec mógł przedstawić rodzinie Cavendishów nowo poślubioną żonę, kiedy ten nieszczęsny statek poszedł na dno. Ciocia Mary twierdziła, że rodzice mieli podjąć ostateczną decyzję, gdzie zamieszkają, kiedy Louise pozna trochę Anglię. Jack zatrzymał się i zerwał liść z drzewa - ot tak, dla fantazji. Liść

S R

nie był taki zielony jak te irlandzkie. Nie miało to właściwie znaczenia... a jednak, w jakiś niepojęty sposób było ważne.

Rzucił liść na ziemię, prychnął niecierpliwie i popędził konia. To śmieszne, ale czuł wyrzuty sumienia, gdy podjeżdżał do zamku, żeby mu się przyjrzeć. Dobry Boże! Nie miał przecież zamiaru wchodzić tam ani się przedstawiać. Wcale nie szukał, psiakrew, nowej rodziny. Przynajmniej tyle winien był Audleyom.

Chciał tylko popatrzeć. Z daleka. Zobaczyć, co mogłoby stać się jego udziałem, tylko się nie stało, i Bogu dzięki. Ale mimo wszystko mogło... Jack ruszył galopem. Podmuchy wiatru uwalniały go od wspomnień, jak od pajęczyn. Szybki pęd oczyszczał go, niemal rozgrzeszał. Zanim się obejrzał, był na końcu podjazdu. A wówczas mógł już tylko westchnąć: Wielki Boże! Grace była kompletnie wyczerpana.

41

Spała trochę ubiegłej nocy, ale niewiele, i trapiły ją męczące sny. Księżna postanowiła spędzić poranek w łóżku, Grace jednak nie mogła sobie pozwolić na taki luksus. Jej chlebodawczyni była zawsze wymagająca, bez względu na to, czy postanowiła wstać z łóżka, czy też w nim pozostać. Tak więc i teraz wezwała do siebie Grace aż sześć razy. W ciągu pierwszej godziny po obudzeniu! W końcu jednak księżna zajęła się stertą listów, które Grace odnalazła dla niej w dolnej szufladzie starego biurka jej zmarłego męża. Listy były zapakowane do pudełka z napisem „John, Eton". Grace ocaliły w końcu szkolne papierzyska. Kto by pomyślał.

S R

Jednakowoż jej odpoczynek został zakłócony już po dwudziestu minutach, gdy zjawiły się lady Elizabeth i lady Amelia Willoughby, śliczne, jasnowłose córki hrabiego Crowlanda, dawne sąsiadki Grace i jej co zawsze uprzytamniała sobie z radością - wierne przyjaciółki. Zwłaszcza Elizabeth. Były z Grace rówieśniczkami i zanim jej pozycja towarzyska obniżyła się gwałtownie po śmierci rodziców, nie widziano absolutnie nic niewłaściwego w ich przyjaźni. Oczywiście, wszyscy wiedzieli, że Grace nie zawrze równie olśniewającego małżeństwa jak hrabianki; nawet nie debiutowała przecież podczas londyńskiego sezonu. Kiedy jednak wszystkie przebywały w Lincolnshire, to nawet jeśli nie były sobie równe, znajdowały się przynajmniej na tej samej płaszczyźnie towarzyskiej. Tutejsi mieszkańcy nie byli aż tak drobiazgowi, jeśli chodziło o bale i przyjęcia w ich lokalnej sali ansamblowej.

42

Kiedy zaś dziewczęta zostawały same, nigdy nie zwracały uwagi na dzielące ich różnice. Amelia była młodszą siostrą Elizabeth. Co prawda tylko o rok, w dzieciństwie jednak ów rok stanowił prawdziwą przepaść; Grace nie znała więc Amelii tak dobrze jak Elizabeth. Niebawem jednak, zdaniem Grace, miało to się zmienić. Amelię zaręczono z Thomasem, gdy była jeszcze w kolebce. Zaszczyt ten przypadłby starszej Elizabeth, gdyby nie to, że została już przyrzeczona, również w niemowlęctwie, innemu młodemu lordowi. Hrabia Crowland nie zasypiał gruszek w popiele. Narzeczony Elizabeth zmarł jednak bardzo młodo. Lady Crowland, która nie grzeszyła taktem, oświadczyła, że wynikły z tego wielkie kłopoty, ale dokumenty

S R

wiążące Amelię i Thomasa zostały już podpisane, uznano więc, że należy pozostawić sprawy swojemu biegowi.

Grace nigdy nie rozmawiała z Thomasem na temat jego narzeczeństwa. Byli co prawda przyjaciółmi, ale w rozmowie nie poruszali spraw aż tak osobistych. Jednakowoż Grace podejrzewała od dawna, że książę uznał, iż obecna sytuacja jest dla niego wygodna. Oficjalna narzeczona powstrzymywała zapędy panienek dążących za wszelką cenę do zawarcia korzystnego mariażu oraz ich przedsiębiorczych mamuś. Przynajmniej do pewnego stopnia! Było rzeczą ogólnie znaną, iż niektóre angielskie damy starały się zaprezentować Thomasowi z jak najlepszej strony, tak na wszelki wypadek, gdyby droga Amelia, powiedzmy, zniknęła nagle. Zmarła. Grace doszła do wniosku, że sama nie ma ochoty zostać księżną.

43

Ale biedna Amelia nie miała w tej sprawie nic do powiedzenia pomyślała cynicznie Grace. Choć jednak ślubna małżonka byłaby jeszcze skuteczniejszym środkiem odstraszającym niż oficjalna narzeczona, Thomas nie spieszył się z ożenkiem, co Grace uznała za dowód wyjątkowego braku czułości. Amelia miała już dwadzieścia jeden lat! I według słów lady Crowland co najmniej czterech dżentelmenów poprosiłoby o jej rękę podczas londyńskiego sezonu, gdyby nie została raz na zawsze wykreślona z listy panien do wzięcia - jako przyszła księżna Wyndham. Elizabeth, jak to siostra, stwierdziła, że do ręki Amelii pretendowało tylko trzech dżentelmenów, co nie zmieniało faktu, że biedna dziewczyna

S R

była związana w ten sposób od wielu lat.

- Oddajemy książki - oznajmiła Elizabeth, skoro tylko weszły do frontowego holu. - Zgodnie z obietnicą.

Matka Elizabeth i Amelii pożyczała książki od starej księżny. Nie oznaczało to bynajmniej, że lady Crowland rzeczywiście je czytała. W ogóle czytywała bardzo niewiele poza kolumną ploteczek towarzyskich w „Gazette", ale zwrot książek stanowił doskonały pretekst do odwiedzenia Belgrave Castle, a hrabina imała się każdego sposobu, by umieścić Amelię w polu widzenia Thomasa. Nikt nie miał serca wyjawić jej, że Amelia podczas swoich odwiedzin w Belgrave bardzo rzadko spotykała się z narzeczonym. Większość czasu spędzała z konieczności w towarzystwie księżny wdowy. Jednak trudno byłoby uznać kontakty z Augustą Cavendish za rozrywkę towarzyską. Księżna zmieniała się w najsurowszego krytyka, mając przed

44

sobą młodą damę, na którą spadł zaszczytny obowiązek przedłużenia rodu Wyndhamów. A księżna Augusta potrafiła się doszukać przywary w każdym. Można by to nazwać jej największym talentem. Ze szczególnym zaś upodobaniem tropiła wszelkie niedoskonałości Amelii. Dziś jednak miało ominąć tę biedulkę zwykłe kazanie: starsza dama znajdowała się nadal w swojej sypialni zatopiona w lekturze szkolnych ćwiczeń łacińskich zmarłego syna. Tak więc Amelia spokojnie popijała herbatę, podczas gdy Grace i Elizabeth paplały jak najęte. A właściwie paplała tylko Elizabeth. Grace ograniczyła się do kiwania głową i wydawania pomruków w odpowiednich momentach.

S R

Można by się spodziewać, że jej wyczerpany umysł wyłączył się, było jednak odwrotnie. Nie przestawała myśleć o rozbójniku. I o jego pocałunku.

I o tym, kim naprawdę był. I znowu o pocałunku. I o tym, czy jeszcze kiedyś go spotka. I po raz kolejny o tym, że ją pocałował. I... Powinna wreszcie przestać o nim myśleć! Było to czyste szaleństwo. Spojrzała na tacę zastawioną serwisem do herbaty, zastanawiając się, czy byłoby to bardzo niestosowne, gdyby zjadła ostatni biszkopt? - ...zupełnie pewna, Grace, że czujesz się dobrze? - mówiła Elizabeth, wyciągając rękę. - Wydajesz się bardzo zmęczona. Grace zamrugała, usiłując skupić wzrok na twarzy swojej najbliższej przyjaciółki. - Przepraszam - powiedziała z zadumą w głosie. - Jestem istotnie zmęczona, choć to oczywiście nie usprawiedliwia mego roztargnienia.

45

Elizabeth się skrzywiła. Doskonale znała starą księżnę. Wszyscy ją znali, aż za dobrze! - Trzymała cię przy sobie do późnej nocy? Grace skinęła potakująco głową. - Tak, chociaż tym razem to nie była wcale jej wina. Elizabeth obejrzała się na drzwi, by się upewnić, że nikt nie podsłuchuje, zanim oświadczyła: - To zawsze jest jej wina. Grace uśmiechnęła się kwaśno. - O nie! Tym razem naprawdę nie było w tym jej winy. Zostałyśmy... - Czemu właściwie nie miałaby się zwierzyć Elizabeth? Thomas już się dowiedział, a do wieczoru będzie wiedziała o tym cała okolica. -

S R

Zostałyśmy napadnięte przez rozbójników.

- O mój Boże! Grace! - Elizabeth pospiesznie odstawiła filiżankę. Nic dziwnego, że jesteś taka rozkojarzona!

- Hm? - mruknęła Amelia zapatrzona w przestrzeń. Często się jej to zdarzało, kiedy Grace i Elizabeth gawędziły ze sobą. Tym razem jednak coś wyraźnie przyciągnęło jej uwagę. - Właściwie już przyszłam do siebie - zapewniła przyjaciółkę Grace. - Jestem tylko trochę zmęczona. Nie spałam zbyt dobrze. - A co się stało? - zainteresowała się Amelia. - Grace i księżna zostały napadnięte przez rozbójników - oświeciła ją Elizabeth. - Doprawdy? Grace skinęła głową. - Ubiegłej nocy. Kiedy wracałyśmy z przyjęcia do domu.

46

I wówczas przemknęło jej przez myśl: dobry Boże, jeśli ten rozbójnik jest rzeczywiście wnukiem księżny, i to prawowitym... Co stanie się z Amelią?! On jednak nie mógł być prawowitym potomkiem. Po prostu nie mógł. Bardzo możliwe, że płynie w nim krew Cavendishów, ale z pewnością nie mógł być ślubnym synem Johna. Książęta nie pozostawiają swojego legalnego potomstwa na pastwę losu. - Zabrali wam coś z biżuterii? - spytała Amelia. - Jak możesz podchodzić do tego tak obojętnie? - obruszyła się Elizabeth. - Z pewnością grozili, że ją zastrzelą. - Zwróciła się do Grace. Nieprawdaż?

S R

Grace stanęła przed oczami tamta scena: bezlitośnie wymierzona w nią lufa pistoletu... Leniwe, uwodzicielskie spojrzenie rozbójnika... Z pewnością by jej nie zastrzelił. Teraz była już tego pewna. Mruknęła jednak: - Rzeczywiście, grozili.

- Bardzo się bałaś? - spytała Elizabeth jednym tchem. - Ja bym umarła ze strachu. Albo zemdlała.

- Ja bym nie zemdlała - rzuciła Amelia. - Oczywiście że nie - odparła Elizabeth z irytacją. - Wcale się nie przejęłaś, kiedy Grace opowiadała o tym. - Brzmi to całkiem ekscytująco, słowo daję! - Amelia popatrzyła na Grace z wyraźnym zainteresowaniem. - Było tak istotnie? A Grace - wielkie nieba! - poczuła, że się czerwieni. Amelia pochyliła się ku niej; oczy jej zabłysły. - Był więc przystojny, co?

47

Elizabeth spojrzała na siostrę takim wzrokiem, jakby Amelia postradała zmysły. - Kto taki? - Ten rozbójnik, oczywiście. Grace mruknęła coś i udała, że pije herbatę. - Był - oznajmiła z triumfem Amelia. - Miał na twarzy maskę - zwróciła jej uwagę Grace. - Ale mimo to zorientowałaś się, że jest przystojny. - Nie! - W takim razie miał niesłychanie romantyczny akcent. Francuski? Włoski? - Oczy Amelii robiły się coraz większe. - Już wiem: hiszpański!

S R

- Zupełnie zwariowałaś - stwierdziła Elizabeth. - Nie miał żadnego akcentu - odparowała Grace. I wówczas przypomniał się jej ten niepokojący zaśpiew w jego głosie, którego nie umiała bliżej określić. - A w każdym razie wcale nie był romantyczny. Mówił jakby ze szkockim akcentem... A może były to naleciałości z irlandzkiego? Nie potrafię tego dokładnie określić. Amelia opadła na krzesło z westchnieniem satysfakcji. - Rozbójnik. Jakie to romantyczne. - Amelio Willoughby - ofuknęła ją Elizabeth. - Ktoś omal nie zastrzelił Grace, a tobie się to wydaje romantyczne? Amelia już otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale właśnie w tej chwili w holu rozległy się czyjeś kroki. - Czyżby to była księżna? - szepnęła Elizabeth do Grace z taką miną, jakby miała nadzieję, że się myli.

48

- Nie przypuszczam - odparła Grace. - Kiedy schodziłam na dół, księżna nadal spoczywała w łóżku. Była doprawdy bardzo... bardzo... rozbita. - Wyobrażam sobie - zauważyła Elizabeth. I nagle zaparło jej dech. Zabrali jej szmaragdy? Grace pokręciła głową. - Ukryłyśmy je. Pod poduszką w powozie. - Sprytnie - pochwaliła Elizabeth. - Przyznasz mi chyba rację, Amelio? - Nie czekając na odpowiedź siostry, zwróciła się znów do Grace: - To był twój pomysł? Grace już miała odpowiedzieć, że z przyjemnością wręczyłaby im

S R

klejnoty, ale właśnie w tej chwili obok otwartych drzwi salonu przeszedł Thomas.

Rozmowa się urwała. Elizabeth spojrzała na Grace, Grace na Amelię, ta zaś wpatrywała się nadal w drzwi, za którymi nikogo już nie było. Przez chwilę czekały, wstrzymując dech, potem Elizabeth zwróciła się do siostry:

- Chyba w ogóle nie zauważył, że tu jesteśmy. - Nic mnie to nie obchodzi - oświadczyła Amelia, a Grace uwierzyła jej słowom. - Ciekawe, dokąd poszedł? - mruknęła pod nosem. Nadal wpatrywały się w drzwi, oczekując, że książę pojawi się w nich znowu. Dało się słyszeć stęknięcie, a potem trzask. Grace wstała, zastanawiając się, czy nie powinna iść i sprawdzić, co się dzieje.

49

- Cholera jasna! - dotarł do niej poirytowany głos Thomasa. Grace wzdrygnęła się i spojrzała na swoje towarzyszki. One również zerwały się na równe nogi. - Ostrożnie, do wszystkich diabłów! - znów doleciał do nich głos Thomasa. Podczas gdy wszystkie czekały w napięciu, portret Johna Cavendisha przesunął się tuż za otwartymi drzwiami salonu. Dwóch lokajów z wysiłkiem podtrzymywało obraz, żeby nie upadł. - Kto to był? - spytała Elizabeth, gdy portret minął drzwi i pomaszerował dalej. - Drugi z trzech synów księżny - mruknęła Grace. - Umarł dwadzieścia dziewięć lat temu.

S R

- Czemu przenoszą jego portret?

- Księżna chce go mieć w swojej sypialni - odparła Grace, mając nadzieję, że to wyjaśnienie wystarczy.

Któż by się zastanawiał, czemu księżnie zachciało się tego lub owego?!

Amelia widać zadowoliła się tą odpowiedzią, ponieważ nie zadawała dalszych pytań. Może zresztą po prostu nie zdążyła, gdyż w tym właśnie momencie Thomas znów pojawił się w drzwiach. - Witam szanowne panie - powitał je. Wszystkie trzy dygnęły. Skinął głową w odpowiedzi, ale była to jedynie formalność, gdyż powiedział już tylko „przepraszam" i zniknął. - No, no! - odezwała się Elizabeth. Grace nie była pewna, czyjej przyjaciółka chce dać wyraz swemu oburzeniu na takie grubiaństwo, czy po prostu zapełnić czymś niezręczną ciszę. Jeśli jej drugie przypuszczenie

50

było trafne, to niestety Elizabeth nie zdołała podtrzymać konwersacji. Żadna z nich nie wypowiedziała ani słowa, póki starsza z sióstr nie zauważyła: - Chyba powinnyśmy już wracać. - Nie, jeszcze nie! - odparła Grace, czując się okropnie jako zwiastunka takiej niepomyślnej wiadomości. - Księżna chce się zobaczyć z Amelią. Amelia jęknęła. - Bardzo mi przykro - powiedziała Grace z całkowitą szczerością. Amelia opadła znów na krzesło, spojrzała na zastawioną tacę i oświadczyła: - Zjem ostatniego biszkopta.

S R

Grace skinęła głową ze zrozumieniem. Amelia potrzebowała jakiegoś pokrzepienia przed czekającą ją ciężką próbą. - Może zadzwonię, żeby podano więcej ciastek? W tej chwili jednak Thomas pojawił się ponowię.

- Omal nam się nie wymknął na schodach - zwierzył się Grace, kręcąc ze smutkiem głową. - Ten kolos przechylał się ciągle w prawo i o mały włos nie nadział się na balustradę. - O mój Boże! - Przypominałoby to osinowy kołek wbity w serce upiora - dodał książę ze specyficznym poczuciem humoru. - Wyobrażam sobie minę babki. Grace już chciała biec na górę. Jeżeli księżna wstała z łóżka, to pogaduszki trzech przyjaciółek dobiegły końca. - A więc już wstała?

51

- Tylko po to, by dopilnować przeniesienia obrazu. Na razie jesteś jeszcze bezpieczna. - Pokręcił głową i równocześnie przewrócił oczyma. Ciągle nie mogę uwierzyć, że miała czelność zażądać od ciebie, żebyś przytaszczyła jej to malowidło ubiegłej nocy. Ani zrozumieć - dodał bez ogródek - jak mogłaś pomyśleć, że zdołasz tego dokonać. Grace poczuła, że powinna udzielić wyjaśnień swoim towarzyszkom. - Księżna uparła się, żebym przyniosła jej ten obraz wczoraj w nocy powiedziała do Elizabeth i Amelii. - Ależ on jest ogromny! - wykrzyknęła Elizabeth. - Babka zawsze faworyzowała Johna - dorzucił Thomas z grymasem, który trudno było nazwać uśmiechem. Rozejrzał się po pokoju i jakby

S R

dopiero teraz uświadomił sobie obecność narzeczonej, zwrócił się do niej: - Lady Amelio.

- Wasza książęca mość - odpowiedziała zgodnie z etykietą. Thomas jednak chyba nie usłyszał jej odpowiedzi. Zwrócił się znów do Grace: - Poprzesz mnie, oczywiście, kiedy każę ją zamknąć u czubków? - Ależ Thom... - zaczęła Grace i w ostatniej chwili ugryzła się w język.

Zapewne Elizabeth i Amelia wiedziały, że książę upoważnił ją, by zwracała się do niego po imieniu, kiedy są w Belgrave. Ale to byłby nietakt potraktować go tak familiarnie w obecności osób trzecich. - Wasza książęca mość - poprawiła się, wymawiając bardzo dobitnie każde słowo - powinien mieć teraz dla księżny wyjątkowo dużo cierpliwości. Jest taka rozstrojona. Grace modliła się o wybaczenie. Wprowadziła wszystkich w błąd, pozwalając im sądzić, iż księżna zdenerwowała się do tego stopnia

52

zwykłym napadem rabunkowym. Nie kłamała wprawdzie, ale zataiła większą część prawdy, co też było naganne. Zmusiła się do uśmiechu. Zdawała sobie sprawę z tego, że był nieszczery. - Źle się czujesz, Amelio? Grace odwróciła się do przyjaciółek. Elizabeth wpatrywała się w siostrę z wyraźnym niepokojem. - Czuję się znakomicie! - burknęła Amelia, co było oczywiście najlepszym dowodem, że wcale tak nie jest. Obie siostry sprzeczały się przez chwilę tak cicho, że Grace nie usłyszała ani słowa. Potem Amelia wstała, mówiąc coś o potrzebie

S R

zaczerpnięcia świeżego powietrza.

Thomas również wstał. Grace także podniosła się z krzesła. Amelia przeszła obok nich i dotarła już do drzwi, i wówczas Grace uświadomiła sobie, że Thomas nie zamierza zaoferować narzeczonej swojego towarzystwa.

Jak na księcia, maniery miał okropne.

Grace dźgnęła go łokciem w żebra. Ktoś musi to zrobić - powiedziała sobie. Nikt dotąd nie ośmielił się go krytykować. Thomas rzucił jej wściekłe spojrzenie. Zdał sobie jednak sprawę, że Grace ma słuszność, gdyż zwrócił się do Amelii, lekko skłoniwszy głowę: - Pozwól, lady Amelio, że będę ci towarzyszył. Oboje oddalili się, a Grace i Elizabeth siedziały chwilę w milczeniu, zanim starsza z sióstr powiedziała ze smutkiem: - Niezbyt dobrana z nich para, nie sądzisz?

53

Grace zerknęła na drzwi, choć wspomniana para dawno już się oddaliła. I z rezygnacją pokręciła głową. Ależ był ogromny. Zamek, ma się rozumieć, powinien być imponujący... ale doprawdy! Jack stał z otwartymi ustami. Był naprawdę ogromny. Zabawne, że nikt mu nie wspomniał, iż jego ojciec pochodził z książęcej rodziny. Czyżby nikt o tym nie wiedział? Zawsze wydawało mu się, że jego ojciec był synem jakiegoś jowialnego hreczkosieja... no, może baroneta albo nawet barona... Zawsze mu powtarzano, że jest synem Johna Cavendisha, nie zaś lorda Johna Cavendisha, jak musiało być w rzeczywistości.

S R

A co się tyczy tej starszej damy... Jack uświadomił sobie nagle, że nie powiedziała, kim właściwie jest, ale z pewnością była księżną. Jej władcze maniery nie pasowały do jakiejś tam podstarzałej ciotki czy owdowiałej i zubożałej kuzynki.

Był wnukiem księcia. Jak to możliwe? Jack bezmyślnie patrzył na budowlę.

Nie był takim kompletnym prowincjuszem. Zjeździł z wojskiem kawał świata i chodził do szkoły z synami najznamienitszych irlandzkich rodów. Towarzystwo ludzi wysoko urodzonych wcale go nie onieśmielało. Nie czuł się w ich gronie źle czy niezręcznie. Ale coś takiego... Zamek był wielki. Ciekawe, ile w tym zamku jest pokoi? Chyba ponad sto! Z jakich czasów pochodzi? Jakoś nie wyglądał na średniowieczny mimo blankowania na szczycie... Z pewnością jednak wzniesiono go przed

54

panowaniem Tudorów. Ta budowla musiała być świadkiem ważnych wydarzeń historycznych. Może podpisano tu jakiś traktat? Albo odwiedził ten zamek któryś z monarchów? O podobnych sprawach mówiono podczas lekcji w szkole... i pewnie dlatego Jack nie miał o tym pojęcia. Nie był erudytą. Z większej odległości zamek nie przedstawiał się tak imponująco. Teren wokół niego był gęsto zadrzewiony, więc tylko od czasu do czasu błysnęła spod listowia ta czy inna wieżyczka. Dopiero gdy się dotarło do końca podjazdu, budowla ukazywała się w całej okazałości - i patrzącemu zapierało dech. Zamek zbudowano z szarego kamienia, ale w tej szarości były jakieś

S R

złote przebłyski. A chociaż kanty zostały ociosane, w jego fasadzie nie było nudnej jednostajności. Tu wgłębienie, tam wypukłość, tu mur wystawał, tam znowu jakby się cofał... Nie była to wielka, płaska georgiańska ściana pełna okien!

Jack nie mógł sobie nawet wyobrazić, ile czasu potrzebował przybysz, żeby po wejściu do zamku trafić tam, dokąd chciał. A raczej - ile czasu minęło, zanim ten biedak zabłądził na amen! Jack stał i wpatrywał się, jakby chciał wyryć sobie to wszystko w pamięci. Ciekawe, jak dorastało się w takim zamczysku? Jego ojciec tu się wychował, a sądząc z tego, co ludzie o nim mówili, wyrósł na całkiem porządnego człowieka! Co prawda, Jack nie słyszał znów tak wiele opinii na jego temat. Ciocia Mary była jedyną ze znanych mu osób, która na tyle poznała jego ojca, że mogła rzucić jakąś uwagę na jego temat. Swoją drogą, trudno było wyobrazić sobie, że w tym zamczysku mieszka jakaś rodzina! Jego ojczysty dom w Irlandii z pewnością nie

55

należał do najmniejszych, ale gdy w nim buszowała czwórka dzieciaków, wcześniej czy później wszyscy wpadali na siebie. Nie można było być samemu nawet przez dziesięć minut ani przejść dziesięciu kroków, żeby się nie wdać w rozmowę z kimś z rodzeństwa, jakimś pociotkiem czy chociażby psem! To był zresztą porządny pies, Panie świeć nad jego kudłatą duszą. Więcej wart niż większość ludzi. Tak czy inaczej, wszyscy Audleyowie znali się doskonale. Znacznie później Jack doszedł do wniosku, że było to coś bardzo cennego i bardzo rzadko spotykanego. Po kilku minutach w drzwiach frontowych dało się zauważyć jakieś zamieszanie i ukazały się w nich trzy kobiety. Dwie z nich miały jasne

S R

włosy. Znajdowały się zbyt daleko, by Jack mógł ocenić rysy ich twarzy, ale po ruchach i gestach poznał, że były młode i zapewne ładne. Ładne dziewczęta - wiedział o tym od dawna - poruszały się całkiem inaczej niż brzydule. Bez względu na to, czy były świadome własnej urody, czy nie. Wiedziały tylko, że nie są szkaradne. A te brzydkie nie miały wątpliwości, że są.

Jack uśmiechnął się krzywo. Pewnie można by uznać, że jest znawcą, jeśli chodzi o kobiety. Nieraz starał się przekonać samego siebie, że to równie dobra dziedzina do badań i obserwacji jak każda inna. Ale dopiero trzecia z dziewcząt - ta, która wynurzyła się jako ostatnia z wnętrza zamku - sprawiła, że skamieniał, nie mogąc oderwać od niej oczu. To była dziewczyna z powozu, który zatrzymali poprzedniej nocy. Jack nie miał co do tego wątpliwości. Jej włosy były dokładnie takie, jakie

56

zapamiętał - ciemne i lśniące. Nie żeby miały jakiś szczególny odcień... I bez tego wiedział, że to ona, bo... Wiedział i już! Dobrze ją sobie zapamiętał. Sposób, w jaki się poruszała, wrażenie, jakie na nim zrobiła, gdy obejmował ją ramieniem. Zapamiętał nawet ruch powietrza, gdy raptownie się odsunęła. Spodobała się mu. Rzadko miewał okazję poczuć sympatię czy antypatię do ludzi, z którymi los go zetknął; tym razem jednak pomyślał sobie, że było coś niezwykle ujmującego w nagłym błysku jej oczu, gdy starsza dama popchnęła ją prosto w jego objęcia, dodając, że może przytknąć jej lufę do głowy.

S R

Jack nie pochwalał takiego postępowania. Potrafił jednak docenić jego skutki, gdyż dotykanie tej dziewczyny i obejmowanie jej sprawiło mu nieoczekiwaną przyjemność. I kiedy starsza dama wróciła z miniaturą, Jack pomyślał: „Szkoda. Nie zdążyłem jej nawet porządnie pocałować". Stał teraz nieruchomo, przyglądając się dziewczynie - jak schodzi na podjazd, ogląda się przez ramię i pochyla do jednej ze swoich towarzyszek, żeby coś jej powiedzieć. Blondynka wzięła ją pod rękę i odciągnęła na bok. Pojął, że były przyjaciółkami, i zaczął się zastanawiać, czy tamta - jego dziewczyna, jak teraz o niej myślał - nie była czymś więcej niż zwykłą damą do towarzystwa? Może to jakaś zubożała krewna? Z pewnością nie córka właścicieli zamku, ale na służącą też nie wyglądała. Związała mocniej wstążki swojego czepka, a potem - ciekawe, jak ma na imię? - wskazała coś w oddali. Jack odruchowo spojrzał w tę stronę, ale wokół podjazdu było zbyt wiele drzew, żeby mógł zobaczyć, co przyciągnęło jej uwagę.

57

A potem się odwróciła. W jego stronę. I dostrzegła go. Nie krzyknęła, nie wzdrygnęła się, ale był pewien, że go zauważyła. Poznał to z jej postawy, ponieważ wyrazu twarzy nie mógł dostrzec z tej odległości. Był jednak zupełnie pewny. Po skórze przebiegł mu dreszcz i przyszło mu do głowy, że ona również go rozpoznała. Wydawało się to nieprawdopodobne - znajdował się przecież na przeciwległym krańcu podjazdu i nie miał na sobie stroju rozbójnika. Mimo to czuł, że ona wie, iż ma przed sobą mężczyznę, który ją pocałował.

S R

Ta chwila - zaledwie kilka sekund - zdawała się ciągnąć w nieskończoność. I nagle za jego plecami zakrakało jakieś ptaszysko, wyrywając go z transu. Już tylko jedna myśl dudniła mu w głowie: Pora zmykać.

Nigdy nie bawił tak długo w jednym miejscu, a to z pewnością nie należało do najbezpieczniejszych.

Spojrzał na zamek po raz ostatni. Nie z tęsknotą. Wcale nie tęsknił za czymś podobnym. Jeśli zaś chodzi o dziewczynę z powozu, to zapiekło go tylko boleśnie w gardle. Za nią również nie powinien tęsknić. Niektóre rzeczy były po prostu nieosiągalne. - Któż to był? Grace słyszała, co mówi Elizabeth, ale udawała, że nie słyszy. Siedziały w wygodnym ekwipażu Willoughbych, ale ich szczęśliwe trio tym razem rozrosło się do kwartetu.

58

Księżna, podniósłszy się z łóżka, zerknęła raz tylko na zaróżowione od słońca policzki Amelii - zdaniem Grace, Amelia i Thomas całkiem długo spacerowali ze sobą, zważywszy okoliczności - i rozpoczęła mowę na temat stosownego zachowania przyszłej księżny. Nie mówiła długo, lecz zdążyła poruszyć zarówno problem dbałości o honor rodu, jak obowiązek prokreacji oraz sprawę piegów. Księżna skończyła — i teraz wszyscy byli w fatalnym nastroju, Amelia zaś w najgorszym. Starsza dama ubzdurała sobie, że musi porozmawiać z lady Crowland - zapewne na temat rzekomych piegów Amelii - wprosiła się więc do powozu dziewcząt, posyłając równocześnie polecenie do książęcej stajni, żeby przygotowano powóz i wysłano go za

S R

nimi, by księżna miała czym wrócić do domu.

Grace polecono towarzyszyć księżnej. Nie miała więc innego wyjścia.

- Grace? - zagadnęła ją znowu Elizabeth.

Dziewczyna zacisnęła wargi i utkwiła wzrok w plamce na obiciu powozu, na lewo od głowy jej chlebodawczyni. - Któż to był? - nalegała Elizabeth.

- Nikt! - odparła z pośpiechem Grace. - Ruszamy już? Wyjrzała przez okno, udając, że zastanawia się, czemu ich wyjazd tak się opóźnia. Lada chwila powinny wyruszyć do Burges Park, rezydencji Willoughbych. Grace obawiała się tej podróży, choć nie była ona długa ani męcząca. I nagle ujrzała go znów przed sobą. Rozbójnika, który nie nazywał się Cavendish. Ale dawniej nosił to nazwisko.

59

Zniknął, zanim księżna wynurzyła się z wnętrza zamku. Po mistrzowsku kierował koniem. Do tego stopnia, że nawet ona się na tym poznała. Zobaczył ją. I rozpoznał. Była tego pewna. Czuła to. Przebierała niecierpliwie palcami. Myślała o Thomasie i o kolosalnym portrecie Johna Cavendisha. Myślała o Amelii przygotowywanej od urodzenia do roli książęcej małżonki. Myślała także o sobie. Jej życie nie było może wymarzonym, ale przynajmniej decydowała o sobie i czuła się bezpiecznie. Był jednak ktoś, który mógłby to wszystko zniszczyć. I właśnie dlatego - choć oddałaby wiele za jeszcze jeden pocałunek

S R

nieznajomego - odpowiedziała tak zdecydowanie Elizabeth, która upierała się, że „chyba jednak go zna". - Nie znam go i już!

Księżna podniosła głową. Jej twarz wyrażała irytację. - O czym tak paplacie?

- Na końcu podjazdu stał jakiś człowiek. - Wypaliła Elizabeth, zanim Grace zdążyła wszystkiemu zaprzeczyć.

Księżna raptownie odwróciła się do Grace. - Kto to był? - spytała natarczywie. - Nie mam pojęcia. Nie widziałam jego twarzy. Było to zgodne z prawdą... przynajmniej w części. - Kto to był?! - zagrzmiała księżna, a jej głos zagłuszył nawet turkot kół, które zaczęły się toczyć po podjeździe. - Nie mam pojęcia - powtórzyła Grace, ale nawet ona wyczuła niepewność w swoim głosie.

60

- Widziałaś go? - zwróciła się księżna do Amelii. Oczy Grace spotkały się z oczami Amelii. Coś sobie przekazały wzrokiem. - Nikogo nie widziałam, wasza książęca mość - odpowiedziała Amelia. Księżna prychnęła pogardliwie i skierowała całą uwagę Grace. - Czy to był on? Grace pokręciła głową. - Nie wiem - wyjąkała. - Skąd miałabym wiedzieć? - Stać! - wrzasnęła księżna, pochylając się do przodu i odpychając Grace na bok, żeby walnąć w ściankę oddzielającą wnętrze powozu od woźnicy. - Stać, powiadam!

S R

Powóz zatrzymał się raptownie i Amelia, siedząca obok księżny, twarzą do kierunku jazdy, spadła z ławki i wylądowała u stóp Grace. Usiłowała wstać, ale uniemożliwiała jej to księżna, która wyciągnęła rękę przez całą szerokość powozu i schwyciła Grace za brodę. Jej długie palce wpiły się boleśnie w skórę dziewczyny.

- Pytam po raz ostatni, panno Eversleigh - powiedziała z naciskiem. Czy to był on?

Wybacz mi - pomyślała Grace. I skinęła głową.

61

4

Dziesięć minut później Grace znajdowała się w książęcym powozie, sam na sam ze starą księżną. Ani rusz nie mogła pojąć, czemu przekonywała Thomasa, by nie odsyłał swojej babki do domu wariatów. W ciągu ostatnich pięciu minut księżna zdołała: Kazać odwrócić powóz Willoughbych o sto osiemdziesiąt stopni. Wypchnąć z niego Grace tak, że huknęła kostką prawej nogi o ziemię. Zmusić obie hrabianki, by same wróciły do domu, nie udzielając im żadnego wyjaśnienia.

S R

Przesiąść się do powozu Wyndhama.

Wyposażyć jego pojazd w załogę składającą się z sześciu potężnie zbudowanych lokajów

Polecić, by Grace wrzucono do wnętrza tegoż powozu. Co prawda lokaj, który spełnił polecenie księżny, przeprosił Grace, ale mimo wszystko!

- Madame? - odezwała się Grace z wahaniem. Mknęli z szybkością, która na pewno była niebezpieczna, a mimo to starsza dama ciągle waliła laską w ścianę i wrzeszczała na stangreta, by się pospieszył. - Dokąd właściwie jedziemy? - Doskonale wiesz, dokąd! Grace na wszelki wypadek odczekała chwilę, po czym znów się odezwała: - Bardzo mi przykro, madame, ale nie mam pojęcia. Księżna przeszyła ją gniewnym spojrzeniem. 62

- Nie wiemy przecież, gdzie on jest - argumentowała Grace. - Znajdziemy go! - Ależ, madame... - Dość tego - warknęła groźnie księżna. Nie podniosła głosu, ale była w nim taka furia, że dziewczyna natychmiast zamilkła. Po chwili zerknęła ukradkiem na księżnę. Siedziała sztywno wyprostowana. Prawdę mówiąc, zbyt sztywno jak na jazdę wygodnym powozem. A jej prawa dłoń była tak wygięta, że przypominała szpony drapieżnika, gdy odciągała zasłonkę, by wyjrzeć przez okno. Drzewa.

S R

Tylko tyle można było zobaczyć. Grace nie pojmowała, czemu księżna wpatruje się w nie z takim natężeniem.

- Jeśli go dziś widziałaś - odezwała się cicho, przerywając rozmyślania Grace - to znaczy, że nadal znajduje się gdzieś w pobliżu. Grace milczała. Księżna zresztą wcale nie oczekiwała odpowiedzi. - A zatem - kontynuowała lodowatym głosem - można go znaleźć w jednym z okolicznych zajazdów pocztowych.

Grace oparła czoło na ręce. Był to objaw słabości; zazwyczaj starała się nie okazywać jej w obecności chlebodawczyni. Teraz jednak nie było mowy o zachowaniu niewzruszonego spokoju. Jej towarzyszka zamierzała porwać tego człowieka, a ona - Grace Catrina Eversleigh, która nigdy w życiu nie ukradła nawet kawałka taniej wstążki na jarmarku - miała stać się wspólniczką poważnego przestępstwa. - Dobry Boże - wyszeptała.

63

- Cicho bądź! - warknęła księżna. - I niech wreszcie będzie z ciebie jakiś pożytek! Grace zgrzytnęła zębami. W jakiż to sposób księżna chce ją wykorzystać? Chyba nie do taszczenia związanego jeńca? To zadanie w sam raz dla lokajów. Każdy z nich mierzył, zgodnie z zasadami obowiązującymi w Belgrave Castle, pięć stóp jedenaście cali. Kiedy spojrzała podejrzliwie na starszą damę, usłyszała lakoniczne wyjaśnienie: - Być może mojego wnuka będzie wymagał perswazji. Po czym księżna burknęła takim tonem, jakby miała do czynienia z idiotką: - Rozejrzyj się uważnie! Miałaś dość okazji, żeby się mu przyjrzeć!

S R

Dobry Boże... Grace z ochotą oddałaby pięć lat życia, byle znaleźć się teraz gdzie indziej.

- Mówiłam przecież, madame, że stał na końcu podjazdu. W gruncie rzeczy wcale go nie widziałam.

- Ale ubiegłej nocy dobrze mu się przyjrzałaś! Grace mimo woli zerknęła na księżnę ze zdziwieniem.

- Widziałam, jak się z nim całowałaś - odparła starsza dama. -I ostrzegam cię: uważaj, żeby ci się w głowie nie przewróciło. - Ależ, madame! To on mnie pocałował! - Jest moim wnukiem - warknęła księżna - ...a równie dobrze może się okazać prawowitym księciem, więc nie wyobrażaj sobie Bóg wie czego! Jesteś tylko moją damą do towarzystwa, niczym więcej. Grace nie miała dość siły, by oburzyć się na tę zniewagę. Mogła tylko wpatrywać się w towarzyszkę ze zgrozą, nie wierząc własnym uszom.

64

„Może się okazać prawowitym księciem..." Podobne podejrzenie zakrawało na skandal. Czyż księżna mogła tak lekko odepchnąć Thomasa, pozbawić z tytułu pierworództwa należnego mu miana?! Wyndham to nie był dla Thomasa pusty tytuł. Wyndham to był on sam. Jeśli jednak księżna wdowa oficjalnie poprze roszczenia tego rozbójnika jako prawowitego spadkobiercy tytułu? Boże drogi! Grace nie mogła sobie nawet wyobrazić skandalu, który by wówczas wybuchnął! Ten... ten rozbójnik z pewnością okaże się bękartem! Nie mogło być innego rozwiązania... ale i tak trudno byłoby naprawić zło spowodowane tym skandalem. Zawsze znaleźliby się tacy, którzy szeptaliby po kątach,

S R

że kto wie? Może Thomas nie był w rzeczywistości księciem i nie powinien być tak pewny swojej wysokiej pozycji, gdyż wcale mu się te zaszczyty nie należą?

Grace nie mogła wprost wyobrazić sobie, jak fatalnie wpłynęłoby to na Thomasa... na wszystkich.

- Madame! - powiedziała drżącym głosem. - Nie sądzi pani chyba, że ten człowiek mógłby być prawowitym potomkiem... - Pewnie, że tak sądzę! - obruszyła się starsza dama. - Maniery ma bez zarzutu. - Przecież to zwykły przestępca! - Z tą dumną prezencją i nienaganną wymową? - odparowała księżna. - Bez względu na to, jaka jest jego obecna pozycja w świecie, został wychowany jak należy i otrzymał wykształcenie godne dżentelmena. - Ale to jeszcze nie świadczy o...

65

- Mój syn zginął na tym okropnym statku - przerwała jej ostro księżna - a przedtem spędził osiem miesięcy w Irlandii. Osiem przeklętych miesięcy, choć miał tam zabawić cztery tygodnie. Pojechał na wesele. Wesele! - Ciało księżny zesztywniało. Zgrzytnęła zębami na samo wspomnienie. - Nawet nie był to ślub kogoś, kto się liczy. Jakiś tam kolega z ławy szkolnej, którego rodzice kupili sobie tytuł i zdołali wepchnąć syna do Eton... jakby dzięki temu mogli się stać kimś lepszym, niż byli. Grace zrobiła wielkie oczy. Glos księżny przeszedł w cichy, zjadliwy syk. Grace instynktownie przesunęła się bliżej okna. Miała wrażenie, że się zatruje, przebywając w jej pobliżu. - A potem - ciągnęła starsza dama - potem... dostałam od niego tylko

S R

krótki liścik, wszystkiego trzy zdania, skreślony nieznaną mi ręką. John donosił mi, że tak świetnie się bawi, że chyba zostanie tam dłużej. Zdumiona Grace zamrugała.

- Nie napisał do pani sam? - spytała.

Nie wiedzieć czemu ten szczegół wydał się jej najbardziej zdumiewający.

- Podpisał list - odparła szorstko księżna. - I przypieczętował swoim sygnetem. Wiedział, że nie zdołałabym odcyfrować jego gryzmołów. Siadła prosto. Twarz jej skurczyła się na wspomnienie dawnego gniewu i urazy. - Osiem miesięcy - mamrotała. - Osiem idiotycznie straconych miesięcy. Kto wie, czy nie ożenił się tam z jakąś lafiryndą? Miał na to dość czasu. Grace przyglądała się swojej towarzyszce przez dłuższą chwilę. Księżna nadal zdradzała wszelkie objawy urażonej dumy, ale coś było z

66

nią nie w porządku. Wargi krzywiły się i drżały, oczy były podejrzanie lśniące... - Madame - odezwała się łagodnie Grace. - Cicho bądź! - ofuknęła ją księżna, choć głos jej się łamał. Grace zastanowiła się. Chodziło o zbyt ważną sprawę, by mogła milczeć. - Wasza książęca mość, to po prostu niemożliwe - zaczęła, jakimś cudem nie tracąc odwagi mimo widocznej furii na twarzy księżny. - Nie chodzi tu o prawo własności jakiegoś tam mająteczku. To nie Sillsby dodała, z trudem przełykając ślinę przez ściśnięte gardło na samo wspomnienie rodzinnego domu. - Mówimy o Belgrave Castle, o tytule książęcym. Spadkobiercy nie znikają bez śladu. Gdyby pani synowi

S R

urodził się syn, wiedzielibyśmy o tym.

Wdowa wpatrywała się w nią przez niezwykle trudną do zniesienia chwilę, po czym powiedziała:

- Najpierw zajrzymy Pod Szczęśliwego Zająca. To najlepszy ze wszystkich tutejszych zajazdów. - Opadła znów na poduszki i spoglądając prosto przed siebie dodała: - Jeśli jest choć trochę podobny do swojego ojca, z pewnością nazbyt lubi wygody, żeby zdecydować się na jakieś podlejsze lokum. Jack czuł się jak ostatni idiota, gdy zarzucono mu worek na głowę. A więc tak się to skończyło. Wiedział, że zabawił tu zbyt długo. Przez całą drogę powrotną wymyślał sobie - i słusznie - od skończonych durniów. Powinien był wyjechać po śniadaniu. Albo jeszcze lepiej - o świcie. Tymczasem spił się poprzedniej nocy, a potem pojechał obejrzeć ten cholerny zamek. No i zobaczył ją...

67

Gdyby jej nie ujrzał, nigdy by nie stał tak długo na podjeździe. I nie odjechałby tak nagle. Później musiał napoić konia... No i z pewnością nie stałby na widoku - jak tarcza strzelnicza - koło poidła. Tam właśnie zaatakowano go od tyłu. - Wiązać go! - rozkazał jakiś gruby głos. Po tych słowach Jack sprężył się do walki. Człowiek żyjący ustawicznie w cieniu szubienicy zawsze jest przygotowany na to, że usłyszy taką komendę. Było bez znaczenia, że nie widział atakujących. Ze nie miał pojęcia, kim są i czemu go zaatakowali. Walczył, ile sił. A walczyć potrafił; zarówno czysto, jak i podstępnie. Tylko że przeciwników było co najmniej

S R

trzech. Zdołał więc zaledwie wymierzyć dwa porządne ciosy -i leżał już twarzą do ziemi, z rękoma skrępowanymi na plecach. To nie był postronek. Prawdę mówiąc, takie to było miękkie, jakby go wiązali jedwabną szarfą.

- Bardzo mi przykro - wymamrotał jeden z napastników. Niesamowite! Ludziom tego pokroju rzadko przychodzi do głowy, że należy przeprosić ofiarę, którą właśnie obezwładnili. - Nic nie szkodzi, to drobiazg - odparł Jack i przeklął się w duchu za swoją arogancję. I cóż mu z tego przyszło? Tylko tyle, że miał teraz gardło pełne kurzu i paprochów z worka. - Tędy! - odezwał się znowu ktoś, pomagając mu wstać. Jack nie miał innego wyjścia jak pójść, dokąd mu kazano. - Jeśli pan łaskaw - dodał gruby głos. Ten sam, który polecił go związać.

68

- Mógłbym się dowiedzieć, dokąd mnie prowadzicie? - spytał Jack. W odpowiedzi usłyszał jakieś niepewne mamrotanie. To były pachołki wykonujące rozkazy. Tacy nigdy nie znają odpowiedzi na ważne pytania. - Noga w górę, jeśli łaska... Zanim Jack zdążył wypełnić polecenie albo choćby spytać: „Co proszę?!", podniesiono go do góry - i wylądował w... tak, z pewnością we wnętrzu powozu. - Posadźcie go na siedzeniu - warknął jakiś głos. Poznał od razu. To mówiła księżna. Jego babka. No cóż... przynajmniej nie wiozą go prosto na szubienicę.

S R

- Pewnie nikt się nie zatroszczył o mojego konia? - odezwał się Jack. - Niech tam kto zajmie się koniem - burknęła niecierpliwie księżna. Jack usadowił się na siedzeniu. Nie poszło to łatwo, zwłaszcza że był związany i miał na głowie worek.

- Rąk mi pewnie nie rozwiążecie, co? - spróbował jeszcze raz. - Taka głupia nie jestem - odparła starsza dama. - Istotnie - odparł. - Nie jest pani głupia. Piękność i głupota nie tak często chodzą w parze, jakby człowiek tego pragnął. - Przykro mi, że tak cię potraktowałam - odparła - ale nie pozostawiłeś mi innego wyjścia. - Rozumiem, nie miała pani wyboru - rozważał na głos Jack. - Tak, oczywiście. To dlatego że wystrzegałem się pani pazurków... aż do dzisiaj. - Gdybyś zamierzał złożyć mi wizytę - rzuciła ostro - nie odjechałbyś dziś po południu spod zamku. Jack uśmiechnął się ironicznie.

69

- A więc powiedziała pani o tym. Nie wiedzieć czemu łudził się, że dziewczyna nikomu o tym nie powie. - Kto, panna Eversleigh? A więc tak się nazywa. - Nie miała innego wyjścia - rzuciła księżna niedbałym tonem, jakby nie zwykła brać pod uwagę życzeń panny Eversleigh. I wówczas Jack poczuł, że coś obok niego lekko się poruszyło. I zaszeleściło. Była tu! Nieuchwytna panna Eversleigh. Milcząca panna Eversleigh. Cudowna panna Eversleigh.

S R

- Zdejmijcie mu to z głowy! - usłyszał kolejny rozkaz babki. -Jeszcze się udusi.

Jack czekał cierpliwie z przylepionym do twarzy leniwym uśmieszkiem. Z pewnością nie takiej miny się spodziewali. Usłyszał, że panna Eversleigh wydała ni to westchnienie, ni to jęk... Nie potrafił tego dokładniej określić. Może to pełna melancholii rezygnacja? A może... Kaptur z worka opadł i Jack przez chwilę rozkoszował się chłodnym powiewem na twarzy. Potem spojrzał na dziewczynę. Była pełna wstydu i upokorzenia. To było pewne. Biedna panna Eversleigh wyglądała żałośnie. Bardziej wielkoduszny dżentelmen mógłby odwrócić głowę, ale Jack nie był w tej chwili nastawiony zbyt wielkodusznie, toteż zrobił sobie przyjemność, przyglądając się jej bez pośpiechu. Była prześliczna, choć nie w tym najbardziej pożądanym typie urody, zwanym prawdziwą angielską różą. To określenie zupełnie do niej

70

nie pasowało. Miała cudowne ciemne włosy i lekko skośne błyszczące błękitne oczy. Smoliste rzęsy kontrastowały z bladą cerą bez najmniejszej skazy. Oczywiście ta bladość mogła być spowodowana obecną sytuacją. Biedactwo, wyglądała tak, jakby za chwilę miała zemdleć. - Czyżby nasz pocałunek był taki okropny? - szepnął. Oblała się szkarłatnym rumieńcem. - Widzę, że tak. - Odwrócił się do swojej babki i odezwał się tonem salonowej pogawędki: - Zdaje pani sobie sprawę z tego, że za porwanie grozi kara śmierci? - Jestem księżną Wyndham - odparła, dumnie unosząc brwi.

S R

- Nikt nie ośmieliłby się skazać mnie na śmierć. - Ależ życie bywa niesprawiedliwe - zauważył i westchnął. -Zgodzi się pani ze mną, panno Eversleigh? - Miała taką minę, jakby chciała coś powiedzieć, ale najwyraźniej ugryzła się w język.

- Gdyby to pani spłatała mi tego figla - ciągnął, wodząc oczyma to po jej twarzy, to znów biuście - sprawy przybrałyby całkiem inny obrót. Zacisnęła szczęki.

- Wszystko ułożyłoby się - szepnął, nie odrywając oczu od jej ust po prostu cudownie. Proszę tylko pomyśleć: pani i ja, sam na sam w tym niesłychanie wygodnym powozie... - Westchnął z satysfakcją i usiadł znów prosto. - Wyobraźnia mnie ponosi. Spodziewał się, że księżna wystąpi w obronie swojej damy do towarzystwa. Nie uczyniła jednak tego. - Może oświeci mnie pani, jakie ma wobec mnie zamiary? - spytał, zakładając nogę na nogę. Nie było mu łatwo utrzymać równowagę, bo ręce

71

miał nadal związane z tyłu; przysiągł sobie jednak, że nie będzie siedział grzecznie i sztywno. Starsza dama zwróciła się do niego. Usta miała surowo zaciśnięte. - Większość ludzi nie uskarżałaby się na taką odmianę losu. Wzruszył ramionami. - Nie zwykłem dostosowywać się do większości. - Obdarzył księżnę lekkim uśmiechem i zwrócił się do panny Eversleigh: - Raczej banalna riposta, nie sądzi pani? Taka oczywista! Byle kto wpadłby na ten pomysł. Pokręcił ze smutkiem głową. - Czyżbym tracił formę? Zrobiła wielkie oczy ze zdumienia. Uśmiechnął się od ucha do ucha. - Myśli pani, że jestem pomylony?

S R

- Oczywiście że tak! - odpowiedziała.

Z przyjemnością słuchał znów jej głosu. Był taki ciepły... - To problem wart zastanowienia. - Zwrócił się ponownie do księżny: - Czy w pani rodzinie zdarzały się przypadki obłędu? - Oczywiście że nie! — warknęła.

- Co za ulga. To nie znaczy rzecz jasna, że przyznaję się do pokrewieństwa - dodał. - Nie sądzę, żebym miał ochotę wiązać się z takimi kryminalistami jak łaskawa pani. A fe! Nawet ja nie zniżyłem się nigdy do porwania. - Pochylił się ku pannie Eversleigh, jakby chciał powierzyć jej jakiś niezwykły sekret. - To w bardzo złym guście, rozumie pani. Wydawało mu się - i był tym zachwycony - że wargi dziewczyny drżą od powstrzymywanego śmiechu. Panna Eversleigh miała poczucie humoru. Z każdą chwilą wydawała mu się bardziej urocza. Uśmiechnął się do niej. Znał się na tym. Wiedział, jak uśmiechnąć się do kobiety, by zdobyć jej serce.

72

Uśmiechnął się zatem, a ona pokraśniała. Widząc to, uśmiechnął się jeszcze promienniej. - Dość tego! - ofuknęła go starsza dama. - Czego? - spytał z miną niewiniątka. Popatrzył na kobietę, która prawie na pewno była jego babką. Twarz miała ściągniętą i pooraną zmarszczkami, kąciki ust opadały w dół, jakby pod ciężarem ustawicznego bólu. Wydaje się nieszczęśliwa nawet wówczas, gdy się uśmiecha - pomyślał. Może gdyby na siłę uniosła kąciki ust do góry... Nie. Nic by z tego nie wyszło. Zresztą, nigdy by nie zdołała tego dokonać.

S R

- Zostaw w spokoju moją damę do towarzystwa! - nakazała mu szorstko.

Pochylił się ku pannie Eversleigh i obdarzył ją uroczym, zawadiackim uśmiechem, choć uparcie odwracała oczy - Bardzo się pani naprzykrzam?

- Nie! - odparła pospiesznie. - Bynajmniej.

Z całą pewnością rozmijała się z prawdą... Ale kimże on był, żeby zarzucać jej kłamstwo? Zwrócił się więc do księżny. - Nie odpowiedziała pani na moje pytanie. Uniosła wyniośle brwi. No, teraz już wiem - pomyślał bez entuzjazmu - po kim odziedziczyłem tę głupią manierę. - Co pani zamierza ze mną zrobić? - spytał. - Zrobić z tobą? - powtórzyła zdziwiona, jakby to pytanie wydało się jej kompletnie niezrozumiałe.

73

Odwdzięczył się jej pięknym za nadobne, unosząc brew. Ciekawe, czy rozpozna własną sztuczkę? - Jest przecież wiele możliwości. - Mój drogi chłopcze... - zaczęła. Jej głos pełen był pychy, a ton protekcjonalny. Jakby liczyła na to, że po takim napomnieniu mężczyzna padnie jej do nóg. - Zamierzam podarować ci cały świat! Grace odzyskała już mniej więcej równowagę ducha, gdy rozbójnik po długim i głębokim namyśle zwrócił się znów do księżny i oświadczył: - Chyba nie jestem zainteresowany światem, który mi pani proponuje. Grace nie umiała dłużej powstrzymać się od śmiechu, ale

S R

równocześnie ogarnęło ją przerażenie. Wielkie nieba! Księżna lada chwila wybuchnie.

Przycisnęła rękę do ust i odwróciła się, usiłując nie zwracać uwagi na mężczyznę, który szczerzył do niej zęby.

- Bardzo przepraszam - powiedział do księżny bez cienia skruchy. Ale czy nie mógłbym raczej wybrać sobie... jej świata? Grace odwróciła się w samą porę, by dostrzec, jak rabuś wskazuje ją ruchem głowy. Wzruszył ramionami i powiedział: - Pani mi się bardziej podoba! - Zawsze musisz dowcipkować? - warknęła księżna. I wówczas zaszła w nim jakaś nieuchwytna zmiana. Nadal siedział w niedbałej pozie, ale Grace wyczuła ogromne napięcie, które z niego emanowało. Był niebezpiecznym człowiekiem. Skrywał to pod maską leniwego wdzięku i bezczelnych uśmiechów. Lepiej jednak go nie drażnić! Była tego pewna.

74

- Zawsze jestem poważny - odparł, nie odrywając wzroku od twarzy księżny. - Niech pani o tym nie zapomina. - Tak mi przykro... - wyszeptała Grace. Słowa te wymknęły się jej bezwiednie. Powaga sytuacji przytłaczała ją nieznośnie. Niepokoiła się o Thomasa, o to, jaki to wszystko będzie miało wpływ na jego życie. W tym jednak momencie dotarło do niej, że w tej sieci szamocze się niejeden, ale dwóch ludzi. Kimkolwiek był ten człowiek, nie zasługiwał na to! Może wcale nie chciał być Cavendishem, mimo ich bogactwa i znaczenia? Większość ludzi, co prawda, marzyłaby o tym, ale on powinien mieć prawo wyboru. Każdy na to zasługiwał.

S R

Zmusiła się, by spojrzeć rozbójnikowi prosto w twarz. Unikała jego wzroku jak mogła, ale to tchórzostwo napełniło ją nagle niesmakiem. Poczuł widocznie na sobie jej spojrzenie, bo odwrócił się raptownie. Ciemne włosy opadły mu na czoło, a oczy w niezwykłym odcieniu zieleni stały się takie ciepłe...

- Naprawdę bardziej mi się pani podoba - szepnął, ona zaś pomyślała - a może tylko się łudziła - że dostrzega odrobinę szacunku w jego spojrzeniu? I nagle, w mgnieniu oka, ulotna chwila dobiegła końca. Na jego ustach pojawił się butny uśmieszek. Wypuścił z płuc powstrzymywane powietrze, nim oznajmił: - To miał być komplement! Już chciała mu podziękować, choć zabrzmiałoby to śmiesznie, ale on wzruszył ramionami... a raczej tylko jednym ramieniem, jakby niewiele go to obchodziło, i dodał:

75

- Oczywiście, jedyną osobą, która jeszcze mniej przypadła mi do gustu niż obecna tu szacowna hrabina... - Księżna! - poprawiła go z wściekłością starsza dama. Przerwał w pół zdania, bezczelnie spojrzał na nią z góry, po czym znów zwrócił się do Grace. - Jak już mówiłem, jedyną osobą, która mniej mi się podoba od niej... - tu ruchem głowy wskazał księżnę, nie zaszczycając jej nawet spojrzeniem - ..jest ten przeklęty Napoleonek we własnej osobie. Wobec tego mój komplement niewiele znaczy, ale ofiarowałem go pani w najlepszej wierze. Grace usiłowała powstrzymać się od uśmiechu; rozbójnik jednak

S R

ciągle na nią spoglądał, jakby oboje bawili się zrozumiałym tylko dla nich żartem. Wiedziała, że to coraz bardziej złości księżnę. Jedno spojrzenie w jej stronę potwierdziło ten domysł: starsza dama była jeszcze bardziej sztywna i ponura niż zwykle.

Grace odwróciła się znowu do mężczyzny, wiedziona przede wszystkim instynktem samozachowawczym. Księżna wyglądała tak, jakby lada chwila miała wybuchnąć. Jednakże Grace wiedziała, że starsza dama jest zbyt opętana pragnieniem odzyskania zaginionego wnuka, by miała wyładowywać na nim swój gniew. - Jak pan się nazywa? - zagadnęła go Grace, gdyż to pytanie wydawało się jej najbardziej sensowne. - Jak się nazywam? Grace skinęła głową. Odwrócił się do księżny z miną wyrażającą szczere oburzenie.

76

- Aż dziw, że pani dotąd mnie o to nie spytała! - Pokręcił głową z ubolewaniem. - Co za maniery! Wszyscy porywacze powinni znać nazwiska swoich ofiar! - Wcale cię nie porwałam! - zaprotestowała z oburzeniem księżna. Nastąpiła chwila niezręcznej ciszy, po czym rozbójnik odezwał się z sarkazmem: - W takim razie nie pojmuję, co znaczą te więzy? Grace spojrzała z pewnym niepokojem na swoją towarzyszkę. Nigdy nie mogła znieść ironii... oprócz własnej. Nigdy też nie dopuszczała do tego, by ktoś miał ostatnie słowo. Nic więc dziwnego, że gdy się odezwała, mówiła sztywno i dobitnie.

S R

- Zamierzam przywrócić ci należne miejsce w świecie. - Ach tak... - mruknął, jakby z namysłem.

- A więc jesteśmy zgodni! - odparła żywo księżna. - Pozostaje już tylko...

- Odzyskać należne mi miejsce? - przerwał jej. - Właśnie!

- I zmusić świat, by je uznał?

Grace wstrzymała oddech. Nie mogła oderwać wzroku od mężczyzny, gdy odparł: - Co za pycha! Wprost niewiarygodne. Jego głos był cichy, jakby zadumany, ale ciął jak brzytwa. Księżna odwróciła się nagle w stronę okna. Grace wpatrywała się w nią badawczo, pragnąc dostrzec na jej twarzy jakieś ludzkie uczucia. Starsza dama pozostała jednak sztywna i niewzruszona, a w jej głosie nie było ani cienia emocji, gdy obwieściła:

77

- Jesteśmy już prawie w domu. Skręcali właśnie na podjazd. - Istotnie, dojeżdżamy do pani domu - odparł Jack, wyglądając przez okno. - Ty też niebawem uznasz Belgrave za swój dom - oświadczyła księżna. Ton jej głosu był władczy, zmuszający do posłuchu, a przede wszystkim nieznoszący sprzeciwu. Nie odezwał się. Nie musiał. Wszyscy i tak wiedzieli, co w tej chwili myśli. Nigdy w życiu!

S R 78

5

Śliczny domek! - oświadczył Jack, gdy wprowadzono go - z rękoma nadal skrępowanymi - imponującym głównym wejściem do wnętrza Belgrave Castle. - Sama go pani urządzała? Od razu widać kobiecą rękę! Panna Eversleigh szła na końcu, ale Jack wyraźnie słyszał, jak się krztusiła ze śmiechu. - Niechże się pani tak nie męczy, panno Eversleigh! - zawołał do niej przez ramię. - To szkodliwe dla zdrowia! - Tędy! - rozkazała księżna.

S R

- Mogę jej zaufać, panno Eversleigh?

Mądrze nie odpowiedziała. On jednak był zbyt wściekły, by kierować się zdrowym rozsądkiem; posunął się więc jeszcze dalej w swojej bezczelności.

- Hop, hop! Panno Eversleigh! Słyszy mnie pani? - Oczywiście że cię słyszy - burknęła ze złością księżna. Jack zatrzymał się i, przechylając głowę na bok, przyjrzał się starszej damie. - Myślałem, że jest pani zadowolona, iż zawarliśmy wreszcie znajomość. - Bo jestem - ucięła krótko. - Hm... - Odwrócił się do panny Eversleigh, która dogoniła ich podczas tej krótkiej wymiany zdań. - Jakoś mi się nie wydaje, żeby ta dama była bardzo zadowolona... A pani co o tym myśli, panno Eversleigh?

79

Grace rzuciła okiem na niego i na swoją chlebodawczynię, zanim odpowiedziała. - Księżnej pani ogromnie zależy na tym, by zaliczyć pana do rodziny. - Pięknie sformułowane, panno Eversleigh! - pochwalił ją. - Bardzo wnikliwie i roztropnie. - Zwrócił się do księżnej: - Mam nadzieję, że hojnie pani płaci za tak nieocenione usługi! Na policzkach księżny pojawiły się czerwone plamy, tak silnie kontrastujące z bladością jej cery, że Jack przysiągłby, iż starsza pani używa różu, gdyby nie widział na własne oczy, jak te oznaki gniewu wykwitły na jej twarzy.

S R

- Zwalniam cię! - warknęła, nie patrząc nawet na Grace. - Mnie? - udał głupiego Jack. - Znakomicie! - Wyciągnął ku niej skrępowane nadgarstki. - Zechce mnie pani rozwiązać? - Nie zwalniam ciebie, tylko ją! - Jego babka zacisnęła szczęki. - Doskonale o tym wiesz!

Ale Jack nie zamierzał zgadzać się z jej decyzją. Nie starał się nawet o zachowanie pozorów wesołości. Spojrzał księżnie prosto w oczy; zielone spojrzenie zmierzyło się z lodowato niebieskim. Kiedy zaś przemówił, miał wrażenie, że cofnął się w przeszłość i bierze znów udział w bitwie. Wyprostował się i zmrużywszy oczy, stanął twarzą w twarz z nieprzyjacielem. - Ona tu zostanie! Wszyscy troje zastygli w bezruchu. Jack zaś, patrząc prosto w oczy księżnie, mówił dalej:

80

- To pani wciągnęła ją w to wszystko. Pozostanie więc tu aż do końca! Trochę się obawiał, że panna Eversleigh zaprotestuje. Do wszystkich diabłów! Każda osoba przy zdrowych zmysłach uciekłaby stąd jak najdalej: zanosiło się na istną walkę tytanów! Ona jednak stała nieruchomo, z ramionami sztywno opuszczonymi wzdłuż ciała. Poruszały się tylko mięśnie jej szyi, gdy przełykała ślinę. - Jeśli chce pani zatrzymać mnie - powiedział cicho - musi zatrzymać także i ją! Babka gniewnie wciągnęła nosem powietrze i odwróciła się raptownie do dziewczyny.

S R

- Idź do szkarłatnego salonu, Grace! Natychmiast! A więc ma na imię Grace. Jack odwrócił się i popatrzył na nią. Była blada, oczy miała szeroko otwarte.

Grace... Podobało mu się to imię. Pasowało do niej. - Chce pani wiedzieć, jak ja mam na imię? - spytał księżną, która ruszyła już przodem.

Zatrzymała się i odwróciła. Wiedział, że tak zareaguje. - Mam na imię John - oznajmił i zauważył z satysfakcją, że krew odpłynęła jej z twarzy. - A dla przyjaciół... i przyjaciółek... - Tu spojrzał uwodzicielsko, spod opuszczonych powiek na Grace. - ...Jack. Mógłby niemal przysiąc, że dziewczynę przebiegł dreszcz. Uradowało go to niezmiernie. - A my zostaniemy nimi? - spytał szeptem. Wargi Grace rozchyliły się, ale dopiero po sekundzie wydobył się z nich głos.

81

- Kim... mamy zostać? - Przyjaciółmi, oczywiście. - Ja... ja... - Zostaw w spokoju moją damę do towarzystwa! - warknęła księżna. Westchnął i pokręciwszy głową, zwrócił się do panny Eversłeigh: - Straszna z niej despotka, prawda? Dziewczyna się zaczerwieniła. Był to najpiękniejszy rumieniec, jaki w życiu widział. - Szkoda, że mam związane ręce - ciągnął dalej. - Kto wie, czy pod wpływem romantycznego nastroju, nie zważając nawet na obecność pani chlebodawczyni, nie ośmieliłbym się wycisnąć gorącego całusa na pani

S R

rączce... gdybym tylko mógł ją ująć i podnieść do ust... Tym razem nie miał żadnych wątpliwości: przebiegł ją dreszcz. - A może w usta? - wyszeptał. - Ucałowałbym pani usta... Nastąpiła urocza chwila ciszy przerwana brutalnie przez krzyk jakiegoś mężczyzny: - Cóż to ma znaczyć, u diabła?!

Panna Eversleigh odskoczyła. Jack zaś odwrócił się i ujrzał rozwścieczonego mężczyznę, który zmierzał ku niemu wielkimi krokami. - Czy ten człowiek cię napastuje, Grace? - spytał nieznajomy z gniewem. Pospiesznie zaprzeczyła. - Nie, nie, skądże! Ale... Nowo przybyły zmierzył Jacka spojrzeniem pełnym irytacji. Jego rozzłoszczone niebieskie oczy były uderzająco podobne do oczu księżny. - Kim pan jest?

82

- A pan? - odparował zaczepnym tonem Jack, który od pierwszego wejrzenia poczuł do niego antypatię. - Jestem Wyndham - oznajmił tamten. - Znajduje się pan w moim domu! Jack zamrugał. Jeszcze jeden krewniak. Jego nowa rodzina z każdą chwilą nabierała większego uroku. - Aha. A ja jestem Jack Audley. Dawniej podpora nieustraszonej armii Jego Królewskiej Mości, ostatnimi czasy jeden z rycerzy gościńca*. - Jaki znów Audley?! - zaperzyła się księżna, podchodząc do niego. Żaden z ciebie Audley! Wystarczy spojrzeć na twoją twarz: nos, brodę i każdy rys... z wyjątkiem oczu. Mają nie ten kolor, co trzeba!

S R

- Nie ten kolor, co trzeba? - zdumiał się Jack, udając urażonego. - Doprawdy? - Zwrócił się do panny Eversleigh. - Zawsze mi mówiono, że damy lubią zielone oczy. Czyżby wprowadzono mnie w błąd?

- Jesteś Cavendish i basta! - huknęła księżna. - To niezaprzeczalne. Żądam więc wyjaśnień: czemu nie powiadomiono mnie o twoim istnieniu?!

- Co tu się dzieje, u diaska? - dopytywał się Wyndham. Jack uznał, że nie ma obowiązku udzielać mu odpowiedzi, więc - na szczęście - milczał. - Wytłumacz mi to, Grace - poprosił Wyndham. Jack przyglądał się im uważnie. Nie ulegało wątpliwości, że są w przyjacielskich stosunkach... ale czy byli czymś więcej niż przyjaciółmi? Nie mógł tego odgadnąć. Grace z wyraźnym niepokojem przełknęła ślinę.

83

- Wasza książęca mość... - powiedziała. - Czy możemy zamienić słówko na osobności? - I zepsuć zabawę pozostałym?! - wtrącił się Jack. Chcąc zaś zirytować ich jeszcze bardziej, dodał: - Po tym wszystkim, co musiałem znieść... - To twój brat stryjeczny - oznajmiła wnukowi ostrym tonem stara księżna. - Jest rozbójnikiem - dodała panna Eversleigh. - Nie przybyłem tu z własnej woli, przysięgam! - dorzucił Jack, odwracając się, by pokazać księciu związane ręce. - Twojej babce już ubiegłej nocy wydawało się, że go rozpoznała wyjaśniła Wyndhamowi Grace.

S R

- Wiem, że go rozpoznałam - warknęła księżna. - Spójrzcie tylko na niego!

Jack zwrócił się do księcia. - Miałem na twarzy maskę.

Nie zamierzał brać na siebie odpowiedzialności za tę farsę. Uśmiechnął się pogodnie, obserwując z zainteresowaniem księcia, który uniósł rękę do czoła i ścisnął skronie z taką siłą, jakby chciał zgruchotać własną czaszkę. Potem zaś, ni stąd, ni zowąd, opuścił ręce i wrzasnął co sił w płucach: - Cecil! Jack miał już zażartować na temat kolejnego kuzyna, ale w tejże chwili lokaj nadbiegł spiesznie korytarzem. - Portret! - rzucił zwięźle Wyndham. - Mojego stryja! - Ten sam, cośmy go dopiero zataszczyli?

84

- Tak. Znieść do salonu. Natychmiast! Nawet na Jacku zrobiła wrażenie niezwykła siła jego głosu. Potem zobaczył, że panna Eversleigh kładzie rękę na ramieniu Wyndhama i poczuł ukłucie w klatce piersiowej. - Thomasie - powiedziała cicho Grace. - Pozwól, że ci wytłumaczę... Jacka zaskoczyło, że zwróciła się do księcia po imieniu. - Wiedziałaś o tym? - spytał Wyndham. - Tak, ale... - Ubiegłej nocy - uściślił lodowatym tonem. - Wiedziałaś o tym już wtedy? - Owszem, ale...

S R

Jakie to miało znaczenie, że dowiedziała się akurat ubiegłej nocy?! głowił się Jack.

- Dość tego! - warknął Wyndham. - Przejdźmy wszyscy do salonu! Jack ruszył za księciem i gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły, wyciągnął ku niemu związane ręce.

- Nie mógłby pan? - zagadnął.

- Na litość boską! - wymamrotał Wyndham.

Pochwycił coś ze stojącego pod ścianą biurka i podszedł do Jacka. Jednym gniewnym ruchem przeciął jego więzy złotym nożykiem do otwierania listów. Jack zerknął na ręce, chcąc się przekonać, czy nie krwawią. - Dobra robota - mruknął. - Thomasie - odezwała się Grace. - Naprawdę powinieneś pomówić ze mną przez chwilę, zanim...

85

- Zanim co? - spytał opryskliwie Wyndham, zwracając się do dziewczyny z całkiem - według Jacka - nieuzasadnionym gniewem. Zanim zostanę powiadomiony o następnym cudem odnalezionym krewniaku, którego głowy domaga się król w imię sprawiedliwości? - Wątpię, by król we własnej osobie się fatygował - łagodził sprawę Jack. Powinien w końcu zatroszczyć się o swoją reputację! - Najwyżej kilku pomniejszych przedstawicieli prawa i może jeden czy drugi proboszcz... - Tu zwrócił się do księżny. - Cóż, napadanie na podróżnych nie jest całkiem bezpiecznym zajęciem. Jego żarciki nie zostały przez nikogo docenione, nawet przez biedną pannę Eversleigh, która zdołała doprowadzić do furii aż dwoje

S R

Wyndhamów. Wściekli się na nią całkiem bez powodu - pomyślał Jack. Nie znosił despotów.

- Thomasie! - powtórzyła błagalnie panna Eversleigh, a ton jej głosu znów skłonił Jacka do rozmyślań, co właściwie łączy ją z księciem? Wasza książęca mość - poprawiła się Grace, zerkając nerwowo na księżnę. - Jest coś, o czym stanowczo powinieneś się dowiedzieć. - Doprawdy? - przerwał jej Wyndham. - Zapewne powinienem poznać nazwiska moich przyjaciół i powierników, którzy istotnie są godni zaufania! Grace wzdrygnęła się, jakby książę ją uderzył, i w tym momencie Jack uznał, że ma już tego dość. - Radzę - powiedział niby to lekko, ale stanowczo - odzywać się do panny Eversleigh z większym respektem. Książę spojrzał na niego w osłupieniu. W pokoju zaległo niezręczne milczenie.

86

- Co takiego? Jack nienawidził w tej chwili każdej wzdętej pychą cząsteczki jego arystokratycznego „ja". - Nie przywykłeś, żeby ktoś zwracał się do ciebie jak mężczyzna do mężczyzny? - sprowokował. Napięcie było niemal wyczuwalne i Jack uznał, że należało wcześniej pomyśleć, czym to się może skończyć. Twarz księcia skurczyła się z gniewu, a Jack nie zdołał uskoczyć, gdy Wyndham rzucił się na niego i chwycił go obiema rękami za gardło. Obaj z łoskotem zwalili się na dywan. Przeklinając własną głupotę, Jack próbował znaleźć jakieś oparcie i

S R

wstać, ale pięść księcia zderzyła się z jego szczęką. Instynkt samozachowawczy sprawił, że mięśnie brzucha Jacka sprężyły się i stwardniały. Błyskawicznie rzucił się na przeciwnika, głową uderzając w korpus. Z prawdziwą satysfakcją usłyszał trzask, gdy trafił Wyndhama w szczękę. Wykorzystał oszołomienie księcia, by przekoziołkować wraz z nim tak, że ich pozycje były teraz odwrócone.

- Nie waż się już nigdy mnie tknąć - warknął Jack. Walczył nieraz, zarówno w rynsztokach, jak i na polu bitwy. Bił się i za swój kraj, i w obronie własnego życia. Nigdy jednak nie miał cierpliwości do takich typków, którzy od razu rzucali się z pięściami na przeciwnika. Dostał łokciem w brzuch i zamierzał w podzięce rąbnąć przeciwnika kolanem w krocze, gdy nagle panna Eversleigh rzuciła się między nich, nie zważając na względy przyzwoitości ani własne bezpieczeństwo. - Dość tego! Uspokójcie się obaj!

87

Jackowi udało się w samą porę podbić ramię Wyndhama. Gdyby nie to, książę uderzyłby Grace pięścią w twarz. Byłby to czysty przypadek, rzecz jasna, ale i tak Jack zabiłby go za to. A za zabicie człowieka szło się na stryczek. - Powinniście się wstydzić! - beształa ich panna Eversleigh, patrząc na księcia. Wyndham uniósł tylko brew i powiedział: - Może byś tak wstała z mego... hm... I spojrzał na dolną część swojego brzucha, na której akurat siedziała Grace. - Och!

S R

Zerwała się raptownie. Jack chętnie ująłby się za nią, gdyby uczciwość nie kazała mu przyznać, że sam w tej sytuacji potraktowałby ją podobnie. Nie wspominając już o tym, że nadal trzymała go za ramię. - Opatrzy mi pani rany? - spytał.

Jego oczy - ogromne i zielone - przybrały taki wyraz, któremu żadna się dotąd nie oparła. Oczy te mówiły: jesteś mi niezbędna do szczęścia. Gdybyś mnie tylko pokochała, wyrzeknę się dla ciebie innych kobiet, padnę do twoich stóp i zdobędę dla ciebie niezmierzone bogactwa... a kto wie, może nawet i tytuł królewski, żeby wszystko było jak w bajce. Skutkowało to zawsze i wszędzie. Tym razem jednak najwyraźniej zawiodło! - Nie ma pan żadnych ran! - burknęła, odpychając go. Obejrzała się na Wyndhama, który zdołał właśnie wstać. - Tobie też nic nie dolega!

88

Jack miał już coś napomknąć o zwykłym ludzkim współczuciu, ale w tej właśnie chwili księżna podeszła do nich i klepnęła po ramieniu swojego wnuka - tego, którego pochodzenie nie budziło żadnych wątpliwości. - Przeproś natychmiast! - warknęła. - To gość w naszym domu! Gość? Jack był doprawdy wzruszony. - W moim domu! - odparował książę. Jack przyglądał się starszej damie z zainteresowaniem. Uwaga księcia z pewnością nie przypadła jej do gustu. - To twój stryjeczny brat - odpowiedziała, trzymając swój gniew na wodzy. - Można by oczekiwać, biorąc pod uwagę, jak niewielu mamy krewnych, że powitasz serdecznie kogoś z Cavendishów.

S R

A jakże! Książę po prostu nie posiadał się z radości. - Może ktoś łaskawie mnie oświeci - przerwał jej Wyndham -skąd się ten człowiek wziął w moim salonie?

Jack odczekał chwilę w nadziei, że ktoś udzieli wyjaśnienia; potem zaś, gdy nikt się do tego nie kwapił, przekazał księciu własną wersję wydarzeń.

- Ona mnie porwała - rzekł, ruchem głowy wskazując księżnę. Wyndham bez większego zapału zwrócił się do babki: - Porwałaś go - stwierdził bezbarwnym tonem. - Istotnie - odparła, zadzierając brodę jak najwyżej. - I w razie potrzeby ponownie zrobiłabym to samo. - To niestety prawda - potwierdziła panna Eversleigh. Potem zaś kompletnie oczarowała Jacka, mówiąc: - Bardzo pana przepraszam. - Wybaczam z całego serca - odparł wspaniałomyślnie.

89

Książę był znacznie mniej zachwycony tą wymianą uprzejmości. Dawał to tak wyraźnie do zrozumienia, że panna Eversleigh zaczęła się tłumaczyć: - Przecież ona go porwała! Wyndham kompletnie zignorował usiłowania Grace, a Jack doszedł do wniosku, że Thomas naprawdę mu się nie podoba. - I zmusiła mnie, żebym brała w tym udział - mruknęła pod nosem panna Eversleigh. Za to tę osóbkę Jack z każdą chwilą lubił coraz bardziej. - Rozpoznałam go już wczoraj w nocy - oświadczyła starsza dama. Wyndham spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Po ciemku?

S R

- I pomimo maski - odparła z dumą. - Jest żywym portretem swojego ojca. Ten sam głos, ten sam śmiech i w ogóle wszystko. Jack nie uznał jej wywodów za przekonujące. Był tylko ciekaw, jak się do nich odniesie książę.

- Wiem, babciu - rzekł Wyndham z niezwykłą, zdaniem Jacka, cierpliwością - że nadal bolejesz nad śmiercią swojego syna... - A twojego stryja - przerwała mu księżna. - I mojego stryja. - Odchrząknął. - Ale od jego śmierci minęło już trzydzieści lat. - Dwadzieścia dziewięć - poprawiła ostrym tonem. - W każdym razie kawał czasu - stwierdził Wyndham. Wspomnienia bledną. - Nie moje - odparła wyniośle. - A już z pewnością nie te, które wiążą się z Johnem. O twoim ojcu z przyjemnością bym zapomniała.

90

- Co do tego jesteśmy zgodni - wtrącił książę, co wprawiło Jacka w zdziwienie. Po czym Wyndham z taką miną, jakby nadal miał wielką ochotę kogoś udusić (Jack założyłby się, że chodziło o księżnę, jako że sam w pełni podzielał te uczucia), odwrócił się i huknął: - Cecil! - Już idę, wasza książęca mość! - dobiegło z korytarza i dwóch lokajów, uginając się pod ciężarem, minęło zakręt i wniosło ogromny obraz do pokoju. - Postawcie to tu - polecił książę. Postękując i sapiąc, lokaje ustawili obraz, opierając go troskliwie o ścianę. Jack zbliżył się do malowidła. Inni poszli za jego przykładem. A

S R

panna Eversleigh pierwsza wyraziła głośno ich uczucia: - Boże święty.

To był on! To znaczy oczywiście że nie on, tylko John Cavendish, który utonął prawie trzydzieści lat temu. Ale - Bóg świadkiem mężczyzna z portretu wyglądał identycznie jak człowiek stojący obok niej. - Widzę, że teraz zgadzacie się ze mną - stwierdziła księżna z zadowoleniem.

Thomas wpatrywał się w Jacka Audleya, jakby zobaczył ducha. - Kim pan jest? - wyszeptał. Ale nawet Audleyowi zabrakło słów. Patrzył tylko na portret, patrzył i patrzył. Twarz miał białą jak papier, usta otwarte, całe jego ciało dziwnie osłabło. Grace wstrzymała dech. Ten człowiek odzyska w końcu mowę i z pewnością powie wówczas im wszystkim to, co ubiegłej nocy szepnął

91

tylko jej: „Nie nazywam się Cavendish. Ale kiedyś używałem tego nazwiska". - Moje nazwisko... - wyjąkał Audley. - Moje imię... – Urwał i przełknął z trudem ślinę. Głos mu drżał, kiedy znów się odezwał. - Moje pełne nazwisko brzmi John Rollo Cavendish-Audley. - Kim byli pańscy rodzice? - spytał cicho Thomas. Jack Audley... John Cavendish-Audley nie odpowiedział. - Kto jest pańskim ojcem? Tym razem głos Thomasa był bardziej donośny i natarczywy. - A jak ci się zdaje, do cholery?! - warknął Audley. Serce Grace zabiło gwałtownie. Spojrzała na Thomasa. Był blady i

S R

ręce mu się trzęsły, a ona czuła się jak zdrajczyni. Powinna go była uprzedzić, ostrzec. Okazała się tchórzem.

- A pańscy rodzice - spytał znów Thomas drżącym głosem - czy byli małżeństwem?

- Cóż to za insynuacje? - obruszył się Jack.

Przez chwilę Grace obawiała się, że znowu dojdzie do bijatyki. Jack Audley przypominał uwięzione w klatce dzikie zwierzę, które widzowie poszturchują i drażnią, aż w końcu nie może tego znieść. - Bardzo proszę - odezwała się błagalnym tonem, stając znów pomiędzy nimi. - On przecież o niczym nie wie - tłumaczyła księciu. Jack Audley nie mógł wiedzieć, jakie znaczenie miało to, czy rzeczywiście był ślubnym dzieckiem. Thomas natomiast doskonale wiedział, toteż stał bez ruchu, tak spięty, że Grace wydawało się, iż w

92

każdej chwili może eksplodować, nie wytrzymując napięcia. Spojrzała na niego, potem na jego babkę. - Ktoś musi to wyjaśnić panu Audleyowi. - Cavendishowi - warknęła księżna. - Panu Cavendishowi-Audleyowi - pospiesznie poprawiła się Grace. Właściwie nie wiedziała, jak powinna go nazywać. Cokolwiek powie, zawsze urazi kogoś z obecnych. - Ktoś powinien mu wyjaśnić, że... Spojrzała na pozostałych, błagając wzrokiem o pomoc, o radę, o jakiekolwiek wsparcie. Ostatecznie udzielanie takich wyjaśnień nie należało do jej obowiązków! Ona jedyna z obecnych w pokoju nie była spokrewniona z Cavendishami. Czemu więc właśnie ona miałaby to wyjaśniać?

S R

W końcu spojrzała na Audleya i odpowiedziała. - Pański ojciec... ten na portrecie, zakładając oczywiście, że jest on pańskim ojcem... był bratem ojca obecnego księcia Wyndhama. Jego... starszym bratem.

Nikt się nie odezwał. Grace odchrząknęła.

- A zatem, jeśli... jeśli pańscy rodzice istotnie wzięli ze sobą ślub... - Wzięli! - burknął Audley. - Tak, oczywiście. To znaczy... nie ma w tym nic oczywistego, ale... - Ona usiłuje powiedzieć - przerwał ostro Thomas - że jeśli jesteś ślubnym synem Johna Cavendisha, to ty, a nie ja, jesteś prawowitym księciem. I tak wyglądała prawda. No, może raczej istniała taka ewentualność. W tej sytuacji nikt, nawet księżna, nie wiedział, co powiedzieć. Ci dwaj młodzi mężczyźni, dwaj pretendenci do tytułu książęcego - myślała Grace

93

i czuła, że wzbiera w niej histeryczny śmiech - spoglądali jeden na drugiego i mierzyli się wzrokiem. W końcu Audley wyciągnął rękę. Drżała jak u księżny, gdy nie mogła znaleźć sakiewki; w końcu jednak zacisnęła się na oparciu krzesła. Jack opadł na nie, czując, że nogi się pod nim uginają. - Nie! - wykrztusił. - To niemożliwe! - Zostaniesz tu - rzuciła władczym tonem starsza dama - póki ta kwestia nie zostanie ostatecznie rozstrzygnięta. - Nie! - powtórzył Jack Audley ze znacznie większą stanowczością. Nie ma mowy! - Właśnie że zostaniesz! - odparła. - Jeśli nie, oddam cię w ręce

S R

sprawiedliwości jako przestępcę. Jesteś nim przecież. - Pani nie może tego zrobić! - wybuchnęła Grace. Zwróciła się do Jacka: - Ona nigdy by tego nie zrobiła! Nie mogłaby! Wierzy przecież, że jest pan jej wnukiem.

- Milcz! - warknęła groźnie starsza dama. - Nie wiem, co knujesz, moja panno, ale nie należysz do rodziny i wobec tego nie ma dla ciebie miejsca w tym pokoju!

Jack Audley wstał. Jego postawa była groźna, nakazująca szacunek. Po raz pierwszy Grace dostrzegła w nim byłego żołnierza. Kiedy się odezwał, jego słowa były wyważone i dobitne. Nie przypominały niedbałego tonu, jego dotychczasowych wypowiedzi. - Nie pozwolę zwracać się do panny Eversleigh w ten sposób! Grace poczuła, że coś w niej topnieje. Thomas nieraz bronił jej przed babką; czynił to od dawna, ale nie w taki sposób. Cenił sobie jej przyjaźń,

94

wiedziała o tym. Jednak to było coś całkiem innego. Nie słyszała słów swojego obrońcy, czuła je sercem. Przyglądając się twarzy Jacka Audleya, skupiła uwagę na jego ustach. Wróciły wspomnienia: dotyk jego warg, pocałunek, jego oddech i słodko-gorzkie poczucie zawodu, gdy było już po wszystkim, a ona nie chciała, żeby się skończyło. Zapadła cisza. Wszystko zamarło w bezruchu. Tylko oczy księżny stawały się coraz większe ze zdumienia. I wreszcie, kiedy Grace uświadomiła sobie, że ręce zaczynają się jej trząść, księżna odezwała się z absolutną pewnością siebie: - Jestem twoją babką.

S R

- To się dopiero okaże - odparł Audley.

Grace otworzyła usta ze zdziwienia. Przecież nikt nie mógł wątpić o swoim pochodzeniu, mając przed oczyma taki dowód, jak ten portret oparty o ścianę salonu.

- Co takiego?! - wybuchnął Thomas. - Czyżbyś teraz usiłował nam wmówić, że nie jesteś synem Johna Cavendisha?

Jack Audley wzruszył ramionami i na chwilę z jego oczu zniknęła niezłomna determinacja. Był znów rozbójnikiem – beztroskim i kompletnie nieodpowiedzialnym. - Szczerze mówiąc - przyznał - nie jestem pewien, czy mam ochotę przyłączyć się do waszej czarującej paczki. - Nie masz innego wyjścia - stwierdziła księżna. - Ileż uczucia w tych słowach - odparł Audley i westchnął. - Ile troskliwości. Słowo daję, najwspanialsza babka na świecie.

95

Grace przycisnęła rękę do ust, ale mimo to wydobył się z nich zdławiony chichot. Było to takie niestosowne, pod każdym względem... nie mogła się jednak opanować. Twarz księżny spurpurowiała. Starsza dama zacisnęła gniewnie wargi. Nawet Thomas nie zdołał doprowadzić jej do takiego stanu, choć bardzo się starał. Grace obejrzała się na niego. Z nich wszystkich on miał z pewnością najwięcej do stracenia. Wyglądał na wykończonego i zdezorientowanego, a poza tym był wściekły i — o dziwo - robił takie wrażenie, jakby i w nim wzbierał nerwowy śmiech. - Wasza książęca mość... - odezwała się Grace z wahaniem. Nie bardzo wiedziała, co chce powiedzieć. Właściwie nie miała nic do

S R

powiedzenia, ale ta cisza była nie do zniesienia.

Książę zignorował ją. Była jednak pewna, że jej słowa do niego dotarły, gdyż zesztywniał jeszcze bardziej, potem zaś z lekkim drżeniem wypuścił powietrze z płuc. A księżna... - czemuż dotąd nie nauczyła się, że czasami lepiej zostawić wnuka w spokoju? - zawołała go po imieniu, jakby wzywała psa do nogi. - Cicho bądź! - warknął.

Grace pragnęła jakoś mu pomóc. Thomas był jej przyjacielem, ale był lepiej urodzony. A teraz tkwiła tu, bezradna i zła na siebie, bo nie mogła przestać myśleć o tamtym drugim. O człowieku, który mógł pozbawić Thomasa tego, co najcenniejsze. Nie zrobiła więc dla niego nic. I znienawidziła się za to. - Powinieneś tu zostać - zwrócił się Thomas do Jacka Audleya. Musimy... Grace wstrzymała oddech, gdy Thomas przerwał na moment.

96

- Musimy to wszystko wyjaśnić. W napięciu czekali na odpowiedź Audleya. Wydawało się, że mierzy wzrokiem Thomasa, stara się go ocenić. Grace modliła się, by zrozumiał, z jakim trudem Thomas zdobywa się na uprzejmość wobec niego. I żeby umiał mu to jakoś wynagrodzić. Tak bardzo pragnęła, żeby Audley okazał się dobrym człowiekiem. Pocałował ją. Ujmował się za nią. Czy to z jej strony zbyt wielka naiwność określić go - mimo wszystko - mianem szlachetnego wybawcy?

S R 97

6

Jack zawsze szczycił się tym, że potrafi dostrzec coś zabawnego w każdej sytuacji. Teraz jednak znajdował się w salonie w Belgrave Castle, ściślej mówiąc w jednym z salonów Belgrave Castle - z pewnością były ich tu dziesiątki - i dostrzegał wokół siebie tylko sztywną i zimną rzeczywistość. Spędził sześć lat jako oficer w armii Jego Królewskiej Mości i jeśli wyniósł jakąś naukę z tych lat spędzonych na polach bitew, to chyba tylko

S R

tę, że całe życie może ulec zmianie w ułamku sekundy i że wcale nierzadko się to zdarza! Jedna niewłaściwa decyzja, jedno niedopatrzenie i można stracić całą kompanię wojska. Odkąd jednak wrócił do Anglii, przestał o tym myśleć. Jego życie składało się z mnóstwa niewiele znaczących decyzji i z nieistotnych wydarzeń. To prawda, że działał niezgodnie z prawem, i co za tym idzie, nieustannie widział przed sobą cień dyndającego stryczka, ale to nie było znów takie ważne! Od jego postępowania nie zależało cudze życie ani nawet życiowe powodzenie. Okradanie podróżujących bogaczy nie było profesją, którą można by traktować serio. Jack miał wrażenie, że to raczej zabawa, w dodatku taka, w której uczestniczą ludzie może i niegłupi, ale nie mający prawdziwego celu w życiu. Któż by więc pomyślał, że jedna z jego niewiele znaczących decyzji, żeby w Lincolnshire udać się na północ, nie na południe, będzie miała takie nieprzewidziane konsekwencje?! Jedno tylko nie ulegało wątpliwości: jego beztroskie życie włóczęgi skończyło się definitywnie.

98

Podejrzewał, że Wyndham nie posiadałby się z radości, gdyby on Jack Audley- wyniósł się stąd bez pożegnania, ale księżna z pewnością nie podzielałaby tego uczucia. Mimo zapewnień panny Eversleigh był przekonany, że stara wiedźma użyłaby wszelkich możliwych sposobów, byle tylko nie urwał się ze smyczy. Może by go nie wydała w ręce sprawiedliwości, lecz z pewnością rozprawiałaby na prawo i lewo w eleganckim towarzystwie, że jej marnotrawny wnuk ugania się po kraju, napadając na podróżnych. A to by mu poważnie utrudniło pracę, gdyby chciał się trzymać dotychczasowej profesji. Gdyby zaś istotnie okazało się, że jest prawowitym księciem... Boże, zlituj się nad nimi wszystkimi!

S R

Pozostawała jedynie nadzieja, że ciocia Mary w najlepszych intencjach okłamała go w sprawie pochodzenia. Bo gdyby znalazł się na tak eksponowanym stanowisku, nikt by na tym dobrze nie wyszedł, a on sam najgorzej.

- Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić... - Odetchnął głęboko i umilkł na chwilę, z całej siły ściskając palcami skronie. Miał wrażenie, że batalion wojska maszeruje wewnątrz jego czaszki. - Czy ktoś mógłby mi objaśnić wasze rodzinne powiązania? Ktoś przecież powinien wiedzieć, że jego ojciec był spadkobiercą tytułu książęcego. Ciotka? Matka? On sam? - Miałam trzech synów - zaczęła suche wyjaśnienia stara księżna. Charles był najstarszy, John drugi z kolei, a Reginald najmłodszy. Twój ojciec wyjechał do Irlandii wkrótce po tym, jak Reginald się ożenił... - Na twarzy starszej damy odmalował się prawdziwy niesmak. Gwałtownym ruchem głowy wskazała Wyndhama. - Z jego matką.

99

- Moja matka pochodziła z mieszczańskiego rodu - wyjaśnił Wyndham głosem pozbawionym wszelkiego wyrazu. - Była córką bogatego przemysłowca. Miał mnóstwo fabryk. - Bardzo dyskretnie uniósł jedną brew. - Teraz wszystkie należą do nas. Księżna zacisnęła wargi, ale poza tym kompletnie zignorowała uwagę wnuka. - W lipcu 1790 roku powiadomiono nas o śmierci twojego ojca. Jack sztywno skinął głową. Jemu powiedziano to samo. - Rok później mój mąż i mój najstarszy syn zmarli na złośliwą gorączkę. Ja się jakoś nie zaraziłam. Mój najmłodszy syn nie mieszkał już wówczas w Belgrave Castle, toteż i on ocalał. Charles nie był jeszcze

S R

żonaty. Sądziliśmy, że i John zmarł bezpotomnie. Tak więc księciem został Reginald. - Starsza dama zamilkła na chwilę, ale w żaden inny sposób nie okazała swoich uczuć. Nikt się tego po niej nie spodziewał. Wszyscy obejrzeli się na Wyndhama, on zaś milczał. - Dobrze, zostanę tu - powiedział cicho Jack, pojąwszy, że nie ma innego wyjścia.

Może zresztą nie zawadzi dowiedzieć się czegoś o własnym ojcu? Człowiek powinien wiedzieć, skąd się wywodzi. Wujek William zawsze to powtarzał! Jackowi przyszło nagle do głowy, że być może wujek dawał mu w ten sposób z góry rozgrzeszenie, gdyby któregoś dnia Jack doszedł do wniosku, że jednak chciałby być Cavendishem. Co prawda, wujek William nie zetknął się nigdy z tymi Cavendishami. Gdyby tak było, mógłby zmienić zdanie w tej materii. - Bardzo to rozsądnie z twojej strony - orzekła księżna i klasnęła w dłonie. - Teraz więc zajmijmy się...

100

- Najpierw jednak - przerwał jej Jack - muszę wrócić do zajazdu i zabrać stamtąd swoje rzeczy. - Rozejrzał się po salonie. Jego wspaniałość omal go nie przyprawiła o chichot. - Choć mój dobytek jest bardzo skromny. - Bzdury! - odparła żywo księżna. - Dostaniesz wszystko, co ci będzie potrzebne. - Spojrzała ze wzgardą na jego strój podróżny -I to w znacznie lepszym gatunku, możesz być tego pewien. - Nie pytałem nikogo o pozwolenie - odparł Jack lekkim tonem. Starał się nie okazywać gniewu. To mogłoby mu najwyżej zaszkodzić. - Niemniej jednak... - A poza tym - ciągnął dalej Jack, gdyż doprawdy nie miał ochoty

S R

słuchać księżny częściej, niż było to konieczne. - ...Muszę pożegnać się ze swoimi wspólnikami i udzielić im pewnych wyjaśnień. - Mówiąc to, spojrzał na Wyndhama. - Nie zamierzam mówić im prawdy - dodał sucho, by książę nie myślał, iż zamierza rozgłaszać plotki po okolicy.

- Tylko nie próbuj znowu zniknąć - ostrzegła go księżna. Zapewniam cię, szczerze byś tego pożałował!

- Nie ma obawy - stwierdził Wyndham z nieukrywaną ironią. - Któż by znikał, kiedy obiecują mu tytuł książęcy? Jack zacisnął szczęki, ale zmusił się do przełknięcia zniewagi. Druga bójka tego samego dnia nie była mu potrzebna. I wówczas - niech to wszyscy diabli! - książę ni stąd, ni zowąd oświadczył: - Pojadę z tobą. Tylko tego brakowało mu do szczęścia!

101

Jack odwrócił się raptownie do Wyndhama i spytał, unosząc brew: - Mam się zatem pomodlić przed śmiercią? Wyndham wyraźnie zesztywniał, a Jack, który nauczył się zwracać uwagę na najdrobniejsze szczegóły, zauważył, że książę zacisnął obie dłonie. A zatem obraził jego książęcą mość. Jednak niezbyt się tym przejął. Zwrócił się do panny Eversleigh i ze skromnym uśmiechem wyjaśnił: - Stanowię zagrożenie dla jego pozycji. Z pewnością każdy rozsądny człowiek w mojej sytuacji niepokoiłby się o swoje bezpieczeństwo. - Nie, nie! Jest pan w błędzie! - zawołała. - Źle go pan ocenia. Książę...

S R

Spojrzała z niepokojem na Wyndhama, uświadomiwszy sobie, w jak niezręcznej znalazła się sytuacji i co powiedziała. Z determinacją brnęła jednak dalej.

- To najbardziej honorowy człowiek, jakiego znam - zapewniała niskim, żarliwym głosem. - W jego towarzystwie nie spotka pana nic złego!

Policzki poczerwieniały jej z emocji i Jackowi nasunęło się bardzo niemiłe podejrzenie: czyżby pannę Eversleigh istotnie coś łączyło z księciem? Mieszkali w tym samym domu, jedynie w towarzystwie zgorzkniałej starszej damy. I choć księżna była nadal w pełni władz umysłowych, z pewnością mieli wiele możliwości nawiązania romansu pod jej nosem. Jack przyglądał się uważnie pannie Eversleigh i jego spojrzenie padło na jej usta. Kiedy ją pocałował ubiegłej nocy, zaskoczył sam siebie. Wcale nie miał takiego zamiaru. Ani razu nie dopuścił się czegoś

102

podobnego w trakcie poprzednich napadów na podróżnych. A jednak wydawało mu się to czymś najbardziej naturalnym na świecie, gdy wziął ją pod brodę, uniósł jej twarz ku swojej i musnął wargami jej wargi. Była to delikatna, przelotna pieszczota i dopiero w tej chwili uświadomił sobie, jak bardzo pragnie dalszych pocałunków. Tymczasem jego dopiero co poznany krewniak zauważył z wyraźną ironią: - Zapewniam cię: bez względu na to, jak gwałtowne emocje mną miotają, nie zwykłem im ulegać. - To, co powiedziałeś, było okropne - uznała panna Eversłeigh. - Ale uczciwe - stwierdził Jack i skinął głową.

S R

Nie czuł sympatii do tego mężczyzny wychowanego w przeświadczeniu, że cały świat należy do niego. Potrafił jednak docenić uczciwość - bez względu na to, z jakiego źródła wypływała. Gdy spojrzeli sobie prosto w oczy, nawiązała się pomiędzy nimi nić porozumienia. Nie musieli zostawać przyjaciółmi. Ani nawet być specjalnie mili dla siebie. Będą jednak wobec siebie uczciwi. Taki układ zadowalał Jacka.

Według obliczeń Grace mężczyźni powinni wrócić za półtorej godziny, najwyżej za dwie. Co prawda nie spędzała zbyt wiele czasu w siodle i wobec tego nie najlepiej umiała określić prędkość jazdy. Była jednak prawie pewna, że jeźdźcy dotrą do zajazdu w niecałą godzinę. Potem pan Audley musi zabrać swoje rzeczy, ale to nie powinno zająć zbyt wiele czasu, prawda? A później... - Odejdź od okna! - rozkazała księżna.

103

Grace z irytacją zacisnęła usta; zdołała jednak nadać swojej twarzy spokojny i pogodny wyraz, zanim odwróciła się do chlebodawczyni. - Zajmij się czymś użytecznym - poleciła jej starsza dama. Grace rozejrzała się po pokoju, usiłując odgadnąć jej życzenie; zawsze miała na myśli coś konkretnego. Grace była wściekła, gdy zmuszano ją do odgadywania cudzych zachcianek. - Może chciałaby pani, żebym jej poczytała? Był to najprzyjemniejszy z jej obowiązków. Ostatnio czytały Dumę i uprzedzenie. Grace była zachwycona tą powieścią, a księżna udawała, że książka wcale się jej nie podoba. Starsza dama mruknęła coś pod nosem. Grace zorientowała się, że to

S R

mruknięcie oznacza „nie". Nauczyła się już dobrze rozróżniać te pomruki; nie była jednak dumna z tej umiejętności.

- Może wyręczyć panią w pisaniu listów, madame? - zaproponowała. - Czy nie chciałaby pani odpowiedzieć na ostatni list siostry? - Potrafię sama odpisywać na listy! - obruszyła się księżna, choć obie wiedziały, że jej ortografia pozostawia wiele do życzenia. Zwykle kończyło się na tym, że Grace poprawiała i przepisywała każdy jej list, zanim został wysłany. Dziewczyna wzięła głęboki wdech i powoli wypuściła powietrze z płuc. Nie miała dość energii, by prostować splątane ścieżki, po których wędrowały myśli księżny! W każdym razie nie dziś. - Gorąco mi - stwierdziła starsza pani. Grace milczała. Miała nadzieję, że chlebodawczyni nie oczekuje od niej odpowiedzi. Wówczas jednak księżna wzięła do ręki przedmiot leżący

104

na podręcznym stoliku i rozłożyła go. Wachlarz - uświadomiła sobie Grace z wyraźną niechęcią. Znowu? Księżna przyglądała się wachlarzowi. Był ozdobny - niebieski, z czarno-złotymi malowidłami w chińskim stylu. Po chwili księżna złożyła go z trzaskiem, widocznie po to, by trzymać go przed sobą niczym berło. - Możesz mnie trochę powachlować. Nie będzie mi tak gorąco oświadczyła. Grace nie spełniła tego żądania od razu. Spóźniła się co prawda tylko o sekundę, może nawet o ułamek sekundy, ale zawsze była to oznaka buntu. Jedyna, na jaką mogła sobie pozwolić. Nie było mowy o

S R

niewykonaniu polecenia ani nawet o zrobieniu niezadowolonej miny. Grace mogła tylko opóźnić nieco moment podjęcia tej niemiłej czynności. Przez chwilę stała bez ruchu - dość długo, by dać księżnie do myślenia. A potem, oczywiście, wzięła do ręki wachlarz. - Moim zdaniem wcale nie jest gorąco - powiedziała, siadając obok księżny.

- To dlatego że mnie wachlujesz.

Grace popatrzyła na pooraną bruzdami twarz kobiety. Niektóre zmarszczki były oznaką starości, ale te wokół ust powstały na skutek jej wiecznego zniechęcenia. Co napełniło tę starszą kobietę taką goryczą? Czy śmierć synów? Czy utrata młodości? A może już się urodziła z kwaśną miną? - Co sądzisz o moim nowym wnuku? - spytała znienacka księżna. Grace osłupiała. Szybko jednak wróciła do równowagi i wzięła się znów do wachlowania.

105

- Nie znam go na tyle, by wyrobić sobie opinię na jego temat odparła ostrożnie. Księżna, patrząc wprost przed siebie, oświadczyła: - Bzdura! Najtrafniejsze są opinie podejmowane od razu. Wiesz o tym doskonale. Gdybyś się nie poznała w mgnieniu oka na tym swoim paskudnym krewniaku, pewnie byś w końcu wyszła za niego za mąż. Grace pomyślała o Milesie, który panoszył się teraz w jej kochanym, starym domu. Musiała przyznać, że księżna od czasu do czasu wygłasza niezwykle trafne uwagi. - Z pewnością możesz powiedzieć coś na jego temat, moja panno! Grace machnęła wachlarzem jeszcze trzy razy, nim zdecydowała się na wygłoszenie następującego zdania:

S R

- Robi wrażenie człowieka beztrosko ślizgającego się po powierzchni życia.

- Beztrosko ślizgającego się po powierzchni... - powtórzyła dziwnym głosem księżna, jakby delektowała się smakiem tych słów. - Zręczne określenie. Sama bym czegoś podobnego nie wymyśliła, ale to do niego pasuje.

Była to pierwsza pochlebniejsza uwaga, jaką usłyszała Grace z ust księżny. - Jest bardzo podobny do swojego ojca - ciągnęła starsza dama. Grace przełożyła wachlarz do drugiej ręki i mruknęła: - Naprawdę? - Jak najbardziej. Chociaż jego ojciec nie miał takich umiejętności ślizgania się po powierzchni. Gdyby tak było, nie doszłoby do tragedii, nieprawdaż? Grace aż się zakrztusiła.

106

- Najmocniej przepraszam, madame! Powinnam bardziej uważać na dobór słów. Księżna nawet nie zwróciła uwagi na te przeprosiny. - Ale jest wesoły i dowcipny, tak samo jak jego ojciec. Mój John po prostu nie umiał być poważny. Miał takie żywe poczucie humoru, złośliwiec. - Nie sądzę, żeby pan Audley był złośliwy - zaprotestowała Grace. Był łobuzerski, szelmowski... ale to przecież co innego. - On wcale się nie nazywa Audley. A złośliwy jest z całą pewnością odparła ostro starsza dama. - Jesteś nim zbyt zauroczona, żeby to dostrzec. - Nie jestem nikim zauroczona! - broniła się Grace.

S R

- Oczywiście że jesteś! Każda dziewczyna straciłaby dla niego głowę. Wyjątkowo przystojny. Szkoda tylko, że ma takie oczy. - Nie jestem zauroczona, tylko okropnie zmęczona - odrzekła Grace, oparłszy się pokusie stwierdzenia, że zielone oczy nie są żadnym defektem. - To był niesłychanie wyczerpujący dzień. No i ta poprzednia noc - dodała po namyśle.

Księżna wzruszyła ramionami.

- Mój syn słynął z poczucia humoru. - Skierowała znów rozmowę na temat, który jej najbardziej odpowiadał. - Z pewnością nie zastanawiałabyś się, czy jest złośliwy, czy nie. Był po prostu błyskotliwie inteligentny. Taki człowiek potrafi kogoś znieważyć tak sprytnie, że ten ktoś nawet tego nie spostrzeże. Grace pomyślała, że to niezbyt miłe. - W takim razie jaki by to miało sens?

107

- Sens? - Zdezorientowana księżna zamrugała. - Co miałoby mieć sens? - Znieważanie kogoś. - Grace znów przełożyła wachlarz z ręki do ręki. Palce jej zdrętwiały od ściskania rączki. - A raczej... - poprawiła się ...znieważanie kogoś tak, żeby tego nie zauważył? Starsza dama przewróciła oczyma. - To kwestia... godności osobistej, panno Eversleigh. Wątpię, żebyś to mogła zrozumieć. - Nie - odparła cicho Grace. - Nie rozumiem. - Nie wiesz, co to znaczy górować nad wszystkimi pod jakimś względem. - Wdowa wydęła wargi i poruszyła nieznacznie szyją. -Skąd mogłabyś wiedzieć?

S R

Było to równie bolesne i obraźliwe jak inne jej uwagi... tyle tylko, że tym razem madame wydawała się całkowicie tego nieświadoma. A jednak było w tych uwagach coś zamierzonego. Musiało być! - Żyjemy w ciekawych czasach, panno Eversleigh - zauważyła księżna.

Grace bez słowa skinęła głową i odwróciła się, by księżna nie dostrzegła łez w jej oczach. Przypomnieli się jej rodzice. Nie stać ich było na dalekie podróże, ale odbywali je w wyobraźni. Ich dom pełen był map i książek o odległych krainach. Grace pamiętała, jakby to było wczoraj, jak zasiadali całą rodziną przy kominku, każde z nich z nosem w książce. Pewnego razu ojciec oderwał się od lektury i wykrzyknął: - Niesamowite! W Chinach, jeśli chcesz kogoś najciężej znieważyć, życzysz mu: „Obyś żył w ciekawych czasach!"

108

Grace sama już nie wiedziała, czy łzy, które napłynęły jej do oczu, są łzami bólu, czy śmiechu? - Dość już tego wachlowania, panno Eversleigh - oświadczyła nagle księżna. - Całkiem zziębłam. Grace zwinęła wachlarz i położyła go na stoliku. Chciała mieć pretekst, by podejść znów do okna. Zmrok dopiero zapadał i nietrudno było sprawdzić, czy ktoś jest na podjeździe. Sama nie wiedziała, czemu tak jej zależy, żeby obaj mężczyźni już wrócili. Może chciała mieć pewność, że nie pozabijali się w trakcie przejażdżki? Chociaż zapewniała, że Thomas jest człowiekiem honoru, nie podobał się jej wyraz jego oczu. Nigdy dotąd nie widziała, by rzucił się na kogoś z pięściami. Wyglądał

S R

dziś jak drapieżne zwierzę, gdy zaatakował pana Audleya! I gdyby pan Audley nie znał się tak dobrze na walce wręcz, Thomas z pewnością wyrządziłby mu krzywdę.

- Jak sądzisz, zbiera się na deszcz? Grace odwróciła się od okna. - Nie, madame.

- Ale wiatr jest coraz silniejszy. - Tak.

Grace zaczekała, aż księżna zajmie się jakimś drobiazgiem leżącym na stoliku obok niej, i znów wyjrzała przez okno. Oczywiście w tej samej chwili usłyszała: - Mam nadzieję, że już pada. Grace przez chwilę stała bez ruchu. Potem odwróciła się do księżny. - Bardzo przepraszam, co pani mówiła?

109

- Mam nadzieję, że już pada - powtórzyła starsza dama. Ton jej głosu sugerował, że każdy powinien sobie życzyć ulewy, bo ona przyspieszy powrót do domu obu jej wnuków. - Przemokną do suchej nitki - zauważyła Grace. - Przynajmniej się przekonają, z jakiej gliny każdy z nich jest ulepiony. To by i tak nastąpiło, wcześniej czy później. Zresztą, mojemu Johnowi deszcz nigdy nie przeszkadzał. Prawdę mówiąc, lubił jeździć konno w czasie ulewy. - To jeszcze nie znaczy, że pan... - Cavendish! - podpowiedziała spiesznie księżna. Grace przełknęła ślinę. Pomagało to jej zachować cierpliwość.

S R

- Bez względu na to, jak będziemy nazywać tego pana, nie możemy chyba zakładać, że lubi jeździć w deszczu, tylko dlatego że jego ojcu to odpowiadało.

Księżna nie miała, zdaje się, ochoty na takie rozważania. Zgodziła się jednak z twierdzeniem Grace.

- To prawda, nie wiemy nic o jego matce. Mógł odziedziczyć po niej mnóstwo niepożądanych cech!

- Może napiłaby się pani herbaty? - spytała Grace. - Zaraz zadzwonię, żeby ją podano. - Co my właściwie o niej wiemy? Prawie na pewno Irlandka, a to nic dobrego nie wróży. - Wiatr się nasila - odezwała się znowu Grace. - Nie chciałabym, żeby się pani przeziębiła. - Czy on nam w ogóle powiedział, jak się nazywała? - Chyba nie.

110

- Dobry Boże! - Starsza dama zadrżała. W jej oczach odbiło się najwyższe przerażenie. - Może to katoliczka?! - Zetknęłam się raz czy dwa z katolikami - odparła Grace, gdy stało się już jasne, że wszelkie jej wysiłki skierowania rozmowy na inne tory są daremne. - I o dziwo - mruknęła pod nosem - żaden z nich nie miał rogów. - Co powiedziałaś? - Tylko tyle, że nie wiem zbyt wiele o katolikach - odparła Grace lekkim tonem. Nie bez powodu kierowała przeważnie swoje uwagi do okna lub ściany. Księżna wydala jakiś dźwięk, którego Grace nie zdołała dokładnie

S R

określić. Przypominało westchnienie rezygnacji... ale chyba było to raczej pogardliwe prychnięcie, ponieważ następne słowa wypowiedziane przez starszą damę brzmiały:

- Tak czy owak, trzeba to będzie jakoś załatwić. - Księżna pochyliła się do przodu i ścisnęła palcami nasadę nosa. Wydawała się całkiem wytrącona z równowagi. - Chyba będę musiała zwrócić się do arcybiskupa.

- A mogą z tym być jakieś kłopoty? - spytała Grace. Księżna pokręciła głową z niesmakiem. - To taki niepozorny człeczyna ze świdrowatymi oczkami. Przez całe lata będzie mi wypominał tę przysługę. Grace niemal przywarła nosem do szyby. Czy rzeczywiście dostrzegła jakiś ruch w oddali? - Bóg raczy wiedzieć, jakich nadzwyczajnych względów będzie się domagał! - mamrotała. - Pewnie będę go musiała zaprosić do Bel-grave i

111

umieścić w królewskiej komnacie, żeby mógł się przechwalać, że spał w tej samej pościeli co królowa Elżbieta! Grace nie odrywała wzroku od dwóch jeźdźców, którzy właśnie pojawili się w polu jej widzenia. - Wracają! - zawołała i nie po raz pierwszy tego wieczoru zastanawiała się, jaką rolę przyjdzie jej odegrać w tym dramacie. Nie należała do rodziny; księżna miała pod tym względem rację. I mimo swojej dość wysokiej pozycji wśród personelu nie była wtajemniczona w sprawy Wyndhamów i Cavendishów. Wcale tego zresztą nie oczekiwała ani nie pragnęła. Jej chlebodawczyni była nie do zniesienia, gdy chodziło o honor rodziny, a Thomas też nie był łagodny, gdy musiał użerać się z babką.

S R

Wobec tego powinna wyjść stąd pod byle pretekstem. Nieważne, że panu Audleyowi zależało na jej obecności! Grace znała swoje miejsce, które z pewnością nie upoważniało jej do wtrącania się w osobiste życie chlebodawców.

Jednakże, ilekroć Grace mówiła sobie, że powinna odwrócić się od okna i powiadomić księżnę, iż odchodzi, by madame mogła porozmawiać bez świadków ze swoimi wnukami, okazywało się, że nie może się na to zdobyć! Ustawicznie rozlegał się w jej sercu głos pana Audleya: - „Ona tu zostanie!" Czy naprawdę była mu potrzebna? Może i tak. Nie wiedział nic o Wyndhamach, o historii ich rodziny i o niebezpiecznych prądach, które krzyżowały się w Belgrave Castle niczym pajęcze nici. Jack Audley nie miał co liczyć na to, że ułoży sobie życie po swojemu. A przynajmniej nie od razu.

112

Grace wzdrygnęła się i przycisnąwszy ręce do piersi, przyglądała się mężczyznom na podjeździe, którzy zsiadali właśnie z koni. Jakie to niezwykłe uczucie - być komuś potrzebną. Thomas lubił mawiać, że jest mu potrzebna; oboje jednak wiedzieli, że to nieprawda. Mógł wynająć kogokolwiek, żeby znosił kaprysy jego babki. A on sam nie potrzebował nikogo ani niczego. Był zdumiewająco samowystarczalny. Pewny siebie i dumny potrzebował tylko jednego: żeby ktoś od czasu do czasu przekłuł szpilką tęczową bańkę, wewnątrz której żył. Thomas zdawał sobie z tego sprawę i dzięki temu można było z nim wytrzymać. Nigdy nie powiedział tego jasno, ale Grace wiedziała, że z tej właśnie przyczyny zostali przyjaciółmi. Była chyba jedyną osobą w całym Lincolnshire, która nie

S R

padała przed nim na kolana, nie adorowała go i nie mówiła mu tylko tego, co chciałby usłyszeć.

Mimo to nie była mu wcale niezbędna.

Grace usłyszała kroki na korytarzu i odwróciła się od okna, spięta i niespokojna. Spodziewała się, że księżna zaraz jej każe wyjść z pokoju. Jednak ta nie zwróciła na nią uwagi; wpatrywała się w drzwi. Wreszcie Thomas stanął pierwszy na progu.

- A, to ty, Wyndham - odezwała się żywo babka. Nigdy nie mówiła mu po imieniu. Skinął głową w odpowiedzi. - Kazałem zanieść rzeczy pana Audleya do błękitnej sypialni. Grace rzuciła ukradkowe spojrzenie na księżnę, starając się odgadnąć jej reakcję. Błękitna sypialnia była jednym z najładniejszych pokoi gościnnych, jednak nie największym ani najbardziej reprezentacyjnym. Znajdowała się za to w pobliżu sypialni księżny

113

- Znakomicie to obmyśliłeś - odparła starsza dama. - Ale pamiętaj: nigdy nie nazywaj go Audleyem, przynajmniej w mojej obecności! Nie wiem, kim oni są, ci Audleyowie, i wcale nie mam ochoty ich poznawać. - Nie przypuszczam, żeby im zależało na znajomości z panią stwierdził Jack Audley, który wszedł do pokoju zaraz za Thomasem. Księżna uniosła brwi. - Mary Audley to siostra mojej zmarłej matki - wyjaśnił Jack. - Ona i jej mąż, William Audley, zajęli się mną od samego początku. Wychowali mnie jak własne dziecko i na moją wyraźną prośbę dali mi swoje nazwisko. Nie zamierzam z niego rezygnować. Spojrzał chłodno na księżnę, jakby rzucał jej wyzwanie. Starsza pani

S R

- ku zaskoczeniu swojej damy do towarzystwa - nie zrewanżowała mu się podobnym spojrzeniem.

Następnie Jack z eleganckim ukłonem zwrócił się do Grace: - Może więc pani, jak najbardziej, nazywać mnie w ten sposób, panno Eversleigh.

Grace dygnęła w odpowiedzi. Nie była pewna, czy jest to zgodne z etykietą, ponieważ nikt z nich nie miał pojęcia, jaka jest właściwie pozycja społeczna pana Audleya. Wypadało jednak odpowiedzieć na jego wytworny ukłon. Grace zerknęła na księżnę, która odwzajemniła się gniewnym spojrzeniem, potem zaś na Thomasa, który - o dziwo! - wydawał się równocześnie ubawiony i urażony. - Moja babka nie może wyrzucić cię z pracy, Grace, tylko dlatego, że zwracasz się do niego po nazwisku, które otrzymał w sposób najzupełniej legalny - stwierdził Thomas z częstą u niego nutką zniecierpliwienia w

114

głosie. - Gdyby jednak tak postąpiła, zapewnię ci dożywotnią pensję, ją zaś odeślę do najbardziej odległej z moich licznych posiadłości. Jack Audley spojrzał na Thomasa ze zdumieniem i z aprobatą. - To doprawdy kusząca perspektywa - mruknął do stryjecznego brata. - Jak daleko mógłbyś ją wysłać? - Zamierzam dokupić jeszcze trochę gruntów - odparł Thomas. - Podobno na Zewnętrznych Hebrydach jest prześlicznie o tej porze roku. - Jesteś odrażający! - syknęła księżna. - Czemu, u diaska, muszę przeżywać te katusze? - zastanawiał się głośno Thomas.

S R

- Jest twoja babką! - odezwała się Grace.

- No tak, więzy krwi - westchnął Thomas. - Wielka szkoda! -Zerknął na Audleya. - Niebawem sam się o tym przekonasz. Grace spodziewała się, że pan Audley zaraz się nastroszy, gdyż Thomas wypowiedział te słowa protekcjonalnym tonem. Jednak Jack wcale się tym nie przejął. Dziwne. Wyglądało na to, że obaj mężczyźni zawarli ze sobą przymierze.

- A teraz - obwieścił Thomas, spoglądając babce prosto w twarz moje obowiązki dobiegły końca. Przywiodłem z powrotem marnotrawnego wnuka w twoje pełne miłości objęcia i wszystko jest w absolutnym porządku na tym najlepszym ze światów... Nie jest to mój świat - zastrzegł się - ale ktoś z pewnością rości sobie do niego prawa. - Ja nie! - zapewnił Jack Audley, kiedy nikt inny nie rwał się do komentowania książęcych słów. A potem uśmiechnął się z leniwym

115

wdziękiem, jak przystało na beztroskiego łotrzyka, którym przecież był. Mówię na wypadek, gdyby to kogoś interesowało. Thomas spojrzał na niego i zmarszczył nos z wyrazem grzecznej obojętności. - Mnie nie za bardzo. Grace odwróciła się znów w stronę Audleya. Nadal się uśmiechał. Spojrzała więc na Thomasa w nadziei, że dorzuci coś jeszcze. Skinął jej głową w nieco ironicznym ukłonie, wychylił jednym tchem kieliszek jakiegoś trunku i oznajmił: - Wychodzę. - Dokąd? - chciała koniecznie wiedzieć księżna. Thomas zatrzymał się w drzwiach.

S R

- Jeszcze się nie zdecydowałem.

Co oznaczało - Grace była tego pewna: „Gdziekolwiek, byle nie tu!"

116

7

Jack doszedł do wniosku, że i on powinien już powiedzieć „dobranoc". Nie dlatego, żeby darzył księcia specjalną sympatią. Szczerze mówiąc, miał już - jak na jeden dzień - stanowczo dość jego wielkopańskich min i był rad, gdy ten wyszedł z pokoju. Jednak na samą myśl o pozostaniu w salonie z księżną... Nawet urocze towarzystwo panny Eversleigh nie mogło go skłonić do znoszenia dłużej tej udręki!

S R

- Chyba i ja udam się już na spoczynek - oznajmił. - Wyndham wcale nie udał się na spoczynek - sarknęła księżna tylko wyszedł licho wie dokąd!

- Za to ja z pewnością udam się na spoczynek - odparł Jack. Uśmiechnął się uprzejmie. -I kwita!

- Dopiero co się ściemniło - przekonywała księżna. - Jestem zmęczony.

Była to szczera prawda. Padał z nóg. - Mój John zwykł przesiadywać ze mną do białego rana - rzekła cicho. Jack westchnął. Nie chciał współczuć tej okropnej kobiecie. Była twarda, bezwzględna i zdecydowanie antypatyczna. Nie ulegało jednak wątpliwości, że kochała swojego syna. Jego ojca. I utraciła go. Matki nie powinny żyć dłużej od własnych dzieci! - szeptał mu jakiś wewnętrzny głos. Jest w tym coś sprzecznego z naturą. 117

Tak więc, zamiast udowodnić starszej damie, że jej ukochany synek zapewne nigdy nie przeżył - i to w ciągu jednego dnia - tylu trudów i cierpień, jakie on, Jack, musiał znosić z jej winy, Audley podszedł do księżny i położył na stoliku przed nią pierścionek. Ten sam, który niemal własnoręcznie ściągnął jej z palca. Bliźniaczy pierścień spoczywał głęboko w jego kieszeni. Jack nie był jeszcze gotów przyznać się babce do posiadania tej pamiątki. - Proszę, to pani pierścień - powiedział. Skinęła głową i wzięła klejnocik do ręki. - Co oznacza D? - spytał. Głowił się nad tym przez całe życie. Niechże się więc teraz dowie i

S R

ma przynajmniej taką korzyść z tej katastrofy.

- Debenham. To moje panieńskie nazwisko.

Ach tak? To miało sens: księżna dzieliła się swoimi rodowymi klejnotami z ukochanym synem.

- Moim ojcem był książę Runthorpe.

- Wcale mnie to nie dziwi - mruknął. Niech sama się domyśli, czy miał to być komplement. Ukłonił się. - Dobrej nocy, wasza książęca mość. Usta starszej damy się zacisnęły. Była rozczarowana. Widocznie jednak zorientowała się, że jeśli wydarzenia dzisiejszego dnia potraktować jako stoczoną przez nich bitwę, to tylko ona wyszła z niej zwycięsko. Dlatego niezwykle łaskawym tonem obiecała: - Każę ci przynieść kolację do pokoju. Jack skinął głową i wymamrotał jakieś podziękowanie. - Panna Eversleigh zaprowadzi cię do twojego pokoju.

118

Jack był kompletnie zaskoczony. Gdy spojrzał na pannę Eversleigh, zauważył, że ma podobne odczucia. Przypuszczał, że odprowadzi go do pokoju lokaj. Może nawet majordomus... Co za urocza niespodzianka. - Ma pani coś przeciwko temu, panno Eversleigh? - spytała księżna. Zabrzmiało to dość drwiąco. - Oczywiście że nie - odparła Grace. Oczy miała zamglone, lecz coś zdołał z nich wyczytać. Była zaskoczona. Poznał to po rzęsach: uniosły się, sięgając niemal brwi. Grace nie przywykła do usługiwania komukolwiek z wyjątkiem księżny. Widocznie jej chlebodawczyni nie miała zwyczaju dzielić się nią z nikim.

S R

Kiedy popatrzył znów na usta dziewczyny, doszedł do wniosku, że on na miejscu starszej damy zachowałby się podobnie. Gdyby Grace należała do niego, gdyby miał do niej jakiekolwiek prawo, także nie chciałby się nią dzielić.

Pragnął znów ją pocałować. Pragnął jej dotknąć, musnąć ręką jej skórę tak delikatnie, że można by uznać to zetknięcie za przypadkowe. Przede wszystkim jednak pragnął powtarzać jej imię. Grace! Podobało mu się. Brzmiało tak kojąco... - Niech się pani zatroszczy o jego wygody, panno Eversleigh. Jack odwrócił się do księżny i zrobił wielkie oczy. Starsza dama siedziała nieruchomo jak posąg, z rękoma złożonymi skromnie na podołku, ale kąciki jej ust były lekko uniesione, oczy zaś spoglądały chytrze, z pewnym rozbawieniem. Najwyraźniej proponowała mu swoją damę do towarzystwa: „Możesz ją sobie wziąć, jeśli chcesz!"

119

Dobry Boże! Cóż to za potwory, ta jego rodzina? - Jak sobie pani życzy, madame - odparła panna Eversleigh. W tym momencie Jack poczuł się zbrukany. Tym bardziej że Grace był tego pewny - nie miała pojęcia o machinacjach swojej chlebodawczyni, która wpychała mu ją niemal do łóżka. Była to najbardziej odrażająca próba przekupstwa, z jaką się zetknął - „Zostań tutaj, a będziesz mógł sobie wziąć tę dziewczynę!" przyprawiało go to o mdłości, tym bardziej że naprawdę mu się podobała. Mierził go tylko sposób, w jaki babka mu ją podtykała. - Bardzo pani łaskawa, panno Eversleigh - powiedział, starając się swoją kurtuazją wynagrodzić Grace zniewagę wyrządzoną jej przez

S R

księżnę. Dotarli do drzwi i tu Jack odwrócił się; coś mu się przypomniało. Podczas przejażdżki on i książę niewiele ze sobą rozmawiali; w jednej sprawie jednak okazali się całkowicie zgodni. - Ale, ale! Gdyby ktoś o to pytał, jestem przyjacielem Wyndhama z dawnych lat. - Ze studiów uniwersyteckich? - podpowiedziała panna EversleighJack zdławił wzbierający w nim ponury chichot. - Nie. Nie studiowałem na uniwersytecie.

- Nie studiowałeś na uniwersytecie?! W takim razie zostałam wprowadzona w błąd. Byłam pewna, że otrzymałeś wykształcenie godne dżentelmena. - Któż panią o tym zapewniał? Starsza dama speszyła się w pierwszej chwili, ale spojrzała na niego pochmurnie i wyznała: - Można to poznać po twoim sposobie wysławiania się.

120

- Zmyliła panią moja poprawna angielszczyzna? Typowo angielskie „r" i „h" wszędzie tam, gdzie trzeba? Cóż robić, musiałem się tego nauczyć. Księżna nie dała się jednak odwieść od zasadniczego tematu. - Otrzymałeś przecież jakieś wykształcenie? Kusiło go, by zapewnić ją, że uczęszczał do wiejskiej szkółki razem z chłopskimi dziećmi, ale nie mógł sobie pozwolić na takie żarty kosztem wujostwa, którzy zrobili dla niego wszystko, co tylko było możliwe. Odwrócił się więc do księżny i wyrecytował: - Uczyłem się w dobrej prywatnej szkole Portora Royal, a potem studiowałem przez dwa miesiące w kolegium Trójcy Świętej. W Dublinie,

S R

nie w Cambridge. Zaraz potem wstąpiłem do wojska i przez sześć lat służyłem w armii Jego Królewskiej Mości, broniąc naszej ojczyzny i wszystkich moich rodaków przed francuską inwazją. - Przechylił głowę na bok. - Jeśli chcecie, drogie panie, możecie mi teraz za to podziękować. Starsza dama zaniemówiła. Na jej twarzy malowało się oburzenie. - Nie mają panie ochoty? - Jack uniósł brwi. - Zabawne! Wygląda na to, że nie ma to dla was znaczenia, iż nadal możemy mówić ojczystym językiem i kłaniać się dobremu królowi Jerzemu, a nie jakiemuś tam Francuzowi! - Dla mnie to ma znaczenie - oświadczyła panna Eversleigh. Kiedy zaś spojrzał na nią, dodała: - I bardzo panu dziękuję. - Bardzo proszę - odparł Jack i uświadomił sobie, że po raz pierwszy ktoś wyraził mu wdzięczność jako obrońcy ojczyzny. Niestety, księżna nie była odosobniona w swoim mniemaniu, że wszystko, a zatem i obrona przed wrogami, to przywileje, które się jej słusznie należą. Co prawda na

121

cześć żołnierzy od czasu do czasu urządzano przyjęcia, a mundury bezsprzecznie zwiększały ich powodzenie u dam, ale jakoś nikomu nie przyszło do głowy, że można by powiedzieć im „dziękuję". Ani jemu, ani tym, którym najbardziej się to należało: chłopcom na zawsze okaleczonym lub straszliwie oszpeconym przez wojnę. - Można wszystkim mówić, że znamy się z księciem ze wspólnych lekcji fechtunku - podsunął Jack pannie Eversleigh, z rozmysłem ignorując księżnę. - Równie dobre kłamstewko jak każde inne. Wyndham wspomniał, że nieźle włada szpadą. Naprawdę taki dobry z niego szermierz? - Nie mam pojęcia - odparła Grace.

S R

Oczywiście! Skąd miałaby o tym wiedzieć? Ale to nieistotne. Jeśli Wyndham twierdzi, że jest niezły, to z pewnością prawdziwy z niego mistrz. A w takim razie stanowiliby niezłą parę, gdyby musieli dowieść orężem prawdziwości tej bajeczki. Jedynie na lekcjach szermierki Jack naprawdę się wyróżniał. Chyba tylko dlatego trzymali go w Portora Royal do osiemnastego roku życia.

- Idziemy? - szepnął do Grace, wskazując ruchem głowy drzwi. - Do błękitnej sypialni! - zawołała za nimi kwaśnym tonem księżna. - Ta dama nie lubi być wyłączona z konwersacji, nieprawdaż? mruknął Jack tak cicho, że tylko panna Eversleigh mogła go usłyszeć. Wiedział, że dziewczyna nie odpowie mu teraz, gdy znajdują się w zasięgu słuchu jej chlebodawczyni. Dostrzegł jednak, że uciekła spojrzeniem w bok, jakby chciała ukryć swoje rozbawienie. - Pani też może się już udać na spoczynek, panno Eversleigh zawyrokowała starsza dama.

122

Grace odwróciła się do niej zdumiona. - Nie życzy sobie pani, żebym jej towarzyszyła? Jest jeszcze wcześnie. - W razie czego Nancy mi pomoże - odparła księżna, zaciskając wargi. - Radzi sobie całkiem nieźle z guzikami, a co więcej, nie jest gadatliwa. To rzadka zaleta u służby. Ponieważ Grace przeważnie trzymała język za zębami, postanowiła uznać tę uwagę za komplement, a nie za zniewagę. - Ma pani całkowitą słuszność, madame - odparła, dygając skromnie. - W takim razie zjawię się jutro rano razem z czekoladą i poranną gazetą. Pan Audley był już przy drzwiach i wyciągniętą ręką dał jej znak, by

S R

szła przodem; Grace wyszła na korytarz. Nie miała pojęcia, co knuła księżna, dając jej wolne na resztę wieczoru, nie zamierzała jednak tego dociekać.

- Nancy to pokojówka księżny - wyjaśniła panu Audleyowi, gdy zrównał się z nią. - Domyśliłem się tego.

- A ja zupełnie nie rozumiem! - Grace pokręciła głową. - Przecież... Pan Audley czekał cierpliwie, aż Grace skończy zdanie; ona jednak się rozmyśliła. O mały włos nie powiedziała, że księżna nie znosi Nancy. Prawdę mówiąc, starsza pani uskarżała się zawsze na pokojówkę, ilekroć jej dama do towarzystwa miała wolne i Nancy ją zastępowała. - Co pani miała na myśli, panno Eversleigh? Omal się przed nim nie wygadała. Zdumiewające. Przecież prawie nie znała tego człowieka. A poza tym z pewnością nie zainteresowałyby go błahe ploteczki na temat służby w Belgrave Castle, choćby istotnie miał

123

tu zostać panem i władcą. Na myśl o tym nadal robiło się jej niedobrze. Ostatecznie Thomas również nie odróżniał jednej z pokojówek od drugiej. A gdyby go spytać, kogo ze służby jego babka nie może znieść, z pewnością by odpowiedział: Wszystkich, co do jednego. I miałby zapewne rację - pomyślała Grace z cierpkim uśmiechem. - Uśmiecha się pani, panno Eversleigh? - zauważył jej towarzysz. Proszę mi powiedzieć, co panią tak ubawiło? - O, to nic wielkiego - odparła. - Z pewnością by pana nie zainteresowało. - Skierowała się w stronę schodów na tyłach domu. - Do pokoi sypialnych musimy iść tędy. - Pani się naprawdę uśmiechała - powtórzył, idąc obok niej. Nie

S R

wiedzieć czemu te nagabywania sprawiły, że znowu się uśmiechnęła. - Wcale się tego nie zapieram.

- Niewiasta, która się nie zapiera - rzekł z aprobatą. - Słowo daję, podoba mi się pani coraz bardziej.

Grace zacisnęła wargi i spojrzała na niego z ukosa. - Widzę, że nie jest pan najlepszego zdania o kobietach. - Najmocniej przepraszam! Powinienem był powiedzieć: osoba, która się nie zapiera. - Błysnął uśmiechem, który wstrząsnął nią od stóp do głów. - Nigdy bym nie powiedział, że mężczyźni i kobiety są dokładnie tacy sami... i Bogu dzięki! Ale pod względem prawdosłowności żadna z obu płci nie jest wiele warta. Popatrzyła na niego ze zdumieniem. - Prawdosłowność? Pierwsze słyszę o czymś takim. Szczerze mówiąc, jestem pewna, że takie słowo w ogóle nie istnieje.

124

- Nie? - Jego spojrzenie umknęło w bok. Przez sekundę, nie, przez ułamek sekundy zdawało się jej, że wprawiła go w zakłopotanie. Ale było to przecież nie do pomyślenia! Był taki elokwentny i pewny siebie. Jeden dzień znajomości całkiem wystarczył, by się o tym przekonać. I rzeczywiście, zaraz uśmiechnął się beztrosko i przyznał: - To całkiem możliwe. - Często pan wymyśla nowe słowa? Wzruszył ramionami, bagatelizując sprawę. - Staram się powstrzymywać od tego. Spojrzała na niego z jawnym niedowierzaniem. - Naprawdę! - zapewnił ją. Przytknął dłoń do serca, jakby poczuł się

S R

boleśnie zraniony, ale oczy mu się śmiały. - Dlaczego nikt mi nie wierzy, kiedy zapewniam, że jestem uczciwym... ba! wysoce moralnym obywatelem tego kraju i mam szczery zamiar przestrzegać wszystkich obowiązujących tu zasad?!

- Może dlatego, że zawierając znajomość z większością ludzi, rozkazuje im pan opuścić powóz pod groźbą pistoletu? - Słusznie - przyznał. - To rzuca pewien cień na dalsze stosunki, nieprawdaż? Przyjrzała mu się uważnie. W głębi jego szmaragdowych oczu czaiło się tyle wesołości, że Grace także zapragnęła się roześmiać. I to szczerze, beztrosko, jak śmiała się jeszcze za życia rodziców. Miała wrażenie, że coś wewnątrz niej budzi się na nowo do życia. Było to rozkoszne uczucie. Naprawdę wspaniałe! Zapragnęła podziękować za to swojemu rozmówcy, ale poczuła się niezręcznie. Zrobiła więc coś, co wydało się jej niemal równie ważne.

125

Poprosiła go o wybaczenie. - Bardzo pana przepraszam - powiedziała, zatrzymując się u podnóża schodów. Zdumiał się. - Pani mnie przeprasza?! - Tak. Z powodu tego, co się dziś wydarzyło. - Za to, że brała pani udział w porwaniu? Wydawał się lekko rozbawiony. Chyba nie traktował jej serio. - Ja naprawdę tego nie chciałam! - zapewniła go. - Ale była pani w powozie - przypomniał jej. - Każdy sąd uznałby panią za współwinną. O, tego już było za wiele!

S R

- Zapewne ma pan na myśli ten sam sąd, który skazałby pana na szubienicę za grożenie księżnie nabitą bronią?

- No, no! Mówiłem już pani, że za to nie karze się śmiercią. - Nie? - mruknęła, naśladując jego protekcjonalny ton. - A należałoby karać! - Tak pani uważa?

- Jeśli „prawdosłowność" ma wejść do słownika poprawnej angielszczyzny, to za wymachiwanie pistoletem przed nosem księżny powinno się wieszać. - Bystra z pani dziewczyna - stwierdził z podziwem. - Dziękuję za komplement - odparła, po czym przyznała: - Wyszłam trochę z wprawy.

126

- Rozumiem. - Zerknął w stronę salonu, gdzie księżna nadal zapewne siedziała w królewskiej pozie na kanapie. - Każe pani wiecznie trzymać buzię na kłódkę, prawda? - Gadatliwość nie przystoi służącej. - Tak nisko pani siebie ceni? - Spojrzał jej w oczy, badawczo i głęboko. - Uważa się pani za służącą? Grace się odsunęła. Nie wiedziała, czego ten człowiek próbuje się w niej doszukać, i nie była pewna, czy chce się przekonać, co takiego w niej odkrył. - Nie powinniśmy tracić czasu - zachęciła go, wskazując gestem, by szedł za nią na górę. - Błękitna sypialnia jest prześliczna: cała w

S R

jedwabiach. Bardzo wygodna i słoneczna, zwłaszcza w godzinach rannych. A znajdujące się tam dzieła sztuki są doprawdy wspaniałe! Myślę, że bardzo się panu tam spodoba.

Paplała bez końca, ale pan Audley był tak uprzejmy, że jej tego nie wytknął. Powiedział tylko:

- Jestem pewien, że będzie mi tam znacznie wygodniej niż w ostatnim mieszkaniu, które wynajmowałem. Spojrzała na niego ze zdumieniem. - O! Myślałam, że... Urwała zbyt speszona, by przyznać się, iż myślała o nim jak o bezdomnym włóczędze. - Zycie w przydrożnych zajazdach i koczowanie na łąkach powiedział i dramatycznie westchnął. - Taka jest dola rozbójnika. - I to panu odpowiada?

127

Zaskoczyła samą siebie, i to podwójnie - zadając to pytanie i oczekując odpowiedzi z taką ciekawością. Uśmiechnął się szeroko. - Napadanie na podróżnych? Skinęła głową. - To zależy, na kogo się natknę - powiedział cicho. - Sprawiło mi dużą przyjemność to, że pani nie obrabowałem. - Nie obrabował mnie pan?! Odwróciła się do niego w świętym oburzeniu i lody między nimi zostały ostatecznie przełamane. - Przecież niczego pani nie zabrałem! - bronił się, robiąc niewinną minę. - Skradł mi pan całusa!

S R

- A, o to chodzi... - rzekł, pochylając się ku niej. - Sama mi go pani dała, z własnej chęci! - Panie Audley!

- Wolałbym, żeby mi pani mówiła po imieniu. - Panie Audley! - powtórzyła z naciskiem. - Ja wcale... - Pospiesznie rozejrzała się dokoła i ściszyła głos do szeptu. - Ja wcale... nie zrobiłam... tego, o co mnie pan oskarża. Uśmiechnął się leniwie. - Czemuż takie proste słówko: całus nie chce pani przejść przez gardło? Zacisnęła usta, bo wszystko wskazywało na to, że nie wygra z nim na słowa. - Dobrze już, dobrze. Nie będę pani dręczył. Byłoby to bardzo wielkoduszne oświadczenie, gdyby nie dodał na koniec:

128

- Na dzisiaj dość! Mimo to Grace się uśmiechnęła. Trudno było powstrzymać radość w jego obecności. Dotarli już do korytarza na piętrze i dziewczyna skręciła w stronę apartamentów rodziny książęcej. Szli w milczeniu, toteż miała dość czasu na rozważania o towarzyszącym jej dżentelmenie. Niewiele ją obchodziło, że nie ukończył studiów uniwersyteckich. Był wyjątkowo inteligentny. Nie ulegało również wątpliwości, że ma wiele osobistego uroku. Nie było też żadnego powodu, by nie mógł sobie znaleźć uczciwego, dobrze płatnego zajęcia. Nie mogła jednak wypytywać go, czemu bawił się w rozbójnika; byłoby to niestosowne wobec tak krótkiej znajomości.

S R

Co za ironia losu. Któż by pomyślał, że będzie zważać na swoje maniery, rozmawiając ze złodziejem.

- Tędy - powiedziała, dając mu znak, by skręcił w lewo. - A tam kto sypia? - spytał, spoglądając w przeciwnym kierunku. - Jego książęca mość.

- Ach tak - mruknął posępnie. - Jego książęca mość. - To dobry człowiek - zapewniła Grace, sądząc, że powinna przedstawić księcia z jak najlepszej strony. Jeśli nawet dziś Thomas nie zachował się jak należy, było to usprawiedliwione. Od urodzenia wychowywano go na przyszłego księcia Wyndham. Teraz zaś niepojęty kaprys losu mógł sprawić, że stanie się zwykłym panem Cavendishem... Jeżeli pan Audley miał ciężki dzień, to Thomas miał jeszcze gorszy! - Żywi pani wiele podziwu dla księcia - rzekł Jack.

129

Grace nie bardzo wiedziała, czy to pytanie, czy stwierdzenie faktu. W każdym razie powiedział to kwaśnym tonem, jakby uważał ją za zbyt naiwną. - Bo to dobry człowiek! - powtórzyła z przekonaniem. - Na pewno zgodzi się pan ze mną, kiedy się bliżej poznacie. Pan Audley wydawał się ubawiony tym przypuszczeniem. - W tej chwili przemawia pani jak wierna służąca: sztywna, zasadnicza i lojalna wobec chlebodawcy. Obrzuciła go gniewnym spojrzeniem; on jednak najwidoczniej nie przejął się tym, gdyż uśmiechając się szeroko, spytał: - Zamierza pani wystąpić także w obronie księżny? Chętnie bym tego

S R

posłuchał. Umieram z ciekawości, jak zdołałaby pani tego dokonać. Grace nie sądziła, by oczekiwał od niej odpowiedzi. Odwróciła się, żeby nie dostrzegł jej uśmiechu.

- Ja bym tego nie potrafił - ciągnął dalej Audley. - Choć mam podobno cięty język. - Pochylił się ku Grace i dodał konspiracyjnym szeptem: - To z powodu mojej irlandzkiej krwi.

- Jest pan jednym z Cavendishów - przypomniała mu. - Tylko w połowie - zastrzegł się. I dodał: - Bogu dzięki! - Nie są aż tacy źli. Zachichotał. - Nie są aż tacy źli? Tylko tyle ma pani na ich obronę? A Grace nie potrafiła wymyślić niczego lepszego. - Księżna oddałaby życie za swoją rodzinę. - Szkoda, że już tego nie zrobiła. Grace spojrzała na niego zdumiona. - Zupełnie jakbym słyszała księcia. - Prawda! Zauważyłem, jak bardzo się kochają.

130

- Jesteśmy na miejscu - oznajmiła Grace, otwierając drzwi do jego pokoju. Odsunęła się na bok, by Audley mógł wejść do środka. Jej nie wypadało wchodzić za nim do sypialni. Przez pięć lat pobytu w Belgrave Castle noga Grace ani razu nie postała w apartamentach Thomasa. Jej pozycja w środowisku mogła być niska, ale miała poczucie własnej godności i dbała o swoją reputację. Pan Audley zajrzał do wnętrza. - Ależ tu błękitnie! - zauważył. Nie mogła powstrzymać się od uśmiechu. - I jedwabiście.

S R

- Racja! - Zrobił jeszcze jeden krok. - A pani nie zamierza tu wejść? - O, nie!

- Prawdę mówiąc, nie liczyłem na to. A szkoda! Będę więc samotnie pławił się we wszystkich tych błękitach i jedwabnych luksusach. - Księżna miała słuszność - zauważyła Grace, kręcąc głową. - Nigdy pan nie bywa poważny.

- Nieprawda! Bardzo często bywam poważny. Tylko musi się pani nauczyć rozpoznawać, w jakim jestem nastroju. - Wzruszył ramionami i podszedł do biurka. Przesunął palcami po bibularzu. - Odkryłem, że tak jest o wiele wygodniej. Niech się ludzie domyślają. Grace nic na to nie odpowiedziała. Obserwowała tylko, jak zapoznawał się ze swoim pokojem. Właściwie powinna już odejść. Wydawało się jej, że tego pragnie. Przez cały dzień marzyła wyłącznie

131

o tym, by zakopać się w pościeli i zasnąć. A jednak nie odchodziła. Przyglądała się Jackowi Audleyowi i usiłowała postawić się w jego sytuacji. Jak się też czuje, oglądając to wszystko po raz pierwszy? Ona wkroczyła do Belgrave Castle jako służąca. On zaś całkiem możliwe - jako pan tego domu. To musiało być dla niego niezwykłe przeżycie. Choć zapewne przytłaczające. Nie miała serca powiedzieć mu, że błękitna sypialnia nie była ani najwytworniejszym, ani najbardziej reprezentacyjnym z pokoi gościnnych. Daleko jej było do tego. - Co za mistrzostwo! - zauważył, przechylając głowę na bok i wpatrując się w jeden z obrazów wiszących na ścianie.

S R

Grace skinęła głową, otworzyła usta i zamknęła je z powrotem. - Chciała mnie pani poinformować, że to Rembrandt? Jej usta znów się otworzyły, ale tym razem ze zdumienia. Przecież nawet na nią nie patrzył. - Istotnie - przyznała.

- A ten? - spytał, koncentrując uwagę na płótnie wiszącym nieco niżej. - Caravaggio? Zamrugała. - Nie wiem. - Ale ja wiem! - odparł ze szczerym podziwem, a równocześnie z przygnębieniem w głosie. - To z pewnością Caravaggio. - Jest pan znawcą sztuki? - spytała i dopiero teraz zauważyła, że palce jej stóp przekroczyły dozwoloną granicę i znalazły się wewnątrz pokoju.

132

Pięty nadal zachowywały się przyzwoicie i trzymały się korytarza, ale te palce... Nieznośnie ciekawskie! Rwały się do przygody. Nie, to ona marzyła o przygodzie. Pan Audley zbliżył się do jeszcze innego obrazu - na wschodniej ścianie było ich mnóstwo - i mruknął: - Nie powiedziałbym, że jestem znawcą, ale owszem, lubię malarstwo. Obrazy są takie łatwe do odczytania. - Do odczytania? Grace postąpiła krok naprzód. Cóż za osobliwe stwierdzenie.

S R

- Tak. Niech pani spojrzy tutaj. - Wskazał kobietę na obrazie... chyba postrenesansowym. Siedziała na wielkim krześle wyścielonym ciemnym aksamitem z grubą, złocistą frędzlą. Może to miał być tron? - Proszę zwrócić uwagę, w jakim kierunku biegnie jej spojrzenie. Ona obserwuje tę drugą... ale nie patrzy jej w twarz. Jest o nią zazdrosna. - Wcale nie. - Grace podeszła do niego. - Ona jest po prostu niezadowolona.

- Oczywiście że tak! Ale dlaczego? Bo jest zazdrosna! - O nią? - spytała Grace, wskazując postać kobiecą w samym rogu obrazu. Miała włosy koloru pszenicy i odziana była w niemal przejrzystą grecką szatę. Panna Eversleigh powinna się nią zgorszyć: jedna z piersi robiła takie wrażenie, jakby zaraz miała wyskoczyć z dekoltu. - Nie przypuszczam. Niech pan tylko popatrzy na nią. - Wskazała pierwszą z kobiet siedzącą na tronie. - Ona ma przecież wszystko.

133

- Ma wszelkie dobra materialne, zgoda. Ale ta druga - odwrócił się w stronę blondynki w greckiej szacie - ma kochającego męża. - Skąd pan może wiedzieć, że jest mężatką? Grace zmrużyła oczy i przysunęła się jeszcze bliżej, usiłując dostrzec obrączkę na palcu kobiety. Jednak pociągnięcia pędzla były zbyt zamaszyste. Artysta nie wdawał się w takie szczegóły. - Oczywiście że jest! Niech pani spojrzy na wyraz jej twarzy. - Nie widzę w niej nic specjalnie żoninego. Jack uniósł brew. - „Żoninego"? - Jestem pewna, że takie słowo istnieje. W każdym razie jest to coś o

S R

wiele mniej dziwacznego niż ta pańska „prawdosłowność" -Grace zmarszczyła brwi. - A jeśli jest mężatką, to gdzie się podziewa jej mąż? - On jest tam - odparł Audley, dotykając ozdobnej złoconej ramy zaraz za kobietą w greckiej szacie.

- Skąd pan to może wiedzieć? Przecież tego nie ma na płótnie. - Wystarczy spojrzeć na jej twarz. Na jej oczy. Z całą pewnością spogląda na mężczyznę, który jest w niej zakochany. Grace była wyraźnie zaintrygowana. - Nie, na mężczyznę, którego sama kocha? - Tego nie mogę stwierdzić - odparł i z pochyloną na bok głową wpatrywał się nadal w obraz. Przez chwilę stali tak w milczeniu, potem Jack powiedział: - W tym obrazie kryje się cała opowieść. Trzeba tylko czasu, żeby ją odczytać. On ma słuszność - uświadomiła sobie Grace.

134

Zaniepokoiło ją to, gdyż nie przypuszczała, że Jack Audley jest taki spostrzegawczy. To do niego nie pasowało. Przecież to wygadany, beztroski rozbójnik, któremu nie chciało się tracić czasu na znalezienie sobie godziwej profesji. - No i jest już pani w moim pokoju - stwierdził. Grace odskoczyła do tyłu. W popłochu. - Spokojnie. Błyskawicznie wyciągnął rękę i chwycił ją za łokieć. Nie mogła go zwymyślać, przecież by upadła, gdyby nie on. - Dziękuję panu - powiedziała cicho. Nie puścił jej ramienia. Grace odzyskała już równowagę. Stała całkiem pewnie. Ale on nadal

S R

jej nie puszczał. A ona się nie wyrywała.

135

8

No i pocałował ją! Nie mógł się powstrzymać. Naprawdę, nie sposób było temu zapobiec. Trzymał rękę na jej ramieniu, czuł ciepło i miękkość jej skóry, a gdy spojrzał w twarz dziewczyny uniesioną ku niemu i zobaczył, że jej oczy - błękitne i głębokie, ale z pewnością szczere - wpatrują się w niego, musiał ją pocałować! Niezrobienie tego byłoby tragiczną pomyłką. Jack wiedział oczywiście, że istnieje coś takiego jak sztuka

S R

całowania, i zgłębił ją już dawno; mówiono mu nawet, że jest ekspertem w tej dziedzinie. Jednak ten pocałunek, z tą właśnie kobietą... Zamiast dawnej pewności siebie cechującej mistrza czuł teraz zapierający dech niepokój, ponieważ nigdy jeszcze nie pragnął niczego tak bardzo, jak Grace Eversleigh.

I nigdy dotąd tak bardzo mu nie zależało, żeby wszystko wypadło jak należy.

Nie chciał jej przestraszyć. Pragnął sprawić jej radość. Marzył o tym, żeby i ona go zapragnęła. Chciał, by tuliła się do niego, widziała w nim ostoję, szeptała mu do ucha, że jest jej wyśnionym bohaterem i żeby już nigdy nie spojrzała nawet na innego mężczyznę. Chciał rozsmakować się w niej. Wchłonąć w siebie całą jej istotę i wierzyć, że dzięki niej stanie się takim mężczyzną, jakim powinien być. Stanowiła jego wybawienie. I najcudowniejszą pokusę. I wszystkim, co zawierało się między tymi dwiema skrajnościami. 136

- Grace... - wyszeptał z ustami na jej ustach. - Grace - powtórzył, bo wymawianie jej imienia sprawiało mu rozkosz. Jęknęła w odpowiedzi. Był to cichutki pisk, ale zdradził mu wszystko, czego Jack pragnął się dowiedzieć. Całował ją delikatnie. I zachłannie, jakby chciał dotrzeć do dna jej duszy. A gdy tego dokonał, zapragnął jeszcze więcej. - Grace - powtórzył znowu, tym razem bardziej chrapliwym głosem. Jego ręce przesunęły się na plecy dziewczyny i przytuliły mocno, by mógł ją czuć przy sobie, żeby zetknięcie ich ciał stało się dopełnieniem pocałunku. Nie miała pod suknią gorsetu, zapoznał się więc z każdą wypukłością i z każdym ciepłym zakamarkiem. Pragnął jednak czegoś

S R

więcej: poznać jej smak, zapach, dotyk...

Ten pocałunek miał nieodpartą uwodzicielską moc. Ale to on, Jack, został urzeczony.

- Grace... - powtórzył znowu i tym razem odszepnęła: - Jack...

To ostatecznie go zgubiło. Jego własne imię w jej ustach, ta jedna pieszczotliwa sylaba przeszyła go na wskroś. Żadne „panie Audley" nie mogłoby wywołać takiego efektu! Usta Jacka stały się natarczywe. Przygarnął dziewczynę jeszcze mocniej do siebie, zbyt roznamiętniony, by przejmować się tym, że i ona może wyczuć, jak bardzo go podnieciła. Całował ją w policzek i w ucho, wodził ustami po szyi aż do wgłębienia u jej podstawy. Jedną ręką gładził ją po plecach. Pierś Grace, uniesiona ku górze, znalazła się blisko jego ust, taka kusząca... - Nie... Był to ledwie dosłyszalny szept, a jednak odtrąciła go od siebie.

137

Wpatrywał się w nią, oddychając gorączkowo, z wysiłkiem. Grace miała zamglone oczy, wargi wilgotne od pocałunków. Jego ciało pulsowało pożądaniem, a spojrzenie przesunęło się w dół - na jej brzuch, i jeszcze niżej, aż do styku ud. I wówczas wszystkie jego doznania przybrały na sile co najmniej trzykrotnie. Dobry Boże, ależ był obolały! Z drżącym westchnieniem oderwał wzrok od jej ciała i zapatrzył się znowu w jej twarz. - Panno Eversleigh... - powiedział niemal ceremonialnie, gdyż sytuacja domagała się jakiegoś uroczystego zwrotu, choć z całą pewnością nie zamierzał przepraszać.

S R

Przepraszać?! Za coś tak cudownego?

- Panie Audley... - zawtórowała mu, dotykając swoich warg. I wówczas w jednej chwili, zdjęty zapierającym dech strachem, uświadomił sobie, że wszystko, co dostrzegł w jej twarzy i półprzytomnych oczach, jest wiernym odbiciem jego własnych emocji. Nie, to niemożliwe! Przecież dopiero co się poznali. Nawet się z nią nie kochał. Nie, to nie tak! Nie dał się ponieść gwałtownej, ogłupiającej, nieposkromionej żądzy, którą ludzie często mylą z miłością. Jack kochał kobiety, rzecz jasna. A przy tym lubił je, co znacznie rzadziej się zdarza wśród mężczyzn. Ubóstwiał przyglądać się ich ruchom i przysłuchiwać dźwiękom, które wydawały, topniejąc w jego objęciach albo wręcz przeciwnie, wyrażając swoją dezaprobatę. Zachwycało go to, że każda z nich inaczej pachnie i się porusza, a mimo to jest w nich wszystkich coś wspólnego, charakterystycznego dla tej odmiennej płci.

138

„Jestem kobietą" - zdawało się przemawiać nawet otaczające je powietrze. „Kimś całkiem innym niż ty". I całe szczęście. Jednak nigdy dotąd nie wyróżniał jednej kobiety. I nie miał takiego zamiaru. Wszelkie więzi były kłopotliwe, narażały na mnóstwo nieprzyjemności. Stokroć wolał coraz to nowe, niezobowiązujące przygody. To znacznie bardziej pasowało do jego charakteru i sposobu życia. Uśmiechnął się. Leciutko. Dokładnie tak, jak można się było spodziewać po kimś takim jak on w sytuacji takiej jak ta. Najlepiej, by uśmieszek był odrobinę krzywy: jeden kącik ust nieco wyżej niż drugi.

S R

Zabarwiło to lekką ironią jego słowa, kiedy powiedział: - Przecież to ty weszłaś do mojego pokoju.

Skinęła głową, ale bardzo słabo i chyba bezwiednie. Kiedy się odezwała, w jej głosie słychać było oszołomienie. Wydawało się, że mówi do siebie:

- Więcej tego nie zrobię. To by dopiero była tragedia! - Wolałbym, żebyś się nie zarzekała - rzekł z rozbrajającym uśmiechem. Wyciągnął rękę i zanim Grace zdążyła się zorientować w jego zamiarach, ujął jej dłoń i podniósł do ust. - To było najrozkoszniejsze powitanie w Belgrave! I nie puszczając jej palców, dodał: - Tak przyjemnie dyskutowało się nam o tym obrazie. Była to szczera prawda. Zawsze pociągały go inteligentne kobiety.

139

- Mnie także sprawiło to przyjemność - odpowiedziała, po czym lekkim szarpnięciem wyswobodziła dłoń z jego uścisku. Zrobiła kilka kroków w stronę drzwi, zatrzymała się i odwracając się do niego, dodała: Tutejsza kolekcja dzieł sztuki z powodzeniem mogłaby rywalizować z niejednym muzeum. - Już się cieszę na wspólne zwiedzanie razem z panią. - Zaczniemy od galerii. Uśmiechnął się. Sprytna dziewczyna. Zanim dotarła do drzwi, zawołał za nią. - Są tu również akty? Skamieniała. - Po prostu byłem ciekaw - wyjaśnił z niewinną miną.

S R

- Owszem, są - odparła, nie odwracając się do niego. Żałował, że nie widzi barwy jej policzków. Szkarłatne czy tylko różowe? - W galerii? - spytał, dobrze wiedząc, że z czystej uprzejmości Grace będzie musiała odpowiedzieć na jego pytanie.

Chciał koniecznie spojrzeć jej w twarz. Jeszcze ten jeden raz. - Nie, w galerii ich nie ma - odpowiedziała, odwracając się, jak przewidział. Dostrzegł iskierki w jej oczach. - To galeria portretów rodzinnych. - Rozumiem. - Przybrał odpowiednio poważny wyraz twarzy. -W takim razie nie ma oczywiście mowy o żadnych aktach! Przyznam zresztą, że nie tęsknię za widokiem pradziadka Cavendisha au naturel. Zacisnęła usta. Był pewien, że zrobiła to, by ukryć uśmiech, a nie dla okazania swojej dezaprobaty. Jak tu sprawić, żeby się bardziej odprężyła i wybuchnęła śmiechem, który z pewnością dusił ją w gardle?

140

- Albo, nie daj Boże - mruknął - aktu księżny wdowy! Grace wyraźnie się zakrztusiła. Przyłożył rękę do czoła. - O, moje oczy! - jęknął. - Moje biedne oczy! I tym sposobem przegapił zachwycający widok. Grace parsknęła śmiechem. Był tego pewien, choć dotarł do niego jedynie zdławiony chichot. Miał, niestety, rękę na oczach! - Dobrej nocy, panie Audley. - Dobrej nocy, panno Eversleigh. - I wówczas, choć mógłby przysiąc, że pozwoli jej spokojnie odejść, usłyszał własny głos: - Spotkamy się przy śniadaniu?

S R

Grace zatrzymała się z ręką na zewnętrznej klamce drzwi. - Chyba tak... jeśli z pana ranny ptaszek. Bynajmniej nim nie był. - Ależ oczywiście!

- Śniadanie to ulubiony posiłek księżny - wyjaśniła. - Bardziej jej odpowiada niż czekolada z poranną gazetą? Czyżby zapamiętał każde wypowiedziane przez nią słowo? Całkiem możliwe. Pokręciła głową.

- Czekoladę pija o szóstej. Śniadanie podają o siódmej. - W pokoju śniadaniowym? - Wie pan, gdzie to jest? - Nie mam pojęcia - przyznał. - Spotka się pani tutaj ze mną, żeby sprowadzić mnie na dół? - Nie - odparła z lekkim rozbawieniem w głosie. A może to było zniecierpliwienie? Nie miał co do tego pewności. - Ale zadbam o to, by ktoś inny wskazał panu drogę.

141

- Szkoda - westchnął. - To już nie będzie to samo. - Spodziewam się - odparła, zamykając bez pośpiechu drzwi. I już za drzwiami dodała: - Przyślę lokaja. Jack parsknął śmiechem. Ubóstwiał kobiety z poczuciem humoru. Następnego dnia rano, punktualnie o szóstej, Grace weszła do sypialni chlebodawczyni i przytrzymała ciężkie drzwi, żeby się nie zatrzasnęły przed nosem służącej, która szła tuż za nią z tacą. Księżna już nie spała, co nie było niczym osobliwym. Zwykle budziła się wcześnie, zarówno w słoneczne lato, jak i pochmurną zimą. Grace natomiast chętnie wylegiwałaby się do południa, gdyby tylko mogła. Spała więc - od chwili przybycia do Belgrave Castle - przy

S R

rozsuniętych zasłonach, w nadziei, że każdego ranka światło słoneczne będzie jej świeciło prosto w oczy.

Niewiele to jednak pomagało, podobnie jak budzik ustawiony na nocnym stoliku. Grace łudziła się, że dzięki temu zdoła przywyknąć do rozkładu dnia księżny. Najwidoczniej jednak biologiczny zegar Grace nie poddawał się żadnym naciskom. Była to ostatnia cząstka jej osobowości, która nie chciała pogodzić się z myślą, że już na zawsze pozostanie damą do towarzystwa księżny Wyndham. Ogólnie rzecz biorąc, nawiązanie przyjaznych stosunków ze służbą bardzo się Grace przydało. Księżna mogła zmusić ją do rozpoczynania dnia o tej nieprawdopodobnej porze, ale Grace mogła liczyć na służące, które każdego ranka po kolei wślizgiwały się do jej pokoju i póty szarpały ją za ramię, aż wreszcie jęknęła: - Dobrze już, dobrze... Wstaję!

142

Zdumiewające, że z pana Audleya taki ranny ptaszek. Grace nigdy by go o to nie podejrzewała. - Dzień dobry, wasza książęca mość - powiedziała, podchodząc do okna i rozsuwając ciężkie aksamitne zasłony. Było chmurno i mgliście, ale słońce starało się przebić przez chmury. Być może do popołudnia choć trochę się przejaśni. Księżna siedziała prosto, oparta o poduszki i wyglądała imponująco w ozdobnym łożu z kopulastym baldachimem. Uporała się już prawie z serią swoich porannych ćwiczeń: zginaniem palców u rąk, prostowaniem palców u nóg, a na koniec odwracaniem głowy to w lewo, to w prawo. Nigdy nie zataczała nią pełnych obrotów, w każdym razie Grace tego nie widziała.

S R

- Moja czekolada! - rzuciła niecierpliwie.

- W tej chwili, madame. - Grace podeszła do biurka, na którym podkuchenna postawiła tacę, zanim pospiesznie opuściła pokój. - Proszę uważać, madame, bardzo gorąca.

Starsza dama zaczekała, aż Grace ustawi jej tacę na kolanach i wygładzi gazetę. Była sprzed dwóch dni (pozostali mieszkańcy hrabstwa musieli się zadowolić trzydniową) i została starannie odprasowana przez majordoma. - Moje okulary! Grace już je podawała. Księżna umieściła szkła na czubku nosa i ostrożnie pociągnąwszy łyk czekolady, zagłębiła się w lekturze. Grace przysiadła na stojącym obok biurka krześle z prostym oparciem. Nie była to najdogodniejsza lokalizacja: księżna miała równie surowe wymagania rankiem jak przez resztę dnia i Zmuszała swoją

143

towarzyszkę do ciągłego podchodzenia do łóżka i przebiegania z jednej strony pokoju na drugą. Grace nie wolno było usiąść obok niej; księżna utyskiwała, że dama do towarzystwa jej czyta przez ramię. Była to prawda. Na szczęście Grace otrzymała w końcu pozwolenie na zabieranie gazety do swojego pokoju, gdy księżna przeczyta ją od deski do deski. - Hm... Grace przechyliła głowę na bok, ale nie zadawała żadnych pytań. Gdyby to zresztą uczyniła, księżna z pewnością nie udzieliłaby jej odpowiedzi. - W Howath Hall był pożar - obwieściła starsza dama. Grace nie

S R

bardzo wiedziała, gdzie znajduje się ta rezydencja. - Mam nadzieję, że nikomu nie stała się krzywda? Księżna przeczytała jeszcze kilka linijek, po czym raczyła odpowiedzieć:

- Tylko lokaj poszkodowany. I dwie pokojówki. - Chwilę później dodała: - Pies zginął. Jaka szkoda.

Grace nie skomentowała tej uwagi. Wolała nie wdawać się w konwersację, póki sama nie pokrzepi się czekoladą, co przeważnie mogła uczynić dopiero podczas śniadania o siódmej. W brzuchu jej zaburczało na samą myśl o śniadaniu. Jak na kogoś, kto nie znosi poranków, Grace niezwykle lubiła wszystko, co wchodziło w skład tego posiłku. Gdyby tak jeszcze podawano wędzone ryby i jajka na kolację, Grace byłaby w siódmym niebie. Zerknęła na zegar. Jeszcze tylko pięćdziesiąt pięć minut. Ciekawe, czy pan Audley już się obudził?

144

Pewnie tak. Ranne ptaszki nie podnoszą się z najwyższym trudem tuż przed śniadaniem. Jak on teraz wygląda? Zaspany, rozczochrany, w stłamszonej pościeli... - Czy coś się stało, panno Eversleigh? - spytała ostro księżna. - Stało, madame? - To mi przypominało kląskanie - odparła księżna z takim niesmakiem, jakby poczuła jakiś obrzydliwy zapach. - Najmocniej przepraszam, madame - usprawiedliwiała się pospiesznie Grace, wbijając wzrok w swoje złożone na podołku dłonie. Czuła, jak pieką ją policzki, i miała niemiłe wrażenie, że księżna -

S R

nawet w mdłym świetle poranka i mimo osłabionego wzroku - wyraźnie dostrzega jej rumieńce.

Stanowczo nie powinna była wyobrażać sobie pana Audleya... zwłaszcza w porannym dezabilu. Bóg raczy wiedzieć, jakie inne niestosowne dźwięki mogłyby się jej wyrwać następnym razem. Nie ulegało jednak wątpliwości, że pan Audley był przystojny. Dostrzegła to nawet wówczas, gdy miał górną część twarzy zasłoniętą maską. Na jego ustach czaił się zawsze leciutki uśmieszek. Czy w ogóle bywał kiedykolwiek nachmurzony? A te jego oczy... No cóż, pierwszej nocy nie mogła im się dokładnie przyjrzeć - i tym lepiej! Jeszcze nigdy nie widziała nic równie zielonego. Świeciły znacznie silniejszym blaskiem niż szmaragdy księżny, które ona, Grace, musiała ukryć przed kradzieżą, narażając życie, przynajmniej w teorii. - Panno Eversleigh! Grace wyprostowała się raptownie.

145

- Słucham? Księżna przeszyła ją oskarżycielskim wzrokiem. - Co miało znaczyć to prychnięcie?! - Prychnięcie? - Czyżbyś sądziła, że mnie słuch zawodzi?! Starsza dama nie mogła znieść myśli, że któryś z jej zmysłów mógłby osłabnąć z wiekiem. Grace odkaszlnęła. - Najmocniej przepraszam, madame. Nie uczyniłam tego świadomie. Zapewne... hm... musiałam sapnąć. - Sapnąć! Księżna uważała najwidoczniej, że sapnięcie jej damy do

S R

towarzystwa było równie odrażające jak poprzednie kląskanie. Grace dotknęła lekko ręką swojej klatki piersiowej.

- Obawiam się, że jestem trochę przeziębiona. Księżna spojrzała na trzymaną w ręku filiżankę.

- Mam nadzieję, że nie sapałaś w moją czekoladę! - Oczywiście że nie, madame! Tacę zawsze przynosi na górę podkuchenna.

Chlebodawczyni najwyraźniej nie widziała potrzeby dalszego roztrząsania tej kwestii. Wróciła więc do gazety, pozostawiając znów Grace na pastwę myśli o panu Audleyu. O panu Audleyu... - Panno Eversleigh! Tym razem Grace zerwała się na równe nogi. To już zakrawało na farsę! - Słucham, madame?

146

- Teraz znowu wzdychasz! - Ja... wzdycham? - Śmiesz zaprzeczać?! - Ależ nie! - odparła Grace. - To znaczy, nie zauważyłam wcale, że wzdycham, ale mogło tak być. Księżna machnęła ręką z irytacją. - Jesteś dziś nie do wytrzymania! Oczy Grace zabłysły. Czy to znaczy, że uda się jej wymknąć wcześniej?! - Siadaj! Usiadła. No cóż, nie udało się.

S R

Starsza dama odłożyła gazetę i zacisnęła usta. - Opowiedz mi o moim wnuku.

Na twarzy Grace pojawiły się znów rumieńce. - Słucham, wasza książęca mość? Prawa brew księżny poszybowała w górę.

- Wczoraj wieczorem odprowadziłaś go do sypialni, nieprawdaż? - Oczywiście, madame. Zgodnie z pani poleceniem. - No i co? O czym z tobą rozmawiał? Chcę się o nim dowiedzieć jak najwięcej. Kto wie, czy przyszłość naszej rodziny nie spoczywa w jego rękach? Grace pomyślała ze skruchą o Thomasie; w ciągu ostatnich dwunastu godzin wcale o nim nie myślała. A był idealnym księciem. Nikt inny nie znał Belgrave Castle tak dobrze jak on. Nawet stara księżna. - Hm... Czy wasza książęca mość nie uważa, że na takie wnioski jeszcze za wcześnie?

147

- Opowiadasz się po stronie mego drugiego wnuka, co? Grace zrobiła wielkie oczy. W głosie księżny słychać było wyraźną niechęć. - Mam zaszczyt uważać jego książęcą mość za swojego przyjaciela. Nigdy bym mu źle nie życzyła! - Phi! Jeśli pan Cavendish, nie waż się nazywać go Audleyem, jest istotnie prawowitym potomkiem mojego Johna, to nie ma mowy o żadnym braku życzliwości względem Wyndhama. Powinien być wdzięczny. - Za to, że ni stąd, ni zowąd odbiera mu się tytuł? - Za to, że miał wielkie szczęście piastować tę godność do tej pory! odparowała księżna. - Jeśli pan... tam do kata! Będę o nim mówić po prostu John!

S R

Jack - poprawiła ją w duchu Grace.

- Jeśli John jest rzeczywiście ślubnym synem mojego Johna, to Wyndham nigdy nie miał prawa do tytułu książęcego. Nie ma więc mowy o odbieraniu mu czegokolwiek!

- A jednak od urodzenia zapewniano go, że ma prawo do tego tytułu. - To chyba nie moja wina?! - sarknęła księżna. - A poza tym nie był księciem od urodzenia! - Nie był - przyznała Grace. Thomas odziedziczył tytuł książęcy, mając dwadzieścia lat, gdy jego ojciec zmarł na chorobę płuc. - ...Ale od urodzenia wiedział, że pewnego dnia zostanie księciem, co w końcu na jedno wychodzi. Księżna pomrukiwała coś wyjątkowo niemiłym tonem, zrzędliwym i jęczącym, który przybierała zawsze w obliczu argumentów nie do

148

obalenia. Na koniec rzuciła Grace mordercze spojrzenie i znów sięgnęła po gazetę, odgradzając się nią od reszty świata. Grace wykorzystała tę chwilę, by przybrać nieco wygodniejszą pozę. Nie odważyła się jednak przymknąć oczu. Ma się rozumieć upłynęło nie więcej niż dziesięć sekund, gdy księżna odłożyła na bok gazetę i spytała ostrym tonem: - Jak sądzisz, będzie z niego dobry książę? - Z pana Au... - Grace ugryzła się w ostatniej chwili w język. -Z naszego gościa? Starsza dama przewróciła oczami, słysząc, jak Grace usiłuje ominąć nazwisko jej drugiego wnuka.

S R

- Mów o nim „pan Cavendish", Grace! Tak się przecież nazywa! - Ale on nie chce, żeby go tak nazywać!

- Nie obchodzi mnie, czego on chce, a czego nie chce! Kim jest, tym jest, i kwita! - Wdowa wypiła duży łyk czekolady. - To samo dotyczy nas wszystkich. I tak być powinno!

Grace się nie odezwała. Zbyt często musiała wysłuchiwać kazań księżny na temat hierarchii społecznej, żeby prowokować ją do powtórzenia tego raz jeszcze. - Nie odpowiedziałaś na pytanie, moja panno. Grace musiała się przez chwilę zastanowić nad odpowiedzią. - Doprawdy nie wiem, madame. Jakże bym mogła ferować sądy po tak krótkiej znajomości? Częściowo odpowiadało to prawdzie. Grace trudno było wyobrazić sobie kogokolwiek na miejscu Thomasa, tym bardziej że panu Audleyowi - mimo wielu zalet: uroku osobistego, przyjacielskiej natury i poczucia

149

humoru - wyraźnie brakowało niezbędnej powagi. Był bezsprzecznie inteligentny, ale czy podobnie jak książę Wyndham odznaczał się wnikliwością i rozsądkiem, niezbędnym przy zarządzaniu tak wielkimi dobrami? Belgrave Castle mogło być najstarszą siedzibą rodu, ale oprócz niego było jeszcze mnóstwo innych posiadłości, zarówno w Anglii, jak i poza jej granicami. Thomas zatrudniał do pomocy co najmniej tuzin sekretarzy i zarządców, mimo to sam zarządzał swoimi włościami. Grace mogłaby się założyć, że książę zna każdą piędź ziemi, należącą do Belgrave Castle albo prawie każdą. Często zastępowała starą księżnę w jej obowiązkach i stąd wiedziała, że Thomas zna także niemal wszystkich swoich dzierżawców.

S R

Zawsze uważała, że to ogromne zalety u kogoś wychowanego tak jak Thomas, któremu nieustannie przypominano o pozycji Wyndhamów w świecie: trochę poniżej króla i znacznie wyżej niż reszta rodu ludzkiego. Thomas lubił przybierać pozę znużonego życiem światowca, ale w gruncie rzeczy nie był wcale tak płytki i ograniczony - i dzięki temu doskonale sobie radził ze wszystkim, do czego się zabrał. I dlatego właśnie traktowanie go z takim lekceważeniem było wręcz podłością ze strony księżny. Grace uważała, że człowiek pozbawiony wszelkich uczuć nie może należycie troszczyć się o innych, ale księżna, doprawdy, przekraczała już w swoim egoizmie wszelkie granice. Grace nie miała pojęcia, czy Thomas wrócił wczoraj na noc do domu, ale jeśli nie wrócił, wcale mu się nie dziwiła. - Dolej mi jeszcze czekolady. Dziewczyna wstała i ponownie napełniła filiżankę księżny z dzbanka, który sama pozostawiła na nocnym stoliku.

150

- O czym rozmawialiście wczoraj w nocy? Grace udawała, że nie wie, o co chodzi. - Wczoraj wcześnie położyłam się spać. - Uniosła przechylony dzbanek, starając się nie chlapnąć czekoladą. - Za łaskawym pozwoleniem waszej książęcej mości. Starsza dama się skrzywiła. Grace uniknęła tego widoku, gdyż odstawiała właśnie dzbanek na stół. Zajęło jej to niezwykle dużo czasu. - Mówił coś o mnie? - spytała księżna. - No... niewiele - odparła wymijająco Grace. - Niewiele czy w ogóle nic? Grace się odwróciła. Mało już brakowało do tego, by księżna wy-

S R

buchnęła gniewem. Wolała więc nie przeciągać struny. - Jestem pewna, że wspomniał o pani, madame. - A co mówił?

Wielkie nieba! Jak tu powiedzieć, że Jack nazwał ją starą wiedźmą albo jeszcze gorzej?

- Nie pamiętam dokładnie - wykręcała się. - Bardzo mi przykro. Nie sądziłam, że pani sobie życzy, bym zapamiętywała każde słowo. - Następnym razem lepiej to zrób! - burknęła księżna. Zabrała się znów do gazety, potem zerknęła w stronę okna. Jej usta zacisnęły się mocno. Grace stała bez ruchu, z rękoma splecionymi na piersi i czekała cierpliwie, podczas gdy księżna kaprysiła, wierciła się, popijała czekoladę i zgrzytała zębami. I w końcu - wręcz niewiarygodne! - Grace zrobiło się żal starej kobiety. - On jest do pani podobny, madame - palnęła bez zastanowienia. Księżna zwróciła ku niej rozradowane oczy.

151

- Naprawdę? Pod jakim względem? Grace poczuła skurcz w żołądku. Nie była jednak pewna, czy to z powodu niezwykłej radości malującej się na twarzy starszej damy, czy dlatego że nie miała pojęcia, co jej odpowiedzieć. - Nie dosłownie, oczywiście - oceniła - ale jest coś w wyrazie twarzy... Dopiero po dziesięciu sekundach Grace pojęła, że księżna z błogim uśmiechem czeka na dalszy ciąg jej wywodów. - To jego brwi - Grace wpadła na genialny pomysł. - Unosi je tak samo jak wasza książęca mość. - Tak?

S R

Lewa brew księżny poszybowała do góry z taką szybkością, że omal nie sfrunęła jej z czoła.

- No tak. Coś w tym rodzaju. Tylko jego brwi są... Grace czyniła jakieś niezborne ruchy palcami. - Bardziej krzaczaste? - Tak.

- Nic dziwnego. Jest przecież mężczyzną. O, tak! - A obiema też potrafi? Grace spojrzała na nią pytająco. - Jak to obiema? Księżna zaczęła podnosić i opuszczać to jedną, to drugą brew. Prawa, lewa, prawa, lewa. Był to niesamowity widok. - Nie zauważyłam - szybko odparła Grace. Chciała przerwać ten zwariowany popis. - To bardzo dziwne - zauważyła starsza dama, pozwalając brwiom powrócić na swoje miejsce. - Mój John tego nie potrafił.

152

- Cechy dziedziczne to jedna wielka zagadka - zgodziła się z nią Grace. - Mój ojciec nie potrafił zrobić na przykład tego... - Odgięła kciuk do tyłu tak, że dotknął jej przedramienia. - Ale opowiadał, że jego ojciec popisywał się tą sztuczką. - Fuj! - Starsza dama odwróciła się ze wstrętem. - Przestań natychmiast! Grace uśmiechnęła się i odpowiedziała niezwykle łagodnie: - Pewnie pani nie chce zobaczyć, co potrafię zrobić z łokciem? - Uchowaj Boże! - Księżna prychnęła z obrzydzeniem i machnięciem ręki wskazała Grace drzwi. - Mam ciebie dość! Zmykaj na śniadanie. - Czy mam zawołać Nancy, by pomogła pani przy ubieraniu?

S R

Księżna wydała potężne westchnienie, jakby życie rozpieszczanej przez los arystokratki było ciężarem ponad siły.

- Dobrze - zgodziła się bez entuzjazmu. - Bylebym tylko nie musiała patrzeć na ten twój kciuk.

Grace zachichotała. Poczuła niezwykły przypływ odwagi, tak wielkiej, że nie starała się nawet powstrzymać śmiechu. - Śmieje się pani ze mnie, panno Eversleigh?! - Skądże znowu. - Oby tak było! - rzuciła ostro księżna. - Niech ci się nawet nie zamarzy podobne zuchwalstwo! - Roześmiałam się ot tak sobie, madame - odparła Grace. - Czasem mi się to zdarza. - Nigdy dotąd czegoś podobnego nie zauważyłam - oświadczyła z niedowierzaniem starsza dama.

153

Grace błyskawicznie przyszły do głowy aż trzy różne odpowiedzi, ale żadnej z nich nie mogła wykorzystać. „To dlatego, że wasza książęca mość nigdy mnie nie dostrzega". „To dlatego, że bardzo rzadko mam okazję do śmiechu w pani obecności, madame". Albo czupurne: „No i co z tego?" W tej sytuacji Grace uśmiechnęła się tylko. Nawet ciepło. Było to doprawdy niepojęte. Jakże często musiała dławić w sobie ostre słowa. Zawsze pozostawał jej potem gorzki smak w ustach. Ale nie tym razem. Teraz czuła się dziwnie beztrosko. Jeśli nawet nie

S R

mogła być całkiem szczera wobec księżny, nie dbała o to. Czekało ją tego ranka jeszcze tyle przyjemnych rzeczy.

Śniadanie. Jajka na boczku. Wędzona ryba. Grzanki z masłem i z dżemem. I... I on. Pan Audley. Jack.

154

9

Jack zwlókł się z łóżka dokładnie za czternaście siódma. Niełatwo mu to przyszło. Poprzedniego wieczoru, gdy panna Eversleigh udała się już na spoczynek, Jack zadzwonił na pokojówkę i wydał jej ścisłe instrukcje, by zastukała do jego drzwi piętnaście po szóstej. Kiedy dziewczyna już wychodziła, zmienił polecenie. Miała o ustalonej porze sześć razy walnąć w drzwi z całej siły, a piętnaście minut później zastukać równie energicznie aż dwanaście razy.

S R

Jack wcale nie był pewny, czy uda mu się wygramolić z łóżka już po pierwszym sygnale alarmowym.

Pouczył następnie pokojową, że gdyby nie ukazał się w drzwiach w dziesięć sekund po powtórnym dobijaniu się do drzwi, dziewczyna ma wejść do jego pokoju i nie wychodzić stamtąd, póki nie będzie zupełnie pewna, że śpioch się ocknął.

W końcu obiecał jej szylinga, pod warunkiem że nie piśnie ani słowa o całej sprawie.

- Jeśli wszystko wypaplesz, dowiem się z pewnością - uprzedził ją, prezentując swój najbardziej rozbrajający uśmiech. - Zawsze wiem, kiedy ktoś rozsiewa plotki na mój temat. Była to szczera prawda. Dokądkolwiek się udał, pokojówki nieodmiennie powiadamiały go o wszystkim. Zdumiewające, ile sympatii i lojalności można pozyskać dzięki czarującemu uśmiechowi i smutnemu spojrzeniu zabłąkanego psiaka.

155

Niestety, plan Jacka dotyczący budzenia, choć idealnie dopracowany w teorii, nie bardzo się sprawdził w praktyce. Pokojówka nie ponosiła żadnej winy. Wykonała jego polecenia co do joty. Sześć energicznych stuknięć kwadrans po szóstej. Dokładnie! Jackowi prawie się udało otworzyć jedno oko; zdołał dostrzec tarczę zegara ustawionego na nocnym stoliku. O wpół do siódmej znów chrapał i z dwunastu uderzeń w drzwi usłyszał zaledwie siedem. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że wina leży po jego stronie, nie zaś pokojówki. Doprawdy, wytrwałość biednej dziewczyny godna była najwyższego podziwu, zwłaszcza że za swoje wysiłki usłyszała tylko wypowiedziane bardzo niechętnym głosem „Nie!", potem zaś, kolejno: „Odczep się!"

S R

„Jeszcze dziesięć minut..:"

„Jeszcze dziesięć minut, mówiłem!" A wreszcie:

„Nie masz nic innego do roboty, psiakrew?!" Za piętnaście siódma Jack, leżąc na brzuchu na samym skraju łóżka, z jedną ręką bezwładnie zwisającą w dół, chwiał się na krawędzi między snem a jawą. Zdołał w końcu otworzyć oczy i ujrzał służącą, która siedziała sztywno wyprostowana na krześle po przeciwnej stronie pokoju. - A panna Eversleigh już wstała? - wymamrotał, niezbyt jeszcze przytomny, przecierając lewe oko. W tym czasie prawe zamknęło się ponownie, skutkiem czego Jack omal nie uciekł znowu do krainy snów. - Jest już na nogach od za dwadzieścia szósta, sir.

156

- I pewnie wesoła jak szczygiełek, co? Pokojówka nie odpowiedziała. Jack przechylił głowę na bok i trochę oprzytomniał. - Nie taka znów wesolutka? A zatem panna Eversleigh nie była rannym ptaszkiem. Dzień nabierał w oczach Jacka coraz więcej uroku. - Ale nie jest z nią tak źle jak z panem - przyznała pokojówka. Jack spuścił nogi z łóżka i ziewnął. - Musiałoby biedactwo zemrzeć, żeby z nią było aż tak źle jak ze mną. Służąca zachichotała. Był to miły, dobrze mu znany dźwięk. Jak

S R

długo potrafił skłonić pokojówki do chichotania, cały dom należał do niego. Ten, kto ma po swojej stronie służbę, rządzi światem. Prawda ta objawiła mu się, gdy miał zaledwie sześć lat. Oczywiście, doprowadzało to rodzinę do szału, ale tym słodsze było jego zwycięstwo! - Jak długo by spała, gdybyś jej nie obudziła? - spytał. - O, tego nie mogę panu powiedzieć - odparła służąca, czerwieniąc się jak wiśnia.

Jack nie pojmował, czemu długość snu panny Eversleigh miałaby być okryta aż taką tajemnicą; pokojówka jednak zasłużyła na pochwałę za lojalność. Mimo to jednak Jack zamierzał zdobyć jej zaufanie wszelkimi możliwymi sposobami. - A jak długo śpi, kiedy ma wolny dzień? - spytał niby od niechcenia. Pokojówka smętnie pokręciła głową. - Księżna nigdy jej nie daje całego dnia wolnego. - Nigdy?! - zdumiał się Jack.

157

Jego nowo poznana babka okazała się niezwykle wymagająca, pyszałkowata i miała mnóstwo innych irytujących wad, ale wydawało mu się, że w głębi serca ma jakieś poczucie sprawiedliwości... - Daje jej tylko wolne popołudnia - wyjaśniła służąca. Pochyliła się ku niemu konfidencjonalnie, zerknąwszy przedtem najpierw w lewo, potem w prawo, jakby ktoś mógł ich naprawdę podsłuchać. - Cóś mi się zdaje, że robi to ino na złość, bo wie, że panna Eversleigh nie lubi rano wstawać! O, to już bardziej mu pasowało do babki księżny! - I panienka ma te wolne popołudnia dwa razy częściej niż my cały wolny dzień - wyjaśniała szczegółowo pokojówka. - Tak, że to niby na jedno wychodzi.

S R

Jack współczująco pokiwał głową.

- Mimo wszystko to nie w porządku. - Niesprawiedliwe, no nie? - Jeszcze jak!

- A biedna panna Eversleigh... - pokojówka mówiła z coraz większym ożywieniem - jest zawsze taka dobra. Po prostu cudowna dla nas wszystkich! Nigdy nie zapomni o naszych urodzinach i daje nam prezenty, niby to od księżnej pani. Ale my dobrze wiemy, od kogo to. Spojrzała Jackowi prosto w oczy, on zaś przytaknął z całą powagą. - I to kochane biedactwo chciałoby tylko choć raz na tydzień wyspać się do południa. - Sama to powiedziała? - spytał szeptem Jack. - Tylko raz się jej wymknęło - przyznała pokojówka. - Nie wydaje mi się, żeby to pamiętała. Była wtedy wyjątkowo zmęczona. Pewnie

158

księżna pani trzymała ją przy sobie prawie caluśką noc... dwa razy dłużej trwało niż zwykle, nim ją rano dobudziła! Jack pokiwał głową ze współczuciem. - Stara księżna to nigdy nie śpi! - trajkotała dalej pokojówka. - Nigdy? - No... chyba czasem musi się zdrzemnąć. Ale niewiele jej trzeba snu. - Całkiem jak te nietoperze wampiry - mruknął Jack. - A biedna panienka musi się trzymać jej godzin, znaczy się, księżnej pani - wyjaśniła służąca. Jack w dalszym ciągu kręcił tylko głową. Dziewczynie najwyraźniej to wystarczało.

S R

- Ale nigdy się nie skarży! - Pokojówka starała się przedstawić Grace w jak najlepszym świetle. - Nigdy nie powie złego słowa na jej książęcą mość. - Nigdy?!

Gdyby musiał żyć w Belgrave tak długo jak Grace, kląłby przez czterdzieści osiem godzin na dobę.

Służąca pokręciła głową z tak świątobliwym wyrazem twarzy, że pasowałby jak ulał do żony proboszcza. - Panna Eversleigh nie jest z tych, co plotkują. Jack już miał zauważyć, że plotkuje dosłownie każdy i wszystkim sprawia to przyjemność. Nie chciał jednak, by pokojówka uznała to za przytyk pod jej adresem. Kiwnął więc głową raz jeszcze i zachęcił dziewczynę do dalszego gadania, mrucząc: - No, no! Aż dziw!

159

- W każdym razie nie ze służbą - uściśliła. - Może ze swoimi przyjaciółkami... - Z przyjaciółkami? - powtórzył jak echo, krążąc po sypialni w koszuli nocnej. Przygotowano już dla niego nowe ubranie. Leżało świeżo wyprane i wyprasowane. Jackowi wystarczył rzut oka, by przekonać się, że materiał i krój są najwyższej klasy. Pewnie było to coś z garderoby Wyndhama; mieli podobne figury. Ciekawe, czy książę wiedział, że jego szafy zostały splądrowane? Zapewne nie. - Z lady Elizabeth i lady Amelią - wyjaśniła służąca. - Mieszkają

S R

niedaleko stąd, po drugiej stronie miasteczka. Też w wielkim domu. Ale nie w takim wielkim jak ten.

- Pewnie że nie - mruknął Jack.

Doszedł do wniosku, że w tej właśnie dziewczynie - której imię powinien jak najszybciej poznać - znajdzie nieocenioną informatorkę. To istna kopalnia wiadomości. Wystarczy posadzić ją na wygodnym krześle i nadstawić ucha.

- Ich ojciec to hrabia Crowland - paplała dalej pokojówka, nie przerywając monologu nawet wówczas, gdy Jack zniknął w garderobie, żeby się ubrać. Pewnie niejeden odmówiłby włożenia ubrania po księciu, z którym się wczoraj pobił. Jackowi jednak taki punkt widzenia wydał się zgoła niepraktyczny. Zakładając, że raczej nie uda mu się skłonić panny Eversleigh do dzielenia z nim rozkoszy snu - w każdym razie nie dziś powinien coś na siebie włożyć. A jego ubrania były mocno podniszczone i

160

zakurzone. Zresztą, kto wie, czy taka wymuszona pożyczka nie rozdrażni jego książęcej mości? Jack nie miałby nic przeciwko temu, by osiągnąć ten szczytny cel. - Czy panna Eversleigh często się spotyka z tymi hrabiankami?! zawołał przez drzwi, wciągając spodnie. Leżały jak ulał. Znakomicie! - Nie tak znów często, chociaż wczoraj były tu obie. Dwie panny, które ujrzał razem z nią na frontowym podjeździe. Blondynki. Oczywiście! Powinien się domyślić, że to siostry. I z pewnością domyśliłby się, gdyby zdołał oderwać oczy od panny Eversleigh na tyle, żeby dostrzec coś więcej prócz jasnych włosów jej towarzyszek.

S R

- Lady Amelia ma zostać naszą nową księżną - nie ustawała w przekazywaniu informacji pokojówka.

Ręce Jacka, które automatycznie zapinały guziki jednej z doskonale skrojonych lnianych koszul Wyndhama, znieruchomiały nagle. - Doprawdy? - odezwał się. - Nie wiedziałem, że książę jest zaręczony.

- I to od czasu, jak lady Amelia leżała jeszcze w kołysce pospieszyła z kolejnymi rewelacjami służąca. - Coś mi się widzi, że będziemy tu mieli weselisko. Najwyższy czas! Już się panna trochę starzeje. Pewnie jej rodzice nie zgodzą się na dalsze odwlekanie ślubu. Jackowi obie panny wydawały się całkiem młode, ale przyglądał im się z dość dużej odległości. - Chyba ma już dwadzieścia jeden lat. - Aż taka stara? - mruknął sarkastycznie.

161

- Ja mam siedemnaście - odparła pokojówka z westchnieniem. Jack powstrzymał się od komentarza, nie będąc pewny, czy służąca chciałaby wydać się starszą czy młodszą niż w rzeczywistości. Wyszedł z garderoby, poprawiając krawat. Dziewczyna zerwała się na równe nogi. - Oj, nie powinnam tu siedzieć i rozpuszczać języka! Jack uspokajająco pokręcił głową. - Nikomu nie powiem, słowo honoru. Pokojówka podbiegła do drzwi, odwróciła się i dodała jeszcze: - Na imię mi Bess... - Dygnęła pospiesznie. - Jakby panu było czego trzeba...

S R

Jack uśmiechnął się przekonany o niewinności tej oferty. Stanowiło to miłą odmianę.

W chwilę po odejściu Bess pojawił się lokaj, by - zgodnie z obietnicą panny Eversleigh - zaprowadzić Jacka na dół, do pokoju śniadaniowego. Ten przewodnik okazał się znacznie mniej rozmowny niż jego poprzedniczka. Z lokajami przeważnie tak było. Odbyli więc całą drogę w milczeniu; zajęło im to pięć minut.

Uwadze Jacka nie umknął fakt, że droga do pokoju śniadaniowego trwała tak długo. Jeśli z zewnątrz Belgrave Castle wydawał się nieprawdopodobnie wielki, to jego wnętrze stanowiło niekończący się labirynt. Choć Jack był prawie pewny, że to, co zobaczył, stanowi najwyżej jedną dziesiątą całości, aż trzykrotnie podczas tej drogi natknął się na schody, i to za każdym razem, inne. Zamek posiadał również wieżyczki; z pewnością nie brakowało też podziemnych lochów.

162

Gdy po zejściu na dół mijali już szósty zakręt, Jack doszedł do wniosku, że muszą tu być lochy. Żaden szanujący się zamek nie mógłby się bez nich obejść. Postanowił więc poprosić Grace, by go do nich zaprowadziła. Chciał na nie przynajmniej zerknąć... choćby tylko z tej racji, że podziemia były zapewne jedyną częścią zamku,w której ścian nie zawieszono od góry do dołu bezcennymi dziełami dawnych mistrzów. Jack mógł być miłośnikiem sztuki, ale tego - wzdrygnął się, wpadając niemal na El Greca - było doprawdy za wiele! Nawet w jego garderobie ściany obwieszono obrazami aż po sufit. Ten, kto projektował wnętrze garderoby, miał wyraźnie chorobliwe upodobanie do amorków. Jack całkiem nieźle zniósł tonącą w błękitnych jedwabiach sypialnię, ale ta

S R

garderoba! Wypadałoby nadać jej osobne miano, na przykład: „Wylęgarnia pyzatych bobasków zbrojnych w łuki i strzały" i dodać wyraźne ostrzeżenie dla użytkowników tego pomieszczenia. Stanowczo powinny być jakieś przepisy ograniczające liczbę amorków stłoczonych w jednej niewielkiej garderobie! Minęli ostatni zakręt i Jack omal nie westchnął z rozkoszą, czując swojskie wonie tradycyjnego angielskiego śniadania. Lokaj wskazał mu otwarte drzwi pokoju śniadaniowego i Jack wszedł tam, czując miły dreszcz oczekiwania. Przekonał się jednak, że panna Eversleigh dotąd się nie zjawiła. Spojrzał na zegar. Za minutę siódma. To stanowczo nowy rekord w jego życiu, od chwili gdy rozstał się z wojskiem. Kredens był już suto zastawiony, więc Jack wziął talerz, napełnił go po brzegi i wybrał sobie miejsce przy stole. Od dawna nie jadł śniadania w prawdziwym domu. Ostatnio stołował się w zajazdach i wynajętych

163

pokoikach. A jeszcze dawniej jadał byle gdzie, choćby na polu bitwy. Móc wygodnie zasiąść przy stole - cóż to za luksus i wyrafinowanie! - Kawa, herbata czy czekolada, sir? Jack nie pił czekolady od niepamiętnych czasów i na samą myśl o niej poczuł radosny dreszcz. Lokaj odnotował sobie w pamięci ulubiony napój nowego gościa i podszedł do mniejszego stolika, gdzie stały obok siebie trzy smukłe dzbanki, prężąc wygięte dziobki - wyglądały jak łabędzie. Po chwili Jack otrzymał filiżankę gorącej czekolady, do której wsypał bez namysłu trzy łyżeczki cukru i dolał trochę mleka. Oto uroki życia w zbytku - pomyślał, wypiwszy pierwszy niebiański łyk.

S R

Uporał się już prawie z całą porcją na swoim talerzu, zanim usłyszał wreszcie czyjeś kroki. Po chwili pojawiła się panna Eversleigh. Była ubrana w skromną białą sukienkę... Nie, nie białą - doszedł do wniosku. Raczej kremową. Zupełnie jak warstwa śmietanki na wierzchu niezbieranego mleka. Zresztą barwa jej sukni -jakkolwiek by ją określić pasowała jak ulał do ozdobnych stiuków wokół drzwi. Gdyby jeszcze pana Eversleigh postarała się o żółtą kokardę pod kolor ścian tego zdumiewająco pogodnego i bezpretensjonalnego pokoju w tak wielkim i okazałym gmaszysku, Jack gotów byłby przysiąc, że pokój śniadaniowy został specjalnie udekorowany na ich poranne spotkanie. Jack Audley wstał i ukłonił się, jak nakazywała grzeczność. - Dzień dobry, panno Eversleigh - powiedział półgłosem. Bardzo ładnie się zarumieniła. Tak delikatnie... Zbyt silne rumieńce świadczyłyby o zmieszaniu, ale ten pastelowy róż oznaczał, że ona również nie mogła się doczekać spotkania.

164

Zapewne czyniła sobie wyrzuty z tego powodu. A to dodawało jeszcze uroku całej sprawie. - Czekolady, panno Eversleigh? - spytał lokaj. - Tak, tak, Graham. Bardzo proszę. Grace od razu poczuła się lepiej, gdy filiżanka czekolady znalazła się w jej dłoni. Kiedy zaś wróciła do stołu z napełnionym talerzem - niemal równie pełnym jak talerz Jacka - westchnęła z ukontentowaniem. - Pije pani bez cukru? - spytał zaskoczony Jack. Nigdy dotąd nie spotkał kobiety, która wolałaby niesłodzoną czekoladę. Nawiasem mówiąc, piło ją również bardzo niewielu mężczyzn. On sam nie mógł jej znieść! Grace pokręciła głową.

S R

- Nie o tak wczesnej porze. Teraz trzeba mi czystej, niczym niedoprawionej czekolady.

Przyglądał się z zainteresowaniem i, szczerze mówiąc, z odrobiną rozbawienia, jak na przemian popija czekoladę i rozkoszuje się jej zapachem. Nie wypuściła filiżanki z rąk, póki nie opróżniła jej do ostatniej kropli. A wówczas Graham, który najwidoczniej dobrze znał jej upodobania, natychmiast napełnił filiżankę, choć panna Eversleigh wcale go o to nie prosiła. O tak, panna Eversleigh stanowczo nie jest rannym ptaszkiem! doszedł do wniosku Jack. - Długo już pan tu siedzi? - spytała go po wypiciu kolejnej filiżanki czekolady.

165

- Niezbyt długo. - Zerknął z pewnym zażenowaniem na swój niemal opróżniony talerz. - To w wojsku przyzwyczaiłem się do szybkiego jedzenia. - Z konieczności, jak sądzę - odpowiedziała i zabrała się do jajka na miękko. Niemal niedostrzegalnym ruchem głowy potwierdził jej przypuszczenie. - Księżna niebawem się tu zjawi - ostrzegła go Grace. - Ach tak? Uważa więc pani, że powinniśmy się pospieszyć, jeśli chcemy choć trochę porozmawiać, zanim wkroczy tu triumfalnie? Wargi jej lekko drgnęły.

S R

- Niezupełnie to miałam na myśli, ale... - Pociągnęła łyk czekolady, nie zdołała jednak zamaskować w ten sposób uśmiechu. - Ale prawie. - Mówiliśmy o sytuacjach, w których należy się spieszyć - rzekł i westchnął.

Podniosła na niego wzrok i jej widelec znieruchomiał w połowie drogi do ust. Odrobina jajka na miękko pacnęła na talerz. Policzki Grace dosłownie stanęły w ogniu.

- Ależ nie miałem wcale tego na myśli! - zapewnił, niezwykle zadowolony, że ją sprowokował. - Wielkie nieba! Z tym nigdy bym się nie spieszył! Otworzyła usta. Nie było to co prawda klasyczne „O!", ale bardzo pociągający niewielki owal. - Chyba że nie miałbym innego wyjścia - dodał, rzucając jej palące spojrzenie spod opuszczonych powiek. - Gdybym miał alternatywę: pośpiech lub całkowita abstynencja.

166

- Panie Audley! Usiadł prosto i uśmiechnął się z satysfakcją. - Ciekaw byłem, kiedy mnie pani przywoła do porządku. - Powinnam była zrobić to wcześniej - mruknęła. Wziął ponownie do rąk nóż i widelec i odkroił kawałek boczku. Tłusty, różowy i znakomicie wysmażony. - I znów daje o sobie znać moja nieuleczalna wada - stwierdził, biorąc kęs boczku do ust. Pożuł go, przełknął i dokończył: - To, że nie potrafię być poważny. - Ależ sam pan utrzymywał, że to nieprawda! Pochyliła się lekko ku niemu, ten ruch zdawał się mówić: „Kontroluję cię nieustannie".

S R

Omal nie zadrżał ze szczęścia. To cudowne, że znajdował się w centrum jej uwagi.

- Powiedział pan - ciągnęła dalej Grace - że często bywa poważny i powinnam nauczyć się, jak rozpoznawać pańskie nastroje. - Doprawdy to powiedziałem? - mruknął. - Coś w tym rodzaju.

- Wobec tego... - Nachylił się jeszcze bardziej. Ich oczy spotkały się ze sobą - zielone i niebieskie. - Jak się pani wydaje: czy jestem teraz poważny? Przez sekundę myślał, że Grace mu nie odpowie; ona jednak odsunęła się trochę i z niewinnym uśmiechem odparła: - Naprawdę nie mam pojęcia. - Rozczarowała mnie pani, panno Eversleigh.

167

Z wyraźnie figlarnym uśmiechem poświęciła całą uwagę temu, co leżało przed nią na talerzu. - Jak mogłabym wypowiadać się na temat tak nieodpowiedni dla moich uszu? - ucięła. Roześmiał się na głos. - Ma pani niesłychanie przewrotne poczucie humoru, panno Eversleigh. Wydawała się tak zadowolona z komplementu, jakby od lat czekała na to, że ktoś doceni wreszcie tę cechę jej charakteru. Zanim jednak zdążyła coś powiedzieć - jeśli w ogóle miała taki zamiar - intymny nastrój prysnął. Do śniadaniowego pokoju wkroczyła księżna, a za nią

S R

dwie udręczone, sądząc z wyglądu, pokojówki. - Z czego się tak śmiejecie? - spytała.

- Z niczego w szczególności - odparł Jack, chcąc oszczędzić pannie Eversleigh trudu podtrzymywania konwersacji. Po pięciu latach spędzonych na służbie u księżny dziewczyna zasługiwała na chwilę wypoczynku. - Po prostu cieszę się uroczym towarzystwem panny Eversleigh.

Księżna zmierzyła ich oboje ostrym spojrzeniem. - Gdzie mój talerz? - warknęła. Jedna z pokojówek chciała podbiec do kredensu, lecz starsza dama powstrzymała ją słowami: - Panna Eversleigh się tym zajmie. - Grace wstała bez słowa, księżna zaś powiedziała, zwracając się do Jacka: - Ona jedna potrafi się tym zająć jak należy. Pokręciła głową i sapnęła z irytacją, wyraźnie ubolewając nad niskim poziomem inteligencji wśród służby.

168

Jack nic nie odpowiedział, uznawszy, że ta chwila równie dobrze jak każda inna nadaje się do zastosowania ulubionej maksymy jego cioci Mary: „Jeśli nie możesz powiedzieć nic miłego, lepiej w ogóle się nie odzywaj". Korciło go jednak, by wypowiedzieć jakąś wyjątkowo pochlebną uwagę na temat służby. Grace powróciła z talerzem w ręku i postawiła go przed księżną tam, gdzie nakazuje etykieta, a zatem tuż obok widelców. Jack przyglądał się temu początkowo z ciekawością, potem zaś z podziwem. Powierzchnia talerza została podzielona na sześć równych klinów. Na każdym z nich została umieszczona inna potrawa, i to tak

S R

starannie, że nawet sos holenderski do jaj nie wyciekł poza wytyczone granice.

- To prawdziwy majstersztyk-orzekł Jack.

Pochylił się do przodu, jakby chciał się przekonać, czy Grace podpisała swoje dzieło owym sosem holenderskim. Dziewczyna rzuciła mu nieodgadnione spojrzenie. - Czy to zegar słoneczny? - spytał z niewinną miną. - O czym wy mówicie? - burknęła księżna, biorąc do ręki widelec. - Nie! Proszę nie rujnować tego arcydzieła! - wykrzyknął patetycznie Jack, starając się opanować śmiech. Ale starsza dama nabiła już na widelec kawałek pieczonego jabłka. - Jak pani mogła?! - oburzył się Jack. Grace odwróciła się na krześle, jakby nie chciała patrzeć na ruinę swojego dzieła.

169

- O czym ty mówisz, u diaska?! - spytała ze złością księżna. - Panno Eversleigh, czemu się pani odwraca do okna? I o czym on bredzi? Grace odwróciła się do niej, zasłaniając ręką usta. - Doprawdy, nie mam pojęcia. Księżna zmrużyła oczy. - A mnie się zdaje, że dobrze o tym wiesz! - Zapewniam panią, madame - odparła Grace - że nigdy nie mogę zrozumieć, do czego on zmierza. - Nigdy? - zdumiał się Jack. - Cóż za okrutna uwaga! Przecież dopiero co się poznaliśmy. - A mnie się wydaje, że to zdarzyło się już znacznie, znacznie wcześniej - odparowała Grace.

S R

- Czemu - zastanawiał się głośno Jack - odnoszę wrażenie, że zostałem właśnie znieważony?

- Jeśli zostałeś znieważony, nie powinieneś mieć co do tego żadnych wątpliwości! - rzuciła ostro księżna.

Grace zauważyła ze zdziwieniem:

- Wczoraj mówiła pani całkiem co innego.

- Co mianowicie? - zainteresował się pan Audley. - Przecież to Cavendish - odparła księżna. Według niej to wyjaśniało wszystko. Nie miała jednak widać zbytniej wiary w zdolności dedukcyjne Grace, gdyż udzieliła jej wyjaśnienia takim tonem, jakby tłumaczyła dziecku: - My to co innego. - Do Cavendishów żadne reguły się nie stosują - zauważył pan Audley, wzruszając ramionami. Potem zaś, gdy tylko księżna się odwróciła, mrugnął do Grace. - Co takiego powiedziała wczoraj? - spytał ponownie.

170

Grace nie była pewna, czy potrafi to należycie sformułować, zwłaszcza że sama nie zgadzała się z wyrażoną przez księżnę opinią. Nie mogła jednak zignorować bezpośrednio skierowanego do niej pytania, tym bardziej że Jack zadał je dwukrotnie. Powiedziała więc: - Księżna twierdziła, że istnieje coś takiego jak „sztuka znieważania" i jeśli ktoś potrafi znieważyć tak, że znieważony nawet się nie zorientuje, to jest to jeszcze bardziej godny podziwu wyczyn. Spojrzała na starszą damę, spodziewając się, że ta zechce skorygować jej słowa. - Ta zasada nie obowiązuje - powiedziała wyniośle księżna - jeśli to my zostaliśmy znieważeni.

S R

- Czyż to nie byłoby - mimo wszystko - dowodem mistrzostwa znieważającego? - spytała Grace.

- Oczywiście że nie! A zresztą, cóż mnie to obchodzi? - Księżna prychnęła pogardliwie i zajęła się znów swoim śniadaniem. - Nie smakuje mi ten boczek! - oznajmiła.

- Czy wasze dysputy bywają zwykle zrozumiałe tylko dla wtajemniczonych? - spytał pan Audley.

- Nie - odparła Grace z całą szczerością. - Ale to były dwa zupełnie wyjątkowe dni. Żadne z nich nie miało już nic do dodania, jednakże pan Audley przerwał ciszę, zwracając się do starszej damy: - A mnie ten boczek wyjątkowo smakuje! Księżna odwzajemniła się pytaniem równie nie na temat: - Czy Wyndham już wrócił?

171

- Nie wydaje mi się... - odparła Grace i spojrzała pytająco na lokaja. Graham? - Nie, proszę pani. Nie ma go w domu. Księżna wydęła usta z irytacją. - To bardzo nietaktowne z jego strony. - Jest jeszcze bardzo wcześnie - broniła księcia Grace. - Nawet nie napomknął, że nie będzie go przez całą noc! - Czy książę musi się opowiadać przed babką? - mruknął Jack Audley, z rozmysłem dolewając oliwy do ognia. Grace spojrzała nań karcąco. Z pewnością jego pytanie nie zasługiwało na odpowiedź. Jack zrewanżował się uśmiechem. Sprawiało

S R

mu przyjemność irytowanie jej; było to wyraźnie widoczne. Grace nie przywiązywała do tego zbyt wielkiej wagi. Ten człowiek lubił się drażnić ze wszystkimi.

Zwróciła się znów do księżny:

- Jestem przekonana, że książę niebawem wróci. Wyraz twarzy starszej damy świadczył, że dalej jest zirytowana. - Miałam nadzieję, że zastanę go tutaj i będziemy mogli porozmawiać otwarcie, ale chyba możemy zrobić to i bez niego. - Czy pani myśli, że to rozsądne, madame? - spytała Grace, zanim zdążyła ugryźć się w język. Księżna oczywiście zareagowała na jej impertynencję morderczym spojrzeniem; Grace jednak nie zamierzała się kajać. Podejmowanie jakichkolwiek postanowień co do przyszłości pod nieobecność Thomasa było nie w porządku.

172

- Ty tam, człowieku - księżna zwróciła się do lokaja tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Wyjdź i zamknij za sobą drzwi. Gdy zostali sami w pokoju, księżna oświadczyła: - Bardzo wnikliwie rozważyłam tę sprawę. Zwracała się teraz wyłącznie do swojego wnuka. - Naprawdę uważam, że powinniśmy zaczekać na księcia - wtrąciła się Grace. W jej głosie był niepokój, choć sama nie wiedziała, dlaczego. Może dlatego, że jej życie w ciągu ostatnich pięciu lat było do zniesienia wyłącznie dzięki Thomasowi? Gdyby nie on, pewnie by całkiem oduczyła się śmiać.

S R

Lubiła Audleya. Szczerze mówiąc, polubiła go aż za bardzo, ale nie mogła pozwolić, by księżna oddała swojemu nowemu wnukowi mimochodem, przy śniadaniu - prawo pierworództwa należące do Thomasa.

- Panno Eversleigh! - syknęła starsza dama i wyraźnie szykowała się do miażdżącej reprymendy

- Całkowicie się zgadzam z panną Eversleigh - włączył się gładko do dyskusji pan Audley. - Powinniśmy zaczekać na księcia. Jednakże księżna nie zamierzała na nikogo czekać. - Musimy udać się do Irlandii. Choćby jutro, jeśli zdążymy.

173

10

Zwykłą odpowiedzią Jacka na niemiłe wieści był uśmiech. Uśmiechem reagował także na dobre nowiny, rzecz jasna, ale każdy potrafi szczerzyć zęby, kiedy usłyszy coś miłego. Specjalnych umiejętności wymagało natomiast uśmiechanie się, gdy rozkazano mu - na przykład - wyszorować nocnik albo z narażeniem życia przedostać się na tyły wroga, by zbadać liczebność jego wojsk. Na ogół jednak udawało mu się to. Zarówno na jedno, jak i na

S R

drugie, Jack reagował ironiczną uwagą i leniwym uśmiechem. Nie było to coś, co musiał ćwiczyć. Szczerze mówiąc, akuszerka, która pomogła mu przyjść na świat, powtarzała do samej śmierci, że Jack był jedynym dzieciakiem, który wyskoczył z matczynego łona z uśmiechem na ustach.

Jack nie znosił konfliktów. Zawsze tak było, toteż obrane przez niego zawody - najpierw żołnierza, potem zaś rycerza gościńca, mogły się wydawać czymś dziwnym. Jednakże strzelanie do anonimowych wrogów albo ściągnięcie kolii z szyi jakiejś arystokratki nie kojarzyło się Jackowi z konfliktem. Konflikt - jego zdaniem - był sprawą niezmiernie osobistą, jak zdrada kochanki czy zniewaga ze strony przyjaciela. Na miano konfliktu zasługiwała też zażarta rywalizacja dwóch braci o względy ojca albo upokarzanie ubogiego krewnego przez „dobroczyńców", którzy odzierali go z godności osobistej. Konflikt mogło spowodować rzucone przez kogoś szyderstwo lub ordynarne wyzwiska. 174

Albo wieczna obawa, czy się kogoś nie obraziło lub nie rozczarowało. Jack odkrył, że szeroki uśmiech i żartobliwa uwaga mogą niemal zawsze rozładować napiętą sytuację. Skutkowała również zmiana tematu. Dzięki tym obserwacjom bardzo rzadko dawał się wciągnąć w dyskusje, które mu nie odpowiadały. Jednakże tym razem, kiedy przyszło mu stawić czoło księżnie i jej nieoczekiwanemu oświadczeniu - choć, prawdę mówiąc, należało je przewidzieć. - Jack mógł tylko patrzeć na starszą damę i wykrztusić: - Słucham? - Musimy udać się do Irlandii - powtórzyła władczym tonem, z

S R

którym się zapewne urodziła. - Nie da się w żaden inny sposób rozwikłać sprawy. Trzeba odwiedzić miejsce, gdzie został zawarty ślub. Mam nadzieję, że w irlandzkich parafiach są jakieś rejestry? Dobry Boże, czyżby sądziła, że wszyscy z nas są analfabetami?! Jack przełknął podchodzącą mu do gardła żółć i odpowiedział krótko: - Owszem, są.

- To dobrze. - Księżna zajęła się znów śniadaniem. Sprawa wyjazdu była już według niej postanowiona. - Znajdziemy duchownego, który udzielił ślubu, i zajrzymy do rejestru. To jedyny sposób na rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości. Jack machinalnie zaciskał i rozluźniał ręce pod stołem. Miał wrażenie, że lada chwila tryśnie z nich krew. - Nie prościej byłoby posłać tam kogoś zaufanego, zamiast fatygować się osobiście? - spytał. Księżna spojrzała na niego jakby nagle oszalał.

175

- Komu mogłabym zaufać w takiej sprawie? Muszę pojechać tam osobiście! Z tobą, rzecz jasna, i z Wyndhamem. Z pewnością będzie chciał zapoznać się z wszelkimi dowodami. Dawniej Jack Audley nie pozostawiłby takiej uwagi bez komentarza w rodzaju: „No, chyba", ale obecnie głowił się rozpaczliwie, jak pojechać do Irlandii i uniknąć spotkania z ciotką, wujem i ciotecznym, rodzeństwem. Nie powiedział więc nic. - Panie Audley? - spytała cicho Grace. Nie spojrzał na nią. Przyrzekli sobie, że na nią nie spojrzy. Wyczytałaby z jego twarzy znacznie więcej niż księżna. - Oczywiście! - odparł z ożywieniem. - Musimy tam pojechać. Cóż

S R

innego miał powiedzieć? „Bardzo mi przykro, ale nie mogę wrócić do Irlandii. Tak się składa, że zabiłem ciotecznego brata"? Od szeregu lat Jack nie udzielał się w eleganckim towarzystwie; nie wątpił jednak, że podobna uwaga nie byłaby odpowiednia przy śniadaniu. Wiedział oczywiście, że to nie on pociągnął za cyngiel. Wiedział, że wcale nie zmuszał Arthura, by starał się o patent oficerski i wstąpił do wojska razem z nim. Wiedział także - i to było najcięższe do zniesienia — że cioci Mary nigdy by nawet nie przyszło do głowy oskarżać go o śmierć Arthura. On jednak zbyt dobrze go znał. A co ważniejsze, Arthur znał jego. Lepiej niż ktokolwiek inny. Znał wszystkie jego mocne punkty i wszystkie słabości. I wówczas, gdy Jack raz na zawsze zakończył swoją żałosną uniwersytecką karierę i zdecydował się wstąpić do wojska, Arthur nie pozwolił, by zaciągnął się sam. Obaj doskonale wiedzieli, czemu to zrobił.

176

- Jutro nie damy rady wyjechać - zauważyła Grace. - Trzeba zapewnić sobie miejsca na statku i... - Też coś! - odparła księżna. - Sekretarz Wyndhama to załatwi. Najwyższy czas, żeby uczciwie zapracował na swoją wysoką pensję. Zresztą, jak nie jutro, to pojutrze. - Czy pani sobie życzy madame, żebym pani towarzyszyła? -spytała Grace obojętnym tonem. Jack już się miał wtrącić, że oczywiście panna Eversleigh musi jechać, bo inaczej on nie pojedzie, ale księżna spojrzała tylko z góry na Grace i odpowiedziała: - Oczywiście że tak. Nie sądzisz chyba, że wybiorę się w taką podróż

S R

bez damy do towarzystwa? Pokojówek nie mogę zabrać, to plotkary, rozumiesz, muszę więc mieć kogoś, choćby tylko do pomocy przy ubieraniu.

- Pani wie, że nie najlepiej radzę sobie z układaniem włosów przypomniała jej Grace, na co Jack roześmiał się, ku własnej konsternacji. Był to krótki wybuch wyraźnie histerycznego śmiechu, ale obie damy przerwały rozmowę, oderwały się od śniadania i odwróciły w jego stronę. Wyśmienicie! Jak im to teraz wyjaśni? „Nie zwracajcie na mnie uwagi, drogie panie. Śmiałem się po prostu z bezsensowności tego wszystkiego: waszych problemów z włosami i moich z powodu zabicia krewniaka"? - Czy to moje włosy tak cię śmieszą? - spytała ostro księżna. A Jack, nie mając nic do stracenia, wzruszył ramionami i odparł: - Owszem, trochę. Starsza dama sapnęła z oburzenia, a Grace spojrzała na niego gniewnym wzrokiem.

177

- Kobiece włosy zawsze mnie śmieszą - wyjaśniał. — Tyle zachodu z ich układaniem. A w gruncie rzeczy chodzi przecież o to, by ktoś je czym prędzej potargał. Obie damy trochę się odprężyły. Jego uwaga mogła być nazbyt swawolna, ale nie zawierała żadnych przytyków osobistych. Księżna rzuciła mu jeszcze jedno spojrzenie, pełne irytacji, po czym zwróciła się do Grace, kontynuując przerwaną rozmowę. - Spędzisz dziś poranek z Marią - poleciła jej. - Ona ci pokaże, co i jak. Z pewnością nie jest to aż takie trudne. Weźcie którąś z podkuchennych. Poćwiczysz na niej układanie włosów, a ona będzie ci tylko wdzięczna.

S R

Grace bynajmniej nie wyglądała na zachwyconą, ale skinęła głową i wymamrotała: - Tak, oczywiście.

- Zadbaj o to, żeby robota w kuchni nie ucierpiała z tego powodu zakończyła sprawę księżna, dojadając pieczone jabłko. - Szykowna fryzura powinna być wystarczającą zapłatą.

- Za co? - zainteresował się Jack.

Księżna odwróciła się do niego. Jej nos, nie wiedzieć czemu, wydawał się jeszcze bardziej spiczasty niż zwykle. - Zapłatą za co? - powtórzył, bo aż się rwał do sprzeczki. Starsza dama przez chwilę spoglądała na wnuka. Widocznie jednak doszła do wniosku, że najlepiej będzie nie zwracać na niego uwagi, gdyż zwróciła się znowu do Grace: - Możesz zająć się pakowaniem moich rzeczy, jak tylko skończysz wprawiać się w czesaniu pod okiem Marii. A potem wymyśl jakąś

178

wiarygodną historyjkę na usprawiedliwienie naszej nieobecności. Machnęła ręką, jakby sprawa była zupełnie błaha. - Na przykład, że udajemy się do myśliwskiego domku gdzieś w Szkocji. Raczej na pograniczu. Nikt by nie uwierzył, że wyruszyłam w Góry Szkockie! Grace w milczeniu skinęła głową. - Gdzieś na uboczu - ciągnęła dalej księżna, najwyraźniej doskonale się przy tym bawiąc. - Tylko by tego brakowało, żeby ktoś z moich przyjaciół postanowił mnie tam odwiedzić! - Ma pani aż tylu przyjaciół? - spytał Jack tak doskonale uprzejmym tonem, że starsza dama powinna do końca dnia głowić się nad tym, czy nie została aby znieważona?

S R

- Jej książęca mość jest ogólnie podziwiana - wtrąciła pospiesznie Grace, jak zawsze niezrównana w roli damy do towarzystwa. Jack powstrzymał się od komentarza.

- Czy była pani już kiedyś w Irlandii? - spytała Grace księżnę. Jack zdążył jednak pochwycić karcące spojrzenie dziewczyny, zanim zwróciła się do swojej chlebodawczyni.

- Oczywiście że nie! - Twarz kobiety przybrała zbolały wyraz. - Po co, na litość boską, miałabym tam jechać?! - Podobno irlandzki klimat działa niesłychanie kojąco na zbyt pobudliwy temperament - wtrącił Jack. - Na razie widzę tylko, jaki fatalny wpływ wywarło irlandzkie wychowanie na twoje maniery! Uśmiechnął się. - Czyżbym był, pani zdaniem, nieuprzejmy? - Jesteś po prostu bezczelny!

179

Jack odwrócił się do Grace i westchnął smętnie. - A ja myślałem, że przypadła mi rola marnotrawnego wnuka, który nie ma żadnych grzechów na sumieniu. - Każdy ma coś na sumieniu - odparła ostro księżna. - Problem w tym, jak bardzo jest to szkodliwe. - Sądziłbym - odparł ze spokojem Jack - że ważniejsze jest to, czy ktoś stara się naprawić wyrządzone zło. - A może to, czy potrafi się w porę pohamować, nim to zło wyrządzi? Jack pochylił się ku niej, wyraźnie zainteresowany. - Cóż takiego uczynił mój ojciec, że nie może mu pani tego wybaczyć?

S R

- Umarł - odparła tak gorzko i tak zimno, że Jack usłyszał, jak siedząca naprzeciw niego Grace wstrzymuje dech. - O to przecież nie można mieć do niego pretensji - mruknął Jack. Nagły sztorm, przeciekająca krypa...

- Nie powinien był tak długo bawić w Irlandii! - syknęła księżna. Nie powinien był w ogóle tam wyjeżdżać! Był potrzebny tutaj! - Był potrzebny pani - rzekł cicho Jack. Twarz księżny trochę złagodniała. Przez chwilę Jack miał nawet wrażenie, że dostrzega łzy w jej oczach. Ale nawet jeśli tak było, szybko się opanowała. Dziabnęła nożem leżący przed nią kawałek boczku i odparowała: - Był tu potrzebny. Nam wszystkim. Grace podniosła się nagle. - Poszukam teraz Marii, za pozwoleniem waszej książęcej mości.

180

Jack wstał również. Nie ma mowy! Nie zostawi go tu sam na sam z księżną! - Obiecała pani, że oprowadzi mnie po zamku - zagaił. Grace spoglądała to na księżnę, to na Jacka. W końcu starsza dama machnęła ręką i zawyrokowała: - Oprowadź go. Niech obejrzy siedzibę swoich przodków, zanim stąd wyjedziemy. Z Marią możesz się spotkać później. Ja tu zostanę i zaczekam na Wyndhama. Byli już przy drzwiach, gdy dotarł do nich szept księżny: - Jeśli nadal przysługuje mu ten tytuł. Grace była zbyt wściekła, by czekać grzecznie na pana Audleya pod

S R

drzwiami, toteż dotarła już do polowy korytarza, zanim ją dogonił. - Czy to zwiedzanie zamku, czy wyścigi? - spytał z dobrze jej znanym uśmieszkiem.

Tym razem tylko ją to zirytowało.

- Czemu ją pan z rozmysłem drażnił? - wybuchnęła. - Chodzi pani o tę uwagę na temat włosów? - zapytał i zrobił irytująco niewinną minę; doskonale wiedział, co miała na myśli. - Chodzi mi generalnie o pańskie zachowanie - odparła z gniewem. Śniadanie zapowiadało się tak przyjemnie, a pan nagle... - Może pani miała przyjemne śniadanie - przerwał jej ostrym tonem ale ja musiałem prowadzić konwersację z Meduzą! - Nie musiał pan pogarszać jeszcze sprawy, prowokując księżnę. - Czy właśnie w ten sposób zachowuje się jego świątobliwość? Grace wpatrywała się w niego, zła i zdezorientowana. - O czym pan mówi?

181

- Bardzo przepraszam. - Wzruszył ramionami. - Miałem na myśli księcia. Nie zauważyłem, żeby specjalnie powściągał swój język w obecności babki. Postanowiłem więc dorównać mu... - Panie Aud... - Chyba się pomyliłem. On wcale nie jest święty, nieprawdaż? Tylko absolutnie doskonały. Grace po prostu odebrało mowę. Czym zawinił Thomas, by okazywać mu taką pogardę?! Przecież to właśnie on powinien być wściekły i oburzony. Pewnie tak zresztą było, ale Thomas przynajmniej wyszedł i wyładował swoją złość gdzie indziej. - Jego książęca mość, tak należy go tytułować, prawda? - ciągnął

S R

dalej pan Audley z nutką szyderstwa w głosie. - Nie jestem aż takim prostakiem, żebym nie wiedział, jak należy się zwracać do kogoś takiego. - Nigdy nie mówiłam, że jest pan głupcem czy prostakiem. Zresztą, księżna też nie robiła podobnych uwag. - Grace pozwoliła sobie na pełne irytacji sapnięcie. - Za to teraz będzie nie do zniesienia przez resztę dnia. - Czyż stale nie jest nieznośna?

Miała ochotę dać mu po głowie. Pewnie, że księżna była stale nieznośna. Dobrze o tym wiedział. Co mu przyjdzie z takich uwag, chyba że chce podkreślić, jak ważną personą jest on sam? - Potrafi być jeszcze gorsza niż zwykle - burknęła. - I to ja będę musiała to znosić. - W takim razie bardzo przepraszam - powiedział i skłonił się ze skruszoną miną. Grace nagle się zawstydziła.

182

- Nie ma za co - wymamrotała. - Nie musi się pan przejmować moimi kłopotami. - A Wyndham musi? Grace spojrzała na Audleya, zaskoczona jego bezpośredniością. - Nie - odpowiedziała cicho. - Owszem, przejmuje się, ale bynajmniej nie musi. Istotnie, Thomas nie miał takiego obowiązku. Czuwał jednak nad nią i niejednokrotnie interweniował, gdy działa się jej krzywda. I nigdy nie trzymał języka za zębami tylko dlatego, żeby nie drażnić babki. Grace zaś nawet się nie śniło prosić go o to. Ani czynić mu wyrzuty, że tego nie robił.

S R

Był przecież księciem. Nie o wszystkim mogła z nim rozmawiać, choćby byli nie wiem jak zaprzyjaźnieni. Ale pan Audley nie był.

Przymknęła na chwilę oczy i odwróciła się, żeby nie dostrzegł zamętu uczuć na jej twarzy. Na razie był jedynie panem Audleyem, kimś stojącym w hierarchii społecznej niewiele wyżej niż ona. Jednak głos starej księżny - cichy i groźny - nadal dźwięczał jej w uszach: Jeśli nadal przysługuje mu ten tytuł. A jeśli Thomas nie był Wyndhamem, prawowitym księciem, to był nim pan Audley. I ten mężczyzna, który pocałował ją dwukrotnie i sprawił, że marzyła o szczęściu z dala od Belgrave Castle, mógł się stać właścicielem tytułu i wszystkiego, co się z nim wiązało. Tytuł książęcy to nie tylko niewielki dodatek do czyjegoś nazwiska. To ziemie i bogactwa, to przeszłość i przyszłość Anglii - spoczywające na barkach tak wyróżnionego człowieka.

183

Jeśli Grace nauczyła się czegoś przez pięć lat spędzonych w Belgrave, to chyba tego, że arystokraci istotnie różnią się od reszty rodu ludzkiego. Byli śmiertelni, to prawda, krwawili i płakali jak wszyscy, ale mieli w sobie coś, co różniło ich od pozostałych. Nie byli od nich lepsi. Mimo wszystkich swoich kazań księżna nigdy nie zdołała przekonać o tym Grace. Byli po prostu inni. Ukształtowała ich historia Anglii i świadomość roli, jaką sami mieli w niej odegrać. Gdyby pan Audley okazał się prawowitym potomkiem Cavendishów, wówczas to on, a nie Thomas byłby księciem. Ona zaś okazałaby się bezczelną pannicą sięgającą zbyt wysoko już choćby z tego powodu, że ośmieliła się marzyć o nim.

S R

Dziewczyna odetchnęła głęboko, a potem, kiedy jej nerwy uspokoiły się trochę, odwróciła się do niego.

- Którą część zamku chciałby pan zwiedzić, panie Audley? Zorientował się widać, że nie jest to odpowiednia chwila, by przypierać ją do muru, i odpowiedział beztroskim tonem:

- Ależ pragnę zapoznać się ze wszystkim, oczywiście! Obawiam się jednak, że nie zdołamy tego dokonać w ciągu jednego ranka. Co by pani proponowała na początek? - Może zwiedzanie galerii? Wczoraj wieczorem był taki zainteresowany obrazami w błękitnym pokoju. Galeria wydawała się więc całkiem logicznym punktem wyjścia. - I popatrzeć w przyjazne oblicza moich przypuszczalnych przodków? - Nozdrza mu zadrgały. Przez chwilę miał taką minę, jakby połknął coś obrzydliwego. - Dziękuję, nie skorzystam. Mam dość Cavendishów jak na jeden poranek.

184

- Ale ci z galerii od dawna nie żyją - mruknęła Grace, nie mogąc wprost uwierzyć we własne zuchwalstwo. - Tacy zdecydowanie bardziej mi odpowiadają, ale tego ranka nawet na nich nie mam ochoty. Spojrzała w okno po przeciwnej stronie korytarza, na zieleń pocętkowaną złotymi plamami słońca. - Mogłabym oprowadzić pana po zamkowych ogrodach. - Nie jestem odpowiednio ubrany. - To może zwiedzimy pokój muzyczny? - Niestety, nie mam słuchu muzycznego. Grace zacisnęła usta, milczała chwilę, po czym znów się odezwała:

S R

- Może pan coś zaproponuje?

- Mógłbym, a jakże - odparł natychmiast - ale wówczas z pani reputacji nie zostałyby nawet strzępy. - Panie Au...

- Jack - przypomniał jej. Jakimś cudem znaleźli się nagle znacznie bliżej siebie. - Nazwała mnie tak pani wczoraj wieczorem. Grace ani drgnęła, mimo że jej stopy aż rwały się do ucieczki. Pan Audley nie stał tak blisko, by mógł ją pocałować lub chociażby musnąć ręką jej ramię, niby to niechcący, a jednak zabrakło jej nagle powietrza w płucach i serce zaczęło się tłuc jak szalone. Czuła, że ma już na końcu języka jego imię. Nie mogła go jednak wypowiedzieć na głos. Nie teraz! Przecież dopiero co wyobraziła go sobie w roli księcia. - Panie Audley! - ofuknęła go, siląc się na stanowczość.

185

- Jestem w rozpaczy - odezwał się lekkim tonem, co pomogło jej odzyskać równowagę. - Nie będę jednak ustawał w mych staraniach, choć to bolesny trud. - Właśnie, pan wygląda na bardzo zdesperowanego - mruknęła. Uniósł jedną brew. - Czyżbym słyszał w pani głosie nutkę ironii? - Może odrobinkę. - Dobrze, że tak mało, bo zapewniam panią, że tu, w środku -dotknął klatki piersiowej - całkiem obumieram. Roześmiała się, ale usiłowała to ukryć; wydała więc z siebie dziwne prychnięcie. Powinna poczuć zażenowanie - i w towarzystwie kogoś

S R

innego z pewnością by tak było. Jednak w obecności Jacka czuła się swobodnie. Uświadomiła sobie, że się uśmiecha. Ciekawe, czy zdawał sobie sprawę ze swojego talentu: potrafił każdego skłonić do uśmiechu. - Proszę za mną, panie Audley - powiedziała, dając mu znak ręką. Pokażę panu mój ulubiony pokój.

- Są tam jakieś amorki? - spytał podejrzliwie. Zamrugała. - Słucham?

- Dziś rano zaatakowała mnie horda amorków - odparł, wzruszając ramionami. - W mojej garderobie. Tym razem Grace uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - A prawda, zapomniałam. Jest ich tam trochę za dużo, nieprawdaż? - Chyba że ktoś szczególnie gustuje w dzieciakach na golasa. Znów parsknęła stłumionym śmiechem. - Boli panią gardło? - spytał z niewinną miną. Odpowiedziała mu chłodnym spojrzeniem, po czym wyjaśniła:

186

- Mam wrażenie, że tę garderobę projektowała prababka obecnego księcia. - Domyśliłem się, że nie był to pomysł jego babki - odparł wesoło. Nie wydaje mi się specjalną miłośniczką amorków, przyodzianych czy też nie. Grace wyobraziła sobie księżnę w otoczeniu amorków i roześmiała się głośno. - No, nareszcie! - ucieszył się Jack i widząc jej zdziwione spojrzenie, dodał: - Już myślałem, że się pani udławi tym powstrzymywanym śmiechem. - Widzę, że pan też odzyskał dobry humor - odcięła się Grace.

S R

- Wystarczyło, że znalazłem się z dala od jej wysokości. - Ależ poznał ją pan zaledwie wczoraj. Z pewnością miewał pan i przedtem trudne chwile.

Błysnął zębami w szerokim uśmiechu.

- Jestem wesół i szczęśliwy, odkąd przyszedłem na świat. - Niechże pan da spokój, panie Audley!

- Nigdy się nie przyznaję do podłych nastrojów. Uniosła brwi. - Woli pan je znosić niż o nich mówić? Zachichotał. - Właśnie! Bez pośpiechu, w przyjaznej atmosferze udali się do tylnej części domu. Pan Audley od czasu do czasu próbował wyciągnąć od swojej towarzyszki informację, dokąd właściwie zmierzają. - Nie powiem! - zarzekała się Grace, starając się nie zwracać uwagi na ogarniające ją uczucie radosnego niepokoju i oczekiwania. -Jeśli spróbuję o tym opowiedzieć, nie będzie to wcale interesujące.

187

- Po prostu jeszcze jeden salon, nieprawdaż? Może tak było dla innych. Dla niej jednak był to niezwykły, zaczarowany salon. - A propos, ile ich tu jest? - zagadnął Jack. Grace zatrzymała się i spróbowała policzyć. - Nie jestem pewna. Księżna uznaje tylko trzy z tutejszych salonów, toteż rzadko korzystamy z pozostałych. - Obrastają kurzem i pleśnią? Uśmiechnęła się. - Są sprzątane codziennie. - No tak, oczywiście. Rozejrzał się dokoła, jej zaś przyszło na myśl, że nie wydaje się ani

S R

trochę przytłoczony otaczającym go przepychem. Raczej ubawiony. Nie, to nie było dobre określenie. Może raczej zaskoczenie i lekka ironia. Jakby się zastanawiał, czy nie warto by sprzedać tego wszystkiego po dobrej cenie, a potem skłonić inną księżnę, żeby go porwała może do nieco mniejszego zamku?

- Pens za pani myśli, panno Eversleigh - zaproponował Jack. - Choć pewien jestem, że warte są co najmniej funta.

- Znacznie więcej! - rzuciła mu przez ramię. Jego dobry humor był zaraźliwy i Grace poczuła się jak kobietka. Było w tym coś zupełnie nowego i czarującego. Uniósł ręce w geście kapitulacji. - Obawiam się, że to dla mnie zbyt wysoka cena. Jestem tylko niezbyt zamożnym rozbójnikiem. Przechyliła głowę na bok. - Czy to znaczy, że okazał się pan niezdarą w tym fachu?

188

- Morderczy cios - przyznał. - Tyle że niecelny. Miałem przed sobą zdecydowanie obiecującą karierę. Zycie rozbójnika odpowiada mi jak najbardziej. - Tak panu się podoba wygrażanie pistoletem i odzieranie dam z ich klejnotów? - O, przepraszam! Ja potrafię tak oczarować damy, że ich klejnoty same sypią mi się do stóp. - Pokręcił głową wyraźnie urażony. - Proszę zwrócić uwagę, że czarowanie to nie to samo, co ograbianie. - Niechże pan da spokój. - Przecież panią udało mi się oczarować. Żachnęła się z przesadnym oburzeniem. - Nic podobnego!

S R

Wyciągnął rękę i nim Grace zdążyła się cofnąć, ujął jej dłoń i podniósł ją do ust.

- Niech pani sobie przypomni tamtą noc, panno Eversleigh. Ten blask księżyca, ten łagodny wietrzyk... - Nie było żadnego wiatru.

- Psuje mi pani wspomnienia - poskarżył się. - Nie było żadnego wiatru - obstawała przy swoim. - Pan próbuje wszystko upiększyć, czyż nie? - Czy można mieć do mnie o to pretensję? - odparował, uśmiechając się szelmowsko. - Nigdy nie wiem, co kryje się za drzwiczkami powozu. Przeważnie bywa to jakiś sapiący zrzęda. Grace z początku miała ochotę spytać, czy nie zdarzyło mu się trafić także na kobiety, ale nie chciała go jeszcze bardziej rozzuchwalać. Nadal ją zresztą trzymał za rękę i delikatnie gładził kciukiem wnętrze dłoni.

189

Grace odkryła, że takie niestosowne poufałości utrudniają jej obmyślenie ciętej riposty. - Dokąd mnie pani wiedzie, panno Eversleigh? - zniżył głos, muskając lekko wargami jej dłoń. Po czym zaczął ją całować, aż dreszcz przebiegł Grace po całym ramieniu. - To już niedaleko, zaraz za zakrętem - szepnęła. Miała wielkie trudności z wydobyciem głosu. Oddychała również z wysiłkiem. Jack wyprostował się, ale nie puścił jej ręki. - Niechże więc pani prowadzi, panno Eversleigh! Pociągnęła go łagodnie w stronę pokoju, do którego zmierzała.

S R

Dla wszystkich był to po prostu salon utrzymany w odcieniach kości słoniowej i złota, z niewielkim dodatkiem jasnej zieleni. Ilekroć jednak Grace zdołała się wyrwać na chwilę, zaglądała tu rano, gdy słońce stało jeszcze niezbyt wysoko na wschodzie. Powietrze wczesnym rankiem było migotliwe i nasycone złocistym światłem. A gdy wlewało się potokiem przez okna salonu, wszystko się iskrzyło. Koło południa był to już tylko wytwornie umeblowany pokój, ale teraz, gdy skowronki nawoływały się melodyjnie za oknem, salon doprawdy mógł się wydawać zaczarowany. A jeśli Jack nie dostrzeże w nim nic szczególnego? No cóż, Grace nie wiedziała, jakie to będzie miało znaczenie, jeśli on się na tym nie pozna. Z pewnością jednak poczuje się rozczarowana. Był to co prawda drobiazg, ale jednak...

190

Tak bardzo chciała, żeby Jack dostrzegł te wysublimowane czary porannego słońca. Piękno i wdzięk zaklęte w tym jedynym pokoju, który w wielkim Belgrave Castle wydał się Grace jej własny. - Jesteśmy na miejscu - oznajmiła. Z niepokoju brakło jej tchu. Drzwi były uchylone i gdy się zbliżali, widziała, jak promienie słońca padają ukośnie, lądując łagodnie na gładkiej powierzchni podłogi. Było tu tak ślicznie, tak złociście. Dostrzegała każdą drobinkę pyłu tańczącą w powietrzu. - Co też tu może być? - droczył się z nią Jack. - Prywatny chór czy jakaś fantastyczna menażeria? - Nic równie pospolitego - odparła. - Ale niech pan zamknie na

S R

chwilę oczy. Powinien pan zobaczyć wszystko od razu. Wziął ją za obie ręce i zakrył sobie nimi oczy Skutkiem tego znaleźli się niebezpiecznie blisko siebie. Jej ramiona były wyciągnięte ku niemu, przód jej sukni niemal dotykał jego znakomicie skrojonego surduta. Jak łatwo byłoby pochylić się i z westchnieniem się na nim oprzeć. Pozwoliłaby opaść swoim rękom, przymknęłaby oczy i uniosłaby ku niemu twarz. A on ucałowałby ją tak, że straciłaby dech i siłę woli. Pragnęła wtopić się w niego, zjednoczyć się z nim. A najdziwniejsze było to, że właśnie tu i w tej chwili, gdy padało na nich miękkie złote światło, wydawało się jej to czymś jak najbardziej naturalnym. On jednak miał zamknięte oczy i nie uświadamiał sobie tych porannych czarów. Widocznie musiało tak być, bo gdyby wyczuł to wszystko, co unosiło się wokół niej i wnikało w nią, nie powiedziałby ot tak, od niechcenia, tym swoim przemiłym głosem: - Dotarliśmy wreszcie?

191

- Prawie - odparła. Powinna być wdzięczna losowi, że czar prysnął. Powinna poczuć ulgę, że nie wydarzy się coś, czego by z pewnością żałowała. Jednak nie była wdzięczna. Pragnęła zrobić to coś, a potem żałować! Pragnęła dopuścić się czegoś tak niestosownego, a potem leżeć bezsennie w nocy i radować się tym wspomnieniem. Nie była jednak aż tak zuchwała, by dążyć świadomie do własnego upadku. Podprowadziła więc tylko Jacka do otwartych drzwi i powiedziała cicho: - To tu.

S R 192

11

Jackowi zaparło dech w piersiach na widok pokoju. - Nikt prócz mnie tu nie przychodzi - powiedziała cichutko Grace. Nie pojmuję, czemu tak jest. Światło wpływało do pomieszczenie falami, w miarę jak słońce przenikało przez nierówne szyby starych okien. - Zwłaszcza zimą - mówiła dalej Grace, jakby z wahaniem - jest tu jak w bajce. Nie potrafię tego wyjaśnić. Może to dlatego, że wtedy słońce

S R

znajduje się tak nisko. A poza tym śnieg...

Tak, to z pewnością była sprawa światła. Musiało tak być. Wszystko przez to migotliwe światło.

Poczuł ucisk w sercu. Zupełnie jakby go coś poraziło. To pożądanie. Jack nie był w stanie mówić. Zresztą i tak nie potrafiłby wyrazić tego słowami.

- Jack? - szepnęła i to wystarczyło, by wyrwać go z transu. - Grace...

Jedno krótkie słowo, a zarazem błogosławieństwo*. To zaś, co odczuwał, było znacznie silniejsze od zwykłego pożądania. To był nieposkromiony głód. To była niedająca się określić, niepojęta, żywa i pulsująca w jego wnętrzu siła, którą mogła ujarzmić tylko Grace. Gdyby w tym momencie nie obejmował jej, nie dotykał, coś by w nim umarło. Nic nie mogło wywrzeć bardziej wstrząsającego wrażenia na kimś takim jak on; zawsze uważał przecież, że życie to nieskończony szereg absurdalnych żartów Losu. 193

* Imię Grace, z łac. gratia, oznacza między innymi błogosławieństwo lub łaskę (przyp. tłum.). Niezgrabnie przyciągnął Grace do siebie. Nie był delikatny ani czuły. Nie umiał być taki w tej chwili, gdy pragnął jej tak rozpaczliwie. - Grace - powtórzył znowu, gdyż w tym imieniu zawierało się wszystko, czym była dla niego. Wydawało mu się po prostu niewiarygodne, że zna ją zaledwie jeden dzień. Była dla niego błogosławieństwem, okazaną mu łaską. Miał wrażenie, że zawsze znajdowała się przy nim i w nim i czekała na to, aż oczy mu się otworzą i ją odnajdzie. Objął dłońmi jej twarz i zdawało mu się, że trzyma w ręku bezcenny

S R

skarb, a jednak nie potrafił okazać jej dotykiem należnej czci. Palce miał niezręczne, ciało niezdarne. Oczy Grace były takie jasne, takie błękitne - pragnął w nich zatonąć, zatracić się w niej całkowicie i nigdy już się nie rozłączać.

Jego usta dotknęły jej ust i wówczas - nie miał co do tego żadnych wątpliwości - przepadł z kretesem. Nie istniało dla niego nic prócz tej kobiety teraz, a może przez całą wieczność? - Jack - westchnęła. Po raz pierwszy tego ranka zwróciła się do niego po imieniu. Wywołało to dreszcze pożądania w jego i tak już napiętym do ostateczności ciele. - Grace - odparł, ponieważ bał się powiedzieć coś więcej. Po raz pierwszy w życiu obawiał się, że go zawiedzie tak zawsze giętki język. Powie coś, co będzie miało za wiele lub zbyt mało znaczenia. A wówczas

194

Grace dowie się - o ile jakimś cudem nie wie jeszcze o tym - jak bardzo jest nią urzeczony. Całował ją zachłannie, namiętnie, z całym ogniem, jaki w nim płonął. Jego ręce przesunęły się na plecy dziewczyny, zapoznając się z ich łagodnym łukiem; kiedy zaś dotarł do jędrnej wypukłości pośladków, nie zdołał się powstrzymać i przycisnął ją z całej siły do siebie. Był pobudzony i napięty do granic ostateczności. Jedyną jego świadomą myślą - jeśli w ogóle można to nazwać myśleniem - było: Muszę mieć ją przy sobie, jak najbliżej! Wszystko, co kiedykolwiek wydawało mu się warte zdobycia i posiadania, znajdowało się w tej chwili w zasięgu ręki. - Grace - powtórzył raz jeszcze i jego ręka powędrowała tam, gdzie

S R

tuż pod obojczykiem kończyła się suknia, a zaczynał dekolt. Grace wzdrygnęła się pod dotknięciem, on zaś skamieniał. Nie mógł sobie wyobrazić, jak zdoła się od niej oderwać. Ona jednak nakryła jego rękę swoją i szepnęła:

- Byłam tylko zaskoczona.

Dopiero teraz zdołał znowu odetchnąć.

Drżącymi palcami powiódł po wykończonym delikatną fryzką wycięciu stanika. Czul, jak tętno Grace pulsuje niespokojnie pod jego dotknięciem. Nigdy w życiu nie wsłuchiwał się w żaden dźwięk tak uważnie, jak teraz w cichy szmer oddechu wydobywającego się z jej ust. - Jesteś taka piękna - szepnął. O dziwo, nie patrzył przy tym na jej twarz. Fascynowała go jasna, mleczna skóra, delikatnie różowiejąca pod dotykiem jego palców. Czule, ostrożnie pochylił się i musnął wargami wgłębienie u podstawy jej szyi. Grace wciągnęła raptownie powietrze, a może cichutko

195

jęknęła, i jej głowa odchyliła się z wolna do tylu w geście milczącego przyzwolenia. Objęły go jej ramiona, czuł jej ręce na swoich włosach. A potem, nie zastanawiając się nawet nad tym, co to oznacza, pochwycił ukochaną w ramiona i zaniósł na niską, szeroką kanapę po drugiej stronie pokoju, w pobliżu okna. Tonęła w świetle słońca, które tak urzekło ich oboje. Przez chwilę, klęcząc obok Grace, Jack wpatrywał się w nią. Potem wyciągnął drżącą rękę, by pogładzić ukochaną po policzku. Ona także nie odrywała od niego oczu, w których malowały się zdumienie, oczekiwanie i lekki niepokój. Jack wyczytał w nich również zaufanie. Pragnęła go. Właśnie jego,

S R

nikogo innego! Nikt jej przed nim nie całował. Był tego pewien. A Grace z pewnością nie brakowało po temu okazji. Kobieta tak urodziwa musiała mieć wielu zalotników i adoratorów. Ona jednak czekała. Na niego.

Nadal klęcząc, Jack nachylił się, by ją pocałować. Jego ręka przesunęła się z policzka Grace na jej ramię, potem na biodro. Jego namiętność rosła, jej także. Oddała mu pocałunek niewprawnie, lecz z zapałem, który sprawił, że Jackowi zabrakło tchu z pożądania. - Grace, Grace! - powtarzał, aż jego głos zamarł w cieple jej ust. Ręka Jacka odnalazła obrąbek jej sukni i wśliznęła się pod spód, by objąć smukłą kostkę. Sunęła potem wyżej i wyżej do kolana. I jeszcze wyżej, aż wreszcie nie mógł już dłużej wytrzymać i opadł na kanapę, częściowo nakrywając Grace swoim ciałem. Jego wargi sunęły po jej szyi. Czuł jej oddech na policzku. W pewnej chwili zaparło jej dech. Nie powiedziała jednak „nie!" Nie powstrzymała

196

jego ręki. Nie zrobiła nic, by mu przeszkodzić, tylko wyszeptała jego imię i uniosła ku niemu biodra. Z pewnością nie wiedziała, co oznacza taki ruch ani jakie wywarł wrażenie na Jacku. Ten leciutki nacisk - odpowiedź na dowody namiętności z jego strony - sprawił, że pożądanie doszło w nim do szczytu. Okrył pocałunkami jej szyję i dotarł do delikatnego wzgórka piersi. Jego usta odbyły tę samą wędrówkę co niedawno palce - wzdłuż wycięcia stanika. Jack się odsunął, tylko na tyle, by wsunąć palce w owo wycięcie i odrobinę je rozszerzyć, unieść ją nieco do góry i wyrazić pieszczotą swój zachwyt. Jednak właśnie w tej chwili, gdy ręka Jacka niemal już dosięgła celu

S R

i objęła rozkoszny wzgórek, Grace krzyknęła. Cicho, ze zdumieniem. I z przestrachem. - Nie mogę!

Niezgrabnie zerwała się na nogi, niezręcznym ruchem poprawiła suknię. Ręce jej drżały. Wydawała się ogarnięta nerwowym pośpiechem. Gdy Jack spojrzał w jej oczy, poczuł ostry ból. Nie wyczytał w nich odrazy ani trwogi. Tylko cierpienie. - Co się stało, Grace? - spytał, podbiegając do niej. - Bardzo mi przykro - odparła i cofnęła się. - Ja nie powinnam. Nie teraz, zanim... - Zanim co, Grace? Zanim co? - Bardzo mi przykro - powtórzyła znowu, a on pomyślał, że to najkoszmarniejszy zwrot w języku angielskim. Grace dygnęła pospiesznie. - Muszę już iść!

197

I wybiegła z pokoju, pozostawiając go samego. Przez długą chwilę wpatrywał się w drzwi, za którymi zniknęła, usiłując zrozumieć, co się właściwie stało. Dopiero gdy wyszedł na korytarz, uświadomił sobie, że nie ma pojęcia, jak wrócić stąd do swojego pokoju. Grace pędziła przez Belgrave Castle: to idąc szybkim krokiem, to niemal biegnąc. Starała się dotrzeć do swojego pokoju jak najszybciej, zachowując przy tym minimum równowagi i godności. Jeśli dostrzegła ją służba - a trudno sobie wyobrazić, by nikt jej nie zauważył, gdyż tego ranka wszędzie roiło się od służących - z pewnością dziwiono się, co jej się stało. Księżna jeszcze się jej nie spodziewała. Zapewne sądziła, że panna

S R

Eversleigh nadal oprowadza jej wnuka po domu. A zatem Grace miała co najmniej godzinę, zanim będzie musiała stanąć przed swoją chlebodawczynią.

Dobry Boże, co ona najlepszego uczyniła?! Gdyby się w ostatniej chwili nie opamiętała, nie uprzytomniła sobie, kim ten człowiek był i kim jeszcze mógł się okazać, pozwoliłaby mu na wszystko. Pragnęła tego. Pragnęła z żarliwością, która ją przerażała. Kiedy wziął ją za rękę i przyciągnął do siebie, coś się w niej obudziło. Nieprawda! To coś obudziło się już dwa dni temu. Tamtej księżycowej nocy, gdy wysiadła z powozu, poczuła, że coś się w niej budzi do życia. A teraz... Grace usiadła na łóżku. Marzyła o tym, by zakopać się w pościeli. Siedziała jednak tylko na narzucie, wpatrując się w ścianę. Nie było już odwrotu. Nie mogła udawać, że nie wie, czym są pocałunki, kiedy już do nich doszło.

198

Z niespokojnym westchnieniem, może nawet z nerwowym śmiechem, ukryła twarz w dłoniach. Ze też musiała stracić głowę dla najmniej odpowiedniego mężczyzny! Co prawda to nic poważnego zapewniła pospiesznie samą siebie. Nie była jednak tak naiwna, by zlekceważyć swoją słabość. Gdyby tylko pozwoliła sobie... Gdyby pozwoliła jemu... Z pewnością by się zakochała. Albo Jack był rozbójnikiem, i zostałaby żoną przestępcy, albo prawowitym księciem, a to znaczyło, że... Roześmiała się. Doprawdy, śmiechu warte! Gdyby to nie było takie śmieszne, byłoby tragiczne, a tego by nie zniosła.

S R

Doskonale, przypuśćmy, że zakochałaby się w księciu. To by dopiero była dobrana para! Pomyśleć tylko, pod iloma względami okazałoby się to katastrofą. Przede wszystkim - książę Wyndham był jej pracodawcą. I właścicielem domu, w którym mieszkała. A jeśli chodzi o pozycję towarzyską, to dzieliła ich otchłań nie do przebycia. Poza tym była jeszcze Amelia. Nie stanowili z Thomasem idealnej pary, ale Amelia miała wszelkie prawo oczekiwać, że po zamążpójściu zostanie księżną Wyndham. Grace nawet sobie nie wyobrażała za jak bezdennie nieodpowiedzialną i zarozumiałą dziewczynę uznałyby ją Elizabeth i Amelia, gdyby odkryły, że narzuca się nowemu księciu. Przymknęła oczy i koniuszkami palców dotknęła warg. Jeśli będzie głęboko oddychać, trochę się odpręży. Nadal jednak czuła jego bliskość, dotyk, ciepło jego ciała. To było okropne. To było cudowne.

199

A ona była zupełnie nierozsądna. Położyła się i odetchnęła głęboko, z wysiłkiem. Zabawne, marzyła o jakiejś odmianie, o czymś, co ożywiłoby monotonię jej dni spędzanych na usługiwaniu księżnie. Zycie spłatało jej niezłego psikusa. A miłość... Miłość okazała się najokrutniejszym ze wszystkich żartów. - Panno Eversleigh. Lady Amelia przyjechała i chce się z panią widzieć. Grace zerwała się raptownie i usiłowała jak najszybciej wrócić do rzeczywistości. Zdrzemnęła się widać na chwilę. Jeszcze nigdy nie zdarzyło się jej coś podobnego w środku dnia.

S R

- Przyjechała lady Amelia? - powtórzyła ze zdziwieniem. - Razem z lady Elizabeth?

- Nie, panienko - odpowiedziała pokojówka. - Lady Amelia jest sama.

- Jakie to dziwne - Grace usiadła, starając się rozruszać ręce i nogi. Proszę jej powiedzieć, że zaraz zejdę.

Zaczekała, aż służąca wyjdzie, i podeszła do niewielkiego lustra, by poprawić włosy. Wyglądały jeszcze gorzej, niż przypuszczała, choć nie miała pojęcia, czy potargały się podczas snu, czy pocałunków z panem Audleyem. Grace poczuła, że się czerwieni na samo wspomnienie. Zebrawszy wszystkie siły, upięła włosy na nowo i opuściła pokój. Szła szybko, jakby żwawy chód i należyta postawa były uniwersalnym lekiem na wszelkie lęki.

200

To doprawdy dziwne, że Amelia wybrała się do Belgrave bez Elizabeth. Chyba nigdy dotąd nie wydarzyło się coś takiego. Z pewnością nie przybyła tu, by spotkać się z nią. Może chciała najpierw zobaczyć się z Thomasem, ale jego, zdaje się, nadal nie było w domu. Grace spiesznie zeszła na dół i skierowała się do frontowego salonu. Zrobiła jednak ledwie kilka kroków w tym kierunku, gdy ktoś chwycił ją za ramię i wciągnął do jednego z bocznych pokoi. - Thomas?! - zdumiała się. Był to istotnie książę, choć w opłakanym stanie, z paskudnym sińcem pod lewym okiem. Jego wygląd zaszokował Grace; nigdy jeszcze nie widziała, żeby był tak zaniedbany. Koszula wygnieciona bez krawata,

S R

a włosy z całą pewnością nieuczesane modnie a la Brutus. Raczej a la jeżozwierz. Na dodatek oczy miał zaczerwienione, co mu się nigdy nie zdarzało. - Co się stało?!

Przyłożył palec do ust i zamknął drzwi.

- Czyżbyś się spodziewała kogoś innego? - spytał, a Grace oblała się rumieńcem.

Istotnie, gdy poczuła silną męską rękę na swoim ramieniu, pomyślała, że to Audley chce jej skraść całusa. Zaczerwieniła się jeszcze bardziej, uświadomiwszy sobie, że na widok Thomasa poczuła rozczarowanie. - Skądże znowu - zaprzeczyła natychmiast, choć podejrzewała, iż Thomas domyśla się prawdy. Rozejrzała się po pokoju, chcąc się upewnić, że nie ma tu nikogo oprócz nich. - Co się stało? - Musiałem z tobą pomówić, zanim spotkasz się z lady Amelią.

201

- O! Wiesz, że ona tu jest? - Przyjechałem tu razem z nią - wyjaśnił. Grace zrobiła wielkie oczy. To dopiero nowina! Nie było go przez całą noc i wyglądał fatalnie. Zerknęła na stojący w pobliżu zegar. Nie biło jeszcze południe. Gdzie też Thomas spotkał się z Amelią? Kiedy? I w jakim celu? - To długa historia - powiedział, uprzedzając jej indagację. -Chyba wystarczy, jeśli powiem ci tylko tyle: lady Amelia poprosi cię, byś potwierdziła, że byłaś dziś rano w Stamford i zaproponowałaś, by wróciła razem z tobą do Belgrave. Grace uniosła brwi. Jeśli Thomas prosił ją, żeby skłamała, to sprawa musiała być bardzo poważna.

S R

- Ależ, Thomasie! Mnóstwo osób doskonale wie, że nie byłam dziś rano w Stamford.

- Owszem, ale jej matka nie ma o tym pojęcia. Grace nie wiedziała, czy gorszyć się, czy cieszyć z takiego obrotu rzeczy. Czyżby Thomas skompromitował Amelię? Bo czemuż by mieli okłamywać jej matkę?

- Widzisz, Thomasie... - zaczęła, nie bardzo wiedząc, jak mu to powiedzieć. - Chyba powinnam ci wyjaśnić, że po tak długim odkładaniu ślubu lady Crowland będzie zachwycona, dowiedziawszy się... - Na litość boską! To wcale nie to, o czym myślisz! - wymamrotał. Amelia odwiozła mnie do domu, bo byłem... - Zaczerwienił się. Thomas! Naprawdę się zaczerwienił - w nie najlepszym stanie.

202

Grace przygryzła wargę, żeby się nie roześmiać. Zdumiewające! Cóż za uroczy obrazek: Thomas przyłapany w stanie znacznie odbiegającym od jego zwykłej wytworności i opanowania. - To bardzo ładnie z jej strony - oświadczyła. Może zabrzmiało to trochę sztucznie, ale nic na to nie mogła poradzić. Spojrzał na nią z gniewem, a Grace jeszcze trudniej było zachować powagę. Odchrząknęła i spytała: - Może byś chciał się trochę... hm... oporządzić? - Nie! - warknął. - Bardzo mi odpowiada taki niechlujny wygląd. Grace się wzdrygnęła.

S R

- A teraz słuchaj! - kontynuował niezwykle stanowczym tonem. - Amelia powtórzy to, co ci powiedziałem, ale pamiętaj: nic jej nie mów o panu Audleyu.

- Nigdy bym się nie ośmieliła - zapewniła go pospiesznie Grace. - To nie moja sprawa. - Doskonale.

- Ale Amelia z pewnością będzie chciała się dowiedzieć, czemu byłeś... hm... Mój Boże, jak to wyrazić najdelikatniej? - Powiesz, że nie masz pojęcia - odparł stanowczo. - To powinno wystarczyć. Czemuż miałaby podejrzewać, że coś przed nią ukrywasz? - Wie, że jestem z tobą w przyjaźni - odparła Grace. - A poza tym, widzisz, mieszkam w Belgrave, a służba jest zawsze najlepiej poinformowana. Amelia dobrze o tym wie.

203

- Przecież nie należysz do służby - burknął. - Owszem, należę - odparła. - Jedyna różnica polega na tym, że mam wytworniejsze stroje i niekiedy wolno mi porozmawiać z gośćmi. Ale, możesz mi wierzyć, znam wszystkie plotki równie dobrze jak reszta służby. Przez dłuższą chwilę tylko się w nią wpatrywał, jakby w nadziei, że Grace zaraz się roześmieje i zapewni go, że to tylko żarty. W końcu wymamrotał pod nosem coś, co z pewnością nie było przeznaczone dla jej uszu. Opowiastki służby bywały nieraz pikantne, ale Grace nigdy jeszcze nie słyszała tak dosadnych przekleństw. - Zrób to dla mnie, Grace! - nalegał, wpijając w nią wzrok. - Powiedz jej, że nic nie wiesz. Zgoda?

S R

Po raz pierwszy prosił ją o coś, niemal błagał. Była kompletnie zdezorientowana i czuła się bardzo niezręcznie.

- Oczywiście! - odparła pospiesznie. - Słowo honoru. Energicznie skinął głową.

- Lepiej już idź! Amelia na ciebie czeka. - Tak, jasne!

Grace pospieszyła do drzwi, ale dotknąwszy klamki, stwierdziła, że nie może jeszcze odejść. Odwróciła się i po raz ostatni spojrzała mu w twarz. Thomas najwyraźniej nie był sobą. Trudno się dziwić, przeżyli niesamowite dwa dni. Niepokoiła się jednak o niego. - Jesteś pewien, że dasz sobie radę? - spytała.

204

I natychmiast tego pożałowała. Thomas zmienił się na twarzy. Nie wiedziała, czy zaraz się roześmieje, czy rozpłacze. Z pewnością nie chciała być świadkiem ani jednego, ani drugiego. - Nie, nic nie mów - wymamrotała i wybiegła z pokoju.

S R 205

12

Jack znalazł w końcu drogę do swojej sypialni. Choć jednak chrapałby o tej porze w najlepsze, gdyby nie uparł się towarzyszyć Grace przy śniadaniu, teraz, kiedy położył się, licząc na pokrzepiającą drzemkę, o śnie nie było mowy. Niech to diabli! Od dawna szczycił się umiejętnością zasypiania o dowolnej porze dnia czy nocy. Bardzo mu się to przydawało podczas pobytu w wojsku. Nikt tam nie miał możności wyspać się spokojnie i

S R

dobrze. Jack wykorzystywał więc każdą wolną chwilę i przysypiał, kiedy tylko mógł. Towarzysze broni zawsze mu zazdrościli, że potrafi oprzeć się o drzewo, zamknąć oczy i zasnąć w ciągu dosłownie trzech minut. Tym razem jednak zawiodła go ta umiejętność, mimo że nie opierał się o sękaty pień, tylko spoczywał we wspaniałym łożu, na jakie mogli sobie pozwolić tylko bogacze. Jak zawsze zamknął oczy, odetchnął głęboko parę razy i nic. Nic, tylko Grace!

Chętnie by uznał, że ta dziewczyna go prześladuje, ale byłoby to łgarstwo. Czy to jej wina, że okazał się głupcem? Zresztą, szczerze mówiąc, nie chodziło tylko o to, że pragnął jej rozpaczliwie - choć oczywiście pragnął, ku swemu wielkiemu utrapieniu. Nie mógł jej sobie wybić z głowy, bo wcale tego nie chciał. Gdyby przestał myśleć o Grace, zacząłby się zastanawiać nad innymi sprawami. Na przykład rozważać możliwość, że jest prawowitym księciem.

206

Możliwość? Też coś! Jack wiedział, że nim jest. Jego rodzice wzięli ze sobą ślub. Żeby to udowodnić, wystarczy zajrzeć do parafialnego rejestru. Przymknął oczy, usiłując odpędzić od siebie przytłaczający strach, który go ogarniał. Powinien był zwyczajnie skłamać i powiedzieć, że jego rodzice nie wzięli ze sobą ślubu. Ale, do wszystkich diabłów, nie miał pojęcia o grożących konsekwencjach. Nikt go nie uprzedził, że mógłby zostać księciem, psiakrew! Wiedział tylko, że jest wściekły na tę starą wiedźmę, która go porwała, i na Wyndhama, który spoglądał na niego z taką pogardą, jakby był ostatnim śmieciem. A na dodatek Wyndham rzucił jeszcze tym swoim jaśniepańskim

S R

tonem: „Jeśli istotnie byli małżeństwem..."

Jack zareagował ostro, ani myśląc o konsekwencjach. Z jakiej racji ci ludzie uważali się za coś lepszego niż on? Jakie mieli prawo znieważać jego rodziców?!

A teraz było już za późno. Choćby nawet próbował skłamać, odwołać swoje słowa, jego babka nie spocznie, póki nie przekopie całej Irlandii i nie odnajdzie świadectwa ślubu jego rodziców. Chciała, żeby to on odziedziczył tytuł - to było jasne. Trudno sobie wyobrazić, że w ogóle była zdolna do miłości, ale niewątpliwie kochała swojego syna, Johna. Jego ojca. A chociażby nawet w stosunku do niego, Jacka, nie żywiła cieplejszych uczuć - bynajmniej o to nie zabiegał - zdecydowanie wolała go od tamtego drugiego wnuka. Jack nie miał pojęcia, co skłóciło babkę i obecnego księcia. Może nienawidzili się bez powodu? W każdym razie nie żywili do siebie gorącej miłości.

207

Jack wstał i podszedł do okna. Uznał wreszcie swoją porażkę i zrezygnował z myśli o drzemce. Poranne słońce świeciło jasno i stało już wysoko na niebie, a on zapragnął nagle wyjść z domu. Opuścić Belgrave Castle. Dziwne, że było mu za ciasno w takim gmaszysku, ale czuł się tu jak w klatce i chciał się stąd wyrwać. Wielkimi krokami przeszedł przez pokój i chwycił swój płaszcz. Wydawał się nieźle podniszczony w porównaniu z szykownym ubraniem Wyndhama, które włożył na siebie tego ranka. A nuż natknie się na starą księżnę, zakurzony i nieelegancki? Miał niemal taką nadzieję. Niemal. Ale nie całkiem. Szedł wielkimi krokami i dotarł niebawem do frontowego holu. Było

S R

to w zasadzie jedyne miejsce, do którego znał drogę. Ze wszystkich stron rozbrzmiewało tu echo. Gmaszysko było stanowczo za wielkie, kompletnie bezosobowe, zbyt... - To ty, Thomasie?

Jack się zatrzymał. Głos był kobiecy. Nie należał do Grace. Wydawał się całkiem młody i jakby niepewny. - Czy to... O, bardzo przepraszam.

Była to istotnie młoda kobieta - średniego wzrostu, blondynka, z całkiem ładnymi piwnymi oczyma. Stała w drzwiach salonu, do którego wczoraj go zaciągnięto. Miała uroczo zaróżowione policzki i garstkę piegów, których się z pewnością wstydziła. Wszystkie kobiety nienawidziły piegów, Jack zdążył się już o tym przekonać. Było w niej coś niezmiernie sympatycznego. Gdyby nie szalał tak za Grace, chętnie poflirtowałby sobie z tą blondyneczką.

208

- Bardzo przepraszam, że sprawiłem pani zawód - rzekł i uśmiechnął się do niej szelmowsko. To nie był żaden flirt. W ten sposób rozmawiał ze wszystkimi kobietami. Różnica polegała tylko na tym, jakie miał wobec nich zamiary. - Co też pan mówi! - odparła pospiesznie. - Nie sprawił mi pan żadnego zawodu, to tylko moja niemądra pomyłka. Siedziałam tam... Wskazała ręką wnętrze salonu. -I wydał mi się pan z daleka podobny do księcia Wyndhama. To musi być jego narzeczona, domyślił się Jack. Zadziwiające. Trudno pojąć, czemu Wyndham tak zwleka ze ślubem. Skłonił się elegancko.

S R

- Kapitan Jack Audley, do pani usług.

Od dość dawna nie przedstawiał się w ten sposób, ale tym razem - licho wie czemu - wydało mu się to właściwe. Dygnęła grzecznie.

- Lady Amelia Willoughby. - Narzeczona Wyndhama?

- Zna go pan? Ależ tak, oczywiście! Jest pan jego gościem. Zapewne to pan uczył się wraz z nim szermierki? - Mówił pani coś o mnie? Sytuacja z każdą sekundą stawała się coraz bardziej interesująca. - Niewiele - przyznała. Unikała jego oczu, ale ze zdumieniem wpatrywała się w coś na jego twarzy. Po chwili Jack uświadomił sobie, że fascynuje ją siniak na jego policzku - pamiątka po wczorajszej bójce z jej narzeczonym.

209

- A, o to chodzi - mruknął, udając zakłopotanie. - Wygląda okropnie, ale w gruncie rzeczy to nic wielkiego. Miała ochotę spytać go o tego siniaka. Można to było poznać po jej oczach. Ciekawe, czy widziała podbite oko Wyndhama? To by dopiero rozpaliło jej ciekawość! - Proszę mi powiedzieć, lady Amelio - odezwał się lekkim tonem jakiego jest teraz koloru? - Pański policzek? - spytała z pewnym zdziwieniem. - Oczywiście! Siniaki z czasem wyglądają coraz paskudniej, zauważyła pani? Wczoraj był fioletowy, niczym biskupie szaty, z niewielką domieszką błękitu. Ale ostatnio nie zaglądałem do lustra.

S R

- Odwrócił głowę, by lady Amelia miała lepszy widok. - Nadal jest równie atrakcyjny?

Zrobiła wielkie oczy i przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć. Czyżby nie była przyzwyczajona do lekkiego flirtu? Wstydź się, Wyndham. Wyrządziłeś jej wielką krzywdę.

- Chyba nie - odparła. - Nie powiedziałabym, że to przyjemny widok. Jack się roześmiał.

- Mówi pani prawdę prosto w oczy, co? - Obawiam się, że ten błękit, z którego był pan taki dumny, całkiem zzieleniał. Pochylił się ku niej z ciepłym uśmiechem. - Jest teraz w kolorze moich oczu? - Nie - odparła, wyraźnie nieczuła na jego urok. - W połączeniu z tym fioletem wygląda wręcz koszmarnie! - Fiołki i zieleń tworzą razem...

210

- Okropieństwo! Jack znowu się roześmiał. - Jest pani urocza, lady Amelio. Ale z pewnością narzeczony powtarza to pani przy każdej okazji? Nic nie odpowiedziała. Nie bardzo mogła. Potwierdzenie świadczyłoby o jej zarozumialstwie, a zaprzeczając, wyjawiłaby, że narzeczony haniebnie ją zaniedbuje. Żadna dama nie chciała wydawać się ani pyszałkowata, ani wzgardzona. - Czy to na Wyndhama pani tu czeka? - spytał Jack, uznając, że pora kończyć konwersację. Lady Amelia była czarująca, on zaś nie mógł zaprzeczyć, że zawarcie z nią znajomości bez wiedzy Wyndhama sprawiło

S R

mu satysfakcję. Nadal jednak czuł wewnętrzne napięcie i pragnął czym prędzej wyjść i odetchnąć świeżym powietrzem.

- Nie, ja tylko... - Odchrząknęła. - Chciałam się zobaczyć z panną Eversleigh. Z Grace?

Kto mówi, że nie można odetchnąć świeżym powietrzem w salonie? Wystarczy tylko uchylić okno.

- Zawarł już pan znajomość z panną Eversleigh? - spytała lady Amelia. - Jak najbardziej. Jest niezwykle urocza. - O, tak! - Tu nastąpiła pauza na tyle długa, by pobrudzić ciekawość Jacka. - Wszyscy ją podziwiają - zakończyła lady Amelia. Jackowi przemknęło przez myśl, że mógłby nieco utrudnić Wyndhamowi życie. Wystarczyłoby napomknąć: „Nie jest pani ani trochę zazdrosna? Taka piękna dama pod samym bokiem, w Belgrave"

211

- i książę miałby sporo kłopotu. Ale oznaczałoby to również nieprzyjemności dla Grace, a do tego nie zamierzał przyłożyć ręki. Zdecydował się więc na uprzejme i nudnawe pytanie: - Zna pani dobrze pannę Eversleigh? - Tak. To znaczy nie. Znam Grace od dzieciństwa. To najserdeczniejsza przyjaciółka mojej starszej siostry. - Z pewnością przyjaźni się także z panią. - Oczywiście - przytaknęła lady Amelia. - Ale z moją siostrą łączy ją bliższa zażyłość. Są rówieśniczkami, rozumie pan. - Rozumiem, ciężka jest dola młodszego rodzeństwa. - Mówi to pan z własnego doświadczenia?

S R

- Nic podobnego - odparł z szerokim uśmiechem. - Ja byłem zawsze tym, który ignoruje plączące się pod nogami maluchy. Powrócił myślą do lat spędzonych wśród Audleyów. Edward był od niego młodszy zaledwie o sześć miesięcy, Arthur zaś urodził się półtora roku później. Biedak. Nie pozwalali mu uczestniczyć w większości swoich eskapad. A jednak - czy to nie zadziwiające? - właśnie z Arthurem łączyły go potem najsilniejsze więzi.

Arthur był niezwykle spostrzegawczy. Można to było zresztą powiedzieć o nich obu. Jack zawsze potrafił bezbłędnie odgadnąć motywy postępowania i nastroje innych ludzi. Musiał się tego nauczyć: nieraz tylko tą drogą mógł uzyskać niezbędne informacje. Ale w dzieciństwie Jack uważał Arthura jedynie za irytującego smarkacza. Dopiero gdy obaj rozpoczęli naukę w Portora Royal, Jack zorientował się, że mały Arthur podobnie jak on - potrafi dostrzec wszystko.

212

A chociaż młodszy brat nigdy nie powiedział tego otwarcie, Jack wiedział, że Arthur przejrzał na wylot także i jego. Nie pora jednak na wzruszające wspomnienia. Nie teraz, gdy znajdował się w towarzystwie uroczej damy, a lada chwila mogła się zjawić jeszcze jedna. Odsunął więc od siebie wszelkie myśli o Arthurze i powiedział tylko: - Byłem najstarszy z całego stadka. Moim zdaniem szczęśliwie się złożyło. Byłbym niepocieszony, nie mogąc wszystkimi rządzić! Lady Amelia uśmiechnęła się na te słowa. - Jestem druga z piątki rodzeństwa, rozumiem więc doskonale pański punkt widzenia.

S R

- Z piątki rodzeństwa! Same panny? - zaryzykował. - Jak pan odgadł?

- Nie mam pojęcia - odparł szczerze. - Po prostu pięć dziewcząt to taki czarujący obrazek. Wydawało mi się, że szkoda by było zakłócać tę harmonię obecnością jakiegoś niezgrabiasza w spodenkach. - Czy zawsze jest pan równie złotousty, kapitanie Audley? Obdarzył ją jednym ze swoich najpiękniejszych uśmiechów. - Potrafię być jeszcze lepszy, jeśli się postaram. - Amelio! Oboje się odwrócili. Do pokoju weszła Grace. Zdziwiła się na jego widok. - O, i pan Audley tu jest? - Bardzo przepraszam - zagadnęła go lady Amelia - ale już nie wiem, jak się do pana zwracać: kapitanie Audley czy panie Audley?

213

- Kapitan czy pan, jakież to ma znaczenie? - Wzruszył ramionami. Rozmaicie się przedstawiam, w zależności od nastroju. Z ukłonem zwrócił się do Grace. - Cóż za przyjemność znów panią ujrzeć, panno Eversleigh. I to tak rychło. Zaczerwieniła się. Ciekawe, czy lady Amelia to zauważyła? - Nie przypuszczałam, że pana tu zastanę - odrzekła Grace, dygając - To zupełnie zrozumiałe. Zamierzałem właśnie wyjść na spacer, gdy lady Amelia mnie zatrzymała. - Wzięłam go za Wyndhama - wyjaśniła hrabianka. - Czy to nie zabawne?

S R

- Rzeczywiście - odparła Grace; wydawała się bardzo zmieszana. - Oczywiście nie przyjrzałam się uważnie - ciągnęła dalej Amelia. To wyjaśnia wszystko, mam nadzieję. Zerknęłam tylko kątem oka, gdy pan Audley przechodził obok otwartych drzwi. Jack zwrócił się znów do Grace.

- Wszystko wydaje się takie proste po kilku słowach wyjaśnienia, nieprawdaż?

- Takie proste - powtórzyła jak echo Grace i obejrzała się przez ramię. - Czy pani na kogoś czeka, panno Eversleigh? - spytał Jack. - Ależ nie. Pomyślałam tylko, że może jego książęca mość przyłączy się do nas, zwłaszcza że jest tu jego narzeczona. - A więc książę już wrócił? - mruknął Jack. - Nie miałem o tym pojęcia!

214

- Tak mi przynajmniej mówiono - odparła Grace. Jack dałby głowę, że dziewczyna kłamie, choć nie pojmował, czemu miałaby to robić. - Na własne oczy go nie widziałam. - Książę, niestety, przez dłuższy czas był nieobecny - wyjaśnił Jack na użytek Amelii. Grace z trudem przełknęła ślinę. - Chyba po niego pójdę... - Dopiero pani tu weszła. - Niemniej jednak. - Zawezwiemy go - oświadczył Jack. Nie zamierzał pozwolić, by Grace tak łatwo się wymknęła. Nie mówiąc już o tym, że nie mógł się

S R

doczekać chwili, gdy książę zastanie go w towarzystwie zarówno Grace, jak i lady Amelii. Przeszedł przez pokój i pociągnął za sznur od dzwonka. - No i załatwione! - oznajmił.

Grace uśmiechnęła się z zakłopotaniem i podeszła do kanapy. - Chyba usiądę.

- Ja obok ciebie - oznajmiła natychmiast lady Amelia. Pospieszyła za Grace i zajęła miejsce obok. Siedziały jedna przy drugiej - sztywno, wyraźnie zmieszane. - Co za uroczy obrazek! - oświadczył Jack, korzystając z okazji podroczenia się z nimi. - Jaka szkoda, że nie mam palety i farb. - Maluje pan, panie Audley? - zainteresowała się lady Amelia. - Niestety, nie. Ale zastanawiam się, czy nie wziąć kilku lekcji. To szlachetne zamiłowanie, godne dżentelmena, nieprawdaż? - Jak najbardziej.

215

Nastąpiła chwila ciszy, po czym lady Amelia szturchnęła dyskretnie przyjaciółkę. - Pan Audley jest wielkim znawcą sztuki - rzuciła bez zastanowienia Grace. - W takim razie musi się pan czuć znakomicie w Belgrave stwierdziła lady Amelia. Jej twarz wyrażała uprzejme zainteresowanie. Jack zastanawiał się, jak długo trwało, zanim wyćwiczyła tę minę do perfekcji. Jako córka hrabiego miała z pewnością liczne obowiązki towarzyskie i taki wyraz twarzy - pogodny i obojętny, choć nie pozbawiony odrobiny ciepła stanowił z pewnością bardzo użyteczną maskę.

S R

- Już się cieszę na oglądanie tych arcydzieł - odparł Jack. - Panna Eversleigh zgodziła się zapoznać mnie z tutejszą kolekcją. Lady Amelia odwróciła się do Grace, na ile była w stanie to uczynić, biorąc pod uwagę, że siedziały ciasno jedna przy drugiej. - To bardzo ładnie z twojej strony, Grace.

Grace mruknęła coś niewyraźnie, co musiało wystarczyć za odpowiedź.

- Zamierzamy wystrzegać się amorków - oznajmił Jack. - Amorków?! - powtórzyła ze zdumieniem lady Amelia. Grace odwróciła wzrok. - Odkryłem, że za nimi nie przepadam. Lady Amelia obrzuciła go dziwnym spojrzeniem: irytacja łączyła się w nim z niedowierzaniem. - Widzę, że jest pani odmiennego zdania, lady Amelio.

216

- Czy można znaleźć w amorkach coś, co budziłoby niechęć? Jack przycupnął na poręczy kanapy stojącej naprzeciwko. - Nie sądzi pani, że mogą być niebezpieczne? - Te pyzate bobaski? - Wyposażone w morderczą broń - przypomniał jej. - Przecież to nie są prawdziwe strzały. Jack po raz wtóry spróbował wciągnąć Grace do rozmowy. - A pani co o tym myśli, panno Eversleigh? - Rzadko rozmyślam o amorkach! - ucięła. - A jednak dyskutowaliśmy o nich dwukrotnie, pani i ja. - W obu wypadkach to pan poruszył ten temat. Jack zwrócił się do lady Amelii.

S R

- W mojej garderobie jest ich zatrzęsienie. Hrabianka odwróciła się raptownie do swojej przyjaciółki. - Byłaś w jego garderobie?!

- Nie razem z nim! - burknęła Grace. - Ale oczywiście widywałam ten pokój już wcześniej.

Jack uśmiechnął się w duchu, zastanawiając się, czemu tak lubi droczyć się z kobietami. - Bardzo przepraszam - wymamrotała Grace zawstydzona swoim wybuchem. - Panie Audley - zwróciła się do niego stanowczym tonem lady Amelia. - Słucham, madame? - Czy poczułby się pan bardzo urażony, gdybyśmy we dwie z panną Eversleigh pospacerowały po pokoju?

217

- Ależ skąd - odparł, choć poznał z wyrazu jej twarzy, że sama Amelia uważa takie zachowanie za nieuprzejme. Jackowi jednak bynajmniej to nie przeszkadzało. Jeśli damy chciały wymienić jakieś sekrety, nie zamierzał im przeszkadzać. A poza tym bardzo lubił obserwować wdzięczne ruchy Grace. - Bardzo jestem panu zobowiązana za tyle wyrozumiałości oświadczyła lady Amelia, obejmując Grace ramieniem i wraz z nią podnosząc się z kanapy. - Czuję, że muszę rozprostować nogi, a obawiam się, że pański sposób chodzenia byłby zbyt szybki i energiczny dla damy. Jak zdołała wypowiedzieć to wierutne kłamstwo, nie dławiąc się przy tym, nie miał pojęcia. Ale uśmiechnął się tylko i przyglądał młodym

S R

pannom, które zgodnym krokiem podeszły do okna, tak daleko od niego, że z całą pewnością nie mógł usłyszeć ich rozmowy.

218

13

Grace dostosowała się do kroku Amelii, która -jak tylko znalazły się w odległym końcu pokoju - zaczęła pospiesznie szeptać o wszystkim, co wydarzyło się tego ranka, o Thomasie potrzebującym jej pomocy, a na koniec coś o swojej matce. Grace odpowiadała skinieniem głowy, a jej oczy nieustannie zwracały się w stronę drzwi. Thomas mógł się tu zjawić w każdej chwili i choć nie miała pojęcia, jak mogłaby zapobiec fatalnej w skutkach

S R

konfrontacji, nie potrafiła myśleć o niczym innym. Amelia tymczasem nadal coś szeptała. Grace miała dość przytomności umysłu, by pochwycić końcówkę zdania: „Proszę cię, nie próbuj mnie powstrzymać!"

- Oczywiście że nie - odparła pospiesznie, gdyż z pewnością Amelia wymogła nieco wcześniej podobne przyrzeczenie na Thomasie. Jeśli nie o to chodziło, to Grace nie miała doprawdy pojęcia, na co wyraziła zgodę, gdy dodała: - Masz na to moje słowo.

W tym momencie nie miało to zresztą dla niej większego znaczenia. Przechadzały się nadal po salonie, przerywając rozmowę, ilekroć znalazły się w pobliżu pana Audleya, który uśmiechał się do nich i kiwał głową, kiedy go mijały. - Panno Eversleigh - wymamrotał. - Lady Amelio. - Panie Audley - odpowiedziała Amelia. Kiedy oddaliły się znacznie od pana Audleya, Amelia znów zaczęła coś szeptać. Jednak Grace w tym samym momencie usłyszała ciężkie 219

kroki na korytarzu. Odwróciła się w tamtym kierunku, ale był to tylko lokaj dźwigający kufer. Z trudem przełknęła ślinę. Wielkie nieba! Księżna zaczęła się już pakować, a Thomas nie miał nawet pojęcia o zamierzonej wyprawie. Jak mogła nie wspomnieć mu o podróży do Irlandii, gdy niedawno rozmawiali ze sobą?! I nagle uświadomiła sobie obecność Amelii, o której kompletnie zapomniała, mimo że obejmowały się ramionami. - Najmocniej przepraszam - rzuciła pospiesznie, miała bowiem wrażenie, że teraz ona powinna się odezwać. - Mówiłaś coś? Amelia pokręciła głową. Grace była niemal pewna, że to nieprawda, ale nie chciała się sprzeczać.

S R

A potem znów rozległy się czyjeś kroki na korytarzu. - Bardzo przepraszam - Grace, nie mogąc dłużej znieść napięcia, zostawiła Amelię i podbiegła do uchylonych drzwi. Przeszło obok nich kilku innych służących. Nie ulegało wątpliwości, że przygotowania do podróży szły już pełną parą. Grace powróciła więc do Amelii i znów objęła ją ramieniem. - To nie książę.

- Czy ktoś wybiera się w podróż? - spytała Amelia, spoglądając na dwóch lokajów, którzy przeszli obok drzwi salonu, jeden z kufrem, drugi z pudłem na kapelusze. - Nie - zaprzeczyła Grace. Nie lubiła jednak kłamać i zupełnie się do tego nie nadawała, dorzuciła więc: - No cóż, może zresztą ktoś wyjeżdża, ale ja o tym nie wiem. To zresztą również było kłamstwo. Ależ się zaplątała. Spojrzała na Amelię i spróbowała się uśmiechnąć.

220

- Grace - szepnęła Amelia z niespokojną miną - dobrze się czujesz? - Ależ skąd! To znaczy. Czuję się doskonale. Znów zdobyła się na wesoły uśmiech, ale wyszło jej to chyba jeszcze gorzej niż poprzednio. - Czyś ty przypadkiem - wyszeptała znów Amelia, tym razem całkiem innym tonem, podejrzliwym i wzbudzającym niepokój - nie zakochała się w panu Audleyu? - Nie! Wielkie nieba, ależ głośno to powiedziała! Spojrzała na twarz pana Audleya. Nie miała zamiaru tego robić, ale akurat zawróciły i nie dało się tego uniknąć. Spostrzegła, że i on na nią spogląda, trochę zdziwiony.

S R

Powiedziała półgłosem: „Panie Audley...", ponieważ wypadało tak uczynić, nawet jeśli znajdował się zbyt daleko, by usłyszeć jej głos. Przy pierwszej jednak sposobności zwróciła się znów do Amelii i szepnęła z irytacją:

- Co ty wygadujesz?! Przecież dopiero co go poznałam. Wczoraj, nie, przedwczoraj. - Pomyślała: ależ ze mnie gapa. Pokręciła energicznie głową i patrzyła teraz prosto przed siebie. - Nie pamiętam dokładnie, kiedy. - Ostatnio spotykasz wielu interesujących dżentelmenów - zauważyła Amelia. - Kogo masz na myśli? - zaniepokoiła się Grace. - No cóż, pana Audleya - przekomarzała się z nią Amelia - i tego włoskiego rozbójnika. - Ależ!

221

- A prawda, mówiłaś, że to Szkot... a może Irlandczyk? Nie byłaś tego pewna. - Amelia zmarszczyła czoło, zbierając myśli. - A skąd pochodzi pan Audley? W jego głosie też jest jakiś obcy akcent. - Nie mam pojęcia - burknęła Grace. Gdzie się podziewał Thomas?! Obawiała się jego przybycia, ale to oczekiwanie było jeszcze gorsze. A potem Amelia - co ją podkusiło, na litość boską? - zawołała: - Panie Audley! Grace odwróciła się i wbiła wzrok w ścianę. - Obie z Grace zastanawiamy się, skąd pan pochodzi. Nie potrafię rozpoznać po akcencie.

S R

- Z Irlandii, lady Amelio. Na północ od Dublina. - Z Irlandii! - wykrzyknęła Amelia. - Ależ daleko jest pan od domu! Okrążyły pokój jeszcze raz, po czym Amelia puściła rękę towarzyszki i usiadła. Grace nadal stała. Po chwili podkradła się do drzwi tak dyskretnie, jak tylko mogła.

- Jak się panu podoba Lincolnshire, panie Audley? - doleciał do niej z tyłu głos Amelii.

- Wydaje mi się pełne niespodzianek. - Pełne niespodzianek? Grace wyjrzała na korytarz, ale nadal łowiła uchem konwersację toczącą się za jej plecami. - Pobyt w tych stronach okazał się całkiem odmienny od moich przewidywań - wyjaśnił pan Audley. Grace bez trudu wyobraziła sobie pobłażliwy uśmiech towarzyszący tym słowom.

222

- Doprawdy? - odparowała Amelia. - Czegóż to pan się spodziewał? Zapewniam pana, że prowadzimy w tym zakątku Anglii jak najbardziej cywilizowane życie. - Jak najbardziej - mruknął. - Nawet aż za bardzo, jak na mój gust. - Ależ, panie Audley! - zdumiała się Amelia. - Co pan przez to rozumie? Jeśli nawet Jack odpowiedział, Grace go nie usłyszała. W tej właśnie chwili spostrzegła nadchodzącego Thomasa. Znowu był elegancki i wyglądał jak na księcia przystało. - O! - wyrwało się jej mimo woli. - Bardzo przepraszam. Wymknęła się na korytarz i zaczęła machać ręką, by zwrócić uwagę Thomasa i nie

S R

zaalarmować Amelii ani pana Audleya.

- Co to wszystko ma znaczyć, Grace? - spytał książę, podchodząc do niej energicznym krokiem. - Penrith oznajmił mi, że lady Amelia tu jest i chce się ze mną widzieć.

Ponieważ Thomas nie przystanął, Grace domyśliła się, że życzy sobie, by razem weszli do salonu.

- Zaczekaj, Thomasie - szepnęła ostrzegawczo. Chwyciła go za ramię i zmusiła, by się zatrzymał. Odwrócił się do niej, unosząc wyniośle jedną brew. - Chodzi o pana Audleya - wyjaśniła, odciągając go jeszcze dalej od drzwi. - Jest teraz w salonie. Thomas spojrzał w tym kierunku, potem zaś na Grace. Najwyraźniej nic nie rozumiał. - Razem z Amelią! - syknęła. Niewzruszony spokój opuścił księcia.

223

- Co u diabła?! - zaklął. Obejrzał się na drzwi salonu, choć z tego miejsca i tak nie mógłby dostrzec jego wnętrza. - Jak się spotkali?! - Nie mam pojęcia - odparła Grace. Jej głos załamywał się z irytacji. - Gdy weszłam do salonu, już tam był. Amelia wspomniała, że zobaczyła go z daleka i pomyłkowo wzięła za ciebie. Przeszył go dreszcz. Wyraźnie widoczny. - Co jej powiedział? - Nie mam pojęcia. Nie było mnie przy tym. A później nie mogłam jej przecież wziąć na spytki w jego obecności. - Oczywiście że nie. Grace czekała w milczeniu, sądząc, że Thomas powie coś więcej. On

S R

jednak ścisnął tylko palcami grzbiet nosa; wyglądał przy tym tak, jakby go rozbolała głowa. Usiłując przekazać mu jakąś przyjemniejszą nowinę, Grace powiedziała:

- Jestem całkiem pewna, że nie wyjawił... Boże wielki, jak to sformułować?!

- Kim jest naprawdę - dokończyła i aż się wzdrygnęła. Thomas rzucił jej wyjątkowo niemiłe spojrzenie.

- Przecież to nie moja wina! - usiłowała się bronić. - Nic podobnego nie sugerowałem - odparł sztywno i nie odezwał się więcej, póki nie wszedł do salonu. Od chwili gdy Grace wybiegła z pokoju, zarówno Jack, jak i lady Amelia nie wypowiedzieli ani słowa. Zupełnie jakby zawarli milczące porozumienie. W salonie panowała cisza, a każde z nich starało się dosłyszeć choćby słówko z rozmowy prowadzonej na korytarzu.

224

Jack miał spore doświadczenie w podsłuchiwaniu, nie zdołał jednak pochwycić nawet szeptu. Mimo to wyobrażał sobie całkiem wyraźnie, o czym mówili. Grace ostrzegła Wyndhama, że niecny pan Audley pochwycił w swoje szpony piękną i niewinną lady Amelię. Na to Wyndham zapewne zaklnie - pod nosem, oczywiście, gdyż jest zbyt dobrze wychowany, żeby kląć otwarcie w obecności damy -i będzie się domagał szczegółowej relacji. Wszystko to byłoby bardzo zabawne, gdyby nie ona, i to ich poranne spotkanie. I pocałunek. Grace! Pragnął ją odzyskać. Tę dziewczynę, którą trzymał w ramionach, a

S R

nie tę, która sztywno przechadzała się po salonie z lady Amelią, spoglądając na niego od czasu do czasu takim wzrokiem, jakby miał zamiar ukraść rodowe srebra.

Może to i było zabawne. W pewnym sensie. A on powinien sobie pogratulować. Bez względu na to, co Grace do niego czuła, z pewnością nie była to obojętność - najstraszliwsza ze wszystkich możliwości. Jednakże po raz pierwszy w życiu odkrył, że wcale nie tak łatwo jest pozyskać względy damy. Nie zależało mu na dreszczyku emocji, który towarzyszy pościgowi. Ani na satysfakcji, że tak doskonale się spisał. Zależało mu tylko na niej. Po prostu chciał ją mieć. Kto wie, czy nie na zawsze? Obejrzał się na lady Amelię. Pochyliła się do przodu i lekko przekrzywiła głowę na bok, żeby lepiej słyszeć. - I tak pani nie usłyszy, o czym mówią - ostudził ją Jack.

225

Pełne oburzenia spojrzenie, jakie mu posłała, było doprawdy godne podziwu. I całkowicie nieszczere. - Niechże pani nie udaje, że nie usiłowała ich podsłuchać! - skarcił ją. -Ja się wcale tego nie zapieram. - No, dobrze. - Lady Amelia odczekała chwilę, po czym spytała: -Jak pan myśli, o czym rozmawiają? W przypadku tej małej ciekawość zawsze zwycięży. Jack uznał, że Amelia jest bardziej inteligentna, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Wzruszył ramionami, udając ignoranta. - Trudno powiedzieć. Nigdy bym się nie poważył wnikać w tajniki kobiecego umysłu ani w sekrety naszego czcigodnego gospodarza.

S R

Zaskoczona Amelia odwróciła się raptownie. - Nie lubi pan księcia?

- Nic podobnego nie powiedziałem - odparł Jack. Oboje wiedzieli jednak, że zdradził się ze swoją niechęcią.

- Jak długo zamierza pan pozostać w Belgrave? Uśmiechnął się. - Chciałaby się mnie pani czym prędzej pozbyć, lady Amelio? - Oczywiście że nie. Spostrzegłam po prostu służących z kuframi. Pomyślałam, że to może pańskie. Starał się zachować obojętny wyraz twarzy. Nie wiedzieć czemu zaskoczyło go, że babka zaczęła się już pakować. - Mam wrażenie, że te kufry należą do księżny. - Czyżby się gdzieś wybierała? Omal się nie roześmiał na widok uradowanej miny lady Amelii.

226

- Do Irlandii - powiedział bez zastanowienia, zanim przyszło mu do głowy, że tej właśnie kobiety w żadnym wypadku nie należy wtajemniczać w irlandzkie plany. A może właśnie ona była jedyną osobą, którą należało powiadomić o wszystkim? Z pewnością na to zasługiwała. Jego zdaniem zasługiwała nawet na aureolę, jeśli istotnie zamierzała poślubić Wyndhama. Jack nie mógł sobie wyobrazić gorszego losu niż związanie się na całe życie z tym aroganckim świętoszkiem. I właśnie w tej chwili - jak na zawołanie - pojawił się ów arogancki świętoszek. - Witaj, Amelio!

S R

Wyndham stał w drzwiach w całym swoim książęcym splendorze. Jeśli nie liczyć podbitego oka - pomyślał Jack z satysfakcją. Było jeszcze bardziej przekrwione niż wczoraj wieczorem.

- Wasza książęca mość! - odparła lady Amelia. - Jak miło, że jesteś - dodał jeszcze Wyndham, podchodząc do nich. Widzę, że zawarłaś już znajomość z naszym gościem. - O tak - potwierdziła lady Amelia. - Pan Audley jest bardzo zajmującym rozmówcą. - Istotnie - przytaknął Wyndham. Jack pomyślał, że książę ma taką minę, jakby właśnie rozgryzł plasterek cytryny. - Chciałam się zobaczyć z Grace - wyjaśniła lady Amelia. - Tak, oczywiście - odpowiedział Wyndham. - Ale, niestety - wtrącił Jack rozbawiony sztucznością tego dialogu ja dopadłem ją pierwszy.

227

- Prawdę mówiąc, to raczej ja dopadłam pana Audleya - przyznała hrabianka. - Zobaczyłam go na korytarzu i pomyślałam, że to ty, milordzie. - Zdumiewające, nieprawdaż? - mruknął Jack. A zwracając się do lady Amelii, dodał: - Ani trochę nie jesteśmy do siebie podobni. - Istotnie - potwierdził ostrym tonem Wyndham. - Ani trochę! - A pani co o tym sądzi, panno Eversleigh? - spytał Jack, wstając. On jeden Zauważył, że Grace weszła do pokoju. - Czy książę i ja mamy jakieś cechy wspólne? Wargi Grace rozchyliły się, ale dopiero po sekundzie wygłosiła swoją opinię.

S R

- Obawiam się, że nie znam pana dość dobrze, by o tym dyskutować. - Bardzo zręczna odpowiedź, panno Eversleigh - odparł, podkreślając komplement skinieniem głowy. - Wnoszę zatem, że księcia zna pani o wiele lepiej?

- Od pięciu lat pracuję u jego babki. Przez ten czas miałam przyjemność poznać go dość dobrze.

- Lady Amelio - odezwał się Wyndham, chcąc jak najprędzej przerwać tę rozmowę - Czy mogę odwieźć panią do domu? - Oczywiście - odparła. - Tak prędko nas pani opuszcza? - mruknął Jack tylko po to, by podrażnić księcia. - Rodzina na mnie czeka - odpowiedziała lady Amelia, choć nie wspomniała o tym ani słowem, póki Wyndham nie zaproponował, że ją odwiezie.

228

- W takim razie jedźmy bez zwłoki - ponaglił książę, wyciągając rękę, by pomóc narzeczonej wstać. - Chwileczkę, wasza książęca mość. Jack odwrócił się błyskawicznie na dźwięk głosu Grace. - Chciałabym zamienić słówko z waszą książęcą mością, zanim wyjedzie - mówiła panna Eversleigh, stojąc tuż przy drzwiach. - Bardzo proszę. Wyndham przeprosił narzeczoną i wyszedł za Grace na korytarz. Nadal było ich widać z wnętrza salonu, lecz podsłuchanie ich rozmowy byłoby niezwykle trudne, a raczej niemożliwe. - O czym też mogą rozmawiać? - odezwał się Jack.

S R

- Doprawdy nie mam pojęcia - burknęła lady Amelia. - Ja również.

Powiedział to beztrosko. Wyłącznie dla kontrastu: życie było dzięki takim efektom o wiele bardziej interesujące. I nagle oboje usłyszeli: - Do Irlandii?!

Powiedział to bez wątpienia Wyndham, i to dosyć głośno. Jack przysunął się bliżej do drzwi, żeby mieć lepszy widok, ale książę wziął Grace za rękę i odciągnął ją nieco dalej. Tam nie było ich już widać. Ani słychać. - No i mamy odpowiedź - mruknął Jack. - Z pewnością nie zmartwił się tym, że babka wyjeżdża z kraju stwierdziła lady Amelia. - Sądziłabym raczej, że upije się z radości. - Przypuszczam, że panna Eversleigh powiadomiła go, iż babka życzy sobie, by jej towarzyszył. - Do Irlandii? - Amelia pokręciła głową. - Pan się z pewnością myli!

229

Wzruszył ramionami, udając obojętność. - Bardzo możliwe. Nie znam tutejszych stosunków. Wówczas Amelia zdecydowała się na obszerniejsze wyjaśnienie. - Nie wnikając już w to, że nie pojmuję, czemu księżna miałaby jechać do Irlandii. Nie chcę przez to powiedzieć, że sama nie zwiedziłabym chętnie pańskiego pięknego kraju, ale jest to sprzeczne z charakterem księżny. Słyszałam nieraz, jak wyrażała się pogardliwie o hrabstwie Northumberland, Krainie Jezior i o całej Szkocji. - Amelia urwała, zapewne dla zaczerpnięcia tchu. - Irlandia leży trochę za daleko jak na jej wymagania. Jack kiwnął głową, gdyż najwyraźniej tego oczekiwała.

S R

- Ale doprawdy nie pojmuję, czemu księżna miałaby sobie życzyć, by jego książęca mość jej towarzyszył. Oboje za sobą nie przepadają. - Bardzo delikatnie pani to ujęła, lady Amelio - stwierdził Jack. - Czy w ogóle komukolwiek zależy na ich towarzystwie? Zrobiła wielkie oczy i Jackowi przyszło nagle do głowy, że może należało kierować obraźliwe uwagi wyłącznie pod adresem księżny. W tej jednak chwili Wyndham wrócił do salonu, wyraźnie niezadowolony i jak zwykle arogancki. I prawie na pewno zasługujący na wszelkie zniewagi, na jakie stać było Jacka. - Amelio - odezwał się książę bez większego żalu w głosie obawiam się, że nie będę mógł odwieźć pani do domu. Najmocniej przepraszam. - Nic nie szkodzi - odparła takim tonem, jakby miała ochotę powiedzieć mu całkiem co innego.

230

- Postaram się, żebyś powrotną drogę miała jak najwygodniejszą. Może chcesz coś do czytania z biblioteki? - Potrafi pani czytać podczas jazdy? - zagadnął Jack. - A pan nie potrafi? - Jeszcze jak! Jestem w stanie dokonać wszystkiego w powozie albo w najbliższym sąsiedztwie powozu - dodał i uśmiechnął się do Grace, która stanęła w drzwiach. Wyndham rzucił mu mordercze spojrzenie i chwycił narzeczoną za ramię, dość bezceremonialnie stawiając ją na nogi. - Było mi bardzo miło pana poznać, panie Audley. - Ale mimo to już pani odjeżdża - powiedział lekkim tonem. - Amelio!

S R

Książę ponaglił narzeczoną jeszcze bardziej stanowczo niż przedtem i wyprowadził ją z pokoju.

Jack ruszył za nimi do drzwi, rozglądając się za Grace, ona jednak zniknęła. No cóż, może tak było lepiej.

Spojrzał w stronę okna. Niebo pociemniało; wyglądało na to, że zaraz lunie deszcz.

Pora na spacer - pomyślał. Deszcz z pewnością będzie zimny. Dokładnie to, czego mu teraz trzeba.

231

14

Po pięciu latach pobytu w Belgrave Castle Grace uświadomiła sobie - nawet jeśli tego w pełni nie zaakceptowała - ile można osiągnąć, mając wpływy i mnóstwo pieniędzy. Niemniej jednak była zdumiona, jak szybko ich plany podróży doczekały się realizacji. W ciągu trzech dni wynajęto statek, który miał ich przewieźć z Liverpoolu do Dublina i tam zaczekać na nich w porcie do chwili, gdy zdecydują się powrócić do Anglii. Jeden z sekretarzy Thomasa miał pojechać wcześniej do Irlandii,

S R

żeby zapewnić im jak najlepsze warunki pobytu. Grace szczerze współczuła biednemu sekretarzowi, zmuszonemu do wysłuchiwania, a następnie powtarzania po dwakroć licznych i szczegółowych instrukcji księżny. Grace przywykła już do sposobu bycia starszej damy, ale sekretarz, który miał dotąd do czynienia ze znacznie rozsądniejszym pracodawcą, był bliski łez.

Oczywiście tylko najlepsze zajazdy uznano za odpowiednie dla wybierającego się w drogę towarzystwa. Spodziewano się również, że w tych zajazdach zostaną im oddane do dyspozycji najlepsze pokoje. Jeżeli były już zajęte, właściciele zajazdów musieli oczywiście opróżnić je, przenosząc poprzednich lokatorów gdzie indziej. Z książęcej uprzejmości powiadamiano ich z pewnym wyprzedzeniem o tym, kiedy i kogo będą mieli zaszczyt u siebie gościć, by mogli zapewnić mniej ważnym podróżnikom godziwe pomieszczenia. Grace pomyślała, że dowodem jeszcze większej uprzejmości byłoby pozostawienie w spokoju nieszczęśników, którzy zawinili jedynie tym, że 232

zarezerwowali wcześniej apartamenty, które księżna uznała za godne siebie. Grace jednak mogła zaofiarować biednemu sekretarzowi jedynie współczujący uśmiech. Nie było co marzyć o tym, że księżna zmieni swoje obyczaje. Co gorsza, przygotowała już kolejną listę wymagań, tym razem dotyczących czystości pomieszczeń, jakości posiłków, a nawet rozmiaru ręczników. Grace całymi dniami uwijała się po zamku, zajęta przygotowaniami do podróży oraz przekazywaniem niezbędnych poleceń, ponieważ trójka pozostałych mieszkańców Belgrave zdecydowanie unikała wzajemnych kontaktów. Księżna była skwaszona i opryskliwa, jak zawsze; w jej zachowaniu

S R

nastąpiła jednak pewna zmiana, która niepokoiła Grace. Wydawała się niezwykle podekscytowana zbliżającą się podróżą. Było to dziwne, jako że księżna niczym się zazwyczaj nie emocjonowała. Bywała nieraz uradowana, dość często zadowolona (choć znacznie częściej okazywała niezadowolenie), ale podniecona? Grace nigdy dotąd nie zauważyła u niej podobnej reakcji.

Było to tym bardziej zdumiewające, że księżna nie objawiała specjalnej sympatii do pana Audleya, a już z pewnością nie darzyła go szacunkiem. Jeśli o niego chodzi, to odwzajemniał te uczucie z nawiązką. Bardzo przypominał pod tym względem Thomasa. Wydawało się Grace, że ci dwaj mężczyźni mogliby zostać najlepszymi przyjaciółmi, gdyby nie spotkali się w tak niesprzyjających okolicznościach. O ile jednak postępowanie Thomasa wobec babki było szczere i bezpośrednie, o tyle pan Audley zachowywał się bardziej podstępnie. Zawsze prowokował ją, ilekroć znalazł się w jej towarzystwie, i pozwalał

233

sobie na bezczelne uwagi w tak zawoalowanej formie, że Grace nabierała całkowitej pewności co do ich znaczenia dopiero wówczas, gdy spostrzegła uśmieszek Jacka. Ów ledwie widoczny, porozumiewawczy uśmiech nie znikał prawie z jego twarzy, a zawsze był przeznaczony dla Grace. Nawet teraz na samą myśl o nim dziewczyna przycisnęła ręce do piersi. Kiedy Jack Audley się do niej uśmiechał, reagowała na to podobnie jak na pocałunek: czuła lekki skurcz żołądka, na policzkach wykwitały palące rumieńce. Grace pozornie wydawała się opanowana, tak ją przecież wychowano. Zdołała jednak obmyślić specjalny, bardzo dyskretny sposób odpowiadania na ów uśmiech: prawie niedostrzegalne uniesienie kącików

S R

ust, minimalna zmiana wyrazu oczu. Wiedziała, że Jack to dostrzegał. Nic nie umykało jego uwadze. Lubił udawać naiwnego, ale był najbardziej spostrzegawczym ze wszystkich ludzi, jakich znała. Księżna tymczasem niezmordowanie parła naprzód, nieugięta w postanowieniu odebrania Thomasowi książęcego tytułu i przekazania go panu Audleyowi. Ilekroć wspominała o czekającej ich wyprawie, nigdy nie mówiła "jeżeli znajdziemy dowód", lecz „kiedy go znajdziemy". Zaczęła już nawet snuć plany, w jaki sposób powiadomi wielki świat o tym, że księciem Wyndham jest teraz ktoś inny. Grace zauważyła również, że księżna nie stara się nawet być taktowna. Pewnego razu pozwoliła sobie na niedelikatną uwagę w obecności Thomasa. Chodziło, zdaje się, o to, że trzeba będzie dokonać zmian w niezliczonych dokumentach, umieszczając na nich imię nowego księcia. Zwróciła się wówczas do obecnego księcia z zapytaniem, czy

234

wszystkie dokumenty, które podpisywał jako Wyndham, będą miały w przyszłości moc prawną. Grace doszła do wniosku, że Thomas zachował się niezwykle powściągliwie. Ona na jego miejscu udusiłaby księżnę własnymi rękami. On zaś powiedział tylko: - Gdyby do tego doszło, z całą pewnością nie ja będę się tym kłopotał. Po czym złożył szyderczy ukłon i wyszedł z pokoju. Grace nie wiedziała, czemu właściwie zdziwił ją brak taktu ze strony księżny. Przecież nigdy nie liczyła się specjalnie z uczuciami innych. Tym razem jednak okoliczności były wyjątkowe. Z pewnością nawet Augusta

S R

Cavendish zdawała sobie sprawę, ile bólu sprawia wnukowi, jawnie snując w jego obecności plany mające na celu jego publiczne upokorzenie. Co się zaś tyczy Thomasa, nie był ostatnio sobą. Pił stanowczo za dużo i jeśli nie siedział w swoim gabinecie, to krążył po domu jak lew w klatce. Grace starała się go unikać - po części dlatego, że był w fatalnym humorze, ale przede wszystkim dlatego, że czuła się winna. Polubiła pana Audleya i poczytywała to za brak lojalności wobec Thomasa. Grace w towarzystwie Jacka Audleya spędzała stanowczo zbyt wiele czasu. Wiedziała o tym, ale nic na to nie mogła poradzić. W gruncie rzeczy nie była to wcale jej wina. Księżna stale wysyłała ją do niego z jakimiś poleceniami. - Liverpool czy Holyhead, z którego portu lepiej będzie wypłynąć? Jack - księżna nadal nie mogła się przemóc i nazywać go „panem Audleyem", on zaś nie reagował, gdy zwracano się do niego per „panie Cavendish" - z pewnością będzie to wiedział. Jakiej mamy się spodziewać

235

pogody w Irlandii? Poszukaj Jacka i zasięgnij jego opinii. Czy można w Irlandii napić się porządnej herbaty? A jak z tym będzie, gdy wyjedziemy z Dublina? Kiedy zaś Grace przekazała jego odpowiedzi na zadane pytania, księżna wysłała ją z kolejną misją. Miała sprawdzić, czy Jack potrafi należycie ocenić jakość herbaty. To ciągłe zasięganie opinii u Jacka było żenujące. A raczej byłoby, gdyby nie doszli do takiej zażyłości, że wybuchali śmiechem, spotykając się po raz kolejny. Powtarzało się to przez cały czas. Najpierw on się uśmiechał, potem ona odpowiadała uśmiechem. I uprzytamniała sobie, że jest znacznie milsza, jeśli ma okazję do uśmiechu.

S R

Księżna właśnie poleciła jej odnaleźć Jacka, żeby wytyczył dokładną trasę ich wyprawy według mapy Irlandii. Grace wydało się to dziwne: do tej pory księżna powinna znać już całą drogę na pamięć. Nie zamierzała jednak kwestionować polecenia, gdyż dawało jej okazję do wyrwania się spod kurateli starszej damy i porozmawiania z panem Audleyem. Z Jackiem - poprawiła się w duchu. Dla niej był to zawsze Jack. Imię pasowało do niego jak ulał; takie buńczuczne i beztroskie. „John" brzmiało nazbyt statecznie, a „pan Audley" zanadto oficjalnie. Grace pragnęła, żeby był dla niej zawsze Jackiem, choć od czasu tamtego pocałunku ani razu nie zwróciła się do niego po imieniu. Przekomarzał się z nią na ten temat i nie dawał jej spokoju: namawiał, kusił, groził, że nie będzie odpowiadał na jej pytania, o ile nie zwróci się do niego po imieniu. Ona jednak pozostawała nieugięta. Gdyby raz ustąpiła, nigdy już nie nazwałaby go inaczej. A i bez tego groziło jej, że się w nim zatraci, i to na wieki.

236

Mogło do tego dojść. I doszłoby z pewnością, gdyby na to pozwoliła. Wystarczyłoby troszkę sobie pofolgować. Przymknąć oczy i pomarzyć o przyszłości - razem z nim i z ich dziećmi - pełnej radości i śmiechu. Ale nie tutaj. To nie mogło zdarzyć się w Belgrave. I nie wówczas, gdyby Jack został księciem. Grace pragnęła wrócić do Sillsby. Nie marzyła o odzyskaniu rodzicielskiego domu, to było nierealne. Chciała tylko żyć znowu w atmosferze, jaką zapamiętała z dzieciństwa. Kojące ciepło domu. Ogródek, w którym jej matka nie wstydziła się pracować. Wspólne wieczory w saloniku - jednym jedynym, a nie jednym z Bóg wie ilu salonów. Nie trzeba by mu było nadawać specjalnej nazwy, każdy bez trudu mógłby do

S R

niego trafić. Pragnęła czytać tam przy kominku w towarzystwie męża. Podsuwać mu fragmenty książki, które ją rozweseliły, i śmiać się z tych urywków, które on wyszukał dla niej.

O tym właśnie marzyła, a gdy wreszcie zdobyła się na szczerość choć tylko przed sobą samą - zrozumiała, że pragnie dzielić ten dom właśnie z nim.

Jaki to miało sens? On nie wiedział nawet, kim naprawdę jest. Skąd więc ona mogłaby wiedzieć, o czym wolno jej marzyć? Starała się ochronić swoje serce, zakuwając je w stal, póki sprawa się nie rozstrzygnie. Bo gdyby okazało się, że on jest prawowitym księciem Wyndham, ona okazałaby się niezwykle naiwna. Chociaż Belgrave Castle to wyjątkowo piękny dom, Jack zdecydowanie wolał przebywać pod gołym niebem. A teraz, kiedy jego wierzchowiec był trzymany w książęcych stajniach - gdzie miał cieplutki

237

boks i jedzenia pod dostatkiem - wybierał się co rano na konną przejażdżkę. Nie był to zresztą nowy zwyczaj, raczej powrót do dawnych przyzwyczajeń; Jack przeważnie jeździł konno przed południem. Różnica polegała na tym, że poprzednio dążył do konkretnego celu, albo - od czasu do czasu - przed czymś zmykał. Teraz jeździł dla sportu i zdrowia. Dziwne jest życie bogatego dżentelmena! Wyrabia sobie muskuły zgodnie z ustalonym z góry planem, zamiast - jak reszta społeczeństwa - dzięki uczciwej całodziennej pracy. Albo i nieuczciwej, jak mu się nieraz zdarzało. Wracał właśnie do domu. Trudno o tym mówić „rodowy zamek",

S R

choćby nawet rzeczywiście tak było. Słysząc takie górnolotne określenia, Jack zawsze miał ochotę się roześmiać. Był to jego czwarty dzień w Belgrave. Czuł się znakomicie, pędząc przez pola, czując podmuch wiatru na twarzy.

Idąc po frontowych schodach do głównego wejścia, Jack rozglądał się na wszystkie strony w nadziei, że zobaczy gdzieś Grace... choć było mało prawdopodobne, by przebywała na dworze. On jednak nieustannie rozglądał się za nią, gdziekolwiek był. Na jej widok miał dziwne uczucie w piersi, zupełnie jakby pienił się w niej szampan. Często Grace nawet go nie dostrzegała; wcale nie miał jej tego za złe. Lubił obserwować jej ruchy. Jeśli jednak wpatrywał się w nią wystarczająco długo - a zwykle tak było, bo nie widział powodu, żeby spoglądać na coś innego - wyczuwała w końcu jego obecność i choćby nawet gdzieś przykucnął albo ukrył się w cieniu, odwracała się w jego stronę.

238

Próbował wtedy bawić się w uwodziciela. Spoglądał na nią płomiennym i natarczywym wzrokiem w nadziei, że dziewczyna zmięknie jak wosk i roztopi się w ogniu pożądania. Ale nigdy mu się to nie udawało. Może dlatego, że ilekroć spojrzała na niego, uśmiechał się jak zakochany sztubak. Byłby zdegustowany swoim zachowaniem, gdyby nie to, że Grace zawsze odwzajemniała uśmiech, a wtedy szampan pienił się jeszcze gwałtowniej w jego piersi. Otworzył drzwi i znalazł się we frontowym holu. Zatrzymał się tuż za progiem. Potrzebował kilku sekund, by wrócić do rzeczywistości. Miał też chwilę, by rozejrzeć się dokoła. I tym razem udało mu się zobaczyć Grace.

S R

- Panno Eversleigh! - zawołał, ponieważ była daleko, na drugim końcu rozległego holu.

Zapewne księżna wysłała ją znów z jakimś absurdalnym poleceniem. - Dzień dobry, panie Audley - odpowiedziała i z uśmiechem ruszyła w jego stronę.

Zrzucił z siebie płaszcz - zapewne skradziony z książęcej szafy -i wręczył go lokajowi. Ktoś ich znakomicie wyszkolił. Grace podeszła do niego, nim zdążył ściągnąć rękawiczki. - Jeździł pan konno? - spytała. - Ma się rozumieć! Idealny dzień na konną przejażdżkę. - Na takim wietrze? - Na wietrze jest najprzyjemniej. - Mam nadzieję, że pański koń już przybył do Belgrave? - Na szczęście! Lucy i ja jesteśmy ze sobą doskonale zgrani. - Jeździ pan na klaczy?

239

- Na wałachu. Zamrugała zaciekawiona, ale - o dziwo - nie zgorszona. - Czemu nazwał pan swojego konia damskim imieniem? Wzruszył ramionami. - To zawiła historia; gdybym ją opowiedział, z pewnością niezbyt by panią zaciekawiła. Prawdę mówiąc, historia była istotnie skomplikowana. Ważną rolę odegrała w niej solidna popijawa, trzy oddzielne zakłady z kolegami oraz skłonność Jacka do absurdalnych kawałów. Nie był z niej specjalnie dumny. - A ze mnie nie najlepsza amazonka - stwierdziła Grace.

S R

Nie była to próba usprawiedliwienia się, tylko rzeczowa ocena umiejętności.

- Nie chciało się pani poćwiczyć czy zabrakło czasu? - Chyba po trosze jedno i drugie - odparła.

Na jej twarzy odbiło się zdziwienie, jakby nigdy nie przyszło jej do głowy, że można zadać podobne pytanie.

- Powinna pani od czasu do czasu pojeździć ze mną. Uśmiechnęła się z żalem. - Trudno by to było pogodzić z resztą obowiązków, których księżna mi nie szczędzi. Jack miał nieco inne zdanie na ten temat. Żywił poważne podejrzenia co do motywów, jakimi kierowała się starsza dama w stosunku do Grace. Miał wrażenie, że przysyła do niego dziewczynę z byle powodu, jakby rzucała mu pod nogi dojrzały owoc lub wymachiwała nim przed samym jego nosem, żeby zachęcić go do pozostania w Belgrave Castle. Te

240

manipulacje budziły w nim niesmak, ale nie zamierzał wyrzekać się towarzystwa Grace tylko po to, by zrobić na złość starej księżnie. - E tam! - zaoponował. - Wszystkie liczące się damy do towarzystwa jeżdżą konno z gośćmi swoich pracodawców. - Czyżby? - spytała z powątpiewaniem. - W każdym razie ja tak to sobie wyobrażam. Grace pokręciła głową, nawet nie próbując ukryć uśmiechu. - Panie Audley... Jack zaczął rozglądać się na wszystkie strony, niby to ukradkiem. Wyglądało to bardzo zabawnie. - Chyba jesteśmy sami - szepnął.

S R

Pochyliła się ku niemu z figlarnym uśmiechem. - I co z tego?

- Możesz mi mówić „Jack". Udała, że się zastanawia. - Chyba się nie odważę. - Nikomu nie powiem.

- Mhm... - Zmarszczyła nos i stwierdziła rzeczowym tonem: - Nic z tego! - Raz już to zrobiłaś. Zacisnęła wargi, by powstrzymać już nie uśmiech, ale głośny śmiech. - To był błąd. - Doprawdy? - rozległ się za nimi jakiś głos. Grace zabrakło tchu. Odwróciła się. Thomas! - Skąd on się, u diabła, wziął? - mruknął pan Audley. Z małego saloniku - pomyślała smętnie Grace. Wejście do niego znajdowało się tuż za nimi. Thomas często spędzał tam czas na czytaniu

241

książek albo pisaniu listów. Zwykł mawiać, że odpowiada mu popołudniowe światło. Ale do popołudnia było jeszcze daleko. A od Thomasa wyraźnie czuć było koniak. - Urocza pogawędka - wycedził książę. - Założę się, że to jedna z wielu podobnych. - Podsłuchiwałeś? - spytał pan Audley z łagodnym wyrzutem. - A fe, milordzie! - Wasza książęca mość - zaczęła Grace. - Ja... - Mam na imię Thomas - przerwał jej ironicznym tonem. -Czyżbyś zapomniała? Mówiłaś mi już po imieniu, i to nieraz!

S R

- Doprawdy? - odezwał się Audley. - W takim razie nalegam, żebyś i mnie mówiła po imieniu. - Odwrócił się do Thomasa i wzruszył ramionami. - Sprawiedliwość tego wymaga.

Książę nie odezwał się ani słowem, choć wyraz jego twarzy był niezwykle wymowny. Jack Audley zwrócił się znów do dziewczyny i oświadczył:

- A ja będę mówił do ciebie Grace.

- Nie będziesz! - warknął Thomas. Jack spytał z całkowitym spokojem: - Czy on zawsze podejmuje za ciebie decyzje? - Przypominam, że to mój dom! - odparował Thomas. - Nie wiadomo, jak długo jeszcze - mruknął Jack. Grace zbierała się w sobie, by ich rozdzielić; była pewna, że Thomas zaraz się rzuci na Jacka. Ale w końcu książę tylko się roześmiał. To był okropny śmiech.

242

- Lepiej, żebyś to wiedział - oświadczył, spoglądając panu Audleyowi prosto w oczy. - Ona nie należy do wyposażenia domu. Grace patrzyła na niego zaszokowana. - Cóż to miało znaczyć? - spytał Audley gładkim, uprzejmym głosem, w którym pobrzękiwała stal. - Myślę, że wiesz. - Thomasie! - odezwała się Grace, próbując interweniować. - A więc znów jesteśmy po imieniu? - On się chyba w pani podkochuje, panno Eversleigh - rzucił lekkim tonem Jack. - Nie bądź śmieszny! - odparowała bez namysłu.

S R

To było nie do pomyślenia! Gdyby Thomas... W ciągu tych wszystkich lat musiałby się przecież z tym zdradzić. Co zresztą wcale nie znaczy, że coś by z tego wynikło.

Thomas skrzyżował ramiona na piersi i zmierzył przeciwnika takim wzrokiem, że chyba każdy schowałby się w mysią dziurę. Ale pan Audley tylko się uśmiechnął. Potem zaś powiedział:

- Nie chciałbym cię odrywać od twoich obowiązków, milordzie. Była to odprawa, elegancko sformułowana i wysoce obraźliwa. Grace nie wierzyła własnym uszom. Jeszcze nikt nie odezwał się w ten sposób do Thomasa! Ten jednak uśmiechnął się w odpowiedzi. - Przyznajesz więc, że to moje obowiązki? - Póki dom nadal należy do ciebie... - Nie chodzi tylko o dom, Audley!

243

- Myślisz, że nie wiem? - Głos Jacka przypominał raczej syk, cichy i natarczywy. I czaił się w nim lęk. - Państwo wybaczą - mruknął Thomas. Odwrócił się i wszedł z powrotem do małego salonu, zatrzaskując za sobą drzwi. Przez chwilę dłużącą się jak wieczność Grace wpatrywała się w pomalowane białą farbą drzwi. Potem odwróciła się znów do Jacka. - Nie powinieneś był go prowokować! - A więc to ja go prowokowałem?! Odetchnęła z wysiłkiem. - Chyba rozumiesz, w jakiej trudnej jest sytuacji! - A ja to nie?! - odparował wyjątkowo niemiłym tonem. - Po prostu

S R

ubóstwiam, kiedy mnie porywają i zatrzymują wbrew mojej woli! - Nikt ci nie przystawiał pistoletu do głowy! - Tak ci się zdaje? - spytał z sarkazmem.

Wyraz jego oczu mówił wyraźnie: „Cóż za niewiarygodna naiwność! - Ależ ty tego wcale nie chcesz! - zdumiała się Grace. Jak to się stało, że do tej pory tego nie spostrzegła? - Czego nie chcę? - warknął.

- Książęcej mitry. Wcale jej nie potrzebujesz, prawda? - To książęca mitra - odparł zimnym jak lód głosem - nie chce spocząć na takiej głowie jak ta. Odwrócił się raptownie i odszedł. Spoglądała za nim, pełna lęku.

244

15

Błądząc po komnatach Belgrave Castle w pewien ulewny dzień, Jack odkrył kolekcję książek poświęconych sztuce. Nie było to łatwe. Zamek mógł poszczycić się aż dwiema bibliotekami, z których każda zawierała co najmniej pięćset tomów. Jack zauważył jednak, że dzieła poświęcone sztuce były zazwyczaj większych formatów, co trochę ułatwiło mu poszukiwania. Wyciągał księgi o wyjątkowo pokaźnych grzbietach, przeglądał te tomiska i metodą prób i błędów znalazł wreszcie to, czego szukał.

S R

Nie zamierzał jednak pozostać w bibliotece; tak ogromny zbiór książek działał nań przytłaczająco. Zgarnął więc te, które wydały mu się najbardziej interesujące, i zaniósł je do swojego ulubionego pokoju kremowo-złotego salonu na tyłach domu.

Pokój Grace. Zawsze tak o nim myślał.

Tam właśnie schronił się po ambarasującym spotkaniu z Grace w głównym holu. Był zły na siebie, ilekroć gniew go poniósł. Ale tym razem był wręcz wściekły. Przesiedział kilka godzin w pokoju Grace, w kąciku przeznaczonym do czytania, podnosząc się co jakiś czas zza stołu, by rozprostować nogi. Dotarł do ostatniego tomu poświęconego francuskiej sztuce w stylu rokoko, gdy lokaj zajrzał przez uchylone drzwi i na widok zajętego lekturą dżentelmena cofnął się pospiesznie. Jack uniósł pytająco brwi, ale młody służący nie odezwał się, tylko umknął tam, skąd przyszedł. 245

Dwie minuty później cierpliwość Jacka została wynagrodzona: na korytarzu rozległy się kobiece kroki. Kroki Grace. Udawał pochłoniętego lekturą. - O, widzę, że czytasz - powiedziała, nieco zdziwiona. Ostrożnie odwrócił stronę. - Czasem mi się to zdarza. Nie odrywał wzroku od książki, ale wyobrażał sobie bardzo wyraźnie, jak Grace robi surową minę. - Szukałam cię wszędzie. Podniósł głowę. Do twarzy miał przyklejony uśmiech. - A ja tu sobie spokojnie siedzę.

S R

Stała niepewnie w drzwiach, przyciskając splecione ręce do piersi. Zorientował się, że jest zdenerwowana.

I przeklinał się w duchu za to, że ją wystraszył. Przechylił lekko głowę na bok i zapraszającym gestem wskazał jej krzesło obok siebie.

- Co czytasz? - spytała, podchodząc bliżej.

Przesunął książkę po stole w stronę pustego miejsca, które mogłaby zająć. - Popatrz. Nie usiadła od razu. Najpierw oparła ręce na brzegu stołu i pochyliła się nad otwartą książką. - O, twoje ukochane malarstwo. - To drugi z tematów, które mnie najbardziej fascynują. Rzuciła mu przebiegłe spojrzenie.

246

- Chciałbyś, żebym cię spytała, jaki jest ten pierwszy, najbardziej fascynujący? - Czyżbym był aż tak łatwy do rozszyfrowania? - Owszem, jeśli chcesz, żeby cię rozszyfrowano. Uniósł ręce w geście rozczarowania. - I nic z tego, niestety! Nie spytałaś, co mnie najbardziej fascynuje. - Nie spytałam - odcięła się, siadając - bo jestem pewna, że twoja odpowiedź byłaby całkiem niestosowna. Przytknął rękę do serca. Ten teatralny gest pomógł mu odzyskać równowagę. Najłatwiej udawać błazna. Od ludzi takiej profesji nikt nie oczekuje zbyt wiele.

S R

- Zraniłaś mnie boleśnie - oświadczył. - Słowo honoru, nie zamierzałem powiedzieć, że najbardziej fascynuje mnie uwodzenie kobiet albo sztuka całowania lub najzręczniejsze ściąganie damom rękawiczek czy innych części. - Przestań!

- Zamierzałem wyznać - powiedział z miną uciśnionej niewinności że ostatnimi czasy najbardziej fascynującym dla mnie problemem jesteś ty. Ich oczy spotkały się, ale tylko na króciutką chwilę. Coś onieśmieliło Grace, toteż wbiła pospiesznie wzrok w swoje kolana. Przyglądał się oczarowany grze uczuć na jej twarzy, pełnym napięcia gestom rąk spoczywających na blacie stołu. - Nie podoba mi się ten obraz - oświadczyła nagle. Musiał zajrzeć ponownie do książki, by przekonać się, jaką ilustrację Grace ma na myśli. Była to para siedząca na trawie. Kobieta, ukazana na

247

obrazie od tyłu, zdawała się odpychać mężczyznę. Jack nie przypominał sobie tego dzieła, ale miał wrażenie, że rozpoznaje styl artysty. - To Boucher? - Tak... Nie - odparła zaskoczona Grace, gdy nachyliwszy się przeczytała podpis. - Jean-Antoine Watteau, Faux Pas. Przyjrzał się uważniej. - O, przepraszam - rzucił lekkim tonem. - Nie przyjrzałem się dokładniej. Moim zdaniem przypomina trochę Bouchera. Nie sądzisz? Wzruszyła lekko ramionami. - Nie znam się aż tak na sztuce. Nie dowiedziałam się zbyt wiele o malarstwie ani o malarzach, gdy byłam dzieckiem. Moi rodzice

S R

niespecjalnie się tym interesowali. - Jak to możliwe?!

Uśmiechnęła się na te słowa. Niewiele brakowało, a wybuchnęłaby śmiechem.

- Nie twierdzę, że zupełnie ich to nie obchodziło. Po prostu co innego zajmowało ich znacznie bardziej. Przede wszystkim podróże. Oboje przepadali za mapami i atlasami wszelkiego rodzaju. Jack uniósł oczy do sufitu. - Nie znoszę map. - Doprawdy? - Wydawała się zdumiona i troszkę ubawiona jego wyznaniem. - A to dlaczego? Powiedział jej szczerą prawdę: - Bo nie najlepiej sobie z nimi radzę. - I to mówi rozbójnik?! - A cóż ma jedno do drugiego?

248

- Nie musiałeś wiedzieć, dokąd warto się udać? - Przede wszystkim musiałem pamiętać, gdzie już byłem. Wydawała się zdezorientowana tym wyjaśnieniem, dodał więc: - Są pewne rejony Anglii, na przykład prawie całe hrabstwo Kent, których, szczerze mówiąc, powinienem unikać. - I znowu nie wiem, czy mówisz serio, czy żartujesz. - Mówię jak najbardziej serio - odparł niemal beztroskim tonem. Może z wyjątkiem tej informacji o hrabstwie Kent. Spojrzała na niego, znowu nic nie rozumiejąc. - Przedstawiłem sytuację w zbyt jasnych barwach. - Zbyt jasnych?! - powtórzyła jak echo.

S R

- Mam swoje powody, żeby się nie pokazywać na południu Anglii. - Boże święty!

Prawdziwie kobieca reakcja. Jack omal się nie roześmiał. - Nie przypominam sobie żadnego mężczyzny, prócz ciebie, który by szczerze przyznał, że nie zna się na mapach - zauważyła, odzyskawszy panowanie nad sobą.

Ogarnął ją spojrzeniem ciepłym, potem gorącym. - Mówiłem ci przecież, że jestem wyjątkowy! - Daj spokój! - Nie patrzyła na Jacka, a przynajmniej nie spoglądała mu prosto w twarz, toteż nie zauważyła, jak bardzo się zmienił jej wyraz. Zapewne dlatego ton jej głosu nadal był żywy i rzeczowy, gdy mówiła dalej: - Ale to doprawdy komplikuje sprawę. Księżna poleciła mi odnaleźć cię, żebyś nam pomógł w ustaleniu dokładnej drogi od Dublina do celu naszej wyprawy. Jack machnął ręką.

249

- To mogę zrobić w każdej chwili. - Bez mapy? - Jeździliśmy często tą drogą, kiedy byłem w szkole. Grace spojrzała na niego i uśmiechnęła się z odcieniem nostalgii, jakby dzieliła z Jackiem jego wspomnienia. - Założę się, że nie byłeś prymusem. Uniósł brew. - Wiesz, że większość ludzi uznałaby podobne przypuszczenie za zniewagę? Usta Grace wygięły się w uśmiechu, a w jej oczach pojawiły się figlarne błyski. - Ale nie ty!

S R

Miała rację, oczywiście, lecz Jack nie zamierzał jej tego mówić. - Czemu tak uważasz?

- Bo nigdy by ci na tym nie zależało.

- Ani na związanej z tym odpowiedzialności? - mruknął. Czy naprawdę miała o nim taką opinię?

Otwierała już usta i był pewien, że przytaknie. Policzki jej się zaróżowiły; odwróciła na chwilę wzrok, zanim odpowiedziała. - Masz w sobie zbyt wiele z buntownika. - No cóż - powiedział, unosząc brew. - Nie zapominasz chyba, że rozmawiasz z byłym oficerem armii Jego Królewskiej Mości? Rozprawiła się natychmiast z tym argumentem. - Powinnam była powiedzieć, że lubisz udawać buntownika. Ale podejrzewam, że w głębi duszy jesteś równie konwencjonalny jak my wszyscy. Przez chwilę milczał, potem oświadczył:

250

- Nie zapominasz chyba, że rozmawiasz z byłym rozbójnikiem grasującym na traktach Jego Królewskiej Mości! Jack nie miał pojęcia, jak zdołał zachować przy tym powagę. Ulżyło mu, kiedy Grace, otrząsnąwszy się z szoku, wybuchnęła śmiechem. Doprawdy, nie byłby w stanie utrzymać tej wyniosłej, urażonej miny ani chwili dłużej. Miał wrażenie, że naśladuje Wyndhama, gdy siedział taki sztywny, jakby połknął kij. Nie znosił tego. - Jesteś okropny - mruknęła Grace, ocierając oczy. - Staram się, jak mogę - odparł skromnie. - I właśnie dlatego - pogroziła mu palcem, nie przestając się

S R

uśmiechać - nigdy byś nie mógł zostać prymusem. - Dobry Boże, pewnie że nie! - odparował. - W moim wieku nie wyglądałoby to dobrze.

Nie wspominając o tym, że nigdy nie pasował do szkoły. Nadal śniła mu się po nocach. Nie żadne tam koszmary; sprawa nie zasługiwała na to, żeby aż tak boleśnie ją przeżywać. Mimo to, mniej więcej raz w miesiącu, budził się z jednego z tych irytujących snów. Były to sny, które się powtarzały: albo przeglądając plan zajęć, uprzytamniał sobie, że zapomniał o łacinie i opuścił wszystkie lekcje w tym semestrze, albo zjawiał się na egzaminie bez spodni. Jedynymi przedmiotami, które wspominał z sympatią, były zajęcia sportowe i wykłady o sztuce. Sport nie przysparzał mu trudności. Wystarczyło, że przez chwilę przyglądał się jakiejś grze, i wiedział już instynktownie, co ma robić. Co się zaś tyczy sztuki, to nigdy nie próbował sam szkicować czy modelować, ale zawsze lubił oglądać dzieła sztuki - z

251

tych powodów, które wyłożył Grace podczas pierwszego wieczoru spędzonego w Belgrave. Jego spojrzenie padło na książkę, która nadal leżała otwarta na stole między nimi. - Czemu nie podoba ci się ten obraz? - spytał, wskazując ilustrację. Nie był to jego ulubiony obraz, ale nie dostrzegał w nim nic odstręczającego. - Ona nie czuje do niego sympatii - odparła Grace. Wpatrywała się w obraz, podczas gdy Jack patrzył na nią. Spostrzegł ze zdumieniem zmarszczkę na jej czole. Co wyrażała? Niepokój, gniew? Nie potrafił tego odgadnąć.

S R

- Ona sobie nie życzy jego umizgów - wyjaśniała dalej Grace -a on jest wściekły. Spójrz na jego minę!

Jack przyjrzał się uważniej ilustracji. Chyba już rozumiał, o co Grace chodzi. Reprodukcja była daleka od doskonałości i trudno byłoby ocenić, czy oddaje sprawiedliwość oryginałowi. O kolorach, oczywiście, nie warto było mówić, ale linie wydawały się czyste, wiernie oddane. Chyba istotnie w twarzy mężczyzny było coś podstępnego, a jednak... - Ktoś mógłby powiedzieć, że krytykujesz nie sam obraz, tylko jego temat, rozumiesz? - A cóż to za różnica? Zastanowił się przez chwilę. Od dawna nie wdawał się z nikim w intelektualne rozważania. - Może artysta chciał wywołać u widza taką właśnie reakcję? Może dlatego namalował tę scenkę? To, że ją przedstawił, wcale nie oznacza, że aprobował takie zachowanie.

252

- Może i tak. Zacisnęła wargi. Nie podobał mu się ten grymas. Postarzał ją. Co więcej, podkreślał, że dziewczyna nie jest szczęśliwa, co dotąd skrzętnie ukrywała. Kiedy tak zaciskała usta - z gniewem, bólem, rezygnacją wydawało się, że nigdy już nie będzie szczęśliwa. I że, co gorsza, pogodziła się z tym. - Nie musisz lubić tego obrazu - powiedział miękko. Usta jej złagodniały, ale oczy pozostały chmurne. - Nie muszę - potwierdziła. Wyciągnęła rękę i odwróciła stronę, jakby chciała czym prędzej zmienić temat. - Słyszałam oczywiście o monsieur Watteau i wiem, że to ceniony artysta, ale... Och!

S R

Jack uśmiechnął się szeroko. Grace przerzuciła stronę, nie patrząc na ilustracje; on jednak zdążył na nią zerknąć. - O Boże!...

- No i mamy Bouchera - stwierdził Jack z aprobatą. - To nie jest. Ja nigdy...

Jej oczy rozszerzyły się - były jak dwa wielkie, błękitne księżyce. Rozchyliła wargi, a jej policzki... Jack z przyjemnością by je powachlował. - To Marie-Louise O'Murphy - wyjaśnił. Spojrzała na niego niemal z przerażeniem. - Znasz ją?! Nie powinien się śmiać, ale nie mógł się powstrzymać. - Każdy uczniak ją zna. A raczej słyszał o niej - poprawił się. -Zdaje się, że niedawno zmarła. Dożyła sędziwego wieku. Co za pech: mogłaby być moją babką!

253

Spoglądał z wyraźną sympatią na przedstawioną na obrazie kobietę. Spoczywała na kanapie w prowokacyjnej pozie. Była naga - cudownie, urzekająco, kompletnie naga - i leżała na brzuchu. Wyginając nieco plecy, opierała się o poręcz kanapy i spoglądała gdzieś ponad nią. Artysta namalował dziewczynę z profilu, ale rowek między pośladkami widoczny był jak na dłoni, a jej nogi... Jack westchnął błogo na samo wspomnienie. Nogi modelki były szeroko rozstawione i Jack nie miał najmniejszych wątpliwości, że nie on jeden spośród uczniów marzył o tym, by znaleźć się pomiędzy nimi! Wielu niedorostków traciło swoją niewinność (przynajmniej w marzeniach) w objęciach Marie-Louise O'Murphy. Ciekawe, czy ta piękna

S R

dama zdawała sobie sprawę z dobrodziejstwa, jakie im wyświadczyła? Zerknął na Grace. Wpatrywała się w obraz. Jackowi wydawało się miał nadzieję - że to dzieło sztuki trochę ją podnieciło. - Nigdy przedtem nie widziałaś tego obrazu? - spytał cicho. Pokręciła głową. Ledwo dostrzegalnie. Była jak urzeczona.

- Marie-Louise została kochanką króla Francji - opowiadał Jack. - Podobno ujrzał jeden z jej portretów pędzla Bouchera - nie ten, być może miniaturę - i postanowił, że musi mieć tę dziewczynę. Grace otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. - Wychowała się na ulicach Dublina - prawił dalej Jack - a przynajmniej tak mi mówiono. Zresztą trudno sobie wyobrazić, by ktoś z takim nazwiskiem, O'Murphy, mógł się urodzić gdzie indziej -westchnął z satysfakcją. - Zawsze byliśmy dumni z tego, że to nasza rodaczka.

254

Przesunął się tak, że stał teraz za Grace i spoglądał jej przez ramię. Gdy mówił, był pewny, że dziewczyna czuje jego słowa na swojej skórze niczym pocałunki. - Podniecający obrazek, nieprawdaż? Grace nadal milczała. Może nie wiedziała, co powiedzieć? Jacka nie drażniło jej milczenie. Odkrył, że obserwowanie Grace wpatrującej się w obraz podnieca go znacznie bardziej niż przyglądanie się obrazowi. - Zawsze chciałem zobaczyć oryginał - zwierzył się jej. - Zdaje się, że znajduje się teraz w Niemczech, chyba w Monachium. Niestety, jakoś nie zawędrowałem w tamte strony. - Nigdy jeszcze nie widziałam nic podobnego - szepnęła Grace.

S R

- Robi wrażenie, prawda? Skinęła głową.

Jack zastanawiał się, o czym teraz myśli Grace? On sam, oglądając ten obraz, zawsze marzył, że tonie w uścisku mademoiselle O'Murphy. A Grace? Czy wyobraża sobie, że jest tą dziewczyną leżącą na kanapie, wystawioną na rozkochane męskie spojrzenia? Na jego spojrzenia.

Nigdy by nie pozwolił, żeby ktoś inny tak ją zobaczył. Wokół panowała cisza. Jack słyszał wyraźnie własny oddech, coraz bardziej gorączkowy. Słyszał także, jak oddycha Grace - cicho i coraz szybciej. Pragnął jej. Rozpaczliwie. Pragnął Grace! Marzył o tym, by leżała pod nim naga jak ta dziewczyna z obrazu. Pragnął kochać się z nią na wszelkie sposoby. Pragnął wyłuskać ją z ubrania i obsypać każdy skrawek jej ciała pełnymi uwielbienia pieszczotami.

255

Niemal czuł miękkość i ciężar ud, które rozsuwał, i piżmowy zapach rozgrzanego ciała, gdy pochylał się, by je ucałować. - Grace - wyszeptał. Nie patrzyła na niego. Nie odrywała oczu od ilustracji w książce. Wysunęła koniuszek języka, by zwilżyć wargi. Nie miała pojęcia, jakie zrobiło to na nim wrażenie. Wziął dziewczynę za rękę. Nie odsunęła się. - Zatańcz ze mną - szepnął, obejmując ją w talii. Przyciągnął ją łagodnie do siebie i usiłował skłonić, by wstała. - Przecież nie ma muzyki - odpowiedziała równie cicho. Podniosła się jednak - bez oporu, nawet bez wahania. Odparł bez namysłu to, co podszepnęło mu serce: - Muzyka będzie w nas.

S R

Tyle razy Grace mogła zaprotestować. Kiedy dotknął jej ręki. Kiedy stawiał ją na nogi.

Kiedy poprosił ją do tańca, choć nie było muzyki. To byłaby najodpowiedniejsza chwila, żeby odmówić. Ona jednak nie odmówiła. Nie mogła. Powinna była. Ale nie chciała. A potem znalazła się w jego ramionach i tańczyli walca w takt melodii, którą Jack cichuteńko nucił. Obejmowali się tak, jak z pewnością nie mogliby się objąć na prawdziwym balu. Przyciągnął ją stanowczo za blisko i z każdym krokiem przygarniał coraz mocniej, aż wreszcie odległość między nimi można by zmierzyć jedynie wzrastającą gorączką ich rozpalonych ciał.

256

- Grace - szepnął znowu, a jej imię zabrzmiało jak chrapliwy jęk. Nie usłyszała swojego imienia w całości; końcówka przepadła,gdy zaczął ją całować. A Grace oddała mu pocałunek. Dobry Boże, nigdy jeszcze nie pragnęła niczego tak bardzo jak tego mężczyzny w tej właśnie chwili! Chciała, by otoczył ją sobą, by wchłonął ją w siebie. Pragnęła się w nim zatracić. Wyrzec się własnego ciała i ofiarować je ukochanemu. „Wszystko! - pragnęła mu powiedzieć. Dam ci wszystko, czego chcesz!" Bo tylko on wiedział, czego była spragniona. Portret tej kobiety, kochanki francuskiego króla, wywarł na niej niezwykle wrażenie. Urzekł ją. Pragnęła - tak jak tamta - leżeć nago na

S R

kanapie. Czuć pod sobą gładkość adamaszkowych poduszek, a na plecach rześki powiew świeżego powietrza.

Chciała się przekonać, jak to jest, gdy się tak leży i czuje na sobie spojrzenia płonących męskich oczu. Jego oczu. Tylko jego!

- Jack - wyszeptała, tuląc się do niego.

Chciała czuć go przy sobie, ciężar i siłę jego ciała. Chciała poczuć go równocześnie całą sobą. W pierwszej chwili zawahał się, zaskoczony jej reakcją. Szybko jednak przyszedł do siebie. Kopniakiem zatrzasnął drzwi i przygwoździł Grace do ściany tuż obok nich, ani na sekundę nie przerywając pocałunku. Stała na palcach, ściśnięta między Jackiem a ścianą. Jego usta były nienasycone, a jej zabrakło tchu. Kiedy zaś jego wargi powędrowały dalej, by pieścić policzek i szyję, Grace z najwyższym trudem starała się

257

utrzymać głowę prosto. Jej szyja wygięła się w łuk, a piersi zaczęły ją boleć, spragnione jak najbliższego kontaktu z jego ciałem. Nie były to ich pierwsze intymne pieszczoty, różniły się jednak od poprzednich. Dawniej pragnęła, by Jack ją całował. Chciała poddawać się jego pieszczotom. Teraz jednak miała wrażenie, że każde z tłumionych dotąd marzeń i pragnień ocknęło się w niej, a ona przeobraziła się w jakąś inną, płomienną istotę. Zdolna do prowokacji, pełna siły. Nie chciała dłużej przyglądać się z daleka życiu, które kipiało wokół niej. - Jack... Jack... Nie była w stanie powiedzieć nic więcej. Nie teraz, gdy szarpał

S R

zębami stanik jej sukni, a jego palce zręcznie rozpinały guziki na plecach. Coś tu jednak było nie w porządku. Ona również chciała wziąć w tym udział.

- Ja też - zdołała wykrztusić.

Jej ręce, które z rozkoszą nurzały się w jego kędzierzawych, miękkich włosach, przeniosły się na gors koszuli.

Grace osunęła się po ścianie w dół, pociągając Jacka za sobą, i oboje znaleźli się na podłodze. Nie tracąc ani chwili, zabrała się do rozpinania guzików, a gdy uporała się z nimi, rozchyliła mu koszulę na piersi. Przez chwilę wpatrywała się w niego z zapartym tchem. Dotykała Jacka, przykładając ręce do jego piersi, i wreszcie powstrzymywane powietrze wyrwało się z jej płuc, gdy poczuła pod swoją dłonią gwałtowne uderzenia jego serca. Głaskała jego skórę, zachwycona tak bliskim kontaktem, póki Jack gwałtownym ruchem nie pochwycił jedną ręką obu jej dłoni.

258

- Grace - wyszeptał. Z trudem przełknął ślinę. Czuła, jak palce mu drżą. Spojrzała na niego, czekając, co będzie dalej. Mógłby mnie uwieść samym spojrzeniem - myślała. Wystarczyłoby jedno jego dotknięcie i całkiem by stopniała. Czy on zdawał sobie sprawę z tego, jaką ma nad nią władzę? - Grace - powtórzył, oddychając z trudem. - Nie mógłbym już się powstrzymać. - Nic nie szkodzi. - A powinno! Głos mu się rwał. Zapragnęła go jeszcze bardziej.

S R

- Chcę ciebie - zapewniała. - Chcę tego!

Wyglądał tak, jakby zmagał się z wielkim bólem. Czuła, że tak jest. Ścisnął jej rękę i oboje znieruchomieli. Grace uniosła głowę i ich spojrzenia się spotkały. I zwarły się ze sobą.

W tym właśnie momencie go pokochała. Nie wiedziała, jaki urok na nią rzucił, ale była jak odmieniona. I za to właśnie go pokochała. - Nie zabiorę ci dziewictwa - zapewnił ją szorstkim szeptem. - Nie tak. No to jak?! - chciała spytać, ale powoli wracał jej rozsądek i pojęła, że Jack ma słuszność. Miała zaledwie kilka mizernych skarbów: kolczyki z perełkami po matce, rodzinną Biblię, plik listów miłosnych rodziców, ale miała prócz tego jeszcze swoją dumę i swoje ciało. Nie powinna oddawać go człowiekowi, który z pewnością nie zostanie jej mężem. Oboje zdawali sobie sprawę z tego, że jeśli Jack okaże się prawowitym księciem Wyndham, w żadnym wypadku nie będzie się mógł

259

z nią ożenić. Grace nie miała pojęcia, jakie zasady wpojono Jackowi, ale słyszała, że miał kontakty z wielkim światem. Wiedział z pewnością, czego by oczekiwano od niego, gdyby został księciem. Objął dłońmi jej twarz i wpatrywał się w nią z czułością zapierającą dech w piersi. - Bóg świadkiem - szepnął, odwracając Grace tak, by mógł jej zapiąć guziki na plecach - że to największe wyrzeczenie, na jakie się w życiu zdobyłem! Jakoś znalazła w sobie dość siły, by się uśmiechnąć. A przynajmniej nie wybuchnąć płaczem. Późnym wieczorem Grace udała się do różanego salonu.

S R

Poszukiwała papieru listowego dla księżny, która postanowiła ni stąd, ni zowąd napisać do swojej siostry. Była ona wielką księżną w małym europejskim państewku o dziwacznej nazwie, której Grace ani rusz nie mogła wymówić ani zapamiętać.

Pisanie listu było procesem niezwykle czasochłonnym, jako że księżna układała sobie najpierw, co napisze. I to głośno. Grace pełniła rolę audytorium. Starsza dama zastanawiała się niezwykle długo nad każdym zwrotem. Grace starała się skoncentrować i utrwalić w pamięci słowa księżny, jako że przepisując na czysto nieczytelne bazgroły swojej chlebodawczyni, usiłowała - dla jej honoru i wygody jej korespondentów nadać im logiczną treść i właściwą formę. Księżna nigdy nie przyznała, że jej listy wymagają poprawek. Kiedy pewnego razu Grace zaoferowała się, że napisze za nią list, księżna wpadła w taką złość, że dziewczyna nigdy więcej nie wystąpiła z podobną propozycją. Biorąc jednak pod uwagę, że listy od siostry zaczynały się

260

ostatnio od radosnych uniesień z racji niezwykłej biegłości, jakiej księżna Wyndham nabrała w sztuce epistolarnej, starsza dama po prostu nie mogła być nieświadoma pomocy, jakiej Grace jej nie szczędziła. A niech tam! Był to jeden z tematów, którego w rozmowach nigdy nie poruszały. Tego akurat wieczoru Grace nie miała nic przeciwko pisaniu listów. Niekiedy to zajęcie przyprawiało ją o ból głowy. Starała się je wykonywać, gdy stonce stało jeszcze wysoko na niebie i mogła korzystać z naturalnego światła. Zawsze jednak było to zadanie wymagające od niej pełnej koncentracji. A w tej chwili właśnie czegoś takiego potrzebowała. Czegoś, co oderwie ją od wszelkich innych myśli. O panu Audleyu...

S R

O Thomasie... I okropnych wyrzutach sumienia, jakie dręczyły ją z jego powodu. O panu Audleyu...

O tamtej kobiecie na obrazie... O panu Au... O Jacku!

Grace westchnęła głośno. Na litość boską, kogo próbuje oszukać. Wiedziała doskonale, o czym z takim wysiłkiem stara się nie myśleć! O własnym losie. Westchnęła raz jeszcze. Może lepiej by było udać się do tego kraju, co się tak dziwacznie nazywa? Ciekawe, czy znają tam angielski? I czy wielka księżna Margareta - nazywana przez rodzinę Meg, o czym wspomniała jej chlebodawczyni - ma równie nieznośny charakter jak jej siostra? Niemożliwe.

261

Co prawda, będąc teraz członkiem rodziny królewskiej, Meg zapewne mogła rozkazać, by tego czy owego skrócono o głowę. Księżna wspomniała, że w tym państewku panują iście średniowieczne obyczaje. Grace dotknęła swojej głowy i doszła do wniosku, że woli, by pozostała na dawnym miejscu. Z nową determinacją otworzyła górną szufladkę sekretarzyka; może nawet z większą energią, niż było to konieczne. Wzdrygnęła się, słysząc przeraźliwe skrzypnięcie dwóch trących o siebie powierzchni drewnianych i zmarszczyła czoło: nie był to najstaranniej wykonany mebel. Skąd się coś takiego wzięło w Beigrave? W górnej szufladzie nie znalazła nic prócz gęsiego pióra

S R

nieużywanego chyba od czasów, gdy Anglią władał Jerzy I. Zabrała się więc do następnej szuflady, sięgając jak najgłębiej, na wypadek, gdyby coś się kryło na samym dnie. I wtedy właśnie usłyszała coś... A raczej kogoś.

To był Thomas. Stał w drzwiach. Wyglądał mizernie i nawet przy słabym świetle widać było wyraźnie, że ma zaczerwienione oczy. Grace poczuła nagle wyrzuty sumienia. Thomas był dobrym człowiekiem. Gorzko sobie wyrzucała, że zakochała się w jego rywalu. Nie, to nie całkiem tak. Nie mogła znieść tego, że Jack Audley stał się rywalem Thomasa. Nie, jeszcze nie tak! Nie mogła znieść całej tej przeklętej sytuacji. Od początku do końca. - Grace - odezwał się Thomas od progu. Wymówił tylko jej imię. Nic więcej.

262

Coś ją ścisnęło w gardle. Od pewnego czasu nie pozwalali sobie na przyjacielskie pogaduszki. Nie znaczyło to, że stali się wrogami, ale jakże zabójcza dla przyjaźni jest sztywna uprzejmość. - To ty, Thomasie? - spytała. - Myślałam, że o tej porze już śpisz. - Nie jest jeszcze tak późno - odparł, wzruszając ramionami. - Rzeczywiście, chyba nie. - Spojrzała na zegar. - Księżna położyła się już do łóżka, ale jeszcze nie zasnęła. - Twoje obowiązki nigdy nie mają końca, nieprawdaż? - zauważył, wchodząc do pokoju. - Raczej nie - odparła i chciała westchnąć. Potem jednak doszła do wniosku, że lepiej nie użalać się nad sobą. Wyjaśniła: - Zabrakło mi papieru, więc go szukam. - Piszesz list?

S R

- Tak, dla twojej babki - tłumaczyła. - Ja nie mam z kim korespondować. - Dobry Boże! Czy to możliwe? Nigdy dotąd nie przyszło jej to do głowy. Czy wysłała do kogoś choć jeden list, odkąd zamieszkała w Belgrave? - Może gdy Elizabeth Willoughby wyjdzie za mąż i wyjedzie stąd. - Urwała nagle. To było żałosne: czekać, by ktoś z przyjaciół wyjechał, żeby mieć okazję do napisania listu. - Bardzo mi jej będzie brakowało. - Rozumie się - odparł trochę roztargniony. - Bardzo się ze sobą przyjaźnicie, prawda? Skinęła głową i zajrzała do trzeciej szuflady. Nareszcie coś znalazła. Wydobyła niewielki stos kartek i uświadomiła sobie, że to napawające ją triumfem znalezisko oznacza jedynie powrót do żmudnych obowiązków. - Muszę już wracać i zabrać się do pisania listu dla księżny.

263

- To ona sama ich nie pisze? - zdziwił się. Grace omal się nie roześmiała. - Jej się wydaje, że tak. Ale, prawdę mówiąc, nie najlepiej jej idzie. Nawet ja miewam kłopoty ze zrozumieniem. Prawie połowę listu układam sama. Spojrzała na trzymane w ręku arkusiki i ułożyła je na blacie biurka w równiutki stosik. Kiedy znów podniosła wzrok na Thomasa, stal bliżej i miał bardzo poważny wyraz twarzy. - Należą ci się przeprosiny, Grace - rzekł, zbliżając się jeszcze bardziej. Wcale tego nie chciała! Żadnych przeprosin! Czuła się wobec niego winna.

S R

- Za tamto popołudnie? - spytała może zbyt lekkim tonem. -Dajże spokój, nie bądź niemądry. Sytuacja jest trudna i każdy wie, że trzeba ci... - Za wiele rzeczy - przerwał jej Thomas.

Spoglądał na nią dziwnym wzrokiem. Czyżby znowu pił? Nie powinna mieć mu tego za złe. Prawdę mówiąc, zachowywał się wspaniale, biorąc pod uwagę okoliczności.

- Nie widzę żadnego powodu, żebyś miał mnie przepraszać powiedziała w nadziei, że położy kres dyskusji. - Ale jeśli uważasz, że powinieneś, to przyjmuję twoje przeprosiny i wszystko znów jest w porządku. - Dziękuję ci - odparł. Potem zaś dodał: - Za dwa dni wyjeżdżamy do Liverpoolu. Grace skinęła głową. Wiedziała już o tym. - Pewnie masz mnóstwo roboty przed wyjazdem? - spytała.

264

- Tyle co nic - odparł niedbale. W jego głosie było coś wyzywającego. Jakby chciał sprowokować ją do pytania: „A to dlaczego?" Właśnie! Skąd ten brak zajęcia? Przecież Thomas był wiecznie zapracowany, nawet jeśli nie szykował się do żadnego wyjazdu. - To coś nowego! Czyżby zmiana na lepsze? — spytała. Nie mogła przecież pozostawić jego wypowiedzi bez komentarza. Pochylił się nieco ku niej i Grace poczuła woń alkoholu. Och, Thomasie! Było jej tak bardzo żal Wyndhama. Domyślała się, co przeżywa. Pragnęła mu powiedzieć: Ja też nie życzę sobie żadnych zmian. Pragnę, żebyś nadal był księciem, a Jack zwykłym panem Audleyem. I

S R

chciałabym, żeby już było po wszystkim.

Nawet gdyby prawda okazała się całkiem odmienna od jej marzeń, wolałaby już ją znać.

Nie mogła jednak powiedzieć tego głośno. Nie Thomasowi. I bez tego przeszywał ją wzrokiem, jakby odgadł wszystkie jej sekrety: i to, że zakochała się w jego rywalu, i to, że się z nim całowała - niejeden raz! - i to, że miała ochotę na znacznie więcej.

I zdarzyłoby się znacznie więcej, gdyby nie to, że Jack położył temu kres. - Przyzwyczajam się, jak widzisz - stwierdził Thomas. - Przyzwyczajasz się? Do czego? - Do egzystencji dżentelmena nieobarczonego obowiązkami. Może winienem brać przykład z twojego pana Audleya? - To nie jest wcale „mój pan Audley"! - odcięła się natychmiast, choć dobrze wiedziała, że wyraził się tak po to, by ją drażnić.

265

- On się nie musi o nic martwić - ciągnął dalej Thomas, jakby Grace w ogóle się nie odezwała. - Pozostawiam interesy w idealnym porządku. Każdy kontrakt został przejrzany, wszystkie kolumny cyfr sprawdzone. Jeśli doprowadzi majątek do ruiny, będzie to jego własna wina. - Dajże spokój, Thomasie-przerwała mu, bo nie mogła już dłużej tego znieść. Ze względu na nich obu. - Nie mów tak! Wcale nie wiemy, czy on jest księciem. - Doprawdy? - Jego usta skrzywiły się w uśmiechu. - To ty daj spokój, Grace. Oboje dobrze wiemy, co nas czeka w Irlandii. - Wcale nie! - upierała się, ale jej głos brzmiał dziwnie głucho. Czuła się taka pusta w środku, jakby zaraz miała się stłuc. Wpatrywał się w nią

S R

tak długo, że było to aż krępujące. Potem spytał: - Kochasz go?

Grace poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. - Kochasz go? — powtórzył. - Pytam o Audleya. - Wiem, o kogo pytasz - odparła bez zastanowienia. - Tak też myślałem.

Stała bez ruchu, starając się rozluźnić dłonie zaciśnięte w pięści. Chyba pogniotła papier. Słyszała, jak chrzęścił w jej ręku. Thomas w ciągu sekundy przeobraził się - zapomniał o skrusze i był pełen nienawiści. Wiedziała, jak go to boli. Ale ona też cierpiała, do wszystkich diabłów! - Od jak dawna tu mieszkasz? - spytał. Odsunęła się i przechyliła głowę na bok. Spoglądał na nią tak dziwnie. - W Belgrave? - spytała niepewnie. - Od pięciu lat. - A ja przez cały ten czas nigdy nie próbowałem. - Pokręcił głową. Nie pojmuję, czemu.

266

Odruchowo chciała się cofnąć, ale wpadła na sekretarzyk. Co się stało Thomasowi?! - O czym ty mówisz, Thomasie? - spytała podejrzliwie. Nie wiedzieć czemu, uznał to za zabawne. - Niech to diabli! Sam nie wiem. I nagle, gdy usiłowała znaleźć stosowną odpowiedź, roześmiał się gorzko i spytał: - Co się z nami stanie, Grace? Jesteśmy zgubieni, wiesz? Ty i ja. Grace czuła, że to prawda, ale ciężko było słyszeć potwierdzenie własnych obaw. - Nie wiem, o czym mówisz - odparła.

S R

- Daj spokój, Grace! Jesteś zbyt inteligentna, żeby nie zdawać sobie z tego sprawy. - Muszę już iść. Lecz on zastąpił jej drogę. - Thomasie... Ja...

I wówczas, wielki Boże... zaczął ją całować. Poczuła jego usta na swoich. W żołądku coś ją ścisnęło. Wcale nie z odrazy, nic podobnego! To był szok. Spędziła w Belgrave pięć lat, a Thomas nigdy dotąd... - Przestań! - Wyrwała się z jego objęć. - Czemu się tak zachowujesz?! - Bo ja wiem? - odparł i bezradnie wzruszył ramionami. - Bo ja tu jestem i ty tu jesteś. - Już mnie tu nie ma!

267

On jednak nadal trzymał ją za ramię. Musi ją puścić! Mogłaby chyba mu się wyrwać, nie trzymał jej zbyt mocno. Chciała jednak, ze względu na siebie i na niego, żeby sam ją uwolnił. - Ach, Grace - odezwał się, ostatecznie pokonany. - Nie jestem już księciem. Oboje dobrze to wiemy. Urwał, wzruszył ramionami i uniósł rękę, jakby w geście kapitulacji. - Thomasie - wyszeptała. Ni stąd, ni zowąd zaproponował: - Czemu nie miałabyś wyjść za mnie, kiedy już będzie po wszystkim? - Co takiego? - Ogarnęło ją niemal przerażenie. - Chyba oszalałeś!

S R

Dobrze jednak wiedziała, co miał na myśli. Książę Wyndham nie mógł ożenić się z Grace Eversleigh. Ale gdyby nim nie był? Gdyby stał się zwyczajnym panem Cavendishem? Czemu nie?

Poczuła w ustach smak żółci. Thomas nie chciał jej obrazić, z pewnością! Nie czuła się zresztą znieważona. Dobrze znała świat, w którym przyszło jej żyć. Znała obowiązujące zasady, znała swoje miejsce. Jack nigdy by nie mógł należeć do niej, gdyby został księciem. - I co ty na to, Grace? Thomas wziął ją pod brodę i uniósł jej twarz, by na niego spojrzała. Ona zaś pomyślała: Kto wie? Czy byłoby to takie złe wyjście? Nie mogła przecież pozostać w Belgrave, z całą pewnością. A z czasem może pokochałaby Thomasa? Już teraz był jej bardzo drogi jako przyjaciel. Pochylił się, by znowu ją pocałować. Tym razem pozwoliła mu na to. Modliła się, by serce zaczęło jej trzepotać w piersi, by tętno biło jak

268

szalone. A tam, u styku ud... Jak bardzo pragnęła poczuć to samo, co wówczas, gdy dotykał jej Jack! Nie czuła jednak nic prócz odrobiny przyjaźni. Cóż, to chyba lepsze niż nic? - Nie mogę - wyszeptała, odwracając twarz. Chciało się jej płakać. A potem rozpłakała się naprawdę, kiedy Thomas przytulił brodę do jej włosów i objął ją z braterską czułością. Serce się jej ścisnęło, gdy usłyszała jego szept: - Wiem, Grace, wiem.

S R 269

16

Jack nie spał dobrze tej nocy, skutkiem czego był poirytowany. Zrezygnował więc ze śniadania, podczas którego mógł zetknąć się z osobami, z którymi wypadało nawiązać rozmowę, i od razu wyszedł na dwór, by odbyć tradycyjną już konną przejażdżkę. Jedną z największych zalet koni było to, że nie musiał bawić ich rozmową. Jack nie miał pojęcia, co powie Grace, kiedy znów ją spotka.

S R

„Cudownie było cię całować. Żałuję, że poprzestaliśmy na tym". Byłaby to szczera prawda, chociaż to on udaremnił ciąg dalszy. Przez całą noc był chory z tęsknoty za Grace.

Kto wie, może się z nią nawet ożeni?

Stanął jak wryty. Skąd coś podobnego przyszło mu do głowy?! „Sumienie ci to podpowiedziało" - poinformował go jakiś irytujący głos - zapewne sumienia.

Niech to szlag! Brak snu najwyraźniej mu szkodził. Jego sumienie nigdy jeszcze nie odzywało się tak donośnie. Może by tak naprawdę ożenić się z Grace? Niewątpliwie był to jedyny sposób, żeby znaleźć się z nią w jednym łóżku. Grace nie należała do kobiet, z którymi można igrać. Nie tylko dlatego, że była dobrze wychowana, choć i to odgrywało z pewnością jakąś rolę. Przede wszystkim jednak chodziło o to, jaka Grace była naprawdę; pełna osobistej godności, opanowania i specyficznego poczucia humoru. Ale ożenić się? Co za dziwaczny pomysł. 270

Problem nie w tym, że Jack unikał małżeństwa. Po prostu nigdy nie brał pod uwagę takiej możliwości. Nie przebywał zresztą dość długo w żadnym miejscu, by zaangażować się poważnie. A jego dochody były zgodnie z charakterem obranej profesji - nieregularne. Nawet mu się nie śniło proponować jakiejś kobiecie, by związała swoje życie z rozbójnikiem. Tyle że nie był już rozbójnikiem. Księżna zadbała o to. - Mój kochany Lucy - pomrukiwał Jack, klepiąc wałacha po szyi, zanim zsiadł z niego przed stajnią. Chyba naprawdę powinien dać temu biedakowi porządne męskie imię. Tylko że nazywał go „Lucy" od tak dawna.

S R

- Oto z kim łączą mnie najtrwalsze więzi uczuciowe - mruczał pod nosem, wracając do domu. - Żałosne.

Lucy był niezwykłym koniem, ale tylko koniem. A on sam cóż miał do zaofiarowania Grace? Spojrzał na Belgrave Castle, który wznosił się przed nim niczym kamienny olbrzym, i omal nie wybuchnął śmiechem. Może tytuł książęcy, kto wie? Dobry Boże, wcale tego nie chciał. To dla niego stanowczo za wiele!

Jeśli jednak nie zostanie księciem? Wiedział, oczywiście, że ma do tego wszelkie prawa. Jego rodzice byli bez wątpienia małżeństwem. Gdyby jednak zabrakło dowodu? Wystarczyłby pożar w kościele albo powódź, albo plaga myszy. Czy myszy gryzą papier? No więc, gdyby tak mysz... Nie! Gdyby cały zastęp myszy zniszczył rejestr parafialny? To przecież mogło się zdarzyć. Tylko co w takim wypadku miałby do zaofiarowania Grace?

271

Nic. Po prostu nic. Konia imieniem Lucy i babkę, która była chyba krewną samego diabła. O tym ostatnim był coraz bardziej przekonany. Nie odznaczał się żadnymi talentami, o których warto by wspomnieć. Trudno sobie wyobrazić, żeby jego sukcesy w roli rozbójnika mogły mu pomóc w zdobyciu uczciwej pracy. A do wojska nie zamierzał wracać. Choć to niby godne szacunku zajęcie, musiałby stale przebywać z dala od żony - więc jaki by to miało sens?! Zapewne Wyndham dałby mu na otarcie łez jakiś mająteczek położony możliwie jak najdalej od Belgrave. Wziąłby z pocałowaniem ręki. Nie był z tych, co unoszą się fałszywą dumą. Tylko co on wiedział o zarządzaniu wiejską posiadłością? Wychował się co prawda w takim

S R

właśnie majątku, ale nigdy nie starał się zgłębić, jak się takim czymś administruje. Potrafił oporządzić konia i wysprzątać boks, no i wkupić się w łaski wszystkich służących. Dobrze jednak wiedział, że zarządzanie majątkiem wymaga całkiem innych kwalifikacji.

A tu w dodatku był jeszcze Belgrave Castle, wznoszący się groźnie nad nim i przesłaniający mu słońce. Boże święty! Jeśli sam uważał, że nie potrafiłby zarządzać niewielkim mająteczkiem, to jak, u diabła, poradziłby sobie z takim kolosem?! Nie wspominając już o innych posiadłościach Wyndhama, a było tego co najmniej tuzin. Księżna zaczęła je wyliczać kiedyś przy obiedzie. Ileż musiało być przy tym papierkowej roboty! Najrozmaitsze umowy, księgi rachunkowe, przeróżne ulepszenia gospodarskie i związana z tym wszystkim korespondencja. Głowa mu pękała na samą myśl o tym.

272

Jeśli jednak nie zdecyduje się na to, jeśli wybroni się jakoś przed tym zaszczytem, żeby go ten kolos nie unicestwił, to co będzie miał do zaofiarowania Grace? Żołądek zaczął się uskarżać, że ominęło go śniadanie, więc Jack wbiegł po frontowych schodach i dotarł do głównego holu. Roiło się tu od służby biegającej we wszystkie strony i wykonującej przeróżne zlecenia, dzięki czemu wejście Jacka pozostało prawie niezauważone, co wcale go nie zmartwiło. Ściągnął właśnie rękawiczki i rozcierał zziębnięte palce, gdy na drugim końcu holu mignęła mu Grace. Chyba go nie dostrzegła, ruszył więc za nią. Jednak przechodząc koło jednego z salonów, usłyszał gwar głosów i odezwała się w nim

S R

ciekawość. Zatrzymał się i zajrzał do środka. - Lady Amelia! - rzekł ze zdziwieniem.

Stała w dość sztywnej pozie, z rękoma przyciśniętymi do piersi. Nic dziwnego: każdy byłby zdenerwowany i nieszczęśliwy, gdyby musiał poślubić Wyndhama.

Wszedł do pokoju, żeby się z nią przywitać.

- Nie wiedziałem, że taki czarujący gość zawitał w te progi. I dopiero wówczas zauważył Wyndhama. Wolałby go naprawdę nie spotykać. Książę wydał z siebie jakiś koszmarny dźwięk. Z trudem można by to uznać za śmiech. Obok niego stał starszy jegomość średniego wzrostu z pokaźnym brzuchem. Ani chybi ktoś z arystokracji, choć jego opalona cera świadczyła o częstym przebywaniu na słońcu i wietrze. Lady Amelia żywo podniosła się z miejsca; minę nadal miała nietęgą.

273

- Pozwól, ojcze - zwróciła się do starszego dżentelmena - że przedstawię ci pana Audleya. Bawi od niedawna w Belgrave. Zawarłam z nim znajomość tego dnia, gdy przyjechałam tu, by odwiedzić Grace. - A właśnie... Gdzie się podziewa Grace? - spytał Wyndham. Coś w tonie jego głosu zdziwiło Jacka. Odpowiedział jednak: - Przed chwilą widziałem ją we frontowym holu. Szedłem właśnie... - Tak, tak, oczywiście! - burknął książę, nie patrząc nawet na niego. Po czym zwrócił się do lorda Crowlanda: - A zatem chciałeś, hrabio, poznać moje intencje. Intencje? Jack pozostał na swoim miejscu. Sprawa wydała mu się nad wyraz interesująca.

S R

- To chyba nie najlepsza pora - zauważyła lady Amelia. - Wręcz przeciwnie - odparł Wyndham niezwykle pompatycznym tonem. - To może być jedyna okazja do poruszenia tej sprawy. Podczas gdy Jack głowił się, co by to miało znaczyć, zjawiła się Grace.

- Wasza książęca mość chciał się ze mną widzieć? Przez chwilę Wyndham wydawał się zakłopotany.

- Czyżbym aż tak podniósł głos? Grace wskazała gestem hol. - Lokaj usłyszał i... O tak, lokajów nie brakowało w Belgrave. A księżna łudziła się, że uda się utrzymać w tajemnicy ich podróż do Irlandii. Jeśli nawet Wyndhamowi nadmiar wścibskiej służby działał na nerwy, nie dał tego po sobie poznać. - Prosimy do nas, panno Eversleigh - powiedział, wyciągając rękę w zapraszającym geście. - Czemuż nie miałaby pani ubawić się tą farsą?

274

Jack poczuł się niezręcznie. Nie znał dobrze swojego nowego krewniaka - i wcale nie pragnął go poznać - ale zachowanie Wyndhama wyraźnie odbiegało od normy. Książę wydawał się zbyt teatralny, zbyt pompatyczny. Robił wrażenie kogoś stojącego na skraju przepaści. Jack rozpoznawał te objawy; sam był w podobnej sytuacji. Czy powinienem się wtrącić? - myślał. Rzucić jakąś nic nie-znaczącą uwagę, która osłabiłaby napięcie? To mogłoby pomóc, ale i ugruntowało opinię Wyndhama na temat Jacka: uważał go za błazna, przybłędę, którego nie można traktować poważnie. Postanowił więc trzymać język za zębami. Przyglądał się Grace, która weszła do pokoju i zajęła miejsce przy

S R

oknie. Zdołał pochwycić jej spojrzenie, ale tylko na króciutką chwilę. Wydawała się równie zdumiona jak on i znacznie bardziej zaniepokojona. - Czy mógłbym się wreszcie dowiedzieć, co się tu dzieje?! dopytywał się lord Crowland.

- Ależ oczywiście - odparł Wyndham. - Jakie to nieuprzejme z mojej strony! Gdzież się podziały moje dobre maniery? Jack spojrzał na Grace. Zakryła usta ręką.

- Mieliśmy ekscytujący tydzień w Belgrave - mówił dalej Wyndham. - To przeszło moje najśmielsze oczekiwania! - Cóż to ma znaczyć? - spytał lakonicznie hrabia. - No, tak... Powinieneś się chyba dowiedzieć, milordzie, że ten człowiek - Thomas niedbałym ruchem ręki wskazał Jacka - jest moim powinowatym. Kto wie, może nawet księciem? - Spojrzał na lorda Crowlanda i wzruszył ramionami. - Nie mamy co do tego pewności. Zapadła cisza. A potem rozległ się jęk:

275

- O, Boże! Jack spojrzał na lady Amelię. Zbladła jak ściana. Nie miał pojęcia dlaczego. - A zatem ta podróż do Irlandii? - odezwał się jej ojciec. - Ma na celu ustalenie jego pochodzenia - zapewnił go Wyndham. Po czym z mrożącym krew w żyłach uśmiechem ciągnął dalej: - Będzie to cała wyprawa. Nawet moja babka weźmie w niej udział. Jack starał się zachować obojętny wyraz twarzy. Potem zerknął na Grace. Ona również spoglądała na księcia z przestrachem. Na twarzy lorda Crowlanda natomiast malowała się posępna determinacja.

S R

- Jedziemy z wami! - oświadczył. Lady Amelia się zdumiała. - Ojcze?!

Hrabia nawet się na nią nie obejrzał. - Nie wtrącaj się, Amelio. - Ale...

- Możesz być pewien, hrabio - odezwał się Wyndham - że zbadamy sprawę jak najszybciej i powiadomimy cię natychmiast po powrocie. - Tu chodzi o przyszłość mojej córki! - odparował zacietrzewiony Crowland. - Muszę być przy tym i obejrzeć dokumenty! Twarz Wyndhama przybrała groźny wyraz, a jego głos stał się niepokojąco spokojny. - Czyżbyś sądził, że próbujemy cię oszukać, milordzie? - Stoję tylko na straży praw mojej córki! - Proszę cię, ojcze! - Amelia podeszła do Crowlanda i położyła mu rękę na rękawie. - Zastanów się.

276

- Powiedziałem, nie wtrącaj się! - wrzasnął jej ojciec i strząsnął rękę córki ze swojego ramienia tak gwałtownie, że lady Amelia się zachwiała. Jack chciał ją podtrzymać, ale Wyndham go ubiegł. - Przeproś swoją córkę! - rozkazał hrabiemu. Zaskoczony Crowland wybełkotał: - O czym ty mówisz, do diabła?! - Przeproś ją! - ryknął Wyndham. - Wasza książęca mość - odezwała się Amelia, próbując zażegnać konflikt. - Proszę nie osądzać zbyt surowo mojego ojca. Okoliczności są tak niebywałe... - Nikt nie wie o tym lepiej ode mnie. - Mówiąc to, Wyndham nie

S R

patrzył na Amelię i nie odrywając oczu od twarzy jej ojca, dodał: Przeprosisz Amelię albo każę cię wyrzucić z Belgrave Castle! Po raz pierwszy Jack podziwiał swojego krewniaka. Dotychczas czuł do niego mimowolny szacunek, ale to nie było to samo. Uważał Wyndhama za nudziarza, niewolnika obowiązku. Każda jego decyzja i działanie miały na celu dobro wszystkich, nad którymi roztaczał opiekę. To nie był człowiek, tylko chodzące poczucie odpowiedzialności. Jak można - chcąc nie chcąc - nie poważać kogoś takiego? Ale tym razem Wyndham zaprezentował mu się z innej strony. Nie stawał po stronie oczywistej sprawiedliwości, w imię dobra swoich podopiecznych, tylko ujmował się za człowiekiem. I to była znacznie trudniejsza, indywidualna decyzja. A jednak, gdy spoglądał teraz na Wyndhama, mógłby przysiąc, że ta spontaniczna reakcja była dla niego czymś równie naturalnym jak oddychanie.

277

- Bardzo przepraszam - wykrztusił w końcu lord Crowland, wyraźnie oszołomiony. - Wiesz przecież, Amelio, że ja... - Wiem, ojcze - odparła, przerywając jego wyjaśnienia. I wówczas Jack znalazł się wreszcie w centrum wydarzeń. - Kim właściwie jest ten człowiek? - spytał Crowland, wskazując go ruchem ręki. Jack odwrócił się do Wyndhama i uniósł brew, dając mu znak, by udzielił odpowiedzi. - Jest synem starszego brata mojego ojca - wyjaśnił Wyndham. - Charlesa? - spytała Amelia. - Johna.

S R

Lord Crowland skinął głową i spytał znowu, zwracając się nadal do Wyndhama: - Jesteś tego pewien?

Thomas wzruszył tylko ramionami.

- Możesz, hrabio, sam go porównać z portretem Johna. - Ale jego nazwisko.

- Początkowo nazywałem się Cavendish - wtrącił Jack. Jeśli rozmawiano o nim, nie będzie, do cholery, stał z boku! - W szkole używałem podwójnego nazwiska, Cavendish-Audley. Można to sprawdzić w dokumentach. - Chodziłeś do szkół w Anglii? - W Irlandii. Do Anglii przybyłem dopiero po zakończeniu służby wojskowej.

278

- Co do tego, że pochodzi z naszej krwi, nie mam najmniejszych wątpliwości - stwierdził spokojnie Wyndham. - Pozostaje tylko przekonać się, czy jest naszym krewnym w świetle prawa. Jack spojrzał na niego ze zdumieniem. Po raz pierwszy książę publicznie przyznał, że łączą ich więzy krwi. Hrabia nie skomentował tego. W każdym razie nie bezpośrednio. - To ci dopiero ambaras - mruknął i podszedł do okna. Oprócz tego nie powiedział nic. Inni też milczeli. Dopiero po chwili lord Crowland odezwał się znowu ściszonym, pełnym wściekłości głosem:

S R

- Podpisałem umowę małżeńską w dobrej wierze - stwierdził, wpatrując się nadal w trawnik za oknem. - Dwadzieścia lat temu. W dalszym ciągu nikt się nie odzywał. Crowland odwrócił się raptownie od okna.

- Rozumiesz? - spytał, spoglądając groźnie na Wyndhama. - Twój ojciec sam mi to zaproponował, a ja wyraziłem zgodę, będąc pewny, że jesteś prawowitym spadkobiercą. Moja córka miała zostać księżną! Czy sądzisz, że zgodziłbym się na zaręczyny, gdybym sądził, że jesteś tylko, tylko... „Takim zerem jak ja?" - miał ochotę podpowiedzieć mu Jack. Ale tym razem uznał, że to nie czas i nie miejsce na niewczesne żarty. A wówczas Wyndham spojrzał z góry na Crowlanda i powiedział: - Zwracaj się do mnie per „panie Cavendish", jeśli wolisz, hrabio. Dzięki temu może łatwiej oswoisz się z tą myślą.

279

Tak samo, słowo w słowo, odciąłby mu się Jack, będąc na miejscu Thomasa, o ile wpadłby na ten wspaniały pomysł. Hrabia jednak nie przejął się tą sarkastyczną uwagą. Rzucił Thomasowi mordercze spojrzenie i drżąc z oburzenia, syknął: - Nie pozwolę, by moja córka została oszukana! Jeśli okaże się, że nie jesteś prawowitym księciem, możesz uważać zaręczyny za zerwane! - Jak sobie życzysz, milordzie - odparł uprzejmie Thomas. Nie sprzeczał się ani nie usiłował walczyć o narzeczoną. Jack zerknął na lady Amelię i pospiesznie odwrócił wzrok. Są sytuacje, w których dżentelmen nie okazuje ciekawości. Odwróciwszy się jednak od lady Amelii, Jack znalazł się

S R

niespodzianie twarzą w twarz z hrabią, jej ojcem. Ten zaś mierzył wyraźnie w niego wskazującym palcem.

- Gdyby się okazało - oświadczył - że to ty jesteś księciem Wyndham, ożenisz się z nią!

Niełatwo było pozbawić Jacka Audleya możliwości wypowiedzi, jednak oświadczenie hrabiego sprawiło, że zaniemówił. Po chwili, odzyskawszy głos, zdołał wykrztusić: - O, nie! - O, tak! - zapewnił go Crowland. - Ożenisz się z nią, choćbym miał cię doprowadzić do ołtarza z rusznicą przystawioną do pleców! - Ojcze! - zawołała lady Amelia. - Nie możesz tego uczynić! Crowland kompletnie zignorował jej wypowiedź. - Moja córka jest zaręczona z księciem Wyndham i wyjdzie za księcia Wyndham!

280

- Ale ja nie jestem księciem Wyndham! - stwierdził Jack, odzyskując częściowo panowanie nad sobą. - Jeszcze nie. Może zresztą nigdy nim nie zostaniesz. Ale ja będę przy tym, gdy prawda wyjdzie na jaw. I dopilnuję, żeby moja córka poślubiła właściwego człowieka! Jack dokonał pospiesznej oceny sytuacji. Lord Crowland nie był człowiekiem słabym i choć trudno mu się było równać z potęgą Wyndhama, z całą pewnością znał swoją wartość i pozycję w wielkim świecie. Nie pozwoli, by jego córce stała się krzywda. Jack szanował taką postawę. Gdyby miał córkę, zapewne postąpiłby tak samo. Ale nie kosztem szczęścia Bogu ducha winnego człowieka.

S R

Popatrzył na Grace tylko przez chwilę. Zdążył jednak dostrzec w jej oczach strach. Przerażała ją rozgrywająca się w salonie scena. Nie wyrzeknie się Grace dla żadnego cholernego tytułu! A już z pewnością nie da się zmusić do wypełnienia cudzej umowy małżeńskiej ! - To jakieś szaleństwo - stwierdził, rozglądając się po pokoju i nie mogąc uwierzyć w to, że nikt nie wystąpił w jego obronie. - Przecież ja jej nawet nie znam!

- Też mi przeszkoda! - odburknął Crowland. - Oszalałeś, milordzie! - wykrzyknął Jack. - Nie zamierzam się z nią żenić! - Rzucił okiem na Amelię i zaraz tego pożałował. - Bardzo przepraszam, madame - wymamrotał. - To nic osobistego, przysięgam. Skinęła głową. Nie było to przytaknięcie ani zaprzeczenie, raczej niechętna akceptacja czegoś, czego nie da się uniknąć. Jack poczuł wyraźny ból.

281

Daj że spokój - powtarzał sobie w duchu. To nie twój obowiązek. Nie musisz niczego naprawiać. Nadal w jego obronie nie padło ani jedno słowo. Rozumiał milczenie Grace - czuła, że nie ma prawa zabierać głosu - ale, u licha, co z Wyndhamem? Czy nic go to nie obchodzi, że Crowland usiłuje narzucić komuś innemu jego narzeczoną?! Książę stał jednak niewzruszony jak głaz i tylko w oczach płonęło mu coś, czego Jack nie potrafił określić. - Nie wyraziłem na to zgody! - bronił się Jack. - Nie podpisywałem żadnej umowy! Nie były to argumenty bez znaczenia.

S R

- On także nie! - odparował Crowland. - Umowę podpisał jego ojciec. - Ale w jego imieniu!

- Mylisz się, młody człowieku. W umowie nie wymieniono wcale jego imienia. Moja córka, Amelia Honoria Rose, ma poślubić siódmego księcia Wyndham. I tyle. - Doprawdy?

To jedno słowo padło wreszcie z ust Thomasa. - Nie zajrzałeś do własnej umowy małżeńskiej? - zdumiał się Jack. - Nie - odparł. - Nie widziałem potrzeby. - A niech to wszyscy diabli! - zaklął Jack. - Czy otaczają mnie sami szaleńcy? Nikt się nie odezwał.

282

Spojrzał z rozpaczą na Grace, która była jedyną zdrową na umyśle przedstawicielką rodu ludzkiego w tym gmaszysku. Ona jednak unikała jego spojrzenia. Miał już tego dość! Wyprostował się i spojrzał twardym wzrokiem na lorda Crowlanda. - Nie poślubię pańskiej córki, milordzie - oświadczył. - Właśnie że poślubisz! A jednak to nie Crowland wypowiedział te słowa. To Thomas wielkimi krokami przemierzył pokój. W oczach płonął mu ledwo powstrzymywany gniew. Podszedł do Jacka tak blisko, że zetknęli się nos w nos.

S R

- Co ty mówisz? - spytał Jack pewny, że się przesłyszał. Z tego, co zdążył zaobserwować, wynikało, że Thomas raczej lubi swoją narzeczoną.

- Ta dziewczyna - odparł Thomas, spoglądając na Amelię - od kolebki przygotowywała się do roli księżny Wyndham. Nie pozwolę, by całe jej życie legło w gruzach.

Wszyscy zastygli w bezruchu.

Z wyjątkiem Amelii; wydawało się, że zaraz straci przytomność i upadnie. - Rozumiesz, co mówię? A Jack, cóż, jak to Jack - uniósł tylko brwi i próbował się uśmiechnąć. Ale i on wiedział, że nie jest to szczery uśmiech. Popatrzył Thomasowi prosto w oczy. - Nie. Książę nic nie odpowiedział.

283

- Naprawdę nie rozumiem. - Jack wzruszył ramionami. - Bardzo mi przykro. Thomas spojrzał na niego. A potem syknął: - Chyba będę cię musiał zabić. Lady Amelia krzyknęła i wczepiła się w Thomasa, zanim rzucił się na Jacka. - Możesz wydrzeć mi życie - warknął Thomas, którego Amelia powstrzymywała ostatkiem sił. - Możesz mi odebrać nazwisko, ale - na Boga! - nie pozbawisz jej tego tytułu! - Ona ma już nazwisko i tytuł! - odparował Jack. - Nazywa się Willoughby. I jest córką hrabiego, na litość boską! Znajdzie z pewnością innego konkurenta.

S R

- Jeśli jesteś prawowitym księciem Wyndham - krzyknął z gniewem Thomas - musisz honorować swoje zobowiązania. - Jeśli naprawdę jestem księciem, nie będziesz mi dyktował, co mam robić!

- Amelio - zwrócił się Thomas do narzeczonej ze spokojem niewróżącym nic dobrego - puść moje ramię. - To chyba nie najlepszy pomysł. I odciągnęła go jeszcze bardziej od Jacka. Lord Crowland wybrał tę właśnie chwilę, by wkroczyć pomiędzy nich. - Panowie, na razie są to jedynie przypuszczenia. Może lepiej zaczekajmy, dopóki... I nagle Jack ujrzał przed sobą drogę ratunku.

284

- Tak czy owak, nigdy nie będę siódmym księciem Wyndham oświadczył. - Co takiego? - odezwał się Crowland takim tonem, jakby Jack był natrętnym insektem, a nie człowiekiem, którego usiłował zmusić do małżeństwa ze swoją córką. - Z całą pewnością! - Jack gorączkowo myślał, starając się wykorzystać każdy szczegół z historii rodziny Cavendishów, z którą zapoznawano go od kilku dni. Popatrzył na Thomasa. - Jakże bym mógł?! Przecież twój ojciec był szóstym z kolei księciem, tyle że w gruncie rzeczy wcale nim nie był. Czy otrzymałby tytuł, gdybyście wiedzieli o moim istnieniu?

S R

- O czym on mówi, u diaska?! - zdumiał się Crowland. Jack spostrzegł jednak, że Thomas zrozumiał, o co mu chodziło. Odpowiedział bowiem:

- Twój ojciec zmarł przed śmiercią swojego ojca. jeśli więc twoi rodzice wzięli ślub, to ty powinieneś był otrzymać tytuł książęcy po śmierci piątego księcia, a to odebrałoby mojemu ojcu i mnie wszelkie prawa.

- A zatem, jeśli byłbym księciem Wyndham, to szóstym z kolei podsumował Jack ze spokojem. - Istotnie. - W takim razie nie jestem zobowiązany do honorowania tej umowy - stwierdził Jack. - Żaden sąd w Anglii nie może mnie do tego zmusić. Bardzo wątpię zresztą, by ktoś mnie zmuszał, choćbym nawet był siódmym księciem!

285

- Nie chodzi tu o zwykły przewód sądowy - przedkładał mu Thomas - tylko o twoją odpowiedzialność moralną. - Nie poczuwam się do żadnej odpowiedzialności. Nikt mnie nie pytał o zdanie przy zawieraniu tej umowy. - Ze mną - powiedział cicho Thomas - było tak samo. Na to Jack nie miał już odpowiedzi. Głos uwiązł mu w gardle. Czuł, że się dusi. W pokoju robiło się coraz bardziej gorąco, krawat zamienił się w stryczek, a życie wymykało mu się spod kontroli. Był już pewien tylko jednego: Musi się wyrwać z tej pułapki. Spojrzał w stronę Grace, ale ona zmieniła miejsce. Stała teraz obok Amelii, trzymając ją za rękę.

S R

Nie wyrzeknie się Grace. Nie ma mowy! Po raz pierwszy w życiu znalazł kogoś, kto idealnie wypełnił puste miejsce w jego sercu. Nie wiedział, kim się okaże, gdy pojadą do Irlandii i zapoznają się z dowodami, jakie mieli tam nadzieję znaleźć. Kimkolwiek jednak był księciem, rozbójnikiem, żołnierzem - pragnął mieć Grace u swojego boku. Kochał ją.

Z pewnością na nią nie zasługiwał, nie był jej wart, do pięt jej nie dorastał - ale ją kochał. Był egoistą, ale ożeni się z nią. Znajdzie jakiś sposób. Bez względu na to, kim miał być i co posiadać. Może w jakimś sensie był istotnie związany z Amelią? Pewnie nie miał dość rozumu, by połapać się w tych wszystkich prawniczych kruczkach. W każdym razie nie mógł być tego pewny, póki nie dostanie do ręki umowy i nie znajdzie kogoś, kto mu przełoży całą tę prawniczą mowę na ludzki język.

286

Ale i tak ożeni się z Grace. Ożeni się z nią! Tylko najpierw musi pojechać do Irlandii. Nie może ożenić się z Grace, dopóki nie wie, kim naprawdę jest. Przede wszystkim jednak nie może się z nią ożenić, dopóki nie odpokutuje za swoje grzechy. A tego mógł dokonać tylko w Irlandii.

S R 287

17 Pięć dni później, na morzu

Nie po raz pierwszy Jack przepłynął Morze Irlandzkie. Nawet nie po raz drugi albo trzeci. Zastanawiał się, czy niepokój kiedykolwiek go opuści i pewnego dnia będzie mógł spoglądać na te ciemne, wzburzone wody i nie myśleć o swoim ojcu znikającym w głębinie. Nawet wówczas, gdy nie zetknął się jeszcze z Cavendishami, a postać nieżyjącego ojca rysowała się raczej mgliście w jego umyśle, nie lubił tej przeprawy.

S R

A jednak stał teraz na pokładzie. Przy samym relingu. Nie mógł się powstrzymać: zawsze płynąc po morzu, obserwował bacznie jego powierzchnię i mierzył wzrokiem głębiny.

Tym razem nie była to niebezpieczna przeprawa, ale i tak nie sprawiała mu większej przyjemności. Nie obawiał się o własne życie. Miał tylko przykrą świadomość, że przepływają nad wodnym grobem jego ojca. Chciał, żeby skończyło się to jak najszybciej. Pragnął znaleźć się znów na lądzie. Nawet jeśli tym lądem miała być Irlandia. Ostatnim razem, gdy przebywał na ojczystej ziemi... Jack zacisnął wargi i zamknął oczy. Ostatnim razem przybył do Irlandii z ciałem Arthura. Była to najcięższa próba, jakiej musiał się poddać. Nie tylko dlatego, że z każdą przebytą milą serce krwawiło mu na nowo. I nawet nie dlatego, że obawiał się powrotu do domu. Jak zdoła spojrzeć w oczy cioci i wujkowi, kiedy przywiezie im ich martwego syna? 288

Ale jakby i tego nie było dosyć, miał wyjątkowe trudności z przetransportowaniem zwłok z Francji do Anglii, stamtąd zaś do Irlandii. Najpierw musiał wystarać się o trumnę, co okazało się w czasie wojny prawie niewykonalne. „To kwestia podaży i popytu" - wyjaśnił mu jeden z przyjaciół po pierwszej nieudanej próbie jej zdobycia. Zbyt wiele było dokoła martwych ciał. Trumny stanowiły towar prawie nie do zdobycia na polu bitwy. Jack uparł się jednak i zdobył trumnę dla brata, po czym wypełnił ściśle wszystkie zalecenia, których mu nie skąpił właściciel zakładu pogrzebowego. Napełnił drewnianą skrzynię trocinami, zalepił ją i uszczelnił smołą. Mimo podjęcia tych środków odór śmierci wydobył się

S R

w końcu na zewnątrz i gdy dotarli do Irlandii, żaden woźnica nie chciał zabrać Jacka z takim ładunkiem. Ostatecznie kupił więc wóz i sam zawiózł brata ciotecznego do domu.

Ta podróż była również powodem ogromnej zmiany w jego życiu. Władze wojskowe nie udzieliły Jackowi urlopu na odwiezienie ciała Arthura do ojczyzny. Rozstał się więc definitywnie z armią. Zapłaciłby nawet dużo wyższą cenę za możność oddania rodzinie tej ostatniej przysługi. Oznaczało to jednak rezygnację z zawodu i rozstanie ze środowiskiem, do którego idealnie pasował. Po raz pierwszy w życiu! Szkoła była dla niego udręką, pasmem ciągłych niepowodzeń i porażek. Jakoś przez nią przebrnął, głównie dzięki Arthurowi, który - widząc rozpaczliwe usiłowania Jacka - dyskretnie mu pomagał. Ale uniwersytet - Boże wielki! Jack do dziś nie mógł uwierzyć, że zdołano go namówić na coś takiego. Wiedział z góry, że to będzie katastrofa, ale większość chłopców z Portora Royal wstępowała na

289

uniwersytet, więc i jemu wypadało to uczynić. Jednak młodszy od niego Arthur jeszcze przez rok musiał pozostać w szkole. Bez niego zaś Jack nie miał najmniejszych szans. Sromotne oblanie wszystkich egzaminów byłoby straszliwym upokorzeniem, postarał się więc, żeby go wyrzucono z uczelni. Nie musiał się specjalnie wysilać, by udowodnić, iż przynosi swoim zachowaniem wstyd Trinity College. Wrócił potem do domu, niby to w niełasce, i doszedł do wniosku, że chyba nieźle by sobie dał radę w wojsku. Spróbował więc - i okazało się, że był do tego po prostu stworzony. Nareszcie znalazł pole do działania i mógł odnosić sukcesy - z dala od książek i pisaniny. Nie znaczyło to bynajmniej, że Jack był mało inteligentny. Zwyczajnie nie lubił nauki. Przyprawiała go o ból głowy.

S R

Jednakże jego kariera wojskowa dobiegła końca, a teraz płynął znów do Irlandii - po raz pierwszy od pogrzebu Arthura. Co gorsza, mógł się okazać prawowitym księciem Wyndham, a wtedy byłby znów uwiązany, i to do końca życia, do ksiąg, dokumentów i pisaniny. I znów by się zaczęły bóle głowy.

Jack obejrzał się w lewo i zobaczył Thomasa stojącego na dziobie w towarzystwie Amelii. Właśnie coś jej pokazywał. Zapewne jakiegoś ptaka, gdyż w pobliżu nie było nic innego, godnego uwagi. Amelia uśmiechała się, może nie od ucha do ucha, ale wystarczająco pogodnie, by Jack poczuł się mniej winny z powodu burzliwej dyskusji w Belgrave, kiedy oświadczył kategorycznie, że się z nią nie ożeni. Nie mógł postąpić inaczej! Cóż oni sobie wyobrażali?! Ze przyleci jak na zawołanie i oświadczy: „Och tak, dajcie mi żonę, wszystko jedno jaką. Stawię się w kościele na czas i będę wam dozgonnie wdzięczny"?

290

Co prawda, jeśli chodzi o lady Amelię, to niczego jej nie brakowało. Szczerze mówiąc, każdy by uznał, że mógł trafić znacznie gorzej, gdyby musiał koniecznie z kimś się ożenić. Zresztą on sam, gdyby nie spotkał Grace, pewnie by się zgodził z miłą chęcią. Usłyszał czyjeś kroki, a gdy się odwrócił, Grace już tam stała, jakby przywołana jego myślami. Zdjęła czepek i jej ciemne włosy powiewały na wietrze. - Bardzo tu przyjemnie - stwierdziła, opierając się o reling obok Jacka. Skinął głową potakująco. Rzadko się widywali podczas tej podróży.

S R

Księżna postanowiła nie opuszczać swojej kajuty, a Grace musiała jej towarzyszyć. Nie skarżyła się, oczywiście. Grace nigdy się nie skarżyła. I, prawdę mówiąc, nie miała powodu. Na tym w końcu polegała jej praca, żeby zawsze być na usługi chlebodawczyni. Mimo to Jack nie wyobrażał sobie bardziej niemiłego zajęcia. Wiedział, że sam długo by nie wytrzymał podobnej niewoli.

Już niebawem - mówił sobie w duchu. Już niebawem Grace będzie wolna. Pobiorą się i jako jego żona nigdy więcej nie będzie miała do czynienia z księżną wdową, jeśli o tym właśnie marzyła. Jacka niewiele obchodziło, że ta stara jędza jest jego babką. Była wyjątkowo antypatyczna, samolubna i nie zamierzał zamienić z nią ani słowa więcej, gdy się to wszystko ostatecznie wyjaśni. A jeżeli się okaże, że jest księciem, kupi tę farmę na Zewnętrznych Hebrydach i każe starszej pani pakować manatki. Gdyby zaś okazało się, że nie jest księciem, weźmie Grace za rękę, zabierze ją z Belgrave i nawet się za siebie nie obejrzą.

291

Przyjemnie nawet pomarzyć o czymś takim. Grace wpatrywała się we wzburzone fale. - Czy to nie dziwne - zastanawiała się głośno - jak szybko przemykają obok nas? Jack zerknął na żagiel. - Mamy dobry wiatr. - Wiem. To oczywiście bardzo rozsądne wyjaśnienie. - Podniosła na niego oczy i uśmiechnęła się. - Tylko, widzisz, ja nigdy dotąd nie płynęłam statkiem. - Nigdy? Trudno mu było wyobrazić sobie coś takiego. Pokręciła głową.

S R

- Nie tak jak teraz. Moi rodzice zabrali mnie kiedyś na przejażdżkę po jeziorze, ale to nie to samo. - Znowu spojrzała w dół, na fale. - Nigdy jeszcze nie widziałam, żeby woda tak pędziła. Mam ochotę wychylić się... i chociaż zanurzyć w niej palce.

- Jest bardzo zimna - zauważył Jack.

- No tak, oczywiście. - Grace wychyliła się za burtę. Jej szyja wygięła się w łuk, wiatr smagał ją po twarzy. - Ale i tak chciałabym jej dotknąć. Jack wzruszył ramionami. Powinien być bardziej rozmowny, zwłaszcza w towarzystwie Grace, ale wydało mu się, że dostrzega już ląd na horyzoncie i poczuł ściskanie w żołądku. - Dobrze się czujesz? - spytała go Grace. - Znakomicie. - Bo jakoś pozieleniałeś. Dokucza ci choroba morska?

292

Jack niemal żałował, że tak nie jest. Choroba morska nigdy go nie dręczyła. To co mu dokuczało, wiązało się z lądem. Nie chciał tam wracać. Budził się w środku nocy na wąskiej koi, zlany potem. Musiał jednak. Wiedział, że musi. Co nie przeszkadzało, by większa część jego ,ja" chciała wziąć nogi za pas i uciekać gdzie pieprz rośnie. Usłyszał, że Grace wstrzymuje oddech, a kiedy na nią spojrzał, wskazała mu coś w dali. Z jej twarzy biło podniecenie. Chyba nigdy w życiu nie widziała nic piękniejszego. - Czy to Dublin? - spytała. Skinął głową. - To port. Samo miasto znajduje się trochę dalej. Wyciągnęła szyję. Rozbawiłoby go to, gdyby nie był w takim podłym nastroju. Z tej

S R

odległości i tak by nie zdołała niczego dostrzec.

- Słyszałam, że to urocze miasto - zagadnęła. - Można się w nim nieźle zabawić.

- Szkoda. Nie przypuszczam, żebyśmy spędzili tutaj wiele czasu. - Ano, nie. Księżna chce czym prędzej wyruszyć w dalszą drogę. - A ty? - spytała.

Na te słowa odetchnął głęboko i przetarł oczy. Był zmęczony i zdenerwowany. I miał wrażenie, że zmierza ku katastrofie. - Nie - odpowiedział. - Jeśli mam być szczery, z przyjemnością pozostałbym tu, na tym statku, przy tym relingu do końca życia. Grace zwróciła na niego oczy pełne powagi. - Z tobą - dodał cicho. - Przy tym relingu razem z tobą. Spojrzał znów w stronę lądu. Port w Dublinie był już czymś więcej niż małą plamką na horyzoncie. Wkrótce będzie można rozróżnić zabudowania portowe i statki stojące na kotwicy. Od strony dziobu

293

dolatywały do nich urywki wesołej rozmowy Thomasa i Amelii. Oni również pokazywali sobie nawzajem odległy port, który rósł w oczach. Jack z trudem przełknął ślinę. Skurcz w żołądku nie przestawał mu dokuczać. Dobry Boże, to było niemal zabawne: oto wraca do Irlandii i będzie musiał spojrzeć w oczy swoim najbliższym, których zawiódł przed laty. A jakby tego było mało, kto wie, czy nie okaże się księciem?! Przecież absolutnie się do tej roli nie nadaje. Ponieważ zaś nieszczęścia zawsze chodzą parami, musi odbywać tę podróż w towarzystwie księżny. Miał ochotę ryknąć śmiechem. Diabelnie zabawne! Gdyby nie to, chybaby się rozpłakał. Ale nie wybuchnął śmiechem. Spoglądał tylko na Dublin, coraz większy i większy.

S R

Było już za późno, żeby zbyć to śmiechem.

Kilka godzin później,

w gospodzie Pod Herbem Królowej w Dublinie - Wcale nie jest zbyt późno.

- Madame - perswadowała Grace, starając się mówić spokojnie i tak przekonująco, jak tylko mogła. - Już po siódmej. Wszyscy jesteśmy zmęczeni i głodni, a noc już zapada i nie znamy drogi. - On ją zna! - warknęła księżna, ruchem głowy wskazując Jacka. - Ja też jestem zmęczony i głodny - odburknął - a dzięki pani odwykłem od podróży przy księżycu! Grace przygryzła wargę. Podróżowali od trzech dni, a nastrój Jacka był coraz gorszy. Im bardziej zbliżali się do Irlandii, tym bardziej stawał się małomówny i zamknięty w sobie. Całkiem niepodobny do człowieka, którego dotąd znała. Do człowieka, w którym się zakochała.

294

Dotarli do dublińskiego portu późnym popołudniem; zanim jednak pozbierali swoje bagaże i dojechali do miasta, była już niemal pora kolacji. Grace niewiele jadła podczas morskiej podróży i teraz, gdy była znów na stałym lądzie, gdzie nic się nie kołysało i nie uginało pod stopami, poczuła wilczy głód. Nie uśmiechała się jej wyprawa po ciemku do Buttersbridge, niewielkiej miejscowości w hrabstwie Cavan, gdzie wychował się Jack. Księżna jednak była w kłótliwym nastroju, toteż stali teraz całą szóstką we frontowej izbie gospody, podczas gdy starsza dama dyktowała im, z jaką szybkością i w jakim kierunku mają dalej zmierzać. - Nie zależy ci na tym, żeby się wszystko wyjaśniło, i to raz na zawsze? - spytała Jacka.

S R

- Niespecjalnie. Mam znacznie większą ochotę na irlandzką zapiekankę i kufel piwa - odparł bezczelnie.

Odwrócił się do reszty towarzystwa. Wyraz jego oczu przejął Grace bólem. Niewątpliwie coś go dręczyło. Ale co? Tego nie mogła odgadnąć. Jakież demony czyhały tu na niego? Czemu tak rzadko odwiedzał rodzinne strony? Opowiadał jej przecież, że miał wspaniałe dzieciństwo, ubóstwiał swoją przybraną rodzinę i nie oddałby ich za nic w świecie. Pewnie każdy człowiek pragnąłby takiego dzieciństwa. Czemu Jackowi nie było spieszno do domu? Czyż nie pojmował, jakie to szczęście mieć dom rodzinny i móc do niego wracać? Grace dałaby za to wszystko. - Panno Eversleigh, lady Amelio. Jack żegnał się z nimi grzecznym ukłonem. Obie młode damy dygnęły w odpowiedzi i pan Audley się oddalił. - Moim zdaniem on ma całkowitą słuszność - mruknął Thomas.

295

- Kolacja nęci mnie znacznie bardziej niż nocna jazda po nieznanych drogach. Księżna odwróciła się do niego raptownie i zmierzyła wściekłym spojrzeniem. - Bynajmniej nie dlatego, że chciałbym opóźnić nieunikniony finał zapewnił ją cierpko. - Nawet książęta, którzy mają niebawem utracić swój tytuł, bywają głodni. Na te słowa lord Crowland roześmiał się głośno. - Musisz przyznać, że to argument nie do odparcia, Augusto! odezwał się familiarnie do księżny i pospieszył do szynku, by napić się piwa.

S R

- Zjem kolację w swoim pokoju - obwieściła księżna wyzywającym tonem, jakby oczekiwała, że ktoś zaprotestuje. Nikt się jednak, rzecz jasna, nie sprzeciwił. - Pani uda się ze mną, panno Eversleigh. Grace ciężko westchnęła i miała już podążyć za swoją chlebodawczynią, gdy Thomas powiedział:

- Nie ma mowy! Księżna skamieniała.

- Nie ma mowy? - powtórzyła lodowatym tonem. Grace odwróciła się i popatrzyła na Thomasa. Co mu przyszło do głowy? W poleceniu księżny nie dostrzegła nic szczególnego. Była przecież jej damą do towarzystwa i na tym polegały jej obowiązki. Thomas jednak spoglądał na babkę z buntowniczym uśmieszkiem. - Grace zje kolację razem z nami. W jadalni. - To moja dama do towarzystwa! - syknęła księżna. - Już nie.

296

Grace z zapartym tchem przysłuchiwała się ich sprzeczce. Stosunki między Thomasem a jego babką nigdy nie były serdeczne, teraz jednak wydarzyło się coś niezwykłego: Thomas niemal cieszył się tą scysją. - A ponieważ jeszcze nie postradałem ani tytułu, ani pozycji -mówił powoli, wyraźnie delektując się każdym słowem - pozwoliłem sobie w ostatniej chwili załatwić kilka spraw. - O czym ty mówisz?! - zirytowała się starsza dama. - Grace - powiedział Thomas, spoglądając na nią ze szczerą przyjaźnią. - Zostajesz niniejszym uwolniona od dotychczasowych ciężkich obowiązków. Kiedy wrócimy do domu, przekonasz się, że jesteś właścicielką domku oficjalnie przepisanego na. twoje imię oraz fundusiku,

S R

który powinien zapewnić ci spokój i dostatek do końca życia. - Czyś ty oszalał?! - wybełkotała księżna.

Grace wpatrywała się w księcia; była jak ogłuszona. - Powinienem był to uczynić dawno temu - wyjaśnił - ale jestem zbyt wielkim egoistą. Nie wyobrażałem sobie życia pod jednym dachem z nią tu ruchem głowy wskazał swoją babkę - bez twojej obecności i pomocy. - Naprawdę nie wiem, co powiedzieć - szepnęła Grace. - W normalnych warunkach doradzałbym zwyczajne „dziękuję", ale ponieważ to ja chcę podziękować tobie, Grace, zupełnie wystarczy, jeśli powiesz: „To iście książęcy dar". Grace zdołała się uśmiechnąć i wyszeptała drżącymi wargami: - To iście książęcy dar. - Zawsze miło mi to słyszeć - odparł Thomas. - A teraz, czy zechcesz zjeść z nami kolację? Grace odwróciła się do księżny czerwonej z gniewu.

297

- Ty zachłanna dziewko! - parsknęła z nienawiścią starsza dama. Myślisz, że nie wiem, coś ty warta?! Liczysz na to, że znów cię przyjmę pod mój dach?! Zaszokowana tym potokiem wyzwisk Grace wpatrywała się w nią przez chwilę, po czym odparła: - Chciałam zaproponować pani swoją pomoc przez resztę podróży. Sama nigdy nie zrezygnowałabym z pracy bez uprzedzenia pani o tym we właściwej formie. Teraz jednak zmieniłam zdanie. Zwróciła się do Amelii, drżąc na całym ciele. Nie wiedziała sama, czy na skutek szoku, czy z radości. - Czy mogłabym przenocować dziś w twoim pokoju? - poprosiła przyjaciółkę.

S R

Z całą pewnością nie pozostanie ani chwili dłużej w towarzystwie księżny!

- Oczywiście! - zgodziła się natychmiast Amelia i objęła Grace ramieniem. - A teraz chodźmy na kolację.

Grace stwierdziła potem, że tak wspaniałej zapiekanki nigdy jeszcze nie jadła.

Kilka godzin później Amelia co prawda spała, ale Grace w dalszym ciągu nie mogła zasnąć i wyglądała przez okno. Próbowała na wszelkie sposoby przywołać sen, nadal jednak była zbyt przejęta szczodrobliwością Thomasa. A poza tym zastanawiała się, gdzie się podziewa Jack. Nie było go w jadalni, gdy zjawili się tam z Thomasem i Amelią, i nikt nie wiedział, co się z nim stało. Na domiar złego Amelia chrapała.

298

Grace z przyjemnością spoglądała na widoczny za oknem Dublin. Nie znajdowali się w centrum miasta, ale ulica była dość ruchliwa. Nie brakło przechodniów - zarówno ludności miejscowej, jak i licznych podróżnych spieszących z portu lub do portu. Jakże niezwykłe było poczucie dopiero co odzyskanej wolności. Grace nadal nie mogła uwierzyć, że znajduje się w pokoju Amelii i ma z nią dzielić łóżko zamiast czuwać na niewygodnym krześle przy łożu księżny. Kolację zjedli w bardzo pogodnej atmosferze. Thomas był w wyjątkowo dobrym humorze, zważywszy na okoliczności. Nie wspominał już więcej o swoim hojnym darze, ale Grace dobrze wiedziała, czemu tak postąpił. Gdyby Jack okazał się prawowitym księciem - a Thomas był

S R

przekonany, że tak się stanie - wówczas Grace doprawdy nie powinna pozostawać w Belgrave, nie chciała, żeby rany w jej sercu odnawiały się każdego dnia. Nie zniosłaby tego!

Thomas wiedział, że zakochała się w Jacku. Nie powiedziała mu tego wyraźnie, ale zbyt dobrze ją znał; musiał się zorientować. I okazał tyle szczodrości, mimo że zakochała się w człowieku, który mógł stać się przyczyną jego upadku.

Łzy napływały Grace do oczu, ilekroć o tym pomyślała. A zatem była teraz niezależna. Kobieta niezależna - bardzo jej się podobało to określenie. Mogła spać codziennie do południa. Mogła czytać książki. Mogła leniuchować, ile zechce. Przynajmniej przez kilka miesięcy, zanim zajmie się czymś pożytecznym, godnym czasu i uwagi. Na przykład dobroczynnością. Albo sztuką. Nauczy się malować akwarele. Cóż to za nierealne pomysły?

299

Wspaniałe pomysły. Tylko czy nie będzie się czuła troszkę samotna? Nic podobnego - powiedziała sobie stanowczo. Towarzystwa jej nie zabraknie. Miała wielu przyjaciół w okolicy. Rada była, że nie musi opuszczać Lincolnshire. Nawet jeśli to oznaczało, że od czasu do czasu grożą jej spotkania z Jackiem. Hrabstwo Lincoln było jej domem. Znała tu wszystkich i wszyscy znali ją. Miała tu ustaloną dobrą opinię i nikt się nie zgorszy, jeśli będzie prowadzić własny dom. Czekają tu życie spokojne i godne szacunku. To doprawdy wspaniała przyszłość! Tyle że samotna.

S R

Nie. Wcale nie samotna. Nie była już biedna, będzie więc mogła odwiedzać Elizabeth, gdy ta wyjdzie za swojego hrabiego i zamieszka na południu Anglii. A poza tym może brać czynny udział w rozmaitych kołach pań, za którymi przepadała jej matka. Damy spotykały się w każdy wtorek, by dyskutować o literaturze, sztuce i najważniejszych aktualnych wydarzeniach. Ale ilekroć ich posiedzenie odbywało się w Sillsby, zbyt wiele było przy tym śmiechu, by ktoś uwierzył, że dyskutują na tak podniosłe tematy! Nie będzie samotna. Nie ma mowy! Spojrzała znów na Amelię, która spała spokojnie. Biedactwo! Grace nieraz zazdrościła obu siostrom ich uprzywilejowanej pozycji w towarzystwie. Były przecież córkami hrabiego, mogły się poszczycić nieskazitelnym rodowodem i imponującym posagiem. Aż dziw, doprawdy,

300

że teraz jej przyszłość rysuje się tak jasno i wyraźnie, podczas gdy perspektywy Amelii są takie mgliste. Wiedziała jednak, że Amelia - tak czy owak - nie ma większego wpływu na swoją przyszłość. Hrabia wybrał jej męża, zanim córka nauczyła się mówić i zanim jej przyszły małżonek zdążył ją poznać i należycie ocenić. Skąd mógł wiedzieć, że z rocznego niemowlęcia wyrośnie księżna nadająca się do tej roli? Grace miała właśnie odwrócić się znów do okna, gdy usłyszała jakiś hałas na korytarzu. To męskie kroki - doszła do wniosku. Nie mogła oprzeć się ciekawości: podbiegła do drzwi, uchyliła je i wyjrzała. Jack!

S R

Wydawał się taki zaniedbany, zmęczony i nieszczęśliwy. Mrużył oczy, usiłując po ciemku odnaleźć swój pokój.

Grace-dama do towarzystwa wycofałaby się pospiesznie do swojej sypialni, ale Grace-kobieta niezależna była zdecydowanie śmielsza. Podeszła więc do Jacka i zawołała go szeptem.

Spojrzał na nią i oczy mu zapłonęły, a Grace zbyt późno uprzytomniła sobie, że odziana jest w nocną koszulę. Nie był to żaden kusicielski ani frywolny strój. Koszula okrywała ją szczelniej niż wieczorowa suknia. Mimo wszystko jednak, podchodząc do Jacka, Grace nie omieszkała dodatkowo osłonić biustu skrzyżowanymi ramionami. - Gdzieś ty się podziewał? - szepnęła. Wzruszył ramionami. - Tu i tam. Odwiedziłem stare kąty. Coś w jego głosie wzbudziło w niej podejrzenie. - Doprawdy? - spytała.

301

- Nie. - Spojrzał na nią i przetarł oczy. - Byłem tylko po przeciwnej stronie ulicy. Zjadłem zapiekankę. Uśmiechnęła się. - I popiłeś ją kuflem piwa? - Dwoma, prawdę mówiąc. - Gdy odpowiedział na jej uśmiech zażenowanym chłopięcym uśmiechem, jego twarz nie wydawała się już tak znużona. - Bardzo mi go brakowało. - Irlandzkiego piwa? - Angielskie w porównaniu z nim to pomyje. Grace poczuła, że robi się jej ciepło na sercu. W oczach Jacka pojawiły się znów wesołe błyski - po raz pierwszy od kilku dni. I, o dziwo,

S R

myślała, że będzie się dręczyła jak na torturach, przebywając w pobliżu niego, słysząc jego głos, widząc uśmiech. Ale czuła tylko radość. I ulgę. Nie mogła znieść, kiedy był nieszczęśliwy. Pragnęła, żeby był taki jak zawsze. Choćby nigdy nie miał należeć do niej. - Nie powinnaś wychodzić na korytarz w takim stroju - powiedział. - Wiem - odparła, ale nie odchodziła.

Jack skrzywił się i spojrzał na trzymany w ręku klucz. - Nie mogę trafić do swojego pokoju. Grace wyjęła klucz z jego ręki i przyjrzała mu się, mrużąc oczy. - Numer czternasty. - Rozejrzała się po korytarzu. - Światło tu bardzo słabe. Przytaknął skinieniem głowy. - Twój pokój jest tam. - Wskazała mu drugi koniec korytarza. Pamiętam, że mijałam go po drodze.

302

- A co z twoim pokojem? W porządku? - spytał. - Możecie się w nim pomieścić razem z księżną? Grace zaparło dech. Jack o niczym nie wiedział! Całkiem jej to wyleciało z głowy. Wyszedł, zanim Thomas ofiarował jej domek. - Nie śpię w jednym pokoju z księżną - powiedziała, nie mogąc ukryć podniecenia. - Ja... - Ktoś tu idzie - szepnął ostrzegawczo. Istotnie, Grace także usłyszała głosy i kroki na schodach. Jack usiłował wepchnąć ją do pokoju. - Nie, nie! - Zaparła się obcasami o podłogę. - Tam jest Amelia. - Amelia? A co ona tam...?

S R

Mamrocząc coś pod nosem, pociągnął Grace w przeciwną stronę. Do pokoju numer czternaście.

303

18

Najwyżej trzy minuty! - zaklinał się Jack, zamykając drzwi. Szczerze wątpił, by zdołał wytrzymać dłużej, zwłaszcza że Grace była w nocnej koszuli. Co prawda okropnej: nietwarzowej i zapiętej pod szyję, ale zawsze w nocnej koszuli! A przede wszystkim była to Grace! - Nie uwierzysz, jak ci powiem, co się wydarzyło - oznajmiła. - W normalnych warunkach byłby to znakomity wstęp - przyznał. -

S R

Ale po tym, co się wydarzyło w ciągu ostatnich dwóch tygodni, gotów jestem uwierzyć niemal we wszystko.

Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. Dwa kufle irlandzkiego piwa wprawiły go w dobry humor.

Opowiedziała mu jednak naprawdę zdumiewającą historię. Thomas ofiarował jej domek i dożywotnią pensję. Grace stała się kobietą niezależną materialnie. Uwolniła się wreszcie od tej starej jędzy. Jack zapalił lampę, przysłuchując się opowieści Grace. Poczuł dojmujący ból, choć wcale nie dlatego, że jego zdaniem poniżyła się, przyjmując taki dar od mężczyzny. Szczerze mówiąc, Grace zasłużyła na znacznie więcej niż książę mógłby jej ofiarować. Pięć lat spędzonych z tą starą wiedźmą, dobry Boże! Powinna otrzymać za to co najmniej medal za waleczność. Nigdy nie słyszał o równie bohaterskim wyczynie. Przyczyną cierpień Jacka była zwykła zazdrość. W głosie Grace usłyszał radość, a później, gdy w pokoju pojaśniało, ujrzał tę radość w jej oczach. I uznał, że to nie w porządku: jak mógł uszczęśliwić ją ktoś inny?! 304

To on pragnął ją tak obdarować! To dzięki niemu jej oczy powinny zalśnić radosnym blaskiem! To on chciał wywołać uśmiech szczęścia na jej twarzy! - Ale i tak pojadę z wami do hrabstwa Cavan - mówiła dalej Grace. Nie mogę pozostać sama w Dublinie i nie chcę, żeby Amelia czuła się samotna. To dla niej bardzo ciężkie przeżycie, rozumiesz? Spojrzała na niego, skinął więc potakująco głową. Prawdę powiedziawszy, Amelia niewiele go obchodziła, choć wiedział, że to bardzo egoistyczne z jego strony. - Nie wątpię, że wszelkie kontakty z księżną będą bardzo trudne ciągnęła Grace. - Była wściekła!

S R

- Wyobrażam sobie - mruknął Jack.

- Wcale sobie tego nie wyobrażasz! - Oczy Grace stały się wielkie jak spodki. - To było coś niesamowitego, nawet jak na nią! Jack się zastanowił.

- Sam nie wiem, czy żałować, że mnie to ominęło, czy odetchnąć z ulgą.

- Chyba lepiej, że cię przy tym nie było - odparła Grace i skrzywiła się. - Księżna zachowała się niezbyt uprzejmie. Już miał powiedzieć, że trudno wyobrazić sobie ją jako wzór uprzejmości, gdy nagle Grace poweselała i oświadczyła: - Ale wiesz co? Nic mnie to nie obchodzi. I rozchichotała się jak ktoś, kto nie może wprost uwierzyć we własne szczęście. Odpowiedział jej uśmiechem. Radość Grace udzieliła się także jemu. Nie zamierzał pozwolić, by uwiła sobie gniazdko z dala od niego, choć

305

podejrzewał, że Thomas nie po to obdarował ją tym domkiem, żeby wprowadziła się do niego z mężem, jako pani Audleyowa. Jack pojmował jednak, czemu Grace czuje się taka szczęśliwa - po raz pierwszy od lat miała coś własnego. - Przepraszam - zaczęła się usprawiedliwiać, choć uśmiech nadal nie schodził jej z ust. - Nie powinnam była tu wchodzić. Nie zamierzałam wcale czekać na ciebie, ale byłam taka podniecona i chciałam ci o tym opowiedzieć. Wiedziałam, że zrozumiesz, ile to dla mnie znaczy. Gdy tak stała, spoglądając na niego błyszczącymi oczyma, prześladujące Jacka demony znikały - jeden po drugim - i w końcu pozostali tylko oni dwoje: mężczyzna i kobieta, którą kochał. W tym

S R

pokoju, w tej chwili nie miało znaczenia, że wrócił do Irlandii, choć może powinien uciekać jak szalony na pierwszy lepszy statek, który zabierze go wszystko jedno dokąd.

W tym pokoju i w tej chwili istniała dla niego tylko ona. - Grace - szepnął i dotknął jej policzka.

Gdy przytuliła się do jego ręki, zrozumiał, że przepadł z kretesem. Chociaż zebrał wszystkie siły, choć miał jak najlepsze intencje. Wszystko to na nic się nie zdało. - Pocałuj mnie - szepnął. Zrobiła wielkie oczy. - Pocałuj mnie! Pragnęła tego. Widział to w jej spojrzeniu, wyczuwał w powietrzu, które aż się iskrzyło wokół nich. Pochylił się ku niej jeszcze bardziej, ale nie tak, by ich wargi się zetknęły.

306

- Pocałuj mnie - ponowił prośbę. Stanęła na palcach. Nie pozwoliła sobie na żaden pieszczotliwy gest. Nie wyciągnęła rąk, żeby go objąć, nie przytuliła się do niego całym ciałem. Uniosła się tylko na palcach, aż jej usta dotknęły jego ust. I zaraz potem się cofnęła. - Jack? - szepnęła. - JaOmal się nie wygadał. Te słowa były tuż-tuż, miał je na języku: kocham cię! Wiedział jednak - nie miał pojęcia skąd, ale wiedział - że jeśli je wypowie, jeśli wyrazi słowami to, o czym już w głębi serca wiedziała,

S R

spłoszy to Grace i skłoni ją do ucieczki. - Zostań ze mną - wyszeptał.

Miał już dość tej zabawy w rycerza bez skazy. Obecny książę Wyndham mógł przez całe życie czynić tylko to, co należy - ale on nie potrafił być aż taki święty.

Pocałował ją w jedną rękę.

- Nie mogę - szepnęła. Pocałował w drugą. - Och, Jack.

Podniósł do ust obie jej dłonie i trzymał je przy samej twarzy, wdychając zapach Grace. Zerknęła w stronę drzwi. - Zostań ze mną - nalegał. A potem wziął ją pod brodę tak, by twarz miała uniesioną ku górze, i pocałował ją leciutko w usta. - Zostań! Wpatrywał się w nią i widział zmagania świateł i cieni w jej oczach. Wargi jej drżały. Odwróciła się od niego, nim zaczęła mówić. - Jeśli... - Jej głos był cichy, drżący i niepewny. -Jeśli zostanę...

307

Dotknął znów jej brody, ale tym razem nie skłonił Grace, by odwróciła ku niemu twarz. Czekał, aż sama będzie na to gotowa i uczyni to z własnej woli. - Jeśli zostanę... - Przełknęła z trudem ślinę i przymknęła na chwilę oczy, jakby zbierała się na odwagę. - Czy mógłbyś... Czy jest jakiś sposób na to, żebym nie miała dziecka? Przez chwilę nie był w stanie mówić. Potem skinął głową, gdyż rzeczywiście mógł zadbać o to, żeby nie miała dziecka. Przez całe swoje dorosłe życie starał się uniknąć takich kłopotów. Tylko że postępował w ten sposób z kobietami, do których nic nie czuł. Ani mu się śniło kochać je do końca życia. A to była przecież Grace.

S R

Sama myśl o ich wspólnym dziecku sprawiła, że zrobiło mu się ciepło na duszy. Ożyły marzenia. Wyobrażał sobie całą ich gromadkę - roześmianą i rozbrykaną. Takie właśnie było jego dzieciństwo: radosne i hałaśliwe. Uganianie się po polach z ciotecznym rodzeństwem, łowienie w strumieniu ryb, które nigdy nie brały. Posiłki w ich domu w niczym nie przypominały tych, które celebrowano w lodowatej atmosferze jadalni w Belgrave Castle. Sztywne, oficjalne, nieznośne chińskie ceremonie. Pragnął raz jeszcze przeżyć swoje dzieciństwo, dzielić je z Grace. Dopiero w tej chwili uświadomił sobie, jak bardzo tego pragnie. - Grace - powiedział, ściskając mocno jej dłonie. - To nie ma znaczenia. Ożenię się z tobą. Chcę tego! Pokręciła głową. Był to ruch gwałtowny, niemal gorączkowy. - Nie! - odparła. - O tym nie ma mowy, zwłaszcza gdybyś się okazał księciem.

308

- Właśnie że się ożenię! - I do licha z tym wszystkim, wypowiedział w końcu to zaklęte słowo. Pewne sprawy były zbyt wielkie i prawdziwe, by można je było wiecznie dławić w sobie. - Kocham cię, kocham! Nigdy nie powiedziałem tego innej kobiecie i nigdy tego nie zrobię. Kocham cię, Grace Eversleigh, i chcę się z tobą ożenić! Zamknęła oczy. Miał wrażenie, że coś ją boli. - Nie możesz tego zrobić, Jack. - Mogę! I zrobię to! Zobaczysz! - Jack... - Każdy mi dyktuje, co wolno, a czego mi nie wolno robić. Mam już tego dość! - wybuchnął. Puścił jej ręce i wielkimi krokami przechadzał się

S R

po pokoju. - Nie rozumiesz, że nic mnie to nie obchodzi?! Nic mi po tym cholernym tytule! Mam w nosie, co powie księżna! Zależy mi tylko na tobie, Grace!

- Jack - odezwała się znowu. - Jeśli jesteś księciem, musisz ożenić się z kobietą równą ci urodzeniem. Zaklął pod nosem.

- Mówisz tak, jakbyś sama urodziła się w rynsztoku. - Nie - odparła, siląc się na cierpliwość. - Wcale nie! Dobrze wiem, kim jestem: młodą panną bez majątku, z zacnej, ale nic nieznaczącej rodziny. Mój ojciec był właścicielem niewielkiej posiadłości, matka córką innego ziemianina. Nie łączą mnie żadne więzi z arystokracją. Cioteczny brat mojej matki był, zdaje się, baronetem, ale to wszystko. Jack spoglądał na nią takim wzrokiem, jakby nie usłyszał ani słowa z jej wywodów. Albo jakby słyszał, ale nic do niego nie dotarło.

309

Właśnie tak - pomyślała Grace ze smutkiem. Słuchał mnie, ale niczego nie słyszał. Nic dziwnego, że z takim naciskiem powiedział: - Nic mnie to nie obchodzi! - Ale wszystkich innych obchodzi! - perswadowała. - A jeśli jesteś księciem, zrobi się z tego niesłychana afera. Toż to będzie skandal! - Nie dbam o to ani trochę! - A powinieneś! Zamilkła i odetchnęła głęboko, zanim znów podjęła swoje wywody. Miała ochotę złapać się za głowę, wczepić palce we włosy. Zacisnąć ręce tak mocno w pięści, że aż paznokcie wpiją się w skórę. Zrobiłaby wszystko, byle odpędzić od siebie to poczucie straszliwej bezradności,

S R

która zżerała ją od wewnątrz. Dlaczego Jack jej nie słuchał? Czemu nie chciał usłyszeć tego, co... - Grace - zaczął.

- Nie! - przerwała mu chyba głośniej, niż powinna, ale musiała to powiedzieć. - Powinieneś postępować uważnie, jeśli chcesz być zaakceptowany przez wyższe sfery. Twoją żoną nie musi być Amelia, ale powinien to być ktoś podobny do niej. Z takim samym pochodzeniem i wychowaniem. Bo jeśli nie... - Czy ty mnie w ogóle nie słuchasz?! - przerwał jej. Chwycił ją w ramiona i nie puścił, póki nie spojrzała mu prosto w oczy. - Nie dbam o żadne konsekwencje! Nie zależy mi na tym, żeby mnie zaakceptowano! Potrzebuję tylko ciebie bez względu na to, czy będę żył w zamku, czy w walącej się budzie albo w czymś pośrednim! - Posłuchaj, Jack! - zaczęła.

310

Był taki naiwny. Kochała go za to i omal się nie popłakała z radości, ponieważ kochał ją do tego stopnia, że chciał zlekceważyć wszelkie konwenanse. Ale co on tam wiedział. Nie przeżył w Belgrave pięciu lat. Nie podróżował do Londynu z księżną i nie przekonał się na własne oczy, co to znaczy być członkiem rodziny książęcej. Ona to wiedziała. Uważnie przyglądała się wszystkiemu i wiedziała dokładnie, czego się spodziewano po księciu Wyndham. Nie mógł ożenić się z byle panną z sąsiedztwa. Po prostu nie mógł, jeśli chciał, by traktowano go poważnie. - Jack - zaczęła raz jeszcze, starając się znaleźć najwłaściwsze słowa. - Chciałabym... - Kochasz mnie? - To nie ma... - Kochasz czy nie?!

S R

Przymknęła oczy. Nie chciała wypowiedzieć tych słów. Jeśli to zrobi, wszystko przepadło. Nie zdoła już oprzeć się ani jego słowom, ani ustom. Jeśli teraz mu ustąpi, straci ostatni punkt oparcia. - Grace - powiedział, ujmując dłońmi jej twarz. Pochylił się i pocałował ją tylko raz z rozdzierającą serce czułością. - Kochasz mnie? - Tak - szepnęła. - Tak! - W takim razie tylko to się liczy. Chciała po raz ostatni przemówić mu do rozsądku, ale on już ją całował, a jego usta były takie gorące i żarliwe. - Kocham cię! - powtarzał, całując jak szalony jej policzki, czoło, uszy. - Kocham cię! - Jack - wyszeptała jeszcze, choć jej ciało tętniło już pożądaniem. Pragnęła go. I pragnęła tego, co miało się stać. Nie wiedziała, co jej

311

przyniesie jutro, ale w tej chwili gotowa była udawać, że o to nie dba. Byle tylko... - Jedno mi obiecaj - nalegała, obejmując jego głowę obiema rękami. - Proszę, obiecaj mi, że nie będzie żadnego dziecka! - Obiecuję, że się postaram. - Postarasz się? - powtórzyła. Nie okłamałby jej chyba? Nie zlekceważyłby jej prośby, nie udawał tylko, że „próbował"? - Znam pewien sposób. Nie jest jednak absolutnie pewny. Rozluźniła uścisk i wyraziła zgodę, muskając palcami jego policzki. - Dziękuję ci - szepnęła, przysuwając się bliżej, żeby ją znów pocałował.

S R

- Ale jednego jestem całkowicie pewny - powiedział, chwytając ją w objęcia. - Tego, że urodzisz kiedyś nasze dziecko. Ożenię się z tobą, i już! Grace nie miała już sił sprzeczać się z nim. Zwłaszcza teraz, gdy niósł ją do łóżka. Ułożył ją na przykryciu i odstąpił o krok, pospiesznie rozpinając górne guziki swojej koszuli, by ściągnąć ją przez głowę. Zaraz potem wrócił do Grace i położył się obok niej, całując tak, jakby jego życie od tego zależało. - Mój Boże! - burknął. - Co za okropne koszulisko! Grace chichotała, kiedy zaczął się mocować z guzikami jej koszuli. Wydał pomruk bezradnej wściekłości, gdy jego palce nie mogły się z tym uporać. Chwycił fałdy jej koszuli z obu stron i najwyraźniej zamierzał ją rozedrzeć od góry do dołu tak, by guziki rozprysnęły się na wszystkie strony.

312

- Ależ Jack! Tak nie można! - protestowała Grace ze śmiechem; sama nie wiedziała, czemu ją to aż tak bawi. W końcu utrata dziewictwa powinna być aktem pełnym powagi, zmieniającym całe życie. Jednak kipiało w niej tyle radości, że nie mogła się opanować. Zwłaszcza że Jack tak się męczył z guzikami. - Jesteś tego pewna? - Wyglądał komicznie z bezradną miną. - Moim zdaniem wyświadczyłbym przysługę ludzkości, niszcząc to okropieństwo. Grace starała się opanować chichot. - To moja jedyna nocna koszula. Ta informacja wyraźnie go zainteresowała. - Chcesz powiedzieć, że jeśli zedrę ją z ciebie, będziesz sypiała na golasa przez resztę podróży?

S R

Grace pospiesznie odepchnęła jego rękę od zagrożonego stanika koszuli.

- Ani się waż! - ostrzegła go. - Ale tak mnie kusi. - Jack!

Przysiadł na piętach i spoglądał na nią z taką namiętnością i rozbawieniem równocześnie, że aż ją przeszył dreszcz. - Niech ci będzie - ustąpił. - Zrób to sama. Grace miała właśnie zamiar to zrobić. Teraz jednak, gdy wpatrywał się w nią z takim napięciem, a w jego oczach widać było pożądanie, straciła swobodę ruchów. Jak mogła zdobyć się na takie zuchwalstwo i rozebrać się na jego oczach?! Uprzytomniła sobie ogromną różnicę między zwykłym zdjęciem z siebie ubrania a takim jawnym przyzwoleniem na uwiedzenie!

313

Powoli, drżącymi palcami sięgnęła do górnego guzika nocnej koszuli. Nie widziała go, znajdował się pod samą brodą. Jej palce dobrze jednak wiedziały, co mają robić, toteż machinalnie rozpięła pierwszy z guzików. Jack wciągnął głośno powietrze. - Jeszcze jeden. Była posłuszna. - I jeszcze. A potem był następny i kolejny, póki nie doszła do guzika na wysokości piersi. Wówczas Jack bez pośpiechu rozchylił górną część jej koszuli. Nie odsłoniło to Grace całkowicie, rozpięła ją za mało. Poczuła jednak chłodne powietrze na skórze i łaskoczący oddech Jacka, gdy

S R

pochylił się, by ucałować gładką płaszczyznę nad piersiami. - Jakaś ty piękna - szepnął.

A kiedy jego palce znów wróciły do guzików przy jej koszuli, tym razem nie miał kłopotów. Lekko pociągnął Grace za rękę, zachęcając ją, żeby usiadła. Zrobiła to, przymknąwszy oczy - i nocna koszula opadła jej aż do bioder.

Z zamkniętymi oczyma Grace tym wyraźniej czuła, jak materiał koszuli osuwając się po jej ciele, wywołuje miłe dreszcze. A może czuła je dlatego, że Jack na nią patrzył? Czy właśnie to odczuwały inne kobiety, choćby dziewczyna z obrazu? Musiała mieć już pewne doświadczenie, gdy pozowała monsieur Boucherowi, ale przecież i ona przeżyła kiedyś swój pierwszy raz. Czy także zamknęła wówczas oczy, by jeszcze wyraźniej czuć na sobie wzrok jakiegoś mężczyzny?

314

Grace poczuła, że ręka Jacka dotyka jej twarzy. Końce jego palców wędrowały ostrożnie wzdłuż linii szyi aż do wgłębienia u jej podstawy. Ręka Jacka zatrzymała się tam na chwilę, a Grace wstrzymała oddech w oczekiwaniu jakiejś intymnej pieszczoty. - Czemu zamknęłaś oczy? - szepnął. - Nie wiem. - Boisz się? - Nie. Czekała z zapartym tchem i aż podskoczyła, gdy palce Jacka przesunęły się po wypukłości piersi. Odruchowo wygięła się w łuk. Dziwne! Nigdy by jej coś takiego nie

S R

przyszło do głowy. Nie zastanawiała się przecież nad tym, co by było, gdyby jakaś męska ręka pogładziła ją w ten sposób. Teraz jednak, gdy tak się stało, wiedziała dobrze, czego by jeszcze pragnęła. Chciała, by objął jej pierś i zważył ją na swojej dłoni. Chciała poczuć, jak jego ręka ociera się o sutki. Chciała, żeby jej dotykał. Pragnęła tego tak bardzo, że ta tęsknota ogarnęła całe jej ciało. Z piersi dotarła do brzucha i sekretnego miejsca między nogami. Czuła gorąco, dreszcze... i dzikie pragnienie. Zwłaszcza tam. Było to zupełnie jej nieznane, dojmujące uczucie. Nie mogła o nim zapomnieć. Nie chciała o nim zapomnieć. Pragnęła je zaspokoić. Chciała, by Jack nauczył ją, jak ugasić to pragnienie. - Jack - jęknęła. Jego ręce były w ciągłym ruchu. Obejmował już obie piersi. A potem ucałował jedną z nich. Grace otworzyła nagle oczy.

315

Jego usta dotykały jej piersi, samego koniuszka. Grace przycisnęła rękę do ust, by nie krzyknąć głośno z rozkoszy. Nie miała pojęcia, jakie to cudowne. Myślała, że wie, czego pragnie, ale to... Nie miała pojęcia! Chwyciła go za głowę, żeby się na czymś wesprzeć. To była męka. To była nieopisana błogość. A ona ledwie mogła oddychać, gdy zbliżył znów usta do jej ust. - Grace, Grace - powtarzał. Reagowała na ten szept całym ciałem. Czuła się tak, jakby całował ją wszędzie. A może tak było naprawdę? W jednej chwili całował jej usta,

S R

ucho, szyję, a jego ręce - jakież były niesforne. I nieustępliwe. Poruszały się nieustannie, nie przestawały jej dotykać. To były na jej ramionach, to na biodrach, to znów jedna z nich sunęła po jej nodze, ściągając koszulę nocną, aż opadła do reszty.

Grace powinna czuć się zażenowana. Powinno być jej wstyd. Lecz wcale tak nie było. Nie przy nim. Nie wtedy, gdy spoglądał na nią z taką miłością i oddaniem.

Kochał ją. Powiedział, że ją kocha, i uwierzyła mu, ale teraz sama mogła się o tym przekonać. Ten żar, to gorące spojrzenie jego oczu. Teraz już rozumiała, jak łatwo doprowadzić kobietę do zguby. Jak można oprzeć się czemuś takiemu? Jak mogłaby oprzeć się Jackowi? Wstał, oddychając z trudem, i mocował się jak szalony z zapięciem spodni. Był już nagi do pasa, a Grace myślała tylko: Jaki on piękny! Jak mężczyzna może być aż tak piękny? Nie wiódł bezczynnego życia,

316

widziała to wyraźnie. Ciało miał smukłe i silne, skórę znaczyły tu i ówdzie blizny. - Postrzelili cię? - spytała, gdy wzrok jej padł na ściągniętą bliznę na górnej części ramienia. Zerknął na nią, choć biedził się właśnie ze spodniami. - To był francuski strzelec - potwierdził i uśmiechnął się krzywo. Miałem szczęście, że słabo wyszkolony. To stwierdzenie nie powinno wydać się jej aż tak zabawne, ale było tak bardzo w stylu Jacka. Rzeczowe, lakoniczne, z odrobiną ironii. Odpowiedziała mu uśmiechem. - Ja kiedyś też byłam o krok od śmierci - pochwaliła się. - Naprawdę?

S R

- Dopadła mnie jakaś gorączka. Skrzywił się. - Nie znoszę tego diabelstwa.

Skinęła głową, zaciskając usta, żeby powstrzymać się od śmiechu. - A ja wcale bym nie chciała, żeby ktoś do mnie strzelał. Znowu popatrzył na nią. Oczy błyszczały mu wesoło.

- Rzeczywiście. To nie najlepsza rozrywka.

Roześmiała się. To wszystko było takie absurdalne! Stał nad nią nagi, wyraźnie pobudzony. I dyskutowali o tym, co gorsze: rana postrzałowa czy gorączka. Jack wrócił do łóżka i pochylił się nad nią. - Wiesz co, Grace? - szepnął. Spojrzała na niego z zachwytem. - Co? Pokazał zęby w drapieżnym uśmiechu. - Teraz się już znakomicie czuję.

317

A potem nie było więcej stów. Całował ją z żarliwością i zapałem. Grace czuła to pożądanie, to nieodparte pragnienie, i gdy lekko rozsunął jej nogi, otworzyła się przed nim natychmiast, bez żadnych oporów i bez lęku. Nie miała pojęcia, jak długo ją całował. Wydawało się to mgnieniem oka, a zarazem wiecznością. Miała wrażenie, że urodziła się jedynie po to, by przeżyć tę chwilę z tym właśnie mężczyzną. Jakby od urodzenia taki właśnie los był jej pisany: dwudziestego ósmego października Roku Pańskiego 1819 znajdzie się w pokoju numer czternaście w gospodzie Pod Herbem Królowej i odda się tam Johnowi Augustusowi CavendishAudleyowi.

S R

Nic innego po prostu nie mogło się wydarzyć. Tak się musiało stać! Oddawała mu pocałunki z równym zapamiętaniem, czepiając się jego barków, ramion, wszystkiego, co mogło stanowić dla niej podporę. A potem, gdy sądziła, że nie czeka jej już więcej niespodzianek, ręka Jacka wśliznęła się między jej uda. Dotknięcie było delikatne, a mimo to omal nie krzyknęła na cały głos ze zdumienia i zachwytu. - Jack - wykrztusiła, bynajmniej nie po to, by go powstrzymać. Jack łaskotał ją i drażnił, a nieco później jego palce przeniknęły do jej wnętrza i pieściły ją w sposób tak intymny, że zapierało dech. Czuła jednak, że jej ciało domaga się czegoś więcej. Nie wiedziała, co począć. Nie wiedziała nic prócz tego, że pragnie Jacka. Jego i tego czegoś, co tylko on mógł jej dać. Jack zmienił pozycję. Cofnął rękę, nie przytłaczał Grace swoim ciężarem. Oparty na rękach wznosił się nad Grace. Już miała

318

wypowiedzieć jego imię, gdy poczuła, że ostrożnie, lecz zdecydowanie wnika w nią. Ich oczy się spotkały. - Ciii... - szepnął. - To tylko chwilka. Przysięgam... - Wcale się nie boję - odparła równie cicho. Uśmiechnął się krzywo. - A ja tak. Chciała go spytać, co to ma znaczyć i czemu się uśmiecha, ale wnikał głębiej i głębiej. Czuła, że ją rozchyla, rozciąga, ale najbardziej zdumiewało ją to, że znajdował się wewnątrz niej. Byli ze sobą połączeni. - Boli cię? - spytał cicho. Pokręciła głową. - Podoba mi się to - odpowiedziała.

S R

Z jękiem wbił się głębiej. Ten nagły ruch spowodował falę niezwykłych doznań i wywołał napięcie w całym jej ciele. Szepnęła: „Jack" i chwyciła go za ramiona, a potem odkryła rytm stary jak świat. Poruszali się teraz zgodnie razem. Ruch, pulsowanie, coraz większe napięcie, a w końcu...

Rozpadła się na drobniutkie cząsteczki. Jęczała, niemal krzyczała. A kiedy wróciła wreszcie do siebie i miała siłę oddychać, nie mogła pojąć, jakim cudem nadal żyje. Przecież ludzkie ciało nie mogło przetrwać czegoś takiego i się ostać! I wówczas Jack raptownie wysunął się z niej i odwrócił, by wśród pomruków i jęków osiągnąć swój szczyt. Dotknęła jego ramienia i wyczuła skurcze targające nim. Gdy na koniec krzyknął, nie tylko usłyszała to, ale wyczuła całym swoim ciałem. I sercem.

319

Przez chwilę leżał bez ruchu. Jego oddech powoli się uspokajał. Wreszcie odwrócił się znów do niej i objął ją ramionami. Wyszeptał jej imię i pocałował ją w czubek głowy. A potem wszystko powtórzyło się od nowa. I jeszcze raz. Kiedy wreszcie Grace usnęła, słyszała we śnie głos Jacka. Cicho powtarzał jej imię. Jack wiedział dokładnie, w którym momencie Grace zasnęła. Nie miał pojęcia, po czym to poznał - jej oddech już wcześniej stał się cichszy i bardziej równomierny, jej ciało od dłuższej chwili leżało bez ruchu. A jednak dobrze wiedział, kiedy zasnęła. Ucałował ją po raz ostatni

S R

w skroń. I spoglądając w jej twarz pełną spokoju, wyszeptał: - Na pewno się z tobą ożenię, Grace Eversleigh. To, kim był, nie miało znaczenia. Nie pozwoli jej odejść.

320

19

Droga do Butlersbridge wyglądała dokładnie tak, jak Jack ją zapamiętał. Drzewa, ptaki, niepowtarzalna zieleń traw kołysanych wiatrem. Widoki i odgłosy jego dzieciństwa. Powinno to podnieść go na duchu. Ale nie podniosło. Gdy otworzył oczy tego ranka, Grace zdążyła już wymknąć się z jego łóżka i wrócić do swojego pokoju. Jack był rozczarowany.

S R

Obudził się pełen miłości i pożądania i niczego bardziej nie pragnął, niż wziąć znów Grace w ramiona.

Rozumiał ją jednak. Życie nie było równie proste dla kobiet jak dla mężczyzn. Nawet dla kobiet niezależnych materialnie. Grace musiała zważać na swoją reputację. Thomas i Amelia z pewnością nie powiedzieliby o niej złego słowa, ale Jack nie znał na tyle lorda Crowlanda, by wiedzieć, jak się zachowa, gdyby Grace została przyłapana w jego - Jacka, oczywiście - łóżku. Co się zaś tyczy księżny... No cóż, nie ulegało wątpliwości, że w tej chwili stara jędza z przyjemnością zniszczyłaby Grace, gdyby tylko mogła. Grupa podróżników - z wyjątkiem księżny, ku radości pozostałych spotkała się przy śniadaniu w pokoju jadalnym. Jack był pewien, że zdradzi się ze swoimi uczuciami, kiedy tylko Grace wejdzie do pokoju. Ciekawe, czy zawsze tak będzie? - zastanawiał się. Czy już zawsze na jej widok będzie odczuwał ten nieopisany, nieprzeparty przypływ uczuć? To było coś więcej niż pożądanie. Znacznie więcej. 321

To była miłość. Miłość przez wielkie M, ze wszystkimi serduszkami, kwiatkami i wszystkim, czym małe amorki mogły ozdobić to słowo. Miłość. To nie mogło być nic innego. Na sam widok Grace ogarniała go radość. I nie tylko jego, czul tę radość wszędzie wokół siebie. Opromieniała nawet zupełnie obcego człowieka, który siedział tuż za nim. I znajomego siedzącego po przeciwnej stronie pokoju. Jack dostrzegał i wyczuwał to wszystko. To było zdumiewające. Każdego by mogło powalić na kolana! Wystarczyło, żeby Grace spojrzała na niego, a stawał się lepszym człowiekiem.

S R

Jak mogła pomyśleć, że coś zdołałoby ich rozdzielić?! To było po prostu niemożliwe. Nigdy do tego nie dopuści! Podczas śniadania Grace nie unikała go, wymienili mnóstwo spojrzeń i ukradkowych uśmiechów. Pilnowała się jednak, by nie szukać otwarcie jego towarzystwa; nie miał więc sposobności porozmawiać z nią ani przez chwilę. Zapewne nie udałoby mu się to, choćby nawet Grace była mniej powściągliwa, Amelia bowiem zaraz po śniadaniu chwyciła przyjaciółkę za rękę i odtąd nie rozstawała się z nią. We dwójkę raźniej - pomyślał Jack. Obie panny przez cały dzień musiały tkwić w powozie z księżną. On sam też by po omacku szukał pomocnej dłoni, gdyby był skazany na podobne męczarnie. Wszyscy trzej dżentelmeni podróżowali konno, korzystając z pięknej pogody. Lord Crowland podczas pierwszego postoju na napojenie koni postanowił zająć miejsce w powozie, ale już po trzydziestu minutach

322

wyniósł się stamtąd z pośpiechem, zapewniając, że jazda konna jest znacznie mniej wyczerpująca niż towarzystwo księżny wdowy. - Ale córkę pozostawił pan na jej pastwę? - spytał z łagodnym wyrzutem Jack. Hrabia nie próbował się nawet usprawiedliwiać. - Nie twierdzę, że jestem dumny ze swojego postępowania. - Zewnętrzne Hebrydy - stwierdził Thomas, sadząc obok nich raźnym kłusem. - Powiadam ci, Audley, nie ma innej rady, jeśli chcesz żyć w błogim spokoju. Tylko Zewnętrzne Hebrydy. - Zewnętrzne Hebrydy? - powtórzył Crowland jak echo, spozierając na swoich towarzyszy pytającym wzrokiem.

S R

- Są niemal równie odległe jak Orkady - wyjaśnił pogodnie Thomas. - A ich nazwa robi znacznie większe wrażenie.

- Macie tam posiadłości? - zaciekawił się hrabia. - Jeszcze nie - odparł Thomas. Zerknął na Jacka i dodał: - Może byś odbudował tam stary klasztor? Albo coś o równie niezdobytych murach. Jackowi ten pomysł bardzo przypadł do gustu. - Jakim cudem wytrzymałeś z nią tak długo pod jednym dachem? zagadnął. Thomas pokręcił głową. - Nie mam pojęcia. Rozmawiamy tak, jakby wszystko było już przesądzone uświadomił sobie nagle Jack. Istotnie, rozmawiali, jakby już został oficjalnie uznany za księcia. A Thomas zdawał się nie mieć nic przeciwko temu. Wyglądało nawet na to, że nie może się doczekać grożącego mu wydziedziczenia.

323

Jack obejrzał się na jadący za nimi powóz. Grace uparcie twierdziła, że nie mogłaby wyjść za niego, gdyby był księciem. On jednak nie wyobrażał sobie, jak mógłby temu podołać bez niej. Nie był gotów na przejęcie obowiązków związanych z książęcym tytułem. Ani trochę nie był do tego przygotowany. Grace natomiast, wiedziała co robić. Żyła w Belgrave od pięciu lat. Z pewnością orientowała się, na czym polega zarządzanie wielkim majątkiem. A całą służbę nie tylko znała z imienia i nazwiska, ale orientowała się nawet, kiedy każde z nich obchodzi urodziny. Była dobra. Była wyrozumiała. Była sprawiedliwa z natury, obdarzona niezawodnym rozsądkiem i znacznie bardziej inteligentna niż on.

S R

Nie mógł sobie wyobrazić wspanialszej księżny. On natomiast zupełnie się nie nadawał na księcia. Ani trochę!

Rozważał to w myśli wiele razy, przypominając sobie wszystkie powody, dla których byłby najgorszym z możliwych książąt, ale czy zdobył się na to, by powiedzieć to głośno i wyraźnie? Nie chciał być księciem.

Zerknął na Thomasa, który spoglądał na słońce, osłaniając oczy ręką. - Z pewnością minęło już południe - zauważył lord Crowland. Może byśmy się zatrzymali i coś przegryźli? Jack wzruszył ramionami. Jedzenie zupełnie go nie interesowało. - Ze względu na nasze panie - perswadował hrabia. Jak jeden mąż, wszyscy trzej obejrzeli się przez ramię na powóz. Jack miał wrażenie, że Crowland wzdrygnął się przy tym.

324

- Nie jest to zbyt miła perspektywa - powiedział cicho. Jack uniósł brew. - Konwersacja z księżną - wyjaśnił Crowland. - Amelia błagała mnie, żebym pozwolił jej dosiąść konia, kiedyśmy je poili. - Byłoby to okrucieństwem wobec Grace - stwierdził Jack. - To właśnie powiedziałem córce. - Ale sam uciekłeś z powozu - mruknął Thomas, uśmiechając się lekko. Crowland przekrzywił głowę na bok. - Wcale się tego nie wypieram. - A ja nie będę ci tego wypominał.

S R

Jack słuchał tej wymiany zdań z niewielkim zainteresowaniem. Według jego obliczeń byli mniej więcej w połowie drogi do Butlersbridge; coraz trudniej mu było skupić się na błahostkach.

- O jakąś milę stąd jest polanka - oznajmił. - Nieraz się tam zatrzymywałem. Całkiem odpowiednie miejsce na piknik. Książę i hrabia skinęli głowami na znak zgody i kilka minut później wszyscy dotarli na miejsce. Jack zsiadł z konia i ruszył natychmiast w stronę powozu. Stajenny pomagał już damom przy wysiadaniu, ale ponieważ Grace była ostatnia, Jack bez większego trudu mógł podać jej rękę, gdy wynurzyła się z wnętrza pojazdu. - Bardzo pan uprzejmy, panie Audley - podziękowała mu Grace. Był to zwykły grzecznościowy zwrot, ale w jej oczach Jack dostrzegł tyle ciepła. - Cała przyjemność po mojej stronie, panno Eversleigh.

325

Wpatrywał się w jej usta. Ich koniuszki uniosły się ku górze niemal niedostrzegalnie. Miała ochotę uśmiechnąć się do niego. Widział to wyraźnie. I czuł. - Ja zjem w powozie! - oświadczyła księżna ostrym tonem. - Tylko dzikusy jedzą, siedząc na ziemi! Jack klepnął się w pierś i uśmiechnął się od ucha do ucha. - Stwierdzam z dumą, że jestem dzikusem. - Odwrócił się do Grace. A pani? - Ja również. Starsza dama obeszła dokoła polankę - żeby rozprostować nogi, jak

S R

to określiła - po czym zniknęła znów w głębi powozu. - Niełatwo jej pogodzić się z sytuacją - zauważył Jack, spoglądając za odchodzącą.

Grace, która właśnie zapoznawała się z zawartością piknikowego kosza, na te słowa podniosła wzrok. - Cóż to ma znaczyć?

- Nie będzie miała kogo dręczyć w powozie - wyjaśnił. - Chyba myśli, że zmówiliśmy się wszyscy przeciw niej. - Bo tak było. Najwyraźniej Grace targały sprzeczne uczucia. - Tak, ale... O Boże! Jack nie zamierzał słuchać, jak Grace wynajduje usprawiedliwienia dla nieznośnej starszej damy. - Tylko mi nie mów, że czujesz do niej sympatię. - Nie! - Grace pokręciła głową. - Czegoś takiego nie powiem, ale...

326

- Masz stanowczo zbyt miękkie serce. Uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Może. Gdy koce zostały rozłożone, Jack postarał się o to, by znaleźli się w pewnej odległości od pozostałych. Nie było to specjalnie trudne ani nie rzucało się zanadto w oczy. Amelia usiadła obok ojca, który prawił jej kazanie, Thomas zaś oddalił się nieco. - Czy tą właśnie drogą jeździłeś do szkoły w Dublinie? - spytała Grace, sięgając po kromkę chleba z serem. - Tak. Jack starał się, by w jego głosie nie było ani śladu napięcia. Widać

S R

niezbyt mu się to udało, gdyż Grace popatrzyła na niego w ten sposób, który całkiem zbijał go z tropu.

- Czemu się nie cieszysz z powrotu do domu? - spytała. Już miał jej odpowiedzieć, że ma zbyt bujną wyobraźnię albo też jako że wrócił już chyba do formy - zaprezentować coś bardziej błyskotliwego i efektownego. Jakiś wywód na temat blasku słońca, świergotu ptasząt i cieplejszych uczuć budzących się w ludzkich sercach. Popisy tego rodzaju pomagały mu wywinąć się ze znacznie trudniejszych sytuacji niż ta. W tej chwili jednak nie miał na to dość energii ani chęci. Zresztą, Grace i tak by go przejrzała. Znała go aż za dobrze. Mógł udawać, jak zwykle, bezczelnego wesołka. Przeważnie się to podobało, nawet jej. Nie wtedy jednak, gdy próbował w ten sposób ukryć przed nią prawdę. Albo uciec przed prawdą.

327

- To skomplikowana sprawa - odparł rad, że przynajmniej to nie było kłamstwem. Grace skinęła głową i zajęła się jedzeniem. Jack czekał na następne pytanie, ale żadnego nie zadała. Wziął więc do ręki jabłko. Przyjrzał się jej uważnie. Odkroiła właśnie kawałek pieczonego kurczaka, pozornie zaprzątnięta bez reszty tą czynnością. Jack otwierał już usta, by coś powiedzieć. Potem rozmyślił się i w końcu podniósł jabłko do ust. Nie ugryzł go jednak. - To się już ciągnie od pięciu lat - wyrzucił z siebie wreszcie. Podniosła na niego oczy.

S R

- Od tak dawna nie byłeś w domu? Skinął głową. - Kawał czasu. - Bardzo długi. - Może zbyt długi?

Jego palce zacisnęły się na jabłku. - Nie!

Przełknęła kilka kęsków i znów na niego spojrzała. - Pokroić ci to jabłko? Podał jej owoc. Zapomniał, że trzyma go w ręku. - Miałem ciotecznego brata, wiesz? Do diabła! Zebrało mu się na zwierzenia? Nie zamierzał wspominać ani słowem o Arthurze. Przez ostatnich pięć lat starał się nie myśleć o nim i robić wszystko, by twarz Arthura nie stawała mu przed oczami tuż przed zaśnięciem.

328

- Zdawało mi się, że masz trójkę ciotecznego rodzeństwa powiedziała Grace. Nie patrzyła na niego. Wydawała się całkowicie pochłonięta obieraniem i krojeniem jabłka. - Teraz mam już tylko dwoje. Znowu spojrzała na niego. Jej wielkie oczy pełne były współczucia. - Bardzo mi przykro. - Arthur poległ we Francji. Słowa opornie wydobywały się z jego gardła. Uświadomił sobie, że od bardzo dawna nie wymówił na głos imienia swojego ciotecznego brata. Pewnie od pięciu lat.

S R

- Byliście tam razem? - spytała cicho Grace. Skinął głową. Popatrzyła na podzielone na cząstki i starannie ułożone na talerzyku jabłko. Wydawało się, że nie ma pojęcia, co z tym zrobić. - Nie zaczniesz mi chyba wmawiać, że to nie moja wina?! - spytał i aż się wzdrygnął na dźwięk własnego głosu.

Był głuchy, zbolały, sarkastyczny i pełen takiej desperacji, że Jack nie mógł wprost uwierzyć, że to jego głos.

- Przecież nie było mnie przy tym - odparła. Oczy Jacka pobiegły ku niej. - Nie mogę sobie wyobrazić, jakim sposobem mogłaby to być twoja wina, ale nie było mnie przy tym. - Nakryła dłonią rękę Jacka. - Tak mi przykro. Byliście sobie bardzo bliscy? Skinął głową, odwrócił się i udawał, że patrzy na drzewa.

329

- W dzieciństwie nie za bardzo, ale odkąd poszliśmy do szkoły. Ścisnął palcami grzbiet nosa, zastanawiając się, jak jej wyjaśnić, ile Arthur dla niego znaczył. - Okazało się, że mamy ze sobą wiele wspólnego. Palce Grace zacisnęły się na jego ręce. Potem puściła ją. - Ciężko stracić kogoś, kogo się kochało. Spojrzał na nią, gdy był już pewien, że się nie rozpłacze. - Kiedy straciłaś rodziców... - To było straszne - odparła. Kąciki jej ust poruszyły się, ale nie w uśmiechu. Byt to nagły, prawie niedostrzegalny spazm bólu. - Chyba nie pragnęłam umrzeć - powiedziała cicho - ale nie wiedziałam, jak bez nich żyć.

S R

- Chciałbym... - zaczął. Sam nie wiedział, czego by chciał. Być wtedy razem z nią? Jak mógłby jej pomóc?! Przed pięcioma laty on również był załamany.

- Ocaliła mnie księżna - oświadczyła Grace i uśmiechnęła się cierpko. - Czy to nie zabawne? Uniósł brwi.

- Dajże spokój! Księżna nigdy nic nie robi z dobroci serca. - Nie powiedziałam, z jakich pobudek to uczyniła, ale naprawdę mnie uratowała. Musiałabym poślubić mego kuzyna, gdyby nie zabrała mnie do Belgrave. Wziął Grace za rękę i podniósł ją do ust. - Bardzo się cieszę, że tego nie zrobiłaś. - Ja też - odparła. - On jest okropny! Jack się roześmiał. - A ja miałem nadzieję, że jesteś z tego rada, bo wolisz mnie! Rzuciła mu szelmowskie spojrzenie i oswobodziła rękę.

330

- Nie znasz mojego kuzyna. Jack wziął w końcu cząstkę jabłka i wgryzł się w nie. - Jak widać, ani tobie, ani mnie nie brak okropnych krewniaków. Najpierw drgnęły jej wargi, a potem całe ciało, gdy obróciła się w stronę powozu. - Powinnam do niej zajrzeć - powiedziała. - Wcale nie! - rzekł stanowczo Jack. Grace westchnęła. Nie chciała rozczulać się nad księżną, zwłaszcza po tym wszystkim, co usłyszała od niej poprzedniego wieczoru. Jednak rozmowa z Jackiem przywołała dawne wspomnienia i przypomniało się jej, jak wiele zawdzięcza starszej damie.

S R

Odwróciła się z powrotem do Jacka. - Ona jest całkiem sama.

- Zasłużyła sobie na to - powiedział z całkowitym przekonaniem; był zdumiony, jak można mieć co do tego wątpliwości. - Nikt nie powinien być zupełnie sam.

- Naprawdę w to wierzysz? Nie wierzyła, ale... - Chciałabym w to wierzyć. Popatrzył na nią z powątpiewaniem. Grace wyprostowała się i rozejrzała na wszystkie strony, by się upewnić, że nikt ich nie słucha. Potem powiedziała: - Nie powinieneś był tak mnie całować w rękę przy ludziach. Podniosła się z ziemi i odeszła szybko, nim zdążył coś odpowiedzieć. - Zjadłaś już? - zagadnęła Amelia, kiedy Grace ją mijała. Skinęła głową. - Tak. Idę teraz do powozu zobaczyć, czy księżna czegoś nie potrzebuje.

331

Amelia popatrzyła na nią, jakby przyjaciółka straciła rozum. Grace wzruszyła lekko ramionami. - Każdemu należy się jeszcze jedna szansa. - Zastanowiła się i dodała: - Naprawdę w to wierzę. Podeszła do powozu. Drzwiczki znajdowały się zbyt wysoko, by mogła wsiąść bez pomocy, a stajennych nie było w pobliżu. Zawołała więc półgłosem: - Wasza książęca mość! Nie było odpowiedzi, zawołała więc głośniej: - Madame! Gniewne oblicze starszej damy pojawiło się w otwartych drzwiach powozu. - Czego chcesz?

S R

Grace przypomniała sobie, że przecież nie na darmo przez całe życie chodziła co niedziela do kościoła.

- Chciałam się dowiedzieć, czy wasza książęca mość czegoś nie potrzebuje. - Po co ci ta wiadomość?

Dobry Boże, ależ była podejrzliwa! - Bo poczciwa ze mnie dziewczyna i chciałam pomóc - odparła Grace z pewnym zniecierpliwieniem. Po czym skrzyżowała ręce na piersi i czekała, co na to odpowie księżna. Starsza dama przyglądała się jej przez dłuższą chwilę, wreszcie odpowiedziała: - O ile wiem, poczciwi ludzie nie przechwalają się swoimi cnotami!

332

Grace miała ochotę spytać, skąd, u licha, księżna tak dobrze zna poczciwych ludzi. O ile jej wiadomo, poczciwi ludzie unikają księżny jak ognia. Ale to byłoby złośliwe. Wstrzymała dech. Nie musi tego robić. Nie ma obowiązku pomagać księżnie w żaden sposób. Była teraz kobietą niezależną i nie musiała lękać się o swoją przyszłość. Była jednak również - jak sama powiedziała - poczciwą dziewczyną. I chciała pozostać nią nadal, mimo że jej sytuacja się polepszyła. Przez ostatnich pięć lat pomagała księżnie z obowiązku, nie z własnego wyboru. Teraz zaś...

S R

No cóż, prawdę mówiąc, w dalszym ciągu nie paliła się do tego. Ale zrobi to! Niezależnie od tego, czym powodowała się księżna pięć lat temu, ocaliła ją wówczas od losu nie do zniesienia. I ze względu na to ona Grace - może poświęcić teraz godzinę, by nieco umilić życie tej starszej kobiecie. Co więcej, zrobi to z własnej, nieprzymuszonej woli. A to przecież wielka różnica.

- Madame? - spytała Grace raz jeszcze. Tylko tyle. - Niech będzie - odpowiedziała księżna z lekką irytacją. - Jeśli musisz. Grace zachowała spokój i pogodę, gdy lord Crowland, który słyszał ostatnią część ich rozmowy i oświadczył Grace bez ogródek, że chyba oszalała, pomagał jej wsiąść do powozu. Zajęła swoje zwykłe miejsce: tyłem do kierunku jazdy, jak najdalej od księżny, i złożyła skromnie ręce na podołku. Nie wiedziała, jak długo będą tak siedzieć. Reszta towarzystwa nie uporała się jeszcze z południowym posiłkiem.

333

Księżna wyglądała przez okno, Grace wpatrywała się w swoje ręce. Od czasu do czasu zerkała na starszą damę, która za każdym razem była od niej odwrócona, sztywno wyprostowana i miała zaciśnięte wargi. Aż wreszcie - chyba za piątym razem - gdy Grace podniosła na nią oczy, księżna spojrzała wprost na nią. - Rozczarowałaś mnie - powiedziała cicho. Nie było to syknięcie, ale coś zbliżonego. Grace zachowała milczenie. Nie poruszyła się, nawet jej oddech nie stał się szybszy. Nie wiedziała, co mówić z wyjątkiem tego, że nie zamierza przepraszać. Nie za to, że miała odwagę skorzystać z upragnionej wolności.

S R

- Nigdy nie przypuszczałam, że mnie opuścisz! - Ależ, madame. Byłam po prostu wynajętą służącą. - Nie przypuszczałam, że mnie opuścisz! - powtórzyła, tym razem jednak Grace wydawało się, że wyczuwa w niej jakieś drżenie. Nie ciała i nie głosu...

Może serca? - pomyślała Grace z przestrachem. Więc to stare serce drżało.

- I on wcale nie jest taki, jak się spodziewałam - poskarżyła się księżna. Grace zamrugała, starając się nadążyć za biegiem jej myśli. - Pan Audley? - Cavendish! - poprawiła ją ostro leciwa dama. - Nie wiedziała pani nawet o jego istnieniu - tłumaczyła Grace tak łagodnym tonem, na jaki mogła się zdobyć. -Jak można czegoś się spodziewać po nieznajomym?

334

Księżna nie odpowiedziała na to pytanie. - Wiesz, czemu cię przyjęłam pod swój dach? - spytała zamiast tego. - Nie, madame - odparła cicho Grace. Wargi księżny zacisnęły się na chwilkę, nim powiedziała: - Bo to było nie w porządku. Nikt w świecie nie powinien być zupełnie sam. - Nie powinien! - powtórzyła Grace; wierzyła w to całym sercem. - To było z pożytkiem dla nas obu. Wykorzystałam tę okropną sytuację i postarałam się, żeby wynikło z niej coś dobrego. Dla nas obu. Jej zmrużone oczy wbiły się w Grace. - Nie przypuszczałam, że mnie opuścisz.

S R

A potem... Wielkie nieba, Grace nigdy by nie uwierzyła, że zaproponuje coś podobnego! Powiedziała jednak:

- Mogłabym panią odwiedzać, madame, gdyby pani tego chciała. Księżna z trudem przełknęła ślinę i patrząc wprost przed siebie, powiedziała:

- To byłoby całkiem do przyjęcia.

Od dalszej wymiany zdań ocaliło Grace pojawienie się Amelii, która powiadomiła je, że zaraz ruszają. I rzeczywiście, ledwo zajęła miejsce, koła zaskrzypiały, potoczyły się i powóz ruszył w dalszą drogę. Nikt się już nie odezwał. Tak było lepiej. Kilka godzin później Grace otworzyła oczy. Amelia spoglądała na nią. - Zasnęłaś - powiedziała cicho i przytknęła palec do ust, wskazując na księżnę, która też się zdrzemnęła. Grace stłumiła ziewnięcie i spytała:

335

- Jak długo jeszcze będziemy jechać? - Nie mam pojęcia. - Amelia wzruszyła ramionami. - Może godzinę? Albo dwie? Westchnęła i opadła znów na poduszki. Wygląda na zmęczoną pomyślała Grace. Wszyscy byli zmęczeni. I zaniepokojeni. - Co masz zamiar zrobić? - spytała Grace, zanim zdążyła się zastanowić. Amelia nie otworzyła nawet oczu. - Sama nie wiem. Nie była to zadowalająca odpowiedź, ale i pytanie, prawdę mówiąc, nie było zbyt taktowne.

S R

- Wiesz, co w tym wszystkim jest najzabawniejsze? - spytała nieoczekiwanie Amelia.

Grace pokręciła głową. Potem jednak przypomniała sobie, że Amelia w dalszym ciągu ma zamknięte oczy, szepnęła więc: - Nie wiem.

- Ciągle sobie powtarzam: To nie w porządku. Powinnam mieć coś do powiedzenia w tej sprawie! Nie chcę być traktowana jak towar, który się komuś przekazuje lub na coś wymienia! W końcu jednak przyszło mi na myśl: Co by to dało? Zostałam przecież wiele lat temu, przekazana Wyndhamowi. I nigdy się na to nie uskarżałam. - Byłaś jeszcze dzieckiem - zaoponowała Grace. Amelia nadal nie otwierała oczu. Kiedy się znów odezwała, jej głos był cichy i pełen skruchy. - Miałam wiele lat na to, by zgłosić swoje pretensje.

336

- Amelio. - Nie mogę winić nikogo prócz siebie. - To nieprawda! Amelia otworzyła w końcu oczy. A właściwie jedno. - Tylko tak mówisz, żeby mnie pocieszyć. - Nieprawda! Może bym tak zrobiła - przyznała Grace. - Ale tak się składa, że mówię ci szczerą prawdę. To nie twoja wina! W gruncie rzeczy to niczyja wina. - Zaczerpnęła powietrza. A niech tam, powie, co myśli! Wolałabym, żeby ktoś był winien. To by uprościło sprawę. - Można by tego kogoś oskarżać? - Właśnie.

S R

Po chwili Amelia szepnęła: - Nie chcę wyjść za niego.

- Za Thomasa? - spytała Grace.

Amelia tak długo była jego narzeczoną, a nie wyglądało na to, by coś do siebie czuli.

Amelia jakoś dziwnie na nią spojrzała. - Nie! Za pana Audleya. - Naprawdę? - Wydajesz się zaszokowana.

- Oczywiście że nie! - wycofała się pospiesznie Grace. No bo co miała powiedzieć Amelii? Ze sama jest w nim rozpaczliwie zakochana i nie wyobraża sobie, żeby komuś mógł się nie spodobać?! - Tylko on jest taki czarujący - improwizowała naprędce. Amelia wzruszyła ramionami. - Chyba tak.

337

Chyba? Czy ona nie widziała, jak Jack się uśmiecha? Potem jednak Amelia zagadnęła: - Nie uważasz, że on jest odrobinę zbyt czarujący? - Nie! Skonfundowana Grace wbiła wzrok w swoje ręce. Wymówiła to „nie" całkiem innym tonem, niż zamierzała. Amelia musiała to zauważyć, gdyż jej następne słowa brzmiały: - Grace Eversleigh, czyżby pan Audley wpadł ci w oko? Grace zająknęła się, utknęła, a w końcu wykrztusiła z trudem: - Mnie...? - zanim Amelia jej przerwała. - Widzę, że tak.

S R

- Nie pleć głupstw! - odpowiedziała Grace, bo cóż innego mogła odpowiedzieć?

Zwłaszcza Amelii, która była z nim, w pewnym sensie, zaręczona. - To nie żadne głupstwa. Czy ty jemu też przypadłaś do gustu? Grace miała ochotę zapaść się pod ziemię.

- Nie musisz odpowiadać - stwierdziła Amelia z rozbawieniem. - Widzę po twojej minie, że tak. No cóż, w takim razie na pewno nie wyjdę za niego. Grace z trudem przełknęła ślinę. Poczuła w gardle gorzki smak. - Nie powinnaś mu odmawiać ze względu na mnie. - A coś sama przed chwilą mówiła? - Ja i tak nie mogę za niego wyjść, jeśli się okaże księciem. - Czemu nie?

338

Grace usiłowała się uśmiechnąć. Doprawdy, bardzo to miłe ze strony Amelii udawać, że nie dostrzega różnic w ich pozycji społecznej, ale niezbyt mądre. - Jeśli jest księciem, musi ożenić się z kimś odpowiednim. Z twojej sfery. - Nie pleć głupstw! - ofuknęła ją Amelia. - Przecież nie jesteś znajdą z sierocińca. - I bez tego wybuchnie skandal. Nie powinien pogarszać sytuacji, popełniając mezalians. - Popełniłby mezalians, gdyby się ożenił z aktorką! O waszym ślubie plotkowaliby najwyżej tydzień.

S R

Z pewnością dłużej, ale Grace nie miała ochoty sprzeczać się z przyjaciółką. Wtedy jednak Amelia powiedziała:

- Nie wiem, co pan Audley zamierza ani jakie są jego intencje, ale jeśli gotów jest zaryzykować wszystko dla miłości, to i ty powinnaś! Grace popatrzyła na nią ze zdumieniem. Skąd nagle u Amelii tyle mądrości? Kiedy tak się zmieniła? Odkąd przestała być młodszą siostrzyczką Elizabeth i stała się po prostu sobą? Amelia ścisnęła ją za rękę. - Odwagi, Grace! Uśmiechnęła się, mruknęła coś pod nosem, po czym odwróciła się i zaczęła wyglądać przez okno. Grace patrzyła tępo przed siebie, usiłując zebrać myśli. Czyżby Amelia miała słuszność? A może nigdy nie stawiała czoła przeciwnościom losu? Łatwo mówić o odwadze, kiedy się nigdy nie spojrzało w twarz rozpaczy.

339

Jaki byłby los kobiety takiej jak ona, gdyby wyszła za księcia? Matka Thomasa nie należała do arystokracji, ale gdy poślubiła jego ojca,był on najmłodszym z trzech braci, więc nikt się nie spodziewał, że mogłaby zostać kiedyś księżną. O ile zresztą Grace wiedziała, nie było to szczęśliwe małżeństwo. Wręcz przeciwnie, wyjątkowo nieudane. Ale rodzice Thomasa nigdy się nie kochali. Podobno nawet się nie lubili. Ona zaś kochała Jacka. A on ją. Mimo wszystko, byłoby znacznie prościej, gdyby nie okazał się prawowitym synem Johna Cavendisha.

S R

I nagle, ni stąd, ni z owąd, Amelia wyszeptała: - Możemy obwiniać o wszystko księżnę. - Kiedy Grace nie mogła pojąć, o co jej chodzi, Amelia wyjaśniła: - Sama powiedziałaś, że byłoby łatwiej, gdyby się zwaliło na kogoś całą winę.

Grace obejrzała się na księżnę, która siedziała naprzeciwko Amelii, opierając głowę o ściankę powozu pod niedogodnym kątem. Zdumiewające, ale nawet w chwili spoczynku jej usta były zaciśnięte, a twarz nachmurzona. - Z pewnością jest w tym bardzo dużo jej winy - dodała Amelia. Grace zauważyła jednak, że mówiąc te słowa, przyjaciółka spogląda z niepokojem na księżnę. Przytaknęła więc ruchem głowy i szepnęła: - Nie mogę temu zaprzeczyć. Amelia przez dłuższą chwilę wpatrywała się w przestrzeń i dopiero wówczas, gdy Grace była już pewna, że nie doczeka się odpowiedzi, odezwała się:

340

- Ani trochę mi to nie pomogło. - Zrzucenie winy na księżnę? - Właśnie! - Ramiona Amelii opadły. - To wszystko nadal jest okropne. - Koszmarne! - zgodziła się z nią Grace. Amelia odwróciła się i spojrzała jej prosto w twarz. - Co za draństwo, psiajucha! Grace zaparło dech. Hrabianka zmarszczyła brwi. - Chyba nic nie przekręciłam? - Nie mam pojęcia. - Dajże spokój! Nie wmówisz mi, że nigdy nie powiedziałaś, choćby w myśli, czegoś niestosownego.

S R

- Nie powiedziałam nic podobnego na głos. Amelia jednak wyraźnie się rozzuchwaliła. - Ale pomyślałaś, no nie?

Grace czuła, że lada chwila wybuchnie śmiechem. - Co za cholerny świat!

- Niech to wszystko szlag trafi! - odparła Amelia tak błyskawicznie, że Grace domyśliła się od razu: hrabianka zachowała ten wykrzyknik na koniec, żeby jej zaimponować. - I tak mam nad tobą przewagę, wiesz? - zauważyła figlarnie Grace. - Doprawdy? - Jak najbardziej! Słyszę prawie wszystko, co mówi służba. - Daj spokój! Nie wmówisz mi, że pokojówki z Belgrave klną jak przekupki na targu. - Pokojówki nie, ale lokajom nieraz się to zdarza.

341

- W twojej obecności? - Nienaumyślnie - przyznała Grace. - Ale czasem coś im się wymknie. - No, dobrze. - Amelia zwróciła do niej roześmianą twarz. - Pochwal się, czegoś się od nich nauczyła. Grace zastanowiła się przez chwilę, potem zaś, upewniwszy się, że księżna nadal śpi, zaczęła coś szeptać do ucha Amelii. Kiedy skończyła, Amelia odsunęła się nieco, popatrzyła na nią i mrugnęła trzykrotnie, zanim się odezwała. - Nie bardzo wiem, co to znaczy. - Ja też. - Ale brzmi paskudnie!

S R

- Obrzydliwie! - odparła Grace z uśmiechem i poklepała Amelię po ręku. Hrabianka westchnęła. - Niech to szlag!

- Powtarzasz się - zwróciła jej uwagę Grace.

- Wiem - odparła Amelia ze szczerym żalem. - Ale czyja to wina? Nie nasza. Chowali nas pod kloszem. - To rzeczywiście diabelny wstyd. - Rzucali nam kłody pod nogi, psiakrew! - O czym tak rozprawiacie, u licha? Grace omal się nie zatchnęła. Ukradkiem zerknęła na Amelię, która wpatrywała się z przerażeniem w całkiem już rozbudzoną księżnę. - No więc? - dopytywała się starsza dama. - O niczym ważnym - zaszczebiotała Grace.

342

Księżna spojrzała na nią z nic dobrego niewróżącą miną, po czym zwróciła się lodowatym tonem do Amelii. - Czyżbyś i ty, lady Amelio, zapomniała o dobrych manierach?! I wówczas Amelia - wielkie nieba! - wzruszyła ramionami i odparła: - Cholera wie. Grace usiłowała zachować spokój, ale strach ją opuścił. Obawiała się raczej, że wybuchnie niepowstrzymanym śmiechem i obryzga śliną księżnę wdowę. Cóż za ironia losu! Pierwszy raz w życiu zdobyłaby się na coś podobnego i to przez przypadek. - Jesteś odrażająca! - syknęła księżna. - A ja ci omal nie wybaczyłam!

S R

- Niech się pani nie czepia Grace - przeciwstawiła się jej Amelia z zadziwiającą energią.

Grace zwróciła się do przyjaciółki, pełna podziwu. Księżna jednakże była wściekła. - Co takiego?!

- Powiedziałam: niech się pani nie czepia Grace! - A ty kim właściwie jesteś, żeby mi rozkazywać, co?! Grace wpatrywała się w Amelię, ta zaś przeistoczyła się przed jej zdumionymi oczami. Zniknęło gdzieś dawne nieśmiałe dziewczę, a pojawiła się... - Kim jestem?! Przyszłą księżną Wyndham. Wszyscy mi to powtarzają! Grace rozdziawiła usta. Z podziwu. - Gdyby tak nie było - dodała Amelia pogardliwym tonem - to co, do wszystkich diabłów, robiłabym tu, w samym środku Irlandii?!

343

Spojrzenia Grace śmigały od Amelii do księżny i z powrotem. Raz po raz. A później... No cóż, wystarczy powiedzieć, że była to piekielnie długa chwila ciszy. - Nie ważcie się więcej do mnie odzywać - syknęła wreszcie księżna. - Nie zniosę dźwięku waszych głosów. I rzeczywiście, przez resztę podróży wszystkie zachowały milczenie. Nawet księżna.

S R 344

20

Wśród jeźdźców atmosfera była znacznie mniej napięta. Wszyscy trzej jechali blisko siebie, nigdy jednak w zwartym szyku. Co jakiś czas któryś wysuwał się do przodu lub pozostawał w tyle. Wymieniano przy tym grzecznościowe frazesy, czasem ktoś rzucił uwagę na temat pogody. Lord Crowland okazywał pewne zainteresowanie dzikim ptactwem. Thomas nie mówił wiele, za to Jack aż się obejrzał na niego. Dobry Boże, czyżby książę pogwizdywał?!

S R

- Tak się wspaniale czujesz? - spytał go Jack z lekkim zniecierpliwieniem.

Thomas spojrzał na niego zaskoczony.

- Ja? - Zmarszczył czoło, zastanowił się. - Chyba tak. Całkiem ładny dziś dzień, nieprawdaż?

- Śliczny - przytaknął Jack.

- Żaden z nas nie musi tłuc się w powozie z tą starą jędzą - stwierdził Crowland. - Wszyscy powinniśmy skakać z radości! - Po czym dodał: - O, przepraszam! - uprzytomniwszy sobie, że ta stara jędza była - mimo wszystko - babką obu jego towarzyszy. - Możesz pan sobie darować przeprosiny, jeśli o mnie chodzi oświadczył Thomas. - Zgadzam się absolutnie z twoją oceną, hrabio. Zdumiewające - myślał Jack - że w rozmowie coraz to napomykamy o swojej niechęci do księżny. Prawdę mówiąc, było to coś niesłychanego, ale dawało do myślenia.

345

- Czy ja będę musiał z nią mieszkać? - wypalił prosto z mostu. Thomas obejrzał się na niego i uśmiechnął od ucha do ucha. - Nie zapominaj o Zewnętrznych Hebrydach. - Czemuś sam jej tam nie wysłał? - spytał Jack zaczepnym tonem. - Możesz mi wierzyć, że to zrobię, jeśli jutro będę miał jeszcze coś do powiedzenia w tej sprawie. A jeżeli nie... - Thomas wzruszył ramionami. - Muszę sobie znaleźć jakieś zajęcie, nieprawdaż? Może pojadę tam w twoim imieniu na zwiady? Wynajdę najstarszą ruderę na wyspie. Taką, w której wiecznie hulają przeciągi. Cóż to będzie za frajda! - Do wszystkich diabłów! - zaklął Jack. - Nie gadaj w ten sposób! Wcale nie chciał, żeby sprawa była już przesądzona. I żeby wszyscy

S R

o tym wiedzieli. Thomas powinien walczyć o swoją pozycję w świecie, a nie beztrosko zrzekać się jej.

Przecież jemu wcale nie zależało na tej przeklętej książęcej mitrze. Zależało mu na Grace, na wolności, a obecnie przede wszystkim na tym, by znaleźć się jak najdalej stąd. Wszystko jedno gdzie. Thomas obrzucił go dziwnym spojrzeniem, ale nie powiedział nic więcej. Jack również się nie odzywał. Milczał, gdy dotarli do Pollamore, potem do miasta Cavan, a nawet wówczas, gdy wjechali do Butlersbridge. Dawno już zapadł zmrok, ale Jack znał tu każdy dom, każdy szyld, każde drzewo. Oto Derragarra Inn, gdzie spił się do nieprzytomności w swoje siedemnaste urodziny. To sklep rzeźnika, to kuźnia... O, jest i młyn, za którym skradł dziewczynie pierwszego całusa! To znaczy, że za pięć... nie, najwyżej za cztery minuty będą w domu. W domu.

346

Był to zwrot, którego nie używał od lat. Po prostu nie miał czegoś takiego jak dom. Nocował po zajazdach, gospodach, a nieraz pod gwiazdami. Zżył się z grupą oberwańców, których raz było więcej, raz mniej. Trzymali się razem, kradli razem, bo tak było wygodniej. Łączyła ich żołnierska przeszłość i chęć podzielenia się łupem z tymi, którym szczęście mniej dopisało. Przez całe lata Jack rozdawał pieniądze tym, którym wojna odebrała ręce i nogi, mężów, rodziców. Żadne z nich nie pytało, jak te pieniądze zdobył. Zapewne jego sposób bycia i mówienia sprawiał, że uważali go za dżentelmena, i to im wystarczało. Dostrzegali tylko to, co chcieli widzieć. A gdy były oficer - jakoś nigdy nie poznali jego nazwiska - zjawiał się z

S R

pełnymi rękami, nikt nie miał ochoty zadawać pytań. On sam przez cały ten czas nikomu nie opowiadał o swoich poczynaniach. Bo niby komu miałby się zwierzać? Grace. Tak, teraz była Grace.

Uśmiechnął się. Z pewnością odniosłaby się do tego z aprobatą. Może nie pochwaliłaby sposobu, w jaki zdobywał pieniądze, ale z pewnością cel, na jaki je przeznaczał. Mógł zapewnić ją z ręką na sercu: nigdy nie zabrał ostatnich groszy ubogiemu. Zawsze też najdokładniej obskubywał pyszałków i zrzędów. Te szczytne zasady oczywiście nie uchroniłyby go przed szubienicą, ale dzięki nim czuł się trochę lepiej, gdy myślał o swoim „zajęciu". Jack usłyszał, że jakiś koń go dogania. Gdy się odwrócił, ujrzał Thomasa, który właśnie się z nim zrównał. - To już niedaleko? - spytał książę półgłosem. Jack skinął głową. - Zaraz za zakrętem.

347

- Nie spodziewają się ciebie, prawda? - Nie spodziewają się. Thomas był zbyt taktowny, by dalej go wypytywać. Po chwili nieco zwolnił i pozostał w tyle, by nie zakłócać Jackowi spokoju. I oto byli już na miejscu. Cloverhill! Takie, jakie zachował w pamięci. Tylko dzikie wino pokryło do reszty ceglaną fasadę domu. Pokoje były oświetlone, od okien padał ciepły blask. A choć w rzeczywistości słychać było jedynie tętent kopyt ich wierzchowców i skrzypienie kół jadącego za nimi powozu, Jack mógłby przysiąc, że przez stare mury docierają do niego z wnętrza wesołe głosy i śmiech. Dobry Boże! Wiedział, że tęsknił za domem, ale żeby aż tak?...

S R

Było to coś więcej niż zwykła tęsknota. Ból, najprawdziwszy ból rozsadzał mu piersi. I to poczucie wielkiej pustki, i płacz, który uwiązł mu w gardle. To przecież jego dom!

Jack chciał się zatrzymać na chwilę, popatrzeć na ten uroczy, stary budynek. Usłyszał jednak, że powóz podjeżdża coraz bliżej i wiedział, że nie zdoła powstrzymać towarzyszących mu osób. Nie ma mowy o intymnym powitaniu po latach. Tylko tego brakowało, żeby księżna wtargnęła przed nim do wnętrza domu. Z pewnością było ją na to stać. Podjechał więc do głównego wejścia, zsiadł z konia i samotnie pokonał kilka frontowych schodów. Przymknął oczy i odetchnął głęboko, po czym - świadom, że i tak w ciągu kilku minut nie przybędzie mu odwagi - chwycił mosiężną kołatkę i zastukał do drzwi.

348

Nie było natychmiastowej odpowiedzi i nie dziwota. Pora już późna. Nikt się ich nie spodziewał. Majordomus mógł udać się na spoczynek. Wszystko przemawiało za tym, by znaleźć jakiś nocleg w miasteczku i wrócić do Cloverhill nazajutrz rano. Nie chciał przecież... Drzwi się otworzyły. Jack zacisnął z całej siły założone do tyłu ręce. Początkowo chciał je opuścić po bokach, ale zaczęły drżeć. Dostrzegł najpierw płomyk świecy, a dopiero potem niemłodego człowieka, pomarszczonego i przygarbionego. - Panicz Jack?! Jacka ścisnęło coś w gardle. - Wimpole - wykrztusił.

S R

Wielkie nieba! Ich majordomus zbliżał się pewnie do osiemdziesiątki, ale ciocia Mary pozwoliła mu oczywiście pozostać na tym stanowisku, jak długo chciał je sprawować. A znając Wimpole'a, Jack mógłby przysiąc, że stary będzie tkwił na posterunku do śmierci. - Nie spodziewaliśmy się panicza! - usprawiedliwiał się Wimpole. Jack próbował się uśmiechnąć.

- Wiesz przecie, że lubię zjawiać się nieproszony! - Proszę do środka, proszę! Och, paniczu, ależ się jaśnie pani ucieszy na pana widok! Tak samo jak... Wimpole urwał nagle i wyjrzał przez uchylone drzwi, mrużąc stare oczy. - Obawiam się, że przywiozłem ze sobą jeszcze kilkoro gości wyjaśnił Jack. Księżna wysiadła z powozu. Grace i Amelia tuż za nią. Thomas chwycił babkę za ramię stanowczym ruchem, chcąc zapewnić Jackowi

349

spokojne powitanie, bez udziału obcych. Widać jednak było, że starsza dama lada chwila wybuchnie gniewem. - Wimpole! - dobiegi z głębi domu kobiecy głos. - Któż to się zjawia o tak późnej porze? Jack stał jak skamieniały. Ledwie mógł oddychać. To była jego ciocia Mary. Głos jej się nie zmienił, nic a nic. Miał wrażenie, że nigdy stąd nie wyjeżdżał. Tylko że - niestety - wcale tak nie było. Gdyby nigdy stąd nie wyjeżdżał, serce nie waliłoby mu teraz jak szalone i w ustach by mu tak nie zaschło. A przede wszystkim nie byłby taki bardzo przerażony. Śmiertelnie obawiał się spotkania z jedyną osobą, która kochała go przez

S R

całe życie, całym sercem i bez zastrzeżeń.

- Wimpole? Ja... - Mary Audley wyłoniła się zza zakrętu korytarza i spoglądała na przybysza tak, jakby ujrzała ducha. - Jack?! - We własnej osobie.

Silił się na wesołość, ale niezbyt mu to wychodziło. W głębi duszy tam, gdzie kryły się jego najboleśniejsze wspomnienia - wzbierał w nim płacz. Ale rozpłakać się tutaj, na ludzkich oczach? Wszystko się w nim kotłowało, wymykało spod kontroli. - Jack! - zawołała ciocia. Rzuciła się ku niemu i chwyciła go w objęcia. - Och, Jack! Mój kochany, najmilszy chłopcze! Tak bardzo nam ciebie brakowało! Obsypywała go pocałunkami, jak matka witająca syna. Tak powinna witać Arthura. - Jak dobrze znów cię widzieć, ciociu Mary - powiedział. Przygarnął ją mocno i ukrył twarz w zagięciu jej szyi, gdyż ta kobieta była jego matką

350

w najprawdziwszym znaczeniu tego słowa. Ogromnie mu jej brakowało. Mój Boże, tak się za nią stęsknił, że w tej chwili nic nie miało znaczenia. Nawet to, że wyrządził jej najstraszliwszą krzywdę. Pragnął tylko jednego, żeby go obejmowała. - Och; Jack! - krzyknęła, uśmiechając się przez łzy. - Powinnam złoić ci skórę, tyle czasu nie pokazywałeś się w domu! Dlaczego? Nie wiesz, jak się martwiliśmy? Jak... Ktoś potężnie odchrząknął. Mary urwała i odwróciła się, nadal obejmując głowę swojego wychowanka. Księżna wtargnęła na frontowe schody i stała na kamiennym stopniu tuż za Jackiem.

S R

- Pani jest pewnie jego ciotką? - odezwała się do pani domu. Mary Audley przez chwilę wpatrywała się w starszą damę bez słowa. - Tak - odpowiedziała wreszcie. - A pani...?

- Ciociu Mary - wtrącił pospiesznie Jack, nim księżna zdążyła odezwać się znowu. - Obawiam się, że... Pozwól, że cię przedstawię jej książęcej mości, księżnie Wyndham.

Mary wypuściła z objęć swojego przybranego syna i złożyła głęboki ukłon, po czym usunęła się na bok, by księżna mogła wejść do domu. - Księżna Wyndham? - powtórzyła, spoglądając na siostrzeńca z wyraźnym przerażeniem. - Wielkie nieba, Jack! Czemuś nas nie powiadomił? Jack uśmiechnął się z przymusem. - Tak będzie lepiej, ciociu, zapewniam cię.

351

W tej chwili ukazała się reszta podróżnych. Jack dokończył prezentacji, udając, że nie dostrzega, jak jego ciotka blednie z wrażenia, witając w Cloverhill księcia Wyndhama i hrabiego Crowlanda. - Jack - szepnęła znów w popłochu. - Nie starczy nam pokojów. Nic u nas nie jest dość wspaniałe. - Ależ, łaskawa pani - odezwał się Thomas, składając jej ukłon pełen szacunku. - Proszę nie robić sobie kłopotu ze względu na nas. To doprawdy niewybaczalne, że zjawiamy się tak bez uprzedzenia... Niechże się pani zbytnio nie fatyguje. Może tylko... - tu spojrzał na księżnę, która stała pośrodku holu ze skwaszoną miną - byłaby pani łaskawa przeznaczyć największy pokój dla mojej babki. Tak będzie lepiej dla nas wszystkich.

S R

- Oczywiście! - odparła natychmiast Mary. - Proszę, bardzo proszę do środka. Jest przecież chłodno. Jack, muszę ci powiedzieć... - Gdzie tu jest kościół? - odezwała się władczym tonem księżna. - Nasz kościół? - zdziwiła się Mary Audley, spoglądając ze zmieszaniem na Jacka. - O tej porze?!

- Nie zamierzam odprawiać modłów - warknęła księżna. - Chcę przejrzeć rejestr parafialny.

- Czy pastor Beveridge nadal jest tu proboszczem? - spytał Jack, usiłując przerwać wywody księżny. - Tak, ale o tej porze z pewnością już śpi. Jest co najmniej wpół do dziesiątej, a on bardzo wcześnie wstaje. Może jutro rano? Ja... - To sprawa niezwykłej wagi - przerwała jej księżna. - Nic mnie nie obchodzi, choćby nawet było po północy. - Ale mnie obchodzi - przerwał jej z kolei Jack, uciszając babkę lodowatym spojrzeniem. - Nie ma mowy o wyciąganiu proboszcza z

352

łóżka! Czekaliście dość długo, możecie jeszcze poczekać do rana, do diabła! - Jack! - jęknęła Mary. Zwróciła się błagalnym tonem do księżny: Doprawdy, nie u nas nauczył się odzywać w ten sposób. - Oczywiście, że to nie twoja wina, ciociu - potwierdził Jack. Był niemal skruszony. Księżna obserwowała ich uważnie. - Jest pani siostrą jego matki, czy tak? - zwróciła się do pani Audley. Mary wydawała się nieco zdezorientowana nagłą zmianą tematu. - Owszem, wasza książęca mość. - I była pani na ślubie siostry? - Niestety, nie.

S R

Jack spojrzał na nią ze zdumieniem. - Nie było cię, ciociu?

- Nie mogłam się zjawić. Rodziło się właśnie moje pierwsze dziecko. - Popatrzyła na Jacka z wyraźnym żalem. - Nigdy ci o tym nie wspominałam. Przyszło na świat martwe. - Twarz jej nieco się rozjaśniła. Tym bardziej się ucieszyłam, gdy powierzono mi ciebie. - Udamy się do kościoła rano - oznajmiła księżna, nie okazując zainteresowania macierzyńskimi smutkami i radościami Mary. - Skoro świt! Znajdziemy potrzebny nam dokument i wszystko się wyjaśni! - Dokument? - powtórzyła jak echo Mary Audley. - Świadectwo ślubu - odparła lakonicznie księżna. Spojrzała na Mary z lodowatą pogardą, po czym odprawiła ją ruchem głowy, mruknąwszy: Słaba na umyśle, czy co?

353

Na szczęście Thomas odciągnął babkę, gdyż inaczej Jack skoczyłby jej do gardła. - Louise nie brała ślubu w naszej parafii - wyjaśniła Mary. - Pobrali się w Maguiresbridge, w hrabstwie Fermanagh. Tam się wychowałyśmy, Louise i ja. - Jak to daleko stąd? - spytała księżna, usiłując uwolnić ramię z żelaznego uścisku Thomasa. - Dwadzieścia mil, wasza książęca mość. Księżna coś mruknęła bardzo niemiłym tonem. Jack nie dosłyszał, co mówiła, ale jego ciotka znów pobladła. Zwróciła się do niego, pełna niepokoju.

S R

- O co tu chodzi, Jack? Do czego im potrzebne świadectwo ślubu twojej matki?

Jack obejrzał się na Grace, która stała nieco z tyłu. Dodała mu odwagi lekkim skinieniem głowy. Odchrząknął więc i rzucił bez ogródek: - Mój ojciec był jej synem.

Mary spojrzała na księżnę z przestrachem. - Twój ojciec, John Cavendish?

Thomas wysunął się do przodu. - Mogę się wtrącić? Jack był już całkiem wykończony. - Proszę cię bardzo, Wyndham. - Droga pani Audley - zabrał głos Thomas z niezwykłą godnością i opanowaniem. - Jeśli istnieje dowód na to, że małżeństwo pani siostry było prawomocne, to pani siostrzeniec jest prawowitym księciem Wyndham.

354

- Prawowitym księciem... - Doznawszy kolejnego szoku, Mary zakryła usta ręką. - Nie, to niemożliwe! Dobrze go pamiętam! Pan Cavendish, nie żaden lord. Był taki... - Uniosła ręce, jakby próbowała nakreślić w powietrzu obraz zmarłego szwagra. Po kilku nieudanych próbach wyjaśnienia, o co jej chodzi, wykrzyknęła: - Nie ukrywałby przecież tego przed nami! - Wówczas jeszcze nie był bezpośrednim spadkobiercą - zabrał znowu głos Thomas - i wcale się nie spodziewał, że nim zostanie. - O mój Boże! Ale jeśli Jack jest księciem, to wasza wysokość... - Nim nie jest - zakończył za nią cierpkim tonem Wyndham. Rozumie pani teraz, jak mi zależy na ustaleniu prawdy.

S R

Mary spoglądała zaszokowana, to na niego, to na Jacka. I widać było, że marzy tylko o tym, by opaść na krzesło.

- Ciągle nas trzyma w holu! - zaprotestowała wyniosłym tonem księżna.

- Nie zachowuj się jak grubianka! - upomniał ją Thomas. - Powinna zadbać o to...

Książę chwycił babkę mocniej za ramię i pociągnął do wnętrza domu. - Droga pani Audley - zwrócił się do Mary, przechodząc obok niej i Jacka. - Wszyscy jesteśmy pani ogromnie wdzięczni, że zechciała pani udzielić nam gościny. Mary skłoniła się księciu z wdzięcznością i zwróciła się do starego majordoma. - Wimpole, może byś...

355

- Oczywiście, proszę jaśnie pani - odparł, a Jack uśmiechnął się mimo woli, gdy stary sługa oddalił się pospiesznie. Bez wątpienia majordomus zbudzi niezwłocznie gospodynię, by przygotowała pokoje gościnne. Wimpole zawsze wiedział, czego ciocia Mary sobie życzy, zanim jeszcze zdążyła wyrazić to słowami. - Pokoje zaraz będą gotowe - powiedziała Mary, zwracając się do Grace i lady Amelii, które stały nieco z boku. - Czy panie się nie obrażą, jeśli dam im wspólny pokój? Nie dysponujemy... - Nie ma mowy o żadnej obrazie - odparła serdecznie Grace. Chętnie dotrzymujemy sobie towarzystwa. - Taka jestem paniom wdzięczna - powiedziała Mary z wyraźną ulgą.

S R

- Jack, zajmiesz swoje dawne łóżko. Och, jaka ja niemądra! Zatrzymuję państwa tak długo w holu! Przejdźmy do salonu. Ogrzeją się państwo przy ogniu, zanim pokoje będą gotowe.

Zaprowadziła wszystkich gości do salonu, kiedy jednak Jack chciał tam również wejść, powstrzymała go łagodnie, kładąc mu rękę na ramieniu.

- Bardzo nam ciebie brakowało - szepnęła.

Jack przełknął ślinę, lecz gardło miał zaciśnięte ze wzruszenia. - Ja też za wami tęskniłem - przyznał i spróbował się uśmiechnąć. Kto jest teraz w domu? Edward z pewnością... - Ożenił się - dokończyła za niego ciotka. - Jak tylko skończyła się żałoba po Arthurze. A Margaret wyszła za mąż niedługo potem. Oboje mieszkają w pobliżu: Edward dosłownie o miedzę, a Margaret w Belturbet.

356

- A gdzie jest wujek William? - Jack widział go po raz ostatni na pogrzebie Arthura. Wujek wyraźnie się posunął. Wydawał się taki stary, taki zmęczony życiem. I odrętwiały z bólu. - Dobrze się czuje? Ciocia Mary milczała, oczy jej pełne były głębokiego smutku. Poruszyła ustami, ale nic nie powiedziała. Nie musiała. Jack wpatrywał się w nią z przerażeniem. - Niemożliwe - szepnął. To nie mogła być prawda. Musiał przecież powiedzieć wujkowi, jak strasznie jest mu przykro. Przyjechał po to aż do Irlandii. Tak bardzo chciał go przeprosić. - Umarł, kochanie. - Mary mrugnęła kilka razy powiekami, oczy jej

S R

zalśniły od łez. - Dwa lata temu. Nie wiedziałam, gdzie cię szukać. Nie zostawiłeś nam adresu.

Jack odwrócił się i przeszedł do tylnej części domu. Jeśliby pozostał tam, gdzie był, ktoś mógłby go dostrzec. Wszyscy siedzieli w salonie. Gdyby ktoś z nich wyjrzał przez uchylone drzwi, zobaczyłby, że Jack Audley płacze, może nawet krzyczy z rozpaczy? - Jack!

Słyszał za sobą kroki cioci Mary; podchodziła do niego ostrożnie. Spojrzał w górę, na sufit, i odetchnął głębiej, z otwartymi ustami. Niewiele to pomogło, ale na nic więcej nie mógł się zdobyć. Mary położyła mu rękę na ramieniu. - Prosił, żebym ci powiedziała, jak bardzo cię kochał. - Doprawdy! Tego właśnie nie był w stanie słuchać. Nie w tej chwili.

357

- Naprawdę. Powtarzał mi, że z pewnością wrócisz do domu. I że kochał cię, jakbyś był jego rodzonym dzieckiem. W głębi serca zawsze uważał cię za syna. Jack zakrył twarz rękoma i czuł, że napina mięśnie coraz bardziej i bardziej, jakby chciał zrzucić z siebie ten ból. Czemu wieść o śmierci wuja tak go zaskoczyła? Wujek William nie był młodym człowiekiem; miał prawie czterdzieści lat, kiedy się żenił z ciocią Mary. Czyżby Jack się łudził, że życie w Cloverhill pod jego nieobecność stało w miejscu? Wierzył, że nic się tu nie zmieni, nikt nie dorośnie ani nie umrze? - Powinienem był wrócić - szepnął. - Powinienem był. O Boże, jaki ja głupi.

S R

Mary ujęła jedną z rąk, którymi Jack zasłaniał sobie twarz, i mocno ją ścisnęła. A potem weszła razem z nim do najbliższego pokoju. Był to gabinet wujka Williama.

Jack podszedł do biurka. Prawdziwy kolos - masywne, z ciemnego drewna, trochę poobijane. Pachniało atramentem i papierami, których nigdy na nim nie brakowało.

Nie wyglądało jednak groźnie ani odstraszająco. Zabawne. Jack zawsze lubił tu przesiadywać. Aż dziw! Należał do chłopaków, którzy wiecznie przebywają poza domem - zasapani, zziajani, unurzani w błocie. To prawda, potrzebna mu była przestrzeń; do dziś nie znosił pokoi, które miały tylko jedno okno. A mimo to zawsze lubił przesiadywać w gabinecie wujka. Obejrzał się na ciocię. Stała pośrodku pokoju. Przymknęła drzwi i postawiła na półce świecę trzymaną w ręku. Odwróciła się, spojrzała na niego i powiedziała miękko:

358

- On wiedział, że go kochałeś. Pokręcił głową. - Nie zasługiwałem na jego miłość. Ani na twoją, ciociu. - Przestań! Nie chcę tego słuchać! - Ciociu Mary, wiesz... - Uniósł zaciśniętą w pięść rękę do ust i wbił zęby w knykieć. Słowa tylko czekały, by wyfrunąć z ust... ale paliły go w gardle i trudno było je wymówić. - Wiesz, że Arthur nigdy by nie pojechał do Francji, gdyby nie ja? Spojrzała na niego ze zdumieniem, głęboko wciągnęła powietrze i gwałtownie zaprotestowała: - Dobry Boże! Nie obwiniasz się chyba o jego śmierć, Jack?! - Oczywiście że tak! Pojechał ze względu na mnie. Nigdy by...

S R

- Arthur chciał wstąpić do wojska. Wiedział, że ma do wyboru tylko to albo karierę duchownego, a Bóg świadkiem, że do tego się nie nadawał. Zawsze sobie planował...

- Nic podobnego! - przerwał jej Jack z całą mocą gniewu i bólu, który zebrał się w jego sercu. - Wcale nie! Może ci tak mówił, ale... - Nie możesz obwiniać się o jego śmierć! Nie pozwolę ci na to! - Ciociu. - Przestań! Przestań! Przycisnęła ręce do skroni tak mocno, jakby chciała zgnieść czaszkę. Zdawało się, że za wszelką cenę chce go zmusić do milczenia, uniemożliwić mu wypowiedzenie tego, co starał się jej przekazać. On jednak musiał wyrzucić to z siebie. Tylko w ten sposób mogła go zrozumieć. Po raz pierwszy wypowiedział więc na głos te słowa: - Ja nie umiem czytać.

359

Cztery krótkie słowa. I to wszystko. Tylko cztery słowa - i całe życie pełne pilnie strzeżonych tajemnic. Ciotka zmarszczyła czoło, a Jack nie rozumiał, co to znaczy. Czyżby mu nie uwierzyła? A może myśli, że się przesłyszała? Ludzie widzą to, co spodziewają się ujrzeć. Jack zachowywał się jak człowiek wykształcony - była więc pewna, że jest nim rzeczywiście. - Nie potrafię czytać, ciociu Mary! Nigdy nie mogłem się tego nauczyć. Tylko Arthur zdawał sobie z tego sprawę. Pokręciła głową. - Nie pojmuję. Chodziłeś przecież do szkoły. Ukończyłeś ją. - Jakimś cudem się prześliznąłem - przerwał jej Jack. - I tylko dzięki

S R

pomocy Arthura. Jak myślisz, czemu z takim pośpiechem opuściłem uniwersytet?

- Ależ, Jack... - Ciotka była niemal zażenowana. - Powiedziano nam, że zachowywałeś się nieodpowiednio. Za dużo piłeś, a w dodatku ta kobieta. No i ten idiotyczny kawał z prosiakiem. Czemu kręcisz głową? - Nie chciałem, żebyś się mnie wstydziła.

- Uważasz, że tym głupim zachowaniem nie naraziłeś się na wstyd? - Nie mogłem dać sobie rady bez Arthura - wyjaśnił. - A on był o dwa lata młodszy. - Ależ powiedziano nam... - Wolałem wylecieć za złe zachowanie niż zdradzić, że jestem upośledzony umysłowo - powiedział cicho. - Wywołałeś ten skandal umyślnie? Skinął głową. - O mój Boże! - Opadła na krzesło. - Czemu nam nie powiedziałeś? Postaralibyśmy się o korepetytora...

360

- To by nic nie pomogło! - Po chwili, gdy spoglądała nań w osłupieniu, powiedział bezradnie: - Litery tańczą mi przed oczyma. Skaczą! Nigdy nie mogłem odróżnić małego „b" od „d", a nawet wielkie litery... - Nie jesteś upośledzony umysłowo! - przerwała mu ostro. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Nie brak ci inteligencji! Jeśli masz jakieś trudności z czytaniem, to wina twoich oczu, a nie umysłu. Za dobrze cię znam, by w coś takiego uwierzyć! - Mary wstała. Ruchy miała stanowcze, nawet jeśli ręce jej lekko drżały. Dotknęła pieszczotliwie jego policzka. - Znam cię od urodzenia, Jack. To ja pierwsza wzięłam cię na ręce. Byłam przy tobie,

S R

ilekroć skaleczyłeś się albo przewróciłeś. Widziałam, jak twoje oczy jaśnieją zrozumieniem, obserwowałam, jak myślisz. Choćby to: weź pod uwagę, jaki z ciebie mądrala - dodała serdecznie. - Zdołałeś zwieść nas wszystkich.

- Arthur pomagał mi przez całą szkołę - wyjaśnił tak spokojnie, jak tylko mógł. - Nigdy go o to nie prosiłem. Powiedział, że... - Przełknął z trudem ślinę. Bolesne wspomnienie tkwiło w gardle jak armatnia kula. Powiedział, że lubi głośno czytać. - Myślę, że naprawdę tak było. - Łza spłynęła jej po policzku. - On świata poza tobą nie widział, Jack! Walczył ze łzami, które go dusiły. - To ja powinienem się opiekować Arthurem. - Żołnierze giną na wojnie, Jack. Nie on jeden poległ. Tylko... Zamknęła oczy i odwróciła głowę. Zdążył jednak dostrzec skurcz bólu na jej twarzy.

361

- To tylko dla mnie jego śmierć była taka ciężka - szepnęła. Spojrzała wychowankowi prosto w oczy. - Proszę cię, Jack! Nie chcę stracić aż dwóch synów. Otworzyła ramiona i zanim pojął, co się dzieje, był już w jej objęciach. I płakał jak dziecko. Po śmierci Arthura nie płakał ani razu. Tak go przepełniał gniew - na Francuzów i na siebie samego - że nie zostało już miejsca na ból ani żal. Teraz jednak ból wtargnął do jego wnętrza. Przypominały mu się wszystkie chwile - dobre i złe - kiedy pragnął, by Arthur był przy nim, ale go nie było. Wszystkie małe triumfy, które musiał świętować sam. Wszystkie kamienie milowe na drodze ich życia, do których Arthur nie dotarł.

S R

Opłakiwał to wszystko. Płakał nad sobą, nad latami, które roztrwonił - w wiecznym biegu, uciekając od samego siebie. Był już tym zmęczony. Chciał pozostać na jednym miejscu. Z Grace.

Nie może jej utracić! Zrobi wszystko, dosłownie wszystko, byle tylko zawsze była przy nim. Jeśli Grace powiedziała, że nie wyjdzie za księcia, to nie zostanie księciem. Ma przecież, u licha, jakiś wpływ na to, co się z nim stanie. - Muszę wracać do gości - szepnęła cicho ciocia Mary, delikatnie uwalniając się z jego objęć. Jack skinął głową i otarł resztę łez. - Księżna... - Dobry Boże, cóż mógł powiedzieć o tej starej wiedźmie, prócz: - Przepraszam cię za nią, ciociu. - Będzie spała w moim pokoju - zapewniła go Mary.

362

W zwykłych okolicznościach Jack nie pozwoliłby jej zrezygnować z własnej sypialni, teraz jednak był taki zmęczony, a i ciocia chyba też. Tego wieczoru z pewnością ceniła bardziej święty spokój od godności pani domu. Skinął więc głową. - To bardzo wielkodusznie z twojej strony. - Obawiam się, że to nie żadna wielkoduszność, tylko chęć ocalenia głowy za wszelką cenę! Uśmiechnął się na ten żarcik. - Ciociu Mary... Była już przy drzwiach, ale zatrzymała się z ręką na klamce i odwróciła się twarzą do niego. - O co chodzi, kochanie? - O pannę Eversleigh.

S R

Oczy ciotki rozbłysły. Wyczuła w jego głosie romantyczną nutkę. - Tak? - Kocham ją.

Mary promieniała ciepłem i blaskiem. - Tak się cieszę. - Ona mnie też kocha. - Tym lepiej.

- Pewnie że tak - mruknął. Mary wskazała gestem korytarz. - Wrócisz ze mną do gości? Jack wiedział, że powinien to zrobić, ale ten wieczór pełen emocji wyczerpał go do cna. Nie chciał też, żeby ktoś zobaczył go z oczyma czerwonymi od płaczu. - Będziesz się gniewać, jeśli zostanę tutaj? - spytał.

363

- Oczywiście że nie. Uśmiechnęła się z rozczuleniem i wyszła z pokoju. Jack wrócił do biurka wujka Williama i przesunął leniwie palcami po gładkim blacie. Jak tu spokojnie. Bóg świadkiem, że przydałoby mu się trochę spokoju. Zapowiadała się długa noc. Z pewnością nie zaśnie. Nie ma co marzyć. Przynajmniej jednak nie musiał nic robić, nigdzie chodzić, a przede wszystkim - o niczym myśleć. Przynajmniej teraz, przez tę jedną noc chciał po prostu być. Grace spodobał się salon Audleyów. Był całkiem elegancki: utrzymany w stonowanych barwach ciemnego wina i śmietanki, z dwoma kompletami mebli, sekretarzykiem i kilkoma wygodnymi fotelami w

S R

przytulnych kącikach. Wszędzie widoczne były ślady zwykłego domowego życia: sterta listów na biurku, haft pozostawiony na kanapie przez panią Audley, gdy usłyszała o przybyciu Jacka. Na gzymsie kominka stało w rządku sześć miniatur. Grace podeszła do nich, niby to dla ogrzania rąk przy ogniu.

Od razu zorientowała się, że są to podobizny wszystkich członków rodziny, namalowane jakieś piętnaście lat temu. Pierwsza miniatura przedstawiała niewątpliwie wuja Jacka, następna była portretem pani Audley. A za nimi... Boże wielki, czy to był Jack? Z pewnością! Jak można przez tyle lat tak niewiele się zmienić! Jack na portrecie był oczywiście młodszy, ale wszystko inne pozostało bez zmian - ten sam wyraz twarzy, krzywy uśmieszek. Niemal zaparło jej dech. Pozostałe trzy portreciki przedstawiały z pewnością dzieci Audleyów. Dwóch chłopców i dziewczynka. Grace pochyliła głowę i

364

pomodliła się w duchu, spoglądając na podobiznę młodszego z chłopców. Arthur. Jack bardzo go kochał. Co on mówił o swojej ciotce? Grace weszła do salonu ostatnia i dzięki temu spostrzegła, że pani Audley dyskretnie pociągnęła siostrzeńca ku innym drzwiom. Po kilku minutach pojawił się stary majordomus i obwieścił, że pokoje dla gości są już gotowe. Grace jednak stała nadal przy kominku. Nie miała ochoty opuszczać tego pokoju. Sama nie wiedziała, czemu. - Panno Eversleigh... Podniosła wzrok. Stała przed nią ciotka Jacka.

S R

- Jak cicho pani stąpa - zauważyła Grace. - Nie słyszałam pani kroków.

- To Jack - powiedziała pani Audley, biorąc do ręki miniaturę siostrzeńca stojącą na gzymsie kominka.

- Od razu go poznałam - odparła cicho Grace. - Tak, niewiele się zmienił. A to mój syn Edward. Mieszka teraz niedaleko stąd. I moja córka Margaret. Ma już dwie córeczki. Grace spojrzała na portrecik Arthura. Pani Audley również. - Bardzo pani współczuję - odezwała się po chwili Grace. Pani Audley z trudem przełknęła ślinę. Nie wydawała się jednak bliska płaczu. - Dziękuję pani - szepnęła. Odwróciła się do młodej dziewczyny i wzięła ją za rękę. - Jack jest w gabinecie swojego wuja. Na końcu korytarza, po prawej. Niech pani pójdzie do niego. Wargi Grace się rozchyliły.

365

- Niech pani tam pójdzie - powtórzyła Mary Audley jeszcze ciszej. Grace skinęła głową i bez zastanowienia udała się we wskazanym kierunku. Na końcu korytarza, po prawej. - Jack? - powiedziała miękko, uchylając drzwi. Siedział w fotelu, twarzą do okna, ale na dźwięk jej głosu odwrócił się pospiesznie i wstał. Grace weszła do środka i zamknęła cicho drzwi za sobą. - Twoja ciotka powiedziała... Był tak blisko, naprzeciw niej... Nim się spostrzegła, opierała się plecami o drzwi, on zaś całował ją

S R

mocno, pospiesznie i - dobry Boże - jak zapamiętale! A potem odstąpił o krok. Grace nie mogła złapać tchu, ledwie trzymała się na nogach i z pewnością nie byłaby w stanie sklecić ani jednego zdania, choćby jej życie od tego zależało! Niczego dotąd nie pragnęła tak bardzo jak jego. - Idź lepiej na górę, Grace. - Co takiego?!

- Nie zdołam ci się oprzeć - rzekł. Jego głos był cichy i słaby. Wyciągnęła do niego rękę. Nie mogła się powstrzymać. - Nie tutaj - szepnął. Ale oczy płonęły mu namiętnością. - Odejdź - powiedział nieswoim głosem. — Proszę. Była mu posłuszna. Wbiegła po schodach, znalazła swój pokój i wśliznęła się do łóżka. Drżała jednak przez całą noc.

366

Było jej bardzo zimno, a równocześnie cała płonęła.

S R 367

21

Nie możesz spać? Jack zerknął z głębi wujowskiego fotela, w którym siedział. W drzwiach stał Thomas. - Nie mogę - odparł. Thomas wszedł do gabinetu. - Ja też. Jack podsunął mu butelkę koniaku, która do niedawna stała na półce. Sam ją stamtąd wyjął. Nie było na niej ani drobinki kurzu, choć mógłby

S R

przysiąc, że jej zawartość nie zmniejszyła się od śmierci wujka. Ciocia Mary zawsze dbała o nieskazitelną czystość w domu. - Całkiem dobry koniak - namawiał Jack. - Mam wrażenie, że mój wujek chował go na jakąś specjalną okazję. - Zamrugał, zerknął na etykietkę i wymamrotał: - Nie taką jak dzisiejsza.

Gestem wskazał Wyndhamowi komplet kryształowych kieliszków w pobliżu okna i czekał z butelką w ręku, aż krewniak przejdzie przez pokój, weźmie jeden z nich i zajmie miejsce w drugim fotelu. Thomas postawił kieliszek na niskim stoliku pomiędzy nimi. Jack nalał mu koniaku. Szczodrze. Thomas podniósł kieliszek do ust i posmakował. Mrużąc oczy, spojrzał w kierunku okna. - Wkrótce będzie świtać. Jack skinął potakująco głową. Na niebie nie pojawiły się jeszcze różowe smugi, ale srebrzysta bladość poranka rozrzedzała już mrok. - Czy ktoś oprócz nas już się obudził? 368

- Nikogo nie zauważyłem. Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu. Jack dopił resztę koniaku ze swojego kieliszka i zastanawiał się nad następnym. Wziął do ręki butelkę, ale gdy spłynęły z niej pierwsze krople, doszedł do wniosku, że w gruncie rzeczy nie ma ochoty na więcej. Podniósł wzrok na Thomasa. - Czułeś się kiedyś tak, jakbyś był wystawiony na pokaz? Twarz Thomasa pozostała niewzruszona. - Przez cały czas tak się czuję. - Jak ty możesz to znieść? - Przywykłem już do tego. Jack potarł czoło palcami. Miał straszny ból głowy i żadnych nadziei na poprawę sytuacji.

S R

- Zapowiada się koszmarny dzień. Thomas skinął głową potakująco. Jack przymknął oczy. Nietrudno było wyobrazić sobie tę scenę. Księżna uprze się, że musi pierwsza przejrzeć rejestr, a Crowland pewnie będzie czytał jej przez ramię, coś tam gęgając. Ten podlec gotów natychmiast wepchnąć swoją córkę zdobywcy głównej nagrody. Ciocia Mary pewnie też zechce być świadkiem doniosłego wydarzenia. Amelia także - któż mógłby wziąć jej to za złe? Miała równie wiele do stracenia jak oni wszyscy. Tylko Grace nie będzie przy tym. Jedynej osoby, którą chciałby mieć u swojego boku. - Szykuje się cholerny cyrk - wymamrotał. - Jeszcze jaki! Siedzieli tak bezczynnie i nagle obaj, dokładnie w tym samym momencie, podnieśli głowy. Ich oczy się spotkały.

369

Popatrzyli sobie prosto w twarz, a potem ich spojrzenia pobiegły w stronę okna. I na zewnątrz. - Idziemy? - spytał Jack i niemal się uśmiechnął. - Zanim?... - Natychmiast! W końcu była to przede wszystkim ich sprawa. Thomas wstał. - Prowadź! Jack zerwał się na równe nogi i ruszył prosto do drzwi. Thomas deptał mu po piętach. Gdy dosiedli koni, było jeszcze ciemno. Jack nagle coś sobie

S R

uprzytomnił: Są przecież z Thomasem stryjecznymi braćmi. I po raz pierwszy doszedł do wniosku, że to bliskie pokrewieństwo jak najbardziej mu odpowiada.

Był już jasny ranek, gdy dotarli do kościoła w Maguiresbridge. Jack bywał tam niejednokrotnie, kiedy odwiedzał rodzinę matki. Stary kościół z szarego kamienia wydal mu się bliski i dobrze znany. Nieduży i niepozorny, wyglądał dokładnie tak, jak - zdaniem Jacka - kościół powinien wyglądać. - Coś mi się zdaje, że nikogo tu nie ma - odezwał się Thomas. Jeśli nawet książę nie był zachwycony skrajną prostotą wiejskiego kościółka, nie dał tego po sobie poznać. - Rejestr pewnie będzie na probostwie - zauważył Jack. Thomas skinął głową. Obaj zsiedli z koni i uwiązali je do słupka,zanim skierowali się do frontowych drzwi probostwa. Musieli stukać kilkakrotnie, nim z wnętrza domu dobiegły czyjeś kroki.

370

Drzwi się otworzyły i ukazała się w nich kobieta w średnim wieku, bez wątpienia gospodyni proboszcza. - Dzień dobry pani - zwrócił się do niej Jack z grzecznym ukłonem. Nazywam się Jack Audley, a to jest... - Thomas Cavendish - wtrącił pospiesznie Thomas i skinął jej głową na powitanie. Jack spojrzał na niego ze szczyptą ironii, co gospodyni zauważyłaby z pewnością, gdyby nie była wyraźnie zirytowana ich nieoczekiwanym przybyciem. - Chcielibyśmy coś sprawdzić w rejestrze parafialnym - oznajmił Jack.

S R

Gospodyni przyglądała się im przez dobrą chwilę, potem zaś ruchem głowy wskazała tylną część budynku.

- Ano leży tam, w gabinecie proboszcza.

- A czy zastaliśmy go w domu? - spytał Jack. Końcówka zdania nie zabrzmiała zbyt wyraźnie, gdyż Thomas trącił go łokciem w bok.

- Zmarło się naszemu proboszczowi - wyjaśniła gospodyni. -A nowego na jego miejsce jeszcze nie przysłali. - Usiadła na mocno podniszczonej kanapce obok kominka. - Podobno niebawem kogoś dostaniemy. Na razie przysyłają co niedziela jakiegoś duchownego z Enniskillen, żeby wygłosił tu kazanie. Wzięła do ręki talerz z grzankami i przestała się całkowicie interesować nowo przybyłymi. Jack spojrzał na Thomasa, ten zaś na niego. Chyba powinni sami tam wejść? No i weszli.

371

Gabinet proboszcza okazał się większy, niż można się było spodziewać, sądząc ze skromnych rozmiarów probostwa. Były tu aż trzy okna: jedno od północy i dwa na ścianie zachodniej, po obu stronach kominka, na którym płonął niewielki, lecz jasny ogień. Jack podszedł do niego, by ogrzać sobie ręce. - Wiesz, jak wygląda rejestr parafialny? - spytał go Thomas. Jack wzruszył ramionami i pokręcił głową. Rozpostarł palce rąk i zaczął zginać i rozprostowywać palce u nóg, na ile pozwalały na to buty. Mięśnie zdrętwiały i dokuczały mu skurcze, choć starał się wyglądać godnie i niewzruszenie. Na domiar złego jego rozgrzane już palce zaczęły same wystukiwać jakiś dziki rytm.

S R

Miał wrażenie, że zaraz wyskoczy ze skóry, a przynajmniej z... - Chyba znalazłem!

Jack się odwrócił. Thomas trzymał w ręku wielką księgę. Była oprawiona w brązową skórę, mocno już podniszczoną. - Przejrzymy? - spytał Thomas.

Głos miał opanowany; Jack zauważył jednak, że kuzyn nerwowo przełyka ślinę. I ręce mu drżą.

- Przejrzyj sam - burknął Jack. Tym razem nie był w stanie odgrywać komedii. Po prostu nie mógł stać obok Thomasa i udawać, że czyta. Co za dużo, to niezdrowo! Thomas spoglądał na niego ze zdumieniem. - Nie chcesz sprawdzać razem ze mną? - Mam do ciebie zaufanie. To była szczera prawda. Nie znał osoby bardziej godnej zaufania niż Thomas. On by go z pewnością nie oszukał. Nawet w takiej sprawie.

372

- Nie ma mowy! - sprzeciwił się zdecydowanie Thomas. - Musimy to sprawdzić razem. Przez chwilę Jack stał bez ruchu, potem zaś, klnąc pod nosem, podszedł do biurka, przy którym stał już Thomas. - Jesteś zbyt szlachetny, psiakrew! - przyciął mu Jack. Thomas wymamrotał coś niezrozumiałego i położywszy na blacie biurka księgę, otworzył ją na pierwszej stronie. Jack zerknął na nią. Jeden wielki zamęt, pełno niezrozumiałych zakrętasów. Wszystko tańczyło mu przed oczami. Z trudem przełknął ślinę i zerknął z ukosa na Thomasa, żeby się przekonać, czy stryjeczny brat czegoś nie zauważył. Thomas jednak wpatrywał się w rejestr. Jego oczy poruszały się szybko z lewa na

S R

prawo, gdy przeglądał stronę po stronie.

I nagle jego ruchy stały się znacznie wolniejsze. Jack zacisnął zęby, usiłując coś odcyfrować w tej plątaninie gryzmołów. Czasami udawało mu się rozróżnić duże litery, a jeszcze częściej - poszczególne cyfry. Ale przeważnie znajdowały się nie tam, gdzie jego zdaniem powinny albo okazywały się nie takie, jak trzeba. Co za głupota! Do tej pory mógłby się już z tym oswoić! Ale jakoś nie potrafił. - Wiesz, w jakim miesiącu twoi rodzice się pobrali? - spytał Thomas. - Nie. Była to jednak niewielka parafia. Ileż ślubów mogło się tam odbyć w ciągu roku?! Jack śledził uważnie każdy ruch stryjecznego brata. Palec Thomasa sunął wzdłuż brzegu strony, z góry na dół.

373

Przewrócił kolejną kartkę. I znieruchomiał. Jack zerknął na niego. Thomas stał jak skamieniały. Oczy miał przymknięte. I wszystko było już jasne. Wyraźnie wypisane na jego twarzy. Bez najmniejszych wątpliwości. - Dobry Boże! Te słowa padły z ust Jacka jak dwie łzy. Co prawda, nie była to dla niego niespodzianka. Miał jednak nadzieję. Modlił się! O to, żeby jego rodzice nie byli małżeństwem. Albo żeby świadectwo ich ślubu zaginęło. Żeby ktoś, wszystko jedno kto, pomylił się. Przecież to było złe, niesłuszne! Nie powinno się wydarzyć! On temu nie podoła!

S R

Ot, choćby w tej chwili - stoi tu i udaje, że czyta w rejestrze. Jak, na litość boską, ktoś taki jak on może być księciem? Zawieranie wszystkich tych kontraktów.

Albo egzekwowanie czynszów dzierżawnych. Musi sobie znaleźć jakiegoś anioła na zarządcę: nie będzie przecież mógł sprawdzić, czy go nie okrada.

Dobre i to - zachłysnął się gorzkim śmiechem - że umie się podpisać i pieczętować dokumenty. Bóg raczy wiedzieć, jak długo będzie musiał ćwiczyć swój nowy podpis, żeby składać go swobodnie, od niechcenia. Wykucie na blachę nazwiska „John Cavendish-Audley" zajęło mu kilka miesięcy. Cóż dziwnego, że tak chętnie zmienił je na samo „Audley"? Jack ukrył twarz w dłoniach i zacisnął powieki. To się przecież nie mogło stać. Wiedział, że tak się stanie, a jednak nadal obstawał przy swoim: to niepodobieństwo.

374

Chyba oszaleje! Poczuł, że się dusi. - Co to za Philip? - spytał Thomas. - Kto taki?!-warknął Jack. - Philip Galbraith. Był świadkiem ślubu. Jack podniósł głowę. I spojrzał w rejestr. Na wijące się zygzaki, wśród których znajdowało się widocznie nazwisko jego wuja. - Brat mojej matki. - Nadal żyje? - Bo ja wiem? Pięć lat temu żył. Myśli Jacka miotały się jak szalone. Dlaczego Thomas zadał mu to

S R

pytanie? Czy miałoby to jakieś znaczenie, gdyby Philip już nie żył? Przecież dowód nadal znajdował się w rejestrze. W rejestrze...

Jack z gapiowato otwartymi ustami wpatrywał się w rejestr. To był jego najgroźniejszy wróg: ta parafialna księga!

Grace powiedziała, że nie wyjdzie za niego, jeśli zostanie księciem. Thomas nie ukrywał, że czekają go stosy papierkowej roboty. O ile zostanie księciem. O tym, że nim jest, świadczyła tylko ta księga. Tylko ta strona! Gdyby nie ta jedna jedyna strona, mógłby pozostać nadal Jackiem Audleyem. Wszystkie jego kłopoty przestałyby istnieć. - Wydrzyj tę stronę - szepnął Jack. - Co mówisz? - Wydrzyj tę stronę. - Czyś ty oszalał? Jack potrząsnął głową.

375

- To ty jesteś prawdziwym księciem. Thomas zerknął do rejestru. - Nie - powiedział cicho. - Nie jestem. - Nieprawda! - Nalegania Jacka stawały się coraz bardziej natarczywe. Chwycił Thomasa za ramiona. - Jesteś dokładnie taki, jaki książę powinien być. - Daj że spokój. - Słuchaj mnie - błagał Jack. - Znasz się na tym. Jesteś stworzony do tego! Ja bym wszystko zniszczył! Rozumiesz? Ja nie potrafię. Nie poradzę sobie z tym! Ale Thomas uparcie kręcił głową. - Może się na tym lepiej znam, ale ty masz do tego święte prawo. Jak

S R

bym mógł cię pozbawić twego dziedzictwa?! - Ja go wcale nie chcę!

- Nie masz prawa decydować o tym - odparł Thomas lodowatym tonem. - Rozumiesz? Księstwo to nie jest twoja własność, to jest twój szczytny obowiązek.

- Na wszystkie świętości! - wrzasnął Jack. Przegarniał palcami włosy. Szarpał je, wyrwał nawet garść, aż go w czaszce zabolało. - Oddaję ci to przecież z dobrej woli. Na srebrnym półmisku ci to wręczam, cholera jasna! Ty będziesz dalej księciem, a ja zostawię cię w spokoju. Jeśli każesz, to wyjadę, choćby na te Zewnętrzne Hebrydy. Zrobię wszystko. Tylko wyrwij tę stronę. - Jeśli ci nie zależało na tytule, czemu nie powiedziałeś na samym początku, że twoi rodzice nie byli małżeństwem? - odparował Thomas. Spytałem cię o to. Mogłeś mi powiedzieć, że nie mieli ślubu.

376

- Nie miałem pojęcia, w co się pakuję. Wściekłem się, bo sugerowałeś, że jestem bękartem. Jack aż się zatchnął. Czuł w gardle żrący kwas. Był przerażony. Wpatrywał się w Thomasa, usiłując odgadnąć jego myśli. Jak można być tak cholernie prawym i szlachetnym?! Każdy inny porwałby tę stronę na strzępy, ale nie Thomas Cavendish. On robi tylko to, co jest zgodne z prawem. Nie to, co najlepsze, ale to, co jest właściwe. Skończony głupiec. Thomas stał bez ruchu, wpatrując się w rejestr. I czuł, że lada chwila zwariuje. Cały się trząsł, serce mu waliło. Co to za hałas? - Słyszysz? - szepnął nagląco Jack. Tętent kopyt.

S R

- Już tu są - stwierdził Thomas.

Jackowi zaparło dech. Dostrzegł przez okno nadjeżdżający powóz. Nie było już czasu.

Obejrzał się na Thomasa. Thomas wpatrywał się w rejestr. - Nie mogę tego zrobić - szepnął.

Jack się nie namyślał. Działał jak automat. Odepchnął Thomasa, rzucił się na rejestr i wydarł z niego stronę.

Thomas skoczył na niego i usiłował odebrać mu ten papier, ale Jack wyrwał mu się i podbiegł do kominka. - Jack, nie! - wrzasnął Thomas, ale Jack był szybszy. Zanim Thomas chwycił go znów za ramię, zdążył wrzucić dokument do ognia. Cała wojowniczość opuściła ich obu w jednej sekundzie. Stali jak wryci, wpatrzeni w papier, który skręcał się i czerniał w płomieniach. - Boże święty! - wyszeptał Thomas. - Coś ty zrobił?! Jack nie mógł oderwać oczu od ognia.

377

- Ocaliłem nas wszystkich. Grace nie spodziewała się, że weźmie udział w wyprawie do Maguiresbridge. Choćby nie wiem jak interesowało ją, kto jest prawowitym księciem Wyndham, nie należała do rodziny Cavendishów. Nie zaliczała się nawet do książęcej służby. Kiedy jednak księżna odkryła, że Jack i Thomas udali się do kościoła w Maguiresbridge bez niej, dostała ataku szału. Trwało to zaledwie minutę, potem się trochę opamiętała, ale tych sześćdziesiąt sekund budziło grozę. Nawet Grace nigdy nie była świadkiem czegoś podobnego. Kiedy więc przyszła pora wyjazdu do kościoła, Amelia nie zgodziła się jechać z księżną, chyba że w towarzystwie Grace.

S R

- Nie zostawiaj mnie z tą kobietą - zaklinała przyjaciółkę. - Nie będziesz z nią sama - tłumaczyła jej Grace. Jechał z nimi, oczywiście, ojciec Amelii, a i ciotka Jacka prosiła, by zabrali ją ze sobą.

- Błagam cię, Grace! - zaklinała ją Amelia.

Nie znała ciotki Jacka i nie chciała siedzieć obok ojca. Nie dziś. Księżna zrobiła scenę, czego należało się spodziewać, ale to umocniło tylko Amelię w jej uporze. Ściskała rękę Grace tak mocno, że omal jej nie zmiażdżyła palców. - Zabieraj, kogo chcesz - warknęła w końcu księżna. - Ale jeśli nie będzie was w powozie za trzy minuty, jadę sama. I tak oto Amelia, Grace i Mary Audley siedziały ściśnięte obok siebie na jednej ławeczce, podczas gdy księżna i lord Crowland rozsiedli się naprzeciw nich.

378

Droga do Maguiresbridge dłużyła się w nieskończoność. Amelia wyglądała przez swoje okno, księżna przez swoje, a hrabia i Mary Audley także usiłowali coś zobaczyć. Grace, ściśnięta w samym środku, w dodatku tyłem do kierunku jazdy, nie miała innego wyjścia, jak wpatrywać się w szparkę między głowami księżny i lorda Crowlanda. Mniej więcej co dziesięć minut starsza dama odwracała się do Mary Audley i pytała, jak długo jeszcze będą jechać. Mary odpowiadała na każde z jej pytań z należnym respektem i podziwu godną cierpliwością, aż wreszcie - ku uldze wszystkich - oznajmiła: - Jesteśmy na miejscu. Księżna wyskoczyła z powozu pierwsza, tuż za nią wysiadł lord

S R

Crowland, ciągnąc za sobą córkę. Mary Audley pospieszyła za nimi, tak więc Grace znalazła się na szarym końcu. Westchnęła z rezygnacją. Ostatecznie było to miejsce całkiem dla niej stosowne. Zanim Grace dotarła do drzwi frontowych probostwa, reszta towarzystwa zdążyła już wejść do wnętrza domu, a nawet do gabinetu proboszcza, gdzie znajdowali się Jack i Thomas wraz z bezcennym rejestrem parafialnym. Na samym środku frontowego pokoju stała kobieta z otwartymi ze zdumienia ustami, tuląc do siebie filiżankę herbaty, która omal nie wypadła jej z rąk. - Dzień dobry - powitała grzecznie kobiecinę Grace i uśmiechnęła się do niej w przelocie. Ciekawe, czy ktoś z nieproszonych gości pamiętał o tym, by zastukać do drzwi? - Gdzie jest rejestr?! - dotarło do Grace z głębi domu niecierpliwe pytanie księżny, a zaraz potem trzask drzwi uderzających o ścianę.

379

-Jakim prawem wyjechaliście beze mnie?! Gdzie jest rejestr? Pokażcie mi go natychmiast! Grace dobrnęła do drzwi gabinetu, ale tłoczyli się w nich ci, co dotarli tam przed nią. Niczego więc nie mogła zobaczyć. I wówczas Grace zdobyła się na coś, o co nigdy by siebie nie podejrzewała. Przepchnęła się. Bez odrobiny uprzejmości. Kochała Jacka! I chciała być blisko niego, cokolwiek przyniesie im ten dzień. Jack nie może zostać sam. Już ona do tego nie dopuści! Przedarła się do wnętrza w chwili, gdy księżna wrzeszczała: - No i co? Czego się dowiedzieliście?! Grace stanęła mocno na nogach i rozejrzała się dokoła. Tak, był tu

S R

Jack. Wyglądał okropnie. Jaki udręczony.

Chciała wymówić jego imię, ale nie mogła wydobyć głosu. Zupełnie jakby odebrało jej mowę. Nigdy jeszcze nie widziała Jacka w takim stanie. Barwa jego twarzy była jakaś nienaturalna - zbyt blada, a może zbyt czerwona? Nie umiałaby powiedzieć. I palce mu drżały. Czy inni tego nie widzieli?!

Z niepokojem zwróciła oczy na Thomasa; on z pewnością coś na to poradzi. Powie coś. Ale Thomas patrzył tylko na Jacka. Podobnie jak wszyscy inni. Nikt się nie odzywał. Czemu wszyscy milczeli? - To on jest księciem - oznajmił w końcu Jack. - Tak jak być powinno! O dziwo, Grace na te słowa nie podskoczyła z radości. Pomyślała tylko: nie wierzę mu.

380

Jack nie wyglądał przekonująco. Nie mówił przekonująco. Stara księżna zwróciła się do Thomasa. - Czy to prawda? Thomas nie odpowiedział. Księżna syknęła w bezsilnym gniewie i szarpnęła go za ramię. - Czy to prawda? - dopytywała się uparcie. Thomas nadal milczał. - Nie ma dowodu zawarcia małżeństwa - obstawał przy swoim Jack. Grace chciało się płakać. Kłamał. Było to oczywiste dla niej i dla wszystkich. W jego głosie brzmiała rozpacz, strach i czyżby robił to dla niej? Chciał się wyrzec swojego dziedzictwa ze względu na nią?! - Thomas jest prawowitym księciem - powtórzył znowu Jack,

S R

rozglądając się nerwowo dokoła. - Czemu nie słuchacie? Czemu nikt mnie nie słucha?!

Nadal jednak panowało milczenie. I nagle ktoś powiedział: - On kłamie.

To był głos Thomasa, cichy i spokojny. Niewątpliwie mówił prawdę. Grace wydała zdławiony jęk i odwróciła głowę. Nie miała siły na to patrzeć!

- Nie! - zaprzeczył Jack. - Powiadam wam. - Na litość boską! - warknął Thomas. - Łudzisz się, że nikt nie wykryje twojego kłamstwa? Znajdą się świadkowie! Myślisz, że nikogo nie było na tym ślubie?! Na miłość boską, nie możesz zmienić przeszłości! Grace zamknęła oczy. - Ani jej zniszczyć - mówił groźnie Thomas - choć próbowałeś tego dokonać! Coś ty zrobił, Jack?!

381

- Wyrwał stronę z rejestru - wyjaśnił Thomas - i wrzucił ją do ognia. Grace otworzyła oczy. Musiała zajrzeć do kominka. Ani śladu dokumentu. Tylko odrobina sadzy i popiołu, i pomarańczowe języki ognia. - To ty jesteś księciem Wyndham - oświadczył uroczyście Thomas, zwracając się do Jacka. Spojrzał mu prosto w oczy i złożył przepisowy ukłon. Jack wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć. Thomas odwrócił się i spojrzał na resztę zgromadzonych. - Ja jestem... - Urwał i odkaszlnął, lecz gdy znowu przemówił, głos miał spokojny i pełny godności. - Ja jestem zwykłym panem Cavendishem. Życzę państwu miłego dnia.

S R

Wyminąwszy zebranych, dotarł do drzwi. I wyszedł. Z początku nikt się nie odzywał. Potem jednak lord Crowland odwrócił się do Jacka i złożył mu niemal przesadny ukłon. - Wasza książęca mość...

- Nie! - protestował gwałtownie Jack, kręcąc głową. Zwrócił się do księżny:

- Nie pozwól na to! Thomas będzie o wiele lepszym księciem! - Jest w tym nieco racji - zauważył hrabia, nie zważając na udrękę Jacka. - Ale i ty nauczysz się wszystkiego, milordzie. I wówczas Jack wybuchnął śmiechem. Nic na to nie mógł poradzić. Śmiech tryskał mu z gardła, a podsycała go jeszcze absurdalność sytuacji. Wielki Boże! Przecież on nie był w stanie niczego się nauczyć! Niczego! - Co wy tam wiecie! - Jego rozpacz zniknęła, zastąpił ją gorzki fatalizm, posępny i cyniczny. Spojrzał na swoją babkę. - Nie masz pojęcia, coś narobiła! - wytknął jej. - Najmniejszego pojęcia!

382

- Przywróciłam ci należne miejsce w świecie - odparła ostro. - Które się należało synowi mojego Johna! Jack odwrócił się od babki. Nie mógł na nią patrzeć. Ale tam, przy drzwiach, stała Grace zaszokowana, przerażona. Kiedy jednak spojrzała na niego, Jack poczuł, że wszystkie cząstki jego świata, który się rozpadł, wracają na właściwe miejsce. Grace kochała go. Nie wiedział, jakim cudem i dlaczego, ale nie zamierzał tego kwestionować. A kiedy ich spojrzenia się spotkały, wyczytał w jej oczach nadzieję. I ujrzał przyszłość, jaśniejącą jak wschód słońca. Przez całe życie Jack uciekał. Od siebie i od swoich ułomności. Tak

S R

rozpaczliwie bał się, żeby nikt nie poznał go zbyt dobrze, że nie próbował nawet szukać własnego miejsca na ziemi.

Uśmiechnął się. Wiedział nareszcie, gdzie jest jego miejsce. Zauważył Grace, skoro tylko weszła do pokoju, ale pozostała z tyłu, on zaś nie mógł do niej podejść, bo tak uparcie starał się zwrócić książęcy tytuł Thomasowi. On się przecież idealnie nadawał na księcia! Niestety, nie udało mu się tego dokonać. Tym razem jednak postawi na swoim. - Grace! - powiedział tylko i podbiegłszy do niej, chwycił ją za obie ręce. - Co ty wyprawiasz, u diaska?! - obruszyła się księżna. Jack przyklęknął na jedno kolano. - Wyjdź za mnie! - poprosił, ściskając ręce ukochanej. - Bądź moją żoną, moją... - Roześmiał się, tak absurdalne wydało mu się określenie,

383

którego zamierzał użyć. - Bądź moją księżną! - Uśmiechnął się do niej. Wiem, że proszę o bardzo wiele. - Opanuj się! - syknęła stara księżna. - Nie możesz się z nią ożenić! - Jack - wyszeptała Grace. Usta jej drżały; wiedział, że rozważa w myślach jego propozycję. Wahała się. Czuł, że potrafi ją skłonić do podjęcia właściwej decyzji. - Chociaż raz w życiu - powiedział żarliwie - pomyśl o własnym szczęściu. - Dość tego! - wrzasnął Crowland. Chwycił Jacka za ramię i usiłował podnieść go z klęczek, ale Jack się

S R

nie poddawał. Gotów był pozostać tak na jednym kolanie choćby całą wieczność.

- Wyjdź za mnie, Grace - szepnął.

- Ożenisz się z Amelią - przerwał mu hrabia. Jack nie odrywał oczu od twarzy Grace. - Wyjdź za mnie! - Jack - zaczęła.

Poznał po jej głosie, że spróbuje się wykręcić gadaniną o jego powinnościach i o swojej niskiej pozycji. - Wyjdź za mnie! - powtórzył, zanim zaczęła mówić. - To nie jest stosowna partia dla ciebie - orzekła zimno księżna. Podniósł ręce Grace do ust. - Nie ożenię się z nikim innym. - Ona nie jest jedną z nas.

384

Jack odwrócił się i zmierzył babkę lodowatym spojrzeniem. Czuł się doprawdy niemal księciem. Zabawne. - Życzysz sobie, księżno, żebym miał syna i spadkobiercę? Twarz starszej damy pozostała niewzruszona. - Zakładam, że to znaczy „tak" - stwierdził. - W takim razie Grace musi zostać moją żoną. - Wzruszył ramionami. - Nie ma innej rady, jeśli mam się postarać o prawowitego dziedzica. Grace zamrugała, kąciki jej ust drżały. Wyraźnie walczyła ze sobą; wmawiała sobie, że powinna mu odmówić. Ale kochała go. Wiedział, że tak jest. Nie pozwoli jej zniszczyć ich szczęścia. - Grace. - Nachmurzył się, ale zaraz roześmiał. - Jak, u licha, masz na drugie imię? - Catriona - wyszeptała.

S R

- A zatem, Grace Catriono Eversleigh - powiedział głośno i dobitnie kocham cię. Kocham cię całym sercem, i przysięgam ci przed wszystkimi tu obecnymi... - Rozejrzał się dokoła i zauważył gospodynię proboszcza, która stała w drzwiach z otwartą gębą - ...włącznie z panią. Do diabła mruknął. - Jak się pani nazywa?

- Broadmouse - odparła niebotycznie zdumiona. Jack odchrząknął. Zaczynał znów czuć się normalnie. Po raz pierwszy od wielu dni był znowu sobą. Może nie pozbędzie się tego cholernego tytułu, ale z Grace u boku jakoś sobie z tym poradzi. - Przysięgam ci, Grace - ciągnął dalej - przed wszystkimi, włącznie z panią Broadmouse. - Przestań! - wrzasnęła księżna, szarpiąc wnuka za ramię. - Wstawaj natychmiast!

385

Jack spojrzał w oczy Grace i się uśmiechnął. - Czy słyszałaś kiedyś o oświadczynach z takimi przeszkodami? Odpowiedziała mu uśmiechem, chociaż łzy w każdej chwili mogły się polać z jej oczu. - Powinieneś się ożenić z Amelią - warknął groźnie lord Crowland. I wówczas odezwała się Amelia, wysuwając główkę zza ojcowskiego ramienia. - Nie wyjdę za niego - oświadczyła rzeczowym tonem. Pochwyciła spojrzenie Jacka i uśmiechnęła się szelmowsko. Księżnie zaparło dech. - Odmawiasz ręki memu wnukowi? - Temu wnukowi - sprecyzowała Amelia.

S R

Jack oderwał na chwilę wzrok od Grace, by obdarzyć Amelię uśmiechem najwyższej aprobaty. Wyszczerzyła do niego ząbki, ale ruchem głowy wskazała mu Grace, nakazując wyraźnie, by kuł żelazo, póki gorące.

- Grace - powtórzył znów Jack, gładząc ją leciutko po ręku. -Kolano zaczyna mnie boleć. Roześmiała się.

- Powiedz mu „tak", Grace - namawiała ją Amelia. - Posłuchaj przyjaciółki-prosił Jack. - Co, u licha, mam z wami począć? - odezwał się hrabia. Zwracał się przede wszystkim do córki, co na niej nie zrobiło większego wrażenia. - Kocham cię, Grace - zapewniał Jack. Grace uśmiechnęła się od ucha do ucha. Miała wrażenie, że każda cząsteczka jej ciała się uśmiecha, że zewsząd otacza ją szczęście, które nigdy nie minie. I wreszcie powiedziała to. Przed wszystkimi.

386

- Ja też cię kocham. Jack poczuł, że szczęście całego świata przenika mu do serca i przepełnia je. - Grace Catriono Eversleigh - powtórzył - wyjdziesz za mnie? - Tak - wyszeptała. - Tak. Jack wstał. - A teraz ją pocałuję -obwieścił. I zrobił to. Na oczach księżny, w obecności Amelii i jej ojca, ku zadowoleniu pani Broadmouse. Pocałował Grace raz. I nie mógł przestać jej całować. Całował ją, kiedy rozwścieczona księżna opuściła probostwo. Całował, gdy lord Crowland wyciągnął stąd Amelię, mamrocząc coś o scenach

S R

nieodpowiednich dla oczu wrażliwych młodych dam. Całował ją i całował i pewnie nigdy by nie przestał, gdyby nie uświadomił sobie nagle, że pani Broadmouse nadal stoi w drzwiach i spogląda na nich z błogim uśmiechem.

Jack także się do niej uśmiechnął.

- Pozwoli nam pani na krótkie sam na sam?

Gospodyni westchnęła i poczłapała do drzwi. Zanim je zamknęła, usłyszeli jeszcze, jak szepcze z rozmarzeniem: - Nie ma to jak piękna historia o miłości.

387

Epilog Najdroższa Amelio! Czy to możliwe, że zaledwie trzy tygodnie minęły od czasu, gdy ostatnio pisałam do Ciebie? Mam wrażenie, że uzbierało się nowin, jakby co najmniej upłynął rok! Z dziećmi nadal wszystko w porządku, Bogu dzięki! Arthur jest taki zdolny i pilny; Jack burczy, że syn mu wyrośnie na mola książkowego, ale od razu widać, że jest tym zachwycony. Na początku tego tygodnia spotkaliśmy się Pod Szczęśliwym Zającem z Harrym Gladdishem, żeby omówić przygotowania do zbliżającego się

S R

lokalnego festynu. Jack skarżył się Harry'emu bez końca, ile to ma kłopotów z szukaniem nowego nauczyciela dla Arthura, który swoimi pytaniami zamęczył do cna poprzedniego guwernera. Harry nie dal się nabrać: widział, że Jack pęka z dumy, mając takiego geniusza w rodzinie! Byliśmy zachwyceni... - Mamo!

Grace oderwała się od pisania listu. Trzecie z jej dzieci - jedyna córka - stało w drzwiach z miną skrzywdzonej ofiary. - O co chodzi, Mary? - spytała Grace. - To John... - Właśnie sobie spacerowałem, a ona... - odezwał się winowajca. Przejechał jednym szusem po wypolerowanej posadzce i zatrzymał się tuż obok siostry. - Jooohn! - szlochała dramatycznie Mary. Chłopiec spojrzał na matkę oczyma niewinnego aniołka. - Nawet jej nie trąciłem. 388

Grace zapragnęła przymknąć oczy i jęknąć głucho. John miał zaledwie dziesięć lat, ale odznaczał się już tym samym co ojciec niebezpiecznym urokiem. - Mamo - relacjonowała Mary - szłam właśnie do oranżerii, a on... - Mary chciała powiedzieć - wtrącił John - że idąc do pomarańczami, wpadła na mnie i... - Nieprawda! - zaprotestowała Mary. - Wcale nie to chciałam powiedzieć. - Wezwała matkę na pomoc rozdzierającym: - Mamo! - John, daj siostrze skończyć - powiedziała Grace niemal automatycznie. Powtarzała to zdanie po wielekroć każdego dnia.

S R

John uśmiechnął się do niej i matczyne serce stopniało jak wosk. Wielki Boże - pomyślała Grace. - Jak tak dalej pójdzie, będzie musiał opędzać się kijem od dziewcząt.

- Ależ, mamusiu. Nie miałem najmniejszego zamiaru jej przerywać zapewnił ją syn takim samym tonem jak jego ojciec, ilekroć chciał się wykaraskać z trudnej sytuacji.

- Właśnie mi przerwałeś! - odcięła się Mary. John uniósł ręce do niebios, jakby chciał powiedzieć: „Wybaczcie temu biedactwu!" Grace zwróciła się do córki z wyraźnym - miała taką nadzieję współczuciem: - Mówiłaś, Mary, że on...? - Rozgniótł pomarańczę na moich nutach! Grace z kolei zwróciła się do syna: - John, czy to...

389

- Nie - odparł szybko. Grace obrzuciła go podejrzliwym spojrzeniem. Nie umknęło jej uwadze, że odpowiedział na pytanie, zanim je wypowiedziała. No cóż, może nie powinna przywiązywać do tego zbyt wielkiej wagi. „John, czy to prawda?" - było kolejnym zwrotem, który powtarzała niemal nieustannie. - Mamusiu - oświadczył syn z niezwykłą powagą w swoich zielonych oczach. - Daję ci słowo honoru, że nie rozgniotłem tej pomarańczy... - Kłamiesz! - zaperzyła się Mary. - Ona sama ją rozgniotła.

S R

- Ale ty mi ją rzuciłeś pod nogi!

W tej chwili rozległ się jeszcze inny głos. - Grace!

Księżna uśmiechnęła się z ulgą. Teraz Jack rozprawi się z winowajcą.

- Grace! - powtórzył książę i wyminąwszy stojące przy drzwiach dzieci, zmierzał prosto do żony. - Muszę cię natychmiast... - Jack! - przerwała mu. Spojrzał na nią, a potem obejrzał się za siebie. - Co ja takiego zrobiłem? Ruchem głowy wskazała mu dzieci. - Nie zauważyłeś ich? Rzucił jej uśmiech identyczny z tym, jakim przed chwilą czarował ją John.

390

- Oczywiście że zauważyłem - odparł. - Nie widziałaś, że musiałem obejść ich dokoła? - Zwrócił się do swojego potomstwa: - Nie uczyliśmy was, że to niegrzecznie stać przy drzwiach i zagradzać wejście? Masz szczęście, że sama nie byłam dziś w oranżerii, pomyślała Grace, bo tak bym ci przyłożyła pomarańczą! A może warto by przygotować sobie zapas tych niewielkich, poręcznych pocisków w szufladzie biurka? - Jack - powiedziała z niezwykłą - jej zdaniem - cierpliwością. - Czy byłbyś tak dobry rozstrzygnąć ich spór? Wzruszył ramionami. - Sami to załatwią. - Jack - westchnęła.

S R

- To nie twoja wina, że nie miałaś rodzeństwa - pocieszył ją. -Ale przez to nie masz doświadczenia w takich sprawach. Możesz mi wierzyć, wszystkie te kłótnie w końcu ucichną. Przepowiadam uroczyście, że uda nam się szczęśliwie doholować całą czwórkę do pełnoletności z co najmniej piętnastoma kończynami nieuszkodzonymi. Grace spiorunowała go wzrokiem.

- Ty za to znajdujesz się w poważnym niebezpieczeństwie. - Dzieci! - pospiesznie zabrał głos Jack. - Słuchajcie zawsze matki. - Ale ona nic jeszcze nie powiedziała! - zauważył John. - Racja - odparł Jack. Zmarszczył brwi i zastanowił się przez chwilę. - John, zostaw siostrę w spokoju. Mary, następnym razem nie depcz po pomarańczach! - Ale...

391

- Skończyłem z wami! - oznajmił ojciec. Oni zaś - o dziwo! - oddalili się posłusznie. - Nie było to zbyt trudne - stwierdził książę. Podszedł bliżej do żony. - Mam tu dla ciebie nowe papierzyska. Grace natychmiast odłożyła rozpoczęty list i wzięła do ręki dokumenty, które jej podawał. - Dopiero co przysłano je od mego radcy prawnego - wyjaśnił Jack. Grace przeczytała pierwszy akapit. - W sprawie tego budynku w Lincoln? - Na to właśnie czekałem - potwierdził. Kiwnęła głową i bardzo uważnie zapoznała się z dokumentem. Po

S R

dwunastu latach małżeństwa ich współpraca układała się gładko. Jack prowadził wszystkie interesy wymagające kontaktów osobistych; kiedy zaś przychodziły listy, Grace mu je czytała.

Nieraz ich to nawet bawiło. Trwało cały rok, nim Jack stanął na pewnym gruncie, ale okazał się wspaniałym zarządcą dziedzicznych dóbr. Umysł miał ostry jak brzytwa, a jego opinie były tak wnikliwe, że trudno było uwierzyć, iż nie przeszedł fachowego przeszkolenia w tej dziedzinie. Dzierżawcy nachwalić się go nie mogli, służba go ubóstwiała szczególnie po przenosinach księżny do odległego wdowiego domku - a londyńska socjeta czciła na klęczkach. Bardzo w tym pomogła postawa Thomasa, który wyraźnie podkreślał, że Jack jest prawowitym księciem Wyndham. Grace wierzyła jednak, że osobisty urok i poczucie humoru Jacka walnie się przyczyniły do zdobycia ogólnego uznania. Jedyną umiejętnością, jakiej Jack nie zdołał zgłębić, było czytanie.

392

Kiedy mąż po raz pierwszy powiedział jej o tym, Grace mu nie uwierzyła. Nie wątpiła, oczywiście, że sam Jack jest o tym przekonany. Z pewnością jednak winę ponosili jego nauczyciele. Nie umiał czytać na skutek czyjegoś karygodnego niedbalstwa. Człowiek o takiej wiedzy i inteligencji nie mógł przecież być analfabetą. Zaczęła go więc uczyć sama. Dokładała wszelkich starań. A Jack cierpliwie to znosił. Teraz, patrząc z perspektywy czasu, Grace zdumiewała się, że Jack nie wybuchnął słusznym gniewem. Był to najbardziej niezwykły dowód jego miłości, gdy pozwalał jej ponawiać raz po raz te próby z góry skazane na niepowodzenie. Znosił je nawet z uśmiechem.

S R

W końcu jednak Grace się poddała. Nadal nie pojmowała, co jej mąż miał na myśli, mówiąc o „tańczących literach", ale uwierzyła wreszcie, że wszelki kontakt z ręcznym lub drukowanym pismem przyprawia go jedynie o ból głowy.

- Wszystko w porządku - stwierdziła teraz, oddając papiery mężowi. Omówił z nią szczegółowo tę sprawę tydzień wcześniej, kiedy podjął ostateczną decyzję. Zawsze tak robił. Wiedziała więc dokładnie, czego dotyczą odczytywane przez nią dokumenty. - Piszesz do Amelii? - zagadnął. Skinęła głową. - Nie mogę się zdecydować, czy opowiedzieć jej o wyprawie Johna na kościelną dzwonnicę. - Napisz o tym, koniecznie. Porządnie się uśmieją. - Ale pomyślą, że z naszego syna niepoprawny łobuz. - Bo to naprawdę łobuz. - Wiem, ale jest taki kochany...

393

Jack roześmiał się i pocałował ją w czoło. - Kropka w kropkę jak ja. - Wiem. - No to nie trać nadziei. Błysnął tym swoim diabelskim uśmiechem. Nadal potrafił owinąć sobie Grace dokoła palca. - Wyrosłem przecież na całkiem porządnego człowieka - dodał. - Tak ci się tylko zdaje - odparła. - Jeśli John postanowi zostać rozbójnikiem, nie przeżyję tego! Jack się roześmiał. - Przekaż ode mnie pozdrowienia Amelii.

S R

Grace miała właśnie odpowiedzieć, że oczywiście przekaże pozdrowienia, ale męża już nie było. Wzięła więc znowu pióro do ręki, zanurzyła w atramencie i zebrała myśli. O czym to zamierzała właśnie napisać, gdy jej przerwano?

Byliśmy zachwyceni, gdy Thomas nas odwiedził, kiedy składał swoją doroczną wizytę księżnie wdowie, która - przykro mi to powiedzieć - ani trochę nie złagodniała z wiekiem. Jest zdrowa jak rydz i podejrzewam, że wszystkich nas przeżyje! Grace pokręciła głową. Sama odwiedzała odległy o pół mili od Belgrave Castle wdowi domek raz na miesiąc. Jack tłumaczył jej, że w ogóle nie musi widywać księżnej, ale Grace nadal poczuwała się do pewnej lojalności wobec starej damy. Żeby już nie wspomnieć o podziwie i, sympatii dla kobiety, która przejęła obowiązki damy do towarzystwa. Nikt z całej służby nie otrzymywał równie wysokiej pensji. Opiekunce leciwej damy wypłacano - na specjalne życzenie Grace - dwa

394

razy więcej, niż niegdyś zarabiała obecna księżna. Prócz tego przyrzeczono jej na własność - po śmierci podopiecznej - ten sam domek, który przed laty Thomas ofiarował Grace Eversleigh. Młoda księżna uśmiechnęła się na to wspomnienie i pisała dalej, opowiadając Amelii o tym i owym, przekazując jej wszystkie zabawne anegdotki o dzieciach, którymi rodzice tak lubią dzielić się z przyjaciółmi. Mary wypadł mleczny ząbek z przodu i wygląda jak wiewióreczka. A mały Oliver, zaledwie półtoraroczny, w ogóle nie raczkował: od pełzania na brzuszku od razu przeszedł do chodzenia, a nawet biegania! Już dwa razy zgubił się im w bukszpanowym labiryncie. Tak się za Tobą stęskniłam, kochana Amelio! Musisz mi obiecać, że

S R

odwiedzisz nas w lecie! Wiesz przecież, jak ślicznie jest w Lincolnshire, gdy wszystko wokół kwitnie. I oczywiście... - Grace?

Był to Jack, który nieoczekiwanie stanął znów w drzwiach jej pokoju.

- Okropnie się za tobą stęskniłem - wyjaśnił. - W ciągu ostatnich pięciu minut? Wszedł do środka i zamknął drzwi. - Wiesz, że jeśli o mnie chodzi, nie trzeba z tym długo czekać. - Jesteś niemożliwy! Odłożyła jednak pióro. - Ale nieźle mi to służy - pomrukiwał, obchodząc biurko dokoła. Pociągnął żonę za rękę i bardzo czule skłonił, by wstała. - Tobie też! Grace omal nie jęknęła. Tylko Jack pozwalał sobie na takie żarciki. Tylko on... Pisnęła nagle, gdy jego wargi... No właśnie, tylko Jack był zdolny do czegoś takiego!

395

Och, albo takiego... Całym ciałem przylgnęła do męża. A już z pewnością do czegoś takiego...

S R 396