Brian Kate - Reed Brennan 01 - Tylko dla wybranych

KATE BRIAN

TYLKO DLA WYBRANYCH

1. TAM GDZIE MIESZKA PIĘKNO Tam skąd pochodzę, wszystko jest szare. Pudełkowate centra sklepowo - usługowe. Mętna woda w jeziorze pośrodku miasta. Nawet światło słońca wydaje się przyćmione. Wiosna trwa krótko, jesieni nie ma wcale. Na początku września liście, jeszcze zanim zdążą zmienić barwę, spadają z cherlawych drzew i pokrywają dachy standardowych domów, podobnych jeden do drugiego. Jeśli któraś z dziewczyn chce zobaczyć piękno w pensylwańskim Croton, powinna usiąść w swoim ciasnym pokoju na piętrze i zamknąć oczy. I posłużyć się wyobraźnią. Niektóre kroczą wtedy po czerwonym dywanie w towarzystwie gwiazdorów filmowych w blasku fleszy. Inne jak przypuszczam - wybierają wariant królewski: brylanty, tiary i rycerzy na białych rumakach. W moich marzeniach przez cały pierwszy rok szkoły średniej pojawiało się jedno: Liceum w Easton w stanie Connecticut. Nadal nie jestem zupełnie pewna, jak się tam znalazłam, w tym wyśnionym miejscu, podczas gdy reszta mojej klasy wracała po wakacyjnej przerwie do zatęchłej monotonii ogólniaka w Croton. Chyba miało to coś wspólnego z moją umiejętnością gry w piłkę nożną i lacrosse, z wynikami w nauce, z olśniewającą rekomendacją, którą wystawiła mi świeżo upieczona absolwentka Easton Felicia Reynolds (poprzednia, bardziej atrakcyjna, dziewczyna mojego brata Scotta), a także - jak sądzę - z błagalnymi zabiegami mojego ojca. Wtedy jednak nie myślałam nad tym wiele. Byłam w Easton, a Easton wyglądało dokładnie tak, jak sobie wymarzyłam. Kiedy tato pokonywał naszym poobijanym subaru zalane słońcem

eastońskie ulice, z trudem powstrzymywałam się od przyciskania nosa do umazanej szyby. Sklepy miały tu kolorowe płócienne markizy i lśniące okna wystawowe. Staroświeckie latarnie, teraz elektryczne, dawniej zapalały się od płomienia na żerdzi, którą podsuwał odpowiedzialny za to człowiek na koniu. Zwisały z nich rośliny w donicach, pełne jaskrawo czerwonych kwiatów, wciąż mokre od porannego podlewania wężem ogrodowym. Nawet chodniki byty tu ładne: porządne, wyłożone cegłą, w cieniu rozłożystych dębów. Dwie rozgadane dziewczyny w moim wieku wychodziły z butiku „Miły Drobiazg”, machając przezroczystymi torbami, w których widać było starannie złożone swetry i spódnice. Choć w swoich wytartych dżinsach i T - shircie czułam się absolutnie nie ma miejscu, nade wszystko pragnęłam zamieszkać właśnie tutaj, w Easton. I nie mogłam uwierzyć, że wkrótce tak się stanie. Coś ciepłego wzbierało w moim sercu. Coś, czego przez ostatnie lata, od wypadku mojej matki, doświadczałam coraz rzadziej. Coś, co mgliście rozpoznawałam jako nadzieję. Do liceum można dotrzeć jedynie krętą wąską szosą, która prowadzi z miasta na pobliskie wzgórza. Przy wjeździe na teren szkoły ustawiono niewielką drewnianą tablicę na kamiennym cokole. Liceum Ogólnokształcące w Easton. Rok założenia: 1858 - głosi zatarty napis. Tablicę przesłania zwieszająca się nisko gałąź brzozy, która jakby sugeruje, że właściwe osoby i tak znają drogę, a niewłaściwym nie warto ułatwiać zadania. Nasz samochód skręcił w sklepioną bramę - i oniemiałam. Zupełnie.

Przed sobą zobaczyłam ceglano - kamienne budynki pokryte gontowym dachem i zwieńczone iglicami, a z każdego datowanego kamienia węgielnego wyzierała duma i tradycja. Omszałe łukowate portale i potężne drzwi na żelaznych zawiasach. Wykładane kostką aleje obramowane wypielęgnowanymi rabatami. Nieskazitelne boiska porośnięte gęstą murawą, na której wymalowano lśniąco białe linie. Wszystko, co widziałam wokół siebie, było doskonałe. Absolutnie inne niż w domu. - Reed, jesteś tu pilotem. Którędy mam jechać? - zapytał ojciec. Orientacyjna mapa terenu zmieniła się już w mojej dłoni w wilgotną kulkę. Rozprostowałam ją pośpiesznie, chociaż znałam na pamięć każdy szczegół. - W prawo przy fontannie - powiedziałam, próbując ukryć zdenerwowanie. - Uczennice drugiej klasy mieszkają w ostatnim budynku przy tamtym okrągłym placu. Minęliśmy zaparkowanego mercedesa z opuszczanym dachem. Jasnowłosa dziewczyna przyglądała się bezczynnie, podczas gdy jakiś mężczyzna - jej ojciec? kamerdyner? - wyładowywał z bagażnika eleganckie skórzane walizy. Tato gwizdnął. - Widać, że mają niezłą kasę. Chociaż uważałam tak samo, natychmiast zirytował mnie podziw brzmiący w jego słowach. Tato pochylił się nad kierownicą, żeby przez przednią szybę popatrzeć na szczyt wieży zegarowej, która - jak wyczytałam w broszurze informacyjnej - wznosiła się przy wiekowej bibliotece. Chciałam jęknąć: „Ta - a - ato!”, ale zrezygnowałam. Ojciec wkrótce

miał odjechać i gdybym potraktowała go szorstko, żałowałabym tego później, kiedy już zostanę sama w tym obcym, bajkowym miejscu. Podejrzewałam też, że tutejsze dziewczyny, na przykład blondynka z mercedesa, nigdy nie powiedziałyby czegoś takiego jak jękliwe „Ta - a - a t o!”. Wokół okrągłego placu w połowie wzgórza, przed trzema imponującymi budynkami, w których mieściły się uczniowskie sypialnie, rodziny obejmowały się i sprawdzały, czy w przywiezionym bagażu jest wszystko, co potrzebne. Chłopcy w spodniach khaki i białych koszulach kopali piłkę, zaczerwienieni od wysiłku, a ich porzucone marynarki leżały obok na trawie. Dwaj nauczyciele o srogim spojrzeniu stali przy kamiennej fontannie, pogrążeni w cichej rozmowie. Długowłose dziewczyny porównywały plany lekcji, chichocząc i szepcząc sobie coś na ucho. Patrzyłam na nie, zastanawiając się, czy jutro już będziemy znajomymi, czy z którąś się zaprzyjaźnię. Nigdy nie miałam wielu przyjaciółek. Ściśle mówiąc, nie miałam żadnej. Byłam odludkiem z konieczności - musiałam trzymać wszystkich z daleka od mojej matki i domu, a więc i od siebie. Poza tym nie interesowały mnie sprawy, którymi najwyraźniej interesowała się większość dziewczyn: moda, plotki i wiadomości z życia gwiazd. W Croton zawsze wolałam towarzystwo chłopców. Nie czuli potrzeby zadawania mi pytań, inspekcji mojego pokoju i domu, poznawania wszystkich szczegółów z życia. Zwykle spędzałam czas ze Scottem i jego przyjaciółmi, zwłaszcza z Adamem Robinsonem, tegorocznym czwartoklasistą, z którym chodziłam przez całe minione lato.

To, że z nim zerwałam i przeniosłam się do Easton (a zatem n i e zostałam pierwszą drugoklasistką w dziejach Croton, którą chłopak z czwartej klasy podwiózł własnym samochodem do szkoły w dniu rozpoczęcia roku szkolnego), niewątpliwie wprawiło moje koleżanki w konsternację. Co prawda, nietrudno było je w nią wprawić. Miałam nadzieję, że tu będzie inaczej. Byłam tego pewna. Wystarczyło przecież się rozejrzeć. Tato zatrzymał samochód przy krawężniku, między złocistym landrowerem i czarną limuzyną. Wpatrywałam się w porośnięte bluszczem mury Bradwell, bursy drugoklasistek, w której miałam mieszkać przez najbliższy rok. Z niektórych okien płynęła głośna muzyka. W jednym z pokojów zauważyłam różowe zasłony; wewnątrz kręciła się dziewczyna o kruczoczarnych lokach i układała swoje rzeczy, najwyraźniej czując się tutaj już u siebie. - No, zajechaliśmy - odezwał się ojciec. Przez chwilę panowało milczenie. - Jak tam, słonko? Nadal chcesz się tu uczyć? Nagle zabrakło mi tchu. Przez te wszystkie miesiące, kiedy rodzice spierali się o moją przeprowadzkę do Easton, tato jako jedyny w całej rodzinie nigdy nie wyrażał najmniejszych wątpliwości. Nawet Scott, który pierwszy zaproponował, żebym poszła w ślady Felicii - Felicia przeniosła się tu po drugim roku szkoły średniej i zeszłej wiosny, po ukończeniu czwartej klasy, ruszyła na podbój Dartmouth College (a później, niewątpliwie, reszty świata) - przeraził się, kiedy poznał wysokość czesnego. Tato natomiast od samego początku popierał mnie w stu procentach. Przesłał do Easton taśmy z nagraniem moich meczów lacrosse i piłki

nożnej. Godzinami rozmawiał przez telefon z tutejszym działem pomocy stypendialnej. I zapewniał mnie nieprzerwanie, że - jak to ujął - zwalę ich wszystkich z nóg. Popatrzyłam mu prosto w oczy, błękitne jak moje. Nie, nie wątpił, że sobie poradzę. Wątpił, czy sam poradzi sobie z powrotem do domu. W myślach ujrzałam fiolki po lekarstwach. Białe i niebieskie tabletki rozsypane na zaplamionym stoliku. Kosz zużytych chusteczek i pustych butelek. Matkę, wychudłą i bladą, utyskującą na swoje cierpienie, na wszelkie zło, które ją spotkało, na nasz egoizm, niszczącą mnie, niszczącą Scotta, ciągle okazującą nam pogardę, abyśmy wszyscy byli tak nieszczęśliwi jak ona. Scott już zdołał uciec: tydzień temu spakował swoje rzeczy i wyjechał do Penn State University. Teraz tato i matka pozostaną tylko we dwoje. Przygnębiła mnie ta perspektywa. - Wcale nie muszę się tu przenosić - zapewniłam, chociaż myśl, że tato przyzna mi rację, przyprawiła mnie o skurcz żołądka. Zobaczyć Easton, poczuć jego atmosferę i stracić to wszystko po kilku minutach byłoby torturą nie do wytrzymania. - Możemy w tej chwili wracać do domu. Tylko powiedz. Spojrzał na mnie kpiąco. - Jasne. Sądzisz, że mógłbym ci zrobić coś takiego? Ale dzięki za propozycję. Uśmiechnęłam się smutno. - Kocham cię, słonko - powiedział. Nie musiał mnie przekonywać. Wydostanie mnie z crotońskiego piekła i załatwienie mi miejsca w Easton było chyba najbardziej

wymownym dowodem rodzicielskiej miłości. Moja wdzięczność była głęboka jak Rów Mariański. - Też cię kocham, tato. Przytulił mnie i nie mogłam powstrzymać łez, a potem, zanim się zorientowałam, już machałam mu na pożegnanie.

2. POSTRACH - Liceum w Easton należy do najbardziej cenionych szkół średnich w kraju. Przypuszczam, że właśnie dlatego złożyłaś tu podanie. Musisz jednak wiedzieć, że uczennice, które przenoszą się tu ze szkół publicznych, nie zawsze... potrafią dostosować się do wymaganego przez nas poziomu. Mam oczywiście nadzieję, że nie okażesz się jedną z nich. Margaret Naylor, moja doradczyni zawodowa, miała szpakowate włosy i obwisłe policzki - naprawdę obwisłe. Trzęsły się, kiedy mówiła, a mówiła głównie o tym, że nie powinnam nawet myśleć o nauce w Easton, ponieważ absolutnie nie spełniam tutejszych oczekiwań i zostałam spisana na straty, jeszcze zanim stawiłam się na pierwszej lekcji. W każdym razie dawała mi to wyraźnie do zrozumienia. - Oczywiście - odpowiedziałam, siląc się na promienny uśmiech. Naylor zrewanżowała mi się równie nieudaną próbą. Odniosłam wrażenie, że w ogóle rzadko się uśmiecha. Jej położone w suterenie biuro było ciemne, miało kamienne ściany i regały uginające się pod ciężarem zakurzonych książek w skórzanej oprawie. Mętne światło wpadało przez dwa okienka umieszczone prawie pod sufitem. Korpulentne ciało doradczyni wypełniało krzesło tak szczelnie, że wydawało się uwięzione tam na stałe. Sądząc po unoszącym się w powietrzu piżmowo - cebulowym zapachu, Naylor chyba nigdy nie opuszczała tego lochu. A to, co ostatnio jadła w jego murach, musiało być wyjątkowo obrzydliwe. - Nasz program nauczania jest niezwykle ambitny. Większość uczennic drugiego roku chodzi na zajęcia, które według kryteriów twojej dawnej szkoły byłyby przeznaczone dla czwartej klasy - mówiła dalej, ze

sceptyczną miną przeglądając jakieś dokumenty, prawdopodobnie zapis moich dotychczasowych wyników w ogólniaku. - Będziesz musiała bardzo się przykładać, żeby nadążyć za innymi. - Postaram się. Popatrzyła na mnie, jakby moje słowa ją zaskoczyły. Czego się spodziewała? Że powiem: „Ratunku!”? - Widzę, że otrzymujesz stypendium. Dobrze. Nasi stypendyści na ogół wykazują silną motywację do nauki. Zamknęła teczkę z dokumentami i pochyliła się ku mnie nad biurkiem. Promień słońca oświetlił wyraźną granicę między podkładem na jej twarzy a grubymi fałdami szyi. - Od

każdego

z

naszych

licealistów,

powtarzam:

każdego,

oczekujemy wybitnych osiągnięć. A szczególnie wysokie wymagania stawiam swoim podopiecznym. Będę miała cię na oku, Brennan. Nie zawiedź mnie. Być może ogarniała mnie paranoja, ale te słowa zabrzmiały w moich uszach jak groźba. Zapadła cisza. Wydawało mi się, że powinnam jakoś zareagować, więc powiedziałam: - Jasne. Nayior zmrużyła oczy. - Twój plan lekcji. Podniosła arkusik papieru i podała mi go nad brązową plakietką z napisem „Margaret Naylor, kierownik doradztwa zawodowego” ustawioną na brzegu biurka. O ile zdołałam się zorientować, całe dzisiejsze doradztwo Naylor zmierzało do skierowania mnie, uległej i załamanej, na najbliższe lotnisko. Wzięłam od niej papier i przebiegłam po nim wzrokiem. Byty tam

nazwy kursów w rodzaju „Historia sztuki”, „Dodatkowe laboratorium”, „Język francuski, grupa zaawansowana”. Dlaczego, u licha, umieszczono mnie w zaawansowanej grupie? - Dziękuję - powiedziałam, stwierdzając z ulgą, że kurczowy ucisk w gardle jeszcze nie pozbawił mnie głosu. - A to nasz kodeks honorowy. Wręczyła mi następną kartkę, grubszą niż poprzednia. U samej góry znajdował się herb szkoły i słowa „Uczniowski kodeks honorowy liceum w Easton”, a poniżej: „Tradycja, honor, wybitność”. - Przeczytaj i podpisz - poleciła Naylor. Wykonałam polecenie. Ogólnie mówiąc, kodeks honorowy głosił, że nie wolno mi ściągać i mam obowiązek donieść na każdego, kogo podejrzewam o ściąganie, a jeśli nie zastosuję się do tych zasad, zostanę bezzwłocznie usunięta ze szkoły. W Easton nikomu nie dawano drugiej szansy. Ponieważ nigdy w życiu nie musiałam użyć ściągi i nie potrafiłam sobie wyobrazić, że ktokolwiek z tutejszych licealistów mógłby odczuwać taką potrzebę, szybko podpisałam dokument i położyłam go na biurku. Naylor przyjrzała się mojemu podpisowi. - No, czas kończyć - oznajmiła. - Za piętnaście minut zaczynają się zebrania w bursach. Byłoby szkoda, gdybyś pierwszego dnia wywarła złe wrażenie na opiekunce swojej bursy. Wstałam pośpiesznie. - Och, i jeszcze jedno. Kiedy na nią spojrzałam, wykrzywiała twarz w uśmiechu Lub w czymś, co pewnie miało go imitować. - Życzę powodzenia. W powietrzu zawisło niewypowiedziane: „Ale bez większych nadziei”.

Myśląc tęsknie o radosnym oczekiwaniu, które tak niedawno odczuwałam w naszym subaru, chwyciłam zimną mosiężną gałkę u drzwi i wyszłam.

3. ZASKOCZENIE Zwykle przemieszczam się z opuszczoną głową, co w przeszłości czasem okazywało się korzystne, a czasem wręcz przeciwnie. Główna niedogodność polegała na tym, że wpadałam na przechodniów. Korzyść natomiast wynikała stąd, że znajdowałam pod nogami mnóstwo interesujących przedmiotów: kilogramy monet, zgubione wisiorki i bransoletki, tajemne liściki miłosne, które nie dość dokładnie wciśnięto do zeszytu lub segregatora. Raz nawet natrafiłam na portfel pełen gotówki, a kiedy oddałam go właścicielowi, dostałam pięćdziesiąt dolarów nagrody. Powinnam była jednak przewidzieć, że wlepianie wzroku w chodnik jest w Easton niezbyt fortunnym nawykiem. Szłam właśnie przez dziedziniec, kiedy usłyszałam okrzyk: - Baczność! Wyprostowałam się czym prędzej, zamiast - zgodnie z intencją krzyczącego - zrobić unik. Wypuściłam z ręki plan zajęć i złapałam piłkę, w ostatniej chwili ratując swój nos przed złamaniem. Serce skoczyło mi do gardła. - Niezły refleks. Tuż przede mną siedział na ziemi jakiś chłopak. Gdyby nie piłka, potknęłabym się o niego przy następnym kroku. Wsunął do kieszeni niewielki telefon komórkowy, z którego wysyłał SMS - a, rozplótł długie nogi i wstał, podnosząc upuszczoną przeze mnie kartkę papieru. Ciemne włosy opadły mu na czoło w artystycznym nieładzie, przesłaniając jedno z ciemnoniebieskich oczu. Miał lekko opaloną twarz o regularnych rysach. Wrzosowy T - shirt podkreślał jego smukłą sylwetkę. - Nowa, co? - powiedział, przypatrując mi się dokładnie.

- Od razu widać? - zapytałam speszona. - Znam wszystkich w tej szkole. Jakoś trudno mi było w to uwierzyć. - To mały światek. Easton wcale nie wydawało mi się małym światkiem. Raczej wszechświatem. - Ej, Pearson! Przestań flirtować i dawaj piłkę! Wcześniej miałam tylko niejasne przeczucie, że ktoś jeszcze kręci się w pobliżu. Teraz spojrzałam przed siebie i w odległości jakichś dwudziestu metrów zobaczyłam sześciu chłopaków, spoconych i zdyszanych. Zamiast oddać piłkę Pearsonowi, cofnęłam się i z powietrza kopnęłam ją do najdalej stojącego gracza. Wpadła mu prosto w ręce. Jeden z jego kolegów wysoki, mocno zbudowany blondyn o dość bezczelnym wyrazie twarzy obrzucił mnie lubieżnym spojrzeniem, zanim wrócił do gry. - Reed Brennan. Druga klasa. Znieruchomiałam. Pearson czytał mój podział godzin. - Bądź uprzejmy mi to zwrócić - powiedziałam, wyciągając rękę. Odsunął się zwinnie. Desperacko próbowałam sobie przypomnieć, czy na kartce podano jakieś kompromitujące mnie informacje. Czy napisano, że dostaję stypendium? Napisano, skąd jestem? - Hm... ambitny program. Mamy do czynienia z ponadprzeciętną inteligencją. Powiedział to tak, że nie byłam pewna, czy ocena jest pozytywna czy negatywna. - Bez przesady. - Och, inteligencja ponadprzeciętna, ale skromna. Ten typ, co? Byłam chyba już całkiem purpurowa.

- Jaki typ? - Typ łebskich dziewczyn, które udają, że nie są łebskie. Dziewczyn, które budzą absolutny zachwyt, ale twierdzą, że są brzydkie. Zachwyt? Nie znosiłam komplementów. Nigdy nie wiedziałam, jak je przyjąć - zwłaszcza jak przyjąć komplement tak dwuznaczny jak ten. - Typ dziewczyn, które samym swoim istnieniem zadręczają nieszczęsne koleżanki pozbawione poczucia własnej wartości. Wyrwałam mu kartkę. - W takim razie ty reprezentujesz typ koszmarnych facetów, którzy uważają się za pępek świata i są przekonani, że wszyscy chcą poznać ich mało oryginalne opinie - warknęłam. - Rozszyfrowałaś mnie - oznajmił z uśmiechem. Nawet nie próbował udawać obrażonego. Całym swoim zachowaniem sugerował, że doskonale wie, kim jest, i nie dba o cudze zdanie. Straszliwie mu tego zazdrościłam. - Reed Brennan, z drugiej klasy. Jestem Thomas Pearson, klasa czwarta - powiedział, wyciągając do mnie rękę. Żadna osoba poniżej czterdziestki nie proponowała mi dotąd uścisku dłoni. Przyjrzałam się Pearsonowi podejrzliwie. Jego ręka była niewiarygodnie ciepła i mocna. Patrzył mi prosto w oczy i uśmiechał się szeroko. Czy on także poczuł ten pełen oczekiwania dreszczyk, czy po prostu odgadł, że ja go czuję? Zadzwonił telefon komórkowy. Pearson odsunął się niespiesznie i wyjął aparat z lewej kieszeni. Dziwne: wydawało mi się, że przedtem włożył go do prawej. - Muszę odebrać - powiedział i obrócił telefon w dłoni. - Najpierw

interesy, potem przyjemność. A wierz mi, rozmowa z tobą była prawdziwą przyjemnością. Otworzyłam usta, ale nie wydobyło się z nich żadne słowo. - Pearson - mruknął do telefonu. A potem odszedł, tak swobodny i pewny siebie, jakby całe to miejsce należało do niego.

4. FELERNA KWATERA Moja współlokatorka była niewątpliwie osobą rozmowną. Nazywała się Constance Talbot i wyraźnie nie potrzebowała tlenu. Zaczęła mówić w chwili, kiedy przekroczyłam próg naszego pokoju po spotkaniu z Thomasem Pearsonem, i odtąd ani razu nie zaczerpnęła powietrza. Zalewana potokiem słów, przyglądałam się plakatom ze zdjęciami grup rockowych i sztuką impresjonistów, które rozwiesiła na ścianach pod moją nieobecność. Patrzyłam na stosy swetrów, T - shirtów i sztruksowych spodni na jej łóżku. Zastanawiałam się, czy wyrzucono ją z poprzedniej szkoły za nieustanne zakłócanie spokoju. Jej ulubiony temat? Constance Talbot. Powoli ogarniała mnie obawa, że tutejsze dziewczyny - wbrew moim naiwnym nadziejom - wcale nie okażą się gatunkiem odmiennym od dziewczyn z Croton. W ciągu pięciu minut dowiedziałam się, że Constance jest jedynaczką, że właśnie przeniosła się do Easton, że uczęszczała do prywatnej szkoły na Manhattanie i mogła w niej pozostać, ale chciała „poszerzyć horyzonty”, że ma psa o okropnym imieniu Pooky, a także chłopaka, którego poznała na manhattańskiej Upper East Side, o jeszcze okropniejszym imieniu Clint. - W lecie byłam z Clintem na koncercie U2 w Madison Square Garden. Nie żebym przepadała za tym miejscem, ale co miałam zrobić? Tato załatwił nam wstęp za kulisy, bo był organizatorem, i... Mówiłam ci, że mój tato organizuje koncerty? Owszem, mówiła. - twierdził, że zespołu tam nie będzie, ale przynajmniej zobaczymy, gdzie się przebierają przed występem. No więc idziemy za kulisy, otwieramy drzwi garderoby - i zgadnij, kto tam stoi. Zgadnij! A więc jednak trafiła się okazja do zabrania głosu.

- Bono? - Bono! Tuż przed nami! Nie dalej niż dwa metry! I wiesz, co powiedział? Powiedział, cytuję: „Miło poznać...”. Irlandzki akcent w jej wykonaniu brzmiał przerażająco. - „... Co za cudowna, prawdziwie irlandzka cera”. Wiedział, że pochodzę z Irlandii! Spojrzał na mnie i od razu wiedział! Najwyraźniej Bono nie jest ślepy ani niedorozwinięty. W końcu Constance miała typowe dla Irlandki rude włosy. Piegi. Zielone oczy. Nie zdziwiłabym się, gdyby na jej pupie wytatuowano „Niech żyje Irlandia”. Tylko że osoba pokroju Constance nigdy nie zdecydowałaby się na tatuaż. Była na to zbyt rozkrzyczana i wesolutka. - Oczywiście poprosiłam, żeby pozował ze mną do zdjęcia, i oczywiście się zgodził. Marni, moja znajoma, zużyła chyba ze trzy rolki filmu... - Naprawdę? Przywiozłaś je tutaj? - zapytałam, żeby wykazać swoje zaangażowanie. Zapadła cisza. Constance odwróciła się do mnie plecami i zaczęła grzebać w swojej szkatułce z biżuterią, wyściełanej różowym atlasem. Zaniepokoiło mnie tak długie milczenie. - Och, nie wzięłam ich z domu. Nie chciałam się popisywać, rozumiesz. Jasne. Znowu stała przede mną radośnie uśmiechnięta. - No, jesteś gotowa? - Na co? - Na spotkanie mieszkanek bursy! - zawołała, wybałuszając i tak już

wielkie oczy. - Poznamy naszą opiekunkę! - Ach. No tak. - Zupełnie jak w przedszkolu, nie? Opiekunka. Strasznie bym już chciała pogadać z dziewczynami z naszego piętra! Popatrzyła na mnie wyczekująco. - Właśnie. Ja też - wymamrotałam. Ruszyłam za nią do drzwi, żałując, że nie czuję się nawet w połowie tak podekscytowana. Niestety, widziałam już dziewczyny z naszego piętra. Widziałam, jak rozmawiają przez telefony komórkowe, jak upychają w szafach dżinsy za dwieście dolarów, jak taszczą do łazienki mnóstwo markowych kosmetyków - i nie miałam wątpliwości, że nie pasuję do tego otoczenia. W dodatku wyglądało na to, że nasze sąsiadki doskonale się znają. Witały się swobodnie, jakby mieszkały tu razem przez całe życie, tworząc swój specyficzny styl, którego nigdy nie zdołam opanować, skoro dołączyłam do nich tak późno. Wszystko, co przywiozłam ze sobą, świadczyło dobitnie, że jestem wierną klientką hipermarketów, przyjezdną z prowincjonalnej dziury. Nie miałam zielonego pojęcia, jak się zachować. Nie miałam pojęcia, jak prowadzić rozmowy, jak zwierzać się ze swoich sekretów jak nawiązywać przyjaźnie. Odkąd skończyłam osiem lat żadna ze szkolnych koleżanek nie przekroczyła progu mojego domu. Nie urządzałam przyjęć urodzinowych, nie zapraszałam znajomych na pogaduchy. W szkole w Croton niczego o mnie nie wiedziano. I właśnie o to mi chodziło - tak postanowiłam, kiedy matka rozpoczęła swoją długą, nieprzerwaną drogę na dno. Chciałam chronić siebie. Chciałam chronić przed nią innych. I udało się. Nikt spoza najbliższej rodziny nie znał moich tajemnic.

Nie zauważyłam jednak, że po siedmiu latach takiej aspołecznej postawy utraciłam zdolności towarzyskie. Nie umiałam zachowywać się jak normalna nastoletnia dziewczyna. I nie byłam pewna, czy nawet przy najszczerszych chęciach potrafię chociaż trochę się zmienić - czy w jakikolwiek sposób zdołam przyciągnąć ludzi do siebie. Zwłaszcza ludzi z Easton. Nie minęło jeszcze pięć godzin od mojego przyjazdu, a już nabierałam przekonania, że i tutaj nie mam co marzyć o znalezieniu przyjaciółek.

5. NIE MA ZMIŁUJ Spotkanie odbywało się w świetlicy na naszym, czwartym, piętrze. Prowadziło do niej dwoje drzwi zamykających korytarz w kształcie litery U. Po drugiej stronie znajdowały się windy. Żeby dostać się do swojego pokoju z holu na parterze, trzeba było wjechać na górę, przejść przez świetlicę i wybrać drzwi do odpowiedniej części korytarza. Kiedy przechodziłam tamtędy wcześniej po spotkaniu z Pearsonem, porozstawiane wszędzie krzesła i kanapy tworzyły miejsca do nauki i coś w rodzaju salki telewizyjnej. Teraz zgrupowano je w szerokim półkolu, przodem do telewizora. Tłoczyły się na nich dziesiątki dziewczyn. Poziom decybeli był ogłuszający, a woń najrozmaitszych perfum, szamponów i kremów już od progu zapierała dech. Constance wkroczyła prosto do środka i klapnęła na poręcz jednej z kanap. Siedząca obok dziewczyna, która w ten sposób zyskała widok na opięty sztruksem tyłek mojej współlokatorki, prychnęła i odsunęła się szybko. Zatrzymałam się w drzwiach, spragniona świeżego powietrza. Młoda kobieta o wschodnich rysach i długich, odsuniętych do tyłu opaską włosach stała przy telewizorze, sprawdzając coś w notesie. Gdybym spotkała ją na ulicy, uznałabym ją najwyżej za siedemnastolatkę. Zerknęła na zegarek i zmarszczyła nos. - Już czas! Zaczynamy! - zawołała i machnęła do mnie. - Wejdź, wejdź. Wszystkie dziewczyny odwróciły się na swoich miejscach, żeby na mnie popatrzeć. Nie mając wyboru, podeszłam do skraju półkola, siadłam na podłodze obok nóg Constance i wlepiłam wzrok w dywan. - Witajcie w liceum w Easton! Nazywam się Abby Ling i jestem

waszą opiekunką - powiedziała Azjatka i dodała wesoło: - Ależ to brzmi! A chyba jeszcze nie wyglądam tak staro, co? Kilka osób zaśmiało się bez przekonania; znacznie więcej przewróciło oczami. Ling jakby tego nie zauważyła. - Opowiem wam trochę o sobie. Sześć lat temu ukończyłam liceum w Easton. W pierwszej i drugiej klasie mieszkałam tu, w Bradwell. Pierwszy rok nie miał wtedy jeszcze odrębnej bursy - wyjaśniła z uśmiechem. Wyraźnie się starała, abyśmy uznały ją za swoją. A może sama chciała się poczuć jak jedna z nas? - Studiowałam w Yale i Harvardzie, gdzie zeszłej wiosny zdobyłam tytuł magistra orientalistyki. I wtedy, ku mojej wielkiej radości i dumie, Easton zaproponowało, żebym jako pierwsza w dziejach szkoły uczyła języka i kultury Chin. Jeśli więc któraś z was jest zainteresowana - a mandaryński to przepiękny język - to wciąż można zgłaszać się do grupy dla początkujących. Cisza. Ling zamrugała. Widocznie spodziewała się entuzjastycznej reakcji i nasze milczenie zbiło ją z tropu. Wyprostowała się i odchrząknęła, zaglądając do notatek. - No dobrze, przejdźmy do regulaminu bursy. Wiem, że niektóre z was już go znają, ale proszę o trochę cierpliwości. Muszę omówić wszystko po kolei. Nie ma zmiłuj. Zaczerwieniła się, kiedy jej słowa znowu nie wywołały śmiechu. Czy naprawdę nie rozumiała, że jeśli za bardzo będzie się wysilać, tylko zniechęci nas do siebie? Przecież - jak wynikało z jej wcześniejszych słów - sześć lat temu była jedną z nas. Czy to możliwe, że ludzie tak szybko zapominają?

- Pomówmy najpierw o zakazach - powiedziała. Kilka dziewczyn jęknęło, co wyraźnie dodało jej otuchy: jednak można było wykrzesać z nas iskrę życia! Następnie wysłuchałyśmy długiej litanii zasad i rozporządzeń wymienionych w broszurze, którą każda z nas miała w swoim pokoju. Czytając je wcześniej, nie potraktowałam niektórych poważnie: dzięki nim rodzice zyskiwali przyjemne poczucie, że posłali nas do porządnej, wymagającej szkoły. Okazało się, że wszystkie te reguły są w Easton traktowane zupełnie serio. Codziennie przed godziną dwudziestą drugą musiałyśmy się meldować w pokoju Ling na parterze. Później nie wolno nam było bez jej pozwolenia opuszczać naszych pięter. Wieczory, od godziny osiemnastej do dwudziestej pierwszej, przeznaczono na cichą naukę. W trakcie przerw między lekcjami bursa była dla nas zamknięta. Chłopcy mogli wejść do Bradwell tylko między osiemnastą a dwudziestą pierwszą, a wtedy wpuszczano ich wyłącznie do świetlicy (ta ostatnia zasada wywołała falę chichotów; najgłośniejszy wydała piersiasta blondyna o prosiaczkowatej twarzy, która usadowiła się na kanapie w środku półkola). Odczytawszy nam trzystronicowy regulamin, Ling popatrzyła na nas z promiennym uśmiechem. - To tyle! Jeśli macie jakieś pytania, zapraszam do mojego pokoju. Jesteście naprawdę świetną grupą! Czeka nas wspaniały rok! Myślę, że będziemy się doskonale rozumiały! Ostatnie zdania musiała już wykrzyczeć, bo mieszkanki Bradwell tłumnie zmierzały do drzwi.

6. DZIEWCZYNA W OKNIE Tego wieczoru, ponieważ jeszcze nie miałyśmy czym zapełnić godzin przeznaczonych na cichą naukę, pozwolono nam urządzić imprezę zapoznawczą na każdym z pięter Bradwell. Wiedziałam, że powinnam wziąć w niej udział: skoro chciałam zacząć w Easton nowe życie, musiałam działać wbrew swojej naturze i uaktywnić się towarzysko. Jednak wizja rozmów z moimi sąsiadkami budziła we mnie popłoch i próbowałam myśleć o czymś innym. Wyciągnęłam się na tapczanie i przerzucałam broszurę liceum, podczas gdy Constance szykowała się na imprezę. I gadała. wreszcie schodzimy na dół, kompletnie padnięte i ubłocone po pachy, a przewodnik czeka tam na nas i pyta: „Co, nie widziałyście szlaku?”, a my: „Jakiego szlaku?”. Uśmiechnęłam się, bo Constance patrzyła na mnie i wyraźnie spodziewała się jakiejś reakcji. - No, jesteś już gotowa? Niechętnie odłożyłam broszurę. - Chyba trochę się spóźnię... Dopiero w tym momencie zdałam sobie sprawę, że nigdzie się nie wybieram. - Chcesz nas potrzymać w niepewności, co? - zażartowała Constance. „Ani trochę”. - Właśnie. - W porządku - wzruszyła ramionami. - Tylko nie miej pretensji, jeśli zjemy ci najlepszą pizzę! - Nie martw się tym - odpowiedziałam. Jakoś to przeżyję”. Kiedy za Constance zamknęły się drzwi, poczułam złość na samą

siebie. Co ja wyprawiam? Dlaczego ciągle chowam się przed ludźmi? Przecież nigdy nie znajdę sobie towarzystwa, jeśli będę tkwić jak kołek w swoim pokoju! Nadal nie potrafiłam zmusić się do wyjścia. Westchnęłam i oparłam się o obszytą dżinsem poduszkę, którą Scott kupił mi w sklepie internetowym. To był mój nowy dom: cztery pomalowane na kremowo ściany i skrzypiąca podłoga, dwa tapczany, dwa biurka i dwie komody o szufladach zbyt przepastnych, żebym mogła je zapełnić. Widząc pustkę po mojej stronie potężnej szafy na ubrania, Constance zapytała: „Mogę?” i czym prędzej upchnęła tam trzy dodatkowe płaszcze i kurtkę. Wszystko to utwierdzało mnie w przekonaniu, że absolutnie nie pasuję do Easton - że mam za mało do zaproponowania, żeby zająć tu jakiekolwiek liczące się miejsce. Na dziedzińcu rozległ się śmiech. Wstałam. Okno wykuszowe z szerokim parapetem, na którym można było wygodnie usiąść, było zdecydowanie

największym

plusem

naszego

pokoju.

Constance

rozmawiała wcześniej z kilkoma dziewczynami i po powrocie oznajmiła radośnie, że mamy niesamowite szczęście, bo na czwartym piętrze są tylko dwa podobne wykusze. Przysiadłam na parapecie. W ciemności znowu zabrzmiał śmiech i serce ścisnęło mi się boleśnie. Co ja tu robię? Pomyślałam. - Skąd ten kretyński pomysł, że powinnam się przenieść do Easton? Oparłam czoło o szybę, z trudem powstrzymując się od płaczu. Niewiarygodne. A więc tęskniłam za Croton? Co mnie tam pociągało? Nasze koszmarne życie rodzinne? Stary ogólniak ze ścianami z pustaków? Betonowe centra handlowo - - usługowe? Przed oczami stanęli mi tato i

Adam, zawsze tacy kochani. Hershey, mój pies, który na pewno powitał tatę, radośnie merdając ogonem, oczekując, że i ja zaraz pojawię się na progu. Ohydna tapeta w kwiatowy wzór, którą rodzice wybrali do mojej sypialni, zanim odkryli, że trafiła im się córka chłopczyca. Szkolna drużyna lacrosse i nasza przysięga, że w tym roku zagramy w mistrzostwach Pensylwanii. Czemu to wszystko wydało mi się nagle takie ważne? Zaledwie wczoraj marzyłam, żeby nareszcie wyrwać się stamtąd w świat! Łzy, które napłynęły mi do oczu, były jak pobudka do działania. Dość tego! Koniec z mazgajstwem. Nie zamierzałam dzwonić do ojca i prosić, żeby zabrał mnie z powrotem. Croton to już przeszłość - przeszłość niewarta żalu. Powinnam myśleć o teraźniejszości i przyszłości. Tylko one się liczyły. Patrzyłam w mrok za szybą i powtarzałam sobie, że tutaj, w Easton, jest moje miejsce. Gorąco chciałam w to uwierzyć. Będzie mi tu świetnie. Znajdę przyjaciół. Rozpoczyna się dla mnie nowe życie. I wtedy zobaczyłam tę dziewczynę. Siedziała w oknie takim jak moje, dokładnie naprzeciwko. Była szczupła i wątła, o delikatnych rysach, bladej cerze i jasnych włosach, które miękkimi falami opadały na jej drobne ramiona. Wydawała się niemal eteryczna, jakby lada chwila mogła ulecieć z powiewem wiatru. Miała na sobie biały bezrękawnik i krótkie spodnie od pidżamy. Pochylała głowę nad książką, którą trzymała opartą na zgiętych kolanach. Byłam tak pochłonięta obserwowaniem jej, że nie zauważyłam żadnego ruchu, dopóki przy oknie nie pojawiła się jakaś ciemnowłosa dziewczyna i nie wyszarpnęła tamtej tomu z rąk. Wzdrygnęłam się zaskoczona, myśląc, że blondynce coś grozi. Brunetka

pociągnęła ją jednak ze śmiechem w głąb pokoju, na tapczan, gdzie siedziały dwie inne roześmiane dziewczyny i zajadały czekoladki z pudełka. Usiadłam teraz po turecku, przodem do szyby, balansując na parapecie. Nagle pokój naprzeciwko pogrążył się w ciemności. Westchnęłam z żalem, ale po chwili zobaczyłam płomyk. Później następny. I jeszcze jeden. Widziałam brunetkę, która krążyła między chybotliwymi cieniami, zapalając kolejne świece. Wkrótce wszystkie cztery dziewczyny byty skąpane w migotliwym, ciepłym świetle. Jedna z nich, o jasnobrązowych włosach, podniosła się z tapczanu i podała przyjaciółkom kieliszki - duże, na delikatnej nóżce, napełnione ciemnoczerwonym płynem. Wino. Piły razem wino, śmiejąc się i rozmawiając przy świecach. Nigdy przedtem nie widziałam podobnych dziewczyn. Wydawały się tak dorosłe - nie tylko starsze ode mnie, co było oczywiste, ale po prostu zbyt dojrzałe, żeby wciąż uczyć się w liceum. Poruszały się z wdziękiem i pewnością siebie i manipulowały kieliszkami z taką swobodą, jakby popijały z nich codziennie. Szatynka, z włosami niedbale upiętymi na czubku głowy chińskimi pałeczkami, miała na sobie czerwony jedwabny kaftan narzucony na bezrękawnik i szorty. Była niewiarygodnie piękna, miała ciemną cerę i gibką, wysportowaną sylwetkę, jakby została stworzona do flirtu. Siedząca obok niej dziewczyna - drobna, o rozwichrzonych ciemnoblond lokach i policzkach różowych jak u cherubina - wydawała się młodsza od pozostałych i bardziej niefrasobliwa. Żartobliwie poszturchiwała sąsiadki, jakby z trudem mogła usiedzieć na miejscu. Mnie jednak szczególnie

zainteresowały brunetka i eteryczna blondynka. Brunetka - w czarnej bieliźnie i obszernej, jedwabnej koszuli od męskiej piżamy, zapiętej tylko na dwa środkowe guziki - odrzuciła w tył gęste ciemne włosy, upiła łyk wina i zaczęła czytać na głos trzymaną w ręce książkę, gestykulując z ożywieniem. Przyjaciółki wpatrywały się w nią zasłuchane. „Ona tu dowodzi”, pomyślałam. Czytając, odłożyła kieliszek i skinęła na wątłą blondynkę, która poderwała się, lekko uśmiechnięta. Brunetka uniosła ich splecione ręce do góry, a wtedy koszula rozchyliła jej się na brzuchu, odsłaniając długą czerwoną bliznę tuż nad biodrem. Byłam tak zaskoczona, że niemal odwróciłam wzrok. Brunetka zdążyła już przyciągnąć blondynkę do siebie i szrama zniknęła mi z oczu. Zrozumiałam, że dziewczyny tańczą. Poruszały się w zgodnym rytmie między cieniami i migotliwymi płomykami świec. Szatynka sięgnęła do wieży stereo i przez dziedziniec popłynęły dźwięki gitary akustycznej. Blondynka wymknęła się z ramion przyjaciółki, podbiegła do okna i zamarła. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że patrzy prosto na mnie. Przedtem jej spojrzenie wydawało mi się roztargnione i jakby nieobecne;

teraz

widziałam,

że

jest

całkowicie

skoncentrowane.

Przeszywała mnie wzrokiem. Czym prędzej spojrzałam w bok, udając, że zainteresowało mnie coś na biurku. Nie potrafiłam się jednak oprzeć i znowu zerknęłam naprzeciwko. Blondynka nie spuszczała mnie z oczu. Dałam się przyłapać. Powie przyjaciółkom? Doniesie na mnie któremuś z nauczycieli? Czy wyrzucą mnie stąd za podglądanie? Ze ściśniętym gardłem prosiłam ją spojrzeniem: „Nie mów, nie mów nikomu”. Przez moment trwałyśmy tak w bezruchu.

A później dziewczyna uśmiechnęła się prawie niedostrzegalnie i gwałtownym szarpnięciem zasunęła zasłony.

7. DZIEWCZYNY Z BILLINGS - Billings? To bursa dziewczyn ze starszych roczników. Ale nawet jeśli jesteś w trzeciej lub czwartej klasie, musisz spełniać pewne wymagania, żeby tam trafić. - Jakie wymagania? - Och, naukowe, sportowe, społeczne. Jeśli je spełniasz, zapraszają cię do Billings pod koniec roku. Bardzo starannie dobierają lokatorki. Trzeba mieć ważną pozycję w szkole, żeby dostać zaproszenie. Wyraz jej twarzy mówił: Jobie się to nigdy nie uda”. Poznałam Missy Thurber zaledwie przed pięcioma minutami i już miałam ochotę ją udusić. Była to podobna do prosiaka dziewczyna, która poprzedniego dnia chichotała podczas odczytywania reguły zabraniającej chłopcom wstępu do naszych pokojów. Niewiarygodnie zadzierała nosa, z natury zadartego tak, że prawie można było zajrzeć do środka, i chodziła z ramionami ściągniętymi sztywno do tyłu, jakby chciała, żeby jej obfity biust wyprzedzał ją wszędzie o dobre piętnaście sekund. Nie odezwałabym się do niej, gdyby Con - stance nie powiedziała, że Thurberowie od pokoleń uczą się w Easton i Missy zna liceum od podszewki. Wcześniej sprawdziłam w informatorze, jaki budynek sąsiaduje z Bradwell, ale znalazłam tylko nazwę: Billings. Przy innych domach podawano objaśnienia w rodzaju: „Bradwell, bursa drugoklasistek” lub: „Harden, uczniowie trzeciego i czwartego roku”, a przy Billings napisano tylko: „Bursa Billings”. - Pod koniec roku powinnyśmy wszystkie złożyć podania o przyjęcie nas

do

Billings!

-

zawołała

Constance

entuzjastycznie,

kiedy

wchodziłyśmy razem do szkolnej stołówki, niosąc tace ze śniadaniem. -

Na pewno się dostaniemy! Stołówka mieściła się w olbrzymiej sali zwieńczonej kopułą ze świetlikiem z rżniętego szkła, który przepuszczał na dół nieregularne, roztańczone promienie słońca. Meble: krzesła z wyplatanym oparciem i stoły wsparte na potężnych nogach, wykonano nie z plastiku i metalu, jak w mojej starej szkole, ale z prawdziwego, solidnego drewna. Każda powierzchnia lśniła tak, jakby świeżo natarto ją woskiem. Na ścianach zawieszono obrazy, które ukazywały rozmaite sceny z dawnego życia w Nowej Anglii: wiejskie zabudowania, kryte mosty, łyżwiarzy na zamarzniętym stawie. Wszystko to było bardzo staroświeckie, urokliwe i niemal zabawne w zestawieniu z chłopakiem, który w jednej ręce trzymał odtwarzacz MP3, a drugą próbował odebrać koledze przenośną konsolę do gier, albo z dziewczynami, które wymieniały wspomnienia z wakacyjnych wizyt w salonie piercingu, uchylając spódnice i wysuwając języki, żeby odsłonić swoje rany bojowe. Z przodu sali znajdował się długi, bardziej ozdobny stół, przy którym kilkunastu nauczycieli jadło śniadanie, rozmawiając przyciszonymi głosami lub czytając gazety. Dwaj starsi mężczyźni siedzieli czujnie wyprostowani,

obserwując

otoczenie,

gotowi

do

natychmiastowej

interwencji, gdyby ktoś spośród uczniów zachował się nieodpowiednio. - Podania? Tam się nie składa podań. Czeka się na zaproszenie prychnęła Missy i mruknęła niezbyt cicho do swojej towarzyszki: - Jak ona w ogóle zakwalifikowała się do Easton? Lorna, towarzysząca jej dziewczyna o wąskiej twarzy, którą zdominowały krzaczaste brwi, oraz o brązowych, nieprawdopodobnie skręconych włosach, dotąd prawie się nie odzywała i nie odstępowała

Missy na krok. Miałam przeczucie, że raczej się nie polubimy. - Co za miłe nastawienie - skomentowałam. Missy wzruszyła ramionami i usiadła przy końcu stołu. Musiałyśmy się przeciskać między nią i sąsiednim krzesłem, żeby zająć swoje miejsca. - Nie każda dziewczyna z trzeciego i czwartego roku dostaje się do Billings - wycedziła. - Trzeba być... kimś szczególnym. Wytwornym gestem podniosła serwetkę i rozłożyła ją sobie na kolanach. - A kiedy już któraś się tam dostanie, wchodzi do elity - dodała Lorna. - Wszystkie mają świetne oceny... - Nawet jeśli przedtem jechały na dopuszczających. Niesamowite, co? - Wtrąciła Diana Waters, także lokatorka naszego piętra: drobna blondynka o kpiącym uśmiechu, w którym bez kompleksów prezentowała swój aparat korekcyjny. - No i mieszkają tam wszystkie kapitanki drużyn sportowych i wszystkie przewodniczące szkolnych klubów... - Absolutna śmietanka - dodała Missy. - A później zostają politykami, gwiazdami filmowymi, pisarkami, prezenterka mi najlepszych programów informacyjnych... - nie muszą się martwić o studia - powiedziała Diana. - Dzięki rekomendacjom od poprzednich mieszkanek Billings wszystkie bez wyjątku lądują na prestiżowych uczelniach. - Poważnie? - zapytałam. - Poważnie. Mają fantastyczne osiągnięcia. - Dlatego nie mogę się już doczekać przyszłego września - oznajmiła Missy, rozsmarowując niskotłuszczowy serek na kromce chrupkiego pieczywa. - Wreszcie trafi mi się pokój o przyzwoitych rozmiarach. Te

klitki, w które nas wczoraj wtłoczono, to naruszenie praw człowieka. - Skąd pewność, że dostaniesz się do Billings? Myślałam, że trzeba czekać na zaproszenie - burknęłam. - Dostanę się. Dzięki rodzinnym koligacjom. W Billings mieszkały moja mama i siostra. Teraz po prostu nie mogłam na nią patrzeć. Jeśli komuś takiemu jak Missy podawano Billings na talerzu, świat byt absolutnie niesprawiedliwy. - Czyli nie mają wyboru: muszą ją przyjąć - wyjaśniła Lor - na ze śmiechem. No, może jednak nie była całkiem beznadziejna. Missy spojrzała na nią z furią i Lorna aż się skuliła. - Oczywiście, i tak by cię zaprosili - zapewniła pośpiesznie. - Hej! - szepnęła Diana. - O wilku mowa... Podniosłam wzrok. Grupa starszych uczennic właśnie zmierzała do stołu pośrodku sali. Z przodu szła ciemnowłosa dziewczyna z blizną, ukrytą teraz pod czarnym T - shirtem i nieskazitelnie białym żakietem z surowego płótna. Poczułam wstyd na samą myśl o tej szramie, którą zobaczyłam w tak nietypowych okolicznościach i bez wiedzy właścicielki. Brunetka była wysoka: miała więcej niż moje metr siedemdziesiąt pięć, i to na płaskim obcasie. Mówiła coś do idącej obok niej eterycznej blondynki, która zwróciła głowę w jej stronę, ale z nieobecnym wyrazem twarzy. Za nimi zobaczyłam szatynkę, znowu z włosami upiętymi niedbale w kok. Sunęła wyprostowana, z uniesionym podbródkiem, kołysząc biodrami. Przechodząc, mrugnęła do wpatrzonego w nią tyczkowatego bruneta, a ten spłonął rumieńcem, osunął się na krześle i schował twarz za

komiksem z mangą. Dziewczyna zaśmiała się z satysfakcją. Towarzyszyła jej cherubinkowa blondynka. Szła z pochyloną głową, zaczerwieniona po jakimś wysiłku, z zadowolenia lub zażenowania, i przyciskała do piersi stos podręczników. A więc naprawdę istniały. Były tuż obok. - Oddałabym wszystko, żeby zamienić się miejscami z Noelle Lange - mruknęła Diana. - Zupełnie jakbyś miała jakąś szansę - odparta Missy z ironią. - Która to? - zapytała natychmiast Constance. - Ta w białym żakiecie - powiedziała Lorna z wyraźną zawiścią. Słyszałam, że walczą o nią Harvard, Cornell i Yale. - E, Noelle pójdzie tam, dokąd wybiera się Dash McCafferty orzekła Missy. Zobaczyłam, że potężny blondyn, którego widziałam poprzedniego dnia przy grze w piłkę, usiadł na stole za Noelle i wielkimi dłońmi masował jej ramiona. Przymknęła oczy, a on pochylił się do pocałunku. - To raczej Dash pójdzie za Noelle - powiedziała Diana. - Bo jakoś nie zauważyłam, że Dash dominuje w tym związku. - Przy Noelle nikt nie ma szans na dominację - skomentowała Lorna. - Rzeczywiście - przyznała Missy. - Cofam swoje słowa. - A kim jest ta dziewczyna z nosem w książce? - zapytałam, patrząc na eteryczną blondynkę. - Ariana Osgood - odpowiedziała Missy. - Jej krewni trzymają w garści połowę ziemi na południu Stanów. Dlatego reszta dziewczyn z Billings wybacza jej to południowe pochodzenie. Diana, Constance i Lorna zachichotały.

- Ropa naftowa - dodała Missy. - Mnóstwo grubych facetów z cygarem w zębach, postrach obrońców środowiska. Nie mam pojęcia, jak Ariana uchowała się w takiej rodzinie. - Jest poetką - wyjaśniła Diana. - Co kwartał zapełnia połowę naszego magazynu literackiego. Naprawdę świetnie pisze. - A ta modelka to Kiran Hayes - powiedziała Lorna. - Pracowała już dla Abercrombiego, Ralpha Laurena... - Jejku! Faktycznie! Widziałam ją na billboardzie przed moim fitness klubem! - wykrzyknęła Constance. - Jejku! - przedrzeźniła ją Missy. - Może trochę ciszej? - Czekajcie, naprawdę jest modelką? - zapytałam. - A co, nigdy nie widziałaś modelki na własne oczy? - prychnęła Missy. - Co druga dziewczyna z mojej dawnej szkoły bywała na wiosennych pokazach. Rozejrzałam się i zauważyłam, że przynajmniej połowa obecnych na sali chłopców wpatruje się w Kiran rozmarzonym wzrokiem. - No i Taylor Bell - powiedziała Diana. - Podobno najzdolniejsza uczennica w dziejach Easton. Przy stole na środku sali cherubinkowa blondynka parsknęła śmiechem i czym prędzej zasłoniła sobie usta. żeby nie opluć sąsiadek płatkami śniadaniowymi. Nie wyglądała mi na geniusza, ale - musiałam przyznać - geniuszy też nigdy przedtem nie widziałam na własne oczy. - Najlepsze uczelnie. Najlepsi faceci - mruknęła Diana. - Taaak, nieźle by było zamieszkać w Billings. Patrzyłam na cztery lokatorki Billings i krążących wokół nich chłopców i czułam, że tętno mi przyśpiesza. Do stołu pośrodku przysiadło

się jeszcze kilka dziewczyn - każda z nich atrakcyjna i pewna siebie, ale w porównaniu z tamtą czwórką zdawały się należeć do drugiej kategorii. - A pozostałe? - zapytałam. - No, też są z Billings - powiedziała Diana, niedbale machając widelcem. Czyli miałam rację. Liczyły się Noelle i jej przyjaciółki. Znajomość z nimi była na wagę złota. Serce waliło mi jak młotem. Wsunęłam zaciśnięte dłonie w kieszenie dżinsów. Niczego nie pragnęłam tak gorąco jak miejsca przy stole Billings. Gdybym tylko mogła dołączyć do grona wybranych, wszystkie drzwi w Easton stanęłyby przede mną otworem! Nie musiałabym się martwić, czy zyskam akceptację, czy zdołam się dopasować. A koszmarne życie w Croton zostawiłabym za sobą tak daleko, że całkiem zatarłoby mi się w pamięci.

8. TRADYCJA Liceum w Easton byto szkołą bezwyznaniową, ale założoną przez prezbiterian na początku dziewiętnastego wieku. Jak przeczytałam w informatorze, od zwyczaju wspólnej modlitwy odstąpiono tu w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia, nadal jednak codzienny apel szkolny nazywano „porannym nabożeństwem”. Apele odbywały się w wiekowej kaplicy pośrodku kampusu, otoczonej budynkami, które mieściły sale lekcyjne, gabinety nauczycieli i dyrekcji, salę gimnastyczną, stołówkę i bibliotekę. Za nimi były bursy, dalej - tereny sportowe, a jeszcze dalej - drzewa, góry i błękitne niebo. Tego ranka panował upał typowy dla pierwszych dni września, ale kiedy przez łukowatą bramę weszliśmy do kaplicy, miałam wrażenie, że znaleźliśmy się w jaskini. Trzęsłam się w cienkim T - shircie i już rozumiałam, dlaczego większość uczniów przyniosła ze sobą swetry i kurtki. Wysokie ściany z szarego kamienia zalatywały stęchlizną, a wąskie witrażowe okna prawie nie przepuszczały światła. Wewnątrz minęłam dziewczyny z Billings. Ariana z rozłożoną na kolanach książką siedziała w ostatniej ławce, a Kiran i Taylor zajęty miejsca bliżej środka kaplicy. Kiran przeglądała się w lusterku puderniczki, Taylor gryzmoliła coś w notesie. Nie dostrzegłam nigdzie Noelle. Byłam trochę zaskoczona tym ich rozdzieleniem: wydawało mi się, że tworzą całość i zawsze powinny być razem. Usiadłam o kilka ławek przed nimi, obok sąsiadek z Bradwell. - Zajmujemy miejsca według roczników - wyjaśniła mi Diana. Obok siedziała Kiki, bardzo do niej podobna, tylko z dłuższymi włosami. Kiki nie rozstawała się z iPodem. Kiwała teraz głową do rytmu, podrygując

lekko w ławce. - Z przodu pierwszy rok, za nami trzeci, a czwarty całkiem z tyłu. Chłopcy po lewej, dziewczyny po prawej. Czyli Kiran i Taylor były w trzeciej klasie, Ariana w czwartej. Noelle chyba też kończyła liceum w tym roku. Ale gdzie się podziewała? - Śmieszne, że tak nas odseparowują od siebie - powiedziała Missy, patrząc na ławki po lewej stronie. - Boją się, że w trakcie komunikatów będziemy uprawiać seks, czy co? - No, z tobą nigdy nic nie wiadomo - zażartowała Lor - na i spojrzała na Missy niespokojnie. Missy prychnęła, ale wyglądała na zadowoloną. Lornie wyraźnie ulżyło. W ławkach przed pulpitem siedziało ponad dwudziestu dorosłych, w tym Naylor, Ling i dyrektor Marcus, którego twarz widziałam już na zdjęciu w informatorze. Pozostali niewątpliwie byli nauczycielami i pracownikami administracji. Większość sprawiała wrażenie wiekowych, srogich i zgryźliwych. Wypatrywałam Thomasa Pearsona, ale nie było go wśród czwartoklasistów. Na ścianach między oknami wisiały długie sztandary z czarnego aksamitu, na których wyhaftowano herb liceum i rok ukończenia nauki, a pod spodem dwa imiona i nazwiska: mężczyzny i kobiety. Już chciałam zapytać Dianę o ich znaczenie, kiedy zamknięto dwuskrzydłowe drzwi do kaplicy i wewnątrz zrobiło się jeszcze mroczniej. Wszyscy wyprostowali się w ławkach i zapadła uroczysta cisza. Znieruchomiałam w oczekiwaniu. Z przeciwległych stron absydy wyszli na podwyższenie dwaj chłopcy zapewne pierwszoklasiści - niosąc świece, od których zapalili cztery

lampy wokół pulpitu. Kaplica napełniła się ciepłym światłem. W tym momencie zastukano głośno do drzwi. Dyrektor wstał, przeszedł między rzędami ławek i w dostojnej postawie zatrzymał się przed progiem. - Kto pragnie wstąpić do tego świętego miejsca? Wybuchnęłabym śmiechem, gdyby nie panująca w kaplicy podniosła atmosfera. - Młode umysły spragnione wiedzy - zabrzmiała odpowiedź. Missy udała, że powtarza te słowa przez wyimaginowany megafon. Lorna zgromiła ją spojrzeniem. - Wstępujcie zatem śmiało - powiedział dyrektor. - Nie wydziwiają tak codziennie - szepnęła do mnie Diana. - Tylko podczas pierwszego nabożeństwa w roku. Drzwi się otworzyły i do środka wkroczyła Noelle. Obok szedł Dash, z uroczystą miną i włosami zaczesanymi elegancko do tyłu. Oboje trzymali w rękach opasłe stare księgi i idąc przez środek kaplicy, patrzyli przed siebie nieruchomym wzrokiem. Noelle wyglądała naprawdę po królewsku. Chociaż obserwowały ją setki oczu, nie zarumieniła się ani nawet nie zamrugała. Była opanowana, pewna siebie, imponująca. Położyli tomy na stole obok pulpitu. - Tradycja, honor, wybitność - powiedzieli jednym głosem. Odwrócili się do nas przodem, a wtedy wszyscy zawołali jednogłośnie, aż przebiegł mnie dreszcz: - Tradycja, honor, wybitność! Noelle i Dash skłonili się przed nauczycielami i usiedli po przeciwnych stronach - Noelle na czele dziewczyn, Dash na czele

chłopców. Cały ten zagadkowy rytuał ogromnie mi się spodobał. Nigdy przedtem nie brałam udziału w podobnej ceremonii. Byłam tak zaaferowana, że dopiero po chwili zauważyłam małe zamieszanie przy wejściu do kaplicy. Kiedy zerknęłam za siebie, Thomas Pearson w okularach przeciwsłonecznych wśliznął się właśnie przez drzwi, które dyrektor zamykał z surową miną, i zajął miejsce w ostatniej ławce, radośnie witany przez kolegów. Miałam nadzieję, że zdejmie okulary i też poszuka mnie wzrokiem, ale spoważniał nagle i skierował uwagę na pulpit. Zrobiłam to samo, usiłując się nie roześmiać. Niektóre zachowania chłopców nieodmiennie mnie bawiły. Dyrektor stanął za pulpitem i nachylił ku sobie mikrofon. - Otwieramy nowy rok nauki w liceum w Easton!

9. SADYSTA - Witam. Mam nadzieję, że wszyscy szalejecie z radości na mój widok. Wysoki czarnoskóry nauczyciel zatrzasnął za sobą drzwi. Ci, którzy jeszcze nie siedzieli na miejscach, popędzili do ławek. Constance klapnęła na krzesło obok mnie. Nauczyciel postawił na biurku srebrzysty termos i wytartą skórzaną teczkę. Ubrany w sportową marynarkę i jasnobrązowe spodnie, z włosami przyprószonymi siwizną, trzymał się niezwykle prosto i miałam wrażenie, że wypełnia sobą całą przestrzeń przed tablicą. Rozejrzał się po klasie i dziarsko zatarł ręce. Po minach sąsiadów poznałam, że jego przybycie bynajmniej nie wywołuje entuzjazmu. A sądząc z jego ironicznego spojrzenia, nauczyciel też zdawał sobie z tego sprawę. - Jeśli ktoś z was jeszcze nie słyszał okropnych pogłosek na mój temat, informuję, że nazywam się Paul Barber - przemówił basem dobywającym się chyba z okolic pępka. Zdjął nakrętkę z termosu i nalał do niej trochę parującego płynu. Poczułam zapach kawy. - Na moich lekcjach poznajecie historię Stanów Zjednoczonych. Historia składa się z tak zwanych faktów. Przedmiotem naszego zainteresowania są fakty. Nie zajmujemy się poglądami ani propagandą. Nie rozpatrujemy tu doli przeciętniaków z każdej warstwy społeczno - gospodarczej na całym globie. Jeśli wasi uniwersyteccy wykładowcy zechcą omawiać tak mgliste zagadnienia - proszę bardzo. Ja zamierzam przygotować was do studiów. Wasze zadanie to zapamiętać fakty. Daty. Nazwiska. Miejsca. Fakty. Nigdy przedtem nie słyszałam tak precyzyjnie wypowiadanych słów. Mówiąc, Barber używał chyba większej liczby mięśni niż inni podczas

sprintu lub podnoszenia ciężarów. Napił się kawy i odstawił kubek na blat biurka. - Przekonamy się, jak głęboka jest wasza wiedza. „Oj”. Zatrzymał się na środku klasy. - Ty, chłopcze. Nazwisko? - M - Marshall - wyjąkał blondyn w pierwszej ławce. Dziwne, że nie zmoczył się przy tym w spodnie. - Na lewo od Marshalla: drużyna A, na prawo: drużyna B - wycedził Barber i wyjął z teczki gruby notes. - Mam tu waszą listę. Kiedy zadam pytanie, oczekuję odpowiedzi w ciągu dziesięciu sekund. Jeśli odpowiedź będzie poprawna, drużyna zyska punkt, jeśli niepoprawna - straci. A jeśli któreś z was się zastanawia, czy jestem sadystą, zapytajcie samych siebie, czy ktoś taki jak ja mógłby pracować tu z innej przyczyny. Kilka osób się uśmiechnęło. Pozostali wyglądali raczej na przerażonych. Sama nie wiedziałam, co myśleć. Żaden z moich dotychczasowych nauczycieli nie zachowywał się w taki sposób. Ten człowiek miał większy autorytet niż całe grono nauczycielskie w Croton. - No, do dzieła - powiedział Barber. Podszedł do tablicy i popatrzył do notesu. Wszyscy zamarliśmy w oczekiwaniu, modląc się, żeby nie usłyszeć swojego nazwiska. - Zaczniemy od pań... .Niech to szlag. Niech to...” - Talbot. Odetchnęłam i zerknęłam na Constance. Gwałtownie zbladła pod piegami. - Tak? - zapytała z godnym podziwu opanowaniem. Jeśli tylko znam odpowiedź, wszystko pójdzie dobrze.

- Który z władców Wielkiej Brytanii otrzymał akt prawny ogłaszający niepodległość naszego kraju w 1776 roku? Co takiego? Akt prawny? Odkąd to Deklarację Niepodległości nazywano aktem prawnym? Chwileczkę. Jak brzmiało pytanie? - Jerzy III. - Dobrze. Constance uśmiechnęła się promiennie. Ktoś za nami szepnął: .Łatwizna”. Naturalnie. Jerzemu III przekazano Deklarację Niepodległości. Wiedziałam o tym doskonale. Po prostu musiałam się skoncentrować. Jeszcze raz odetchnęłam głęboko, szczęśliwa, że nie mnie wybrano na pierwszą ofiarę. Barber napisał na tablicy duże A i B. Pod literą B postawił plus. - Hm... Simmons. - Jestem - odpowiedział przysadzisty chłopak siedzący przy drzwiach. - Jak nazywała się pierwsza kobieta, na której wykonano wyrok śmierci w Stanach Zjednoczonych, i za co ją skazano? O tym nie miałam pojęcia. Poczułam, że się pocę. - Zaraz... zaraz... wiem... - mamrotał Simmons, zaciskając dłonie na krawędzi ławki. „Wiesz? Poważnie?!” - Znaczy się... to była... - Dziesięć sekund, Simmons - powiedział Barber z wyraźną satysfakcją. - A przy okazji: na moich lekcjach proszę nie używać zwrotu „znaczy się”. - Mary... jakaś... Mary Surratt? Gdzieś już słyszałam to nazwisko.

- Dobrze. A za co ją stracono? - Uczestniczyła w spisku, którego celem było zamordowanie prezydenta Lincolna - odpowiedział Simmons z większą pewnością siebie. - No, udało ci się, Simmons - stwierdził Barber i wpisał plusa pod literą A. Zerknęłam na zegarek. Zastanawiałam się, czy jest jakaś szansa, że podczas tej lekcji nie padnie moje nazwisko. Od przerwy dzieliły nas jeszcze pięćdziesiąt trzy minuty, a w klasie było około dwudziestu osób. - Brennan. „Chryste”. - Tak? Kompletnie zaschło mi w gardle. - Widzę, że jesteś tu nowa - powiedział Barber z uśmieszkiem, spoglądając na mnie znad notesu. Wszyscy odwrócili się na krzesłach, żeby na mnie popatrzeć. „Wspaniale”. - Tak - wykrztusiłam. - Zatem dostaniesz łatwe pytanie. Chętnie walnęłabym go w łeb, gdybym nie była mu tak wdzięczna. „Zapytaj o coś, co wiem. Coś, co na pewno wiem. Proszę”. - Przez ile kadencji Franklin Delano Roosevelt sprawował urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych? „Hurra!” - Cztery - rzuciłam lekko. - Przykro mi. Prawidłowa odpowiedź: trzy. Twarz paliła mnie z upokorzenia, ale umysł protestował energicznie: cztery! Uczyłam się tego zaledwie półtora roku wcześniej. Franklin Delano Roosevelt był moim ulubionym prezydentem. Godzinami czytałam o jego programie „Nowy Ład”. Zdobyłam maksymalną liczbę punktów w

klasowych testach. FDR sprawował urząd prezydenta przez cztery kadencje! - Rzeczywiście, wybrano go po raz czwarty, ale zmarł w trakcie sprawowania urzędu, więc nie można mówić o czterech pełnych kadencjach prezydentury - oświadczył Barber. Drużyna B jęknęła, kiedy nauczyciel zmazywał z tablicy punkt zdobyty przez Constance. Krew się we mnie zagotowała. - Ale to nie w porządku! Barber, odwrócony do nas plecami, znieruchomiał. Zapadła straszliwa cisza. - Słucham? Odchrząknęłam. - To nie w porządku - powtórzyłam, nerwowo splatając palce pod ławką. - Nie pytał pan o pełne kadencje. Barber wyraźnie nie wierzył własnym uszom. Podszedł bliżej. - Uważam, że pytanie było absolutnie w porządku. Brennan. Chciałam protestować, ale nie dopuścił mnie do głosu. - A dlaczego tak uważam? Ponieważ od swoich uczniów wymagam myślenia. Wymagam, aby zastanowili się przez chwilę, a nie wyrywali się z pierwszą odpowiedzią, która przyjdzie im do głowy. To nie teleturniej, Brennan. Tu chodzi o zdobywanie wiedzy. Powinnaś częściej używać swoich szarych komórek. Rozumiemy się? Oficjalnie zostałam powalona na deski. - T - tak - wymamrotałam. - Chciałbym ci wierzyć, ale myślę, że dla pewności powinniśmy porozmawiać podczas najbliższej przerwy. Z trudem przełknęłam ślinę. Wszyscy w klasie albo wytrzeszczali na

mnie oczy, albo w ogóle unikali patrzenia w moją stronę. Barber wezwał mnie na rozmowę po lekcji. Pierwszy nauczyciel w pierwszym dniu nauki w nowej szkole, która podobno miała zmienić całe moje życie. Faktycznie, w moim życiu już się coś zmieniło. Nigdy dotąd nie otrzymałam nagany od nauczyciela. - Dobrze - powiedziałam cicho. - Cieszę się. A teraz, skoro już zmarnowaliśmy kilka cennych minut, może pozwolisz, że wrócimy do historii Stanów Zjednoczonych. Sztywno kiwnęłam głową. Na więcej nie potrafiłam się zdobyć. Było mi gorąco i niedobrze. Barber zajął się następną ofiarą. Constance zerknęła na mnie ze współczuciem. „Świetny początek, Reed. Naprawdę świetny”.

10. ŻADNYCH WYJĄTKÓW Krążyłam niespokojnie w pobliżu biurka. Barber pisał coś na kartce. Wszyscy, wychodząc z klasy, omijali mnie szerokim łukiem, jakbym zapadła na jakąś chorobę zakaźną. Wystarczyła jedna lekcja i już miałam przechlapane. - Ranie profe... - Wiem, że tu jesteś, Brennan. Bądź tak uprzejma i poczekaj, aż skończę. Nienawidziłam go z całego serca - chociaż bardzo chciałam prosić o jeszcze jedną szansę. Nie odpowiedziałam poprawnie na żadne z trzech pytań, które zadał mi w swoim sadystycznym sprawdzianie. Naturalnie, uważał mnie teraz za rzadki okaz matoła. Co to za kretyński pomysł znęcać się nad uczniami w pierwszym dniu po wakacjach! No i upokorzył mnie publicznie, choć doskonale w i e d z i a ł, że jestem tu nowa. Odłożył długopis. Pociągnął łyk kawy i niespiesznie odstawił kubek. Pastwił się nade mną. Z rozmysłem doprowadzał mnie do rozstroju nerwowego. Wreszcie wyrwał kartkę z notesu i podał mi ją przez biurko. - Spis twoich lektur, Brennan. Spodziewam się, że nadrobisz zaległości do końca tygodnia. Nie łudź się, że uczniowie ze stypendium mają u mnie taryfę ulgową. Jeśli naprawdę nadajesz się do tego liceum, wykonasz to, co do ciebie należy. Żadnych wyjątków. Spojrzałam na kartkę, która drżała w mojej dłoni, i zobaczyłam tytuły ośmiu książek. Chciałam oświadczyć Barterowi, że nie muszę niczego nadrabiać ani czytać dodatkowych lektur. Że umiałabym odpowiedzieć na wiele jego testowych pytań, tylko niezbyt dobrze radzę sobie w stresowych sytuacjach. Że pytanie o Franklina Delano Roosevelta

było gówno warte, o czym Barber zapewne sam doskonale wiedział. A przede wszystkim chciałam mu oświadczyć, że nie zamierzam być żadnym wyjątkiem. Jednak kiedy spojrzałam mu w oczy, zrozumiałam, że nie będzie tolerował moich dalszych prób dyskusji. Powiedziałam więc tylko: - Dziękuję. - I mam nadzieję, że dzisiejsze zachowanie już się nie powtórzy burknął. - Nie. - Świetnie. Możesz iść. Odwróciłam się powoli i wyprostowana ruszyłam do drzwi. Niech nie myśli, że mnie złamał. Na korytarzu grupa dziewczyn tłoczyła się przed tablicą z informacjami. Pomarańczowy plakat zapowiadał, że za parę tygodni odbędzie się w szkole bal inauguracyjny. Zastanawiałam się, jak duże jest prawdopodobieństwo, że utrzymam się w Easton tak długo. „Dosyć tego!” Koniec z ponuractwem. Koniec z pesymizmem. Poduczę się historii. Nadgonię materiał z każdego przedmiotu - nawet gdybym musiała codziennie ślęczeć nad książkami do rana. Zrobię wszystko, żeby pozostać w tej szkole. Nie wrócę do Croton z podkulonym ogonem. Nie dam matce tej satysfakcji. Tak. Udowodnię Barberowi, że myli się co do mnie. I z wielką przyjemnością popatrzę na jego rozczarowaną minę.

11. PIERWSZE SPOTKANIE Minęło zaledwie pięć godzin od śniadania, a wchodząc ponownie do stołówki, byłam w zupełnie odmiennym nastroju. Rano przepełniała mnie nadzieja i determinacja. Teraz czułam się wyczerpana i przygnębiona. Kiedy dołączyłam do dziewczyn z Bradwell siedzących przy tym samym stole, który wybrałyśmy poprzednio, zauważyłam swój następny i prawdopodobnie najgorszy błąd popełniony tego koszmarnego przedpołudnia: niosłam na tacy kopiasty talerz makaronu, potężny kubek coli i trzy czekoladowe ciasteczka, a na tacach moich współlokatorek stały sałatki i napoje dietetyczne. Constance ukrywała jedno ciastko pod serwetką, zapewne pod wpływem instynktu samozachowawczego. - Wiesz, ile w tym jest szkodliwych kalorii? - zapytała Missy, ze zgrozą przyglądając się zawartości mojej tacy. Opadłam na krzesło przy końcu stołu. Nie zamierzałam przejmować się poglądami Missy Thurber na moje zwyczaje żywieniowe. Byłam na to zbyt głodna. I szukałam w jedzeniu pociechy. Tak, tego niewątpliwie potrzebowałam: pocieszenia. - Mogę prosić o keczup? Kiki podała mi pojemnik. - Już nie żyjesz! - jęknęła Missy. Constance wyciągnęła ciastko spod serwetki i z uśmiechem odgryzła kawałek. Missy przewróciła oczami i pogrążyła się w rozmowie ze swoim dworem. Tak, Constance powoli zaczynała budzić moją sympatię. - Jak tam reszta lekcji? - zapytała współczująco. Czyli: „Wiem, że zawaliłaś historię. Jak poszło później?”.

Odpowiedź: „Katastrofalnie”. - W porządku - powiedziałam niedbale. W porządku. Najznakomitszym. Na lekcji francuskiego, prowadzonej wyłącznie po francusku, nie nadążałam za potokiem słów ani nie umiałam sklecić żadnego sensownego zdania poza Jene sais pas”. W zajęciach z historii sztuki, moim przedmiocie fakultatywnym, uczestniczyli sami młodzi znawcy, którzy bezbłędnie podawali nazwisko autora, datę powstania i technikę każdego dzieła wyświetlonego na ekranie projektora. Mogłam sobie wyobrazić, co mnie czeka w trakcie następnej lekcji trygonometrii.

Zapewne

przejdziemy

od

razu

do

rachunku

trygonometrycznego, bo wszyscy będą już śmiertelnie znudzeni sinusami i cosinusami. - Nie chcę się narzucać ani nic takiego, ale jeśli przydałaby ci się pomoc, po prostu daj znać - powiedziała Constance. - Tamta szkoła w Nowym Jorku była naprawdę niezła. Coś jeszcze zostało mi w głowie. Zaraz. Proponowała mi wsparcie czy chciała się popisać? Żadna z tych możliwości nie poprawiła mi humoru. Zupełnie jakby wszyscy w Easton uznali, że jestem opóźniona w rozwoju i wymagam specjalnej troski. A przecież zawsze dostawałam najlepsze oceny, do cholery! To ja pomagałam innym w nauce, a nie odwrotnie! Co się ze mną dzieje? Wokół mnie rozmawiano o chłopakach ze szkoły i planowano weekendową wyprawę do miasta. Słyszałam słowa: .kaszmir o poczwórnym splocie”, .fantastyczne”, .nowa karta kredytowa”. Moje współlokatorki niczym się nie martwiły. Ja natomiast miałam setki powodów do zmartwień, o najróżniejszych kształtach i kolorach. I wtedy pojawiły się dziewczyny z Billings. Szły w naszą stronę

między rzędami stołów: Noelle z przodu, za nią Kiran i Taylor, na końcu Ariana z książką w ręce. Po raz pierwszy zobaczyłam je z tak bliska. Patrzyłam zafascynowana, jak Noelle przechodzi koło nas lekko uśmiechnięta, jak mijają nas pochłonięte rozmową Kiran i Taylor, jak zbliża się Ariana, w białym bezrękawniku, powłóczystej spódnicy w morskim kolorze, z fioletowo - lawendową chustą okręconą luźno wokół szyi. Sama wyglądałabym śmiesznie w takim stroju, jak dziecko udające dorosłą, ale jej było w nim doskonale. Poczułam egzotyczny, jakby znajomy zapach. Właśnie próbowałam go zidentyfikować, kiedy Ariana zamknęła książkę, spojrzała na mnie i powiedziała: - Och, cześć. Noelle, Kiran i Taylor przystanęły. Zamarłam, ściskając widelec. - To dziewczyna, o której wam mówiłam - wyjaśniła Ariana. Miała prawie niedosłyszalny południowy akcent. Serce podeszło mi do gardła. Widziałam, że moje sąsiadki patrzą po sobie ze zdziwieniem. - Tak? - zapytała Noelle. Podeszła do naszego stołu, lustrując mnie wzrokiem. Kilka innych dziewczyn z Billings zatrzymało się w pobliżu. A więc to ty nas podglądałaś? Missy ryknęła śmiechem. - Spodziewałam się, że będzie bardziej lesbowata - mruknęła Kiran. Taylor parsknęła, zakrztusiła się i zakryła usta dłonią. Kiran przewróciła pięknymi oczami, doskonale podkreślonymi kredką, i uśmiechnęła się sympatycznie. Do mnie. - Nie zwracaj uwagi na Taylor. Wciąż próbujemy ją ucywilizować powiedziała Noelle. - Jak masz na imię?

- Reed. - Jestem Noelle. To Kiran i Taylor, i Ariana. Nie przedstawiła innych dziewczyn z Billings. A więc rzeczywiście należały do drugiej kategorii. - Cześć - powiedziałam wniebowzięta. - A teraz, skoro już wiesz, kim jesteśmy, może okażesz trochę szacunku i przestaniesz nas lornetować z okna. Wokół gruchnął śmiech. Noelle przypatrywała mi się z ironią. - Chodźmy, dziewczyny - zakomenderowała po chwili. Ruszyła dalej, z Kiran i Taylor u boku. Pozostałe mieszkanki Billings poszły za nimi - oprócz Ariany, która z przechyloną głową spoglądała gdzieś ponad moim ramieniem. - Przykro mi - powiedziała. - Noelle czasem bywa szczera do bólu. - Owszem - wymamrotałam. Wsunęła sobie kosmyk włosów za ucho. Podobnie jak ja, nie nosiła biżuterii ani makijażu, ale i tak była nieskończenie bardziej ode mnie wytworna. Miała niezwykle bladą, niemal przezroczystą cerę; wydawało się, że jeśli padną na nią promienie słońca, będzie można przejrzeć ją na wylot. Na moment skoncentrowała na mnie spojrzenie błękitnych oczu i chociaż się uśmiechała, dostrzegłam w nich głęboki smutek. - No, to na razie - powiedziała. Otworzyła książkę i ruszyła za przyjaciółkami. Natychmiast zaczęłam się zastanawiać, czy właściwie zinterpretowałam wyraz jej oczu. Na pewno nie. Bo czym taka dziewczyna jak Ariana miałaby się smucić? - No, żeby już pierwszego dnia podpaść dziewczynom z Billings! mruknęła Missy. - Naprawdę je podglądałaś? - zapytała Constance.

- Nie... niezupełnie. Wszystko szło nie tak. Od przyjazdu do Easton pogrążałam się coraz bardziej. Musiałam pomyśleć, jak wydostać się z tego bagna.

12. TALIZMAN - Hej, nowa. Właśnie wychodziłyśmy ze stołówki. Thomas Pearson odsunął się leniwie od muru i szedł teraz obok mnie. Constance spojrzała na mnie z osłupieniem: skąd wytrzasnęłam tak niesamowitego faceta w drugim dniu pobytu? „Diabli wiedzą”. - Cześć - powiedziałam chłodno. A serce łomotało mi jak oszalałe. - Mam dla ciebie prezent... Wyjął z kieszeni mały medalion - brązowy, z otworem w środku - i trzymał go między kciukiem i palcem wskazującym, najwyraźniej zadowolony z siebie. - Co to? - zapytałam. - Mój talizman szczęścia. Postanowiłem ci go podarować, bo już nie potrzebuję talizmanów. Szczęście i tak zawsze mi sprzyja. - Gratulacje - burknęłam. - Dzięki. Musiałam się pilnować, żeby nie patrzeć na niego cielęcym wzrokiem. Irytujące. - Ale poważnie - co to jest? - Stary żeton na metro. Z czasów, kiedy jeszcze nie używano kart elektronicznych. „Że co?” - Szkoda, że tamte czasy minety, szkoda... Można zarzucić mi konserwatyzm, ale miło jest wetknąć coś solidnego w tę małą dziurkę, usłyszeć urocze „bęc!” i zbierać owoce swego trudu...

Potrząsnął głową ze smutkiem i spojrzał mi prosto w oczy. Poczułam, że oblewam się rumieńcem. Zamierzona przenośnia? Zapewne. Przenośnia zauważona? Niewątpliwie. Dziewczyna zaintrygowana i wprawiona w zakłopotanie? Jasna sprawa. - Tak czy inaczej - powiedział - trzymasz w dłoni relikt minionej epoki. Dbaj o niego. - Dzięki. Cofnął się z rękami w kieszeniach i z dwuznacznym uśmiechem i skręcił na główny dziedziniec. Widziałam, że dziewczyny patrzą na mnie z nieskrywaną zazdrością. Niemal słyszałam trzask łamanych serc. - Kto to był? - zapytała Constance nabożnym tonem. - A, taki jeden. Thomas Pearson. - Znasz go? Stanęła na palcach, żeby lepiej widzieć. Do Thomasa podeszło dwóch chłopaków i razem dołączyli do tłumu, który zmierzał na popołudniowe zajęcia. - Właściwie nie. Słuchaj, co to za żeton? - Oj, dawniej płacono takimi za przejazd metrem. Teraz używa się kart elektronicznych. Rany, Reed, nigdy nie byłaś w Nowym Jorku? Nie, właściwie nie ruszałam się z Croton. Ale Constance nie musiała o tym wiedzieć. Dziwnie uradowana, spoglądałam na maty krążek w dłoni. Nagle poczułam, że ktoś mnie obserwuje. Podniosłam głowę - i spojrzałam w błękitne oczy Ariany. Stała jakieś dziesięć metrów ode mnie, obok kamiennych ławek pośrodku dziedzińca, i nie spuszczała ze mnie wzroku. Uśmiechnęłam się nerwowo. Zamrugała, odwróciła się i odeszła. Jeszcze

przez chwilę tkwiłam nieruchomo w miejscu, głowiąc się nad tym, co zobaczyłam.

13. TAKTYKA OBRONNA Na boisku i trybunach nie było jeszcze nikogo. Obawiając się spóźnienia na popołudniowy trening piłki nożnej, po ostatniej lekcji wpadłam do Bradwell, przebrałam się w pośpiechu, zawiesiłam żeton nowojorskiego metra na srebrnym łańcuszku, który zapięłam sobie na szyi, i pognałam na tereny sportowe położone na szczycie wzgórza. Kiedy zobaczyłam pozostałe zawodniczki wchodzące razem na zbocze, zrozumiałam, że zbyt duża gorliwość jest równie fatalna jak jej brak. Noelle, która szła na czele grupy, przyglądała mi się z ironią. Skuliłam się na ławce i popatrzyłam na przeciwległy kraniec boiska, unikając kontaktu wzrokowego z Noelle. Może jeśli będę udawać niewidzialną... - Się masz, Lorneto - zawołała Noelle, wspinając się po dźwięczących metalowych stopniach. Usiadła tuż za mną. Słońce prażyło niemiłosiernie i teraz, kiedy miałam Noelle za plecami, poczułam krople potu na czole. - Zamierzasz grać w piłkę? Czy po prostu za mną łazisz? Kilka dziewczyn wybuchnęło śmiechem. Trening zapowiadał się wręcz fantastycznie. - Witam po wakacjach! Siadajcie! Przed trybunami stała niewysoka, dobrze zbudowana kobieta w średnim wieku. Miała krótko przycięte włosy, nieumalowaną twarz i widoczny brud za paznokciami. - Ty pewnie jesteś Reed Brennan. Nazywam się Petra Lisick. - Dzień dobry - wymamrotałam. - Reed przeniosła się do nas z Pensylwanii. W zeszłym roku, jako pierwszoklasistka, została czołową obrończynią w swojej lidze. Świetnie. Teraz Noelle wie, że pochodzę ze starej, nudnej

Pensylwanii. Może już nie wdawajmy się w szczegóły topograficzne? - Powinnyśmy się więc naprawdę cieszyć, że mamy ją w drużynie. Jasne? Dziewczyny wokół mnie pokiwały głowami. - Och, Lorneta wykazuje jakieś zdolności - szepnęła za mną Noelle. Kto by się spodziewał. Poklepała mnie po ramieniu tak mocno, że osunęłam się na siedzeniu. I pozostałam w tej pozycji, dopóki Lisick nie dała sygnału do rozpoczęcia treningu. Powitałam to jak wyzwolenie. Wreszcie znalazłam się w swoim żywiole! Wybiegłyśmy na boisko i podzieliłyśmy się na dwa zespoły - ze mną jako obrończynią w jednym i Noelle jako napastniczką w drugim. Starcie było nieuniknione. Czekałam, pełna napięcia. Usłyszałyśmy gwizdek. Noelle przejęła piłkę i szybko podała ją na prawe skrzydło. Byłam pod wrażeniem. Myślałam, że niechętnie współpracuje z drużyną, całą chwałę zagarniając dla siebie. Najwyraźniej się myliłam. Pędziła w moim kierunku. Cofnęłam się czym prędzej, ale przemknęła obok jak wicher. Wpadła na pole środkowe i dostała piłkę z prawej. Serce we mnie zamarło. Rzuciłam się w pogoń. Nie mogłam pozwolić, żeby Noelle uznała mnie za żałosne beztalencie. Żeby upokarzała mnie tu, na boisku. Ślizgiem wybiłam jej piłkę spod nóg. Noelle potknęła się o moją łydkę, z krzykiem upadła i potoczyła się po trawie. Przez chwilę leżałyśmy splątane, ale wyswobodziłam się szybko i wstałam. - Nieźle, Brennan! - zawołała Lisick zza bocznej linii.

Z uśmiechem, po koleżeńsku, wyciągnęłam rękę. I zamarłam. Noelle ze wściekłą miną spoglądała gdzieś ponad moim ramieniem. Była w furii. Powinnam biec na drugą połowę boiska za swoją drużyną, ale nie mogłam zmusić się do ruchu. Ledwie słyszałam radosny wrzask przy bramce przeciwniczek i gwizdek trenerki. Przede mną Noelle podniosła się z murawy. Spodziewałam się, że zaraz mnie udusi - gołymi rękami. Przez te kilka sekund skoncentrowała w spojrzeniu cały jad i z jakiegoś powodu pomyślałam o bliźnie, którą skrywała pod ubraniem. Wyraźna czerwona szrama już nie wydawała mi się tak nie na miejscu. Wtedy Noelle popatrzyła na mnie i uśmiechnęła się - szczerze, z rozbawieniem, prawie z dumą. Strzepnęła ziemię z szortów. - No, graj tak dalej, a mamy zapewniony tytuł. - Dzięki - wymamrotałam. - Ale zagraj tak jeszcze raz ze mną, a pożałujesz. Kiedy odbiegła ze śmiechem, przez chwilę stałam, próbując zebrać myśli. Wkurzyłam ją? Czy może zrobiłam na niej wrażenie? Zaczynałam podejrzewać, że z Noelle nigdy nic nie wiadomo.

14. WIERZ MI Pozostałe drugoklasistki zeszły razem z boiska tuż po treningu, wracałam więc do Bradwell sama. Nie byłam pewna dlaczego. Bo byłam nowa? Bo trenerka wyróżniła mnie pochwalą? Bo nie budziłam sympatii? - Nie czułam jednak zaskoczenia. Samotność była dla mnie stanem naturalnym. Przynajmniej na razie. Przerzuciłam torbę na drugie ramię, skręciłam za róg budynku i omal nie wrzasnęłam: przede mną stała Ariana, która nagle wynurzyła się z cienia. - Cześć - powiedziała. - Cześć. Czekała na mnie, czy co? - Jak poszedł trening? - W porządku. Przedziwna sytuacja. Nie wiedziałam, jak się zachować. PO namyśle wyskoczyłam z niezwykle oryginalnym pytaniem: - A ty w jakiej jesteś drużynie? Wszyscy uczniowie i uczennice w Easton musieli uprawiać przynajmniej jedną dyscyplinę sportu - zdaje się. że dla po prawienia swojej kondycji. Nie byłam pewna, bo nie zawracałam sobie głowy tą częścią szkolnego regulaminu: zamierzałam trenować bez względu na pedagogiczne zalecenia. - W żadnej - odpowiedziała Ariana, a widząc moją zdumioną minę, dodała: - Z przyczyn zdrowotnych. - Och. Umilkła. Wyraźnie uznała sprawę za zamkniętą. No i miałam następny temat do rozważań: co takiego dolegało Arianie, że zwolniono ją z wychowania fizycznego?

- Znalazłaś tu sobie jakieś towarzystwo? - zapytała. - Chyba tak. - Fajne dziewczyny mieszkają na twoim piętrze? - Nie najgorsze. W każdym razie Constance wydawała się całkiem znośna, no i Diana też była w porządku. - A jak chłopcy? Natychmiast pomyślałam o Thomasie i poczułam na skórze dotyk chłodnego metalu. Tak, mieszkanki Billings nie mogły nie docenić dziewczyny, która w pierwszym dniu pobytu w Easton przyciągnęła uwagę takiego faceta. - No, poznałam kogoś... - zaczęłam. - Thomasa Pearsona. Zamrugałam ze zdziwienia. Ton Ariany był lodowaty. - Widziałam, jak rozmawialiście. Przysunęła się bliżej. Właśnie mijało nas kilka roześmianych dziewczyn, które wracały z treningu hokeja na trawie. Popatrzyłam na nie i poczułam ukłucie zazdrości. - Reed. - Przepraszam! Jak mogłam choć na moment zlekceważyć jedyną osobę, która tego dnia potraktowała mnie życzliwie? Osobę, na której sympatii tak bardzo mi zależało? - Podoba ci się Thomas? - Jeszcze nie wiem - powiedziałam, choć na myśl o Thomasie przyśpieszyło mi tętno. Był fantastyczny. Intrygujący i zabawny. Wyglądał też na rasowego podrywacza. Nie byłam pewna, czy akurat teraz

potrzebuję takiej znajomości. Poflirtować? W porządku. Związać się z kimś takim? To już inna historia. - Niełatwo się oprzeć tego typu facetom - powiedziała Ariana, patrząc na mnie zmrużonymi oczami. - Thomas Pearson ma w sobie coś... niesamowicie seksownego?” - ... niebezpiecznego - dokończyła. Obserwowała mnie uważnie. - Owszem - mruknęłam niedbale. Przystojny, nadziany, inteligentny i bezczelny? Tak, to z pewnością niebezpieczna mieszanka. - Jeśli ktoś gustuje w takich facetach. Ja nie. „Na ogół”. A choćbym w nich zagustowała, Ariana nie musiała o tym wiedzieć. Zwłaszcza że - jak można było wywnioskować - Thomas nie był jej obojętny. A poza tym zdecydowanie nie chciałam sprawiać wrażenia uganiającej się za chłopakami. Wolałam sprawiać wrażenie kogoś, kto ma o sobie wysokie i całkowicie zasłużone mniemanie. Jak dziewczyny z Billings. Na twarzy Ariany pojawił się uśmiech. Wydawało się, że wewnątrz niej zapłonęło jakieś światełko. - Może usiądziesz z nami jutro w stołówce? - zaproponowała. - Przy śniadaniu? Zamurowało mnie na dobre kilka sekund. - Z wami? Poważnie? - Chciałabym cię lepiej poznać. Wszystkie byśmy chciały. A więc rozmawiały o mnie. Zastanawiały się. Za moimi plecami. Niepokojąca sytuacja. Zaledwie wczoraj przyjechałam do Easton, a już

stałam się tematem dyskusji. Ale jeśli nawet? Może właśnie rozpoczynała się dla mnie nowa epoka - epoka, której oczekiwałam z takim utęsknieniem. Jeśli mówiono o mnie w Easton, w porządku. Najwyraźniej z jakiegoś powodu budziłam zainteresowanie. Choć nie miałam pojęcia, co to mógł być za powód. - Dobrze - powiedziałam. Sama się dziwiłam, że nie skaczę z radości. - Przyjdę.

15. ŚNIADANIE W STYLU BILLINGS Kiedy nazajutrz zajrzałam do stołówki, Ariana siedziała samotnie przy stole. Ucieszyłam się. Nie wiedziałam, czy przyszła wcześniej z mojego powodu, ale łatwiej było mi się przysiąść, kiedy nie miała towarzystwa. Podchodziłam powoli, spodziewając się, że lada moment podniesie wzrok znad książki. Nic takiego nie nastąpiło. Przystanęłam o metr od niej, czując się bardzo głupio. Być może wczoraj tylko żartowała. Albo już nie pamiętała o zaproszeniu. Bo czy naprawdę mogła nie widzieć cienia, który rzucałam na jej książkę? - Yyy... Ariana? Popatrzyła na mnie roztargniona. Boże święty! Jednak zapomniała. Zapewne nawet nie kojarzyła mojej twarzy. - Przepraszam - wymamrotałam. Już miałam się wycofać, kiedy w jej oczach pojawił się błysk rozpoznania. - Cześć, Reed - powiedziała życzliwie. - Siadaj. Wskazała na sąsiednie krzesło. Z ulgi omal nie rzuciłam jej na szyję. - Nie jesteś głodna? - zapytała, spoglądając na moją tacę. „Ha, ha. Nie wiedziałam, jaki typ śniadania zyska aprobatę przy stole Billings, i dlatego wybrałam bezpieczny wariant: grzankę i kawę. Przed Arianą stał koktajl owocowy, dwie grzanki i miseczka musli. Na sam widok ścisnęło mnie w żołądku. - Rano nie jadam dużo - skłamałam i natychmiast jęknęłam w duchu: jeśli jeszcze kiedyś dostanę zaproszenie z Billings, dla podtrzymania pozorów będę musiała zadowolić się głodową porcją. - A ja przepadam za śniadaniami - powiedziała Ariana wesoło. -

Gdybym mogła, jadłabym je trzy razy dziennie. Uśmiechnęłam się. Jej pogodny nastrój działał na mnie kojąco. - Cicho tu o tej porze - zauważyłam. - I dlatego lubię śniadania. Sprzyjają lekturze. Do stołu podeszły dwie dziewczyny i usiadły po przeciwnej stronie. Pamiętałam je z poprzedniego dnia: byty drugorzędnymi lokatorkami Billings. Jedna, ciemnoskóra, miała na sobie dżinsy i białą koszulę. Druga, z długimi jasnymi włosami, była bardziej elegancka, ale chyba przesadnie, jakby spędziła mnóstwo czasu, starannie dobierając pasek do torby, a torbę do butów. Obie patrzyły na mnie zaintrygowane. - Cześć. A ty kto? - powiedziała ciemnoskóra, wyjmując z plecaka „The National Review”. Na okładce czasopisma zobaczyłam zdjęcie osła w barwach Partii Demokratów. Nikt spośród moich znajomych - nawet dorośli - nie czytywał magazynów poświęconych polityce. - To Reed - odezwała się Ariana, zanim zdążyłam zareagować. Reed, to Natasza Crenshaw i Leanne Shore. - Cześć - powiedziałam z nerwowym uśmiechem. - A Noelle wie, że tutaj siedzisz? - zapytała Leanne znacząco. Uśmiech zamarł mi na ustach. - Wkrótce się dowie - odparta chłodno Ariana. W tym momencie do stołówki wkroczyła Noelle w towarzystwie Taylor, Kiran i Dasha. Na nasz widok oczy jej zabłysły. Serce podeszło mi do gardła. Sądziłam, że śniadanie przy stole Billings to fantastyczne wyróżnienie? Chyba oszalałam. - Cześć, Lorneto - powiedziała Noelle i usiadła naprzeciw Ariany.

Poczułam, że oblewa mnie fala gorąca. Wyróżnienie, owszem. Ale bynajmniej nie fantastyczne. - Lorneta? - zapytała Leanne. - Och! Faktycznie! Jesteś tą lesbą z okna! Natasza popatrzyła na mnie ironicznie. Leanne wybuchnęła śmiechem. Ariana z trzaskiem położyła książkę na stole i spojrzała gniewnie - na Noelle. Ku mojemu zdumieniu Noelle zarumieniła się lekko. Ariana potrafiła wywołać rumieniec na jej twarzy! - Przepraszam, przepraszam. Cześć, Reed - powiedziała Noelle. Leanne, na miłość boską, mogłabyś się zamknąć? Śmiech Leanne urwał się raptownie. Blondynka poczerwieniała pod makijażem. Ariana podniosła książkę i wróciła do czytania. Kiran wyjęła z torby telefon komórkowy. Na szyi modelki zabłysnął w porannym słońcu diamentowy wisior, niemal mnie oślepiając. Miała na sobie miękki cytrynowy sweterek, czarną spódnicę i czółenka, wszystko zapewne warte majątek. Kupiłaby za to mój dom razem z działką. No, ale pozowanie do nowojorskich billboardów musiało przynosić niezłą fortunę. Taylor - w dżinsach i koszulce polo, ale też z diamentowymi klipsami na uszach - usiadła obok mnie i przyjrzała mi się z zaciekawieniem. - Cześć. Jestem Taylor. - Przecież w i e, jak się nazywasz - burknęła Noelle. Taylor oblała się rumieńcem. - Jestem Reed - powiedziałam, śpiesząc jej z pomocą. - Taylor też zna twoje imię. Co wy, jesteście upośledzone

umysłowo? Natasza westchnęła i podniosła wzrok znad swojego czasopisma. - Noelle, wolałabym, żebyś nie używała takich określeń. W każdym razie nie przy mnie. - Ach, wybacz. Co za niepoprawność polityczna z mojej strony powiedziała Noelle i wyjaśniła mi: - Natasza uważa się za obrończynię moralności. - Skoro żadna z was nie zabiega o ten tytuł... - odparła Natasza z fałszywą słodyczą. Noelle demonstracyjnie wetknęła sobie palec do gardła. - I jak ci się u nas podoba, Reed? - zapytała Taylor. - Jest świetnie. - Przyjechałaś z Pensylwanii, co? W twojej poprzedniej szkole też tak było? Zerknęłam na Noelle. Poinformowała całe Billings o moim pochodzeniu? - Taylor zna już na pamięć wszystkie tutejsze podręczniki, więc teraz przerzuciła się na spisy uczniów - powiedziała. - A wiesz, że mniej niż dwa procent uczniów i absolwentów Easton pochodzi z Pensylwanii? Czy to nie dziwne? - zapytała Taylor z przejęciem. - Taki ogromny stan! Mniej niż dwa procent? Coś takiego, więc jednak jestem dużym urozmaiceniem. - Co myślisz o naszych nauczycielach? A jakie wybrałaś kursy? Kto cię uczy trygonometrii? Corcoran? - Dopiero wczo...

- Taylor, przestań ją maglować - napomniała Ariana. Taylor zaraz ucichła. - Wszystko musi wiedzieć - wyjaśniła Noelle. - Jakby już wszystkiego nie wiedziała - mruknęła Natasza pod nosem. Dash usiadł naprzeciwko i ruchem głowy odrzucił sobie kosmyk z czoła. Z bliska był jeszcze przystojniejszy. Opalony z kwadratową szczęką i ciepłymi brązowymi oczami wyglądał jak model z domu mody Abercrombiego. - Dash McCafferty - przedstawił się. - A ty jesteś tą dziewczyną o silnym kopie. Noelle przyjrzała mi się podejrzliwie. - Gdybyś widziała, jak przedwczoraj wybiła piłkę! - powiedział do niej Dash. - Skarbie, musiałabyś przy niej włączyć piąty bieg. - Proszę, proszę. Pewnie mnóstwo straciłam - mruknęła Noelle bez entuzjazmu. Leanne znowu wybuchnęła śmiechem. Noelle zgromiła ją wzrokiem. W tym momencie podeszli dwaj inni chłopcy i przybili piątkę z Dashem. Jeden z nich usiadł na sąsiednim stole, a drugi przysunął sobie krzesło - zupełnie jakby przebywanie z dala od Dasha groziło im niedoborem tlenu. Pamiętałam, że przed dwoma dniami grali w piłkę na dziedzińcu. Zastanawiałam się, czy Thomas też pojawi się w stołówce. - To Josh - przedstawił Dash, wskazując kciukiem siedzącego za nim blondyna o nieco dziecinnej twarzy. - Cześć - powiedział Josh z uśmiechem. - A ten to Gage.

Gage, wyższy i przystojniejszy od Josha, prychnął lekceważąco. Dash klepnął go po ramieniu - sądząc po minie Gage'a, trochę za mocno. Usłyszałam skrzypienie drzwi stołówki i obejrzałam się mimowolnie. Constance i Diana wchodziły z tacami w towarzystwie Missy i jej świty. Constance rozglądała się po sali. Wiedziałam, że szuka mnie wzrokiem, zastanawiając się, czemu tak wcześnie - i bez niej - popędziłam na śniadanie. Dostrzegła mnie i wybałuszyła oczy. Kiedy nas mijała, uśmiechnęłam się do niej przepraszająco. Missy i Lorna szeptały między sobą, a Missy miała tak nadętą minę, że w konkursie piękności na pewno przyćmiłaby Miss Piggy. Z jej oczu wyzierała zawiść. Ranek robił się całkiem przyjemny. - Jakie sporty uprawiasz, Reed? - zapytała nagle Taylor. Oho, znowu. Zerknęłam na nią z niepokojem. Systematycznie wydłubywała miąższ ze swojej bułki i piętrzyła go na tacy. - Piłkę nożną i lacrosse. - Zupełnie jak ty, skarbie - powiedział Dash, kładąc dłoń na ramieniu Noelle. Noelle popatrzyła na mnie chłodno. - Mogę tylko powtórzyć: proszę, proszę. „Ha”. Moje zasługi na treningu najwyraźniej nie przekładały się na uznanie poza boiskiem. Leanne parsknęła śmiechem. Noelle poruszyła się niecierpliwie. - Leanne, bądź tak uprzejma i wyjmij nos z mojego tytka. Zaczyna mnie uwierać. Tym razem Leanne omal nie wybuchnęła płaczem. Wstała, zarzuciła torbę na ramię, spojrzała na mnie jadowicie i wy - maszerowała z sali.

- Nie mogłaś sobie darować, Noelle? - zapytała Natasza, także wstając. - Leanne chce tylko, żebyś ją polubiła. Zdumiała mnie taka szczerość. - Przykro mi - odparta Noelle z niewinną miną. - Obawiam się, że to niemożliwe. Natasza przewróciła oczami i poszła za Leanne. A więc życie w Billings nie zawsze układało się harmonijnie. Było tym bardziej intrygujące. Zanim za Leanne i Nataszą zamknęły się drzwi, ktoś złapał za klamkę. Wstrzymałam oddech, spodziewając się Thomasa, ale do środka wtargnęła grupa drugoklasistów. Westchnęłam i odruchowo spojrzałam na Arianę. Obserwowała mnie uważnie. - Dash, czy Thomas wybiera się dzisiaj na śniadanie? Zamarłam. Potrafiła czytać w myślach, czy co? - O Boże, Ariana, chyba nie zaczynasz? - odezwała się Noelle. - O co chodzi? - powiedział Dash. - Coś z Thomasem nie w porządku? - Należałoby raczej spytać, czy cokolwiek jest z nim w porządku. - Po prostu chciałam wiedzieć - odparta chłodno Ariana. - A więc wybiera się tu dzisiaj? Dash roześmiał się i wpakował sobie do ust potężną porcję jajecznicy. - A wybrał się tu kiedyś? - powiedział, kiedy już przełknął. Zerknął na mnie. - Pearson nie jest typem śniadaniowym. Zapytaj Josha. Nie miałam pojęcia, dlaczego do mnie skierował tę uwagę. Czyżby Thomas wspomniał coś na mój temat? Czy może Dash też wykazywał

nadprzyrodzone zdolności i domyślił się, na kogo czekam? - Mieszkamy razem w pokoju, więc wiem, co mówię - oświadczył Josh. - Chłopak lubi sobie pospać. Ariana odłożyła książkę. Uśmiechnęła się do mnie, a ja z zakłopotaniem odwzajemniłam uśmiech. - Uch! - jęknęła Kiran. Z trzaskiem zamknęła telefon i rzuciła go na stół. Przerzuciła rękę przez oparcie krzesła, ani na moment nie tracąc eleganckiej pozy. Miała piękny, regularny profil z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi. Zauważyłam subtelne lśnienie na jej powiekach, widoczne tylko w promieniach słońca. - Co tam? Technologia cyfrowa cię denerwuje? - zapytał Gage. - Nie należy się umawiać z facetami z Barcelony. Atrakcyjni, ale absolutnie zapatrzeni w siebie - powiedziała Kiran i skrzywiła się z niesmakiem. Podniosła z talerza cząstkę jabłka, trzymając ją delikatnie końcami palców. Każdy ruch był pełen gracji. Nagle jej spojrzenie padło na mnie i zamrugała. - A ty skąd się wzięłaś? Nastąpił zbiorowy wybuch śmiechu. - No co? Proste pytanie. - Kiran żyje we własnym świecie - wyjaśniła Ariana. - Patrzcie, kto to mówi - burknęła Kiran. Zlustrowała mnie wzrokiem i odchyliła się na krześle. - Kwaśne to jabłko. Przydałoby mi się inne - powiedziała, patrząc mi prosto w oczy. Zapadła cisza. Uświadomiłam sobie, że wszyscy mnie obserwują. Z wyczekiwaniem. - Tak?

- Kiran powiedziała, że przydałoby jej się nowe jabłko - powiedziała Noelle. - A skoro już wstajesz od stołu, możesz mi przynieść kawę. - I drożdżówkę z czekoladą - dorzuciła Kiran. - Taką z po - sypką na wierzchu. Świętuję dzisiaj zakończenie sezonu kostiumów kąpielowych. - O, to dla mnie też jedną - dodała Taylor. Czułam, że oblewa mnie gorąco. Mówiły poważnie? Wysyłały mnie po kawę i ciastka? Dash patrzył na mnie z rozbawieniem, pogryzając bułkę. - Zapamiętałaś, czy potrzebujesz kartki? - wycedziła Noelle. Spojrzałam na Arianę. Czytała. Byłam zdana tylko na siebie. I najwyraźniej nie miałam wyboru. - W porządku. Chyba się przejdę. - Mądra decyzja - pochwaliła Noelle. Podniosłam się na drżących nogach. - Nie zapytasz Ariany, czy nie chce czegoś do jedzenia? powiedziała Kiran niewinnie. Z wysiłkiem przełknęłam ślinę. - Ariana? Masz na coś ochotę? - Nie, Reed, dziękuję - rzuciła Ariana beztrosko. Nawet nie oderwała oczu od książki. A więc brała w tym udział. Wcale nie zaprosiła mnie na śniadanie dlatego, że mieszkanki Billings chciały mnie lepiej poznać. Nie, po prostu potrzebowały dziewczyny na posyłki. No i świetnie. Skoro takie były warunki, zamierzałam się dostosować. Odwróciłam się i ruszyłam do bufetu, czując ich wzrok na swoich plecach. Ze wstydu i rozgoryczenia ściskało mnie w gardle. A nade wszystko bałam się, że coś pomylę. Powtarzałam w myślach: kawa, dwie

drożdżówki, jabłko. „Chwilę”. Jabłko Kiran było czerwone, żółte czy zielone? Zerknęłam za siebie. Zielone. W porządku. Z jakiegoś powodu wiedziałam, że jeśli teraz popełnię błąd, nigdy już nie dostanę zaproszenia. A musiałam je dostać. Po prostu musiałam. Byłam gotowa co rano dostarczać im śniadanie - co rano znosić to upokorzenie - byle tylko ponownie zaprosiły mnie do swojego stołu.

16. BURSA DRAKE'A Dwa dni później Naylor wezwała mnie na rozmowę. Zapytała, jak radzę sobie na zajęciach - czy któryś z kursów nie okazał się dla mnie zbyt trudny. A mnie pochłaniała wyłącznie myśl, że po tamtym pamiętnym śniadaniu dziewczyny z Billings już więcej mnie nie zaprosiły. Naylor pytała o trudności? Niech spróbuje wykombinować, jak mogłabym wrócić do stołu Billings! Przypuszczałam jednak, że moje życie towarzyskie zupełnie jej nie interesuje. Wpatrywała się we mnie, czekając na odpowiedź. Zastanawiałam się, czy Barber zrelacjonował jej moje zachowanie na pierwszej lekcji historii. Wyobrażałam sobie, jak naradzają się szeptem w pokoju nauczycielskim i zakładają się o to, czy długo przetrwam w Easton. Z nerwowym uśmiechem zapewniłam, że wszystko jest w absolutnym porządku. Każdą wolną chwilę postanowiłam spędzać odtąd w bibliotece, żeby przedrzeć się przez lektury od Barbera. Nie zamierzałam poddać się bez walki. Było parno. Niebo przesłaniały szare, skłębione chmury. Szłam - jak zwykle - z pochyloną głową i nagle poczułam strużkę potu ściekającą mi po karku. No tak, zbytnio się śpieszyłam, a pogoda zdecydowanie temu nie sprzyjała. Odetchnęłam i zwolniłam kroku, mijając budynek Drake'a bursę chłopców z trzecich i czwartych klas. Jej mieszkańcy uchodzili za najbardziej szemrane towarzystwo w Easton. Wszystko jeszcze mogło się ułożyć. Po prostu powinnam wziąć się w garść. Powinnam pamiętać, czemu się tu znalazłam i od czego próbowałam się wyzwolić. Po prostu powinnam... Usłyszałam skrzypienie otwieranego okna i stłumiony chichot. Podniosłam głowę i zamarłam. Przez okno w suterenie gramoliła się Kiran

Hayes. Wyskoczyła na trawę, popychana od tyłu przez męską dłoń, i otrzepała się z ziemi. Za nią wynurzył się jakiś chłopak i przyciągnął ją do siebie. Zarzuciła mu ręce na szyję. Kiran Hayes zadawała się z lokatorem bursy Drake'a. Dłonie tego lokatora przesuwały się właśnie w stronę jej biustu. Okej. Nie musiałam na to patrzeć. Wycofałam się chyłkiem, ale Kiran zauważyła ruch kątem oka. - Stój! Przymknęłam powieki. Tętno skoczyło mi powyżej setki. - Jednak lubisz podglądać, co? - Wcale nie! Otworzyłam oczy i zdążyłam dostrzec, jak adorator Kiran znika za krzakami. Był to ten wysoki, niezgrabny chłopak, do którego Kiran mrugnęła podczas pierwszego śniadania w stołówce. Co takiego widziała w tym chuderlawym miłośniku mangi? A wspominała o jakimś facecie w Barcelonie! - Szłam tędy do biblioteki - wyjaśniłam pośpiesznie. - I cały czas patrzyłam pod nogi. Kiran miała zmierzwione z tyłu włosy, przekręconą spódnicę i rozmazaną szminkę. I nadal wyglądała oszałamiająco. - Słusznie. Patrzyłaś pod nogi, niczego nie widziałaś i nic nikomu nie powiesz, jasne? - Jasne. Nikomu. - Bo nawet sobie nie wyobrażasz, jak mogę cię urządzić. „Ho, ho”. Ta dziewczyna umiała rzucać pogróżki. Przeszywała mnie wściekłym spojrzeniem. Jednak mimo grozy sytuacji uświadomiłam sobie,

że znowu mam okazję udowodnić swoją wartość. Pokazać, że zasługuję na zaufanie. - Spokojnie - powiedziałam. - Niczego nie wygadam. Ze zdumieniem zobaczyłam na jej twarzy ulgę. A więc Kiran naprawdę się przestraszyła. Ale czego? Chłopak może nie był imponujący, sama jednak miała na tyle mocną pozycję, że mogła spotykać się, z kim chciała, i nie dbać o ludzkie gadanie. Czemu tak bardzo zależało jej na utrzymaniu tej znajomości w tajemnicy? - Dobra - mruknęła. - A teraz zjeżdżaj. Nie zostawiła mi czasu na pytania, których i tak zapewne nie ośmieliłabym się zadać. Do biblioteki dotarłam niemal biegiem.

17. PRZYMUS PRZY STOLE Przez pewien czas nie miałam kontaktu z dziewczynami z Billings oprócz treningów z Noelle, która na ogół mnie ignorowała. W trzecim tygodniu semestru zaczęłam tracić nadzieję. Zastanawiałam się, gdzie popełniłam błąd. Czy Ki - ran, zaniepokojona, przekonała przyjaciółki, że należy trzymać mnie na dystans? Chciałam ją zapewnić, że nikomu nie zdradzę jej sekretu, ale widywałam ją zawsze w towarzystwie Noelle, Taylor lub Ariany, a przy nich nie mogłam z nią porozmawiać. Kontaktowanie się z nimi bez zaproszenia absolutnie nie wchodziło w grę. A dziewczyny z Billings wydawały się wszechobecne. Któregoś dnia dyrektor Marcus podczas porannego nabożeństwa przedstawił honorowego gościa: Lance'a Hallgrena, absolwenta Easton, gwiazdora filmowego i - z niejasnych dla mnie powodów - gorliwego zwolennika programu lotów kosmicznych. Hallgren stanął przy pulpicie, błyskając uśmiechem, i oświadczył, że nie jest jedyną sławą w tym zgromadzeniu, ponieważ przybył, aby wręczyć państwową nagrodę za szkolne osiągnięcia w naukach ścisłych pannie Taylor Bell. Zaprosił Taylor na podwyższenie, co wywołało gromkie brawa, i przekazał jej pamiątkowy medal oraz czek na pięć tysięcy dolarów. Nagroda obejmowała również darmową podróż do Waszyngtonu, gdzie Taylor miała przedstawić wyniki swoich badań podczas bankietu w Smithsonian Institution, siedząc przy stole obok Hallgrena. Najbardziej wartościową szkolną nagrodą, jaką kiedykolwiek otrzymałam, była błękitna wstęga i talon na stek z frytkami w lokalnej restauracji.

Tego samego dnia w stołówce dostarczono Kiran bukiet złożony z dwudziestu czterech białych lilii. Ponieważ pokazała przyjaciółkom dołączony liścik, kwiaty najwyraźniej nie pochodziły od jej sekretnego adoratora, który ze smętną miną obserwował ją z daleka. Po chwili doręczyciel powrócił, prowadząc żółto - zielony skuter Vespa. Wybuchło zamieszanie, także wśród nauczycieli, którzy poderwali się od stołu i zasypali doręczyciela pytaniami. Debatowaliśmy głośno nad tym, jak przemycono

vespe

na

teren

szkoły.

Czy

doręczyciel

zapłacił

ochroniarzom? Nikomu nie wolno było trzymać pojazdów silnikowych w kampusie. Czy dla Kiran Hayes zrobią wyjątek? Tymczasem Kiran wsiadła już na vespe, włożyła elegancki kask i ze spokojem podziwiała zalety skutera w towarzystwie Dasha, Gage'a i Josha. Kilka dni później w szkolnym czasopiśmie ukazał się wiersz Ariany, przyjęty - jak dumnie informowano na sąsiedniej stronie - do dwudziestego czwartego tomu Antologii poezji Stanów Zjednoczonych, co było zaszczytem, o który ubiegały się tysiące amerykańskich poetów różnego autoramentu. Wkrótce potem ogłoszono wybory „naj - ” wśród uczniów i uczennic czwartej klasy i na listach kandydatów wciąż powtarzało się imię Noelle. Nominowano ją w rozmaitych kategoriach: od „Najpiękniejszej”, przez „Najlepiej

zapowiadającą się karierę”

i

„Najbardziej efektowną parę roku”, do „Najlepszego poczucia humoru”. Szanse Noelle na wygraną w tej ostatniej kategorii wydały mi się raczej nikłe. W któreś deszczowe, wtorkowe popołudnie weszłam do stołówki z Constance i Dianą. Bez promieni słońca wpadających przez świetlik sala wydawała się ciemna i ponura. Dziewczyny z Billings wciąż byty jej

jaśniejącym centrum. - Wybrałaś już temat swojej pracy z historii sztuki? - zapytała Diana, kiedy siadałyśmy przy stole. - Żartujesz? - wtrąciła Constance. - Cały pokój mamy zawalony książkami o malarstwie. Reed ślęczy nad nimi do późnej nocy. Czy naprawdę musiała rozpowiadać, czym się zajmuję za zamkniętymi drzwiami? - Po prostu nie chciałabym pisać o czymś, co wałkowano setki razy odparłam swobodnie. - Szukam czegoś oryginalnego. - Daj spokój, stara Treacle urodziła się w paleolicie - prychnęła Diana. - Nie znajdziesz artysty, którego już nie przemaglowano pod jej kierunkiem. - Ta k się cieszę się, że wybrałam kurs dziennikarstwa - oznajmiła Constance. - Reportaże do szkolnego magazynu to lepsza zabawa niż analiza jakichś bohomazów. No i mama zna naszego redaktora naczelnego, więc na pewno trafię na pierwszą stronę. „No tak”. Za każdym razem, kiedy już zaczynałam ją lubić, Constance wyrywała się z czymś absolutnie nie do zniesienia. Westchnęłam i zerknęłam na środek sali. Jak zdołam przetrwać cały rok, jadając trzy posiłki dziennie przy naszym stole, skoro doświadczyłam już, czym jest śniadanie w towarzystwie dziewczyn z Billings? Jakby czując mój wzrok, Noelle spojrzała prosto na mnie. Potrząsnęła głową i wstała. Krzesło zgrzytnęło o podłogę. - Co ona robi? - zapytała Constance. Noelle zmierzała w naszą stronę. Serce skoczyło mi do gardła. - Nie mam pojęcia.

Noelle zatrzymała się przy nas, bez słowa wzięła tacę z moim lanczem, zaniosła ją do stołu na środku, postawiła obok tacy Kiran i popatrzyła na mnie z uniesionymi brwiami. Kiran zaśmiała się z przekorą. Taylor, wyraźnie zażenowana, schyliła głowę. Na drugim końcu stołu Natasza prychnęła gniewnie. - Chyba chce, żebyś do nich poszła - powiedziała Diana. Rzeczywiście, tak to wyglądało. Wstałam niepewnie i wzięłam swój plecak. Noelle urządziła niezłe widowisko, więc teraz wszyscy w stołówce przypatrywali mi się z zainteresowaniem. Mijając Dasha i Kiran, podświadomie oczekiwałam, że któreś podstawi mi nogę. Wreszcie opadłam na krzesło. - Jeśli masz ochotę tu siedzieć, to siedź - powiedziała Noelle. - Nikt ci nie broni. Chyba nie mogłam liczyć na lepsze zaproszenie. Starałam się nie okazywać, że jestem wniebowzięta. - Cześć, Reed - odezwała się Taylor. - Cześć. Ariana uśmiechnęła się z roztargnieniem i wróciła do lektury. Natasza i Leanne udawały, że mnie nie dostrzegają, ale niewiele mnie to obchodziło. - Chcemy - oświadczyła Noelle - żebyś coś dla nas zrobiła. No tak. Naturalnie. Ściągnęła mnie tutaj, żeby mi zlecić nową misję. Co tym razem? Koktajl owocowy? Świeża grzanka? - Okej - powiedziałam z wahaniem. - Chcemy, żebyś w imieniu Kiran zerwała z tym chłopakiem z bursy Drake'a.

Kiran zbladła jak papier. Spojrzałam na nią i zobaczyłam w jej oczach oskarżenie. - Nie... nie mówiłam nikomu - wyjąkałam. Noelle uśmiechnęła się szyderczo. - Och, wiedziałaś o tym? Ciekawe. Kiran, wybrałaś ją na powiernicę? - Noelle - odezwała się Kiran. Wyglądała strasznie. - Posłuchaj... - Nie, to nie Lorneta na ciebie doniosła. Twój fagas z Drake'a prowadzi blog. I nie dość starannie dobrał sobie nicka. Któryś z chłopaków natknął się na jego wynurzenia i od południa cała szkoła ma je w skrzynkach e - mailowych. - Chłopak z Drake'a. Kiran, daj spokój - powiedziała Aria - na prawie ze współczuciem. - Myślałaś, że się nie dowiemy? Matczynym gestem ujęła ją za rękę. Kiran odsunęła się po chwili. Wyprostowała się, oparła łokieć na stole i sięgnęła po marchewkę. - Żaden problem - oświadczyła swobodnym tonem. - To była tylko zabawa. Zupełnie mi na nim nie zależy. Kłamała. Wszyscy byliśmy tego świadomi. Ale jakby nie miało to znaczenia... - Świetnie. Bo, jak powszechnie wiadomo, dziewczyna z Billings nie może się umawiać z chłopakiem z Drake'a - powiedziała Noelle. - To po prostu nie wypada. A skoro dziewczyna z Billings nie może umawiać się z chłopakiem z Drake'a, to oczywiście nie może też z nim zerwać. I to jest zadanie dla naszej Lornety. - Och, będzie ciekawie - odezwała się Leanne. - Masz mu jasno powiedzieć, że wszystko skończone - poleciła

Noelle, wpatrując się we mnie zmrużonymi oczami. - Że Kiran nie chce mieć z nim więcej do czynienia. Że uważa go za palanta o mikroskopijnym fiucie i nie zamierza już marnować na niego czasu. Nikt się nie poruszył. Zerknęłam na Kiran. Była zdruzgotana. Nie miałam wątpliwości, że Noelle celowo dobrała takie określenia, żeby ją zranić. - Chcesz, żebym mu to wszystko powtórzyła? - zapytałam ze ściśniętym gardłem. - Słowo w słowo. Z wysiłkiem przełknęłam ślinę. - Teraz? - Nie, w następny czwartek - odparta zgryźliwie. - Oczywiście, że teraz. - Dobra - wymamrotałam i spojrzałam na Kiran. - Jak on się nazywa? - A co to ma do rzeczy? - warknęła Noelle. - James - odpowiedziała Kiran. Widziałam w jej oczach ból. Naprawdę zależało jej na tym chłopaku. Czemu pozwalała na takie traktowanie? Dla jakichś kretyńskich, snobistycznych zasad? Czemu się nie postawiła? I czemu nie broniła Jamesa? Odchrząknęłam i wstałam. - No to... zaraz wracam. Deszcz bębnił o dach i salę rozjaśniło na moment światło błyskawicy. Na stołach widziałam rozłożone kartki - zapewne wydruk nieszczęsnego bloga. Wszyscy w stołówce gapili się na mnie. Wszyscy oprócz Jamesa. Doszłam do jego stołu, a James uporczywie mnie

ignorował. Sądząc po czerwonych plamach na jego twarzy, zdawał sobie sprawę z mojej obecności, ale nie odrywał wzroku od komiksu. - James? - A kto pyta? - mruknął, nie podnosząc głowy. - Reed. Bo... ten... przysyła mnie Kiran... Siedzący wokół zachichotali. James spojrzał na mnie wreszcie. Stwierdziłam, że jest całkiem przystojny: typ bladego naukowca. Zza okularów patrzyły na mnie piwne oczy w sympatycznej, okrągławej twarzy. - Tak? - zapytał ze zmarszczonymi brwiami. Powtórzyłam w myślach słowa Noelle. Wolałabym nie przekazywać ich w takim tłumie, ale nie miałam wyboru. Gdyby Noelle się dowiedziała, że choć odrobinę zmieniłam jej komunikat, czekały mnie przykre chwile. - Kiran mówi, że wszystko skończone - powiedziałam ochryple. Mówi, że nie chce mieć z tobą więcej do czynienia. Twarz mu stężała. - Co takiego? Zaczerpnęłam tchu i kontynuowałam. - Mówi... mówi, że jesteś palantem o mikroskopijnym fiucie i nie zamierza już marnować na ciebie czasu. - Ale jaja! - zawołał jeden z chłopaków przy stole. Prawie nikt się nie roześmiał. James poderwał się z krzesła. Głośno zaszurało po podłodze. - Dokąd? - zapytałam spanikowana. - A jak myślisz? - syknął przez zęby. - Jeśli Kiran ma mi coś do powiedzenia, niech powie mi to prosto w twarz. Złapałam go za ramię. Nie mogłam pozwolić, żeby skompromitował

Kiran wobec całej szkoły. Oznaczałoby to porażkę mojej misji. A tego zdecydowanie nie chciałam. Nie teraz, kiedy dostałam drugą szansę. - Nie słyszałeś, że wszystko skończone? Było, minęło. Ki~ ran nie chce z tobą rozmawiać - powiedziałam i dodałam szeptem: - Jeśli tam pójdziesz, rozerwą nas oboje na strzępy. Pomyśl. Zerknęłam na Noelle. Nie spuszczała z nas oczu. „Proszę, James. Proszę, nie rób tego”. Po chwili odetchnął i jakby posmutniał. - Powtórzysz Kiran, że ją przepraszam? - zapytał cicho. Co takiego? Przeprasza? O n? - Ale nie mów jej tego, kiedy będzie ze znajomymi. Poczekaj, aż zostanie sama. A więc rozumiał sytuację. - Dobrze - odszepnęłam. Byłam wstrząśnięta tym, co zrobiłam. Wstrząśnięta dojrzałą reakcją Jamesa. Nie miałam pojęcia, kiedy zdołam porozmawiać z Kiran na osobności - zawsze widywałam ją w towarzystwie którejś z przyjaciółek, z wyjątkiem tamtego popołudnia pod bursą Drake'a - ale zamierzałam próbować. Przynajmniej tyle byłam mu winna. James chwycił plecak i wymknął się ze stołówki ku głośnej uciesze gapiów. Dziwne, że nie zaczęli klaskać. Powoli wracałam do stołu Billings, ledwie tłumiąc obrzydzenie do samej siebie. Kiedy zobaczyłam tam rozbawione twarze oraz rozpacz w oczach Kiran, stwierdziłam, że potrzeba mi świeżego powietrza. Minęłam ich bez słowa, wyszłam i stanęłam pod ociekającym wodą dachem. Grzmot przetoczył mi się nad głową. Zagryzłam wargi, żeby powstrzymać łzy. - Myślisz, że coś z tego będzie?

Omal nie krzyknęłam, kiedy Thomas nagle poruszył się przy drzwiach. Miał przemoczoną kurtkę, z włosów kapała mu woda. - Cholera, musisz się tak czaić? - warknęłam. Podszedł bliżej. W całym tym zamieszaniu czułam wyraźnie, że tętno mi przyśpiesza. - Uważaj, w co się pakujesz, nowa - powiedział i obejrzał mnie od stóp do głów. Zupełnie jakby miał do mnie jakieś prawo. - Ja bym chyba uznał, że to dla mnie za wiele. Przysunął się jeszcze bardziej i przez chwilę byłam pewna, że mnie pocałuje. A on tylko się uśmiechnął i odszedł w strugach deszczu.

18. KŁAMSTWA, KŁAMSTWA Okazja do porozmawiania z Kiran na osobności nadarzyła się nadspodziewanie szybko. Kiedy nazajutrz rano wyszłam z Bradwell, jednym uchem słuchając gadaniny Constance, Kiran podniosła się z najbliższej ławki na dziedzińcu i spojrzała na mnie nerwowo. - Do zobaczenia na lekcji - powiedziałam do Constance. Kiedy podchodziłam, Kiran wyprostowała się i odetchnęła głęboko. Niepokój zniknął, a zastąpiła go dobrze mi znana, nonszalancka poza. - Cześć - bąknęłam. - Co ci powiedział? - spytała od razu. - Nie żebym się przejmowała. Sprawdzam, czy powtórzyłaś mu wszystko, jak trzeba. Kłamstwa. Same kłamstwa. - Powtórzyłam. Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. Złote punkciki w jej brązowych tęczówkach wydawały się mi nienaturalnie jasne. - No i? Co powiedział? Odchrząknęłam. - Powiedział, że cię przeprasza. Że mam podejść do ciebie, kiedy będziesz sama, i przeprosić cię w jego imieniu. Zamrugała. - Tak powiedział? - Właśnie - potwierdziłam i zapytałam, nie mogąc powstrzymać ciekawości: - Czemu przeprasza po tym, co ode mnie usłyszał? - Nie wiem - potrząsnęła głową. Przez jej twarz przemknął uśmiech. Ale to cały James. Też się uśmiechnęłam. Czułam, że na moment połączyła nas autentyczna więź. Kiran pozwoliła mi zobaczyć tę cząstkę siebie, której na

pewno nie odsłoniłaby przed Noelle i pozostałymi dziewczynami z Billings. Nagle do jej oczu napłynęły łzy. - Hej, wszystko w porządku? - zapytałam. Opanowała się natychmiast. Popatrzyła na mnie ze zmarszczonymi brwiami. - Zapomnij o tej rozmowie. - A dziewczyny myślą, że gdzie teraz jesteś? - Nie twoja sprawa. Chyba się skrzywiłam, bo dodała łagodniejszym tonem: - Słuchaj, wiem, że nie doniosłaś na mnie i Jamesa. Doceniam to. Ale teraz jest podobna sytuacja. Tej rozmowy nigdy nie było. „Czego się boisz? Czego, do cholery, tak się b o i s z?” Z trudem się powstrzymałam, żeby nie wykrzyczeć tego pytania. - Jasne - powiedziałam. - No to świetnie. Kiwnęła głową i nasunęła na nos okulary przeciwsłoneczne. Mogłabym przysiąc, że zanim odeszła, mruknęła cicho .dziękuję”.

19. STADO - Dobrze cię tam karmią? - zapytał tato. - No. Jedzenie jest super. W każdym razie lepsze niż w crotońskim ogólniaku. Oparłam nogi na półce pod aparatem telefonicznym. Po dwóch minutach spędzonych na drewnianej ławce zaczynał mnie już boleć tyłek. W pokojach nie zainstalowano nam telefonów, więc w zasadzie wszystkie powinnyśmy korzystać z publicznej budki na piętrze. Oczywiście, byłam jedyną jej użytkowniczką. Pozostałe dziewczyny miały komórki. - Tęsknię za tobą, słonko - powiedział tato. Dziwnie było rozmawiać z nim przez telefon. Nigdy przedtem tego nie robiłam, poza awaryjnymi sytuacjami, kiedy chciałam, żeby po mnie dokądś przyjechał. Zgadywałam, że siedzi teraz przy kuchennym stole nad działem sportowym w lokalnej gazecie. Przygnębiła mnie ta myśl. - Też za tobą tęsknię, tato. - Nie mogę się doczekać waszych dni otwartych. Mama również. Poczułam skurcz żołądka. Owszem, czytałam o weekendzie otwartym, ale postarałam się zapomnieć o jego istnieniu. Nie potrafiłam wyobrazić sobie moich rodziców w Easton, podobnie jak nie potrafiłam wyobrazić ich sobie na Marsie. A biorąc pod uwagę, że ich podróż nie mogła się obyć bez nieustannych zgryźliwości i narzekania matki, zupełnie nie rozumiałam, co atrakcyjnego ojciec widzi w tej wizycie. - Reed, muszę kończyć. Mama chce obiad. - Jasne. Teraz widziałam w kuchni także matkę, która ponuro wpatrywała się w ojca znad talerza szarawych klopsików.

- Przesyła pozdrowienia - dodał. „Akurat”. - Trzymaj się, tato. Pa. - Pa, Reed. Odłożyłam słuchawkę i przez chwilę siedziałam bez ruchu. Zdumiewające, jak każda rozmowa z tatą sprowadzała mnie z powrotem do Croton, do tej posępnej atmosfery, do strachu, beznadziei. Z trudem odzyskiwałam równowagę; musiałam sobie powtarzać, że już się stamtąd wyrwałam, jestem wolna. I wtedy nie mogłam powstrzymać uśmiechu podobnie jak uśmiechałam się co rano, kiedy nie budziły mnie pokrzykiwania matki domagającej się swoich pigułek. Teraz sama kierowałam

swoim

życiem.

Ciągle

jeszcze

się

do

tego

nie

przyzwyczaiłam. Nagle usłyszałam stukanie w szybę. - Szybko! Zaraz się zacznie! - zawołała Constance zza szklanych drzwi budki. Zamachała na mnie gwałtownie i zniknęła w korytarzu. Westchnęłam i podniosłam się z ławki. Był właśnie niedzielny wieczór i wszystkie dziewczyny z naszego piętra stłoczyły się w świetlicy, żeby obejrzeć serial „Gotowe no wszystko”. Przez cały dzień nie rozmawiały o niczym innym. Nie widziałam dotąd ani jednego odcinka, a moja ignorancja w tej dziedzinie była tematem co najmniej półgodzinnej dyskusji po obiedzie. Teraz miałam się przekonać, o co chodzi w tym całym zamieszaniu. Wprost nie mogłam się doczekać. Constance zajęła mi miejsce na kanapie. Usiadłam i podobnie jak wszystkie dziewczyny w świetlicy wlepiłam wzrok w telewizor. A kiedy pojawiła się pierwsza przerwa na reklamy, Lorna odwróciła się w moją

stronę. - No to czym się zajmujesz w niedzielne wieczory? - zapytała i usadowiła się na jedwabnej poduszce, którą przyniosła sobie z pokoju. Na twarzy miała dziwne woniejącą, niebieską maseczkę ziołową, a włosy upięła w dwa kucyki na czubku głowy. Wyglądała jak potwór z komiksu. Lorna, Maszkara w Błękicie. - Na ogół czytam - odpowiedziałam. Przewróciła oczami. Missy prychnęła pogardliwie. Byty to ich najczęstsze reakcje. Stosowały je przy każdej nadarzającej się okazji. W trakcie przerwy Constance pośpiesznie streszczała mi poprzednie odcinki serialu, ale prawie jej nie słuchałam. Myślałam o tym, że powinnam teraz siedzieć w pokoju albo w bibliotece i przekopywać się przez lektury z historii. Albo ćwiczyć francuską wymowę. Albo rozwiązywać zadania z trygonometrii. W zasadzie jedynymi lekcjami, na których czułam się w miarę pewnie, były lekcje literatury - a to właśnie dlatego, że wszystkie niedzielne wieczory spędzałam dotąd na czytaniu. No, ale chciałam przecież prowadzić bogate życie towarzyskie. W końcu także z tego powodu przeniosłam się do Easton. Naturalnie, wolałabym rozwijać swoje towarzyskie talenty wśród dziewczyn z Billings, jednak miałam na to marne szanse. Jadałam przy ich stole, odkąd Noelle przeniosła tam mój lancz w tamten nieszczęsny wtorek. Biegałam dla nich na posyłki i wykonywałam najrozmaitsze polecenia, jakie tylko wpadły im do głowy, ale nasza znajomość kończyła się za drzwiami stołówki. - Idziecie na bal w sobotę? - zapytała Diana, kiedy na ekranie znowu pojawiły się reklamy. Siedząca obok niej Kiki potrząsała głową w rytm

muzyki z iPoda. - Naturalnie - odpowiedziała Missy. Podniosła się z podłogi, gdzie malowała sobie paznokcie u stóp, i klapnęła na kanapę. - Muszę wybrać sobie jakiegoś faceta. Zupełnie jakby kupowała skarpetki. - W naszej szkole w Nowym Jorku nie było tańców - powiedziała Constance. - To znaczy, mieliśmy bale charytatywne, ale tylko pod opieką rodziców. Tutaj rodziców nie będzie, co? Missy przewróciła oczami. - Chyba należy to rozumieć jako „nie” - mruknęłam. - W takim razie idę na pewno - powiedziała Constance. - A ty, Reed? Poruszyłam się nerwowo. W Croton szkolne bale były głównie dla cheerleaderek i zawodników szkolnej drużyny, a kończyły się zwykle awanturą i interwencją policji. Ich liczbę zmniejszono więc stopniowo z czterech rocznie do jednego, przeznaczonego dla trzecich i czwartych klas. No i nigdy w życiu nie tańczyłam z chłopakiem. - Nie wiem. Mam trochę zaległej pracy... - Czytasz w niedzielę, a w sobotę wieczorem będziesz odrabiać lekcje? - zapytała Lorna i prychnęła. Maseczka pękła jej w kilku miejscach. - Co za dusza towarzystwa! - Daj spokój, Lorna. Nie ma mowy, żeby Reed poszła na bal odezwała się Missy, która właśnie zabierała się do wycinania sobie skórek. - Chcesz coś przez to powiedzieć? - zapytałam. - Owszem, chcę powiedzieć, że jesteś typem owcy - wycedziła. Z trudem oderwałam wzrok od jej przepastnych dziurek w nosie. Dziewczyny z Billings nie chodzą na bale, bo uważają, że szkolne imprezy

są poniżej ich godności. A doskonale wiemy, że we wszystkim je naśladujesz. Tak właśnie robią owce. Idą za stadem. Świta Missy zgodnie zachichotała. Constance popatrzyła na mnie z niepokojem. Mogłam odpowiedzieć na setki sposobów. Mogłam oskarżyć Missy o to, że jest zazdrosna, bo dziewczyny z Billings przynajmniej wiedzą o moim istnieniu. Mogłam jej przypomnieć, że sama planuje przeprowadzkę do Billings w przyszłym roku, więc chyba nie powinna wybierać się na bal. Zdawałam sobie jednak sprawę, że wszystko, co powiem, zabrzmi jak rozpaczliwa obrona. Nie zamierzałam dać Missy Thurber tej satysfakcji. Choć wszystko zagotowało się we mnie, wstałam bez słowa i wróciłam do pokoju, zastanawiając się, czemu kiedykolwiek zależało mi na znalezieniu przyjaciółek.

20. KŁAMCZUCHA - Nie porozmawiasz z nim? - zapytała Constance bez tchu. Stałam pod ścianą w auli, w której - jak się dowiedziałam z informatora - organizowano wszystkie szkolne imprezy, od zbiórek pieniędzy na cele charytatywne, po honorowe oddawanie krwi, i patrzyłam na Thomasa otoczonego tłumem znajomych. Byli tu głównie młodsi uczniowie; większość starszych, w tym dziewczyny z Billings, zlekceważyła bal inauguracyjny. Missy miała rację. Mieszkanki Billings nie uczestniczyły w tak pospolitych rozrywkach. Były na to zbyt wyrafinowane i miały tysiące innych, znacznie ciekawszych zajęć. Ja natomiast przyszłam z trzech powodów: 1) Constance zamęczała mnie prośbami i wiedziałam, że łatwo nie zrezygnuje, 2) Missy oświadczyła publicznie, że nie spodziewa się zobaczyć mnie na balu, 3) nic nie zatrzymywało mnie w pokoju, poza pracą domową o rozmiarach autobusu. Nie rozumiałam tylko, co tu robi Thomas. Jeśli szkolne tańce były poniżej godności dziewczyn z Billings, powinny również być poniżej godności Thomasa. - Może porozmawiam. Jeśli znajdzie dla mnie wolną chwilę. Obserwowałam z zazdrością, jak ładna brunetka śmieje się z czegoś, co powiedział. Od naszego spotkania pod dachem stołówki nie przestawałam myśleć o Thomasie. Po prostu czułam, że łączy mnie z nim jakaś więź - dziwnie mocna, skoro prawie go nie znałam. Serce też ma swoje pragnienia, a tego wieczoru zdecydowanie pragnęło Thomasa. Na razie wszyscy tkwili przy ścianach: rozmawiali, śmiali się i patrzyli na pustą przestrzeń na środku sali, podczas gdy didżej miksował

rozmaite

hity

z

minionego

dziesięciolecia.

Kilku

wyraźnie

niezadowolonych nauczycieli krążyło dokoła, rzucając groźne spojrzenia. Wyglądało na to, że grono pedagogiczne Easton przysłało nam swoich najbardziej przerażających przedstawicieli. Wątpiłam, czy przy takich strażnikach możliwa jest jakakolwiek zabawa. Zapowiadał się najgorszy bal w moim życiu. Ściśle rzecz biorąc, pierwszy i najgorszy. - Wiesz co? Wyciągnij go do tańca - zaproponowała Con - stance. - Przecież nikt nie tańczy. - Przynajmniej możesz się z nim przywitać. No dalej. Potrzebujemy jakiegoś romansu, a ja odpadam ze względu na Clinta. Poromansuj z Thomasem w moim zastępstwie. - Słuchaj, wcale nie twierdzę, że facet mnie interesuje. Prychnęła. - No, rzeczywiście. Jakby nie było tego widać na kilometr. Na kilometr? Boże. - Nie rozumiem, w czym problem - oświadczyła Missy. Jak zwykle, wtrąciła się bezceremonialnie do rozmowy. - Podejdź do niego i już. Przecież cię nie ugryzie. Jasne. Ty pewnie od razu rzuciłabyś mu się na szyję”. - Czekajcie,

czekajcie,

idzie

tutaj... -

szepnęła

gorączkowo

Constance. Co takiego?! Spojrzałam za siebie. Thomas powoli zmierzał w naszą stronę, lawirując między grupkami ludzi. Patrzył na mnie i uśmiechał się szeroko. Zatrzymał się tuż przede mną. - A gdzie twoja świta? - Co? - Dziewczyny z Billings. Myślałem, że nigdzie się bez nich nie ruszasz.

Za moimi plecami Missy parsknęła śmiechem. Po co Thomas tu przylazł? Żeby się ze mnie nabijać? - Robię, co mi się podoba - warknęłam. - racja. Zresztą, nie są ci do niczego potrzebne. Wprost przeciwnie. Jeśli tego nie wiedział, miał bledsze pojęcie o tej szkole, niż mu się wydawało. - No, ktoś tu wreszcie powinien ruszyć do tańca - powiedział wesoło. - A moim zdaniem najlepszą kandydatką jest Reed Brennan. I wyciągnął do mnie ręce. „Cholera”. - Ale... nikt nie tańczy - wyjąkałam. - Co jest? Boisz się? - Chciałbyś. Ujęłam jego dłonie. Cofnął się na środek, patrząc mi w oczy. Wszyscy się na nas gapili. Nauczyciele wydawali się niemal wstrząśnięci tym, że ktoś jednak ośmielił się tańczyć na balu. Chłopcy byli po prostu zaintrygowani, doskonale natomiast wyczuwałam zazdrość żeńskiej części publiczności. Najprzystojniejszy facet na sali, a przy tym jedyny, który zdecydował się zatańczyć, wybrał Reed Brennan na partnerkę! Thomas przystanął. Bez słowa uniósł moje dłonie i położył je sobie na ramionach, a potem objął mnie w pasie. Ani na moment nie spuszczał wzroku z mojej twarzy. Zaczęliśmy kołysać się do rytmu. Oddychałam coraz szybciej. Dotyk rąk jakoś nie wystarczał... - O czym myślisz? Spojrzałam w bok. - O niczym. Uśmiechnął się krzywo. - Oj, myślisz o czymś, myślisz. O czymś brzydkim. Przysunął policzek do mojego policzka. Poczułam ukłucie zarostu.

- Zdradź mi swoje brzydkie myśli, panno Brennan - szepnął mi do ucha. Pulsowało mi w skroniach. W ramionach. W nogach. - Zdenerwowana? Potrząsnęłam głową. Odsunął się odrobinę i popatrzył mi z uśmiechem w oczy. - Kłamczucha. I pocałował mnie.

21. NIEBEZPIECZNY? Miałam nadzieję, że Thomas zjawi się punktualnie na porannym nabożeństwie, stęskniony za mną równie mocno jak ja za nim. Przyszedł spóźniony o dziesięć minut, jak zwykle, i - jak zwykle - w okularach przeciwsłonecznych. W rezultacie nie mogłam nawet pochwycić jego spojrzenia.

Nie

rozumiałam,

dlaczego

Marcus

toleruje

tak

bezceremonialne podejście do szkolnych zasad. Najwyraźniej Thomas był tego typu facetem, któremu wszystko uchodzi na sucho. Przedpołudnie spędziłam na dziedzińcu z Constance i stosem książek. Musiałam wreszcie zadbać o swoje wyniki w nauce. W piątek zaprezentowałam projekt z historii sztuki - ostatecznie wybrałam malarstwo Fridy Kahlo - a stara Treacle natychmiast zanalizowała go krytycznie (podobnie jak wszystkie pozostałe) i uznała go (odmiennie niż wszystkie pozostałe) za kiepsko udokumentowany i bez polotu. Referat na lekcji francuskiego wypadł niewiele lepiej. Profesor Krantz stwierdziła, że owszem, poprawiłam wymowę, ale moja francuszczyzna wciąż jest nie dość płynna i irytująco pełna wahań. No i miałam sprawdzian z historii. Wolałam nie myśleć o tym, na ile pytań nie odpowiedziałam. Szczerze chciałam wziąć się do nauki. Posiedzieć nad książkami. Większość czasu na dziedzińcu spędziłam jednak, rozglądając się wokół za Thomasem. Nie mogłam zapomnieć wczorajszego pocałunku. Tego, jak Thomas musnął mi twarz czubkami palców. Nikt dotąd tak mnie nie całował. Miałam ochotę na więcej. Teraz, zaraz. - Myślisz o nim, co? - zapytała Constance, wyrywając mnie z transu. - Nie. Po prostu... mam tu trudne równanie. - Akurat. Zakochałaś się na całego. Nawet nie wiesz, że bez przerwy

się uśmiechasz. - Nie jestem zakochana - powiedziałam kategorycznie. - A właśnie, że jesteś! - Daj mi się pouczyć, dobra? Constance wyraźnie przygasła i zrobiło mi się głupio. Nie umiałam rozmawiać o chłopakach i swoich uczuciach. I zaczynałam powątpiewać, czy kiedykolwiek opanuję tę umiejętność. Spróbowałam skupić się na trygonometrii. Po kilku sekundach wróciłam myślami do Thomasa. Tak, niewątpliwie było ze mną źle. Godziny przed lanczem dłużyły się niemiłosiernie. Thomas zawsze wpadał na lancz do stołówki. Nigdy w życiu nie byłam taka głodna. Jak zwykle podeszłam do stołu Billings niepewna, czy tamto zaproszenie od Noelle nie było jednak żartem oraz czy dziewczyny nie wykpią mnie i nie przegonią. Kiedy bez przeszkód dotarłam do swojego krzesła, odetchnęłam z ulgą. - Cześć, Reed! - zawołała pogodnie Taylor. Ona jedna zawsze wydawała się szczerze zadowolona z mojej obecności. - Cześć. Spojrzałam na Kiran. Ignorowała mnie zupełnie, jakby między nami nie zaszło nic szczególnego. - Co słychać? Jak twoje lekcje? - zapytała Taylor. - Miałaś wczoraj ciekawy wieczór? - W porządku, lekcje w porządku, wieczór w normie - odparłam. Przyzwyczaiłam się do jej pytań i starałam się udzielać możliwie mglistych odpowiedzi.

- Doprawdy? - zapytała Noelle z ironią. - Podobno wczoraj nieźle używałaś sobie z Thomasem Pearsonem. Skąd ona, u diabła, czerpała te wszystkie informacje? - Z Pearsonem? - odezwała się Kiran i uniosła jedną brew. - Ale wybór. „No, rzeczywiście. Jakby twój chłopak z Drake'a był lepszy”. - A wiesz, że Pearsonowie co roku przekazują dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów na fundusz szkoły? - zapytała od razu Taylor. - No i czesne Thomasa, naturalnie. Dwieście pięćdziesiąt tysięcy dolarów? Ćwierć miliona? - Taylor, dajże spokój - zganiła Ariana, jakby wzmianka o pieniądzach była grubym nietaktem. Jak zwykle, Taylor natychmiast zamknęła się w sobie. Skrzypnęły drzwi i zobaczyłam, że do stołówki wchodzi Thomas w towarzystwie Dasha, Gage'a i Josha. Mój puls nabrał oszałamiającego tempa. Myślałam, że może natknę się na Thomasa w ciągu ostatnich dziesięciu minut lanczu, bo na ogół wpadał tu pod koniec popołudniowej przerwy, chwytał tacę z jedzeniem i znikał. A oto miałam go przed sobą. Punktualnie. Wiedziałam, że nie powinnam żywić wielkich nadziei. Być może tamten pocałunek nic nie znaczył. Być może Thomas już zapomniał o moim istnieniu. Być może był... - Cześć, nowa. Opadł na sąsiednie krzesło, odgarnął mi włosy za ucho i pocałował mnie prosto w usta. - Ale teraz chyba powinienem nazywać cię Reed.

Teraz. Jak w: „Teraz kiedy wszystko się zmieniło”, „Teraz kiedy jesteś moją dziewczyną”. Jejku. - Hej, Josh. Idziesz do bufetu? Thomas położył rękę na oparciu mojego krzesła. Jejku, jejku. Josh przystanął. - Bo co? - Przynieś mi kanapkę, dobra? Padam z głodu. Pochylił się i znowu mnie pocałował. Zarejestrowałam kątem oka, że po drugiej stronie stołu Kiran i Taylor wymieniają szeptem uwagi. - A co ja jestem? Twój kamerdyner? - oburzył się Josh. - Możesz nim zostać. Jeśli dobrze wypadniesz. Josh zawahał się, wzruszył ramionami i poszedł za Dashem i Gage'em. - Widzę, Pearson, że znalazłeś sobie nową ofiarę - powiedziała Noelle. „Słucham?” - No, no. I pomyśleć, kto to mówi - odparł Thomas. Noelle poczerwieniała. - Tylko nie myśl za dużo, bo się zmęczysz. - Przymknij się, Lange. - Uważaj, stary - ostrzegł Dash, który już wracał do stołu. Thomas popatrzył na niego wściekły. Potem zaśmiał się szyderczo i pocałował mnie w policzek. O co tu chodziło? - Czemu dzisiaj taki kiepski wybór w stołówce? - zapytał Dash. - Nie ma nic gorącego. - Może dlatego, że na zewnątrz jest ponad trzydzieści stopni -

mruknęła Kiran i sięgnęła po puderniczkę. - Uwaga, leci! - zawołał Josh. Uchyliłam się szybko. Przed twarzą przemknęła mi opakowana w folię kanapka. Thomas złapał ją jedną ręką. - Produkt

masowy?

Nowość

dla

nas,

uprzywilejowanych

-

zażartował. No tak. Ale ja nie należałam do tej kategorii. Zastanawiałam się, czy Thomas o tym wie. Czy wie o tym ktokolwiek przy naszym stole. I czy ta wiedza mogłaby coś zmienić. - Ach, żeby już były dni otwarte - odezwał się Gage po chwili skupionego przeżuwania. Thomas westchnął i ponuro zapatrzył się w swoją napoczętą kanapkę. - Czemu? Co w nich takiego atrakcyjnego? - zapytałam. Byłam ciekawa, na czym polega weekend otwarty w Easton. Chciałam wiedzieć, czy istnieje jakaś szansa, że moi rodzice nie będą się wyróżniać z otoczenia. czy uda mi się unikać ich do niedzieli wieczorem. - Gage wie, że wtedy karmią nas najlepiej - wyjaśniła Noelle. - Cały jego świat kręci się wokół żołądka. - I rejonów nieco poniżej - dodał Gage i zarechotał z pełnymi ustami. - A ja nie mogę się doczekać mamy - powiedziała Ariana. - Panie i panowie, oto dziewczyna, dla której najważniejszą wadą szkoły z internatem jest rozłąka z rodziną - oznajmiła Noelle. Wszyscy się roześmiali oprócz Thomasa. - Może pogadamy o czymś innym? - zapytał.

- Proszę, jaki drażliwy - mruknęła Kiran, nie odrywając oczu od lusterka. - Kretyńska tradycja. Po cholerę się jej trzymać? Jeśli starzy koniecznie chcą nam przekazać swoje światłe rady, niech skorzystają z Internetu. Dlaczego rozpieprzają nam cały weekend? - Spokojnie, chłopie. Nie nasza wina, że twoi są tacy beznadziejni powiedział Dash. - Odwal się, dupku - warknął Thomas. Wstrząśnięta, wodziłam wzrokiem od jednego do drugiego. Thomas wiercił się, jakby zamierzał skoczyć na równe nogi przy pierwszym głośnym dźwięku. Na twarz wystąpiły mu czerwone plamy. - Wszystko w porządku? - zapytałam. Chwycił mnie za rękę. - Chodźmy stąd. Nie miałam na to szczególnej ochoty. Posiłki z dziewczynami z Billings byty dla mnie najlepszą częścią dnia. Ale Thomas wyglądał naprawdę niedobrze. I prosił mnie - mnie! - żebym wyszła razem z nim. - Jasne - powiedziałam. Zerwał się z krzesła i pociągnął mnie ku drzwiom tak gwałtownie, że ledwo zdążyłam rzucić dziewczynom: - Na razie!

22. ZNAJOMA HISTORIA Wypadliśmy na zewnątrz. Thomas przyskoczył do najbliższego drzewa, zamachnął się i walnął pięścią w pień. - Thomas! - krzyknęłam. Jakby mnie nie słyszał. Odchylił się i znowu uderzył pięścią. I jeszcze raz. - Przestań! - zawołałam, chwytając go za rękę. Znieruchomiał, dopiero kiedy spostrzegł, jak mnie przeraził. - W porządku? Idiotyczne pytanie, ale zupełnie straciłam głowę. Musiałam coś powiedzieć. Osunął się na ławkę. Nad nami przepływały chmury, zrobiło się chłodniej. Poczułam gęsią skórkę. - Przepraszam - wymamrotał i rozmasował sobie zranioną dłoń. - Nie ma za co. W końcu nie po raz pierwszy byłam świadkiem napadu furii. - Po prostu oddychaj głęboko. Posłuchał mojej rady, ale widziałam, że wściekłość mu nie minęła. Jeszcze nie wyrzucił jej z siebie. - Niech to szlag! - mruknął. Położyłam mu rękę na ramieniu. Żachnął się niecierpliwie. Wolał, żebym sobie poszła? Powinnam odejść? Nie chciałam zostawiać go samego. Na wszelki wypadek. Nagle usłyszałam pogwizdywanie. Jeden z nauczycieli szedł właśnie w naszą stronę. „No, świetnie”. - Nic nie mów - poprosił Thomas, wyraźnie przestraszony.

Nauczyciel zatrzymał się parę kroków przed ławką. Miał na sobie tweedową marynarkę i muszkę, a z butonierki sterczała mu stokrotka. - Wszystko w porządku, Pearson? - zapytał. - Tak... tak, panie profesorze. - A nie powinieneś teraz być na lanczu? - Koleżance zrobiło się trochę słabo, więc chciałem wyprowadzić ją na świeże powietrze. I kto by odgadł, że przed paroma minutami Thomas miał atak szału? - To Reed Brennan, panie profesorze. Z drugiego roku. - Miło mi - powiedział nauczyciel, skłaniając głowę. - Tylko nie siedźcie tu za długo. - Zaraz wracamy - zapewniłam. Odetchnęliśmy, kiedy nareszcie odszedł. - Boże, czasami naprawdę ich nienawidzę - odezwał się Thomas po chwili. - Kogo? Nauczycieli? - Nie. Ich - machnął ręką w kierunku stołówki. - Tej cholernej Noelle. I Dasha. Jakim prawem krytykuje moich starych? - No, faktycznie... Nie wiedziałam, co powiedzieć. Oprócz mojej matki nie spotkałam dotąd nikogo, kto tak nagle wpadał w furię. A matce nigdy nie potrafiłam pomóc. - Jak ręka? - zapytałam. - Nieźle - mruknął i ostrożnie rozprostował dłoń. Kostki były czerwone i spuchnięte. - Wybacz. Czasami po prostu się wkurzam. Uśmiechnęłam się.

- Znam to uczucie. - Znasz? - Owszem. Ale ja zwykle wyładowuję się na poduszce. Spojrzał na mnie uważnie. - A z jakiego powodu się wkurzasz? Zacisnęłam zęby. Nigdy nie wspomniałam nikomu o matce. Nikomu. Ani słowa. Ale Thomas patrzył na mnie tak życzliwie... - Najpierw twój powód, potem mój - powiedziałam ostrożnie. Uśmiechnął się smutno. - W porządku. Skoro cię to interesuje. Od czego by zacząć? Mój ojciec to beznadziejny alkoholik, a matka to skończona, beznadziejna alkoholiczka. Ojciec reprezentuje typ agresywny i chamski, matka - cichy i wredny. I wspólnie rozpieprzają mi życie. Na twarzy pojawiły mu się rumieńce. - Każde wakacje, święta, urodziny. W dzień rozdania świadectw w moim gimnazjum ojciec zasnął w pierwszym rzędzie i upadł z kamerą na ziemię, a potem nawrzeszczał na dyrektorkę szkoły, że podstawiono mu popsute krzesło. No i mamy fantastyczne pamiątkowe nagranie. A matka szkoda gadać... Czułam ściskanie w gardle. Tak, świetnie znałam ten ton: zmęczony, pełen wstydu. - Przyjeżdżają tu co roku i wszyscy wchodzą im do tyłka ze względu na ich forsę. Przez dwa dni paradują jako dobroczyńcy, dyrygują mną na prawo i lewo, udają cudownych rodziców i chce mi się rzygać, rzygać zamrugał gwałtownie, powstrzymując łzy. - Reed, tu jest mój kawałek świata. Naprawdę mój. A oni się wpychają i niszczą go na moich oczach.

Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. - Twoja kolej - mruknął. Popatrzyłam na niego. Oby mnie nie zawiódł... - U mnie problem jest tylko z matką - powiedziałam, ledwie wierząc, że to robię. - Tyle że matka lubi mieszać alkohol z prochami. Takimi na receptę. Dostaje ich całe mnóstwo. W zależności od tego, które lekarstwa połknie, albo leży jak drewno, albo kompletnie jej odbija. A do tego mnie nie znosi. - Nie przesadzaj. - Nie, serio - odparłam lekkim tonem, jakby chodziło o drobnostkę. Nie znosi mnie, bo się tu przeprowadziłam, bo mi się powiodło, bo jestem młoda, zdrowa. Siedem lat temu miała wypadek samochodowy i doznała uszkodzenia kręgosłupa. Na stałe. Wtedy to się zaczęło. I kiedyś, ciężko wstawiona, oznajmiła mi prosto w twarz, że mnie nienawidzi. Patrząc mi w oczy, kiwnął głową. I już wiedziałam. Rozumiał. Nie litował się nade mną. Rozumiał. Po tylu latach wreszcie wyjawiłam swój sekret. I poczułam ogromną ulgę. - A twój ojciec? - Och, tato jest kochany. Wspaniały. Ale matka to koszmar. Jeśli przyjedzie tu na weekend, urządzi mi piekło. Dla własnej satysfakcji. - To jej nie zapraszaj. Zaśmiałam się. - A ty zapraszasz swoich rodziców? - Racja - przyznał. - Nieźle mamy przechlapane, co? - Świetnie się dobraliśmy. - Cieszę się, że jesteś w Easton. Mówiłem ci już? - Jeszcze nie -

powiedziałam, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. - Ale to prawda. Wiesz, od tej pory powinniśmy jadać lancz zawsze razem. Tylko ty i ja. Zawahałam się. - A co będzie z... - ... dziewczynami z Billings? - dokończył. - Czy ktoś może mi wyjaśnić, co takiego wspaniałego jest w tych cholernych dziewczynach z Billings? Uniosłam brwi. - Po prostu próbuję się z kimś tutaj zaprzyjaźnić - powiedziałam cicho. - No to zaprzyjaźnij się ze mną - odparł. Przysunął się bliżej i szybko pocałował mnie w usta. - Na co ci one, skoro masz mnie? „Bo reprezentują wszystko, czego kiedykolwiek chciałam. Bo mogą mnie nauczyć, jak stać się podobną do nich. Bo dają mi szansę na jakąś przyszłość”. - Potrzebuję też przyjaciółek - powiedziałam. Odsunął się. - Myślisz, że one są twoimi przyjaciółkami? - zapytał z niedowierzaniem. Spuściłam wzrok. - Zawsze były dla mnie miłe. - Na pewno. - Naprawdę! - powiedziałam, nie podnosząc oczu. - Dziewczyny z mojego piętra są o wiele gorsze. - Czyli wolisz je ode mnie? - zapyta! żartobliwie. - No czuję się dotknięty. - Daj spokój. Poradzę sobie z wami wszystkimi bez problemu. - Skoro tak twierdzisz - mruknął i nagle spoważniał. – Nie chcę, żeby

cię ktoś skrzywdził. - Dzięki za troskę. Naprawdę. Ale nic mi nie będzie. Uśmiechnął się i spojrzał na swoją dłoń. - Powinienem jakoś to opatrzyć. - Chcesz, żebym poszła z tobą do pielęgniarki? - Wcale się tam nie wybieram. Pielęgniarka musiałaby poinformować moich starych, a tego bym nie chciał. Coś wykombinuję. Lepiej już wracaj do tych swoich cennych przyjaciółek. Zaśmiałam się i potrząsnęłam głową. Sytuacja stawała się kłopotliwa. Czy mogłam spotykać się z Thomasem, skoro dziewczyny z Billings wyraźnie za nim nie przepadały? A czy mogłam przyjaźnić się z dziewczynami z Billings, skoro Thomas wyraźnie ich nie lubił? Dlaczego dwa najważniejsze dla mnie elementy Easton nie dawały się pogodzić? Popatrzyłam na Thomasa. Nie, nie było mowy, żebym z niego zrezygnowała. Nie teraz, kiedy wreszcie znalazłam kogoś, kto rozumiał. Wiedziałam też, że nie zniosę następnej takiej sceny. Następnej kłótni przy stole, następnego walenia pięścią w drzewo. Po prostu będę musiała jakoś rozdzielać te dwie sfery życia. Jeśli chce się mieć wszystko, trzeba pogodzić się z utrudnieniami. - Zobaczymy się później? - Oczywiście - odpowiedział. Pochylił się, pocałował mnie w czoło i odszedł.

23. DOP, CZYLI PAŁA W poniedziałek rano Barber pod koniec lekcji zwrócił nam sprawdziany z poprzedniego piątku. Spacerował po sali i z plaśnięciem kładł na ławkach kartki zapisaną stroną na dół. - Informuję wszystkich, którzy jeszcze nie zostali poinformowani, że stosuję dosyć niekonwencjonalny system oceniania - oświadczył. Siedzący chwytali swoje testy i zależnie od tego, co na nich zobaczyli, wydawali okrzyki radości albo jęki. - Nie uznaję oceny dostatecznej ani miernej. Uznaję tylko piątki, czwórki i jedynki. A jedynka, jak możecie się domyślać, oznacza, że chociaż sporo z was oddało prace bardzo dobre i dostało piątki lub prace zadowalające i dostało czwórki - niektórzy napisali sprawdzian w sposób nie do przyjęcia. Przystanął obok mojego krzesła. Poczułam woń zwietrzałej kawy. Zamaszystym gestem wręczył mi kartkę, obracając ją dookoła, żeby wszyscy w pobliżu mogli się przyjrzeć. Wszędzie skreślenia i uwagi na czerwono, u góry olbrzymia, tłusta cyfra „1”. Wysiłkiem woli powstrzymywałam łzy. Barber ruszył dalej z wyrazem obrzydzenia na twarzy. - Tym, którzy oblali, doradzam spędzanie większej ilości czasu w bibliotece. Test zaplanowany na ten piątek będzie dwukrotnie dłuższy. Usiadł za biurkiem i zanotował coś w dzienniku. - Do widzenia - powiedział. I - jak na komendę - zabrzęczał dzwonek. Wpatrywałam się w kartkę, przeprowadzając w głowie szybkie obliczenia.

Odpowiedziałam

poprawnie

na

trzydzieści

siedem

z

pięćdziesięciu

pytań.

Siedemdziesiąt

cztery

procent.

Miałam

siedemdziesiąt cztery procent poprawnych odpowiedzi i dostałam pałę. Co to za kretyńska szkoła? Dlaczego dyrekcja pozwalała Barberowi na coś takiego? Missy prychnęła, mijając mnie w przejściu. - Nie ma jak w państwowym ogólniaku numer trzydzieści pięć, co? Postanowiłam, że któregoś dnia wepchnę jej coś do nosa. Coś dużego i ostrego. - Tak mi przykro - jęknęła Constance, kiedy znalazłyśmy się obok siebie przed drzwiami. - Chcesz, to pouczymy się razem. Mam naprawdę dobry system. Na progu obejrzałam się na Barbera. Jak ponure trzeba wieść życie, żeby tak wyładowywać się na niewinnych ludziach? Z pewnością czuł, że na niego patrzę. Dziwne, że wzrokiem nie wypaliłam mu dziury w czole. Nawet nie podniósł głowy znad swojej kawy. Nienawidziłam go tym bardziej. Jednak pod koniec dnia zaczęłam się zastanawiać, czy opinia Barbera rzeczywiście była całkiem niesprawiedliwa. Jeszcze kilkoro nauczycieli oceniło nasze prace z zeszłego tygodnia i po każdej lekcji ogarniała mnie rozpacz. W Easton najwyraźniej już nie byłam wybitną uczennicą, a przynajmniej inni nauczyciele trzymali się tradycyjnej skali ocen. Za prezentację na temat Fridy Kahlo dostałam tróję, za referat po francusku - tróję z plusem, czwórę minus za test z trygonometrii i tróję z literatury za omówienie twórczości Uptona Sinclaira. Czyli nie pomogła mi nawet praca o jednym z moich ulubionych autorów, przygotowana na jeden z moich ulubionych przedmiotów szkolnych. Piątkę przyznano mi tylko za ćwiczenia z biologii, wykonane wspólnie z trzema osobami. I nie

mogłam przypisać tu sobie wielkich zasług, bo poprzedniej nocy do późna rozmawiałam z Thomasem przez telefon. I kiedy w poniedziałek po południu dotarła do mnie wiadomość, że Naylor wzywa mnie do siebie, nie byłam szczególnie zaskoczona. Czułam, że mogę już zacząć pakować walizki.

24. PRZYPADKOWE SPOTKANIE Po drodze do gabinetu Naylor mijałam Gwendolyn Hall, szkolny budynek zamknięty przed dziesięcioma laty ze względu na „niestabilność konstrukcji”. Zdziwiłam się, kiedy zza jego tylnej ściany wyszło trzech chłopaków i pośpiesznie rozstało się na dziedzińcu. A potem zatrzymał mnie znajomy głos. - Hej. Thomas opierał się o kamienny mur. - Chodź no tutaj - powiedział i wyciągnął do mnie rękę. Obejrzałam się przez ramię na budynek mieszczący gabinety doradców i nauczycieli. Nie zostało mi dużo czasu do rozmowy z Naylor. Jednak pomimo strachu, jaki budziła we mnie doradczyni zawodowa, nie potrafiłam odrzucić takiego zaproszenia. - Dokąd idziemy? - zapytałam. Nie odpowiedział. Poprowadził mnie za róg Gwendolyn Hall, po zniszczonych schodkach, przez otwartą bramę. Znaleźliśmy się na małym wewnętrznym dziedzińcu o ociekających wilgocią ścianach. Słyszałam bębnienie kropel na kamiennych płytach. Thomas opadł na ławkę ukrytą we wnęce i przyciągnął mnie do siebie. Pocałował mnie, zanim zdążyłam złapać oddech. - Thomas, muszę... Znowu pochylił się nade mną. Szumiało mi w głowie. Dotykałam jego twarzy; chwyciłam go za ramiona. Przesunął dłońmi po moich plecach, brzuchu, musnął mi piersi, gładził twarz. Czułam fale gorąca. Przytulałam się do niego coraz mocniej, wiedząc, że lada chwila ktoś może tu zajrzeć, że coraz bardziej spóźniam się na rozmowę, że robimy coś, co jest absolutnie nie do przyjęcia.

- Myślę tylko o tym - wyszeptał Thomas. - Ja też. Ale muszę... - Nie mogłem uwierzyć, kiedy cię tu zobaczyłem. Zaśmiałam się. - Wzajemnie. Niestety, nie mogę zostać. Pocałował mnie i czułam, że bardzo chce mnie zatrzymać. Jakoś zdołałam wyśliznąć mu się z objęć. - Musimy to powtórzyć - powiedział. Oddychał szybko. - Tak. Zdecydowanie.

25. ZGROZA - Brennan, podczas naszej pierwszej rozmowy ostrzegałam, że będę cię miała na oku. Uznałaś to za żart? Próbowałam przestać się uśmiechać. Naprawdę próbowałam. Jednak po spotkaniu z Thomasem w Cwendolyn Hall było to bardzo trudne. - Nie. - A zatem pewnie nie wiedziałaś, że co tydzień otrzymuję sprawozdania od każdego z twoich nauczycieli. Jej obwisłe policzki drgały przy każdym słowie, pozostawiając wyraźny ślad pudru na kołnierzu jedwabnej fioletowej bluzki. - Nie - przyznałam. Wyprostowałam się na krześle i zacisnęłam wargi. Więcej powagi, Reed. Zdecydowanie więcej powagi. - Nie wiedziałam. Naylor popatrzyła na mnie spod oka. Podniosła z biurka stosik kartek i przerzuciła go, potrząsając głową. - „Poniżej wymagań” - przeczytała. - „Brak zaangażowania”. „Niedostateczne przygotowanie do zajęć”. Mój beztroski nastrój ulatniał się błyskawicznie. Słuchałam, próbując zgadnąć, który z nauczycieli jest autorem tych uwag - którego nie cierpię najbardziej. Szybko jednak zdałam sobie sprawę, że wszyscy mieliby powody do takich komentarzy. Trudno zaprzeczyć. Okazałam się beznadziejną uczennicą. - Jeszcze tydzień lub dwa podobnych wyników i twoja edukacja w Easton stanie pod znakiem zapytania. Wniosek o przyznanie ci stypendium trafi do ponownego rozpatrzenia i zarząd zacznie się zastanawiać, czy nie popełnił błędu, przyjmując cię do szkoły. A wierz mi, nie jest

zachwycony, kiedy udowadnia mu się pomyłkę. W dziwny sposób mówiła o zarządzie: „nie popełnił błędu”, „nie jest zachwycony”... Może było to poprawne pod względem gramatycznym, ale nasuwało skojarzenia z jakimś potężnym komputerem, który stoi za aksamitną zasłoną i wydaje niepodważalne wyroki. W każdym razie sugestia zadziałała. Przestraszyłam się nie na żarty. - Co zamierzasz zrobić w tej sprawie, Brennan? - zapytała Naylor, splatając grube palce na stosie raportów. Przełknęłam ślinę. - Bardziej się postaram? Popatrzyła na mnie, jakby sprawdzała, czy nie kpię. - Proponuję, żebyś mniej czasu spędzała w towarzystwie koleżanek z Billings, a więcej w bibliotece. Osłupiałam. Uśmiechnęła się z satysfakcją. - Mówiłam, że będę cię obserwować. Pora, żebyś zaczęła traktować poważnie i mnie, i swoją naukę. Niepokojące. Bardzo niepokojące. - Bo jeśli zostaniesz wydalona z Easton, skończą się też kontakty z nowymi koleżankami, prawda? I z Thomasem Pearsonem. „Boże Święty”. Widziała nas? Dlaczego przyglądała mi się w taki sposób? - Zabierzesz się więc poważnie do nauki? - zapytała, nie kryjąc triumfu. - T - tak - wyjąkałam. Zastanawiałam się, gdzie na terenie szkoły umieszczono kamery. Bo nigdy nie widziałam Naylor poza jej lochem, z wyjątkiem porannego nabożeństwa. Skąd wiedziała, jakich mam

znajomych? - Doskonale. Możesz iść. Pośpiesznie ruszyłam do drzwi. Za progiem odetchnęłam, ale poczułam się niewiele lepiej. Naylor - przy całej swojej obrzydliwości i może skłonności do podglądania - nie mówiła całkiem od rzeczy. Jeśli nie poprawię ocen, nie będę już miała na pociechę a n i dziewczyn z Billings, a n i Thomasa. Znajdę się w autobusie do Croton jako największa pomyłka w dziejach Easton.

26. MIEJSCOWY GENIUSZ Na zewnątrz było ciepło i bezchmurnie. Idąc do stołówki, zobaczyłam na trawniku Noelle, Arianę, Taylor i Kiran, które wylegiwały się w promieniach słońca. Kiran podciągnęła koszulę na brzuchu, żeby opalić możliwie największą powierzchnię ciała. Noelle dyskutowała o czymś z Taylor. Ariana leżała na plecach, z nogami opartymi o ławkę. Z Anny Kareniny przerzuciła się już na Braci Karamazow. Przechodzący obok przyglądali się im ukradkiem. Według szkolnego regulaminu, przed zakończeniem lekcji nie wolno nam było odpoczywać, chyba że źle się poczuliśmy, ale wtedy należało zgłosić się do gabinetu lekarskiego. Westchnęłam. - Jakieś problemy, Lorneto? - zapytała Noelle. Zawahałam się. Minęło już sporo czasu, odkąd któraś z nich zechciała zauważyć moją obecność poza terenem stołówki. - Nie, w porządku. - Akurat. Byłaś w gabinecie Naylor - powiedziała Ariana, nie odrywając oczu od książki. Miała tam szklaną kulę, czy co? Kiran zsunęła z nosa okulary przeciwsłoneczne i popatrzyła na mnie ciekawie. - Faktycznie. Nie można nie rozpoznać tego wyrazu twarzy. - Jakiego? - zapytałam. - Wyrazu: „Właśnie zobaczyłam swoje pierwsze oceny w Easton i idę skoczyć z wieży zegarowej” - wyjaśniła Noelle. Taylor potrząsnęła głową ze współczuciem. - Co, aż tak źle?

Czasami zapominałam, ile dziewczyny z Billings wiedzą o tym miejscu. Easton nie miało przed nimi tajemnic. Wątpiłam, czy kiedykolwiek zyskam podobną orientację. Wątpiłam nawet, czy zostanę tu na tyle długo, żeby poznać menu na najbliższy piątek. - Poradzę sobie - powiedziałam. - Nie chrzań - burknęła Noelle. - Wyglądasz, jakby na teście ciążowym wyszła ci różowa kreska. Poproś Taylor, to ci pomoże. Taylor usiadła i zawołała z entuzjazmem: - Jasne! - Mówicie serio? - zapytałam. Nie mogłam uwierzyć, że proponują mi pomoc. W zasadzie od dłuższego czasu nie zlecały mi szczególnie paskudnych zadań. Czyżby okres próbny dobiegał końca? - Taylor pomaga nam wszystkim - powiedziała Noelle. - Jak myślisz, dlaczego tolerujemy ją w Billings? Z twarzy Taylor natychmiast zniknął uśmiech. - Noelle - upomniała Ariana. Noelle szeroko otworzyła oczy. - O co chodzi? Przecież Taylor wie, że żartowałam. Prawda, Taylor? Taylor kiwnęła głową. Jednak nie wydawała się całkiem przekonana. - Na pewno masz mnóstwo własnej pracy - powiedziałam do niej. Noelle prychnęła. - Taylor? Odrobiła już zadania z całego semestru. Moje też - dodała ciszej. Zastanawiałam się, czy Noelle rzeczywiście żartowała. Wcale nie byłabym zdziwiona, gdyby akceptowała Taylor tylko ze względu na jej intelekt. Tłumaczyłoby to, dlaczego ktoś o tak kapryśnym usposobieniu

toleruje towarzystwo osoby tak życzliwej. - Naprawdę, to dla mnie żaden problem - zapewniła Taylor. - Ale z ciebie leń, Lange - powiedziała Kiran do Noelle, ziewając. Obróciła się na brzuch. Na odsłoniętym fragmencie jej pleców zobaczyłam tatuaż w kształcie sfinksa. Chciałam o niego zapytać, ale Noelle nie dopuściła mnie do głosu. - I kto to mówi! Nie wiem, czy zauważyłaś, ale od paru tygodni tyłek rozrasta ci się w postępie geometrycznym. - Coś podobnego! Znasz pojęcie „postęp geometryczny”? - odcięła się Kiran. - Dziewczyny, dziewczyny - powiedziała Ariana z przyganą. Noelle westchnęła i podniosła się z trawy. - Poważnie, Lorneto. Zgłoś się do Taylor na korepetycje. Może wygląda na typową blondynkę, ale jest niewiarygodnie bystra. Taylor poczerwieniała. - Chętnie - powiedziałam do niej. - Jeśli naprawdę nie masz nic przeciwko temu. - Super! Na kiedy się umawiamy? Wydała mi się nadmiernie uradowana perspektywą wspólnej nauki, ale od razu polepszył mi się nastrój. Dziewczyny z Billings zainteresowały się moim losem, a dzięki ich zainteresowaniu miałam szansę poprawić oceny i pozostać w Easton. Dzień okazywał się nie taki najgorszy.

27. ZGUBA Przez następnych kilka dni biegałam między salami lekcyjnymi, boiskiem i miejscami sekretnych randek z Thomasem. Któregoś dnia po śniadaniu spotkaliśmy się za domkiem ogrodnika. Nazajutrz, kiedy wracałam z treningu, Thomas zaciągnął mnie na ławkę rezerwowych przy boisku do bejsbolu. Tam po raz pierwszy pozwoliłam, żeby wsunął mi ręce pod bluzkę i pod stanik, i przez cały czas trzęsłam się z nerwów. Zwykle jednak umawialiśmy się w Gwendolyn Hall. Czuliśmy się tam bezpieczniej niż gdzie indziej, choć nigdy całkiem bezpiecznie. Siadałam Thomasowi na kolanach lub kładłam się na jego kurtce i dotykaliśmy się, całowaliśmy i poznawaliśmy wzajemnie aż do ostatniej chwili. Do chwili, kiedy już absolutnie musieliśmy pędzić na lekcje, zebrania w bursie lub treningi. Nasze randki były więc pełne pośpiechu. Ciągle nadsłuchiwaliśmy zbliżających się kroków, wypatrywaliśmy wścibskich oczu. W ten sposób każde spotkanie stawało się tym bardziej cenne. Zachęcało, żeby posunąć się jeszcze dalej. Zanim nas przyłapią. Zanim tajemnica się wyda. Któregoś dnia, kiedy po lanczu pędziłam do Gwendolyn Hall, zobaczyłam, że Thomas idzie w moją stronę przez dziedziniec, Zachmurzony, wodził wzrokiem od jednej osoby do drugiej. Zamachałam, żeby przyciągnąć jego uwagę, ale minął mnie bez słowa. - Thomas? Zatrzymał się i odwrócił. Każdy jego ruch był pełen napięcia. - Co się dzieje? - zapytałam. - Nie mogę teraz rozmawiać. - Ale mieliśmy... - Nie mogę - powtórzył stanowczo. Rozejrzał się, podszedł bliżej i

zapytał, ściszając głos: - Nie widziałaś mojej komórki? - Telefonu? Nie. Bo co? - Cholera, gdzie ją zostawiłem? - mruknął i ruszył przed siebie. Muszę ją znaleźć. - Czekaj, pomogę ci - zawołałam. - Nie. Powiedział to tak opryskliwie, że stanęłam jak wryta. Popatrzył na mnie i westchnął. - Słuchaj, to mój problem. A ty masz swoje lekcje. No to... zobaczymy się później. Z trudem ukryłam rozczarowanie. Od rana czekałam na naszą randkę. Ale widziałam, jak Thomas się niepokoi utratą komórki. Nie chciałam zawracać mu głowy. Zresztą do następnego spotkania bardziej za sobą zatęsknimy. - Powodzenia - zawołałam, kiedy odchodził. Chyba mnie nawet nie usłyszał.

28. INFORMACJE POUFNE W holu biblioteki liceum w Easton zmieściłaby się cała biblioteka publiczna z Croton. Nie ulegało wątpliwości, że Mitchell Easton, który półtora wieku temu wraz ze swoim bratem Micahem założył tę szkołę, był zagorzałym bibliofilem. Podróżował po świecie, gromadził oryginalne teksty i zapełniał nimi półki ukochanej biblioteki, którą wybudowano pod jego nadzorem. A przynajmniej tak przeczytałam na tablicy wmurowanej obok głównych drzwi, kiedy czekałam tego popołudnia na swoje pierwsze korepetycje. Taylor spóźniła się piętnaście minut. Przeprosiła, tłumacząc, że rozmawiała przez telefon z młodszą siostrą, która potrzebowała psychicznego wsparcia przed próbą gry na instrumencie w dawnym gimnazjum Taylor w Indianie. Do tej pory nie miałam pojęcia, że Taylor pochodzi ze Środkowego Zachodu. A więc nie byłam jedyną osobą w Easton, która nie wychowała się w Nowym Jorku, Bostonie, Chicago lub Los Angeles. - Barber jest przekonany, że całkiem nas sterroryzował, ale w zeszłym roku rozpracowałam jego system - szepnęła do mnie Taylor, kiedy usiadłyśmy przy potężnym, dębowym stole ukrytym między regałami. Wokół panowała grobowa cisza, jedynie z daleka dobiegał szmer kserokopiarki. - System? Uśmiechnęła się z dumą. Widziałam, że znalazła się w swoim żywiole. Tutaj, w bibliotece, była dużo swobodniejsza, bardziej beztroska i rozmowna niż w towarzystwie przyjaciółek z Billings. - Mogę przewidzieć prawie wszystkie pytania z jego słynnych cotygodniowych testów. Zawsze pyta o informacje z trzeciego zdania akapitów.

Otworzyła mój podręcznik historii, przysunęła go do mnie i postukała ołówkiem w pierwszy akapit na stronie. - Popatrz. Trzecie zdanie: „12 lipca 1812 roku oddziały generała Hulla weszły do kanadyjskiej miejscowości Sandwich”. Widziała tekst do góry nogami, ale czytała go szybciej ode mnie. - Wystarczy, że zapamiętasz to jedno. Pozostałe zdania możesz sobie podarować. - Żartujesz - powiedziałam, pochylając się nad książką. - Nie, serio. A jeśli na następnym teście nie odpowiesz na przynajmniej dziewięćdziesiąt dwa procent pytań, publicznie wypiję Barberowi jego kawę. Uśmiechnęłam się szeroko i sięgnęłam po notatnik, żeby ułożyć listę trzecich zdań z każdego akapitu. Czułam się tak, jakby podarowano mi bezlimitową kartę kredytową. - Kocham cię - powiedziałam do Taylor. - Spisz wszystkie te informacje, a wtedy porozmawiamy o lekcjach francuskiego - poleciła mi z przejęciem. - Krantz przepada za referatami na temat jedzenia. Nie wiem czemu. Chyba od prezydentury Clintona porządnie się nie najadła. Wyjęła z torby romans w podniszczonych okładkach. - A ty? Nie uczysz się dzisiaj? - zapytałam. - Pamiętasz, co mówiła Noelle? Że odrobiłam zadania z całego semestru? Kiwnęłam głową. - To masz odpowiedź. „A niech mnie”. Zabierałam się do pracy, kiedy zabrzęczał telefon komórkowy. Taylor wyciągnęła aparat z kieszeni i westchnęła zirytowana.

- Do ciebie. Zdziwiona, wzięłam od niej komórkę. „Wiesz wszystko, Lorneto?”. Parsknęłam śmiechem i odpisałam: „Prawie”. Telefon zaraz zabrzęczał znowu. Przeczytałam: „Nie masz komory, ofermo?”. Po chwili wahania odpisałam: „Zakaz”. W rzeczywistości: „Brak pieniędzy”, ale Noelle niekoniecznie musiała o tym wiedzieć. Na ekranie niemal natychmiast zabłysło: „Hm”. Intrygujące. Odłożyłam telefon. Zabrzęczał. Taylor syknęła niecierpliwie i wystukała coś na nim z furią. - Co napisałaś? Cokolwiek to było, miałam nadzieję, że Noelle się na mnie nie wścieknie. - Przypomniałam, że szybko pożegnasz się z Easton, jeśli nie poprawimy twoich ocen. A tego by nie chciała. Ciekawe. Trudno było uwierzyć, że Noelle przejęłaby się, gdyby wyrzucono mnie ze szkoły. Czyżby miała wobec mnie jakieś plany? Telefon zabrzęczał parę sekund później. Podniosłam go ze śmiechem, uprzedzając Taylor, i przestraszyłam się własnej bezczelności. Aparat przecież nie byt mój! Noelle mogła przystać Taylor prywatną wiadomość. Już miałam oddać komórkę, kiedy spostrzegłam, że SMS nie byt od Noelle. U góry ekranu wyświetliło się: „Pearson”. Proszę, więc zguba się odnalazła. Poczułam ucisk w żołądku. Dlaczego Thomas napisał SMS - a do Taylor? W następnej sekundzie zrozumiałam jednak, że ta wiadomość też

jest przeznaczona dla mnie. .Nowa, przyjdź do Ketlar, świetlica o 20”. Zaproszenie do bursy. Od Thomasa. Dzień stawał się coraz bardziej interesujący. Taylor musiała zauważyć coś dziwnego w mojej twarzy, bo wyrwała mi telefon z ręki i zerknęła na ekran. Prychnęła i wcisnęła klawisz „wyłącz”. - Pobawisz się ze swoim chłopakiem, kiedy grzecznie odrobisz lekcje - powiedziała surowym tonem. Roześmiałyśmy się obie. Tak, o Noelle i Thomasie mogłam pomyśleć później. W przeciwnym razie już wkrótce groziła mi utrata materiału do przemyśleń.

29. BURSA KETLAR Kiedy przyszłam tego wieczoru do Ketlar, Thomas wziął mnie za rękę i poprowadził ze świetlicy korytarzem do swojego pokoju. Tam otworzył przede mną drzwi i czekał. Za progiem zobaczyłam dwa tapczany przykryte narzutami w ciemnym kolorze; po jednej stronie panował straszliwy bałagan i wszędzie poniewierały się przybory malarskie, po drugiej, niemal pedantycznie uporządkowanej, najwięcej miejsca zajmował sprzęt elektroniczny, połyskujący teraz w półmroku. Na biurku paliła się nieduża zielona lampa. - Co jest? - zapytałam. - Wejdź. Zawahałam się. Znałam szkolne reguły. - No wejdź - powtórzył bardziej stanowczo. Serce mi waliło i prawie potknęłam się na progu. Thomas zamknął za nami drzwi i zostaliśmy sami. Za zamkniętymi drzwiami. W męskiej bursie. - Co jest? - powtórzyłam. - Przepadło nam dzisiaj spotkanie. Chciałem ci to wynagrodzić. Chyba nie zamierzał wynagradzać mi tego tutaj? Za coś takiego można było wylecieć z Easton! Odwlekając decyzję, podniosłam z biurka telefon komórkowy. - Znalazłeś? Gdzie? I w tym momencie zadzwoniła inna komórka. Spojrzałam na artystycznie zabałaganioną część pokoju, ale Thomas wyjął dzwoniący telefon z kieszeni swoich dżinsów. - Momencik - powiedział do mnie i odwrócił się tyłem. - Pearson.

Patrzyłam na aparat w swojej ręce. Thomas miał dwa telefony? Po co mu dwa? Jakby jeden nie byt wystarczającym luksusem! Skoro komórkę zawsze nosiło się przy sobie, zapasowa chyba nie była potrzebna? - Dobrze - mruknął Thomas do telefonu. - Nie. Będę na pewno. Zamknął aparat, wsunął go do plecaka i westchnął. - Wybacz. To Lawrence i Trina. Uniosłam brwi. - Moi starzy. Tylko oni znają numer tej komórki. - Czemu? - Bo za nią płacą. Dlatego dzisiaj tak spanikowałem. Musiałem uaktywnić numer, zanim się zorientują, że coś nie gra. Już bez tego uważają, że jestem nieodpowiedzialny. Aha. Czyli zaginął tamten drugi telefon. Rodzicielski. Thomas wziął ode mnie komórkę i odłożył ją na biurko. Był centymetry ode mnie. - A za ten aparat płacę sam. Nie chcę, żeby rodzice przeglądali mi rachunki i wtrącali się w moje prywatne sprawy. Tak jest po prostu lepiej. Nieźle musiał kombinować, żeby uwolnić się od tak zwanych najbliższych. No, ale ja z tego samego powodu przeniosłam się o kilkaset kilometrów od domu. - Postanowiłeś coś w kwestii dni otwartych? Odetchnął głęboko. - Nie. A ty? Tato już kilka razy wspomniał przez telefon o weekendzie w Easton. Że dostali zaproszenie. Że bardzo się cieszą na spotkanie. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, że matka się z czegokolwiek cieszy, zwłaszcza jeśli to miało coś wspólnego ze mną. Jednak myśl o wyperswadowaniu ojcu tej wizyty budziła we mnie potworne wyrzuty sumienia. - Nie - przyznałam.

- Nie rozmawiajmy więc na ten temat. Zaprosiłem cię, bo pewno miałaś ciężki dzień i chciałbym pomóc ci się od - stresować. Stanął za moimi plecami. Powoli zsunął ze mnie kurtkę i upuścił ją na podłogę. Położył mi ręce na ramionach i delikatnie dotknął wargami mojej szyi. Przymknęłam oczy. Wstrzymałam oddech. To wszystko tak sprzeciwiało się wszelkim zasadom, że pociągało mnie jeszcze bardziej. Ujął mnie pod brodę. Odwróciłam się do niego. Pocałowaliśmy się z początku niespiesznie. Chwyciłam go za ramiona, za koszulę na plecach. Trzymał mnie mocno... mocniej... aż usłyszałam hałas na korytarzu i odskoczyłam. Przysunął się i pchnął mnie leciutko w stronę tapczanu. - Spokojnie. Nikt tu nie wejdzie. - Skąd wiesz? - zapytałam. Krew pulsowała mi w skroniach. - Mam swoje sposoby. Pociągnął mnie na tapczan. Usiedliśmy, splątani nogami. Wziął moją twarz w dłonie i pocałował mnie gwałtownie, niemal brutalnie. I już nie miałam wątpliwości, czego chce, po co mnie tam przyprowadził. Wsunął mi ręce pod bluzkę. Oddychałam coraz szybciej. Nagle zatrzymał ręce na moim brzuchu. - Kocham cię. Wiesz o tym? - szepnął. Byłam tak zaskoczona, że o mało się nie roześmiałam. - Nie musisz mi tego mówić. W oczach mignął mu gniew. - Nie kłamię. Naprawdę cię kocham. W przeciwnym razie bym tego nie robił. Jasne”. W tej samej chwili poczułam wstyd, bo jego słowa brzmiały

szczerze. W porządku. I co? Chciał usłyszeć, że także go kocham? A czy go kochałam? Nie miałam pojęcia. Powinnam powiedzieć, że go kocham, skoro nie byłam tego pewna? Wścieknie się, jeśli tego nie usłyszy? - Słuchaj... - Nic nie mów - przerwał. - Nie trzeba. Po prostu chcę być z tobą. I wtedy już wiedziałam. Wiedziałam, że dam mu to, czego chce. Wszystko. - Dobrze - szepnęłam. Uśmiechnął się. I delikatnie położył mnie na poduszce.

30. PREZENT Skończone. Odeszło. Żegnaj, dziewictwo. Wspinając się na wzgórze w drodze na trening, próbowałam uporządkować myśli i oswoić się z wydarzeniami poprzedniego wieczoru. Nigdy nie przypuszczałam, że coś takiego stanie się bez żadnej kontroli z mojej strony. Spodziewałam się rozmów, długich przygotowań, namysłu. A tymczasem dałam się ponieść emocjom. Podjęłam decyzję w jednej chwili i nie dbałam o konsekwencje. Trochę nawet podziwiałam własną śmiałość. Wiedziałam też, że niekoniecznie było to mądre posunięcie. Brawura w tak poważnej sprawie była czymś zupełnie dla mnie nietypowym. Kiedy jednak przypominałam sobie Thomasa, jego dotyk, zapach, uśmiechałam się i myślałam tylko o tym, żeby znowu być z nim. We dwoje. W półmroku jego sypialni. I wszystkie wątpliwości mijały bez śladu. Thomas, mój pierwszy. Nie było już odwrotu. I całkiem podobała mi się ta sytuacja. Oczywiście, należało teraz zastanowić się nad mnóstwem spraw. Czy powinnam stosować antykoncepcję? Czy naprawdę byłam typem dziewczyny, która nosi przy sobie prezerwatywy? I skąd, u diabła, miałam je wytrzasnąć w tym odizolowanym od świata miejscu? - Coś cię gryzie, Lorneto? Noelle dogoniła mnie na ścieżce. Odpowiedź. Potrzebowałam dobrej odpowiedzi. - No tak. Dni otwarte. Zaśmiała się. - Co, Thomas źle na ciebie wpłynął? - Nie o to chodzi. Patrzyłam na zawodniczki z naszej drużyny, które szły kilkanaście metrów przed nami. Byle nie myśleć o Thomasie.

- Też nie mam powodu, żeby się cieszyć na ten weekend. - O, czyżby kłopoty w domu? - zapytała kpiąco. - Może - burknęłam. Ostrzej niż zamierzałam. Szeroko otworzyła oczy ze zdziwienia. - Słuchaj, jeśli nie chcesz widzieć swoich rodziców, nie musisz ich zapraszać. To twoje życie. Nic im nie jesteś winna. Nieprawda. Byłam winna ojcu całe mnóstwo. Wiedziałam jednak, że nie przyjedzie tu bez matki. Chciał wierzyć, że jesteśmy normalną, kochającą się rodziną. A matka godzinami mogła narzekać na koszty i niewygody podróżowania, ale gdyby próbował zostawić ją w Croton, urządziłaby potworną awanturę, choć wcale nie miała ochoty mnie odwiedzić. Jej psychoza była wręcz porażająca. - Po prostu nie wiem, jak mu wytłumaczyć... - mruknęłam, myśląc na głos. Noelle patrzyła na mnie wyczekująco. - Nieważne. Nie, nie zamierzałam mówić jej o swoich problemach. Doszłyśmy

do szczytu wzgórza. Większość dziewczyn już

rozgrzewała się na boisku. Noelle postawiła torbę na ziemi i spięta sobie włosy w koński ogon. - Jak chcesz, to posiedzę z tobą, kiedy będziesz dzwoniła do domu. Zauważyłam, że sama moja obecność wyzwala w ludziach niesamowitą asertywność. Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. - No, czego się gapisz? - fuknęła. - Jeśli my, dziewczyny z rozpieprzonych rodzin, nie będziemy się trzymały razem, to do czego dojdziemy? Uśmiechnęłam się. Nie miałam pojęcia, co dolega jej rodzinie, ale

poczułam się znacznie lepiej. Jeśli Noelle była gotowa opowiedzieć mi o sobie, ja mogłabym odważyć się na to samo. Kiedyś. Ewentualnie. - Och, prawie zapomniałam. Sięgnęła do torby i wyciągnęła niewielki błękitny telefon komórkowy. Podała mi go na dłoni. - Dla ciebie. - Dla mnie? Na ekranie telefonu zobaczyłam napis „Komora Lornety”. Nigdy dotąd nie dostałam tak kosztownego prezentu. Ani tak wspaniałego. Nawet jeśli przeznaczono go dla „Lornety”, a nie dla „Reed”. - Żartujesz - wyjąkałam. - A wyglądam, jakbym żartowała? Patrzyłam to na nią, to na komórkę. - Ale nie mogę tego przyjąć. Wzruszyła ramionami. - Już przyjęłaś. - A co z... - Z rachunkami? Nie martw się. Nie daję prezentów, za które trzeba później płacić. - Noelle... - Słuchaj, nie możemy pozwolić, żebyś była poza zasięgiem powiedziała, zarzucając sobie torbę na ramię. Ogarnął mnie niepokój. Czy chodziło o jakieś plany Noette wobec mnie? Taylor wspominała coś w bibliotece. - Ale czemu? - Och, nigdy nie wiadomo, kiedy przyda się jakaś Lorneta odpowiedziała kpiąco.

- Lange! Brennan! Może wreszcie ruszycie tyłki? - Lisick zawołała do nas z boiska. Noelle uśmiechnęła się do mnie i bez pośpiechu dołączyła do drużyny.

31. GNIEW Kiedy Noelle przyszła do mnie tego wieczoru, spędziła dziesięć minut na lustracji pokoju: zdejmowała książki z półek, przyglądała się plakatom na ścianach, przesuwała notatki na biurku. Wcale nie byłabym zdziwiona, gdyby zaczęła otwierać szuflady. I pewnie bym nie zaprotestowała. Kwestia prywatności zeszła na dalszy plan. Myślałam tylko o tym, czy Noelle zaaprobuje moje otoczenie. Wreszcie usiadła na tapczanie Constance i spojrzała na mnie z nieprzeniknioną twarzą. - No, do dzieła. Kiwnęłam głową i usiadłam naprzeciwko Noelle. Komórka ślizgała mi się w spoconej dłoni. Z trudem wystukałam numer na maleńkich klawiszach. Tato podniósł słuchawkę po drugim sygnale. Wydawał się przestraszony i spięty - jak zwykle kiedy odbierał telefon. - Halo? - Cześć, tato. To ja. - Reed! Jak się masz, słoneczko! Od razu zmienił mu się ton głosu: brzmiał dziarsko, wręcz radośnie. Poczułam ucisk w krtani i zerknęłam na Noelle. Patrzyła na mnie srogo. - Czemu zawdzięczam tę przyjemność? - zapytał tato pogodnie. - No... chodzi o ten weekend otwarty. To było nie do wytrzymania. Wbiłam palce w narzutę. - Ach, mama i ja nie możemy się doczekać! „Boże”. - Powiedz mu! - szepnęła Noelle, kopiąc mnie w kostkę. Spojrzałam na nią z furią. Gdybym nie miała tyle na głowie, do tej rozmowy nigdy by nie doszło. Noelle obserwowała mnie niewzruszenie. I czekała.

- No właśnie, tato. Chyba... chyba nie powinniście tu przyjeżdżać. Śmiech. A później cisza. - Jak to? Dlaczego? Przewróciłam oczami, chociaż nie mógł mnie widzieć. - Przecież dobrze wiesz. - Reed, mama naprawdę chce cię odwiedzić. Nawet kupiła sobie nową sukienkę. Tylko że sukienka nie była kupiona ze względu na mnie. Doskonale znałam sposób myślenia mojej matki. Zawsze dbała o zachowanie pozorów, bo zależało jej na cudzej opinii. Nie wytrwałaby jednak długo w tej pozie. Prędzej czy później odsłoniłaby swoją prawdziwą naturę - i to tak, że całe Easton miałoby na co patrzeć. Na samą myśl o jej występie zrobiło mi się niedobrze. - To bez znaczenia, tato. Po prostu nie chcę, żeby przyjechała. - Reed... - Już postanowiłam. Noelle skinęła z aprobatą. - Wszystko by zepsuła. Oboje o tym wiemy. Zresztą, w ten sposób możecie sporo zaoszczędzić... Zerknęłam na Noelle. Niestety, usłyszała. - Reed, przecież nie chodzi o pieniądze. Nie dlatego... - Przykro mi - przerwałam mu ze ściśniętym gardłem. Wyszarpnęłam z narzuty następny kłąb włóczki. - Proszę, żebyście mnie tu nie odwiedzali. Zapadło milczenie. Wyobrażałam sobie, jak ojciec siada powoli na kuchennym krześle, przygarbiony, z pobrużdżoną twarzą. Przygryzłam wargi, żeby się nie rozpłakać. - Ale co powiem mamie? - odezwał się w końcu. - Ostatnio tak ją

boli... Oczywiście. Matka. Zawsze matka i jej nastroje. Wieczny strach przed tym, jak zareaguje. Poczucie winy, w które wpędzała nas z upodobaniem, ilekroć coś nie poszło po jej myśli. Miałam tego serdecznie dosyć. - Niech sama do mnie zadzwoni - warknęłam. - Jeśli rzeczywiście jej zależy! - Reed, ja tak bardzo się cieszyłem. Myślałem, że nareszcie cię zobaczę. Przez chwilę nie mogłam mówić. Och, gdyby był tylko tato! Życie stałoby się o wiele prostsze. Może gdybym ściągnęła go tu bez niej... gdybym znalazła jakiś sposób... Zaczynałam się wahać. Spojrzałam na Noelle. Musiała dostrzec moją słabość, bo patrzyła na mnie groźnie. - Ani się waż - syknęła. - Nie ustępuj! Nie mogłam złamać się na jej oczach. - Przykro mi, tato - powiedziałam szczerze. - Ale nic nie poradzę. - Szkoda, że jest w tobie tyle gniewu - szepnął ze smutkiem. „Po tylu latach spędzonych w naszym rodzinnym raju...” - Wiem, tato. Szkoda. Noelle obserwowała mnie podejrzliwie. Trwało to już za długo. Chciałam zakończyć tę rozmowę. Zakończyć ją i wyładować się na czymś twardym. - Muszę lecieć. Zaraz mamy kolację. - Dobrze, Reed. A gdybyś zmieniła zdanie... - zaczął z nadzieją. - Jasne, tato. Niedługo znów zadzwonię. Wyłączyłam komórkę,

zanim zdążył się pożegnać. - Dobra robota, Lorneto - mruknęła Noelle, poklepując mnie po ramieniu. - Czy mogłabyś mnie tak nie nazywać? - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Przez moment widziałam na jej twarzy zaskoczenie i gniew. Czekałam na straszliwy wybuch, ale się uśmiechnęła. - Wystarczyło poprosić, Reed.

32. WSZYSTKO JASNE Rozstałam się z Noelle w drodze do stołówki. Miałam nadzieję, że znajdę Thomasa, zanim wszyscy siądą do kolacji. Po rozmowie z tatą nie potrafiłam zapanować nad emocjami. Czułam się dumna, winna, wyzwolona, nieszczęśliwa. Chciało mi się śmiać i płakać. Musiałam zobaczyć się z Thomasem - z kimś, kto rozumie. Pogoda szybko się zmieniała. Mżyło, kiedy wychodziłyśmy z Bradwell, a potem zerwał się chłodny wiatr. Wszyscy przemykali w pośpiechu, uciekając przed deszczem. Ciaśniej owinęłam się kurtką. Wyraźnie zbliżała się jesień. Dostrzegłam Thomasa przed stołówką i natychmiast poczułam ulgę. Jak zwykle, otaczał go tłumek osób, znanych mi częściowo z zajęć i treningów, a częściowo tylko z widzenia. Szkoła była na tyle mała, że przez tych kilka tygodni tak czy inaczej zetknęłam się już ze wszystkimi. Thomas zauważył mnie, powiedział parę słów i grupa zaraz się rozeszła. Czasami

miałam

wrażenie,

że

umawiam

się

nie

tylko

z

najpopularniejszym, ale też z najbardziej wpływowym chłopakiem w szkole. - Cześć - powiedział, obejmując mnie na powitanie. Przytuliłam się i wdychałam jego zapach. Od razu lepiej. - Cześć. Załatwione. - Ale co? - Dzwoniłam do domu. Pogadałam... sobie z tatą. Rodzice nie przyjadą. Twarz mu się natychmiast rozjaśniła. Nigdy przedtem nie widziałam go tak uszczęśliwionego. Potrafiłam teraz sobie wyobrazić, jak wyglądał

jako mały chłopiec - chłopiec, który dostał upragniony rower. Albo może, w przypadku Thomasa, helikopter. - Fantastycznie! Widzisz, będziesz mogła zjeść lancz ze mną i moimi rodzicami! Popatrzyłam na niego w osłupieniu. - Ale... od kiedy tak się cieszysz na ten weekend? Podświadomie chyba oczekiwałam, że skoro ja stoczyłam walkę z rodziną, Thomas może się zdecydować na to samo. Najwyraźniej nic takiego nie przyszło mu do głowy. - Od kiedy się uwolniłaś. Moi starzy bardzo chcą cię poznać. A w takiej sytuacji zawsze zachowują się wzorowo. - Czemu chcą mnie poznać? - Bo opowiedziałem im o tobie i są zachwyceni, że znalazłem sobie dziewczynę - wyjaśnił z uśmiechem. - Każda oznaka stabilności w moim życiu doprowadza ich do ekstazy. - Coś podobnego. Nigdy przedtem nie miałeś dziewczyny? - Nie miałem takiej, o której warto było wspomnieć. Przyciągnął mnie bliżej do siebie. - Więc jak? Przyjdziesz? To bardzo ułatwiłoby mi życie. Poczułam się doceniona. I szczęśliwa. Thomas chciał przed stawić mnie swoim rodzicom. Byłam mu potrzebna. Wyrzuty sumienia po rozmowie z ojcem szybko ustępowały - Noette miała rację. Teraz było to moje życie. - W porządku - powiedziałam. - Naprawdę? - Oczywiście. Wprost nie mogę się doczekać, kiedy poznam Lawrencea i Trinę.

33. NOWE ZADANIE Zasypiałam, kiedy zabrzęczał telefon komórkowy. Poderwałam się i spojrzałam na zegar - 00:01. Kto. do cholery przystał mi SMS - a minutę po północy? Zabrzmiał następny sygnał. Przyskoczyłam do plecaka i zaczęłam w pośpiechu go przetrząsać, zerkając nerwowo na Constance Oddychała równo i spokojnie. Niebezpiecznie głęboki sen. Choć przynajmniej korzystny dla mnie. Ekran komórki rozświetlała nowa wiadomość. Dech mi zaparło. ZA TRZY MINUTY NA TYŁACH BILLINGS „Co, u diabła?” No tak. Najwyraźniej okres wysługiwania się dziewczynom z Billings jednak nie dobiegł korka. Jakie zadanie wymyśliły dla mnie tym razem? Niestety, nie miałam czasu na rozważania Narzuciłam bluzę na piżamę i wsunęłam bose stopy w adidasy Przemknęłam na korytarz, a później do świetlicy. Ominęłam windę - zgrzytała przeraźliwie i zatrzymywała się na parterze tuż obok pokoju Ling - i z sercem w gardle pokonałam schodami cztery piętra. Otworzyłam tylne drzwi Bradwell, a później przytrzymywałam je kurczowo, dopóki nie usłyszałam szczęku zamka. Spodziewałam się, że lada moment ujrzę Ling, którą sprowadzi jakiś uruchomiony przeze mnie niewidoczny alarm. Nikt jednak się nie pojawił. .Bogu dzięki”. Na zewnątrz było zimno, a na zasnutym chmurami niebie nie widziałam księżyca ani gwiazd. W pośpiechu potknęłam się dwa razy. Miałam żarliwą nadzieję, że dziewczyny nie obserwują mojego panicznego sprintu. Po chwili stałam pod tylnym murem Billings przed

Noelle, Arianą, Kiran i Taylor i z trudem chwytałam powietrze. - Mało brakowało, a byś się spóźniła - powiedziała Kiran, wydymając wargi. - Przepraszam. - Chcemy, żebyś coś dla nas zrobiła - oświadczyła Noelle. A to niespodzianka. - Co? - Ariana ma przed południem test z fizyki - powiedziała Taylor. Musisz go dla niej zdobyć. Ziemia usunęła mi się spod nóg. - Jak to?! - Nie zdążyłam się przygotować - wyjaśniła Ariana pogodnie. - A ja nie miałam czasu na korepetycje - dodała Taylor. Patrzyłam na nią w osłupieniu. Czy to naprawdę ta sama dziewczyna, która tak chętnie pomagała mi w nauce? Jeszcze wczoraj uważałam ją za sympatyczną. Normalną. A teraz stała tu przede mną razem z pozostałymi i żądała czego? Żebym włamała się do gabinetu nauczyciela? - Nie rób takiej przerażonej miny - powiedziała Noelle. - Gabinet Dramble'a jest na parterze. Łatwizna. - Skoro łatwizna, czemu same tam nie pójdziecie? - zapytałam. I pożałowałam tego od razu. - Słucham? - wycedziła Kiran, marszcząc brwi z niedowierzaniem. - Sądziłam, że będziesz chciała mi pomóc, ale skoro wolisz, żebym oblała... - powiedziała Ariana tonem męczennicy. - Nie, skąd - wybąkałam. Zupełnie zaschło mi w gardle. - Pójdę. A jak się tam dostać? - Bystra z ciebie dziewczyna - powiedziała Noelle i poklepała mnie po plecach. - Coś wykombinujesz.

Nawet nie zamierzały dać mi wskazówek? Niewiarygodne. - Ruszaj - pogoniła mnie Noelle. - Jeśli nie wrócisz za kwadrans, będziemy musiały powiadomić ochronę. Po jej minie poznałam, że to nie żart. - Ruszaj - powtórzyła. Myślałam o tym, czego ode mnie wymagają. Co będzie, jeśli zostanę przyłapana. O moim życiu w Croton oraz w Easton. I o tym, że wszystko, o czym marzyłam, znajdzie się w moim zasięgu - ale tylko jeśli dziewczyny z Billings mnie nie odrzucą. Uwinęłam się z tym myśleniem w dwie sekundy. A potem odwróciłam się i pobiegłam.

34. DZIAŁALNOŚĆ PRZESTĘPCZA Nad sklepioną bramą do budynku, w którym mieściły się gabinety nauczycielskie, paliło się pojedyncze światło. Rozejrzałam się nerwowo i pomknęłam po stopniach do potężnych drewnianych drzwi z witrażową szybą, modląc się w duchu o cud. Jedno szarpnięcie za klamkę z kutego żelaza przekonało mnie, że modlitwa nie została wysłuchana. Zamknięte. - Psiakrew! Zbiegłam ze schodów w ciemność przy ścianie budynku i poczułam się trochę bezpieczniej: przynajmniej nie byłam stąd widoczna. Wkrótce zrozumiałam, jak beznadziejna jest moja sytuacja. Okna parteru znajdowały się wysoko nad ziemią. Przecisnęłam się między dwoma krzewami azalii, podskoczyłam i ledwie musnęłam palcami dolną krawędź parapetu. Nie było mowy, żebym tamtędy dostała się do środka. Jak, na miłość boską, można było nazwać to łatwizną? Na pewno minęło już parę minut. Czy dziewczyny naprawdę zamierzały wezwać ochroniarzy? Niewykluczone, że były to moje ostatnie chwile w Easton. Nie. Musiała istnieć jakaś metoda przeniknięcia do wewnątrz. Wystarczyło ją odkryć i wykorzystać. I odszukać po ciemku gabinet Dramble'a, i... „No tak. Pora wziąć się do roboty”. Cofnęłam się, trafiłam stopą na wystający kamień, przejechałam dłonią po szorstkim murze i runęłam między krzaki. Właśnie miałam się podnieść, kiedy prawie krzyknęłam z radości: zobaczyłam małe okienko tuż nad ziemią, złożone z dwóch przesuwanych szyb. Jasne! Piwnica. Widziałam przecież, jak Kiran wychodziła przez takie okno w bursie Drake'a. Słaby punkt budynków w

Easton. Pewnie wszyscy o nim wiedzieli. Oczywiście, jeśli przebywali tu dłużej niż kilka tygodni. Podpełzłam na czworakach. Przyłożyłam dłoń do okna, pośpiesznie zmówiłam modlitwę i spróbowałam przesunąć szybę w bok. Nawet nie drgnęła. Spróbowałam znowu. Bez skutku. Z rozpaczą wcisnęłam paznokcie między szkło i ramę i pociągnęłam z całej siły. Parę sekund później leżałam na wznak, bliska utraty trzech paznokci. Ból był potworny. „Chrzanić to. Chrzanić ich cholerne pomysły. A niech Aria - na obleje. Niech się przekona, jakie to uczucie”. Doskonale wiedziałam, że nie zrezygnuję. Ścisnęłam zranione palce i zagryzłam wargi. Musiałam szukać dalej. Przeniosłam się do sąsiedniego okienka. Przyłożyłam dłoń do szyby, zamknęłam oczy i wstrzymałam oddech. I pchnęłam. Okno się otworzyło. „Ju - huuu!” Byłam uratowana. Wetknęłam głowę do środka. Zobaczyłam magazyn mebli: poustawiane wszędzie krzesła i stoły, a pod oknem - o ile zdołałam dostrzec w ciemności - podłużne metalowe biurko. Obróciłam się i wpełzłam tyłem przez wąski otwór, sycząc, kiedy rama okienna wbiła mi się boleśnie w uda i w brzuch. Na chwilę zawisłam nieruchomo, po czym z potwornym brzękiem i łomotem runęłam na blat biurka. O mało nie wybuchnęłam płaczem. Koniec. Niemożliwie, żeby ktoś tego nie usłyszał. Prawdopodobnie całe Easton i okolice. Najwyraźniej nie byłam stworzona do działalności przestępczej. To jednak nie miało znaczenia. Gdzieś na parterze był gabinet Dramblea. Musiałam go odnaleźć, zdobyć test, a potem wiać stąd z

powrotem do Billings. Skoczyłam do drzwi i otworzyłam je z rozmachem. Nawet nie sprawdzałam, czy ktoś nie kręci się w pobliżu. Po moim mało dyskretnym wejściu do piwnicy uznałam, że nie warto. Naprzeciwko magazynu zobaczyłam schody i pognałam nimi piętro wyżej. Jedynym źródłem światła byt tu czerwony napis .Wyjście”, rzucający na ściany krwawą poświatę. Biegłam i czytałam nazwiska na tabliczkach obok drzwi. Johnson, Carter, Cross... I wreszcie, pod koniec korytarza, Dramble. Chwyciłam klamkę. Chwała niebiosom, otwarte. Być może gabinetów nauczycieli nigdy nie zamykano na klucz, podobnie jak pokojów w bursach. Mieliśmy przecież w Easton kodeks honorowy. A to powinno wystarczyć, prawda? Jasne. Przeszłam po omacku przez gabinet, zawadziłam nogą o krzesło i wreszcie dotarłam do biurka. Zapaliłam lampę. Ryzykowne posunięcie, ale konieczne, o ile nie chciałam czegoś potłuc lub narazić się na następne obrażenia. Komputer Dramble'a stał na bocznym stoliku. Wcisnęłam guzik i wstrzymałam oddech. Komputer uruchamiał się w nieskończoność. Żałowałam, że nie wzięłam zegarka. Nie miałam pojęcia, ile już zmarnowałam tutaj czasu. Pięć minut? Dziesięć? Wydawało się, że parę godzin. Wreszcie

na

ekranie

ukazał

się

pulpit.

Pośrodku

zdjęcie

miniaturowego sznaucera. Po prawej stronie ikony folderów. W tym jedna oznaczona jako „Fizyka IV”.

Drżącą ręką złapałam mysz i kliknęłam na ikonę. I zobaczyłam ponad

dwadzieścia

dokumentów

typu

„

test_21.9”,

„test_28.9”,

„egzamin_1 „, „egzamin_2”. I tak dalej. O który chodziło? Czy grupa Ariany pisała już jakiś sprawdzian? Czy ten miał być pierwszy? „Cholera”. Na wszelki wypadek musiałam wydrukować kilka. Otworzyłam pierwsze cztery dokumenty i kliknęłam komendę „Drukuj”. I jęknęłam. Drukarka była przedpotopowa i głośniejsza niż młockarnia. A kiedy wreszcie zaczęła drukować, ledwie powstrzymałam łzy rozpaczy. Strona na godzinę, mniej więcej. Chwytałam z podajnika każdą wydrukowaną kartkę. Trzęsły mi się ręce. Przebierałam nogami. Serce waliło mi nierównym rytmem, który z pewnością nie był oznaką zdrowia. Po paru stuleciach ostatnia kartka wysunęła się z drukarki. Rzuciłam się do komputera, wyłączyłam go, zgasiłam lampę i tuląc papiery do piersi, wybiegłam. Za progiem przystanęłam na sekundę. Cisza. Może jednak pech n i e prześladował mnie do końca. Wiedząc, że absolutnie nie zdołam wygramolić się z powrotem przez okienko piwnicy, pognałam do frontowego wejścia. Przemknęłam obok szeregu gabinetów, z poślizgiem pokonałam zakręt korytarza i wpadłam do głównego holu. I w przerażeniu runęłam na posadzkę. W witrażowej szybie drzwi zobaczyłam czyjąś twarz.

35. ZAPROSZENIE Usłyszałam śmiech. Noelle. Za drzwiami stała Noelle. - Reed Brennan! Halo! - zawołała cicho. Witrażowe szkło zniekształcało jej rysy, ale gdybym nie wpadła w popłoch i popatrzyła sekundę dłużej, rozpoznałabym, że to Noelle. Czułam się jak kompletna idiotka. Podniosłam się roztrzęsiona i otworzyłam drzwi. Noelle, Ariana, Kiran i Taylor odsunęły się, robiąc mi przejście. Noelle złapała mnie za rękę i wciąż roześmiana, pociągnęła mnie za róg budynku. Pozostałe dziewczyny biegły za nami. Powoli trafiał mnie szlag. - Szkoda, że nie mogłaś siebie zobaczyć - szepnęła radośnie Noelle, kiedy już znalazłyśmy się na bezpiecznym terenie. - Faktycznie, szkoda - wepchnęłam testy w ręce Ariany. - Proszę. Wszystkiego najlepszego. - Oj! Humor nam nie dopisuje? - zakpiła Kiran. - Reed, daj spokój - powiedziała Noelle. - To byt żart. - Fajnie. Beczka śmiechu. Mogę iść się przespać? Spojrzała na mnie z ukosa. - Uważaj, bo jeszcze się rozmyślimy. Znieruchomiałam. - Że co? - Zamierzałyśmy cię zaprosić na jutro, jeśli zdobędziesz test dla Ariany - wyjaśniła Kiran. - Skoro jednak nie jesteś zainteresowana... Zaprosić mnie? Do Billings? Znaczy: do środka Billings? - Jestem zainteresowana - powiedziałam słabym głosem. - Tak nam się wydawało - mruknęła Noelle. - Świetnie - powiedziała

Ariana pogodnie. - Kiran wpadnie po ciebie do Bradwell. Całe napięcie nagle gdzieś odpłynęło. Zaprosiły mnie. W końcu mnie zaprosiły. - Och, a to możesz sobie zabrać - powiedziała Ariana i oddała mi testy. - Nawet nie chodzę na fizykę. I odeszły ze śmiechem. Stałam pośrodku pogrążonego w ciemności kampusu, z trudem chwytając oddech.

36. WEWNĄTRZ Szłam za Kiran przez dziedziniec, prawie podskakując z nerwów. Oszołomiona patrzyłam na okna bursy Billings. Już za moment miałam zobaczyć, co się za nimi kryje. Za moment miałam poznać sekrety tego miejsca. Czułam się tak, jakby wezwano mnie na spotkanie tajemnego stowarzyszenia. Czy powitają mnie postacie w białych szatach? Czy będę musiała własną krwią poświadczyć, że nikomu nie wyjawię, co widziałam wewnątrz tych murów? Wcale by mnie to nie zdziwiło. Zwłaszcza po ostatniej nocy. Kiran zatrzymała się przed frontowymi drzwiami i uniosła jedną brew. - Gotowa? Skinęłam niepewnie. Z uśmiechem otworzyła drzwi. Nareszcie. Weszłam do holu i próbowałam zachować spokój. Względny spokój. - Ładnie tu. Tak, to zdecydowanie była umiarkowana pochwała. Hol Billings był ogromny, z wysokim sufitem, który przecinało ciemne belkowanie. Jedną ze ścian zajmował potężny kamienny kominek; na parkiecie leżał przepiękny, ręcznie tkany dywan. Ściany ozdobiono fotografiami dawnych mieszkanek bursy. Rozpoznałam kilka osób ze świata polityki, popularną prezenterkę wiadomości i co najmniej dwie sławne powieściopisarki. Przyglądałabym się dłużej, ale nie chciałam okazywać zbytniego zainteresowania. Korytarz na piętrze cały był wyłożony miękką wykładziną, na ścianach wisiały kinkiety z brązu i artystyczne zdjęcia kampusu Easton. Skądś dobiegały dźwięki skrzypiec. Kiedy weszłyśmy do pokoju, który Kiran dzieliła z Taylor, zobaczyłam Taylor z nosem w romansidle.

Trzymała książkę do góry nogami. - Cześć, Reed! - zawołała z uśmiechem. - Czy ty kiedykolwiek się uczysz? - zapytałam. - Nie musi. Wiedza sama wskakuje jej do głowy - mruknęła Kiran. Bardzo niesprawiedliwe. Pokój był olbrzymi. Tapczan Kiran, przykryty atłasem i jedwabiem w różnych odcieniach fioletu, stał w pobliżu wy - kuszowego okna; tapczan Taylor, z narzutą w różu i czerwieni, znajdował się przy przeciwległej ścianie, a między łóżkami było tyle miejsca, że można było prowadzić taneczne korowody. Dziewczyny miały tu kominek, na którym ustawiły kilkanaście białych świec o rozmaitych kształtach i rozmiarach. Biurka i komody były dwukrotnie większe niż w Bradwell. - Nie moja wina, że niebiosa obdarzyły mnie fotograficzną pamięcią - powiedziała Taylor. - Reed, wiesz, jaki odsetek populacji ma coś takiego? Mniej... - Wątpię, czy ją to interesuje - ucięła Kiran. - Myślałam, że kiedy zamieszkamy razem, wchłonę trochę tej wiedzy przez osmozę, ale na razie chyba to nie działa. Rozgość się, Reed. Muszę przeprosić was na chwilę. Przeszła obok tapczanu Taylor i otworzyła drzwi, za którymi wbrew moim przypuszczeniom - nie kryła się szafa wnękowa. - Mniej niż pięć setnych procenta - szepnęła Taylor z dumą, kiedy Kiran zniknęła nam z oczu. - Choć niektórzy uczeni twierdzą, że fotograficzna pamięć nie istnieje. - Coś takiego - powiedziałam z roztargnieniem, patrząc na drzwi, które zamknęły się za Kiran. - Taylor, czy tam jest łazienka? - Okropne, co? Aż wstyd się przyznać. Najbardziej luksusowa bursa

w Easton. Niewątpliwie. Już chciałam zapytać Taylor, na czym dokładnie polega procedura przyznawania kwater w Billings, kiedy rozległ się szum spuszczanej wody i na progu stanęła Kiran. - No, gotowa do pracy? Poczułam się trochę zawiedziona. Praca? To dlatego mnie tu sprowadziły? Żeby dać mi kolejne zadanie? Wtedy do pokoju weszły Noelle i Ariana. Nie wiedziałam, czy bardziej się cieszyć, czy martwić na ich widok. - Jak to? Nie zaczęłyście jeszcze? - zapytała Noelle. - Czekałyśmy na was - odpowiedziała Taylor. Brzmiało to coraz bardziej przerażająco. - Uprzejmie z waszej strony. Ariana podeszła do podwójnych drzwi w ścianie i rozsunęła je zamaszystym gestem. - Reed Brennan. oto twoja nagroda - powiedziała Kiran. Patrzyłam oniemiała. Była to największa szafa, jaką widziałam w życiu. Cała zapełniona puszystymi swetrami, bluzkami we wszelkich możliwych barwach, spódnicami z miękkich tkanin... Sama liczba butów mogia doprowadzić dziewczynę do ekstazy - nawet taką Reed Brennan, która nigdy specjalnie nie interesowała się modą. Teraz zaczęłam się zastanawiać, czy ów brak zainteresowania naprawdę wynikał z wyboru. Może byłam pasjonatką ubrań, która nie miała dość pieniędzy, żeby zaspokoić swoje żądze. - Wyglądasz mi na lato - orzekła Kiran. - Czyli błękity, szarości, srebro. O, mam pomysł!

Zatarła ręce i rzuciła się do szafy. Wyciągała wieszaki z ubraniami jeden po drugim, a kiedy zgromadziła kilkanaście sztuk, ułożyła je na tapczanie. - Uważa mnie za geniusza, ale poczekaj, aż zobaczysz ją przy pracy powiedziała Taylor cicho. - Zawsze chciałam mieć takie oko do kolorów. Niestety, geniusz naukowy i artystyczny rzadko idą w parze. Oczywiście, byt Leonardo da Vinci, Beniamin Franklin... - Taylor - warknęła Noelle. Taylor poczerwieniała i umilkła. - Słuchajcie, o co tu chodzi? - zapytałam. - Postanowiłyśmy dokonać zmian w twojej garderobie - wyjaśniła Noelle. - Masz fantastyczną twarz - powiedziała Kiran. - Powinnaś się nauczyć, jak ją podkreślać. Przygryzłam wargę. Nagle poczułam się jak na zebraniu grupy charytatywnej. - Nie bardzo znam się na ciuchach - wybąkałam. Kiran prychnęła. - Trudno nie zauważyć. - Nie musisz niczego brać - powiedziała Ariana, przysiadając na tapczanie Kiran. - Po prostu przymierz parę rzeczy. Może ci się spodobają Nigdy nie wiadomo. To było bardzo miłe z ich strony, choć nie było przyjemnie myśleć, że według nich potrzebuję pomocy. Kiran przyłożyła jasnoszare spodnie do błękitnego swetra z szerokim dekoltem. Srebrzystą spódnicę do białego golfu z krótkimi rękawami. Wypróbowała jeszcze kilka kombinacji, przechyliła głowę i przyjrzała się swojemu dziełu.

- Włóż to - poleciła, podając mi bezrękawnik w morskim kolorze i perłową spódnicę. - Okej. Zaraz wracam - powiedziałam i ruszyłam do łazienki. - Proszę, jaka wstydliwa - zaśmiała się Kiran. - Że co? - Oj, przebierz się i już - powiedziała niecierpliwie Noelle. - Nie pokażesz nam niczego, czego byśmy wcześniej nie widziały. A przynajmniej taką mam nadzieję. Zerknęłam na Taylor. Uśmiechnęła się i kiwnęła głową. Aria - na po prosty patrzyła na mnie tymi niesamowitymi, błękitnymi oczami. Potwornie skrępowana, zawiesiłam bezrękawnik i spódnicę na krześle przy biurku i ściągnęłam z siebie dżinsy. Nie żebym nigdy się nie rozbierała w damskim towarzystwie, ale dotychczas nie zdarzyło mi się to w obecności czterech dziewczyn, które otwarcie obserwowały każdy mój ruch. Odwróciłam się do nich plecami, zdjęłam T - shirt i szybko włożyłam bezrękawnik. Potem wsunęłam na siebie spódnicę, pośpiesznie zakrywając bawełniane majtki Atłasowa podszewka prześliznęła się z szelestem po moich nogach. Odwróciłam się niepewnie i odgarnęłam włosy z twarzy. - I jak? Przypatrywały mi się uważnie. Usiłowałam sobie przypomnieć, czy tego ranka na pewno użyłam dezodorantu. - Chyba jest jeszcze dla ciebie nadzieja - orzekła w końcu Noelle. - Idź i przejrzyj się w lustrze - poradziła Ariana. Stanęłam przed ogromnym lustrem w kącie pokoju i uśmiechnęłam się do swojego odbicia. Zupełnie nowa Reed. Bardziej dorosła. Tu i ówdzie zaskakująco, ale ładnie zaokrąglona. Całkiem atrakcyjna.

Gdybym w czymś takim przyszła na lancz z rodzicami Thomasa, może nawet uznaliby mnie za odpowiednią dziewczynę dla ich syna. - Mogę to pożyczyć? - zapytałam nieśmiało, widząc, że Kiran znowu grzebie w szafie. - Pożyczyć? Weź je sobie. Zbaraniałam. - Jak to? - Daj spokój. Co tydzień przysyłają mi nowe ciuchy z Mediolanu... Nowego Jorku... Paryża. Żaden problem. - Dzięki! - zawołałam uszczęśliwiona. - Bardzo mi się przydadzą! - Do czego? - zapytała Ariana przebiegle. Poruszyłam się nerwowo i znowu zerknęłam do lustra. - Do uzupełnienia mojej garderoby - powiedziałam ostrożnie. - Nie mam takich ładnych ubrań. - Właśnie dlatego tu jesteś - burknęła Noelle i przewróciła oczami. No dalej, nie traćmy czasu. Kiran podała mi następny zestaw, jeszcze bardziej zachwycający niż poprzedni. Znowu odwróciłam się tyłem, kryjąc radosny uśmiech. Co z tego, że dziewczyny dla kaprysu wysłały mnie nocą do gabinetu Dramble'a? Dzisiejsza wizyta w Billings wynagradzała każdą minutę tamtej męki. Wynagradzała wszystko.

37. POSTĘPY Siedziałam ze ściśniętym gardłem. Barber oddawał nam sprawdzian z zeszłego tygodnia. W piątek po raz pierwszy wykorzystałam metodę Taylor i chociaż byłam pewna, że znam odpowiedź na każde pytanie testowe, teraz nie mogłam się pozbyć strachu. Na następnych lekcjach czekały mnie kolejne oceny i czułam, że stopień z historii nada ton im wszystkim. Jeśli mi się nie powiodło, moje dni tutaj były policzone. Myślałam o Billings i popołudniu spędzonym w pokoju Kiran. Myślałam o Thomasie. O tym. co stracę, jeśli schrzaniłam ten cholerny test. Potem pomyślałam o matce i szarych murach ogólniaka w Croton. O nicości, do której wrócę. Nie mogłam wrócić. Barber flegmatycznie przechadzał się po klasie. Potrzebowałam całej siły woli. żeby nie śledzić jego marszruty. I nagle usłyszałam, jak przystaje za moim krzesłem. Wstrzymałam oddech. - Brennan. Podniosłam wzrok. Barber z niedowierzaniem wpatrywał się w spięte kartki. - Wyraźna poprawa – mruknął. Położył test na ławce zapisanymi stronami w dół. Odczekałam, aż ruszy dalej, i drżącymi rękami odwróciłam kartki. Obok mojego nazwiska była olbrzymia, tłusta piątka - Rany - szepnęła wstrząśnięta Constance. Uśmiechnęłam się szeroko Zapowiadał się wspaniały dzień.

38. SZCZYPTA REALIZMU - Taylor, ocaliłaś mi życie. Taylor promieniała dumą. Szłyśmy właśnie na kolację. Wiał chłodny wiatr, zrywając z drzew pierwsze pożółkłe liście i szarpiąc nas za włosy. - Naprawdę? Wszystko gra? - No, poza historią sztuki. Z testu dostałam tylko czwórę, ale uważam, że niesprawiedliwie. - Reed, przecież czwóra to u Treacle ogromny sukces! Tak się cieszę! - zawołała Taylor i uściskała mnie serdecznie. - Bez ciebie bym przepadła - powiedziałam uśmiechnięta. - Nawet nie wiesz, jak mi ulżyło. Po ostatnim spotkaniu z Naylor myślałam, że mogę się pakować. - Mówiłaś Thomasowi? Ścisnęło mnie w żołądku. Najwyraźniej ukrywanie związku z Thomasem nie wychodziło mi najlepiej. Oczywiście, Taylor nie była tak nieżyczliwie nastawiona jak - przypuszczalnie - Noelle. - Jeszcze nie - powiedziałam niepewnie. - Nie widziałam go od rana. - Przed kolacją zawsze jest gdzieś przy stołówce. Chodźmy! zawołała i chwyciła mnie za rękę. Pobiegłam za nią przez dziedziniec. Czułam się wolna i beztroska. Nie mogłam przestać się uśmiechać. Tym razem Thomasa nie było przy drzwiach stołówki, ale Taylor nie traciła zapału. Szybko poprowadziła mnie za róg budynku i rzeczywiście, Thomas stał tam, jak zwykle otoczony znajomymi... ... i przekazywał jednemu z nich foliową torebkę z kilkoma białymi tabletkami. I brat od niego zwinięty banknot, i chował go do kieszeni.

Ziemia usunęła mi się spod nóg. I nagle wszystko zrozumiałam. Thomas rozprowadzał prochy? Owszem, Thomas rozprowadzał prochy. To dlatego był taki popularny. Taki wpływowy. Zawsze w towarzystwie. W towarzystwie klientów, nie przyjaciół. Zobaczył mnie i pobladł. - Cholera! Odwróciłam się, odepchnęłam Taylor i uciekłam. - Reed! Zaczekaj! - krzyknął. Usłyszałam, jak mówi do swojej klienteli: - Pogadamy później. Wypadłam zza stołówki i pędziłam przed siebie, sama nie wiedząc dokąd. Byle dalej od niego. Od nich wszystkich. - Reed! Złapał mnie za ramię. Wyrwałam się. - Daj spokój, o co tyle zamieszania? - zapytał. Mało brakowało, a rzuciłabym się na niego. - O co tyle zamieszania? Żartujesz sobie? Wiedział o mojej matce. O jej prochach. O tym, co wyczyniały z jej życiem i z moim. A teraz stał tutaj i pytał, o co tyle zamieszania?! Taylor krążyła niepewnie w pobliżu. Splatała i rozplatała palce i usiłowała się nie gapić. - Nie przesadzaj - powiedział Thomas i uśmiechnął się bezczelnie. W końcu ktoś musi dostarczać ten towar. A zawsze przyda się trochę pieniędzy na wydatki. Więc wyluzuj. Przyda się trochę pieniędzy na wydatki? Jemu? Sam jego zegarek był wart więcej niż mój dom!

- Skoro tak, dlaczego nic mi nie mówiłeś? Uśmiech zniknął. - Bo chyba wiedziałem, jak zareagujesz. Nie chciałem, żebyś o mnie źle myślała. - Sądzisz, że teraz myślę o tobie lepiej? - warknęłam. I nagle uświadomiłam sobie, że oszukał mnie też w czymś innym. - A ten telefon, który zgubiłeś? Nie był od rodziców, co? - Nie - powiedział cicho. - Dzwonią na niego twoi klienci, tak? I kto jeszcze? Dostawcy? Dlatego byłeś taki przerażony? - Reed, to nie są zbyt mili ludzie. Muszą mieć ze mną kontakt. - O Boże, Thomas, co mi jeszcze powiesz? Te historie o rodzicach to też kłamstwa? - Nie. Nigdy bym cię nie okłamał w takiej sprawie. Nie w czymś naprawdę ważnym. A rozprowadzanie prochów to przecież drobiazg. - Muszę iść - powiedziałam i ruszyłam przed siebie. Chwycił mnie za rękę. - Puszczaj! Stanął przede mną i spojrzał mi w oczy. To bolało jeszcze bardziej. - Daj spokój, Reed - mruknął i ujął mnie za ramiona. - Chyba się nie wściekasz? Kochasz mnie. Więc musisz mnie akceptować takiego, jaki jestem. Z trudem przełknęłam ślinę. Nigdy mu nie mówiłam, że go kocham. Wkładał mi w usta słowa - wielkie słowa - których wcale nie wypowiedziałam. Manipulował nimi, żeby osiągnąć cel. Kim naprawdę był ten facet? Zaufałam mu. Całkowicie. A on kłamał. - Thomas...

- No, co jest? - powiedział wesoło. - Chyba z tego powodu ze mną nie zerwiesz? Patrzyłam na niego i czułam się wykorzystana, oszukana, brudna. Chciałam być sama. Chciałam pomyśleć. - Nie wiem. Arogancja natychmiast z niego wyparowała. Mogłabym przysiąc, że w jego oczach zobaczyłam strach. - Nie, Reed. Proszę. Przecież... przecież mnie kochasz. - Thomas... - Proszę. Nie możesz mnie zostawić. To mnie prawie pokonało. Ten niepewny ton. - Potrzebuję trochę czasu - powiedziałam słabo. - Nie. Chwycił mnie za ręce. - Thomas, puść. Wpatrywał mi się w oczy. Nie odwracałam głowy. Wreszcie zwolnił uścisk i cofnął się o krok. Widziałam, że szuka jeszcze jakichś argumentów. Wyglądał, jakby zaraz miał się rozpłakać. Nie mogłam znosić tego ani chwili dłużej. Wyminęłam go i pobiegłam do Bradwell. - Reed! Dokąd? - zawołała Taylor. Dogoniła mnie na dziedzińcu. Przypomniałam sobie, że wcześniej od razu zgadła, gdzie znaleźć Thomasa. - Wiedziałaś o tym? - zapytałam. - No. owszem - odparta, wzruszając ramionami. - Pearson zaopatruje całe Billings. Naprawdę nie miałaś pojęcia? Poczułam gorycz w ustach. Nie miałam pojęcia o niczym. Byłam zieloną, naiwną kretynką z drugiej klasy. - Dobrze się czujesz? - zapytała.

- Muszę... muszę iść. I uciekłam w zapadający zmrok.

39. ZA WIELE Byłam jeszcze jedną nikomu nie znaną drugoklasistką, jak Constance. Na zawsze pozostałabym tą Reed Brennan, która z zapadłej dziury przyjechała do Easton, samotna, niezdarna, bez polotu. Przez tych kilka tygodni przeszłam długą drogę. Czy naprawdę chciałam zawrócić? Telefon znowu zabrzęczał. 2 MINUTY. Zeskoczyłam z tapczanu, ubrałam się i zmuszając się do niespiesznego kroku, przeszłam korytarzem, w dół po schodach, a potem przez dziedziniec na tyły Billings. Byłam tak wściekła, że szczęki bolały mnie od zaciskania, i czułam rytmiczne pulsowanie w głowie. Pod murem Billings czekały na mnie Noelle, Ariana, Kiran i Taylor. Noc była chłodna, więc opatuliły się w ciepłe swetry i kurtki. - Co jest? Zajmujemy ci cenny czas? - wycedziła Noelle. - O co chodzi? - zapytałam krótko. - Och, humor znowu nam nie dopisuje - powiedziała Kiran z ironią. - Kiran - odezwała się Taylor ostrzegawczym tonem. Spojrzały na nią wszystkie. Ciekawa sytuacja. Zwykle takich upomnień udzielała Ariana. Najwyraźniej Taylor ogarnęło współczucie po wieczornych wydarzeniach. Nie opowiedziała o nich przyjaciółkom? Czy po prostu miały to gdzieś? - Jest dla ciebie kolejne zadanie - oznajmiła Noelle. Patrzyłam na nią w milczeniu. - Kojarzysz ten termos, który Barber zawsze nosi ze sobą? - Tak. Czego chciały? Żebym go ukradła? - Doprawisz mu kawę przed jutrzejszą lekcją. Tym. Ariana zrobiła

krok naprzód. W ręce trzymała butelkę wódki. Gapiłam się na nią osłupiała. - Ale dlaczego? - Dla zabawy - powiedziała Kiran i wzruszyła ramionami. - Barber pewnie opluje tym całą klasę. - I ktoś poczuje zapach, złoży doniesienie i zacznie się śledztwo... Noelle zawiesiła głos. Kiran zachichotała. Ariana uśmiechała się szyderczo. Tylko Taylor uporczywie wpatrywała się w ziemię. Jaja sobie robiły, czy co? - Barber może przez to stracić pracę - powiedziałam. - No t o dopiero byłaby zabawa - stwierdziła Noelle. I we czwórkę wybuchnęły śmiechem. Zacisnęłam pięści. Tego było już za wiele. Jak dziewczyny mogły tak mieszać w czyimś życiu? W porządku, może pozwoliłam im namieszać w swoim, ale to była moja własna decyzja. I wszystko, co dla nich dotąd robiłam, dawało im przynajmniej jakieś korzyści: bieganie na posyłki, zrywanie w ich imieniu z niewłaściwymi chłopakami, ochrona tajemnic Kiran, kradzież testów... no, poza tym ostatnim, jak się okazało. Absolutnie nie zamierzałam pogrążać Barbera jedynie dla ich kaprysu. Bez względu na to, jakim Barber był chamem. - Nie ma mowy - oświadczyłam. Odwróciłam się, żeby pójść do Bradwell. - Co? - syknęła Kiran. - Wydawało mi się, że go nie znosisz - powiedziała Noelle. Przystanęłam.

- No i? - No i... chyba chciałabyś, żeby stąd wyleciał? - zapytała Taylor. - Zasługuje na to - dodała Ariana. - Po tym jak cię potraktował. - Słucham? - W pierwszym dniu zajęć - wyjaśniła. - Skąd o tym wiecie? - To mała szkoła - powiedziała Noelle. - Żaden sekret się tu przed nami nie uchowa. O, miałam na ten temat inne zdanie. Chowało się tu przede mną mnóstwo sekretów. A raczej chowano je przede mną. Zerknęłam na Kiran. Wydawała się nieco speszona. Ciekawe, co sądziła o chowaniu tamtego sekretu? - Nie wezmę w tym udziału - powiedziałam. - Jesteś pewna? - zapytała Noelle. - Chyba rozumiesz, z czego rezygnujesz - dodała Kiran. Popatrzyłam w górę, na Billings. Na łukowate okna, takie jak to, przez które zobaczyłam Arianę w dniu przyjazdu do Easton. Przypomniałam sobie tamto zafascynowanie. Przeczucie, że dziewczyny z budynku naprzeciwko mogą być moim wybawieniem. Wybawieniem od nijakiej, szarej przyszłości. Nic się nie zmieniło. Ani fascynacja, ani przeczucie. Jednak trzeba gdzieś wyznaczyć granicę. I to właśnie było to miejsce. - Nie chcę, żeby facet wyleciał z pracy tylko dlatego, że macie taki kaprys. Patrzyłam na nie po kolei. Nie dowierzały mi. Były przekonane, że w końcu ustąpię. To tylko wzmocniło moje postanowienie. Miałam dosyć tego cholernego towarzystwa. Dosyć dziewczyn z Billings. Thomasa i

każdego, kto uważał, że może do woli manipulować przyjezdną z prowincjonalnej szkółki. - Są rzeczy, których nawet ja nie zrobię powiedziałam. Odwróciłam się, Odwróciłam się od pięknej przyszłości. Która wydawała się taka bliska i pomaszerowałam w dobrze mi znaną ciemność.

40. INTRYGUJĄCA PARA W czwartkowe przedpołudnie patrzyłam przez okno na liście miotane wiatrem po trawniku, jednym uchem słuchając monotonnego wykładu z historii sztuki. Nie obchodziło mnie, czy Treacle zada mi pytanie z lektury, której zresztą nie przeczytałam. Nie byłam nawet całkiem świadoma, gdzie się znajduję. Odmówiłam dziewczynom z Billings. Powiedziałam im „nie”. I właśnie zaczynałam się zastanawiać, czy przypadkiem nie upadłam na głowę. Jak zamierzałam sobie tu bez nich radzić? Z Thomasem było już skończone. Zniechęciłam do siebie wszystkie dziewczyny z mojego rocznika. Myślałam, że postępuję szlachetnie i moralnie. A zniszczyłam swoją jedyną nadzieję. Nigdy już nie zamieszkam w Billings. Pozostanę nieszczęsną Reed Brennan z ojcem pracownikiem fizycznym i matką alkoholiczką na prochach. Bez przyszłości. I nagle w moim polu widzenia pojawiła się jedna z mieszkanek Billings: Leanne Shore szła brukowaną alejką w towarzystwie Margaret Naylor. Wyglądała na bardzo zdenerwowaną. Działo się coś dziwnego i nie tylko ja to zauważyłam. Za sobą słyszałam gorączkowe szepty Missy i Lorny. Leanne i Naylor skręciły do budynku administracji i zniknęły za potężnymi drzwiami. - Ktoś będzie miał kłopoty - zapiała Missy. Do wieczora nie mogłam się już na niczym skupić.

41. DRUGA SZANSA Przed kolacją wszyscy już usłyszeli nowiny. Leanne była oskarżona o złamanie kodeksu honorowego. Podobno ściągała na egzaminie z literatury amerykańskiej. Rozpoczęło się śledztwo, a Leanne groziło wydalenie z Easton. Wieczorem nie pokazała się w stołówce, co chyba było mądrym posunięciem, chociaż straszliwie rozczarowało całą szkołę. Paliłam się, żeby porozmawiać o tym z dziewczynami z Billings niewątpliwie były najlepiej poinformowane - ale nie odzywały się do mnie od rana, a nawet nie patrzyły w moją stronę, kiedy mijałam je na dziedzińcu. Wiedząc, że nie mam się po co zbliżać do ich stołu, przesiedziałam śniadanie i lancz przed gabinetem lekarskim. Zamierzałam siedzieć tam również podczas kolacji, ale mój

pusty żołądek

zaprotestował. Odeszłam z tacą od bufetu i spojrzałam w stronę stołu Billings. Trwała tam ożywiona dyskusja. Podobnie zresztą przy pozostałych stołach. Wymieniano się plotkami. Westchnęłam i ruszyłam do stołu Constance, świadoma, że Missy i jej grupa natychmiast zaczną komentować mój nagły powrót na stare śmieci. Byłam w połowie drogi, kiedy Thomas zerwał się z krzesła j zablokował mi przejście. Stanęłam. Wcześniej nawet nie zauważyłam go na sali. - Musimy porozmawiać - powiedział. Był bardzo blady. Zerknęłam na środek. Noelle i Ariana szybko odwróciły głowy. Obserwowały więc. - Nie patrz na nie, patrz na mnie - powiedział Thomas podniesionym głosem. - Thomas...

- Wczoraj dzwoniłem do ciebie ze sto razy. Nie odbierałaś. - Chyba wiesz dlaczego. Na chwilę umilkł. - Reed, daj mi chociaż szansę przeprosić. Przynajmniej tyle możesz dla mnie zrobić. Zawahałam się - może dlatego, że jednak chciałam go wysłuchać, a może po prostu wolałam uniknąć wścibskich spojrzeń. W każdym razie przecisnęłam się pod ścianę i usiadłam przy wolnym stole. Thomas usiadł naprzeciwko mnie. - Tak mi głupio, Reed. Powinienem był ci powiedzieć. Ale bałem się, że uznasz mnie za kompletnego gnojka. - Nie przesadzaj - mruknęłam odruchowo. - Nie jesteś żadnym gnojkiem. - Ale tak się czuję. Wiem, że nie jestem ciebie wart. Przygarbił się na krześle i nagle wydał mi się taki jakiś przybity i nieszczęśliwy, że mimo wszystko zapragnęłam go pocieszyć. - Daj spokój. - Kiedy to prawda. Ale mogę się zmienić, Reed. Dla ciebie. Ścisnęło mnie w gardle. Nikt dotąd nie składał mi takich deklaracji. Nikt dotąd nie uznał mnie za wystarczająco ważną w swoim życiu. Nawet moja matka. Nadal starałam się być ostrożna. W końcu byt dilerem. Wizerunek niebezpiecznego faceta to jedna sprawa. Autentycznie niebezpieczny facet to zupełnie co innego. - Chciałbym cię odzyskać - powiedział. Wziął mnie za rękę i wpatrywał się w nią, marszcząc brwi. - Za wszelką cenę. - Thomas... - Nie musisz odpowiadać mi już teraz. Ale możemy przynajmniej

porozmawiać? Rozmowa nie była żadnym zobowiązaniem. I niekoniecznie musiała się odbyć jutro lub pojutrze. Wydawała się atrakcyjnie mglistą propozycją. - W porządku - powiedziałam. Cały rozpromienił się w uśmiechu. - Świetnie! Słuchaj, dzisiaj coś organizujemy. W lesie. Zanim rodzice w weekend spadną nam na głowy. Przyjdziesz? - Ale co to jest? - Taka impreza. Załatwiamy alkohol i wszyscy spotykamy się na polanie... - ... gdzie rozprowadzasz prochy - dokończyłam gorzko. - Nie! Nie dzisiaj. Jeśli się nie zgadzasz. Odetchnęłam głęboko. Czy naprawdę chciałam brać w tym udział? Czy nie lepiej trzymać się z daleka? Wtem coś mnie zaintrygowało. - Kto to są ci „wszyscy”? - Ja i chłopaki, no i oczywiście twoje ukochane przyjaciółki wyjaśnił i kiwnął głową w stronę stołu Billings. - Bo przecież Dash nigdzie się nie ruszy bez Noelle. Nagle bardzo się zainteresowałam. W porządku. Pomyślmy logicznie. Nielegalna nocna zabawa w lesie mogła dla mnie oznaczać raptowny wylot z Easton i powrót do crotońskiego szamba. Mogła też być okazją do rozmowy z dziewczynami z Billings. do pokazania, że nie jestem kompletnym zerem. Skoro chłopak z czwartego roku zaprosił mnie na potajemną imprezę, musiałam być coś warta. Nawet jeśli tym chłopakiem byt Thomas Pearson. Bo prostu trzeba będzie wykorzystać tę okazję. Spojrzałam na Thomasa i zrozumiałam, jak ważne będzie dla mego

moje przyjście. Co więcej, zrozumiałam też, jak ważne będzie dla mnie. - W porządku - powiedziałam. - Gdzie się umawiamy?

42. W LESIE Tego wieczoru położyłam się do łóżka w dżinsach i T - shircie. Czekałam na godzinę dwudziestą trzecią, kiedy miałam wymknąć się na spotkanie z Thomasem na tyłach Bradwell. Zastanawiałam się, czy podjęłam słuszną decyzję. Jak dziewczyny zareagują, kiedy zobaczą mnie na swojej imprezie? Będą wściekłe? Wyślą mnie z powrotem na kampus? Na samą myśl o tym robiło mi się niedobrze, ale nie mogłam już się wycofać. Wskazówka zegarka przesunęła się na jedenastkę. Odrzuciłam kołdrę. Wcisnęłam na nogi adidasy, chwyciłam kurtkę oraz latarkę z mojego zestawu awaryjnego, który tato wepchnął mi do torby tuż przed wyjazdem do Easton, i na palcach wykradłam się na korytarz. Constance nawet nie drgnęła. Noc była pogodna i zimna. Oprócz cykania świerszczy z kampusu nie dochodził żaden dźwięk. I nigdzie nie było widać Thomasa. Nabrałam tchu, odczekałam chwilę i szepnęłam: - Thomas? Z cienia natychmiast wynurzyła się jakaś postać. O mało nie krzyknęłam ze strachu. Zwłaszcza kiedy zauważyłam niezgrabne ruchy i przysadzistą sylwetkę. To nie był Thomas. Sięgnęłam za siebie i wymacałam niedomknięte drzwi. Już zamierzałam przez nie wskoczyć do środka, kiedy intruz stanął w świetle latarni. Josh. - Się masz - powiedział szeptem. Uśmiechnął się i wszystko wróciło do normy. Jak mogłam tak się zlęknąć kogoś o złotych lokach i dziecinnej twarzy? Nawet jeśli miał na

sobie bluzę z kapturem i długi czarny płaszcz. - Aleś mnie nastraszył! Gdzie Thomas? - Drobna zmiana planów - wyjaśnił beztrosko. - Chciał dotrzeć na imprezę trochę wcześniej. Przyszedłem zamiast niego. Miłe. Thomas wysłał po mnie kumpla? Dziwny pomysł jak na kogoś, kto gorliwie szuka przebaczenia. Najwyraźniej bardzo mu się śpieszyło, żeby utopić swoje smutki. - Musimy iść - powiedział Josh. - Gotowa? Przełknęłam ślinę. - Tak. - Trzymaj się blisko mnie. Nasunął kaptur, pochylił się nisko i pomknął przez dziedziniec. Pobiegłam za nim, gorzko żałując, że nie pomyślałam o jakimś nakryciu głowy.

Im

szczelniej

byłabym

zasłonięta,

tym

mniejsze

prawdopodobieństwo, że ktoś później rozpozna mnie podczas konfrontacji w dyrektorskim gabinecie. Kiedy minęliśmy granicę kampusu, z trudem chwytałam oddech. Nie ze zmęczenia, tylko z obawy, że lada chwila zabłysną reflektory i okrąży nas kordon nauczycieli. Kampus spowijała jednak ciemność i cisza. - Tędy - szepnął Josh przez ramię. Pobiegliśmy na szczyt wzgórza, a potem wzdłuż linii końcowej boiska do futbolu, tuż za tablicą wyników, która majaczyła na tle rozgwieżdżonego nieba. Josh skręcił między zarośla. Ruszyłam za nim i nagle zdałam sobie sprawę, że ciemną nocą idę przez las z praktycznie nieznanym mi facetem. Chciałam coś powiedzieć, żeby rozładować to okropne napięcie, ale nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. Josh? Wiem, że miły z ciebie chłopak i w ogóle, ale czy przypadkiem

nie zamierzasz mnie tu zgwałcić i porzucić na pastwę losu? Tak tylko pytam”. Chyba jednak wolałam milczeć. Krętą ścieżką zanurzaliśmy się coraz głębiej w las. Zamierałam przy każdym szeleście. Już miałam machnąć ręką na wymogi bezpieczeństwa i zapytać, czy jeszcze daleko, kiedy usłyszałam niewyraźne głosy i czyjś śmiech. Ostatni zakręt - i znaleźliśmy się na polanie. Płonęło tam niewielkie ognisko w zagłębieniu skały. Kiran, Ahana i Taylor siedziały na płaskim głazie, szepcząc i popijając ze wspólnej butelki. Nieco dalej kilku rozbawionych chłopaków z butelkami lub puszkami piwa w rękach otaczało Noelle, która wydawała się bardzo zadowolona z tego towarzystwa. Thomas oczywiście był w samym centrum. Spojrzał na mnie przelotnie i zdziwiłam się, że nie podszedł. Zdziwiłam się, ale i odetchnęłam z ulgą. Najpierw musiałam zająć się czymś innym. - Piwa? - zapytał Josh. Potrząsnęłam głową. Uśmiechnął się i ruszył w stronę ogniska. Stanęłam przed Ananą, Kiran i Taylor. Dopiero teraz mnie zauważyły. - Co tu robisz? - zapytała Kiran. Była w pięknym, długim płaszczu z miękkiej wełny. Elegancka nawet w samym środku lasu. Wyprostowałam się i nabrałam tchu. - Chciałam... chciałam z wami porozmawiać. Zerknęłam na Thomasa. Miałam nadzieję, że będzie się trzymał z daleka - że da mi trochę czasu. Zaśmiał się z czegoś, co mówił Gage, klepnął go po plecach i napił się piwa. Zupełnie jakby mnie tu nie było. - O czym? Wszystko w porządku? - zapytała Ariana z troską. Może jeszcze nie wszystko przepadło? - Tak - powiedziałam. - Tylko...

Spoglądając ponad ramieniem Kiran, zobaczyłam, że Thomas rzuca opróżnioną puszkę na ziemię. A potem chwiejnie idzie w naszą stronę. - Co? - zapytała Taylor. Był już przy nas. - Ranie wybaczą - powiedział z krzywym uśmiechem i kiwnął na mnie. - Chodź tutaj. Serce skoczyło mi do gardła. Byt kompletnie zalany. - Przeszkadzasz nam - powiedziała Ariana ostro. - Ja ją tu zaprosiłem - burknął. Pociągnął mnie za rękę. Za mocno. Wpadłam na niego i zatoczył się do tyłu. - Thomas, nie możesz chwilę zaczekać? - zapytałam nerwowo. - Nie - odparł, chichocząc. Chwycił mnie za ramiona i popychał przed sobą, aż uderzyłam plecami o pień drzewa. Pocałował mnie, przyciskając mnie do szorstkiej kory. Poczułam smak piwa i popiołu. - Już się na mnie nie gniewasz, co? - szepnął. - Już się nie gniewasz. Nie mogłam się ruszyć. - Thom... Próbowałam się wyrwać, ale napierał na mnie ciężarem całego ciała. Poczułam, że gmera przy zapięciu kurtki, wpycha mi ręce pod T - shirt, przesuwa je wyżej, w stronę stanika. Szarpnęłam się i odwróciłam głowę. - Thomas, nie! - Co? - wymamrotał. Uśmiechnął się bezczelnie. - Nie udawaj. Przywarł do mojej szyi. Nie przestawał mnie obmacywać. Mrugałam, żeby powstrzymać łzy. - Thomas, wszyscy patrzą. - Niech patrzą. Tym lepiej, nie?

Widziałam twarze dziewczyn. Taylor krzywiła się z niesmakiem. Kiran, szyderczo uśmiechnięta, pociągnęła łyk z butelki. Ariana jak zwykle przypatrywała się nieruchomymi oczami. Nie tak miał wyglądać dzisiejszy wieczór. Thomas odsunął się na sekundę. To wystarczyło. - Odejdź! - syknęłam przez zęby. Odepchnęłam go z całej siły. Zatoczył się. Niewiele brakowało, żeby upadł, ale podparł się ręką i chwiejnie stanął na nogach. Oddychał szybko. Twarz miał wykrzywioną z gniewu. Zapadła cisza. .Proszę, nie. Nie rób mi wstydu. Proszę”. - Po coś tu przyszła? - wrzasnął. Nie zauważył mojej milczącej prośby. - Thomas... - Bo najwyraźniej nie dla mnie! Mimowolnie spojrzałam na dziewczyny. Spostrzegł to i zaśmiał się ochryple. - No jasne! Co za głupota z mojej strony. Przyszła tu, żeby włazić wam do tyłka! - krzyknął do Noelle. - O to ci chodzi, co, nowa? Tylko o to! „Chcę być z dziewczynami z Billings! Chcę być z dziewczynami z Billings! To moje przyjaciółki! Takie dla mnie milusie!” Nie mogłam oddychać. Przedrzeźniał i rzucał mi w twarz moje słowa. Słowa, które powiedziałam mu w zaufaniu. - Thomas... Zabrzmiało to jak żałosna skarga. - A teraz co, próbujesz mnie wykorzystać? - podszedł i nachylił się nade mną. - Wykorzystać mnie, żeby dotrzeć do nich?

Chciałam zapaść się pod ziemię. Zakopać się w jakiejś norze. Co on mi robił? Jak mógł mnie tak traktować po tym wszystkim? - Thom... - No więc cię rozczaruję, ale nie odpowiada mi rola narzędzia. I nie chcę, żebyś mi dłużej psuła wieczór. Złapał mnie za ramiona i brutalnie obrócił ku ścieżce. - Spadaj. Stałam jak sparaliżowana. - Spadaj! - wrzasnął. Ruszyłam niepewnie naprzód, prawie oślepiona łzami. I nagle grunt usunął mi się spod nóg. Trzasnęłam kolanem w skałę, zgięłam się wpół i zaryłam głową w piasek, przygryzając sobie język. Leżałam zamroczona, z krwią w ustach. - O Boże, nic ci nie jest? Thomas przyklęknął obok mnie. Odsunęłam się gwałtownie. I usłyszałam nad sobą głos Noelle. - Thomas, zjeżdżaj. Patrzyły. Dziewczyny z Billings obserwowały całe zajście. Upokorzenie było znacznie gorsze od bólu. Spróbowałam usiąść. - Wszystko w porządku? - zapytała Taylor, przykucnąwszy obok. Thomas wstał i chwiejnie cofnął się o kilka kroków. Był straszliwie blady. Pchnął mnie na ziemię. Przy wszystkich. Na oczach Noelle, Ariany, Kiran, Taylor. Po co w ogóle tu przyszłam? Czego się spodziewałam? Ostatecznie zaprzepaściłam swoją przyszłość. Nagle była przy mnie Kiran, wsuwała mi rękę pod ramię i razem z Taylor pomagała mi się podnieść. Rozejrzałam się półprzytomnie i zobaczyłam, że dziewczyny z Billings, cała czwórka, stoją wokół mnie,

naprzeciw Thomasa. Usiłowałam stłumić płacz. I zorientować się w sytuacji. - Thomas, czyś ty oszalał? - zapytała Ariana groźnie. - Daj spokój! Widzieliście wszyscy, jak było! - zawołał. - Tylko powiedziałem, żeby sobie poszła. Nawet jej nie tknąłem! Noelle patrzyła na niego zmrużonymi oczami. To spojrzenie zabiłoby mnie na miejscu. - Dash? - Załatwione - Dash poderwał się, położył ciężką rękę na ramieniu Thomasa i pchnął go w głąb polany. - Musimy pogadać, chłopie. Nogi się pode mną ugięły. Na szczęście Kiran i Taylor nadal mnie podtrzymywały. Podtrzymywały. Mnie. - Nic ci nie jest? - zapytała Ariana i wsunęła mi kosmyk włosów za ucho. - Chyba nie – wymamrotałam. Patrzyłam na ziemię, na skaty, na moje ulubione dżinsy rozerwane na kolanie. Wszystko to było jakieś niewyraźne i absolutnie nie miało sensu. - Odpierdol się ode mnie! Rozwścieczony Thomas gwałtownie odepchnął od siebie Dasha. Niewiele brakowało, a Dash, prawie o głowę od niego wyższy, wpadłby do ogniska. Thomas odwrócił się na pięcie i zniknął między drzewami. Zapadła cisza. Dziewczyny z Billings nie odstępowały mnie na krok. Nigdy w życiu nie czułam się tak upokorzona. Obmacywanie przez Thomasa, jego furia, słowa, które kiedyś powiedziałam mu nieopatrznie, wykrzyczane, wyszydzone przy wszystkich...

Nie mogłam tu zostać. Nie mogłam spojrzeć dziewczynom w oczy. - Wracam na kampus - powiedziałam. Noelle patrzyła na mnie ze zmarszczonymi brwiami. Spuściłam wzrok. - Nigdzie nie wracasz - burknęła Kiran. - Chrzań go. Siadaj i baw się z nami. - Nie. Muszę iść. Odwróciłam się i chwiejnie ruszyłam ścieżką. - Reed, czekaj. Odprowadzę cię. Noelle.

43. NOWY POCZĄTEK - Wszystko jasne. Od tej pory trzymasz się z daleka od Thomasa Pearsona - powiedziała Noelle. Gniewnie stawiała kroki w trawie. - Nie wiem,

dlaczego

w

ogóle

się

z

nim

zadawałaś.

Błąd

osoby

niezorientowanej, jak sądzę. Zakrwawione kolano piekło mnie przy każdym ruchu. Krzywiłam się, wciąż czując upokorzenie. Byłam zupełnie wyczerpana. Thomas wykończył mnie emocjonalnie. - Mówił, że chce przeprosić - wybąkałam. - Że się dla mnie zmieni. - Dziwny sposób sobie wybrał - stwierdziła Ariana. Nawet jej nie zauważyłam, dopóki się nie odezwała. Teraz spostrzegłam, że ona i Noelle idą przy mnie jak straż. Zastanawiałam się, co powiedzieć, żeby jakoś poprawić w ich oczach mój wizerunek - zatrzeć wrażenie, że jestem żałosnym zerem, które rozpaczliwie zabiega o ich względy. Uznałam jednak, że jeszcze pogorszę sytuację. - Wszystko w porządku? - zapytała Ariana. - Tak. Tylko... Co ja takiego zrobiłam? - nic nie zrobiłaś - odparła Noelle. Zaczęłyśmy schodzić ze wzgórza, trzymając się blisko drzew. - Pearson zawsze miał problem z piciem. Po ojcu. - Więc myślisz, że to przez alkohol? - zapytałam. Nie wiedzieć czemu, poczułam iskrę nadziei. - A czy to coś zmienia? - powiedziała cicho Ariana. - Zupełnie nic - stwierdziła kategorycznie Noelle. Oczywiście. Nigdy nie wybaczyłam matce tych wszystkich słów, którymi obrzucała mnie po pijanemu. Dlaczego miałabym wybaczyć Thomasowi?

- Reed, chyba rozumiesz, że powinnaś go unikać? - zapytała Noelle. Według mnie, wkrótce wyląduje w kaftanie. Przełknęłam ślinę i kiwnęłam głową. - Tak, między nami skończone. - Świetnie - powiedziała Ariana. - Wyjdzie ci to na zdrowie - dodała Noelle. Uśmiechnęłam się nieśmiało. - Czemu jesteście dzisiaj dla mnie takie miłe? Popatrzyły na mnie zaskoczone. - Zawsze jesteśmy miłe - powiedziała Ariana tonem, który świadczył, że absolutnie wierzy w to, co mówi. - Tylko nie wyobrażaj sobie za dużo - burknęła do mnie Noelle. - Słuchajcie - zaczęłam - a co do wczorajszej nocy... - Nie rozmawiamy o tym teraz - ucięła Noelle. Postanowiłam milczeć już do końca drogi. Przechodziłyśmy właśnie na tyły Billings, kiedy usłyszałyśmy chrzęst opon na żwirze. Serce podeszło mi do gardła. Noelle gwałtownie wciągnęła mnie z powrotem za mur bursy. Stanęłyśmy tam bez ruchu, przyciśnięte do zimnej kamiennej ściany. Podniósł się wiatr i szum liści prawie zagłuszył czyjś niewyraźny głos, stłumiony okrzyk. Między budynkami zabłysły reflektory, a potem warkot silnika stopniowo się oddalił. Dopiero kiedy zapadła cisza, ośmieliłam się odetchnąć. - Kto to był? - zapytałam. - Nieważne - odparta Noelle. Nie wydawała się przestraszona, tylko zirytowana, że przeszkodzono jej na pół minuty. - Reed, posłuchaj. Thomas pokazał, kim jest naprawdę, i teraz wiesz, co o nim myśleć. Nie dopuszczaj go więcej do siebie, rozumiesz? Bo jeśli zobaczę, że choćby

rozmawiasz z tym palantem... - Nie

-

zapewniłam,

poruszona

jej

zaangażowaniem.

Za-

angażowaniem w moją sprawę. - Obiecuję. Wybór między Thomasem i dziewczynami z Billings nie sprawiał mi już trudności. Thomas sam mi go ułatwił. Mimo całego swojego gadania, że nie chce patrzeć, jak dziewczyny mnie krzywdzą, to on wyrządził mi największą szkodę. I nie zamierzałam pozwolić mu na to ponownie. Bez względu na jego błagania. Nie tym razem. - Droga wolna - powiedziała Ariana, wychylając się za mur. - Idziemy. Wyszły ze mną poza bezpieczny teren Billings, przez odkryty dziedziniec, gdzie każdy mógł nas spostrzec. Pożegnałyśmy się przed drzwiami Bradwell. Pomknęłam na czwarte piętro, a potem do łazienki, żeby opatrzyć sobie kolano. Krzywiąc się i posykując, stwierdziłam z ponurą satysfakcją, że jeśli Thomas ośmieli się jeszcze prosić mnie o wybaczenie, wystarczy przypomnieć sobie ten ból. Kiedy wśliznęłam się do pokoju, Constance spała jak suseł, ale na wszelki wypadek zrezygnowałam z przebierania się w pidżamę. Zdjęłam adidasy i cicho wsunęłam się do łóżka w dżinsach i T - shircie. Nie było mowy o śnie. Leżałam i myślałam o Noelle i Arianie. O tym, jak starały się mnie chronić. Jak przyjaźnie mnie potraktowały. Znowu byłam z dziewczynami z Billings. Wciąż miałam widoki na przyszłość. A zawdzięczałam to nie komu innemu, tylko Thomasowi Rearsonowi i jego napadom furii.

44. NIESPODZIEWANA WIZYTA W piątek rano ubrałam się szybko, podczas gdy Constance ze słuchawkami na uszach krążyła, podrygując, między lustrem a szkatułką z biżuterią. Po nieprzespanej nocy byłam zmęczona, ale w cudownym nastroju. Wracałam do stołu Billings. Wszystko zaczynało się od nowa. Wyjęłam z szuflady drugą parę dżinsów i wciągnęłam je ostrożnie, chroniąc potłuczone kolano. Właśnie zapinałam guzik, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Constance spojrzała na mnie ze zdziwieniem. Dziewczyny z naszego piętra zwykle odwiedzały się bez wstępnych ceregieli. Otworzyła drzwi i zamarła: za progiem zobaczyła Thomasa. Doskonale ją rozumiałam. Ja też stanęłam jak wryta. - Cześć - powiedział. Od poprzedniego wieczoru nie zmienił ubrania. Był szary na twarzy, oczy miał przekrwione. - Mogę wejść? - zapytał. Otworzyłam usta, ale nie wydostał się z nich żaden dźwięk. Thomas uznał to za zaproszenie. Constance bez słowa usunęła mu się z drogi. - Nie wybierałaś się na śniadanie? - powiedział do niej. - Uch... - popatrzyła na mnie pytająco. Kiwnęłam głową. Cokolwiek miało się wydarzyć, wolałam, żeby wydarzyło się bez tak gadatliwego świadka. - W porządku. To na razie. Chwyciła torbę i prawie wybiegła. Niewątpliwie z ulgą opuściła pokój, w którym - absolutnie wbrew regulaminowi - przebywał nieproszony gość.

Nogi się pode mną ugięły i opadłam na tapczan. - Co tu robisz? - wyjąkałam. Nie chciałam być sama z tym człowiekiem. Czułam się jak w potrzasku. Zerknęłam na drzwi. Czy mnie zatrzyma, jeśli będę próbowała wyjść? Wyobraziłam sobie, jak chwyta mnie za ramiona i przyciska do ściany. I nie ruszyłam się z miejsca. - Reed, proszę. Tylko mnie wysłuchaj - powiedział. Usiadł na skraju tapczanu. Natychmiast przesunęłam się na drugi koniec. Zwiesił głowę, wstał i przesiadł się na tapczan Constance. - Lepiej teraz? - zapytał. Odetchnęłam. - Trochę. - No, chyba sobie na to zasłużyłem - powiedział smętnie. „Chyba? Chyba?” - Reed, przysięgam, nie chciałem wtedy tak na ciebie na wrzeszczeć. Nie wiedziałem, że się przewrócisz. Patrzyłam na niego w milczeniu. Co miałam odpowiedzieć? „Och, wszystko w porządku”? - Nie wiem, co mnie napadło. Całkiem... - urwał i przeczesał ręką włosy. Jak zwykle, wróciły na swoje miejsce. - Nieprawda. Wiem, co mnie napadło. Słuchałam, ale zerkałam na boki. Nie szkodziło zaplanować sobie drogę ucieczki. - Mam... mam pewien problem - wymamrotał. - Z alkoholem. I wtedy z niejasnego powodu poczułam, że powoli opada ze mnie napięcie. - Nie odezwiesz się? - zapytał. - A co chciałbyś usłyszeć? - warknęłam. - .Ojej”? Zamrugał. Punkt

dla mnie. Szkoda, że nie było przy tym Noelle. - Na to chyba też zasłużyłem - powiedział z lekkim uśmiechem. I jakoś nie mogłam nie uśmiechnąć się w odpowiedzi. Wyprostowałam się ostrożnie i usiadłam po turecku, nie spuszczając z niego oczu. Niewiarygodne, jak się zmienił od poprzedniego wieczoru. Zachowywał się inaczej. Ani śladu arogancji. Wyglądał naprawdę jak Thomas. Mój Thomas. Jednak był dilerem. Kłamcą. Alkoholikiem. Nie wolno mi było o tym zapominać. - Mam to we krwi - mówił dalej. - Nie żebym szukał usprawiedliwienia. Po prostu... wiem, że potrzebuję pomocy. Wiem. Chryste, jeśli tyle lat czekałem, aż starzy wreszcie rozejrzą się kiedyś za pomocą, jak mógłbym sam ją odrzucać? - Czyli... wybierasz się na odwyk? Zaśmiał się z goryczą. - Chciałbym. Bardzo. Ale nie mogę. Nie bez zgody rodziców. Dopiero za pół roku będę pełnoletni. A im nie mam po co mówić. Uznaliby to za żart. Powiedzieliby, żebym przestał być mięczakiem. W tej chwili naprawdę mu współczułam. Wydawał się taki bezbronny, przestraszony. Potrzebował wsparcia, a nie mógł go znaleźć nawet u rodziców. Zawiedli go po raz kolejny. Widocznie zauważył we mnie zmianę, bo usiadł z powrotem na moim tapczanie. Nie odsunęłam się, kiedy sięgnął po moją dłoń. Przez chwilę patrzył bez słowa na nasze splecione palce. - Rozumiem, że nie możesz mi wybaczyć. Ale, Reed, muszę jakoś to rozwiązać, a chyba nie poradzę sobie sam, bez ciebie - powiedział. Spojrzał mi w oczy i przełknął ślinę. - Potrzebna mi twoja pomoc. Jeśli

mnie zostawisz, to... to nie wiem, co ze mną będzie. Po policzku spłynęła mu łza i zanim się zorientowałam, rozpłakał się na dobre. Przygarbił się i objęłam go prawie odruchowo. Pozwoliłam mu płakać na moim ramieniu. Jak mogłam kiedykolwiek myśleć, że go zostawię? Potrzebował pomocy! - Reed, tak strasznie mi przykro. Nigdy bym cię nie skrzywdził. Musisz mi uwierzyć... Patrzył na mnie prosząco, bezradny, przerażony, że mogę mu nie wybaczyć. Poczułam wstyd - wstyd, bo okazałam się nielojalna. Tamto zachowanie w nocy to był wypadek. Błąd. Wszyscy popełniają błędy. A Thomas mnie kochał. Wiedziałam o tym. Byłam wszystkim, co miał. - Pomogę ci. Jak tylko będę mogła. - Dziękuję - wyszeptał mi w sweter. Kiedy uspokajał się powoli, myślałam o Noelle. Wiedziałam doskonale, jak by się zachowała w takiej sytuacji. Nie okazałaby słabości. Kazałaby Thomasowi iść do diabła. Oświadczyłaby, że nie zamierza przez niego rozpieprzyć sobie życia. A ja chciałam tylko siedzieć i tulić go w ramionach. Przekonać jego i siebie, że wszystko będzie dobrze. Wreszcie odetchnął głęboko, otarł oczy i uśmiechnął się do mnie z zakłopotaniem. Nawet z zaczerwienionym nosem i śladami łez wciąż byt przystojny. Niewiarygodnie, oszałamiająco przystojny. - Już lepiej? - zapytałam. - Tak. Teraz tak - powiedział i znowu odetchnął. - Posłuchaj, jest... jest jeszcze coś. Absolutnie nie mam prawa o to prosić, ale... ale może jednak zjesz jutro z nami lancz. Rodzice się ciebie spodziewają i... i wiem, że będą tobą zachwyceni.

Rzeczywiście. Nie miał prawa mnie o to prosić. Jednak był taki szczery, pełen skruchy. Nie potrafiłam się zdobyć na to, żeby go odepchnąć. Nawet słysząc słowa Noelle dźwięczące mi w głowie. Jeśli zobaczę, że choćby z nim rozmawiasz...”. - Dobrze - odpowiedziałam ze ściśniętym gardłem. - Przyjdę. Wyraźnie mu ulżyło. Uśmiechnął się rozpromieniony i zrozumiałam, że zrobiłabym dla niego wszystko. Kochałam go. Wydarzenia ostatnich dni w niczym tego nie zmieniły. I byłam gotowa przetrzymać to, co jeszcze się wydarzy. - Dziękuję - powiedział. Pochylił się i pocałował mnie w czoło. Zamknęłam oczy, bliska łez. Pocałował mnie znowu, tym razem w usta, i wymknął się na korytarz.

45. DROGA HAŃBY Kiedy kwadrans później wyszłam z Bradwell, byłam wyczerpana, a także zupełnie nieprzygotowana na widok, jaki przed sobą ujrzałam. Wokół Billings zgromadził się potężny tłum, gęstniejący z każdą chwilą. Zaintrygowana, wypatrzyłam wśród zebranych Constance, Dianę i Missy i przepchnęłam się do nich. - Co się dzieje? - Hej, a wszystko w porządku? - spytała Constance znacząco. Dopiero po paru sekundach zrozumiałam, że ma na myśli wizytę Thomasa. Wystarczyła odrobina sensacji i już o nim zapomniałam. - Tak, w porządku. A tutaj? - Wyrzucają tę dziewczynę z Billings - poinformowała mnie, szeroko otwierając oczy. Ścisnęło

mnie

w

żołądku.

Z

jakiegoś

powodu

jedynymi

dziewczynami z Billings, które przyszły mi na myśl, były Aria - na i Noelle. - Którą? - zapytałam. Missy przewróciła oczami. - Leanne Shore. Brennan, czasem użyj mózgu. Oczywiście. Leanne. Czemu nie wpadłam na to od razu? Rozejrzałam się, szukając Noelle i reszty dziewczyn. Byłam ciekawa, co o tym wszystkim sądzą. Ale nigdzie ich nie widziałam. - A jak to było? Przyznała się? - zapytała Diana. Wspięła się na palce, próbując dostrzec coś ponad głowami tłumu. - Nie. Znaleźli jej ściągi - wyjaśniła Constance z mądrą miną. Słyszałam w naszej redakcji.

- A to kretynka - prychnęła pogardliwie Missy. - Nawet nie postarała się zniszczyć dowodów. Nic dziwnego, że nie radziła sobie bez ściągania. - Jak myślisz? - zapytała mnie Constance. - Noelle i dziewczyny chyba strasznie się martwią? - Czemu? - No, bo Leanne to ich koleżanka. Mieszkały razem. Missy parsknęła śmiechem i chociaż raz musiałam przyznać jej rację. Noelle z pewnością się nie zamartwiała. Bardziej prawdopodobne, że podśpiewywała sobie teraz radośnie. - Chyba nie byty ze sobą aż tak zżyte - powiedziałam dyplomatycznie. Frontowe drzwi Billings otworzyły się powoli i w tłumie zapadła cisza. Constance - z oszałamiającym wścibstwem, ale i nieustępliwością wskoczyła na poręcz kamiennej ławki, i tak już pełnej gapiów, i pociągnęła mnie za sobą. Balansowałyśmy razem na wąskim kamieniu, ale miałyśmy doskonały widok na dziedziniec. Pierwsza ukazała się Leanne, a za nią dwoje dorosłych prawdopodobnie jej rodzice. Za nimi szło kilkoro pracowników Easton, niosąc rozmaite torby i pudła. Leanne była biała jak prześcieradło. - Pa, pa, ofermo. Brzmiało to jak głos Noelle. Wychyliłam się i spostrzegłam ją na samym przedzie tłumu. Rzeczywiście, machała z ironią do Leanne. Kilka osób zaśmiało się szyderczo. Leanne nieco przyśpieszyła kroku. Usłyszała. Nie mogłam na to patrzeć. Chociaż jej nie lubiłam, nie życzyłabym takiej męki ani jej, ani najgorszemu wrogowi. Czemu musiało się to dziać właśnie teraz, na oczach całej szkoły? Dlaczego nikt nie

rozpędzał tłumu, nie wysyłał nas na śniadanie? - Chcą, żebyśmy wszyscy to widzieli - odezwała się jedna z dziewczyn na ławce, jakby czytając w moich myślach. - Uważają to za lekcję poglądową. - No, ja na pewno nie zamierzam łamać kodeksu honorowego oświadczyła inna. - Gratuluję pomysłu, panie dyrektorze. W tym momencie z przodu powstało jakieś zamieszanie. Zobaczyłam, że Natasza z furią przedziera się między stłoczonymi ludźmi do Noelle. Zeskoczyłam z ławki i zaczęłam się przeciskać w tamtą stronę. - Reed! Dokąd? - krzyknęła Constance. - Zaraz wracam! Dotarłam na miejsce równocześnie z Nataszą. Przystanęłam za Taylor. - Możesz mi, do cholery, wyjaśnić, co się tu dzieje? - Natasza warknęła prosto w twarz Noelle. - Och, nie słyszałaś? Twoja współlokatorka nas opuszcza powiedziała Noelle z niewinną miną. - Złamała kodeks honorowy. - Gówno prawda. Noelle uniosła brwi. - Ależ, Nataszo! Sugerujesz, że zarząd szkoły popełnił błąd? zapytała. - Na twoim miejscu dobrze bym się zastanowiła przed wysunięciem takiego oskarżenia. - Nie oskarżam zarządu, tylko ciebie! O co tu chodziło, u diabła? - Nad tym też się dobrze zastanów, Nataszo - powiedziała groźnie Kiran, wysuwając się do przodu. Ariana dotknęła jej ramienia i karcąco potrząsnęła głową. Natasza wydawała się teraz mniej pewna siebie. Spojrzała na Kiran,

Arianę i Taylor. A później na mnie. Zupełnie jakbym była jedną z nich, jakbym stanowiła element czegoś, z czym próbowała się zmierzyć. Zrobiła zniesmaczoną minę i odeszła. Uznałam to za słuszną decyzję. W głowie kłębiły mi się pytania. Wkrótce Leanne skryła się w samochodzie, który miał ją zawieźć z powrotem tam, skąd przybyła. Kiedy gapie zaczęli się rozchodzić, nie mogłam się dłużej powstrzymywać. - O czym mówiła Natasza? Noelle, Ariana, Kiran i Taylor odwróciły się i popatrzyły na mnie bez uśmiechu. - Chciałabyś wiedzieć, co, Lorneto? - zapytała Noelle. - Cco? Poczułam, jak strach podpełza mi do gardła. - Widziałam Thomasa, Reed - powiedziała Ariana. - Dzisiaj rano wychodził z twojej bursy. Serce skurczyło mi się do rozmiarów zeschniętego orzecha. - Ale... on tylko... - Chyba ci mówiłam, że masz się już z nim nie zadawać - przerwała mi Noelle. - A może to następna prośba, której spełnienie jest poniżej twojej godności? „Boże”. Jednak nie zapomniały tej historii z termosem. Albo zapomniały, ale teraz im o niej przypomniałam. - Ja go nie zapraszałam. Po prostu przyszedł - wyjąkałam. - Noelle, przysięgam. Nawet nie chciałam z nim rozmawiać. - Żałosne - skrzywiła się Kiran. - Nie potrafi trzymać się od niego z daleka. A nie mówiłam?

Twarz paliła mnie ze wstydu. A więc rozmawiały o mnie. Po wczorajszej nocy dokładnie mnie przeanalizowały. - Dziewczyny, zrozumcie... Noelle patrzyła na mnie zmrużonymi oczami. Widziała, że błagam o litość. I z niesmakiem wydęła wargi. - Jestem znudzona - oświadczyła Kiran z westchnieniem. - Bardzo znudzona - dodała Taylor. - Drogie panie...? - zapytała Noelle. - Noelle - powiedziałam z rozpaczą. Cały świat walił się mi w gruzy. - Ariana, nie możecie... Nawet nie słuchały. Noelle odwróciła się obojętnie, Ariana, Kiran i Taylor stanęły przy niej i razem ruszyły w stronę budynku szkoły. Właśnie tak. Beze mnie.

46. SAMA Tego dnia wszystkie lekcje zaczynano od pouczenia, że niedawny skandal nie powinien odciągać nas od szkolnych obowiązków. Godziny mijały jednak wśród podekscytowanych szeptów. Nauczyciele spędzali tyle czasu na uciszaniu uczniów, że nie zwracali uwagi na moje spojrzenie utkwione beznadziejnie za oknem. Rozmyślałam nieustannie, gdzie popełniłam błąd. Czy powinnam była wyrzucić Thomasa z pokoju? Zapewne. Ale Ariana i tak mogła zobaczyć go w drzwiach Bradwell i uznać, że z nim rozmawiałam. Gdybym tylko mogła spotkać się z którąś z nich na osobności! Gdyby tylko wysłuchały mnie, gdyby zrozumiały, że Thomas pojawił się bez zapowiedzi, może zdołałabym odzyskać ich życzliwość. Oczywiście,

pozostawała

jeszcze

maleńka

sprawa

Thomasa.

Obiecałam, że mu pomogę. Obiecałam, że nie opuszczę go w potrzebie. Musiałam z kogoś zrezygnować: albo z niego, albo z dziewczyn z Billings. Było to całkiem jasne. Co robić? Thomas przez cały dzień był nieosiągalny. Zwykle widywałam go na szkolnym korytarzu albo na dziedzińcu podczas przerwy. Tym razem jakby zapadł się pod ziemię. Co pięć minut sprawdzałam wiadomości w komórce. Nic. Przygnębiał mnie sam widok pustego ekranu - podobnie jak słowa „Komora Lornety”. Nie usunęłam ich, bo stały się dla mnie czymś w rodzaju żartu zrozumiałego dla mnie i Noelle. Tyle że nagle wydały mi się żartem dość okrutnym. Kiedy wróciłam do Bradwell po kolacji, trzymałam komórkę w kieszeni i nadsłuchiwałam dzwonka telefonu w budce na korytarzu. Było tu ciszej niż zazwyczaj, bo sporo moich współlokatorek spędzało ten

wieczór z rodzicami. Większość dorosłych miała przyjechać następnego dnia przed poranną uroczystością, ale część zjawiła się już w piątek po południu, żeby porwać swoje pociechy do którejś z eleganckich restauracji w mieście. Wcale nie żałowałam, że zniechęciłam swoich rodziców do wizyty. Prawdopodobnie siedzielibyśmy teraz w przydrożnym barze, a matka wzmacniałaby sobie kawę solidną porcją brandy i wrzeszczała na mnie, że uważam się za kogoś lepszego od niej. Westchnęłam i usiadłam na parapecie. W budynku naprzeciwko, w pokoju Ariany, panowała zupełna ciemność, podobnie jak w większości okien Billings. Kolejne ofiary weekendu otwartego. Wyjęłam z kieszeni komórkę i wpatrywałam się w nią z rozpaczą. Absolutnie, nieodwołalnie musiałam z kimś porozmawiać. Postanowiłam zacząć od dołu hierarchii: zadzwonić do Taylor. Ona najbardziej była skłonna mnie wysłuchać. A w towarzystwie rodziców tym bardziej potraktowałaby mnie życzliwie. Chwytałam się brzytwy. Spojrzałam na klawisze szybkiego wybierania numerów. Noelle ustawiła je dla mnie. Sama była jedynką, Ariana - dwójką, Kiran - trójką, a Taylor - czwórką. Czwórka. Wstrzymałam oddech. Usłyszałam jeden sygnał, drugi, trzeci. Potem nagranie poczty głosowej: „Cześć! Tu Taylor! Zostaw mi wiadomość!”. Wyłączyłam się i, trochę ośmielona, wcisnęłam trójkę. „Mówi Kiran. Jeśli nie wiesz, co zrobić po sygnale, nie szukaj u mnie pomocy”. Powoli ogarniała mnie złość. Jak mogły mnie tak lekceważyć? Ustaliły, że nie będą odbierać moich telefonów, czy co? Uderzyłam w klawisz dwójki. Od razu włączyła się poczta głosowa. Rzuciłam komórkę

na tapczan. „Chrzanić to”. Wstałam, podniosłam telefon i właśnie miałam wcisnąć jedynkę, kiedy otworzyły się drzwi i do pokoju wpadła podekscytowana Constance. - Hej! Będziemy zaraz oglądać film na DVD. Przyjdziesz? „Nie. Wolę tarzać się w swoim nieszczęściu”. - Dzięki, ale muszę trochę podzwonić. - Oj, chodź. Lorna przyniosła całą kolekcję filmów z Reese Witherspoon i dziewczyny już się kłócą, który wybrać. - Nie mogę. Czekałam, aż wreszcie sobie pójdzie. Chciałam jak najszybciej porozmawiać z Noelle. Błagać o litość. - No chodź! Będzie fajna zabawa. Twój głos może być decydujący! - Powiedziałam: nie! - warknęłam. Natychmiast tego pożałowałam. Constance zamilkła i spojrzała na mnie, jakbym uderzyła ją w twarz. W zasadzie zachowałam się niewiele lepiej. Od początku, od dnia przyjazdu, była nieodmiennie radosna, przyjacielska i troskliwa. A ja nieodmiennie ją ignorowałam. - Constance... - Nie, w porządku - powiedziała. - Dzwoń sobie do swoich przyjaciółek. I - po raz pierwszy, odkąd ją poznałam - wyszła trzaskając drzwiami. Tkwiłam sama w pokoju, z telefonem w ręku, słuchając śmiechu za ścianą.

47. PEARSONOWIE W sobotę o siódmej szłam alejką prowadzącą do Ketlar, wyelegantowana jak nigdy w życiu. Nie byłam pewna, czy Kiran nadal pozwoliłaby

mi

nosić

podarowane

ubrania,

ale

postanowiłam

zaryzykować. Jeśli chciałam przetrwać ten dzień, musiałam poczuć się jak ktoś zupełnie inny, a w tym stroju właśnie tak się czułam. Jednak serce waliło mi jak oszalałe. Miałam poznać rodziców Thomasa, osławionych Lawrence'a i Trinę. Jak tu się nie bać? Był piękny rześki poranek. Wokół mnie wszyscy witali się z rodzinami. Rozglądałam się za Thomasem, ale nigdzie go nie było. Zauważyłam natomiast jego rodziców. Prawie jakby mieli wypisane na czołach: „Pearsonowie”. Ojciec stał po drugiej stronie alejki, demonstrując mankiet śnieżnobiałej koszuli pod popielatą marynarką, ilekroć zerkał na swój kosztowny zegarek. Był zdumiewająco podobny do Thomasa, tylko trochę wyższy i tęższy, z kilkoma zmarszczkami wokół oczu. Matka siedziała obok na kamiennej ławce, w prążkowanym kostiumie i zachwycających

czółenkach

dobranych

do

olśniewającej

torebki.

Ufarbowane na rudo włosy miała upięte w elegancki kok, a wąskie usta zaciskała w pełną niezadowolenia kreskę. Była wyraźnie znudzona. Thomas się spóźniał. Mogłabym go udusić za postawienie mnie w tak niezręcznej sytuacji. Nigdy nie potrafiłam nawiązywać kontaktów, zwłaszcza z dorosłymi. Przez dłuższą chwilę czekałam, aż Pearsonowie sami mnie dostrzegą. W końcu wiedzieli, że mam się zjawić. Thomas na pewno mnie opisał. Czy dorośli nie powinni podejść pierwsi? Jednak im dłużej zwlekałam, tym mniej ludzi pozostawało na dziedzińcu. Wkrótce poczułam, że rzucam się w oczy jak wieża zegarowa.

Pomyślałam o nonszalanckiej elegancji Ki - ran, o asertywności Noelle i z uśmiechem przylepionym do twarzy ruszyłam w stronę Pearsona seniora. - Dzień dobry! - powiedziałam. - Pan Pearson? Przyjrzał mi się podejrzliwie, marszcząc brwi. Pani Pearson podniosła się za nim chwiejnie. - Owszem. A ty jesteś...? - Reed Brennan. Żadnego błysku rozpoznania. Nawet mrugnięcia. - Thomas to mój... Stali przede mną w milczeniu, mierząc mnie wzrokiem. Nie byłam zdolna wykrztusić tego słowa. - Twój...? - zaczęła pani Pearson bynajmniej nie zachęcającym tonem. - ... mój kolega - dokończyłam desperacko. Nic. - Czy Thomas nie... nie mówił, że zaprosił mnie dzisiaj na lancz? Pearson westchnął. - Nie, nie mówił. Ale to w jego stylu. Nie jestem zdziwiony. Nie mogłam w to uwierzyć. Thomas musiał im o mnie mówić. Byłam jego dziewczyną, pierwszą, którą chciał im przedstawić. Nie mogli się doczekać naszego spotkania. Kłamstwa. Wpatrywałam się w drzwi Ketlar. Jeśli Thomas chował się tam w środku i udawał chorego, jeśli zostawił mnie tu samą z tymi strasznymi ludźmi, którzy nawet nie wiedzieli o moim istnieniu, to był największym tchórzem w dziejach świata. Przecież nie mógł mi tego zrobić. Niemożliwe. Nie po tym wszystkim. Coś musiało być nie tak.

Wyjęłam z torby komórkę, uśmiechnęłam się do Pearsonów przepraszająco i wybrałam numer Thomasa. Od razu włączyła się poczta głosowa. Po raz pierwszy pożałowałam, że nie znam numeru jego drugiego telefonu. Wszystko było lepsze od tej ciszy. - A gdzie właściwie jest Thomas? - zapytała pani Pearson z urazą. - Coś musiało go zatrzymać - powiedziałam. Gorączkowo szukałam jakiegoś usprawiedliwienia. - Chyba kończył dość poważny projekt. Siedział nad nim do późnej nocy. - Thomas? Uczył się do późna? Akurat - mruknął Pearson. Poczułam, że się czerwienię. Nie, zdecydowanie nie byłam dobra w te klocki. Ledwie radziłam sobie z własnymi rodzicami. Wtedy usłyszeliśmy dzwon kaplicy, ogłaszający początek nabożeństwa. Rozejrzałam się. Dziedziniec zupełnie opustoszał. Nie rozmawiałam z Thomasem prawie od doby. Nawet go nie widziałam od tamtej porannej wizyty w Bradwell. A teraz nabrałam przekonania - głębokiego przekonania - że Thomas wcale nie kryje się za którymś z okien Ketlar. Że nie ma go w bursie. - Dosyć tego. Przyprowadzę go, choćby siłą - warknął Pearson. Chciałam zaprotestować - powiedzieć, że sama pójdę po Thomasa ale jego ojciec już gniewnie maszerował alejką. Pani Pearson westchnęła ciężko. Posłałam jej porozumiewawczy uśmiech, który zignorowała. Im dłużej czekałyśmy, tym mocnie! walił mi puls. Coś tu było nie w porządku. Cholernie nie w porządku. Powtarzałam sobie, że Thomas zaraz wynurzy się zza drzwi, wleczony przez ojca za pidżamę czy w czym tam sypiał. Kiedy jednak Pearson wyszedł z bursy, byt purpurowy ze złości i sam Thomas zniknął.

48. WIADOMOŚĆ Podczas przedpołudniowych uroczystości siedziałam w milczeniu obok Constance i jej rodziców - potężnego mężczyzny z wielką głową i maleńkiej kobiety, która całkowicie ginęła w jego cieniu. Constance nie odzywała się do mnie od zeszłego wieczoru, a rano demonstracyjnie opuściła pokój, zanim zdążyłam wziąć prysznic. Jednak kiedy usiadłam obok niej po nabożeństwie, spojrzała z wyraźnym podziwem na mój ubiór. Uznałam to za dobry znak. Może szkody z poprzedniego dnia byty do naprawienia. Podczas gdy Talbot nieustannie nachylał się do córki i donośnym głosem wypytywał ją o rozmaite aspekty uroczystości, co chwilę oglądałam się za siebie, sprawdzając, czy Thomas wreszcie się pojawił. Jego rodzice siedzieli z tyłu auli, nadęci i ponurzy. Niekiedy napotykałam wzrok pani Pearson. Patrzyła na mnie, jakbym to ja była odpowiedzialna za nieobecność jej syna. Za każdym razem mówiłam sobie, że więcej już nie spojrzę w tamtą stronę. I odwracałam się tak aż do końcowej mowy dyrektora. Thomas się nie pokazał. Próbowałam zasięgnąć informacji u Josha. Chciałam przecisnąć się do niego przez rozgadany tłum, ale natrafiłam na zwartą ścianę rodzin i straciłam Josha z oczu. Wracałam samotnie do Bradwell, zastanawiając się nad następnym posunięciem. Dzwoniłam do Thomasa już dziesiątki razy. Co jeszcze mogłam zrobić? Włamać się do jego pokoju i przetrząsnąć go w poszukiwaniu wskazówek? Gdzie Thomas się podziewał? I dlaczego mnie nie uprzedził? Przed windą na parterze zobaczyłam Constance z rodzicami. Ostatnią

rzeczą, o jakiej marzyłam, była podróż w klaustrofobicznym wnętrzu z olbrzymem i jego obrażoną na mnie córką. Już i tak miałam dosyć wrażeń. Skręciłam na schody i pomknęłam na górę, przeskakując po dwa stopnie. Może Thomas zostawił mi wiadomość na drzwiach pokoju. Może nawet czekał w nim na mnie. Zawsze trzeba mieć nadzieję. Stanęłam na korytarzu, zgrzana i dysząca, równocześnie z Constance. Była sama. „Dzięki Bogu”. - A gdzie twoi? - zapytałam. - W świetlicy. Słuchaj, co się dzieje? Widzieliśmy rodziców Thomasa w auli. Coś mu się stało? Mój związek z najnowszą sensacją Easton chyba zatarł w jej pamięci wczorajszą zniewagę. - Nie, raczej jest w porządku - skłamałam. Otworzyłam drzwi. I stanęłam jak wryta. Połowa pokoju - moja połowa - była ogołocona ze wszystkiego. Zupełnie. Żadnych książek, plakatów. Zniknęła pościel, narzuta z tapczanu, poduszka. - Chryste - wymamrotałam. - Chryste Panie. Nogi ugięły się pode mną. Oparłam się o framugę. - Czekaj. Bez paniki - powiedziała Constance, sama całkiem spanikowana. - Musi być jakieś wyjaśnienie! - Na przykład? Patrzyłyśmy wstrząśnięte na opróżnione biurko, na pustkę w szafie. Jakbym nigdy tu nie mieszkała. Ledwie mogłam oddychać. Najpierw Thomas, teraz to. Co jeszcze?

Constance spojrzała na mnie niepewnie. - Słuchaj, poprawiłaś oceny, tak? Zrobiło mi się ciemno przed oczami. - Myślisz, że mnie wyrzucają? - Nie! Nie wiem! - powiedziała bezradnie. - Po prostu... gdzie się podziało to wszystko? Chwiejnie ruszyłam na korytarz. Byłam jak w transie. - Muszę... muszę z kimś porozmawiać. Z kim? Może z Naylor. Z dyrektorem? Do kogo się zgłosić w takiej sytuacji? Naprawdę mnie wyrzucali? Popełniłam jakieś wykroczenie? Kiedy? I nagle znieruchomiałam. Dziewczyny z Billings. Natasza. Jej sugestia, że Noelle ma coś wspólnego z usunięciem Leanne. To one spowodowały wydalenie mnie ze szkoły? Czy zrobiłyby to dlatego, że nie zerwałam z Thomasem? Czy mogły to zrobić? W gardle tkwiła mi gula. Było mi niedobrze. Easton się dla mnie skończyło. Wszystkie nadzieje, marzenia, cała przyszłość. Przepadło. - Chcesz, żebym poszła z tobą? - zapytała Constance. - Nie. Zostań. Idź do rodziców - powiedziałam nieskładnie. - Zaraz... zaraz wrócę. „Lub nie”. Na drżących nogach pokonałam schodami cztery piętra. Nie przyszło mi do głowy zjechać windą. Na zewnątrz oślepiło mnie stonce i na chwilę przystanęłam zdezorientowana. Dokąd miałam iść? Z kim rozmawiać? Jak się to załatwia?

Nagle zadzwoniła komórka. Trzęsącymi się rękami wyjęłam telefon z kieszeni. Numer zastrzeżony. Wcisnęłam klawisz rozmowy, nie wiedząc, kto dzwoni ani nawet kogo chciałabym usłyszeć. - Halo? - Co tam robisz całkiem sama, Lorneto? Obróciłam się gwałtownie i spojrzałam na Billings. We wszystkich oknach zaciągnięto zasłony - poza jednym. Przy szybie stała Noelle. Uśmiechnęła się i poczułam strach. - Chcesz wiedzieć, gdzie są twoje rzeczy? Przyjdź tutaj. Zaraz. - To wyje zabrałyście? Usłyszałam tylko przerywany sygnał. Popatrzyłam w górę. Noelle wciąż stała uśmiechnięta przy oknie. Podniosła rękę i kiwnęła na mnie palcem. A potem zasłony wolniutko opadły.

49. WITAJ W BILLINGS Kiedy przekroczyłam próg Billings, moją pierwszą myślą było: uciekać! W holu czekało na mnie czternaście dziewczyn ustawionych w półkole, z Noelle pośrodku. Zasłonięte grubymi kotarami okna nie przepuszczały dziennego światła. Każda z dziewczyn trzymała oburącz przed sobą czarną świecę; świece płonęły też na obramowaniu kominka, na stołach, krzesłach. Przystanęłam niepewnie przy drzwiach. Czy to rytuał ofiarny? Zabić nową uczennicę, żeby zmazać hańbę, jaką ściągnęła na wspólnotę? Noelle wystąpiła naprzód. Wręczyła mi niezapaloną świecę, chwyciła mnie mocno za ramię i zaprowadziła na środek sali. Dziewczyny utworzyły wokół nas zwarty krąg. Migocące płomienie zniekształcały rysy ich twarzy. „Uciekaj. Uciekaj i nie oglądaj się za siebie”. Noelle przemocą uniosła mi rękę i przytknęła swoją świecę do mojej. Drżącymi palcami osłaniałam knot. Zaschło mi w ustach; czułam łomotanie w skroniach. Patrzyła na mnie nieruchomymi oczami, płaskimi jak kamienie. Co teraz? Co ze mną będzie? - Mieszkanki bursy Billings przyjmują cię, Reed Brennan, do swojego kręgu. Szumiało mi w głowie, serce waliło tak szybko, że nie mogłam złapać tchu. Wszystko wokół wirowało bezładnie. Przyjmują mnie do swojego kręgu? Co to oznacza? Czy to oznacza...? W przyćmionym świetle wypatrzyłam Kiran. Bezpośredniość w jej

spojrzeniu dodała mi odwagi. Taylor, tuż obok, próbowała stłumić uśmiech. I wtedy wiedziałam już na pewno. Przyjęto mnie do bursy Billings. Jakimś przedziwnym zrządzeniem wybrano mnie na jej mieszkankę. Owszem, usunięto moje rzeczy, ale przeniesiono je tutaj. Nie wyrzucano mnie ze szkoły. Nie - zaakceptowano mnie w stopniu, o jakim nie ośmielałam się nawet marzyć. Byłam teraz dziewczyną z Billings. To się działo naprawdę. Nie śniłam. Półprzytomna z radości i ulgi, szukałam wokół siebie Ariany. Mojej pierwszej przyjaciółki. Tej, która mnie tu wprowadziła, od której wszystko się zaczęło. Chciałam jej podziękować. Pokazać, ile dla mnie znaczy. Kiedy znalazłam ją w kręgu, znowu patrzyła jakby przeze mnie, na wylot, jak tamtego pierwszego dnia, kiedy zauważyłam ją z okna Bradwell. W migotliwym świetle nie widziałam wyraźnie jej twarzy. Rysy nieustannie się zmieniały. Nie rozpoznawałam w nich niczego i ogarnęła mnie niepewność. Jo przecież tylko Ariana”. Noelle stanęła obok mnie. Wciąż patrzyłam na Arianę. Nie mogłam oderwać od niej wzroku. Chciałam zobaczyć dziewczynę, którą znałam. Ale coś się nie zgadzało. Coś było nie tak. - Drogie panie...? - podpowiedziała Noelle. - Witaj, Reed! W naszym kręgu! - wykrzyknęły chórem. Płomień świecy Ariany wreszcie się wyrównał i jej twarz nabrała ostrości. Zamarłam. Ariana patrzyła przeze mnie na wylot, a ja spojrzałam na wylot przez nią. I zobaczyłam tylko mrok. Noelle nachyliła mi się do ucha i szepnęła niemal niedosłyszalnie: -

Jesteś teraz jedną z nas. Wtedy zgasły wszystkie świece i pochłonęła nas ciemność.