Cabot Meg Posredniczka 03 Kraksa w gora

Kraksa w górach JENNY CARROLL / MEG CABOT

Ku parnięci J.V. Q.

1

T

o jest życie... - westchnęła Gina. Trudno było się z nią nie zgodzić. Wylegiwaliśmy się na płaży w Carmelu w bikini, wchłaniając promienie słoneczne w balsamicznym powietrzu o temperaturze dwudziestu pięciu stopni. Jak na marzec, z nieba Iał się żar. Cóż, to w końcu Kalifornia. - Mówię poważnie - ciągnęła Gina. - Nie wiem, jak ty możesz znosić to dzień w dzień. Leżałam z zamkniętymi oczami. W mojej wyobraźni tańczyły wizje smukłych, oszronionych butelek coli light. Gdyby tak mieli na plaży obsługę kelnerską... To była jedyna rzecz, której mi brakowało, słowo daję. Wypiłyśmy już wszystkie napoje z podręcznej lodówki, a żeby dotrzeć do sklepu Jimmy'ego, należało odbyć naprawdę długi spacer po schodach w górę. - Znosić co? - mruknęłam. - Chodzenie do szkoły — odparla Gina. - Kiedy masz tę bajeczną plażę o krok od domu. - Jest ciężko - przyznałam, nie otwierając oczu. - Ale ukończenie szkoły średniej nadal uchodzi za jedno z ważniejszych 7

osiągnięć w życiu. Słyszałam, że bez dyplomu szkoły średniej nie ma nadziei na stanowisko menedżerskie w Starbucks*, o które będę się starała, gdy tylko zostanę absolwentką. - Poważnie, Suze - powiedziała Gina. Poczułam, jak się wierci, i otworzyłam oczy. Oparła się na łokciach i obserwowała plażę przez ciemne raybany. - Jak ty możesz to wytrzymać? No właśnie, jak? Było wspaniale. Pacyfik ciągnął się daleko, jak okiem sięgnąć, przechodząc z turkusowej zieleni w granat w miarę zbliżania się do linii horyzontu. Olbrzymie fale rozbijały się o żółty brzeg, podrzucając surferów jak kawałki drewna. Po prawej stronie wznosiły się zielone klify plaży Pebble. Po lewej, ogromne, oblepione przez foki bloki skalne, przedsionek Big Sur, poszarpanego, kamienistego odcinka wybrzeża Oceanu Spokojnego. Słońce przypiekało mocno, wypalając mgłę, która wcześniej o mało nie wpłynęła na zmianę naszych planów. Wszystko było doskonałe. Po prostu raj. Gdyby tylko ktoś przyniósł mi coś do picia... - O mój Boże. - Gina zsunęła okulary, zerkając ponad oprawką. - Popatrz tylko na to. Powędrowałam spojrzeniem we wskazanym kierunku. Ratownik, który dotąd siedział na białej wieży o parę metrów od naszych ręczników, nagłe zeskoczył z krzesła, ściskając pomarańczową deskę do pływania. Z kocim wdziękiem wylądował na piasku i rzucił się w fale. Jego mięśnie poruszały się pod ciemno opaloną skórą, a jasne długie włosy falowały na wietrze. Turyści sięgnęli po aparaty fotograficzne, plażowicze zażywający kąpieli słonecznej usiedli, by mieć lepszy widok. Przestraszone mewy poderwały się do lotu, a ludzie zbierający śmie* Sieć barów kawowych (przyp. red.). 8

ci pośpiesznie usunęli się ratownikowi z drogi. Wyginając szczupłe muskularne ciało, ratownik zanurkował w głębinie, żeby wynurzyć się parę metrów dalej, płynąc szybko w stronę ofiary zdradliwego prądu. Z rozbawieniem stwierdziłam, że ową ofiarąjest nie kto inny, jakjeden z moich przyrodnich braci, Przyćmiony, który towarzyszył nam dzisiaj na plaży. Rozpoznałam jego głos natychmiast, kiedy zaczął wściekle przeklinać swojego wybawcę za próbę uratowania życia i ośmieszenia w oczach rówieśników, jak tylko ratownik wyniósł go na brzeg. Ratownik, ku mojemu zachwytowi, odpowiedział mu pięknym za nadobne. Gina, która z najwyższą uwagą śledziła rozwój wydarzeń, stwierdziła leniwie: - Ale dupek. Najwyraźniej nie rozpoznała ofiary. Poinformowała mnie wcześniej, co ogromnie mnie zdziwiło, że mam niesamowite szczęście, ponieważ moi bracia przyrodni są okej. Nawet Przyćmiony. No, ale Gina nigdy specjalnie nie wybrzydzała, jeśli chodzi o chłopców. Teraz westchnęła i ułożyła się z powrotem na rcczniku. - To wszystko - powiedziała, wsuwając okulary na nos - było strasznie denerwujące. Z wyjątkiem tego momentu, kiedy ratownik przebiegał obok nas. To mi się zdecydowanie podobało. Parę minut później ratownik podążał z powrotem w naszą stronę. Z mokrymi włosami było mu tak samo do twarzy jak z suchymi. Wspiął się zwinnie na wieżę, porozmawiał krótko przez radio - prawdopodobnie ostrzegając, aby uważać na wyjątkowo głupiego zapaśnika w piance, popisującego się przed najlepszą przyjaciółką przyrodniej siostry, która właśnie 9

przyjechała w odwiedziny - a potem ponownie skierował wzrok na morze w poszukiwaniu innych potencjalnych topielców. - To jest to - oświadczyła niespodziewanie Gina. - Zakochałam się. Ratownikjest mężczyzną, którego poślubię. Rozumiecie, co mam na myśli? Totalny brak wymagań. - Wyszłabyś - powiedziałam zdegustowana - za każdego faceta w kąpiełówkach. - Nieprawda - obruszyła się Gina. Wskazała na siedzącego niedaleko turystę o szczególnie owłosionych plecach, w obcisłych kąpielówkach, obok spalonej słońcem małżonki. - Nie mam na przykład ochoty wyjść za tamtego. - Oczywiście, że nie. Jużjest zajęty. Gina przewróciła oczami. -Jesteś taka dziwna. Daj spokój, chodźmy po coś do picia. Podniosłyśmy się, odnalazłyśmy szorty i sandały, a następnie wbiłyśmy się w nie i poczłapałyśmy po gorącym piasku w stronę stopni prowadzących na parking, gdzie Śpiący zostawił samochód. - Chcę koktajl czekoladowy. - Oznajmiła Gina, kiedy dotarłyśmy na.chodnik. - Nie taki wymyślny, jak wszędzie sprzedają. Chcę całkowicie sztuczny, czysto chemiczny koktajl, taki jak u Mickiego D. - Tak, jasne - wysapałam, usiłując złapać oddech. Wśpinaczka po tych schodach to nie zabawa. A jestem w niezłej formie. Ćwiczę kick boxing praktycznie co wieczór. - Będziesz musiała pojechać do innego miasta, bo tutaj nigdzie nie ma fast foodów Gina wzniosła oczy do nieba. - Co to za zapyziałe miasteczko? - pożaliła się, udając oburzenie. - Zadnych fast foodów, świateł ulicznych, przestępstw ani miejskiej komunikacji. Nie mówiła poważnie. Odkąd poprzedniego dnia przybyła tutaj z Nowego Jorku, zachwycała się moim nowym życiem: 10

fantastycznym widokiem z okna sypialni, zdolnościami kulinarnymi mojego ojczyma. W najmniejszym stopniu nie lekceważyła też wysiłków moich przyrodnich braci, abyjej zaimponować. Nie powiedziała ani razu, tak jak miałam nadzieję, Spiącemu czy Przyćmionemu, którzy starali się o jej względy, żeby poszli w cholerę. -Jezu, Simon - westchnęła, kiedyją o to zapytałam - są przystojni, jak nie wiem co. Czego ty się po mnie spodziewasz? Przepraszam? Moi bracia przyrodni przystojni? Coś tu nie gra. Co do przystojniaków, to nie trzeba było szukać dalej niż przy kontuarze u Jimmy'ego, w sklepiku naprzeciwko schodów na plażę. Tcpy jak nadmuchiwana zabawka Kurt - przysięgam, że tak się właśnie nazywa - był i tak olśniewający. Po umieszczeniu na ladzie wilgotnej butelki coli light, którą wydobyłam z chłodziarki, zerknęłam na niego zalotnie. Pochłonięty lekturą gazetki poświęconej surfowaniu nie zwrócił uwagi na moje lubieżne spojrzenie. Chyba byłam odurzona słońcem, bo po prostu stałam, gapiąc się na Kurta, ale tak naprawdę myślałam o kimś zupełnie innym. O kimś, o kim nie powinnam w ogóle myśleć. Pewnie dlatego nie zareagowałam, kiedy Kelly Prescott powiedziała mi „cześć". W ogóle jej nie zauważyłam. Dopóki nie pomachała mi dłonią przed twarzą, mówiąc: - Halo, Ziemia do Suze. Suze, wracaj. Oderwałam oczy od Kurta i stwierdziłam, że przede mną stoi Kelly, przewodnicząca drugiej klasy, promienna blondynka i wyrocznia mody. Była w długiej rozpiętej koszuli, spod której wylaniał się oliwkowozielony kostium bikini z dzianiny Cieliste wstawki zasłaniały nagą skórę w oczkach ściegu. Obok Kelly stała Debbie Mancuso, pełniąca od czasu do czasu rolę dziewczyny mojego brata, Przyćmionego. 11

- O mój Boże! - wykrzyknęła Kelly. - Nie miałam pojęcia, że jesteś dzisiaj na plaży, Suze. Gdzie leżysz? - Obok wieźy ratownika - odparłam. - O Boże - powtórzyła Kelly. - My tam dalej, przy schodach. Teraz przemówiła Debbie, siląc się na obojctny ton: - Zauważyłam na parkingu ramblera. Czy Brad pływa na desce? Brad to imię mojego brata, którego ja nazywam Przyćmiony. - A Jake? - zainteresowała się Kelly. Jake to ten brat, którego nazywam Śpiącym. Z zupełnie niepojętych dla mnie powodów Śpiący, najstarszy rocznik w Akademii Misyjnej, oraz Przyćmiony, któryjest, podobnie jakja, w drugiej kłasie, uchodzą za wyjątkowo atrakcyjnych chłopaków Jest oczywiste, że obie te dziewczyny nie widziały moich braci w trakcie posiłku. To naprawdę obrzydliwy widok. - Owszem - odpowiedziałam. A ponieważ wiedziałam doskonale, o co im chodzi, dodałam: - Może się przyłączycie? - Świetnie! - wykrzyknęła Kelly. - Bardzo chęt... Pojawiła się Gina i Kelly urwała w pół słowa. Cóż, Gina należy do tych dziewcząt, na widok których ludzie urywają w pół słowa. Ma prawie metr osiemdziesiąt wzrostu, a fakt, że ostatnio zaplotła włosy w milion sztywnych warkoczyków koloru miedzi, tworzących wieniec o promieniu dziesięciu czy dwunastu centymetrów, sprawiał tylko, że wydawała się wyższa. Ponadto miała na sobie czarne bikini, na które naciągncła szorty niepozostawiające miejsca na oddychanie. Och, poza tym po dniu spędzonym na słońcu jej skóra, zwykłe koloru kawy z mlekiem, ściemniała do koloru espresso, co w połączeniu z obrączką w nosie i prawie pomarańczowymi włosami dawało niesamowity efekt. 12

- Pycha - sapnęła Gina, ciskając sześciopak z koktajlami na lade obok mojej coli. - Hura! Wspaniała chemiczna kompozycja. -Eee, Gino - powiedziałam, mając nadzieję, że nie spodziewa się po mnie, że pomogę jej to wypić. - To moje koleżanki ze szkoły, Kelly Prescott i Debbie Mancuso. Kelly, Debbie, to jest Gina Augustin, przyjaciółka z Nowegojorku. Gina otworzyła szeroko oczy. Przypuszczam, że zdumiał ją fakt, że w ogóle nawiązałamjakieś znajomości. W Nowym Jorku, poza Giną, zdecydowanie nie miałam zbyt wielu kolegów i przyjaciół. Starała się jednak opanować zdziwienie i grzecznie zapytała: - Jak się macie? Debbie coś mruknęła, ale Kelly od razu przeszła do rzeczy: - Skąd wytrzasnęłaś te niesamowite szorty? To właśnie wtedy, kiedy Gina odpowiadała na to pytanie, zauważyłam czwórkę młodych ludzi w wieczorowych strojach, stojących koło półki z kremami do opalania. Dziwne, że wcześniej nie zwróciłam na nich uwagi. No tak, ale rzecz polega na tym, że przedtem ich tam nie było. A potem nagłe się pojawili. Jako mieszkanka Brooklynu widziałam dużo dziwniejsze rzeczy niż czworo elegancko ubranych nastolatków w barku na plaży w niedzielne popołudnie. Ale ponieważ to nie był Nowy Jork, tylko Kalifornia, ten widok byl zupełnie nie na miejscu. Jeszcze dziwniejsze wydawało się to, że owa czwórka usiłowała podnieść skrzynkę z dwunastoma piwami. Nie żartuję. Dwunastopak, w pełnym świetle dnia, w strojach jak na bankiet. Dziewczęta miały nawet bukieciki przypięte do sukienek. Kurt nie jest fizykiem jądrowym, jasne, ale chyba nie przypuszczałi, że tak po prostu pozwoli im wyjść z piwem, zwłaszcza w takich strojach. 13

Uniosłam okulary, żeby lepiej im się przyjrzeć. I wtedy do mnie dotarło. Kurt by ich nie ścigał. Nie ma takiej możliwości. Ponieważ Kurt ich nie widzi. A nie widzi ich dlatego, że są martwi.

2

O

wszem, zgadza się. Mogę rozmawiać z umarłymi, widzę ich. To taki mój „specjalny" talent. Wiecie, dar, z którym zapewne rodzimy się wszyscy i który wyróżnia nas spośród innych stworzeń na tej planecie, ale który niewielu z nas w sobie odkrywa. Ja odkryłam go w wieku około dwóch lat, kiedy spotkałam pierwszego ducha. Otóż mój dar polega na tym, że jestem mediatorką. Pomagam umęczonym duszom zmarłych trafić do właściwego miejsca w życiu pozagrobowym - gdziekolwiek by to było. Ogólnie rzecz ujmując, porządkuję bałagan, jaki zostawili po sobie w momencie, kiedy się przekręcili. Niektórzy mogą sądzić, że to świetna rzecz taka zdolność rozmawiania ze zmarłymi. Zapewniam was, że tak nie jest. Po pierwsze, z paroma wyjątkami, zmarli nie mają niczego ciekawego do powiedzenia. Po drugie, nie mogę przecież trąbić na prawo i lewo o moim niezwykłym talencie. Kto by mi uwierzył? No więc byliśmy wszyscy w barku u Jimmy'ego: ja, Kurt, Gina, Kelly, Debbie i duchy. Cudownie. 14 V.

Zastanawiacie się pewnie, dlaczego Kurt, Gina, Debbie i Kelly nie wybiegli z wrzaskiem na zewnątrz, przekonawszy się, na drugi rzut oka, że to duchy. Roztaczały wokół siebie szczególny blask, którym odznaczają się tyłko dusze pokutujące, a który mówi: „Popatrz na mnie! Jestem martwy!". Ale, naturalnie, Kurt, Gina, Debbie i Kelly nie mogli zobaczyć duchów. Widziałam je tylko ja. Ponieważ to ja jestem mediatorką. To koszmarne zajęcie, ale ktoś musi to robić. Zapewniam was, w tej chwili nie byłam tym specjalnie zachwycona. A to dłatego że duchy zachowywały się w sposób wysoce naganny. Próbowały, na tyle, na ile zdołałam się zorientować, ukraść piwo. Niezbyt szlachetny cel, a do tego, jak się tak bliżej zastanowić, zupełnie głupia sprawa, jeśli przypadkiem jest się martwym. Nie zrozumcie mnie źle - duchy piją. Na Jamajce tradycyjnie zostawia się kieliszek rumu kokosowego dla Chango Macho, espiritu de la buena suerte. A w Japonii rybacy zostawiają sake dla swoich towarzyszy, którzy utonęli. Nie, w tym wszystkim głupie było to, że te duchy zachowywały się jak nowicjusze i nie miały jeszcze dobrej koordynacji ruchów. Duchom nie jest łatwo podnosić przedmioty, nawet stosunkowo lekkie. To wymaga długich ćwiczeń. Poznałam takie, które osiągnęły niezłą wprawę w dzwonieniu łańcuchai mi, rzucaniu książkami, a nawet przedmiotami o większej wadze. Zwykle celując w moją głowę. Ale to już inna historia. Na ogół jednak podniesienie paczki z dwunastoma butelkami piwa zdecydowanie przekracza możliwości przecictnego ducha nowicjusza i ci klowni na pewno nie mieli szans tego zrobić. Powiedziałabym im to, ale ponieważ byłam jedyną osobą, która widziała ich oraz dwunastopak kiwający się za półką z kosmetykami, mogłoby to zrobić trochę dziwne wrażenie. 15

Coś jednak do nich dotarło, mimo że nie powiedziałam ani słowa. Jedna z dziewcząt, blondynka wjasnobłękitnej obcisłej sukni, syknęła: - Ta w czarnym kostiumie na nas patrzy! Jeden z chłopaków - obaj w eleganckich garniturach, jasnowłosi, dobrze zbudowani, typowi sportowcy, nie do odróżnienia jeden od drugiego - odezwał się: - Wcale nie. Patrzy na olejek Bain de Soleil. Odsuncęam okulary na czubek głowy tak żeby mogli stwierdzić, iż rzeczywiście gapię się właśnie na nich. - Gówno - syknęli chłopcy jednocześnie. Upuścili pakę piwa, jakby nagle stanęła w ogniu. Nagła eksplozja szkła spowodowała, że wszyscy w sklepie, poza mną, aż podskoczyli. Kurt za ladą podniósł głowę znad gazety mówiąc: - Co, u diabła? A potem zrobił coś zaskakującego. Sięgnął pod ladę i wyciągnął kij bejsbolowy. Gina obserwowała go z ogromnym zainteresowaniem. - No dalej, przystojniaku - zachęciła go. Kurt nie zwrócił uwagi na słowa zachcty. Podszedł wprost do leżącej na ziemi paczki. Popatrzył na ociekającą pianą mieszaninę szkła i kartonu i zapytał ponownie żałosnym tonem: - Co, u diabła? Tylko że tym razem nie powiedział „u diabła", jeśli wiecie, co mam na myśli. Gina także podeszła do miejsca wypadku. - No, to niesamowite. — Popukała czubkiem sandałka na grubej podeszwie w duży odłamek szkła. - Jak to się mogło stać? Trzęsienie ziemi? Kiedy mój ojczym, wioząc Ginę z lotniska do naszego domu, zapytał, czego oczekuje po swoim pobycie w Kalifornii, odpar16

ła bez wahania: „Porządnego trzęsienia". Trzęsienie ziemi to nie jest coś, z czym można się spotkać w Nowym Jorku. - Nie było żadnego trzęsienia - odparł Kurt. - A to piwo jest z lodówki pod ścianą. Skąd się tutaj wzięło? Kelly i Debbie przyłączyły się do Kurta i Giny w ocenianiu szkód i zastanawianiu się nad ich przyczynami. Tylko ja zostałam tam, gdzie byłam. Mogłam im to wyjaśnić, nie sądzę jednak, żeby ktoś mi uwierzył. No, Gina pewnie by uwierzyła. Wiedziała odrobinę. Więcej niż ktokolwiek z moich znajomych, z wyjątkiem, być może, mojego najmłodszego przyrodniego brata, Profesora, oraz ojca Dominika. Ale to i tak nie było dużo. Nigdy nie rozpowiadam o tych sprawach. Wiecie, to ułatwia życie. Uznałam, że najmądrzej będzie trzymać się od tego z daleka. Otworzyłam puszkę cołi i upiłam spory łyk. Ach, ten benzoesan sodu. Działa niezawodnie. Dopiero wtedy mój wzrok padł przypadkiem na nagłówek na pierwszej stronie lokalnej gazety. Samochód spada z mostu o północy. Cztery osoby nie żyją. - Może - mówiła Kelly - ktoś wziął to piwo i chciał je kupić, a potem, w ostatniej chwili zmienił zdanie i zostawił je na półce... - Tak - wpadła jej w słowo pełna entuzjazmu Gina. - A potem strąciło je trzęsienie ziemi! - Nie było żadnego trzęsienia ziemi - stwierdził Kurt. Jego głos nie brzmiał jednak tak pewnie jak poprzednio. - Prawda? - Coś poczułam - mruknęła Debbie. Kelly na to: - Owszem, ja chyba też. - Przez chwilę - dodała Debbie. - Tak - zgodziła się Kelly. 2 - Kraksa w górach

17

- Cholera! - Gina oparła rece na biodrach. - Chcecie mi powiedzieć, że było trzęsienie ziemi, a ja niczego nie zauważyłam? Wyciągnęłam gazetę ze stosu i rozłożyłam ją na ladzie. Czworo uczniów najstarszego rocznika z Liceum imienia Roberta Louisa Stevensona zginęło tragicznie w wypadku samochodowym zeszłej nocy, kiedy wracali do domu z wiosennego balu. Felicję Bruce, 17; Marka Pulsforda, 18; Josha Saundersa, 18; i Carrie Whitman, 18; uznano za nieżyjących po tym, jak po czołowym zderzeniu na zdradliwym odcinku kalifornijskiej autostrady numer 1 ich samochód rozbit barierkę, wpadając do morza. - Co to za uczucie? - dopytywała się Gina. - Zebym wiedziała, gdy nastąpi kolejne. - Cóż - powiedziała Kelly - to nie było duże trzęsienie. To było tylko... no, wiesz, jak się przeżyło ileś tam, to można się zorientować. To takie uczucie... coś jakby mróz na karku. Włosy stają dęba. - Tak - wtrąciła się Debbie. - Coś takiego właśnie poczułam. Nie żeby grunt usuwał mi się spod nóg, ale jakby owiał mnie zimny wiatr. - Dokładnie tak - potwierdziła Kelly. Do wypadku przyczyniła się prawdopodobnie gęsta mgła, która napłynęła po północy znad morza, powodując złą widoczność oraz pogorszenie warunków jazdy na odcinku wybrzeża znanym jako Big Sur. - To mi nie wygląda na trzęsienie ziemi - oświadczyła Gina sceptycznie. - To brzmi jak historia o duchach. 18

- Ale to prawda - zapewniła Kelly. - Czasami zdarzają się wstrząsy na tyle niewiełkie, że nie da się ich wyczuć. Występują na małym obszarze. Na przykład dwa miesiące temu na terenie szkoły nastąpił wstrząs, który zniszczył kawał dachu. I tyle. Nigdzie indziej nie spowodował jakichkolwiek szkód. Na Ginie nie zrobiło to wrażenia. Nie wiedziała tego, co wiedziałamja, a mianowicie, że ten kawałek dachu załamał się nie z powodu trzęsienia ziemi, ale na skutek działania sił nadprzyrodzonych - podczas mojego starcia z opornym duchem. - Mój pies zawsze wyczuwa trzęsienie ziemi - powiedziała Debbie. - Nie wychodzi wtedy spod stołu przy basenie. - Czy dzisiaj rano też siedział pod stołem? - dociekała Gina. - Cóż - odparła Debbie. - Nie... Kierowca drugiego pojazdu, młodociany, którego nazwiska policja nie podaje, został ranny w wypadku, ale po krótkim pobycie w szpitalu w Carmelu wrócił do domu. Nie wiadomo na razie, czy nadużycie alkoholu stanowiło jedną z przyczyn wypadku. Policja kontynuuje śledztwo. - Popatrz - powiedziała Gina. Schyliła się i podniosła coś z kupki potłuczonego szkła u swoich stóp. - Jedyny ocalały. W ręku trzymała butelkę budweisera. - Cóż - stwierdził Kurt, biorąc butelkę. - To już coś, jak sądzę. Zabrzęczał dzwonek nad drzwiami sklepiku i do środka wkroczyli moi dwaj przyrodni bracia w towarzystwie dwóch przyjaciół, amatorów surfingu. Zdążyli już zdjąć stroje do pływania i odstawić gdzieś deski. Zamierzali, jak się wydaje, zrobić sobie przerwę na suszoną wołowinę, bo skierowali się właśnie w stronę pojemników z tymże daniem, stojących na ladzie. - Cześć, Brad - rzuciła Debbie zalotnie. 19

Przyćmiony oderwal się od suszonej wołowiny na dostatecznie długą chwilę, aby w sposób zdradzający wyjątkowe zakłopotanie wybąkać „cześć". Zakłopotanie wynikające z tego, że jakkolwiek to właśnie z Debbie spotyka się od czasu do czasu, to tak naprawdę podoba mu się Kelly. Co gorsza, odkąd pojawiła się Gina, z nią także flirtuje bez cienia skrępowania. - Cześć, Brad - powiedziała Gina. W jej głosie nie było zalotności. Gina nigdy nie flirtuje. Jest bardzo bezpośrednia. To dlatego od siódmej klasy każdy sobotni wieczór spędza na randce. - Cześć, Jake. Spiący, z ustami wypchanymi wołowiną, odwrócił się i zamrugał nerwowo. Kiedyś myślałam, że ma problem z prochami, ale potem odkryłam, że on zawsze tak wygląda. - Cześć - powiedział. Przełknął, a potem zrobił coś niezwykłego. No, jak na Śpiącego, w każdym razie. Uśmiechnął się. Tego już było za wiele. Mieszkam z tymi chłopakami już prawie dwa miesiące - odkąd moja mama wyszła za ich tatę i zmusiła mnie, żebym przeniosła się na drugi koniec kraju, abyśmy mogli stworzyć jedną kochającą się dużą rodzinę i przez ten cały czas może ze dwa razy widziałam uśmiech Śpiącego. A teraz stoi tu, dosłownie śliniąc się na widok mojej najlepszej przyjaciółki. To było chore, mówię wam. Chore! - Więc - odezwał się Śpiący - wy, dziewczyny, nie wracacie? To znaczy, do wody? - No - odparła Kelly powoli - to chyba zależy... Gina przeszła do sedna: - A co wy robicie? - zapytała. - Wracamy najakąś godzinę - odpowiedział Spiący. - A potem wstąpimy gdzieś na pizzę. Pójdziecie z nami? 20

- Mnie pasuje - powiedziała Gina i spojrzała na mnie pytająco. — Simon? Popatrzyłam tam, gdzie skierowała wzrok, na gazetę. Odłożyłam ją pośpiesznie. - Jasne - mruknęłam. - Czemu nie. Pomyśłałam, że lepiej się najeść, póki jeszcze mogę. Czułam, że wkrótce będę bardzo zajęta.

3

A

nioły z RLS - powiedział ojciec Dominik. Nawet na niego nie spojrzałam. Klapnęłam na jedno z krzeseł przy biurku i grałam na gameboyu, którego skonfiskowano jakiemuś uczniowi i który w końcu trafił do dolnej szuflady biurka dyrektora. Postanowiłam pamiętać o tej szufladzie w okolicach świąt Bożego Narodzenia. Miałam pomysł, skąd wziąć prezenty dla Śpiącego i Przyćmionego. - Anioły? - burknęłam i to wcale nie dlatego, że paskudnie przegrywałam w Tetris. - Nie mieli w sobie niczego aniełskiego, jeśli chce ksiądz znać moje zdanie. - Z tego, co mi wiadomo, byli bardzo interesującymi młodymi ludźmi. - Ojciec Dominik zaczął przekładać gazety na biurku. - Bardzo zdolni. To chyba dyrektor szkoły nazwał ich Aniołami z RLS w wypowiedzi dla prasy na temat tragedii. - Aha... - Usiłowałam wpakować dziwnego kształtu obiekt na małe pole, na którym powinien się znaleźć. - Anioły nie starają się podnieść dwunastopaka budweisera. - Proszę. - Ojciec Dominik znalazł egzemplarz gazety, którą miałam wczoraj w ręku, tyle że on, w przeciwieństwie do mnie, 21

zadał sobie trud, żeby ją otworzyć. Znalazł stronę z nekrologami i ze zdjęciami zmarłych. - Spójrz na to i powiedz, czy to tych młodych ludzi widziałaś. Oddałam mu gameboya. - Niech ojciec dokończy za mnie - powiedziałam, biorąc gazetę. Ojciec Dominik popatrzył na gameboya z przerażeniem. - Ojej - westchnął - obawiam się, że... - Trzeba przesuwać te kształty tak, żeby wpasowały się w pola na dole. Im więcej rządków się wypełni, tym lepiej. Gameboy piszczał i brzęczał, gdy ksiądz gorączkowo wciskał guziki. - O, mój Boże. Coś bardziej skomplikowanego i boję się, że... Nie dokończył zaabsorbowany grą. Mimo że miałam czytać gazetę, zaczęłam mu się przyglądać. To przemiły staruszek ten ojciec Dominik. Zwykle się na mnie wścieka, ale to nie znaczy, że go nie lubię. W gruncie rzeczy czułam, ku swojemu zdumieniu, że moje przywiązanie do niego rośnie. Stwierdziłam na przykład, że nie mogę się doczekać, kiedy do niego wpadnę i opowiem mu o tych dzieciakach, które widziałam w sklepiku u Jimmy'ego. To chyba dlatego, że po szesnastu latach, w ciągu których nie mogłam nikomu opowiedzieć o moich „szczególnych" zdolnościach, wreszcie znalazłam kogoś, przed kim nie musiałam tego ukrywać, jako że ojciec Dominik posiadał tę samą „szczególną zdolność" - co odkryłam pierwszego dnia w Akademii Misyjnej imienia Junipera Serry. Ojciec Dominikjest jednak o niebo lepszym mediatorem ode mnie. No, może niekoniecznie lepszym. Ale na pewno innym. Widzicie, on naprawdę uważa, że w postępowaniu z duchami najbardziej sprawdzają się metody delikatnej perswazji i mądrego doradztwa. Tak samo jak w przypadku żywych. Ja natomiast 22

opowiadam się raczej za bardziej bezpośrednim podejściem, które zwykle sprowadza się do użycia pięści. Cóż, czasami te umarlaki po prostu nie mają ochoty nas słuchać. Nie wszystkie, oczywiście. Niektóre słuchają z niezwykłą uwagą. Jak ten na przykład, który mieszka w moim pokoju. Ostatnio jednak staram się ze wszystkich sił nie myśleć o nim więcej niż to konieczne. Skupiłam się na gazecie, którą wręczył mi ojciec Dominik. No tak, były tam Anioły z RLS. Ci sami ludzie, których widziałam u Jimmy'ego, tylko że na zdjęciu nie mieli wieczorowych strojów. Ojciec Dominik miał rację. Byli atrakcyjni. Bystrzy Przewodzili innym. Najmłodsza, Felicja, stała na czele szkolnej drużyny cheerliderek. Mark Pulsfbrd kierował drużyną piłki nożnej. Josh Saunders był przewodniczącym najstarszej klasy. Carrie Whitman została w zeszłym roku królową balu absolwentów - może to nie stanowisko kierownicze, ale uzyskane w demokratycznym głosowaniu. Czwórka atrakcyjnych, inteligentnych dzieciaków. Teraz zimne trupy. W dodatku szykujących coś paskudnego. Nekrologi były smutne i w ogóle, ale ja nie znałam tych ludzi. Chodzili do Roberta Louisa Stevensona, najzaciętszego rywala naszej szkoły. Akademia Misyjna Junipero Serry, do której chodzę ja i moi przyrodni bracia i której dyrektorem jest ojciec Dominik, na polu akademickim i sportowym zawsze dostaje w tyłek od RLS. I chociaż nie jestem przesiąknięta „duchem szkoły", to jednak mam słabość do przegranych, a do nich Akademia Misyjna, w przeciwieństwie do RLS, z pewnością należy. Nie miałam więc zamiaru przywdziewać żałoby z powodu śmierci kilku uczniów z RLS. Zwłaszcza wiedząc to, co wiem. 23

Nie to, że wiem tak dużo. W gruncie rzeczy wiem guzik z pętelką. Ale zeszłego wieczoru, po powrocie z pizzy w towarzystwie Śpiącego i Przyćmionego, Gina uległa następstwom zmiany strefy czasowej -jesteśmy trzy godziny do tyłu za Nowym Jorkiem, więc koło dziewiątej odpłynęła na rozkładanym łóżku, które kupiła moja mama, żeby w czasie pobytu u nas miała na czym spać. Nawet mi to odpowiadało. Mnie też zmęczył cały dzień na słońcu, byłam więc zadowolona, mogąc siedzieć na własnym łóżku, po drugiej stronie pokoju i odrabiać geometrię, którą, jak zapewniłam mamę, odrobiłam na długo przed przyjazdem Giny. Właśnie wtedy koło mojego łóżka zmaterializował się Jesse. - Ciii - mruknęłam, wskazując na Ginę, kiedy otworzył usta. Zanim się u mnie pojawiła, wyjaśniłam mu, że Gina przyjeżdża z Nowego Jorku, żeby spędzić ze mną tydzień, i będę wdzięczna, jeśli w tym czasie nie będzie się za często pokazywał. To mało zabawne dzielić pokój z byłym lokatorem, a raczej z duchem byłego łokatora, jako że Jesse nie zyje od mniej więcej półtora stulecia. Z jednej strony jestem w stanie spojrzeć na to z punktu widzeniajesse'a. To niejego wina, że został zamordowany. W każdym razie wydaje mi się, że taką właśnie śmiercią umarł. Nie pałi się specjalnie, co wydaje się zrozumiałe, żeby o tym mówić. Sądzę również, że to nie jego wina, iż po śmierci, zamiast pójść do nieba, do piekła, innego życia czy gdziekołwiek, dokąd udają się zmarli, wrócił do pokoju, w którym go zabito. Ponieważ, wbrew temu co się myśli, większość ludzi nie kończy jako duchy. Broń Boże. Gdyby tak było, moje życie towarzyskie byłoby tak... no, nie o to chodzi, że jest takie wspaniałe. Jako duchy kończą jedynie ci, którzy zostawili na ziemi jakieś sprawy do załatwienia. 24

Nie mam pojęcia, jaką niezałatwioną sprawę zostawił Jesse i prawdę mówiąc, nie jestem do końca pewna, czy on to wie. No i to takie niesprawiedliwe, że muszę dzielić pokój z duchem zmarłego chłopaka, który jest wściekle przystojny. Mówić poważnie. Jesse jest za przystojny, żeby nie pozbawić mnie spokoju ducha. Jestem mediatorką, ale to nie znaczy, że nie jestem istotą ludzką. No, w każdym razie pojawił się teraz, po tym, jak mu powiedziałam, bardzo grzecznie, żeby nie przychodził przez jakiś czas, z tym swoim męskim wyglądem i w ogóle, w stroju dziewiętnastowiecznego luzaka. Wiecie, o co mi chodzi: obcisłe czarne spodnie, rozpięta biała koszula... - Kiedy ona wyjeżdża? - zapytał, odwracając moją uwagę od miejsca, w którym jego koszula rozchylała sie, ukazując niezwykłe muskularne ciało i kierując ją na twarz, absolutnie doskonałą, jeśli nie liczyć maleńkiej białej blizny przecinającej jedną z brwi. Nie zawracał sobie głowy szeptaniem. Gina nie mogła go przecież usłyszeć. - Mówiłam ci - odburknęłam. Musiałam zniżyć głos do szeptu, ponieważ istniało prawdopodobieństwo, że mnie ktoś usłyszy. - W następną niedzielę. - Dopiero? Jesse wydawał się zirytowany. Chciałabym móc powiedzieć, że złości się, ponieważ każdą chwilę, którą spędzałam z Giną, uważa za ukradzioną jemu i nie może tego przeboleć. Prawdę mówiąc jednak, mocno wątpię, żeby taka właśnie była przyczyna. Jestem pewna, że Jesse mnie lubi i w ogóle... Ale tylko jako przyjaciółkę. Nie wjakiś szczególny sposób. Dlaczego miałoby być inaczej? Ma sto pięćdziesiąt lat, sto siedemdziesiąt, jeśli wziąć pod uwagę, że miał jakieś dwadzieścia, kiedy zginął. Co chłopak, który istnieje sto siedemdziesiąt lat, 25

może zobaczyć w szesnastoletniej uczennicy szkoły średniej, która nigdy nie miała chłopaka i nie potrafi nawet zdać egzaminu na prawo jazdy? No, chyba nie za wiele. Nie owijając w bawełnę, wiedziałam doskonale, dlaczego Jesse niecierpliwi się w związku z Giną. Z powodu Szatana. Szatan to nasz kot. Mówię „nasz", ponieważ, jakkolwiek zwierzęta zwykle nie znoszą duchów, Szatan okazuje Jesse'owi niezwykłe przywiązanie. Miłość doJesse'a równoważy w jakiś sposób jego całkowity brak poszanowania dla mojej osoby, chociaż to ja go karmię, czyszczę jego kuwetę oraz, och, no tak, uratowałam go przed nędznym życiem na ulicach Carmelu. Czy to głupie stworzenie okazuje mi chociaż odrobinę wdzięczności? Ależ skąd! Ale Jesse'a uwielbia. W gruncie rzeczy Szatan większość czasu spędza na zewnątrz i raczy się pojawiać, kiedy czuje, że Jesse się zmaterializował. Jak na przykład w tej chwili. Usłyszałam znajome łupnięcie na dachu nad gankiem - Szatan zwykle tam ląduje, skacząc z sosny, na którą specjalnie się w tym celu wdrapuje. Po sekundzie pomarańczowy koszmar władował się przez okno, specjalnie dla niego otwarte, miaucząc przeraźliwie, jakby nie karmiono go od wieków. Jesse podszedł do Szatana i zaczął drapać go za uszami, na co kot zareagował tak głośnym mruczeniem, że bałam się, iż obudzi Ginę. - Słuchaj - powiedziałam - to tylko tydzień. Szatan przeżyje. Jesse spojrzał na mnie z takim wyrazem twarzy, jakby pomyślał, że poleciałam w dół na łeb na szyję, jeśłi chodzi o skalę IQ. - Nie o Szatana się martwię. 26

Zmieszałam się. Wiedziałam, że nie może martwić się o mnie. To jest, owszem, odkąd go poznałam, wpadłam parę razy w tarapaty - tarapaty, z których Jesse mnie wyciągał. Ale teraz nic się nie działo. Cóż, z wyjątkiem czworga zmarłych młodych ludzi, których widziałam u Jimmy'ego. - Tak? - Patrzyłam, jak Szatan, w ekstazie, pozwala Jesse'owi drapać się pod brodą. - No to o co chodzi? Gina jest świetna. Nawet gdyby dowiedziała się o twoim istnieniu, wątpię, czy wybiegłaby z wrzaskiem z pokoju. Pewnie chciałaby czasem pożyczyć od ciebie koszulę i tyle. Jesse spojrzał na mojego gościa. Z Giny nie widać było niczego poza szeregiem wypukłości pod kołdrą oraz mnóstwajaskrawomiedzianych warkoczyków rozrzuconych na poduszce. -Jestem pewien, żejest... świetna. -WgłosieJesse'a słychać było lekkie wahanie. Czasami z trudem znosi mój dwudziestopierwszowieczny slang. Ale to nic nie szkodzi. Mnie działa na nerwyjego hiszpański, z którego nie rozumiem ani słowa, a którego często używa. — Chodzi tylko o to, że coś się stało... To wzbudziło moją czujność. Powiedział to tak poważnie, jakby na przykład uświadomił sobie nagle, że jestem kobietą jego snów i cały czas zmagał się z narastającym pociągiem wobec mojej osoby, aż wreszcie mój niewiarygodny urok zmusił go do poddania się. Kiedy się w końcu odezwał, powiedział tylko: - Słyszałem to i owo. Rozczarowana opadłam na poduszki. - Och, a więc wyczułeś wibracje Mocy, czyż nie tak, Luke? Jesse, zaskoczony, zmarszczył brwi. Nie miał pojęcia, o czym mówię. Moje rzadkie przebłyski inteligentnego poczucia humoru na ogół całkowicie mu umykają. Naprawdę to nic dziwnego, że nie zakochał się we mnie ani odrobinkę. Westchnęłam. 27

- A więc słyszałeś coś od przyjaciół duchów. Co takiego? Do Jesse'a często docierały różne informacje na, że tak powiem, planie spektralnym, rzeczy niemające z nim żadnego związku, ale które zwykle, jak się już parę razy okazało, dotyczyły mnie. Chodziło głównie o coś, co zagrażało mojemu życiu albo co kończyło się straszliwym bałaganem. Ostatnim razem, kiedy „coś usłyszał", o mało nie zostałam zamordowana przez developera-psychopatę. Rozumiecie więc zapewne, dlaczego moje serce zaczyna bić trochę niespokojnie za każdym razem, kiedy Jesse wspomina, że coś słyszał. - Pojawili się jacyś nowi - oznajmił, nie przestając pieścić Szatana. - Bardzo młodzi. Uniosłam brwi, przypomniawszy sobie o ludziach w balowych strojach, których zobaczyłam u Jimmy'ego. -Tak? - Czegoś szukają - dodał Jesse. - Tak, wiem. Piwa. Jesse pokręcił głową. Miał nieobecny wyraz twarzy i nie patrzył na mnie, tylko jakby poza mnie, na coś, co znajdowało się bardzo daleko za moim prawym ramieniem. - Nie, nie piwa. Szukają kogoś. I są pełni gniewu. - Spojrzenie jego ciemnych oczu nabrało nagle ostrości. - Są bardzo rozgniewani, Susannah. Patrzył tak intensywne, że musiałam odwrócić wzrok. Jego oczy są ciemnobrązowe i często nie mogę stwierdzić, gdzie przebiega granica między źrenicami a tęczówkami. To trochę wkurzające. Prawie tak wkurzające jak to, że zawsze nazywa mnie pełnym imieniem, Susannah. Nikt, poza ojcem Dominikiem, tak do mnie nie mówi. - Rozgniewani? - Spojrzałam na podrecznik geometrii. 28

Młodzi ludzie, których widziałam, nie wydawali się ani trochę rozgniewani. Może najwyżej przestraszeni, kiedy zdali sobie sprawę, że jestem w stanie ich zobaczyć. Ale nie rozgniewani. Mówi widocznie o kimś innym. - Dobrze. W porządku. Będę miała oczy otwarte. Dzięki. Jesse wyglądał, jakby chciał jeszcze coś powiedzieć, ale Gina niespodziewanie przekręciła się na bok, podniosła głowę i zerknęła w moją stronę. - Suze? - zapytała sennie. - Z kim rozmawiasz? - Z nikim. - Miałam nadzieję, że nie zauważy zawstydzenia na mojej twarzy. Nienawidzę jej okłamywać. Jest przecież moją najłepszą przyjaciółką. Gina uniosła się na łokciach i zagapiła na Szatana. - A więc to jest ten sławny Szatan, o którym tyle słyszałam od twoich braci? Cholera, ale brzydki. Jesse wyraźnie się zmieszał. Szatan jest jego pupilkiem i nie mógł tak po prostu przejść do porządku dziennego nad tym, że nazywa się go „brzydkim". - Nie jest tak źle - powiedziałam, mając nadzieję, że Gina zrozumie i się zamknie. - Naćpałaś się? - zainteresowała się Gina. - Simon, to coś ma tyłko jedno ucho. Nagle duże lustro w pozłacanej ramie, wiszące nad toaletką, zaczęło się trząść. Dzieje się tak zwykle, kiedy Jesse się denerwuje. Kiedy jest naprawdę wkurzony. Nieświadoma niczego Gina przyglądała się lustru z rosnącym podnieceniem. - Hej! - krzyknęła. - Tak jest! Kolejne trzęsienie! Miała, rzecz jasna, na myśli trzęsienie ziemi, ale to, podobnie jak poprzednie, nie miało nic wspólnego z trzęsieniem ziemi. To tylko Jesse, który się wyżywał. 29

A potem buteleczka lakieru do paznokci, którą Gina zostawiła na toaletce, pofrunęła w powietrzu i, rzucając wyzwanie prawu grawitacji, wylądowała do góry nogami w walizce Giny stojącej koło łóżka. Nie muszę chyba dodawać, że buteleczka z lakierem - szmaragdowozielonym - nie była zakręcona. I że upadła na ubrania, których Gina jeszcze nie rozpakowała. Gina wydała straszliwy krzyk, odrzuciła kołdrę i rzucila się na podłogę, usiłując ratować, co się da. Posłałam Jesse'owi wściekłe spojrzenie. - Nie patrz na mnie w ten sposób, Susannah - powiedział niewinnie. - Słyszałaś, co o nim powiedziała. - Wydawał się głęboko urażony. - Nazwała go „brzydkim". Jęknęłam. - Bez przerwy powtarzam, że jest brzydki i nigdy tak się nie zachowałeś. Uniósł przeciętą blizną brew i stwierdził: - Kiedy ty to mówisz, to zupełnie co innego. A potem, jakby nie mógł tego znieść ani minuty dłużej, zniknął, zostawiając niezadowolonego Szatana i zdezorientowaną Ginę. - Nie rozumiem - mruknęła Gina, podnosząc beznadziejnie poplamiony jednoczęściowy kostium w lamparcie łatki. Nie rozumiem, jak to się stało. Najpierw piwo w tym sklepie, a teraz to. Dziwna ta Kalifornia. Zastanawiając się nad tym wszystkim następnego dnia w gabinecie ojca Dominika, chyba byłam w stanie zrozumieć, jak czuła się Gina. Musiało jej się wydawać, że ostatnio mnóstwo rzeczy nabrało zdolności unoszenia się w powietrzu. A powodem tego była, czego Gina nie zauważyła, moja obecność. Czułam, że gdyby zastanawiała się nad tym przez cały tydzień, w końcu by załapała. Bez problemu. 30

Ojca Dominika całkowicie pochłonął gameboy. Odłożyłam gazetę i odezwałam się: - Ojcze Dom... Jego palce naciskały gorączkowo guziki, którymi przesuwało się figury. -Jedną chwileczkę, Susannah, bardzo proszę... - Hm, ojcze Dom? - pomachałam gazetą mniej więcej w jego stronę. - To oni. Ludzie, których wczoraj widziałam. - Eee... hm - mruknął ojciec Dominik, gameboy zapiszczał. - Powinniśmy mieć na nich oko. Jesse mówił... - Ojciec Dominik wiedział o Jessie, jakkolwiek nie zawarł z nim bliższej znajomości. Poważny problem stanowi dla niego fakt, że mieszka w moim pokoju. Odbył z Jesse'em rozmowę na osobności, ale mimo że wyszedł z niej do pewnego stopnia uspokojony - niewątpliwie w związku z brakiem ze strony Jesse'a śladu zainteresowania moją osobą w kategoriach romantycznych - nadal każda wzmianka o nim budziła jego widoczny niepokój, starałam się więc nie wspominać go bez potrzeby. Taka sytuacja miała, moim zdaniem, miejsce właśnie teraz. -Jesse twierdzi, że zauważył wielkie... eee... poruszenie na tamtym świecie. - Położyłam gazetę i wskazałam, z braku innej możliwości, do góry. - Wiele złości. Wydaje się, że zjawił się tam ktoś bardzo niezadowolony. Powiedział, że kogoś szukają. Najpierw sądziłam, że nie może mieć na myśli tych tu postukałam palcem w gazetę - ponieważ wydawało mi się, że chodziło im o głównie o piwo. Ale możliwe, że mają jeszcze w planie coś innego. - Jakieś morderstwo, pomyślałam, ale zachowałam to dla siebie. Ojciec Dom jednak, co zdarzało mu się dosyć często, wydawał się czytać w moich myślach. 31

- Wielkie nieba, Susannah - powiedział, podnosząc oczy znad ekranu gameboya - nie sądzisz chyba, że młodzi ludzie, których widziałaś, mają coś wspólnego z owym poruszeniem, które wyczuł Jesse, prawda? Ponieważ, jak dla mnie, to się wydaje bardzo nieprawdopodobne. Z tego, co wiem, Anioły stanowiły... prawdziwe światło przewodnie w swojej społeczności. Boże. Swiatło przewodnie. Jestem ciekawa, czy po mojej śmierci znajdzie się ktoś, kto nazwie mnie „światłem". Mocno w to wątpię. Nawet moja mama nie posunęłaby się aż tak daleko. Nie podzieliłam się jednak z ojcem Dominikiem swoimi odczuciami. Wiedziałam z doświadczenia, że to by mu się nie spodobało. Powiedziałam tylko: - Cóż, proszę przynajmniej mieć oczy otwarte, dobrze? I dać mi znać, jeśli ojciec ich zauważy. To znaczy te... eee Anioły. - Oczywiście. - Ojciec Dominik pokręcił głową. - Co za tragedia. Nieszczęsne dusze. Tacy niewinni. Tacy młodzi. Och Boże. - Nieśmiało podniósł gameboya. - Wysoki wynik. Wtedy właśnie doszłam do wniosku, że jak na jeden dzień spędziłam za dużo czasu w gabinecie dyrektora. Gina, która chodziła do naszej starej szkoły na Brooklynie, miała przerwę wiosenną kiedy indziej niż my tutaj, w Akademii Misyjnej, więc w czasie swoich wakacji w Kalifornii musiała wytrzymać parę dni, łażąc ze mną z lekcji na lekcję - przynajmniej dopóki nie uda mi się wymyślić jakiegoś sposobu, żeby zwiać i nie zostać złapaną. Gina była teraz u pana Wałdena na lekcji historii i nie miałam wątpliwości, że pakuje cię podczas mojej nieobecności we wszelkie możliwe kłopoty. - No, to w porządku - sapnęłam, wstając. - Proszę dać mi znać, gdyby ksiądz dowiedział się o tych ludziach czegoś więeej. 32

- Tak, tak - bąknął ojciec Dominik, którego uwagę ponownie przykuł gameboy. - Na razie. Dałabym głowę, że wychodząc z gabinetu, usłyszałam brzydkie słowo, kiedy gameboy pisnął ostrzegawczo. Ale to było tak bardzo do niego niepodobne, że musiałam się przesłyszeć. Tak. Na pewno.

4

K

iedy wróciłam na lekcję, Kelly Prescott, mój kumpel Adam, Rob Kelleher - jeden z klasowych sportowców i dobry kolega Przyćmionego - oraz spokojny chłopak, którego imienia nie zdołałam dotąd zapamiętać, właśnie kończyli prezentację na temat wyścigu zbrojeń atomowych: „Kto pierwszy użyje tej broni?" Beznadziejne zadanie. Po upadku komunizmu w Rosji kogo to właściwie obchodzi? Chyba na tym polega problem. Powinno nas obchodzić. Ponieważ, jak pokazywały mapy i wykresy przygotowane przez grupę Kelly, w niektórych krajach znajdowało się więcej bomb i podobnych rzeczy niż u nas. - Jak sami widzicie - mówiła Kelly, kiedy weszłam do klasy, kładąc przepustkę na biurku pana Waldena, zanim usiadłam na swoim miejscu - Stany Zjednoczone są dobrze zaopatrzone w pociski rakietowe i tym podobne, ale co do czołgów, Chińczycy znacznie lepiej wyposażyli swoje wojska... - Kelly wskazała na skupisko malutkich czerwonych bombek na wykresie. - I są w stanie całkowicie nas unicestwić, jeśli tylko będą mieli na to ochotę. 3 - Kraksa w górach

33

- Tylko że - odezwał się Adam - w Ameryce w prywatnych rękach znajduje się więcej broni aniżeli w całej chińskiej armii, więc... - Więc co? - zapytała Kelły. Czułam, że w szeregach tej akurat drużyny panuje pewien rozdźwięk. - Jakie znaczenie ma broń ręczna wobec czołgów? Już ja to widzę, jak strzelamy do czołgów, którymi rozjeżdżają nas Chińczycy Adam przewrócił oczami. Nie był specjałnie zachwycony przydziałem do grupy Kelly. - Tak - podsumował Rob. W ocenie grupy liczyły się różne rzeczy, w tym trzydzieści procent przypadało na stopień zaangażowania wszystkich jej członków. Przypuszczam, że to „tak" stanowiło wkład Roba. Chłopak, którego imienia nie zapamiętałam, nie powiedział ani słowa. Był to wysoki chudzielec w okularach. Jego blada ziemista cera świadczyła o tym, że nie za często bywa na plaży. Palmtop w kieszeni jego koszuli zdradzał powód. Siedząca za mną Gina pochyliła się do przodu i podała mi kartkę wyrwaną z notesu, w którym bazgrała na lekcji. Gdzieś ty, do diabła, byfa?, brzmiało pytanie. Wzięłam długopis i odpisałam: Mówiłam ci. Dyro mnie wezwai". „W jakiej sprawie?, nie ustępowała Gina. Wrócitaś do starych nawyków??? Nie miałam do niej żalu, że o to pyta. Wspomnę tylko, że w starej szkole na Brooklynie dość często musiałam zrywać się ze szkoły. Cóż, czego żeście się spodziewali? Byłam jedynym mediatorem na wszystkie pięć okręgów Nowego Jorku. To stada duchów! Tutaj przynajmniej mogłam od czasu do czasu skorzystać z pomocy ojca D. Odpisałam: 34

Nic podobnego. Ojciec Dom jest opiekunem samorządu szkolnego. Musiatam z nim omówić niektóre z naszych ostatnich wydatków. Sądziłam, że tak nudny temat zniecheci Ginę, ale nic z tego. Jakie były? pytała Gina. To znaczy te wasze wydatki. Nagle notes został wyrwany z moich rąk. Podniosłam głowę i zobaczyłam, jak Cee Cee, która siedzi przede mną na godzinie wychowawczej i historii i która stała się moją najlepszą przyjaciółką od czasu mojej przeprowadzki do Kalifornii, coś w nim gorączkowo pisze. Parę sekund później oddała mi notes. Słyszałaś o Michaelu Meduccim?, napisała Cee Cee zamaszystą kursywą. Odpisałam: Chyba nie. Kto to jest Michael Meducci? Cee Cee, po przeczytaniu odpowiedzi, skrzywiła się i wskazała na chłopaka stojącego pod tablicą, tego o ziemistej cerze i z palmtopem w kieszeni. Och. Cóż, zaczęłam chodzić do Akademii Misyjnej zaledwie dwa miesiące temu, w styczniu. Wiec co ja na to poradze, że nie znam wszystkich po imieniu. Cee Cee pochyliła się nad notesem, pisząc dalszy ciąg swojej opowieści. Wymieniłyśmy z Giną spojrzenia. Gina sprawiała wrażenie rozbawionej. Jej moje życie na Zachodnim Wybrzeżu wydawało się bardzo zabawne. W końcu Cee Cee oddała notes. Napisała, co następuje: To Mike prowadził ten drugi samochód, który rozbił się na autostradzie nadmorskiej w sobotę wieczorem. Wiesz, wtedy kiedy zginęło czworo uczniów z RLS. Oho, pomyślałam, opłaca się przyjaźnić z wydawczynią szkołnej gazety. Cee Cee jakimś sposobem zawsze dowiadywała się wszystkiego o wszystkich. 35

Słyszałam, że wracat od kolegi, napisała. Była mgta i chyba nie widzieli się aż do ostatniej chwili, kiedy usilowali się m/nąć. Jego samochód wjechał na nasyp, ale ich przeleciał przez barierkę i spadł z wysokości stu metrów do morza. Wszyscy w tam tym samochodzie zginęli, ale Michael wyszedł z tego tylko z pękniętymi żebrami, bo otworzyła się poduszka powietrzna. Podniosłam wzrok i zagapiłam się na Michaela Meducciego. Nie wyglądał na kogoś, kto nie dalej niż w ostatni weekend brał udział w wypadku, w którym zginęło czworo ludzi. Wyglądał raczej na kogoś, kto do późna w nocy grał w gry wideo albo siedział w Internecie na czacie Gwiezdne Wojny. Siedziałam za daleko, żeby stwierdzić, czy jego palce, trzymające wykres, drżą, ale wyraz napięcia na jego twarzy sugerował, że tak właśnie jest. To szczególnie tragiczne, pisała dalej Cee Cee, jeśli wziąć pod uwagę fakt, iż w zeszłym miesiącu jego młodsza siostra nie znasz jej, jest w ósmej klasie - omal się nie utopiła podczas jakiegoś party w basenie i dotąd jest w stanie śpiączki. Jakby na rodzinie ciążyła klątwa... - Podsumowując - ciągnęła Kelly, nie starając się nawet ukryć, że czyta z kartki i wymawiając słowa tak szybko, że trudno ją było zrozumieć - Ameryka-musi-przeznaczyćznacznie-większe-sumy-na-potrzeby-armii-ponieważ-znalazła-się-daleko-w-tyle-za-Chińczykami-którzy-mogą-nas-zaatakować-w-każdej-chwili-dziękuję-za-uwagc. Pan Walden siedział ze stopami opartymi o biurko, wpatrując się ponad naszymi głowami w morze, wyraźnie widoczne z okien większości pomieszczeń Akademii Misyjnej. Nagła cisza, jaka zapadła w klasie, spowodowała, że drgnął i zdjął nogi z biurka. - Bardzo ładnie, Kelly - powiedział, mimo że z całą pewnością nie słyszał ani słowa z jej wypowiedzi. - Czy ktoś majakieś pytania do Kelly? Dobrze, świetnie, następna grupa... 36

Pan Walden popatrzył na mnie nieprzytomnie. - Eee - mruknął dziwnym głosem. - Tak? Jako że nie podniosłam ręki ani też w żaden inny sposób nie dałam do zrozumienia, że pragnę coś powiedzieć, zdziwiło mnie to niepomiernie. A potem odezwał się głos za moimi plecami: - Hm, przepraszam, ale to podsumowanie... że my, jako kraj, musimy zacząć rozbudowywać nasz wojskowy arsenał, żeby współzawodniczyć z Chińczykami, wydaje mi się kompletnie poronione. Odwróciłam się powoli na krześle, żeby spojrzeć na Ginę. Miała doskonale obojętny wyraz twarzy. Ale ja za dobrze ją znałam. Nudziła się. Gina zachowywała się w ten sposób, kiedy ogarniało ją znudzenie. Pan Walden wyprostował się, ożywiony, na krześle i powiedział: - Wydaje się, że gość panny Simon nie zgadza się z wnioskami, jakie przedstawiła grupa siódma. Jak chcecie się do tego ustosunkować? - Poronione? A dlaczego? - zapytała Kelly, nie wdając się w konsultacje z pozostałymi członkami grupy. - Cóż, po prostu uważam, że pieniądze, o których wspomniałaś, można z większym pożytkiem wydać na coś innego, zamiast usiłować dogonić Chińczyków w ilości czołgów. Kogo to wzrusza, że mają więcej czołgów od nas? To przecież nie oznacza, że są w stanie dojechać nimi do Białego Domu i powiedzieć: „Dobra, poddajcie się, kapitalistyczne świnie". Ostatecznie, dzieli nas od nich całkiem spory ocean, prawda? Pan Walden o mało nie zaklaskał z uciechy. - A wiec, twoim zdaniem, panno Augustin, w jaki sposób powinny zostać wydane te pieniądze? 37

Gina wzruszyła ramionami. - Cóż, na edukację, oczywiście. - Co nam pomoże edukacja - zapytała zaczepnie Kelly - jeśli najadą na nas czołgi? Adam, który stał obok niej, przewrócił znacząco oczami. - Być może - rzucił - jeśli wykształcimy gruntownie przyszłe pokolenia, zdołają uniknąć wojen - na drodze twórczej dyplomacji i inteligentnego dialogu międzynarodowego. - Tak- zgodziła się Gina. - Jest, jak mówisz. - Wybaczcie, ale braliście coś? - syknęła Kelly. Pan Walden rzucił w kierunku grupy siódmej kawałkiem kredy. Wylądowała na wykresie z głośnym pacnięciem, odbijając się od niego. To nie było niezwykłe ze strony pana Waldena. Często rzucał kredą, jeśli uznał, że nie uważamy, zwłaszcza po lunchu, kiedy siedzimy otępiali po spożyciu za dużej liczby nadzianych na patyk bułek z parówką w środku. Niezwykła natomiast była reakcja Michaela Meducciego, kiedy kreda trafiła w trzymany przez niego wykres. Puścił z krzykiem tablicę i wykonał unik, zakrywając twarz rękami jakby właśnie zamierzał go rozjechać chiński czołg. Pan Walden nie zwrócił na to uwagi. Był wściekły. - Waszym zadaniem - ryknął na Kełly - było przedstawienie przekonującej tezy! Sugerowanie, że oponenci są na haju, nikogonie przekona! - Ale, poważnie, panie Walden - powiedziała Kelly - gdyby popatrzyli na wykres, sami by stwierdzili, że Chińczycy mają więcej czołgów od nas i żadna edukacja tego nie zmieni... W tej akurat chwiłi pan Walden zauważył dziwne zachowanie Mike'a. - Meducci - powiedział bezbarwnym tonem - co z tobą? Zdałam sobie sprawę, że pan Walden nie wie, co spotkało Mike'a w ostatni weekend. Być może nie wiedział także o siostrze 38

w śpiączce. Wjaki sposób Cee Cee zdobywała informacje niedostępne nawet dla nauczycieli, pozostawało dla mnie tajemnicą. - N-nic - wyjąkał Mike bledszy niż zwykle. W wyrazie jego twarzy było coś dziwnego. Nie miałam pojęcia, co się z nim dzieje, ale nie było to typowe zakłopotanie komputerowego maniaka. - P-przepraszam, panie Walden. Siedzący parę ławek za mną Scott Turner, jeden z kumpli Przyćmionego, mruknął „p-przepraszam, panie Walden" szeptanym falsetem, ale na tyle głośno, że wszyscy w klasie go usłyszeli. A zwłaszcza Michael, którego blada twarz nabrała lekkich rumieńców, kiedy doszły do niego złośliwe śmiechy. Jako wiceprzewodnicząca drugiej klasy zobowiązana jestem dbać o dyscyplinę wśród kolegów i koleżanek podczas zebrań samorządu. Traktuję jednak swoje obowiązki bardzo poważnie i zdarza mi się przywoływać do porządku co bardziej rozhukanych rówieśników, kiedy taka potrzeba, moim zdaniem zachodzi, również poza zebraniami. Tak więc odwróciłam się i syknęłam: - H e j , Scott. Scott, śmiejąc się z własnego dowcipu, skierował na mnie wzrok. Śmiech zamarł mu na ustach. Nie byłam pewna, co powiedzieć - chyba coś na temat ostatniej randki Scotta z Kelly Prescott i pincety - ale, niestety, uprzedził mnie pan Walden. - Turner! - wrzasnął - jutro rano chcę mieć na biurku wypracowanie na temat bitwy pod Gettysburgiem na tysiąc słów. Grupa ósma niech się przygotuje do wygłoszenia prezentacji jutro. Koniec lekcji. W Akademii Misyjnej nie ma dzwonków. Przechodzimy z klasy do klasy według zegarka i mamy się zachowywać cicho. Drzwi wszystkich klas w Akademii wychodzą na zadaszoną 39

arkadę okalającą piękny dziedziniec ze smukłymi palmami, fontanną i pomnikiem założyciela misji, Junipera Serry. Misja, istniejąca od jakichś trzystu lat, przyciąga mnóstwo turystów, a dziedziniec stanowi jedną z głównych atrakcji, zaraz po bazylice. To również moje ulubione miejsce, gdzie zwykłam siadywać, medytując nad różnymi sprawami, jak... och, sama nie wiem: jakie to nieszczęście urodzić się mediatorką, a nie zwykłą dziewczyną i dlaczego nie potrafię spowodować, żeby Jesse mnie polubił, no, wiecie, w ten szczególny sposób. Szmer fontanny, ćwierkanie wróbli pod dachem, szum skrzydełek kolibrów nad kwiatami hibiskusa wielkości talerza, szepty turystów, którzy wyczuwają niezwykłość miejsca i ściszają głos, wszystko to sprawia, że dziedziniec jest spokojnym, cichym miejscem, gdzie można posiedzieć i podumać o swoim losie. Było to jednak również ulubione miejsce zakonnic nowicjuszek, które czyhają na niewinnych uczniów zapominajacych się i rozmawiających zbyt głośno między lekcjami. Nie urodziła się jednakjeszcze nowicjuszka, która zamknęłaby buzię Ginie. - Rany, jakie to było wydumane -jęknęła głośno, kiedy szłyśmy w stronę mojej szafki. - Co to było za podsumowanie? Chińczycy zaraz tu wpadną i rzucą się na nas. Jak mieliby się tu dostać? Przez Kanadę? Usiłowałam się nie śmiać, ale było to trudne. Gina była naprawdę zła. - Wiem, że ta dziewczyna jest przewodniczącą kłasy - ciągnęła - ale co do głupawych blondynek... Cee Cee, która szła razem z nami, burknęła: - Uważaj. Wcale nie dlatego że, jak podejrzewałam, jako albinoskajest najjaśniejszą blondynką, jaka tylko może być, ale dlatego że nowicjuszka rzucała nam przez podwórzec mordercze spojrzenia. 40

- Och, dobra, to ty - powiedziała Gina, zauważywszy obecność Cee Cee i kompletnie nie zwracając uwagi na ostrzeżenie i ani odrobinę nie zniżając głosu. - Simon, Cee Cee mówi, że idzie po szkole na zakupy. - Urodziny mojej mamy - wyjaśniła Cee Cee przepraszającym tonem. Wie, jakja lubię centrum handlowe. Gina, która odznacza się dość wybiórczą pamięcią, wydawała się o tym nie pamiętać. - Muszę jej kupić perfumy albo jakąś książkę. - Co ty na to? - zwróciła się do mnie Gina. - Chcesz z nią pójść? Nigdy nie byłam w prawdziwym kalifornijskim centrum handlowym. Chętnie je obejrzę. - Wiesz - powiedziałam, otwierając zamek szyfrowy szafki Gap sprzedaje dokładnie to samo w całym kraju. - Zaraz - obruszyła się Gina - kogo obchodzi Gap? Mówię o chłopakach. - Och. - Odłożyłam książkę do historii i wzięłam biologię, która była następna. - Przepraszam, zapomniałam. - Na tym właśnie polega problem, Simon, jeśli chodzi o ciebie - stwierdziła Gina, opierając się na szafce obok. - Za mało myśłisz o chłopakach. Zatrzasnęłam drzwiczki szafki. - Bez przerwy myślę o chłopakach. - Nie, nieprawda. - Gina spojrzała na Cee Cee. - Umówiła się z jakimś, odkąd tu przyjechała? - Pewnie, że tak - odparła Cee Cee. - Z Bryce'em Martinsonem. - Nie - zaprzeczyłam. Cee Cee podniosła głowę, żeby spojrzeć mi w oczy. Była trochę niższa ode mnie. - Jak to: nie? -Bryce ija nigdy ze sobą nie chodziliśmy-wyjaśniłam zmieszana. - Pamicętasz, on złamał obojczyk... 41

- Och, tak - pokiwała głową Cee Cee. - W tym dziwnym wypadku z krucyfiksem. A potem przeniósł się do innej szkoły. Owszem, ponieważ ten dziwny wypadek w ogóle nie był wypadkiem: duch jego zmarłej dziewczyny zrzucił mu krucyfiks na głowę, złośliwie usiłując powstrzymać go od umawiania się ze mną. Co jej się, niestety, udało. Po chwili Cee Cee oświadczyła radośnie: - Z Tadem Beaumontem jednak się spotykałaś. Widziałam was w kafejce dla zmotoryzowanych. To Ginę zainteresowało. - Naprawdę? Simon umówiła się z chłopakiem? Opowiadaj. Cee Cee zmarszczyła brwi. - No... - zaczęła - to nie trwało zbyt długo, prawda, Suze? Jego wuj uległ jakiemuś wypadkowi czy coś i Tad wyjechał, żeby zamieszkać z krewnymi w San Francisco. W tłumaczeniu: po tym, jak powstrzymałam wujka Tada, seryjnego mordercę psychopatę, przed dokonaniem mordu na nas obojgu. To się nazywa wdzięczność, co? - Boże - westchnęła Cee Cee zamyślona - jakoś tak się składa, że facetom, z którymi się umawiasz, przytrafiają się złe przygody, Suze. Ogarnęła mnie fala przygnębienia. - Nie wszystkim - sprostowałam, myśląc o Jessie. Ale po chwili przypomniałam sobie, że Jesse: a) jest martwy, więc tylkoja mogę go widzieć, dlatego to nie za dobry materiał na chłopaka, b) nigdy się ze mną nie umówił, więc trudno powiedzieć, żebyśmy ze sobą chodzili. Nagle coś przemknęło obok nas z taką prędkością, że zobaczyłam tylko plamę khaki, której towarzyszył leciuteńki zapach 42

znajomej męskiej wody kolońskiej. Rozejrzałam się i stwierdziłam, że tą plamą jest Przyćmiony Trzyma Michaela Meducciego w uścisku, podczas gdy Scott Turner macha mu palcem przed twarzą i warczy: - Piszesz ten esej dła mnie, Meducci, jasne? Tysiąc słów na temat bitwy pod Gettysburgiem na jutro rano. I nie zapomnij o podwójnych odstępach. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Czasami działam pod wpływem impulsów, nad którymi zupełnie nie panuję. Cisnęłam książki Ginie i podeszłam do mojego przyrodniego brata. Chwilę później ściskałam w garści pęczek krótkich włosów, które rosły mu na karku. - Puść go - powiedziałam, skręcając boleśnie włosy. Ten rodzaj tortur, jak ostatnio odkryłam, jest znacznie skuteczniejszy aniżeli poprzednia stosowana przeze mnie technika, czyli walenie pięścią w żołądek. W ciągu ostatnich tygodni bardzo rozwinął mieśnie przedniej części ciała, z pewnością po to, by zabezpieczyć się przed tego typu działaniami z mojej strony. Jedynym sposobem, żeby nie dopuścić, abym ciągnęła go za włosy, było ogolić się na łyso, a to najwidoczniej nie przyszło mu do głowy. Przyćmiony, otwierając usta, żeby zawyć z bólu, natychmiast puścił Michaela. Ten zatoczył się na bok, a potem pośpiesznie podniósł z podłogi książki, które upuścił. - Suze! - wrzasnął Przyćmiony. - Puszczaj! - Tak - odezwał się Scott. - To ciebie nie dotyczy, Simon. - Owszem, dotyczy - warknęłam. - Wszystko, co się dzieje w szkole, mnie dotyczy A powiedzieć wam, dlaczego? Przyćmiony znał już odpowiedź. Wbiłam mu ją do głowy już parę razy, w podobnej sytuacji. - Bo jesteś wiceprzewodniczącą - jęknął. - A teraz puść mnie, do cholery, albo przysięgam, że powiem tacie... 43

Puściłam go, ale tylko dlatego że pojawiła się siostra Ernestyna. Nowicjuszka widocznie po nią pobiegła. W Akademii Misyjnej, kiedy dochodziło do bójki między mną a Przyćmionym, rutynowo wzywa się posiłki. - Czy coś się stało, panno Simon? Siostra Ernestyna, wicedyrektorka, jest wielką kobietą z ogromnym krzyżem zawieszonym na obfitym biuście. Posiada zdolność wzbudzania przerażenia gdziekolwiek się pojawi. Wystarczy, że zmarszczy brwi. Podziwiam ten talent i mam nadzieję pójść kiedyś w jej ślady. - Nie, siostro - zapewniłam. - Panie Ackerman, jakiś problem? - zwróciła się teraz do Przyćmionego. Przyćmiony, nadąsany, masował sobie kark. - Dobrze. Cieszę się, że wy oboje tak się ze sobą zgadzacie. Taka miłość pomiędzy rodzeństwem stanowi źródło inspiracji dła nas wszystkich. A teraz idźcie do klasy, bardzo proszę. Wróciłam do Cee Cee i Giny, które przyglądały się całemu zajściu. - Jezu, Simon - powiedziała zdegustowana Gina, podczas gdy wędrowałyśmy w stronę pracowni bio. - Nic dziwnego, że tutejsi faceci za tobą nie przepadają.

5

D

ziewczyno! - wykrzyknęła Gina. - To zostało uszyte dła ciebie! Cee Cee przyglądała się strojowi, na którego kupno namówiła ją Gina. 44

- No, nie wiem - bąknęła z powątpiewaniem. . - Pasuje świetnie - powtórzyła Gina. - Mówię ci. W sam raz. Powiedzjej, Suze. - Ma rację - stwierdziłam z przekonaniem. Gina miała zacięcie. Zmieniła Kopciuszka w królewnę. - Ale nie będziesz jej mogła nosić do szkoły - zauważyłam, nie mogąc się powstrzymać. - Jest za krótka. - Przekonałam się na własnej skórze, że w Akademi Misyjnej normy dotyczące stroju, jakkolwiek w miarę liberalne, nie dopuszczały minispódniczek w żadnych okolicznościach. Trudno by mi było również uwierzyć, że siostrze Ernestynie przypadłby do gustu nowy, ukazujący pępek i obszyty sztucznym futrem sweterek. - No to gdzie mam to nosić? - zapytała Cee Cee. - Do kościoła - odparłam, wzruszając ramionami. Cee Cee posłała mi sarkastyczne spojrzenie. - Och, w porządku - uległam. - Cóż, z pewnością możesz się tak pokazać w Coffee Clutch. I na różnych imprezach. Cee Cee patrzyła na mnie z politowaniem zza fioletowych szkieł swoich okularów. - Nie dostaję zaproszeń na imprezy, Suze - przypomniała. - Zawsze możesz się tak ubrać, jak będziesz odwiedzała mnie - zasugerował Adam. Zaskoczone spojrzenie Cee Cee upewniło mnie, że ile by ten strój kosztował - a z pewnością wydała na niego kilkumiesięczne kieszonkowe - nie żałuje ani centa. Odkąd ją poznałam, Cee Cee kochała się potajemnie w Adamie McTavishu. - W porządku, Simon - powiedziała Gina, opadając na jedno z plastikowych krzeseł. - Co się z tobą działo, podczas gdy ja pracowałam nad wiosenną garderobą panny Webb? Podniosłam do góry torbę z Muzycznego Świata. - Kupiłam CD - powiedziałam niepewnie. - Co? - Gina nie kryła zdumienia. 45

- CD. - Wcale nie miałam ochoty kupować niczego takiego, ale wysłana w supermarketową dżunglę z poleceniem dokonania zakupów spanikowałam i pognałam do pierwszego lepszego sklepu. - Wiesz, że centrum handlowe daje mi nadmiar doznań zmysłowych - powiedziałam w charakterze wyjaśnienia. Gina pokiwała głową, a miedziane warkoczyki zafalowały. - Nie można się na nią tak naprawdę gniewać - zwróciła się do Adama. - Jest taka słodziutka. Adam przeniósł uwagę z nowego wystrzałowego stroju Cee Cee na mnie. - Tak - przyznał. - Jest taka. - Nagle jego spojrzenie powędrowało gdzieś poza mnie. Otworzył szeroko oczy - Właśnie zmierzają tu pewni ludzie, którzy mogą mieć na ten temat inne zdanie. Odwróciłam głowę i zobaczyłam Śpiącego i Przyćmionego wędrujących w naszą stronę. Centrum handlowe stanowiło dla Przyćmionego drugi dom, ale nie mogłam sobie wyobrazić, co robił tutaj Śpiący. Cały wolny czas, między szkołą a roznoszeniem pizzy - oszczędza na camaro - spędza zwykle na surfowaniu. Albo śpi. Teraz osunął się na krzesło obok Giny i powiedział głosem, jakiego nigdy u niego nie słyszałam: - Hej, doniesiono mi, że tu będziesz. Nagle wszystko stało się jasne. Popatrzyłam Cee Cee, która nadal spoglądała zachwyconymi oczami w stronę Adama. Domyśliłam się, że zastanawia się, o co mu chodziło, kiedy powiedział, że może go odwiedzać w tym stroju w domu. Czy w grę wchodzi napastowanie seksualne - na co miała nadzieję - czy też po prostu chciał podtrzymać rozmowę? - Kupiłaś już prezent dla mamy? - zapytałam. 46

Nie pofatygowała się nawet, żeby odwrócić głowę w moją stronę. - Nie - odparła słabym głosem. Skrzywiłam się. Poczułam się samotna. - Dobrze. - Położyłam jej CD na kolanach. - Trzymaj. Kupię dla niej kasetę z programem Ophry. Co ty na to? - Świetnie - powiedziała Cee Cee, nadal na mnie nie patrząc, chociaż pomachała w powietrzu dwudziestką. Podniosłam oczy do nieba, chwyciłam banknot i oddaliłam się, zanim zdążyłam wydobyć z siebie krzyk, od którego popękałyby mi naczynia krwionośne. Też byście mieli ochotę wrzasnąć, gdybyście zobaczyli to co ja, a mianowicie Przyćmionego, który usiłuje wepchnąć krzesło pomiędzy Śpiącego a Ginę. Nie mogę tego pojąć. Naprawdę nie mogę. Wiem, że pewnie wydaję się nieczuła i nawet trochę dziwaczna z tym całym pośredniczeniem między światami, ale w głębi duszyjestem wrażliwa. Mam poczucie sprawiedliwości, jestem inteligentna, a czasami zabawna. Wiem też, że nie wyglądam jak straszydło. Codziennie rano suszę włosy suszarką i niejeden raz powiedziano mi (dobra, mama mi powiedziała, ale to i tak się liczy), że mam oczy jak szmaragdy. No więc? Jak to jest, że o względy Giny zabiega dwóch chłopaków naraz, a przy mnie nie kręci się nawet jeden? Martwym chłopakom też się specjalnie nie podobam, a nie sądzę, żeby mieli duży wybór. Wciąż się nad tym zastanawiałam, stojąc z prezentem dla mamy Cee Cee w kolejce do kasy w księgarni. Nagle coś musnęło moje ramię. Odwróciłam się i znalazłam oko woko z Michaelem Meduccim. - Eee - zająknął się. Trzymał książkę o programowaniu komputerowym. Wjarzeniowym oświetleniu księgarni jego cera wydawała się jeszcze bardziej ziemista niż zwykle. - Cześć. 47

Nerwowym gestem dotknął okularów, jakby chcąc się przekonać, że jeszcze tkwią na nosie. -Wydawało mi się, że to ty. - Cześć, Michael - rzuciłam i przesunęłam się w kolejce. Michael przesunął się wraz ze mną. - Och, pamiętasz moje imię. - Wyraźnie się ucieszył. Nie uświadomiłam mu, że poznałam je dopiero dzisiaj. Powiedziałam tylko: - Tak. - I uśmiechnęłam się. Może w tym momencie popełniłam błąd, ponieważ Michael przysunął się nieco bliżej i zatrajkotał: - Chcialem ci podziękować. No, wiesz, za to, jak potraktowałaś, eee, swojego brata. No, wiesz. Ze zmusiłaś go, żeby mnie puścił. - Tak. Cóż, nie ma sprawy. - Nie, poważnie. Nikt dotąd nie zrobił czegoś takiego dla mnie... to jest, zanim przeniosłaś się do Akademii Misyjnej, nikt nawet nie śmiał przeciwstawić się Bradowi Ackermanowi. Wszystko uszłoby mu płazem. Nawet morderstwo. - Cóż - odparłam. - Już nie. - Nie - zgodził się Michael, śmiejąc się nerwowo. - Nie, już nie. Osoba przede mną podeszła do kasy, a ja przesunęłam się na jej miejsce. Michael przesunąl się również, ałe odrobinę za daleko i na mnie wpadł. - Och, przepraszam - bąknął, cofając się. - Nic się nie stało - powiedziałam, zaczynając żałować, że nawet jeśli miałabym ryzykować udar mózgu, nie zostałam z Giną. - Twoje włosy - powiedział cicho Michaeł - pachną tak ładnie. O mój Boże. Pomyślałam, że zaraz dostanę wylewu. „Twoje włosy pachną tak ładnie? Twoje włosy pachną tak ładnie?" Jemu 48

się wydaje, że kimjest? Jamesem Bondem? Nie mówi się nilcomu, że jego włosy ładnie pachną. Nie w centrum handlowym. Na szczęście kasjer zawołał: „następny" i podeszłam szybko, żeby zapłacić, mając nadzieję, że kiedy się odwrócę, Michael zniknie. Pomyłka. Pomyłka do kwadratu. Nie tylko nadal tam był, ale jak się okazało, już zapłacił za książkę o programowaniu komputerowym - po prostu ją nosił - nie musiał więc się zatrzymywać przy kasie... gdzie zamierzałam go zgubić. Nie. O, nie. Wyszedł za mną z księgarni. W porządku, powiedziałam sobie, siostra tego gościa jest w stanie śpiączki. Poszła na imprezę, a skończyła pod respiratorem. To by każdego rozłożyło. A wypadek samochodowy? Chłopak właśnie wyszedł z koszmarnej kraksy Bardzo możliwe, że zabił cztery osoby. Cztery osoby! Nie celowo, oczywiście. Jednak cztery trupy, podczas gdy sam wywinął się z tego bez zadrapania. To i siostra w stanie śpiączki... cóż, ma się czym martwić, prawda? No więc trzeba z nim delikatnie. Okaż mu trochę sympatii. Problem polegał na tym, że już okazałam mu trochę sympatii, i proszę, do czego to doprowadziło: uczepił się mnie jak rzep psiego ogona. Michael podążył za mną do Sekretów Wiktorii, dokąd skierowałam się instynktownie, uznając, że żaden chłopak nie pójdzie za dziewczyną tam, gdzie wystawia się biustonosze. Przeliczyłam się jednak. - No więc co myślisz - zapytał Michael, gdy oglądałąm bieliznę z rayonu w lamparcie cętki - o wystąpieniu naszej grupy? Zgadzasz się ze swoją, eee, przyjaciółką, że argumentacja Kelly była niewydarzona? 4 - Kraksa w górach

49

Niewydarzona? A co to za określenie? Sprzedawczyni podeszła do nas, nie dając mi szansy na odpowiedź. - Witam - powiedziała radośnie. - Zwróciliście uwagę na naszą ofertę? Kup trzy pary majtek, czwartą dostaniesz za darmo. Nie mogłam uwierzyć, że użyła słowa „majtki" przy Michaelu. I nie mogłam uwierzyć, że Michael stał tam po prostu, uśmiechając się. Nie używam słowa „majtki" przy własnej mamie! Obróciłam się na pięcie i ruszyłam do wyjścia. - Rzadko bywam w centrum handlowym - mówił Michael. Praktycznie przyssał się do mnie. - Ałe kiedy usłyszałem, że ty tu będziesz, pomyślałem, że wpadnę i zobaczę, jak się masz. Często tu przychodzisz? Kierowałam się w stronę działu restauracyjnego, żywiąc nadzieję, że może uda mi się pozbyć Michaela w tłumie amatorów pieczonego kurczaka. To nie było łatwe. Po pierwsze, wyglądało na to, źe cała miejscowa młodzież wpadła na pomysł, żeby po szkole udać się do centrum handlowego. Po drugie, w centrum odbyła się niedawno impreza, wiecie, jak to zwykle w centrach handlowych. Ta akurat stanowiłajakąś imitację tłustego czwartku, ze złotymi maskami itd. Chyba cieszyła się powodzeniem, bo zostało po niej mnóstwo dekoracji, jak wielkie, błyszczące, fioletowo-złote kukły nadnaturalnej wielkości zwisające ze szklanego sufitu. Niektóre miały kilka metrów wysokości. Miały w zamierzeniu ożywić i ubarwić salę, ale ich zwisające kończyny utrudniały manewrowanie w tłumie. - Nie - powiedziałam w odpowiedzi na pytanie Michaela. Staram się tu nie przychodzić. Nienawidzę tego. - Naprawdę? - zapytał z ożywieniem, podczas gdy zagarnęła go fala uczniów szkoły średniej. - Ja też! Ojej, co za zbieg 50

okoliczności. No, wiesz, mało jest ludzi w naszym wieku, którzy nie łubią miejsc takich jak to. Człowiekjest istotą społeczną, jak wiesz, i w związku z tym przyciągają go zgromadzenia. Xo naprawdę oznaka jakiejś biologicznej dysfunkcji, że ty i ja nie bawimy się tutaj tak dobrze jak inni. Przyszło mi do głowy że mój najmłodszy przyrodni brat, Profesor, oraz Michael Meducci mają ze sobą wiele wspólnego. Przyszło mi także do głowy, że wskazywanie dziewczynie, że cierpi na jakąś biologiczną dysfunkcję nie jest najszczęśliwszym sposobem, żeby zdobyć jej serce. - Może - ciągnął Michael, kiedy usiłowaliśmy obejść zwisającą z sufitu rękę uśmiechającej się głupawo kukły - moglibyśmy pójść w spokojniejsze miejsce. Jestem samochodem mamy. Moglibyśmy wstąpić gdzieś na kawę w mieście, gdybyś miała ochotę... Wtedy usłyszałam znajomy chichot. Nie pytajcie, wjaki sposób zdołałam go usłyszeć w tym gwarze, przy włączonej muzyce i wrzasku dziecka, któremu mama odmówiła lodów Usłyszałam go i tyle. Śmiech. Taki sam, jak poprzedniego dnia u Jimmy'ego, na chwilę przedtem, zanim zauważyłam duchy czworga zmarłych młodych ludzi. A zaraz potem moje uszy zarejestrowały głośny trzask - taki rodzaj dźwięku, jaki wydaje zbyt mocno naciągnięta gumka, kiedy pęka. Krzyknęłam: - Uważaj! - I pociągnęłam Michaela, przewracąjąc go na ziemię. Dobrze zrobiłam, ponieważ sekundę później, w miejsce, gdzie przedtem staliśmy, spadła ogromna, uśmiechnięta głowa kukły Kiedy opadł kurz, podniosłam twarz znad koszuli Michaela i przyjrzałam się kukle. Nie zrobiono jej z papier-mache, jak 51

sądziłam. Była z gipsu. Kawałki gipsu poniewierały się wszędzie dookoła, a chmury gipsowego pyłu unosiły się w powietrzu, podrażniając gardło. Twarz kukły była popękana; łypała na mnie jednym okiem, posyiając bezzębny uśmiech. Przez ułamek sekundy panowała kompletna cisza, jeśli nie liczyć mojego kaszlu i nierównego oddechu Michaela. Wreszcie jakaś kobieta krzyknęła. A potem rozpętało się piekło. Ludzie wpadali na siebie, biegnąc, zupełnie jakby wszystkie kukły miały za chwilę spaść. Trudno mieć do nich pretensję. Kukła musiała ważyć kilkanaście kilogramów. Gdyby wylądowała na Michaelu, zabiłaby go albo przynajmniej bardzo poważnie raniła. Nie miałam co do tego wątpliwości. Podobnie jak nie miałam wątpliwości co do tego, do kogo należał szyderczy głos, który odezwał się obok: - No, popatrzcie, co my tutaj mamy. Czy to nie miłutkie? Podniosłam głowę i zobaczyłam Przyćmionego razem z zasapaną Giną, Cee Cee, Adamem i Śpiącym. Nie zdawałam sobie sprawy, że nadal leżę na Michaelu, dopóki Śpiący nie wyciągnął ręki i nie ściągnął mnie z niego. -Jak to się dzieje - zapytał mój brat znudzonym tonem - że nie można cię zostawić samej na piętnaście minut, żeby coś nie spadło ci na głowę? Posłałam mu mordercze spojrzenie, usiłując wstać. Słowo daję, nie mogę się doczekać, kiedy Śpiący wyniesie się do college'u. - Hej - powiedział, schylając się, żeby poklepać Michaela po policzkach, zapewne wyobrażając sobie, że w ten sposób przywróci mu przytomność, jakkolwiek wątpię, żeby sanitariusze pogotowia tak właśnie postępowałi. Michael leżał z zamkniętymi oczami i chociaż oddychał. Nie wyglądał dobrze. Poklepywanie po połiczkach jednak podziałało. Michael uniósł powieki. 52

- W porządku? - zapytałam zmartwiona. Nie zauważył mojej wyciągniętej ręki. Zgubił okulary Pomacał dłońmi dookoła, usiłując je odnaleźć w gipsowym gruzie. - M-moje okulary - wymamrotał. Znalazłaje Cee Cee, podniosła i otrzepała najlepiej, jak się dało, zanim mu je wręczyła. - Dzięki. - Michaeł włożył je, a jego oczy za szkłami zrobiły się wielkie jak spodki, kiedy przyglądał się pobojowisku. Kukła w nas nie trafiła, ale rozwaliła lawkę i przewróciła metalowy kosz na śmieci. - O mój Boże! - wykrzyknął Michael. - Owszem - zgodził się Adam. - Gdyby nie Suze, głowa kukły pewnie by cię zabiła. Głupia śmierć, no nie? Michael nadal się rozglądał. - O mój Boże - powtórzył. - Nic ci nie jest, Suze? - zapytała Gina, kładąc mi rękę na ramieniu. Zaprzeczyłam ruchem głowy. - Nie, nie sądzę. Niczego, w każdym razie, nie złamałam. Michael? Co z tobą? Jesteś wjednym kawałku? - Skąd on może wiedzieć? - odezwał się szyderczo Przyćmiony ale wystarczyło, żebym spojrzała w jego stronę, i przypomniał sobie, jak mocno potrafię ciągnąć za włosy, bo się zamknął. - Czuję się dobrze - powiedział Michael. Odsunął ręce Śpiącego, który chciał mu pomóc wstać. - Zostawcie mnie w spokoju. Powiedziałem, że nic mi nie jest. Spiący cofnął się. - Hej - mruknął. - Wybacz. Chciałem pomóc. Chodź, G. Nasze lody się rozpuszczają. Chwileczkę. Rzuciłam zdumione spojrzenie w kierunku mojej najlepszej przyjaciółki oraz najstarszego brata. G? Kto to jest G? 53

Cee Cee wydobyła torbę spod zwojów lśniącego fioletowo-złotego materiału. - Ojej! - zawołała zachwycona. - Czy to jest książka, którą kupiłaś dla mojej mamy? Śpiący, jak stwierdziłam, wędrował z powrotem do baru, obejmując Ginę ramieniem. Ginę! Moją najlepszą przyjaciółkę! Moja najlepsza przyjaciółka pozwalała mojemu przyrodniemu bratu kupować sobie lody i się obejmować! I nazywać się G! Michael stanął wreszcie. Podeszło do nas kilku ochroniarzy mówiąc: - Hej, chłopcze, powoli. Ambulans już jedzie. Michael gwałtownym ruchem odsunął pomocne dłonie i, rzuciwszy ostatnie, nieodgadnione spojrzenie na głowę kukły, oddalił się, a ochroniarze powlekli się za nim, wyraźnie zaniepokojeni ewentualnością wstrząsu mózgu... albo pozwu. - Ojej - mruknęła Cee Cee, kręcąc głową. - To się nazywa wdzięczność. Ratujesz facetowi życie, a ten zabiera się bez słowa podziękowania. Adam na to: - Tak. Jak to jest, Suze, że zawsze, kiedy coś ma spaść jakiemuś chłopakowi na głowę, jesteś obok i rzucasz się na niego, żeby go uratować? Jak mogę sprawić, żeby coś mi spadło na głowę i żebyś się na mnie rzuciła? Cee Cee szturchnęła go w żołądek. Adam udał, że go strasznie zabolało, zaczął się zataczać, aż w końcu o mało nie potknął się o kukłę. Przystanął, żeby jej się przyjrzeć. - Ciekawjestem, jak to się stało - mruknął. Kilku pracowników zastanawiało się nad tym samym, rzucając w moją stronę przestraszone spojrzenia. Gdyby wiedzieli, że moja mamajest reporterką telewizyjnych wiadomości, prześcigaliby się pewnie, żeby mi wręczyć bony na zniżkowe zakupy do różnych działów. 54

- No, bo to właściwie dziwne - ciągnął Adam. - To coś wisiało od paru tygodni, a potem nagle przechodzi Michael Meducci i... - Trach - dokończyła Cee Cee. - Jakby coś... Nie wiem. Ktoś na górze miał coś przeciwko niemu. To przywołało mnie do porządku. Rozejrzałam się, spodziewając się zobaczyć gdzieś źródło chichotu, jaki usłyszałam na chwilę przed wypadkiem. Nikogo nie zauważyłam, ale to nie miało znaczenia. Wiedziałam, co się za tym kryje. Z pewnością nie żaden anioł.

6

C

óż - powiedział Jesse, kiedy mu o tym wszystkim opowiedzialam. - Wiesz, co musisz zrobić, prawda? - Owszem - odparłam nadąsana, z brodą wspartą na kolanach. - Muszę jej powiedzieć o tym, jak kiedyś znalazłam pismo pornograficzne pod przednim siedzeniem ramblera. To powinno ją w miarę szybko otrzeźwić. Brew przecięta blizną uniosła się do góry. - Susannah, o czym ty mówisz? - O Ginie - powiedziałam zaskoczona. - I Śpiącym. - Ja mówiłem o tym chłopcu, Susannah. - Jakim chłopcu? - Nagle sobie przypomniałam. - Och, masz na myśli Michaela? -Tak. Jeśli to, co mówisz, jest prawda, to grozi mu poważne niebezpieczeństwo. - Wiem. - Odchyliłam się do tyłu, opierając na łokciach. Siedzieliśmy na dachu nad gankiem, który znajdował się akurat pod 55

oknami mojej sypialni. Pod gwiaździstym niebem było naprawdę przyjemnie. Byliśmy na tyle wysoko, że nie dało się nas wypatrzyć - choć i tak nikt poza mną i ojcem Dominikiem nie mógłby zobaczyć Jesse'a - i unosił się tam przyjemny zapach dzięki sośnie rosnącej z jednej strony ganku. Teraz było to jedyne miejsce, w którym mogliśmy siedzieć i rozmawiać bez obawy, że ktoś nam przeszkodzi. Konkretnie mój gość, Gina. - No więc, co zamierzasz w związku z tym zrobić? - W świetle księżyca biała koszula Jessa'a wydawała się niebieska. Podobnie jak pojedyncze pasma jego czarnych włosów. - Nie mam pojęcia - westchnęłam. - Doprawdy? Spojrzał na mnie. Nienawidzę tego. To sprawia, że czuję się... no, nie wiem. Jakby w myśłach porównywał mnie z kimś innym. Ajedynym kimś innym, kto przychodzi mi do głowy, jest Maria de Silva, dziewczyna, w której poślubieniu przeszkodziła Jesse'owi śmierć. Widziałam jej portret. Jak na lata pięćdziesiąte XIX wieku była niezła. To mało zabawne, wierzcie mi, być porównywaną z kimś, kto umarł, zanim ja zdążyłam się urodzić. I zawsze występowała w rozłożystej spódnicy, maskującej obwód bioder. - Musisz ich znaleźć - powiedział Jesse. - Te Anioły. Ponieważ, o ile się nie myłę, chłopak nie będzie bezpieczny, dopóki oni nie przeniosą się dalej. Znów westchnęłam. Jesse ma rację. Jesse zawsze ma rację. Tyłko że ja nie mam ochoty uganiać się za kilkoma duchami w wieczorowych strojach akurat teraz, gdy goszczę Ginę. Z drugiej strony Gina, być może, nie ma akurat ochoty włóczyć się w moim towarzystwie. Wstałam i przeszłam ostrożnie po dachówkach, a potem nachyliłam się, żeby zajrzeć przez wykuszowe okno do pokoju. 56

Rozkładane łóżko było puste. Wróciłam do Jesse'a i klapnęłam obok niego. - Rany, ciągle tam jest. Jesse popatrzył na mnie z góry. W świetle księżyca widziałam, jak się uśmiecha. - Nie możesz jej winić, że podobajej się twój brat. - Przyrodni brat - sprostowałam. - Owszem, mogę. To prostak. I ściągnął ją do swojej nory. Jesse uśmiechnął sięjeszcze szerzej. Nawetjego zęby wydawały się teraz niebieskie. - Oni tylko grają w gry komputerowe, Susannah. - Skąd wiesz? - A potem sobie przypomniałam. Jest duchem. Może przeniknąć w każde miejsce. - Tak, pewnie. Ostatoim razem, kiedy tam zajrzałeś. Kto wie, co robią teraz? Jesse westchnął. - Chcesz, żebym sprawdził? - Nie! Nie obchodzi mnie, co ona robi. Jeśli chce się prowadzać z takim dupkiem jak Śpiący, to nie mogę jej w tym przeszkodzić. - Brad też tam był - zauważył Jesse. - Ostatnim razem, kiedy zaglądałem. - Och, świetnie. A więc bawi się w towarzystwie dwóch dupków. - Nie rozumiem, dlaczego tak cię to unieszczęśliwia - wzruszył ramionami Jesse. Rozciągnął się na dachówkach zadowolony, jak nigdy dotąd. - Mnie to odpowiada. - Co ci odpowiada? - mruknęłam. Nie było mi tak wygodnie jakJesse'owi. Ciągle znajdowałam pod siedzeniem kłujące sosnowe igły. - Tylko my dwoje. Jak zawsze. Zanim zdołałam odpowiedzieć na tę, jak się wydawało przynajmniej w moich uszach - zdumiewająco serdeczną, 57

a może nawet romantyczną uwagę, na podjeździe rozblysły światła i Jesse spojrzał w dół. - Kto to taki? Nie patrzyłam. Nie obchodziło mnie to. Powiedziałam tylko: - Pewnie jakiś kumpel Śpiącego. O czym to mówiłeś? Ze lubisz, kiedyjesteśmy we dwoje? Jesse jednak starał się przeniknąć wzrokiem ciemności. - To nie jest znajomyJake'a - stwierdził. - Nie towarzyszyłby mu taki... strach. Czyżby to był ten chłopak, Michael? -Co? Odwróciłam się gwałtownie i przywierając do krawędzi dachu, patrzyłam, jak mikrobus podjeżdża pod dom i parkuje za samochodem mojej mamy. W chwilę później zza kierownicy wysunął się Michael Meducci i rzucając spłoszone spojrzenie na nasze frontowe drzwi, ruszył w ich stronę z wyrazem zdecydowania na twarzy. - O mój Boże - jęknęłam, cofając się do okna. - Masz rację! To on! Co mam robić? Jesse tylko pokręcił głową. - Jak to, co masz robić? Wiesz, co robić. Robiłaś to już setki razy. Gapiłam się na niego bez słowa, w końcu pochylił się, zbliżając swoją twarz do mojej na odległość zaledwie paru centymetrów. Zamiast mnie jednak pocałować, na co miałam przez jedno szalone uderzenie serca nadzieję, powiedział, wymawiając starannie każde słowo: -Jesteś. Mediatorką. Susannah. Pośrednicz. Otworzyłam buzię, żeby poinformować go o swoich uzasadnionych wątpliwościach co do tego, jakoby Michael zjawił się u mnie z powodu kłopotów z ciskającymi różnymi przed58

miotami duchami, wziąwszy pod uwagę fakt, że nie ma pojecia o moim powołaniu do walki z trudnymi umarlakami. Bardziej prawdopodobne wydawało się, że chciał się ze mną umówić. Na randkę. Coś, co nie przyszło Jesse'owi do głowy, ponieważ zajego życia raczej nie było czegoś takiego jak randki, na które jednak dziewczyny w XXI wieku umawiają się z niepokojącą regularnością. Cóż, większość z nich, w każdym razie. Już chciałam zwrócić mu uwagę, że to zrujnuje nasze cudowne sam na sam, kiedy rozległ się dzwonek i z głębi domu dobiegł głos Profesora: - Ja otworzę! - O Boże! - zawołałam, zakrywając twarz rękami. - Susannah. Dobrze się czujesz? - zapytał zaniepokojony Jesse. Otrząsnęłam się. Co też ja sobie myślałam? Michael Meducci nie zjawił się u mnie w domu, żeby dokądś mnie zaprosić. Gdyby tak było, zadzwoniłby, jak każdy normalny człowiek. Nie, przyjechał z jakiegoś innego powodu. Nie ma się czym martwić. Absolutnie nie. - Nic mi nie jest - powiedziałam, podnosząc się powoli. - Nie sprawiasz wrażenia, jakby nic ci nie było - stwierdził Jesse. - Jest w porządku - powtórzyłam. Odczołgałam się w stronę pokoju i weszłam przez okno, którego używa Szatan. Prawie byłam już w środku, kiedy rozległo się łupnięcie w drzwi. - Proszę - powiedziałam z ławy pod oknem, na której jeszcze leżałam. Profesor otworzył drzwi i wsadził głowę do pokoju. - Hej, Suze - szepnął. - Przyszedł jakiś chłopak, który chce się z tobą zobaczyć. To chyba ten, o którym rozmawialiście przy obiedzie. No wiesz, ten z centrum handlowego. 59

- Wiem - powiedziałam w stronę sufitu. - Dobra - odezwał się ponownie Profesor, kręcąc się niespokojnie. - Co mam zrobić? Twoja mama przysłała mnie po ciebie. Czy mam powiedzieć, że bierzesz prysznic, czy coś? Profesor mówił trochę zasadniczo. - Coś takiego zawsze mówią bracia dziewcząt, do których ja i moi przyjaciele próbujemy czasem dzwonić. Odwróciłam głowę i popatrzyłam na niego. Gdybym musiała wybrać spośród braci Ackermanów tego, z którym chciałabym utknąć na bezludnej wyspie, z pewnością zdecydowałabym się na Profesora. Rudowłosy i piegowaty nie zdążył jeszcze dorosnąć do swoich wielkich uszu, ale mimo dwunastu lat znacznie przewyższa swoich braci inteligencją. Na myśl, że jakaś dziewczyna może się wykręcać pod byle pretekstem od rozmowy z nim, krew we mnie zawrzała. Poruszył moje sumienie. Oczywiście, nie będę szukała wymówek. Michael Meducci może i jest dziwakiem. I mógł nie zachować się w centrum handlowym, jak należy. Nie przestał jednak być istotą ludzką. Chyba. Powiedziałam: - Przekaż mu, że zaraz zejdę. Profesor odetchnął z ulgą. Uśmiechnął się szeroko, obnażając lśniący aparat ortodontyczny. - Dobrze - rzucił i zniknął. Powoli podniosłam się i podeszłam do lustra nad toaletką. Kalifornia wpłynęła pozytywnie na moją cerę i włosy. Moja skóra - tylko nieznacznie opalona, dzięki kremowi z faktorem 15 — wygłądała zdrowo i ładnie bez żadnego makijażu. Przestałam także podejmować wysiłki w celu wyprostowania moich długich brązowych włosów i po prostu pozwalałam im się kręcić. Jedno pociągnięcie błyszczka i byłam gotowa. Nie zawra60

całam sobie głowy zamienianiem spodni worów i koszulki na coś innego. Nie zamierzałam przecież faceta porazić. Michael czekał na mnie w salonie, z rękami w kieszeniach, przyglądając się licznym szkolnym zdjęciom moim i moich braci. Ojczym siedział na krześle, na którym nigdy nie siadywał, i z nim rozmawiał. Kiedy weszłam, umilkł i wstał. - Cóż - powiedział Andy po paru chwilach milczenia - zostawię was samych. - Wyszedł z pokoju, chociaż widać było, że nie ma na to ochoty. Co było dosyć dziwne, gdyż Andy rzadko interesuje się moimi sprawami, chyba że jest w nie wmieszana policja. - Suze - odezwał się Michael, kiedy Andy wyszedł. Uśmiechnęłam się do niego zachęcająco, bo wyglądał, jakby miały go za chwilę zjeść nerwy. - Cześć, Mike - powiedziałam swobodnie. - W porządku? Zadnych trwałych uszkodzeń? Odparł z uśmiechem, który, jak sądzę, miał być odpowiedzią na mój, ale wyszedł dość blado. - Zadnych trwałych uszkodzeń. Z wyjątkiem mojej dumy. Starając się rozwiać nerwową atmosferę, klapnęłam najeden z foteli - ten z narzutą z Pottery Barn*, na której mama nie pozwalała spać psom - i powiedziałam: - Hej, nie twoja wina, że kierownictwo sklepu wykonało złą robotę, wieszając poronione dekoracje na tłusty czwartek. Obserwowałam go uważnie, czekając na odpowiedź. Zastanawiałam się, czy coś wie. Michael opadł na fotel naprzeciwko. - Nie to miałem na myśli. Wstydzę się tego, jak się zachowałem. Zamiast ci podziękować... cóż, postąpiłem jak niewdzięcznik i teraz chciałbym cię przeprosić. Mam nadzieję, że mi przebaczysz. *Sieć sklepów meblowych (przyp. red.). 61

Nie wie. Nie wie, dlaczego kukła spadła prosto na niego, albo też jest najlepszym aktorem, jakiego w życiu widziałam. - Eee - mruknęłam. - Pewnie. Wybaczam ci. Nie ma problemu. Och, ale problem jest. Dla Michaela, jak się wydaje, całkiem duży problem. - Tylko że... - Michael wstał i zaczął spacerować po pokoju. Nasz dom jest najstarszy w sąsiedztwie, wjednej ze ścian została dziura po kuli z czasów Jesse'a, kiedy to znajdowała się tutaj przystań dla hazardzistów, poszukiwaczy złota oraz narzeczonych udających się na spotkanie swojej wybranki. Andy odbudował go pieczołowicie, oprawiając w ramki ślad po kuli, ałe deski podłogi nadal skrzypiały lekko pod stopami Michaela. - Tylko że coś mi się przytrafiło w ostatni weekend - mówił Michael do kominka - i od tamtej pory... cóż, działy się dziwne rzeczy. Więc jednak wie. Coś, w każdym razie, wie. Co za ulga. A więc nie musiałam mu nic mówić. - Takie rzeczy, jak z tą kukłą? - zapytałam, chociaż znałam odpowiedź. - Owszem - odparł Michaeł. - I inne rzeczy też. - Pokręcił głową. - Ale nie chcę cię obciążać moimi zmartwieniami. Wystarczająco paskudnie czuję się w związku z tym, co się stało. - Hej - wzruszyłam ramionami. - Byłeś w szoku. To zrozumiałe. Niczego złego nie zrobiłeś. Posłuchaj, o tym, co cię spotkało w weekend, czy chcesz może... - Nie. - Michael, najspokojniejszy z ludzi, przemówił ze stanowczością, jakiej się po nim nie spodziewałam. - To jest niezrozumiałe - oświadczył gwałtownie. - Jest niezrozumiałe i niewybaczalne. Suze, tyjuż... to znaczy, to zajście z Bradem... 62

Popatrzyłam na niego zdezorientowana. Nie miałam pojccia, do czego zmierza. Jakkolwiek, zastanawiając się nad tym teraz, powinnam była się domyślić. Naprawdę powinnam. - A potem, kiedy uratowałaś mi życie w centrum... Chodzi o to, że tak bardzo starałem się pokazać ci, że nie jestem taki... że nie jestem facetem, w którego imieniu dziewczyna musi się bić... a potem zrobiłaś to jeszcze raz... Szczęka mi opadła. Sprawy toczyły się zupełnie nie w tę stronę, w którą powinny. - Michael... - zaczęłam, ale on podniósł rękę do góry. - Nie. Pozwól mi skończyć. To nie tak, że jestem niewdzięczny, Suze. To nie tak, że nie doceniam tego, co próbujesz dla mnie zrobić. Tylko że... ja cię naprawdę lubię i jeśli zgodzisz się umówić ze mną na piątek wieczór, to może zdołam cię przekonać, że nie jestem śmierdzącym tchórzem, którym się dotąd wydawałem... w naszym związku. Wytrzeszczyłam oczy. Jakby napęd w mózgu raptownie mi się zatrzymał. Nie byłam w stanie myśleć. Nie byłam w stanie wymyślić, co mam robić. Myślałam jedynie: „związek"? Co za „związek"? - Pytałem już twojego ojca - powiedział Michael ze środka pokoju. - Nie ma nic przeciwko temu, pod warunkiem że wrócisz przed jedenastą. Mojego ojca? Pytał mojego ojca? Wyobraziłam sobie nagłe, jak Michael rozmawia z tatą, który nie żyje od dziesięciu lat, ale często powraca jako duch, by znęcać się nade mną z powodu moich braków w zakresie prowadzenia samochodu i podobnych rzeczy. Michael spodobałby mu się z pewnością, co do tego nie miałam wątpliwości. - To jest... ojczyma - poprawił się Michael, jakby czytał w moich myślach. 63

Jak jednak może czytać w moich myślach, skoro mam taki zamęt w głowie? To wszystko nie tak. Zupełnie nie tak, jak powinno być. To nie tak miało wyglądać. Michael miał mi opowiedzieć o wypadku, na co ja oznajmiłabym słodkim głosem, że już wiem. Potem ostrzegłabym go przed duchami, a on albo by mi nie uwierzył, albo byłby mi wdzięczny do końca świata, i tyle. Poza tym że, oczywiście, musiałabym dotrzeć do Aniołów z RLS i uśmierzyć ich morderczy gniew, zanim znowu dobraliby mu się do skóry. Tak to się miało potoczyć. Bez żadnych randek. Randki nie wchodziły w grę. W każdym razie nigdy przedtem mi się to nie zdarzyło. Otworzyłam usta - nie ze zdumienia, ale żeby powiedzieć: „Eee, Michael, przykro mi, ale w ten piątekjestem zajęta... przypadkiem również w każdy piątek do końca życia". Nagle obok mnie odezwał się znajomy głos: - Zastanów się, Susannah, zanim powiesz „nie". Odwróciłam głowę i zobaczyłam Jesse'a siedzącego w fotelu, który Michael przed chwilą zwolnił. - On potrzebuje twojej pomocy, Susannah - ciągnął pośpiesznie Jesse głębokim, niskim głosem. - Grozi mu bardzo poważne niebezpieczeństwo ze strony duchów tych, których zabił. Mimo że zrobił to niechcący. Nie zdołasz ochronić go na odległość. Jeśli teraz go odsuniesz, nigdy później nie pozwołi zbliżyć ci się na tyle, żebyś mogła mu pomóc, kiedy naprawdę bedzie tego potrzebował. Zmrużyłam oczy ze złości. Nie mogłam, oczywiście, pisnąć słówka, bo Michael pomyślałby, że gadam do siebie albo i gorzej. A miałam ochotę powiedzieć: „Słuchaj no, to wszystko zaszło odrobinę za daleko, nie sądzisz?" Nie mogłam jednak tego zrobić, ponieważ zdawałam sobie sprawę, że Jesse ma rację. Jedynym sposobem, żeby mieć Anioły na oku, to mieć na oku Michaela. 64

Westchnęłam głęboko i powiedziałam: - Dobra, w porządku. Piątek mi pasuje. Nie będę się rozpisywała na temat tego, o czym Michael mówił później. To wszystko było po prostu zbyt żenujące, żeby do tego wracać. Usiłowałam pamiętać, że taki pewnie był Bill Gates w czasach szkolnych, i proszę, do czego doszedł. Założę się, że dziewczyny, które wtedy go znały, rwą sobie włosy z głowy, ponieważ kiedyś odrzuciły jego zaproszenie na bal maturalny. Ale szczerze mówiąc, nie bardzo to pomogło. Nawet gdyby miał trylion dolarów jak Bill Gates, nie pozwoliłabym Michaelowi Meducciemu wsunąć sobie język do ust. Michael w końcu wyszedł, a ja, w paskudnym nastroju, powędrowałam po schodach na górę. Cóż, po krótkim przesłuchaniu ze strony mamy, która zjawiła się, jak tylko usłyszała trzaśnięcie frontowych drzwi i zażądała informacji na temat rodziców Michaela, jego domu, tego, co będziemy robiłi na randce oraz tego, dlaczego jestem taka przygaszona. Chłopak umówił się ze mną na randkę! Wróciwszy wreszcie do pokoju, stwierdziłam, że Gina już tam jest. Leżała na rozkładanym łóżku, udając, że czyta czasopismo, i zachowując się tak, jakby nie miała pojęcia, gdzie byłam. Wkroczyłam do pokoju, wyrwałam jej czasopismo i trzepnęłam ją nim parę razy po głowie. - Dobrze, dobrze - zawołała, osłaniając głowę rękami i chichocząc. - No więc już wiem. Czy powiedziałaś „tak"? - A co miałam powiedzieć? - zapytałam, rzucając się na łóżko. - On praktycznie ryczał. Już w momencie, kiedy to powiedziałam, wiedziałam, że jestem nielojalna. Oczy Michaela za szkłami okularów lśniły, to prawda, ale zdecydowanie nie płakał. Tego jestem pewna. - O, mój Boże - jęknęła Gina w stronę sufitu. - Nie mogę uwierzyć, że umówiłaś się z maniakiem komputerowym. 5 - Kraksa w górach

65

- Cóż, nie zauważyłam, żebyś ty ostatnio specjalnie wybrzydzała, G - odcięłam się. Gina przeturlała się na brzuch i spojrzała na mnie poważnie. - Jake nie jest taki zły, jak myślisz, Suze. Jest bardzo miły. Podsumowałam to jednym słowem: „Fuj". Gina, parsknąwszy śmiechem, przewróciła się z powrotem na plecy. - No to co? Mam wakacje. To i tak do niczego nie doprowadzi. - Obiecaj mi tylko, że nie... sama nie wiem. Nie dopuścisz do frontalnego zetknięcia z którymś z nich czy coś. Gina uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - A co z tobą i maniaczkiem? Zamierzacie zewrzeć swe wargi? Podniosłam poduszkę i cisnęłam w Ginę. Usiadła, łapiąc ją ze śmiechem. - O co chodzi? Czy on nie jest tym wymarzonym? Oparłam się na pozostałych poduszkach. Zza okna dobiegło znajome pacnięcie łap Szatana na dachu nad gankiem. - Jakim wymarzonym? - zapytałam. - Dobrze wiesz - odparła Gina. - Tym, o którym mówiło medium. Zamrugałam nerwowo. - Co za medium? O czym ty mówisz? Gina na to: - Och, daj spokój. Madame Zara. Pamiętasz? Poszłyśmy do niej podczas szkolnego jarmarku, gdzieś w szóstej klasie. A ona powiedziała ci, że jesteś mediatorką. - Och. - Leżałam bez ruchu. Bałam się, że jeśli się poruszę albo coś powiem, zdradzę więcej, niż bym chciała. Gina wie... ale tylko trochę. Nie tyle, żeby naprawdę rozumieć. Tak przynajmniej wtedy myślałam. 66

- Nie pamiętasz, co jeszcze mówiła? - zapytała Gina. - To znaczy, o tobie? O tym, że przeżyjesz tylko jedną miłość, która jednak trwać bedzie do końca świata? Zapatrzyłam się w koronkowy obrębek narzuty na moim tapczanie. Zaschło mi w gardle. - Nie pamiętam. - Aha, chyba nie usłyszałaś specjalnie dużo po tym, jak ci powiedziała o pośredniczeniu. Byłaś w szoku. Ojej, zobacz. Przyszedł ten... kot. Gina, jak zauważyłam, unikała w stosunku do Szatana wszelkich opisowych określeń. Wlazł przez okno, podszedł do miski i zaczął domagać się żarcia, głośno miaucząc. Widocznie dobrze pamiętała, co się stało - ten wypadek z latającą buteleczką lakieru do paznokci - kiedy ostatnim razem wyraziła się o nim niepochlebnie. Równie dobrze, jak się wydaje, jak o tym, co powiedziało medium parę lat temu. Jedna miłość, która będzie trwać do końca świata. Podnosząc torbę z kocią karmą, zdałam sobie sprawę, że mam lodowate dłonie. - Czy nie umarłabyś - zapytała Gina - gdyby się okazało, że twoją jedyną prawdziwą miłością jest Michael Meducci? - Absolutnie - odparłam automatycznie. Ale nie jest. Jeśli to prawda, a nie miałam powodu, żeby w to wątpić, jako że madame Zara miała rację co do mojego pośredniczenia i była jedyną osobą, poza ojcem Dominikiem, która się tego domyśliła, to wiedziałam doskonale, o kogo chodzi. Na pewno nie o Michaela Meducciego.

67

7

N

ie to, że Michael nie próbował. Następnego dnia czekał na mnie na parkingu, kiedy Gina, Śpiący, Przyćmiony, Profesor i ja wygramoliliśmy się z ramblera, zmierzając do odpowiednich szeregów na apelu. Michael zapytał, czy może ponieść moje książki. Przekonując się, że Anioły z RLS mogą zjawić się lada chwila i próbować go zamordować, zgodziłam się. Lepiej mieć go na oku, niż pozwolić włóczyć się nie wiadomo gdzie. To było mało zabawne. Za nami Przyćmiony naśladował przekonująco odgłosy wymiotów. A później, podczas lunchu, który jem zwykle w towarzystwie Adama i Cee Cee - chociaż tego akurat dnia, ze względu na obecność Giny, przyłączyli się do nas jej przyboczni, Śpiący, Przyćmiony i pół tuzina nieznanych mi bliżej chłopaków, z których każdy usiłował rozpaczliwie zwrócić na siebie jej uwagę - Michael zapytał, czy może się do nas przysiąść. No i znowu nie miałam wyboru i musiałam się zgodzić. A po szkole, kiedy szliśmy w stronę ramblera, ktoś rzucił propozycję, żeby pozostałe cztery czy pięć godzin dnia wykorzystać z pożytkiem, odrabiając lekcje na plaży, Michael musiał kręcić się gdzieś obok. Skąd inaczej, w godzinę później, wziąłby się na plaży, ciągnąc za sobą leżak? - O Boże - jękneła Gina leżąca na ręczniku. - Nie oglądaj się, ale oto nadchodzi twój oblubieniec. Obejrzałam się, stlumiłam jęk i pomachałam do niego przyjaźnie. - Czy ty masz coś z głową? - zapytała Cee Cee, co w jej ustach brzmiało szczegółnie interesująco, wziąwszy pod uwagę, że siedziała właśnie w cieniu parasola. Niby nic wielkiego 68

i absolutnie zrozumiałe, jeśli pomyśleć, ile razy lądowała w szpitalu w związku z poparzeniem słonecznym. Cee Cee miała też na głowie kapelusz - naciągnięty mocno na czoło - długie spodnie i koszulkę z długimi rękawami. Gina, rozciągnięta na słońcu niczym nubijska księżniczka, uniosła pytająco brew. - A z tobą niby wszystko w porządku? - zapytała. - Mówię poważnie, Suze - powiedziała Cee Cee, kiedy Michael podszedł bliżej. - Lepiej stłumić to w zarodku i to szybko. - Nie mogę - burknęłam, przesuwając książki na piasku, żeby zrobić miejsce dla Michaela i jego leżaka. . - Co to znaczy: nie możesz? - zdumiała się Cee Cee. - Nie było ci trudno powiedzieć Adamowi, żeby się odczepił. Nie o to chodzi - dodała, błądząc wzrokiem po falach, bo chłopcy, w tym Adam, właśnie surfowali - że tego nie doceniam. - To długa historia - powiedziałam. - Mam nadzieję, że nie robisz tego, ponieważ jest ci go żal z powodu siostry - marudziła Cee Cee. - Nie mówiąc już o ofiarach wypadku. - Zamknijcie się, dobrze? Idzie do nas. A potem znalazł się obok, rozrzucając dokoła swoje rzeczy, wylewając zimną wodę sodową na plecy Giny i poświęcając nienormalnie dużo czasu na rozpracowanie, wjaki sposób rozkłada się leżak. Znosiłam to cierpliwie, mówiąc sobie, że tylko dzięki mnie nie zamieni się w naleśnik w okularach. Muszę jednak stwierdzić, że tam, w pełnym słońcu, trudno było uwierzyć, że cokolwiek złego - jak na przykład ogarnięte żądzą zemsty duchy - w ogóle istnieje. Wszystko wydawało się takie... właściwe. Przynajmniej do momentu, kiedy Adam, twierdząc, że musi odpocząć - a tak naprawdę korzystać z okazji, żeby uwalić się 69

obok nas na piasku i wyeksponować swoje cztery włosy na torsie - rzucił deskę. Michael podniósł wtedy głowę znad podręcznika do matematyki - chodził na zajęcia z nauk ścisłych na poziomie maturalnym - i powiedział: - Mogę pożyczyć? Adam, najżyczliwszy człowiek w świecie, wzruszył ramionami, mówiąc: - Poczęstuj się. Fale są dosyć płaskie, ale może ci się uda i złapiesz trochę dobrych. Woda jest zimna. Weź lepiej moją piankę. Gina, Cee Cee i ja patrzyłyśmy z umiarkowanym zainteresowaniem, jak Adam rozpina suwak, zdejmując piankę i ubrany jedynie w kąpielówki wręcza ją Michaelowi, który pośpiesznie zdjął okulary i ściągnął koszulę. Dłoń Giny podniosła się gwałtownie do góry i chwyciła mnie za nadgarstek. Jej paznokcie wbiły się w moją skórę. - O mój Boże - szepnęła. Nawet Cee Cee, jak zauważyłam, szybko zerknąwszy w jej stronę, gapiła się jak zaczarowana na Michaela Meducciego, który wsunął na siebie piankę Adama i zapiął ją na suwak. - Czy mogłabyś - zapytał, przyklęknąwszy na jednym kolanie obok mnie - przypilnować tego? Podał mi okulary. Miałam okazję spojrzeć mu w oczy i po raz pierwszy zobaczyłam, że mają bardzo głęboki, bardzo żywy odcień błękitu. - Oczywiście - usłyszałam własny szept. Uśmiechnął się, wstał, chwycił deskę Adama i skinąwszy nam uprzejmie głową, ruszył w stronę morza. - O mój Boże - powtórzyła Gina. Adam, który leżał na piasku obok Cee Cee, oparł się na łokciu, pytąjąc: - Co takiego? 70

Kiedy Michael dołączył do Śpiącego, Przyćmionego i ich znajomych surferów, Gina powoli odwróciła twarz w moją stronę. - Widziałaś? - zapytała. Pokiwałam głową w lekkim zamroczeniu. - Ale to... to... - wyjąkała Cee Cee. - To przeczy wszelkiej logice. Adam usiadł. - O czym wy mówicie? - zainteresował się. Ale my mogłyśmy jedynie pokręcić głowami. Nie byłyśmy w stanie wydusić słowa. Ponieważ okazało się, że Michael Meducci ukrywał pod ubraniem wysportowane i fantastycznie zgrabne ciało. - Musi - myślała głośno Cee Cee - ćwiczyć jakieś trzy godziny dziennie. - Ponad pięć - mruknęła Gina. - Mógłby na ławce wyciskać mnie zamiast sztangi - powiedziałam, a Gina z Cee Cee pokiwały głowami, przyznając mi rację. - Mówicie - zapytał Adam - o Michaelu Meduccim? Nie zwróciłyśmy na niego uwagi. Jakżeby inaczej? Przed chwilą widziałyśmy bożka - o ziemistej cerze, to prawda, ale pod każdym innym względem doskonałego. - Czego mu potrzeba - szepnęła Gina - to czasami wyleźć zza komputera i trochę się opalić. - Nie. - Nie mogłam znieść myśli, że to pięknie wyrzeźbione ciało mógłby zaatakować rak skóry. - Wygląda dobrze taki, jaki jest. - Odrobina opalenizny - upierała się Gina. - To jest, trochę filtra UV i trochę koloru. Nic więcej nie potrzeba. - Nie - powtórzyłam. - Suze ma rację - wtrąciła Cee Cee. - Jest doskonały taki, jaki jest. 71

- O mój Boże - jęknął Adam, opadając ze zdegustowaną miną na piasek. - Michael Meducci! Nie mogę uwierzyć, że mówięie w ten sposób o Michaelu Meduccim. Ale co mogłyśmy na to poradzić? Był chodzącą doskonałością. Dobra, nie był najlepszym surfiarzem. Strąciła go z deski niewielka fala, na której z łatwością unieśli się Śpiący i Przyćmiony. Ale nie można żądać od niego zbyt wiele. Pod każdym innym względem był jednak stuprocentowo przystojnym facetem. Przynajmniej do chwili, kiedy strąciła go fala, którą można by uznać za dużą, i nie wypłynął na powierzchnię. Początkowo nikt się nie zaniepokoił. Surfowanie mnie specjalnie nie pociągało. Kocham plażę, ale oceanu nie darzę gorącym uczuciem. W gruncie rzeczy wcałe go nie lubię: woda mnie przeraża, bo nie wiadomo, co tam pływa w burej toni. Często jednak patrzyłam, jak Śpiący i Przyćmiony surfują, i wiedziałam, że surferom zdarza się znikać na długie chwile, żeby wyskoczyć potem parę metrów dalej, zazwyczaj z szerokim uśmiechem na twarzy, pokazując kciukiem i wskazującym palcem OK. Oczekiwanie na Michaela wydawało się jednak dłuższe niż zwykle. Deska Adama wyskoczyła na powierzchnię i popłynęła pusta w stronę brzegu. Michaela natomiast ani śladu. Ratownik - ten sam wysoki blondyn, który usiłował ratować Przyćmionego; rozkładaliśmy się zawsze w pobliżu jego krzesła - wyprostował się nagle, podnosząc do oczu lornetkę. Nie potrzebowałam lornetki, żeby zobaczyć to, co zobaczyłam. Michaela, który w końcu wypłynął na powierzchnię, spędziwszy pod wodą blisko minutę. Tylko że zaraz jak się pojawił, zniknął ponownie. I nie wciągnął go jakiś podwodny prąd. Zobaczyłam to zupełnie wyraźnie: Michaela wciągnął sznur wodorostów, który wjakiś sposób owinął się wokół jego szyi... 72

A potem stwierdziłam, że to nie było „wjakiś sposób". Sznur wodorostów trzymały dwie dłonie. Dłonie należące do kogoś, kto znajdował się pod wodą. Kogoś, kto nie musiał się wynurzać dla zaczerpnięcia oddechu. Bo ten ktoś już nie żył. Nie zamierzam twierdzić, że zastanowiłam się nad tym, co robię. Gdybym myślała, zostałabym na miejscu, mając nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Na swoją obronę mogę jedynie powiedzieć, że po długich latach kontaktów ze światem umarłych działałam instynktownie, bez chwili zastanowienia. Dlatego, kiedy ratownik z pomarańczowa deską pognał w stronę Michaela, zerwałam się na równe nogi i pobiegłam za nim. Cóż, może obejrzałam Szczęki o jeden raz za dużo, ale nigdy nie zanurzałam się w oceanie -jakimkolwiek oceanie - głcbiej niż do pasa. Więc kiedy stwierdziłam, że pędzę do miejsca, w którym ostatnio widziałam Michaela, a dno usuwa mi się spod nóg, próbowałam sobie wmówić, że gwałtowne bicie serca wynika z przypływu adrenaliny, a nie ze strachu. Próbowałam sobie to wmówić. Ałe mi się nie udało. Kiedy zdałam sobie sprawę, że będę musiała płynąć, wysiadłam. Popłynęłam - w porządku - wiem, jak to się robi, ale cały czas myślałam: O mój Boże, nie pozwól, żeby coś paskudnego, na przykład węgorz, dotknęło jakiejś części mojego ciała. Proszę, nie pozwól, aby oparzyła mnie meduza. Proszę, nie dopuść, aby podpłynął rekin i przegryzł mnie na pół. Jak się jednak okazało, miałam poważniejsze powody do zmartwień niż węgorze, meduzy czy rekiny. Za sobą słyszałam odłegłe krzyki. Ta część mózgu, która nie była sparaliżowana strachem, doszła do wniosku, że to Gina, Cee Cee i Adam. To oni krzyczą, żeby wyciągnąć mnie z wody. Co ja właściwie sobie wyobrażałam? Ratownik doskonale panował nad sytuacją. 73

Jednak on nie mógł zobaczyć rąk, które ciągnęły Michaela na dno. Widziałam, jak ratownik - który z pewnością nie miał pojęcia, że jakaś zwariowana dziewczyna zanurkowała w ślad za nim - pozwolił unieść się wysokiej fali i dzięki temu znalazł się dużo bliżej miejsca zniknięcia Michaela. Próbowałam go naśladować, ale skończyło się na tym, że musiałam wypluć słoną wodę, która zalała mi usta. Czułam kłucie w oczach, zęby zaczęły mi dzwonić. W wodzie bez pianki było naprawdę bardzo, bardzo zimno. A potem o parę metrów ode mnie Michael nagle wydostał się na powierzchnię, łapiąc rozpaczłiwie oddech i mocując się ze sznurem wodorostów, który owinął mu się wokół szyi. Ratownik, machnąwszy dwa razy rękami, znalazł się tuż obok niego, podsuwając mu pomarańczową deskę i mówiąc, żeby się odprężył, że wszystko będzie dobrze. Nic jednak nie szło dobrze. Jeszcze zanim ratownik skończył, obok Michaela wyskoczyła jakaś głowa. Mokre włosy przykleiły mu się do twarzy, ale i tak rozpoznałam Josha, herszta Aniołów z RLS - gromadki duchów z piekła rodem... a może i gorzej. Nie byłam w stanie mówić, moje wargi prawdopodobnie zsiniały. Nadal jednak mogłam walić pięścią. Cofnęłam rękę, a potem zadałam piękny cios, w który włożyłam całe swoje przerażenie spowodowane brakiem gruntu pod stopami. Josh albo mnie nie pamiętał z barku Jimmy'ego czy z centrum handlowego, albo nie rozpoznał mnie z powodu mokrych włosów. W każdym razie zupełnie nie zwracał na mnie uwagi. Dopóki moja pięść nie zetknęła się z jego przegrodą nosową. Otóż to. Kość pękła z chrupnięciem, które ucieszyło moje uszy, a Josh wydał bolesny krzyk, słyszalny jedynie dla mnie. Tak mi się wydawało. Zapomniałam o pozostałych Aniołach. 74

Przynajmniej do chwili, kiedy zostałam wciągnięta pod wodę przez dwie pary rąk, które zacisnęły się wokół rhoich kostek. Pozwołę sobie w tym miejscu coś wyjaśnić. Podczas gdy dla reszty ludzkości duchy nie mają ciała - przechodzicie przez nie przez cały czas, nie zdając sobie z tego sprawy; być może czujecie zimno albo dostajecie dreszczy, jak Kelly i Debbie w barku na plaży - dla mediatora są to istoty z ciała i kości. Czego dowodzi cios pięścią w twarz Josha w moim wykonaniu. Ponieważ jednak dla ludzi pozostają bezcielesne, muszą uciekać się do bardziej twórczych sposobów wyrządzania szkody swoim ofiarom niż na przykład zaciskanie dłoni na ich szyjach. Dłatego właśnie Josh użył wodorostów. Był w stanie unieść wodorosty - z wysiłkiem, podobnie jak piwo w sklepie. I był w stanie owinąć nimi szyję Michaela. I gotowe. Ja z kolei, jako pośredniczka, nie podlegałam prawom rządzącym stosunkami między duchami a ludźmi i duchy błyskawicznie to wykorzystały. Dobra, wtedy uświadomiłam sobie swój błąd. Jedna rzecz to zwalczać czarne charaktery na lądzie, gdzie całkiem nieźle sobie radzę, wykazując dużą zręczność. Walczyć pod wodą to jednak zupełnie co innego. Zwłaszcza z czymś, co nie potrzebuje oddychać tak często, jakja. Duchy oddychają - niektórych nawyków trudno się pozbyć - ale nie muszą i w końcu, jeśłi nie żyją od dłuższego czasu, zaczynają zdawać sobie z tego sprawę. Anioły z RLS umarły niedawno, ale za to pod wodą, miały więc naturalną przewagę nad swoimi spektralnymi rówieśnikami. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, stwierdziłam, że sytuacja może się rozwinąć na dwa sposoby: albo się poddam, moje płuca wypełnią się wodą i utonę, albo kompletnie mi odbije i będę młóciła pięściami na prawo i lewo tak, że te duchy pożałują, że stanęły na mojej drodze. 75

Nie wydaje mi się, żebym kogoś specjalnie zaskoczyła - poza być może samą sobą - faktem, że wybrałam drugą z tych opcji. Ręce zaciśnięte na moich kostkach wyrastały z jakichś ciał, na których, jak można się domyślać, tkwiły głowy. Nie ma nic równie nieprzyjemnego, o czym wiem z doświadczenia, jak kopnięcie w twarz. Tak więc bardzo szybko i z całej siły zaczęłam kopać owe domniemane twarze i z radością poczułam, jak delikatne kości ustępują pod naporem moich pięt. Następnie zaś wzięłam potężny zamach rękami, które nie były w żaden sposób skrępowane, i wydostałam się na powierzchnię, nabierając ogromny haust powietrza i sprawdzając, czy Michael jest bezpieczny, a tak właśnie było; ratownik holował go w stronę plaży - zanim zanurzyłam się ponownie w poszukiwaniu prześladowców. Znalazłam ich dość szybko. Nadal byli w strojach balowych i suknie dziewcząt unosiły się wokół nich niczym wodorosty Złapałam za jedną, pociągnęłam mocno do siebie i zobaczyłam w mętnej wodzie przestraszoną twarz Felicji Bruce. Zanim zdążyła zareagować, zanurzyłam kciuk w jej oku. Krzyknęła, ale pod wodą i tak niczego nie słyszałam. Zobaczyłam tylko sznur bąbelków mknących ku powierzchni morza. Nagle ktoś chwycił mnie od tyłu. Odrzuciłam głowę i ku swojemu zachwytowi poczułam silne zderzenie z czyimś czołem. Ręce, które mnie oplatały, puściły natychmiast. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak Mark Pulsford pośpiesznie odpływa. Co z niego był za piłkarz, skoro nie potrafił znieść zwykłej główki? Odczułam gwałtowną potrzebę zaczerpnięcia oddechu, popłynęłam więc w ślad za ostatnimi bąbelkami z krzyku Felicji i wypłynęłam. Podobnie jak duchy. Wszyscy wychynęliśmy z wody: ja, Josh, Felicja, Mark oraz bardzo błada Carrie. 76

- O Boże - powiedziała Carrie. Nie szczękała, w przeciwieństwie do mnie, zębami. - To ta dziewczyna. Ta dziewczyna od Jimmy'ego. Mówiłam wam, że ona nas widzi. Josh, którego złamany nos, jak na fiłmie rysunkowym, wskoczył z powrotem na miejsce, zachowywał się w stosunku do mnie z najwyższą ostrożnością. Nawet jeśli jest się przypadkiem nieżywym, złamanie nosa boli jak nie wiem co. - Hej - zwrócił się do mnie. - To nie jest twoja walka, jasne? Trzymaj się od tego z daleka Chciałam powiedzieć: „Och, naprawdę? No, to posłuchaj. Jestem mediatorką i daję wam wybór. Możecie przejść do następnego życia z zębami na miejscu ałbo bez zębów. Co wam bardziej odpowiada?". Tylko że tak mocno szczękałam zębami, że z moich ust wydobyło się tyłko kilka dziwnych dzwięków, które brzmiały jak: „Onap? Notuchaj. Jetork...". No, to macie obraz sytuacji. Ponieważ technika ojca Dominika - perswazja słowna - okazała się w tym konkretnym przypadku nieskuteczna, porzuciłam ją. Zamiast tego złapałam sznur wodorostów, którymi usiłowali udusić Michaela, i zarzuciłam je na szyje dziewcząt. Strasznie się zdziwiły, że zostały schwytane na lasso niczym morskie krowy. Nie mogę powiedzieć, o czym wtedy myślałam, nie skłamię jednak jeśli powiem, że mój płan - jakkolwiek powstający ad hoc - zakładał wyciągnięcie ich obu na brzeg i stłuczenie na kwaśne jabłko. Podczas gdy dziewczyny usiłowały się uwolnić i uciec, chłopcy rzucili się w moją stronę. Nie obchodziło mnie to. Ogarnęła mnie wściekłość. Przerwali mi miły odpoczynek na plaży i usiłowali zabić chłopaka, z którym się umówiłam. Nie byłam szczególnie zachwycona Michaelem, ale nie chciałam, 77

żeby utopił się na moich oczach, zwłaszcza teraz, kiedy wiedziałam, jakie piękne ciało ukrywa pod koszulą. Trzymając dziewczyny jedną ręką, zdołałam złapać Josha za... cóż by innego?... krótkie włosy na karku. Chociaż metoda okazała się wysoce skuteczna - zwijał się z bólu - zlekceważyłam dwie rzeczy. Jedną z nich był Mark, a drugą ocean, który nadal nasyłał na mnie fale. Każda rozsądna osoba wzięłaby pod uwagę te dwie okoliczności, ale ja w gniewie - tego nie zrobiłam. Dlatego też w chwilę później znalazłam się pod wodą. Słowo daję, są chyba przyjemniejsze sposoby umierania niż zakrztuszenie się słoną wodą. To piecze, wiecie? To przecież jest sól. A napiłam się jej mnóstwo. Najpierw z powodu fali, która mnie zalała, a potem, kiedy Mark wciągnął mnie za stopę pod powierzchnię. Jedno muszę przyznać, jeśli chodzi o ocean: pod wodą panuje niezwykły spokój. Mówię poważnie. Zadnych rozwrzeszczanych mew, szumu fal, okrzyków surferów. Nie, pod wodą jesteś tylko ty i morze. Oraz duchy, które usiłują cię zabić. Ponieważ, rzecz jasna, trzymałam sznur wodorostów, na którym holowałam dziewczyny. Jak również nie puściłam włosów Josha. Dosyć mi się tam podobało. Naprawdę nie było tak źle. Jeśli nie liczyć zimna, soli i przerażającej świadomości, że w każdej chwili może podpłynąć do mnie rekin zabójca i odgryźć mi nogę. Chyba straciłam na parę sekund przytomność. Tak musiało być, skoro nie mogłam się odczepić od tych głupich duchów, mając w dodatku nad głową tony słonej wody. Następną rzeczą, jaka dotarła do mojej świadomości, było to, że ktoś mnie ciągnie, a nie był to duch. Ciągnięto mnie ku powierzchni, a ostatnie promienie słońca przebijały się przez 78

fale. Zdziwiłam się, patrząc do góry i widząc pomarańczową plamę i dużo jasnych włosów. Ojej, pomyślałam zaintrygowana, to ten przystojny ratownik. Co on tutaj robi? Przestraszyłam się, ponieważ wokół pływało mnóstwo krwiożerczych duchów i wydawało się bardzo prawdopodobne, że będą próbowały się do niego dobrać. Rozejrzałam się i z zaskoczeniem stwierdziłam, że wszystkie zniknęły. Nadal trzymałam jedną ręką sznur wodorostów, a drugą zaciskałam chyba na czyichś włosach... Ale ręka była pusta. Tylko słona woda. Tchórze, pomyślałam. ParszyWe tchórze. Zmierzyli się z mediatorem i stwierdzili, że za dużo sobie wyobrażali, co? Cóż, dostali nauczkę! Z mediatorem się nie zaczyna. A potem zrobiłam coś, co zapewni mi, być może, po wsze czasy niesławę w fachu pośredników: zemdlałam.

8

N

ie wiem, czy ktoś z was kiedyś już stracił przytomność, więc tylko powiem krótko: nie róbcie tego. Poważnie. Jeśłi da się uniknąć sytuacji, w których możecie stracić przytomność, zróbcie to. Cokolwiek robicie, nie mdłejcie. Zaufajcie mi. To mało zabawne. To w ogóle nie jest zabawne. Chyba że, oczywiście, macie zagwarantowane, że obudzicie się w trakcie cucenia metodą usta-usta w wykonaniu superprzystojnego kalifornijskiego ratownika. Wtakim razie mówię: tak, zdecydujcie się. To właśnie mnie spotkało, kiedy otworzyłam oczy owego popołudnia na plaży. Przed chwilą pompowałam do płuc słoną 79

wodę, a teraz zwierałam wargi z Bradem Pittem. Albo przynajmniej kimś, kto bardzo go przypominał. Czy to może być, zastanawiałam się z sercem tłukącym się gwałtownie w piersi, moja jedyna prawdziwa miłość? Jednak kiedy jego wargi odsunęły się od moich, zobaczyłam, że to nie jest moja prawdziwa miłość, ale ratownik z długimi mokrymi włosami opadającymi na twarz. Skóra wokół błękitnych oczu marszczyła się ze zmartwienia - wynik spustoszenia dokonanego przez słońce; powinien używać jakiegoś kremu - gdy się odezwał: - Słyszysz? Słyszysz mnie? - Suze - usłyszałam znajomy głos (Gina? Ale co Gina robi w Kalifornii?), który mówi: - Ma na imię Suze. - Suze - powiedział ratownik, poklepując mnie szorstkimi dłońmi po policzkach. - Zamrugaj, jeśli mnie rozumiesz. To chyba nie może być moja prawdziwa miłość. Zdaje się, że uważa mnie za kretynkę. A poza tym dlaczego mnie bije? - O, mój Boże. - Głos Cee Cee brzmiał piskliwiej niż zwykle. - Czy ona jest sparaliżowana? Chcąc udowodnić, że nie, zaczęłam się podnosić. Szybko zdałam sobie sprawę, że to nie była mądra decyzja. Myślę, że zwymiotowałam tylko raz. Powiedzieć, że eksplodowałam jak Góra Świętej Heleny to gruba przesada ze strony Przyćmionego. To prawda, że wytrysnęły ze mnie duże ilości słonej wody, kiedy próbowałam usiąść. Na szczęście jednak udało mi się uniknąć oplucia siebie czy ratownika. Większość wody trafiła wprost na piasek. Kiedy skończyłam, poczułam się znacznie lepiej. - Suze! - Gina, która, jak sobie nagle przypomniałam, była u mnie w Kalifornii z wizytą, uklękła obok. - Dobrze się czujesz? Tak się przestraszyłam! Leżałaś tak nieruchomo... Spiący wykazał znacznie mniej współczucia. 80

- Co ty sobie, do diabła, myślałaś? - zapytał. - Czy Pamela Anderson umarła i zwolniła miejsce w drużynie ratowników w Słonecznym patrolu? Popatrzyłam na wszystkie zmartwione twarze. Naprawdę nie sądziłam, że tylu łudziom na mnie zależy. Byli Gina, Cee Cee i Adam, Śpiący i Przyćmiony, i kilku surferów, i paru turystów, pstrykających zdjęcia prawdziwej, utopionej na żywo dziewczynie, i Michael, i... Michael. Moje spojrzenie powędrowało z powrotem wjego kierunku. Michael, któremu groziło straszne niebezpieczeństwo, a który nie zdawał sobie z tego sprawy. Michael, który stał tam, ociekając wodą, nieświadomy, że ma na szyi szeroką czerwoną pręgę, w miejscu, w którym wodorosty wbiły mu się w skórę. Musi go bardzo boleć, pomyślałam. - Nic mi nie jest - zapewniłam, usiłując wstać. - Nie - odezwał się ratownik. - Ambulans już jedzie. Leż, dopóki ludzie z pogotowia nie sprawdzą, co jest. Takajest procedura. - Eee... nie, dziękuję. Wstałam i ruszyłam w stronę ręcznika, który leżał tam, gdzie go zostawiłam, obok ręcznika Giny. - Panienko - zawołał ratownik, podbiegając do mnie. - Byłaś nieprzytomna. O mało nie utonęłaś. Musi zbadać cię lekarz. Taka jest procedura. - Naprawdę - powiedziała Gina, biegnąc obok - powinnaś pozwolić się zbadać, Suze. Rick myśli, że oboje z Michaelem mogliście paść ofiarą jakiejś groźnej meduzy. Zamrugałam zaskoczona. - Rick? Kto to jest Rick? - Ratownik - wyjaśniła Cee Cee z rozpaczą. Wydaje się, że kiedy byłam nieprzytomna, wszyscy zdążyli się lepiej poznać. 6 - Kraksa w górach

81

^

- To dlatego wywieszono żółtą flagę. Zmrużyłam oczy, zerkając na flagę powiewającą na szczycie wieży ratownika. Zazwyczaj zielona, poza okresami występowania prądów odpływowych czy podobnych zjawisk, teraz żółciła się, nawolując płażowiczów do zachowania ostrożności w wodzie. - Popatrz na szyję Michaela - ciągnęła Cee Cee. Spojrzałam posłusznie na szyję Michaela. - Rick mówi, że gdy do mnie dotarł, miałem coś owinięte wokół szyi - powiedział Michael. Zauważyłam, że nie jest w stanie patrzeć mi w oczy. - Najpierw myślał, że to ogromna kałamarnica. Ale to niemożliwe, oczywiście. Nie spotyka się ich tak daleko na północy. Więc uznał, że to ta meduza. Nie odezwałam się. Bylam przekonana, że Rick naprawdę uważa, że Michaela zaatakowała meduza. Umysł ludzki jest w stanie zrobić wszystko, by uwierzyć w cokolwiek poza prawdą, że może istnieć coś, czego nie da się wyjaśnić... coś niezupełnie normalnego. Coś paranormalnego. Tak więc sznur wodorostów owinięty wokół szyi Michaela stał się macką potężnej kałamarnicy, a potem parzącym odnóżem meduzy Oczywiście nie mógł być tym, czym był naprawdę: użytą w morderczych zamiarach rośliną, którą ciągnęła para niewidzialnych rąk. - Popatrz na swoje kostki - powiedziała Cee Cee. Skierowałam wzrok w dół. Wokół moich kostek widać było jaskrawe czerwone ślady jak obtarcie od sznura. Tylko że to nie były ślady po sznurze. To były miejsca, za które chwyciły mnie Felicja i Carrie, usiłując ściągnąć na dno oceanu, ku pewnej śmierci. Te głupie dziewczyny powinny zrobić sobie manicure, i to szybko. 82

- Masz szczęście - oznajmił Adam. - Kiedyś oparzyła mnie taka meduza, to bolijak... Głos mu zamarł, kiedy zorientował się, że Gina słucha w napieciu. Gina, która ma czterech braci, z pewnością słyszała wszelkie możliwe przekleństwa, ale Adam był dżentelmenem i nie zamierzał kląć w jej obecności. - Okropnie - dokończył. - Ale nie wydaje mi się, żebyście byli mocno poszkodowani. Cóż, poza tym, że o mało nie utonęliście. Sięgnęłam po ręcznik i podjęłam próbę oczyszczenia się z piasku, który pokrywał całe moje ciało. Co ten ratownik zrobił? Ciągnął mnie po piachu czy co? -Już czuję się zupełnie dobrze. Absolutnie nic mi nie jest. Śpiący, który szedł za mną razem z całą resztą, odezwał się zrozpaczony: - Tak nie może być, Suze. Rób, co mówi ratownik. Nie zmuszaj mnie, żebym zadzwonił po mamę i tatę. To mnie zaskoczyło. Nie dlatego że zagroził donosem, tylko że nazwał moją mamę „mamą". Nigdy przedtem tego nie robił. Matka moich przyrodnich braci umarła wiele lat temu. Cóż, pomyślałam, to w końcu najlepsza mama na świecie. - Nie krępuj się i dzwoń - rzuciłam. - Mam to gdzieś. Zauważyłam, jak Śpiący wymienia z ratownikiem znaczące spojrzenia. Pośpiesznie zebrałam ubranie i zaczęłam wciągać je na wilgotne bikini, wijąc się jak piskorz. Nie starałam się nikomu utrudniać życia. Naprawdę nie. Po prostu nie mogłam sobie w tej sytuacji pozwolić na wycieczkę do szpitala, w którym spędziłabym zapewne co najmniej trzy godziny. W ciągu tych trzech godzin Anioły z RLS z pewnością przypuściłyby kołejny atak na Michaela. Nie mogłam zostawić go samego. - Nie zabiorę cię - powiedział Śpiący, krzyżując ręce na piersi i powodując, że pianka, którą nadal miał na sobie, głośno zaskrzypiała - do domu, o ile lekarz najpierw cię nie zbada. 83

Odwróciłam się do Michaela, który zdziwił się ogromnie, kiedy zapytałam go grzecznie: - Czy zechciałbyś zabrać mnie do domu? Wytrzymanie mojego wzroku nagle przestało stanowić dla niego probłem. Patrząc na mnie powiększonymi przez szkla okularów oczami, wyjąkał: - O-oczywiście! Ratownik pokręcił z niesmakiem głową i odszedł. Pozostali patrzyli na mnie, jakby mi odbiło. Tylko Gina podeszła do mnie, kiedy pakowałam książki, by pójść za Michaelem do samochodu. - Musimy porozmawiać, kiedy wrócisz do domu - szepnęła. Posłałam jej niewinne spojrzenie. Ostatnie ukośne promienie słońca tworzyły świetlistą aureolę nad szopą jej miedzianych warkoczyków. - Co masz na myśli? - zapytałam. - Wiesz, o co mi chodzi - syknęła z naciskiem, odwróciła się i ruszyła w stronę Śpiącego, który patrzył na mnie z troską. Prawda była taka, że wiedziałam, o co jej chodzi. Chodziło jej o Michaela. Co robię, zawracając sobie głowę chłopakiem takim jak Michael, który, co oczywiste, nie jest moją jedyną, prawdziwą miłością. Rzecz polegała jednak na tym, że nie mogłam jej powiedzieć, iż Michaela prześladują cztery duchy i moim świętym obowiązkiem jako mediatora jest go chronić. Chociaż biorąc pod uwagę to, co zdarzyło się później tego wieczoru, nie powinnam była niczego przed nią ukrywać. - Więc - powiedziałam, jak tyłko Michaeł uruchomił samochód - musimy porozmawiać. Michael, w okularach i ubraniu, przestał być onieśmielająco przystojnym młodym mężczyzną, jakim był bez nich. Jak Su84

perman w ubraniu Clarka Kenta, Michael stał się ponownie jąkającym się maniakiem komputerowym. Nie mogłamjednak nie zwrócić uwagi, jak ładnie jego muskularne ciało wypełniało podkoszulek. - Porozmawiać? - Zacisnął ręce na kierownicy, gdy znaleźliśmy się w sytuacji, w warunkach Carmelu, typowej dla godziny szczytu: przed nami zatrzymał się właśnie wycieczkowy autobus i volkswagen wypełniony deskami surfingowymi. - O-o czym? - O tym, co się stało w czasie weekendu. Michael rzucił mi szybkie spojrzenie, po czym znów wpatrzył się w przednią szybę. - Co masz na m-myśli? - zapytał. - Daj spokój, Michael - parsknęłam. Uznałam, że nie ma powodu, żeby traktować go przesadnie łagodnie. To jak ze zrywaniem plastra: albo się to robi boleśnie powoli, albo jednym ruchem, szybko i stanowczo. - Wiem o wypadku. Autobus w końcu ruszył. Michael wcisnął pedał gazu. - Cóż - odezwał się po jakiejś minucie z kpiącym uśmieszkiem, nie odrywając oczu od drogi - chyba nie obwiniasz mnie za bardzo, bo nie poprosiłabyś, żebym cię podwiózł. - Nie obwiniam o co? - Zginęło czworo ludzi. - Michael wyjął z uchwytu pomiędzy naszymi siedzeniami do połowy opróżnioną puszkę coli. Aja żyję. - Łyknął pośpiesznie i odłożył puszkę. - Sama osądź. Nie spodobał mi się ton jego glosu. Nie o to chodzi, że użałał się nad sobą. Nie robił tego. W jego głosie brzmiała wrogość. I, jak zauważyłam, przestał się jąkać. - Tak - zaczęłam ostrożnie. Jak już wspomniałam, prowadzenie rozmów jest specjalnością ojca Dominika. Ja - to mięśnie w naszej małej rodzinie pośredników. Zdawałam sobie sprawę, że zapuszczam się na, nomen omen, głęboką i mętną wodę. 85

- Czytałam w gazecie, że test na oddech nie wykazał alkoholu - powiedziałam. -Więc? - wybuchnął Michael, co mnie trochę przestraszyło - czego to dowodzi? Zamrugałam nerwowo. - No, tego przynajmniej, że nie prowadziłeś po pijanemu. Wydawało się, że lekko się odprężył. Powiedział: „och", a potem zapytał wyczekująco: - Czy chcesz.. Spojrzałam na niego. Jechaliśmy wzdłuż wybrzeża, a słońce, zanurzając się w wodzie, zalewało wszystko jaskrawopomarańczowym blaskiem. Światło odbijające się od szkieł Michaela sprawiło, że nie byłam w stanie odczytać wyrazu jego twarzy. - Chcesz zobaczyć, gdzie to się stało? - wyrzucił z siebie, jakby bał się, że za chwilę zmieni zdanie. - Eee, pewnie... Jeśli czujesz, że chciałbyś pokazać mi to miejsce. - Chcę. - Odwrócił głowę w moją stronę, ale i tym razem nie widziałam wyrazu jego oczu. -Jeśli nie masz nic przeciwko temu. To dziwne, ale... ja naprawdę mam wrażenie, że potrafiłabyś to zrozumieć. Ha! - pomyślałam zarozumiale, proszę bardzo, ojcze Dominiku! Całe to ględzenie o tym, jak to najpierw biję, a potem rozmawiam. Cóż, co ksiądz na to? - Dlaczego to zrobiłaś? - zapytał niespodziewanie Michael, przerywając moje samozachwyty. Rzuciłam mu zdumione spojrzenie. - Zrobiłam co? - Nie miałam pojęcia, o czym mówi. - Pobiegłaś za mną do wody - odparł cicho. - Och. - Chrząknęłam. - O to chodzi. Cóż, widzisz, Michael... - Nieważne. 86

Znowu na niego spojrzałam. Uśmiechał się. - Nie przejmuj się - powiedział. - Nie musisz mi mówić. Ja wiem. - Jego głos obniżył się o oktawę. Ogarnął mnie gwałtowny niepokój. - Wiem. A potem wyciągnął rękę i przykrył dłonią moją dłoń. O mój Boże! Poczułam, że przewraca mi się w żołądku jak wtedy na plaży. Nagle wszystko stało się jasne. Michael Meducci nie tylko zadurzył się we mnie. O nie. To było znacznie, znacznie gorsze. Michael Meducci sądził, że to ja zadurzyłam się w nim. Michael Meducci sądził, że to coś więcej niż zadurzenie. Michael Meducci sądził, że się w nim zakochałam. Miałam do powiedzenia tylko jedno słowo, ale ponieważ nie mogłam powiedzieć go głośno, powiedziałam je sobie w duchu: Fuj! To jest, może i dobrze wyglądał w piance i bez i w ogóle... ale Michaeł Meducci i tak nie jest... No cóż, taki jak Jesse. Tak właśnie będzie odtąd wyglądało moje życie uczuciowe, czyż nie? - pomyśłałam gorzko.

9

O

strożnie i powoli próbowałam wydobyć rękę spod dłoni Michaela. - Och - powiedział, uwalniając moją rękę, aby chwycić za kierownicę. - Zbliżamy się... to jest... do miejsca wypadku. Z uczuciem paskudnej ulgi spojrzałam w prawo. Jechaliśmy niezbyt szybko autostradą numer 1. Piaski plaży Carmelu 87

^ ustąpiły majestatycznym klifom Big Sur. Jeszcze parę kilometrów, a dotarlibyśmy do sekwojowych zagajników i latarni morskiej. Big Sur przyciągał pieszych turystów i amatorów kempingu, jak również wszystkich, którzy lubią wspaniałe widoki i zachwycające piękno natury. Co do mnie, widoki owszem, ale co do natury, to dziękuję bardzo... zwłaszcza po drobnym wypadku z trującym błuszczem, który zdarzył się w tydzień lub dwa po moim przyjeździe do Kalifornii. A jeśli chodzi o kleszcze, to nawet o tym nie mówmy. Big Sur - albo przynajmniej droga wijąca się wzdłuż wybrzeża - też ma kilka ostrych zakrętów. Michael pokonywał praktycznie na ślepo jeden z nich, kiedy z przeciwnej strony wyskoczył z łoskotem winnebago. Miejsca było trochę mało jak na dwa samochody i biorąc pod uwagę, że od urwiska dzieliła nas jedynie metalowa barierka, sytuacja stała się odrobinę denerwująca. Michael zdołał się jednak cofnąć - nie jechaliśmy aż tak szybko - a potem zjechał na bok, pozwalając winnebago minąć nas w odległości zaledwie metra czy coś koło tego. - Rany - sapnęłam, oglądając się na wielki wóz turystyczny. - To trochę niebezpieczne, co? Michael wzruszył ramionami. - Należy trąbić, kiedy się wyjeżdża zza tego zakrętu. Zeby kierowca za skałą wiedział, że się zbliżasz. Ten facet widocznie o tym nie wiedział, bo jest przyjezdny. - Michael odchrząknął. - Tak właśnie było, eee, w sobotę wieczorem. Wyprostowałam się w fotelu. - To tu właśnie - przełknęłam - to się stało? - Tak. - Michael mówił tym samym tonem co przed chwilą. - T o tutaj. I tak było. Teraz, kiedy się o tym dowiedziałam, zobaczyłam wyraźnie czarne ślady po kołach wozu Josha, który usiłował zahamować przed upadkiem w przepaść. Spory fragment ba88

rierki już wymieniono. Nowiutki metal lśnił w miejscu, gdzie kończyły się ślady kół. Zapytałam cicho: - Czy możemy się zatrzymać? - Pewnie. Za zakrętem znajdował się rodzaj skalnego tarasu widokowego, w odległości kilkunastu metrów od miejsca, w którym samochody minęły się o włos. Michael wjechał tam i wyłączył silnik. - Punkt obserwacyjny - powiedział, wskazując drewnianą tabliczkę z napisem: PUNKT OBSERWACYJNY. NIE ŚMIECIĆ. - Mnóstwo ludzi tu przyjeżdża w sobotę wieczorem. - Michael odchrząknął, patrząc na mnie znacząco. - I tu parkują. Muszę stwierdzić, że aż do tamtej chwili nie miałam pojęcia, że potrafię poruszać się tak szybko. Odpięłam pas i wyskoczyłam z auta szybciej, niż zdążylibyście powiedzieć: „ektoplazma". Słońce prawie już zaszło i robiło się chłodno. Objęłam się rękami, stając na pałcach, żeby wyjrzeć poza krawędź skały. Wiatr od morza, znacznie gwałtowniejszy i zimniejszy niż w dole, na plaży, chłostał mnie po twarzy. Rytmiczne pulsowanie morza pod nami zagłuszało samochody sunące autostradą numer 1. Zwróciłam uwagę na brak mew i innych ptaków. To mogła być wskazówka. Jak zwykle jednak ją przeoczyłam. Skupiłam się na stromiźnie urwiska. Dziesiątki metrów w dole wzburzone fale oblewały potężne głazy, które oderwały się od skał wybrzeża w czasie kołejnych trzęsień ziemi. Na tego rodzaju brzegu nie zdarzali się śmiałkowie - nawet tacy jak Elvis w najlepszych czasach - mając ochotę skakać do wody. Dziwnym trafem, poniżej miejsca, w którym samochód Josha zjechał z drogi, znajdowala się mała, piaszczysta plaża. Nie taka, na którą chodzi się opalać, ale odpowiednia na przyjemny 89

1

piknik, o ile komuś chciałoby się ryzykować złamanie karku, schodząc na nią. Michael musiał zauważyć moje spojrzenie, ponieważ odezwał się po chwili: - Tak, tam wylądowali. Nie w wodzie. No, w każdym razie nie tak zaraz. Przyszła wysoka fala i... Zadrżałam i odwróciłam wzrok. - Czyjest jakaś droga, która prowadzi tam na dół? - Oczywiście - powiedział, wskazując na przerwę w barierce. - Tam jest szlak. Używają go głównie turyści górscy, czasami zwykli wycieczkowicze. Plaża w dole to coś niesamowitego. W życiu nie widziałaś takich ogromnych fal. Ale do surfowania jest zbyt niebezpieczna. Za silne prądy Spojrzałam na niego z ciekawością. - Byłeś tam na dołe? - zapytałam. W moim głosie musiało brzmieć zdziwienie. - Suze - odparł z uśmiechem - mieszkam tu całe życie. Nie ma za wielu plaż, na których nie byłem. Skinęłam głową i odgarnęłam kosmyk włosów, który wiatr wciskał mi do ust. - No więc, co się dokładnie zdarzyło tamtej nocy? Zerknął ku jezdni. Było na tyle ciemno, że jadące szosą samochody włączyły reflektory. Od czasu do czasu światło któregoś z nich padalo najego twarz. I tym razem nie sposób było zobaczyć jego oczu za szkłami okularów. - Wracałem do domu z warsztatów w Esalen... - zaczął. - Esalen? - Tak. Z Instytutu Esalen. Nie słyszałaś o nim? - Pokręcił głową. - Mój Boże, myślałem, że jest powszechnie znany. Musiałam mieć dość niepewny wyraz twarzy, bo zaraz dodał: Cóż, w każdym razie byłem na wykładzie. „Kolonizacja innych światów i co to oznacza dla istot pozaziemskich na Ziemi". 90

Usiłowałam się nie roześmiać. W końcu to ja rozmawiam z duchami. Kimże jestem, źeby twierdzić, że na innych planetach nie ma życia? - No więc jechałem do domu, było chyba dosyć późno a oni wyjechali zza tego zakrętu, nie zatrąbili ani razu, ani nic. Skinęłam głową. - Więc co zrobiłeś? - Cóż, skręciłem, oczywiście, żeby ich wyminąć i wyrżnąłem w zbocze. Nie możesz tego zobaczyć, bo jest ciemno, ale mój przedni zderzak oderwał spory kawałek ziemi. A oni... skręcili w drugą stronę, była mgła, droga musiała być śliska, jechali szybko i... Skończył bezbarwnym głosem, wzruszając ramionami: - Spadli w przepaść. Zadrżałam. To było niezależne ode mnie. Pamiętajcie, że już spotkałam tych ludzi. Nie pokazali się od najlepszej strony w gruncie rzeczy próbowali mnie zabić - ale i tak było mi ich ogromnie żal. Przepaść była bardzo, bardzo głęboka. - No i co zrobiłeś? - zapytałam. -Ja? - Wydawał się zaskoczony moim pytaniem. - Uderzyłem się w głowę i zemdlałem. Nie oprzytomniałem, dopóki ktoś nie zatrzymał się obok i mnie ocucił. Wtedy zapytałem, co się stało z drugim samochodem. A ten ktoś zapytał: „Jakim drugim samochodem?" Pomyślałem, że oni, no, wiesz, po prostu odjechali i przyznaję, że byłem trochę wkurzony. Nie raczyli wezwać karetki ani nic. A potem zobaczyliśmy wyrwę w barierce... Zdążyłam już porządnie zmarznąć. Słońce zaszło, chociaż niebo na zachodzie wciąż mieniło się fioletem i czerwienią. Poczułam dreszcze i powiedziałam: - Wsiądźmy do samochodu. Tak też zrobiliśmy. 91

1

Siedzieliśmy, wpatrując się w horyzont, który nabierał coraz głębszego odcienia błękitu. Reflektory przejeżdżających od czasu do czasu wozów rzucały snopy światła do wnętrza miniwana. Wewnątrz samochodu panowała niemal idealna cisza; nie słychać było szumu fal ani wiatru. Ogarnęło mnie straszliwe zmęczenie. W świetle zegara z deski rozdzielczej widziałam, że zbliża się pora kolacji. Mój ojczym Andy jest bardzo surowy, jeśli chodzi o ten posiłek. Należało się stawić. Kropka. - Posłuchaj - powiedziałam, przerywając drętwe milczenie. - To, co się stało, to coś okropnego. Ale to nie twoja wina. Popatrzył na mnie. W zielonej poświacie deski rozdziełczej widziałam, że uśmiecha się smutno. - Naprawdę? - Naprawdę - odparłam stanowczo. - To był wypadek, to jasne i oczywiste. Problem polega na tym, że... cóż, nie wszyscy tak uważają. Uśmiech zniknął. - Kto tak nie uważa? Gliny? Mają moje zeznanie. Wydawali się usatysfakcjonowani. Pobrałi mi krew. Nie stwierdzili obecności alkoholu czy narkotyków. Nie mogą... - Nie - zaprzeczyłam pośpiesznie - nie gliny. Wjaki sposób, zastanawiałam się, mam mu to powiedzieć? Facet należy najwyraźniej do fanów UFO, więc teoretycznie nie powinien mieć problemu z duchami. Ałe nigdy nie wiadomo. - Otóż - zaczęłam ostrożnie - zwróciłam uwagę, że od czasu tego wypadku ciągle przytrafia ci się coś złego. - Tak - powiedział Michaeł, ajego dłoń znowu wylądowała na mojej. - Gdyby nie ty, mógłbym nie żyć. Dwa razy uratowałaś mi życie. - Cha, cha - sapnęłam nerwowo, zabierając ręke i udając, że włos dostał mi sie do ust i muszę go usunąć za pomocą tej właśnie ręki. -Eee, ale tak poważnie, nie zastanawiałeś się, no, 92

wiesz, co się dzieje? Dlaczego nagle tyle... rzeczy zaczyna się wydarzać? Uśmiechnął się znowu. Jego zeby w błasku szybkościomierza wydawały się zielone. - To widocznie przeznaczenie - stwierdził. - W porządku - zgodziłam się. Dlaczego ja? - Nie o to chodzi. Chodzi o te złe rzeczy. Jak w centrum. Apotem na plaży... Wzruszył tymi niewiarygodnie siłnymi ramionami. - W porządku - powtórzyłam. - Ale gdybyś tak się nad tym zastanowił, nie przyszłoby ci do głowy, że jedynym logicznym wyjaśnieniem mogłyby być... rozgniewane duchy? Jego uśmiech zbladł. - Co masz na myśli? Westchnęłam. - Posłuchaj, to nie była żadna meduza. Wiesz o tym doskonale. Coś wciągało cię pod wodę, Michael. Skinął głową. - Wiem. Nie całkiem... Przywykłem, rzecz jasna, do prądów podwodnych, ale to... -To nie był prąd. Ani meduza. Po prostu... hm, uważam, że powinieneś być ostrożny. - O czym ty mówisz? - Patrzył na mnie zaintrygowany. - To brzmi prawie tak, jakbyś sugerowała, że padłem ofiarą... jakiejś demonicznej siły - Roześmiał się. W ciszy panującej w samochodzie jego śmiech wydał się bardzo glośny. - Wywołanej śmiercią tych ludzi, którzy o mało nie zepchnęli mnie z drogi? Czy tak? Popatrzyłam przez okno. Nie widziałam niczego poza fioletowymi cieniami stromych skalnych ścian, ale nie odwracałam od nich wzroku. - Tak. Dokładnie tak. - Suze. - Michael ponownie sięgnął po moją rękę i tym razem ją uścisnął. - Czy chcesz mi powiedzieć, że wierzysz w duchy? 93

"1 Odwróciłam głowę, spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam: - Tak, Michael. Dokładnie tak. Znowu się roześmiał. - Och, daj spokój. Czy naprawdę sądzisz, że Josh Saunders i jego przyjaciele są w stanie komunikować się zza grobu? Sposób, wjaki wymówił imię Josha, kazało mi... sama nie wiem. Ale nie spodobało mi się to. Bardzo mi się to nie spodobało. - To jest... - Michael puścił moją rękę i pochylił się, włączając silnik. - Przyjmij do wiadomości fakty: facet był głupim klockiem. Najbardziej imponującą rzeczą, jakiej dokonał, był upadek z urwistego brzegu w towarzystwie drugiego głupawego osiłka i ich równie tępych dziewczyn. Wiesz, niekoniecznie źle się stało, że zniknęli. Tylko zajmowali miejsce. Szczęka mi opadła. - A co do ich zdolności odwołania się do jakichś ciemnych mocy - ciągnął, tonem głosu zamykając słowa „ciemne moce" w cudzysłów - w celu wywarcia zemsty za ich żałośnie głupią śmierć, to cóż, dzięki za ostrzeżenie, ale nie mam aż tak bujnej wyobraźni. Wytrzeszczyłam na niego oczy Po prostu wytrzeszczyłam. Nie wierzyłam własnym uszom. A więc taki z niego wrażliwiec. Zdaje się, że zaczynał się jąkać i czerwienić tylko wtedy, gdy jego własne życie znajdowało się w niebezpieczeństwie. O cudze specjalnie nie dbał. Chyba że umawiał się z kimś na piątek wieczorem, co ilustruje uwaga, jaką uczynił, gdy wjeżdżaliśmy z powrotem na szosę: - Hej - powiedział, puszczając oko. - Zapnij pas.

94

10 padłam na krzesło, gdy wszyscy sięgali po widelce. Ha! Nie spóźniłam się! Z technicznego punktu widzenia - nie, ponieważ nikt nie zaczął jeszcze jeść. - Gdzie byłaś, Suze? - zapytała mama, podając koszyczek z bułkami Ginie. Dobrze zrobiła. Inaczej, biorąc pod uwagę apetyty moich braci, koszyk zostałby opróżniony, zanim by do niej dotarł. - Byłam - powiedziałam, podczas gdy Max, należący do moich braci wielki i okropnie zaśliniony pies, położył głowę na moich kolanach, co zwykle robi w porze posiłków, zwracając na mnie swoje łagodne brązowe oczy - na przejażdżce. - Z kim? - zapytała mama obojętnym tonem, który wskazywał na to, że powinnam ważyć słowa, bo znajdę się w poważnych tarapatach. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, odezwał się Przyćmiony: - Z Michaelem Meduccim. - Udał, że dusi się ze śmiechu. Andy uniósł brwi. - To ten chłopiec, który był tu wczoraj wieczorem? - Właśnie ten. - Rzuciłam Przyćmionemu mordercze spojrzenie, które wolał zignorować. Gina i Śpiący, jak zauważyłam, postarali się o to, żeby usiąść koło siebie, i zachowywali się dziwnie cicho. Ciekawa byłam, co bym zobaczyła, gdybym tak upuściła serwetkę i schylając się po nią, zajrzała pod stół. Prawdopodobnie coś, czego nie miałabym szczególnej ochoty oglądać. Trzymałam więc serwetkę bezpiecznie na kolanach. - Meducci - mruknęła mama. - Skąd ja znam to nazwisko? - Z pewnością - odezwał się Profesor - myślisz o Medyceuszach, arystokratycznej włoskiej rodzinie, która wydała trzech

O

95

•

papieży i dwie królowe Francji. Casimo jako pierwszy rządził Florencją, natomiast Lorenzo był mecenasem sztuki. Jego protegowanymi byli między innymi Michał Anioł i Botticelli. Mama spojrzała na niego z zaciekawieniem. - Otóż nie o tym myślałam. Wiedziałam, czym to się skończy. Mama ma świetną i niezawodną pamięć. Jest jej to, oczywiście, potrzebne w pracy. Zdawałam sobie sprawę, że to tylko kwestia czasu, kiedy sobie przypomni, gdzie słyszała nazwisko Michaela. - To ten, który miał wypadek podczas weekendu - powiedziałam, żeby przyśpieszyć nieuniknione. - Wypadek, w którym zginęło czworo uczniów z RLS. Przyćmiony upuścił widelec, który z hałasem spadł na talerz. - Michael Meducci? - Pokręcił głową. - Niemożliwe. To był Michael Meducci! Pieprzysz. - Brad, licz się ze słowami - upomniał go ostro Andy. Przyćmiony powiedział: „przepraszam", ale oczy mu się świeciły. - Michaeł Meducci - powtórzył. - Michael Meducci zabił Marka Pułsforda? - Nikogo nie zabił - parsknęłam. Zrozumiałam, że powinnam była trzymać buzię na kłódkę. Teraz to się rozejdzie po całej szkole. - To był wypadek. - Doprawdy, Brad - powiedział Andy - jestem pewien, że biedny chłopak nie chciał nikogo zabić. - No dobrze, przepraszam - odparł Przyćmiony. - Ale Mark Pulsford był najlepszym rozgrywającym w całym stanie. Poważnie. Miał stypendium Uniwersytetu Kałifornijskiego. Był naprawdę świetny. - Och, coś ty? No to jak cię znosił w swoim towarzystwie? Spiący, w rzadkim przebłysku poczucia humoru, wyszczerzył się do brata. 96

^

- Zamknij się - warknął Przyćmiony. - Byliśmy kiedyś razem na imprezie. - Ach tak - mruknął Śpiący z kpiną. - Naprawdę. W zeszłym miesiącu, w dolinie. Mark był bombowy. - Złapał bułkę, wpakował ją niemal w całości do ust, a potem wymamrotał: - Dopóki nie zjawił się Michael Meducci i go nie zamordował. Zauważyłam, że Gina przygląda mi się z jedną, tylko jedną, brwią uniesioną do góry. Nie zareagowałam. - Do wypadku nie doszło z winy Michaela - oznajmiiam. W każdym razie o nic go nie oskarżono. Mama odłożyła widelec. - Dochodzenie w sprawie wypadku jest w toku - zauważyła. - Przy tylu wypadkach, do ilu tam doszło - powiedział ojczym, nakładając parę szparagów na talerz mamy, a następnie podsuwając półmisek Ginie - na tym odcinku drogi, można by się spodziewać, że ktoś wreszcie jakoś go zabezpieczy. -Wąski pas szosy- odezwał się Profesor tonem pogawędki - wzdłuż odcinka wybrzeża znanego jako Big Sur tradycyjnie uważa się za zdradziecki, a nawet wybitnie niebezpieczny. Często pogrążona we mgle, wijąca się i wąska górska droga nie zostanie prawdopodobnie, dzięki obrońcom historycznego dziedzictwa, rozbudowana. Niedostępność tego miejsca przyciągała poetów i artystów, którzy tam się osiedlili, na przykład Robinsona Jeffersa. Zachwycała go ponura dzikość otoczenia. Zamrugałam, patrząc na mojego najmłodszego brata. Jego fotograficzna pamięć, na co dzień męcząca, często bardzo się przydawała, zwłaszcza kiedy zbliżał się termin składania prac semestralnych. - Dzięki za informacje - powiedziałam. ' - Kraksa w górach

97

^

Profesor uśmiechnął się, ukazując oblepionyjedzeniem aparat ortodontyczny. - Nie ma za co. - Najgorsze w tym wszystkim jest to - podjął Andy, w dalszym ciągu narzekając na warunki bezpieczeństwa panujące na tej szosie - że ten konkretny odcinek wydaje się szczególnie przyciągać młodych kierowców. Przyćmiony, który pakował sobie ryż do ust, jakby to było jego pierwsze pożywienie od paru tygodni, zachichotał, mamrocząc: - No, eee, tato. Andy spojrzał na swego średniego syna. - Wiesz, Brad - odezwał się łagodnie - w Ameryce, a jak słyszałem, w dużym stopniu także w Europie, uważa się za społecznie akceptowalne odkładanie od czasu do czasu widelca i poświęcanie chwili na przeżuwanie. - Tam odchodzi akcja - wyjaśnił Przyćmiony, odkładając zgodnie z sugestią ojca widelec, co sobie powetował mówiąc z pełną buzią. - Co za akcja? - zainteresował się Andy. Śpiący, który odzywa się tylko wtedy, kiedy nie ma innego wyjścia, od czasu pojawienia się Giny zrobił się niemal gadatliwy. - Chodzi mu o punkt - oznajmił. - Punkt? - zapytała nieco zdezorientowana mama. - Punkt - potwierdził Śpiący. - Punkt obserwacyjny. Wszyscy tam jeżdżą, żeby się całować w sobotę wieczorem. A przynajmniej - tu Śpiący zachichotał - Brad i jego kumple. Przyćmiony, bynajmniej nieobrażony tą oszczerczą uwagą, pomachał szparagiem, jakby to było cygaro, a następnie wyjaśnił: - Punkt jest bombowy. - Czy to tam - zainteresował się Profesor - zabierasz Debbie Mancuso? - Skrzywił się z bólu, gdy jeden z jego goleni został brutalnie zaatakowany pod stołem. - Auu! - Nie chodzę z Debbie Mancuso! - ryknął Przyćmiony. 98

- Brad - warknął Andy. - Nie kop brata. Dawidzie, nie wspominaj imienia Debbie Mancuso przy stole. Mówiliśmy już o tym. Suze? Spojrzałam na niego, unosząc brwi. - Nie podoba mi się, że wsiadasz do samochodu z chłopcem, który brał udział w tak poważnym wypadku, bez względu na to, czyja to była wina. - Andy spojrzał na mamę. - Zgadzasz się ze mną? - Obawiam się, że muszę - westchnęła. - Źle się z tym czuję. Meducci przeżywali ostatnio z pewnością trudne chwile... - Na pytające spojrzenie ojczyma dodała: - To ich córka o mało nie utonęła parę tygodni temu. Pamiętasz? - Och. - Andy kiwnął głową. - Na tym basenowym przyjęciu. Zabrakło kontroli ze strony rodziców... - Za to nie zabrakło alkoholu - powiedziała mama. - Biedny dzieciak, jak się wydaje, wypił za dużo i wpadł do wody. Nikt nie zauważył, a jeśli nawet, to nikt nic nie zrobił. Od tamtego czasu jest w śpiączce. Jeśli przeżyje, to z poważnym uszkodzeniem mózgu. Suze - mama odłożyła widelec - nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł, żebyś się spotykała z tym chłopcem. Normalnie to by mnie ucieszyło, bo nie zależało mi specjalnie na widywaniu się z tym facetem. Ale musiałam, jeśli istniał cień nadziei, że zdołam go uchronić przed zajęciem miejsca na cmentarzu. - Dlaczego? - Przełknęłam kawałek łososia. - To nie wina Michaela, że ma siostrę alkoholiczkę, która nie umie pływać. A poza tym, dlaczego rodzice pozwolili ośmioklasistce na udział w takim przyjęciu? - Nad tą sprawą - powiedziała mama przez zęby - nie będziemy się tutaj zastanawiali i doskonałe o tym wiesz. Musisz po prostu zadzwonić do tego młodego człowieka i powiedzieć mu, że mama zabroniła ci wsiadać z nim do samochodu. Jeśli 99

-^

miałby ochotę cię odwiedzić i pooglądać wideo, w porządku. Ale nie wsiądziesz z nim do samochodu. Otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia. Tutaj? Spedzić wieczór tutaj? Pod uważnym spojrzeniem Jesse'a? O mój Boże, tego właśnie mi potrzeba. Obraz wywołany tymi słowami napełnił mnie taką zgrozą, że porcja łososia, którą podniosłam do ust, spadła z widelca na moje kolana, skąd zgarnął ją natychmiast długi psi jęzor. Mama dotknęła mojej ręki. - Suze - powiedziała cicho - potraktuj to poważnie. Nie chcę, żebyś jeździła samochodem z tym chłopakiem. Spojrzałam na nią zaciekawiona. To prawda, że w przeszłości byłam zmuszona jej nie słuchać, co wynikało głównie z okoliczności, na które nie miałam wpływu. Ona jednak o tym nie wiedziała. W dużym stopniu udawało mi się to przed nią zataić. Z wyjątkiem tych przypadków, kiedy odprowadzała mnie do domu policja, co zdarzyło się zaledwie kilka razy i nie warto o tym wspominać. Ponieważ jednak teraz sytuacja była inna, nie bardzo rozumiałam, dlaczego czuła potrzebę powtórzenia swojego wyroku w sprawie Michaela Meducciego. - W porządku, mamo - powiedziałam. - Dotarło to do mnie za pierwszym razem. - Bardzo mi na tym zależy. Przyjrzałam się jej. Nie chodzi o to, że sprawiała wrażenie, jakby miała poczucie... cóż, winy. Ale zdecydowanie coś wiedziała. Coś, czego nie chciała ujawnić. To mnie specjalnie nie zaskoczyło. Jako dziennikarka telewizyjna mama często ma dostęp do informacji niekoniecznie przeznaczonych dla szerokiej publiczności. Nie należy również to tych dziennikarzy, którzy zrobiliby wszystko dla zdobycia przebojowej historii. Gdyby jakiś glina zdradził mamie tajną informację - a gliniarze często to robią, bo moja mama, przy swoich czterdziestu paru latach, nadal jest atrakcyjną ko100

bietą i dowie się wszystkiego, jeśli tylko uśmiechnie się do kogo trzeba - wiedziałby, że mama zachowa ją dla siebie, jeśli o to poprosi. Takajużjest. Zastanawiałam się, co może wiedzieć o Michaelu Meduccim oraz o wypadku, w którym zginęlo czworo Aniołów. Dość, żeby nie chcieć, abym się z nim prowadzała. Nie uważam, że jest wobec niego szczególnie niesprawiedliwa. Nie mogłam zapomnieć, co Michael powiedział, zanim wjechaliśmy na szosę. „Tylko zajmowali miejsce". Nagle przestałam obwiniać tych ludzi za to, że chcieli go utopić. - Dobrze, mamo. Rozumiem. Na oko usatysfakcjonowana mama wróciła do łososia, którego Andy przyrządził po mistrzowsku, podając z delikatnym sosem koperkowym. - No więc, jak zamierzasz mu to powiedzieć? - zapytała Gina pół godziny później, pomagając mi ładować naczynia do zmywarki mimo nalegań mamy, że jako gość nie musi tego robić. - Nie wiem - powiedziałam z wahaniem. - Pomijając to podobieństwo do Clarka Kenta... - Na zewnątrz dziwak, w środku marzyciel? - Tak. Poza tym, co jest bardzo pociągające, ma cechę, którą określiłabym jako... - Nachałność? - podsunęła Gina, opłukując salaterkę, którą następnie wręczyła mi, abym umieściła ją w zmywarce. - Może. Nie wiem. -Jego pojawienie się tutaj wczoraj wieczorem było nachalne stwierdziła. - Nawet nie zadzwonił. Zaden chłopak nie zachował się tak wobec mnie. - Pomachała ręką i pstryknęła palcami. Wzruszyłam ramionami. Na wschodzie to wygłąda inaczej. W mieście nie wpada się do znajomych, nie uprzedzając ich telefonicznie. W Kalifornii, jak się przekonałam, takie przypadkowe wizyty „przejazdem" są absolutnie do przyjęcia. 101

^

- Ale nawet nie próbuj, Simon, udawać - ciągnęla Gina - że ci zależy. Nie podoba ci się ten facet. Nie wiem, jaki masz powód, żeby się z nim spotykać, ale to z pewnością nie ma nic wspólnego z hormonami. Przypomniało mi się, jak bylyśmy przyjemnie zaskoczone, kiedy Michael zdjąt na plaży koszulę. - Mogłoby tak być - westchnęłam. - Proszę. - Gina podała mi narecze sztućców. - Ty i superdziwak? Nie. A teraz powiedz mi, co się dzieje między tobą a tym chłopakiem? Wbiłam wzrok w sztućce, które wkładałam do zmywarki. - Nie wiem. - Nie mogłam jej przecież powiedzieć prawdy. - Tylko że... Mam takie poczucie, że za tym wypadkiem kryje się coś, o czym on nie chce mówić. Moja mama chyba coś na ten temat wie. Zauważyłaś? - Zauważyłam - odparła Gina, nie tyle ponurym, ile specjalnie radosnym głosem. - No, więc... Po prostu ciągle się zastanawiam, co tam naprawdę zaszło. W noc katastrofy. Ponieważ... cóż, dziś po południu to wcale nie była meduza. Gina pokiwała głową. - Tak myślałam. Przypuszczam, że to ma jakiś związek z tym twoim pośredniczeniem, tak? - Coś w tym rodzaju - mruknęłam zmieszana. - No tak. Co mogłoby również wyjaśnić to drobne zajście z lakierem do paznokci, hę? Nie byłam w stanie wydusić słowa. Nie przestałam wkładać sztućców do plastikowych przegródek w drzwiach zmywarki. Widelce, łyżki, noże. - W porządku. - Gina zakręciła wodę i wytarła ręce w ścierkę. - Co mam zrobić? Zamrugałam zdziwiona. 102

- Ty? Nic. - Daj spokój. Znam cię, Simon. Nie opuściłaś w zeszłym roku siedemdziesięciu dziewięciu godzin wychowawczych, ponieważ miałaś ochotę zjeść spokojnie śniadanie w MacDonaldzie. Wiem doskonale, że walczyłaś z duchami, aby ten świat był bezpieczniejszym miejscem dla naszych dzieci. No więc, co mogę dla ciebie zrobić? Kryć cię? Zagryzłam wargi. - Dobrze - powiedziałam z wahaniem. -Posłuchaj, o mnie się nie martw. Jake obiecał zabrać mnie na rozwożenie pizzy, co jest do jakiegoś stopnia pociągające, jeśli komuś nie przeszkadza siedzenie w samochodzie pełnym pizzy pepperoni i ananasowej. Ale jeśli chcesz, zostanę tutaj, z Bradem. Zaprosił mnie na oglądanie swojego ulubionego filmu. Wciągncłam powietrze. - Chyba nie Jeździec piekieł...? - Zgadza się. Wdzięczność ogarnęła mnie niczym jedna z fal, które pozbawiły mnie wcześniej przytomności. - Zrobiłabyś to dla mnie? - Dla ciebie, Simon, wszystko. No więc, co się szykuje? - W porządku. - Rzuciłam ścierkę, którą ściskałam w garści. - Gdybyś została w domu i udawała, że jestem w pokoju na górze i meczą mnie bóle miesiączkowe, to będę cię czciła do końca życia. Nie zadają kłopotliwych pytań, jeśli chodzi o bóle miesiączkowe. Powiedz, że jestem w wannie, a potem, trochę później, że położyłam się wcześniej spać. Gdyby ktoś do mnie dzwonił, odbierzesz? - Jak sobie życzysz, królowo Alef. - Och, Gino. - Złapałam ją za ramiona i potrząsnęłam lekko. - Jesteś najlepsza. Rozumiesz? Najlepsza. Nie marnuj się dla moich braci. Stać cię na dużo więcej. 103

1 - Ty tego zwyczajnie nie widzisz - powiedziała Gina, kręcąc w zadumie głową. - Twoi bracia są bardzo przystojni. No, z wyjątkiem tego małego rudzielca. Poza tym... -Ja kierowałam się do telefonu, żeby zadzwonić do ojca Dominika. - Oczekuję zadośćuczynienia. - Wiesz, że dostaję tylko dwadzieścia dolców na tydzień kieszonkowego, ale możesz to dostać... - Nie chcę twoich pieniędzy - skrzywiła się Gina. - Ale przyjemnie byłoby usłyszeć jakieś wyjaśnienia. Nigdy nic nie mówiłaś. Wykrccałaś się od odpowiedzi. Ale teraz jesteś mi to winna. - Zmrużyła oczy. - Dla ciebie wysiedzę na seansie Jeźdźca piekieł. To bardzo dużo. I owszem - dodała, zanim zdążyłam otworzyć usta - będę milczała. Obiecuję, że nie zadzwonię do „Enquirera" albo „People". Odparłam na to z całą godnością, na jaką było mnie w tym momencie stać: - Nie przyszłoby mi do głowy, że mogłabyś postąpić inaczej. A potem podniosłam słuchawkę i wykręciłam numer ojca Dominika.

11

N

o więc, za czym dokładnie mam się rozglądać? - zapytałam, oświetlając latarką piaszczystą dróżkę. - Nie jestem pewien - powiedział ojciec Dominik, który wyprzedzał mnie o parę kroków. - Spodziewam się, że będziesz wiedziała, kiedy to znajdziesz. - Wspaniale - mruknęłam. To nie było byle co, schodzić po ciemku zboczem góry. Gdybym mogła przewidzieć, że na tym właśnie będzie polegała 104

propozycja ojca Dominika, pewnie zwlekałabym z tełefonem. Zostałabym w domu i oglądała Jeźdźca piekieł. Albo przynajrnniej próbowała odrobić geometrię. Nie żartuję. Już raz o mało nie zginęłam w tym miejscu. Twierdzenie Pitagorasa nie budziło we mnie takiego przerażenia. - Nie martw się - odezwał się za mną głos, w którym brzmiało lekkie rozbawienie. - Tutaj nie ma trującego bluszczu. Odwróciłam głowę, posyłając Jesse'owi sarkastyczne spojrzenie, jakkolwiek wątpię, aby był w stanie je dostrzec. Księżyc - o ile w ogóle był jakiś księżyc - ukrywał się za gęstą zasłoną chmur. Mgła wspinała się po zboczu, po którym właśnie schodziliśmy, i zbierała się w zagłębieniach na dróżce, wirując gwałtownie za każdym postawieniem stopy, jakby dotknięcie człowieka było jej niemiłe. Starałam się nie myśleć o filmach, w których ludziom w takiej mgle przytrafiają się różne okropne rzeczy. Wiecie, o jakich filmach mówię. Unikałam też myśli o trującym bluszczu, o który mogłam się ocierać. Jesse oczywiście żartował, ale jak zwykle czytał w moich myślach: nienawidzę szpecących wysypek. A o wężach to już w ogóle nie wspomnę, chociaż miałam wszelkie powody, by podejrzewać, że leżą gdzieś zwinięte w kłębek na tej żałosnej imitacji górskiej perci, czekając tylko, kiedy będą mogły się uraczyć kawałkiem miękkiego ciała z mojej łydki tuż powyżej adidasów. - Tak - usłyszałam głos ojca Dominika. Mgła wchłonęła go całkowicie, widziałam jedynie maleńki punkcik żółtego światła jego latarki. - Tak, widzę, że policja już tu była. To tutaj widocznie odpadł ten kawałek barierki. Widać ślady w zielsku. Brnęłam na ślepo, używając latarki głównie do wypatrywania węży, jak również do tego, żeby upewnić się, że nie spadnę za chwilę w przepaść z wysokości kilkudziesięciu metrów wprost we wzburzoną morską głębię. Jessejuż dwa razy odciągał mnie 105

delikatnie od brzegu ścieżki, gdy zagapiłam się na jakąś podejrzaną gałąź. Teraz o mało nie zleciałam, zderzając się z ojcem Dominikiem, który zatrzymał się na środku ścieżki i przykucnął. W ogóle go nie zobaczyłam i oboje z Jesse'em musieli złapać mnie za różne części stroju, żebym nie straciła równowagi. To było trochę krcpujące. - Przepraszam - wymamrotałam, zawstydzona tym, jaka jestem niezgrabna. - Eee, co ksiądz robi? Ojciec Dominik uśmiechnął się w ten swój wkurzająco-cierpliwy sposób i odparł: - Przyglądam się pewnemu dowodowi rzeczowemu. Wspomniałaś, że twoja mama chyba wie coś więcej na ten temat, a ja mam wrażenie, że wiem, o co chodzi. Zapięłam wiatrówkę, by uchronić szyję przed chłodnym nocnym powietrzem. W Kalifornii była wiosna, ale tutaj, na wybrzeżu temperatura na pewno wynosiła nie wiecej niż pięć stopni. Na szczęście zabrałam rękawiczki - w charakterze ochrony przed trującym bluszczem - teraz jednak spełniały podwójną funkcję, nie pozwalając moim palcom zesztywnieć z zimna. - Co ksiądz ma na myśli? Nie wpadłam na to, żeby zabrać czapkę, więc uszy miałam jak sopelki lodu, a włosy, smagane zimnym wiatrem od morza, chłostały mnie po twarzy. - Spójrz na to. - Ojciec Dominik oświetlił miejsce, w którym ziemia była zryta, a trawa pognieciona. - Tutaj, jak sądzę, spadł kawałek barierki. Czy zauważasz coś dziwnego? Wyciągnęłam włosy z ust, rozglądając się nerwowo za wężami. -Nie. - Ten konkretny fragment barierki odpadł, jak się wydaje, wjednym kawałku. Samochód musiał poruszać się z dużą prędkością, żeby zerwać tak mocne metalowe zabezpieczenie, 106

ale fakt, że odpadł cały fragment, każe podejrzewać, iż metalowe śruby, którymi był umocowany, musiały puścić. - Albo zostały wcześniej poluzowane - podpowiedział Jesse cicho. Zerknęłam w jego stronę i zatrzepotałam powiekami. Jako nieżyjący, Jesse nie odczuwał takiego dyskomfortu jakja. Zimno mu nie dokuczało, chociaż wiatr szarpał jego koszulą, odsłaniając pierś, która, czego zapewne nie muszę dodawać, była równie atletyczna, jak u Michaela, tylko nie taka blada. - Poluzowane? - Po raz drugi tego dnia zaczęłam szczękać zębami. - Czym to mogło być spowodowane? Rdzą? - Myślałem raczej o rozmyślnym działaniu człowieka - powiedział Jesse spokojnie. Popatrzyłam na księdza, potem na ducha, i znów na księdza. Ojciec Dominik wyglądał na równie zaniepokojonego jak ja. Jesse nie został, ściśle rzecz ujmując, zaproszony na tę wycieczkę, ale zjawił się, kiedy udałam się na koniec podjazdu, gdzie miał na mnie czekać ojciec Dominik. Ojciec Dominik żywo zareagował na wieści, jakie mu przekazałam - o zamachu na życie Michaela na plaży, a potem o jego dziwnej wypowiedzi w samochodzie. Musimy, jak oświadczył, natychmiast odnaleźć Anioły z RLS. A najłatwiej było to zrobić, udając się na miejsce, gdzie straciły życie. A zakątek ten nie należał do takich, które w nocy mogli bezpiecznie odwiedzać sześćdziesięcioletni ksiądz i szesnastoletnia dziewczyna. Nie mam pojęcia przed czym Jesse zamierzał zapewnić nam ochronę, zjawiając się bez zaproszenia. Przed niedźwiedziami? Ale zjawił się i, jak się wydawało, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co się tu wydarzyło. - Jak to, działaniu człowieka? - zapytałam. - O czym ty mówisz? 107

- Po prostu uważam, że to dziwne, iż odpadł caly fragment barierki, podczas gdy reszta, o czym się przekonaliśmy, oglądając ją niedawno, nawet się nie wygięła pod wpływem uderzenia. Ojciec Dominik zamrugał nerwowo. - Sugerujesz, że ktoś obluzował śruby, przewidując, że samochód uderzy w barierę. Czy tak, Jesse? Jesse skinął głową. Zrozumiałam, do czego zmierza, ale dopiero po dłuższej chwili. - Zaraz, zaraz, chcesz powiedzieć, że Michael specjalnie obluzował śruby na tym odcinku, tak żeby Josh i reszta spadli z urwiska? - Ktoś z pewnością to zrobił. I mógł to być twój Michael. To mnie dotknęło. Nie sugestia, że Michael mógł zrobić coś tak przerażającego, ale to, żejesse nazwał Michaela „moim". - Chwileczkę... - zaczęłam. Jednak ojciec Dominik, co nie jest dla niego typowe, przerwał mi. - Muszę się zgodzić z Susannah, Jesse - powiedział. - Nie ma wątpliwości, że bariera nie spełniła swojej roli. Co wiecej, musiała tu wystąpić jakaś poważna wada konstrukcyjna. Sugerować jednak, że ktoś mógł celowo... - Susannah - nie dawał za wygraną Jesse - czy nie mówiłaś przypadkiem, że Michael nie lubił tych ludzi, którzy zginęli w wypadku? - N o . . . powiedział, że tylko zajmowali miejsce. Ale poważnie, Jesse, gdyby tak rzeczywiście było, Michael musiałby wiedzieć, że zbliża się samochód Josha. A niby skąd? Musiałby na nich czekać, a potem, kiedy zaczęli objeżdżać skałę, specjalnie przyspieszyć... - Cóż... -Jesse wzruszył ramionami. - Tak. - Niemożliwe. - Ojciec Dominik wyprostował się, strzepując ziemię z kolan. - Odmawiam brania pod uwagę takiej moż108

liwości. Ten chłopiec miałby zamordować kogoś z zimną krwią? Nie wiesz, co mówisz, Jesse. Cóż, ma najlepsze wyniki z egzaminów semestralnych w całej szkole. Należy do klubu szachowego. Poklepałam ojca Dominika po ramieniu. - Przykro mi, że akurat ja muszę ojcu to powiedzieć, ale szachiści mogą zabijać tak samo, jak wszyscy inni. - Spojrzałam na podłużny ślad na ziemi w miejscu, gdzie leżał fragment barierki. - Pytanie tylko: dłaczego? To jest, dlaczego miałby zrobić coś takiego? - Sądzę - powiedział Jesse - żejeśli się pośpieszymy, to mamy szansę się dowiedzieć. Wskazał ręką przed siebie. Chmury nad naszymi głowami rozstąpiły się na moment i mogliśmy zobaczyć wąziutkie pasemko plaży u podnóża skały. W świetle księżyca rysowały się cztery zjawy skupione wokół małego ogniska. - O Boże - krzyknęłam, gdy znów zapadła ciemność. - Aż na dół? Tam na pewno są węże. Ojciec Dominik ruszył energicznym krokiem w dół. Omijałam właśnie korzeń, który nieco przypominał węża, gdy Jesse zauważył: - Węże nie wychodzą w nocy. To było dla mnie coś nowego. -Nie? - Zwykle nie. A zwłaszcza nie w takie zimne wilgotne noce jak ta. Lubią słońce. Cóż, przyjęłam to z ulgą. Zaczęłam się jednak, mimo woli, zastanawiać nad kleszczami. Czy kleszcze wychodzą w nocy? To trwało wieki - byłam pewna, że obudzę się z nogami w gipsie - ale w końcu dotarliśmy na dół, chociaż ostatnie dwadzieścia metrów były tak strome, że praktycznie biegłam. Wcale nie z własnej woli. 109

•

Na plaiy fale huczały tak głośno, że zagłuszyły nasze przybycie. W powietrzu unosił się ciężki zapach soli. Kiedy nasze stopy zanurzyły się w wilgotnym piasku, uświadomiłam sobie, dlaczego nie słychać mew: zwierzęta i ptaki nie przepadąją za duchami. A na tej akurat plaży duchów było pełno. Śpiewały. Nie żartuję. Śpiewały, siedząc wokół małego ogniska. Nie uwierzycie, co śpiewały. Dziewięćdziesiąt dziewięć butelek piwa na ścianie. Poważnie. Były przy pięćdziesiątej siódmej. Mówię wam, jeśli tak mam spędzać wieczność po śmierci, to mam nadzieję, że zjawi się jakiś pośrednik i wybawi mnie z nieszczęścia. - W porządku - powiedziałam, ściągając rękawiczki i wsuwając je do kieszeni. -Jesse, ty zajmiesz się chłopakami, dziewczyny biorę na siebie. Ojcze D, ksiądz dopilnuje, żeby żadne z nich nie uciekło w stronę morza, dobrze? Już raz dzisiaj pływałam i proszę mi wierzyć, woda jest naprawdę zimna. Ojciec Dominik chwycił mnie za ramię, gdy ruszyłam w stronę oświetlonej płomieniami gromadki. - Susannah! - krzyknął szczerze poruszony. - Z pewnością nie... nie spodziewasz się, że my... - Ojcze D - spojrzałam na niego zaskoczona - dziś po południu te dranie usiłowały mnie utopić. Proszę wybaczyć, jeśli nie mam ochoty do nich podejść i zapytać, czy napiją się z nami piwa. Chodźmy im dokopać w nadprzyrodzone tyłki. Ojciec Dominik mocniej zacisnął palce na moim ramieniu. - Susannah, ile razy mam ci powtarzać? Jesteśmy mediatorami. Naszym zadaniem jest niesienie pomocy zagubionym duszom, a nie pogłębianie ich bólu i smutku przez stosowanie przemocy. - Coś księdzu powiem. Jesse i ja ich przytrzymamy, a ksiądz będzie im niósł pomoc. Tojedyny sposób, żeby księdza wysłuchały Nie są specjalnie komunikatywne. - Susannah - powtórzył ojciec Dominik. 110

^

Tym razem jednak nie zdołał dokończyć, ponieważ nagle odezwał się Jesse: - Zostańcie tu oboje, dopóki nie dam znać, że możecie się ruszyć. A potem pomaszerował przez plażę w stronę duchów. Ha, domyślam się, że znudziło mu się słuchanie naszych kłótni. Cóż, trudno było mieć do niego pretensję. Ojciec Dominik powiódł za nim zmartwionym wzrokiem. - O mój Boże - westchnął - nie sądzisz chyba, Susannah, że on zrobi coś... gwałtownego? Westchnęłam. Jesse nigdy nie zachowuje się gwałtownie. - Nie. Prawdopodobnie spróbuje z nimi porozmawiać. Tak chyba będzie lepiej. To znaczy duch z duchami... Mają wiele wspólnego. - Ach - mruknął ojciec Dominik, kiwając głową. - Tak, rozumiem. Bardzo mądrze. Doprawdy, bardzo mądrze. Anioły były przy siedemnastej butelce piwa, gdy zauważyły Jesse'a. Jeden z chłopców zaklął paskudnie, ale zanim zdążyli się zdematerializować, Jesse przemówił tak cicho, że nie byliśmy w stanie go usłyszeć. Widzieliśmy tylko, jak Jesse - świecąc trochę, jak to duchy - rozmawia z nimi, a potem siada na piasku, nie przestając mówić. Ojciec Dominik, który śledził tę scenę bardzo uważnie, mruknął: - Swietny pomysł, żeby najpierw wysłać Jesse'a. Wzruszyłam ramionami. - Chyba tak. Zdaje się, że na mojej twarzy odmalowało się rozczarowanie w związku z tym, że ominęła mnie pierwszorzędna bójka, bo ojciec Dominik oderwał wzrok od grupy przy ognisku i uśmiechnął się do mnie szeroko. 111

^

- Z małą pomocą Jesse'a może jeszcze zrobimy z ciebie mediatora - powiedział. Gdyby miał pojęcie, ile duchów udało mi się odesłać do innego świata, zanim poznałam ich obu! - pomyślałam. Nie powiedziałam jednak tego głośno. - A co porabia twoja przyjaciółka Gina, gdy ty jesteś poza domem? - zainteresował się ojciec Dominik. - Och, kryje mnie. Ojciec Dominik uniósł brwi niemile zaskoczony. - Kryje cię? Twoi rodzice nie wiedzą, że tu jesteś? - Och, jasne, ojcze D - parsknęłam kpiąco. - Powiedziałam mamie, że udaję się na Big Sur, żeby poszukać duchów zmarłych nastolatków. Litości! Zmieszał się. Jako duchowny ojciec Dominik nie pochwala kłamstwa, zwłaszcza jeśli dotyczy stosunków dzieci z rodzicami, których jemu podobni zawsze zalecają szanować i słuchać. Sądzę jednak, że gdyby Bóg naprawdę chciał, abym przestrzegała tej zasady, nie uczyniłby mnie pośredniczką. Te dwie rzeczy po prostu nie idą w parze. - Wygląda na to - ciągnął ojciec Dominik - że nie było ci trudno powiedzieć o tym Ginie. - Nie zrobiłam tego. Ona jakoś... sama się domyśliła. Kiedyś obie poszłyśmy do takiego medium i... - głos mi się załamał. Mówiąc o madame Zarze, przypomniałam sobie, co Gina powtórzyła mi o mojej jedynej miłości, która ma trwać całe życie. Czy to może być prawda? Zadrżałam, ale tym razem nie miało to nic wspólnego z zimnem. - Rozumiem - powiedział ojciec Dominik. - Interesujące. Nie sprawia ci przykrości opowiadanie przyjaciołom o swoich nadzwyczajnych umiejętnościach, ale własnej matce nie chcesz nic powiedzieć. Niedawno pokłóciliśmy się już na ten temat, więc tylko przewróciłam oczami. 112

- Przyjaciółce - sprostowałam. - Nie „przyjaciołom". Tylko Gina o tym wie. Ale nie wie wszystkiego. Na przykład nie ma pojęcia o Jessie. Ojciec Dominik ponownie zerknął w kierunku ogniska. Jesse wydawał się zaabsorbowany rozmową z Joshem i pozostałymi. Nie odrywali od niego wzroku. Dziwne, że rozpalili ognisko. Nie czuli ciepła, tak samo jak nie mogli upić się piwem, które usiłowali ukraść, ani utopić się w wodzie, w której się zanurzali. Zastanawiałam się, po co zadali sobie trud. Rozpalenie ognia kosztowało ich zapewne dużo energii. Z całej czwórki emanowało to samo subtelne światło, które wydzielał Jesse - nie na tyle silne, żeby coś przy nim widzieć w tak ciemną noc, ale na tyle silne, żeby stwierdzić, iż nie są całkiem... cóż słowo „ludźmi" nie bardzo pasuje, ponieważ byli, oczywiście, ludźmi. W każdym razie niedawno. Słowo, którego mi zabrakło, to pewnie „żywi". - Ojcze D - odezwałam się nagle - czy wierzy ksiądz w media? To znaczy, czy są prawdziwi? Jak mediatorzy? - Jestem pewny, że niektórzy tak. - Cóż - mówiłam pośpiesznie, bojąc się, że zaraz zmienię zdanie - ta kobieta medium, do której poszłyśmy kiedyś z Giną, wiedziała, że jestem pośredniczką. Nie mówiłamjej tego ani nic. Po prostu wiedziała. I powiedziała coś dziwnego. W każdym razie Gina tak twierdzi. Ja tego nie pamiętam. Ale z tego, co mówiła Gina, mam przeżyć jedną prawdziwą miłość. Ojciec Dominik spojrzał na mnie z góry. Czy to moja wyobraźnia, czy wydawał się rozbawiony? - A planowałaś, że przeżyjesz ich wiele? - No, niezupełnie - bąknęłam, trochę zmieszana. Każdy by się zmieszał. Facet jest księdzem. - Ale to dziwne. To medium, madame Zara, mówiłajeszcze o tej jedynej miłości, że ma trwać całe moje życie. - Przełknęłam ślinę. - A może całą wieczność. Nie pamiętam. 8 - Kraksa w gftrach

113

- Och... - Ojciec Dominik nagle spoważniał. - Mój Boże. - To samo powiedziałam. To znaczy... cóż, pewnie nie wiedziała, o czym mówi. Bo to brzmi nieprawdopodobnie, prawda? - zapytałam z nadzieją. Ku mojemu rozczarowaniu ojciec D stwierdził: - Nie, Susannah, to nie brzmi nieprawdopodobnie. Nie dla mnie. Powiedział to w taki sposób... No, nie wiem. Coś w jego głosie kazało mi zapytać: - Czy był ksiądz kiedyś zakochany? Zaczął grzebać w kieszeniach płaszcza. Wiedziałam, czego tak uporczywie szuka: paczki papierosów. Wiedziałam również, że jej nie znajdzie - rzucił palenie wiele lat temu i trzymał tylko jedną paczkę na wyjątkowe okazje. A ta paczka, co było mi przypadkiem wiadome, znajdowała się w jego gabinecie, w szkole. Wiedziałam także, że zacząłjej szukać, ponieważjest w stresie. Ciągnęło go do papierosów tylko wtedy, gdy coś szło nie tak, jak się spodziewał. Przeżył kiedyś miłość, to było jasne jak słońce. Unikał mojego wzroku. Nie byłam zaskoczona. Ojciec Dominik był stary i był księdzem, ale jego powierzchowność nadal robiła wrażenie, przypominał Seana Connery'ego. - Była pewna młoda kobieta. Kiedyś dawno - odezwał się w końcu, kiedy jego poszukiwania spełzły na niczym. Aha. Z jakiegoś powodu wyobraziłam sobie Audrey Hepburn. Wiecie, w tym filmie, w którym gra zakonnicę. Może ojciec Dominik i jego prawdziwa miłość poznali się w szkole dla księży i zakonnic! Może ich miłość była zakazana, jak na filmie! 114

SiP AScarlett

- Czy poznał ją ksiądz, zanim przyjął, eee, święcenia, czy jak to się tam nazywa? - zapytałam, starąjąc się zachować obojętny ton głosu. - Czy potem? - Przed, oczywiście! - Wydawał się zaszokowany. - Na miłość boską, Susannah! - Byłam tylko ciekawa. - Wpatrywałam się w Jesse'a przy ognisku, by ojciec Dominik nie czuł się zmieszany, że mu się przyglądam. - To znaczy, nie musimy o tym mówić, jeśli ksiądz nie chce. - Ale nie mogłam się powstrzymać. - Czy ona... - Byłem w twoim wieku - powiedział ojciec Dominik, jakby chciał mieć to z głowy - W szkole średniej. Była trochę młodsza. Z trudem wyobrażałam sobie ojca Dominika w szkole średniej. Nie wiedziałam nawet, jakiego koloru miał włosy, zanim stały się śnieżnobiałe. - To było... - jąkał się ojciec D z nieobecnym wyrazem jasnoniebieskich oczu. - To... cóż, to by i tak nie wyszło. - Wiem. - Nagle wszystko zrozumiałam. Nie mam pojęcia, jak to się stało, ale sposób, w jaki powiedział, że to by nie wyszło, dał mi do myślenia. - Była duchem, tak? Ojciec Dominik tak gwałtownie wciągnął powietrze, że przez sekundę bałam się, że dostał ataku serca albo czegoś w tym rodzaju. Zanim jednak miałam okazję udzielić mu pomocy metodą usta-usta, Jesse wstał i zaczął iść w naszą stronę. - O, popatrz - powiedział ojciec Dominik z widoczną ulgą. -Jesse wraca. Przeszła mi irytacja, jaką zwykle czułam, kiedy Jesse pojawiał się znienacka. Zwłaszcza wtedy, gdy się go nie spodziewałam lub jego pojawienie się było mi akurat nie na rękę. Ostatnio niemal zawsze cieszyłam się na jego widok. 115

Z wyjątkiem tej szczególnej chwili. W tej szczególnej chwili żałowałam, że Jesse nie znąjduje się gdzieś bardzo, bardzo daleko. Ponieważ miałam wrażenie, że już nigdy nie uda mi się niczego na ten szczegółny temat z ojca Dominika wyciągnąć. - W porządku - oznajmił Jesse, kiedy podszedł do nas na tyle błisko, że mogliśmy go słyszeć. - Sądzę, że teraz cię, ojcze, wysłuchają. Są dość przerażeni. - Z pewnością nie zachowywali się, jakby byli przerażeni, kiedy próbowali mnie zabić dzisiaj po południu - mruknęłam. Jesse spojrzał na mnie z leciutkim rozbawieniem w ciemnych oczach, chociaż doprawdy nie wiem, co jest takiego zabawnego w tym, że ktoś o mało nie utonął. - Myślę - powiedział - że jeśli wysłuchacie, co mają do powiedzenia, zrozumiecie, dłaczego postępowali tak, a nie inaczej. - Zobaczymy - parsknęłam.

12 hyba nie byłam w najlepszym humorze, z powodu tego, że Jesse przerwał wyznania ojca Dominika, ałe nic nie usprawiedliwia tego, że kiedy zmierzaliśmy w stronę gromadki przy ognisku, podszedł do mnie z tyłu i szepnął mi do ucha: - Zachowuj się. Spojrzałam na niego z irytacją. - Zawsze się zachowuję - burknęłam. Wiecie, co zrobił? Zaśmiał się! Nieprzyjemnie. Nie mogłam w to uwierzyć. Kiedy zbliżyłam się do grupki duchów na tyle, by widzieć wyraz ich twarzy, nie zauważyłam niczego, co mogłoby mnie

C

116

przekonać, że nie są tymi samymi istotami, które próbowały rnnie zabić - dwukrotnie - w ciągu ostatnich dwóch dni. - Chwileczkę - powiedział Josh, kiedy mnie rozpoznał. Zerwał się na równie nogi, wskazując na mnie oskarżycielsko. To ta suka, która... Jesse stanął szybko w kręgu światła. - Mówiłem wam, kim są ci ludzie... - Mówiłeś, że nam pomogą - zawyła Felicja, nie wstając z miejsca - a ta dziewczyna kopnęła mnie dzisiaj w twarz! - Och, czyżbyście nie próbowali mnie utopić? Ojciec Dominik stanął szybko między mną a duchami i powiedział: - Moje dzieci, moje dzieci, nie unoście się. Jesteśmy tutaj, żeby wam pomóc, o ile to możliwe. - Ksiądz nas widzi? - zapytał zaskoczony Josh Saunders. - Widzę - odparł uroczyście ojciec Dominik. - Susannah ija, jak z pewnością Jesse wam wyjaśnił, jesteśmy pośrednikami. Widzimy was i chcemy wam pomóc. W gruncie rzeczy udzielenie wam pomocy jest naszym obowiązkiem. Jak również, co musięie zrozumieć, naszym obowiązkiem jest nie dopuścić, abyście zrobili komuś krzywdę. Dlatego właśnie Susannah próbowała przeszkodzić wam dzisiaj i, o ile dobrze zrozumiałem, także poprzedniego dnia. Mark Pulsford zaklął brzydko. Felicja Bruce dźgnęła go łokciem, mówiąc: - Przestań. To ksiądz. Na to Mark wojowniczo: -Wcale nie. - Właśnie, że tak - stwierdziła Felicja. - Nie widzisz tego czegoś białego przy jego szyi? -Jestem księdzem. - Ojciec Dominik uciął dyskusję. - I mówię prawdę. Możecie mnie nazywać ojcem Dominikiem. A to

jest Susannah Simon. No więc, jak się domyślamy, macie żal do pana Meducciego - Żal? - Josh spojrzał gniewnie na ojca Dominika. - Żal? To przez tego drania jesteśmy martwi! Tyle że nie użył słowa „drań". Ojciec Dominik uniósł białe brwi, ale Jesse wtrącił spokojnie: - Dlaczego nie powtórzysz księdzu tego, co powiedziałeś mnie, tak żeby on i Susannah zaczęli coś z tego rozumieć? Josh, z muszką wiszącą łuźno na szyi i odpiętymi górnymi guzikami koszuli, podniósł rękę i przeczesał nerwowo palcami krótkie jasne włosy. Za życia był niewątpliwie wyjątkowo przystojnym chłopcem. Obdarzony urodą, inteligencją i bogactwem (jego rodzice musieli siedzieć na pieniądzach, skoro mogli wysłać go do Roberta Louisa Stevensona, szkoły równie drogiej i ekskluzywnej) Josh Saunders nie był w stanie pogodzić się z jedynym nieszczęściem, jakie spotkało go w jego krótkim, szczęśliwym życiu - ze swoją przedwczesną śmiercią. -W sobotę wieczorem poszliśmy na tańce - zaczął. Jego głęboki głos z łatwością zagłuszył szum fal i trzaskanie płomieni małego ogniska. Gdyby żył, Josh mógłby osiągnąć cokolwiek by zechciał, pomyślałam, od laurów w dziedzinie sportu po urząd prezydenta. Taka biła od niego pewność siebie. - Tańce, jasne? A potem uznaliśmy, że możemy wybrać się na przejażdżkę i zaparkować... - Zawsze parkujemy w punkcie w sobotę wieczorem - wtrąciła Carrie. - W punkcie obserwacyjnym - wyjaśniła Felicja. - Tam jest tak ładnie - westchnęła Carrie. - Naprawdę ładnie - potwierdziła Felicja, zerknąwszy szybko w stronę ojca Dominika. 118

Wytrzeszczyłam na nich oczy. Kogo oni próbują nabić w butelkę? Wszyscy wiedzieliśmy, po co parkowali w punkcie obserwacyjnym. Na pewno nie po to, żeby podziwiać widoki. - Tak - odezwał się Mark. - Do tego nigdy nie przejeżdżają tamtędy żadne gliny i nie każą nam się stamtąd zabierać. Rozumiecie? Ach. Wzruszająca szczerość. - No dobra - Josh wsunął ręce do kieszeni spodni, po czym wyjął je, zwracając dłońmi w naszą stronę. - Więc pojechaliśmy na tę przejażdżkę. Wszystko szło dobrze. Tak samo jak w każdą inną sobotę wieczorem. Tyle że nie było tak samo, ponieważ kiedy wyjechaliśmy zza zakrętu - wiecie, tego ostrego, tam - coś się na nas władowało... - Tak - powiedziała Carrie. - Zadnych świateł, żadnego ostrzeżenia, nic. Tylko „łup". - Wpadliśmy prosto na barierkę - ciągnął Josh. - Nie jechaliśmy szybko. Pomyślałem, cholera, złamałem błotnik, i zacząłem się cofać. A wtedy uderzył w nas ponownie... - Och, ale z pewnością... - zaczął ojciec Dominik. Joshjednak mówił dalej, jakby ksiądz w ogóle się nie odezwał. - A za drugim razem, kiedy nas uderzył, po prostu nie mogliśmy się zatrzymać. - Jakby barierki wcale tam nie było - dodała Fełicja. - Wjechaliśmy prosto w przepaść. - Josh znów wsunął rece w kieszenie. - I obudziliśmy się w dole. Martwi. Zapadła cisza. Nikt się nie odzywał. Fale, rzecz jasna, nadal szumiały, a ogień trzaskał. Wilgotna mgiełka osiadła mi na włosach, zastygając w drobniutkie kryształki lodu. Przysunęłam się bliżej ognia, wdzięczna za odrobinę ciepła... I nagle zrozumiałam, dlaczego Anioły z RLS zadały sobie trud rozpalenia ogniska. Ponieważ tak by postąpiły, gdyby były 119

jeszcze żywe. Rozpaliłyby ognisko, żeby się ogrzać. No to co że nie czują już ciepła? To nie ma znaczenia. Zachowały się tak, jak zachowaliby się żywi ludzie. A jedyne, czego pragnęły, to być znowu pośród żywych. - Straszne - powiedział ojciec Dominik. - Wyjątkowo straszne. Z pewnościąjednak, moje dzieci, zdajecie sobie sprawę, że to był wypadek... - Wypadek? -Josh posłał ojcu Dominikowi wściekłe spojrzenie. - W tym nie było niczego przypadkowego, ojcze. Ten chłopak, ten cały Michael, zrobił to specjalnie. - Ależ to śmieszne - parsknął ojciec Dominik. - Kompletny absurd. Z jakiegoż to powodu mógłby dopuścić się czegoś podobnego? - To proste - Josh wzruszył ramionami - był zazdrosny. - Zazdrosny? - Ojciec Dominik nie posiadał się ze zdumienia. -Może niejesteście tego świadomi, ale Michael Meducci, którego znam od pierwszej klasy, jest niezwykle utalentowanym uczniem. Koledzy go lubią... Dlaczego, na Boga, miałby... Nie. Nie, wybacz chłopcze. Z pewnością się mylisz. Nie bardzo wiedziałam, na jakim świecie żyje ojciec Dominik - pewnie na takim, na którym Michael Meducci cieszy się sympatią rówieśników z klasy, ale na pewno nie na tym, na którym żyjemy my. O ile mi wiadomo, nikt w Akademii Misyjnej nie lubił Michaela Meducciego ani go nie rozpoznawał. Poza klubem szachowym. Ale cóż, chodzę do tej szkoły zaledwie parę miesięcy, mogę więc się mylić. - Może być utalentowany - powiedział Josh - ale i takjest maniakiem komputerowym i dziwakiem. - Dziwakiem? - powtórzył oszołomiony ojciec Dominik. - Dobrze ksiądz usłyszał. - Josh pokręcił głową. - Ojcze Dominiku, spójrzmy prawdzie w oczy. Ten Meducci jest nikim. Nikim. Za to my - wskazał na siebie, a potem na przyja120

ciół - byliśmy elitą. Najbardziej popularnymi ludźmi w szkole. Zadna impreza nie byla imprezą, jeśli nie było na niej Josha, Carrie, Marka i Felicji. Jasne? Chwyta ksiądz? - Hm. - Ojciec Dominik wyraźnie się zmieszał. - Niezupełnie. Josh przewrócił oczami. - Czy ten facet jest prawdziwy? - zwrócił się do mnie i do Jesse'a. -Jak najbardziej - odparł Jesse bez uśmiechu. - W porządku. Powiem inaczej: ten cały Meducci może mieć genialną średnią. I co z tego? To nic nie znaczy. Ja mam cztery. Pobiłem rekord szkoły w skoku wzwyż. Należę do National Honor Society. Jestem napastnikiem w drużynie koszykówki. Byłem przewodniczącym samorządu szkołnego przez trzy lata z rzędu i dla odmiany dostałem główną rolę w przedstawieniu Romeo i Julia szkolnego kółka dramatycznego. Och, i wiecie co? Przyjęto mnie do Harvardu. Josh zrobił przerwę dla zaczerpnięcia oddechu. Ojciec Dominik otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Josh nie pozwolił sobie przerwać. - W ile sobotnich wieczorów, waszym zdaniem, Michael Meducci siedział sam w swoim pokoju, grając w gry wideo? Co? Powiem tak: czy wiecie, ile wieczorów spędziłemja, pieszcząc joystick? Zadnego. Wiecie dlaczego? Bo nie było sobotniego wieczoru, kiedy nie miałbym czegoś do roboty - jakiejś imprezy czy randki. I to nie z byle jakimi dziewczynami, ale z najładniejszymi, najbardziej popularnymi dziewczynami w szkole. Ta tutaj Carrie - machnął ręką w stronę siedzącej na piasku, w bladońiebieskiej wieczorowej sukni, Carrie Whitman - pracuje jako modelka w San Francisco. Występowała w reklamach. Była królową balu absolwentów. - Przez kolejne dwa lata - zaznaczyła Carrie piskliwym głosem. 121

^

Josh skinął głową. - Przez kolejne dwa lata. Czy teraz ojciec rozumie? Czy Michaeł Meducci spotyka się z modelką? Nie sądzę. Czy najlepszym przyjacielem Michaela Meducciego, jak to jest w moim przypadku, jest obecny tutaj Mark, kapitan drużyny piłki nożnej? Czy Michael Meducci ma zapewnione stypendium sportowe w Uniwersytecie Kalifornijskim? Mark, najwyraźniej niebędący najbłyskotliwszym umysłem w tym towarzystwie, mruknął z aprobatą. - A co ze mną? - zapytała Felicja. Josh na to: - Tak, a co z dziewczyną Marka, Felicją? Naczelna cheerliderka, kapitan drużyny tanecznej i, och, zdobywczyni państwowego stypendium dla szczególnie uzdolnionych. Tak więc, pamiętając o tym wszystkim, postawmy to pytanie po raz drugi, dobrze? Dlaczego ktoś taki jak Michael Meducci życzyłby takim ludziom jak my śmierci? Proste: z zazdrości. Cisza, jaka nastąpiła po tym stwierdzeniu, była równie intensywna, jak zapach słonej wody, którym przesycone było powietrze. Nikt nie powiedział ani słowa. Anioły wydawały się zbyt pewne swoich racji, żeby mówić, a ojciec Dominik wydawał się poruszony tym, co usłyszał. Trudno było stwierdzić, co czuł Jesse; wyglądał na trochę znudzonego. Przypuszczam, że dla kogoś urodzonego przed stu pięćdziesięcioma laty określenia takie jak „państwowe stypendium dla szczególnie uzdolnionych" nie znaczyło zbyt wiele. Oderwałam język, który przywarł mi do podniebienia. Strasznie chciało mi się pić po zejściu w dół i zupełnie nie paliło mi się do wspinaczki powrotnej, do samochodu ojca Doma. Poczułam się jednak, mimo nie najlepszej formy, zmuszona do zabrania głosu. - A moźe to z powodu jego siostry? - podsunęłam. 122

13

W

szyscy - od ojca Dominika po Carrie Whitman - spojrzeli na mnie zdumieni. - Przepraszam? - powiedział Josh. Ton jego głosu był bardziej niecierpliwy niż uprzejmy. - Siostry Michaela - wyjaśniłam. - Tej, która jest w śpiączce. Nie pytajcie, skąd mi to przyszło do głowy. Może to dlatego że Josh wspomniał o imprezach - jak to żadna nie mogła się rozpocząć bez obecności jego i pozostałych Aniołów. To mi przypomniało ostatnią imprezę, o jakiej słyszałam - tę, na której siostra Michaela wpadła do wody i o mało nie utonęła. To musiało być niezłe przyjęcie. Ciekawa byłam, czy przerwała je policja, czy przyjazd karetki. Ojciec Dominik uniósł białe krzaczaste brwi. - Masz na myśli Lilę Meducci? Tak, oczywiście. Jak mogłem o niej zapomnieć? Co za tragedia ją spotkała. Jesse wtrącił się do rozmowy po raz pierwszy od paru minut: - Co jej się stało? - zapytał. Siedział na kamieniu z brodą opartą na dłoni. Teraz podniósł głowę. - Wypadek - wyjaśnił ojciec Dominik, kręcąc głową. Straszny wypadek. Potknęła się, wpadła do basenu i omal nie utonęła. Jej rodzice tracą nadzieję, że kiedykolwiek odzyska przytomność. Jęknęłam. - To, w każdym razie, jedna wersja tej historii - stwierdziłam. - Rodzice Michaela trochę ją upiększyli dla dyrektora szkoły, do której chodziła ich córka. Ksiądz pominął tę część, która mówi o tym, co się działo na tym przyjęciu. Ze była kompletnie pijana, kiedy wpadła do wody. - Zmrużyłam oczy, 123

patrząc na czwórkę duchów skupionych po drugiej stronie ogniska. - Podobnie jak wszyscy inni uczestnicy tego konkretnego przyjęcia, jak się wydaje, bo jakoś nikt nie zauważył, co się z nią stalo. - Spojrzałam najesse'a. -Czy wspomniałam, że ma czternaście lat? Jesse, siedzący na kamieniu i obejmujący uniesione kolano, skierował wzrok na Anioły. - Nie przypuszczam, żebyście wiedzieli coś na ten temat powiedział. Mark wydawał się zniesmaczony. - Skąd któreś z nas mogłoby wiedzieć coś na temat siostry komputerowego bzika, która robi sobie kuku na imprezie? zapytał. - Może stąd, że jedno z was - albo wszyscy - byliście przypadkiem na tej imprezie w tym samym czasie? - podpowiedziałam slodkim głosem. Ojciec Dominik był głęboko poruszony. - Czy to prawda? - Zamrugał, patrząc na Anioły. - Czy któreś z was wie coś na ten temat? - Oczywiście, że nie - odparł Josh odrobinę za szybko, jak mi się wydawało. „Też mi coś" Fełicji również nie zabrzmiało przekonująco. To Carrie puściła w końcu parę. - A nawet gdybyśmy wiedzieli - odezwała się z niekłamanym oburzeniem -jakie by to miało znaczenie? Jeśli jakaś tam dziewczyna, która pchała się do naszego towarzystwa, zapiła się na jednej z naszych imprez, to dłaczego mielibyśmy być za to odpowiedzialni? Wytrzeszczyłam na nią oczy. Felicja, jak sobie przypomniałam, zdobyła stypendium dla szczególnie uzdolnionych. Carrie Whitman zostałajedynie królową balu absolwentów. Dwukrotnie. 124

- A co, tak na początek, z udostępnieniem alkoholu uczennicy ósmej klasy? - Skąd mieliśmy wiedzieć, ile ona ma lat? - zapytała niezbyt miłym tonem Felicja. - Nałożyła sobie na twarz taką tapetę, że przysięgłabym, że ma czterdziechę. - Tak - potwierdziła Carrie. - A to przyjęcie było na zaproszenia. Z pewnością nie wysłałam zaproszenia żadnej ósmoklasistce. - Jeśli szukacie kogoś odpowiedzialnego - burknęła Felicja - to co z idiotą, który ją przyprowadził? - No właśnie - parsknęła gniewnie Carrie. - Nie sądzę, żeby Susannah winiła was za to, co się stało z siostrą Michaela. - Głos Jesse'a, wobec piskliwych głosów dziewcząt, brzmiał jak odległy grzmot. Skutecznie skłonił pozostałych do zamknięcia buzi. - Michael, jak mniemam, jest tym, który was z tego powodu zabił. Ojciec Dominik wydał cichy dźwięk, jakby słowa Jesse'a podziałały na niego jak uderzenie pięścią w brzuch. - Och, nie, nie, nie myślicie z pewnością... - To wydaje się sensowniejsze - powiedział Jesse - niż jego argument - skinął w kierunku Josha - że Michael zrobił to, ponieważ nie miał... czego to? Och, tak. Randek w soboty. Josh miał niepewną minę. - Cóż - powiedział, szarpiąc klapy wieczorowej marynarki. - Nie wiedziałem, że skunks, którego wyłowili z basenu Carrie, był siostrą Meducciego. - Tego już za wiele. Po prostu za wiele. Jestem... jestem zszokowany tym wszystkim - wyszeptał ojciec Dominik. Zerknęłam na niego, zaskoczona tonem jego głosu. Był przepełniony bółem. Ojca Dominika zraniło to, co usłyszał. - Dziewczyna jest w stanie śpiączki - powiedział, wbijając błyszczące niebieskie oczy w Josha - a ty jeszcze ją obrażasz? 125

Josh miał na tyle przyzwoitości, że okazał wstyd. - Cóż, to tyłko taki sposób mówienia. - A wy dwie. - Ojciec Dominik wskazał na Felicję i Carrie. - Łamiecie prawo, podając alkohol niepełnoletniej, i śmiecie sugerować, że to, co stało się później, to jej wina? Carrie i Felicja wymieniły spojrzenia. - Ale - zauważyła Felicja - nikt inny nie doznał żadnej szkody, a wszyscy pili równo. - Owszem - potwierdziła Carrie. - Tak właśnie było. - To nie ma znaczenia. - Głos ojca Dominika drżał z emocji. - Jakby wszyscy inni skoczyli z mostu Golden Gate, czy to by znaczyło, że wszystko jest w porządku? Hola, pomyślałam, ojciec Dominik powinien się dokształcić w zakresie radzenia sobie z trudną młodzieżą, jeśli sądzi, że ten stary trik na nich podziała. A potem otworzyłam szeroko oczy, stwierdziwszy, że ojciec Dominik wskazuje teraz na mnie. Na mnie? Co ja takiego zrobiłam? Wkrótce się dowiedziałam. - A ty - powiedział - ty nadal upierasz się, że to co się przydarzyło tym młodym ludziom to nie byl wypadek, tylko zaplanowane z zimną krwią morderstwo? Szczęka mi opadła. - Ojcze D - zdołałam wydusić, proszę wybaczyć, ale jest dość oczywiste... - Nie jest. - Ojciec Dominik opuścił rękę. - Dla mnie nie jest oczywiste. Chłopiec miał motyw? To jeszcze nie czyni z niego mordercy. Rzuciłam Jesse'owi rozpaczliwe spojrzenie, ale z wyrazu jego twarzyjasno wynikało, że jest tak ogłupiały z powodu wybuchu ojca Dominika, jak ja. - Ale barierka - próbowałam. - Obluzowane śruby... 126

- Tak, tak - powiedział ojciec Dominik dość zjadliwym, jak na niego, tonem. - Ale umknęła ci, Susannah, najważniejsza rzecz. Przypuśćmy, że Michael rzeczywiście się na nich zaczaił. Może zamierzał ich staranować, kiedy wyjadą zza zakrętu. Jak mógł mieć, po ciemku, pewność, że to właściwy samochód? No, jak, Susannah? Zza tego zakrętu mógł wyjechać każdy. Skąd Michael mógł wiedzieć, że to ten samochód? Skąd? Tu mnie miał. I zdawał sobie z tego sprawę. Stałam tam, wiatr od morza nawiewał mi włosy na twarz, a ja patrzyłam na Jesse'a. Jesse spojrzał na mnie i lekko wzruszył ramionami. Tak samo jak ja nie wiedział, co o tym sądzić. Ojciec Dominik miał rację. To się nie trzymało kupy. Przynajmniej dopóki Josh nie powiedział: -Macarena. Wszyscy spojrzeliśmy na niego. - Przepraszam? - powiedział ojciec Dominik. Nawet w gniewie nie zapominał o formach grzecznościowych. - Oczywiście! - Felicja zerwała się na nogi, potykając się o kraj długiej wieczorowej sukni. - Oczywiście! Wymieniliśmy z Jesse'em spłoszone spojrzenia. - Co takiego? - zwróciłam się do Josha. -Macarena - powtórzył Josh. Uśmiechał się. Z uśmiechem na twarzy nie wyglądał na kogoś, kto usiłował mnie utopić. Kiedy się uśmiechał, wyglądał na tego, kim był - przystojnym, wysportowanym osiemnastolatkiem w najpiękniejszym okresie życia. Tyle że jego życie się skończyło. - Prowadziłem samochód brata - wyjaśnił, nadal się uśmiechając. - Wyjechał do college'u. Pozwolił mi go używać. Jest większy od mojego samochodu, tylko że ma zainstalowaną taką głupotę, że kiedy naciska się kłakson, odzywa się Macarena. - To takie żenujące - westchnęła Carrie. 127

- W noc, kiedy zostaliśmy zabici - ciągnął Josh - nacisnąłem klakson, kiedy mijaliśmy zakręt - ten, za którym czekał Michael. - Zawsze się trąbi, wyjeżdżając zza tych ostrych zakrętów podkreśliła podniecona Felicja. - Słychać było Macarenę. - Uśmiech Josha zniknął, jakby zdmuchnął go wiatr. - Wtedy w nas uderzył. - Zaden inny klakson na półwyspie - powiedziała Felicja, której minęło podniecenie - nie wygrywa Macareny. Już nie. Macarena była popularna tylko przez jakieś dwa tygodnie. Potem przestała bawić. Teraz gra się ją tylko na weselach i takich tam. - Stąd wiedział. - W głosie Josha nie słychać już było oburzenia. Teraz brzmiał w nim tylko smutek. Oczy utkwił w morzu - morzu, które w ciemności nie dało się odróżnić od zachmurzonego nocnego nieba. - Stąd wiedział, że to my. Pośpiesznie odtworzyłam w myślach, co powiedział Michael parę godzin wcześniej, w miniwanie swojej matki: ,Wypadli zza zakrętu. Nie zatrąbili. Ani nic". AJosh teraz powiedział, że jednak trąbili. Nie tylko trąbili, ale trąbili w szczególny sposób, który wyróżniał klakson Josha spośród wszystkich innych... - Och -jęknął ojciec Dominik, jakby nagle źle się poczuł. Mój Boże. Zgadzałam się z nim absolutnie. Z tym, że... - To nadal niczego nie dowodzi - oświadczyłam. - Zartujesz? -Josh popatrzył na mnie, jakbym zwariowała. Jakby to nie on występował w wieczorowym garniturze na plaży. - Oczywiście, że dowodzi. - Nie, ona ma rację. - Jesse podniósł się z głazu i stanął obok Josha. - Był bardzo sprytny, ten Michael. Nie ma sposobu, żeby dowieść - nie przed sądem, w każdym razie - że popełnił zbrodnię. Josh otworzył usta. 128

- Co masz na myśli? Zabił nas! Ja ci to mówię! Nacisnęliśmy kłakson, a on celowo w nas uderzył, spychając w przepaść. - Tak - zgodził się Jesse - ale twoje zeznanie nie będzie miało, mój przyjacielu, znaczenia w sądzie. Josh wydawał się bliski łez. - Dlaczego nie? - Ponieważ byłoby to zeznanie - powiedział spokojnym tonem Jesse - martwego człowieka. Dotknięty Josh wycelował palec w moją stronę. - Ona nie jest martwa. Może im powiedzieć. - Nie może. Co miałaby powiedzieć? Że zna prawdę o tym, co się stało tamtej nocy, ponieważ opowiedziały jej o tym duchy ofiar wypadku? Sądzisz, że sędziowie jej uwierzą? Josh posłał mu gniewne spojrzenie. Potem wbił wzrok w ziemię i mruknął: - Dobrze, w porządku. Jesteśmy z powrotem w punkcie wyjścia. Weźmiemy sprawy w swoje ręce, co wy na to? - Och, nie, nie zrobicie tego - powiedziałam. - W żaden sposób. Dwie złe rzeczy nie dają jednej dobrej. Trzy tym bardziej. Carrie zerknęła na Josha i na mnie. - O czym ona mówi? - zapytała. - Nie pomścicie swojej śmierci, zabijając Michaela Meducciego. Przykro mi, ale to nie może się stać. Mark, po raz pierwszy tego wieczoru, wstał. Spojrzał na mnie, potem na Jesse'a, potem na ojca Dominika i stwierdził: - To bzdura, człowieku. - I ruszył przez plażę. - A więc draniowi po prostu to ujdzie na sucho? - Josh, zacisnąwszy szczęki, patrzył na mnie z gniewem. - Zabija czworo ludzi i wychodzi z tego czysty jak łza? - Nikt tego nie powiedział. - Twarz Jesse'a w świetłe ogniska wydawała się bardziej ponura niż kiedykołwiek. - Ale nie do was należy decyzja, co stanie się z chłopcem. - Kraksa w górach

129

- Ach, tak? - zapytał zjadliwie Josh. - No to do kogo? Jesse skinął na mnie i ojca Dominika. - Do nich - stwierdził spokojnie. - Do nich? - Głos Felicji wyrażał oburzenie. - Dlaczego do nich? - Ponieważ oni są mediatorami - powiedział Jesse. W pomarańczowym blasku ognia jego oczy wydawały się czarne. Tym się właśnie zajmują.

14

J

edyny problem polegał na tym, że pośrednicy nie mieli pojęcia, co mają w tej konkretnej sytuacji robić.

- Proszę posłuchać - szepnęłam, gdy ojciec Dominik wrzucił białą świecę do trzymanego przeze mnie pudełka i wyciągnął z niego świecę fioletową. - Proszę mi pozwolić zadzwonić na policję i udzielić im wskazówek. Anonimowo. Powiem, że tamtej nocy jechałam wzdłuż Big Sur i wszystko widziałam i że to nie był wypadek. Ojciec Dominik włożył fioletową świecę na miejsce białej. - Myślisz, że policja kieruje się wszystkimi anonimowymi wskazówkami, jakie otrzymuje? - Nie zawracał sobie głowy zniżaniem głosu do szeptu, bo i tak nie było nikogo, kto mógłby nas podsłuchać. Ja szeptałam tylko dlatego, że bazylika ze swoimi złoceniami i majestatycznymi witrażami wprawiała mnie w lekko nerwowy nastrój. - Cóż, może przynajmniej nabiorą podejrzeń. - Towarzyszyłam ojcu Dominikowi, gdy zszedł z drabiny, złożył ją i przeniósł do następnej stacji Drogi Krzyżowej. - To znaczy, może 130

się temu bliżej przyjrzą, wezwą Michaela na przesłuchanie czy coś. Założę się, że on po prostu pęknie, kiedy postawią mu właściwe pytania. Ojciec Dominik uniósł brzeg czarnej sutanny, wchodząc na drabinę. - Ajakie? - zapytał, wymieniając kolejną białą świecę na fioletową. - Nie wiem. - Ramiona zaczynały mi drętwieć Pudełko ze świecami było naprawdę ciężkie. Zazwyczaj świece wymieniały nowicjuszki. Ojciec Dominik nie mógł jednak usiedzieć spokojnie od czasu naszej wycieczki poprzedniej nocy i sam zgłosił swoje usługi monsignorowi. Nasze usługi, powinnam powiedzieć, jako że wyciągnął mnie z łekcji religii, żebym mu pomogla. Nie to, żebym miała pretensje. Jako zagorzała agnostyczka i tak nudziłam się na tych lekcjach, co siostra Ernestyna miała nadzieję zmienić, zanim skończę szkołę. - Sądzę, że policja - ojciec Dominik zdecydowanym ruchem osadził świecę, która nie bardzo pasowała do otworu świecznika -da sobie świetnie radę bez twojej pomocy. Jeśli to, co mówiła twoja matka, jest prawdą, to wydaje się, iż uważają Michaela za podejrzanego i pewnie niedługo wezwą go na przesłuchanie tak czy inaczej. - A jeśli mama przesadza? - W pobliżu pojawił się turysta, który oglądał z podziwem witraże. Zniżyłam w związku z tym głosjeszcze bardziej. - No, jest matką. Często tak się zachowuje. A jeśli policja w ogóle niczego nie podejrzewa? - Susannah. - Umieściwszy świecę tam, gdzie zamierzał, ojciec Dominik zszedł z drabiny, patrząc na mnie z desperacją pomieszaną z serdecznością. Zauważyłam pod jego oczami fioletowe cienie. Oboje byliśmy wyczerpani po długim marszu w dół na płażę i z powrotem, nie mówiąc już o pełnym emocji spotkaniu nad brzegiem morza. 131

Ajednak wydawało się, że ojciec Dominik przeszedł nad tym wszystkim do porządku dziennego, wykazując więcej energii życiowej niż można by się spodziewać po kimś w jego wieku. Ja z trudem chodziłam, tak bardzo bolały mnie łydki, i bez przerwy ziewałam, ponieważ nasza sympatyczna dyskusja z Aniołami skończyła się dobrze po północy Ojciec Dominik, nie licząc cieni pod oczami, po prostu tryskał energią. - Susannah - powiedział tym razem weselej i serdeczniej obiecaj mi, że nie zrobisz niczego w tym rodzaju. Nie zadzwonisz na policję z anonimowymi wskazówkami. Zmieniłam uchwyt na pudełku ze świecami. O czwartej rano wydawało mi się to dobrym pomysłem. Nie spałam prawie całą noc, zastanawiając się, co zrobimy z Aniołami z RLS i Michaelem Meduccim. -Ale... - Jak również, że pod żadnym pozorem - ojciec Dominik najwyraźniej zauważył, że jest mi niewygodnie trzymać pudełko, bo wziął je z moich rąk i postawił na górnym szczeblu drabiny - nie będziesz próbowała rozmawiać o tym z Michaelem. To był, rzeczjasna, plan B. Jeśli anonimowy telefon na policję nie odniósłby pożądanego skutku, zamierzałam osaczyć Michaela i słodkimi słówkami - albo biciem, zależy, co by się okazało skuteczniejsze - wyciągnąć z niego prawdę. - Pozwól, że sam to zrobię. - Ojciec Dominik powiedział to na tyłe głośno, że turysta, który wlaśnie szykował się do sfotografowania ołtarza, opuścił aparat i wycofał się pośpiesznie. Pragnę porozmawiać z tym młodym człowiekiem i zapewniam cię, że jeśli istotnie winien jest tej ohydnej zbrodni... - Wciągnęłam powietrze, ponieważ ojciec Dominik podniósł ostrzegawczo palec. - Słyszałaś, co powiedziałem - odezwał się nieco ciszej, ale tylko dlatego że zauważył nowicjuszkę z płachtą 132

czarnego materiału przeznaczonego do udrapowania na licznych posążkach Matki Boskiej. Miały pozostać zakryte aż do Świąt Wielkanocnych. Religia. To wszystko jest takie dziwne. - Jeśli Michael jest winny tego, o co go oskarżają ci młodzi ludzie, wpłynę na niego, żeby się przyznał. - Ojciec Dominik powiedział to z wielkim przekonaniem. Faktycznie, czasami, patrząc najego surową twarz, miałam ochotę się przyznać, chociaż nie bardzo miałam do czego. Kiedyś wyjęłam pięć dołarów z portmonetki mamy żeby kupić dużą torebkę chipsów. Może nadeszła właściwa pora, żeby o tym opowiedzieć. - A teraz uciekaj - powiedział ojciec Dominik, odsuwając rękaw sutanny i patrząc na zegarek. Księżom płacą za mało i nie stać ich na markowe modełe. - Pan Meducci ma sic tu ze mną za chwilę spotkać, lepiej więc, abyś już poszła. Wolałbym, żeby nas nie widział razem. - Dlaczego nie? Nie ma przecież pojęcia, że spędziliśmy kawał wczorajszej nocy na rozmowie z jego ofiarami. Ojciec Dominik położył mi rękę na plecach i lekko popchnął. - Biegnij już, Susannah - powiedział ojcowskim tonem. Odeszłam, ałe niezbyt daleko. Jak tylko ojciec D odwrócił się do mnie płecami, zanurkowałam między ławki i przyczaiłam się skulona. Czekałam, trudno powiedzieć na co. No dobra, właściwie to wiem: na Michaela. Chciałam się przekonać, czy ojciec Dominik rzeczywiście zdoła wyciągnąć z niego wyznanie. Nie musiałam czekać długo. Jakieś pięć minut później usłyszałam głos Michaela niedaleko od miejsca mojej kryjówki. - Ojcze Dominiku? Siostra Ernestyna mówiła, że chce ksiądz ze mną porozmawiać. - Ach, Michaelu. - W głosie ojca Dominika nie znać było śladu zgrozy, którą, jak wiedziałam, odczuwał na myśl, że jeden z jego uczniów może być mordercą. Wydawał się spokojny, a nawet wesoły. 133

Usłyszałam grzechotanie świec w pudełku. - Proszę - powiedział ojciec Dominik. - Potrzymaj to, dobrze? Wręczył Michaelowi pudełko, które ja przedtem trzymałam. - Eee... Oczywiście, ojcze Dominiku - wybąkał Michael. Usłyszałam zgrzyt składanej drabiny. Ojciec Dominik przenosił ją do kolejnej stacji Drogi Krzyżowej. Nadal byłam w stanie go usłyszeć... chociaż z trudem. - Martwiłem się o ciebie, Michaelu - zaczął ojciec Dominik. - O ile mi wiadomo, u twojej siostry nie wystąpiły dotąd oznaki powrotu do zdrowia. - Nie, ojcze - odparł Michael. Mówił tak cicho, że łedwie go słyszałam. - Jest mi bardzo przykro to słyszeć. Lila jest przemiłą dziewczyną. Wiem, że bardzo ją kochasz. - Tak, ojcze. - Wiesz, Michaelu, kiedy ludziom, których kochamy, przytrafia się coś złego, często... cóż, czasami odwracamy się od Boga. Hm, ojej, pomyślałam, to nie jest dobry sposób. Nie w przypadku Michaela. - Czasami ogarnia nas taki żal, że to coś okropnego spotkało kogoś, kto na to nie zasłużył, że nie tylko odwracamy się od Boga, ale zaczynamy nawet rozważać... cóż, możliwości, których normalnie nie bralibyśmy pod uwagę. Jak na przykład zemsta. W porządku, pomyślałam. Odrobinę lepiej, ojcze Dominiku. - Panno Simon. Obejrzałam się przestraszona. Nowicjuszka, która przyszła, żeby okryć figury, przyglądała mi się z końca ławki. - Och - mruknęłam. Podniosłam się z kolan i wśliznęłam na ławkę. Ojciec Dominik i Michael stali teraz plecami w moją stronę. Byłi za daleko, żeby nas słyszeć. - Dzień dobry, właśnie szukałam, eee... klipsa. 134

Nie wydaje się, żebym ją przekonała. - Czy nie masz teraz lekcji religii z siostrą Ernestyną? - zapytała. - Tak, siostro - odparłam. - Rzeczywiście. - Hm, czy nie powinnaś czasem udać się do klasy? Podniosłam się powoli. Nie miało już znaczenia, czyjestem tu, czy nie. Ojciec Dominik i Michael odeszli za daleko, żebym zdołała usłyszeć cokolwiek. Ruszyłam z całą godnością, na jaką mnie było w tym momencie stać, w stronę końca ławki, zatrzymując się przy nowicjuszce. - Przepraszam, siostro - powiedziałam. Potem, usiłując przerwać niezręczną ciszę, podczas której nowicjuszka mierzyła mnie niechętnym spojrzeniem, dodałam: - Podoba mi się siostry, eee... Ponieważ jednak wyłeciało mi z głowy, jak się nazywa suknia, którą one noszą, komplement wypadł trochę płasko, nawetjeśli na koniec,jak sądzę, uratowałam nieco sytuację, wskazując ręką na jej strój. - No, wie siostra, to coś, co siostra ma na sobie. Bardzo siostra zgrabnie wygląda. To chybajednak nie była najwłaściwsza uwaga w stosunku do kogoś, kto przygotowywał się do złożenia ślubów zakonnych, bo nowicjuszka zrobiła się czerwona jak rak i powiedziała: - Nie zmuszaj mnie, żebym znowu podała cię do raportu, panno Simon. Uznałam, że to niezbyt w porządku, biorąc pod uwagę, że przecież usiłowałam być miła. Ale wszystko jedno. Opuściłam kościół, udając się do klasy dłuższą drogą, przez zalany słońcem dziedziniec, aby ukoić nerwy szumem fontanny. Lecz moje nerwy wkrótce znowu znalazły się w opłakanym stanie, kiedy obok pomnika ojca Serry zauważyłam drugą 135

nowicjuszkę, wygłaszającą właśnie rodzaj wykładu dla grupy turystów na temat dokonań misjonarza. Chcąc uniknąć przyłapania poza klasą bez przepustki (dlaczego nie pomyślałam, żeby poprosić o nią ojca Dominika? To przez te świece), wskoczyłam do toalety dla dziewcząt, gdzie natknęłam się na chmurę szarego dymu. A to mogło oznaczać tylko jedno, oczywiście. - Gina - powiedziałam, schylając się, żeby sprawdzić, w której kabinie siedzi. - Czyś ty zwariowała? Głos Giny dobiegł z jednej kabin na końcu, w pobliżu okna, które strategicznie otworzyła. - Bynajmniej - powiedziała, otwierając drzwi i przytrzymując je, póki paliła. - Wierz mi. - Myślałam, że rzuciłaś palenie. - Rzuciłam. - Gina usiadła obok mnie na parapecie, na który się właśnie wdrapałam. Misja, pochodząca z początku XVII wieku, zbudowana była z grubych glinianych cegieł, tak więc wszystkie okna były osadzone w glębokich wnekach. Dzięki temu mieliśmy podokienne ławki, które, chociaż wysokie, były przynajmniej chłodne i wygodne. - Teraz pałę tylko w nagłych wypadkach - wyjaśniła Gina. Na przykład podczas lekcji religii. Wiesz, że z przyczyn filozoficznych jestem przeciwna wszelkim formom zorganizowanej rełigii. Co ty na to? Uniosłam brwi. - Nie wiem. Mnie podoba się buddyzm. Teória reinkarnacji jest bardzo pociągająca. - To hinduizm, głupolu - powiedziała Gina. - Mówiłam o paleniu. - Wbuddyzmie teżjest reinkamacja. Nie, nigdy mnie to nie pociągało. Bo co? - Uśmiechnęłam się. - Czy Śpiący nie opowiadał ci, jak przyłapał mnie na paleniu? 136

Skrzywiła się wdzięcznie. - Nie opowiadał. I wolałabym, żebyś go tak nie nazywała. Teraz ja się skrzywiłam - No to Jake. Bardzo mu się to nie podobało. Lepiej, żeby cię na tym nie złapał, bo rzuci cię jak gorącego ziemniaka. - Bardzo w to wątpię - odparła Gina z tajemniczym uśmiechem. Pewnie miała rację. Zastanawiałam się, jak to jest być taką Giną i mieć każdego napotkanego chłopaka u swoich stóp. We mnie zakochiwali się jedynie tacy chłopcy, jak Michael Meducci. A i ten, praktycznie rzecz biorąc, wcale nie był raczej we mnie zakochany. Był zakochany w pomyśle, że ja jestem zakochana w nim. O czym, nawiasem mówiąc, nie mogłam myśleć bez dreszczu obrzydzenia. Wydałam rozpaczliwe westchnienie i spojrzałam przez okno. Jakiś kilometr lądu, upstrzony drzewami cyprysowymi, ciągnął się ku błękitnemu, połyskującemu w świetle ostrego, popołudniowego słońca, morzu. - Nie rozumiem, jak ty to znosisz. - Gina wydmuchnęła kłąb szarego dymu. Z tonu jej głosu wywnioskowałam, że znowu mówi o lekcjach religii. - To znaczy tobie to się naprawdę musi wydawać naciągane, zważywszy że jesteś mediatorką. Wzruszyłam ramionami. Poprzedniej nocy wróciłam za późno, żeby odbyć z Giną „rozmowę", której się domagała. Kiedy zakradłam się do domu, twardo spała. Dobrze się złożyło, bo byłam kompletnie wyczerpana. Nie na tyle jednak wyczerpana, żeby zasnąć. - Nie wiem. To jest, nie mam zielonego pojęcia, dokąd idą duchy, kiedyje odsyłam. One po prostu... odchodzą. Może do nieba? Może do następnego życia? Wątpię, żebym się dowiedziała, zanim sama nie umrę. Gina wydmuchnęła za okno następną chmurę dymu. 137

- Przedstawiasz to jak podróż - zauważyła. - Tak, jakbyśmy po śmierci po prostu zmieniali adres. - Cóż... Sądzę, że tak to właśnie wygląda. Tylko mnie nie pytaj, co to za adres, ponieważ sama tego nie wiem. "Wypaliwszy papierosa, Gina rozgniotła go na ścianie, a potem wprawnie przerzuciła niedopałek przez zamknięte drzwi najbliższej kabiny do muszli klozetowej. Rozległ się plusk, a następnie syk. - A tak nawiasem mówiąc, co się działo w nocy? Opowiedziałam jej. O Aniołach z RLS i o tym, że uważają Michaeła za mordercę. Opowiedziałam jej o siostrze Michaela i wypadku na autostradzie. I o tym, jakjosh ijego przyjaciele chcą się zemścić oraz o tym, jak razem z ojcem Dominikiem spieraliśmy się z nimi długo w nocy, aż udało nam się ich przekonać, żeby pozwolili nam doprowadzić Michaela przed oblicze sprawiedliwości w staromodny sposób - za pośrednictwem stosownych instytucji, mających za zadanie pilnowanie przestrzegania prawa, a nie kontraktowego zabójstwa przy użyciu sił nadprzyrodzonych. Nie powiedziałam jej tyłko jednego, a mianowicie o Jessie. Z jakiegoś powodu po prostu nie mogłam się zdobyć na mówienie o nim. Może z powodu tego, co powiedziało kiedyś medium. Może dlatego że obawiałam się, iż madame Zara miała rację i rzeczywiście jestem gigantyczną nieudacznicą, która zakocha się jeden jedyny raz na całe życie, a jej wybrankiem będzie chłopak, który: a) nie odwzajemnia mojej miłości oraz b) nie jest w zasadzie kimś, kogo mogłabym przedstawić mamie, ponieważ nie żyje. A może po prostu dlatego że... cóż, może Jesse stanowił sekret, który miałam ochotę zachować dla siebie, jakjakaś głupia dziewczyna zakochana w piosenkarzu czy kimś takim. Może 138

kiedyś stanę pod oknem swojego pokoju z wielkim transparentem: JESSE, WYBIERZESZ SIĘ ZE MNĄ NA BAL ABSOLWENTÓW?, jak te

dziewczyny, które stoją przed studiem MTV, chociaż mam nadzieję, że ktoś mnie zastrzeli, zanim do tego dojdzie. Kiedy skończyłam, Gina westchnęła i powiedziała: - Cóż, to się okaże. Przystojniacy zawsze kończą jako psychopaci o morderczych skłonnościach. Mówiła o Michaelu. - Owszem - zgodziłam się - ale on nawet nie jest przystojny. Chyba że zdejmie ubranie. - Wiesz, o co mi chodzi. - Gina pokręciła głową. - Co zrobisz, jeśli on się nie przyzna ojcu Dominikowi? - Nie wiem. - To także nie dało mi spać poprzedniej nocy. Sądzę, że trzeba będzie zdobyć jakiś dowód. - Och, naprawdę? A skąd go weźmiesz? Kupisz w sklepie z dowodami? - Gina ziewnęła, spojrzała na zegarek i zeskoczyła z parapetu. - Dwie minuty do lunchu - oznajmiła. - Jak myślisz, co dzisiaj będzie? Znowu te buły? -Jak zawsze - powiedziałam. Akademia Misyjna nie słynęła z pysznych posiłków podawanych w szkolnej kafeterii. A to dlatego że w ogóle nie miała kafeterii. Jedliśmy na zewnątrz, a jedzenie przywożono specjalnymi wózkami. - Co mnie interesuje, to to, dlaczego nigdy dotąd nie wspomniałaś o tych sprawach. No, wiesz, o tym pośredniczeniu. Przecież to nie było tak, że nie wiedziałam - powiedziała, kiedy wyszłyśmy na dziedziniec, który wkrótce miał zaroić się ludźmi. Wcale nie wiesz, pomyślałam. Tego najgorszego, w każdym razie. - Bałam się, że powiesz swojej mamie. A ona powie mojej. A moja zamknie mnie w wariatkowie. Oczywiście dla mojego dobra. 139

- Oczywiście - powtórzyła Gina. - Jesteś idiotką. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? Nigdy nie powiedziałabym o tym mamie. Nigdy niczego jej nie mówię, jeśli da się tego uniknąć. I z całą pewnością nigdy w życiu bym jej - ani nikomu innemu, skoro już o tym mowa - nie powiedziała o tym, że jesteś mediatorką. Wzruszyłam ramionami zakłopotana. - Wiem! Chyba... cóż, wtedy byłam trochę przewrażliwiona na tym punkcie. Wyluzowałam się odrobinę od tamtego czasu. - Powiadają, że Kalifornia tak działa na ludzi - zauważyła Gińa. W tym momencie na zegarze misji wybiła dwunasta. Otworzyły się drzwi klas wokół dziedzińca i wysypał się z nich tłum ludzi. Michaelowi potrzeba było zaledwie trzydziestu sekund, żeby mnie odnaleźć i przyczepić się na dobre. - Cześć! - zawołał. Nie wyglądał na kogoś, kto przed chwilą przyznał się do poczwórnego morderstwa. - Szukałem cię. Co robisz dzisiaj po szkole? - Nic - odparłam szybko, zanim Gina zdążyła otworzyć buzię. - Cóż, firma ubezpieczeniowa uporała się wreszcie z formalnościami dotyczącymi mojego samochodu - powiedział Michael - i pomyślałem, że gdybyś chciała pojechać na plażę albo coś... Na plażę? Facet cierpi na amnezję czy co? Można by się spodziewać, że po tym, co go spotkało niedawno, plaża będzie ostatnim miejscem, w które miałby ochotę się udać. Ajednak, choć o tym nie wiedział, byłby tam absolutnie bezpieczny. A to dzięki Jesse'owi. Miał Anioły na oku, podczas 140

gdy my z ojcem Domem czyniliśmy starania, żeby oddać ich przypuszczalnego mordercę w ręce sprawiedliwości. Zauważyłam w pewnym momencie, że przez podwórze zmierza w naszą stronę ojciec Dominik. Zanim został wciągnięty do pokoju nauczycielskiego przez gestykulującego z zapałem pana Waldena, pokręcił głową. Michael stał plecami do niego, wiec niczego nie widział. Nie miałam wątpliwości, co ojciec Dominik chciał mi przekazać: Michael nie przyznał się do niczego. Co oznaczało tylko jedno: nadeszła pora, żeby wkroczyli zawodowcy. To znaczy ja. - Pewnie - powiedziałam, znów patrząc na Michaela. - Może mógłbyś pomóc mi w geometrii. Nie wydaje mi się, żebym kiedyś pojęła to głupie twierdzenie Pitagorasa. Po tym ostatnim sprawdzianie jestem pewna, że obleję. - Twierdzenie Pitagorasa nie jest trudne - stwierdził Michael ubawiony moim problemem. - Suma kwadratów przyprostokątnych równa się kwadratowi przeciwprostokątnej. A ja na to: - Hę? - tonem osoby kompletnie zagubionej. - Posłuchaj, dostałem szóstkę z geometrii. Może byśmy się pouczyli razem? Posłałam mu spojrzenie, które miało wyrażać najwyższe uwielbienie. - Och, naprawdę? - Pewnie. - Możemy zacząć dzisiaj? Po szkole? - Należy mi się Oscar. Poważnie. Świetnie odegrałam bezradną kobietkę. - U ciebie w domu? Michael zdziwił się tylko trochę. 141

- Hm, dobrze. Potem jednak, kiedy minęło zaskoczenie, dodał nieśmiało: - Moich rodziców nie będzie. Tata pracuje, a mama spędza większość czasu w szpitalu. U siostry. Wiesz. Mam nadzieję, że ci to nie sprawia różnicy. Ograniczyłam się do zatrzepotania rzęsami. - Och, nie - zapewniłam. - Wszystko w porządku. Wydawał się zadowolony i jednocześnie jakby trochę nieswój. - Eee... - mruknął, kiedy porwał nas potok ludzi - co do lunchu. Nie mogę z tobą usiąść. Muszę jeszcze coś zrobić. Ale spotkamy się zaraz po lekcjach, dobrze? - Dobrze - zagruchałam, naśladując Kelly Prescott w szczytowej formie. Widocznie podziałało, bo Michael odszedł oszołomiony, ale zachwycony. Wtedy właśnie Gina złapała mnie za ramię i wciągnęła w drzwi, sycząc: - Co z tobą, naćpałaś się? Jedziesz do jego domu? Sama? - Uspokój się, G - powiedziałam, próbując uwolnić się z uścisku Giny. Sposób, wjaki zwracał się do niej Śpiący, okazał się chwytliwy, jakkolwiek obrzydzeniem napełniało mnie przyznanie, że mój przyrodni brat mógł wymyślić coś sensownego. - Właśnie to zamierzam zrobić. - Włóczyć się z potencjalnym mordercą? - Gina nie ukrywała sceptycyzmu. - To nie jest dobry pomysł. Rozmawiałaś o tym z ojcem Dominikiem? - G, jestem dużą dziewczynką. Potrafię sama o siebie się troszczyć. Zmrużyła oczy. - Nie bardzo ci to dotąd wychodziło, co? Co ty wyprawiasz? Wolna amerykanka czy co? I nie nazywaj mnie G. - Posłuchaj - miałam nadzieję, że mój ton jest uspokajający - bardzo możliwe, że Michael nic mi nie powie. Ale to świr, 142

prawda? Maniak komputerowy. A co robią maniacy komputerowi, kiedy coś planują? Gina nadal wyglądała na rozgniewaną. - Nie wiem. I nic mnie to nie obchodzi. Mówie ci... - Wszystko zapisują - ciągnęłam spokojnie. - W komputerze. Jasne? Prowadzą dziennik albo przechwalają się przed ludźmi na czacie, albo wprowadzają do sieci plany budynków, które chcą wysadzić w powietrze czy coś. Więc nawet jeśłi niczego z niego nie wyciągnę, to może uda mi się zostać na jakiś czas sam na sam zjego komputerem. Założę się, że... - G! - Śpiący podszedł do nas spacerowym krokiem. - Tutaj jesteś. Idziesz na lunch? Gina zacisnęła usta ze złości na mnie, ałe Spiący tego nie zauważył. Tak samo jak Przyćmiony, który pojawił się w chwilę później. - Cześć - wysapał. - Co tak stoicie? Chodźmy coś zjeść. Na mój widok dodał drwiąco: - Suze, gdzie twój cień? - Michael nie przyłączy się do nas podczas łunchu - odparłam wyniośle - ponieważ coś go zatrzymało. - Tak - mruknął Przyćmiony i zrobił wulgarną uwage sugerującą, że Michael nie mógł przyjść, ponieważ nie potrafił umieścić pewnych części swego ciała z powrotem w spodniach. Była to aluzja do jego braku koordynacji, a nie do tego, że może być bujniej obdarzony przez naturę niż przeciętny szesnastolatek. Postanowiłam zignorować tę uwagę, podobniejak Gina, chociaż podejrzewam, że ona jej po prostu nie usłyszała. - Mam nadzieję, że wiesz, co robisz - powiedziała tylko. Było jasne, że nie zwraca się do żadnego z moich braci, co wprawiło ich w niesamowite zdumienie. Po co jakaś dziewczyna miałaby zawracać sobie głowę rozmową ze mną, skoro może rozmawiać z nimi? 143

- G, za kogo ty mnie bierzesz? Za amatorkę? - Nie. Za wariatkę. Roześmiałam się. Naprawdę myślałam, że jest śmieszna. Dużo później uświadomiłam sobie, że nie było w tym niczego zabawnego. Ponieważ, jak się okazało, Gina miała w stu procentach rację.

15

Z

mordercamijuż takjest. Jeśli znaciejakiegoś, jestem pewna, że się ze mną zgodzicie. Nie mogą się powstrzymać, żeby nie pochwałić się tym, co zrobili. Poważnie. Są próżni. I to jest ich słaby punkt. Spójrzmy na to od ich strony: oto udało im się uniknąć kary za straszliwą zbrodnię. Nie ma o co się do nich przyczepić. A oni nie mogą nikomu o tym powiedzieć. To ich dręczy niemal za każdym razem. Niemożność powiedzenia o tym innym ludziom, pochwalenia się swoim sprytem i przemyślnością. To ich prawie zabija. Nie zrozumcie mnie źle. Oni nie chcą, żeby ich złapano. Chcą tylko, żeby ktoś ich docenił. Tak, to była okropna - czasami nawet niewyobrażalna - zbrodnia. Ale popatrzcie, nikt ich nie złapał. Wykiwali policję. Wykiwali wszystkich. Muszą komuś o tym powiedzieć. Bo inaczej, co by z tego mieli? To takie moje osobiste spostrzeżenie, oczywiście. W pracy spotkałam paru zabójców i to jest coś, co wydaje się ich łączyć. Nie złapano tylko tych, którzy trzymali buzię na kłódkę. Pozostali? Powędrowali do pudła. 144

Tak więc uznałam, że Michael - który sądził, że się w nim zakochałam - może mieć ochotę pochwalić się przede mną swoim czynem. Już trochę puścił farbę, mówiąc, żejosh ijemu podobni tylko „zajmowali miejsce". Wydawało się prawdopodobne, że przy odrobinie zachęty da się z niego wyciągnąć zeznania, które okażą się interesujące dla policji. Co mówicie? Winna? Czy nie będę czuła się winna, donosząc na chłopaka, który, ostatecznie, próbowałjedynie pomścić krzywdę siostry? Tak. Racja. Posłuchajcie, o winie nie ma mowy. Znam dwa rodzaje ludzi: złych i dobrych. Moim zdaniem w tej akurat sprawie nie dałoby się znaleźć żadnego dobrego człowieka. Wszyscy dopuścili się czegoś nagannego, od Lili Meducci, która wprosiła się na imprezę, co się źle dla niej skończyło, po Anioły z RLS, które pozwoliły spić się czternastoletniej dziewczynie. Może nie wszyscy popełnili równie odrażające zbrodnie - w porównaniu z poczwórnym mordem w wykonaniu Michaela - ale, szczerze mówiąc, w moim przekonaniu... wszyscy śmierdzieli. Tak więc, odpowiadając na wasze pytanie, nie, nie czułam się winna, zamierzając wprowadzić w życie swój plan. Z mojego punktu widzenia im szybciej Michael dostałby to, na co zasłużył, tym prędzej mogłabym wrócić do tego, co naprawdę ważne w życiu: wylegiwania się na plaży z najlepszą przyjaciółką u boku i zażywania kąpieli słonecznej. W toalecie, zaraz po lekcjach, kiedy przed lustrem nad umywałkami rysowałam konturówką kreski pod oczami - odkryłam, że potencjalnych morderców łatwiej skłonić do zeznań, kiedy wyglądam możliwie najlepiej -otrzymałam pierwszy znak, że popołudnie nie upłynie dokładnie tak, jak zaplanowałam. Drzwi się otworzyły i do środka wkroczyła Kelly Prescott w towarzystwie nieodłącznej Debbie Mancuso. Najwyraźniej 10 - Kraksa w górach

145

nie przybyły, żeby zrobić siusiu czy też poprawić fryzurę, ponieważ stanęły i zaczęły przyglądać mi sie z wrogim wyrazem twarzy. Patrząc na ich odbicie w lustrze, powiedziałam: - Jeśli chodzi wam o pieniądze na wycieczkę klasową do krainy winorośli, to możecie o tym zapomnieć. Rozmawiałamjuż o tym z panem Waldenem i on twierdzi, że to największy absurd, o jakim słyszal. Nie Napa Valley. Tam trzeba być pełnoletnim. Kelly uniosła dumnie brodę. - Nie o to chodzi - oświadczyła tonem pełnym obrzydzenia. - Tak - dodała Debbie. - Chodzi o twoją przyjaciółkę. - Moją przyjaciółkę? - Wyjęłam z plecaka szczotkę i czesałam się, udając obojętność. Naprawdę się nie przejmowałam. Niespecjalnie. Byłam w stanie poradzić sobie ze wszystkim, co wysmażą Kelly Prescott i Debbie Mancuso. Tylko że nie miałam na to ochoty - po tym, co zdarzyło się ostatnio. - Masz na myśli Michaela Meducciego? Kelly przewróciła oczami. - Też coś. Dlaczego ty się z „tym" pokazujesz, nie jestem w stanie pojąć. Mówię o tej twojej Ginie. - Owszem - powiedziała Debbie, zwcżając oczy do gniewnych szparek. Gina? Och, Gina. Gina, która ukradła Kelly i Debbie adoratorów. Nagle wszystko stało się jasne. - Kiedy ona wraca do Nowego Jorku? - zapytała Kelly. - Tak - teraz Debbie. - I gdzie ona śpi? W twoim pokoju, tak? Kelly szturchnęła ją łokciem, a Debbie dodała: - Dobra, nie udawaj, że cię to nie interesuje, Kel. Kelly rzuciła przyjaciółce nerwowe spojrzenie i zapytała: 146

- Nie było tam, żadnego... eee, skakania po łóżku, co? Skakania po łóżku? - Nic mi o tym nie wiadomo - odparłam. Zastanawiałam sie, czy nie odpowiedzieć ostro, ale rzecz polegała na tym, że doskonale je rozumiałam. Wiem, że gdyby nagle jakaś urodziwa femme fatale przybyła z innego świata i zabrała mi Jesse'a, byłabym mocno nie w sosie. Co nie znaczy, że Jesse wjakikolwiek sposób do mnie należy. - Zadnego skakania po łóżku - zapewniłam. - Kopali się może pod stołem, ale żadnego skakania po łóżku. Debbie i Kelly wymieniły spojrzenia. Widziałam, że im ulżyło. - To kiedy ona wyjeżdża? - znów zapytała Kelly. Kiedy powiedziałam: „w niedzielę", odetchnęły, a Debbie mruknęła: - Dobrze. Teraz, kiedy się dowiedziała, że nie będzie musiała już jej długo znosić, Kelly zapragnęła oddać Ginie sprawiedliwość: - To nie tak, że jej nie lubimy... - Tak - zgodziła się Debbie. - Tylko że ona jest... no, wiesz. - Wiem - powiedziałam, mam nadzieję, pocieszającym tonem. - To dlatego że jest nowa - dodała Kelly. Przeszła na pozycje obronne. - Tylko dlatego im się podoba. Bo jest inna. - Pewnie - powiedziałam, odkładając szczotkę. - Więc ona jest z Nowego Jorku? - Kelly wyraźnie wciągał temat. - Wielkie mi rzeczy. Byłam w Nowym Jorku. Nie jest taki wspaniały. Wszędzie brudno, pełno tych paskudnych gołębi i żebraków. - Tak - odezwała się ponownie Debbie. - A wiesz, co słyszałam? W Nowym Jorku nie mają nawet rybnych tacos. Prawie zrobiło mi się jej żal. 147

- Cóż - zarzuciłam plecak na ramię - było miło. Ale teraz muszę już iść, moje panie. Zostawiłam je, kiedy zanurzały palce w pojemniczkach z błyszczkiem do ust, pochylając się następnie w stronę lustra, żeby go rozsmarować. Michael czekał na mnie dokładnie w miejscu, w którym się umówiliśmy Widocznie konturówka spełniła swoje zadanie, bo zmieszał się i wybąkał: - Cześć, eee... czy chcesz, eee... żebym wziął twój plecak? - Och, to miłe - zaszczebiotałam, wręczając mu go. Z dwoma plecakami na ramionach Michael wyglądał trochę dziwacznie, ale on i tak zwykle sprawiał takie wrażenie - przynajmniej w ubraniu - więc to mnie nie zaskoczyło. Ruszyliśmy chłodnym, zacienionym pasażem, teraz pustym, bo prawie wszyscy już poszli, a potem wyszliśmy na rozgrzany nasłoneczniony parking. W oddali pobłyskiwało morze. Na niebie nie było ani jednej chmurki. - Mój samochód jest tam - powiedział Michael, wskazując szmaragdowozielony sedan. - Cóż, tak naprawdę to nie jest mój samochód. Pożyczony z agencji. Nie jest zły. Ma w sobie coś. Uśmiechnęłam się, a on potknął się o kawałek betonu. Upadłby na twarz, gdyby w ostatniej chwili nie zdołał odzyskać równowagi. Szminka, jak stwierdziłam, działała równie skutecznie, jak konturówka. - Tylko znajdę kluczyki - powiedział Michael, grzebiąc w kieszeniach. Powiedziałam mu, żeby się nie śpieszył. Wyciągnęłam okulary i odwróciłam twarz do siońca, opierając się na masce samochodu. Zastanawiałam się j a k najlepiej przejść do tematu. Może zaproponować, żebyśmy wstąpiłi do szpitała odwiedzić jego siostrę? Nie, chciałam jak najszybciej dostać się do jego 148

domu, żeby dobrać się do jego e-maili. Czy dam radę wejść do jego poczty? Pewnie nie. Ale mogę zadzwonić do Cee Cee. Ona będzie wiedziała. Czy można rozmawiać przez telefon i wejść do cudzej poczty? Och Boże, dlaczego mama nie chce kupić mi komórki? Jestem praktycznie jedyną drugoklasistką bez komórki. Jeśli nie liczyć Przyćmionego. Kiedy tak rozmyślałam, na moją twarz padł jakiś cień i nagle przestałam odczuwać ciepło słońca. Otworzyłam oczy i zobaczyłam twarz Śpiącego. - Co ty takiego wyprawiasz? - zapytał tym samym zaspanym głosem co zwykle. Czułam, że się czerwienię. I to wcałe nie z powodu słońca. - Michaeł zawiezie mnie do domu - powiedziałam niepewnie. Widziałam kątem oka, że Michael, stojący od strony kierowcy, znalazl już kluczyki i teraz zamarł przy otwartych drzwiczkach wozu. - Nigdzie nie pojedziesz - oświadczył Śpiący. Nie mogłam w to uwierzyć. Nie mogłam uwierzyć, że mi to robi. Byłam tak zmieszana, że myślałam, że umrę. - Śpią... - zaczęłam, ale w porę urwałam. - Jake, przestań. - Nie - powiedział Jake. - Ty przestań. Pamiętasz, co mówiła mama? Mama. Nazwał moją matkę mamą. O co tu chodzi? Zsunęłam okulary i popatrzyłam za plecy Jake'a. Gina, razem z Przyćmionym i Profesorem, stała po drugiej stronie parkingu, opierając się o ramblera i gapiąc się w moją stronę. Gina. Doniosła na mnie. Doniosła na mnie Śpiącemu. Nie mogłam w to uwierzyć. - Śpią... to jest, Jake, doceniam twoją troskę, ale sama potrafię o siebie zadbać... - Nie. - Ku mojemu zdumieniu, objął mnie ramieniem i zaczął ciągnąć. Był zaskakująco silny jak na kogoś, kto przez cały 149

czas wydaje się taki zmęczony. - Wracasz z nami do domu. Wybacz, stary. - To ostatnie było skierowane do Michaela. Dzisiaj ma wrócić ze mną. Michael jednak nie zadowolil się tą wymówką. Postawił na ziemi nasze plecaki, wsunął kluczyki do kieszeni spodni i zrobił krok w stronę Spiącego. - Nie sądzę - powiedział twardym głosem, jakiego dotąd u niego nie słyszałam - żeby pani miała ochotę wracać z tobą. Pani? Jaka pani? Potem uświadomiłam sobie ze zdumieniem, że Michael miał na myśli mnie. Ja byłam tą „panią"! - Nie obchodzi mnie, czego ona chce - oznajmił Spiący. Mówił zwykłym, bardzo rzeczowym tonem. - Nie wsiądzie z tobą do samochodu i na tym koniec. - Nie wydaje mi się. - Michael zrobił jeszcze krok w stronę Śpiącego i wtedy zauważyłam, że obie dłonie ma zaciśnięte w pięści. Picęści! Michael zamierzał bić się ze Śpiącym! O mnie! To było niezwykle podniecające. Nigdy przedtem dwóch chłopaków nie biło się z mojego powodu. Fakt, że jeden z nich jest moim przyrodnim bratem i budzi we mnie tyle romantycznych uczuć co pies Max, nieco studził mój entuzjazm. Michael również nie jest specjalnie pociągający. W końcu to potencjalny morderca i w ogóle. Och, dlaczego ma o mnie walczyć para takich nieudaczników? Dlaczego nie Matt Damon i Ben Affleck? To dopiero byłoby wspaniałe. - Słuchaj, przyjacielu - zagaił Śpiący, zauważając pięści Michaela. - Nie chcesz się kłócić, co? Zamierzam tylko zabrać moją siostrę i pojechać. Rozumiesz? - ściągnął mnie z maski samochodu. 150

Siostrę? Przyrodnią siostrę! Przyrodnią! Boże, dlaczego to wszystko jest takie pokręcone? - Suze - powiedzial Michael, nie odrywając wzroku od Śpiącego - wsiądź do samochodu, dobrze? Uznałam, że to trwa już za długo. Nie tylko czułam się straszliwie zakłopotana, ale było mi również okropnie gorąco. Popołudniowe słońce to nie żarty. Nagle opuściła mnie cała energia. Ponadto nie chciałam, żeby komuś coś się stało lub doszło do jakiejś jeszcze głupszej sytuacji. - Posłuchaj - zwróciłam się do Michaela - lepiej z nim pójdę. Innym razem, dobrze? Michael w końcu oderwał wzrok od Śpiącego. Kiedy wreszcie spojrzał na mnie, jego oczy miały bardzo dziwny wyraz. Jakby wcale mnie nie widział. - W porządku - mruknał. Potem, nie mówiąc ani słowa, wsiadł do samochodu i zapalił silnik. Boże, pomyślałam, ale z nich dzieci. - Zadzwonię do ciebie, jak dojadę do domu - krzyknęłam w stronę Michaela, chociaż wątpię, żeby słyszał mnie przez zamknięte okna. Uświadomiłam sobie, że trudno będzie skłonić go do wyznań przez telefon, ale, być może, nie jest to niemożliwe. Opony samochodu Michaela zapiszczały na rozgrzanym asfalcie. - Co za dziwaczny głupek - mruknął Śpiący, ciągnąc mnie przez parking. Tylko że nie powiedział „dziwaczny". Ani „głupek". - I ty chcesz chodzić z tym facetem? - Jesteśmy tylko przyjaciółmi - odparłam nadąsana. - Tak. W porządku. 151

- Ale masz przechlapane - powiedział Przyćmiony, kiedy podeszłiśmy do ramblera. To było jedno z jego ulubionych powiedzonek, jeśli chodzi o mnie. Używał go przy byle okazji. - Z technicznego punktu widzenia, nie, Brad - odezwał się zamyślony Profesor. - Widzisz, ona właściwie nie wsiadła z nim do samochodu. A właśnie tegojej nie wolno. Wsiadać do samochodu z Michaelem Meduccim. - Zamknijcie się wszyscy - warknął Śpiący, siadając za kierownicą. - I ładujcie się do środka. Gina, jak zwróciłam uwagę, wsunęła się automatycznie na przednie siedzenie. Najwyraźniej nie sądziła, że polecenie Śpiącego odnosiło się także do niej, bo powiedziała: - A może byśmy wstąpili po drodze na lody? Próbowała, z czego zdawałam sobie sprawę, jakoś mnie udobruchać. Jakby lody z polewą czekoladową mogły w czymś pomóc. Otóż chyba rzeczywiście nie był to zły pomysł. - Brzmi dobrze - powiedział Śpiący. Przyćmiony po mojej prawej stronie - jak zwykle wylądowałam na środku tylnego siedzenia - mruknął: - Nie wiem, co ty widzisz w tym przygłupie Meduccim. Na co Profesor: - Och, to proste. Samice każdego gatunku wybierają na ogół partnerów, którzy są w stanie zapewnić najlepszą opiekę im, jak również ich ewentualnemu potomstwu. Michael Meducci, jako dużo inteligentniejszy niż większość jego kolegów z klasy, spełnia to wymaganie, a ponadto posiada, według zachodnich standardów urody, niezwykle pociągającą powierzchowność. Jeśli brać pod uwagę to, co mówiły na ten temat Gina i Suze. Ponieważ jest prawdopodobne, że przekaże te pozytywne genetyczne komponenty swoim dzieciom, jest kimś, 152

komu osobniczka płci żeńskiej, zdolna do reprodukcji, nie jest w stanie się oprzeć. Przynajmniej jeśli chodzi o kobiety typu Suze. W samochodzie zapadła cisza... Jak zazwyczaj po wykładzie Profesora. Po chwili odezwał się Gina tonem pełnym szacunku: - Powinni cię przesunąć do wyższej klasy, Dawidzie. - Och, proponowano mi to - odparł wesoło Profesor - ale, podczas gdy mój intelekt jest niezwykle rozwinięty jak na chłopca w moim wieku, mój rozwój fizyczny jest trochę opóźniony Uznałem, że nie byłoby rozsądnie rzucać się w środowisko samców dużo większych ode mnie, którzy mogliby poczuć się zagrożeni z powodu mojej inteligencji. - Inaczej mówiąc - przetłumaczył Spiący - nie chcieliśmy, żeby dostawał po tyłku od większych dzieciaków. Ruszyliśmy, wyjeżdżając z parkingu prędkojak zwykle. Śpiący, wbrew przezwisku, jakim go obdarzyłam, jeździ bardzo szybko. Starałam się wymyślić, jak dać im do zrozumienia, że nie tyle chcę się rozmnażać z Michaelem Meduccim, ile wydobyć od niego przyznanie się do zabójstwa Aniołów z RLS, kiedy Gina zawołała: - Boże, Jake, nie za szybko? Było to dość zabawne, ponieważ Gina, której rodzice bardzo rozsądnie nie pozwalali zbliżać się do ich samochodu, nigdy w życiu nie prowadziła. Podniosłam głowę i zrozumiałam, o czym mówi. Zbliżaliśmy się do szkolnej bramy, umieszczonej w dole wzgórza, za którą ciągnęła się ruchliwa przecznica, z prędkością większą niż zwykle, nawet jak na Śpiącego. - Tak, Jake - odezwał się Przyćmiony na siedzeniu obok. Zwolnij, ty maniaku.

Wiedzialam, że Przyćmionemu zależy tylko na tym, żeby wypaść dobrze w oczach Giny, ale zdecydowanie miał rację: Śpiący jechał stanowczo za szybko. - To nie wyścig - zauważyłam, a Profesor zaczął mówić coś o tym, jak to Jake'owi podskoczyły endorfiny w związku z jego sprzeczką ze mną i niedoszłą bójką z Michaelem i że to mogło spowodować, iż trudno jest mu zdjąć nogę z pedału gazu... Przynąjmniej do momentu, kiedy Jake się odezwał głosem, w którym nie było śladu senności: - Nie mogę zwolnić. Hamulce... hamulce nie działają. To brzmiało interesująco. Pochyliłam się do przodu. Podejrzewałam, że Jake usiłuje nas nastraszyć. Wtedy zobaczyłam, z jaką prędkością zbliżamy się do ulicy. To nie były żarty. Zaraz mieliśmy wskoczyć na zatłoczoną czteropasmową jezdnię. -Wysiadać! - wrzasnął Jake. Początkowo go nie zrozumiałam. Potem zobaczyłam, jak Gina mocuje się z pasami i dotarło do mnie, co się dzieje. Było jednak za późno. Wyjechaliśmy już za bramę, zmierzając ku szosie. Gdybyśmy wyskoczyli teraz, zginęlibyśmy niechybnie, tak samo jak na autostradzie. Zostając w samochodzie, mieliśmy przynajmniej wątpliwą ochronę w postaci stalowych ścian. Jake nacisnął klakson, klnąc głośno. Gina zasłoniła oczy. Profesor objął mnie, wtulając twarz w moje kolana, a Przyćmiony, ku mojemu niekłamanemu zaskoczeniu, zaczął krzyczeć mi nad uchem jak dziewczyna. Sfrunęliśmy ze wzgórza, pędząc obok bardzo zaskoczonej kobiety w volvo oraz oszołomionej pary Japończyków w mercedesie, którzy zdążyli w porę nacisnąć hamulec, więc udało im się na nas nie wpaść. 154

Na następnych dwóch pasach ruchu nie mieliśmy tyle szczęścia. Kiedy gnaliśmy w poprzek autostrady, w naszą stronę, trąbiąc głośno, sunął ciągnik z napisem TOM CAT na przedniej kracie. Napis zbliżał się szybko, aż w pewnym momencie przestałam go widzieć, ponieważ znalazł się nad dachem naszego samochodu... Zamknęłam oczy, więc nie byłam pewna, czy uderzenie, które poczułam, było wytworem wyobraźni, ponieważ oczekiwałam katastrofy, czy też rzeczywiście coś w nas rąbnęło. Jednak moja głowa odskoczyła gwałtownie do tyłu, zupełnie jak w wesołym miasteczku, kiedy wagonik skręca o dziewięćdziesiąt stopni. Kiedy otworzyłam oczy, zaczęłam podejrzewać, że uderzenie nie nastąpiło tylko w mojej głowie, ponieważ wokół wszystko wirowało jak na karuzeli. Tylko że nie byliśmy na karuzeli. Siedzieliśmy w ramblerze, który krecił się po autostradzie jak bąk. Aż nagle, z koszmarnym łomotem, hukiem rozbitego szkła i kolejnym potężnym wstrząsem, samochód znieruchomiał. A kiedy dym i kurz opadły, stwierdziliśmy, że wjechaliśmy do Biura Informacji Turystycznej w Carmelu. Do szyby przykleił nam się plakat z napisem WITAMY W NASZYM MIEŚCIE!

16 Zabili

mój samochód. Tylko tyle Śpiący był w stanie wykrztusić. Powtarzał to w kółko od chwili, kiedy wyczołgaliśmy się ze złomowiska, które do niedawna było ramblerem. 155

- Mój samochód. Zabili mój samochód. Nieważne, że to właściwie nie był samochód Śpiącego. Raczej samochód rodzinny, ewentualnie samochód do użytku młodszych członków rodziny. Nieważne również, że Śpiący nie potrafił powiedzieć, kim byli owi tajemniczy „oni", których podejrzewał o zamordowanie swojego wozu. Powtarzał to wciąż i wciąż od nowa, a rzecz polegała na tym, że im częściej to powtarzał, tym większej grozy nabierało to zdanie. Ponieważ, rzecz jasna, to nie samochód ktoś usiłował zamordować. O, nie. To ludzie w samochodzie mieli być ofiarami. Albo, ściśle rzecz biorąc, jedna osoba. Ja. Nie sądzę, żebym była próżna. Naprawdę uważam, że to z mojego powodu ktoś przeciął linkę hamulcową ramblera. Tak jest, przeciął i w związku z tym wyciekł cały płyn hamulcowy. Samochód, starszy nawet od mojej mamy - chociaż nie tak stary jak ojciec D - posiadał tylko jedną linkę hamulcową, co ułatwiło tego rodzaju zamach. Zastanówmy się, kto mógłby pragnąć, żebym zniknęła w chmurze ognia... Och, zaraz j u ż wiem! Josh Saunders, Carrie Whitman, Mark Plusford i Felicja Bruce? Jestem genialna. Nie mogłam, oczywiście, podzielić się z nikim swoimi podejrzeniami. Nie z policją, która spisała raport z wypadku. Nie z pracownikami pogotowia, którzy nie mogli uwierzyć, że poza paroma siniakami, żadne z nas nie odniosło poważnych obrażeń. Nie z pracownikami pomocy drogowej, którzy przyjechali, żeby odholować to, co zostało z ramblera. Nie z Michaelem, który, opuściwszy parking tuż przed nami, usłyszał, że coś się dzieje 156

i wrócił, a potem jako jeden z pierwszych pomagał nam wydostać się z wraka. Ani, naturalnie, z mamą czy ojczymem, którzy pojawili się w szpitalu bladzi i przerażeni, powtarząjąc. „To cud, że żadne z was nie jest ranne" oraz „Teraz będziecie jeździć wylącznie land-roverem". Co poprawiło humor Przyćmionemu. W land-roverze było znacznie więcej miejsca niż w ramblerze. Pewnie wyobraził sobie, że w land-roverze przejście do poziomu z Debbie Mancuso nie będzie żadnym problemem. - Po prostu nie jestem w stanie zrozumieć - powiedziała mama dużo później, kiedy skończyły się prześwietlenia, badanie wzroku, opukiwanie i obmacywanie, i personel szpitala pozwolił nam wreszcie wrócić do domu. Siedzieliśmy w sali Peninsula Pizza, miejscu pracy Śpiącego, jedynego lokalu, w którym da się znaleźć stolik dla sześciu, siedmiu osób bez rezerwacji. Dla kogoś z zewnątrz musieliśmy wyglądaćjakjedna wielka szczęśliwa rodzina (cóż, z wyjątkiem Giny, która trochę odstawała, chociaż nie aż tak, jak mogłoby się wydawać) świętująca z jakiejś okazji, na przykład zwycięstwa w meczu piłkarskim. Tylko my wiedzieliśmy, że powodem, dla którego urządziliśmy tę drobną uroczystość, jest fakt, iż nadal żyjemy. - To cud - ciągnęła mama. - Lekarze z pewnością tak uważają. To, że nikt z was nie został poważnie ranny. Profesor zademonstrował swój lokieć, skaleczony kawałkiem szkła, kiedy wyczołgiwał się z samochodu. - To mogłaby być bardzo poważna rana - oznajmił urażonym dziecinnym głosem - gdyby uległa zanieczyszczeniu. - Och, kochanie. - Mama wyciągnęła rckę i pogłaskała go po głowie. - Wiem. Byłeś taki dzielny, kiedy zakładano ci szwy. 157

Pozostali przewrócili oczami. Profesor przez całą noc robił cyrk w związku z tą raną. Ale to uszczęśliwiało i jego, i moją mamę. Kiedy próbowała pogłaskać mnie, prawie złamałam rękę, usiłując się od tego wykręcić. - To nie był cud - powiedział Andy - ale zwykłe szczęście, że nie zginęliście wszyscy na miejscu. - Szczęście to nic - stwierdził Śpiący. - Uratowały nas moje wyjątkowe, wysokiej klasy umiejętności kierowcy. Niechętnie to przyznaję, ale Spiący miał rację. (Skąd u niego taki wyszukany język? Czyżby wkuwał do egzaminów za moimi plecami?) Zanim wpadliśmy na szybę, prowadził pozbawiony hamulców samochód niczym rasowy rajdowiec. Byłam w stanie zrozumieć, dlaczego Gina nie strząsała jego ramienia i wpatrywała się w niego z nabożeństwem. Ze wzgłędu na szacunek, jakiego nabrałam dla Śpiącego, nie oglądałam się, nawet żeby zobaczyć, co on i Gina robią w drodze powrotnej z tyłu auta. Przyćmiony z pewnością się obejrzał. A cokolwiek to było, wprawiło go w tak paskudny nastrój, w jakim go jeszcze nie widziałam. Łomot jego kroków w pokoju i nastawiony na cały regulator Marylin Manson tylko zdenerwowały Andy'ego, który przeszedł od pokornej wdzięczności za cudowne ocalenie jego „chłopców - i ciebie, Suze. Och, i Giny także" do mogącej przyprawić o apopleksję wściekłości w związku z muzyką, którą określał jako „zabójczą truciznę dla umysłu". Byłam sama w pokoju - Gina zniknęła w niewiadomej części domu; no, dobra, wiedziałam, gdzie jest, po prostu nie chciałam o tym myśleć - i hałas na korytarzu mi nie przeszkadzał. Dzięki niemu, jak sobie uświadomiłam, nikt nie usłyszy nieprzyjemnej rozmowy, jaką miałam przeprowadzić. 158

- Jesse! - zawołałam, zapalając światło i rozglądając się, czy go gdzieś przypadkiem nie ma. Nie zauważyłam jednak ani śladu jego czy Szatana. -Jesse, gdzie jesteś? Potrzebuję cię. Duchy to nie psy. Nie przychodzą na zawołanie. W każdym razie nigdy tego nie robiły. Nie ze mną. Tylko ostatnio - o tym nie zdążyłam jeszcze porozmawiać z ojcem Dominikiem znajome duchy pojawiały się ni stąd, ni zowąd, kiedy pomyślałam o nich choćby przełotnie. Poważnie. Wystarczyło pomyśleć o ojcu i proszę, stawał przede mną. Chyba nie muszę wspominać, jakie to bylo krępujące, kiedy zdarzało mi się akurat wtedy, gdy brałam prysznic czy myłam włosy. Zastanawiałam się, czy to może dlatego, że z wiekiem rosła moja moc jako pośredniczki. Gdyby tak jednak było, to, naturalnie, ojciec Dominik musiałby być znacznie lepszym mediatorem ode mnie. A nie był. Innym, ale nie lepszym. Z pewnością nieobdarzonym większą mocą. Nie potrafił wezwać ducha myślą. Tak mi się przynajmniej wydawało. Jakkolwiek było, mimo że duchy nie stawiają się na wezwanie, Jesse zawsze ostatnio tak się właśnie zachowywał. Zjawił się przede mną w migotliwej chmurce, a potem stał, wpatrując się we mnie, jakbym zeszła z planu Jeźdźca piekieł w pełnym kostiumie. Czy mogę jednak zauważyć, że nie wyglądałam ani w połowie na tak zmarnowaną, jak się czułam? - Nombre de Dios, Susannah - powiedział, blednąc w widoczny sposób (cóż, w każdym razie jak na chłopaka, który nie żyje). - Co ci się stało? Popatrzyłam na siebie. No dobra, bluzkę miałam brudną i podartą, podkolanówki opadały mi na buty. Ale przynajmniej włosy, wzburzone na wietrze, nie wyglądały najgorzej. 159

- Jakbyś nie wiedział - mruknęłam nadąsana, siadając na łóżku i ściągając buty - Zdaje się, obiecałeś, że będziesz przy nich robił za nianię, żebyśmy razem z ojcem Dominikiem mieli czas popracować nad Michaelem. - Nianię? -Jesse zmarszczył ciemne brwi. - Byłem z Aniołami przez cały dzień, jeśli o to ci chodzi. - Och, zgadza się... Co mówisz? Ze udałeś sie z nimi na małą wycieczkę na szkolny parking, żeby przeciąć linkę hamulcową ramblera? Jesse usiadł obok mnie na łóżku. - Susannah. - Nie spuszczał z mojej twarzy ciemnych oczu. - Czy coś się dzisiaj stało? - Owszem, wyobraź sobie. - Opowiedziałam mu, co zaszło, chociaż moje wyjaśnienia, na czym dokładnie polegało uszkodzenie samochodu, były trochę pobieżne, ze względu na moją totałną ignorancję na temat wszełkich spraw związanych z techniką oraz niewiedzę Jesse'a na temat funkcjonowania samochodu. Za jego życia jedyny środkami lokomocji były zaprzęgi konne. Kiedy skończyłam, pokręcił głową. - Susannah, to nie mogli być Josh i reszta. Jak ci mówiłem, spędziłem z nimi cały dzień. Zostawiłem ich dopiero teraz, ponieważ mnie wezwałaś. Nie mogli zrobić tego, co opisałaś. Gdybym to zobaczył, powstrzymałbym ich. - Ale jeśli to nie byli Josh i pozostali, to kto mógł to zrobić? Nikt inny nie pragnie mojej śmierci. W każdym razie nie w tej chwili. Jesse wpatrywał się we mnie intensywnie. - Jesteś pewna, że to ty byłaś tą upatrzoną ofiarą, Susannah? - No pewnie, że ja. - Wiem, że to brzmi dziwnie, ale myśl, że na planecie Ziemi mógł być ktoś bardziej ode mnie wart tego, żeby go zamordować, niemal mnie uraziła. Muszę stwier160

dzić, że szczycę się liczbą wrogów, jakich zdołałam pozyskać. W fachu pośredniczym zawsze uważałam za dobry znak, jeśli kupa ludzi życzyła mi śmierci. - Jeśli nie ja, to kto? - parsknęłam śmiechem. - Czyżbyś podejrzewał, że ktoś chce dopaść Profesora? Jesse jednak pozostał poważny. - Pomyśł, Susannah - nalegał. - Czy w samochodzie nie było kogoś, kogo ktoś inny mógłby chcieć widzieć ciężko rannym albo nawet zabitym? Spojrzałam na niego, mrużąc oczy. - Coś wiesz - stwierdziłam bezbarwnym tonem. - Nie. - Jesse pokręcił głową. - Ale... - Ale co? Boże, nienawidzę, kiedy rzucasz takie tajemnicze ostrzeżenia. Powiedz mi po prostu. - Nie. - Znów pokręcił głową. Tym razem energiczniej. Pomyśl, Susannah. Westchncłam. Kiedy wpadał w taki nastrój, nie dało się z nim dyskutować. Trudno mieć do niego pretensję, że chciał się bawić w pana Miyagi i Karate Kida. W końcu, co on ma lepszego do roboty. Wypuściłam ze świstem powietrze, aż mi grzywka zafalowała. - W porządku - powiedziałam. - Ludzie, którzy nie przepadają za kimś, poza mną... Niech się zastanowię. - Ożywiłam się. - Debbie i Kelly nie są zachwycone Giną. Odbyłyśmy krótkie, nieprzyjemne starcie w toalecie tuż przed tym, jak to się stało. To jest, ten wypadek. - Zmarszczyłam brwi. - Nie wyobrażam sobie jednak, żeby przecięły linkę hamulcową, aby się jej pozbyć. Po pierwsze, wątpię, żeby w ogóle wiedziały, co to jest linka hamulcowa ani gdzie jest. Po drugie, mogłyby się pobrudzić, włażąc pod samochód. Wiesz, złamać paznokieć, wysmarować włosy olejem... Debbie pewnie by się nie przejęła, I ll-Kraksawgórach

lol

ale Kelly? Na pewno nie. W dodatku musiałyby zdawać sobie sprawę, że mogłyby doprowadzić do śmierci Śpiącego i Przyćmionego, a tego by nie chciały. - Oczywiście, że nie - powiedział cicho Jesse. Ten jego beznamiętny ton, którym wymówił te słowa, naprowadził mnie na trop. - Przyćmiony? - Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Kto chciałby, żeby zginął Przyćmiony? Albo, na przykład, Spiący? Ci chłopcy są tacy... tępi. - Czy żaden z nich - zapytał Jesse tym samym beznamiętnym tonem - nie zrobił czegoś, co mogło kogoś rozgniewać? - No, pewnie - stwierdziłam. - Spiący niekoniecznie, ale Przyćmiony? Zawsze robi kretyńskie dowcipy w rodzaju rozrzucania ludziom książek po całej klasie... - Głos mi zamarł. Pokręciłam głową. - Nie - powiedziałam. - To niemożliwe. - Jesteś pewna? . - Nie, nie rozumiesz. - Wstałam i zaczęłam chodzić po pokoju. W którymś momencie przez okno wślizgnął się Szatan. Usiadł na podłodze u stóp Jesse'a, łiżąc się zawziecie swoim przypominającym papier ścierny jęzorem. - To znaczy, on tam był - wyjaśniłam. - Michael był tam zaraz potem, jak to się stało. Pomógł nam wysiąść z samochodu. On... - Ostatni raz widziałam Michaela w momencie, gdy zamykały się za mną, Giną, Śpiącym, Przyćmionym i Profesorem drzwi karetki. Twarz Michaela była blada, nawet bardziej niż zwykle - i zmartwiona. Nie. - To po prostu... - Doszłam do rozkładanego łóżka Giny, zanim odwróciłam się ponownie twarzą do Jesse'a. - To po prostu niemożliwe. Michael nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Jesse się roześmiał. Nie było jednak w tym śmiechu wesołości. 162

- Naprawdę? Znam czworo ludzi, którzy mogliby mieć odmienne zdanie na ten temat. - Ale dlaczego mialby to zrobić? - Pokręciłam głową tak mocno, żeby włosy zafalowały. - To znaczy, Przyćmiony to dupek, to prawda, ale żeby chcieć go zamordować? I kilkoro niewinnych ludzi na dodatek? Ze mną włącznie? - Odwróciłam urażone spojrzenie od Szatana, który ssał łapę, próbując usunąć brud spomiędzy poduszeczek. - Michael nie mógłby z pewnością pragnąć mojej śmierci. Jestem jego szansą na partnerkę na balu szkolnym! Jesse milczał. I podczas tej chwili ciszy coś sobie przypomniałam. A to spowodowało, że zaparło mi dech w piersiach. - O Boże - jękncłam, opadając na rozkładane łóżko. Na twarzy Jesse'a obojętnośc zastąpił niepokój. - Co się dzieje, Susannah? Źle się czujesz? Skinęłam głową. - Och, tak... - Wpatrywałam się niewidzącym wzrokiem w ścianę naprzeciwko. — Chyba się pochoruję, Jesse... on mnie pytał, czy chciałabym z nim pojechać. Tuż przedtem, jak to się stało. Nalegał, żebym z nim pojechała. A kiedy Spiący oświadczył, że muszę jechać z nimi albo powie mamie, myślałam, że się pobiją. - Oczywiście - odezwał się Jesse bardzo, jak na niego, suchym tonem. - Bał się, że jego... jak to nazwałaś? A, tak... partnerka na bal zginie. - O Boże! - Podniosłam się i zaczęłam znowu chodzić tam i z powrotem. - O Boże, dlaczego? Dlaczego Przyćmiony? To znaczy, on jest chamem i w ogóle, ale dlaczego Michael miałby chcieć go zabić? Na to Jesse całkiem spokojnie: - Być może z tego samego powodu, z którego zabił Josha i pozostałych. 163

Znieruchomiałam. Powoli odwróciłam głowę w jego stronę. Przypomniałam sobie, co powiedział Przyćmiony - miałam wrażenie, że tygodnie temu, ale w gruncie rzeczy jeden czy dwa dni wcześniej. Rozmawialiśmy o wypadku, w którym zginęły Anioły z RLS, i Przyćmiony powiedział coś o Marku Pulsfordzie. „Byliśmy razem na imprezie. W zeszłym miesiącu, w dolinie". Na tej samej imprezie, pomyślałam, czując, że robi mi się zimno, podczas której Lila Meducci wpadła do basenu? W sekundę później, nie mówiąc Jesse'owi ani słowa, otworzyłam drzwi, zrobiłam trzy kroki w poprzek korytarza i zaczęłam walić z całej siły w drzwi pokoju Przyćmionego. - Uspokójcie się! - wrzasnął Przyćmiony. - Już przyciszyłem! - Nie chodzi o muzykę! - krzyknęłam. - Chodzi o coś innego. Mogę wejść? Usłyszałam brzęk odkładanej sztangi, a potem Przyćmiony burknął: - Tak, chyba tak. Położyłam rękę na klamce i nacisnęłam. Chciałabym coś w tym miejscu zaznaczyć. Byłam w pokoju Profesora. Wiele razy, ponieważ jest on tym z moich przyrodnich braci, do którego udaję się zawsze, mimo że jest trzy klasy niżej ode mnie, jeśli mam jakiś problem z pracą domową. Byłam nawet w pokoju Śpiącego, ponieważ zazwyczaj trzeba nim mocno potrząsnąć, żeby w porę się obudził i odwiózł nas do szkoły. Ale nigdy, przenigdy nie wchodziłam do pokoju Przyćmionego. Prawdę mówiąc, miałam nadzieję, że nie zaistnieje sytuacja, w której wypadnie mi przekroczyć ten właśnie próg. Teraz jednak taka sytuacja zaistniała. Wciągnęłam głęboko powietrze i weszłam. 164

W środku było ciemno. A to z powodu decyzji Przyćmionego, żeby trzy ściany pomalować na fioletowo, a jedną na biało to barwy drużyny zapaśniczej Akademii Misyjnej. Wybrał tak ciemny odcień fioletowego, że wydawał się prawie czarny. Mrok łagodził jedynie plakat z Michaelem Jordanem, wzywającym patrzących, żeby Po PROSTU TO ZROBILI. Na podłodze rozpościerał się gęsty dywan brudnych skarpetek i bielizny. W powietrzu unosił się ostry zapach stanowiący mieszaninę potu i pudru dla dzieci. Nie był to zapach koniecznie nieprzyjemny, chociaż wolałabym, żeby moje ubrania nie przesiąkły podobną wonią. Przyćmionemu to jednak nie przeszkadzało. -No? Leżał na plecach na wyściełanej ławce. Nad jego piersią wisiała sztanga na stojaku. Nie zgadnę, jakie ciężary podnosił, ale jestem absolutnie przekonana, że po odpowiedniej liczbie powtórzeń, nie miałby problemu z wystawieniem Debbie Mancuso za okno w razie pożaru. A do tego właśnie dziewczynie przydaje się chłopak, czyż nie? - Przyć... - Ponownie wciągnęłam powietrze. Co z tym pudrem dla dzieci? Zaraz. Nie mówcie mi. Nie chcc wiedzieć. - Brad, czy byłeś na tej imprezie w dolinie, kiedy Lila Meducci wpadła do basenu? Przyćmiony wyciągnął rękę, chwytając sztangę. Uniósł ją, pozwalając mi delektować się widokiem swoich nadmiernie owłosionych pach. Powstrzymałam okrzyk obrzydzenia. - O czym ty mówisz? - mruknął. - O Lili Meducci. Przyćmiony opuścił sztangę, tak że znalazła się tuż nad jego piersią. Jego bicepsy nabrzmiały do rozmiarów melona. Pozwolę sobie zauważyć, że normalnie na widok męskich bicepsów tej wielkości ugięłyby się pode mną kolana. Te bicepsy 165

jednakowoż należały do Przyćmionego, mogłam wiec jedynie przełknąć ślinę, mając nadzieję, że pizza pepperoni, którą zjadłam na obiad, pozostanie tam, gdzie była. - Młodszej siostrze Michaela - ciągnęłam. - O mało się nie utopiła w zeszłym miesiącu na przyjęciu w dolinie. Zastanawiałam się, czy to ta sama impreza, na której spotkałeś Marka Pulsforda. Sztanga podskoczyła do góry. - Może - stęknął Przyćmiony. - Nie wiem. A co cię to obchodzi? - Brad, to ważne. Jakbyś tam był, to chybabyś pamiętał. Musiałbyś zauważyć karetkę. - Pewnie tak - mruknął między kolejnymi powtórzeniami. - Byłem dość wstawiony. - Nie jesteś pewien, czy dziewczyna o mało nie utopiła się przed twoim nosem? - W najbardziej sprzyjających okolicznościach nie mam zbyt wiele cierpliwości do Przyćmionego. W tym konkretnym wypadku moja tolerancja wobec jego głupoty spadła do poziomu dotychczas niespotykanego. Przyćmiony z łoskotem odłożył sztangę. Następnie usiadł i spojrzał na mnie z irytacją. - Posłuchaj, jeśli ci powiem, że tam byłem, to co zrobisz? Pobiegniesz do mamy i taty? Wiec po co mam z tobą rozmawiać? Poważnie, Suze. Dlaczego? Nie licząc zaskoczenia tym, że Przyćmionemu też się pochrzaniło i moją matkę nazwał „mamą", byłam przygotowana na to pytanie. - Nie pobiegnę - zapewniłam. - Przysięgam, że nic nie powiem, Brad. Ale muszę wiedzieć. Nadal patrzył podejrzliwie. - Dlaczego? Zeby móc opowiedzieć o tym tej swojej dziwacznej przyjaciółce albinosce, która umieści to w szkolnej 166

gazecie? „Brad Ackerman stał jak skończony dupek, podczas gdy dziewczyna o mało nie umarła". O to chodzi? - Przysięgam, że nie. Wzruszył ramionami. - Świetnie - mruknął. - Wiesz co? Guzik mnie to obchodzi. I tak mam spieprzone życie. Nie mam nadziei, że dojdę do stu sześćdziesięciu ośmiu przed zawodami w sekcji i jest zupełnie jasne, że twoja przyjaciółka Gina woli Jake'a ode mnie. - Łypnął na mnie podejrzliwie. - Zgadza się? Przestąpiłam niepewnie z nogi na nogę. - Nie wiem. Wydaje mi się, że obaj jej się podobacie. - Pewnie - stwierdził Przyćmiony z sarkazmem. - To dlatego jest tutaj ze mną, zamiast zamykać się z Jakiem i robić nie wiadomo co. - Jestem pewna, że po prostu gadają. - Jasne. - Przyćmiony pokręcił głową. To mnie odrobinę poruszyło. Nigdy nie widziałam, żeby wyglądał tak... po ludzku. Nie zdawałam sobie również sprawy, że ma jakieś cele. O co chodzi z tymi stu sześćdziesięcioma ośmioma? I czy rzeczywiście tak bardzo zależy mu na Ginie, że uważał swoje życie za „spieprzone", skoro ona nie okazuje mu względów? Dziwne. Naprawdę dziwne. - Pytasz o tę imprezę w dolinie? Byłem tam. W porządku? Zadowolona? Jak powiedziałem, ubzdryngoliłem się. Nie widziałemjakwpadła. Zauważyłemją, dopiero ja kktoś ją wyciągnął. - Znowu pokręcił głową. - To nie było dobre, wiesz? Po pierwsze, w ogóle jej tam nie powinno być. Nikt jej nie zapraszał. Jeśli alkohol tak działa na człowieka, powinien się trzymać od niego z dałeka, rozumiesz? Ale niektóre z tych dziewczyn są gotowe na wszystko, żeby tylko się do nas wkręcić. Zmarszczyłam brwi. -Nas? 167

Spojrzał na mnie jak na głupią. - Wiesz. Być ze sportowcami. Z ludźmi, którzy są lubiani i popularni. Siostra Meducciego - nie wiedziałem, że to ona, dopóki twoja mama nie powiedziała o tym przy stole — do nich należała. Zawsze kręciła się w pobliżu, próbując się umówić z którymś z chłopaków z drużyny. Zeby również być popularną, rozumiesz? Rozumiałam. Nagle zrozumiałam wszystko aż za dobrze. Dlatego bez słowa opuściłam pokój Przyćmionego. Co miałam powiedzieć. Dowiedziałam się, czego chciałam. Chyba wiedziałam o tym już przedtem. Po prostu nie chciałam przyjąć tego do wiadomości. Teraz jednak sprawa była jasna. Podobnie jak Michael Meducci, uznałam, że nie mam wyboru. Tak samo, jak Michaela Meducciego należało mnie powstrzymać. Tylko że tak nie myślałam. Nie wtedy. Tak samo, jak Michael.

17

K

iedy wróciłam z wizyty u Przyćmionego, Gina była w pokoju. Za to Jesse i Szatan zniknęli. Co mi akurat odpowiadało. - Cześć - rzuciła Gina, podnosząc głowę znad paznokcia u stopy, który właśnie malowała. - Gdzie byłaś? Przeszłam obok niej i zaczęłam wyswobadzać się ze szkolnego stroju. - U Przyćmionego w pokoju - wyjaśniłam. - Posłuchaj, kryj mnie, dobrze? - Wskoczyłam w dżinsy i zaczęłam sznurować 168

adidasy. - Przez jakiś czas mnie nie będzie. Powiedz im, że jestem w wannie. Najlepiej puść wodę. Powiedz, że znowu boli mnie brzuch. - Zaczną podejrzewać, że masz endometriozę albo coś. Gina przyglądała się, jak wciągam przez głowę czarny golf. Dokąd się wybierasz? - Na dwór - ucięłam. Włożyłam wiatrówkę, którą miałam na sobie tamtego wieczoru na plaży. lym razem włożyłam do kieszeni czapkę i rękawiczki. - Och, pewnie, na dwór. - Gina pokręciła głową, wyraźnie zaniepokojona. - Suze, nic ci nie jest? - Oczywiście, że nie. Dlaczego pytasz? - Patrzysz tak trochę... dziko. - Wszystko w porządku - zapewniłam. - Doszłam tylko do tego, co i jak. - Jak i co? - Gina zakręciła buteleczkę z lakierem i wstała. Suze, o czym ty mówisz? - Tb, co się dzisiaj stało. - Stancłam na ławie przy oknie. Z linką hamulcową. Michael to zrobił. - Michael Meducci? - Gina spojrzała na mnie, jakbym spadła z księżyca. - Suze, jesteś pewna? - Jak tego, że tu stoje. —Ale dlaczego? Dlaczego miałby to zrobić? Myślałam, że się w tobie zakochał. - We mnie, może. - Wzruszyłam ramionami i otworzyłam szerzej okno. - Ma jednak pretensję do Brada. - Brad? A co on takiego zrobił Michaelowi Meducciemu? - Stał w pobliżu - powiedziałam - i pozwolił jego siostrze umrzeć. No, prawie. Spadam, dobrze, Gino? Wyjaśnię wszystko, jak wrócę. Potem wysunęłam się przez okno, na dach nad gankiem. Było ciemno, chłodno i cicho, jeśłi nie liczyć świerszczy oraz 169

odległego szumu fal. A może to szum autostrady? Nie byłam w stanie tego stwierdzić. Nasłuehiwałam przez minutę, żeby się upewnić, czy nikt na dole mnie nie usłyszał, a potem podeszłam do rynny i skuliłam się, gotowa do skoku, wiedząc, że sosnowe igły posłużą mi za materac. - Suze! - Światło płynące z wykuszowego okna mojego pokoju przesłonił jakiś cień. Obejrzałam się przez ramię. Gina wychylała się przez parapet, patrząc na mnie z niepokojem. - Czy nie powinnyśmy... - W jakimś odległym zakątku mózgu odnotowałam, że Gina jest przerażona. - To znaczy, czy nie powinnyśmy wezwać policji? Jeśli to o Michaelu to prawda.... Posłałamjej spojrzenie,jakby proponowała... cóż, żeby skoczyć z mostu Golden Gate. - Policji? - powtórzyłam. - Absolutnie nie. To sprawa między Michaelem a mną. - Suze... - Gina pokręciła głową, wprawiając w ruch warkoczyki. - To poważna sprawa. Ten chłopak jest mordercą. Naprawdę uważam, że powinnyśmy zwrócić się do zawodowców... - Jestem zawodowcem - stwierdziłam urażona. - Pracuję jako mediatorka, nie pamiętasz? To Ginie nie dodało otuchy. - Ale... no, co zamierzasz zrobić, Suze? Uśmiechnęłam się pocieszająco. - Och, to proste. Pokażę mu, co się dzieje, kiedy ktoś próbuje zabić kogoś, na kim mi zależy. A potem skoczyłam w ciemność. Nie zdobyłam się na to, żeby zabrać land-rovera. Och, jasne, postanowiłam popełnić coś w rodzaju morderstwa, ale jeździć bez prawajazdy? Nie ma mowy! Zamiast tego wyciągnęłamjed170

ną z wyścigówek, które Andy upchał pod ścianą garażu. Parę sekund później gnałam w dół ze wzgórza, a z oczu ciekły mi łzy. Nie dlatego że płakałam, tylko z powodu zimnego wiatru. Zadzwoniłam do Michaela z automatu. Odebrała starsza kobieta, jego matka, jak sądzę. Zapytałam, czy mogę rozmawiać z Michaełem. Odpowiedziała: „Tak, oczywiście" z tym charakterystycznym zadowoleniem, jakie okazują matki, kiedy do ich dziecka dzwoni po raz pierwszy przedstawiciel płci przeciwnej. Wiem, co mówię. Moja mama mówi takim tonem za każdym razem, kiedy dzwoni do mnie chłopak, a ona akurat odbiera. Trudno ją winić. To zdarza się tak rzadko. Pani Meducci musiała uprzedzić Michaela, że dzwoni dziewczyna, bo powiedział „cześć" głosem grubszym niż zwykle. - Michael? - zapytałam, żeby się upewnić, czy to przypadkiem nie jego ojciec. - Suze? - powiedział już normalnym głosem. - O mój Boże, Suze, tak się cieszę, że to ty. Dostałaś moją wiadomość? Dzwoniłem z dziesięć razy. Pojechałem za karetką do szpitala, ale nie wpuścili mnie na oddział. Tylko wtedy, gdybyś miała zostać, jak powiedzieli. Ale tak się nie stało, prawda? - Nie. Jestem zdrowa jak ryba. - Dzieki Bogu. Och, Suze, nie masz pojęcia, jak się przeraziłem, kiedy usłyszałem ten trzask i uświadomiłem sobie, że to ty... - Tak - przerwałam mu. - To było straszne. Posłuchaj, Michael, jestem w kropce pod wieloma względami i pomyślałam, że może mógłbyś mi pomóc. - Wiesz, Suze, że zrobię dla ciebie wszystko. Owszem. Na przykład zabiję twojego przyrodniego brata i najlepszą przyjaciółkę. - Jestem koło Safeway - powiedziałam. - To długa historia. Zastanawiałam się, czy dałbyś radę... 171

- Będę tam za trzy minuty - rzucił Michael i odłożył słuchawkę. Przyjechał za dwie. Ledwie zdążyłam ustawić rower między pojemnikami na śmieci na tyłach sklepu, ajuż zajechał na miejsce wypożyczonym zielonym sedanem, zaglądając przez jasno oświetlone okna supermarketu, jakby spodziewał się zobaczyć, jak kołyszę się na mechanicznym koniku czy coś w tym stylu. Podeszłam do samochodu od strony parkingu i zapukałam w szybę od strony pasażera. Michael odwrócił się gwałtownie. Na mój widok jego twarz - bledsza niż zwykle w fosforyzującym świetle - złagodniała. Pochylił się, otwierając drzwi. - Wskakuj - zawołał wesoło. - Rany, nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę w jednym kawałku. - Tak? Cóż, ja też. To znaczy, cieszę się, że jestem w jednym kawałku. Cha, cha! - Cha, cha. - Smiech Michaela nie brzmiał sarkastycznie, jak mój, raczej nerwowo. Tak, w każdym razie, wolałam to usłyszeć. - Cóż - powiedział, kiedy tak siedzieliśmy przed supermarketem, z włączonym silnikiem. - Chcesz, żebym cię zawiózł, eee, do domu? - Nie. - Odwróciłam głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Można by się zastanawiać, co, się dzieje w ludzkiej głowie w chwili, kiedy człowiek zamierza zrobić coś, co może skończyć się czyjąś śmiercią. Cóż, powiem wam. Nie za wiele. Zauważyłam, że w samochodzie Michaela dziwnie pachnie. Zastanawiałam się, czy poprzedni użytkownik rozlał w nim wodę kolońską czy coś. Potem zdałam sobie sprawę, że zapach wody kołońskiej pochodzi, od Michaela. Widocznie chlapnął na siebie odrobinę Caroliny Herrery dla mężczyzn, zanim wybrał się na spotkanie ze mną. Jakie to miłe. 172

- Mam pomysł - jakby właśnie w tej chwili przyszło mi to głowy. - Jedźmy na punkt. Ręce Michaela spadły z kierownicy. Pośpiesznie umieścił je na niej z powrotem, w pozycji „druga i czwarta", jak przystało na dobrego kierowcc. - Słucham? - Na punkt. - Pomyślałam, że może nie jestem dostatecznie pociągająca czy coś. Wyciągnęłam więc rękę, kładąc ją na jego ramieniu. Miał na sobie zamszową kurtkę. Czubkami palców wyczułam pod miękkim zamszem biceps, równie twardy i nabrzmiały, jak u Przyćmionego. - N o , wiesz... Cudowny widok. Noc jest taka piękna... Michael nie tracił czasu. Zaczął wyjeżdżać z parkingu, zanim zdążyłam zdjąć rękę z jego ramienia. - Świetnie - powiedział. Jego głos brzmiał może odrobinę piskliwie, więc odchrząknął i dodał z wickszą pewnością siebie: - To znaczy, bardzo chętnie. Parę chwil później pędziliśmy autostradą nad brzegiem Pacyfiku. Była dopiero dziesiąta, ale na szosie nie roiło się od samochodów. Jak to wieczorem w zwykły dzień tygodnia. Zastanawiałam się, czy mama Michaela, zanim wyszedł z domu, poleciła mu wrócić o określonej porze. Zastanawiałam się, czy będzie się martwiła, kiedy długo go nie będzie. Ile godzin poczeka, zanim zdecyduje się zadzwonić na policję? Albo do szpitala? . - Nikt więc - odezwał się Michael - nikt nie został ranny, tak? - Nie - odparłam. - Nikt nie został ranny. - To dobrze. - Naprawdę? - Udawałam, że wyglądam przez okno, ale tak naprawdę obserwowałam odbicie Michaela. - Co masz na myśłi? - zapytał szybko. 173

Wzruszyłam ramionami. - Nie wiem. Tylko że... no, wiesz. Brad. - Och. - Zachichotał krótko. Nie było w tym śmiechu rozbawienia. - Tak, Brad. - Wiesz, usiłuję dojść z nim do ładu - powiedziałam. - Ale to trudne. Czasami straszny z niego cham. - Mogę sobie wyobrazić - mruknął Michael. Dość obojętnie. Obróciłam się w jego stronę. - Wiesz, co dzisiaj powiedział? - zapytałam. Nie czekając na odpowiedź, ciągnęłam: - Powiedział, że był na tej imprezie. Tej, na której twoja siostra wpadła do basenu. Nie wydaje mi się, żeby Michael tylko w mojej wyobraźni zacisnął silniej ręce na kierownicy. - Poważnie? - Owszem. Szkoda, że nie słyszałeś, co jeszcze mówił. Twarz Michaela, zwrócona profilem do mnie, stała się bardzo ponura. - Co powiedzial? Bawiłam się pasem bezpieczeństwa. - Nie, nie powinnam ci o tym mówić. - Chciałbym wiedzieć. Poważnie. - Ale to takie wstrętne. - Powiedz. - Głos Michaela brzmiał bardzo spokojnie. - W porządku. Powiedział mniej więcej, że twoja siostra dostała to co chciała, bo, po pierwsze, w ogóle nie powinna być na tej imprezie, bo nikt jej nie zapraszał. Miała być tylko śmietanka towarzyska, sami popularni. Możesz w to uwierzyć? Michael bardzo uważnie wyminął ciężarówkę. - Tak - powiedział cicho. - Otóż mogę. - Smietanka towarzyska. Coś takiego powiedział. Popularni ludzie. - Pokręciłam głową. - Co to znaczy „popularni"? Bardzo jestem ciekawa. Czy twoja siostra była niepopularna? Dla174

czego? Bo nie grała w szkolnej drużynie? Nie była cheerliderką? Nie ubierała się właściwie? O co chodzi? - O wszystkie te rzeczy - powiedział Michael równie cicho. -Jakby coś z tego miało znaczenie. Jakby inteligencja i zrozumienie dla innych ludzi w ogóle się nie liczyły. Nie, liczy się tylko to, czy przyjaźnisz się z właściwymi łudźmi. - Niestety bardzo często tak bywa. - Cóż, myślę, że to wszystko bzdura. Powiedziałam mu to. Bradowi. Powiedziałam coś takiego: „Więc wy wszyscy staliście tak po prostu, podczas gdy ta dziewczyna o mało nie zginęła, bo nikt jej nie zaprosił?" Zaprzeczył, oczywiście. Ale ty wiesz, że tak było. - Tak. - Jechaliśmy wzdłuż Big Sur. Droga zwężała się i robiło się coraz mroczniej. - Owszem, tak. Gdyby moją siostrą była, no... Kelly Prescott, na przykład, od razu ktoś by ją wyciągnąi, zamiast się śmiać. W bezksiężycową noc trudno było dostrzec jego minę. Jedyne światło sączyło się z deski rozdzielczej, nadając twarzy Michaela chorobliwy zielonkawy odcień. - Czy tak właśnie było? - zapytałam. - Ludzie tak się zachowali? Śmiali się, podczas gdy ona się topiła? Skinął głową. - Tak powiedział policji jeden z sanitariuszy. Wszyscy myśleli, że ona udaje. - Zaśmiał się gorzko. - Moja siostra... ona tylko tego chciała, wiesz? Być popułarna. Być jak oni. A oni po prostu stali. Po prostu stali, podczas gdy ona się topiła. - Tak. Słyszałam, że wszyscy byli nieźle pijani. - Włącznie z twoją siostrą, pomyślałam, ale nie powiedziałam tego głośno. - To ich nie usprawiedliwia. Ale oczywiście żadnych konsekwencji nie było. Rodzice tej dziewczyny, która zorganizowała imprezę, zapłacili grzywnę. I tyle. Moja siostra może nigdy się nie ocknie, a oni tylko zapłacili grzywnę. 175

Dotarliśmy już do zakrętu przed punktem obserwacyjnym. Michael zatrąbił. Z drugiej strony nikt nie nadjeżdżal. Wjechał sprawnie na miejsce do parkowania, ale nie wyłączył silnika. Siedział tylko, wpatrując się w atramentową ciemność morza i nieba. To ja wyciągnęłam rękę i przekręciłam kluczyk w stacyjce. Światełka na desce rozdzielczej zgasły, pogrążając nas w nieprzeniknionym mroku. W samochodzie panowała ogłuszająca cisza. Na drodze nie było ruchu. Wiedziałam, że gdybym otworzyła okno, do środka wdarłby się szum wiatru i fal. Nie poruszyłam się jednak. Powoli ciemność za oknami stała się bardziej przejrzysta. Byłam nawet w stanie zobaczyć linię horyzontu, gdzie czarne niebo stykało się z jeszcze ciemniejszym oceanem. Michael odwrócił głowc. - To była Carrie Whitman - powiedział. - Dziewczyna, która wydała to przyjęcie. Skinęłam głową. - Wiem. - Carrie Whitman - powtórzył. - Carrie Whitman była w tym samochodzie. Tym, który spadł z klifu w zeszłą sobotę wieczór. - Chcesz powiedzieć - odezwałam się cicho - tym, który zepchnąłeś z klifu w zeszłą sobotę wieczór. Michael siedział nieruchomo. Spojrzałam na niego, ale nie potrafiłam odczytać wyrazu jego twarzy. Usłyszałam jednak w jego głosie ton rezygnacji. - Ty wiesz. - To było raczej stwierdzenie niż pytanie. - Myśłałem, że tak może być. - Po tym, co się stało dzisiaj, to masz na myśli? - Odpięłam pas. - Kiedy o mało mnie nie zabiłeś? - Tak mi przykro. - Schylił głowę i w końcu mogłam zobaczyć jego oczy. Były pełne łez. - Suze, nie wiem, jak zdołam.. • 176

- Nie było żadnego seminarium o życiu pozaziemskim w tamtym instytucie, co? - Spojrzałam na niego gniewnie. To znaczy, w zeszłą sobotę. Przyjechałeś tutaj i obluzowałeś śruby w barierce. Potem na nich zaczekałeś. Wiedziałeś, że po tańcach będą tędy przejeżdżali. Wiedziałeś, że przyjadą i czekałeś na nich. Usłyszałeś ten głupi klakson i wpadłeś na nich. Zepchnąłeś ich z klifu. Zrobiłeś to z zimną krwią. Michael zachował się zaskakująco. Wyciągnął rękę i dotknął moich włosów wmiejscu, gdzie wystawały spod miękkiej czapki. - Wiedziałem, że zrozumiesz. Od pierwszej chwili, kiedy cię zobaczyłem, wiedziałam, że ty, spośród nich wszystkich, będziesz tą, która zrozumie. Chciało mi się wymiotować. On niczego nie chwytał. Absolutnie niczego. Czy on w ogóle nie myślał o własnej matce? Biednej matce, która tak się ucieszyła, kiedy zadzwoniła do niego dziewczyna? Matce, która miała już jedno dziecko w szpitalu? Czy nie pomyślał o tym, jak ona się poczuje, kiedy dowie się, że jej jedyny syn jest mordercą? Czy on w ogóle o tym pomyślał? Może i pomyślał. Może uznał, że będzie zadowolona. Ponieważ pomścił siostrę. No, prawie, w każdym razie. Nadal pozostawały pewne niedoróbki w postaci Brada... i wszystkich innych osób, które uczestniczyły w przyjęciu. W końcu, dlaczego miałby poprzestać na Bradzie? Zastanawiałam się, jak zdobył listc gości i czy zamierzał zabić wszystkich, czy też paru losowo wybranych. - Ajak właściwie na to wpadłaś? - zapytał tonem, który, w jego mniemaniu, brzmiał czule. Ale osiągnął tylko tyle, że zrobiło mi się jeszcze bardziej niedobrze. - To znaczy, o tej barierce? I klaksonie? Tego nie było w gazetach. - Skąd wiedziałam? - Odsunęłam głowę z zasięgu jego dloni. - Oni mi powiedzieli. Wydawał się trochę urażony moim gestem. 12 - Kraksa w górach

177

- Oni ci powiedzieli? Co masz na myśli? - Carrie. I Josh, i Felicja, i Mark. Ludzie, których zabiłeś. Uraza zniknęła z jego twarzy. Zmieszanie ustąpiło miejsca zdziwieniu, a następnie wyrazowi cynizmu, a to wszystko stało się w ciągu paru sekund. - Och - zaśmiał się cicho. - Zgadza się. Duchy. Już przedtem próbowałaś mnie przed nimi ostrzec, prawda? W tym samym miejscu. - Śmiej się, ile chcesz - powiedziałam. - Ale prawda jest taka, Michael, że oni próbowałi cię od jakiegoś czasu zabić. A po tym numerze, jaki wyciąłeś z ramblerem, zaczynam się poważnie zastanawiać, czy im na to nie pozwolić. Przestał się śmiać. - Suze, dajmy sobie spokój z tą twoją dziwaczną fiksacją na punkcie świata duchów. Mówiłem ci już: dzisiaj to był wypadek. Nie ty miałaś siedzieć w tym samochodzie. Miałaś jechać ze mną. To Brad był tym, który miał zginąć, nie ty. - A co z Dawidem? - zapytałam. - Moim młodszym bratem? On ma dwanaście lat, Michael. Był w tym samochodzie. Chciałeś, żeby on też zginął? I Jake? Pewnie rozwoził pizzę tamtej nocy, kiedy twoja siostra miała wypadek. Czy powinien umrzeć z powodu tego, co jej się stało? A moja przyjaciółka Gina? Przypuszczam, że ona także zasługuje na śmierć, mimo że nigdy nie była na przyjęciu w dolinie. Twarz Michaela wydawała się biała na tle skrawków nieba widocznego przez szybę za jego plecami. - Nie chciałem, żeby komuś stała się krzywda - powiedział dziwnie bezbarwnym głosem. - Nikomu, z wyjątkiem, oczywiście, winnego. - No, to nie wykonałeś za dobrej roboty - powiedziałam. W gruncie rzeczy spieprzyłeś wszystko. Naprawdę sknociłeś. A wiesz, dlaczego? 178

SiP AScarlett

Jego oczy za szkłami okularów zwęziły się. - Wydaje mi się, że zaczynam się domyślać. - Ponieważ próbowałeś zabić kilka osób, które są mi bliskie. - Przełknęłam. Coś twardego, bolesnego, rosło mi w gardle. I dlatego, Michael, to się musi skończyć. Tutaj. Teraz. Patrzył na mnie, mrużąc oczy. - To się skończy, zgadza się. Możesz mi wierzyć. Wiedziałam, do czego zmierza. Niemal się roześmiałam. Gdyby nie to bolesne coś w moim gardle, pewnie bym wybuchła śmiechem. - Michael, nawet nie próbuj. Nie masz pojęcia, z kim zaczynasz. - Nie - powiedział Michael cicho. - Chyba nie, prawda? Myślałem, źe jesteś inna. Myślałem, że ty, jedyna z ludzi w szkole, będziesz w stanie spojrzeć na to z mojego punktu widzenia. Ale teraz przekonałem się, źejesteś takajak wszyscy. - Nie masz zielonego pojęcia, jak bardzo chciałabym, żeby tak było. - Przykro mi, Suze. - Michael odpiął pas. - Naprawdę myślałem, że ty ija moglibyśmy zostać... cóż, chociażby przyjaciółmi. Odnoszę jednak wrażenie, że nie aprobujesz tego, co zrobiłem. Mimo że nikt, absolutnie nikt, nie żałowałby tych ludzi. Oni tylko marnowali przestrzeń, Suze. Nie wnieśliby niczego istotnego. Popatrz na Brada. Czy to byłaby tragedia, gdyby po prostu przestał istnieć? - Owszem - powiedziałam. - Dla jego ojca. Michael wzruszył ramionami. - No, może. Mimo to uważam, że świat byłby lepszym miejscem bez Joshów Saundersów i Bradów Ackermanów. Uśmiechnął się, ale w tym uśmiechu nie było ciepła. - Widzę jednak, że się ze mną nie zgadzasz. A nawet mam wrażenie, że 179

rozważasz możliwość powstrzymania mnie. Nie mogę na to pozwolić. -Więc co zamierzasz zrobić? - Spojrzałam na niego z ironią. - Zabić mnie? - Nie chcę tego. Wierz mi. A potem zaczął wyłamywać sobie palce, co wywarło na mnie dość niesamowite wrażenie. Pomijająciakt, że wyłamywanie sobie palców przy kimś w ogóle jest dziwne, było to tym bardziej niepokojące, że zwróciło moją uwagę na duże dłonie Michaela, połączone w dodatku z wybitnie muskularnymi, żylastymi ramionami. Nie jestem delikatnym kwiatuszkiem, ale takie dłonie, w połączeniu z takimi ramionami, mogły wyrządzić takiej dziewczynie jakja poważną szkodę. - Wydaje mi się jednak, że nie dałaś mi wyboru, prawda? Och, pewnie. Winna jest ofiara, jakżeby inaczej? Nie wiem, czy powiedziałam te słowa głośno, czy tylko pomyślałam, wiem tyłko, źe brzmiały: „Teraz jest odpowiedni moment, żeby zjawili się Josh i jego przyjaciele" i że w chwilę później, od strony pasażera pojawili się Josh Saunders, Carrie Whitman, Mark Pulsford i Felicja Bruce. Stali przez moment, mrugając, jakby nie byłi pewni, co się stało. A potem popatrzyli na chłopaka za kierownicą. I właśnie wtedy rozpętało się piekło.

18

C

zy tak właśnie miało się to odbyć według moich planów? Nie wiem. W pokoju Przyćmionego z pewnością na moment ogarnęła mnie straszliwa wściekłość. To na jej skrzy180

dłach, a nie na rowerze, gnałam w dolinę i to wściekłość kazała mi wydać ćwierćdolarówkę na telefon i zadzwonić do Michaela. Ta wściekłość złagodniała trochę podczas rozmowy z matką Michaela. Tak, jest mordercą. Tak, próbował zabić mnie i gromadkę ludzi, którzy byli mi bliscy. Ale miał matkc. Matkę, która kochała go na tyle, żeby cieszyć się z powodu telefonu od dziewczyny. Być może pierwszego w jego życiu. A jednak wsiadłam z nim do samochodu. Kazałam zawieźć się do punktu, mimo że wiedziałam, co go tam czeka. I zmusiłam go, żeby się przyznał. Do wszystkiego. Na głos. A potem ich wezwałam. Nie ma co do tego wątpliwości. Wezwałam Anioły z RLS. A kiedy się zjawiły, spokojnie wysiadłam z samochodu. Zgadza się. Usunęłam się z drogi. I pozwoliłam im zrobić to, co pragnęły zrobić od dłuższego czasu... Od chwili śmierci. Nie, nie jestem z siebie dumna. I nie mogę powiedzieć, że stałam, przyglądając się temu, co się dzieje, z zadowoleniem. Kiedy odpięty przez Michaela pas owinął się znienacka wokół jego szyi, a fotel zaczął nieubłaganie zbliżać się do kierownicy, miażdżąc mu nogi, nie czułam satysfakcji. Zupełnie odwrotnie niż Anioły. Miały swoje powody. Bardzo się rozwinęly, jeśli chodzi o umiejętności telekinetyczne. Nie bawiły się już wodorostami ani nie niszczyły świątecznych dekoracji. Wspólnie miały dość siły, żeby włączyć światła samochodu i uruchomić wycieraczki. Przez zamknięte okna dobiegał ryk radia. Britney Spears wypłakiwała swoje serdeczne żale, podczas gdy Michael Meducci usiłował zerwać pas ze swojej szyi. Wóz zaczął się kołysać, wewnątrz rozbłysło niesamowite światło, jakby na desce rozdzielczej zainstalowano halogeny. 181

Przez cały ten czas Anioły z RLS stały w upiornej ciszy, z rękami wyciągniętymi w stronę wozu i oczami utkwionymi w Michaelu. To znaczy, nawet jak na duchy wyglądały przerażająco - otoczone nieziemską poświatą dziewczęta w długich, ozdobionych kwiatami sukniach i chłopcy w eleganckich garniturach. Zadrżałam, patrząc na nich, i to nie tylko z powodu zimnej bryzy wiejącej od morza. Przyznaję to niechętnie, ale to Britney Spears wyrwała mnie z transu. Jest dość przyjemna, ale umrzeć, słuchając jej? To mi się wydawało zbyt okrutne. No i była jeszcze nieszczęsna pani Meducci. Straciła już jedno dziecko. Prawie. Czy mogłam tak po prostu stać z boku i patrzeć, jak traci drugie? Parę minut, może nawet sekund, wcześniej odpowiedź na to pytanie brzmiałaby „tak". Kiedy już jednak do tego doszło, nie byłam w stanie tego znieść. Miałam za sobą za wiele lat mediacji. Za wiele lat i za wiele śmierci. Nie mogłam stać z boku i spokojnie pozwolić na to, by na moich oczach umarła kolejna osoba. Wykrzywiona twarz Michaela stała się fioletowa, okulary przekręciły mu się na nosie, kiedy w końcu zawołałam: - Przestańcie! Samochód natychmiast przestał się kołysać. Wycieraczki zamarły. Britney urwała w pół słowa, a fotel Michaela zaczął powoli wracać na swoje miejsce. Ucisk na jego szyi zelżał na tyle, że mógł zaczerpnąć tchu. Opadł na oparcie fotela, ogłupiały i przerażony, oddychając ciężko. Josh zamrugał gwałtownie jak ktoś właśnie wybudzony z transu. - Co znowu? - zapytał z irytacją. - Przykro mi. Ale nie mogę wam na to pozwolić. Josh i pozostali wymienili spojrzenia. Mark odezwał się pierwszy. Parsknął śmiechem, mówiąc: 182

- Ach tak! A potem nagle znowu włączyło się radio i samochód zakołysał się wściekle. Zareagowałam błyskawicznie i z całą stanowczością, wbijając Markowi Pulsfordowi pięść w żołądek. Na tyle zakłóciło to skupienie Aniołów, że Michael zdołał otworzyć drzwiczki samochodu i wysunąć się na zewnątrz, zanim coś znowu zaczęło go dusić. Padł na żwir, jęcząc. Mark z kolei bardzo szybko przyszedł do siebie po moim ataku. - Ty suko - warknął rozzłoszczony. - Czego chcesz? - Tak. -Josha wyraźnie ogarniała furia. Jego niebieskie oczy lśniły jak odłamki lodu, kiedy zwrócił je w moją stronę. - Najpierw mówisz, że nie możemy go zabić, potem mówisz, że możemy. Potem, że nie możemy. Wiesz co? Mamy dość tego gównianego pośrednictwa. Zabijemy go i nie ma o czym mówić. Samochód zatrząsł się tak bardzo, jakby miał się przewrócić prosto na Michaela. - Nie! - krzyknęłam. - Posłuchajcie, nie miałam racji, jasne? Mnie też próbował zabić i przyznaję, trochę mi odbiło. Ale wierzcie mi, to nie jest metoda... - Mów za siebie - powiedział Josh. W sekundę później leciałam do tyłu, oderwana od ziemi przez taki strumień energii, jakby w samochodzie Michaela nastąpił wybuch. Dopiero kiedy wylądowałam po drugiej stronie parkingu, uświadomiłam sobie, że żadnego wybuchu nie było. To tylko Anioły połączyły swoją energię psychiczną, kierując ją w moją stronę. Zostałam odrzucona, jak strząśnięta ze stołu mrówka. Chyba wtedy zrozumiałam, że mam kłopoty. Dotarło do mnie, że spuściłam ze smyczy potwora. A właściwie cztery potwory. 183

Usiłowałam stanąć na nogach, kiedy Jesse, prawie tak samo zły jakjosh, zmaterializował się koło mnie. - Nombre de Dios - usłyszałam jego szept, kiedy zobaczył, co się stało. Potem spojrzał na mnie i wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wstać. - Odwróciłem się na chwilę, a oni zniknęli. Wezwałaś ich? Krzywiąc się, ale nie z bólu, ujęłam jego dłoń, pozwalając mu podciągnąć się do góry. - Tak - przyznałam, otrzepując się z brudu. - Ale nie... ja nie chciałam, żeby do tego doszło. Jesse spojrzał na Michaela, który usiłował odczołgać się od wirującego samochodu. - Nombre de Dios, Susannah - powtórzył Jesse z niedowierzaniem. - Czego się spodziewałaś? Musiałaś przyprowadzić tego chłopaka akurat tutaj? A teraz prosisz ich, żeby go nie zabili? - Kręcąc głową, Jesse ruszył w stronę Aniołów. - Nie rozumiesz - zaprotestowałam, drepcząc za nim. - On próbował mnie zabić. I Profesora, i Ginę, i Przyćmionego, i... -Więc dlatego? Susannah, jeszcze się nie nauczyłaś, że nie jesteś zabójczynią? - Spojrzenie ciemnych oczu Jesse'a przeszyło mnie na wylot. - Bądź łaskawa nie zachowywać się jakbyś nią była. Jedyną osobą, która może ponieść w związku z tym straty, jesteś ty. Tak mnie zdumiał wyrzut wjego głosie, że łzy napłynęły mi do oczu. Naprawdę. Prawdziwe łzy Byłam wściekła. Płakałam, ponieważ byłam na niego wściekła. Nie dlatego że zranił moje uczucia. Wcale nie. Jesse jednak nie zauważył mojej wściekłości. Odwrócił się do mnie tyłem, maszerując w stronę Aniołów. W chwilę później samochód przestał się kiwać, wycieraczki i radio uspokoiły się, a światła zgasły Anioły były silne, to prawda, ale Jesse umarł znacznie wcześniej. 184

- Wracajcie na plażę - zwrócił się do nich Jesse. Josh zaśmiał się głośno. - Zartujesz, co? - parsknął. - Nie żartuję - zapewnił Jesse. - Nie ma mowy - odezwał się Mark Pulsford. - Ona nas wezwała. - Carrie wskazała na mnie ręką. - Powiedziała, że to w porządku. Jesse nie odwrócił głowy w stronę, którą wskazywała Carrie. Widać było, że nie jest ze mnie zadowolony. - Teraz mówi, że nie jest w porządku - poinformował ich Jesse. - Zrobicie to, co ona powie. - Nie rozumiesz? - Oczy Josha zalśniły energią, która go przepełniała. - On nas zabił. Zabił nas. - I zostanie za to ukarany - powiedział Jesse spokojnie. - Ale nie przez was. - No to przez kogo? - chciał wiedzieć Josh. - Przez legalny sąd. - Gówno! - wrzasnął Josh. - To bzdura, człowieku! Czekaliśmy na to przez cały dzień! Stary mówił, że tak będzie, ale nie zauważyłem, żeby interesowałi się nim chłopcy w niebieskich mundurkach. A ty? Nie wierzę, że tak będzie. Więc pozwól nam dać mu nauczkę po naszemu. Jesse pokręcił głową. Niebezpieczny gest w obecności czterech niemożliwych do opanowania młodych duchów. Ale tak się właśnie zachował. Przysunęłam się do Jesse'a, kiedy Anioły zamigotały z wściekłości. Stanęłam na palcach, żeby mógł usłyszeć mój szept: - Ja biorę dziewczyny. Ty chłopców. - Nie. - Jesse spojrzał na mnie ponuro. - Odejdź, Susannah. Kiedy będą zajeci mną, biegnij na szosę i zatrzymaj pierwszy lepszy samochód. A potem uciekaj w bezpieczne miejsce. Hm, pewnie. Jasna sprawa. 185

- Zostawić cię na pastwę ich wszystkich? - Popatrzyłam na niego gniewnie. - Coś ty, głupi? - Susannah - syknął. - Nie rozumiesz. Oni cię zabiją... Roześmiałam się. Po prostu parsknęłam śmiechem. Cała złość na niego gdzieś się ulotniła. Jesse miał rację. Nie rozumiałam. - Niech tylko spróbują - wycedziłam. I w tym momencie się na nas rzucili. Przypuszczam, że Anioły przyjęły podobną taktykę, na jaką ja usiłowałam namówić Jesse'a, ponieważ dziewczęta rzuciły się na mnie, a chłopcy na niego. Nie zmartwiło mnie to zbytnio. Dwie na jedną to raczej nieuczciwe, ale, pomijając ich telekinetyczne moce, czułam, że nasze siły są wyrównane. Carrie i Felicja nie brały za życia udziału w bójkach - co nie budziło wątpliwości, sądząc po sposobie, wjaki zaatakowały - nie miały więc rzetelnej wiedzy o tym, gdzie należy wałnąć pięścią, żeby uzyskać najlepszy efekt. Tak przynajmniej myślałam, zanim zaczęły mnie tłuc. To, czego nie wzięłam pod uwagę, to fakt, że te dziewczyny - ich chłopcy również - były naprawdę, ale to naprawdę wściekłe. I jak się tak dobrze zastanowić, mieli prawo. No dobrze, może byli nieprzyjemni, kiedy żyłi - nie należeli raczej do ludzi, z którymi miałabym ochotę przebywać, z tą ich obsesją na punkcie imprezowania i przekonaniu o przynależności do wąskiej elity wybrańców - ale byli młodzi. Zapewne wyrośliby jeśli nie na myślących, to przynajmniej na użytecznych obywateli. Michael Meducci im to jednak uniemożliwił. Dlatego zionęli wściekłością. Ich zachowanie nie było z pewnością bez zarzutu. Zorganizowali przyjęcie, podczas którego Lila Meducci doznała po186

ważnego urazu nie tylko z powodu własnej głupoty, ale także niedbalstwa Aniołów i ich rodziców. Ale to, jak się wydaje, nie przyszło im do głowy. Nie, jeśli chodzi o Anioły z RLS, to je oszukano. Pozbawiono podstępnie życia. I ktoś musi za to zapłacić. Tym kimś jest Michael Meducci. Oraz każdy, kto stanąl im na drodze do celu. Ich gniew był wspaniały. Naprawdę. Nie sądzę, żebym kiedyś była tak całkowicie, w stu procentach, wściekła, jak te duchy. Och, bywałam wściekła, spokojna głowa. Ale nigdy aż tak ani przez tyle czasu. Anioły z RLS poniosła furia. A wyżywały ją na mnie i na Jessie. Nie zauważyłam nawet pierwszego ciosu. Spowodował, że obróciłam się, jak rambler po zderzeniu z ciężarówką. Poczułam, że pęka mi warga. Trysnęła fontanna krwi i ochlapała suknie dziewcząt. Nie zwróciły na to uwagi. Po prostu uderzyły jeszcze raz. Nie myślcie, że im nie oddawałam. Oddawałam. Byłam dobra. Naprawdę dobra. Tylko że nie dość dobra. Muszę na nowo przemyśleć teorię walki dwie-na-jedną. To nie było w porządku. Felicja Bruce i Carrie Whitman mnie mordowały. A ja nie mogłam nic zrobić. Nie mogłam nawet zerknąć w bok, żeby sprawdzić, czy Jesse radzi sobie lepiej ode mnie. Za każdym razem, kiedy próbowałam odwrócić głowę, odrzucało ją uderzenie pięści. Przestałam cokolwiek widzieć. Krew z rozbitego czoła zalała mi oczy. Może to to, a może któryś z ciosów spowodował pęknięcie naczyń krwionośnych w gałkach ocznych. Miałam nadzieję, że chociaż Jesse'owi nic się nie stało. Jasne, że nie mógł umrzeć. Jedyną myślą, która pałętała mi się po głowie, było: 187

Cóż, jeśli mnie zabiją, to w końcu dowiem się, dokąd wszyscy odchodzą. Kiedy pośrednik ich do tego zmusi. W pewnym momencie potknęłam się na czymś ciepłym i raczej miękkim. Niczego nie byłam w stanie zobaczyć, dopóki to coś nie wyjęczało mojego imienia. -Suze... Początkowo nie rozpoznałam głosu. Po chwiłi zdałam sobie sprawę, że to Michael, który musiał mieć zgniecione gardlo po duszeniu pasem. Wydawał jedynie chrapliwe dźwięki. - Suze - wydusił. - Co się dzieje? Przerażenie w jego głosie świadczyło o tym, że bał się teraz co najmniej tak samo jak Josh, Carrie, Mark i Felicja, kiedy staranował ich samochód, spychając ich w objęcia śmierci. Dobrze mu tak, pomyślałam w tej odległej części mego umysłu, która nie była pochłonięta wymyślaniem prób ucieczki przed sypiącymi się na mnie ciosami. - Suze - jęknął Michael. - Zatrzymaj to. Jakbym była w stanie to zrobić. Jakbym była w stanie kontrolować to, co się ze mną dzieje. Jeśli to przeżyję - co nie wydawało się prawdopodobne - dokonam poważnych zmian w moim życiu. Po pierwsze i przede wszystkim z większym oddaniem będę ćwiczyła kick-boxing. A potem coś się stało. Nie mogę powiedzieć co, bo jak już wspomniałam, zawiódł mnie zmysł wzroku. Ale słyszałam. A to, co usłyszałam, brzmiało jak najpiękniejsza muzyka na świecie. To była syrena. Policyjna czy też straży pożarnej, a może karetki. Zbliżała się coraz bardziej i bardziej, aż w końcu usłyszałam chrzęst kół na żwirze tuż przede mną. Uderzenia pięści, którymi częstowano mnie bez wytchnienia, ustały nagle, a ja rozpłaszczyłam się na Michaelu, który odpychał mnie słabo, powtarzając: 188

- Gliny. Złaź ze mnie. To gliny. Muszę uciekać. Sekundę później dotknęły mnie czyjeś ręce. Ciepłe ręce. Nienależące do duchów. Ludzkie ręce. A potem odezwał się męski głos: - Nie martw się, panienko. Trzymamy cię. Trzymamy cię. Możesz stać? Mogłam, ale utrzymanie się na nogach wywoływało fale bólu rozchodzące się po całym ciele. Rozpoznałam ten ból. Był tak silny, że aż śmieszny... Tak zabawny, że zaczęłam chichotać. Naprawdę. Śmieszne, że coś może aż tak boleć. Taki ból oznaczał, że coś uległo złamaniu. Potem wsunięto coś pode mnie i kazano mi się położyć. Palący, piekący ból sprawił, że ponownie zachichotałam. Zobaczyłam jeszcze więcej dłoni. Usłyszałam znajomy głos wołający mnie po imieniu i płynący z bardzo daleka. - Susannah, Susannah, to ja, ojciec Dominik. Czy mnie słyszysz, Susannah? Otworzyłam oczy. Ktoś wytarł z nich krew. Znowu widziałam. Leżałam na noszach. Wokół błyskało czerwone i białe światło. Dwóch sanitariuszy zajmowało się raną na mojej głowie. Ale nie to mnie bolało. Klatka piersiowa. Żebra. Chyba złamane. Czułam to. Zamajaczyła nade mną twarz ojca Dominika. Próbowałam się uśmiechnąć, coś powiedzieć, ale nie mogłam. Za bardzo bolała mnie warga. - Gina do mnie zadzwoniła - powiedział ojciec Dominik w odpowiedzi na pytanie, które wyczytał w moim wzroku. Od niej wiem, że miałaś się spotkać z Michaelem. Domyśliłem się, gdy powtórzyła mi, co mówiłaś o dzisiejszym wypadku, że właśnie w to miejsce go przyprowadzisz. Och, Susannah j a k bardzo żałuję, że to zrobiłaś. 189

- Tak - powiedział jeden z sanitariuszy. - Ładnie ją urządził. - Hej - jego partner uśmiechnął się promiennie od ucha do ucha - odpłaciła mu pięknym za nadobne. Stłukła go na kwaśnejabłko. Michael. Mówili o Michaelu. O kim innym mieliby mówić? Żaden z nich, z wyjątkiem ojca Dominika, nie mógł widzieć Jesse'a czy Aniołów z RLS. Widzieli tylko nas dwoje, Michaela i mnie, oboje pobitych niemal na śmierć. Uznali, rzecz jasna, że załatwiliśmy się nawzajem. Kogo innego mogliby o to podejrzewać? Jesse. Na wspomnienie o nim serce zaczęło mi kołatać między połamanymi żebrami. Gdzie się podział Jesse? Podniosłam głowę, rozglądając się za nim gorączkowo. Widziałam tylko morze umundurowanych policjantów. Czy nic mu się nie stało? Ojciec Dominik źle odczytał mój strach. Powiedział uspokajająco: - Michael dojdzie do siebie. Uszkodzona krtań, parę skaleczeń i siniaków. To wszystko. - Tak. - Sanitariusz wyprostował się. Szykowali się, żeby załadować mnie do karetki. - Nie bądź za skromna, dziewczyno - powiedział. - Porządnie oberwał. Wierz mi, niepredko zapomni o tej małej wycieczce. - Zwłaszcza że posiedzi sobie długo za kratkami - dodał jego partner, puszczając oko. Kiedy pakowali mnie do karetki, zauważyłam, że Michael wcale nie siedzi w osobnym ambulansie, ale na tylnym siedzeniu policyjnego wozu. Ręce, jak się wydaje, miał skute za plecami. Mogło go boleć gardło, ale mówił przez cały czas. Szybko i o ile mogłam wnioskować z wyrazu jego twarzy, z dużym przejęciem, zwracając się do mężczyzny w garniturze, zapew190

ne detektywa. Mężczyzna od czasu do czasu pisał coś w notesie. -Widzisz? - Sanitariusz uśmiechnął się do mnie. - Śpiewa jak kanarek. Nie musisz się bać, że wpadniesz na niego w poniedziałek w szkole. Zastanawiałam się, czy Michael się przyznał. Jeśli tak, to do czego? Czy mówił o Aniołach? A może o tym, co zrobił z ramblerem? A może tylko wyjaśniał policjantowi, co mu się stało? Ze zaatakowała go jakaś niewidzialna, potężna siła, ta sama, która połamała mi żebra, rozcięła głowę i wargę? Detektyw nie wyglądał na szczególnie poruszonego tym co słyszy. Wiem jednak z doświadczenia, że detektywi zawsze tak wyglądają. W chwili gdy zamykano drzwi karetki, ojciec Dominik zawołał: - Nie martw się, Susannah. Powiem twojej mamie, gdzie jesteś. Czy muszę zaznaczać, że jeśli to miało mnie pocieszyć, to odniosło raczej odwrotny skutek? Ale zaraz potem zadziałała morfina. I stwierdziłam, że nic mnie już nie obchodzi.

19 ie tak wyobrażałam sobie spędzenie przerwy wiosennej - westchnęła Gina. - Hej - podniosłam głowę znad egzemplarza „Cosmo", który mi przyniosła - powiedziałam, że mi przykro. Czego jeszcze chcesz?

N

191

Ginę zaskoczyła gwałtowność w moim głosie. - Nie mówic, że się dobrze nie bawiłam - zapewniła. Mówię tylko, że nie tak to sobie wyobrażałam. - Och, w porządku. - Odrzuciłam magazyn na kołdrę. Owszem, to musiała być niezła zabawa, odwiedzać mnie w szpitalu. Nie mogłam mówić szybko i wyraźnie ze względu na szwy w wardze. Nie miałam pojęcia, jak wyglądam, bo mama poinstruowała wsżystkich, łącznie z pracownikami szpitala, żeby nie dopuszczali mnie w pobliże luster, w związku z czym oczywiście nabrałam przekonania, że wyglądam obrzydliwie. Było to jednak mądre posunięcie, wziąwszy pod uwagę, co wyczyniam, kiedy wyskoczy mi choćby pryszcz. Jedno jest pewne, mój głos brzmiał dziwacznie. - To jeszcze tylko parę godzin - powiedziała Gina. - Czekamy na wyniki drugiego rezonansu magnetycznego. Jeśli wszystko będzie w porządku, wypuszczą cię. Plaża będzie nasza. I tym razem - zerknęła w stronę drzwi, upewniając się, że są dobrze zamknięte i nikt nie może nas słyszeć - nie pojawią się żadne wredne duchy, żeby wszystko popsuć. Cóż, to się akurat zgadzało. Aresztowanie Michaela, chociaż pozbawione efektów specjalnych, zadowoliło Anioły Wolałyby zapewne widzieć go martwym, ale kiedy ojciec Dominik przekonał je, jak ciężko chłopiec tak wrażliwy, jak Michael, przeżyje kalifornijskie więzienie, opuściła ich mordercza furia. Poprosiły nawet ojca Dominika, żeby przekazał Jesse'owi i mnie, jak bardzo im przykro z powodu przerobienia nas na krwawą miazgę. Ja osobiście nie miałam ochoty im przebaczać, nawet kiedy ojciec Dominik zapewnił mnie, że Anioły przeniosły się w przeznaczone im po śmierci miejsce - gdziekolwiek to jest i nie będą mnie już nigdy niepokoiły. 192

Nie dowiedziałam się, jakie zdanie ma na ten temat Jesse. Od owej okropnej nocy nie raczył zaszczycić swoją obecnością ojca Doma ani mnie. Bałam się, że jest ze mnie bardzo niezadowolony. Zdajac sobie sprawę z tego, że to wszystko moja wina, nie miałam do niego pretensji. Ajednak pragnęłam, żeby się pokazał, choćby po to, by na mnie jeszcze trochę powrzeszczeć. Tęskniłam za nim. Bardziej niż było wskazane dla zdrowia. Niech szlag trafi madame Zarę za to, że miała rację. - Szkoda, że nie słyszysz, co o tobie mówią w szkole - powiedziała Gina. Siedziała w nogach mojego szpitalnego łóżka, odziana w bikini, na które narzuciła sukienkę w stylu lalki Barbie, w lamparcie łatki. Chciała zmarnować możliwie jak najmniej czasu, kiedy znowu wybierzemy się na plażę. - Och, naprawdę? - Usiłowałam oderwać myśli od Jesse'a, co nie było łatwe. - Co takiego mówią? - No, wiesz, twoja przyjaciółka Cee Cee pisze o tobie historię w szkolnej gazecie... Jak wpadłaś na to, że to Michael popełnił te wszystkie odrażające zbrodnie i jak w charakterze detektywa amatora zastawiłaś na niego pułapkę... - O czym z pewnością usłyszała od ciebie - stwierdziłam sucho. Gina przybrała niewinny wyraz twarzy. - Nie wiem, o czym mówisz. Te są od Adama - Wskazała ogromny bukiet róż na parapecie. - A pan Walden, jak twierdzi Jake, urządził składkę, żeby kupić dla ciebie kompłet książek Nancy Drew. Chyba uważa, że masz fioła na punkcie rozwiązywania zagadek kryminalnych. Pan Walden miał rację. Tyle że nie miałam fioła na punkcie rozwiązywania zagadek kryminalnych. - Och, a twój ojczym myśli o kupieniu mustanga - dodała Gina. 13 - Kraksa w górach

193

Skrzywiłam się i natychmiast tego pożałowałam. Trudno robić miny z obolałą wargą, nie mówiąc już o szwach na głowie. - Mustanga? - Pokręcilam głową. - Jak my się wszyscy pomieścimy w mustangu? - Nie dla was, dziecinko. Dla siebie. Wam odda land-rovera. No, to brzmi sensownie. - A co... - Chciałam ją zapytać o Jesse'a. W końcu dzieli z nim pokój, w związku z tym, że zabrano mnie do szpitala na całodobową obserwację. Tylko że ona o tym nie wie. To znaczy, ojessie. Jeszczejej nie powiedziałam. A teraz, no cóż, nie było chyba specjalnie powodu, żeby to zrobić, kiedy przestał się do mnie odzywać. - Co z Michaelem? - zapytałam. Zaden z odwiedzających mama i ojczym, Śpiący, Przyćmiony i Profesor, Cee Cee i Adam, nawet ojciec Dominik - nie zająknęli się ani słowem na jego temat. Lekarze wmówili im, że to mogłoby być dla mnie zbyt „bolesne". Też coś. Powiedzieć wam, co jest bolesne? Mieć dwa złamane żebra i świadomość, że przez długie tygodnie będzie się musiało występować na plaży w jednoczęściowym kostiumie, żeby ukryć czarnosine ślady. - Michael? - Gina wzruszyła ramionami. - Cóż, miałaś rację. Co do tego, że trzyma różne rzeczy w komputerze. Policja uzyskała nakaz, skonfiskowała jego komputer i znalazła wszystko - dziennik, e-maile, schemat hamulców ramblera. W dodatku znaleźli klucz francuski, którego użył. Wiesz, do odkręcenia śrub w barierce. A także cęgi, którymi przeciął linkę hamulcową ramblera. Na ostrzach był olej hamulcowy. Zdaje się, że chłopak niezbyt starannie po sobie posprzątał. Coś wiem na ten temat. Aresztowano go pod zarzutem poczwórnego morderstwa pierwszego stopnia - na Aniołach z RLS - oraz sześciu usiłowań 194

zabójstwa: naszej piątki z ramblera oraz mnie, jako że policja była przekonana, iż w punkcie to Michael mnie tak urządził. Nie wyprowadzałam ich z błędu. Nie zamierzałam oświadczyć: „A co do moich obrażeń... Tak, Michael nie ma z tym nic wspólnego. Nie, zrobiły to duchy jego ofiar, ponieważ nie pozwoliłam im go zabić". Uznałam, że lepiej pozwolić im wierzyć, że to Michael odpowiada za moje złamane żebra i szwy na głowie, nie wspominając o dwóch na wardze. Cóż, w końcu zamierzał mnie zamordować. Anioły mu przeszkodziły. Jak się tak dobrze zastanowić, właściwie uratowały mi życie. Owszem. Zeby móc mnie zabić. - No, więc słuchaj - mówiła Gina. - Twoja kara, areszt domowy, wiesz, za to, że wymknęłaś się z domu i pojechałaś samochodem z Michaelem mimo wyraźnego zakazu, zacznie się dopiero po moim wyjeździe. Cztery dni spędzimy na plaży. Do szkoły nie możesz chodzić. Nie ze złamanymi żebrami. Nie byłabyś w stanie siedzieć. Z pewnością jednak możesz leżeć, no wiesz, na ręczniku. Powinno mi się udać przekonać twoją mamę przynajmniej co do tego. - Brzmi sensownie - stwierdziłam. - Sup - powiedziała Gina. Miała chyba na myśli „super", tylko że skróciła to słowo. Śpiący też często skraca wyrazy, ponieważ jest za leniwy, żeby wymawiać je w całości. Z pizzy zrobiła się w związku z tym „ca", Gina została „G". Miała więcej wspólnego ze Śpiącym, niż podejrzewałam. - Pójdę po colę - powiedziała, wstając z łóżka. Uważała, aby nie trząść materacem, na co zwróciła jej uwagę pielęgniarka, która już dwa razy zaglądała do sali. Jakbym nie pochłonęła dostatecznej ilości tylenolu z kodeiną, żeby nie czuć bólu. Można by pewnie spuścić mi sejf na głowc, a ja prawdopodobnie nawet bym tego nie poczuła. 195

- Chcesz? - zapytała Gina, zatrzymując się przy drzwiach. - Pewnie - powiedziałam. - Tylko... - Tak, tak ~ rzuciła przez ramię, znikając za drzwiami - postaram się o jakąś słomke. Starannie poprawiłam poduszki i usiadłam, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem. Tak się zachowują ludzie na prochach przeciwbólowych. Zachowałam jednakjasność umysłu. Otóż myślałam o tym, co powiedział ojciec Dominik, kiedy odwiedzil mnie parę godzin temu. To zakrawa na ironię, ale następnego dnia po aresztowaniu Michaela, jego siostra Lila Meducci wybudziła się ze śpiączki. Och, może nie usiadła od razu, domagając się miseczki chipsów. Nadal jest mocno zaburzona. Według ojca Dominika powrót do stanu sprzed wypadku może zająć miesiące i lata, o ile w ogóle jest możliwy. Wiele czasu upłynie, zanim zacznie samodzielnie chodzić, mówić, nawet jeść. Ale żyje. Zyje i jest świadoma. Niewielka pociecha dla nieszczęsnej pani Meducci, ale zawsze coś. Kiedy tak rozmyślałam nad zmiennymi kolejami życia, usłyszałam szełest. Odwróciłam głowę akurat w porę, żeby przyłapać Jesse'a na tym, jak usiłuje się zdematerializować. - Och, nie, przestań - jęknełam, prostując się, co wywołało ostry ból w żebrach. - Wracaj natychmiast. Podszedł do mnie z głupawym wyrazem twarzy. - Myślałem, że śpisz, więc postanowiłem wrócić później. - Akurat - prychnęłam. - Zobaczyłeś, że nie śpię, więc postanowiłeś wrócić później, kiedy na pewno będę spała. - Nie mieściło mi się to w głowie. Nie mogłam pojąć, jak mógł zrobić coś takiego. To zabolało mocniej niż żebra. - Teraz będziesz mnie odwiedzał tylko wtedy, kiedy będę nieprzytomna? O to chodzi? 196

- Miałaś ciężkie przeżycia - powiedział Jesse. Wydawał się wyjątkowo zmieszany. - Twoja mama mówiła wszystkim, żeby nie robili niczego, co mogłoby cię przygnębić. - Twój widok mnie nie przygnębia - zapewniłam. Byłam urażona. Naprawdę. Wiedziałam, że Jesse jest na mnie wściekły, no, wiecie, w związku z tym zwabieniem-Michaela-na-punkt-widokowy-żeby-Anioły-z-RLS-mogły-go-zabić ale to, że nie chce nawet ze mną rozmawiać... No, to było trudne do zniesienia. Przykrość, jaką odczuwałam, musiała się odmalować na mojej twarzy, bo kiedy Jesse odezwał się znowu, mówił najłagodniejszym tonem, jaki u niego słyszałam. -Susannahja... - Nie - przerwałam mu - pozwól, że ja powiem to pierwsza. Przykro mi. Przykro mi z powodu wczorajszego zajścia. To wszystko moja wina. Nie moge uwierzyć, że to zrobiłam. I nigdy, przenigdy sobie nie wybaczę, że cię w to wciągnęłam. - Susannah... -Jestem najgorszą pośredniczką - ciągnęłam. Kiedy raz zaczęłam, trudno mi się było zatrzymać. - Najgorszą z możliwych. Powinni mnie wywalić ze związku pośredników. Poważnie. Nie mogę uwierzyć, że zrobiłam coś tak głupiego. I nie miałabym do ciebie pretensji, gdybyś już nigdy się do mnie nie odezwał. Tylko... - Spojrzałam na niego, zdając sobie sprawę, że mam oczy pełne lez. Tym razem jednak nie wstydziłam się tego. - Ale zrozum, próbował zabić moją rodzinę. Nie mogłam pozwolić, żeby mu się to upiekło. Rozumiesz? Jesse zrobił coś, czego nie robił nigdy dotąd. Wątpię też, żeby kiedyś to powtórzył. A stało się to tak szybko, że później nie byłam pewna, czy to nie przypadkiem sprawka mojej ożywionej lekami wyobraźni. 197

Jednak jestem niemal pewna, że wyciągnął rękę i dotknął mojego policzka. I to wszystko. Przepraszam, jeśli spodziewaliście się czegoś więcej. Dotknął tylko mojego policzka jedynej, jak sądzę, części mojego ciała, która nie była podrapana, posiniaczona czy złamana. Ale to nie miało znaczenia. Dotknął mojego policzka. Musnął go wierzchem dłoni. Nie opuszkami palców. Potem opuścił rękę. - Tak, querida - powiedział. - Rozumiem. Serce biło mi tak mocno, że byłam pewna, iż on to słyszy A do tego, o czym pewnie nie muszę wspominać, żebra doskwierały mi naprawdę porządnie. Serce wydawało się o nie tłuc przy każdym skurczu. - Byłem zły, bo nie chciałern, żeby cię to spotkało. Mówiąc "to", wskazał moją twarz. Muszę wyglądać okropnie. Nie dbałam o to. Dotknął mojego policzka. Dotknięcie było delikatne i,jak na ducha, ciepłe. Czy nie jestem żałosna, skoro taki prosty gest potrafi wprawić mnie w ekstazę? Powiedziałam jak ostatnia idiotka: - Nic mi nie będzie. Mówili, że obejdzie się nawet bez chirurgii plastycznej. Jakby chłopak urodzony w tysiąc osiemset trzydziestym roku miał pojęcie, co to w ogóle jest chirurgia plastyczna. Boże, ale ja potrafię zepsuć nastrój. Jesse jednak się nie cofnął. Patrzył na mnie, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze. Czekałam, żeby się odezwał. Chciałam, by znowu nazwał mnie querida. Nie nazwał mnie jednak w żaden sposób, ponieważ w tej właśnie chwili do pokoju wpadła Gina z dwiema puszkami wody sodowej. 198

- Wiesz co? - powiedziała, kiedy Jesse rozbłysnął, po czym zniknąl, uśmiechając się do mnie. - Wpadłam na korytarzu na twoją mamę i kazała ci przekazać, że drugi rezonans nie wykrył niczego złego i możesz się przygotować do wyjścia. Załatwia wszystkie papierki. Czy to nie wspaniałe? Uśmiechnęłam się, mimo że zabolała mnie przecięta warga. -Wspaniałe. Gina spojrzała na mnie z zaciekawieniem. - Co cię tak uszczęśliwiło? - zapytała. Nie przestawałam się uśmiechać. - Właśnie powiedziałaś, że wracam do domu. - Owszem, ale wygłądałaś na uszczęśliwioną, zanim to powiedziałam. - Gina zmrużyła oczy. - Suze. Co jest? Co się dzieje? - Och - odparłam, nadał się uśmiechając. - Nic.